De Los Santos Marisa-Jedyna

Dla Susan Davis, idealnej czytelniczki i wspaniałej przyjaciółki, z miłością

Rozdział 1 Taisy Gdybym nie była w domu sama, gdyby to nie był wczesny ranek, któremu towarzyszył ten szczególny rodzaj odprężającej porannej ciszy, i gdyby niebo za kuchennym oknem nie miało koloru kamieni księżycowych i dżemu malinowego; gdybym zdążyła wypić więcej niż dwa łyki kawy; gdyby nie zadzwonił, tylko jak zwykle przekazał wiadomość przez któregoś z usłużnych posłańców; gdyby głos, który usłyszałam, był jego głosem, a nie wyschniętym i wątłym skrawkiem dużego złocistego jabłka jego dawnego barytonu; gdyby nie powiedział „proszę”; gdyby to była inna pora zupełnie innego dnia, wtedy może – może – bym mu odmówiła. Niewykluczone. Rzeczywiście przyłapał mnie na chwili słabości. Ale prawda jest taka, że w całym życiu kochałam tylko trzech mężczyzn. Jednym z nich był chłopiec, więc chyba nawet się nie liczy. Drugim był mój brat bliźniak, Marcus. Trzecim zaś – Wilson Cleary, uczony, wynalazca, podrywacz, milioner, który z niechęcią odnosił się do zarobionej fortuny, człowiek błyskotliwy i skończony dupek – mój ojciec. Dwa tygodnie przed tym telefonem Wilson przeszedł poważny zawał mięśnia sercowego, po którym założyli mu poczwórne bypassy. Ironia losu wręcz biła po oczach: nie potrzebowałam Marcusa, by mi ją wytykał, choć oczywiście robił to z uporem i satysfakcją, które były w bardzo złym guście, mimo że Wilson na nic innego sobie nie zasłużył. Marcus opowiadał dowcipy o felernym sercu. Mnóstwo dowcipów. Odkąd doszły nas wieści, że operacja się udała, sama też pozwalam sobie na żarty. Nawet moja matka, która – o ile się mogłam zorientować – przestała mieć do byłego męża pretensje wiele lat temu, uśmiechnęła się półgębkiem i rzuciła słodkim głosikiem: „No, to przynajmniej wiemy, że w ogóle ma serce”. Na prośbę Wilsona (przekazaną mojej matce mejlem przez prawniczkę, niejaką Elspeth Bing, z którą, jak klnie się Marcus, ojciec wdał się w romans, kiedy mieliśmy po dziesięć lat) nie odwiedziliśmy go ani w szpitalu, ani – po wypisaniu ze szpitala – w domu. Oficjalnie przyjęłam to z ulgą, ale w głębi serca poczułam żal. Kiedy przyznałam się do tego Marcusowi, bo akurat byłam u niego, gdy się o tym dowiedzieliśmy, brat popukał mnie lekko w głowę gestem, który oznaczał: „Jest tam kto?”. – Przecież nie odwiedziliśmy drania od ponad piętnastu lat – zauważył. – Na jego własne życzenie. Zresztą i tak nie skorzystałbym z zaproszenia. – Ale – odparłam – on może leżeć na łożu śmierci. – Po czym szybko dodałam: – Tylko nie mów mi: „Niestety, nic z tego”. Marcus uśmiechnął się w wymownym milczeniu. To prawda: siedemnaście lat temu, w zamęcie rozgorączkowania, obrzydzenia i zniecierpliwienia, Wilson porzucił naszą trójkę – moją matkę, Marcusa i mnie – i po prostu wykopał nas na bruk. Z oszałamiającą prędkością przestaliśmy być jego rodziną i staliśmy się grupką znajomych, trojgiem ludzi, których ledwo znał i prawie nigdy nie widywał. Marcus i ja właśnie ukończyliśmy osiemnaście lat. Jeszcze przed tym gwałtownym zerwaniem, czyli zanim stał się strasznie złym ojcem, był ojcem zwyczajnie kiepskim. Zniknął z naszego życia, ale wcześniej i tak był nieobecny. Oziębły. Dezaprobujący. Niezaangażowany. Zajęty pracą. Jak mnóstwo innych złych ojców. Od dnia, gdy oznajmił, że z nami kończy – dnia, w którym nasza matka powiedziała mu, żeby wziął sobie swój dom i wsadził go sobie gdzieś, po czym spakowała manatki i przeprowadziła się z nami do miasteczka w Karolinie Północnej, gdzie się wychowała,

bo za wszelką cenę chciała być tą, która odeszła, a nie tą porzuconą – od tego dnia widzieliśmy go kilkakrotnie, ale odwiedziliśmy tylko raz – z okazji pierwszych urodzin jego córki. Tej prawdziwej, nowej i ulepszonej córki z drugiego małżeństwa, tej z czystym kontem i udanej, tej jedynej: Willow. Nie myślcie sobie, że mnie to nie złościło. Owszem, powiedziałabym, że gniewałam się nie mniej niż Marcus, który przez całe lata pałał do ojca gorącą nienawiścią, zanim ta ostygła i stała się czymś twardym, lśniącym i czarnym. Rzecz w tym, że choć tego nie chciałam – a przez lata wręcz się przed tym wzbraniałam – wciąż żywiłam do niego miłość. Czy raczej miłość żywiła się mną. Nie posunęłabym się do twierdzenia, że nadal go kocham – bo nie była to miłość czynna, którą można by określić za pomocą czasownika. Ta miłość po prostu we mnie tkwiła niewzruszona – resztkowa i bezużyteczna jak zęby mądrości lub kość ogonowa, lecz wciąż na tyle silna, że gdy usłyszałam w telefonie jego głos, serce zatrzepotało mi z nadzieją – aż miałam ochotę je szturchnąć. To był poniedziałek pod koniec września, wczesnym rankiem, jak już wspomniałam, gdy promienie słońca zaczynały malować złotem liście klonu w ogródku za domem. Zwykle nie budziłam się na tyle wcześnie, by to zobaczyć, ale tak się złożyło, że przed tygodniem wyprowadził się ode mnie Leo, i chociaż mieszkaliśmy razem tylko trzy miesiące, nie przyzwyczaiłam się jeszcze do spania w samotności. Szczęśliwy związek nie był nam pisany, ale tęskniłam za nim, był całkiem miły, a poza tym nie dawał mi o sobie zapomnieć. Choć przeprowadził się z powrotem do swojego domu kilka przecznic dalej, pozostawił ślady swojej obecności, które raz po raz odkrywałam: a to tubkę ulubionego wiśniowego balsamu do warg w tekturowym pudełku z jajkami, a to parę zwiniętych (i czystych) skarpetek w zamrażarce w piwnicy, a to jeden z kamyków rzecznych z naszej wycieczki do Maine, wetknięty w mój kapeć. Na dodatek dzwonił do mnie po pięć, sześć razy dziennie, żeby się przywitać, opowiedzieć o niepokojącym kolorze szynki na swojej kanapce („Jaskraworóżowa, tak różowa jak psi ozór”) albo o okropnej muzyce, którą puszcza sąsiad („Barry Manilow. Barry Manilow na żywo. Nie wiedziałem, że to w ogóle możliwe!”). Właściwie, kiedy zadzwonił telefon, myślałam, że to Leo – gotów uraczyć mnie powiastką o fakturze swojego porannego tostu albo czymś podobnym. – Cześć, Leo – zaszczebiotałam do telefonu. – Co dla mnie masz? Odpowiedziała mi cisza, a po chwili usłyszałam słaby głos. – Eustacio. Dawno temu dwuletni Marcus postanowił nazywać mnie „Taisy” i skazał mnie tym samym dożywotnio na powtarzanie przyprawiających o lekkie nudności, choć przydatnych, wyjaśnień: „Jak «Daisy», ale z «T» na początku”. Tylko jedna osoba na świecie zwracała się do mnie po imieniu – po imieniu, które sama mi nadała. – Ooo – powiedziałam to szeptem. Już miałam dodać „tata”, ale ugryzłam się w język, starając się opanować trzepotanie serca. – Wilson – rzuciłam monotonnym, obojętnym głosem. – Ranny z ciebie ptaszek. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłem. – Nie – zaprzeczyłam. – Właściwie wstałam jakiś czas temu. – Kłamstwo, oczywiście, za które natychmiast się w duchu skarciłam, bo niby czemu miałoby mnie obchodzić, czy Wilson Cleary pomyśli, że wcześnie wstaję, czy nie? – Miło mi to słyszeć – stwierdził. – Zawsze uważałem, że przysłowie „Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje” to jeden z celniejszych truizmów. Spuściłam głowę i zamknęłam oczy.

– Jak się czujesz? – zapytałam. – Aaa – powiedział Wilson. Wilson często mówił „aaa”. Czekałam. – Przypuszczam, że słyszałaś o moich niedawnych, aaa, kłopotach. Kłopoty. Jak gdyby serce Wilsona było Irlandią Północną. – Wysłałam ci liścik – przypomniałam mu. – I kosz owoców. – Rzeczywiście – odparł. – Dziękuję. – Proszę. Cisza. A potem przeciągłe, pełne namysłu chrząknięcie. – Eustacio, dzwonię do ciebie, bo mam prośbę, dosyć istotną prośbę – oznajmił. Poderwałam się z krzesła, a ręce mimo woli zacisnęły mi się na kubku z kawą. Zamieniłam się w słuch. Uosobienie gorliwości. – Przynajmniej za taką ją uważam – podjął. – Mam nadzieję, że też ją za taką uznacie. Ty i twój brat, oboje. – Naprawdę? – pisnęłam. – Tak – odrzekł z nutką irytacji. Wilson nienawidził pytań w rodzaju: „Naprawdę?”. Spróbowałam wziąć się w garść. – W porządku – powiedziałam. – Co to za prośba? – Chciałbym, żebyście ty i twój brat, Marcus, przyjechali tu do mnie, do mojego domu, z wizytą. „Twój brat, Marcus”. Jak gdybym miała jeszcze innego brata, a on innego syna. Moja gorliwość natychmiast wyparowała. Na Wilsona zawsze można było liczyć: właśnie gdy zapominałam, że go nie lubię, Wilson mówił coś takiego, co odświeżało mi pamięć. I wtedy w pełni dotarły do mnie jego słowa. – Chyba sobie żartujesz – odparłam. – Mój stan zdrowia uległ ostatnio gwałtownemu pogorszeniu – oznajmił Wilson cierpkim tonem. – Czy zadałbym sobie tyle trudu, by do ciebie zadzwonić dla żartu? – „Chyba sobie żartujesz” to wyraz zaskoczenia – wyjaśniłam lodowato. – Często używany zwrot językowy, więc jestem pewna, że się już z nim zetknąłeś. Wydał z siebie pomruk dezaprobaty. – Ponieważ nie pamiętam, kiedy ostatnio zadzwoniłeś – podjęłam. – A ostatni raz zaprosiłeś mnie dokądkolwiek piętnaście lat temu, myślę, że kilkusekundowe zaskoczenie twoją prośbą jest w moim wypadku uzasadnione. – Nie wątpię, że jakakolwiek prośba z mojej strony może wydać ci się zaskakująca – odrzekł, jakby był ponad to. – Oczywiście, nie mam w zwyczaju o nic cię prosić ani się narzucać. Westchnęłam. – Znowu nie zrozumiałeś. – Chciałbym, żebyś przyjechała – rzekł. – Proszę, żebyście ty i Marcus tutaj przyjechali. – Po co? – zapytałam. – W odwiedziny, a konkretnie? To jakaś towarzyska okazja? – Poniekąd. – Wiesz, gdzie mieszkam, prawda? – Mniej więcej. – A więc zdajesz sobie sprawę, że to siedem, osiem godzin jazdy samochodem? – Przemilczałam fakt, że Marcus mieszka zaledwie półtorej godziny jazdy pociągiem od jego miasta, ponieważ w tym przypadku równie dobrze mogło chodzić o lata świetlne. Wykluczone, by Marcus tam pojechał. – Omówmy wszystko przez telefon, dobrze? Albo w mejlu? – Nie rozumiesz – odparł ojciec. – Nie chodzi o rozmowę. Mam na myśli odwiedziny.

Najlepiej na dwa tygodnie, może dłużej. Nie widziałaś tego domu, ale zapewniam, że się pomieścicie. – W twoim domu? Proponujesz, żebyśmy się zatrzymali w twoim domu? Na dwa tygodnie? Serio? Nie możesz mówić poważnie! Tym razem w jego głosie pobrzmiewało nie zdenerwowanie, lecz zmęczenie. – W porządku, Eustacio. Nie dowierzasz mi. Jesteś zaskoczona. Bez wątpienia masz powody. Dotarło to do mnie. Rozumiem, co masz na myśli. W tym momencie miałam przemożną chęć zakończyć połączenie, palec świerzbił mnie, żeby nacisnąć guzik i pozbyć się go ze swojego życia. Marcus tak by właśnie postąpił. Rozłączyłby się po dziesięciu sekundach rozmowy. Ale ja musiałam najpierw czegoś się dowiedzieć. – Dlaczego? – Dlaczego co? – Dlaczego? – Bo cię o to proszę. Niewiarygodne. Odsunęłam telefon od ucha i jęłam wpatrywać się pożądliwie w guzik kończący połączenie. Oddychałam głęboko przez kilka sekund. – Nie pytam o to, dlaczego mielibyśmy przyjechać – powiedziałam z całym spokojem, na jaki potrafiłam się w tej chwili zdobyć. – Tylko o to, dlaczego prosisz, żebyśmy przyjechali. Wiedziałam, że to pytanie wzbudzi w nim odrazę. Wilson nie cierpiał – a wręcz był to najbardziej znienawidzony przez niego aspekt kontaktów towarzyskich – tłumaczyć się przed innymi; uważał, że to poniżej jego godności. – Nie sądzę, aby wyjaśnienie było tu potrzebne. – Owszem, jest potrzebne – odparłam stanowczo. Zapadła długa cisza. Kiedy znów się odezwał, głos miał wątlejszy niż wcześniej – słaby, zmęczony i starczy. Wilson był stary, to prawda: miał siedemdziesiąt jeden lat, ale w tej chwili zdawał się sędziwy i zgrzybiały. – O mało nie umarłem – wyznał po prostu. Nie mogłam się powstrzymać. Serce mi zmiękło. Jednak nie na tyle, żeby odpuścić. – I? – Takie przeżycie zmusza człowieka do… – urwał. – Do czego? Do przewartościowań? Do rachunku sumienia? – Powstrzymałam się, zanim dodałam: „Do skruchy”. – Zmusza człowieka do innego spojrzenia na własne życie. Serce stanęło mi w gardle, ale pokręciłam głową. Za mało. Czekałam dalej. – Eustacio. Wciąż czekałam. I wtedy to z siebie wykrztusił. – Proszę. Łzy napłynęły mi do oczu. Słyszałam w głowie głos Marcusa: „To wszystko? Tylko tyle ci trzeba?”. Ale to było bez znaczenia. – Marcus nigdy się nie zgodzi – powiedziałam w końcu. – Jeżeli ktoś zdoła go przekonać, to tylko ty. – A potem: – Ale ty? Ty przyjedziesz? „Ty”. W papierowym, wypranym z barw pustkowiu jego głosu to jedno słowo błysnęło niczym iskra w popiołach, pojedyncza czysta, dźwięczna nuta: „Ty”. – Tak – oznajmiłam i otarłam łzy. – Dobra. Niech będzie. Przyjadę. *

Musiałam zadzwonić do Marcusa. I nijak nie dało się tego obejść. Musiałam do niego zadzwonić i to szybko. Ale na samą myśl o przyznaniu się do tego, że po pierwsze, właśnie zgodziłam się odwiedzić człowieka, którego nienawidził z głębi serca, odwiedzić jego samego, jego żonę i dziecko, już wkrótce, i to na dłuższy czas, a po drugie, zgodziłam się jeszcze namówić Marcusa, ściskało mnie całkiem dosłownie przerażenie, jak gdybym miała na sobie jeden z tych okropnych wyszczuplających ciuchów, które uwielbiała i na które wydawała fortunę moja przyjaciółka Trillium, i ten ciuch robił się z minuty na minutę coraz bardziej obcisły. Sprawiam chyba wrażenie, jakbym bała się brata, podczas gdy nic nie mogło być dalsze od prawdy. Marcus zawsze był dla mnie przeciwieństwem tego, co straszne – lekarstwem na strach. Jak każde rodzeństwo, jak wszyscy, którzy traktują się nawzajem poważnie i znają się całe życie, czasem się kłóciliśmy. Nawet wrzeszczeliśmy na siebie, tupaliśmy nogami, rzucaliśmy mięsem i trzaskaliśmy drzwiami. Ale mimo hałaśliwych sprzeczek i gniewu (a mało kto potrafi mnie zdenerwować bardziej niż Marcus) brat zawsze kojarzył mi się z bezpieczną przystanią. Nie, obawiałam się raczej tego, że go zranię, że pomyśli, choćby na trzydzieści sekund, że stanęłam przeciwko niemu. W sumie miał dosyć grubą skórę, mało co tak naprawdę go ruszało, ale wiedziałam, że to akurat go zaboli, i wolałam nie patrzeć mu w twarz i nie słuchać jego głosu, gdy poczuje się najpierw zagubiony i zdezorientowany, a potem zrobi mu się przykro. Zawsze tak to przebiegało. Więc zamiast zadzwonić do brata, dolałam sobie kawy i wzięłam prysznic. Uwielbiałam to i nabrałam takiej wprawy, że picie kawy pod prysznicem urosło w moim wykonaniu do rangi sztuki: stawianie kubka na półce za zasłoną, wysuwanie ramienia i branie kubka w odpowiednich momentach, ustawienie się pod takim kątem, że woda spływała po moim ciele, ale nie do kubka. Para wodna, gorąco, goryczka palonej kawy, jej ziemisty, czekoladowy aromat zmieszany z cytrusowym zapachem szamponu – wszystko to razem wprawiało mnie w boską ekstazę. W tym stanie łaski, gdzie nic mnie nie ograniczało, zastanawiałam się, jak powiedzieć Marcusowi, że wybieram się w odwiedziny do Wilsona i że on też powinien pojechać. Jeśli nie zdołam wymyślić nic pod prysznicem, sprawa była w ogóle beznadziejna. Spokojnie, bez pośpiechu rozważałam każde zdanie, szukając słów, które zdziałałyby cuda, ponieważ wiedziałam, że właśnie cudu potrzebowałam. * Dwadzieścia minut później, przygotowana i z mokrą głową, wreszcie do niego zadzwoniłam. – Hej – przywitał się. – Co słychać? – W porządku, Mako – odparłam. Nazywałam go „Mako” mniej więcej od czasu, gdy on zaczął mówić do mnie „Taisy”. Jego przezwisko szybko przekształciło się w prywatną ksywkę, której używałam tylko ja jedna, i to w rozmowach w cztery oczy, podczas gdy „Taisy” przyczepiło się do mnie jak rzep do psiego ogona. – Wysłuchaj mnie. Nie odmawiaj od razu. Roześmiał się jak człowiek, który nie ma pojęcia, że osoba, którą kocha, poprosi go zaraz o coś okropnego. – Obiecujący początek – stwierdził. – O, cholera – westchnęłam. – Cholera, cholera, cholera. – Początek nadal obiecujący – powiedział Marcus. – Obiecaj, że nie odmówisz od razu.

– Znowu obiecująco… – Ale serio. – Okay – zgodził się. – Obiecuję. Wzięłam głęboki wdech. – Wilson… – Nie ma mowy.

Rozdział 2 Willow Niech każdy z was, kto wierzy, jak ja do niedawna, że żyje na poziomie wyższym niż darwinowskie przystosowanie, spróbuje wejść w wieku szesnastu lat do szkolnej klasy po raz pierwszy w życiu. Tyle że chyba nigdy, przez pierwszych szesnaście lat życia przed szkołą, nie pomyślałam, że istnieję na poziomie wyższym niż poziom darwinowskiego przystosowania. Nawet ja nie jestem aż tak dziwna. Ale można sobie coś myśleć i nie być nawet świadomym, że tak się myśli, do momentu gdy myślenie w ten sposób staje się zupełnie niemożliwe, do momentu gdy nie odedrze człowieka z resztek złudzeń rzeczywistość w postaci klasy w szkole średniej. Albo szkolnego korytarza. Albo stołówki. Albo, przepraszam za szczerość, toalety. Rany boskie, toalety były straszne. Przypominały labirynt w Knossos, tyle że trudniej się było połapać, gdzie co jest. Tutaj właśnie ojciec, gdyby mnie słyszał, wtrąciłby się, by czym prędzej mnie poprawić, że nauka Darwina o doborze naturalnym nie odnosi się do mojej sytuacji, choćby dlatego że nie ma nic wspólnego z przetrwaniem pojedynczego osobnika. Ja zaś odpowiedziałabym cytatem z Tennysona o Naturze: „Ogół otacza wielką troską, a nic nie liczy się z jednostką”, po to, by pokazać mu, że już o tym wiedziałam, a jednocześnie żeby się z nim podroczyć przez zacytowanie czegoś, czego nigdy nie czytał (albo zapomniał wieki temu). Później zaś przypomniałabym mu z przekornym uśmiechem, któremu nigdy nie potrafi się oprzeć, że chociaż trafność wypowiedzi jest istotna, bezkompromisowa dosłowność jest naprawdę strasznie nudna. Powiedziałabym mu, że doskonale wie, o czym mówię: kiedy bezwzględnie wyrwany z naturalnego habitatu i wrzucony w obce i wrogie środowisko osobnik musi się zmienić albo umrzeć – choćby ze wstydu. Powiedziałabym mu to wszystko, bo tak właśnie ojciec i ja zawsze rozmawialiśmy. Po cichu, w głowie – ponieważ ojciec i ja nigdy tak nie rozmawiamy – przestałabym się uśmiechać i wypomniałabym mu, że to on wyrwał mnie z mojego habitatu i wrzucił we wrogie środowisko, więc teraz może by odpuścił i dał mi święty spokój. A potem miałabym wyrzuty sumienia i rzuciłabym się na główkę, i utopiłabym w poczuciu winy. Ale wróćmy do tego, o czym mówiłam, czyli do przystosowania. To trudne. Tak trudne, że graniczy z niemożliwością. Weźmy dowolny przykład. Choćby podniesienie ręki w klasie, aby odpowiedzieć na pytanie nauczyciela. Niby łatwizna, lecz dla kogoś, kto nigdy w życiu nie podniósł ręki, aby odpowiedzieć na pytanie, wręcz obezwładniające – to nie jedna prosta decyzja, tylko lepka, złożona, zabijająca pewność siebie pajęczyna rozmaitych decyzji. Kiedy podnosi się rękę? Przed innymi? Później? Razem z innymi? Czy wyrzuca się ją wysoko w górę, jak Joanna d’Arc unosiła miecz? (Wiadomo, jak to się dla niej skończyło!). A może podnosi się rękę ledwie ponad bark, jak wtedy gdy prezydent składa przysięgę przed objęciem urzędu? Czy ręka powinna wystrzelić wysoko w górę, podczas gdy oczy odwraca się w drugą stronę, jak gdyby ramię było odrębnym organizmem działającym bez wiedzy i zgody właściciela? No i trzeba zastanowić się nad samym wysłowieniem odpowiedzi, nad tonem głosu, intonacją, wyrazem twarzy, nad przeklętym problemem kontaktu wzrokowego.

Wiem, co sobie myślicie. Do diabła z tym wszystkim, dziewczyno, bądź po prostu sobą! No tak właśnie sama sobie pomyślałam, ogólnie rzecz biorąc. Zgadzam się z tą filozofią w stu procentach, ale jakoś w tamtym momencie – w obecności samych nieznajomych, w klasie pełnej par oczu, ciał, fryzur i oceniających spojrzeń – myśli rozpierzchały mi się jak stado ptaków podczas ataku jastrzębia i zapominałam w ogóle o tym, żeby wznieść się ponad to. Czekałam cały tydzień, żeby w ogóle spróbować. A muszę dodać, że mój pierwszy tydzień w szkole nie był wcale pierwszym tygodniem szkoły. Wypadki rodzinne nie zsynchronizowały się najlepiej z kalendarzem szkolnym w Webley, co oznacza, że dołączyłam do klasy właśnie wtedy, gdy inni nowi uczniowie jedenastej klasy przestali czuć się beznadziejnie zagubieni, ale czuli się wciąż na tyle nieswojo, by z satysfakcją powitać obecność kogoś jeszcze bardziej zagubionego, bo tak się składa, że – czego jak czego – ale Schadenfreude wśród uczniów szkoły Webley nie brakuje. Nie było nas, nowych jedenastoklasistów, zbyt wielu, bo – słusznie przestrzegła pani pedagog – jedenasta klasa nie jest „dogodnym rokiem na zmianę szkoły”, co – jak się przekonałam (tutaj wstawcie sobie głębokie westchnienie) – było twierdzeniem aż nazbyt prawdziwym. Oznacza to również, że było już po egzaminach oceniających poziom wiedzy nowych uczniów, by na podstawie wyników ułożyć im plan zajęć. A ponieważ od urodzenia, a właściwie nawet przedtem, bo ojciec przez cały trzeci trymestr ciąży mojej matki czytał mi co wieczór Państwo Platona, pobierałam nauki w domu, nie miałam żadnej dokumentacji szkolnej, z wyjątkiem zaświadczeń o obecności wymaganych przepisami prawa stanowego ani żadnych ocen, z wyjątkiem wyników testu PSAT, który, wybaczcie mi nieskromność, zdałam celująco. Zamiast tego miałam grube tekturowe teczki wypchane szczegółowymi i bogato udokumentowanymi sprawozdaniami z moich osiągnięć, pisanymi własnoręcznie przez ojca, a także kilka grubych teczek moich prac z każdego przedmiotu, włącznie z płytą i nagraniem wideo rozmaitych występów i dokonań, na przykład z moim wykonaniem sonaty fortepianowej nr 8 Beethovena, recytacją z pamięci Mojej ostatniej księżnej Browninga i zapisem przeprowadzonej przeze mnie na kuchennym blacie sekcji embrionu prosięcia. Ostatecznie przynieśliśmy do wglądu tylko część dokumentacji moich dokonań naukowych, ponieważ przytaszczenie wszystkiego, co zgromadzili rodzice, wymagałoby kilku dużych walizek i szaleńczej bezczelności. W pewnym momencie zrozpaczona koniecznością zmieszczenia dokumentacji szesnastu lat nieprzerwanej nauki i postępów w czterech siatkach na zakupy, bo z jakiegoś powodu uznała, że cztery siatki to najbardziej odpowiednia ilość, matka zaproponowała, żebyśmy wyciągnęli z szopy mój stary zabawkowy wózek i do niego załadowali dokumenty. – Musiu – powiedziałam łagodnie. Tak, zwracałam się do niej per „Musiu”, ale tylko w domu. – Zastanów się przez chwilę, jak to by wyglądało, gdybyśmy ciągnęli mój stary czerwony wózek korytarzem mojej nowej szkoły średniej. Zrobiła zdziwioną minę. – Przecież jest w doskonałym stanie, prawie jak nowy. Zawsze bardzo dbałaś o swoje zabawki. I tak urządziłyśmy niezłe widowisko, gdy każda z nas maszerowała szkolnym korytarzem z dwiema płóciennymi torbami L.L. Bean rozmiaru XL (czyli absurdalnie dużymi), bijącymi po oczach bielą, z granatowym, wykończeniem, wypchanymi po brzegi papierzyskami na naszych kościstych barkach. Morze gapiących się uczniów rozstępowało się przed nami, gdy kroczyłyśmy chwiejnym krokiem wysokie, na patykowatych nogach, zgarbione pod tym brzemieniem. Wysiłek okazał się zbyteczny. Pedagog, pani Janine Shay, zerknęła na stos papierów, świadczących o moich postępach w nauce, piętrzący się na jej biurku, rzucający cień na

rozłożony na blacie kalendarz i chwiejący się tak, jakby zaraz miał przewrócić plastikową figurkę czegoś, co wyglądało jak świstak w czerwonej koszulce, a co później okazało się maskotką szkoły, wombatem Webley, i wyraźnie się wzdrygnęła. – O rany – zauważyła. – Sporo tego. – W domu mamy więcej – zapewniła Musia z nadzieją w głosie. – Och, nie – powiedziała pani Shay ze śmiechem. – Tyle w zupełności wystarczy. Jeśli w głosie pani Shay zabrzmiała nutka sarkazmu, to moja droga matka jej nie usłyszała. Jej spięte ciało wyraźnie odprężyło się z ulgą. O mało jej za to nie uściskałam. Pani Shay wzięła do rąk teczkę z moimi ostatnimi wynikami, wzięła z biurka fioletowe okulary do czytania i nasadziła je sobie na nos. Wertowała kartki przez jakąś minutę, po czym schyliła głowę i spojrzała na nas znad okularów. – Moglibyśmy przeprowadzić serię egzaminów – stwierdziła. – Ale byłaby to strata czasu. Zresztą przekonaliśmy się, że młodzież pobierająca nauki w domu jest na ogół bardzo dobrze przygotowana do Webley, zwłaszcza jeśli lubi nauki przyrodnicze i ścisłe. Uniosła brwi. Pytająco? Oskarżycielsko? – Ja lubię – zapewniłam i natychmiast poczułam się jak idiotka, bo zachowałam się jak panna młoda, która stoi przed ołtarzem i przysięga dozgonną wierność O powstawaniu gatunków Darwina. – To znaczy, jak my wszyscy w rodzinie. Lubimy je. To znaczy, nauki przyrodnicze i ścisłe. – Jej ojciec jest naukowcem – wtrąciła Musia. – No dobrze – powiedziała pani Shay ze śmiechem. – Może w takim razie, żeby nie tracić czasu, damy sobie spokój z egzaminami i zapiszemy Willow na kursy dla średniozaawansowanych. Zobaczymy, jak sobie poradzi, a nauczyciele sami ocenią, czy przenieść ją do grup zaawansowanych, czy początkujących. Pozwólcie na kilka słów wyjaśnienia: moja matka to wspaniała, bystra kobieta, artystka. Niesamowite rzeczy zyskują kształt w jej głowie, rzeczy, które nie istnieją nigdzie na świecie, dopóki sama nie powoła ich do istnienia. O ilu ludziach można to powiedzieć? Ale gdy chodzi o przyziemną codzienność, na przykład o rzeczowy spór z pedagogiem szkolnym, matka robi się trochę nerwowa. Zwłaszcza jeśli akurat wypadnie na to, co sama nazywa, „ciągiem niedospania”, a co zdarza jej się tak często, że właściwie nie wiadomo, kiedy jeden ciąg niedospania się kończy, a drugi zaczyna. W związku z tym prozaicznymi sprawami zwykle zajmował się ojciec. On też był, oczywiście, niesłychanie bystry, ale potrafił poruszać się pomiędzy życiem w swojej głowie a życiem w świecie zewnętrznym z łatwością, na jaką matka nigdy nie potrafiłaby się zdobyć, przypuszczalnie dlatego, że wnętrze jej umysłu było tak lśniące i wspaniałe. Kto nie poczułby się zbity z tropu i wstrząśnięty, gdyby musiał opuścić swój bezpieczny świat i wdać się w spór z panią Janine Shay, kobietą w fioletowych okularach i z plastikowym świstakiem, tudzież wombatem, na biurku? Tak czy inaczej, Musia wyglądała na wyraźnie zbitą z tropu. Wręcz na sparaliżowaną. Na szczęście ja byłam przygotowana na tę właśnie chwilę. Wzięłam głęboki wdech. – „Daleko zacniej jest ośmielić się do rzeczy wielkich, odnosić zwycięstwa chwalebne, choć przetykane tu i ówdzie klęską, niż stawać w rzędzie z ubogimi duchem, którzy nie znają ni wielkiej radości, ni cierpienia, bowiem żyją w szarym zmierzchu, któremu obce są triumf i porażka”. W posępnej ciszy gabinetu zdanie rozbrzmiało niczym szum wodospadu, aż ciarki przebiegły mi po plecach. Nie dodałam, że to Teddy Roosevelt, aby nie urazić pani Shay przypuszczeniem, że może nie wiedzieć, kogo zacytowałam, zadarłam jednak lekko głowę, czym

dałam jej, mam nadzieję, do zrozumienia, jak niezłomna jest moja stanowczość. Zakładałam, że pani Shay ceni w uczniach tę cechę. Ku mojej uldze pani Shay się roześmiała. Był to miły śmiech. Potem energicznym ruchem zdjęła okulary z nosa i złożyła je jedną ręką jak tancerka flamenco składająca z trzaskiem swój wachlarz. – Muszę przyznać, że nigdy nie słyszałam, by nasze lekcje dla średniozaawansowanych określono mianem „szarego zmierzchu” – powiedziała z uśmiechem. Odwzajemniłam uśmiech. – Nie chciałam nikogo urazić – zapewniłam ze skruchą. – Jestem pewna, że lekcje jakoś to przeboleją. – Znów się zaśmiała. – Chociaż raczej powstrzymałabym się przed nazywaniem uczniów „ubogimi duchem”, w każdym razie w ich obecności. Pokiwałam głową. – Rozumiem, że chciałabyś zacząć od kursów dla zaawansowanych? – Za pani pozwoleniem – powiedziałam. – I jeśli nauczyciele uznają, że się nie nadaję, oczywiście przejdę do grupy niższej. – W „szary zmierzch”? – zażartowała pani Shay. – Odnoszę wrażenie, że nic takiego ci nie grozi. Moja matka się ożywiła. – Brawo. Mierzyć wysoko. Jestem pewna, że doktorowi Cleary również się to spodoba. Natychmiast przeniosłam się myślami do domowego gabinetu ojca, z pięknie wykaligrafowanym cytatem z prezydenta Roosevelta na ścianie, tuż obok słów Emersona: „Każda ściana jest drzwiami”. Gabinet pusty, ekran komputera czarny. Wyobraziłam sobie ojca w szpitalnym łóżku, pogrążonego w niespokojnym śnie, na który tak przykro patrzeć. Mój ojciec, słaby i blady, serce tłukące się nierównym rytmem o żebra. „Jeśli tylko – pomyślałam – jeśli tylko dostanę się do grup zaawansowanych i dam sobie radę, ojciec wyzdrowieje”. W tamtym okresie często nachodziły mnie takie myśli. Zerwałam się na nogi i podałam dobrej pani Shay rękę. – Dziękuję. – Wyprężyłam plecy. – Nie zawiodę pani. Byłam pełna energii i opanowana. Czasami lubiłam udawać, że jestem oficerem Korpusu Kobiet i zwracam się do generała MacArthura. Tak było i teraz. Czułam niemal, jak daszek czapki Korpusu ocienia mi czoło, a spod niej wyłaniają się włosy, ufryzowane w eleganckie loki. Wydawało mi się, że ojciec patrzy na mnie i kiwa z aprobatą głową. Pani Shay serdecznie uścisnęła mi dłoń. – Jestem tego pewna – oznajmiła. – Może pani na mnie liczyć! Z trudem powstrzymałam się przed strzeleniem obcasami i zasalutowaniem. * Tydzień później miał miejsce incydent z podnoszeniem ręki, od którego włosy stają dęba. Lekcja angielskiego. Duma i uprzedzenie Jane Austen. Przeżyłam przyjemne zaskoczenie, kiedy dowiedziałam się, że przerabiamy książkę, którą już przeczytałam, zwłaszcza że w dziedzinie literatury miałam, przyznaję, spore luki. Mój ojciec był naukowcem, profesorem i kierownikiem katedry genetyki prestiżowego uniwersytetu, chociaż już nie nauczał. Przez całe życie pasjonował się też historią i filozofią i władał biegle językiem francuskim i włoskim. Był szokująco dobrze wykształcony. W gruncie rzeczy jednak nie ciągnęło go nigdy, nawet w młodości, do literatury pięknej, ani do prozy, ani tym bardziej do poezji. Mówił: „Trudno

oczekiwać, żeby ktoś, kto rzeczywiście widzi, dostrzega skomplikowaną strukturę faktów, znajdował upodobanie w związkach nie-faktów, prawda?”. Myślę, że to przekonujący argument. Ale ja? W faktach orientowałam się znacznie gorzej. Ponieważ uwielbiałam powieści. Z początku matka uczyła mnie angielskiego, ale kiedy skończyłam osiem czy dziewięć lat, jej zaangażowanie stopniowo malało i coraz bardziej odpływała do swojego świata. Wtedy ojciec dowiódł niezachwianej wiary w moje możliwości i pozwolił mi kontynuować studia w tej dziedzinie na własną rękę, z zastrzeżeniem, że nie wolno mi czytać niczego, co napisano później niż w dziewiętnastym wieku, gdyż w jego ocenie były to wyłącznie bezwartościowe gnioty. Mnie brakowało jednak tej pewności. Zdawał się lekceważyć teorię prawdopodobieństwa, że przez ponad sto lat nikt, choćby przez przypadek, nie napisał ani jednej rzeczy wartej przeczytania. Rozumiałam jednak głębszy sens, dla którego postawił ten warunek, powód, który stał za wszystkimi jego decyzjami: pragnął się upewnić, że na zawsze pozostanę bezpieczna i wolna od zepsucia – że nie wyrosnę na kogoś takiego, jak Inne, Te Wcześniejsze, ponieważ kochał mnie najbardziej na świecie. Nigdy tego nie powiedział, nie tymi słowami, ale nie musiał. I tak wiedziałam. Uszanowałam więc jego wolę i uszanowałabym ją nawet wtedy, gdybym miała wybór (w końcu przecież nie mogłam sama kupować książek), choć czasem, pogrążona w lekturze dzieł Johna Donne’a, Szekspira, wielkich Rosjan czy sióstr Brönte, o wszystkich tych namiętnościach, pijaństwie, szaleństwie, morderstwach i ogólnie rzecz biorąc, fatalnych decyzjach życiowych, myślałam: „Gdyby tylko wiedział, w ogóle zakazałby mi czytania!”, i chociaż byłam wierną córką, za nic w świecie bym mu o tym nie powiedziała. Ale wróćmy do podnoszenia ręki. Mój nauczyciel angielskiego, pan Insley, był niestrudzonym piechurem, który śmiałym krokiem przechadzał się po sali tak, że skupienie na nim uwagi oznaczało kręcenie głową, aż szyja bolała. Większość uczniów zresztą nie zadawała sobie takiego trudu. Wąski w barkach i szczupły w swojej tweedowej marynarce, o delikatnych, jasnobrązowych odgarniętych do tyłu włosach, wyglądał jak John Keats, tyle że wyższy, mniej suchotniczy i nie podpierał też wiecznie brody ręką w takim geście, jakby szyję miał zbyt słabą, żeby samodzielnie utrzymała głowę. Przeciwnie, pan Insley tryskał energią. Kiedy stawiał klasie szczególnie ważne pytanie, machał w powietrzu długim, wysmukłym palcem i wpatrywał się w nas z dziwną żarliwością. Nigdy bym nie pomyślała, że Duma i uprzedzenie może wzbudzić w kimś podobną namiętność. Wichrowe Wzgórza – tak; Tessa d’Urberville – jak najbardziej, ale Duma i uprzedzenie – raczej nie. Uwielbiam Jane Austen. Naprawdę! Kto podczas czytania Dumy i uprzedzenia nie chciałby być Elżbietą Bennet, tak bystrą i dowcipną? Któż nie chciałby z gracją obrócić się w bawialni lub zasiąść z wyprostowanymi plecami przy sekretarzyku i napisać listu? Ale żeby pochylić się w przód, jak zrobił pan Insley, z wypiekami na twarzy i pałającym wzrokiem, po czym drżącym głosem zadać pytanie: „Czy waszym zdaniem Elżbieta Bennet wyszła za Darcy’ego dla pieniędzy?”. Tego już było za wiele. Poczułam się trochę nieswojo, choć przyznaję, dziwnie mnie to poruszyło. Mimowolnie serce zabiło mi szybciej. Ale nikt się nie zgłosił. Rozejrzałam się po sali i sprawdziłam, czy ktoś z moich koleżanek i kolegów z klasy (wciąż ledwo wierzyłam, że mam koleżanki i kolegów z klasy) wygląda, jakby miał ochotę odpowiedzieć. Nie. Nikt. A zegar tykał i tykał. I tykał. Wciąż nic. Patrzenie, jak pan Insley stoi przed klasą niczym John Brown i prawie płonie, gdy pierś unosi się i opada pod spodem bawełnianej koszuli w prążki, było niczym słuchanie Marka Antoniusza przemawiającego nad ciałem Cezara pośród Rzymian gapiących się głupkowato w sufit. Nie do zniesienia. I chyba właśnie dlatego, zanim w pełni zdałam sobie sprawę, co robię – stało się: podniosłam rękę. Na końcu długiego ramienia moja dłoń wyglądała tam wysoko, wysoko

w górze jak osierocone pisklę w gnieździe, wystawione na smaganie wiatru, na łaskę i niełaskę żywiołów oraz nieprzeniknionych spojrzeń moich koleżanek i kolegów. Pan Insley przez chwilę wyglądał na oszołomionego. – Willow – powiedział w końcu z uśmiechem, nie zerknąwszy nawet na listę obecności. W jego ustach moje imię zabrzmiało jak muzyka, jak dwuzgłoskowy wiersz. Och, ten jego głos. Jego głos był najbardziej krzepiącym doznaniem, jakiego doświadczyłam od tygodnia. – Tak – odparłam. Tak, byłam Willow. Tak, tak. Pan Insley nadal się uśmiechał. Zorientowałam się, że wciąż trzymam rękę w górze, więc czym prędzej opuściłam ją i schowałam w drugiej dłoni. Uśmiech pana Insleya zmienił się ze zwyczajnie zadowolonego w zadowolony i zachęcający, i wtedy moje zdenerwowanie zniknęło – w obecności tego uśmiechu, w obecności całej jego obecności. Moje ciało, włącznie z mózgiem, cudownie się odprężyło. To było jak jedna z tych chwil w przedstawieniu teatralnym, gdy światło reflektorów pada na dwie postaci pośrodku sceny, podczas gdy wszystko inne nieruchomieje, zapada się w mrok, znika. – Tak – powtórzyłam pewniejszym głosem. – Elżbieta była dzieckiem swoich czasów i znalazła się w niewygodnym położeniu pod względem towarzyskim. Jak większość współczesnych sobie kobiet miała ograniczone pole manewru. Jako córka dżentelmena nie mogła podjąć pracy, ale ze względu na zasady dziedziczenia nie mogła się spodziewać żadnych własnych dochodów. Jedyną nadzieją na utrzymanie albo poprawę pozycji społecznej i towarzyskiej było małżeństwo z kimś, raczej z dżentelmenem niż kupcem, z pieniędzmi. A więc z kimś takim jak Fitzwilliam Darcy. Pan Insley kiwał głową, jeszcze bardziej przypominał teraz Keatsa, skupiony i wpatrzony we mnie zamyślonymi oczami. Siedziałam nieruchomo i czułam się jak urna grecka albo słowik*. – Znakomita odpowiedź, Willow – orzekł. – Bardzo wnikliwa. Trafnie wyrażona. Dziękuję. Pod wpływem jego pochwały, przysięgam, uniosłam się w powietrze, razem z ławką i krzesłem. Po chwili jednak głos przeciął powietrze niczym bat i strącił mnie boleśnie na ziemię. – Boże, to takie nikczemne. Jeszcze zanim odwróciłam głowę, wiedziałam, czyj to głos. Bec Lansing. Włosy – wodospad kawowobrązowego jedwabiu. Ogromne orzechowe oczy. Usta jak maki. Dziewczyna przykuwająca wzrok, dziewczyna, która sypie iskry i „idzie w Piękności, jak noc, która kroczy w cichym gwiazd gronie”**. Rzadko przebywałam wśród rówieśników, ale natychmiast rozpoznałam w niej królową, gdy ją zobaczyłam, i coś we mnie instynktownie się jej pokłoniło. – Bec – powiedział ostro pan Insley. – Czyżbyś chciała podzielić się innym punktem widzenia? Zachowywała się, jakby go nie słyszała. Jej oczy – długie rzęsy, czarne jak węgiel – patrzyły tylko na mnie, a malująca się w nich nienawiść zaparła mi dech w piersiach. – Jak można twierdzić, że poślubiła go dla pieniędzy? To takie bezduszne. Takie oziębłe. Ona go kochała! – No, wiem… – zaczęłam. – Nie wiesz! – ucięła Bec. – I to jest naprawdę smutne. Bec wyglądała na tak smutną jak kobra. – Ja… ja też myślę, że go kochała. Nie sądzę, że wyszła za niego wyłącznie dla pieniędzy. Gwoli ścisłości, to prawda. Oczywiście, że Elżbieta kochała Darcy’ego. Za każdym razem, gdy czytałam tę powieść, serce mi się ściskało, bo tak bardzo przeżywałam ich miłość.

– Jasne – rzuciła Bec z drwiącym uśmieszkiem. – Wycofujesz się. Czułam się sparaliżowana, jakby naprawdę ukąsiła mnie żmija. – Wystarczy – powiedział pan Insley. Ale odwróciła się ode mnie dopiero, gdy chłopak, który siedział obok, wysunął nogę i szturchnął ją lekko w obszyty futerkiem karmelowobrązowy but. Spojrzała na niego, a on uśmiechnął się prawie niezauważalnie i lekko wzruszył ramionami, jakby mówił: „Nie warto”. Wszystko to trwało nie więcej niż trzy sekundy. Odwróciłam się i osunęłam na krześle, przygnębiona i z walącym sercem. – Koniec lekcji – oznajmił pan Insley. – Na poniedziałek pięć pierwszych rozdziałów Miasteczka Middlemarch. W kakofonii stęknięć i jęków schowałam książki do swojego nowego plecaka (płócienną torbę rozmiaru XL porzuciłam po pierwszym dniu szkoły) i podniosłam się chwiejnie z krzesła. Nie przywykłam do tego, że ludzie mnie nienawidzą. Boże drogi, w ogóle nie przywykłam do ludzi. Zaczęłam majstrować przy suwaku plecaka, żeby Bec miała czas wyjść za drzwi i udać się w swoją stronę, zanim sama opuszczę klasę. Przygarbiona i zaszczuta minęłam biurko pana Insleya, gdy ten spojrzał mi w oczy i się uśmiechnął. – Głowa do góry – powiedział półgłosem. – Teraz będzie tylko łatwiej. Och, mówił zupełnie jak mój ojciec! Podniosłam głowę. – Zachować spokój i robić swoje – powiedziałam z werwą. – Tak trzymać! – Puścił do mnie oko. Tym razem się nie powstrzymałam. Wyprężona na tyle, na ile pozwalał ciężki plecak, zasalutowałam. Pan Insley bez wahania odpowiedział salutem. * Hart ducha mnie nie opuszczał, gdy wyszłam z klasy, na korytarzu i podczas lekcji chemii dla zaawansowanych, ale wziął nogi za pas, gdy tuż za drzwiami do łazienki spojrzałam na rządek dziewczyn przed lustrem, czeszących się i poprawiających usta. Sama jak palec czułam się jak bocian, który przypadkiem wylądował w stadzie błękitnopiórych sójek. Puszyły się. Szczebiotały. A potem mnie zobaczyły. Zaległa martwa cisza: dłonie ze szczotkami i pomadkami zawisły w powietrzu, pary oczu wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. Boże, te porozumiewawcze spojrzenia. Wyłapywałam je przez cały tydzień. Czego mogło dotyczyć to porozumienie? W tamtej chwili, w łazience, zrozumiałam, że nigdy się tego nie dowiem. Uśmiechnęłam się nerwowo, a potem czym prędzej zamknęłam się w kabinie. Z przerażeniem stwierdziłam, że nadal nikt się nie odzywa, a ponieważ nie wyobrażałam sobie niczego bardziej zabójczego dla duszy niż wypełnienie tej pustki odgłosami własnych czynności fizjologicznych, siedziałam w fizycznym i psychicznym cierpieniu i czekałam. Wreszcie usłyszałam, jak dziewczyny wychodzą, ale zanim zamknęły się drzwi, jedna syknęła: „Oziębła”; inna rzuciła: „Suka!”, a trzecia zaintonowała: „Kapuję, Bleble Blainey”. Uznałam, że za pierwszą obelgę mogę podziękować wymianie zdań z Bec na angielskim, czym zasłużyłam sobie na tę drugą, nie wiedziałam, i choć nie miałam bladego pojęcia, co znaczy to trzecie, wiedziałam, że wróży mi katastrofę. Tamtego popołudnia, gdy matka przyjechała po mnie (czy muszę dodawać, że nie miałam prawa jazdy?), w drodze do domu robiłam to samo, co dzień w dzień i tydzień w tydzień od tamtej pory: układałam w głowie zdania, które zamierzałam rzucić ojcu w twarz ułamek sekundy po powrocie do domu. Niekiedy były chaotyczne i gorączkowe, innym razem chłodne i starannie skonstruowane, ułożone jedne na drugich jak rzędy cegieł. W najgorsze dni prawie tonęły w płaczu. We wszystkich jednak przekaz sprowadzał się w gruncie rzeczy do pretensji: Jak

mogłeś? Ponieważ ojciec musiał wiedzieć, że się do tego nie nadaję. Przecież sam mnie taką stworzył. Nie, to brzmi zbyt strasznie. Jak z Pigmaliona. Nie o to mi chodziło. Byłam oczywiście sobą. Ale ojciec ukształtował świat, który mnie kształtował, tak skrupulatnie, tak bez reszty i – właśnie – z taką miłością, jak moja matka tworzyła z matowego szkła swoje kwiaty, lasy wodorostów, koralowce i zorze polarne (o ile to właśnie jej rzeźby miały przedstawiać). Otoczył mnie światem, w którym wszystko było piękne, szlachetne, pożywne i czyste – dał mi życie, z którego wypruto wszelką szorstkość, grubiaństwo, brzydotę i zwyczajną głupotę. Żadnej telewizji! Żadnej muzyki pop! Żadnej prasy kolorowej! Żadnych przyjęć piżamowych! Żadnego syropu kukurydzianego z wysoką zawartością fruktozy! Żadnego surfowania po internecie bez nadzoru! I żadnego – Boże broń – dostępu do mediów społecznościowych! A potem nagle posłał taką szesnastolatkę do szkoły średniej? Wiecie, jak to było z ptakiem dodo? Żył sobie całe wieki na wyspie Mauritius na Oceanie Indyjskim jak pączek w maśle. Gdzieś po drodze utracił umiejętność latania, a właściwie, mówiąc ściślej, pozbył się tej umiejętności jako niepotrzebnego balastu. Po co tracić energię na skrzydła, skoro nie ma przed czym uciekać? Na Mauritiusie nie było żadnych drapieżników, nie było żadnych ssaków. Dodo żywił się dojrzałymi owocami, które spadały z drzew. Był dosyć duży, wysoki na jakieś sześćdziesiąt centymetrów i krągły na ptasie standardy, bo ważył ponad osiemnaście kilogramów. Gniazdował i składał jaja na ziemi. Był łagodny i nieustraszony. Po co płochliwość i szybki refleks zwierzęciu, które nie ma się czego bać? Nie ma potrzeby bronić się ani uciekać. Krótko mówiąc, dodo idealnie dostosował się do swojego środowiska: beczułkowate dobrotliwe ptaszysko o zakrzywionym dziobie, przykładny obywatel swojego świata. A potem świat spłatał ptakowi dodo okrutnego figla: zjawiły się istoty ludzkie. Najpierw Portugalczycy, potem Holendrzy. Zabijali tłuściutkie, przyjazne i niepodejrzewające niczego ptaki, by się nimi zajadać. Małpki, świnie i szczury, które przybyły na ich statkach, obżerały się jajami ptaków dodo jak popcornem. Wszystko, co przez tak długi czas czyniło ptaki dodo dobrze przystosowanymi mieszkańcami Mauritiusa, wystawiało je na łatwy łup. Po osiemdziesięciu latach ptaki dodo były skończone. Wszystkie. Co do jednego. Chyba rozumiecie już, do czego zmierzam. Ja też byłam doskonale przystosowana do swojego świata. Naprawdę! Radziłam sobie znakomicie, do cholery. I rzecz w tym, że żadni wrogowie nie wylądowali na moim terytorium. Gorzej, osoba, której ufałam najbardziej na świecie, bez słowa wyjaśnienia wyrwała mnie z mojego świata i umieściła w nowym środowisku, gdzie nagle wszystko we mnie okazało się nie na miejscu. Moje ubrania. Moje włosy. To, jak mówiłam. Mój gust. Jedzenie, które przynosiłam na lunch. Torebka, w której je przynosiłam. Nie takie, nie na miejscu, nieodpowiednie. Nie wiedziałam, jak rozmawiać z ludźmi. Nie wiedziałam, jak znaleźć miejsce w stołówce. Cholera, nie wiedziałam nawet, jak podnieść na lekcji rękę. Dodo wytrzymał osiemdziesiąt lat. Wiedziałam, że ja nie wytrzymam nawet ośmiu miesięcy. Jaki ojciec robi z córki ptaka dodo? Zaplanowałam dokładnie, co mu powiem. Powtarzał, że nie przygotowywał mnie do college’u (chociaż nie ulegało wątpliwości, że tam trafię). Nie torował drogi dla moich przyszłych nauczycieli. O nie. Uczył mnie robić to, co najwięksi uczeni czynili od początku świata: samodzielnie zdobywać wiedzę. I tutaj otwierała się dla mnie furtka: zamierzałam wrócić do domu, żeby spróbować uczyć się we własnym zakresie. Do momentu, kiedy poczuje się na tyle dobrze, żeby znowu mnie uczyć. Chciałam wyciągnąć się sama za włosy, wykrzesać w sobie ducha pionierstwa i uczyć się sama. Był to argument nie do zbicia, bo jakżeby ojciec mógł nie

poprzeć ducha pionierstwa? Jakżeby mógł nie zgodzić się z własną niepodważalną mądrością? Ale nigdy się o tym nie przekonałam. Codziennie w drodze ze szkoły do domu układałam sobie w głowie, jak mu to wszystko powiem. I ani razu nie powiedziałam. Wyglądał kiepsko, twarz miał bladą jak papier lub stary klej. Mamrotał cichym głosem. Skurczył i zapadł się w sobie. Zrobił się tak strasznie, strasznie stary. Kiedy na niego patrzyłam, szybko zapominałam o tym, co wiedziałam od zawsze: że mój ojciec nigdy nie umrze. Mimo to mogłam mu to wszystko powiedzieć. Mogłam stanąć mocno na nogach, spojrzeć mu prosto w te zmęczone mętne oczy i czystym, dźwięcznym głosem wyłuszczyć swoją sprawę, popierając argumentację licznymi cytatami z ludzi, których podziwiał. Gdyby nie to, gdyby tylko nie to… Gdyby tylko nie powstrzymywało mnie to, co wiem, przed czym nigdy nie mogłabym uciec, a co tkwiło we mnie niczym kamień, nie zwykły, lecz rozżarzony, skwierczący, wypalający mi dziurę w brzuchu kamień – jeśli umiecie to sobie wyobrazić – wyrzutów sumienia: to wszystko była moja wina. Wszystko. I w momentach najgłębszej rozpaczy uważałam, że nie ma kary dość surowej, by wyrównać krzywdę, którą wyrządziłam. * John Keats napisał m.in. ody Na urnę grecką i Na słowika (przyp. tłum.). ** Fragment wiersza George’a Byrona Idzie w piękności, tłum. Stanisław Koźmian (przyp. tłum.).

Rozdział 3 Taisy Ostatni raz byłam u ojca w domu w grudniu, trzy dni po najlepszych świętach Bożego Narodzenia, jakie mama, Marcus i ja spędziliśmy od bardzo dawna. Nie były to pierwsze święta po „zapłonie”, jak nazywaliśmy tamto wydarzenie, ponieważ „rozstanie” wydawało się słowem zbyt łagodnym i nijakim na określenie tego, co spotkało naszą rodzinę. Mimo naszych usilnych starań pierwsze Boże Narodzenie było strasznie posępne i ponure, nie dało się go uratować: rodzaj zimy nuklearnej – wszyscy troje byliśmy wciąż tak poranieni i obolali, że co rusz wpadaliśmy na siebie oszołomieni w wynajętym ciasnym mieszkanku o nagich ścianach. Wszyscy troje musieliśmy pracować dorywczo, wykonywaliśmy robotę, której nienawidziliśmy; matka była podminowana, bo zamiast spać, zarywała noce, ucząc się do egzaminu adwokackiego w Karolinie Północnej, a Marcus i ja przedzieraliśmy się samotnie, gniewni i rozżaleni, anonimowymi ścieżkami edukacji w naszej nowej ogromnej szkole średniej. Ale drugie święta, tuż przed naszą pierwszą i – wydawało się – ostatnią wizytą w domu ojca i jego nowej rodziny, okazały się udane. Bardzo udane. Naprawdę serdeczne i radosne – co nas samych zaskoczyło. Tamtej jesieni przeprowadziliśmy się z obskurnego mieszkania do schludnego maleńkiego jak lukrowane ciasteczko domku w stylu Arts and Crafts, beżowo-białego, z wysokimi oknami, gankiem i drzewami na podwórku. Mama dostała pracę, o jakiej zawsze marzyła: niestrudzonego prawnika o złotym sercu, a Marcus i ja studiowaliśmy w college’u – ja na uczelni tuż za rogiem, a on w konkurencyjnej szkole w Wirginii, oddalonej od domu o kilka godzin. Rozdzieleni, staliśmy się wolnymi elektronami, czystą potencją. Marcus nie był już tym bystrym, lecz przemądrzałym, zbuntowanym bratem, a ja nie byłam już tą samą dobroduszną i świętą, jeśli nie liczyć jednego katastrofalnego błędu, siostrą. Czuliśmy, że te cztery lata rozciągają się przed nami niezbrukane, niczym świeże prześcieradło. Mimo to po nadejściu ferii świątecznych z radością znowu się spotkaliśmy. Właściwie wariowałam ze szczęścia, tak bardzo cieszyłam się na te święta, przepełniona ich duchem. Nawet Marcus, zawsze zdystansowany i ironiczny, pozwalał sobie na dziwną, niepodszytą sarkazmem spontaniczność: na przykład z własnej woli kupił, a potem rozwiesił na ganku lampki. Pierwszy dzień świąt spędziliśmy w naszym domu w gwarnym mieszanym towarzystwie, którym matka zdążyła się otoczyć w rok od przeprowadzki do miasteczka swojego dzieciństwa: był z nami jej ojciec, nasz dziadek Pete, najlepszy przyjaciel mamy z podstawówki Wiley i jego partner Jack; rodzina sąsiadów – doktor chirurgii, jej zajmujący się domem mąż i dwójka ich dzieci; młoda para, która prowadziła lodziarnię w mieście; pani Wickett, nauczycielka mamy z czwartej klasy podstawówki, i jej drobny, grający na gitarze małżonek. Raczyliśmy się pieczoną polędwicą wołową i niesamowitą ilością różnych ciast. Gawędziliśmy i żartowaliśmy. I – zupełnie serio – śpiewaliśmy kolędy przy kominku. Wszystko to było tak ckliwe i banalne, tak cudowne, że w głowie się nie mieści. Trzy dni później pojechaliśmy do domu mojego ojca, gdzie radosny nastrój ulotnił się z hukiem jak powietrze z przebitego balonu. Nie byłoby może tak źle, gdyby dom ojca nie był przedtem również naszym domem – tym samym, w którym mieszkaliśmy, gdy byliśmy rodziną. Nowa rodzina w starym domu, moja

tapeta na ścianach w pokoju Willow – poczułam się okropnie. Chociaż w gruncie rzeczy poczułam się tak dlatego, że dzień wydawał się skazany na klęskę, jak gdyby nad wszystkim ciążyło fatum i całość musiała się rozegrać w taki, a nie inny sposób, od najgłośniejszej inwektywy po najmniejszą łzę. Wiem, że nie wyrażam się jasno. To tak jak w tym cytacie z Jak wam się podoba: dom ojca był sceną, a my tylko odgrywaliśmy swoje role w sztuce napisanej przez kogoś znacznie mniej dowcipnego i serdecznego niż William Szekspir. Nawet gdy szliśmy znajomym ceglanym chodnikiem do znajomych drzwi, przy każdym kroku słyszałam zbliżającą się katastrofę. Szliśmy gęsiego – moja matka, ja, Marcus – i każde z nas trzymało prezent. – Jak pieprzony pokłon pieprzonych Trzech Króli – mruknął Marcus. Choć wiedziałam, że matka zdaje sobie sprawę, ile wysiłku kosztowało go zastąpienie bardziej dosadnego słowa na „p” eufemistycznym odpowiednikiem, obejrzała się przez ramię i zgromiła go wzrokiem. Ale potem zaczęła mruczeć pod nosem powolną, żałobną wersję kolędy We Three Kings. Nim dotarliśmy do drzwi, nuciliśmy ją już wszyscy. To była miła chwila, lecz potem stanęliśmy jak zaklęci, wpatrzeni w czarne drzwi i mosiężną kołatkę w kształcie ananasa. – To ty kupiłaś tę kołatkę – powiedziałam do matki. – Tak? – Uniosła głowę i posłała mi uśmiech, który miał być żartobliwy, lecz zadrgał jej na wargach, uśmiech, przez który miałam ochotę sprać Wilsona na kwaśne jabłko. – Nie pamiętam. Przygotowałam się na widok twarzy ojca, na brzmienie jego głosu, ale nie byłam tak naprawdę gotowa ani na jedno, ani na drugie, zwłaszcza że podczas naszego spotkania twarzą w twarz nazwał mnie kurwą. Nawet gdy stanęłam na schodku przed drzwiami i o tym pomyślałam, usłyszałam w głowie głos Wilsona, który mnie poprawiał: „Nigdy nikogo nie wyzywam, Eustacio. Wyraziłem tylko swoją refleksję na temat twojego zachowania”. Rzeczywiście. Powiedział dokładnie: „Udało ci się zachować w sposób jednocześnie kurewski i infantylny. To nie lada osiągnięcie”. Dla osiemnastolatki „kurewski” brzmiało jak przymiotnikowy ekwiwalent zepchnięcia ze schodów. Dla trzydziestopięciolatki nadal brzmiał dosyć paskudnie. Ale kiedy stanęłam przed drzwiami, przypomniałam sobie, że chce nas zobaczyć. Zaprosił nas. Nie zaprasza się do własnego domu osoby, za którą się nie tęskni, prawda? Kiedy myślę dziś o tej osiemnastoletniej, karmiącej się fałszywą nadzieją dziewczynie, targają mną sprzeczne emocje: mam ochotę ją przytulić, a jednocześnie wymierzyć jej policzek, żeby wreszcie się ocknęła. Otworzyła nam Caroline. Caroline zwana Caro, zwana Caro przez mojego ojca, który stanowczo sprzeciwiał się używaniu przezwisk. Caro Bloch, obecnie Caro Cleary, matka Willow, żona Wilsona. Spotkałam ją wcześniej tylko dwukrotnie i za każdym razem wydała mi się dziwnie niematerialna. Czy może raczej nie w pełni zmaterializowana. Sprawiała po prostu wrażenie osoby mniej obecnej niż większość ludzi, jak gdyby składała się głównie z powietrza i rozkojarzenia. W każdym razie, kiedy stanęła w drzwiach odziana w szmaragdowozieloną suknię, z okrągłymi oszołomionymi oczyma, boleśnie chuda i z burzą włosów na głowie, nie potrafiłam – tak samo jak i wcześniej – zmusić się do nienawiści. Nikt się nie odzywał. Caro stała tylko i patrzyła na nas, a my patrzyliśmy na nią, oprócz Marcusa, który wepchnął rękę do kieszeni płaszcza i wpatrywał się w głąb ulicy, czujny i z przymrużonymi oczami, jak facet w westernie, który dostrzega obłok kurzu na horyzoncie. Wszystko to trwało tak długo, że zaczęłam się obawiać, że nigdy nie przestąpimy progu i będziemy w nieskończoność stać, drżeć na zimnie i wsłuchiwać się w szum samochodów

przejeżdżających ulicą i we własny oddech, aż niebo nad nami pociemnieje i zapalą się latarnie. – Ciekawa jestem – odezwałam się – czy Russowie wciąż mieszkają obok? Kątem oka zobaczyłam, jak Marcus odrzuca głowę do tyłu, jakby dostał pięścią w nos i stracił przytomność. – Słucham? – szepnęła Caro bez tchu, jej oczy zrobiły się okrągłe. – Joelle i Sam? I trójka ich dzieci? Nie, zaraz, dwójka. – Dwójka? – spytała Caro. – To znaczy, nadal mają trójkę. W każdym razie, tak przypuszczam. Ale Abigail wyszła za mąż tego samego lata, kiedy my… hmm, zmieniliśmy miejsce zamieszkania. Więc zakładam, że Abigail… – Marcus trącił mnie butem i umilkłam. Caro drgnęła, jakby ją olśniło. Wydawać by się mogło, że nie była w stanie otworzyć oczu jeszcze szerzej, ale dokonała właśnie tej sztuki. Wytrzeszczyła je jak lemur. – Och! Masz na myśli panią, która przyniosła różową czapeczkę i zapiekankę, kiedy urodziła się Willow. Marcus prychnął. – Tak, to ta. Wiedziałam, że matka później zmyje mu głowę za tę niegrzeczną odzywkę, ale sarkazm chyba podziałał na Caro otrzeźwiająco. Przymknęła oczy i się uśmiechnęła. – Przepraszam – powiedziała. – Zabiegana między pracownią a pokojem dziecięcym chyba nie poświęciłam zbyt wiele uwagi sąsiadom. – Bakłażan – mruknęłam do siebie. – Bakłażan i parmezan. Na samą myśl o tej zapiekance ścisnęło mnie w piersi z żalu za tym, co utraciliśmy. W tamtej chwili wydawało mi się, że oddałabym parę lat swojego życia w zamian za kęs zapiekanki bakłażanowo-parmezanowej pani Russo. – Tak! – potwierdziła radośnie Caro. – Zgadza się. Pamiętam, że mogłam ją zjeść. Nie jadam mięsa. „Nie jesz mięsa, nie zalewaj! Ty, kobieto, niczego nie jesz”, usłyszałam te słowa w głowie tak wyraźnie, jakby Marcus wypowiedział je na głos, mimo że tylko zerknął na mnie, unosząc lekko brwi. – Caroline – odezwała się nasza matka. – Możemy wejść? – O rany, oczywiście! – zawołała Caro. – Gdzie ja mam głowę? – Nie na karku – mruknął Marcus na tyle cicho, że Caro nie usłyszała. Zrobiła krok w tył, otworzyła szeroko drzwi i gęsiego weszliśmy do środka. – Mogę odwiesić wasze płaszcze? – zapytała i wyciągnęła swoje patykowate ramiona. Nadeszła chwila prawdy. Wymieniliśmy spojrzenia i gdy matka skinęła lekko głową, odłożyliśmy wszyscy prezenty, zdjęliśmy płaszcze i przekazaliśmy je Caro, nawet Marcus, choć zrobił to z miną aresztowanego, którego zmuszają do oddania paszportu. Tak oto oficjalnie dotarliśmy na miejsce spotkania. Zamiast powiesić nasze ubrania w szafie w holu, Caro uciekła w głąb domu, a my zostaliśmy tam, gdzie staliśmy. – Patrzcie. – Marcus wskazał głową na ścianę za nami. Odwróciłyśmy się. A tam, na ścianie nad okrągłym stolikiem ze stópkami w kształcie łap, który stał tam od zawsze, wisiała rzeźba ze szkła: kompozycja złożona z grupy krągłych brył w wodnistych odcieniach błękitu i zieleni tak delikatna, że zdawało się, że zniszczyć ją może lekkie dmuchnięcie. – Piękne – zauważyłam. – Pewnie jedno z dzieł Caro. – No – przyznał Marcus. – Pamiętasz, jak dawniej to my byliśmy w tym miejscu?

Kiedy mieszkaliśmy w tym domu, nad stolikiem wisiało duże oprawione w ramę czarno-białe zdjęcie, które matka zrobiła, gdy Marcus i ja mieliśmy po sześć lat. Siedzieliśmy na fotelu, ja, widoczna z profilu, mówiłam do Marcusa, który słuchał ze spuszczoną głową i taką miną, jakby za chwilę miał się uśmiechnąć. – Zanim wpadniemy w wielkie oburzenie – powiedziała matka – przypomnę, że zabrałam tę fotografię, kiedy się wyprowadzaliśmy. Wisi teraz u nas w dużym pokoju. Marcus z uśmiechem wzruszył ramionami. – Mimo wszystko to symboliczne. Nie? Matka pacnęła go lekko w głowę i wtedy właśnie znowu pojawiła się Caro. – Och! – westchnęła Caro. – Przemoc wobec dziecka – powiedział Marcus. – Trzeba zawiadomić organy ścigania. Caro zamrugała gwałtownie, trzepocząc długimi rzęsami, a potem się uśmiechnęła. – Tak zrobię – zapewniła. – Ale może chcielibyście najpierw zobaczyć małą? – E-ę – zaczął Marcus. – Oczywiście, że tak. Jak najbardziej – wtrąciłam się czym prędzej. – Jest w swoim pokoju – oznajmiła Caro, zerkając na zegarek. – Przypuszczam, że właśnie obudziła się z drzemki. Regularny sen to naprawdę niesamowicie ważna sprawa. – Super – rzuciłam niejasno, bo sama nie wiedziałam, które ze stwierdzeń Caro zasłużyło na moją aprobatę. – No to chodźmy! – wykrzyknęła, po czym obróciła się i szybkim krokiem ruszyła na schody. – Gdzie tata? – szepnęłam do Marcusa, gdy patrzyliśmy, jak Caro zaczyna się wspinać na górę. Marcus wzruszył ramionami . – Nie mam pojęcia – odszepnął. – Cholera wie. Przy czwartym kroku Caro odwróciła się do nas. – Nie idziecie? – Czy idziemy? – spytała matka. – Na piętro? – No tak – odpowiedziała Caro, zaskoczona. – Do pokoju dziecięcego. Pokój dziecięcy jest oczywiście na piętrze. – Oczywiście – zawtórował Marcus. – Może lepiej zaczekamy tutaj, aż zniesiesz dziecko na parter? – zasugerowała matka. Caro pokręciła głową. – Nie, to niewykonalne. Od razu po drzemce zaczyna się zabawa. – Aha – powiedziała matka. – Zapraszam na górę – zachęciła Caro. – Wystarczy wejść po schodach. Wskazała ręką kierunek, a my posłusznie spojrzeliśmy w tę stronę tak, jakbyśmy nie wchodzili po tych schodach tysiące razy wcześniej. Potem ruszyliśmy za nią, z prawymi dłońmi na poręczy i prezentami pod pachą. Najpierw rzuciła mi się w oczy tapeta, jasnozielona, pokryta wzorem białych kwiatów jabłoni. Wybrałam ją sama, kiedy miałam siedem lat: siedziałam z matką i kartkowałam grubą księgę z próbkami. Pamiętam wspaniały ciężar odpowiedzialności: moja pierwsza decyzja, mająca trwałe i namacalne skutki. Przez całe lata tapeta sprawiała, że czułam się bezpieczna i wyjątkowa jak dziewczynka z książki, śpiąca w domku na wsi. Teraz ten widok był bolesny – bardziej ze względu na małą dziewczynkę, którą kiedyś byłam, niż ze względu na osobę, na którą wyrosłam, ale naprawdę bolesny. Usłyszałam ojca, jeszcze zanim go zobaczyłam.

– Willow, moja Willow – odezwał się śpiewnym głosem. – Masz gości! Pokój jaśniał słońcem, a ponieważ dywan, delikatne jak ślubny welon firanki, wszystkie meble i sprzęty były białe, na chwilę oślepiła mnie biel. Nawet gdy oczy przyzwyczaiły się do blasku, nie od razu zobaczyłam ojca, ponieważ siedział na podłodze. Mój ojciec. Siedzący na podłodze. Ze skrzyżowanymi nogami, po turecku. I natychmiast uświadomiłam sobie, że nigdy wcześniej nie widziałam, żeby ojciec siedział na podłodze, w tej czy innej pozycji. Poczułam się więc tak, jakbym przyłapała go w sytuacji intymnej, wręcz nieprzyzwoitej. Odwróciłam głowę do Marcusa. Gapił się na ojca tak samo skrzywiony i zdumiony jak ja. Matka z kolei w ogóle nie patrzyła na niego, tylko na coś w drugim końcu pokoju. – Siedzisz na podłodze – zauważył Marcus. – Rzeczywiście – potwierdził ojciec, dostojnie kiwając swoją lwią głową. – Wybaczcie, że nie wstanę, by was powitać. Bawię się. Po podłodze walały się drewniane klocki. – To czas zabaw na podłodze – wyjaśniła Caro. – Koncepcja wymyślona pierwotnie dla dzieci z autyzmem, ale bardzo korzystna także dla dzieci rozwijających się prawidłowo. Spojrzała na męża, a ten znowu kiwnął głową. – Albo dla wyjątkowo zdolnych, jak może być w tym wypadku – powiedział Wilson. – Poprzez zabawę na podłodze, utrzymywanie kontaktu wzrokowego na jednym poziomie z dzieckiem, oddaję mu inicjatywę: ona rządzi, ja słucham. Wkraczam w jej świat, zamiast nad nim górować. Nie muszę chyba dodawać, że ojciec nigdy nie wkroczył w świat mój ani Marcusa. W głowie mi się nie mieści, żeby w ogóle kiedykolwiek wpadł na taki pomysł, a nawet gdy Marcus przerósł go o pięć centymetrów, ojcu nadal udawało się górować nad nami i patrzeć na nas z góry, o ile zadał sobie trud, by zniżyć się z niebotycznych szczytów na tyle, by w ogóle na nas spojrzeć. Nigdy przez myśl mu nie przeszło, że mógłby się zachować inaczej. Stałam i starałam się oswoić z tym nowym siedzącym na podłodze Wilsonem, Wilsonem, który się bawi, gdy na moich oczach zmienił się w kogoś jeszcze innego. Złagodniał, rozpromienił się, a potem powoli na jego ustach rozkwitł uśmiech, który nie był ani chełpliwy, ani okrutny. Był to najczystszy uśmiech, jaki kiedykolwiek u niego widziałam. Caro, Marcus i ja jednocześnie przenieśliśmy uwagę na drugi koniec pokoju, w który moja matka wpatrywała się od początku. Obok niziutkiego stolika i krzesełek stał mały biały namiot. Jego połę odgarniała właśnie drobna rączka. Potem błysk rudych loków, ognistych na tle bieli, aż wreszcie wyłoniła się reszta: Willow na bosaka, pewnym krokiem, w którym było jeszcze coś z Frankensteina, z wyciągniętymi ramionami ruszyła w stronę ojca. „Siostra”, pomyślałam nagle z zachwytem. Przez całe życie myślałam tylko „brat, brat, brat”, więc to słowo było dla mnie olśnieniem. Ale Wilson nie powiedział „siostra”. Zdałam sobie sprawę, że nigdy tego nie uczynił. Podobnie miało być przez następnych piętnaście lat. Powiedział za to: „Patrzcie na dzisiejszą solenizantkę! Oto Willow Cleary w wieku jednego roku!” . I z piskiem radości wpadła mu w ramiona. * Gdzieś pod koniec prezentacji, do której następnie doszło, Marcus zniknął. Nie mogłam o to mieć do niego pretensji (chociaż później, po wszystkim, co się stało, jednak miałam mu to za złe, czemu dałam wyraz, krzycząc na całe gardło), ponieważ to, co nastąpiło, było w najlepszym razie irytujące, a w najgorszym niesmaczne i trochę straszne. Nie bawiliśmy się z Willow. Nie

patrzyliśmy nawet, jak się bawi. Zamiast tego ojciec przedzierzgnął się w kogoś w rodzaju biologa wracającego z badań w dziczy, który przedstawia nieznany dotąd gatunek naukowcom z Royal Society. Nie było PowerPointa (nie jestem nawet pewna, czy istniał wtedy PowerPoint). Nikt z nas nie nosił białego fartucha. Ale braliśmy udział w prezentacji. – W wieku dwunastu miesięcy posługuje się siedemnastoma słowami. – Po kolei, w odpowiedzi na zachętę słowną lub kiedy Wilson wskazał obrazek w książeczce, wymówiła je wszystkie. – Wykonuje wszystkie ruchy do piosenki Koła autobusu. – Wykonała je, gdy Wilson zaśpiewał piosenkę na całe gardło. – Umie zbudować wieżę z trzech klocków. – Zbudowała ją. – Od wielu miesięcy wskazuje palcem przedmioty. – Rzeczywiście wskazywała, z wielką wprawą. – Umie wskazać główne części ciała, kiedy się o to poprosi. – Palce u stóp, zaliczone. Nos, zaliczony. Włosy, zaliczone. Oczy, zaliczone. Łokieć, zaliczony. Brzuch (tak, brzuch – żaden tam „brzuszek”: to by w domu Clearych nie przeszło), zaliczony. – Jest w osiemdziesiątym centylu, jeśli chodzi o wzrost, wagę ciała i obwód głowy. – Willow wskazała swoją idealnie proporcjonalną głowę. Nie mogłabym wyjść z tego pokoju, nawet gdybym próbowała, bo zdębiałam, rozdarta między fascynacją a odrazą. Kiedy jednak Wilson powiedział: „Ma niesamowicie wysokie podbicie”, po czym uniósł jej stopę w powietrze, nawet ja musiałam odwrócić wzrok. Mimo wszystko atmosfera nie była aż tak kliniczna, dziwaczna czy odczłowieczona, jak się wydaje. Caro na przykład umiała znaleźć się na tyle, że dała wyraz zażenowaniu, ze śmiechem, ale jednak. Droczyła się z Wilsonem, a swoboda, z jaką się do siebie odnosili, była tak autentyczna, że aż mnie zdumiewała. Po drugie, w trakcie całej prezentacji, przez każde wypowiedziane przez Wilsona słowo, przez każdy wykonany przez niego kabotyński gest i wyniosłą minę, przebijała miłość. Miłość prosta i słodka. Po raz pierwszy w życiu widziałam, jak Wilson odnosi się do innej osoby, nie próbując jej zdominować. Nawet wtedy, gdy ojciec prezentował ją niczym cocker spaniela na wystawie psów rasowych, Willow wyraźnie dawała do zrozumienia, że to ona tu rządzi. Zazdrość przyszła później. Dopadła mnie, gdy wyszliśmy z osłonecznionego pokoju, który nie był już w żadnym sensie mój. Ale kiedy przebywałam w środku i patrzyłam na ich dwoje, czułam tylko zachwyt i zdumienie. * Wszystko mogło się toczyć tak samo do końca: ojciec chełpiłby się dalej przed nami swoją nową rodziną, ani razu nie pytając o nasze życie, Marcus siedziałby milczący jak głaz, matka trzymałaby głowę wysoko, a ja czułabym się coraz bardziej poniżona, coraz mniejsza i gorsza, aż wreszcie nadszedłby czas, abyśmy po cichu, z goryczą opuścili mury tego domostwa. Ale Marcus się upił. Oczywiście, widywałam go pijanego już wcześniej – czasem chwiejnym krokiem wracał do tego właśnie domu, otumaniony i śmierdzący piwem, ale dawno już od takiego widoku odwykłam. Owszem, po przeprowadzce został bez przyjaciół, ale też zależało mu na tym, by nie dokładać matce zmartwień. Marcus zachowywał się poprawnie, a w college’u, gdzie większość dzieciaków próbuje się wyszaleć, postępował zupełnie na odwrót: przykładał się do nauki i jako jedyny trzeźwy odwoził znajomych do domu. Ale w szkole średniej, w czasach przed „zapłonem”, oprócz kilku mrożących krew w żyłach incydentów (kiedy wylądował w szpitalu na płukaniu żołądka albo podczas wycieczki, gdy się urwał na chwilę, a potem trzeba go było

ratować), Marcus upijał się na wesoło: robił się z niego uroczy żartowniś i gaduła. Przewracał się na ziemię jak komik w starym filmie, śpiewał głupawe piosenki i opowiadał dowcipy, które były tak mało zabawne, że aż śmieszne. Ale tamtego dnia w domu Wilsona Marcus nie był uroczy. Mrużył powieki, strzykał jadem i mówił podniesionym głosem – przemiana nie nastąpiła natychmiast, chociaż gdy zeszliśmy na dół do kuchni i zobaczyliśmy, że siedzi przy stole, od razu wiedziałam, że to, co pije z dużej plastikowej szklanki, to nie mrożona herbata. Obejrzałam się na matkę, żeby sprawdzić, czy też to zauważyła, ale miała lekko uśmiechnięty, rozkojarzony wyraz twarzy osoby, która udaje, że jest zupełnie gdzie indziej. Kochałam ją z całego serca, ale trudno mi było jej wybaczyć, że kiedy wokół robiło się ciężko, wprawiała się w stan bliski letargowi. Robiła tak od lat, na długo przed „zapłonem”, zwłaszcza w momentach, gdy Wilson był najgorszy. Poczułam pustkę i rozczarowanie, kiedy zobaczyłam u niej tę samą reakcję także teraz, po „zapłonie”, po tym, jak przejęła kontrolę nad własnym życiem. Jakże łatwo było jej – i nam wszystkim – w tym domu wejść w swoje stare role. Caro wyłożyła obiad, kosz pokrojonej bagietki i półmiski wyszukanych sałatek: z kurczakiem w curry, pikantnie przyprawioną sałatkę z fasolki szparagowej z sezamem, pieczone warzywa i sałatkę z serc karczochów, cieciorki, rukoli i fety. Nie zauważyłam żadnych torebek ani plastikowych pojemników, ale wiedziałam, że sałatki kupiono w sąsiednich delikatesach. Najbardziej lubiłam zawsze tę z karczochami. Przepełniona zazdrością i tęsknotą za utraconym domem, nie potrafiłam zdecydować, czego pragnę bardziej: tulić miskę w dłoniach czy cisnąć cholerstwem o podłogę. Podniosłam wzrok, zobaczyłam, że Marcus mnie obserwuje, i zamrugałam do niego dwojgiem oczu – tak jak mrugaliśmy do siebie zawsze, na długo zanim nauczyliśmy się robić perskie oko. Spróbowałam się uśmiechnąć. Jeszcze tego nam wszystkim brakowało, żeby zauważył, jak jestem nieszczęśliwa, i jeszcze bardziej się zezłościł. Ale zamiast też do mnie mrugnąć, pokręcił głową na znak, że nie dał się nabrać. – Mako – szepnęłam. – Zjedz coś. – Dzisiaj jem obiad w płynie, moje złotko – odszepnął, zaciągając. Z jakiegoś powodu stres zawsze wydobywał z mojego brata kowbojską duszę. – Kiepski pomysł, poganiaczu bydła. Strzelił do mnie z palca. – Spływaj, rybko. Nałożyłam jedzenie na dwa talerze i jeden z nich postawiłam przed bratem z trochę większymi ceregielami, niż wymagała tego sytuacja. Pochyliłam się i spróbowałam wywąchać, co ma w szklance, ale z uśmiechem nakrył ją dłonią. W końcu wszyscy zasiedliśmy przy stole, patrząc na Willow, która siedziała, niczym na tronie, na nieskazitelnie białym foteliku po prawej stronie ojca. Jadła krakersy z mąki razowej, kawałki ugotowanej na miękko ekologicznej marchewki i kostki białego sera, angażując do tego zadania nad podziw rozwiniętą umiejętność chwytania i koordynację ruchowo-wzrokową na poziomie znacznie starszego dziecka. Po paru dłużących się minutach tego przedstawienia Marcus sam chwycił między palce strąk fasolki szparagowej i pokazał nią na mnie. – Taisy, opowiadałaś już ojcu o swoich ocenach na pierwszy semestr? – powiedział donośnie. Zesztywniałam. „Zaczyna się”. – Oficjalny spis dostaniemy dopiero po feriach – wymamrotałam. – Mimo to znasz swoje oceny. Pamiętasz, jak mówiłaś o nich mnie i mamie? Wzruszyłam ramionami i starałam się – bez powodzenia – przełknąć swoje złe przeczucia

razem z kęsem sałatki z kurczaka. Marcus wycelował fasolkę w naszą matkę. – Mamo, pamiętasz, jak Taisy mówiła ci o swoich ocenach za pierwszy semestr, prawda? – Oczywiście, że pamiętam – przyznała, rozkojarzona. Marcus wytknął fasolką Wilsona. – Wilsonie – zwrócił się do ojca podniesionym głosem. Zdawało się, jakby na sekundę czas się zatrzymał. Wtedy po raz pierwszy któreś z nas nazwało go Wilsonem. – Wilsonie, myślę, że powinieneś zapytać swoją córkę Taisy o oceny z pierwszego semestru. Wilson z obojętną miną odłożył widelec, ale już zaczynał się rumienić. Ten rumieniec był symptomatyczny. Jego oczy i głos prawie zawsze pozostawały zupełnie chłodne i opanowane, ale gdy się denerwował, jego twarz robiła się czerwona: im bardziej był zły, tym bardziej czerwieniał. W tej chwili rumieniec miał odcień różowego szampana, acz z bólem serca przewidywałam, że na koniec przybierze kolor burgunda. – Nie rozumiem, czemu oceny twojej siostry, albo twoje, skoro już o tym mowa, miałyby w tej chwili w ogóle mnie interesować – odrzekł. Równie dobrze mógłby mnie spoliczkować. – Wstęp do literatury: ocena bardzo dobra; Szekspir: ocena bardzo dobra; Praktyczna nauka języka francuskiego, poziom zaawansowany: ocena bardzo dobra… – Marcus wyrecytował resztę moich stopni na koniec semestru, a każda „ocena bardzo dobra” była niczym zatruta strzała. Ojciec nie zareagował. Nie spojrzał nawet w moją stronę. Marcus pociągnął łyk ze swojej szklanki. – Taisy – zwrócił się do mnie brat. – Powiedz coś Wilsonowi po francusku. Zamknęłam oczy. – Nie. – No dalej, może tego, jak mu tam, Baudelaire’a, którego recytowałaś mamie i mnie. Tego z Kwiatów zła, czy jak to się tam nazywało. Wilson, twoja córka Taisy jest znacznie powyżej osiemdziesiątego centyla zarówno we francuskim, jak i w Baudelairze. Nie musiałam na niego spoglądać, by wiedzieć, że przy „osiemdziesiątym centylu” twarz Wilsona przybrała barwę sosu żurawinowego. – I wróciła do baletu. Wiedziałeś o tym, Wilson? Taisy, wstań i pokaż Wilsonowi tę figurę, którą wykonałaś niedawno. – Marcus zakręcił fasolką szparagową kółko. – Potrójny piernat. – Piruet – syknęłam ściszonym głosem do Marcusa. – Przestań. Marcus smutno pokręcił głową, machnął ręką i nagle strąk fasolki wystrzelił w powietrze. Prawdopodobnie byłam tak przerażona, że tylko mi się przywidziało, ale mogłabym przysiąc, że widziałam w zwolnionym tempie, jak fasolka, kręcąc się, przeleciała nad stołem, plasnęła o karminowy z wściekłości policzek Wilsona, po czym spadła mu na kolana. W tej chwili wydawało mi się, że stać się może wszystko. Niebo mogło się otworzyć. Dom mógł stanąć w płomieniach. Boża ręka mogła podnieść Marcusa i zrzucić go w bezdenną otchłań. Zamiast tego rozległ się śmiech. Chichoczący tryl, który zmienił się w przeciągły, dźwięczny śmiech z samej przepony – głęboki, złocisty i bulgoczący potok radości. Wszyscy spojrzeliśmy na Willow, wszyscy oprócz Wilsona, który w geście tak odruchowo opiekuńczym, że zabolało mnie serce, wyciągnął rękę i położył ją dziecku na główce, ale ani na chwilę nie spuścił wzroku z Marcusa. – Wynoś się z mojego domu – powiedział lodowatym tonem. – Wynoś się z tym swoim nieznośnym pijaństwem jak najdalej od mojego dziecka i mojego domu. Marcus wstał, opróżnił swoją szklankę i podniósł ją tak, jakby też chciał ją cisnąć

w Wilsona. Kiedy ojciec osłonił ręką twarz, Marcus parsknął śmiechem. – Nabrałem cię! – zawołał. Zajrzał na dno szklanki i znowu zaśmiał się rechotliwie. – „Moje dziecko”! – Marcus naśladował głos ojca z łudzącym podobieństwem. – Ale z ciebie socjopatyczny sukinsyn, Wilson. Potem upuścił szklankę na stół, gdzie odbiła się od doniczki z więdnącymi białymi narcyzami, pokazał naszemu ojcu środkowy palec i wymaszerował z pokoju nieco chwiejnym krokiem. Usłyszałam trzask drzwi na tyłach domu. W atmosferze czuło się jednocześnie iskry napięcia i dotkliwy chłód. Splotłam ramiona na piersi, schowałam dłonie w rękawy swetra i ogarnęła mnie przemożna chęć, by wstać i opuścić ten cholerny dom jak najprędzej. Zanim jednak zdążyłam się ruszyć, zrobił to ktoś inny: Caro, o której obecności prawie zupełnie zapomniałam. Z głośnym westchnieniem podniosła się i z włosami rozwianymi niczym chmura burzowa wybiegła z pokoju. Tylne drzwi znowu trzasnęły. To był najbardziej surrealistyczny moment tamtego surrealistycznego dnia: Caro – akurat ona – wybiegająca za Marcusem. – Mój Boże, Wilson. – Głos mojej matki. Gniewny, a zarazem współczujący. Wilson uśmiechnął się głupkowato i machnął ostentacyjnie ręką w kierunku ogródka na tyłach domu. – Ten tam to twoja własna robota, Katherine. Możesz sobie pogratulować! – Robota? – odparła matka. – To twój syn. Wilson parsknął okropnym śmiechem. – Nie syn, tylko kiepski żart. I to twojego autorstwa. Nie powinienem niczego ci powierzać. Miałam ochotę nakrzyczeć na niego, podrapać paznokciami aż do krwi. A równocześnie chciałam, żeby mnie zauważył, żeby powiedział o mnie coś miłego, na przykład, że wie, że ja i Marcus jesteśmy różni. Czekałam na to całą sobą, aż pochyliłam się przez stół, wsłuchując się w to, co powie. – Marcus – powiedziała moja matka stanowczo (czyżby z uśmiechem?) – wyjdzie na ludzi. Taisy też. Nigdy w to nie wątpiłam. Ale o twoją duszę się boję. – No cóż, o mnie się nie martw. Nie masz powodu bać się o moją duszę – zadrwił, przyciskając ręce do serca. – Nie twoją. – Moja matka pochyliła się i spojrzała na dziewczynkę, która siedziała w swoim foteliku, radośnie rzucając kawałki marchewek na podłogę i patrząc, jak spadają. – Jej. Twarz posiniała Wilsonowi tak, jakby zaraz miał dostać zawału. Zapluł się z wściekłości i chyba po raz pierwszy w życiu nie był w stanie wymówić słowa. – Wynocha! Wszyscy! – warknął, kiedy odzyskał głos. – Tak. – Moja matka odwróciła się i pogłaskała mnie po policzku. – Moje wspaniałe dziecko, myślę, że na nas już pora. * W drodze powrotnej do hotelu prawie się nie odzywaliśmy. Wpatrywałam się tępo w przednią szybę, mdliło mnie od zapachu wypożyczonego auta, nie zauważałam nawet znajomych ulic, budynków i domów, które mijaliśmy, jadąc do centrum. Marcus siedział rozwalony na tylnej kanapie, bębnił palcami w szybę i nucił piosenkę, której nawet nie starałam się rozpoznać. Zatrzymaliśmy się w najbardziej eleganckim hotelu w mieście, w pełnym złoceń i mozaikowych posadzek, kasetonowych sufitów i słynnych obrazów gmachu z dni chwały wieku

pozłacanego. Ponieważ przedtem mieszkaliśmy niedaleko, nigdy tam nie nocowaliśmy, mimo że zawsze miałam na to ochotę. Był drogi, nawet na jedną noc, ale matka zafundowała go nam w prezencie na Gwiazdkę. Odrobina luksusu. Być może pomyślała też o schronieniu po wizycie u ojca, jakby spodziewała się najgorszego, jakby oczekiwała, że przepych i zbytek przyćmią wściekłość i gorycz. Dopiero kiedy weszliśmy do naszego pokoju o wysokim suficie, z udrapowanymi zasłonami, całym w beżach, koralowej czerwieni i pomarańczach, wydarłam się na brata. Wspomnienie tej awantury jest mgliste, ale zapamiętałam taką wymianę zdań: Ja (skowycząc): – Musiałeś zepsuć to tak, jak psujesz wszystko! Marcus (wrzeszcząc): – Zachowywał się, jakby cię tam w ogóle nie było! Ja: – Chciał, żebyśmy tam byli! Marcus: – Nie, nie chciał. On nas nienawidzi! Ja: – Mnie nie nienawidzi! Zaprosił mnie!

A potem moment najgorszy ze wszystkich: Marcus: – Nie chciał. To wszystko była robota Caro. To Caro nakłoniła go, żeby nas zaprosił. Powiedziała mi! Ja (łkającym, zachrypniętym głosem): – Kłamiesz! Ale wiedziałam, że nie kłamie. Później, po tym, jak Marcus przez godzinę wymiotował w łazience, po tym, jak wszyscy się wykąpaliśmy i położyliśmy czyści i zmęczeni w przepychu miękkiej pościeli i skąpanych w mroku luksusach, ja i matka w jednym łóżku, a Marcus w drugim, odezwał się do mnie. – Przepraszam, Taize. – Ja też – odrzekłam. – I nie gniewaj się na mnie więcej, ale musisz się tego wyzbyć. – Czego? – Przekonania, że on jeszcze kiedykolwiek nas pokocha lub zechce z powrotem. Matka leżała cicho i nieruchomo, ale czułam, że słucha i czeka na moją odpowiedź. – On jest naszym ojcem – powiedziałam. To nie był kontrargument. Stwierdziłam tylko fakt. Marcus nie mówił, że Wilson nie jest naszym ojcem. Zamilkliśmy. Tylko moje słowa zawisły w powietrzu, by rozpłynąć się w aksamitnym mroku.

Rozdział 4 Willow Opowieść o tym, jak omal nie zabiłam ojca, zaczęła się tak: chciałam pobiegać. Czy to takie okropne? Jeżeli czegoś mam pod dostatkiem, to nóg, i chciałam ich użyć. Są długie i jakimś sposobem umieją się poruszać. Całe moje ciało umie. Przyzwoicie gram w tenisa i myślę, że byłabym niezłą baletnicą, gdyby nie zmuszono mnie do zaprzestania tańca, gdy miałam dziesięć lat, ale kiedy biegnę, moje ciało przestaje być zbiorem części i staje się jednością. Płynnym ruchem. Żywą, oddychającą czynnością. Sport zawsze stanowił dla mojego ojca ważny element wychowania. Wierzył w życie czynne, w całe to „w zdrowym ciele zdrowy duch”. Lubił cytować Thoreau: „Wszyscy jesteśmy rzeźbiarzami i malarzami, naszym tworzywem są zaś własne mięśnie i krew, i kości”. Poza tym pogardzał otyłymi ludźmi i kiepsko tę odrazę maskował. Od dziecka uczęszczałam na lekcje pływania i tenisa w klubie, chociaż później nigdy nie zostawaliśmy na obiad, a do tego grałam w piłkę nożną z innymi dziećmi, co uwielbiałam, chociaż byłam strasznie kiepska, i przez całe lata dwa razy w tygodniu chodziłam na balet. Kiedy jednak miałam dziesięć i pół roku, ojciec wypisał mnie z zajęć grupowych (inni pływacy i tenisiści nie mieli dobrych manier), z drużyny piłkarskiej (inni w drużynie nie mieli dobrych manier) i z lekcji baletu („toż to hodowla neurotyczek i ekshibicjonistek”). Przeprowadzaliśmy się do nowego domu, gdzie ojciec wybudował na tyłach kort tenisowy i zatrudnił prywatną instruktorkę. W piwnicy zamontował drążek baletowy i powiesił wielkie lustro. Zbudował też basen pływacki i zaczął zabierać mnie na wspólne przebieżki. Lubiłam instruktorkę tenisa, mierzącą ponad metr osiemdziesiąt Australijkę z akcentem mocnym jak kopniak kangura, ale nie cierpiałam turniejów i po długiej i wyczerpującej kampanii udało mi się zrezygnować z gry wyczynowej, kiedy miałam czternaście lat. Po kilku niezdarnych próbach samodzielnego ćwiczenia baletu (co okazuje się znacznie trudniejsze i nudniejsze, niż można by się spodziewać) taniec też zarzuciłam. W basenie właściwie nie pływałam, bo pod wodą zawsze czułam się wystraszona i samotna (ten szum krwi w uszach!), chociaż nigdy nie przyznałam się do tej słabości ojcu. Uwielbiałam za to biegać. Tylko żeby nie było nieporozumień: nie byłam wybitnym talentem. Żadna ze mnie mistrzyni. Byłam jednak dobra i chyba zdawałam sobie z tego sprawę, choć wcale o to nie zabiegałam. Uwielbiałam za to przecinać powietrze, wykorzystywać je tak samo, jak wykorzystywałam ziemię. Liczyła się radość. Kto by się przejmował dobrymi wynikami, skoro można czerpać z biegania tak wielką przyjemność? Ale powiem wam, kto się przejmował. Mój ojciec. Był wniebowzięty i zachwycony, że jestem taka dobra. Kupił bajerancki stoper. Sprawił sobie bajerancki krokomierz. Rozrysowywał i wypełniał tabele. Myślę, że dlatego właśnie ostatecznie nie oparł się pokusie i pozwolił mi przystąpić do drużyny: chciał zobaczyć, jak się ścigam. Dowiedziałam się o drużynie od dziewczyny z grupy pobierającej nauki w domu, która nazywała się Mary Ruth Coe. Właściwie nie byłyśmy koleżankami. Przez pierwszy miesiąc była tak milcząca, że na prywatny użytek zdiagnozowałam u niej szereg zaburzeń, włącznie z afazją Broki i apraksją wywoływaną stresem – ojciec fascynował się neurologią i sporo mnie o niej nauczył – ale okazała się po prostu chorobliwie nieśmiała. Dodatkową trudność stanowiło to, że należała do grupy tych kształconych w domu, którzy – jak kilka lat później celnie ujęła to pani

Shay – nie lubią nauk przyrodniczych i ścisłych. Była jednak jedyną dziewczyną w moim wieku w nielicznej grupie uczniów kształconych w domu, do której z oporami zaczęłam chodzić, nie za często i zawsze w towarzystwie ojca, gdy miałam trzynaście lat, więc stałyśmy się swego rodzaju prowizorycznymi koleżankami. Choć jej rodzice i mój ojciec nie mieli ze sobą właściwie nic wspólnego, łączyło ich jedno: wierzyli, że w zdrowym ciele zdrowy duch, a ponieważ w naszym stanie obowiązują przepisy, które zezwalają młodzieży kształcącej się w domu uprawiać sport w drużynach szkół publicznych, rodzice Mary Ruth uparli się, żeby dołączyła do drużyny biegaczek w miejscowej szkole średniej. Nie była to szkoła Webley, lecz publiczna szkoła średnia imienia Thomasa L. Manna, nazwana nie na cześć niemieckiego pisarza, tylko lokalnego producenta prochu strzelniczego z dziewiętnastego wieku, a jego drugim imieniem okazał się Lionel. W niezwykle długiej jak na siebie i namiętnej wypowiedzi Mary Ruth opowiedziała mi o tym ze szczegółami. Serce mi się krajało i uważałam, że zmuszenie tej biednej, wystraszonej, nieopierzonej i niezgrabnej dziewczyny do dołączenia do drużyny biegaczek graniczyło z bestialskim okrucieństwem. Błagała mnie, abym poprosiła ojca, żeby mi też pozwolił się tam zapisać, i chociaż właściwie nie zależało mi na współzawodnictwie w bieganiu, spełniłam jej prośbę tylko po to, aby móc, zgodnie z prawdą, powiedzieć, że to zrobiłam, bo byłam pewna odmowy. Odpowiedź, że się zastanowi, omal nie zwaliła mnie z nóg, a gdy później oznajmił: „No dobrze. Zobaczmy, jak sobie poradzisz, moja biegaczko czystej krwi”, oniemiałam na dwadzieścia sekund, jakbym sama była Mary Ruth. A potem, wyobraźcie sobie, spodobało mi się. I to bardzo. Jeżeli ostatecznie podobały mi się tylko chwile, to dlatego że tylko chwilami czułam się członkinią drużyny, a nie kimś z zewnątrz. Inne dziewczyny okazały się znacznie milsze, niż się spodziewałam; w najgorszym razie były po prostu obojętne. Nikt nie traktował nas okrutnie, co już ma znaczenie, bo – spójrzmy prawdzie w oczy – Mary Ruth i ja nie byłyśmy typowymi uczennicami szkoły średniej. Pod względem kulturowym właściwie nic nas z nimi nie łączyło, chociaż jeśli powiem, że mnie było do nich znacznie bliżej niż mojej koleżance Mary Ruth i że w pojedynkę poradziłabym sobie dużo lepiej pod względem towarzyskim, nie zgrzeszyłabym wcale złośliwością, a najwyżej szczerością. No dobrze, jest w tym trochę złośliwości. W kontaktach towarzyskich z innymi dziewczynami z drużyny Mary Ruth Coe była mi stupudowym kamieniem u nogi. Jeżeli ktokolwiek oprócz mnie wypowiedział do niej choć słowo, robiła się czerwona jak burak, wybałuszała oczy i zapominała języka w gębie, ja zaś wtedy zwykle odpowiadałam w jej imieniu, czego szczerze nienawidziłam. Co gorsza, mimo że samej Mary Ruth chyba nie przyszło do głowy, że jest rasistką, wydawała się szczególnie zdenerwowana w obecności ciemnoskórych dziewczyn z drużyny. Raz, kiedy nasza kapitan, Afroamerykanka Naomi Patton, zapytała ją, jakie sporty jeszcze uprawia, Mary Ruth tak się speszyła, że prócz swojej klasycznej reakcji, odwróciła się do mnie przerażona, złapała moją rękę tak mocno, jakby od tego zależało jej życie, i trzymała kurczowo do chwili, gdy wreszcie zniecierpliwiona spojrzałam na Naomi, której wyraz twarzy już zmieniał się z przyjaznego w lodowaty, i wyjaśniłam, że Mary Ruth wychowała się głównie na regularnych ćwiczeniach kalistenicznych, uprawianych w ogródku za domem. Wszystko to było prawdą, chociaż może nie zachowałam się szczególnie lojalnie, że to powiedziałam. Na szczęście Mary Ruth okazała się tragicznie kiepską biegaczką, więc kiedy zaczynał się trening, a jej jęki i postękiwania podczas rozgrzewki – jedynie w tych okolicznościach nie miała problemów z emisją głosu – przestały się nieść ponad korony drzew, uznawałam swoje

obowiązki solidarności wobec niej za wypełnione, startowałam jak rakieta i nie oglądałam się za siebie. Na przedzie biegło nas zwykle kilkanaście i kiedy biegłyśmy – o raju! – stawałyśmy się czymś. Może nie byłyśmy przyjaciółkami, chociaż nie jestem specjalistką od przyjaźni. Ale zachowywałyśmy się i odnosiłyśmy do siebie swobodnie. Gadałyśmy, a raczej inne dziewczyny gadały o życiu – o chłopakach, rodzicach, klasówkach – a ja słuchałam, ale nie czułam się przy tym nieswojo jak ryba wyrzucona z wody, od czasu do czasu sama wtrącałam jakiś komentarz. Czasami nawet udawało mi się wywołać śmiech. Najczęściej śpiewałyśmy piosenki z czegoś, co się nazywało Mamma Mia, i jak się później dowiedziałam, był to ulubiony musical naszej trenerki, pani Anderson. Nigdy, oczywiście, go nie widziałam, ale piosenek szybko się nauczyłam i po paru tygodniach śpiewałam Take a Chance on Me nie gorzej od koleżanek. Może zabrzmi to ckliwie, ale gdy tak wspólnie biegałyśmy, różnice, które nas dzieliły, przestawały istnieć. Może nie byłyśmy przyjaciółkami, ale byłyśmy koleżankami z drużyny, i to mi wystarczało. Mityngi też były wyjątkowe, te życzenia powodzenia na starcie, pomarańcze i kawałki arbuza, które jadłyśmy później, wypluwając pestki na trawę, to, jak kibicowałyśmy sobie na finiszu, wykrzykując imiona koleżanek. W takich chwilach, podczas kibicowania, nie czułam się już Willow Cleary ani nikim w szczególności, tylko wrzeszczącym głosem, niczym więcej. Dziwne, prawda? Jaka to była frajda. Zachowywałam się, jak gdyby nigdy nic, przynajmniej tak sądzę, ale najchętniej zapakowałabym każdą przybitą piątkę do swojej torby i nigdy bym się z nimi nie rozstawała. Biegałam w drużynie przez dwa lata, a potem, pod koniec sierpnia, tydzień przed wznowieniem treningów, kiedy miałabym rozpocząć jedenastą klasę, ojciec i ja byliśmy w księgarni i zobaczyliśmy Kelsey Banks, jedną z moich koleżanek z drużyny. Właściwie to ja zobaczyłam ją pierwsza, z profilu, i gdy tylko się odwróciła i mnie spostrzegła, w mgnieniu oka uświadomiłam sobie konsekwencje. Kelsey patrzyła na mnie swoimi dużymi błękitnymi oczami, już z zapowiedzią uśmiechu na ustach, ojciec znajdował się dwa kroki za moimi plecami, a ja byłam jak Kasandra: zobaczyłam przyszłość, każdy okropny szczegół, i nic nie mogłam na to poradzić. W pierwszym odruchu chciałam uciekać, obrócić się na pięcie i zwiać z księgarni, gdzie pieprz rośnie, ale Kelsey rzuciła mi się w objęcia. A właściwie starała się mnie przytulić, na ile pozwalał jej pękaty brzuch ciążowy, który wyglądał jak piłka od koszykówki, schowana pod koszulą, gdy reszta ciała pozostała tak chuda jak zawsze. Ojciec spojrzał mi na sekundę w oczy – jedno krótkie, ostre, przeszywające spojrzenie – po czym przybrał swoją zwyczajną jowialną pozę i posunął się w serdeczności do tego, że poklepał Kelsey po plecach. – „Wszystko będzie dobrze i wszystko będzie dobrze, i wszystko pod każdym względem będzie dobrze”*** – zapewnił dudniącym głosem. Ale wiedziałam, że nic dobrze nie będzie. W samochodzie podczas drogi powrotnej do domu słowem nie wspomniał o Kelsey, zamiast tego dokonał egzegezy dzieła Julianny z Norwich, czternastowiecznej mistyczki chrześcijańskiej, takiej jak on sam – optymistycznej, pragmatycznej i na wskroś brytyjskiej. Już wcześniej byłam świadkiem jego zachwytów nad Julianną z Norwich i zawsze wyobrażałam ją sobie jako miłą Angielkę rozprawiającą o swoich spotkaniach z Bogiem, gdy w praktycznym obuwiu na nogach nalewała gościom herbatę. Próbowałam wstrzelić się w ten monolog i mimochodem napomknąć o tym, że ledwo znam Kelsey, że nigdy się nie zaprzyjaźniłyśmy i że nie zamierzam bynajmniej iść w jej ślady, a także przypomnieć, że z oczywistych względów w nowym roku szkolnym Kelsey nie będzie biegać

w naszej drużynie, ale cytaty z pustelnicy Julianny fruwały z taką prędkością, że nie miałam szans. Przez kilka następnych dni starałam się unikać ojca, chociaż wiedziałam, że to nic nie da, że mój los został przesądzony w momencie, gdy Kelsey odwróciła się do mnie, z naręczem książek o karmieniu piersią. A potem, pewnego ranka, gdy przechodziłam obok jego gabinetu, stanął w drzwiach i złapał mnie lekko za łokieć. – Pozwól na słówko, moja droga. Słówko, dosłownie rzecz biorąc, okazało się czymś więcej niż słówko. Rozwodził się dobrych kilka minut nad pożałowania godną kondycją moralną młodzieży amerykańskiej, po czym zakończył stwierdzeniem: „Jasnym dla mnie jest, na pewno nie mniej niż dla ciebie, że drużyna biegaczek to nie miejsce dla rozsądnej, szanującej się dziewczyny. Podejrzewałem to, gdy poprosiłaś mnie o zgodę na dołączenie do tej grupy; miałem poważne opory, ale ty byłaś nieugięta, więc się zgodziłem, czego teraz żałuję. Ponoszę pełną odpowiedzialność za to, że naraziłem cię na niebezpieczeństwo, moje dziecko, i proszę cię o wybaczenie”. Powiedział to wszystko głosem pełnym skruchy – i z takimż uśmiechem. Przerwę teraz na chwilę i gwoli ścisłości dodam, że zdarzało mi się gniewać na ojca już wcześniej. Zdarzało mi się z nim nie zgadzać, nawet stanowczo. Nie był dyktatorem, a ja nie byłam marionetką. Byłoby to grube uproszczenie i nieprawda. Jeśli jednak istniała reguła rządząca życiem w naszym domu, to brzmiała ona: zawsze pamiętać o dobrych manierach. Wybuchy gniewu były dla małych dzieci i plebsu. A wrzaski – dla pijaków i kloszardów. Ale gdy usłyszałam, że nie mogę trenować w drużynie, zrozumiałam, że na niczym w życiu tak mi jeszcze nie zależało, jak na tej drużynie, i wkurzałam się coraz bardziej i bardziej, aż wreszcie zagotowałam się ze złości. A potem – potem ojciec poklepał mnie po policzku ze słowami: „No, dobra dziewczyna”. Wrzeszczałam. Szalałam i strzykałam jadem. Rzucałam w niego wyzwisko za wyzwiskiem i oskarżałam go o podłość, o niesprawiedliwość, okrucieństwo, pozbawienie wolności osobistej i trzymanie mnie w więzieniu. Krzyczałam, że niszczy mi życie i że go nienawidzę. Gdyby mama nie pracowała akurat w swoim warsztacie w głębi ogrodu i gdyby to usłyszała, pomyślałaby, że jakiś oszalały intruz wtargnął do naszego domu, bo tak się wydzierałam na ojca. Kiedy spróbował ująć mnie łagodnie za barki, odepchnęłam go. Odepchnęłam rodzonego ojca. A potem wybiegłam z pokoju, z całego domu, a gdybym mogła wybiec ze świata jako takiego, to przysięgam, że bym to uczyniła. Żadne miejsce nie wydawało mi się dość odległe. Ale ponieważ wybiegłam tylnymi drzwiami do naszego dużego ogrodzonego ogrodu, pole manewru miałam ograniczone. Ostatecznie wpadłam do domku przy basenie, pchnęłam drzwi na oścież i rzuciłam się na sofę, gdzie płakałam tak długo, aż na płóciennym obiciu powstała duża mokra plama. Nie było jeszcze południa, a mimo to zasnęłam. Gdybym tylko nie zasnęła. Gdybym przestała płakać i targana wyrzutami sumienia wróciła do domu, może przeprosiłabym ojca i nie dopuściła do tego, co się ostatecznie wydarzyło. Ale zasnęłam. Znalazłam go w gabinecie, na podłodze obok biurka. Myślałam, że nie żyje. Nie jestem w stanie o tym mówić, ale nawet gdybym żyła tysiąc lat, nigdy nie zapomnę tamtego widoku, tego straszliwego bezruchu, tej martwoty na twarzy – nie zapomnę ani jednego szczegółu. * Pierwszego dnia po powrocie ze szpitala, już po operacji, kiedy ojciec powiedział mi, że jego zdaniem najlepiej będzie, jeśli podejmę naukę w szkole Webley, pokiwałam posłusznie głową.

Każdego dnia, kiedy wbiegałam po schodach do jego pokoju, by błagać, żeby pozwolił mi opuścić szkołę i uczyć się dalej w domu, a on pytał mnie, czy dobrze minął mi dzień, uśmiechałam się tylko i mówiłam, że dobrze. A w dniu, gdy wróciłam do domu i oznajmił mi, że zadzwonił do Eustacii Cleary, siostry, która nigdy nie była moją siostrą, tej Innej Córki, która nie była jego córką, tej zakały niegodnej swojego rodu, i zaprosił ją do nas do domu razem z moim bratem, który nie był moim bratem, i podczas gdy Marcus się nie zgodził, Eustacia przyjęła zaproszenie, miałam ochotę krzyczeć, że nie, nie potrzebujemy jej, że chyba zwariował, że zrobił coś takiego. – Eustacia? No cóż, dobrze. W porządku, tatusiu – powiedziałam tylko. Bo co niby mogłam zrobić? Omal go nie zabiłam – swojego jedynego ojca. Wiedziałam, że lepiej nie kusić losu po raz drugi. Zabawne, że dopiero tamtego strasznego dnia uświadomiłam sobie coś, przed czym nigdy nie zdołam uciec (choć nie twierdzę wcale, że bym chciała), coś, co stanowiło niezmienną prawdę każdego dnia w moim życiu, a mianowicie że ja, Willow Cleary, jestem odpowiedzialna za serce swojego ojca. *** Cytat z mistyczki Julianny z Norwich, wykorzystany przez T. S. Eliota w Czterech kwartetach (przyp. tłum.).

Rozdział 5 Taisy Piąta reguła życiowa mojej przyjaciółki Trillium głosiła, że każda kobieta musi mieć przynajmniej jedną koleżankę, dla której wspólny obiad i wypad na zakupy jest rozwiązaniem każdego możliwego problemu. Wiele z nas ma reguły życiowe, choćby – jak moje – były tak rozciągliwe, że trudno je za takie uznać – powiedzmy: „Nigdy, przenigdy nie kłam, chyba że po to, by oszczędzić komuś przykrości albo jeżeli chcesz się wykpić z czegoś, na co naprawdę nie masz ochoty, ale tylko wtedy, gdy niezrobienie tego nie zaowocuje poważnym uszczerbkiem na duszy lub ciele, chyba że osoba, która mogłaby w ten sposób ucierpieć, jest wyjątkowo paskudna, bo wtedy lekki uszczerbek na duszy jest dopuszczalny”. Trillium z kolei posunęła się do tego, że zebrała swoje reguły w książce i doprowadziła do jej wydania nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i w tak wielu innych krajach, że w końcu przestałyśmy liczyć. Było to poręczne wydanie kieszonkowe (albo do torebki, bo Trillium hołduje też regule, żeby nigdy, przenigdy nie nosić niczego w kieszeniach), książeczka w jaskrawo turkusowej okładce, ze spiralnym grzbietem, która nosiła tytuł Reguły życiowe Trillium Shippey. Książka znikała z półek księgarskich w takim tempie, że błyskawicznie trafiła na listy bestsellerów, czemu towarzyszyła kampania, na którą składały się wywiady w radiu i występy w programach telewizyjnych, każdy jeszcze bardziej czarujący i uroczy od poprzedniego, a także niezliczone, zupełnie spontaniczne pochwały ze strony sławnych osób w rodzaju: „Trillium, zostaniesz moją przyjaciółką? #genialnabogini” @AnnHath na Twitterze. Trillium była najsławniejszą z moich znajomych i wprawdzie nie trzeba być bardzo znanym, żeby zasłużyć na ten tytuł, to Trillium akurat była. Była, jest i bez wątpienia zawsze będzie, ponieważ Trillium Shippey – począwszy od imienia, poprzez śmiech, aż po kształty dziewczyny z kalendarza – wyróżnia się spośród reszty śmiertelników – została stworzona do tego, by być sławną, tak jak Michael Phelps został stworzony do pływania. Mogłabym powiedzieć, że znałam ją, zanim stała się sławna, ale szczerze wątpię, czy w życiu Trillium istniał kiedyś taki moment, gdy nie była w sposób oczywisty i namacalny celebrytką; była nią zawsze, tyle że wcześniej nie zrobiła jeszcze tego, co przyniosło jej sławę. Miałam to szczęście, że ją poznałam, chociaż ona powiedziałaby, że to ona miała szczęście, że poznała mnie. Zaprzyjaźniłyśmy się. Była także moim pierwszym autorem wcielonym, a ja jej pierwszym autorem widmem. Spotkałyśmy się na lekcji baletu dla dorosłych, w dziwnej ludzkiej zbieraninie. Było tam parę zawodowych tancerek, długonogich, z łabędzimi szyjami, rasowo płochliwych i nerwowych; kilka matek o różnym doświadczeniu baletowym, które zapełniały sobie wolny czas, podczas gdy ich dzieci brały lekcje w innej grupie; kilku mężczyzn, w tym mój dentysta, doktor Simon; garstka osób, które dopiero zaczynały przygodę z baletem; trzy wspaniałe panie po sześćdziesiątce, które tańczyły z mniejszymi lub większymi przerwami od pięćdziesięciu lat i wiedziały o balecie wszystko, i kilka osób takich jak ja, kobiet, które dorastały, ćwicząc balet, ale z tej czy innej przyczyny nie zostały balerinami, bo przeszkodził im a to college, a to dzieci, a to kontuzja, albo – tak jak mnie – ojciec, który by potępił i napiętnował córkę, gdyby porzuciła

naukę w college’u na rzecz kariery baletowej – ojciec, którego zdanie liczyło się dla rzeczonej córki znacznie, znacznie dłużej, niż na to zasługiwało. Zresztą prawdopodobnie nie byłam dostatecznie dobra, żeby zostać prawdziwą baleriną. No i bardzo, naprawdę bardzo, lubię jeść. W całym tym zbiorowisku znalazła się też Trillium. Z racji umiejętności powinno się ją zaliczyć do grupy początkujących, ale nie sposób było wrzucić ją z nimi do jednego worka – jak się okazało, nie dało się w ogóle jej zaszufladkować. Pierwszego dnia wpłynęła do sali jak Kleopatra na swej złotej barce, z zadartą wysoko głową, z włosami upiętymi w kok, odziana w królewsko szkarłatny kostium ćwiczebny i getry, błyskając wiszącymi kolczykami. A potem zaczęła się poruszać z takim skupieniem, tak władczo, z tak naturalnym wyczuciem rytmu, że jej brak doświadczenia przestał się liczyć. Później, w swobodnej atmosferze szatni, obsypała nas wszystkie okrzykami uznania, przybijała z nami piątki i ściskała nas czule. W każdym innym wykonaniu byłoby to niestrawne jak kawał cegły, ale chodziło o Trillium, więc poczułyśmy się, jakby spłynęła na nas łaska. Kiedy zwróciła się do mnie, ujęła moje ręce w obie dłonie ze słowami: „Twoje kostki i stopy są tak zgrabne, że mam ochotę rzucić się na ziemię i płakać. Napijemy się kawy?”, nie przyszło mi do głowy odmówić. Pierwsza kawa doprowadziła do drugiej, a potem do drinków i kolacji, a przy każdym spotkaniu rozmawiałyśmy głównie o Trillium. Nie dlatego, że była męcząco monotematyczna czy egocentryczna, lecz dlatego, że akurat kiedy ją poznałam, Trillium aż się paliła do opowiadania swojej historii. Choć przez większość dorosłego życia wolała o swojej przeszłości milczeć. – Nie wstydziłam się – zapewniła mnie czym prędzej, kładąc na moim ramieniu dłoń o długich paznokciach. – Ale była zbyt bliska mojemu sercu. Tak bardzo moja, jak dziecko. Później jednak nadeszła, jak to nazywała, „Ciemna Noc Pomarańczy” (taki też tytuł nosi rozdział otwierający jej książkę), zimowy wieczór, kiedy po dziesięcioleciach skrupulatnego omijania cytrusów, wróciła po nudnej randce do domu i znalazła na stopniu pod drzwiami paczkę – prezent z podziękowaniami od studenta, któremu napisała rekomendację. W pudełku spoczywał tuzin pomarańczy, każda starannie zapakowana we własne kwadratowe gniazdko ze ścinków papieru. Były idealne, wielkości piłeczek bejsbolowych i tak bardzo pomarańczowe, że zdawały się żarzyć. – Były wciąż zimne po całym dniu na ganku. I mogę powiedzieć tylko tyle: nagle uświadomiłam sobie, że po prostu muszę jedną zjeść. Nie umiałam się powstrzymać. Jeden kęs, ta pierwsza świetlista eksplozja smaku na języku, i nagle całe życie stanęło jej przed oczami, w kolorze i stereo, od momentu gdy miała trzy lata w gaju pomarańczowym i krzyczała na całe gardło otoczona chmarą pszczół. Wypełniła ją własna historia, a Trillium rosła wraz z nią. Dwa dni później przyszła na swoją pierwszą lekcję baletu (jako dziecko zawsze chciała tańczyć w balecie, robiła sobie paczki baletowe ze wszystkiego, co wpadło jej w ręce: z toreb na śmiecie, z gazet), poznała mnie i, opowiedziała mi historię swojego życia, dzieląc ją na wielkie, lśniące połacie. Powiedzieć, że zacieśniałyśmy w ten sposób więź przyjaźni, to za mało; więź związała nas nierozerwalnie od samego początku: ja musiałam słuchać, ona zaś musiała opowiadać. To było jak Rymy o sędziwym marynarzu, tyle że po drodze nie ucierpiało żadne ptactwo, a opowiadanie stanowiło doświadczenie piękne zarówno dla opowiadającej, jak i dla słuchaczki. Śmiałam się. Płakałam. Czasami, kilka godzin, a nawet dni po spotkaniu z Trillium, nagle przypominałam sobie jakiś drobny i migotliwy jak klejnot fragment opowieści i znowu śmiałam się lub płakałam. Sama opowieść była na wskroś amerykańska, szorstka i wzniosła historia tego, jak

bohaterka wyciągnęła się z bagna za włosy, przetykana chwilami strachu, rozpaczy, radości, szczęścia i łaskawego losu. Jej matka Elena była wędrowną robotnicą pracującą przy zbiorze owoców, miała szesnaście lat, gdy urodziła Trillium; jej ojcem zaś był, wierzcie lub nie, syn właściciela plantacji, student, który nazywał się Peckham Boyd. Zapłodnił Elenę na wakacjach, a potem wrócił do college’u, nie oglądając się za siebie. Dzięki połączeniu inteligencji, urody, śmiałości, szczęścia i nieopisanej, opalizującej i świetlistej aury, którą zaczęłam określać mianem trilliuminescencji, Trill pazurami wdrapała się na szczyt, od zbierania owoców przez studia na elitarnej uczelni, pracę maklera giełdowego, karierę uwielbianej nauczycielki akademickiej i inspirującego mówcy aż po – i tutaj pojawiłam się ja – autorkę bestsellerów. Jej historia była dobra. Bardzo dobra. Znacznie lepsza niż większość, ale pewnego ranka, jakieś dwa dni po tym, jak skończyła swoją historię, po wszystkich spędzonych razem godzinach – godzinach, które rozciągnęły się w miesiące – z nagłym zdziwieniem stwierdziłam, że przynajmniej na pierwszy rzut oka nie różni się od innych, które wszyscy znamy i słyszeliśmy. Od pucybuta do milionera. Triumf ducha ludzkiego. Et cetera. Tym, co czyniło tę historię tak niezwykłą, że nie sposób było się jej oprzeć, była sama Trillium: melodyka jej chropawego głosu, jej skojarzenia, gdy raz wyrzucała z siebie słowa jak garście konfetti, a innym razem dobierała je skrupulatnie jedno po drugim, jakby nizała na sznur korale. Trillium przemawiała całym swoim ciałem; zdania wystrzeliwały z koniuszków jej długich palców, skapywały z niej jak krople deszczu. Namówiłam ją, żeby spisała swoją historię. Sama trudniłam się pisaniem, jako wolny strzelec pisałam i redagowałam teksty. Pracowałam głównie dla korporacji i kancelarii prawnych, od czasu do czasu dostawałam też zlecenia z miejscowych uczelni lub szpitali. Nie umywało się to do pisania, o jakim marzyłam, ale szczerze mówiąc, podobało mi się. Było coś satysfakcjonującego w rozpoczynaniu od nieuporządkowanego materiału surowego, bez względu na to, jak byłby nudny, i nadawaniu mu kształtu, rytmu, jasności i paru efektownych sformułowań. W lepsze dni myślę czasem, że jest w nich odrobina poezji. Coś takiego zawsze sprawiało mi przyjemność: układanie słów na kartce w porządku, który mi odpowiada. Nawet tworzenie listy zakupów sprawiało mi szczególną przyjemność; czasami dopisywałam artykuły, których nie potrzebowałam – cytryny, figi, maślankę – jedynie dlatego, że podobało mi się dane słowo, a potem kupowałam je, bo były na liście, a przecież do tego lista zakupów służy. Jak się jednak okazało, Trillium, pomimo cudownej opowieści i daru powołania jej do życia, nienawidziła pisać, robiła to tylko w szkole, pod przymusem, i zawsze na ostatnią chwilę. – Po drugiej stronie nikogo nie ma – jęknęła, mając na myśli proces pisania. – To jest takie jednostajne, pozbawione życia i zimne, jak tundra. – Właściwie, gdy się przyjrzeć, tundra jest pełna życia – zauważyłam. – Ty i ta twoja Planeta Ziemia. Jakiego życia? To prawda, uwielbiałam ten serial, podczas gdy Trillium była zagorzałą antropocentryczką, uwielbiała wszystko, co wiązało się z ludźmi, bez względu na to, jak byłoby kontrowersyjne (parki tematyczne, reality show, obowiązek obywatelski przysięgłego), i nie lubiła prawie niczego, co z ludźmi nie miało nic wspólnego. – Mchy i porosty – odrzekłam, naśladując głos Davida Attenborougha. – I turzyce. To prawdziwy ocean turzyc. Rośnie ich tam tyle, że widać je z kosmosu. Ostatecznie skończyło się na tym, że ona mówiła, a ja pisałam. Kiedy przyniosłam jej pierwszy rozdział, ten o pszczołach, przeczytała go, a potem usiadła na podłodze i wybuchnęła płaczem. – Czuję, jak gdybym jeszcze raz to wszystko przeżyła. To czysta perfekcja i piękno.

Genialne! Toż to ja, cała ja! – oświadczyła po paru minutach, kiedy się uspokoiła. Otarła oczy i odetchnęła głęboko. – Ale te naleśniki w szpitalu były z jagodami, a nie z kawałkami czekolady – wyjaśniła. – Duże, krągłe sine plamy w cieście naleśnikowym. Wydawało mi się, że ci o tym mówiłam. Sine. Aha! Musisz jeszcze dopisać, jak trzęsłam się od zastrzyku epinefryny, całe moje ciało drżało jak liść. Nie, nie jak liść! A niby liście drżą? Jak coś innego. Na pewno coś wymyślisz. Okazało się, że identycznie wyglądała cała nasza dalsza współpraca: ona mówiła, ja pisałam, ona czytała, płakała, zachwycała się i nazywała mnie geniuszem, przysięgała, że to, co napisałam, jest doskonałe, po czym zarządzała poprawki. To było wspaniałe. Nigdy dotąd żadna praca nie sprawiała mi takiej frajdy. Odkryłam, że mam dar uchwytywania ludzi słowem. Nie, zaraz, „uchwytywanie” to nieodpowiednie słowo. Raczej kanalizowania ich indywidualności. Może i byłam autorem widmo, ale sama czułam się nawiedzana przez duchy niczym medium. Kiedy pisałam, stawałam się po stokroć więcej Trillium niż sobą. Ilekroć zdarzało mi się utknąć i nie wiedziałam, co pisać dalej, wykazywałam się nieskończoną cierpliwością – czekałam, aż przyjdzie mi do głowy właściwe pytanie. (Jaki był najlepszy prezent, który dostałaś w dzieciństwie? Którą siostrę March najbardziej lubisz?). Kiedy wreszcie pytanie wpadało mi do głowy, zadawałam je Trillium, a jej odpowiedź odblokowywała mnie, ukazując ścieżkę, którą powinnam podążyć. Książka Trillium sprzedawała się jak świeże bułeczki i figurowała na liście bestsellerów „New York Timesa” tak długo, że – jak mawiała Trillium – i koza by się udławiła. Potem rzuciłam w diabły robotę autora i redaktora tekstów użytkowych, by na poważnie wziąć się do pracy autora widmo, a odpowiednie pytanie stało się moją tajną bronią, moim asem w rękawie. Nigdy nie przestało mnie zadziwiać, jak najdrobniejszy fakt, gdy się go odkryje, potrafi otworzyć szerokie okno do wewnętrznego świata danej osoby. Na przykład możesz się dowiedzieć, że ktoś miał w swoim życiu sześć psów, wszystkie wabiły się Bokser, choć żaden nie był psem tej rasy, i nagle łup! – stoisz pośrodku co najmniej akrowej połaci duszy tego człowieka. Ale wróćmy do reguły numer pięć z książki wydanej po sukcesie debiutu, czyli z Reguł życiowych Trillium Shippey. Właśnie wyrzuciłam z siebie maniakalny potok słów i opowiedziałam Trillium o zbliżającej się wizycie w domu ojca i wszystkich związanych z tym lękach, warstwa po warstwie, bo to był taki lękowy przekładaniec. – Dobra, będę u ciebie za pięć minut – powiedziała. – Powiem ci, co masz zrobić w międzyczasie. Zniżyła głos, który stał się łagodny i rytmiczny jak kołysanka. – Zamknij oczy i narysuj w piasku magiczny krąg. Wewnątrz kręgu są czyste powietrze, słońce, śpiew ptaków. Nic nie ma wstępu do tego kręgu, ani jedno złe wspomnienie, ani jeden lęk dotyczący przyszłości, ani jeden żal, ani jedno przekonanie o wmówionych wadach własnych. – Dziękuję za „wmówionych” – odparłam. – Nie ma za co. Ale cicho bądź. Wejdź w krąg, naprawdę wyobraź sobie wyraźnie, jak to robisz. Najpierw jedną nogą, potem drugą. Niech wypełni cię panujący w nim spokój, niech przeniknie cię aż do szpiku kości. Nasiąkaj nim, nasiąkaj, nasiąkaj. I co? Jak ci idzie nasiąkanie? I wiecie co? Naprawdę jakbym nasiąkała. Ani się obejrzałam, znalazłyśmy się w galerii handlowej. Chociaż trudno utrzymać tam poczucie bycia przenikniętym spokojem aż do szpiku kości, raczej lubię galerie handlowe. Odpowiadają mi, zwłaszcza że zakupy traktuję jak poważną misję do wykonania. Jeżeli potrzebuję akurat czarnej sukienki, zaczynam na jednym końcu galerii

i chodzę od jednego sklepu do następnego, metodycznie przymierzam wszystkie czarne sukienki bez wyjątku, pchana ciągle naprzód przez świadomość, że ta idealna czarna sukienka, ta w stylu „O mój Boże, wyglądasz jak bliźniaczka Audrey Hepburn” (chociaż Audrey była oczywiście absolutnie niepowtarzalna), lśniący kawałek nocnego nieba na wieszaku może czekać właśnie w kolejnym sklepie. Ale robienie zakupów z Trillium to w ogóle niesamowite przeżycie. Samo określenie „robienie zakupów” jest zbyt prozaiczne, by oddać istotę tego doświadczenia. Trillium przypomina raczej kogoś, kto prowadzi ekspedycję w głąb dziewiczych lasów deszczowych, w poszukiwaniu nowych odmian orchidei, nieznanych gatunków żab szklanych albo lekarstwa na raka. To niesamowite, jak potrafi wejść do sklepu, wypatrzyć jakiś towar, powiedzmy, diadem wysadzany sztucznymi brylantami, podnieść go do oczu ostrożnie, samymi koniuszkami palców, i opisać jego zalety: osobno osadzane kamienie – pięć łapek! – wijącą się plecionkę srebrnego drutu, a wszystko to ściszonym głosem, tonami tak przepełnionymi zachwytem, że natychmiast zapominasz o tym, że diadem kosztuje jedenaście dolarów i dziewięćdziesiąt centów i że stoicie w sklepie dla dzieciaków między stoiskiem z czapkami z Kota Prota po prawej a regałem z pojemnikami na drugie śniadanie, na których widnieją zdjęcia boysbandów, po lewej. Widzisz tylko piękny, delikatny, utkany z pajęczyny i kropel rosy klejnot. Celem wypadu na zakupy było znalezienie stroju na spotkanie ojca, córki, przyrodniej siostry i macochy (chociaż o Caro, jak zawsze, przypomniałam sobie dopiero po namyśle). Nie zamierzałam posuwać się do wymiany całej garderoby na nową. Wilson zobaczy mnie w końcu w dżinsach, choć darzył je głęboką pogardą. Ale strój na nasze pierwsze spotkanie wydawał się szczególnie istotny. Musiałam wyglądać ładnie, inteligentnie, dorośle, swobodnie i elegancko, na niezależną kobietę sukcesu, której wszystko przychodzi z łatwością. Najpierw Trillium znalazła dla mnie parę skórzanych szortów. I choć nie były ani szczególnie krótkie, ani za bardzo obcisłe, i można je było nosić do czarnych rajstop i jedwabnej bluzki, i chociaż lubię pokazywać swoje nogi, bo zdaje się, że z całego mojego ciała trzymają się najlepiej, skórzane szorty były oczywiście szortami, do tego skórzanymi, a ja nie omieszkałam przypomnieć przyjaciółce, że ojciec określił kiedyś mój sposób bycia jako „kurewski”. – To było siedemnaście lat temu – odparła śpiewnym głosem, przewracając szorty na drugą stronę. – Zobacz, jak nieskazitelnie zszyto tę podszewkę. Takiej roboty krawieckiej nie widuje się na co dzień. Spójrz na te szwy! – Podszewka, szwy, ple, ple, ple. Nie! – Och, ty! – Babcinym gestem uszczypnęła mnie w policzek. – Przestań wreszcie przejmować się tym, czy go zadowolisz. Niech twój strój krzyczy: „Idź do diabła, ty stary autokratyczny gamoniu!”. Skrzywiłam się wewnętrznie, bo Trillium miała rację. „Idź do diabła, ty stary autokratyczny gamoniu” to była jedyna stosowna odpowiedź Wilsonowi, ja zaś zdecydowanie za rzadko jej udzielałam. Kiedy już się na to zdobyłam, zawsze towarzyszył temu dreszczyk satysfakcji – i wiwaty ze strony Marcusa. Ale myśl o tym, by zrobić to teraz, gdy przekładaniec lęków rósł niemal w oczach, po prostu podziałała na mnie nużąco. – Nie chcę, żeby dostał drugiego zawału – mruknęłam. Trillium uniosła jedną brew. Westchnęłam. – No dobrze. W tej chwili wolę iść po linii najmniejszego oporu. Trillium zastanawiała się przez moment, a potem skinęła głową. – Niech ci będzie. Znalazłyśmy parę wąskich, grafitowoszarych, prawie czarnych (ale według Trill

„znacznie dowcipniejszych niż czarne”) spodni uszytych z jakiegoś rodzaju delikatnej, niegryzącej, elastycznej wełny („jak wełna, kiedy marzy o tym, że jest jedwabiem; naprawdę fantastyczny materiał”) i luźny rubinowoczerwony kaszmirowy sweter z dekoltem w łódkę („idealny dla ciemnowłosej dziewczyny, która to, czego brakuje w rozmiarze miseczek, nadrabia atrakcyjnością szyi i obojczyków”). Po tym, jak przysięgłam na własne życie, że założę pewną parę czarnych butów na płaskiej podeszwie z cholewami do kolan, którą Trillium kupiła mi na ostatnie urodziny (Trillium ma w zwyczaju dawać prezenty tak ekstrawaganckie, że człowiek czuje się w obowiązku protestować, chociaż są tak wspaniałe, że protestować nie sposób), zapytałam: „Czy możemy teraz coś zjeść?”. Zgodziła się. Złożyłyśmy zamówienie, a Trillium, która nigdy nie przebiera w słowach, pochyliła się do mnie, – Dobra, porozmawiajmy o tym „kurewskim”. Kelner, chudy przystojny chłopak z włosami jak Tintin, ze śmiertelnie poważną nonszalancją, ani na moment nie odrywając wzroku od swojego notesu, zaczął pogwizdywać Moon River i melodia towarzyszyła nam jeszcze przez chwilę, gdy się oddalał. Westchnęłam. – Wilson nigdy nikogo nie przezywa. Używa po prostu paskudnych przymiotników i rani nimi ludzi. Trillium machnęła ręką, jakby odganiała natrętną muchę. – E tam! Kogo obchodzi Wilson? Chcę się raczej dowiedzieć, kim był ten chłopak! Na kilka sekund zabrakło mi tchu. A potem zaczęłam pogwizdywać Moon River. – O nie, moja droga, tym się nie wykpisz – powiedziała Trill. – Jeśli ojciec używa w odniesieniu do córki przymiotnika „kurewski”, zawsze chodzi o jakiegoś chłopaka. Gadaj, mała! Otworzyłam usta. I je zamknęłam. Trillium sięgnęła po moją dłoń. – Czekaj. Chłopak nie był zły, co? Nie wykorzystał cię w żaden niecny sposób ani nic? Pokręciłam głową. Zaschło mi w ustach. Moje serce przypominało teraz puszkę ze szklanymi kulkami w środku, którą ktoś potrząsa. – Jak się nazywał? – zapytała Trillium. – Ben Ransom. – Puszka zagrzechotała mocniej. Po tylu latach wystarczyło wymówić jego imię. – Niski czy wysoki? – Dosyć wysoki. – Najbardziej wyrazisty rys twarzy? Zamknęłam oczy i ujrzałam go pod powiekami. Przesunęłam wzrokiem po jego twarzy, z góry na dół. Ciemne włosy, ciemne brwi, czarne oczy, blada cera o różowym rumieńcu, sterczące kości policzkowe, nos wygięty w dół, głębokie wcięcie w kształcie litery „V” w górnej wardze. – Nie wiem – przyznałam półszeptem. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Trillium się uśmiecha. – Więc to tak, co? Wzruszyłam ramionami. – No tak. Siedemnaście lat temu. – Ehę. Znowu wzruszyłam ramionami. Przesadzałam z tym gestem.

– Wiesz, jak wyglądał? Jak facet, który powinien nosić sztruksy, ciężkie półbuty, sweter rybacki i może jeszcze jakąś brązową marynarkę i mieszkać w Walii. – Byłaś kiedyś w Walii? – zdziwiła się Trillium. – Nie, nigdy. – Nosił te wszystkie ubrania? – Ależ skąd. Był w szkole średniej. Chodzi mi tylko o to, że wyglądał tak, jakby… czy też że sprawiał ogólnie takie wrażenie, jakby był… zresztą nieważne. – Ogorzały? Z włosami potarganymi od wiatru? A jego różowe wargi wyglądały na spierzchnięte, ale takie nie były. Popatrzyłam na nią okrągłymi oczami. Trill odtańczyła taniec zwycięstwa. – Nie ciesz się za bardzo – odparłam. – Czasami naprawdę były spierzchnięte. – Musisz. Mi. O nim. Opowiedzieć. Wszystko. – Skinęła na kelnera. – Przyniosą nam winko, a potem zamieniam się w słuch! W końcu rzeczywiście wszystko jej opowiedziałam. Jeśli nie liczyć Marcusa i matki, nikomu nie ufałam bardziej niż Trillium, ale wiele z tych wspomnień tak długo spoczywało w najciemniejszym, najbardziej zakurzonym zakamarku mojego umysłu, że samo wyciąganie ich na światło dzienne sprawiało mi ból. Ostatecznie opowiedziałam jej o tym, jak się poznaliśmy. Opowiedziałam drobiazgowo i z nadzieją, że będzie to synekdocha: że ta drobna część da wyobrażenie i pojęcie o większej całości, o całej historii mojej i Bena, o jej istocie. A ponieważ kiedy chce się opowiedzieć historię, czy choćby część historii miłości swojego życia, powinno się zacząć z powagą, a może wręcz z namaszczeniem i rewerencją, zaczęłam tak: – W całym moim życiu kochałam tylko trzech mężczyzn. Jeden był tylko chłopcem, więc może się nawet nie liczy, choć oczywiście liczył się i wciąż się liczy, i nie był żadnym „tylko”, nigdy. Nazywał się Ben Ransom i był miłością mojego życia. * Zaczęło się tak, jak zaczynało się wiele spraw w dziesiątej klasie, a mianowicie od Itzy Wolcraft wołającej na całą stołówkę. Marcus i ja chodziliśmy do jednej i tej samej szkoły od zerówki aż po liceum, prywatnej, opłaconej przez Wilsona, lecz wybranej przez matkę, więc była to placówka dobra, wymagająca pod względem nauki i pracy społecznej, lecz tolerancyjna w sprawach ubioru czy wrzasków w stołówce. W tamtym momencie głos Itzy był tak piskliwy i przeszywający, tak bliski histerii, że w pierwszej chwili sprawiał wrażenie nieartykułowanych dźwięków, potem, gdy trochę się zbliżyła, brzmiał jak wariackie, trącące lekko węgierszczyzną, zawodzenie – „pszytoj nak wogrodni czym” – które wreszcie, po dłuższym czasie dało się rozszyfrować jako: „Przystojniak w ogrodniczym”. Poprzedniego dnia po południu Itzy wkurzyła rodziców tróją na szynach z klasówki z matematyki i oprócz tego, że dostała szlaban na telefon (co zdarzało się dość często i tłumaczyło wrzaskliwe nagabywanie do plotek w stołówce), została zmuszona do towarzyszenia matce podczas zakupów w Świecie Ogrodniczym Ransoma, gdzie miały się zaopatrzyć w jesienne ozdoby ogrodowe, „chryzantemy i dynie, i pierdółki plecione ze słomy i włókien kukurydzy, i takie tam”. – Siedziałam w jednym z tych dużych białych foteli, tych drewnianych z płaskimi podłokietnikami, gdzie nie wolno absolutnie siadać, bo mają tabliczki z napisem „Uprasza się nie siadać”, kiedy nagle, zza jakichś gumowych drzewek czy czegoś takiego po prostu zmaterializował się absolutnie bosko przystojny gość o falistych włosach i przysięgam na Boga, po prostu mnie sparaliżowało, aż zobaczyłam, że nosi jeden z tych fartuchów z napisem „Świat

Ogrodniczy Ransoma” na piersi i taszczy taką ogromną dynię, która mogła być chora, bo pokrywały ją jakieś takie guzy czy inne liszaje, i wyglądała naprawdę paskudnie, ale na szczęście miał na rękach rękawice ogrodnicze, takie płócienne, ale ze wstawkami ze skóry czy czegoś podobnego, co w każdym razie, przyszło mi nagle do głowy, musiało znaczyć, że chłopak tam pracuje, więc na pewno wie, że siedzę na tym fotelu bezprawnie, no więc zerwałam się, wiecie, na nogi, i nigdy nie zgadniecie, co mi wtedy powiedział. Siedziałyśmy w piątkę. – Cooo? – zawyłyśmy chórem. Itzy zniżyła głos do szeptu. – „Nie przejmuj się. Wszyscy tu siadają. To zresztą tylko część ekspozycji”. Naszym pretekstem było kupowanie dyń. Sześć nastoletnich dziewczyn ubranych w swoje najlepsze dżinsy, nowe jesienne buty i swetry, z wargami wypomadowanymi błyszczykami, że aż raziło w oczy, pełne entuzjazmu – gorliwe, z zapartym tchem i zarumienionymi policzkami – łaknące dyń. Teren Świata Ogrodniczego był dosyć rozległy, długi i szeroki, z rzędami drewnianych stołów zastawionych roślinami doniczkowymi i skrzynkami kwiatów, za którymi z kolei rozciągały się rzędy większych roślin i krzewów, i delikatnych, pełnych nadziei drzewek w donicach, a między tym wszystkim poutykano urocze ozdoby: poidełka dla ptaków, meble ogrodowe wykonane przez miejscowych rzemieślników, ceramiczne donice pełne kunsztownych kompozycji roślinnych, z zabawnymi akcentami takimi jak modra kapusta, ostra papryka czy bluszcz pośród zwykłych kwiatów. Był też sklep. Utrzymany w wiejskim stylu budynek pełen wazonów, dzwonków na wiatr, eleganckich sezonowych ozdób stołowych, kolibrów z dmuchanego szkła, karmników, świec, kryształowych kul ogrodowych, wieńców uplecionych z ziół, granatów i eukaliptusa. Moja matka rzadko robiła tam zakupy. „Za drogo – mawiała. – Ale to świetne miejsce, żeby się rozejrzeć i podkraść parę dobrych pomysłów”. Później dowiedziałam się, że pan Ransom otworzył centrum ogrodnicze wspólnie z żoną, na wiele lat przed narodzinami Bena, i że na początku to pani Ransom dbała o dział rzemiosła artystycznego i ozdób. Po rozwodzie, gdy Ben miał trzy lata, pan Ransom zajął się i tą częścią sklepu i ku swojemu zdziwieniu odkrył, że ma do tego smykałkę. Miejscowe bogate damy płaciły mu nawet za to, żeby przyszedł do ich domów i ozdobił ogród, stół jadalny, kominki albo dobrał kwiaty do skrzynek na parapetach. Wprawdzie pan Ransom nie potrzebował dodatkowych zleceń, bo centrum ogrodnicze radziło sobie świetnie, ale zgadzał się, bo to uwielbiał. Ponieważ nasza szóstka miała do przeczesania spory teren, postanowiłyśmy zastosować zasadę dziel i rządź: część z nas obchodziła ogród dookoła i zacieśniała stopniowo krąg poszukiwań, parę weszło do budynku, a jedna przechadzała się przed witrynami. Wzięłam na siebie witryny, a ponieważ oprócz tego, że szalałam za chłopakami, lubiłam dowiadywać się nowych rzeczy, rośliny dyniowate mnie zainteresowały: zafrapowały mnie dynie, zaintrygowały tykwy. Ich odmian było tak wiele, że przyprawiały o zawrót głowy: oczywiście, zwykła pękata dynia pomarańczowa jak piłka do koszykówki, ale też dynie w zielone paski, dynie koloru kości, ogromne jasnożółte, spłaszczone i drobniejsze, dynie z naroślami i guzami, które wywarły takie wrażenie na Itzy, i ogromne dynie w kształcie łzy, których długie zakrzywione ogonki sprawiały, że aż chciało się wziąć którąś z nich i uderzyć nią w coś jak maczugą. A na jednej z ław stał rząd patisonów, które miały odmienić moje życie. Nigdy nie widziałam czegoś takiego – nie warzywa, lecz żywe stworki: małe pomarańczowe ludziki z przykrótkimi białymi nóżkami. Wzięłam dwa z nich, po jednym w każdą dłoń, i zaczęłam bawić się nimi, jakby

przechadzały się żwawo po ławie. Zanuciłam pod nosem murmurando. Ktoś za moimi plecami powiedział: – Hej. Głos chłopaka. Powoli odwróciłam głowę. Jego oczy skrzyły się pod łukami brwi. Jego uśmiech był krzywy i szczery. Zauważyłam, że ma dołeczek w jednym policzku, tak jak ja. Zauważyłam też, że jest idealny, w tym swoim fartuchu i w ogóle, a ja właśnie bawię się, udając, że dynie chodzą. Stałam i patrzyłam na chłopaka, a w rękach trzymałam warzywne ufoludki. I powinnam być przerażona. Wszystkie kontakty z przedstawicielami płci przeciwnej, jakie miałam od dziesiątego roku życia, nauczyły mnie, że w tej chwili powinnam czuć się tak, że najchętniej zapadłabym się pod ziemię. Ale wcale się tak nie czułam. – Hej – odpowiedziałam i też się uśmiechnęłam. – Pewnie pomyślałeś, że próbuję ukraść wasze patisony. – No, nie wiem. – Wzruszył ramionami, a grzywka opadła mu na bok. Na szczęście miałam zajęte ręce, bo inaczej pewnie bym się nie pohamowała i ją odgarnęła. – Większość złodziei patisonów nie bierze ich do tańca tuż przed kradzieżą. Prychnęłam. Naprawdę prychnęłam! – No to głupota. Skąd w takim razie wiedzą, które ukraść? – Słuszna uwaga – przyznał, uśmiechając się szerzej. – Trochę mi głupio, że muszę ci to wytknąć, ale turbany to nie patisony. To dynie. – Co mogłoby mnie zmartwić, gdybym była złodziejką patisonów – odparłam. – A w rzeczywistości nią nie jestem. Wtedy ten promienny niczym gwiazda chłopak odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem tak szczerym i dźwięcznym, ale tak zupełnie niefajnym, śmiechem małego dziecka albo staruszka, a nie nastoletniego chłopaka, który rozmawia z rówieśniczką, którą właśnie poznał. W swoim zwyczajnym stanie ducha może poczułabym się zażenowana tym śmiechem. Ale nic w tej chwili zwyczajne nie było, a jego śmiech przyjęłam jak deszcz meteorów. – Jestem Ben Ransom – przedstawił się. Wyciągnął do mnie rękę i później przez całą drogę do domu plułam sobie w brodę, że nie skorzystałam z okazji, żeby go dotknąć, ale w tamtej chwili dałabym raczej wszystko, co miałam, żeby znowu usłyszeć śmiech Bena Ransoma, więc tylko wetknęłam mu w dłoń turban. – Taisy Cleary – powiedziałam. * – Wiem, co sobie myślisz – powiedziałam do Trillium. – Starczy śmiech i tańczące dynie to nie są najbardziej romantyczne okoliczności na świecie. Ale samo spotkanie takie właśnie było! Mieliśmy po szesnaście lat. Czuliśmy się nieswojo nawet w samotności we własnych pokojach i zależało nam na zdaniu innych bardziej niż na pokoju światowym, bardziej niż na wszystkim innym. A mimo to staliśmy naprzeciwko siebie i rozmawialiśmy tak, jakby poza nami nikogo nie było, jakbyśmy znali się całe życie. – Właściwie myślałam sobie, że musiałaś postradać rozum, że w ogóle pozwoliłaś mu odejść – odparła. Kiedy to powiedziała, łup! zobaczyłam przed sobą znowu twarz Bena tak, jak wyglądała, kiedy widzieliśmy się po raz ostatni, z wyrazem oszołomienia, zdrady i z bezbrzeżnym cierpieniem w oczach. Zamrugałam, żeby odegnać ten obraz precz. – Nie chciałam, wierz mi. Ale byłam jeszcze dzieciakiem! Miałam bardzo ograniczoną możliwość wyboru. Musiało to zabrzmieć bardziej płaczliwie, niż zamierzałam, bo Trill wyciągnęła rękę i ujęła moją dłoń.

– Ej, kochanie, wcale cię nie osądzam. Absolutnie. Oczywiście, że byłaś dzieciakiem! Niech zgadnę. Wilson przyłapał cię z Benem na czymś, co jest zupełnie normalne dla dwojga zakochanych ludzi, uznał, że żadna córka nie powinna czegoś takiego robić, powiedział, że zachowałaś się po kurewsku, i kaput: nie było już Bena i Taisy. – No. Mniej więcej. – Odchrząknęłam. – Tak czy siak, to stare dzieje. – Myślisz, że go zobaczysz? Wciąż mieszka w okolicy? Wzruszyłam ramionami i odwróciłam wzrok. – Skąd mam wiedzieć? – Nie ściemniaj! Wyguglałaś go. Nie próbuj mi wmawiać, że jest inaczej, moja panno. No więc dalej tam mieszka? Uśmiechnęłam się. – Dalej nie. Ale znowu. Wyjechał na studia do Wisconsin i zdaje się, że mieszkał tam przez dłuższy czas. Ale wrócił. Znam adres. – Więc się z nim zobaczysz! – Trill – przywołałam ją do porządku. – On ma pewnie żonę i dziesięcioro dzieci. Trillium wyciągnęła rękę. – Założę się, że nie. Założę się o mycie lodówki. Zastanowiłam się. – Ty nawet nie trzymasz w lodówce jedzenia, a na dodatek twój rockandrollowy sprzątacz myje ją co miesiąc, więc umowa stoi. Przybiłyśmy zakład. – Mam nadzieję, że się z nim zobaczysz – powiedziała Trillium. – Oby, oby, oby. – Och, już go widziałam. Ma mnóstwo tatuaży i pachnie domestosem, ale wciąż niezłe z niego ciacho. – Ha, ha, ha, ale śmieszne. – Wiesz, co Ben zrobił trzy tygodnie po tym, jak zaczęliśmy się spotykać? Wziął parę lekcji baletu tylko dlatego, że balet był dla mnie ważny. Chciał się przekonać na własnej skórze, jak to jest. – Jestem pod wrażeniem. Westchnęłam, popchnęłam widelcem ziarno groszku i potoczyłam je po talerzu. – A jeżeli się zmienił? – Na pewno – przyznała Trillium. – O Boże, a jeżeli jest taki sam? – Taki też będzie, kochanie – zapewniła. – Tak jak i ty. Jak wszyscy. * Dwa dni później z iPodem pełnym podnoszących na duchu piosenek, walizką pełną ubrań na cały tydzień i głową pełną Bena wyruszyłam w siedmiogodzinną podróż ze swojego domu do domu ojca. Och, Ben! Jego śmiech, jego yorki, Busby i Jed! Wspominałam, jak uczyliśmy się wspólnie całymi godzinami w zupełnym milczeniu; przypominałam sobie, co nauczył mnie cenić i lubić (ovomaltinę, koszykówkę, szachy) i to, co polubił dzięki mnie (sushi, U2, Barbarę Kingsolver). Jego oczy były tak ciemne, że jedynie w najmocniejszym słońcu źrenice odróżniały się od tęczówek. Czytanie było rozrywką nie tylko dla niego, ale i dla samych książek: dosłownie rozrywał je na kawałki. Przypomniało mi się, jak zadzwonił do mnie pewnego wieczoru we łzach (nigdy wcześniej ani później nie widziałam i nie słyszałam, żeby płakał) i opowiedział mi, jak jego matka, która cierpiała na stwardnienie rozsiane, ale odmawiała chodzenia za pomocą balkonika, spadła ze schodów do garażu i złamała biodro, a potem musiała tam leżeć przez dwie

godziny na betonowej wylewce, póki ojczym Bena nie wrócił do domu. Folgowałam sobie bez umiaru, to była prawdziwa uczta wspomnień o Benie. Po tylu latach wystudiowanej obojętności, prób zlekceważenia, wyparcia i zapomnienia, wpadłam nie tyle w ciąg, ile w wir. Tak kompletnie zatraciłam się w myślach o Benie, że prawie zapomniałam o tym, że jadę do Wilsona. Dopiero na widok zjazdu do miasta, o którym wciąż myślałam jako o domu (mimo że starałam się tego nie robić), zaczęłam znowu przejmować się tym, co czeka mnie u kresu podróży, ale nawet wtedy obawy jawiły się jako drażniąca niedogodność, jak uprzykrzające brzęczenie muchy w samochodzie albo brzydki zapach. Nie wpadłam natomiast w panikę. Nie mdliło mnie, nie miałam przemożnej ochoty zawrócenia z drogi. Zamiast tego wypięłam pierś, dałam głośniej The Decemberists, pomyślałam o pierwszym prezencie, jaki dostałam od Bena (maszynka do robienia lodów na korbkę i worek soli kamiennej), i zjechałam z szosy. Dom Wilsona stał przy wiejskiej drodze, która kiedyś była cicha, otoczona gospodarstwami rolnymi i polami, ale teraz panował tam duży ruch. Mimo to dom, długi, otynkowany na biało budynek, kryty czerwoną dachówką, znajdował się na tyle daleko od szosy, że zdawał się zanurzony we własnym świecie, sielskim i anielskim, z łąkami i drzewami tak starymi, że zyskały pewnie status pomników przyrody, i wyrastały majestatycznie ponad cienie roztaczane przez swoje korony. Między starymi drzewami rosły nowsze, młode i delikatne. Jechałam długim, łagodnie zakręcającym podjazdem i zdałam sobie sprawę, że wszystkie nowe drzewa to wierzby – na cześć dziewczyny o imieniu oznaczającym te drzewa, Willow. W połowie drogi przez podjazd zatrzymałam samochód, zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko. W wyobraźni drżącą ręką narysowałam na piasku magiczny krąg, weszłam w jego obręb najpierw jedną nogą, potem drugą, i poczekałam, aż nasiąknę spokojem. „Jesteś dorosła”, powiedziałam sobie. „Masz życie, które lubisz. Jesteś szczęśliwa, zawsze możesz polegać na przyjaciołach i rodzinie. Twoja matka to skarb. Twój brat uważa, że jesteś zabawna. Wszyscy twoi byli nadal cię lubią, z wyjątkiem Petera, ale on tak naprawdę nigdy cię nie lubił. Masz własny dom. Jako autor widmo napisałaś dwa światowe bestsellery. Masz długie rzęsy i piękne stopy, i sławną przyjaciółkę. Zazdrość nie ma do ciebie dostępu, bo jesteś ponad to. Wysoko, wysoko ponad to”. – Wysoko, wysoko ponad to – wyszeptałam, gdy przestawiłam automat na „jedź”. – Wysoko, wysoko ponad to – wyszeptałam, gdy zaparkowałam przed domem. – Wysoko, wysoko ponad to – wyszeptałam, gdy zadzwoniłam do drzwi. Usłyszałam odgłosy kroków w domu i umilkłam. Otworzyła mi Caro. Jej oczy i włosy wyglądały na oszołomione, ale uśmiech był bez wątpienia szczery. – Taisy! – zawołała. – Wspaniale, że przyjechałaś! Potem macocha i ja padłyśmy sobie w objęcia i jestem prawie pewna, ale nie mogłabym przysiąc, że to nie ja wykazałam się w tym momencie inicjatywą. „Może jednak będzie w porządku – pomyślałam. – Może będzie nawet dobrze”. – Witaj, Eustacio – usłyszałam głos. Osoba, do której ten głos należał, była tak niesamowicie wysoka, szczupła i gibka, spokojna i opanowana, że dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z trzech spraw, w tej kolejności: że nie jest dorosłą kobietą, lecz młodą dziewczyną; że jest córką Wilsona, tą ukochaną, tą, na której cześć sadzi się tu drzewa; i że jesteśmy ubrane prawie identycznie. W kaszmirowy sweter, wysokie buty i mogłabym przysiąc, że identyczne wełniane spodnie, tylko że jej były czarne. „Grafitowoszary jest znacznie dowcipniejszy niż czerń”, pomyślałam triumfalnie

i natychmiast poczułam, że sprzeniewierzyłam się swoim ideałom. Ktoś, kto porównuje odcienie wełny, nie jest wysoko ponad to. Było to tak małostkowe z mojej strony, że musiałam się uśmiechnąć. Może dlatego, że wydawało jej się, że uśmiechnęłam się do niej, Willow zrobiła krok w tył, nadziała się plecami na poręcz schodów i zarumieniła się, biedactwo, aż po korzonki włosów. – Cześć, Willow – powiedziałam i tym razem uśmiechnęłam się naprawdę do niej. – Kopę lat. Zamiast odwzajemnić uśmiech Willow zadarła nos. – Witaj w naszym domu. Mój ojciec akurat śpi i myślę, że najlepiej będzie go teraz nie budzić. Broda jej drżała, ale reszta ciała była nieruchoma. Ostatecznie to właśnie mnie ocaliło: nagle zdałam sobie sprawę, że boi się znacznie bardziej niż ja. – W porządku – odparłam, choć tak naprawdę pomyślałam: „Będzie w porządku, naprawdę”. Przez ułamek sekundy – i nie sądzę, żeby mi się to przywidziało – jej oczy błysnęły jak u wystraszonej sarny. Potem Willow zacisnęła usta i wzruszyła gwałtownie ramionami. – No dobra. – Willow – powiedziała jej matka. Ale Willow, z burzą rozwianych miedzianych włosów i dziewczęcym wdziękiem, odwróciła się na pięcie i odeszła.

Rozdział 6 Willow Podczas całej pierwszej rozmowy ani razu nie nazwał jej „córką”. I skłamałabym, gdybym powiedziała, że to nie była dla mnie ogromna ulga, która później, kiedy wreszcie przestałam się jej kurczowo trzymać, przekształciła się w triumf, w ten rodzaj zwycięstwa, który daje pokrzepienie i podnosi na duchu jeszcze przez wiele dni, ilekroć się o nim pomyśli. Ta reakcja nie napawała mnie dumą. Wiedziałam, że jest dziecinna i mało szlachetna, a może wręcz żałosna. Po pierwsze, spójrzmy prawdzie w oczy, prawdopodobieństwo, że nazwie ją „córką” podczas samej rozmowy, było nikłe. Niewielu ludzi, przynajmniej w obecnym stuleciu, zwraca się do swoich dzieci per „córko”, nawet gdy rozpierają ich ojcowskie uczucia. Chociaż mógł użyć tego słowa nie wprost, na przykład: „twoje obowiązki jako córki” albo ironicznie i aluzyjnie: „Ach, córa marnotrawna powraca!” (druga możliwość przyszła mi do głowy tuż przed pójściem do łóżka i zdawała się tak prawdopodobna, że potem przez parę godzin nie dawała mi zasnąć). Mimo wszystko to jedno słówko nie powinno dla mnie aż tyle znaczyć. Nie powinno znaczyć zupełnie nic. W końcu to ja jestem tą prawdziwą córką. To nie mnie ojciec odepchnął z odrazą, by ignorować moje istnienie przez prawie dwie dekady. Nie przesadzę, gdy powiem, że stałam bez wątpienia na wierzchołku góry, którą była miłość mojego ojca, podczas gdy ona tkwiła u podnóży, podnosiła bezsilnie wzrok i nie mogła wspiąć się ani o milimetr. Wiedziałam to zarówno głową, jak i metaforycznym sercem, ale nie sercem rzeczywistym, które łomotało jak szalone przez bite dziesięć minut rozmowy. Ani płucami, które zdawały się ściśnięte ze strachu i czekały, czekały, aż określi ją tym słowem, moim słowem, tylko moim. I nie zrobił tego. Jeśli jednak mam być zupełnie szczera, rozmowa nie potoczyła się tak, jak bym sobie życzyła, choć przez jakieś osiem pierwszych minut ojciec zachowywał się wspaniale. Kiedy upewniłam się, że nie śpi i jest gotowy – tak przystojny w swojej prążkowanej piżamie i karminowym szlafroku – i wyraża zgodę na przyjęcie Eustacii, spostrzegł, że czeka w drzwiach, i przywołał ją gestem. – Wejdź i witaj, Eustacio! – zawołał. – Tuszę, iż znalezienie drogi do nas nie nastręczyło ci kłopotu i że miałaś trochę czasu na strzepnięcie z butów kurzu po podróży! Proszę, proszę, nie stój w drzwiach! Wejdź i spocznij sobie! Czuj się jak u siebie w domu! Wskazał krzesło przy nogach łóżka, na wiktoriański mebel z oparciem z rzeźbionego drewna i z obitym aksamitem siedziskiem, które było twarde jak poduszka na igły. Było to właściwe krzesło dla Eustacii, tak jak wszystko w jego zachowaniu było odpowiednie: rozkazujący ton, szerokie gesty jak u radży. Och, był przewspaniały, pełen majestatu. Natomiast Eustacia zachowywała się karygodnie. Po tym, czego się dopuściła, powinna być skruszona, pełna wdzięczności, oszołomiona. Powinna wkraść się do pokoju ojca niczym myszka i przysiąść na brzeżku tego przeklętego krzesła, jak gdyby nie zasługiwała na to, by na nim siedzieć, i powinna błagać oczami o najmarniejszy ochłap aprobaty, jakim ojciec mój w dobrotliwości swej zechciałby ją obdarzyć. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam dokładnie, co takiego ona czy jej nikczemny brat zrobili, chociaż domyślałam się, że jego wybryki miały coś wspólnego z piciem i może z narkotykami. Zwyczajnymi przejawami degeneracji. O jej

przewinach ojciec wypowiadał się zagadkowo i mgliście, z czego wnioskuję, że miały związek z seksem. Prawdopodobnie chodziło o ciążę. Nastolatka w ciąży! Jak jakaś smętnooka nieudacznica na plakacie z numerem telefonu zaufania wydrukowanym pod drżącą brodą. Czy można wyobrazić sobie coś głupszego? Coś bardziej sztampowego? Wkroczyła do pokoju z wyprostowanymi plecami i lekko rozbawionym wyrazem oczu, nie spojrzała nawet na wiktoriańskie krzesło, lecz bez wahania stanęła przy boku ojca. Przez chwilę pomyślałam z odrazą, że pochyli się i pocałuje go w policzek, ale ona stała tylko, odgarnęła kosmyk włosów za lewe ucho i się uśmiechnęła. – Witaj, Wilsonie – powiedziała. – Miałam dobrą podróż i czuję się dobrze. Ale pytanie brzmi, jak ty się czujesz? Co za nietakt! – Ja? – Ojciec poróżowiał nieco na policzkach, podnosząc się na poduszkach. – Czuję się znakomicie, na najlepszej drodze do zdrowia. – To dobrze – odparła Eustacia z lekkim powątpiewaniem. – Chociaż spodziewałam się raczej… – Czego? – spytał ojciec. Wzruszyła lekko ramionami. – Nie chodzi o to, że wyglądasz źle, wręcz przeciwnie. Ale minął już… z miesiąc? Przypuszczałam, że nie będziesz już leżał w łóżku. Gruby nietakt, nikczemność i podłość! Miałam ochotę potrząsnąć nią tak mocno, żeby zadzwoniła tymi swoimi bialutkimi zębami, musiałam jednak wykazać się wiarą w to, że ojciec zdoła poradzić sobie z nią sam, do czego, oczywiście, był zdolny. Ugryzłam się więc dosłownie w język i spuściłam wzrok na swoje paznokcie, a potem wyjrzałam przez okno z miną tak zblazowaną, na jaką tylko potrafiłam się zdobyć. – No cóż, gdyby to zależało ode mnie, grabiłbym teraz liście w jesiennym słońcu – odrzekł. – Ale moi lekarze stanowczo doradzają mi leżenie w łóżku i cierpliwość, choć ani jedno, ani drugie nie licuje z moim charakterem. Ledwo powstrzymałam się od rzucenia ojcu zdumionego spojrzenia, ponieważ podczas ostatniej wizyty lekarz oznajmił, że może wrócić do umiarkowanej aktywności fizycznej, gdy poczuje się na siłach. Oczywiście, prawdopodobnie nie miał na myśli grabienia liści, ale jeśli ojciec kiedykolwiek grabił liście w jesiennym czy jakimkolwiek innym słońcu, nigdy tego nie widziałam. Od tego byli ogrodnicy. Po paru sekundach pojęłam jednak prawdziwy przekaz w nie do końca prawdziwym stwierdzeniu ojca: jego stan zdrowia to nie jej zakichany interes. „Brawo, papciu! – pomyślałam. – Zamknąłeś jej usta!”. Tyle że Eustacia wcale się nie zamknęła. Usiadła w fotelu obok łóżka ojca i trajkotała o sprawach, które musiała pozałatwiać, żeby tu przyjechać: odłożyć pracę nad książką, przekierować pocztę na adres matki, zapłacić studentce, żeby popilnowała jej domu. Jakby to była dla niej jakaś wielka uciążliwość. Jakby to ona wyświadczała mu uprzejmość! Jeżeli oczekiwała, że ojciec podziękuje jej za fatygę, była w błędzie. – Jeżeli chodzi ci o podkreślenie, że masz swoje życie, Eustacio – rzekł mój ojciec z ironicznym błyskiem w oku – przyjmuję to do wiadomości. O dziwo, wcale nie wyglądała na zbitą z tropu. Przyglądała mu się chwilę w milczeniu, a potem wybuchnęła śmiechem. – Chyba rzeczywiście o to mi chodziło – przyznała. – I pewnie miałaś zamiar następnie zapytać, na jak długo cię zaprosiłem. – Być może do tego właśnie zmierzałam – przyznała z uśmiechem.

– Myślę, że powinniśmy, jak to się mówi, improwizować w tym względzie – oznajmił mój ojciec. Eustacia spochmurniała nieco, lecz ton jej głosu pozostał lekki. – Będę improwizować tylko tak długo, jak długo będę miała ochotę – odparła. – Ale na razie mogę być elastyczna. – Dobrze – powiedział ojciec. – Jeśli chodzi o twoje zakwaterowanie, są dwie możliwości: jeden z pokojów gościnnych albo domek basenowy. – Domek basenowy? Ha! Mój ojciec odnosił się z obrzydzeniem do pytań w rodzaju „Domek basenowy?”. – Jest przy basenie – wyjaśnił. – Dobre miejsce dla domku basenowego – zauważyła Eustacia. Sarkazm! Jak ona śmiała?! – Myślę, że wyposażenie przypadnie ci do gustu. Ma w pełni urządzoną łazienkę i małą, ale funkcjonalną kuchnię. Leżankę, kanapę, telewizor, stolik z blatem wyłożonym płytkami ceramicznymi i cztery krzesła. Uuu, zachwalał ten domek jak komiwojażer swój towar! Dawał jej wyraźnie do zrozumienia, że jest intruzem, przybłędą, że nie zasługuje na to, by zamieszkać pod jednym dachem z nim i jego rodziną. Musiałam się bardzo postarać, żeby ukryć satysfakcję! I wtedy wydarzyło się coś nieprzewidzianego. – Chyba nie biały stół ze starej werandy? – zapytała Eustacia. – Tak, ten – przyznał ojciec. – Ale krzesła są nowe. Na pewno pamiętasz, że tamte stare strasznie skrzypiały. Byłam tak oszołomiona, jakbym dostała obuchem w głowę. W tym momencie w drzwiach stanęła moja matka. Zobaczyłam ją wcześniej niż inni, jej zdumione oczy i usta zaciśnięte z dezaprobatą. Myślała, że powinnam wprowadzić Eustacię do pokoju ojca, a potem pójść do siebie i odrobić lekcje, jak obiecałam. Może nie powinnam jej okłamywać. Ale wiedziałam, że nie zrozumiałaby – choć przecież jak mogła nie rozumieć? – że ktoś musi stać na straży. – Och, jak miło – zauważyła radośnie. – Przyłącz się do nas, proszę – powiedziała Eustacia, wstając. Jakby to był jej pokój. – Nie, nie – odrzekła moja matka. – Przyszłam po Willow. Willow, potrzebuję twojej pomocy na dole. W tym momencie zesztywniałam, panika ścisnęła mi pierś. Wyjść? Och, nie, przecież nie mogłam opuścić teraz ojca! Nie, nie, nie. W popłochu szukałam sposobu, żeby spławić matkę i nie zachować się impertynencko wobec matki na oczach Eustacii. Ale prędzej dałabym się pokroić, niż zostawiłabym ją z ojcem sam na sam. Eustacia odwróciła głowę i choć zerknęła na mnie tylko przelotnie, zobaczyłam, jak na mój widok w jej oczy wkradło się coś dziwnego, jakaś czułość, której nie rozumiałam. Mignęła w jej oczach tak szybko, że chyba po prostu mi się to przywidziało. Eustacia nieoczekiwanie zwróciła się do mojej matki. – Może zechciałabyś mi pokazać najpierw domek basenowy? Zdaje się, że to idealne miejsce na mój kwaterunek. – Ach, oczywiście! – ucieszyła się Musia. Obdarzyła mojego ojca pełnym czułości spojrzeniem. – Potrzeba ci czegoś, kochanie? – Jestem całkiem kontent, Caro. – Uśmiechnął się do niej. – Proszę, pokaż Eustacii domek basenowy.

„Eustacia zna swoje miejsce”, pomyślałam triumfalnie. „Wie, że najbardziej ckliwe wspomnienia stolika z ceramicznym blatem i werandy nie dają jej jeszcze prawa do tego, by mieszkać z nami pod jednym dachem”. – Miło cię widzieć, Wilsonie – powiedziała Eustacia swobodnym tonem. – Porozmawiamy później. „Idź!”, zawołałam w duchu, „Idź sobie precz!”. Była już prawie w drzwiach. Dwa kroki od progu. Zanim jednak zdążyła wyjść, ojciec ją zatrzymał, – Eustacio, kiedy już się rozpakujesz i odpoczniesz, chciałbym z tobą pomówić. Może jutro rano po śniadaniu? Dobry Boże. Jutro rano po śniadaniu będę w szkole. – O – odezwała się Eustacia. Jej spojrzenie powędrowało w moją stronę. – Jutro rano. – Wzruszyła ramionami. – Może też być po południu. Skoro teraz tu jestem, nie ma chyba potrzeby umawiać się tak oficjalnie, prawda? – Rano – odrzekł ojciec stanowczo. – Pragnę zaproponować ci coś ważkiego. – Tak? – wyrwało mi się. Ojciec pytania w rodzaju: „Tak?” traktował z pogardą. Udał więc, że mnie nie usłyszał. – Zapraszam cię wpół do dziesiątej – zwrócił się do Eustacii. Powiedz „nie”, powiedz „nie”, powiedz „nie”. Nikt nigdy nie odmawiał Wilsonowi Cleary’emu; odmawianie mu prawie zawsze było błędem w ocenie sytuacji, ale wiedziałam, że jeśli kogoś na to stać – jeśli stać na to kogokolwiek – to właśnie Eustacię. Ona westchnęła jednak i – niech ją szlag! – zgodziła się. – Dobrze. * Z dawnego życia najbardziej brakowało mi poczucia bezpieczeństwa: kiedyś nie zdarzały mi się chwile strachu, nie takiego prawdziwego przerażenia przeszywającego serce. Nie miałam też właściwie żadnych zmartwień. Moje dawne życie, z jednej strony, było gładkie jak jedwab, każda godzina, każdy dzień i tydzień przechodziły płynnie w następne. Z drugiej strony, w dawnym życiu nie czekałam na nic z entuzjazmem. Owszem, myślałam z radością o nowych książkach, przyszłych wycieczkach z rodzicami, o letnich pomidorach, o bieganiu o zmierzchu, o śniegu. Ale kiedy wszystko jest przyjemne, nic nie wyłania się z mroku, błyskając srebrem niczym księżyc, i nie ujawnia się jako coś niezwykłego i cudownego. Nic nie zachwyca tak, że człowiekowi zapiera dech, gdy zastyga w wytęsknionym oczekiwaniu na więcej. By posłużyć się wyświechtanym powiedzonkiem, odkryłam, że róża musi mieć kolce, a moje nowe życie wprost się od nich jeżyło. W moim nowym życiu były też – orkiestra tusz, fanfary, proszę! – obiady z panem Insleyem. Najpiękniejsza z najpiękniejszych róż, jaką mogłam sobie wymarzyć. Historia naszych wspólnych obiadów zaczęła się tam, gdzie zaczyna się wiele podobnych historii: na samym dnie rozpaczy – tyle że Eustacia nie wpadła jeszcze w moje życie niczym bomba z opóźnionym zapłonem, więc tak naprawdę wydawało mi się tylko, że dotknęłam już dna. Mimo wszystko było dosyć ponuro, a może najbardziej ponura była sceneria: schody we wschodnim skrzydle szkoły Webley. Jak chyba wspominałam, Webley była szkołą prywatną, chociaż przekonałam się, że nikt tak o niej nie mówi. Mówiono o niej – i o podobnych szkołach – „niezależna”, bez wątpienia dlatego, że określenie „prywatna” miało zbyt elitarystyczny wydźwięk (choć Webley była

oczywiście elitarna), a także kojarzyło się z atmosferą gęstą od tajemnic (choć tajemnic też w Webley nie brakowało), podczas gdy „niezależna” przywoływało na myśl wyobrażenia wolności i potęgi. Ha, ha, ha, ech! Pomimo swojej niezależności, nowoczesnego wyposażenia, wysokich sufitów oraz wyłożonych dębową boazerią ścian i marmurowej posadzki w holu, w trzewiach Webley kryły się miejsca głuche i ponure, a najbardziej posępnym i odstręczającym z nich były schody we wschodnim skrzydle, schowane za nieoznaczonymi drzwiami w najmroczniejszym kącie gmachu. Dobra rada: gdybyście chcieli kiedykolwiek stworzyć miejsce naprawdę paskudne i zabójcze dla duszy, niech podłoga będzie bladobeżowa z czarnymi piegami, ściany pomalujcie odcieniem szarości, jaki mają płuca nałogowego palacza, i niech unosi się tam zapach wiśniowego płynu do płukania ust z gabinetu dentystycznego. W takim miejscu nie powinno się przebywać, tym bardziej zaś nie powinno się tam siedzieć i jeść, ale na tym właśnie zastał mnie pan Insley. Jadłam to za mało powiedziane. Pakowałam sobie do ust pełne widelce jagnięcego vindaloo z brązowym ryżem tak szybko, jak tylko mogłam. Nie mogłam się powstrzymać, słowo daję. Umierałam z głodu! Zbliżała się druga po południu, a przerwę obiadową, jak to miałam w zwyczaju, spędziłam w bibliotece, gdzie jedzenie było surowo wzbronione. Zazwyczaj z obiadem mogłam poczekać do zakończenia lekcji. Pożywne, sycące śniadania należały do tradycji naszej rodziny, ale tego ranka zaspałam mimo nastawionego budzika, a matka, po złej nocy, nie usłyszała swojego. Dlatego wybiegłam z domu i nie zdążyłam nic zjeść. W związku z tym, kiedy napisałam klasówkę z historii przed końcem lekcji, poprosiłam o pozwolenie na wyjście do łazienki, dyskretnie schowałam pojemnik z lunchem pod pachą i ukryłam się na klatce schodowej we wschodnim skrzydle, modląc się o to, by nikt mnie tam nie nakrył. Prawie już skończyłam, gdy usłyszałam kroki w korytarzu, skrzypienie drzwi i męski głos. – Willow? Mimo że od razu rozpoznałam jego głos i wydeptane brązowe brogsy, a nawet mankiety spodni, nie zadarłam głowy, nie podniosłam na niego wzroku. Bo przecież jak mogłabym kiedykolwiek jeszcze na niego spojrzeć? Przyłapana na tym, jak zgarbiona łapczywie pożeram jedzenie z termosu na najbrzydszych schodach na naszej planecie? Och, miałam ochotę umrzeć. Zamiast tego zrobiłam coś znacznie gorszego. Przełknęłam kęs, wbiłam widelec w vindaloo, schowałam twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem. Nie miałabym mu wcale za złe, gdyby zrobił zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i uciekł. Właściwie miałam nadzieję, że tak właśnie zrobi. On jednak usiadł obok mnie na schodku i uścisnął pokrzepiająco moje rozdygotane ramię. – Odwagi, Willow, odwagi! Było to tak miłe, że rozpłakałam się jeszcze bardziej. – Opuściłaś obiad, co? – zapytał pan Insley, kiedy łzy przestały płynąć. – Stołówka… – wykrztusiłam. – Ja jej nie znoszę. O mało nie powiedziałam mu wszystkiego: jak Bec nienawidzi mnie nienawiścią ognistą i czystą; jak pewnego razu, gdy usiadłam, inni wstali od stołu i z obojętnymi wyrazami twarzy odeszli; o tym, jak ci, którzy mnie nie nienawidzą, mi współczują, i jak to współczucie staje mi ością w gardle. Ale bez względu na to, jak bardzo czułam się odtrącona pod względem towarzyskim, wiedziałam o nastolatkach przynajmniej tyle, że najpodlejszą istotą pod słońcem jest w ich oczach skarżypyta. – No tak, oczywiście, że jej nie znosisz – stwierdził pan Insley rzeczowym tonem. – Cóż może być nudniejszego od szkolnej stołówki? Moim zdaniem stołówka dla nauczycieli działa równie otępiająco. Dlatego jadam obiad sam przy swoim biurku. Takie towarzystwo znacznie

bardziej mi odpowiada. Uśmiechnęłam się, otarłam policzki i w końcu odważyłam się spojrzeć mu w oczy. Twarz pana Insleya była tak blisko mojej, że widziałam miejsce na brodzie, które przeoczył podczas golenia, i drobne granatowe cętki w jego błękitnych tęczówkach. Dreszczyk przebiegł mi po plecach. Wtedy pomyślałam, że to dzwonek alarmowy. Później doszłam do wniosku, że to prawdopodobnie było zwyczajne zaskoczenie: żyłam pod kloszem i niewiele twarzy widywałam z bliska. Byłam po prostu nieprzyzwyczajona. Tak czy inaczej, dwie sekundy później pan Insley zdjął rękę z mojego ramienia i wstał, a wszystko wróciło do normy. – Słuchaj – powiedział. – Rozumiem, że te schody można uznać za przytulną jadalnię, jeśli jednak zechcesz kiedyś z nich zrezygnować, byłbym zaszczycony, gdybyś rozważyła możliwość jadania obiadów ze mną w mojej klasie. Wydaje mi się, że jemy obiady o tej samej porze. Była to propozycja tak miła, że omal znowu się nie rozpłakałam. Ale wzięłam się w garść. – Niech pan uważa, bo może skorzystam – zażartowałam. Jego uśmiech był tak przyjacielski i uroczy, że choć nie sprawił może, że klatka schodowa wypiękniała, to przynajmniej zdarł z niej kilka warstw szpetoty i był niczym promień słońca na mojej twarzy. – Szczerze na to liczę, Willow – zapewnił. I tak to się zaczęło. Szczęście i oczekiwanie na szczęście, i wspominanie szczęścia. Moje codzienne pół godziny obcowania z kwiatami róży. Och, wypychałam sobie nimi po brzegi kieszenie, a potem wyciągałam je w domu i oplatałam się nimi niczym girlandą, i pławiłam się w ich zapachu. Rozmawialiśmy. W sumie przez dwie i pół godziny tygodniowo wzbijaliśmy się wysoko ponad wszystko, co miałkie i uciążliwe, na latającym dywanie konwersacji. Pan Insley opowiedział mi o swoim doktoracie, o tym, że jeszcze nie uzyskał tytułu, ponieważ nie chce pisać swojej dysertacji o prerafaelitach w pośpiechu: sama praca była po prostu zbyt ważna. Opowiedział mi o letnich wakacjach, które spędzał w dzieciństwie w domku dziadków nad jeziorem w New Jersey, i o tym, że rechot żab jest najbardziej kojącą muzyką na świecie. Opowiedział mi, jak się piecze chleb na zakwasie, co okazało się znacznie ciekawsze, niż mogłoby się zdawać. Powiedział mi, że żałuje, że nigdy nie nauczył się grać na fortepianie, ale że czuje się mimo to muzykiem ze względu na to, jak dogłębnie, do szpiku kości, przeżywa muzykę graną przez innych. Raz przeczytał mi na głos długi wiersz pod tytułem The Blessed Damozel, o pięknej martwej kobiecie, która wychyla się za skraj nieba i pragnie, by jej żyjący ukochany jak najprędzej do niej dołączył. Nie wszystko w nim zrozumiałam i uważałam, że zakończenie jest zbyt smutne, ale głos pana Insleya był niezmiernie elektryzujący – niski, chropawy, pełen ekspresji. Wzruszyłam się do tego stopnia, że nie mogłam przełknąć nawet kęsa swojej sałatki z kurczakiem curry. Zachowałam je wszystkie, zmagazynowałam je w sobie – nie tylko słowa, które wypowiadaliśmy, ale też rysy twarzy pana Insleya, jego ruchliwe, pełne życia oczy, palce odgarniające włosy, to, jak potrząsał nadgarstkiem, przesuwając zegarek z jednego boku na drugi, kiedy coś go ekscytowało. Wspomnienia te dawały mi siłę w chwilach słabości. Dzięki nim spojrzenia Bec przestawały mnie palić, pójście do toalety stawało się znośne i mniej martwiłam się o serce ojca. A kiedy zjawiła się Eustacia, by wywrócić moje rozchybotane już życie do góry nogami, wtedy też mi pomagały. A później, dzień po przyjeździe Eustacii, wydarzyło się coś ważnego. Pan Insley i ja usiedliśmy właśnie przy biurku, żeby zjeść lunch, on jak zawsze po jednej stronie, a ja po drugiej, kiedy do klasy wszedł chłopak. Zrobił trzy kroki do przodu i stanął jak wryty. Znałam go z lekcji

angielskiego. To był Luka Bailey-Song, kolega Bec. – A, pan Bailey-Song – powiedział pan Insley. – Z poprawionym wypracowaniem, jak mniemam. Pan Insley wstał i wyciągnął rękę po wypracowanie, ale Luka nie podszedł bliżej, by je oddać. Stał nieruchomo, wysoki i w kolorach kajmakowych, z włosami sterczącymi we wszystkich kierunkach, i patrzył wcale nie na pana Insleya, tylko na mnie, prosto na mnie. I stała się rzecz najdziwniejsza na świecie: przez kilka sekund zdawało się, jakby pana Insleya w ogóle tam nie było. Luka przyglądał mi się z dziwnym wyrazem twarzy, którego nie umiałam nazwać, ale który rozpoznałam, bo tak bardzo przypominał sposób, w jaki spojrzała na mnie Eustacia w pokoju mojego ojca dzień wcześniej, z mieszaniną współczucia i troski, i poczułam się tak, jakbyśmy oboje byli rzepami, które przyczepiły się do czegoś, chociaż nie wiem do czego, a jeżeli nic z tego nie rozumiecie, to, cóż, ja rozumiałam jeszcze mniej. Wiem tylko, że zawstydziłam się nagle tego, że tam siedzę. Dostałam wypieków na policzkach i wstałam tak szybko, że potrąciłam swoją torebkę z obiadem, która spadła na podłogę. Wtedy właśnie pan Insley jakby znowu się pojawił, podszedł sprężystym krokiem do Luki i gwałtownym ruchem wyrwał mu z ręki wypracowanie. Luki wcale to nie zaskoczyło. Jego czarne oczy przeniosły tylko spojrzenie ze mnie na pana Insleya i nagle to ich dwóch połączyło coś nieodgadnionego, jak sczepione rzepy, a ja jakby zniknęłam. – Udziela pan Willow dodatkowej pomocy, hę? – zapytał Luka. Pan Insley uśmiechnął się półgębkiem i przymrużył oczy. – To raczej odrobina pożywnej strawy duchowej – odparł chłodno. Choć policzki nadal mi płonęły, przebiegł mnie dreszcz. – Przyłączysz się do nas? – Nie wiem, dlaczego to zaproponowałam. Słowa same wyrwały mi się z ust. Luka wzruszył ramionami, ani na chwilę nie odrywając wzroku od pana Insleya. – Może następnym razem. Po czym wyszedł, zamknąwszy za sobą drzwi. To nie powinno nic znaczyć. Nic takiego przecież się nie stało. Ale poczułam, że to koniec moich obiadów z panem Insleyem, choć nie potrafiłam w żaden sposób tego wyjaśnić. Nadszedł kres całego mojego szczęścia, moja pachnąca róża uschła i obróciła się w proch. Powoli, niczym stara kobieta, schyliłam się, podniosłam torebkę z lunchem z podłogi i przycisnęłam ją z poczuciem beznadziei do piersi, jak gdyby oś świata gwałtownie się przechyliła. A potem pięknie, bez wysiłku pan Insley wszystko naprawił. Nie dość, że naprawił – poprawił! Podszedł do mnie, delikatnie wziął ode mnie torebkę z obiadem i zaczął ją rozpakowywać, układając zawartość na swoim biurku. Mój termos, nóż i widelec, papierową serwetkę. Kiedy dotarł do jabłka, wytarł je o swoją koszulę i roześmiał się serdecznie – była to długa, swobodna kaskada nut. – Świetne zagranie! – powiedział. – Genialny, naprawdę genialny ruch, że zaproponowałaś, by się do nas przyłączył. Nie miałam pojęcia, czemu to było takie genialne, i nie rozumiałam, czemu moje jabłko w jego dłoni, wytarte o jego pierś, okazało się najbardziej poruszającym, najbardziej intymnym widokiem w moim życiu. Wiedziałam jedno: w tym momencie pan Insley i ja staliśmy się nami. Pan Insley podał mi jabłko, kręcąc głową. – Uff! Czasami ta szkoła wydaje się strasznie ciasna, jak mały, ograniczony, przewidywalny światek, nie sądzisz? Właściwie moje odczucia były zupełnie inne. Dla mnie szkoła była ogromna – rozległa,

dzika i nieprzenikniona jak najgęstsza dżungla. Ale przytaknęłam. – To prawda. – Nachodzi cię czasem ochota, żeby się stąd wyrwać? Po prostu wskoczyć do samochodu i odjechać w siną dal? – Ja nie umiem – przyznałam. – Nie umiem prowadzić. – Ach – odrzekł pan Insley. – No to może ktoś powinien cię nauczyć. Zastukał kłykciami o biurko i uśmiechnął się z łobuzerską miną. – Może nawet ja. * Wiedziałam, że to właściwie niemożliwe. Ojciec nie pozwoliłby na to nawet za milion lat, ale sama myśl o panu Insleyu, który uczy mnie prowadzić prawdziwy samochód, samo istnienie tej myśli dodawało mi sił, sprawiając, że czułam się wolna i nieposkromiona jak mustang na prerii. Tamtego wieczoru, rozbudzona i przepełniona duchem swobody, wstałam z łóżka, wykradłam się na dół, otworzyłam tylne wyjście kluczem, który nosiłam na łańcuszku u szyi, i wyszłam na rześkie jesienne powietrze. Przez chwilę wpatrywałam się w gwiazdy rozsypane po niebie jak kryształki soli na czarnym obrusie, a potem niczym złodziej zaczęłam przekradać się przez podwórze w stronę domku basenowego. W oknach widziałam kwadraty światła, Eustacia jeszcze nie spała. Rzadko przebywałam na podwórzu po zmierzchu. Ogród wydawał się inny, bardziej dziki i tajemniczy: pełen szelestów, zwietrzałych, nieokreślonych zapachów, dziwnych kształtów i cieni. Ekscytujący, na samej granicy strachu. Źdźbła trawy kłuły mnie w bose stopy. Rozległo się jakieś pohukiwanie. Na tle jasnego tynku na ścianach domku basenowego usychające słoneczniki wyglądały jak rzeźby Giacomettiego, które widziałam w Metropolitan Museum, ich sylwetki były tak chude, samotne i wystrzępione, że omal nie zawróciłam, by pobiec z powrotem do domu. „Odwagi, dziewczyno”, nakazałam sobie. „Przecież możesz przejść przez własny ogród i nie stchórzyć. A musisz się przekonać, kim ona jest, kim jest naprawdę, kiedy nikogo nie ma w pobliżu. Wiedza to oręż!” . Przywarłam plecami do muru domku i wolno podkradłam się do okna, a potem ostrożnie zajrzałam do środka. Eustacia siedziała na kanapie z wyciągniętymi nogami i talerzem sałatki na kolanach, z książką w jednej ręce i widelcem w drugiej. Usiłowałam rozpoznać, co to za sałatka, ale nie byłam w stanie. Kawałki czegoś czerwonego i żółtego. Może papryki. I chyba kozi ser. Może feta? A książka? Och, czemu nie wzięłam lornetki? Włosy opadały jej na ramiona, mahoniowokasztanowe i lśniące. Z jakiegoś powodu widok tych włosów mnie przytłoczył. Stęknęłam, odwróciłam się i przywarłam do muru, zaciskając powieki. Jak to wytłumaczyć? Przez wiele lat Eustacia była dla mnie prawie nikim, a teraz stała się osobą, rzeczywistą, pełnokrwistą, złożoną z wielu rozmaitych szczegółów, w błękitnych spodniach od piżamy i szarym rozpinanym swetrze, odkładającą starannie widelec na talerz, żeby przewrócić stronę. Była na wyciągnięcie ręki, jej włosy połyskiwały w świetle lamp, dłonie wykonywały określone czynności, płuca wdychały i wydychały powietrze, a mózg czytał wydrukowane słowa. Było to nieznośnie zwyczajne i nieznośnie dziwne. I sprawiało, że całe moje życie zadrżało w posadach. Odwróciłam się i zajrzałam jeszcze raz. Właśnie się poruszyła, zmieniła pozycję. Odłożyła otwartą książkę okładką do góry na stole i – nawet mimo całego oszołomienia – poczułam lekką satysfakcję, bo odkładanie książek w ten sposób było w naszym domu

zabronione (grzbiet się niszczy!). Więc jednak tu nie pasowała! O nie! Ale potem zobaczyłam okładkę: Małe kobietki, wysłużony egzemplarz, który przechowywaliśmy w przypadkowej zbieraninie książek, jaką była biblioteczka w domku basenowym. Nigdy nie czytałam tego akurat egzemplarza i nie zastanawiałam się, jak znalazł się w naszym posiadaniu, ale zobaczyłam, jak Eustacia go trzyma, i natychmiast zrozumiałam, że należał do niej, że zapomniała o nim dawno temu, kiedy się wyprowadzała. Dopuściłam do siebie myśl, że nigdy tak naprawdę tego domu nie opuściła, że zostawiła tu cząstki siebie. Może mój ojciec nosił niektóre z nich ze sobą przez cały ten czas. Nie, nie „może”. Nawet jeśli tego nie chciał, nawet jeśli nigdy by się do tego nie przyznał, nosił je na pewno. „Nie nachodzi cię nigdy ochota, żeby się stąd wyrwać? Po prostu wskoczyć do samochodu i odjechać w siną dal?”. – Tak. – Wypowiedziałam to słowo na głos. Do więdnących słoneczników i ogromnego nieba, a potem powtarzałam je całą drogę przez podwórze. – Tak, tak, tak, tak, tak.

Rozdział 7 Taisy Z czystej małostkowości stawiłam się na umówione spotkanie z Wilsonem z sześciominutowym spóźnieniem. Później zrobiłam sobie spacer po terenie wokół domu, który był, musiałam przyznać, wspaniały, i zadzwoniłam do Marcusa. Brat odebrał telefon ze słowami: – Ty żyjesz – po czym dodał: – Na razie, oczywiście. – Wysyłasz mi po trzy wiadomości na godzinę. Masz obsesję. – Nieprawda. – Nie bombardujesz mnie wiadomościami czy nie masz obsesji? – Ani jedno, ani drugie. Przysiadłam na ławce obok ogniście czerwonego, rozłożystego krzewu, przestawiłam telefon na tryb głośnomówiący, upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu. – W porządku chronologicznym, pierwszy wysłałeś dwie godziny przed moim przyjazdem – i zaczęłam czytać Marcusowi esemesy, niektóre wysłane w odstępach parominutowych, inne parogodzinnych. Na żaden nie raczyłam odpowiedzieć. „Jesteś już tam?” „A teraz?” „A teraz?” „Czy on już nie żyje?” „A teraz?” „A teraz?” „Teraz?” „Teraz?” „Teraz?” „Pomysł: podmienić mu kapsułki z nitrogliceryną na ritalin” „Bachorzydło na pewno ma zapas ritalinu” – do tego esemesa dołączył link do artykułu o ritalinie w „New York Timesie” pod tytułem Niebezpieczny wzrost spożycia Pigułki na Dobre Oceny. „Nie, masz rację. Adderall jest znacznie lepszy!” „Dla starego pierdziela tylko to, co najlepsze!” „Czekaj. Czy adderall jest w kapsułkach? Zapytam naszą wiecznie cierpiącą Jane” „Wiecznie cierpiąca Jane mówi, że TAK!” „Dobra, dobra, zapomnij o adderallu. Ecstasy?” „Dobra, dobra. Viagra?” „Viagra? Nie. Jezu. Nie. O, Boże” „Czy już wykitował?” „Czy trzyma swoje serce w słoiku na kominku?” „Na stoliku nocnym?” „Założę się, że kazał odlać je w brązie” „Odlał ją w brązie, nie?”

„Założę się, że jest o dwa rozmiary za małe” „Taize, Taize, jesteś tam? „Taize, Taize, żyjesz?” „Bachorzysko Cię uciukało, nie? Cholerne Bachorzysko!” „Nie żyjesz, prawda?” „Prawda?” „Nie odpowiadaj” „Ale nie żyjesz. Prawda?” Wyłączyłam tryb głośnomówiący i przyłożyłam telefon do ucha. – Mako, jesteś debilem – powiedziałam. – Czekaj, napisałem, że jestem debilem? – zapytał Marcus. Odczekałam. – Nie jestem – zapewnił. – Niepokoję się o ciebie. Jesteś w lwiej paszczy, w trzewiach bestii. – To ja się niepokoję. Przez to esemesowanie mogą cię wylać z roboty. – Tak, jasne. Gdybym w ogóle miał szefa. – Pamiętaj, zawsze jest jakiś szczwany oszust księgowy, który cieszy się niezasłużoną sławą, i jest gotów wejść w twoje buty. – Nie słyszę cię – powiedział. – Mam w uchu papierosa. Stary dowcip. Raz, kiedy Wilson przyjechał do Chapel Hill, gdzie miał wygłosić wykład, spotkałam się z nim na kawie w holu jego hotelu. Właściwie był to atak z zaskoczenia. Koleżanka z college’u przesłała mi mejla z zawiadomieniem o wykładzie, a ja dowiedziałam się, gdzie Wilson się zatrzyma, i czyhałam na niego tak długo, aż się zjawił. Tak czy inaczej, w pewnym momencie zarzuciłam lasso rozmowy i pociągnęłam je w kierunku Marcusa. Wiedziałam, że Wilson nigdy by o niego nie zapytał i choć jakąś maleńką cząstką duszy wierzyłam, że w głębi serca pragnie się dowiedzieć, co dzieje się z jego jedynym synem, obawiam się, że zależało mi głównie na tym, by rzucić mu sukces Marcusa w twarz. Ponieważ życie Marcusa było spełnionym marzeniem. Wprawdzie nie było to akurat moje marzenie i mam wątpliwości, czy było to marzenie Marcusa, ale było to życie jak marzenie, jakiego wielu mu zazdrościło – życie z gustownym gabinetem na Wall Street, dziewczynami o urodzie modelek i eleganckim apartamentem ze stali, szkła i drewna. Marcus pracował jako tak zwany broker instrumentów pochodnych, które ku mojemu zaskoczeniu nie miały nic wspólnego z muzyką. Bez względu na to, na czym ta robota polegała, Marcus był w niej cholernie dobry, a mnie bardzo zależało na tym, by Wilson, który zawsze uważał mojego brata za beznadziejnego nieudacznika, dowiedział się, że Marcus jest w czymś cholernie dobry. Kiedy jednak powiedziałam mu o pracy Marcusa, Wilson skrzywił się z niesmakiem. – Nie daj się zaślepić tym luksusom i bogactwu, Eustacio. Twój brat może nie trzyma za uchem papierosa, nie nosi myszowatego wąsika i nie robi swoich szwindli w ciemnym pokoju na zapleczu, ale w gruncie rzeczy jest tylko szczwanym oszustem księgowym, który cieszy się niezasłużoną sławą. Marcus roześmiał się, kiedy mu to powtórzyłam. – Sam opis właściwie się zgadza, oprócz papierosa, którego zawsze trzymam za uchem, zapalonego. – Nie chodzi o ciebie – pocieszyłam go, mimo że wcale pociechy nie potrzebował. – No dobra, chodzi o ciebie. Ale nie tylko o ciebie. Wilson zapienił się tak bardzo, bo nienawidzi tych wszystkich zbytków. Uważa, że posiadanie mnóstwa pieniędzy jest w złym guście.

Ironia polegała oczywiście na tym, że Wilson sam zarobił fortunę dzięki wynalezieniu procesu, który miał coś wspólnego z wiązaniem barwnika z cząsteczkami DNA. Jedyny raz, gdy przyznał się do sukcesu finansowego – w wywiadzie, który obejrzałam w internecie – mówił o nim jako o niespodziewanym i raczej nieprzyjemnym wypadku przy pracy: tak, jakby spacerował sobie bez celu i nagle – o nie! – wpadł w dół pełen forsy. Według Marcusa było jednak nie do pomyślenia, by uczony zatrudniony na uniwersytecie czerpał korzyści z własnych odkryć. Czegoś takiego można było dokonać tylko przez bardzo skrupulatnie prowadzoną pracę archiwizacyjną, dalekowzroczność, makiaweliczne knowania i wykorzystywanie wszelkich luk i kruczków prawnych. Innymi słowy, Wilson wzbogacił się celowo. – Szkoda, że nie widzisz ogrodu, w którym siedzę – powiedziałam Marcusowi. – Powinieneś zobaczyć jego dom. Powinieneś zobaczyć jego cholerny domek basenowy. – Właściwie nie powinienem. I ty nie powinnaś. Nikt z nas nie powinien nigdy oglądać Wilsona, jego zakichanego domu ani domku basenowego. No więc czego od ciebie chce? Wiercąc się z irytacją na ławce, z czystej złośliwości zerwałam z krzewu czerwony listek. Płonął mi na dłoni, idealny i ganiący, jak łza czystego szkarłatu. – Skąd pomysł, że w ogóle czegoś chce? Może chciał po prostu zobaczyć się ze mną po tym, jak wywinął się śmierci. Może zaprosił mnie z serca po tym, jak… naprawili mu serce. – Taa, jasne. – No dobra, rzeczywiście złożył mi pewną propozycję. – Nie zgadzaj się! – Nawet nie wiesz jeszcze, o co chodzi. – Już się zgodziłaś. – Marcus westchnął z rezygnacją. – Ech, Taisy, Taisy, Taisy. – Nieprawda. – Nie zalewaj. – Wcale się nie zgodziłam. – Czekaj. Odmówiłaś? Odmówiłaś Wilsonowi Cleary? Nie ruszaj się. Muszę zawiadomić „New York Times”. Czekaj, od tego mamy naszą wiecznie cierpiącą Jane. Jane! Zadzwoń do „New York Timesa”! Szybko! – Jesteś przezabawny. To była propozycja związana z moją pracą. A ja powiedziałam, że się zastanowię. – O rany. Chce, żebyś napisała jego biografię. Miał rację. No, prawie. Wilson wyraził się następująco: „Nie tradycyjną autobiografię, raczej opowieść przygodową. O mojej drodze intelektualnej, o moich dokonaniach naukowych, o moim dorobku wykładowym. O życiu pewnego umysłu, że się tak wyrażę”. Nie potraktowałam jego słów do końca poważnie. – Zdajesz sobie sprawę, że to zajmie dużo czasu. Zaczynałabym właściwie od zera. Znam tylko dwa fakty dotyczące twojego dzieciństwa. Nawet nie dzieciństwa. O dzieciństwie nie wiem nic. Znam dwa fakty dotyczące twojej, hmm, młodości. Wiedziałam, że uczył się w szkole z internatem, a jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Nie pamiętałam nawet, skąd to wiem; na pewno nie powiedział mi o tym sam Wilson. Mimo to nosiłam tę wiedzę wszędzie ze sobą – więcej niż „nosiłam”, hołubiłam te fakty, pielęgnowałam je i podlewałam jak dwie rzadkie żywe istoty, które wbrew wszelkim innym świadectwom dowodziły, że Wilson jest jednak człowiekiem. – Dzieciństwo! – prychnął Wilson. – Młodość! Kogo to obchodzi? Oczywiście, chcę, żebyś zaczęła od moich studiów doktoranckich. – Twój umysł nie był niezwykły również w dzieciństwie? – zapytałam. – Nikt nie jest tak naprawdę interesujący, dopóki nie pójdzie na studia doktoranckie –

oświadczył. Uwaga: Sama nigdy nie zdecydowałam się na studia doktoranckie. Opowiedziałam to wszystko Marcusowi. – Więc po to cię zaprosił – stwierdził mój brat. Pomyślałam sobie dokładnie to samo, ale zabolało mnie, gdy usłyszałam to z ust Marcusa. – Mógł poprosić kogoś innego! – odparłam. – Innego pisarza, jakiegoś biografa o znacznie większej renomie niż ja. Ale nie zrobił tego. Poprosił mnie. To przecież musiało coś znaczyć. – Więc taki jest układ? – zapytał cicho Marcus. – Wspólny projekt ojca i córki? Ojciec oczami córki, jego niezwykły umysł w jej ujęciu? Wyrzuciłam czerwony listek i owinęłam się swetrem. – Nie chce, żebyś to napisała pod swoim nazwiskiem, co? – rzucił. Westchnęłam. Równie dobrze mogłam mu wyznać wszystko. Ukrywanie czegokolwiek przed Marcusem nigdy nie miało sensu. – Większość chce mi podyktować. „Będziesz moim piórem!”, powiedział. I zdaje się, że mam również zająć się zbieraniem materiałów. Wilson sporządził długą listę dawnych kolegów, naukowców, studentów, z którymi należy się skontaktować. Na potrzeby cytatów. O jego umyśle. – Słuchaj, Piórko! Powiedz, żeby się wypchał. Zdajesz sobie z tego sprawę, nie? Na szczęście nie wybeczałam: „Ale i tak poprosił właśnie mnieeee!”. Chociaż miałam na to ochotę. Odczekałam, aż ochota mi przeszła, a potem zmieniłam temat. – To ładna dziewczyna, wiesz. Wręcz intrygująca. Bardzo wysoka, ubiera się jak dorosła, mówi jak Wilson, niech Bóg ma ją w swojej opiece, i nienawidzi mnie jak diabli. Serio, patrzy na mnie, jakby strzykała jadem, ale jest w niej też coś takiego, że serce mi się ściska. Biedna dziewczyna na pewno przechodzi piekło w szkole średniej. Marcus milczał długo, choć wiedziałam, że się nie rozłączył, więc zamknęłam oczy i po prostu napawałam się zapachem ogrodu Wilsona. Pachniał brunatną ziemią i korzeniami, jak środek dyni, nostalgicznie, zupełnie tak, jak powinna pachnieć jesień. – Taize, jesteś… – odezwał się Marcus. – Wiem – przerwałam mu. – Idiotką. Popychadłem. Frajerką. Pomiotłem. – Miła – powiedział brat. – Chciałem powiedzieć, że jesteś miła. * Pojechałam do naszego starego domu. Nie chciałam go odwiedzać. A raczej nie chciałam chcieć. W przeddzień wyjazdu do Wilsona zarzekałam się, klęłam na własną duszę i przysięgałam Trillium, że nikt nie zaciągnie mnie tam nawet końmi. – Już pomijam, że ostatnim razem, gdy tam byłam, omal nie wybiegłam stamtąd z krzykiem – powiedziałam. – Ten dom po prostu nie był już mój. Gdyby ściany mogły mówić, cóż, nieźle by mi nawtykały. – Nie żartuj – prychnęła Trillium. – Oczywiście, że tam pojedziesz! Tamten dom to twoje dzieciństwo; wnętrze twojej głowy wygląda jak ten dom, mam rację? Meble, dywany, żyrandole i kinkiety, nawet cholerna wycieraczka przed drzwiami. – Nie. – Słuchaj. Ja mówię słowo, a ty odpowiadasz, z jakim obrazem ci się kojarzy. – Robisz z tego wielkie halo, a to naprawdę nic takiego. – Kuchnia.

Nie odpowiedziałam. – W myślach stanęła ci kuchnia z tamtego domu, mam rację? Białe płytki za zlewem i kuchenką, drobne gałki szafek, żółte zasłonki w oknie, i kawiarka, która stała obok tostera. – Jasnozielone płytki i żadnych zasłonek, duże okno nad zlewem, po osiem szyb w każdym skrzydle – sprostowałam. – I drzewko szczęścia w kobaltowej doniczce z podstawką w tym samym kolorze na parapecie. No, może to nie było to samo drzewko przez te wszystkie lata, ale zawsze wyglądało identycznie. – Widzisz? – No i co? – Musisz go odzyskać, kochanie. – Nie potrzebuję go – zaprzeczyłam. – Od tamtej pory zadomowiłam się już w kilku innych miejscach. – Wiem, ale wszyscy potrzebujemy tylu domów, ile było dane nam pokochać. Zaufaj mi. Pojedź tam! Dobra, pojechałam, ale aż do chwili, gdy prawie dotarłam na miejsce, jeździłam po prostu bez celu. Robiłam to kiedyś często: po prostu wsiadałam do samochodu i ruszałam. Nie jeździłam zupełnie na oślep: stosowałam się z grubsza do ograniczeń prędkości i trzymałam się swojego pasa ruchu. Dokonywałam nawet świadomych wyborów, dokąd jadę, ale ich motywacja była instynktowna, przypuszczalnie na granicy paranoi: skręcałam w lewo, bo przy drodze rósł dąb, który wyglądał jak sękata ludzka dłoń, albo w prawo, bo przecznica nazywała się Candelaria, albo podążałam dalej tą samą szosą, bo wzdłuż niej ciągnął się żywopłot tak jaskrawo żółtych i absurdalnie gęsto nasadzonych forsycji, że miałam ochotę wgramolić się tam i zamieszkać. Niecałe dziesięć kilometrów na zachód od domu Wilsona drogi były coraz węższe, a drzewa coraz starsze i okazalsze, podczas gdy rozpościerające się po bokach pola lśniły w słońcu niczym jeziora, a tu i ówdzie wyrastały stare kamienne domy, każdy w towarzystwie drugiego kamiennego domku, zabawnej budowli ze spadzistym dachem, maleńkiej jak chatka krasnoludka. Wiedziałam, że to zabudowane studnie, ale nie traciły przez to ani odrobiny ze swej cudowności. Mogłam tak jeździć całymi godzinami, ale tuż po drugim zadaszonym moście, kiedy deski przestały dudnić pod kołami samochodu, poczułam, jak coś ciągnie mnie w tamtą stronę, jak gdyby samochód nie jechał napędzany silnikiem, lecz ciągnięty na długiej lince, którą ktoś nawija na szpulę, coraz dalej w przeszłość. Mimo to nie pojechałam prosto do naszego starego domu. Zamiast tego pokręciłam się po sąsiedztwie. Sto lat temu znajdowały się tutaj tereny targowe, a tam, gdzie był owalny tor do wyścigów konnych, została owalna pętla ulicy. W miarę, jak dzielnica się rozrastała – bo była to jedna z tych dzielnic, które powstały z biegiem czasu, a nie wyrosły w ciągu jednego roku – pętlę poprzecinało kilka mniejszych uliczek, włącznie z Linvilla Road, przy której kiedyś mieszkaliśmy. Przejechałam tę pętlę trzykrotnie. Za pierwszym razem odprężyłam się po prostu i wczułam w rytm tego miejsca, jego koloryt, spokój i drobne oznaki ruchu, które rzuciły mi się w oczy: wiewiórki, ptaki, jakiś mężczyzna malujący okiennice, kobieta idąca obok dziecka na rowerku trójkołowym. Przy drugiej pętli zaczęłam dostrzegać znajomą urodę sąsiedztwa: solidne latarnie, drzewa rosnące wzdłuż ulic, ich suche liście jarzące się kolorami na czarnym asfalcie, mieszaninę budynków z kamienia i cegły – rezydencje w stylu elżbietańskim, neoklasycystyczne z kominami sterczącymi jak uszy, a nawet odrobina neogotyku tu i tam. Każdy dom miał dach z łupków, był solidny i otulony przerzedzającą się na jesieni zielenią kwiatów w donicach i na trawnikach.

Dopiero na początku trzeciej pętli przeszłość zalała mnie niczym przypływ. Dostrzegłam werandę domu mojej koleżanki Abigail, gdzie przeglądałyśmy kolorowe magazyny i zajadałyśmy się chipsami, aż robiło nam się niedobrze. Niedaleko stał dom Baxterów z dużym bocznym podwórzem, miejscem Największej na Świecie Tajnej Rampy Rowerowej, którą Marcus i jego kumpel Porter montowali, gdy Baxterowie i ich sąsiedzi wyjeżdżali do pracy, i demontowali, zanim tamci wrócili, i która przestała być tajna i przestała być rampą rowerową po pewnym szalonym lipcowym czwartku zakończonym dwoma złamanymi obojczykami (jednym Marcusa) i wstrząsem mózgu. Dalej z kolei była huśtawka zawieszona na drzewie i budka z lemoniadą na rogu. A nieopodal – ślepy zaułek, gdzie urządzaliśmy uliczne pikniki z okazji Dnia Pamięci, na których wszyscy z sąsiedztwa, dorośli i dzieci, ostatecznie siedzieli po ciemku, ponieważ wszystkim lato szumiało w żyłach i nikt nie chciał iść do domu. Pamiętałam dziewczynkę, która każdego letniego wieczoru wracała tymi chodnikami niezliczoną ilość razy, gdy calutki świat migotał od świetlików i rozbrzmiewał cykaniem cykad, przepojony zapachem wiciokrzewu; światła na gankach, w oknach i na latarniach rozkwitały wokół niej, a każdy dom był znajomy i dziwny jednocześnie w ciemniejącej szarówce po zmroku, i wiedziałam, że wciąż jestem tą dziewczynką. Niczego tutaj nie musiałam odzyskiwać, ponieważ nic z tego nie przestało być moje. A potem skręciłam w Linvilla i zaparkowałam przed swoim domem. Wysiadłam i obeszłam budynek dookoła. Z początku uderzyło mnie, że nic się nie zmienił: te same czarne okiennice z białym obramowaniem, te same murki z kamieni wokół rabatek, te same pnącza klematisu, teraz oczywiście bez kwiatów, oplatające furtkę do ogrodu na tyłach, ta sama mosiężna skrzynka pocztowa, przymocowana do ceglanego muru obok frontowych drzwi. Ale po kilku minutach dostrzegłam drobne różnice. Należący do Marcusa kosz do koszykówki nad drzwiami garażowymi zniknął. Podobnie jak stół ogrodowy z drewna sekwojowego i niebieskie poidełko dla ptaków w kształcie muszli. Kołatka w kształcie ananasa wciąż wisiała, ale drzwi z czarnego przemalowano na czerwono. Japoński klon płaczący, który Marcus i ja zasadziliśmy dla mamy na Dzień Matki, wciąż płakał, uginając się pod ciężarem swoich karminowych koronek, lecz nie był już niziutki i podobny do bonsai, lecz wysoki i pomnikowy. Kiedy do tego doszło? Patrzyłam na ten klon, subtelnie wycięte liście zlewały się z czarnymi gałązkami, i rozpłakałam się. Nie zamierzam nikomu wmawiać, że miałam idealne dzieciństwo. Z jednej strony, był Marcus, który zaczął się wymykać z domu, kiedy mieliśmy po trzynaście lat, i ze starszymi chłopakami krążył samochodami po okolicy albo przesiadywał z nimi na kamienistych brzegach rzeki Brandywine, podczas gdy ja nie mogłam zasnąć z niepokoju i wyobrażałam sobie okropne rzeczy mogące mu się przytrafić i zakończyć śmiercią lub kalectwem, aż wreszcie wracał po kryjomu tuż przed świtem. Nasza matka z kolei była zabawna, twórcza, wymagająca w tym, co naprawdę ważne, a jej miłość przypominała niebo, pod którym żyliśmy, ale zdecydowanie za rzadko potrafiła się postawić Wilsonowi. No i był oczywiście sam Wilson. Ojciec straszył niczym widmo gdzieś na obrzeżach mojego życia w tym domu, nigdy nie pamiętał imion moich koleżanek i kolegów, nigdy nie brał udziału w sąsiedzkich imprezach z okazji Dnia Pamięci. Może siedział z nami przy stole z drewna sekwojowego w ogrodzie na tyłach domu i jadł kukurydzę w kolbach, grube plastry solonych pomidorów i kurczaka z grilla, ale nie zapamiętałam ani jednego takiego razu. W chwilach, gdy jego obojętność lub pogarda wobec nas przebijała się przez warstwę naszego codziennego życia, raniło mnie to. Jego napady okrutnej złośliwości kosztowały mnie dużo bólu. Ale zaletą tego, że miałam niezbyt fajnego ojca, który najczęściej był nieobecny, jest to, że właśnie najczęściej był nieobecny. Jeśli jakąś cząstką siebie – ukrytą i poharataną – pragnęłam

jego obecności i za nią tęskniłam, cała reszta mnie żyła normalnie i dawała sobie radę jak większość innych dzieciaków: moje życie było czystą bezpośredniością i teraźniejszością, zajmowałam się tym, co akurat miałam tuż przed sobą. I zazwyczaj to, co miałam tuż przed sobą, było dobre. Zresztą i to, co dobre, i to, co złe, było po prostu moje. Nie, nie „było”. Jest. Wciąż jest. Kolor drzwi, sylwetka drzewa – te rzeczy się liczyły. Nosiłam je w duszy przez dziesięciolecia. Nawet teraz, gdy zniknęły, zmieniły się nie do poznania, wciąż były moje – wciąż były mną – tak samo jak dawniej. „Ech, Wilsonie, nawet ty musisz nosić w duszy jakieś drzwi, jakieś drzewo”. Wilson chciał, żebym zaczęła jego książkę od studiów doktoranckich, ale jak można napisać historię czyjegoś życia z wyłączeniem dzieciństwa? Po prostu się nie da – koniec, kropka. Wróciłam do swojego samochodu, wsiadłam i postanowiłam: dobry, rzeczywiście profesjonalny autor widmo ubiera w słowa opowieść, na której opowiedzeniu zależy klientowi, ale dla Wilsona poszukam opowieści, której sama chciałabym posłuchać. Jeśli Wilson znienawidzi mnie za to, a prawdopodobnie tak właśnie będzie, trudno. Ale może – choć nie z tego powodu zamierzałam to zrobić, i choć wiedziałam, że nie znienawidzi mnie dzięki temu ani odrobinę mniej – może okaże się, że wysłuchanie tej opowieści potrzebne jest także samemu Wilsonowi.

Rozdział 8 Willow Wspomnienie tego, jak pewnego razu zgubiłam się w muzeum nauki, nie było do tej pory niczym nadzwyczajnym: dotyczyło czegoś, co się po prostu zdarzyło, i tyle. Nie było nawet szczególnie dobre ani specjalnie wyraźne, ponieważ w ogóle rzadko o tym myślałam. Wolałabym, żeby takie pozostało, nic nieznaczące, zagubione w masie innych błahostek, ale po drugiej rozmowie ojca z Eustacią, a właściwie trzeciej, bo do drugiej doszło, kiedy byłam w szkole, wspomnienie poruszyło się i oderwało od reszty, domagając się pełnej uwagi. Miałam sześć lat, tak przynajmniej myślę. Przypuszczam, że ludzie, którzy dorastają, chodząc do normalnej szkoły, lepiej kojarzą, w jakim byli wieku, kiedy coś się zdarzyło, po prostu dzięki lepszym punktom odniesienia: rozpoczęcie gimnazjum, letnie wakacje po ukończeniu piątej klasy i tak dalej. Ja zaś wiodłam żywot bez takich punktów odniesienia, ale jestem prawie pewna, że to się zdarzyło krótko po moich szóstych urodzinach. Była zima, chyba styczeń; pamiętam, że zgrzałam się w nowym czerwonym płaszczu puchowym z obszytym futrem kapturem, zgrzałam się tak, że miałam zaróżowione policzki i mokre włosy przyklejone do czoła, jak mnóstwo sześciolatków w zimie. Ojciec poradził, żebym zostawiła kurtkę w szatni muzeum, ale uwielbiałam ją tak bardzo, że nie chciałam się z nią rozstawać, więc cały dzień nosiłam ją rozpiętą i zdjętą z połowy ramion, z dyndającymi po bokach podłużnymi kościanymi guzikami. W muzeum stoi ogromne serce z plastiku, metalu i różnych rzeczy, wysokie na dwie kondygnacje, i można spacerować po jego wnętrzu, jeżeli oczywiście ma się cierpliwość, żeby czekać w długiej kolejce chętnych. W dniu, kiedy się tam wybraliśmy, w muzeum było tłoczno, i ojciec odmówił stania w kolejce nie tylko dlatego, że była długa, ale przede wszystkim dlatego, że jego zdaniem ogromnemu sercu brakowało odpowiednich walorów edukacyjnych, które uzasadniałyby czekanie. Powiedział: „To niewiele ponad zwykły plac zabaw, dziecko”, i prawdopodobnie miał rację, ale ja bardzo pragnęłam znaleźć się w środku. Nie błagałam ani nie płakałam. Jako sześciolatka rozumiałam aż nazbyt dobrze, że błaganie i płacz, choć często działały na Musię, ze strony ojca spotkałyby się jedynie z wystudiowaną obojętnością. Zamierzałam zrezygnować z gorzkim rozczarowaniem, lecz potem ojciec kazał mi usiąść na ławce, podczas gdy sam poszedł zadzwonić, a pociąg do wielkiego serca okazał się niepohamowany. Nie zamierzałam się oddalać, chciałam tylko wstać na chwilkę z metalowej ławki i spojrzeć jeszcze raz na to serce w całej jego ciemnoróżowej i fioletowej okazałości, po czym szybko wrócić na swoje miejsce, zanim ojciec zauważyłby moją nieobecność. Na widok serca zapomniałam jednak o całej reszcie. Czym były dwupłatowce zwisające ze stropu czy wypchane zwierzęta, groźnie łypiące oczami ze szklanych gablot z malowanym tłem w postaci skał czy drzew, w porównaniu z wielkim sercem bijącym z życiodajną siłą w samym środku wszystkiego? Stanęłam w kolejce. – Jesteśmy krwią! Jesteśmy obrzydliwą czerwoną krwią! – zawołał chłopiec przede mną. Pociągnęłam go za rękaw i pokręciłam głową. – Nie, nie przedostaliśmy się jeszcze przez płuca. Jesteśmy siną krwią, nie czerwoną. – Zamknij się, głupia – burknął chłopiec. Dotknął jednego z moich guzików i zrobił wielkie oczy.

– Wyglądają jak kły – wymamrotał. – Bo to są kły – powiedziałam. Odwrócił się spłoszony. Ale gdy tylko znaleźliśmy się w środku, równie dobrze mógłby się stać niewidzialny: tak cudownie czułam się we wnętrzu serca. Przy szumie krwi dudniącym wokół zwiedzałam komory, przedsionki, pompujące powietrze płuca, wspięłam się po schodkach do tętnicy, przesuwając dłońmi po nierównych, mięsistych ścianach. Kiedy wróciłam tam kilka lat później, ze zdumieniem odkryłam, że serce w rzeczywistości się nie ruszało. Tamtego dnia mogłabym przysiąc, że ściany kurczyły się i rozkurczały, popychając mnie naprzód. Chłopiec miał rację: byliśmy krwią, a to wielka frajda. Pozwoliłam sobie tylko na cztery wycieczki przez serce – cztery, bo tyle razem jest komór i przedsionków, a ja nie chciałam rozcieńczać magii tego przeżycia przez nadmierną powtarzalność. Później powinnam wrócić na ławkę, ale pod urokiem serca zapomniałam. Ruszyłam przez muzeum z planem w kieszeni, dotykałam wszystkiego, co było do dotykania, i czytałam tabliczki informacyjne, jak życzyłby sobie tego ojciec. W sali meteorologicznej, gdy oglądałam wideo o trąbach powietrznych, podszedł do mnie mężczyzna, który zapytał, czy jestem sama, ja zaś popatrzyłam na niego z wyższością i odparłam: „Jak mogłabym być tutaj sama? Mam sześć lat. Jestem ze swoim ojcem”. Mężczyzna uśmiechnął się, powiedział: „Kapuję”, i się oddalił. Jakąś godzinę później stałam obok innej dziewczynki i uczyłam się o sile ciążenia, kiedy jakaś kobieta, przypuszczalnie matka, podbiegła i złapała ją za ramię. – Lucy! Gdzie ty, do cholery, się podziewałaś?! – Matka Lucy była czerwona na twarzy i bliska łez i gdy tak stałam i przyglądałam się kobiecie, coś mnie tknęło i pomyślałam, że ojciec też może się o mnie martwić. Właśnie zaczynałam rozglądać się niepewnie dookoła, obracając nerwowo guziki kurtki, kiedy wyłonił się zza pilastru. Nie podbiegłam z rozpostartymi ramionami, by go uściskać, choć przez chwilę miałam ochotę, ale wzięłam go za rękę. – Przepraszam, że się zgubiłam. – Ty? – zdziwił się ojciec. – Nie zgubiłaś się. Nawet na sekundę nie spuściłem z ciebie wzroku, obserwowałem, co robisz, i muszę przyznać, że oprócz zabawy w tym cholernym gigantycznym sercu, doskonale spożytkowałaś czas. – Dziękuję, tatusiu – powiedziałam. – Kupmy coś na orzeźwienie, a potem opowiesz mi, czego się nauczyłaś podczas swojej wyprawy, moja mała podróżniczko. – Zaprowadził mnie do baru na mleko czekoladowe. To było wszystko. Nic szczególnego. Jedna z wielu wycieczek, jeśli nie liczyć mleka czekoladowego, którego na co dzień nie piłam i które smakowało wprost niebiańsko. Ale jakieś dziesięć lat później, gdy zdarzyło mi się wspomnieć tamten dzień, zrozumiałam, że był znaczący, a nawet – że użyję słowa, którym nagminnie szastają moi koledzy z klasy – niesamowity. Ponieważ aż do chwili, gdy zobaczyłam, jak matka łapie swoją córkę za ramię, nie przyszło mi do głowy, żeby się bać. Nie miałam najmniejszych wyrzutów sumienia aż do wieczora, a i wtedy dotyczyły raczej mojego zauroczenia ogromnym sercem pomimo rażącego braku wartości edukacyjnych tej części ekspozycji. Rzecz w tym, że chociaż nie zdawałam sobie sprawy z troskliwej bliskości ojca, to jednak ją wyczuwałam. Czułam, że jestem z nim, pod jego opieką, bezpieczna, ani odrobinę niezagubiona, a co więcej, on o tym wiedział. Ponieważ tak wyglądało moje życie, każdego dnia. Wycieczka do muzeum jest metaforą mojego życia, mimo że przez wszystkie te lata nie powiedziałam tego, a nawet sobie nie pomyślałam, bo tak to już jest z metaforami: nie dostrzega się ich, a tylko się je przeżywa.

Aż pewnego dnia to się zmienia. Nazwał ją „moją córką”. Jeśli zaś wydawało mi się, że jestem w szkole samotna, to była to drobnostka w porównaniu z poczuciem samotności, jakie mnie ogarnęło, gdy usłyszałam z jego ust te słowa. Stanęłam nagle na rozległym pustkowiu swojej samotności, gdzie hulał zimny wiatr, przyginając trawy do ziemi, a ja marzłam do szpiku kości. Nie, nie, to brzmi zbyt melodramatycznie. Ale prawie tak źle. Rozmawiali o książce. Z początku byłam zachwycona, że chodzi o książkę, bo Eustacia okazywała się jedynie środkiem do celu, osobą wynajętą do pracy, a przy okazji rozwiązała się także zagadka zaproszenia Eustacii do naszego domu. Skubana robiła notatki w żółtym notesie, na litość boską – co za radość dla moich oczu. Cała moja rodzina widziała ten obrazek, chociaż podejrzewam, że matka, która krzątała się przy nas, podawała mrożoną herbatę i układała świeże kwiaty w wazonie na szafeczce nocnej ojca, robiła to wyłącznie po to, by mieć na mnie oko. Nie, żeby brała stronę Eustacii! Nic z tych rzeczy. Bała się, że mogę nie wytrzymać i zachować się arogancko, a moja matka, gdy akurat nie buja w chmurach i zwraca uwagę na dobre maniery, ma ostrą alergię na grubiańskie zachowanie. – A powiedz mi jeszcze, w której szkole z internatem się uczyłeś? Bo zapomniałam. – Eustacia uniosła wzrok znad notatnika. Brwi, ciemne, lekko zakrzywione i tak symetryczne jak skrzydła mewy, że zastanawiałam się, czy ich nie maluje, choć szczerze mówiąc, mimo ponurej przeszłości nie sprawiała wrażenia tego typu kobiety, nadawały jej twarzy lekko psotny wyraz. Oczywiście, pytanie było podstępem, świadectwem wścibstwa, ponieważ jestem pewna, że nigdy nie powierzył jej tej informacji. Skoro ja nie wiedziałam, w której szkole z internatem się uczył, skąd niby ona mogłaby to wiedzieć? Ojciec nie dał się podejść i brwi nie zrobiły na nim wrażenia. Zbył ją machnięciem ręki. – Mogłem się tyle samo nauczyć gdzie indziej, dzięki swemu intelektowi i determinacji. Nie zamierzam reklamować tej szkoły w swoich wspomnieniach, byłoby to… jak to się mówi?... Lokowanie produktu! Eustacia wzruszyła ramionami. – W porządalu. Doskonale wiedziała, że ojciec nienawidzi zarówno wzruszania ramionami, jak i głupawych młodzieżowych odzywek typu „w porządalu”. Dobry Boże! „W porządalu” w pokoju mojego ojca! – Poleciłem prawnikowi sporządzić pewien dokument – oznajmił ojciec, a potem zwrócił się do mojej matki: – Caro, byłabyś tak dobra…? Matka sięgnęła po szarą kopertę z małego sekretarzyka przy oknie, otworzyła blaszane zamknięcie i wręczyła mu ją. Zanim zdążył poprosić, wzięła z szafeczki nocnej jego okulary do czytania i włożyła mu je w wyciągniętą dłoń. – Dziękuję ci – powiedział, wsuwając na nos okrągłe okulary w czarnej oprawie. Wyglądał w nich wspaniale, jak Winston Churchill, ale szczuplejszy i z bujniejszą czupryną. Wyjął kremowe kartki z koperty i obrzucił je wzrokiem. – To pełnomocnictwo zapewni ci dostęp do wszelkich dokumentów, jakich możemy potrzebować w naszych badaniach, Eustacio – oznajmił. – Do dokumentacji uniwersyteckiej i tak dalej. Przydadzą ci się moje plany zajęć, listy moich studentów, rozmaite papiery, czy to wystawione w gablotach, czy też przechowywane w archiwach. Przypuszczalnie również zdjęcia. Wszystko, co uznam za wskazane, w miarę postępu naszych prac. Przekazał jej dokument i wyjął następny. Z miejsca, gdzie siedziałam u wezgłowia łóżka, zauważyłam, że trzyma list napisany na komputerze, z własnoręcznym podpisem ojca, odrobinę bardziej chwiejnym niż zwykle, lecz wciąż bardzo władczym.

– Jeśli zaś chodzi o zgodę na wywiady z moimi byłymi studentami i kolegami, czy kimkolwiek innym, myślę, że ten list utoruje ci drogę, otworzy wszystkie drzwi. Wyjaśniam w nim nasz projekt. Każdy zaimek „nasz” był jak igła wbijana prosto w moją duszę. Rozumiałam jednak, że po to, by zachęcić Eustacię do wytężonej pracy, ojciec musiał sprawić, żeby poczuła się jego partnerką. Ale to, co nastąpiło chwilę potem… Zaczął czytać z kartki i, och, ależ on potrafił czarować! Jakaż serdeczność, dowcip, klasa! Oto miałam przed sobą człowieka, który sam powinien napisać własną książkę, bez niczyjej pomocy. Ech, gdyby tylko starczyło mu sił. Niech diabli wezmą zawał serca! Doszedł do ustępu: „Udzielam bezwzględnego pozwolenia i w rzeczy samej, proszę bardzo o podzielenie się swoim czasem i myślami dotyczącymi mej wędrówki intelektualnej z moją córką, Eustacią Cleary, która jest, zapewniam, osobą godną zaufania”. I bul! bul! – zalała mnie fala smutku. Odruchowo chwyciłam się krawędzi łóżka i pełnomocnictwo wraz z szarą kopertą, które leżały na kolanach ojca, zsunęły się na podłogę, co było, oczywiście, straszne, ojciec przerwał w pół zdania i przycisnął rękę do serca, swojego serca. – Willow! A toś mnie zaskoczyła. Prawie zapomniałem, że tu jesteś. Dobrze się czujesz? Z piekącymi wstydem policzkami i zamglonymi oczami pochyliłam się i podniosłam papiery. – Przepraszam, tatusiu – wymamrotałam. – Jeśli się nudzisz, nie ma potrzeby, żebyś tu siedziała – oznajmił ojciec chłodno. Zostałam jednak i wytrzymałam każde słowo ich rozmowy, aż do ostatniego. I kiedy wieczorem leżałam w łóżku i nie mogłam zasnąć, przypomniała mi się wycieczka do muzeum nauki. Rozpakowałam to wspomnienie, rozłożyłam je na części i obejrzałam nowymi oczami, zwłaszcza uśmiech ojca, kiedy odnalazł mnie, swoją Willow, dziewczynkę, która zawsze była bezpieczna i nigdy się nie zgubiła, aż do tej pory. * Następnego ranka po raz pierwszy pojęłam, że największy koszmar szkoły może być także jej największą zaletą: nadszedł ranek i musiałam iść. Bez względu na to, jak czarne było moje nocne przygnębienie, miałam przed sobą obowiązek, od którego nie mogłam uciec, regularny jak pływy morskie, wciągający mnie w szeroki świat wykąpaną, ubraną, z włosami spiętymi w kok i z plecakiem na ramionach. Założyłam nową, lekką jak piórko i zieloną jak wiosenne liście, kurtkę puchową z Patagonii, chociaż ze względu na ładną pogodę ryzykowałam, że się w niej zgrzeję. Był to jednak pierwszy znaczący zakup odzieżowy, jakiego dokonałam po pójściu do szkoły, a kupiłam ją, bo zauważyłam, że inne dziewczyny ze szkoły noszą podobne. Na przykład Bec Lansing miała identyczną w kolorze zimowej bieli i nawet ścinająca krew w żyłach nienawiść, z jaką się do mnie odnosiła, nie zdołała przyćmić faktu, że wyglądała w tej kurtce przecudnie. Ale bez obaw! Wrodzona godność nie pozwoliłaby mi niewolniczo kopiować każdej mody w Webley, nie byłam też głupia. Wszystkie społeczności mają swoje totemy, rytuały, idiolekty i stroje. Zaczęłam dostrzegać, że niektóre z nich, z przyczyn zbyt złożonych, by chciało mi się je analizować, były nie dla mnie. Mogłam nosić ciemne obcisłe spodnie i szaliki, ale nie uggi, conversy czy wiszące kolczyki. Czułabym się idiotycznie, mówiąc „Siemka”, albo witając się z koleżankami „Hej, suczki!”, ale mogłam mówić „Hej” zamiast „Dzień dobry”. I mogłam nosić tę cholerną kurtkę. Zresztą, podobała mi się, a zieleń to mój kolor. Kiedy twój ojciec omal nie umarł (co wisiało nade mną bez przerwy, ta bliskość śmierci) i rzucił cię bez zmrużenia oka na pożarcie lwom, a teraz nazywa inną osobę „moją córką”, musisz nosić w szkole swój ulubiony

kolor – po prostu nie ma innego wyjścia. Tak uzbrojona weszłam do klasy pana Insleya. Szkoła wciąż wydawała mi się straszna, dziwna i ponura, ale odnalazłam w niej coś krzepiącego. Przynajmniej była przewidywalna, a tego akurat nie dało się powiedzieć o moim prywatnym życiu. I chyba nie było już tak źle jak na samym początku. Oczywiście, wciąż z nikim się nie zaprzyjaźniłam, zarówno przez mocną pozycję Bec, jak i dlatego – muszę przyznać – że sama o to nie zabiegałam, ale teraz przynajmniej część uczniów rozpoznawała mnie na korytarzu. Kilka osób witało się ze mną po imieniu. Zdumiewające, jak to podnosi na duchu: usłyszeć w tłumie ludzi swoje imię. Za pierwszym razem tak się wzruszyłam, że czmychnęłam do toalety, zamknęłam się w jednej z kabin i z trudem powstrzymałam się od łez. Takie świadectwo uznania, wyróżnienie w tłumie, usłyszenie własnego imienia – naprawdę poprawia nastrój. I oczywiście, Bogu niech będą dzięki, w szkole codziennie był pan Insley, który poprawiał mi nastrój najbardziej. Dzisiaj, kiedy weszłam do sali, musiał wyczuć moje przygnębienie, bo uśmiechnął się do mnie ukradkiem i szepnął: „Odwagi!”. W tym słowie jest coś takiego, że plecy same się prężą, krew krąży szybciej! Podeszłam do ławki, wyciągnęłam zeszyt i usiadłam z podniesioną głową i ołówkiem w dłoni, w pełnej gotowości. Ale później pan Insley zadał nam projekt z Miasteczka Middlemarch i cała moja odwaga ulotniła się jak kamfora. Nie chodziło o sam projekt, w którym, tak jak lubię, pozostawiono nam dużo swobody, byśmy mogli się wykazać. Pan Insley poprosił nas o wybranie ikonicznych scen z Miasteczka Middlemarch, mówiących coś istotnego i doniosłego o całej książce, o okresie, w którym powstała, o innej epoce albo w ogóle coś ponadczasowego, co dotyczy także naszego życia. Potem mieliśmy przerobić tę scenę, przekształcić, przełożyć na inną dziedzinę sztuki: wideo, przedstawienie, kolaż, arię, przedstawienie muzyczne, rap (bez obaw, wiedziałam, co to jest rap), czy inną formę, którą uznamy za najwłaściwszą dla naszych pomysłów. Kiedy usłyszałam tę listę, przewidziałam w duchu, że co najmniej jedna trzecia klasy wybierze najłatwiejszy kolaż. (Słyszałam w głowie głos ojca: „Nic nie jest łatwe, kiedy człowiek robi to porządnie”, co jest oczywiście prawdą). I że ani jedna osoba w tej klasie (włącznie ze mną) nie skomponuje i nie zaśpiewa arii operowej. Dziełu sztuki miała towarzyszyć ustna prezentacja, wyjaśniająca jego znaczenie, na wypadek gdyby okazało się niezrozumiałe dla reszty. Nie, nie, zadanie mi się podobało. Może to dowód mojego skrajnego kujoństwa (cechy charakteru, której istnienie uświadomiłam sobie dopiero niedawno zarówno w świecie, jak i u siebie), że zanim jeszcze pan Insley wyjaśnił zadanie do końca i rozdał materiały pomocnicze, już wertowałam w głowie sceny z książki, a moja ekscytacja rosła z każdym nowym pomysłem. Bo cóż to była za powieść! Tak wiele wątków, każdy wirujący niczym talerzyk na patyku. Tak wiele postaci tak złożonych i żywych, że dech zapiera, a wszystkie misternie ze sobą powiązane! No i jeszcze ten bogaty świat zewnętrzny: historia, polityka, rozwarstwienie społeczne, role przypisane do płci – otaczający to wszystko niczym gęsta troposfera i przenikający nawet najbardziej ulotne spojrzenie, gest czy dotyk tych ludzi, nawet najbłahszą rozmowę. Zajęłam się przeglądaniem w głowie kolejnych scen do tego stopnia, że o mało nie umknęło mi to, co pan Insley powiedział później, ale jedno wyrażenie świsnęło w powietrzu niczym kamień: „w grupach”. Och, w imię wszystkiego, co święte: „w grupach”! Praca w grupach, piekło najczarniejsze i najbardziej okrutne. Kłótnie, ciągłe przerzucanie winy i odpowiedzialności, wymigiwanie się od pracy i przypisywanie sobie cudzych zasług, no i oczywiście marnowanie czasu. To prawda, że moja wiedza na temat pracy w grupie opierała się na dwóch przypadkach: projektu o religiach świata w ramach programu nauczania domowego (ja zebrałam materiały i wszystko napisałam, podczas gdy Mary Beth Coe śpiewała hymny,

wirowała rzekomo jak derwisz, podała miskę charosetu, bez orzechów ze względu na uczulenia i bez wina, bo alkohol jest dla grzeszników, i przeczytała fragment Tao Kubusia Puchatka) oraz doświadczenia polegającego na tym, że wespół z dwoma kolegami na chemii badaliśmy nieznaną substancję na obecność bizmutu. Ale nawet gdyby istniał jakiś wszechświat alternatywny, w nim uczniowie potrafiący harmonijnie współpracować, a każdy sprawnie i chętnie wykonuje część zadania, do której się zobowiązał, nadal najbardziej diabelski element pracy w grupach pozostałby niezmienny: proces dobierania się w grupy. Albo, ściślej mówiąc, wybierania przez grupę. Albo mówiąc jeszcze ściślej, niewybierania. Prawie całe dotychczasowe życie wiodłam ciągle wybrana i wyróżniona, więc moja wiedza na ten temat wynikała z doświadczenia na chemii, ale była to mimo wszystko wiedza – twarda i zimna jak kamień, i niepodważalna. Pojawiłam się w szkole Webley, gdy skład grup na chemii dawno już został ustalony, moja sytuacja była więc nie do pozazdroszczenia: musiałam robić za piąte koło u wozu. Nauczycielka, pani Harbottle, postawiła mnie przed klasą niczym jałówkę na aukcji i poprosiła, żeby któraś z grup zgłosiła się po mnie na ochotnika. Dość powiedzieć, że do aukcji nikt nie przystąpił. Wreszcie, kiedy policzki zaczęły mnie palić, pani Harbottle westchnęła. – Amando Simon, Joe Cho, zróbcie przy swoim stole miejsce dla trzeciej osoby. Myślałam, że pan Insley jest zbyt wrażliwy, by choćby zadać nam pracę w grupach, a co dopiero zostawić wybieranie partnerów do pracy samym uczniom, ale po wyjaśnieniu zadania wykonał ręką taki gest, jakby coś kroił. – Nie więcej niż trzy osoby w grupie. Podzielcie się! I usiadł. Wtedy zdarzyło się coś w rodzaju cudu. Ciało nie zdążyło mi jeszcze kompletnie zdrętwieć, a rumieniec na twarzy nie zmienił się w palące wypieki, kiedy ktoś siedzący za moimi plecami szturchnął mnie w ramię. – Hej, Willow, chcesz być ze mną w parze? – zapytał. To nie mógł być ten, kim zdawał się być: Luka Bailey-Song, wysoki, złocistobrązowy Luka o nastroszonych włosach, podłużnych ciemnych oczach i wysokich kościach policzkowych w kształcie łez i gładkich niczym wydmy. Luka, który sunął, jego szerokie barki niczym żagiel, samym środkiem korytarzy, pozdrawiany przez wszystkich, witany uściskami rąk i stuknięciami zwartych pięści, nie było w szkole osoby, która by nie znała jego imienia. Luka, który na pewno mną pogardzał, zwłaszcza po tym, jak przyłapał mnie – nie, nie „przyłapał”, skąd mi się wzięło to słowo? – tylko zobaczył, jak spędzam przerwę obiadową w sali pana Insleya. Luka, przyjaciel Bec. Ale kiedy się odwróciłam, okazało się, że to właśnie on. I może chciał być ze mną w parze, bo jestem bystra, chociaż sam był naprawdę mądry, mimo usilnych starań, aby się z tym nie obnosić. A może to tylko złośliwy podstęp, okrutny żart jego i Bec, ale w tamtej chwili, kiedy się odwróciłam, a on posłał mi przyjazny półuśmiech, poczułam, że ma dobre intencje i że to niespodziewany prezent. Dar. Zgodziłam się. Właściwie wydusiłam z siebie ciche „jasne” i wcale tego nie żałowałam. Nawet wtedy, gdy ujrzałam twarz Bec, zdumioną i zdegustowaną, i – jak to mówią – wkurzoną na maksa. Ale Bec się nie liczyła, nic się nie liczyło oprócz tego, że zostałam wybrana, a nie porzucona jak zniszczony latawiec zwisający z gałęzi drzewa. Siedziałam w swojej ławce i dziękowałam bogom na Olimpie, zwierzynie pływającej i ptakom latającym, dziękowałam każdemu błogosławionemu stworzeniu pod słońcem za Lukę Bailey-Songa. Dopiero po chwili spostrzegłam minę pana Insleya. Co wyrażała? Rozczarowanie? Zawód? Przypomniała mi się otwarta wrogość, z jaką potraktował Lukę tamtego dnia podczas

przerwy obiadowej, i zrobiło mi się przykro. Ale nawet to się nie liczyło, bo Luka zatrzymał mnie, kiedy wychodziliśmy z klasy, podał mi swój numer telefonu i poprosił o mój, żebyśmy „no wiesz, mogli się umówić”. I nie miało nawet znaczenia, że musiałam mu podać swój numer domowy, ani że musiałam zanotować jego numer na ostatniej stronie zeszytu, bo nie miałam komórki, w której mogłabym go zapisać. Czułam się znowu wybrana i wyróżniona tak, że radość buzowała we mnie i wypełniała mnie po brzegi. Uśmiechałam się przez całą drogę do szatni i jeszcze dalej. Kiedy na przerwie obiadowej stanęłam w drzwiach do klasy, pan Insley nie podniósł się z krzesła. Spojrzał na mnie tylko przelotnie spode łba. – Przepraszam, Willow, nie jem dzisiaj lunchu: za dużo prac do sprawdzenia – powiedział. Jego głos brzmiał chłodno, bezosobowo. Stałam jak wryta. Po chwili szok zastąpiła panika. – Och, prze… przepra… szam – wydukałam. Pan Insley podniósł wzrok znad pracy, którą czytał, i popatrzył na mnie tak, jakby dzieliła nas przepaść. – Czemu? – zapytał z brwiami uniesionymi wysoko na swoim keatsowskim czole. – Nie… nie wiem – przyznałam i poczułam się zagubiona, bo naprawdę nie wiedziałam czemu. – Rozumiem – rzucił cierpko, po czym wrócił do lektury, a ja poczułam się, jakbym oblała egzamin. Nie byłam pewna, z czego zostałam przeegzaminowana, ale czułam w kościach, że postawił mi wielką, czerwoną pałę. Odwróciłam się i właśnie gdy zamykałam za sobą drzwi, naszła mnie myśl: „Wszystko wymyka mi się z rąk”. Czułam się, jakbym odbiła się od ściany. Wstrząśnięta zawróciłam pospiesznie do klasy. – Panie Insley? – powiedziałam drżącym głosem. Pan Insley podniósł głowę. Na lewym policzku miał różowy odcisk od dłoni, na której się wspierał. Dziwnym sposobem wzmocniło to jeszcze moje postanowienie. – Tak? – Zdecydowałam się przyjąć pana propozycję, chciałabym, żeby nauczył mnie pan prowadzić – oznajmiłam, unosząc głowę i starając się wyglądać jak najbardziej dziarsko. – Oczywiście, jeżeli propozycja jest nadal aktualna. Jego twarz złagodniała i wypogodniała, uśmiech rozjaśniał ją powoli niczym wschód słońca niebo. – Zuch dziewczyna! – powiedział. * Tamtego wieczoru znowu podglądałam Eustacię. Ledwie znałam samą siebie, tak śmiała się czułam, gdy przekradałam się przez trawnik. Zanim dotarłam do domku basenowego, wieczorną ciszę przeciął jej głos: śmiech, który nie był tak kryształowy i czysty, jak można by się spodziewać po takiej osobie, lecz raczej głęboki, dźwięczny i spiżowy. Eustacia siedziała w bujanym fotelu na ganku domu. Kucnęłam za jednym z krzaków niecałe trzy metry od niej. Oddychając coraz wolniej, starałam się stać jednością z krzewem, z wieczornymi odgłosami i ogarniającą mnie ciemnością. – Nie, mamo – powiedziała, przypuszczalnie do telefonu komórkowego. – Nie widziałam się z nim. W każdym razie nie na jawie. Pewnie po to, żeby się nad sobą pastwić, przywiozłam stare pudło po butach, w którym przechowuję zdjęcia ze szkoły średniej. Przyznaję, że ostatnio

w domku basenowym jest aż gęsto od nostalgii. Znowu ten śmiech. Ukłuło mnie coś bliskiego zazdrości. Ale tylko bliskiego, podkreślam, ponieważ z samej natury nie mogłam pragnąć czy pożądać niczego, co miała Eustacia. Ale ton jej głosu, gdy rozmawiała z matką, był tak swobodny, tak kumpelski. Ciekawiło mnie też, o kim mówiła? W myślach błysnął mi plakat przestrzegający przed ciążą nieletnich. Na pewno nawet najbardziej pożałowania godna dziewczyna na świecie nie woziłaby ze sobą pudełka zdjęć bydlaka, który ją zbałamucił i okrył taką niesławą. – No, to prawda – podjęła Eustacia z westchnieniem. – Piękny był z niego chłopak. Okay, wystarczy, przestańmy! To było wieki temu. Ej, mam więcej siły woli, niż myślisz, kobieto. Jeżeli przez przypadek na niego wpadnę, obiecuję, że dowiesz się o tym pierwsza. Tak, nawet przed Mako i Trill. Obiecuję. Kim byli Mako i Trill? Niedziwne, że Eustacia ma znajomych z głupimi imionami. Ale z taką czułością mówiła o tym „pięknym chłopaku”, że serce zatrzepotało mi mocniej i musiałam przycisnąć rękę do piersi, żeby je uspokoić. – Dobra, porozmawiamy później. Ale słuchaj, coś mi się przypomniało. Pamiętasz nazwę szkoły z internatem, w której Wilson się uczył? Zwarłam dłonie w pięści. Co za tupet! Bezczelność! – Tak, ja też nie. Trochę dziwne, prawda? Jak mało o nim wiemy. Jeszcze dziwniejsze jest to, że wcale nie wydawało nam się to dziwne. Bo przecież o tobie wiem wszystko. Właśnie tak – wszystko! Ha ha. W każdym razie, zapytałam go wczoraj o tę szkołę, ale nie chciał mi powiedzieć. No cóż. Dobranoc, mamo. Też cię kocham. – Wcale go nie znasz – wyszeptałam triumfalnie w gęstwinie krzewu. – I nigdy nie poznasz. Nigdy, przenigdy. * Następnego wieczoru, kiedy odrobiłam lekcje, powiedziałam mamie, że idę pobiegać i długo nie wrócę. Kochana Musia uśmiechnęła się czule i pocałowała mnie w czoło. – Wspaniale, doskonały pomysł. Dobrze ci to zrobi. Pomyślałam o Eustacii i jej rozmowie z własną matką i zaczęłam się zastanawiać, jak by to było, gdybym mogła rozmawiać ze swoją tak swobodnie i otwarcie. Może któregoś dnia spróbuję, ale jeszcze nie dzisiaj. – Może nawet nie wrócę na kolację – uprzedziłam. – Nie przejmuj się. Zostawię ci coś ciepłego. Tylko trzymaj się oświetlonych ścieżek i osiedli, tak jak zawsze. – Obiecuję. Pobiegłam na umówione miejsce, na parking pobliskiego stanowego parku krajobrazowego. Kiedy tam dotarłam, było już po zmroku, ale spostrzegłam samochód pana Insleya. Zatrzymałam się i obejrzałam przez ramię w stronę domu, pośrodku między tym, co rozciąga się z tyłu, a tym, co czeka z przodu. Potem napełniłam płuca wieczornym powietrzem i skierowałam się w stronę samochodu.

Rozdział 9 Taisy Pewnego ranka obudziłam się i wyszłam na dwór, a tam, na trawniku przed domkiem basenowym stał przenośny drążek baletowy. Przez kilka sennych sekund miałam wrażenie, że zdarzył się cud, jakbym powołała go do istnienia z własnych marzeń. Gościłam w domu Wilsona nieco ponad tydzień i mimo że codziennie zdarzało mi się czuć niezręcznie, co czasem było trudne do wytrzymania, to powoli się zadomawiałam. Cieszyłam się z powrotu do rodzinnego miasta, a domek basenowy był maleńki, pełen światła, w samym środku jesiennego przepychu przyrody i perlistego, pobrzmiewającego śpiewem ptaków spokoju. Tęskniłam jednak za baletem. Wybrałam się kilka razy na forsowne marszruty (nie cierpię biegać) i na zajęciach jogi w studiu oddalonym o kilka kilometrów, ale fakt pozostawał faktem: po tylu latach tańczenia nosiłam balet w ciele – arabeski, développés i piruety tkwiły mi jak skumulowana energia w każdym mięśniu, każdej kości i ścięgnie – i musiałam od czasu do czasu wydobyć go na zewnątrz, żeby czuć się normalnie. Postawiłam kubek z kawą na ganku i przesunęłam dłonią po gładkim drążku. Był dla mnie trochę za niski, ale później mogłam ustawić dogodną wysokość. Stanęłam przodem, wykonałam po parę pliés i relevés w pierwszej i drugiej pozycji, i nawet w piżamie, z trawą łaskoczącą bose stopy, poczułam się znakomicie. – Kupiłam go dla Willow lata temu, ale tylko zbierał kurz. Obróciłam się zaskoczona. Zobaczyłam Caro, która uśmiechała się do mnie w szałwiowozielonej piżamie, z niesfornymi włosami upiętymi w kucyk na szczycie głowy. Długie, smukłe palce jej dłoni oplatały się na kubku z kawą. Zauważyłam, że jej odsłonięta księżycowo blada skóra jest niesamowicie gładka, ale oczy ma bardzo zmęczone, a zmęczenie widać również w przygarbionych ramionach. Przypominała wysokie słoneczniki, które więdły, pochylając głowy, na tle ściany domku za jej plecami, i przyszło mi na myśl, że może być chora. Oby nie. Musiała być zdrowa choćby dlatego, że Willow potrzebowała rodzica, który nie był obłożnie chory i… nie był Wilsonem. – Dziękuję, ale… musiałaś przytaszczyć go aż tutaj? – spytałam, spoglądając na drążek. Caro się roześmiała. – Jestem silniejsza, niż na to wyglądam, ale poza tym rozłożyłam go na części, przeniosłam i dopiero później złożyłam z powrotem. Właściwie było to dosyć łatwe. – I bardzo miłe z twojej strony – podziękowałam. Caro machnęła tylko ręką. – Wiem, że domek jest mały, ale jeśli poprzestawiać trochę meble, znajdzie się miejsce na ćwiczenia przy drążku. Mamy też płyty CD, z których możesz skorzystać, jeśli chcesz. – Dzięki. Sama też tańczyłaś? Roześmiała się, lekko speszona. – Matka mnie kiedyś zapisała, ale miałam nieskoordynowane ruchy i za bardzo bujałam w chmurach. Jestem prawie pewna, że mnie wyrzucili, chociaż nigdy nie powiedziano mi tego wprost. Wiem tylko, że zaczęłam tańczyć jako sześciolatka i jako sześciolatka tańczyć przestałam.

– Rzeczywiście krótka kariera – zauważyłam z uśmiechem. – Oczywiście, miałaś inne talenty. – Chyba tak. – Dziękuję za drążek. Ciągle myślę o tym, żeby zapisać się tu na zajęcia, ale jakoś mi nie wychodzi. A kiedy nie tańczę, zaczyna mnie nosić. – Wiedziałam, że tak z tobą będzie – stwierdziła. Powiedziała to z taką prostotą i pewnością siebie i nie pokusiła się o żadne dodatkowe wyjaśnienia, jak gdyby było czymś najnaturalniejszym w świecie, że rozumie coś tak osobistego jak potrzebę tańca u odtrąconej córki męża, kobiety, którą ledwo zna i której nie widziała od lat. Przed laty moja matka zdecydowała się na słowo „zbzikowana” jako opisujące Caro najlepiej, głównie po to, by zastąpić setkę innych, znacznie bardziej złośliwych epitetów używanych przez Marcusa, ale odkąd przyjechałam do Wilsona, zaczęłam zauważać, że roztrzepanie, nerwowe rozedrganie i ciapowatość Caro chwilami ustępowały, ukazując jej nieoczekiwany urok i wyjątkową spostrzegawczość. Od „zbzikowana” do „silnie intuicyjna” droga była daleka, ale w stosunku do Caro określenie to zdawało się czymś naturalnym. Choć, jak przekonałam się parę sekund później, jedno nie wykluczało drugiego. Tuż po tym, jak wykazała się przenikliwością w sprawie drążka, Caro zachwiała się, wylądowała z gracją żaby na pupie i siedziała tak oszołomiona, gapiąc się na mnie swoimi ogromnymi zielonymi oczyma. – Wiesz co? Mam u siebie pyszne śniadanie. – Wykonała szeroki gest swoim kubkiem i kawa wylała jej się na rękę, ale Caro nie zwróciła na to uwagi, co chyba – ku mojej uldze – oznaczało, że płyn nie był gorący. Kobieta, która nie zdaje sobie sprawy, że właśnie się oparzyła, nie powinna raczej posługiwać się na co dzień palnikiem do dmuchania szkła. Zamachała wolną ręką. – Przed domem, na… ee… stole. Mimo że z miejsca, w którym stałam, domu nie było widać, popatrzyłam we wskazanym kierunku z czystej uprzejmości. – Och – powiedziałam. – Cóż, w takim razie cię nie zatrzymuję. Dzięki za drążek. Naprawdę doceniam to, co dla mnie zrobiłaś. Zarumieniła się i przyłożyła dłoń do szyi. – Chciałam zapytać, czy się do mnie przyłączysz. Przepraszam, zapomniałam powiedzieć to na głos. Wpadam w pewien popłoch, kiedy zapraszam ludzi, a oni może nie mają na to ochoty. Może dlatego, że lubię szczerość i skromność, a może po prostu dlatego, że zaczynałam lubić tę kobietę, choć stała się iskrą, która przed tyloma laty doprowadziła do wybuchu i rozpadu mojej rodziny, zgodziłam się. – Z przyjemnością się przyłączę. Caro się rozpromieniła. – Doskonale! Mam ciasto z jabłkami, którego na szczęście nie upiekłam osobiście. Kiedy szłyśmy na wyłożone kamiennymi płytami patio za domem, spostrzegłam schowany w skupisku brzóz w odległym zakątku ogrodu budynek, brązowy i podobny do stodoły, którego wcześniej nie zauważyłam. Białe pnie drzew zdawały się jarzyć na jego tle. Przystanęłam i wskazałam go ręką. – To twój warsztat? – spytałam. – Tak – potwierdziła Caro. Obróciła się, jej oczy rozbłysły nadzieją i stała tak przez kilka sekund, oddychając głęboko. Widziałam na jej twarzy wysiłek, jakby toczyła wewnętrzną walkę z własną skromnością i nieśmiałością. Chyba ją wygrała, bo jej głos był pewny i opanowany, gdy zapytała: – Chciałabyś… zobaczyć? – Jasne. Uśmiechnęła się tak radośnie, że poczułam wzruszenie na myśl, jak wiele to miejsce dla

niej znaczy i jak bardzo pragnie podzielić się swoją radością z innymi. Wzięła mnie za rękę i przez chwilę bałam się, że poprowadzi mnie między drzewami jak w baśni, ale uścisnęła tylko moją dłoń, a potem puściła. Patrzyłam, jak kroczy sprężystym krokiem, smukła, blada i podobna do brzozy, każdy jej ruch pełen energii i oczekiwania, i uświadomiłam sobie nagle, że nie mam pojęcia, jak to jest być artystką, kiedy tworzenie rzeczy staje się centrum własnego świata. Okazało się jednak, że drzwi warsztatu są zamknięte na klucz, i cała energia Caro wyparowała. Oparła się plecami o drzwi. – Chyba Willow zapomniała otworzyć, zanim wyszła do szkoły – wymamrotała. – Nie masz klucza? Odwróciła ode mnie twarz. – Nie. Kiedyś miał go Wilson, ale teraz nosi go Willow. Nie było to wyjaśnienie (dorosła kobieta nie ma klucza do własnego warsztatu?), ale powiedziałam: „Rozumiem”, a ponieważ stała przygnębiona i przywiędła, dałam jej lekkiego szturchańca w ramię. – Ścigamy się do patio! Caro spojrzała na mnie z zaskoczeniem, westchnęła smutno: „Och, nie, dzięki, Eustacio”, po czym upuściła kubek na trawę i wystartowała jak strzała. Okazała się znacznie szybsza, niżbym się spodziewała, a do tego miała przewagę, bo nie biegła na bosaka, ale przyspieszyłam na ostatniej prostej i przysięgam, że dobiegłyśmy do patio prawie równocześnie. Ciasto było pełne kawałków jabłka i aż wilgotne od masła. Kawę mogłam sobie zabielić mlekiem, a nie śmietanką, czyli tak jak lubię. Sok pomarańczowy był świeżo wyciskany i tak jak wszystko, co wiąże się z pomarańczami, przywiódł mi na myśl Trillium. Caro i ja siedziałyśmy tak i jadłyśmy, słońce zalało ogród światłem, niebo przybrało barwę akwamaryny, drzewa i krzewy wybuchły feerią barw i nie było po prostu takiej siły na ziemi, żeby powstrzymać wszechogarniającą radość, jaka mnie ogarnęła. I może właśnie dlatego, kiedy Caro zapytała, czy od przyjazdu do miasta widziałam się ze starymi znajomymi, zwierzyłam się jej. – Nie, ale zastanawiam się nad odwiedzeniem Bena Ransoma. Istniało mnóstwo bardzo dobrych, wręcz doskonałych, powodów, dla których nie powinnam tego mówić akurat Caro. Po pierwsze, temat Bena Ransoma to moja ziemia jałowa, po której nie wolno stąpać nieostrożnie w towarzystwie prawie obcej osoby. Po drugie, historia naszego zerwania – i brutalnie obojętna rola, jaką odegrał w niej jej mąż – wciąż, po tylu latach, była dla mnie bolesna jak świeża rana. Po trzecie wreszcie, przypuszczałam, że Caro słyszała jakąś wersję części mojego życia pod znakiem Bena, tak wykrzywioną i zniekształconą przez Wilsona, że przedstawiała w paskudnie niepochlebnym świetle nie tylko mnie, ale też, co gorsza, Bena. O dziwo jednak, w tamtej chwili nic z tych rzeczy nie miało znaczenia. Wypowiedziałam jego imię i poczułam się wspaniale, że uwolniłam je, by mogło wzlecieć w powietrze i bujać po niebie jak coś nieważkiego i skrzydlatego. Jak się okazało, Caro nie wiedziała o Benie prawie nic – że nie wspomnę o druzgocącym końcu naszego związku z rąk Wilsona – chyba że genialnie umiała udawać, że nic nie wie, ale zupełnie nie sprawiała wrażenia takiej osoby. Prawdopodobnie Wilson uznał, że ta historia nie jest dostatecznie ważna, albo też nie chciał brukać czystości nowej rodziny opowieściami o odrażających występkach poprzedniej. Szczerze mówiąc, Caro okazała się najlepszą słuchaczką, jaką zdarzyło mi się spotkać, nawet lepszą niż Trillium, która czasami czepiała się jakiegoś przypadkowego zdania czy wyrażenia, które wypowiedziałam, i ciągnęła rozmowę w zupełnie innym kierunku, zanim tak naprawdę zdążyłam skończyć. Była nawet lepsza niż sam Ben, który czasami zbyt długo milczał, jak gdyby temat rozmowy mało go obchodził. Caro

natomiast zachęcała do dalszych zwierzeń, pytała i drążyła, a wszystko to z ciekawością w oczach, z delikatnością i chłonnością gąbki. Mogłabym się założyć, że tak samo uprawiała swoją sztukę – delikatnie wyginając i kształtując, czujna i gotowa przyjąć podpowiedzi szeptane przez samo szkło. – Dlaczego był wyjątkowy? – zapytała w pewnym momencie, więc opowiedziałam jej o tym, jak na walentynki zamiast czekoladek podarował mi pudełko w kształcie serca pełne kamyków, muszelek i liści, które zebrał jesienią i zasuszył między kartkami słownika. Opowiedziałam jej o tym, jak podczas nauki lub lektury znajdowałam na kartkach podkreślone słowa lub ich fragmenty, które układały się w zabawne zdania, na przykład: „Dziś jest najlepszy dzień w roku na łowienie słoni na wędkę” albo „Włóż dużego granatowego żuka do swojego mleka”. Opowiedziałam jej, że uwielbiał Karola Linneusza i miał bzika na punkcie tego, jak co się nazywa, więc kiedy wybieraliśmy się na wycieczkę do lasu, obdarowywał mnie tymi nazwami. Okazywało się, że trzmiel to Bombus pensylvanicus, a drozd to Turdus migratorius, a śluzowata żółta substancja na ziemi to wykwit piankowy. – No tak – powiedziała Caro z lekkim zniecierpliwieniem. – To wspaniałe rzeczy, częściowo dlatego, że wiedział, że ci się spodobają, zanim sama się o tym przekonałaś. Ale to jedynie dodatki. A sama istota? Nikt wcześniej nie zadał mi tego pytania. – Rzecz w tym, że nie tylko mogłam być w jego towarzystwie sobą – powiedziałam po namyśle – ale że nie miałam innej możliwości. Nie mogłam mówić półprawd, krygować się, choćby niewinnie kłamać czy nadmiernie dramatyzować, a tak właśnie zachowywałam się w stosunku do innych chłopaków. W końcu byłam nastolatką. Pewnego dnia Ben poprosił, byśmy zawarli pakt o absolutnej szczerości. Pamiętałam tamtą chwilę wyraźnie. Siedzieliśmy w domu Bena i przy kuchennym stole odrabialiśmy lekcje z matmy, a jego tata szykował obiad: na kuchence bulgotał sos boloński, w piekarniku piekł się chleb, i jeśli istnieje niebo, to przysięgam, że pachnie w nim jak w tamtej kuchni. Tata Bena podśpiewywał sobie podczas gotowania tak jak zawsze, czyli głośno, fałszywie i z nieposkromioną radością. Jestem prawie pewna, że śpiewał Kodachrome, chociaż mogła to być dowolna piosenka Paula Simona. Tak czy inaczej, strasznie zafałszował, a Ben i ja wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia, jak zawsze w chwilach, gdy szczególnie boleśnie mijał się z linią melodyczną. I wtedy Ben powiedział swoim zwykłym tonem, czyli bez specjalnego namaszczenia: „Obiecajmy sobie, że nigdy, przenigdy nie będziemy sobie mówić niczego, czego nie mamy na myśli. Nawet gdyby mogło się wydawać, że to niegroźne kłamstewko, które sprawiłoby drugiemu przyjemność”. – A jeśli jesteśmy czegoś pewni tylko na dziewięćdziesiąt, a nie na sto procent? – zapytałam. Wydawało się istotne, żeby dogadać szczegóły. – Wtedy zrobimy takie zastrzeżenie. Nie fałszujemy tych dziesięciu procent. Nigdy. Umowa stoi? Wyciągnęłam rękę nad podręczniki i zeszyty i przybiliśmy umowę. – To była najłatwiejsza obietnica, jaką kiedykolwiek złożyłam – wyznałam Caro. – Dotrzymałaś jej? – spytała. – Ben dotrzymał? – Tak. – Niezwykłe – podsumowała. – Nic dziwnego, że był miłością twojego życia. W żadnym momencie tej czy innej rozmowy nie powiedziałam Caro, że Ben był miłością mojego życia. Oprócz Trillium nie wyznałam tego nikomu, chociaż przypuszczałam, że mama i Marcus i tak o tym wiedzieli. Zaskoczyła mnie, kiedy tak od niechcenia, bez fanfar, tym samym tonem, jakim przedtem mówiła o jabłkach w cieście, Caro wygłosiła jedną z wielkich prawd

o moim życiu. Słyszałam w głowie głos Marcusa wściekłego, że babsztyl ma tupet i włazi z butami w moje życie: „Jezu, Taize, ona cię nawet nie zna”, i przez kilka sekund zastanawiałam się, czy nie unieść się oburzeniem. Ale w sumie po co? – No, wiem – przyznałam i przez chwilę siedziałyśmy tylko we dwie i milczałyśmy. Po kilku sekundach cisza zaczęła mi doskwierać i rozejrzałam się dookoła, zastanawiając się nad następnym tematem do rozmowy. – Ogród jest przepiękny – zauważyłam. – Naprawdę mi się podoba. Caro się uśmiechnęła. – Dziękuję, chociaż zdaje się, że nie trzymałam się żadnych reguł planowania. Kierowałam się własnym widzimisię. – A istnieją jakieś reguły planowania ogrodu? Roześmiała się. – Widzisz, powinnam znać odpowiedź na to pytanie, a nie mam pojęcia! Ale wszystkie kolory są wymieszane, a eleganckie kwiaty rosną obok pospolitych. Na przykład słoneczniki przy domku basenowym chyba nie powinny tam rosnąć, bo są za wysokie i rachityczne, ale uwielbiam słoneczniki, zwłaszcza te naprawdę ogromne. Wilson uważa, że są okropne. Dup! W sam środek naszego poranka wtranżolił się nagle Wilson. Zesztywniałam, ale zdawało się, że Caro zupełnie tego nie zauważyła. – Ale przypomniałam mu, że ogród zostawił mnie. No, cały z wyjątkiem części od frontu. To on nadzorował sadzenie wszystkich tych... – Urwała. – Wierzb – dokończyłam. – Wierzb dla Willow. Caro pokiwała głową, rumieniąc się na twarzy. – Tak, tuż po jej narodzinach. Nastała cisza, podczas której obie gapiłyśmy się w swoje kubki z kawą. – Myślę, że zakochał się w wierzbach, kiedy jako nastolatek uczył się w Banfield – rzuciła Caro. – Podobno na terenie szkoły rosły okazałe stare wierzby. – W Banfield? Potaknęła, z roztargnieniem bawiąc się swoim widelczykiem.

Akademia w Banfield. Wpatrywałam się w Caro wstrząśnięta, czego nie zauważyła, bo nieobecnym wzrokiem patrzyła w resztki ciasta na swoim talerzyku. Kiedy tak ją obserwowałam, coś mnie tknęło. Spojrzałam na stolik na patio nakryty dla dwóch osób, na porcelanowy dzbanuszek z mlekiem. Przypomniało mi się, że dzień wcześniej napomknęłam jej, że piję kawę z mlekiem, a nie ze śmietanką. Zaproszenie na śniadanie wydawało się spontaniczne, ale czy to możliwe, że cały dzisiejszy poranek, począwszy od drążka baletowego, zaplanowała specjalnie po to, by doprowadzić do tego objawienia? Ale po co? „Nie bądź głupia – usłyszałam w głowie głos Marcusa. – Ona zawsze trzyma z Wilsonem. Po prostu jej się wypsnęło”. Ale nie byłam tego taka pewna. Caro zjadła kolejny kęs ciasta i uśmiechnęła się do koron drzew. Twarz miała nieprzeniknioną. * Okazało się, że akademia w Banfield jest w New Jersey, niedaleko Princeton, czyli tylko półtorej godziny jazdy od Wilsona, co mnie zszokowało, bo nie dość, że szkoła Wilsona była tak blisko, to przez cały czas, gdy Marcus i ja mieszkaliśmy z ojcem na Linvilla Road, zupełnie nie

mieliśmy o niej pojęcia. „Powinniśmy coś przeczuwać”, pomyślałam bez sensu. Mimo wszystko bliskość tamtej szkoły nie dawała mi spokoju. Czułam się tak, jakbym nagle odkryła, że sąsiad, którego znałam od dziecka i który zawsze mieszkał w domu obok, po latach okazał się tajnym agentem. No dobrze, z tym porównaniem trochę przesadziłam, ale naprawdę nie mogłam się otrząsnąć. Oczywiście, postanowiłam tam pojechać. Wilson byłby oburzony samym pomysłem, ale choć raz jego zdanie się dla mnie nie liczyło. Nie zależało mi ani na tym, żeby okazać mu posłuszeństwo, ani na tym, by robić mu na złość. Chciałam po prostu odwiedzić miejsce, gdzie Wilson żył, zanim stał się Wilsonem. Kiedy powiedziałam o tym bratu, Marcus skwitował: „Wilson zawsze był Wilsonem. Wierz mi”. – Nie, nie – zaoponowałam. – Zastanów się: Wilson jest zasadniczo niemłody, czternastoletni Wilson to fizyczna niemożliwość. Jak gigantyczny mikrob. Albo maleńki płetwal błękitny. Kiedyś musiał być kimś innym. – Mylisz się. Ale nie szkodzi. Tak czy siak, stanowczo powinnaś się tam wybrać. Zrobić zdjęcia. Zrobić kopie jego świadectw, zwłaszcza tych kiepskich. I wrócić ubrana w bluzę Banfield. – Ależ z ciebie wredota. – Niech tam, kup bluzę Banfield dla samego Wilsona. I jedną dla Bachorzyska. Kurde, nie zapomnij o Bachorzysku! Zdawałam sobie sprawę z tego, że Wilson za Chiny nie pozwoli mi wspomnieć o akademii w Banfield w książce, ale cieszyłam się na tę podróż, choćby dlatego, że wreszcie zbierałam konkretne informacje. Do tej pory moja praca wywiadowcza ograniczyła się do dwóch przeraźliwie nudnych rozmów telefonicznych z innymi naukowcami, specjalizującymi się w tej samej dziedzinie co Wilson, którzy skwapliwie skorzystali z okazji, by pod pretekstem rozmowy o błyskotliwych dokonaniach naukowych Wilsona pochwalić się własnymi osiągnięciami. Oprócz tego napisałam pięć mejli, by umówić się na kolejne rozmowy telefoniczne, i zjadłam lunch z jedną z dawnych studentek Wilsona, kobietą po trzydziestce, która ze łzami w oczach mówiła o nim „mój mistrz”, i z entuzjazmem, który powinien być niczym miód na moje serce, a zamiast tego sprawił, że poczułam się paskudnie, rozwodziła się nad jego dobrocią i wsparciem. Jak to możliwe, że był taki wspaniałomyślny i wielkoduszny dla innych, tylko nie dla mnie, mojej matki i Marcusa? Tak czy inaczej, aż się rwałam, żeby wreszcie dokopać się do czegoś, co wykraczałoby poza lizusostwo i hymny pochwalne na cześć bohatera. Tak więc po śniadaniu z Caro wdziałam swój standardowy, dorosły, nieco nudnawy, zawodowy i budzący zaufanie strój roboczy (karmelowobrązowe spodnie, czarne zamszowe baletki, czarny kaszmirowy sweter i sznur pereł), włożyłam pełnomocnictwa uprawniające mnie do wglądu we wszelką dokumentację dotyczącą Wilsona do swojej profesjonalnej, budzącej zaufanie torby z czerwonej skóry, zaprogramowałam nawigację w samochodzie i wpisałam adres uczelni w Banfield, po czym wyruszyłam w drogę. Mój nawigator GPS wydawał polecenia arystokratycznym, autorytarnym głosem, któremu na ogół nie umiałam się sprzeciwić (mój były chłopak Leo nazywał ten głos Robo Hepburn), ale kiedy rozkazał, bym skręciła na autostradę, zignorowałam go i pojechałam prosto, a potem w lewo i w prawo. I ani się obejrzałam, zatrzymałam samochód na żwirowym parkingu przed Światem Ogrodniczym Ransoma. W krótkiej chwili refleksji postanowiłam, że posiedzę tylko kilka minut w aucie, chłonąc aurę miejsca, a potem odjadę. Nie mogłam się jednak powstrzymać. Gdyby przywoływało mnie samo jego piękno w swej bujnej obfitości: urokliwa różnorodność nasyconych kolorów, każda donica zwieńczona bujnymi złocistościami, aksamitnymi zieleniami, przydymionymi fioletami, jaskrawymi różami

i wszelkimi odcieniami pomarańczowego: chryzantemy, dalie, sukulenty, rozchodniki, ozdobne papryki i kapusty, pochowane tu i ówdzie tykwy i dynie, winorośle spływające kaskadami z każdej krawędzi – może zdołałabym mu się oprzeć. Szkopuł w tym, że we wszystkim tym widziałam pana Ransoma, tatę Bena – w każdej witrynie, w każdej donicy i skrzynce – jego rozsądek, jego oko, jego dotyk, jego humor i dobroć, jeśli to ma jakikolwiek sens – i zatęskniłam za nim tak mocno, że po paru minutach wygramoliłam się z samochodu, żeby go znaleźć. Znalazłam go na podwórzu na tyłach budynku, pchał przed sobą taczkę wypełnioną żyzną czarną ziemią. Pamiętałam tę ziemię, tak ciemną, wilgotną i pachnącą, że aż chciało się ją zjeść. Ponieważ zobaczyłam pierwsza, mogłam dobrze mu się przyjrzeć, a to, co zobaczyłam, było bolesne. Wyglądał jak ktoś, kto przeszedł piekło – chudy jak strach na wróble pod swoją kraciastą koszulą i fartuchem ogrodniczym, i tak stary, starszy, niż wynikałoby z metryki, że jego twarz ocieniona daszkiem czapki sprawiała wrażenie nie tyle pomarszczonej, ile wręcz wymiętej. Kiedy mnie ujrzał, na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia, a on sam znieruchomiał, jakby go zamurowało. Ja też stanęłam jak wryta. Nagle zrobiłam się nerwowa. Bez słowa, ostrożnie, pan Ransom postawił taczkę, zdjął rękawice, rzucił je na jeden z kopczyków ziemi i podszedł bliżej. – Taisy. – Dzień dobry, panie Ransom – powiedziałam. Zdjął czapkę i wepchnął ją do kieszeni fartucha. Chciałam podbiec i go uściskać, ale nie byłam pewna, czyby sobie tego życzył. Zawsze darzył mnie sympatią, sprawiał, że czułam się mile widziana, ale zdawałam sobie sprawę, że nikogo nie kocha równie mocno, jak Bena. Była to jedna z cech, które najbardziej w nim lubiłam. Ja zaś złamałam Benowi serce i – tak przynajmniej musiało się zdawać panu Ransomowi – odeszłam, nie oglądając się za siebie. – No proszę, miło cię widzieć. Wróciłaś na stałe czy wpadłaś przejazdem? – Przyjechałam w odwiedziny – wyjaśniłam. Rozejrzałam się dookoła, wdychając głęboko zapach tego miejsca. – Ale akurat w tej chwili czuję się, jakbym wróciła do domu. Uśmiechnął się. – Zawsze lubiłaś to miejsce. Byłam bliska płaczu. Nie chciałam, by mnie nienawidził, a przede wszystkim nie chciałam, by myślał, że było mi łatwo odejść od niego, jego sklepu i jego syna. Wyrwało mi się: – Oglądałam się za siebie. Pan Ransom pokiwał głową. – Ach, tak. – Ale była to z jego strony tylko uprzejmość. – Właściwie nie jestem pewny, co masz na myśli. Policzki mnie paliły, oczy piekły. – Zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie wyglądało to tak, jakbym po prostu odeszła i nie oglądała się za siebie, ale chciałabym, żeby pan wiedział, że oglądałam się cały czas. Jego twarz złagodniała. – Nigdy nie sądziłem, że było inaczej – zapewnił. – Przepraszam, że się nie odzywałam. Pan Ransom powstrzymał mnie, unosząc dłoń. – Oj, tam, stare dzieje. A kiedy zamieszkałaś na Południu, wysłałaś mi liścik. To dużo dla mnie znaczyło. Ale chyba ci o tym nigdy nie powiedziałem. Nie przeprosił mnie za to, a ja tego wcale po nim nie oczekiwałam. Wiedziałam, dlaczego nie odpisał; tkwił po uszy w bagnie, które po sobie zostawiłam. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak dużo czasu potrzebował na wybaczenie mi – o ile w ogóle mi wybaczył. Zastanawiałam się, czy wie o listach, które wysłałam do Bena. Miałam nadzieję, że wie, ale nie zapytałam.

– No więc, co porabiałaś przez te wszystkie lata? – zagadnął. – I co cię sprowadza z powrotem? I to był pan Ransom, którego znałam. Zwykle małomówny, ale zawsze umiał powiedzieć dokładnie to, co miał na myśli – cecha u większości ludzi nie do zniesienia. Skinął ręką na żeliwną ławkę ogrodową w pobliżu, wyciągnął swoją czapkę, zamiótł nią i tak czyste siedzisko i poczekał, aż usiądę, zanim sam usadowił się obok. Fakt, że zapytał, potraktowałam jako wyróżnienie. Byłam wdzięczna i tak zadowolona, że się roześmiałam. – Co? – Nigdy nie owijał pan w bawełnę. – Racja – przyznał. – No to opowiadaj. Opowiedziałam mu o pisaniu, o którym już wiedział („Widziałem cię w jednym z tych programów porannych z twoją przyjaciółką Trillium. To intrygująca osoba, prawda?”), o Marcusie i mojej mamie, i wykazując się iście herkulesową wstrzemięźliwością, wspomniałam, że nie jestem singielką, tylko raz, ale dopilnowałam, by powiedzieć to powoli i wyraźnie. Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas, a po chwili milczenia, gdy pan Ransom zdawał się zastanawiać, czy coś powiedzieć czy nie, dodał: „Ben też się jeszcze nie ożenił. Właściwie zerwał zaręczyny z dziewczyną w Wisconsin, tuż zanim tutaj wrócił”. – Ach – powiedziałam. Nic więcej nie potrafiłam z siebie wydusić, gdy serce skakało mi z radości jak oszalałe. – Nie powiem, żeby ich zerwanie mnie zaskoczyło – dodał pan Ransom, ale nie wyjaśnił dlaczego, a ja uznałam, że lepiej nie pytać. Zresztą, była narzeczona Bena mnie nie interesowała, przynajmniej w tej chwili. Interesował mnie wyłącznie Ben. – Więc Ben wrócił? Na dobre? Pan Ransom uśmiechnął się szeroko. – Kto teraz nie owija w bawełnę? – Ja – przyznałam z uśmiechem. – Teraz wynajmuje mieszkanie, ale chce kupić dom. Wrócił osiem miesięcy temu, tuż po tym, jak moja druga żona, Bobbie, zachorowała na raka. – Och, panie Ransom, bardzo mi przykro. – Zanim się spostrzegłam, wzięłam go za rękę. Uświadomiłam sobie, że nie trzymałam chorego ojca za rękę i w ogóle go nie dotknęłam, nawet niezobowiązująco, odkąd przyjechałam. Właściwie w ciągu dwóch lat, kiedy los splótł życie pana Ransoma i moje, prawdopodobnie dotykałam go częściej niż własnego ojca przez całe życie. – Dziękuję – powiedział. – Dane nam było przeżyć osiem dobrych lat. Chorowała tylko trzy miesiące, a po zdiagnozowaniu choroba postępowała błyskawicznie. Ben przejął ode mnie prowadzenie sklepu, żebym mógł się nią opiekować. Dzięki temu Bobbie była w domu ze swoimi ukochanymi kotami, książkami i rzeczami aż do ostatnich dni, a to naprawdę dużo znaczyło dla nas obojga. Zamknął oczy i odetchnął kilka razy głęboko, uśmiechając się melancholijnie. Czekałam, aż w końcu otworzył oczy i otarł je kciukami. Zrobiłam to samo. – To dobrze – powiedziałam. – Założę się, że Ben przyjechał bez chwili wahania. – Rzeczywiście. Poza tym uznał, że i tak przyda mu się czas do namysłu. Uczył botaniki na uniwersytecie w Wisconsin, ale przebąkiwał, że zamierza spróbować jakiejś innej pracy, zanim jeszcze zadzwoniłem w związku z Bobbie. – Serio? – zdziwiłam się. – Dlaczego? – Twierdzi, że nie ma talentu pedagogicznego. Jakoś w to nie wierzę. Ale mówi, że nie cierpiał polityki uniwersyteckiej, i w to mogę uwierzyć. – Ja też.

– Wróciłem do prowadzenia sklepu, ale Ben wciąż mi pomaga. Zapisał się na profesjonalny kurs ogrodniczy na miejscowym uniwerku. W większości uczy się jednak sam, podczas spacerów po Winward. Pamiętasz, jak uwielbiał to miejsce. Winward, cudowne ogrody botaniczne tuż za granicą stanową w Pensylwanii. Ben i ja przemierzaliśmy wielkie szklarnie i starannie wypielęgnowane, przepiękne ogrody na wolnym powietrzu częściej, niż mogłabym zliczyć. Wciąż miałam zdjęcie, na którym obejmujemy się nawzajem, uśmiechnięci od ucha do ucha, przed jednym ze stawów z liliami wodnymi. Zachwycała mnie wspaniałość przyrody – bujna zieleń i kolorowe kwiaty, które zdawały się kipieć i wylewać zewsząd: z sufitów, fontann i drzewek owocowych – ale Ben skupiał uwagę na szczegółach – na drobnym centkowanym jak u klauna kwiecie orchidei, ściśle splecionych, podobnych do ślimaków spirali nierozwiniętych liści młodych paproci, dziwnym oleistym zapachu srebrzystych roślin w sali pustynnej. Właściwie – do diabła z akademią w Banfield – mogłabym spędzić dzień właśnie tak: siedząc z panem Ransomem na ławce w jego sklepie i wyobrażać sobie Bena w ogrodach Windward. Ale nie tak się to ułożyło. Najpierw zobaczyłam psy pędzące przez podwórze, maleńkie yorki, dwie jedwabiste złoto-błękitnosrebrzyste kulki futra, które przypominały dawne pieski Bena, Busby’ego i Jeda, te, które przywiózł ze sobą, kiedy przeprowadził się do taty w czasach szkoły średniej. Odwróciłam się z zaskoczeniem do pana Ransoma, ale on patrzył już tylko na psy. Po chwili do nas dopadły, podskakiwały przy łydkach pana Ransoma, energicznie machając ogonkami. Pan Ransom wziął większego na kolana i rozpoczął się festiwal radosnych całusów. Pamiętałam, że pan Ransom zawsze był taki: cichy i spokojny, ale skłonny do wybuchów nieposkromionej, swobodnej radości. Ucieszyłam się, widząc, że tego nie zatracił. Mniejszy pies położył łapkę na moim bucie i zadarł łebek. Jego nos był lśniącym czarnym trójkątem, a rzęsy były długie na dwa centymetry, podniosłam go więc – okazał się lekki jak torebka śniadaniowa wypełniona pierzem – posadziłam go sobie na kolanie, a on odwdzięczył się jednym smakowitym liźnięciem mojej brody. – O! Legendarny buziak Posiaczka! – oświadczył pan Ransom. – Niecodziennie je rozdaje, o nie! – Posiaczek – powtórzyłam. – Tak Ben nazywał w dzieciństwie Prosiaczka z Kubusia Puchatka. Jego mama mi mówiła. – Nie miał nawet dwóch lat. Wszędzie nosił ze sobą tę pluszową zabawkę. A to – powiedział pan Ransom i pocałował łebek drugiego psiaka – Maleństwo. Maleństwo miał oczy jak Audrey Hepburn, jedno ucho sterczące, drugie klapnięte i lśniący kłami uśmiech. Ten pies naprawdę się uśmiechał. – Bez urazy, ale wcale nie przypomina kangura – zauważyłam. Wtedy z odległości paru metrów odezwał się głos: – Chodzi o to, jak skacze w wysokich trawach. To był Ben. Ben! Wiedziałam, że to on, bo nie mógł to być nikt inny na świecie. Dreszcz przebiegł mi po grzbiecie, a Posiaczek obrócił łebek i z troską spojrzał mi głęboko w oczy. Dotknęłam nosem jego noska głównie dlatego, że tak bardzo mnie kusił, ale też po to, by zyskać trochę na czasie. Potem zadarłam głowę i spojrzałam prosto w oczy Bena Ransoma. – Robił to, kiedy pojechałem odebrać go od hodowcy – wyjaśnił Ben. – Skakał? – zapytałam. – Tak. Właściwie wyglądał jak delfin przeskakujący przez grzbiety fal, ale tuż po tym, jak go zobaczyłem, poznałem Posiaczka, który był w sposób oczywisty Posiaczkiem. – Oczywiście – powiedziałam. – Więc wtedy „Maleństwo” nabrało więcej sensu niż…

– Uhm – chrząknął Ben. Chciałam powiedzieć coś dowcipnego, lecz po tej pierwszej krótkiej fali zborności huczało mi w głowie tylko jedno słowo: ty, ty, ty, ty – bez końca. – Hm – odezwał się Ben po chwili milczenia – to dopiero niespodzianka. Przełknęłam z wysiłkiem ślinę, spróbowałam się uśmiechnąć, ale udało mi się tylko zacisnąć zęby. – Pójdę nakarmić pieski – oznajmił pan Ransom. Wstał i podniósł Posiaczka z moich kolan. Wetknął go sobie pod lewą pachę jak piłkę. Maleństwo trafiło pod prawe ramię. – Już je dzisiaj karmiłem – uprzedził ojca Ben. – On to nazywa jedzeniem? – prychnął pan Ransom do psów. – To chrupkie ladaco, które nadaje się dla świnek morskich? Jesteście mięsożerni, prawda? Potrzebujecie mięsa. – Kiwnął do mnie głową. – Miło cię znowu zobaczyć, Taisy – powiedział i ruszył w kierunku chaty. – Wątpię, żeby w stanie dzikim żywiły się kurczakiem gotowanym na wolnym ogniu, tato – stwierdził Ben. – A co on tam wie? – powiedział pan Ransom do psów, a potem rzucił przez ramię: – Powiedz mu, Taisy! Ben posłał ojcu ganiące spojrzenie, na które nie dałoby się nabrać nawet dziecko. Zawsze wzruszało mnie to, jak Ben, nawet jako nastolatek, uwielbiał swojego tatę. – Dobra, powiedz – rzucił Ben z uniesionymi brwiami. – Myślisz, że w stanie dzikim żywią się gotowanym kurczakiem? Zastanowiłam się. Kiedy się tak zastanawiałam, przyglądałam mu się jak najdokładniej. Był smuklejszą, bardziej szorstką i kanciastą, mniej zarumienioną wersją siebie sprzed lat. Niektórzy ładni chłopcy wyrastają na chłopięcych, lekko głupkowato wyglądających mężczyzn, którzy zupełnie utracili dawny urok. Ale może dlatego, że Ben nigdy nie wyglądał aż tak chłopięco, nawet jako nastolatek, zdawało się, jakby wyrósł na prawdziwszą wersję samego siebie, jak gdyby mężczyzna cały czas w nim siedział, czekając na właściwy moment, żeby się objawić. Włosy, wciąż ciemne, nosił ostrzyżone na krótko i choć brakowało mi grzywki opadającej mu na czoło, podobało mi się, że teraz nie odciągają uwagi od czarnych oczu i pięknych rysów twarzy. No i oczywiście głębokie wcięcie w górnej wardze nadal było na swoim miejscu. – Czy żywią się gotowanym kurczakiem w stanie dzikim? To pytanie do ciebie. Mówimy o yorkach – zauważyłam. – Czy występują w stanie dzikim? Nie tylko te twoje, ale w ogóle jakiekolwiek yorki. Wtedy, po raz pierwszy od siedemnastu lat, Ben Ransom uśmiechnął się do mnie, a jego uśmiech był taki sam jak zawsze, nagły, nieskrępowany, rozjaśniający całą twarz – przyjemny, a wręcz inspirujący: człowieka nachodziła chęć, aby na niego zasłużyć. Ten uśmiech mnie ośmielił. – Słuchaj – powiedziałam gorączkowo – muszę pojechać w jedno miejsce. Wybierzesz się ze mną? Powinien się zgodzić. Powinnam wyciągnąć rękę, a on powinien ją chwycić i oboje powinniśmy pobiec do mojego samochodu, spędzić najbliższych kilka godzin na szczerych, serdecznych rozmowach przerywanych wspólnym milczeniem, na przepraszaniu się nawzajem i zapewnianiu, że nie ma za co, a do powrotu wyjaśnilibyśmy sobie wszystko i wszędzie wokół nas rozpostarłoby się pole naszej wspólnej przyszłości. Wstrzymałam więc oddech i czekałam na „tak”. Ale Ben nie wypowiedział tego słowa. Uśmiech spełzł mu z twarzy, jakby nigdy się tam nie pojawił.

– Tak po prostu? – zapytał z irytacją. – Myślałaś, że tak to się potoczy? – Nie! To znaczy tak. – Westchnęłam. – Pomyślałam tylko, że moglibyśmy porozmawiać. Ben potarł czoło wnętrzem dłoni w geście tak znajomym, że chciało mi się płakać. – Zjawiłaś się tutaj ni stąd, ni zowąd. Nie widziałem cię od siedemnastu lat i wiesz co? Byłem pewien, że już cię nie zobaczę. – Naprawdę? Ale czy nie chciałeś, żeby było inaczej? Bo ja na pewno chciałam cię znowu zobaczyć. Zaryzykowałam, ale zdarzają się w życiu chwile bezkompromisowej szczerości i miałam nadzieję, że nadeszła jedna z nich. Ale Ben zrobił następny krok w tył. – Więc dlatego wróciłaś? – zapytał lodowatym tonem. – Żeby się ze mną zobaczyć? Tak bardzo pragnęłam krzyknąć „tak”, ale obiecaliśmy sobie zawsze mówić prawdę. Co by się stało z naszym nowym początkiem, gdybym na przystawkę zaserwowała mu kłamstwo? „Och, niech już psy wrócą – pomyślałam żałośnie, ze wzrokiem wbitym w ziemię. – Niech znowu będzie zabawnie, swobodnie i łatwo jak dawniej, zanim wszystko zepsułam”. – Wiedziałem – skwitował. Kiedy podniosłam wzrok, Ben już odchodził. * Omal nie zrezygnowałam z Banfield. Jakie, do cholery, miało znaczenie, do której Wilson chodził szkoły? Facet zrujnował mi życie, koniec, kropka, i gdybym dowiedziała się, kim był, zanim to zrobił, nie zmieniłoby to niczego ani na jotę. Zdałam sobie jednak sprawę z tego, że gdybym wróciła teraz do domku basenowego, w nieskończoność odtwarzałabym tylko w głowie swoje spotkanie z Benem, coraz bardziej się nad sobą użalając, a sama myśl o tym, że w wieku trzydziestu pięciu lat leżałabym zalana łzami na niebieskiej sofie Wilsona w jego domku basenowym i opłakiwałabym Bena niczym pensjonarka, była tak poniżająca, tak mocno trąciła porażką, że chciało mi się wyć. Zamiast tego więc wyruszyłam do Banfield, bez łez, z postanowieniem, żeby być silną, przy muzyce tak głośnej, że jedynym głosem, który przebijał się przez hałas, był głos nie Wilsona, nie Bena i nie mój, ale Robo Hepburn, który bez cienia emocji czy niepewności, tonem tak suchym jak powierzchnia Księżyca, mówił mi dokładnie, którędy mam jechać. * Szkoła nie okazała się nawet w przybliżeniu tak wspaniała, jak się spodziewałam, bez wieżyczek i kopuł, które rzucałyby długie cienie lub majestatycznymi kształtami odcinałyby się na tle nieba. Ale jej kamienne budynki były na tyle stare i podniszczone, zwłaszcza w zestawieniu z budynkami z lat siedemdziesiątych, które wśród nich powyrastały, że prezentowały się dystyngowanie. Dzieciaki w dżinsach i polarach, a nie w mundurkach i pod krawatem, śmigały po terenie na rowerach lub na terkoczących po ceglanym bruku deskorolkach, które porzucały na trawnikach przed wejściami do budynków, po czym biegły na lekcje. Próbowałam wyobrazić sobie, jak wyglądało to miejsce za czasów Wilsona. Wygumkowywałam w myślach nowsze budynki, wyobrażałam sobie drzewa niższe i mniej rozłożyste, a fryzury przechodzących obok chłopaków bardziej ulizane, ale teraźniejszość okazywała się zbyt natarczywa, zbyt młoda, żywa i hałaśliwa. Chodziłam po terenie szkoły z mapką wydrukowaną z internetu i bez trudu wyobrażałam sobie siebie wśród dzieciaków na deskorolce, ścigającą się do klasy z kolegami, siadającą w ławce z rumieńcami na spoconej twarzy i wyciągającą słuchawki z uszu, ale za żadne skarby nie mogłam wyobrazić sobie tu

Wilsona. Poszłam do biblioteki, do budynku, gdzie nauczano nauk przyrodniczych, do najstarszego internatu, szukając wszędzie ducha Wilsona z czasów szkoły średniej, nigdzie go jednak nie znalazłam. W głównym biurze pokazałam sekretarce, pani Edwinie Cook, list polecający oraz pełnomocnictwo od Wilsona, a potem zapytałam, czy mogłabym obejrzeć dokumenty, które przetrwały z tamtego okresu i – uwaga, uwaga! – glejty poskutkowały. Edwina Cook była zażywną, energiczną kobietą o niespodziewanie długich czerwonych paznokciach. Kiedy przeczytała oba dokumenty, klasnęła w dłonie. – Książka! Jak fajnie! Wspaniałego ma pani ojca! – wykrzyknęła. – Wciąż dygitalizujemy stare papierowe archiwa, ale wydaje mi się, że dotarliśmy już do lat sześćdziesiątych. Jej paznokcie zastukały błyskawicznie po klawiszach komputera. – Jest! Myślę, że mamy tu wszystko, co dotyczy Wilsona Cleary’ego. Mało tego, ale zawsze coś. Wydrukować to pani? – Poproszę – powiedziałam. Otrzymałam wykaz ocen: przedmioty, których nazwy świadczyły o wysokim poziomie trudności, same oceny celujące, najlepszy uczeń w klasie. Nic z tego mnie nie zaskoczyło. Dostałam też jego umowę o pracę za naukę, co dla odmiany trochę mnie zaskoczyło. Wyglądało na to, że Wilson ukończył szkołę dzięki wykonywaniu rozmaitych prac, które uznano za potrzebne: serwował posiłki w stołówce, pomagał woźnemu, odkładał książki na półki w bibliotece. Wilson w fartuchu? Nakładający łychą purée ziemniaczane na talerze kolegów? Jeżeli dawny Wilson przypominał tego, którego znałam, musiał gotować się ze wściekłości i poniżenia przez całe cztery lata. Ale zaraz. Cztery lata? Spojrzałam jeszcze raz na dokumenty i dopiero zauważyłam, że nie obejmowały czterech lat, tylko dwie ostatnie klasy. Z pierwszych dwóch klas szkoły średniej nie było nic. Potem zaś spostrzegłam coś jeszcze dziwniejszego: brak adresu domowego. Umowa o pracę za naukę obejmowała też letnie wakacje. Wydawało się, jakby Wilson mieszkał w szkole. A gdzie były dane osobowe rodziców? Przewertowałam uważnie plik papierów. Nigdzie ich nie było. Zwróciłam się znowu do pani Edwiny. – Jestem pewna, że ojciec uczył się tutaj przez cztery lata, ale wszystkie papiery, które od pani dostałam, dotyczą dwóch ostatnich lat. Mogłaby pani jeszcze raz sprawdzić? Lekko poirytowana tym, że śmiem kwestionować jej kompetencje, sprawdziła. Stuk-puk, puk. I nic. – Może uda się go znaleźć poprzez numer ubezpieczenia społecznego? – zasugerowałam. – Nie sądzę, by szkoła ich wtedy używała – odrzekła. – Nieletni chyba zresztą w latach pięćdziesiątych w ogóle nie mieli numerów ubezpieczenia społecznego. Tak przypuszczam. – Ach – westchnęłam przygnębiona. – Proszę się nie zrażać – zaszczebiotała. – Na pewno uda nam się to rozgryźć. Lubię rozwiązywać takie zagmatwane problemy. Uśmiechnęłam się do niej. Podobała mi się ta lubiąca zagmatwane problemy Edwina Cook, z tym stukotem i całą resztą. – Nie wątpię – powiedziałam. Przyjęła ode mnie naręcze papierów i mrużąc oczy, zaczęła czytać z jastrzębią czujnością. – Aha! – wykrzyknęła, aż podskoczyłam. – Tak? – Wygląda na to, że każdemu uczniowi przypisywano numer identyfikacyjny. Użyję go do wyszukiwania. Stuk-puk. Piętnaście minut później drukarka zaczęła wypluwać dokumentację pierwszych

dwóch lat nauki Wilsona. – Voilá! – powiedziała Edwina i wręczyła mi papiery. – Wszystko przez tę zmianę nazwiska. – Słucham? – Wygląda na to, że zmienił nazwisko podczas wakacji między drugą a trzecią klasą. Nie wiedziała pani? Pokręciłam głową, rozkładając nowe kartki na stole i próbując zrozumieć, co mówi mi Edwina, i okazało się, że rzeczywiście: Wilson Ravenel. „A niech mnie diabli, Marcus jednak się mylił: Wilson był inną osobą jako czternasto- i piętnastolatek, a także przez wszystkie poprzednie lata”. – Ciekawe dlaczego? – dziwiłam się. Edwina wzruszyła ramionami. – Może go pani o to zapytać, prawda? Nieprawda. – Mniej więcej wtedy zginęli jego rodzice – powiedziałam zamyślona – Och, to okropne, moja droga – Edwina zacmokała językiem. – To takie straszne – w tak młodym wieku stracić ojca lub matkę, a co dopiero oboje naraz. – Właśnie. Mieli wypadek samochodowy. Ojciec unika rozmów na ten temat. Siedziałyśmy milczące i zamyślone – Nigdy nie wiadomo, prawda? – zauważyła Edwina po chwili. – Jak dzieciak zareaguje na coś takiego. – Co pani ma na myśli? – No, dziecko w żałobie pozbywa się ot tak nazwiska rodziców. Kto by pomyślał, prawda? Słuszne spostrzeżenie. Wydawało się, że Wilson postąpił zupełnie bez serca, nawet według jego miar. „On nie ma serca i tyle”, usłyszałam w głowie głos Marcusa. Mimo wszystko coś mi tu nie pasowało. – No dobrze, zostawię panią sam na sam z tymi dokumentami. – Edwina poklepała mnie po dłoni. – Dziękuję. Za oknem zobaczyłam chłopaka, którzy szedł z deskorolką pod pachą. Wyglądał na zatopionego w myślach, obojętnego na otoczenie, samotnego, lecz jednocześnie zadowolonego. Zastanawiałam się, czy tak właśnie chodził po tej szkole Wilson Ravenel (Czy ktoś nazywał go „Will”? Czy „Will” używał wyrażeń skrótowych?), zanim rodzice zginęli, a on odrodził się jako Wilson Cleary. Miałam nadzieję, że tak. Kiedy chłopak zniknął mi z oczu, wróciłam do czytania tak roztargniona widokiem zamyślonego chłopaka za oknem, że omal ich nie przeoczyłam. Dwóch imion i nazwiska. Zdumiona przesunęłam po nich drżącym palcem. Walter i Helen Ravenelowie. Rodzice Wilsona, moi dziadkowie. I adres.

Rozdział 10 Willow Kiedy byłam dzieckiem, ojciec był gorliwym czytelnikiem tablic historycznych – tych metalowych prostokątnych tabliczek z zaokrągleniem na górze, które widuje się na polach, przy drogach czy na budynkach. Należał do tych osób, które zatrzymują się i czytają to, co większość ludzi omija obojętnie, nawet jeśli oznaczało to zatrzymanie się na trasie szybkiego ruchu, gdy inne samochody śmigały obok, albo zatrzymanie się na chodniku, nawet jeśli byliśmy już spóźnieni na koncert symfoniczny albo na film o Galapagos w IMAX-ie. Mimo że z biegiem lat zwyczaj ten budził we mnie coraz większe zniecierpliwienie, muszę przyznać, że to ciekawe, jak przeszłość i teraźniejszość potrafią obijać się o siebie: przystanek metra zmienia się w sklep z obuwiem sportowym, a miejsce narodzenia słynnego rzeźbiarza odradza się jako niemający okien klub nocny o nazwie Jądra w Ciemności. Równie ciekawe, że poznanie jakiegoś faktu może prowadzić do poszerzenia wiedzy w zupełnie nieoczekiwany sposób. Na przykład, krótki, lecz koszmarny postój przy drodze ekspresowej w Chancellorsville w Wirginii zachęcił mnie do zbadania losów lewego ramienia generała Stonewall Jacksona, które według tablicy historycznej amputowano właśnie tam, na polu bitwy. Dowiedziałam się, że ramieniu urządzono chrześcijański pochówek, ale wkrótce potem wykradli je i przenieśli w nieznane miejsce żołnierze Północy. To z kolei stało się punktem wyjścia do projektu o rytuałach pogrzebowych i okradaniu grobów na przestrzeni wieków, projektu, który tygodniami przyprawiał mnie o koszmary, ale okazał się, powiem nieskromnie, świetny. Przy takim wychowaniu nie było zapewne nawet takie dziwne, że przez lata bawiłam się tak, że w wyobraźni stawiałam własne tablice historyczne, które dotyczyły mojego własnego życia. No dobrze, może to i jest trochę dziwne. Zwłaszcza że przez pewien czas, kiedy miałam dziewięć czy dziesięć lat, zaczęłam je nawet notować w zeszycie: starannie rysowałam ołówkiem zaokrąglone u góry tabliczki i pieczołowicie kaligrafowałam napisy informujące o tak epokowych wydarzeniach jak: „Ostatni występ baletowy Willow Cleary”. „Tutaj, na tej scenie, Willow w wieku dziesięciu lat, w czerwcu, ubrana w kostium bratka, zatańczyła po raz ostatni swoją rolę w Alicji w Krainie Czarów. Była tak smutna, że musi rozstać się z baletem, że podczas obrotów chaînes poślizgnęła się i upadła, ale jej matka powiedziała, że nikt nie zauważył”. Na plaży Bethany w Delaware: „Willow Cleary po raz pierwszy weszła do oceanu”. Przed dwugłowym embrionem ludzkim w słoju z formaliną, będącym częścią ekspozycji w Muzeum Medycznym dra Müttera w Filadelfii: „Willow Cleary zawstydziła siebie i ojca, gdy publicznie wybuchła płaczem”, a w korytarzu za drzwiami gabinetu ojca: „Willow Cleary krzyczy na ojca za to, że kazał jej opuścić drużynę biegaczek, i o mało go nie zabija”. Właściwie ostatniej tabliczki nie narysowałam. Po pierwsze dlatego, że kiedy doszło do tego wydarzenia, nie miałam już tamtego zeszytu. Po drugie, gdybym zobaczyła to napisane czarno na białym, zżarłyby mnie wyrzuty sumienia. Oczywiście, nie bawiłam się w ustawianie w wyobraźni tablic historycznych już od lat, ale gdybym to robiła, to w pięknie przystrzyżony trawnik pod ogromnym dębem, który rośnie w południowej części terenu szkoły Webley, wbiłabym kołek ze lśniącą tablicą: „Szesnastoletnia

Willow Cleary po raz pierwszy stoczyła spór ze swoim rówieśnikiem – i wygrała”. A przynajmniej wydawało mi się, że wygrałam. Możliwe, że Luka zapatrywał się na tę sprawę inaczej, ale nawet on nie mógł zaprzeczyć, że przynajmniej dobrze broniłam swego stanowiska. Spór dotyczył Dorotei Brooke, jednej z głównych postaci Miasteczka Middlemarch. Jeśli nie przeczytaliście powieści, to przeczytajcie, ale do zrozumienia istoty sprawy wystarczy krótka charakterystyka: Dorotea jest zamożną piękną dziewczyną tuż po dwudziestce, która marzy o dokonaniu czegoś wielkiego, co zmieniłoby świat. Pomimo przerażenia i dezaprobaty rodziny wychodzi za znacznie starszego, niegrzeszącego urodą, oziębłego uczonego, pana Edwarda Casaubona, którego darzy głębokim podziwem, z myślą o tym, że pomoże mu w ukończeniu jego „wielkiego” dzieła o tematyce religijnej i udostępni je światu dla dobra ogółu. Małżeństwo okazuje się fiaskiem, głównie dlatego że Casaubon nie pali się do pisania swojego dzieła i nie interesuje się żoną. Kiedy chorowity Casaubon umiera, Dorotea przyznaje się przed sobą, że zakochała się w swoim przyjacielu, młodym i przystojnym kuzynie Casaubona, Ladislawie, którego kocha właściwie od początku, i chociaż tego mariażu również nikt nie pochwala, bo Ladislaw jest ubogi, a Dorotea bogata, ona i tak go poślubia i żyją długo i szczęśliwie. Uwielbiam Doroteę. Uwielbiam! I właśnie dlatego doszło do naszego sporu. Było akurat jedno z tych zjawiających się nie wiadomo skąd rozświetlonych, pomarańczowo-kobaltowych jesiennych popołudni, więc Luka i ja postanowiliśmy pogadać o naszym projekcie na dworze zamiast w bibliotece. Z początku decyzja zapowiadała katastrofę, ponieważ przez pierwszych kilka długich, rozdzierających chwil nie miałam pojęcia, jak w ogóle usiąść na ziemi i nie wyglądać przy tym jak kompletna idiotka. Po turecku? Z wyprostowanymi nogami? Z podkulonymi? Czy może jak Luka, zgiąć je w kolanach i oprzeć na nich łokcie? W głowie miałam mętlik, serce kołatało mi w piersi. W końcu zdecydowałam się usiąść bokiem z podgiętymi nogami, ale natychmiast wpadłam w panikę, bo zachowałam się tak strasznie dziewczęco, jak jakaś obrzydliwie wychuchana panienka, podobna do tej rzeźby Małej Syrenki Andersena, która siedzi na skale, tylko że oczywiście bez rybiego ogona. Wyprostowałam więc nogi przed sobą, o ułamek sekundy za późno przypomniawszy sobie, że w obcisłych czarnych spodniach moje bocianie kończyny wyglądają jak hebanowe patyczki do ryżu, ale wtedy nie mogłam już zmienić pozycji, bo nic nie byłoby gorsze od wiercenia się na ziemi i wyginania się w rozmaite kształty jak zbzikowana dziewczyna orgiami. Przeklinałam swoje nogi i żałosną nieśmiałość i popołudnie można by od razu spisać na straty, gdyby nie to, że kiedy zaczęliśmy rozmawiać o książce, natychmiast zapomniałam o tym, jak siedzę, i po prostu siedziałam. – No więc – zagadnął Luka – co myślisz o tej książce? Było to jedno z tych ekscytujących, denerwujących, niemożliwie szeroko otwartych pytań, na które istnieje o wiele za dużo odpowiedzi, ale musiałam spróbować. Byłam to winna samej książce, George Eliot i Luce za to, że mnie wybrał, dlatego wzięłam głęboki wdech i odpowiedziałam. – Po pierwsze, wydało mi się ciekawe, jak Eliot pisze raz z dystansu, a kiedy indziej przybiera ton wręcz intymny, i w pewnym momencie uderzyło mnie to, że ten styl wypowiedzi właściwie odzwierciedla samą fabułę, gdzie chodzi o ogólne sprawy społeczne, a także o stosunki i związki poszczególnych postaci, a jak się nad tym dobrze zastanowić, te dwa aspekty są właściwie nierozerwalne. Te perspektywy cały czas się przenikają. Hm, poza tym zauważyłam też, że sporo miejsca George Eliot poświęciła wyglądowi postaci kobiecych. Przyznaję, że nie doszłam do żadnych wniosków na temat strategii autorki w tym zakresie, ale fakty są takie, że najpiękniejsza z kobiet w powieści, Rozamunda Vincy, wyznaje najniższe wartości, a największa brzydula, Mary Garth, reprezentuje wartości najwyższe, ale także mamy Doroteę, która jest zdecydowanie piękna, choć nie w typowy…

W tej mniej więcej chwili spostrzegłam wyraz twarzy Luki: jego zdziwieniu towarzyszyło drganie kącików ust, jakby z trudem hamował śmiech. Powinnam oczywiście spalić się wtedy ze wstydu, bo spalanie się ze wstydu było moją standardową reakcją w kontaktach z rówieśnikami, ale z jakiegoś powodu, może dlatego, że Luka nadal sprawiał wrażenie miłego, w ogóle się nie zawstydziłam. Urwałam w połowie zdania i uniosłam brwi. – Bawię cię? – zapytałam. Uśmiechnął się do mnie półgębkiem. – Kiedy zapytałem, co myślisz o książce, tak naprawdę chodziło mi tylko o to, czy ci się podobała. – Aaaaa. – Ja też uśmiechnęłam się do niego. – Owszem, podobała mi się, nawet bardzo. Po prostu ją uwielbiam. A ty? Można by pomyśleć, że Luka jest zbyt wyluzowany i spoko, żeby zawracać sobie głowę takim pytaniem, a tym bardziej odpowiedzieć poważnie, ale on przekrzywił w zamyśleniu swoją rozczochraną głowę. Po raz pierwszy przyszło mi na myśl, że istnieje jakiś podniebny poziom luzactwa, który pozwala zapomnieć o wyluzowaniu i okazać zainteresowanie tym, co go interesuje. Kto wie? Tym, czego nie wiedziałam o wyluzowaniu i byciu spoko, można zapełnić książkę dłuższą niż Miasteczko Middlemarch. – Tak, podobała mi się – przyznał Luka. – Była zabawna, czego na pewno się nie spodziewałem. Niektóre postaci są oczywiście karykaturalne, ale inne zostały dobrze nakreślone i są fajne. Fred, pan Farebrother, Celia, Mary Garth. Spodobało mi się również, że Ladislaw nie jest żadnym ideałem faceta, tylko przez większość książki wydaje się raczej zdezorientowany i zagubiony. Ale Boże, Dorotea! – Zrobił taką minę, jakby miał zaraz zwymiotować. Przebiegło mi przez myśl, że trzeba być całkiem przystojnym, żeby z taką miną nadal wyglądać nieźle, ale zaraz potem pomyślałam: Co?! – Co?! – wykrzyknęłam, mrużąc oczy. – Nie podobała ci się Dorotea? – Rany, ale była wkurzająca. Nie grała ci na nerwach? Gwoli ścisłości, wcale nie uważam, że trzeba lubić bohaterów literackich, żeby ich uwielbiać. Uwielbiam mnóstwo postaci, z którymi nigdy nie chciałabym się kumplować. Na przykład Hamleta. Albo właściwie każdą z postaci Wichrowych Wzgórz. Ale Doroteę Brooke? Doroteę Brooke lubiłam, uwielbiałam, podziwiałam i darzyłam najszczerszą sympatią. Dorotea tak bardzo stara się być dobra. Jak można kogoś takiego nie lubić? Zacisnęłam zęby. – Nikogo, absolutnie nikogo nie może wkurzać Dorotea Brooke. Ona jest taka niewinna, szczodra i miła. Luka ośmielił się przewrócić oczami. – Daj spokój. Uważa się za lepszą od innych z wyjątkiem Casaubona, który jest przecież kompletnym leszczem. Wszyscy znajomi starali się wybić jej ślub z tym wapniakiem z głowy, ale ona uznała, że jest od nich mądrzejsza. – Bo jest! – Chcesz powiedzieć, że dobrze postąpiła, wychodząc za Casaubona? – W porządku, nie. Oczywiście, że podjęła złą decyzję, ale kierowały nią dobre pobudki. Pragnęła poświęcić się czemuś pięknemu i doniosłemu. A wszyscy inni ludzie, owszem, starali się nakłonić ją do podjęcia dobrej decyzji, ale ze złych powodów. – Wiedzieli, że to napuszony dupek, i mieli rację. – Żartowali sobie z tego, jak mruga oczami, na litość boską. Naprawdę myślisz, że nie powinno się brać ślubu z kimś tylko dlatego, że innym nie podoba się, jak ten ktoś mruga? Luka pokręcił głową. – Gdyby nie był takim napuszonym dupkiem, gdyby był fajnym facetem,

prawdopodobnie nie nabijaliby się z niego. Ten argument mnie zaskoczył, bo wcześniej nie przyszło mi to do głowy. Ale teraz uznałam, że Luka ma rację, że może nawet jest to prawidłowość uniwersalna. Jeśli się kogoś lubi lub kocha, nie zwraca się uwagi na jego cielesne niedoskonałości. Wąskie barki, sękate dłonie albo lekko wyłupiaste oczy mogą nawet sprawić, że taka osoba ma dla nas jeszcze więcej uroku. Ale jak się kogoś nie lubi, wtedy każdy pretekst jest dobry. Szczerze mówiąc, zauważyłam raz, że Bec Lansing ma lekko zaokrąglone policzki, jedyna cielesna ułomność, i natychmiast z ogromną satysfakcją zaczęłam w myślach przezywać ją „chomikiem”. – To prawda – przyznałam. – Czy myślisz, że Dorotea naprawdę uważała Casaubona za ciacho? Koleś miał myszki. – No i co? – Dwie białe myszki. Na gębie. – No i co z tego? – Na gębie. I wyrastały z nich włosy. Wzruszyłam ramionami. Powinnam nadmienić, że nigdy wcześniej nie użyłam w stosunku do mężczyzny określenia „ciacho” i mogłabym przysiąc, że nigdy tego nie zrobię. – Ale Dorotea nie myślała o sprawach tak powierzchownych jak ciachowatość – powiedziałam i natychmiast pomyślałam: „Czy ktoś w ogóle mówi ciachowatość?”. Luka znowu spojrzał na mnie z lekkim zdziwieniem. – Raczej rzadko. – Słucham? – Zapytałaś właśnie, czy ktoś mówi „ciachowatość”. Tak, ale rzadko. Na litość boską, powiedziałam to na głos. Jak do tego doszło? Czy to możliwe, że istnieje bardzo cienka granica między nieskrępowaniem a patologią i że w ciągu dziesięciu minut z tym chłopakiem udało mi się ją przekroczyć? Może właśnie tak się stało i dlatego postanowiłam się nie przejmować. Wzruszyłam ramionami. – O – powiedziałam. – Dzięki. – Nie ma sprawy. No więc przyznaj: Dorotea uważała, że jest ponad sprawy tak przyziemne jak pociąg seksualny, ale się pomyliła. Kiedy osoba się z kimś spotyka, jeśli wychodzi za tego kogoś za mąż, pociąg seksualny ma znaczenie. Fundamentalne. Popatrzyłam na Lukę, tam na trawie, na jego szerokie bary, na białe, kwadratowe, równe zęby, na skośne czarne oczy, na miodową cerę. I pomyślałam: „Jeśli chodzi o ten konkretny temat, nie jesteś zupełnie bezinteresowny, co?”. Ale tym razem dopilnowałam, żeby powiedzieć to tylko w głowie. – W porządku – przyznałam. – Tak, popełniła błąd. Luka odchylił głowę i spojrzał na baldachim dębowego listowia. – Tak, to prawie zawsze błąd, kiedy młoda osoba zadaje się z kimś znacznie starszym. Po raz pierwszy podczas tej rozmowy zrobiło mi się gorąco ze wstydu, co zresztą zupełnie nie miało sensu, bo nie „zadawałam się” nigdy z nikim, a tym bardziej zaś z kimś, kto byłby znacznie starszy. Odepchnęłam jednak wstyd na bok i wróciłam do obrony Dorotei. – Ale to jeszcze nie czyni z niej osoby irytującej. Popełniła błąd, bo była naiwną idealistką: to mogło się przytrafić wielu ludziom. – Owszem – przyznał Luka, wciąż wpatrując się w koronę drzewa. – Rzeczywiście mogło się przytrafić wielu ludziom. Ale nieprawda, że nie czyni to z niej osoby irytującej. – Ale przecież – powiedziałam – mogła uciec do domu, gdy tylko zdała sobie sprawę z tego, jaką gnidą jest Casaubon, a jednak przy nim wytrwała. Czemu się tak uśmiechasz?

– „Gnida” – odrzekł Luka, parskając śmiechem. – Ciekawy dobór słów. – Dziękuję. A teraz przyznaj mi rację. – Stawiałem, że puści zgreda w trąbę, ale owszem, wytrwanie przy nim było szlachetne. – Z całą pewnością. Na dodatek umiała wyciągnąć ze swoich błędów wnioski. Nie sposób twierdzić, że poślubiła Ladislawa z niewłaściwych powodów. Ostatecznie zdała sobie sprawę, że pod tym względem jest taka jak inni: zakochała się. Jeśli z początku była ździebko arogancka, to później odnalazła w sobie pokorę, prawda? – Okay, masz rację – stwierdził Luka. Popatrzył na mnie, pokręcił głową i znów się roześmiał. – Co? – „Ździebko” – powiedział. Pokazał mi uniesiony kciuk, na co odpowiedziałam tym samym gestem, choć nie miałam zielonego pojęcia, czy jest to zgodne z przyjętym zwyczajem. Spędziłam z Luką pod tamtym dębem prawie godzinę i nie posunęliśmy się w pracy nad projektem zbyt daleko, ale wbrew moim poprzednim narzekaniom na trwonienie czasu w pracy grupowej, tym razem to jakoś mi nie przeszkadzało. Właściwie nie istniał żaden powód, dla którego tak by to miało wyglądać, ale już dawno nie czułam się równie swobodnie jak podczas rozmowy z Luką. Ostatnimi czasy rzadko byłam w stanie się odprężyć, czy to w szkole, czy w domu, nawet z panem Insleyem, w towarzystwie którego byłam szczęśliwa, och, bardzo szczęśliwa – ale zdecydowanie za bardzo – bo ja wiem – podekscytowana, żeby się rozluźnić. Dziwnym trafem na trawniku pod tym rozłożystym dębem czułam się tak, jak dawniej czułam się w domu: była to przestrzeń, gdzie mogłam odetchnąć, bezpieczny azyl, w którym zapomniałam o istnieniu jakichkolwiek zagrożeń. Kiedy Luka wyciągnął telefon, żeby sprawdzić godzinę, miałam ochotę wyrwać mu go z ręki i cisnąć za siebie. – Kurde, muszę lecieć – powiedział. – Za niecałą godzinę mam trening pływacki. Zupełnie straciłem poczucie czasu. – Och, przykro mi. – Nie, było w porzo. Wstał, wysoki na tle nieba – a kontur jego nastroszonych włosów zdumiewająco przypominał gmach Opery w Sydney. Wyciągnął rękę, żeby pomóc mi się podnieść. Przez ułamek sekundy gapiłam się na nią z pustką w głowie; nigdy wcześniej nie trzymałam za rękę chłopaka w swoim wieku, nawet w sposób zupełnie niezobowiązujący, niemający nic wspólnego z trzymaniem się za ręce chłopaka i dziewczyny, ale zanim zauważył – mam nadzieję – moje wahanie, chwyciłam jego dłoń (była to ładna dłoń, znacznie większa niż moja, niespecjalnie szorstka ani gładka, niespocona) i pomógł mi się dźwignąć. – Dzięki – powiedziałam. Po fakcie zdumiewało mnie, że nie zdrętwiałam z paniki na myśl, co zrobić z jego dłonią, kiedy już wstałam. Ruchem, który – pochlebiałam sobie – był prawie płynny, puściłam jego dłoń i strzepnęłam źdźbła trawy z nogawek spodni. – Trenujesz w szkole? – Nie, drużyna szkolna zaczyna ćwiczyć dopiero za jakiś czas. A ja pływam przez cały rok w klubie. – O rany. Codziennie? – Dwa razy dziennie, oprócz weekendów. Rano przed szkołą i potem wieczorem. – Ja cię kręcę! Nigdy nie robisz sobie laby? – Rzadko, ale kiedy mam dużo prac domowych, robię sobie krótki trening solo w szkolnym basenie i odpuszczam trening w klubie. Pan Wheelwright, trener w Webley, dał mi

klucz. Ruszyliśmy w stronę biblioteki. W oddali zobaczyłam biegające dziewczyny – „pewnie drużyna biegaczek”, pomyślałam i poczułam ukłucie żalu. Ale wcale nie chciałam być gdzie indziej, było mi tak przyjemnie i normalnie tutaj. – Więc teraz rozumiem. – Pokiwałam głową. – Co? – Te twoje włosy. Z łobuzerskim uśmiechem podrapał się w głowę, przez co brązowozłociste włosy nastroszyły się jeszcze bardziej. – No tak, mocno sterczą. Moja mama mówi, że mają kolor nieznany ludzkości i że łamią się, jakby były ze szkła, co jest prawdą. – Przypominają mi jeża, tylko metalicznego. – O kurde. Nikt nigdy nie nazwał mnie metalicznym jeżem – powiedział. – Jakoś trudno mi w to uwierzyć – stwierdziłam. Luka się roześmiał. – Słuchaj, może podrzucę cię do chaty? Chcesz? I wtedy znowu się spięłam, bo przypomniałam sobie, że umówiłam się z panem Insleyem na krótką lekcję jazdy. Później miał tak jak zawsze podwieźć mnie pod dom, kilkaset metrów od bramy. Powiedziałam mu, że po lekcjach mam spotkanie grupowe, ale nie powiedziałam, że potrwa godzinę. Straciłam poczucie czasu tak samo jak Luka. Naszła mnie niepokojąca myśl: pan Insley siedzi w swoim gabinecie, bawi się nerwowo swoim zegarkiem i czeka. Jednocześnie jednak kusiło mnie, żeby zapomnieć o lekcji i pojechać do domu z Luką. Przypuszczam, że po prostu chciałam czuć się tak spokojnie i normalnie jeszcze przez chwilę. Co zrobić? Co zrobić? Ale dylemat dręczył mnie tylko przez parę chwil, bo właśnie wtedy biegaczki zbliżyły się na tyle, że na przedzie paczki rozpoznałam Bec z rozwianymi włosami, a gdy zobaczyła Lukę, zaczęła machać do niego jak rozbitek na bezludnej wyspie, który dostrzegł statek, i przyspieszyła do sprintu. W ciągu paru sekund już była przy nas, ale nie wiem, czy mnie zauważyła, bo nie dała tego po sobie poznać żadnym słowem ani gestem. – Lukey! – zawołała i wskoczyła mu radośnie na plecy, oplatając ramionami jego szyję. I ot tak, po prostu, stałam się niewidzialna. – Złaź, bo nie wytrzymam. Kurde, ile ty ważysz? – jęknął Luka, udając, że się chwieje. – Osiemdziesiąt? Osiemdziesiąt pięć kilo? Pomachałam Luce na pożegnanie, czego nie zauważył, bo przecież byłam niewidzialna, a potem ruszyłam truchtem do biblioteki i zniknęłam, zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, że odeszłam, albo – jak Bec – zauważyć, że w ogóle tam byłam. Z jakiegoś głupiego powodu oddech przyspieszył mi tak, że wiedziałam, że jeśli się nie uspokoję, zaraz się rozpłaczę. Stanęłam więc na chwilę, starając się zapanować nad łomotaniem serca, wdychając przesiąknięte wonią papieru i kurzu biblioteczne powietrze. „Oni się nie liczą, głupia, ani Bec, ani nawet Luka, ani w ogóle żaden z uczniów tej przeklętej szkoły. Jak mogłaś ubrdać sobie, że jest inaczej? Czy zapomniałaś już, co masz, co jest tylko twoje i sprawia, że nic nie jest w stanie cię dotknąć?”. Oczywiście, że nie zapomniałam. Jak bym mogła? Nikt z nich się nie liczył, nikt. Stanęłam w głębi biblioteki, wyprostowałam grzbiet i wypięłam pierś, przypominając sobie prawdę, którą uświadomiłam sobie tak niedawno: nic mnie nie poruszy, ani wyrzuty sumienia, ani strach, ani siostra, która nie jest siostrą; nikt mnie nie skrzywdzi, żadni wrogowie, samotność czy znajomi, którzy przestają mnie znać w towarzystwie; mogę wznieść się ponad wszystko, bo jestem zakochana. Bo byłam – och, jak bardzo byłam zakochana.

* Ostatecznie nie mieliśmy tego dnia lekcji jazdy, i to wcale nie dlatego, że pan Insley zdenerwował się na mnie za spóźnienie. Jak się okazało, sam utknął w gabinecie dyrektora, gdzie długo rozmawiali o nieposłusznym uczniu, i wszedł sprężystym, szybkim krokiem do klasy pełne dwie minuty po tym, jak tam dotarłam. Tak uroczo brakowało mu tchu i tak pięknie mnie przepraszał, a ja byłam tak wyczerpana po spotkaniu (czy raczej niespotkaniu) z Bec i, jeśli mam być szczera, wciąż obolała po tym, jak Luka pozbył się mnie jak gorącego kartofla, że nie miałam nic przeciwko temu, że odwołał lekcję i po prostu odwiózł mnie prawie pod dom. W samochodzie mało się odzywałam, słuchałam tylko pana Insleya, który naigrawał się z dyrektora Fogerty’ego („z ustami pełnymi górnolotnych frazesów, sztywny jak kołek i pękaty jak beczka”) i byłam wdzięczna za towarzystwo kogoś, kto lubi mnie na tyle, by nabijać się ze swoich przełożonych w mojej obecności. Zanim jednak wysiadłam z auta, pan Insley nagle spoważniał i położył rękę na moim ramieniu. Nawet przez płaszcz poczułam przeskakujące iskry. – Willow – powiedział pan Insley, zaglądając mi w oczy. – Myślę, i mam nadzieję, że się ze mną zgodzisz, że możemy posunąć się dalej. Serce zabiło mi jak szalone, a w uszach zaczęło dzwonić czy to ze strachu, czy z radości. – Och. Ja... Eee. W porządku – wydusiłam z siebie. – To znaczy, tak, to dobry pomysł. – Wspaniale! Do tej pory ograniczaliśmy się do parkingów i krótkich ekskursji, ale myślę, że powinniśmy rzucić się na głęboką wodę i ruszyć na prawdziwą przejażdżkę. Oblały mnie bliźniacze fale ulgi i rozczarowania, sama nie wiem, która z nich była większa. Uśmiechnęłam się. – Naprawdę pan sądzi, że jestem gotowa? Jasnobłękitne oczy pana Insleya błysnęły figlarnie. – Owszem! Ale musimy sobie wykroić więcej czasu. Myślisz, że uda ci się wyrwać w tę sobotę? Możesz jakoś przekonać rodziców? Kiwnęłam głową tak rezolutnie, zdecydowanie i energicznie, jak można by się spodziewać po żołnierce Korpusu Kobiet. – Ma się rozumieć – zapewniłam. – Dobrze. – Uścisnął moje ramię i pochylił się bliżej. – Znakomicie. Co powiesz na jedenastą przed południem w parku? Na pewno się na to piszesz? Kiedy pan Insley popatrzył na mnie w ten sposób, z taką uwagą i wstrzymanym oddechem, poczułam się bardziej wyjątkowa, bardziej interesująca niż kiedykolwiek w swoim życiu. Właściwie mógł zaproponować cokolwiek, przelot balonem przez Pacyfik, salto na rozbujanym trapezie, a ja zgodziłabym się całym sercem. – Jak najbardziej! – oznajmiłam. W jego twarzy znów się coś zmieniło, a potem – i wcale mi się to nie przywidziało – popatrzył na mnie z czułością, niezaprzeczalną czułością. – I tak trzymaj, moja panno – powiedział, a gdy potem szłam poboczem do domu, niby szłam, lecz w duchu tańczyłam, skakałam, fruwałam, te ostatnie dwa słowa raz po raz wystrzeliwały mi w głowie niczym fajerwerki, wybuchając kwiatami czystego światła. Och, byłam jego panną. Jego i nikogo innego. * Nie prowadzę dziennika, a gdybym prowadziła, nie ośmieliłabym się napisać o dniach, które upłynęły od czasu, gdy po raz pierwszy spotkałam się z panem Insleyem w parku, ale lekcje jazdy, wszystkie cztery, a każda bardziej świetlista i cenniejsza od poprzedniej, zapisały się

w mojej duszy mocno i wyraźnie. Właściwie przechowywałam w duszy po dwie wersje każdej z lekcji, długą i skróconą. Zapamiętałam najdrobniejszy szczegół i gdy leżałam wieczorem w łóżku, sięgałam po te długie wersje, rozwijałam je niczym zwoje jedną po drugiej i rozkoszowałam się wspomnieniem każdej sekundy, każdego słowa, każdego spojrzenia. Ale każda z lekcji zawierała też jedną czy dwie chwile szczególne, punkty kulminacyjne, klejnoty, momenty nasycone najistotniejszą treścią, pełne i jędrne, więc kiedy miałam mniej czasu, kiedy siedziałam, powiedzmy, przy kolacji albo na lekcji, puszczałam sobie wersję skróconą, która przelatywała mi przez myśli niczym kometa. Wspomnienie numer jeden: Z nogą na pedale gazu ruszam samochodem, jakbym podrywała do galopu konia wyścigowego po podniesieniu bramki. Wciskam hamulec tak, że nasze głowy gwałtownie podskakują. Wstyd wypełnia mi pierś, a potem słyszę wspaniały dźwięczny śmiech pana Insleya, który przebija się przez mrok i sprawia, że wszystko na świecie – każdy maleńki szczegół – jest znowu idealny. Wspomnienie numer dwa: Jest tuż po szkole, blade, przedzierające się od czasu do czasu przez chmury promienie słoneczne wpadają przez szyby samochodu. Patrzę na pana Insleya nowymi, nieśmiałymi i podekscytowanymi oczami, bo założył lustrzane okulary i flanelowy kaszkiet. Po lekcji, która wiązała się z jeżdżeniem po całym parkingu, parkujemy i siadamy na masce jego auta, pijemy kawę z termosu, który przyniósł: mnie wręcza kubek, a sam pije z termosu. Obłok pary unosi się nad moim kubkiem niczym duszek, słońce chowa się za chmurę, a mnie przebiega dreszcz. Pan Insley bierze z moich kolan mój szalik, owija mi starannie szyję, a ja widzę w jego okularach swoje odbicie. Potem mówi: „O, proszę”. Wspomnienie numer trzy: Ćwiczymy cofanie, parkowanie, korzystanie z kierunkowskazów. Kiedy spoglądam we wsteczne lusterko, czuję na sobie jego wzrok. Jego spojrzenie pali mnie w policzek, w bok szyi. Potem siedzimy na masce, jest na tyle rozgrzana, że czuję ciepło przez dżinsy, a pan Insley pyta, czy jestem szczęśliwa. Tulę kubek z kawą w obu dłoniach, zadzieram głowę w niebo i mówię: „Tak, uwielbiam z panem jeździć”, podczas gdy tak naprawdę chcę powiedzieć: „Uwielbiam jeździć i uwielbiam pana”. On na to: „Dobrze, ja też lubię z tobą jeździć, ale pytałem ogólnie”. Więc mówię: „Ogólnie to nie wiem. Na pewno nie tak bardzo jak w tej chwili”. A pan Insley zauważa: „Mam nadzieję, że nie uznasz tego za impertynencję, ale czasem czuję, że jesteś uwięzionym ptakiem i czekasz, aż ktoś da ci wolność”. W tej właśnie chwili, gdy to mówi, uświadamiam sobie, że rzeczywiście tak się czuję. Patrzę na niego i myślę: „Daj mi wolność”. Pan Insley uśmiecha się, wyciąga rękę, odgarnia mi kosmyk włosów i mówi: „No i te pióra. Przez całe trzydzieści lat, jak żyję, nie widziałem nigdy takich włosów jak twoje”. Wspomnienie numer cztery: Wypuszczamy się na dłuższą przejażdżkę, kilka kilometrów szosą, tam i z powrotem. Boję się, ściskam kurczowo kierownicę, ale też nie posiadam się z radości, podekscytowana jego niezłomną wiarą we mnie. Kiedy wracamy na parking, wysiadam i kręcę się w kółko z radosnym śmiechem. Prowadzenie samochodu jest straszne i cudowne, a ja świetnie sobie radzę. Gdy pan Insley łapie mnie za rękę, myślę, że – och, mój Boże, proszę – przytuli mnie do siebie, ale on uśmiecha się szeroko, gratuluje i serdecznie ściska mi rękę. „Tak bardzo jestem panu wdzięczna, że mnie pan uczy, panie Insley”, mówię, a on dalej trzyma moją dłoń, dotyka czubka mojego nosa dwoma palcami i odpowiada: „Proszę, mów mi Blaine”. * W sobotę rano, mimo że miałam się spotkać z panem Insleyem dopiero o jedenastej, powiedziałam matce, że będę odrabiać lekcje z „przyjaciółmi ze szkoły” (to dopiero oksymoron!) w pobliskiej kawiarni o wpół do dziewiątej. Powiedziałam, że zjemy wspólnie śniadanie, potem

wybierzemy się do biblioteki, żeby się pouczyć, i ktoś po południu odwiezie mnie do domu. Musia była przeszczęśliwa, jej twarz cała rozpromieniła się na wieść o tym, że mam w szkole przyjaciół („Wspólne śniadanie! Ale się fajnie kumplujecie”). Natychmiast zaproponowała, że podwiezie mnie do kawiarni, a ja poczułam takie wyrzuty sumienia, że aż skręcało mnie w żołądku. Mimo że ostatnio okłamywałam ją regularnie, to kłamstwo było szczególnie wyrafinowane, więc towarzyszyło mu szczególne poczucie winy. Ale nic z tym nie mogłam począć: musiałam wydostać się z domu, zanim ojciec się obudzi. Wtedy chciałby się ze mną zobaczyć, jeśli zaś kłamanie Musi było trudne, to kłamanie ojcu, wciąż obłożnie choremu, słabemu, poruszającemu się z wysiłkiem, zachrypniętemu i rozmamłanemu od snu, byłoby nie do zniesienia. Nie, poprawka. Zniosłabym to, ponieważ zniosłabym wszystko, byle kupić sobie tych parę drogocennych godzin z panem Insleyem, ale wyrzuty sumienia paliłyby mnie jak rozżarzone węgle. W tym miejscu chciałabym zaznaczyć, że dałabym wszystko, aby przyspieszyć powrót ojca do zdrowia, i z całego serca cieszyłam się z każdej oznaki poprawy. Kiedy wracałam po szkole do domu, wchodziłam do jego pokoju i widziałam, że nie leży w łóżku, tylko siedzi przy biurku albo w swoim obitym czerwonym aksamitem fotelu, bezpiecznie otulony stożkiem światła ze zrobionej z brązu lampy stojącej, z książką na kolanach – nie posiadałam się z wdzięczności. Chciałam, żeby znowu był dawnym sobą, naprawdę chciałam. Jednakże musiałam przyznać, że dzięki temu, iż wciąż nie odzyskał dawnej formy, było mi znacznie łatwiej spotykać się z panem Insleyem. Kiedy ojciec wydobrzeje, będzie mi znacznie trudniej. Ale te zmartwienia zostawiłam sobie na później. Kawiarnia znajdowała się o kilka kilometrów od parkingu parku stanowego, więc przebiegłabym ten dystans bardzo szybko. Ale choć jeden raz chciałam spotkać się z panem Insleyem niespocona i niewymęczona po całym dniu w szkole, a rano ubrałam się ze szczególną dbałością. Skrzętnie skrywana prawda jest taka, że uwielbiam ciuchy. Poznałam w życiu sporo domorosłych modniś wśród dziewczyn, które nie chodziły do zwykłej szkoły: te, które noszą długie spódnice, swetry, flanelowe chodaki i gwatemalskie pulowery, a długie włosy zaplatają w warkocze, ale nigdy się do nich nie zaliczałam. Dobry Boże, przenigdy! Nie przeglądałam magazynów mody nawet w kolejce sklepowej czy w poczekalni dentystycznej, ale gdy tylko wybieraliśmy się z rodziną na wycieczkę do Nowego Jorku, uważnie obserwowałam każdą kobietę, która przechodziła obok. Ojciec uznałby takie zainteresowanie za szokująco płytkie, ale na szczęście nie cierpiał zakupów, a matka dawała mi wolną rękę, więc miałam całkiem fajną garderobę, w każdym razie do czasu, gdy musiałam spuścić z tonu i przybrać bardziej głupkowaty styl, żeby przetrwać w szkole. Panu Insleyowi więcej niż raz zdarzyło się nazwać mnie „starą duszą”, więc dla niego nie musiałam ubierać się jak nastolatka. Mieliśmy wybrać się na przejażdżkę za miasto, w związku z czym założyłam ciemnobrązowe wełniane spodnie, leciutki kaszmirowo-moherowy sweterek w kolorze kremowym i karmelowobrązową kurtkę zamszową. Pan Insley wnosił do naszej znajomości tak dużo: doświadczenie, dowcip, erudycję, więc ja mogłam przynajmniej ładnie wyglądać. Choć nasze dotychczasowe spotkania były cudowne, przeczuwałam w kościach, że dzisiejszy dzień będzie inny, wyjątkowy, może wręcz przełomowy. Z każdym krokiem, który przybliżał mnie do parku, to przeczucie się potęgowało, a gdy ujrzałam pana Insleya opartego o drzwiczki wozu od strony kierowcy, w kapeluszu, okularach przeciwsłonecznych i tweedowym płaszczu, którego nigdy wcześniej nie widziałam, zrozumiałam, że miałam rację. Nie pomachał mi, lecz obserwował każdy mój krok, a później ruszył w moją stronę, ujął obie moje dłonie i, och, dobry Boże, pocałował mnie w oba policzki, najpierw w prawy, potem w lewy.

– Willow – powiedział – wyglądasz jak ucieleśnienie jesieni. – Och, nawzajem! – wyrwało mi się w oszołomieniu i prawie spaliłam się wtedy ze wstydu, ale pan Insley wybuchnął tym swoim wspaniałym serdecznym śmiechem: panaceum na wszelkie zło. Jazda okazała się długa i przerażająca, samymi wąskimi, krętymi, niemającym pobocza drogami między drzewami i polami, a wzdłuż szosy biegł rów głęboki jak fosa. Gdy ściskałam kurczowo kierownicę i wlepiałam wzrok w drogę, łapałam się na tym, że zapominam oddychać, a przez cały ten czas panu Insleyowi usta się nie zamykały, opowiedział mi o tym, jak kuzyn nauczył go jeździć w zielonym pikapie na identycznych drogach, w pobliżu domku nad jeziorem jego dziadków, kiedy miał trzynaście lat. Mówił o rysach na karoserii, o sytuacjach o włos od kraksy, o powodzi, o spotkaniach z policją i z niedźwiedziem, a wszystko to wiązało się z prowadzeniem samochodu i wydarzyło się jednego lata, prawdopodobnie najlepszego w całym jego życiu. Te historie były fascynujące, naprawdę – ale za bardzo skupiałam się na drodze przed sobą, żeby reagować na nie bardziej elokwentnie niż za pomocą „och”, przez co czułam się jak pusta lala, ale właściwie się to nie liczyło. Liczyło się, że mi zaufał, a ja go nie zawiodłam, ale kiedy wreszcie zatrzymałam samochód na parkingu przed kamienną tawerną Union Jack, o mało nie rozpłakałam się z ulgi, że to już koniec. – Byłaś wspaniała, Willow! – oświadczył radośnie pan Insley. – Dziękuję – powiedziałam z rumieńcem na twarzy. Zastanawiałam się nad dodaniem „Blaine”, ale nie zdołałam się przemóc. Bez względu na to, jak wielką przyjemność sprawiła mi jego propozycja, bym mówiła mu po imieniu, i bez względu na to, jak bardzo pragnęłam tak go nazwać, kiedy przyszło co do czego, po prostu nie byłam w stanie. Ćwiczyłam nawet w domu, w swoim pokoju, ale nawet tam wymówienie imienia „Blaine” wychodziło mi niezdarnie. Jako że pan Insley robił lekko zbolałą minę, ilekroć tytułowałam go „panem Insleyem”, więc na razie nie zwracałam się do niego ani tak, ani tak, i miałam nadzieję, że nie zauważy. Tawerna była stara, zatłoczona i przytulna, z belkowanym stropem, ciemną boazerią, deskami na podłodze, kominkiem i oszałamiającym wyborem piw beczkowych. Pan Insley zamówił guinnessa, a wtedy, choć nie rozumiałam do końca dlaczego, w głowie zapaliła mi się czerwona lampka. Ale może tylko na myśl, że będę musiała prowadzić samochód w drodze powrotnej, na co pewnie i tak byłam skazana. – Dla pani też? – spytała kelnerka z błyskiem w oku, który wyglądał mi na bezecny, ale mógł wcale taki nie być. Może uznała, że jestem pełnoletnia. – Nie, dziękuję – odpowiedziałam nieco wyniośle. – Poproszę filiżankę darjeeling, jeśli macie, z mlekiem. – W porządku. – Kelnerka puściła do mnie oko. Panu Insleyowi zależało na tym, żebym w pełni posmakowała atmosfery angielskiej tawerny, więc zamówił szalone ilości jedzenia: kiełbaski z tłuczonymi ziemniakami, Yorkshire pudding, smażoną rybę z frytkami, toad in the hole i grzanki Welsh rabbit. Nie miałam serca mówić mu, że z szacunku dla mojego ojca anglofila moja mama do perfekcji opanowała tajniki kuchni angielskich pubów, mimo że jako wegetarianka żadnego z tych dań nie mogła jeść. Uważałam za dowód miłości, jaka łączyła moich rodziców, że kiełbaski z tłuczonymi ziemniakami stały się specjalnością kuchni mojej mamy. Przygotowała tę potrawę na obiad trzy dni wcześniej. Byłam zbyt pobudzona, by dużo zjeść, ale to nic. Towarzystwo pana Insleya wystarczało, bym czuła się jak w najpiękniejszym śnie. W tych czterech ciemnych, oświetlonych ogniem z kominka, przytulnych ścianach byliśmy we własnym świecie, który zdawał się istnieć poza czasem, oddalony o lata świetlne od szkoły Webley. Byliśmy we dwoje zjednoczeni z tłumem,

a zarazem ponad nim, jak książę i księżniczka w przebraniu, pragnący zasmakować życia plebsu i zachwyceni swoją eskapadą. Mówiłam więcej niż zwykle, głównie o książkach, bo moje codzienne życie wydało mi się zbyt zwyczajne na tak szczególną okazję, i przyznam nieskromnie, że wysławiałam się tak, jak zawsze pragnęłam w rozmowie z panem Insleyem, z bystrością i mądrością ponad swój wiek. Kiedy zjedliśmy wszystko, co mogliśmy, i kelnerka przyniosła nasz rachunek, a mnie przebiegł pierwszy dreszcz smutku, że nasze spotkanie się kończy, wydarzyło się coś niesamowitego, chwila lśniąca i doskonała: pan Insley złapał mnie pod stołem za rękę. – Nie mogę się powstrzymać i po prostu muszę ci wyznać, że jesteś fantastyczna, Willow – powiedział. – Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Słów mi zabrakło. Zacisnęłam wargi i pokręciłam głową, trzymając mocno jego długą, chudą i jakby nerwową dłoń (odnosiłam wrażenie, że cała jego cudowna, gorączkowa energia skoncentrowała się w tej dłoni), starając się zapamiętać każdy jej szczegół, każdą kostkę i ścięgno. – Wiesz, czego pragnę? – Pochylił się do mnie, a nasze twarze znalazły się w odległości zaledwie kilku centymetrów od siebie. – Chciałbym pokazać ci łódź, którą buduję. Nie spodziewałam się takiego wyznania, głównie dlatego, że nie wiedziałam przedtem o tym, że buduje łódź; nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, że taki z niego budowniczy. Właściwie sprawiał wrażenie kogoś, kto nigdy niczego nie zbudował. Ale gdy jego słowa dotarły do mnie w pełni, zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo są romantyczne. – Och, chętnie ją zobaczę – powiedziałam. – Jest w moim domu. To znaczy, w szopie tuż za domem. Sam dom to właściwie nic specjalnego; jest nieduży i trochę zapuszczony. Wynająłem go tylko ze względu na szopę, gdzie stary właściciel przechowywał kolekcję motocykli. Jest prawie równie duża jak sam dom, w sam raz do budowania łodzi. Przyjedziesz do mnie kiedyś? Wkrótce? – Dobrze – zgodziłam się. To „dobrze” wydało mi się duże, większe niż obietnica. Pan Insley zaczął znowu coś mówić, lecz nagle spuścił wzrok. Kiedy znowu na mnie popatrzył, na policzkach miał rumieniec. – Po prostu to powiem. Ostatnio, od tygodni, kiedy myślę o wypłynięciu tą łodzią, wyobrażam sobie, że ty jesteś ze mną na pokładzie, a wiatr plącze twoje wspaniałe włosy. Czy to głupie? Byłam tak wzruszona, że oczy zapiekły mnie od łez. – Och, nie – zapewniłam. – Wcale nie. Czar tawerny oddziaływał na mnie tak mocno, że choć przyblakł nieco, gdy wyszliśmy na popołudniowe słońce, bynajmniej się nie rozproszył. Przepłynęliśmy otoczeni nim jak złocistym obłokiem po chodniku aż do stojącego na parkingu samochodu i nie rozpierzchł się nawet wtedy, gdy pan Insley zbliżył się do mnie, otworzył moją dłoń, położył na niej kluczyki, zamknął mi palce i – o, rozkosz nad rozkoszami – mocno przycisnął wargi do moich kłykci, nie odrywając ich przez jedną, dwie, trzy, cztery sekundy. Tym, co przebiegło przez moje ramię, na szyję i dalej, aż na głowę, był prąd miłości. Kiedy unosił głowę, nad jego ramieniem spostrzegłam pewnego mężczyznę. Stał obok swojego samochodu i obserwował nas bezwstydnie z uniesionymi pytająco czarnymi brwiami. Nie widziałam jego oczu, bo nosił okulary przeciwsłoneczne, takie dla biegaczy, z prostymi zausznikami, ale i tak czułam na sobie świdrujące spojrzenie. Dopiero w tej chwili magia tawerny uleciała, a gdy jej zabrakło, zawahałam się i serce ścisnęło mi się nerwowo. Ale potem zupełnie sama, bez pomocy czarów, zadarłam głowę i posłałam mężczyźnie uśmiech triumfu. „Gap się, ile wlezie – chciałam mu powiedzieć – i tak nie zrozumiesz miłości takiej jak nasza”.

Zanim jednak zdążyłam to zrobić, mężczyzna się odwrócił. Tym razem, kiedy jechałam długą, krętą drogą do domu, mimo gęstniejących chmur i nieba, które pociemniało tak bardzo, że musiałam włączyć światła, wcale się nie bałam.

Rozdział 11 Taisy Miałam klucz do domu ojca od sześciu dni, zanim z niego skorzystałam. Praktyczny powód był taki, że zaledwie kilka kroków od okrągłego podjazdu między cyprysami żywopłotu znajdował się prześwit, który prowadził prosto do ogrodu na tyłach, mogłam więc przejść z samochodu do domku basenowego, w ogóle nie postawiwszy stopy w głównym domu. Powód zaś mniej praktyczny był taki, że choć jestem osobą, która zazwyczaj nie próbuje doszukiwać się symbolicznych znaczeń w rzeczywistych zdarzeniach, bo zwykle jest to objaw egoizmu, a zawsze złego smaku, to przy słowach „klucz do domu ojca” nie umiałam się przed tym powstrzymać. „Po prawie dwóch dekadach, gdy drzwi pozostawały przed nią zamknięte na głucho, Taisy Cleary ma klucz do domu swojego ojca. W chwili, której nigdy się nie spodziewała i nigdy nie zapomni, Taisy Cleary dostała klucz do domu swojego ojca. Taisy Cleary ścisnęła klucz do domu swojego ojca w dłoni i wiedziała już, że nic nie będzie takie samo jak dotąd”. I tak dalej, i dalej. Fakt, że klucz dostałam od Caro, a nie Wilsona, rozcieńczał nieco stężenie symbolizmu, podobnie jak to, że gdy mi go wręczała, wyjaśniła przepraszającym tonem, że klucz nie daje nieograniczonego dostępu do domu, bo choć otwiera wszystkie zwykłe zamki, nie pasuje do tych dodatkowych, prędko jednak dodała, że te zamykane są tylko w nocy i Willow otwiera je rano zaraz po obudzeniu. Nawet w rozcieńczonej postaci symbolizm nadal mi się narzucał: posiadanie klucza do domu ojca znaczyło dla mnie tak dużo, że aż żałość serce ściskała. Tak więc, by uniknąć konfrontacji z tym faktem, w ogóle unikałam korzystania z tego przeklętego cholerstwa. Ale kiedy pewnego popołudnia weszłam do pobliskich delikatesów, zobaczyłam skrzynkę jabłek odmiany Stayman – matowych, ciemnoczerwonych z zielonkawymi plamkami, wyglądających znacznie bardziej jabłkowo niż lśniące stosy red delicious – i przypomniało mi się, że Caro napomknęła raz, że je uwielbia, więc kupiłam jej całą siatkę. Wróciłam do domu, poszłam do domku basenowego jak zwykle, odłożyłam swoje zakupy i z siatką jabłek ruszyłam do głównego domu. Nacisnęłam klamkę drzwi wejściowych, ale okazały się zamknięte. Zaklęłam pod nosem i stałam przed domem jak kołek, kipiąc z emocji, wśród których znalazło się też obrzydzenie, że kipię z emocji. „Jesteś jego córką – powiedziałam sobie. – Córki mają klucze do domów swoich ojców; to normalne. I korzystają z tych kluczy, by otwierać drzwi w domach swoich ojców, zupełnie normalnie”. Tylko że oczywiście nie robiłam tego od siedemnastu lat, więc stałam na ganku, bezsilnie rozemocjonowana i chciałam skorzystać z tego klucza, a jednocześnie nie poczuć, że to jakieś szczególnie doniosłe wydarzenie. Boże, dlaczego wszystkiemu, co wiązało się z Wilsonem, musiała towarzyszyć nerwówka? Zastanawiałam się, czy nie zostawić jabłek na ganku, i ta myśl przeważyła szalę: stwierdziłam, że jeszcze gorsze od skorzystania z klucza do domu ojca z poczuciem, że to coś wyjątkowego, jest uznanie tego doświadczenia za tak wyjątkowe, że nie można się na nie zdobyć. Wsunęłam klucz w ten cholerny zamek i przekręciłam. W domu panowała taka cisza, że echo moich kroków na marmurowej posadzce dudniło niczym grzmoty piorunów i o mało nie zostawiłam jabłek na stoliku w holu i nie zawróciłam, ale

gdybym teraz stchórzyła, nigdy bym sobie nie wybaczyła. Z pomrukiem zniecierpliwienia wcisnęłam breloczek z kluczem do kieszeni kurtki, przełożyłam siatkę jabłek z jednej ręki do drugiej i ruszyłam do kuchni. Tam, na marmurowym blacie znalazłam dużą misę z niebieskiego szkła, w której leżały tylko dwa pociemniałe banany i która zdawała się czekać właśnie na mnie. Odsunęłam banany na bok i resztę misy wypełniłam jabłkami. Oto byłam w domu Wilsona, poczynałam sobie nader śmiało i, do licha, świetnie się z tym czułam. Tak mnie to pochłonęło, że dopiero po włożeniu ostatniego jabłka do misy zobaczyłam Caro. Na kuchennym stole, przy misce zupy, która wyglądała na taką samą dyniową z grzybkami, jaką właśnie kupiłam sobie w delikatesach na obiad, leżało coś, co w pierwszej chwili mój mózg rozpoznał jako dziwne kosmate stworzenie – może nadmiernie wyrośniętą i szczególnie długowłosą świnkę morską – a co okazało się głową Caro. Nie spoczywała ani na skrzyżowanych ramionach, ani nawet na jednej ręce swojej właścicielki; lewy policzek leżał bezpośrednio na blacie, a ręce znajdowały się pod stołem tak, że nie było ich widać. Jak tylko zdałam sobie sprawę z tego, że to ona, pomyślałam: „O, na szczęście nie zamoczyła sobie włosów w zupie”. Zaraz potem naszła mnie gorączkowa myśl: „O Boże, żeby tylko nie umarła!”. Kiedy do niej biegłam, uderzyłam biodrem o krawędź blatu i warknęłam pod nosem „Kurwa!”, i zdaje się, że w przeciwieństwie do szelestu papierowej siatki czy odgłosu jabłek lądujących w misie to słowo albo samo warknięcie przedarło się do świadomości Caro, bo poderwała głowę, przycisnęła dłonie do oczu, a potem zamrugała i wlepiła we mnie wzrok tak nieprzytomny, że zastanawiałam się, czy nie jest pijana albo jeszcze gorzej. „Dobry Boże – pomyślałam – Willow ma już Wilsona, z całą swoją wilsonowatością i felernym sercem na dokładkę, za ojca. Nie potrzeba jej do tego matki pijaczki”. Ale po kilku sekundach oczy Caro oprzytomniały, a twarz okrzepła i nabrała normalnego wyrazu, tak jak zwykle u ludzi, którzy budzą się z głębokiego snu. Caro rozejrzała się dookoła, spuściła wzrok na swoją zupę i popatrzyła na mnie. – No, ładne rzeczy. – Uśmiechnęła się. – Przyłapałaś mnie na drzemce. Na drzemce! Tak jakby wszyscy ucinali sobie drzemkę z głową praktycznie w talerzu zupy. – Przepraszam – powiedziałam czym prędzej. – Trafiłam po prostu na staymany w delikatesach i pomyślałam o tobie. Zamierzałam zostawić je na ganku, ale wiesz, miałam ten klucz, który mi dałaś kilka... z sześć dni temu, i pomyślałam... – Zamilkłam wreszcie i skinęłam głową na misę pełną jabłek. – Jak miło, że o mnie pomyślałaś – ucieszyła się Caro. – Och, pewnie cię wystraszyłam. Bo widzisz, rzecz w tym, że nigdy dobrze nie sypiałam. To chyba kwestia złych genów, których na szczęście nie przekazałam Willow. Tak czy inaczej, kiedy nie mogę w nocy spać, zdarza mi się, niestety, przysnąć w ciągu dnia. Przysnąć to za mało powiedziane. Sen zmorzył ją, gdy jadła zupę. Jakby poraził ją piorun. – Moja przyjaciółka Trillium nazywa takie drzemki zastrzykami energii. – Dostosowałam się do reguł jej gry. – Niesamowite, że bez względu na to, gdzie jest, potrafi w pewnym momencie odchylić głowę do tyłu, zasnąć głęboko na piętnaście minut, a potem po prostu budzi się rześka i pełna sił. Caro zebrała w dłonie kępki włosów po obu bokach głowy i odciągnęła je do tyłu, z dala od twarzy, w geście, który przypuszczalnie stanowił ekwiwalent przeczesania palcami kręconych włosów. – Obawiam się, że ja nie czuję się po swoich drzemkach rześko. Potrzebuję czasu, żeby stanąć potem na nogi. Nagle zerknęła na ogromny, zabytkowy zegar ścienny i uderzyła pięścią w blat tak

mocno, że aż miska z zupą zadygotała. – Cholera jasna! – Co się stało? – zapytałam. – Powinnam być teraz w samochodzie, w drodze do szkoły po Willow. Po lekcjach zwykle zostaje w szkole, żeby popracować nad projektem grupowym na angielski. Zwykle zostaje dłużej, czasem nawet na kilka godzin, ale jutro ma ważny sprawdzian z matematyki. Poprosiła, żebym podjechała po nią przed szkołę o czwartej. Rzuciłam okiem na zegar. Była za pięć. – Jeżeli wyjedziesz teraz, spóźnisz się tylko kilka minut. Napisz jej esemesa, żeby wiedziała, że jesteś w drodze. Caro patrzyła na mnie oszołomiona. – Nie, nie. Ona nie ma komórki. Wilson uważa, że telefony komórkowe prowadzą do uwiądu związków międzyludzkich. A poza tym, sama rozumiesz, do niedawna nie potrzebowała komórki, bo cały czas była w domu. O rany. Telefony komórkowe? Nie kto inny jak Wilson potrafił doprowadzić do uwiądu związków międzyludzkich samym tonem swojego głosu, jak miałam okazję się przekonać. Ale biedna Willow, w szkole średniej bez telefonu komórkowego! – Aha. No cóż, na pewno nie przejmie się zbytnio, jeśli spóźnisz się parę minut, prawda? Caro westchnęła i zdawało się, jakby wraz z tym westchnieniem uleciała z niej energia. Powieki jej opadły, plecy przygarbiły i nagle zrobiła się znacznie bardziej senna niż jeszcze przed sekundą. – Jak wspomniałam, po drzemce potrzebuję czasu, żeby dojść do siebie. Wiem, że to brzmi dziwnie – uśmiechnęła się blado – ale raczej nie powinnam siadać teraz za kierownicą. Masz może trochę czasu? Powiedziała, że będzie czekać tuż przed szkołą. – Och! Ja? Tak, jasne. Oczywiście. Wiem, gdzie jest Webley. Zaraz tam pojadę. W drodze zastanawiałam się nad Caro. Z pewnością sprawiała wrażenie dostatecznie energicznej, kiedy walnęła pięścią w stół i zaklęła. A zmęczenie opadło ją tak szybko, jakby ktoś nacisnął pstryczek. Czy to możliwe, że sama ten pstryczek nacisnęła? Zobaczyła mnie i w ułamku sekundy podjęła decyzję, że to ja powinnam odebrać Willow ze szkoły? Ale czemu? Przypomniało mi się śniadanie z ciastem jabłkowym, kiedy od niechcenia napomknęła o szkole Wilsona. Czy to możliwe, że Caro była taką cichą – może i niezupełnie cichą, lecz łagodnie falującą, zamgloną i meandrującą – wodą, która brzegi rwie? Dzięki temu, że nie spodziewała się mojego samochodu, miałam okazję poczekać kilka minut przy krawężniku i poobserwować Willow, nieświadomą mojej obecności. Nigdy wcześniej nie nadarzyła mi się taka sposobność. Po pierwsze dlatego, że w ogóle rzadko ją widywałam, po drugie zaś, gdy już się spotykałyśmy, zawsze robiła się czujna, zawsze w najwyższym stanie gotowości, ale też pogardliwa, jakbym była jakimś nikczemnym robakiem, który może ją podstępnie ukąsić. Teraz, gdy patrzyłam na nią niewidoczna, zaskoczyło mnie to, co zobaczyłam. Siedziała na jednej z ławek, które stały po obu stronach chodnika prowadzącego do głównego wejścia szkoły. Każda ławka była komuś dedykowana i miała mosiężną tabliczkę z imieniem i nazwiskiem swojego patrona. Tak się składa, że wiedziałam, że ławka Willow jest poświęcona Dotty Pikkels. Allie Pham, moja koleżanka z grupy baletowej, która chodziła do Webley, została po raz pierwszy pocałowana na tej ławce przez gracza lacrosse Stana Manleya, i przez cały semestr pisała później we wszystkich swoich zeszytach „Kocham cię, Dotty Pikkels”, a kiedy Stan ją rzucił, wydrapała wszystkie „kocham”, przeprawiając je na „nienawidzę”. Teraz Willow siedziała na „Dotty Pikkels”, nawijając na dłoń koniec swojego szalika, z rozwianymi włosami i rozpiętym płaszczem, podczas gdy na ziemi u jej stóp, wsparty na rękach

i z długimi nogami wyciągniętymi przed siebie siedział chłopak. Nawet z oddali dostrzegłam, że jest piękny, pewnie z domieszką krwi azjatyckiej, barczysty, z włosami sterczącymi na wszystkie strony i uśmiechem anioła. Sposób, w jaki siedział, z całym tym nieświadomym wdziękiem i swobodną pewnością siebie, przypominał mi o Trillium i wiedziałam, że dobrze jest być tym chłopakiem tak samo, jak dobrze jest być Trillium. Wcześniej wyobrażałam sobie, że Willow czuje się w szkole jak ryba wyrzucona na brzeg, pozostawiona samej sobie i samotna, smętnie szwendająca się po zatłoczonych i gwarnych korytarzach, podczas gdy ujrzałam ją rozgadaną, droczącą się i kiwającą palcem na przystojnego chłopca, jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie. Ale na mój widok natychmiast zesztywniała i nastroszyła się, zasklepiając się w sobie i chowając swoją osobowość tak szybko, jakby składała parasol. Dostrzegłam jednak lęk w jej oczach, jeszcze zanim otworzyła drzwiczki samochodu. – Czy mama dobrze się czuje? – zapytała. – Coś się jej stało? Jest w domu? Przycisnęła plecak do piersi, jak gdyby próbowała w ten sposób powstrzymać drżenie ciała, a ja po raz enty od czasu, gdy ją poznałam, miałam ochotę mocno ją przytulić. – Tak i czuje się dobrze – zapewniłam czym prędzej. – Jest tylko trochę zmęczona. Drzemała sobie i nie do końca się obudziła, kiedy akurat się na nią natknęłam, i poprosiła, żebym odebrała cię ze szkoły. Nic wielkiego. – Widziałaś ją? Kiedy spała? Jej konsternacja była wręcz namacalna. – No tak, ale obudziła się i porozmawiałyśmy. Nic jej nie jest. – Gdzie? – Pytasz o to, gdzie spała? Willow pokiwała głową w napięciu. – Ech-em... no więc kupiłam akurat jabłka, które lubi, więc wstąpiłam na chwilę do kuchni, żeby je tam zostawić, i zobaczyłam ją przy stole. Czekałam – niecierpliwie, z nadzieją – aż Willow zapyta, jak właściwie weszłam do jej domu, ale ona tylko zamknęła oczy i odprężyła się z ulgą. – Och, była w domu – wymamrotała, a potem złapała się na tym i wyprostowała plecy. – Raz znalazłam ją śpiącą na ławce w ogrodzie, co oczywiście nie jest niczym strasznym. To artystka, czasami traci w nocy poczucie czasu i zapomina o śnie, co artystom zdarza się chyba dosyć często. Zupełnie normalne i zrozumiałe. Ale nie chciałabym, żeby teraz spała na dworze ze względu na pogodę: jest coraz chłodniej. – Aha. Cóż, gdyby zrobiło się naprawdę zimno, prawdopodobnie i tak by się obudziła, nie? Teraz, gdy przestała się martwić, znowu stała się wyniosła. Rzuciła mi ostre spojrzenie, mówiące: „Nie masz o niczym pojęcia”, a potem odwróciła się do okna. – Więc to z tym chłopakiem pracujesz nad projektem na angielski? – zapytałam. – Kto powiedział, że pracuję z chłopakiem? – odparła zimno Willow, wciąż wyglądając przez okno. – Nikt. Twoja mama powiedziała, że zostajesz po lekcjach w szkole, żeby pracować nad projektem grupowym, więc chyba chodziło mi tylko o to, że osobą, z którą pracujesz w grupie, jest chłopak. – Aha. W takim razie zgadza się. Jeżeli istniał gen odpowiedzialny za wysokie mniemanie o sobie, odziedziczyła go wprost od Wilsona, aż do ostatniego odcinka DNA. Nie zamierzałam jednak dać się sprowokować. – Wygląda na to, że wyprowadzałaś go z jakiegoś błędu – zauważyłam ze śmiechem.

– Co masz na myśli? – Nawet z oddali – powiedziałam – widać, kiedy dwoje ludzi się spiera. Widać to po ich posturze, po wyrazie ich twarzy, po tym, jak jedno z nich na przykład kiwa drugiemu palcem. Wy dwoje wyglądaliście jak ludzie, którzy prowadzą przyjacielski spór. Wzruszyła ramionami. – Ach, tak. – A ty wyglądałaś jak osoba, która spór wygrywa. Przez chwilę wydawało mi się, że się uśmiechnie, ale tylko znowu wzruszyła ramionami. Opanowała ten nastoletni gest bez pudła: lekkie drgnienie barku, jeszcze lżejsze przechylenie głowy na bok, jak gdyby nawet poniżając mnie, nie chciała trwonić swojej drogocennej energii. Chciałam jej powiedzieć, że trzykrotne wzruszenie ramionami w tak krótkim czasie to naprawdę przesada; właśnie to zdradzało jej amatorszczyznę. Była to chęć małoduszna i natychmiast się zawstydziłam. W ramach kary za swoją małoduszność postanowiłam powiedzieć coś, w co naprawdę będzie mogła zatopić swoje ząbki. – Tak czy siak, fajniutki był. Rzuciłam to zdanie jak zranioną fokę, a Willow jak rekin nie była w stanie oprzeć się pokusie. Odwróciła się od okna i spojrzała na mnie z pogardą wypisaną na twarzy. W tamtej chwili, mimo że wyglądała zupełnie inaczej niż Wilson, wyglądała identycznie jak on. – „Fajniutki”. Obawiam się, że nie wiem, co to znaczy. Wychowałam się w domu, gdzie „fajniutki” było poza zakresem naszego słownictwa. Jaka szesnastolatka ma w zakresie swojego słownictwa wyrażenie „zakres słownictwa”? Mimo wszystko, niezła szpila. Ale Willow jeszcze nie skończyła. – Nie mogę więc odnieść się do ewentualnego bycia przez Lukę fajniutkim bądź nie, oprócz stwierdzenia, że jeśli Luka rzeczywiście jest fajniutki, to nie zwróciłam na to uwagi. Ja natomiast zwróciłam uwagę na to, że dwukrotnie użyła jego imienia w jednym zdaniu, choć na pewno nie chciałaby zdradzić się przede mną, co to znaczy. Zrobiła to, bo nie mogła się powstrzymać, bo po prostu lubiła wymawiać jego imię: dzięki temu Luka stawał się odrobinę bardziej jej za każdym razem, gdy to robiła. Prawdopodobnie sama zresztą nie zdała sobie z tego sprawy, może nie przyzna się do tego przed sobą jeszcze długo, ale ja już wiedziałam. Znałam to z własnego doświadczenia. „Ben”, wargi na początku zwarte, później otwarte, a na koniec czubek języka przytknięty do podniebienia. Też tak miałyście? Ha! Mnie tak zostało, niechaj niebiosa mają mnie w swej opiece. Zerknęłam na Willow, która całe dotychczasowe życie spędziła otoczona troską, spętana miłością i zamknięta w swoim ładnym, maleńkim, otoczonym wysokimi murami świecie, gdzie zawsze ktoś miał na nią baczenie. Co by się stało z tym światem, gdyby dała się porwać swoim namiętnościom? Wyobrażałam sobie, jak wirują w ogrodzie, niszczą kwiaty, wdrapują się na mury albo burzą je i palą. „Niech ciebie też niebiosa mają w swej opiece, Willow”. * Jadąc po Willow, tak się spieszyłam, że zostawiłam komórkę w domku basenowym, a kiedy wróciłam – po tym, jak Willow posłała mi szorstkie „dziękuję” i pomaszerowała do domu, a ja poszłam do siebie – czekała na mnie wiadomość od Bena. Ponieważ nie miałam jego numeru, nie wiedziałam, że to on dzwonił, ale pierwsze słowa nagrania brzmiały: „Hej, Taisy, tu Ben”. Aż mnie zatkało z wrażenia. Kiedy doszłam jako tako do siebie, odsłuchałam wiadomość po raz drugi. Wyraźnie słyszałam nerwowość i niepewność w jego głosie, ale liczyło się jedno.

Zadzwonił. – Hej, Taisy, tu Ben. Mam nadzieję, że znajdziesz dla mnie chwilę. Jadę teraz do taty, wiozę mu zakupy i pomogę trochę w pracy, ale mam przy sobie telefon. Później też będę w okolicy. Dobra, to dzięki. Na razie. Już miałam do niego zadzwonić, właściwie mój palec zawisł już nad jego numerem, ale zamiast tego ruszyłam do drzwi. Dojechałabym do domu pana Ransoma nawet z zamkniętymi oczami – i dobrze się składało, bo po telefonie od Bena byłam mocno rozkojarzona. Piętnaście minut później dotarłam na miejsce. Na podjeździe stała stara zielona furgonetka Świata Ogrodniczego Ransoma, ale Bena ani widu, ani słychu. Stanęłam na podwórzu i przyjrzałam się posesji. Dom był mały, stary, zbudowany z cegieł o różnych wymiarach, z mnóstwem skrzynek na parapetach, zabawnym kamiennym kominem, z łączonymi ołowiem szybami w oknach, obrośnięty drzewami o gnących się fantazyjnie konarach wyglądał tak samo jak zawsze: jak dom z baśni. Przycisnęłam kciuk do mosiężnego guzika dzwonka i wsłuchałam się, z zamkniętymi oczami, w znajomy rozstrojony dwutonowy dźwięk. Ten fałszujący dzwonek doprowadzał pana Ransoma do szału, bo choć śpiewać nie umiał, miał całkiem dobry słuch, ale teraz ucieszyłam się, że nigdy go nie naprawił. Usłyszałam odgłosy kroków w środku, a potem drzwi się otworzyły i stanął w nich Ben. Miał na sobie dżinsy, zmechaconą bluzę Middlebury, buty do biegania i wyraz zaskoczenia na twarzy. Nie była to może radość, którą bym wolała, ale ostatnim razem, gdy się widzieliśmy, odszedł ode mnie rozgniewany, więc nie zamierzałam narzekać. Odchylił się na piętach do tyłu, jakby mój widok wytrącił go z równowagi. – Hej – powiedział. – Hej. – Rozpakowywałem właśnie... zakupy. – Pomachał kciukiem w stronę kuchni. – Rozumiem. – Tak, tata uwielbiał kiedyś robić zakupy spożywcze. Może pamiętasz. Ale kiedy Bobbie zachorowała, sam nie wiem, chyba po prostu się odzwyczaił. Wolał nie oddalać się od domu. Więc zacząłem go wyręczać. – Och, nie, mam nadzieję, że nadal gotuje. Zawsze to uwielbiał. Ben się uśmiechnął. – No, właśnie do tego wraca. Niedawno zrobił swoje popisowe klopsiki. Aha, zaczął też narzekać na moje zakupy, a to niechybnie dobry znak. Podobno kupiłem złą pastę pomidorową, więc myślę, że wkrótce znowu sam się tym zajmie. – Cieszę się – powiedziałam. – Mówił mi o Bobbie. Wygląda na to, że bardzo to przeżył. Cieszę się, że odzyskuje formę. Ben pokiwał głową w zamyśleniu. – Tata i Bobbie to było coś wyjątkowego. Kiedyś przysiągłbym, że nie ma na świecie nikogo tak radosnego jak mój tata, ale myślę, że Bobbie prześcignęła nawet jego. We dwoje byli... – Urwał i odetchnął ciężko. – Przepraszam. – Za co? Uśmiechnął się kpiąco. – Od tematu zakupów do śmierci i prawdziwej miłości w ciągu pierwszych dwóch minut naszej pierwszej rozmowy od siedemnastu lat. – Drugiej, ściśle rzecz biorąc – zauważyłam i natychmiast się skrzywiłam. – Lepiej nie przypominać tamtej rozmowy, co? – Nie. Tamta była niewypałem, w czym miałem swój udział. Nie powinienem odchodzić w ten sposób.

– Cóż, ja też nie wykazałam się zbytnim taktem, ni z gruszki, ni z pietruszki prosząc cię o to, żebyś ze mną pojechał. – Chyba za bardzo mnie zaskoczyłaś. – Wiesz, nigdy nie umiałam być w twoim towarzystwie taktowna. Z innymi ludźmi wychodzi mi to bez problemu. Ale kiedy byłam z tobą, to tak, jakbym wiedziała, co myślę, lepiej niż w towarzystwie innych, ale zapominam, że czasem lepiej coś przemilczeć albo przeredagować. Mówię po prostu to, co akurat myślę. Kiedy podniosłam na niego wzrok, stwierdziłam, że odsunął się ode mnie, mimo że w ogóle się nie poruszył. – No i zobacz, właśnie znowu zrobiłam to, o czym mówię – dodałam z zażenowaniem. Popatrzył na mnie trochę cieplej. – Tak? Nie zauważyłem. – I jeszcze w środku zdania przeszłam z czasu przeszłego na teraźniejszy, prawda? – Możliwe – powiedział, uśmiechając się lekko, ale potem dodał: „Nieważne” takim tonem, jakby chciał o tym jak najszybciej zapomnieć. – Na litość boską – powiedziałam. – Jestem tak speszona, że zaraz padnę trupem. Ben powinien się roześmiać, ale tego nie zrobił. Staliśmy tylko naprzeciw siebie i nie mogliśmy spojrzeć sobie w oczy. Zamiast tego zaczęłam gapić się na jego buty, które były jaskrawopomarańczowe i niezwykle nowoczesne. Przypomniało mi się, że Ben zawsze uwielbiał biegać. We wspomnieniach błysnęła mi jego twarz po zawodach drużyn szkolnych, gdy jego policzki zarumieniły się na jaskraworóżowo. – Bardzo kulturalnie z mojej strony, że każę ci tak stać na zimnie – odezwał się w końcu. – Może wejdziesz do środka? Zerknęłam mu przez ramię, w głąb domu. Byłam tam taka szczęśliwa, szczęśliwsza niż gdziekolwiek indziej. – Nie wiem – powiedziałam. – Zawsze dobrze czułam się w tym domu. Gdybym weszła, możliwe, że zaczęłabym gadać, co myślę, zupełnie bez cenzury, i mogłabym cię wystraszyć na zawsze. Jak myślisz? Następna lekka odwilż. – Rzeczywiście zachodzi takie ryzyko. A potem znowu zapadła krępująca cisza. Och, ta gra w piekło–niebo, raz miło, raz niezręcznie, z Benem, który to otwierał drzwi trochę szerzej, to przymykał, szarpała mi nerwy. Chciałam złapać go za ramiona, potrząsnąć nim i powiedzieć: „Po prostu ustąp! Polub mnie, polub!”. – Zadzwoniłeś do mnie – przypomniałam mu. – A właściwie skąd wytrzasnąłeś mój numer? Ku mojej bezbrzeżnej uldze, Ben zachichotał. – Właściwie nie jestem pewien. Czekaj, czy nie zostawiłaś przypadkiem wiadomości w sklepie? Albo dwóch? Czy zaraz, chyba raczej czterech? – Trzech – uściśliłam. – Chciałam przeprosić za brak taktu w naszej pierwszej rozmowie. – Nie trzeba. Ale dziękuję. – Proszę. Wreszcie patrzyliśmy na siebie nawzajem. Chłonęłam go wzrokiem, wyłapując każdy szczegół – na to, że ma brwi grube i gęste, ale tak równe, jakby je uczesał, na to, jak jego szyja drgała, gdy przełykał ślinę – tak życzliwie i nienachalnie, jak tylko mogłam, i miałam nadzieję, że on patrzy na mnie w ten sam sposób, choć trochę w to powątpiewałam. Wyglądał raczej na kogoś, kto nie wie, co powiedzieć.

– Zadzwoniłeś, żeby porozmawiać o czymś konkretnym? Jeśli nie, ale chciałeś pogadać, to oczywiście w porządku, jak najbardziej. Ben jakby się ocknął, spoważniał, mrużąc oczy i ściągając kąciki ust tak jak zawsze, kiedy się martwił. „O-o” – pomyślałam. – Właściwie chodziło o coś konkretnego. Mianowicie o Willow. Drgnęłam z zaskoczenia; nie spodziewałam się, że usłyszę to imię akurat z ust Bena. Poczułam się tak, jakby zderzyły się dwa światy. – Znasz ją? – zapytałam. – Właściwie nie. Ale widziałem, jak biega. Od powrotu do domu wziąłem udział w kilku wyścigach, a to na pięć, a to na dziesięć kilometrów. Dobra jest. – Skąd wiedziałeś, że to ona? Uśmiechnął się półgębkiem. – Trudno nie zauważyć Wilsona kibicującego ją ze wszystkich sił na trasie. – O kurczę. Wilson? Kibicujący? – No. Niesamowite. – Zupełnie nieprawdopodobne. Ben przestąpił z nogi na nogę. – Na pewno nie chcesz wstąpić? – zapytał. Jeszcze raz zerknęłam w głąb domu i poczułam, że dałabym prawie wszystko, by znaleźć się w środku, rozsiąść się z podkulonymi nogami na obszernej kanapie albo w skórzanym fotelu. – Rzecz w tym – wyznałam – że ten dom to jedyne miejsce, a naprawdę głęboko się nad tym zastanawiałam, więc raczej się nie mylę, no więc ten dom to jedyne miejsce, gdzie nigdy nie przydarzyło mi się nic złego. I byłam w nim miła. Tak łatwo mi przychodziło bycie najmilszą wersją siebie samej w tym domu. – O – powiedział Ben. – Powiem o tym tacie. Spodoba mu się. – Nie dodał, że jemu się to podoba, i zauważyłam, że jego oczy znów przybrały neutralny wyraz. – No więc, w każdym razie – dorzuciłam czym prędzej – naprawdę chciałabym, żeby tak zostało, żebym nie miała z nim żadnych negatywnych skojarzeń, a po twojej minie widzę, że sprawa z Willow dotyczy czegoś niepokojącego. – Okay – powiedział. – Czy w takim razie masz ochotę się przejść? – Jasne. Założysz kurtkę? Oczy mu się zaświeciły. Wiem, że ludzie zawsze tak mówią, ale tylko czarne oczy rzeczywiście się świecą, a oczy Bena były rzeczywiście czarne. Pokręcił głową. – Co? – zapytałam. – Wciąż uważasz, że wszyscy powinni chodzić w kurtkach. Ta drobna, rzucona od niechcenia uwaga była dla mnie wspaniałym prezentem. Ben wciąż dobrze mnie pamiętał. Poczułam, że promienieję. Ruszyliśmy sprzed domu. – Wiesz, może to nic – zaczął Ben – w każdym razie, mam taką nadzieję, ale parę dni temu, w sobotę, pojechałem do pewnego angielskiego pubu, bo umówiłem się tam z kimś na piwo. Kiedy powiedział „z kimś”, przebiegł mnie dreszcz. Miałam ochotę zapytać o tego kogoś, ale wprowadziłam moratorium na gadanie bez zastanowienia, przynajmniej do końca tego spaceru, a nie przychodziło mi do głowy, jak taktownie zapytać: „Jakiej płci był ten ktoś? Była ładna? I jaki jest stopień waszej zażyłości, w skali od jednego do dziesięciu?”. Zauważyłam zresztą, że teraz, gdy rozmowa dotyczyła teraźniejszości, a przynajmniej niedawnej przeszłości, z głosu i postury Bena zniknęło napięcie. Chciałam, aby tak pozostało. – No więc wjechałem na parking – podjął. – Wysiadłem z samochodu i już miałem wejść

do pubu, kiedy zobaczyłem Willow. – Widziałeś Willow na parkingu przed pubem? To dziwne. Gdyby Wilson był na chodzie, to angielski pub byłby oczywistym wyborem dla takiego świrniętego anglofila jak on, ale Caro nie wydaje się podzielać tej fascynacji. Chociażby dlatego, że jest wegetarianką. Czy Anglicy w ogóle jedzą warzywa? – Jeśli tak, to nigdy się o tym nie słyszy. Ale nie, ona nie była z Caro. – Aha. – Była z facetem, znacznie starszym facetem. – Co? Jesteś pewien? Ben potarł dłonią czoło. – No dobra, nie na sto procent. Nie mogłem mu się przyjrzeć, bo stał odwrócony do mnie tyłem i miał na głowie czapkę, ale wyczuwało się coś takiego w jego ruchach. I jego ręce wyglądały jakoś tak staro. Nie „staro” staro, po prostu jak ręce osoby dorosłej. Widziałem jego prawą dłoń naprawdę wyraźnie, kiedy jej dotknął. Zatrzymałam się gwałtownie. – Dotknął? Co masz na myśli? – Nie, nie, przepraszam. Uniósł i pocałował jej dłoń. Nic zboczonego. Tylko że... Odwróciłam się do niego przestraszona. – Tylko co? – Nie potrafię tego wytłumaczyć. To moje subiektywne odczucie, ale mimo że, technicznie rzecz biorąc, nie było w tym niczego zboczonego, to jednak było. Zastanawiałem się nad tym. Może przez to, że wydawał się wobec niej zaborczy, a może to tylko przez różnicę wieku – rzeczywistą czy też urojoną. Wiem tylko, że w pierwszym odruchu chciałem go od niej odciągnąć. – Więc czemu zrezygnowałeś? Czekaj. Nie mam wcale zamiaru sugerować, że powinieneś. Ciekawa jestem, co cię powstrzymało. – Cóż, po pierwsze, to był tylko pocałunek w rękę. Nic więcej. A poza tym, zanim zdążyłem zareagować, ona mnie zobaczyła. – Serio? I co zrobiła? – Posłała mi taki specyficzny uśmiech, pewny siebie i... – Chełpliwy? – Królewski – wyjaśnił Ben. – Wyglądała jak absolutne przeciwieństwo osoby w tarapatach. – Ale i tak się niepokoisz? – Ile ona ma lat? Szesnaście? Siedemnaście? – Szesnaście. – W tym wieku można znaleźć się w tarapatach i nawet o tym nie wiedzieć. Szliśmy dalej. Z przodu zobaczyłam niebieską ścianę domu pani Pando. Zawsze wybiegała do nas z ciasteczkami dla psów, nie z psimi przysmakami, tylko ciasteczkami z kawałkami czekolady, a my braliśmy je od niej, obiecując, że damy je psom na deser, a potem zjadaliśmy je sami. – Pani Pando – powiedziałam i od razu skrzywiłam się boleśnie. Na chwilę zapomniałam, że powinnam trzymać się w rozmowie tego, co jest tu i teraz. Przygotowałam się na to, że Ben zlekceważy moje słowa albo znowu się najeży, ale chyba też się zapomniał, bo powiedział zupełnie swobodnie: – Ciekawe, czy zorientowała się kiedykolwiek, że psy nie mogą jeść czekolady. – O Boże, mam nadzieję, że nie – stwierdziłam.

– Ja też. – Był wysoki? – zapytałam. – Ten facet. – Nie był niski. Wyższy niż Willow. Prawdopodobnie nie tak wysoki jak ja. – Śniady lub opalony? – Nie zauważyłem. – Hm. Widziałam dzisiaj Willow z chłopakiem, z kolegą, z którym chodzi na angielski, prawdopodobnie w jej wieku. Czyli jest na tyle dorosły, żeby mieć prawo jazdy, oczywiście przy założeniu, że trafili mu się rodzice, którzy nie są Wilsonem. – Był wysoki? I śniady? – Wyglądał na wysokiego, chociaż akurat siedział. Ale owszem, zdecydowanie śniady. Może pół-Chińczyk albo pół-Koreańczyk. I piękny. Ben spojrzał na mnie z rozbawieniem. – Tak, wiem. I kto tu teraz jest zboczony? – przyznałam. – Ale nie, tak naprawdę jego uroda nie zainteresowała mnie szczególnie. Była po prostu faktem, którego nie sposób nie zauważyć. – Wydawało się, jakby coś ich łączyło? – Możliwe. Prowadzili bardzo ożywioną rozmowę. Ale sprawiali raczej wrażenie przyjaciół, którym pisane jest bycie razem, ale żadne z nich jeszcze nie zdaje sobie z tego w pełni sprawy. – Zgromadziłaś te spostrzeżenia, po prostu patrząc, jak ze sobą rozmawiają? – Jestem kobietą – powiedziałam. – Jesteśmy wrażliwe na tego typu niuanse. – Jasne. – Więc to mógł być on? Luka? – Nie mogę przysiąc, że to nie był on. Niestety, nie miałem okazji ujrzeć oślepiającego piękna jego twarzy. – Ach. Rzeczywiście, pech. A samochód? Wyglądał jak samochód nastolatka? Ben przystanął i się zamyślił. – Wiesz co? Tak. Jakiś japończyk, sedan. Dosyć stary model. Chyba toyota. W nie najlepszym stanie. – Aha. Samochód, który kiedyś był samochodem rodzinnym, ale potem rodzina sprawiła sobie nowy, a starego grata wcisnęła nastolatkowi. – Bardzo prawdopodobne. Mam nadzieję, że tak. Wydaje się, że to dziwne miejsce na obiad dla pary nastolatków w sobotę po południu, ale niewykluczone. – Pamiętaj, że Willow nie jest typową nastolatką – zauważyłam. – Została ukształtowana przez największego wielbiciela Winstona Churchilla, który kiedykolwiek nosił okrągłe okulary. Ben się roześmiał. Jego twarz w uśmiechu w niczym nie ustępowała twarzy Luki, żadnej innej twarzy. Jak pragnęłam jej dotknąć, choćby tylko przytknąć palec do tego głębokiego wycięcia w górnej wardze. Ale szliśmy dalej i wtedy właśnie zorientowałam się, jak bardzo zbliżyliśmy się do drzewa. Naszego drzewa. Było tuż za zakrętem chodnika. Drzewo, o które oparłam się, kiedy Ben po raz pierwszy mnie pocałował. Był późny wieczór, wyprowadziliśmy psy na spacer, paliły się latarnie. Przystanęliśmy pod drzewem, żeby pogadać, i Ben mnie pocałował. A kiedy przestaliśmy się całować – a trwało to długo – spojrzeliśmy w dół i zobaczyliśmy oba psy, które siedziały obok siebie i przyglądały się nam z powagą, zadzierając kosmate pyszczki w kształcie fiołków. Gdybym zobaczyła to drzewo, gdybyśmy mieli podejść do niego teraz, ja i Ben, chyba padłabym na ziemię z płaczem. Albo wdrapałabym się na jego gałęzie i odmówiła powrotu. Mogłabym oprzeć się o gruby pień i czekać na to, co prawdopodobnie – och, proszę, tylko nie

„prawdopodobnie” – co potencjalnie mogłoby się już nigdy nie zdarzyć. Wiedziałam, że powinnam się zatrzymać, zawrócić, uciec jak najdalej – ale nie byłam w stanie. Szłam dalej, przyciągana przez na zawsze utraconą, jakże słodką przeszłość. Byłam o dwie płytki chodnikowe przed Benem, gdy zorientowałam się, że przystanął. Odwróciłam się. Patrzył na zegarek. – Słuchaj, przepraszam – powiedział z pośpiechem – ale naprawdę muszę wracać. – Aha. – Mogę cię tu zostawić? – zapytał. – Tak, jasne. Do zobaczenia później. Dzięki, że powiedziałeś mi o Willow. – Nie ma problemu. – Zrobił kilka kroków w tył. – No, to na razie. Odwrócił się i pobiegł szybkim, swobodnym truchtem w stronę domu, błyskając pomarańczowymi butami. Stałam sama na chodniku i patrzyłam na niego tak długo, aż zniknął mi z oczu, mimo że przez cały czas usiłowałam odwrócić wzrok i nie patrzeć. Potem poczekałam jeszcze minutę, żeby upewnić się, że na pewno jest już w domu. Wreszcie wróciłam do samochodu i pojechałam do Wilsona.

Rozdział 12 Willow Unoszę się na wodzie, nieważka, wietrzyk muska mi twarz, włosy rozkładają się wokół mnie niczym wachlarz. Między rozczapierzonymi palcami przepływają mi kwiatki, moja sukienka wydyma się i faluje wokół moich nóg niczym meduza. Gałązki i łodygi kwiatów rosnące na brzegach stawu pochylają się nad wodą, wszystko w szmaragdowej zieleni, a spomiędzy gałęzi widać skrawki błękitnego nieba. Jestem spokojna. Niesamowicie lekka. A potem odzywa się głos: mówi coś. Nie rozumiem słów, bo uszy mam zanurzone w wodzie, ale wiem, że to głos pana Insleya. Siedzi gdzieś na brzegu stawu, ale go nie widzę. Z początku staram się wsłuchiwać w to, co mówi, ale woda jest tak przyjemna, że nie chce mi się wysilać, więc po chwili daję sobie spokój. Słyszę uderzenie pioruna, ale prawie się nie boję. Nie ma żadnych prądów. Nie płynę, tylko dryfuję. Czuję, jak woda burzy się pode mną, coś dużego wypycha i przemieszcza masy wody, podpływając pode mnie, a ja myślę: „Powinnam się bać, ale się nie boję”. Głos pana Insleya staje się głośniejszy, bardziej natarczywy, ale wciąż niczego nie rozumiem, bo pioruny też są głośniejsze. Prawie bezgłośnie z wody wyłania się głowa i barki Luki i odwracam wzrok, żeby na niego popatrzeć. Strużki srebrzystej wody spływają mu po skórze, kropelki lśnią na rzęsach i szczytach policzków. Bije od niego takie światło, że zamykam oczy i staram się usłyszeć, co mówi pan Insley. Wiem, że to coś ważnego. Ale jego głos zmienia się w hałaśliwe łomotanie. Łup, łup, łup. Łup, łup, łup. Obudziłam się gwałtownie. Pioruny były rzeczywiste, deszcz bębnił o dach i szumiał, spływając po płytkach. Łomotanie też było prawdziwe. Nagła świadomość zmroziła mi krew. „O Matko Boska, ekran z siatką przy drzwiach na tyłach domu!”. Złapałam w garść kluczyk od dodatkowych zamków, który wisiał na łańcuszku na mojej szyi, poczułam zimno swoich palców na obojczyku. Wyskoczyłam z łóżka tak szybko, że przewróciłam lampkę na szafce nocnej i o mało nie spadłam, gdy zbiegałam po schodach, mamrocząc z każdym krótkim, ostrym oddechem: o nie, o nie, o nie. W kuchni bałagan: wydmy mąki na blatach, cukier chrzęszczący pod stopami, ale tym razem żaden z palników nie został odkręcony, w powietrzu nie czuło się gazu – Bogu niech będą dzięki. Wybiegłam za drzwi, potem szybko zawróciłam i zamknęłam je dokładnie, modląc się o to, żeby łoskot nie obudził ojca. – Musiu! – zawołałam głosem wysokim i natarczywym niczym ostra igła dźwięku wkłuwająca się w kotarę deszczu. – Musiu! Musiu! W ogrodzie było ciemno, ale kątem oka spostrzegłam coś bladego w oddali, niedaleko domku basenowego. Poprzez trawnik dobiegł mnie głos: – Mam ją tutaj, Willow. Tutaj. Eustacia. Pobiegłam tak szybko, jak tylko mogłam, czyli bardzo szybko. Stały we dwie pod drzewem, nawet w ciemności rozpoznałam rozmarzenie w oczach matki. Mokra piżama kleiła jej się do ciała, przez co wyglądała na tak delikatną i kruchą, że serce się krajało. Ale przynajmniej twarz miała spokojną. – Nie pamiętam, gdzie to zostawiłam – powiedziała, spoglądając w moją stronę, choć niezupełnie na mnie. – Ale nie szkodzi.

– Oczywiście, nie ma sprawy – powiedziałam kojącym głosem. – Znajdziesz to rano. Delikatnie położyłam dłonie na jej barkach i poprowadziłam ją na ganek domku basenowego, gdzie było sucho. Usiadła w fotelu na biegunach, ale nie bujała się, tylko splotła dłonie na kolanach i utkwiła w nich wzrok. Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam Eustacię stojącą przy schodkach na ganek. Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć. – To nie to, co myślisz – fuknęłam na nią z góry. – Ona nie zwariowała. Nawet nie waż się tak myśleć. Eustacia patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, jej mokra twarz zdawała się przepełniona czymś, co za bardzo przypominało współczucie, ale mogło być również – ale raczej nie było – zwyczajną życzliwością. – Willow – powiedziała. – Nie! – Nie co? Wytknęłam ją gniewnie palcem. – Nie użalaj się nad nią. Ani nad żadnym z nas. Czemu w ogóle się w to mieszasz? To sprawa rodzinna. Eustacia zacisnęła wargi. – Wiesz co? To naprawdę głupie, żebyśmy się kłóciły akurat teraz, ale naprawdę nie ma potrzeby, żebyś traktowała mnie jak wroga. Usłyszałam ją. Wyszłam na dwór. Jeśli uważasz, że nie powinnam tego robić, to chuj z tym, mała. – Słownictwo jak z rynsztoka – stwierdziłam. – W ogóle mnie to nie zaskakuje. Moje zacietrzewienie było dziecinne, niepotrzebne, niesprawiedliwe, ale – do licha – sprawiało mi frajdę. Mimo wszystko gdzieś w głębi słaby głosik szeptał mi prawdę: jedyną osobą, którą można tu za coś winić, jestem ja sama. Eustacia westchnęła i pokręciła głową. – W porządku. A teraz, nie sądzisz, że powinnyśmy położyć ją do łóżka? Może też spędzić noc tutaj, w domku basenowym. – Nie. – Twoja matka jest przemoczona do suchej nitki, Willow. A nawiasem mówiąc, nie uważam jej za wariatkę. Myślę, że śpi i że byłoby lepiej, gdyby robiła to w łóżku. – Byłoby jej przykro, gdyby obudziła się tutaj. – No to zaprowadź ją z powrotem do domu, zanim się obudzi. Jak długo to zwykle trwa? – Czasem kilka minut, a czasem znacznie dłużej. Nie zdarza jej się to zbyt często. Tylko kiedy od długiego czasu ma kłopoty ze snem. To wszystko przez bezsenność. Niektórzy po prostu nie są w stanie spać tak dobrze jak reszta. Ale zazwyczaj zupełnie nic jej nie jest. Sprowadziłam matkę z ganku, architektura jej barków i pleców – belki i żebrowanie, dzięki którym trzymała się prosto, sprawiały wrażenie boleśnie kruchych i łamliwych pod moim ramieniem. Ruszyłyśmy przez trawnik do domu. – Pomóc ci? – spytała Eustacia. – Nie. Obejrzałam się za siebie. Wciąż stała przed gankiem, dziwnie mała pod rozłożystym drzewem, smagana wiatrem, lecz silna i wyprostowana, z ramionami splecionymi na piersi. Nie zaczynałam jej lubić ani nic takiego, ale musiałam przyznać, że ma doskonałą posturę. – Dziękuję – dodałam i zobaczyłam, że kiwnęła głową. * Kiedy matka leżała już otulona bezpiecznie kołdrą w pokoju gościnnym, gdzie sypiała od zawału ojca, a ja posprzątałam w kuchni najlepiej, jak tylko mogłam bez robienia zbytniego

hałasu, położyłam się na plecach na swoim łóżku. Łzy ulgi i wyrzutów sumienia spływały mi po skroniach we włosy. Od operacji ojca to było moje zadanie, mój święty obowiązek, żeby zamykać na noc drzwi na klucz i do tej pory ani razu o tym nie zapomniałam. Na szczęście wieczorem zdążyłam zamknąć drzwi od warsztatu, ale tylko po to, żeby się ukarać. Wyobraziłam sobie matkę w warsztacie, w piżamie i bosą, wszędzie wokół niej odłamki szkła, a jej umysł spowity dziwną zasłoną ni to snu, ni to jawy. Wyobrażałam sobie, jak zapala palnik do obróbki szkła – jak sztylet błękitnego ognia. „Tak mi przykro, Musiu, tak strasznie mi przykro”. Po pewnym czasie przestałam płakać i przypomniałam sobie swój sen, nie część z Luką, bo ta nie miała znaczenia – oczywiście, że pływał, taki z niego szczur wodny – ale część dotyczącą pana Insleya. Zastanawiałam się, czy na tym zawsze będzie polegała miłość: dziwne, niezrozumiałe sny o ukochanym i zapominanie o obowiązkach, bo myśli się tylko o nim, o nim, o nim, o nim, a wszystko inne schodzi na dalszy plan. Miałam nadzieję, że nie. Jeśli nie potrafiłabym zatroszczyć się o ludzi w tym domu, okazałabym się niewdzięcznicą pierwszej wody, a to byłoby niewybaczalne. Zresztą to, jak pan Insley zaprzątał mi głowę, gdy nie przebywałam w jego towarzystwie, to jeszcze nic w porównaniu z tym, co działo się ze mną w jego obecności. Był jak wir, który wciągał mnie i zasysał; jak lina rozpięta na wysokości, po której stąpałam niczym linoskoczek, podczas gdy wszyscy inni daleko w dole byli maleńcy jak mrówki; był jak wąska, kręta, zapierająca dech droga. Upojny. Wyczerpujący. Czasami po naszym spotkaniu bolały mnie wręcz mięśnie od tych – sama nie wiem – nadświadomości, podminowania, napięcia. Nerwowa i spięta w najlepszym tych słów znaczeniu, ale jednak – nerwowo czekałam na jego reakcje, spięta, bo tak bardzo skupiona na tym, co za chwilę powie czy zrobi, bylebym odpowiedziała i zareagowała właściwie. Może kiedyś jednak się uspokoję, będę pamiętać, żeby oddychać w jego towarzystwie jak normalna osoba. Podobało mi się, jak czułam się przy nim, ale nie widziałam możliwości, by mogło to trwać wiecznie, a tego właśnie pragnęłam. Przysięgam, że chciałam, by nasza miłość trwała wiecznie, aż do końca świata. * Nazajutrz rano obudziłam się zmęczona, tak zmęczona, że czułam się, jakbym miała gorączkę, jakbym utraciła warstwę skóry, jakbym zadrżała niczym struna skrzypiec, gdyby ktoś mnie dotknął. Wkrótce po tym, jak dotarłam do szkoły, ktoś rzeczywiście mnie dotknął, a właściwie pchnął tak mocno, że upuściłam podręczniki i wcale nie zadrżałam, tylko przeżyłam małe wewnętrzne trzęsienie ziemi. – Rany, uważaj, jak leziesz, łajzo! – warknęła Bec. Nie zignorowałam jej i nie przykucnęłam, żeby zebrać książki, jak postąpiłabym może innego dnia. Z szumem w głowie, rozdrażniona i trzęsąca się ze złości zrobiłam dwa kroki w jej stronę, stanęłam przed nią nieruchomo i spojrzałam jej prosto w oczy. – Co? – fuknęła. – Czemu? – spytałam. Głos zdawał się wydobywać z zimnego środka mojego ciała i był prawie idealnie wyzuty z emocji, bez śladu skargi czy złości. – Czemu co? – zapytała drwiąco, posyłając rozbawione spojrzenia swojej świcie. – Czemu mnie nienawidzisz? – wyjaśniłam tonem zimnym jak stal. I wtedy coś się stało. Nie wiem dlaczego, może przez to, o co ją zapytałam, albo przez to, jak to pytanie zadałam, a może dlatego, że choć ten jeden raz zupełnie się jej nie bałam, w każdym razie w Bec coś się zmieniło, runął mur czy uniosła się kurtyna i nagle zobaczyłam przed sobą jej nagą, prawdziwą twarz, twarz pod maską, odartą z sarkazmu i pogardy, a tym, co w niej ujrzałam, w stanie surowym i krwistym, był dziecięcy żal, smutek zmieszany

z zagubieniem. Nie trwało to długo. Nie odetchnęłam nawet dwa razy, gdy stara twarz zakryła tamtą jak zamykające się drzwi garażu. – Nienawidzę cię? – powtórzyła ze złośliwym uśmiechem. – Nie no, poważnie. Czemu ktoś miałby zawracać sobie tobą głowę na tyle, żeby cię nienawidzić? Potem odeszła razem z koleżankami, śmiejąc się głośno, a ja, wycieńczona, odwróciłam się, żeby pozbierać książki. Ale nie było ich już na podłodze. Luka stał przede mną i trzymał je w rękach. – Fajną masz koleżankę – burknęłam, łamiąc niepisaną regułę naszej przyjaźni, że w ogóle nie rozmawiamy o Bec. Jeśli mnie usłyszał, to nie dał po sobie poznać. – Chodźmy – powiedział tylko. – Tak w ogóle, czemu nie nosisz książek w plecaku? Nie odkryłaś jeszcze gdzie masz szafkę, co? – Nie. Przeglądałam książki, kiedy jechałam do szkoły. Ale sam fakt, że ktoś trzyma swoje podręczniki w rękach, a nie w plecaku, nie oznacza jeszcze, że trzeba go przewracać na podłogę. Wyciągnęłam ręce po swoje rzeczy, ale Luka znowu mnie zignorował. To muszę mu przyznać, ignorowanie opanował do perfekcji. Podszedł do mojej szafki, oparł się plecami o sąsiednią i podawał mi książki po kolei, żebym mogła wybrać te, które przydadzą się na lekcji. – Musimy popracować nad projektem, naprawdę rozłożyć wszystko na czynniki pierwsze, wywiad po wywiadzie – oznajmił. Kręciliśmy film o małżeństwie Dorotei i Casaubona, taki pseudodokument. – Nadal uważam, że niepotrzebnie upierasz się, żeby w ogóle nie pokazywać osoby przeprowadzającej wywiad. Nikt nie lubi głosów bez ciała – powiedziałam. – Głosy bez ciała są złowróżbne i straszne. – Przypomniał mi się głos pana Insleya w moim śnie. Ale nie, to było zupełnie co innego. – Nie, nie, nie. Upieram się słusznie. Ale możemy to obgadać później. Świeci słońce. Może podczas przerwy obiadowej usiądziemy pod drzewem i omówimy sprawy? Zatrzasnęłam drzwiczki szafki. – Nie wolno nam siedzieć na dworze podczas przerwy obiadowej. – Właściwie to wolno – rzucił Luka. Pomyślałam o tym, jak siedziałam na tej okropnej klatce schodowej i napychałam się żarciem, podczas gdy mogłam siedzieć na dworze na ławce jak normalna osoba. Ale wtedy nie znalazłby mnie pan Insley – przypomniałam sobie. – I co by wtedy ze mną było? – Kłamiesz – odparłam. – Nigdy nie kłamię – powiedział Luka. – Naprawdę – zapytałam z niedowierzaniem. – Nigdy? – Naprawdę – zapewnił z powagą. – Nigdy. – Ale Luka, gdyby rzeczywiście wolno nam było jeść obiad na dworze – zauważyłam – czemu ja o tym nie wiem? Ruszyliśmy korytarzem. – Może dlatego, że nie wiesz mnóstwa rzeczy, zwłaszcza o szkole? Udałam, że podstawiam mu nogę. A on udał, że się potyka. – Tak czy inaczej, nie mogę – powiedziałam. – Mam inne plany. Zamierzałam zjeść lunch z panem Insleyem tak jak zawsze, ale tego Luce nie powiedziałam. Nie obchodziło mnie, czy o tym wie – bo prawdopodobnie wiedział – nie chciałam po prostu z nim o tym rozmawiać. – No to je zmień – zaproponował.

– Ni chu-chu – odrzekłam lekkim tonem. Chyba pierwszy raz w życiu użyłam tego wyrażenia. I spodobało mi się. – W porzo, no to spotkajmy się po lekcjach pod wyżej wspomnianym drzewem. Po szkole umówiłam się z panem Insleyem na jazdę samochodem. Nie nazywaliśmy teraz naszych spotkań „lekcjami”, bo kurs już „zdałam”. – Nie mogę – oznajmiłam swobodnie. – Mam plany. – Daj spokój, Willow. – Szturchnął mnie ramieniem. Gdybym miała dużą sumę pieniędzy, założyłabym się o nią, że większość dziewczyn w Webley z rozkoszą uległaby Luce Bailey-Songowi po takim szturchnięciu, ale nie byłam jak większość dziewczyn. Zamiast ulec, ziewnęłam potężnie i niewiele brakowało, a nie zdążyłabym zakryć ust. – Nudzę cię? – spytał Luka. – Umiesz dochować tajemnicy? – odpowiedziałam pytaniem. – Tak. Nigdy nie zdradzam tajemnic moich przyjaciół. – Nigdy nie kłamiesz i nigdy nie zdradzasz tajemnic przyjaciół? – Właśnie. – Jakże szlachetnie z twojej strony, jeśli to prawda – zauważyłam. – Ale co, jeśli musiałbyś skłamać, żeby nie zdradzić czyjegoś sekretu? Hmmm, panie szlachetny? Co wtedy? – Nie kłamię. Ale jeśli tajemnica przyjaciela stanowi część prawdy, po prostu nie mówię całej prawdy. – A to coś zupełnie innego niż kłamstwo. – Oczywiście – przyznał Luka. – Jak najbardziej. – Nie przekonałeś mnie, ale nie szkodzi. Powiem ci w tajemnicy, że moja matka cierpi na somnambulizm. Nie wiem, czemu chciałam mu to powiedzieć, bo do tej pory nigdy z własnej woli nie zwierzyłam się z tego nikomu. Co więcej, zadawałam sobie sporo trudu, by chronić mamę, zachowując ten fakt w tajemnicy, z jakiegoś jednak względu nie czułam teraz, jakbym zdradziła matkę, rodzinę ani kogokolwiek. – O kurczę. – To znaczy, że lunatykuje. Luka posłał mi urażone spojrzenie. – Wiem, co to znaczy. Nie jestem głupi, pamiętasz? – Ach, tak. Zapomniałam. Wtedy nie tylko chodzi we śnie po domu, czasami piecze coś albo z kimś rozmawia. Raz wsiadła do samochodu i uruchomiła silnik, ale obudziła się, zanim odjechała. – O kurde. – No. A ostatniej nocy zdarzył jej się epizod somnambuliczny w deszczu i musiałam się nią zająć. Powiedziałam mu to tak swobodnie, tak samo jak powiedziałam mu o Eustacii parę dni wcześniej. Kto wie, z czego zwierzę mu się następnym razem? Kiedyś umiałam przewidzieć, jak się zachowam, ale te czasy odeszły bezpowrotnie. Ostatnio wciąż sama siebie zaskakiwałam. Luka odwrócił się do mnie z troską. – Nic jej nie jest? – Nie. – A ty jak się czujesz? „Więc tak to jest, mieć przyjaciela”, pomyślałam. – Dziękuję, dobrze – odparłam. – Jestem tylko niewyspana. I stąd to ziewnięcie. W tej sali

mam teraz lekcje, Luka. Dzięki, że pomogłeś mi z książkami. – Słuchaj – nie odpuszczał Luka. – Ostatnią godzinę mam wolną i trener pozwolił mi popływać. Gdybyś zmieniła zdanie, spotkajmy się po szkole w korytarzu przy basenie. – W porządku, szczurze wodny – zgodziłam się. – Ale nie zmienię zdania. * W porze obiadowej pan Insley przyszedł do klasy później niż zwykle, za to ja stawiłam się wcześniej, więc zobaczyłam napis na tablicy jeszcze przed nim: grube czarne litery na białym tle. Narysowanie tak grubych linii musiało kosztować kogoś dużo pracy: „ONA MA 16 LAT, ZBOKU”. Napis biegł przez całą tablicę. Z początku nie zrozumiałam, co oznacza, a potem nie od razu dotarło do mnie, że to ja jestem tą szesnastolatką, i wtedy właśnie, gdy to zrozumiałam, do klasy wszedł pan Insley z torbą z lunchem. „Co, do jasnej cholery?”, burknął pod nosem, zanim zauważył, że stoję obok. – Jak długo to tutaj jest? Czy ktoś to widział?”, zapytał tonem tak ostrym, jak gdybym to ja to napisała. Łzy popłynęły mi z oczu. Byłam strasznie zmęczona. – Przykro mi – wyłkałam. – Naprawdę mi przykro. Twarz pana Insleya złagodniała. Zrobił dwa kroki w moją stronę, po czym odwrócił się i zamknął drzwi. Chwilę później znalazłam się w jego objęciach, z głową wtuloną w jego koszulę. Tym razem, inaczej niż wtedy na schodach, nie rozkleiłam się, tylko zwiotczałam jak szmaciana lalka, z rękami dyndającymi po bokach i łzami płynącymi z oczu, i pozwoliłam się tulić. – Pachnie pan limonką – powiedziałam wreszcie. Nie puścił mnie, tylko rozluźnił objęcia, spojrzał na mnie, spuszczając głowę. – Już w porządku, wiesz – zapewnił. – Straciłem na moment cierpliwość, ale to nic takiego, tylko głupie, zazdrosne, gruboskórne nastoletnie wandale. Są bez znaczenia, zupełnie się nie liczą. – Przestraszyłam się – wyznałam. Odsunęłam się. Kątem oka wciąż widziałam fragment napisu. Od słowa „zbok” ścisnęło mnie w żołądku. Czy mogło być coś na rzeczy? Czy coś tutaj było zboczone? – O czym myślisz? – spytał pan Insley. Jego twarz była taka wrażliwa, czoło zmarszczone troską. – Że panu ufam – powiedziałam. – Że kiedy mnie pan obejmuje, czuję się bezpiecznie. Pochylił się w moją stronę, zamknął oczy i wciągnął powietrze w nozdrza. – Pachniesz różami – wyszeptał. O mało go nie poprawiłam. Jaśminem. Używałam szamponu jaśminowego. Ale jakie to miało znaczenie? Powiedzenie drugiej osobie, że pachnie różami, choćby nie była to do końca prawda, stanowiło przeciwieństwo zboczenia. – O czym myślisz? – spytał znowu łagodnym i zbolałym głosem, który zabrzmiał uroczo, a jednocześnie strasznie w moich uszach. Patrzył na mnie teraz, jakbym była jakimś małym chorym stworzeniem, może ptakiem z przetrąconym skrzydłem. Musiałam położyć temu kres. Wyprostowałam się i posłałam mu uśmiech. „Przestań się mazgaić, Willow”, pomyślałam stanowczo. – Myślę, że powinniśmy zetrzeć ten cholerny napis i zjeść obiad. Umieram z głodu. Pan Insley się rozchmurzył. Pogłaskał mnie kciukiem po brodzie. – Zuch dziewczyna! W połowie swojej kanapki – uważałam za urocze, że pan Insley wciąż jadał to samo co w dzieciństwie: kanapki na białym pieczywie z mortadelą i musztardą albo z masłem orzechowym i dżemem – i pod koniec opowieści o tym, jak znalazł błąd u jednego ze swoich

profesorów uniwersyteckich w książce o prerafaelitach i poczuł się zobowiązany mu go wytknąć, nagle przerwał. – Tak właśnie pomyślałby cały świat, wiesz – powiedział. – Że jesteś dla mnie za młoda. Serce zatrzepotało mi w piersi. Ostrożnie przełknęłam kęs swojej musaki. – Możliwe – przyznałam. – Właściwie nigdy się nad tym nie zastanawiałam. – Bo zastanawiałam się głównie nad tym, że ludzie mogliby potępić miłość uczennicy do nauczyciela. Nie brałam pod uwagę różnicy wieku. – Knightley był szesnaście lat starszy od Emmy, wiesz – przypomniał. O mało nie dorzuciłam przykładu Dorotei i Casaubona, ale ich małżeństwo okazało się katastrofą, a Casaubon dobiegał pięćdziesiątki, więc był naprawdę stary, w stopniu, w jakim Knightley i pan Insley z pewnością nie byli, dlatego postanowiłam przemilczeć ten kazus. – Taka prawda! – dorzucił pan Insley. – Tak czy inaczej – zauważyłam – my tak naprawdę jeszcze nie... Zrobiłam się czerwona na twarzy. Pan Insley pochylił się nad biurkiem, wyciągnął rękę i nawinął na palec pukiel moich włosów. – Ale czy nie jesteśmy? – wyszeptał. – Wiem, że właściwie przemilczaliśmy to do tej pory, Willow, ale czy nie jesteśmy? Mój Boże, był taki spokojny i pomnikowy, ale gdy to powiedział, poczułam, jakby wszystko zawirowało. Sala wokół mnie zatraciła wyraźne kontury. Miałam wrażenie, jakby nagle posadzono mnie w wagoniku pędzącej kolejki górskiej. Fakt, że nigdy nie jeździłam kolejką górską, w ogóle się nie liczył. Westchnęłam. – Mam... mam nadzieję – wyszeptałam. Jakże czyste były jego błękitne oczy, jak delikatna skóra pod jego powiekami. – Rzeczywiście jesteś bardzo młoda, ale czuję, jakby nasze dusze były w tym samym wieku, jakbyś była znacznie dojrzalsza niż twoi rówieśnicy. Wiesz, co mam na myśli? Pokiwałam gorączkowo głową, choć tak naprawdę się z nim nie zgadzałam. W towarzystwie rówieśników nie czułam się dojrzalsza – przeciwnie – znacznie młodsza, jak niezdarne dziecko. Zazwyczaj zaś czułam się po prostu inna. Pan Insley nigdy nie sprawiał na mnie wrażenia starego – bynajmniej! – ale sama czułam się przy nim bardzo młoda. I wtedy coś się stało. Drobne, ulotne zdarzenie, które przeniknęło aż do szpiku moich kości, zmieniło układ atomów w moim ciele, rozerwało, przynajmniej na chwilę, materię mojego osobistego świata. Owszem, przesadzam, ale tylko trochę. To było naprawdę doniosłe. – Ciągle o tobie myślę – wyszeptał pan Insley tak chrapliwie, że nie wyobrażałam sobie wcześniej, że jego głos może uzyskać taką barwę. Powoli, bardzo powoli uniósł dłoń, wyprostował palec wskazujący i powoli, bardzo powoli przesunął go o te czterdzieści centymetrów, które nas dzieliły, a potem tymże palcem dotknął mojej dolnej wargi, rozchylając ją lekko, a następnie wsuwając palec w jej wewnętrzną, wilgotną stronę. „Dotyka moich ust! – wykrzyknęłam w duchu. – Otwiera moje usta swoim palcem”, i właśnie wtedy, gdy ta myśl przebiegła mi przez głowę, rozległ się dzwonek kończący przerwę obiadową, a ja odskoczyłam jak od użądlenia osy. – Do widzenia. – Wstałam i pośpiesznie zebrałam swoje rzeczy. – Dziękuję – dodałam. Mężczyzna złożył mi na dłoni pocałunek, który trwał cztery sekundy, jeszcze dłużej trzymał mnie w ramionach, ale ten dotyk, ten przelotny dotyk, jego palec w moich ustach – cóż, to było coś zupełnie innego. – Do widzenia, moja droga – powiedział. Wybiegłam na korytarz, z żołądkiem ściśniętym uczuciem, które musiało być szczęściem,

tyle że rodzajem szczęścia, którego wcześniej nie doświadczyłam, a które przypomina zbieganie ze stromego kamienistego zbocza. „Jestem taka szczęśliwa – pomyślałam – wprost niewymownie szczęśliwa”. Więc właściwie nie wiem dlaczego, kiedy po lekcjach wyszłam na listopadowe powietrze, zamiast skierować kroki do lasku, gdzie znajdował się skrót na stację benzynową, gdzie zwykle spotykałam się z panem Insleyem na lekcje jazdy, ruszyłam brukowaną cegłami alejką, która prowadziła do budynku o ekscytującej nazwie Brilliant Natatorium („Brilliant”, jak twierdził Luka, od nazwiska rodziny, która ufundowała gmach, a „Natatorium”, czyli z łacińska „basen”). Drzwi wejściowe nie były zamknięte na klucz. Gdy wyszłam z cichego korytarza na sam basen, otoczyło mnie wilgotne, przesiąknięte wonią chloru powietrze. Przypomniało mi się, jak kiedyś, gdy pobierałam lekcje pływania w starym krytym basenie, nienawidziłam tej gwałtownej zmiany, jak gdyby przechodziło się ze słonecznego świata do gorącej, dusznej, wilgotnej i ciemnej podziemnej jaskini (zawsze zadzierałam głowę, spodziewając się, że zobaczę chmarę nietoperzy bijących skrzydłami o strop), ale teraz działała na mnie kojąco. Przede wszystkim było tu jaśniej niż na tamtym basenie: światło wpadało przez rząd okien w głębi hali. Wejście nie prowadziło od razu na basen, lecz na betonowe trybuny, z których można było oglądać zawody pływackie, weszłam więc na najniższy rząd, najbliżej basenu, i usiadłam. Luka pływał motylkiem i choć wiele razy wcześniej słyszałam nazwę tego stylu, dopiero gdy usiadłam i zaczęłam go obserwować, zdałam sobie sprawę z lekkości, z jaką się wiąże. Mimo wielkiej siły, jakiej wymagały ruchy barków i ramion, całe ciało poruszało się płynnie, czysto, niemalże bez plusku. Pomykało w wodzie, oscylowało, układało się w falę, która załamywała się i wznosiła. Och, mój przyjaciel Luka. Był falą dźwiękową. Był foką. Był piękny i rytmiczny jak muzyka. Patrzyłam na niego z uwielbieniem. Chciałam, żeby pływał i pływał, ale ponieważ kiedyś musiał się zatrzymać i magia musiała się skończyć, wyszłam poczekać na niego na korytarzu, zanim trening dobiegł końca. Wiedziałam, że wkrótce wyjdzie z szatni z mokrymi włosami, w butach sportowych i dżinsach, i będzie swoim zwyczajnym sobą, ale dla mnie nie będzie już taki sam. Zastanawiałam się, jak to by było umieć robić coś równie dobrze, i nosić to w sobie, w swoim ciele niczym tajemnicę, codziennie, cały czas, nawet kiedy siedzi się w ławce albo idzie korytarzem. Zwiedzałam Wielki Kanion o zachodzie słońca i wieżę Eiffla po zmroku, byłam w Metropolitan Museum of Art sześć razy, ale przysięgam, że choć istnieją może na tym świecie rzeczy piękniejsze od Luki Baileya-Songa poruszającego się w wodzie, ja nigdy niczego takiego nie widziałam. * Tego wieczoru, choć cały dzień słaniałam się ze zmęczenia, nie mogłam zasnąć. Od poprzedniej nocy wydarzyło się tak wiele, a mój umysł był niespokojny i skoczny jak ptak gotowy rozdziobać dzień na kawałki i podnieść każdy okruch do światła. Nie chciałam jednak ulec tej manii ciągłego analizowania, rozpamiętywania, rozbabrywania. Nie chciałam być z tym wszystkim sama, ale matka, niech Bóg ją strzeże, spała już mocno, tak samo jak i ojciec. Przypomniało mi się, że kiedy byłam mała i obudziłam się w nocy, wymykałam się ze swojego pokoju i kładłam na podłodze przed drzwiami do sypialni rodziców. Czasami słyszałam, jak rozmawiają, a ich głosy zlewały się w szum, kiedy indziej słyszałam tylko ciche pochrapywanie ojca. Samo bycie w ich pobliżu działało na mnie tak pokrzepiająco. Ale miałam już szesnaście lat. Nawet ja nie byłam aż takim dziwadłem, żeby w wieku szesnastu lat rozbijać obozowisko pod drzwiami rodziców, więc zamiast tego postanowiłam poszpiegować Eustacię.

Wciąż nie spała, w maleńkiej kuchni domku basenowego piekła brązowawe ciasteczka – przypuszczalnie z melasą. Wyczułam ich maślany aromat nawet przez zamknięte okno. Telewizor był włączony. Mieliśmy odbiornik również w głównym domu, ale używaliśmy go tylko do oglądania DVD: filmów dokumentalnych, programów przyrodniczych i naukowych (osobiście najbardziej lubiłam Planetę Ziemię), Young People’ Concerts Leonarda Bernsteina. Ale tutaj leciał prawdziwy film, coś brytyjskiego, na ile mogłam się zorientować. Postaci nosiły kostiumy z czasów drugiej wojny światowej, był wśród nich starszy mężczyzna o bardzo poważnej twarzy, prawdopodobnie detektyw, i młoda rudowłosa kobieta w brązowym mundurze. Stanęłam przy oknie i oglądałam, a chociaż nie słyszałam ani słowa z dialogów i nie miałam bladego pojęcia o fabule, było coś kojącego w podpatrywaniu, jak bohaterzy poruszają się po swoim zielonym, staroświeckim, prowincjonalnym świecie. Kapelusze były kojące. Podobnie jak praktyczne obuwie. Samochody, te zabawne, zwaliste, garbate auta działały na mnie jeszcze bardziej kojąco. Chciałabym powiedzieć, że nie pilnowałam się, bo wydarzenia tego dnia za dużo mnie kosztowały, ale prawda jest taka, że podobnie jak wielu nieszczęśników przede mną dałam się uśpić i uwieść temu ogłupiającemu pudłu i podobnie jak inni zapłaciłam za to pewną cenę. Zapomniałam się po prostu i oparłam o okno, które wydało z siebie rozdzierające ciszę, wstrząsające aż do szpiku kości skrzypnięcie. Eustacia nagle odwróciła głowę w moją stronę, a ja zamarłam i usilnie starałam się być niewidzialna. Raczej się nie udało, bo Eustacia z uniesioną szpatułką do gotowania podkradła się do okna i wyjrzała w ciemność za szybą. Nagle uśmiechnęła się szeroko i zamachała. Ani się obejrzałam, a stała na ganku. – Willow! Tak się cieszę, że przyszłaś! – zawołała śpiewnym głosem. Au! W ułamku sekundy musiałam podjąć rozpaczliwą decyzję, co jest gorsze: żeby Eustacia dowiedziała się, że ją podglądam, czy żeby uwierzyła, że kiedykolwiek mogłabym mieć ochotę na jej towarzystwo. Z bólem serca wybrałam to drugie. No, tak jakby. Udało mi się – dosyć zręcznie, jak sądzę – uniknąć powiedzenia otwartym tekstem, że chciałam się z nią spotkać. – Nie mogłam zasnąć, a wszyscy już śpią, więc pomyślałam, że przyjdę tutaj. No i, oczywiście, jest późno. Więc postanowiłam zajrzeć i upewnić się, że nie śpisz. Wszystko to było prawdą. Oprócz lekko koncyliacyjnego tonu, który był kłamstwem. – Nie ma sprawy. Jestem nocnym markiem. – Machnęła ręką. – Będę na chodzie jeszcze dobrych parę godzin. Może wstąpisz i spróbujesz moich ciasteczek melasowych? Nic nie poradzę: zrobiło mi się miło, że prawidłowo odgadłam rodzaj ciastek. Człowiek przyłapany w poniżającej i krępującej sytuacji próbuje powetować to sobie, jak umie, i doszukuje się triumfu, gdzie może. Ale to nie koniec mojego poniżenia, bo kilka minut później siedziałam przy niesławnym stoliku z blatem z białych kafelków i z ciasteczkiem w dłoni rozmawiałam o telewizji – którą ojciec nazywał „próchnicą zżerającą amerykańską duszę” – i to z nikim innym, tylko z Eustacią. Okazało się, że oglądała odcinek wyprodukowanego przez BBC (dobrze!) serialu detektywistycznego (znowu dobrze!), którego akcja toczy się w czasach drugiej wojny światowej (i znowu!). – Nie przepadam za telewizją – stwierdziła (oczywiście) – ale Detektywa Foyle’a kocham całym sercem. Nawet przywiozłam ze sobą własny komplet płyt DVD. Och, Foyle, te poważne oczy, ten spokojny głos. Kiedy detektyw Foyle bierze się do roboty, światu już nic nie grozi. Uwielbiam takie postaci. – Nie oglądam telewizji – powiedziałam drętwo. – Wyobrażam sobie jednak, że taka postać może działać bardzo krzepiąco. Eustacia przekrzywiła głowę na bok i uśmiechnęła się przyjaźnie i z lekkim zdziwieniem

– tak ktoś mógłby się uśmiechnąć w zoo do okapi – uśmiechem, który mówił: „Jestem skłonna cię polubić, chociaż nie wiem, czy jesteś żyrafą, czy zebrą”. Gdybym miała być szczera, musiałabym przyznać, że choć nie przepadam za dołeczkami, dosyć ładny dołeczek pojawił się wtedy na jej lewym policzku. Mimo wszystko denerwowało mnie, jak często, gdy próbowałam ją zniechęcić lub zmrozić spojrzeniem, ona po prostu zdawała się tego nie zauważać. Albo jej uśmiechy stanowiły jakąś subtelną formę kpiny, albo Eustacia była żałośnie ślepa i głucha na niuanse towarzyskie. Przypuszczenie, że mogłaby być aż tak bezczelna, aż tak obcesowa, by naprawdę mnie polubić, było zbyt irytujące, żebym w ogóle zdecydowała się wziąć je pod uwagę. Chociaż w kontekście tego, co zdarzyło się później, musiałam taką ewentualność poważnie rozważyć. A niech to diabli! Film zakończył się, muszę przyznać, satysfakcjonującym finałem: złoczyńcy zostali złapani, a Foyle pozostał niewzruszony i nieugięty, co owszem, okazało się bardzo krzepiące i wspaniałe, tyle że potem, bez Foyle’a i reszty, zostałyśmy same, pogrążone w potelewizyjnym milczeniu, które Eustacia musiała wkrótce wypełnić rozmową, bo po prostu taką była osobą. Siedziałam więc, bawiąc się ciasteczkiem, i modliłam się, żeby nie podjęła tematu somnambulizmu mojej matki. Właściwie to myślałam z całych sił: „Nie drąż tematu somnambulizmu Musi, nie drąż tematu somnambulizmu Musi”, kiedy więc z nerwowym uśmiechem, podczas którego znów pojawił się dołeczek w policzku, oznajmiła: „Właściwie chciałam o czymś z tobą porozmawiać”, moje nadzieje legły w gruzach jak Hiroszima. – Ach, tak? – powiedziałam lodowato. Jak na dziewczynę, która większość życia spędziła w towarzystwie osób, które lubi, zimny, obojętny ton przychodził mi nadzwyczaj naturalnie. Nieskromnie przyznam, że miałam do tego dryg. Ku mojej konsternacji, Eustacia podeszła i usiadła w fotelu naprzeciwko. Światło padające z góry na jej włosy wydobywało z nich taki połysk, że drażniło mi oczy. Żeby patrzeć na tę kobietę, trzeba było nosić okulary przeciwsłoneczne. I gdy tak siedziała, zastanawiając się, jak wysłowić impertynencje na temat mojej matki, jakimi zamierzała mnie uraczyć, dołeczek to pojawiał się, to znikał niczym lampa alarmowa. Przygotowałam się więc na najgorsze. – Okay – zaczęła w końcu. – Pewnie nie da się tego powiedzieć w sposób, który nie byłby szalenie niezręczny; i możliwe, że są w twoim życiu inne osoby, które mogą z tobą porozmawiać o takich sprawach, a jeśli są, to wspaniale, ale na wypadek gdyby ich jednak nie było, chciałam powiedzieć... Urwała, żeby zaczerpnąć tchu. Ja natomiast uniosłam brwi, chłodna jak ogórek z lodówki – rany, byłam zabójczo dobra w te klocki – i czekałam. Eustacia roześmiała się i pokręciła głową. – To dopiero melodramatyczny, chociaż ciut rozlazły wstęp, nieprawdaż? W zupełnie innych, krańcowo odmiennych okolicznościach, gdybyśmy, powiedzmy, były dwiema całkiem obcymi osobami, które wpadły na siebie na rogu ulicy, dostrzegłabym, że jej zachowanie jest rozbrajające. Klepnęła w stół obiema rękami. – No dobra. Rzecz w tym, że to zupełnie naturalne w twoim wieku, że spotykasz kogoś, kto cię pociąga i komu też się podobasz. Młodzieńcza miłość potrafi być piękna. Szczęśliwa i piękna. Pozwoliłam sobie na chwilę ulgi w związku z tym, że nie zamierzała jednak rozmawiać o somnambulizmie Musi, a potem otworzyłam tamy, by srogi gniew wypełnił moją duszę.

„Młodzieńcza miłość”, do licha! Wbiłam w nią spojrzenie tak palące, na jakie tylko było mnie stać, czyli bardzo, bardzo palące. Ale ona nie zamilkła. Mówiła dalej! A z każdym słowem, które wylatywało z jej ust, we mnie coraz bardziej gotowała się krew, aż zakipiała, gdy Eustacia raczyła wreszcie się zamknąć. – Ale może czasem przytłaczać i mieszać w głowie – przyznała – więc możliwe, że masz jakieś pytania albo po prostu ochotę, by się komuś zwierzyć, jakiemuś życzliwemu i nieoceniającemu słuchaczowi, komuś, kto był na twoim miejscu, więc po prostu chcę powiedzieć, że możesz na mnie liczyć. Zebrałam się w sobie, starając się opanować głos, ale obawiam się, że i tak drżał. – Na moim miejscu – powtórzyłam z dłońmi zwartymi w pięści i zębami zaciśniętymi tak mocno, że aż bolało. – Na moim? Miejscu? Dołeczek w policzku Eustacii zniknął. – Okay, więc może to nie był dobry pomysł – stwierdziła. Powoli wstałam od tego głupiego, niepotrzebnego nikomu, zapomnianego przez Boga i ludzi stolika, tego reliktu starych, słusznie minionych czasów. – Co ty możesz wiedzieć o moim miejscu? – syknęłam. – Jestem zdolna do uczuć, o których nie masz zielonego pojęcia. Nie pobladła, nie skuliła się w sobie, nie wydukała przeprosin. Zamiast tego znowu uśmiechnęła się do mnie jak do okapi! Boże, ta kobieta musi być szalona. – Na pewno myślisz, że nikt w dziejach ludzkości nie przeżył tego, co ty przeżywasz – powiedziała. – Przypuszczam, że rzeczywiście tak jest, ściśle rzecz biorąc. Każda pierwsza miłość jest wyjątkowa. Ale naprawdę można mówić o pewnej płaszczyźnie wspólnych doświadczeń. – Co... – Głos drżał mi teraz z wściekłości. – Jakie wspólne doświadczenia mogłyby nas połączyć? Jeżeli ja należę do kogoś, choć nie mówię, że tak jest, to całym sercem i duszą. Jak Jane należy do Rochestera. Szlachetnie. Całkowicie. Okolone długimi rzęsami oczy Eustacii nabrały wyrazu niewytłumaczalnej czułości, a ona sama kiwała głową ze zrozumieniem. Och, to pogardliwe kiwanie głową. Nie wytrzymałam. – Ty nic nie wiesz! – wyrzuciłam z siebie. – Tobie, kiedy byłaś w moim wieku, chodziło tylko o seks! To było plugawe. Dlatego właśnie ojciec poczuł do ciebie taką odrazę i kazał ci się wynosić! Eustacia zesztywniała, jej oczy rozbłysły ogniem. Jej głos jednak, niech ją diabli wezmą, był wciąż spokojny i opanowany jak głos tego brytyjskiego detektywa. – Więc wszystko o mnie wiesz, co? – powiedziała. – Tak! Zaszłaś w ciążę z jakimś głupim chłopakiem, który cię potem zostawił, a mój ojciec nie mógł tego znieść i cię wyrzucił! Ciebie i całą twoją plugawą rodzinkę! Cisza. Rozżarzona do czerwoności, pulsująca cisza. Dudniła w tym ciasnym pokoiku niczym bęben. Kiedy Eustacia znowu się odezwała, stwierdziłam, że nie tylko ja opanowałam lodowaty ton. – Czy to ci właśnie powiedział? Zawahałam się. Miałam ochotę skłamać, ale czemu niby miałabym łgać jak pospolity przestępca? To nie ja okryłam się hańbą. Poza tym nie mogłam pozwolić, by Eustacia pomyślała sobie, że ojciec uważa jej historię za wartą opowiedzenia. – Nie – odparłam, potrząsając głową. – Nie wprost. Ale to nieistotne. I tak wiem. Wiem od dawna. – Siadaj, Willow – powiedziała. Każda sylaba była niczym sopel, zimna i kłująca.

Usiadłam. Nie powinnam. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Moje ciało osunęło się z powrotem na fotel. – Nie zaszłam w ciążę – oznajmiła Eustacia. – Rzeczywiście uprawiałam seks z osobą, którą kochałam. Raz. I dopiero potem. Nie chciałam słuchać jej kłamstw, ale chyba rzuciła na mnie urok, wiedźma jedna. – Dopiero po czym? – zapytałam, Jej ciemne oczy pałały gniewem tak krystalicznie czystym i zimnym, że można było pomylić go ze spokojem. – Dopiero po ślubie – oświadczyła.

Rozdział 13 Taisy Nie opowiedziałam jej całej historii, nie wyjaśniłam wszystkich powodów. Opowiedziałam więcej niż komukolwiek wcześniej, oświetlając jedną prawdę po drugiej, jakbym zapalała świeczki, ostatecznie jednak niektóre pozostały niezapalone, a ich prawdy nieoświetlone. Gwoli ścisłości, pomimo zaciskanych przez nią uparcie zębów i gromiących spojrzeń, nie zataiłam zbyt dużo. I wyjaśniłam podstawowy, rzeczywisty i główny, mój najcenniejszy życiowy skarb, a mianowicie to, że Ben Ransom i ja byliśmy Kanikułą, najjaśniejszą, najpewniejszą gwiazdą, którą odnajdywałam zawsze, gdy zwracałam oczy ku niebu. Przy tej gwieździe można było wyruszyć w rejs życia i nie zabłądzić. Można było? Mało tego, trzeba by zwariować, żeby tego nie uczynić. Nie, nie, przemilczałam tylko resztę powodów – te poboczne i szczegółowe, które wiązały się z pytaniami: dlaczego wtedy, dlaczego tak nagle. Dlaczego nie zaczekaliśmy? Dlaczego pewnego dżdżystego wrześniowego wieczoru postanowiliśmy wziąć potajemnie ślub, dwa dni po moich osiemnastych urodzinach, przed naczelnikiem Biura ds. Małżeństw w Georgetown w stanie Delaware? Te powody, w przeciwieństwie do tego pierwszego, nie były ani tak cenne, ani tak czyste, ani tak ogromne, że można by w nich pomieścić całe życie. Były drobne. I miały swoje imiona. Dwa imiona, mówiąc ściślej. Trzy, jeśli liczyć Willow, która choć nie przyszła jeszcze na świat, liczyła się mimo wszystko. No więc te trzy drobne powody były następujące: Wilson, Caro i Willow. To Ben ich nakrył. Był na pierwszej wycieczce szkolnej w klasie maturalnej: z grupą uczącą się francuskiego pojechali na wystawę Cézanne’a w Filadelfijskim Muzeum Sztuki. Zadanie polegało na tym, żeby znaleźć obraz i napisać o nim rozprawkę po francusku, dzięki czemu uczniowie nie musieli zwiedzać wystawy w grupie, lecz włóczyć się po muzeum w pojedynkę lub w mniejszych grupkach, by w chwili inspiracji zatrzymać się przy wybranym płótnie i robić notatki. Okazało się to szczęśliwym zrządzeniem losu, ponieważ Ben, nakrywszy mojego ojca i jego kochankę na ławeczce przed Kąpiącymi się, był tylko z dwoma innymi kolegami, i nie musiał przyglądać się temu, jak cała wycieczka nastolatków gapi się na mojego ojca cudzołożnika w objęciach kochanki. Choć oczywiście żaden z nich mojego ojca nie znał. Mnie również nie znali, bo gdy Ben zamieszkał ze swoim tatą (tylko dlatego, że go lubił i chciał spędzić z nim parę udanych lat, zanim wyjedzie na studia), nie zmienił szkoły, tylko nadal jeździł do swojej kwakierskiej budy w Pensylwanii. Mimo wszystko kiedy nagle widzi się ojca swojej dziewczyny, który obściskuje się z wyglądającą na nieletnią (Caro miała wtedy dwadzieścia dwa lata) kochanką z okazałym brzuchem ciążowym, przed gigantycznym obrazem ukazującym francuskich golasów, lepiej jest mieć jak najmniej świadków. Tego samego dnia wieczorem, po tym, jak Ben opowiedział mi o wszystkim, a ja relacjonowałam to właśnie Marcusowi, brat przerwał moją łzawą, nieskładną, wykrzyczaną skargę słowami: – Ja pierdolę, obmacywali się? Boże, nie mów. Bo wiesz co? To obleśne. Tata jest taki stary. I jest tatą. – Niezupełnie się obmacywali – powiedziałam, łkając. – Gorzej.

Marcus wytrzeszczył oczy. – Gorzej? Czekaj. Chyba nie uprawiali seksu, co? O, Jezu, ciupciali się, tak? Stary pierdziel z ciężarną panią, pewnie w ubraniu, ale na widoku publicznym? Jak to możliwe, że Ben nie wydłubał sobie oczu po zobaczeniu czegoś takiego? – Nie uprawiali seksu – Znowu wybuchnęłam płaczem. – Gorzej. – Co może być gorszego od uprawiania seksu na oczach postronnych osób przed obrazem słynnego francuskiego postimpresjonisty w jednym z największych muzeów Ameryki? – zapytał Marcus. – Ja pierdolę, co? Kanibalizm? Wyjadali ludzkie mózgi prosto z rozłupanych czaszek, bo jeśli nie, to... – Przestań. – Zakryłam sobie dłońmi twarz. – On szeptał coś do niej, głaskał ją po ogromnym brzuchu, uśmiechał się i płakał! – jęknęłam żałośnie. Marcus zdębiał. – Płakał? Tata płakał? W milczącej rozpaczy pokiwałam głową. – Czekaj – powiedział Marcus. – Ben jest pewny? – Mówi, że łzy spływały mu po policzkach. To był poważny płacz. A jednocześnie się uśmiechał. – Maniakalnie? Jakby ześwirował? – Ze szczęścia. Jakby był szczęśliwy – wykrztusiłam ściszonym głosem. Ale gdybym nawet wyjawiła Willow tamte powody, nie wiem, czy zdołałabym je wytłumaczyć. Związek przyczynowo-skutkowy był uchwytny: ponieważ dowiedziałam się, że ojciec ma znacznie młodszą ciężarną kochankę, która sprawiała, że zapominał się w miejscach publicznych tak dalece, że płakał ze szczęścia, podczas gdy wedle mojej wiedzy nigdy wcześniej nie płakał z żadnego powodu, przez co każda łza i każdy czuły dotyk zwiastowały niechybny koniec naszej rodziny w postaci, w jakiej ją znałam, postanowiłam jeszcze tego samego wieczoru poprosić Bena, żeby ożenił się ze mną już za tydzień, gdy skończę osiemnaście lat, czyli dokładnie miesiąc po jego osiemnastych urodzinach. Ale co z powodami, które stały za tym związkiem przyczynowo-skutkowym? Były mgliste. Skomplikowane. Nie działałam – a dużo się nad tym zastanawiałam – z dziecinnej chęci zemsty. Nie chodziło mi o to, żeby zrobić Wilsonowi na złość. Nie zrobiłam tego ani po to, by wysłać mu sygnał, sprowokować go, czy choćby zwrócić na siebie jego uwagę – naprawdę nie. Powody, dla których pragnęłam wyjść za Bena bez zwłoki, jeszcze w szkole średniej, choć sama przyznawałam, że to bezsensowne z racjonalnego punktu widzenia, nie miały z Wilsonem nic wspólnego. Może chciałam założyć własną rodzinę, bo ta, w której się wychowałam, właśnie się rozpadała. Może chciałam mieć jakąś solidną podporę, coś własnego, czego nikt nie mógł mi odebrać. Może chciałam udowodnić sobie, że zdrada Wilsona nie zraziła mnie do miłości na tyle, bym przestała w nią wierzyć. Myślę, że przede wszystkim pragnęłam równowagi: chciałam przeciwstawić podstępnemu, zdradzieckiemu czynowi Wilsona coś pięknego, odważnego i trwałego. Ale te powody przemilczałam w rozmowie z Willow. Wewnętrzny głos, głos Marcusa, korcił mnie i namawiał: „No, powiedz jej. Powiedz, że to jej ukochana Musia zaszła w ciążę przed ślubem. Powiedz jej, że Wilson był kłamcą i cudzołożnikiem. Powiedz, że jest rudowłosym bękartem, urodzonym, zanim jeszcze rozwód Wilsona i mamy został orzeczony. Masz teraz szansę. Nie jesteś nikomu z nich niczego winna. Boże, nie bądź mięczakiem, Taisy”. Tyle że nie mogłam tego zrobić. Nie umiałabym. Ani z miłości, ani dla pieniędzy czy z zemsty, ani nawet dlatego, że mogłoby to wyjść Willow na dobre. Była święcie przekonana o tym, że ojciec jest wzorem cnót wszelakich, bardziej bogiem niż człowiekiem, a kto znał

niebezpieczeństwa ubóstwiania Wilsona Cleary lepiej niż ja? Wychowano ją w przekonaniu, że jej rodzina jest lepsza od reszty, szlachetniejsza niż cały zewnętrzny świat i że jedyna moralnie słuszna postawa w życiu polega na odgradzaniu się od tego świata wysokim murem i spoglądaniu nań z pogardą, a to przecież nie było dobre wyjście, prawda? Ale to nieistotne. Może Willow sama do tego dojdzie, doda dwa do dwóch, odtworzy chronologię zdarzeń. Po cichu liczyłam, że tak zrobi. Ale nie dowie się tego ode mnie. Nie umiałabym spojrzeć temu dziecku w oczy i powiedzieć, że Wilson i cała jej rodzina są tak samo ludzcy jak my wszyscy. Opowiedziałam jej więc o tym, jak o zmroku siedziałam z Benem na maleńkim ganku przed jego domem, trzymałam go za rękę i patrzyłam na deszcz, który zdawał się miękko stąpać po trawie, i jak w pewnej chwili poprosiłam, żeby się ze mną ożenił, jak później siedział cicho i nieruchomo, podczas gdy ja przekonywałam go, że zachowamy ślub w tajemnicy, że będziemy mieszkać osobno ze swoimi rodzinami aż do ukończenia szkoły, a potem pójdziemy do tego samego college’u i poczekamy aż do momentu, gdy uznamy, że możemy się wszystkim przyznać, i urządzimy wesele albo i nie – to już bez znaczenia. Mówiłam o tym, że będziemy wtedy wiedzieć, że należymy do siebie nawzajem, i że to niczego nie zmieni, a jednocześnie zmieni wszystko, kiedy Ben nagle powiedział: – Dobrze. – Tak? Naprawdę? Chcesz? Spojrzał na mnie swoimi szczerymi czarnymi oczyma. – Jeśli ty chcesz, to i ja chcę. – Nie – stwierdziłam z rozczarowaniem. – Nie chcę, żebyś robił to tylko dlatego, że sprawisz mi przyjemność. – Właściwie to całkiem niezły powód, ale nie to miałem na myśli. – Okay. A co miałeś na myśli? Zmarszczył brwi, zamyślony. Podobała mi się jego pasja rozwiązywania wszelkich łamigłówek. Uwielbiałam przyglądać mu się w takich chwilach. – To dziwne – powiedział wreszcie. – Tak oczywiste, że aż trudne do wyjaśnienia. Rzecz w tym, że jeśli czegoś chcesz, to ja chcę ci to dać. Czy też raczej, jeśli chcesz czegoś ode mnie, to właśnie to chcę ci dać. Ponieważ ty tego chcesz. To jak dwie strony jednej monety. Pokręcił głową, nie do końca zadowolony z siebie. Uśmiechnęłam się do deszczu. „Wyjdę za tego człowieka i będę go miała blisko siebie już zawsze”. Pocałowałam go, a on odwzajemnił pocałunek z roztargnieniem, bo wciąż się zastanawiał. Odsunął głowę. – Czekaj, może ujmę to tak – powiedział podekscytowany. – Odwróćmy sytuację. Jeśli chcesz mi coś dać, to tego właśnie pragnę. Automatycznie. Z definicji. Bo to od ciebie. Pocałowałam go w wewnętrzną część nadgarstka i sama się zamyśliłam. – Rozumiem – zapewniłam go z uśmiechem. – Ha! Tak? Skoro jesteś jedyną osobą na świecie, która jest do tego zdolna, lepiej się z tobą ożenię. – Lepiej się z tym pospiesz – przytaknęłam. Rankiem w moje urodziny, po zbajerowaniu rodziców i usprawiedliwieniu nieobecności w szkołach, wybraliśmy się po zaświadczenie o braku przeszkód do zawarcia małżeństwa. Pojechaliśmy (Ben prowadził, ponieważ Wilson uparł się, że Marcus i ja nie możemy uzyskać prawa jazdy przed ukończeniem osiemnastego roku życia, dzięki czemu stałam się jedyną znaną mi osobą, która uzyskała pozwolenie na małżeństwo przed uzyskaniem prawa jazdy) do urzędu w sąsiednim hrabstwie, byśmy nie musieli się przejmować, że wpadniemy przypadkiem na kogoś znajomego. Dotarliśmy na miejsce godzinę przed otwarciem biura i na przerwie obiadowej byliśmy już w szkole. Dwadzieścia cztery godziny później, w piątek czwartego października, po

odczekaniu wymaganego przepisami czasu, nakłamawszy rodzicom i szkołom, wróciliśmy do urzędu. Na zewnątrz było trzydzieści stopni, więc miałam na sobie białą sukienkę na ramiączkach ozdobioną haftem angielskim i sandały. Ben dał mi bukiet fioletowych frezji i kiedy weszliśmy do urzędu, kierowniczka biura, pani Ada Wayne, zamknęła oczy i powiedziała: „Och, te kwiaty pachną mi jak szczęśliwa przyszłość”, a ja ją objęłam. Doznania i przeżycia z późniejszej ceremonii ślubnej były rozmyte – oprócz Bena, który stopniowo robił się dla moich zmysłów coraz lepiej zarysowany i wyraźniejszy, aż wreszcie stał się najbardziej wyraźnym, najbardziej namacalnym, najlepiej uchwytnym i najsilniej obecnym obiektem, jaki kiedykolwiek doświadczałam zmysłem wzroku, słuchu i dotyku, i pozostał taki przez resztę dnia i nocy, pierwszej nocy, którą spędziliśmy razem. Rodzice nie spodziewali się nas w domu aż do następnego dnia rano (wszystko dzięki tym kłamstwom), więc pojechaliśmy na plażę. Było tuż po święcie pracy, więc ratownicy nie pilnowali kąpieliska, ale nad morzem roiło się od ludzi. Ben wszedł do wody, ale dla mnie okazała się za zimna, stanęłam więc na piasku i obserwowałam go, podskakując radośnie na palcach, a jednocześnie przepełniona dziwną powagą myślałam: „Tak właśnie będzie już zawsze: wszyscy ci ludzie, rodzice i dzieci, stare małżeństwa i nastolatkowie, ziemia, niebo i woda; wiatr, chrzęszczący piasek, pogoda i ten smak w moich ustach – wszystko to będzie zmieniać się albo trwać i pośród tego, jaśniejszy od wszystkich mój ukochany, który odnajdzie moją twarz w tłumie, zrozumie mnie, usłyszy mój głos w zgiełku innych głosów, spojrzy na ocean i powie, że ten punkcik to mój punkcik, rok w rok, przez długie, długie lata”. Tego przed Willow nie ukrywałam. Opowiedziałam jej również, że spędziliśmy noc w hotelu, na który ledwo było nas stać – ze staroświecką windą, kremową pościelą i czekoladkami na poduszkach, i z widokiem na ocean. Już wcześniej przyznałam się jej, że uprawialiśmy seks raz, już po ślubie, chociaż nie było to do końca prawdą, mimo że spędziliśmy tylko jedną noc razem. Ale przemilczałam szczegóły. Mój Boże, chyba nie wyobrażacie sobie, że mogłabym jej opowiedzieć również o tym? Mimo to opowiedziałam jej o naszym pierwszym razie, o tym, jak odkrywaliśmy się na nowo, jak swobodna przyjaźń i zażyłość, te wszystkie miesiące, przez które byliśmy parą, opadły z nas jak łuski i staliśmy się sobie tak nieznani, tak pierwotni, tak wrażliwi i podatni na zranienie, że byłam na granicy przerażenia (choć zdołałam go uniknąć). Jego usta paliły mnie, w każdym miejscu którego dotknęły, i zapomniałam się tak, że nie umiałam być bystra, zabawna czy miła; zapomniałam o sobie wszystko. A później, za drugim razem, wszystko to do mnie wróciło. Każdy najdrobniejszy szczegół naszej znajomości, tańczące dynie, psy patrzące, jak się całujemy, każde zadanie matematyczne, wspólna nauka, posiłki, spacery, prywatne dowcipy, codzienne przejawy przyjaźni i niezobowiązującej, zwyczajnej życzliwości – towarzyszyły nam wtedy i może zabrzmi to teraz jak wariactwo, ale wiem, że nie byłam tak szczodra i nie czułam się tak błogosławiona nigdy wcześniej – ani też przez następnych siedemnaście lat. O tym ostatnim, o szczodrości i błogosławieństwie, też jej opowiedziałam, ponieważ zależało mi na tym, by zrozumiała, że związek z Benem był dla mnie ważny. „Nie musisz się przed nią tłumaczyć – słyszałam w głowie głos Marcusa. – Kogo obchodzi, co ona sobie pomyśli?”. Czułam jednak, że muszę, bo mnie obchodziło, co sobie pomyśli. Fakt, że w świecie wciąż krążyły kłamstwa na temat mój i Bena, uwierał mnie jako niesprawiedliwość od siedemnastu lat. Nie mogłam zmienić tego, co myśli o nas Wilson, ale może mogłam wpłynąć na zdanie Willow, a nawet gdyby ostatecznie mi się nie udało, podjęcie próby wydawało się właściwe: przeciwstawienie kłamstwu pięknej prawdy. Nie wiem, czy ją przekonałam, ale myślę, że przynajmniej po części mi się udało. Oczy

nadal patrzyły na mnie gniewnie, ale zdradzała ją mowa ciała. Willow pochyliła się do przodu, przestała zaciskać zęby i pięści, jej wargi trochę się rozchyliły, a gdy zawiesiłam na chwilę głos, zbierając siły, żeby opowiedzieć resztę, powiedziała: „Więc wzięliście ślub. Ale teraz nie jesteście małżeństwem, prawda? Dlaczego?”, co uznałam za niezbyt miło wyrażoną chęć, by usłyszeć, co wydarzyło się dalej. Oczywiście wydarzył się Wilson, tak jak zawsze. Przyłapał nas. Fakt, że byliśmy w pełni ubrani i tylko się całowaliśmy – owszem, leżeliśmy po ciemku na sofie w salonie, ale co z tego – zupełnie się nie liczył. Nie mieliśmy w zwyczaju przesiadywać – a co dopiero migdalić się – w moim domu ze względu właśnie na Wilsona, ale tamtego wieczoru myśleliśmy, że mamy dom tylko dla siebie przynajmniej na kilka godzin. Myliliśmy się. Musicie zrozumieć, że pozornie moralne oburzenie Wilsona nie zawierało ani grama wartości moralnych. Zanim jeszcze dowiedziałam się o jego chronicznej niewierności (bo dopiero później dowiedziałam się od matki i Marcusa, że Caro nie była pierwsza), zdawałam sobie sprawę z tego, że za nic ma dobro i zło, a w każdym razie Dobro i Zło pisane wielką literą i uznane za wartości absolutne. Nie, nie. Zamiast systemu wartości Wilson kierował się w życiu zwyczajnym snobizmem. Zdrada i oszustwo były złe, bo tylko ludzie głupi musieli się uciekać do oszustw. Bicie innych było złe, bo jeśli nie umie się pokonać przeciwnika samym intelektem, jest się głupcem. Większość złych uczynków zniżała człowieka do poziomu prymitywnej, pozbawionej gustu gawiedzi, niemytych chamów i nieokrzesańców. Hazard, kradzież, narkomania, jazda na podwójnym gazie: pospolite przestępstwa popełniane przez pospolitych ludzi, którzy noszą czapki z daszkiem, jeżdżą tanimi pierdzikółkami z bachorami na tylnym siedzeniu i palą szlugi, opychają się smażonym jedzeniem z papierowych torebek, nadmiernie regulują sobie brwi, oglądają seriale telewizyjne ze śmiechem i nigdy nie poszli na studia doktoranckie. Dla Wilsona niezamężne nastolatki w ciąży czy nastoletnie dziewczyny, które uprawiają seks i tym samym narażają się na ciążę, należały do tej samej kategorii ludzi, co absolwenci zawodówek i ekspedientki. Że jego córka mogłaby świadomie wybrać towarzystwo takich ludzi, dowodziło jej głupoty, a w moralnym (amoralnym) świecie Wilsona głupota była najgorszym, niewybaczalnym grzechem. Kiedy nas przyłapał, wrzeszczał na mnie, używając takiej właśnie argumentacji. Nie zwyzywał mnie, bo tylko głupcy uciekają się do wyzwisk, lecz stwierdził, że zachowałam się głupio, niegodnie, haniebnie, jak pospolita ulicznica (na słówko „kurewsko” przyszedł czas później, tuż zanim mama, Marcus i ja wyjechaliśmy do Karoliny Północnej). Nie jestem pewna, czy to ta „ulicznica”, czy też zarzut głupoty sprawił, że Ben nie wytrzymał – nagle zerwał się na równe nogi, stanął między mną a Wilsonem, jakiś metr przed moim ojcem, i choć Ben nie podniósł nawet ręki, Wilson – co ma istotne znaczenie – cofnął się, czym okazał słabość. Zrobił dwa kroki do tyłu i dał po sobie poznać strach przy świadkach, a ja zdałam sobie sprawę, że będzie nienawidził Bena, a może i mnie, do końca swoich dni. – Niech pan nie zwraca się do Taisy w ten sposób – powiedział Ben. – Nie zasłużyła sobie na to. Wilson nadął się jak ropucha. – Ty! – ryknął. – Najwyraźniej uznałeś, że „zasłużyła sobie” na to, żeby stać się żyzną glebą dla twojego głuchego owsa. Jakże po męsku z twojej strony. Jestem pewien, że ojciec jest z ciebie dumny. A kiedy moja córka zamiast skończyć liceum będzie bawiła na kolanach bękarta, na to też sobie zasłuży? Wstrzymałam dech, czekając, aż Ben wbije Wilsona w ziemię, używając jego własnych

słów – „głuchy owies”, „bękart” – i myślę, że właśnie miał to zrobić, gdy odwrócił głowę i spojrzał w moją stronę. Powinnam pokazać mu uniesione kciuki albo sama Wilsonowi wygarnąć. Razem z Marcusem postanowiliśmy już, że powiemy mamie o Caro, więc wkrótce i tak wszystko wyszłoby na jaw. Tym, czego nie powinnam uczynić – o czym nawet nie powinnam pomyśleć – było chronienie Wilsona. Ale to właśnie zrobiłam. Pokręciłam lekko głową i szepnęłam „nie”, a po chwili Ben skinął głową. Ech, gdybym pozwoliła mu to powiedzieć! Gdyby to powiedział, gdyby nakrzyczał na Wilsona, nazwał go hipokrytą i cudzołożnikiem, gdyby opowiedział mu o tym, jak na własne oczy widział go w muzeum, prawdopodobnie nie padłyby tamte słowa i nasze życie, życie Bena i moje, potoczyłoby się zupełnie inaczej. – Doktorze Cleary, jak to możliwe, że nie wie pan niczego o swojej córce? – odezwał się. – Tyle lat żyjecie wspólnie pod jednym dachem, jest pan jej ojcem, na litość boską, a nie ma pan pojęcia, kim ona jest. Jego ciemne oczy były świetliste, szczere i śmiałe. Jego opanowanie zapierało mi dech w piersiach. Ben zawsze miał w sobie głębokie pokłady cierpliwości i spokoju, ale zdarzało się, że unosił się gniewem, jak każdy, gdy go sprowokować. Niewzruszony spokój nadawał mu rys majestatu i wielkości, ale jednocześnie z bólem sercem rozumiałam – i wiedziałam, że wie to również Wilson – że opanowanie Bena zawstydzało mojego ojca bardziej niż te dwa tchórzliwe kroki do tyłu. Jednym z mistrzów Wilsona był Rudyard Kipling, więc całe życie słyszałam, jak powtarza: „Jeśli głowy nie stracisz, gdy inni stracili...”. Napady szału były dobre dla małych dzieci, krzyki dla pijaków i mętów. Gdyby Wilson napisał księgę reguł życiowych, na pierwszym miejscu umieściłby zdanie: „Opanowanie to klucz do zwycięstwa”. Wtedy jednak jego twarz przybrała dziesięć odcieni czerwieni. Na czole nabrzmiała mu żyła. Spojrzał na mnie i najpaskudniejszym, najjadowitszym głosem, jaki można sobie wyobrazić, powiedział: „Doskonale wiem, kim jesteś”. – Jest moją żoną. – Głos mojego męża był niczym woda spływająca w promieniach słońca. Wyglądało to tak, jakby w tamtym pokoju rozgrywała się jakaś epicka bitwa dobra ze złem. Wilson, pąsowy i napuszony, stary i okrutny, Ben zaś tak blady, wyprostowany, szlachetny i młody. Ale ostatecznie to Wilson zatriumfował. W tym punkcie opowieści Willow straciła opanowanie, otwartą dłonią uderzyła w kafelkowy blat stolika i zawyła: – Co? Jak? Przetarłam oczy. – Zmusił nas do unieważnienia małżeństwa – wyznałam posępnie. – Tak? Na jakiej podstawie? Czyżbym usłyszała w jej głosie oburzenie? Czy to możliwe, żeby Willow, nieodrodna córka Wilsona, była po mojej stronie? Jak tylko ta myśl przyszła mi do głowy, królowa śniegu jednak wróciła. Królowa śniegu z paskudnym charakterkiem. – Myślałam, że unieważnić można tylko małżeństwo, które nie zostało skonsumowane, co w waszym przypadku niewątpliwie nastąpiło – powiedziała takim tonem, jakby jedyna noc naszej małżeńskiej rozkoszy nie różniła się od nocy w burdelu. Ech, ta dziewczyna. Odchrząknęłam. – „Sąd unieważnia małżeństwo, w które małżonkowie wstąpili w następujących okolicznościach” – zacytowałam i wyjaśniłam: – Niemożność lub brak chęci współżycia jednego z małżonków stanowiła tylko jedną z okoliczności. Zdaje się, że było też sześć innych.

– Aha – mruknęła Willow. – Wilson chciał, abym powołała się na okoliczność, że jedna ze stron zmusiła drugą do zawarcia małżeństwa. – Miałaś zeznać, że zostałaś zmuszona? – Tak, przez Bena. Nie zgodziłam się. W końcu przystałam na warunek: „Jedna lub obie strony wstąpiły w związek małżeński w zabawie lub dla żartu”. Mówiąc to, paliłam się ze wstydu. – Ach – powiedziała Willow. – O rany. Siedziałyśmy w milczeniu. Obie przesuwałyśmy palcami po fugach między kafelkami na blacie stołu. – Zaraz – powiedziała Willow, podnosząc na mnie wzrok. – Tak? – Czemu się zgodziłaś? Miałaś osiemnaście lat, prawda? Byłaś pełnoletnia, więc jak Wilson zdołał cię zmusić do unieważnienia ślubu? Pytanie, od którego krajało mi się serce. Pytanie jak przepaść, która może pochłonąć ciało i duszę. – Chciałam załagodzić sytuację – przyznałam i owszem, w moim głosie zabrzmiała świdrująca błagalna nuta. – I nie sądziłam, że to oznacza koniec. Myślałam, że unieważnienie będzie tylko formalnością, że zostaniemy razem i po prostu weźmiemy ślub jeszcze raz, później, kiedy trochę podrośniemy. Usiłowałam przekonać Bena. – Ale ci się nie udało – orzekła Willow, królowa śniegu. – Nie wzięliście ponownego ślubu i nie przekonałaś Bena. Pokręciłam głową. – Nie! Był na mnie wściekły. Nie sądziłam, że tak zareaguje. Gdy powiedziałam mu o tym, na co się zgodziłam, do czego zostałam przymuszona, odciął się ode mnie, przestał otwierać mi drzwi, nie odbierał moich telefonów. To było straszne. Wytarłam oczy. – Ale wiesz, myślę, że ostatecznie udałoby mi się go odzyskać, wytłumaczyć mu, ale... – Urwałam. – Ale co? Blada twarz Willow, między dwiema zasłonami ognistych włosów, zdawała się samymi oczami. Wyglądała tak niesamowicie młodo. Odpowiedziałam, starannie dobierając słowa. – Ale potem, w ciągu tygodnia, moja rodzina gwałtownie się rozpadła. Matka zostawiła Wilsona i wyjechała z Marcusem i ze mną do Karoliny Północnej. Cały tamten tydzień próbowałam wszelkich sposobów, żeby Ben zgodził się ze mną spotkać i porozmawiać, ale bez skutku. A potem wyjechaliśmy i jeszcze przez rok, kiedy oboje już studiowaliśmy, pisałam do niego listy, ale on nigdy nie odpisał. Willow zarzuciła głową. – A spodziewałaś się czegoś innego? – zapytała bez ogródek. – Tak – odrzekłam wprost. – Hmf – pociągnęła nosem. A potem wstała od stołu i poszła do drzwi. – Muszę iść – oświadczyła, odwrócona do mnie tyłem. – Willow, popełniłam błąd. Oczywiście, żałowałam tego gorzko przez te wszystkie lata. Ale byłam niewiele starsza, niż ty jesteś teraz. No i miałam do czynienia z Wilsonem. Jeżeli ktokolwiek mógł pojąć potęgę tego ostatniego wyznania, to właśnie Willow i nagle zapragnęłam jej zrozumienia tak bardzo, że aż bolało. Zdradziłam osobę, którą kochałam

najbardziej na świecie, ponieważ zażądał tego ode mnie Wilson, i pragnęłam, by chociaż jedna osoba na ziemi rozumiała, czemu tak postąpiłam. – Wiesz, jak to jest być córką Wilsona, i wiesz także, jestem tego pewna, jak to jest być zakochaną. Gdybyś była na moim miejscu – zapytałam – jak byś postąpiła? Odwróciła się i po jej twarzy widać było, że bije się z myślami. Prawdziwa miłość kontra Wilson. Ale skądś to już znałam, prawda? Wiedziałam, co wybierze. – Chcesz znać moje zdanie? – zapytała. Pokiwałam głową. – Myślę – oświadczyła brutalnie – że jeśli nie kochałaś Bena na tyle, żeby wytrwać w małżeństwie wbrew wszystkiemu, to po prostu nie kochałaś go dostatecznie mocno. Więc może słusznie postąpiłaś, odchodząc. Byłam tak oszołomiona, że wbiło mnie w fotel. Willow obróciła się na pięcie, zamaszystym ruchem otworzyła drzwi i wyszła, ale po dwóch sekundach wróciła. – Cofam to. Nie postąpiłaś słusznie. Byłaś głupia. Zatrzasnęła drzwi tak mocno, że aż szyby w oknach zadzwoniły. * Nazajutrz rano, gdy niebo zaczęło się rozjaśniać, przybierając barwę ciemnej szarości, zadzwoniłam do Bena. – Taisy – powiedział, a na dźwięk jego sennego, na wpół przytomnego głosu wymawiającego moje imię oblała mnie fala gorąca. – Wiem, jestem nieustępliwa – przyznałam. – Tego bym nie powiedział – stwierdził ze śmiechem. Ten śmiech dodał mi odwagi. – Nie, chodzi mi o to, że taki mam plan: być nieustępliwą. – Twój plan. – Uczepię się ciebie jak rzep psiego ogona. Będę łazić za tobą jak pies. Dlaczego właściwie wszystkie powiedzonka związane z nękaniem wspominają o psach? Inne zwierzęta też bywają nieustępliwe, prawda? – No, jest na przykład mucha. Mogłabyś mi brzęczeć koło ucha jak mucha. – Nie, muchy mają wyłupiaste oczka, siadają na kupie i są tchórzliwe. – Mają po prostu dobry refleks, a jak się przy czymś uprą, to nie odpuszczą – stwierdził Ben. – To już wolę być nieustępliwa i uparta jak osioł. Osiołki mają piękne oczy i sympatyczne pyszczki. Zaległa cisza, w której starałam się wsłuchać w jego oddech. Kiedy znów się odezwał, jego głos był poważny i łagodny. – To na co się tak uparłaś jak osioł? „Na ciebie” – chciałam mu powiedzieć. – „Twoje ciało i duszę, i każdy twój dzień aż do końca życia”. – Na drugą szansę – wyznałam. – Na co? – Dla nas – odparłam niecierpliwie. – A jak myślałeś? – Taisy, posłuchaj. – W porządku – przerwałam mu. – Nie musisz w tej chwili niczego mówić. – Powinienem – odparł. – Naprawdę? A nie mógłbyś się powstrzymać? – zapytałam i oczy zaszły mi łzami. – Przykro mi, ale muszę ci to powiedzieć. Dla mnie nie ma powrotu.

– No to nie będziemy do niczego wracać. Zaczniemy od nowa, od tej chwili. – Nie mogę do ciebie wrócić – powiedział. – Po prostu nie mogę. Położyłam telefon na stole przed sobą, zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko. Po kilku sekundach podniosłam telefon z powrotem. – Więc to tak? Po prostu rozejdziemy się znowu i nasze drogi nigdy się nie spotkają? Aż tak jesteś na mnie zły? – Nie, ja... – Ben zawahał się, a ja od razu, w tej samej chwili, uzmysłowiłam sobie, że nie jest w stanie się zdecydować. Nie umiał zażądać, bym wyniosła się z jego życia na dobre. Zatliła się we mnie nadzieja. – A co powiesz na to? – dodałam prędko. – Uprę się jak osioł, żebyś był moim przyjacielem? Zawsze byliśmy przyjaciółmi, prawda? Nawet kiedy się kochaliśmy. – Tak. – Tak, byliśmy przyjaciółmi? Czy tak, mogę uprzeć się jak osioł i walczyć o to, żebyś był moim przyjacielem? Roześmiał się. Wiedziałam, co powie, zanim zdążył otworzyć usta. – Jedno i drugie. – W porządku, w takim razie umowa stoi. A czy teraz mogę wyjawić ci drugi powód, dla którego do ciebie dzwonię? – O piątej trzydzieści rano – przypomniał mi. – Właśnie. – Tak gwoli ścisłości, uwierzyłbym, że jesteś uparta jak osioł, również o siódmej rano. Serio. Może nawet o wpół do ósmej. – Przyjmuję to do wiadomości. Ale zadzwoniłam do ciebie także z prośbą – chcę cię dokądś zawieźć. – Więc zrobiłaś wreszcie prawo jazdy? – Czy to znaczy, że się zgadzasz? – Dokąd jedziemy? – Gdybym ci powiedziała, pewnie byś się nie zgodził. – Dobra taktyka, osiołku – przyznał. * Według Robo Hepburn jazda do domu dzieciństwa Wilsona miała zająć dwie i pół godziny. Brałam pod uwagę możliwość, by nie mówić Benowi, dokąd jedziemy, póki nie dotrzemy na miejsce, ale zgadł od razu, gdy tylko usiadł na fotelu pasażera. – Ta wycieczka ma związek z Wilsonem, tak? – Poczekaj chwilę. Uruchomiłam silnik i z piskiem opon wyjechałam na ulicę. – Owszem, rzeczywiście ma związek z Wilsonem – przyznałam. – Wystartowałaś jak rakieta. A teraz jedziesz ile? – Pochylił się, żeby spojrzeć na prędkościomierz, i o mało nie musnął głową mojego policzka. Przyłożyłam dłoń do miejsca, które prawie dotknął. – Dwadzieścia kilometrów na godzinę więcej niż wynosi ograniczenie prędkości? – Dwa razy tak. – Bo przyjęłaś, że nie wyskoczę z pędzącego pojazdu, co? – Kąciki jego ust wygięły się ku górze. – Sprytne posunięcie. – Dziękuję. Tak krótko i nonszalancko, jak umiałam, opowiedziałam Benowi o książce i o tym, jak

tropię niewidzialne dzieciństwo Wilsona. Miałam nadzieję, że sprawiam wrażenie zaradnej, dowcipnej i twardo stąpającej po ziemi dziennikarki rodem z komedii z lat czterdziestych, a nie córki rozpaczliwie szukającej aprobaty ojca. Ben nie odzywał się słowem i z nieodgadnionym wyrazem twarzy wyglądał przez przednią szybę. Tylko raz się uśmiechnął, kiedy sparodiowałam Wilsona, mówiąc: „O życiu pewnego umysłu, że tak powiem”. Potem zaś nie zadał mi ani jednego pytania na temat Wilsona. – Opowiedz, jak to jest być autorem widmo – poprosił. Opowiedziałam więc o Trillium, moim pierwszym „autorze wcielonym”, o tym, jak magicznym przeżyciem było wczuwanie się w czyjąś psychikę. Opowiedziałam o swojej tajnej broni: o właściwym pytaniu. – Odkryłam ją, kiedy pisałam historię Trillium i w pewnym momencie utknęłam. – W momencie, gdy nie wiedziałaś, którą część historii teraz opowiedzieć? – Poniekąd. Ale czułam się raczej tak, jakbym utknęła na zewnątrz jej osobowości, jakbym wcześniej była już w środku, ale po wyjściu drzwi się zatrzasnęły, a teraz muszę znaleźć kamień, pod którym ukryty jest klucz. Nie spanikowałam. Trillium panikowała za nas obie. Po prostu czekałam, aż kamień sam mi się ukaże, i w końcu tak właśnie się stało. Zadzwoniłam do Trillium w środku nocy i powiedziałam: „Muszę się czegoś dowiedzieć: Jaki był pierwszy prezent, który był ci niezbędny do życia?”. I po krótkiej chwili, jakiej potrzeba do zaczerpnięcia tchu, odpowiedziała: „Pięć książek o Trixie Belden. Dostałam je od pani, u której sprzątała moja matka. Miałam dziewięć lat”. I wyobraziłam sobie Trixie, tryskającą energią dziewczynę detektywa z burzą kręconych blond włosów, z paczką uroczych przyjaciół, wiejskim domem w hrabstwie Westchester, zabawnymi braćmi i rodzicami z błyskiem w oku i pstryk! Coś zaskoczyło. Ben nie wyglądał już przez szybę. Patrzył na mnie ze skupionym wyrazem twarzy i kiwał głową. Dawniej także ciekawiło go, jak działają ludzkie umysły. Nic dziwnego więc, że spodobała mu się moja opowieść. – To naprawdę fajne. Zawsze miałaś interesujący umysł. – To było jeszcze lepsze, niż gdyby powiedział, że jestem piękna. – Okay, to może wypróbuję ten sposób na tobie? – zaproponowałam prowokująco. Wzruszył ramionami. – Pewnie. Czemu nie? – Niech pomyślę. Spojrzałam na niego, mrużąc oczy. Popatrzył na mnie tak samo. – Dobra, mam. Gotowy? – Wal. – Dlaczego zerwałeś swoje zaręczyny? Ben odchylił głowę do tyłu i zaniósł się śmiechem. – Co? – zapytałam. – Trillium dostaje pytanie o najlepszy prezent, a ja to? – Nie wybieram pytania – wyjaśniłam z anielskim spokojem. – To pytanie wybiera mnie. – Aha. Czekałam. – Ciągle oczekiwała, że będę wplatał w rozmowę metafory roślinne – wyznał po dłuższej chwili. – Że co, proszę? – Była jedną z tych kobiet, które mają wysoce romantyczne wyobrażenie o botanikach. – Istnieją takie kobiety?

Oczy Bena lśniły niczym cała Droga Mleczna. – Żartujesz sobie ze mnie? Pewnie, że istnieją. Znajomość świata roślinnego działa na niektóre kobiety tak, że wariują z podniecenia. – Czyli co? Spodziewała się, że będziesz ją obsypywał komplementami typu „Twoje oczy są barwy baobabu, twoje wargi – jagody szkarłatki”? – Jagody szkarłatki są czarne. I trujące – wytknął mi Ben. – Cóż, więc chyba dobrze, że z nią zerwałeś, nie? Ben pokręcił głową, jego uśmiech wypełnił wnętrze samochodu. Przyszło mi na myśl, że może nam się udać z tą przyjaźnią. Może nie na tym zależało mi najbardziej, ale jeśli przyjaźń oznaczała wspólne wycieczki samochodem, dowcipne rozmowy i rozśmieszanie go, to się zgadzam. Przynajmniej na razie. – Ale to nie był rzeczywisty powód, prawda? – zauważyłam. – Nie. Irytowało mnie to, ale rzeczywisty powód był związany z moim powrotem do domu, kiedy Bobby zachorowała. Jej tak naprawdę nic tam nie trzymało, bo praca wymaga od niej podróży, ale nie chciała wyjechać ze mną. – Nie chciała opuścić dla ciebie Wisconsin? – Nie. – Dziwne. Bo bez urazy, ale Wisconsin to nie Paryż, prawda? – Prawda. Nie chciała wyjechać, a ja nie chciałem jej błagać. Szczerze mówiąc, nawet przez myśl mi to wtedy nie przeszło, ale nie zamierzałem też zostawać. Ani obiecywać, że wrócę. Myślę, że to coś znaczy. Jeśli rozstanie przychodzi tak łatwo, to dalszy związek raczej nie ma sensu. Kiedy to powiedział, usłyszałam w głowie głos Willow: „Jeśli nie kochałaś Bena na tyle, żeby wytrwać w małżeństwie wbrew wszystkiemu, to po prostu nie kochałaś go dostatecznie mocno”. – Powiedzieć ci, co usłyszałam od Willow wczoraj wieczorem po tym, jak opowiedziałam jej, co nam się przydarzyło, kiedy mieliśmy po osiemnaście lat? Usłyszałam, jak Ben bierze głęboki wdech. – Opowiedziałaś jej o tym? Nie wiedziałem, że zwierzacie się sobie. – Od niedawna – przyznałam. – To co? Chcesz usłyszeć, co powiedziała? – No... chyba. I powiedziałam. Kiedy na niego zerknęłam, wyglądał znowu przez przednią szybę, z czerwonym rumieńcem na policzkach. – Cóż – stwierdził. – Nasza rozmowa przybrała niespodziewany obrót. – To pewnie przez ten mój interesujący umysł. Nie uśmiechnął się. – Ale wiesz co? Miała rację – przyznałam ściszonym głosem. – Wcześniej nie przyznałabym się do tego nawet przed sobą. Winiłam Wilsona. Winiłam matkę za to, że musieliśmy się przeprowadzić tak daleko. Winiłam siebie samą za tysiąc spraw, ale nigdy za to, że nie dość mocno cię kochałam. A jednak to prawda. Kochałam cię tak bardzo. Jestem pewna, że kochałam cię na tyle, by wskoczyć dla ciebie pod koła rozpędzonego pociągu, ale nie na tyle, żeby kazać ojcu iść do diabła. I jest mi z tego powodu bardzo przykro. Popatrzył na mnie i podrapał się w zamyśleniu po głowie. – Dużo dla mnie znaczy, że mi to powiedziałaś – odezwał się w końcu. – Dziękuję. Pokiwałam głową. – Teraz mówienie mu, żeby szedł do diabła, wychodzi mi znacznie lepiej. Tak, no wiesz, gwoli ścisłości.

Zalążek uśmiechu. – Przyjmuję do wiadomości. * Dom, w którym wychował się Wilson, okazał się ceglanym budynkiem w stylu Cape Cod z dwiema lukarnami i gankiem. Stał na szczycie łagodnie opadającego pagórka, nie był ani duży, ani mały, ani specjalnie brzydki, ani ładny – po prostu zwyczajny, solidny dom na zwyczajnym pagórku, w zwyczajnej okolicy. Na ganku stała pomarańczowa dynia, a na drzwiach wejściowych wisiał ozdobny jesienny wieniec, który wzbudziłby w Wilsonie głęboką odrazę. – Jest taki... zwyczajny – zauważyłam. – Typowy dla amerykańskiej klasy średniej. – Rzeczywiście. Nic dziwnego, że Wilson próbował usunąć go ze swoich akt – zażartował Ben. – Dziwię się, że nie kazał zrównać go z ziemią. Najeżyłam się. – Trzeba wziąć pod uwagę także fakt, że oboje jego rodzice zginęli w okresie, gdy mieszkali w tym domu. Twarz Bena stężała. Stęknęłam. – Bronię go – powiedziałam zniechęconym głosem. – Nie powinienem niczego mówić. Pociągnęłam go za rękaw. – Nie! Powinieneś mówić mi, co chcesz. I oczywiście masz rację. Wilson wolałby się wychować gdziekolwiek indziej, w slumsach Bangladeszu, w sercu puszczy amazońskiej, byle nie w takim zupełnie zwyczajnym, wygodnym domu. Ben nie odpowiedział. – Niewolnicze oddanie to nawyk, który trudno wyplenić. Ale przysięgam, że nad tym pracuję – zapewniłam. – Okay – rzucił bez przekonania. – Naprawdę! – nie dawałam za wygraną. – Ty tego nie rozumiesz. Bo niby skąd? Twój tata jest najlepszym facetem, jakiego znam. – Cóż, trudno mi się z tym nie zgodzić, ale... – Dorastałeś z takim ojcem, ze wspaniałą matką i świetnym ojczymem, a wszyscy oni wprost cię ubóstwiali. Ja przez całe życie usiłowałam przekonać ojca, że jest we mnie coś wyjątkowego, podczas gdy ty byłeś uwielbiany bez kiwnięcia palcem. Posłuchaj mnie, do jasnej cholery. Nie, nie słuchaj. Zamknij się, Taisy, ty mała zazdrośnico. Ech. – Nie ech – powiedział Ben. – Przecież wcale nie uważam, że bez kiwnięcia palcem. Byłeś troskliwy, mądry, pracowity i kochający. Boże, byłeś super synem. Chodzi mi tylko o to... och, zamknij się, Taisy, ty straszna stara bekso! – Wcale nie jesteś stara. Ani tym bardziej straszna. I rozumiem, o co ci chodzi, kiedy porównujesz mnie i mojego tatę z tobą i twoim ojcem. – Tak naprawdę nie o to mi chodzi. Tylko o to, że próbuję się zmienić, uwolnić od niego. – Może i tak – westchnął Ben – ale spójrz, gdzie jesteśmy. Nie mniej niż ty chciałbym, żeby to, co mówisz, było prawdą, ale co ma znaczyć ten cały projekt? Dlaczego natychmiast stawiłaś się na wezwanie Wilsona? Jedynym powodem, dla którego jesteśmy teraz razem, był ten telefon. – Powiedziałeś, że jesteśmy razem? – powiedziałam, rozchmurzając się. – Taisy! – Masz rację. Jesteśmy razem tylko dlatego, że Wilson do mnie zadzwonił. Ale co z tego?

Nie chcę się czepiać, ale ty też raczej do mnie nie zadzwoniłeś. Ani razu. Przez siedemnaście lat. – Nie, nie zadzwoniłem. – Czekałam, aż wyjaśni mi dlaczego albo wyzna, jak wiele razy pragnął to zrobić przez te lata, ale nie powiedział już nic więcej. Jego milczenie bolało, ale postanowiłam nie odpuszczać. – Ale słuchaj, dzisiaj nie chodzi o Wilsona. Chodzi o mnie. Trudno mi wytłumaczyć dlaczego, ale muszę zrozumieć, jak wyrósł na takiego, a nie innego człowieka. – Może po prostu taki się urodził, Taize – zauważył Ben. – Z niektórymi tak już jest. Pokiwałam głową. – Wierz mi. Naprawdę poważnie zastanawiałam się nad tym, czy nie jest psychopatą. Właściwie czerpałam z tego przypuszczenia pociechę. Ale powinieneś zobaczyć go z Willow. On ją kocha. Co więc poszło nie tak do tego stopnia, że musiał się zestarzeć, zanim nauczył się kogoś kochać? – Tu mnie masz. – Naprawdę powiedziałeś, że cię mam? Ben uśmiechnął się i pokręcił głową. – Miałam na myśli ciebie jako przyjaciela. – Jesteś niezmordowana – powiedział. – Dziękuję. * W miasteczku był jeden zakład pogrzebowy – Dom Pogrzebowy Philpotta – imponujący neoklasycystyczny budynek z białymi pilastrami i okrągłym podjazdem. – O, to jest dom, w którym Wilson wolałby się wychować – stwierdziłam. – Tylko bez zwłok. Albo i z nimi. – Zrodzon wśród umarłych – powiedział Ben. Chciałam się dowiedzieć, gdzie są pochowani moi dziadkowie. Przywiozłam dwa bukiety pomarańczowych dalii, które zamierzałam położyć na ich grobach. Pan Robert Philpott zaprowadził nas do swojego posępnego biura z wysokim stropem i dębową boazerią, gdzie zasiedliśmy na ponurych czarnych krzesłach. Nawet komputer na biurku był czarny; zastanawiałam się, czy zrobiono go na specjalne zamówienie. Jedynym jaskrawym elementem w pokoju były włosy Roberta Philpotta, tak rude, że zdawały się płonąć jak ognisko. Pomyślałam, że to świetny pomysł z tymi włosami; wyobrażałam sobie, że poprawiały nastrój nawet najbardziej nieszczęśliwym żałobnikom. – Zdygitalizowaliśmy całe nasze archiwum – oznajmił Robert Philpott niskim, aksamitnym głosem, podczas gdy jego wypielęgnowane palce prawie bezszelestnie uderzyły w klawisze klawiatury tak, jakby nierobienie hałasu stało się przez lata jego drugą naturą. – Walter Wilson Ravenel, styczeń 1979 roku. Helen Kittle Ravenel, rok 1999. Popatrzyłam na Roberta Philpotta ze zdumieniem. – Zaraz, to chyba jakaś pomyłka. Zginęli w wypadku samochodowym tego samego dnia. Musiało to być mniej więcej w 1958 roku. Aksamitny głos Roberta Philpotta zrobił się nieco mniej aksamitny. – Jestem pewien, że nasze dane się zgadzają. Traktujemy zmarłych z największą troską, co obejmuje również ich dane. – Ale to oznacza, że oboje żyli jeszcze po moich narodzinach – zauważyłam. Z jakiegoś powodu na samą myśl przeszły mnie ciarki. Ben położył ramię na oparciu mojego krzesła. Przypomniał mi się sekretariat w Banfield, pomalowane paznokcie i chyże palce Edwiny Cook stukające w klawiaturę, odkrywające zaskakujące fakty z przeszłości Wilsona. To

było strasznie dziwne, wszystkie te twarde dyski skrywające fakty o życiu mojego ojca, fakty, które sam porzucił jak niepotrzebny balast. – Czy można to potwierdzić? – spytał Ben. – Przechowujecie także oryginalną dokumentację? Wyraz twarzy Roberta Philpotta zrobił się lodowaty pod ognistą czupryną. – Naturalnie, że ją przechowujemy, ale w osobnym magazynie, do którego nie mam dostępu na bieżąco. Ale mogę sprawdzić w nekrologach. Moja matka wycina je z gazet i kolekcjonuje. – Jak miło z jej strony – powiedziałam. – Nasza praca dotyczy ludzi, pani Cleary – odrzekł Robert Philpott nieco cieplej. – Staramy się na każdym kroku pamiętać, że nasi zmarli to nie tylko imiona i nazwiska. Że mieli swoje życie tak samo jak my. – Wspaniałe podejście – powiedziałam, zgodnie z prawdą. – Przepraszam na chwilę, polecę pracownikowi znalezienie właściwego albumu. Zniknął za ciężkimi dębowymi drzwiami, które zamknęły się za nim bezszelestnie jak jedwabna kotara. – Dobrze się czujesz? – zapytał Ben. – Kto kłamie o tragicznej śmierci własnych rodziców? – Musi być jakiś powód – zauważył. – Nie wyobrażam sobie jaki, ale jakiś być musi. – Dzięki – powiedziałam. Robert Philpott powrócił, niosąc duży oprawny w skórę album. – Jacob wciąż szuka nekrologu pani dziadka, ale nekrolog Helen Ravenel jest tutaj. Zmarła po krótkiej chorobie czternaście lat temu. Nawet Willow była już wtedy na świecie. Zastanawiałam się, czy Helen Kittle Ravenel wiedziała, wiodąc swoje normalne życie w ceglanym domu na szczycie wzgórza, że ma troje wnucząt, a jedno z nich mieszka niespełna trzy godziny drogi dalej. Nie byłam w stanie skupić uwagi na samym nekrologu, musiałam poprosić o kopię, żeby przeczytać go później w spokoju. Ale jedno zdanie przykuło moją uwagę: „Helen Ravenel pozostawiła syna i córkę, Barbarę Ravenel Volkman zamieszkałą w Filadelfii, zięcia George’a Volkmana i ich trzech synów, Waltera, Samuela i Thomasa”. Poprawka: Helen miała sześcioro wnucząt. A Wilson miał siostrę.

Rozdział 14 Willow W dniu, kiedy pokazywaliśmy klasie nasz film o Miasteczku Middlemarch, nawet Luka się denerwował. Zdradzał go zbyt częsty gest poprawiania krawata. Uzgodniliśmy, że ubierzemy się elegancko, i zaręczam wam, że przejście Luki korytarzami Webley, wystrojonego w marynarkę i krawat, przypominało paradę zwycięstwa. Wszyscy, dziewczyny i chłopcy bez różnicy, bili brawo, gwizdali, wyli, udawali, że mdleją, wyciągali ręce, by go dotknąć, i cofali je nagle, jak gdyby poparzyli sobie palce. – Boże – mruknęłam do niego pod nosem. – Traktują cię tak, jakbyś był Henrykiem V i właśnie zwyciężył w cholernej bitwie pod Azincourt, podczas gdy ty założyłeś tylko granatową marynarkę. – Daj spokój, Cleary – powiedział z szerokim uśmiechem. – Nie uważasz, że wyglądam choć trochę elegancko? – Myślę, że wyglądasz elegancko – odparłam swobodnie. – Tylko nie uważam, że właśnie spuściłeś druzgocący łomot całej francuskiej armii. – „My, garść – szczęśliwy krąg – gromadka braci”**** – zaśpiewał z uniesioną pięścią. Jeżeli myślał, że mi zaimponuje, cytując Szekspira, to – cóż, miał rację hultaj jeden. Pociągnęłam nosem i przewróciłam oczami. – Wyglądasz świetnie, tak nawiasem. – Sprzedał mi jedno ze swoich klasycznych szturchnięć. Porzuciłam zwykły szkolny strój na rzecz szmaragdowozielonej sukienki z dzianiny, czarnych pończoch i czarnych botek do kostek. Moje nogi wyglądały jak wyciory do fajki, ale kolor niezaprzeczalnie mi pasował. – Dziękuję – powiedziałam. – Nasi koledzy zgadzają się z twoim zdaniem, skoro tak gwiżdżą na mój widok. Luka wsunął małe palce do ust i zwarł wargi. – Daruj sobie – rzuciłam. – Nie wszyscy potrzebujemy pochlebstw wyrażonych w tak krzykliwy sposób. Kiedy weszliśmy do klasy, sama też się denerwowałam. Złapałam się na tym, że bawię się włosami, co zawsze zdradzało mnie przed ojcem. Robiłam tak, kiedy grałam w szachy albo pisałam egzamin. W ostatnich miesiącach robiłam to wkurzająco często, zwłaszcza w obecności pana Insleya. Luka i ja denerwowaliśmy się nie dlatego, że nie uważaliśmy swojego projektu za dobry. Uważaliśmy, że jest wspaniały, wręcz błyskotliwy, i zależało nam na tym, by inni się z nami zgodzili. Poprzedniego wieczoru w tej samej sali biblioteki publicznej, gdzie nagraliśmy film, usiedliśmy i razem go obejrzeliśmy. Zobaczyłam go po raz pierwszy, ponieważ to Luka zajął się montażem, później zaś wpadliśmy w euforię. Przybiliśmy sobie piątki. Stuknęliśmy się butelkami wody. Luka porwał mnie nawet do tańca zwycięstwa, czegoś w rodzaju pas de deux w stylu jitterbuga, który na szczęście nie trwał długo, za to rozśmieszył mnie tak bardzo, że brakowało mi tchu. Na film składała się seria wywiadów: postaci wypowiadały się na jednolitym tle, choć odkąd Luka wreszcie dał się przekonać w kwestii pozbawionego ciała głosu zadającego pytania,

same pytania w filmie nie padały: można się było ich domyślić na podstawie odpowiedzi. W większości ograniczyliśmy się do dialogów zaczerpniętych z samej powieści, zmodyfikowanych tu i ówdzie, chociaż czasem pozwalaliśmy sobie na większą swobodę i wkładaliśmy w usta którejś z postaci słowa narratora. Luka i ja odegraliśmy wszystkie postaci, on męskie, ja kobiece. Nie nosiliśmy kostiumów, tylko czarne koszule, z zawieszoną na szyi tabliczką z imieniem postaci, którą akurat odtwarzaliśmy: stryja Dorotei, jej siostry, rosłego sir Jamesa Chettama, wścibskiej pani Cadwallader, Casaubona, prawdziwej miłości Dorotei Willa Ladislawa, samej Dorotei. Luka był wspaniały, naprawdę dobrze grał, choć zarzekał się, że pozostałe części projektu podobały mu się bardziej. – Marzy mi się kręcenie filmów – zwierzył mi się. – Rodzice chcą, żebym został neurochirurgiem. Ale jakoś to przeboleją. Zapewnił też, że mi również dobrze poszło. Wyraził się tak: – Dziewczyno, jesteś do tego stworzona. Spójrz na swoją twarz, która wygląda niesamowicie, ale widzisz też, jak zmieniasz się w każdą z postaci po kolei, wprowadzając jedynie drobne zmiany? Naprawdę super. Nieskromnie przyznam, że rzeczywiście było to super. Przyglądałam się sobie w stanie zadziwienia i podziwu, jeśli chcecie wiedzieć. Wcześniej nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to wszystko robię. Kiedy na przykład wcielałam się w pastorową, nie zamierzałam wcale pozwolić, by uśmieszek błąkał mi się na ustach, nie chciałam unosić brwi ani podwyższać głosu, by stał się tak przenikliwy, że uszy bolały. Stałam się po prostu pastorową Cadwallader, gdy stwierdzała: „To prawda, co mówi sir James, Casaubon nie ma w żyłach ani jednej, prawdziwej kropli krwi. Ktoś oglądał kroplę jego krwi pod szkłem powiększającym i znalazł tam tylko przecinki i nawiasy. Och, do niego przychodzą komentarze we śnie, a potem uciekają mu wraz z rozumem”*****. – Widzisz? – zapytał Luka. – Co ciekawe, jesteś świetna nawet jako ta stara wiedźma. To znaczy, jako Dorotea też oczywiście byłaś świetna, bo w gruncie rzeczy jesteś Doroteą. Ale jak udało ci się odegrać panią Cadwallader? Niewiarygodne. – Jestem Doroteą? – zdziwiłam się. – Bo pamiętam, jak nazwałeś ją... wkurzającą? Luka się uśmiechnął. – Od tamtej pory zmieniłem zdanie. Jest piękną niedostosowaną dziewczyną, mylącą się w niektórych, a właściwie w bardzo wielu sprawach, owszem, ale zawsze ma dobre intencje. I wydaje się jakby, hmm, oddalona od ludzi, ale działa też na nich w określony sposób. Spuścił oczy. Onieśmielony Luka to widok nader rzadki. A chociaż nie dałabym sobie odebrać tego, co powiedział, za żadne skarby świata, i choć tuliłam słowo „piękna” w myślach niczym klejnot, nie umiałam też znieść jego zawstydzenia. Musiałam położyć mu kres. – Czyli sprawia, że ludzie robią takie miny, jakby chcieli zwymiotować? – A potem, na dokładkę, zrobiłam taką minę. Wymagało to sporo wysiłku. Nigdy wcześniej nie robiłam takiej miny, gdy nie towarzyszyły temu rzeczywiste wymioty. A w każdym razie nie przypominałam sobie. – Ha! – roześmiał się Luka. – Wstrząsające, jak ci świetnie poszło. Spójrz tylko na siebie, Cleary, jesteś skarbnicą ukrytych talentów. – Takie działanie miałeś na myśli, prawda? Twarz Luki zrobiła się gładka niczym kamień rzeczny, jak zawsze, gdy skupiał na czymś pełną uwagę. Większość ludzi marszczy się i krzywi, gdy się koncentruje, a Luka się wygładzał. Gładkie czoło, gładkie kości policzkowe, gładka linia żuchwy. Korciło mnie, by wyciągnąć rękę i przesunąć palcem po tej twarzy, wyobrażałam sobie, że byłaby w dotyku jak szkło, tyle że ciepła.

– Nie. Chodziło mi o to, że ludzie wokół niej chcą stać się lepsi, tak jak przy tobie. Zamknęłam na chwilę oczy, chłonąc jego słowa, poświęcając temu zdaniu tyle uwagi, na ile zasługiwało, ponieważ był to na pewno moment na tabliczkę historyczną: „Luka Bailey-Song powiedział Willow Cleary komplement życia”. – Och – zdołałam wykrztusić. – Dzięki. Przez jedną ulotną chwilę zastanawiałam się, czy nie pokusić się o trzeźwą ironię lub niefrasobliwą nonszalancję, lecz żadna siła nie była w stanie zetrzeć mi z twarzy uśmiechu zadowolenia – równie dobrze mogłabym próbować zatrzymać rozpędzony pociąg. Siedziałam tylko wpatrzona w swoją twarz w zatrzymanym kadrze na ekranie komputera i uśmiechałam się jak idiotka. Kątem oka spostrzegłam, że Luka na mnie zerka. Błysk białych zębów, lekko pochylona głowa. Och, byliśmy niedorzeczni! Zachowywaliśmy się tak, jak gdyby nieskrępowanie w okazywaniu radości było zbrodnią przeciwko ludzkości. – Nie ma sprawy – zapewnił pospiesznie. – Słuchaj, chcesz obejrzeć film jeszcze raz? Za drugim razem był nawet lepszy. Ale siedzieć w ciasnym pokoiku i oglądać własny film z osobą, z którą się go zrobiło, to jedno, a oglądać go na dużym ekranie w zaciemnionej klasie wraz z dwudziestoma innymi ludźmi, których zdanie ceni się tak bardzo, że aż w żołądku ściska, to zupełnie co innego. Kiedy jednak film się zaczął, siedziałam ze wzrokiem przykutym do ekranu. Tym razem po raz pierwszy oglądałam go jako zwykły widz, a nie twórca – mniej uwagi zwracałam na szczegóły realizacyjne, a więcej na opowieść, którą przedstawialiśmy. Była to historia dojrzewania Dorotei jako osoby, przemiana z ambitnej idealistki, która uważała się za lepszą od bliźnich, w szczęśliwą zwyczajną kobietę, co zademonstrowaliśmy na przykładzie jej życia uczuciowego. Nie była to historia, która kończyłaby się najmocniejszą możliwą puentą. Bo owszem, Dorotea odnalazła prawdziwą miłość w osobie Willa Ladislawa („Łączy nas miłość silniejsza niż wszystko, co mogłoby ją skazić”), ale też zgodziła się na życie ograniczone do pomagania mężowi („Nic nie może mi być milsze niż to, by mój mąż znajdował się w ogniu walki i bym okazywała mu wszelką pomoc jako żona”), zamiast realizować własne aspiracje. Zabawne fragmenty znajdowały się głównie na początku, gdy wszystkie postaci krytykowały zaręczyny Dorotei ze starym brzydkim Casaubonem („Wielki Boże! To straszne! Przecież on jest jak mumia!” „Przecież on już jedną nogą tkwi w grobie!” „Widział pan jego łydki?”), ale w dalszej części film robił się poważniejszy. Luka znakomicie sprawdzał się w rolach komediowych, a jeszcze lepszy okazał się jako Will Ladislaw. Myślę, że nie przesadzę, gdy powiem, że kiedy z przymrużonymi, zamglonymi oczyma, chropawym głosem i nagle zapadniętymi policzkami powiedział: „Ja nigdy jej nie wolałem, tak jak nigdy nie wolałem oddychać. Przy niej nie istnieje żadna inna kobieta!”, wszyscy widzowie gremialnie omdleli z wrażenia. Oklaski rozbrzmiały, zanim jeszcze zapaliły się światła. Były pogwizdywania i radosne okrzyki. Nakręciliśmy przebój! W całym tym hałasie Luka i ja odwróciliśmy się do siebie i z powagą unieśliśmy zaciśnięte pięści (mnie osobiście zdarzyło się to po raz pierwszy), a potem równocześnie zapomnieliśmy o regule zabraniającej nieskrępowanych wyrazów radości i się uśmiechnęliśmy. – Gotowa? – zapytał Luka. – Gotowa – przytaknęłam, po czym wstaliśmy i stanęliśmy przed klasą, żeby wytłumaczyć swoją prezentację. Wtedy właśnie zobaczyłam twarz pana Insleya i stęknęłam, jakby ktoś mnie uderzył. Że nie dostrzegłam na niej radości, to mało powiedziane. Jego twarz, ta sama, którą tak często studiowałam z najwyższą uwagą, twarz, którą uwielbiałam od szerokiego czoła po duże błękitne oczy i wąską brodę, była maską gniewu o cienkich pobladłych wargach.

I przysięgam, że dopiero w tamtej chwili, w oświecającym błysku zrozumiałam, jak w jego oczach mógł nasz film wyglądać. Starszy pierwszy mąż, uczony, którego nikt nie aprobuje. Naiwna młoda dziewczyna, która rozpaczliwie próbuje mu się przypodobać. Przez głowę przelatywały mi urywki: „białe myszki”, „piękne wargi całujące świątobliwe czaszki”, „Myślę, że w przypadku takiej młodziutkiej dziewczyny jak panna Brooke jej przyjaciele powinni się jednak w to wdać, powstrzymać ją od popełnienia szaleństwa”. Z trudem powstrzymałam okrzyk: „Ale to nie ma nic wspólnego z nami! To wszystko zaczęło się od mojego sporu z Luką na temat Dorotei i z niego wyrosło!”. Muszę też przyznać, że w pewnej niewielkiej mierze pan Insley po prostu mnie zirytował. Oto w końcu, gdy po miesiącach bycia wyszydzaną, pogardzaną i ignorowaną triumfowałam i w uszach szumiało mi od wiwatów i aplauzu rówieśników, a on był jedyną osobą w sali – no, może oprócz Bec – która mi nie kibicowała. Kiedy tak stałam, miotana sprzecznymi emocjami, Luka położył mi rękę na ramieniu. – Willow – szepnął. – Jesteś gotowa? I nagle stwierdziłam, że jestem. Zanim jednak zdążyliśmy rozpocząć, właśnie gdy odchrząknęliśmy i wyjęliśmy fiszki z notatkami, odezwał się pan Insley. – Niestety, emisja waszego filmu pochłonęła więcej czasu, niż przewidziałem, w związku z czym prezentację przełożymy na inny dzień – oznajmił lodowatym głosem. – Postaram się wcisnąć ją w harmonogram jakiejś przyszłej lekcji, ale niczego nie mogę obiecać. Siadajcie, proszę. W klasie zaległa martwa cisza, a ja poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. Luka aż dygotał ze złości i już otwierał usta, żeby coś panu Insleyowi powiedzieć, gdy od strony drzwi doleciał głos: – Och, panie Insley, tak wspaniały projekt nie powinien pozostać niedokończony. Zdaje się, że nie widziałam jeszcze zrobionego przez uczniów filmu, który byłby tak udany. A do końca lekcji pozostało dziesięć minut. Janine Shay stała z ręką na biodrze, a jej pociągnięte szminką usta wyginały się niczym szabla w uśmiechu. Aż do chwili, gdy się odezwała, nie zdawałam sobie sprawy z jej obecności. Pan Insley też chyba zorientował się dopiero wtedy, bo wytrzeszczył oczy tak, że o mało nie wyskoczyły mu z orbit. Kiedy wspominałam później, jak wyglądał, współczułam mu, że ktoś usadził go w jego klasie, w jego udzielnym królestwie, ale w tamtym momencie czułam jedynie ulgę. – Czy klasa się zgadza? – spytała pani Shay. Uczniowie pokiwali głowami, przez salę poniósł się jeden chóralny pomruk aprobaty. Wygłosiliśmy swoją prezentację. Gdy wychodziłam, posłałam nieśmiały uśmiech panu Insleyowi, mojemu kochanemu, ale z natężeniem wpatrywał się w rozłożone na biurku papiery, jakby usiłował spalić je wzrokiem. – Do zobaczenia na przerwie obiadowej – powiedziałam ściszonym głosem, aby tylko on usłyszał. Spostrzegłam, jak drgnął mu mięsień policzka. Oprócz tego żadnej innej reakcji. Panika zaszumiała mi w uszach, ale stłumiłam ją dzięki niezachwianej pewności, że mnie kocha. W tej samej chwili poczułam wyrzuty sumienia, bo zdałam sobie sprawę, że w ciągu ostatniego tygodnia mniej myślałam o panu Insleyu, gdy go przy mnie nie było, może dlatego że przyzwyczajałam się już do myśli o nim, a może przez nadmiar zajęć. Wystarczyła jednak obawa, że go stracę, a miłość wezbrała we mnie i chwyciła za gardło. Teraz kiedy się nad tym zastanowiłam, uświadomiłam sobie, że zwykle w chwilach największego lęku o nasz związek kocham go najbardziej. Dziwne, ale jednak, miłość jest dziwna, prawda?

Na przerwie obiadowej jego klasa była pusta jak trumna. Kiedy odchodziłam od drzwi, zauważyłam Lukę, z marynarką przewieszoną przez ramię i torbą z lunchem w garści. – Luka! Usiedliśmy na dworze, pod naszym drzewem. Niepomny, jak zawsze, na zimno rzucił swoją marynarkę na trawnik i mimo szarej, jesiennej pogody siedział na trawie w samej koszuli. Wsunęłam kolana pod brodę i dziobałam widelcem swoje jedzenie. Rozmawialiśmy, oczywiście, o swoim triumfie, ale jakoś nie miałam do tego serca. – Dobrze, że zjawiła się pani Shay – stwierdził Luka. – Teraz Bleble Blainey nie będzie mógł nam postawić gównianej oceny, żeby się na nas odegrać. Zarumieniłam się. – Och, wątpię, żeby chciał to zrobić – powiedziałam pośpiesznie. – Przekroczyliśmy tylko limit czasowy, prawda? – Wcale nie. Zmieściliśmy się w czasie idealnie. Ale gdyby nawet, to co z tego? Utwór skrzypcowy Maxa Boltona zainspirowany postacią Rozamundy ciągnął się o dziesięć minut dłużej niż nasz film, a Insley był zachwycony, mimo że nie ma zielonego pojęcia o muzyce. – Czemu tak mówisz? – Po pierwsze, dlatego, że siedemdziesiąt pięć procent tego utworu zerżnął prosto z koncertu skrzypcowego numer pięć Mozarta. – Skąd wiesz? – Dziewczyno, moja mama jest Chinką. Gram na skrzypcach od czwartego roku życia. – Pf! Posłużyłeś się stereotypem. Luka się uśmiechnął. – Ej, ja akurat mam prawo. A zresztą widziałaś, jak Insley niby to dyrygował ołówkiem? Zupełnie zgubił rytm. Po prostu żal. Przyznaję: też to zauważyłam. Z początku się skrzywiłam, ale ostatecznie uznałam, że jest uroczy. – No, może – odrzekłam wymijająco. Luka rzucił we mnie kawałkiem precla. – Ej, co z tobą? Jesteśmy obiecującymi filmowcami. Świat jest nasz. Pamiętasz? – powiedział. Luka miał tyle różnych rodzajów uśmiechu, że kusząca wydawała się myśl, by je wszystkie sklasyfikować. Teraz uśmiechnął się do mnie „na zachętę”: subtelnie i jakby na stronie, z głową pochyloną do przodu, by w ten sposób nakłonić mnie do odwzajemnienia uśmiechu. Spróbowałam to uczynić. – Chyba po prostu przykro mi, że to już koniec – powiedziałam i natychmiast uświadomiłam sobie, że tak właśnie jest. Zmartwienia związane z panem Insleyem odpowiadały tylko za część mojego smutku. – Praca nad tym projektem stanowiła najbardziej pobudzające przeżycie w całej mojej szkolnej edukacji. Luka pokręcił głową. – Okay, po pierwsze, staraj się unikać używania słowa „pobudzające” we wszystkich rozmowach, a po drugie, miałaś na myśli, że „praca z tobą, Luko, nad tym projektem stanowiła najbardziej pobudzające przeżycie w całej mojej szkolnej edukacji”. – Hmm. Zanim nadwerężysz sobie mięśnie, klepiąc się z uznaniem po plecach, weź pod uwagę, że chodzę do szkoły niespełna semestr. – Ale wiem, że kiedy mówiłaś „całej mojej szkolnej edukacji”, tak naprawdę miałaś na

myśli całe swoje życie – stwierdził Luka. – Od razu się zorientowałem. – Wcale się nie orientujesz – odparłam. – Czytam w tobie jak w otwartej księdze, Cleary, księdze z bardzo długimi i pokrętnymi zdaniami. Na widok jego wpatrzonej we mnie radosnej twarzy znowu opadł mnie smutek. W tej chwili rozległ się dzwonek na koniec przerwy i gdy zbieraliśmy swoje rzeczy, świat przede mną nagle zatracił kontury. Łzy, prawdziwe łzy, nie takie, od których trochę pieką powieki, tylko takie, od których mokną policzki. Na oczach Luki. Nie mogłam sobie tego darować. Ale rzeczywiście czułam się tak, jakby coś się bezpowrotnie skończyło. – Ej, przestań! – powiedział Luka zaniepokojony. Zostawił swoje rzeczy w stosie na trawniku, podszedł i lekko pociągnął mnie za włosy. – Jako zespół po prostu wymiatamy, nie? Pokiwałam tylko głową, bo bałam się, że jeśli spróbuję coś powiedzieć, wybuchnę płaczem. – Więc ustalmy, że koniec projektu nie oznacza końca zespołu. Dobra? Poczułam się tak, jakby świetlik, z którego istnienia nie zdawałam sobie sprawy, nagle się otworzył i wpuścił zupełnie nowy rodzaj światła, a światło to padło prosto na Lukę. Ponieważ ostatnio żyłam i oddychałam Miasteczkiem Middlemarch, a także dlatego, że jestem niereformowalną kujonką, natychmiast przyszedł mi do głowy cytat z powieści: „Spoglądali na siebie jak dwa kwiaty, które się właśnie tu, w tej chwili, otwarły”. Och, tchu mi zabrakło, poczułam się oszołomiona i szczęśliwa, jakbym właśnie rozkwitła. „Kochasz pana Insleya”, pomyślałam i, oczywiście, tak było, ale potem, niech Bóg mi wybaczy, wcale nie w roztargnionym pośpiechu, lecz starannie, z rozmysłem, objęłam ramionami osobę, która stała przede mną, i mocno przytuliłam. Miał na sobie cienką białą koszulę, więc wyraźnie wyczuwałam plecy pod materiałem i ze zdziwieniem i zaskoczeniem pomyślałam: Och, on jest tylko chłopcem. Ten wspaniały, popularny Luka-idol stał się pod moimi dłońmi kimś żywym i ludzkim. Jeszcze nigdy w całym swoim szesnastoletnim życiu nie czułam się tak przepełniona czułością. To było wręcz nie do zniesienia. A potem świetlik się zamknął. Puściłam Lukę. Puściłam? Mało powiedziane: właściwie go odepchnęłam. – Spóźnimy się – stwierdziłam drętwo, nie spoglądając na niego. Luka stał przez chwilę w milczeniu. Nie wiem, czy na mnie patrzył, czy nie: nie byłam w stanie zadrzeć głowy, żeby się przekonać. – Masz rację – powiedział. – No to narka. Ruszyliśmy każde w swoją stronę. Po kilku krokach przyspieszyłam do truchtu. Kiedy dotarłam do szafeczki, znalazłam w niej liścik od pana Insleya. Musiał wepchnąć go w otwór wentylacyjny w drzwiczkach. Nie podpisał się, ale wszędzie rozpoznałabym ten charakter pisma: „Przykro mi, że do spotkania na lunchu nie doszło. Taki los. Możesz wpaść do mnie po lekcjach?”. Och, więc już się na mnie nie złościł! Ścisnęłam liścik w dłoniach złożonych jak do modlitwy i odetchnęłam z ulgą, że wszystko jest znowu tak jak przed filmem, zanim Luka wydał się tak kruchy i cenny w moich objęciach. Na ostatniej lekcji znalazłam w zeszycie napis czarnym flamastrem: 16 + 30 = GWAŁT. Nie wiedziałam dokładnie, co to znaczy, ale nawet niepełna wiedza wystarczyła, by napiął się każdy mięsień mojego ciała. Chciałam wyrwać kartkę i podrzeć ją na strzępy, ale pomyślałam: „Pokażę ją panu Insleyowi, a on wszystko mi wyjaśni”. Nie pokazałam mu jej od razu, jak planowałam, bo gdy tylko weszłam do jego klasy, zatrzasnął za mną drzwi i chwycił mnie w objęcia tak gwałtownie, że z głuchym plaśnięciem obiłam się o nie plecami. Miło mi było, że znalazłam się w jego ramionach, ale miałam też

nadzieję, że nie usłyszał nas nikt z przechodzących korytarzem uczniów. – Najdroższa – wyszeptał. – Bałem się już, że ten cholerny dzień nigdy się nie skończy. Jego twarz znalazła się tak blisko, że czułam na wargach ciepło jego oddechu. Jednym ruchem przycisnął swój policzek do mojego i zdecydowanym gestem przesunął dłonią po moim karku, zagłębiając ją we włosach. Westchnęłam. To było takie nowe i takie pożądliwe. Nawet chwila, gdy wsunął mi palec do ust, nie podziałała na mnie w podobny sposób. – Powiedz, że za mną tęskniłaś – wyszeptał, a jego wilgotne wargi muskały mi ucho. – Tęskniłam – odszepnęłam. Mimo że widziałam go zaledwie kilka godzin wcześniej, stęskniłam się za tą jego wersją, która mnie kocha i którą kocham w zamian, a nie tą, której całe jestestwo wykrzywiała złość. Odchylił się do tyłu i ujął moją twarz w swoje smukłe dłonie. Byłam pewna, że zaraz mnie pocałuje, i tak bardzo pragnęłam, by to zrobił, lecz on stał tylko, pieścił moją twarz, zaglądając mi głęboko w oczy, aż mocno się zarumieniłam i wiedziałam, że moje rozognione policzki muszą być teraz gorące w dotyku. „Robił to już wcześniej”, przyszło mi nagle do głowy i myśl ta nie wywołała we mnie takiego obrzydzenia, jak powinna. Nie, niech Bóg mi wybaczy, podniecała mnie raczej, ponieważ oznaczała, że mam do czynienia z mężczyzną, który poznał świat i inne kobiety, może nawet wiele innych kobiet, a mimo to pragnie właśnie mnie. Po raz pierwszy w tym związku poczułam, że mam władzę. Po pewnym czasie puścił mnie, a potem wziął za rękę i zaprowadził do swojego biurka. Usiedliśmy na blacie, ramię przy ramieniu. – Mogę coś powiedzieć? – spytałam. – Wszystko. – Chodzi o tamten napis na tablicy… – Wyraziłam się dosyć niezręcznie, bo na tablicy zawsze były jakieś napisy. Ale zrozumiał, co mam na myśli. – Tak? – Dostałam drugą taką, hmm, wiadomość. Skrzywił się z obrzydzeniem. – Te żałosne, pokręcone psychicznie bydlęta – powiedział. – Ja też dostałem wiadomość. – Inną niż ostatnia? Tak jakby zadanie matematyczne z dodawania? – Nie chciałam cytować samego tekstu ani pokazywać mu swojego zeszytu. – Tak. – Co to oznacza? – spytałam. – Dla nas? Nic. To nie ma z nami nic wspólnego. Bo niby jak? Ale ogólnie rzecz biorąc, odnosi się od przepisów prawa, które stwierdzają, że związek cielesny osoby, która ukończyła trzydzieści lat, i osoby w wieku od szesnastu do osiemnastu lat nie może być z prawnego punktu widzenia uznany za dobrowolny. Zakłada się, że osoba szesnastoletnia nie jest wystarczająco dojrzała intelektualnie i emocjonalnie, by podejmować samodzielnie decyzje, w związku z czym przyjmuje się, że została wprowadzona w błąd, przymuszona i wykorzystana przez osobę starszą. Siedziałam i w milczeniu rozważałam jego słowa. To, co właśnie zrobiliśmy, przy tych drzwiach, z pewnością było cielesne, ale nie poczułam się wykorzystana. Poczułam się raczej, jakby nagle, za sprawą czarów, moja krew zmieniła się w gorący syrop klonowy. – Nie – zgodziłam się. – To nie ma z nami nic wspólnego. – Nie będę cię jednak okłamywał – powiedział pan Insley. I zamilkł. – Tak? – Nie, nie mogę – odparł, zaciskając powieki. – Przepraszam, że o tym wspomniałem. – Powiedz. Spojrzał mi w oczy. Jeśli o błękitnych oczach można w ogóle mówić, że płoną, to jego

właśnie płonęły. – Wyobrażałem sobie ciebie w moim łóżku – wyznał. – Twoje mlecznobiałe ramiona na moim prześcieradle, twoje wspaniałe włosy rozsypane na poduszce. Zaschło mi w ustach. – Wyobrażałaś sobie to samo? – zapytał. Pokręciłam głową. – Ach. Czy ta myśl jest ci obmierzła? – spytał łagodnym tonem. Znów pokręciłam głową. – Czy cię przeraża? Pochylił się bardzo, bardzo blisko, niecierpliwie czekając na odpowiedź. – Nie wiem. – Mogę z tym żyć. – Pokiwał głową. – Najdroższa Willow, musisz wiedzieć, że nigdy bym do niczego cię nie przymusił, w najmniejszym stopniu. – Wiem – zapewniłam. – Ale dziękuję za te słowa. – Przyjedź do mnie w ten weekend – poprosił, ściskając mi dłoń tak mocno, że zabolało. I Boże mój, jaka niestała ze mnie dziewczyna, bo owszem, dopiero co zmieniałam się w jego objęciach w rozpuszczony cukier i owszem, gdy myśl o znalezieniu się w jego łóżku była tylko jego melancholijną, ulotną fantazją, to nawet mnie to, jak mawiają moi rówieśnicy, kręciło, tak jakby. Teraz jednak, gdy upojenie minęło, a w głowie znów mi się przejaśniło, co oznacza, że znowu kłębiło się w niej tyle wątpliwości co zwykle, i w perspektywie wizyty u pana Insleya w domu, gdzie wspomniane łóżko bez wątpienia się znajdowało, tym samym przestając być marzeniem, a stając się całkiem konkretną propozycją, zaczęłam się miotać. Nie. Pozwólcie, że uściślę. Nie wiłam się, miotana niepewnością; leżałam na dnie oceanu, spoglądając w górę, i nie chciałam tam jechać. Pragnęłam natomiast przebiec siedem mil albo usiąść i pogadać z ojcem o tym, kto był bardziej godny podziwu: Winston Churchill czy Theodore Roosevelt, albo zrobić coś niesamowitego, na przykład film czy coś takiego, z przyjacielem. Ale pan Insley prosił mnie o przyjazd tak samo, jak robił wszystko: namiętnie, cały poruszony i pełen entuzjazmu. – Chyba nie powinnam – powiedziałam jeszcze słabszym głosem, niż zamierzałam. – Czy powinnaś? Nie, stanowczo nie powinnaś; powinnaś chodzić do szkoły, odrabiać lekcje, żartować z rówieśnikami, chodzić do galerii handlowych. Ale cóż powinności mają wspólnego z kimś takim jak ty? Jesteś ponad słówko „powinnam”, moja panno. – Ale rzecz w tym... mój ojciec nie czuje się dobrze, a wiem, że nie chciałby, abym to uczyniła. Pan Insley położył dłoń na moich włosach. – Moja droga Willow, twój ojciec wie lepiej niż ktokolwiek inny, że nie jesteś typową młodą kobietą. Wychował cię na osobę niepowtarzalną i wyjątkową, na łabędzicę wśród gęsi. Myślę, że przypadlibyśmy sobie do gustu, twój ojciec i ja; choć zabrzmi to arogancko, przypuszczam, że należę właśnie do rodzaju mężczyzn, z myślą o których ojciec cię wychowywał. Czy ojciec wychowywał mnie z myślą o jakimkolwiek rodzaju mężczyzn? Sam pomysł zbił mnie z tropu. Może i tak. W końcu, ze swoim pragmatycznym podejściem do życia, wiedział, że pewnego dnia za kogoś wyjdę. Przypuszczalnie tak. Ale nigdy na ten temat ze mną nie rozmawiał. Pomyślałam o Taisy i Benie, o tym, jak ojciec zmusił ich do unieważnienia małżeństwa, gdy mieli po osiemnaście lat. Ale nie byłam Taisy, a Ben nie był panem Insleyem. – Nie zastanawiałam się nad tym zbytnio – przyznałam. – Myślę jednak, że według niego jestem na to za młoda.

Poniewczasie uświadomiłam sobie swój błąd. Nie powinnam wspominać o wieku. Przygotowałam się na wybuch gniewu, ale tym razem nie nastąpił. Pan Insley siedział przez kilka sekund nieruchomo, a potem się do mnie uśmiechnął. – Przepraszam, że ośmielam się wysunąć to przypuszczenie, ale sądzę, że go nie doceniasz. Z całą pewnością pierwszy raz zostałam oskarżona o coś takiego. – Jak to? – Pytam cię po prostu: Czy myślisz, że ojciec chciałby, żebyś randkowała? Wypowiedział to słowo, jakby wypluwał kęs zgniłego mięsa. I szczerze mówiąc, wyobrażałam sobie ojca mówiącego w identyczny sposób. – Żebyś chodziła na dyskoteki w sali gimnastycznej? – ciągnął pan Insley. – Czy chciałby, żebyś przesiadywała w kinach, zajadając się tłustym, zżółkłym popcornem, albo chodziła na mecze koszykówki w czerwonej bluzie szkoły Webley? Myślisz, że on, Wilson Cleary, chciałby, żebyś była dziewczyną jakiegoś nastolatka? Odpowiedzią na ostatnie pytanie, a prawdopodobnie na wszystkie – z pewnością na ostatnie – było stanowcze, dudniące „nie”. – Odwiedź mnie, Willow – ponowił zaproszenie pan Insley i położył dłoń na moim policzku. – Zostaliśmy do tego stworzeni. Chwyciłam się krawędzi biurka. Pierś miałam tak ściśniętą, że ledwie mogłam oddychać. Ten mądry, namiętny mężczyzna uratował mnie przed paskudną klatką schodową, przed stołówką, przed korytarzami pełnymi niechętnych mi tłumów. Nauczył mnie prowadzić. W jego obecności czułam, że błyszczę, jakbym była nie tyle sobą, Willow w wysokich butach i parce, lecz raczej dziewczyną z kart powieści – Doroteą albo Catherine Earnshaw – albo kobietą z jakiegoś starego obrazu. – Jesteś utkana z księżycowej poświaty, Willow – wyszeptał. – Jesteś poezją. Na ułamek sekundy w myśli wdarło mi się nieproszone wspomnienie Luki rzucającego we mnie kawałkiem precla. Zamrugałam, spędzając ten obraz sprzed oczu. Twarz pana Insleya, pełna namiętności, znajdowała się kilka centymetrów od mojej. „Jeśli odmówię, to go stracę”. – Dobrze – powiedziałam. – Przyjdę. **** W. Szekspir, fragment Henryka V w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka (przyp. red.). ***** Fragmenty Miasteczka Middlemarch w przekładzie Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej (przyp. tłum.).

Rozdział 15 Taisy Zadzwoniłam do Bena i zaprosiłam go na kolację. Mówiąc ściślej, zadzwoniłam i poprosiłam, czy mogłabym ugotować kolację u niego w domu. Przyjaciółka gotująca kolację dla przyjaciela. – Jasne. Czemu nie? – odpowiedział po krótkim namyśle. Jego nonszalancja trochę mnie zabolała. – Przekonaliśmy się, że umiemy rozmawiać w ruchu – zauważyłam. – Na spacerze, w jadącym samochodzie. Pomyślałam więc, że moglibyśmy się przekonać, czy jesteśmy w stanie rozmawiać na siedząco. – Czuję, że byłoby uprzejmie z mojej strony, gdybym zaoferował, że to ja ugotuję – odrzekł – ale... hmm, moje umiejętności kulinarne nie rozwinęły się przez lata aż tak, jak, powiedzmy, moje wyczucie mody męskiej. – Och. O rany. – Ej, moje wyczucie mody nie jest aż takie kiepskie. Nie jest po prostu aż tak modne. – Wolisz styl klasyczny. – Dziękuję. – I jestem prawie pewna, że te płócienne spodnie, które nosiłeś ostatnim razem, to te same, które miałeś w szkole średniej. – Żartujesz sobie ze mnie? – prychnął. – Tamtą parę wyrzuciłem wiele miesięcy temu. – Wracając do gotowania. Rzeczywiście zaproponowałam, że zajmę się gotowaniem, ale równocześnie wprosiłam się do twojego domu. Naturalnie te dwie sprawy kasują się między sobą, co znaczy, że propozycja gotowania byłaby z twojej strony nadmiarem uprzejmości. – Co za ulga. Ale może uda mi się wyhaczyć coś na deser od taty. Wrócił wreszcie do kuchni i nie można go stamtąd przepędzić. – Super. – Starałam się wypowiedzieć to słowo tonem na tyle wymownym, by ogarnęło i deser, i tatę Bena, i fakt, że tata Bena wrócił do gotowania, i wreszcie samego Bena, który stanowczo taki właśnie był. * Tego samego dnia dostałam list. Caro zostawiła go na ganku domku basenowego z karteczką: „Cześć, Taisy. To do Ciebie przyszło. Całuję, Caro”. Tajemnica, jaką stanowiła Caro, coraz bardziej się pogłębiała! Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że zna moje przezwisko. Marcus i mama przypuszczalnie zwracali się tak do mnie podczas naszej piekielnej wizyty w pierwsze urodziny Willow, ale Caro ani razu nie miała okazji słyszeć tego przezwiska od tamtej pory, a tutaj udało jej się nawet zastosować prawidłową pisownię. I jeszcze to „całuję” na pożegnanie. Sam list również stanowił tajemnicę. Prawie nikt nie wiedział, że tu jestem, a Trillium, mama i Marcus codziennie do mnie dzwonili albo pisali esemesy. Zleciłam przesyłanie korespondencji do mamy, która jednak na pewno uprzedziłaby mnie, że prześle jeden z listów tutaj. Poza tym nadawca zaadresował list do „Eustacii”. Jedynie trzy osoby na świecie tak mnie nazywały, przy czym jedna z nich najwyraźniej właśnie porzuciła ten zwyczaj. Koperta miała nadrukowaną naklejkę z adresem, żadnego adresu zwrotnego i była tak lekka, że mogłaby być

pusta. A jednak nie była. W środku znajdował się następujący liścik: „Droga Pani Eustacio, powinna Pani zapytać swoją siostrę Willow, jak radzi sobie w szkole. Byłoby nie na miejscu, gdybym miał Pani mówić, w czym rzecz, ale zaznaczam, że nie chodzi o wyniki w nauce. Pozdrawiam serdecznie, Życzliwy”. Przeszły mnie ciarki. Listu nie ułożono z liter wyciętych z gazet, został wydrukowany helveticą, ale wydawał się równie złowróżbny. Zastanawiałam się, czy miał coś wspólnego z Luką – oby nie. Tamtego dnia przed szkołą wyglądali we dwoje na tak szczęśliwych i swobodnych. Mimo wszystko Luka był jednak nastolatkiem i absurdalnie przystojnym chłopakiem, co często, choć nie zawsze, wróżyło kłopoty. Czy może kłopoty dotyczyły raczej dziewczyn? Jak wiadomo, w zestawieniu z nastoletnimi pannicami w szkole średniej faszystowscy dyktatorzy wydawali się cocker spanielami o pięknych rozmarzonych oczach. A potem przypomniałam sobie o mężczyźnie, z którym widział moją przyrodnią siostrę Ben – o mężczyźnie, który wywarł na nim wrażenie znacznie starszego i dewianta. Czy tamten mężczyzna mógł mieć coś wspólnego ze szkołą, czy list mógł dotyczyć właśnie jego? W głowie kłębiło mi się od przeróżnych możliwych scenariuszy, a wszystkie były okropne. Kiedy wybrałam się do sklepu, żeby zaopatrzyć się w rzeczy potrzebne na kolację u Bena, w ułamku sekundy podjęłam jeszcze jedną decyzję i wstąpiłam na chwilę do salonu, gdzie kupiłam dla Willow komórkę. Był to z mojej strony akt bezczelnego wtykania nosa w nie swoje sprawy, który wywołałby wściekłość Wilsona, gdyby kiedykolwiek się o tym dowiedział. A zachodziło spore prawdopodobieństwo, że do tego dojdzie. Moja znajomość z Willow weszła na nowy poziom: teraz przynajmniej mogłam bez skrupułów powiedzieć, że w ogóle się znamy, ale nasza zażyłość wciąż narażona była na rozmaite upadki i potknięcia, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę fakt, że gdy rozmawiałyśmy po raz ostatni, oceniła moje postępowanie jako głupie. Zachodziło zatem niemałe ryzyko, że zaniesie nowy telefon prosto do Wilsona, ale postanowiłam zaryzykować. Wieczorem, przed wyjazdem do Bena, przeszłam przez ogród i tylnymi drzwiami dostałam się do głównego domu. Choć miałam klucze, wciąż nie czułam się tutaj u siebie, liczyłam więc na to, że szybko znajdę Caro i zapytam, czy mogę porozmawiać z jej córką. Ale Caro nigdzie nie było. Parter wydawał się wyludniony, więc po kilku żenujących falstartach – stopa na schodek, stopa ze schodka, w tył zwrot – udało mi się wdrapać na górę, gdzie znalazłam się w korytarzu, od którego odchodziło czworo drzwi, wszystkie zamknięte. Z poprzedniej wizyty wiedziałam, że do pokoju Wilsona prowadzą drzwi na samym końcu. Przyjrzałam się trzem pozostałym w poszukiwaniu wskazówek, ale wyglądały tak samo. Nie pomogła mi żadna żartobliwa tabliczka z napisem „Pokój Willow – Nie przeszkadzać!” ani też ścieralna tablica, z nagryzmolonym cytatem albo rysunkiem. Żadnego dziewczęcego szala przywiązanego do klamki. Kiedy traciłam już resztki odwagi, gotowa wycofać się jak niepyszna, drzwi na końcu korytarza otworzyły się i stanął w nich Wilson. – Eustacia! – zawołał zdumiony. Wytrzeszczył oczy na mój widok, ale prędko się opanował, stanowczym szarpnięciem zaciskając pasek szlafroka. – Czyżbyś chciała coś ze mną przedyskutować? Jestem w tej chwili zajęty, ale z radością mógłbym posłać po ciebie w bardziej odpowiedniej chwili. – Hmm, właściwie nie – odrzekłam. – Przyszłam zobaczyć się z Willow. Wilson był tak zaskoczony, że zaczął dukać coś, zapluwając się przy tym, a po chwili dostał ataku kaszlu. – A zawiadomiłaś ją, że się zjawisz? – zapytał, kiedy opanował atak kaszlu. Wybuchnęłam śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać. Dobrze, że dom Wilsona stał tak daleko od ulicy, bo niech Bóg ma w swojej opiece harcerkę, która zjawiłaby się przed drzwiami

bez uprzedzenia, sprzedając ciasteczka. – W jaki sposób? Przez posłańca? Za pomocą gołębia pocztowego? Za moimi plecami otworzyły się drzwi. Odwróciłam się i zobaczyłam Willow, jej jasne piwne oczy były okrągłe jak ćwierćdolarówki. – Taisy? – Najwyraźniej zdumieniom na mój widok nie było końca. – Hej, Willow – przywitałam się. – Chciałam zamienić z tobą słówko. – Och! – powiedziała. Zerknęła na ojca. – Tatusiu, nic ci nie jest? Usłyszałam kaszel. Wilson machnął ręką. – To nic takiego, drobnostka – odrzekł tubalnie, po czym dorzucił: – Wracajmy zatem do swoich zajęć! – cofnął się do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Willow znów skupiła uwagę na mnie, a teraz, gdy zwróciła się en face, zauważyłam, że wygląda na bardzo zmęczoną i chyba również nieszczęśliwą. Jej bystre zazwyczaj oczy zdawały się otępiałe, a wyprostowana i pełna monarszej stanowczości sylwetka lekko przygarbiona i jakby przywiędła. – Słuchaj – powiedziałam ściszonym głosem. – Masz chwilę? Kiwnęła głową, otworzyła drzwi do swojego pokoju i zrobiła krok w tył, żeby zrobić mi przejście. – Zapraszam. Pokój Willow był uroczy, jakby wycięty z kolorowego magazynu, lecz podobnie jak drzwi dziwnie bez czegokolwiek, co świadczyłoby o tym, że należy do szesnastolatki. Oczywiście, nie spodziewałam się lamp lava czy plakatów boysbandów. Ale nie było też tablicy korkowej z poprzypinanymi zdjęciami ani pliku kolorowych czasopism na szafeczce nocnej, żadnego kuferka z kosmetykami czy telefonu stacjonarnego, żadnego stojaka na ubrania upstrzonego kapeluszami, szalami i bluzami, żadnej stacji dokującej do iPoda czy odtwarzacza CD. Ściany pomalowano farbą w chłodnym odcieniu szarego z odrobiną fioletu i prawie w całości zabudowano regałami, na których stały równiutkie rzędy książek w twardej oprawie. Naprzeciwko łóżka wisiała podłużna rzeźba ze szkła, która wyglądała trochę jak nakładające się na siebie muszle małży w różnych odcieniach niebieskiego i fioletu, a na środku pokoju z sufitu dyndał żyrandol, który wyglądał trochę jak odwrócony do góry nogami bukiet cantedeskii w rzęsistym deszczu. Obie prace wyraźnie wyszły spod rąk Caro i były przepiękne. W jednym z kątów pokoju, w pobliżu dużego okna, stał fotel obity ciemnoróżowym aksamitem. Willow skinęła w jego stronę ręką. – Usiądziesz? Skorzystałam z zaproszenia. Willow obróciła fotel przy biurku i też usiadła, twarzą do mnie. – Mam coś dla ciebie – oznajmiłam. – Uznałam, że ci się przyda, skoro już chodzisz do szkoły i w ogóle. – Ach, tak? – Nie kryła zaskoczenia. – Miło z twojej strony. Może rozbroiło ją to, że przyszłam ją odwiedzić, a może kłopoty w szkole, o których wspominał list, nadszarpnęły jej pewność siebie, ale zdawała się bardziej otwarta, mniej zarozumiała niż wcześniej. Podałam jej małe białe pudełko z telefonem w środku, a ona wcale nie wzdrygnęła się na jego widok, lecz je przyjęła. – Telefon – szepnęła, a potem, jakby wypróbowywała nowe słowo, dodała: – Smartfon. – Śmiało, otwórz – zachęciłam ją. Kiedy to zrobiła, zauważyłam, że sama atrakcyjność opakowania wywarła na niej duże

wrażenie. Telefon był jak tafla srebra i gdy obracała go w dłoniach, lśnił niczym prostokąt księżycowej poświaty. Jaką siłę przekonywania mają pięknie zaprojektowane przedmioty! Willow nacisnęła guzik i ekran rozbłysnął jak choinka. Siedziała nieruchomo, wpatrując się milcząco w urządzenie, a ja przygotowałam się na to, że ciśnie mi nim w twarz lub rzuci jakąś obelżywą uwagę („Telefony komórkowe prowadzą do uwiądu więzi międzyludzkich, Eustacio, nie wiedziałaś?”), ale nic takiego nie nastąpiło. – Czy trudno nauczyć się go używać? – uniosła głowę i spytała z zainteresowaniem. – Nie, to pestka – zapewniłam. – I mam też konto w sklepie internetowym. Mogę udostępnić ci hasło, żebyś mogła zamówić dodatkowe apki. – Aha – wyglądała na zagubioną. – Apki. – Może przeczytaj instrukcję, a potem możesz mnie jeszcze podpytać, okay? Nie jestem geniuszem w sprawach technicznych, ale prawdopodobnie we dwie uporamy się z każdym ewentualnym problemem. Zawahała się, obrzuciła telefon jeszcze raz wzrokiem, a potem pokiwała głową. – Poza tym... eee... pozwoliłam sobie wpisać swój numer w kontaktach, na wypadek gdybyś kiedykolwiek go potrzebowała. – Starałam się, żeby zabrzmiało to zwyczajnie. – Możesz zadzwonić w każdej chwili, na przykład, gdybyś potrzebowała podwózki czy w ogóle jakiejś pomocy. A jeśli nigdy nie będziesz widziała takiego powodu lub wolałabyś nie dzwonić, nie ma sprawy. Po prostu sobie pomyślałam... – Nie dokończyłam. – Dobrze – powiedziała z powagą. – Dziękuję. Podziękowaniom towarzyszył lekki, migotliwy uśmiech, który zniknął tak szybko, jak się pojawił, ale dzięki niemu poczułam się bliżej Willow, jak gdyby mój prezent i jej uśmiech wyznaczyły krąg bezpiecznej przestrzeni, gdzie możemy siedzieć i rozmawiać jak normalni ludzie. Jeżeli był kiedyś moment, żeby zapytać, jak jej idzie w szkole, to właśnie teraz, ale krąg zdawał się delikatny jak szron – jakby wystarczało tchnienie, by zniknął. Powiedziałam więc tylko: „No to dobrze” i położyłam ręce na podłokietnikach fotela. Zanim jednak zdążyłam wstać, Willow pokraśniała na twarzy i wyrzuciła z siebie pośpiesznie: – Eustacio, przepraszam za to, co powiedziałam tamtego wieczoru o tobie i Benie. W domku basenowym. Znieruchomiałam w półsiadzie, a potem klapnęłam z powrotem na fotel. – Nie ma za co – zapewniłam. – Nie musisz przepraszać. Pokręciła głową. – Nie, muszę. Bo widzisz, ja tak naprawdę nie wiem nic o miłości. Na pewno za mało, żeby kogokolwiek osądzać. – Zdobyła się na zmęczony, niewesoły uśmiech. – Właściwie to zupełnie się w tym pogubiłam. Może nawet beznadziejnie. Uśmiechnęłam się. – Ale wiesz co? Jeśli chodzi o mnie i o Bena, miałaś rację. Nie kochałam go wtedy dostatecznie mocno, żeby zasłużyć na to, by nasz związek przetrwał. Nie rozumiałam tego wcześniej. I przeprosiłam go za to już następnego dnia. – Naprawdę? I wybaczył ci? – Może tak. Ale wybaczenie komuś a danie mu drugiej szansy dzieli ogromna przepaść. Willow się zamyśliła. – Chyba musiałby uwierzyć, że tym razem będziesz kochać go dostatecznie mocno. – A potem zreflektowała się jakby i dodała niepewnie: – Prawda? – Tak. Musiałby, a ja będę. – Będziesz? – Właściwie to już go tak kocham. Ale to jeszcze nie znaczy, że umiem go przekonać.

Właściwie zaczynam się obawiać, że nigdy mi się nie uda. Ale jesteśmy przyjaciółmi, a to już coś. – Na pewno ci się uda – zapewniła bez cienia wrogości czy złośliwości. Nic w jej wyrazie twarzy czy tonie głosu nie sugerowało, że według niej przekonam go z pomocą niecnych sztuczek i rozwiązłości. Ten brak niechęci i przytyków zaczynał mnie przerażać. Życie musiało dać jej porządnie w kość. Zachodziła też możliwość, że Willow po prostu mnie polubiła, i może to też była prawda, ale nie pozostał nawet ślad po tej białej bogini, wyprostowanej i gniewnej Willow, którą znałam. Coś się stało. – Dzięki – powiedziałam. Willow wcisnęła przycisk i ekran telefonu znowu rozbłysnął. Zastanawiałam się, czy nie wyjść, ale przeczuwałam, że chce mi powiedzieć coś jeszcze. W końcu się odezwała, nie podnosząc wzroku, z palcem przesuwającym się po ekranie dotykowym. – Czy kiedyś mu odmówiłaś? – zapytała ściszonym głosem. – Benowi? – Tak. Oprócz tego, mmm, unieważnienia. Czy kiedykolwiek odmówiłaś mu, kiedy poprosił cię o coś, na co nie miałaś ochoty? Poczułam zimne palce niepokoju na gardle. – Jasne – przyznałam. – Ale zazwyczaj omawialiśmy wspólnie wszystkie decyzje. Kiedy jedno z nas nie miało na coś ochoty, po prostu zapominaliśmy o sprawie. Pokiwała głową. Wciąż nie podnosiła wzroku. – A miałaś w życiu kogoś, komu po prostu nie mogłaś odmówić? O rany. – Wilson – odrzekłam spokojnym tonem. Nie rzuciła się w obronę ojca, tylko znowu pokiwała głową. Wciąż nie podniosła wzroku. – A ty? – spytałam ostrożnie. Myślałam, że mi powie. Światło z żyrandola rzucało zielonkawy blask na jej zamyśloną twarz i przez chwilę wyglądała jak nie z tego świata, jak syrena, bardzo delikatna i krucha. Kiedy spojrzała mi w oczy, wyglądała jak nastolatka, która rozumie, że wygadała za dużo. – Nie – powiedziała, wzruszając ramionami. – Właściwie nie. * Po tym, jak razem z Benem wnieśliśmy liczne siatki (i jedną dużą czerwoną lodówkę turystyczną), które zawierały rzeczy potrzebne do kolacji – nie tylko jedzenie (w różnych stadiach przygotowania), lecz także kwiaty, wazon, świeczki, świeczniki, zapałki, wino, druciane podstawki, oliwę z oliwek, przyprawy w torebkach z zamknięciem strunowym, rękawice kuchenne, papierowe ręczniki, papier do pieczenia, podkładki, płócienne serwetki, solniczkę i pieprzniczkę i dwie zielone butelki wody gazowanej – stanęłam w kuchni i zaczęłam je rozpakowywać, podczas gdy Maleństwo i Posiaczek krążyli między torebkami, węsząc z entuzjazmem i merdając ogonkami. Ben przyglądał mi się z coraz jaśniejszym błyskiem w oczach, a potem odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się tak, jakby był karnawał i czwarty lipca w jednym. – Myślisz, że przesadziłam? – spytałam z uśmiechem. – Cztery ogromne torby i lodówka pełne dowodów, jak bardzo staram się zaimponować swojemu przyjacielowi Benowi? – Raczej cztery ogromne torby i lodówka pełne dowodów, że mój przyjaciel Ben jest tak beznadziejny, że pewnie nie ma nawet serwetek – odrzekł. Sięgnął do jednej z siatek i wyciągnął solniczkę. – Albo soli. Soli? No nie, to już potwarz. – Gdzie tam. Po prostu wiedziałam, że wynajmujesz mieszkanie. Pomyślałam, że możesz

nie mieć utensyliów stołowych. – Jasne, i to mówi osoba, która mieszka w domku basenowym. – Perfekcyjnie wyposażonym domku basenowym. Jestem pewna, że to zasługa Caro. Wilson nie jest typem faceta, który powiedziałby „Taisy przyjeżdża. Dopilnujmy, żeby miała do dyspozycji srebrne sztućce i lniane serwetki!”. – Hę. A ja myślałem, że zaproponowałaś ugotowanie kolacji tutaj, bo w domku basenowym nie miałaś potrzebnych rzeczy. – Popatrzył na mnie pytająco. – Ale w rzeczywistości powód był inny, jak rozumiem. Wyjęłam z lodówki łososia zawiniętego w biały papier i psy natychmiast przestały krążyć wokół siatek, znieruchomiały i z zadartymi pyskami spoglądały z zachwytem na rybę. – Aha, widzę, że mamy tu wielbicieli łososia czerwonego – zauważyłam. Ben wciąż na mnie patrzył i powoli uniósł brwi – dwie bliźniacze czarne parabole. Westchnęłam. – Wiem, co sobie myślisz – powiedziałam. – I masz rację. Pomyślałam, że może poczułbyś się nieswojo. W domu Wilsona, mimo że to nie ten dom właściwy. – Może – odparł neutralnym tonem. – Zostanie ci taka mina, zobaczysz. Wszechwiedzący wyraz twarzy na zawsze. Myślę, że nie zyskasz dzięki temu wielu przyjaciół, Ben. Cisza. Z rezygnacją spuściłam głowę. – Przepraszam. Chodziłam wokół niego na paluszkach przez całe życie. Nawet gdy był oddalony o setki kilometrów. Ale obiecuję, że następnym razem zaproszę cię do domku basenowego. Słowo harcerza. Do diabła z Wilsonem. Dobrze? Brwi wylądowały tam, gdzie ich miejsce. – Dobrze. – Nie złościsz się? – Jak mógłbym się złościć na kogoś, kto przynosi mi druciane podstawki do podgrzewania potraw? * Mimo protestów Bena zjadłam kolację z Posiaczkiem na kolanach i Maleństwem zwiniętym w kłębek na moich stopach. – Rozbestwisz je – ostrzegł Ben. Spojrzałam na Posiaczka, wtulonego między moje uda i blat stołu, śpiącego tak spokojnie, że na zadowolonym pyszczku nie drgały nawet rzęsy. – No, nie wiem – odrzekłam z nutą sceptycyzmu. – Wygląda na to, że bardzo mu wygodnie. – Zmrużyłam oczy, spoglądając na Bena. – Zupełnie jakby robił to już wcześniej. Ben się roześmiał. – Wcześniej… czyli codziennie. Posiaczek uwielbia układać się na kolanach, ale zazwyczaj nie pozwalam mu narzucać się gościom. – Narzucać się? Żartujesz! To dla mnie zaszczyt. – Niektórzy powiedzieliby, że brak wychowania. I wbrew higienie. – Och, ale spójrz tylko na tę mordkę! Ben się uśmiechnął. – No tak właśnie kończą się wszystkie dyskusje o to, czy ulegać każdej zachciance Posiaczka, zwłaszcza te, które toczę sam ze sobą. Podczas jedzenia Ben opowiedział mi trochę więcej o swojej wyprowadzce z Wisconsin – na temat, który szybko stał się jednym z moich ulubionych.

– Nie jestem po prostu stworzony do nauczania – wyznał. – Nie byłem w tym beznadziejny, jestem przekonany, że przekazywałem studentom wiedzę, którą powinni wynieść z moich zajęć, a większość z nich nawet zdawała się mnie lubić. – Założę się, że cię uwielbiali. Ben pokręcił głową. – Wątpię. Młodzież wie. Dzieciaki szybko się orientują, kiedy nauczyciel nie wkłada serca w to, co robi, a ja po prostu nie lubiłem występować w roli wykładowcy. Czułem się nieswojo, gdy prowadziłem dość jednostronną rozmowę z czterdziestoma obcymi osobami równocześnie. Władze uczelni dążyły do ograniczenia kontaktów wykładowców ze studentami poza zajęciami, ale nawet gdyby polityka uniwersytetu była inna, nigdy nie chciałem być jednym z tych nauczycieli. – Jednym z tych żałosnych desperatów, którzy przesiadują w barach studenckich i zawsze starają się wpleść w rozmowę nazwy modnych zespołów muzycznych? Nie, rzeczywiście nie widzę cię w tej roli. – Ale nauczyciel akademicki to dobra praca, niektórzy rodzą się z talentem pedagogicznym i gdy się trafi na jednego z nich, nigdy się tego nie zapomina. Mogłem dalej uczyć, ale wiesz, czego mi brakowało? – Starej przyjaciółki Taisy? Uśmiechnął się. – Zachwytu. Sama wiesz, bo należałaś do tego samego rodzaju uczniów co ja. Pamiętasz, jak dowiedziałaś się czegoś albo przeczytałaś coś fascynującego i nie mogłaś przestać o tym gadać? Właściwie wielokrotnie toczyliśmy we dwoje takie rozmowy. – Gregor Mendel – rzuciłam. – Przez co najmniej dwa tygodnie byliśmy szaleńczo zakochani w Gregorze i jego fasolkach. – Tak jak w Darwinie i jego ziębach. I w mrówkach attini. I w Emily Dickinson. – I w Bojaźni i drżeniu, chociaż trudno było przez nią przebrnąć. Och, a pamiętasz, jak dowiedzieliśmy się, że światło zachowuje się raz jak cząsteczka, a raz jak fala? – No – potwierdził Ben. – To akurat wciąż nie przestaje mnie zadziwiać. – Mnie też. – W każdym razie, nie znajdowałem w nauczaniu zachwytu. Czasem zdarzało mi się to podczas badań naukowych, chociaż też nie dość często, ale w sali wykładowej nigdy, a to nie wydawało się korzystne i sprawiedliwe ani dla studentów, ani dla mnie. – A jak jest z tym, co robisz teraz? Studia ogrodnicze, praca przy roślinach. Czy znajdujesz w tym zachwyt? – Szczerze mówiąc, tak. – Z lekkim zakłopotaniem wzruszył ramionami. – Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że mnóstwo ludzi całe życie wykonuje pracę, która w ogóle ich nie angażuje. Zachwyt to luksus. Ale chcę, żeby był obecny w moim życiu, nie tylko w pracy, ale i… – Urwał, rumieniąc się na policzkach. Nadzieja, którą skrywałam w duchu, dostała skrzydeł i wzbiła się w niebo. Ben podniósł kieliszek i nie patrząc na mnie, napił się wina. – No wiem, w związku – powiedziałam. – A jak jest u ciebie? – spytał. – Przeżywasz w pracy chwile zachwytu? – Ben. Spojrzeliśmy sobie w oczy. – Przepraszam, nie zamierzałem sprowadzać rozmowy na temat… – Urwał i potarł czoło wnętrzem dłoni. – Miłości? – podpowiedziałam. – Ależ to mój ulubiony temat. Poza tym czy nie sądzisz,

że może jednak zamierzałeś sprowadzić rozmowę na te tory? Podświadomie? Uśmiechnął się z wahaniem. – To moja podświadomość, więc nie mogę być pewny. Ale nie wydaje mi się. Wzruszyłam ramionami. – Jeżeli mamy być przyjaciółmi, w końcu będziemy musieli porozmawiać o ostatnich siedemnastu latach, prawda? – Pewnie tak. – I od czasu do czasu zdarzy nam się napomknąć o naszych poprzednich związkach, prawda? – Pewnie tak. – W porządku, no więc… wszyscy faceci, z którymi związałam się po tobie, byli fajni, no może z wyjątkiem chłopaka w college’u, który zdradzał mnie notorycznie przez dwa lata. Pozostali byli sympatyczni, zabawni, bystrzy. – Mimowolnie ściszyłam głos. – Ale nigdy nie spojrzałam na żadnego z nich i nie pomyślałam: „Jak to możliwe, że taki człowiek w ogóle powstał? Ta właśnie, a nie inna szczęśliwa kombinacja elementów: oczu, rąk, poczucia humoru, miny, którą robisz, gdy starasz się rozwiązać zadanie z fizyki, barwy twojego głosu, jak to możliwe, że to wszystko w ogóle istnieje? I za sprawą jakiej łaski siedzę tutaj i mogę z tobą rozmawiać?”. Ben uśmiechnął się, ukazując dołeczek w policzku. – Rozwiązywałaś zadania z fizyki ze wszystkimi swoimi chłopakami? Pokręciłam głową i odwzajemniłam się uśmiechem. – Nie. Posiaczek poruszył się na moich kolanach i podniósł zaspaną mordkę i popatrzył mi w oczy. – Jakie są twoim zdaniem długofalowe skutki codziennego życia w towarzystwie takiej słodyczy? – zapytałam. – Czy ktoś to w ogóle zbadał? – Słodkie, urocze, wierne, ufne i do tego zabawne. – Ben zaśmiał się z lekkim zmęczeniem, po czym dodał z cierpkim humorem: – Kiedy psy zapierają ci dech częściej niż osoba, z którą masz wziąć ślub, to prawdopodobnie pora na zmiany. „Stanowczo!”. – Rozumiem, co masz na myśli, ale trzeba przyznać, że jeśli chodzi o psy, te dwa są wyjątkowo zachwycające. Ben nie zaśmiał się, tylko popatrzył na mnie z tak wyraźną aprobatą w szeroko otwartych oczach, że pochyliłabym się nad stołem i natychmiast go pocałowała, gdyby nie oznaczało to zrzucenia z kolan Posiaczka – że nie wspomnę o przewróceniu świec, kwiatów, półmisków. Ben westchnął głośno i odłożył serwetkę na stół. – No tak, kiedy już doświadczyło się kiedyś cudowności, trudno się przyzwyczaić do jej braku – zauważył. – Nie tylko trudno – powiedziałam stanowczo. – To po prostu niemożliwe. * Po kolacji zasiedliśmy przy kominku, co jednak nie było tak romantyczne, jak się wydaje, ponieważ ja siedziałam w fotelu, a Ben na kanapie, podczas gdy w kuchni paliło się światło. Kiedy Maleństwo i Posiaczek leżeli zwinięci w kłębek w swoim legowisku nieopodal paleniska, opowiedziałam Benowi o anonimowym liście, który dostałam. – Myślisz, że powinnaś porozmawiać o tym z kimś z dyrekcji szkoły? – zapytał. – Willow dopiero zaczyna mi ufać – odparłam. – Jeszcze niedawno uważała mnie za

siostrę wywłokę z piekła rodem, która przybyła tu po to, żeby skraść serce jej ojca i zniszczyć jej życie, ale teraz mi się zwierza. W pewnym sensie. I to pewnie z czystej desperacji, bo nie ma żadnych przyjaciółek i nie chce, żeby rodzice się o nią martwili albo pomyśleli sobie, że nie jest chodzącym ideałem. Mimo wszystko wyciąga do mnie rękę o pomoc, a ja nie chcę jej zrazić. – Rozumiem – powiedział Ben. – Ale jeśli… Uniosłam rękę, by mu przerwać. – Wiem. I właśnie dlatego w mgnieniu oka zgłosiłabym się do kogoś i zaryzykowała, że Willow na zawsze mnie znienawidzi, gdybym tylko sądziła, że to pomoże. Widzę, że coś ją gryzie, ale jeszcze się nie przełamała. Ta dziewczyna, o ile mogę się zorientować, nie ufała w życiu nikomu oprócz Wilsona i Caro. A jeśli wkroczę zbyt szybko, pewnie nie zaufa nikomu już nigdy. – No, rzeczywiście kiepsko. – Wręcz katastrofalnie. Nikt nie powinien żyć w świecie ograniczonym do siebie i dwójki innych ludzi. – Zwłaszcza jeśli do tej dwójki należy Wilson – stwierdził Ben. Czekałam, aż pojawi się u mnie bezwarunkowy odruch, by stanąć w obronie ojca, ale się nie pojawił. – To jego wina – zauważyłam. – Cokolwiek złego dzieje się w tej szkole. Trzymał dziewczynę pod kloszem, więc nie nabyła normalnych instynktów ostrzegających przed niebezpieczeństwem. Jak te zwierzęta, które przystosowały się do życia na wyspach bez drapieżników. – A potem zjawiają się szczury. – Właśnie! Mimo zmartwień zwróciłam uwagę na to, jak Ben wygląda w blasku ognia, jak cienie kładły się na drobnych zagłębieniach i wklęsłościach jego twarzy. – Jak myślisz, co przydarzyło się Wilsonowi? – spytałam go. – Jak to się stało, że nie nauczył się kochać? Ben zastanowił się, jego oczy były pełne skupienia i płomieni. – Piszesz o nim książkę – odezwał się w końcu. – Powiedziałaś, że zawsze, gdy utkniesz, zastanawiasz się nad odpowiednim pytaniem dla danej osoby. O co zapytałabyś Wilsona? – Ha. Nigdy by nie odpowiedział. – Mimo wszystko. – Dobra. Więc może: Czemu kłamałeś, mówiąc, że twoi rodzice zginęli w wypadku? Albo: Czemu zmieniłeś nazwisko? Albo: Czemu pogardzałeś swoimi pierwszymi dziećmi? Ben wszedł mi w słowo. – Kto był pierwszą osobą kochaną przez ciebie bezwarunkowo, bez wysiłku? – zapytał nagle. – Mama – odpowiedziałam prędko. – Trillium. Marcus. Ty. Uśmiechnął się. – Dziękuję, ale to miało być pytanie do Wilsona. – Wiem – przyznałam. Nagle poczułam przemożną potrzebę, by znaleźć się bliżej niego. Tęsknił za mną też, byłam tego pewna. Nawet jeśli nie przyznałby się do tego przed samym sobą, wszystko to, co mówił o zachwycie i cudowności, świadczyło o tym, że za mną tęskni. – Mogę się do ciebie na sekundkę przysiąść? Ben zmrużył podejrzliwie oczy. – Daj spokój – powiedziałam. – Muszę cię o coś zapytać. – Okay.

Usiadłam o pół metra od niego. Wyciągnęłam rękę i powiodłam palcem po jego twarzy, od łuku skroni aż do miejsca, gdzie pod okiem wznosiła się kość policzkowa. Ben wciągnął gwałtownie powietrze. – Co to za kość? – zapytałam. – Ta wokół twojego oka. – Lepiej znam się na roślinach – odrzekł – ale myślę, że to chyba kość jarzmowa. – Tak strasznie tęskniłam za twoją kością jarzmową – wyznałam. – Za nimi obiema, i prawą, i lewą. Objął palcami mój nadgarstek tak, że ledwo go dotykał, i przez kilka sekund trwaliśmy w tych pozach: przy ogniu trzaskającym i migoczącym w kominku, ja z palcami na jego twarzy, on z palcami wokół mojego nadgarstka. Tylko my, jakby ktoś schował nas do kieszeni. Potem Ben rozwarł palce i puścił mnie, tak delikatnie, jakby wypuszczał robaczka świętojańskiego, ale jednak puścił, a ja osunęłam się plecami na poduszki kanapy i cofnęłam rękę. – Przepraszam. – Uśmiechnęłam się z żalem do ognia. – Ośli upór. – Powiedzieć ci coś śmiesznego? – Tak. – Kiedy wzięliśmy ślub, myślałem, że nasze małżeństwo przetrwa. Zacisnęłam powieki. – Serio – ciągnął. – I „myślałem” to złe słowo. Wiedziałem to tak samo jak to, że trzy jest liczbą pierwszą, a mój tata jest moim tatą. Miałem wątpliwości w innych sprawach, ale tego jednego byłem pewien na mur, beton. A potem wiesz co? – Nie przetrwało – powiedziałam. – Nie przetrwało przeze mnie. – Właśnie – przytaknął. – To wydarzenie wciąż jest na samym szczycie listy najgorszych wydarzeń w moim życiu. Mówił to bez złości. Stwierdzał po prostu fakt. Odwróciłam się do niego. Zarys jego twarzy był piękny, ale zdawał się odległy, jak linia brzegowa oglądana z okna samolotu. – Wyrządziłam ci straszną krzywdę i sama słono za to zapłaciłam, choć to akurat bez znaczenia – wyznałam. – Tego akurat nie pragnąłem – zapewnił, a potem uśmiechnął się lekko. – No dobra, na początku, przez pierwsze dwa, trzy lata. Może trzy i pół. Ale później miałem już tylko nadzieję, że jesteś szczęśliwa. – Tak? Siedział zamyślony. – Nie. Niezupełnie. – Aha. – To znaczy, przestałem życzyć ci źle i gniewać się na ciebie, po prostu rzuciłem to wszystko w kąt. – Co? – Wszystko. To, co dobre, i to, co złe. Nas. Cisnąłem to wszystko w kąt i obiecałem sobie, że nigdy więcej tam nie zajrzę. Tylko tak mogłem się z tym pogodzić. – Ta obietnica obejmuje również teraźniejszość? – Nie może być inaczej. Wiedziałam, co zobaczyłam w jego twarzy przed krótką chwilą, gdy go dotknęłam, a on dotknął mnie, i z trudem powstrzymałam słowa: „Pragniesz mnie. Naprawdę!”. Bałam się jednak, że go stracę. Poza tym, jeśli musisz komuś mówić, że cię pragnie, to może nie pragnie cię dostatecznie mocno. Spojrzałam na niego. – Chyba mogę to zrozumieć – powiedziałam.

– Dziękuję – odparł szczerze. Wyciągnęłam rękę, starając się wmówić sobie, że nie robię tego jedynie po to, by go znowu dotknąć. – Przyjaciele? „Przytul mnie – błagałam go w duchu. – Zanurz twarz w moich włosach”. Ben ujął moją dłoń i uścisnął ją mocno. – Przyjaciele.

Rozdział 16 Willow Powiem bez ogródek, dom pana Insleya wyglądał inaczej, niż się spodziewałam. Jednopiętrowy budynek z ceglaną fasadą wystawał niczym krzywy ząb z płaskiej działki w schludnej skądinąd okolicy, za mało urokliwy, by uznać go za romantyczną ruinę, nieosłonięty ani krzewami, ani kwiatami, które złagodziłyby kontury kruszących się murów. Na końcu krótkiego podjazdu stała blaszana skrzynka pocztowa, przekrzywiona, jakby była pijana. Na stopniu przed wejściem przycupnęła pusta donica ogrodowa z popękanej terakoty, a przy drzwiach wisiała wyblakła tabliczka z napisem „DOMOKRĄŻCOM DZIĘKUJEMY”. Tylne podwórze otaczało niskie, lecz widoczne z ulicy ogrodzenie z drucianej siatki. Druciana siatka! Jako ogrodzenie prywatnego domu! Nie zdawałam sobie sprawy, że coś takiego w ogóle istnieje. Obawiam się, że pan Insley zobaczył moją skonsternowaną minę, kiedy mi otworzył. – Witaj w mych skromnych, jakże skromnych progach – Wziął mnie za rękę i poprowadził po wysłużonej zielonej wykładzinie wyściełającej przedpokój wiodący przez dom aż do kuchni. – Przekonałem się, że pozostaję zupełnie obojętny na wnętrza, w których przebywam. To pewnie efekt uboczny zbyt częstego zamyślenia. Dopiero gdy ktoś przychodzi do mnie w odwiedziny, co zdarza się nader rzadko, uświadamiam sobie surowość swojego mieszkania. Poza tym tylko wynajmuję. „Surowy” nie byłoby słowem, którego sama bym w tym kontekście użyła, bo sugerowało prostotę i minimalizm, gdy tymczasem ten dom, o ile mogłam się zorientować, sprawiał wrażenie ciemnego i zagraconego. Mimo wszystko obojętność pana Insleya na sprawy tak przyziemne budziła mój podziw. – Szczerze mówiąc, sama też nie dbam za bardzo o swój pokój – wyznałam. – Traktuję go tylko jako miejsce do spania i odrabiania lekcji. Mówiłam prawdę. Nigdy nie czułam się z pokojem szczególnie związana, na pewno nie traktowałam go jako zwierciadła mojej osobowości. Teraz, gdy się nad tym zastanowiłam, uznałam jego wystrój również za dość surowy. Że wyglądał przy tym elegancko i czarująco, zawdzięczałam wyłącznie matce. Pokój mieścił się w samym środku rezydencji urządzonej z przepychem, ale był to raczej przypadek. Ojciec mówił mi, że podczas kupna domu zdecydował się po prostu na pierwszą nieruchomość, gdzie byłoby miejsce na warsztat mamy; bogaty wystrój i elegancka architektura domu miały drugorzędne znaczenie. Mimo wszystko nie wspomniałam o tym przepychu panu Insleyowi. Myślałam, że może zatrzymamy się w kuchni, dość widnej w porównaniu z resztą domu, lecz zamiast tego pan Insley otworzył drzwi i wyszliśmy na mały drewniany taras. Ku mojej uldze podwórze okazało się ładniejsze niż dom. Na tarasie stał czarny metalowy stół i krzesła, obok niebieskie gliniane doniczki z żółtymi chryzantemami, a w ogrodzie dwa fotele ogrodowe, niska drewniana ława i miedziane palenisko pełne drewna. Większość podwórza zajmowała szopa, o której mi opowiadał, a która okazała się łukowym tunelem blaszanym, otwartym po obu końcach. Wewnątrz panował mrok, ale dostrzegłam zarysy tego, co musiało być budowaną przez pana Insleya łodzią. – Miło tu – powiedziałam.

W wodnistym świetle słonecznym twarz pana Insleya była pociągła i jasna, jego oczy tej samej barwy co niebo. Włosy wyglądały gładko, jakby przed chwilą je uczesał, i przyjemnie było pomyśleć, że przygotował się specjalnie na moją wizytę. W pewnej chwili chmura zasłoniła słońce i przebiegł mnie dreszcz. Miałam na sobie strój do biegania, czarne legginsy i obcisłą kurtkę z czerwonego goreteksu, ubrania zupełnie wyzute z romantyzmu, ale zabrakło mi sił na wymyślenie pretekstu, który tłumaczyłby konieczność podwózki w sąsiedztwo domu pana Insleya. Nie byłam nawet pewna, gdzie można by mnie było podwieźć, bo oprócz stacji benzynowej i supermarketu w okolicy nie było niczego poza domkami mieszkalnymi. Pan Insley mieszkał tylko osiem kilometrów ode mnie, ale akurat w miejscu, gdzie obszary wiejskie i wielkomiejskie spotykały się, tworząc przedmieścia. – Zimno ci, moja droga? Pozwól, że rozpalę ogień, a zaraz potem przyniosę ci coś ciepłego. Zdawało się, że zostaniemy na dworze, co mimo zimna przyjęłam z ulgą. Zdawało się również, że przynajmniej na razie nie czeka mnie powtórka z nagłego przypływu cielesnej namiętności, która tak wytrąciła mnie z równowagi, dosłownie i w przenośni, ostatnim razem, gdy się widzieliśmy, i z tego powodu także mi ulżyło. Kiedy wszedł do domu, poczułam szaloną chęć, by uciec stąd jak najprędzej, ale jak wtedy spojrzałabym mu w oczy w poniedziałek rano? Oczywiście, głębsze pytanie brzmiało: Skoro pragnęłam tylko uciec, to czemu w ogóle przyszłam? Odłożyłam jednak ten problem na bok, żeby zastanowić się nad nim później. Kiedy pan Insley wrócił, niosąc tacę z herbatą i ciasteczkami, a także gruby brązowy sweter, pomyślałam, że może nie będzie tak źle. Owszem, byłam niedoświadczona, ale nabrałam przekonania, że zestaw naczyń do herbaty w różyczki i talerz ptifurek wykluczają niepohamowany wybuch żądz. Założyłam sweter. Drapał mnie nawet przez ubranie. Usiedliśmy na fotelach przy ogniu, z tacą na drewnianej ławie przed nami. Pan Insley mówił o swoim idolu, Dantem Gabrielu Rossettim i jego muzie, niejakiej Elizabeth Siddal, co doprowadziło do ogólnych rozważań o muzach i o tym, jak inspirowanie wielkich dzieł sztuki jest nie mniej ważne niż samo tworzenie. Tak bardzo cieszyłam się, że rozmawia ze mną tak jak dawniej, za czasów przed tym, gdy włożył mi palec do ust (widziałam w tym wydarzeniu ważną cezurę oddzielającą dwie epoki, jak narodziny Chrystusa: p. p. w u. i po p. w u.), że nie zwracałam specjalnej uwagi na to, co mówi. W chwilach, gdy skupiałam się na jego słowach, trudno mi było się z nim zgodzić, ale ta niezgoda nie wydawała się na tyle ważna, bym chciała wdawać się w dyskusję, a poza tym wolałam nie wywoływać wilka z lasu. Popijaliśmy herbatę, uśmiechałam się, pan Insley wyglądał czarująco z ogniem oczach, jak zawsze gdy opowiadał o prerafaelitach, a od czasu do czasu wstawał i pogrzebaczem poprawiał drwa w palenisku. Tak łatwo było go w tej chwili kochać, olśniewał mnie i sprawiał, że czułam się dumna, że z nim jestem, i denerwowałam się tylko troszeczkę. Zanim jednak zdałam sobie z tego sprawę, nastrój spotkania uległ zmianie, a te ptifurki – białe, z drobnymi różyczkami, jak same talerzyki i filiżanki – okazały się jednak nie tak niewinne, jak mi się wcześniej zdawało. Pan Insley był tak ostrożny, krążył wokół mnie tak nieśmiało, że uśpił moją czujność na tyle, że ani się spostrzegłam, gdy kręgi zaczęły się zacieśniać. Potem zaś urwał swój monolog w środku zdania, które dotyczyło długiej białej, inspirującej szyi Elizabeth Siddal, i odezwał się niepokojąco niskim i chrapliwym głosem. – Willow, droga dziewczyno, nie skosztowałaś jeszcze ptifurek. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, że nie mam ochoty (nie cierpiałam masy cukrowej, choć za nic w świecie bym się przed nim do tego nie przyznała), wziął ciasteczko, przegryzł je na pół, po czym oblizując górną wargę, wyciągnął rękę w kierunku mojej twarzy. Z początku

pomyślałam, że chce mi tylko pokazać wnętrze ptifurki, potem zaś gdy ręka przemieściła się niżej, uznałam, że może chce, żebym powąchała ciasteczko, i pomyślałam sobie: „Oj, mam nadzieję, że jest bez marcepanu. Nienawidzę marcepanu”, a wszystko to wydarzyło się tak szybko, że ani się obejrzałam, jak przycisnął ciastko do moich warg. Karmił mnie. Karmił! Jak matka mogłaby karmić dziecko, tylko że w jego oczach nie było matczynej tkliwości – co to, to nie! Odruchowo otworzyłam usta. Kiedy zaś zamknęłam na ciastku wargi, pan Insley położył na nich palec na jedną, dwie, trzy sekundy, jednocześnie zaś podniósł się z fotela i przyklęknął przede mną z palcem wciąż na moich ustach, jakby ktoś przypiął go tam zszywką, a potem zbliżył twarz, zdjął palec z warg i zaczął mnie całować. Jego usta nie były szorstkie czy natarczywe. Były delikatne jak skrzydła motyla, zakrywały moje wargi w trzepocie i kąsały je leciutko i zupełnie się go nie bałam. Ale czy to przez nagłość tego, co zrobił, czy też przez to, że nie miałam pojęcia, co począć z grudą słodyczy na języku (przeżuć – tak, żeby nie zauważył? Połknąć w całości?), byłam zbyt rozkojarzona, by odczuwać przyjemność, a to z kolei bardzo mnie zasmuciło. To był mój pierwszy pocałunek, a ja nie potrafiłam skupić na nim uwagi. I może dlatego właśnie, kiedy przerwał pocałunek i cofnął głowę, przełknęłam ptifurkę, pochyliłam się do przodu i sama go pocałowałam. Tym razem dopilnowałam, by się skoncentrować. Ten pocałunek trwał dłużej i stał się bardziej skomplikowany, nasze rozchylone wargi sczepiały się i rozczepiały, jego język zaś zapuszczał się kilkakrotnie w moje usta. Zaintrygowało mnie, jak osobne było to przeżycie: dotyczyło tylko dwojga ust. W przeszłości zdarzały się chwile, głównie gdy jeździliśmy samochodem, że czułam na sobie jego spojrzenie i samo to doznanie sprawiało, że przebiegał mnie dreszcz. Ten pocałunek był raczej jak marzenie senne, przyjemne zapasy między dwiema parami warg, dwoma językami, czterema rzędami zębów. Pan Insley mógłby być kimkolwiek innym. Reszta jego ciała mogłaby być gdziekolwiek indziej. Kiedy skończyliśmy, uśmiechnął się do mnie. – A teraz musisz zobaczyć moją łódź. Poszliśmy do szopy i zauważyłam, że trawa pod naszymi stopami jest w większości zielona, lecz w pewnych miejscach martwa i brązowa. Co ciekawe, połacie martwej trawy nie układały się w placki, jak można by się spodziewać, lecz raczej w linie i krzywizny. Dziwaczka ze mnie! Przed chwilą przeżyłam pierwszy pocałunek – pierwsze dwa pocałunki – a teraz idąc za rękę z ukochanym, zwracałam uwagę na martwą trawę. – Na co tak patrzysz, kochana? – spytał pan Insley. – Na trawę – wybąkałam. – W niektórych miejscach wygląda na zwiędniętą. Ze zdziwioną miną popatrzył na mnie z ukosa, a potem przeniósł wzrok na trawę. – Masz rację. Wygląda to tak, jakby wypalił ją środek chwastobójczy, ale ja nigdy takich substancji nie używam. Paru sąsiadów skarżyło się na wygląd mojego podwórza, może to akcja odwetowa. Ach, te burżuazyjne obsesje! Wolałam przemilczeć fakt, że raz na dwa tygodnie w moim domu zjawia się zespół ogrodników. Łodzie nigdy mnie nie fascynowały, a ta łódź jeszcze nawet nie zasługiwała na to miano: była tylko żebrowaną drewnianą łuską podpartą na kozłach, jednak duma, z jaką odnosił się do niej pan Insley, była wzruszająca. Jego oczy zasnuły się mgłą, pieszczotliwie pogłaskał burtę. Sama szopa przedstawiała sobą opłakany widok; tu i ówdzie piętrzyły się okryte pajęczynami niedbale ułożone stosy drewna opałowego, stały tam także kanister z benzyną i kosiarka, której wyraźnie używano nader rzadko, bo ją także zdobiły wieńce zakurzonych pajęczyn. Bliżej łodzi leżały porozrzucane narzędzia i parę dużych puszek z bejcą, a mimo to łódź wyglądała tak, jakby

już dawno o niej zapomniano. Pająki osnuły ją pajęczynami, wewnątrz kadłuba walały się suche liście, a w głębi rufy – czy może na dziobie – ptaki uwiły sobie gniazdo. Nagle dotarło do mnie, że patrzę na coś, co wykazuje wszelkie oznaki przedsięwzięcia, które pozostanie na zawsze niedokończone, i zrobiło mi się żal pana Insleya, który tak bardzo swoją łódź kochał. Popatrzyłam na niego, na pełen czułości wyraz twarzy, na tweedową marynarkę i stare brązowe brogsy i poczułam, że w samym centrum jego życia zieje straszną pustką. Nikt nie powinien tak żyć. Współczucie przepełniło mi serce. Odruchowo odwróciłam się i go przytuliłam – pierwszy raz to ja wzięłam go w objęcia, a nie odwrotnie. – Och! – powiedział i także mnie przytulił. – Czy to nie wspaniałe? – Tak – skłamałam. – Niesamowicie. Staliśmy tak, spleceni w uścisku i wpatrzeni w łódź. – Wkrótce ją ukończę – oznajmił z radością. – Wypłyniemy w niej oboje, a wiatr będzie tańczył w twoich włosach! Wtedy usłyszałam coś, co zabrzmiało jak kaszlnięcie albo śmiech. Dźwięk dobiegł tuż zza ogrodzenia po drugiej stronie szopy, a zaraz potem rozległ się trzask suchych gałązek i liści, jakby ktoś rzucił się do ucieczki. Ktoś, kto stał przedtem za ogrodzeniem i nas podglądał. Pan Insley skoczył do płotu, ale nikogo już nie przyłapał. – Cholerne dzieciaki z sąsiedztwa – powiedział, gdy wrócił i uśmiechnął się pokrzepiająco. – Nie ma się czym przejmować. – Oczywiście, że nie – zapewniłam, ale ręce mi się trzęsły. Naciągnęłam rękawy swetra. Pan Insley wziął mnie znowu w ramiona, a potem puścił. – Ten cholerny sweter – rzucił z szelmowskim uśmiechem. – Prawie cię pod nim nie czuję. Następnie jednym szybkim ruchem złapał sweter od dołu i ściągnął mi go przez głowę. – Tak lepiej – orzekł. Wziął mnie znowu w ramiona, a potem znowu puścił. Poklepał mnie po dolnej części pleców. – Co to? – zapytał. Mój telefon komórkowy, schowany w zasuwanej kieszonce mojej bluzy. Wyciągnęłam go. – Myślałem, że nie masz telefonu – powiedział, a uśmiech stężał mu nieco na twarzy. – Bo nie miałam – wyjaśniłam pospiesznie. – Jest nowy. Przyniosłam go, żebyśmy mogli wymienić się numerami. Wyraźnie się rozluźnił. – Ach. Doskonały pomysł. Przełknęłam z wysiłkiem ślinę. W pamięci telefonu miałam zapisane tylko trzy numery, do siebie do domu, do Taisy i do Luki, bo dał mi go, kiedy pracowaliśmy nad projektem. Nie byłam nawet pewna, czemu wpisałam numer Luki, poza tym, że nie znałam żadnego innego numeru. Z jakiegoś powodu nie chciałam dawać aparatu panu Insleyowi, ale ten wyciągnął swoją komórkę. Podałam mu swój numer, a on zadzwonił do mnie ze swojego telefonu, co najwyraźniej oznaczało, że jego numer zapisał się teraz w pamięci mojego aparatu, może nieusuwalnie. To dziwne, ale poczułam się z nim bardziej związana tym faktem niż pocałunkiem – doznaniem, które rozpłynęło się w eterze tak szybko, jak nasze wargi się rozdzieliły. Słabo się znałam na technologii, ale wyobrażałam sobie, że nasz związek popłynął na kręgach fal radiowych, odbijając się od słupów antenowych. Wyobrażałam sobie, jak satelity transmitują ten fakt poprzez czerń przestrzeni kosmicznej aż do najdalszych zakątków Ziemi. Zaczęłam się zastanawiać, czy istnieje sposób, by ten fakt cofnąć, czy jest jakaś apka, która by to wszystko

wymazała. – Powinnam już wracać do domu – oznajmiłam. Jego ramiona znów mnie oplotły. – Dobrze – powiedział z uśmiechem. – Odwiozę cię do domu pod jednym warunkiem. – Tak? Jakim? – Że obiecasz, że niedługo znowu mnie odwiedzisz. Przyjdź wieczorem, ugotuję ci kolację. – To może być trudne. Uścisnął mnie mocniej, uśmiechnął się szerzej. – Cóż, w takim razie obawiam się, że będziesz musiała zostać – oświadczył, drocząc się ze mną. Delikatnie pchnął palcami mój podbródek, zadzierając mi głowę. – A teraz obiecaj. Nie czułam ani lęku, ani pożądania. Zamiast tego niespodziewanie pomyślałam o niedokończonej łodzi, o tabliczce z napisem „DOMOKRĄŻCOM DZIĘKUJEMY”, o ciemnym domu, wysłużonej wykładzinie w korytarzu. O brogsach. O ogrodzeniu. Na litość boską, o ogrodzeniu! Położyłam dłoń na jego policzku. – Obiecuję. * Poprosiłam, żeby wysadził mnie półtora kilometra od domu i pobiegłam dalej tak szybko, jak mogłam po to, by przypomnieć sobie, że jestem sobą, że wszystko to jest moje: moje nogi, moje ramiona, moja klatka piersiowa, rozwiane włosy. Wciągałam słodkie jesienne powietrze głęboko w płuca, a na twarzy czułam jego oczyszczający powiew. Zanim zdążyłam sięgnąć do klamki, drzwi otworzyła Taisy, dlatego od razu się zorientowałam, że stało się coś złego. Stanęłam jak wryta, zakryłam ręką usta. Taisy położyła dłoń na moim ramieniu. – Hej – powiedziała. – Nie rób takiej miny. Wszystko w porządku. – Czy on umarł? – spytałam zrozpaczona. Jej oczy rozwarły się szerzej. – Nie! Nie, nie, nie, oczywiście, że nie. Miał tylko bóle w klatce piersiowej, więc twoja mama uznała, że bezpieczniej będzie wezwać karetkę, ale to prawdopodobnie nic takiego. Siedzi przy nim teraz w szpitalu. W tym momencie, niech Bóg mi pomoże, wybuchłam płaczem, a przeciągłe łkania zdawały się szarpać mi płuca. – To wszystko moja wina! Powinnam tu być. – Chciało mi się wyć. – Powinnam być przy nim. Taisy objęła mnie mocno i wprowadziła do domu, po czym posadziła na kanapie w dużym pokoju. Nie mogłam się powstrzymać: wtuliłam twarz w jej sweter i wypłakałam wszystkie smutki. – Już, już – uspokajała mnie Taisy. – To nie twoja wina. Bo niby jak? – Zdekoncentrowałam się. Tak jak z tymi drzwiami, kiedy Musia wyszła na deszcz. Ciągle się rozpraszam. – Och, Willow, kochanie – odparła. – Przez ostatnie miesiące jesteś ze wszystkich stron bombardowana zmianami. Radzisz sobie znakomicie, lepiej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Potrząsnęłam głową. – Nie, ty nie wiesz! – jęknęłam. – Nie wiesz, jak go zawiodłam. – Musisz przestać się zadręczać – poprosiła Taisy. – Masz szesnaście lat. Powinnaś

skupić się na własnym życiu. I masz prawo popełniać błędy. Nie wiedziałaś? – Nikt nie ma prawa popełniać błędów – zaprotestowałam, łkając. – Przykro mi – odparła stanowczo. – Ale po prostu nie masz racji. Nie przekonała mnie, ale tak miło było się do niej przytulić. Taisy i ja siedziałyśmy tak na sofie bardzo długo. Za oknami zaszło słońce, a potem zapanował mrok. Możliwe, że trochę się zdrzemnęłam. Wtem zadzwonił telefon, a ja skoczyłam na równe nogi i podbiegłam do aparatu w kuchni. Dzwoniła Musia. – Wszystko w porządku, kochanie – oznajmiła. – To nie był kolejny zawał, a tylko lekkie zaognienie wokół serca, które zdarza się czasem po tego rodzaju operacjach. Dostał leki i jutro wraca do domu. Odłożyłam telefon na kuchenne krzesło. Zalała mnie fala ulgi. Pokazałam Taisy uniesione kciuki. Uśmiechnęła się i ja też, i najdziwniejsze było to, że nie widziałam w tym nic dziwnego. Taisy wróciła do domku basenowego, a ja poszłam na górę do swojego pokoju, usiadłam na łóżku i poczułam się pewnie, w domu – naprawdę w domu, jak najbardziej u siebie. Od dawna już tak się nie czułam. Potem wyjęłam telefon i szybko, zanim zdążyłam się namyślić, zadzwoniłam do Luki. – Tu Willow – powiedziałam. – Jesteś oficjalnym pierwszym rozmówcą, do którego zadzwoniłam dzięki telefonii komórkowej. – No, no, no – odrzekł. – Witaj w dwudziestym pierwszym wieku, Cleary. Jakie to uczucie? W jego głosie pobrzmiewał śmiech. Satelity i maszty antenowe niosły ten głos po niebie, z gwiazdy na gwiazdę. Głos Luki... i mój, gdy odpowiedziałam: – Cudowne.

Rozdział 17 Taisy Nie wiem, czy to dlatego, że widziałam wcześniej niezwykle zwyczajny dom, w którym się wychowała, czy też spodziewałam się, że ktoś, kogo Wilson odrzucił, będzie się wydawał, cóż, bardziej odrzucony (i owszem, wiem, że akurat z mojej strony brzmi to ironicznie), ale – tak czy owak – siostra Wilsona Barbara okazała się szokiem. Szykownym szokiem. Wysoka, chuda i czarna jak nić cukierka z lukrecji, w okularach z kocimi oprawkami, ze stalowoszarymi włosami upiętymi z matematyczną precyzją w kok. Nawet jej dom onieśmielał: kamienica na Society Hill z początku osiemnastego wieku na zewnątrz, o wnętrzach utrzymanych w stylu modernistycznym lat pięćdziesiątych, odznaczających się tym nieokreślonym czymś, co nawet ludzie zupełnie pozbawieni gustu rozpoznają jako wykwintną elegancję. Po wejściu do takiego domu kobieta gratuluje sobie w duchu, że zrobiła makijaż i założyła buty od Trillium, i jeszcze bardziej cieszy się z faktu, że przybyła w towarzystwie przyjaciela, zwłaszcza takiego, który wytrzeszczył swoje (piękne czarne) oczy i przygryzł kłykcie w parodii przerażenia, gdy tylko Barbara odwróciła się, by wprowadzić nas do apartamentu. Kiedy znaleźliśmy się w środku, odwróciła się i uniosła z gracją wysmukły palec. – Czekałam na tę chwilę – oświadczyła surowym głosem. – Ale podkreślam, że Wilson przestał mnie obchodzić ponad pięćdziesiąt lat temu. Niemniej jestem bardzo szczęśliwa, że ten moment nadszedł i że wreszcie mogę cię poznać. Wzięła mnie w serdeczne, choć kościste, objęcia. – Dziękuję – powiedziałam – że mnie przyjęłaś. Skontaktowałam się z Barbarą poprzez jej stronę internetową „B. Ravenel Volkman – Architektura Wnętrz”, minimalistyczną i czarno-białą stronę, która zawierała tylko adres poczty elektronicznej i numer telefonu, stronę dla wtajemniczonych, która się nie reklamuje, ponieważ przyjmuje za oczywiste, że klient jest już przekonany. Napisałam mejla, w którym wyjaśniłam pokrótce, kim jestem, i zapytałam, czy mogłabym się z nią spotkać, ona zaś odpisała jednym słowem – „Dobrze” – do którego dołączyła datę, godzinę i domowy adres. – Najpierw was nakarmię, a potem porozmawiamy, ale pod jednym warunkiem: obiecaj, że nie wykorzystasz ani słowa z tego, co powiem, w żadnej książce. – Musiałam wyglądać na zaskoczoną, bo wyjaśniła: – Naturalnie cię sprawdziłam. Wiem, że jesteś nie aż tak znowu widmowym autorem widmo. Jeżeli piszesz książkę o Wilsonie, nie mogę zgodnie ze swoim sumieniem w żaden sposób przyczynić się do jej powstania. Więc jak? Piszesz o nim książkę? – Nie – odparłam. Ben spojrzał na mnie ostro, ale wcale nie kłamałam. Już od pewnego czasu poważnie zastanawiałam się nad tym, by powiedzieć Wilsonowi, że lepiej będzie, jak znajdzie sobie innego autora widmo, ale w tej chwili, gdy siedziałam w domu jego siostry, podjęłam ostateczną decyzję. – Zatrudnił mnie do napisania książki, ale teraz zdałam sobie sprawę, że nie mogę jej napisać tak, jakby sobie tego życzył. Szczerze mówiąc, do tej pory zajęłam się tylko badaniem w jego życiu akurat tego, o czym wyraźnie zabronił mi pisać. – Dlaczego?

Jej twarz była surowa, koścista, piękna i onieśmielająca zarazem jak twarz Georgii O’Keeffe czy Marthy Graham. W obliczu takiego oblicza nie sposób było nie mówić całej prawdy i tylko prawdy. – Właściwie utraciliśmy kontakt, odkąd miałam osiemnaście lat, a i wcześniej nigdy nie byliśmy sobie bliscy. Nawet w przybliżeniu bliscy. Chcę zrozumieć, co uczyniło z niego człowieka, którym jest. – Dla siebie? – spytała z ogniem w oczach. – Czy dla niego? – Dla siebie. Uśmiechnęła się. – No to w porządku. Podała nam espresso w maleńkich czarnych filiżankach i ciastka cytrynowe z ricottą na czarnych kwadratowych talerzykach. A kiedy opróżniła swoją filiżankę, zaczęła opowiadać. Była fascynującą mówczynią, o żywej, subtelnej, wyrazistej mimice i o prawej dłoni, która poruszała się niczym tancerka na jej nadgarstku, podczas gdy reszta ciała pozostawała nieruchoma. – Mój ojciec księgowy zawsze żałował, że nie został matematykiem. Uwielbiał liczby, które, o ile mogłam się zorientować, były jego jedyną miłością. Nie był miłym człowiekiem. Teraz widzę, że gorycz zawiedzionych aspiracji zatruła mu duszę. Miał swój rozum, ale brakowało mu geniuszu i błyskotliwości, co strasznie go dręczyło. W dzieciństwie sądziłam, że jest po prostu złośliwy. Ponieważ był złośliwy, zwłaszcza w stosunku do Wilsona. Barbara pokręciła głową i wzruszyła ramionami tak płynnie i wdzięcznie, że gest ten wyglądał jak element choreografii. – Niektórzy ojcowie upatrywaliby w synu takim jak Wilson swojej drugiej szansy, spełnienia własnych marzeń. Pławiliby się w odbitym blasku jego geniuszu i chełpili każdym osiągnięciem dziecka. Wiem, że nie jest to dobry model wychowania, ale na pewno dużo lepszy od tego, co zafundował Wilsonowi nasz ojciec. – Podkopywał jego poczucie własnej wartości? – spytałam. – Na każdym kroku. Drwił z jego osiągnięć, cieszył się z porażek i potknięć, chociaż tych było niewiele. Robił to, odkąd sięgam pamięcią. – To paskudne – zauważył Ben. – Tak – przyznała Barbara. – Bardzo odpowiednie słowo. – A wasza matka? – spytałam. – Matka trzymała język za zębami. Myślę, że ojciec ją tłamsił. Z pewnością tłamsił mnie. Podobnie jak wiele innych osób. – Wilsona też? – Starałam się wyobrazić sobie Wilsona stłamszonego. – Nie, nie wydaje mi się. Chociaż nie sposób stwierdzić, co działo się w jego głowie. Może czuł się skrzywdzony, może w głębi duszy pragnął aprobaty ze strony ojca. Dziś to wydaje mi się bardziej prawdopodobne. Kiedy jednak patrzyło się z boku, zdawał się pogardzać rodzicami, dogłębnie i całkowicie. – Zawsze? – spytałam. – Chyba tak – przyznała obojętnym tonem Barbara. – Jestem cztery lata młodsza od niego i zaczęłam dostrzegać to dopiero w wieku jakichś sześciu lat, ale nawet wtedy Wilson sprawiał wrażenie kogoś, kto wręcz celował w pogardzie. Tym razem Ben uśmiechnął się ironicznie. – Oho – zauważyła Barbara. – Widzę, że go pan zna. – Znałem – sprecyzował Ben. – I jestem prawie pewien, że mną też pogardzał. Barbara wzruszyła ramionami. – Cóż poradzić? Jak ktokolwiek jest w stanie poradzić sobie z kimś takim?

– A ty jak sobie radziłaś? – zapytałam. – Ja go uwielbiałam – wyznała Barbara. – O – nie kryłam zdumienia. – Ja też. Spojrzała na mnie przenikliwie. – Wyleczyłam się z tego, z trudem. A ty? – Pracuję nad tym – wyznałam. – Myślę, że jestem bliska celu. – Doskonale – skwitowała. – Możliwe, że w ten sposób bronił się tylko przed ojcem, ale ponadprzeciętna bystrość doprowadziła Wilsona do konkluzji, i na tym właśnie polegał jego problem, że na świecie nie liczy się nic z wyjątkiem inteligencji, co jest oczywiście straszliwym uproszczeniem, – Miał przyjaciół? – zapytałam. – Nie dogadywał się zbyt dobrze z innymi dziećmi, chociaż nikt go nie dręczył. Wtedy, inaczej niż teraz, nie mówiło się o zjawisku gnębienia przez rówieśników lub starsze dzieci, chociaż było powszechne. Ale Wilson był duży jak na swój wiek i chyba za mało mu zależało, by zwrócić na siebie uwagę dzieciaków z sadystycznymi zapędami. Trudno dokuczyć komuś, kto ma cię de facto w nosie. W tamtym okresie nie zdawałam sobie w pełni z tego sprawy, ale teraz widzę, że musiał być samotny, choć nawet o tym nie wiedział, co może jest najgorszym rodzajem samotności. – Ale miał ciebie – powiedziałam. – Tak, w pewnym sensie. Dawno temu, kiedy mój pierwszy wnuk miał parę lat, usłyszałam, jak syn i synowa posługują się terminem „zabawy równoległej”, i wtedy zdałam sobie sprawę, że celnie opisuje zachowanie Wilsona i moje, mimo że nie bawiliśmy się razem w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. On czytał, zapisywał coś w zeszycie albo przeprowadzał eksperymenty naukowe, podczas gdy ja tuż obok kolorowałam obrazki, bawiłam się pajacykami, klockami czy lalkami. Później głównie rysowałam, uwielbiałam rysować. Wilson dopuszczał mnie w pobliże, ale nigdy nie poprosił o to, żebym pokazała mu swoje rysunki. Oglądał je tylko wtedy, gdy z własnej inicjatywy mu je pokazywałam. A potem... Urwała, a jej palce zwarły się prawie w pięść, jakby trzymała coś maleńkiego i kruchego. – Tak? – zapytałam. – Zmienił się, zrobił jeszcze bardziej oziębły, gniewny i zdystansowany. Myślę, że nas nienawidził. Spędzał czas zamknięty w swoim pokoju albo poza domem. To było latem przed rozpoczęciem ósmej klasy. – Czemu? – zapytałam. – Co się stało? Jej twarz przepełnił żal i zdawało się, jakby miała zamiar to wyjaśnić, ostatecznie rozwarła jednak palce w geście równoważnym wzruszeniu ramion. – Można chyba powiedzieć, że przechodził trudny okres. Tak czy inaczej tego samego roku wystąpił o przyjęcie do szkoły z internatem. Wszystko to zrobił sam: zapoznał się z ofertą, wybrał odpowiednią szkołę, wypełnił dokumenty, odbył rozmowę z jednym z absolwentów, złożył podanie o przyznanie stypendium socjalnego, wymógł na rodzicach zgodę, a na koniec spakował swoje rzeczy. Chciał nawet sam pojechać na miejsce pociągiem, ale z jakiegoś powodu rodzice uparli się, że odwiozą go samochodem. Zabrałam się z nimi. W szkole nie zostaliśmy dłużej niż godzinę, nie poszliśmy na bankiet dla rodziców i nie zwiedziliśmy placówki. Było jasne, że Wilson nie może się doczekać, kiedy sobie pójdziemy. Przez całą drogę powrotną płakałam w samochodzie. – Ile miałaś lat? Dziesięć? To musiało być okropne. Uśmiechnęła się. – To była dla mnie tragedia. Za żadne skarby bym się do tego nie przyznała, ale myślę, że

już wtedy wiedziałam, że odszedł od nas na dobre. – Odwiedziłam szkołę i przeglądałam jego papiery – zagadnęłam ostrożnie. – Dowiedziałam się, że przed rozpoczęciem jedenastej klasy zmienił nazwisko. I wykreślił z dokumentacji domowy adres. – Tak. I uzyskał pełnię praw cywilnych. Na przyjęciu dla wyróżniających się uczniów poznał członka rady dyrektorów szkoły, który nazywał się Cleary. Był zamożny. Nie adoptował Wilsona, był raczej jego dobrodziejem, jak w powieści Dickensa. Przypuszczam, że Wilson zmienił nazwisko na jego cześć, bo nigdy tak naprawdę nie stał się częścią jego rodziny. Nie wiem nawet, ile czasu razem spędzali. Najwyraźniej jednak, mimo trudnego charakteru Wilson potrafił oczarować ludzi, gdy mu na tym zależało. – Wciąż potrafi – zauważyłam. – Nie wątpię – stwierdziła Barbara. – Szkoła, oprócz pewnej refundacji nauki, przyznała mu stypendium i włączyła do programu „praca za naukę”. Musiało to wymagać sporo zachodu, a także rozległych wpływów Cleary’ego, który był wziętym prawnikiem, ale w wieku szesnastu lat Wilson uzyskał niezależność finansową, która okazała się wystarczająca, by sąd nadał mu pełnię praw cywilnych i uwolnił go spod władzy rodzicielskiej. I tyle go widzieliśmy. – Chce pani powiedzieć, że nigdy później nie wrócił do domu? – zapytał Ben. – Nigdy. Ani razu. – Naprawdę? I pani rodzice się na to zgodzili? Matka nie walczyła o niego? Nie próbowała go odzyskać? – spytał. To był cały Ben, nie mógł się temu, co usłyszał, nadziwić, bo całe życie kochało go dwoje lub troje, a czasem wręcz czworo rodziców. Ale ja rozumiałam. A w każdym razie, jeśli nawet nie pojmowałam tego w pełni, to nie byłam wstrząśnięta. Wiedziałam, jak łatwo ludzie potrafią zapomnieć o własnych dzieciach. – Wie pan, myślę, że matka podziwiała go za to, przynajmniej z początku – odrzekła Barbara. – Uznała to za dowód jego niezależności. Jestem pewna, że ojciec mu zazdrościł, bo zazdrościł Wilsonowi wszystkich jego dokonań, ale prawdopodobnie chętnie się go pozbył. Nigdy nie wiadomo jednak do końca, co gra w sercach innych ludzi, zwłaszcza gdy są tak zamknięci w sobie jak moi rodzice, a nigdy o tym z nimi nie rozmawiałam, w każdym razie nie wprost. Ale nie, nie walczyli o niego. Po śmierci ojca pierwszy raz widziałam, żeby matka płakała ze względu na Wilsona, i to głównie ze złości. Dziwiła się, jakim trzeba być człowiekiem, żeby nie przyjść na pogrzeb własnego ojca. Wilson nie wysłał choćby liściku. – A ty? – zapytałam. – Walczyłaś o niego? – Pisałam do niego listy, wysyłałam swoje rysunki, a jako dorosła osoba podjęłam kilka prób nawiązania kontaktu. Nigdy nie spotkaliśmy się osobiście, bo na to byłam zbyt dumna, ale pisałam do niego na uczelnię, kilka razy nawet zadzwoniłam. Jedyny raz, gdy przekonałam go do rozmowy, miałam wtedy dwadzieścia jeden lat, byłam tuż przed ślubem i chyba przez to doznałam szczególnego przypływu uczuć rodzinnych, powiedział mi, żebym zapomniała o przeszłości. I tak też zrobiłam. On wykreślił mnie ze swojego życia, więc ja wykreśliłam jego. – Jak myślisz, czemu to zrobił? Oczy błysnęły jej gniewnie i na chwilę zobaczyłam w niej podobieństwo do Wilsona. – Cóż, to akurat wydaje się oczywiste. Nie pasowaliśmy do jego życiorysu – odrzekła. – Tak, ale czemu nie pozostawił was chociaż w przypisie czy w parozdaniowym akapicie? – zapytałam. – Zastanawiałam się nad tym i nadal nie rozumiem, dlaczego postanowił wykreślić was tak radykalnie. Mojej matce skłamał, że wasi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy przebywał w szkole z internatem. O tym, że ma siostrę, nawet się nie zająknął. Dlaczego?

Jej tańcząca dłoń opadła na podołek i Barbara siedziała przez chwilę nieruchoma i zamyślona. – Chłopiec, którym był do dwunastego roku życia, czyli zanim duszę przeżarła mu nienawiść, nie posunąłby się tak daleko – wyznała wreszcie, starannie ważąc słowa. – Odszedłby i po prostu nie wrócił. Może też nigdy więcej nie odezwałby się do naszego ojca, ale nie odciąłby nas tak, jak odcina się nogę z gangreną. – Czy ktoś go... skrzywdził? – Masz na myśli molestowanie seksualne albo przemoc fizyczną – uściśliła z powagą. – Nie. Nic z tych rzeczy. Ale był poraniony wewnętrznie. Znowu odczułam, że coś przemilczała. Czekałam, aż coś doda, ale na próżno. Przypuszczalnie skrywała tę część historii Wilsona, a zarazem swojej własnej, przez dziesięciolecia. Kimże byłam, by teraz wyrywać ją z jej trzewi? – Mimo to – rzekła z pasją – ludziom przydarzają się w dzieciństwie straszne rzeczy, ale jakoś udaje im się dorosnąć, wznieść się ponad to. Nic nie uzasadnia tego, jak Wilson, dorosły Wilson, potraktował siostrę, która nie zrobiła mu nic złego i, Bóg mi świadkiem, kochała go całym sercem. Spojrzała na swój zwyczajny, ciężki zegarek z cyferblatem bez ozdób i szerokim czarnym paskiem. – Za kilka minut muszę wyjść, żeby spotkać się z mężem. Umówiliśmy się na kolację na mieście. Lada chwila skończy zebranie. – Mąż? – zapytałam. Z jakiegoś powodu, mimo że wiedziałam, że ma trójkę dzieci, myśl o tym, że jest zamężna, była dla mnie zaskoczeniem. Uśmiechnęła się promiennie, a jej twarz nabrała nagle młodzieńczej pogody i radości. Cokolwiek wykoślawiło psychikę Wilsona tak, że nie potrafił kochać swoich bliźnich, nie zniszczyło Barbary. – Mój kochany George – powiedziała. – Od czterdziestu pięciu lat. Potem popatrzyła mi prosto w oczy i marszcząc filuternie swój kształtny nos, powiedziała: – Zatriumfowałam, jak widzisz. Można doznać odrzucenia ze strony wielkiego i strasznego Wilsona, a mimo to wieść szczęśliwe życie. – Też mam taki plan – wyznałam. Zerknęłam na Bena, który uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco i pokazał uniesione kciuki. Tuż przed wyjściem zapytałam, gdzie jest łazienka, głównie po to, żeby obejrzeć więcej cudownego domu Barbary. Na szczęście toaleta znajdowała się w głębi mieszkania, dzięki czemu po drodze miałam okazję przejść przez gabinet, jadalnię, kredens i kuchnię. Wszystko było idealne, w każdym calu. Dopiero kiedy szłam z powrotem przez jadalnię, zauważyłam najpierw wiszącą ozdobę ścienną złożoną z drapieżnie wyglądających, kolczastych form podobnych do skupiska morskich jeżowców ze szkła, a potem żyrandol nad stołem – setki opalizujących kropelek srebrzystego i niebieskiego szkła skapujących w rzęsistych strugach ze stalowej obręczy. Kiedy wpatrywałam się w nie z zadartą głową, żarówki w środku nagle się zapaliły. Zamrugałam z zaskoczenia i odwróciłam się, by ujrzeć stojącą przy kontakcie Barbarę. – Tak – przyznała. – To jedna z jej prac. Skinęłam głową w kierunku szklanej kompozycji na ścianie. – Tam też. Barbara potaknęła i uniosła ręce. – Chyba nie jestem aż tak dobra w wykreślaniu ludzi ze swojego życia, niżbym chciała. Nie tak, jak próbowałam ci wmówić.

– Śledziłaś jego losy – zauważyłam. Machnęła niecierpliwie ręką. – Nie interesuje mnie jego kariera ani dokonania. – Patrzyła na mnie z czułością. – Śledziłam wasze losy, losy jego rodziny. Po prostu... pomyślałam, że powinien się tym ktoś zająć, ktoś ze strony Wilsona. – A moje pisanie? Powiedziałaś, że sprawdziłaś, czym się zajmuję. Zrobiłaś to wczoraj? – Wczoraj i wiele razy wcześniej. Sprawdzam, co się u ciebie dzieje od lat. Czy w ten sposób naruszam twoją wolność osobistą? Przez to, że najlepiej jak umiałam, obserwowałam z ukrycia, jak sobie radzisz? – Nie – zapewniłam. – Skądże. Myślę raczej, że nade mną czuwałaś. Oparła się o ścianę i przelotnie dotknęła palcem oprawki okularów. Przysięgam, że dostrzegłam łzy w jej oczach. – Chciałam poznać jego rodzinę. Nie mogłam na to nic poradzić. Ale nie przypuszczałam, że mi się uda. Przezroczystoniebieskie deszczowe światło z żyrandola Caro zalewało pokój, stół, podłogę, mnie i Barbarę, moją ciotkę. – Będzie nas więcej – obiecałam jej. – Ja to dopiero początek. * Później zaprosiłam Bena na kawę w domku basenowym głównie dlatego, że miałam ochoty napić się z nim kawy w domku basenowym, ale po części również po to, by pokazać sobie, Benowi, Wilsonowi i całemu światu, że mnie na to stać. To Ben zawiózł nas do Barbary i z powrotem, więc wciąż byliśmy w jego samochodzie, a widok auta Bena stojącego na podjeździe przed domem Wilsona wywołał u mnie małostkowy dreszczyk satysfakcji. Szliśmy przez mroczny ogród: liście i gałązki trzeszczały nam pod podeszwami butów, a niebo nad nami lśniło gwiazdami. – Barbara zupełnie nie jest do niego podobna, prawda? – zauważyłam. – Nie – przyznał Ben. – Ale do ciebie owszem. – Serio? Zawsze myślałam, że jestem podobna do mamy. – Z twarzy tak, ale masz takie same dłonie jak Barbara, jej szyję. Poza tym łączy was to, jak wasze głowy poruszają się na szyjach, jeśli wiesz, co mam na myśli. Zatrzymałam się gwałtownie i obróciłam do niego. Szedł tylko krok za mną, więc o mało się nie zderzyliśmy. Ben był tuż-tuż, tak blisko. Widziałam obłok jego oddechu i podłużną kreskę cienia nad górną wargą. Żeby opanować emocje, próbowałam sobie przypomnieć, jak nazywa się ten rowek. Stałam tak dłuższą chwilę i zastanawiałam się. – Hej, Taisy, dobrze się czujesz? – spytał zaniepokojony Ben. – Jej dłonie wyglądają tak jak moje? – powiedziałam. – Toż to bezczelne pochlebstwo z twojej strony. – Daj spokój, chcesz powiedzieć, że nie zauważyłaś? Zdjęłam rękawiczki, wepchnęłam je do kieszeni i przyjrzałam się własnym dłoniom. W mroku były smukłe i blade, jak u ducha. – Jej dłonie są jak baleriny – powiedziałam. – Tak jak twoje. – Nie, powiedziałam jak baleriny, a nie „u baleriny”. – Wiem. – Tak delikatne i gibkie. I tańczą. Wykonują piruety. Arabeski. – Tak jak twoje – powtórzył.

Wpatrywałam się w swoje ręce ze zdumieniem. – Naprawdę? Serio tak uważasz? Jeśli to prawda, to czemu nigdy nie zauważyłam? – Bo są twoje. – Wzruszył ramionami. – Ja zauważyłem. Staliśmy tak pod rozgwieżdżonym niebem, tak blisko siebie, wpatrzeni w moje dwie dłonie, jakby były jakimiś rzadkimi, drogocennymi przedmiotami, jak coś, co Caro mogłaby zrobić ze szkła, i wtedy właśnie z całą mocą uświadomiłam sobie, bez cienia wątpliwości, że Ben mnie kocha. Kochał mnie bez żadnych zastrzeżeń, duszę i ciało, miłością tak straceńczą jak skok w przepaść – tak samo jak ja jego. Był to dla mnie pewnik, coś niezaprzeczalnego i oczywistego. – Rynienka podnosowa – przypomniałam sobie, podnosząc na niego wzrok. – Słucham? Na krótką chwilę dotknęłam zagłębienia skóry między jego nosem i górną wargą. – Widzę twoją rynienkę podnosową w swoich snach. Razem z twoją kością jarzmową. Że nie wspomnę o twoim łuku jarzmowym. – Jesteś pierwszą osobą, która w ogóle wspomina o moim łuku jarzmowym. – Powiedział to lekkim tonem, ale czułam, że zadrżał od mojego dotyku. Schowałam ręce do kieszeni. Kiedy powiem to, co musiałam powiedzieć, dotykaniu nie będzie końca, ale na razie pragnęłam, by ta chwila była tak bezpośrednia i stonowana, na ile się da. – Posłuchaj – zaczęłam. – Willow miała rację, kiedy zarzuciła mi, że nie kochałam cię dostatecznie mocno w tamtych czasach, gdy mieliśmy po osiemnaście lat. Ale teraz kochałabym cię dość mocno. Przysięgam. Twarz Bena znieruchomiała. – Nie – poprawiłam się, kręcąc głową. – Nie kochałabym cię po prostu dość mocno. Byłabym nieustępliwa. Przesadzałabym tak jak te sztormy, które chłoszczą wybrzeża wichrami o prędkości dwustu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę i ulewami dziewięćdziesięciu centymetrów wody na metr kwadratowy. Ben uśmiechnął się, ale tylko kącikami oczu. – Chcesz powiedzieć, że byłabyś huraganem miłości? – Tak. I nawet jeśli się nie zgodzisz, będę cię tak kochać, ponieważ nie mogę na to po prostu nic poradzić, a huragan bez wybrzeża, hulający sam gdzieś na środku oceanu, jest po prostu... czymś smutnym. Ben nie wziął mnie w ramiona ani nie zaśmiał się radośnie. Zamiast tego spojrzał na mnie nie z gniewem czy z uwielbieniem, lecz tak, jakby starał się mnie zrozumieć. Nawet w ciemnościach rozpoznałam ten wyraz twarzy: to była mina, którą przybierał, ucząc się fizyki. – Naprawdę chciałabyś tego jeszcze raz? – zapytał w końcu. – Być Benem i Taisy? Po tylu latach? – Ja nigdy nie przestałam – odparłam. – Nawet kiedy nie było Bena, ja byłam Benem i Taisy. Ben milczał przez dłuższą chwilę. – Ale ja przestałem – odezwał się w końcu. – Słucham? – Pokręciłam głową z niedowierzaniem. – Mówiłem ci już. Cisnąłem to wszystko w kąt jako zamierzchłą przeszłość. – Nie. Mogłeś sobie tak wmawiać, ale to nie jest zamierzchła przeszłość. To teraźniejszość. – Chwyciłam go za rękawy płaszcza i pociągnęłam. – To nasze tu i teraz. Ben i Taisy. Nie wierzę, że tego nie czujesz. Wyrwał mi się i zrobił krok w tył. – Przez cały pierwszy rok, ilekroć dostawałem od ciebie list, wkładałem go do pudełka, nie otwierając koperty, a kiedy pojechałem do college’u, pozostawiłem to pudełko u taty

w piwnicy. – Nigdy nie przeczytałeś moich listów? – Zrobiło mi się słabo. – A później, kiedy pojechałem do college’u, poprosiłem kolegę, z którym mieszkałem, żeby odbierał pocztę i wyrzucał wszystko, co mi przysłałaś, zanim wróci do pokoju. – Boże. Byłeś aż tak okrutny? – Okrutny? – wykrztusił Ben. – Masz w ogóle pojęcie, ile nieczytanie tych listów mnie kosztowało? – Jak mogłeś ich nie przeczytać? Byłeś bezwzględny. Jego oczy zrobiły się okrągłe i gniewne. – Byłem załamany! – prawie wykrzyczał mi w twarz. – Nigdy nie wierzyłem w nikogo tak jak w ciebie. A ty się mnie pozbyłaś. – Ale to nieprawda! Zawsze cię kochałam. Też byłam załamana. Wiedziałbyś o tym, gdybyś przeczytał moje listy. – Zostawiłaś mnie. Tylko to się liczy. Podpisałaś dokument stwierdzający, że nasze małżeństwo było żartem, a potem wyjechałaś. Nieważne, że mnie kochałaś, skoro to zrobiłaś. Może nawet gorzej. Wątpiłam, żeby miał w tym punkcie rację. Wiedziałam za to, że kocha mnie teraz. – Kochasz mnie – powiedziałam. – Przestań. – Bez względu na to, co czułeś do mnie przedtem, teraz mnie kochasz. W tej chwili. Zacisnął zęby tak, że nie miałam wątpliwości, że jest wściekły. – Pamiętasz, jak zarzuciłaś mi, że nie zadzwoniłem do ciebie ani razu przez te siedemnaście lat? – wycedził. – Tak. – I nigdy bym tego nie zrobił. Gdybyś znowu się nie zjawiła, nie zobaczyłbym się z tobą przez resztę życia. Tego właśnie chciałem. – Po prostu próbujesz mi dokuczyć. – Ale taka jest prawda. I powinienem zakończyć to definitywnie tamtego dnia, gdy zastałem cię na ławce w centrum ogrodniczym z moim tatą. Zakręciło mi się w głowie. W końcu jednak zdołałam zebrać myśli. Zastanowiłam się nad tym, co Ben powiedział. – Ale nie zrobiłeś tego – odparłam. Odwrócił ode mnie twarz. – Ale nie zrobiłeś tego – powtórzyłam. – Dlaczego? Zadałeś sobie choć raz to pytanie? – Przestań. – Jeśli rzeczywiście to wszystko to tylko zamierzchła przeszłość, to czemu tak bardzo zależało ci na tym, żeby nigdy więcej się ze mną nie zobaczyć? – Przestań. – Powiedz, że mnie nie kochasz. Ben zgromił mnie wzrokiem. – Zachowałam się okropnie – przyznałam. – Byłam tchórzem i nie zasługiwałam na ciebie. Ale teraz zasługuję. A to ty zachowujesz się tchórzliwie. – Odchodzę – oznajmił. Nie wiem, co by się stało za chwilę – może rzeczywiście by odszedł, a może stalibyśmy tak i kłócili się całymi godzinami, zanim w końcu by sobie poszedł – ale stało się coś innego. Od strony głównego domu dobiegł nas głos, wysoki i przerażony: „Taisy! Taisy! Taisy!”. – O nie – wymamrotałam. – Ona mnie nigdy tak nie woła.

Rzuciłam się biegiem przez ogród, a Ben tuż za mną. Willow stała w drzwiach w spodniach od dresu i samej koszulce z krótkim rękawem, jej wylękniona twarz okolona burzą rozwianych ognistych włosów. – Co się stało, kochanie? – Przysięgam, że tym razem uważałam! – wykrzyknęła płaczliwie. – Nie było nawet późno! Odrabiałam lekcje w swoim pokoju. Nigdy nie zamykam drzwi na klucz tak wcześnie. Wzięłam ją w ramiona. – Cii – szepnęłam. – To nie twoja wina. Co się stało? – Musia czytała na kanapie, ale musiała zasnąć. Uprzedziłaby mnie, gdyby dokądś się wybierała. Nie odjechałaby tak po prostu! – Odjechała? – Nie ma jej samochodu. Proszę, nie dzwoń pod numer alarmowy. Nie wiem, co by jej zrobili. Zniknęła nie wcześniej niż przed paroma minutami! Pomóż mi ją znaleźć! – Posłuchaj mnie, Willow – zwróciłam się do niej. – Ty zostań tutaj, na wypadek gdyby wróciła. A ja z Benem pojedziemy moim samochodem. Odwróciłam się. Ben pokiwał głową i ruszył w stronę podjazdu. – Ben? – zdziwiła się Willow. Zobaczyła go, a potem powiedziała: – Tak mi przykro. – Nie wygłupiaj się, nie ma za co – zapewniłam. – Zostań tutaj. Kiedy wsiedliśmy do samochodu, wyjaśniłam Benowi pokrótce, że Caro lunatykuje. – Śpi, a mimo to jest w stanie prowadzić samochód – zauważył. – Niesamowite. Straszne, ale niesamowite. – Czytałam ostatnio o somnambulizmie – powiedziałam. – Zdarza się rzadko, ale nie aż tak, jak się zdaje. Większość osób pewnie z tego wyrasta. Tak czy inaczej, to fascynujące, jak działa nasz mózg. Znane są przypadki, że lunatycy gotują potrawy, prowadzą samochód, a nawet rozmawiają podczas snu. – Wiesz, dopiero teraz mi się przypomniało, że miałem na studiach kumpla, którego brat był lunatykiem i jadł podczas snu. Podobno pewnego razu zjadł całe opakowanie boczku, surowego. Był młodszy od mojego kolegi i przyjechał parę razy go odwiedzić. Kiedy nie spał, był naprawdę zupełnie normalny, bez żadnych problemów emocjonalnych, rzekłbym nawet, że dość płytki. – Całe opakowanie? – Wzdrygnęłam się. – Fuj. Rozmawialiśmy tak, jakby nasza kłótnia sprzed paru minut w ogóle nie miała miejsca. Mimo to wisiała nad nami i nie wiem, czy długo zdołalibyśmy ją ignorować, gdyby poszukiwania Caro nie zakończyły się tak szybko. Jej samochód stał z wyłączonym silnikiem na poboczu kilometr od domu. – O kurczę – powiedział Ben, gdy zatrzymaliśmy wóz tuż za nią. – Włączyła nawet światła awaryjne. Ben zaczekał w moim samochodzie gotowy pojechać nim do domu Wilsona, gdyby tylko okazało się, że wszystko jest w porządku. Podeszłam do drugiego auta. Caro siedziała z rękami na kierownicy. Kiedy otworzyłam drzwiczki od strony pasażera, podniosła wzrok, ale nie na mnie. Czytałam, że lepiej obudzić lunatyka głośnym dźwiękiem, zamiast nim potrząsać, więc zwróciłam się do niej głośno po imieniu. Zareagowała dopiero za piątym razem. Drgnęła gwałtownie w fotelu, a potem zobaczyłam, jak jej oczy przytomnieją i zaczyna mnie rozpoznawać. – Taisy – powiedziała zdezorientowana. – Cześć, Caro. Potarła palcami skronie, wyprostowała się i rozejrzała dookoła.

– O nie. – Jej oczy zaszkliły się od łez. – Nic się nie stało. Jesteś niedaleko domu. Może tam pojedziemy? – Nie wyrządziłam nikomu żadnej krzywdy? – zapytała. – Nie, zupełnie nikomu. Zobacz, zapięłaś nawet pasy. – Rzeczywiście. – Wracajmy do domu, dobrze? Willow się ucieszy. Caro skrzywiła się, jakby użądliła ją osa, i natychmiast pożałowałam, że wspomniałam o Willow. – Moje biedactwo – powiedziała Caro. – Słuchaj – zaproponowałam. – Może zamienimy się miejscami i zawiozę cię do domu? Wysiadłam, podeszłam do jej drzwiczek i je otworzyłam. Wygramoliła się z auta, a gdy stanęła na poboczu, sprawiała wrażenie tak zagubionej, delikatnej i drżącej, że odruchowo ją przytuliłam, ona zaś odwzajemniła się uściskiem o zaskakującej sile. Podniosłam rękę ponad jej ramię i zamachałam do Bena, który kiwnął głową i odjechał. – Czekaj. Mogę cię o coś zapytać? – powiedziała, zanim uruchomiłam silnik. – Jasne. Jej twarz nie była już wystraszona, tylko upiornie zmęczona. – Taisy, czy myślałaś o tym, żeby tutaj zostać? Popatrzyłam na nią. – Na stałe? – Nie mam na myśli „w naszym domu” – dodała prędko. – Ale w pobliżu. – Westchnęła. – Wiem, że masz swoje życie. I wiem, że jestem ostatnią osobą, która ma prawo prosić cię o cokolwiek. – Tego bym nie powiedziała, już nie. – Uśmiechnęłam się smutno. – Ale Marcus owszem. – I miałby rację. Pomyślałam tylko, że może przyszło ci na myśl, żeby tutaj zostać, i że może, gdybyś uznała, że będziesz tu szczęśliwa, to nam też byłoby bardzo miło. – Czemu? – spytałam. Caro spojrzała na mnie łagodnie i z lekkim zakłopotaniem, jak gdyby moje pytanie było trochę szalone. – Bo oczywiście dzięki tobie stajemy się wszyscy lepsi. Zwłaszcza Willow. A im dłużej tu jesteś, tym trudniej mi wyobrazić sobie, że kiedyś nas opuścisz, i to nie tylko dlatego, że ratujesz mnie z moich idiotycznych nocnych wybryków. – Nie? Uśmiechnęła się. – To, oczywiście, też jest miłe. Ale głównie dlatego, że jesteś tym, czego nam dotąd brakowało. Pobudzasz nas i poszerzasz nasz świat, zwłaszcza świat Willow. I wiem, że to samolubne powody. Przypuszczam, że istotnie były samolubne i, szczerze mówiąc, miałam do siebie pretensje o to, że nie zareagowałam złością czy goryczą. Marcusowi wcale by się to nie spodobało, ale czy tego chciałam, czy nie, nie byłam Marcusem. Rzecz nie tylko w tym, że lubiłam czuć się potrzebna, lecz raczej w tym, że lubiłam czuć się potrzebna Caro i Willow. Zaczynałam wręcz podejrzewać, że sama też ich potrzebuję. – Nie jestem pewna, czy Willow mnie potrzebuje, ale z pewnością potrzebuje większej liczby osób w swoim życiu. Potrzebuje większego świata – odpowiedziałam. Później przez dłuższą chwilę milczałam. – Nie mogę obiecać, że zostanę – odezwałam się w końcu. – I chciałabym, żebyś wiedziała, że jeśli zostanę, to nie dla Wilsona. Szczerze mówiąc, mam dość stawania na uszach,

żeby mnie pokochał. Już nie jest mi to potrzebne. Chyba nawet tej miłości nie chcę. Przy ostatnim zdaniu trochę przesadziłam, ale resztę mówiłam szczerze. Czekałam, aż Caro weźmie męża w obronę albo zacznie przekonywać, że gdzieś w głębi ojciec bardzo mnie kocha, ale ona jednak posłała mi tylko zmęczony uśmiech. – Dobrze – powiedziała. Przyjęłam tę odpowiedź i przyswoiłam, i stwierdziłam, że prawie nie sprawiła mi bólu. – Powinnaś również wiedzieć – podjęłam – że gdybym stała się dla Willow członkiem rodziny, na mnie by się nie skończyło. – Co masz na myśli? – spytała Caro. Spojrzałyśmy sobie w oczy. – Mam na myśli to, żebyśmy otworzyły te drzwi na oścież, rozumiesz? – powiedziałam. – Żebyśmy zaprosiły do nas wszystkich. Poprzez zmęczenie na jej twarzy przedarła się promienna radość. – Och, Taisy, na to właśnie liczyłam. Kiedy dotarłyśmy do domu, mój wóz stał zaparkowany przy gazonie; samochodu Bena nie było.

Rozdział 18 Willow Od pierwszej wizyty w domu pana Insleya po kilka razy dziennie badałam swoje uczucia, monitorując, jak bardzo go kocham, niczym pielęgniarka sprawdzająca parametry życiowe pacjenta, i stwierdziłam, że pacjent jeszcze żyje, ale słabnie z dnia na dzień, puls ma coraz słabszy, oddech coraz płytszy i – och, to porównanie jest jednak zbyt upiorne! Rzecz przedstawiała się następująco: kochałam go tak, jak kocha się kogoś, kogo kochało się kiedyś rozpaczliwie i kogo będzie się zawsze wspominać z wdzięcznością za ocalenie przed śmiercią z samotności i za to, że dzięki niemu czułam się ładna i bystra, gdy najbardziej tego potrzebowałam, a poza tym kogoś, kto ma smętny, ciemny dom, doktorat, który nigdy nie zostanie ukończony, i łódź, która nigdy nie dotknie wody. Mówiąc krótko, nie chciałam odpływać z nim w siną dal (co dobrze się składało, wziąwszy pod uwagę stan nieukończenia łodzi) i nie chciałam się już nigdy z nim całować, zarazem jednak pragnęłam, żeby był szczęśliwy – i uświadomiłam sobie, że o wszystkich tych trzech sprawach muszę mu powiedzieć, zanim nasza znajomość zabrnie dalej. Nie, poprawka. Musiałam powiedzieć mu o tych trzech sprawach właśnie po to, żeby nasza znajomość nie zabrnęła dalej. Już nigdy. Miło by było, rzecz jasna, gdyby udało nam się pozostać w serdecznych stosunkach, a nawet milej byłoby, gdybym dostała z angielskiego ocenę celującą, na którą w pełni sobie zasłużyłam. W ciągu tamtego tygodnia podjęłam dwie takie próby. W poniedziałek czekałam po lekcji i zapytałam, czy możemy porozmawiać na przerwie obiadowej, a on odpowiedział chytrze: „Nie, następnym razem porozmawiamy w moim domu przy kolacji albo wcale!”, kiedy zaś poszłam do jego klasy w porze lunchu, oczywiście go nie zastałam. We wtorek oddał mi wypracowanie z napisaną u góry notatką „Słówko, po lekcji” – była to forma komunikacji, którą wykorzystywał już wcześniej. Poczekałam więc po lekcji, aż wszyscy sobie pójdą – Luka obejrzał się jeszcze na mnie przez ramię. – Willow, obawiam się, że nasze wspólne obiady muszą się skończyć, przynajmniej na jakiś czas – oznajmił z żalem pan Insley, gdy zostaliśmy sami. Słowa, które jeszcze nie tak dawno wdeptałyby moją duszę w ziemię, teraz wywołały przypływ radosnej ulgi, którą usilnie starałam się ukryć. – Czemu? – spytałam z powagą. Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyciągnął kawałek papieru z zeszytu poplamiony czymś, co wyglądało na żółtą farbę, rozłożył go powoli i podetknął mi pod nos. Na kartce widniał wypisany tłustymi czarnymi literami napis: „OBSERWUJĘ CIĘ!”. – Wczoraj na przerwie obiadowej, kiedy jadłem w pokoju nauczycielskim, znalazłem to w swojej kanapce. Właściwie się w to wgryzłem. Musztarda. Z początku chciało mi się śmiać, ale potem się zaniepokoiłam. – Czy ktoś to widział? – zapytałam. – Nie – zapewnił z krztyną zimnej wyniosłości, jakby moje pytanie go uraziło. – Przepraszam – dodałam po namyśle. – Oczywiście, że nie. – Obawiam się jednak, że może to oznaczać, że nasz pałający oburzeniem świętoszek anonim nie jest uczniem. Albo że nęka nas więcej niż jeden świętoszek. – Co? Dlaczego? – Mój lunch więdnie, biedactwo, przez cały dzień w lodówce w pokoju nauczycielskim,

w starym, na poły higienicznym urządzeniu, do którego uczniowie nie mają dostępu. – Ach, tak – odparłam trochę bezmyślnie. O dziwo, choć widziałam poprzednie wiadomości i choć ich wymowa głęboko mnie niepokoiła, jakoś nigdy nie dotarło do mnie w pełni, że ich autorem jest osoba z krwi i kości. Było to oczywiście głupie z mojej strony. Czy to przez mechanizm wyparcia, czy też dlatego, że świat szkoły średniej był dla mnie tak nowy, rozległy i niezrozumiały, przypisywałam autorstwo tych anonimów jakiejś ogromnej, pozbawionej indywidualnych rysów nastoletniej złośliwości. Teraz dopiero uzmysłowiłam sobie, że ten, kto pisał te wiadomości, jest nie tylko rzeczywistą osobą, ale też przypuszczalnie nie dość, że widział moje nieporadne, choć może mało stosowne zaloty z panem Insleyem, ale też naprawdę nas obserwuje. A myśl, że tą osobą może być ktoś dorosły, mroziła mi krew w żyłach. – Ale kto? – zapytałam, chociaż właściwie wolałam nie wiedzieć. – Kto to może być? Pan Insley wzruszył ramionami. – Jak już, zdaje się, nadmieniłem, podobnie jak ty czujesz się kimś zupełnie innego gatunku niż rówieśnicy, tak też i ja nie zostałem ulepiony, tak intelektualnie, jak i pod wieloma innymi względami, z tej samej plugawej gliny co wielu moich tak zwanych kolegów. To ludzie małostkowi i ograniczeni, którzy są, szczerze mówiąc, wobec mnie zawistni. Mógłby to zatem być ktokolwiek z nich, ale gdybym miał zgadywać, typowałbym tę nieznośną Janine Shay. Pani Shay? Wyobrażałam sobie wprawdzie, że mogła nie lubić pana Insleya, wyobrażałam sobie nawet, że mogła mieć nas dwoje na oku, ale obrazek pani Shay stojącej na chybotliwym krześle i wypisującej wielkimi literami na tablicy anonimowe ostrzeżenie, tudzież wkładającej liścik do kanapki, stanowczo przekraczał moje możliwości. Pan Insley patrzył na mnie smutnymi błękitnymi oczyma. – Niestety, moja Willow, wygląda na to, że jesteśmy dla siebie jedynym oparciem w morzu kołtuństwa i ciasnoty umysłowej. I jakżeż tęsknić będę za naszymi wspólnymi obiadami! – Ale może jeszcze ten jeden raz? – zapytałam z ciężkim sercem, rzucając okiem na zegar. – Chciałabym o czymś porozmawiać. To ważne, a teraz nie ma na to czasu. Muszę iść na lekcję. – Nic z tego – odrzekł melancholijnie. – Ktoś może nas obserwować nawet w tej chwili. Wstrząśnięta zerknęłam w stronę drzwi. Zaraz miała się zacząć następna lekcja, więc tłum na korytarzu się przerzedzał. Ludzie hałaśliwie zmierzali do klas, ale nikt się nie zatrzymywał. Żadna twarz nie czaiła się za framugą. Pan Insley musnął mnie po policzku i uśmiechnął się łobuzersko, unosząc przy tym jedną brew. – Nie. Obawiam się, że nie masz wyboru i musisz przyjść do mnie do domu na kolację. To jedyne wyjście! – Ale nie wiem, jak miałoby mi się to udać – odparłam. Zauważyłam, że uśmiech, choć nie zniknął mu z ust, spełzł z reszty twarzy. – Na pewno coś wymyślisz. Tamtego wieczoru rozważałam napisanie do niego listu, ale z jakiegoś względu nie mogłam znieść myśli, że po zakończeniu naszego związku na świecie miałoby pozostać po nim coś materialnego i trwałego – jakiś konkretny fakt. Dlatego też nazajutrz, gdy pan Insley oddał mi ocenioną kartkówkę z Portretu damy (którą zresztą napisałam celująco) i zobaczyłam u góry liścik: „Jutro o szóstej. Chez B.I.”, wpatrywałam się w wyrazy dłuższą chwilę, po czym z westchnieniem rezygnacji złożyłam kartkę na pół. W drodze do drzwi skinęłam panu Insleyowi głową i wyrzuciłam kartkówkę do pierwszego lepszego kosza na korytarzu.

Teraz, w swoim pokoju, zawiązałam sznurówki, wstałam i przejrzałam się w lustrze. W przeciwieństwie do wypadu za miasto, kiedy uczyłam się jeździć, wystroiłam się, jak na nastolatkę przystało: kucyk, ciemne obcisłe dżinsy, sweterek w paski odkrywający brzuch i długi top pod spód, a do tego wszystkiego – wielkie nieba – trampki Chuck Taylor, które kupiłam na zakupach z Musią poprzedniego wieczoru. Zamierzałam wybrać jaskrawoczerwone, ale o godzinie jedenastej serce mi drgnęło i zdecydowałam się na granatowe i niskie, niezasłaniające kostek. Mimo to ledwie się rozpoznałam. Cały ten zestaw krzyczał wprost, zgodnie zresztą z zamierzeniem: „Jestem niedojrzałą szesnastolatką, prawie dzieckiem w kołysce, o wiele za młodą dla trzydziestoletniego mężczyzny w zdeptanych brogsach i wystrzępionych tweedach”. Muszę przyznać, że spodobało mi się, jak wyglądam – co okazało się zaskoczeniem. Kiedy wychodziłam z pokoju, czułam nawet nową, młodzieńczą sprężystość kroku; o mało się nie przewróciłam. Ojciec był w swoim pokoju, gdzie przesiadywał ostatnio częściej niż zwykle, kurując się z zapalenia osierdzia, a tak się szczęśliwie złożyło, że matka udała się na zebranie miejscowej Gildii Artystów Plastyków, więc wyszłam z domu, nie mówiąc nikomu, dokąd się wybieram, co stanowiło dla mnie zupełną nowość. Zebranie Musi kończyło się kolacją i miało potrwać kilka godzin, a do tego czasu zamierzałam wrócić bezpiecznie do domu, wolna jak ptak w trampkach. Spodziewałam się motylków w brzuchu, ale byłam istną oazą spokoju, gdy wsunęłam telefon komórkowy do zamykanej na suwak kieszeni parki, wymknęłam się za drzwi i lekkim krokiem pobiegłam przez długi podjazd na ulicę, gdzie czekała już na mnie taksówka, którą zamówiłam (też po raz pierwszy w życiu!). Moment słabości naszedł, gdy pan Insley otworzył przede mną drzwi. Jego uśmiech był tak szczery i pełen nadziei, on sam zaś nie rzucił się na mnie, próbując mnie obściskiwać, tylko pochylił się i cmoknął mnie po koleżeńsku w policzek. – Droga dziewczyno, uroczo wyglądasz! – oznajmił. Weszłam do środka. Dom wyglądał tym razem lepiej – wciąż był ciemny, ale mniej zagracony, tu i ówdzie paliły się świece. Widziałam, jak ogień w kominku tańczy złociście po ścianach salonu, a samo wnętrze pachniało też złotem: jabłkami, goździkami i cynamonem. Pan Insley pomagał mi zdjąć płaszcz, ale przypomniał mi się telefon w kieszeni i nagle uznałam, że wolałabym mieć go w zasięgu ręki. Zadrżałam ostentacyjnie. – Nie będę go na razie zdejmować, dobrze? Jestem strasznym zmarzluchem, a rozgrzewać się muszę tak długo, że to śmieszne. Uśmiechnął się. – To dlatego, że jesteś taka szczupła – stwierdził. – Dziś wieczorem postaramy się cię trochę podtuczyć, ale najpierw podam ci może grzanego cydru. Nic nie ogrzewa równie skutecznie jak cydr. – Więc to on tak smakowicie pachnie – zauważyłam. – I pachnie, i jest smaczny – zapewnił, nalewając chochelką napój do kryształowej szklanki. Jak na kawalera z wyżartym przez mole dywanikiem w przedpokoju pan Insley miał niespodziewanie eleganckie szkło. – Ładna szklanka – pochwaliłam. – Należała do mojej babci – wyjaśnił. Zastanawiałam się, czy ma na myśli babkę, która posiadała domek nad jeziorem w New Jersey, ale myśl o tym, że mogła umrzeć i pozostawić swoje szklanki wnukowi w spadku, wywołała we mnie taki smutek, że nie zdołałam nawet o to zapytać. Jakże pan Insley cenił sobie wakacje w tamtym domku! W tej samej chwili pojęłam, że będzie mi trudniej, niż myślałam. Kiedy siedzi się we własnym pokoju i planuje zerwanie – czysto i bez niedomówień, w sposób chirurgiczny – jest zupełnie inaczej niż wtedy, gdy stanie się

z tym człowiekiem twarzą w twarz, podczas gdy on ma starannie wyprasowaną koszulę, głowę pełną opowieści z dzieciństwa, wazę wypełnioną napojem, który przygotował specjalnie dla ciebie, i piękne kryształowe szklanki po zmarłej (przypuszczalnie) ukochanej babce. Aż serce się ściskało, gdy ludzie w mgnieniu oka stawali się tak na wskroś ludzcy. I może właśnie dlatego, gdy pan Insley zaszedł mnie od tyłu i ściągnął gumkę z włosów, aby rozwiązać kucyk, roześmiałam się tylko i może też dlatego przez całą kolację nie poruszyłam tematu zerwania. Jedliśmy przy drewnianym stole ustawionym w głębi salonu ogrzanej ogniem z kominka. Było mi tam za ciepło, więc zdjęłam parkę i powiesiłam ją na oparciu krzesła. Pan Insley podał najpierw zupę. Była przepyszna, dyniowa z grzybami, i dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że to ta sama zupa, którą mama zawsze kupuje w delikatesach. Jak się okazało, rozpoznawałam później wszystkie kolejne dania jako pochodzące z tego samego sklepu, podczas gdy pan Insley rozwodził się nad tym, jak własnoręcznie je przyrządził i nawet przyprawy rozcierał osobiście. Może dlatego, że serce zmiękło mi już przez te szklanki po babci, te kłamstwa mnie nie mierziły. Uznałam je raczej za wzruszające. Dopiero gdy wypiłam pierwszy łyk cydru, który okazał się za gorący, gdy mi go podał (nie cierpię napojów, które parzą w język), zadrżałam z niepokoju, bo choć teraz był letni, nadal palił mi gardło. Rodzice pozwalali mi pić odrobinę wina przy szczególnych okazjach (tylko kapkę, najwyżej łyk), odkąd skończyłam jedenaście lat, tak więc rozpoznałam to pieczenie. Nie wino, ale stanowczo alkohol. Nauczyciel angielskiego poił mnie alkoholem. Na chwilę wpadła mi do głowy szalona myśl, żeby postawić nogę na stole i pokazać panu Insleyowi swoją tenisówkę, ostatecznie jednak odstawiłam szklankę z dziesięć centymetrów od talerza i unikałam jej jak zarazy. Podczas kolacji pan Insley znowu rozprawiał o Rossettim, o kobietach, które pozowały mu do obrazów, o Aleksie Wilding i Elizabeth Siddal, o eterycznych pięknościach, które inspirowały zarówno jego, jak i innych malarzy z jego środowiska. Podniecił się tym tematem do tego stopnia, że w połowie sałatki z rukoli odłożył widelec. – Miałabyś ochotę je zobaczyć? – zapytał z oczami jak błękitne płomienie. – Te muzy? – Tak! Nie wiedziałam nawet, co ma właściwie na myśli, ale rozmarzył się tak bardzo, że nie miałam serca sprowadzać go na ziemię. Powinnam odmówić. Naprawdę. – Ehm... dobrze – powiedziałam. Ani się obejrzałam, a już trzymał mnie za rękę i ciągnął z dziecięcym entuzjazmem w kierunku schodów na górę, gdzie stanowczo nie chciałam iść. Pokoje na górze oznaczały sypialnie, w sypialniach stały łóżka, a w jednym z nich pan Insley mnie sobie wyobrażał, moje włosy i mleczną skórę. Mój plan zakładał, żeby pod żadnym pozorem, w żadnych okolicznościach nie wchodzić na piętro, teraz jednak mogłam albo wyrwać rękę z jego dłoni i uciec, albo ponuro podążać za nim. Zaprowadził mnie jednak do pokoju, w którym nie zauważyłam żadnego łóżka. Odetchnęłam z głęboką ulgą. Jego gabinet. Jedna ze ścian była zabudowana rzędami półek, na których z kolei stały rzędy książek, a na środku stał ciemny drewniany stół, który bardziej nadawał się do kuchni niż jako biurko. Na blacie piętrzyły się stosy książek i zeszytów; srebrzysty laptop, który wyglądał na nowy, leżał obok drukarki, która wyglądała na starą. Pan Insley przycisnął pstryczek, i pokój wypełnił się światłem. Mój wzrok powędrował prosto ku książkom, ale pan Insley obrócił mnie, pokazując ścianę ozdobioną obrazkami, część z nich była reprodukcjami, jakie kupuje się w muzealnych sklepikach z pamiątkami, inne zaś podejrzanie przypominały ilustracje wyrwane z książek. Kilka z obrazów wyglądało mgliście

znajomo, zgadywałam, że powstały w kręgu prerafaelitów. Stałam i przyglądałam się im wszystkim z uwagą: kolejnym obrazom bladolicych, wielkookich kobiet o bujnych miedzianych włosach. Bezrefleksyjnie podniosłam rękę i wzięłam w palce kosmyk własnych włosów. Pan Insley wskazywał rozmaite obrazy i z ekscytacją wymieniał malarza, tytuł dzieła i nazwisko muzy, ale ja prawie nie słuchałam, bo moją uwagę przykuła reprodukcja obrazu powieszona nisko na ścianie. Serce mi stanęło, gdy zobaczyłam kobietę unoszącą się na wodzie stawu, otoczoną kwieciem, z burzą zieleni z każdej strony, z otwartymi dłońmi i twarzą zwróconą ku niebu. Mój własny sen. Nie byłam na tyle naiwna, by pomyśleć, że przewidziałam tę chwilę w proroczej wizji, ale jakimś sposobem wszystkie te opowieści pana Insleya o prerafaelitach musiały uruchomić w moim umyśle skojarzenie z obrazem – z pełnobarwnym wspomnieniem, z istnienia którego nie zdawałam sobie nawet sprawy – tak, że wplótł się w moje marzenia senne. Przez kilka sekund zastanawiałam się ze zdumieniem nad tajemniczym działaniem podświadomości, a potem podeszłam bliżej i przykucnęłam przed reprodukcją. – Ach – powiedział pan Insley. – To Lizzy Siddal. Czyż nie jest przepiękna? „Przepiękna”? – Wygląda... na martwą – zauważyłam. Pan Insley zachichotał. – Cóż, jest to obraz przedstawiający Ofelię, chociaż zdaje mi się, że powinna być na nim jeszcze żywa. Utopiła się dopiero wtedy, gdy suknia nasiąkła wilgocią i pociągnęła ją „na dno, w mulistą śmierć”******. Pamiętasz? – Ale wpatruje się w niebo nieprzytomnym wzrokiem. I te jej usta. Wygląda na martwą. – Słuszna uwaga – stwierdził, pochyliwszy się w stronę reprodukcji. – Nie dziwota, bo Lizzy o mało sama nie umarła, gdy pozowała do tego obrazu. – Naprawdę? – No cóż, w każdym razie się rozchorowała. Millais malował krajobraz w plenerze, nad brzegiem rzeki Hogs Mill w hrabstwie Surrey, kiedy jednak przyszła pora na namalowanie postaci kobiecej, namówił Lizzie, by godzinami, w pełnym stroju, leżała w wannie wypełnionej wodą. Była zima, więc podgrzewał wodę lampkami, ale praca malarska tak go pochłonęła, że nie zauważył, gdy zgasły. Lizzie przeziębiła się i wskutek tego poważnie zaniemogła. Wiedziałam prawie na pewno, że nie samo przeziębienie, lecz raczej wirusy i bakterie wywołują choroby, ale przemilczałam to jako nieistotne. Liczyło się, że sam malarz uważał, że zimno może doprowadzić do choroby, a przynajmniej zdawał sobie sprawę, jak niewygodnie i źle musiało być jego modelce, a mimo to nie zadał sobie trudu, by zadbać o lampki. Ze współczucia dla biednej Lizzy zimny dreszczyk przebiegł mi po skórze głowy. – To okropne – rzuciłam wzburzona. – Willow – westchnął pan Insley z konsternacją. – Naprawdę tak uważasz? – Tak. Straszne. – Ale ja zawsze uważałem za coś wspaniałego takie zatracenie się w twórczości, gdy artysta bez reszty daje się ponieść natchnieniu muzy i zapomina o wszystkim. Lizzie leżała w zimnej wodzie, może nawet całymi godzinami, jakże wielkodusznie się poświęcała... Nie sądzisz, że to cudowne? Powoli jak wąż, który rozwija ogon, wstałam i odwróciłam się twarzą do pana Insleya. – Nie mam już na to ochoty – oznajmiłam. Wybałuszył oczy ze zdumienia. – Nie? Cóż, oczywiście, w takim razie wracajmy na dół i dokończmy kolację. Pokręciłam głową. – Nie kocham pana, panie Insley – powiedziałam prosto z mostu. – Przyszłam tu, żeby to

panu powiedzieć. Był wstrząśnięty, mina wyraźnie mu zrzedła. – Przecież jesteś moja. A ja jestem twój. – Nie – odparłam. – Mam szesnaście lat. Nie jestem dla pana stworzona. – Czułam się dziwnie, gdy to mówiłam, ale jednocześnie wydawało mi się, że ujęłam problem nader trafnie. Zacisnął zęby i skóra na twarzy napięła się tak, że wyglądał teraz starzej, jak koścista, zasuszona w staropanieństwie baba. Kilka minut temu może zrobiłoby mi się go żal: starał się być tak męski, a skutek okazał się tak mizerny. Teraz jednak na współczucie nie znajdowałam już miejsca. Byłam chłodna, obojętna i opanowana. – Co ja takiego zrobiłem, by na to zasłużyć, Willow? – Nie chodzi o to, co pan zrobił. Tylko o to, kim pan jest. Wykrzywił twarz w grymasie obrzydzenia. – Kim jestem? Dobry Boże, chyba nie mówisz mi, że to, co nas łączy, jest niewłaściwe? Więc jednak zatruli twoje myśli? – Nikt nie zatruł mi żadnych myśli. Sama i we własnym imieniu mówię, że to niewłaściwe. Nie chodzi mi zresztą o sens moralny, chociaż kto wie? Może też ma tutaj znaczenie. Rzecz w tym, że jest w naszej znajomości coś fundamentalnie fałszywego. Nie jesteśmy dopasowani. – Do tego prowincjonalnego światka? To masz na myśli, Willow? Och, jestem tobą tak bardzo zawiedziony. Były to słowa, które zawsze najbardziej mnie raniły. Rzadko, bo rzadko, ale gdy zdarzało się, by wypowiedział je do mnie ojciec, raniły do szpiku kości. Kiedy jednak padły z ust pana Insleya, zdawały się zaledwie lekkim uszczypnięciem, czymś irytującym jak ugryzienie komara lub rzep na skarpetce. – Nie pasujemy ani do siebie, ani do świata – odrzekłam. – Doprawdy? Pozwól więc, że coś ci pokażę. – Wyciągnął do mnie rękę. Nie przyjęłam jej, lecz gdy podszedł do okna w drugim końcu pokoju, podążyłam za nim. Wyłączył górne światło i wskazał tylne podwórze. – No, proszę – zachęcił. – Spójrz. Zrobił krok do tyłu, żebym lepiej widziała. Był ciemny, lecz bezchmurny, krystalicznie czysty wieczór. W poświacie księżyca i blasku latarni zobaczyłam wypaloną trawę w kształcie liczby „16”. – Och! – westchnęłam. – Masz rację, nie pasujemy do świata – mruknął pan Insley kilka centymetrów za mną, z twarzą prawie zanurzoną w moich włosach. – Oto, jaki jest świat, pełen żałosnych, nikczemnych, ubogich duchem zazdrośników, którzy gotowi są rozlać środek chwastobójczy w moim ogrodzie, by zbrukać coś, czego nie pojmują. Taki zawsze już będzie świat. Uniósł moje włosy i złożył suchy, lekki pocałunek w miejscu, gdzie mój kark łączy się z barkiem. – Uczynię wszystko, by ochronić cię przed tym światem, przysięgam. I razem odwrócimy się od niego, i stworzymy sobie swój własny. Gdy tylko to powiedział, uderzyła mnie niepokojąca myśl, która nadbiegła nagle z ciemności. Zdrętwiałam. – Powiedział pan, że mnie ochroni? – spytałam. Pocałował mnie znowu, tym razem w kark. – Tak – wyszeptał. – Przylgnij do mnie, moja droga, delikatna, z poświaty utkana dziewczyno. Otoczę cię ramieniem i nie dam skrzywdzić nikomu ani niczemu.

Myśli śmigały mi w głowie z zawrotną prędkością, ale skupiłam się i zmusiłam do spokojnego, metodycznego namysłu: to było ważne. Najpierw napis na tablicy, potem liścik w moim zeszycie, któremu podobno towarzyszyła bliźniacza wiadomość, której jednak nigdy mi nie pokazał; wreszcie kartka wetknięta w jego kanapkę. „Przylgnij do mnie”. Za każdym razem, po każdej anonimowej wiadomości to właśnie robiłam: lgnęłam do niego. Nawet ostatnim razem, kiedy postanowiłam już uciec na zawsze, postąpiłam wręcz odwrotnie i znowu do niego przybiegłam. I teraz znalazłam się tutaj. Zostałam oszukana, wykorzystana. To jedno słowo wymknęło się z moich ust jak tchnienie. – Pan. – Tak – przyznał chrapliwym głosem. – Ja. Zamknęłam na chwilę oczy, potem odwróciłam się i zmusiłam się do uśmiechu. – Myślę, że już czas... „Żebym wracała do domu, żebym wydostała się stąd, żebym uciekła jak najdalej od pana”. Ale nagle przestraszyłam się, że mnie nie puści, że zacznie mnie gonić. Nie zniosłabym, żeby mnie gonił, nie zniosłabym, gdyby mnie złapał. – Myślę, że już czas, żebyśmy zeszli na dół i dokończyli kolację – oznajmiłam z uśmiechem wciąż przylepionym do warg. A potem, widząc, jak mina mu rzednie, może dlatego, że myślał raczej o łóżku w sąsiednim pokoju (Boże, miałam nadzieję, że nie!), zebrałam się w sobie i prawie zgrzytając zębami, dodałam: – Przy kominku. Tam jest tak przytulnie. Na szczęście, rozchmurzył się wtedy i puścił do mnie oko. – Jak sobie życzysz, moja pani – powiedział. Wyszliśmy na korytarz, serce biło mi tak szybko, że nie mogłam zebrać myśli. Musiałam się uspokoić, wymyślić jakiś plan. – Czy mogę najpierw? – Pokazałam na drzwi łazienki. – Ależ oczywiście – Skłonił mi się z galanterią. – Będę czekał na dole. Jak tylko zamknęłam się w ciasnym pomieszczeniu, usiadłam na brzegu wanny z głową w dłoniach. Słyszałam rozmaite odgłosy: jak pan Insley, podśpiewując, chodzi po domu i brzęka naczyniami, a ponieważ byłam teraz na skraju wytrzymałości, każdy dźwięk szarpał mi nerwy i nie pozwalał się skupić. Wyciągnęłam rękę i włączyłam wentylator pod sufitem. Był starego typu i warczał jak helikopter tuż przed startem, tylko głośniej – najgłośniejszy biały szum, jaki słyszałam w życiu, ale gdy do niego przywykłam, stwierdziłam, że mi pomaga. Nie docierały do mnie żadne odgłosy spoza łazienki. Przez pierwszą minutę przeklinałam się tylko za to, że zostawiłam parkę i schowany w jej kieszeni telefon na parterze, bo gdyby nie to, mogłabym od razu zadzwonić po taksówkę i uciec. Próbowałam sobie przypomnieć, czy w gabinecie pana Insleya jest telefon, ale pamiętałam tylko swój numer domowy, pod który wolałabym nie dzwonić nawet w tak trudnej sytuacji jak ta. „Przestań się bezsensownie użalać nad sobą – nakazałam sobie surowo – przestań dziecinnie panikować, na litość boską, i wymyśl coś wreszcie!”. Zastanowiłam się i w końcu wymyśliłam plan: będę symulować chorobę, skurcze żołądka, może zatrucie pokarmowe albo – jeszcze lepiej – zapalenie wyrostka robaczkowego. „Lewa strona – napominałam się – lewa, lewa, lewa”. Pomyślałam, że mogłabym zacząć błagać pana Insleya, żeby wezwał pogotowie – ucieczka karetką, to by było dopiero! – ale uznałam, że lepiej nie. Co by powiedziała Musia, gdyby musiała odebrać mnie ze szpitala? Więc coś poważnego na tyle, żeby natychmiast pojechać do domu, ale nie na tyle, żeby trzeba było wzywać karetkę. „Odegram przedstawienie – postanowiłam. – W końcu, Willow, aktorstwo to

coś, w czym jesteś dobra. Pamiętasz przecież film, który nakręciłaś z Luką!”. Luka. Luka. Luka! O, raju. Samo to imię, te dwie lśniące sylaby, w moich myślach wystarczyło, by wykroić dziurę w ponurym bezpośrednim przeżywaniu chwili. Mogłam wyjrzeć przez tę dziurę i zobaczyć, co roztacza się dalej, krajobraz pełen słońca i zieleni. „Dasz sobie radę” – mówiło mi to imię. Zamknęłam oczy i zobaczyłam go. Lukę, gdy płynie. Lukę, gdy szturcha mnie barkiem na korytarzu. Lukę, który mówi mi, jak przy mnie ludzie chcą być lepsi. Lukę jedzącego ze mną lunch pod naszym drzewem. Jeśli macie szczęście, moment prawdy przyjdzie do was na górskim szczycie, na falującym od wiatru wrzosowisku lub choćby w elegancko urządzonym salonie, podczas gdy ktoś gra w tle na fortepianie, mój natomiast wdrapał się po ciemnych schodach, przemknął ponurym korytarzem i znalazł mnie w ciasnej, huczącej od wentylatora, zapomnianej przez Boga łazience – i chwała mu za to. Siedziałam zgarbiona na brzegu wanny i nie posiadałam się ze zdumienia, że mogłam okazać się tak ślepa. Rozkojarzona i przejęta panem Insleyem nie zauważyłam, o co tak naprawdę chodziło w tych ostatnich trzech miesiącach. To tak, jakbym czytała książkę i zwracała uwagę tylko na interpunkcję; jakbym przemierzyła o własnych nogach cały szlak na biegun północny i nie zobaczyła zorzy polarnej rozświetlającej niebo, ponieważ zagapiłam się na placek brudu na śniegu. – Luka – wyszeptałam. – Byłam idiotką. Obiecuję, że się poprawię, ale najpierw wydostanę się z tego przeklętego domu. Ćwiczyłam zbolałe miny przed lustrem. Stękałam i przyciskałam dłoń do brzucha po lewej stronie. Zginałam się wpół. Zdawałam sobie sprawę, że siedzę w łazience absurdalnie długo, i zastanowiło mnie, dlaczego pan Insley nie wszedł jeszcze na górę i nie zapukał do drzwi. Wmawiałam sobie jednak, że długi pobyt w łazience dodatkowo uwiarygodni w jego oczach moją chorobę. Wreszcie wyprostowałam się, pokazałam swojemu odbiciu uniesione kciuki, otworzyłam drzwi i natychmiast uderzył mnie w nozdrza gryzący swąd dymu. Czyżby kominek szwankował? A potem: syczący szelest i dudniący łoskot, jakby ktoś stał za kulisami i za pomocą kawałka blachy imitował odgłosy burzy. Ki diabeł? Zauważyłam pomarańczowy blask bijący z gabinetu pana Insleya, pobiegłam więc korytarzem, wpadłam do pokoju i stanęłam jak wryta przed oknem. Dobry Boże, podwórze za domem rzeczywiście wziął we władanie diabeł i rozpętał piekło! Wpatrywałam się w ten pokaz z niesamowitą, obojętną fascynacją. Trawę wokół szopy z łodzią okrywał kobierzec płomieni, a sama szopa wyglądała jak tunel ognia, z którego buchały kłęby dymu. Chwiała się niczym okręt na wzburzonym morzu, a potem ze straszliwym trzaskiem, na moich oczach, budowla od początku prowizoryczna i nietrwała, złożyła się na bok i zawaliła. Buchnęły fontanny iskier, metal i kawałki płonącego drewna poleciały na trawnik w kierunku domu. Domu! Domu, w którym stałam. W jednej chwili fascynacja zmieniła się w przerażenie, czym prędzej wybiegłam z pokoju i pognałam po schodach na dół. – Panie Insley! – jęknęłam głośno i płaczliwie. – Niech pan ucieka! Niech pan opuści dom! Nigdzie go nie było. Wparowałam do dużego pokoju, gdzie powoli dopalał się ogień w kominku. Za oknem dymiło się i skwierczało całe podwórze. – Panie Insley! – wrzasnęłam. Capnęłam wiszącą na krześle parkę i już miałam pognać do frontowych drzwi, gdy pomyślałam, że pan Insley może być na tyłach. Nie widziałam go z okna, ale może próbował ugasić pożar i potrzebował pomocy. Może leży tam ranny. Pobiegłam przez kuchnię i z walącym sercem wyszłam na dwór. Uderzył mnie żar, gryzący dym, huk i wielka pomarańczowa łuna. Mrużąc oczy, rozejrzałam się po podwórzu, ale pana Insleya nigdzie nie

dostrzegłam. Mimo to zawołałam jeszcze raz, nim spostrzegłam, że taras, na którym stoję, zajął się już z jednej strony ogniem. Ze łzami lejącymi się po policzkach przebiegłam z powrotem przez cały dom i uciekłam przez otwarte frontowe drzwi. W ogrodzie przed domem było niesamowicie cicho i zimno. Rozległ się jęk syren, niosący się coraz głośniej w rześkim powietrzu. Z okolicznych domów zaczęli wychodzić sąsiedzi. Stałam przez chwilę na skraju podwórka i nie wiedziałam, w którą stronę uciekać, kiedy spostrzegłam go po przeciwnej stronie drogi, pod latarnią. „Po prostu zwiał, nie pofatygował się nawet, żeby zapukać do drzwi łazienki i spróbować mnie stamtąd wyciągnąć” – pomyślałam i w momencie, gdy to sobie uświadomiłam, nasze spojrzenia się spotkały. Czekałam, aż do mnie podbiegnie, on jednak zaczął wymawiać bezgłośnie „uciekaj, uciekaj” i przeganiać mnie machaniem rąk. „Nie chce, żeby ktokolwiek dowiedział się, że tu byłam” – zgadłam, a ponieważ nie chciałam tego prawdopodobnie jeszcze bardziej niż on, pobiegłam przed siebie tak szybko, jak tylko zdołały ponieść mnie nogi, czyli jak chyba wspomniałam, szybko. Przebiegłam już kilometr, gdy z łoskotem i jękiem syren nadjechały wozy strażackie, a ja niewiele myśląc, zeskoczyłam z wąskiego pobocza w płytki rów i ległam w trawie, zaciskając powieki i zakrywając dłońmi uszy, aż do momentu, gdy mnie minęły. Potem rozpłakałam się, krztusząc się od łkań, które ściskały mi płuca, zanim udawało mi się je wypluć. Nie mogłabym się powstrzymać, gdybym nawet próbowała, ale nie próbowałam, tylko czekałam, aż łkanie samo ustanie. Trwało to długo, a potem byłam obolała od stóp do głów. Usiadłam na trawie, wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Taisy. – Halo? Willow? – Możesz po mnie przyjechać? Proszę! – zapytałam od razu, nawet się nie przywitałam. – Oczywiście! Ale nic ci nie jest? – Nie wiem. Nie. – Zaraz będę, kochanie, powiedz mi tylko, gdzie jesteś. Gorączkowo rozglądałam się dookoła: drzewa i droga, żadnych tablic czy znaków drogowych. Kiedy spróbowałam przypomnieć sobie nazwę ulicy, przy której mieszka pan Insley, okazało się, że w głowie mam kompletną pustkę, a karteczkę z adresem wyrzuciłam, gdy dotarłam do jego domu, ponieważ nie mogłam znieść myśli, że mogłabym ją mieć choćby sekundę dłużej. Zamknęłam oczy, usiłując sobie przypomnieć, co tam było napisane. – O, Boże! – wykrzyknęłam. – Nie wiem! – Nie szkodzi. Posłuchaj mnie. Słuchasz? Pokiwałam głową, zanim zdałam sobie sprawę, że mnie nie widzi. – Tak. – Jesteś w bezpiecznym miejscu? Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że tak nie jest. Siedziałam w rowie przy ciemnej ulicy, którędy co parę minut przejeżdżały rozpędzone samochody. Odwróciłam się i popatrzyłam na czarny skrawek lasu dalej od drogi. Wysokie drzewa mogły wyglądać strasznie, ale może dlatego, że niedawno naprawdę najadłam się strachu, wydały mi się zwyczajne i pełne spokoju. Wstałam, weszłam do lasku i stanęłam oparta plecami o najgrubszy pień. – Willow? – Tak – odparłam. – Tutaj jestem bezpieczna. – Dobrze. A teraz nie ruszaj się stamtąd i dopilnuj, żeby nie wyłączać telefonu. Dzięki niemu uda mi się cię znaleźć. Nie miałam pojęcia, co to znaczy. – Dobrze – odpowiedziałam mimo to, a po chwili dodałam: – Ale Taisy? – Tak, kochanie.

– Musisz się rozłączać? Wiem, że będziesz jechać samochodem, ale czy nie mogłabyś zostać na linii i odzywać się do mnie od czasu do czasu? Nastąpiła cisza. – Muszę rozłączyć się na kilka sekund, żeby dowiedzieć się, gdzie jesteś, ale zaraz do ciebie oddzwonię, a potem zostanę na linii. I tak właśnie zrobiła. Podczas jazdy przełączyła telefon na tryb głośnomówiący – nie wiedziałam nawet, że istnieje taka możliwość – i opowiedziała mi zabawną historyjkę o swojej przyjaciółce Trillium. Nie śledziłam anegdoty zbyt uważnie, bo skupiłam się głównie na brzmieniu jej głosu aż do chwili, gdy do mnie dotarła, na co nie musiałam czekać zbyt długo. Kiedy zaparkowała samochód, wysiadła i wzięła mnie w objęcia. Potem ujęła moją twarz w dłonie i zajrzała mi z niepokojem w oczy, w których znowu zakręciły się łzy. Wsiadłyśmy do samochodu. – Powiedz mi tylko, czy nie jesteś ranna – poprosiła, zanim uruchomiła silnik. – Nie musisz mi mówić nic więcej. Ale powiedziałam. Zaczęłam od początku i opowiedziałam wszystko. ****** W. Szekspir, Hamlet, tłum. Stanisław Barańczak.

Rozdział 19 Taisy Uznałam, że ucieczka z piekła i od kompletnego popaprańca jednego wieczoru wywołałaby głód u każdego, w drodze do domu zatrzymałam się przy Café Verdi, ulubionej pizzerii mojej rodziny (z wyjątkiem Wilsona) w czasach, kiedy dorastałam. Zobaczyłam wyraz twarzy Willow, gdy przyglądała się wyborowi okrągłych placków na marmurowym blacie. – Jadłaś już kiedyś pizzę? – zapytałam. – Tak – odparła prędko, ani na chwilę nie odrywając wzroku od wystawionych smakowitości. – Trzy razy. Na obu kolacjach z okazji zakończenia sezonu lekkoatletycznego z moją drużyną biegaczek i raz we Włoszech, ale tamta była z ziemniakami i bez sosu. Przy pierwszych dwóch okazjach jadłam tylko placki z samym serem, ale zastanawiam się, czy może dzisiaj... cóż... – Przełknęła ślinę. – Poprosimy dużą pizzę z kiełbaską i pepperoni – powiedziałam do mężczyzny za kontuarem. Zwróciłam się do Willow: – Masz ochotę na frytki? Serwują tu naprawdę pyszne frytki. Przycisnęła dłoń do dłoni. – Właściwie nie wolno mi ich jeść. Oczywiście, nie bez racji. Oczywiście. Kiedy byłam młodsza, do szewskiej pasji doprowadzało mnie, że Wilson bez mrugnięcia okiem potrafił spałaszować wielki talerz smażonych kiełbasek z tłuczonymi ziemniakami albo tłusty placek wieprzowy, lecz „jadowitą trucizną” nazywał wszystkie potrawy, które uznawał za należące do jadłospisu amerykańskiej klasy średniej. Jedynym daniem, które napawało go większą odrazą niż frytki, była makaronowa zapiekanka z tuńczykiem. Na twarzy Willow malowały się sprzeczne emocje. – Ale myślę, że chciałabym ich spróbować – wyznała w końcu. Potem wzięłyśmy to wszystko na wynos i urządziłyśmy sobie wieczorną imprezę w domku basenowym. Willow wdychała zapach frytek i opowiadała mi swoją historię, a chociaż burzyło się we mnie obrzydzenie na myśl o pretensjonalnym, podstępnym, ordynarnym manipulatorze, jakim okazał się pan Insley, wstrzymałam się z inwektywami na później i starałam się po prostu uważnie słuchać. Wiedziałam, że prędzej czy później będziemy musiały zmierzyć się z trudnym pytaniem o to, czy powinna powiedzieć o wszystkim Caro, i jeszcze trudniejszym pytaniem o to, czy powiadomić władze szkoły o obleśnym typie, którego zatrudniały w charakterze nauczyciela, a który najwyraźniej pragnął dopuścić się przestępstwa, jakim jest współżycie z osobą nieletnią. Ale na te problemy miał przyjść czas później, jeszcze nie tej nocy. Opowiedziała mi o anonimach z pogróżkami, które sprawiły, że zbliżyła się do pana Insleya jeszcze bardziej, i o domysłach, że sam je pisał i podrzucał, co rzeczywiście wydawało się prawdopodobne u faceta takiego pokroju. – Ale czy naprawdę podpaliłby własną szopę? – spytałam. – To brzmi nieprawdopodobnie, ale to musiał być on – odrzekła. – Skoro cała reszta była jego dziełem, a tak właśnie przypuszczam, musiał więc dopuścić się i tego. – Czytałam kiedyś książkę – powiedziałam – gdzie facet wzniecił pożar, żeby ocalić z niego swoją dziewczynę i stać się w jej oczach bohaterem. Tylko że...

– Tak, tak, wiem. – Przewróciła oczami. – Tylko że pan Insley uciekł stamtąd jak wystraszony królik. Ale przypuszczam, że było to kolejne posunięcie obliczone na to, żebym przestraszyła się wielkiego złego świata jeszcze bardziej i schroniła się w jego ramionach w poszukiwaniu bezpieczeństwa. W końcu chwilę wcześniej oświadczyłam mu, że chcę zakończyć nasz związek. Może uznał, że pora sięgnąć po drastyczne środki. – Może i tak – przyznałam, choć miałam wątpliwości, po części dlatego, że wyglądał mi na tchórza, który za nic by nie zaryzykował przyłapania w swoim domu z nieletnią dziewczyną bez względu na to, jak dojrzałą miała duszę, po części zaś dlatego, że wiedziałam coś, czego nie wiedziała sama Willow, co sprawiało, że hipoteza, jakoby pan Insley zrobił to wszystko sam, mocno się chwiała. Wiara w to, że nikt inny nie jest wplątany w całą aferę, przepełniła ją taką ulgą, że miałam ochotę zataić przed nią liścik, który dostałam pocztą. Ostatecznie jednak uznałam, że nie mogę tego przemilczeć. Willow przeczytała list, po czym powoli podniosła wzrok i zamyślona wpatrzyła się w przestrzeń. – Nie umiem dopasować tego do reszty – przyznała wreszcie. – Ja też – powiedziałam. – Zastanowiły mnie w tym liście dwie sprawy: dlaczego wysłano go właśnie do mnie, a nie do twoich rodziców, i dlaczego autor nie wyjaśnił wprost, na czym polega problem. Willow przeczytała na głos: – „Byłoby nie na miejscu, gdybym miał Pani mówić, w czym rzecz”... To miłe, prawda? Jak gdyby autor listu pragnął pomóc, ale nie chciał wpakować mnie w kłopoty. Decyzję, czy powiem o tym komuś, czy nie, pozostawił w moich rękach. – Co tłumaczy, dlaczego ta osoba wysłała list do mnie, a nie do twoich rodziców. Bo zrobiłam na niej wrażenie kogoś, kto nie będzie cię zmuszał do wyjaśnień, i nie zwróci się od razu do władz szkoły. Popatrzyła mi w oczy i uśmiechnęła się wstydliwie. – I rzeczywiście nie zrobiłaś ani jednego, ani drugiego, za co będę ci dozgonnie wdzięczna. Odwzajemniłam uśmiech. – Ale to właśnie przez ten list kupiłam ci komórkę. Więc rzeczywiście okazał się pomocny. Willow spojrzała na list w zamyśleniu. – Ktokolwiek go napisał, chciał, żeby ktoś nade mną czuwał. Wiesz, pan Insley próbował obarczyć winą za włożenie mu anonimu do kanapki panią Shay, naszą szkolną pedagog. Wciąż uważam, że zrobił to sam, czy też raczej sam napisał liścik i wysmarował kartkę musztardą, bo naprawdę nie wyobrażam sobie, żeby pani Shay była do czegoś takiego zdolna. Owszem, nosi śmieszne okulary do czytania, ale przecież jest osobą dystyngowaną. Może podejrzewała, że w mojej relacji z panem Insleyem może być coś niestosownego, ale nie była pewna, więc po prostu napisała do ciebie? Gdyby zapytała mnie o to wprost, na pewno bym zaprzeczyła, z czego ona mogła zdawać sobie sprawę. Ale przecież ja nigdy jej o tobie nie mówiłam. – Nie musiałaś nikomu nic mówić – powiedziałam bez ogródek. – Ludzie po prostu wiedzą. To mały staw, a Wilson jest dosyć dużą rybą. Prawie za każdym razem, gdy wychodzę na miasto, wpadam na ludzi, którzy mówią, że słyszeli o moim powrocie. Czasami nie jestem nawet pewna, z kim rozmawiam. Willow zmarszczyła brwi. – Wydaje się po prostu znacznie bardziej prawdopodobne, że wszystko to zrobiła jedna osoba. Ale ten list... – Słuchaj, nie przejmujmy się tym na razie – zaproponowałam. – Może teraz, gdy wszystko się skończyło, to w ogóle bez znaczenia – przytaknęła

z nadzieją. Wątpiłam, by świat dał sobie spokój z tą sprawą, ale nie podzieliłam się z Willow moimi obawami. – Te frytki są przepyszne – powiedziałam zamiast tego. – Te frytki to niebo w gębie, nirwana i święty Graal w jednym – zgodziła się Willow i zachichotała jak typowa nastolatka. A później obejrzałyśmy odcinek Detektywa Foyle’a. – No proszę, oto film telewizyjny, który mógłby spodobać się mojemu ojcu – zauważyła Willow, po czym zarumieniła się, skłoniła głowę i dodała: – Przepraszam. – Za co? – zdziwiłam się. – Czuję się dziwnie, rozmawiając z tobą o moim ojcu – wyznała ściszonym głosem. – Naszym ojcu. – Tak – zgodziłam się. – Jak długo możemy udawać, że nie dostrzegamy problemu, który jest wielki jak słoń? Uśmiechnęła się. – To też mogłoby mu się spodobać. Słoń należy do jego ulubionych zwierząt. Siedziałam przez chwilę w milczeniu, zastanawiając się – i zdumiewając – jak nie wiadomo kiedy historia moich odwiedzin w tym domu przestała dotyczyć tylko mnie i Wilsona i obrosła wieloma innymi historiami: mnie i Caro, mnie i Bena, mnie i Willow. – Słuchaj – powiedziałam – Wilson jest dla ciebie innym ojcem, niż był nim dla mnie i Marcusa. I szczerze mówiąc, myślę, że już czas najwyższy, żebym przestała się tym zadręczać i odłożyła pytanie o to, dlaczego tak się stało, na bok. Proponuję więc, co następuje: zaakceptujmy ten fakt, a potem o nim zapomnijmy. Kiedy jego temat wypłynie w rozmowie, a na pewno do tego dojdzie, ja nie będę go atakować, a ty nie będziesz go bronić. Po chwili skinęła głową. – Dobrze, a może zrobimy tak: obie mu wybaczymy? Moja mądra siostrzyczka o tych dużych, szczerych oczach. – Myślę, że to właśnie starałam się powiedzieć – przyznałam. – Ale co ty niby miałabyś mu wybaczać? – Pokręciłam głową. – Przepraszam, nie musisz odpowiadać. – Nie, nie ma sprawy – odrzekła po namyśle. – Zaczynam dostrzegać, że popełnił pewne błędy wychowawcze. Do niedawna w ogóle nie dopuszczałam do siebie myśli, że ojciec może w czymkolwiek się mylić, co, jakby się nad tym zastanowić, po prostu nie jest fair. Tak czy inaczej, wiem, że chciał mnie chronić, ale nie powinien odgradzać mnie od ludzi. W jej oczy wkradł się nagle smutek. – Zwłaszcza od ciebie – dodała. – Pozwolił mi wierzyć, że nie jesteś dobrą osobą, a nie powinien do tego dopuścić, bo jesteś dobra. – Miło mi, że tak myślisz. – Uśmiechnęłam się do niej. Westchnęła i opadła plecami na poduszki sofy. – Kocham rodziców, ale widzę, że żadne z nich nie żyje w pełni na tym świecie, że na różne sposoby uciekają od rzeczywistości. A ja nie chcę uciekać. – Bardzo dobrze – stwierdziłam. – Bałam się, że po tym, co ostatnio przeżyłaś, mogłaś się zrazić. – Masz na myśli pana Insleya. – Odwróciła się do mnie. – Wiesz co? Naprawdę nie chcę już nigdy oglądać pana Insleya na oczy, ale nawet dzisiaj wieczorem nie byłam w stanie go znienawidzić, ponieważ cały czas był postacią z krwi i kości, a nie papierową. No wiesz, jak w literaturze. Kiedy postacie są pełnokrwiste, człowiek mimo wszystko czuje do nich jakąś sympatię, choćby wbrew sobie. Co może go nieco dezorientować. – Zaśmiała się. – Ale myślę, że

jest również odczuciem pozytywnym. – Zgadzam się z tobą. – Taisy? – powiedziała nagle. – Mam nadzieję, że będziesz ze mną nadal w... Urwała z dziwnym wyrazem twarzy. – W kontakcie? – spytałam. Zawahała się. – Miałam zamiar to właśnie powiedzieć, ale zdałam sobie sprawę, że właściwie to „w kontakcie” wolałabym przemilczeć – przyznała z różowymi wypiekami na policzkach. – Wiem, że to głupie, bo przecież musisz kiedyś wrócić do domu. „Ta chwila – pomyślałam sobie – niech mi się wdrukuje, niech na zawsze we mnie zostanie”. Jednak jakże łatwo tę dziewczynę udało mi się pokochać! – To się jeszcze okaże – odparłam. – Na razie mam pewien pomysł, który chciałabym z tobą obgadać. I przez resztę nocy knułyśmy. * Nazajutrz po południu, po przekazaniu za pośrednictwem Caro prośby o pozwolenie na rozmowę z Wilsonem i po uzyskaniu zgody, udałam się samotnie na spotkanie z ojcem. Zasiadał w swoim fotelu niczym król przyjmujący audiencje, w szkarłatnych szatach i w ogóle, i chociaż nie wskazał mi miejsca, przysunęłam krzesło od biurka bliżej niego i usiadłam. – Nie mogę napisać twojej książki, Wilson – oznajmiłam. – Obawiam się, że nie rozumiem – odparł lodowato. – To raczej proste – powiedziałam. – Nie mogę jej napisać, a co więcej, nie chcę tego robić. Chętnie podam ci namiary na dobrego autora widmo, jeśli sobie życzysz. – Nie chcesz? – zapytał cierpkim głosem. – Ale przecież zwróciłem się do ciebie z prośbą, byś ją napisała. Nie możesz się teraz wycofać. – Owszem, mogę i właśnie to robię. Wilson odrzucił głowę do tyłu i zaniósł się zgrzytliwym i – jak na chorego człowieka – nadspodziewanie serdecznym śmiechem. – Cieszę się, że cię rozbawiłam – rzuciłam. – Bo przecież, jak to się mówi, dałaś się wkręcić, Eustacio. Jeszcze parę dni temu tego rodzaju uwaga by mnie rozwścieczyła. Teraz po prostu popatrzyłam na niego ze spokojem. – Bo widzisz, i tak nie miałem zamiaru publikować takiej książki – rzekł i zabębnił paznokciami o podłokietnik fotela niczym geniusz zbrodni z jakiegoś filmu, mimo że prawdopodobnie nigdy takiego filmu nie widział. Miałam na końcu języka ripostę, że nikt inny też nie miałby zamiaru jej opublikować, ponieważ żaden z niego Winston Churchill, nawet nie Justin Bieber czy James Watson. Ostatecznie ugryzłam się w język. Po pierwsze, Wilson był tak arogancki, że właściwie wszelkie obelgi spływały po nim jak woda po kaczce, po drugie zaś, niedaleko, w swoim pokoju, była Willow, która czekała, aż zawołam ją na najważniejszą część rozmowy. Przede wszystkim jednak miałam już dość odgryzania się Wilsonowi Cleary’emu. Wreszcie, po tylu latach. Siedziałam więc tylko niewzruszona i obojętna jak kot. – Co sprowadza nas do pytania o to, czemu tak naprawdę poprosiłem cię o przyjazd – podjął Wilson z błyskiem w oku. – Wcale nie zamierzałam o to pytać – stwierdziłam. – Oczywiście, że zamierzałaś – powiedział.

– Może jestem odrobinę ciekawa, ale prawda jest taka, że twoje powody są zupełnie nieistotne. Wilson zgromił mnie wzrokiem. – Ależ wręcz przeciwnie. – Otóż naprawdę nie. – Przestań zachowywać się jak rozwydrzony bachor. – Posłuchaj, przyznaję – to prawda, że przyjechałam, bo zadzwoniłeś i mnie poprosiłeś, ale teraz to, co tu robię, powody, które mnie skłaniają do tego, by się zaangażować w tę życiową przygodę, nie mają z tym, dlaczego mnie zaprosiłeś, absolutnie nic wspólnego. – Nie rozumiem. – To też jest nieistotne – stwierdziłam bez krztyny złośliwości. – Eustacio – rzekł Wilson i napuszył się jak paw. – To nie czas na jakiś nużący pokaz siły i stanowczości z twojej strony. Mam ci do powiedzenia coś, co bez względu na to, czy jesteś dość dorosła, by to przyznać, zainteresuje cię w najwyższym stopniu. Rozmowa z Wilsonem przypominała próbę rozmowy z całą orkiestrą marszową podczas gry. Zanuciłam pod nosem fragment And the Saints Go Marching In. – Słucham? – powiedział. Westchnęłam. – Nieważne. Wilson odchrząknął. – Po zawale serca i późniejszej operacji pojąłem, po raz pierwszy w życiu, że nie zawsze będę na tym świecie – zaczął. – Nie zamierzam odchodzić stąd jeszcze przez jakiś czas, ale widzę teraz, że jest to nieuniknione. Gdy tylko to pojąłem, doznałem całej serii objawień. Zawiesił głos. Czekałam cierpliwie. Podrapałam się po brodzie, bo naprawdę mnie zaswędziała. – Zdałem sobie sprawę – podjął – że popełniłem w życiu kilka pożałowania godnych błędów. Jeden zaś w szczególności. Następna dramatyczna pauza. O rany, rozpoznałam ten moment. To na tę chwilę czekałam całymi latami, to o niej tak marzyłam. Serce powinno bić mi teraz jak młotem, powinno braknąć mi tchu z wrażenia. Ojciec miał mi zaraz wyznać, że źle postąpił, usuwając mnie ze swojego życia. Ale czułam się raczej, jakbym oglądała film – i to wcale nie taki, który odmieni moje życie. „No dawaj, wykrztuś to z siebie wreszcie” – pomyślałam. Ponieważ zdało się jasne, że nie podejmie wątku, póki czegoś nie powiem, zachęciłam go. – Rozumiem. – Wychowałem Willow tak, jakbym mógł żyć wiecznie – tak opisał swój błąd. Willow. Willow. Oczywiście, że Willow. Od początku chodziło tylko o Willow. Nie osiągnęłam jeszcze stanu takiej obojętności, żeby mnie to nie zabolało. Rana nie była śmiertelna ani obezwładniająca. Może nawet nie pozostawi blizny, ale zabolała. – Pod wieloma względami, rzecz jasna, postąpiłem słusznie. Willow zyskała gruntowne wykształcenie, nie jest trzpiotowata, nie plotkuje ani nie ma anoreksji. Musiałam stłumić uśmiech. Trzeba było być Wilsonem, by postawić trzpiotowatość na równi z anoreksją. – Nie cierpi na obsesję na punkcie gier komputerowych ani mediów społecznościowych, makijażu czy telewizji. Nie obchodzą jej boysbandy ani w ogóle chłopcy. Nie odzywałam się. – I jest w ogóle urocza. – Nie sposób było nie usłyszeć tkliwości w jego głosie. – Rzeczywiście – zgodziłam się.

Wilson kontynuował, jakby mnie nie usłyszał. Prawdopodobnie rzeczywiście nie usłyszał. – Kiedy jednak zastanowiłem się nad tym, co będzie z nią, gdy pewnego dnia mnie zabraknie i będzie zmuszona radzić sobie na tym świecie sama, zrozumiałem, że może być jej trudno, że może brakować jej instrumentów do radzenia sobie z otoczeniem i ludźmi stanowczo mniej wyrafinowanymi niż ci, do których przywykła. Pauza. – Och – powiedziałam. – Oczywiście, wiem, że ma matkę. Znowu stłumiłam uśmiech. Ech, Wilson. – Kochającą i pod pewnymi względami niesłychanie bystrą i przenikliwą matkę, ale Caro cierpi na pewne braki charakterystyczne dla indywidualności artystycznych i nie jest sama szczególnie biegła w kontaktach ze współczesnym światem. A zatem po to, by dopomóc córce w przetrwaniu w świecie za murami tego domu, wysłałem ją najpierw do szkoły, a potem... – Długa pauza, w tle słychać bębnienie werbli. – Zadzwoniłem do ciebie. – Szkołę rozumiem – przyznałam. – Ale dlaczego ja? Zobaczyłam błysk irytacji w jego oczach. Przypuszczalnie po tym, z jaką starannością zbudował podniosły nastrój, nie spodobała mu się tak niepozorna odpowiedź z mojej strony. Ale nic nie mógł na to poradzić. – Pomimo mało obiecującej młodości – powiedział – wyrosłaś na osobę dość udaną. Nie wiesz o tym, ale interesowałem się twoim rozwojem. Twoje wyniki w college’u były znakomite, jesteś niekarana, nawet za wykroczenie drogowe i nie jesteś od niczego uzależniona. Prowadzisz aktywny tryb życia i wyglądasz schludnie. Nie było na świecie takiej siły, która powstrzymałaby teraz mój uśmiech; musiałam się uśmiechnąć, żeby nie parsknąć histerycznym śmiechem, ale zdawało się, jakby Wilson niczego nie zauważył. – Wprawdzie popełniłaś podstawowy błąd, kiedy nie zdecydowałaś się na studia doktoranckie i nie uzyskałaś nawet tytułu magistra, zadowoliwszy się marnym licencjatem, ale zdołałaś rozwinąć lukratywną i budzącą szacunek karierę zawodową, a także bardzo roztropnie pozostałaś niezamężna, dzięki czemu nie ma w twoim życiu mężczyzny, który komplikowałby sprawy. – Okay, ale na pewno masz w życiu innych ludzi, dawnych kolegów, przyjaciół, którzy okazaliby się odpowiedni, posiadają tytuły naukowe i nie łączy ich z tobą zawikłana, pełna zadr historia rodzinna. A zatem czemu ja? Wilson wzruszył ramionami. – Wiedziałem, że się zgodzisz. Ze wszystkiego, co powiedział, to jedno mnie powaliło, sprawiając, że natychmiast odechciało mi się śmiać. Ponieważ taka była prawda: zawsze, nawet gdy serce mi krwawiło, zgadzałam się na to, czego chciał. Następnie przedstawił mi plan, który polegał z grubsza na tym, że zamieszkam w domku basenowym na następne dwa lata i poświęcę się edukacji Willow w sprawach tego świata. – Zakładam, że twoja praca zawodowa nie ucierpi na zmianie miejsca zamieszkania, gdyby jednak było inaczej, gotów jestem zrekompensować jej utratę, a także wszelkie inne niedogodności związane z przeprowadzką. Oprócz bezpłatnego miejsca zamieszkania z pewnością w grę wchodzi coroczne stypendium. – Usiłujesz mnie kupić? Wydał z siebie ciężkie westchnienie. – To nieładne i melodramatyczne określenie, Eustacio. Jestem gotów uczynić wszystko,

co konieczne, byś zechciała zostać... jak to się teraz mówi?... trenerką umiejętności życiowych. Dla Willow, póki nie pójdzie do college’u. Chętnie spiszę nawet formalną umowę, jeśli masz ochotę, w której warunki twojego zatrudnienia zostaną jasno określone. Milczałam. – Gotów jestem dołączyć ubezpieczenie zdrowotne – dodał. – Nie. – Nie masz za grosz poczucia zobowiązań wobec rodziny? Czyżbyś tak bardzo zazdrościła dziecku, że odmawiasz jej pomocy? Wilson prawił mi o zobowiązaniach wobec rodziny! Na litość boską! – Willow jest dla mnie ważna – odparłam spokojnie. – Od tej pory będę obecna w jej życiu w tej czy innej roli, zależnie od naszych potrzeb. Ale nasze relacje budujemy wyłącznie my, ja i Willow, i to na własnych warunkach, jako siostry. Ostatnie słowo mnie samą zaskoczyło, bo wciąż było nowe i delikatne, niczym liść paproci, który dopiero zaczął się rozwijać. Nie zamierzałam rzucać tak drogocennej perły przed Wilsona. – Siostry! – prychnął. – A teraz, skoro już skończyłeś – powiedziałam. – Willow i ja mamy ci coś do zakomunikowania. * Willow poradziła sobie z Wilsonem wspaniale, choć to określenie nie wydaje się do końca usprawiedliwione, ponieważ jej zachowanie cechował przede wszystkim absolutny brak chęci manipulowania. Z każdego jej słowa i każdego gestu biła szczerość. Miałam przed oczami po prostu córkę i ojca połączonych autentyczną, głęboką, pielęgnowaną przez lata więzią miłości i z mojego punktu widzenia to właśnie było najwspanialsze i najbardziej niesamowite. Opowiedziała mu o naszym planie, a mianowicie o wyprawieniu z okazji Święta Dziękczynienia uroczystego obiadu z pieczonym indykiem, sosem żurawinowym, przyjaciółmi i mnóstwem krewnych. – Nie prosimy cię właściwie o zgodę, ponieważ wiemy, że byś jej nie udzielił – oświadczyła stanowczo, gdy już wyłuszczyła nasze zamiary. – Ale chciałabym, byś przynajmniej nie oponował, tatusiu, ponieważ pragnę tego bardziej, niż pragnęłam czegokolwiek wcześniej. Bardziej niż tamtego pięknego teleskopu, kiedy miałam siedem lat, i bardziej niż domku na drzewie, kiedy miałam lat osiem. – Domki na drzewach są niebezpieczne. Nie mogłem pozwolić, żebyś spadła – powiedział Wilson. – Tak, wiem. Natomiast obiad z rodziną i przyjaciółmi niebezpieczny nie jest. Żyjemy tylko we troje od tak dawna i jesteśmy razem szczęśliwi. Ale otworzyłeś naszą rodzinę, gdy zaprosiłeś Taisy, co było błyskotliwym posunięciem i dokładnie tym, czego potrzebowaliśmy. Tylko że jest to proces, który, raz wprawiony w ruch, nie da się już zatrzymać. Pomyśl o Newtonie. – Robisz z nauki metaforę, która ma służyć twoim partykularnym celom – zarzucił jej. Uśmiechnęła się szeroko. – Jestem nastolatką. Powinnam być nieodpowiedzialna. Rodzina wprawiona w ruch porusza się ruchem jednostajnym przy niezmienności układu. Ale ten układ rodzinny jeszcze się rozszerza. – Kogo chcecie zaprosić? – stęknął. – Wszystkich.

Popatrzył na mnie. – Twoją matkę. – Oczywiście – przytaknęłam. – I Marcusa. – Marcusa nie – zaprotestował Wilson. – Tatusiu – upomniała go łagodnie Willow. – Zapominasz, że to mój brat. – Kiedy do mnie zadzwoniłeś, jego także zaprosiłeś – zauważyłam. – Pamiętasz? – Bo wiedziałem, że nie przyjedzie – powiedział. – To był tylko gest dobrej woli. „Pusty gest” – prychnęłam w duchu. „Obliczony na to, żeby mną manipulować”. Ale zachowałam to dla siebie. – Nie wiem, czy przyjedzie tym razem – odparłam. – Ale myślę, że tak. – To impertynent i pijak – stwierdził Wilson. – Od pierwszego roku studiów nie wypił ani jednego drinka – oznajmiłam. – A jeżeli chodzi o impertynencje, to cóż, nie mogę niczego obiecać. Na twarz wystąpiły mu różowe rumieńce i otworzył usta, żeby coś powiedzieć. – To bez znaczenia – rzuciła Willow. Dziewczyna była twarda jak stal. – Jest moim bratem i chcę go zaprosić. Bracia i siostry powinni się znać, bracia powinni być obecni w życiu sióstr i na odwrót, nawet jeśli to jest trudne. Taisy mówi, że rodziny oznaczają życiowy bałagan, ale tego rodzaju bałaganu właśnie pragnę. Wymieniłyśmy spojrzenia. Opowiedziałam jej o Barbarze, oczywiście nie całą historię rodzinnego odrzucenia, choćby dlatego, że sama jej nie znałam, a poza tym nie do mnie należało ją opowiadać, ale o tym, że Barbara i Wilson utracili kontakt dawno temu. – Tak jak ty i ja – zauważyła wtedy. – Musimy ją zaprosić. – W tej historii jest dużo zaszłości – przestrzegłam Willow. – Może powinniśmy odłożyć to spotkanie na inną okazję. Zresztą, gdyby Wilson dowiedział się, że Barbara przyjeżdża, pewnie odmówiłby udziału w całym przedsięwzięciu. – W takim razie przemilczymy ten szczegół w rozmowach z nim – stwierdziła rzeczowo. Teraz zaś powiedziała: – Potrzebuję tego. Rozmawiałam już z Musią i myślę, że jej też tego potrzeba. Wiem, że może to być dla ciebie nieprzyjemne i bardzo mi z tego powodu przykro. Ale proszę, nie opieraj się temu. Wilson przeniósł wzrok ze mnie na Willow. – Skrzyknęłyście się przeciwko mnie – zauważył z nutą zdumienia w głosie. – Nie przeciwko tobie – odrzekłam. – Nie chodzi nam o to, żeby robić ci na złość. – Nie? – spytał z powątpiewaniem. – Nie – zapewniła Willow. – Skrzyknęłyśmy się tylko po to, żeby zrobić wspólnie coś dobrego. Wilson przesunął dłońmi po połach swojego monarszego szkarłatnego szlafroka. – Nie daję tej farsie obiadu mego błogosławieństwa – rzekł. – I nie chcę mieć nic wspólnego z przygotowaniami. Nie radźcie się mnie w niczym, nawet w wyborze menu, chociaż stanowczo doradzałbym unikanie wszelkich zapiekanek z makaronem. Ale nie będę się też opierał czy buntował. – Dziękujemy – powiedziałyśmy równocześnie.

Rozdział 20 Willow Jeszcze w latach, gdy chodziłam na zajęcia grupowe dla dzieci uczących się w domu, jedna z prowadzących lekcje mam, pani Feeley (wcale nie zmyśliłam jej „czułostkowego” nazwiska), która traktowała słowa w rodzaju „powiedzieć”, „pokazać” czy „dać” z taką odrazą jak mrówki naprzykrzające się jej podczas pikniku. Do wszystkiego pod słońcem odnosiło się za to orzeczenie „dzielić się”. Dzieliliśmy się – czy też zachęcano nas to tego, żebyśmy się dzielili – opowieściami, radami, przeżyciami, odpowiedziami, wypracowaniami, zdjęciami, ciasteczkami bezglutenowymi, myślami, uczuciami, dowcipami (na przykład: „Widzę ten uśmiech, Willow. Może zechcesz podzielić się z nami tym, co cię tak śmieszy?”) i wyrafinowanymi bazgrołami, które kreśliliśmy w zeszytach zamiast dzielić się milczącym poczuciem wspólnoty. W tamtych czasach nacisk, jaki kładła na to słowo, budził we mnie niesmak. Miałam ochotę ostrzelać ją ze spluwy papierowymi kulkami albo okruchami ciasteczek o smaku tektury i wykrzyknąć: „Podzielę się z panią tym i tym, i tym!”. Kiedy jednak opowiedziałam Taisy historię znajomości z panem Insleyem, zostałam zmuszona do rewizji swojego stanowiska na temat słowa „dzielić się”. Ponieważ tuż potem, w tej samej sekundzie, gdy skończyłam, tak się właśnie poczułam: nie tak, jakbym przekazała jej tę historię, lecz jakbyśmy wypowiedziały jednocześnie „raz, dwa, trzy” i wrzuciły całą tę żałosną opowieść – nie tylko ją, ale też cały ciąg wydarzeń, który się na nią składał, wszystkie te tygodnie – na swoje barki tak, że – abrakadabra! – nie była już wyłącznie moja, lecz nasza wspólna. I mój Boże, jaka to była odmiana! Zanim rano wyszłam do szkoły, Taisy przytuliła mnie i szepnęła mi do ucha: „Siostry Cleary są razem, więc nic się nie bój!”. I nic się nie bałam. Mimo wszystko każdy dzień jego nieobecności w szkole wydawał mi się darem. Nie było go pierwszego dnia po pożarze, czyli w piątek, i nie było go w następny poniedziałek. We wtorek szkoła huczała już od plotek i obawiam się, że nierozważnie odłożyłam na bok swoje nowo odkryte współczucie dla ludzkiej ułomności w ogóle i dla ułomności pana Insleya w szczególności, i pławiłam się w każdym słowie tych opowieści, prawdziwych czy też wyssanych z palca. Podobno Bleble Blainey wziął zwolnienie, ponieważ ktoś próbował spalić mu dom. Podobno dziewczyna z sąsiedniej szkoły, która ma wujka, a z kolei jego bratanica pracuje jako śledcza w straży pożarnej, powiedziała, że pan Insley sam przyznał się do podpalenia. Podobno tak wkurzył się na jakąś durną łódź, którą budował, że oblał ją lakierem do drewna i podpalił. Podobno był wtedy pijany w trzy dupy. Podobno był tak głupi, że myślał, że ogień po prostu się wypali, bo łódź stała w blaszanej szopie. Podobno tak chujowo dbał o swoje podwórze, że trawnik spłonął jak stóg siana. Podobno trawnik w gruncie rzeczy był suchym sianem. Podobno pan Insley był tylko najemcą. Podobno wynajmujący się wściekł. Podobno pan Insley będzie musiał zapłacić potężną grzywnę. Podobno szkoła Webley zaczęła odbierać telefony od rodziców zaniepokojonych, że ich dzieci uczy podpalacz. Podobno rada dyrektorów szkoły dobrała się dupkowi do tyłka. Podobno nie było mowy, żeby ten durny piroman wrócił do naszej budy. Plotkarze przemilczeli fakt, że na miejscu pożaru była Willow Cleary, co bardzo mnie cieszyło. Mimo wszystko cichutki, nieustępliwy głos w mojej głowie powtarzał, że jestem głupia,

jeśli karmię się nadzieją, że tak łatwo uwolnię się od przeszłości, skoro – jak nie omieszkał mi powiedzieć głos w mojej głowie – zachowanie pana Insleya okazało się w najlepszym razie niegodne nauczyciela, a w najgorszym, no cóż, nie byłam nawet pewna jakie (drańskie? nieodpowiedzialne? na granicy prawa?), i że w związku z tym mam obowiązek dołożyć wszelkich starań i nie dopuścić, aby pan Insley potraktował w ten sposób kogoś innego. Krótko mówiąc, głos napominał mnie, że mam obowiązek go zadenuncjować. Ale tak bardzo tego nie chciałam! Przynajmniej na razie. Chciałam rozkoszować się tymi beztroskimi dniami złotej wolności, wolności od Insleya, które, miałam tego świadomość, mogły lada chwila dobiec końca. Dlatego też powiedziałam sobie tak: dzień, w którym wejdę do klasy i zastanę tam pana Insleya, będzie też dniem, gdy zastanowię się nad problemem, czy, komu i właściwie jak dużo o moich kontaktach z panem Insleyem opowiedzieć. W międzyczasie cieszyłam się towarzystwem Luki nie tylko podczas lunchu, który nadal jadaliśmy pod naszym drzewem nawet w najbrzydszą pogodę, ale też na szkolnych korytarzach przed lekcjami i między nimi. Odprowadzaliśmy się wzajemnie do swoich szafek. Siedzieliśmy razem na angielskim, bo nauczyciel, który przyszedł na zastępstwo, nie wiedział, że mamy przypisane miejsca. Po szkole spacerowaliśmy, ramię w ramię, alejką, która prowadziła na szkolny basen, gdzie Luka miał treningi pływackie, i mówiliśmy sobie „do jutra”, po czym on szedł popływać, a ja biegłam do samochodu. Spędzaliśmy czas fajnie, jak kumple i tak jak wcześniej, z wyjątkiem chwil, gdy nachodziła mnie wielka ochota, żeby powiedzieć: „Gdybyś tego potrzebował, przeniosłabym cię na swoim grzbiecie przez zamarzniętą tundrę” albo „Jesteś najzabawniejszy, najbystrzejszy i najfajniejszy i dobry Boże, te twoje zęby!”, albo: „Mogłabym przegadać z tobą całą wieczność”, albo: „Jesteś piękniejszy niż Nefretete i gdybym mogła, gołymi rękami zbudowałabym na twoją cześć piramidę, a każdy jej blok byłby świadectwem tego, jak bardzo cię kocham”. Bo rzeczywiście tak było. Kochałam Lukę Baileya-Songa. Nie samą jego ideę, nie uwagę, jaką mi poświęcał, nie to, jak ocalił mnie od samotności, nie to, że dzięki niemu czułam się wyjątkowa, mimo że sama rozmowa z nim sprawiała, że czułam się jak Le Bleu de France, biały tygrys i Einsteinowska teoria względności w jednym. Po prostu go kochałam, dla niego samego. Chciałam, żeby był szczęśliwy. Chciałam, żeby nigdy się nie smucił. Chciałam, żeby żył wiecznie. Chciałam całować geometryczny środek jego klatki piersiowej i zgięcie łokcia, jego zamknięte powieki i usta. I och, jakże chciałam, żeby odwzajemnił moją miłość, tylko że nie miałam pojęcia, jak do tego doprowadzić. Zastanawiałam się, czy istnieje jakaś standardowa procedura, o której nie wiem (skoro nie wiedziałam niczego o niczym), jakiś protokół towarzyski, który powinnam w związku z tym opanować. Gdybym tylko mogła wysłać mu zaproszenie: „Serdecznie zapraszam Szanownego Pana do zakochania się w pannie Willow Cleary. R.s.v.p. tak szybko, jak to tylko możliwe. Bez prezentów”. Zamiast tego złożyłam mu propozycję, gdy na jednej z przerw obiadowych siedzieliśmy jak zwykle pod naszym drzewem. – Myślę, że powinieneś zabrać mnie na zawody pływackie – powiedziałam. Luka spojrzał na mnie z beztroską bezczelnością. Był mistrzem takich spojrzeń, zwłaszcza tych, które przy okazji zaliczały się do kategorii szelmowskich. – Tak myślisz, hm? Dlaczego? Wzruszyłam ramionami. – Nigdy na nich nie byłam. – Nie byłaś też nigdy na wyścigach NASCAR. – Tego akurat nie wiesz.

Luka wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Owszem, wiem. Więc na wyścigi NASCAR też chcesz pójść? – Nie wiem, co to takiego – przyznałam. – Czy to ważne? To znaczy, skoro fakt, że nigdy się gdzieś nie było, jest wystarczającym powodem, żeby chcieć tam pójść, to czemu wybierać akurat zawody pływackie... poprawka, moje zawody pływackie? „Gdybym mogła zabrać na bezludną wyspę tylko jedną rzecz, wybrałabym ciebie”. Przewróciłam oczami. – O co ci właściwie chodzi? – Chodzi mi o to, że chcesz pójść na moje zawody pływackie dlatego, że są moje. – Ha. Błędne koło w rozumowaniu. – Nie, nie wywiniesz mi się tak łatwo. – Popatrzył na mnie zmrużonymi oczami. – Przyznaj się: chcesz, żebym cię zabrał gdzieś konkretnie, konkretnie po to, żeby zobaczyć konkretnie mnie konkretnie podczas pływania. „Przeniosłabym cię na grzbiecie przez rozżarzoną pustynię. Wystarczy, że poprosisz”. – Widziałam już, jak pływasz – odrzekłam. – Chcesz, żebym cię zabrał gdzieś konkretnie, konkretnie po to, żeby znowu zobaczyć konkretnie mnie konkretnie podczas pływania. – Konkretnie zobaczyć, jak pływasz szybciej. Przypuszczalnie podczas zawodów popłyniesz szybciej. Na tym to w każdym razie polega, nie? – Przyznaj się. „Odwagi, Willow, odwagi”. – No dobra. – „Odwagi, odwagi, odwagi”. – Chcę się tam z tobą wybrać, ponieważ jesteś konkretnie sobą, a kiedy wcześniej patrzyłam, jak pływasz, byłeś piękny, a także ponieważ chcę zobaczyć, jak pływasz szybko. Bardzo szybko. – Zawiesiłam głos. – Aha, i jeszcze wygrywasz. Zwycięstwo nie jest konieczne, oczywiście, ale byłoby miłe. Przez chwilę Luka tylko patrzył na mnie najmilej na świecie. – Uważałaś, że byłem piękny? – Nie zamierzam tego powtarzać – oświadczyłam. Uśmiechnął się takim uśmiechem, który staje się powodem do wojen i tworzenia poezji. – No to może zrobimy tak – powiedział. – Następne zawody mam tuż po Święcie Dziękczynienia. Zabiorę cię na nie, jeżeli pójdziesz ze mną na Fall Fling w przyszły weekend. W duchu biegałam dookoła, wymachując rękoma i śpiewając gromko „Alleluja”. – Fall Fling to bal – zauważyłam. – Jeszcze nigdy nie tańczyłam. Chyba że balet się liczy, ale większość ludzi uznałaby, że się nie liczy, prawda? – Prawda. – Tego się właśnie obawiałam. Na dodatek to było wiele lat temu. – Ale nawet gdybyś wcześniej tańczyła, nie miałoby to żadnego znaczenia – stwierdził Luka. – Wiesz dlaczego? – Nie. Puścił do mnie perskie oko. – Bo nie zatańczysz nigdy tak naprawdę, póki nie zatańczysz ze mną. Wybuchłam śmiechem. – W porządku. Wtedy właśnie rozległ się dzwonek na koniec przerwy, a ja dziwiłam się tylko, czemu nie rozkołatały się uroczyście serca wszystkich dzwonków w promieniu stu kilometrów. Zebraliśmy swoje rzeczy, wstaliśmy i ruszyliśmy w stronę szkoły.

– W następny weekend przed przerwą z okazji Święta Dziękczynienia – powiedział. – Przyjadę po ciebie o szóstej i wstąpimy do mojego domu, gdzie spotkamy się z rodziną, przekąsimy coś i zrobimy zdjęcia. To wygląda tak: rodzice wygadują mnóstwo ckliwych banałów, łezka im się w oku kręci, kiedy widzą, jak dorośle wyglądamy, każą nam się ustawiać w rozmaitych idiotycznych pozach i cykają fotki. Nie próbowałam nawet wyobrazić sobie ojca wygadującego ckliwe banały przy takiej okazji, tym bardziej wątpiłam też, by w oku zakręciła mu się łezka. Wiedziałam, że na pewno nie przyjdzie, ale starałam się o tym nie myśleć. – Zapowiada się dobra zabawa – rzuciłam. Luka uśmiechnął się do mnie. – Dzięki, że mnie zaprosiłaś. – Ależ proszę. I wtedy, nawet nie zwalniając kroku, Luka objął mnie ramieniem, przycisnął do siebie i pocałował w czoło. * Moja matka jest po prostu inna od reszty z nas. Kiedy nie cierpi z powodu bezsenności, większość dni spędza w stanie błogosławionego rozkojarzenia, oddychając powietrzem czystszym niż inni śmiertelnicy i szukając piękna, które mogłaby oddać w swojej sztuce, mniej więcej tak, jak niektóre pociski samonaprowadzające wyszukują źródeł ciepła. Ale raz na jakiś czas zaskakuje mnie nie na żarty, gdy ni z gruszki, ni z pietruszki zaczyna pałać przyprawiającym o zawroty głowy zainteresowaniem rzeczami z tego świata. Volkswagenami garbusami. Grą Monopol. Ciastkami whoopie pies. Butami na wysokich obcasach. Zdumiewającą karierą pisarską J.K. Rowling (której książek, jako napisanych w dwudziestym i dwudziestym pierwszym wieku, nie mogłam przeczytać). Teraz zaś padło na Fall Fling w szkole Webley. Kiedy powiedziałam Musi, nie bez drżenia serca, że chłopiec zaprosił mnie na bal, rozpromieniła się i pisnęła (pisnęła!): „Hura! Ale będzie zabawa!”. Tego samego wieczoru wymknęła się po kryjomu do drogerii i zakupiła trzy magazyny mody dla nastolatek, a potem z palcem na wargach zaprowadziła mnie do domku basenowego, gdzie ona, Taisy i ja rzuciłyśmy się na te pisma jak wygłodzona wataha wilczyc. Eksperymentowała z fryzurami, upinając i układając mi włosy, tudzież pryskając i wcierając w nie rozmaite płyny i mazie, podczas gdy ja odrabiałam lekcje. Umówiła mnie na „mani-pedi”, używając słowa, które sama poznałam dopiero niedawno, gdy podsłuchałam rozmowę w szkolnej toalecie, i mogłabym przysiąc, że nigdy nie usłyszę go z ust własnej rodzicielki. Potem zabrała mnie i Taisy na zakupy w poszukiwaniu sukni balowej – i to nie do lokalnej galerii handlowej, lecz do gigantycznego centrum, oddalonego o prawie godzinę jazdy od naszego domu, a była to wyprawa tak długa, absorbująca – i owszem, cudowna – że zostałyśmy tam aż do zamknięcia. Byłyśmy tak zaaferowane, unosząc się na fali entuzjazmu, że aż do dnia poprzedzającego bal udało nam się unikać tematu powiadomienia o nim mojego ojca. Kiedy Taisy wreszcie, z niejakim wahaniem, go poruszyła, Musia natychmiast zgłosiła się na ochotniczkę, a mnie kusiło, by jej na to pozwolić, zwłaszcza że sama jej obecność zawsze działała na niego niczym kojące zaklęcie, ale o godzinie jedenastej, gdy właśnie ruszyła po schodach na górę, osaczyły mnie wyrzuty sumienia i pobiegłam przodem tak szybko, jak mogłam. Kiedy dotarłam do jego pokoju, siedział przy biurku i stukał w klawisze komputera, rumiany i pełen werwy, prawie jak dawniej. Przez parę sekund zapomniałam nawet o trudnej misji, z jaką tu przyszłam, i cieszyłam oczy samym jego widokiem. Wciąż sporo czasu spędzał w gabinecie, a na dół schodził głównie na posiłki, i nigdy nie opuszczał murów domu, ale teraz

powodem była praca nad nowym projektem. Nigdy nie lubił mówić o pracy, póki jej nie zakończył (za to niezwykle szczodrze wyjaśniał ją i komentował później), ale kilka razy udało mi się ukradkiem zajrzeć mu przez ramię i byłam prawie pewna, że pisze książkę, której napisanie zlecił wcześniej Taisy, rodzaj wspomnienia z podróży intelektualnych własnego umysłu. Stałam przez chwilę w drzwiach, przyglądając mu się tylko, po czym odchrząknęłam znacząco, by zaanonsować swoje przybycie. Obrócił fotel w moją stronę. – Willow, moja droga! Wejdź, wejdź! – zawołał radośnie. Zrobiłam kilka kroków ku niemu, zatrzymałam się i wyprostowałam jak struna. – Tatusiu, jeśli pozwolisz, nie będę tracić czasu na zbędne wstępy. Myślę, że sytuacja wymaga przejścia od razu do sedna. Zamachał ręką w powietrzu. – W takim razie do sedna! Kiwnęłam głową. – Rzecz w tym, że jutro wieczorem wybieram się na szkolny bal w towarzystwie kolegi, młodego człowieka, który nazywa się Luka Bailey-Song – oznajmiłam. Wszystko, co wiedziałam o ojcu, kazało mi przypuszczać, że po usłyszeniu tego oświadczenia dostanie wypieków na twarzy i będzie się czerwienił coraz bardziej i bardziej w miarę trwania rozmowy, lecz ku mojemu zdziwieniu stało się odwrotnie: jego policzki zrobiły się o pół odcienia jaśniejsze – można by nawet powiedzieć, że pobladły – i chociaż nie byłam tego pewna, odniosłam wrażenie, że oczy mu się zaszkliły. „O Boże, co ja najlepszego narobiłam”, pomyślałam. Czekałam na dalsze oznaki zasłabnięcia, na to, jak chwyci się za serce i spadnie z fotela. Nic takiego jednak nie nastąpiło. – Córeczko moja kochana, może ci się stać krzywda – powiedział ściszonym głosem. – Tak mało wiesz o świecie. Od tej czułości i troski mi też zaszkliły się oczy. – Wiem znacznie więcej niż przedtem – zapewniłam z uśmiechem. – Ale to prawda, że wciąż jestem jeszcze dość nieopierzona. Lecz chociaż nie znam może świata, to z pewnością znam tego chłopca. To mój prawdziwy przyjaciel. Nie dodałam, że jest moim jedynym przyjacielem ani że jestem w nim beznadziejnie – nie, właśnie z nadzieją – i po uszy zakochana. – Bal szkolny? – prychnął ojciec. – Z pewnością jesteś ponad takie czcze i banalne imprezy. Dwa miesiące wcześniej tego rodzaju argument trafiłby mi do przekonania, ale od tamtej pory popełniłam tyle błędów, że ledwo mogłam je zliczyć; oprócz wszystkiego, co miało związek z Luką i wynikami w nauce, cała moja przygoda ze szkołą średnią okazała się jednym wielkim pasmem nieporozumień, zupełnie nieśmieszną komedią omyłek. Dziewczyna, która pocałowała swojego nauczyciela angielskiego nie raz, lecz dwa razy, i to na dodatek na tarasie jego domu, domu, który później omal nie spłonął – z nią samą w środku – na pewno nie była ponad szkolne bale. – Tatusiu, posłałeś mnie do szkoły, żebym przekonała się, czym jest szkoła średnia. Szkolne bale i potańcówki to nieodłączny element tego zjawiska. – Chłopcy w twoim wieku wykazują naprawdę kiepski osąd i brak empatii. To niekoniecznie ich wina. Ich płaty czołowe wciąż się rozwijają i są połączone z resztą mózgu za pomocą bardzo wątłych układów nerwowych. – Luka gra na skrzypcach i wstaje codziennie o wpół do piątej rano, żeby pływać. Jest przypuszczalnie najlepszym uczniem w naszej klasie, jest miły, dobry i zabawny, a kiedy nikt

inny w ogóle nie chciał ze mną rozmawiać, wybrał mnie na partnerkę do projektu na angielskim. – Uśmiechnęłam się. – Co powinno dobitnie świadczyć o jego dobrym osądzie. – Hmpf – mruknął ojciec, po czym stwierdził: – Czy od dziś to właśnie mnie czeka, Willow? Będziesz mnie informować, a nie pytać? Nie sprawiał wrażenia zagniewanego, lecz zasmuconego. Właściwie układałam już w głowie listę celów do realizacji, o których zamierzałam go poinformować: uzyskać prawo jazdy, zacząć czytać literaturę powstałą po 1900 roku, z Harrym Potterem i Kamieniem Filozoficznym na czele, i obejrzeć wszystkie istniejące odcinki Detektywa Foyle’a. Postanowiłam odłożyć ten temat na inną okazję. – Jedynie kiedy będę pewna, że podejmuję właściwą decyzję – powiedziałam z westchnieniem. – A śmiem mniemać, że nie grozi mi to zbyt często. Myślę, że mój płat czołowy przez dłuższy czas będzie się jeszcze rozwijał. Ojciec się roześmiał. Może było w tym krótkim śmiechu coś wymuszonego, ale poczułam ulgę. Przyszło mi na myśl, że może nie tylko ja próbuję się adaptować do nowych warunków. Zbliżyłam się i pocałowałam go w policzek. – Mimo wszystko – rzekł – obiecaj mi, że gdy zajdzie potrzeba, zaufasz raczej swojemu płatowi czołowemu niż jego mózgowi. – Uroczyście przyrzekam z głębi serca i z całej kory mózgowej – uniosłam prawą dłoń – że mój płat czołowy będzie miał ostatnie słowo. Ojciec poklepał mnie lekko po czole. – Zuch dziewczyna! – powiedział i nagle usłyszałam w głowie głos pana Insleya wypowiadający te same słowa. „A kysz! – przegoniłam tę marę – odejdź, nienawidzę cię!”, i czy było to sprawiedliwe, czy nie, w tej chwili rzeczywiście go nienawidziłam. * Na jedno nie mogłam się zgodzić: na wielkie zejście po schodach. Nie dałabym się namówić za żadne skarby świata, by zejść po naszych wspaniałych zaokrąglonych schodach, gdy Luka czekałby na dole z wybałuszonymi oczami i rozdziawionymi ustami, mimo że matka i Taisy zarzekały się, że to taki „klasyczny”, wręcz obowiązkowy motyw. – Czułabym się nieznośnie, dziwnie i nadmiernie melodramatycznie – orzekłam. – Luka też. – No właśnie! – pisnęła Taisy. – To jeden z uroków tej chwili! Uparłam się jednak, a one w końcu dały za wygraną, prawdopodobnie dlatego, że poddałam się całej reszcie zabiegów: wyborowi fryzury, sukni, butów, biżuterii i makijażu, a także dwóm przyspieszonym kursom na temat muzyki pop oraz tego, jak wpinać kwiatek w butonierkę (oba poprowadzone oczywiście przez Taisy), i seansu filmowego w domku basenowym, kiedy to przy popcornie, pizzy i gazowanym napoju grejpfrutowym (moim pierwszym w życiu!) obejrzałyśmy Dziewczynę w różowej sukience. Nie, zaraz, „poddałam się” to złe słowo, bo mogłoby sugerować niechęć czy opory z mojej strony, a z pewnością nie oddaje beztroskiego entuzjazmu, z jakim rzuciłam się w wir tych wszystkich przygotowań. A kiedy spojrzałam w lustro, gdy przygotowania dobiegły końca i byłam już gotowym produktem, spodobało mi się to, co zobaczyłam. Spodobało?! Byłam wręcz olśniona. Taisy miała rację co do sukienki – sięgającej do kolan, obszytej cekinami, lekko falującej, srebrnej i na ramiączka. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam ją na wieszaku podczas naszej wyprawy, moja ręka natychmiast do niej powędrowała, jakby przyciągała ją niewidzialna siła, ale wiedziałam, że nie mam nawet co o niej marzyć. Ktoś tak blady jak ja z pewnością nie mógłby założyć srebrnej kiecki, a ktoś o takich patykowatych nogach nie mógłby się zdecydować na taką

długość. Ale Taisy zbyła te obawy, potrząsając głową. – Bzdury! – orzekła. – Twoja cera ma ciepły odcień, masz nogi biegacza długodystansowego, które są urocze, a przy tak wspaniałych ognistorudych włosach będziesz wyglądała świetnie prawie we wszystkim. Przymierz! Potem wzdychały i pomrukiwały z aprobatą, i było, jak mawiają moi rówieśnicy, super. Przez resztę zakupów omawiały mój strój jak generałowie strategię nadchodzącej bitwy. – Malinowe usta i paznokcie – powiedziała Taisy do Musi. – Nie sądzisz? – I srebrne buty z odkrytymi palcami! – powiedziała Musia do Taisy. – Och, na dworze będzie chłodno, ale mam prześliczny płaszczyk z niebieskiego aksamitu, sięgający akurat za rąb sukienki! – Wspaniale! Och, czekaj, a ja mam maleńką, zdobioną klejnotami torebkę wieczorową, taką z paskiem na nadgarstek, gdzie zmieści się nie więcej niż telefon i szminka. Będzie idealna – oświadczyła Taisy (przyznałam się Musi do tego, że mam telefon, kilka dni wcześniej, a ona dała mi swoje błogosławieństwo). – Doskonale! – zawołała śpiewnym głosem Musia. Kiedy w eleganckim domu towarowym natrafiłyśmy na migotliwą spinkę do włosów w kształcie ważki, ich twarze rozświetlił blask iście niebiański. – Odgarniemy tylko trochę włosów z przodu, jak myślisz? A resztę zostawimy rozpuszczoną? – Taisy spytała Musię. – Fantastycznie! – orzekła Musia. – Och, i zrobię jeszcze trochę loczków, z którymi ostatnio eksperymentowałam. Pamiętasz te loczki, Willow? Jakże mogłabym zapomnieć. Potem zaś, krok po kroku, wszystko, co ustaliły, zrealizowałyśmy. Kiedy stanęłam przed lustrem w swoim pokoju, a Musia i Taisy, całe w uśmiechach, trzymały się nieco z tyłu i zaciskały kciuki w nadziei, że spodoba mi się efekt, ogarnął mnie przypływ miłości do świata, obejmujący też dziewczynę w lustrze. Nie tylko dlatego, że wyglądała ładnie – ze swoją świetlistą cerą, oczami okolonymi długimi rzęsami i ognistymi włosami – ale dlatego, że wyglądała na tak nieokiełznanie i bezwstydnie szczęśliwą. Od całej jej postaci biła radość, a jej blask przyćmiewał nawet cekiny sukni. Nie sposób było nie trzymać kciuków za dziewczynę taką jak ona. – Jak się czujesz? – spytała mnie matka. – Jak żywe srebro! – zawołałam. Mimo że kategorycznie odmówiłam zejścia ze schodów, zdałam się na ich rozeznanie w kwestii tego, kto powinien otworzyć drzwi Luce. – Niech zrobi to twoja mama – poinstruowała mnie Taisy. – A ty wyjdziesz wtedy z salonu. Ja stanę z boku z twoim płaszczem i torebką, kwiatkiem do butonierki, i aparatem. Oczywiście, pojedziemy do domu Luki, żeby obfotografować was ze wszystkich stron, ale musimy mieć choć parę udanych zdjęć przy wejściu. I to też przebiegło zgodnie z planem, może z wyjątkiem tego, że na parę minut przed spodziewanym przybyciem Luki zaczęłam wpadać w panikę. Siedziałam na sofie w salonie cała w nerwach. Kolana mi się trzęsły, serce kołatało, a Taisy musiała trzy razy upominać mnie, żebym nie dotykała niespokojnymi rękami twarzy. Kiedy rozległ się dzwonek do drzwi, omal nie czmychnęłam i nie schowałam się w spiżarni. Nie ruszyłam się jednak z miejsca i reszta poszła już jak z płatka. Taisy zajęła swoje stanowisko, a Musia podeszła do drzwi. Usłyszałam, jak je otwiera, a potem mówi: „Witaj, ty musisz być Luka”, po czym tu, w moim domu, w domu, w którym mieszkałam prawie całe życie, rozległ się głos Luki. – Dobry wieczór, pani Cleary. Miło mi panią poznać.

O dziwo, też sprawiał wrażenie zdenerwowanego, przez co poczułam się odrobinę pewniej. Oddychając prawie jak normalna osoba, wstałam i wyszłam z salonu, a gdy zstąpiłam z dywanu na marmurową posadzkę, przy pierwszym stuknięciu mojego obcasa, Luka odwrócił się w moją stronę. Szczęka wcale mu nie opadła, nie wytrzeszczył oczu ani nie rozdziawił ust. Wyglądał po prostu na tak szczęśliwego, że mnie widzi, jak nikt inny w całym moim życiu, a gdy się uśmiechnął, wirujący jak pijany świat uspokoił się i wszystko, naprawdę wszystko było w porządku. – O, spójrz tylko na siebie – powiedział z podziwem. Roześmiałam się. – Od kilku godzin nie robię właściwie nic innego. Wolę popatrzeć na ciebie. Rozłożył ramiona, żebym mogła mu się lepiej przyjrzeć. Zrobiłam palcem kolisty ruch, a on posłusznie obrócił się dookoła. Miał na sobie szary garnitur, białą koszulę i srebrzysty krawat (w tej sprawie porozumieliśmy się zawczasu, kiedy Musia powiedziała, że wszystko może szlag trafić, jeśli nasze stroje nie będą do siebie pasować). W jednej ręce trzymał bukiecik z pąkami czerwonych róż. – Twoje włosy dały się poskromić – zauważyłam, spoglądając na nie i mrużąc oczy. – W każdym razie, do pewnego stopnia. Przeczesał je palcami. – Okazuje się, że ludzkość wymyśliła coś takiego jak odżywka. – Wyglądasz bardzo szykownie – oświadczyłam. Spojrzałam na Taisy i Musię i dodałam: – Prawda? – Tak – zgodziły się jednogłośnie. – Czy wyglądam, jakbym zwyciężył właśnie w bitwie pod Azincourt? – zapytał. – Tak – zapewniły znowu unisono. Nie mogły oczywiście mieć zielonego pojęcia, o czym mówi, ale w tamtej chwili było to zupełnie bez znaczenia. Równie dobrze Luka mógł powiedzieć: „Czy pozwolicie, żebym objął w posiadanie cały ten dom i wszystko, co się w nim znajduje?”, mógłby powiedzieć to po grecku, a te dwie zacne niewiasty – z wytrzeszczonymi oczami i rozdziawionymi ustami, a jakże – odrzekłyby bez tchu: „Tak”. – Znacznie schludniej i niepoplamiony krwią – orzekłam. – Chociaż to się akurat może zmienić, kiedy przypnę ci bukiecik. Roześmiał się i podał mi różyczki. – Proszę. – To dla mnie? – zapytałam. Miałam na myśli i róże, i dłoń, która je trzymała, i ramię będące jej przedłużeniem, i wszystko, co łączyło się z nim w jeden organizm, aż po ten uśmiech, którym mnie teraz uraczył, skupiony i intymny jak tajny uścisk dłoni, jak przelotny całus w czoło. – A niby dla kogo miałyby być? – odparł. * Może dlatego, że ostatnie dni przeżyłam pod urokiem Dziewczyny w różowej sukience, która była nie tylko pierwszą komedią romantyczną dla nastolatków, ale w ogóle jakimkolwiek filmem, który w życiu widziałam, i wywarła na mnie ogromne wrażenie, a teraz w skrytości marzyłam o tym, by bal okazał się jedną wielką, ogromną sceną romantyczną. I byłoby to pewnie cudowne, choć może, gdyby doszło co do czego, nie okazałabym się do niej wcale gotowa. Zamiast tego Fall Fling okazał się cudownością zupełnie innego rodzaju, takiego, za którym tęskniłam, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, czyli po prostu frajdą. O mój Boże, bal był wielką frajdą! Frajdą, której nie doświadczyłam nigdy wcześniej, bo frajdą grupową, hałaśliwą,

ze szturchnięciami stłoczonych ciał, podczas gdy bas dudnił nam wszystkim w piersiach. Do tej pory grupową frajdę znałam tylko z drużyny biegaczek, ale ta frajda okazała się nawet lepsza. Przez pierwsze pół godziny rozglądałam się czujnie za Bec, a potem postanowiłam po prostu złapać byka za rogi i zapytać Lukę, czy myśli, że Bec przyjdzie. – Nie. Ma nowego chłopaka, studenta pierwszego roku, którego poznała na jakiejś imprezie. Pojechała go odwiedzić. – Chłopaka. Więc nie jest szaleńczo zakochana w tobie? – zapytałam to lekkim tonem, lecz tak naprawdę, aż skręcało mnie, żeby się tego dowiedzieć. Luka spojrzał na mnie zaskoczony i parsknął śmiechem. – Ee, nie. – Jesteś pewien? – No tak, wiem, że trudno w to uwierzyć ze względu na mój niesłychany urok osobisty, ale nie, jestem tego pewien – zapewnił. – Znamy się od przedszkola. W dziewiątej klasie chodziliśmy ze sobą przez jakiś miesiąc głównie dlatego, że wszyscy ciągle mówili, że powinniśmy, ale czuliśmy się po prostu dziwnie. – O – powiedziałam. – Więc jesteście przyjaciółmi. Luka zrobił poważną minę. – Przyjaźnimy się tak jak ludzie, którzy znają się od zawsze. Ale nie wszystko, co jej się podoba, podoba się mnie. Kiedy uważam, że zachowuje się nie w porządku, to jej to mówię. Nagle wszystko to straciło znaczenie, a fakt, że oboje staliśmy wystrojeni w balowe ciuchy pośrodku parkietu i gadaliśmy o Bec, wydał mi się straszną głupotą. – To potańcówka, prawda? – zauważyłam. – Więc dlaczego nie tańczymy? Uśmiechnął się szeroko. – Już tańczymy. – Chwycił mnie za rękę i, ani się obejrzałam, naprawdę tańczyliśmy. I może dlatego, że wśród bawiących się nie było Bec, która mogłaby wyegzekwować swój dekret, że nikomu nie wolno było mnie lubić, a może Luka wydał własny dekret o odmiennej treści, chociaż wydawało się bardziej prawdopodobne, że ostatecznie zwyciężyła po prostu jego lukowatość – w każdym razie ludzie byli dla mnie mili. Zaliczali mnie do swojego grona. Bez zbędnych ceregieli czy przeprosin dziewczyny, które nigdy przedtem nie spojrzały mi na korytarzu w oczy, tańczyły obok mnie na parkiecie, łokieć w łokieć, biodro w biodro, całe w uśmiechach, jakby to było coś zupełnie naturalnego. Wyrzucałyśmy ręce w powietrze. Tańczyłyśmy shimmy pod wirującymi światłami. Między tańcami gadałyśmy o butach, szminkach i włosach. Po raz pierwszy od bardzo dawna byłam w tłumie ludzi i nie czułam się ani jak naiwne dziecko, ani jak staruszka. Czułam się tak jak szesnastolatka dobijająca siedemnastego roku życia powinna się czuć. Do grupy tańczących zaliczali się też chłopcy, z Luką w samym środku, bez marynarki, z poluzowanym krawatem i włosami coraz bardziej nieposkromionymi, głównie dlatego że wszyscy naokoło notorycznie je mierzwili. Trudno im się dziwić, mnie samą świerzbiły palce, żeby ich dotknąć. Czasami nie widziałam Luki przez dłuższy czas, co o dziwo, mi nie przeszkadzało, a potem spostrzegałam go i spoglądaliśmy sobie w oczy z przeciwnych krańców sali, po czym pojawiał się, przynosząc mi butelkę wody, albo po to, by szepnąć na ucho jakąś zabawną uwagę, i wtedy było jeszcze lepiej. Na koniec balu wyciągnął do mnie rękę i zatańczyliśmy wolnego, ja z dłońmi splecionymi na jego karku. I nie wiem, czy tak się robi, bo zasady wolnego tańca były dla mnie tajemnicą, ale przez cały czas rozmawialiśmy. Może nie wyglądało to dokładnie tak jak w romantycznym filmie, lecz nawet wtedy, gdy powiedział mi, że w tej sukience w najlepszy możliwy sposób przypominam mu wieżowiec Chryslera, za co w rewanżu nadepnęłam mu na

nogę, czy wtedy gdy zdradził mi szeptem, że ktoś właśnie przyłapał nauczycielkę matmy dziewiątych klas i trenera chłopięcej drużyny piłki nożnej, jak obściskiwali się w schowku na szczotki, część mnie była w najwyższym stopniu świadoma warg Luki, tego jak blisko są od moich, jego dłoni przyciśniętych do moich pleców, jego zapachu i jego ogólnej, monumentalnej, przenikającej go na wskroś i zapierającej dech świetlistej aury, i pomyślałam sobie: „Chcę, żeby było tak już zawsze, nawet jeśli też się we mnie zakocha, daj Boże, ale nawet jeśli tak się stanie, nie chcę niczego utracić. Chcę, żeby to było jedno i drugie, prawdziwa przyjaźń i prawdziwa miłość, równocześnie”. Zastanawiałam się, czy coś takiego w ogóle istnieje. Gdyby się okazało, że nie, powiedziałabym Luce, że musimy ją wynaleźć. Zostaliśmy zaproszeni na imprezę po balu do domu jednej dziewczyny, która miała na imię Caitlin, ale Luka zapytał, czy nie wolałabym pójść na naleśniki z bekonem w całodobowej jadłodajni. Kiedy to zaproponował, od razu mi ulżyło, bo imprezę nastolatków znałam tylko z filmu Dziewczyna w różowej sukience, gdzie ludzie zachowywali się grubiańsko i tańczyli w samej bieliźnie. – Założę się, że ta jadłodajnia ci się spodoba. To jedno z takich miejsc, gdzie wszyscy mówią do siebie po imieniu. I moglibyśmy pogadać – zachęcał. – Fajnie było potańczyć, ale brakuje mi rozmowy z tobą. Przekrzywiłam głowę. – Brakuje ci rozmowy ze mną czy zależy ci na naleśnikach? Uśmiechnął się. – Czy wspomniałem, że to naleśniki z bekonem? Czekałam. – Rozmowy. Naleśniki to rzecz drugorzędna – zapewnił. – To co ty na to? – Hmm, myślę, że to zależy. – Zależy? Od czego? – Od tego, czy bekon jest w cieście, czy na górze. Pochylił się do mnie i delikatnie pociągnął mnie za jeden z loczków, aż całkiem się wyprostował. – A w którym wypadku mogę liczyć na twoją zgodę? – Jeśli bekon jest na górze. I pomiędzy naleśnikami, jeżeli są ułożone jeden na drugim. Puścił pukiel, który odskoczył jak sprężyna. – W takim razie tak właśnie jest. * Naleśniki okazały się chrupiące, pulchne, słodko-słone, okapujące syropem i niebiańsko pyszne, ale rozmowa z Luką była jeszcze lepsza. Pod ostro świecącymi lampami jadłodajni opowiedziałam mu, jak bardzo zbliżyłam się ostatnio z Taisy, a Luka powiedział, że jego starszy brat, Jackson, wyjechał w tym roku do college’u, a on tęskni za nim bardziej, niż się spodziewał. Opisał mi, jak się czuje, kiedy pływa, a ja – jak się czuję, kiedy biegam. Opowiedziałam mu o szklanych rzeźbach mojej matki i o niedawnym zawale mojego ojca i o tym, jak to wydarzenie zmieniło pod wieloma względami zarówno jego, jak i życie nas wszystkich. On zrewanżował się, mówiąc, że jego rodzice kibicują mu na wszystkich zawodach pływackich i gorąco go wspierają, i przyznał, że są bardzo wymagający, jeśli chodzi o wszystko inne: naukę, zachowanie, grę na skrzypcach, pisanie listów z podziękowaniami (jaki inny chłopak pisze listy z podziękowaniami?), ale nie potrafiłby ich znienawidzić, bo są przy tym bardzo zabawni i dowcipni. A potem starannie pokruszyłam widelcem kawałki bekonu, które zostały mi na talerzu, i powiedziałam Luce, jak się poczułam, gdy zaproponował mi współpracę przy projekcie

z angielskiego. – Jakby ktoś rzucił mi koło ratunkowe, wcale nie przesadzam, a ty pewnie nie miałeś bladego pojęcia o tym, ile to dla mnie znaczy – wyznałam. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że Luka z zawstydzonym wyrazem twarzy gapi się we własny talerz. – Dla mnie to też coś znaczyło, wiesz – powiedział. Pokręciłam głową. – Nie musisz tego mówić. I tak jestem ci ogromnie wdzięczna, ale wybranie mnie było tylko zwyczajnym gestem dobroci z twojej strony. Nie wmówisz mi, że było inaczej. Choć oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że dostałeś jednak coś w zamian, bo jestem w końcu dosyć bystra. Uniosłam brwi, czekając na potwierdzenie. – Bardzo bystra – zawtórował mi Luka. – Dziękuję. Ale ty też jesteś. Nie potrzebowałeś mnie. Mógłbyś stworzyć coś wspaniałego z kimkolwiek innym. Byłeś dla mnie miły, bo wiedziałeś, że nikt inny mnie nie wybierze. Dla ciebie to był drobny akt dobroci, a dla mnie wydarzenie, które od razu, w tamtym momencie, odmieniło moje życie. I chciałam ci za to podziękować. Luka skrzywił się z zakłopotaniem. – Eee. Okay. Dajmy już temu spokój. Słuchaj, bez względu na to, co wtedy myślałem, teraz znaczy to dla mnie bardzo dużo. Niesamowite, jak się pomyśli, że wtedy wcale się nie znaliśmy. – Ale znamy się teraz, prawda? – Teraz? Teraz jesteś moją ulubioną osobą na całym świecie, jeśli nie liczyć rodziny. – Serio? Udał głęboki namysł. – Cóż, pani Westlake, która serwuje obiady w stołówce, jest wspaniała. No bo zawsze, kiedy wystoję swoje w kolejce, mówi, że aż miło na mnie popatrzeć, a ty nigdy tak nie mówisz, ale... – Kopnęłam go pod stołem i powiedział: – Tak, serio. I wtedy, zupełnie niespodziewanie, ogarnął mnie smutek. Usta wygięły mi się w podkówkę. Oczy zapiekły od łez. Odchyliłam głowę do tyłu, zamrugałam i powachlowałam twarz serwetką. – Willow? – Makijaż – wyjaśniłam. – Podobno ma być wodoodporny, ale nigdy nie wiadomo. – Hej – powiedział Luka łagodnie. – Popatrz na mnie. – Przyłożył kciuk do mojej brody i powoli opuścił ją tak, aż na niego spojrzałam. Z niepokojem przyglądał się mojej twarzy, a ja mu na to pozwalałam. Nie obchodził mnie tusz do rzęs. Nie kryłam przed nim, jak mi smutno. Bo niby po co? – Chciałbym wierzyć, że płaczesz ze szczęścia, ale muszę przyznać, że wcale tak nie wyglądasz – stwierdził. – Zastanawiam się tylko... – Głos mi się załamał. Za jakieś trzydzieści sekund, gdyby nic się nie zmieniło, rozbeczałabym się na dobre, tu, w jadłodajni, na oczach Bubby kelnera, Josiego podkuchennego i Bóg raczy wiedzieć kogo jeszcze. – Przepraszam. Możemy porozmawiać o tym gdzie indziej? Luka wręczył mi kluczyki. – Jasne, nie ma sprawy. Idź do samochodu, a ja zapłacę i zaraz do ciebie dołączę. To były smutne, ponure trzy minuty. Siedziałam w ciemnym samochodzie i drżałam, tłumiąc łzy, rozpacz i przenikający do szpiku kości lęk, że zaraz wszystko zepsuję. Bo musiałam

powiedzieć mu o panu Insleyu. Byłam głupia, gdy myślałam, że nie muszę. Przecież to Luka, a ja go kocham i mówię mu o wszystkim, co dla mnie ważne. Być dalej jego ulubioną niespokrewnioną osobą na świecie i nie powiedzieć mu o panu Insleyu to tak, jakbym ukradła pieniądze z jego portfela albo szydziła z niego za plecami. Byłaby to zdrada. Kiedy usiadł za kierownicą, uruchomił silnik i włączył mi ogrzewanie fotela. – Powiedz mi, proszę, co jest nie tak – odezwał się. – Jak miło z twojej strony, że włączyłeś mi ogrzewanie fotela – wykrztusiłam i znowu się rozpłakałam. – Willow. Po prostu mi powiedz. Owinęłam się mocniej aksamitnym płaszczem i odsunęłam się od Luki, przyciskając bark do drzwiczek auta. – Zastanawiam się, czy przestałbyś mnie lubić, gdybym coś ci o sobie powiedziała. – Nie. Pokręciłam głową. – Skąd wiesz? – Bo mógłbym przestać cię lubić tylko za to, do czego w ogóle nie jesteś zdolna. – Nie wiesz tego. – Owszem, wiem. Kopnęłabyś szczeniaczka? Obrabowałabyś staruszkę, grożąc jej pistoletem? Uśmiechnęłam się mimo woli. – To coś złego, Luka – wyznałam. I wtedy ten kochany chłopak wziął mnie za rękę i przyciągnął do siebie tak blisko, że nasze twarze znalazły się nie więcej niż ćwierć metra od siebie. Drugą ręką otoczył moje ramiona. Pachniał kokosową odżywką do włosów i syropem klonowym. – Na pewno nie aż tak, jak ci się zdaje – powiedział. – Nie bój się. Wyjrzałam przez przednią szybę na rozświetloną jadłodajnię, na parking pełen samochodów. – Możemy pojechać gdzieś indziej? – Gdzie tylko chcesz. – Po prostu tam, gdzie będziemy sami. I tak spełniło się moje potajemne, przelotne marzenie sprzed balu, żeby zaparkować w jakiejś cichej bocznej uliczce z chłopcem z moich snów, tylko że zamiast pocałować się z nim pod księżycem, opowiedziałam mu o najgorszej, najgłupszej, najbardziej wstydliwej przygodzie mojego życia. Zaczęłam od początku, od dnia, gdy podczas lekcji po raz pierwszy podniosłam rękę, i nie zamilkłam, dopóki nie skończyłam na wieczorze, gdy Taisy musiała przyjechać i zabrać mnie z objęć drzew przy tamtej okropnej, bezimiennej drodze. Opowiedziałam o każdej z anonimowych wiadomości i o swojej hipotezie, że pan Insley sam je wysyłał. Opowiedziałam o nauce jazdy. Nie oszczędziłam Luce – a przy tym sobie i panu Insleyowi – niczego. Poprosiłam, żeby nic nie mówił, póki nie skończę. Dotrzymał obietnicy do czasu, gdy dotarliśmy do momentu, kiedy pan Insley uciekł z domu beze mnie, a potem odgonił mnie niczym przybłędę. – Tchórzliwy dupek – mruknął Luka niskim, gniewnym głosem. – Tak mi przykro, Willow – dodał, kiedy skończyłam. – Tobie? A czemu miałoby ci być przykro? Nie masz za co przepraszać. Ze zdenerwowaniem przeczesał ręką włosy. – Nie wiem. Krążyły plotki. Słyszałem od Bec i jej koleżanek. – Ręka opadła mu na kolana. – Widziałem, jak na ciebie patrzył. Powinienem po prostu cię o to zapytać. Przykro mi.

Słuchaj... – Ciii – szepnęłam. – Przestań. – Ale gdybym z tobą porozmawiał, może nie poszłabyś tam wtedy wieczorem. Pokręciłam głową. – Nie. Dosyć już tego przepraszania i roztrząsania, co zrobiłeś albo czego nie zrobiłeś, bo zachowałeś się najlepiej, jak można. – Nieprawda. – Zaprzyjaźniłeś się ze mną. Byłam wcześniej strasznie samotna, samotna nie do opisania. – On to dostrzegł – powiedział Luka. – I wykorzystał. Tu w ogóle nie ma twojej winy. On jest dorosły. A ty wychowałaś się w takich warunkach, że niemalże jesteś amiszką. – Bez przesady. – Dobra, ale nie miałaś pojęcia o istnieniu takich oblechów i on dobrze to wiedział. – A potem dorzucił gniewnie: – Nienawidzę go. – Nie – powiedziałam ściszonym głosem. – No dobra, możesz go nienawidzić, ale nie nazywaj mnie tylko niewinną ofiarą. Dokonywałam określonych wyborów. Owszem, byłam samotna i zagubiona, ale pochlebiało mi jego zainteresowanie. Wydawał się niezwykle wyrafinowany. Mówił mi, że jestem mądrzejsza i lepsza niż wszyscy moi rówieśnicy. – Umilkłam na chwilę, zamyślona. – Wiesz, chyba najtrudniej mi było odmówić mu przez słowa, jakich używał. Raz powiedział, że jestem utkana z księżycowej poświaty. Teraz to brzmi jak oklepany frazes, ale gdy to usłyszałam, poczułam się jak bohaterka książki. – Zamknęłam oczy. – Boże, ależ byłam głupia. – Nie mów tak – poprosił Luka. – Szczerze mówiąc, przez ostatnie dni robiłam, czego chciał, bo było mi go żal. A to głupota. – Ale ostatecznie nie zrobiłaś tego, czego chciał. Powiedziałaś mu, że między wami koniec, jeszcze przed pożarem. A wiem, że drań ci tego nie ułatwiał. Powinnaś być z siebie dumna. Przysunęłam się bliżej. – Wiesz co? – powiedziałam. – Bardzo mi pomogłeś. To dzięki tobie i twojej obecności spojrzałam na niego inaczej. Nasze rozmowy na korytarzu. Wspólne robienie filmu. Czułam się wtedy tak normalnie i szczęśliwie, że zupełnie się nie bałam. Inaczej niż w powieści. Lepiej. Luka uśmiechnął się blado. – Lepiej niż w Miasteczku Middlemarch? – Lepiej niż w każdej książce. Czy nadal mnie lubisz? Opierałam rękę o kolana. Luka spojrzał na nią, a potem ją ujął. – Tak. A ty nadal mnie lubisz? Pochyliłam się i pocałowałam wysoką, zakrzywioną wydmę jego policzka. Nie chciałam wyznawać mu miłości tego samego dnia, gdy opowiedziałam mu o panu Insleyu. Ale kochałam go teraz bardziej niż kiedykolwiek przedtem. – Tak – powiedziałam – tak, tak, tak. * W drodze do mojego domu zaprosiłam go na obiad w Święto Dziękczynienia. – Rozumiem, że pewnie nie uda ci się przyjść, bo będziecie mieli własny obiad, ale byłoby mi bardzo miło, gdybyś przyszedł. – O której zaczynacie? – Późno, ze względu na gości spoza miasta. O szóstej.

– A my obiad jemy już o drugiej, żeby trochę odsapnąć i móc obżerać się wieczorem – powiedział Luka. – Więc mógłbym wpaść do ciebie do domu na drugą rundę. – Czy to nie... eee... za dużo jedzenia? – Niewiele więcej niż zwykle. A słuchaj, chcesz wpaść na obiad do mnie? Jackson będzie. – A zostanie w domu na kilka dni? – spytałam. – Przyszłabym z ochotą, ale powinnam pomóc mamie i Taisy w przygotowaniach. Mój ojciec nie jest, oględnie mówiąc, zachwycony tym rodzinnym obiadem. Może rzucać nam kłody pod nogi. – Kapuję – powiedział Luka – ale spoko, Jacks zostanie na cały weekend, a potem przyjedzie na święta. Nie ma sprawy. Na pewno go poznasz. – Dobrze. Bądź tak wcześnie, jak możesz. Możesz poznać mojego brata, moją ciotkę i wujka, i byłą żonę mojego taty, i... o rany. – Westchnęłam. Luka zerknął na mnie zza kierownicy. – Poznać ich w tym samym czasie co ty? Czy to w porządku? – Bardzo, bardzo w porządku. – Chcesz moralnego wsparcia, co? Uścisnęłam mu dłoń. – Chcę ciebie. – Dobrze – powiedział, patrząc prosto na drogę przed sobą. – Ja też ciebie chcę. * Stanęliśmy na ganku przed moim domem. – Dziękuję, że zabrałeś mnie na bal – powiedziałam. – Było cudownie. W jadłodajni też bardzo mi się podobało. Luka objął mnie ramionami. – Myślę, że podkochujesz się w Bubbie – stwierdził. – W sumie nie mam o to pretensji. – Bubba to prawdziwy książę. Wyjaśnił Josiemu, gdzie ma być mój bekon. – Ale to ja powiedziałem to Bubbie. – I dlatego w tobie też się podkochuję. Oczywiście. Luka pochylił głowę tak, że zetknęliśmy się czołami. – Dziękuję, że założyłaś tę sukienkę. – Dziękuję, że użyłeś odżywki do włosów. Kokosowa to moja ulubiona. – Dziękuję, że zerwałaś się ze mną z tej imprezy. Ty jesteś moja ulubiona. Przytuliłam go mocniej. – Dziękuję, że wysłuchałeś mojej historii. – Dziękuję, że zaufałaś mi na tyle, żeby ją opowiedzieć. Czułam się tak przytulona. Tak szczęśliwa i spokojna. Ujęłam ten maleńki, jarzący się i pulsujący odcinek czasu, ten między jego ostatnimi słowami a momentem, gdy zadarłam głowę, żeby go pocałować, i przyhołubiłam go i przygarnęłam do serca, dzięki mu składając, a później zadarłam głowę, a tam czekał już Luka. Usta Luki i jego pierś przyciśnięte do moich, jego dłonie w moich włosach, na moim karku i moje na jego plecach, a przez cały ten czas jego usta, jego usta, jego usta. Nigdy przedtem nie byłam z kimś innym tak blisko, jeszcze nigdy nie byłam tak bardzo sobą, w swojej skórze. Byłam końcówkami nerwowymi i roztapiającym się rdzeniem. Całowaliśmy się tak długo, aż zabrakło nam tchu, a później tuliliśmy się do siebie jeszcze przez jakiś czas bez słowa, ja z podbródkiem Luki opartym na czubku mojej głowy. – Żałuję... – powstrzymałam się. Opuścił głowę tak, że zetknęliśmy się policzkami. – Czego żałujesz? – wyszeptał.

– Żałuję, że to nie był mój pierwszy pocałunek. – Powinnam ugryźć się w język. Jak mogłam to powiedzieć? Jak mogłam wspomnieć o swoim pierwszym prawdziwym pocałunku w takiej chwili? I Boże, Luka musiał się już całować setki razy, co po prostu teraz w ogóle nie miało znaczenia. – Och, Luka, przepraszam, że to powiedziałam. Kiedy jednak odsunął się na tyle, by spojrzeć mi w oczy, zobaczyłam, że się uśmiecha. – Ej, no. To jest twój pierwszy pocałunek. Pamiętasz? To tak samo jak z tańcem. Nie całowałaś się tak naprawdę, póki nie pocałowałaś się ze mną. Przycisnęłam wargi do jego szyi, a potem wyszeptałam mu do ucha: – A ty nie całowałeś się nigdy tak naprawdę, póki nie pocałowałeś się ze mną. – Wierz mi, wiem – odszepnął. Po czym mój najdroższy, najdroższy chłopak pocałował mnie znowu.

Rozdział 21 Taisy Kiedy w przeddzień Święta Dziękczynienia odbierałam matkę z lotniska, ta popatrzyła na mnie i od razu wiedziała. – Och, moje dziecko kochane, postanowiłaś zostać, prawda? – Słucham? – zdziwiłam się. – Powiedziałam dziadkowi Pete’owi, że tak będzie. – Czyżby? Ruszyła swoim zwykłym energicznym krokiem do przodu, ciągnąc za sobą walizkę na kółkach. – Dziadek uważa, że powinnaś poczekać do wiosny z wystawieniem domu na sprzedaż, a ja się z nim zgadzam. Tej jesieni ciągle u nas pada, a żaden dom nie wygląda dobrze w deszczu. – Aha – powiedziałam. – Chociaż w kawiarni wpadłam na parę młodych ludzi, którzy zastanawiają się nad kupnem czegoś większego. – Tak? – Wzięłam ich numer, na wszelki wypadek. Próbowałam przejąć od niej rączkę walizki, ale nie zważając na mnie, maszerowała dalej. – Mamo. – W końcu lepszy wróbel w garści – stwierdziła radośnie. – Chociaż pewnie mądrzej będzie zaczekać, co powie pośrednik z agencji nieruchomości. – Mamo. – Oczywiście, Marcus mówi, że za Chiny nie zamieszkasz tak blisko Wilsona, ale on jak zawsze projektuje na ciebie stan własnego umysłu. Wprawdzie większość czasu i tak ma rację. Zawsze sądziłam, że to dlatego, że jesteście bliźniakami, że macie takie samo zdanie o wielu sprawach, nawet się nie naradzając. Czytałam niedawno fascynujący artykuł o bliźniakach... Zatrzymałam się gwałtownie. – Mamo! Odwróciła się, zdziwiona. – Co się stało? – zapytała. – Zapomniałaś czegoś przy bramie przylotów? – Posłuchaj siebie! – poprosiłam, wyrzucając w górę wolną rękę. – Nie możesz, ot tak, wysiąść z samolotu, oświadczyć, że sprzedaję dom, a potem od niechcenia przejść do innych tematów, jakby to było już uzgodnione. Skąd w ogóle pomysł, że zostaję? Nie zająknęłam się przy tobie słowem o przeprowadzce. Matka spojrzała na mnie ze zdumieniem. – Czyli się nie przeprowadzasz? Jęknęłam. – Proszę, po prostu odpowiedz. Wzruszyłam ramionami. – No, tak sobie pomyślałam na podstawie naszych rozmów telefonicznych i esemesów. Miałaś... jak to określić? Syntaksę osoby, która się zdecydowała. A kiedy cię teraz zobaczyłam, te twoje zaróżowione policzki i promienną twarz, jakich nie widziałam u ciebie od bardzo dawna, to już wiedziałam. Czy to Ben, czy Willow?

– Słucham? – zapytałam kompletnie skołowana. – Och, daj spokój, Taisy – rzuciła niecierpliwie. – Ogarnij się. Przecież niemożliwe, żeby ten twój wewnętrzny blask był zasługą Wilsona. A z tego, co mówiłaś, że twój stosunek do niego wreszcie zaczął ewoluować, zgaduję, że dla niego byś tu nie została. No więc chodzi o Bena czy o Willow? – Prujesz prosto do celu, co? – zauważyłam. – Przypominasz jeden z tych bombowców bezzałogowych. – No więc? – powiedziała matka. Czasami najlepiej po prostu ulec. – Oboje – przyznałam. – Tak jakby. Tym razem to ona zatrzymała się gwałtownie. Objęła mnie i przytuliła, po czym odsunęła się i świdrowała mnie wzrokiem. – Tylko tak jakby? Tak jakby o Bena czy tak jakby o Willow? Oczy mi zwilgotniały. – Z Willow miałyśmy trudny początek, ale tego się spodziewałam. Nie spodziewałam się natomiast, że co rusz będę znajdować w niej kolejne powody do miłości. Matka znów mnie przytuliła. – To cudownie, kochanie. Miałam nadzieję, że wy dwie kiedyś znajdziecie wspólny język. – Gdyby nie Wilson, może nigdy by do tego nie doszło – stwierdziłam. – Co jest... dziwne. – Mimo wszystko to wspaniale. A co z Benem? – Kocham go. – A kiedy ty go nie kochałaś? – Tak, wiem – przyznałam. – Ale kocham go lepiej niż przedtem. Nieustępliwiej. To znaczy bardziej nieustępliwie, jeżeli to się w ogóle stopniuje. – Starałaś się, jak mogłaś. Tyle że Wilson zawsze był tą przeciwstawną siłą natury w twoim życiu. Ale to już, mam nadzieję, przeszłość. – Teraz to ja jestem siłą natury – zauważyłam z uśmiechem. – Powiedziałam Benowi, że moja miłość do niego jest jak huragan. – Ben też cię kocha? – Tak – przyznałam. – Ale nie jest jeszcze gotowy samemu przed sobą to przyznać. – Ale wiesz, że cię kocha? Jesteś pewna? – Tak. Niecierpliwie cmoknęła językiem. – Więc na co on jeszcze czeka? Wasza rozłąka trwała siedemnaście lat. – Powiedział, że po tym, co mu zrobiłam, cisnął wszystko, co nas łączyło, w kąt i postanowił nigdy więcej tam nie zaglądać. – Och – westchnęła. – Nie miał innego wyjścia, jak przypuszczam. – Mamo, on nawet nie przeczytał moich listów. Ani jednego z tych dziesiątków listów, które mu wysłałam. – Hmmm – mruknęła ze zmarszczonymi brwiami. – Chyba przesadził z tą reakcją obronną. Czyli że obiecał sobie, że nigdy do ciebie nie wróci, i wciąż się tego trzyma? Po siedemnastu latach? – Pokłóciliśmy się – wyznałam smutno – Na ostro. – Rozumiem. – Od tamtej pory nie rozmawialiśmy, ale wczoraj wieczorem wysłałam mu esemesa,

w którym zaprosiłam go wraz z tatą, aby pomogli nam w przygotowaniach do Święta Dziękczynienia, no i oczywiście na jutrzejszy obiad. Napisałam, że to nie musi wcale znaczyć, że jesteśmy znowu razem. Że może to znaczyć wszystko, cokolwiek chce. – Jakże wspaniałomyślnie z twojej strony – szorstko stwierdziła matka. Wiedziałam, że przemawia przez nią troska, ale jej ton i tak mnie ubódł. – Wcale nie stawiam się w roli popychadła, mamo – oświadczyłam. – Przepraszam – powiedziała łagodniej. – Pragnę tylko, żebyś była szczęśliwa. – Ja też chcę być szczęśliwa. Chcę, żeby do mnie wrócił. I zrobię wszystko, co w mojej mocy. – Jesteś siłą natury, co? – Uśmiechnęła się. – Huragan Taisy – potwierdziłam. – No... – Uśmiechnęła się szerzej. – No co? – No to niech ten chłopak lepiej porządnie zabije okna deskami – skwitowała. * Wiedziałam, że albo przyjdzie dosyć wcześnie, albo wcale. Zagniewany czy nie, na pewno nie zwlekałby ani bawił się moim kosztem, wcale nie dlatego, że mnie kochał, lecz dlatego, że nie potraktowałby tak nikogo. To nie leżało po prostu w jego naturze. Napisałam mu, że zaczynamy o drugiej. Między drugą a piętnaście po upuściłam na podłogę cały karton mleka (na szczęście, tylko się odbił) i skaleczyłam się w kciuk nożem do mięsa, więc kiedy rozbrzmiał dzwonek do drzwi, krew właśnie lała mi się po ręce i nie mogłam otworzyć. Matka spojrzała na mnie znacząco. – Mogę? – Tak, proszę. Zupełnie tak samo jak w dniu, gdy odwiedziłam Świat Ogrodniczy Ransoma, pierwsze pojawiły się psy: Maleństwo biegł w podskokach, w wywalonym językiem, podczas gdy maleńki Posiaczek kroczył elegancko jak kucyk krokiem hiszpańskim. Z szaleńczym piskiem, o jaki nigdy nie posądziłabym swojej siostry, Willow zaczęła biegać za nimi, ku ich bezbrzeżnej radości. Później szedł pan Ransom, a potem Ben z bukietem kwiatów, który prawie całkiem zasłaniał mu twarz. Kiedy odłożył kwiaty na kuchenny stół, nasze spojrzenia się spotkały i, wzruszywszy ramionami, uśmiechnął się do mnie z zakłopotaniem, co mogło oznaczać zarówno „kocham cię całym sercem i duszą”, jak i „skoro pierwsi osadnicy i Indianie mogli ugotować wspólnie obiad, dwojgu starych przyjaciół też się może udać”. – Hej. – Zmarszczył lekko brwi. – Wszystko w porządku? – Tak myślę – odrzekłam. – Teraz, skoro Maleństwo i Posiaczek tu są. – Nie, chodziło mi o... – Skinął ręką na moją dłoń. – Ach, racja – powiedziałam. – Co byłoby bardziej romantyczne od powitania cię z ogromnym kawałkiem zakrwawionej gazy? Posłał mi jeden ze swoich uśmiechów jak zorza polarna. – Nic takiego nie przychodzi mi do głowy – przyznał. * W sumie było nas siedmioro – mama, Caro, Ben, pan Ransom, Willow, Luka i ja – lub dziewięcioro, jeśli liczyć z Maleństwem i Posiaczkiem, a oczywiście liczyliśmy się z nimi. Piekliśmy placek za plackiem. Dyniowy, jabłkowy, tartę dyniową na zimno, jabłecznik z karmelem, szarlotkę z kruszonką, tartę z orzechami pekanowymi, tartę czekoladową i tartę

gruszkowo-żurawinową. Moja matka i Caro pracowały nad kruchym ciastem, przy czym Caro wprawnie, bez pomocy szablonów, wycinała z niego koronkowe siateczki i listki. Pan Ransom robił farsze. Ben obierał, wycinał gniazda nasienne i kroił, a ja pomagałam mu w tym, gdy już przestałam krwawić. Wszyscy wokół nas dwojga rozmawiali; w gwarnej kuchni tylko Ben i ja się nie odzywaliśmy – ciche centrum wydarzeń. W innych okolicznościach brak rozmowy by mnie zaniepokoił, ale teraz zdawał się dziwnie naturalny – jakbyśmy po takim wybuchu emocji potrzebowali oddechu. Dobrze było mieć go po prostu obok siebie i patrzeć, jak jego ręce obierają jabłka. Willow nie próbowała nawet odkleić się od psów, szczebiocząc i przemawiając do nich jak do małych dzieci – jej godność i powściągliwość ulotniły się jak kamfora na widok ich czarnych lśniących nosków. Ona i Luka bawili się z nimi w domu i w ogrodzie. Kiedy Caro i ja wyjrzałyśmy przez okno, zobaczyłyśmy ich na jednej z ławek: Willow siedziała i rozmawiała, podczas gdy Luka leżał na plecach z głową na jej kolanach, a psy ułożyły się na nim, Maleństwo na piersi, a Posiaczek na brzuchu. – No, ładnie – stwierdziłam. – Pięknie – przyznała Caro. Tamtego ranka, zanim jeszcze ktokolwiek się zjawił, Caro oznajmiła: „Po prostu dobrze się bawcie, Wilsona zostawcie mnie” i teraz, podczas pieczenia ciast, od czasu do czasu znikała na piętrze, dokąd zanosiła mężowi jedzenie i picie. W pewnym momencie wyszłam na dwór i zadzwoniłam do Marcusa. – Powinieneś przyjechać już dzisiaj. Jest bardzo sympatycznie, a Wilson zaszył się w swoim pokoju jak niedźwiedź, który zapadł w zimowy sen. Zachowuje się tak, jakby go w ogóle nie było. – Tak, no cóż, nie przeginaj, bo mogę wcale nie przyjechać – burknął Marcus. Nie przejęłam się nadmiernie. Rozmowę, podczas której go zaprosiłam, zakończył tak samo, a godzinę później odebrałam telefon z najlepszego hotelu w mieście z wiadomością, że pan Marcus Cleary zarezerwował i wyraził gotowość zapłacenia za grupę pokoi dla siebie i reszty moich gości spoza miasta, w związku z czym obsługa hotelowa postanowiła zapytać, czy mam jakieś szczególne życzenia. Nie umknęło mojej uwadze, że w tym samym hotelu zatrzymaliśmy się podczas pamiętnego, poświątecznego pobytu siedemnaście lat temu. To był cały Marcus, szczodry i sarkastyczny równocześnie: tym jednym gestem mówił mi „Możesz na mnie liczyć, Taize” i „Żadna istota ludzka nie powinna być zmuszona do spania pod dachem Wilsona Cleary’ego”. – Ben tu jest – powiedziałam. – No to zaprowadź go na górę, niech się przywita z Wilsonem. To powinno wystarczyć, żeby wysiadła mu ta felerna pikawka, a wtedy rzeczywiście mielibyśmy za co być wdzięczni w Święto Dziękczynienia. – Fajnie, że wczuwasz się w świąteczny nastrój – zauważyłam. – Ale to dobrze z tym Benem. Od tej pory mogę udawać przed sobą, że to on był ukrytym motywem, dla którego tam pojechałaś. Dzięki temu bardziej będę cię lubił. – Sprawa z Benem wciąż jest nie do końca przesądzona, ale i tak bardzo mnie lubisz. Czy wspominałam, że jestem ci niezmiernie wdzięczna za to, że przyjeżdżasz? – Z tą wdzięcznością to nie przesadzaj. Wciąż mogę nie przyjechać. – Okay – powiedziałam. – Do zobaczenia jutro, Mako. – Do zobaczenia jutro, Taize. *

O czwartej po południu rozległ się dzwonek do drzwi. Willow pobiegła otworzyć z Posiaczkiem na rękach. Usłyszałam zgrzyt drzwi, usłyszałam, jak Willow mówi: „Dzień dobry, w czym mogę pomóc?”, a potem – o, szczęście niepojęte – usłyszałam śpiewny głos: „Och, co za twarz! Spójrz no tylko na siebie! Taka wysoka i gibka, ale pewnie nie może być inaczej, skoro masz na imię Willow. Och, a twoje włosy! Są jak chóry anielskie, kochanie”. Rzuciłam nóż do mięsa i wybiegłam do sieni, gdzie stała już, cała w futrach, wystrojona i jaśniejsza od słońca. – Trill! – Kochana! Uściskom nie było końca. – Ale myślałam, że nie możesz przyjechać. Co z wypadem na Hawaje z tym jak mu tam? – Skłamałam! – przyznała radośnie. – Rzuciłam tego jak mu tam tydzień temu. Chciałam ci zrobić niespodziankę. – Jestem teraz oficjalnie w stanie najwyższej szczęśliwości – oświadczyłam jej. Właśnie zobaczyła Bena. – Ach, witaj, przystojniaku! – zawołała. – Te same czerwone, spękane od wiatru wargi. Ten sam rybacki sweter i sztruksowe spodnie. Ben nie zrobił zdziwionej miny i nie zerknął nawet na swoje dżinsy i szarą bawełnianą bluzę, tylko uśmiechnął się szeroko. – Cześć, Trillium. Miło cię poznać – powiedział. Kiedy goście pojechali do hotelu czy też, jak Luka i pana Ransom, do domów, a my zostaliśmy we czworo, Ben, Willow, Caro i ja, aby skończyć sprzątanie, Willow podeszła do Bena, trzymając po jednym psie w zagięciu łokcia. – Nie chciałabym stawiać cię w niezręcznej sytuacji, ale ośmielę się zapytać, czy twoje psy mogłyby, proszę, spędzić noc tutaj? Z największą przyjemnością je ugościmy, a jutro rano i tak przyjdziesz pomagać w gotowaniu. Poza tym nie omieszkałam zauważyć, że przyniosłeś dla nich pojemnik z jedzeniem, żebym mogła je nakarmić, i mogą spać w moim pokoju. – Jakby były z nią w konszachtach, oba psy spojrzały z uwielbieniem na jej radosną twarz. – Albo jeżeli myślisz, że nie chciałyby tu zostać całą noc, czy mogłyby po prostu dotrzymać mi towarzystwa, podczas gdy ty będziesz z Taisy w domku basenowym? Byłoby mi niezwykle miło, ale zrozumiem, jeśli się nie zgodzisz. Ben przeniósł wzrok z Willow na psy, potem na mnie, na Caro i znów na Willow. – Ehmm, czują się tu znakomicie, ale czy jesteś pewna, że chcesz? Czasami, w środku nocy, zaczynają kopać na niby norki w pościeli, a są bardzo... bardzo wytrwałymi kopaczami. Robią to czasem strasznie długo. Wyraz twarzy Willow wskazywał, że całe życie czekała na to, by Maleństwo i Posiaczek obudzili ją, kopiąc norki w pościeli. – Słyszeliście, wy maleńkie, kosmate śliczności? – zaszczebiotała do nich. – Zostajecie! Zostajecie! Drugi raz będę kogoś nocować. – Dziękuję. – Caro objęła Bena swoimi smukłymi ramionami i mocno przytuliła. Ruszyliśmy do domku basenowego. – Kurczę, powinnaś zjawić się tutaj pierwszego dnia z parą szczeniąt – zauważył Ben. – Wtedy mogłabyś urabiać Willow jak glinę. Pociągnęłam nosem. – „Podczas gdy ty będziesz z Taisy w domku basenowym” w rzeczy samej – powiedziałam. – Słucham? – zapytał Ben. – Zdaje się, że właśnie staliśmy się świadkami podstępnej zmowy.

– Masz na myśli zmowę, żeby psy przenocowały tutaj? – Po części tak, ale podstęp przede wszystkim polegał na tym, żeby odwieść cię od myśli powrotu dziś w nocy do domu, i żebyśmy mogli spędzić trochę czasu tylko we dwoje. – Caro i Willow? – zdumiał się Ben. – Byłyby do czegoś takiego zdolne? Poczułam, że się rumienię, ale postarałam się utrzymać rzeczowy ton. – Willow jest zakochana i uważa, że wszyscy inni też powinni. Chociaż nie wykluczam, że stała się tylko nieświadomym niczego pionkiem w grze Caro, ponieważ trzeba ci wiedzieć, że Caro to stara manipulantka, która lubi kształtować losy innych ludzi. Wcale by mnie nie zdziwiło, gdyby okazało się, że to ona w ogóle nakłoniła Wilsona do zaproszenia mnie tutaj. – Serio? Sprawia wrażenie raczej rozkojarzonej. – Wytrawny z niej lalkarz. A my jesteśmy jej marionetkami. Na szczęście, jest miłym lalkarzem, któremu zależy wyłącznie na dobrze pojętym interesie samych marionetek. – I uważa, że byłoby w naszym dobrze pojętym interesie, gdybym spędził noc z tobą w domku basenowym – powiedział bardzo powoli Ben. – Brzmi posępnie i złowrogo, przyznaję. Myślę, że po prostu uznała, że mamy wiele tematów do rozmowy i że byłoby miło pogadać w spokoju i bez pośpiechu. – A co ty na to? – Myślę, że moglibyśmy pogadać, wypić po lampce wina, a potem obejrzeć Planetę Ziemię o tych dziwnych stworzeniach z głębin morskich. Oglądałeś już kiedyś ten odcinek? Ben się roześmiał. – Ostatnio nie. Ale jeśli występuje tam ośmiornica Grimopoteuthis, która wygląda jak słonik Dumbo, to jestem za. * Na ganku Ben złapał mnie za rękę, a ja zatrzymałam się i odwróciłam. – Wiedziałaś, że przyjdę – powiedział. – Prawda? – Tak. Nie byłam pewna, czy dzisiaj, ale wiedziałam, że kiedyś tak. – Skąd? Ostrożnie, jakby od zrobienia tego, jak należy, zależało moje życie, przesunęłam palcem po jego łuku jarzmowym. – Pamiętasz te kłótnie, które zdarzały nam się w czasach szkolnych? – Mieliśmy na koncie kilka niezłych awantur. – No więc zwykle ja miotałam się, wrzeszczałam i tupałam nogami, podczas gdy ty byłeś irytująco spokojny. – Nie powiedziałbym „irytująco spokojny”, tylko po prostu „spokojny”. – No to źle byś powiedział. Ale tak czy inaczej, kilka razy naprawdę się wściekłeś, a mówię o sytuacjach, kiedy oczy pałały ci ogniem i huczałeś na mnie, tak jak tamtego wieczoru w ogrodzie. I wiesz, co to wszystko miało ze sobą wspólnego? Czekałam, podczas gdy Ben się zastanawiał. Przyjemnie się na to patrzyło: jego oczy ożywione myślą, by potem nagle rozbłysnąć, gdy wreszcie zrozumiał. – Okay – powiedział nagle – wejdźmy do środka. – Przyznaj się. Powiedz, co naprawdę mocno cię wkurzało. – Naprawdę chcę obejrzeć tę ośmiornicę głębinową. Czekałam. Ben uniósł moją dłoń i przycisnął do niej wargi. – Najbardziej wkurzałem się wtedy, kiedy wiedziałem, że masz rację. Ujęłam jego twarz w dłonie, a nasz pocałunek nie miał w sobie nic nostalgicznego. Nie byliśmy szesnastoletnimi Benem i Taisy całującymi się pod drzewem nieopodal jego domu. Ten

pocałunek nie przywoływał przeszłości i nie był jej powtórzeniem. Był nowy. Bezprecedensowy. Przełomowy, choć nie zastanawiałam się nad tym, co to za przełom. Nie musiałam wiedzieć, co nasze bycie razem oznacza i dokąd zmierza. Rozmowa mogła poczekać. Ośmiornica głębinowa mogła poczekać. Od siedemnastu lat tęskniłam za tym, by dostać tego mężczyznę w swoje ręce. Ledwie weszliśmy w drzwi, gdy zaczęłam rozpinać jego koszulę. Ponieważ jednak jestem, jaka jestem, nie mogłam powstrzymać się przed wyjaśnieniem kilku spraw już na wstępie, co było idiotyczne, ponieważ pragnęłam tylko tego, by to, co się teraz działo, nigdy się nie skończyło. Pragnęłam czuć mięśnie jego nagich pleców przesuwające się niczym kontynenty pod moimi dłońmi, jego usta, które powoli zsuwały się dokładnie środkiem mojego ciała tak, że wszystkie końcówki nerwowe mrowiły, rozkosznie pobudzone, zwłaszcza te, których jeszcze nie dotknął, bo antycypacja tłumiła wszystko inne, zalewając niczym fala moją zdolność myślenia i mówienia, zagarniając je w głąb morza, aż pozostały mi tylko dwa słowa, a ja – zamiast pozwolić im uciec – w ostatniej chwili je pochwyciłam. – Ben, zaczekaj – powiedziałam. Natychmiast przerwał pieszczoty i oparł policzek o moją kość biodrową tak, że czułam jego przyspieszony oddech na skórze. – W porządku? – zapytał, kiedy trochę ochłonął. Wsunęłam palce w jego czuprynę. – Muszę ci coś powiedzieć. Czekałam, aż się ode mnie odsunie, ale tego nie zrobił. Przycisnął usta raz jeszcze do zagłębienia pod moim biodrem, a potem ani na chwilę nie zdejmując ze mnie rąk, przesunął się ku górze i położył głowę na poduszce koło mnie. – Powiedz. – Właśnie uświadomiłam sobie, że muszę ci wyjaśnić, co to dla mnie znaczy. – Taisy. – Pocałował mój bark i szyję, a potem wsparł głowę na łokciu tak, że jego twarz była wszystkim, co widziałam: Bena-niebo. – Pozwól, że najpierw ja powiem, co to moim zdaniem znaczy. – Dobrze, ale... Pocałował kącik moich ust. – Jeżeli to zrobimy, to będzie oznaczało, że nie będziesz w stanie mnie opuścić. Nie tylko dlatego, że pękłoby ci serce, ale dlatego, że nie będziesz w stanie tego zrobić. – Właśnie – przyznałam zdumiona jego niezwykłą domyślnością, choć pewnie nie powinnam się dziwić. Gdy chodziło o czytanie mi w myślach, Ben był prawie tak dobry jak moja matka i Marcus. – Wiem, że tak właśnie jest, wcale nie dlatego, że umiem czytać ci w myślach – powiedział – ale ze względu na to, co to znaczy dla mnie samego. Oczy zaszły mi łzami. – Ale skłamałam o nas i zakończyłam nasze małżeństwo, i odeszłam od ciebie. – A ja zrezygnowałem z ciebie, odepchnąłem od siebie nawet wspomnienia. Nigdy nie przeczytałem twoich listów i miałaś rację, kiedy zarzuciłaś mi okrucieństwo. Wszystko to było moim odpowiednikiem kłamstwa i odejścia. Wtedy uzmysłowiłam to sobie wyraźnie: w tym łóżku i w naszym życiu nie było miejsca na wyrzuty sumienia. Jeśli chcieliśmy wkroczyć od tego momentu we wspólną przyszłość, budzić się co rano w zachwycie, oboje musieliśmy pozbyć się poczucia winy. Czy mogło to być tak łatwe? Podniosłam wzrok na Bena, który był tu teraz ze mną po tylu latach. Same jego oczy kochały mnie tak jak nikt inny; sprawiały, że pragnęłam dać mu wszystko, czego by kiedykolwiek zechciał. Tak, pomyślałam, to może być takie łatwe.

– Jeśli chcemy, by nam się udało, nie ma innego sposobu: musimy przestać gniewać się jedno na drugie i na siebie samych za błędy, które kiedyś popełniliśmy – oznajmiłam. – Raz na zawsze. – Ja przestanę, jeśli ty przestaniesz. Przeturlałam się i położyłam na Benie, mojej prawdziwej miłości. Pocałowałam go. – Właśnie przestałam – powiedziałam. * Stół jadalniany Wilsona był długi i lśniący jak basen pływacki, lecz i tak okazał się za mały na wydarzenie, które mój brat ochrzcił mianem „Obiadu z Okazji Święta Dziękczynienia Rodziny Cleary w Celu Zakończenia Wszelkich Obiadów z Okazji Święta Dziękczynienia Rodziny Cleary, Jeśli Szczęście Nam Dopisze”, więc Ben i jego tata przynieśli dodatkowo stół z kuchni i zsunęli oba meble razem. Kiedy Caro i Trillium rozłożyły złocisty obrus, a na nim porcelanę, kryształy i srebra, a także umiejętnie porozkładały świeczniki i ozdoby, ledwo było widać, gdzie kończy się jeden stół, a zaczyna drugi. Przystanęłam, przyglądając się rozświetlonej jadalni, gdy podeszła Trillium i objęła mnie ramieniem. – Na moje oko, rodzinny obiad, jak się patrzy – stwierdziła. – Nie zwariowałam, że to robię? – spytałam. – Robisz to, bo jesteś taka, jaka jesteś, i tyle. – Pocałowała mnie w policzek. – Będzie dobrze. Głowa do góry. O piątej po południu zjawił się Marcus, świeżo ostrzyżony i odziany w dyniowopomarańczową kraciastą koszulę pod brązową marynarką. Zanim dołączyliśmy do reszty obecnych, odciągnęłam go na bok. – Wyglądasz świetnie – pochwaliłam go. – Jak z żurnala. Dzięki. – Nie dziękuj. Wyglądam świetnie zupełnie bez wysiłku. Czy wszyscy już są? – Jeszcze nie. Wilson na pewno wkroczy w ostatniej chwili, żeby zapewnić sobie wielkie wejście. – Przytuliłam go. – Willow bardzo się denerwuje przed spotkaniem z tobą. Bądź miły, dobrze? To w końcu twoja siostra. – Już i tak jest zbyt wiele sióstr – marudził, lecz chwilę wcześniej coś przemknęło mu po twarzy. Poprawił sobie mankiety marynarki, co zawsze oznaczało u niego jedno. Nie do wiary, Marcus też się denerwował. Kiedy wprowadziłam go do kuchni i wszyscy się z nim przywitali: Ben uścisnął mu dłoń, a Trillium pocałowała go prosto w usta tak jak zawsze, natomiast Willow jakby zapadła się pod ziemię. – Wymknęła się z Luką do ogrodu – wyjaśniła mi na ucho Caro. – Myślę, że potrzebuje chwili, żeby zebrać się na odwagę. Ale na pewno wróci. Po kilku minutach rzeczywiście się zjawiła: przemykała po obrzeżach pokoju, płochliwa niczym faun, zerkając ukradkiem na Marcusa, gdy myślała, że nikt nie patrzy. W pewnym momencie zaszła mnie od tyłu. – Wygląda jak ty – szepnęła. – Ma twoje włosy i brwi, i uśmiech. – Wszyscy nam to mówią – powiedziałam i ponieważ zdawała się nieco osamotniona, dodałam: – Do ciebie też jest trochę podobny. – Tak myślisz? Zdałam sobie sprawę, że to prawda, dopiero gdy to powiedziałam. Teraz jednak dostrzegałam podobieństwo. – Jesteście tak samo wysocy i szczupli. I macie bardziej pociągłą twarz niż ja. Zachowywali się tak płochliwie, że bezskutecznie starałam się przyłapać ich w sytuacji,

która pozwoliłaby mi ich sobie przedstawić. Ale później, gdy nalewałam wody do szklanek, Luka powiedział: „Proszę spojrzeć” i zaprowadził mnie do kuchni. Zobaczyłam, jak stoją w miejscu, gdzie znajdował się do niedawna stół, i rozmawiają – mój brat i moja siostra. Wciąż sprawiali wrażenie strasznie onieśmielonych; Willow trzymała ręce splecione za plecami jak pensjonarka z filmu, a Marcus nerwowo poprawiał mankiety, ale zawsze był to jakiś początek. Dwadzieścia po piątej Barbara zadzwoniła, że się spóźnią, bo utknęli w korku i poprosiła, żeby zaczynać bez nich. Za piętnaście szósta zaczęliśmy wykładać jedzenie na stół. O szóstej każdy kieliszek był napełniony, każda świeczka zapalona, piosenka Vince’a Guaraldiego A Charlie Brown Christmas wirowała cicho w powietrzu niczym płatki śniegu, a tymczasem Wilsona ani widu, ani słychu. – Przyjdzie – zapewniła Willow. – Obiecał mi, a nigdy nie łamie swoich obietnic. Teraz, gdy się nad tym zastanowiłam, zdałam sobie sprawę, że wobec mnie też nie złamał żadnej obietnicy, choćby dlatego, że jak daleko sięgałam pamięcią, żadnej obietnicy nigdy mi nie złożył. Nie podzieliłam się jednak swoją refleksją z Willow. Piętnaście po szóstej wszyscy udaliśmy się do jadalni i krążyliśmy z drinkami w dłoniach, podziwiając suto zastawiony stół, kiedy w drzwiach stanął Wilson. Biło od niego zdrowie i był ubrany tak nienagannie i elegancko jak zawsze. Właściwie miał pod brodą fular i wiedziałam, że Marcus z dziką radością będzie później się z tego naigrywał. W sali zaległa cisza spowodowana nie tyle czcią i szacunkiem, choć Wilson być może tak sądził, ile zbiorowym niepokojem o to, co teraz zrobić. Nawet Wilsona jakby na chwilę zamurowało i przyszło mi do głowy, że ani jedna osoba w jadalni, nawet jego najbliższa rodzina – oczywiście ta druga najbliższa rodzina – nie cieszy się na jego widok bez żadnych zastrzeżeń czy obaw. Wtedy Luka, niech go Bóg błogosławi, zostawił Willow i swoimi długimi nogami przemierzył salę i wyciągnął rękę do Wilsona. – Dzień dobry, doktorze Cleary – powiedział. – Jestem Luka Bailey-Song, przyjaciel Willow. Przez pełną niepewności chwilę Wilson tylko na niego patrzył, a ja z całego serca współczułam Willow, która złożyła dłonie pod brodą, jakby się modliła, potem zaś Wilson uścisnął Luce rękę. – No, wysoki z ciebie chłopak, co? – przemówił burkliwie. – I wciąż rosnę. – Uśmiech Luki rozbroiłby niedźwiedzia grizzly, ale Wilson pozostał niewzruszony, a jego kamienna twarz przypominała granitową maskę. Niektórzy z gości, włącznie z Benem, drgnęli, odstawili kieliszki i niepewnie ruszyli w stronę pana domu, lecz zanim zdążyli ustawić się w kolejkę, Caro podpłynęła do Wilsona ze świetlistym wdziękiem i wzięła go za rękę. – Czy zaprosimy wszystkich do stołu, kochanie? – zaproponowała. – Obiad jest gotowy. Wilson złagodniał na chwilę, gdy spojrzał na żonę, po czym z królewską niedbałością wzruszył ramionami. – Jak sobie życzysz, Caro – odrzekł. Usiedliśmy. Mimo że nie przepadałam za wyznaczaniem miejsc dla gości za pomocą karteczek z imionami czy nazwiskami, gdy dowiedzieliśmy się o spóźnieniu Barbary i jej męża George’a, umówiliśmy się, że usiądziemy tak, by dwa puste krzesła jak najmniej rzucały się w oczy. Zadbałam jednak o to, by zatrzymać Bena obok siebie, zarówno po to, by móc położyć rękę na jego kolanie pod stołem, jak i dlatego, że dostrzegłam błysk czystej nienawiści w oczach Wilsona, gdy odnotował jego obecność, i pragnęłam go osłonić przed atakiem, który był nieunikniony. Przez te lata prawie zapomniałam, że Wilson nie spieszył się nigdy z wybuchami gniewu.

Gdy chodziło o złość, potrafił być cierpliwy i czekać na odpowiedni moment. Teraz zaś siedział w głowie stołu nieruchomo niczym jeden z posągów Moai na Wyspie Wielkanocnej, nie tknął jedzenia i tylko jego oczy przesuwały się z boku na bok, gdy przyglądał się nam wszystkim. Ku mojej niepomiernej uldze, goście rozmawiali i jedli tak, jak gdyby nie zauważali gniewnego milczenia gospodarza. Kiedy zdążyliśmy podjeść, a Luka nawet jadł już dokładkę, Wilson zastukał nożem w swoją szklankę z wodą, poczekał, aż gwar ucichnie, po czym przemówił z werwą i krzywym uśmiechem na ustach. – Dziękuję za uwagę. Na wszystkich proszonych obiadach z wyjątkiem tych najmniej oficjalnych przyjęło się, że gospodarz wstaje przed rozpoczęciem posiłku i wypowiada kilka słów powitania i podziękowań dla gości za przybycie. Ja zaś tego nie uczyniłem, więc obawiam się, iż uznaliście mnie za gbura. W związku z tym w trosce o zachowanie reputacji osoby dbałej o dobre obyczaje i maniery, pragnę stwierdzić, iż nie ja jestem gospodarzem tego przyjęcia. Pokiwał energicznie głową. – Zaprawdę! – dodał, jak gdyby ktokolwiek powątpiewał w jego słowa. – W rzeczy samej! Twarz Willow przy drugim końcu stołu zrobiła się trupio blada. Wargi jej drżały. „Niech cię diabli, Wilson!”. – Pomimo iż jest to mój dom i siedzę tu u szczytu stołu, nikogo z was nie zaprosiłem. Gwoli ścisłości, nie pragnąłbym dzielić świątecznej strawy z nikim z was oprócz mojej żony i córki, Willow. Przeszył mnie spojrzeniem ostrym niczym brzytwa. – Jeżeli ktokolwiek uchyla się tu od swoich obowiązków, musi to być Eustacia, ponieważ jestem przekonany, iż to ona ułożyła tę, jakże nieprawdopodobną, listę gości. Gdy tylko zaczął mówić, Ben złapał mnie pod stołem za rękę, chociaż jednak zawsze byłam wdzięczna za jego dotyk, nie potrzebowałam w tej chwili moralnego wsparcia. – Rzeczywiście – przyznałam po prostu. A potem głosem czystym jak dzwon przyłączyła się Willow. – Ja też. A potem Caro, bardzo cicho. – I ja. Zobaczyłam, jak Marcus gwałtownie uniósł głowę i spojrzał najpierw na jedną, a potem na drugą ze szczerym podziwem, ale Wilson nie dał po sobie poznać, że w ogóle je usłyszał. Przez cały czas nie spuszczał wzroku ze mnie. – Wyraziłeś zgodę, abyśmy urządziły to przyjęcie wedle naszej woli – odparłam. – Zapomniałeś? – Przystałem na prośbę Willow o zorganizowaniu spotkania rodzinnego. Najwyraźniej jednak mamy tu do czynienia z czymś zgoła innym. – Przeciwnie – zaprotestowałam. – To jest spotkanie rodzinne. Nie powinno cię chyba dziwić, że moje pojęcie rodziny jest szersze niż twoje, Wilsonie, choćby dlatego, że twoje jest tak zawężone, że nie obejmuje nawet dwojga rodzonych dzieci. – Czas skończyć z udawaniem – przemówił – że tej farsie przyświecał jakikolwiek inny cel niż wykreowanie sytuacji, w której poczułbym się... no właśnie jak? Zawstydzony, pognębiony? – Bo przecież wszystko zawsze musi się obracać wokół ciebie, Wilson – rzucił Marcus. – Nie, tatusiu! – zawołała Willow. – Absolutnie nie miałyśmy takiego zamiaru! Wilson uśmiechnął się do niej. – Nie ty, najdroższa.

– Żadna z nas! Chciałam tylko jednego: żeby zebrali się tu wszyscy ci, którzy tu są. Zlekceważywszy ją, Wilson zwrócił się znowu do mnie. – Powiedz mi, a człowiek obok ciebie... – Machnął ręką w kierunku Bena, nie raczywszy zaszczycić go nawet spojrzeniem. – Jakie jest jego miejsce w twoim życiu? – Trwałe – oznajmił Ben. Dopiero teraz twarz Wilsona zaczęła czerwienić się z niepokojącą prędkością. Wyglądało to tak, jak na filmie ukazującym w przyspieszonym tempie proces dojrzewania truskawki. Powoli podniósł się z krzesła. – W takim razie, Eustacio, nie jesteś już mile widziana w życiu mojej córki. Willow zerwała się na równe nogi. – Owszem, jest! Mile widzianą przeze mnie! – Popatrzyła na mnie błagalnie. – Chociaż przecież nie potrzebujesz żadnego zaproszenia. – Wiem, kochanie – zapewniłam. – Nie przejmuj się. – Ona jest moją siostrą – oznajmiła z zapałem Willow. – Powinna być obecna w moim życiu. W tej nieodpowiedniej – a może, w zależności od punktu widzenia, nader odpowiedniej – chwili zabrzęczał dzwonek do drzwi. Caro rzuciła mi spłoszone spojrzenie i już miałam wstać, gdy Willow oznajmiła: „Nie, ja otworzę”, po czym wybiegła z pokoju. Wszyscy, włącznie z Wilsonem, odprowadziliśmy ją wzrokiem jak zahipnotyzowani. Podczas rozmowy z Wilsonem udało mi się zachować spokój, ale teraz serce waliło mi jak młotem. Usłyszałam głosy i trzask zamykanej szafy w przedpokoju, a potem Willow z determinacją wypisaną na twarzy, wprowadziła do jadalni Barbarę i jej męża George’a. Nie sposób było nie zauważyć Wilsona, który stał we władczej pozie na końcu ogromnego stołu, a gdy Barbara go spostrzegła, w jednej chwili znieruchomiała, jak gdyby zmieniła się w bryłę lodu, by w chwilę później odtajać tak, że rysy jej twarzy, cała jej szykownie kanciasta postać, nabrały niesamowitej łagodności. – Och, Wilson – powiedziała z czułością. – Och, poznałabym cię wszędzie. Caro zawczasu uspokoiła mnie, że według lekarzy Wilson ma serce jak dzwon, lecz na sekundę pobladł tak gwałtownie, że nawet moje serce przestało bić. Wilson nie tylko zbladł, lecz na kilka wstrząsających sekund zdawało się, jakby zatrząsł się w posadach, jak gdyby każdy z atomów, z których składało się jego ciało, został wytrącony ze swojego miejsca, lecz musiało mi się to tylko przywidzieć, ponieważ nie usiadłszy ani nawet nie oparłszy się ręką o stół, nagle znowu przybrał postać określonego ciała stałego. Nie wrzasnął, ale też się nie rozczulił. – Musisz wyjść, Barbaro, i nigdy tu nie wracać – przemówił niewzruszonym głosem. – Nie przynależysz do nas. – Ależ przynależy! – zawołała Willow. – To moja ciocia. Tatusiu, ona jest twoją siostrą! – Nie mam siostry – odrzekł Wilson. W tym momencie twarz Barbary wykrzywiła się boleśnie, a jedna z jej wspaniałych dłoni zakryła usta. George wziął ją w objęcia. – Nie znam cię. Wynoś się stąd – rozkazał Wilson, machając ręką w kierunku drzwi. – Wynocha. Barbara zaniosła się płaczem, jej dźwięczny głos zrobił się szorstki i urywany. – Nikt tak naprawdę nie wierzył, że zrobiłeś to specjalnie. Kochałeś Archiego. – Co? – stęknął Wilson. W tym momencie Caro poderwała się od stołu. – Nie! – Podbiegła do Wilsona i takim samym opiekuńczym gestem, który wykonał przed chwilą George, wzięła go w objęcia. – Byłeś tylko dzieckiem, Wilsonie. Byłeś bez winy.

Wszystko w pokoju zadawało się teraz poruszać w zwolnionym tempie. Goście wymieniali się spojrzeniami, przyciskali serwetki do ust, patrzyli na Wilsona lub nie wiedzieli, gdzie podziać oczy, byle na niego nie patrzeć. Tymczasem Wilson mechanicznie kręcił głową, jakby powtarzał „nie”, „nie”, „nie”. – Kochałeś go! – zawołała Barbara, otwierając do brata ramiona. – Tylko to jest ważne. Boże, wszystko to, całe zerwanie było tak niepotrzebne, tyle straciliśmy przez nie czasu. Byłeś dzieckiem i kochałeś Archiego. Nawet nasz sukinsyn ojciec rozumiał to w głębi duszy. – Jak śmiesz wspominać o tym tutaj, w moim domu – wykrztusił Wilson. – Wynoś się. – Idziemy na górę – zwróciła się do męża Caro, odsuwając krzesło, żeby mógł odejść od stołu. Kiedy to zrobił, chwyciła go oburącz za ramię i ruszyli we dwoje w stronę schodów. Barbara zbliżyła się do Wilsona i odetchnęła głęboko kilka razy, próbując się uspokoić. – Zaczekaj – powiedziała. – Proszę. – Nie – zaprotestowała Caro. – Nie teraz. O dziwo jednak Wilson zatrzymał się i zaczekał. Barbara otarła oczy. – Czas sobie wybaczyć, Wilsonie – przemówiła smutno i bardzo łagodnie. – Dawno już powinniśmy zapomnieć o cierpieniu. Jakże za tobą tęskniłam. – Pochyliła się tak, że jej twarz znalazła się zaledwie kilka centymetrów od twarzy brata. – Już czas – powtórzyła, a potem dodała: – Nasz ojciec był brutalem i sadystą. Skazał cię na niewybaczalne cierpienie. Nie zabiłeś Archiego, Wilsonie. On po prostu umarł. Wiem, że nie chciałeś jego śmierci. * Po tym, jak Wilson i Caro zniknęli na piętrze; po tym, jak Barbara przytuliła mnie i Willow, a później razem z George’em opuścili po cichu biesiadników; po tym, jak Willow i ja krzątałyśmy się przy stole, serwując desery pozostałym gościom, którzy z podziwu godnym hartem i pogodą ducha jedli i rozmawiali, starannie omijając temat Barbary i jej wstrząsających rewelacji; po tym, gdy wycałowałam na pożegnanie wszystkich z wyjątkiem Marcusa, a goście wrócili do swoich domów lub pokoi hotelowych, właśnie gdy Willow, brat i ja kończyliśmy sprzątać kuchnię, zeszła do nas Caro. – Ojciec chciałby z wami pomówić – powiedziała. – Za dziesięć minut. W salonie. Marcus zmywał naczynia, a ja je wycierałam. Przy szumie wody z kranu pochylił się do mnie. – Nie może po prostu zejść do nas i powiedzieć, kogo zamordował – zauważył. – Musi zwoływać audiencję. „Za dziesięć minut”. „W salonie”. Myślisz, że powinienem założyć znowu marynarkę? Uśmiechnęłam się. – Może. Ale przynajmniej porozmawia z nami osobiście, a nie przez posłańca. – Dźgnęłam go palcem między żebra. – Zachowuj się. Ze względu na Willow. – A kiedy to niby się nie zachowywałem? Kiedy z powagą weszliśmy po kolei do salonu, Wilson już na nas czekał i rzeczywiście, rozparty w dużym obitym w aksamit fotelu, odziany w czerwony satynowy szlafrok, ze stojącą na warcie u swego boku Caro, wyglądał iście po królewsku. Ledwo powstrzymałam się przed dygnięciem. Później jednak zwróciłam uwagę na jego twarz, która wyglądała jakoś inaczej, na bardziej otwartą, a zarazem na bardzo, bardzo zmęczoną. Wyczerpanie – a może natężenie emocji – naciągało skórę wokół jego ust, wprawiając je w drżenie. Był słaby, podatny na zranienie. I chociaż w jakiejś mierze całe życie czekałam na to, by go takim zobaczyć, widok okazał się bolesny. „Uśmiechnij się pogardliwie” – pomyślałam. „Skrzyw się, bądź władczy

i nienawistny”. I natychmiast gdy zebraliśmy się przed nim, jakby czytał w moich myślach, wyprężył plecy tak, jak to tylko możliwe bez wstawania, i kiwnął głową do każdego z nas po kolei gestem tak królewskim, jak należałoby oczekiwać. Potem zaś przemówił. – Jak ujął to kiedyś Rudyard Kipling: „Nigdy nie oglądaj się za siebie, bo możesz zlecieć ze schodów”. I miałem do tej pory nadzieję, że nigdy nie będę do tego zmuszony. Byłem kiedyś dzieckiem. Tak jak u Kiplinga, tak i moje dzieciństwo nie było zbyt szczęśliwe. I tak jak Kipling wzniosłem się ponad to i wykułem swój własny los. Ale ze względu na dzisiejsze wydarzenia... Willow drgnęła, wstrząsana wyrzutami sumienia, i otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, lecz Wilson powstrzymał ją najłagodniejszym z uśmiechów. – Nie zamierzam tu miotać żadnych oskarżeń. Nie martw się, moje dziecko. Ze względu na melodramat, który się dziś wieczorem rozegrał – kontynuował – zostałem zmuszony do spojrzenia wstecz, choćby po to, by wyjaśnić niedomówienia. Nie oczekuję współczucia ani zrozumienia. Bo niby czemu? – O, przynajmniej pozwolił sobie na wyższość i drwinę. – Pragnę jednak, jak to się mówi, rozwiać możliwe nieporozumienia i zapewne też uspokoić swoją córkę Willow. Słysząc to, Marcus zacisnął mocno wargi i wiedziałam, że nienawidzi teraz Wilsona za to, że ten martwi się tylko spokojem ducha Willow, a nie moim, ale mnie osobiście w ogóle to nie obeszło. Chciałam, żeby wreszcie opowiedział tę przeklętą historię. – Nie byłem chłopcem lubianym, ale też wcale mnie to nie uwierało. Rówieśnicy patrzyli na mnie z politowaniem, jak to głupcy odnoszą się do wszystkiego, co przekracza ich zdolności pojmowania. Ojciec mnie nienawidził. Będę tylko i wyłącznie szczery, gdy powiem, że przewyższałem go intelektualnie w stopniu wprost druzgocącym, za co nienawidził mnie z całej duszy. Właściwie zżerała go zazdrość, w związku z czym poniżał mnie na każdym kroku. A raczej starał się mnie poniżyć. Jego zdanie obchodziło mnie znacznie mniej niż zeszłoroczny śnieg, a własny umysł był dla mnie największą pociechą i najlepszym towarzystwem, o jakim mogłem marzyć. Zawiesił głos, a ja nie mogłam się powstrzymać. – A co z twoją siostrą? – zapytałam. – Co z Barbarą? Wilson łypnął na mnie z irytacją, po czym wzruszył ramionami. – Dzieliły nas lata, była zaledwie dzieckiem. Nie stanowiła w moim życiu ważnego punktu odniesienia. Przypomniała mi się Barbara, jej zabawy równoległe, rysunki i siostrzane uwielbienie i serce ścisnęło mi się z bólu na myśl o małej dziewczynce, którą kiedyś była. – Mimo wszystko jednak byłem ludzkim dzieckiem i wbrew sobie jakąś cząstką duszy pragnąłem towarzystwa, co prowadzi mnie do... – Wilson westchnął ciężko. – Do Archiego, mojego psa. „Ożeż, na litość boską, pies?!”. Wiedziałam, że gdybym zerknęła teraz w kierunku Marcusa, oboje parsknęlibyśmy głośnym śmiechem, dlatego wpatrywałam się uparcie w Wilsona. Wtedy znowu spostrzegłam to drżenie w obwisłych fałdach skóry dokoła ust i nagle myśl o psie, psie Wilsona, przestała mnie śmieszyć. Wilson odchrząknął. – Ktoś porzucił go w sąsiedztwie, kiedy był za mały, żeby przeżyć bez matki, a ja go znalazłem. Ojciec pozwolił mi go zatrzymać, głównie dlatego że ubłagała go Barbara. Tak więc karmiłem Archiego z butelki ze smoczkiem aż do czasu, gdy podrósł na tyle, by przyjmować stały pokarm. Był maleńkim pieskiem, ważył niespełna dwa kilogramy, mieszańcem, ale w największym stopniu przypominał chihuahuę. Miał czarno-białe umaszczenie i wielkie trójkątne uszy.

Kiedy usłyszałam ten opis, gardło mi się ścisnęło i nagle przypomniałam sobie głos Bena: „Kto był pierwszą osobą kochaną przez ciebie bezwarunkowo, bez wysiłku?”. Właśnie zrozumiałam, że zadał właściwe pytanie. – Ze względu na drobną budowę Archie był bardziej narażony na rozmaite niebezpieczeństwa niż większość psów, dlatego zaangażowałem całą swoją inteligencję, by utrzymać go przy życiu i w dobrym zdrowiu. Jako dziewięciolatek przymocowałem sprężyny do wszystkich drzwi w domu, żeby żadne nie zatrzasnęły się przypadkiem na Archiem. Ponieważ jego gardło było tak wąskie, wyrzuciłem jego obrożę i w zamian z kawałków starej zamszowej skóry i sprzączek zakupionych u szewca uszyłem uprząż. Na paliku ogrodzenia za domem zatknąłem plastikową sowę, by odstraszać jastrzębie. I zbadałem, jakie pokarmy mogą okazać się dla psów niebezpieczne. Wilson znów zawiesił głos, a Caro pochyliła się i pocałowała go w czubek głowy. Odszukał jej rękę, spoczywającą na oparciu fotela, i uścisnął ją przelotnie. – Zdołałem skłonić matkę, żeby nie przechowywała w domu winogron i rodzynek. Kiedy jednak przyszło do czekolady, ojciec stanowczo się sprzeciwił. Uwielbiał ciemną czekoladę na długo, zanim stało się to modne i trzymał tabliczki gorzkiej czekolady w szafce z przyprawami. Tak więc w siódmej klasie wpadłem na pomysł, żeby uodpornić Archiego na czekoladę. Znowu odchrząknął. – Karmiłem go drobnymi kawałkami czekolady, najpierw po jednym co trzy dni i stopniowo zwiększałem dawki, prowadziłem też skrupulatne notatki, jeśli chodzi o ilość podanej czekolady i reakcje psa. Zeszyt z tabelami trzymałem pod kluczem w szufladzie biurka. Sam pomysł był dobry, ale wątpię, by okazał się skuteczny. Pominę szczegóły, dość powiedzieć, że czekolada zawiera metylowane pochodne ksantyny, stymulanty, na które psy są znacznie bardziej wrażliwe niż ludzie. Stymulanty te tłumią działanie enzymu, który rozkłada substancję zwaną cyklicznym adenozynomonofosforanem, który reguluje przemianę materii. Wysokie dawki u psów mogą prowadzić do utraty przytomności, arytmii serca, a nawet zgonu. Przy słowie „zgon” Willow zakryła dłońmi usta. Miałam ochotę objąć ją ramieniem, ale siedziała za daleko. – Nie dane mi jednak było przekonać się, czy mój plan jest sensowny, czy nie, ponieważ popełniłem błąd. Caro zsunęła rękę z oparcia na bark Wilsona, a on ujął jej dłoń. Zauważyłam, że Caro zaczęła bezgłośnie płakać. – Pewnego dnia wróciłem do domu i zobaczyłem na podłodze swojego pokoju rozerwaną dwukilogramową torbę kawałków czekolady. Żaden kawałek czekolady się nie ostał. – Och, tatusiu – powiedziała Willow i się rozpłakała. Zastanawiałam się, czy myśli tak samo jak ja, a mogłam być tego pewna, o Posiaczku i Maleństwie. Wilson nie spojrzał na nią, wpatrywał się tylko w pustą przestrzeń. – Gdyby Archie nie był tak mały, czekolada zaszkodziłaby mu, ale nie wywołałaby zatrzymania akcji serca. Znalazłem go leżącego bezwładnie pod fotelem ojca, już nie żył. Wilson spuścił głowę. – Byłem wyjątkowo sumiennym młodym człowiekiem, ale też dzieckiem, a dzieci popełniają błędy. Po prostu zapomniałem schować torbę z czekoladą do szafki. Osądziłem siebie bardzo surowo. Podniósł wzrok, tym razem na Willow. – Byłem zrozpaczony i przepełniał mnie wstyd, dlatego wziąłem Archiego, włożyłem go do pudełka i zakopałem pod drzewem za domem, a rodzicom powiedziałem, że ktoś go ukradł. Powiedziałem im, że na parę minut zostawiłem psa na zagrodzonym podwórku, a po powrocie

zastałem zamkniętą furtkę, lecz Archie zniknął. Barkami Willow wstrząsały łkania. – Przecież nie chciałeś – wykrztusiła. Wilson pokręcił głową. – Nie, nie chciałem. Ale nie powinienem kłamać. Powinienem stawić czoło temu, co zrobiłem, ale nie nawykłem do popełniania błędów. Nienawidziłem ich popełniać. Przypuszczam, że za pomocą kłamstwa pragnąłem zetrzeć swój błąd. W każdym razie, nie spodziewałem się tego, co nastąpiło później. Barbara rozpowiedziała wszem wobec, że ktoś ukradł Archiego. Jak mówiłem, ja nie byłem zbyt lubiany, ale Archiego lubili wszyscy. Był maleńki, a widzicie, ludzie uwielbiają małe zwierzątka. Poza tym w chłody nosił ubranko, a gdy wyprowadzałem go na spacer, okoliczne dzieci lgnęły do niego jak opiłki żelaza do magnesu. Nuta dumy w głosie Wilsona była wzruszająca. – Więc całe sąsiedztwo zaangażowało się w poszukiwania, ludzie roznosili i rozwieszali ulotki ze zdjęciem Archiego po mieście. Dzieci przynosiły je do szkoły i rozdawały innym. W miejscowej gazecie wydrukowano nawet artykulik ze starym zdjęciem, na którym trzymałem Archiego na rękach. – Więc nie było odwrotu – powiedział Marcus. Wilson wcale nie zareagował agresją. – Nie. To było jak wirujący bąk, który wymknął się spoza kontroli, tak że nawet gdybym chciał przyznać się komuś do tego, co wydarzyło się naprawdę, tobym nie mógł. Naprawdę bym nie mógł, jestem o tym przekonany. Ale potem, jakiś tydzień po śmierci Archiego, spadł rzęsisty deszcz, który podmył miejsce jego pochówku, ziemia się zapadła. Mnie to umknęło, ale ojciec musiał zwrócić na to uwagę, bo pewnego dnia, kiedy byłem w szkole, czy z ciekawości, czy też dlatego, że wszystkiego się domyślał, rozkopał dołek, znalazł pudełko z Archiem i odkrył moje kłamstwo. Twarz Wilsona przybrała hardy wyraz. – Położył pudełko na kuchennym blacie, żebym znalazł je po powrocie do domu. Pudełko z moim martwym psem w środku. – To podłe – zauważyłam. – Paskudne. – W rzeczy samej – zgodził się Wilson. Wyglądał teraz jak wcielenie nienawistnej odrazy, z drapieżnym uśmiechem wykrzywiającym wargi. Wszelki żal gdzieś wyparował. – A ponieważ mój ojciec był zawistnym, żałosnym człowieczkiem, postawił sobie za cel, by upokorzyć mnie publicznie. Kazał mi chodzić od sąsiada do sąsiada i stał za moimi plecami, podczas gdy ja spowiadałem się z tego, co uczyniłem. – Och, nie! – wykrzyknęła Willow. – Ojciec zostawiał mnie przed drzwiami, sam naciskał dzwonek, po czym stawał lekko z boku. – Wilson uśmiechnął się z goryczą. – Nie z tyłu, ponieważ wtedy nie widziałby mojej twarzy. A pragnął obserwować. – Boże – wymamrotałam. – Na początku kilka razy uciekałem od niego wzrokiem. Recytowałem swoją historię oszustwa i skruchy, podczas gdy ludzie, do których mówiłem, krzywili się z zażenowania lub w niektórych wypadkach złościli się i mnie przeklinali. Wiele razy zatrzaśnięto mi drzwi przed nosem. Ale w końcu dotarliśmy do domu sąsiadki, która w przeszłości okazywała mi dobroć i szczególnie lubiła Archiego, i nie byłem w stanie znieść współczucia w jej oczach, więc mój zabłąkany wzrok padł na twarz ojca. Wilson roześmiał się zgrzytliwie. – Nigdy w życiu nie widziałem u niego takiego przejęcia, tak odartej z wszelkich

pozorów, nagiej przyjemności. On się pławił w moim poniżeniu, rozsmakowywał się w każdej sekundzie. Znakomicie się bawił. I wtedy zrozumiałem z przeraźliwą jasnością, że ten człowiek nienawidzi mnie jak niczego innego na ziemi. Wiedziałem więc odtąd, że póki będzie miał nade mną władzę, będzie używał jej tylko po to, by próbować mnie zniszczyć. Wilson prychnął z obrzydzeniem. – Brzmi to melodramatycznie, niczym w podrzędnej sztuce teatralnej, ale tak się składa, że jest to również prawda. W dodatku, gdy następnym razem poszedłem do szkoły, zjawił się ojciec i podczas porannego apelu kazał mi stanąć przed wszystkimi i przyznać się do tego, co zrobiłem. W lokalnej gazecie ukazał się kolejny artykuł, o miejscowym chłopcu, który zabił swojego psa, a później wszystkich okłamał. „Nic dziwnego” – pomyślałam. „Nic dziwnego, że Wilson odciął się od tego sadystycznego potwora i całego miasteczka. Ale biedna Barbara”. – Przecież zrobiłeś to z miłości! – zawołała Willow. Wilson uśmiechnął się ironicznie. – Jakże chętnie wszyscy ten fakt przeoczyli. Dzieci syczały „morderca szczeniąt”, gdy mijały mnie na szkolnych korytarzach. Raz ktoś napisał te słowa kredą na chodniku przed moim domem. – Ale Barbara tego nie przeoczyła – zauważyłam. – Wiedziała, jaka jest prawda. Wilson trochę złagodniał. – Przypuszczam, że tak. W każdym razie, nigdy otwarcie mnie o nic nie winiła. Tak czy inaczej, opuściłem ten dom i wszystkich tych ludzi tak szybko, jak tylko mogłem. Z dużym powodzeniem, mogę dodać. Wzniosłem się ponad szary zmrok swego dzieciństwa. Wyszedłem obronną ręką, bez zadraśnięcia. Zatriumfowałem. Naprawdę tak myślał. Myślał, że wyszedł nawet bez zadraśnięcia. Wilson, ze swoim felernym sercem, dwojgiem odepchniętych dzieci i swoją najdroższą drugą córką, którą właściwie zamknął w klatce, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Po prostu mnie zatkało. I ten człowiek uważał, że zatriumfował. – Myślę, że na dzisiaj już dość – oznajmiła stanowczo Caro. – To był długi dzień pełen wrażeń. Poczekała, aż Wilson dźwignął się na nogi, i wzięła go w objęcia, a on na to pozwolił, na naszych oczach. Spostrzegłam, jak Marcus odwraca wzrok. – No tak, jego stary był potworem, ale to nie rozgrzesza go z tych wszystkich lat, gdy nie angażował się, odpychał od siebie ludzi i był gównianym ojcem – powiedział, kiedy wyszli. – Marcus – upomniałam go, zerkając z niepokojem na Willow. – W porządku – zapewniła wątłym głosem. Wyglądała na wycieńczoną, głębokie cienie kładły się jej pod oczami i na policzkach. Siedzieliśmy w milczeniu, póki nie wróciła Caro. Usiadła obok córki i objęła ją, a Willow wtuliła się w nią z miłością. – To teraz wiecie – powiedziała Caro, spoglądając na mnie i Marcusa. – Tak, wiemy – przyznałam. – I współczuję całym sercem temu chłopcu, którym Wilson kiedyś był. Ale Marcus ma rację. Wilson został skrzywdzony przez ojca, który był sukinsynem, ale to nie wyjaśnia jeszcze tego, kim Wilson się stał. To po prostu za mało. Nie olewa się i nie traktuje ozięble własnej rodziny z powodu czegoś, co wydarzyło się dawno temu. – Ale może dla niego to się nigdy nie skończyło – zauważyła Willow, odsuwając się od matki. – Bo nigdy o tym nikomu nie powiedział. Jeżeli nie podzielisz się tym, co najgorszego zrobiłaś w swoim życiu, z żadną osobą, jeśli po prostu nosisz w sobie tę tajemnicę, to nawet lata później staje ona między tobą a wszystkimi, z którymi się spotykasz.

Willow spojrzała mi prosto w oczy i pojęłam, że myśli o panu Insleyu. – Nie jestem pewien, czy mnie to przekonuje – stwierdził Marcus. – Ludzie na całym świecie radzą sobie ze znacznie gorszymi przeżyciami. Z wojnami. Z biciem. – Ja też nie wiem tego na pewno – przyznała Caro. – Wiem jednak, że opowiedział mi o tym w dniu, gdy usłyszał, że jestem w ciąży z Willow, a później stał mi się bliższy. A kiedy się urodziła, pozwolił sobie ją kochać. Zawsze bardzo ją kochał, nie idealnie, rzecz jasna, ale bardzo mocno. – Ale nie nas – powiedziałam. Nie chciałam, żeby to zabrzmiało małostkowo, zwłaszcza że nie odczuwałam z tego powodu specjalnego gniewu, ale ten wieczór był wieczorem prawdy. – Mogę uwierzyć, że opowiedzenie tej historii pozwoliło Wilsonowi pokochać Willow i cieszę się ze względu na nią, ale my też wciąż tu byliśmy. Mieliśmy po osiemnaście lat. Mógł nas pokochać i nawet Marcus by mu na to pozwolił, tyle że Wilson nawet nie podjął takiej próby. – Jego strata – rzucił zgryźliwie mój brat. Mówił to już setki razy wcześniej, ale dopiero teraz zrozumiałam, że to prawda. Byliśmy wielką, niepowetowaną stratą Wilsona, nawet większą niż śmierć Archiego, a on prawdopodobnie aż do grobowej deski nie pojmie ogromu tego, co stracił. – Ale sprowadził cię tutaj – zauważyła moja bystra siostrzyczka Willow. – Dał mi szansę, żebym was pokochała, a wam szansę pokochać mnie. Może zrobił to dla nas, żeby naprawić stare błędy. Miałam na końcu języka odpowiedź, że zaprosił mnie tutaj tylko ze względu na nią. Jako pomoc do wynajęcia, trenerka umiejętności życiowych. Uświadomiłam sobie jednak, że istnieje cień możliwości, że Willow ma rację, że serce i dusza Wilsona są bardziej złożone, niż sądziłam, bardziej złożone, niż sam sądził. Prawdopodobnie nie, ale postanowiłam nie strącać tej możliwości w niebyt. Niech pounosi się jeszcze w niebie innych możliwości, ledwo widoczna jak księżyc w nowiu. Nie była to, Bogu dzięki, nadzieja. Tę już straciłam. Na pewno nigdy nie stanie się na tyle jasna, by oświetlić mi drogę, ale mogłam ją tam pozostawić. Niech sobie będzie.

Rozdział 22 Willow Chłopiec na bloku startowym jest nerwowy i barwy miodu. Nie nerwowy, lecz tak bardzo gotów, że drży z gotowości, gotowości w ramionach, gotowości w plecach, gotowości w swych szczękach. Chłopiec na bloku startowym jest barwy miodu i gotowy. Czujnie czeka, pierś ściśnięta przy udach, rękami trzyma się, trzyma się, trzyma. Chłopiec na bloku startowym jest nieruchomy bezruchem, który mówi za chwilę, prawie już, już zaraz. I teraz, och, teraz chłopiec jest cały eksplozją i jest, i tak. Rozciągnięty w powietrzu i leci, i frunie bardziej podobny powietrzu niż samo powietrze. Oddaje się wodzie, woda go przyjmuje. Jest przeciągłym pulsem skrzydlatym, co wybija pieśń o skrzydłach i wodzie, i naprzód, i szybko. Chłopcu w wodzie brakuje tchu. Kocham chłopca na bloku startowym, w powietrzu i w wodzie. To ja jestem nerwowa, gotowa, uskrzydlona, to ja jestem blokiem startowym w jego dłoniach, powietrzem, które tnie, wodą, która mu się oddaje. To ja go w siebie przyjmuję. To mnie brak tchu, brak tchu, brak tchu i przeżyć to samo chcę znów i znów. Okazuje się, że na zawodach pływackich jest mnóstwo czasu, gdy pływak, któremu przyszło się kibicować, wcale nie pływa, więc napisałam na swoim smartfonie ten wiersz. Zgadza się: Ja, Willow Cleary, na smartfonie napisałam wiersz o swoim chłopaku podczas zawodów pływackich mojego chłopaka. Chyba za dużo epokowych wydarzeń, by zmieścić ich opis na jednej tabliczce historycznej, choćby tylko w wyobraźni! Nie od początku był to wiersz. Bawiłam się tylko, notując myśli, ale wkrótce słowa zaczęły wiązać się i zaciskać niczym gorset, więc wynik ostateczny, choć bez rymów czy rytmu jak większość wierszy, które znam, wydał mi się stanowczo formą wierszowaną. Zdawałam sobie sprawę, że nie jest genialny, co z uwagi na to, że nigdy nie aspirowałam do bycia poetką, zupełnie mi nie przeszkadzało. Zdałam sobie również sprawę, dopiero gdy skończyłam, że można się w nim dopatrzyć pulsującego nerwu erotycznego pożądania, co nie powinno być zbyt szokujące, bo sama też drżałam wewnętrznie z pożądania, gdy tylko Luka był w pobliżu. Ale słowo daję, nie myślałam o tym wcale podczas pisania. Myślałam raczej o tym, że bardzo szarpie nerwy obserwowanie, jak ktoś, kogo się kocha, staje samotnie na oczach tłumu ludzi, by zrobić coś trudnego. Matka Luki, która siedziała ze mną podczas drugiej części zawodów, kiedy wywiązała się ze swoich obowiązków sędziowskich, bo na ochotnika zgłosiła się do mierzenia czasów, w zupełności się ze mną zgodziła. – Płynę razem z nim. Mojego męża strasznie to bawi – powiedziała ze śmiechem. – Sama zobaczysz podczas jego następnego wyścigu.

I rzeczywiście płynęła: poruszała się trochę jak kurczę dziobiące ziarno, gdy płynął żabką; tańczyła, obracając barkami przy stylu wolnym; tańczyła, obracając barki w odwrotną stronę przy stylu grzbietowym, i o rety, każdy ruch motylka sprawiał, że podrywała się z fotelika. Kiedy Luka wygrywał, co zdarzyło się dwukrotnie, jego elegancka matka unosiła wysoko pięść i darła się na całe gardło. Od wydarzenia, które Taisy nazywała naszym Sensacyjnym Świętem Dziękczynienia, minęły dwa dni. Kiedy tamtego wieczoru odprowadziłam Lukę do samochodu, wręczyłam mu pojemnik pełen ciast, i powiedziałam z rezygnacją: „Musiałeś pomyśleć, że wszyscy jesteśmy wariatami”, a on roześmiał się i odrzekł: „Nie jesteście bardziej szaleni niż większość rodzin. Okay, może trochę bardziej”. A potem pocałował mnie, przytknął czoło do mojego czoła i powiedział: „Miło mi, że przy tym byłem, jeżeli tobie jest miło, że przy tym byłem”, na co mogłam odpowiedzieć tylko tak: „Dziękuję swoim gwiazdom za ciebie, Luko Bailey-Songu, a to znowu go rozśmieszyło. Ze względu na to, że Luka musiał się zjawić na basenie bladym świtem, na zawody, które odbywały się o dwie godziny jazdy od nas, w New Jersey, zawiozła mnie Taisy, ale to Luka miał mnie odwieźć z powrotem. Jego matka i ja czekałyśmy przed szatnią, a gdy wyłonił się w swojej bluzie, z ogromnym plecakiem zarzuconym na ramię i wilgotnymi włosami sterczącymi jak u jeża, chciałam, żeby czas zwolnił, żebym mogła po prostu napawać się widokiem, jak idzie i idzie w moją stronę. – Przestrzegał cię już przed swoim samochodem? – spytała jego matka. – Chyba już nim jechałam, na bal. Luka i jego matka wymienili rozbawione spojrzenia. – To był samochód mojego męża. Wóz Luki to ryzyko dla zdrowia, nieudany eksperyment naukowy, cmentarzysko skórek od bananów. Jest jak dżungla amazońska; nie wiadomo, co się tam czai. – Mama nawet do niego nie wsiądzie – wyznał Luka z uśmiechem. – Nie ona jedna. Ale założę się, że ty chcesz spróbować, prawda, Cleary? – Mówimy o robactwie i myszach? – spytałam z powagą. – Bo szkodników nie zniosę. – Żadnych szkodników, słowo – zapewnił Luka. Jego matka popatrzyła na mnie, unosząc brwi. – Jeżeli rzeczywiście ich nie ma, na pewno się pojawią. To jedynie kwestia czasu. W samochodzie opowiedziałam Luce skróconą wersję historii o Archiem i moim skrzywionym psychicznie, nikczemnym dziadku, i o tym, jak mój ojciec porzucił to wszystko, włącznie ze swoją młodszą siostrą. – Trudno musiało być tego słuchać – zauważył Luka. – Jak się z tym czujesz? – Och, Luka – powiedziałam z drżeniem w głosie i pochyliłam się, by pocałować go w policzek. – A to za co? – zapytał. – Ja opowiadam ci ponurą i straszną historię, a ty nie jesteś zszokowany i nie zadajesz ani jednego pytania. Martwisz się natomiast, czy nic mi nie jest, jakby to była pierwsza myśl, jaka ci się nasunęła. – Przypomniałam sobie coś. – Wiesz, Taisy zachowała się identycznie, kiedy przyjechała po mnie po pożarze. Czekałam na nią w ciemnościach, w zaroślach przy nieznanej ulicy, z włosami cuchnącymi od dymu i cała w brudzie i liściach z rowu, w którym się położyłam, po tym, jak zadzwoniłam do niej zupełnie bez uprzedzenia, a ona poprosiła: „Powiedz mi tylko, czy nie jesteś ranna. Nie musisz mi mówić nic więcej”. Jakie osoby tak mówią? Luka wzruszył ramionami.

– Sorry. Nie chcę Taisy niczego ujmować, sobie zresztą też nie, ale naprawdę uważam, że to nic wielkiego. – Widzisz? Jesteś taki miły, że nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy, jaki jesteś miły. Luka schylił głowę zawstydzony. – Okay, no w każdym razie, gdybyś chciała o tym ze mną jeszcze pogadać, to nie ma sprawy. – Raczej nie, nie teraz. Wolałabym porozmawiać o twoim pływaniu. Luka wyraźnie się odprężył. Posłał mi szelmowskie spojrzenie. – Podoba ci się moje pływanie, co? Nie zdarza nam się to zbyt często, nie tak jak piłkarzom. Dziewczyny, których podniecają pływacy, należą do rzadkości. To pewnie przez te okularki, co? Roześmiałam się. – Dobrze wiedzieć. – Pokiwał głową z namysłem. – Mogę je odtąd nosić w tylnej kieszeni. Pociągnęłam nosem. – Chodziło mi o to, że oglądanie cię było prawie nie do zniesienia. – Ha! Kręcisz. Uważasz, że kiedy pływam, jestem piękny, pamiętasz? – Kiedy patrzyłam, jak pływasz sam w basenie, uznałam, że jesteś piękny – uściśliłam. – Kiedy oglądałam cię dzisiaj, pomyślałam, że wyglądasz tak samotnie i bezradnie jak zagubiona foczka na kawałku kry. – Super – stwierdził. – Tak się cieszę, że cię zaprosiłem. – Ale serio, nie denerwujesz się strasznie podczas tych startów? Uśmiechnął się. – Nie użyłbym akurat słowa „strasznie”, ale pewnie, że trochę się denerwuję. Właściwie w wodzie natychmiast o tym zapominam, ale na bloku startowym rzeczywiście mam lekką telepkę. Wzięłam go za rękę. – Omal nie wskoczyłam do basenu, żeby po prostu dotrzymać ci towarzystwa. – Następnym razem możesz się nie krępować – stwierdził. – Jasne, z tobą na plecach opór będzie trochę większy, ale nie miałbym nic przeciwko. Przepełniła mnie radość, co chyba widać było po mojej twarzy. – Co? – Moje dwa ulubione słowa – powiedziałam. – „Większy opór”? – „Następnym razem”. * Luka miał domek na drzewie. Gadaliśmy o swoich ulubionych miejscach z dzieciństwa. Ja najbardziej uwielbiałam mały biały namiot, który stał kiedyś w moim pokoju, i stół kuchenny. Luka najbardziej lubił basen (wszystko jedno jaki, podobno), też stół kuchenny i swój domek na drzewie. – Dlaczego nie wspomniałeś mi nigdy, że miałeś domek na drzewie? – spytałam z wyrzutem. – A dlaczego ty nie wspomniałaś mi nigdy, że miałaś mały biały namiot? – odparł. – Nie, ale serio. Marzę o domku na drzewie, odkąd skończyłam osiem lat. Ojciec uważał, że są zbyt niebezpieczne. – Tata, Jackson i ja zbudowaliśmy go w zaroślach za naszym domem. Chyba też miałem

wtedy osiem lat. Jakiś czas temu poszliśmy z Jacksonem, sprawdzić, jak się miewa, i wyobraź sobie, że ma się świetnie. Zresztą, wcale mnie nie zdziwiło. Mój tata jest inżynierem. Przy budowaniu trochę go ponosi. Złapałam Lukę za ramię. – Luka, możemy tam pójść? Jeszcze dzisiaj? – Serio? – Proszę, proszę, proszę! – Może wyjaśnię, że nie jest szczególnie bajerancki. Nie przypomina chatek hobbitów z kominami i oknami, które czasem widuje się teraz na drzewach. „Domek na drzewie” to może nawet nazwa na wyrost. Może bardziej przypomina fort. – A jest na drzewie? I można do niego wejść? – No tak. – Zabierzesz mnie tam? O raju, kiedy byłam dzieckiem, często marzyłam, że pewnego dnia pójdę w odwiedziny do kolegi, a on będzie miał domek na drzewie i będziemy się w nim bawili, tylko że nigdy nie miałam kolegów. Ty jesteś pierwszy. – Idziesz na całość, co? Chyba trochę za zimno jak na takiego zmarzlucha? – Nie. – Czy to podstęp obliczony na to, żeby znaleźć się ze mną sam na sam? – Zawsze chcę być z tobą sam na sam. Miejsce nie ma szczególnego znaczenia. – Dobra odpowiedź. – Chcę tylko znaleźć się w domku na drzewie. – Wszystko, bylebyś była szczęśliwa – powiedział Luka, ale wcale nie tak, jak robi to wielu ludzi; powiedział to całkiem poważnie, jakby naprawdę i szczerze mu na tym zależało. * Dojechaliśmy do jego domu. – Chcę poznać Jacksona, naprawdę chcę – zapewniłam. – Ale czy moglibyśmy, proszę, pójść najpierw do domku na drzewie? Wkrótce zajdzie słońce i przegapimy widoki. – Zabawna jesteś. – Pocałował mnie w czoło. – Domek na drzewie: w życiu bym nie zgadł. Ale słuchaj, w bagażniku jest stary koc. Dam ci go, żebyś mi nie zmarzła. – Nie! – Otworzyłam drzwiczki. – Po prostu chodźmy! Kiedy jednak szliśmy na tyły domu, słońce schowało się za chmurą i zadygotałam. – Idę po koc – oznajmił Luka. – Ja go wezmę – rzuciłam z uśmiechem. – Jestem szybsza! I nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę domek na drzewie. Podbiegłam do samochodu i otworzyłam bagażnik. W jednym kącie leżał wełniany koc w szkocką kratę. – Willow! – zawołał Luka i ruszył za mną. – Zaczekaj. – Mam go – oznajmiłam. Pociągnęłam za koc, ale zahaczył się o coś, co leżało pod spodem. – Willow – powtórzył Luka, zbliżając się do mnie. Wyjęłam koc i zarzuciłam go sobie na ramię, ale zaczepił się o duży plastikowy pojemnik, do którego przykręcono czarny plastikowy spryskiwacz. Koc zahaczył o rączkę u góry. Już miałam zamknąć bagażnik, gdy zwróciłam uwagę na etykietę pojemnika: Roundup chwastobójczy do trawników. Środek do trawników. Do trawników? Zatkało mnie. „To prawdopodobnie nic takiego – pomyślałam sobie. – Pewnie chodzi o coś zupełnie innego”. Kiedy się jednak odwróciłam

i zobaczyłam wyraz twarzy Luki, wiedziałam już, że to jednak nie jest nic. Zrobił krok w moją stronę, chłopiec, którego kochałam, lecz ja cofnęłam się i przycisnęłam koc do piersi. – Ty? – powiedziałam. W jego oczach, oczach, które kochałam, pojawiła się panika. Coś we mnie zaczęło pękać, najpierw po trochu – parę staczających się po zboczu kamyków przed zejściem lawiny. – Nie! – Dłonią, którą kochałam, przeczesał włosy, które kochałam. Czułam się, jakbym patrzyła na niego i każdy jego ruch po raz ostatni. – To znaczy, to nie tak, jak myślisz. Mówił coś jeszcze, lecz powstrzymałam go, unosząc rękę. Nie mogłam normalnie oddychać. – Luka, czy wypisałeś na trawniku pana Insleya liczbę „16”? Nawet nie musiał odpowiadać. Winę miał wypisaną na twarzy. Ale odpowiedział – chłopak, który nigdy nie skłamał. – Tak. Kamyki toczyły się i toczyły coraz szybciej. – O nie – jęknęłam, tuląc do siebie koc. – Och, nie. To wszystko twoja sprawka. Luka wyciągnął ręce i położył mi je delikatnie na barkach. – Nie. – Wieczorem po balu? Kiedy opowiedziałam ci tę historię, słowem nie pisnąłeś. Ja zastanawiałam się i gubiłam w domysłach, a ty milczałeś. – Miałem zamiar ci powiedzieć – zapewnił, pochylając się tak, że jego twarz znalazła się na tej samej wysokości co moja. – Przysięgam. Nie zdążyłem tylko wykombinować, jak opowiedzieć ci o tym, a jednocześnie nie... – Urwał. – To, czego nie mówisz, nie zalicza się do kłamstw, tak? To twoja zasada, prawda? – Zamierzałem ci powiedzieć. Taka jest prawda. – Próbowałeś mnie nastraszyć? Ty? – Gwałtownym ruchem strąciłam jego dłonie ze swoich ramion i się rozpłakałam. – Po co? Dla zabawy? Żeby mi dokuczyć? Zawstydzić? Więc dobrze, przeraziłam się nie na żarty, ale tym pożarem mogłeś mnie zabić! – Nie, nie. Nie podłożyłem ognia. Utraciłam punkt ciężkości, chwiałam się, jakby tuż przede mną otworzyła się otchłań. – Wypaliłeś trawę! Byłeś na jego podwórzu, niecałe dziesięć metrów od szopy z łodzią. Boże, zakradłeś się tam, żeby nas podglądać, także za pierwszym razem, gdy go odwiedziłam, prawda? – W ogóle nie wiedziałem, że poszłaś do jego domu. – Luka dotknął mojego policzka, lecz odwróciłam gwałtownie głowę. – Willow, nigdy nie zrobiłbym ci krzywdy. Kocham cię. Wzdrygnęłam się i zacisnęłam powieki. – I mówisz mi to akurat teraz? – Posłuchaj, proszę. Nic z tego, co zrobiłem, nie było wymierzone w ciebie. Nigdy nie podrzuciłem anonimu tobie. – A napis na tablicy? I w moim zeszycie? Tyle razy odprowadzałeś mnie do mojej szafki... Boże, zapamiętałeś szyfr do zamka? – Nie, nie. Pozwól mi to wyjaśnić. Popatrzyłam na niego. – Wypisałem tę wiadomość na tablicy, ale myślałem, że tylko on ją zobaczy, a nie ty. Myślałem, że wytrze ją, zanim przyjdziesz. Nie chciałem nastraszyć ciebie, lecz Insleya. Słuchaj, zastanawiałem się nad tym i musiałaś mieć rację: zobaczył, jak zareagowałaś na tę wiadomość, więc zaczął pisać następne. W twoim zeszycie, tę, którą rzekomo znalazł w swojej kanapce. Ja rzeczywiście podrzuciłem mu kilka innych ostrzeżeń, ale tych nigdy ci nie pokazał, zresztą dostał

je wcześniej, przed wiadomością na tablicy. Jedno włożyłem mu do kieszeni płaszcza, drugie pod wycieraczkę samochodu. Ale gdy wydawało mu się, że zaczyna cię tracić, fabrykował kolejny anonim. To do niego podobne. Słuchałam go jednym uchem, bo gorączkowo analizowałam niedawne wydarzenia i dopasowywałam do siebie po kolei wszystkie elementy tej paskudnej układanki, więc chociaż Luka stał tuż przede mną, wydawał mi się strasznie odległy. – To przez klasówki, prawda? Stąd wiedziałeś – powiedziałam. – Nie wiem, o czym mówisz. – Pisał mi liściki na klasówkach, które oddawał po sprawdzeniu. W jednym z nich przypominał mi o mojej pierwszej wizycie u niego w domu, a w innym wyznaczył godzinę, kiedy mam przyjść następnym razem, czyli wtedy, gdy wybuchł pożar. Właśnie stąd o tym wiedziałeś. – Daję ci słowo, że nie widziałem żadnego z tych liścików, Willow. Nie mógłbym cię okłamać. Szlag mnie trafił. – Co? Ale mnie okłamywałeś! Oczy zaszły mu łzami, rzęsy skleiły się w czarne kolce, co jeszcze bardziej mnie rozzłościło. To nie fair, że był taki piękny. – Powiem ci, co zrobiłem. Wypisałem wiadomość na tablicy. Podrzuciłem Insleyowi kilka innych anonimów, o których się nigdy nie dowiedziałaś. Wypaliłem trawę środkiem owadobójczym. I wysłałem list do Taisy. To wszystko i nic więcej. – Chcę wracać do domu. Już. Mówił coraz szybciej, z coraz większym pośpiechem. – Ta ostatnia sprawa, ten list, to jedyna rzecz, która miała związek konkretnie z tobą. Wysłałem go w dniu naszej prezentacji, bo nie wiem, czy widziałaś twarz Insleya, ale wyglądał na wściekłego. Wyglądał, jakby nas nienawidził i zacząłem się o ciebie martwić, więc tamtego dnia napisałem ten list, sprawdziłem twój adres w internecie, i wysłałem list ze szkoły. Wszystkie pozostałe wiadomości były przeznaczone wyłącznie dla niego. Ponieważ jest sukinsynem, a ja o tym wiedziałem i chciałem cię ochronić. Ale nic więcej nie zrobiłem. – Skąd wiedziałeś, że jest sukinsynem, jeżeli nas nie szpiegowałeś? Luka się zawahał. – Zobaczyłem, jak na ciebie patrzy i... wiedziałem też z innych źródeł. Ale was nie szpiegowałem. Zrobiło mi się strasznie zimno, ale nie chciałam trząść się na oczach Luki, więc napięłam mięśnie i starałam w ogóle się nie ruszać. – Więc twierdzisz, że zrobiłeś to wszystko, ale nie wiesz nic o pożarze? – zapytałam chłodno. I znowu spostrzegłam w jego oczach to samo: błysk paniki. Serce mi się ścisnęło. „Och, Luka, przepadłeś. Między nami już koniec, na zawsze”. – Nie pytaj mnie o to – powiedział. – Proszę. – Tak właśnie myślałam – odparłam. Mruknął przeciągle z frustracją, ale jego głos był błagalny. – To nie tak. Nigdy nie naraziłbym cię na niebezpieczeństwo. Nawet gdybym myślał, że Insley jest w domu sam, przenigdy nie zaprószyłbym ognia. – Czemu po prostu nie zostawiłeś mnie w spokoju? Musiałeś złamać mi serce. – Nie mów tak. Ja cię kocham. – Zrobisz coś dla mnie? – Wszystko.

– Idź do domu i nie wychodź, dopóki tu będę. – Pozwól przynajmniej, że cię odwiozę. – Zadzwonię do Taisy. Idź już, proszę. Przez chwilę tylko na mnie patrzył. – Przepraszam – powiedział i pobiegł w stronę domu. Odczekałam, aż usłyszałam trzask zamykanych drzwi, a potem zadzwoniłam do Taisy. Kiedy się rozłączyłam, zauważyłam, że wciąż trzymam koc, a ponieważ nie mogłam przestać się trząść, okryłam się nim i zaczekałam na jej przyjazd. * Między napadami płaczu opowiedziałam Taisy całą historię, a później ona po prostu siedziała ze mną na sofie w domku basenowym i obejmowała mnie, z moją głową wtuloną pod swoją brodą. Poczekała, aż trochę się uspokoję. – Pozwól, że o coś cię zapytam. Pokiwałam głową. – Czy wcześniej kiedykolwiek posądziłabyś Lukę o kłamstwo? – zapytała. – Nie. Powiedział mi, że nigdy nie kłamie i nigdy nie wyjawia tajemnic swoich przyjaciół. – I ty mu uwierzyłaś? – Tak, zresztą nie tylko dlatego, że to powiedział, ale także ze względu na wszystko, co o nim wiedziałam. Wydawało mi się, że jest uczciwy i szczery aż do bólu, dlatego teraz tak bardzo się zawiodłam. – Okay, zrobisz coś dla mnie? – Tak. – Przyjmij na chwilę, że Luka mówi prawdę. – Ale to niemożliwe. – Tak, ale wyobraź to sobie, w ramach eksperymentu. Załóżmy, że jest taki, jaki ci się wcześniej wydawał: uczciwy i szczery. Bo wiesz, co mnie dziwi? – Co? – Że przyznał się do części rzeczy, ale nie do wszystkiego. Dlaczego przyznał się tylko do napisu na tablicy, ale już nie do anonimu z kanapki? I czemu przyznał ci się do podrzucenia Insleyowi pogróżek, o których przedtem nie wiedziałaś? – Hmm – odrzekłam zbita z tropu. – Rzeczywiście trochę dziwne. Siedziałam, zastanawiając się nad wszystkim, co stało się między mną i Luką, i wszystkim, co wydarzyło się z panem Insleyem. – Ten list do ciebie... Pamiętasz, jak pomyślałyśmy, że był dosyć miły? – zapytałam w końcu. – Pamiętam. Naprawdę nie sprawiał wrażenia, jakby autor próbował cię nastraszyć. Och, jakże chciałam uwierzyć w Lukę, dać się ponieść uskrzydlającej nadziei. Wiedziałam jednak, że upadek byłby bolesny, wręcz druzgocący. – Taisy, ty nie rozumiesz. Nie widziałaś jego twarzy, gdy zapytałam go wprost o ten pożar. Nie słyszałaś, jak nie mógł mi powiedzieć, że nic o tym nie wie. – Wiem. Ale pytanie brzmi: dlaczego? – To akurat oczywiste: dlatego, że nie mógł powiedzieć tego i jednocześnie nie skłamać. Usłyszałam słowa, które wypowiedziałam. Byłam absolutnie przekonana o ich prawdziwości. Przez chwilę miałam w głowie zupełny mętlik, a potem zadarłam gwałtownie głowę i spojrzałam Taisy prosto w oczy.

– To się nie klei, prawda? – zauważyłam cicho. – Jeżeli jest kłamcą, mógł po prostu mnie okłamać. – Więc przyjmijmy, że mówił prawdę, od początku do końca. Co nam umyka? W jakim wypadku to wszystko nabrałoby sensu? – Muszę się zastanowić – powiedziałam. – A ja obiecałam twojej matce, że pomogę jej w domu. Może zostań tu na chwilę? Pokiwałam głową. Kiedy Taisy poszła, wyciągnęłam się na sofie i zamknęłam oczy. Zaczęłam od początku, od swojego pierwszego dnia w szkole, i próbowałam przypomnieć sobie wszystko, co tylko byłam w stanie, każde słowo, każde spojrzenie pana Insleya, Luki, wszystkich innych osób. Czułam się, jakbym wpatrywała się w mętną wodę, usiłując zobaczyć, co znajduje się w głębi. Cienie. Smukłe ruchliwe obiekty, które mogły być rybami, połyskiwały srebrem, a potem śmigały, uciekając mi z oczu. Miałam wrażenie, że od września w moim życiu wydarzyło się więcej niż przez ostatnie szesnaście lat, ale w końcu przypomniało mi się, co trzeba. Woda stała się przezroczysta, a ja otworzyłam oczy i sięgnęłam do swojej torebki po telefon. – Odbierz – wyszeptałam do pustego pokoju. – Błagam, odbierz. – Willow? – zapytał. Jego głos w telefonie był najpiękniejszą muzyką dla moich uszu. – Ja też cię kocham – odezwałam się. – Kocham cię tak bardzo. Wybacz mi, proszę. – Przepraszam, że nie powiedziałem ci wcześniej. Nie wiedziałem jak. – Jak opowiedzieć mi jedynie tę część historii, do której masz prawo, bo nie jest tylko twoja? Bo mogłabym zadać ci pytania, na które nie mógłbyś odpowiedzieć, i właśnie tak się ostatecznie stało. Luka milczał przez sekundę, potem drugą i trzecią, zanim wreszcie się odezwał. – Nigdy nie naraziłbym cię na niebezpieczeństwo ani nie próbowałbym cię nastraszyć. – Wspaniały z ciebie przyjaciel, Luka. Jesteś uczciwy, wierny i szczery. – Staram się – zbył moje komplementy, a potem dodał: – Kocham cię. Chcę się z tobą zobaczyć. Mogę do ciebie podjechać? – Właściwie zastanawiałam się, czy mógłbyś mnie dokądś zawieźć. – Dokąd tylko chcesz. * Bec otworzyła drzwi. Nawet w słabym świetle lampki na ganku jej uroda zatkała mi dech. Takie piękno było onieśmielające. Na widok samych jej rzęs miałam ochotę wziąć nogi za pas i wiać gdzie pieprz rośnie, ale zawzięłam się i nie ruszyłam się z miejsca. – Hej – powiedziałam trochę za głośno. Przełknęłam ślinę. – Przepraszam, że zjawiam się tak bez uprzedzenia, ale chciałabym z tobą porozmawiać. Mogę? Nie zdziwiłabym się, gdyby zatrzasnęła mi drzwi przed nosem, ale obejrzała się tylko przez ramię. Wnętrze domu tonęło w świetle, słychać było głosy i śmiech. – Mamy gości – wyjaśniła. – Ciocię, wujka i kuzynów z Massachusetts. – Okay, w porządku, możemy porozmawiać kiedy indziej. – Nie, nie – zapewniła prędko. – Chodziło mi tylko o to, czy możemy porozmawiać tu, na zewnątrz? – Jasne – zgodziłam się. Popatrzyłyśmy na siebie nieśmiało. – Więc już wiesz, prawda? – zagadnęła. Mimo że nie byłam pewna, o którą część historii pyta, chyba wiedziałam wszystko, a przynajmniej tak mi się wydawało.

Skinęłam głową. – Ale nie od Luki. Przywiózł mnie tutaj, ale nie chciałam z nim rozmawiać o tym w samochodzie. Zresztą i tak niczego by nie powiedział. – Oczywiście. Żyje według kodeksu Luki. – Właśnie. Więc oczywiście tobie również nie powiedział o mnie i panu Insleyu, ale sama się domyśliłaś, prawda? Uśmiechnęła się przelotnie. – Ja też nie byłam w stanie nazywać go „Blaine”. – O Boże. – Wzdrygnęłam się. – Nawet w myślach. – To się zaczęło, kiedy skończyłam szesnaście lat. Byłam dziewicą, co oczywiście mu się podobało. A potem przespałam się z nim, więc... już nią nie byłam. W jej wielkich jak u gazeli oczach malował się bezgraniczny smutek. – Mało brakowało, a też bym to zrobiła. Myślałam, że chcę. Ale coś mnie powstrzymało. – Luka? – Między innymi. Ale były też inne powody, na przykład to, że nigdy mnie nie słuchał. Gadał i gadał, ale nigdy nie słuchał. I nigdy nie czułam się w jego obecności swobodnie. Nie wiem. Po prostu czułam, że to wszystko jest nie tak, jak być powinno. – I nie było. Facet jest popaprańcem, który podrywa własne uczennice. Zdawałam sobie sprawę, że to nie wszystko. Tak jak powiedziałam Luce, sama też dokonałam określonych wyborów, ale fakt pozostawał faktem: pan Insley rzeczywiście był popaprańcem, który podrywa własne uczennice. – To prawda – przyznałam. Posłała mi uśmiech tak przepełniony żalem, że wydawał się zupełnie nie na miejscu. Jej twarz była za młoda na taki uśmiech. – Ale dopiero niedawno do tego doszłam. Luka próbował mi to powiedzieć. Nie wiedział, co jest grane, prawie do samego końca, ale niemalże błagał mnie, żebym zerwała z Insleyem. Żałuję, że go nie posłuchałam, zamiast się na niego złościć. Ale byłam na tyle głupia, że myślałam, że jestem zakochana. Więc to Insley zakończył ten związek. Powiedział, że to dlatego, że jestem jego uczennicą. Załamałam się. Ale w końcu jakoś bym to przebolała, bo czułam, jakbym przeżyła tragiczną miłość. – Skazaną na klęskę – powiedziałam – w zaściankowym świecie. – No właśnie. Tylko że potem zobaczyłam, że podrywa ciebie. – Przykro mi. – Więc to nie dlatego, że był moim nauczycielem. Po prostu się mną znudził. I dlatego tak podle cię traktowałam. – Daj spokój. Teraz to już bez znaczenia. Oczy Bec zaszkliły się od łez. – Nie, to ma znaczenie. Szpiegowałam was. I nie tylko. – Głos jej się załamał. Przycisnęła dłoń do ust i milczała przez kilka sekund. – Przysięgam, że nie chciałam, żeby to się skończyło w ten sposób. – Tak myślałam. – Nie jestem podpalaczką. Nie lubię nawet zapalać świeczek, ale tamtego dnia akurat była okazja, bo mama obchodziła urodziny. Wciąż miałam w kieszeni zapałki. A w tej durnej, pieprzonej łodzi, którą miał ze mną rzekomo wypłynąć w rejs, żeby zobaczyć, jak wiatr tańczy w moich pięknych ciemnych włosach, było tyle bejcy. Straciłam głowę, ale przysięgam na Boga, chciałam puścić z dymem tylko tę łajbę. – Nie przyszło ci do głowy, że szopa może się zawalić.

– Nie! Pewnie powinnam to przewidzieć. Nie wierzyłam, kiedy usłyszałam, że wziął winę na siebie. – Prawdopodobnie nie chciał, żeby ktokolwiek grzebał w tej sprawie. Wtedy by wyszło na jaw, że tam byłam. Ktoś z sąsiadów mógł mnie widzieć, gdy wybiegałam z domu. – A może podejrzewał, że ja to zrobiłam – powiedziała Bec. – Gdyby mój udział w pożarze wyszedł na jaw, wszyscy by się dowiedzieli, że Insley jest podstępnym obleśnym facetem, który stuka swoje uczennice. A w każdym razie próbuje. Ale pamiętasz plotkę, że był tak głupi, że myślał, że ogień po prostu się wypali, bo szopa była z metalu? Sama ją rozpuszczałam. Bo tamtego wieczoru sama byłam na tyle głupia, by tak pomyśleć, o ile w ogóle wtedy myślałam. Nie chciałam zrobić nikomu krzywdy. Nawet jemu. Zakradłam się tam tylko dlatego, że szpiegowałam was dwoje, co było już dostatecznie złe. I teraz chodzę na psychoterapię. Wiem, że nigdy więcej nie zrobię niczego podobnego. – Wierzę ci – zapewniłam, a potem wzięłam ją w ramiona i przytuliłam, a ona przytuliła się do mnie. Miałam w ramionach Bec Lancing, swojego wroga, swoją towarzyszkę w niedoli i prawdzie, i czułam, że to dobre i słuszne. Czułam, że to sprawiedliwe. – Żałuję, że nic nie mogę dla ciebie zrobić – powiedziała, wycierając oczy. – Chyba możemy pomóc sobie nawzajem – odrzekłam. – Okay – powiedziała z lekkim wahaniem. – Co masz na myśli? – Pójdziesz ze mną porozmawiać z panią Shay? Nie wspomnimy jej, oczywiście, nic o pożarze. Powiemy o panu Insleyu. Bo trzeba go powstrzymać. – Ale, technicznie rzecz biorąc, nie zrobił nic złego. Kiedy się ze mną przespał, miał dwadzieścia dziewięć lat, a mogę cię zapewnić, że miał ten temat obcykany... A z tobą... – Tylko się pocałowaliśmy. Nie wydaje mi się, żeby to było przestępstwo. Ale może przynajmniej doprowadzimy do tego, że ta sprawa znajdzie się w jego papierach, co znacznie utrudni mu pracę w zawodzie. – Może wszystkiemu zaprzeczyć – zauważyła Bec. – Pewnie, ale myślę, że pani Shay nam uwierzy. – A ja mam trochę... eee... dowodów. Liściki, które do mnie pisał, i takie różne. Mało brakowało, a bym je wyrzuciła, ale postanowiłam tego nie robić. Wolałabym nie wywlekać tego wszystkiego, ale jak będzie trzeba, to się nie zawaham. – Dobrze. Bec kiwnęła głową. – Okay, wchodzę w to. Załatwimy sukinsyna. – Ale obawiam się, że musimy powiedzieć rodzicom. – Co, oczywiście, będzie niefajne. Ale właściwie i tak miałam taki zamiar. Znowu patrzyłyśmy na siebie nieśmiało. Ech, my dwie. Złączone wspólnym przeżyciem w tej ulotnej niczym babie lato chwili, w słabym świetle lampki na ganku, Bec i ja byłyśmy tak prawdziwe, że aż serce bolało. Byłyśmy tak samo poranione i poobijane, ale zarazem kwitnące i pełne nadziei, jak gdyby wszystko, co sobie powiedziałyśmy, sprawiło, że stałyśmy się małymi dziewczynkami, którymi wciąż gdzieś w środku, pod maską pozorów, byłyśmy. – Powinnam chyba dać ci wrócić do gości – zauważyłam. – Potrzebujesz podwózki do domu? – Nie, ale dziękuję. Zadzwonię do Luki. Pewnie czeka w zaparkowanym samochodzie pięćdziesiąt metrów stąd. Uśmiechnęła się. – Pewnie tak. Odwróciłam się i ruszyłam chodnikiem w stronę ulicy.

– Założę się, że nawet nie zbudował tej łodzi! – zawołała za mną Bec. Uśmiechnęłam się do rześkiej, pachnącej zimą ciemności. – Nie sprawia wrażenia budowniczego – odkrzyknęłam. – Raczej wynajął tę cholerną łajbę razem z domem. A za mną, na ganku, Bec zaniosła się śmiechem.

Epilog Taisy Tym razem to on mi się oświadczył, bo powiedział, że to jego kolej. Na ganku domu swojego ojca w sylwestra, ale padał wtedy śnieg, a nie deszcz, więc ogród jaśniał i szeleścił tłumionym szeptem. – Wiem, że powinienem cię poprosić o rękę w trakcie huraganu, przy wietrze o prędkości dwustu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę – powiedział Ben – ale nie chciałem czekać. – Wiem, że powinniśmy się pobrać w październiku, kiedy się poznaliśmy, a ja powinnam nieść do ślubu dynię turban – powiedziałam. – Ale też nie chcę czekać. Ślub wzięliśmy w czerwcu, kiedy właściwie zaczyna się sezon huraganów, ale żaden nas nie nawiedził. Pan Ransom ułożył mi bukiecik ślubny, z peonii, z jedną łodyżką frezji pośrodku, na cześć nas samych, gdy mieliśmy po osiemnaście lat i mimo popełnionych błędów – dobry pomysł od samego początku. Ceremonię urządziliśmy w ogrodzie swojego nowego domu, który znajdował się blisko domu Willow i domu pana Ransoma, ale w zupełnie nowej dzielnicy. Ogród był przepiękny, bo miałam najlepszego ogrodnika w mieście. Byłam w dwunastym tygodniu ciąży, co stało się źródłem radości tak przeszywającej i słodkiej, że ani przez chwilę nie próbowaliśmy chować jej w tajemnicy. Wygadaliśmy się wszystkim tego samego dnia, gdy się dowiedzieliśmy. Trillium wykrzyknęła: „Chwała na wysokości! Alleluja!”, Willow zaś powiedziała: „Och, Taisy, proszę cię bardzo: czy możesz w związku z tym założyć na ślub suknię z empire’owym stanem, jaką musiała mieć na sobie Elżbieta Bennet?”. Na weselu podeszła do mnie, moja druhna, która wyglądała jak kwiat w wąskiej seledynowej sukni, z burzą rudych włosów na głowie. Jej przystojny chłopak nie odstępował jej na krok. Niósł Posiaczka. Ona niosła Maleństwo. – Właśnie dlatego wszystkie te książki zawsze kończą się weselem – oświadczyła. – Wcale nie dlatego, że małżeństwo jest podstawową komórką społeczną ani dlatego, że małżeństwo jest praktycznie jedynym szczęśliwym zakończeniem z punktu widzenia kobiety. – Czekaj – powiedziałam. – Czy ta wasza nowa nauczycielka od angielskiego każe wam czytać marksistowską i feministyczną teorię literatury? W jedenastej klasie? Willow uśmiechnęła się potulnie. – Nie, czytam ją we własnym zakresie od pewnego czasu... postanowiłam liznąć trochę teorii literatury, że się tak wyrażę. Ci teoretycy dwoją się i troją, żeby wyżąć z Austen i Eliot cały romantyczny nastrój, ale wiesz co? Te powieści wciąż są nim przepojone. Luka z uśmiechem pokręcił głową. – Postanowiła tylko trochę liznąć. Sprzedała mu sójkę w bok, a on pocałował ją w skroń. – W takim razie dlaczego te powieści kończą się w ten sposób? – spytałam. – Ze względu na to. – Willow szerokim gestem ramienia objęła cały ogród. – Bo wszyscy tu są! I rzeczywiście nie zabrakło nikogo.

I wszyscy starali się zachowywać jak najlepiej, nawet Wilson, choć nawet wtedy był nadal Wilsonem. Nie poprowadził mnie do pana młodego. Zresztą go o to nie poprosiłam. Odprowadzili mnie moja matka i Marcus. Na weselu Wilson nie wdał się w ojcowską rozmowę z Marcusem, chociaż przyuważyłam, jak rozmawiał z najstarszym wnukiem Barbary, który właśnie ukończył pierwszy rok studiów w Brownie na neurobiologii. W pewnym momencie Wilson wykrzyknął tubalnie: „Zacny człeku!” i klepnął rozmówcę po plecach. Wieczór spędziłam na tańcu z mężem, a Wilson nie próbował mu mnie odbijać – i dobrze. Willow spędziła wieczór na tańcu z Luką, a Wilson też nie próbował mu jej odbijać – i jeszcze lepiej. Trillium spędziła wieczór na tańcu z panem Ransomem. – Myślę, że twój tata jest zakochany w Trillium – powiedziałam Benowi. – A kto nie jest? – odrzekł Ben. – Myślę, że Trillium jest zakochana w moim tacie. – A kto nie jest? – zauważyłam. Marcus spędził wieczór, tańcząc ze wszystkimi, a zwłaszcza z mamą Bena, która szalała na elektrycznym wózku inwalidzkim, że daj Boże. Kiedy nie tańczył, rozmawiał z Caro i jestem prawie pewna, że nie próbował jej nawet podrywać. Oczywiście, że wszyscy tu byli. Nie wyobrażałam sobie, by mogło być inaczej, Ben zresztą też. Kiedy przysięgę małżeńską składają osiemnastolatkowie, robią to tylko dla siebie – całymi sobą i wszystkim, co mają – ponieważ są młodzi, pełni blasku i chwały i stając się bohaterami własnego życia, zajmują całą scenę. Kiedy ma się trzydzieści pięć lat, zobowiązania nowych małżonków rozszerzają się na innych: na cały ogród ludzi, których się kocha i szanuje, w zdrowiu i w chorobie, na wózku inwalidzkim, po zawale serca czy w somnambulizmie, w arogancji i wspaniałomyślności, w zacietrzewieniu i przebaczeniu, w mądrości i głupocie, we wredności i dobroci, która prószy jak śnieg i świeci jaśniej niż Kanikuła. Kochać i szanować, tak. Z oślim uporem. Jak huragan. Rodzinę. Nieustępliwie.

Podziękowania Jestem niezwykle wdzięczna następującym osobom: Jennifer Carlson, cud-agentce, aniołowi stróżowi, cenionej przyjaciółce; Jennifer Brehl, mojej redaktorce, której szczerość i przenikliwość sprawiają, że moje pisarstwo jest znacznie lepsze; niesamowitemu zespołowi Williama Morrowa, zwłaszcza Liate Stehlik, Tavii Kowalchuk, Kelly O’Connor, Rebecce Lucash, Ashley Marudas i zawsze olśniewającej Sharyn Rosenblum; Kristinie de los Santos, Susan Davis, Danowi Fertelowi i Annie Pilson za wspaniałomyślne czytanie moich książek zaraz po ukończeniu i za niewzruszoną wiarę w moje pisarstwo; Fiction Writers Co-Op, pisarzom, którzy sobie nawzajem kibicują, dodają sobie otuchy, od których tak dużo się nauczyłam; rodzinie przyjaciół i innych rodziców pływaków; Finny’emu i Huxleyowi, którzy nie są może „osobami” w tradycyjnym tego słowa znaczeniu, ale są prawdziwymi przyjaciółmi, którzy trwają przy mnie (na moich kolanach albo u moich stóp) podczas tych długich, długich godzin pisania; rodzicom, którzy są daleko, ale też zawsze przy mnie; Charlesowi i Annabel, moim najdroższym, dzięki którym tak bardzo się cieszę, że prowadzę to życie, a nie inne; oraz Davidowi Teague’owi, najbystrzejszemu facetowi, jakiego znam, który umie mnie zagadać, przegadać, dać mi się wygadać, a nawet czasem do czegoś namówić i którego kocham nieustępliwie.

Pytania do dyskusji Taisy zostaje zaproszona z wizytą do domu swojego ojca, który nie chciał mieć z nią nic wspólnego przez ostatnich siedemnaście lat. Wilson zatrudnia ją do napisania swojej autobiografii. Czy zaskoczyła cię jej decyzja, by zostać i podjąć się tego zadania? Czy myślisz, że zrobiła to bardziej dla siebie niż dla Wilsona? Na początku powieści Taisy mówi o swojej przyrodniej siostrze jako o „tej jedynej”. Czemu twoim zdaniem autorka wybrała taki tytuł swojej powieści? Willow przez całe dotychczasowe życie pobierała nauki w domu, a teraz zaczyna chodzić do miejscowej szkoły średniej. Co ten fakt mówi nam o tej postaci? Co myślisz o uczeniu dzieci w domu, we własnym zakresie? Powieść Jedyna ma wiele wątków. Czy narracja prowadzona z dwóch punktów widzenia pomogła ci lepiej poznać bohaterów? Straszna prawda o dzieciństwie Wilsona jest to dla wszystkich ogromnym zaskoczeniem. Czy myślisz, że przeszłość usprawiedliwia jego postępowanie wobec pierwszych dzieci? W rozmowie z Taisy, gdy składa jej propozycję napisania książki, Wilson odnosi się do swojego niedawnego zawału, twierdząc, że takie doświadczenie „zmusza człowieka do innego spojrzenia na własne życie”. Czy myślisz, że miał ukryte powody, aby poprosić Taisy o pomoc w pisaniu? Marcus, bliźniak Taisy, wciąż chowa do ojca urazę: „przez całe lata pałał do ojca gorącą nienawiścią, zanim ta ostygła i stała się czymś twardym, lśniącym i czarnym”. Czemu twoim zdaniem Marcusowi trudniej było wybaczyć ojcu? Caro zdaje się zachęcać Taisy do pozostania w ich domu na dłużej. Dlaczego według ciebie nie poprosiła jej o to wcześniej? Czemu Wilson ma taki silny wpływ na ludzi w swoim życiu? Willow musi odnaleźć się w szkole średniej, a przy tym doświadcza po raz pierwszy zainteresowania ze strony mężczyzn i chłopców. Czy myślisz, że Willow poradziła sobiew kontaktach z panem Insleyem? Czy mogła zachować się inaczej? Czy zaskoczyło cię, kiedy Luka przyznał się do swojego udziału w całej sprawie? Nawet kiedy Willow zdała sobie sprawę z tego, że zachowanie nauczyciela wobec niej było niestosowne, dziewczyna stara się go zrozumieć: „Aż serce ściskało, gdy ludzie w mgnieniu oka stawali się tak na wskroś ludzcy”. Przypominasz sobie sytuację ze swojego życia, kiedy ktoś zawiódł cię swoimi wadami lub słabostkami? Zaskoczyło cię, że Ben miał takie opory przed ponownym związaniem się z Taisy? Czy myślisz, że jako nastolatka miała wybór i mogła postąpić inaczej? Czy któryś z wątków powieści zainteresował cię szczególnie? Dlaczego? Czemu twoim zdaniem skomplikowane historie rodzinne czyta się z takim zaciekawieniem? Czy to pierwsza powieść Marisy de los Santos, którą czytasz? Czy zachęciła cię do sięgnięcia po inne tytuły tej autorki?

Spis treści Rozdział 1. Taisy Rozdział 2. Willow Rozdział 3. Taisy Rozdział 4. Willow Rozdział 5. Taisy Rozdział 6. Willow Rozdział 7. Taisy Rozdział 8. Willow Rozdział 9. Taisy Rozdział 10. Willow Rozdział 11. Taisy Rozdział 12. Willow Rozdział 13. Taisy Rozdział 14. Willow Rozdział 15. Taisy Rozdział 16. Willow Rozdział 17. Taisy Rozdział 18. Willow Rozdział 19. Taisy Rozdział 20. Willow Rozdział 21. Taisy Rozdział 22. Willow Epilog. Taisy Podziękowania Pytania do dyskusji