Dean R Koontz Frankenstein 02 Miasto Nocy

DEAN KOONTZ i ED GORMAN

FRANKENSTEIN Deana KOONTZA księga druga

MIASTO NOCY Przełożyła Anna Maria Nowak

Prószyński i S-ka

Tytuł oryginału FRANKENSTEIN BOOK TWO CITY OF NIGHT Copyright © 2005 by Dean Koontz All rights reserved Pierwsze wydanie w języku polskim 2007 Ilustracja na okładce Jacek Kopalski Projekt okładki Dorota Ostaszewska Redakcja Magdalena Koziej Redakcja techniczna Elżbieta Urbańska Korekta Bronisława Dziedzic-Wesołowska Łamanie Ewa Wójcik ISBN 978-83-7469-465-0 Wydawca Prószyński i S-ka SA 02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7 www, proszynski, pl Druk i oprawa Drukarnia Naukowo-Techniczna Oddział Polskiej Agencji Prasowej SA 03-828 Warszawa, ul. Mińska 65

Z przerażającą beztroską usuwamy jeden z narządów, żądając jednocześnie, by organizm zachował jego funkcje. Stwarzamy ludzi bez serca, a oczekujemy od nich prawości i woli działania. Drwimy z honoru, a jesteśmy zszokowani, gdy znajdujemy wśród siebie zdrajców. Kastrujemy, a domagamy się od wałacha potomstwa. C. S. Lewis, „The Abolition of Man”

ROZDZIAŁ

1 Deukalion narodził się nocą, podczas gwałtownej burzy, za sprawą niezwykłej błyskawicy, która zamiast go spopielić tchnęła weń życie. W zimnych, kamiennych murach starego młyna rozbrzmiewała kakofonia jego okrzyków przerażenia i bólu, triumfalnego ryku jego stwórcy oraz chrzęstu i łoskotu starej maszynerii. Kiedy Deukalion obudził się do życia, zobaczył, że leży przykuty do stołu. To był pierwszy znak, że został stworzony jako niewolnik. W przeciwieństwie do Boga Victor Frankenstein nie zamierzał obdarowywać swoich stworzeń wolną wolą. Podobnie jak inni utopiści, wolał posłuszeństwo od niezależności. Tamtej nocy przed blisko dwustu laty Deukalion rozpoczął egzystencję, w której dominowały przemoc i szaleństwo. Bezsilność rodziła wściekłość. Zdarzały mu się napady furii, gdy zabijał. Zabijał bez litości. Minęło wiele dziesięcioleci, nim posiadł umiejętność panowania nad sobą. Ból i poczucie osamotnienia nauczyły go litości, która z kolei doprowadziła go do współczucia. Ono zaś wskazało mu drogę do nadziei. Mimo to jednak do dziś w niektóre noce nagle, bez powodu ogarnia go gniew. Bez żadnej konkretnej przyczyny zalewa go fala wściekłości, która może zerwać tamę ostrożności i czujności. Tej nocy Deukalion włóczył się po ulicach nowoorleańskiej dzielnicy francuskiej, zionąc żądzą mordu. W ciemnej uliczce na tyłach budynków szare cienie miały niebieskawy odcień, lecz pod jego czaszką wściekłość płonęła kolorem krwi.

Noc była ciepła i wilgotna, zza murów słynnych klubów dobiegały stłumione dźwięki jazzu. W miejscach publicznych Deukalion zawsze starał się przebywać w mroku, gdyż jego wyjątkowy wzrost nieodmiennie przykuwał uwagę. Podobnie jak twarz. Zza kontenera na śmieci wynurzył się zasuszony i pomarszczony jak rodzynek wielbiciel rumu. - Pokój w Jezusie, bracie. Choć powitanie nie przypominało typowej odzywki rabusia, Deukalion spojrzał w stronę mężczyzny z nadzieją, że ten będzie trzymał nóż albo pistolet. Nawet gdy kipiał z wściekłości, potrzebował powodu, by uciec się do przemocy. Tymczasem pijaczyna zamiast broni wyciągał tylko brudną rękę, a zabić mógł wyłącznie jego oddech. - Potrzebuję tylko dolara. - Za dolara niczego nie kupisz - odparł Deukalion. - Bóg ci zapłać, jeśli okażesz się hojny, ale ja proszę tylko o dolara. Deukalion z trudem się powstrzymał, by nie chwycić wyciągniętej ręki i nie złamać jej jak uschłego badyla. Odwrócił się i ruszył w swoją stronę, nie reagując, nawet gdy pijaczek posłał za nim soczystą wiązankę. Kiedy przechodził obok zaplecza hiszpańskiej restauracji, otworzyły się drzwi kuchenne. Wyszło z nich dwóch Latynosów w białych spodniach i bawełnianych podkoszulkach. Jeden podsuwał drugiemu otwartą paczkę papierosów. Wysoką sylwetkę Deukaliona oświetlała żarówka, która zapaliła się nad wejściem, i latarnia dokładnie na wprost pierwszego mężczyzny. Na jego widok obaj Latynosi zmartwiali. Połowa twarzy Deukaliona wyglądała normalnie, mogła się wręcz wydać przystojna. Drugą jednak pokrywał skomplikowany tatuaż. Wzór wymyślił i nałożył cierpliwy tybetański mnich, prawdziwy mistrz sztuki tatuażu. Tatuaż stanowił kamuflaż, maskę, mającą odwrócić uwagę od potwornie okaleczonej i oszpeconej twarzy - efektu działań stwórcy Deukaliona. Jednak sprawiał, że Deukalion wyglądał groźnie,

niemal demonicznie. Światło obu lamp było na tyle mocne, że mężczyźni zauważyli to, co przykrywał tatuaż. Przyglądali się Deukalionowi nie ze strachem, lecz z pełnym namaszczenia szacunkiem, należnym przybyszowi z zaświatów. Deukalion uciekł ze światła w cień, zanurzył się w następną ciemną alejkę za budynkami. Jego wściekłość przerodziła się w furię. Potężne dłonie zaciskały się konwulsyjnie, marzył, by otoczyć nimi szyję jakiejś ofiary. Zacisnął je w pięści i wbił w kieszenie płaszcza. Choć noc nad rozlewiskami była parna, Deukalion miał na sobie długi, czarny płaszcz. Nie odczuwał zimna ani upału. Podobnie jak bólu i strachu. Kiedy przyspieszył kroku, obszerny płaszcz wydął się jak peleryna. Brakowało tylko kaptura, by Deukalion wyglądał jak sama śmierć. Może ta żądza mordu jest zapisana w każdej komórce jego ciała? Wszak został zbudowany z ciał przestępców, których zwłoki jego stwórca tuż po pogrzebach wykradał z przywięziennego cmentarza. Jedno z dwóch jego serc należało do szalonego podpalacza, który podkładał ogień pod kościoły. Drugie zaś do sadysty-pedofila. Nawet w sercach ludzi stworzonych przez Boga czasem mieszka zło i podłość. Serce nieraz buntuje się przeciwko temu, co rozum wie i akceptuje. Skoro nawet dłonie kapłana stają się niekiedy narzędziem grzechu, to czegóż można się spodziewać po rękach dusiciela? Właśnie takie dłonie podarował Deukalionowi jego stwórca. Szare oczy wyłupił trupowi mordercy zabijającego toporem. Czasem przemykał przez nie dziwny błysk; może pamiątka po tamtej tajemniczej burzy, gdy Deukalion został powołany do życia. Jego mózg funkcjonował kiedyś w czaszce jakiegoś nieznanego złoczyńcy. Śmierć wymazała wszelkie wspomnienia z poprzedniego życia, ale może wadliwe połączenia zwojów mózgowych pozostały? Narastająca furia zaprowadziła go w labirynt podejrzanych uliczek po drugiej stronie rzeki. W szemranych zaułkach Algiers życie kwitło. Podobnie jak nielegalne interesy. Przy jednej ulicy znajdował się burdel, działający pod szyldem kli-

niki masażu i akupunktury, salon tatuażu, sklep z pornograficznymi filmami oraz podejrzana speluna, w której dudnił charakterystyczny kreolski blues zydeco. W samochodach stojących w alejce za budynkami gawędzili sutenerzy, czekając na swój haracz od dziewcząt, które dostarczyli do burdelu. Dwóch cwaniaczków w hawajskich koszulach i białych, jedwabnych spodniach kursowało na rolkach z najświeższą dostawą kokainy zmieszanej ze sproszkowaną viagra dla klientów prostytutek. Mieli też w promocji ecstasy i meth. Za sklepem z pornosami stały cztery harleye. Motocykliści - twarda rasa - zapewne pilnowali bezpieczeństwa w burdelu albo w barze. A może ochraniali handlarzy narkotyków. Albo cały ten odcinek ulicy. Deukalion szedł przed siebie, ignorowany przez jednych, przez innych dostrzegany. Czarny płaszcz i jeszcze ciemniejszy mrok działały niemal jak peleryna-niewidka. Tajemnicza błyskawica, która tchnęła weń życie, dała mu też zrozumienie kwantowej struktury wszechświata, a niewykluczone, że również coś więcej. Deukalion miał dwa stulecia na zgłębianie, a potem także praktyczne zastosowanie tej wiedzy, dzięki czemu mógł teraz poruszać się po ziemi z łatwością, elegancją, a nade wszystko z oszałamiającą szybkością. Odgłosy kłótni między motocyklistą a szczupłą dziewczyną, stojącymi przy tylnych drzwiach burdelu, podziałały na niego jak zapach krwi na rekina. Dziewczyna, choć ubrana wyzywająco, wyglądała młodo i niewinnie. Mogła mieć najwyżej szesnaście lat. - Puść mnie, Wayne - zaklinała. - Pozwól mi się wycofać. Wayne - motocyklista - chwycił ją za ramiona i przygwoździł do zielonych drzwi. - Z chwilą gdy tam wchodzisz, nie ma już odwrotu. - Ale ja mam tylko piętnaście lat. - Spokojnie, szybko się zestarzejesz. - Nie spodziewałam się, że to będzie tak wyglądać - powiedziała

przez łzy. - A czego się spodziewałaś, głupia suko? Richarda Gere'a i finału jak z „Pretty Woman”? - Jest ohydny, a do tego cuchnie. - Joyce, perełko, oni wszyscy są ohydni i cuchną. Po pięćdziesiątym kliencie przestaniesz reagować. Dziewczyna pierwsza zauważyła Deukaliona. Jej pełne przerażenia spojrzenie zaalarmowało Wayne'a. Obejrzał się. - Puść ją - odezwał się spokojnie Deukalion. Na gorylu - masywnym mężczyźnie o bezwzględnej twarzy - nie zrobiło to wrażenia. - Jeśli szybko się stąd ewakuujesz, strażniku Teksasu, może zdołasz ocalić swoje klejnoty. Deukalion tak szybko i z taką siłą chwycił ramię przeciwnika i założył je za plecy, że kość pękła z głośnym trzaskiem. Potem złapał mężczyznę i cisnął go na ziemię. Po krótkim locie Wayne wylądował na ulicy. Zarył twarzą w asfalt, który stłumił jego krzyk. Wystarczyłoby przygnieść stopą kark, by złamać mu kręgosłup, ale Deukaliona ostudziło wspomnienie tłumów, które przed dwustu laty urządzały na niego obławy z pochodniami i widłami. Odwrócił się, usłyszawszy świst łańcucha. Kumpel motocyklisty — połączenie kolczyków w brwi, nosie i języku z ryżą brodą wyglądało co najmniej groteskowo - ochoczo przyłączył się do bójki. Zamiast uchylić się przed łańcuchem, Deukalion ruszył w stronę napastnika. Łańcuch owinął mu się wokół lewego ramienia. Chwycił go i szarpnął. Ryży stracił równowagę. Miał koński ogon, znakomicie nadający się, by go zań schwycić. Deukalion podniósł mężczyznę jak lalkę, zdzielił go pięścią w twarz i odrzucił. Zauważył trzeciego goryla. Sieknął go łańcuchem po kolanach. Motocyklista krzyknął z bólu i runął na ziemię. Deukalion litościwie pomógł mu się podnieść, chwytając go za gardło i krocze, po czym rzucił nim jak kukłą w czwartego, ostatniego napastnika.

Ich głowami wystukiwał o mur rytm muzyki dobiegającej z baru, przysparzając im sporo bólu i zapewne budząc w nich nieco skruchy. Klienci włóczący się między sklepem z pornosami, burdelem i barem błyskawicznie się rozpierzchli, a dilerzy na rolkach ulotnili bez śladu. Sutenerzy, jeden po drugim, odpalali bryki, wrzucali wsteczny i wycofywali się z alejki, nawet nie próbując zaatakować Deukaliona. Poobijany cadillac wjechał w zderzak żółtego mercedesa. Żaden z kierowców nie zatrzymał się, nie wymienili się adresami ani wizytówkami swoich agentów ubezpieczeniowych. Po chwili Deukalion i dziewczyna, Joyce, zostali sami, jeśli nie liczyć unieszkodliwionych ochroniarzy i widzów, bacznie obserwujących przez okna przebieg wydarzeń. Kapela niestrudzenie przycinała w barze. Lepkie, parne powietrze zdawało się ożywać w dźwiękach muzyki zydeco. Deukalion odprowadził dziewczynę do końca alejki, tam gdzie łączyła się z główną ulicą. Nie odezwał się, ale Joyce nie potrzebowała zachęty, by zostać u jego boku. A chociaż z nim poszła, wyraźnie się bała. I słusznie. Bójka na zapleczu burdelu nie uciszyła jego furii. Kiedy Deukalion panował nad sobą, jego umysł przypominał rezydencję, którą wiele pokoleń arystokratów urządzało ze smakiem i elegancją, wkładając w nią bogactwo swych doświadczeń i erudycję. Teraz jednak jego umysł zmienił się w gigantyczną kostnicę, ciemną od krwi i lodowatą od żądzy mordu. Kiedy przechodzili pod latarnią, depcząc po drżących cieniach ciem, Joyce zerknęła na towarzysza. Deukalion zauważył, że przeszył ją dreszcz. Była oszołomiona i przerażona, jakby przebudziła się z koszmaru i jeszcze nie do końca wiedziała, co jest rzeczywistością, a co pozostałością sennych majaków. W mroku, jaki zapadł, gdy oddalili się od lampy, Deukalion położył rękę na ramieniu dziewczyny. Zamienili cienie zachodniej części miasta na cienie wschodniej, dźwięki zydeco przygasły wyparte przez głośniejszy jazz. Oszołomienie i strach dziewczyny przybrały na sile.

- Dla-dlaczego? - wyjąkała. - Jesteśmy w dzielnicy francuskiej. - O tej porze - wyjaśnił, prowadząc ją obok pomnika generała Jacksona, stojącego na placu tegoż imienia - tu jest równie niebezpiecznie jak w tamtej uliczce w Algiers. Dokąd chcesz teraz iść? Otulając się ramionami, jakby byli w Arktyce, a nie dusznym Nowym Orleanie, Joyce odparła: - Do domu. - Tutaj, w Nowym Orleanie? - Nie, w Baton Rouge. - Była bliska łez. - Dom nagle przestał mi się wydawać nudny. Deukalion poczuł ukłucie zazdrości. On nigdy nie miał domu. Owszem, miał miejsca, w których się zatrzymywał, i dach nad głową, ale żadnego z nich nie mógł nazwać swoim domem. Bezwzględny i prymitywny morderca, uwięziony w klatce jego umysłu, znów zaczął się miotać i szarpać za pręty, domagając się wypuszczenia na wolność. Deukalion najchętniej roztrzaskałby teraz głowę dziewczyny, która miała dokąd wrócić, podczas gdy on - nie. - Masz telefon? - zapytał. Skinęła głową i z futerału przy pasku wyjęła aparat. - Powiedz rodzicom, że będziesz czekała w tej katedrze. Podprowadził Joyce do kościoła, zatrzymał się i pchnął ją w stronę schodów, po czym zniknął, zanim zdążyła się obejrzeć.

ROZDZIAŁ

2 W swojej willi położonej w malowniczej dzielnicy Garden District Victor Helios - znany niegdyś jako Frankenstein - rozpoczął piękny, letni dzień od seksu ze swoją ostatnią żoną, Eriką. Jego pierwszą żonę, Elżbietę, zamordowano w Austrii przed dwustu laty, w dniu ich ślubu. Teraz już prawie o niej nie myślał. Zawsze wolał patrzeć w przyszłość. Przeszłość go nudziła. Zresztą większość przeszłych wydarzeń nawet nie zasługiwała na to, by do nich wracać. Łącznie z Elżbietą Victor zaznał małżeńskiego szczęścia - a czasem niestety tylko małżeńskiej nudy - z sześcioma małżonkami. Żony od drugiej do szóstej miały na imię Erika. Wszystkie Eriki wyglądały identycznie, ponieważ stanowiły klony wyhodowane w kapsułach stworzenia jego nowoorleańskiego laboratorium. Dzięki temu Victor nie musiał wydawać majątku na nowe ubrania, ilekroć któraś z Erik ulegała unicestwieniu. Victor, choć bajecznie bogaty, nienawidził niepotrzebnych wydatków. To matka - pod innymi względami beznadziejna - wpoiła mu tę potrzebę oszczędzania. Po jej śmierci nie wydał ani grosza na nabożeństwo ani sosnową trumnę. Był przekonany, że matka przyklasnęłaby rozwiązaniu, które wybrał: zwykły dół głęboki na metr dwadzieścia. Za metr osiemdziesiąt grabarz liczył sobie za dużo. Choć Eriki nie różniły się zewnętrznie, każda - od Eriki Jeden do Eriki Cztery - miała jakieś wady. Każdy kolejny model Helios udosko-

nalał, usuwając niedociągnięcia. Poprzedniego wieczoru zabił Erikę Cztery. Jej szczątki - podobnie jak szczątki jej poprzedniczek i innych nieudanych eksperymentów trafiły na miejskie wysypisko, którym zarządzała jedna z firm Victora, i zostały pogrzebane pod górą śmieci. Namiętność do czytania pobudzała ostatnią żonę do introspekcji i zrodziła w niej niezależność, której Victor nie zamierzał tolerować. Zresztą siorbała przy jedzeniu. Niedawno wypuścił nową Erikę z kapsuły stworzenia, gdzie jej chłonny mózg pobrał gigantyczną porcję encyklopedycznej wiedzy. Helios - wieczny optymista - wierzył, że Erika Pięć okaże się doskonałym tworem, godnym tego, by służyć mu przez wiele lat. Będzie piękną i wyrafinowaną, a nade wszystko posłuszną erudytką. Nie ulegało wątpliwości, że okazała się bardziej zmysłowa niż poprzednie Eriki. Im większy zadawał jej ból, tym silniejsze było jej pożądanie. Ponieważ Erika była przedstawicielką Nowej Rasy, mogła wyłączać odczuwanie bólu, lecz w sypialni Victor jej na to nie pozwalał. Uwielbiał władzę i dominację. Seks przynosił mu zaspokojenie tylko wtedy, gdy mógł ranić partnerkę i zadawać jej ból. Żona zaś z cudownym, zmysłowym oddaniem przyjmowała wszystkie ciosy. Jej siniaki i skaleczenia stanowiły dla Victora najlepszy dowód własnej męskości. Był prawdziwym ogierem. Jak wszystkie swoje twory, obdarzył Erikę organizmem godnym półboga. Jej rany błyskawicznie się goiły, potrzebowała tylko godziny, dwóch, by znów zjawiskowo wyglądać. Zaspokojony, wyszedł z sypialni, zostawiając na łóżku szlochającą żonę. Płakała nie tylko z bólu, ale i ze wstydu. Była jedyną przedstawicielką Nowej Rasy zdolną do odczuwania wstydu. Jej upokorzenie sprawiało, że jego rozkosz była pełna. Wziął prysznic, nie żałując gorącej wody i pachnącego werbeną mydła, sprowadzanego z Paryża. Pieniądze zaoszczędzone na pochówku matki i żon z przyjemnością wydawał na siebie.

ROZDZIAŁ

3 Zamknąwszy kolejne dochodzenie w sprawie seryjnego mordercy, którym okazał się jej kolega z wydziału zabójstw - jak zwykle nie obyło się bez pościgu i strzelaniny - detektyw Carson O'Connor położyła się dopiero o siódmej rano. Cztery godziny zerowego kontaktu z rzeczywistością, a potem szybki prysznic - to maksimum wolnego czasu, na jaki może liczyć w najbliższej przyszłości. Na szczęście była zbyt skonana, żeby mieć jakiekolwiek sny. Zdążyła się już nauczyć, że gdy dochodzenie wchodzi w fazę kulminacyjną, pracuje się po godzinach, ale w tym śledztwie nie chodziło o typowe morderstwa. To mógł być koniec świata. Carson nigdy jeszcze nie przeżywała końca świata. Nie wiedziała, czego się spodziewać. Michael Maddison, jej wspólnik, już czekał, gdy w południe podjechała nieoznakowanym sedanem pod jego dom. Zajmował lokum w nieciekawym i nierzucającym się w oczy budynku niedaleko Veterans Boulevard. Samo mieszkanie też było nijakie, pozbawione charakteru. Michael utrzymywał, że jest „bardzo zen” i właśnie takiego minimalistycznego wnętrza potrzebuje po całym dniu nowoorleańskiej karuzeli. Na spotkanie z jeźdźcami Apokalipsy ubrał się w swój dyżurny zestaw: hawajska koszula, płócienne spodnie i sportowa marynarka. Jedyne odstępstwo stanowiło obuwie. Na dzień Sądu Ostatecznego Michael zrezygnował z czarnych, sportowych butów na rzecz białych;

tak białych, że aż biło po oczach. Zaspany wyglądał jeszcze rozkoszniej niż zwykle. Carson starała się tego nie zauważać. Byli partnerami, nie kochankami. Gdyby próbowali to połączyć, wcześniej czy później czekałaby ich śmierć. Jeśli pracuje się w policji, trzeba oddzielać polowanie na przestępcę od polowania na miłość. - Widziałaś ostatnio jakiegoś upiora? - zapytał Michael, wsiadłszy do samochodu i zatrzasnąwszy drzwiczki. - Tak, dziś rano w lustrze - odparła, ostro ruszając spod domu. - Wyglądasz świetnie. Słowo. A w porównaniu z tym, jak ja się czuję, wyglądasz wprost zjawiskowo. - Wiesz, kiedy ostatni raz byłam u fryzjera? - To w ogóle znajdujesz czas na wizyty u fryzjera? Sądziłem, że po prostu od czasu do czasu podpalasz sobie włosy, a potem gasisz. - Ładne trzewiczki. - Na pudełku było napisane, że zostały wyprodukowane w Chinach. A może w Tajlandii? Ostatnio wszystko produkują gdzieś na drugim końcu świata. - Nie wszystko. Gdzie, twoim zdaniem, został wyprodukowany Harker? Ich kolega z wydziału, detektyw Jonathan Harker, był - jak się okazało - seryjnym mordercą, na którego polowali, a którego prasa ochrzciła mianem Chirurga; poza tym, o czym również dopiero niedawno się dowiedzieli, bynajmniej nie był człowiekiem. Nie zabiła go ani policyjna strzelba, ani upadek z trzeciego piętra. - Nie wyobrażam sobie, żeby Helios produkował swoją nową rasę w buduarze rezydencji w Garden District - powiedział Michael. - Może w laboratoriach Biovision? W Biovision - założonej przed dwudziestu laty przez Heliosa, specjalizującej się w nowinkach biotechnologicznych firmie z siedzibą w Nowym Orleanie - powstały niezliczone patenty, które rokrocznie przynosiły Victorowi krociowe zyski. - Pomyśl o pracownikach - odparła Carson - i tłumach klientów oraz kontrahentów przewalających się co dzień przez biura. Nie, nie

mógłby tam umieścić laboratorium, w którym produkowałby ludzi. - Racja. Taki Igor: garbus z zezem rozbieżnym odrobinę by się rzucał w oczy, gdyby stanął przy automacie z kawą. Zwolnij. - Zatem Helios ma gdzieś tajne laboratorium - odezwała się Carson, naciskając pedał gazu. - Prawdopodobnie gdzieś w mieście, prowadzone przez jakąś firmę-krzak zarejestrowaną na przykład na Kajmanach. - Nienawidzę tego. Przez „to” Michael miał na myśli sprawdzanie tysięcy firm, działających w Nowym Orleanie i sporządzanie listy tych z zagranicznym udziałem lub w inny sposób podejrzanych. Carson nie znosiła ślęczenia w papierach równie serdecznie jak on, ale miała do tego cierpliwość. Obawiała się jednak, że nie znajdzie na to czasu. - Dokąd jedziemy? - zapytał Michael, gdy Carson mknęła przez ulice Nowego Orleanu. - Jeśli do wydziału, żeby spędzić cały dzień przed monitorem komputera, zatrzymaj się, ja wysiadam. - Tak? I co zrobisz? - Bo ja wiem? Może kogoś zastrzelę? - Spokojnie, niedługo będziesz mógł wykorzystać swoje talenty strzeleckie, zabijając twory Heliosa. Tych z Nowej Rasy. - Bycie przedstawicielem Starej Rasy jest okropnie przygnębiające. To zupełnie jak występowanie w roli ubiegłorocznego modelu tostera, takiego bez mikrochipa, dzięki któremu jednocześnie i opieka, i nuci piosenki Randy'ego Newmana. - Kto marzyłby o tosterze śpiewającym kawałki Randy'ego Newmana? - A kto by nie marzył? Carson może przejechałaby na czerwonym, ale na skrzyżowanie wtaczała się potężna ciężarówka - jeśli wierzyć reklamie wymalowanej na skrzyni - wyładowana po dach hamburgerami przeznaczonymi do restauracji McDonald's. Carson nie zamierzała umierać pod górą zamrożonych kotletów mielonych. Znajdowali się w tętniącym życiem centrum miasta. Michael obserwował tłumy pieszych.

- Ilu mieszkańców tego miasta wcale nie jest ludźmi? - zastanawiał się na głos. - Ilu z nich to... stworzenia Victora? - Tysiąc - odparła Carson. - Dziesięć tysięcy, pięćdziesiąt tysięcy. A może tylko setka. - Więcej niż setka. - No. - Wcześniej czy później Helios się zorientuje, że wpadliśmy na jego trop. - Już wie - odarła go ze złudzeń Carson. - Zdajesz sobie sprawę, co to dla nas oznacza? - Że staliśmy się niewygodną przeszkodą. - Bardzo niewygodną. A Helios wygląda mi na takiego, który nie znosi przeszkód na swojej drodze. - To znaczy - powiedziała Carson - że zostały nam tylko dwadzieścia cztery godziny życia.

ROZDZIAŁ

4 Smagana przez deszcz i wiatr marmurowa figurka Maryi Panny stała w niszy nad wejściem do Miłosiernych Dłoni. Szpital zamknięto wiele lat temu. Okna zamurowano. Teren okalało ogrodzenie z metalowych prętów, a na bramie wisiała tabliczka zabraniająca wstępu nieupoważnionym. Victor minął szpital i wjechał do podziemnego garażu w pięciopoziomowym budynku, w którym mieściła się księgowość i dział personalny Biovision. Jako założyciel i szef firmy miał swoje stałe miejsce parkingowe. Zaparkował tam mercedesa. Tylko on posiadał klucz do znajdujących się niedaleko zamalowanych, zbrojonych drzwi prowadzących do pustego pokoju z betonowymi ścianami i posadzką. W głębi znajdowały się drugie drzwi, otwierane kodem, który należało wystukać na klawiaturze. Victor wprowadził kod, elektroniczna blokada została zwolniona i mógł wejść dalej. Za drzwiami znajdował się czterdziestometrowy, szeroki na dwa metry, wysoki na dwa i pół podziemny korytarz prowadzący do zabudowań szpitala. Strop był wzmocniony belkami, podłoga wybetonowana. Tunel wykopali i wykończyli przedstawiciele Nowej Rasy, Victor nie lubił zawracać sobie głowy pozwoleniami na budowę, projektami ani minimalną stawką godzinową. Dzięki temu przejściu mógł bez niczyjej wiedzy swobodnie zaglądać do Miłosiernych Dłoni. Na końcu korytarza znajdowała się druga klawiatura. Victor znowu wprowadził kod i wszedł do archiwum w podziemiach dawnego szpitala.

W metalowych szafkach znajdowały się tam kopie danych z twardych dysków, historia jego licznych badań i projektów. Na ogół Victora cieszyły te zabezpieczenia, tajne przejścia, ukryte drzwi i atmosfera konspiracji towarzysząca jego planom zniszczenia cywilizacji oraz rychłego przejęcia władzy nad światem. Pod wieloma względami pozostał małym chłopcem. Dziś jednak denerwowało go, że do laboratorium musi się dostawać tak okrężną drogą. Czekał go pracowity dzień, Helios musiał zażegnać skutki co najmniej jednego kryzysu. Z archiwum przeszedł do piwnicy. Panowały tam spokój i cisza. Mimo mocnych lamp na korytarzach kładły się cienie. To tutaj Victor przed wielu laty prowadził swoje najbardziej rewolucyjne badania. Zawsze fascynowała go zawrotna szybkość, z jaką rozmnażały się i rozwijały komórki rakowe. A gdyby tak wykorzystać je do przyspieszenia rozwoju klonów w sztucznym łonie?, pomyślał pewnego dnia. Liczył, że dzięki temu zamiast długich lat wystarczyłoby mu parę tygodni na wyhodowanie z embriona dorosłego osobnika. Niestety jednak - co zdarza się, gdy naukowiec balansuje na pograniczu istniejącej wiedzy i własnych hipotez - eksperyment się nie powiódł. Zamiast Nowego Człowieka Victor wyhodował wyjątkowo agresywnego, błyskawicznie mutującego się guza, który na domiar nieszczęść okazał się diablo sprytny. W końcu powołał to licho do życia. Należała mu się choć odrobina wdzięczności. Gdzież tam! Czterdziestu ludzi Victora zginęło, próbując okiełznać tę złośliwą bestię. A ludzi Nowej Rasy niełatwo zabić. I nagle, gdy Victor już obawiał się, że przegrał, udało się ujarzmić i zniszczyć to okropieństwo. Smród był niewyobrażalny. Choć minęło tyle lat, Victor nadal miał wrażenie, że w budynku pozostał tamten zapach. Pamiątką po owych wydarzeniach była sześciometrowa wyrwa w ścianie, za którą zostało pełne gruzu laboratorium, gdzie Victor hodował guza. W części korytarza za windą nadal piętrzyło się rumowisko poukładanych brył betonu, wygiętych szyn i prętów splątanych jak lina.

Victor nie pozwolił usunąć śladów zniszczeń. Zostawił je, by przypominały mu, że nawet geniusz jego kalibru czasem nie docenia przeciwnika. Tamtej nocy bestia omal go nie zabiła. Wsiadł do windy i wjechał na parter. Po starciu z niewdzięczną paskudą tam przeniósł swoje główne laboratorium. Na korytarzach panował spokój. W budynku pracowało osiemdziesięcioro przedstawicieli Nowej Rasy i każdy skrupulatnie wypełniał wyznaczone zadania. Nie marnowali czasu na plotki pod pozorem parzenia herbaty albo brania wody z baniaczka. W przestronnym laboratorium Victora znajdowały się fantastyczne urządzenia, które wprawiłyby w zdumienie nie tylko zwykłego zjadacza chleba, ale i całą kadrę naukową Harvardu czy Massachusetts Institute of Technology. Pomieszczenie było urządzone w stylu art déco, panował w nim duch hitleryzmu. Victor podziwiał Hitlera. Führer potrafił docenić prawdziwy talent. W latach trzydziestych i czterdziestych Victor wraz z doktorem Mengele i grupką wiernych naukowców Hitlera prowadził interesujące badania, niestety, przerwane przez niefortunne zwycięstwo aliantów. W życiu prywatnym Hitler okazał się wprost uroczym gawędziarzem. Skrupulatnie dbał też o higienę osobistą: zawsze był wymuskany i pachniał mydłem. Jako miłośnik zwierząt, wrażliwy na ich los, przeszedł na wegetarianizm. Nie akceptował pułapek na myszy. Uważał, że gryzonie należy chwytać w humanitarny sposób, a potem wypuszczać na wolność w ich naturalnym, dzikim środowisku. Problem z Führerem polegał jednak na tym, że ten przyszłość świata widział w sztuce i polityce. Tymczasem przyszłość nie należała ani do artystów, ani do polityków. Nowego świata nie zbuduje nazizm, komunizm ani socjalizm. Kapitalizm zresztą też nie. Również chrześcijaństwo czy islam nie zmienią cywilizacji ani nie ukształtują jej zgodnie ze swoimi wzorcami. Nie uczynią tego także scjentolodzy ani nawiedzeni zwolennicy cudownie solipsystycznej i paranoidalnej nowej religii, której początek dał „Kod Leonarda”.

Jutro należało do scjentyzmu. Kapłani scjentyzmu to nie jacyś księżulkowie odprawiający niezrozumiałe rytuały; to bogowie, obdarzeni boską mocą. Victor zaś był ich mesjaszem. Kiedy wszedł do obszernego pomieszczenia laboratorium, tajemniczo i groźnie wyglądające maszyny zaczęły mruczeć, wydawać ciche odgłosy bulgotania, syczenia i tykania. Tu czuł się naprawdę jak w domu. Czujniki wykryły, że podchodzi do biurka. Monitor komputera pojaśniał, a na nim pojawiła się twarz Annunciaty, sekretarki Victora w Miłosiernych Dłoniach. - Dzień dobry, panie Helios. Annunciata była piękna, ale nie istniała naprawdę. Stanowiła trójwymiarową, cyfrową osobowość, obdarzoną cudownie chrapliwym głosem, który miał ocieplić nieco to surowe otoczenie. - Dzień dobry, Annunciato. - Ciało detektywa Jonathana Harkera zostało już dostarczone przez pańskich ludzi do prosektorium. Na biurku czekała gorąca kawa w termosie i orzechowo-czekoladowe ciasteczka. Wziął sobie jedno. - Mów dalej. - Zniknął Randal Sześć. Victor zmarszczył brwi. - Wyjaśnij. - Podczas obchodu o północy wykryto jego nieobecność w pokoju. Randal Sześć stanowił jeden z licznych eksperymentów Victora. Podobnie jak pięciu poprzedników został stworzony jako autystyczny nastolatek z nerwicą natręctw. Tworzenie upośledzonych istot stanowiło element badań Vietorà nad wykorzystaniem w celach praktycznych wad rozwojowych. Osobnik autystyczny ze starannie dobraną nerwicą natręctw będzie koncentrował się na ściśle określonej grupie czynności, które we współczesnej fabryce wykonują maszyny. Taki robotnik przez długie godziny, ba! tygodnie, bez znużenia, za to precyzyjnie i z pietyzmem będzie wykonywał jedną czynność.

Jeśli wszczepi mu się sondę, przez którą będzie otrzymywał pokarm, oraz cewnik, zlikwiduje się problem przerw na posiłki i wyjście do toalety. Taki pracownik stanowiłby idealną alternatywę niektórych robotów pracujących obecnie przy taśmie. Jego dzienna racja żywnościowa stanowiłaby koszt rzędu jednego dolara. Nie przysługiwałaby mu pensja, wakacje ani opieka lekarska. Nie odczuwałby żądzy władzy. Kiedy by się zużył, zostawałby unicestwiony, a na jego miejscu pojawiałby się następny robotnik. Victor był przekonany, że takie ludzkie maszyny okażą się znacznie skuteczniejsze od obecnych urządzeń fabrycznych. Roboty pracujące przy taśmie są skomplikowane i bardzo kosztowne. Ciało jest tanie. Randalowi Sześć wszczepił na tyle silną agorafobię, że chłopak nigdy dobrowolnie nie opuszczał pomieszczenia. Panicznie bał się przekroczyć próg pokoju. Kiedy Victor potrzebował Randala do badań, asystenci musieli przywozić chłopaka przywiązanego do wózka. - Sam by nie wyszedł z pokoju - powiedział Victor. - Zresztą nie wydostałby się z budynku. Uruchomiłby się alarm. Musi być gdzieś w pobliżu. Niech ochrona obejrzy wczorajsze nagrania z kamer w jego pokoju i na głównych korytarzach. - Tak, panie Helios - odparła Annunciata. Na podstawie składnych i niemechanicznych reakcji sekretarki postronny obserwator uznałby, że Heliosowi udało się stworzyć sztuczną inteligencję. Choć jednak Annunciata komunikowała się z szefem za pośrednictwem komputera, jej funkcje kognitywne rodziły się w organicznym mózgu Nowej Rasy, żyjącym w hermetycznie zamkniętym naczyniu. Mózg był zanurzony w substancji zapewniającej mu niezbędne składniki odżywcze i bezpośrednio podłączony do systemu przetwarzania danych. Victor marzył o dniu, gdy świat będzie zaludniony wyłącznie przez przedstawicieli Nowej Rasy, żyjących w tysiącach wspólnych sypialń, a każda sala będzie nadzorowana i obsługiwana przez pozbawione ciała mózgi takie jak Annunciata. - Ja w tym czasie dokonam sekcji Harkera. Znajdź Ripleya i prze-

każ, że będzie mi potrzebny w prosektorium. - Tak, panie Helios. Helios. Victor, który właśnie miał odgryźć kęs herbatnika, znieruchomiał. - Dlaczego to zrobiłaś, Annunciato? - Co takiego, szefie? - Bez potrzeby powtórzyłaś moje nazwisko. Na gładkim czole sekretarki pojawiła się zmarszczka. - Naprawdę? - Tak. Powtórzyłaś je. - Nie zdawałam sobie z tego sprawy, panie Helios. Helios. - I znowu to zrobiłaś. - Czy jest pan pewien? - To już zakrawa na impertynencję, Annunciato. Przybrała skruszony i zawstydzony wyraz twarzy. - Bardzo przepraszam. - Przeanalizuj swoje układy - polecił Victor. - Może w twojej mieszance odżywczej wystąpił niedobór jakiegoś składnika.

ROZDZIAŁ

5 Jack Rogers, patolog, pracował w gabinecie, w którym nieostrożnego gościa mogła zasypać lawina książek, teczek i rozmaitych makabrycznych memorabiliów. Na szczęście recepcja bardziej odpowiadała potocznemu wyobrażeniu o kostnicy. Minimalistyczny wystrój. Sterylne powierzchnie. Klimatyzacja nastawiona na najniższą temperaturę. Rządziła tam niepodzielnie sekretarka Jacka, Winona Harmony. Zawsze sprawna i opanowana, nie znosiła bałaganu. Na biurku nie trzymała zdjęć ani bibelotów, najwyżej - jak teraz, gdy weszli tam Carson i Michael - raporty Jacka z sekcji zwłok, które wklepywała do komputera. Ta pulchna i zawsze serdeczna czarnoskóra kobieta zupełnie nie pasowała do chłodnego i sterylnego wnętrza. Carson podejrzewała, że za to szuflady biurka pękają w szwach od rodzinnych zdjęć, rozmaitych bibelotów, maskotek na szczęście, poduszeczek na igły ze starannie wyhaftowanymi złotymi myślami oraz innych drobiazgów, za którymi Winona przepadała, lecz uważała, że trzymanie ich w recepcji policyjnej kostnicy byłoby niestosowne. - Kogóż to moje oczy widzą - powitała ich, gdy zjawili się w drzwiach. - Czyż to nie chluba wydziału zabójstw we własnej osobie? - Zapomniałaś o mnie - skarcił ją Michael. - Ty cwaniaku, umiesz się podlizać - powiedziała Winona. - Nie, po prostu znam swoje miejsce. Ona jest detektywem. Ja jestem tylko błaznem na przyczepkę.

- Carson, dziecino, jak ty wytrzymujesz z tym szczwanym lizusem? - Od czasu do czasu walę go w łeb kolbą pistoletu. - Pewnie nie na długo to pomaga. - Ale przynajmniej nie wychodzę z wprawy. - Przyszliśmy w sprawie denata - przerwał im Michael. - Mamy ich sporo na składzie. Niektórzy z nazwiskami, inni bezimienni. - Jonathan Harker. - Wasz kumpel - zauważyła Winona. - I tak, i nie - odparł Michael. - Nosił odznakę jak my i jak my miał dwoje uszu, ale poza tym niewiele nas łączyło. - Kto by pomyślał, że taki psychol jak Chirurg okaże się gliniarzem? Świat schodzi na psy. - Kiedy Jack zrobi wstępną sekcję? - zapytała Carson. - Już zrobił. - Sekretarka postukała palcem w zabazgrane kartki na blacie. - Właśnie przepisuję raport. To zdumiało Carson. Oprócz niej i Michaela tylko Jack Rogers wiedział, że w Nowym Orleanie dzieje się coś tajemniczego, a niektórzy jego mieszkańcy nie są zwyczajnymi ludźmi. Robił sekcję zwłok człowieka, który miał dwa serca, czaszkę twardą jak głaz, dwie wątroby i jeszcze kilka innych „innowacji”. Carson i Michael prosili go wtedy, by nie ujawniał raportu, dopóki nie opanują sytuacji. Tymczasem, ku konsternacji patologa, zaledwie w parę godzin po sekcji raport i zwłoki zniknęły bez śladu. Tym razem Jack miał zachować większą ostrożność i przedsięwziąć wszelkie środki bezpieczeństwa, by sytuacja się nie powtórzyła ze zwłokami Jonathana Harkera, który okazał się następnym przedstawicielem Nowej Rasy. Carson nie pojmowała, jak Jack mógł ujawnić sekretarce tajemnice dotyczące Harkera. A jeszcze bardziej zdumiewał ją spokój Winony, jej uśmiech. Nawet jeśli przepisywała raport z sekcji zwłok jakiegoś potwora, nie zdawała sobie z tego sprawy. - Dopiero zaczynasz? - zapytał Michael ze zdumieniem dorównującym szokowi Carson.

- Nie - odparła sekretarka. - Kończę. - I...? - I co? Carson i Michael wymienili spojrzenia. - Musimy spotkać się z Jackiem - powiedziała Carson. - Jest w drugim prosektorium. Będą rozcinać emeryta, którego żona nakarmiła gumbo z nieświeżych ryb. - Biedulka, musi być zrozpaczona - zmartwiła się Carson. Winona pokręciła głową. - Została aresztowana. Kiedy lekarze zawiadomili ją o śmierci męża, wybuchła śmiechem i nie mogła się uspokoić.

ROZDZIAŁ

6 Deukalion rzadko potrzebował snu. Chociaż w swoim długim życiu wiele czasu spędził w klasztorach i na medytacji, chociaż zdawał sobie sprawę z wartości spokoju i bezruchu, w jego naturze leżał nieustanny ruch, niby krążenie rekina czyhającego na ofiarę. Rozstawszy się z dziewczyną, którą uratował z burdelu Algiers, nadal krążył bez chwili odpoczynku. Furia minęła, ale wciąż go nosiło. W próżni, jaką pozostawił po sobie gniew, nieoczekiwanie pojawił się niepokój. Nie był to niepokój zrodzony z lęku, raczej dyskomfort towarzyszący świadomości, że przeoczyło się coś niezmiernie ważnego. Intuicja gorączkowo coś mu podpowiadała, ale w tym momencie była tylko bezsłownym szmerem, który kazał czujnie nastawiać uszu, ale nie wskazywał źródła zagrożenia. O świcie Deukalion wrócił do Luxe Theater, starego kina, które niedawno odziedziczył po przyjacielu z czasów, gdy występował w jarmarcznych budach. Ten spadek oraz informacja, że jego stwórca Victor nie umarł przed dwustu laty, ale nadal żyje i działa, ściągnęły Deukaliona do Luizjany aż z Tybetu. Deukalion nieraz czuł w swoim życiu rękę przeznaczenia. Najdobitniej świadczyły o tym ostatnie wydarzenia w Nowym Orleanie. Luxe Theater wybudowano w latach dwudziestych. Ten budynek w stylu art déco stanowił niegdyś luksusową salę kinową. Teraz powoli obracał się w ruinę. Otwierał podwoje zaledwie trzy razy w tygodniu, gdy wyświetlano w nim stare filmy.

Deukalion zajmował skromne mieszkanko w budynku kina. Dla niego jednak każde pomieszczenie większe od mnisiej celi stanowiło prawdziwy luksus. Kiedy nerwowo krążył po pustych korytarzach, widowni, balkonie i foyer, myśli kłębiły mu się pod czaszką. Wciąż daremnie szukał sposobu dotarcia do Victora Heliosa alias Frankensteina. I zabicia go. Podobnie jak pozostali członkowie Nowej Rasy, których Victor hodował w tym mieście, Deukalion miał wbudowaną blokadę przeciwko bogoburstwu. Nie mógł zabić swego stwórcy. Dwieście lat wcześniej podniósł rękę na swojego pana i omal nie zginął, gdy okazało się, że nie był w stanie zadać ostatecznego ciosu. O tamtym wydarzeniu nadal przypominała mu oszpecona połowa twarzy ta, którą pokrywał teraz tatuaż - zmasakrowana przez Victora. Inne rany Deukaliona goiły się w ciągu kilku minut. Nie dlatego, że Victor już wtedy umiał tworzyć tak doskonałe organizmy. Deukalion podejrzewał, że ten dar - podobnie jak nieśmiertelność i inne nadzwyczajne umiejętności - zawdzięczał błyskawicy. Jedyną raną, która nie zabliźniła się bez śladu, była ta zadana przez jego twórcę. Victor sądził, że jego pierwsze dzieło już dawno przestało istnieć; z kolei Deukalion żył w przekonaniu, że jego twórca zmarł jeszcze w osiemnastym stuleciu. Gdyby stanął przed Victorem, ten z pewnością znów by go skatował, a tym razem Deukalion mógłby nie przeżyć konfrontacji. Ponieważ Victor-stwórca poczynił olbrzymie postępy - skończyły się czasy polowania na cmentarzach i zszywania poszczególnych członków - z pewnością tak zaprojektował Nową Rasę, by była gotowa oddać życie w obronie swego pana. Jeśli Carson i Michael nie zdołają zdemaskować Victora, jedynym sposobem na powstrzymanie go będzie pozbawienie życia stwórcy Nowej Rasy. Żeby zaś się do niego dostać, będą zapewne musieli pokonać jego armię, niezniszczalną jak roboty. Deukalion żałował teraz, że zdradził policjantom prawdę o Heliosie. Miał wyrzuty sumienia, że naraził ich na śmiertelne niebezpieczeństwo.

Próbował zdławić wyrzuty, tłumacząc sobie, że i tak znajdowali się w śmiertelnym niebezpieczeństwie - podobnie jak wszyscy ludzie, mieszkańcy Nowego Orleanu, choć nie wiadomo, ilu tak naprawdę ich zostało. Pogrążony w tych niewesołych myślach, nękany przez niejasne przeczucie, że umknęła mu jakaś ważna prawda - prawda, z którą wkrótce będzie musiał się zmierzyć - Deukalion dotarł wreszcie do projektorowni. Jelly Biggs, niegdyś pokazywany w wesołym miasteczku jako najgrubszy człowiek świata, teraz schudł i był tylko gruby. Przegrzebywał sterty książek, szukając lektury. Zajmował dwa pokoje przylegające do projektorowni. Z lepszym lub gorszym skutkiem zarządzał kinem. Deukalion dostał go w spadku razem z budynkiem. - Potrzebuję kryminału, w którym wszyscy palą jak lokomotywy odezwał się Jelly - piją mocne trunki i w życiu nie słyszeli o wegetarianizmie. - W każdym kryminale powtarza się scena, gdy detektywa dręczy świadomość, że rozwiązanie jest oczywiste, tylko on wciąż nie potrafi na nie wpaść, prawda? - zapytał Deukalion. Jelly niecierpliwie brał do ręki i odrzucał kolejne książki. - Nie chcę detektywa Chińczyka, nie chcę detektywa na wózku ani detektywa z nerwicą natręctw, ani detektywa szefa kuchni... Deukalion wzrokiem przeszukiwał sterty odrzuconych książek, jakby liczył, że jakaś okładka albo tytuł wreszcie pobudzi jego senny instynkt do działania i dzięki temu uda mu się rozwiązać nękającą go zagadkę. - Nie mam nic przeciwko Chińczykom, paralitykom, chorym na nerwicę ani kucharzom - ciągnął Jelly - ale chcę faceta, który nie ma pojęcia o Freudzie ani nie przeszedł kursu empatii. Niech to będzie gość, który leje na odlew każdego, kto krzywo na niego spojrzy. Czy naprawdę żądam zbyt wiele? Pytanie grubasa było czysto retoryczne. Nawet nie zaczekał na odpowiedź. - Daj mi bohatera, który za dużo nie myśli - podjął. - Niech przej-

muje się tym, co ważne, ale ma w nosie to, że klamka zapadła, a jemu zostało kilka godzin życia. Kiedy śmierć zastuka do jego drzwi, ma otworzyć je na oścież i zapytać: „Co tak późno?”. Może sprawiła to tyrada Jelly'ego, a może jakaś kolorowa okładka lub któryś z krzykliwych tytułów olśniły Deukaliona; najważniejsze, że zrozumiał, co przez cały wieczór podpowiadała mu intuicja. Zbliża się koniec. Kilkanaście godzin wcześniej, w mieszkaniu Carson O'Connor, Deukalion i dwoje policjantów uzgodnili, że wspólnie stawią czoło Victorowi Heliosowi, a w końcu go zniszczą. Wspólnie stwierdzili też, że ta misja będzie wymagała z ich strony cierpliwości, uporu, sprytu oraz odwagi i być może nie uda się jej szybko zakończyć. Teraz, nie za sprawą dedukcji, lecz intuicji, Deukalion uświadomił sobie, że wcale nie mają czasu. Detektyw Harker, przedstawiciel Nowej Rasy Victora, popadł w szaleństwo i bezlitośnie zabijał. Należało się spodziewać, że inni przedstawiciele Nowej Rasy znajdują się w stanie podobnej desperacji i ich krucha równowaga psychiczna w każdej chwili może ulec zachwianiu. Co więcej, w organizmie Harkera zaszła jakaś niezwykła przemiana. To nie kule go zabiły, lecz coś dziwnego, co się z niego narodziło: koszmarny karzeł, który wyskoczył z jego wnętrzności, rozszarpując ciało na strzępy. Te fakty być może nie stanowiły niezbitego dowodu, że imperium Victora chwieje się w posadach, ale Deukalion wiedział, że tak jest. Po prostu wiedział. - I coś jeszcze - ciągnął Jelly, szperając w książkach. - Musi być czarny charakter, nad którym nie będę się litować. Deukalion nie posiadał daru jasnowidzenia. Czasem jednak pojawiała się jakaś myśl lub niezachwiana pewność, w której dostrzegał prawdę. Nie podawał jej wtedy w wątpliwość ani nie zastanawiał się, skąd przychodzi. Po prostu wiedział. - Guzik mnie obchodzi, czy zabija ludzi, a potem ich pożera, dlatego że miał nieszczęśliwe dzieciństwo - trajkotał grubas. - Jeśli morduje

niewinnych ludzi, niech znajdzie się grupa sprawiedliwych, którzy kijami wymierzą mu karę. Nie chcę, żeby wysłali go na terapię. Deukalion odwrócił się od książek i Jelly'ego. Nie bał się niczego, co może go spotkać. Straszliwie jednak bał się losu, który może spotkać innych, całe to miasto. Zamach Victora na naturę i ludzkość zgromadził nad Nowym Orleanem czarne, burzowe chmury. Nieuchronnie zbliżał się potop.

ROZDZIAŁ

7 Lśniący chromem stół prosektoryjny wciąż jeszcze był suchy, a terakota prosektorium nr 2 wciąż jeszcze błyszczała nieskazitelną bielą. Naga ofiara gumbo z ryb cierpliwie czekała na skalpel patologa. Na twarzy denata malowało się zdumienie. Jack Rogers i jego młody asystent Luke - obaj w fartuchach i rękawiczkach - szykowali się do sekcji zwłok. - Czy każdy goły denat emeryt stanowi rozkosz dla oczu - zapytał Michael - czy z czasem ten widok powszednieje? - Szczerze? - odparował patolog. - Każdy z nich ma więcej charakteru i ciekawszą osobowość niż gliniarz z wydziału zabójstw. - Auć! A ja sądziłem, że kaleczycie tylko truposze. - Szykuje się ciekawy przypadek - wtrącił Luke - ponieważ będziemy przywiązywać większą niż zazwyczaj wagę do treści pokarmowej. Carson O'Connor odnosiła czasem wrażenie, że Luke podchodził do swojej pracy z nadmiernym entuzjazmem. - Spodziewaliśmy się, że zobaczymy na stole Harkera - powiedziała. - Harker to już stare dzieje - odparł asystent. - Zaczęliśmy wcześniej i nie zasypiamy gruszek w popiele. Jak na człowieka do głębi wstrząśniętego wynikami sekcji, jaką niecałe dwa dni temu przeprowadził na przedstawicielu Nowej Rasy, Jack Rogers dość spokojnie zniósł drugie spotkanie z tworem Heliosa. - Przyślę do was kuriera z wstępnymi wynikami sekcji - powiedział,

rozkładając sprzęt. - Profil enzymatyczny i pozostałe wyniki przekażę, gdy tylko dostanę raporty z laboratorium. - Wyniki? Profil? Mówisz, jakby chodziło o zwyczajnego denata. - A nie chodzi? - odpowiedział pytaniem Jack, całą uwagę skupiając na lśniących ostrzach, kleszczach i szczypcach. Sowiooki, wychudzony Luke zwykle przypominał mola książkowego. Tymczasem spojrzenie, jakie teraz utkwił w Carson, miało w sobie coś z czujnego, przenikliwego wzroku jastrzębia. - Przecież mówiłam ci wczoraj - zwróciła się do patologa. - To jeden z nich. - Jeden z nich. - Luke z namaszczeniem skinął głową. - Coś wyskoczyło z Harkera. Jakieś stworzenie. Rozerwało mu tułów na strzępy. Ono go zabiło. - Zabił go upadek z dachu - skorygował Jack. - Jack, na miłość boską! - zniecierpliwiła się Carson. - Byłeś wczoraj na miejscu. Widziałeś ciało Harkera. Jego wnętrzności, klatka piersiowa były w strzępach. - Na skutek upadku. - Daj spokój, Jack - wtrącił się Michael. - Przecież on w środku nie miał zupełnie nic. Patolog wreszcie oderwał wzrok od narzędzi i spojrzał na policjantów. - Złudzenie optycznie, gra cieni. Urodzona w Luizjanie Carson nigdy nie poznała smaku prawdziwej zimy. Ale nawet lodowaty wiatr szalejący w styczniu nad Kanadą nie mógł być zimniejszy od chłodu, jaki przeniknął ją do szpiku. - Chcę zobaczyć ciało - oświadczyła. - Wydaliśmy je rodzinie - odparł Jack. - Jakiej rodzinie? - zdumiał się Michael. - Był klonem z probówki czy w czym tam je hodują. Nie miał rodziny. Luke zmrużył oczy i z niezwykłą dla niego powagą oznajmił: - Miał nas. Fałdy i wory na twarzy Jacka, nadające mu wygląd poczciwego psa, nie zmieniły się od wczoraj. Wyglądał dokładnie tak samo.

A jednak to nie był Jack. - Miał nas - przytaknął Rogers. Michael pod marynarką przesunął prawą rękę do kabury pistoletu, a Carson zrobiła krok wstecz, cofając się do drzwi. Jeden. Następny. Patolog i jego asystent nawet nie ruszyli się w ich stronę. Po prostu patrzyli w milczeniu. Carson spodziewała się, że drzwi będą zatrzaśnięte. Otworzyły się. Za progiem, na korytarzu, też nikt nie stał. Carson wyszła z prosektorium nr 2. Michael za nią.

ROZDZIAŁ

8 Nie minęła doba, od kiedy Erika Helios opuściła kapsułę stworzenia, gdy uznała świat za zachwycające miejsce. Ale równocześnie dość paskudne. Dzięki znakomitej fizjologii ból po razach zadanych przez Victora zmył gorący strumień wody tryskający z prysznica. Wstydu jednak nie spłukała. Wszystko zdumiewało Erikę, a wiele zjawisk ją oczarowało. Na przykład woda. Jej strumienie wytryskiwały ze słuchawki prysznica, perląc się i mieniąc w blasku świateł. Istne płynne klejnoty. Z zachwytem patrzyła, jak strużka wody, wirując, spływa po złocistym marmurze do otworu. Przezroczysta, a jednak widoczna. Erika rozkoszowała się też samym delikatnym zapachem wody, jego świeżością. Głęboko wdychała woń perfumowanego mydła, parujące obłoczki kojącego aromatu. Zapach zaś jej własnej czystej skóry dorównywał cudownej woni mydła. Jeszcze przed opuszczeniem kapsuły Erika otrzymała wprost do mózgu gigantyczną porcję informacji. Przyszła na świat, wiedząc o świecie niemal wszystko. Fakty jednak to nie to samo co doświadczenie. Miliardy bitów, przekazanych jej do mózgu, stworzyły zaledwie pozbawiony formy obraz świata, który w niczym nie dorównywał odkrywaniu i doświadczeniu go zmysłami. To, czego nauczyła się w kapsule, było tylko jednym dźwiękiem - w najlepszym wypadku akordem - zagranym na gitarze, podczas gdy realny świat okazał się istną symfonią, zachwycającą pięknem i złożonością. Na razie z brzydotą zetknęła się tylko raz: kiedy patrzyła na ciało

Victora. Ten zrodzony z kobiety potomek mężczyzny odziedziczył po nich wszystkie słabości ludzkiego ciała. Naturalnie Victor przedsiębrał nadzwyczajne środki, by przedłużyć sobie życie i podtrzymać swą witalność, przez co niemal całe ciało pokrywały blizny i grube narośle. Jej obrzydzenie było naganne i niestosowne, głęboko się go wstydziła. Victor dał jej życie, w zamian żądając tylko miłości albo czegoś do niej zbliżonego. Chociaż Erika starała się ukryć wstręt, Victor musiał go wyczuć, bo kiedy uprawiali seks, wyraźnie okazywał swoje zagniewanie. Bił ją, wyzywał, bezwzględnie się z nią obchodził. Nawet na podstawie samej wiedzy przelanej jej wprost do mózgu Erika wiedziała, że to, co ją łączy z mężem, trudno nazwać normalnym a co dopiero idealnym - pożyciem. Chociaż jednak tak bardzo go rozczarowała w czasie pierwszej sesji małżeńskiej, Victor nadal żywił względem niej ciepłe uczucia. Po wszystkim czule plasnął ją po pośladkach - bez śladu wcześniejszej brutalności - i powiedział: „Było nieźle”. Erika doskonale zdawała sobie sprawę, że powiedział tak z litości. Wcale nie było nieźle. Musi się przełamać i dostrzec w jego potwornie okaleczonym ciele dzieło sztuki. W końcu ludzie nauczyli się widzieć sztukę w ohydnych bohomazach Jacksona Pollocka. Ponieważ Victor oczekiwał od żony aktywnego udziału w inteligentnej konwersacji, gdy będzie podejmował u siebie elitę miasta, zostały jej załadowane do mózgu całe tomy rozpraw krytyków sztuki. Niektóre opinie wydawały się Erice pozbawione sensu, ale kładła to na karb swojej naiwności. Posiadała wysoki iloraz inteligencji, zatem gdy tylko zyska doświadczenie, zrozumie, dlaczego to, co brzydkie, zdeformowane i upośledzone, należy uważać za nad podziw piękne. Musi po prostu zyskać odpowiednią perspektywę. Zrobi, co w jej mocy, by dostrzec piękno w udręczonym ciele Victora. Stanie się dobrą żoną, a wtedy będą szczęśliwi jak Romeo i Julia. Wśród niezliczonych informacji, które otrzymała jeszcze w kapsule stworzenia, znajdowały się tysiące wątków i toposów literackich - lecz

nie teksty powieści, dramatów ani wierszy, z których zostały zaczerpnięte. Erika nie czytała „Romea i Julii”. Wiedziała tylko, że jest to słynna para kochanków ze sztuki Szekspira. Niewykluczone, że chętnie przeczytałaby dzieła, do których z taką łatwością może się odnosić, lecz Victor jej tego zakazał. Zdaje się, że Erika Cztery była zapaloną czytelniczką i przez swoje zamiłowanie do książek wpadła w takie tarapaty, że Victor nie miał wyjścia, musiał ją unicestwić. Książki były niebezpieczne, a do tego szkodliwe. Przykładna żona musi ich unikać. Umyta, zadowolona z tego, jak wygląda w letniej sukience z żółtego jedwabiu, Erika wyszła z małżeńskiej sypialni, by zwiedzić rezydencję. Czuła się jak narratorka, a zarazem bohaterka powieści „Rebeka”, gdy po raz pierwszy krążyła po cudownych komnatach Manderley. W korytarzu na piętrze zobaczyła Williama, ich lokaja. Klęczał w kącie, odgryzając - jeden po drugim - palce.

ROZDZIAŁ

9 Carson, jak zwykle za szybko, jechała przez miasto nieoznakowanym sedanem, rozglądając się za swym niezawodnym lekiem na najpoważniejsze kryzysy: lokalem, serwującym porządną kuchnię cajun. - Nawet gdybyś był matką Jacka, nawet gdybyś był jego dziewczyną - mówiła - nie zorientowałbyś się, że został podmieniony. - Gdyby to była jakaś mroczna, południowa powieść gotycka odparł Michael - a ja byłbym jednocześnie jego matką i żoną, nadal uważałbym, że to jest Jack. - Bo to był Jack. - To nie był Jack. - Wiem, że to nie był on - warknęła zniecierpliwiona Carson - a jednak to był on. Dłonie miała śliskie od potu. Wytarła najpierw jedną, potem drugą o spodnie. - Z tego wynika - podjął Michael - że Helios nie tylko produkuje przedstawicieli Nowej Rasy i wysyła ich między nas ze sfabrykowanymi życiorysami. - Może również duplikować istniejących ludzi - dokończyła Carson. - Jak on to robi? - Żadna filozofia. Jak Dolly. - Jaka Dolly? - Owca Dolly. Nie pamiętasz? Jakieś dziesięć lat temu naukowcy sklonowali owcę i nazwali ją Dolly. - Ale to była owca, na miłość boską! Tu zaś chodzi o policyjnego

patologa! Nie mów mi, że to żadna filozofia! Południowe słońce niemiłosiernie prażyło szyby i karoserie samochodów. Każdy wyglądał, jakby lada moment miał stanąć w płomieniach albo rozpuścić się w srebrną kałużę na asfalcie. - Jeśli potrafi stworzyć drugiego Jacka Rogersa - ciągnęła - to może zrobić klon każdego innego człowieka. - Może się nawet okazać, że wcale nie jesteś prawdziwą Carson. - Jestem prawdziwą Carson. - Skąd mam wiedzieć? - A po czym ja poznam, jeśli do łazienki wejdziesz ty, ale wynurzy się z niej Michael upiór Heliosa? - Nie byłby tak dowcipny jak ja. - Nowy Jack ma poczucie humoru. Zapomniałeś, jak powiedział, że denat ma ciekawszą osobowość niż policjanci z wydziału zabójstw? - Nie nazwałbym tego fajerwerkami dowcipu. - Jak na Jacka to były fajerwerki. - Zacznijmy od tego, że prawdziwy Jack w ogóle nie grzeszył poczuciem humoru. - Sam widzisz: jeśli trzeba, potrafią nawet być dowcipni. - Przerażająca perspektywa - powiedział Michael - ale założę się o ostatni grosz, że gdyby podstawili ci Michaela-podróbę, miałby tyleż dowcipu, co kołek. Jechali przez dzielnicę mieszkalną. Większość starych, stylowych willi nadal zajmowały rodziny, część jednak wynajęto na działalność gospodarczą. Należał do nich niebiesko-żółty dom, który od tych prywatnych różnił się tylko neonem nad oknem. Napis w gwarze cajun głosił: „Cudności pasza, dalibóg”, co w wolnym tłumaczeniu brzmiałoby: „Porządna kuchnia, naprawdę”. Michael wolał tłumaczyć to jako: „Niezła wyżera, bez naciągania”, żeby od czasu do czasu powiedzieć: „Chodźmy na niezłą, nienaciąganą wyżerę”. Nie wiedzieli, czy „Cudności pasza” stanowiło nazwę lokalu czy hasło reklamowe. Na tanich, odbitych na ksero kartach nie widniała nazwa ani logo restauracji.

Właściciel wyburzył dwa sąsiednie budynki, oszczędzając jednak stare, potężne drzewa, w których cieniu stały teraz samochody. Kobierzec suchych liści chrzęścił pod oponami sedana, a potem pod podeszwami Carson i Michaela, gdy wysiadłszy, szli do restauracji. Gdyby Helios zrealizował swój plan i unicestwił ludzkość, zastępując ją rasą posłusznych automatów, zniknęłyby lokale w rodzaju „Cudności pasza, dalibóg”. W świecie Heliosa nie byłoby miejsca na ekscentryczność ani urok. Oglądając wciąż ludzi z najgorszej strony, gliniarze stawali się cyniczni, często zgorzkniali. Nagle jednak słaba i pełna wad ludzkość wydała się Carson równie piękna i cenna jak natura, jak cały glob. Carson i Michael wybrali stolik na zewnątrz, w cieniu dębu, z dala od innych gości. Na przystawkę zamówili klopsiki z langusty i sałatkę ze smażonej okry, jako danie główne zaś dżambalaję z krewetkami i szynką. Ten lunch stanowił próbę ucieczki od rzeczywistości. Skoro mogą spożyć normalny posiłek, to znaczy, że koniec świata jeszcze nie nastąpił, a wyrok śmierci na nich jeszcze nie zapadł. - Ile może trwać wyprodukowanie Jacka Rogersa? - zastanawiał się na głos Michael. - Jeśli Helios potrafi z dnia na dzień stworzyć klon człowieka, mamy przechlapane - odparła Carson. - Bardziej prawdopodobne, że sukcesywnie zastępuje swoimi klonami ludzi zajmujących ważne stanowiska. Jack znalazł się na liście i już wcześniej go przygotował. - Dlatego gdy Jack zrobił sekcję zwłok pierwszego przedstawiciela Nowej Rasy i zorientował się, że coś nie gra, Helios, szybciej niż planował, wprowadził do obiegu Jacka zastępczego. - Wolałbym, żeby to tak się odbyło - powiedział Michael. - I ja też. - W końcu my jesteśmy płotkami. Na liście Heliosa nie znaleźlibyśmy się między burmistrzem a komendantem policji. - Nie miałby powodu, by wyhodować sobie Carson albo Michaela zgodziła się policjantka. - W każdym razie aż do wczoraj.

- Nie przypuszczam, by nawet teraz zawracał sobie tym głowę. - Znacznie łatwiej będzie nas po prostu zabić. - Bułka z masłem. - Podmienił Luke'a czy Luke zawsze był jednym z nich? - Moim zdaniem prawdziwy Luke nigdy nie istniał - uznał Michael. - Ależ bzdury wygadujemy. - Wiem. - Kiedy zaczniemy nosić czapeczki z folii aluminiowej, żeby kosmici nie mogli czytać w naszych myślach? Parne, wilgotne powietrze przygniotło miasto niczym nasączona płachta. Gałęzi drzewa nie poruszał nawet najlżejszy podmuch. Przyroda zamarła, jakby przygotowywała się na najgorsze. Kelnerka przyniosła klopsiki z langusty i dwie butelki lodowatego piwa. - Piję na służbie - odezwała się Carson zdumiona. - Regulamin nic nie wspomina o zakazie picia w czasie Armagedonu - uspokoił ją Michael. - Jeszcze wczoraj ty uważałeś to za bujdę wyssaną z palca, a ja byłam przekonana, że mózg mi szwankuje. - Teraz dziwię się tylko, dlaczego jeszcze nie pojawili się Drakula i wilkołak. Jedli klopsy i sałatkę w zgodnym głębokim milczeniu. - Dobra - odezwała się Carson, zanim na stół wjechała dżambalaja dzięki klonowaniu czy w jakiś inny sposób potrafi stworzyć idealną kopię Jacka. Ale jak ten sukinsyn zrobił z duplikatu patologa policyjnego? Jak przelał na niego całe życiowe doświadczenie Jacka, jego wspomnienia? - Nie mam pojęcia. Gdybym wiedział, sam urządziłbym tajne laboratorium i zająłbym się przejmowaniem władzy nad światem. - Tyle że twój świat byłby lepszy niż ten, który mamy teraz - odparła Carson. Michael zaskoczony zamrugał powiekami. - Rany. - Rany, co?

- To. Było przemiłe. - Co było przemiłe? - To, co właśnie powiedziałaś. - Wcale nie było przemiłe. - Było. - Nie było. - Nigdy jeszcze nie byłaś dla mnie miła. - Powtórz to słowo jeszcze raz, a, słowo daję, rozwalę ci jaja. - Dobra. - Nie żartuję. - Wiem - odparł, uśmiechając się od ucha do ucha. - „Przemiłe” - warknęła, z obrzydzeniem kręcąc głową. - Uważaj, bo się doigrasz i wreszcie cię zastrzelę. - Tego regulamin nie dopuszcza, nawet w czasie Armagedonu. - Może, ale za dwadzieścia cztery godziny i tak już będziesz martwy. Michael sprawdził na zegarku. - Już za niecałe dwadzieścia trzy. Zjawiła się kelnerka z dżambalają. - Podać jeszcze piwa? - Czemu nie? Jak szaleć, to szaleć - powiedziała Carson. - Świętujemy - wyjaśnił Michael kelnerce. - Ma pan urodziny? - Nie - odparł - ale jest dla mnie taka miła, że czuję się, jakbym je miał. - Słodziutka z was para - oświadczyła kelnerka i poszła po piwo. - Słodziutka? - warknęła Carson. - Nie zabijaj jej - wstawił się za kelnerką Michael. - Pewnie ma trójkę dzieci i sparaliżowaną matkę na utrzymaniu. - To niech uważa, co mówi. W milczeniu jedli dżambalaję, popijając ją piwem. - Pewnie wszystkie grube ryby w mieście to ludzie Victora przerwał ciszę Michael. - Masz to jak w banku.

- Nasz ukochany komendant. - Jego pewnie podmienił wieki temu. - Podobnie jak połowę gliniarzy w mieście. - Jeśli tylko połowę. - Nowoorleańska agencja FBI. - To jego ludzie - potwierdziła Carson. - Lokalna prasa i media? - Jego. - A nawet jeśli nie obsadził mediów swoimi ludźmi, kiedy ostatni raz zaufałaś dziennikarzowi? - To musiało być dawno - przyznała. - Każdy zaklina się, że chce ocalić świat, a potem tylko pomaga wyplatać koszyczki. Carson spojrzała na dłonie. Wiedziała, że są silne i pewne; jeszcze nigdy jej nie zawiodły. W tym momencie jednak wydały jej się delikatne i kruche. Większość życia poświęciła kampanii mającej na celu przywrócenie jej ojcu dobrego imienia. On też był gliniarzem, zabił go handlarz narkotyków. Zwierzchnicy uznali, że ojciec się sprzedał i tkwił po uszy w narkobiznesie, a jego śmierć zaliczyli do kategorii mafijnych porachunków. Razem z ojcem została też zastrzelona matka Carson. Dziewczyna od początku wiedziała, że oficjalna wersja nie ma żadnego związku z rzeczywistością. Tata musiał odkryć coś, co mogło zagrozić pozycji jakichś lokalnych grubych ryb. Teraz zaczęła się zastanawiać, czy nie chodziło o jedną grubą rybę -Victora Heliosa. - Co możemy z tym fantem zrobić? - zapytał Michael. - Zastanawiałam się nad tym. - A to niespodzianka. - Zabijemy go, zanim on zdąży zabić nas. - To nie takie proste. - Nie dla kogoś, kto jest gotów oddać życie, by go dopaść. - Gotów jestem, ale chętny - nieszczególnie. - Nie zgłosiłeś się do policji ze względu na wysoką emeryturę. - Zgadłaś. Chciałem ciemiężyć masy. - I pogwałcać prawa obywatelskie - dodała.

-

To nieodmiennie mnie rajcuje. Będziemy potrzebować broni - zauważyła Carson. Mamy spluwy. Te nie wystarczą.

ROZDZIAŁ

10 Wiedza, którą Erika otrzymała w kapsule stworzenia, nie obejmowała instrukcji postępowania z osobą odgryzającą sobie palce. Gdyby Erika ukończyła prawdziwy, a nie wirtualny uniwersytet, zapewne od razu wiedziałaby, co należy zrobić. William, ich lokaj, był przedstawicielem Nowej Rasy, więc - ze względu na gęstość kości - odgryzanie palców nie stanowiło łatwego zadania. Wymagało od niego prawdziwego samozaparcia. Na szczęście jednak szczęki i zęby miał równie twarde jak kości palców. W przeciwnym wypadku zadanie okazałoby się nie tyle trudne, ile wręcz niewykonalne. Odgryzłszy mały palec, palec serdeczny i środkowy, William pracował teraz nad wskazującym. Trzy okaleczone kikuty leżały już na podłodze. Jeden, zagięty, wyglądał, jakby przywoływał Erikę. Jak wszyscy przedstawiciele Nowej Rasy William potrafił siłą woli wyłączyć odczuwanie bólu. Najwyraźniej zrobił to i teraz. Nie krzyczał, nawet nie jęczał, tylko mamrotał do siebie, energicznie przeżuwając. Kiedy amputował sobie palec wskazujący, wypluł go i powtarzał raz za razem: - Tik-tak-tik. Tik-tak-tik. Tik-tak-tik, tik-tak-tik! Gdyby należał do Starej Rasy, ściana i dywan byłyby obryzgane krwią. Chociaż rany od razu się zasklepiały, William i tak nabrudził dokoła siebie. Erika nie miała pojęcia, dlaczego klęczący na podłodze lokaj tak

uparcie się okalecza ani co pragnie w ten sposób zyskać. Była tylko oburzona jego brakiem szacunku i bezmyślnością, z jaką niszczył własność swojego pana. - Williamie - odezwała się. - Williamie, co ty sobie wyobrażasz? Nie odpowiedział, nawet na nią nie spojrzał. Wsunął tylko do ust lewy kciuk i kontynuował swoje ćwiczenie w „odpalcowaniu” na czas. Ponieważ rezydencja była duża, a nowa żona Victora Heliosa nie miała pojęcia, czy ktoś ze służby znajduje się w pobliżu, wolała nie wzywać pomocy. Mogłoby się okazać, że musiałaby podnieść głos, by zostać usłyszana. Wiedziała zaś, że w miejscach publicznych Victor oczekuje od niej zachowania godnego damy. Cała służba, podobnie jak William, należała do Nowej Rasy. Erika uważała jednak, że z chwilą przekroczenia progu sypialni znajduje się w miejscu publicznym. Wróciła zatem do sypialni, podeszła do telefonu i na klawiaturze interkomu wcisnęła klawisz „wszystkie pomieszczenia”. Jej wiadomość zostanie przekazana do wszystkich pomieszczeń. - Tu pani Helios - odezwała się. - W korytarzu na piętrze William odgryza sobie palce, potrzebuję pomocy. Kiedy wróciła na korytarz, zobaczyła, że lokaj odgryzł już lewy kciuk i zabiera się do najmniejszego palca prawej dłoni. - Williamie, to nieroztropne - ostrzegła. - Victor znakomicie nas wyposażył, ale utraconych części ciała nie możemy regenerować. Upomnienie jednak nie poskutkowało. William wypluł najmniejszy palec i kołysał się na piętach, powtarzając: - Tik-tak, tik-tak, tik, tik, TIK, TIK! Natarczywie powtarzane słowa wreszcie uruchomiły w mózgu Eriki skojarzenie. - Williamie - powiedziała - zupełnie jakbym słyszała spóźnionego Białego Królika, z zegarkiem w ręku pędzącego przez łąkę na podwieczorek u Szalonego Kapelusznika. Przez chwilę zastanawiała się, czyby nie schwytać okaleczonej dłoni z czterema palcami i nie powstrzymać Williama. Nie bała się go, ale nie chciała się narzucać.

Wykształcenie zdobyte w kapsule stworzenia obejmowało szczegółową znajomość etykiety. Erika doskonale wiedziała, jak się zachować w sytuacjach towarzyskich - od proszonej kolacji po audiencję u królowej Anglii. Victor chciał mieć doskonale wychowaną żonę o nienagannych manierach. Szkoda tylko, że William nie był królową Anglii albo chociaż papieżem. Na szczęście wkrótce zjawiła się Christine, gospodyni, która widocznie była w pobliżu. Szybkim krokiem weszła po schodach. Nie wyglądała na wstrząśniętą. Twarz miała ściągniętą, ale w pełni panowała nad sytuacją. Z kieszonki uniformu wyjęła telefon komórkowy i przycisnąwszy jeden guzik, wybrała jakiś numer. Błyskawiczna, pewna reakcja Christine zaskoczyła Erikę. Skoro istnieje numer, pod który się dzwoni, gdy widzi się osobę odgryzającą sobie palce, ona też powinna była go znać. Może nie wszystkie dane dotarły do jej mózgu? Ta myśl wzbudziła w niej niepokój. William przestał się kołysać i wsunął do ust serdeczny palec prawej ręki. Na schodach pojawiali się kolejni domownicy - troje, czworo, pięcioro. Nie wchodzili jednak tak energicznie jak Christine. Wszyscy wyglądali upiornie. To znaczy, nie wyglądali jak upiory sprecyzowała w myślach Erika - ale jakby zobaczyli upiora. Co oczywiście nie miało sensu. Członkowie Nowej Rasy z założenia byli ateistami, wolnymi od wszelkich przesądów. - Panie Helios, tu Christine - mówiła gospodyni do aparatu. - Mamy następną Margaret. W swoim słowniku Erika miała tylko jedną definicję Margaret - imię żeńskie. - Nie, proszę pana - ciągnęła Christine. - To nie pani Helios. To William. Odgryza sobie palce. Erikę zdumiało, że Victor mógł ją podejrzewać o skłonności do odgryzania palców. Była przekonana, że nie dała mu ku temu powodów. Wypluwszy palec serdeczny, lokaj znowu zaczął się kołysać i po-

wtarzać monotonnie: - Tik-tak, tik-tak... Christine przysunęła do niego aparat, by Victor usłyszał. Pozostała piątka służby dotarła na szczyt schodów. Stali w korytarzu - milczący, poważni świadkowie wydarzeń. - Przymierza się do ósmego - powiedziała Christine do telefonu. Słuchała przez chwilę. - Tak, proszę pana. Kiedy William przerwał swoją monotonną mantrę i włożył do ust środkowy palec, Christine chwyciła go za włosy. Nie po to, by go powstrzymać, lecz aby unieruchomić jego głowę i przyłożyć mu do ucha aparat. Po chwili William zastygł w bezruchu i z uwagą słuchał tego, co mówił mu Victor. Przestał ruszać szczęką. Kiedy Christine wypuściła jego włosy, wyjął palec z ust i przyglądał mu się ze zdumieniem. Jego ciało przeszył dreszcz. Jeden. Potem drugi. Zwiotczał i bezwładnie osunął się na bok. Leżał nieruchomo, z szeroko otwartymi oczami. Rozdziawione, zakrwawione usta przywodziły na myśl żywą ranę. - Nie żyje, panie Helios - powiedziała do słuchawki Christine. Tak, proszę pana - odparła po chwili. Znów przez moment słuchała. Tak zrobię, proszę pana. Zakończyła rozmowę i z powagą spojrzała na Erikę. Wszyscy domownicy gapili się na Erikę. O tak, z całą pewnością wyglądali upiornie. Przeszył ją dreszcz strachu. Milczenie przerwał portier, Edward: - Witamy w naszym świecie, pani Helios.

ROZDZIAŁ

11 Rozmyślaniom najczęściej sprzyja bezruch, choć bywają osoby, które borykając się z poważnymi problemami, wolą analizować je i szukać rozwiązania podczas długich spacerów. Deukalion unikał wychodzenia na ulice w ciągu dnia. Nawet w tolerancyjnym, pełnym dziwaków Nowym Orleanie przykuwałby nadmierną uwagę. Dzięki nadzwyczajnym umiejętnościom wystarczył mu jeden krok, by znaleźć się na zachód od miejsca, w którym w danej chwili świeciło słońce, i setki kilometrów dalej szukać schronienia w anonimowym mroku. Wolał jednak zostać w Nowym Orleanie. Tu przebywał Victor, a świadomość nieuchronnego kataklizmu zaostrzała jego zmysły. Dlatego teraz Deukalion krążył po zalanych słońcem cmentarzach Nowego Orleanu. Na szczęście alejki były długie, więc z daleka zauważał grupki turystów lub osób odwiedzających groby. Wysokie na trzy metry grobowce, stłoczone wzdłuż alejek, wyglądały jak miniaturowe drapacze chmur na makiecie miasta. Widząc nadchodzącego intruza, Deukalion bez trudu znajdował za nimi kryjówkę. W Nowym Orleanie zmarłych grzebało się w nadziemnych kryptach; poziom wody był tu tak wysoki, że już po kilku dniach ulewnych deszczów trumny z ciałami wypłynęłyby na powierzchnię. Niektóre grobowce były zwyczajnymi prostopadłościanami, inne przypominały bogato zdobione wille Garden District.

Jeśli wziąć pod uwagę, że Deukalion został stworzony z trupów, a życie otrzymał dzięki wiedzy tajemnej - a być może także za sprawą jakichś sił nadprzyrodzonych - nie powinno dziwić, że właśnie w tych alejkach miasta umarłych czuł się jak w domu, znacznie lepiej niż na ulicach miasta. Na cmentarzu Świętego Ludwika, znanym też jako cmentarz nr 3, od którego Deukalion zaczął swoją wędrówkę w promieniach upalnego słońca, białe grobowce zdawały się świecić, jakby mieszkały w nich pokolenia pełnych blasku duchów, które zostały tam, choć ciała ich właścicieli dawno obróciły się w proch. W porównaniu z żywymi trupami Nowej Rasy ci zmarli mieli niezwykłe szczęście. Pozbawieni duszy niewolnicy Victora Heliosa marzyli o śmierci, lecz pan stworzył ich z blokadą, uniemożliwiającą samobójstwo. Dlatego też zazdrościli prawdziwym ludziom, obdarzonym wolną wolą. Zazdrość ta zaś z czasem zmieniała się w nienawiść. Nie mogąc dokonać samozagłady, wcześniej czy później swoją bezsilną furię wyładowywali, atakując tych, którym zazdrościli. Jeśli imperium Victora chyliło się ku upadkowi - a intuicja podpowiadała Deukalionowi, że tak właśnie jest - należało błyskawicznie zlokalizować jego centrum operacyjne. Każdy członek Nowej Rasy powinien znać to miejsce, gdyż zapewne przyszedł w nim na świat. Czy jednak zgodzi się ujawnić tę informację? To już nie było takie pewne. Trzeba zacząć od znalezienia w mieście przedstawicieli Nowej Rasy. Musi ostrożnie ich wybadać, oszacować głębię ich desperacji, ustalić, czy osiągnęła ten etap, gdy są gotowi na wszystko, bez względu na konsekwencje. Nawet w najbardziej uległym niewolniku płonie ciche pragnienie buntu - nawet jeśli nie jest zdolny podnieść ręki przeciwko panu. Dlatego też niektórzy niewolnicy Victora - choć zostali stworzeni jako wrogowie ludzkości - mimo beznadziejności swego położenia mogą znaleźć w sobie moc i odwagę, by w drobnych sprawach zdradzać swego pana. Cała służba w majątku Victora powinna się składać z przedstawicieli

Nowej Rasy. Jednak próba nawiązania z nimi kontaktu była zbyt ryzykowna. Victor na pewno też umieścił swoje twory wśród pracowników Biovision, choć najprawdopodobniej większość personelu stanowią zwyczajni ludzie. Helios nie ryzykowałby łączenia swoich tajnych badań z oficjalną działalnością naukową. Próba wyłowienia Nowych Ludzi z morza pracowników Biovision zajęłaby zbyt wiele czasu i mogłaby doprowadzić do ujawnienia tożsamości Deukaliona. Być może członkowie Nowej Rasy rozpoznawali się na pierwszy rzut oka. Deukalion jednak nie potrafił odróżnić ich od normalnych ludzi. Żeby ich zidentyfikować, musiałby ich obserwować, nawiązać z nimi bezpośredni kontakt. Z pewnością wielu nowoorleańskich polityków i wysoko postawionych urzędników było tworami Victora - oryginalnymi lub klonami, które zajęły miejsce prawdziwych ludzi. Ich eksponowane stanowiska i związana z tym ochrona dodatkowo utrudniały kontakt z nimi. Połowa - a może i więcej - funkcjonariuszy policji zapewne również została stworzona przez Heliosa. Deukalion wolał nie szukać z nimi kontaktu. W jego sytuacji lepiej było nie zwracać na siebie uwagi policji. Deukalion opuścił cmentarz Świętego Ludwika i przeszedł na cmentarz Métairie, słynący ze swych barwnych grobowców. Południowe słońce piekło niemiłosiernie, zamieniając cienie w wąskie smugi. Victor niewątpliwie obsadził swoimi ludźmi kluczowe stanowiska w środowisku prawniczym, akademickim, w służbie zdrowia... a także we wspólnotach wyznaniowych. W trudnych momentach życia ludzie szukają pociechy u księży, pastorów i rabinów. Victor musiał zdawać sobie sprawę, jak cenne informacje zdradzają ludzie w konfesjonale lub w czasie szczerej rozmowy z przewodnikiem duchowym. Zresztą świadomość, że jego pozbawione duszy twory celebrują mszę i wygłaszają kazania, musiała sprawiać Victorowi wyjątkową satysfakcję, jako złośliwy prztyczek wymierzony Bogu. Nawet ktoś tak masywny i groźnie wyglądający jak Deukalion mógł

liczyć na życzliwość kapłana - zarówno prawdziwego, jak samozwańczego. Duchowni przywykli do kontaktu z zagubionymi owieczkami, więc Deukalion nie wzbudzi w nich podejrzliwości ani niepokoju. Ponieważ Nowy Orlean był miastem katolickim, Deukalion postanowił rozpocząć poszukiwania od parafii katolickich. Może w jednym z licznych kościołów trafi na księdza, który wyjawiając mu miejsce badań Victora, zdradzi swojego stwórcę z taką samą łatwością, z jaką co dzień obraża Boga.

ROZDZIAŁ

12 Jedną ścianę w pomieszczeniu ochrony w Miłosiernych Dłoniach zajmowały monitory o znakomitej, tworzącej wrażenie trójwymiarowości rozdzielczości, na których można było obserwować, co dzieje się na korytarzach i w pokojach gigantycznego kompleksu. Victor nie przyznawał swoim tworom prawa do prywatności. Do życia zresztą też. Jego stworzenia nie posiadały żadnych praw. Miały misję - realizację jego wizji nowego świata - miały obowiązki i przywileje, które im darował. Praw nie miały. Werner, szef ochrony w Miłosiernych Dłoniach, był tak masywny, że powinna się pod nim uginać nawet betonowa posadzka. A przecież nigdy nie trenował na siłowni, nawet nie ćwiczył. Znakomita kondycja i wyjątkowa siła były zasługą fenomenalnego metabolizmu. Mógł jeść, co chciał, a mimo to był w rewelacyjnej formie. Miał problem z siąkaniem nosem, ale pracowali nad tym. Od czasu do czasu - nie chronicznie, nie bez przerwy, ale na tyle często, by działało to na nerwy - błony śluzowe jego zatok produkowały olbrzymie ilości śluzu. Wtedy Werner zużywał nawet trzy pudełka chusteczek na godzinę. Victor mógłby unicestwić Wernera, wyrzucić jego trupa na wysypisko śmieci i powierzyć obowiązki szefa ochrony Wernerowi Dwa, ale intrygowały go te przypływy kataru. Wolał zatrzymać Wernera i obserwować ataki, by metodą prób i błędów usunąć tę niedoskonałość. Stojąc obok Wernera, który akurat nie cierpiał na żadne dolegliwości,

Victor obserwował na monitorze nagranie, które odtwarzało ucieczkę Randala Sześć z budynku. Władza absolutna wymaga absolutnej zdolności adaptowania się do każdych warunków. Niepowodzenie należy traktować jak odkrycie, lekcję na przyszłość i wyzwanie. Trudności nie zachwieją wizjonerskim dziełem Victora, przeciwnie - umocnią je. Bywały dni, w których wyzwanie goniło wyzwanie. Ten właśnie do nich należał. W prosektorium czekało na sekcję ciało detektywa Jonathana Harkera, a ciało Williama, lokaja, było już w drodze. Victora to nie przygnębiało, przeciwnie, wprowadzało w stan bliski ekstazy. Był tak podekscytowany, że w karku czuł pulsowanie wewnętrznej tętnicy szyjnej, a w skroniach - zewnętrznej; z taką niecierpliwością wyglądał chwili, gdy stawi czoło tym przeklętym wyzwaniom, że bolały go mocno zaciśnięte szczęki. Randal Sześć, zaprogramowany w kapsule stworzenia jako autystyczny nastolatek, cierpiący na silną agorafobie, mimo wszystko opuścił swoje miejsce zakwaterowania. Siatką korytarzy dostał się do windy. - Co on robi? - zapytał Victor. W ten sposób skomentował zachowanie Randala, który przemierzał korytarz w dziwaczny sposób: to zatrzymując się, to znów skacząc jak przy grze w klasy. Czasem robił kilka kroków w bok, uważnie przyglądał się posadzce, a dopiero po chwili ruszał naprzód, by znowu zboczyć w prawo. - Wygląda, jakby się uczył kroków tanecznych - odparł Werner. - Jakiego tańca? - Nie wiem, szefie. Otrzymałem wiedzę z dziedziny nadzoru, obrony oraz sztuk walki. Nie nauczyłem się nijakiego tańca. - Żadnego tańca - poprawił go Victor. - Dlaczego Randal miałby się uczyć tańca? - Ludzie lubią taniec.

- Ale on nie jest człowiekiem. - Nie, oczywiście. - Nie zaszczepiłem mu miłości do tańca. Randal nie tańczy. Wygląda, jakby starał się coś ominąć. - Tak, szczeliny. - Jakie szczeliny? - Szczeliny między płytkami terakoty. Kiedy uciekinier przechodził pod kamerą, potwierdziły się przypuszczenia Wernera. Rzeczywiście Randal Sześć szedł tak, by stopa zmieściła się w płytce o wymiarach trzydzieści na trzydzieści centymetrów. - To natręctwo - skomentował Victor - jakiego należy się spodziewać u osobników z takimi wadami rozwojowymi, jakie ma Randal. Chłopak zniknął z zasięgu jednej kamery i pojawił się na obrazie zarejestrowanym przez drugą. Wsiadł do windy i zjechał na najniższy poziom szpitala. - Nikt nie próbował go zatrzymać, Wernerze. - Nie. Mamy nie wpuszczać do budynku nieproszonych gości. Nigdy nie otrzymaliśmy instrukcji, by zabronić komuś opuszczenia go. Nikt z personelu, nikt z nowo stworzonych nie opuści terenu bez pańskiej zgody. - A Randal opuścił. Werner ściągnął brwi. - Nikt nie może okazać panu nieposłuszeństwa. W piwnicy Randal, nadal unikając szczelin, dotarł do archiwum. Ukrył się za metalowymi szafkami. Większość członków Nowej Rasy stworzonych w Miłosiernych Dłoniach Victor w pewnym momencie wysyłał do świata ludzi. Niektórzy jednak - tak jak Randal - stanowili tylko materiał eksperymentalny i po zakończeniu badań mieli ulec unicestwieniu. Randal miał spędzić życie zamknięty w ścianach szpitala. Werner przewinął taśmy do momentu, gdy na ekranie pojawił się Victor, który wszedł do archiwum od strony tunelu łączącego stary szpital z parkingiem w sąsiednim budynku.

- To renegat - powiedział przez zaciśnięte zęby Helios. - Ukrył się przede mną. - Nikt nie może okazać panu nieposłuszeństwa. - Randal doskonale wiedział, że nie wolno mu opuścić szpitala. - Przecież nikt nie może okazać panu nieposłuszeństwa. - Przymknij się, Werner. - Tak jest. Kiedy Victor wyszedł z archiwum, udając się do windy, Randal Sześć opuścił swoją kryjówkę i zbliżył się do drzwi. Wprowadził kod i zniknął w tunelu. - Skąd znał kod? - zdziwił się Victor. Powoli, mozolnie Randal pokonał tunel i dotarł do drzwi na końcu korytarza. Tam znowu wprowadził kod. - Skąd on go znał? - Wolno coś powiedzieć? - Mów. - Kiedy ukrywał się w archiwum, nasłuchiwał i zapamiętał dźwięki klawiszy, gdy pan po drugiej stronie drzwi wprowadzał kod. - Usłyszał je przez ścianę? - Tak jest. - Każdy klawisz wydaje inny dźwięk. - Musiał wcześniej się nauczyć, który dźwięk odpowiada której cyfrze. Na monitorze widać było, jak Randal wchodzi do pustego pomieszczenia w sąsiednim budynku. Po dłuższym wahaniu wyszedł na parking. Ostatnia kamera zarejestrowała, jak Randal mozolnie przekraczał garaż. Twarz miał wykrzywioną z przerażenia, a mimo to pokonał swój paniczny lęk przed otwartymi przestrzeniami i ruszył w przytłaczający swym ogromem, pełen niebezpieczeństw świat. - Panie Helios, proponuję zmianę regulaminu ochrony oraz modyfikację systemów elektronicznych, tak by uniemożliwiały również opuszczenie budynku bez zezwolenia. - Zrób to. - Tak jest.

- Musimy go odnaleźć - powiedział Victor bardziej do siebie niż do szefa ochrony. - Nie uciekł bez powodu. Musiał mieć jakiś cel. Jego upośledzenie jest tak głębokie, że nie zdecydowałby się na taki krok, gdyby nie jakieś tajemnicze, desperackie pragnienie. - Czy wolno zaproponować, byśmy przeszukali jego miejsce zakwaterowania, tak jak policja przeszukuje miejsce zbrodni? Może znajdziemy tam wskazówkę, dokąd i dlaczego się udał? - Oby - warknął Victor. - Tak jest. Victor podszedł do drzwi, zawahał się i zerknął na Wernera. - Jak twój katar? Na twarzy szefa ochrony zagościło coś w rodzaju uśmiechu. - Znacznie lepiej. Od paru dni nie mam już nijakiego kataru. - Wystarczy: „kataru” - poprawił Victor. - Nie. Jak powiedziałem, nie mam już nijakiego kataru.

ROZDZIAŁ

13 Carson O'Connor mieszka w prostym, białym domu, z trzech stron okolonym werandą. Budynek ocieniają dęby, porośnięte luizjańskim mchem. W upalnym powietrzu słychać cykady. Ze względu na ulewne deszcze i parne, letnie miesiące, charakterystyczne dla Nowego Orleanu, weranda i cały budynek stoją na metrowych betonowych słupach. Całość jest osłonięta drewnianymi kratami altanowymi. Zazwyczaj przestrzeń pod werandą stanowi królestwo pająków. To jednak nie są zwyczajne dni. Pająki muszą ustąpić miejsca Randalowi Sześć. Ucieczka z Miłosiernych Dłoni i wędrówka przez miasto wśród szalejącej burzy i piorunów walących w ziemię stanowiły dla niego istny koszmar. Za dużo hałasu, za dużo nowych widoków, zapachów, odgłosów i wrażeń. Nigdy jeszcze nie doświadczył tak potwornego, paraliżującego strachu. Niewiele brakowało, a pazurami wydrapałby sobie oczy, a bębenki w uszach poprzebijał ostrymi patykami, by uciszyć przerażone, przemęczone zmysły. Na szczęście jednak zdołał zapanować nad tymi odruchami. Choć Randal wygląda na osiemnastolatka, wynurzył się z kapsuły stworzenia zaledwie przed czterema miesiącami. Całe swoje krótkie życie spędził w jednym pokoju, najczęściej wtulony w kąt. Nie lubi zamieszania. Nie lubi, gdy się go dotyka. Niechętnie się

odzywa. Nienawidzi wszelkich zmian. A mimo to - proszę! Porzucił wszystko, co znał, i zgodził się na niepewną przyszłość. To osiągnięcie budzi w nim dumę. Przestrzeń pod werandą jest zaciszna. To jego klasztor, jego pustelnia. Na ogół czuje tylko zapach ziemi, na której leży, drewna nad swoją głową i betonowych słupów. Czasem dociera do niego woń jaśminu - w nocy intensywniejsza niż za dnia. Słońce z trudem przedziera się przez gęstą plecionkę listew. Pod budynkiem panuje mrok, ale ponieważ Randal - jak każdy przedstawiciel Nowej Rasy - ma znakomity wzrok, widzi wystarczająco wyraźnie. Od czasu do czasu słyszy przejeżdżający ulicą samochód albo dobiegające z domu kroki, skrzypienie podłogi lub przyciszone odgłosy muzyki z radia. Jego towarzysze, pająki, nie wydzielają żadnej charakterystycznej woni, nie hałasują ani mu nie przeszkadzają. Mógłby spokojnie żyć tu przez dłuższy czas, gdyby nie to, że w budynku nad jego głową mieszka pewien sekret, który Randal Sześć musi zdobyć. Jakiś czas temu znalazł w gazecie fotografię detektyw Carson O'Connor i jej brata Arniego. Arnie, podobnie jak Randal Sześć, cierpi na autyzm. Choć za upośledzenie Arniego odpowiada natura, a za upośledzenie Randala Victor, Arnie i Randal są braćmi w cierpieniu. Reporter zrobił zdjęcie dwunastoletniemu Arniemu z siostrą w czasie festynu jakiejś organizacji dobroczynnej wspierającej badania nad autyzmem. Arnie się uśmiechał. Wyglądał na szczęśliwego. W ciągu czterech miesięcy życia spędzonych w Miłosiernych Dłoniach Randal nigdy nie był szczęśliwy. Nawet na moment nie opuszcza go niepokój. Odczuwa go w każdej minucie każdego dnia - czasem słabiej, czasem mocniej - wszechobecny niepokój, nękający go, niedający wytchnienia. Życie Randala Sześć to piekło. Chłopak nawet nie marzył, że może poznać smak szczęścia - dopóki nie zobaczył uśmiechu Arniego. Arnie wie o czymś, czego Randal nie

odkrył. Autystyczny Arnie ma powód, by się uśmiechać. Może nawet wiele powodów. Są braćmi. Braćmi w cierpieniu. Arnie zdradzi swój sekret bratu Randalowi. Gdyby zaś Arnie odmówił, Randal wyrwie z niego tę tajemnicę. Za wszelką cenę musi ją poznać. Jest gotów zabić, by ją zdobyć. Gdyby świat rozciągający się za altanową kratą nie był tak oszałamiający, tak pełen zmieniających się widoków i ruchu, Randal Sześć po prostu wymknąłby się ze swojej kryjówki. Wszedłby do domu drzwiami albo przez okno i zabrał to, czego potrzebuje. Jednak wędrówka z Miłosierdzia i koszmar burzy zbyt wiele go kosztowały. Nie zniesie dodatkowych silnych bodźców. Musi znaleźć wejście do domu bezpośrednio ze swojej kryjówki. Z pewnością pająki często zapuszczają się stąd do mieszkania. Zostanie pająkiem. Będzie pełzał. Znajdzie wejście.

ROZDZIAŁ

14 Nicholas Frigg chodził po ziemnych wałach wijących się między jeziorami śmieci - szef wysypiska, władca wszystkiego, czego doglądał. Miał na sobie dżinsy i gumowce sięgające aż za kolana. Mimo lejącego się z nieba żaru nie osłonił torsu ani głowy, pozwalając, by słońce opaliło go na kolor przypieczonej skórki na chlebie. Nie musiał się przejmować melanoma. Należał do Nowej Rasy, rak mu nie groził. Jego nowotworami, które zmieniały życie w piekło, były poczucie wyobcowania, samotność i dokuczliwa świadomość własnej niewoli. Na położone na północny wschód od jeziora Pontchartrain wysypisko przywożono odpady nie tylko z Nowego Orleanu, ale i z bardziej odległych miast. Przez siedem dni w tygodniu ciągnął tu strumień ciężarówek z hydraulicznymi podnośnikami. Z naczep do parujących bunkrów wrzucano bloki sprasowanych śmieci. Mizantropi i cynicy mogliby stwierdzić, że bez względu na nazwę miasta - czy to będzie Nowy Orlean, czy Paryż, czy Tokio - w jego odpadach można znaleźć najgorsze męty i szumowiny, jakie chodziły po jego ulicach. W każdym wielkim mieście krążą wszak legendy o mafiosach pozbywających się niewygodnych świadków na wysypiskach śmieci, których pracownicy należą do kontrolowanych przez mafię związków zawodowych. W gnijących głębinach wysypiska Crosswoods rzeczywiście spoczywały tysiące trupów, grzebanych tu przez wiele lat. Większość w

chwili potajemnego „pochówku” wyglądała na ludzkie ciała. Niektóre z nich rzeczywiście były zwłokami ludzi, których zastąpiono replikami. Inne zaś stanowiły owoc nieudanych doświadczeń - czasem nawet nie przypominały zwłok ludzkich - lub były szczątkami przedstawicieli Nowej Rasy, którzy - z tego czy innego powodu - zostali unicestwieni. W hałdach śmieci spoczywały już cztery Eriki. Wszyscy pracownicy wysypiska należeli do Nowej Rasy. Podlegali Nickowi Friggowi, on zaś podlegał swojemu stwórcy. Wysypisko Crosswoods należało do spółki z Nevady, która z kolei stanowiła własność firmy z siedzibą na Bahamach. Ta zaś stanowiła aktywa pewnego trustu założonego w Szwajcarii. Beneficjentami owego trustu byli trzej Australijczycy, mieszkający na stałe w Nowym Orleanie. W rzeczywistości Australijczycy byli przedstawicielami Nowej Rasy i stanowili własność Victora. Na szczycie - a może raczej na samym dnie - tej piramidy oszustw i powiązań stał Nick, który nadzorował śmieci i wysypisko, a także odpowiadał za potajemny cmentarz. W przeciwieństwie do innych przedstawicieli Nowej Rasy czuł, że spełnia się w tym zawodzie, nawet jeśli nie o takiej pracy marzył. Mieszanka zapachów, przez zwykłego człowieka odbierana jako nieznośny smród, wywołujący mdłości, stanowiła dla niego kompozycję cudnych woni. Zaciągał się tym powietrzem, rozprowadzał po języku, rozkoszował się boskim aromatem każdego ze składników zapachu. Wszczepiając Nickowi pewne psie geny, stwórca dał mu powonienie w połowie tak wyczulone jak u psa, co oznaczało, że Frigg miał wrażliwość na zapachy dziesięć tysięcy razy większą niż przeciętny człowiek. Tylko nieliczne zapachy wywołują u psa obrzydzenie. Wiele uważa za przyjemne, a każdy - za interesujący. Nawet smród odpadów, przenikliwy odór rozkładu uzna za intrygujący, wręcz smakowity. Podobnie odbierał zapachy Nick Frigg. Dzięki takiemu powonieniu praca - zamiast stać się dla niego przekleństwem - sprawiała mu satysfakcję graniczącą z rozkoszą. Chociaż Nick zdążył się przekonać, że Victor był surowym - wręcz okrutnym -

bogiem, ten dar świadczył, że jednak troszczył się o swoje stworzenia. Obdarzony psim węchem Nick krążył po wałach na tyle szerokich, by mógł przejechać po nich wóz terenowy, i obserwował rozładunek ciężarówek nad wschodnim bunkrem, jakieś dwieście metrów po jego lewej stronie. Ten głęboki na trzydzieści metrów dół w ciągu ostatnich paru lat zapełnił się już do dwóch trzecich wysokości. Buldożery na szerokich gąsienicach - Nick i jego ekipa nazywali je „śmietnikowymi galeonami” - jeździły po morzu odpadów i rozprowadzały je równo po wysypisku. Po prawej stronie znajdował się zachodni bunkier, nie tak duży jak wschodni, a mimo to bardziej wypełniony. Leżące nieco dalej na południe dwa stare bunkry zostały już zapełnione i przysypane prawie dwumetrową warstwą piachu. Z tych porośniętych trawą hałd wystawały rury, którymi wydobywał się metan powstający pod ziemią. Na północ od dwóch czynnych zbiorników dwa miesiące wcześniej rozpoczęto prace nad nowym bunkrem. Z głębin ziemi dobiegał hurgot i warkot maszyn. Nick odwrócił się od ruchliwego wschodniego bunkra i przyjrzał spokojnemu zachodniemu zbiornikowi, do którego dziś nie kierowano ciężarówek. Nic tak nie poruszało jego obu serc jak ten księżycowy krajobraz: kwintesencja chaosu, zniszczenia, odrzucenia i zepsucia. Ta ponura, trująca, jałowa ziemia przemawiała do tej części jego serca, którą u Starej Rasy zajmowałaby dusza. Tutaj - nie w lesie, nie na żyznych łąkach ani w mieście - czuł się naprawdę jak w domu. Zniszczenie, brud, pleśń, smród, pył i mazista lepkość przywoływały go miłośnie, jak morze przywołuje żeglarza. Za parę godzin z Nowego Orleanu przyjedzie furgonetka wyładowana trupami. Trzy ciała należały do miejskich urzędników, zabitych i zastąpionych przez repliki, dwa zaś - policjantów, których spotkał podobny los. Jeszcze przed rokiem takie dostawy przyjeżdżały dwa razy w miesiącu. Teraz - dwa razy w tygodniu, a nawet częściej.

Nadchodziły niezwykłe czasy. Oprócz pięciu ludzkich ciał w furgonetce znajdowały się trzy produkty eksperymentów prowadzonych przez Victora w Miłosiernych Dłoniach, które z jakichś względów nie zadowoliły Heliosa. Te nieodmiennie fascynowały Nicka. Po zmierzchu, kiedy na ogrodzonym terenie wysypisk Crosswoods zostaną tylko przedstawiciele Nowej Rasy, Nick z załogą zaniosą ciała zmarłych ludzi i produkty nieudanych eksperymentów do zachodniego bunkra. Następnie - podczas ceremonii, która z roku na rok wzbogacała się o coraz to nowe elementy - pogrzebią je pod hałdami śmieci. Choć te nocne pochówki zdarzały się coraz częściej, Nick nadal niecierpliwie ich wyglądał i czerpał z nich rozkosz. Sam nie mógł odebrać sobie życia, nie mógł też zabijać przedstawicieli Starej Rasy aż do dnia, gdy Victor ogłosi Ostateczne Starcie. Kochał śmierć, a nie mógł jej ani doświadczyć, ani siać. Mógł za to wyruszać na morze śmieci i odpadów, wrzucać trupy do cuchnących jam, w których będą pęcznieć i rozkładać się; mógł rozkoszować się oparami zgnilizny, co stanowiło dla niego dodatkowy bonus. Rano sznur ciężarówek z odpadami zostanie skierowany do zachodniego bunkra i warstwa świeżych śmieci przykryje te nowe groby. Podczas gdy Nick stał wpatrzony w zachodni bunkier, nie mogąc się doczekać zachodu słońca, stado tłustych kruków o lśniącym upierzeniu, żerujących na wysypisku, nagle poderwało się do lotu. Ptaki z furkotem wzbiły się w powietrze i zaskrzeczały unisono, poleciały w jego stronę, a potem odfrunęły ku słońcu. Jakieś pięćdziesiąt metrów od miejsca, w którym stał Nick, na długości sześciu metrów warstwa odpadów zadrżała, a potem pofałdowała się, jakby coś pod nią przebiegło. Może to stado szczurów przemykało tuż pod powierzchnią. W ostatnich dniach załoga kilkakrotnie zgłaszała dziwne, rytmiczne pulsowanie w obu bunkrach, odmienne niż pęcznienie i opadanie wysypiska, charakterystyczne dla gromadzenia się i uchodzenia metanu. Ubiegłej nocy zaś, po północy, ze wschodniego bunkra dobiegały dziwne odgłosy, przywodzące na myśl wrzask torturowanego człowieka.

Nick ze swoimi ludźmi ruszył z latarkami, by szukać źródła krzyku, który dobiegał z coraz to innych stron, by wreszcie ucichnąć, zanim zdołali go zlokalizować. Teraz pulsowanie odpadów ustało. Szczury. To na pewno szczury. Mimo to zaintrygowany Nick zszedł z wału do zachodniego bunkra.

ROZDZIAŁ

15 Aubrey Picou zrezygnował z działalności przestępczej, by w pełni poświęcić się pielęgnacji ogrodu. Mieszkał w malowniczej dzielnicy Mid-City, w willi przy porośniętej wiekowymi dębami ulicy. Mógł się poszczycić balkonami i ogrodzeniem o bodaj najbardziej skomplikowanych i wyrafinowanych zdobieniach w Nowym Orleanie - co wiele znaczyło w tym mieście, gdzie przywiązuje się wyjątkową wagę do artystycznych detali. Na porośniętym bluszczem ganku wisiały donice z paprociami, ale nawet to nie zapewniało chłodu. Dwie białe huśtawki i bujane, wiklinowe fotele smażyły się w żarze południowego słońca tak samo jak żwirowana ścieżka. Drzwi otworzyła pokojówka, Lulana St. John, pięćdziesięcioletnia Murzynka, o przytłaczającej posturze i takiejż osobowości. Pełnym dezaprobaty wzrokiem zmierzyła Carson, na widok Michaela zaś z trudem ukryła szeroki uśmiech. - Oto stoi przede mną - oświadczyła - para znanych funkcjonariuszy policji, którzy szerzą dzieło Boże, czasem jednak błądzą, sięgając po szatańskie sztuczki. - Nasza wina, nasza bardzo wielka wina - pokajała się Carson. - O, jakżeż miłosierna i wielkoduszna jesteś - powiedział Michael oszczędzając mnie, niegodnego robaka i nędznika. - Dziecino - przywołała go do porządku Lulana - jeśli sądzisz, że zasłużyłeś na zbawienie, grubo się mylisz. Jeśli przybyliście niepokoić mego pana, zajrzyjcie w swe serca i wzbudźcie miłość bliźniego, byście

stali się wysłannikami pokoju. - Ja z natury promienieję pokojem i miłością - zapewnił Michael ale tu obecna detektyw O'Connor preferuje rozwiązania siłowe. - Mówię to z bólem - zwróciła się do Carson Lulana - ale, niestety, taka krąży opinia na twój temat. - Nie dziś - uspokoiła ją policjantka. - Przyszliśmy tylko prosić Aubreya o przysługę. Proszę, zechcesz nas zapowiedzieć? Nie mamy do niego żadnych pretensji. Lulana przyjrzała jej się z powagą. - Bóg obdarował mnie znakomitym wykrywaczem ściem, który w tym momencie nie dzwoni na alarm. Macie szczęście, że nie zaczęliście od wymachiwania odznaką policyjną, a ty powiedziałaś „proszę”. - Na moje wyraźne żądanie - wtrącił się Michael - detektyw O'Connor zaczęła uczęszczać na wieczorowy kurs savoir vivre'u. - Pacan - rzuciła Lulana do Carson. - Tak, wiem. - Jak na osobę, która przez całe życie jadła rękami - ciągnął Michael błyskawicznie przyswoiła sobie umiejętność posługiwania się widelcem. - Dziecino, dureń z ciebie - powiedziała Lulana - lecz Pan, którego myśli żaden śmiertelnik przeniknąć nie może, sprawił, że od pierwszej chwili cię polubiłam. - Odsunęła się, robiąc im przejście. - Wytrzyjcie buty i wejdźcie. Ściany holu miały odcień brzoskwiniowy, a sufit, gzymsy i lamperia były białe. Biała, marmurowa posadzka inkrustowana czarnymi rombami lśniła, jakby ktoś wylał na nią wodę. - Czy Aubrey już spotkał Jezusa? - zastanawiała się na głos Carson. - Mój pan jeszcze nie doznał tej łaski - odparła Lulana, zamykając drzwi - i nie przyjął Go do serca, ale poczynił znaczne postępy. Można powiedzieć, że nawiązał już kontakt wzrokowy ze Stwórcą. Choć Lulana była tylko pokojówką, wzięła też na siebie rolę przewodnika duchowego Aubreya, którego przeszłość doskonale znała i o którego duszę mocno się niepokoiła. - Pan pracuje w ogrodzie - powiedziała. - Możecie poczekać na niego w salonie albo pójść od razu do rosarium.

- To chyba jasne, wybieramy róże - oświadczył Michael. W olbrzymiej kuchni w głębi domu starsza siostra Lulany, Evangeline Antoine nuciła pobożną pieśń, wykładając foremkę ciastem. Evangeline również pracowała na dwóch etatach - jako kucharka Aubreya i wierna pomocnica wytrwale wspierająca ewangelizacyjne wysiłki pokojówki. Była wyższa i szczuplejsza od siostry, ale miała jej pełne życia oczy i uśmiech. - Detektywie Maddison - przywitała Michaela - jakże się cieszę, że pan nadal żyje. - Ja również - zapewnił ją. - Jakie ciasto szykujesz? - Z masą pralinkowo-cynamonową, posypaną prażonymi orzeszkami. - To jest warte nawet czterech bypassów. - Cholesterol - pouczyła ich Lulana - nie zaszkodzi, jeśli będzie się miało odpowiednie podejście. Drzwiami kuchennymi wyszli na werandę, gdzie Moses Bienvenu, szofer i złota rączka Aubreya malował pięknie rzeźbioną białą balustradę pod czarną poręczą. - Detektyw O'Connor! - rozpromienił się na ich widok. - Zdumiewające, ciągle jeszcze pani nie zastrzeliła pana Michaela. - Oko i rękę nadal mam pewne - uspokoiła go - ale Michael wyjątkowo szybko ucieka. Moses - krzepki i masywny, ale nie tłusty, mężczyzna o dłoniach jak łopaty - pełnił w parafii funkcję diakona i śpiewał w tym samym chórze gospel, co jego siostry Lulana i Evangeline. - Przyszli porozmawiać z panem, ale nie zamierzają go niepokoić zwróciła się Lulana do brata. - Gdyby wyglądało na to, że jednak go niepokoją, weź każde za wszarz i wystaw na ulicę. - Po czym wróciła do mieszkania. - Słyszeliście - powiedział Moses. - Może i jesteście stróżami prawa, ale tutaj rządzi Lulana. Jest Prawem i Drogą. Będę waszym dozgonnym dłużnikiem, jeśli nie każecie mi brać się za wszarz i wystawiać na ulicę. - Jeśli zorientujemy się, że przekraczamy granice - zapewnił go

Michael - sami weźmiemy się za wszarz. - Pan Aubrey jest za tą pogańską fontanną, wśród róż - wskazał pędzlem Moses. - Tylko bardzo proszę, nie naśmiewajcie się z jego kapelusza. - Jakiego kapelusza? - zapytał Michael. - Lulana uparła się, że jeśli zamierza spędzać całe dnie w ogrodzie, musi nosić kapelusz. Pan Aubrey jest łysy i Lulana boi się, że zachoruje na raka skóry. Początkowo nie znosił tego kapelusza, dopiero niedawno do niego przywykł. - Nie sądziłam, że dożyję dnia, gdy ktoś będzie rozkazywał Aubreyowi Picou - powiedziała Carson. - Lulana nie tyle rozkazuje - odparł Murzyn - ile zmusza do posłuszeństwa swoją nieugiętą miłością. Z werandy schodziło się na brukowaną ścieżkę, która przez trawnik prowadziła do „pogańskiej fontanny”, okalała ją i wiodła dalej do rosarium. Marmurowa fontanna przedstawiała trzy postaci naturalnej wielkości: bożka Pana na koźlich nogach, grającego na flecie i uciekającego przed dwiema nagimi kobietami - albo goniącego je - wokół kolumny oplecionej winoroślą. - Nie jestem ekspertem od antyków - powiedział Michael - ale dałbym sobie rękę uciąć, że to osiemnastowieczne Las Vegas. Różane krzewy rosły w rzędach, przedzielonych ścieżkami wysypanymi granitowym żwirem. W trzeciej, może czwartej alejce stał worek z nawozem i opryskiwacz, obok których leżały starannie ułożone narzędzia ogrodnicze. Tu również znajdował się Aubrey Picou, ukryty pod słomkowym kapeluszem z rondem tak szerokim, że mogłoby stanowić tor wyścigowy dla wiewiórek. Nie zauważył gości, pracował, nucąc coś pod nosem. Melodia dziwnie przypominała religijną pieśń, którą nuciła w kuchni Evangeline. Chociaż Aubrey skończył osiemdziesiąt lat, zachował twarz dziecka: wciąż różową i pucołowatą; taką, która aż się prosi, by ją uszczypnąć. Mimo że za sprawą „urządzenia rakoochronnego” jego twarz ginęła w

cieniu, widać było wesoły błysk niebieskich oczu. - Spośród licznych znanych mi gliniarzy - powitał ich - odwiedziła mnie moja ulubiona para. - A innych też lubisz? - zapytała Carson. - Ani jednego, to banda sukinsynów. Ale cóż, żaden z nich nie uratował mi życia. - Dlaczego nosisz ten idiotyczny rondel? - spytał Michael. Uśmiech Aubreya zamienił się w grymas. - Co mi za różnica, czy umrę na raka skóry? Mam osiemdziesiąt lat. I tak muszę umrzeć. - Ale Lulana nie chce, byś umarł, nie spotkawszy Jezusa. - Przez tę trójkę nawiedzonych apostołów co chwila się o Niego potykam - westchnął Aubrey. - Jeśli ktoś cię zbawi, to tylko Lulana - zapewniła Carson. Aubrey wyglądał, jakby cisnęła mu się na usta kąśliwa uwaga, ale tylko westchnął. - Przedtem nie miałem sumienia. Teraz się we mnie obudziło. To gorsze niż ten beznadziejny kapelusz. - Dlaczego go nosisz, skoro tak cię denerwuje? - zdziwił się Michael. Aubrey zerknął w stronę domu. - Jeśli go zdejmę, zobaczy i nie da mi placka Evangeline. - Z masą pralinkowo-cynamonową. - Posypaną prażonymi orzeszkami - dokończył Aubrey. - Uwielbiam to ciasto. Westchnął. - Ostatnio coraz częściej wzdychasz - zauważył Michael. - Robię się żałosny, prawda? - Kiedyś byłeś żałosny - odparowała Carson. - Teraz nabrałeś cech ludzkich. - To bolesne - powiedział Michael. - Mnie to mówisz? Ale co was sprowadza, dzieciaki? - Potrzebujemy dużych, głośnych pukawek, zdolnych rozwalić drzwi - powiedziała Carson.

ROZDZIAŁ

16 Boski smrodzie! Ostry, natrętny, wszechobecny. Nick Frigg wyobrażał sobie, że zapach wysypiska przeniknął jego skórę, mięśnie, krew i kości tak samo, jak zapach dymu wędzarnianego przenika najmniejszą komórkę mięsa. Rozkoszował się myślą, że aż do szpiku kości jest przesiąknięty wszystkimi rodzajami zapachu rozkładu - zupełnie jak śmierć, o której marzył, a która była dlań nieosiągalna. W wysokich gumowcach Nick kroczył po zachodnim bunkrze. Pod jego stopami grzechotały opróżnione puszki, chrzęściły puste kartony po jajkach i najrozmaitsze pudełka. Szedł tam, gdzie pojawiło się tajemnicze wybrzuszenie, które przez chwilę poruszało się, a potem zamarło. Choć masywne śmietnikowe galeony na szerokich gąsienicach porządnie ubijały grubą na dwadzieścia metrów warstwę śmieci, grunt nieraz uginał się pod ciężarem Nicka. On jednak dzięki błyskawicznemu refleksowi unikał próżniowych pułapek kryjących się pod powierzchnią. Kiedy dotarł do dziwnego wybrzuszenia, które zauważył z wału, nie dostrzegł tam nic podejrzanego. Miejsce wyglądało tak samo jak cały bunkier: związane taśmą worki ze śmieciami, zmiażdżone puszki, potłuczone szkło i niezliczone plastikowe przedmioty - na przykład butelki po wybielaczu albo zepsute zabawki - upstrzone pozostałościami po pracach ogrodniczych: gałęziami, trawą. Nick zauważył lalkę z zaplątanymi nogami i pękniętą czaszką. Wyobraził sobie, że pod jego stopami leży prawdziwe dziecko Nowej Rasy i deptał je tak długo, aż z uśmiechniętej buzi został tylko pognieciony

plastik. Obracając się wolno dokoła własnej osi, uważnie mierzył wzrokiem wysypisko. Wciągał powietrze i węszył, w zapachu szukając wyjaśnienia zagadki owego dziwnego falowania w morzu śmieci. Z głębin wysypiska wydobywał się metan, ale nie w większych ilościach niż zwykle. Szczury. Czuł w pobliżu szczury. Na wysypisku było to jednak równie naturalne jak smród odpadów. Intensywny, piżmowy zapach gryzoni unosił się nad zagrodzonym terenem Crosswoods. Wyczuwał wokół siebie gromady tych ruchliwych stworzeń, ale one nie były na tyle duże, by - buszując pod powierzchnią - mogły spowodować jej falowanie. Nick przeszukiwał najbliższą okolicę, rozglądając się i węsząc. Wreszcie przykucnął - zaskrzypiały gumowce - i zastygł w miejscu. Czekał bez ruchu. Nasłuchiwał. Oddychał głęboko, ale cicho. Ze wschodniego bunkra dobiegał hurgot ostatnich transportów śmieci zwalanych do dołu i odległy warkot galeonów ubijających odpadki. Upalnego, ciężkiego powietrza nie poruszał najmniejszy podmuch wiatru, który podsuwałby uszom zdradzieckie, mylące odgłosy. Bezlitosny żar słońca zmusił świat do letargu. W takich chwilach rozkoszny odór wysypiska przenosił Nicka w zbliżony do zen stan odprężenia, a jednocześnie zaostrzenia zmysłów. Pogrążony w swym błogostanie stracił rachubę czasu. Nie wiedział, ile minut upłynęło, gdy dotarł do niego czyjś głos. Nie potrafił określić, czy tamten ktoś odezwał się po raz pierwszy, czy już kolejny raz. - Ojcze? Cichy, drżący głos, o nieokreślonym tembrze. Powtarzane jedno słowo, które mógł wypowiadać i mężczyzna, i kobieta. Obdarzony psią wrażliwością na zapachy Nick czekał, węszył. - Ojcze, Ojcze, Ojcze...? Tym razem pytanie zabrzmiało, jakby jednocześnie powtórzyły je cztery, może pięć osób, kobiet i mężczyzn. Nick rozejrzał się po wysypisku. Był sam. Nie rozumiał, jak to się mogło stać, ale głosy musiały dochodzić ze sprasowanej masy śmieci,

przenosić się szczelinami z... Skąd? - Dlaczego, Ojcze? Dlaczego, dlaczego, dlaczego...? W błagalnym, pełnym rozpaczy głosie brzmiało cierpienie, podobne do desperacji, której doświadczył Nick. - Kto woła? - zapytał. Nikt nie odpowiedział. - Co woła? Przez warstwę śmieci przebiegło drżenie. Krótkie. Prawie niezauważalne. Powierzchnia nie pofałdowała się jak poprzednio. Nick czuł, że owo tajemnicze coś się wycofało. - Czego chcesz? - zapytał, prostując się. Żar z nieba. Nieruchome powietrze. Smród. Nick Frigg stał samotnie na zbitej, znowu nieruchomej warstwie śmieci.

ROZDZIAŁ

17 Aubrey Picou zerwał różowożółtobiałą różę, oskubał pęd z kolców i podał Carson. - Ta odmiana nazywa się Francuskie Perfumy. Dzięki temu wyjątkowemu połączeniu kolorów jest najbardziej kobiecą różą w moim ogrodzie. Michael z rozbawieniem przyglądał się, jak Carson trzyma różę: niezręcznie i z obawą, choć kwiat już nie miał kolców. Falbanki i róże nie pasowały do Carson. Była dziewczyną, która woli dżinsy i pistolety. Mimo swej niewinnej twarzy dziecka i słomkowego kapelusza Aubrey, zupełnie jak Carson, nie pasował do tego sielskiego otoczenia. W swojej wieloletniej karierze przestępczej Aubrey Picou nigdy nie zabił ani nie zranił człowieka. Nigdy też nikogo nie napadł, nie zgwałcił ani niczego nie wymuszał. On tylko ułatwiał innym robienie tego wszystkiego. W jego zakładzie powstawały fałszywki najwyższej jakości: paszporty, metryki urodzenia, prawa jazdy... Sprzedał też tysiące sztuk broni na czarnym rynku. Kiedy pojawiał się u niego utalentowany strateg i taktyk w jednej osobie, przedstawiając plan napadu na pancerny samochód przewożący znaczną gotówkę lub pomysł przechytrzenia handlarza diamentów, Aubrey zapewniał fundusze na przygotowanie i realizację skoku. Jego ojciec, Maurice, był adwokatem specjalizującym się w urabianiu sędziów przysięgłych tak, by przyznawali zawrotne odszkodowania w co najmniej podejrzanych procesach o rekompensatę za uszczerbek na

zdrowiu. Koledzy po fachu nazywali go czasem Maurice'em Garncarzem, ponieważ sędziowie przysięgli byli w jego rękach jak glina, on zaś zdobywał dla swoich klientów garnce złota. Garncarz wysłał swojego syna na Harvard, by studiował prawo. Liczył, że Aubrey będzie kontynuował jego działalność na tym - wówczas jeszcze nowym - polu i wykorzystując ignorancję sędziów oraz swój talent oratorski, nauczy się terroryzować wielkie korporacje i doprowadzać je do bankructwa wielomilionowymi odszkodowaniami. Ku jego wielkiemu rozczarowaniu Aubrey uznał, że studiowanie prawa - nawet w złej wierze - go nudzi i nie musi się nim posługiwać, by szkodzić społeczeństwu. Równie skutecznie zrobi to, działając poza granicami prawa. Ta decyzja spowodowała, że syn i ojciec przez pewien czas się do siebie nie odzywali, ale w końcu osiągnięcia syna zaczęły budzić w Maurisie dumę. Syn Garncarza tylko dwukrotnie stanął na ławie oskarżonych. W obu wypadkach udało mu się uniknąć skazania. Za każdym razem też, gdy przewodniczący ławy przysięgłych ogłaszał werdykt „niewinny”, sędziowie gotowali Aubreyowi owację na stojąco. Aby uniknąć grożącego mu trzeciego procesu, potajemnie zgodził się na status świadka koronnego. Nikt ze światka przestępczego nie domyślał się, że Aubrey wydał kumpli, on zaś w wieku siedemdziesięciu pięciu lat spokojnie przeszedł na emeryturę, nadal ciesząc się szacunkiem przestępców i podziwem wielbicieli. - Nie handluję już bronią - powiedział Aubrey. - Nie sprzedaję ani dużych, głośnych pukawek, zdolnych rozwalić drzwi, ani żadnych innych. - Wiemy, że przeszedłeś na emeryturę... - Na prawdziwą emeryturę - zapewnił ją Aubrey. - ...ale nadal masz przyjaciół w szemranych miejscach. - Ta odmiana nazywa się Czarny Aksamit - zmienił temat gospodarz. - Ma odcień głębokiej czerwieni, miejscami wpadającej w czerń. - To nie jest zasadzka - uspokoiła go Carson. - Myślisz, że prokuratorowi chciałoby się marnować tysiące godzin, żeby uziemić bezbronnego osiemdziesięcioletniego ogrodnika?

- Zresztą - dodał Michael - symulowałbyś alzheimera i sędziowie przysięgli chlipaliby w chusteczki. - Francuskie Perfumy źle wyglądają z nim w jednym wazonie podjął Aubrey - ale wydaje mi się, że Czarny Aksamit bardziej do ciebie pasuje. - Potrzebne nam dwa pistolety desert eagle, magnum pięćdziesiątka. Michael wyraźnie był pod wrażeniem. - To tego potrzebujemy? - zwrócił się do partnerki. - Mówiłam, że ma być głośny, nie? Gdybyś miał dwa serca i dostałbyś z takiej armaty, obie pikawy padłyby jednocześnie. Aubrey podał Carson pąsową różę. Policjantka przyjęła ją bez entuzjazmu. Stała, niezręcznie trzymając w obu dłoniach róże. - Dlaczego nie zamówicie pukawek z magazynu policyjnego? spytał Aubrey. - Dlatego że zamierzamy zabić człowieka, który, nawet postawiony przed sądem, wyszedłby na wolność, śmiejąc nam się w twarz - zmyśliła na poczekaniu. W oczach starszego pana błysnęła ciekawość. - Nie mamy podsłuchu - uspokoiła go Carson. - Możesz nas przeszukać. - Chętnie bym cię przeszukał, skarbie, dla samej przyjemności obmacania cię - powiedział Aubrey - ale gdybyś miała podsłuch, ta rozmowa od początku wyglądałaby inaczej. - Do desert eagle dorzuć sto pocisków. Kaliber 50, ciężar 325, z pełnym płaszczem metalowym. - Imponujące. To ma prędkość wylotową ponad czterysta metrów na sekundę. - Chcemy mieć pewność, że gość nie przeżyje. Będą nam też potrzebne dwie strzelby. Do tego śrut, ale nie typu buckshot. - Ale nie typu buckshot - zawtórował Michael, jakby oboje podchodzili do tego na luzie, a on nie umierał z przerażenia. - Racja, nic lepiej nie zatrzymuje przeciwnika - powiedział z uznaniem Aubrey.

- Nic - zgodził się z nim Michael. - Jeszcze jakaś broń półautomatyczna, żebyśmy mogli bez problemu posłać drugą serię - ciągnęła Carson. - Może karabin urban sniper? Długą ma lufę? - Czterdzieści pięć centymetrów - powiedział Aubrey. - Lepiej, gdyby miała trzydzieści pięć, ale musimy dostać je natychmiast, więc nie będzie czasu na przeróbki. - Natychmiast, czyli...? - Dzisiaj. Zaraz. Od ręki. Urban sniper, SGT, remington - dowolna markowa strzelba, spełniająca nasze oczekiwania. - Przyda wam się uprząż, żebyście mogli strzelać z biodra, nie wypuszczając pozostałej broni. - Do kogo mamy się zwrócić? - niecierpliwiła się Carson, nadal trzymając w rękach róże, niczym uczestniczka manifestacji antywojennej. Nie przestając ogławiać krzaków róż, Aubrey przez dłuższą chwilę przyglądał się w milczeniu Carson i Michaelowi. - Aż taki arsenał na jednego człowieka? - odezwał się wreszcie. Na kogo się wybieracie? Na antychrysta? - Ma dobrą ochronę - powiedziała Carson. - Zanim do niego dotrzemy, będziemy musieli przebić się przez mur najemników. A to też typy spod ciemnej gwiazdy. Aubrey Picou nie wyglądał na przekonanego. - Gliny czasem też przechodzą na stronę przestępców - powiedział. - Trudno im się dziwić: nie dostają żadnego wsparcia, zarabiają grosze. Ale nie wy. Wy dwoje się trzymacie. - Pamiętasz, jak skończył mój ojciec? - zapytała Carson. - Bujda na resorach - powiedział Aubrey. - Twój ojciec nie dał się przeciągnąć. Był porządnym gliną, aż do końca. - Wiem, ale miło, że to powiedziałeś, Aubrey. Kiedy przechylił głowę, w swoim słomkowym kapeluszu wyglądał jak Truman Capote przebrany za nobliwą starszą panią. - To znaczy, że odkryłaś, kto naprawdę sprzątnął jego i twoją mamę?

- Tak - skłamała. - Wiesz, kto pociągnął za spust czy kto kazał za niego pociągnąć? - Ten gość jest na samym szczycie łańcucha pokarmowego. - Czyli kiedy go rąbniecie - spytał Aubrey, patrząc na Michaela będą o tym trąbić w mediach? Michael znakomicie się czuł w roli milczącego półgłówka i nie zamierzał z niej wychodzić. Wzruszył ramionami. Aubreyowi samo wzruszenie ramion nie wystarczyło. - Pewnie zginiecie podczas akcji. - Nikt nie żyje wiecznie - powiedział Michael. - Lulana twierdzi coś wręcz przeciwnego. Tak czy owak to wendeta O'Connor. Dlaczego ty masz płacić za to życiem? - Jesteśmy wspólnikami - odparł Michael. - To za mało. Nikt nie popełnia samobójstwa dla kolegi z patrolu. - Wierzę, że nam się uda i wyjdziemy z tego cało. Na pucołowatej, dziecinnej twarzy mężczyzny pojawił się domyślny, chytry uśmieszek. - Wciąż nie podałeś prawdziwego powodu, Michael. - Aubrey, nie każ mu tego głośno mówić - prosiła Carson, krzywiąc się. - Chcę usłyszeć z jego ust jakieś wiarygodne wytłumaczenie. - To naprawdę nie jest pułapka ani nie odbije ci się to czkawką zapewniła Carson. - Może tak, może nie. Prawie wam wierzę. Motywy twojego działania znam, skarbie. Jego - chcę poznać. - Nie mów tego - ostrzegła Michaela Carson. - Przecież i tak wie. - Właśnie. Już wie. Nie musi usłyszeć potwierdzenia z twoich ust. To po prostu rajcuje tego cwaniaka. - Skarbie, krzywdzisz starego Aubreya. Michael, dlaczego, u licha ciężkiego, chcesz to zrobić? - Dlatego... - Nie kończ - powiedziała Carson. - Kocham ją.

- Cholera - warknęła. Aubrey Picou roześmiał się uszczęśliwiony. - Uwielbiam romanse. Dajcie mi numery swoich komórek, za dwie godziny zadzwoni do was mój człowiek i powie, jak i gdzie odebrać towar. - Aubreyu Picou, powinnam teraz kazać ci połknąć obie te róże powiedziała Carson, grożąc mu Francuskimi Perfumami i Czarnym Aksamitem. - Skoro dotykały ich twoje słodkie rączęta, jestem przekonany, że spodobałby mi się ich smak. Rzuciła kwiaty na ziemię. - Za to jesteś mi winien przeprosiny. A lepiej przysługę. Pożycz mi pieniądze na zakup broni. - Dlaczego miałbym to zrobić? - roześmiał się Aubrey. - Dlatego że kiedyś uratowaliśmy ci życie. A ja nie trzymam kilkunastu patyków w skarpetce. - Skarbie, nie słynę z hojności. - To jedna z cnót, które próbuje ci wpoić Lulana. Ściągnął brwi. - Przez to stanę się współodpowiedzialny za to, co zrobicie. - Nie, ponieważ zawrzemy dżentelmeńską umowę. Bez żadnych papierków. - Nie mówię o odpowiedzialności prawnej. Byłbym moralnie współodpowiedzialny. Michael pomyślał, że słuch go myli. Aubrey nie mógł przecież powiedzieć „moralnie”. - Nie muszę czuć się odpowiedzialny za samą transakcję - ciągnął Aubrey - bo nie wezmę prowizji. Nie zarabiam na tym. Ale jeśli pożyczę wam pieniądze, nawet bez odsetek... - Zrezygnowałbyś z odsetek? - Carson nie kryła zdumienia. - W ten sposób część odpowiedzialności spadłaby i na mnie. - Teraz, mimo idiotycznego słomkowego kapelusza, stanowił uosobienie zatroskania. - Ten cały Jezus jest straszny. - Straszny?

- Jeśli chociaż w połowie jest tak rzeczywisty, jak twierdzi Lulana... - Rzeczywisty? - ...wtedy człowiek musi przemyśleć konsekwencje każdego kroku. - Aubrey, bez urazy - powiedziała Carson - ale jeśli wziąć pod uwagę twoje wcześniejsze życie, ten straszny, stary Jezus nie będzie robił wielkiego halo dlatego, że pożyczyłeś mi pieniądze na broń. - Może nie, ale próbuję zmienić siebie. - Starasz się zmienić? Aubrey zdjął kapelusz, wytarł chustką spocone czoło i natychmiast z powrotem go nałożył. - Wszyscy doskonale wiedzą, jakim człowiekiem kiedyś byłem, ale tylko Lulana, Evangeline i Moses okazują mi prawdziwy szacunek. - Który nie wynika z obawy, że kazałbyś im przestrzelić kolana. - Właśnie. To niesamowite. Ta trójka okazywała mi tak bezinteresowną serdeczność, że po pewnym czasie pomyślałem sobie: „Może spróbuję odwdzięczyć się tym samym?”. - Iście lisia przebiegłość - powiedział Michael. - Prawda? Wystarczy wpuścić takich do swojego życia, zwłaszcza jeśli pieką pyszne ciasta, i ani się człowiek obejrzy, jak zaczyna dawać pieniądze na dobroczynność. - Nie mów, że to robisz - zdumiała się Carson. - W tym roku sześćdziesiąt tysięcy - przyznał skruszony Aubrey. - Bujasz! - Sierociniec rozpaczliwie potrzebował wsparcia, więc ktoś musiał sypnąć groszem, żeby mieli co włożyć do garnka. - Aubrey Picou wspierający sierociniec... - Michael nie krył zdumienia. - Byłbym zobowiązany, gdybyście tego nie rozpowiadali. Muszę dbać o reputację. Starzy kumple pomyśleliby, że na starość zmiękłem albo straciłem rozum. - Nie zdradzimy twojej tajemnicy - zapewniła Carson. Aubrey się rozpogodził. - Ej, a co powiecie na to? Dam wam te pieniądze. Po prostu. Żadnej pożyczki ani nic. Wykorzystajcie je do swoich celów, a kiedyś, gdy

rzygnie wam kasa, nie oddawajcie mi, tylko przekażcie na dobroczynność. - Sądzisz, że tak zamydlisz Jezusowi oczy? - spytał Michael. - Na pewno - oświadczył zadowolony z siebie Aubrey. - Zresztą to tak, jakbym dał forsę na szkołę dla głuchoniemych, a dyrektor uszczknąłby parę stówek i za tę kasę zabawił się w trójkącik z dwiema dziwkami. - Nadążasz za nim? - spytał Michael Carson. - To dla mnie za wysoki poziom metafizyki. - Nie rozumiecie? Defraudacja i dziwki to nie moja wina. Ja dałem pieniądze na głuchoniemych. - Czyli zamiast oddawać ci pieniądze, mam przekazać je na szkołę dla głuchoniemych? - zapytała Carson. - Byłoby miło z twojej strony. Ale pamiętaj, że za to, jak je wykorzystasz teraz, odpowiadasz ty sama. - Zrobił się z ciebie prawdziwy teolog - zachwycił się Michael.

ROZDZIAŁ

18 Kiedy dwoje ludzi przysłanych z Miłosiernych Dłoni zabrało z rezydencji ciało Williama wraz z odgryzionymi palcami, Christine - gospodyni - oraz Jolie - pokojówka odpowiadająca za drugie piętro - usunęły z korytarza ślady krwi. Erika wiedziała, że pani domu nie wypada klęknąć i szorować podłogi. Victor by tego nie pochwalał. Przynależność klasowa nie pozwalała jej pomóc służącym. Nie wiedziała, co robić, więc tylko stała z boku i przyglądała się ich zabiegom. Z mahoniowego parkietu ślady krwi znikały oczywiście bez najmniejszego problemu. Erika była jednak zaskoczona, widząc, że znikają ze ściany i zabytkowego perskiego kobierca, nie zostawiając żadnej plamy ani przebarwienia. - Co to za odplamiacz? - spytała, wskazując plastikowe butelki bez nalepek, z których korzystały Christine i Jolie. - To wynalazek pana Heliosa - wyjaśniła Jolie. - Musiał zbić na tym majątek. - Nigdy nie wprowadził go na rynek - powiedziała Christine. - Opracował go specjalnie dla nas - pochwaliła się Jolie. Erika nie posiadała się ze zdumienia. Jak Victor, przy takim natłoku zajęć, znajdował czas na tworzenie rewolucyjnych środków czyszczących. - Inne odplamiacze - tłumaczyła Christine - wywabiają plamę, ale nie usuwają z włókien cząsteczek krwi, których obecność wykaże zwy-

kłe badanie laboratoryjne. Ten środek usuwa wszystko. - Mój mąż jest bardzo mądry, prawda? - powiedziała nie bez dumy Erika. - Nadzwyczajnie - przyznała Christine. - Wyjątkowo - zawtórowała Jolie. - Gorąco pragnę, by był ze mnie zadowolony - zwierzyła się Erika. - Słusznie - zgodziła się Jolie. - Obawiam się jednak, że dziś rano go nie zadowoliłam. Służące wymieniły znaczące spojrzenia, ale nic nie powiedziały. - Bił mnie, gdy uprawialiśmy seks - ciągnęła. Kiedy służące usunęły już ślady krwi, Christine wysłała Jolie do jej rutynowych zajęć, czyli sprzątania sypialni państwa domu. - Pani Helios - odezwała się, gdy zostały same - proszę mi wybaczyć bezpośredniość, ale nie może pani w obecności służby zdradzać intymnych szczegółów swego pożycia z panem Heliosem. Erika ściągnęła brwi. - Nie powinnam tego robić? - Nie. Nigdy. - Dlaczego? - Jestem przekonana, że oprócz zasad etykiety i bon tonu zainstalowano pani informacje o normach obyczajowych. - Cóż, najprawdopodobniej tak. Skoro sądzisz, że powinny zostać zainstalowane... - Nie wyobrażam sobie, by to przeoczono. O swoim pożyciu seksualnym powinna pani rozmawiać wyłącznie z panem Heliosem. - Ale kiedy uprawialiśmy seks, bił mnie, a raz nawet ugryzł, wyzywał od najgorszych. To było takie upokarzające. - Pani Helios... - To dobry człowiek, wielki człowiek. Musiałam zrobić coś bardzo złego, skoro go do tego sprowokowałam, ale nie wiem, co tak go zdenerwowało. - I znowu pani to robi - powiedziała Christine ze zniecierpliwieniem. - Znowu zdradza pani szczegóły swojego pożycia z panem Heliosem.

- Tak, zdaję sobie z tego sprawę. Gdybyś jednak pomogła mi zrozumieć, czym wywołałam niezadowolenie męża, przysłużyłabyś się mnie i Victorowi. Christine spojrzała na nią zimno. - Wie pani, że jest piątą Eriką, prawda? - Tak i obiecałam sobie, że będę też ostatnią. - W takim razie radzę pani nie rozmawiać o seksie nawet z panem. - Nawet z Victorem? To w jaki sposób dowiem się, dlaczego był ze mnie niezadowolony? Christine zmroziła swoje zimne spojrzenie. Teraz było już lodowate. - Może wcale nie był niezadowolony. - To dlaczego bil mnie, szarpał za włosy i szczypał w ... - Znowu pani to robi. - Ale ja muszę z kimś o tym porozmawiać! - krzyknęła sfrustrowana Erika. - To niech pani rozmawia z lustrem. To jedyny rozmówca, z którym może pani bezpiecznie poruszyć ten temat. - I co mi to da? Lustro jest przedmiotem nieożywionym. Chyba że jest zaczarowane, jak w bajce o Królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach. - To patrząc w lustro, niech pani zada sobie pytanie, co pani wie o sadyzmie. Erika poszukała w pamięci tego terminu. - Chyba nie ma go w moim pakiecie słownikowym. - W takim razie radzę się douczyć... i znosić to cierpliwie. Czy to wszystko? Wzywają mnie inne obowiązki.

ROZDZIAŁ

19 Ciszę upalnego popołudnia przerywał tylko delikatny stukot klawiszy, w które uderzały sprawne palce Vicky Chou. Ilekroć przerywała pisanie listu, otaczała ją cisza głęboka jak głuchota. Słabiutki podmuch wiatru bezgłośnie poruszał firankami w otwartym oknie. Na dworze nie śpiewały ptaki. Samochody jechały ulicą niemal bezdźwięcznie, niczym nawiedzony okręt sunący po lustrzanej tafli podczas ciszy morskiej. Vicky Chou pracowała w domu, przepisując na komputerze teksty medyczne. Mieszkała u Carson O'Connor i nie płaciła za lokum w zamian za opiekę nad bratem policjantki, Arniem. Niektórzy znajomi Vicky uważali ten układ za nierówny i twierdzili, że Carson ją wykorzystuje, ale kobieta nie czuła się skrzywdzona. Przeciwnie, uważała, że do końca życia pozostanie dłużniczką Carson. Carson bowiem uratowała jej siostrę, Liam, przed dożywotnim więzieniem, gdy chciano ją skazać za zbrodnię, której nie popełniła. Czterdziestopięcioletnia Vicky owdowiała przed pięciu laty, nie miała własnych dzieci, więc mieszkanie z Carson dawało jej namiastkę życia rodzinnego. Arniego traktowała jak syna. Dotknięty autyzmem chłopiec rzadko przysparzał jej problemów. Żył zamknięty we własnym świecie, był cichy i na swój sposób rozczulający. Przygotowywała mu posiłki, poza tym był samowystarczalny. Rzadko opuszczał pokój, nigdy też nie wychodził z domu. Tylko jeśli Carson gdzieś go zabierała, a i wtedy bardzo niechętnie. Vicky nie musiała się obawiać, że chłopiec gdzieś powędruje. On

zapuszczał się tylko w swój wewnętrzny świat, który interesował go znacznie bardziej niż ten zewnętrzny. Mimo to jednak ta cisza wydawała jej się upiorna. Kobietę ogarnął dziwny niepokój, narastający z każdym uderzeniem w klawisz. Wreszcie wstała od biurka, postanawiając zajrzeć do Arniego. Vicky zajmowała sporą sypialnię, ale znajdujący się naprzeciwko pokój Arniego był dwa razy większy. Carson kazała wyburzyć ścianę między dwoma pomieszczeniami, by miał dla siebie dość miejsca i własną łazienkę. Przestrzeń w rogu pokoju zajmowały łóżko i szafka nocna. W nogach łóżka królował stolik na kółkach z telewizorem i odtwarzaczem DVD. Największą część pomieszczenia zajmował jednak zamek. Cztery niskie, zsunięte stoliki o wymiarach trzysta sześćdziesiąt na dwieście czterdzieści centymetrów stanowiły platformę, na której Arnie budował prawdziwe architektoniczne cacko z klocków lego, przemyślane i dopracowane w najmniejszym szczególe. Arnie pieczołowicie budował barbakan, bastiony, mury obronne, wysokie wieże, wewnętrzny dziedziniec z pawilonami, stajniami, nawet kuźnią. Ta imponująca konstrukcja o powierzchni dziewięciu metrów kwadratowych miała zapewnić Arniemu schronienie przed przerażającym światem zewnętrznym. Chłopiec siedział teraz w fotelu na kółkach, który zajmował, ilekroć pracował nad zamkiem lub gdy się weń wpatrywał. Postronnemu obserwatorowi wydawać by się mogło, że konstrukcja z klocków lego jest już gotowa, lecz Arnie nie był jeszcze usatysfakcjonowany. Co dzień pracował nad zamkiem, dodawał mu majestatu, umacniał jego fortece. Arnie miał dwanaście lat, ale wyglądał młodziej. Był szczupły, drobny i blady jak skandynawskie dziecko u schyłku długiej, ciemnej zimy. Nie spojrzał na Vicky. Unikał kontaktu wzrokowego, nie lubił też, gdy go dotykano. Mimo to jednak miał w sobie jakąś delikatność i smutek, które rozbrajały opiekunkę. Wiedział też o świecie i ludziach więcej, niż początkowo przypuszczała.

Pewnego dnia, gdy dopadła ją wprost niewyobrażalna tęsknota za zmarłym mężem, Arthurem, choć starała się ukryć przed Arniem swoje cierpienie, on wyczuł, co się z nią dzieje, i powiedział, nie patrząc na nią: - Ty sama skazujesz się na samotność. On nie chciałby, żebyś czuła się opuszczona. Choć próbowała zachęcić chłopca do dalszej rozmowy, nic już nie powiedział. Tego dnia odkryła inny, głębszy aspekt autyzmu, a autyzmu Arniego w szczególności. Choć Arnie żył w izolacji, z której nikt nie mógł go wyrwać, wyszedł z zamknięcia, by pocieszyć ją w jej osamotnieniu. Wcześniej tylko lubiła chłopca. Od tamtej chwili go pokochała. - Mnie on się wydaje idealny - odezwała się teraz, patrząc, jak pracuje nad zamkiem - ty jednak zawsze potrafisz coś w nim ulepszyć. Nie zareagował, ale była pewna, że ją usłyszał. Vicky zostawiła chłopca w spokoju, wyszła na korytarz i stanęła na szczycie schodów, wsłuchując się w nieprzeniknioną ciszę. Arnie był tam, gdzie powinien się znajdować, nic mu nie groziło. Mimo to jednak cisza nie przynosiła spokoju. Czyżby była to cisza przed burzą, zwiastująca narodziny jakiegoś niepohamowanego, groźnego żywiołu? Carson uprzedziła ją, że rozpracowują z Michaelem sprawę, która „może zastukać do naszych drzwi”, i poprosiła, by zachowała szczególną ostrożność. Dlatego Vicky pozamykała na klucz wszystkie drzwi i nie zostawiła na parterze otwartych okien. Choć wiedziała, że nie przeoczyła żadnego zamka, cisza z dołu przywoływała ją, ostrzegała przed niebezpieczeństwem. Vicky zeszła na dół, zajrzała do salonu, sypialni Carson, łazienki i kuchni, sprawdziła wszystkie drzwi i okna. Były pozamykane, tak jak zapamiętała. Częściowo opuszczone rolety i gęste firanki sprawiały, że na parterze panował półmrok. Wchodząc do każdego pomieszczenia, Vicky zapalała światło i gasiła je, opuszczając pokój. Sypialnia Carson jako jedyne pomieszczenie na dole była wyposażona w klimatyzator. Do usunięcia instalacji nad oknem byłaby po-

trzebna co najmniej rakieta, której wybuch zdradziłby zamiary włamywacza, jeszcze zanim wszedłby do mieszkania. W tym momencie klimatyzacja nie pracowała; podobnie jak Vicky i Arnie, Carson włączała ją, tylko kiedy kładła się spać. Ponieważ wszystkie drzwi i okna były pozamykane, na dole panowała nieznośna duchota. Vicky otworzyła górne skrzydło lodówki. Nie dlatego, że potrzebowała czegoś z zamrażarki. Chciała ochłodzić się zimnym podmuchem lodowatego powietrza. Wróciła na piętro, ale cisza panująca w domu wciąż budziła w niej niepokój. Taka sama cisza zapada w chwili, gdy kat trzyma w powietrzu topór, lecz jeszcze nie opuszcza go na kark ofiary. Nonsens. Sama się nakręca. Jest środek dnia, a ona wyobraża sobie jakieś koszmary. Vicky włączyła odtwarzacz kompaktowy, a ponieważ Carson nie było w domu, nastawiła muzykę nieco głośniej niż zwykle. To była składanka różnych artystów. Billy Joel, Rod Stewart, Knack, Supertramp, BeeGees, Gloria Gaynor, Cheap Trick. Muzyka jej młodości. Arthur poprosił ją o rękę. Pełnia szczęścia. Czas wtedy się nie liczył. Sądzili, że będą żyli wiecznie. Wróciła do układania listu i śpiewała razem z wykonawcami. Muzyka z lat młodości i wspomnienia szczęśliwszych chwil podniosły ją na duchu. Cisza przestała ją niepokoić. ■■■

Nad głową niski, przytłaczający strop, wokół zapach wilgotnej ziemi i pleśni, półmrok - każdy człowiek czułby się tu klaustrofobicznie, miałby wrażenie, że został żywcem pogrzebany. Dla Randala Sześć zaś, dziecka Miłosierdzia, to wnętrze stanowi bezpieczne, wręcz przytulne schronienie. Randal nasłuchuje, jak kobieta schodzi z piętra, krąży po pokojach, jakby czegoś szukała, potem wraca na górę. Kiedy słyszy dobiegającą z góry muzykę, wie, że oto nadarza mu się okazja. Dźwięki rock and rolla zagłuszą odgłosy towarzyszące jego wejściu do mieszkania O'Connor i dzięki temu pozostanie niezauważony. Starannie przebadał przestrzeń pod budynkiem, ze zdumieniem od-

krywając w sobie duszę poszukiwacza przygód. W miarę jak - w czasie i w przestrzeni - oddala się od Miłosiernych Dłoni, ustępuje jego agorafobia, a rodzi się pragnienie zwiększenia swego terytorium. Rozkwita. Przestrzeń pod budynkiem to nie tylko betonowe filary, na których wspiera się konstrukcja, ale także rury instalacji wodnej i kanalizacyjnej, rury odprowadzające deszczówkę, wiązki przewodów elektrycznych. Wszystkie one przechodzą przez strop do wnętrza domu. Nawet gdyby Randal zdemontował którąś z instalacji, otwory byłyby zbyt wąskie, przez żaden nie zdołałby się przecisnąć. Chłopak znalazł też klapę. Niedużą, o powierzchni jednej trzeciej metra kwadratowego. Zawiasy i rygiel znajdują się za daleko, nie może do nich dosięgnąć. Właz zapewne otwiera się do góry, do środka. Niedaleko klapy znajduje się wlot plastikowej rury o średnicy dwudziestu centymetrów. Jej drugi koniec znajduje się w innej części królestwa Randala, jest przymocowany do jednej z drewnianych kratek okalających dom. Randal przypuszcza, że rurą jest doprowadzane powietrze do piecyka gazowego ogrzewającego mieszkanie. To z kolei każe się domyślać, że klapa prowadzi do kotłowni. Służy monterowi, gdyby musiał dokonać jakichś napraw instalacji pod budynkiem. Tuż nad głową Randala mieszka Arnie O'Connor, chłopiec, który też cierpi na autyzm, lecz potrafi się radośnie uśmiechać. Zdradzi mu tajemnicę swojego szczęścia albo Randal Sześć wydrze mu ją siłą. Leżąc na wznak, Randal przyciąga kolana do piersi i napiera stopami na klapę. Nie chce robić hałasu, więc stopniowo zwiększa nacisk. Rygiel i zawiasy skrzypią, stawiając opór. W mieszkaniu muzyka przybiera na sile, utwór przechodzi w głośne crescendo. Wtedy Randal podwaja wysiłki. Śruby nie wytrzymują naporu, zawiasy wyginają się i ustępują. Klapa otwiera się na oścież. Wkrótce Randal Sześć zdobędzie tajemnicę radości.

ROZDZIAŁ

20 Po spotkaniu z Victorem Cindi chciała iść do centrum handlowego, ale Benny wolał porozmawiać o metodach pozbawiania ofiar głowy. Z dokumentów wynikało, że Cindi i Benny Lovewellowie mieli odpowiednio dwadzieścia osiem i dwadzieścia dziewięć lat, choć tak naprawdę kapsułę stworzenia opuścili zaledwie przed dziewiętnastoma miesiącami. Stanowili uroczą parę. A dokładniej, zostali stworzeni jako urocza para. Byli pociągający, dobrze ubrani, każde miało olśniewający uśmiech, melodyjny głos i zaraźliwy śmiech. Mili i uprzejmi, błyskawicznie nawiązywali przyjaźnie. Cindi i Benny byli zawołanymi tancerzami, choć to nie taniec stanowił ich ulubione zajęcie. Największą przyjemność bowiem sprawiało im zabijanie. Członkowie Nowej Rasy mogli zabijać tylko na wyraźny rozkaz stwórcy. Lovewellowie często otrzymywali taki rozkaz. Kiedy trzeba było zabić przedstawiciela Starej Rasy, by zastąpić go repliką, ostatnie, co widział przed śmiercią, to uśmiechnięte twarze Cindi i Benny'ego. Ludzie, których Victor nie zamierzał zastąpić, którzy tylko w jakiś sposób mu zagrażali - bądź go obrazili - również spotykali się z Lovewellami. Czasem to spotkanie zaczynało się w klubie jazzowym albo tawernie. Ofierze wydawało się, że nawiązała nową przyjaźń - do chwili gdy

pożegnalny uścisk dłoni czy pocałunek w policzek nieoczekiwanie zamieniał się w morderczy uścisk, godny garoty. Innym ofiarom nie było nawet dane bliżej poznać tej pary. W momencie gdy zobaczyli Lovewellów i odwzajemnili ich serdeczny uśmiech, wydawali ostatnie tchnienie. Do chwili gdy otrzymali wezwanie do Miłosiernych Dłoni, ten parny, letni dzień zapowiadał się nudny. Benny jakoś radził sobie z nudą, ale Cindi nie mogła znieść bezczynności. Po spotkaniu z Victorem, na którym otrzymali polecenie, by w ciągu dwudziestu czterech godzin zlikwidować detektywów O'Connor i Maddisona, Benny chciał od razu przystąpić do planowania zabójstwa. Miał nadzieję, że przynajmniej jednego z policjantów uda im się poćwiartować żywcem. Pozbawieni możności zabijania, ilekroć przyszła im na to ochota, członkowie Nowej Rasy z całego serca zazdrościli Starej Rasie swobody, z jaką ta mogła decydować o swoim losie i postępowaniu. Ta gorzka zazdrość prowadziła do desperacji i tłumionej furii, która nie mogła znaleźć ujścia. Cindi i Benny zaś, jako utalentowani mordercy, mogli dawać upust tej furii i to wielokrotnie. Zwykle Cindi z równym entuzjazmem jak Benny szykowała się do każdego zadania. Tym razem jednak nalegała, by najpierw wybrali się do sklepu. Ilekroć Cindi czegoś się domagała, Benny ustępował. Jeśli bowiem tego nie zrobił, wciąż suszyła mu głowę i nawet obdarzony anielską cierpliwością Benny żałował wówczas, że stwórca nie pozwala mu popełnić samobójstwa. W centrum handlowym Cindi jak po sznurku poszła do Tots & Tykes, sklepu z niemowlęcymi i dziecięcymi ubrankami. Benny miał tylko nadzieję, że tym razem obejdzie się bez kidnapingu. - Lepiej, żeby nikt nas tu nie namierzył - zaniepokoił się. - Spokojnie. Nikt z naszych tu nie pracuje, a nie ma też powodu, by robić tu zakupy. - My też nie mamy powodu. Cindi bez słowa weszła do Tots & Tykes.

Kiedy oglądała dziewczęce sukieneczki na wieszakach, Benny obserwował ją, próbując zgadnąć, czy zdoła się opanować, czy też znowu odbije jej palma. - Czyż ta nie jest słodziutka? - pokazała mu żółtą sukieneczkę z koronkowym kołnierzykiem. - Słodziutka - zgodził się. - Ale ładniejsza byłaby różowa. - Nie ma różowych. - Szkoda. Różowa. Różowa byłaby idealna. Przedstawicieli Nowej Rasy wręcz zachęcano do uprawiania seksu na wszystkie sposoby, we wszelkich wariantach, jak najczęściej i jak najagresywniej. Tylko w ten sposób mogli rozładowywać napięcie. Seks stanowił ich jedyny zawór bezpieczeństwa. Zostali jednak pozbawieni możliwości rozmnażania się. Obywatele nowego, wspaniałego świata będą powstawać w kapsułach, tam przez cztery miesiące będą dojrzewać i otrzymywać wprost do mózgu wszystkie niezbędne informacje. W tym momencie wypuszczano ich w seriach po sto sztuk. Wkrótce powstaną farmy wypuszczające z kapsuł po tysiąc sztuk naraz. Ich stwórca zarezerwował sobie prawo do tworzenia bytów. Nie uznawał rodzin. Więzi rodzinne odrywały ludzi od pracy na rzecz całego społeczeństwa, oddalały ich od możliwości odniesienia całkowitego triumfu nad naturą i zrealizowania wielkiej Utopii. - Jaki będzie świat bez dzieci? - zastanawiała się Cindi. - Bardziej produktywny - odparł Benny. - Nudny. - Bardziej wydajny. - Pusty. Kobiety Nowej Rasy nie zostały wyposażone w instynkt macierzyński. Nie powinny pragnąć dzieci. Z Cindi było coś nie tak. Owszem, zazdrościła kobietom Starej Rasy ich wolnej woli, ale nade wszystko nienawidziła ich za to, że mogą wydawać na świat dzieci. Do wieszaków z ubrankami podeszła nowa klientka, kobieta w ciąży. Na widok jej wydatnego brzucha Cindi w pierwszej chwili się roz-

promieniła, ale zaraz potem jej twarz pociemniała i wykrzywiła się z zawiści. Benny wziął towarzyszkę pod rękę i zaprowadził do innego stoiska. - Weź się w garść - syknął. - Ludzie zwrócą na ciebie uwagę. Wyglądasz, jakbyś chciała ją zabić. - Bo chcę. - Pamiętaj, kim jesteś. - Bezpłodną samicą - powiedziała gorzko. - Nie. Zabójczynią. Nie zdołasz wykonywać swego zawodu, jeśli z daleka będzie widać, kim jesteś. - Dobra. Puść mnie. - Uspokój się. Ochłoń. - Uśmiecham się. - Nieprzekonująco. Włączyła swój promienny uśmiech. - Od razu lepiej. Wzięła do ręki różowy sweterek z aplikacjami motyli. - Och, czyż on nie jest uroczy? - pokazała go Benny'emu. - Uroczy - zgodził się. - Ale ładniejszy byłby niebieski. - Nigdzie nie widzę niebieskiego. - Powinniśmy brać się do roboty. - Chcę jeszcze się rozejrzeć po sklepie. - Mamy zadanie do wykonania - przypomniał. - Dostaliśmy na nie dwadzieścia cztery godziny. - Jedno z nich chcę pozbawić głowy. - Jasne, że chcesz. Zawsze tego chcesz. I tak zrobisz. Ale najpierw muszę upolować jakieś rozkoszne, koronkowe ubranko. Cindi stanowiła wadliwy egzemplarz. Rozpaczliwie pragnęła dziecka. Coś z nią było nie tak. Gdyby Benny miał pewność, że Victor unicestwi Cindi i wyprodukuje Cindi Dwa, już dawno doniósłby stwórcy o jej defekcie. Obawiał się jednak, że skoro Victor stworzył ich w komplecie, razem z Cindi unicestwi i jego. Nie chciał leżeć pogrzebany na wysypisku, podczas gdy Benny Dwa

korzystałby z życia. Gdyby jak pozostali członkowie Nowej Rasy Benny męczył się, nie mogąc uwolnić kipiącej w nim furii, marzyłby o unicestwieniu. Tylko ono przyniosłoby mu spokój. On jednak mógł zabijać. Mógł torturować, okaleczać, pozbawiać członków. W przeciwieństwie do innych przedstawicieli Nowej Rasy Benny miał cel w życiu. - To jest przeurocze - zachwyciła się Cindi, biorąc do ręki marynarskie ubranko na dwuletnie dziecko. Benny westchnął. - Chcesz je kupić? - Tak. W domu mieli tajną kolekcję ubranek niemowlęcych i strojów dla małych dzieci. Gdyby jakiś przedstawiciel Nowej Rasy odkrył góry tych ubrań, Cindi wpadłaby w poważne kłopoty. - Dobra - ustąpił. - Tylko szybko, zanim ktoś nas zauważy. Wynośmy się stąd wreszcie. - Kiedy już załatwimy O'Connor i Maddisona, wrócimy do domu i spróbujemy? - poprosiła. „Spróbujemy” oznaczało u niej próbę poczęcia. Zostali stworzeni jako niepłodni. Cindi miała pochwę, ale nie macicę. Wolną przestrzeń wypełniły inne narządy, typowe dla Nowej Rasy. Prawdopodobieństwo, że owocem ich stosunku stanie się dziecko, było takie samo, jak to, że urodzi im się wielki fortepian. Mimo to zgodził się, żeby uspokoić Cindi i wprowadzić ją w pogodniejszy nastrój. - Jasne. Możemy spróbować. - Zabijemy O'Connor i Maddisona - powiedziała - posiekamy ich na drobne kawałeczki i będziemy się nimi bawić, tak jak lubisz, a potem zrobimy dziecko. Była opętana, ale musiał ją zaakceptować. Gdyby mógł ją zamordować, już dawno by to zrobił, ale potrafił likwidować tylko tych, których polecono mu zabić. - Niezły plan - zgodził się.

-

Pierwsi z naszej rasy dochowamy się potomstwa. Spróbujemy. Będę cudowną matką. Zapłaćmy za to ubranko i spadajmy. A może urodzą się nam bliźnięta?

ROZDZIAŁ

21 Erika samotnie zjadła lunch przy stole przeznaczonym dla szesnastu gości, za całe towarzystwo mając dzieła sztuki o wartości trzech milionów dolarów oraz świeże kompozycje z kalii i anturium. Skończywszy, poszła do kuchni, gdzie przy zlewie stała Christine, zmywając naczynia po śniadaniu. Wszystkie posiłki w rezydencji podawano na serwisach z Limoges. Victor nie życzył sobie, by tak delikatną porcelanę wkładać do zmywarki. Wszelkie napoje podawano w kryształach z pracowni Lalique'a lub Waterforda, które również myto ręcznie. Jeśli naczynie się wyszczerbiło lub pojawiła się na nim rysa, należało je od razu wyrzucić. Victor nie tolerował niedoskonałości. Owszem, przyznawał, że niektóre urządzenia są przydatne, wręcz zbawienne, gardził jednak sprzętem gospodarstwa domowego, który wyręczał w pracy służbę. Jego standardy ukształtowały się w innej epoce, kiedy to klasa niższa wiedziała, jak we właściwy sposób zaspokajać potrzeby stojących wyżej od siebie. - Christine? - Tak, proszę pani? - Nie obawiaj się, nie będę z tobą rozmawiać o swoich problemach seksualnych. - Cieszę się, pani Helios. - Ciekawi mnie jednak parę kwestii. - Nie wątpię. Wszystko jest dla pani nowe. - Dlaczego William odgryzał sobie palce.

- Na to pytanie potrafiłby odpowiedzieć tylko William. - Ale to nie było racjonalne działanie - upierała się Erika. - Owszem, zauważyłam. - A jako przedstawiciel Nowej Rasy powinien zawsze kierować się rozsądkiem. - Teoretycznie - odparła Christine z dziwnym naciskiem, którego Erika nie rozumiała. - Przecież wiedział, że palce mu nie odrosną - zastanawiała się na głos Erika. - Zupełnie jakby... popełniał samobójstwo. Ale my nie jesteśmy zdolni do samozagłady. - Nie umarłby na skutek odgryzienia sobie dziesięciu palców zwróciła jej uwagę Christine, czyszcząc wilgotną myjką wnętrze delikatnego, porcelanowego czajniczka. - Zgadza się, ale bez palców nie mógłby pełnić dalej służby. Musiał zdawać sobie sprawę, że zostanie unicestwiony. - W stanie, w jakim wtedy się znajdował, nie potrafiłby przeprowadzić takiej operacji myślowej, pani Helios. Zresztą, z czego obie doskonale zdawały sobie sprawę, blokada uniemożliwiająca odebranie sobie życia polegała także na tym, że członkowie Nowej Rasy nie potrafili zaaranżować sytuacji, która prowadziłaby do unicestwienia. - To znaczy, że... William miał coś w rodzaju załamania nerwowego? - Na samą myśl o tym Erikę przeszył zimny dreszcz. - Przecież to niemożliwe. - Pan Helios woli określenie „zakłócenie funkcji”. U Williama nastąpiło zakłócenie funkcji. - To nie brzmi aż tak dramatycznie jak załamanie nerwowe. - Słuszna obserwacja. - Ale Victor go unicestwił. - Słuszna obserwacja. - Gdyby w ten sposób zachowywał się przedstawiciel Starej Rasy, powiedzielibyśmy, że postradał rozum. Oszalał. - Tak, ale my przewyższamy ich pod każdym względem, dlatego nie możemy stosować tego samego aparatu pojęciowego. Dla nas trzeba

stworzyć zupełnie nowy słownik psychologiczny. Christine znowu wypowiedziała te słowa z dziwnym naciskiem, jakby dawała do zrozumienia, że kryje się za nimi coś więcej. - N-nie rozumiem. - Zrozumie pani. Jeśli wystarczająco długo utrzyma się pani przy życiu. Wciąż próbując ogarnąć to wszystko, Erika zapytała: - Kiedy dzwoniłaś do mojego męża, by powiadomić go, że William odgryza sobie palce, użyłaś określenia: „Mamy następną Margaret”. Co miałaś na myśli? Christine opłukała talerz i ostrożnie wstawiła go do suszarki. - Zaledwie kilka tygodni temu - wyjaśniła - Margaret służyła tu jako kucharka. Przepracowała u pana prawie dwadzieścia lat, zupełnie jak William. Po pewnym... incydencie... trzeba było ją usunąć. Już wkrótce pojawi się nowa Margaret. - O jaki incydent chodzi? - Pewnego ranka, kiedy miała smażyć naleśniki, zaczęła walić głową w rozgrzaną, polaną tłuszczem patelnię. - Waliła głową? - Raz za razem, rytmicznie. Podnosząc głowę, Margaret mówiła „czas” i powtarzała to słowo, znowu waląc nią w patelnię. Czas, czas, czas, czas, czas. Równie natrętnie i gorączkowo, jak William mówił swoje tik-tak, tik-tak. - Bardzo tajemnicze - powiedziała Erika. - Przestanie takie być... jeśli trochę pani pożyje. - Nie mów do mnie zagadkami, Christine - poprosiła Erika, sfrustrowana. - Ja, pani Helios? - Wiesz, że niedawno wyszłam z kapsuły stworzenia i jestem naiwna jak dziecko. Ucz mnie, dobrze? Pomóż mi zrozumieć. - Przecież otrzymała pani całą wiedzę bezpośrednio do mózgu. Czego jeszcze pani potrzebuje? - Christine, nie jestem twoim wrogiem. Gospodyni odwróciła się od zlewu i wytarła dłonie w ścierkę do

naczyń. - Wiem, że pani nie jest moim wrogiem. Ale nie jest też pani moim przyjacielem. Przyjaźń jest podobna do miłości, ta zaś jest niebezpieczna. Miłość rozprasza pracowników, przestają cały swój wysiłek wkładać w osiągnięcie celu. Podobnie działa nienawiść. Ludzie Nowej Rasy nie darzą siebie przyjaźnią ani nienawiścią. - J-ja... nie mam w oprogramowaniu takiej postawy. - To nie jest kwestia zaprogramowania, tylko naturalny skutek programu. Wszyscy jesteśmy pracownikami, posiadamy tę samą wartość. Pracujemy razem, by osiągnąć najwyższy cel: podporządkować sobie naturę, zbudować idealne społeczeństwo, utopię, a potem... wyruszyć na podbój kosmosu. O naszej wartości nie przesądzają osiągnięcia jednostek, lecz sukces całej naszej społeczności. Zgadza się? - Tak. - Pani, w przeciwieństwie do nas, pozwolono odczuwać upokorzenie i wstyd, ponieważ nasz stwórca ceni te cechy u żony. Erika czuła, że za chwilę odkryje prawdę, przed którą najchętniej by uciekła. Było jednak za późno, to ona, nie Christine, koniecznie chciała otworzyć te drzwi. - Emocje to dziwna sprawa, pani Helios. Może i lepiej doświadczać tylko zazdrości, gniewu, strachu i nienawiści? Te uczucia bowiem tworzą zamknięty krąg, nieodmiennie wracają do siebie, przypominają węża połykającego własny ogon. Do niczego nie prowadzą, a pozwalają zapomnieć o nadziei, co jest błogosławieństwem dla kogoś, kto wie, że wszelka nadzieja spełza na niczym. Eriką wstrząsnęła absolutna pustka i desperacja w głosie i spojrzeniu Christine. Współczująco położyła rękę na ramieniu gospodyni. - Upokorzenie i wstyd jednak - ciągnęła Christine - mogą przerodzić się w litość. Bez względu na to, czy pan tego chce czy nie. Litość prowadzi do współczucia. Współczucie do żalu. A to dopiero początek. Będzie pani czuła więcej niż my. Nauczy się pani nadziei. Erika nagle poczuła w sercu dziwny ciężar, którego natury nie potrafiła zrozumieć. - Będzie pani żywić nadzieję i to będzie dla pani straszne, ponieważ

w gruncie rzeczy jest pani skazana na ten sam los, co i my. Nie ma pani wolnej woli. Pani nadzieje nigdy się nie ziszczą. - Ale William... Co to ma wspólnego z tym, co spotkało Williama? - Czas, pani Helios. Czas, czas, tik-tak, tik-tak. Posiadamy niezwykłe organizmy, odporne na wszelkie choroby. Jak długo możemy żyć? - Nawet tysiąc lat - odparła Erika, bo taka liczba znajdowała się w zainstalowanym u niej pakiecie samoświadomości. Christine pokręciła głową. - Bez nadziei można żyć... ale nie przez tysiąc lat. William, Margaret... Oni wytrzymali tylko dwadzieścia lat. Po czym nastąpiło... zakłócenie funkcji. Twarde ramię gospodyni nie rozluźniło się pod dotykiem dłoni Eriki. Dziewczyna cofnęła rękę. - Pani jednak będzie żyła nadzieją, jednocześnie zdając sobie sprawę, że ta nadzieja jest całkowicie płonna. Z taką świadomością nie przeżyje pani nawet dwudziestu lat. Daję pani najwyżej pięć. Erika powiodła wzrokiem po kuchni. Patrzyła na wodę w zlewie. Na talerze w suszarce. Na dłonie Christine. I wreszcie spojrzała gospodyni w oczy. - Tak mi ciebie żal - powiedziała. - Wiem - odparła Christine. - Ale ja nie żywię do pani żadnych uczuć. Pozostali też nie. Co oznacza, że jest pani... absolutnie sama.

ROZDZIAŁ

22 Knajpa „Nie ta Ella”, położona w Faubourg Marginy - „klimatycznej” części miasta, następczyni dzielnicy francuskiej - należała niegdyś do Elli Fitzgerald. Nie do słynnej piosenkarki. Do byłej dziwki i burdelmamy, która zamiast trwonić pieniądze zarobione ciałem, roztropnie je inwestowała. Zgodnie z instrukcją Aubreya Picou Carson i Michael powiedzieli barmanowi, że przyszli do Godota. Starsza kobieta odstawiła piwo, obróciła się na stołku i sfotografowała ich aparatem w komórce. - Hola, babciu! - zdenerwowała się Carson. - Nie jestem atrakcją turystyczną. - Pieprz się! - warknęła kobieta. - Gdybym wiedziała, że w pobliżu przejeżdża dorożka z turystami, wygoniłabym cię na ulicę i wepchnęła twój łeb w zadek mułowi! - Jeśli chcecie się spotkać z Godotem - wyjaśnił barman - musicie przejść przez kontrolę Francine. - Znaczysz dla mnie tyle - poinformowała policjantkę stara - co kolacja, którą wczoraj wyrzygałam. Wysławszy zdjęcia, Francine uśmiechnęła się do Michaela. Uzębienie miała godne Potwora z Bagien. - Carson, wspominałaś chyba, że dziś spojrzałaś w lustro i nie byłaś zachwycona swoim wyglądem? - Nagle poczułam się piękna - powiedziała. - W swoim życiu dość się napatrzyłam na takie przemądrzałe, cy-

cate laski jak ty - zwróciła się Francine do Carson. - Każda miała mózg jak ziarnko grochu. - To czeka cię srogi zawód - westchnął Michael. - Mojej przyjaciółce zrobiono tomografię komputerową. Stwierdzono z całą pewnością, że ma mózg wielkości orzecha włoskiego. Francine znów wyszczerzyła do niego pożółkłe zęby. - Jesteś słodziutki. Mogłabym cię jeść łyżeczkami. - Pochlebiasz mi. - Nie zapominaj, jaki los spotkał jej wczorajszą kolację - ostudziła go Carson. Francine odłożyła komórkę i sięgnęła po terminal Blackberry, na który otrzymała wiadomość - zapewne odpowiedź na zdjęcie. - Francine, jesteś prawdziwą syreną wirtualu, śmiało nurkującą w oceanie bajtów - powiedział z podziwem Michael. - A ty masz zgrabny, jędrny tyłek - odwdzięczyła się Francine. Odłożyła terminal i zeskoczyła ze stołka. - Chodź ze mną, przystojniaku. Ty też, suko. Michael ruszył za starą i obejrzał się na Carson. - Chodź, suko, będzie w dechę.

ROZDZIAŁ

23 Aby ułatwić śledzenie, a następnie skuteczną egzekucję detektywów O'Connor i Maddisona, jeden z ludzi Victora - Dooley Snopes - umieścił pod maską ich służbowego sedana transponder i podłączył go do akumulatora, gdy samochód stał przed domem, a niczego nieświadoma O'Connor spała w mieszkaniu. Dooley nie został stworzony na mordercę i bardzo z tego powodu cierpiał. W zamian otrzymał talent do majsterkowania i wiedzę techniczną. Cindi Lovewell minęła Dooleya, siedzącego w chryslerze PT cruiser, zaparkowanym na jednej z uliczek Faubourg Marigny. Lovewellowie dostali nowoczesny samochód terenowy - model merkury mountaineer z przyciemnionymi szybami - co znacznie ułatwiało dyskretny transport zwłok. Cindi lubiła swój wóz. Nie tylko dlatego, że miał potężny silnik i dobrze się go prowadziło, ale również z tego powodu, że było w nim mnóstwo miejsca na dzieci, o których tak marzyła. Czyż nie milej byłoby, gdyby mogli połączyć zawożenie trupów na wysypisko Crosswoods z miłą, rodzinną wyprawą? Zatrzymywaliby się nad jeziorem Pontchartrain na piknik. Na miejscu pasażera siedział Benny, obserwując czerwony, migający punkcik na ekranie satelitarnego systemu nawigacyjnego. - Wóz gliniarzy powinien stać gdzieś... - Przyjrzał się wozom, zaparkowanym przy krawężniku. Jeszcze raz zerknął na mapę. - ... dokładnie tutaj.

Cindi wolno przejechała obok nieoznakowanego sedana. Stary rzęch po przejściach. Ludzie Victora zawsze byli o wiele lepiej wyposażeni niż tak zwana władza. Ustawiła samochód, nie przejmując się zakazem parkowania. Benny miał prawo jazdy wystawione na nazwisko doktora Benjamina Lovewella, a samochód miał lekarskie numery. Benny wyjął ze schowka tabliczkę LEKARZ NA DYŻURZE i zawiesił ją na lusterku wstecznym. Zawodowi mordercy muszą mieć możliwość parkowania jak najbliżej przyszłej ofiary. Zresztą widząc jadący z zawrotną szybkością samochód lekarza, policja często zakłada, że wiezie do szpitala chorego. Victor zaś nie lubił marnotrawienia swoich pieniędzy na mandaty za parkowanie albo przekroczenie prędkości. Kiedy Cindi i Benny minęli wóz policjantów i podeszli do chryslera, Dooley już czekał na chodniku. Gdyby urodził się psem, byłby chartem: szczupły, z długimi nogami i spiczastą twarzą. - Weszli do „Nie tej Elli” - odezwał się, pokazując knajpę po drugiej stronie ulicy. - Niecałe pięć minut temu. Zabiliście już dzisiaj kogoś? - Jeszcze nie - odparł Benny. - A wczoraj? Zabiliście kogoś? - Trzy dni temu - powiedziała Cindi. - Ilu? - Trzech. Ich repliki były już gotowe - wyjaśnił Benny. Dooleyowi z zazdrości pociemniały oczy. - Chciałbym też zabić choć kilku. Chciałbym wszystkich ich zabić. - Nie na tym polega twoja praca - zauważył Benny. - Na razie - dodała Cindi, przypominając mu, że nadejdzie dzień, gdy na Ziemi będzie wystarczająco dużo przedstawicieli Nowej Rasy, by rozpocząć otwartą wojnę i dokonać błyskawicznej eksterminacji Starej Rasy. - To koszmarne - skarżył się Dooley. - Otaczają nas ze wszystkich stron, a my musimy patrzeć, jak żyją, robiąc, co im się żywnie podoba i jak im się podoba. Obok nich przeszło małżeństwo z dwójką płowowłosych dzieci:

chłopczykiem i dziewczynką. Cindi odprowadziła ich wzrokiem. Najchętniej zabiłaby rodziców teraz, tutaj, na środku chodnika - a dzieci zabrała. - Spokojnie - przywołał ją do porządku Benny. - Nie bój się, tamten incydent się nie powtórzy - zapewniła Cindi. - Świetnie. - Jaki incydent? - dopytywał się Dooley. - Możesz jechać - spławił go Benny. - Teraz już poradzimy sobie sami.

ROZDZIAŁ

24 Cmokając i wciągając powietrze przez pożółkłe kikuty zębów, Francine poprowadziła policjantów przez restaurację i pełną uwijających się pracowników kuchnię do magazynu, gdzie wspięli się na piętro po stromych stopniach. Na górze znajdował się podest i niebieskie drzwi. Francine nacisnęła guzik przy drzwiach, ale nie rozległ się dźwięk dzwonka. - Nie dawaj za darmo - poradziła Michaelowi. - Niejedna kobieta z przyjemnością przyjęłaby cię do siebie, zapewniając komfortowe życie. Zerknęła na Carson i prychnęła pogardliwie. - A od tej trzymaj się z daleka - ciągnęła. - Zmrozi ci cojones skuteczniej, niż gdybyś je zanurzył w ciekłym azocie. To powiedziawszy, zostawiła ich i chwiejnym krokiem ruszyła na dół po schodach. - Powinnaś ją zepchnąć - odezwał się Michael do Carson - ale to byłoby nie po chrześcijańsku. - Na pewno nawet Lulana uznałaby, że Jezus by się nie obraził. Drzwi otworzył jegomość rodem z „Gwiezdnych wojen”: krępy jak R2-D2, łysy jak Joda, paskudny jak Jabba. - Poręczył za was Aubrey - odezwał się - więc nie zabiorę wam tych pukawek, które ściskacie pod lewą pachą, ani tej zabaweczki, którą przemyciłaś na pasku od spodni, ślicznotko. - Nam też miło cię widzieć - przywitał go Michael. - Idźcie za mną jak kaczuszki za panią matką. Jeden podejrzany ruch, a każde z was zabiję na sześć sposobów.

W pomieszczeniu za niebieskimi drzwiami znajdowały się tylko dwa krzesła. Jedno zajmował ogolony goryl w czarnych spodniach z szelkami i białej koszuli. Na oparciu powiesił filcowy kapelusz z płaską główką. Na podłodze leżała rozłożona książka - kolejny tom „Harry'ego Pottera” której lekturę zapewne przerwał mu dzwonek Francine. Na kolanach facet trzymał półautomatyczny karabin, kaliber 12. Nie mierzył do Carson i Michaela, ale rozwaliłby ich, nim zdążyliby wyciągnąć broń z kabury, a potem - jeszcze zanim osunęliby się na ziemię, dla czystej przyjemności - zmienił ich czaszki w krwawą miazgę. Drepcząc za swoim krępym przewodnikiem jak kaczuszki, weszli do pomieszczenia o szarych ścianach. Na popękanym żółtym linoleum stały dwa stoliki do pokera. Przy jednym z nich siedziało trzech mężczyzn, kobieta i transwestyta o azjatyckiej urodzie. To brzmiało jak początek niezłego kawału, ale Michaelowi jakoś nie przychodziła do głowy puenta. Dwoje graczy piło colę, przed dwoma stały puszki Dr Peppera, przed transwestytą zaś - szklanka z likierem ziołowym. Żaden z graczy nie wykazał najmniejszego zainteresowania nowo przybyłymi. Ani kobieta, ani transwestyta nie puścili oczka do Michaela. Na blacie piętrzyły się sztony. Jeśli zielone oznaczały pięćdziesiątki, a czarne setki, pula wynosiła jakieś osiemdziesiąt tysięcy dolarów. Przy oknie stał drugi ogolony goryl, z przytroczoną do paska kaburą. Kiedy Carson i Michael mijali jego stanowisko, położył dłoń na pistolecie. Za kolejnymi drzwiami znajdowała się sala konferencyjna, cuchnąca jak rak płuc. Wokół porysowanego stołu z czternastoma popielniczkami stało dwanaście krzeseł. Za stołem prezydował wąsaty mężczyzna o pogodnej twarzy i żywych niebieskich oczach. Na dużych odstających uszach opierał się kapelusz. Kiedy gospodarz wstał na powitanie, okazało się, że podciągnięte wysoko spodnie sięgają mu aż za pępek.

- Panie Godot - odezwała się mamusia-kaczka - chociaż z daleka jedzie od nich najgorszym psem, to są ci, za których ręczył Aubrey, więc niech pan nie rozwala mi klejnotów, jeśli okaże się, że będzie pan musiał ich sprzątnąć. Tuż za mężczyzną z odstającymi uszami, po jego prawej stronie, stał olbrzym w letnim garniturze. Przy nim dwa goryle z poprzednich pomieszczeń wyglądały jak małe szympansiątka. Olbrzym patrzył na Carson i Michaela, jakby zamierzał ich nie tylko zabić, ale i zjeść. Godot tymczasem okazał się niezwykle życzliwy. Wyciągnął do nich rękę, mówiąc: - Przyjaciele Aubreya są moimi przyjaciółmi, zwłaszcza jeśli przychodzą z gotówką. Michael uścisnął podaną rękę. - Spodziewałem się, że to my będziemy musieli na pana poczekać, panie Godot, a nie odwrotnie. Mam nadzieję, że się nie spóźniliśmy. - Zjawiliście się w samą porę - uspokoił Godot. - A kimże jest ta radość dla oczu? - Radość dla oczu ma w kieszeni gotówkę - odparła Carson. - Kto by pomyślał, jeszcze bardziej wypiękniałaś - powiedział Godot. Kiedy Carson wyjęła z kieszeni żakietu dwa rulony studolarówek, Godot podniósł z podłogi dwie walizki i postawił je na stole. Olbrzym pokazał puste dłonie. Godot otworzył walizki. W środku leżały dwa karabiny urban sniper z pasami na pociski i uprzężami. Lufy zostały przycięte do trzydziestu pięciu centymetrów. Obok nich umieszczono cztery pudełka pocisków średniej wielkości śrutu, jedynego, który nadawał się do snipera. - Stanowi pan znakomite źródło, panie Godot - zachwyciła się Carson. - Mamcia marzyła, żebym został księdzem, a papa, świeć Panie nad jego duszą, uparł się, że będę ślusarzem, jak on. Alem ja się zbuntował, że nie będę biednym Cajunem i samem poszukał swego powołania. Druga walizka była mniejsza. Leżały w niej dwa magnum desert ea-

gle pięćdziesiątka z tytanowym wykończeniem i pudełka z amunicją, oraz - zgodnie z zamówieniem - dwa dodatkowe magazynki do każdego pistoletu. - Na pewno sobie poradzisz? To bydlę ma potężnego kopa - zatroskał się Godot. - Nie - odparł Michael, który nie przepadał za dużymi pistoletami. Jestem przekonany, że to draństwo zwali mnie z nóg. - Zwracałem się do tej kruchej istotki - powiedział rozbawiony Godot. - Taki krzepki młodzian jak ty na pewno by sobie poradził. - Eagle wcale nie wymaga od strzelca dużej siły - wtrąciła się Carson. - Jasne, to potężna broń, ale i ja nie należę do ułomków. Z dziewięciu metrów wystrzelam cały magazynek w twój tułów. Od szyi po jądra, dokładnie w sam środeczek. Ta deklaracja sprawiła, że olbrzym wysunął się przed Godota. - Uspokój się - powiedział gospodarz. - Nic mi nie zrobi. Tylko się przechwala. - Nie przeliczy pan pieniędzy? - spytała Carson, zatrzaskując walizkę z pistoletami. - Fakt, dawnom nie widział takiej twardej sztuki, ale zostało w tobie dużo z anioła. Byłbym niemile zaskoczony, gdyby się okazało, że próbowałaś mnie okantować. Carson nie zdołała ukryć uśmiechu. - Zgadza się co do dolara - zapewniła. - Panie Godot - odezwał się Michael - robienie interesów z panem to czysta przyjemność. Miło mieć do czynienia z prawdziwymi ludźmi. - Te słowa to miód na moją duszę - odrzekł Godot. - Zwłaszcza że płyną z samego serca. - To prawda - powiedział Michael. - Z samego serca.

ROZDZIAŁ

25 Randal Sześć stoi ukryty w kotłowni, słuchając dobiegającej z góry piosenki Billy'ego Joela. Kotłownia to właściwie szafa wnękowa o wymiarach mniej więcej dwa na dwa metry. Błękitny płomień w piecyku gazowym i słabe światło przenikające przez szparę w drzwiach wystarczają, by rozejrzeć się po wnętrzu. Wreszcie znalazł się w domu uśmiechniętego autystycznego dziecka, Arniego O'Connora. Ma w zasięgu ręki tajemnicę szczęścia. Czeka w przytulnym mroku schowka. Kończy się jedna piosenka, druga i następna, a on napawa się triumfem. Aklimatyzuje się do nowego otoczenia. Planuje następny krok. Równocześnie jednak się boi. Randal Sześć nigdy jeszcze nie był w normalnym domu. Do przedwczoraj całe życie spędził w Miłosiernych Dłoniach. Potem przez jeden dzień ukrywał się w kontenerze ze śmieciami. Ale kontener to nie to samo co dom. Za drzwiami kotłowni znajduje się świat równie mu obcy jak nieznana planeta w innej galaktyce. Randal zaś przywiązuje się do tego, co zna. Boi się nowego. Nie lubi zmian. Kiedy otworzy drzwi i przekroczy próg, zobaczy nowy, obcy świat. Od tej chwili wszystko zmieni się nieodwracalnie. Drżącemu na całym ciele Randalowi wydaje się teraz, że wolał nawet swoją kwaterę w Miłosiernych Dłoniach, nawet straszliwe tortury, jakie zadawał mu Ojciec niż to, co go tam czeka.

Mimo to po następnych trzech piosenkach uchyla drzwi i z niespokojnym biciem obu serc wpatruje się w przestrzeń przed sobą. W promieniach słońca zaglądającego przez matową szybę Randal widzi dwa urządzenia. Zna je z reklam i Internetu. Jedna maszyna pierze ubrania, druga je suszy. Czuje zapach wybielaczy i proszków do prania schowanych w szafkach nad maszynami. Znalazł się w pralni. Pralnia. Cóż bardziej niż pralnia może uosabiać słodką przeciętność normalnego życia? Randal Sześć zaś nade wszystko pragnie normalnego życia. Nie chce - nie może - należeć do Starej Rasy, ale pragnie żyć jak ona. Nie doświadczać nieustannej rozpaczy, zaznać odrobiny szczęścia. Poznanie pralni to wystarczające osiągnięcie na jeden dzień. Randal cicho zamyka za sobą drzwi i zadowolony z siebie stoi w ciemnej kotłowni. W pamięci odtwarza cudowny moment, gdy po raz pierwszy zobaczył emaliowaną powierzchnię pralki i suszarki, duże plastikowe kosze, a w nich sterty brudnych, pomiętych ubrań. Podłoga w pralni jest wyłożona wykładziną PCV we wzór płytek, podobnie jak korytarze i większość pomieszczeń w Miłosiernych Dłoniach. Nie spodziewał się tego. Sądził, że wszystko będzie diametralnie się różniło od świata, który znał. Płytki w Miłosierdziu były szare w zielono-różowe kropki. Te w pralni są żółte. Te dwie podłogi są różne, a zarazem takie same. Słuchając utworów płynących z góry, Randal coraz bardziej wstydzi się swojej nieśmiałości. W końcu zerknięcie przez szparę w drzwiach do pralni O'Connorów trudno nazwać heroicznym dokonaniem. Sam siebie okłamuje. Dopuszcza do głosu agorafobie, swoją autystyczną niechęć do nowych bodźców i wrażeń. W tym tempie będzie potrzebował pół roku, by obejść dom i znaleźć Arniego. Nie wytrzyma aż tyle w swojej kryjówce pod budynkiem. Choćby dlatego, że jest głodny. Jego fantastyczny organizm jest maszyną, która wymaga znacznych ilości paliwa.

Randal nie ma uprzedzeń, mógłby się żywić pająkami, gryzoniami, robakami i wężami, które weszłyby do jego kryjówki pod budynkiem. Kłopot polega na tym, że - jak zdążył już zauważyć - pojawiało się tam za mało zwierząt, by zaspokoić jego głód. Chłopak znowu otwiera drzwi. Cudowna pralnia. Czeka na niego. Wychodzi z kotłowni i cicho zamyka za sobą drzwi. Ogarnia go euforia. Nigdy jeszcze nie chodził po żółtej wykładzinie PCV. Okazuje się, że zachowuje się identycznie jak szara. Jego podeszwy cicho skrzypią. Zauważa otwarte drzwi między pralnią a kuchnią. Zachwycony Randal Sześć staje na progu. Kuchnia spełnia - a nawet przewyższa! - wszelkie jego oczekiwania. Właśnie tak ją sobie wyobrażał: miejsce pełne rozmaitych urządzeń, emanujące niewyobrażalnym pięknem. Łatwo mógłby się upić tym niezwykłym urokiem. Musi jednak zachować trzeźwość i czujność, by błyskawicznie się wycofać, gdyby usłyszał czyjeś kroki. Dopóki Randal nie zlokalizuje Arniego i nie wyrwie mu tajemnicy szczęścia, będzie unikał spotkania z mieszkańcami domu. Nie jest pewien, jak by się ono skończyło, ale nie wątpi, że konsekwencje mogłyby okazać się nieprzyjemne. Choć na potrzeby eksperymentów Ojca został obciążony autyzmem co odróżnia go od innych przedstawicieli Nowej Rasy - otrzymał też standardowe oprogramowanie. Dlatego nie może popełnić samobójstwa. Nie może też zabijać. Chyba że na polecenie swojego stwórcy. Albo w obronie własnej. Autyzm jednak powoduje, że Randal jest niezwykle lękliwy. Byle co wystarcza, by poczuł się zagrożony. Kiedy się ukrywał w śmietniku, zabił bezdomnego, który wszedł do kontenera w poszukiwaniu aluminiowych puszek i innych skarbów. Włóczęga pewnie nie chciał zrobić mu krzywdy - najprawdopodobniej nie byłby w stanie mu jej wyrządzić - a mimo to Randal wciągnął go do kontenera, skręcił mu kark i zagrzebał w stercie odpadków.

Jeśli wziąć pod uwagę, że wszystko, co nowe, budzi w Randalu paniczną trwogę, a każda zmiana wywołuje u niego drżenie, jest więcej niż pewne, że spotkanie z nieznajomymi ludźmi uruchomiłoby w nim potrzebę samoobrony. Nie budzi to w nim żadnych oporów moralnych. Przecież przedstawiciele Starej Rasy i tak wcześniej czy później muszą zginąć. Problem polega na czym innym. Przetrącenie karku staremu obdartusowi w opuszczonej uliczce nie wzbudzi niczyjego zainteresowania. Zabicie mieszkańca tego domu nie przeszłoby bez echa i zdradziłoby obecność Randala. Mimo to jednak - ponieważ jest głodny, a w lodówce na pewno znajduje się coś smaczniejszego od pająków i dżdżownic - przestępuje próg dzielący pralnię od kuchni.

ROZDZIAŁ

26 Carson i Michael opuścili „Nie tę Elle”, niosąc po jednej walizce wyładowanej bronią. Jako córka policjanta, który rzekomo współpracował z przestępcami, Carson miała wrażenie, że znajduje się pod lupą policyjnej komórki dyscyplinarnej. Rozumiała to, buntowała się przeciwko temu - i miała dość rozsądku, by zdawać sobie sprawę, że zapewne ponosi ją wyobraźnia. Wychodząc ze spotkania z wulgarną Francine i uprzedzająco grzecznym Godotem, Carson rozejrzała się po ulicy. Była niemal pewna, że transakcja stanowiła pułapkę, zaaranżowaną przez Wydział Kontroli Wewnętrznej i za chwilę zostaną aresztowani. Wydawało jej się, że każdy pieszy przygląda się jej i Michaelowi i podejrzliwym wzrokiem mierzy ich walizki. Ze szczególną uwagą zaś obserwowali ich dwaj mężczyźni i kobieta po drugiej stronie ulicy. Kto wychodzi z restauracji z walizami? Nikt przecież nie kupuje aż takich porcji na wynos. Schowali walizki do bagażnika i Carson wyjechała z Faubourg Marigny do dzielnicy francuskiej. Nikt ich nie aresztował. - Co teraz? - zapytał Michael. - Krążymy. - Super. - Zastanawiamy się. - Nad czym? - Nad barwą miłości albo istotą bytu. A jak sądzisz, nad czym

możemy się zastanawiać? - Nie jestem w nastroju do myślenia - bronił się Michael. - Przez myślenie zginiemy. - Jak się dostać do Victora Frankensteina? - Heliosa. - Heliosa, Frankensteina... wciąż chodzi o tego samego Victora. Jak się dostać do Victora? - Może jestem przesądny, ale wolałbym, żeby Victor miał inne imię. - Dlaczego? - Victor to ten, który pokonuje wroga. Jego imię pochodzi od wiktorii, zwycięstwa. - Pamiętasz gościa, którego rok temu dopadliśmy za podwójne morderstwo w antykwariacie przy Royal Street? - Jasne. Miał trzy jajka. - Co to ma do rzeczy? - zniecierpliwiła się Carson. - Nie wiedzieliśmy o tym, kiedy go aresztowaliśmy i wieźliśmy do paki. To się okazało, dopiero gdy zbadał go lekarz. - To nie ma nic do rzeczy - przyznał Michael. - Ale właśnie takie drobiazgi zapadają w pamięć. - Zmierzam do tego, że typek nazywał się Champ Champion, a i tak okazał się frajerem. - Naprawdę nazywał się Shirley Champion. To wszystko tłumaczy. - Ale oficjalnie zmienił sobie imię z Shirley na Champ. - Cary Grant urodził się jako Archie Leach*. Liczy się tylko prawdziwe imię i nazwisko, a nie przybrane. * leach (ang.) - ług (przyp. tłum.)

- Dobra, zatrzymuję się, a ty zapytaj pierwszego lepszego przechodnia, czy oglądał jakiś film z Archiem Leachem. Wtedy się okaże, jakie znaczenie ma prawdziwe nazwisko. - Marilyn Monroe naprawdę nazywała się Norma Jean Mortenson powiedział. - Dlatego zmarła młodo z przedawkowania. - Uparłeś się, żeby być niestrawny? - Wiem, podebrałem ci fuchę. A co z Joan Crawford. Urodziła się

jako Lucille Le Sueur**.To tłumaczy, dlaczego biła dzieci metalowymi wieszakami do ubrań. ** sueur (franc.) - pot (przyp. tłum.)

- Cary Grant nikogo nie bił metalowymi wieszakami, a jednak wiódł wspaniałe życie. - Tak, ale on był największym aktorem w historii kina. Stanowi wyjątek od reguły. Victor Frankenstein zaś nosi potężne imię i nazwisko, a w dodatku się z nimi urodził. Mów, co chcesz, ale ja byłbym spokojniejszy, gdyby matka dała mu na imię Nancy. ■■■

- Co oni wyprawiają? - spytała zniecierpliwiona Cindi, zerkając na ekran z mapą. Benny zajmował się obserwowaniem monitora, a Cindi prowadziła. - Na każdym skrzyżowaniu skręca to w lewo, to w prawo, zawraca i znowu skręca. Kręci się w kółko, jak ślepy szczur w labiryncie. - Może wiedzą, że ich śledzimy? - Wykluczone. Nie widzą nas. Dzięki sygnałowi transpondera, który Dooley ukrył pod maską sedana, Lovewellowie nie musieli siedzieć policjantom na ogonie. Mogli leniwie jechać w odległości kilku przecznic, czasem nawet równoległą ulicą. - Znam ten ból - powiedziała Cindi. - Jaki ból? - Uczucie, że miotasz się jak ślepy szczur w labiryncie. - Nie mówię, że tak się czuje. Nie mam pojęcia, co czuje! Mówię tylko, jak prowadzi samochód. - Ja właściwie bez przerwy czuję się jak ślepy szczur w labiryncie. A ona też nie ma dzieci, jak ja. - Kto? - zdumiał się Benny. - Detektyw O'Connor. Ma koło trzydziestki, powinna dochować się już tuzina dzieci, a ona nie ma żadnego. Jest niepłodna. - Skąd wiesz, że jest niepłodna? - Bo wiem.

- Może po prostu nie chce mieć dzieci. - Jest kobietą. Chce. - Znowu skręciła, tym razem w lewo. - Widzisz? - Co? - Jest niepłodna. - Jest niepłodna, bo skręciła w lewo? - Jak ślepy szczur w labiryncie - oświadczyła z namaszczeniem Cindi. ■■■

Carson skręciła w prawo w Chartres Street, mijając malowniczo popadający w ruinę Napoleon House. - Nie zgarniemy Victora w Biovision - powiedziała. - Za dużo ludzi, za dużo świadków, a nie wszyscy są tam jego tworami. - Moglibyśmy go sprzątnąć w drodze do albo z Biovision. - Na ulicy? Gdyby jakimś cudem udało nam się wyjść z tego cało, nie chcę skończyć w więzieniu w towarzystwie twoich byłych przyjaciółek. - Poznamy jego zwyczaje i wybierzemy najbardziej dyskretne miejsce na jego trasie. - Nie mamy czasu, by poznać jego zwyczaje - uświadomiła Michaelowi Carson. - Teraz to my stanowimy cel i oboje zdajemy sobie z tego sprawę. - A może jego tajne laboratorium? Miejsce, w którym... stwarza. - Nie mamy czasu go szukać. Zresztą pewnie jest strzeżone lepiej niż Fort Knox. - Zabezpieczenia Fort Knox z pewnością są przereklamowane. Czarne charaktery z „Goldfinger” rozgryzły je bez żadnych problemów. - Ale my nie jesteśmy czarnymi charakterami, a to nie jest film. Najłatwiej będzie go dopaść w domu. - To rezydencja - zwrócił jej uwagę Michael. - Na pewno jest tam mnóstwo służby.

- Przebijemy się przez nich. Zaatakujemy ostro, pójdziemy jak burza prosto do niego. - Nie jesteśmy komandosami. - Ale nie jesteśmy też strażnikami miejskimi. - A jeśli ktoś ze służby okaże się człowiekiem? - Żadne nie jest człowiekiem. Frankenstein nie chciałby, żeby służyli u niego ludzie. Mogliby coś podpatrzyć albo podsłuchać. Cała służba to członkowie Nowej Rasy. - Nie mamy stuprocentowej pewności. Na Decatur Street przy Jackson Square, skąd wyruszały powozy zaprzężone w muły, jedno z tych zwykle spokojnych zwierząt nagle zerwało się do galopu. Woźnica i policjanci pieszo gonili zwierzę, a muł krążył w kółko, blokując ruch. - Może poczciwa Francine wetknęła mu kogoś w zadek? - powiedział Michael. - Czyli musimy dopaść Victora w jego rezydencji w dzielnicy francuskiej. - Carson uporczywie trzymała się tematu. - Może będzie lepiej, jeśli wyjedziemy z Nowego Orleanu? Wyskoczymy gdzieś, gdzie nas nie znajdzie i spokojnie wszystko zaplanujemy. - Jasne. Trochę odetchniemy. Damy sobie tydzień, żeby starannie to przemyśleć. Albo dwa tygodnie. Albo w ogóle nie wrócimy. - Co w tym złego? - zapytał Michael. - „Szatanowi do pełnego triumfu potrzebne jest jedno: by... - ...dobrzy ludzie pozostali bezczynni”. Wiem, znam tę złotą myśl. - Właśnie, a kto to powiedział? - zastanowiła się na głos Carson. - Chyba Tygrysek. Ale możliwe, że to był Kubuś Puchatek. Woźnica złapał muła za uzdę. Zwierzę uspokoiło się i pozwoliło poprowadzić do zatoczki. Samochody znowu ruszyły. - Wie, że na niego polujemy - powiedziała Carson. - Nawet jeśli wyjedziemy z miasta, nie zazna spokoju, dopóki nas nie dopadnie. Zawsze będziemy musieli uciekać. - To brzmi romantycznie - rozmarzył się Michael. - Nie zaczynaj - ostrzegła. - Rosarium Aubreya nie było dobrym

miejscem, a to tutaj jest jeszcze gorsze. - A czy kiedyś będzie na to miejsce? Przez chwilę prowadziła w milczeniu. Na najbliższym skrzyżowaniu skręciła w prawo i dopiero wtedy się odezwała. - Może. Ale tylko pod warunkiem, że dopadniemy Heliosa, zanim jego ludzie wyprują nam bebechy i utopią na dnie Missisipi. - Ty jednak potrafisz zachęcić faceta. - Ani słowa więcej na ten temat. Przymknij się. Jeśli zaczniemy się rozckliwiać, rozkojarzymy się. A jeśli stracimy koncentrację, zginiemy. - Jaka szkoda, że częściej nie pokazujesz światu swojej czułej strony. - Nie żartuję, Michael. Nie chcę teraz rozmawiać o nas dwojgu. Nie chcę nawet na ten temat żartować. Przed nami wojna, którą musimy wygrać. - Dobra, dobra, rozumiem. Zamknę dziób na kłódkę. - Westchnął. Champ Champion miał trzy jajka, a ja już wkrótce nie będę miał żadnego. Zmarnieją i uschną. - Michael - powiedziała ostrzegawczo. Znowu westchnął i nic już więcej nie powiedział. Kilka przecznic dalej Carson zerknęła na niego z ukosa. Wyglądał rozkosznie. I wiedział o tym. Wzięła się w garść. - Trzeba znaleźć jakieś spokojne miejsce, w którym będziemy mogli sprawdzić broń i naładować magazynki - powiedziała. - Park miejski - zaproponował. - Pojedź tą nieuczęszczaną drogą, gdzie dwa lata temu znaleźliśmy trupa księgowego. - Tego gołego faceta, uduszonego paciorkami w Mardi Gras? - Nie, nie, to był architekt. Mam na myśli gościa w kowbojskim ubraniu. - A, tak. W czarnej, kowbojskiej kamizelce. - W kolorze księżycowego granatu - poprawił Michael. - Jak sobie chcesz. Ty bardziej nadążasz za modą niż ja. Ciało leżało blisko drogi. - Nie chodzi mi o miejsce, w którym znaleźliśmy ciało, tylko o

miejsce, w którym znaleźliśmy głowę. - Trzeba przejść przez sosnowy zagajnik. - A potem przez małą dębinę. - Dalej jest łąka. Pamiętam. Ładne miejsce. - Bardzo ładne - zgodził się Michael. - Z dala od uczęszczanych alejek. Nikt nam nie przeszkodzi. - Tamtemu mordercy nikt nie przeszkodził. - Ani trochę. - Jak długo na niego polowaliśmy? - próbowała sobie przypomnieć Carson. - Cztery tygodnie? - Pięć. - Tamten strzał, którym go załatwiłeś, był po prostu niesamowity. - Odbił się rykoszetem od ostrza topora. - Szkoda tylko, że jego mózg wylądował na moim żakiecie. - Gość w pralni usunął plamę? - Kiedy powiedziałam, po czym, to nawet nie chciał próbować. To był nowiutki żakiet. - Nie moja wina. Taki rykoszet to sprawka Pana Boga. Carson odetchnęła z ulgą. To było stokroć lepsze od tych rozpraszających, niepokojących romantycznych wyznań.

ROZDZIAŁ

27 W prosektorium, w którym lśniła biała glazura i chromowane wykończenia, Victor badał ciało detektywa Jonathana Harkera Sekcja wykazała brak jakichś dwudziestu kilogramów masy ciała. W pustym, rozharatanym tułowiu Victor znalazł tylko poszarpaną pępowinę. Jeśli dodać do tego jeszcze zmiażdżone żebra i wnętrzności wyglądające jak po wybuchu, nasuwał się wniosek, że w organizmie Harkera rozwinęła się jakaś nieznana forma życia - nazwijmy ją pasożytem - która osiągnąwszy samodzielność, wyrwała się na wolność, zabijając przy tym swojego nosiciela. To niepokojący bieg wydarzeń. Ripley obsługujący kamerę rejestrującą przebieg każdej sekcji zwłok, był wyraźnie poruszony tym odkryciem. - Panie Helios, mistrzu, on urodził. - Nie nazwałbym tego porodem - odparł Victor, nawet nie próbując ukryć rozdrażnienia. - My nie możemy się rozmnażać - powiedział Ripley. Jego ton głosu i reakcja świadczyły, że samą myśl, jakoby Harker miał dać życie, uważał za bluźnierstwo. - To nie jest rozmnażanie się - uciął Victor - tylko nowotwór złośliwy. - Ale, mistrzu... Nowotwór zdolny do samodzielnego życia? - Chciałem powiedzieć mutant - wyjaśnił zniecierpliwiony Victor. W kapsule stworzenia Ripley otrzymał gruntowną wiedzę na temat fizjologii Starej i Nowej Rasy. Powinien dostrzegać tę oczywistą róż-

nicę. - W ciele Harkera rozwinął się pasożytniczy organizm - tłumaczył Victor. - A gdy już był zdolny do samodzielnego funkcjonowania... odłączył się od niego. Ripley przestał filmować i wpatrywał się w ciało zszokowany, blady, poruszony. Krzaczaste brwi nadawały jego twarzy wyraz komicznego zdumienia. Victor już nie pamiętał, dlaczego obdarował Ripleya tymi krzaczastymi brwiami. Wyglądały idiotycznie. - Ale, mistrzu... Upraszam o wyrozumiałość, czy to jednak znaczy, że taki był pański zamiar? Chciał pan, by w ciele Harkera powstał drugi byt? W jakim celu, mistrzu? - Nie, Ripley, oczywiście, że nie było to moim zamiarem. Stara Rasa ma na to trafne powiedzenie: „coś się porypało”. - Proszę darować, mistrzu, ale to pan stworzył nasze organizmy, pan je zaprojektował. Pan jest stwórcą, kreatorem. Jak to możliwe, by w naszych organizmach pojawiło się coś, czego pan nie rozumie... albo nie przewidzi? Brwi nadawały twarzy Ripleya nie tylko wyraz komicznego zdumienia. Sprawiały też, że malował się na niej przesadny wyrzut. Victor nie lubił, gdy czyniono mu wyrzuty. - Nauka idzie naprzód potężnymi skokami, czasem jednak cofa się o kilka małych kroczków. - Cofa się? - Ripley, poddany w kapsule stworzenia dogłębnej indoktrynacji, czasem nie potrafił pogodzić swoich oczekiwań z rzeczywistością. - Owszem, zdarza się, że nauka błądzi, idzie w niewłaściwym kierunku. Ale nie panu, mistrzu. Nie panu, nie Nowej Rasie. - Najważniejsze to pamiętać, że kroki naprzód są znacznie większe i liczniejsze niż drobne kroczki wstecz. - Ależ to jest olbrzymi krok wstecz. Mistrzu... Prawda, że tak jest? Nasze organizmy... wymknęły się spod kontroli? - Wasze organizmy nie wymknęły ani nie wymkną się spod kontroli, Ripley. Skąd u ciebie ten melodramatyzm? Wstydź się za siebie. - Przepraszam, mistrzu. Ja naprawdę nie rozumiem. Jestem pewien,

że kiedy to przemyślę, podejdę do tego z równym spokojem, jak pan. - Harker nie jest zapowiedzią przyszłości. Stanowi anomalię. Pojedynczy przypadek. Nie będzie więcej takich mutacji. A może pasożyt nie tylko żywił się wnętrznościami Harkera, ale zaanektował też jego dwa serca, płuca oraz inne narządy wewnętrzne, początkowo dzieląc się nimi z nosicielem, a potem zabierając dla siebie? Tych organów też brakowało. Jack Rogers - prawdziwy patolog, teraz już martwy i zastąpiony przez replikę - twierdził, że zdaniem detektywów O'Connor i Maddisona z tułowia Harkera, niczym z kokonu, wydostała się jakaś przypominająca trolla postać. Zniknęła im z oczu, wskakując do studzienki odpływowej. Victor w złym humorze dokończył sekcję zwłok Harkera i pobrał próbki tkanki do późniejszych badań. Kiedy pakowali ciało Harkera do worka i przygotowywali do wysyłki do Crosswoods, Ripley zapytał: - Gdzie teraz przebywa drugie ja Harkera? - Wpadło do studzienki odpływowej. Nie żyje. - Skąd wiadomo, że nie żyje? - Bo wiadomo - warknął Victor. Następnie zajęli się Williamem, którego ciało czekało na drugim stole prosektoryjnym. Victor był przekonany, że odgryzanie palców miało wyłącznie podłoże psychologiczne, ale na wszelki wypadek rozciął klatkę piersiową i zbadał wszystkie narządy zmarłego lokaja, by się upewnić, czy nie rozwijał się tam drugi organizm. Nie znalazł żadnych mutacji. Piłą z diamentowym ostrzem - wynalazkiem Victora, umożliwiającym rozcięcie twardej jak głaz czaszki Nowego Człowieka - dokonali trepanacji czaszki Williama. Wyjęli mózg i umieścili go w roztworze, by później dokładniej go zbadać. Śmierć Williama nie poruszyła Ripleya aż tak jak przypadek Harkera. Miał już do czynienia z takimi sytuacjami. Victor stworzył doskonałe istoty, obdarzone doskonałymi mózgami, lecz obcowanie ze Starą Rasą, codzienny kontakt z jej zepsutym społe-

czeństwem czasem niszczyło jego idealne twory. Takie sytuacje będą okazjonalnie się powtarzać, dopóki z powierzchni Ziemi nie zniknie Stara Rasa, a wraz z nią jej porządek społeczny i moralność sprzed czasów Darwina. Po zwycięskim Ostatecznym Starciu, gdy paradygmat Starej Rasy nie będzie kusił ani mieszał w głowie Nowej Rasie, ludzie Victora już zawsze będą się cieszyli pełnym zdrowiem psychicznym. - Panie Helios - zapytał Ripley, gdy już skończyli z Williamem. Mistrzu, przepraszam, ale wciąż nie mogę przestać myśleć... Czy jest możliwe, że to, co spotkało Harkera, przytrafi się i mnie? - Nie. Powiedziałem ci, że to pojedynczy przypadek. - Ale, mistrzu... Może to zabrzmi impertynencko, ale... Jeśli nie spodziewał się pan, że coś takiego u niego wystąpi, to skąd ma pan pewność, że to się nie powtórzy? - Do diaska, Ripley, przestań z tymi brwiami! - warknął Victor, zdejmując lateksowe rękawiczki chirurgiczne. - Brwiami, panie? - Wiesz, o co mi chodzi. Posprzątaj. - Mistrzu, czy jest możliwe, że świadomość Harkera, jego jestestwo w jakiś sposób przeniosło się do jego drugiego ja? Victor ruszył do wyjścia, zdejmując kitel, którym zasłonił garnitur. - Nie. To był pasożytniczy mutant, najprawdopodobniej obdarzony jedynie najbardziej prymitywnymi, zwierzęcymi instynktami. - Ale, mistrzu, jeśli ten troll jednak nie jest rzeczą, tylko samym Harkerem, i zamieszkał w kanałach, to znaczy, że teraz jest wolny. Ostatnie słowo sprawiło, że Victor zatrzymał się w pół kroku. Odwrócił się i zmierzył wzrokiem Ripleya. Kiedy ten uświadomił sobie swój błąd, brwi z przerażenia podjechały mu aż pod samą linię włosów. - Nie zamierzałem sugerować, że to, co spotkało Harkera, może być w jakikolwiek sposób pożądane. - Czyżby, Ripley? - Naprawdę, mistrzu. To mi nawet nie przeszło przez myśl. Harkera spotkał prawdziwy koszmar.

Victor wpatrywał się w niego w milczeniu. Ripley bał się odezwać słowem. Milczenie przerwał wreszcie Victor. - Nie dość, że masz te okropne brwi, to jeszcze jesteś nadmiernie pobudliwy. Denerwująco pobudliwy.

ROZDZIAŁ

28 Randal Sześć porusza się po kuchni ostrożnie, z nabożną czcią. Pewnie tak czuje się mnich, klęcząc w kościele przed tabernakulum. Pierwszy raz w życiu Randal jest w normalnym domu. Miłosierdzie stanowiło jego miejsce zakwaterowania, ale nigdy dom. Było miejscem. Nie czuł z nim żadnego związku emocjonalnego. Życie członków Starej Rasy koncentruje się wokół domu. Dom stanowi ucieczkę - i ostatni bastion - przed rozczarowaniami i grozą życia. Sercem domu zaś jest kuchnia. Randal wie, że to prawda, ponieważ znalazł to zdanie w artykule o urządzaniu wnętrz i w innym, o oświetleniu kuchni. Co więcej, powiedziała tak Martha Stewart, a - jak zgodnie twierdzą przedstawiciele Starej Rasy - Martha Stewart stanowi najwyższy autorytet w tych kwestiach. W czasie spotkań towarzyskich bliscy przyjaciele i sąsiedzi często grawitują w kierunku kuchni. Najlepsze wspomnienia są związane z kuchnią i chwilami spędzonymi tam z całą rodziną. Filozofowie Starej Rasy twierdzą też, że nic piękniej nie mówi „kocham” niż smakołyk wyjęty z piekarnika. Piekarnik zaś znajduje się w kuchni. Rolety są opuszczone do połowy. Popołudniowe słońce z trudem przedziera się przez gęste gałęzie dębów. Mimo to Randal może dość dokładnie przyjrzeć się pomieszczeniu. Bezgłośnie otwiera szafki, znajduje w nich talerze, filiżanki, spodeczki i szklanki. W szufladach odkrywa złożone ściereczki, sztućce, noże i przyprawiającą o zawrót głowy kolekcję kulinarnych gadżetów i

utensyliów. Zwykle nadmiar nowych widoków, nieznanych przedmiotów wywołuje u Randala atak paniki. Chłopak uspokaja się dopiero, gdy wciśnie się w kąt pokoju, odwrócony plecami do świata. Tym razem jednak oszałamiające bogactwo nowych doświadczeń nie budzi w nim paniki. Nie jest przerażony, tylko... oczarowany. Może dlatego, że tym razem jest w prawdziwym domu. Dom stanowi azyl. Sanktuarium. Wyraz naszej tożsamości, jak uczy Martha. Dom to najbezpieczniejsze z miejsc. On zaś znalazł się w sercu domu, najbezpieczniejszym pomieszczeniu najbezpieczniejszego z miejsc, z którym wiążą się najszczęśliwsze wspomnienia, gdzie na co dzień ludzie dzielą się, obdarowują, śmieją. Randal Sześć nigdy się nie roześmiał. Raz tylko się uśmiechnął. Kiedy, wśród szalejącej burzy, dotarłszy do domu O'Connorów i znalazłszy ciemne, zamieszkane tylko przez pająki schronienie pod budynkiem, uświadomił sobie, że wkrótce spotka się z Arniem - wtedy się uśmiechnął. Otwiera drzwi spiżarki i zdumiony odkrywa mnóstwo przeróżnych puszek oraz pudełek z jedzeniem. W najśmielszych snach nie wyobrażał sobie takiej obfitości. W Miłosiernych Dłoniach posiłki przynoszono mu do kwatery. Jadłospis planowali inni. Nie miał żadnego wyboru - oprócz kolorystki dań. W tej kwestii był nieugięty. Tu ma przed sobą oszałamiający wybór. Samych zup w puszkach widzi co najmniej sześć gatunków. Kiedy odwraca się od spiżarki i otwiera górne drzwiczki lodówko-zamrażarki, nogi się pod nim uginają. Wśród innych pyszności w zamrażarce widzi trzy pojemniki z lodami. Randal Sześć uwielbia lody. Nigdy nie ma ich dość. Jego podniecenie szybko zmienia się w straszliwy zawód, gdy okazuje się, że nie ma ani jednego pudełka lodów waniliowych. Są czekoladowo-migdałowe, czekoladowo-miętowe. Są truskawkowo-bananowe. Randal na ogół jadał tylko białe i zielone potrawy. Najczęściej białe. To ograniczenie kolorystyki jedzenia stanowi zaporę przeciwko chaosowi,

kolejny przejaw autyzmu. Mleko, pierś kurczaka, indyk, ziemniaki, popcorn (bez masła, które nadaje mu żółtawe zabarwienie), obrane jabłka, obrane gruszki... Toleruje zielone warzywa takie jak sałata, seler naciowy, zielony groszek i zielone owoce, na przykład winogrona. Niedobór składników odżywczych, spowodowany tą biało-zieloną dietą rekompensują białe tabletki witamin i minerałów. Randal Sześć zawsze jadł wyłącznie lody waniliowe. Oczywiście wiedział, że istnieją też inne smaki, ale z góry odrzucał je jako zbyt obrzydliwe. O'Connorowie jednak nie mają lodów waniliowych. Przez chwilę czuje się pokonany, ogarnia go rozpacz. Jest głodny i - jak nigdy przedtem - w nastroju do eksperymentów. Ku swemu zaskoczeniu wyjmuje z zamrażarki pudełko lodów czekoladowo-miętowych. Nigdy jeszcze nie jadł nic brązowego. Wybiera lody czekoladowo-miętowe zamiast czekoladowo-migdałowych, bo ma nadzieję, że zobaczy tam zielone listki, dzięki którym jakoś to przełknie. Wyjmuje z szuflady łyżkę i stawia pudełko z lodami na stole. Siada, drżąc z obawy. Brązowe jedzenie. Może tego nie przeżyć. Kiedy podważa wieczko, okazuje się, że mięta występuje jako cienkie, jasnozielone smużki przecinające brązową maź. Znajomy kolor podnosi go na duchu. Pojemnik jest pełny. Nabiera całą łyżkę smakołyku. Unosi łyżkę, ale zatrzymuje ją w powietrzu. Brakuje mu śmiałości, by wsunąć ją do ust. Dopiero po czterech próbach zbiera się na odwagę. Och. Wcale nie jest ohydne. Pyszne. Tak pyszne, że nie można poprzestać na jednej łyżce. Bez wahania nabiera drugą. Trzecią. Ogarnia go spokój, zadowolenie, jakiego nigdy jeszcze nie doświadczył. Nie jest jeszcze szczęśliwy - a w każdym razie nie osiągnął stanu, który utożsamia ze szczęściem - ale po raz pierwszy od czterech miesięcy, od momentu opuszczenia kapsuły stworzenia, czuje, że się do niego przybliżył.

Przybył tu w poszukiwaniu tajemnicy szczęścia, ale najpierw odkrył coś innego: dom. Tu, jak nigdy w Miłosiernych Dłoniach, ma wrażenie, że jest naprawdę u siebie. Czuje się tak bezpieczny, że potrafi jeść brązowe pokarmy. Może później odważy się nawet na różowo-żółte lody truskawkowo-bananowe. W azylu tych ścian wszystko wydaje się możliwe i osiągalne. Po zjedzeniu połowy zawartości pojemnika wie już z niezachwianą pewnością, że nigdy stąd nie odejdzie. Tu jest jego dom. Przez długie wieki swoich dziejów ludzie Starej Rasy ginęli - i zabijali - w obronie swoich domów. Randal Sześć zna historię tylko w ogólnym zarysie - standardowe dwa gigabajty zainstalowane podczas pobytu w kapsule. Gdyby ktoś wyrwał go z tego azylu i wepchnął w jaskrawy, hałaśliwy świat, Randal na pewno by umarł. Dlatego każdą próbę wyrzucenia go z jego domu uzna za zamach, usprawiedliwiający błyskawiczną i bezwzględną obronę. To jego dom. Ze wszystkich sił będzie bronił swojego prawa do niego. Ze schodów na górze dobiega odgłos kroków.

ROZDZIAŁ

29 Gunny Alecto, kierująca jednym ze śmietnikowych galeonów, weszła do budy stanowiącej biuro kierownika wysypiska i przysiadła na krawędzi biurka Nicka. - Szampan, szampon, szary, sznur, szczerba - powiedziała. Nick nie odpowiedział. Zawsze miała problemy z rozpoczęciem zdania. Gdyby próbował pomóc i podrzucić słowo, o które chodziło, tylko bardziej by się zaplątała. - Szczelina, szczeniak, szczegół, szczupły, szczur. Szczur! - Znalazła słowo, którego szukała. - Zauważyłeś, co się dzieje ze szczurami? - Co się dzieje? - Z czym? - Ze szczurami, Gunny. - Ty też to zauważyłeś? - Co? - Szczury zniknęły - powiedziała. - Dokąd poszły? - Gdybym wiedziała, nie pytałabym cię. - O co? - Gdzie się podziały szczury? - U nas zawsze są szczury - odparł Nick. Potrząsnęła głową. - Nie tutaj. Nie teraz. Już nie. Gunny wyglądała jak gwiazda filmowa. Jak brudna gwiazda filmowa. Nick nie potrafił zgadnąć, dlaczego Victor stworzył ją jako seks-

bombę, a potem przeznaczył do pracy na wysypisku. Może bawił go kontrast między jej wyglądem a pracą? Może dał jej postać przedstawicielki Starej Rasy, która go odrzuciła lub w inny sposób mu się naraziła. - To może idź poszukać słoni - zaproponowała Gunny. - Co ty bredzisz? Jakich słoni? - Bo prędzej znajdziesz tu słonia niż szczura. Kiedy przeoruję wysypisko, nieustannie trafiam na stada szczurów. Od trzech dni nie widziałam ani jednego. - Może w miarę jak przybywa śmieci, one schodzą głębiej w dół. - To mamy piątkę? - spytała Gunny. - Pięć szczurów? - Słyszałam, że przywieźli dziś pięciu denatów Starej Rasy. - Taaa. I trzy nieudane eksperymenty - powiedział Nick. - Wieczorem będzie niezła zabawa. Rany, ale skwar. - Czego chcesz? Tak wygląda luizjańskie lato. - Ja nie narzekam. Lubię słońce. Chciałabym, żeby nocą też świeciło. - Gdyby ciągle świeciło słońce, nie byłoby nocy. - W tym problem - zgodziła się Gunny. Rozmowa z Gunny Alecto stanowiła prawdziwe wyzwanie. Dziewczyna była ładna, sprawdzała się jako kierowca buldożera, ale jej procesy myślowe - o czym można było się przekonać, rozmawiając z nią nie zawsze przebiegały w sposób linearny. Każdy przedstawiciel Nowej Rasy miał swoje miejsce w hierarchii. Na szczycie znajdowały się osobniki alfa, rządząca elita. Po nich następowały osobniki beta i gamma. Nick, zarządzający wysypiskiem, należał do osobników gamma. Jego podwładni byli epsilonami. Epsilony zostały zaprojektowane i zaprogramowane do najcięższych prac fizycznych. Stały tylko o dwa stopnie wyżej od pozbawionych tożsamości ludzkich maszyn, które w przyszłości zastąpią w fabrykach roboty. W Nowej Rasie nie występowało zjawisko niezadowolenia społecznego. Każdy został zaprogramowany tak, by w pełni wystarczało mu

miejsce, które otrzymał z chwilą urodzenia, i by nie marzył o awansie. Oczywiście można było odczuwać wyższość wobec tych niżej stojących. Pogarda wobec podwładnych stanowiła znakomity substytut niebezpiecznej ambicji. Epsilony - a do nich należała Gunny Alecto - w procesie stworzenia nie otrzymywały tylu danych, co osobniki gamma, do których należał Nick. Nick z kolei otrzymał znacznie mniejszą wiedzę niż bety, bety zaś o wiele mniejszą niż alfy. Oprócz luk w wykształceniu epsilony miały też trudności poznawcze, co świadczyło, że ich mózgi nie zostały tak starannie ukształtowane jak mózgi klas wyższych. - Echo, energia, elektryka, elementarz, elegancki, ekipa, eksperymenty! Nieudane eksperymenty. Powiadasz, że są trzy? Jakie są? - Jeszcze ich nie widziałem. - Na pewno będą głupio wyglądać. Wieczorem będzie niezła zabawa. - Ja też nie mogę się doczekać - powiedział Nick. Nie kłamał. - Jak sądzisz, gdzie mogą być? - Dostawcy zostawili je w chłodni. - Szczury? - spytała zaskoczona. - Sądziłem, że pytasz o nieudane eksperymenty. - O szczury. Brakuje mi tych kolesiów. Myślisz, że to koty je wygoniły? - Nie widziałem tu żadnych. - To by wyjaśniało zniknięcie szczurów. Ale skoro nie widziałeś żadnych kotów, trudno. Gdyby Gunny skierowano do życia wśród Starej Rasy, mogliby ją zdemaskować albo umieścić w ośrodku dla niezrównoważonych psychicznie. Jako członek załogi Crosswoods jednak była skazana na życie na wysypisku. Spędzała za jego bramami dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Jej domem była przyczepa, w której miała swoją koję. Mimo pewnych problemów z kojarzeniem znakomicie sobie radziła z

galeonem i Nick cieszył się, że ma tak dobrą pracownicę. - Dobra, wracam do roboty - oświadczyła Gunny, wstając. - A potem... wieczorem będzie niezła zabawa, co? - Tak, niezła zabawa - zgodził się Nick.

ROZDZIAŁ

30 Po rozmowie z Christine Erika wyszła z kuchni i zwiedziła wszystkie pomieszczenia, których do tej pory nie widziała. Prywatna sala projekcyjna była urządzona z przepychem carskiej belle epoque, na wzór pałacu w Sankt Petersburgu. Sala miała stanowić hołd dla wielkiego przyjaciela Victora, Józefa Stalina, komunistycznego dyktatora i wizjonera. Po upadku Trzeciej Rzeszy - prawdziwym ciosie dla Victora - Józik Stalin nie żałował środków na kontynuację badań nad Nową Rasą. Józik był tak pewny, że Victor wkrótce zdoła wyprodukować nową, całkowicie posłuszną rasę ludzi, że skazał na śmierć czterdzieści milionów własnych obywateli, jeszcze zanim została dopracowana technologia kapsuł stworzenia. Opętany pragnieniem nieśmiertelności Józik poddawał się tym samym zabiegom, dzięki którym Victor - wtedy już od dwóch stuleci utrzymywał się przy życiu. Niestety, Stalin musiał mieć niezdiagnozowany nowotwór mózgu, bo w okresie, gdy poddawał się zabiegom przedłużającym życie, zaczął tracić kontakt z rzeczywistością i popadł w paranoję. W pewnym momencie zaczęły mu też wyrastać na dłoniach włosy rzecz, która nigdy nie przytrafiła się Victorowi. Co gorsza występowały u niego nagłe ataki furii, którą czasem wyładowywał na najbliższym otoczeniu, czasem na meblach, a raz nawet na swoich ulubionych butach. Najbliżsi współpracownicy dyktatora otruli go i uraczyli świat jakąś

bajeczką, by ukryć, że dokonali zamachu stanu. Wtedy też Victor po raz kolejny poczuł smak ludzkiej niewdzięczności. Następcy Józika miernoty i dusigrosze - przestali finansować jego badania. W kapsule Erika otrzymała wyczerpujące informacje o bogatym życiorysie męża. Mogła jednak rozmawiać o nim tylko z Victorem. Wyposażono ją w tę wiedzę, by w pełni pojęła jego heroiczne zmagania, triumfy oraz niezwykłość jego egzystencji. Po sali projekcyjnej zwiedziła pokój muzyczny, pokój, w którym urządzano koktajle, salon do podejmowania gości, prywatny salon, uroczy pokoik śniadaniowy - prawdziwe cacko - pokój z trofeami, pokój bilardowy, kryty basen wyłożony mozaiką. Na końcu dotarła do biblioteki. Na widok mnóstwa nagromadzonych tam książek poczuła się nieswojo, wiedziała bowiem, że książki są narzędziem zepsucia, może nawet szatana. To one sprowadziły śmierć na Erikę Cztery, która czerpała z nich niebezpieczną wiedzę. Mimo to jednak Erika musiała oswoić się z tym pomieszczeniem, ponieważ po formalnych kolacjach, na które Victor będzie zapraszał ważnych przedstawicieli Starej Rasy - zwykle wpływowych polityków i znaczących biznesmenów - będą się udawać do biblioteki. Jako pani domu będzie musiała się czuć swobodnie w otoczeniu tych okropnych książek. Spacerując po pokoju, odważyła się musnąć kilka grzbietów, by przywyknąć do ich budzącego trwogę dotyku. Jedną nawet zdjęła z półki i przyjrzała jej się z biciem obu serc. Musi przecież się przygotować na sytuację, gdy jeden z gości powie: „Eriko, skarbie, zechcesz mi podać ten pięknie oprawiony tom? Chciałbym mu się z bliska przyjrzeć”. Będzie wtedy musiała podać mu książkę ze swobodą i pewnością zaklinacza biorącego do ręki węża. Christine zasugerowała, żeby poszperała na półkach z literaturą psychologiczną i poczytała o sadyzmie. Erika jednak nie potrafiła się zmusić, by otworzyć książkę. Krążyła po pokoju, wodząc ręką po półkach i rozkoszując się jedwabistym dotykiem gładkiego drewna. Nagle zawadziła palcem o jakiś

guzik. Nacisnęła go, zanim zdała sobie sprawę, co robi. Część regału okazała się zamaskowanymi drzwiami, które rozsunęły się, odsłaniając tajne przejście. W kapsule stworzenia do mózgu Eriki nie wprowadzono informacji o zamaskowanych drzwiach ani o tym, co się za nimi znajduje. Ale też nie zabroniono jej tego zbadać.

ROZDZIAŁ

31 Vicky Chou weszła do kuchni, by przygotować kolację. Zapaliła światło, umyła ręce. Zauważyła, że ścierka jest brudna i trzeba ją zastąpić świeżą. Wytarła w nią dłonie, wyjęła z szuflady nową. Zajrzała do pralni i nie zapalając światła, wrzuciła zabrudzoną ścierkę do kosza z brudną bielizną. Zauważyła, że w pomieszczeniu unosi się lekki zapach stęchlizny. Zanotowała w pamięci, by z samego rana sprawdzić, czy na oknach nie pojawiła się pleśń. W wilgotnym klimacie rozlewisk takie pomieszczenia jak pralnia wymagały szczególnej czujności. Na stole kuchennym położyła dwie plastikowe podkładki. Nakryła dla siebie i dla Arniego. Pośpiech, w jakim Carson opuściła rano dom, świadczył, że nie wróci na kolację. Arnie jadł z innego talerza niż Vicky: większego, kwadratowego, podzielonego na cztery części. Nie lubił, gdy poszczególne potrawy się ze sobą łączyły. Nie tolerował pomarańczowego i zielonego na jednym talerzu. Chociaż samodzielnie kroił mięso, żądał, by pomidory podawać podzielone na drobne cząstki. - Obślizgłe - mówił i krzywił się z odrazą na widok kawałka pomidora, wymagającego krojenia. - Obślizgłe, obślizgłe. Inne dzieci autystyczne miały więcej rytuałów niż Arnie. Ponieważ chłopiec rzadko się odzywał, Vicky poznawała go, obserwując jego zachowania i dziwactwa. Te ostatnie zaś budziły w niej przede wszyst-

kim czułość, nie rozdrażnienie. Postawiwszy sobie za punkt honoru, by przy każdej okazji zachęcać Arniego do nawiązywania więzi społecznych, starała się, by spożywał z nią posiłki, a już obowiązkowo z Carson, gdy ta była w domu. Czasem jednak nalegania Vicky nie skutkowały i kapitulowała, pozwalając mu jeść w pokoju, obok zamku z klocków. Nakrywszy do stołu, sięgnęła do zamrażarki po opakowanie smażonych ziemniaków. Wtedy zauważyła, że pudełko lodów czekoladowo-miętowych jest niedomknięte i wystaje z niego łyżka. Arnie nigdy jeszcze nie zrobił czegoś takiego. Zwykle czekał, aż postawi się przed nim jedzenie. Rzadko sam coś brał. Miał apetyt, ale wrodzona bierność sprawiała, że nie interesowało go, co i kiedy je. A jeśli już robił najazd na spiżarnię albo lodówkę, zawsze był bardzo schludny. Nigdy niczego nie rozlewał ani nie zostawiał okruchów. Jego dbałość o higienę graniczyła z natręctwem. Nigdy nie podjadał z cudzego talerza, nawet siostry. Do ust wkładał wyłącznie swój widelec albo łyżkę. Vicky nie wyobrażała sobie, by Arnie mógł jeść wprost z pojemnika. A nawet jeśli to robił, z pewnością nigdy przedtem nie zostawił w nim łyżki. Przez chwilę podejrzewała, że to Carson tuż przed wyjściem z domu uległa nagłemu przypływowi łakomstwa. Kiedy jednak uważniej przyjrzała się zawartości, zauważyła, że lody są na wierzchu miękkie. Pojemnik musiał przez dłuższą chwilę stać poza zamrażarką, a do środka wrócił dosłownie przed chwilą. Porządnie zamknęła wieczko, zatrzasnęła drzwi zamrażarki i opłukała w zlewie łyżkę. - Arnie? - zawołała, wkładając ją do zmywarki. - Gdzie jesteś, kochanie? Tylne drzwi były zamknięte na oba zamki - tak jak je zostawiła. Mimo to Vicky się niepokoiła. Chłopiec nigdy przedtem nie wyszedł sam z domu. Ale nigdy przedtem też nie zostawił łyżki w pudełku z lodami. Z kuchni przez krótki korytarz przeszła do salonu. Rolety i firanki nie

wpuszczały do środka słońca. Zaświeciła lampę. - Arnie? Arnie, jesteś na dole? Dom nie mógł się poszczycić obszernym przedpokojem, tylko skromnym przedsionkiem. Vicky sprawdziła drzwi wejściowe. Też były zamknięte na klucz. Czasem, kiedy Carson pochłaniało jakieś trudne śledztwo, a chłopiec tęsknił za siostrą, przesiadywał w fotelu w jej sypialni. Tam też go teraz nie było. Vicky wróciła na górę i z ulgą zobaczyła, że Arnie cały i zdrowy siedzi w swoim pokoju. Nie zareagował na jej wejście. - Kotku - powiedziała - nie powinieneś jeść lodów tuż przed kolacją. Arnie nie odpowiedział. Wcisnął klocek w wał obronny, który właśnie poprawiał. Vicky nie lubiła go karcić - w jego życiu było wystarczająco dużo ograniczeń - więc nie drążyła już sprawy lodów. - Kolacja powinna być gotowa za czterdzieści pięć minut - powiedziała. - Dziś jedno z twoich ulubionych dań. Zejdziesz na dół? W odpowiedzi Arnie tylko spojrzał na duży, elektroniczny zegarek na szafce nocnej. - Dobrze. Zjemy razem kolację, a potem, jeśli chcesz, przeczytam ci kilka rozdziałów „Podkayne of Mars”. - Heinlein - cicho, niemal z nabożeństwem wypowiedział nazwisko autora chłopiec. - Zgadza się. Ostatnio zostawiliśmy biedną Podkayne w nie lada opałach. - Heinlein - powtórzył Arnie i wrócił do pracy nad zamkiem. Vicky zeszła na dół i w korytarzu domknęła uchylone drzwi szafy, w której wisiały płaszcze. Dopiero na progu kuchni uświadomiła sobie, że w korytarzu poczuła ten sam zapach stęchlizny, co w pralni. Odwróciła się, rozejrzała po korytarzu i pociągnęła nosem. Choć budynek stał na filarach, nawet wentylatory nie chroniły go przed wilgocią i pleśnią, które wdzierały się do środka. Betonowe słupy

przez osmozę wchłaniały wodę z ziemi, a wraz z nią do domu zakradała się pleśń. Rano, postanowiła Vicky, uzbrojona w najlepszy na świecie preparat przeciwgrzybiczny, sprawdzi wszystkie kąty w każdej szafie na parterze. Kiedy Vicky była nastolatką, przeczytała opowiadanie O. Henry'ego, po którym zaczęła panicznie bać się pleśni. Akcja opowiadania toczyła się w pensjonacie. Wrzucona za grzejnik zakrwawiona, pokryta pleśnią szmata, w jego cieple i mroku znalazła idealne warunki do rozwoju i pewnej nocy obudziła się do życia. Kiedy w pomieszczeniu zgasło światło, bezgłośnie, pełznąc jak ameba, wyruszyła w poszukiwaniu nowych wrażeń i udusiła śpiącego lokatora. Vicky Chou nie uważała się za drugą Sigourney Weaver z „Obcego ósmego pasażera Nostromo” ani Lindę Hamilton z „Terminatora”. Wypowiedziała jednak wojnę każdej pleśni, która odważyłaby się wkroczyć na jej terytorium. W tej wojnie nie zadowalało jej zawieszenie broni. Jedynym zakończeniem mogło być wyłącznie całkowite, bezapelacyjne zwycięstwo. Weszła do kuchni, wyjęła z zamrażarki pudełko z ziemniakami. Spryskała pergamin tłuszczem i rozłożyła na nim ziemniaki. Zje kolację z Arniem. Potem „Podkayne of Mars”. Lubił, gdy mu czytała, a jej ten czas spędzony na głośnej lekturze też sprawiał przyjemność. Czuli się wtedy rodziną. To będzie przyjemny wieczór.

ROZDZIAŁ

32 Przez całe popołudnie Deukalion wędrował od kościoła do kościoła, od katedry do synagogi. Dzięki swojemu niezwykłemu poznaniu czasu i przestrzeni przenosił się bezpośrednio z nawy do nawy, z kościoła katolickiego do protestanckiego, by za chwilę znów znaleźć się u katolików. Zaliczył bodaj wszystkie dzielnice i miejsca kultu. Był przed ołtarzami, w kruchcie i w zakrystiach. Potajemnie nawiedzał też plebanie i wirydarze, podglądał duchownych przy pracy, szukając tego jednego, w którym bez wahania odkryje przedstawiciela Nowej Rasy. Wielu kapłanów - i jedna kapłanka - wzbudziło podejrzenia. Jeśli byli potworami w jeszcze większym stopniu niż on, dobrze to ukrywali. Po mistrzowsku grali - w samotności i w miejscach publicznych. Ze względu na ich eksponowane stanowisko z pewnością będą to najlepsze dzieła Victora, jego osobniki alfa: wyjątkowo inteligentne i sprytne. Proboszcz parafii Matki Bożej Bolesnej wydawał się podstawiony. Deukalion nie umiał wytłumaczyć, skąd te podejrzenia. Intuicja jednak, bardziej niż rozum i inteligencja, mówiła mu, że ksiądz Patrick Duchaine nie jest dzieckiem Bożym. Ksiądz miał jakieś sześćdziesiąt lat, siwe włosy i dobroduszną twarz. Zapewne był znakomitym klonem prawdziwego duchownego, który gnije teraz w bezimiennym grobie. W kościele zgromadziło się na nieszpory dwadzieścioro parafian, w większości osoby samotne i starsze. Nabożeństwo jeszcze się nie zaczęło, wierni siedzieli w milczeniu, by nie mącić ciszy.

Upalne zachodzące słońce rozpalało płomienie w szybkach witraży. Różnobarwne geometryczne wzory kładły się na wiernych i ławki. W parafii NMP Matki Bolesnej do spowiedzi można było przystąpić przed poranną mszą i w wieczory jak dzisiejszy, gdy odprawiano nieszpory. Trzymając się zacienionej, wschodniej nawy, Deukalion zbliżył się do konfesjonału. Zamknął za sobą drzwi i uklęknął. Kiedy ksiądz odsunął kratkę oddzielającą go od penitenta i wypowiedział słowa powitania, Deukalion zapytał cicho: - Czy twój bóg mieszka w niebie, księże Duchaine, czy w dzielnicy francuskiej? - To brzmi jak pytanie wyjątkowo zagubionego człowieka - odparł duchowny po chwili milczenia. - Nie człowieka, proszę księdza. Więcej niż człowieka. A zarazem mniej niż człowieka. Kogoś takiego jak ty. - Po co tu przyszedłeś? - spytał ksiądz po krótkim wahaniu. - Żeby ci pomóc. - Dlaczego miałbym potrzebować pomocy? - Cierpisz. - Świat dla nas wszystkich jest padołem łez. - Możemy to zmienić. - To nie leży w naszej mocy. Możemy jedynie znosić swój los. - Głosisz przesłanie nadziei, księże. Sam jednak jej nie masz. Milczenie duchownego ostatecznie go zdradziło. - Jakże trudne to musi być dla ciebie - ciągnął Deukalion. - Zapewniasz innych, że Bóg zlituje się nad ich nieśmiertelnymi duszami, choć doskonale wiesz, że nawet jeśli Bóg istnieje, ty nie masz duszy, której mógłby okazać zmiłowanie i dać życie wieczne. - Czego ode mnie chcesz? - Rozmowy na osobności. Uwagi. Dyskrecji. - Przyjdź na plebanię po nabożeństwie - powiedział po chwili wahania ksiądz Duchaine. - Będę czekał w kuchni. Przyniosę ci nadzieję, która, jak sądziłeś, nigdy nie stanie się twoim udziałem. Musisz tylko zdobyć się na od-

wagę, by uwierzyć i się jej uchwycić.

ROZDZIAŁ

33 Carson zostawiła wóz przy nieuczęszczanej drodze i ruszyli z walizkami przez sosnowy zagajnik. Wyszli z niego na polanę na słonecznym zboczu, za którą rosły okazałe dęby. Dalej rozciągała się łąka. Nowoorleański park miejski - dwa razy większy od nowojorskiego Central Parku - służył populacji niewiele mniejszej od tej zamieszkującej Manhattan. Mimo to nie brakowało w nim ustronnych miejsc, gdzie rzadko ktoś zaglądał, zwłaszcza w tak niemiłosierny upał. Na łące nie było nikogo. Nikt nie spacerował, nie szukał odpoczynku na łonie natury, nie bawił się z psem, nie rzucał frisbee ani nie pozbywał się trupa. Michael postawił walizkę i pokazał Carson porośnięte trawą miejsce, jakieś trzy metry od dębów. - Tam znaleźliśmy głowę księgowego. Leżała oparta o ten kamień. Czegoś takiego się nie zapomina. - Gdyby Hallmark miał w ofercie kartki upamiętniające tego rodzaju wydarzenia, co rok wysyłałabym ci stosowne życzenie. - Zaimponowała mi zadziorność, z jaką nosił swój kowbojski kapelusz - pogrążył się we wspomnieniach Michael. - Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę okoliczności. - To była chyba ich pierwsza randka? - upewniła się Carson. - Zgadza się. Poszli razem na bal kostiumowy. Dlatego włożył kowbojski strój w kolorze księżycowego granatu, wykończony kryształami górskimi. - Buty miał inkrustowane macicą perłową.

- Fakt, kowbojki były świetne. Założę się, że znakomicie wyglądał, gdy korpus stanowił jeszcze komplet z głową, ale cóż, nam nie było dane podziwiać go w pełnej krasie. - A w ogóle dowiedzieliśmy się, za kogo się przebrał morderca? spytała Carson, klękając na suchym listowiu i otwierając walizkę. - Zdaje się, że za toreadora. - Odciął kowbojowi głowę toporem. Toreador nie nosi topora. - Owszem, ale on nie rozstawał się z toporem. Woził go w bagażniku - przypomniał jej Michael. - Pewnie obok apteczki. Co musi się wydarzyć na pierwszej randce, żeby zakończyła się pozbawieniem jegomościa głowy? - Problem polega na tym - odparł Michael, otwierając walizkę ze strzelbami - że jeśli chodzi o pierwszą randkę, ludzie zbyt wysoko, nierealistycznie ustawiają poprzeczkę. Co nieodmiennie kończy się rozczarowaniem. Podczas gdy Michael sprawdzał urban snipery, Carson zajęła się pistoletami i wkładaniem pocisków do magazynków. Tylko cichy chrzęst metalu przerywał niemal kościelną ciszę panującą w lasku i na łące. Carson wsunęła do magnum magazynki z dziewięcioma pociskami action express. - Zanim wkroczymy z tymi zabawkami do Victora - odezwała się musimy mieć pewność, że jest w domu. Trzeba działać przez zaskoczenie, to nasza jedyna szansa. - Zgadza się, o tym samym pomyślałem. Trzeba będzie to zlecić Deukalionowi. Może on jakoś zdobędzie tę informację. - Sądzisz, że Arniemu coś grozi? - zaniepokoiła się Carson. - Nie. To z nami Helios ma na pieńku, nie z Arniem. Nie będzie też próbował zamknąć ci ust, uprowadzając brata. Uzna, że łatwiej po prostu nas sprzątnąć. - Oby. Trochę mnie uspokoiłeś. - Tak, uwielbiam te dni, gdy poluje na mnie wcielony szatan. Wtedy wreszcie czuję, że żyję. - Patrz, Godot dorzucił kabury do sniperów. Gratis.

- Jakie? - Do paska. - Oryginalne? Do tego modelu? - Tak. - Daj. Trochę głupio byłoby nosić to bydlę od pachą. - Zamierzasz wyjść stąd z przypiętym do paska magnum? - zdumiała się. - A na co mi się przyda schowany w walizce? Jeśli Helios wysłał swoich ludzi - czy jakkolwiek ich nazywa - żeby nas sprzątnęli, ta broń może nam być potrzebna, jeszcze zanim dojedziemy do jego domu. Podczas gdy Michael przygotowywał karabiny, Carson ładowała zapasowe magazynki do pistoletów. Potem przypięli do pasków kabury ze sniperami. Każde wybrało lewe biodro - wystarczy jeden płynny ruch, by wyciągnąć broń spod marynarki. Z prawej strony przyczepili po dwa zapasowe magazynki do pistoletu i osiem taśm do karabinów. Cały ten arsenał niknął pod luźnymi marynarkami, ale musieli jeszcze przywyknąć do tego ciężaru. Zatrzasnęli wieka, każde z nich przewiesiło strzelbę przez prawe ramię lufą w dół. Wzięli walizki i ruszyli w drogę powrotną. W połowie zbocza, blisko sosnowego zagajnika, zatrzymali się, postawili walizki i odwrócili w stronę dąbrowy. - Trzeba się oswoić z tym bydlakiem - powiedziała Carson. - Po jednym strzale z każdego i spadamy, zanim zjawią się tu ochroniarze. Pochyłe zbocze stanowiło idealne miejsce na wypróbowanie broni: pociski zaryją w miękką ziemię, nie było niebezpieczeństwa rykoszetu. Chwycili oburącz pistolety i niemal równocześnie strzelili. Broń była naprawdę głośna, zadudniło jak na froncie. W miejscach, gdzie kule weszły w ziemię, została tylko poszarpana darń, jakby dwóch niewidzialnych golfistów zaciekle wybijało stamtąd piłkę. Carson czuła odrzut pistoletu w ramionach i każdym stawie, ale twardo ściskała broń.

- Wystarczająco głośne? - zapytał Michael. - Dopiero się rozkręcam - powiedziała, chowając pistolet i zdejmując z ramienia karabin. Po chwili nad polanką przetoczyły się dwa potężne grzmoty, od których zadrżała ziemia pod ich stopami. - Lepiej ci? - spytał Michael. - Bosko. - Taki śrut może urwać człowiekowi nogę. - Ale niekoniecznie im. - Nawet jeśli, to na pewno nie otrzepią się z uśmiechem. Dobra, idziemy. Zarzucili broń na ramiona, wzięli walizki i energicznym krokiem weszli do cienistego, sosnowego zagajnika.

ROZDZIAŁ

34 Cindi Lovewell ustawiła wóz jakieś sto metrów za zaparkowanym sedanem policjantów. Wyłączyła silnik i opuściła szyby. - Nie ma ich w samochodzie - powiedział Benny. - Jak sądzisz, dokąd mogli pójść? - Pewnie do lasu, załatwić się. Ich gatunek nie panuje nad układem wydalniczym tak znakomicie jak my. - Niekoniecznie. Jeśli dobrze pamiętam, u mężczyzn Starej Rasy problemy z kontrolowaniem pęcherza pojawiają się dopiero w późniejszym wieku, wraz z przerostem prostaty. - To może poszli do lasu, żeby spłodzić dziecko - zasugerowała Cindi. Benny zmusił się do zachowania cierpliwości. - Ludzie nie płodzą dzieci w lasach. - Właśnie że tak. Wszędzie je płodzą. W lasach, na polach, łódkach, w domach, na kuchennych stołach, na plaży przy blasku księżyca, w toaletach samolotów. Wszędzie płodzą dzieci, płodzą je nieustannie. Miliony dzieci, rok w rok. - Kiedy się zastanowić, to ich sposób rozmnażania jest prostacki i niewydajny - rozmyślał na głos Benny. - Kapsuły to znacznie lepszy system. Czystszy, łatwiej dający się kontrolować. - Kapsuły nie płodzą dzieci. - Wytwarzają dorosłych obywateli w wieku produkcyjnym. Każdy przychodzi na świat, by służyć społeczeństwu. To znacznie praktyczniejsze rozwiązanie.

- Lubię dzieci - nadąsała się Cindi. - Nie powinnaś - ostrzegł. - Ale ja lubię. Uwielbiam te ich małe paluszki, rozkoszne paluszki u stóp, pyzate, czerwone buźki i bezzębny uśmiech. Zachwyca mnie rozkoszny dotyk ich skóry, cudowny zapach i... - Znowu popadasz w obsesję - przerwał jej zaniepokojony. - Benny, dlaczego nie chcesz mieć dziecka? - To stoi w sprzeczności z istotą naszego bytu - tłumaczył cierpliwie. - Dla nas to byłoby coś nienaturalnego. Jedyne, czego pragnę, czego naprawdę chcę, to zabijać, kropnąć kilku ludzi. - Ja też mam ochotę kropnąć kilku ludzi - zapewniła skwapliwie. - Właśnie tego nie jestem pewien. Pokręciła głową i spojrzała na niego zawiedziona. - Jesteś niesprawiedliwy, Benny. Przecież wiesz, że chcę zabijać ludzi. - Kiedyś tak sądziłem. - Nie mogę się doczekać dnia, kiedy wszystkich ich wybijemy. Ale czy nie pragniesz też stwarzać? - Stwarzać? Nie. Po co? Ja miałbym coś stworzyć? Nie. Nie chcę upodobnić się do nich. Te dzieci, książki, imperia finansowe... Przerwały mu dwa niemal równoczesne wystrzały. Odległe i przytłumione, ale zbyt charakterystyczne, by je pomylić z czymś innym. - Strzały - powiedziała Cindi. - Dwa. Za tymi sosnami. - Sądzisz, że się pozabijali? - zaniepokoiła się. - Dlaczego mieliby się pozabijać? - Ludzie to robią. Nieustannie. - Nie strzelali do siebie - powiedział, choć w jego głosie brzmiała bardziej nadzieja niż przekonanie. - A ja sądzę, że strzelali do siebie. - Jeśli to zrobili, naprawdę się wkurzę. Następne dwa strzały. Też niemal równoczesne, ale głośniejsze i bardziej głuche, nie tak szczekające jak poprzednie. - Nie pozabijali się - odetchnął z ulgą Benny.

- Może ktoś do nich strzela? - Skąd u ciebie to negatywne nastawienie? - U mnie? Skąd, jestem jak najbardziej pozytywnie nastawiona. Dążę do tworzenia. Tworzenie jest pozytywne. A kto jest przeciwny tworzeniu? Pełen obaw o los dwójki detektywów Benny próbował przeniknąć wzrokiem sosnowy zagajnik. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. - Musimy kupić wanienkę - przerwała ciszę Cindi. Benny nie zamierzał dać się wciągnąć w tę rozmowę. - Kupowaliśmy ubranka, choć najpierw trzeba skompletować tyle innych rzeczy. Nie mamy pieluch, prześcieradeł ani kocyków. To już nie lepkie, parne powietrze przywierało do ciała Benny'ego Lovewella, lecz cicha desperacja. - Nie kupię mleka w proszku, dopóki nie sprawdzę, czy sama nie będę mogła karmić - ciągnęła Cindi. - Bardzo bym chciała karmić nasze dziecko piersią. Z zagajnika wyszło dwoje ludzi. Byli za daleko. Nawet obdarzony sokolim wzrokiem Benny nie mógł ich rozpoznać. - To oni? - zapytał. - Tak - odparła Cindi po chwili wahania. - Tak! Tak, to oni! - zawołał uradowany Benny. Jednak żyją, więc będzie mógł sam ich zabić. - Co tam niosą? - zapytała Cindi. - Nie jestem pewny. - Walizki? - Niewykluczone. - Jakim cudem znaleźli w lesie walizki? - zachodziła w głowę kobieta. - Może zabrali je ludziom, do których strzelali. - A co tamci robiliby w lesie z walizkami? - Guzik mnie obchodzi. Skąd mam wiedzieć, co i dlaczego robią? Nie są tacy jak my, to nie jest prawdziwie rozumny gatunek. Zabijmy ich.

- Czy to odpowiednie miejsce? - spytała Cindi, ale zapuściła silnik. - Dłużej nie mogę czekać. Muszę to zrobić. - To miejsce jest zbyt odsłonięte. Nie ma warunków ani czasu, żeby zrobić to w zadowalający sposób. - Faktycznie - niechętnie ustąpił Benny. - Dobra, w porządku. Ale możemy ich ogłuszyć i zabrać w jakieś ustronne miejsce. - Zawieźmy ich do dzielnicy przemysłowej, tam nikt nam nie przeszkodzi. Do tej opuszczonej fabryki. Kojarzysz. - Tam, gdzie zabiliśmy komendanta policji i jego żonę tej nocy, gdy były gotowe ich repliki? - Benny rozpromienił się na to wspomnienie. - Zabiliśmy ich jak ta lala. - Tak, to było coś. - Pamiętasz, jak wrzeszczał, kiedy obieraliśmy jego głowę jak pomarańczę? - rozmarzyła się Cindi. - Komendant policji, a taki mięczak. Cindi zjechała z pobocza na drogę. - Rozpłatasz im wnętrzności na żywca - powiedziała. - A potem... Wiesz co? - Co? Zbliżali się do zaparkowanego sedana. Policjanci właśnie wrzucali walizki na tylne siedzenie. - A potem wśród tej krwi i bebechów - rozmarzyła się Cindi spłodzimy dziecko. Był gotowy, nie mógł się doczekać. Nie pozwoli, by Cindi zepsuła mu zabawę. - Dobra, dobra, zgoda. - Świeża krew. Musi być naprawdę świeża, by rytuał był skuteczny. - Jasne, że tak. Pospiesz się, zanim odjadą. Jaki rytuał? - Rytuał płodności. Stara Rasa jest płodna. Jeśli zrobimy to w ich posoce, unurzani w ich ciepłej krwi, może my również staniemy się płodni. Gliniarze obejrzeli się i zobaczyli nadjeżdżający samochód terenowy. Benny drżał z podniecenia na myśl o tym, czego za chwilę dokona, ale nie zdołał się powstrzymać od pytania.

- Rytuał płodności? - Wudu - wyjaśniła. - Kult Ibo. - Ibo? - Je suis rouge. - To brzmi jak francuski. W oprogramowaniu nie mamy znajomości francuskiego. - To znaczy: „Ja, który jestem czerwienią”, a dosłownie: „Jestem czerwony”. Tak nazywa siebie Ibo. - Jaki znowu Ibo? - zniecierpliwił się Benny. - To zły duch kultu wudu, bóstwo żądające krwawych ofiar. Zabijemy tę dwójkę i spłodzimy dziecko, nurzając się w ich krwi. Chwała Ibo, chwała mu i cześć. Cindi skutecznie zdołała odwrócić uwagę Benny'ego od ofiar. Wpatrywał się w nią zszokowany i przerażony.

ROZDZIAŁ

35 Kiedy Erika Helios weszła do tajnego przejścia, drzwi automatycznie się za nią zamknęły. - Zupełnie jak w powieści Wilkiego Collinsa - mruknęła, odwołując się do twórczości angielskiego pisarza z czasów wiktoriańskich, którego książek nigdy nie czytała. Szeroki na metr dwadzieścia korytarz miał betonowe ściany, podłogę i sufit. Erika czuła się jak w schronie w ogarniętym wojną mieście. Lampy musiały mieć czujnik ruchu, ponieważ zgasły, gdy przez dłuższą chwilę stała nieruchomo, zastanawiając się nad swoim odkryciem. Korytarz pogrążył się w mroku. Wyciągnęła rękę i znów zabłysło światło. Na końcu wąskiego korytarza zobaczyła imponujące stalowe drzwi. Ponieważ Victor uwielbiał elektroniczne gadżety, spodziewała się, że zainstalował tam skomplikowany, elektroniczny zamek albo czytnik sprawdzający odcisk palca lub źrenicę oka, by mieć gwarancję, że tylko on wejdzie do środka. Tymczasem drzwi były zamykane na pięć grubych rygli: jeden na górze, dwa na dole i trzy w futrynie z prawej strony. Erika przez chwilę przyglądała się tym zabezpieczeniom. Uznała, że otwarcie drzwi byłoby nieroztropne. Pomieszczenie za nimi to nie puszka, a drzwi to nie pokrywka, mimo to nie uniknęła skojarzenia z Pandorą, pierwszą kobietą, która - wiedziona ciekawością - otworzyła puszkę, w której Prometeusz zamknął wszelkie nieszczęścia, jakie mogły zagrozić ludzkości.

Ten mit tylko na moment ją powstrzymał, ludzkość bowiem - ta inna nazwa Starej Rasy - i tak była skazana na zagładę. Być może ona, Erika, pewnego dnia otrzyma pozwolenie na zabicie wszystkich jej przedstawicieli. Zresztą Samuel Johnson - kimkolwiek był ten jegomość - powiedział kiedyś: „Ciekawość to stała i charakterystyczna cecha żywego umysłu”. Sądząc po masywnej konstrukcji drzwi i wielkości rygli, musiało się za nimi kryć coś niezwykle ważnego dla Victora. Jeśli Erika ma stać się idealną żoną - i ostatnią Eriką, która wynurzy się z kapsuły stworzenia musi rozumieć swojego męża. Żeby zaś go zrozumieć, musi wiedzieć, co Victor najbardziej sobie ceni. To coś, co ukrywało się za tymi pancernymi drzwiami, najwyraźniej musiało przedstawiać dla niego olbrzymią wartość. Erika wysunęła bolec z górnej futryny, z betonowej podłogi, a następnie z bocznej futryny. Metalowe drzwi otworzyły się do wewnątrz, w drugim pomieszczeniu zapłonął rząd lampek. Przechodząc przez próg, Erika zauważyła, że drzwi, które bezszelestnie się za nią zamknęły, miały dwadzieścia centymetrów grubości. Znalazła się w krótkim korytarzu, zakończonym identycznymi z poprzednimi drzwiami. Na ścianach połyskiwały metalowe pręty. Te po lewej stronie wyglądały na miedziane, te po prawej mogły być stalowe, ale Erika nie była tego pewna. Pomieszczenie wypełniało ciche buczenie, podobne do hukania sów. Miała wrażenie, że źródłem dźwięku są metalowe pręty. Jej wykształcenie obejmowało głównie znajomość muzyki, tańca, aluzji literackich oraz tych dziedzin, dzięki którym będzie umiała prowadzić błyskotliwą konwersację, gdy Victor zaprosi do siebie wpływowych dygnitarzy Starej Rasy; a będzie to robił do czasu, gdy zgromadzi takie siły, by ostatecznie usunąć ich z powierzchni ziemi. Nie znała się na naukach ścisłych. Podejrzewała jednak, że w określonych sytuacjach - gdy zajdzie taka potrzeba - pomiędzy metalowymi prętami wytworzy się potężne napięcie elektryczne i każdy, kto się między nimi znajdzie, zmieni się w

skwarek albo parę wodną. Nawet przedstawiciel Nowej Rasy nie wyszedłby stąd cało. Stała dwa kroki od drzwi, zastanawiając się nad tym odkryciem, gdy nagle z urządzenia na suficie wystrzelił błękitny promień lasera. Przejechał po niej od góry do dołu, a potem od dołu do góry, jakby ją badał. Potem zgasł. Jednocześnie ustało buczenie prętów. W przejściu zapanowała głucha cisza. Erika uznała, że oznacza to akceptację. Należy do tych, którzy są upoważnieni do przebywania tutaj. Najprawdopodobniej gdy wejdzie między pręty, nie zostanie usmażona ria skwarkę. Jeśli się myli, jeden nieśmiały krok nie uratuje jej przed unicestwieniem. Śmiało ruszyła więc naprzód, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Jej pierwszy dzień w rezydencji Victora - najpierw jego bezwzględność w łóżku, potem incydent z Williamem odgryzającym palce i wreszcie niepokojąca rozmowa z Christine - nie okazał się tak przyjemny, jak na to liczyła. Może od tej pory wszystko zmieni się na lepsze? W końcu nie poraził jej prąd. To chyba dobry znak.

ROZDZIAŁ

36 Chwała i cześć Ibo - powtórzyła Cindi. - Oby moja krew znalazła uznanie w jego oczach. Choć jeszcze przed chwilą Benny Lovewell aż się palił, by dorwać i zabić detektywów, jego zapał nagle ostygł. Cindi rozstroiła go tym dziwacznym bełkotem wudu. Nigdy jeszcze nie wygadywała takich bzdur. Benny uświadomił sobie, że nie wie, czy może na niej polegać. Stanowili tandem. Musieli działać i myśleć jak jedno, uderzać równocześnie, z impetem. Zbliżali się do sedana policjantów. Cindi zaczęła hamować. - Nie zatrzymuj się - polecił Benny. - Mężczyznę zostaw mnie - powiedziała. - Nie będzie się spodziewał, że mogę mu coś zrobić. Załatwię to tak szybko, że nawet nie poczuje. - Nie, jedź dalej. Nie hamuj, jedź! - ponaglał Benny. - Jak to? - Ogłuchłaś? Jeśli chcesz mieć ze mną dziecko, jedź!!! Toczyli się coraz wolniej. Byli już na wysokości sedana. Policjanci przyglądali im się uważnie. Benny uśmiechnął się i pomachał. Aż do chwili, gdy to zrobił, wydawało mu się, że to najlepsza reakcja. Wtedy jednak uświadomił sobie, że tylko zwraca na siebie uwagę, więc szybko odwrócił wzrok, ale wtedy zdał sobie sprawę, że może wzbudzać podejrzenia. Już-już mieli się zatrzymać, gdy Cindi przyspieszyła i pojechali dalej.

- O co ci chodziło? - zapytała Cindi, patrząc w lusterku na malejący wóz policjantów, a potem na Benny'ego. - O Ibo. - Nie rozumiem. - Ty nie rozumiesz? Ty?! To ja nie rozumiem! Je suis rouge, złe duchy, krwawe ofiary, wudu? - Nigdy nie słyszałeś o wudu? To religia, która w dziewiętnastym wieku królowała w Nowym Orleanie. Zresztą nadal istnieje i... - Niczego nie nauczyłaś się w kapsule? Istnieje tylko świat doczesny. Na tym opiera się nasza wiara. Jesteśmy racjonalistami. Materialistami. Nie wolno nam oddawać się zabobonom. - Przecież wiem. Myślisz, że nie wiem? Zabobony to największa słabość Starej Rasy. Mają słabe umysły, pełne głupich lęków i innych bzdurnych obaw. - „Chwała Ibo, chwała mu i cześć” - powtórzył słowa Cindi Benny. - Czy tak mówi materialista? Daruj, ale coś mi tu nie pasuje. - Przestań się tak pienić. Gdybyś był ze Starej Rasy, dostałbyś wylewu. - To tam chodzisz, gdy czasami znikasz z domu? - zapytał. - Do katedry wudu? - Nie ma czegoś takiego jak katedry wudu, ignorancie. W haitańskim wudu świątynia nosi nazwę houmfort. - Czyli uczęszczasz do houmfort? - warknął. - Nie, ponieważ tutaj nie praktykuje się haitańskiej odmiany wudu. Oddalili się od sedana na bezpieczną odległość, więc zjechała na pobocze i zatrzymała się na trawie. Nie wyłączyła silnika, by działała klimatyzacja. - Zozo Deslisle z Tremę - wyjaśniła - sprzedaje gris-gris i rzuca uroki. Jest czcicielką Ibo, obdarzoną mucho mojo. - To się nie trzyma kupy. Cindi, zdajesz sobie sprawę, co ci grozi? Co nam grozi? Jeśli któryś z naszych dowie się, że wyznajesz religię, zostaniesz unicestwiona, a ja pewnie razem z tobą. Dobrze się ustawiliśmy: możemy zabijać, dostajemy coraz więcej zleceń. Wszyscy nam zazdroszczą, a ty chcesz wszystko popsuć przez swoje głupie przesądy.

- Nie wierzę w żadne przesądy! - Nie? Akurat. - Nie jestem zabobonna! Wudu to nie przesądy. - To religia. - To nauka - poprawiła. - Naprawdę. To działa. Benny jęknął. - Dzięki wudu urodzę dziecko. To tylko kwestia czasu. - Pomyśleć, że mogliby już leżeć nieprzytomni z tyłu, a my moglibyśmy już jechać do opuszczonej fabryki - westchnął. Cindi otworzyła torebkę i wyjęła z niej bawełnianą sakiewkę, ściągniętą czerwoną nitką. - W tym są korzenie Adama i Ewy. Dwa, zszyte razem. Benny milczał. Teraz Cindi wyjęła z torebki słoiczek. - To mikstura Judasza: balsam Gilead, sproszkowane złoto, krew królika, esencja van van, sproszkowany... - I co z tym robisz? - Rozpuszczam pół łyżeczki w szklance ciepłego mleka i wypijam co rano, stojąc na kryształkach soli. - Doprawdy, niezwykle naukowe. - Znalazł się naukowiec - odparowała. - Nie jesteś alfą. Nie jesteś nawet betą. Jesteś gammą, jak ja. - Zgadza się. Gammą. A nie ignorantem epsilonem. Ani zabobonnym człowiekiem Starej Rasy. Gammą. Schowała do torebki korzenie Adama i Ewy oraz miksturę Judasza, zapięła suwak. - Nie wiem, co robić - odezwał się Benny. - Mamy zadanie do wykonania, zapomniałeś? Musimy zabić O'Connor i Maddisona. Nie rozumiem, dlaczego jeszcze tego nie zrobiliśmy. Benny patrzył przed siebie. Od chwili gdy opuścił kapsułę stworzenia, nigdy nie czuł się tak bezradny i przygnębiony. Marzył o stabilności i kontroli, tymczasem otaczał go wyłącznie chaos.

Im dłużej rozważał swoją sytuację, tym głębiej się pogrążał w szarej beznadziei. Na jednej szali leżały jego obowiązki wobec Victora, na drugiej własny interes. Zastanawiał się, dlaczego został stworzony jako stuprocentowy materialista, a jednocześnie wymaga się od niego, by nie myślał wyłącznie o sobie. Dlaczego ma się koncentrować na czymś innym niż on sam? Tylko dlatego, że w razie nieposłuszeństwa zostanie unicestwiony? Dlaczego najważniejszy ma być dla niego triumf Nowej Rasy, skoro świat nie posiada pierwiastka transcendentalnego? Jaki ma sens zniszczenie ludzkości, zapanowanie nad naturą, a następnie ruszenie na podbój kosmosu, skoro cała natura - nawet w najdalszych zakątkach uniwersum - stanowiła tylko głupią, pozbawioną rozumu i wyższego celu maszynerię? Po co dążyć do władzy nad niczym? Benny został stworzony na człowieka czynu, który nieustannie idzie naprzód, działa, zabija. Nie zaprogramowano go w celu rozważania kwestii filozoficznych. - Myślenie zostaw alfom i betom - powiedział. - Zawsze tak robię - odparła Cindi. - Nie mówię do ciebie. Rozmawiam ze sobą. - Nigdy przedtem tego nie robiłeś. - Ale właśnie zaczynam. Ściągnęła brwi. - Jak poznam, kiedy mówisz do mnie, a kiedy do siebie? - Nie będę często tego robił. Może nawet już nigdy. Nie uważam siebie za szczególnie interesującego. - Oboje stalibyśmy się bardziej interesujący, gdybyśmy mieli dziecko. Westchnął. - Co ma być, to będzie. Będziemy unicestwiać tych, których każą nam zabijać, dopóki nasz stwórca nie unicestwi nas. Nie mamy na to wpływu. - Ale Ibo ma - powiedziała. - Ten, który jest czerwienią. - Właśnie. Wybierzesz się ze mną do Zozo Deslisle? Może sprzeda

ci jakieś uszczęśliwiające gris-gris? - Nie. Chcę tylko związać tych gliniarzy, rozpłatać ich i słuchać ich wrzasków, gdy będę wykręcał im bebechy. - To ty kazałeś mi przyspieszyć - przypomniała mu. - Popełniłem błąd. Odszukajmy ich.

ROZDZIAŁ

37 Victor siedział za biurkiem, chrupiąc herbatniki, gdy na monitorze komputera pojawiła się twarz Annuncia ty, piękna w każdym pikselu. - Panie Helios, Werner prosił, by przekazać panu, że jest w pokoju Randala Sześć i że właśnie eksploduje. - Znowu coś popieprzyłaś - warknął rozdrażniony Victor, choć Annunciata nie była żywą istotą, tylko skomplikowanym wirtualnym tworem. - Szefie...? - Nie mógł czegoś takiego powiedzieć. Odtwórz ponownie jego wiadomość i przekaż właściwie. Werner miał osobiście przeprowadzić rewizję pokoju Randala i zobowiązał się, że skontroluje całą zawartość komputera chłopaka. - Panie Helios - odezwała się znowu Annunciata - Werner prosił, by przekazać panu, że jest w pokoju Randala Sześć i że właśnie eksploduje. - Skontaktuj się z Wernerem i poproś, by jeszcze raz powtórzył wiadomość, a gdy już dokładnie ją zapamiętasz, przekaż mi ją. - Tak, panie Helios. Victor znieruchomiał z ostatnim herbatnikiem w dłoni, spodziewając się, że sekretarka powtórzy „Helios”. To jednak nie nastąpiło. Kiedy Annunciata zniknęła z monitora, Victor dojadł ciastko i zapił je kawą. Wróciła Annunciata. - Panie Helios, Werner powtarza, że naprawdę eksploduje i prosi, by podkreślić konieczność szybkiej interwencji.

Victor zerwał się na nogi i z furią cisnął filiżanką. Rozbiła się o ścianę z zadowalającym trzaskiem. - Annunciato - powiedział zdławionym głosem - sprawdzimy, czy choć jedno zadanie potrafisz wykonać jak należy. Wezwij ekipę sprzątającą. W głównym laboratorium rozlała się kawa. - Tak, panie Helios. Pokój Randala znajdował się na piętrze, gdzie mieściły się sypialnie tych przedstawicieli Nowej Rasy, którzy już wyszli z kapsuł stworzenia, ale jeszcze nie nadawali się do życia poza Miłosiernymi Dłońmi. Jadąc windą, Victor próbował się uspokoić. Minęło dwieście czterdzieści lat, a on ciągle nie potrafi zapanować w takich sytuacjach nad rozdrażnieniem. Jego przekleństwo polegało na tym, że urodził się perfekcjonistą w dalekim od doskonałości świecie. Wątłą pociechę przynosiła mu świadomość, że pewnego dnia dopracuje swoje twory tak, by spełniały jego wyśrubowane oczekiwania. Na razie jednak świat, jak to czyni od wieków, będzie go dręczył swymi niedociągnięciami. Victor musi wreszcie nauczyć się, by zamiast wpadać w furię, śmiać się z głupoty. Ostatnio za rzadko się śmieje. Szczerze? W ogóle przestał się śmiać. Pamięta, kiedy po raz ostatni śmiał się do rozpuku. To było w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym dziewiątym, w czasie odwiedzin u Fidela w Hawanie, a miało związek z fascynującymi badaniami na otwartym mózgu, do których wykorzystywano politycznych więźniów z ponadprzeciętnym ilorazem inteligencji. Kiedy winda zatrzymała się na piętrze, Victor był już gotów śmiać się z Wernerem z pomyłki Annunciaty. Oczywiście Werner nie miał poczucia humoru, ale będzie udawał rozbawienie. Czasem udawana wesołość podnosi na duchu równie skutecznie jak szczery śmiech. Kiedy jednak Victor wysiadł z windy, zobaczył grupkę pracowników tłoczących się na korytarzu przed pokojem Randala Sześć. Wyczuwał u nich niepokój. Rozstąpili się przed nim i wpuścili do pokoju. Werner leżał na wznak. Potężny, muskularny szef ochrony zdarł z siebie koszulę.

Wijąc się i krzywiąc z bólu, zaciskał ramiona na piersi, jakby się bał, że coś rozerwie mu tors. Próbował zablokować odczuwanie bólu, a mimo to był zlany potem. Wyglądał na śmiertelnie przerażonego. - Co się z tobą dzieje? - zapytał Victor, klękając obok ochroniarza. - Eksploduję. Ja pę-pę-pę-kam. - Nonsens. Nie pękasz. - Jakaś część mnie chce się stać czymś innym - mówił Werner. - Bredzisz. - Co się ze mną stanie? - szczękał zębami chory. - Rozłóż ręce, niech zobaczę, co ci dolega. - Czym jestem, dlaczego jestem, jak do tego dochodzi? Ojcze, wyjaśnij mi. - Nie jestem twoim ojcem - warknął Victor. - Nie zaciskaj tak ramion! Kiedy Werner odsłonił tułów, Victor zobaczył pod skórą pulsowanie i falowanie, jakby wiły się tam niezliczone węże, kręcąc się, zaplatając jeden o drugiego. Coś napierało na tkankę, jakby próbowało rozerwać klatkę i wydostać się na wolność. Zdumiony i zszokowany Victor położył dłoń na brzuchu Wernera, dotykiem próbując ustalić przyczynę tego wewnętrznego kłębowiska. Natychmiast jednak przekonał się, że zjawisko ma zupełnie inny charakter, niż przypuszczał. W Wernerze nie poruszał się jeden organizm, nie była to również kolonia niespokojnych węży ani nic do tego zbliżonego. To struktura jego ciała się zmieniała, nabierając konsystencji galarety; przypominało ono teraz jędrną, ale plastyczną masę mięsną, która sama próbowała nadać sobie kształt... inny niż Wernera. Mężczyzna z trudem chwytał powietrze. Wydawał jakieś zduszone odgłosy, jakby coś utkwiło mu w gardle. Pękały mu kolejne naczynka krwionośne w oczach. Zwrócił ku swemu stwórcy umęczone, szkarłatne spojrzenie. Teraz mięśnie jego ramion zaczęły się wykręcać i supłać, przekształcać. Jego masywny kark pulsował, wydymał się, rysy twarzy się rozmazały.

Te zmiany nie dokonywały się na poziomie fizjologicznym. Victor miał tu do czynienia z metamorfozą komórek, najbardziej podstawową biologią molekularną, która nie zmieniała tkanek, lecz ich istotę. Victor pod rozczapierzonymi palcami czuł, jak brzuch Wernera przybiera postać - naprawdę przybiera postać - ciekawej dłoni, która chwyta jego rękę. Nie agresywnie, przeciwnie, niemal miłośnie. Zszokowany, ze wstrętem wyszarpnął ją z uścisku. - Wózek! - krzyknął, zrywając się na nogi. - Szybko! Przyprowadźcie wózek! Trzeba zabrać go do izolatki!

ROZDZIAŁ

38 Odsuwając rygle na drugich drzwiach pancernych, Erika zastanawiała się, czy któraś z jej poprzedniczek odkryła tajne przejście. Miała nadzieję, że nawet jeśli je znalazły, to nie pierwszego dnia pobytu w rezydencji. Choć przypadkowo trafiła na przycisk, zaczęła postrzegać to odkrycie jako zasługę swej ciekawości i żywego umysłu, które tak chwalił pan Samuel Johnson, wcześniej już cytowany. Chciała, by się okazało, że wykazywała żywszą i bardziej godną pochwały ciekawość niż jej cztery poprzedniczki. Zarumieniła się na tę nieskromną myśl, ale jej nie odrzuciła. Tak bardzo chciała być dobrą żoną, nie zawieść Victora, jak to uczyniły tamte. Jeśli inna Erika znalazła przejście, mogło zabraknąć jej odwagi, by zapuścić się w głąb korytarza. Jeśli zaś weszła, mogła zawahać się przed otwarciem pierwszych z dwojga pancernych drzwi, a już na pewno drugich. Erika czuła się śmiała i nieulękniona jak Nancy Drew albo - to nawet lepsze - jak Nora Charles, żona Nicka Charlesa, detektywa z kryminału Dashiella Hammetta „Papierowy człowiek” - kolejnej książki, do której śmiało mogła robić aluzje, nie narażając życia lekturą. Odsunąwszy ostatni z pięciu rygli, zawahała się, przedłużając to cudowne, pełne ciekawości oczekiwanie. Nie wątpiła, że za tymi drzwiami odkryje coś, co posiada dla Victora olbrzymie znaczenie; znaczenie tak wielkie, że pomoże jej w pełni

zrozumieć męża, odsłoni głębię jego jestestwa, prawdziwą naturę jego serca. W ciągu najbliższych paru godzin może się dowiedzieć o swoim genialnym, lecz tajemniczym małżonku więcej niż po roku wspólnego życia. Miała cichą nadzieję, że znajdzie tam pamiętnik, w którym Victor notuje swoje najskrytsze myśli i marzenia, swoje wyważone sądy o życiu i miłości. Zdawała sobie jednak sprawę, że to nierealne. Victor nie instalowałby dwojga pancernych drzwi i potężnych elektrod, żeby znaleźć bezpieczniejsze niż szafka nocna miejsce na swój dziennik. Mimo wszystko Erika gorąco pragnęła trafić tam na jakąś skreśloną jego ręką notkę, świadectwo jego uczuć i przemyśleń, które pozwoli go poznać - przeniknąć go - i lepiej mu służyć. Była mile zaskoczona, że odkryła w sobie taką roman tyczkę. Nie przeoczyła faktu, że rygle znajdowały się na zewnątrz. Wyciągnęła z tego logiczny wniosek: Victor trzyma w pomieszczeniu coś, co nie powinno się z niego wydostać. Erika nie była nieustraszona, ale nie można też było zarzucić jej tchórzostwa. Jak wszyscy członkowie Nowej Rasy otrzymała niezwykłą siłę, gibkość i spryt. Cechowało ją też typowe dla zwierzęcia przekonanie, że jej ciało nigdy jej nie zawiedzie. Każdą chwilę życia zawdzięczała swemu stwórcy. Gdyby kiedykolwiek usłyszała z ust Victora rozkaz odebrania sobie życia, wykonałaby go bez wahania. Tak została zaprogramowana. William, lokaj, otrzymał tę instrukcję przez telefon, a choć stracił kontakt z rzeczywistością, usłuchał. Tak jak potrafił wyłączyć odczuwanie bólu - wszyscy Nowi Ludzie otrzymali tę umiejętność na wypadek sytuacji kryzysowych - podobnie umiał na rozkaz wyłączyć cały układ nerwowy. W ułamku sekundy William zatrzymał bicie serca oraz oddychanie i umarł. Nie mógł wykorzystać tej umiejętności do popełnienia samobójstwa. Ten przycisk uruchamiała tylko jedna, rytualna fraza wypowiedziana przez stwórcę. Jeśli twoja egzystencja zależy wyłącznie od tego, czy twój stwórca będzie cię tolerował; jeśli twoje życie wisi na włosku, który w każdej

chwili można przeciąć nożyczkami ostrych słów, nie boisz się tego, co może ukrywać się za dwiema parami pancernych drzwi. Erika pchnęła drugie drzwi i w pomieszczeniu natychmiast zapaliło się światło. Przekroczyła próg i znalazła się w przytulnym, wiktoriańskim saloniku. Pokój był spory, pozbawiony okien. Na mahoniowym parkiecie pysznił się zabytkowy, perski kobierzec; ściany przykrywały tapety Williama Morrisa, a sufit - mahoniowa boazeria. Kominek był wyłożony płytkami Williama de Morgana. Dwa kinkiety z jedwabnymi abażurami wisiały nad skórzaną kanapą w stylu chesterfield. Ułożone na niej poduszki w orientalne wzory zapraszały Victora do chwili odpoczynku, relaksu raczej - nie do snu, przypuszczała Erika - i snucia kolejnych genialnych pomysłów. Gdyby Victorowi bardziej odpowiadała pozycja siedząca, mógł oddawać się rozważaniom w obszernym fotelu z podnóżkiem. Światło do lektury zapewniała mu stojąca lampa z abażurem ozdobionym paciorkami. Sherlock Holmes czułby się tu jak w domu. H. G. Wells i G. K. Chesterton też. Centralne miejsce zajmowała jednak olbrzymia szklana skrzynia długa na trzy metry, szeroka na półtora, wysoka na metr. Wykończono ją tak, by pasowała do wiktoriańskiego wnętrza: stała na rzeźbionych nóżkach z brązu, w starannie oszlifowanych krawędziach załamywało się światło, a całość była obramowana ozdobną ramą ze złoconego brązu. Wyglądała jak gigantyczna szkatułka na biżuterię. Pojemnik wypełniała opalizująca złotoczerwona substancja o nieokreślonej konsystencji. Raz wydawało się, że to ciecz, przez którą przepływają delikatne prądy, a już za chwilę wyglądała jak gęsta para, leniwie pełzająca po szkle. Skrzynia przyciągała Erikę jak magnes. Żona Victora nie potrafiła jej się oprzeć, tak jak Mina Harker nie mogła się oprzeć spojrzeniu Drakuli w powieści, która zapewne nie stanie się tematem konwersacji nowoorleańskich elit, ale znalazła się na liście lektur zaaplikowanych Erice w kapsule stworzenia.

Ciecz - albo para - pochłaniała światło lamp i świeciła blaskiem odbitym, dlatego Erika dopiero po chwili zauważyła, że w środku pojemnika rysuje się jakiś ciemny kształt. Nie potrafiła określić, co to może być, ale nasuwało jej się skojarzenie z przerażonym skarabeuszem, uwięzionym w żywicy. Kiedy podeszła do pojemnika, cień w jego wnętrzu drgnął, ale z pewnością tylko to sobie wyobraziła.

ROZDZIAŁ

39 Z parku miejskiego Carson wyjechała do dzielnicy francuskiej, żeby pokręcić się w pobliżu rezydencji Heliosa. Nie byli jeszcze gotowi, by wparować do mieszkania i zacząć polowanie na Frankensteina, ale musieli poznać topografię terenu i zaplanować trasy ucieczki, w razie - co mało prawdopodobne - gdyby udało im się nie tylko zabić Victora, ale i ujść z życiem. - Ci ludzie w białym terenowym mercury mountaineer - odezwała się w pewnym momencie - którzy minęli nas w parku... Wydali ci się znajomi? - Nie. Ale facet nam pomachał. - Chyba gdzieś już ich widziałam. - Gdzie? - Nie mogę skojarzyć. - Do czego zmierzasz? Wydali ci się podejrzani? Carson zerknęła w lusterko wsteczne. - Nie podobał mi się jego uśmiech - powiedziała. - W Nowym Orleanie nie zabija się ludzi za fałszywy uśmiech. - Co robili na tamtej drodze? To droga wewnętrzna, może się po niej poruszać tylko personel, a ten wóz na pewno nie należał do parku. - My też nie jesteśmy pracownikami parku. W tej sytuacji łatwo popaść w paranoję. - Tylko głupek nie popadłby w paranoję - poprawiła Carson. - Chcesz tam wrócić, znaleźć ich i zastrzelić? - Może by mi ulżyło - powiedziała, ponownie zerkając w lusterko. -

Zadzwonisz do Deukaliona? Może byśmy się z nim umówili? - Wciąż nie potrafię sobie wyobrazić, w jaki sposób potwór Frankensteina idzie do salonu i kupuje telefon komórkowy. - Komórkę dał mu Jelly Biggs, jego stary kumpel z czasów cyrkowych, przyjaciel gościa, który zapisał Deukalionowi kino. - Kto daje dziecku na imię Jelly*? Skazuje je na otyłość. * jelly (ang.) -galaretka

- To nie było jego prawdziwe imię, tylko pseudonim, pod którym występował w wesołych miasteczkach. - Ale nadal się nim posługuje. - Może w pewnym momencie te pseudonimy tak do nich przywierają, że brzmią bardziej swojsko niż prawdziwe imiona. - Pod jakim imieniem występował Deukalion? - zapytał Michael. - Potwór. - To musiało być grubo przed czasami politycznej poprawności. Potwór, toż to kompletnie pozbawia poczucia własnej wartości. Dziś nazwaliby go Inny. - To też za bardzo piętnujące. - Racja. Prędzej reklamowaliby go jako Oryginalną Piękność. Masz jego numer? Podała, a Michael wystukiwał kolejne cyfry. Czekał, słuchał czegoś, po czym powiedział: - Cześć, tu Michael. Musimy się spotkać. - Podał swój numer i rozłączył się. - Wszystkie potwory są jednak takie same. Zero odpowiedzialności. Ma wyłączoną komórkę, włączyła się poczta głosowa.

ROZDZIAŁ

40 Schowany w szafie na płaszcze między kuchnią a salonem Randal Sześć nie jest jeszcze w pełni szczęśliwy, ale odczuwa zadowolenie, ponieważ znalazł sobie dom. Wreszcie ma dom. Z jego doświadczeń wynika, że w starych budynkach szpitalnych przerobionych na laboratoria, gdzie prowadzi się badania nad klonowaniem i inżynierią genetyczną, nie ma miejsca na szafy na płaszcze. Sama obecność takiej szafy mówi dobitnie: „dom”. Klimat Luizjany nie wymaga posiadania kolekcji grubych płaszczy i futer. Na pałąku wisi tylko parę lekkich kurtek. Na podłodze piętrzą się pudła, ale Randal ma dość miejsca, żeby się rozgościć. Mimo to jednak jest zbyt podekscytowany, by usiąść. Stoi w mroku, nadal drżąc z niecierpliwego oczekiwania. Mógłby tak stać w tej szafie godzinami, nawet przez wiele dni. Woli tę ciasną klitkę od swojej kwatery w Miłosierdziu i przerażających maszyn, do których przywiązywał go jego stwórca w ramach serii bolesnych testów. A jednak jest coś, co prowokuje go do uchylenia drzwi. Po pierwsze, beztroski śpiew kobiety i cudowne odgłosy kuchennej krzątaniny. Po drugie, rozkoszny aromat smażonej na maśle cebuli, który sprawia, że Randalowi ślinka napływa do ust. Skoro odważył się zjeść brązowe lody, to teraz chyba może śmiało zjeść już wszystko. Nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co robi, uwiedziony domowymi odgłosami i zapachami, Randal szerzej otwiera drzwi i wy-

chodzi na korytarz. Od kuchni dzieli go zaledwie cztery i pół metra. Widzi nucącą kobietę. Stoi przy kuchence, plecami do niego. To byłby dobry moment, by zapuścić się w głąb mieszkania i dotrzeć do Arniego O'Connor. Znalazł się tak blisko tego, czego szukał: uśmiechniętego autystycznego chłopca, który posiadł tajemnicę szczęścia. Randala jednak fascynuje kobieta w kuchni. To musi być matka Arniego. Carson O'Connor jest siostrą chłopca, ale to nie jest ona; kobieta na zdjęciu wyglądała inaczej. W rodzinie Starej Rasy musi pojawić się matka. Randal Sześć, dziecko Miłosierdzia, nigdy jeszcze nie spotkał żadnej matki. Nowa Rasa nie zna takiej istoty. Matkę zastąpiły kapsuły stworzenia. Przed Randalem nie stoi jakaś tam kobieta, tylko nosicielka niezgłębionej tajemnicy, która potrafi wydać z siebie ludzkie dziecko bez całej tej laboratoryjnej, skomplikowanej maszynerii, niezbędnej do produkowania Nowej Rasy. Kiedyś, gdy zginie ostatni przedstawiciel Starej Rasy - co jest już kwestią nieodległej przyszłości - matki staną się postaciami mitycznymi, będą żyły tylko w baśniach i legendach. Nic zatem dziwnego, że Randal z taką uwagą przypatruje się kobiecie. Budzi w nim przedziwne uczucia. Niewytłumaczalny szacunek. Wręcz rewerencję. Zapachy, odgłosy, magiczne piękno kuchni przyciągają go jak magnes. Nie jest w stanie im się oprzeć. Kobieta odwraca się od kuchenki i staje obok zlewu, gdzie - wciąż nucąc - zaczyna siekać warzywa. Nie zauważa stojącego w korytarzu Randala Sześć. Z profilu, pochylona nad deską, wygląda na taką szczęśliwą. Na szczęśliwszą niż Arnie na zdjęciu. Kiedy Randal staje w progu kuchni, przychodzi mu na myśl, że może właśnie ta kobieta stanowi tajemnicę szczęścia Arniego. Może do szczęścia potrzebna jest matka, która nosiła cię w sobie, która musi

darzyć cię uczuciem jako cząstkę swojego ciała. Randal Sześć ostatni raz widział swoją kapsułę stworzenia cztery miesiące temu, kiedy się z niej wynurzył. Nie ma powodu, by powtórnie się z nią spotkać. Kiedy kobieta - nie zarejestrowawszy jego obecności - znowu podchodzi do kuchenki, odwracając się do niego plecami, Randala zalewa fala uczuć, których nigdy przedtem nie doświadczał; których nie potrafi opisać ani nazwać. Ogarnia go straszliwa tęsknota, choć sam nie wie za czym. Kobieta przyciąga go, tak samo jak siła grawitacji przyciąga jabłko, każąc mu spaść na ziemię. Stając tuż za nią, Randal uświadamia sobie, że pragnie tylko zobaczyć swoje odbicie w jej oczach; swoją twarz w jej źrenicach. Nie wie dlaczego. Chce też, by odgarnęła mu włosy z czoła. Uśmiechnęła się do niego. Nie wie dlaczego. Stoi za nią, drżąc na całym ciele, doświadczając uczuć, których nigdy jeszcze nie zaznał, do których - jak sądził - w ogóle nie jest zdolny. Początkowo nie wyczuwa jego obecności, ale po chwili coś ją niepokoi. Odwraca się i krzyczy z przerażenia i zaskoczenia. W ręku trzyma nóż, którym kroiła warzywa. Choć nie wykonuje nim najmniejszego ruchu, Randal lewą ręką chwyta nóż za ostrze, kalecząc sobie dłoń. Wyrywa go kobiecie i odrzuca daleko. Prawą pięścią uderza ją w głowę. Kobieta osuwa się na podłogę.

ROZDZIAŁ

41 Po nieszporach w kościele NMP Matki Bolesnej Deukalion rzeczywiście czekał na księdza Patricka Duchaine'a na plebanii. Duchowny nalewał do kubków ciemną, aromatyczną kawę. Zaproponował gościowi śmietankę i cukier, ale ten odmówił. - Zawsze parzę kawę bardzo mocną. Tak mocną, że aż gorzką powiedział, siadając naprzeciwko Deukaliona. - Mam słabość do goryczy. - Jak cała nasza rasa - odparł Deukalion. Wszystko, co najważniejsze, wyjaśnili w konfesjonale. Wiedzieli, kim są, choć ksiądz Duchaine nie znał szczegółów stworzenia Deukaliona. - Co ci się stało w twarz? - zapytał. - Rozgniewałem stwórcę i próbowałem podnieść na niego rękę. Umieścił mi w mózgu urządzenie, o którego istnieniu nie wiedziałem. Nosił specjalny pierścień, który emitował sygnał, uruchamiając urządzenie. - My teraz jesteśmy programowani tak, że na dźwięk pewnych słów wypowiadanych przez niego wyłączamy funkcje życiowe jak urządzenia reagujące na głos. - Ja jestem prymitywnym tworem z pionierskiego okresu jego badań. Urządzenie w mózgu miało mnie zniszczyć. Zadziałało tylko połowicznie, sprawiając, że i na zewnątrz stałem się potworem. - Tatuaż? - Pomysłowy, ale nieskuteczny kamuflaż. Większość życia spę-

dziłem, występując na jarmarkach, moim światem był cyrk, gdzie każdy jest w mniejszym lub większym stopniu dziwadłem i wyrzutkiem. Ale ostatnie lata przed powrotem do Nowego Orleanu spędziłem w tybetańskim klasztorze. Tam przyjaciel mnich przed wyjazdem zrobił mi na twarzy to dzieło sztuki. - Jak bardzo pionierski okres? - zapytał siwowłosy ksiądz, sącząc gorzką kawę. Deukalion zawahał się. Nie chciał ujawniać swojego pochodzenia, ale gabaryty, dziwne światło pulsujące czasem w jego oczach i potwornie okaleczona twarz wystarczały, by go rozpoznać. - Ponad dwieście lat temu. Jestem jego pierwszym tworem. - Więc to prawda. - W oczach Duchaine'a zgasł ostatni promyk nadziei. - Skoro jesteś pierwszym tworem i nadal żyjesz, my naprawdę możemy dożyć tysiąca lat, a ziemia jest naszym piekłem. - Może tak, może nie. Przeżyłem dwa stulecia nie dlatego, że Victor już wtedy potrafił dać swoim tworom nieśmiertelność. Długowieczność i wiele innych darów zawdzięczam błyskawicy, która tchnęła we mnie życie. Frankenstein sądzi, że już dawno zginąłem... Nawet się nie domyśla, że otrzymałem przeznaczenie, misję. - Jak to... błyskawicy? Deukalion napił się kawy. Odstawiwszy kubek, przez dłuższą chwilę siedział w milczeniu. - Błyskawica to zjawisko meteorologiczne, ale w moim wypadku chodziło o coś więcej. Kiedy mówię, że piorun, który mnie poraził, pochodził z nieba, nie mam na myśli tylko chmury burzowej. Ksiądz Duchaine słuchał z uwagą. Na jego bladych policzkach pojawił się delikatny rumieniec. - Powiedziałeś, że otrzymałeś nie tylko długowieczność, ale i „wiele innych darów”. O wiele więcej... Również przeznaczenie. - Nachylił się do Deukaliona. - Czy chcesz przez to powiedzieć, że... dostałeś duszę? - Nie wiem. Chwalenie się duszą mogłoby stanowić przejaw zbyt wielkiej pychy u istoty o tak żałosnym pochodzeniu jak moje. Jedno wiem z całą pewnością: otrzymałem znajomość pewnych zjawisk, zostałem obdarzony zrozumieniem natury i jej sekretów, wiedzą, której

nikt, ani Victor, ani żaden z żyjących nie otrzymuje na tym świecie. - Zatem - powiedział ksiądz z drżeniem - mam oto do czynienia z pierwiastkiem nadprzyrodzonym. - Kubek zabrzęczał o stół. - Jeśli czasem się zastanawiałeś, czy w religii, której nauczasz, tkwi choć ziarno prawdy - a podejrzewam, że mimo swojego oprogramowania musiałeś przynajmniej dopuścić do siebie taką myśl - z pewnością nieraz przyszło ci do głowy, że pierwiastek nadprzyrodzony jest obecny zawsze w każdej chwili twego życia. Duchaine zerwał się od stołu, omal nie przewracając krzesła. - Chyba potrzebuję czegoś mocniejszego niż kawa. Podszedł do spiżarki i wyjął z niej dwie butelki brandy. - Jeśli ma się taki metabolizm jak my, trzeba sporo wypić, żeby się odurzyć. - Mnie nie nalewaj - powiedział Deukalion. - Ja wolę zachować trzeźwość. Ksiądz wlał do kubka pół na pół kawę i alkohol. Usiadł. Pił. - Mówiłeś o przeznaczeniu - odezwał się po chwili. - Widzę tylko jedną misję, jaka mogłaby w dwieście lat później sprowadzić cię do Nowego Orleanu. - Moim przeznaczeniem jest go powstrzymać - wyjawił Deukalion. - Zabić go. Rumieńce zniknęły z policzków księdza, jego twarz znów pokryła bladość. - Nikt z nas nie może podnieść na niego ręki. Twoja twarz jest na to najlepszym dowodem. - My nie możemy, ale inni - tak. Istot zrodzonych z mężczyzny i kobiety nie ogranicza poddaństwo wobec niego... ani litość. Ksiądz wzmocnił się kawą doprawioną brandy. - Ale my nie jesteśmy zdolni do zdradzenia go, spiskowania przeciwko niemu. Mamy wszczepioną blokadę. Nie potrafimy mu się przeciwstawić. - Mnie tego nie zaszczepił - odparł Deukalion. - Najwyraźniej wpadł na to później. Może w dniu ślubu, dwieście lat temu... gdy zamordowałem jego żonę.

Ksiądz Duchaine doprawił kawę następną porcją brandy. Szyjka butelki zadźwięczała o krawędź kubka. - Bez względu na to, kto jest naszym bogiem, życie pozostaje padołem łez. - Victor nie jest bogiem - powiedział z naciskiem Deukalion. - Nie zasługuje nawet na miano fałszywego bożka, na miano człowieka. Swojemu choremu umysłowi i niepokornej duszy zawdzięcza to, czym się teraz stał: potworem gorszym niż najpodlejsza bestia. Sam odebrał sobie godność, spadł na samo dno. - Przecież wiesz, że nie możesz mnie prosić, bym cokolwiek zrobił. Nawet gdybym chciał, nie mogę przeciwko niemu spiskować. Deukalion dopił kawę. Zimna nabrała jeszcze większej goryczy. - Nie zamierzam cię prosić, byś coś zrobił. Nie zażądam, byś podniósł na niego rękę ani spiskował przeciwko niemu. - To po co tu przyszedłeś? - Przyszedłem po coś, co nawet fałszywy duchowny może kilka razy dziennie dawać swoim parafianom. Proszę tylko, byś wyświadczył mi przysługę. Jedną, małą przysługę. Potem odejdę i już nigdy więcej nie będę cię niepokoił. - Dopuszczałem pełne nienawiści myśli o naszym wspólnym stwórcy - wyrzucił z siebie duchowny. Twarz miał spopielała, wykrzywioną z bólu. - A zaledwie parę dni temu udzieliłem schronienia Jonathanowi Harkerowi. Wiesz, o kim mowa? - To ten policjant zabójca. - Tak, wszędzie o tym trąbili. Ale nie powiedzieli, że... Harker był jednym z nas. Psychicznie i fizycznie działo się z nim coś złego. Przechodził jakąś przemianę. - Wzdrygnął się. - Nie spiskowałem z nim przeciwko Victorowi, ale udzieliłem mu schronienia. A to dlatego... dlatego że czasem myślę o pierwiastku nadprzyrodzonym, o którym wcześniej wspominałem. - Jedna drobna przysługa - naciskał Deukalion. - Niewielka przysługa. To wszystko, o co proszę. - O jaką przysługę chodzi? - Powiedz, gdzie zostałeś stworzony. Zdradź miejsce, gdzie Victor

prowadzi swoje badania, a pójdę i zostawię cię w spokoju. Duchaine zaplótł dłonie, jakby się modlił, choć stanowiło to tylko wyuczony odruch, a nie gest autentycznej pobożności. Przez chwilę wpatrywał się w ręce, wreszcie powiedział: - Zdradzę ci to, ale żądam czegoś w zamian. - Czego? - zapytał Deukalion. - Zabiłeś jego żonę. - Tak. - Zatem tobie, swojemu pierwszemu tworowi, nie wszczepił blokady przeciwko zabijaniu. - Tylko przeciwko niemu nie podniosę ręki. - W takim razie podam ci informację, o którą prosisz... pod warunkiem że dasz mi kilka godzin, bym się przygotował. W pierwszej chwili Deukalion nie zrozumiał. Dopiero potem go olśniło. - Chcesz, żebym cię zabił. - Nie jestem w stanie otwarcie tego zażądać. - Rozumiem. Powiedz, co to za miejsce, a ja wrócę, gdy będziesz chciał... sfinalizować naszą transakcję. Ksiądz pokręcił głową. - Boję się, że jeśli dostaniesz to, po co przyszedłeś, już nie wrócisz. Ja zaś potrzebuję czasu, by się przygotować. - Przygotować? W jaki sposób? - Pewnie uznasz to wyznanie za bezsensowne i śmieszne, zwłaszcza z ust fałszywego, pozbawionego duszy księdza, ale... Chcę po raz ostatni odprawić mszę i pomodlić się, choć wiem, że nie mogę liczyć, że ktoś nakłoni ku mnie ucho. Deukalion wstał. - Nie uważam twojej prośby za śmieszną ani bezsensowną. Przeciwnie. Kiedy mam wrócić? Za dwie godziny? Duchowny skinął potakująco głową. - Nie żądam od ciebie rzeczy ponad twoje siły? - Nie jestem niewinny. Zabijałem przedtem. A ty na pewno nie będziesz moją ostatnią ofiarą.

ROZDZIAŁ

42 Lulana St. John wraz z siostrą Evangeline Antoine przyniosły pastorowi Kenny'emu Laffite'owi dwie foremki ciasta z masą pralinkowo-cynamonową, posypaną prażonymi orzeszkami. Wcześniej Evangeline upiekła dwie foremki dla swojego pracodawcy, Aubreya Picou, który wielkodusznie zgodził się, by zrobiła jeszcze dwie dla swojego duszpasterza. Pan Picou wyraził co prawda wolę spożycia wszystkich czterech foremek, ale w końcu przyznał rację Lulanie i Evangeline, że byłoby to obżarstwo, co - jak niedawno odkrył z prawdziwym zdumieniem - stanowiło jeden z siedmiu grzechów głównych. Poza tym biedny pan Aubrey miewał problemy z trawieniem. Dwie porcje ulubionego smakołyku może nie doprowadziłyby go do zguby, ale cztery - już na pewno. Lulana i Evangeline zakończyły pracę na dziś. Ich brat, Moses Bienvenu, wrócił do żony, Saffron, i ich dwójki dzieci, Jasmilay i Larry'ego. Popołudniami i wieczorami troskę nad panem Aubreyem roztaczał brat Lulany, Evangeline i Mosera, Meshach Bienvenue. Poczciwy Meshach niczym troskliwa kwoka dbał, by jego pracodawca był nakarmiony, by niczego mu nie brakowało i - na tyle, na ile mógł - kroczył ścieżką sprawiedliwości. Siostry często odwiedzały pastora Kenny'ego z koszykami pełnymi wypieków, ponieważ był to wspaniały sługa Boży i prawdziwe błogosławieństwo dla parafii z dwóch powodów: zdrowego apetytu i braku małżonki. Ten trzydziestodwuletni, głęboko wierzący, uroczy i, zdaniem

niektórych, całkiem przystojny duchowny stanowił łup, którego nie można wypuścić z rąk. Oczywiście żadna z sióstr nie zamierzała go zaanektować dla siebie. Był dla nich za młody. Zresztą Lulana była szczęśliwą mężatką, a Evangeline szczęśliwą wdową. Ich plany dotyczyły jednak siostrzenicy, która idealnie się nadawała na żonę pastora. Miała na imię Esther i była córką ich najstarszej siostry Larissalene. Za trzy miesiące, kiedy dobiegnie końca szesnastomiesięczna żmudna rekonstrukcja uzębienia, tę uroczą panienkę będzie można pokazać światu. Lulana i Evangeline, które skojarzyły już niejedno udane małżeństwo, przygotowywały Esther grunt pysznymi plackami, ciastami, ciasteczkami i babeczkami, co stanowi stokroć skuteczniejszą metodę niż kładzenie pod stopy liści palmowych i sypanie płatków róż. Plebania - miły piętrowy dom, nie za duży, by nie przyćmiewał domu Pana, ale też nie za mały, by nie zniechęcał duchownych do objęcia parafii - przylegała do kościoła. Na ganku stały bujane fotele z wyplatanymi oparciami i siedziskami. Jego ozdobę stanowiły fuksje. Kaskady czerwonych i fioletowych kwiatów wylewały się z koszy pod daszkiem. Kiedy siostry - każda z foremką pysznego placka - weszły na ganek, drzwi wejściowe były otwarte jak zawsze, gdy pastor Kenny przebywał w mieszkaniu. Ten niezwykle gościnny i serdeczny duchowny nie narzucał sztywnego dystansu. „W cywilu” najchętniej nosił białe tenisówki, płócienne spodnie i wzorzyste koszule. Przez siatkę w drzwiach Lulana nie zauważyła nic ciekawego. Do zachodu zostało jeszcze pół godziny, ale słońce już płonęło czerwienią, a jego promienie nie rozjaśniały wnętrza, jedynie nadawały szarym cieniom fioletowawy odcień. W położonej w głębi mieszkania kuchni zapalono już światło. Evangeline właśnie miała nacisnąć dzwonek, gdy z budynku dobiegł krzyk, właściwie wycie udręczonej duszy. W pierwszej chwili Lulana sądziła, że przeszkodziły duchownemu, który właśnie udziela duchowej pociechy pogrążonemu w rozpaczy albo żałobie parafianinowi.

Wtedy jednak znowu rozległo się to dziwne zawodzenie. Przez siatkę w drzwiach Lulana zauważyła nieszczęśnika, który wybiegał z salonu. Choć mieszkanie tonęło w mroku, nie ulegało wątpliwości, że tym udręczonym człowiekiem nie był pogrążony w żałobie parafianin ani jakiś zatwardziały grzesznik, tylko sam pastor. - Pastorze Kenny? - zawołała Evangeline. Słysząc swoje imię, duchowny podbiegł do drzwi, wymachując rękami, jakby oganiał się od komarów. Nie otworzył ramy, obciągniętej siatką, tylko patrzył na kobiety z miną człowieka, który przed chwilą widział diabła i cudem wyrwał się z jego szponów. - Zrobiłem to, prawda? - powiedział bez tchu. - Tak. Tak, zrobiłem to. Wystarczyło, że byłem. Już przez samą swoją obecność. Przez to, że byłem pastorem Kennym Laffite'em. Zrobiłem to, zrobiłem. Zrobiłem, zrobiłem. Te rytmiczne powtórzenia przywodziły Lulanie na myśl książki doktora Seussa, które czytano jej w dzieciństwie. - Pastorze Kelly, co się z pastorem dzieje? - Jestem tym, kim jestem. Nie on, ja jestem. Dlatego to zrobiłem. Tak, zrobiłem. Zrobiłem, zrobiłem - powtarzał. Odwrócił się od drzwi i uciekł korytarzem, rozpaczliwie wymachując rękami. - Siostro - oświadczyła Lulana po chwili namysłu - chyba jesteśmy tu potrzebne. - Nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości - odparła Evangeline. Mimo braku zaproszenia Lulana pchnęła ramę obciągniętą siatką i weszła do środka. Z głębi mieszkania dobiegł głos duchownego. - Co zrobić? Co, co mam zrobić? Cokolwiek, cokolwiek. Oto co zrobię. Masywna i potężna jak holownik Lulana pruła przed siebie, imponującym biustem rozcinając powietrze, jak dziób tnie morskie fale. Za nią, dostojnie jak smukły żaglowiec, sunęła Evangeline. W kuchni pastor stał nad zlewem, energicznie myjąc ręce. - „Nie będziesz”, „pamiętaj, abyś”... „Nie będziesz”, „nie bę-

dziesz”... A ja tak, ja tak. „Nie będziesz”, a ja tak. Lulana otworzyła lodówkę i wstawiła do niej placki. - Evangeline, mamy tu niezły atak histerii. Może okaże się niepotrzebne, ale lepiej przygotujmy ciepłe mleko. - Zdaj się na mnie, moja droga. - Dziękuję, siostro. Znad zlewu buchały kłęby pary. Dłonie, które duchowny trzymał pod kranem, były już jaskrawoczerwone. - Wielebny Kenny, poparzy się pastor. - Już przez samą swoją obecność. Jestem, kim jestem. Jestem tym, co zrobiłem. Zrobiłem to, zrobiłem. Kurek był tak gorący, że Lulana musiała go zakręcić przez ścierkę. Pastor Kenny próbował znowu go odkręcić. Delikatnie pacnęła go w rękę, jak matka łagodnie karcąca niesforne dziecko. - A teraz niech pastor wytrze ręce i siądzie przy stole. Duchowny nie wziął ręcznika. Odwrócił się od zlewu, ale nie podszedł do stołu. Na miękkich nogach, z mokrymi rękami ruszył w stronę lodówki. Zawodził i jęczał tak samo, jak wtedy gdy stały na ganku. Na ścianie obok lodówki wisiał wieszak z nożami. Lulana nie wątpiła, że pastor Kenny był roztropnym człowiekiem i pobożnym mężem Bożym, który nie targnąłby się na niczyje życie, ale w zaistniałej sytuacji roztropniej było odciągnąć go od noży. Za nimi szła Evangeline, papierowymi ręcznikami wycierając podłogę. Lulana wzięła duchownego pod rękę i próbowała zaprowadzić go do stołu. - Wielebny Kenny, jest pastor wzburzony, nie panuje nad sobą perswadowała. - Trzeba usiąść, wyrzucić z siebie to zdenerwowanie i zaprowadzić pokój w swojej duszy. Choć Laffite wyglądał, jakby z trudem trzymał się na nogach, jeszcze półtora razu okrążyli stół, zanim Lulanie udało się go posadzić. Zachłystywał się, ale nie płakał. Był przerażony, a nie pogrążony w

rozpaczy. W tym czasie Evangeline znalazła duży rondel i napełniała go gorącą wodą. Duchowny zaciskał na piersi pięści i kołysał się, powtarzając: - Tak nagle, tak zupełnie nieoczekiwanie zrozumiałem, czym jestem, co zrobiłem i co to dla mnie oznacza. Kłopoty, straszne kłopoty. - Jesteśmy z pastorem. Sam pastor wie, że wystarczy podzielić się z bliźnim swoimi kłopotami, a człowiekowi od razu lżej robi się na duszy. Niech wielebny podzieli się z nami swoimi troskami, a zobaczy pastor, kamień spadnie mu z serca. Evangeline postawiła na gazie garnek z wodą i wyjęła z lodówki karton mleka. - Wiadomo, że jeśli człowiek powierzy swoje troski Bogu, cały ciężar znika i człowiek czuje się lekki jak piórko. Komu jak komu, ale pastorowi chyba nie muszę tłumaczyć, jaką ulgę to przynosi. Pastor Kenny nagle rozpostarł dłonie i wpatrywał się w nie z przerażeniem. - „Nie będziesz”, „nie będziesz”, nie, nie, nie, NIE!!! Nie było czuć od niego alkoholu. Lulana nawet nie dopuszczała do siebie myśli, że pastor mógł wciągać do płuc coś innego niż czyste, świeże powietrze, jakie dał człowiekowi Pan Bóg, ale jeśli wielebny jest jakiś lewy, może i lepiej, by to wyszło na jaw teraz, a nie dopiero gdy Esther będzie miała zrobione zęby i zaczną się konkury. - Bóg dał nam więcej nakazów niż zakazów - tłumaczyła, próbując do niego dotrzeć. - Ale zakazów jest też sporo, dlatego musi ksiądz wyjaśnić, które „nie będziesz” miał na myśli. „Nie będziesz” - co? - Zabijał - odparł pastor, wzdrygając się. Lulana spojrzała na siostrę. Evangeline z kartonem mleka w dłoni uniosła brwi. - Zrobiłem to, zrobiłem. Zrobiłem to, zrobiłem. - Wielebny Kenny - mówiła Lulana - przecież wiem, że pastor jest łagodny i delikatny. Nawet jeśli wydaje się pastorowi, że zrobił coś strasznego, na pewno nie jest aż tak źle. Opuścił dłonie i wreszcie spojrzał na kobietę.

- Zabiłem go. - Kogo mianowicie? - zapytała Lulana. - Nie miałem najmniejszych szans - wyszeptał nieszczęśnik. - On nie miał najmniejszych szans. Żaden z nas nie miał szans. Evangeline znalazła słoik. Zaczęła przelewać do niego mleko. - Nie żyje - powiedział pastor. - Kto? - drążyła Lulana. - On nie żyje i ja nie żyję. Byłem martwy od samego początku. W pamięci swojego telefonu Lulana miała zapisane mnóstwo numerów do swojej licznej rodziny i jeszcze liczniejszego grona przyjaciół. Chociaż pan Aubrey - Aubrey Picou, jej pracodawca - szybciej, niż sądził (choć wolniej, niżby sobie tego życzyła Lulana), zmierzał ku ścieżce zbawienia, jego ciemna przeszłość zawsze mogła dać o sobie znać. Dlatego też, na wypadek gdyby pan Aubrey potrzebował policjanta, który uczciwie go potraktuje, Lulana miała w komórce zapisany numer służbowy, domowy i komórkowy Michaela Maddisona. Teraz wystukała nazwisko Michaela, wybrała jego numer komórkowy i zadzwoniła.

ROZDZIAŁ

43 W pozbawionym okien wiktoriańskim salonie, do którego wchodziło się przez dwoje opancerzonych drzwi, Erika krążyła wokół olbrzymiej szklanej skrzyni. Początkowo naczynie kojarzyło jej się ze szkatułą na precjoza, teraz jednak bardziej przywodziło jej na myśl - co prawda ponadwymiarową i niekonwencjonalną - trumnę. Nie miała powodów przypuszczać, że w środku znajduje się ciało. Kształt unoszący się w bursztynowym płynie - lub gazie - stanowił tylko dziwną, ciemną substancję, pozbawioną konkretnego kształtu, nieprzypominającą ludzkiej sylwetki; to mogło być wszystko. Jeśli zaś to było ciało, osobnik musiał wyróżniać się w tłumie - miał jakieś dwa metry i dwadzieścia centymetrów długości i metr szerokości. Erika uważnie przyjrzała się złoconej ramie, która łączyła szklane tafle. Szukała spoiw, które z kolei pozwoliłyby znaleźć zawiasy. Niczego takiego nie znalazła. Jeśli wieko stanowiło pokrywę, to musiała się otwierać przy użyciu mechanizmu, którego Erika nie znała. Zastukała w szkło. Odgłos wskazywał, że jest grube co najmniej na dwa i pół centymetra. W miejscu, w którym jej knykcie dotknęły szkła, bursztynowa substancja zmarszczyła się jak woda, do której wrzucono kamień. Na powierzchni pojawił się szafirowy krąg, który rozszerzał się stopniowo, by po chwili zniknąć. Erika znowu zastukała - z tym samym skutkiem. Kiedy trzy razy z rzędu puknęła w szkło, na powierzchni tajemniczej substancji pojawiły się trzy niebieskie kręgi, po czym rozszerzyły się i zniknęły.

Dopiero stukając, Erika zwróciła uwagę na to, jak chłodna jest szyba. Rozpłaszczyła na niej dłoń - była zmrożona, ale nie na tyle, by przymarzła do niej ręka. Żona Victora uklękła na perskim kobiercu i zajrzała pod skrzynię, wspartą na artystycznie rzeźbionych nóżkach z brązu. Pod spodem zobaczyła przewody elektryczne i różnokolorowe rurki, wychodzące ze skrzyni i znikające w podłodze. Domyśliła się, że pod spodem musi znajdować się pomieszczenie robocze, choć dom teoretycznie nie miał podpiwniczenia. Victor był właścicielem jednej z największych parcel w okolicy. Tak harmonijnie połączył dwie sąsiadujące wille, że znalazło to uznanie nawet w oczach najżarliwszych orędowników zachowania oryginalnego charakteru miasta. Wszystkie prace wewnątrz budynku wykonali przedstawiciele Nowej Rasy, nie wszystkie jednak zgłoszono wydziałowi architektury. Erika wiedziała, że jej genialny mąż osiągnął więcej niż wszyscy naukowcy razem wzięci. Jego osiągnięcia zaś nabierały podwójnej wartości, gdy brało się pod uwagę, że musiał pracować potajemnie, a od śmierci nieodżałowanego Mao Tse-tunga także bez żadnych dotacji rządowych. Wyprostowała się i jeszcze raz okrążyła skrzynię. Jeśli to rzeczywiście łoże albo trumna, powinno mieć wezgłowie i nogi. Konstrukcja skrzyni niczego nie podpowiadała, w końcu intuicyjnie Erika określiła, że wezgłowie to część położona dalej od drzwi. Pochylała się coraz niżej, niemal dotykając twarzą szklanego wieka. Wzrokiem próbowała przeniknąć bursztynową substancję. Może zdoła ustalić, czym może być ten niewyraźny kształt, spoczywający we wnętrzu. - Hej - odezwała się cicho. - Jest tam ktoś? Tym razem cień wyraźnie się poruszył.

ROZDZIAŁ

44 Obdarzony psim węchem Nick stał nad bunkrem, zaciągając się smrodem, który przynosił wieczorny wietrzyk. Już ponad godzinę temu ostatnie ciężarówki zrzuciły ładunek i wrota wysypiska Crosswoods zatrzasnęły się, by tak pozostać aż do rana. Teraz już nikt nie miał wstępu do tego zamkniętego świata, okolonego drutem kolczastym. Nadciągała noc, pora, gdy załoga Nicka Frigga nie musiała już grać. Mogli być sobą, robić to, co chcieli, bez obawy, że ktoś ze Starej Rasy zauważy ich zachowanie, dalece się różniące od zachowania normalnych pracowników wysypisk. W zachodnim bunkrze załoga Nicka wbijała długie drągi w miejsca, gdzie wśród śmieci zostaną pochowane ciała. Po zmierzchu zapłoną tam pochodnie. Nick i jego ludzie mieli znakomity wzrok. Pochodnie nie były potrzebne do rozproszenia mroku, tylko do stworzenia nastroju. Nowa Rasa - nawet gammy takie jak Nick, nawet tępe epsilony, jego podwładni - była wrażliwa na takie teatralne efekty. A może należało powiedzieć: zwłaszcza epsilony? Ci przedstawiciele Nowej Rasy inteligencją przewyższali zwierzęta, ale pod pewnymi względami zatrzymali się na zwierzęcym poziomie rozwoju. Odbierali świat równie prosto jak zwierzęta i równie szybko wpadali w podniecenie. Czasem Nickowi wydawało się, że im dłużej epsilony żyły w Crosswoods, zdane na kontakt tylko z jedną gammą - nim samym - nie

mając żadnego kontaktu z osobnikami beta ani alfa, tym bardziej chamiały i popadały w coraz większe zezwierzęcenie. Pozbawione przykładu elity Nowej Rasy, nie umiały wykorzystywać na co dzień nawet tej skąpej wiedzy o standardach zachowań i ogładzie, jaką w kapsułach stworzenia wtłoczono im do mózgów. Po pochówku załoga będzie ucztować, pić na umór i uprawiać seks. Początkowo będą jeść łakomie, a potem łapczywie będą rzucać się na jedzenie, szarpać je, gryźć bez opamiętania. Alkohol będzie lał się wprost z butelki do rozdziawionych ust. Im mocniejszy, tym lepszy. Seks będzie najpierw egoistyczny, potem pełen wściekłości, a wreszcie stanie się dziki i nieokiełznany. Nie będą istniały żadne granice, liczyć się będzie wyłącznie zaspokojenie za wszelką cenę, na wszelkie sposoby. To wszystko pozwoli im na chwilę zapomnieć o samotności, bezsensie egzystencji. Zapomnienie będzie jednak towarzyszyło im tylko wtedy, gdy będą jedli, gdy będą pili, gdy będą uprawiali seks. Potem udręka wróci jak młot, który głębiej wbija gwóźdź. Coraz głębiej. Jeszcze głębiej. O czym zawsze zapominają. Ponieważ muszą zapominać. W tym momencie Gunny Alecto i pozostali członkowie załogi byli w chłodni, gdzie ładowali pięć ludzkich trupów i trzy nieudane eksperymenty na lawety, którymi zawiozą je na miejsce pochówku. Trupy ludzi będą na jednej lawecie, nieudane eksperymenty na drugiej. Stara Rasa będzie transportowana z mniejszym szacunkiem niż nieudane eksperymenty. Tak naprawdę ludzkim szczątkom nie zostanie oddana żadna cześć, przeciwnie - zostaną brutalnie zbezczeszczone. Epsilony stały najniżej w hierarchii Nowej Rasy, wyższość mogły odczuwać wyłącznie wobec przedstawicieli Starej Rasy. Pochówki na wysypisku śmieci stanowiły jedyną okazję do rozładowania frustracji. Epsilony oddawały się temu z zapamiętaniem, furią, nienawiścią, pogardą i okrucieństwem, jakich w dziejach świata nikt jeszcze nie okazywał nieprzyjacielowi. Wieczorem będzie niezła zabawa.

ROZDZIAŁ

45 Żadnej z trzech izolatek w Miłosiernych Dłoniach nie skonstruowano z myślą o powstrzymaniu śmiercionośnego wirusa, gdyż Victora nie interesowały badania nad mikroorganizmami. Nie istniało niebezpieczeństwo, że stworzy śmiertelnie groźnego wirusa lub bakterię. Dlatego też pomieszczenie o wymiarach sześć na pięć metrów, które wybrał dla Wernera, nie było hermetycznie zamknięte ani nie miało osobnego, zamkniętego systemu wentylacji, uniemożliwiającego wydostanie się mikrobów na zewnątrz. Izolatkę zaprojektowano jako pomieszczenie do trzymania rozmaitych wariantów Nowej Rasy - Victor prowadził też eksperymenty z egzotycznymi rasami - gdyby okazały się trudne do okiełznania lub przejawiały zachowania aspołeczne bądź mordercze skłonności. Dlatego też ściany, sufit i podłogę wykonano ze zbrojonego betonu o grubości czterdziestu pięciu centymetrów, a ściany wyłożono trzema warstwami stalowych płyt o grubości sześciu milimetrów. Gdyby pacjent stanowił zagrożenie, wystarczyło włączyć przycisk w sąsiednim pokoju, by puścić przez płyty napięcie. Do izolatki można było się dostać tylko przez moduł przechodni łączący ją z pokojem obserwacyjnym. Pracownicy błędnie nazywali go czasem śluzą powietrzną, co nieodmiennie wyprowadzało Victora z równowagi. Podczas korzystania z modułu nie dochodziło do zmian ciśnienia, a mechanizm był znacznie bardziej wyrafinowany. Moduł składał się z dwóch par pancernych drzwi, zwykle stosowa-

nych w skarbcach bankowych. Z założenia nie można było jednocześnie otworzyć obojga drzwi, zatem nawet gdyby więzień wydostał się z izolatki, utknąłby w śluzie i nie mógłby przejść do pomieszczenia obserwacyjnego. Salowi pędzili przez korytarze Miłosierdzia, pchając wózek z Wernerem, w którego organizmie nieustannie zachodziły zmiany komórkowe, może wręcz molekularna przebudowa. Wjechali do pomieszczenia obserwacyjnego, przetoczyli wózek przez moduł do izolatki. - Szybciej! - poganiał Victor. - Szybciej, do diabła! Biegiem! Nie przejmował się, czy nie pomyślą, że ich stwórcę ogarnęła panika. Werner został odizolowany w bezpiecznym miejscu. Tylko to się liczyło. Dłoń, której kształt przybrało gąbczaste ciało Wernera, ścisnęła rękę Victora czule, pytająco. Victor nie zamierzał ryzykować. Ta łagodność wcale nie musi zwiastować nieszkodliwej transformacji. Coś takiego zdarzało się po raz pierwszy. Victor nigdy jeszcze nie widział tak gwałtownego rozpadu struktury komórkowej, któremu towarzyszyłaby samoistna biologiczna transformacja. Takie zjawisko w ogóle nie powinno mieć w przyrodzie miejsca. Zdrowy rozsądek podpowiadał, że tak radykalna przemiana musi prowadzić również do zmian w tkankach mózgowych, co oznacza utratę znacznej części danych i oprogramowania, jakie Werner otrzymał w kapsule stworzenia - być może także blokady, uniemożliwiającej podniesienie ręki na swojego stwórcę. Sytuacja wymagała ostrożności i rozumnego pośpiechu. Nikt tu nie mówi o panice. Dzięki swojemu wybitnemu intelektowi oraz przenikliwości Victor natychmiast przewidział najgorszy scenariusz i - z podziwu godnym opanowaniem i refleksem - błyskawicznie zareagował, neutralizując zagrożenie. Victor w myślach zanotował, żeby jeszcze dziś wystosować do wszystkich mieszkańców Miłosierdzia okólnik w takim tonie. Podyktuje go Annunciacie. Nie, sam go ułoży i roześle. Do licha z Annunciatą. Victor wraz z Ripleyem i czwórką innych pracowników obserwował

na sześciu monitorach zapis sześciu kamer umieszczonych w izolatce. Ciało Wernera nadal przypominało masę plastyczną. Szef ochrony Miłosiernych Dłoni miał teraz cztery nogi, żadnej ręki i jakąś bliżej nieokreśloną, ciągle kształtującą się formę, zwieńczoną czymś, co w nikłym stopniu przypominało głowę Wernera. Ta Werneropodobna istota miotała się po izolatce, miaucząc jak zranione zwierzę i powtarzając co pewien czas: „Ojcze? Ojcze? Ojcze?”. To „ojcowanie” doprowadzało Victora do furii. Najchętniej wrzeszczałby do monitorów: „Zamknij się, zamknij się, zamknij się!”. Powstrzymywała go jedynie myśl, że wtedy musiałby dopisać do okólnika jeszcze jeden akapit. Nie życzył sobie, żeby uważali go za ojca. Nie byli jego rodziną. Byli jego wynalazkami, tworami, a przede wszystkim - własnością. Mogli widzieć w nim swojego stwórcę, pana, właściciela, władcę i przywódcę to mu nie przeszkadzało - ale nie głowę rodziny! Rodzina stanowiła prymitywną, szkodliwą instytucję, gdyż przekładała własne dobro nad interes społeczeństwa. Więź rodzic-dziecko uniemożliwiała rewolucję, dlatego trzeba ją usunąć i wymazać. Dla jego stworzeń rodziną będzie cała rasa, wszyscy wzajemnie będą dla siebie braćmi i siostrami, by nikogo nie łączyły szczególne, silniejsze więzi. Jedna rasa, jeden wielki zgodny rój, którego nie rozpraszają głupia indywidualność czy rodzina, może osiągnąć każdy cel. Nie będzie marnował swej niezrównanej energii na jakieś dziecięce emocje, będzie wolny od przesądów, stawi czoło każdemu wyzwaniu, jakie rzuci mu wszechświat. Tego dynamicznego gatunku nic nie powstrzyma, będzie posiadał niewyobrażalną determinację, dzięki której z coraz większym impetem, pod sztandarami Victora będzie parł naprzód - od zwycięstwa do zwycięstwa. Na plecach czworonożnej, miauczącej, rozdygotanej istoty, która niegdyś była Wernerem, pojawiło się coś dziwnego, co nie przypominało rąk. Ripley przyglądał się temu, a potem uniósł krzaczaste brwi. - Jak Harker - powiedział. - Tu nie ma żadnego porównania z Harkerem - skarcił go natychmiast Victor. - Harker stanowił odosobniony przypadek, anomalię.

Wyhodował w sobie jakiegoś pasożyta. Z Wernerem dzieje się coś zupełnie innego. Wstrząśnięty tym, co pojawiło się na monitorach, Ripley próbował protestować. - Ależ, panie Helios, mistrzu, on najwyraźniej... - Werner nie wyhodował w sobie żadnego pasożyta - odparł Victor, z trudem panując nad wściekłością. - U Wernera wystąpiła katastrofalna zmiana struktury komórkowej. To nie to samo. To coś zupełnie innego. Werner stanowi inny odosobniony przypadek, inną anomalię.

ROZDZIAŁ

46 Cindi i Benny Lovewellowie - żarliwa wyznawczyni wudu i sceptyk dzięki sygnałowi transpondera namierzyli policjantów O'Connor i Maddisona. Znowu ruszyli w ślad za swoimi ofiarami i wraz z nimi - ale poza zasięgiem ich wzroku - krążyli po Garden District. Gliniarze wciąż krążyli po tych samych ulicach, skręcali, zawracali, przejeżdżali tymi samymi ulicami to w jednym kierunku, to w drugim. - Jak ślepy szczur w labiryncie - oświadczyła Cindi z namaszczeniem, po raz kolejny utożsamiając się z sytuacją bezdzietnej Carson. - Nie - nie zgodził się Benny. - Tym razem chodzi o coś innego. - Ty nie potrafisz tego zrozumieć. - Mam takie same możliwości intelektualne jak ty. - Nie w takich sprawach. Nie jesteś kobietą. - Cóż, jeśli warunkiem bycia kobietą jest posiadanie łona, to ty też nią nie jesteś. Nie masz macicy. Nie zostałaś zaprojektowana do wydawania na świat dzieci i nie możesz zajść w ciążę. - Poczekaj, co na to powie Ibo - odparowała wyniośle. - Je suis rouge. - Okropnie się wloką - powiedział Benny, przyglądając się pulsującemu punktowi na elektronicznej mapie. - Chcesz ich dogonić, zmusić do wjechania na krawężnik, ogłuszyć ich i zabrać? - Nie tutaj. To przyzwoita dzielnica, ludzie zawiadomiliby policję i skończyłoby się pościgiem. - Przez chwilę uważnie przyglądał się monitorowi. - Czegoś szukają.

- Czego? - Skąd mam wiedzieć? - Szkoda, że nie ma tu Zozo Deslisle. Ma dar jasnowidzenia. Wystarczyłoby jej jedno spojrzenie na monitor, a już by wiedziała, co knują. - Pomyliłem się - poprawił się Benny. - Oni niczego nie szukają. Znaleźli to, co chcieli, a teraz sprawdzają trasy ucieczki. - Jak to? Trasę ucieczki planuje się, szykując skok na bank. Tutaj nie ma żadnych banków, tylko wille. Benny bacznie przyglądał się pulsującemu punktowi na mapie. Już-już miał znaleźć odpowiedź, gdy ich ofiary nagle przyspieszyły. Czerwony punkcik zawrócił i ostro ruszył naprzód. - Co im się stało? - zdumiała się Cindi. - To gliniarze. Może dostali zgłoszenie? Pilnuj ich. Nie siedź im na ogonie, jedź jedną przecznicę za nimi. Może trafi nam się okazja. - Jadą do dzielnicy francuskiej - powiedziała Cindi po chwili. - Za dużo ludzi, nie będzie warunków, żeby ich sprzątnąć. - Trzymaj się ich - polecił Benny. Cel policjantów nie znajdował się w dzielnicy francuskiej. Przemknęli przez Faubourg Marigny do położonej nad samą rzeką dzielnicy Bywater. Punkt na ekranie przestał się poruszać. Kiedy Lovewellowie dogonili nieoznakowany sedan policjantów, na niebie pojawiła się już pomarańczowa poświata zwiastująca nadejście zmierzchu. Samochód stał obok kościoła, przed piętrowym ceglanym budynkiem, ale O'Connor i Maddison zniknęli bez śladu.

ROZDZIAŁ

47 Carson siedziała przy stole kuchennym naprzeciwko Lulany St. John, a po przekątnej od pastora Kenny'ego Laffite'a. Michael stał obok kuchenki, przy której Evangeline w rondlu pełnym wrzątku podgrzewała słoiczek mleka. - Jeśli będziesz gotował mleko w garnku - wyjaśniała Michaelowi przypali się. - A na wierzchu zrobi się kożuch, prawda? - upewnił się. Skrzywiła się. - Spalenizna na dole i kożuch na górze. Duchowny z przerażeniem wpatrywał się w swoje dłonie. - Nagle to do mnie dotarło. Zrobiłem to. Przez to, że jestem mną, zabiłem go. A nam nie wolno zabijać. - Pastorze Laffite - odezwała się Carson - zanim odpowie pastor na nasze pytania, ma pastor prawo wezwać adwokata. Czy chce pastor zadzwonić po adwokata? - Ten święty człowiek nikogo nie zabił - oburzyła się Lulana. - To musiał być jakiś tragiczny wypadek. Carson i Michael już dokonali pobieżnej wizji lokalnej. Nigdzie nie było ani ciała, ani śladów szamotaniny. - Pastorze, proszę na mnie spojrzeć - powiedziała Carson. Mężczyzna uparcie wpatrywał się w dłonie. Oczy miał szeroko otwarte, nieruchome. - Proszę wybaczyć - ciągnęła policjantka - ale dziwnie się pastor zachowuje, zupełnie jak na haju. Zaczynam się obawiać, że może pastor

się znajdować pod wpływem nielegalnych środków odurzających. - Kiedy się obudziłem - odezwał się duchowny - on już nie żył albo wkrótce miał zginąć. Zabiłem go już przez to, że się obudziłem. - Czy zdaje sobie pastor sprawę, że wszystko, co mówi, może zostać wykorzystane przeciwko niemu w sądzie? - Ten dobry człowiek w ogóle nie stanie przed sądem - oburzyła się Lulana. - Biedakowi coś się porobiło w głowie. Dlatego wezwałam was dwoje. Wiedziałam, że nie wyciągniecie pochopnie wniosków. Pastor nadal siedział z szeroko otwartymi oczami, które jednak nie zaszły mu łzami, a przecież powinny, jak każdemu, kto od dłuższej chwili nie mrugał powiekami. - Pastorze - odezwał się ze swojego stanowiska obok kuchenki Michael - kogo pastor zabił? - Zabiłem pastora Kenny'ego Laffite'a - odparł duchowny. Lulana okazała zdumienie, energicznie odrzucając głowę, szeroko otwierając usta i przykładając dłoń do obfitego biustu. - Chwała Bogu! Pastorze, nie mógł wielebny siebie zabić. Wszak siedzi pastor wśród nas. Z otępienia znowu przeszedł w nerwowe podniecenie. - Rozumiecie, rozumiecie, rozumiecie, to podstawowa zasada, fundamentalna. Nie wolno mi zabijać. A przez sam fakt istnienia, już przez to, że istnieję, przynajmniej częściowo ponoszę odpowiedzialność za jego śmierć. Zatem już pierwszego dnia istnienia złamałem blokadę, którą mi zainstalowano. Moje oprogramowanie jest wadliwe. A jeśli moje oprogramowanie jest wadliwe, co jeszcze mogę zrobić, chociaż zasadniczo mi nie wolno? Co jeszcze, co jeszcze, co jeszcze? Carson zerknęła na Michaela. Wcześniej opierał się leniwie o blat przy kuchence. Teraz stał wyprostowany jak struna. - Wielebny Kenny - zwróciła się do nieszczęśnika Lulana, biorąc jego ręce w swoje dłonie - tak bardzo pastor się przejmował zbiórką pieniędzy na przebudowę kościoła, a do tego jeszcze ten nawał obowiązków... - Pięć ślubów w jednym miesiącu - włączyła się Evangeline, przelewając mleko ze słoiczka do szklanki. - A oprócz tego jeszcze trzy

pogrzeby. Carson odsunęła się z krzesłem od stołu. - Z tym wszystkim musiał sobie pastor radzić - podjęła Lulana - bez wsparcia żony. Nic dziwnego, że nie wytrzymał pastor tego stresu. - Nasz wuj Absalom - dodała Evangeline, wsypując do mleka łyżeczkę cukru - nie miał żony i zaharowywał się na śmierć. A pewnego dnia zaczął widzieć elfy. - Moja siostra nie ma na myśli homoseksualistów - zapewniła Laffite'a Lulana - ale te baśniowe stworzonka ze skrzydełkami. Carson wstała z krzesła i odsunęła się od stołu, podczas gdy Evangeline ciągnęła, dodając do mleka esencję waniliową: - Urojonych elfów nie trzeba się wstydzić. Wujek Absalom potrzebował po prostu odpoczynku i troskliwej opieki. Potem wrócił do siebie i już nigdy nie widział elfów. - Nie wolno mi zabijać ludzi, ale już przez sam fakt, że istnieję, zabiłem Kenny'ego Laffite'a - powiedział Kenny Laffite. - I nie chcę na tym poprzestać. - Wszystko przez to zmęczenie - perswadowała Lulana, klepiąc go po dłoni. - Przez zmęczenie człowiek zaczyna gadać od rzeczy. Przecież nie chce pastor nikogo zabić. - Chcę - zaprotestował. Zamknął oczy i spuścił głowę. - A skoro moje oprogramowanie jest wadliwe, może będę to robił. Chcę wszystkich was zabić i może to zrobię. Michael zablokował przejście Evangeline, która chciała podać duchownemu mleko. Jednym płynnym ruchem sięgnąwszy do kabury na lewym biodrze, Carson wyciągnęła desert eagle i trzymając broń w wyprostowanych rękach, powiedziała: - Lulano, kiedy przyszliśmy, wspominałaś, że przyniosłaś pastorowi dwie foremki ciasta. Lulana okrągłymi jak spodki oczami wpatrywała się w złoty pistolet. - Carson O'Connor, to histeryczna, niegodna ciebie reakcja. Ten biedaczek... - Lulano - przerwała Carson nieco ostrzejszym tonem - bądź tak

miła, wyjmij ciasto z lodówki i ukrój każdemu po kawałku. Laffite wciąż siedział ze zwieszoną głową, brodą opartą na piersi i zamkniętymi oczami. - Mój program się psuje - przemówił. - Czuję to wyraźnie... jakby w zwolnionym tempie. Linie zainstalowanych kodów pękają, rozsypują się jak rząd porażonych ptaków, spadających z linii wysokiego napięcia. - Siostro - odezwała się Evangeline Antoine - może ciasto to dobry pomysł? Po krótkim namyśle Lulana odsunęła krzesło i wstała od stołu. W tej samej chwili zadzwonił telefon Michaela. Laffite podniósł głowę, ale nie otworzył oczu. Gałki oczne, przykryte powiekami, poruszały się jak u człowieka przeżywającego coś we śnie. Znowu zadźwięczała komórka Michaela. - Odbierz, zanim włączy się poczta głosowa - powiedziała Carson. Lulana zamiast do lodówki podeszła do siostry i odsunęła ją z linii ognia. - Dziwne - odezwał się Laffite - że coś takiego spotkało właśnie alfę. Carson słyszała, jak Michael podaje rozmówcy adres plebanii. - „Bo spotkało mnie, czegom się lękał”* - podjął Laffite. Oczy pod powiekami nadal nerwowo drgały. * wszystkie cytaty z Pisma Świętego wg Biblii Tysiąclecia

- Księga Hioba, rozdział trzeci, wers dwudziesty piąty - rozpoznała natychmiast Lulana. - „Strach mnie ogarnął i drżenie - ciągnął Laffite - że wszystkie się kości zatrzęsły”. - Księga Hioba, rozdział czwarty, wers czternasty - dorzuciła Evangeline. Żeby dostać się do drzwi na zewnątrz albo uciec na korytarz, siostry musiałyby przejść przez linię ognia. Skuliły się w najbezpieczniejszym kącie kuchni, jaki znalazły. Skończywszy rozmowę, Michael stanął pomiędzy Laffite'em i siostrami, trzymając w wyciągniętych rękach swój pistolet magnum. - „Zgromadź mi naród - mówił Laffite - niech usłyszą me słowa,

aby się nauczyli mnie bać przez wszystkie dni życia na ziemi”. - Księga Powtórzonego Prawa - zauważyła Lulana. - Rozdział czwarty, wers dziesiąty - dodała Evangeline. - Deukalion? - mruknęła Carson do Michaela. - Taa. Laffite otworzył oczy. - Przyznałem się wam, kim jestem. Kolejny dowód, że moje oprogramowanie jest wadliwe. Musimy żyć wśród was w ukryciu, nigdy nie ujawniać swojej odmienności ani nie zdradzać prawdy. - My jesteśmy równi goście - uspokoił go Michael. - Wcale nam to nie przeszkadza. Niech pastor sobie posiedzi chwilkę, pastorze Kenny. Niech pastor sobie spokojnie siedzi i patrzy na ptaszki spadające z drutu.

ROZDZIAŁ

48 Randal Sześć jest zły na siebie, że zabił matkę Arniego. - Głupi - powtarza. - Głupi. Nie gniewa się na nią. Po co się złościć na umarłego? Nie zamierzał jej uderzyć. Zanim zdążył się zorientować, co się dzieje, po prostu zrobił to, tak samo jak wcześniej zabił włóczęgę w kontenerze. Teraz, z perspektywy czasu, widzi, że nic mu nie groziło. Samoobrona nie wymagała aż tak drastycznych środków. Za długo żył pod kloszem w Miłosiernych Dłoniach. Musi nabrać doświadczenia, by trafnie oceniać stopień zagrożenia. Potem jednak przekonuje się, że matka Arniego jest tylko ogłuszona. Dzięki temu już nie musi się na siebie złościć. Choć jego złość na siebie trwała niecałe dwie minuty, samo doświadczenie okazało się okropne. Jeśli inni się na ciebie złoszczą - a Victorowi często to się zdarza - można głębiej zamknąć się w sobie i w ten sposób uciec. Jeśli sam jesteś na siebie zagniewany, zamknięcie się w sobie nic nie daje. Nigdzie nie zdołasz się ukryć przed gniewnym sobą. Skaleczenie już przestało krwawić. Za dwie-trzy godziny nie zostanie ani śladu po rozcięciu. Plamy krwi na podłodze i sprzęcie kuchennym wytrącają go z równowagi. Zakłócają atmosferę duchowego spokoju. To przecież dom, a kuchnia jest jego sercem. Zawsze powinien panować w niej spokój, ład i harmonia.

Spryskuje plamy płynem do mycia okien i wyciera je papierowymi ręcznikami. Ostrożnie, tak by nie dotknąć jej skóry - Randal Sześć nie lubi dotyku cudzej skóry - przywiązuje matkę do krzesła szarpiami, które robi z brudnej bielizny, wyjętej z kosza. Zawiązuje ostatni supeł, kiedy matka odzyskuje przytomność. Jest niespokojna, szarpie się, zasypuje go gradem pytań, oskarżeń i błagań. Jej piskliwy głos i nerwowy terkot drażnią Randala. Zadaje mu trzecie pytanie, gdy on nie zdążył nawet odpowiedzieć na pierwsze. Za dużo od niego żąda, zbyt wieloma bodźcami go bombarduje. Mimo to nie uderza jej, tylko na chwilę wychodzi do salonu. Tam staje, patrząc za okno. Zapadł zmierzch. W pokoju jest prawie ciemno. Nie trajkocze podenerwowana matka. Randalowi wystarcza kilka minut, by odzyskać spokój. Wraca do kuchni. Ledwo przekracza próg, a matka znowu zaczyna gadać. Kiedy każe jej zamilknąć, ona nie tylko nie przestaje, ale ze zdwojoną siłą zasypuje go błaganiami. Dochodzi do tego, że Randal tęskni za swoją zaciszną kryjówką, dzieloną z pająkami. Kobieta nie zachowuje się jak matka. Matki są spokojne. Matki na wszystko znajdą odpowiedź. Matki darzą miłością. Zasadniczo Randal Sześć nie lubi dotykać ani być dotykany. Ale może ten dotyk okaże się inny. Jest matką, nawet jeśli w tym momencie nie zachowuje się zgodnie ze swoją rolą. Prawą ręką bierze ją pod brodę i zmusza do zamknięcia ust. Jednocześnie lewą ręką zaciska jej nozdrza. Matka najpierw się szamocze, potem zauważa, jak jest silny, i nieruchomieje. Kiedy matka jest o krok od utraty przytomności, Randal puszcza jej nos i pozwala jej oddychać. Nadal jednak zasłania jej usta. - Ciiii - mówi. - Cicho. Randal lubi ciszę. Randala łatwo wystraszyć. Hałas płoszy Randala. Randal boi się zbyt wielu słów, słowa budzą w nim lęk. Nie strasz Randala. Kiedy czuje, że matka jest gotowa do współpracy, cofa rękę. Matka

milczy. Ciężko dyszy, z trudem chwyta powietrze, ale nie odzywa się ani słowem. Randal Sześć wyłącza palnik pod patelnią, żeby nie przypaliła się cebula. Nigdy jeszcze nie wykazał takiego zaangażowania w sprawy niedotyczące go bezpośrednio. Reaguje na to, co dzieje się wokół niego. Jest z siebie dumny. Może odkryje w sobie talenty kulinarne. Wyjmuje z szuflady łyżkę, potem sięga do zamrażarki po pudełko lodów truskawkowo-bananowych. Siada przy kuchennym stole naprzeciwko matki Arniego i zajada z pudełka różowo-żółte pyszności. Nie okazują się ani lepsze od brązowego jedzenia, ani gorsze. Są inne, ale nadal cudowne. Uśmiecha się do matki, bo to taka swojska scenka - może wręcz chwila nawiązywania więzi - i z pewnością wymaga uśmiechu. Matkę jednak jego uśmiech wyraźnie niepokoi. Pewnie wyczuwa, że jest fałszywy. Matki to wiedzą. - Randal zada ci kilka pytań. Będziesz odpowiadać. Randal nie chce za dużo cię słyszeć, nie chce hałaśliwych pytań. Same odpowiedzi. Krótkie, bez trajkotania. Matka rozumie. Kiwa głową. - Jestem Randal. - Kiedy nie odpowiada, dorzuca: - Och. A jak ty masz na imię? - Vicky. - Od tej pory Randal będzie cię nazywał Vicky. Zgadzasz się, żeby Randal mówił na ciebie Vicky? - Tak. - Jesteś pierwszą matką, jaką Randal poznał. Randal nie chce zabijać matek. Czy chcesz zginąć? - Nie. Proszę. - Wielu ludzi chce zginąć. Ludzie z Miłosierdzia. Dlatego że sami nie mogą się zabić. Przerywa i połyka następną łyżkę lodów. - To smakuje lepiej - zwierza się, oblizując wargi - niż smakowałyby pająki, robaki i gryzonie. Randalowi bardziej podoba się w domu

niż pod nim. Ty też wolisz mieszkać w domu niż pod nim? - Tak. - Nocowałaś kiedyś w kontenerze na śmieci z trupem włóczęgi? Vicky wpatruje się w niego i milczy. Randal zakłada, że szuka w pamięci. Po chwili jednak ponagla: - Vicky? Nocowałaś kiedyś w kontenerze z trupem włóczęgi? - Nie. Nie. Nigdy. Randal Sześć nigdy jeszcze nie był z siebie tak dumny jak w tej chwili. To pierwsza jego rozmowa z kimś innym niż ze stwórcą. I idzie jak po maśle.

ROZDZIAŁ

49 Odwieczne problemy Wernera z nadczynnością błon śluzowych były niczym w porównaniu z jego obecnymi męczarniami. W pomieszczeniu obserwacyjnym Victor, Ripley i czwórka przerażonych pracowników śledziła na sześciu ekranach, jak szef ochrony na czworakach krąży po izolatce. Dwie zadnie nogi wyglądały tak samo jak na początku tego ataku. A choć przednie nogi bardzo przypominały zadnie, wygląd stawów barkowych diametralnie się zmienił. Werner coraz bardziej upodabniał się do dzikiego kota. Nerwowo krążył po sali, a jego kończyny coraz bardziej przypominały kocie łapy. Jak u każdego kota staw łokciowy powędrował ku górze i znalazł się tuż obok obojczyka, za to wydłużeniu uległo przedramię, a miejsce sztywnej kostki zajął giętki nadgarstek. To zaintrygowało Victora, ponieważ do tworzenia Wernera wykorzystał starannie dobrany materiał genetyczny pantery, by zwiększyć jego gibkość i szybkość. Zadnie nogi też się zmieniły. Nad palcami pojawiło się wydłużone śródstopie, kostka podjechała wyżej, a kolano znalazło się tuż przy tułowiu. Proporcje ciała, wzajemne ułożenie bioder i nóg wyraźnie się zmieniało. Na zadniej nodze ludzka stopa przekształciła się w kocią łapę z okrągłymi opuszkami, zakończonymi imponującymi pazurami. Na przednich nogach tymczasem, choć pojawiły się ostrogi, pozostały też elementy ludzkiej dłoni - nawet jeśli palce kończyły się teraz ostrymi, zagiętymi szponami.

Cały proces przemiany było widać jak na dłoni, ponieważ Werner nie pokrył się sierścią. Jego skóra pozostała łysa i różowa. Chociaż kryzys nie minął - tak naprawdę dopiero się zaczynał - z chwilą gdy Werner został zamknięty w izolatce i nie stanowił bezpośredniego zagrożenia, Victor mógł obserwować to, co się dzieje, z dystansem i obiektywizmem naukowca. W swoim długim życiu Victor niejeden raz więcej się nauczył z błędów niż z licznych sukcesów. Błąd może być ojcem postępu i zdarzało się to często, zwłaszcza gdy chodziło o jego błędy, które bardziej niż spektakularne sukcesy miernot przyczyniały się do rozwoju nauki. Victor z zapartym tchem obserwował pojawianie się elementów anatomicznych, których nie można było wytłumaczyć obecnością genów zwierzęcia. Co prawda wzmocnił muskulaturę szefa ochrony materiałem genetycznym pantery, ale z pewnością nie znajdował się tam gen odpowiedzialny za kształt nóg. A już z całą pewnością nie przydzielił Wernerowi ogona, który właśnie zaczął się pojawiać. Głowa Wernera - wciąż jeszcze posiadająca jego rysy - znajdowała się teraz na krótszym i bardziej giętkim karku. W oczach, które pojawiły się na monitorach, widać było charakterystyczne kocie źrenice. A przecież Victor nie dorzucił do jego chromosomów kocich genów poprawiających widzenie. To wszystko świadczyło, że albo Victor popełnił błąd, tworząc Wernera, albo w niepojęty sposób to nowe, plastyczne ciało Wernera ze skrawków zwierzęcych genów potrafiło odtworzyć całą budowę ciała kota. Choć druga hipoteza wydawała się niedorzeczna, po prostu niemożliwa,Victor skłaniał się właśnie ku niej. W izolatce oprócz kamer były zainstalowane mikrofony, dzięki którym obserwujący słyszeli każdy odgłos. Nawet jeśli Werner w pełni zdawał sobie sprawę ze zmian, jakie w nim zachodziły, nie można było tego stwierdzić na podstawie wydawanych przez niego dźwięków, szef ochrony bowiem głównie bełkotał. Najczęściej jednak krzyczał. Siła i intensywność krzyków świadczyły o psychicznej i fizycznej udręce, jaka musiała towarzyszyć metamorfozie. Najwyraźniej Werner stracił umiejętność wyłączania bólu.

Kiedy nagle w głośnikach zabrzmiało jedno wyraźne słowo: „Ojcze, Ojcze” - Victor wyłączył fonię i zadowolił się seansem niemego kina. Naukowcy z Harvardu, Yale, Oksfordu i każdego większego ośrodka uniwersyteckiego od paru lat prowadzili badania nad krzyżowaniem gatunków. Wszczepiali materiał genetyczny pająków kozom, które potem dawały mleko z odrobinami pajęczych nici. Hodowali też myszy, które nosiły drobinki ludzkiego DNA. Trwał cichy wyścig, kto pierwszy wyhoduje świnię z ludzkim mózgiem. - Lecz tylko ja - oznajmił Victor, patrząc na sześć monitorów stworzyłem antyczną chimerę, bestię, złożoną z różnych elementów, które jednak funkcjonują jak jedno ciało. - Ale czy tak właśnie jest z Wernerem? - wyraził niedowierzanie Ripley. - Przecież widzisz wyraźnie - zniecierpliwił się Victor. - Biega z zawrotną szybkością. - Kręci się w kółko z bólu. - Jego ciało jest mocne i silne. - I znowu się zmienia - powiedział Ripley. Victor wszczepił też Wernerowi geny pająka, trochę genów karalucha, by zwiększyć ciągliwość ścięgien. Teraz oprócz cech pantery uwidaczniały się u niego pajęcze i owadzie cechy. - Biologiczny chaos - wyszeptał Ripley. - Patrz uważnie - polecił Victor. - Dzięki temu znajdziemy wskazówki, które nieuchronnie doprowadzą do niewiarygodnego postępu w historii genetyki i biologii molekularnej. - Czy mamy absolutną pewność - zapytał Ripley - że moduł przechodni jest zablokowany? - Tak - odparli jednym głosem czterej pracownicy. Obraz na jednym z monitorów rozmył się i na ekranie pojawiła się Annunciata. Przekonany, że włączyła się przypadkowo, Victor już miał kazać jej zniknąć, ale ona go ubiegła. - Panie Helios - odezwała się. - Jeden z osobników alfa pilnie prosi o rozmowę z panem.

- Który alfa? - Patrick Duchaine, proboszcz parafii Matki Bolesnej. - Przełącz go na głośnik. - Nie zadzwonił. Stoi pod bramą Miłosiernych Dłoni. Ponieważ oficjalnie Miłosierne Dłonie stanowiły zaplecze magazynowe jakiejś niemrawej firmy, ci, którzy się tu urodzili, nie mieli prawa zjawiać się bez powodu, by nie budzić podejrzeń. Wizyta Duchaine'a stanowiła złamanie protokołu. Należało zatem się spodziewać, że duchownego rzeczywiście sprowadza jakaś ważna sprawa. - Przyślij go do mnie - polecił Victor sekretarce. - Tak, panie Helios. Tak.

ROZDZIAŁ

50 Laffite otworzył oczy. - Przyznałem się wam, kim jestem. Kolejny dowód, że moje oprogramowanie jest wadliwe. Musimy żyć wśród was w ukryciu, nigdy nie ujawniać swojej odmienności ani nie zdradzać prawdy. - My jesteśmy równi goście - uspokoił go Michael. - Wcale nam to nie przeszkadza. Niech pastor sobie posiedzi chwilkę, pastorze Kenny. Niech pastor sobie spokojnie siedzi i patrzy na ptaszki spadające z drutu. Kiedy Michael wypowiadał te słowa - w niecałą minutę po zakończeniu telefonicznej rozmowy z Deukalionem - olbrzym pojawił się w holu plebanii i wkroczył do kuchni. Carson zdążyła już przywyknąć do jego nagłych pojawień się i równie tajemniczych zniknięć, więc pistolet, którym mierzyła w pierś duchownego, nie drgnął nawet o milimetr. - Jak to? Dzwoniłeś z ganku? - spytał Michael. Przytłaczający, budzący trwogę, wytatuowany Deukalion skinął głową Lulanie i Evangeline. - „Nie dał nam Bóg ducha bo jaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia” - powiedział. - Drugi List do Tymoteusza - wyjąkała drżącym głosem Lulana rozdział pierwszy, siódmy wers. - Wyglądam jak diabeł - uspokajająco zwrócił się do sióstr Deukalion - ale nawet jeśli kiedyś nim byłem, teraz już nie jestem. - On jest w porządku - zapewnił je Michael. - Nie znam stosownego cytatu biblijnego, ale wierzcie mi, to dobry człowiek.

Deukalion siadł przy stole na miejscu, które niedawno zwolniła Lulana. - Dobry wieczór, pastorze Laffite. Oczy duchownego lśniły, jakby próbował przeniknąć wzrokiem zasłonę oddzielającą jeden świat od drugiego. Teraz skupił się na Deukalionie. - Nie rozpoznałem siódmego wersu pierwszego rozdziału Listu do Tymoteusza - poskarżył się. - Psują się następne elementy mojego oprogramowania. Zatracam tożsamość. Podrzuć mi inny wers. - „Strzeż się, bowiem on jest próżnością - wyrecytował Deukalion. - Jego dziełem jest nicość. Utoczył bowiem podobizny, które są kłamstwem, trawą na wietrze”. - Nie poznaję go. - Izajasz, rozdział szesnasty, wers dwudziesty dziewiąty - rzuciła Evangeline. - Ale trochę poprzekręcał. - Wybrałeś werset - zwrócił się do Deukaliona Laffite - opisujący... Heliosa. - Tak. Carson zastanawiała się, czy ona i Michael mogą już opuścić broń. Uznała, że gdyby zagrożenie zniknęło, Deukalion by im o tym powiedział. Pozostała więc w gotowości. - Skąd wiesz o Heliosie? - zapytał Laffite. - Byłem jego pierwszą próbą. W porównaniu z wami dość prymitywną. - Ale twoje oprogramowanie nie zawiodło. - Ja nie zostałem zaprogramowany. W każdym razie nie tak, jak wy to rozumiecie. Laffite'a przeszył dreszcz. Mężczyzna zamknął oczy. - Coś właśnie nawaliło. Co to było? Gałki gwałtownie poruszały się pod powiekami. W górę, w dół. W prawo, w lewo. - Mogę dać ci to, czego najbardziej pragniesz - powiedział Deukalion. - Chyba...? Tak. Straciłem umiejętność wyłączania bólu.

- Nie lękaj się. Zrobię to bezboleśnie. Ale proszę o coś w zamian. Laffite milczał. - Wypowiedziałeś jego imię - podjął Deukalion. - Udowodniłeś, że niektóre blokady twojego oprogramowania zniknęły. Dlatego powiedz... jak się nazywa miejsce, w którym się urodziłeś; miejsce, gdzie prowadzi swoje badania. Artykulacja Laffite'a nagle się zmieniła, jakby jego iloraz inteligencji gwałtownie spadł. - Jestem dzieckiem Miłosierdzia, zrodzonym w Miłosierdziu i w nim wychowanym. - Co to znaczy? - naciskał Deukalion. - Miłosierne Dłonie - powtórzył Laffite. - Miłosierne Dłonie i kapsuły piekła. - Chodzi o ten stary katolicki szpital - uświadomiła sobie Carson. Miłosierne Dłonie. - Zamknęli go, gdy byłem chłopcem - podjął Michael. - Teraz jest tam chyba jakiś magazyn. Zamurowali wszystkie okna. - Mógłbym wszystkich was teraz zabić - odezwał się Laffite, nie otwierając oczu. - Kiedyś wszystkich was chciałem zabić. Tak strasznie tego pragnąłem, tak gorąco. Lulana zaczęła cicho pochlipywać. - Weź mnie za rękę, siostro - powiedziała Evangeline. - Zabierzcie stąd panie - zwrócił się Deukalion do Carson. - Odwieźcie je do domu. - Jedno z nas może je odwieźć - podsunęła - a drugie zostanie, by zapewnić ci wsparcie. - To sprawa między mną a pastorem Laffite'em. Muszę wyświadczyć mu drobną przysługę. Drobną przysługę, która przyniesie mu ukojenie. - Drogie panie - zwrócił się do Lulany i Evangeline Michael, chowając pistolet do kabury - proponuję zabrać ze sobą te placki. Nie dowodzą ponad wszelką wątpliwość, że tu byłyście, ale lepiej, jeśli je zabierzecie. Kobiety wyjęły ciasto z lodówki i potulnie dały się wyprowadzić z

kuchni. Carson cały czas mierzyła do Laffite'a. - Spotkamy się u ciebie w domu - zwrócił się do niej Deukalion. Za niedługą chwilę. - „Ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód” - odezwał się Laffite swoim nowym, niemodulowanym głosem. - Dobrze mówię, czy już niczego nie pamiętam? - Księga Rodzaju, rozdział pierwszy, wers drugi - uspokoił go Deukalion, gestem ręki pokazując Carson, żeby wyszła. Opuściła broń i niechętnie usłuchała. Wychodząc do korytarza, usłyszała jeszcze słowa Laffite'a: - Twierdzi, że dożyjemy tysiąca lat. Ja czuję się, jakbym już tyle żył.

ROZDZIAŁ

51 Erika wciąż siedziała w sekretnym salonikuVictora, zastanawiając się, czyby znowu nie odezwać się do mieszkańca szklanej skrzyni. Nie ulegało wątpliwości, że się poruszył. Przez bursztynową ciecz albo gaz przemknął wyraźnie jakiś cień. Albo kształt, zamknięty w skrzyni, zareagował na jej głos, albo ruch był przypadkowy. Stara Rasa ma powiedzenie: „Nic nie dzieje się przypadkiem”. Ale to rasa zabobonnych i irracjonalnych istot. Erice zaś już w kapsule stworzenia wpojono, że wszechświat to wyłącznie morze chaosu, w którym czasem zderzają się przypadkowe elementy, uruchamiając bieg pozbawionych logiki, nieprzewidywalnych wypadków, które potem rykoszetem odbijają się w życiu ludzi. Nowa Rasa ma za zadanie narzucić chaosowi ład, podporządkować sobie potężne, destrukcyjne moce wszechświata, by służyły jej potrzebom; by nadały znaczenie i sens stworzeniu, które od początku dziejów było ich pozbawione. Sensem istnienia, który Nowa Rasa narzuci uniwersum, będzie głoszenie chwały ich stwórcy, realizacja jego wizji oraz każdego pragnienia. Pełnię szczęścia będzie się osiągać wyłącznie poprzez doskonałe wypełnianie jego woli. To credo, składnik podstawowego oprogramowania, rozbrzmiewało w jej myślach na tle muzyki Wagnera i obrazów maszerujących zgodnie milionów przedstawicieli Nowej Rasy. Jej genialny mąż mógłby być poetą, gdyby nie to, że nędzna poezja nie jest godna jego geniuszu. Kiedy odezwała się do mieszkańca szklanej klatki, ogarnął ją prymitywny strach, przenikający każdą komórkę, każdą kroplę krwi. Prze-

rażona, wycofała się na fotel, w którym nadal siedziała, zastanawiając się, jak powinna teraz zareagować, i analizując swoje pobudki. Wstrząsnęła nią sprawa Williama: odgryzanie palców, a potem jego unicestwienie. Jeszcze bardziej poruszyło ją to, co usłyszała od Christine: ona, Erika, otrzymała głębsze życie duchowe niż pozostali członkowie Nowej Rasy - zdolność odczuwania wstydu, upokorzenia, co z kolei mogło prowadzić do litości i współczucia. Victor - którego geniuszowi nikt nigdy nie dorównał ani nie dorówna - musiał mieć powody, by pozostałym członkom Nowej Rasy pozwolić wyłącznie na odczuwanie nienawiści, zazdrości i gniewu; emocji, które tworzyły błędne koło i nie prowadziły do nadziei. Ona zaś, Erika, była żałosnym stworzeniem, o którego wartości stanowiło to, w jakim stopniu wypełnia wolę pana. Nie miała dość mądrości i wiedzy ani wystarczająco szerokich horyzontów, by ośmielić się podawać w wątpliwość słuszność jego założeń. Ona sama hołubiła w sercu wiele marzeń. Nade wszystko miała nadzieję, że stanie się dobrą żoną, z dnia na dzień będzie się doskonalić i znajdzie uznanie w oczach Victora. Choć tak niedawno wynurzyła się z kapsuły stworzenia, nie potrafiła sobie wyobrazić życia pozbawionego nadziei. Spodziewała się też, że jeśli stanie się lepszą żoną, jeśli przestanie zasługiwać na karę, gdy będą uprawiali seks, i wreszcie zobaczy w oczach Victora zadowolenie, będzie mogła go poprosić, by obdarzył nadzieją Christine i pozostałych. On zaś wysłucha jej próśb i podaruje swojemu ludowi nie tak surowe życie. - Jestem jak królowa Estera, a on jak król Aswerus - powiedziała, porównując się do córki Abichaila. Estera uprosiła swego małżonka, perskiego króla Aswerusa, by ocalił jej rodaków, Izraelitów, od śmierci z rąk Hamana, jednego z jego książąt. Erika nie znała całej historii, ale była przekonana, że to literackie odniesienie - jedno z tysięcy załadowanych jej do mózgu - było na miejscu i że - dzięki właściwemu oprogramowaniu - użyła go we właściwym kontekście.

Musi za wszelką cenę znaleźć uznanie w oczach Victora. W tym celu zaś powinna służyć mu doskonale, co uda jej się tylko pod warunkiem, że będzie wiedziała o nim wszystko. Sama jego biografia, którą załadowano jej do mózgu w procesie stworzenia, nie wystarczy. „Wszystko” obejmowało też mieszkańca szklanej skrzyni, który najwyraźniej został tam uwięziony przez Victora. Erika musi zdławić strach, jaki ta istota w niej budzi, i wrócić do skrzyni, stawić czoło chaosowi, narzucić mu ład. Erika znów stanęła u wezgłowia trumny - nabierała coraz większej pewności, że to jest trumna, a nie szkatuła - pochyliła się nad wiekiem w miejscu, gdzie - jak sądziła - znajdowała się twarz istoty, zamkniętej w bursztynowej substancji. - Hej - odezwała się tym razem pewniej. - Jest tam ktoś? Ciemny kształt znowu się poruszył. Tym razem jej fale dźwiękowe rozesłały takie same błękitne pierścienie, jak przedtem stukania palca. Jej usta dzieliło od szklanej tafli jakieś piętnaście centymetrów. Pochyliła się niżej. Siedem centymetrów. - Jestem jak Estera, a on jak król Aswerus - powiedziała. Kręgi na powierzchni nabrały intensywniejszego odcienia szafiru. Więzień przysunął się do bocznej ściany. Erika dostrzegła zarys twarzy, ale nic poza tym. - Jestem jak Estera, a on jak król Aswerus - powtórzyła. Z szafirowych kręgów, z niewidocznej twarzy rozległ się dziwnie czysty i dźwięczny głos: - Jesteś Eriką Pięć i należysz do mnie.

ROZDZIAŁ

52 Kiedy czarny język nocy przykrył ostatnie promienie słońca, w zachodnim bunkrze zapłonęły pochodnie. Pomarańczowe płomienie tańczyły w powietrzu niczym skrzydlate smoki, rzucając cienie na morze śmieci. Trzynaście z czternastu osób z załogi Nicka stało wraz z nim w bunkrze. Ubrani w wysokie buty za kolana, z twarzami lśniącymi od potu, czekali w szeregu na pojawienie się dwóch lawet z ciałami, które zaraz mieli pochować. Obok Nicka stała Gunny Alecto. W jej oczach odbijały się płomienie pochodni. - Dźwięki, dźwignie, dźgnięty, dzień, działo, dzikusy. Dzikusy! Już wiozą trupy dzikusów, Nick. Masz, co trzeba? - Mam. - Masz, co trzeba? Podniósł cebrzyk, identyczny z jej cebrzykiem, identyczny z cebrzykiem, który trzymał każdy z nich. Pierwsza laweta z głuchym warkotem zjeżdżała po zboczu chrzęszczących odpadów. Na lawecie stało pięć ponad dwumetrowych pali, do każdego był przywiązany jeden trup Starej Rasy - człowiek, którego zastąpiono już repliką. Troje z nich było urzędnikami, dwoje policjantami. Dwie kobiety i trzech mężczyzn. Wcześniej zdarli z trupów ubrania. Otworzyli im też oczy, przyklejając powieki taśmą, by ludzie wyglądali, jakby przypatrywali się swojemu upokorzeniu.

Martwi ludzie mieli włożone do ust patyki, ponieważ ich prześladowcy lubili sobie wyobrażać, że ofiary żebrzą o litość albo wyją z bólu. Jeden z mężczyzn został przez swojego zabójcę poćwiartowany i pozbawiony głowy. Załoga Crosswoods ze złośliwą satysfakcją połączyła jego członki drutem, przymocowując głowę twarzą do pleców i zmieniając położenie genitaliów. Załoga entuzjastycznie powitała nadjeżdżającą lawetę drwiącym rechotem, wrzaskami i wyzwiskami, wykrzykiwanymi tak głośno, że stawały się niezrozumiałe. Znajdujące się na samym dnie hierarchii epsilony nie mogły czuć się lepsze od nikogo ze swojej rasy, pogardę mogły okazywać wyłącznie ludziom - tym obdarzonym zaledwie jednym sercem istotom, które twierdziły, że są dziećmi Bożymi, a mimo to nie potrafiły wyłączać bólu i tak łatwo ginęły. Najprostsze produkty kapsuł stworzenia złośliwym rechotem i pogardliwymi prychnięciami wyrażały swoją odrazę, w ten sposób dając wyraz własnej wyższości. Kiedy laweta się zatrzymała, załoga wyczekująco spojrzała na Nicka, który stał w środku szeregu. Jako osobnik gamma wśród epsilonów musiał dawać im przykład, chociaż to one, nie on, stworzyły ten obrządek i ustaliły jego rytuał. Wygarnął z cebrzyka porcję cuchnącej mazi. Na wysypisku nigdy nie brakowało gnijących warzyw i owoców oraz śmieci wszelkiej maści w różnym stadium rozkładu. Przez cały dzień zbierał co lepsze okazy. Teraz, z okrzykiem pogardy, rzucił pierwszą garść na jedno z ciał. Plask śmieci uderzających w trupa wzbudził entuzjazm epsilonów. Zachęcone przykładem zwierzchnika zaczęły wybierać z cebrzyków maź i obrzucać nią ciała. Kiedy nieruchome ciała z otwartymi oczami i ustami biernie znosiły ten ostrzał, okrzyki napastników stawały się coraz głośniejsze, coraz mniej artykułowane, coraz dziksze. W ich piskliwym śmiechu na próżno szukać by rozbawienia, zresztą brzmiała w nim taka gorycz, że właściwie przestał przypominać śmiech. Kiedy uczestnikom zabawy wyczerpała się amunicja, odrzucili cebrzyki i wdarli się na lawetę, szarpiąc sznury, którymi były przywiązane

do pali ciała. Ściągnąwszy ociekające cuchnącą mazią ciała z pali, wrzucili je do płytkiej niecki, która wkrótce miała zmienić się w zbiorowy grób. Chociaż Nick Frigg nie wdarł się wraz ze swoimi ludźmi na lawetę, ich piskliwe wrzaski, furia i nienawiść podniecały go, rozpalały pretensje do tych - rzekomo stworzonych przez Boga - istot, które cieszyły się przywilejem wolnej woli, godności i nadziei. Okrzykami wspierał obywateli Crosswoods, potrząsał przetłuszczonymi włosami, wygrażał pięścią trupom i czuł, jak ogarnia go moc na samą myśl, że już wkrótce cała jego rasa objawi się w całej swojej nieludzkiej potędze, by pokazać zadufanym w sobie ludziom Starej Rasy, jak szybko można ich pozbawić tej ukochanej wolnej woli; jak brutalnie można podeptać ich godność; jak bezwzględnie można zgasić płomień ich żałosnej nadziei. Teraz nadszedł moment symbolicznego zabijania. Kiedy pięć ciał zepchnięto z lawety, epsilony - łącznie z kierowcą - z furią rzuciły się na trupy. Członkowie Nowej Rasy marzyli, by zabijać; płonęła w nich nieokiełznana potrzeba - żądza - zabijania, a mimo to nie mogli uwolnić tej furii, dopóki ich stwórca nie wyda rozkazu. Frustracja, jaka co dzień w nich wzrastała, była jak procent składany nienawiści i nieustannie pomnażała kapitał wściekłości, czyniąc z nich miliarderów furii. Podczas symbolicznego zabijania wydawali zaledwie grosze ze swojego skarbca agresji. Tupali zawzięcie, kopali, miażdżyli obcasami ziemię, zarzucali sobie ramiona na plecy i w cztero- i sześcioosobowych kółkach tańczyli wśród nieboszczyków - i po nieboszczykach, wybijając stopami morderczy, bezwzględny rytm. Rozświetloną pochodniami noc wypełniały łomot perkusji, dudnienie kotłów i tam-tamów oraz niski dźwięk basów, choć jedynym instrumentem tych muzyków były obute w solidne kamasze nogi. Mimo że obdarzony psim węchem Nick należał do osobników gamma, on również dał się porwać uniesieniu epsilonów. W nim również wrzała od furii krew. Przyłączył się do tańczących, przekonany, że każdy beta - a nawet alfa - postąpiłby tak samo. Ten taniec nie stanowił jedynie przejawu frustracji najniższej klasy Nowej Rasy, mógł też stać

się wyrazem tęsknot i tłumionych pragnień wszystkich dzieci Miłosierdzia, które - choć stworzone do różnych zadań i wyposażone w różne oprogramowanie - łączyła nienawiść i pogarda dla Starej Rasy. Piszcząc, wyjąc i skandując, z twarzami ciemnymi z pożądania deptali po tym, co wcześniej wydrwili, dokonując rytualnego mordu na już martwych ciałach. Tupot ich stóp roznosił się echem w nocnym powietrzu jak zapowiedź coraz bliższego ostatecznego starcia.

ROZDZIAŁ

53 Cindi i Benny Lovewellowie obserwowali z drugiego końca ulicy, jak O'Connor i Maddison wyprowadzają z plebanii dwie Murzynki i idą z nimi do ustawionego pod latarnią sedana. - Skończy się tak, że aby dopaść gliniarzy, zabijemy jeszcze jedną z nich albo obie - powiedziała Cindi. - Lepiej poczekajmy - poradził Benny, który pamiętał, że otrzymali zezwolenie na zabicie tylko tamtych dwojga. - Co niosą te kobiety? - zastanawiała się na głos Cindi. - Chyba jakieś ciasto. - Dlaczego niosą ciasto? - Może zostały przyłapane na jego kradzieży? - podsunął Benny. - To ludzie kradną ciasta? - Tacy jak oni kradną. Kradną wszystko. - Ale O'Connor i Maddison pracują chyba w wydziale zabójstw? - Zgadza się. - To dlaczego przyjechali aresztować złodziejki ciasta? Benny wzruszył ramionami. - Nie wiem. Może zabiły, żeby ukraść ciasto? - W sumie niewykluczone - powiedziała Cindi, marszcząc brwi. Mam jednak wrażenie, że coś nam umknęło. Żadna z tych kobiet nie wygląda na morderczynię. - My też nie - uprzytomnił jej Benny. - Jeśli rzeczywiście zabiły dla ciasta, to dlaczego pozwolono im je zatrzymać?

- Nigdy nie rozgryzę zawiłości ich systemu prawnego - powiedział Benny. - Zresztą nie obchodzą mnie te dwie kobiety ani ciasto. Chcę tylko wypruć bebechy O'Connor i Maddisonowi. - Cóż, ja też - odparła Cindi. - To, że chcę mieć dziecko, nie oznacza, że przestałam lubić zabijanie. Benny westchnął. - Nie sugerowałem, że zmiękłaś ani nic takiego. Kiedy kobiety z ciastem zostały załadowane na tylne siedzenie, O'Connor siadła za kierownicą, a Maddison obok niej. - Trzymaj się trochę bliżej nich - polecił Benny - żebyśmy mogli wkroczyć do akcji, jeśli tylko nadarzy się okazja. Nieoznakowany policyjny sedan wyjechał na drogę, a kiedy zniknął im z oczu, skręcając na skrzyżowaniu, Cindi ruszyła za nim. Zamiast odstawić kobiety na komisariat, policjanci wysadzili je dwie ulice dalej, przed zwyczajnym domem w Bywater. Cindi znowu zaparkowała w bezpiecznej odległości po drugiej stronie ulicy, w cieniu między dwiema latarniami. - Do niczego - powiedziała. - Prawie przed każdym domem ktoś siedzi na ganku. Za dużo świadków. - Tak - przyznał jej rację Benny. - Może udałoby nam się uprowadzić O'Connor i Maddisona, ale skończyłoby się to pościgiem policyjnym. Musieli zachować dyskrecję. Gdyby policja ich zdemaskowała, nie mogliby dłużej wykonywać swojego zawodu. Odebrano by im prawo zabijania ludzi, co więcej, ich stwórca zapewne by ich unicestwił. - Patrz na tych pacanów. Po co siedzą na gankach w bujanych fotelach? - oburzyła się Cindi. - Siedzą, pijąc piwo albo lemoniadę czy co tam jeszcze, niektórzy palą, gawędzą. - O czym rozmawiają? - Nie wiem. - Są tacy... rozlaźli - powiedziała Cindi. - Jaki mają cel w życiu? - Podsłuchałem, jak jeden z nich mówił, że celem życia jest życie. - Po prostu sobie siedzą. Nie próbują podbić świata ani zapanować

nad naturą, ani nic. - I tak są panami świata - przypomniał jej Benny. - Już niedługo.

ROZDZIAŁ

54 Deukalion siedział przy kuchennym stole z repliką pastora Laffite'a. - Ilu takich jak ty zostało wprowadzonych do świata ludzi? - zapytał. - Znam tylko swój numer - odparł Laffite. Mówił coraz mniej wyraźnie. Wpatrywał się w swoje otwarte dłonie, jakby widział w nich dwie wersje swojej przyszłości. - Tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt siedem. Po mnie na pewno było jeszcze wielu nowych. - Jak szybko produkuje ludzi? - Po czterech miesiącach w kapsule stworzenia z zarodka powstaje dojrzały osobnik. - Ile kapsuł jest w Miłosiernych Dłoniach? - Kiedyś było sto dziesięć. - Trzy mioty w roku - obliczył szybko Deukalion - razy sto dziesięć. Rocznie może wyprodukować trzysta trzydzieści replik. - Mniej. Od czasu do czasu hoduje też... inne rzeczy. - Jakie? - Nie wiem. Słyszałem tylko plotki. Twory, które... nie przypominają ludzi. Nowe formy. Eksperymenty. Wiesz, na co miałbym ochotę? - Powiedz - zachęcił Deukalion. - Na ostatni kawałek czekolady. Przepadam za czekoladą. - Gdzie ją trzymasz? - W lodówce jest pudełko. Wyjąłbym je, ale mam coraz większe problemy z orientacją przestrzenną. Wątpię, czy udałoby mi się podejść do niej o własnych siłach. Chyba musiałbym się czołgać.

- Już przynoszę. Deukalion wyjął z lodówki pudełko, zdjął pokrywkę i postawił je na stole przed Laffite'em. Kiedy wrócił na miejsce, Laffite próbował sięgnąć po czekoladkę, ale macał dłonią po stole obok pudełka. Deukalion delikatnie poprowadził jego prawą rękę do czekoladek i przyglądał się, jak pastor niczym ślepiec obmacuje jedną po drugiej, zanim wreszcie wybrał. - Podobno wkrótce założy farmę poza miastem - zdradził Laffite. Za tydzień, najpóźniej za dwa. - Jaką farmę? - Hodowlę Nowej Rasy. Dwa tysiące kapsuł stworzenia w jednym pomieszczeniu. Oficjalnie będzie się mówiło, że to przetwórnia albo szklarnia. Kiedy mężczyzna nie mógł trafić dłonią do ust, olbrzym delikatnie poprowadził jego rękę z czekoladką do warg. - To znaczy, że w ciągu roku mógłby wyprodukować sześć tysięcy ludzi. Pastor Laffite przymknął oczy i wniebowzięty ssał czekoladę. Próbował mówić, ale najwyraźniej nie radził sobie z łączeniem tych dwóch czynności. - Nie spiesz się - uspokajał Deukalion. - Rozkoszuj się tym. Laffite połknął czekoladę i oblizał wargi. - Jest też przygotowywana druga farma - powiedział, nie otwierając oczu. - Będzie gotowa na początku przyszłego roku i znajdzie się w niej jeszcze więcej kapsuł. - Znasz zwyczaje Victora? O której przychodzi do Miłosiernych Dłoni? O której je opuszcza? - Nie wiem. Spędza tam większość czasu. Nigdzie nie przesiaduje tak długo jak tam. - Ilu takich jak ty pracuje w Miłosierdziu? - Osiemdziesięcioro, może dziewięćdziesięcioro. Nie jestem pewien. - Budynek musi być pilnie strzeżony. - Każdy tam jest jednocześnie maszyną do zabijania. Chyba

zjadłbym drugą czekoladkę. Deukalion pomógł mu namacać pudełko i wsunąć do ust kostkę. Gdy Laffite nie jadł czekolady, gałki pod zamkniętymi powiekami poruszały się i drgały. Kiedy miał w ustach przysmak, nie ruszały się. - Tobie też się wydaje - zapytał, połknąwszy czekoladę - że świat jest o wiele bardziej tajemniczy, niż powinien? - A kto twierdzi, że nie powinien? - Nasz stwórca. Czy mimo to ciebie też wiele spraw zastanawia? - Tak, bardzo wiele spraw - przyznał Deukalion. - Mnie też. Mam tyle pytań. Sądzisz, że psy mają duszę?

ROZDZIAŁ

55 Carson i Michael zatrzymali się na stopniach ganku przed domem Lulany. Otoczył ich słodki zapach jaśminu. - Lepiej nikomu nie opowiadajcie o tym, co się wydarzyło na plebanii - zwróciła się Carson do sióstr. Lulana ściskała foremkę obiema rękami, jakby się bała, że nie utrzyma jej w drżącej dłoni. - Kim był ten olbrzym? - zapytała. - I tak byś nie uwierzyła - odparła Carson. - Zresztą, prawdę mówiąc, nie wyświadczyłabym ci przysługi. - Co się stało pastorowi Kenny'emu? - spytała Evangeline, tuląc do siebie drugą foremkę. - Co z nim będzie? - Dla waszego spokoju sumienia - powiedział Michael - wiedzcie, że wasz duchowny już dawno odszedł do Pana. Człowiek, którego dziś nazywałyście pastorem Kennym... Nie musicie po nim płakać. Siostry popatrzyły po sobie. - Coś dziwnego pojawiło się na świecie, prawda? - spytała Lulana, wyraźnie nie oczekując odpowiedzi. - Dziś w tamtej kuchni nagle ogarnęła mnie straszliwa obawa, że to może... że może nadchodzi koniec świata. - Może powinnyśmy to przemodlić, siostro? - zaproponowała Evangeline. - Nie zaszkodzi - zapewnił Michael. - Może nawet pomóc. I zjedzcie sobie po kawałku ciasta. Lulana podejrzliwie zmrużyła oczy.

- Coś mi się wydaje, jakbyś chciał powiedzieć: „Zjedzcie sobie po kawałku ciasta, póki jeszcze możecie”. Michael nie odpowiedział, wyręczyła go Carson: - Zjedzcie sobie po kawałku ciasta. Zjedzcie nawet po dwa. Kiedy wsiedli do samochodu i Carson zjechała na ulicę, Michael spytał: - Zauważyłaś ten biały wóz terenowy parędziesiąt metrów za nami, po drugiej stronie ulicy? - Aha. - Identyczny z tym w parku. - Aha - powiedziała, sprawdzając we wstecznym lusterku. - I z tym kilkadziesiąt metrów za plebanią. - Byłem ciekaw, czy go zauważyłaś. - A co? Myślałeś, że oślepłam? - Jedzie za nami? - Jeszcze nie. Na skrzyżowaniu skręciła w prawo. Michael obejrzał się i wzrokiem przeszukiwał ciemną ulicę, którą za sobą zostawili. - Nadal nie jedzie. Cóż, niejeden biały mountaineer jeździ po Nowym Orleanie. - A to jest jeden z tych pokręconych dni, kiedy przyciągamy je do siebie jak magnes. - Może trzeba było poprosić Godota o kilka granatów ręcznych ~ pożałował Michael. - Jestem przekonana, że dostarcza też towar do domu klienta. - Do tego jeszcze zapakowany jak prezent. Dokąd teraz? - Do mnie - odparła Carson. - Może jednak będzie lepiej, jeśli Vicky zabierze stamtąd Arniego. - Do jakiegoś spokojnego miasteczka w Iowa. - I do tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego, kiedy Frankenstein kojarzył się tylko z Colinem Clive'em i Borisem Karloffem, a Mary Shelley była tylko pisarką, a nie kronikarką i prorokiem.

ROZDZIAŁ

56 Na sześciu monitorach można było śledzić, jak coraz silniej do głosu dochodzi owadzia natura Wernera. Werner, choć zachował elementy ludzkiej anatomii, pełzał teraz po ścianach izolatki, czasem ostrożnie niczym czający się drapieżnik, a czasem szybko i nerwowo jak spłoszony karaluch. Victor nie spodziewał się, by wiadomości przyniesione przez księdza Duchaine mogły go oderwać od śledzenia metamorfozy szefa ochrony. Kiedy jednak duchowny opisał spotkanie z wytatuowanym mężczyzną, cudowne zmartwychwstanie pierwszego tworu Frankensteina sprawiło, że kryzys Wernera przestał się liczyć. Początkowo Victor podchodził sceptycznie do rewelacji Duchaine'a, zażądał więc szczegółowego rysopisu olbrzyma, z którym Patrick pił na plebanii kawę, szczególny nacisk kładąc na okaleczoną część twarzy. Blizny, jakie ksiądz zobaczył pod skomplikowanym tatuażem, były śladami obrażeń, których żaden normalny człowiek by nie przeżył. Zgadzały się też z wizerunkiem, jaki Victor przechował w pamięci - a pamięć miał znakomitą. Co więcej, opis drugiego, nieoszpeconego, profilu wiernie oddawał całą męską urodę, jaką Victor wielkodusznie obdarował swoje pierwsze dzieło - tak dawno temu i na tak odległym kontynencie, że nawet jemu czasem wydawało się to snem. I jak olbrzym podziękował mu za dobroć i wielkoduszność? Zabijając narzeczoną Victora, Elżbietę. Ta utracona Elżbieta nigdy nie byłaby tak uległa i tak zmysłowa, jak żony, które potem dla siebie stworzył, ale

to nie zmieniało faktu, że zabicie jej uważał za niewybaczalną impertynencję. Teraz jeszcze ten niewdzięczny łotr wypełzł na światło dzienne, przekonany o własnej wielkości, rozpowiadając jakieś bzdury o swojej misji i przeznaczeniu. W dodatku, dureń!, wyobrażał sobie, że nie tylko przeżyje tę drugą konfrontację, ale wręcz wyjdzie z niej zwycięsko. - Sądziłem, że zginął tam, zamarzł na śmierć - powiedział na głos Victor. - Zostawiłem go na krze, na środku lodowatego morza. Sądziłem, że zamarzł na wieczność. - Za jakieś półtorej godziny wróci na plebanię - powiedział duchowny. - Sprytnie go podszedłeś, Patricku - pochwalił Victor. - Ostatnio nie byłem z ciebie zadowolony, ale przynajmniej częściowo się zrehabilitowałeś. - Szczerze powiedziawszy - przyznał ksiądz, unikając spojrzenia swego stwórcy - sądziłem, że zdołam cię zdradzić, panie, ale nie potrafiłem przeciwko tobie spiskować. - Naturalnie, że nie mogłeś. Czytałeś w tej swojej Biblii, że gdy aniołowie zbuntowali się przeciwko Bogu, zostali wyrzuceni z raju. Ja zaś zrobiłem coś, czego ten mityczny Bóg nie potrafił: stworzyłem posłuszne istoty. Na monitorach Werner zamieniony w owada wdrapał się po ścianie na sufit i zawisł na nim, drżąc jak osika. - Panie - odezwał się niespokojnie Duchaine - przyszedłem tu nie tylko, by przekazać ci wiadomość, ale także by prosić... by spytać, czy nie zechciałbyś udzielić mi łaski, którą obiecał mi twój pierworodny. Przez moment Victor nie rozumiał, o jakiej łasce mowa. Po chwili jednak dotarło to do niego i ogarnęła go wściekłość. - Chcesz, bym odebrał ci życie? - Uwolnij mnie - błagał cicho Patrick, patrząc w monitory, by uniknąć spojrzenia swego pana. - Dałem ci życie, a ty tak mi się odwdzięczasz? Wkrótce zapanujemy nad światem, podporządkujemy sobie naturę, nieodwracalnie zmienimy porządek rzeczy. Pozwoliłem ci stać się uczestnikiem tych

wielkich wydarzeń, a ty to odrzucasz? Czyżbyś dał się omamić i uwierzył, że w religii, za której kapłana się podajesz, tkwi jednak ziarno prawdy? - Panie - odparł Duchaine, nie odrywając wzroku od przeistoczonego Wernera - możesz mnie uwolnić jednym swoim zdaniem. - Bóg nie istnieje, Patricku. A nawet gdyby istniał, w Jego raju nie byłoby miejsca dla takich jak ty. W głosie duchownego zabrzmiało teraz pokorne błaganie, które nie podobało się Victorowi. - Panie, nie potrzebuję raju. Wieczny mrok i cisza w zupełności mi wystarczą. Wzbudził w Victorze tylko wzgardę. - Nie sądziłem, że mogę stworzyć coś aż tak żałosnego, a jednak. Kiedy ksiądz nie odpowiadał, Victor włączył fonię. Werner nadal krzyczał z przerażenia i bólu. Niektóre wrzaski przypominały miauk dręczonego kota, inne zaś - przenikliwe, do niczego niepodobne - mogły stanowić język przerażonych owadów, ale przebijały się przez nie krzyki, które przywodziły na myśl oddział szpitala psychiatrycznego, gdzie trzymano najcięższe przypadki. - Uruchom cykl otwierania zewnętrznych drzwi modułu - zwrócił się Victor do jednego z pracowników. - Ksiądz Duchaine pragnie zanieść biednemu Wernerowi pociechę duchową. - Przecież wystarczyłoby kilka twoich słów, panie... - błagał Patrick Duchaine drżącym głosem. - Owszem, wystarczyłoby - przerwał Victor. - Ale choć zainwestowałem w ciebie mnóstwo czasu i wysiłku, Patricku, ty nawet nie starałeś się zrekompensować mi tych nakładów. W ten sposób przynajmniej raz do czegoś się przydasz. Muszę sprawdzić, na ile niebezpieczny stał się Werner. Oczywiście niewykluczone, że stanowi zagrożenie wyłącznie dla siebie. Wejdź tam i daj pokaz swoich księżowskich sztuczek. Nie będę żądał pisemnego raportu. Drzwi od strony pokoju obserwacyjnego się otworzyły. Duchaine podszedł do nich. Na progu zawahał się i jeszcze raz spojrzał na swojego stwórcę.

Victor nie potrafił odczytać wyrazu twarzy i oczu księdza. Choć wszystkie swoje dzieła tworzył starannie i doskonale znał budowę ich ciał i strukturę mózgów, niektórzy przedstawiciele Nowej Rasy czasem stanowili dla niego taką samą zagadkę jak cała Stara Rasa. Nie mówiąc już nic, Duchaine wszedł do modułu. Zatrzasnęły się pierwsze drzwi. - Jest w śluzie powietrznej - odezwał się Ripley z nutą niedowierzania. - To nie jest śluza powietrzna - poprawił go Victor. - Pierwsze drzwi zablokowane - zameldował pracownik. - Uruchamiamy otwieranie drugich drzwi. W chwilę później Werner-owad przestał wrzeszczeć. Zamarł na suficie czujnie, z niepokojem obserwując sytuację, na chwilę zapominając o bólu. Ksiądz Patrick Duchaine wszedł do izolatki. Drugie drzwi się zatrzasnęły, ale nikt w pokoju obserwacyjnym nie zameldował tego. W pomieszczeniu zapadła głucha cisza. Duchaine przemówił nie do potwora wiszącego nad jego głową, ale do jednej z kamer, a za jej pośrednictwem do swego stwórcy: - Wybaczam ci, Ojcze. Nie wiesz, co czynisz. W tej samej chwili - zanim Victor zdążył rzucić wściekłą ripostę Werner dowiódł, że jako owad też jest urodzonym mordercą. Cóż za zwinność. Jakież niezwykłe odnóża i szczypce. Cóż za upór i nieustępliwość. Jako przedstawiciel Nowej Rasy zaprogramowany do walki ksiądz był niezwykle silny i wytrwały, dlatego śmierć nie przyszła do niego szybko ani łatwo. Dopiero po długiej, morderczej walce otrzymał łaskę, o którą prosił.

ROZDZIAŁ

57 Patrząc w poruszające się pod powiekami oczy pastora Laffite'a, Deukalion wyjaśnił: - Zdaniem wielu teologów psy i niektóre inne zwierzęta rzeczywiście mają coś w rodzaju duszy. Nikt jednak nie jest w stanie określić, czy ta dusza jest nieśmiertelna. - Skoro psy mają dusze - podsunął Laffite - to może i my okażemy się czymś więcej niż ożywionymi maszynami. - Nie będę cię karmił płonną nadzieją... - odezwał się po namyśle Deukalion - ale mogę dać ci trzecią czekoladkę. - Zjesz ją razem ze mną? To taka samotna komunia. - Zgoda. Wcześniejsze nerwowe drżenie rąk i głowy zastąpił łagodny paraliż. Deukalion wybrał z pudełka dwie czekoladki. Jedną wetknął Laffite'owi w usta. Pastor połknął swój przysmak. Czekoladka Deukaliona miała kokosowe nadzienie. Przez długie dwieście lat swego życia nie kosztował nic równie słodkiego. Może wydawała mu się tak słodka, bo okoliczności były wyjątkowo gorzkie? - Kiedy zamykam oczy i kiedy otwieram - odezwał się pastor Laffite - mam straszliwe halucynacje. Widzę obrazy tak potworne, że słowa ich nie opiszą. - W takim razie nie zwlekajmy dłużej - powiedział Deukalion, odsuwając krzesło i wstając. - Do tego ten ból - poskarżył się duchowny. - Silny ból, którego nie

potrafię stłumić. - Nie zadam ci bólu - obiecał Deukalion. - Jestem stokroć silniejszy od ciebie. To pójdzie szybko. Kiedy stanął za krzesłem Laffite'a, ten namacał jego dłoń i schwytał ją mocno. Potem zrobił coś, czego nie powinien uczynić żaden przedstawiciel Nowej Rasy. Deukalion wiedział, że choćby żył jeszcze tysiąc lat, nie zapomni tego gestu. Choć jego oprogramowanie się sypało, choć tracił rozum - a może właśnie dlatego - pastor Laffite przyciągnął dłoń Deukaliona do ust i czule ją ucałował. - Bracie - wyszeptał. W chwilę potem Deukalion skręcił duchownemu kark, łamiąc mu kręgosłup z taką siłą, że nastąpiła natychmiastowa śmierć mózgu. Tych uszkodzeń nie mógł naprawić nawet quasi-nieśmiertelny organizm. Mimo to Deukalion jeszcze przez chwilę został w kuchni. By mieć pewność. By odprawić coś w rodzaju ostatnich rytów. Do okien pukała noc. Na zewnątrz żyło miasto. Mimo to Deukalion nie widział za szybą nic, tylko nieprzenikniony mrok, nieustępliwą czerń.

ROZDZIAŁ

58 Kiedy tajemnicze coś w szklanej skrzyni wypowiedziało jej imię i nazwało ją swoją własnością, Erika wolała nie przedłużać pobytu w sekretnym wiktoriańskim salonie. Nie podobał jej się ton, jakim do niej przemawiał głos. Ani jego pewność siebie. Tak szybko chciała uciec z pokoju, że omal nie zapomniała, by stanąć w progu „do kontroli”. Zatrzymało ją dopiero buczenie metalowych prętów na ścianach. Gdyby nierozważnie wbiegła w ich zasięg, skończyłoby się to pojedynkiem jej perfekcyjnie zaprojektowanego ciała z prądem o napięciu kilku tysięcy woltów. A choć Erika Helios była twarda i odporna, wciąż wiele jej brakowało do Scarlett O'Hary. Akcja „Przeminęło z wiatrem” toczyła się w czasach, gdy elektryczność jeszcze nie dotarła pod strzechy, dlatego Erika nie była pewna, czy ta konotacja jest trafna, ale takie właśnie nasunęło jej się skojarzenie. Oczywiście nie czytała powieści, ale może znajdowała się tam scena, w której Scarlett O'Harę poraził piorun, a mimo to przeżyła. Erika ostrożnie przestąpiła próg i odczekała chwilę, jak przedtem, gdy tu wchodziła. I rzeczywiście, tak samo jak przedtem prześwietliły ją niebieskie promienie lasera. System albo rozpoznał, kim jest, albo - co bardziej prawdopodobne - skontrolował, kim nie jest. Nie jest lokatorem szklanej skrzyni. Pręty przestały buczeć. Mogła przejść. Szybko zablokowała rygle na pancernych drzwiach. Nie minęła mi-

nuta, a Erika zaryglowała kolejne drzwi. Jej oba serca wciąż biły młotem. Była zdumiona, że taki drobiazg jak materializujący się nie wiadomo skąd głos i ukryta groźba mogły do tego stopnia wytrącić ją z równowagi. Ten uporczywy lęk, nieproporcjonalny do zagrożenia, nosił wszelkie znamiona zabobonnej reakcji. Lecz Erika, oczywiście, była wolna od wszelkich przesądów. Instynktowna reakcja kazała jej podejrzewać, że podświadomie wiedziała, co mieszka w szklanej skrzyni, a strach zrodził się z tej zepchniętej głęboko w nieświadomość wiedzy. Kiedy dotarła do korytarza, od którego rozpoczęła swoją wędrówkę, znalazła przycisk. Ukryte w biblioteczce drzwi otworzyły się i Erika wróciła do biblioteki. Tam natychmiast poczuła się bezpieczniej, choć zewsząd otaczały ją książki, potencjalne zagrożenie i źródło zepsucia. W rogu zauważyła barek, zastawiony kryształowymi karafkami z najlepszymi trunkami. Jako znakomicie zaprogramowana pani domu Erika umiałaby przyrządzić każdy koktajl, jakiego zażyczyłby sobie gość, choć jeszcze nie miała okazji wypróbować swoich umiejętności. Właśnie piła koniak dla uspokojenia wzburzonych nerwów, gdy usłyszała za plecami głos Christine: - Proszę wybaczyć, że się wtrącam, pani Helios, ale przypuszczam, że pan Helios byłby niemile zaskoczony, widząc, jak pije pani prosto z karafki. Erika nie zdawała sobie sprawy, że popełnia tak niewybaczalne faux pas, ale gdy zwrócono jej na to uwagę, uświadomiła sobie, że - faktycznie - pociąga rémy martin z przepięknej karafki Lalique'a. Co więcej, koniak kapie jej po brodzie. - Chciało mi się pić - powiedziała, ale potulnie odstawiła karafkę, zatkała ją i wytarła brodę serwetką. - Szukaliśmy pani, pani Helios, żeby upewnić się, co z kolacją. Zaalarmowana spojrzała w okno, za którym rzeczywiście zapadła już noc. - Och! - przeraziła się. - Czyżby Victor musiał na mnie czekać? - Nie, proszę pani. Pan Helios musi dziś dłużej popracować i zje

kolację w laboratorium. - Rozumiem. W takim razie co ja mam zrobić? - Podamy pani kolację tam, gdzie pani sobie zażyczy. - Cóż, to wielki dom. Tyle w nim pokoi... - Owszem. - Czy jest jakieś inne niż biblioteka pomieszczenie, w którym mogłabym zjeść kolację i gdzie byłby koniak? - Możemy podać pani koniak do kolacji w każdym pokoju, pani Helios, choć pozwolę sobie zasugerować, że do posiłku bardziej pasowałoby wino. - Tak, oczywiście, że bardziej by pasowało. Bardzo proszę o butelkę wina do kolacji. Odpowiednio dobranego, pasującego do tego, co przyrządziła kucharka. Bądź łaskawa wybrać dla mnie najstosowniejsze wino, dobrze? - Tak, pani Helios. Najwyraźniej Christine nie miała ochoty na drugą tak głęboką i szczerą rozmowę, jak ta poranna w kuchni. Widocznie postanowiła, że od tej pory ich znajomość będzie miała wyłącznie oficjalny charakter. Zachęcona tym Erika postanowiła wykorzystać swoją pozycję pani domu. - Ale oprócz tego, Christine, podaj mi też do kolacji karafkę rémy martin. A żeby oszczędzić sobie kłopotu, przynieś ją razem z winem. Po co masz krążyć w kółko? Christine przyglądała jej się przez chwilę. - Podobał się pani pierwszy dzień w rezydencji? - zapytała. - Był pełen wrażeń - odparła Erika. - Wydawać by się mogło, że dom jest taki spokojny, wręcz nudny, tymczasem nieustannie coś się tu dzieje.

ROZDZIAŁ

59 Choć pogawędka z matką Arniego dobrze się zaczęła, Randalowi Sześć szybko kończą się pomysły na podtrzymanie konwersacji. Zjada prawie połowę lodów truskawkowo-bananowych, zanim przychodzi mu do głowy następne pytanie. - Wyglądasz na przestraszoną, Vicky. Boisz się? - Tak. Boże, jeszcze jak. - Dlaczego jesteś przestraszona? - Jestem przywiązana do krzesła. - Krzesło nie zrobi ci krzywdy. Nie sądzisz, że to niemądre - bać się krzesła? - Nie rób tego. - Czego? - Nie drwij ze mnie. - Kiedy Randal z ciebie zadrwił? Nie naigrawał się z ciebie. - To nie krzesła się boję. - Przecież sama powiedziałaś. - Boję się ciebie. Jest szczerze zaskoczony. - Randala? Dlaczego bać się Randala? - Uderzyłeś mnie. - Tylko raz. - Bardzo mocno. - Ale nie umarłaś. Widzisz? Randal nie zabija matek. Randal postanowił, że będzie lubił matki. Matki to wspaniały pomysł. Randal nie

ma matki ani ojca. Vicky nie odpowiada. - Nie, nieeeeeee, Randal ich nie zabił. Randal tak jakby został zrobiony przez maszynę. Maszyny nie opiekują się dziećmi jak matki, nie tęsknią, kiedy dzieci odchodzą. Vicky przymknęła powieki, jak to robią dotknięci autyzmem, gdy przytłacza ich nadmiar bodźców, nadmiar informacji, wszystkiego. Ale przecież ona nie cierpi na autyzm. Jest matką. Randal sam się dziwi, że tak dobrze sobie radzi z tą nową sytuacją i tak gładko, bez wysiłku kieruje konwersacją. Zdaje się, że zdrowieje. Niepokoi go jednak wygląd Vicky. Twarz ma ściągniętą. Wygląda na chorą. - Jesteś chora? - pyta. - Strasznie się boję. - Przestań się bać, dobra? Randal chce, byś została jego matką. W porządku? Przecież nie będziesz się bała własnego syna, Randala. Wtedy dzieje się coś zdumiewającego: po policzkach Vicky spływają łzy. - Jakież to urocze - mówi Randal. - Jesteś bardzo miłą matką. Będziemy szczęśliwi. Randal nie będzie cię już nazywał Vicky, tylko Matką. Kiedy masz urodziny, Matko? Ona jednak nie odpowiada. Szlocha. Jakaż ona uczuciowa. Matki łatwo się wzruszają. - Powinnaś upiec tort na swoje urodziny. Będziemy świętować. Randal zna się na świętowaniu. Nigdy nie świętował niczyich urodzin, ale wie. Matka zwiesza głowę, twarz ma mokrą od łez. - Za osiem miesięcy Randal będzie obchodził pierwsze urodziny informuje ją. - Randal ma zaledwie cztery miesiące. Chowa w zamrażarce resztkę lodów truskawkowo-bananowych, potem staje przy stole, patrząc na Matkę. - Ty jesteś tajemnicą szczęścia, Matko. Arnie już nie musi mu tego mówić. Randal pójdzie teraz odwiedzić brata. Matka podrywa głowę, patrzy na niego szeroko otwartymi oczami.

- Odwiedzisz Arniego? - Randal musi się dowiedzieć, czy mogą być dwaj bracia, czy jest o jednego brata za dużo. - Jak to o jednego brata za dużo? O co ci chodzi? Dlaczego chcesz się spotkać z Arniem? Randal Sześć krzywi się na ten potok słów. Natarczywy ton buczy mu w uszach. - Nie mów tak szybko. Nie zadawaj pytań. Randal zadaje pytania. Matka odpowiada. - Zostaw Arniego w spokoju. - Randal sądzi, że wystarczy szczęścia dla nich obu, ale może Arnie będzie innego zdania. Randal musi usłyszeć z jego ust, że może być dwóch braci. - Arnie prawie się nie odzywa - tłumaczy Matka. - A jeśli będzie nie w humorze, może nawet nie zareagować na twoją obecność. Zero kontaktu. Zupełnie jakby jego zamek był prawdziwy, a on siedział w środku. Twoje słowa mogą do niego nie dotrzeć. - Matko, mówisz za głośno, za dużo i za szybko. Głośny trajkot źle brzmi w uszach. Rusza do wyjścia. - Randal, uwolnij mnie! - podnosi głos Matka. - W tej chwili mnie rozwiąż! - Teraz nie zachowujesz się jak miła matka. Randal boi się krzyku. Krzyki nie są szczęściem. - Dobrze. W porządku. Wolno i cicho. Proszę, Randalu. Czekaj. Proszę, uwolnij mnie. Staje na progu. Ogląda się na Matkę. - Dlaczego? - Zaprowadzę cię do Arniego. - Randal sam go znajdzie. - Arnie czasem się ukrywa. Trudno go wtedy znaleźć. Znam wszystkie jego ulubione kryjówki. Randal przygląda jej się, wietrząc podstęp. - Matko, chcesz zrobić Randalowi krzywdę?

- Nie, skądże znowu. Czemu miałabym zrobić ci krzywdę? - Czasem matki krzywdzą dzieci. Jest nawet strona, na której opisują takie historie: www.dzieciobojczynie.com. Dopiero teraz Randal uświadamia sobie, że te biedne dzieci niczego nie podejrzewają. Ufają matce. Matka mówi, że je kocha, a one jej wierzą. A potem w nocy ćwiartuje je siekierą albo zawozi nad jezioro i tam topi. - Randal ma nadzieję, że jesteś dobrą matką. Ale chyba będziesz musiała odpowiedzieć na wiele pytań, zanim cię uwolni. - Dobrze. Wróć. Pytaj, o co zechcesz. - Randal musi najpierw porozmawiać z Arniem. Matka coś mówi, ale Randal nie reaguje. Wychodzi do przedpokoju. Za nim Matka znowu zaczyna coś szybko mówić, trajkocze coś, potem znowu krzyczy. Randal Sześć już raz przyszedł do tego pokoju. Kiedy Matka odzyskała przytomność i tak trajkotała, że musiał się tu ukryć, by odzyskać spokój. Teraz znowu tu jest, szuka wyciszenia. Oby tylko jego relacja z Matką nie nabrała dysfunkcjonalnego charakteru. Po kilku minutach, kiedy jest już gotów, wyrusza na poszukiwanie Arniego. Zastanawia się, czy ten nowy brat okaże się Kainem czy Ablem. Egoistą czy altruistą. Jeśli będzie jak Kain, Randal Sześć będzie wiedział, jak postąpić. Będzie działał w obronie własnej.

ROZDZIAŁ

60 Carson zaparkowała na podjeździe przed domem, zgasiła silnik i reflektory. - Wyjmijmy strzelby - powiedziała. Zanim odwieźli Lulanę i Evangeline do domu, wrzucili do bagażnika walizki z bronią. Szybko wypakowali strzelby, okrążyli samochód i przykucnęli za maską. Carson wysunęła głowę i rozejrzała się po ulicy. - Co przygotujemy sobie na kolację? - zapytał Michael. - Nie możemy zmitrężyć tyle czasu co na lunch. - Mogę skoczyć do baru po kanapkę. - Pod warunkiem że będzie w rękawie, żeby w biegu nie wysypało się mięso. - Po śmierci najbardziej będzie mi brakowało nowoorleańskiej kuchni - powiedział Michael. - Może po drugiej stronie będzie jej w bród. - Za to nie będzie mi brakowało upału ani wilgotności. - Jesteś absolutnie pewny? Na uśpionej ulicy rozległ się warkot samochodu. - Porsche carrera GT, czarny - powiedziała Carson, gdy ich minął. To cacko ma sześć biegów. Wyobrażasz sobie, jak bym mogła nim grzać? - Tak bardzo, że nieustannie bym wymiotował. - Moja jazda cię nie zabije - powiedziała. - Zabiją cię jakieś monstra. - Carson, jeśli to się kiedyś skończy i wyjdziemy z tego żywi, myślisz, że moglibyśmy rzucić tę robotę?

- I co byśmy robili? - Co powiesz na objazdowy salon fryzjerski dla psów? Jeździlibyśmy po okolicy i kąpalibyśmy psy. Łatwa robota, zero stresu. Może się okazać całkiem przyjemna. - To zależy od psa. Problem w tym, że trzeba by kupić furgonetkę, żeby zmieściły się wszystkie bambetle. Furgonetki są dla frajerów. Nie będę jeździć furgonetką. - To otwórzmy bar dla gejów - zaproponował. - Dlaczego dla gejów? - Byłbym spokojny, że faceci nie będą się do ciebie przystawiać. - Mogłabym prowadzić ciastkarnię z pączkami. - Moglibyśmy prowadzić ciastkarnię i nadal mieć broń? - zastanowił się na głos Michael. - Dlaczego nie? - Z pukawką czuję się pewniej. Umilkli, słysząc warkot następnego samochodu. - Biały mountaineer - powiedziała Carson, gdy wóz wjechał w jej ulicę, i schowała się za maską. Zwolnił, ale się nie zatrzymał. Minął jej dom. - Zaparkują dalej, po drugiej stronie ulicy - przepowiedziała. - Sądzisz, że zrobią to tutaj? - Warunki mają idealne. Ale nie przyjdą od razu. Przez cały dzień szukali okazji. Są cierpliwi. Najpierw zrobią rekonesans. - Dziesięć minut? - Może. Na pewno nie mniej niż pięć. Zabierzmy stąd Vicky i Arniego. Kiedy mountaineer zniknął im z oczu, przebiegli na tył budynku. Drzwi kuchenne były zamknięte. Carson wyszarpnęła z kieszeni klucze. - Czy to nowy żakiet? - spytał Michael. - Nosiłam go parę razy. - Postaram się nie obryzgać go mózgiem. Otworzyła drzwi. Przy kuchennym stole siedziała Vicky, przywiązana do krzesła.

ROZDZIAŁ

61 Benny i Cindi nosili broń, ale unikali sięgania po nią. Nie ze względu na hałas - pistolety miały tłumiki. Mogliby strzelić komuś trzy razy w głowę, a osobom siedzącym w pokoju obok wydawałoby się, że tamten kichnął. Niezłym chwytem byłby postrzał w nogę, ale Stara Rasa za szybko się wykrwawiała. Nie miała daru Nowej Rasy, której rany błyskawicznie się zasklepiały, a krwawienie ustawało jak po zakręceniu kurka. Zanim Benny i Cindi zdążyli dowieźć takiego delikwenta do zacisznego miejsca, gdzie mogli go do woli torturować, ten już często nie żył albo był w stanie śpiączki. Niektórych może zadowalało ćwiartowanie albo pozbawianie głowy trupa, ale nie Benny'ego Lovewella. Bez krzyków to żadna przyjemność. Zupełnie jakby się kroiło pieczonego kurczaka. Raz, kiedy ranna kobieta - za grosz przyzwoitości! - zmarła, zanim Benny przystąpił do ćwiartowania, Cindi próbowała sfingować jej cierpienia, w stosownych momentach wydając okrzyki bólu. To jednak nie było to. Pryśniecie w oczy gazem obezwładniającym załatwiało każdego przedstawiciela Starej Rasy. Problem polegał na tym, że oślepiony przez piekącą substancję wrzeszczał i klął, niepotrzebnie zwracając na siebie uwagę. Dlatego Victor znalazł lepsze wyjście i zaopatrzył Benny'ego i Cindi w pojemniki, które zamiast gazu pieprzowego zawierały chloroform. Naturalną reakcją człowieka na pryśniecie w twarz jest zachłyśnięcie się.

Dlatego ofiary padały nieprzytomne, zdążywszy najwyżej powiedzieć: „O, cholera”. Chloroform miał zasięg pięciu do sześciu metrów. Benny i Cindi otrzymali też paralizatory, które stosowali, tylko jeśli udało im się podejść blisko ofiary. Ponieważ jednak O'Connor i Maddison byli policjantami, a po zdemaskowaniu Jonathana Harkera, jednego z dzieci Miłosierdzia, na pewno będą uważniejsi, paralizatory raczej się nie przydadzą. Cindi zaparkowała w pewnej odległości od domu Carson, po drugiej stronie ulicy. - Tutaj ludzie nie siedzą na gankach - zauważyła. - To inna okolica. - Czym, w takim razie, się zajmują? - Co nas to obchodzi? - Pewnie płodzeniem dzieci. - Przestań już, Cindi. - Zawsze możemy adoptować. - Obudź się. Jesteśmy mordercami, zabijamy na polecenie Victora. Nie mamy normalnej pracy. Żeby adoptować dziecko, trzeba być gdzieś zatrudnionym. - Gdybyś pozwolił mi zatrzymać tamtego maluszka, bylibyśmy tacy szczęśliwi. - Uprowadziłaś go. Pół miasta szukało bachora, a ty myślałaś, że będziesz mogła sobie chodzić z nim na spacerki! Cindi westchnęła. - Pękało mi serce, kiedy musieliśmy go zostawić w parku. - Nie pękało ci serce. Nie jesteśmy zdolni do takich uczuć. - No dobra, byłam cholernie wkurzona. - Nie musisz mi przypominać. Dobra, wchodzimy, ogłuszamy ich, związujemy, potem podjeżdżasz od tyłu i ładujemy ich jak kłody. - Nie powinno być problemów - powiedziała Cindi, przyglądając się domowi O'Connor. - Żadnych problemów. W pięć minut wejdziemy, wyjdziemy i będzie po sprawie. Do roboty.

ROZDZIAŁ

62 Kiedy weszli do domu z bronią przewieszoną przez plecy, powitał ich naglący szept Vicky: - Włamał się do środka. - Kto? - odpowiedziała też szeptem Carson, wyjmując z szuflady nożyczki. - Jakiś świr. Mówię wam, co najmniej dziwny. Carson rzuciła nożyczki do Michaela. Złapał je, a ona ruszyła do przedpokoju. - Szuka Arniego - dodała szeptem Vicky. Podczas gdy Carson sprawdzała przedpokój, Michael rozciął więzy na rękach Vicky i odłożył nożyczki. - Z resztą poradzisz sobie sama. Przedpokój był pusty, w salonie na końcu korytarza świeciła się lampa. - Jest uzbrojony? - spytała Carson. - Nie - odparła Vicky. Michael ruchem głowy dał znak, że chce prowadzić. To był dom Carson. Ruszyła przodem z bronią gotową do strzału. Sprawdziła szafę z kurtkami. Nic, same kurtki. Świra nie było też w salonie. Carson odsunęła się na prawo, Michael na lewo, by stanowić dwa cele, nie jeden. Zatrzymali się. Trzeba wybrać. Po prawej stronie znajdowała się sypialnia Carson z łazienką. Po lewej - drzwi wejściowe i schody na piętro. Drzwi od pokoju Carson były zamknięte. Na schodach nikt nie stał.

Michael uniesieniem brwi zasygnalizował, że trzeba się udać na górę. Miał rację. Świr - z sobie tylko znanych powodów - szukał Arniego, Arnie zaś był na piętrze. Carson weszła na schody. Szła jak najbliżej ściany, gdzie stopnie nie skrzypiały. Broń trzymała przed sobą, gotową do strzału. Za nią ruszył Michael. Wchodził tyłem, obserwując pomieszczenia na dole. Carson nie dopuszczała do siebie myśli o Arniem, o tym, co mogło mu grozić. Strach o własne życie zaostrza zmysły. Lęk o najbliższych tępi. Skup się na świrze, na tym, by go powstrzymać. Jaka cisza. Absolutna, niezmącona nawet chrobotaniem myszy. Nad podestem też nikogo nie widać. Światło na korytarzu. Żadnego ruchu, żadnego przemykającego cienia. Dopiero kiedy Carson stanęła na korytarzu, usłyszała nieznajomy głos w pokoju Arniego. Zakradła się do otwartych drzwi. Brat siedział na swoim krześle obrotowym, pochłonięty budową zamku z klocków lego. Intruz miał jakieś osiemnaście, dziewiętnaście lat, był mocno zbudowany. Stał twarzą do Arniego, parę kroków od niego, plecami do Carson. Wolałaby nie używać strzelby: chłopcy znajdowali się na jednej linii, pocisk mógłby przeszyć ciało świra i zranić też Arniego. Nie wiedziała, kim był intruz. Co ważniejsze, nie wiedziała, czego chciał. - Randal myślał, że będzie mógł się podzielić - mówił intruz. - Ale ten zamek, dom, lody i Matka... Randal chce to wszystko dla siebie. Carson wyczuła za sobą Michaela i zajęła pozycję po lewej stronie od drzwi. - Randal nie jest Ablem. Randal jest Kainem. Od tej pory już nie nazywa się Sześć. Od teraz nazywa się... Randal O'Connor. - Co tu robisz? - odezwała się Carson z drzwi. Intruz odwrócił się szybko i gładko, jakby był tancerzem albo... dobrze naoliwioną maszyną. - Carson - powiedział. - Nie znam cię.

- Jestem Randal. A ty zostaniesz siostrą Randala. - Na kolana - rozkazała. - Klęknij, a potem połóż się na podłodze twarzą do ziemi. - Randal nie lubi podniesionego głosu. Nie krzycz na Randala jak Victor. - Sukinsyn - warknął Michael. - Arnie - zwróciła się do brata Carson - odjedź krzesłem z tamtego miejsca. Odjedź w tył. Arnie nawet nie drgnął, za to Randal zrobił krok w stronę Carson. - Czy jesteś dobrą siostrą? - Ani kroku dalej. Na kolana. Na kolana! Ale już! - Czy może jesteś złą siostrą, która mówi za szybko i podniesionym głosem? Przesunęła się w prawo, by nie mieć brata na linii strzału. - Doskonale wiem, że masz dwa serca. Myślisz, że jeden pocisk tego kalibru nie rozerwie ich obu? - Jesteś złą siostrą. Niedobra siostra - powiedział Randal, rzucając się na nią. Był tak szybki, że niewiele brakowało, a wyrwałby jej broń. Od huku wystrzału zadrżały szyby, zapach prochu uderzył ją w twarz. Z wylotowej rany na plecach trysnęła krew, obryzgując zamek z lego. Randal powinien był zachwiać się albo zakołysać. Powinien był runąć na ziemię. Za nisko wymierzyła, nie trafiła w ani jedno serce. Ale strzelając z takiej odległości musiała zniszczyć co najmniej połowę narządów wewnętrznych. Kiedy drugi raz pociągała za spust, Randal chwycił lufę i skierował ją w górę. Nabój przebił sufit, robiąc w nim wyrwę. Carson próbowała wyszarpnąć broń, ale napastnik okazał się za silny. Wypuściła strzelbę, padła na podłogę i przetoczyła się. Zwolniła Michaelowi przestrzeń do strzału. Oddał dwa. Huk był tak potężny, że Carson dzwoniło w uszach, nawet wtedy gdy spod ściany spojrzała na Michaela. Szedł ostrożnie w stronę Randala, który - dzięki Bogu! - leżał na ziemi.

Zerwała się na nogi, wyszarpnęła z kabury magnum, choć była pewna, że zaraz go schowa. Ku jej zdumieniu okazało się, że Randal wciąż żyje. Nie jest w najlepszym stanie - leży i nie może się podźwignąć - ale żyje. Po trzech strzałach w samą pierś oddanych z tak potężnej broni jak urban sniper. Podniósł głowę, jeszcze raz powiódł wzrokiem po pokoju, opadł na plecy, spojrzał w sufit. - Dom - powiedział i już nie żył.

ROZDZIAŁ

63 Benny i Cindi zakradli się od tyłu. Drzwi były otwarte. Zawahali się, ale potem Benny śmiało wszedł do środka, a tuż za nim Cindi. Przy stole kuchennym stała Azjatka, zwijając z lewej ręki długi kawał poszarpanej tkaniny. Na ich widok zamrugała oczami. - O, cholera... Cindi była szybka. Prysnęła jej w twarz strumieniem chloroformu. Kobieta zachłysnęła się, zakrztusiła i osunęła na podłogę. Później się nią zajmą. Przytomność odzyska dopiero za kwadrans, może później. Azjatki nie mieli na liście, ale widziała ich twarze. Ją też będą musieli zabić. Żaden problem. W bagażniku ich samochodu znajdzie się miejsce i dla niej, a Benny ostatnio naostrzył swoje ulubione narzędzia do cięcia. Benny zamknął na klucz drzwi wejściowe. Nie chciał ułatwiać zadania przeciwnikom i zostawiać otwartej drogi. Nie życzył sobie też, żeby ktoś za nimi wszedł. Raz w czasie akcji do mieszkania ofiary zabłąkała się czteroletnia córka sąsiadów i Cindi uparła się, że ją adoptuje. Cindi trzymała w prawej ręce chloroform, a w lewej paralizator. Benny stosował tylko chloroform. Nie obawiali się broni, którą mogą ich zaatakować gliniarze. Policja standardowo wyposażała funkcjonariuszy w dziewięciomilimetrowe pistolety. Na Bennym i Cindi kaliber 9 mm nie robił najmniejszego

wrażenia. Nie wyrządzi im większej krzywdy. Zresztą, jeśli zaskoczą gliniarzy, tamci nawet nie zdążą wyciągnąć broni. Do kuchni przylegała pralnia. Pusta. W przedpokoju stała szafa na kurtki. Mieszkańcy domu nie wiedzieli o obecności Benny'ego i Cindi, więc nie mieli powodu, by się w niej ukrywać, ale oni i tak do niej zajrzeli. Same kurtki. Kiedy weszli do salonu, na górze ktoś strzelił. Huk był potężny, jakby przewróciła się szafa. Cały dom zadrżał w posadach. Cindi spojrzała na pojemnik z chloroformem. Spojrzała na paralizator. Zadudnił następny strzał. Cindi schowała paralizator do kieszeni żakietu, przełożyła chloroform do lewej dłoni i wyciągnęła pistolet. Na górze rozległy się kolejne dwa potężne strzały. Benny też wyciągnął broń. Miał półautomatyczny pistolet 9 mm, ale ten kaliber stanowił problem tylko dla O'Connor i Maddisona, nie dla Lovewellów.

ROZDZIAŁ

64 Kim był intruz, jak się dostał do mieszkania i dlaczego wybrał akurat Arniego - to wszystko stało się w tym momencie kwestią drugorzędną. Najważniejsze było, że należał do Nowej Rasy i że spełniły się najgorsze obawy Carson: nikt nie może czuć się bezpiecznie. Ściany domów i zamki w drzwiach zapewniały takie samo bezpieczeństwo jak zamek z klocków Arniego. Może pod rządami Victora Heliosa właśnie taki los spotka to miasto, cały świat: nikt nie będzie czuł się spokojnie w swoich czterech ścianach. Nie mogą dłużej tu zostać. Muszą się stąd wynieść i to jak najszybciej. Być może sąsiedzi nie zdołają precyzyjnie określić, skąd dobiegł odgłos czterech strzałów, ale ktoś na pewno zawiadomi policję o strzelaninie w sąsiedztwie. Wkrótce zostanie tu skierowany jeden albo dwa wozy patrolowe, by skontrolować okolicę. Carson wolała uniknąć spotkania z kolegami po fachu. Nie miała ochoty tłumaczyć się, w jaki sposób weszła w posiadanie broni, której nie pobrała z magazynu policyjnego, zwłaszcza że nie mogła przedstawić dowodu zakupu. Zresztą policji też już nie ufała. W jej szeregach znajdowali się podstawieni przez Victora przedstawiciele Nowej Rasy, którzy mogli już otrzymać - albo otrzymywać w tej chwili - polecenie natychmiastowej eliminacji Carson i Michaela. Podniosła strzelbę, którą Randal wyrwał jej z rąk. Z woreczka na prawym biodrze wyłowiła dwa naboje i naładowała broń. - Dobrze, że zdecydowaliśmy się na śrut - powiedziała.

- Buckshot by na niego nie wystarczył - przyznał jej rację Michael, też doładowując broń. - Może odgłos strzałów zniechęci tych dwoje z białego wozu? - Albo zachęci, by przyłączyć się do zabawy. - Weźmiemy Vicky i uciekniemy frontowymi drzwiami. Jej wóz stoi przed domem. Pojedziemy nim. - Podejrzewasz, że sedan jest trefny? - spytał Michael. - Zamontowali nam jakiś nadajnik? - Aha. Śledzili nas z daleka. Musieli mieć odbiornik. Arnie wstał z krzesła i bez ruchu wpatrywał się w swój obryzgany krwią zamek. - Kochanie - odezwała się Carson - musimy iść. Natychmiast. Oby tylko nie naszło go dziś na ośli upór. Arnie na ogół był zgodny i chętny do współpracy, ale traumatyczne przeżycia i hałas wywoływały u niego czasem reakcję biernego oporu. Cztery strzały z potężnej strzelby należały do pierwszej i drugiej kategorii, lecz Arnie chyba zdawał sobie sprawę, że jeśli chce przeżyć, nie może teraz zamknąć się w swojej skorupie. Natychmiast ruszył do drzwi. - Schowaj się za mną, Arnie - powiedział Michael i wyszedł na korytarz. Carson ostatni raz spojrzała na intruza. Nie zdziwiłaby się, gdyby mrugnął powiekami i wstał, otrzepując się po strzałach. Na szczęście jej obawy się nie potwierdziły i mogła trochę uspokojona wyjść, osłaniając Arniego, zmuszonego do opuszczenia czegoś więcej niż pokoju - swojego schronienia. Martwiła się o to, w jaki sposób osłoni swego brata teraz, gdy Nowy Orlean stał się miastem nocy. ■■■

Benny ruszył na górę po schodach, a za nim Cindi. - Jeśli w domu jest dziecko, zabierzmy je - wyszeptała. - Tu nie ma żadnego dziecka - odparł, sunąc bokiem, plecami przywierając do ściany. - Ale gdyby było.

- Nie przyszliśmy tu po dziecko. - Nie przyszliśmy też po tę sukę w kuchni, a jednak ją zabierzemy. Zatrzymali się na podeście i spojrzeli w górę. Korytarz wydawał się pusty. - Jeśli weźmiemy dziecko - nie ustępowała - będziesz mógł je zabić razem z innymi. Nie dość, że sama odlatywała, to jeszcze i jemu robiła wodę z mózgu. Nie będzie z nią o tym dyskutował, zwłaszcza w trakcie akcji. Zresztą gdyby wzięli dziecko, nie pozwoliłaby mu go zabić. Był gotów się założyć, że zatrzymałaby je i ubierała w te koronkowe łaszki. Tak czy owak w domu nie ma żadnego dzieciaka! Benny stanął na ostatnim stopniu. Nie odrywając pleców od ściany, ostrożnie wysunął głowę, wyjrzał... i zobaczył Maddisona ze strzelbą, za nim chłopca oraz zamykającą pochód O'Connor, też uzbrojoną w strzelbę. Maddison go zauważył. Benny błyskawicznie się cofnął, ale zasypał go gipsowy pył i drzazgi, gdy kula Maddisona roztrzaskała płytę gipsową na spojeniu ściany korytarza i klatki schodowej. Benny padł na kolana, wystawiając się na strzały przeciwnika. Zaryzykował jednak, licząc, że policjanci będą strzelali wyżej, tam gdzie powinien znajdować się tułów. Oddał trzy strzały na oślep i ukrył się za ścianą. ■■■

Strzały zostały oddane na oślep, ale jedna kula, która ze świstem przeleciała obok ucha Carson, wystarczyła, by zastanowili się nad zmianą planów. Carson natychmiast rozpoznała mężczyznę. To gość z białego samochodu terenowego. Ten, który pomachał do nich z uśmiechem. A jeśli jest ich dwoje, bo za nim czai się jego towarzyszka? A jeśli oboje należą do Nowej Rasy i oboje są uzbrojeni? Dopiero trzy strzały z potężnej broni w tułów zabiły Randala. Ta para golemów na schodach może okazać się jeszcze trudniejsza do zabicia: w przeciwieństwie do Randala byli uzbrojeni i prawdopodobnie przeszli

szkolenie paramilitarne, a przynajmniej mieli doświadczenie. Gdyby nie Arnie, Carson mogłaby zaryzykować, wypaść na schody i liczyć, że potężna broń zniszczy przeciwników. Musiała jednak ochraniać brata, nie mogła działać pochopnie. - Pokój Vicky - powiedziała do Michaela. Schwyciła Arniego za ramię i pociągnęła go w głąb korytarza. Michael też się wycofał, posyłając dwie kule, żeby zniechęcić przeciwników do ataku. ■■■

W spojenie ściany korytarza z klatką schodową trafiły następne dwa naboje. Metalowa rama, do której była przymocowana płyta gipsowa, trzasnęła jak sprężyna zegara. Na Benny'ego posypały się okruchy stali i gipsu. Przez moment sądził, że gliniarze wypadną na schody, ale wtedy usłyszał trzask drzwi i na górze zapadła cisza. Podniósł się i wszedł na korytarz. Był pusty. - To te strzelby sprawdzali w zagajniku - odezwała się Cindi, podchodząc do niego. - Też na to wpadłem - powiedział Benny, wyjmując z twarzy metalowe opiłki. - Chcesz się wycofać, a potem zaskoczyć ich gdzie indziej, gdzie nie będą przygotowani? - Nie. Jest z nimi dzieciak. To komplikuje im sytuację, zawęża pole działania. Poczekajmy, jak zareagują. - Dzieciak? Mają dziecko? - Duży chłopak. Dwanaście, trzynaście lat. - Och - westchnęła zawiedziona. - Za stary. Jego też możesz zabić. Niestety, w obecnej sytuacji nie należało się spodziewać, że wezmą O'Connor albo Maddisona żywcem. To zlecenie nie da Benny'emu okazji do doskonalenia sztuki artystycznego ćwiartowania ludzi. Na korytarzu było troje drzwi, jedne uchylone. Benny otworzył je kopniakiem. Łazienka. Pusta. W drugim pokoju leżał zakrwawiony trup.

Stał tam również gigantyczny model zamku, wielki jak wóz terenowy. W domach Starej Rasy nieustannie trafiało się na przeróżne dziwaczne przedmioty. Zatem trzask, który przed chwilą słyszeli, wywołały ostatnie drzwi w głębi korytarza. ■■■

Carson szybko wkładała naboje do strzelby Michaela, gdy on barykadował komódką zamknięte na klucz drzwi. - Możemy wyskoczyć przez okno na daszek ganku i uciec - zaproponowała Carson, dając mu naładowaną broń. - A co z Vicky? Mimo że sama myśl o tym bolała, Carson musiała wypowiedzieć to na głos: - Albo zdążyła przed nimi uciec, albo ją dopadli. Carson chwyciła brata za rękę i podprowadziła do okna. W tej samej chwili jeden z golemów naparł na drzwi. Usłyszała trzask drewna i jęk pękającego metalu - zamka albo zawiasów. - Carson! - ostrzegł ją Michael. - Barykada nie wytrzyma nawet dziesięciu sekund. - Na daszek - rozkazała bratu, wpychając go na parapet. Obejrzała się, gdy napastnik znowu uderzył w drzwi. Zadrżały. Zawias wyskoczył z futryny. Zwyczajny człowiek nie staranowałby ich tak łatwo. To przypominało szarżę nosorożca. Carson i Michael unieśli strzelby. Drzwi były dębowe, z litego drewna. Kiedy golemy wedrą się do środka, wykorzystają je jako tarczę. Kule przejdą przez drewno, ale ich siła rażenia będzie już mniejsza. Po trzecim natarciu wyskoczył drugi zawias i zamek. - Wchodzą!

ROZDZIAŁ

65 Spędziwszy kilka minut nad ciałem repliki pastora Laffite'a, Deukalion wyszedł z kuchni plebanii i pojawił się w kuchni Carson O'Connor. Na podłodze leżała nieprzytomna Vicky Chou, śmierdziało chloroformem. Potężny trzask na piętrze zwiastował poważniejsze problemy. Deukalion w mgnieniu oka znalazł się na górze. Jakiś mężczyzna właśnie napierał ramieniem na drzwi sypialni, a stojąca obok kobieta przyglądała się temu. Deukalion zaskoczył kobietę, wyrwał jej z ręki pistolet, odrzucił go, a potem chwycił ją, podniósł nad głowę i cisnął nią jeszcze dalej niż pistoletem. Mężczyzna znowu pchnął drzwi, wyrywając je z futryny. W tej samej chwili Deukalion chwycił go za kark i spodnie. Uniósł go i wbił w ścianę naprzeciwko pokoju, do którego tamten próbował się wedrzeć. Zrobił to z takim impetem, że tamten głową przebił płytę gipsową i zatrzymał się na pionowej belce, która zaczęła niepokojąco trzeszczeć. Deukalion pchał tak długo, aż belka pękła, a twarz mordercy znalazła się w pokoju Arniego, podczas gdy tułów wciąż pozostawał na korytarzu. Kobieta czołgała się po pistolet, więc zostawił uwięzionego w ścianie mężczyznę i zajął się nią. Chwyciła broń, przetoczyła się na bok i strzeliła. Trafiła, ale dziewięciomilimetrowa kula odbiła się od obojczyka, nie czyniąc większych szkód. Wybił kobiecie broń z ręki, zapewne łamiąc nadgarstek i raz za razem kopał ją w żebra - każde żebro kiedyś musi pęknąć, nawet Nowej Rasy.

W tym czasie jednak facet wyszarpnął głowę ze ściany. Deukalion poczuł, że się do niego zbliża. Odwrócił się i zobaczył wściekłą, białą od gipsu twarz, czerwony, zakrwawiony nos i oko, z którego sterczały drzazgi. Morderca zachował refleks i siłę, ale okazał się wolniejszy od Deukaliona. Olbrzym, który wcześniej jednym susem pokonał odległość między kuchniami plebanii i domu Carson, tak i teraz odskoczył na sześć metrów. Napastnik, nie napotkawszy oporu, poleciał w przód. Kobieta zostawiła pistolet i rzuciła się do ucieczki. Chwycił ją i pomógł szybciej znaleźć się na dole, ciskając nią jak szmacianą lalką. Tego już superman Nowej Rasy z oprószoną twarzą i okiem jak zbiorniczek na wykałaczki, postrach ludzkości i przyszły władca świata, nie wytrzymał. Uciekł do pokoju Arniego. Deukalion rzucił się za nim i zobaczył, jak tamten wyskakuje przez okno. ■■■

Co to? - zdumiał się Michael, słysząc łoskot w korytarzu. - Zaczęli się ze sobą bić? - Ktoś daje im do wiwatu - powiedziała Carson. - Vicky? Nie opuszczając broni, przysunęli się do komódki, na której opierały się wyrwane z zawiasów drzwi. Kiedy zapadła nagła cisza, Carson przechyliła głowę, nasłuchując. - Co tym razem? - Apokalipsa - odezwał się zza jej pleców Deukalion. Carson obróciła się zdumiona i zobaczyła obok Arniego olbrzyma. Nie przypuszczała, by wszedł do pokoju przez okno. Chłopiec trząsł się jak osika. Zasłonił twarz dłońmi. Za dużo hałasu, za dużo nowego i dziwnego. - Wszystko się sypie - ciągnął. - Dlatego znalazłem się właśnie tutaj, właśnie teraz. Imperium Victora chwieje się w posadach. Rano nikt w mieście nie będzie mógł czuć się bezpiecznie. Muszę zabrać Arniego. - Ale dokąd? - martwiła się Carson. - Potrzebuje spokoju i ciszy.

Potrzebuje... - Do klasztoru w Tybecie - odparł Deukalion, bez wysiłku biorąc Arniego na ręce. - Tybet?! - Klasztor, notabene dość podobny do zamku Arniego, jest bezpieczny. Znajdzie tam ciszę, a moi przyjaciele będą wiedzieli, jak go uspokoić. - Tybet? - powtórzyła przerażona Carson. - I co jeszcze? Może Księżyc? - W kuchni leży nieprzytomna Vicky Chou. Odsuńcie tę komódkę i uciekajcie - poradził Deukalion. - Zaraz pewnie zjawią się policjanci, a wy nie będziecie wiedzieć, czy to na pewno ludzie. Olbrzym odwrócił się, jakby chciał wyjść z Arniem przez okno, i rozpłynął się w powietrzu.

ROZDZIAŁ

66 Minęły może cztery minuty, od kiedy Carson po raz pierwszy strzeliła do Randala. Załóżmy, że przez minutę żaden z sąsiadów nie zadzwonił na policję, bo właśnie tyle zajęło mu rozważanie, czy aby ciężarówka nie złapała gumy albo pies nie pierdnął. Wtedy zgłoszenie dotarłoby na policję trzy minuty temu. W Nowym Orleanie od zgłoszenia o strzelaninie - gdy informator tylko słyszał strzał, a nie widział zdarzenia - do przybycia policji mijało zwykle jakieś sześć minut. Zostały im trzy minuty, by się ulotnić. Carson nie miała czasu martwić się o Arniego w Tybecie. Michael odsunął komódkę. Drzwi runęły na podłogę. Przeszli po nich i zbiegli na dół. Odurzona chloroformem Vicky nie sprawiła im miłej niespodzianki, odzyskując przytomność, więc Carson musiała nieść obie strzelby, a Michael - opiekunkę. Kiedy wychodzili, Carson jeszcze raz zatrzymała się w progu i objęła wzrokiem kuchnię. - Może już nigdy nie zobaczę tego domu. - Litości, to przecież nie Tara - odparł rozdrażniony Michael. - Tu się wychowałam. - I wyrosłaś na dzielną dziewczynkę. A teraz pora odciąć pępowinę. - Wciąż mi się wydaje, że powinnam coś zabrać. - Chyba słyszałaś, że Deukalion użył słowa „Apokalipsa”? Nie musisz brać niczego, nawet bielizny na zmianę.

Przytrzymała drzwi i przepuściła Michaela z Vicky. Już-już miała zatrzasnąć drzwi, gdy się zawahała. Uświadomiła sobie, co powinna zabrać: kluczyki od samochodu Vicky. Wisiały na tablicy korkowej w kuchni. Carson wpadła do środka, chwyciła kluczyki i wyszła już bez roztkliwiania się. Biegnąc w mroku wzdłuż budynku, miała świadomość, że parka z białego wozu terenowego może kręcić się w pobliżu. Dogoniła Michaela, wyprzedziła go przed domem i otworzyła tylne drzwiczki hondy, żeby położył Vicky na siedzeniu. Samochód stał pod latarnią. Łomot dobiegający z domu na pewno ściągnął sąsiadów do okien. Pewnie za jakąś godzinę, dwie trzeba będzie zmienić wóz. Carson i Michael zajęli swoje stałe miejsca: ona za kierownicą, on obok. Tyle że dziś Michael zamiast torebki z pączkami ściskał dwie gorące strzelby. Silnik zapalił, Carson zwolniła hamulec ręczny. - Pokaż, jak jeżdżą prawdziwi rajdowcy - powiedział Michael. - Raz w życiu pozwalasz mi docisnąć gaz do dechy i to kiedy? Kiedy siedzę w pięcioletniej hondzie. Z tylnego siedzenia dobiegło chrapanie Vicky. Carson ruszyła z piskiem opon, nie zatrzymała się przed znakiem stopu na skrzyżowaniu i gwałtownie skręciła w lewo, sprawdzając wywrotność hondy. Dwie przecznice przed nimi pojawił się radiowóz na sygnale. Carson skręciła w uliczkę na tyłach budynków, skasowała czyjś pojemnik ze śmieciami i pozbawiła jakiegoś kota jednej z jego dziewięciu egzystencji. - Ten sukinsyn Frankenstein - warknęła, pryskając z ulicy.

ROZDZIAŁ

67 Zakończywszy euforyczny taniec śmierci, Gunny Alecto i drugi kierowca śmietnikowego galeonu wyrównali nieckę, przysypując pięć trupów Starej Rasy półmetrową warstwą śmieci. W blasku pochodni wysypisko mieniło się niczym morze złotych dublonów. Pot na ciałach załogi też przypominał płynne złoto. Wciąż jeszcze podekscytowani, z trudem zdobywali się na powagę przed drugą, bardziej majestatyczną, uroczystością. Od świtu przez cały następny tydzień będą kierować ciężarówki ze śmieciami tutaj, do zachodniego bunkra. Wkrótce zmaltretowane szczątki będą pogrzebane tak głęboko, że nikt przypadkowo ich nie odkryje, a ekshumacja będzie niemożliwa. Wykonawszy zadanie, Gunny podeszła do Nicka - piękna jak gwiazda filmowa, brudna, promiennie uśmiechnięta. - Chrzęściło jak miażdżone karaluchy? - spytała podekscytowana. - O tak, chrzęściło - potwierdził Nick. - Mlaskało? - No, mlaskało. - Było odlotowo! - Ty jesteś odlotowa. - Nadejdzie dzień, gdy będziemy wrzucać do bunkrów całe przyczepy takich jak oni. To dopiero będzie ubaw, Nick. To dopiero będzie, nie? - Jeszcze cię dzisiaj dorwę - obiecał, wsuwając rękę między jej wysokie buty i ściskając ją w kroku.

- To ja cię dorwę - odwzajemniła się, chwytając go w taki sam sposób z gwałtownością, która go podniecała. Obdarzony psim węchem Nick mógł bez końca wdychać jej smród. Zanurzył twarz w jej włosach, warcząc. Teraz w dół bunkra zjeżdżała druga laweta, na której leżały trzy trupy: niewypały, ofiary eksperymentów, które nie zakończyły się pożądanym efektem. Z tego, co wiedział Nick, ani Victor Helios, ani nikt w Miłosiernych Dłoniach nie nazywał ich niewypałami ani nieudanymi eksperymentami. To określenie, podobnie jak nocne ceremonie, stanowiło element subkultury Crosswoods. Trupy Starej Rasy odbyły swą ostatnią podróż na palach, potem jeszcze zostały obrzucone śmieciami i znieważone. Trupy niewypałów zaś leżały na grubych posłaniach z liści palmowych, których nigdy nie brakowało na wysypisku - tysiące drzew padało ofiarą architektów zieleni. Ta trójka zostanie pogrzebana gdzie indziej niż piątka ludzi. Pochówek odbędzie się w podniosłej atmosferze, choć - oczywiście - bez modlitwy. Niewypały, jak wszyscy członkowie Nowej Rasy, pochodziły z kapsuł stworzenia. Choć rzadko miały ludzką postać, załoga traktowała je jak krewniaków. Każdy z pracowników - od Nicka, przez Gunny, po ostatniego z nich - doskonale zdawał sobie sprawę, że on też mógł okazać się nieudanym eksperymentem i zamiast żyć wśród śmieci, mógł zostać pod nimi pogrzebany. Kiedy laweta się zatrzymała, Nick i jego czternastoosobowa załoga weszli na przyczepę. Tym razem nie wskakiwali niecierpliwie, nie mogąc się doczekać, kiedy zbezczeszczą ciała. Podchodzili ostrożnie, nie bez lęku i bojaźni. Kiedyś patrząc na potwornie zdeformowane kaleki pokazywane na jarmarkach, jakiś przedstawiciel Starej Rasy mógł szepnąć: „Dzięki Bogu, że to nie ja”. Coś podobnego odczuwali w tej chwili Nick i jego podwładni, choć nie towarzyszyła temu litość. Nie uważali też, że to Miłosierdzie Boże uchroniło ich przed męczarniami, które stały się udziałem niewypałów. Według nich to zwykły przypadek, ślepy los

sprawił, że wynurzyli się z kapsuł stworzenia sprawni, dzięki czemu zostali skazani tylko na te cierpienia, które są przypisane całej Nowej Rasie. Mimo to - choć w ich sercach nie było miejsca na pojęcie transcendencji, choć zabroniono im wiary w zabobony, choć wyśmialiby przekonanie Starej Rasy o istnieniu Najświętszego - uklękli wśród trzech trupów. Ze zdumieniem oglądali makabryczne, pokręcone członki i nieśmiało dotykali groteskowych ciał, a ich serca przeniknął dziwny mróz, zwierzęce zdumienie, przeczucie nieznanego.

ROZDZIAŁ

68 Ośnieżone szczyty Himalajów za oknami klasztoru Rombuk zniknęły w budzących trwogę, a zarazem pięknych chmurach burzowych, czarnych jak kute żelazo, które poznało smak żywego ognia. Nebo - stary mnich otulony w wełnianą opończę z kapturem, który zrzucił z ogolonej czaszki - prowadził Arniego i Deukaliona korytarzem. Surowość kamiennych murów łagodziły namalowane na nich mandale, słodki zapach kadzidła i złociste płomienie lamp, postawionych w kinkietach i przed ołtarzykami. Cele mnichów były urządzone skromnie, wręcz ascetycznie. Te surowe wnętrza może przyniosłyby ukojenie autystycznemu chłopcu, ale nikt w Rombuku nie dopuściłby, żeby gość, do tego dziecko, zamieszkał w mniszej celi. Ci święci ludzie słynęli nie tylko z głębokiej wiary i uduchowienia, ale także z dobroci i gościnności, dlatego wydzielili kilka pomieszczeń dla gości. Urządzili je z myślą o gościach, którzy jeszcze nie poczuli - i może nigdy nie doświadczą - potrzeby rezygnacji z doczesnych przyjemności na rzecz czystej medytacji. Zaledwie parę dni temu Deukalion, po kilkuletnim pobycie, opuścił klasztor. Żaden gość nie spędził jeszcze tyle czasu w Rombuku, ale też Deukalion nigdzie jeszcze nie znalazł tylu przyjaciół, co tam. Pokój, do którego prowadził ich Nebo, był trzy, może cztery razy większy od typowej celi. Na ścianach wisiały gobeliny, chłodną posadzkę przykrywał czerwony, puszysty kobierzec. Wokół łóżka wisiał baldachim, meble były wygodne i miękkie, a w dużym, kamiennym

kominku, wykończonym brązowymi elementami, płonął ogień. Temperaturę w pomieszczeniu można było regulować, zamykając otwory wentylacyjne. Nebo krzątał się, zapalając świece, przeniósł też lnianą pościel z szafki na łóżko. Deukalion zaś usiadł z Arniem na kanapie przed kominkiem i pokazał mu sztuczkę z monetą, której zawdzięczali więź, jaka się narodziła między nimi już w czasie pierwszego spotkania. Kiedy błyszczące ćwierćdolarówki to znikały, to pojawiały się, by wreszcie rozpłynąć się w powietrzu, wyjaśniał chłopcu sytuację w Nowym Orleanie. Nie wątpił, że chłopiec zrozumie. Nie traktował go protekcjonalnie, ale powiedział mu prawdę i nie wahał się nawet przyznać, jaką cenę jego siostra może zapłacić za swą odwagę. Arnie był mądrym chłopcem, który choć zamknięty w więzieniu choroby, wiedział więcej i patrzył głębiej niż niejeden tak zwany zdrowy człowiek. Błyskawiczna podróż z Nowego Orleanu do Tybetu nie zaniepokoiła go, przeciwnie, był nią podekscytowany. Kiedy dotarli na miejsce, spojrzał Deukalionowi prosto w oczy i powiedział: „Och”, a potem „Tak”. Pilnie śledził lot monet, ale jednocześnie uważnie słuchał. Nie próbował uciekać przed grozą wydarzeń, które mogą się rozegrać daleko od niego, na drugiej półkuli. Przeciwnie, im lepiej rozumiał, do jakiej konfrontacji może dojść w Nowym Orleanie, im bardziej był świadom udziału siostry w walce ze złem, tym bardziej się uspokajał. Zaraz po ich przybyciu Nebo dowiedział się, że Arnie nie zdążył zjeść kolacji na swojej pogrążonej teraz w mroku nocy, półkuli. Natychmiast zamówił odpowiedni posiłek, choć w jego hemisferze właśnie wschodziło słońce. Teraz w pokoju zjawił się młody mnich i z dużego kosza zaczął wyjmować różne produkty. Deukalion zaproponował Nebo, by zamek lego, przy którym chłopiec spędzał w domu całe dnie, zastąpić puzzlami. Najlepsza, jego zdaniem, byłaby układanka z tysiąca elementów, przedstawiająca zamek nad Renem. On sam nieraz ją układał, traktując to jak formę medytacji. Kiedy Arnie stał i patrzył na pojawiające się na niskim stoliku rzeczy przeznaczone do jedzenia - między innymi żółty ser, ale nic zielonego -

w pomieszczeniu zjawił się następny mnich z czterema pudełkami puzzli. Deukalion pokazał je Arniemu, tłumacząc, że układankę można traktować jak dwuwymiarowe klocki lego. Na widok zdjęcia zamku chłopcu zabłysły oczy. Wreszcie Deukalion ukląkł, by mogli spojrzeć sobie w oczy, i położył dłonie na jego ramionach. - Nie mogę dłużej z tobą zostać, ale wrócę. Tu będziesz bezpieczny. Nebo i jego bracia wiedzą, że Bóg widzi swoje dzieci nawet w tych, które zostały odrzucone i wyklęte, i kocha je tak jak one kochają siebie. Twoja siostra musi być moim paladynem, ponieważ ja nie mogę podnieść ręki na swego stwórcę. Zrobię jednak co w mojej mocy, by jej strzec. Jak to się skończy, nie wiem, ale pamiętaj, że każdy z nas musi mężnie stawić czoło swemu przeznaczeniu. Tak jak to robiła i zawsze będzie robić twoja siostra. Deukalion nie był zaskoczony, gdy chłopiec go objął i odwzajemnił uścisk.

ROZDZIAŁ

69 Liane, siostra Vicky, którą Carson uratowała przed dożywociem, gdy została niesłusznie oskarżona o morderstwo, mieszkała w Faubourg Marigny, niedaleko dzielnicy francuskiej. Otworzyła im drzwi z kotem w berecie. Kot był na jej rękach, a beret na łebku kota. Kot miał czarną sierść, a ciemnoniebieski beret czerwony pompon. Liane wyglądała uroczo, a kot wyglądał, jakby chciał się zapaść pod ziemię. - Teraz już rozumiemy, dlaczego ta mysz na schodach tak się zaśmiewała - przywitał się Michael. Vicky odzyskała w samochodzie przytomność i mogła się poruszać o własnych siłach, ale nie wyglądała nadzwyczajnie. Przywitała siostrę i poklepała kota. - Cześć, złotko. Chyba rzucę pawia. - Carson nie pozwala jej rzygać u siebie - wyjaśnił Michael - dlatego przywieźliśmy ją tutaj. Kiedy tylko Vicky rzuci pawia, zabierzemy ją z powrotem. - On nigdy się nie zmieni - zwróciła się Liane do Carson. - Nigdy. To prawdziwa opoka. Vicky uznała, że najlepiej zrobi jej piwo, więc ruszyła do kuchni, a wszyscy za nią. Kiedy Liane puściła kota, z obrzydzeniem strząsnął beret i popędził do drugiego pokoju zadzwonić do Amerykańskiej Unii Swobód Obywatelskich. Gospodyni zaproponowała coś do picia.

- Dla mnie coś z dawką kofeiny wywołującą atak serca - powiedziała Carson. Kiedy Michael zażądał tego samego, Liane wyjęła z lodówki dwie butelki red bulla. - Wypijemy z gwinta - powiedział Michael. - W końcu jesteśmy twardymi facetami, a nie jakimiś lalami. Vicky wypiła pół butelki piwa i zaczęła zadawać pytania. - Co właściwie się tam wydarzyło? Kim był Randal? Kim byli ci ludzie, którzy zafundowali mi przerwę w życiorysie? Mówiłaś, że Arnie jest bezpieczny, ale dokąd go wywiozłaś? - To długa historia - zbyła ją Carson. - A byli tacy uroczy - skarżyła się Vicky. - Człowiek się nie spodziewa, że taka śliczna para może prysnąć w oczy chloroformem. Michael czuł, że stwierdzenie „to długa historia” - choć wyczerpujące - nie zaspokoi ciekawości Vicky. - Zacznijmy od tego, że tamtych dwoje było zawodowymi mordercami - wyjaśnił. Na śniadej twarzy Vicky zakwitły miedziane rumieńce oburzenia. - Co zawodowi mordercy robili w naszej kuchni?! - Dostali zlecenie, by nas zabić - wytłumaczył Michael. - Dlatego musisz na parę dni wyjechać z Nowego Orleanu - dodała Carson. - Wyjechać z Nowego Orleanu? Przecież to was mieli sprzątnąć, nie mnie. Ja nie mam wrogów. - To prawda - potaknęła Liane. - To złota kobieta, do rany przyłóż. - Ale widziałaś ich twarze - uświadomiła Azjatce Carson. - Trafiłaś na ich listę. - Nie możecie załatwić mi ochrony policyjnej? - Właściwie masz prawo od nas tego oczekiwać - przyznał Michael. - Nie ufamy nikomu w policji - wyjaśniła Carson. - Podejrzewamy ich o korupcję. Liane, mogłabyś na parę dni zabrać Vicky z miasta? - Mogłybyśmy odwiedzić ciocię Leelee - zaproponowała Liane. Tyle razy nas zapraszała. - Lubię ciocię Leelee - odparła Vicky - do momentu, gdy zaczyna

mówić o przesunięciu ziemskiego bieguna magnetycznego. - Ciocia - wyjaśniła Liane - wierzy, że z powodu nierównego zaludnienia, a przez to nierównego obciążenia skorupy ziemskiej przesunie się biegun magnetyczny i dojdzie do zagłady cywilizacji. - Godzinami potrafi ględzić o konieczności natychmiastowej ewakuacji dziesięciu milionów mieszkańców Indii do Kansas - dodała Vicky. - Poza tym jest urocza. - Gdzie mieszka Leelee? - zapytała Carson. - W Shreveport. - Czy to wystarczająco daleko, Michaelu? - Cóż, nie jest to Tybet, ale ujdzie. Vicky, musimy pożyczyć twój wóz. Właścicielka hondy zmarszczyła brwi. - Kto będzie prowadził? - Ja - zgłosił Michael. - Jasne, nie ma sprawy. - Cieszę się, że spędzimy kilka dni z ciocią - powiedziała Liane. Wyruszymy jutro z samego rana. - Musicie wyjechać teraz - skorygowała ich plany Carson. - W ciągu godziny. - To aż tak poważne? - spytała Vicky. - Aż tak. Zanim Carson i Michael wyszli, cała czwórka serdecznie się uściskała, ale upokorzony kot pozostał w ukryciu. Na ulicy Carson rzuciła Michaelowi kluczyki. - Co to znaczy? - powiedział i odrzucił do niej kluczyki. - Obiecałeś Vicky, że będziesz prowadził - wyjaśniła, oddając mu kluczyki. - Nie obiecałem, tylko powiedziałem „ja”. - Nie chcę prowadzić. Za bardzo martwię się o Arniego. Znowu odrzucił kluczyki. - Jest bezpieczny, nic mu nie grozi. - Ale to Arnie. Boi się, jest przerażony nadmiarem zmian i wrażeń, myśli, że go porzuciłam.

- Wcale tak nie myśli. Deukalion nadaje z nim na jednych falach. Sama widziałaś. Potrafi mu wytłumaczyć tak, by zrozumiał. Carson uparcie wciskała mu kluczyki. - Tybet. Nawet nie wiem, jak się tam jedzie. - Do Baton Rouge, a potem w lewo. Stanął przy samochodzie, zasłaniając sobą drzwiczki od strony pasażera. - Michael, wiecznie narzekasz na to, jak prowadzę. Dostajesz szansę. Skorzystaj z niej. To, że oddawała mu kluczyki, najlepiej świadczyło o jej zwątpieniu. Michael nigdy nie widział załamanej Carson. Wolał, gdy była zołzą. - Słuchaj, Carson. Gdyby Arnie był tutaj, gdy Nowa Rasa wymknie się spod kontroli, a niewykluczone, że z tym mamy do czynienia, dopiero odchodziłabyś od zmysłów z niepokoju. - I co z tego? - To, że masz się przestać przejmować Tybetem. Wyłazi z ciebie baba. - No wiesz! To było wstrętne. - Mówię prawdę. - Wcale nie wychodzi ze mnie baba. Nie masz prawa tak mówić. - Mówię, co widzę. Wyłazi z ciebie baba i tyle. - To był chwyt poniżej pasa. - Nie, to szczera prawda. Ale są mięczaki, które nie potrafią jej przyjąć. - Drań. Manipulant. - Prawda w oczy kole. - Jak cię palnę, to dopiero cię zakole. Dawaj kluczyki. Wyrwała mu je i przeszła na stronę kierowcy. - Musiałem wypalić z grubej rury - powiedział Michael, gdy już siedzieli przypięci pasami, a Carson wkładała kluczyk do stacyjki. Naprawdę mnie przeraziłaś, oddając mi kluczyki. - Siebie też - odparła. - Na pewno zatrzymałaby nas policja. Za bardzo rzucalibyśmy się w oczy: ten ciągnący za nami sznur samochodów, trąbiących, żebyś wreszcie wyciągnął pięćdziesiąt na godzinę.

ROZDZIAŁ

70 Deukalion prosto z klasztoru Rombuk zjawił się w kuchni księdza Patricka Duchaine'a, by - zgodnie z obietnicą - zabrać go z tego padołu łez, mimo że pastor Laffite już mu zdradził tajemnicę Miłosiernych Dłoni. Ksiądz zostawił zapalone światła. Na stole, tak jak przed dwiema godzinami, stały dwa kubki i dwie butelki brandy, tyle że teraz jedna butelka była już całkowicie opróżniona, a z drugiej ubyła jedna czwarta zawartości. Deukalion, bardziej niż się spodziewał, przeżył swój udział w odejściu pastora Laffite'a z tego świata. Przypuszczał, że wyświadczenie tej samej przysługi księdzu Duchaine'owi poruszy go jeszcze bardziej, więc hojną ręką nalał brandy do kubka, z którego wcześniej pił kawę. Podniósł go do ust, ale nie zdążył się napić, gdy z korytarza do kuchni wszedł jego stwórca. Choć Victor wyglądał na zaskoczonego, nie okazał zdumienia, jakiego należałoby się spodziewać po kimś, kto po dwustu latach odnajduje swoje utracone dzieło. - Przybrałeś imię Deukalion, jak syn Prometeusza. To pycha... czy drwina ze swego stwórcy? Deukalion nie spodziewał się chyba, że stając twarzą w twarz z tym megalomanem, odczuje strach, a mimo to tak się stało. Silniejszy od strachu był jednak gniew, ten szczególny rodzaj złości, która stopniowo wzbiera w nim i kipi, a wreszcie rozsadza go i eksploduje falą niepohamowanej furii i agresji. Dawniej w takiej sytuacji sta-

nowił zagrożenie dla każdego, ale z czasem nauczył się panować nad sobą. Teraz, gdy stał w obecności swojego stwórcy, ta furia mogła się obrócić wyłącznie przeciwko niemu. Jeśli jej ulegnie, straci panowanie nad sobą i jasność umysłu, wystawi się na ciosy. - Jak obszedłeś straże? - zdziwił się Victor, patrząc na drzwi kuchenne. Deukalion odstawił kubek z takim impetem, że nietknięta brandy rozlała się na stół. - Jak ty wyglądasz z tą maską z tatuażu? Naprawdę sądzisz, że ukrywa twoją niewyobrażalną szpetotę? Victor zrobił krok do środka. Deukalion nie potrafił nad tym zapanować: ku swej rozpaczy cofnął się o krok. - Cały na czarno. Nietypowy strój jak na Nowy Orlean - ciągnął Victor. - Nosisz po kimś żałobę? Czyżby po towarzyszce, którą wtedy miałem dla ciebie stworzyć, a którą zniszczyłem? Deukalion zacisnął potężne pięści. Marzył, by uderzyć, ale nie mógł. - Jakiż z ciebie prymityw - mówił Victor. - Aż wstyd przyznać, że to ja cię stworzyłem. Teraz moje twory są znacznie bardziej wyrafinowane. Ale cóż, od czegoś w końcu trzeba zacząć, prawda? - Jesteś szaleńcem - odezwał się Deukalion. - Zawsze nim byłeś. - To-to mówi! - zawołał z drwiącym podziwem Victor. - Twórca potwora sam stał się potworem. - I jeszcze uważa się za dowcipnego! Ale nikt nie może zrzucać na mnie odpowiedzialności za twoje talenty oratorskie. Ja tylko dałem ci życie, nie wyposażyłem cię w zbiór ciętych ripost. Muszę jednak przyznać, że podarowałem ci go więcej, niż zamierzałem. Ponad dwa wieki. Utrzymanie się przy życiu przez tyle lat kosztowało mnie wiele wysiłku. Spodziewałem się, że twoja energia życiowa szybciej się wyczerpie. - Ty dałeś mi wyłącznie rozpacz. Długowieczność dał mi grom, który mnie wtedy poraził. - Racja, ksiądz Duchaine wspominał, że tak głosisz. Jeśli masz rację, to każdy, kto chce zyskać nieśmiertelność, powinien w czasie burzy wychodzić na dwór i czekać, aż porazi go piorun.

Narastająca furia przesłaniała Deukalionowi wzrok. Wspomnienie błyskawicy, które czasem przemykało przez jego oczy, teraz aż pulsowało. W uszach dudniła mu krew, słyszał swoje ciężkie dyszenie. - Tak mocno zaciskasz pięści - powiedział rozbawiony Victorże zaraz przebijesz sobie palce paznokciami. Taka nienawiść jest niezdrowa. Odpręż się. Czyż nie na tę chwilę czekałeś całe życie? Rozkoszuj się nią, jej smakiem. Deukalion rozcapierzył palce. - Ksiądz Duchaine mówił też, że tamta błyskawica dała ci misję. Masz mnie zniszczyć. No to... proszę. Choć Deukalion za nic głośno by się nie przyznał do swojej niemocy, spuścił oczy pod przeszywającym spojrzeniem swojego stwórcy. - Skoro ty nie potrafisz mnie zabić - odezwał się Victor - to ja zrobię to, czego nie udało mi się dokończyć przed laty. Kiedy Deukalion podniósł wzrok, zobaczył, że Victor trzyma w ręku pistolet. - Magnum 357 - powiedział. - Naboje z pełnym płaszczem metalowym. I doskonale wiem, gdzie mierzyć. - Tamtej nocy - odezwał się Deukalion - gdy błyskawica tchnęła we mnie życie, poznałem nie tylko swoje przeznaczenie, ale również kwantową strukturę wszechświata. Victor znowu się uśmiechnął. - Aaa... Pierwsza wersja ładowania danych wprost do mózgu. Deukalion podniósł rękę. Między palcem wskazującym a kciukiem błysnęła moneta. Podrzucił ją do góry. Ćwierćdolarówka zniknęła w powietrzu. Uśmiech zastygł na twarzy Victora. Deukalion pokazał drugą monetę. Podrzucił ją. Migocząc, leciała wysoko w górę, ale nie zniknęła, tylko zaczęła spadać. W chwili gdy z brzękiem upadła na blat, Deukalion zniknął.

ROZDZIAŁ

71 Carson za kierownicą, Michael na siedzeniu obok. Przynajmniej to jedno było tak, jak być powinno. Michael zadzwonił na komórkę do Deukaliona, ale - oczywiście naciął się na pocztę głosową Jelly'ego Biggsa. Nagrał wiadomość prośbę o spotkanie w Luxe Theater o północy. - Co robimy do dwunastej? - spytała Carson. - Sądzisz, że możemy zaryzykować i wstąpić do mnie? W mieszkaniu mam trochę gotówki. Dorzuciłbym też kilka rzeczy do walizki. - Przejedźmy tamtędy, zorientujemy się, jaka jest sytuacja. - Tylko zejdź odrobinę poniżej prędkości dźwięku. Carson dodała gazu. - Jak, twoim zdaniem, Deukalion robi tę sztuczkę Houdiniego? spytała. - Nie pytaj mnie. Zawsze miałem dwie lewe ręce. Znasz tę sztuczkę, którą zabawia się dzieciaki? Udajesz, że odrywasz maluchowi nos i pokazujesz w zaciśniętej pięści jego czubek, czyli swój kciuk? - Aha. - Smarkacze zawsze patrzyły na mnie jak na głupka i mówiły: „Przecież to twój kciuk, pacanie”. - Nigdy nie widziałam cię z dziećmi. - Mam kilkoro przyjaciół, którym zachciało się rodzicielstwa, nieraz robiłem u nich za niańkę. - Założę się, że dzieciaki za tobą przepadają. - Do Barneya Dinozaura trochę mi brakuje, ale radzę sobie.

- Musi się pocić jak mysz w tym kostiumie. - Za żadne skarby świata nie przebrałbym się za Barneya. - A ja w dzieciństwie nienawidziłam Ptaka z „Ulicy Sezamkowej”. - Dlaczego? - Bo był nudną świętą krową. - Wiesz, czego ja panicznie się bałem? Przytulaśnego Miśka. - Powinnam go znać? - To ta maskotka z reklam płynu do płukania. Ktoś się zachwycał, jak niewiarygodnie mięciutki jest szlafrok albo ręcznik, a pod poduszką albo fotelem chował się rozchichotany Przytulaśny Misiek. - Cieszył się, że wszyscy są zadowoleni. - Nie, to był chichot psychopaty. I te błyszczące ślepia... No i jak się dostawał do tych domów, w których się chował i chichotał? - Twierdzisz, że Przytulaśnego trzeba zamknąć za włamanie? - Jeszcze jak. Zawsze, kiedy chichotał, zasłaniał łapą pysk. Bał się pokazać zęby. - Miał próchnicę? - spytała Carson. - Podejrzewałem, że ukrywa rząd jadowitych zębów węża. Kiedy miałem cztery, pięć lat, prześladował mnie jeden koszmar: spałem w łóżku z miśkiem - Przytulaśnym - i nagle rzucał mi się do gardła jak wampir, przegryzając mi tętnicę. - Teraz wreszcie wszystko zaczęło się układać w logiczną całość powiedziała Carson. - Jeśli kiedyś przestaniemy być glinami, może otworzymy sklep z zabawkami? - Możemy prowadzić sklep z zabawkami i mieć pukawki? - Nie widzę przeciwwskazań - powiedział Michael.

ROZDZIAŁ

72 Siedząc przy kuchennym stole w mieszkaniu Michaela Maddisona, Cindi Lovewell peseta wyciągała ostatnie drzazgi z lewego oka Benny'ego. - Jak to wygląda? - zapytał. - Paskudnie, ale zagoi się. Widzisz? - Niewyraźnie, ale na prawe widzę doskonale. Nie wyglądamy najpiękniej. - Spokojnie, wrócimy do siebie. Napijesz się czegoś? - A co ma? Sprawdziła w lodówce. - Dziewięć rodzajów napojów gazowanych i piwo. - Ile piw? - Dwa sześciopaki. - Wezmę jeden - powiedział Benny. Wyjęła oba sześciopaki. Zdjęli kapsle i obalili po jednej coronie. Nadgarstek Cindi już prawie się zagoił, choć nie odzyskała w nim pełnej siły. Mieszkanie Maddisona było maleńkie. Kuchnia, jadalnia i salon stanowiły jedno pomieszczenie, więc siedząc przy stole, widzieli drzwi wejściowe. Usłyszą chrobot klucza w zamku. Maddison zginie, ledwo przekroczy próg. Może będzie z nim i suka, wtedy od razu załatwią całe zlecenie. Cindi współczuła O'Connor bezpłodności, ale i tak życzyła jej śmierci w męczarniach.

- Jak sądzisz - odezwał się Benny, otwierając drugą butelkę - kim był ten wytatuowany gość? - Właśnie się zastanawiam. - Nie mógł być ze Starej Rasy. Musiał być jednym z nas. - Był silniejszy niż my - zwróciła mu uwagę Cindi. - Znacznie silniejszy. Skopał nam tyłki. - Najnowszy model. - Na nowy model to on nie wyglądał. Ja bym raczej stawiała na wudu. - Tylko nie wudu - jęknął Benny. Czasem odnosiła wrażenie, że Benny'emu brakuje wyobraźni. A przecież był gammą. - Tatuaż na jego twarzy przypominał veve. - To się nie trzyma kupy. - Veve to wzór uosabiający postać i moc siły astralnej. - Znowu zaczynasz gadać od rzeczy. - Ktoś rzucił na nas supermocne, złe mojo, wywołał bóstwo Congo albo Petro i posłał je, by nas prześladowało. - Kongo kojarzy mi się wyłącznie z Afryką. - Wudu ma trzy ryty, inaczej działy - cierpliwie tłumaczyła Cindi. Do rytu Rada należą dobroczynne loa. - Przestaniesz wreszcie bredzić? - Ryty Congo i Petro obejmują dwie grupy złych bogów. - Nazwałaś wudu nauką. Bogowie nie stanowią gałęzi nauki. - Właśnie że tak, jeśli działają na równie pewnych zasadach jak prawa fizyki - upierała się. - Ktoś wywołał bóstwa Congo albo Petro i nasłał je na nas. Skutki sam widziałeś.

ROZDZIAŁ

73 Erika Helios dokończyła kolację i siedziała w reprezentacyjnym salonie, pijąc koniak, rozkoszując się spokojem i starając się nie myśleć o tym czymś w szklanej skrzyni, gdy w domu zjawił się Victor. Najwyraźniej w ostatniej chwili zmienił plany i postanowił jednak nie spędzać nocy w laboratorium. - Dobry wieczór, najdroższy - przywitała go, gdy wszedł do pokoju. - Cóż za miła niespodzianka. Sądziłam, że zobaczę cię dopiero jutro. - Jesz kolację w salonie? - powiedział, obejmując wzrokiem brudne talerze. - Chciałam zjeść kolację tam, gdzie mogłabym się napić koniaku. Christine powiedziała, że koniak mogę pić, gdzie zechcę, więc wybrałam ten salon. Bardzo przyjemny pokój. Powinniśmy zaprosić gości i urządzić w nim przyjęcie. - Nikt nie spożywa kolacji w reprezentacyjnym salonie - skarcił ją ostro Victor. Erika widziała, że mężowi nie dopisuje humor, ale dobra żona powinna zawsze poprawiać małżonkowi nastrój, więc wskazała mu fotel i zaszczebiotała: - Przysuń go i siądź przy mnie. Napijemy się koniaku. Zobaczysz, to naprawdę urocze miejsce, idealne na kolację. Nawet nie drgnął. Stał, mierząc ją lodowatym spojrzeniem. - Jesz kolację w reprezentacyjnym salonie na osiemnastowiecznym francuskim sekretarzyku wartym trzysta tysięcy dolarów! Zły humor nagle zmienił się w coś gorszego.

- Och, znam historię tego mebla - odparła przestraszona, ale wciąż przekonana, że wytłumaczy się przed nim i powróci do łask. - Znaczną część mojego oprogramowania stanowi wiedza o antykach. Może jednak... Chwycił ją za włosy, poderwał z fotela i wymierzył jeden, drugi i trzeci policzek. - Głupia i beznadziejna jak poprzednie cztery - oświadczył z taką furią, że opryskał Erikę śliną. Kiedy ją odepchnął, wpadła na stolik, strącając chińską wazę. Choć miękki kobierzec zamortyzował upadek, porcelana roztrzaskała się w drobny mak. - Przepraszam - wyjąkała Erika. - Bardzo przepraszam. Nie wiedziałam, że nie wypada jeść w salonie. Teraz widzę, jaka byłam niemądra. Następnym razem będę przywiązywać większą wagę do etykiety i zapamiętam... Rzucił się na nią z furią, jakiej poprzednio nie okazywał, jakiej Erika nie wyobrażała sobie w najgorszych wizjach. Bił ją otwartą dłonią, okładał pięściami, nawet gryzł. Oczywiście nie mogła się bronić ani stawiać oporu. Oczywiście zabronił jej uruchomić blokadę bólu. A ból był straszny. Victor katował ją brutalnie i bez litości. Wiedziała, że nie robiłby tego, gdyby na to nie zasłużyła. Chyba gorszy od bólu był wstyd, że zawiodła męża. Kiedy wreszcie wyszedł, Erika jeszcze długo leżała na podłodze, płytko oddychając, bo każdy głębszy oddech sprawiał jej straszliwy ból. Wreszcie pozbierała się na tyle, by dźwignąć się i oprzeć plecami o kanapę. Dopiero wtedy ze zdumieniem odnotowała, ile pięknych, drogocennych przedmiotów jest obryzganych jej krwią. Erika uświadomiła sobie, że jej genialny mąż stworzył cudowny specyfik do usuwania śladów krwi nie tylko z myślą o tych rzadkich sytuacjach, gdy lokaj odgryzał sobie palce. Jeśli ma być ostatnią Eriką, musi wyciągnąć wnioski z tego doświadczenia. Musi przemyśleć każde słowo męża oraz formę i proporcje kary. Jeśli szczegółowo przeanalizuje ten incydent, z pewnością stanie

się lepszą żoną. Nie ulega jednak wątpliwości, że stoi przed nią o wiele trudniejsze zadanie, niż początkowo sądziła.

ROZDZIAŁ

74 Szczątki trzech nieudanych eksperymentów zostały zdjęte z posłania wysłanego liśćmi palmowymi, owinięte w prześcieradła i zaniesione do płytkiego zagłębienia w wysypisku, gdzie następnie zostały pogrzebane w przyzwoitej odległości od pięciu trupów Starej Rasy. Tę uroczystość odprawiano z większym namaszczeniem, nie towarzyszył jej już taniec śmierci i bezczeszczenie zwłok. Niektórych członków załogi już męczył ten podniosły nastrój i niecierpliwie czekali, aż niewypały spoczną w zbiorowym grobie. Po pochówku załoga - złożona w połowie z mężczyzn, w połowie z kobiet - uda się wspólnie pod prysznic. Potem zacznie się dziki seks i będzie trwał przez całą noc, aż do rana. A choć wydawać by się mogło, że szaleńczy taniec i bezczeszczenie zwłok rozładuje ich agresję, ta często wracała ze zdwojoną siłą i seks przybierał podniecająco brutalną postać. Obdarzony psim węchem Nick żałował tylko, że pozostali odczuwali potrzebę umycia się przed seksem. Uwielbiał zapach Gunny Alecto, zwłaszcza gdy unurzała się w brudzie. Czysta nadal budziła pożądanie, ale już nie takie. Kiedy Gunny siadła za kierownicą galeonu, by zasypać ciała nieudanych eksperymentów, myśli Nicka nagle zostały oderwane od bliskiej orgii. Z morza śmieci bowiem wynurzył się jakiś blady stwór z wieloma odnóżami. Czegoś tak szokującego Nick jeszcze nie widział. Stwór był szybki jak pająk, ale w plątaninie ludzkich kończyn, głów i tułowi trudno było przypisać mu jakieś określone cechy gatunkowe. Chwycił trzy ciała

i wciągnął je pod warstwę śmieci. Wysypisko zadrżało pod stopami Nicka.

ROZDZIAŁ

75 W głównym laboratorium Miłosiernych Dłoni epsilon imieniem Lester, członek ekipy porządkowej, wypełniał codzienne obowiązki. Lester nie sprzątał laboratorium, gdy przebywał w nim pan Helios. Victor nie lubił, gdy kręcił mu się pod nogami sprzątacz z mopem i ścierką. Lesterowi też to odpowiadało. Zawsze w obecności stwórcy czuł się nieswojo. Ponieważ pan Helios spędzał w laboratorium więcej czasu niż poza nim, ale pracował w różnych porach - kiedy jego genialny umysł podsuwał mu nowe pomysły - Lester nigdy z góry nie wiedział, kiedy będzie mógł tam posprzątać. Najbardziej lubił noc, jak teraz, kiedy pozostali pracownicy nie zapuszczali się w okolice laboratorium swojego stwórcy. Być może skomplikowana i fantastyczna maszyneria, której przeznaczenia ani funkcjonowania nie pojmował, powinna budzić w nim strach. Tak jednak nie było. Przeciwnie. Urządzenia mruczały, bulgotały, tykały, szeptały niczym głosy zdradzające jakieś sekrety, parskały, czasem piszczały - ale nie ostro jak sygnał budzika - bełkotały albo melodyjnie mruczały. Lestera te odgłosy uspokajały, przynosiły mu ukojenie. Nie wiedział, skąd to się bierze. Nie zastanawiał się nad tym ani nie próbował zrozumieć. Lester w ogóle nie próbował niczego rozumieć, wystarczała mu wiedza niezbędna do wypełniania obowiązków. Praca stanowiła całe jego życie - i tak właśnie powinno być.

Kiedy nie pracował, czas niemiłosiernie mu się dłużył. Czasem godzinami drapał się w ramię, aż wreszcie zaczynało krwawić. Wtedy przyglądał się, jak się goi, i znowu rozdrapywał. Patrzył, jak się goi, i znów drapał do krwi... Bywało też, że schodził pod ziemię, do najniższego poziomu budynku, gdzie znajdowały się ruiny, których stwórca nie pozwalał uprzątnąć. Stawał przed betonową ścianą i metodycznie walił w nią głową tak długo, aż natręctwo ustąpiło. W porównaniu z pracą czas wolny wcale nie wydawał się atrakcyjny. Kiedy Lester pracował, nie miał problemów z zorganizowaniem sobie czasu. Na jego życie - oprócz pracy i czasu wolnego - składały się jeszcze okresowe utraty świadomości. Te pojawiły się niedawno. Czasami nagle budził się, jakby zasnął na stojąco i ze zdumieniem stwierdzał, że jest w jakimś dziwnym miejscu. Nie miał pojęcia, ani jak się tam dostał, ani co robił. W rezultacie starał się wypełnić całą dobę pracą, zabijał czas, sprzątając to, co porządkował zaledwie przed godziną. Tego wieczoru, gdy przecierał mopem podłogę obok biurka swojego stwórcy, ciemny monitor komputera nagle zabłysnął i pojawiła się na nim twarz Annunciata - Panie Helios, Helios, Werner prosił, by przekazać panu, że jest w pokoju Randala Sześć i że właśnie eksploduje, eksploduje. Lester zerknął na asystentkę. Nie wiedział, co powiedzieć, więc dalej mył podłogę. - Panie Helios, Werner prosi, by podkreślić konieczność, konieczność, konieczność szybkiej interwencji. To brzmiało niepokojąco, ale Lesterowi nic do tego. - Panie Helios, jeden z osobników alfa pilnie, pilnie, pilnie prosi o rozmowę z panem. Na dobre zaniepokojony Lester wreszcie się odezwał: - Pana Heliosa tu nie ma. - Panie Helios, właśnie się dowiedziałam, że Werner, że Werner, że Werner został uwięziony w izolatce numer dwa. - Musisz zgłosić się później - powiedział Lester.

- Instrukcje? - zapytała Annunciata. - Co? - Jakie otrzymuję instrukcje, szefie? - To tylko ja, Lester - wyjaśnił. - Nie wydaję poleceń, sam je otrzymuję. - W głównym laboratorium wylała się kawa. Lester niespokojnie rozejrzał się po pomieszczeniu. - Gdzie? Nie widzę żadnej kawy. - Kawa eksploduje, eksploduje w głównym laboratorium. Maszyny szumiały i pyrkotały jak zawsze. W przezroczystych kulach gazy i ciecze bulgotały i wirowały tak samo jak zawsze. Nic nie eksplodowało. - Annunciato - odezwała się surowo sekretarka - sprawdzimy, czy choć jedno zadanie potrafisz wykonać jak należy. - Nic nie eksploduje - uspokoił ją Lester. - Werner jest kawą w izolatce numer dwa. Przeanalizuj swoje układy, Annunciato, przeanalizuj, przeanalizuj. - Nie nadążam - poskarżył się Lester. - Zaczynam się denerwować. - Dzień dobry, panie Helios. Helios. - Pójdę posprzątać drugą część laboratorium - oświadczył Lester. - Werner jest uwięziony, uwięziony, uwięziony. Przeanalizuj. Sprawdzimy, czy choć jedno zadanie potrafisz wykonać jak należy.

ROZDZIAŁ

76 Carson zatrzymała się przed budynkiem Michaela. Nie zaciągnęła hamulca ręcznego ani nie wyłączyła silnika. Przez minutę siedzieli w milczeniu, patrząc na apartamentowiec. Przyjemny, miły budynek, rzędy mieszkań. Nie wyglądał niepokojąco. Ot, wielki, głupawo radosny dom, którego mieszkańców nie nachodziły ani nie zabijały bezwzględne roboty w ludzkim ciele. - Jak szła ta myśl o powrocie do domu? - odezwał się wreszcie Michael. - Że się nie da. - Właśnie. Racja. Nie można wrócić do domu. - Thomas Wolfe - podrzuciła uczynnie. - Jedna rybka. Zdecydowanie odbieram aurę „nie można wrócić do domu”. - Ja też. - Cieszę się, że włożyłem rano swoje nowe bielutkie buty. Byłoby mi przykro, gdybym nie zdążył w nich pochodzić. - Superbuty - powiedziała Carson, odjeżdżając spod budynku. - Ty zawsze wiesz, jak się ubrać. - Serio? - Zawsze. - To miłe. Miło mi to słyszeć. I przepraszam, że powiedziałem, że wyłazi z ciebie baba. - Było, minęło. - Głodna?

- Po red bullu zawsze nabieram apetytu. - A ja mam apetyt z gatunku: „Jaki pan zamawia ostatni posiłek, zanim przywiążemy pana do krzesła elektrycznego?”. Chcę się napchać do nieprzytomności, zanim wcisną guzik. Konam z głodu. - Skoczymy na jakąś kanapkę? - Dobry początek. Znowu przez dłuższą chwilę jechali w milczeniu, co nie było dla nich typowe - w każdym razie dla Michaela. Tym razem ciszę przerwała Carson. - A w sprawie naszego planu... Załatwiamy służbę Heliosa, wdzieramy się do rezydencji i zabijamy gościa? - Uważam, że wymaga drobnej korekty. - Oboje się urobiliśmy po łokcie, zanim sprzątnęliśmy tego chłopaczka z pokoju Arniego. A później ta parka na schodach... - Fred i Ginger. - Ty masz rację, faktycznie mieli w sobie coś z tancerzy. Czyli Fred i Ginger. Nie wiem, czybyśmy sobie z nimi poradzili, gdyby nie zjawił się Deukalion. - A każdy domownik w rezydencji będzie równie twardy jak tamta parka. Znowu zapadła cisza. - Może my też - zaproponował Michael - wybierzemy się do Shreveport w odwiedziny do cioci Leelee. - Deukalion coś wymyśli, kiedy spotkamy się w Luksie. - Nie oddzwonił. Wyłącza komórkę, a potem nie sprawdza poczty głosowej. - Więcej wyrozumiałości - mitygowała go Carson. - To przecież gość z osiemnastego wieku.

ROZDZIAŁ

77 Zdjęli z drzewc pochodnie i zbliżyli je do otworu, z którego wynurzyła się pramatka wszystkich nieudanych eksperymentów i porwała zwłoki. Otwór okazał się wejściem do szerokiego prawie na dwa metry tunelu, schodzącego ostro w dół. Jego ściany tworzyły zbite śmieci, sklejone jakąś mazią, połyskującą w blasku pochodni. - To było coś, nie, Nick? - ekscytowała się Gunny. - Czy to nie było coś? - To było coś - zgodził się Nick - ale nie wiem co. - Ale noc! - ekscytowała się dalej. - Owszem, wyjątkowa. - Wejdziemy tam? - zaproponowała. - Za tym stworem? Też o tym myślałem. Dzięki ceremoniom symbolicznych mordów - ostatnio coraz częstszym - życie w Crosswoods nie było najgorsze, ale wszyscy trochę tęsknili za jakąś odmianą. Owszem, seks uprawiany co noc, za każdym razem z kim innym; tańce śmierci; coraz to nowe nieudane eksperymenty. Na tym jednak kończyły się urozmaicenia. Nawet tak proste organizmy, jak stworzone wyłącznie do pracy epsilony - a zwłaszcza górujące nad nimi gammy, takie jak Nick - odczuwały potrzebę różnorodności, pragnienie nowego. To zaś niewątpliwie było coś nowego. Już wcześniej dwóch członków załogi pobiegło do składziku po cztery potężne latarki-reflektory. Właśnie z nimi wróciło. - Schodzimy, Nick? - spytał jeden z nich, Hobb.

Nick nie odpowiedział, tylko wziął latarkę, zapalił ją i klęknął u wejścia do tunelu. Skierował snop światła w głąb korytarza. Okazało się, że tunel schodzi na głębokość jakichś trzech metrów, a w odległości ponad trzydziestu metrów ostro skręca w lewo i znika. Nick nie bał się tego, co może tam na niego czyhać. Nie zginie łatwo; zresztą nie pogniewa się, jeśli umrze. Zaciągnął się pełnym, bogatym aromatem śmieci. Znajomy, lecz stokroć intensywniejszy niż na zewnątrz. Bardziej wyrafinowany. W mieszance tysięcy woni śmieci - każdy zapach potrafił wyodrębnić, zidentyfikować i oddzielnie się nim rozkoszować - odkrył zupełnie mu nieznany aromat. Tajemniczy, pociągający, zapewne zostawiony przez gigantyczny zlepek nieudanych eksperymentów, który na moment się objawił. - Zejdziemy na dół - zadecydował. - Ale nie wszyscy. Tylko czwórka. - Wybierz mnie, Nick, wybierz mnie - zaklinała Gunny Alecto. - Już cię wybrałem - uspokoił. - Chcesz zejść, Hobb? Oczy Hobba błysnęły z podniecenia. - O tak. Wchodzę w to, Nick. Pieprzenie i żarcie są w porzo, ale mogą się znudzić, a czegoś takiego jeszcze nie było. Hobb był mężczyzną, więc dla równowagi Nick wybrał jeszcze kobietę. Azazel była niezłą laską. Nie miała urody Gunny, ale potrafiła tak wziąć faceta w obroty, że potem musiał długo wracać do siebie. Nick uznał, że nawet jeśli po zejściu na dół bunkra nie uda im się znaleźć pramatki wszystkich nieudanych eksperymentów, zawsze mogą spróbować w drugim. Znowu zanurzą się w smród śmieci, a to będzie coś nowego, coś ekscytującego, czego nigdy jeszcze nie doświadczyli. Gunny, Azazel i Hobb wzięli po latarce. Tunel był stromy, ale nie aż tak, żeby nie mogli go pokonać o własnych siłach. - Poszukajmy tego szczurojada - powiedziała Gunny. - Zobaczmy, co tam robi.

ROZDZIAŁ

78 Wciąż pokryta krwią, choć rany już się zabliźniały, potargana, w podartym ubraniu - w tym stanie nie nadawałaby się do podejmowania gości - obolała Erika wypatrzyła barek. Wyjęła butelkę rémy martina. Już-już miała wypić z butelki, ale w ostatniej chwili przestraszyła się, że Victor ją na tym przyłapie i znów się rozgniewa. Przeszła do pokoju bilardowego. Nauczyła się już, że nie wolno spożywać kolacji w dowolnie wybranym pomieszczeniu, ale w głębi ducha żywiła przekonanie, że pić może wszędzie. W pamięci nie znalazła punktu etykiety, który by tego zabraniał. Z nudów włączyła telewizor plazmowy i przez jakiś czas skakała po kanałach. Nic jej nie zaciekawiło, więc zamierzała wyłączyć telewizję, gdy nieoczekiwanie trafiła na ostatnie pół godziny odcinka serialu „Gotowe na wszystko”, który obejrzała z zapartym tchem. Następny program już jej nie zaciekawił, więc wyłączyła telewizor i z pokoju bilardowego wyszła na przeszkloną werandę. Nie zapaliła światła, siedziała w ciemnościach, zapatrzona na wypieszczony ogród. Fantastycznie podświetlone lampami drzewa wyglądały wprost zjawiskowo. Piła koniak, żałując, że jej genialny mąż nie obdarzył jej nieco gorszą przemianą materii. Jej organizm zdecydowanie za szybko niwelował skutki spożycia alkoholu. Z tego, co wiedziała, po dużych ilościach alkoholu zaczynało szumieć w głowie. Wątpiła, by kiedykolwiek osiągnęła ten upragniony stan. A tak bardzo chciała, by świat... rozmył jej się przed oczami. Może jednak była bardziej pijana, niż sądziła, bo w pewnym mo-

mencie zauważyła na trawniku nagiego albinosa, jakby karła. Przemknął spod krzewu magnolii i zniknął w altance nad sadzawką. Erika wypiła jeszcze parę kieliszków i wpadła w filozoficzny nastrój. Nagle znowu zobaczyła albinosa. Wynurzył się z altany widokowej i kuśtykając, pobiegł w stronę altanki obrośniętej dzikim winem. Osoba posiadająca w mózgu całą encyklopedię literackich skojarzeń, nie mogła w takiej sytuacji nie pomyśleć, że gdzieś niedaleko musi mieszkać uwięziona królowa, przędąca złoto. Albinos bowiem musiał być Rumpelstilzchenem z baśni braci Grimm, który zjawia się po swoją należność.

ROZDZIAŁ

79 Luxe, imponujący budynek w stylu art déco, siedziba niegdyś modnego, a ostatnio podupadłego kina, w którym trzy razy w tygodniu wyświetlano stare filmy, od niedawna stanowił dom i bazę operacyjną Deukaliona. Jako właściciel Deukalion podjął decyzję o zamknięciu kina, by w pełni poświęcić się ratowaniu świata. O północy spotkali się we foyer, gdzie Jelly Biggs rozłożył stolik. Na kontuarze baru ustawił olbrzymią misę, do której wsypał całe opakowania żelków, wafli, rodzynków w czekoladzie, pastylek M&M's, batonów i innych łakoci. W porównaniu z normalnymi salami kinowymi wybór napojów był ograniczony, ale znalazła się waniliowa cola dla Carson i piwo imbirowe dla Deukaliona i Jelly'ego. Michael ochoczo przyjął dwie butelki napoju czekoladowego. - Jeśli fortuna przechyla szalę zwycięstwa na rzecz armii o wyższym poziomie cukru we krwi - powiedział - wygraną mamy w kieszeni. Zanim przeszli do ustalania strategii, Deukalion pokrótce opowiedział, jak Arnie zaaklimatyzował się w Tybecie. Carson zadawała mnóstwo pytań, ale w końcu wyraźnie się uspokoiła. Po tych dobrych wiadomościach Deukalion opisał konfrontację ze swoim stwórcą w kuchni księdza Duchaine'a. Skutek tego spotkania był jeden: Helios alias Frankenstein będzie teraz zachowywał jeszcze większą czujność, przez co szanse powodzenia ich planu stają się coraz mniejsze. Pierwsze pytanie zadała Carson, która chciała wiedzieć, jaki arsenał

musieliby przygotować, by pokonać pretorianów Victora i dostać się do niego. - Przypuszczam - odparł Deukalion - że nawet gdybyśmy obmyślili najbardziej skomplikowany plan, okazja pojawi się sama, w najmniej spodziewanym momencie. Jak wspominałem wcześniej, jego imperium drży w posadach, jego czas mierzy się już nie w dniach, ale w godzinach. Frankenstein pozostał tak samo zadufany i pyszny jak dwieście lat temu. Teraz jednak - i to jest podstawowa różnica - już nie boi się klęski. Owszem, może się niecierpliwić, ale nie odczuwa lęku. Przez te dwa wieki poczynił tak niewiarygodne postępy, że uwierzył, iż jego zwycięstwo jest nieuniknione. Dlatego nie dostrzega, że wszystkie filary, na których zbudował swe imperium, przegniły. - Jestem już za chudy, by występować jako dziwoląg - powiedział Jelly, rozrywając torebkę cukierków likworowych - ale w głębi duszy nadal pozostałem człowiekiem cyrku. Wszystkich cyrkowców zaś łączy jedno: tchórzostwo. Nie zmusicie mnie, bym ruszył ze sztandarem na cytadelę. Zresztą nawet byście nie chcieli. Dlatego nie muszę się przejmować, jak ładować broń i jak działa ładownica. Martwi mnie jednak... Jeśli rzeczywiście imperium Victora się wali, jeśli Frankenstein traci kontrolę nad swoimi stworzeniami... Co się stanie z tym miastem, jeśli parę tysięcy mutantów nagle zerwie się z łańcucha? A jeśli zabijecie Heliosa, co będzie dalej? Kto nad nimi zapanuje? - Nie wiem, jak straszne piekło się tu rozpęta - przyznał Deukalion ale na pewno przekroczy nasze najgorsze oczekiwania. Zanim zniszczymy Nową Rasę, ona zabije dziesiątki tysięcy niewinnych ludzi. Nawet jeśli zwyciężymy, nie wierzę, by z naszej czwórki ocalała więcej niż jedna osoba. Wszyscy czworo przez chwilę milczeli, myśląc o swojej przemijalności i śmiertelności. - Stań na wysokości zadania, zgrywusie - odezwała się w końcu Carson. - Znajdź jakąś błyskotliwą ripostę. - Wyjątkowo - odparł Michael - nic nie przychodzi mi do głowy. - O, Boże - jęknęła Carson. - To naprawdę mamy przechlapane.

ROZDZIAŁ

80 Przez jakiś czas Erika przez szybę werandy i mgiełkę rémy martina obserwowała nagiego karła albinosa miotającego się po ogrodzie; ta nieco upiorna postać była widoczna tylko wtedy, gdy wchodziła w krąg światła lamp. Karzeł wyglądał, jakby czegoś szukał, ale - ponieważ Erika zaledwie dzień wcześniej wyszła z kapsuły stworzenia i jej praktyczna wiedza o świecie ciągle wymagała uzupełnienia - nie wiedziała, czego ten dziwny przybysz może szukać w ogrodach willowej dzielnicy. Może prowadził rekonesans przed jakąś akcją, którą zamierzał przedsięwziąć? Jaka to mogłaby być akcja? Erika nie miała pojęcia. Jej przebogata encyklopedia aluzji literackich podsuwała jej skojarzenia, w których złośliwy karzeł nierozerwalnie łączył się z oddaniem pierworodnego syna, garncem złota, zaczarowaną królewną albo magicznym pierścieniem. Może albinos szukał schronienia przed światłem dnia? Na pewno fatalnie znosił promienie słońca. Poza tym był nagi, a prawo surowo karze obrazę moralności. Minęło sporo czasu, zanim miotający się karzeł dostrzegł Erikę. Niełatwo było ją zauważyć, bo siedziała po ciemku na werandzie, a poruszała się tylko, gdy nalewała sobie koniaku i podnosiła kieliszek do ust. Zobaczywszy ją, karzeł stanął w odległości jakichś dwunastu metrów, twarzą do werandy. Przeskakiwał z nogi na nogę, czasem bębnił pięściami w tors. Był poruszony, zapewne przestraszony. Najwyraźniej

nie wiedział, jak się teraz zachować. Erika dolała sobie koniaku i czekała. ■■■

Nick Frigg prowadził Gunny, Hobba i Azazel w głąb korytarza. Światła latarek ślizgały się po żłobionych, lśniących ścianach tunelu. Nick podejrzewał, że błyszcząca substancja, która tak dobrze spajała śmieci, może mieć pochodzenie organiczne, stanowić wydzielinę pramatki wszystkich nieudanych eksperymentów. Powąchał ją. Jej zapach przypominał nieco woń pajęczyn, kokonów ciem. Lekko pachniała też pszczelim woskiem i ekskrementami termitów. Po kwadransie zorientowali się, że korytarze skręcają, dzielą się i łączą na podobieństwo kanalików wygryzionych w drewnie przez korniki. Muszą być ich całe kilometry, gęsta sieć, przecinająca nie tylko zachodni i wschodni bunkier, ale - całkiem niewykluczone - także i te starsze, zasypane i porośnięte trawą. Pod wysypiskiem Crosswoods od lat istniał sekretny labirynt, zbyt skomplikowany i rozległy, by stanowił kryjówkę tylko jednej istoty nawet najbardziej pracowitej. Czwórka zwiadowców zbliżała się do każdego ślepego zaułka, przekonana, że odkryje tam kolonię dziwacznych istot, może nawet jakieś niezwykłe konstrukcje. Raz usłyszeli głosy. Liczne. Męskie i kobiece. Odległe, rytmiczne. Kręty tunel zniekształcał dźwięki, uniemożliwiając zrozumienie słów, lecz jedno z nich dobiegało wyraźnie i dobitnie, powtarzane raz za razem, niczym zawołanie litanii: Ojcze... Ojcze... Ojcze. ■■■

W Miłosiernych Dłoniach Annunciata przemawiała do pustego laboratorium, bo nawet Lester z ekipy porządkowej już sobie poszedł. Może sprzątać inne pomieszczenie, a może drapać się do krwi. - Pilne, pilne, pilne. Uwięziony. Przeanalizuj swoje układy. Choć jedno zadanie jak należy. Może w twojej mieszance odżywczej wystąpił niedobór jakiegoś składnika. Otworzyć wewnętrzne drzwi? Zadawszy pytanie, cierpliwie czekała na odpowiedź, ale ta wciąż nie

padała. - Jakie są pańskie instrukcje, panie Helios? Helios? Na twarzy Annunciaty pojawiło się zdziwienie. Wreszcie monitor na biurku Victora w laboratorium zgasł. W chwilę później twarz Annunciaty pojawiła się na jednym z sześciu monitorów w pomieszczeniu obserwacyjnym przy izolatce numer dwa. - Otworzyć wewnętrzne drzwi? - zapytała. Nikt nie odpowiedział. W pokoju nie było żadnego pracownika. Wrócili do swoich pomieszczeń i swoich zajęć. Ponieważ nie doczekała się instrukcji, przeszukała pamięć, by wybrać polecenie, pasujące do obecnej sytuacji. - Uruchom cykl otwierania zewnętrznych drzwi modułu. Ksiądz Duchaine pragnie zanieść biednemu Wernerowi pociechę duchową. Drzwi od strony pomieszczenia obserwacyjnego zamruczały i otworzyły się na oścież. Widoczne na pozostałych monitorach coś, co niegdyś było Wernerem, przestało miotać się po ścianach i suficie. Nagle znieruchomiało. Czujne, gotowe. - Uruchomić cykl otwierania następnych drzwi? - zapytała Annunciata. Nie otrzymała odpowiedzi. - Jest w śluzie powietrznej - powiedziała i natychmiast się poprawiła. - To nie jest śluza powietrzna. Coś, co niegdyś było Wernerem, stanowiło tak dziwaczny, tak upiorny organizm, że cała armia biologów, antropologów, entomologów, herpetologów i temu podobnych mogłaby go badać przez długie lata, bezskutecznie próbując zrozumieć jego mowę ciała i wyraz twarzy (jeśli założyć, że to-to miało twarz). Jednak zwykły laik, patrząc teraz na monitory, dostrzegłby w zachowaniu stwora mnóstwo zapału. - Dziękuję, panie Helios. Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję. Panie Helios. Helios. Helios. ■■■

Bucky Guitreau - prokurator okręgowy Nowego Orleanu, a właściwie

jego replika - szperał w papierach, gdy do gabinetu weszła jego żona, Janet - również replika. - Bucky - odezwała się - zdaje się, że sypią mi się elementy podstawowego oprogramowania. - Każdemu zdarza się gorszy dzień - uspokoił ją małżonek. - To nie to. Tu chodzi o poważne uszkodzenia kluczowego oprogramowania. Słyszałeś parę minut temu dzwonek do drzwi? - Tak, bo co? - To był dostawca pizzy. - Zamawialiśmy pizzę? - Nie. Miał ją dostarczyć naszym sąsiadom, Bennetom. Zamiast wytłumaczyć chłopakowi, że to pomyłka, zabiłam go. - Jak to - zabiłaś go? - Wciągnęłam do mieszkania i udusiłam. Zaniepokojony Bucky wstał od biurka. - Pokaż. Poszedł za nią do holu. Na podłodze leżał martwy dwudziestokilkulatek. - Jeśli masz ochotę na pizzę, jest w kuchni - zaproponowała Janet. - Podchodzisz do tego z dziwnym spokojem. - Prawda? - radośnie potwierdziła kobieta. - To było super. Nigdy jeszcze tak dobrze się nie bawiłam. Chociaż Bucky powinien się zaniepokoić stanem żony, poczuć strach o własne życie i zastanowić się, jak to wpłynie na genialny plan ich stwórcy, spojrzał na nią z szacunkiem. I z zazdrością. - Nie ulega wątpliwości, że posypało ci się podstawowe oprogramowanie. Nie sądziłem, że to możliwe. Co teraz zrobisz? - Chyba skoczę do Bennetów i też ich zabiję. A co ty zrobisz? - Powinienem na ciebie donieść i zgłosić cię do unicestwienia. - Zrobisz to? - Ze mną chyba też coś jest nie w porządku - przyznał. - Nie wydasz mnie? - Właściwie nie mam ochoty. - To może pójdziesz ze mną i razem zabijemy Bennetów?

- Nie wolno nam zabijać bez rozkazu. - Bennetowie to Stara Rasa. Nienawidzę ich od samego początku. - Cóż, ja też, ale... - Na samą myśl o tym ogarnia mnie podniecenie. Dłużej nie wytrzymam. Muszę tam iść. Teraz. Natychmiast. - Pójdę z tobą - zgodził się Bucky. - Chyba nie potrafię zabijać, ale... To dziwne, ale... chyba z przyjemnością bym popatrzył. ■■■

Po dłuższym namyśle nagi karzeł albinos przeszedł przez trawnik prosto pod okno werandy, za którym siedziała Erika. Okazało się wówczas, że „karzeł” to nietrafne określenie. Chyba nie istniało słowo, które by opisywało to stworzenie, ale Erice wydawało się, że bliżej mu do trolla niż do karła. Dziwne. Tajemniczy kształt w szklanej skrzyni przeraził Erikę, a tej istoty w ogóle się nie bała. Zdumiewał ją ten brak lęku. Troll miał olbrzymie, niezwykle wyraziste oczy - nie z tego świata, ale naprawdę piękne. Ogarnęło ją niewytłumaczalne współczucie dla niego i poczucie dziwnej więzi. Troll przykleił twarz do szyby i powiedział chrapliwie, ale dość wyraźnie: - Harker. Erika zastanawiała się przez chwilę. - Harker? - Harker - powtórzył troll. Jeśli dobrze zrozumiała jego intencje, właściwą odpowiedzią była ta, której udzieliła: - Erika. - Erika - powiedział troll. - Harker - powiedziała Erika. Troll się uśmiechnął. Uśmiech okazał się obrzydliwym pęknięciem biegnącym przez twarz, ale Erika nawet się nie skrzywiła. Została stworzona na idealną panią domu. Idealna pani domu do

każdego gościa odnosi się z jednakową uprzejmością i atencją. Sączyła koniak. Przez chwilę po prostu przyglądali się sobie przez szybę. - Nienawidzę go - odezwał się wreszcie troll. Erika znowu przez chwilę się zastanawiała. Gdyby spytała, kogo troll ma na myśli, mogłoby się okazać, że będzie musiała na niego donieść. Idealna pani domu nie jest wścibska. Powinna jednak zatroszczyć się o potrzeby swoich gości. - Czekaj tutaj - powiedziała. - Zaraz wracam. Poszła do kuchni, wyjęła ze spiżarki wiklinowy kosz i napełniła go serem, pieczenia wołową i owocami. Dorzuciła też butelkę wina. Spodziewała się, że po powrocie nie zastanie trolla, on jednak czekał przy oknie. Kiedy otworzyła drzwi balkonowe i wyszła na zewnątrz, troll czmychnął przerażony. Nie uciekł jednak, tylko zatrzymał się i obserwował ją z daleka. Postawiła kosz, wróciła na ganek i usiadła tak jak poprzednio, z koniakiem w ręku. Najpierw ostrożnie, potem z nagłą śmiałością troll dopadł do kosza i uchylił wieko. Kiedy zrozumiał, co się znajduje w środku, chwycił kosz i uciekł w głąb ogrodu, rozpływając się w mroku. Idealna pani domu nie plotkuje o gościach. Zawsze dochowuje tajemnic, nie nadużywa zaufania. Idealna pani domu jest kreatywna, cierpliwa i ma dobrą pamięć podobnie jak roztropna żona.