Delaney Joseph Kroniki Wardstone Tom 13 Zemsta Stracharza

Joseph Delaney Zemsta stracharza Cykl: Kroniki Wardstone Tom 13 Przełożyła: Paulina Braiter Ilustracje David Wyatt Tytuł oryginalny: The Spook’s Revenge Rok pierwszego wydania: 2013 Rok pierwszego wydania polskiego: 2015 Spis treści: Rozdział 1. Inny sposób..................................................................................................................................................6 Rozdział 2. Dziedzictwo stracharza..............................................................................................................................11 Rozdział 3 Pierwsza lamia............................................................................................................................................20 Rozdział 4. Niewyjaśnione...........................................................................................................................................28 Rozdział 5. Kamień strażniczy.....................................................................................................................................34 Rozdział 6. Doomdryte.................................................................................................................................................43 Rozdział 7. Straszna scena............................................................................................................................................52 Rozdział 8. Tylko ty możesz to zrobić..........................................................................................................................56 Rozdział 9. Zasadzka....................................................................................................................................................62 Rozdział 10. Pościg.......................................................................................................................................................69 Rozdział 11. Mroczna wieża.........................................................................................................................................77 Rozdział 12. Trumna.....................................................................................................................................................81 Rozdział 13. Wielka mroczna fala................................................................................................................................85 Rozdział 14. Bogin stracharza......................................................................................................................................91 Rozdział 15. Bitwa na stopniach.................................................................................................................................100 Rozdział 16. Fala krwi................................................................................................................................................106 Rozdział 17. Mroczny jeździec...................................................................................................................................111 Rozdział 18. Ostatni uczeń.........................................................................................................................................120 Rozdział 19. Zapłacić cenę.........................................................................................................................................128 Rozdział 20. Pasma zielonej mgły. .............................................................................................................................134 Rozdział 21. Cherlawy chłopak..................................................................................................................................140 Rozdział 22. Wojownicza, niebezpieczna rasa...........................................................................................................146 Rozdział 23. Pomioty. .................................................................................................................................................154 -2-

Rozdział 24. Plaga skeltów.........................................................................................................................................163 Rozdział 25. Farma piwna..........................................................................................................................................180 Rozdział 26. Nikt nie będzie bezpieczny....................................................................................................................187 Rozdział 27. Starcie wiedźm zabójczyń.....................................................................................................................197 Rozdział 28. Bitwa o Kamień Strażniczy...................................................................................................................207 Rozdział 29. Kwestia czasu........................................................................................................................................214 Rozdział 30. Straszliwy głód......................................................................................................................................222 Rozdział 31. Wieża czasu...........................................................................................................................................228 Rozdział 32. Dobądź miecza.......................................................................................................................................234 Rozdział 33. Krew lamii.............................................................................................................................................241 Rozdział 34. Ostatnia lekcja.......................................................................................................................................247 Rozdział 35. Stracharz z Chipenden...........................................................................................................................255

***

Dla Marie

-3-

NAJWYŻSZY PUNKT HRABSTWA KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ. POWIADAJĄ, ŻE ZGINĄŁ TAM CZŁOWIEK, GDY PODCZAS SROGIEJ BURZY PRÓBOWAŁ UJARZMIĆ ZŁO, ZAGRAŻAJĄCE CAŁEMU ŚWIATU. POTEM POWRÓCIŁY LODY, A KIEDY SIĘ COFNĘŁY, NAWET KSZTAŁT WZGÓRZ I NAZWY MIAST W DOLINACH ULEGŁY ZMIANIE. DZIŚ W OWYM MIEJSCU NA NAJWYŻSZYM ZE WZGÓRZ NIE POZOSTAŁ ŻADEN ŚLAD PO TYM, CO ZASZŁO DAWNO, DAWNO TEMU. LECZ JEGO NAZWA PRZETRWAŁA. NAZYWAJĄ JE... KAMIENIEM STRAŻNICZYM

-4-

-5-

Rozdział 1. Inny sposób.

Ocknąłem się z koszmaru z walącym sercem i usiadłem na łóżku, walcząc z falą mdłości. Przez kilka chwil miałem wrażenie, że zwymiotuję, ale stopniowo żołądek mi się uspokoił. W moim śnie zabijałem Alice - odcinałem jej kciuki. W Święto Zmarłych, odległe zaledwie o miesiąc, będę musiał naprawdę odprawić ten straszliwy rytuał. Tego po mnie oczekiwano. Życzyła sobie tego moja mama, był to bowiem jedyny sposób, by na zawsze pozbyć się zagrożenia ze strony Złego. Ale jak mam to zrobić? Jak mógłbym zabić Alice? Leżałem w łóżku, bojąc się znów zasnąć, by koszmar nie powrócił; w głowie wciąż wirowały mi bolesne myśli. Nie musiałem zmuszać Alice. Sama była gotowa się poświęcić. Co więcej, odważnie zapuściła się w Mrok, by odzyskać Brzeszczot Smutków, jeden z mieczy bohaterów - trzech świętych kling, mających zniszczyć Złego; broni, która miała ją zabić. Miecze bohaterów wykuł Stary Bóg, Hefajstos. Pierwszy z nich to Klinga Przeznaczenia, którą podarował mi Cuchulain w -6-

Irlandii. Drugi nazywał się Rębacz Kości. A teraz, jeśli misja Alice się powiodła, zdobędę też trzeci. Chwilowo Zły pozostawał uwięziony w martwym ciele tułowiu przebitym srebrnymi włóczniami i pozostawionym w Irlandii, oraz głowie, ukrytej w skórzanym worku pod opieką Grimalkin, wiedźmy zabójczyni. Grimalkin wciąż uciekała, rozpaczliwie odpierając ataki sług Złego. Gdyby odzyskali głowę, połączyliby ją z ciałem i Zły znów stąpałby po ziemi, a rytuał nie mógłby się odbyć. Alice jednak wciąż nie wracała z Mroku. Może coś się jej stało, pomyślałem, może nigdy nie wróci... Martwiłem się też o swojego brata Jamesa, który zaginął. Zły twierdził, że jego słudzy poderżnęli mu gardło i wyrzucili trupa do rowu. Miałem rozpaczliwą nadzieję, że kłamał, ale nie potrafiłem zbyt długo odpędzać strasznych myśli. Spróbowałem zasnąć - bez powodzenia. W końcu, tuż przed świtem, lustro na moim nocnym stoliku nagle rozjarzyło się światłem. Tylko Alice kontaktowała się ze mną w ten sposób. Usiadłem i chwyciłem je, wbijając wzrok w szklaną taflę. Bałem się liczyć na cokolwiek. Od tygodni czekałem na jakąś wiadomość. Myślałem, że może pewnego dnia ujrzę ją, jak radośnie wchodzi do ogrodu ze sztyletem Posępnym Brzeszczotem Smutków - w dłoni. Teraz, dzięki lustru, będzie mi mogła natychmiast powiedzieć, czy wszystko poszło jak trzeba. Z przepełnionym szczęściem sercem ujrzałem ją w szkle. Na jej wargach tańczył lekki uśmiech, gdy bezgłośnie wymówiła zdanie: - Jestem na skraju zachodniego ogrodu. W przeszłości porozumiewałem się z Alice, chuchając na szkło i pisząc, z czasem jednak nauczyłem się odczytywać słowa z ruchu warg. Ona bez problemu rozumiała, co mówię. - Zaczekaj tam! - odparłem. - Zaraz przyjdę. -7-

Ubrałem się szybko, po czym najciszej, jak mogłem, zszedłem na dół, próbując nie obudzić stracharza. Gdy wykradałem się tylnymi drzwiami, uderzyła mnie nagła myśl: dlaczego Alice nie weszła do ogrodu? Niebo na wschodzie zaczynało jaśnieć i kiedy mijałem ławkę, na której mistrz często udzielał mi lekcji, dostrzegłem sylwetkę czekającej przy drzewach Alice. Była ubrana tak, jak widziałem ją ostatnio - w ciemną sukienkę, sięgającą tuż za kolana i szpiczaste trzewiki. Ale najbardziej ucieszył mnie uśmiech na jej ślicznej twarzy. Pobiegłem do niej, a ona rozpromieniła się i rozłożyła szeroko ręce. Uścisnęliśmy się mocno, kołysząc w przód i w tył. - Jesteś bezpieczna! Bezpieczna! - krzyknąłem. - Bałem się, że już nigdy cię nie zobaczę! W końcu się rozłączyliśmy i przez długą chwilę patrzyliśmy na siebie bez słowa. - Czasami sądziłam, że nigdy nie zdołam uciec z Mroku odparła Alice. - Ale udało mi się, Tom. Wydostałam się bezpiecznie i mam tę klingę. Tak się cieszę, że cię widzę. Wyciągnęła sztylet z kieszeni i podała mi go. Kilka razy obróciłem sztylet w dłoniach, oglądając uważnie każdy szczegół. Wyglądał identycznie jak jego bliźniak, Rębacz Kości: rękojeść zdobił ten sam skelt o patrzących na mnie rubinowych oczach; skelt to zabójcza istota, która kryje się w szczelinach nieopodal wody, a potem biegnie na ośmiu nogach, by przebić ofiarę kościaną rurą i wyssać z niej krew. Z trudem oderwałem wzrok od sztyletu i znów spojrzałem na Alice, czując nową falę radości. Tak bardzo za nią tęskniłem. Jak mógłbym kiedykolwiek choćby rozważyć złożenie jej w ofierze? Z pewnością nawet zniszczenie Złego nie byłoby wystarczającym usprawiedliwieniem. W tym momencie zrozumiałem, że nie będę -8-

mógł tego zrobić. Do oczu napłynęły mi łzy, gardło ścisnęło się mocno. - Jesteś dzielna, Alice, nikomu innemu by się to nie udało. Ale tak mi przykro - wszystko na próżno. Nie mogę przeprowadzić rytuału. Nie złożę cię w ofierze, za nic cię nie skrzywdzę. Będziemy musieli znaleźć inny sposób, by pozbyć się Złego. - Zabawne, Tomie, ale jesteś drugą osobą, która mówi mi, że moja wyprawa w Mrok nie była potrzebna. Grimalkin też tak uważa. - Rozmawiałaś z Grimalkin? Nie widziałem jej od ponad miesiąca. - Grimalkin mi pomaga. Znalazła inny sposób zniszczenia Złego - razem nad tym pracujemy. Znów mam nadzieję, Tom. Naprawdę wierzę, że zdołamy tego dokonać bez potrzeby składania ofiary. Bardzo chciałam przyjść, zobaczyć się z tobą i powiedzieć ci o tym, ale teraz muszę wracać, mam mnóstwo do zrobienia. Nie mogłem uwierzyć, że Alice odchodzi. Od tak dawna się nie widzieliśmy, a teraz zdążyliśmy spędzić razem zaledwie kilka minut. Poczułem ogromny zawód. Chciałem dowiedzieć się więcej na temat planu Grimalkin. Jak mogła odkryć metodę, o której nie wiedziała mama? - Proszę, wróć na trochę do domu - błagałem ją. - Opowiedz mi, co się dzieje. Chciałbym też wiedzieć, jak poradziłaś sobie w Mroku - z pewnością stracharz ma do ciebie całe mnóstwo pytań. Alice stanowczo pokręciła głową. - To niemożliwe, Tomie. Bo widzisz, plan Grimalkin zakłada wykorzystanie potężnej mrocznej magii; to jedyna rzecz, która może zadziałać. Stary Gregory nie zgodziłby się na to i dobrze o tym wiesz. Z pewnością spyta mnie, co kombinuję, i będę musiała go okłamać, a on świetnie potrafi wyczuć, kiedy ktoś kłamie. Najlepiej już pójdę. -9-

- Ale kiedy się znów zobaczymy, Alice? - Sama nie wiem. Z pewnością wrócimy, razem z Grimalkin... Spotkamy się, gdy się nam uda. Alice wyglądała dokładnie tak, jaką ją zapamiętałem, ale gdy mówiła, brzmiała inaczej - w jej głosie wyczułem absolutną pewność, że odniesie sukces. Czy aby nie przesadnie wierzyła w swoje siły? - Czy to niebezpieczne? - spytałem niespokojnie. - Nie będę cię okłamywać, Tomie: oczywiście, że to niebezpieczne. Ale od chwili naszego pierwszego spotkania zagrażał nam Mrok i zawsze udawało nam się go pokonać. Nie wątpię, że i teraz będzie tak samo. Nagle podbiegła do mnie, chwyciła w objęcia i pocałowała gwałtownie prosto w usta. Nim zdążyłem zareagować, cofnęła się, wypuściła mnie i odeszła. Patrzyłem za nią, wstrząśnięty i oszołomiony. Dlaczego mnie pocałowała? Czy to możliwe, by zależało jej na mnie tak bardzo, jak mnie na niej? Nigdy się nie dowiedziałem i teraz rozpaczliwie zapragnąłem znów ją przytulić. Alice odwróciła się i zawołała przez ramię: - Uważaj na siebie, Tom! Nie mów staremu Gregory'emu, że tu byłam. Tak będzie najlepiej! To rzekłszy, zniknęła. O tak wiele rzeczy chciałem ją spytać, ale zabrakło mi czasu. Co napotkała w Mroku? Jak udało jej się przetrwać i odzyskać klingę, którą teraz trzymałem w dłoni? Ze smutkiem powlokłem się do domu. Bardzo mi ulżyło, że Alice wróciła bezpiecznie, ale teraz miałem na głowie inne zmartwienie. Czego dokładnie zamierzały spróbować z Grimalkin? Bez wątpienia wiązało się z tym ogromne niebezpieczeństwo. - 10 -

Prosiła, żebym nie wspominał mojemu mistrzowi o naszym spotkaniu i jakaś część mnie zgadzała się z nią: zapewne najlepiej będzie ukryć przed nim jej wizytę, bo tylko zadawałby pytania. Ale w przeszłości zbyt wielu rzeczy mu nie mówiłem. Teraz będę musiał schować sztylet, by go nie zobaczył. Przez wszystkie te kłamstwa miałem coraz większe wyrzuty sumienia. Każde w danej chwili wydawało się niezbędne, ale stopniowo nawarstwiały się i im więcej ich było, tym gorzej się czułem. Teraz do listy doszło kolejne i wcale mi się to nie podobało.

Rozdział 2. Dziedzictwo stracharza.

Następnego dnia późnym rankiem siedzieliśmy wraz ze stracharzem przy stole w jego nowej bibliotece w Chipenden. Naprzeciw nas zajął miejsce drobny, szczupły mężczyzna odziany w trzyczęściowy garnitur i białą koszulę z szarym krawatem. Był to prawnik, pan Timothy Potts, przyjechał specjalnie z Caster. Mój mistrz mówił, a pan Potts robił notatki. - 11 -

Stracharz dyktował swój testament, czy też, dokładnie mówiąc, uzupełniał go. Ja tymczasem rozglądałem się dokoła, słuchając jednym uchem. Dom niedawno spłonął i został odbudowany. Teraz niemal wszystko w środku było nowe, w bibliotece pachniało świeżym drewnem. Półki wciąż ziały pustką, stały na nich niecałe cztery tuziny książek. Odtworzenie zbiorów potrwa bardzo długo, a znaczna część tego, co spłonęło, została utracona na zawsze zwłaszcza skarbnica notatek poprzednich stracharzy, ich osobistych relacji z tego, jak praktykowali swój fach. Mieliśmy do czynienia z duchami, widmami, boginami i czarownicami najróżniejszymi stworami z Mroku. Bardzo zatem polegaliśmy na książkach i notesach. Prowadzenie dokładnych notatek to podstawa: zerkaliśmy w przeszłość, by przygotować się na przyszłość. - Takie są moje życzenia - zakończył stanowczym tonem stracharz. Pan Potts poprawił okulary na grzbiecie nosa i odchrząknął, by przeczyścić gardło. - Odczytam to wszystko, panie Gregory. Proszę mi przerwać, gdyby miał pan coś do dodania albo uznał, że niewłaściwie zapisałem pańskie słowa. Stracharz przytaknął i pan Potts zaczął czytać, bardzo powoli, z lekkim śladem akcentu z Hrabstwa. Brzmiał wielce elegancko, najwyraźniej był „przyjezdnym", urodzonym i wyedukowanym na południu. „Moje dwa domy, w Chipenden i Anglezarke, pozostawiam mojemu uczniowi Thomasowi Wardowi wraz z całym sprzętem, ruchomościami, książkami i narzędziami fachu. Pozostaną w jego - 12 -

pieczy do końca życia, pod warunkiem, że będzie uprawiał zawód stracharza, dopóki zdoła. We własnym testamencie może pozostawić je wyłącznie innemu stracharzowi i na tych samych warunkach". Ze smutkiem słuchałem jego słów; czułem, że mój czas jako ucznia stracharza dobiega końca. Odetchnąłem jednak głęboko, próbując myśleć pozytywnie. Owszem, nasze wspólne chwile może i się kończyły, ale z pewnością zostało nam jeszcze parę lat - czas, by właściwie zakończyć naukę i może współpracować dalej, gdy zostanę pełnoprawnym stracharzem i będę mógł zdjąć z ramion mojego mistrza część brzemienia. „Prawo użytku mojego trzeciego domu, na północ od Caster, który odziedziczyłem po Williamie Arkwrighcie, przyznaję Juddowi Brinscallowi na tak długo, póki będzie pracował w tym miejscu jako stracharz. W razie jego śmierci bądź wcześniejszego odejścia z fachu nieruchomość ta wraz z biblioteką powróci do Thomasa Warda na tych samych warunkach, jakie dotyczą reszty majątku". Bill Arkwright zginął w Grecji, walcząc z Mrokiem. Teraz w starym wodnym młynie Billa zamieszkał Judd Brinscall, wcześniejszy uczeń stracharza, i próbował poradzić tam sobie z plagą wodnych wiedźm. Pan Potts odkaszlnął cicho. - Czy to się zgadza, panie Gregory? - Owszem, zgadza się - potwierdził mój mistrz. - 13 -

- A co z kwestiami finansowymi? Ma pan jakiś dochód? Stracharz pokręcił głową. - Nic istotnego, panie Potts. W tym fachu nie zbija się majątku, lecz wszelkie pieniądze pozostałe mi w chwili śmierci przekazuję mojemu uczniowi, mości Wardowi. - Doskonale. - Potts zapisał coś jeszcze, po czym spakował papiery, odsunął krzesło i wstał. Z kieszonki w kamizelce wyjął zegarek, zerknął na niego i znów schował. - Zapiszę to wszystko jak należy i wrócę w przyszłym tygodniu, by mógł pan podpisać dokument. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie, a potem musiałem odprowadzić prawnika przez ogród do granic posiadłości - w przeciwnym razie zagrażałby mu oswojony bogin stracharza, strzegący ogrodu przed intruzami nie tylko ludzkiego pochodzenia. Odprowadziwszy bezpiecznie pana Pottsa, wróciłem do biblioteki i zastałem mistrza wciąż siedzącego w tym samym miejscu. Opierał się ciężko na krześle, wbijając wzrok w blat stołu. Przez ostatnie dwa lata bardzo się postarzał: brodę miał teraz całkiem siwą, a twarz wychudzoną. Pewnie czuł, że jego życie dobiega końca, i właśnie dlatego pragnął uporządkować swoje sprawy. Nie wyglądał na szczęśliwego. Za chwilę miał się poczuć znacznie gorzej. Alice prosiła, abym zachował w sekrecie jej powrót i współpracę z Grimalkin, ale czułem wyrzuty sumienia: mistrz zamierzał powierzyć mi swój majątek i pracę po śmierci, nieważne kiedy nadejdzie. Musiałem mu wyznać wiele ważnych rzeczy, rzeczy, które go rozgniewają i oburzą. I uznałem, że nadeszła chwila. - Cóż, chłopcze, jedno mamy z głowy - rzekł, obdarzając mnie znużonym uśmiechem. - 14 -

- Jest coś, czego panu nie powiedziałem - wypaliłem, nim zdążyłem zmienić zdanie. - Znam już szczegóły rytuału zniszczenia Złego. Mój mistrz przez chwilę przyglądał mi się bez słowa. - W takim razie okłamałeś mnie, chłopcze, bo oznajmiłeś, że poznasz szczegóły, dopiero kiedy Alice powróci z trzecim sztyletem. - Przepraszam. Tak, skłamałem, ale miałem dobry powód. Nie chciałem pana martwić, póki Alice nie wróci i nie dowiemy się, że mamy trzeci miecz. Potrzebowałem też czasu do namysłu, aby znaleźć jakiś sposób uniknięcia tego, co trzeba zrobić... Bo to jest złe. Bardzo złe. - Okłamywanie mistrza także jest złe. Zawiodłeś mnie, chłopcze. Zostawiłem ci swój dobytek, bo chcę, byś po mej śmierci podążał w moje ślady. A ty czym mi odpłacasz? Tak, rozczarowałeś mnie i zraniłeś. Po latach współpracy i zaufania mówienie sobie prawdy winno być naturalne niczym oddech, a do tego kończy nam się czas. Zbliża się Święto Zmarłych. Czy masz już wieści co do dziewczyny, a może to też przede mną ukryłeś? - Nie - pokręciłem głową, po raz kolejny kłamiąc. - No dobrze, chłopcze, czekam. Wyrzuć to z siebie. Pozbądź się tego ciężaru. Opowiedz mi o rytuale i niczego nie opuszczaj. - Nie odprawię tego rytuału - oznajmiłem. - Nie mogę. Wymaga on ofiary. Aby zadziałał, muszę zabić Alice. - Dlaczego to musi być ona? - spytał ostro stracharz. Następne słowa przyszły mi bardzo ciężko. Mistrz nigdy nie ufał Alice, bo uczyła się na wiedźmę. Uważał też, że stracharz powinien poświęcić całe życie swojemu fachowi i nie wolno mu się żenić. Według niego tak wielkie zbliżenie z dziewczyną niebezpiecznie odwracało uwagę od naszych obowiązków.

- 15 -

- Aby rytuał się powiódł, muszę poświęcić osobę, którą kocham najbardziej na całym świecie. Tak właśnie powiedziała mi mama. Czyli to musi być Alice. Stracharz zamknął oczy, a kiedy w końcu przemówił, jego głos zabrzmiał niewiele głośniej od szeptu: - Czy dziewczyna wie? Przytaknąłem. - Ofiara musi być chętna i zgodzić się na to. Alice jest gotowa umrzeć, byle tylko zniszczyć Złego. Ale to zbyt okropne - nie zrobię tego. Proszę! - rzekłem z goryczą, sięgając do kieszeni i wyciągając kartkę papieru, na której widniały szczegóły rytuału. Podałem ją mistrzowi. - Nosiłem to ze sobą, czekając na najlepszą chwilę, aby wszystko wyznać. Stracharz pokręcił głową. - Moje oczy są już zmęczone. Każdego dnia czytanie przychodzi mi z coraz większym trudem. Zrób to za mnie, chłopcze. Przeczytaj na głos, powoli. Uczyniłem, jak kazał, wybierając tylko najważniejsze zdania. Zniszczenie Złego można osiągnąć w następujący sposób: Po pierwsze, trzeba mieć przy sobie trzy święte przedmioty. To miecze bohaterów, wykute przez Hefajstosa. Najpotężniejszym z nich jest Klinga Przeznaczenia, drugim sztylet zwany Rębaczem Kości... Trzeci to sztylet Posępny, czasem zwany Brzeszczotem Smutków... Miejsce także jest ważne: musi szczególnie wzmacniać użycie magii. Co oznacza, iż rytuał należy odprawić na wysokim wzgórzu na wschód od Caster, znanym jako Wardstone, Kamień Strażniczy.

- 16 -

Najpierw należy złożyć ofiarę krwi, dokładnie w następujący sposób: Trzeba rozpalić ogień, zdolny do dania potężnego ciepła. W tym celu należy zbudować kuźnię. Podczas rytuału wybrana ofiara musi wykazać się ogromną odwagą. Jeśli choć raz krzyknie bądź okaże ból, wszystko na nic rytuał się nie powiedzie. Z pomocą Rębacza Kości należy odciąć kciuk z prawej dłoni ofiary i cisnąć w ogień. Tylko jeśli nie krzyknie, możesz dokonać drugiego cięcia i usunąć kości z lewej dłoni. Je także wrzucasz do ognia. Następnie z pomocą Posępnego trzeba wyciąć ofierze serce i wciąż bijące rzucić w płomienie... - Stop! - krzyknął stracharz, zrywając się z krzesła tak nagle, że wywróciło się z trzaskiem. - Ale jest jeszcze więcej - zaprotestowałem. - Muszę... - Nie chcę słyszeć ani słowa więcej! - wykrzyknął. Uporządkowałem swoje sprawy, bo wiem, że zbliża się koniec moich dni na tym świecie. Ale jest jeszcze jedno, co chcę zrobić wykorzystać resztkę sił, aby na zawsze zniszczyć Złego. Musimy mu odpłacić za wszystkie cierpienia i nieszczęścia, jakie spowodował na tym świecie. Lecz masz rację, chłopcze, nie chcąc użyć tego rytuału. I tak już poddaliśmy się Mrokowi, by zajść tak daleko. Ty i dziewczyna użyliście słoja krwi, by nie dopuścić do siebie Złego, od dawna też współpracujemy z Grimalkin, wiedźmą zabójczynią. Już samo to jest dostatecznie złe, lecz ten rytuał to coś znacznie gorszego. Więcej niż morderstwo z zimną krwią. To barbarzyństwo. Jeśli go odprawisz, nie będziesz zasługiwał na miano człowieka. To niedopuszczalne. Stracharz podniósł krzesło i znów usiadł, patrząc na mnie gniewnie ponad stołem. - 17 -

- A teraz zadam ci parę pytań. Dowiedziałeś się o rytuale od mamy, gdy odwiedziłeś Wieżę Malkinów? - Tak. - Pojawiła ci się? Przytaknąłem. Mama zginęła w Grecji, walcząc ze swą śmiertelną nieprzyjaciółką, Ordyną. Lecz jej dusza przetrwała, nadal była silna i próbowała nam pomóc zniszczyć Złego. - Jaką postać przyjęła? - Z początku wyglądała jak groźny anioł ze szponami, tak jak wtedy, w Grecji. Potem zmieniła się w mamę, którą pamiętałem kobietę, z którą rozmawiał pan na farmie wkrótce po tym, gdy przyjął mnie pan do terminu. Stracharz pokiwał głową, sprawiał wrażenie zamyślonego. - Skąd wzięła się ta kartka? - spytał, odbierając mi ją. - Mama pojawiła się Slake i podyktowała instrukcje. Slake je zapisała. Slake była lamią - jedną z „sióstr" mamy. Nadal rządziła Wieżą Malkinów, nie dopuszczając do niej miejscowych czarownic. - Cóż, chłopcze, musimy poważnie się zastanowić. Jakie jest dzisiejsze zadanie? Słyszałem dziś rano dźwięk dzwonu, musi być ważne, jeśli ktoś wędrował w nocy, by do nas dotrzeć. Dzwon wisiał wśród wierzb na rozstajach nieopodal domu. Kiedy ktoś chciał pomocy stracharza, szedł tam, uderzał w dzwon i czekał. Zdziwiło mnie, że stracharz tak bardzo zainteresował się naszą pracą. Od tygodni przesiadywał w ogrodzie bądź w bibliotece, śniąc na jawie. Najwyraźniej stracił serce do swego fachu. Zwykle pozostawiał wszystko mnie, nie pytając nawet, kto przyszedł po pomoc ani z czym. - 18 -

Ciężko było samotnie walczyć z Mrokiem - w ostatnich tygodniach miałem więcej wezwań niż zazwyczaj przez miesiąc; najwyraźniej Mrok stawał się coraz aktywniejszy. Może miało to coś wspólnego ze zbliżającym się Świętem Zmarłych i rytuałem? - Nie, nikt nie podróżował nocą - odparłem. - Ten człowiek mieszka w okolicy - na północ od wioski. To najwyżej pół godziny drogi stąd. Oskarżył kogoś o posługiwanie się mroczną magią przeciw niemu. Twierdzi, że to czarownica. - Kto się skarży? - Niejaki Briggs. Mieszka pod numerem trzecim przy Norcotts Lane. - Pójdę z tobą, chłopcze - stracharz pokiwał głową. - Dzięki temu będziemy mogli spokojnie wszystko przedyskutować. Uśmiechnąłem się do niego. Dobrze było widzieć, jak znów angażuje się w naszą pracę. Po niecałej godzinie zostawiliśmy za sobą dom i ogród i maszerowaliśmy przez pola. Niosłem obie torby. Zupełnie jak za dawnych czasów!

- 19 -

Rozdział 3 Pierwsza lamia.

Świeciło słońce, po niebie przepływały samotne obłoczki. Jak na późną jesień było też dość ciepło, ale wiedziałem, że taka pogoda nie potrwa długo. W Hrabstwie najczęściej nawiedzają nas deszcz i wiatry z zachodu, a w listopadzie robi się już naprawdę mokro. Z początku stracharz wydawał się cieszyć przechadzką, lecz po jakichś dziesięciu minutach wyraźnie sposępniał. Zastanawiałem się, czy aby nie dolegają mu kolana - ostatnio często się na nie uskarżał, twierdząc, że zbyt wiele mroźnych i wilgotnych zim w Hrabstwie zniszczyło mu stawy. Ale dzisiejsza, suchsza i cieplejsza pogoda nie powinna mu chyba zaszkodzić? - Dobrze się pan czuje? - spytałem. - Chce pan, żebyśmy trochę zwolnili? - Nie, chłopcze, to dobre tempo. Po prostu myślę o tym wszystkim. A zatem to myśli w głowie sprawiły, że jego twarz spochmurniała. Ciekawe, co go gryzie. - 20 -

Maszerowaliśmy dalej w milczeniu, aż w końcu dotarliśmy do rzędu trzech niewielkich szeregowców na skraju dużej trawiastej łąki, ogrodzonej niskim głogowym żywopłotem. Zbudowano je wiele lat temu dla robotników rolnych i ich rodzin, lecz teraz chyliły się ku upadkowi. Okna środkowego zabito deskami, niewielkie frontowe ogródki wszystkich trzech zarastały bujne chaszcze. Tylko najbliższy dom miał numer - krzywą trójkę wyrytą wysoko w lewym górnym rogu frontowych drzwi. - No dobrze, chłopcze, idź i porozmawiaj z panem Briggsem, a ja trochę się przespaceruję. Do zobaczenia za pięć minut. Ku memu zdumieniu stracharz skierował się wzdłuż rzędu domów i zniknął za rogiem ostatniego. Zachowywał się niemal lekceważąco, to zupełnie do niego niepodobne. Ogarnął mnie zawód - dawniej mój mistrz nie mógłby się doczekać rozwiązania problemu, ostatecznie to właśnie zadanie stracharza - i sądziłem, że dlatego postanowił do mnie dołączyć. Podszedłem do drzwi frontowych i zastukałem trzy razy. Po chwili usłyszałem zbliżające się kroki i ktoś uchylił drzwi. Ze szczeliny wyjrzała na mnie wykrzywiona twarz; po sekundzie otwarły się szerzej, ukazując starego mężczyznę, z którym rozmawiałem wcześniej na rozstajach. Miał łysinę, wielki, czerwony, bułowaty nos i groźną, gniewną minę. - Dzień dobry, panie Briggs - pozdrowiłem go. - Gdzie Gregory? - spytał. - Kiedy rozmawiałem z tobą wcześniej, mówiłem wyraźnie, że chcę, by twój mistrz zajął się tą sprawą, nie szczeniak wciąż mokry za uszami. - A on przysłał mnie - odparłem uprzejmie. - Od tygodni pracuję sam i z powodzeniem wykonuję każde zadanie. Wiem dokładnie, co robię, i potrafię rozwiązać pański problem, ale najpierw musi mi pan opowiedzieć o nim nieco więcej. - 21 -

- Nie ma nic więcej do dodania! - ryknął i jego twarz wykrzywił wściekły grymas. - Stara wiedźma rzuciła zaklęcie i kury przestały mi się nieść. Kiedy poszedłem się poskarżyć, zaśmiała mi się w twarz. Następnego dnia na moich oczach padła mi suka. Nie mogłem przyjąć na wiarę samych jego słów, nie przyjrzawszy się uważnie sprawie. Musiałem mieć pewność, że naprawdę padł ofiarą czarów. Stracharz nauczył mnie, że istnieją cztery odmiany czarownic: zacne, bezecne, fałszywie oskarżone i nieświadome. Pierwsze to zwykle uzdrowicielki. Druga kategoria jest najobszerniejsza - obejmuje wszystkie posługujące się mroczną magią, by uzyskać większa moc i ranić ludzi. Czwarte występują niezwykle rzadko - to te, które używają magii, nie wiedząc, co czynią. Ale to trzecią kategorię musiałem tu rozważyć. Każdy może oskarżyć kogoś o czary. Niewinni nie mogą cierpieć tylko dlatego, że ktoś się pomylił. Musiałem się upewnić. - Czy to się zdarzyło niedawno? - Tak, w tym tygodniu. - A kiedy zdechła pańska suka? - Ogłuchłeś czy co? W tym tygodniu, już mówiłem. - Ale którego dnia? - Wczoraj wieczorem. Zgłosiłem się do was o świcie. - Mogę zobaczyć tę sukę? - poprosiłem. Była to rozsądna prośba, ale pan Briggs nie sprawiał wrażenia rozsądnego człowieka. - Nie bądź durniem! Zakopałem ją przecież, nie? - wykrzyknął. - Mimo to może będziemy ją musieli odkopać - uprzedziłem. Ile miała lat? Nie miałem zamiaru wykopywać zdechłego psa, ale musiałem zdobyć więcej informacji. - 22 -

- To czary! Nie słuchałeś tego, co mówiłem? Zachowywałem się uprzejmie, ale on nie i zaczynał mnie irytować. - Ile lat miał pański pies? - naciskałem. - Szesnaście, ale była zdrowa i sprawna. - To dużo jak na psa, mogła paść z przyczyn naturalnych... Gdzie mieszka kobieta, którą pan oskarża? - Oddychałem powoli, głęboko, by się uspokoić. - Tam! - huknął, wskazując drugi zamieszkany dom. - Tam właśnie ją znajdziesz. Każe nazywać się Beth, lecz bez wątpienia po zmroku używa innego imienia. A potem z twarzą poczerwieniałą od gniewu wrócił do środka i zatrzasnął mi drzwi przed nosem. To, co mówił, było bzdurą: niektórzy ludzie wierzą, że czarownice z kręgu nazywają się specjalnymi tajnymi imionami, ale to tylko przesądy. Ruszyłem wzdłuż żywopłotu, oddzielającego małe frontowe ogródki od traktu i skręciłem w ścieżkę wiodącą do pierwszego domu, by porozmawiać z ową „Beth". Miałem właśnie zastukać do drzwi, gdy usłyszałem głosy - jeden z nich przypominał mojego mistrza. Okrążyłem zatem dom. Najpierw zdumiałem się, odkrywszy na tyłach duży, świetnie utrzymany ogród, trawnik otoczony rabatami kwiatów, a dalej kilkanaście grządek warzyw i ziół. Na ławce siedziało dwoje ludzi, popijając herbatę z niewielkich kubków. Jednym faktycznie okazał się stracharz, drugim była krucha, siwowłosa kobieta, która natychmiast mi się spodobała. Choć stara, miała w sobie coś niezwykle młodzieńczego, sprawiał to radosny wyraz jej roześmianych zielonych oczu. - 23 -

Dobrze było widzieć stracharza swobodnego i odprężonego; ostatnio rzadko się to zdarzało. - No, chłopcze, zdecydowanie ci się nie śpieszyło! wykrzyknął. - Podejdź tu i poznaj Beth. - Witaj, chłopcze - rzekła staruszka. - Mnóstwo o tobie słyszałam. Twój mistrz mówi, że jesteś dobrym uczniem, ale pozwól, że sama osądzę. Podejdź bliżej i powiedz mi, co myślisz. Jestem czarownicą czy nie? Zbliżyłem się, a ona uśmiechnęła się do mnie promiennie z ławki. Nie czułem żadnego chłodu ostrzegającego, że mam do czynienia z kimś bądź czymś z Mroku. A choć nie zawsze się pojawiał, byłem niemal pewny, że to nie wiedźma. - No, chłopcze, gadaj! - polecił mi mistrz. - Nie bój się mówić przy Beth. Jest czy nie jest? - Beth nie jest bezecną wiedźmą - odparłem. - Na czym opierasz tę ocenę? - naciskał. - Nie wyczuwam ostrzegawczego chłodu, ale przede wszystkim ufam swojemu instynktowi, a ten podpowiada, że Beth nie służy Mrokowi. Poza tym pan Briggs nie przedstawił żadnych dowodów. Każdy może z dowolnych pobudek oskarżyć kogoś o czary; robią to nawet niektórzy łowcy czarownic. Palą ofiarę na stosie, by móc skonfiskować jej dobytek. - Istotnie, chłopcze. - Co niby takiego zrobiłam? - wtrąciła Beth, wciąż z uśmiechem. - Kury pana Briggsa się nie niosą. Mówi też, że po tym, jak się pani poskarżył, zdechł mu pies. - To była bardzo stara suka i bynajmniej nie zdrowa - odparła. Istnieje też wiele powodów, dla których kury mogły przestać znosić jajka. - 24 -

- Całkowicie się zgadzam. Dziękuję za herbatę, Beth Briggs, parzysz najlepszą w Hrabstwie! Zerknąłem na nich ze zdumieniem. Nosiła to samo nazwisko co jej oskarżyciel... Co tu się działo? Czyżby mistrz poddawał mnie próbie - chciał się przekonać, jak szybko zdołam dotrzeć do sedna sprawy, którą sam już znał? Stracharz wyprowadził mnie z ogrodu i z powrotem wzdłuż żywopłotu do domu pana Briggsa. Zastukał do frontowych drzwi. Mężczyzna otworzył i skrzywił się groźnie. - Beth nie jest czarownicą - oznajmił mój mistrz. - I dobrze o tym wiesz! To nie pierwszy raz fałszywie ją oskarżasz. Daj już spokój i skończ z tym, nie marnuj więcej czasu mojego ani mojego ucznia. Zrozumiałeś? - Wystarczy poskrobać każdą babę, a pod spodem znajdziesz wiedźmę! - rzucił skrzywiony Briggs. Stracharz pokręcił głową. - Sam najlepiej powinieneś o tym wiedzieć, stary głupcze! Ostatecznie przez trzydzieści osiem lat byłeś mężem Beth. Musiała zatem użyć potężnej magii, by tak długo znosić takiego parszywego durnia. Chodź, chłopcze - dodał, obracając się do mnie - mamy na głowie ważniejsze sprawy. *** Wkrótce maszerowaliśmy już przez pola w stronę Chipenden. Mistrz narzucił całkiem niezłe tempo, wyraźnie stawy mniej mu dziś doskwierały. - Byli małżeństwem? O co w tym wszystkim chodzi? spytałem. - 25 -

- Beth w końcu miała go dosyć i kiedy zmarła jej matka, pozostawiając w spadku drugi domek, odeszła. Bez wątpienia wolałaby zamieszkać dwadzieścia mil dalej, ale i to lepsze niż życie pod wspólnym dachem. Od rozstania już trzeci raz oskarża ją o czary i trzeci raz ich odwiedzam. Pomyślałem, że pójdę i zobaczę, jak ty sobie poradzisz. Stracharz w swojej pracy nie zawsze zajmuje się Mrokiem. Ale dobrze się spisałeś, chłopcze ciągnął. - Był też inny powód, dla którego zabrałem się z tobą. Chciałem rozprostować nogi i wciągnąć w płuca czyste powietrze z Hrabstwa, by przejaśniło mi w głowie. Ostatnio zbyt wiele czasu spędziłem na ponurych rozmyślaniach, zamartwiając się bez przerwy. Teraz usiądź i posłuchaj tego, co mam ci do powiedzenia - rzekł, wskazując pobliski przełaz. Postawiłem torby obok żywopłotu, usiadłem i patrzyłem, jak stracharz krąży przede mną tam i z powrotem, tratując długą trawę. Nagle przypomniały mi się nasze lekcje w uroczym zachodnim ogrodzie za jego domem, gdzie nie więził czarownic ani boginów. Od bardzo dawna ich nie odbywaliśmy i brakowało mi tego. Obecnie uczył mnie głównie w nowej bibliotece albo przy kuchennym stole. - Zgodziliśmy się już, że nie możemy wykorzystać rytuału, bo to barbarzyństwo. Ale musimy zadać sobie kilka poważnych pytań. - Stracharz zatrzymał się i spojrzał mi prosto w oczy. Spytałem, jak wyglądała twoja mama, gdy ukazała ci się w Wieży Malkinów. Odparłeś, że przypominała groźnego anioła, ale potem zmieniła się w kobietę, z którą rozmawiałem na waszej farmie kobietę, która towarzyszyła nam do Grecji, by walczyć z Ordyną. Dobrze ją pamiętam. Miała uczciwą, szczerą, otwartą twarz. Czułem w niej ogromną siłę i nade wszystko dobroć. Ta kobieta nigdy nie żądałaby, abyś złożył w ofierze Alice, a co dopiero zabijał ją w tak okrutny, nieludzki sposób. Doszedłem zatem do - 26 -

następującego wniosku, chłopcze: zostałeś oszukany, to nie była twoja mama. Ktoś lub coś tylko ją udawał. Doskonale rozumiałem, dlaczego stracharz to powiedział, ale tym razem instynkt go zawiódł. Wciąż wiedziałem rzeczy, których mu nie zdradziłem. Teraz nadszedł czas ujawnić więcej. - Tuż przed odejściem mama z powrotem zamieniła się w okrutną anielicę. Jest bardzo stara i tylko drobną cząstkę swego trwania spędziła w ludzkiej postaci. Stała się mamą z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że pokochała mojego tatę i chciała mu się odwdzięczyć za to, że ją ocalił, gdy przykuto ją do skały i miała zginąć w śmiercionośnych promieniach słońca. Po drugie, żeby urodzić mnie - siódmego syna siódmego syna. Chciała, bym był nie tylko jej synem, ale i synem mojego ojca, odziedziczył część jej darów, na przykład umiejętność spowalniania czasu, który to talent pomógł nam kilka razy w tarapatach i dzięki któremu skrępowaliśmy Złego. Urodziła mnie, abym posłużył za broń przeciw Złemu. To dlatego przyszedłem na świat. Zrobiłaby wszystko, byle tylko go zniszczyć. I jeśli oznaczałoby to zabicie Alice, do tego także byłaby zdolna. - Wciąż nie jestem przekonany, chłopcze. Nie miałem wyjścia. Musiałem ujawnić mu całą prawdę, choć miałem nadzieję, że nigdy nie okaże się to konieczne. - Mama była pierwszą lamią - wyjaśniłem. - Matką ich wszystkich.

- 27 -

Rozdział 4. Niewyjaśnione.

Stracharz długą chwilę wpatrywał się we mnie bez słowa, potem odwrócił się, pochylił głowę i powoli ruszył przed siebie. Dotarł już niemal do furtki na końcu pola, nim zatrzymał się i zawrócił w moją stronę. - Najwyraźniej nadszedł dzień prawdy - rzekł cicho. Przenieśmy się do biblioteki. Wstałem, pozwalając, by mistrz pierwszy pokonał przełaz. Potem zebrałem torby i z nieszczęśliwą miną podreptałem za nim do domu w Chipenden. Na miejscu poprowadził mnie na górę i wskazał zwykle krzesło przy stole. Usiadłem, a on podszedł do niemal pustej półki i sięgnął po książkę. Wiedziałem, o którą mu chodzi. Bestiariusz. Tylko ta książka ocalała z pożaru. Był tam wpis, sporządzony przez niego samego. Znałem go niemal na pamięć, bo miał dla mnie osobiste, bolesne znaczenie. Mistrz położył przede mną książkę i tak jak przypuszczałem, otworzył na wybranej stronie. Nagłówek brzmiał. - 28 -

Lamie. - Przeczytaj cały wpis - nie na głos, bo pamiętam co napisałem. Po prostu chcę mieć pewność, że wiesz, co mówisz o swojej mamie. Z coraz gorszym przeczuciem w milczeniu odczytałem zapis. Pierwsza Lamia była potężną czarodziejką wielkiej urody. Kochała Zeusa, przywódcę Starych Bogów, żonatego z boginią Herą. Nierozważna lamia urodziła Zeusowi dzieci. Odkrywszy to, zazdrosna Hera zabiła wszystkie, prócz jednego. Obłąkana z rozpaczy Lamia zaczęła mordować każde dziecko, które napotkała, tak że rzeki i strumienie spłynęły krwią, a powietrze drżało od płaczów zrozpaczonych rodziców. W końcu bogowie ukarali nieszczęsną, odmieniając jej postać. Dolna część ciała wydłużyła się i porosła łuskami jak u węża. Tak odmieniona, skupiła teraz uwagę na młodych mężczyznach. Nawoływała ich z leśnych polan, ukazując sponad trawy jedynie piękną głowę i ramiona. Kiedy któregoś zwabiła blisko, oplatała ciasno ofiarę dolną częścią ciała, wyciskając oddech z nieszczęśnika, a jednocześnie wgryzała się w jego szyję, wysączając całą krew. Później Lamia znalazła sobie kochanka, Chaemoga, pająkowatego stwora kryjącego się w najgłębszych jaskiniach ziemi. Urodziła mu trojaczki, same dziewczynki - to były pierwsze - 29 -

wiedźmy lamie. W dniu swych trzynastych urodzin posprzeczały się z matką i po straszliwej kłótni oderwały jej ręce i nogi i rozszarpały ciało na strzępy. Potem rzuciły szczątki, łącznie z sercem, na pożarcie stadu dzików. Gdy dorosły, trzy lamie stały się postrachem całej krainy. Żyły bardzo długo i poprzez proces partenogenezy (rozmnażania bez ojca) każda z nich urodziła kilkanaścioro dzieci. Z upływem wieków rasa lamii zaczęła ewoluować i zwyczaje godowe uległy zmianie. - Skończyłeś już trzeci akapit? - przerwał mi stracharz. Pokiwałem głową. - W takim razie wystarczy - rzekł. - To straszliwa opowieść, ale według niej Lamię zabiły jej własne dzieci. - Ta informacja jest błędna. Owszem, posprzeczała się z dziećmi, ale nie uczyniły jej fizycznej krzywdy. Sam pan mówił, że nie wszystko w pana „Bestiariuszu" da się potwierdzić i że część informacji jest z pewnością błędna. A kiedy odkrywamy coś nowego, sami czynimy zapisy i wprowadzamy poprawki. Czyż nie? - Zgadza się - stracharz pokiwał głową. - Jak się tego dowiedziałeś, chłopcze? - Mama opowiedziała mi o tym, kiedy byliśmy w Grecji. To prawda. Po strasznych rzeczach, jakie uczyniła, pragnęła odpokutować i zaczęła walczyć z Mrokiem. Jej największym życzeniem jest zniszczenie Złego. Musi pan jednak zrozumieć, że to nie tylko kobieta, którą poznał pan na farmie. Większość długiego życia przeżyła jako lamia, a w tej postaci nie zna litości. Poświęciła samą siebie, aby zniszczyć Ordynę. Kocha mnie - ale w razie konieczności zażądałaby, bym poświęcił i siebie. Jest też - 30 -

gotowa złożyć w ofierze Alice. Zrobi wszystko, byle zniszczyć Złego. Naprawdę chce, żebym odprawił ten potworny rytuał. Mówiąc to, zastanawiałem się, czy starczyłoby mi odwagi, by się poświęcić, gdyby mama tego zażądała. - Mimo wszystkich twoich słów, wciąż trudno mi w to uwierzyć - oznajmił stracharz. - Ufam swojemu instynktowi. Kobieta, którą poznałem, nie żądałaby tego. - Uczyniłaby wszystko, byle zabić Złego. Chce, żebym poświęcił Alice. Nie jest już kobietą, którą pan znał. To takie proste. - Cóż, musimy pogodzić się z tym, że mamy w tej materii odmienne zdania, chłopcze. Nie możesz odprawić rytuału. Potrzebujemy zatem innego planu. Ruszmy więc obaj głową i postarajmy się wymyślić inną metodę. Przytaknąłem i postanowiłem spróbować - choć nie żywiłem zbytniego optymizmu. Jak mógłbym spisać się lepiej niż mama, która żyła tak długo i wiedziała tak wiele o Złym?

Następnego ranka tuż przed świtem ruszyłem do zachodniego ogrodu, w miejsce, gdzie zwykle ćwiczyliśmy. Stało tam martwe drzewo, idealnie nadające się do trenowania walki kijem oraz słupek, na który zarzucałem srebrny łańcuch. Przypomniałem sobie, jak po raz pierwszy udało mi się tego dokonać sto razy pod rząd. Mistrz ostrzegł mnie przed nadmierną pewnością siebie, przypominając, że czarownica nie zrobi mi tej grzeczności i nie będzie stać bez ruchu. Potem musiałem zacząć rzucać w biegu i pod różnymi kątami. Teraz dobrze sobie radziłem zarówno z łańcuchem, jak i z kijem, nadal jednak trenowałem trzy razy w tygodniu, by nie stracić biegłości. Jeszcze kilka miesięcy temu stracharz postępował tak samo. - 31 -

Teraz zdziwiłem się, widząc, jak okłada kijem pień suchego drzewa. Raz po raz niemal z wściekłością wbijał w drewno ukrytą klingę. Po czole ściekały mu strugi potu, dyszał ciężko. W istocie był tak bardzo skupiony, że obserwowałem go przez kilka minut, nim cofnął się i obejrzał, jakby dopiero wówczas dostrzegł moją obecność. - No, chłopcze, wystarczy na jeden dzień - przynajmniej jeśli idzie o mnie. Teraz twoja kolej trochę się spocić. Ja wracam do domu. Zobaczymy się przy śniadaniu. Znów musimy porozmawiać. To rzekłszy, wciąż dysząc po wysiłku, oddalił się szybkim krokiem. Odpracowałem codzienne ćwiczenia i po jakiejś godzinie podążyłem jego śladem, zastanawiając się, co chce mi powiedzieć. Śniadanie było pyszne. Bogin świetnie się spisał. Podał chrupiącą, brązową grzankę i całe sterty boczku, jajek i grzybów. Stracharz skinął głową, ja odpowiedziałem tym samym, i bez dłuższych wstępów zaczęliśmy zajadać, nie odzywając się, póki nie przełknęliśmy ostatniego kęsa. Dopiero wtedy mój mistrz odsunął krzesło od stołu i wbił we mnie stanowczy wzrok. - Przepraszam, chłopcze - rzekł. - Zaniedbałem swoje obowiązki, pozwalając, byś odwalał całą pracę. Co gorsza, nie uczyłem cię. - To było kilka bardzo ciężkich lat - odparłem. - Mnóstwo podróżowaliśmy, stawiliśmy czoło wielkim niebezpieczeństwom. Obaj mamy szczęście, że przeżyliśmy. A niedawno potrzebował pan czasu, żeby dojść do siebie i odzyskać siły, wiem o tym. Nie ma za co przepraszać. Jest pan dobrym mistrzem - gdyby nie pana pomoc i szkolenie już bym nie żył.

- 32 -

- Miło, że tak mówisz, chłopcze. Spróbuję jednak wynagrodzić ci ostatnie tygodnie. Pamiętasz, czego miałeś się uczyć w czwartym roku szkolenia? - Tak, czegoś co nazwał pan niewyjaśnionym. Kazał pan mi sprawdzić w „Bestiariuszu”. - I zrobiłeś to? Przytaknąłem, nie wspominając o fakcie, że mój mistrz już dawno odszedł od zapowiadanego planu lekcji. Na końcu książki stracharza zamieszczono krótki rozdział zatytułowany „Przypadki tajemniczych zgonów w Hrabstwie". Jedna z relacji opowiadała o kobiecie, Emily Jane Hudson, która zmarła w bardzo osobliwych okolicznościach. Na szyi miała ślady nakłuć, ale nie wysączono z niej krwi. Zamiast tego wpompowano ją siłą między ciało a skórę, jakby chciano ją tam przechować. Incydent ten pozostał tajemnicą. - Orientujesz się zatem, czego będziesz się uczył. Zaprowadzę nas aż do granic naszego poznania. To wyższy poziom nauki: zamiast przekazywać ci doświadczenia, zgromadzone przez poprzedników, będziemy razem prowadzić badania. Jeśli się nam powiedzie, powiększymy zasób wiedzy i dokładnie wszystko opiszemy. Część z tego pozostanie domysłami, ale sprawdzimy też wszystkie prawdopodobne przyczyny. Zaczniemy dziś od wycieczki w miejsce wymienione w owym straszliwym rytuale miejsce, gdzie miałeś go przeprowadzić. Przeprawimy się przez wzgórza na północny wschód. Czas, żebym pokazał ci Kamień Strażniczy, znany też pod swą dawną nazwą: Wardstone. - To tylko wielki głaz czy całe wzgórze? Pamiętam, że kiedyś widziałem tę nazwę na jednej z pańskich map, ale nie do końca zrozumiałem. - To wielkie wzgórze i wielki głaz, chłopcze - jeden z największych w Hrabstwie. - 33 -

- A kiedy już tam dotrzemy, co zobaczymy - czy będzie to część naszych badań nad niewyjaśnionym? - spytałem. - Owszem - odparł stracharz - z całą pewnością. I powiem ci coś jeszcze. Jesteś pierwszym uczniem, któremu pokazuję Kamień Strażniczy. Mimo kilku kłamstw - czy może raczej naruszeń wzajemnego zaufania - naprawdę stałeś się najlepszym z uczniów, jakich kiedykolwiek szkoliłem.

Rozdział 5. Kamień strażniczy.

Po godzinie wyruszyliśmy z Chipenden, zmierzając na północ przez wzgórza. Dźwigałem nie tylko swój kij, ale też obie torby oraz dodatkowe brzemię - wiązkę chrustu na grzbiecie. Tam, w górze, nie rosły drzewa, a zamierzaliśmy przyrządzić sobie kolację. Miałem mieszane uczucia. Z jednej strony dobrze było znów podróżować z moim mistrzem, nagle ożywionym i pełnym entuzjazmu. Intrygował mnie także sam Kamień Strażniczy. Czy było tylko zbiegiem okoliczności, że jego dawna nazwa brzmiała - 34 -

jak moje nazwisko? Pamiętam, że zastanawiałem się nad tym już wtedy, gdy po raz pierwszy znalazłem to miejsce na mapie stracharza. Jednakże jakaś część mnie wolałaby zostać blisko Chipenden. Przecież tam uda się Alice, jeśli zdoła pokonać magię Złego. Rozpaczliwie łaknąłem wieści, rozpaczliwie też chciałem znów ją zobaczyć. Spróbowałem nawet użyć lustra, by się z nią skontaktować, choć z pewnością takie postępowanie rozwścieczyłoby mojego mistrza. Choć jednak raz po raz powtarzałem jej imię, nie odpowiedziała. Dlaczego nie mogłem jej dosięgnąć? Przez to niepowodzenie martwiłem się jeszcze bardziej. Ale nie miałem wyboru, musiałem pójść ze stracharzem. Pogoda świetnie nadawała się do marszu. Na szczytach wzgórz było chłodniej, ale wciąż świeciło słońce i wiał lekki wietrzyk. Kuliki opadały z nieba, śmigając tuż nad kępami trawy, a świeże królicze bobki wskazywały, że nietrudno będzie o kolację. Na północnym zachodzie widniały jasnobłękitne wody zatoki Morecambe, połyskujące w promieniach słońca. Wielokrotnie wędrowaliśmy tędy razem; często szerokim łukiem od wschodu omijaliśmy Caster i jego starożytny zamek. Jeśli w Hrabstwie działał akurat łowca czarownic, to zazwyczaj właśnie tam. A większość z nich chwytała też stracharzy. Ostatecznie zajmowaliśmy się Mrokiem i to wystarczyło im za pretekst, by nas powiesić. Tym razem jednak zamiast okrążyć miasto, skręciliśmy wprost na wschód, zagłębiając się między wzgórza dalej niż kiedykolwiek wcześniej. Stracharz wciąż narzucał żwawe tempo, wyraźnie dokładnie wiedział, dokąd zmierza. Tymczasem wietrzyk zamienił się w zimny wiatr dmuchający z zachodu, po niebie pędziły chmury, w powietrzu czułem zapach deszczu. - Odwiedzał pan już wcześniej Kamień Strażniczy? - spytałem. - 35 -

- Owszem, chłopcze, jak najbardziej - dokładniej rzecz biorąc, dwukrotnie. Za pierwszym razem przybyłem tam jako młody stracharz, wkrótce po śmierci mojego mistrza. Opowiedział mi o nim co nieco i byłem dostatecznie ciekaw, by chcieć ujrzeć go na własne oczy. Po raz drugi poszedłem tam wkrótce po tym, jak twoja mama napisała do mnie list. Pamiętasz, o jakim liście mówię? - Ten po grecku, tuż po moich narodzinach? - Właśnie ten, chłopcze. Utkwił mi w pamięci: wciąż mogę wyrecytować każde słowo. Właśnie urodziłam chłopca, napisała. To siódmy syn siódmego syna, nazywa się Thomas J.Ward ijest moim darem dla Hrabstwa. Gdy będzie dość duży, poślemy ci wiadomość. Wyszkól go dobrze, bo będzie najlepszym uczniem, jakiego miałeś, i twoim ostatnim. To ostatnie zdanie zasmuciło mnie, ale wiedziałem przecież, że o ile nie spotka mnie coś złego, zapewne faktycznie pozostanę ostatnim uczniem mojego mistrza. Ponownie poczułem, jakby coś się kończyło, otrząsnąłem się jednak, próbując myśleć pozytywnie. Wraz z mistrzem czeka nas jeszcze wiele lat wspólnej pracy. - Pamiętam, jak opowiedział mi pan o nim tuż po wizycie w nawiedzonym domu w Horshaw, kiedy sprawdził pan, czy mam dość odwagi, by zostać pana uczniem. Zdawało mi się, że ten list pana rozzłościł. - Przyznaję, zirytował mnie, bo brzmiał bardzo arogancko wyjaśnił stracharz. - Wówczas nie znałem jeszcze twojej mamy i zastanawiałem się, za kogo ona się uważa, skoro chce decydować, kto zostanie moim uczniem. I co więcej: list ten miał w sobie element proroctwa - a jak wiesz, wierzę w wolną wolę, w to, że dokonując codziennych wyborów, sami kształtujemy swoją przyszłość. - 36 -

- Ale to przez list zapragnął pan jeszcze raz odwiedzić Kamień Strażniczy, zgadza się? Czy miało to coś wspólnego z faktem, że nazywam się tak samo jak wzgórze? - Opanuj ciekawość i potrenuj cierpliwość. To bardzo użyteczna cecha podczas badań nad niewyjaśnionym. Dowiesz się, chłopcze, kiedy dotrzemy na miejsce - odparował mój mistrz. - Za parę godzin zajdzie słońce, więc myślę, że dość już jak na jeden dzień. Może złapiesz na kolację parę królików? Byłem głodny i bardzo ucieszyły mnie jego słowa, przytaknąłem zatem radośnie. Stracharz znalazł osłoniętą przed wiatrem dolinkę, ja chętnie odstawiłem torby i kij i zdjąłem z pleców wiązkę chrustu. Kiedy ruszałem na polowanie, mistrz rozpalał już ognisko. W parę godzin później jedliśmy króliki, które złapałem i upiekłem. Niewiele rozmawialiśmy, ale czuliśmy się świetnie. Zupełnie jak wtedy, gdy dopiero wstąpiłem do terminu; wówczas często chodziliśmy po wzgórzach. Praca niepokoiła mnie, czasem wręcz przerażała, ale miałem wrażenie, że moje prawdziwe życie dopiero się zaczyna. Teraz pojąłem, że wówczas wszystko było proste, obecnie sprawy bardzo się skomplikowały. Czasami dobrze jest po prostu cieszyć się życiem i nie martwić trudniejszymi sprawami. Choć pyszne, króliki skojarzyły mi się z Alice. Kiedy podróżowaliśmy, zwykle to ona polowała i gotowała, i myśl ta nieco mnie zasmuciła. Tuż przed świtem obudził nas deszcz. Tymczasem wiatr przerodził się w wichurę, unoszącą krople niemal poziomo, tak że w dolince było niemal sucho. Słyszeliśmy jednak, jak bębni o ziemię w górze i pojąłem, że drugi etap wyprawy do Kamienia Strażniczego nieco się opóźni.

- 37 -

- Pośpimy dłużej, chłopcze - oznajmił stracharz. - Na wzgórzach i tak będzie mokro, nie ma sensu, żebyśmy już przed drogą przemokli jak szczury. Dopiero tuż przed południem deszcz w końcu ustał i mogliśmy podjąć wędrówkę na wschód. Wiatr ucichł niemal całkowicie, lecz widoczność stale się pogarszała. - Wezmę własną torbę - oznajmił stracharz. - Wkrótce droga zrobi się cięższa i będziesz musiał podeprzeć się laską. Doceniłem słuszność jego słów, gdy tylko zeszliśmy z Piaszczystego Wzgórza, podążając krętą, błotnistą ścieżką między kępami rdzawej trawy. - Trzymaj się dróżki, chłopcze - ostrzegł mistrz. - Ziemia po obu stronach jest nie tylko mokra, ciągną się tam głębokie stawy stęchłej wody, bez wątpienia jeszcze pełniejsze po ulewie. Najgorszej jest w miejscach, gdzie trawa rośnie najwyżej. Gdyby stracharz mnie nie uprzedził, pewnie wpakowałbym się prosto na mokradła. Znał Hrabstwo jak własną kieszeń i nadal mógł wiele mnie o nim nauczyć, zwłaszcza o odległych miejscach, takich jak to. W końcu dotarliśmy na szczyt Kamienia Strażniczego. Spowijała go niska chmura, toteż nie widzieliśmy, że maszerujemy przez jedno z najwyższych wzniesień w Hrabstwie. - To tutaj! - Stracharz pokazał ręką i przez mgłę dostrzegłem gigantyczny głaz, także noszący miano Kamienia Strażniczego. Wokół walały się mniejsze kamienie, na wpół zagrzebane w ziemi. Mój mistrz podszedł wprost do niego i przyłożył lewą dłoń do kamiennej ściany wznoszącej się przed nim w niebo. - Ty też połóż na nim rękę - polecił. Posłuchałem. - 38 -

- Powiedz, co czujesz? - Jest ciepły w dotyku. Dziwne, ale to prawda - nie miałem wątpliwości: mimo chłodu i wilgoci w powietrzu głaz zdawał się promieniować ciepłem. - I co jeszcze, chłopcze? Jest w nim coś jeszcze, potrafisz to stwierdzić? Z początku nie miałem pojęcia, o czym mówi, ale potem stopniowo uświadomiłem sobie, że wszystko wydaje się bardzo ciche. Oddychałem niezwykle powoli - nienaturalnie powoli. Czułem także pulsowanie krwi krążącej w ciele - było tak wolne, że przez moment obawiałem się, że stanęło mi serce. Oderwałem dłoń od głazu i natychmiast oddech i tętno powróciły do normy. Kiedy ponownie wsparłem dłoń o kamień, wszystko znów spowolniło. Stracharz polecił gestem, abym oddalił się od Kamienia Strażniczego, toteż odszedłem za nim około dwudziestu kroków. - Czułeś to? - spytał, zatrzymując się. - On spowalnia czas. Kamień Strażniczy spowalnia czas! wykrzyknąłem z podnieceniem. - I ty też to potrafisz, prawda chłopcze? Ale jaka jest różnica? Umiejętność spowalniania czasu stanowiła dar, który wiele razy ocalił mi życie podczas walki z Mrokiem - przede wszystkim ze Złym, dysponującym tą samą mocą. Powstrzymałem go przed poruszaniem się wystarczająco długo, byśmy mogli przypuścić atak. Ale czym różnił się mój talent od tego tutaj? Zastanowiłem się dokładnie. - Kiedy używam swego daru, to ja go kontroluję. Wszystko wokół zwalnia, ale ja mogę się poruszać. Tutaj to kamień - 39 -

spowalnia czas, wpływając na wszystko dookoła, ale oczywiście sam jako głaz nie może się poruszać. - Naprawdę, chłopcze? Jesteś pewien? - Jak kamień mógłby się ruszyć? - Może porusza się w czasie? Tylko zgaduję, ale istnieje taka możliwość. Powiem ci, czemu tak sądzę. Znam relacje naocznych świadków, którzy wspięli się na szczyt tego wielkiego wzgórza i ku swemu zdumieniu odkryli, że głazu nie ma. Po prostu zniknął. Gdzie zatem mógłby się podziać, chłopcze, jeśli nie przenieść w inny czas? - Czy to byli wiarygodni świadkowie? - Część bez wątpienia można uznać za głupców - odparł stracharz z uśmiechem. - Ale inni to rozsądni ludzie, nieskłonni do fantazjowania. Pomyśl jednak, cóż za zbieg okoliczności: kamień nazwany twoim nazwiskiem potrafi wpływać na bieg czasu, tak jak ty. Czy to nie dziwne, że właśnie w tym miejscu miał odbyć się rytuał? Wiele jeszcze musimy wyjaśnić... Teraz pokażę ci coś równie dziwnego. Mój mistrz poprowadził mnie dookoła głazu. Nagle zatrzymał się, wbijając wzrok w jego powierzchnię i podszedł bliżej. Przez chwilę sądziłem, że znów oprze na nim dłoń, zamiast tego jednak pokazał palcem wskazującym. - Przeczytaj to - polecił. Zbliżyłem się i odkryłem, że w kamiennej powierzchni wyżłobiono słowa. Przypominało to nieco wiersz, bo był ułożony we wzór i nie wszystkie linie miały równą długość. Inskrypcję częściowo porastał mech, tak że ciężko ją było odczytać, potrzebowałem zatem kilku chwil, by odszyfrować napis. Mój mistrz czekał cierpliwie.

- 40 -

NAJWYŻSZY PUNKT HRABSTWA KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ. POWIADAJĄ, ŻE ZGINĄŁ TAM CZŁOWIEK, GDY PODCZAS SROGIEJ BURZY PRÓBOWAŁ UJARZMIĆ ZŁO, ZAGRAŻAJĄCE CAŁEMU ŚWIATU. POTEM POWRÓCIŁY LODY, A KIEDY SIĘ COFNĘŁY, NAWET KSZTAŁT WZGÓRZ I NAZWY MIAST W DOLINACH ULEGŁY ZMIANIE. DZIŚ W OWYM MIEJSCU NA NAJWYŻSZYM ZE WZGÓRZ NIE POZOSTAŁ ŻADEN ŚLAD PO TYM, CO ZASZŁO DAWNO, DAWNO TEMU. LECZ JEGO NAZWA PRZETRWAŁA. NAZYWAJĄ JE... KAMIENIEM STRAŻNICZYM - No, chłopcze, przeczytałeś. Co masz mi do powiedzenia? - Może to ktoś, kto nazywał się tak samo jak ja, skrępował tu owo tajemnicze zło - podsunąłem. - To niewątpliwie możliwe. Ale słowo Ward oznacza też coś jeszcze. To archaiczna nazwa okręgu. Kamień może po prostu wyznaczać narożnik posiadłości, której właściciel dawno odszedł w zapomnienie. Może nie mieć nic wspólnego z twoją rodziną. Czy coś jeszcze przychodzi ci do głowy? - naciskał mistrz. - Cokolwiek to było, działo się wiele lat temu. Jak dawno skończyła się ostatnia epoka lodowcowa? - Tysiące lat temu, chłopcze. Oceniam, że było to wiele tysięcy lat temu. - To bardzo długi czas, by mieć przodka nazwiskiem Ward. A język przecież się zmienia, prawda? Wspominał mi pan kiedyś, że - 41 -

podczas epoki lodowcowej, gdy trudno było przetrwać, ludzie zapomnieli o dawnej wiedzy, żyli w jaskiniach i polowali, całkowicie skupiając się na przetrwaniu. Jak stary jest ten napis? Możliwe, że wcale nie tak stary - po prostu ktoś upamiętnił legendę. - Trudno ocenić jego wiek, ale ma co najmniej sto lat, bo mój własny mistrz, Henry Horrocks, widział go, gdy odwiedził to miejsce jako młody uczeń w towarzystwie swojego mistrza. Prawda jest taka, że pewnie nigdy nie dowiemy się, kiedy wyryto w głazie te litery. To jedna z wielkich tajemnic - kolejny przykład niewyjaśnionego. Chciałem jednak podsunąć ci inny pomysł, chłopcze. Co, jeśli ten wielki głaz naprawdę może przesuwać się w czasie? Bo jeśli tak, pojawiają się dwie możliwości. Inskrypcja może stanowić zapis czegoś, co wydarzyło się dawno temu w przeszłości. A druga? Nie musiałem się zastanawiać - zupełnie jakby jakaś głębsza część mojego umysłu zawsze to wiedziała i teraz przekazała tę wiedzę mojej świadomości. Gdy otworzyłem usta, słowa po prostu popłynęły, jakby już dawno szykowały się do ucieczki. - Mógłby wskazywać coś, co wydarzy się w przyszłości. Mógł zostać zapisany w odległej przyszłości i wspominać zdarzenia, do których w naszych czasach jeszcze nie doszło. To może być proroctwo. Stracharz wyglądał na głęboko zamyślonego. Nie wierzył w postrzeganie - według niego przyszłość zawsze pozostaje zmienna. Lecz przez lata nauki widziałem, jak raz po raz wydarzenia rzucają wyzwanie owemu przekonaniu mistrza. - Z drugiej strony Kamień Strażniczy może przenosić się gdzieś indziej, pozostając w naszym własnym czasie - podsunął. - Co to znaczy? Gdzie indziej mógłby się przenieść? - 42 -

- Niektórzy wierzą, że istnieją inne światy, niewidoczne, ale bardzo bliskie naszego. Sam powinieneś to wiedzieć, chłopcze: jeden z nich odwiedziłeś - przykład takiego świata stanowią Wydrążone Wzgórza, na których otrzymałeś swój miecz. Oczywiście mogły też one stanowić tylko przedłużenie Mroku. - Czy Kamień Strażniczy mógłby przenosić się w Mrok? - Kto wie? To część niewyjaśnionego i kolejna tajemnica czekająca na rozwiązanie. A potem bez słowa mistrz poprowadził mnie w dół zbocza i zawróciliśmy do Chipenden.

Rozdział 6. Doomdryte.

Po kolejnej nocy na dworze, wczesnym popołudniem dotarliśmy do domu stracharza. Byłem zmęczony, lecz mistrz sprawiał wrażenie pogodnego i tryskał energią.

- 43 -

- Tego właśnie potrzebowałem, chłopcze. Mimo kiepskiej pogody ból w stawach minął bez śladu. Ta przechadzka bardzo mi posłużyła. Uśmiechnąłem się i przytaknąłem. Z ulgą widziałem, jak bardzo poprawiło się zdrowie i nastawienie stracharza, sam jednak czułem narastające przygnębienie. Miałem nadzieję, że w domu w Chipenden zastanę Alice, ale jej tam nie było. Co więcej, sugestia stracharza, że inskrypcja na kamieniu może stanowić proroctwo, nie dawała mi spokoju. Napisano, że „zginął tam człowiek". Kto to mógł być... stracharz? Ale skończyłem już przecież szesnaście lat, więc pewnie też uznawano mnie za dorosłego - czy to zwiastowało mój koniec? Może jednak nie będę ostatnim uczniem stracharza... - Uśmiechnij się, chłopcze! - rzucił mój mistrz. - Wydarzenia zwykle same znajdują rozwiązanie. Zmusiłem się do uśmiechu. Miał dobre zamiary. Tej nocy kiepsko spałem. Gdy tylko głową dotknąłem poduszki, pogrążyłem się w koszmarze. W śnie tym odtwarzałem na nowo jedno z najgorszych przeżyć z czasów terminu u stracharza. Byłem z powrotem w dworze Read na południe od wzgórza Pendle, przeżywając raz jeszcze ową noc lata temu, gdy nawiedzał mnie paskudny stwór, niejaki Tibb. Klan Malkinów stworzył go z ciała maciory po to, by móc ujrzeć przyszłość. Potrzebowali potężnego widzącego, bo rzuciła im wyzwanie młoda Maud Mouldheel, dysponująca ogromną proroczą mocą. Leżałem w łóżku, sparaliżowany mrocznym zaklęciem. Tibb był nade mną, słyszałem, jak wbija szpony w drewno, uczepiony sufitu. Przypominał gigantycznego pająka, ale miał cztery kończyny, a głowa zwisała w tył na długiej szyi. W otwartych szeroko ustach błyskały ostre zęby. We śnie czułem równie wielkie przerażenie jak wtedy. Coś wypadło mu z otwartych ust - 44 -

na moją koszulę. Było lekkie i ciepłe. Wówczas nie zorientowałem się co to, ale teraz mimo grozy koszmaru wiedziałem, że to ludzka krew - Tibb wcześniej odwiedził sąsiedni pokój i pożywił się ojcem Stocksem. Słyszałem, jak nieszczęsny ksiądz krzyczy w mękach. I wtedy Tibb przemówił, wypowiadając straszliwe słowa proroctwa: Widzę dziewczynę, która wkrótce stanie się kobietą. Dziewczynę, z którą dzielić będziesz życie. Będzie cię kochać, zdradzi cię i w końcu umrze dla ciebie. Obudziłem się zlany potem, z walącym sercem. Może właśnie w tej chwili Alice używała bardzo niebezpiecznej magii. Czy Tibb przepowiedział jej śmierć? Wczesnym popołudniem poszedłem odebrać z Chipenden cotygodniowe zapasy: miałem odwiedzić rzeźnika, kram z żywnością, a potem piekarza, jak zwykle. Podczas niedawnej wojny patrol żołnierzy wroga zaatakował wioskę, zabijając część mieszkańców i podpalając kilka domów. Ucieszyło mnie, że teraz wieś wygląda niemal tak samo jak wcześniej. Podobnie jak dom stracharza, większość uszkodzonych budynków została odbudowana, a na głównej brukowanej ulicy wiodącej między kramami roiło się od gospodyń, ściskających w dłoniach kosze zakupów. Ludzie przybywali do Chipenden z odległych farm i osad, tu bowiem można było kupić najlepszy ser w całym Hrabstwie, a także doskonałą baraninę i wołowinę. Zarzuciłem na ramię worek z zapasami i pomaszerowałem w stronę domu mistrza. Zmierzałem właśnie dróżką wiodącą do furtki, gdy zorientowałem się, że ktoś mnie obserwuje. Po mojej lewej, nieopodal miejsca, gdzie po raz pierwszy spotkałem Alice, pod dużym, rozłożystym dębem stały trzy osoby. - 45 -

Znałem je od dawna, toteż odruchowo odstawiłem worek i uniosłem przed sobą kij w ukośnej pozycji obronnej rozpoznałem w nich bowiem czarownice. Były to Mab, Beth i Jennet Mouldheel. Ruszyły ku mnie, przystając po pięciu krokach. Nie opuszczałem laski. Mab miała jakieś siedemnaście lat; mimo młodego wieku była groźną bezecną wiedźmą i przywódczynią klanu czarownic Mouldheelów. Podczas pierwszej wizyty w Pendle przekonałem się, do czego jest zdolna; wyruszyłem tam ze stracharzem, by uratować mojego brata Jacka, porwanego z domu z rodziną. Mab miała silny charakter, władała potężną magią i bez wątpienia była najlepszą widzącą w Hrabstwie. Nie brakowało jej też urody miała duże, jasne, zielone oczy i złote włosy. Jak reszta jej klanu chodziła na bosaka, stopy, łydki i postrzępioną spódnicę pokrywały plamy błota. Jej dwie młodsze siostry, Jennet i Beth, były bliźniaczkami i rozróżniałem je z trudem. Natura poskąpiła im urody starszej siostry, miały chude, zacięte twarze i haczykowate nosy. Wszystkie trzy były nieco starsze niż wtedy, gdy widziałem je po raz ostatni, a także wyższe - miały teraz twarze i ciała młodych kobiet. - Nie spieszyło ci się! Czekamy tu już prawie godzinę i wyraźnie nie ucieszył cię mój widok, Tomie - Mab uśmiechnęła się. - A powinien, bo przychodzę, by znów ci pomóc. Nie ufałem jej ani odrobinę. Przed bitwą na Wzgórzu Pendle próbowała mnie zmusić do otwarcia jednej ze skrzyń mamy skrzyń, które Malkinowie ukradli po napaści na farmę i porwaniu mojej rodziny. Gdy odmówiłem, zagroziła, że zamorduje Mary, moją młodą bratanicę. Natychmiast zrozumiałem, że nie są to - 46 -

próżne groźby. Mab była wiedźmą krwi, zabijała, by zdobyć to, czego potrzebuje do praktykowania swej mrocznej magii. Jednak później nawiązała z nami niepewny sojusz i towarzyszyła nam do Grecji, by walczyć ze śmiertelną nieprzyjaciółką mamy, Ordyną. - Pomóc w czym? - spytałem ostro. - Oczywiście pomóc wykończyć Złego, zniszczyć go nieopodal tej wielkiej skały. Pewnie czujesz się bardzo ważny, wiedząc, że skałę i wzgórze nazwano twoim nazwiskiem! Poczułem wewnątrz chłód. Sądziłem, że wie o tym tylko kilka osób - ja sam, stracharz, Grimalkin, Alice i lamia Slake. Mab obdarzyła mnie złośliwym uśmiechem. - Pewnie sądziłeś, że to sekret. Ale pamiętaj, że przede mną nie da się niczego zbyt długo ukryć. Z wielką łatwością postrzegłam, co kombinujesz. Wiem, że inni też się dowiedzą i w Święto Zmarłych wszyscy ruszą na to wzgórze, na którym masz zabić Alice! Będzie tam sporo sług Złego: musisz mieć pomoc w walce z nimi, więc nie krzyw się tak. Sądziłam, że kiedyś mnie lubiłeś... - Trochę się w tobie durzył, bez dwóch zdań - wtrąciła Jannet. Kiedy Alice umrze, Tom na pewno znów to poczuje. Oczywiście, to nie była prawda. Mab zmusiła mnie mroczną magią bym ją pocałował, w nadziei, że osłabi moją wolę i zapanuje nade mną. Ale jej próba od początku była skazana na niepowodzenie: kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy, Alice chwyciła mnie za przedramię tak mocno, że przebiła paznokciami skórę, pozostawiając blizny. Wyjaśniła mi, że to jej piętno. Oznaczało, że żadna wiedźma nie mogła zapanować nade mną w ten sposób, toteż Mab się nie udało. Nigdy nie czułem do niej niczego prócz złości i odrazy. - Czy mam mu powiedzieć o Alice? - spytała, uśmiechając się przebiegle po kolei do obu sióstr. - 47 -

- Tak! Powiedz mu teraz, chcę zobaczyć jego minę! - zawołała szyderczo Beth. Sądziłem, że wiem, co chce rzec: bez wątpienia zamierzała stwierdzić, że znów postrzegła śmierć Alice. Czy widziała, jak zabijam ją w trakcie rytuału? Jeśli tak, myliła się: nie zamierzałem tego zrobić, a mimo całej swej mocy Mab już wcześniej myliła się co do Alice. Postrzeganie bywało niepewne. W Grecji Mab przepowiedziała śmierć Alice, ale gdy lamia pochwyciła ją i zawlokła do swego gniazda, ocaliłem moją przyjaciółkę zaklęciem - mrocznym życzeniem, podarowanym przez Grimalkin. Jednakże słowa Mab całkowicie mnie zaskoczyły. - Widziałeś Alice, prawda? - rzekła. - A wiesz, że wróciła tydzień wcześniej, nim w końcu raczyła się z tobą skontaktować? Raczej jej na tobie nie zależy, inaczej nie pozwalałaby, żebyś się tak martwił. Wpatrywałem się w nią, nie wiedząc, czy po prostu nie kłamie, by mnie zranić. - Powiedz mu resztę, Mab! - rzuciła Jennet. - Chcę, żeby usłyszał wszystko! - Alice znalazła inny sposób zniszczenia Złego. Grimalkin jej pomaga! - zawołała tryumfalnie Mab. - Już to wiem - warknąłem gniewnie. - Uprzedziła mnie, co robi. - Doprawdy? Ale założę się, że nie powiedziała wszystkiego. Alice zamierza użyć „Doomdryte" - zapiała Mab. To słowo, „Doomdryte", było niczym cios. Nie mogłem ukryć swoich uczuć i wszystkie trzy wyszczerzyły zęby, widząc wstrząs na mojej twarzy. Grimoiry to księgi pełne zaklęć mrocznej magii, a najsłynniejszym i najniebezpieczniejszym z nich wszystkich jest - 48 -

książka, o której właśnie wspomniała Mab - „Doomdryte". Mieści się w niej tylko jedno, bardzo długie zaklęcie. Należy wyrecytować je idealnie, bez nawet najmniejszej przerwy na odpoczynek, bez jednego zająknięcia. Jak dotąd nikomu się to nie udało, każdy mag bądź czarownica, którzy próbowali owego czaru, ponieśli klęskę. A za klęskę płaciło się życiem. Nie wiedziałem, co rzec. Znaleźliśmy z mistrzem ów grimoire w prywatnej bibliotece w Todmorden, gdy walczyliśmy z czarownicami i demonami z Rumunii. Byłem nieprzytomny przez trzy dni i trzy noce, a potem ponad dwa tygodnie przykuty do łóżka po tym, jak omal nie zginąłem z rąk Siscoi, wampirzego boga. Podczas gdy leżałem bezradny, Grimalkin zabiła bądź przepędziła pozostałe demoniczne stwory. Twierdziła, że szukała „Doomdryte", ale bez powodzenia. Jeśli jednak Mab Mouldheel mówiła prawdę, wiedziałem dokładnie, co zaszło. Grimalkin musiała znaleźć ową śmiercionośną księgę w jakiejś kryjówce i zabrać ją do Alice, gdy ta opuściła Mrok. Nic dziwnego, że Alice nie od razu przyszła spotkać się ze mną w Chipenden! Czekała cały tydzień, a potem odwiedziła mnie na skraju ogrodu w sekrecie przed mistrzem. I ujawniła mi tylko część historii. Co do tego zgadzaliśmy się obaj ze stracharzem: nawet próba rzucenia owego zaklęcia to szaleństwo. Fakt, że Alice nie wyznała mi prawdy, zranił mnie i to bardzo głęboko. Mój mistrz uważał „Doomdryte" za dzieło absolutnie złe. Pragnął spalić księgę. Alice z pewnością zginie, podejmując się tak nieprawdopodobnego zadania. A nawet jeśli jej się uda, to z jakim skutkiem? Czy pomoże jej to zniszczyć Złego? Obawiałem się, że wykorzystując ów złowieszczy grimoire, w końcu przemieni się w prawdziwą bezecną wiedźmę. Alice dołączy do Mroku. - 49 -

- Wiesz, gdzie jest teraz? - spytałem Mab. - Czy możesz mnie do niej zaprowadzić? Wymawiając te słowa, przypomniałem sobie, kiedy ostatnio Mab to zrobiła. Zastawiła pułapkę: Alice była już więźniem Mouldheelów. - Jest zbyt dobrze ukryta - odparła teraz. - Skoro zdołała skryć się przede mną, musiała użyć niewiarygodnie potężnego zaklęcia maskującego. - Czyli jest zbyt silna i nie możesz postrzec jej miejsca pobytu? Fakt, iż nawet Mab nie potrafiła jej znaleźć, stanowił dowód niewiarygodnej mocy Alice. - Zresztą i tak bym nie szukała! - warknęła Mab. - Nigdy nie zgadzałyśmy się ze sobą i nie podziękowałaby mi za to, że wtykam nos w jej sprawy. - Czyli mi nie pomożesz? - Nie mogę, a nawet gdybym mogła, nie zrobiłabym tego. Musisz też pamiętać o Grimalkin! Nie warto się jej narażać. W każdym razie miło było z tobą pomówić, Tomie. Teraz idziemy odwiedzić Kamień Strażniczy. Muszę poznać tę okolicę, by wiedzieć, co i jak zrobić w Święto Zmarłych. - Marnujesz czas, Mab. Podjąłem już decyzję, nie odprawię rytuału. A teraz, skoro Alice chce użyć „Doomdryte", nawet mnie tam nie będzie w Święto Zmarłych. - Nie bądź tego taki pewien, Tomie. Postrzeganie to trudna sprawa - czasem przyszłość zmienia się z minuty na minutę - ale wiem jedno: w to Święto Zmarłych w pobliżu Kamienia Strażniczego wydarzy się coś naprawdę wielkiego i groźnego. Miejsce to przyciągnie do siebie stwory z Mroku - niektóre przybędą, by walczyć u boku Złego, inne, by się mu przeciwstawić. Będą tam wiedźmy wszelkich rodzajów, pomioty i - 50 -

inne mroczne stwory. Wynik tego starcia odmieni świat. I wiesz co! Ty też tam będziesz - tego jednego jestem pewna. To rzekłszy, Mab pomachała mi na pożegnanie, zawróciła na pięcie i poprowadziła swe wyszczerzone szeroko w uśmiechu siostry między drzewa. Dłuższą chwilę stałem bez ruchu, głęboko zamyślony. Instynkt podpowiadał mi, że Mab miała rację przynajmniej co do jednego. Nawet bez rytuału coś ważnego wydarzy się w Święto Zmarłych i byłem pewien, że odegra w tym rolę Kamień Strażniczy. Znów wróciłem pamięcią do proroctwa Tibba, do części tuż przed: i w końcu umrze dla ciebie. Pamiętałem, co mówił wcześniej. Tibb twierdził, że Alice mnie zdradzi. Czy nie to właśnie uczyniła? Wróciła z Mroku niemal tydzień wcześniej, nim w końcu zechciała powiadomić mnie, że jest bezpieczna, że przeżyła. A wiedziała, że rozpaczliwie wyczekuję wieści. Co więcej, odeszła, by użyć „Doomdryte", wiedząc, że sprzeciwia się to wszystkiemu, w co wierzymy z mistrzem. Czyż to nie zdrada?

- 51 -

Rozdział 7. Straszna scena.

Następnej nocy nie miałem snów. Ucieszyłem się, bo dręczyło mnie dość zmartwień i lęków, by stworzyć z tuzin koszmarów. Uznałem to za cud. Ale to nie koszmar mnie obudził. Stało się coś znacznie gorszego. Dobrze przed świtem obudziłem się nagle zlany potem, pewien, że coś jest okropnie nie tak. Wstałem z łóżka cały rozdygotany, przepełniony grozą i straszliwym poczuciem straty. Byłem pewien, że ktoś bliski mi umarł - albo przynajmniej został ciężko ranny. Mój mistrz! Zbiegłem na dół. Stracharza zastałem w kuchni. Nie każdą noc spędzał w łóżku, czasami sztywniały mu i bolały plecy, wówczas drzemał na siedząco. Teraz siedział w fotelu blisko dogasającego paleniska. Nie ruszał się. Czy oddychał? Bardzo powoli ruszyłem po kamiennych płytach posadzki w jego stronę, spodziewałem się najgorszego, nagle jednak otworzył oczy, spojrzał na mnie i podrapał się po brodzie. - 52 -

- Co się stało, chłopcze? Jesteś biały jak prześcieradło. - Coś jest nie tak. Jestem pewien, że coś się z kimś stało - coś strasznego. - Może to nic, chłopcze. - Mój mistrz przetarł zaspane oczy. Może po prostu ocknąłeś się ze złego snu i zabrałeś ze sobą niepokój. Czasami tak bywa. - Nie śniłem. - Czasami w chwili przebudzenia zapominamy swoje sny. Nie masz pewności - zauważył stracharz. Pokręciłem głową. - Muszę wyjść na dwór - oznajmiłem. Pełen obaw ruszyłem do ogrodu. Ciemne niebo zasnuły szare chmury: zaczynało mżyć. Zadrżałem. Wrażenie grozy i straty jeszcze się wzmogło. Nagle coś jakby błysnęło mi wewnątrz czaszki, poczułem ból pośrodku czoła. Teraz owo coś złego miało kierunek, jego źródło leżało nieco dalej - na południowym wschodzie. Usłyszałem, jak stracharz zbliża się i staje u mego boku. - Cokolwiek się stało, to tam... - pokazałem drzewa. - To może być mroczna magia - rzekł mistrz - która chce zwabić cię w pułapkę. Słudzy Złego nigdy się nie poddają. Musimy zachować ostrożność. - Dziwne, nigdy wcześniej nie czułem niczego takiego. Boję się... Ale możliwe, że ma pan rację: to może być pułapka. Zacząłem krążyć tam i z powrotem, żołądek ściskał mi się nerwowo, a tymczasem stracharz patrzył na mnie z wyraźną troską i niepokojem. - Oddychaj głęboko, chłopcze. Postaraj się uspokoić. Za chwilę to minie. - 53 -

- A jeśli nie? - spytałem, zatrzymując się gwałtownie i patrząc mu prosto w oczy. I natychmiast ogarnęło mnie przemożne pragnienie, by pójść i to sprawdzić. - Muszę iść! - zawołałem. - Muszę przekonać się na własne oczy, co się stało, inaczej nigdy nie spocznę. Stracharz ponad minutę spoglądał między drzewa, potem jedynie skinął głową. W pięć minut później opuściliśmy ogród, maszerując na południowy wschód. Jak zwykle dźwigałem obie torby, a także własny kij. Oprócz laski stracharz zabrał też lampę, bo od świtu dzieliło nas jeszcze sporo czasu. Nie wiedziałem, jak daleko będziemy musieli iść. Źródło mojego niepokoju okazało się znacznie bliższe, niż przypuszczałem. Kilka lat wcześniej, kiedy pierwszy raz spotkałem Alice, mieszkała w okolicy z Kościstą Lizzie i pomiotem imieniem Kieł. Lizzie zamierzała uwolnić Mateczkę Malkin z dołu w naszym ogrodzie, a także zabić mojego mistrza, Johna Gregory'ego. Cala trójka mieszkała w opuszczonym domku na północny wschód od domu stracharza. Oczywiście, nie powiodło im się, a miejscowi, oburzeni bliskością niebezpiecznej czarownicy, spalili chatę. Teraz widziałem ją pośród drzew. Im bardziej się zbliżaliśmy, tym większą miałem pewność, że to właśnie źródło mojego strachu. Blask lampy ukazał nam pierwsze z martwych ciał: mężczyznę leżącego na plecach. Oczy miał szeroko otwarte, deszcz ściekał mu po twarzy niczym łzy. W obu martwych dłoniach nadal ściskał sztylety, na nic mu się jednak nie zdały. Gardło miał poderżnięte od ucha do ucha. - 54 -

Bliżej poczerniałych ścian chaty znaleźliśmy kolejne trupy - w sumie może ze dwadzieścia. Większość należała do kobiet, niemal na pewno czarownic, miały ze sobą noże, niektóre przywiązane do długich tyczek, jak to mają w zwyczaju w Pendle. Wszystkie zginęły gwałtowną śmiercią, rany miały świeże, trawa lepiła się od ich krwi. Wokół zalegała cisza, mnie jednak przyciągała chata. Pierwszy wszedłem do środka, dygocząc na myśl, co mogę zastać. Drzwi i okna spłonęły lata temu, nigdy ich nie wymieniono. W mroku natychmiast zobaczyłem kogoś wspartego o przeciwległą ścianę. Z początku sądziłem, że to kolejny trup. Czyżby Alice? Na tę myśl zadrżałem z rozpaczy. Moje oczy powoli przywykały do ciemności, kiedy jednak pojawił się mistrz, lampa oświetliła straszną scenę. Przekonałem się, że to wiedźma zabójczyni, siedząca w kałuży własnej krwi. Oddychała chrapliwie, oczy miała półprzymknięte. Trudno było stwierdzić, czy jest przytomna, czy też nie. Jej ciało pokrywały głębokie rany, przypominające otwarte usta. W lewej dłoni wciąż ściskała sztylet ze skeltem - był to Rębacz Kości, klinga, którą wypożyczyłem jej do pomocy w nieustającej walce ze zwolennikami Złego. Do tego miała złamaną lewą nogę tuż pod kolanem, widziałem sterczący z ciała kawałek kości. Po worku z głową Złego nie było nawet śladu. Przez chwilę wpatrywałem się bezradnie w Grimalkin, a w mojej głowie kłębiły się emocje, dziesiątki złowieszczych możliwości. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że mogłaby zostać pokonana w walce. Jakim cudem do tego doszło? Słudzy Złego od dawna na nią polowali, byli liczni i niestrudzeni - a niektórzy bardzo potężni - może zatem ich ostateczne powodzenie stanowiło tylko kwestię czasu. Nie poddała się łatwo - świadczyły o tym walające się wokół domku trupy. - 55 -

Serce ścisnęło mi się jeszcze mocniej, bo nagle przypomniałem sobie, że Grimalkin i Alice planowały posłużyć się „Doomdryte". Czy dlatego właśnie ukryły się? Czy szykowały się do rytuału? Jeśli tak, gdzie teraz była Alice? Myśli wciąż wirowały mi w głowie, nie mogłem się poruszyć. Oszołomiony, patrzyłem, jak stracharz klęka obok wiedźmy zabójczyni. - Zrobię jej łubki na nogę - rzekł i znów wstał. - Ale z ranami sobie nie poradzę; straciła mnóstwo krwi. Jesteśmy niedaleko zachodniej granicy farmy Clegga. On ma wóz. Pobiegnij tam, wypożycz go i przyprowadź tutaj. Musimy ją zawieźć do Chipenden, do medyka. Wciąż jeszcze możemy ją uratować. Przestań się gapić, chłopcze! Biegiem!

Rozdział 8. Tylko ty możesz to zrobić.

Pobiegłem zatem, ale nic nie poszło łatwo. Clegg spał bardzo twardo i najwyraźniej mieszkał sam. Udało mi się pobudzić psy, - 56 -

ale minął dobry kwadrans, nim poirytowany farmer podszedł do drzwi, spojrzał na mnie przekrwionymi oczami i machnął kijem. - O jakiejż to porze walisz mi do drzwi tak głośno, że przebudziłbyś umarlaka? Lepiej stąd znikaj, nim cię tym poczęstuję! - Przysyła mnie mój mistrz, John Gregory. Czy mógłbym wypożyczyć pański wóz i konia? Pod spaloną chatą mamy rannego, musimy dostarczyć go do medyka. - Co? Chcesz wziąć mój wóz? Kto jest ranny? W tej chacie nikt nie mieszka, to ruina. - Proszę posłuchać, doszło do walki. Zginęło wiele osób. Ale jedna wciąż żyje i możemy ją ocalić. Potrzebny nam wóz. Proszę się nie martwić, mój mistrz hojnie zapłaci! Usłyszawszy o pieniądzach, Clegg poprowadził mnie do zabudowań. Okazały się zamknięte i musiał wrócić do domu po klucz. W końcu wyciągnęliśmy wóz i zaprzęgliśmy konia. Nim dotarłem z powrotem do chaty, upłynęła niemal godzina. Spodziewałem się, że stracharz będzie narzekał, ale się nie odezwał. Zdążył w tym czasie rozpalić ogień i zagotować wodę w niewielkim garnku, który znalazł w kuchni. Przemywszy jak najlepiej rany Grimalkin, wepchnął kość na miejsce i przyłożył do nogi dwie gałązki służące za zaimprowizowane łubki. Właśnie przywiązywał je we właściwych miejscach, kiedy się zjawiłem. Grimalkin wciąż była nieprzytomna, oddychała ciężko przez usta, na czole perliły jej się krople potu, a górna część ciała dygotała w gorączce. Sztylet leżał na ziemi obok niej. Podniosłem go i wsunąłem za pasek. Ostrożnie dźwignęliśmy wiedźmę na wóz i ruszyliśmy do domu stracharza. Dotarłszy na miejsce, zanieśliśmy ją na górę i położyliśmy w moim łóżku. Potem mistrz posłał mnie po - 57 -

miejscowego medyka. Na szczęście zastałem go w domu; po półgodzinie zajął się już pacjentką. Kiedy się pożegnał, odprowadziliśmy go przez ogród aż do granicy, by ochronić przed boginem. Tam zatrzymał się i pokręcił głową. - Wedle wszelkich zasad powinna już nie żyć - rzekł. - Jak pan widział, nie jest to zwyczajna kobieta - odparł stracharz. - Znam pana od bardzo dawna, panie Gregory - oznajmił doktor. - Miejscowi ludzie wiele panu zawdzięczają, od lat chroni pan tę wioskę. Całe Hrabstwo ma u pana dług, nie będę zatem pytał, czemu przechowuje pan u siebie czarownicę. - Mam dobre powody. Nie zrobiłbym tego, gdyby nie było to absolutnie konieczne dla dobra nas wszystkich. A teraz chciałbym usłyszeć pańską opinię. Jak pan myśli, czy ona przeżyje? - Jeżeli przetrwa noc, to ma szansę, ale nawet wtedy niebezpieczeństwo nie minie, bo pozostaje ryzyko zakażenia. A jeśli przeżyje, jej życie bardzo się zmieni. To paskudne złamanie, już zawsze będzie kulała. Zresztą wrócę jutro i zobaczę, jak się miewa. Biedna Grimalkin, pomyślałem. Jej sztuka walki w znacznej mierze opierała się na szybkości - pełnym piruetów tańcu śmierci, który czynił z niej jakże groźną przeciwniczkę. Teraz nie będzie już tak niebezpieczna. - Proszę wrócić w południe - polecił stracharz. - Spotkamy się na skraju zachodniego ogrodu. Doktor skinął głową i odszedł w dół wzgórza. Uznaliśmy, że będziemy na zmianę czuwać przy Grimalkin na wypadek, gdyby jej się pogorszyło. Stracharz spędził przy niej resztę dnia, ja zmieniłem go o zachodzie słońca. - 58 -

Usiadłem przy łóżku, wpatrując się w nią niespokojnie i zastanawiając, co spotkało Alice. Grimalkin mamrotała we śnie, czasami jęczała cicho, ale poza tym nie zdradzała żadnych oznak powrotu do świadomości. Czułem się bezradny, robiłem jednak, co mogłem, od czasu do czasu ścierając pot z jej czoła, albo unosząc głowę i przykładając do ust kubek wody - choć za każdym razem kończyło się to atakiem kaszlu. Oddech miała chrapliwy i nieregularny, czasami zdawało się, że niemal na minutę ustaje. Za każdym razem myślałem już, że umarła. Potem, jakieś pół godziny po północy coś się zmieniło oddech Grimalkin wyrównał się, aż wreszcie uniosła powieki i spojrzała na mnie. Próbowała coś powiedzieć, otwierając i zamykając usta, ale nie wydostał się z nich żaden dźwięk. A potem wykrzywiła twarz z bólu, usiłując usiąść, podłożyłem jej zatem pod plecy więcej poduszek i pomogłem. Przytknąłem do ust kubek i tym razem zdołała przełknąć, nie krztusząc się przy tym. Długi czas patrzyła na mnie w milczeniu. W końcu nie mogłem dłużej wytrzymać. - Alice? Grimalkin spuściła wzrok, jakby nie chciała spojrzeć mi w oczy, a potem odparła jednym słowem. - Lukrasta! Znałem to imię. Lukrasta pojawiał się w bestiariuszu stracharza w rozdziale traktującym o magach. Był to mroczny mag, który napisał ów grimoire, podyktowany przez samego Złego! Mimo to zginął, próbując odprawić pełen rytuał z „Doomdryte". Ponoć pomylił się i został zniszczony. - Chodzi ci o maga, który zginął? - Nie! Nie! Nie zginął - zaprotestowała Grimalkin: głos miała bardzo słaby, musiałem pochylić się nad łóżkiem i niemal - 59 -

przytknąć ucho do jej ust. - Kiedy Alice otworzyła grimoire, by rozpocząć rytuał, pojawił się przed nami wprost z powietrza. Kompletnie nas zaskoczył i poraził swą mocą. Później zaatakowali słudzy Złego. - Gdzie jest Alice? Grimalkin wzruszyła ramionami. - Byłam ogłuszona. Oszołomiona. Znacznie słabsza niż zwykle... Atakowało zbyt wielu... Nie widziałam, co się stało z Alice. Chyba Lukrasta ją porwał. Alice była więźniem Lukrasty! Co dokładnie się wydarzyło? Musiałem to wiedzieć. Grimalkin zaczęła kaszleć i znów przytknąłem jej kubek do warg. Tym razem zaczęła pić łapczywie, do ostatniej kropli. - Mają głowę Złego - podjęła. - Spróbują odwieźć ją do Irlandii... połączyć z ciałem... Musisz ruszyć za nimi. Odzyskać ją! - W którą stronę odeszli? Czy na zachód? - Nie widziałam, ale tak, przypuszczam, że skierowali się na zachód, w stronę wybrzeża. Bez wątpienia podążą wzdłuż rzeki. Teraz wszystko zależy od ciebie. Z pomocą krecza, stwora spłodzonego przez demona, słudzy Złego raz już odebrali Grimalkin worek. Następnie wynajęli statek na północ od Liverpoolu, ale Alice im przeszkodziła, a Grimalkin przechwyciła głowę Złego. Czy teraz skierują się w to samo miejsce? A może ruszą na północ do głównego portu w Hrabstwie, Sunderland Point? - Jak wielu ich zostało? - spytałem. - Dobrze ponad tuzin - z całą pewnością dosyć, by mnie zabić, gdyby nie zaprzestali ataków. Inni z pewnością dołączą do nich później. - 60 -

Zastanawiałem się, co właściwie zdołam zdziałać sam - do tej pory mogli już dotrzeć do ujścia rzeki i skręcić na południe. Albo może przeprawić się mostem w Priestown na północ. - Chyba za bardzo mnie już wyprzedzili - rzekłem. - Nim dotrę do wybrzeża, wypłyną. Grimalkin chwyciła mnie gwałtownie za kołnierz i przyciągnęła tak blisko, że nasze nosy niemal się zetknęły. Choć była ranna, czułem siłę jej uchwytu. Wbiła we mnie spojrzenie płonących oczu. - Tylko ty możesz to zrobić! - syknęła. - Jeśli przeprawią się przez morze do Irlandii, musisz uczynić to samo. Podążaj za nimi tak daleko jak trzeba! Nie jesteś już chłopcem, tylko mężczyzną. Masz miecz. Czy wciąż trzymałam w ręce Rębacza Kości? - Tak, jest bezpieczny. - Wiem, że Alice dała ci drugi sztylet, Posępnego. Masz już wszystkie trzy miecze i dary od matki, co więcej, jesteś siódmym synem siódmego syna. Idź zatem i zrób to, co konieczne. Zabij każdego, kto stanie ci na drodze, ale sprowadź tu głowę Złego!

- 61 -

Rozdział 9. Zasadzka.

Grimalkin opadła ciężko na poduszki, z trudem chwytając oddech. Jej powieki opadły, wysiłek wyraźnie ją wyczerpał. Szybko wybiegłem z pokoju i poszukałem stracharza. Tak jak podejrzewałem, spał w fotelu w kuchni, blisko dogasającego ognia. - Teraz moja kolej, chłopcze? - spytał, otwierając oczy na dźwięk moich butów uderzających o posadzkę. Sądził, że przyszedłem obudzić go, aby zmienił mnie przy Grimalkin. Pojąłem, że muszę podjąć decyzję, jak wiele mu ujawnić. Postanowiłem opuścić wszelkie wzmianki o tym, że Alice i Grimalkin chciały użyć „Doomdryte", bo uznałby to za niewybaczalne, największą możliwą głupotę. Skupię się zatem na potrzebie odzyskania worka i jego zawartości. Pokręciłem głową. - Grimalkin powiedziała, że muszę ruszać za tymi czarownicami i spróbować odzyskać głowę Złego. - Nie masz zbyt wielkich szans, chłopcze. Możliwe, że pójdziesz na śmierć. - 62 -

- Jeśli wiedźmy połączą głowę z ciałem, nas wszystkich spotka śmierć i coś jeszcze gorszego. Sądziłem, że mistrz będzie protestował, ale jedynie mnie przeprosił. - Poszedłbym z tobą, gdybym mógł - rzekł ze smutkiem. - Brak mi jednak szybkości do podobnego pościgu. Jeśli będę wlókł się z tobą, nigdy ich nie dogonisz. Najszybciej, jak się dało, przygotowałem się do drogi. Nie zabrałem torby, bo tylko by mi przeszkadzała. Nie potrzebowałem srebrnego łańcucha - nie zamierzałem brać więźniów, aby zamknąć ich w jamach; sól i żelazo też stanowiłyby niepotrzebne obciążenie. Wziąłem zatem miecz i dwa sztylety w pochwach. Ściskając w ręku kij, byłem gotów do wymarszu w noc. Stracharz czekał przy drzwiach. Przygotował dla mnie niewielki pakunek z serem. Wcisnąłem go głęboko do kieszeni płaszcza. - Boję się o ciebie, chłopcze. - Poklepał mnie po ramieniu. Gdyby ktokolwiek inny ruszał za nimi samotnie, uznałbym, że to beznadziejna sprawa. Ale widziałem, co potrafisz. A potem zrobił coś dziwnego: uścisnął mi dłoń. Zdarzało się to bardzo rzadko, bo nikt nie chce dotykać stracharza. Nawet kiedy mój tato i John Gregory ustalili warunki terminu, nie ścisnęli sobie rąk, a już na pewno mistrz nigdy nie robił tego ze mną. Poczułem się dziwnie, z jednej strony jakby traktował mnie jak równego sobie - drugiego stracharza, nie tylko ucznia, którego szkoli. A przecież w głębi serca poczułem chłód. Miałem wrażenie, że kończy się coś ważnego. Szybko pomaszerowałem na zachód. Kiedy dotarłem do rzeki Ribble, musiałem zdecydować: którym brzegiem podążyć ku morzu? Czy czarownice skierują się na północ, czy na południe? Wkrótce rzeka stanie się zbyt szeroka i głęboka, by się przez nią przeprawić. Jeśli zatem się pomylę, będę musiał odwiedzić - 63 -

Priestown, miasto, w którym niechętnie witano stracharzy, i skorzystać z tamtejszego mostu. To oznaczało kilka godzin zwłoki. Nie znalazłem żadnych śladów na północy, toteż zaryzykowałem i przeprawiłem się następnym brodem, wybierając północny brzeg Ribble. Następnie przyspieszyłem kroku i zacząłem biec. Ci, których ścigałem, wyprzedzali mnie o niemal cały dzień. Czy rozbili na noc obóz? To moja jedyna szansa dogonienia ich. Według Grimalkin sług Złego było dobrze ponad tuzin, możliwe też, że po drodze dołączyli inni. Lecz tak duża grupa z pewnością przyciągałaby uwagę, zwłaszcza jeśli znaczną jej część tworzyły czarownice. Czy zatem podzielą się na mniejsze grupki? Ostatecznie chodzi im głównie o to, by dostarczyć głowę Złego do jamy, w której uwięziliśmy ciało - w Kerry w południowozachodniej Irlandii. Bez trudu dokona tego nawet jedna osoba, reszta mogła przybyć później. Wkrótce po świcie po raz pierwszy dopisało mi szczęście. Obok ścieżki ujrzałem staw: ziemię wokół stratowało bydło, pozostawiając gęste błoto - i odbiło się w nim kilkanaście świeżych śladów, głównie odciski szpiczastych trzewików. Nie znalazłem natomiast śladu męskich butów. Dotąd sądziłem, że Lukrasta towarzyszy czarownicom wraz z uwięzioną Alice. Ale przecież doskonale znałem jej tropy i niestety nie zauważyłem odbić jej podeszew. Serce ścisnęło mi się boleśnie - miałem nadzieję, że ścigając czarownice, odnajdę także Alice. W pół godziny później stawiłem czoło pierwszemu niebezpieczeństwu. Ale nie były to wcale czarownice. Kiedy mijałem farmę, rosły farmer wyskoczył nagle zza stodoły, zagradzając mi drogę. Miał szerokie bary i muskularne ręce, ale znad paska zwisał mu wielki brzuch. - 64 -

- Jesteś stracharzem? - spytał gniewnym tonem. Przytaknąłem. - A gdzie byłeś zeszłej nocy, kiedy cię potrzebowałem? Widziałem, że wściekłość zaćmiła mu rozsądek, toteż spróbowałem go ugłaskać. - W drodze tutaj - odparłem spokojnie. - Przybywasz za późno, by mi się przydać. W nocy były tu wiedźmy - dziesiątki wiedźm. Poczęstowały się trzema świniami i większością moich kur. Co zamierzasz z tym zrobić? Jesteś mi winien zapłatę. To twoje zadanie, nie dopuścić do czegoś takiego. Większość ludzi okazuje niepokój w obecności stracharza. Myślą, że zostaną skażeni Mrokiem. Od czasu do czasu jednak zdarzają się gniewne reakcje podobne do tej. Dobytek owego farmera ucierpiał i jego właściciel pragnął się na kimś wyżyć. Ja wyglądałem młodo i byłem niższy, więc świetnie się nadawałem. Z głośnym warknięciem ruszył ku mnie, wyciągając ręce: wyraźnie zamierzał chwycić mnie za koszulę. Uskoczyłem na bok i pobiegłem w stronę furtki, wiodącej na sąsiednie pole. Słyszałem za sobą ciężki tupot jego butów lądujących w trawie. Jak na kogoś tak masywnego był szybki - złapie mnie, gdy będę przełaził przez furtkę. Nie chciałem go zranić, ale musiałem coś zrobić. Obróciłem się szybko i dwa razy stuknąłem go podstawą kija: raz w lewą łydkę, raz w prawe przedramię. Z jękiem runął na kolana. To dało mi szansę wdrapania się na furtkę. Pobiegłem dalej, a gdy się obejrzałem, wciąż był po drugiej stronie i wygrażał mi pięścią. Wkrótce zaczęło padać. Zimny zachodni wiatr, wiejący prosto w twarz, o dziwo, jeszcze dodał mi sił. Biegłem cały ranek, rzadko przystając, żeby złapać oddech. Dwukrotnie znalazłem ślady czarownic - wciąż były razem, a do grupy dołączyły trzy czy cztery nowe wiedźmy. - 65 -

Za trzecim razem ujrzałem ich ślady na rozstajach. Zmierzały na południe. Liverpool wydawał się najbardziej prawdopodobnym portem, z którego mogły wyruszyć do Irlandii. Czyżby opłaciły już przejazd? Od wielu miesięcy ścigały Grimalkin, możliwe, że zaplanowały już dokładnie swój powrót z głową Złego do Kerry. W południe byłem wykończony, rozpaczliwie pragnąłem odpocząć. Usiadłem zatem na brzegu rowu, osłonięty od wiatru i deszczu, i zacząłem skubać ser od mistrza. Pozostałem tam najwyżej pięć minut. Zaspokoiwszy pragnienie lodowatą wodą z pobliskiego strumienia, pobiegłem dalej. Przez cały ranek w głowie wirowały mi rozpaczliwe myśli głównie obawy o Alice. Może się pomyliłem i reszta wiedźm po prostu zadeptała ślady jej szpiczastych trzewików? Na tę wizję jeszcze przyśpieszyłem kroku. Zastanawiałem się także nad Kamieniem Strażniczym i tym, co może się wydarzyć w Święto Zmarłych. Co takiego mówiła Mab o czymś, co odmieni świat? W końcu późne popołudnie ustąpiło miejsca wieczorowi. Biegłem dalej, bezmyślnie, odrętwiały i znużony, całkowicie skupiając się na pościgu za wrogiem. Odepchnąłem od siebie w głąb umysłu strach, że kiedy ich doścignę, nie zdołam niczego osiągnąć. Grimalkin łatwo było posyłać mnie za nimi i mówić, że tylko ja mogę odzyskać głowę Złego. Ale czarownice dysponowały ogromną przewagą liczebną. Jak miałbym je pokonać? Jak mogłem liczyć na to, że zdołam uratować Alice? Zaczynałem się zastanawiać, czy wiedzą, że je ścigam. Wiedźmy potrafią z daleka wywęszyć zbliżające się niebezpieczeństwo. Nie mogą jednak wyczuć siódmych synów siódmych synów, toteż chwilowo byłem bezpieczny, lecz oczywiście mogły mieć ze sobą widzącą. Ktoś obdarzony choćby połową mocy Mab Mouldheel z pewnością odkryłby, że podążam za nimi. Z drugiej strony, istniało wiele niemagicznych sposobów ochrony przed pościgiem. - 66 -

Kiedy zorientują się, że ruszyłem w pogoń, będą mogły zastawić pułapkę. Wystarczy, żeby dwie z nich odłączyły się od grupy i zawróciły ku mnie. Nie zorientowałbym się, że to zrobiły, póki nie byłoby za późno. I tak się właśnie stało. Tyle że było ich więcej niż dwie. Czekało na mnie pięć czarownic. Deszcz przestał padać, po niebie płynęły strzępy chmur. Słońce zniknęło za horyzontem, wkrótce zrobi się ciemno. Poruszałem się teraz powolnym truchtem. Wiedziałem, że niedługo będę musiał się zatrzymać i przespać kilka godzin. Kiedy wbiegłem do lasu, natychmiast wyczułem, że coś jest nie tak. Było zbyt cicho. Ptaki nie powinny jeszcze spać. Kilka sekund wcześniej całą okolicę wypełniały ich trele, teraz, w gęstniejącym mroku pod gałęziami zalegała cisza. Kątem oka dostrzegłem, jak ktoś biegnie ku mnie z tyłu i po lewej. Nie zwalniając, zamachnąłem się mocno z boku tylną częścią kija. Rozległ się głuchy łomot i z satysfakcją poczułem, jak trafiam w czaszkę. Napastniczka runęła na ziemię, a ja biegłem dalej. Popełniłem jednak błąd i wiedziałem o tym. Usłyszałem w głowie głos Grimalkin, gorący wyrzut przepełniony wzgardą. Głupcze! Głupcze! - zawołał wyimaginowany głos. Ta wiedźma wstanie i znów zaatakuje! Mają wielką przewagę. Zabijaj albo zginiesz! To właśnie by mi powiedziała. Teraz miałem za sobą jednego wroga, a także wielu przed sobą. Nacisnąłem zatem przycisk i z kija wyskoczyła klinga. Następnym razem nie okażę litości. Nagle z kępy pobliskich młodych drzewek wypadła długowłosa czarownica. Zaatakowała, wrzeszcząc jak upiór i roztrącając szpiczastymi trzewikami stertę suchych liści. W rękach trzymała - 67 -

tyczkę z nożem na końcu. Zauważyłem, że wargi ma poplamione pianą; wyglądała jak obłąkana, oszalała z nienawiści i wściekłości. Ledwie zdążyłem unieść laskę. Jakoś jednak odparowałem cios, a potem uderzyłem w górę, wytrącając jej broń, która odleciała na bok. Czarownica pobiegła, by ją odzyskać, ja jednak zatoczyłem łuk i zaatakowałem szybko, wbijając klingę na końcu laski pod jej żebra, prosto w serce. Krzyknęła i upadła, a ja biegłem dalej. Musiałem wydostać się spomiędzy drzew, by wcześniej widzieć napastników. Kiedy wyłoniłem się z lasu, czekały na mnie trzy kolejne wiedźmy. Pochodziły z Pendle, ich brązowe stroje, długie spódnice i skórzane kaftany świadczyły, że są z rodu Deane'ów. Stały w szeregu, patrząc czujnie, pewnym siebie gestem unosiły długie klingi. Wyglądały znacznie groźniej niż poprzednia dwójka. - To głupota biec za nami, chłopcze! - zadrwiła najwyższa. Wszystkie trzy zaczęły chichotać. - Ja wypiję jego krew! - zawołała jedna. - Ja odetnę mu kciuki! - wrzasnęła druga. Trzecia przesunęła palcem po gardle. - Ja odrąbię głowę - powiedziała cicho, niewiele głośniej od szeptu. - To ucieszy naszego pana! Wbiłem laskę z klingą głęboko w miękką ziemię i dobyłem miecza oraz sztyletu - Rębacza Kości. Uznałem, że to bardziej wszechstronna broń. Rubinowe oczy skelta na rękojeści zdawały się płonąć w mroku pod drzewami, a potem ujrzałem, jak kapie z nich krew. Sztylet był głodny. W sekundę później miecz także zaczął krwawić. - 68 -

Skupiłem się, czekając, aż wykonają pierwszy ruch. Niech przyjdą do mnie... I tak właśnie zrobiły. Wszystkie trzy zaatakowały jednocześnie.

Rozdział 10. Pościg.

Bitwa była szybka i gwałtowna. Nie miałem czasu do namysłu, mogłem jedynie reagować, gdy natarły na mnie. Bardziej dzięki szczęściu niż umiejętnościom zdołałem zabić dwie z nich, cięciem miecza po gardle i pchnięciem sztyletu w górę. To był koniec. Trzecia czarownica uciekła do lasu. Podążyłem za nią. Była szybka i gdy znów wyłoniliśmy się spomiędzy drzew, nie zdołałem zmniejszyć dzielącej nas odległości. Odrzuciła broń, by jej nie spowalniała, kierując się w stronę, w którą podróżowaliśmy. A potem zobaczyłem wiedźmę, którą wcześniej ogłuszyłem - biegła dwieście jardów dalej i także uciekała. Bały się. - 69 -

Zatrzymałem się, wsuwając do pochwy miecz i sztylet. Odczekałem minutę, by odzyskać oddech i opanować podniecenie bitewne. Potem zawróciłem między drzewa i zabrałem kij. Cały dygotałem w reakcji na gwałtowną walkę i na to, że odebrałem życie trzem istotom. Czułem coraz większe mdłości; w końcu zatrzymałem się i zwymiotowałem gwałtownie. Robiło się już ciemno, postanowiłem zatem odpocząć kilka godzin. Znalazłem zagajnik na wzgórzu - niewielkim pagórku, z którego roztaczał się widok na otaczające ziemie. Po jakimś czasie zza wschodniego horyzontu wyłonił się półksiężyc i w jego jasnym blasku poszukałem wzrokiem nieprzyjaciół. Nic się nie poruszało. Byłem wykończony, usiadłem zatem z laską na kolanach, wsparty plecami o pień drzewa. Po jakimś czasie przysnąłem, a potem obudziłem się nagle przerażony, że ktoś mnie atakuje. Nadal jednak nie widziałem zagrożenia. Księżyc wisiał znacznie wyżej. Za każdym razem, gdy zasypiałem, zapadałem w coraz głębszy sen, aż w końcu nawiedziła mnie niezwykła wizja. Przypominało to jeden z tych snów, gdy wiemy, że śnimy. Byłem z powrotem na farmie, mama siedziała naprzeciwko mnie po drugiej stronie kominka. Uśmiechała się z ulubionego bujanego fotela. Wyglądała dokładnie tak, jak w ową noc, nim opuściłem farmę, by rozpocząć termin u stracharza. Skórę miała bladą, ale oczy jasne, prócz paru siwych pasemek w czarnych włosach wydawała się stanowczo za młoda, by mieć dorosłych, żonatych synów. - Jestem z ciebie dumna - rzekła do mnie. - Cokolwiek się stanie, chcę, żebyś to wiedział. - Przepraszam, mamo, jeśli cię zawiodłem, ale nigdy nie mógłbym odprawić tego rytuału. Nie mógłbym poświęcić Alice. - 70 -

- Nie musisz przepraszać, Tomie. To twoja decyzja. Co się stało, to się nie odstanie. Może zdołacie zniszczyć Złego w inny sposób. Nic nie jest pewne. W tej chwili wszystko wisi na włosku. Musisz czerpać z własnych sił: część z nich odziedziczyłeś po tacie, bo jesteś siódmym synem siódmego syna. Inne po mnie, bo w twoich żyłach płynie krew lamii. Poznałeś już część owych darów, ale w miarę jak będziesz dorastał, dostrzeżesz kolejne. Lecz jednego potrzebujesz teraz. W zwykłych okolicznościach objawiłby się za wiele lat. Wyciągnęłam jednak rękę, by pobłogosławić cię nim wcześniej. To dar potrzebny łowcy zdolność wyczuwania położenia ofiary! Uśmiechnięta mama zaczęła się kołysać. Odpowiedziałem uśmiechem, marząc, by ta chwila nigdy się nie skończyła. Jednakże sen zaczął blaknąć - nadal widziałem jej uśmiech, pragnąłem ją uściskać, lecz wtedy zniknęła... Obudziło mnie odległe pianie koguta, niebo na wschodzie różowiało na powitanie słońca. Sen pozostawał wyraźny i żywy w mym umyśle. Zastanawiałem się, czy było to coś więcej? Czy mama naprawdę ze mną rozmawiała? Jeśli tak, najwyraźniej wybaczyła mi to, że postanowiłem nie odprawić zalecanego przez nią rytuału. Użyła też słowa „łowca" otrzymam dar potrzebny łowcy. W pierwszym roku terminu powiedziała mi, że pewnego dnia stanę się łowcą i że to Mrok będzie się mnie bał. Mama przekazała mi ważną informację powiedziała, że sięgnęła ku mnie i odblokowała ów dar. Nagle wszystko nabrało sensu. To dlatego, leżąc w łóżku w domu stracharza, poczułem, że coś jest nie tak. I owszem, wiedziałem dokładnie, w którą stronę pójść. Mój nowy dar doprowadził mnie do chaty, gdzie czekała ciężko ranna Grimalkin. Cudownie było myśleć, że naprawdę rozmawiałem z mamą i na jakiś czas wypełniła mnie nadzieja. Lecz gdy sekundy zamieniały się w minuty, sen zdawał się mniej wyraźny i wkrótce uznałem, że to - 71 -

tylko pobożne życzenia. Czemu w ogóle oszukuję samego siebie i tracę czas? Usiadłem, przeklinając się za to, że przespałem całą noc, pozwalając, by czarownice oddaliły się jeszcze bardziej. Nie chciałem marnować już ani chwili, zjadłem połowę pozostałego sera i znów ruszyłem na zachód. Tym razem nie biegłem: oszczędzę siły na później. Nogi miałem sztywne, zadowoliłem się szybkim marszem, by je rozruszać. Znów pomyślałem o Lukraście. Porwał Alice - Grimalkin w żaden sposób nie zdołała go powstrzymać. Co się stało, gdy spróbował odprawić rytuał z „Doomdryte"? I co ważniejsze, jak musiała teraz cierpieć Alice? Czułem się bezradny. Mógł być wszędzie, a nawet gdybym go znalazł, jak mogłem liczyć, że pokonam podobnego maga? Późnym rankiem zacząłem poważnie się martwić. Nie znalazłem więcej śladów czarownic. Przecinałem teraz łąki i nierówne pastwiska, nie podążając ścieżkami i drogami. To oznaczało, że mogły już skręcić w stronę wybrzeża. Oceniałem, że obecnie dzielą mnie od morza jakieś cztery mile, zmierzałem na południe, gdzieś pomiędzy Formby i Liverpoolem. Zatrzymałem się, dręczony niepewnością. I wtedy nagle za oczami błysnęło mi światło, poczułem nacisk na czoło - i wiedziałem już dokładnie, dokąd poszły. Bardzo przypominało to uczucie, jakie nawiedziło mnie w mojej sypialni w Chipenden przekonanie, że coś jest okropnie nie tak. Wiedziałem, gdzie są czarownice - w którą stronę uciekają z głową Złego. To z pewnością był dar, o którym mama wspominała we śnie - dar niezbędny łowcy: umiejętność tropienia ofiary bez żadnych śladów, wyczuwania jej położenia. Nie skręciły na zachód w stronę morza, wciąż maszerowały na południe, mijając Liverpool od wschodu. Dokąd się kierowały? Próbowałem w myślach przywołać obraz map oglądanych w bibliotece stracharza, bez wyjątku zniszczonych w pożarze. Za - 72 -

Liverpoolem leżała granica Hrabstwa, a dalej inne, kolejne ponad dwieście mil do południowego wybrzeża. To kompletnie nie miało sensu. Potrzebowały przecież portu na zachodnim brzegu, by wynająć łódź płynącą do Irlandii! Znów puściłem się biegiem. Dokądkolwiek zmierzają, wkrótce się dowiem, bo nadal czułem w głowie ich położenie. Przez jakiś zdawało mi się, że skręciły na wschód, ale po paru godzinach znów zawróciły ku wybrzeżu, podążając na południe. Dotarłem do szerokiej rzeki - odgadłem, że to Mersey - i brodząc w niej, zastanawiałem się, jak wiedźmom udało się przeprawić. Istniała możliwość, że zbudowały tu wiedźmie tamy: w Pendle służą do tego, by na krótko zatrzymywać płynącą wodę. Oznaczałoby to jednak przymusowe odbicie na wschód, tam, gdzie rzeka jest najwęższa. To tłumaczyło wcześniejszą zmianę kierunku. Opóźnienie oznaczało, że mogę zmniejszyć ich przewagę. Po jakimś czasie ujrzałem w dali otoczone murami miasto z zamkiem i wieżą katedry. Znajdowaliśmy się już poza granicami Hrabstwa. Znów czerpiąc z pamięci i ze wspomnień map stracharza, domyśliłem się, że to miasto to Chester - choć sam nigdy nie zapuszczałem się tak daleko na południe lądem. Jeśli miałem rację, płynęła tam także rzeka Dee. I rzeczywiście, wyczułem, że nieprzyjaciel znów skręca na wschód, bez wątpienia szukając kolejnej wiedźmiej tamy. Ja po prostu przeprawiłem się przez rzekę, co oznaczało, że zbliżyłem się do ściganych. Za miastem czarownice skręciły wprost na zachód. Niedługo potem ujrzałem przed sobą góry i w dali na północy dostrzegłem morze - najwyraźniej podążaliśmy nabrzeżną równiną, szerokim pasem ziemi oddzielającym góry i wodę. Teraz poruszałem się traktem, który w końcu ustąpił miejsca szerokiemu - 73 -

gościńcowi. Był błotnisty, zwolniłem zatem, maszerując trawiastym skrajem. Od czasu do czasu mijały mnie wozy, których koła pogłębiały jeszcze koleiny, ale nikt nawet na mnie nie spojrzał. W końcu dotarłem do dużego znaku przybitego do dwóch słupków. Napis na nim głosił: CYMRU Pamiętałem to słowo z map mojego mistrza: obcojęzyczną nazwę kraju, który my nazywamy Walią. Miałem przekroczyć granicę obcego kraju z własnymi zwyczajami, językiem i bez wątpienia zagrożeniami. Wyczułem, że czarownice już się nie poruszają: rozbiły obóz na noc. Teraz musiałem wybrać: dogonić je od razu i zaatakować pod osłoną ciemności albo odczekać jeszcze noc, odpocząć i zebrać siły. Zdecydowałem się na kompromis. Odpocznę trochę, a potem znów ruszę naprzód. Oddaliłem się nieco od drogi i ułożyłem najwygodniej, jak się dało. Nie miałem czasu zastawiać pułapek na króliki, dokończyłem zatem ser, popijając zimną wodą ze strumienia. Zamierzałem przespać jakieś trzy godziny, a potem znów ruszyć na zachód. Ocknąłem się nagle po zaledwie godzinie, natychmiast w pełni czujny. Choć fizyczne zmysły niczego nie sygnalizowały, wnętrze głowy przeszył nagły błysk światła i poczułem ból nad nosem. Coś się działo. Usiadłem szybko, spoglądając w ciemność. Chmury przesłaniały księżyc: niczego nie widziałem ani nie czułem. Ale w pobliżu kryło się niebezpieczeństwo i skradało się ku mnie. Podniosłem się na kolana, sięgając po miecz, który przed snem położyłem na trawie obok. Mój dar mówił mi, gdzie dokładnie przebywa wróg. - 74 -

Czarownica pełzła powoli w moją stronę. W tej chwili dzieliło nas niecałe dziesięć stóp. Nie, nie czas na Klingę Przeznaczenia, uznałem; główna broń stracharza lepiej się nadawała do odparcia tego zagrożenia. Pozostawiając zatem w spokoju miecz bohatera, chwyciłem laskę, wypuściłem ostrze z jej czubka, pobiegłem wprost ku czarownicy i dźgnąłem z góry, przebijając plecy dokładnie nad sercem i przyszpilając ją do ziemi. Nie miała czasu krzyknąć, ale poczułem, jak jej ciałem wstrząsają drgawki. Jęknęła cicho. Natychmiast pojąłem, że nie żyje: instynktowna świadomość tego, gdzie była, nagle zgasła, zupełnie jak płomyk zdmuchniętej świecy. Zastanawiałem się, czy to, co wykrywam, to dusza, czy może siły życiowe. Cokolwiek to było, wiedziałem, że odeszło. Pomajstrowałem przy hubce i zapaliłem ogarek, który zawsze noszę przy sobie. Przyjrzałem się martwej wiedźmie, przysuwając światło tuż do jej twarzy. Byłem niemal pewien, że to jedna z dwóch, które uciekły po ataku poprzedniego dnia. Spiąłem się może druga także wróciła? Wytężyłem słuch, ale słyszałem tylko westchnienia wiatru. Nowa zdolność wyczuwania wrogów z daleka nie ostrzegała przed żadnym bliskim zagrożeniem. Ci, których ścigałem, przebywali spory kawałek dalej. Wiedziałem, że jeszcze nie zwinęli obozu, wolałem jednak nie ryzykować. Zdmuchnąłem zatem świeczkę, zebrałem rzeczy i ruszyłem na zachód. Tuż przed świtem poczułem, że czarownice znów się przesuwają, ale wiedziałem, że dzieli nas najwyżej kilka mil. Nadal ich nie widziałem, lecz na razie zamierzałem zbliżyć się niepostrzeżenie, a potem, gdy zapadnie noc, szybko zaatakować. Nowy talent w miarę użytkowania stawał się coraz mocniejszy i dokładniejszy, nie wątpiłem, że nawet w ciemności zdołam - 75 -

dotrzeć prosto do skórzanego worka z głową Złego, odzyskać go szybko - walcząc tylko w razie konieczności - a potem uciec. Obawiałem się tylko morza na północy, obecnie bardzo bliskiego. Czasami dostrzegałem wielkie statki o wydętych wiatrem żaglach. Co, jeśli nim zdążę podjąć działania, wiedźmy wsiądą na jeden z nich? One jednak skręciły na południe, nie na północ, zmierzając w głąb lądu ku wzgórzom i kompletnie mnie zaskakując. W niecałą godzinę później, w miejscu, gdzie zeszły z drogi, znalazłem ich ślady. Zdumiony, podążyłem za nimi. Nie biegłem już, bo bardzo się zmęczyłem. Jak zamierzały dotrzeć do Irlandii, oddalając się od morza? To nie miało sensu. Maszerowałem wąską drogą, równie zrytą koleinami jak główny gościniec zachodni. I znów wolałem trawiaste pobocze. Grunt zaczynał się unosić, widziałem przed sobą zadrzewione wzgórza, a dalej wysokie góry. Choć była dopiero jesień, na najwyższych szczytach leżał śnieg. Po jakimś czasie znalazłem się w gęstym lesie, większość drzew zrzuciła już liście. Bojąc się kolejnej zasadzki, oddaliłem się od drogi. Na wszelki wypadek - nie wątpiłem, że nowy talent ostrzeże mnie w razie zagrożenia, zupełnie jakbym, podobnie jak czarownice, umiał teraz wywęszyć niebezpieczeństwo z daleka. Drzewa stopniowo zaczęły się zmieniać i w końcu otoczył mnie las wysokich iglaków. Dotarłem na wierzchołek wzgórza i zobaczyłem, jak teren opada przed kolejnym wzniesieniem. I wtedy dostrzegłem coś w dali. Stało na szczycie sąsiedniego wzgórza, wyrastając wysoko ponad drzewa na końcu błotnistej drogi. To była mroczna wieża. Na jej widok ogarnął mnie niepokój. - 76 -

Rozdział 11. Mroczna wieża.

Moi wrogowie zniknęli już wewnątrz, zabierając ze sobą głowę Złego. Obejrzałem uważnie wieżę. Wzniesiona z wielkich bloków szarego kamienia wyglądała imponująco, na oko była dwakroć wyższa i co najmniej trzy razy szersza od Wieży Malkinów, tyle że kwadratowa, z płaskim szczytem, nie zwieńczonym blankami. Co dziwne, wysoko na ścianie wieży ujrzałem szeroki balkon i zakończone szpiczaście drzwi. Nie miała fosy, ale gdyby ktoś ją zaatakował, mógłby dostać się do środka tylko jedną drogą: wąskimi kamiennymi stopniami - co najmniej dwiema setkami - wiodącymi stromo do ciężkich metalowych drzwi. W wysokich ścianach oprócz okien widniały szczeliny łucznicze - wspinaczka na te stopnie równała się samobójstwu. Ukryty wśród drzew powoli okrążyłem budynek, utrzymując bezpieczną odległość, i zdołałem potwierdzić, że ma tylko jedne drzwi. Potem, zastawiwszy wnyki na króliki, usadowiłem się tak - 77 -

wygodnie, jak tylko zdołałem, na wzgórzu naprzeciw stopni i czekałem. Późnym popołudniem wielkie odrzwia otwarły się ze zgrzytem, który odbił się echem po okolicy. Ze środka wymaszerowała grupa ośmiu czarownic. Coś w ich zachowaniu i strojach sugerowało, że nie pochodzą z Pendle. Spódnice miały krótkie, ledwo okrywające kolana, włosy zaczesane do tyłu, związane w kucyk i splecione w warkocz. To pewnie jakiś nieznany klan spoza Hrabstwa. Drzwi zamknęły się za nimi i usłyszałem szczęk ciężkich, opadających rygli. Przez moment ogarnął mnie lęk. Czyżby w jakiś sposób wyczuły moją obecność? Czy szły po mnie? Jednego natomiast byłem pewien: nie miały ze sobą głowy. Minęły miejsce, w którym się ukrywałem w odległości pół mili, maszerując na północ. Ile z nich wciąż pozostało w wieży? Czułem sporą grupę, ale nie potrafiłem stwierdzić dokładnie jak liczną. Zastawiłem cztery łapki, lecz ku swemu zawodowi odkryłem, że tylko w jednej tkwi królik - i to bardzo mały. Byłem głodny, a więc musiał wystarczyć. Po zmroku zszedłem z północnego zbocza, by nie dało się mnie dostrzec z wieży. Rozpaliłem niewielkie ognisko i upiekłem królika, słuchając, jak kapiące z niego soki skwierczą pośród drew. Smakował wyśmienicie i dzięki niemu poczułem się lepiej. Po posiłku wspiąłem się szybko na dawne miejsce. Zamierzałem spędzić tam najwyżej parę godzin, a potem trochę się zdrzemnąć. Gdy tak wpatrywałem się w wieżę, zastanawiałem się, co dalej pocznę. Przede wszystkim, nie wolno mi dopuścić do połączenia głowy Złego z ciałem. Teraz, kiedy znajdowała się w wieży, nie na statku, zagrożenie stało się mniej naglące. Nadal jednak - 78 -

musiałem ją odzyskać i zabrać do względnie bezpiecznego Chipenden. Cóż, łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Po pierwsze, byłem sam. A nawet gdybym w jakiś sposób wspiął się niepostrzeżenie na schody i dotarł do metalowych drzwi, były przecież zamknięte na klucz i zaryglowane. Ale może to tylko tymczasowe schronienie, pomyślałem. Może czarownice czekają tu, aż któraś z nich zorganizuje przeprawę do Irlandii? Na pewno wkrótce zabiorą głowę i ruszą na wybrzeże. Akurat miałem się położyć i spróbować zasnąć, gdy księżyc wyszedł zza chmury i zalał wieżę swoim srebrnym blaskiem. Niemal natychmiast usłyszałem szczęk otwieranych drzwi. Nie był to znajomy szorstki zgrzyt metalu, lecz zwykłe skrzypienie tych wiodących na szeroki balkon. Ktoś ze środka podszedł do balustrady, oparł na niej dłonie i spojrzał ponad lasem. Przez chwilę byłem zbyt zdumiony, by zrozumieć co widzę, ale nie miałem wątpliwości. To była Alice. Wpatrywałem się w nią zaskoczony. Mimo braku śladów spodziewałem się, że została uwięziona w wieży - że sprowadziły tam ją bądź czarownice, bądź też Lukrasta (inną drogą). Lecz jej wygląd mnie zdumiał. W blasku księżyca wyglądała promiennie, jak odmieniona niemal szczęśliwa. Zawsze miała piękną twarz i szczupłe, gibkie ciało: pamiętałem, jak ujrzałem ją po raz pierwszy pod lasem nieopodal wioski, odzianą w czarną postrzępioną sukienkę, przewiązaną w pasie kawałkiem sznurka. Teraz miała na sobie długą suknię, która opływała jej ciało niczym woda. W srebrnym blasku księżyca nie mogłem ustalić jej koloru, ale wydało mi się, że uszyto ją z czarnego bądź ciemnofioletowego jedwabiu. Włosy też nosiła inaczej: wcześniej opadały poniżej ramion, teraz zaczesane do góry za czołem i - 79 -

uszami, układały się w kok spięty wysadzaną klejnotami spinką, która połyskiwała w słabym świetle. Jej szyję okalał naszyjnik z medalionem spoczywającym tuż nad sercem. Wydawało mi się, że patrzy w moją stronę. Miałem ochotę jej pomachać, lecz powstrzymał mnie nagły niepokój. Była więźniem, nie mogła uciec z tak wysokiego balkonu. Może za drzwiami czuwały inne wiedźmy, strażniczki, które pozwoliły jej odetchnąć świeżym nocnym powietrzem? A potem, gdy tak patrzyłem, zadziwiony i pełen obaw, z otwartych drzwi wyłoniła się druga postać i stanęła obok Alice na balkonie. Był to wysoki mężczyzna z długimi wąsami, zwisającymi poza podbródek i zakręconymi na końcach niczym rogi. Ubrany był w ciemny płaszcz, a długie włosy, splecione w dwa warkoczyki, opadały mu na pierś. Gdy stanął obok Alice, objął ją lewym ramieniem; gest ten miał w sobie coś opiekuńczego i ojcowskiego. Ale ona zwróciła ku niemu twarz i w sekundę później cały mój świat runął w gruzy, strzaskany niczym sopel spadający na granitową płytę. Pocałowali się.

- 80 -

Rozdział 12. Trumna.

Nie był to ojcowski pocałunek. Trwali tak bardzo długo w bliskości złączonych ciał. Potem mężczyzna uniósł Alice, trzymając ją pod pachami i kolanami, i zaniósł z powrotem do środka, w chwilę później drzwi zamknęły się i usłyszałem odległy szczęk zamka bądź rygla. Miałem wrażenie, jakbym dostał pięścią prosto w serce; cały oddech uleciał mi z płuc i nie byłem w stanie go zaczerpnąć. Pod koniec naszego ostatniego spotkania Alice mnie pocałowała. Sądziłem wówczas, że to coś znaczyło. A teraz, pomyślałem z goryczą, choć minęło tak niewiele czasu, całowała kogoś innego. Nie wątpiłem ani przez moment w to, że kocham Alice; wierzyłem, że czuje do mnie to samo, ale tak naprawdę nigdy nie myślałem o naszej wspólnej przyszłości. Stracharze się nie żenią, są jak księża, którzy całe życie poświęcają Bogu, przedkładając nad swoje szczęście, szczęście parafian. Stracharz tak samo służy mieszkańcom Hrabstwa - ma obowiązek bronić ich przed Mrokiem. Tego właśnie nauczył mnie mistrz.

- 81 -

Jednakże w jakiś mętny sposób czułem, że zdołamy to obejść. Może kiedy zostanę stracharzem z Chipenden, weźmiemy ślub... Do tej pory nigdy nie zastanawiałem się nad przyszłością. Do teraz, gdy znalazła kogoś innego... Powoli mój wstrząs i oszołomienie ustąpiły miejsca wścieklej zazdrości. Nie mogłem znieść myśli o Alice w ramionach innego mężczyzny. Potrzebowałem całej siły woli, by powstrzymać się przed pójściem wprost do wieży i wyzwaniem go do walki. Ostatecznie co by to dało? Nie miałbym szans, by pokonać nieznajomego i uwolnić Alice. Najpewniej straciłbym życie już na schodach - albo został uwięziony. Zacząłem krążyć tam i z powrotem. Po jakimś czasie mój gniew osłabł i mogłem zastanowić się jaśniej nad całą sytuacją i jej znaczeniem. Czy wysoki nieznajomy to był Lukrasta? Nie mogłem tego stwierdzić, bo nigdy go nie widziałem, ale objął ramieniem Alice i najwyraźniej nad nią panował. Był wysoki, potężny, wyniosły, jego twarz miała arogancki wyraz. Nie wątpiłem, że to on. Zacząłem odtwarzać w głowie po kolei wszystko, co się dotąd stało. Najwyraźniej z pomocą Grimalkin Alice szykowała się do użycia „Doomdryte". Lukrasta podobno zginął, gdy nie udało mu się z powodzeniem ukończyć rytuału. W jakiś sposób jednak znalazł się tutaj i zaczarował Grimalkin tak, że nie zdołała odeprzeć skoordynowanych ataków hordy czarownic. Po wszystkim nie była w stanie spójnie opisać przebiegu wydarzeń, ja jednak uznałem, że teraz mogę spróbować połączyć je w jedną całość. Może Lukrasta posłużył się magią Mroku, by zapanować nad Alice i wprowadzić ją do tej wieży? Skoro zdołał pokonać Grimalkin, z łatwością mógł to samo zrobić z Alice. Z pewnością Alice nie myśli jasno, nie dysponuje już wolną wolą. Tak właśnie - 82 -

sobie powtarzałem. Może nie miała wyboru, musiała go pocałować... Na tę myśl poczułem się lepiej, nadal jednak nie wiedziałem, co począć w tej sytuacji. Spróbowałem zasnąć, ale w moim sercu wciąż szalała furia i do wschodu słońca nie zmrużyłem oka. *** Czułem się chory. Zapomniałem o głodzie, ale i tak rozstawiłem wnyki. Nagle przypomniałem sobie o tym, co zawsze powtarzał mistrz - że przed starciem z Mrokiem należy pościć. Niewątpliwie czekało mnie jak dotąd najtrudniejsze starcie, nie mogę sobie pozwolić na utratę sił, ale przegryzę choć trochę sera. Znów zacząłem się zastanawiać, jak dostać się do wieży. Nie zdołałbym zaatakować frontowego wejścia, ale może udałoby mi się wdrapać na balkon i przedostać przez mniejsze drzwi? Gdybym jakimś cudem przedarł się do środka, co musiałbym zrobić przede wszystkim? Oczywiście odzyskać głowę Złego. Ale co z Alice? Jak mogłem ją tam zostawić we władzy potwora? Ostrożnie poruszając się wśród drzew, podszedłem bliżej wieży i wspiąłem się odrobinę wyżej na jej wzgórze. Przyjrzałem się z bliska. Szczeliny między kamieniami mogły zapewnić uchwyt dłoniom i stopom, ale będzie to trudne i bardzo niebezpieczne. Podstawę otaczały głazy i rumowisko, upadek z wyższej części muru oznaczał śmierć bądź poważne obrażenia. Wycofałem się szybko niczym skarcony uczniak i wróciłem na wcześniejsze miejsce. Tam znów zacząłem rozmyślać o nieznajomym, przypominać sobie, jak obejmował Alice, jak się całowali... Choć bardzo się starałem, nie potrafiłem przegnać z - 83 -

głowy tej wizji. Jeśli to faktycznie Lukrasta, był potężnym, niebezpiecznym magiem. Bestiariusz stracharza twierdził, że Lukrasta zginął, próbując odprawić rytuał, ale najwyraźniej jednak mu się udało. To dlatego zdołał pojawić się przed Alice i Grimalkin, kompletnie je zaskakując. Dysponował niewyobrażalną i straszną potęgą. Był nieśmiertelny, nietykalny, obdarzony boską mocą. *** Ledwie minęło południe, gdy ujrzałem grupkę czarownic wspinających się ścieżką ku wieży. Maszerowały pieszo, było ich ponad tuzin, i prowadziły ze sobą wóz. Posuwały się wolno - koła wozu nieustannie zapadały się w błocie i za każdym razem musiały go wyciągać. Im bardziej się zbliżały, tym większe czułem zdziwienie. Wóz zaprzężono w szóstkę ciężkich, pociągowych koni. To przecież bardzo dużo, zwykle wystarczyła czwórka, by przewieźć ciężki ładunek węgla, kamieni bądź beczek piwa. Miejscami droga była stroma, a trakt błotnisty i zryty koleinami - może to tłumaczyło, że wzięły dodatkowe konie? Potem przyjrzałem się uważniej wozowi. Był długi, miał cztery koła z każdej strony, wyglądał, jakby zrobiono go na zamówienie. Może połączono dwa zwykłe wozy... Dopiero gdy się zbliżył, zauważyłem ładunek: długą drewnianą skrzynię. Zrobiono ją z najlepszych materiałów, miała mosiężne uchwyty, po sześć z każdej strony, pozwalające łatwiej ją przenosić. To była trumna. - 84 -

Gdy to pojąłem, serce zaczęło walić mi w piersi. Trumna ta znacznie przewyższała rozmiarami zwykle ludzkie szczątki, była co najmniej trzy razy dłuższa od wysokiego mężczyzny i dwakroć szersza. Wiedziałem, co to znaczy, ale z początku mój umysł po prostu nie chciał tego przyjąć. Zawsze uważaliśmy, że jeśli wrogowie odbiorą nam głowę Złego, będą musieli przewieźć ją przez morze do Irlandii. Ale postąpili odwrotnie. Bo w tej trumnie spoczywało jego ciało.

Rozdział 13. Wielka mroczna fala.

Patrzyłem, mocno oszołomiony, jak wóz wiezie trumnę w stronę wyniosłej wieży, gdzie czekała odrąbana głowa. Czarownice w mrocznym rytuale złączą ją z ciałem i Zły powróci do naszego świata, zdolny do najgorszego. Bez wątpienia najpierw rozprawi się ze stracharzem, z Grimalkin i ze mną - 85 -

ostatecznie to my tak ciężko go zraniliśmy, odcinając mu głowę i przebijając korpus srebrnymi włóczniami. Albo może główny cel stanowi Alice - córka, która go zdradziła? Przecież więzili ją w tej samej wieży, pod ręką. Miałem ochotę zbiec ze zbocza i zaatakować eskortujące wóz czarownice. Wiedziałem, że nie przeżyłbym długo - było ich stanowczo zbyt wiele dla jednej osoby. Ale przynajmniej zginąłbym w walce, a potem odnalazł drogę przez Limbus do Światła, nim zdążyliby dotrzeć do mnie agenci Mroku. Kościane wiedźmy potrafią czasem przechwycić duszę po śmierci, podczas wędrówki przez Limbus, przetrzymywać ją tam i torturować. Czy nie lepiej zginąć teraz, nim Zły odzyska pełnię mocy? W Grecji przyrzekłem mu duszę w zamian za szansę odwrócenia przyszłości, prowadzącej do zniszczenia Hrabstwa. Kiedy znów powstanie, odbierze mi ją po śmierci i podda wiekuistym męczarniom. Groziło mi niebezpieczeństwo, zarówno ciału, jak i duszy. Naprawdę się bałem. Nagle jednak zalała mnie fala złości - złości na samego siebie. Przypomniałem sobie, co zawsze powtarza mi mistrz: najważniejszy jest obowiązek. Przestań myśleć tylko o sobie! - upomniałem się w duchu. Myśl o mieszkańcach Hrabstwa i całego świata. Przede wszystkim miej na względzie bezpieczeństwo tych, których przyszło ci chronić. Tak. Musiałem zapomnieć o obawach o własny los i los Alice. Przypomniał mi o tym wstrząs towarzyszący widokowi ciała Złego, sprowadzonego w to miejsce. A świadomość, jak bliski jest odzyskania mocy, sprawiła, że zacząłem myśleć jasno. Musiałem się skupić. Musiałem postąpić jak należy.

- 86 -

Tymczasem czarownice dotarły już do stóp kamiennych schodów. Patrzyłem, jak zbierają się wokół wozu i z trudem unoszą wielką trumnę. Musiałem zachować spokój i myśleć logicznie, nie dając się ponieść emocjom. Z najwyższym wysiłkiem przegnałem z głowy obraz Alice i Lukrasty. Wiedźmy wnosiły trumnę po schodach. Wielkie drzwi otwierały się powoli, by ją przyjąć, wypełniając powietrze upiornym zgrzytem metalu o kamień. Postąpiłem krok naprzód, kładąc lewą dłoń na rękojeści miecza. Mógłbym zaatakować i spróbować zatrzymać czas. Gdyby tylko miały przy sobie głowę, przechwyciłbym ją i uciekł. Ale co począłbym z gigantycznym ciałem? Mogłem porąbać je na kawałki, ale czy to sprawi jakąkolwiek różnicę? Zawsze uważaliśmy zniszczenie głowy za zbyt niebezpieczne. Zły pozostawał spętany, bo obie części jego ciała były całe i rozłączone. Według stracharza zniszczenie głowy, ciała albo jednego i drugiego mogłoby uwolnić Złego, pozwalając mu na powrót do Mroku, gdzie szybko zebrałby siły i z pomocą zwolenników powrócił do naszego świata, jeszcze niebezpieczniejszy i potężniejszy niż zwykle. W ramach ostrzeżenia dla owych sług Grimalkin wydłubała jedno z oczu Złego. Zrobiła tak pod wpływem chwili, ale spoglądając wstecz pojąłem, jak bardzo ryzykowała. Mogła doprowadzić dokładnie do tego, czego obawiał się stracharz. Patrzyłem, jak wiedźmy przenoszą trumnę przez wielkie odrzwia, które z kolejnym zgrzytem zatrzasnęły się za nimi. Niczego nie zrobiłem. To koniec. Zły zwyciężył. - 87 -

Oszołomiony, ruszyłem między drzewa, byle dalej od wieży, wspinając się na wzgórza i potykając w kotlinach. Umysł jakby mi odrętwiał, nie mogłem myśleć, nie miałem żadnego planu ani pojęcia, dokąd zmierzam. Nie wiem dokładnie, ile czasu minęło, w końcu jednak przechodząc przez ruiny budynku, znalazłem coś na szczycie nagiego, kamienistego wzgórza. Z początku sądziłem, że to farma, potem jednak zauważyłem kamienny ołtarz i łukowate okno o wybitej szybie. Pojąłem, że kiedyś mieściła się tu kaplica. Obejrzałem się przez ramię i ujrzałem podobne okno w przeciwległej ścianie, obok miejsca, gdzie kiedyś były drzwi. Znów zerknąłem na ołtarz, wyglądając na zewnątrz. Nigdy jeszcze nie czułem się tak źle. Podczas mojego terminu u stracharza wydarzyło się wiele okropnych rzeczy: śmierć przyjaciół, takich jak Bill Arkwright; niebezpieczeństwa zagrażające mojemu życiu i co gorsza duszy; chwile absolutnej grozy. Ale w jakiś sposób teraz było gorzej. Oto ostateczna klęska - koniec wszystkiego. Czarownice dysponowały obiema częściami ciała Złego. Ile potrzebują czasu, by je połączyć? Co powiedziała Mab o Kamieniu Strażniczym? Miejsce to przyciągnie do siebie stwory z Mroku - niektóre przybędą, by walczyć u boku Złego, inne, by mu się przeciwstawić. Będą tam wiedźmy wszelkich rodzajów, pomioty i inne mroczne stwory. Wynik tego starcia odmieni świat. Lecz mimo wielkiego talentu zdarzało jej się mylić i znów się pomyli. Mogło do tego dojść tu i teraz, w Walii, daleko od Kamienia. Bez wątpienia potrzebny będzie magiczny rytuał. To może zająć kilka dni, godzin, może nawet dobiegać już końca. Zły może - 88 -

zaatakować lada moment. Możliwe, że nigdy już nie opuszczę ruin tego kościoła. Rozejrzałem się dokoła. Niektórzy nazywali to miejsce domem bożym. Czy Bóg naprawdę istnieje? Najwyższy stwórca? Wydawało mi się to wielce nieprawdopodobne. Co takiego mówił mój mistrz? Że czasem w pracy stracharza zdarzały się chwile, gdy myślał, że to już koniec, że nadszedł kres jego dni. Ale w takich chwilach wyczuwał coś niewidzialnego, stojącego u boku, użyczającego mu sił. I było to jedyne wyznanie wiary, jakie od niego usłyszałem. Ja jednak niczego nie czułem - stałem tu sam, nikt nie mógł mi pomóc ani doradzić. I nagle w mojej głowie pojawiło się wspomnienie: tato stojący na farmie, tupiący nogą, ochlapujący moje portki łajnem i błotem, rozmawiający ze stracharzem z odwagą i zniecierpliwieniem - tym drugim, bo bardzo chciał powrócić do dojenia krów, tym pierwszym, bo większość ludzi bała się stracharzy. To było nasze pierwsze spotkanie z moim mistrzem, uzgodnili wówczas warunki i John Gregory przyjął mnie na próbny miesiąc do terminu. Żaden z nas nie wiedział wówczas, że tak to się skończy. Co dokładnie powiedział wówczas tato? Niebo pomaga tym, którzy sami pomagają sobie. Cóż, starałem się, jak mogłem. Próbowałem sam sobie pomóc. Ale nie doczekałem się wsparcia, nikt mną nie kierował, nikt nawet nie doradzał. Stwory z Mroku zbierały się razem, czasem bardzo liczne. A co miało Światło? Tylko kilku rozproszonych stracharzy, bezradnych w obliczu wielkiej, mrocznej fali, która wkrótce zmiecie wszelkie dobro. Wciąż wyglądałem przez okno. Zapadał zmierzch i robiło się ciemno, ale w dali widziałem wioskę. Spomiędzy drzew wyrastała kościelna dzwonnica; kolejny kościół - albo pusta skorupa jak ten, - 89 -

albo też miejsce, w którym łatwowierni głupcy gromadzą się na bezużyteczne modły, na które nikt nigdy nie odpowiada. Nagle ogarnął mnie gorzki gniew. Wycofałem się z ruin na skaliste wzgórze. Przeszedłem parę kroków, by dostrzec szare łupkowe dachy pod dzwonnicą i zauważyłem coś jeszcze. To musi być duża wioska, pomyślałem, może nawet małe miasteczko. Teraz bowiem widziałem kolejną wieżę, tuż za pierwszą, po prawej. Przeszedłem jeszcze kilka kroków i serce zabiło mi mocniej, gdy w głowie pojawił się błysk zrozumienia. Cofnąłem się powoli, wróciłem do kaplicy i wyjrzałem przez okno. Znów widziałem tylko jedną dzwonnicę. To dlatego, że druga, odleglejsza, kryła się dokładnie za nią. Wzniesiono je w idealnym rzędzie. Obróciłem się o sto osiemdziesiąt stopni i popatrzyłem w przeciwległą stronę przez okno na tyłach kaplicy. Teraz widziałem wieżę, ciemną na tle czerwonego nieba zabarwionego blaskiem zachodzącego słońca. Serce biło mi jeszcze szybciej. Ponownie popatrzyłem na kościoły, ku wschodowi, gdzie jutro wzejdzie słońce, wypełniając świat swym blaskiem. Cztery budynki w jednej linii: wieża, ruiny kaplicy i dwa kościoły. Wiedziałem, co to oznacza. Kościoły i starożytne budowle często wznoszono w ten sposób. To były pradawne drogi, linie energii. Niektórzy nazywają je liniami mocy. Stałem na jednej z nich, przechodzącej wprost przez mroczną wieżę. A jednak dostałem pomoc, pokazano mi, co mogę zrobić. - 90 -

Sądziłem, że jestem sam, bez wsparcia. Ale ta linia wszystko zmieniała. Miałem potężnego sojusznika, a linia mocy pozwoli mu dotrzeć do mnie na czas. Mogłem wezwać bogina stracharza.

Rozdział 14. Bogin stracharza.

Boginy używają linii mocy, by przemieszczać się z miejsca na miejsce - choć nie mogą oddalać się zanadto od owych pradawnych szlaków przecinających Hrabstwo. Ale ta wieża stała na linii. Podobnie jak dom stracharza w Chipenden. Bogin odszedł z domu po pożarze, bo jego umowa z moim mistrzem dobiegła końca. Stracharz posłał mnie, abym go odnalazł i uzgodnił nowy kontrakt. Zrobiłem tak i od tej pory z powodzeniem bronił domu i ogrodu przed atakiem rumuńskich czarownic. - 91 -

Nie ujawniłem jednak mistrzowi, że nowy pakt zawarł ze mną, nie z nim i że musiałem ofiarować boginowi coś więcej w zamian za jego usługi. Bogin nabazgrał swe żądania na kawałku drewna. Tym razem moja cena jest wyższa. Musisz dać mi więcej. Musiałem myśleć szybko, potem jednak poczułem natchnienie. Oprócz zabijania stworów z Mroku, które próbują dostać się do ogrodu - oznajmiłem - mam dla ciebie jeszcze jedno zadanie. Czasami, gdy poluję na podobne istoty, grozi mi śmiertelne niebezpieczeństwo; wówczas wezwę cię, byś walczył u mego boku. Będziesz mógł zabijać moich wrogów i wypijać ich krew! Jak masz na imię? Muszę je znać, by móc cię wezwać! Bogin zastanawiał się bardzo długo, nim udzielił odpowiedzi, i pomyślałem, że nie ma ochoty ujawniać nikomu swojego imienia. W końcu jednak wydrapał je w drewnie. Kratch. „Kiedy znajdę się w niebezpieczeństwie, trzy razy zawołam twoje imię!” - oznajmiłem i tak zawarliśmy pakt. Nigdy dotąd nie korzystałem z jego pomocy, bo nie chciałem pozostawiać dobytku mistrza bez ochrony. Teraz jednak znalazłem się w ekstremalnej sytuacji. Byłem pewien, że stracharz zgodziłby się z moją decyzją wezwania bogina. I właśnie wtedy, stojąc między wzniesionymi w rzędzie kościołami, rozważyłem ponownie swoje obawy przed - 92 -

natychmiastowym atakiem Złego. Zacząłem wszystko starannie analizować, krok za krokiem, wykorzystując dany mi rozum. W Pendle czarownice przywołały Złego, ale zdołały tego dokonać jedynie w bardzo szczególnej chwili - gdy mroczna magia miała wyjątkową moc: musiały zaczekać do Święta Plonów, jednego z czterech głównych sabatów. Tak samo teraz, nie mogły po prostu połączyć głowy z ciałem i go ożywić. Pierwotny plan rytuału z udziałem Alice miał się odbyć w wybranej porze roku. One także będą musiały zaczekać ze swoją ceremonią. Mab jednak miała rację. Musiały zaczekać do Święta Zmarłych! Okrążyłem wieżę, wracając na dawne miejsce. Teraz mogłem swobodnie wybrać chwilę ataku. Byłem głodny. Sprawdziłem łapki. Nastawiłem cztery, w każdej tkwił królik. Wycofałem się w poprzednie miejsce, niewidoczne z wieży, i rozpaliłem ognisko. Zlekceważyłem radę mistrza, który kazał przed walką posilać się wyłącznie serem. Mój plan wymagał energii i sił fizycznych, upiekłem zatem i zjadłem jednego królika. Księżyc zaczynał już jaśnieć na wschodzie, między drzewami widziałem promienie srebrzystego blasku. Nadszedł właściwy moment. Przywołałem bogina. Najpierw jedynie wyszeptałem jego imię: - Kratch! Powietrze było nieruchome, ale gdy przemówiłem, usłyszałem szmer: wietrzyk poruszał suchymi liśćmi. Powtórzyłem imię, lecz tym razem znacznie głośniej: - Kratch!

- 93 -

Teraz wiatr smagał gałęziami, nabierając sił. Ostatnie jesienne liście spadały, dołączając do gnijących brązowych stert pod drzewami. Za trzecim razem wykrzyknąłem z całą mocą imię bogina, niczym ksiądz wzywający wiernych. Nie przejmowałem się, że w wieży mogą mnie usłyszeć; teraz to moi wrogowie poczują strach. Mój głos wibrował w powietrzu, dźwięcząc niczym wielki dzwon. - KRATCH! W odpowiedzi z zachodu powiał huragan, skowycząc jak upiór i omal nie zbijając mnie z nóg. Dźwignąłem się z trudem i osłoniłem przedramieniem oczy, chroniąc twarz przed wirującymi w powietrzu odłamkami drewna i kamieni. A potem wichura ucichła i zapadła cisza, absolutna i przejmująca. Czy bogin odpowiedział? Czy tu był? Cisza trwała dalej. Wstrzymałem oddech, wytężając słuch. Wciąż nic. Serce ścisnęło mi się boleśnie. Czyżby przywołanie zawiodło? Ale potem to usłyszałem: leciusieńkie stąpanie. Coś nadchodziło z zachodu, zmierzając cicho ku mnie. Podniosłem jednego z królików i wyrzuciłem wysoko w powietrze w stronę, z której dobiegał dźwięk. Usłyszałem cichy łoskot, gdy truchło wylądowało na ziemi, potem wilgotny odgłos darcia, jakby coś rozszarpywało mu ciało, i zgrzyt kości miażdżonych w potężnych szczękach. Teraz znów słyszałem zbliżające się kroki - tym razem głośniejsze. Tup! Tup! Tup! A potem świst wielkiego ogona. - 94 -

Rzuciłem drugiego martwego królika. Został pożarty jeszcze szybciej. I znów ciężki tupot stóp zmierzający w miejsce, w którym czekałem: odgłosy pewnego siebie, śmiertelnie groźnego stwora, który nie musi zachowywać ostrożności. Został już tylko jeden królik, cisnąłem też jego. Dlaczego dałem boginowi króliki? Jego nagrodą za odpowiedź na wezwanie miała być krew moich wrogów, ale króliki stanowiły pierwszą ofiarę podczas pierwszego spotkania na warunkach nowego kontraktu. Kierował mną też strach. Bałem się, że bogin może się zwrócić przeciw mnie. Całkiem możliwe, że słyszałem właśnie ostatnie kroki drapieżnika zmierzającego ku ofierze, tuż przed tym, nim rzuci się na nią. Może stanowiłem następny punkt w jadłospisie. Bałem się, kolana dygotały mi gwałtownie, bo nie przebywaliśmy już w domu ani ogrodzie stracharza: stary kontrakt przetrwał wiele lat, utrwalony poprzez nawyk i zwyczaje. Teraz znaleźliśmy się w głuszy; to nowy, niebezpieczny początek. Naprawdę się bałem. Nagle usłyszałem niskie mruczenie i poczułem włochate zwierzę, ocierające mi się o nogi. W tym momencie bogin sprawiał wrażenie nie większego od zwykłego kota - taki właśnie kształt przyjmował, gdy zajmował się obowiązkami domowymi. Może to dlatego ogarnęła mnie nagła odwaga... Pewnie powinienem był zwrócić się do bogina, wyjawić mu, co zamierzam. Zamiast tego bez namysłu zrobiłem coś bardzo niebezpiecznego - coś, co zszokowałoby Johna Gregory'ego. On zawsze zachowywał dystans wobec tego stwora. Ja jednak dałem się ponieść instynktowi. - 95 -

Ukląkłem obok kociego bogina i delikatnie położyłem mu dłoń na głowie. Czułem jego futro, lecz ciało nie promieniowało ciepłem jak u zwierzęcia. Było zimne jak lód. A potem, bardzo powoli, pogłaskałem go od głowy aż po czubek długiego ogona. W odpowiedzi bogin przestał mruczeć i znieruchomiał. Nie mogąc się powstrzymać, w głębi ducha zdumiony tym, na co się narażam, powtórzyłem ów gest i ponownie pogłaskałem go od głowy aż po ogon. Tym razem bogin zasyczał. Kiedy głaskałem go po raz trzeci, pojąłem, że futro zjeżyło mu się, a grzbiet wygiął w łuk. Jakimż byłem głupcem! Co we mnie wstąpiło? Jaki obłęd kazał mi zrobić coś takiego? Przypomniałem sobie, jak drażliwy potrafi być bogin. Pierwszego ranka w domu stracharza za wcześnie zszedłem na śniadanie i zarobiłem sójkę w tył głowy. Mistrz ostrzegł mnie, że mogło być gorzej. Co będzie teraz? Potrzebowałem jego pomocy. Stopniowo bogin zaczął świecić w ciemnościach i w końcu ujrzałem go wyraźnie. Przez lewe oko biegła głęboka blizna: został oślepiony, broniąc nas przed demoniczną istotą zwaną Morem. Drugie oko przypominało wir pomarańczowego ognia. Teraz wydało mi się, że rośnie, czułem coraz większe zagrożenie. Sól i żelazo działają na takie stwory, ja jednak nie miałem go w kieszeniach. Zostawiłem wszystko w torbie w Chipenden, bo ścigałem przecież czarownice, ograniczyłem się więc do laski, miecza i sztyletu. Nagle bogin zadał mi potężny cios i poleciałem na plecy. Byłem ogłuszony, ledwie przytomny, czułem ból. Zupełnie jakby odrzuciła mnie potężna fala huraganu. - 96 -

Leżałem na prawym boku z wyciągniętą przed siebie lewą ręką i czułem nad sobą bogina. Teraz wydawał się znacznie większy ode mnie. Nagle uderzył w moją lewą rękę. Poczułem rozdzierające skórę szpony, błyskawica palącego bólu przebiegła wzdłuż ramienia aż do piersi; bałem się, że stanie mi serce. Zesztywniałem w niewiarygodnych męczarniach. Nie wątpiłem, że pozbawił mnie ręki, rozszarpał ciało, zmiażdżył kości. Ale w świetle księżyca przekonałem się, że jest nietknięta prócz jednego zadrapania, biegnącego od małego palca do podstawy kciuka. Na moich oczach w ranie wezbrała ciemna krew i zaczęła ściekać ku przegubowi. Dlaczego bogin zwrócił się przeciw mnie? Jak mogłem liczyć na to, że kiedykolwiek zrozumiem motywy, kierujące tak obcą istotą? Zapewne zareagował na moją bezczelność, na to, że go pogłaskałem - choć jego reakcja mogła być znacznie gorsza: wciąż dysponowałem całą i zdrową ręką. Może nasz pakt jednak przetrwał ten nieostrożny wybryk? Nagle poczułem szorstki język bogina. Zlizywał krew z mojej dłoni i gdy to robił, ból z ciała ustępował; zamknąłem oczy i runąłem w ciemność. Do świadomości siłą przywołał mnie niski pomruk i wibracje, zdające się wstrząsać ziemią pode mną. Leżałem na wznak, nogi przygniatał mi zimny ciężar. Usiadłem powoli i w jasnych promieniach księżyca przekonałem się, że bogin złożył na mnie swój wielki łeb i łapy. Wibrowanie okazało się mruczeniem - dźwiękiem, który u zwykłego kota oznacza zadowolenie. Przez długi czas nie śmiałem poruszyć nogami, choć kompletnie mi zdrętwiały: każdy ruch, który przeszkodziłby boginowi, mógł spowodować kolejną gwałtowną reakcję. - 97 -

W końcu nie byłem w stanie dłużej wytrzymać i odrobinę poruszyłem stopami. Ciężar natychmiast zniknął, a wraz z nim bogin. Wstałem z ziemi i odetchnąłem głęboko. Czyżby wrócił do Chipenden? Czy mnie porzucił? Ale wtedy usłyszałem dźwięczący w głowie glos, ochrypły i syczący. - Czuję pragnienie! - syknął z napięciem. - Króliki to miłe powitanie, dziękuję, ale to tylko drobne kęsy. Teraz muszę zaspokoić pragnienie ludzką krwią. Dotrzymałem umowy, odpowiedziałem na wezwanie. Teraz ty daj mi to, czego potrzebuję! Wcześniejsze próby porozumienia z boginem wyglądały zupełnie inaczej: ja mówiłem, a on rozumiał, lecz odpowiedzi wydrapywał w drewnie. Dlaczego teraz się to zmieniło? Czy to kolejny dar odziedziczony po mamie? Uznałem, że może to mieć coś wspólnego z faktem, że wypił moją krew. - Na co czekamy? - naciskał głos bogina. - Żaden człowiek nigdy jeszcze nie odważył się mnie dotknąć. Jesteś dzielny! Godny tego, by ze mną pójść. Zabijajmy razem! Najwyraźniej jednak go nie uraziłem. Dlatego właśnie mruczał. - Tak, pójdziemy razem do wieży na wzgórzu, gdzie kryją się moi wrogowie! - odparłem. - Pomóż mi ich pokonać, a dostaniesz ich krew. To rzekłszy, zabrałem laskę i ruszyłem naprzód. Bogin wciąż pozostawał niewidzialny, ale słyszałem, jak stąpa u mego boku, gdy wspinaliśmy się na ostatnie wzgórze. Zatrzymałem się niedaleko wąskich kamiennych stopni i wbiłem laskę w ziemię. - 98 -

- Dotrę do drzwi wieży, walcząc z tymi, którzy z niej wyjdą oznajmiłem. - Potem wycofam się powoli, wabiąc ich za sobą. Póki żyję, nie wychodź poza ten kij! Jeśli umrę albo padnę, możesz zaatakować, kiedy zechcesz. Ale gdy wycofując się, znajdę się niżej laski, i wywabię z wieży jak najwięcej wrogów, wówczas chcę, żebyś przypuścił atak. W tym momencie możesz zabić wszystkich, zarówno wewnątrz, jak i poza wieżą - z wyjątkiem jednej osoby. Dziewczyna Alice, znasz ją, nie może ucierpieć. Rozumiesz i przyjmujesz te warunki? Wiedziałem, że bogin mógłby dostać się do środka przez okienka strzelnicze i zabić czarownice. Lecz w ciasnym zamknięciu mogłyby połączyć swe moce i go pokonać. To dlatego musiałem je zaskoczyć na otwartej przestrzeni. - Tak! - syknął bogin. - To dobry plan. Łatwo je będzie upolować i zabić na dworze. Szybciej zaspokoję pragnienie! Spojrzałem na wznoszącą się nad nami mroczną wieżę i wąskie stopnie wiodące do drzwi. Prawą dłonią dobyłem miecza, lewą sztyletu zwanego Rębaczem Kości. Zacząłem się wspinać.

- 99 -

Rozdział 15. Bitwa na stopniach.

Strome kamienne schody były ledwie dość szerokie, by pomieścić dwie osoby idące obok siebie. W tym przypadku działało to na moją korzyść - po obu stronach nic nie mogło powstrzymać upadku na kamienie w dole, trudno zatem przyjdzie wrogom mnie otoczyć i podejść od tyłu. Ich przewaga liczebna w tym przypadku nie zda się na nic. Wdrapywałem się miarowym krokiem, zastanawiając się, czy ktoś mnie widzi. Czy za okienkami kryły się oczy? Nie oczekiwałem ostrzału - wiedźmy same nie używają łuków, choć czasem zatrudniają służbę, choćby do gotowania... i otwierania żelaznych wrót, do których się zbliżałem (bezpośredni kontakt z żelazem sprawia ból czarownicom). Możliwe też, że miały ludzi, którzy za nie walczą - musiałem po prostu brać pod uwagę to, że nie brak wśród nich łuczników. W połowie stopni zacząłem się zastanawiać, czy Alice nadal przebywa w komnacie z balkonem. Na myśl, że jest tam sama z wąsatym nieznajomym, wezbrał we mnie gniew. Próbowałem przegnać ją z głowy. Jeśli ma mi się powieść to, co zamierzam, muszę zachować trzeźwy umysł. - 100 -

Dotarłem do drzwi i przystanąłem na moment, oddychając głęboko, by się uspokoić. A potem rąbnąłem w nie mocno, trzy razy, rękojeścią miecza. Odgłos każdego uderzenia brzmiał dość głośno, by przebudzić umarłych, odbijając się echem od doliny przez wzgórze. Nikt jednak nie odpowiedział, w mrocznej wieży nic się nie poruszyło. Uderzyłem ponownie, trzy razy - jeszcze mocniej. Odpowiedziała mi cisza i bezruch. Co robią wiedźmy? Czy gromadzą się za drzwiami gotowe do ataku? Jeśli tak, nie zaskoczą mnie, drzwi bowiem były ciężkie i otwierały się powoli. Po raz trzeci walnąłem w nie mieczem, tym razem wykrzyknąłem też wyzwanie. - Wychodźcie i walczcie, tchórze! Wychodźcie i gińcie! Na co czekacie? Może obserwowały mnie przez okienka strzelnicze - z pewnością sądząc, że kieruje mną obłęd albo że osiągnąłem taką otchłań rozpaczy, iż sam pragnę śmierci. Co bowiem mógł zdziałać jeden człowiek w walce z tyloma wrogami? Ale nie wiedziały o boginie. Bogin już od wielu lat bronił ogrodu stracharza. Na początku mojego terminu ścigała mnie wiedźma Koścista Lizzie i jej syn Kieł - ja jednak w ostatniej chwili dotarłem do schronienia ogrodu i bogin ich przepędził. Nawet potężna czarownica, taka jak Lizzie, uciekła przed nim przerażona. Odparł też atak demona Mora, a niedawno również rumuńskich wiedźm. Nie należało go lekceważyć. Miałem nadzieję, że jego obecność kompletnie zaskoczy czarownice. Mało prawdopodobne, by odkryły to szczególne niebezpieczeństwo - choć część z nich bez wątpienia wywęszyła przyszłość i wyczuła zagrożenie śmiercią. W takim przypadku mogą zignorować moje wyzwanie i zostać wewnątrz wieży. - 101 -

Wówczas będę musiał rozkazać boginowi, by się tam dostał. Może zabije wiele z nich, nim zdołają odeprzeć go magią, ale to nie otworzy przede mną drzwi. Głowa Złego pozostanie poza moim zasięgiem. Nagle usłyszałem ostry dźwięk - zgrzyt metalu o kamień - i drzwi powoli zaczęły się poruszać, bez wątpienia ciągnięte przez służbę. Czekałem, unosząc w gotowości klingi. Gdy drzwi uchyliły się na trochę ponad ćwierć szerokości, zamarły, a ja spojrzałem w ciemność, której nie zdołał rozjaśnić blask księżyca. W mroku jaśniały oczy: niezwykłe okrągłe oczy patrzących na mnie czarownic. Nagle opuściła mnie cała pewność siebie. Poczułem strach, wzbudzający te same wątpliwości, które wcześniej od siebie odepchnąłem. Co, jeśli nie zdołam wykonać planu? Mogą się tam kryć wyszkoleni wojownicy - może nawet wiedźma zabójczyni, ktoś, kto z łatwością potrafi odbić moje ciosy i zabić mnie tu, na schodach. Kiedy tak stałem, drzwi znów zaczęły się poruszać, ciągnięte niewidocznymi dłońmi. Odsłoniły już niemal połowę swojej szerokości, gdy pierwsza czarownica zaatakowała. Włosy miała długie, opadające na twarz, między nimi dostrzegłem jedno wściekłe oko, haczykowaty nos i szczelinę wykrzywionych w grymasie ust. Pomknęła wprost ku mnie, w lewej dłoni trzymała długą cienką klingę. Wykonałem dwa szybkie kroki, pierwszy w tył i w dół, drugi w prawo. Potężny cios minął moją głowę o kilka cali, a potem odpowiedziałem. Nie użyłem broni, po prostu rąbnąłem lewym łokciem w bok jej głowy. W połączeniu z silą własnego rozpędu cios sprawił, że spadła z boku schodów; słyszałem jej krzyk, a potem upiorny łoskot, gdy ciało uderzyło o głazy. Zerknąłem w - 102 -

dół i dostrzegłem rozbryzganą na kamieniach krew, mokrą i czarną w promieniach księżyca. Dręczący mnie strach nagle zniknął. Miałem jasny cel: odzyskać głowę Złego, a by tego dokonać, najpierw musiałem pozbyć się czarownic ze schodów. Grimalkin wspomniała mi kiedyś, że zawsze walczy w danej chwili, żyje nią, nie myśląc o przyszłości. Teraz musiałem zrobić to samo. Skupiłem się zatem i przeniosłem myślami na inny poziom, gdzie liczyło się tylko odpieranie kolejnych ataków. Natychmiast pojawiły się dwie następne wiedźmy - wrzeszcząc i przeklinając, wypadły zza drzwi. Tym razem szybko cofnąłem się o kilka stopni - choć były dwie, nie skoordynowały ataku i nieszczególnie mi zagrażały. Z łatwością odparowałem cięcia ich noży i szybko pchnąłem w odpowiedzi. Jedna runęła w przepaść po prawej, druga wywróciła się w tył na schody, zmuszając kolejne napastniczki, by przeskakiwały nad jej ciałem. Wciąż schodziłem, walcząc z wrogami atakującymi pojedynczo lub parami i odbijając ich ciosy. W końcu jednak ruszyły większą gromadą - zza żelaznych drzwi wybiegło równocześnie osiem czy dziewięć czarownic. Widząc to, zawróciłem i pobiegłem - choć w połowie schodów zatrzymałem się, nagle zawirowałem i uniosłem broń. Było ich wiele, ja sam, lecz naraz atakować mogły zaledwie dwie, pozostałe musiały czekać za nimi, gdy rozprawiałem się z ich towarzyszkami. Nie były jednak bezradne. Podczas gdy walczyłem z najbliższymi czarownicami, pozostałe połączyły siły i zaczęły używać magii. Ich twarze wykrzywiły się, nabrały demonicznych rysów, włosy zamieniły się w kłębowisko węży, z których rozdwojonych języków skapywał jad. Wiedziałem, że to złudzenie - element ulubionego zaklęcia zwanego Grozą. - 103 -

Siódmy syn siódmego syna dysponuje pewną odpornością na mroczną magię czarownic, ale nie całkowitą. Złudzenie wkrótce zniknęło, lecz moc ich magii przepełniła mnie strachem, który trudniej było przegonić. W dodatku czar odrzucił mnie, cofnąłem się jak odepchnięty potężnym wiatrem i z trudem ustałem na nogach. Zacisnąłem zęby, walcząc z wrogą magią, i gdy zebrałem siły, z rubinowych oczu miecza i sztyletu zaczęła kapać krew, znacznie czerwieńsza niż ta, która plamiła ostrza. Zapanowałem nad sobą teraz znów wycofywałem się powoli, miarowo, zgodnie z planem, choć z góry zbiegało coraz więcej czarownic. Od ziemi dzieliło mnie już ledwie dwadzieścia stopni. Wkrótce znajdę się za laską, a wtedy bogin zaatakuje. Wówczas jednak usłyszałem dobiegający z góry hałas, szczęk, który pamiętałem z poprzedniej nocy. Na balkonie pojawiła się Alice oraz wysoki wąsaty nieznajomy, którego miałem za Lukrastę, mrocznego maga od „Doomdryte". W tym momencie czarownica po lewej pchnęła mnie nożem w ramię tak szybko, że nie zdołałem całkowicie uniknąć ciosu. O mało drogo nie zapłaciłem za dekoncentrację, lecz w ostatniej chwili obróciłem się i zarobiłem tylko bolesną, płytką ranę. Zamachnąłem się mieczem, zrzucając wiedźmę ze schodów. Potem nie śmiałem już patrzeć w górę, lecz czułem na sobie wzrok Alice i maga. Nadal się cofałem, z każdym stopniem coraz bardziej zmęczony - ciążyły mi ręce, płytki oddech wyrywał się z ust, gdy walczyłem z naporem czarownic. Czułem inne skaleczenia, dwa na przedramionach, jedno na lewym ramieniu. Wiedziałem, że jeśli potknę się i upadnę, to będzie mój koniec: choć przynajmniej pozostanie mi drobna satysfakcja ze świadomości, że bogin zaatakuje natychmiast. Na dwór wyszło już dość czarownic, by jego atak okazał się morderczy w skutkach. Mimo to jednak zawiódłbym. Mój kontrakt z boginem - 104 -

dobiegłby końca, dom stracharza w Chipenden znów pozostałby bez ochrony... A w Święto Zmarłych słudzy Mroku zebraliby się ze wszystkich stron, by połączyć głowę Złego z ciałem i przywrócić mu moc. Nagle dosięgnął mnie potężny cios i na sekundę oślepłem. Zakołysałem się, ale nie upadłem. Ataku nie wyprowadziła żadna z czarownic - w nagłym przebłysku strachu pojąłem, że pochodził z balkonu w górze. Przeciw mnie działała magiczna siła. To musiał być mag - z pewnością nie Alice... Ona nie próbowałaby mnie zranić, ale może nie myślała jasno - a w takim przypadku groziło mi niebezpieczeństwo. Mimo ryzyka zerknąłem w górę i ujrzałem pędzącą ku mnie z balkonu kulę pomarańczowego ognia. Uskoczyłem - w ostatniej chwili! Gdybym tego nie zrobił, pozbawiłaby mnie głowy. W obliczu tego nowego zagrożenia postanowiłem zawrócić i zbiec po ostatnich schodach. Kiedy mijałem laskę, obejrzałem się za siebie, natychmiast usłyszałem ciche mruczenie i poczułem, jak niewidzialny bogin ociera mi się o lewą kostkę. A potem przemówił do mnie wewnątrz głowy, jak wcześniej. - Dobrze walczyłeś i przeprowadziłeś doskonały plan. Większość z nich wyszła z wieży. Dziękuję ci za tę ucztę krwi!

- 105 -

Rozdział 16. Fala krwi.

Nagle bogin stał się widzialny. Nie wyglądał już jak istota, która czasami pokazywała nam się w Chipenden - mały, domowy rudy kocur, stwór, który przed chwilą otarł mi się o nogę. Wcześniej, kiedy czułem na nogach jego wielkie ciało, myślałem, że jest straszny, ale teraz był naprawdę przerażający. Okazał się olbrzymi - nawet gdy stał na czterech łapach, muskularne ramiona wznosiły się co najmniej dwie stopy ponad moją głowę. Z kształtu wciąż przypominał kota, ale teraz miał oblicze demona i kły sterczące z górnej i dolnej szczęki. Pasiaste rude futro sterczało niczym kolce jeża, a prawe oko płonęło ogniem. Natychmiast wrzasnął upiornie i dźwięk ów sprawił, że czarownice zamarły wpół kroku. W głowie ani poza nią nie usłyszałem żadnych słów, ale znaczenie owego dźwięku było jasne. - Nadeszła chwila waszej śmierci - zdawał się mówić. Zmiażdżę wam kości i wypiję krew, a wy w żaden sposób nie zdołacie mnie powstrzymać! - 106 -

I wtedy bogin zaatakował. Gdy skoczył na schody, wiedźmy rzuciły się do ucieczki, wrzeszcząc ze zgrozy. Ich gorączkowy odwrót odbywał się chaotycznie, te stojące najbliżej otwartych drzwi nie zawróciły dość szybko. Czarownica zderzała się z czarownicą, niektóre poleciały na głazy w dole. Ujrzałem, jak bogin zamachnął się łapą i odgryzł jednej z nich głowę. Tracił już jednak kształty, potworny kot zmienił się w wir pomarańczowej energii, która pomknęła w górę, w kłębowisko czarownic, wypełniając powietrze mgiełką krwi i maleńkich odłamków kości. W niecałe trzy sekundy bogin zabił wszystkie wiedźmy na schodach i wtargnął otwartymi drzwiami do wieży. Zapadła niesamowita cisza - nie było już bowiem nikogo, kto mógłby krzyczeć. Nie widziałem też żadnych ciał. Po schodach spływała fala czerwieni, niosąc ze sobą dziesiątki par szpiczastych trzewików. Pobiegłem do drzwi, dwa razy o mało nie wywracając się na śliskiej krwi. Na szczycie przystanąłem, a potem bardzo ostrożnie przekroczyłem próg, bo teraz słyszałem dobiegające z wewnątrz krzyki i jęki. W drugim, wewnętrznym wejściu leżała oderwana głowa, dwa razy większa od ludzkiej. Należała do pomiota - ujrzałem rogi wyrastające z czoła, otwarte usta pełne zębów. Oczy też miał otwarte, patrzyły zaskoczone, jakby stwór zastanawiał się, co się stało z jego ciałem. Przeszedłem nad nim i dalej, za drzwi. Obszerna sień była wyłożona kamiennymi płytami i pozbawiona mebli, oprócz dwóch przedmiotów. Pierwszy, wielką trumnę, umieszczono na posadzce pod dużym oknem o wielu szybkach. Była pusta. Drugim okazał się długi drewniany stół, na którym złożono ogromne ciało Złego. Przez moment sądziłem, że głowa już do - 107 -

niego przyrosła i zaniepokojony podbiegłem naprzód, unosząc miecz. Ale wkrótce przekonałem się, że tak nie jest. Ułożono je dokładnie, dwa elementy idealnie dopasowano w całość. Dostrzegłem też ślady nowego życia: wąskie pędy cielistych wypustek sięgały ku głowie, jakby chciały połączyć ją z korpusem w jedną całość. Wiedziałem, że to powolny początek procesu, który zakończy się w Święto Zmarłych. Jedno z oczu Złego przedstawiało żałosny widok, sprawił to nóż Grimalkin. Drugie pozostało nietknięte. Powieka powoli uniosła się i głowa spojrzała na mnie. A potem usta otwarły się, ukazując żółte pieńki połamanych zębów - kolejną pamiątkę od Grimalkin. - Nie zdołasz wygrać! - Głos Złego brzmiał niewiele głośniej od ochrypłego szeptu. - Moi słudzy są zbyt liczni. Nawet to drobne zwycięstwo okaże się krótkotrwałe. Uciekaj, póki możesz! Nie było sensu odpowiadać, toteż nie tracąc czasu, chwyciłem głowę i spróbowałem oderwać od ciała. Szarpnąłem mocno, ale coś ją przytrzymywało. Zauważyłem, że część włókien za uszami wyprzedziła resztę, tworząc więź łączącą głowę z szyją. Będę musiał je odciąć, Dobyłem zatem sztyletu zwanego Łamaczem Kości i przygotowałem się. - Straciłeś Alice, przeszła na stronę Mroku - podjął Zły. Wiedziałem, że próbuje mnie zdekoncentrować, chcąc zyskać nieco czasu, by ktoś zdążył zainterweniować - na przykład Lukrasta? - i rozumiałem też, że powinienem nie zważać na szyderstwa, ale odpowiedź padła sama, nim zdążyłem się powstrzymać. - Zakończę życie tego maga, a wraz z nim zaklęcie, które daje mu nad nią władzę - warknąłem gniewnie. - Nie użył żadnego zaklęcia! - krzyknął Zły głosem przepełnionym tryumfem i coraz silniejszym. - Alice sama go wybrała. A on wybrał ją. To mroczny mag i bezecna wiedźma, - 108 -

stanowią idealną parę i rozkoszują się własnym towarzystwem. Po raz pierwszy spotkała go, gdy spróbowała odprawić rytuał. Od chwili, gdy spojrzeli sobie w oczy, zostali związani ze sobą po kres czasu. Przepełniały mnie strach i rozpacz. Złego nazywano czasem Ojcem Kłamstw, wiedziałem o tym, ale nie mogłem zapomnieć o jego słowach. Co, jeśli choć raz mówił prawdę? Co, jeśli wyprawa Alice w Mrok, a następnie gotowość wypróbowania rytuału z „Doomdryte" w końcu zamieniły ją w bezecną czarownicę? Gwałtownie rozciąłem cielesne włókna łączące głowę z ciałem i uniosłem ją wysoko. Potem, trzymając zdobycz za włosy, podbiegłem do kolejnych drzwi i ujrzałem przed sobą spiralne schody. Wspinając się, mijałem szereg drzwi, wszystkie otwarte. Od razu mogłem poznać, za którymi wcześniej ktoś mieszkał, bo kamienne podłogi lśniły od posoki. W końcu dotarłem do komnaty, gdzie przebywali Alice i Lukrasta: wewnętrzne drzwi stały otworem, ukazując balkon. Na posadzce nie dostrzegłem ani śladu krwi. Czyżby Kratch nie zdołał dokończyć tu dzieła - został pokonany, nawet zniszczony magią czarnoksiężnika? Ostrożnie wszedłem do środka, serce biło mi szybko. Pokój był pusty, ale zauważyłem ślady wcześniejszego zamieszkania: na toaletce leżało lusterko, grzebień i szczotka do włosów. W samym środku pokoju ustawiono wielkie podwójne łoże, widziałem wyraźnie, że ktoś w nim sypiał. A potem wypatrzyłem coś na jednej z poduszek: złożoną kartkę papieru. Położyłem głowę Złego na toaletce i podszedłem do łóżka. Natychmiast rozpoznałem pismo Alice, chwyciłem kartkę i zacząłem czytać. To był list do mnie.

- 109 -

Drogi Tomie, należymy teraz do dwóch różnych światów. Kiedyś byliśmy przyjaciółmi, ale nasza przyjaźń musi się zakończyć: nigdy więcej nie możemy się spotkać. Nie żywię wobec ciebie złych uczuć, ale nie mogę już ci pomagać, bo teraz należę do Mroku. Alice Gdy powtórnie odczytałem list, zaczęły trząść mi się ręce. Nie mogłem uwierzyć w to, co widzę. Może to fałszerstwo? Owszem, wyglądało jak pismo Alice, ale ona nigdy nie napisałaby podobnego listu. Prawda patrzyła mi prosto w twarz: Alice, którą znałem, już nie istniała. Stało się coś, czego zawsze się obawiałem, a teraz w końcu się wydarzyło. Poczułem żółć wzbierającą w gardle, wnętrzności ścisnęły mi się nagle. Alice przeszła na stronę Mroku. Wepchnąłem list do kieszeni portek, podniosłem głowę Złego i biegiem pokonałem resztę schodów. Nie znalazłem ani śladu Lukrasty czy Alice, ale jeszcze w dwóch pomieszczeniach dostrzegłem ślady krwi. Bogin mógł zabić maga, ale zawsze dotrzymywał słowa. Obowiązywały go warunki umowy, toteż nie wątpiłem, że oszczędziłby dziewczynę. Nie widziałem, by opuszczała wieżę, co zatem się stało? Czy przebywała gdzieś w pobliżu i przyglądała mi się, ukryta mroczną magią? Powoli zawróciłem i zacząłem schodzić do wyjścia. Wokół panowała cisza. Nic się nie poruszało. Nie dostrzegłem ani śladu - 110 -

bogina: bez wątpienia po smakowitej uczcie powrócił do Chipenden. Zawdzięczałem mu życie. I nagle przypomniałem sobie słowa Złego - że setki jego sług zmierzają w to miejsce. Wiedziałem, że to nader prawdopodobne, wypadłem zatem głównymi drzwiami. Omiotłem wzrokiem horyzont, ale nikogo nie zauważyłem. Zbiegłem po schodach, chwyciłem laskę i pomknąłem na wschód, ściskając wielką głowę. Odzyskałem ją, ale to tylko połowa mojego zadania: teraz muszę dostarczyć zdobycz do Chipenden.

Rozdział 17. Mroczny jeździec.

Zatrzymałem się na krótko przy napotkanym strumieniu, nabierając wody dłońmi wprost do ust by zaspokoić pragnienie. Cały czas rozglądałem się w nieustannej obawie, że ktoś zaatakuje mnie od tyłu. Podróżowałem już od ponad dwóch dni i ledwie spałem, czy jadłem. Choć w walce odniosłem tylko lekkie rany i straciłem niewiele krwi, wszystko mnie bolało i byłem bliski kompletnego wyczerpania. - 111 -

Wrogowie podążali za mną. Kiedy się zatrzymałem, natychmiast usłyszałem szelest ich stóp i trzaski łamanych gałązek. Nie próbowali nawet ukryć swojej obecności - najwyraźniej byli pewni ostatecznego zwycięstwa. W każdej chwili mogli rzucić się do ataku, ale być może uznali, że nie muszą tego robić. Od względnego bezpieczeństwa Chipenden wciąż dzieliło mnie wiele mil. Wkrótce osłabnę tak bardzo, że nie będę już mógł postąpić nawet kroku dalej. Głowa Złego, którą trzymałem za włosy, z każdą minutą zdawała się coraz cięższa. Wyszedłem spomiędzy drzew na rozległą, monotonną, trawiastą równinę, i w blasku księżyca ujrzałem przed sobą w dali około setki sług Złego. Czekali w grupkach po pięć i sześć osób, i na mój widok ruszyli naprzód. Szli powoli. Wciąż im się nie śpieszyło, ale bez wątpienia postanowili zakończyć pościg. Trzon armii moich przeciwników tworzyły wiedźmy w długich, postrzępionych sukniach, ale wśród nich dostrzegłem też roślejsze, masywniejsze stwory. Z daleka nie miałem pewności, zakładałem jednak, że to pomioty, istoty zrodzone z czarownic i spłodzone przez Złego. Wyglądały groźnie; nagle przypomniałem sobie pierwsze spotkanie z podobnym potworem. Na imię miał Kieł, w końcu zginął z ręki mojego mistrza. Jakże bym chciał, by mistrz stał teraz u mego boku: nie starzec o słabym zdrowiu, którego zostawiłem w Chipenden, lecz silny, groźny stracharz, który zabrał mnie z rodzinnej farmy, aby wyszkolić na ucznia. Czułem się absolutnie sam. Dotarłem tak daleko tylko po to, by ponieść porażkę. A potem pomyślałem o Alice i w mojej głowie pojawił się nieproszony obraz jej pocałunku z magiem. Zaćmiewał wszystkie wcześniejsze wspomnienia Alice - niebezpieczeństw, którym - 112 -

razem stawialiśmy czoło, wspólnych przygód, rozmów, uczuć ciepła i przyjaźni. Poczułem gorycz i złość. Teraz słyszałem kroki zbliżające się zza pleców; kolejne postaci wyłoniły się spomiędzy drzew po obu stronach. Byłem otoczony. Zrozumiałem, że pewnie tu umrę, ale postanowiłem przynajmniej zabrać ze sobą jak najwięcej wrogów. Alice nie tylko mnie zdradziła - jej przejście na stronę Mroku sprawiło, że po wszystkich latach nauki na stracharza teraz nigdy nim nie zostanę. To takie niesprawiedliwe. Odetchnąłem jednak głęboko i przegnałem z głowy myśli o niesprawiedliwości, zdradzie i rozpaczy, groziły bowiem, że mnie obezwładnią. Byłem uczniem stracharza i tu, przed moją ostatnią bitwą, pozostawię miecz i sztylet w pochwach i chwycę w dłonie laskę, tak jak uczył mnie John Gregory. Gdy rozglądałem się dookoła, próbując ocenić, kto z mieszkańców Mroku dotrze do mnie pierwszy, kątem oka dostrzegłem zbliżającą się galopem postać na koniu: mrocznego jeźdźca w ubraniu czarnym jak końska maść. Zwróciłem się ku pierwszemu przeciwnikowi, ciekaw, kto to tak jedzie. Czarownice zwykle nie dosiadają koni. Potem jednak przypomniałem sobie, jak Wurmalde poprowadziła hordę wiedźm z Pendle, aby złupiły farmę, schwytały mojego brata z rodziną i ukradły skrzynię mamy. Przybyła wówczas konno. Choć zatem mało prawdopodobne, wciąż było to możliwe. Może to mag Lukrasta? Może jednak nadarzy mi się szansa uwolnienia Alice spod jego władzy? Gdybym zdołał go zabić, nim dotrą tu inni, może w jakiś sposób zdołałbym wyzwolić ją z Mroku. I wtedy zauważyłem coś dziwnego: postać siedziała bardzo prosto, obejmując nogami grzbiet konia. Nie miał on siodła: - 113 -

jeźdźca przywiązano do wierzchowca kilkoma skórzanymi pasami przechodzącymi pod brzuchem. W tym momencie pojąłem kto to. Grimalkin! Zatrzymała konia u mego boku i uśmiechnęła się do mnie, nie pokazując zębów. Serce wezbrało mi radością i nagłą nadzieją. Może jednak zdołam uciec! - Doskonale się spisałeś! - krzyknęła, wskazując głowę Złego. Chwyciła ją za włosy i przytroczyła do skórzanych pasów, a potem poleciła mi wsiąść na konia. Podałem jej laskę, z trudem wspinając się na grzbiet zwierzęcia. Z tyłu dobiegły mnie okrzyki gniewu i obejrzawszy się, odkryłem, że część czarownic biegnie ku nam. Gdy tylko dosiadłem konia, Grimalkin oddała mi kij i dobyła dwóch noży. Potem bez dalszej zwłoki skierowała się wprost na biegnących wrogów. I kiedy tak galopowaliśmy między nimi, jej klingi błyskały w promieniach księżyca, a nocne niebo wypełniło wycie wściekłości i bólu. Dotąd miałem do czynienia tylko z ciężkimi końmi pociągowymi używanymi do orki, toteż jedną ręką kurczowo trzymałem się Grimalkin w obawie, że spadnę. Mimo to drugą zdołałem dźgać laską w dół, pomagając jej odpędzić czarownice. Wkrótce przedarliśmy się i pędziliśmy na północ w stronę Chipenden. Podczas jazdy nozdrza wypełnił mi silny smród moczu. Nie zdziwiłem się - Grimalkin bez wątpienia jechała ponad dzień, by do mnie dotrzeć, a nie mogła przecież zsiąść z konia. Pomyślałem o jej złamanej nodze i przypomniałem sobie paskudny widok kości sterczącej z rany. Musiała okropnie cierpieć.

- 114 -

O świcie zatrzymaliśmy się na skraju gęstego lasu, młode drzewka walczyły o miejsce i światło pośród grubszych pni. W pobliżu słychać było ryk wody. Zsiadłem z wierzchowca i sztyletami wyciąłem nam ścieżkę do rwącego strumienia. Długo to trwało, bo byłem bardzo słaby: miałem ochotę wyłącznie spać. Z brzegu spojrzałem w górę i ujrzałem wysoko nad sobą wodospad, a obok skalistą półkę, na której zdołało zakorzenić się kilka drzewek. Postanowiłem, że tam właśnie rozbijemy obóz. Najpierw Grimalkin za pomocą swej magii zamaskowała naszą kryjówkę, potem rozwiązałem jej nogi i pomogłem zsunąć się z konia. Ku memu zdumieniu zdołała ustać, ale poruszała się, kulejąc. Głowa Złego wciąż tkwiła przywiązana do konia, wraz z workiem owsa, którym moja towarzyszka nakarmiła zwierzę. Ja tymczasem ruszyłem poszukać czegoś do jedzenia; wiedziałem, że znów muszą to być króliki. Zmęczony, walcząc z sennością, zastawiłem wnyki na skraju zagajnika. Po godzinie złapały się w nie dwa tłuste króliki. Kiedy zaniosłem je do kryjówki, zatrzymałem się, zaskoczony i oszołomiony. Grimalkin stała nago pod wodospadem, szorując brudne ciało. - Przepraszam - wymamrotałem i odwróciłem głowę. Usłyszałem, jak wychodzi spod spadającej wody i postępuje dwa kroki ku mnie, wykręcając mokre włosy. Potem dobiegł mnie szelest i zrozumiałem, że zakłada suknię. - Nagość to nic złego - odparła miękko. - Ale ciało zostało poważnie uszkodzone. Trzeba je uzdrowić, jeśli mam jeszcze kiedyś walczyć jak wcześniej. Odwróć się i spójrz na moją nogę. Zrobiłem, jak kazała, i odkryłem, że noga jest wykręcona i zasuszona, pozbawiona mięśni. To dlatego Grimalkin kulała! - 115 -

- Uleczyłam magią ciało i kość, by móc ruszyć ci z pomocą. Twój mistrz starał się nastawić ją jak najlepiej, ale nie jest chirurgiem. Trzeba będzie ponownie złamać nogę i powtórzyć cały proces. Czy po powrocie do Chipenden pomożesz mi to zrobić? - Oczywiście, że tak - obiecałem, zastanawiając się, jaką mam odegrać rolę. Zadrżałem na myśl o tym, że miałbym znów złamać nogę Grimalkin, ale jak mogłem odmówić? - To dobrze. A teraz zmyj z siebie brud. Nie musisz się wstydzić; ja zajmę się przyrządzaniem śniadania. Brodząc w strumieniu, wszedłem pod kaskadę. Zimna woda sprawiła, że opuściła mnie senność. Potem usiedliśmy razem przed dogasającym ogniskiem i zjedliśmy soczyste króliki. Po ostatnich wydarzeniach apetyt niezbyt mi dopisywał, ale zmusiłem się do przełknięcia mięsa. Nie mogłem tracić sił: od Chipenden wciąż dzieliło nas wiele mil i nie wiedziałem, kiedy nadarzy się okazja do następnego posiłku. Opowiedziałem Grimalkin o wieży. - Tam właśnie znalazłem głowę. Alice też tam była, razem z Lukrastą. - Dzięki magii odkryłam, co się stało, ale chciałabym poznać szczegóły i to z twoich ust. Potem opowiem ci, co wiem. Skinąłem potakująco głową i rozpocząłem opowieść, zaczynając od pościgu za czarownicami. Kiedy wspomniałem o zaprzęgu, ciągnącym długą trumnę z ciałem Złego, jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. - Tego nie wiedziałam! - wykrzyknęła. - Powinnam była wyczuć zagrożenie w chwili, gdy wyciągnęli z ciała srebrne włócznie. Rzuciłam na nie zaklęcie: powinnam się była zorientować, gdy tylko ich dotknęli. Ktoś użył tu potężnej magii. To musiał być Lukrasta. - 116 -

Podjąłem przerwaną opowieść, opisując jak wezwałem bogina, by mi pomógł. Jak cofałem się po kamiennych schodach i jak Kratch zaatakował wszystkich, na dworze i w środku. Nie wyjawiłem jednak Grimalkin imienia bogina, zachowałem je dla siebie, bo uznałem, że nikomu nie powinienem zdradzać tej wiedzy. W końcu opisałem, jak zobaczyłem Alice na balkonie z Lukrastą, ale pokój zastałem pusty. - Spali w jednym łożu - z goryczą usłyszałem, jak łamie mi się glos. - Ona chce z nim być... - Wypowiedzenie tych słów sprawiało ból, ale w dziwny sposób także go łagodziło. Podałem Grimalkin list od Alice. Przeczytała go szybko i wręczyła mi z powrotem. - Myślisz, że była przy zdrowych zmysłach? - spytałem. - Czy Lukrasta zawładnął nią za pomocą mrocznej magii? Grimalkin odpowiedziała dopiero po długiej chwili, ze smutkiem kręcąc głową. - Przykro mi, Tomie. To wyłącznie moja wina. Popełniłam błąd, drugi najpoważniejszy błąd w życiu. Jej największym błędem było bez wątpienia dopuszczenie do siebie Złego wraz ze wszystkimi konsekwencjami. Zamordował jej nowo narodzone dziecko, roztrzaskując mu główkę o kamień. - Zamiary miałam dobre - podjęła. - Chciałam uniknąć rytuału wymagającego złożenia ofiary z Alice, którą zawsze lubiłam i szanowałam. To dzielna dziewczyna, ma wielki potencjał, próbowałam zatem znaleźć inny sposób. Potem, gdy w Todmorden pozbywałam się ostatnich wampirów, znalazłam przypadkiem „Doomdryte". Obiecałam ci, że postąpię zgodnie z życzeniem Johna Gregory'ego i zniszczę tę księgę, ale kiedy trafiła w moje ręce, skłamałam i oznajmiłam, że jej nie znalazłam. Bo widzisz, wierzyłam, iż Alice ma dość sił, by z pomocą - 117 -

grimoire'a dokończyć rytuał. Moc, jaką by wówczas zyskała, w połączeniu z jej wrodzonymi zdolnościami wystarczyłaby do zniszczenia Złego. Zaczekałam, aż wróci z Mroku, a potem ukryłyśmy się w chacie nieopodal Chipenden, szykując się do tego, co konieczne. Jednak, jak mówiłam, popełniłam wielki błąd. Lukrasta miał ponoć zginąć w nieudanej próbie odprawienia rytuału. To kłamstwo, które sam rozpuścił, by inni nie próbowali tego samego i nie zyskali mocy równej jego własnej. Gdy tylko Alice otworzyła księgę, Lukrasta pojawił się w izbie obok nas. Chyba musiał zakląć „Doomdryte", by ostrzegała go przed każdą podobną próbą. - Czy inne czarownice zaatakowały w tej samej chwili? - Tak, po paru minutach od jego przybycia. Kiedy Lukrasta zmaterializował się w chacie, próbowałam użyć noży, ale jego magia okazała się zbyt potężna, nie mogłam nawet drgnąć. Mówiłam ci wcześniej, że nie wiedziałam, co się stało z Alice... Wybacz mi, skłamałam z życzliwości, by oszczędzić twoje uczucia. Teraz muszę wyznać prawdę. Sądziłam, że Alice obroni nas swoją magią, ale jedynie wpatrywała się w niego z zachwytem na twarzy. Potem uśmiechnęli się do siebie i objęli. Serce zaciążyło mi w piersi, emocje mocno ścisnęły gardło. Grimalkin patrzyła na mnie, kręcąc głową. - Przykro mi, ale musisz wiedzieć. Wyglądało to zupełnie, jakby Alice i Lukrasta odnaleźli się nawzajem po długich poszukiwaniach. Jakby byli bratnimi duszami, które rozpoznały się w mgnieniu oka i zawsze przeznaczone im było się spotkać. Posłuchaj mojej rady, Tomie, i zapomnij o Alice. Nie mogłem mówić, do oczu napłynęły mi łzy. Jeśli Grimalkin to zauważyła, nie dała po sobie poznać, po prostu podjęła opowieść. - 118 -

- Stałam jak sparaliżowana, w transie, całkowicie pod władzą maga. Lukrasta chciał mnie zabić - nie pamiętam, jakie słowa padły, bo umysł miałam oszołomiony, ale zdaje się, że Alice błagała, by darował mi życie. Chciał też zabrać ze sobą głowę Złego, ale znów Alice mu się sprzeciwiła. Powiedziała, że lepiej będzie, jeśli wezmą ją inne czarownice: zmierzało ich tu całe mnóstwo, a ja nie zdołam pokonać wszystkich. Nie mogła się doczekać odejścia, a on wyraźnie czuł to samo. A potem oboje po prostu zniknęli, rozpłynęli się w powietrzu. W końcu znalazłam w sobie dość sił, żeby wstać, ale nim zdołałam uciec z chaty, pojawili się słudzy Złego. Trzy razy ich odpierałam, omal nie przebiłam się przez nich i nie uciekłam. Nadal jednak nie otrząsnęłam się do końca z zaklęcia Lukrasty i nie walczyłam pełnią sił. Zmusili mnie, bym wycofała się do chaty. Pomiot uzbrojony w ciężką pałkę wymierzył mi miażdżący cios, łamiąc nogę. Walczyłam dalej na kolanach, ale potem zdołali wyrwać mi skórzany worek i to był koniec. Dostali, co chcieli - głowę Złego i sądzili, że i tak umieram. Zostawili mnie zatem klęczącą w kałuży własnej krwi i uciekli. Myślałam, że mój czas na tej Ziemi w końcu dobiegł końca, ale potem znaleźliście mnie z mistrzem. Przeżyłam zatem, by znów walczyć. Dobrze się spisałeś, odzyskując głowę. - Ale jakie mam szanse w starciu z Lukrastą? Jaka moc daje mu tyle sił? - Moc zdobyta przez kogoś, kto z powodzeniem ukończył rytuał, jest bez wątpienia wielka. Nie wierzę jednak, by czyniła z człowieka boga. Kiedy Lukrasta zaatakował, nic nie mogłam poradzić, ale częściowo dlatego, że kompletnie mnie zaskoczył. Następnym razem będę gotowa i znam już jeden sposób, w który być może zdołam zneutralizować jego magię. Potrzebuję czasu, by wszystko przemyśleć i przygotować się, byśmy mogli jednak zwyciężyć. - 119 -

- Zwyciężymy! - wykrzyknąłem. - Musimy zwyciężyć! Tak, dodałem w duchu, może faktycznie uda nam się wygrać ze Złym i jego sługami. Może zwyciężymy. Ale straciłem Alice.

Rozdział 18. Ostatni uczeń.

Gdy znów ruszyliśmy do Chipenden, nie musiałem już przywiązywać Grimalkin do konia. Choć jednak nie odezwała się ani słowem, widziałem, że cierpi. Przez resztę drogi nie walczyliśmy już z nikim. Raz, w dali, ujrzeliśmy dużą grupę czarownic, zmierzającą w tę samą stronę, ale szybko zostawiliśmy je w tyle. W końcu ujrzeliśmy szare dachy Chipenden, a wkrótce potem dotarliśmy do granicy ogrodu stracharza. Usłyszałem niski pomruk, dochodzący z krzaków graniczących z pierwszymi drzewami. Kratch wrócił bezpiecznie i rzucał wyzwanie Grimalkin. - 120 -

Uprzedziłem bogina, że prowadzę ją ze sobą i podjechaliśmy do drzwi frontowych. Mój mistrz wyszedł nas powitać, na jego twarzy dostrzegłem ulgę. Widząc łeb Złego ponownie pod pieczą Grimalkin, z satysfakcją pokiwał głową. - Oboje świetnie się spisaliście! - wykrzyknął. - Nie śmiałem liczyć na to, że się wam powiedzie. - To zasługa twojego ucznia - odparła Grimalkin. - Tom Ward mimo ogromnej przewagi wroga odzyskał głowę, ja jedynie odwiozłam go z powrotem. Jednakże wrogowie zebrali się licznie i zmierzają w tę stronę. - Cieszę się, widząc cię bezpiecznie w domu, chłopcze stracharz odwrócił się do mnie. - Muszę przyznać, że się martwiłem, ale ja też nie próżnowałem. Wezwano mnie, żebym rozprawił się z boginem na południe od Scorton. Zdołałem go przekonać, by opuścił dom, który nękał. Uśmiechnąłem się do mojego mistrza. Dobrze było widzieć, że znów zajmuje się stracharską robotą. Kiedy zsiadłem z konia, Grimalkin także zsunęła się z grzbietu i zaczęła przechadzać się tam i z powrotem, wyraźnie kulejąc. - Szybko wyzdrowiałaś - zauważył stracharz. - Minęło parę dni, odkąd przywiązałem cię do tego konia. - Szybkie ozdrowienie było koniecznie, ale teraz nogę trzeba ponownie złamać i nastawić. Chciałabym zbudować w ogrodzie niewielką kuźnię - oznajmiła wiedźma zabójczyni. - Oczywiście, rób to, co uważasz za niezbędne: Czy będziesz wykuwać nową broń? - spytał. - To także, ale pilniej potrzebuję czegoś innego. Muszę naprawić nogę i przywrócić jej pełną sprawność. Stracharz zerknął na mnie z pytającą miną. Żaden z nas nie wiedział, co łączy kuźnię i uzdrowienie nogi, ale że Grimalkin nie przedstawiła dalszych wyjaśnień, nie naciskaliśmy. Gdy odeszła, - 121 -

prowadząc konia, by posilił się bujną trawą w zachodnim ogrodzie, mój mistrz objął mnie ojcowskim gestem i uśmiechnął się. - Musimy pomówić, chłopcze. Chodźmy na górę, do biblioteki. *** Półki wciąż były niemal całkiem puste, ale dostrzegłem kilka nowych nabytków. Obejrzałem jedną, losowo wybraną książkę, nosiła tytuł „Flora i fauna północnego Hrabstwa". - To jedna z książek Billa Arkwrighta, prawda? - spytałem, pukając palcem w grzbiet. Pamiętam, że widziałem ją w jego bibliotece, gdzie spędziłem sześć miesięcy na szkoleniu. Bill zginął w Grecji, obszarem na północ od Caster opiekował się teraz Judd Brinscall. - Owszem, chłopcze, zgadza się, mam też wszystkie jego notatniki - oprócz paru traktujących wyłącznie o wodnych wiedźmach potrzebnych we młynie. Judd mi je przyniósł, uznał, że u niego ucierpią z powodu wilgoci i pleśni i tu będzie im lepiej. - Cóż, musimy pomówić o jeszcze jednej książce... - zacząłem ze ściśniętym sercem. - „Doomdryte". Owszem, Grimalkin wyznała mi, co zrobiła. Powinna była spalić tę księgę. Teraz może ona wyrządzić niewyobrażalne szkody. Wspomniała też o Lukraście, i wygląda na to, że dziewczyna w końcu przeszła na stronę Mroku. Przytaknąłem, próbując zapanować nad emocjami. Nie wiedziałem, co rzec. - Usiądź sobie, chłopcze. - Mój mistrz wskazał krzesło. Opowiedz, jak zdołałeś odebrać czarownicom głowę Złego, to - 122 -

doprawdy niezła sztuka. Zacznij od początku i niczego nie opuszczaj. Zasiadłem zatem naprzeciw niego i po raz drugi opowiedziałem swoją historię, opisując sen, który mnie nawiedził i najnowszy z darów odziedziczonych po mamie. Kiedy dotarłem do fragmentu z wezwaniem Kratcha, mój mistrz ze zdumieniem uniósł wzrok. Wiedziałem, że nie będę mógł dłużej ukrywać warunków umowy z boginem. Miałem po dziurki w nosie wszystkich kłamstw i oszustw. Naprawdę żałowałem, że od początku nie mogłem szczerze wyznać wszystkiego mistrzowi. Choć to bolało, z ulgą zrzuciłem z siebie to brzemię. - Nawet się nie zorientowałem, że odszedł - rzekł. - Wcześniej nie pytałem cię o szczegóły nowego kontraktu, chłopcze. Wiesz dlaczego? Pokręciłem głową. - Bo podejrzewałem, że bogin wolał uzgodnić wszystko z tobą, a nie ze mną. Ty masz przed sobą przyszłość i długie lata wspólnej pracy, moje życie niemal dobiegło końca. Nie byłem gotów stawić temu czoła, nie chciałem usłyszeć słów potwierdzających moje przypuszczenia, toteż milczałem. Teraz jednak oswoiłem się z tą myślą i jestem gotów poddać się nieuniknionemu. Dalej zatem, chłopcze, wyduś to z siebie, podaj mi szczegóły. Wyjaśniłem więc, jak Kratch zgodził się przyjść mi z pomocą na wezwanie, a w nagrodę mógł pić krew moich wrogów. Potem opisałem, jak pozabijał czarownice pod wieżą, wspomniałem o strumieniu krwi ściekającym ze schodów i niosącym ze sobą dziesiątki szpiczastych trzewików. Opuściłem jednak parę rzeczy. Nie chciałem wspominać, że pogłaskałem tego stwora, ani że poczęstowałem go własną krwią. - 123 -

Wiedziałem, że tego by nie aprobował, toteż mimo nowego postanowienia wciąż nie mogłem ujawnić mistrzowi wszystkiego. Następnie opisałem Alice i Lukrastę, i w tym momencie podałem mu list od Alice. Zaczekałem, aż przeczytał. Oddał mi go bez słowa, a ja podjąłem przerwaną historię, kończąc na tym, jak Grimalkin przyszła mi z pomocą. - Jak myślisz, co się teraz wydarzy? - spytał stracharz, wstając z miejsca i krążąc po bibliotece. - Nigdy nie zobaczę Alice - odparłem. - A jeśli zobaczę, będzie dla mnie kimś obcym, może nawet wrogiem. - Zapomnij o dziewczynie! - warknął z gniewem. - Chodzi mi o większe, ważniejsze sprawy. Co teraz zrobią czarownice? Wzruszyłem ramionami. - Mogą spróbować wedrzeć się do ogrodu i znów przechwycić głowę swego pana. Ostatnio je zaskoczyliśmy, ale teraz widziały już, co potrafi bogin, więc bez wątpienia połączą siły i wspólnie posłużą się magią. To może stać się poważnym zagrożeniem, bogin nie dysponuje nieograniczoną mocą. - Owszem, masz rację chłopcze, widzieliśmy to na własne oczy, kiedy walczył z Morem. Co więcej, sam Lukrasta może się tu zjawić, a kto wie, do czego jest zdolny! Powiadają, że ukończenie rytuału z tego grimoire'a obdarza nieskończoną mocą. Trudno mi w to uwierzyć, jeśli jednak osiągnął nawet ułamek tego, nie będzie nam wcale łatwiej. Wiemy, jak groźna jest Grimalkin, a nawet ona w starciu z nim okazała się bezradna. I w tym momencie przypomniałem sobie fragment walki z czarownicami, na schodach wieży. - Kiedy próbowałem wywabić na dwór jak najwięcej wiedźm, Lukrasta wyszedł na balkon z Alice i spojrzał na mnie. Potem cisnął we mnie jakąś magiczną energią. Poczułem cios, zabolał. Ale skoro jest tak potężny, dlaczego nie zginąłem na miejscu? - 124 -

Zastanawiałem się nad tym w drodze do domu. Czy to dlatego, że byłem siódmym synem siódmego syna i w moich żyłach płynęła krew lamii? Potem przyszło mi na myśl, że może to nie Lukrasta lecz Alice zaatakowała. Nie chciałem o tym nawet myśleć i odrzuciłem tę ewentualność. Stracharz podrapał się po brodzie - na szatę opadło parę białych płatków łupieżu. - Zgaduję, że ważne jest to, kim jesteś. Możliwe, że dysponujesz pewną odpornością na jego rodzaj mrocznych czarów. Zgadzałem się z mistrzem - owszem, istniała taka możliwość. Odziedziczyłem po mamie wiele rzeczy: umiejętność spowalniania i zatrzymywania czasu, wiedzę, że ktoś jest bliski śmierci i ostatnio umiejętność odnalezienia zagrożenia z daleka, która pozwoliła mi ścigać czarownice i odnaleźć głowę Zlego. - Czarownice mogłyby zrobić coś jeszcze - dodałem po chwili namysłu. - Zmierzają w tę stronę, głowa je przyciąga. Myślę, że zabiorą też jego ciało, by znalazło się pod ręką w Święto Zmarłych: o północy w ów sabat, najpotężniejsze święto stworów Mroku, mają nadzieję połączyć głowę z korpusem i przywrócić mu moc. - Owszem, chłopcze, co do tego masz rację. To właśnie o północy w sabat Święta Plonów wysoko na wzgórzu Pendle przywołały go do naszego świata. Najpewniej zatem wykorzystają Święto Zmarłych, najbardziej sprzyjające im święto, by naprawić wyrządzone przez nas szkody i spróbować zapewnić mu zwycięstwo nad Światłem. Zachód słońca to kolejny moment, gdy mroczne zaklęcia zyskują na mocy - chwila, gdy światło ustępuje miejsca ciemności. Po zmroku zaniosłem świecę do swojego dawnego pokoju. Grimalkin wolała zanocować w ogrodzie, obok budowanej przez siebie kuźni. - 125 -

Wszystko w pokoju zostało wymienione: podłoga, łóżko, stolik i zasłony. Zostało tylko jedno, coś, co po raz pierwszy obejrzałem swej pierwszej nocy spędzonej w domu stracharza. Trzy ściany pokryto nowym tynkiem, ale czwartej nie, mimo faktu, że lekko poczerniała od dymu. Mój mistrz zostawił ją nietkniętą, bo na tej ścianie widniało trzydzieści nazwisk, łącznie z moim. Wszystkie należały do uczniów, których szkolił albo w większości przypadków zaczął szkolić. Ponad trzecia część z nich, w tym mój poprzednik, Bill Bradley, zginęła gwałtowną śmiercią w czasie nauki fachu. Co najmniej jeden przeszedł na stronę Mroku, wielu innych po prostu nie ukończyło terminu. Spotkałem trzech, którzy go skończyli. Ojca Stocksa, Billa Arkwrighta i niedawno Judda Brinscalla. Obejrzałem własne imię i nazwisko i przypomniałem sobie, jak owej pierwszej nocy jego zapisanie na ścianie wydało mi się zbytnią arogancją. Dopiero później zebrałem dość odwagi, by to uczynić. Poszukałem wolnego miejsca, a potem dodałem swoje nazwisko do poprzedników. Wydawało mi się, że działo się to tak dawno temu, tak wiele wydarzyło się od tego czasu. Gdy znów pomyślałem o mistrzu, wyczułem, że naprawdę dawne życie się kończy. Odkąd złożył testament u prawnika, pana Pottsa, coraz wyraźniej widziałem, że będę jego ostatnim uczniem. Ostatecznie, jak przypomniał mi niedawno mistrz, mama przepowiedziała to w liście wkrótce po moich narodzinach. Myśl o mamie znów przywołała wspomnienie Alice. Mama ogromnie ją ceniła, ale nawet ona nie miała pewności, co się z nią stanie. Na zawsze zapamiętałem jej słowa.

- 126 -

Ta dziewczyna może stać się utrapieniem twojego życia, klątwą, trucizną niszczącą, wszystko, co zrobisz. Albo też może okazać się najlepszym, najsilniejszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek poznasz. Kimś, kto pomoże ci jak nikt inny. Nie wiem, jak się sprawy potoczą. Nie widzę, choć bardzo się staram. Cóż, teraz wiedziałem, jak się potoczyły sprawy, i opuściły mnie złudne nadzieje, Alice rzeczywiście przeszła na stronę Mroku. Odstawiłem świecę na stolik a potem zacząłem się rozbierać, począwszy od koszuli. Nagle moje spojrzenie padło na lewe przedramię. Ślad paznokci Alice zniknął. Wiele lat temu, w noc, gdy Mateczka Malkin została zniszczona, wbiła mi je w skórę aż do krwi. Nazwała to swym „piętnem". Dobrze mi posłużyło, gdy Mab Mouldheel próbowała rzucić na mnie czar. Alice wspomniała, że nigdy nie zniknie... Ale teraz nagle go nie było! Czy oznaczało to, że więź łącząca mnie z Alice w końcu została zerwana? Podczas jednej z naszych pierwszych rozmów stracharz powiedział mi coś, co wówczas uznałem za równie irytujące, jak obraźliwe. - Nigdy nie ufaj kobiecie! Później dowiedziałem się, dlaczego udzielił mi owej osobliwej rady. Miłością jego życia była Meg, czarownica, lamia, która sprawiła mu mnóstwo problemów. A teraz historia się powtórzyła. Kiedy pierwszy raz spotkałem Alice, ta uczyła się już na wiedźmę u Kościstej Lizzie. Owszem, to prawda, używała swej magii, by ochronić nas oboje przed Złym, I od początku wbiła klin - 127 -

pomiędzy mnie i mojego mistrza. Odtąd często zdarzało się, że ukrywałem przed nim informacje. Tak, stracharz od początku miał rację. Szkoda, że nie posłuchałem jego rady. Nigdy nie powinienem był zaufać Alice Deane.

Rozdział 19. Zapłacić cenę.

Zdmuchnąłem świeczkę i wcisnąłem się do łóżka, nieszczęśliwy i samotny. Sen okazał się niemożliwy i parę godzin przed świtem wstałem, przeciągnąłem się, ziewnąłem, a potem zacząłem niespokojnie krążyć po mojej małej izbie. Po jakimś czasie usłyszałem dobiegający z zewnątrz dźwięk i wyjrzałem przez okno. Osiem grubych szyb oddzielało mnie od ciemności, uniosłem zatem dolną połowę okiennicy. Przesunęła się łatwo: cieśla spisał się znakomicie. Natychmiast do środka wpadł zimny październikowy wiatr i zadrżałem. Wciąż niewiele widziałem, ale z całą pewnością coś słyszałem. Rozpoznałem ów dźwięk - brzęk młota o metal. - 128 -

To musiała być Grimalkin. Na próżno szukałem jej wzrokiem, toteż postanowiłem wyjść i z nią pomówić, dowiedzieć się czegoś więcej o tym, jak zamierza naprawić nogę. Ubrałem się i zszedłem na dół. Wyśliznąłem się tylnymi drzwiami, zmierzając w stronę, z której dobiegał hałas, do wschodniego ogrodu, gdzie leżały pogrzebane martwe wiedźmy. Nie było to miejsce, które należało odwiedzać po zmroku i każdy inny człowiek wybrałby inne, bliższe domu bądź zdecydował się na gościnny zachodni ogród, gdzie czasami odbywaliśmy lekcje. I oczywiście pracowałby za dnia. Wątpiłem jednak, czy parę martwych czarownic przeszkadza potężnej wiedźmie takiej jak Grimalkin. Choć na niebie świecił ciężarny księżyc, oświetlając ogród swym srebrnym blaskiem, pod drzewami zalegał gęsty cień i ostrożnie stąpałem naprzód. Minąłem wielki kamień - przygniatał spłachetek ziemi otoczony kamiennymi krawędziami, połączonymi trzynastoma żelaznymi prętami. Był to grób martwej czarownicy - pręty nie pozwalały jej z niego wypełznąć. Dostrzegłem przed sobą światło i zrozumiałem, że dochodzi z niewielkiej kuźni: na kamieniach stało kowadło, a o nie wspierało się kilka kowalskich młotów. Samą kuźnię także wzniesiono z kamienia. Wiedźma zabójczyni przykucnęła przed nią, trzymając szczypcami rękojeść sztyletu. Obok niej stał jutowy worek, do połowy zaplamiony krwią; bez wątpienia w środku tkwiła głowa Złego. Patrzyłem, jak Grimalkin szybko wysuwa klingę, a potem z powrotem wpycha ją w ogień, posyłając z wylotu kuźni snop iskier. Wiedziałem, że kuła najróżniejszą broń, krótkie ostrza służące do rzucania, inne do walki z bliska. Ale nigdy nie widziałem aż tak długiego - bardziej przypominało miecz! Nagle odwróciła się gwałtownie i wstała, maszerując w moją stronę. Nie sprawiała wrażenia zaskoczonej moim widokiem. - 129 -

Pojąłem, że od początku wiedziała, że tam jestem i przyglądam się jej przy pracy. Poczułem niepokój - póki się nie uśmiechnęła, odsłaniając zaostrzone zęby. - Zostawię na chwilę klingę w ogniu, żeby się rozgrzała oznajmiła. - Przejdźmy się, mam ci do powiedzenia kilka rzeczy. Chwyciła worek i wyszła spomiędzy drzew, oddalając się od martwych czarownic. Podążyłem za nią środkowym trawnikiem w stronę zachodniego ogrodu. Tu przystanęła przy ławce, patrząc na mnie oczami połyskującymi w promieniach księżyca. Zamierzałem właśnie spytać ją o nogę, ale mnie uprzedziła. - Jutro w nocy chciałabym, żebyś mi pomógł. Zamierzam złamać nogę i nastawić na nowo. Następnie wywiercę dwa otwory w kości i połączę fragmenty srebrnym trzpieniem. - Chcesz użyć srebra? - wykrzyknąłem ze zdumieniem. Srebrem można uwięzić czarownice, to najpotężniejsza broń przeciw nim, sprawia im niewyobrażalny ból. - Stanowi niezbędny element magii - wyjaśniła wiedźma zabójczyni. - Dzięki potężnemu zaklęciu uzdrawiającemu srebro połączy kość i przyspieszy rozrost ciała i mięśnia. Dzięki temu noga odzyska dawną sprawność. Ale zawsze istnieje cena do zapłaty: czasami rachunek otrzymujemy dopiero po latach, w tym przypadku przybędzie natychmiast. Srebrny trzpień w nodze zada mi męczarnie. - Czy z czasem ból przeminie? Jak długo będziesz musiała go znosić? - spytałem. - Będzie trwał do kresu moich dni - wymamrotała Grimalkin. - Ale w takim razie jak zamierzasz funkcjonować? - zdumiałem się. - Od dawna ćwiczę się w dyscyplinie umysłu. Na przykład dzięki samej sile woli jestem w stanie przeprawić się przez płynącą wodę, co dla większości czarownic jest niewykonalne. - 130 -

Wciąż będę czuła ból, ale zdołam zepchnąć go w głąb. W końcu nauczę się radzić sobie ze srebrnym trzpieniem. - Nie potrafię sobie wyobrazić czegoś podobnego - przyznałem. - To trudne, ale niezbędne, jeśli chcę pozostać wiedźmą zabójczynią. Przyjdź jutro wieczorem do południowego ogrodu, godzinę po zachodzie słońca. Przygotuję już wszystko - ale nie zdołam sama wsunąć trzpienia we własną nogę. To właśnie przy tym ostatnim etapie zadania będę potrzebowała pomocy. Zgodziłem się zrobić, o co prosi, ale zastanawiałem się, czemu wybrała południowy ogród, w którym stracharz uwięził kilka boginów.

Następnego dnia nie wydarzyło się nic ciekawego. Po południu okrążyłem wioskę i dotarłem na wzgórza. Chciałem sprawdzić, czy do domu stracharza nie zbliżają się aby jakieś czarownice. Woleliśmy nie dać się zaskoczyć i nie obudzić pewnego ranka tylko po to, by ujrzeć otoczony ogród. Pragnąłem także spokojnie pomyśleć i przewietrzyć umysł. Bardzo trudno przychodziło mi wyrzucić z niego Alice. Do Święta Zmarłych pozostały niecałe dwa tygodnie i wiedziałem, że nie możemy po prostu dać się ponieść biegowi wydarzeń i reagować z opóźnieniem. Potrzebujemy planu działania. Będę musiał opracować go ze stracharzem. Nie widziałem żadnego zagrożenia dla domu, lecz daleko na pierwszych zboczach wypatrzyłem grupkę kobiet zmierzających na północ. Odziane w czerń wędrowały gęsiego - niemal na pewno były to czarownice. Czyżby zmierzały do Kamienia Strażniczego, gotowe na Święto Zmarłych? Uznałem, że to bardzo prawdopodobne. Zastanawiałem się, jak wiele z nich wędrowało lub podąży tym samym szlakiem? Mistrz powiedział, że byłem - 131 -

pierwszym jego uczniem, którego zaprowadził do Kamienia, zatem stanowił coś jakby sekret. Mab Mouldheel wiedziała o nim, ale to dlatego, że była najpotężniejszą widzącą w Pendle. Poinformowała też o nim swoje siostry. Jednakże wyglądało na to, że teraz połowa mieszkańców Mroku usłyszała o Kamieniu Strażniczym i podróżuje do niego. Może wezwał ich Zły? Choć miał odrąbaną głowę i duszę uwięzioną zarówno w niej jak i w ciele, wciąż zdarzało się, że potrafił porozumiewać się ze swymi wyznawcami.

W godzinę po zachodzie słońca, myśląc z przerażeniem o czekającym mnie zadaniu, ruszyłem do południowego ogrodu. Na niebie znów świecił jasny księżyc. Wiedźma zabójczyni czekała już na mnie. Leżała na lewym boku, nogę wyciągnęła na płaskiej kamiennej płycie, ułożonej nad dołem z uwięzionym boginem. Teraz zrozumiałem, czemu Grimalkin wybrała akurat to miejsce: kamień mógł posłużyć za solidne wsparcie dla nogi w czasie, gdy będę wbijał trzpień. Rozkroiła i uniosła ciało, przytrzymując je szwami, ukryta pod nim kość połyskiwała w promieniach księżyca. Nie dostrzegłem wiele krwi - bez wątpienia powstrzymała jej upływ za pomocą magii - widziałem też otwór, który wywierciła już w kości. Srebrny trzpień leżał na kamieniu, a przy nim mały, lekki młoteczek. Kiedy wpatrywałem się w nogę, zaschło mi w ustach i zadrżałem. Nie będzie łatwo, ale nie mogłem sobie pozwolić na przesadną wrażliwość. Skoro Grimalkin może to znieść, muszę się zmusić, by jej pomoc.

- 132 -

- Trzpień lekko zwęża się z jednej strony - wyjaśniła czarownica. - Wsuń węższy koniec, a potem wbij go młotkiem. Trzy lekkie uderzenia powinny wystarczyć. Resztę zostaw mnie. Zauważyłem, że pękaty, ociekający krwią jutowy worek wciąż stoi obok. Nawet teraz, w obliczu potwornego bólu, zachowała czujność. Lewą ręką chwyciłem trzpień, prawą młotek, potem odwróciłem się, podszedłem do Grimalkin i ukląkłem. Sprawdziwszy obie strony, przytrzymałem trzpień węższą do dołu nad ciemną dziurą w kości. Zerknąwszy na wiedźmę, dostrzegłem połyskującą warstewkę potu na jej czole i górnej wardze. Zniosła już wielki ból, by dotrzeć do tej chwili, a teraz znacznie się on pogorszy - i nigdy już nie minie. - Nie wahaj się! Zrób to teraz! - rozkazała. - Czekanie jest gorsze niż sam czyn. Nie tracąc więcej czasu, starannie ustawiłem trzpień i stuknąłem w niego lekko raz, potem drugi. Niemal tkwił już na miejscu, ale poczułem lekki opór. Wsunął się ciaśniej, łącząc razem strzaskane kawałki nogi. Wówczas stuknąłem po raz trzeci, mocniej i koniec trzpienia zrównał się z powierzchnią kości. Nigdy wcześniej nie widziałem, by Grimalkin reagowała na ból, oprócz potu występującego na czoło. Z całą pewnością nigdy nie słyszałem, jak krzyczy. Teraz jednak, gdy trzpień utkwił na miejscu, wydała z siebie bolesny krzyk, całe jej ciało zadrżało wstrząsane konwulsjami. A potem przestała oddychać.

- 133 -

Rozdział 20. Pasma zielonej mgły.

Czy ona umarła? - zastanawiałem się przerażony. Czy wstrząs po wbiciu srebrnego trzpienia ją zabił? Ostatecznie, co może być gorsze dla czarownicy, niż wprowadzenie do jej własnego ciała kawałka srebra, najbardziej śmiercionośnego metalu? Grimalkin leżała bez ruchu, zupełnie jakby jej dusza umknęła. Dotknąłem czoła wiedźmy zabójczyni i odkryłem, że jest lodowato zimne. Nic nie mogłem zrobić, żaden medyk nie zdołałby jej pomóc. A gdybym wyjął trzpień? Najpierw musiałbym przekręcić ją na drugi bok. Z pewnością w kuźni Grimalkin znajdę różne narzędzia, może będzie wśród nich zaostrzony kawałek metalu. Gdybym uderzył w trzpień z drugiej strony, może bym go wybił. Gdy jednak podniosłem się z ziemi, pokręciłem głową. Nie żeby nie dało się tego zrobić - nie powinno się tego robić. Nawet gdyby Grimalkin znów zaczęła oddychać i w końcu odzyskała siły, noga nigdy nie zrosłaby się właściwie bez srebrnego trzpienia. Grimalkin nigdy nie byłaby już dawną śmiercionośną wiedźmą zabójczynią, nie zdołałaby odtańczyć tańca śmierci. I byłem pewien, że wolałaby umrzeć. - 134 -

Zawróciłem do domu, zamierzając opowiedzieć stracharzowi, co się stało, w tym momencie jednak Grimalkin głośno wciągnęła powietrze. Kiedy się odwróciłem, odkryłem, że oczy ma otwarte, a twarz wykrzywioną z bólu. - Teraz mnie zostaw! - szepnęła słabo. - Resztę zrobię sama. - A potem sięgnęła po worek i przycisnęła do siebie. Wróciłem zatem do domu i wspiąłem się na górę do swojego pokoju. Długo trwało, nim zdołałem zasnąć: cały czas myślałem o tym, co zrobiłem, i o mękach, jakie musi znosić Grimalkin. Była gotowa cierpieć, byle tylko móc pozostać wiedźmą zabójczynią. Następny dzień był jasny i ciepły jak na październik. Przy śniadaniu opowiedziałem stracharzowi, w jaki sposób pomogłem Grimalkin. - Musi naprawdę cierpieć katusze. - Ze smutkiem pokręcił głową. Potem umilkł, wyraźnie zamyślony. Po śniadaniu ruszyłem do ogrodu sprawdzić, jak się ma czarownica. Leżała na wznak na jednym z kamieni boginów, oczy znów miała zamknięte. W lewej dłoni nadal ściskała górę worka. Sądziłem, że śpi. Myliłem się. Nie otwierając oczu, przemówiła do mnie. - Odejdź! Zostaw mnie! Zostaw mnie samą - syknęła. Bez słowa zawróciłem na pięcie i zrobiłem, jak kazała. Czy nauczy się żyć z tym bólem? Czy kiedykolwiek odzyska dawną siłę? Później mistrz posłał mnie do wioski po cotygodniowe zakupy. W jednym. z kramów czekała na mnie niespodzianka - list od najstarszego brata, Jacka. Wyszedłem na ulicę i oparty o ścianę otworzyłem go. - 135 -

Drogi Tomie, w końcu mam dobre wieści. Nasz brat James bezpiecznie wrócił do domu. Zaatakowali go rabusie, pobili i więzili przez wiele tygodni - bez wątpienia zamierzali zażądać okupu. W końcu zdołał uciec, gołymi rękami zabijając dwóch prześladowców. Mam nadzieję, że jesteś silny i zdrowy. Jeśli kiedykolwiek będziesz w pobliżu farmy, koniecznie nas odwiedź. Z radością znów cię zobaczymy. Ale proszę, nie przychodź po zmroku, bo muszę myśleć o żonie i dziecku. Ellie i mała Mary posyłają całusy. Pozdrawiam serdecznie Jack Dobrze było wiedzieć, że James przeżył, choć poważnie wątpiłem, by po prostu schwytali go zwykli bandyci. Podczas ostatniej wyprawy do Todmorten Grimalkin uprzedziła mnie, że Zły chce ze mną rozmawiać: otworzyła worek i pozwoliła mi z nim pomówić. Wykorzystał tę sposobność, by oznajmić, że mój brat ma zostać zabity. Wiedziałem już, że został schwytany przez sługi Mroku i że jego życiu grozi niebezpieczeństwo, toteż bardzo się ucieszyłem na wieść, że bezpiecznie wrócił na farmę. Podejrzewałem, że chcieli się nim posłużyć, by wywrzeć na mnie nacisk. Albo może, znając Złego, dostałbym po prostu w worku głowę mojego brata. Szczęśliwie uniknęliśmy tego wszystkiego dzięki sile i determinacji Jamesa - kowal bywa niebezpiecznym przeciwnikiem.

- 136 -

Póki jednak Zły wciąż żył, mojej rodzinie groziło wielkie niebezpieczeństwo. Przepowiedział, że będę ostatnim z synów mojej mamy, że wszyscy zginą przede mną gwałtowną śmiercią. Zasmuciły mnie ostatnie zdania listu Jacka. Nie chcieli, żebym nocował na farmie, bo bali się, że mogę przyciągnąć coś z Mroku. Ellie obawiała się o swoją córeczkę, Mary. Nie mogłem jej winić, ostatecznie kilka lat wcześniej potężna bezecna wiedźma, Mateczka Malkin, rzeczywiście ścigała mnie aż na farmę i zagroziła im. Teraz rozumiałem, czemu stracharze nie mogą się żenić. Muszę zachować dystans od jakiejkolwiek nadal żyjącej rodziny. Jak mogłem przypuszczać, że będziemy kiedyś z Alice razem? Moja praca narażałaby ją na nieustanne niebezpieczeństwo! Zaśmiałem się ponuro do swych niemądrych myśli. Alice sama dysponowała ogromną mocą, umiała doskonale zadbać o siebie, a teraz znalazła kogoś innego, z kim dzieliła życie. Pozbierałem resztę zapasów i zaniosłem do domu stracharza. Zastałem go w bibliotece i pokazałem list Jacka. Ucieszył się, słysząc, że James jest cały i zdrowy. - Kiedy to wszystko się skończy, powinieneś odwiedzić rodzinę. Od dawna ich nie widziałeś. - Będę musiał pamiętać, by tam dotrzeć, nim słońce zajdzie skrzywiłem się. - Nie wolno mi odwiedzać domu po zmroku! - Przykro mi, chłopcze, ale trudno winić twoich krewnych, że boją się tego, z czym walczymy. Przez całe życie budziłem w ludziach lęk, a czasem przerażałem śmiertelnie. To część naszej pracy, musimy się z tym pogodzić. Tej nocy bardzo źle spałem, co i rusz budziłem się bez powodu. A potem nad ranem poczułem, że coś jest nie tak. Zdarzyło się coś złego. - 137 -

Byłem zaspany i ociężały, z trudem zbierałem myśli. Wywlokłem się z łóżka z sercem walącym z wysiłku i z trudem otworzyłem okno. Wcześniej podnosiłem je lekko, teraz wydawało się sztywne i ciążyły mi ręce. W końcu zdołałem wyjrzeć do ogrodu. Niebo znów było czyste, pozbawione chmur i w blasku księżyca ujrzałem mgłę, wypływającą spomiędzy drzew i zasnuwającą trawnik. Nie spodobały mi się w niej dwie rzeczy. Po pierwsze poruszała się w nienaturalny sposób, wypuszczając z siebie pasma, niczym długie, smukłe palce wymacujące drogę do domu. Blask księżyca wymazuje bądź zmienia kolory, ale pojąłem, że mgła ma w sobie coś dziwnego: zamiast szarości czy bieli wydawała się zabarwiona osobliwą zielenią. Byłem pewien, że działa tu mroczna magia. Plecy stracharza ostatnio mniej mu dolegały, toteż zamiast spać w kuchennym fotelu kładł się do łóżka. Ubrałem się szybko, ruszyłem do jego sypialni i zastukałem głośno do drzwi. Nie odpowiedział, zapukałem ponownie. W końcu uchyliłem je i wszedłem do środka - musiałem uprzedzić stracharza, że ktoś atakuje nas magią. Mistrz leżał na wznak z lekko otwartymi ustami, wydawał się pogrążony w głębokim śnie. I wtedy w promieniu księżyca wpadającym przez okno ujrzałem pasmo zielonej mgły na podłodze. Całkowicie okrążało jego łóżko. Delikatnie potrząsnąłem ramieniem stracharza, ale on tylko jęknął. Zawołałem go po imieniu i znów potrząsnąłem. Wciąż jednak się nie obudził. Nagle pojąłem, że w ogrodzie mogą być czarownice. Wróciłem biegiem do siebie, chwyciłem srebrny łańcuch z torby i wcisnąłem do kieszeni portek. Potem zbiegłem po schodach, przeskakując po trzy stopnie naraz, nie zwalniając, wyciągnąłem rękę po stojącą przy tylnych drzwiach laskę i wypadłem na zewnątrz. Tu mgła - 138 -

była gęstsza, zamiast wężowych pasm przypominała falę sięgającą mi do pasa. Wyglądała, jakby zamierzała zatopić dom i drzewa. Jak dotąd czułem się otępiały, jakbym poruszał się we śnie, nagle jednak w mojej głowie rozdzwoniły się dzwonki alarmowe. Wyczuwałem niebezpieczeństwo. Grimalkin! Głowa Złego! Pobiegłem do południowego ogrodu, do boginowego kamienia, na którym ostatnio widziałem wiedźmę zabójczynię. Wciąż tam była - spała głęboko, otoczona zieloną mgłą, która zwijała się i falowała niczym żywy wąż, zaciskający pętlę wokół bezbronnej ofiary. Ale worek zniknął. Ktoś wtargnął do ogrodu, posługując się magią i sprawiając, że wszyscy mocno zasnęliśmy. Nawet bogin poddał się czarowi. Ja jednak obudziłem się mimo mrocznej magii, w jakiś sposób zdołałem się jej oprzeć. A teraz przyszedł mi z pomocą jeden z darów odziedziczonych po mamie. W mojej głowie rozbłysło światło, poczułem ból nad oczami. I nagle wiedziałem już, gdzie dokładnie znajdę głowę Złego. Ktoś niósł ją w stronę zachodniego ogrodu. Nie próbowałem budzić wiedźmy zabójczyni: zapewne i tak nie byłaby jeszcze w stanie mi pomóc. Wysunąłem klingę z końca laski i pobiegłem między drzewa, ścigając nieznanego złodzieja. W samą porę! Przed sobą ujrzałem postać dźwigającą worek. To była kobieta, na nogach miała szpiczaste trzewiki. Uniosłem kij jak włócznię. Nie czas na litość... Wkrótce ta wiedźma, kimkolwiek jest, przekroczy granicę, gdzie z pewnością czekają inne, gotowe jej pomóc. Musiałem uderzyć natychmiast, popędziłem więc ku niej ile sił w nogach, celując klingą w sam środek pleców i w serce, lecz w ostatniej chwili obróciła się gwałtownie i spojrzała na mnie. - 139 -

To była Alice.

Rozdział 21. Cherlawy chłopak.

- Mogłam zgadnąć, że pójdziesz za mną - powiedziała. Obawiałam się tego, wiedziałam, że tylko ty masz dość sił, by się oprzeć mojej magii. W lewej dłoni trzymała jutowy worek, kapał z niego ciemny płyn, plamiąc trawę. Kikut szyi Złego ani na chwilę nie przestawał krwawić. Alice wysoko uniosła głowę, patrząc mi w oczy; w jej zachowaniu nie dostrzegłem ani śladu wstydu czy wyrzutów sumienia, nawet najlżejszego zrozumienia, jak boleśnie mnie zdradziła. Nie mogłem nie zauważyć, że Wygląda pięknie. Jej twarz promieniała, włosy spięła wysoko drewnianą spinką, suknia z ciemnego jedwabiu opływała ciało. Teraz niezwykle przypominała Kościstą Lizzie - choć brakowało jej gniewnie wykrzywionych ust i podstępnych oczu - 140 -

martwej matki, odziedziczyła po niej tylko mroczną urodę. Czy reszta także pojawi się z czasem? - Dlaczego, Alice?! - zawołałem, opuszczając laskę. - Czemu to robisz? Myślałem, że Zły jest twoim wrogiem? Sądziłem, że zrobisz wszystko, byle tylko go zniszczyć! - Nie warto nawet próbować ci tego wyjaśnić, Tomie, nigdy nie zrozumiesz. Więc nie będę zdzierać gardła nadaremnie. Odwróciła się i znów ruszyła naprzód, ja jednak podbiegłem, chwyciłem ją za ramię i obróciłem siłą ku sobie. - Nie! - krzyknąłem. - Zasługuję na to, by się dowiedzieć, czemu to robisz, i ty mi to powiesz! - Nie spodoba ci się moja odpowiedź - odparła Alice. - To proste, Tomie. Zaszłam za daleko. Zbyt wiele razy używałam mrocznej magii, tak jak wiele lat temu ostrzegła mnie Agnes Sowerbutts. A teraz się zmieniłam: jestem bezecną wiedźmą. Ale to nie ma znaczenia, bo od początku było mi to przeznaczone, nie miałam szansy na zmianę losu. Urodziłam się zła - zła w środku. Nie próbuj nawet mnie żałować. - Ani odrobinę cię nie żałuję - rzuciłem z goryczą. - Chcę tylko wiedzieć, czemu próbujesz pomóc Złemu i przywrócić mu moc? - Są rzeczy, których nie wiesz, Tomie. Spytaj Grimalkin podróżowała daleko na północ i odkryła kryjące się tam niebezpieczeństwo dla nas, ludzi, znacznie większe niż to ze strony Złego. Jeśli teraz go zniszczymy, zapoczątkujemy coś, co zabije nas wszystkich, w taki czy inny sposób. Lepiej, by to on rządził, bo wierz mi, alternatywa jest znacznie, znacznie gorsza. Zastanawiałem się, czemu Grimalkin mnie nie uprzedziła. Postanowiłem spytać ją o to, kiedy poczuje się lepiej. - Co może być gorsze niż nowa era ciemności, Alice? Po świecie będą krążyć demony, stary bóg Golgoth wezwie wieczną zimę, ludzie zamarzną na śmierć - i będą głodować, bo na mrozie - 141 -

nie zdołają wyhodować plonów. Nie mówimy tylko o mężczyznach i kobietach, umrą też dzieci - nie obchodzi cię ich los? - Ludzie mogą znieść erę ciemności - zdarzyła się już wcześniej. Ale nie przeżyją nowego mrocznego boga, który zastąpi Złego. Oddają mu cześć stwory zwane Kobalosami. To nie są ludzie. Ów bóg i jego słudzy zamierzają zetrzeć z powierzchni ziemi połowę ludzkiej rasy - wszystkich mężczyzn. Nie okażą litości nawet dzieciom płci męskiej. Tylko kobiety będą żyły w niewoli. Lepiej, by i one umarły, lepiej już znieść Złego! - Twierdzisz, że to Grimalkin dowiedziała się o owym zagrożeniu z północy. Skoro tak, czemu wciąż walczy ze Złym? Obie dysponujecie tymi samymi informacjami. Dlaczego zatem ona zachowuje się inaczej? - Sam możesz odgadnąć odpowiedź, Tomie. Nie trzeba myśleć zbyt długo, prawda? Grimalkin kieruje się własnym prawem, robi, co chce, nieważne, czy ma to sens, czy też nie. Zły zamordował jej dziecko i przez większość życia pragnienie zemsty dodawało jej sił. Nie obchodzi jej, jaki koszmar go zastąpi, nie obchodzi, jaka groza czeka ludzką rasę. Dla niej liczy się tylko zniszczenie Złego i zapłata za to, co uczynił. Nic poza tym. Słowa Alice nie dawały mi spokoju. Nagle przypomniałem sobie, że słyszałem wcześniej o Kobalosach - czytałem o nich w bestiariuszu stracharza. Jednak nawet jeśli mówiła prawdę, w żaden sposób nie usprawiedliwiało to jej postępków. - Robisz to tylko dla Lukrasty, prawda, Alice? - zadrwiłem. Już nie myślisz samodzielnie, owładnął cię swą mocą! Błagam, opuść go, dopóki jeszcze nie jest za późno! - Nikt mną nie zawładnął. Jesteśmy z Lukrastą wspólnikami, równymi sobie. Opiekujemy się sobą nawzajem. - 142 -

- Jak możesz tak mówić? Dopiero co go spotkałaś. Znamy się od lat, tak wiele razem przeżyliśmy. Czy nasza więź nie jest silniejsza? - Przykro mi to mówić, Tomie, ale w chwili gdy ujrzałam Lukrastę, coś we mnie się zmieniło. Zbierałam moc, szykując się do próby odprawienia rytuału z „Doomdryte" i to w końcu przechyliło szalę. Przeszłam na stronę Mroku. A gdy otworzyłam ową księgę, ujrzałam go - moją drugą połówkę, maga, z którym od zawsze było mi przeznaczone się złączyć. Wydarzyło się to w mgnieniu oka i teraz nie ma już odwrotu! Spójrz na to! - zawołała Alice. Wolną ręką uniosła sukienkę, pokazując kolisty znak na zewnętrznej części lewego uda. - Wiesz, co to jest, Tomie? Pokręciłem głową, patrząc na nią ze zgrozą i wiedząc, że zaraz powie mi coś okropnego. - Kiedy byłam mała, ten znak wyglądał jak wąski sierp, lecz za każdym razem, gdy używałam mrocznej magii, rósł. Najpierw zamienił się w półksiężyc, potem był bliski pełni. W chwili, gdy spotkałam Lukrastę, stał się księżycem w pełni. Oto znak, że należę do Mroku. Obejrzyj go dobrze, bo mówi o mnie prawdę. - Zostaw maga, Alice! - błagałem, po policzkach płynęły mi łzy. - Zawsze byliśmy bliskimi przyjaciółmi. Wróć do mnie! Twarz Alice wykrzywiła furia. Wypuściła z dłoni spódnicę, która opadła jej za kolana. Teraz naprawdę miałem wrażenie, jakby z jej oczu wyglądała na mnie Koścista Lizzie. - Chcesz, żebym porzuciła Lukrastę dla ciebie? Czemu miałabym opuścić silnego mężczyznę dla cherlawego chłopca? krzyknęła.

- 143 -

- Przeznaczone nam jest być razem, Alice - oznajmiłem z gardłem ściśniętym emocjami tak, że głos mi się łamał. Dlaczego musiała tak bardzo mnie ranić? Ale nie wierzyłem już we własne słowa. Usłyszałem w swoim głosie błagalną nutę i nie spodobała mi się, Ale kiedy Alice odpowiedziała, zaczął przepełniać mnie gniew. - Ty i ja, razem? To niemożliwe - zadrwiła. - Nie rozśmieszaj mnie! Jaka trzeźwo myśląca kobieta chciałaby spędzić życie u boku stracharza? Przestań błagać, Tomie, to do ciebie nie pasuje. Teraz jednak ja poproszę cię o coś. Spędziliśmy razem wiele czasu. Nie jesteś moim wrogiem, Tomie, i nigdy nie będziesz, więc proszę, pogódź się z tym. - Uczynię, co w mojej mocy, by cię powstrzymać! - ryknąłem. A gdy tylko ujrzę maga, będzie trupem! - Jesteś ledwie niedorostkiem, dzieckiem o prostych dziecięcych myślach i pragnieniach. Trzymaj się z dala od Lukrasty albo to ty zginiesz - czy też spotka cię los jeszcze gorszy. Nie warto mu się narażać, nie zna znaczenia słowa „litość". Dlatego właśnie to ja, a nie on, przyszłam po głowę Złego. Nie chciałam, by ktokolwiek z was ucierpiał. Lukrasta by się tym nie przejął. - Oddaj mi worek, Alice. Postaw go na trawie, a pozwolę ci odejść. Alice odpowiedziała długim, paskudnym śmiechem, który odbił się echem wśród drzew. - Nie możesz mnie zranić. Wystarczy żebym pstryknęła, a spłoniesz na miejscu, nie zostanie z ciebie nic prócz popiołu. Nie, nie muszę nawet pstrykać, nie muszę też głośno wymawiać zaklęć, wystarczy, żebym je pomyślała. Jeśli zechcę, zginiesz na miejscu. - Naprawdę myślisz, że to będzie takie łatwe, Alice? ~ Mój głos opadł i rozbrzmiewał niewiele głośniej od szeptu. - Lukrasta - 144 -

próbował mnie zabić na schodach, czyż nie? Próbował bez powodzenia. Mam w sobie moc mojej mamy. Nie umrę tak łatwo i dobrze o tym wiesz. A teraz twoja kolej... To rzekłszy wbiłem w ziemię u boku laskę i błyskawicznie sięgnąłem do kieszeni portek, chwytając srebrny łańcuch. Po sekundzie okręciłem go wokół lewej dłoni, gotów do rzutu. Posłuszny wskazówkom stracharza, spędziłem wiele godzin, ćwicząc z łańcuchem. Zarzucałem go na słupek w ogrodzie, aż w końcu umiałem już raz po raz opleść go dokładnie nie chybiając. Następnie zacząłem rzucać w biegu, a potem na innych ściganych ludzi. Głównie mój cel stanowił John Gregory, ale ćwiczyłem także z Alice. Teraz odetchnąłem głęboko, wstrzymałem oddech i rzuciłem łańcuch. Alice nie poruszała się, poszło bardzo łatwo. Srebrny łańcuch zawirował w powietrzu, a potem opadł lśniącą spiralą, połyskując w promieniach księżyca. Poszło mi doskonale - łańcuch trafił wprost w cel, idealnie owijając się wokół Alice. Niższa część przyszpiliła jej ręce do boków, wyższa zacisnęła się na zębach, nie pozwalając wymawiać zaklęć magii Mroku. Nim łańcuch ją uciszył, Alice wydała z siebie cichy krzyk i padła na kolana, patrząc na mnie okrągłymi oczami. Z moich własnych wciąż płynęły łzy, ściekające po policzkach. Zaszlochałem głośno. Jak mogło do tego dojść? Nigdy w najgorszych, najmroczniejszych koszmarach nie wyobrażałem sobie, że musiałbym skrępować Alice. Owszem, ćwiczyłem, ale teraz wszystko działo się naprawdę. I co teraz? Czy mam ją uwięzić w dole? Czy muszę uczynić to, od czego tak często odwodziłem mojego mistrza? Patrzyłem z góry na Alice, świat rozmazywał mi się przed oczami. I nagle zauważyłem, że mimo łańcucha w lewej dłoni - 145 -

wciąż ściska jutowy worek. Sięgnąłem, by jej go wyrwać... i wtedy to się stało. Alice zniknęła.

Rozdział 22. Wojownicza, niebezpieczna rasa.

Srebrny łańcuch z brzękiem wylądował na trawie. Alice zniknęła, zabierając ze sobą głowę Złego. Przez chwilę wpatrywałem się w miejsce, w którym klęczała, ewidentnie pokonana. Jak jej się to udało? Po skrępowaniu srebrnym łańcuchem czarownica jest bezradna, tego właśnie uczył mnie mistrz. Fakt, że Alice udało się uciec w ten sposób - zniknąć - stanowił namacalny dowód potęgi jej mrocznej magii. Przez moment zastanawiałem się, czy nie jest to zwykłe zaklęcie ułudy, ale kiedy podniosłem łańcuch, musiałem pogodzić się z tym, co zaszło. Wykonując rzut, należało idealnie wycelować, by łańcuch wcisnął się w usta wiedźmy, nie pozwalając jej rzucić zaklęcia na - 146 -

przeciwnika. Tak właśnie uczyniłem, ale okazało się to bezużyteczne w starciu z równie potężną czarownicą. Teraz przypomniałem sobie, co mówiła Alice: że nie musi nawet wypowiadać na głos zaklęć. Może jednak to wciąż nie koniec? Mogłem posłużyć się najnowszym darem od mamy: zdolnością odnajdywania ludzi i przedmiotów. Czy zdołam znaleźć Alice? Jeśli tak, mógłbym pójść za głową Złego. Podczas wyprawy do Cymru w każdej chwili dokładnie wiedziałem, gdzie ją znajdę. Kiedy jednak spróbowałem teraz, skupiając się na obrazie zakrwawionej głowy w jutowym worku, nic się nie stało. Zupełnie jej nie wyczuwałem. Albo dar akurat nie zadziałał, albo też Alice posłużyła się mocnym zaklęciem maskującym. Podejrzewałem to drugie. Zwyciężyła, a ja przegrałem. Głowa Złego ponownie znalazła się w rękach jego sług. Schowałem łańcuch do kieszeni portek i ruszyłem do południowego ogrodu. Zielona mgła zniknęła, magia rozproszyła się wraz z nią - może teraz zdołam obudzić Grimalkin. Gdy zbliżyłem się do boginowego kamienia, na którym ją zostawiłem, odkryłem, że już wstała i kuśtykała ku mnie. Zdumiałem się widząc, że tak wcześnie jest w stanie wesprzeć swój ciężar na chorej nodze. A na jej twarzy dostrzegłem niepokój, nie ból. - To była Alice - oznajmiłem. - Ma teraz głowę Złego. Posłużyła się magią, by pogrążyć was w głębokim śnie. - Ale nie ciebie? - spytała Grimalkin. - Jej magia na ciebie nie zadziałała? - Oszołomiła mnie, ale doszedłem do siebie i ruszyłem za nią. Dogoniłem ją na skraju ogrodu. Nie żeby cokolwiek to dało: skrępowałem ją srebrnym łańcuchem, ale ona po prostu zniknęła. Zabrała głowę i nie mam pojęcia, dokąd poszła. - 147 -

- Jest potężna. W osobach Lukrasty i Alice mamy do czynienia z dwójką najniebezpieczniejszych i najmocniejszych dotąd wrogów - zauważyła Grimalkin. - Nim rzuciłem łańcuchem, chwilę rozmawialiśmy. Twierdzi, że kierują nią szlachetne pobudki: postanowiła pomóc Złemu, bo gdyby został zniszczony, pojawiłoby się coś gorszego. Twierdziła, że wyprawiłaś się na północ i odkryłaś straszliwe zagrożenie. Czemu mi o tym nie wspomniałaś? Grimalkin pokiwała głową. - Zamierzałam, ale pojawiały się inne, bardziej naglące sprawy, które miały pierwszeństwo. Niemniej mówiła prawdę. Powinniśmy pójść porozmawiać ze starym Gregorym, a potem zdecydować, co teraz zrobimy. Ruszyłem za nią między drzewami w stronę domu. Bardzo mocno kulała. - Jak tam ból? - spytałem. - Radzisz z nim sobie? - Trzpień boli. Jest jak ognista igła wbijająca mi się w ciało, ale potrafię go znieść, a noga goi się szybko. Wkrótce będzie sprawna jak wcześniej. Wówczas nadejdzie czas, by to nasi wrogowie zapłacili. Nie odpowiedziałem; teraz musieliśmy zaliczać do ich grona również Alice. Wolałem nie myśleć o Alice i Grimalkin walczących na śmierć i życie, ale do tego właśnie doszło. Kiedy znaleźliśmy się w kuchni, stracharz już tam był. Usiedliśmy przy stole, rozmawiając w blasku dwóch świec, które rysowały w kątach nasze rozedrgane cienie. Wyjaśniłem mistrzowi co się wydarzyło, niczego nie opuszczałem, bo interesował go każdy szczegół. W końcu streściłem krótko to, co mówiła Alice, wszystko, co zapamiętałem. - 148 -

- Czy poważnie traktujesz to zagrożenie z północy? - stracharz skierował to pytanie do Grimalkin. - Alice ma rację, część z tego usłyszała z mych własnych ust. Istotnie, na lodowych pustyniach żyje wojownicza rasa istot, które wzniosły tam ogromne miasto - zaczęła Grimalkin. - W pradawnych czasach wyprawiały się na południe, tocząc wojny z ludźmi, niewoliły kobiety i zabijały wszystkich mężczyzn. To barbarzyńcy, już dawno temu wymordowali własne niewiasty. Ta część historii jest całkowicie prawdziwa. - Zabili wszystkie swoje niewiasty? - wykrzyknął stracharz. - To także prawda? Przecież to obłęd! W jaki sposób ich rasa przetrwała? - Niewolą ludzkie kobiety, parzą się z nimi i piją ich krew. Władają też potężną magią. - Nazywają ich Kobalosami - wtrąciłem. - Wspomniano o nich w pańskim „Bestiariuszu". - Owszem, chłopcze, rzeczywiście. Kiedyś śmiałem się z tego, ale okazuje się, że się myliłem. Idź, przynieś go z biblioteki. Pobiegłem na górę po bestiariusz, po czym wróciłem i oddałem go mistrzowi. Szybko odszukał właściwą stronicę i zaczął czytać w milczeniu. Po paru chwilach uniósł wzrok. - Informacje te zaczerpnąłem z kilku notesów, które kiedyś trafiły mi w ręce. Ponoć należały do starożytnego stracharza, niejakiego Nicholasa Browne'a. Brzmiały niewiarygodnie, nie byłem przekonany co do ich autentyczności, ale na wszelki wypadek, gdyby kryło się w tym ziarno prawdy, wpisałem je do bestiariusza z dopiskiem, że nie da się niczego potwierdzić. W świetle tego, co usłyszałem, chciałbym raz jeszcze przeczytać dokładniej owe notesy, ale niestety, spłonęły w pożarze. Proszę, chłopcze - wręczył mi książkę. - Odczytaj na głos ostatni fragment. - 149 -

Uczyniłem, jak kazał: Kobalosi to wojownicza, niebezpieczna rasa. Wszyscy oprócz magów zamieszkują Valkarky, miasto leżące daleko poza granicą kręgu arktycznego. Nazwa Valkarky oznacza Miasto Skamieniałego Drzewa. Wypełniają je najróżniejsze okropieństwa, stworzone z pomocą magii Mroku. Jego mury zbudowały istoty, które nigdy nie zasypiają, istoty wypluwające ze swych ust zmiękczony kamień. Kobalosi wierzą, że ich miasto nie przestanie rosnąć, póki nie pokryje całego świata. - Pamiętajcie, co jeszcze powiedziała Alice - przypomniała nam Grimalkin. - Kobalosi oddają cześć bogu zwanemu Talkus, którego jeszcze nie ma. Z tego powodu od czasu do czasu nazywają go Bogiem, Który Ma Się Narodzić. Kobalosi są przekonani, że to wszechpotężne bóstwo, które poprowadzi ich na wojnę z ludzkością i walka ta się nie skończy, póki nie wybiją wszystkich naszych mężczyzn i nie wezmą w niewolę kobiet. - Czy przepowiadają, kiedy do tego dojdzie? - spytał stracharz. - Wierzą, że bardzo niedługo - odparła. - Alice uważa, że postępuje słusznie, ratując Złego. Sądzi, że niszcząc go, zrobimy miejsce dla boga Kobalosów. Czy to cię nie niepokoi? - spytałem Grimalkin. - Twierdzi, że jedynie twoja nienawiść wobec Złego i żądza zemsty nie pozwala ci do niej dołączyć. Grimalkin pokręciła głową. - 150 -

- Nie uważam, by zniszczenie Złego koniecznie doprowadziło do narodzin Talkusa. Na rozumowanie Alice wpływa mag Lukrasta, który z całą pewnością pragnie ochronić swego pana. Uważam, że najpierw musimy rozprawić się ze Złym, a potem skupić uwagę na zagrożeniu ze strony Kobalosów. Stracharz przytaknął. - Oczywiście, to pierwsze łatwiej powiedzieć niż zrobić. Znów odzyskali głowę. Ja tymczasem prawie go nie słuchałem, uczepiłem się bowiem słów wiedźmy zabójczyni jak tonący dłoni, która wyciąga go z rwącej rzeki. - Myślisz, że Lukrasta naprawdę zawładnął Alice? - spytałem. - W pewnym sensie owszem - odparła. Gdy to usłyszałem, poczułem nową nadzieję. Ale Grimalkin jeszcze nie skończyła i wyraziła się jasno. - Sądzę, że Alice także się zmieniła. Byłam tam, widziałam, jak się spotkali. Zupełnie jakby z ich oczu wytrysnęły sprężyny wzajemnego przyciągania, które splotły się i połączyły ich na zawsze. Zdarza się to rzadko, ale czasem tak bywa wśród myślących istot. Owszem, Alice pozostaje pod wpływem Lukrasty, ale jeśli nią zawładnął, to ona także zawładnęła nim. Alice to bezecna wiedźma. Znalazła miejsce, w którym czuje się w domu - u boku mrocznego maga. W dzieciństwie łączyła was więź, teraz jednak oboje dorośliście. Czy muszę powtarzać to, co już mówiłam? Powtórzę zatem: zapomnij o Alice, Tomie, bo ona nie jest dla ciebie. Sądziłem, że mój mistrz podchwyci słowa Grimalkin, potwierdzając to, w co zawsze wierzył. On jednak miał smutną minę, a kiedy spojrzał na mnie, w jego oczach dostrzegłem litość. Byłem pewien, że zaraz coś powie, lecz tylko poklepał mnie po ramieniu, niczym ojciec udzielający niemego wsparcia. - 151 -

Przemówił później, wkrótce po tym, jak Grimalkin wyszła na dwór. - Przywiązanie do kogoś takiego jak Alice bywa dla nas ciężarem, chłopcze - rzekł. - Sam dobrze o tym wiem, bo kochałem Meg; i po prawdzie wciąż za nią tęsknię. Ale rozstanie jest najlepsze dla was obojga - w życiu stracharza nie ma miejsca dla czarownicy. Stracharz spędził wiele zim z lamią Meg w domu na moczarach w Anglezarke. Teraz jednak wróciła do Grecji i to rozstanie było dla niego bardzo trudne. Pokiwałem głową - próbował mi pomóc, ale nie złagodził trawiącego mnie bólu. *** Następnego ranka nie czekało na nas śniadanie. Stracharz siedział samotnie, wpatrując się w pusty stół. - Nie wygląda to dobrze. Chyba coś złego spotkało bogina rzekł. - Alice by go nie skrzywdziła - odparłem gorąco. - Tylko uśpiła pana i Grimalkin, mogła zrobić to samo z boginem, na pewno. Po tym jak wezwałem bogina na pomoc i zawarłem z nim przymierze, miałem nadzieję, że nic mu się nie stało. - Nie broń jej tak szybko, chłopcze - odparł mój mistrz. Przeszła na stronę Mroku: kto wie, do czego może być zdolna? Ale nie oskarżam Alice. Myślę, że najprawdopodobniej Lukrasta zrobił to z zemsty - nie wszedł do ogrodu, ale mógł kryć się w pobliżu. Nie zapominaj, że bogin zabił mnóstwo czarownic. Lukrasta przebywał w tej wieży i nie mógł cię powstrzymać, gdy - 152 -

uciekłeś z głową Złego. Słyszałem, że kieruje nim straszliwa duma. Bez bogina byś tego nie osiągnął. I teraz mag się zemścił. - Sądzi pan, że go zniszczył? - Lękam się najgorszego. Owszem, lękam się najgorszego. A teraz dom i ogród pozostają niestrzeżone. Długą chwilę siedzieliśmy w milczeniu, potem stracharz nagle jakby poweselał, oko mu błysnęło. - No, chłopcze, lepiej przypal trochę boczku, jak zwykle. I mimo gorących starań faktycznie go przypaliłem. Zjedliśmy jednak nawet zwęglone kawałki - a miękki świeży chleb posmarowany masłem pomógł w przełknięciu reszty. Po śniadaniu poszedłem do ogrodu pomówić z Grimalkin i wspomnieć jej o zaginionym boginie. - Lukrasta faktycznie mógł spróbować go zniszczyć, ale boginy są bardzo odporne - zauważyła. - Możliwe, że w końcu dojdzie do siebie, choć być może za późno, by znów nam pomóc. Grimalkin opierała się o drzewo, głęboko zamyślona. Zauważyłem w niej drobną zmianę - choć wciąż nosiła opasujące ciało rzemienie obwieszone sztyletami i nożyczkami, do pasa przypięła nową pochwę z niezwykle długą klingą. - To coś nowego - wskazałem ręką miecz. - Czy to jego właśnie wykuwałaś tamtej nocy? - W istocie - odparła. - Jak wiesz, lubię wypróbowywać nowe sposoby walki. Wiedźma zabójczyni stale musi szukać nowych sztuczek. Sądziłem, że dobędzie miecza i pokaże mi go, ale tego nie zrobiła, a ja nie chciałem prosić - może wolała, by nikt inny go nie dotykał? Zamiast tego zatem zapytałem o jej nogę. - Teraz mam pewność, że w pełni się zagoi, ale jeszcze parę dni musi poodpoczywać. Jedno z nas powinno poszukać - 153 -

nieprzyjaciół. Chciałabym wiedzieć, kiedy sprowadzą na północ ciało Złego.

Rozdział 23. Pomioty.

W Hrabstwie jest pewne miejsce zwane powszechnie Wzgórzem Sygnałowym, bo wiele pokoleń temu podczas wojny domowej tam właśnie rozpalano wici, ogniska płonące na szczytach wzgórz od horyzontu po horyzont, ostrzegające przed zbliżającym się wojskiem nieprzyjaciela. Porastał je gęsty las, ale jeden fragment nieopodal wierzchołka oczyszczono i stanowił wyśmienity punkt obserwacyjny. Widziałem stamtąd tereny na zachodzie i południu - dwóch kierunkach, z których spodziewałem się przybycia sług Złego z jego ciałem. Rozsiadłem się zatem wygodnie i rozpocząłem czuwanie. Przypuszczałem, że spędzę tam co najmniej parę dni; jak zwykle rozstawiłem wnyki na króliki, by dodać coś do kurzego udka i pasków solonej szynki, które zabrałem ze sobą. I oczywiście - 154 -

miałem też zapas sera. Czekanie było dość nudne, więc czasami przeglądałem swój najnowszy notes, dodając do niego różne obserwacje i w razie potrzeby wprowadzając poprawki. Do głowy napłynęły mi wspomnienia o tacie. Jak na kogoś, kto nie chodził do szkół i jako chłopak wypłynął w morze, był bardzo mądrym człowiekiem. Później został rolnikiem - co wymagało ciężkiej fizycznej pracy od świtu do zmroku. Ale tato znał litery, dobrze umiał czytać i pisać. Kiedyś powiedział mi, że najlepszym sposobem rozwiązania problemu jest zanotowanie na papierze wszystkich możliwych rozwiązań, wszystkiego, co tylko wpadnie nam do głowy, nieważne jak szalone się wydaje. Później można to odczytać, skreślając najgłupsze pomysły i skupiając się na tych, które wydają się najbardziej prawdopodobne - choć dodał też, że czasem coś, co na pierwszy rzut oka wydawało się głupie, okazuje się najbardziej obiecujące. A właśnie zmagałem się z bardzo poważnym problemem. Przerzuciłem zatem stronice i wiedziony nagłym impulsem zapisałem nagłówek: Inne sposoby rozprawienia się ze Złym. Raczej mało prawdopodobne, bym tak po prostu wymyślił odpowiedź i znalazł inne wyjście, ale co mi szkodzi spróbować. No i przynajmniej odpędzę nudę. Zacząłem zatem notować wszystkie możliwe pomysły. 1) Spalić głowę Złego. 2) Spalić ciało Złego. 3) Spalić jedno i drugie. - 155 -

Wszystkie te rozwiązania były bardzo niebezpieczne. Mistrz sądził, że zniszczenie ziemskiego ciała Złego uwolni go i pozwoli wrócić w Mrok, gdzie będzie mógł ponownie zebrać siły. Trzecie zatem nie wchodziło w grę, ale co z pierwszymi dwoma? Bez wątpienia wciąż ryzykowne, ale jeśli spali się głowę albo ciało, w żaden sposób nie da się ich połączyć; jego dusza nadal mogła pozostać uwięziona w drugiej części. Przypomniało mi to stary dziecięcy wierszyk. I nie sprawią wszystkie Króla konie ni żołnierze, Że w jedną Humpty Dumpty całość znów się zbierze1 To z kolei podsunęło mi trzeci pomysł. 4) Porąbać Złego na wiele małych kawałków zbyt wiele, by dało się znaleźć je wszystkie. To wyglądało całkiem obiecująco. Obecnie jego ciało było w dwóch częściach, ale gdyby jak Humpty'ego Dumpty'ego podzielić go na wiele ukrytych w różnych miejscach, odnalezienie i połączenie ich wszystkich byłoby praktycznie niewykonalne. Pisałem dalej, notując kolejne pomysły - jedne głupsze od innych. Pod koniec dysponowałem całkiem długą listą. Postanowiłem pokazać ją mistrzowi, kiedy wrócę do Chipenden. Tuż przed południem drugiego dnia warty pogoda, dotąd przez cały tydzień chłodna lecz ładna, zaczęła się psuć. Miałem całkiem dobry widok na odległe Morze Irlandzkie, połyskujące w

1

Fragment „Alicji w Krainie Czarów" w przekładzie Macieja Słomczyńskiego (przyp. tłum.). - 156 -

październikowym słońcu, ale teraz wody powoli pociemniały, a nad ląd zaczęły napływać nisko wiszące chmury. Wiał słaby wietrzyk, ale już po godzinie pierwsza chmura przepłynęła mi nad głową, a potem zaczęło mżyć. Było znacznie cieplej niż wcześniej, lecz mżawka zamieniła się w deszcz i wkrótce przemokłem do suchej nitki. Widoczność stale się pogarszała, z zachodu napłynęła mgła. Już miałem wrócić do Chipenden, gdy w dali usłyszałem śpiewy, coraz głośniejsze, w miarę jak zbliżały się do wzgórza. Spodziewałem się czarownic, ale te głosy należały do mężczyzn i brzmiały bardzo nisko. Z początku nie rozróżniałem słów, stopniowo jednak zaczęły rozbrzmiewać bliżej i zrozumiałem: - Kołem kręć! Wóz pchnij! W górę żerdź! Ze wszystkich sił! grzmiały głosy. I wtedy z mgły na trawiastym wzniesieniu wyłoniło się coś zdumiewającego. To był długi ośmiokołowy wóz wiozący trumnę z mosiężnymi uchwytami z zamkniętym w niej ciałem Złego. Ale sześć rosłych koni pociągowych zastąpiły cztery niewiarygodnie potężne pomioty. - Kołem kręć! Wóz pchnij! W górę żerdź! Ze wszystkich sił! Na widok tych onieśmielających stworów serce przepełniła mi rozpacz. Jak moglibyśmy walczyć z czymś takim? Dwa ciągnęły trumnę, założywszy na ramiona uprząż z grubych sznurów. Dwa kolejne pchały ją z tyłu. Muskularne ciała całej czwórki, nagie do pasa, połyskiwały od deszczu. Spodnie miały nasiąknięte wodą i zbryzgane błotem, stopy bose. Najbardziej jednak charakterystyczną cechę ich wyglądu stanowiły podobne do baranich rogi, wyrastające z głów. Były wielkie - znacznie roślejsze od Kła: każdy musiał mieć co najmniej dziewięć stóp wzrostu. - 157 -

Mógłbym ich zaatakować sam jeden, ale raczej nie zdołałbym pokonać równie potwornych siłaczy. Gdy tylko odrzuciłem pomysł podjęcia samotnej próby opóźnienia ich marszu, z mgły wyłoniły się inne postacie, podążające za wielkim wozem. Na ich czele dostrzegłem wysoką, groźną kobietę. Odziana była podobnie do Grimalkin. Przepasała się skórzanymi rzemieniami, na których wisiały pochwy z licznymi sterczącymi rękojeściami. Przekonałem się też, że z każdego ucha zwisały jej żółte kule. Czyżby przewodziła tej zgrai? Czy była wiedźmą zabójczynią? A w istocie widziałem w dole całą bandę, kolejne postaci materializowały się z mgły, wszystkie uzbrojone po zęby. Większość stanowiły czarownice w czarnych sukniach, z potarganymi włosami i szpiczastymi trzewikami na nogach. Wśród nich wędrowało jeszcze kilka pomiotów, choć żaden nie dorównywał rozmiarem czterem potworom przy wozie. Widziałem inne wiedźmy, uzbrojone jak Grimalkin. Zastanawiałem się, czy to zabójczynie z klanów mieszkających daleko poza granicami Hrabstwa. Niektóre czarownice dźwigały długie tyczki z przywiązanymi do końców nożami. Ale to nie ich broń przepełniła mi serce grozą, lecz liczba zwolenników Złego: minęło dziesięć minut, a kolejne szeregi wciąż wyłaniały się z mgły. To cała armia! Jaką mogliśmy mieć nadzieję w starciu z tyloma wrogami? Nagle pojąłem, że zamiast podążać jedną z możliwych dróg do Kamienia Strażniczego albo do Chipenden, tamci kierowali się na północny wschód. Może zamierzali spotkać się ze swoimi krewniakami w Pendle? Pospiesznie opuściłem Wzgórze Sygnałowe i pobiegłem do domu stracharza. *** - 158 -

Rozmawialiśmy w kuchni przy kolacji, deszcz bębnił o szyby. Mój mistrz przygotował posiłek i to przepyszny, sam jednak w ponurym nastroju grzebał tylko w szynce i kartoflach. Grimalkin natomiast szybko opróżniła talerz i wzięła solidną dokładkę. - Jak myślisz, ilu ich było? - spytała. - Ponad tysiąc, a kiedy odchodziłem, wciąż pojawiali się nowi. Skąd wzięło się aż tyle czarownic i pomiotów? - spytałem. - Czy kobieta maszerująca na przedzie to zabójczyni jak ty? Miała żółte kolczyki w kształcie kul. Grimalkin natychmiast zorientowała się, o kim mówię. - Na imię ma Katrina; to wiedźma zabójczyni klanu Peverelów, mieszkającego daleko na południowym wschodzie w hrabstwie zwanym Essex. Te kule to zmniejszone ludzkie czaszki, przechowuje w nich moc. Jak wiesz, ja sama wolę używać do tego kości kciuków, należących do martwych wrogów; sama liczba kości daje mi dostęp do bardziej zróżnicowanej magii - ale każdemu wedle upodobań. Twierdzą, że to niezwykle groźna wojowniczka. Nigdy się nie spotkałyśmy, ale bez wątpienia wkrótce skrzyżujemy noże. Zwolennicy Złego przybędą z całego kraju, z klanów żyjących daleko poza Hrabstwem i połączą się, by wspomóc swego pana w godzinie próby. - Owszem, a nas jest tak mało! - wykrzyknął mój mistrz. - Istotnie, będą mieli przewagę, ale jest nas więcej, niż mógłbyś przypuszczać - nie zgodziła się Grimalkin. - Jak wiecie, Pendle pozostaje podzielone i w pewnym sensie dotyczy to też klanów: wiele czarownic sprzeciwia się Złemu. Jutro posłużę się lustrem i wezwę te mieszkające w odleglejszych zakątkach. Ale pojadę też do Pendle, by zgromadzić miejscowych sojuszników. Na wzmiankę o lustrze stracharz skrzywił się i wbił wzrok w blat stołu. Choć zrozumiał, że trzeba nawiązywać podobne - 159 -

sojusze, wciąż nie mógł się pogodzić z używaniem jakiejkolwiek odmiany mrocznej magii. - Mab Mouldheel i jej siostry odwiedziły już Kamień Strażniczy. Rozmawiałem z nią, kiedy przechodziły przez Chipenden ponad dwa tygodnie temu. Obiecały pomóc nam w Święto Zmarłych - poinformowałem Grimalkin. - Ale osobiście nie ufam jej za grosz - dodałem. - Nie raczyłeś mi nawet o tym wspomnieć, chłopcze - poskarżył się stracharz. - Dobry z ciebie uczeń, dzielny i pilny, nigdy nie miałem lepszego. Ale czegoś ci brakuje. Masz zbyt wiele tajemnic przed swym mistrzem i za to powinieneś się wstydzić! - Przepraszam za wszystko, co wydarzyło się w przeszłości odparłem. - Ale to co innego, po prostu wyleciało mi z głowy. - Wyleciało z głowy! - powtórzył gniewnie. - Spotykasz czarownicę przewodzącą klanowi Mouldheelów i nie uważasz, że warto mi o tym wspomnieć? Nie mówiąc już o wszystkich rzeczach, które przede mną ukryłeś? - Przysięgam, zamierzałem panu powiedzieć, ale następnego dnia znaleźliśmy zranioną Grimalkin, a potem musiałem ścigać czarownice. Po prostu działo się mnóstwo rzeczy. Stracharz pokiwał głową, ale unikał mojego wzroku. Najwyraźniej w umyśle ponownie analizował wszystko, co przed nim ukryłem. Zraniłem go i to bardzo. - Zgadzam się, że Mab Mouldheel nie należy ufać - dodaia Grimalkin po długiej chwili krępującej ciszy. - Ale pomogła nam w Grecji i wiem, że sprzeciwia się Złemu; bardzo nieliczni członkowie jej klanu go popierają. Powinni przybyć do nas całą gromadą - i dobrze, bo potrzebujemy wszystkich, jeśli mamy walczyć z tak wielką armią. *** - 160 -

Ostatnie wydarzenia wyczerpały mnie i tej nocy, gdy tylko dotknąłem głową poduszki, zapadłem w głęboki, pozbawiony marzeń sen. Obudziłem się nad ranem, w pokoju panowała nieprzenikniona ciemność. Odkryłem, że z trudem oddycham. Jakiś ciężar przygniatał mi pierś. Na moment poczułem grozę, bo ciężar ów się poruszył. Czy to był koszmar? Czyżbym wciąż spał? Chwilę później zrozumiałem, że dzieje się to na jawie, bo w głowie usłyszałem szept. - Pomóż mi. Jestem w rozpaczliwym stanie. Daj trochę krwi, inaczej umrę. To był bogin, Kratch! Jego głos brzmiał słabo i załamywał się niepewnie. Bez wahania przemówiłem w ciemność. - Gdzie się podziewałeś? Bałem się, że cię zniszczyli! - Runąłem z tego świata w Mrok i brakowało mi sił, by powrócić. Migotałem jak świeca podczas burzy, na granicy zagłady. Walczykiem długo i ciężko, teraz w końcu tu dotarłem, ale boję się, że znów odlecę. Zupełnie jakbym balansował na skraju ciemnej przepaści. Pomóż mi, inaczej w nią wpadnę i nigdy już nie powstanę! Bałem się znów oddawać mu krew, bo mogłem przy tym umrzeć; lękałem się też konsekwencji. Ale jeśli chciałem mieć w nim sojusznika, jak mogłem odmówić? - Możesz wypić trochę mojej krwi. Weź ją! - poleciłem. Coś leciutko dotknęło grzbietu mojej lewej dłoni: to szpon bogina zadrapał mi skórę. Nie bolało. Potem jednak poczułem liżący mnie mały szorstki języczek. - 161 -

Miałem wrażenie, że trwa to bardzo długo. Po jakimś czasie serce zaczęło dudnić mi w uszach, uderzało powoli, ciężko, z wyraźnym wysiłkiem. - Dosyć! Dosyć! - krzyknąłem. - Jeśli wypijesz zbyt wiele, stanie mi serce i umrę! Język zniknął i usłyszałem nowy dźwięk, niskie, ciche mruczenie kota, a potem zapadła cisza, którą zakłócał tylko łomot w mojej głowie. Kratch zniknął. Usiadłem, szukając na oślep w ciemności hubki i krzesiwa i zapaliłem świecę. Jakiś czas siedziałem tak, słaby, nękany mdłościami, a pokój wirował wokół mnie. Gdy poczułem się dość silny, by wstać, niepewnie zszedłem na dół do kuchni, by napić się wody. Usiadłem ciężko przy stole i zacząłem ją sączyć, napawając się chłodem spływającym w głąb gardła i odtwarzając w myślach ostatnie wydarzenia. Oczywiście, nie miałem pewności, że boginowi uda się odzyskać siły i pomóc nam w zbliżającej się bitwie. Ale nie został zniszczony, a to dobre wieści. Jednakże myśl o tym, co zrobiłem, wciąż budziła mój niepokój. Gdy bogin po raz pierwszy wypił moją krew, nie miałem wyboru; tym razem oddałem mu ją z własnej woli. Czy powinienem był postąpić inaczej? Odmowa mogła okazać się dla niego śmiertelna w skutkach, a teraz bardziej niż kiedykolwiek potrzebowaliśmy jego pomocy. Lecz sam proces przypominał mi zwyczaje niektórych czarownic z Pendle - znajdowały sobie pobratymców i karmiły ich swą krwią. W zamian owe stwory stawały się niemal częścią ich samych, jakby dodatkową parą rąk bądź oczu, nawet z daleka wypełniającą polecenia. Podczas pierwszego roku terminu Alice uczyniła coś podobnego, częstując swoją krwią demonicznego stwora zwanego Morem. Lecz Mór nie przypominał szczura, - 162 -

ropuchy czy też ptaka - małych stworzeń, pobratymców większości czarownic; ledwie uniknęła tego, by nad nią zapanował. To mogło spotkać i mnie - Kratch bowiem był potężny jak na bogina. Co, jeśli znów się do mnie zgłosi, prosząc o krew? Co powinienem zrobić?

Rozdział 24. Plaga skeltów.

Następnego ranka obudziłem się późno i ostatni zszedłem na śniadanie. Mój mistrz i Grimalkin siedzieli już przy stole. Pogrążeni w rozmowie, zajadali boczek i jajka. - Mam dobre wieści, chłopcze! - powitał mnie radośnie stracharz. - Bogin wrócił i przygotował nam doskonałe śniadanie. Gratulacje dla kucharza! - Zerknął w stronę kominka, na którym płonął ogień. - 163 -

Niewidzialny bogin w odpowiedzi zamruczał cicho. Zająłem miejsce przy stole, witając ich niemal niedostrzegalnym skinieniem głowy. Potem zgarnąłem na talerz jajecznicę z boczkiem, ukroiłem sobie grubą pajdę chleba i posmarowałem masłem. Jadłem w milczeniu, ledwie słuchając rozmowy wiedźmy zabójczyni z moim mistrzem. Jedzenie smakowało idealnie, choć nie było aż tak gorące, jak lubiłem; żałowałem, że nie zszedłem wcześniej. - Zgadzasz się zatem, chłopcze? - spytał stracharz. Uniosłem pytający wzrok. Dotąd całkowicie skupiałem się na jedzeniu. - Zgadzam się z czym? - Nie słuchałeś? Powinieneś bardziej uważać! - upomniał mnie ostro. - Wyglądasz trochę blado, źle spałeś? Przytaknąłem. - Pół nocy nie mogłem zasnąć. - Sen jest ważny, chłopcze, a najlepszym lekarstwem na bezsenność jest fizyczne zmęczenie, gdy kładziesz się do łóżka. W każdym razie chcę, żebyś wybrał się do młyna na północ od Caster i poprosił Judda Brinscalla o dołączenie do nas. Nieźle włada kijem, chętnie też przyjmiemy jego trzy wielkie psy. A co z twoim bratem kowalem, Jamesem? Mówiłeś, że zdrowo i cało wrócił do domu. To silny młodzian, świetnie się spisał na Wzgórzu Pendle, gdy walczyliśmy z czarownicami. Może potem powinieneś odwiedzić farmę i poprosić go o pomoc? Pokręciłem głową. - Mojej rodzinie już i tak grozi wielkie niebezpieczeństwo. Pamięta pan, jak Zły mówił o Jamesie? Bez wątpienia zaatakowały go stwory z Mroku, nie rabusie, jak sądził. Wolę nie narażać go jeszcze bardziej. - 164 -

- Decyzję zostawię tobie, chłopcze. Ale pamiętaj, że i tak mamy mizerne szanse. Potrzebujemy każdego poczciwego człowieka. Jeśli przegramy w tej bitwie i Zły odzyska siły, niebezpieczeństwo zagrozi wszystkim rodzinom w Hrabstwie. Tak czy inaczej, najpierw odwiedź Judda. Spodziewam się, że jutro wrócisz. Nie zapominaj, że mamy mało czasu - do Święta Zmarłych zostało tylko sześć dni. Aby spełnić życzenie mistrza, musiałbym przebiec część drogi młyn leżał co najmniej dzień marszu od nas. Ale stracharz miał rację, kończył nam się czas. - Zjem tylko i zaraz ruszam w drogę - oznajmiłem. - Dobry chłopak; pod twoją nieobecność Grimalkin odwiedzi Pendle i sprawdzi, ilu zdoła zebrać tam sprzymierzeńców. *** Przygotowałem się do marszu. Nie brałem torby, bo wiedziałem, że muszę podróżować szybko. Okręciłem się jednak w pasie pod koszulą srebrnym łańcuchem, zabrałem też kij i dwa sztylety, Klingę Przeznaczenia natomiast zostawiłem w domu. Grimalkin opierała się o konia, szepcząc mu coś do lewego ucha. Jak zwykle z rzemieni opasujących jej ciało sterczały niezliczone rękojeści broni ukrytej w skórzanych pochwach. Wargi pomalowała na czarno. Wyglądała złowieszczo, gotowa do walki. - Zamierzasz jechać konno? - zawołałem do niej. Przytaknęła i podprowadziła wierzchowca. - Moja noga z każdym dniem odzyskuje siły, ale wciąż nie jest gotowa do marszu do Pendle i z powrotem... Nakarmiłeś wczoraj bogina, prawda? - spytała. - 165 -

- Tak - przyznałem. - Przyszedł i poprosił mnie o krew. Zgodziłem się, bo inaczej by umarł. Tak właśnie mi powiedział. - Najpewniej uratowałeś mu życie, ale dziś rano byłeś taki blady, że aż dziw, że twój mistrz niczego nie podejrzewał. - Nie wspomniałem mu o poprzednim razie, więc coś takiego nawet nie przyszło mu do głowy. Był zbyt zajęty śniadaniem, by cokolwiek dostrzec. - Pilnuj się, Tomie, to niebezpieczne. Podobna istota może wypić zbyt wiele i cię zabić. - To właśnie mnie martwi - wyznałem Grimalkin. - I jest coś jeszcze... Co, jeśli zacznie nade mną panować i zawładnie tak jak Mór Alice? Już drugi raz pił moją krew. - Owszem, istnieje takie niebezpieczeństwo - zgodziła się. - Ale jeśli wszystko ułoży się jak trzeba, nawiążesz z nim doskonałą współpracę. Pamiętasz, co się stało z Alice? Wróciłem pamięcią do owych mrocznych dni w Priestown, kiedy Alice uwolniła Mora z więzienia w labiryncie za srebrną furtką. - Trzy razy oddała mu swą krew... To był kluczowy moment, wówczas całkiem nad nią zapanował. - Owszem - przytaknęła Grimalkin. - I dla ciebie to także najryzykowniejsza chwila. Lecz Mór był mrocznym, demonicznym stworem, znacznie potężniejszym niż ten bogin, a Alice zawsze przechylała się na stronę Mroku. Ty jesteś silny: jeśli zachowasz ostrożność, będziecie wspólnikami w równych proporcjach. Uznałem, że to bardzo ciekawa możliwość. Grimalkin pogalopowała na południowy wschód, do Pendle. Ja tymczasem skierowałem się w przeciwną stronę, szlakiem przez wzgórza. Podczas marszu rozmyślałem o boginie - zarówno o - 166 -

zagrożeniu z jego strony, jak i możliwości złączenia naszych sił i przypomniałem sobie, co do mnie rzekł: Jesteś dzielny! Godny tego, by ze mną pójść. Słowa te sugerowały, że istotnie proponował mi równorzędne partnerstwo i nie chciał nade mną zapanować. Ale czy można zaufać stworowi z Mroku? Niewiele miał w sobie człowieczeństwa. Wspinałem się na Pikę Parlicka. W połowie drogi natknąłem się na wąską owczą ścieżkę pośród ostrych traw i skręciłem w nią: doprowadziła mnie na zachodnią stronę łańcucha wzgórz, po lewej ręce widziałem morze. Był kolejny jasny, słoneczny dzień, po niebie wędrowało tylko kilka chmurek. Nie mogłem powstrzymać obaw, że niedługo za to zapłacimy: oprócz ulewy na Wzgórzu Sygnałowym ostatnimi czasy bardzo rzadko padało. Pogoda w Hrabstwie zwykle bywa deszczowa i wietrzna i natura z pewnością przywróci równowagę, zsyłając długie, obfite opady. Narzuciłem sobie szybkie tempo, wkrótce jednak zdyszałem się i musiałem odpocząć. Łatwo stracharzowi mówić, że najlepiej bym szybko dotarł do celu i się przespał. Ale utrata krwi wypitej przez bogina osłabiła mnie i mało prawdopodobne, bym przed zmierzchem ujrzał młyn. Pogryzając ser, uświadomiłem sobie, że nie rozmawiałem jeszcze ze stracharzem na temat pomysłów zapisanych w notesie. Ponownie powtórzyłem w głowie całą listę, zastanawiając się, jak przebiegnie czekająca nas bitwa. Wróg będzie miał przewagę liczebną, ale nie chodziło nam o to, by pokonać wszystkich, lecz w jakiś sposób dopilnować, by głowa i ciało Złego nie połączyły się w jedną całość. Musieliśmy tego dokonać albo przed zachodem słońca, albo o północy w Święto Zmarłych, bo wtedy mroczna magia mogła przywrócić mu moc. - 167 -

Z map mojego mistrza - obecnie straconych na zawsze w pożarze - wiedziałem, że przez Kamień Strażniczy biegnie kilka linii mocy. Gdybym znalazł się we właściwej pozycji, mógłbym znów przywołać bogina. Oczywiście tym razem nasi wrogowie zdawaliby sobie sprawę z potencjalnego zagrożenia. Lukrasta bez wątpienia spróbowałby zniszczyć Kratcha. A możliwe, że Alice stanie u jego boku, iącząc z nim siły. Odepchnąłem od siebie tę bolesną myśl, maszerując naprzód na wschód od Caster. Słońce powoli znikało za horyzontem. Przekroczyłem linię mocy, biegnącą na wschód w stronę Kamienia Strażniczego: owa niewidzialna linia stanowiła też jeden ze starych szlaków z wybrzeża na owo wzgórze. Nie dostrzegłem jednak żadnych czarownic, nic też nie wskazywało, by przebywały w okolicy. Gdy znalazłem się na zachodnim brzegu kanału, słońce już zaszło. Z miejscem tym wiązało się mnóstwo wspomnień. Tutaj Bill Arkwright wepchnął mnie do zimnej, mulistej wody i nauczył pływać w ten trudniejszy sposób. Surowy był z niego mistrz, ale w końcu go polubiłem. Teraz wspomniałem ze smutkiem, jak zginął w Grecji, odpierając atak żywiołaków ognia i pozwalając uciec stracharzowi, Alice i mnie. Moje najstraszniejsze wspomnienie z owych czasów dotyczyło właśnie brzegu kanału. Zszedłem do ładowni czarnej barki i stanąłem twarzą w twarz ze Złym we własnej osobie, siedzącym na wielkim tronie i otoczonym czarnymi świecami. To z jego ust po raz pierwszy dowiedziałem się, że Alice jest jego córką, a jej prawdziwą matką była Koścista Lizzie... Młyn przesłaniał rząd drzew, księżyc skrył się za chmurami, toteż z trudem odnalazłem miejsce, w którym musiałem skręcić znad kanału. W końcu jednak dotarłem do mostu i usłyszałem szum strumienia w dole. Zsunąłem się zatem z brzegu, podążając na zachód. Wkrótce pochylałem już głowę pod gałęziami - 168 -

płaczących wierzb, by dotrzeć do sześciostopowego żelaznego ogrodzenia, otaczającego ogród przy młynie. To wtedy usłyszałem hałas dobiegający z ciemności gdzieś po lewej. Odwróciłem się w chwili, gdy chmura odsłoniła księżyc, który oświetlił groźnego, owadopodobnego stwora o płaskim łbie i długim pysku. Natychmiast go rozpoznałem - owa długa kościana rura nie pozostawiała cienia wątpliwości. Uniosłem laskę, on jednak umknął na bok i straciłem go z oczu, a potem księżyc znów zniknął. To był skelt! Występowały bardzo rzadko i zaniepokoiła mnie obecność jednego z nich tak blisko młyna. Co on tu robił? Potem szedłem już bardziej ostrożnie wzdłuż ogrodzenia po błotnistym gruncie, szukając wąskiej szczeliny stanowiącej jedyne wejście do młyna. Przeszedłem dalej, brodząc w fosie ze słoną wodą, do wewnętrznego ogrodu. Wszystko to - płot i fosa stanowiło część obrony przed wodnymi wiedźmami, od których roiło się w tych okolicach. Lecz jeszcze jedno nie dopuszczało ich bliżej - psy! Kiedy zbliżyłem się do młyna, zaczęły ujadać; usłyszałem skrzyp otwieranych drzwi, a potem trzy wielkie wilczarze pomknęły ku mnie w ciemności. Na moment żołądek ścisnął mi się ze strachu. Szpon i jej dwa dorosłe szczeniaki, Krew i Gnat, przywykły do łowów na wodne wiedźmy. Dobrze je znałem, były bezlitosne. Powinny rozpoznać mój zapach, ale biegły ku mnie i mimo wszystko się niepokoiłem. W ostatniej chwili gorączkowe ujadanie ucichło, a potem klęczałem już, głaszcząc całą trójkę, która lizała mnie w odpowiedzi. - To ja, Tom Ward! - zawołałem, zanim ruszyłem dalej. Psy uganiały się wokół mnie. - 169 -

Wolałbym, by to Bill Arkwright wyszedł mi na spotkanie, ale pewne rzeczy się zmieniają i trzeba z tym żyć. Judd Briscall uścisnął mi dłoń i powitał ciepłym uśmiechem, prowadząc do środka. Wkrótce siedziałem już przy jego stole, zajadając solidną porcję owczej wątróbki i cebuli; sądząc po niej, Judd był świetnym kucharzem. Konałem z głodu, toteż oprócz pierwszego krótkiego powitania nie wyjaśniłem mu jeszcze przyczyn swej wizyty. Czekał cierpliwie, patrząc jak jem, i nagle przypomniałem sobie, jak zdradził stracharza w Todmorden. Pomógł zwabić mojego mistrza w zasadzkę, która omal nie kosztowała go życia. Oczywiście mroczne moce zagrażały wówczas rodzinie Judda i działał pod przymusem. Wówczas z trudem zdołałem wybaczyć mu tę zdradę, teraz jednak pojąłem, że muszę zapomnieć o przeszłości. - Jak się sprawy mają, Judd? - spytałem, przełykając ostatni smakowity kęs. - Wiesz, że tuż za ogrodzeniem widziałem skelta? Sądziłem, że go zaskoczę, ale jedynie pokiwał głową. - W końcu opanowałem wodne wiedźmy. Musiałem ich zabić z tuzin, kolejne trzy uwięziłem w dołach. Teraz jednak mam na głowie kolejną plagę, tym razem skeltów. Słowa te zmroziły mi krew w żyłach. Pamiętałem, co mówiły Grimalkin i Alice o Kobalosach z północy: oczekiwali narodzin swego boga pod postacią skelta. Skelty widniały także na rękojeściach mieczy bohaterów. Dlaczego nagle wyroiły się wszędzie - zwłaszcza w krytycznym czasie, tuż przed Świętem Zmarłych? - Ale przecież są rzadkie - zaprotestowałem. - Bill Arkwright mówił mi, że przez całe lata ich nie widywał. - Istotnie - zgodził się Judd. - Mnie mówił dokładnie to samo, ale teraz trudno nazwać je rzadkimi. Zabijają mnóstwo owiec, co - 170 -

rano nad kanałem ludzie znajdują co najmniej tuzin martwych zwierząt, pozbawionych krwi. Farmerzy nie wyganiają już bydła na pola w pobliżu wody bądź bagien. Przydałaby mi się pomoc. Nie sądzę, by twój mistrz zechciał wypożyczyć cię na parę miesięcy? - W innych okolicznościach, Juddzie, z pewnością chętnie by ci pomógł. Lękam się jednak, że zbliża się kryzys i to my potrzebujemy twojej pomocy. Dlatego właśnie tu jestem. Pan Gregory prosił, bym przyprowadził cię do Chipenden - a także twoje psy, jeśli nie masz nic przeciw temu. Stracharz napisał do Judda, informując go o tym., co się wydarzyło. Teraz jednak opisałem szczegóły. Judd słuchał z milczeniu z poważną miną. - Wygląda na to, że mamy małe szanse - rzekł w końcu posępnym tonem. - Zapewne nie pójdzie nam łatwo - zgodziłem się. - Nie wszyscy przeżyjemy, by móc o tym opowiedzieć. Przez chwilę sądziłem, że odmówi pomocy, potem jednak pochylił się naprzód i poklepał mnie po ramieniu. - Cóż, prześpij się porządnie, Tomie. O brzasku ruszamy do Chipenden. *** Było późno, gdy dotarliśmy do domu stracharza. Po kolacji i omówieniu sytuacji z mistrzem Judd położył się spać w zapasowym pokoju, niegdyś należącym do Alice. Ja jakiś czas siedziałem ze stracharzem, wpatrując się w trzaskający na kominku ogień. Noce zaczynały robić się chłodne, zbliżała się zima. - 171 -

- No, chłopcze, dzięki, że sprowadziłeś nam z pomocą Judda i psy. Jutro rano możesz ruszyć na farmę po swojego starszego brata, kowala. Bez wątpienia chętnie spotkasz się znów z rodziną. Ogarnęła mnie irytacja - mówiłem już, że nie chcę znów angażować Jamesa. Czyżby w ogóle mnie nie słuchał? Mój mistrz był uparty, ale zamiary miał dobre, toteż postarałem się nie okazać po sobie gniewu. - Nie - odparłem stanowczo. - Jak mówiłem, sprawiłem dość kłopotów swojej rodzinie. Jack, Ellie i Mary mogli zginąć, kiedy uwięziły ich czarownice. Zawsze będzie im coś grozić z powodu mojej pracy, ale nie tym razem. Przykro mi, ale nie mogę. Nie przy tak wielkim ryzyku. Wróciłem pamięcią do owych mrocznych dni, kiedy pomogłem ocalić moją rodzinę z celi w Wieży Malkinów. Jack niemal wówczas zginął i owe wydarzenia pchnęły go na skraj obłędu. A potem James naraził życie na Wzgórzu Pendle. - Rozumiem, chłopcze. - Stracharz miał poważną minę. - Ale mimo wszystko chciałbym, abyś jeszcze to przemyślał. Prześpij się z tym. Gdybyś zmienił zdanie, daj mi znać rano. Potem więcej o tym nie wspomnę, chyba że sam to zrobisz. A teraz musimy pomówić o czymś jeszcze. Co z boginem? Wiesz, że przez Kamień Strażniczy wiedzie kilka linii mocy... Mógłbyś znów go wezwać, ale czy powinniśmy się nim posłużyć w nadchodzącej bitwie? - Po tym, co się stało, będzie słabszy - odparłem. - Nawet z pełną mocą nie mógłby się równać z Lukrastą i wszystkimi czarownicami, gdyby przygotowali się na jego przybycie. Tym razem będą gotowi. - Może i tak, ale zniszczyłby część z nich i pomógł nam osiągnąć cel. Nie chcesz narażać życia Jamesa, doskonale to rozumiem. Wybacz! - Stracharz uniósł rękę. - Obiecałem, że - 172 -

więcej o tym nie wspomnę, ale tym razem mowa o boginie groźnym stworze z Mroku, który chętnie odebrałby życie tobie i mnie, gdyby nie zawarty z nim kontrakt. Z pewnością to dostrzegasz? Przytaknąłem. - Nie będę narażał na darmo jego życia, ale wezwę go w razie potrzeby w obliczu klęski... Stracharz przytaknął. - Dobrze to słyszeć, chłopcze. A teraz najważniejsze: jak mamy rozprawić się ze Złym? Ostatnio wiele o tym rozmyślałem. Rytuał nie wchodzi w grę, co do tego się zgadzamy. A niemądre eksperymenty dziewczyny z „Doomdryte" spełzły na niczym. Czy istnieje inny sposób? - Też o tym myślałem - przyznałem. - Zapisałem w notesie kilka pomysłów. - Zatem odczytaj mi je, chłopcze. Tak też uczyniłem, podejrzewałem jednak, że sam wpadł na podobne. Miałem dziewięć propozycji. Niektóre brzmiały teraz bardzo głupio, ale i tak je przeczytałem. - Czwarty wydaje się najbardziej obiecujący - zauważył stracharz. - Porąbanie Złego na drobne kawałki to wizja dość makabryczna, ale może zadziałać. Ukrywszy je, co prawda nie pozbylibyśmy się Złego na zawsze, ale z pewnością utrudnilibyśmy jego zwolennikom odnalezienie i złożenie wszystkich części w całość. W Irlandii powinniśmy byli zastanowić się dłużej, a nie po prostu odrąbać mu głowę od ciała. - Sądzi pan zatem, że to dobry pomysł? - spytałem. - Równie dobry jak wszystko, co mnie przyszło do głowy, chłopcze. Trudno będzie wcielić go w życie, ale możemy to - 173 -

zrobić... - Westchnął, a potem dodał: - Przeciwnik będzie miał wielką przewagę liczebną. Musimy być gotowi walczyć aż do końca i musimy wierzyć, że nam się uda. Może kilkoro z nas dotrze do Złego; w takim razie każdy powinien zabrać kawałek i ukryć... Masz te trzy klingi - miecze bohaterów, za pomocą których miałeś złożyć w ofierze Alice. Co, gdybyśmy w podobny sposób użyli ich przeciw Złemu? - To znaczy odcięli mu kciuki? - Owszem, chłopcze, czemuż by nie? Dla czarownic mają wielkie znaczenie, stanowią źródło magicznej mocy. To dlatego Grimalkin nosi je na szyi. Jeśli wiedźma straci je w walce z drugą, okrywa się hańbą. Niektórzy wierzą, iż oznacza to, że po śmierci na zawsze pozostanie uwięziona w Mroku, nie mogąc powrócić na ten świat. Radzę zatem, abyś jeśli zdołasz, odrąbał mu kciuki i zabrał ze sobą. Potraktuj go tak, jak miałeś potraktować Alice! - Wyciąć mu serce? - Wątpię, by nadarzyła się sposobność, ale odetnij mu głowę, jeśli już połączyła się z ciałem, potem odrąb kciuki i uciekaj. W ten sposób może zyskamy nieco czasu. Jeśli więcej z nas się przebije, każdy zabierze ze sobą kolejny fragment ciała. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, rozmyślając o czekającym nas ogromnym wyzwaniu. Teraz, gdy mieliśmy plan, poczułem się lepiej. W końcu stracharz poruszył się. - A teraz chodźmy do łóżka, chłopcze. Musisz być zmęczony po podróży. Grimalkin zgadza się ze mną, że zapewne spróbują przywrócić Złego o zachodzie słońca. Zbierz zatem siły - do Święta Zmarłych zostały zaledwie cztery dni. Wróciłem do siebie i wcisnąłem się do łóżka. Wędrówka do młyna i z powrotem faktycznie mnie wyczerpała. Byłem - 174 -

zmęczony, oczy zamknęły mi się w chwili, gdy dotknąłem głową poduszki. Obudziłem się równie szybko. Bogin znów leżał mi na nogach, słyszałem jak głośno mruczy. - Potrzebuję więcej twojej krwi, daj mi ją teraz! - zażądał Kratch ochrypłym tonem. - Po co tak bardzo potrzebujesz mojej krwi? - spytałem. - Czy bez niej nie odzyskasz sił? Czy nie wypiłeś już dosyć? - Potrzebuję więcej do nadciągającej bitwy! - zawołał bogin. - Dlaczego to musi być moja krew? Nie zadowoli cię krew zwierzęcia? Mógłbym też poprowadzić cię wzdłuż linii mocy, póki nie natkniemy się na jednego z wielu wrogów pragnących odebrać nam życie. Czemu nie krew czarownicy? - Twoja krew jest dla mnie wyjątkowa. To krew brata. - Jesteśmy braćmi? - Tak, jesteśmy braćmi duchowymi, beze mnie zostaniesz pokonany. - Jeśli jednak staniesz do walki u naszego boku, możesz zostać zniszczony - przypomniałem. - Nic nie trwa wiecznie. I tak już zbyt długo żyję na tym świecie. Bogin był gotów poświęcić się dla nas. Czy naprawdę znużyło go istnienie? Jednak jego słowa niczego nie zmieniały - nadal zamierzałem zachować ostrożność i jeśli się da, uniknąć przywołania go. - Nie wezwę cię na pewne zniszczenie, chyba że w obliczu klęski. - Zatem daj mi krwi, a zaczekam na twoje wezwanie. - Boję się dać ci jej więcej - przyznałem. - Możesz wypić za dużo i zatrzymać mi serce. - 175 -

- Dobrze, że to mówisz. Tylko ktoś naprawdę dzielny potrafi przyznać się do strachu. Nie mogę się już doczekać ponownej walki u twego boku. Nie lękaj się - nie umrzesz w tym łóżku. Wezmę tylko tyle, ile mi trzeba - ani kropli więcej. Zaufaj mi, pozostawię cię przy życiu i po jednym dniu całkowicie odzyskasz siły. Ja jednak pamiętałem Alice i Mora, to trzeci raz był najniebezpieczniejszy. Kto wie, jakie mogą być skutki? Musiałem też rozważyć poradę Grimalkin: dostrzegła zagrożenie, ale twierdziła, że bogin nie dorównuje mocą Morowi. Ponieważ sam jestem silny, pewnego dnia mogę zyskać w nim bardzo użytecznego partnera, ale potem przyszło mi do głowy jeszcze jedno... - Lecz czy fakt, że oddam ci więcej krwi, mnie nie zmieni? Trzeci dar krwi ma ogromne znaczenie. - Owszem, zmieni cię. Wszystkie wymiany pomiędzy świadomymi istotami powodują zmiany. Ja stanę się bardziej ludzki, a ty bardziej jak bogin. Czy to nie uczciwe? Nie wiedziałem, co by to dla mnie znaczyło, lecz instynkt kazał mi się zgodzić. Mistrz zawsze powtarzał, abym słuchał przeczuć i okazało się to dobrą radą: ów wewnętrzny zmysł tego, co właściwe, rzadko mnie zawodził. - W takim razie weź moją krew - powiedziałem. Poczułem drapnięcie na grzbiecie lewej dłoni, a potem szorstki język kota-bogina zaczął chłeptać. Nozdrza wypełnił mi metaliczny zapach. Zdawało się, że trwa to bardzo długo. W końcu serce zaczęło uderzać z trudem, a pulsowanie w skroniach zamieniło się w ostry ból głowy. Ogarnął mnie głęboki, pozbawiony marzeń sen. Zasypiając, wiedziałem, że bogin wciąż pije. - 176 -

Czy kiedykolwiek się obudzę? Byłem zbyt słaby i zmęczony, by się bać. W tym momencie nie dbałem o to, co się ze mną stanie.

Następną rzeczą, jaką pamiętam, było poranne światło wlewające się przez okno. Czułem bogina leżącego mi na nogach, tym razem jednak pozostawał niewidzialny. - Słyszysz to? - spytał. - Co? - odparłem. - Co masz na myśli? - Słyszę śpiew ptaków! - Ptaki śpiewają codziennie - zauważyłem. - Aż do tej chwili nie zwracałem na nie uwagi. Nie interesowały mnie, zupełnie jak owady brzęczące wokół stęchłej kałuży. Ale teraz ich śpiew jest jak muzyka! Wolę ich słuchać niż je pożreć. Ciężar bogina zniknął mi z kolan. Kiedy wstałem z łóżka, czułem się słabo, kręciło mi się w głowie. Miałem nadzieję, że szybko dojdę do siebie. Wiedziałem, że w nadchodzącej bitwie będę potrzebował wszystkich sił. Po śniadaniu stracharz poszedł do biblioteki. Ja wybrałem się na spacer po ogrodzie. Grimalkin wypuszczała właśnie konia na trawę, najwyraźniej dopiero co wróciła. - Pojechałam na zwiad zbadać posunięcia wroga - zameldowała. - Rozbili duży obóz na niższym zboczu Wzgórza Sygnałowego, szykują się do wymarszu na północ. - Czy zdołałaś zebrać więcej sojuszników? - Tak, ale część z tych, na których liczyłam, boi się do nas dołączyć. Mimo to będzie nas dosyć, abyśmy mogli stanąć do walki z wrogiem.

- 177 -

Wskazała ręką wschodni ogród i obdarzyła mnie dziwnym uśmiechem. Znów nosiła swoje liczne klingi, zauważyłem jednak, że nie ma u pasa długiego miecza, który niedawno wykuła. - Przejdź się ze mną - poleciła. Ruszyłem zatem za nią między drzewami, kierując się do kuźni. Całkiem już wystygła, wypełniał ją popiół. Miecz leżał na trawie obok, Grimalkin zabrała go i uniosła ku mnie rękojeścią naprzód. - Wykułam go dla ciebie - oznajmiła. - To prezent. Weź go! Zdumiony spojrzałem na miecz. Pierwszym, co mnie uderzyło, była jego brzydota - zupełnie nie przypominał zdobnych, starannie wykutych mieczy bohaterów, ponoć dzieła samego Starego Boga Hefajstosa. Ten wydawał się niedokończony, brakowało mu jakichkolwiek ozdób. Miast połyskiwać w slońcu klinga wydawała się matowa i zardzewiała. Grimalkin uśmiechnęła się, jakby czytała mi w myślach. - Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby, chłopcze uprzedziła. - Może i miecz nie wygląda ładnie, ale w walce nie o to chodzi. Zdobienia to często dodatek, który raduje twórcę. Ja wolę funkcjonalność. Ten miecz ma służyć jako potężna broń, zaprojektowałam go tak, by wygrywał. Powstał, by zabijać wroga. Weź go! Przyjąłem zatem miecz. Gdy tylko wziąłem go w prawą dłoń tę, którą posługiwałem się Klingą Przeznaczenia - pojąłem, że jest idealnie zrównoważony. Miecza ze skeltem nie zrobiono dla mnie i dopiero powoli przywykłem do jego ciężaru i kształtu. Ten był znacznie lżejszy i od razu idealnie leżał mi w dłoni. Walka podobnym mieczem będzie znacznie łatwiejsza. - Wykułam go z meteorytu, który spadł na ziemię na dalekiej północy - wyjaśniła Grimalkin. - To bardzo rzadka ruda. Ta Gwiezdna Klinga zawsze pozostanie ostra, nigdy nie stępieje i nigdy się nie złamie - jest niezwykle silna. Ma też dodatkową - 178 -

cechę - dodała. - Z łatwością wchłania magię osoby, która ją wykuła. Potem nie przyjmuje już żadnych innych zmian. Wbudowałam w nią zatem potężną tarczę przeciw mrocznej magii, która mogłaby cię skrzywdzić. Dopóki będziesz trzymał go w dłoni albo nosił przy sobie, pozostaniesz odporny na te ataki. Z tym mieczem w dłoni możesz stanąć do walki z najsilniejszą wiedźmą lub magiem, nie obawiając się ich. Nie uczyni cię jednak niezwyciężonym. Gdybym skierowała na ciebie całą swą magię, miecz by ją odbił, ale to by mnie nie pokonało. Użyłabym własnej broni i i tak cię zabiła. Strzeż się zatem, bo ktoś inny też może tak zrobić. Wielu magów to również wojownicy. Pokiwałem głową i przypomniałem sobie niedawną rozmowę z mistrzem. - Rozmawiałem ze stracharzem o tym, jak najlepiej rozprawić się ze Złym. Uważamy, że najpierw powinniśmy znów odciąć mu głowę, a potem odrąbać kciuki. Potem możemy odciąć jak najwięcej kawałków ciała i rozrzucić na cztery wiatry. Sądzę, że główne rany powinienem zadać mieczami bohaterów, ostatecznie miały stanowić część rytuału poświęcenia Alice. Jak uważasz? - Zgadzam się. Przynajmniej w ten sposób utrudnimy zadanie jego sługom, kiedy następnym razem spróbują przywrócić go do życia - odparła. - Ale wątpię, by to samo wystarczyło, aby zniszczyć go raz na zawsze. - Zmarszczyła brwi, wbijając wzrok w ziemię. - Dziękuję ci za miecz - uśmiechnąłem się do wiedźmy zabójczyni. - Ale dlaczego dajesz mi go teraz? Czy postrzegłaś, że będzie mi potrzebny? - Użyj mieczy bohaterów przeciw Złemu, ale weź też ze sobą Gwiezdną Klingę. Wcześniej czy później będzie ci potrzebna... Postanowiłem posłuchać jej rady. Wróg użyje przeciw nam magii i miecz przyda się, by mnie przed nią uchronić. - 179 -

Rozdział 25. Farma piwna.

Późnym rankiem siedziałem w bibliotece z mistrzem. Opisywałem właśnie w notesie mój nowy miecz, on uaktualniał „Bestiariusz". Opowiedziałem mu o prezencie od Grimalkin, nie skomentował go jednak. Wiedziałem dlaczego. Miecz mógł odpierać mroczną magię, ale magia posłużyła też do jego wykucia. Mistrz nigdy by się z tym nie pogodził. Dostrzegł moje spojrzenie i uśmiechnął się ze smutkiem. I w tym momencie zmieniłem zdanie. Czasami nie podejmujemy decyzji po długim namyśle i procesie logicznej analizy. Zupełnie jakby coś w głębi umysłu rozważyło problem i samo wybrało rozwiązanie, które przyjmujemy. Mówiłem, że nie narażę mojego brata Jamesa, nagle jednak zrozumiałem, że stawką w tej grze jest coś znacznie większego niż poszczególne osoby. Byłem gotów poświęcić własne życie. Czy nie powinienem przynajmniej pójść i dać Jamesowi tę samą możliwość? W końcu okazał się świetnym wojownikiem, - 180 -

dowodząc atakiem na czarownice podczas bitwy na wzgórzu Pendle. - Odwiedzę farmę i spytam Jamesa, czy do nas dołączy oznajmiłem. - Dziękuję, chłopcze - odparł stracharz. - Wiem, że trudno ci angażować w to rodzinę, ale wierzę, że dokonałeś słusznego wyboru. Ja mógłbym posłać wiadomość mojemu jedynemu pozostałemu przy życiu bratu, ślusarzowi Andrew, ale to nie wojownik. James natomiast bardzo nam się przyda. - Jeśli zginie w tej bitwie, będzie to znaczyć, że źle zdecydowałem - mruknąłem. - Szanse mamy niewielkie, wszyscy możemy zginąć - odparł stracharz głosem pełnym znużenia i rezygnacji. - Wielu z nas z pewnością polegnie, ale jeśli nam się uda, warto będzie złożyć tę ofiarę. Nie jestem człowiekiem mściwym, lecz widziałem w swym życiu wiele zła. Widziałem rodziny powalone na kolana przez wojnę, patrzyłem, jak brat walczy z bratem, a syn zwraca się przeciw ojcu - i wszystko to stanowiło efekt wpływów Złego na nasz świat. Nie mówię nawet o otwartych atakach sług Mroku, z którymi starałem się walczyć cale życie. O tak, jak powiedziałem, nie jestem człowiekiem, który w zwykłych okolicznościach łaknie zemsty, ale czas już im odpłacić za całe wyrządzone zło, nie tylko w Hrabstwie, lecz na szerokim świecie. Pokiwałem głową. Wiedziałem, że ma rację. Po niecałej godzinie ruszyłem na farmę, niegdyś będącą moim domem, gdzie wychowałem się obok sześciu braci, z których czterech obecnie rozproszyło się po Hrabstwie z własnymi rodzinami. Jack nadal prowadził farmę, teraz jednak pomagał mu James, pracujący także jako kowal. Z całą pewnością nie zamierzałem prosić Jacka o pomoc w nadchodzącej bitwie - miał własną rodzinę, podobnie jak inni bracia. - 181 -

Z mieszanymi uczuciami wracałem do domu: tak wiele się zmieniło. Nie było już tam mamy, oboje z tatą nie żyli. Pamiętałem, że w dzieciństwie byłem tam szczęśliwy, ale teraz nie mógłbym już wrócić. Nic nie było takie same. Zatrzymałem się i przenocowałem na dworze. Od farmy dzieliło mnie jeszcze kilkanaście mil, które lepiej przebyć za dnia, tak jak prosił Jack. Wcześnie następnym rankiem przeciąłem las na Wzgórzu Wisielca, stąpając z chrzęstem wśród suchych liści. Tu w mroźną zimową noc nieliczni ludzie wciąż bez wątpienia mogli usłyszeć widma martwych żołnierzy, straconych podczas wojny domowej i kołyszących się na sznurach. Teraz jednak cały las dźwięczał porannymi śpiewami ptaków. Słońce świeciło w mroźnym powietrzu, rzucając na trawę cienie gałązek. Nie dostrzegłem ani śladu widm, lecz z boku zauważyłem połać drzew, powalonych przez Złego, gdy przybył tu po mnie. Schroniłem się wówczas w specjalnym pokoju, w którym mama przechowywała swoje skrzynie. Zły nie zdołał przełamać magii, która go chroniła. W końcu ujrzałem znajomy kształt Farmy Piwnej - miejscowi nazywali ją tak, bo kiedyś stanowiła jedynie źródło piwa warzonego w okolicy. Tato jednak nie zawracał sobie głowy piwowarstwem i sami nazywaliśmy ją po prostu „farmą" albo „domem". Psy uprzedziły o moim przybyciu i Jack wyłonił się ze stodoły, zmierzając ku mnie. Był rosłym mężczyzną, często marszczącym krzaczaste brwi, dziś jednak się uśmiechał. - Tom! Tom! Cóż za niespodzianka! Dobrze cię widzieć! zawołał. Chwycił mnie w niedźwiedzi uścisk, lecz nie próbował jak zwykle zmiażdżyć mi żeber. Gdy się rozłączyliśmy, odkryłem, że - 182 -

nie góruje nade mną jak wcześniej. Nigdy nie dorównam mu wzrostem, ale za parę lat mogę się zbliżyć. - Jak się miewa rodzina, Ellie i mała Mary? - spytałem. - Och, znakomicie. Nie poznasz Mary: jest słodka jak cukierek, ale prawdziwa z niej chłopczyca, wciąż tylko psoci, ciągle na coś się wspina i wpada w kłopoty. - A James? - Nigdy nie przyzna się do tego, ale mocno wstrząsnęło nim schwytanie przez tych bandziorów. Doszedł już jednak do siebie. Jego kuźnia zarabia teraz więcej niż farma - jest bardzo szczodry i płaci aż nadto za swe utrzymanie. Dobry z niego brat. Sytuacja wyglądała jeszcze gorzej, niż sądziłem. Jeśli James pójdzie ze mną, pozbawię drugiego brata jego pomocy i wsparcia finansowego. - Co zatem cię tu sprowadza, Tomie? - podjął Jack. - Bez wątpienia przychodzisz rozwiązać parę problemów, które nękają okolicę? - Jakich problemów? - spytałem. - W pobliżu farmy nic się nie działo, oprócz zwykłych rzeczy. Jack wskazał gestem Wzgórze Wisielca. - Ale po drugiej stronie wioski Topley rozpętało się piekło. Trwa od tygodni: duchy, boginy, czarownice, wszystko i jeszcze więcej. Przy cmentarzu widywano duchy, w chacie Becków zamieszkał bogin. Właściciele wytrzymali niecały tydzień, odkąd się pojawił. Teraz robi się niebezpieczny - rzuca kamieniami w przechodniów. Widzieliśmy też mnóstwo czarownic: nieliczne grupki przechodziły tędy, zmierzając na północ, kradnąc strawę i grożąc miejscowym. Niewątpliwie wiedźmy kierowały się do Kamienia Strażniczego, by dołączyć do innych zwolenników Złego. Ale wzrost aktywności Mroku mnie zaskoczył. Czyżby wywołał go - 183 -

nadciągający kryzys w Święto Zmarłych? Czy moce Mroku zbierają się wszędzie? - Tak naprawdę przyszedłem prosić Jamesa o pomoc z wielkim problemem, jaki mamy na północy - rzekłem. - Ale oczywiście znajdę dość czasu, by przed odejściem rozprawić się z boginem. Uznałem, że mogę sobie pozwolić, by poświęcić godzinę czy dwie, nim wrócę do Chipenden. - Powiedziałeś „mamy". Chcesz zabrać Jamesa ze sobą? Pokiwałem głową. - Oczywiście, jeśli zgodzi się pomóc. - Czy coś będzie mu groziło? Oczekujesz, by w jakiś sposób walczył z Mrokiem? - Uśmiech zniknął z twarzy Jacka, zastąpił go rosnący gniew. - Nie sądzisz, że dość już wycierpiał? - Owszem, wycierpiał, wszyscy cierpieliśmy w taki czy inny sposób. Ale całe Hrabstwo i nie tylko je, czeka coś znacznie gorszego. I nie myśl, że będziesz tu bezpieczny, Jack - ostrzegłem. - Coś się wydarzy. Musimy stawić temu czoło, nawet gdybyśmy obaj z Jamesem mieli poświęcić życie. Gniew zniknął z twarzy Jacka, zamiast tego dostrzegłem na niej strach i smutek. Wbił wzrok w ziemię. - Ellie spodziewa się drugiego dziecka - powiedział w końcu. Po tym, co się zdarzyło w Pendle, sądziłem, że już nigdy nie powiększymy rodziny. Ale denerwuje się, Tomie, więc proszę, nie wspominaj przy niej o tym zagrożeniu. Ellie była w ciąży, gdy wraz z Jackiem i Mary porwały ich czarownice. Dramatyczne przeżycia sprawiły, że straciła dziecko. - Oczywiście, Jack. I moje gratulacje! Uśmiechnął się szeroko i klepnął mnie w ramię, a potem poprowadził do domu. Kuźnia leżała tuż za stodołą, ale nie widziałem pracującego Jamesa. - 184 -

- Naprawia maszyny rolnicze po drugiej stronie Topley wyjaśnił Jack, jakby czytał mi w myślach. - Wróci przed zmierzchem - akurat na wieczerzę. Byłbym wdzięczny, gdybyś nie mówił mu o niczym podczas posiłku - tylko zdenerwowałbyś Ellie. Męczy się i zazwyczaj szybko chodzi spać, i wtedy będziesz miał okazję pomówić z nim spokojnie. Sam delikatnie przekażę jej wiadomość, kiedy się położę. Możesz przenocować na kanapie na dole? - Oczywiście, że tak. Ale czy jesteś pewien? Czy Ellie nie będzie zła? Wiem, że obecność ucznia stracharza budzi w was niepokój. Zamierzałem odejść przed zmierzchem. - Ellie się zgodzi, ja też, Tomie. Tym razem sobie poradzimy. Poza tym James bardziej będzie nadawał się do łóżka niż do długiej podróży. Przetrwamy do rana, nie martw się. Zastanawiałem się, czemu Jack zmienił zdanie co do mojego pobytu na farmie po zmroku. Czy to z powodu grożącego nam niebezpieczeństwa? Może dlatego, iż sądził, że nie zobaczy więcej mnie ani Jamesa i nie chciał wyganiać mnie podczas ostatniego spotkania? Odwróciłem się i odkryłem, że Ellie wyszła mnie powitać. Zauważyłem, że jej złociste włosy są jaśniejsze; ostatnie lata pozbawiły je części blasku, w kącikach oczu i ust pojawiły się także pierwsze słabe zmarszczki. Ale gdy się uśmiechnęła, pojąłem, jakie szczęście miał Jack, że zdobył podobną żonę. Nagle ścisnęło mnie w gardle na myśl o utracie Alice, lecz ze złością odepchnąłem od siebie tę myśl. - Och, Tomie! Tak się cieszę, że cię widzę! - Ellie uścisnęła mnie ciepło. - Mary! Mary! Przyszedł Tom! Chodź, przywitaj stryja! - zawołała. Z drzwi wypadła drobna dziewuszka i spojrzała na mnie wielkimi, okrągłymi oczami. Zupełnie nie przypominała - 185 -

brudnego, przerażonego dziecka, które dwa lata wcześniej czepiało się matki w Wieży Malkinów. - Witaj, Mary - rzekłem z uśmiechem. - Witaj, stryjku Tomie. Czy przyszedłeś zabić bogga? - Ma na myśli bogina, który rzuca kamieniami - wyjaśniła Ellie. - Wciąż o tym gada. - Miejmy nadzieję, że nie będę musiał go zabijać - odparłem. Czasem można namówić bogina, żeby się wyniósł. - Mogłabym pójść popatrzeć? Chcę usłyszeć, jak mówi. - Nie wolno mi zabierać ze sobą innych ludzi, kiedy rozprawiam się z boginami - rzekłem. - Większość nie mówi, ale jeśli ten się odezwie, zapamiętam każde słowo i powtórzę ci je. Zgoda? Mary uśmiechnęła się i przytaknęła. Odpowiedziałem uśmiechem, po czym zerknąłem szybko na brata i jego żonę. Tworzyli szczęśliwą rodzinę, prawie zapomniałem, jak miło spędzać czas w ich towarzystwie. Nagle zalała mnie fala smutku. Mogę zginąć w nadciągającej bitwie. Być może nigdy ich już nie zobaczę. *** James wrócił akurat na kolację, tak jak przepowiadał Jack, i serdecznie uścisnął mi dłoń. Wyglądał na silnego i zdrowego - bez wątpienia dzięki ciężkiej pracy. Wzrostem dorównywał Jackowi, lecz był znacznie bardziej muskularny. Kiedyś złamał nos, nie nastawiono go jak należy, toteż pozostał skrzywiony, rozpłaszczony na twarzy. Lecz mimo to wciąż był przystojny w łobuzerski sposób, a jego oblicze często rozjaśniał uśmiech. Posłuchałem prośby Jacka i nie wspomniałem o prawdziwym powodzie odwiedzin, nawet kiedy James spytał prosto z mostu: - 186 -

- Co cię sprowadza do domu, Tomie? Coś szczególnego, czy po prostu tędy przechodziłeś? Przełknąłem łyk gulaszu, by móc się zastanowić. - Słyszałem, że macie tu problemy z Mrokiem odparłem. - Jutro spróbuję rozprawić się z boginem po drugiej stronie Topley. Jack posłał mi pełny wdzięczności uśmiech. - Tom chce z nim porozmawiać! - oznajmiła Mary. - Oczywiście, że tak, skarbie - rzekła Ellie z ciepłym uśmiechem. - Większość problemów na tym świecie można rozwiązać rozmową. Wymaga to tylko odrobiny cierpliwości, to wszystko; czegoś, czego zwykle brakuje mężczyznom. Uśmiechnąłem się do Ellie, żałując, że to nieprawda. Czy moglibyśmy rozmową przekonać sługi Złego, by nie wspierali swego pana w Święto Zmarłych? Łatwiej byłoby powstrzymać przypływ.

Rozdział 26. Nikt nie będzie bezpieczny.

- 187 -

Kiedy Jack i Ellie poszli na górę, James wstał od stołu. - Chodź, obejrzyj kuźnię, Tomie - zaproponował. - Trochę się zmieniła od czasu twojej ostatniej wizyty. Uznałem to za świetną sposobność, by pomówić z nim sam na sam. Poprowadził mnie przez podwórze, a potem z dumą zaprezentował nowy sprzęt: dwa wielkie imadła, kowadło oraz całe rzędy specjalistycznych narzędzi zawieszonych na hakach wbitych w ścianę. - Kocham tę pracę - rzekł. - Świadomość, że mogę dobrze wykonać robotę i pomóc ludziom za rozsądną cenę, sprawia mi wielką radość. A ludzie to doceniają. Drugi lokalny kowal przeszedł już na emeryturę i mam niemal więcej zleceń, niż mogę wykonać. Pokiwałem głową. - Świetnie ci się wiedzie, James. Ale nie powiedziałem ci wszystkiego, bo Jack nie chciał martwić Ellie. Przychodzę prosić o przysługę. Pamiętasz, jak poprowadziłeś atak na czarownice na Wzgórzu Pendle? Teraz szykuje się coś podobnego i znów potrzebujemy twojej pomocy. Wyjaśniłem, co się dzieje i że w Święto Zmarłych dojdzie do brutalnego starcia między nami a siłami Mroku. James słuchał z ponurą miną, dwa razy pokręcił głową. - To brzmi źle, Tomie, ale sam nie wiem, czy zdołam pomóc. Ostatnim razem zrobiłem to, bo mojej rodzinie groziło niebezpieczeństwo, teraz jednak sprawy wyglądają inaczej. Przez ostatnich kilka lat zbiory nie były najlepsze i zarobek niewielki, a niedawno trzeba było wybić część bydła z powodu choroby racic. Nie jest łatwo. Jack i Ellie potrzebują mnie, by nie dopuścić biedy do drzwi. Nie możecie wciągnąć w to wojska? Pokręciłem głową. - 188 -

- Żołnierze nie przepadają za stracharzami. Wątpię, by pomogli, a z całą pewnością nie byliby gotowi do walki u boku naszych sojuszniczek czarownic. Pewnie uznaliby obie strony za wrogów. Wcześniej w tym roku duży patrol zginął z rąk sług Złego nieopodal Todmorden. Żołnierze nie nadają się do takich bitew. Omówiłem już wcześniej ten pomysł ze stracharzem i obaj zdecydowaliśmy, że nie należy angażować armii. - To, czy nam pomożesz, czy nie, zależy wyłącznie od ciebie. - Po prostu sam nie wiem, Tomie... - Powinieneś wszakże rozważyć jedno. Bandyci, którzy cię porwali, nie byli zwykłymi rabusiami. Wykonywali rozkazy Mroku, najpewniej samego Złego. Chodziło o to, by raniąc cię, wywrzeć nacisk na mnie. Wybacz mi, James - dodałem z poczuciem winy - ale coś takiego może się powtórzyć i spotkać nie tylko ciebie, ale też Jacka, Ellie i małą Mary. Jeśli nie zwyciężymy w Święto Zmarłych, nikt nie będzie bezpieczny. Przyrzekłem mojemu mistrzowi, że cię poproszę i już to zrobiłem. Muszę wyznać, że z początku nie chciałem cię angażować, nie chciałem znów narażać twojego życia. Ale sytuacja jest rozpaczliwa. Niemniej, jak mówiłem, decyzja należy do ciebie, Jamesie, a ja ją uszanuję. - Kiedy wracasz? - Jutro rano. Teraz pójdę rozprawić się z tym boginem - łatwiej załatwić to po ciemku. Mimo zbliżającej się bitwy nadal musiałem wykonywać rutynowe zadania stracharza. Jeśli nie pozbędę się bogina, w końcu kogoś zabije. Miałem obowiązek się tym zająć. - Dobrze, Tomie - powiedział z westchnieniem James. - Pozwól, że to przemyślę i jutro przekażę ci moją decyzję. *** - 189 -

Bogin nie okazał się skłonny do współpracy. Rozmowa nic nie dała. Czasami udaje się przekonać podobną istotę, by opuściła okolicę, ale ten był uparty. Jak większość odmian boginów, rzucacze zazwyczaj pozostają niewidzialne - i dobrze, bo są bardzo brzydkie i mają sześć rąk. W pierwszym roku mojego terminu mojego mistrza omal nie zabił jeden z nich, który zamieszkał na farmie pod Adlington. Mogłem spróbować go zastraszyć, usypując wokół farmy linie soli i żelaza, ale to nie zawsze działa, a poza tym brakowało mi czasu. Choć więc to niebezpieczne, stanąłem do walki: on uzbrojony w kamienie, ja z solą w lewej dłoni i opiłkami żelaza w prawej. Dobrze wycelowałem - dwa obłoki soli i żelaza złączyły się doskonale, zabijając bogina; została z niego tylko cuchnąca kałuża śluzu na podłodze. Ja zarobiłem guza wielkości jajka na czole, ale przynajmniej zostałem przy życiu. Wkrótce po północy ułożyłem się na kanapie i mimo tępego bólu głowy w końcu zasnąłem.

Wczesnym rankiem obudził mnie Jack, ruszający do pracy, i Ellie gotująca śniadanie. Siadłem nad wielkim talerzem grzanek i jajecznicy, Mary zajęła już miejsce przy stole, zajadając łyżką owsiankę. - Co powiedział bogg? - spytała. - Ani słowa - uśmiechnąłem się do niej. - Walczyliśmy i wygrałem, bogga już nie ma. - Stryjek Tom wygrał! - zawołała Mary do matki. - Oczywiście, że wygrał, skarbie, nigdy w to nie wątpiłam. To jego praca i jest w niej dobry. - 190 -

Ellie uśmiechała się, lecz kiedy James wszedł do kuchni, natychmiast posmutniała. Wystarczyło spojrzeć, by zrozumieć, że podjął decyzję. W jednej ręce trzymał wielki kowalski młot, w drugiej torbę podróżną. - Idę z tobą, Tomie - oznajmił, potwierdzając to, co już odgadliśmy. Po niecałej godzinie żegnaliśmy się z rodziną. Jack uścisnął mi dłoń i poklepał po plecach. - Uważaj na siebie, Tom. Uważaj. Wróćcie obaj bezpiecznie. Ellie mocno uścisnęła Jamesa, a gdy się rozłączyli, po jej twarzy spływały łzy. Gdy wyruszyliśmy w drogę, pozostawiając za sobą farmę, zastanawiałem się, czy jeszcze kiedyś ją zobaczę. Zastanawiałem się, czy prowadzę brata na śmierć. *** Dwa dni przed Świętem Zmarłych spotkaliśmy się o zmroku w kuchni domu stracharza; przeprowadziłem przez ogród członków naszej niewielkiej grupy, by bogin nie rozszarpał ich na strzępy. Podejrzewam, że nawet w najbardziej szalonych snach mój mistrz nie przewidział sytuacji, w której wokół jego stołu zasiądzie tak mieszane towarzystwo. Oczy zebranych połyskiwały w blasku świec. Przywykliśmy już ze stracharzem do obecności Grimalkin, a Judd i James nie stanowili problemu. To Mab, młoda przywódczyni Mouldheelów oraz nadąsana wiedźma o brudnych paznokciach, zwana Fancy, najbardziej wystawiały na próbę cierpliwość mojego mistrza. - 191 -

- Najpierw musimy zadecydować, gdzie zbierzemy nasze siły rzekł stracharz. - Czy w ogóle musimy je zbierać? - spytała Fancy. - Lepiej zaatakować jednocześnie z wielu różnych stron! Mimo że dzieliła nas cała długość wielkiego stołu, nadal czułem jej cuchnący oddech; zacząłem podejrzewać, że pod paznokciami ma nie brud, lecz krew. Przewodziła jednak dużej grupie z klanu Deane'ów i musieliśmy znosić jej obecność: potrzebowaliśmy wszystkich możliwych sojuszników. - Nie! - odparła z emfazą Grimalkin. - Musimy połączyć siły i skoncentrować je w jednym miejscu. Powinniśmy być jak grot włóczni, przebić się w miejsce, gdzie wrogowie przechowują ciało Złego. John Gregory i Tom Ward przedstawili mi pomysł, który uznałam za całkiem sensowny. Potniemy Złego na możliwie najwięcej kawałków i rozproszymy się, każdy z nas zabierze jeden ze sobą. Możemy je ukryć, albo jeszcze lepiej robić jak ja: trzymać je przy sobie i bronić aż do śmierci. Jeśli to go nie zabije, to przynajmniej opóźni jakąkolwiek próbę przywrócenia mu niegdysiejszej mocy. Próbowałaś postrzec wynik walki? zwróciła spojrzenie ku Mab Mouldheel, siedzącej po jej lewej stronie. Mab ogromnie cieszyła się z opinii najlepszej widzącej w całym Pendle i gdy Grimalkin pośrednio uznała jej status, ładniutką twarz czarownicy rozjaśnił szeroki uśmiech. Wiedźma zabójczyni sama także całkiem nieźle radziła sobie z postrzeganiem. Jedynym minusem obecności Mab wśród nas był smród jej niemytych bosych stóp, jeszcze gorszy niż cuchnący oddech Fancy. - Owszem - odparła z uśmiechem. - Ale nie wygląda to jasno. Wiem, że po obu stronach zginie wiele osób: bardzo prawdopodobne, że co najmniej jedno z nas, siedzących przy tym - 192 -

stole, zostanie zabite. Czy chcielibyście poznać ich imiona, by móc się przygotować? - Zachowaj swoje mroczne wizje dla siebie! - warknął gniewnie stracharz. - Dopóki przebywasz pod moim dachem, nie wspominaj o takich sprawach. Mab uśmiechnęła się do niego ze słodyczą. - Jak sobie życzysz, Johnie Gregory, ale dodam jeszcze jedno decyzje, które podejmiemy przy tym stole, ukształtują wynik bitwy. Kiedy już zatem zapadną, znów spróbuję go postrzec, i wówczas ujawnię wszystkim prawdopodobny koniec bitwy. Jeśli ktokolwiek z siedzących tu chce się dowiedzieć, czy znajdzie się w gronie zabitych, czy też nie, niechaj przyjdzie do mnie na osobności, a ja mu powiem. - A zatem ustalone - podjął mój mistrz. - Zbierzemy się w jednym miejscu, skupimy nasze siły i uderzymy na wroga od flanki, niczym ostra włócznia zmierzająca ku sercu, którym jest Zły. Fancy na moment otworzyła usta, jakby zamierzała zaprotestować, lecz Grimalkin posłała jej tak wściekłe spojrzenie, że natychmiast je zamknęła. Wszyscy przy stole, łącznie z Fancy, przytaknęli. - Gdzie najlepiej będzie się zgromadzić? - spytałem. Obawiałem się, że cokolwiek wybierzemy, nieprzyjaciele albo nas wykryją, albo z łatwością odnajdą za pomocą mrocznej magii. - Na północ od Piki Clougha? - zaproponował stracharz. - Miejsce równie dobre jak każde inne - odparła Grimalkin. Gdziekolwiek się spotkamy, możemy być pewni, że wrogowie odkryją nas i zastawią zasadzki. Wezmę zatem ze sobą niewielki oddział Malkinów, by oczyścić drogę. - 193 -

- Chciałbym coś powiedzieć na temat zgrania w czasie - niski głos Jamesa po raz pierwszy zagrzmiał nad stołem. - Wcześniej, na Wzgórzu Pendle, nie zdołaliśmy powstrzymać przywołania Złego na ten świat, bo przybyliśmy za późno. Raz już tak się stało. Tym razem musimy dobrze wszystko wyliczyć. Miał niewątpliwą rację. Z pomocą sióstr mamy, latających lamii, w końcu zwyciężyliśmy w bitwie i rozbiliśmy zgromadzenie klanów z Pendle. Ale zjawiliśmy się za późno. - Spróbuję to postrzec - wymamrotała Mab. - Nie brzmisz zbyt pewnie. - Grimalkin uniosła brwi. - Jeśli Alice i Lukrasta będą ukrywać te informacje, postrzeganie może okazać się trudne - wyjaśniła. - Tylko ty możesz tego dokonać i wierzę, że ci się powiedzie! Mab dosłownie rozbłysła, słysząc kolejne pochwały z ust wiedźmy zabójczyni i pojąłem, co osiągnęła Grimalkin - dała Mab cel. Wiedziałem, że czarownica wytęży teraz wszystkie siły, byle tylko zdobyć tę kluczową informację. Wkrótce potem wiedźmy odeszły. Odprowadziłem je na skraj ogrodu, a tymczasem Grimalkin wróciła na swe zwykłe miejsce obok kamieni boginów. - Bądź bardzo ostrożny w czasie bitwy, Tomie - ostrzegła Mab. - U ciebie życie i śmierć balansują na ostrzu noża, a jeśli zdołasz przetrwać, czekają cię jeszcze większe niebezpieczeństwa. Trzy razy możesz zginąć: podczas bitwy; natychmiast po niej i wreszcie w starciu z potężnym przeciwnikiem. - Dzięki za te radosne wizje, Mab - odparłem z sarkazmem. Jej słowa nieszczególnie dodały mi otuchy, toteż szybko postarałem się o nich zapomnieć. - Bez urazy, Tomie, wiesz, że cię lubię. Nie chciałabym chyba, żeby spotkało cię coś złego, prawda? I na twoim miejscu nie - 194 -

polegałabym zbytnio na tym zardzewiałym mieczu, który dała ci Grimalkin. Stałem, odprowadzając wzrokiem dwie czarownice oddalające się od Chipenden. W duchu kipiałem wściekłością. Wiedziałem, że Grimalkin nie wspomniałaby Mab o mieczu - sama go postrzegła. Czy niczego nie da się przed nią ukryć? Wiedziałem jednak, że Alice i Lukrasta są w stanie ją pokonać i to mogło stanowić problem. Musieliśmy poznać dokładny czas rytuału. Co do ostrzeżeń przed śmiercią, doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że wróg ma wielokrotną przewagę liczebną. Nic nie gwarantowało naszego zwycięstwa, toteż uznałem, że nie ma sensu się przejmować. Będzie, co będzie... Kiedy wróciłem do kuchni, mój mistrz, James i Judd nadal siedzieli przy stole. Natychmiast wyczułem zmianę atmosfery. - Siadaj, chłopcze - warknął stracharz z irytacją w głosie. - Co się stało? - spytałem. - Sprzymierzenie się z czarownicami sprzeciwia się wszystkiemu, w co wierzę. Grimalkin darzę szacunkiem mimo tego, czym jest, ale te pozostałe - zwłaszcza podstępna niewiasta z krwią pod paznokciami i cuchnącym oddechem - nigdy nie sądziłem, że do tego dojdzie! - Nie mamy wyboru - odparłem, próbując go uspokoić. Potrzebujemy ich i tych, którym przewodzą. Tylko z ich pomocą możemy liczyć na powodzenie. - Owszem, przewodzą, to kolejna rzecz, która mnie drażni znów podniósł gniewnie głos. - James się odezwał, ale ty milczałeś, chłopcze - a ty Judd nie wymówiłeś nawet jednego słowa. Jeśli im pozwolimy, same podejmą wszystkie decyzje. - 195 -

- Wybacz mi, Johnie - odparł Judd. - Kiepsko sobie radzę z mówieniem w towarzystwie. Dopiero co przybyłem i wciąż dowiaduję się, jak się sprawy mają. Uznałem, że najlepiej będzie siedzieć i słuchać. Stracharz spojrzał na niego i ze znużeniem pokiwał głową. - Wiem, że się to panu nie spodoba - spojrzałem mistrzowi prosto w oczy - ale muszę to powiedzieć. Czeka nas wielka bitwa. Nie chodzi tu o starcie jednego czy dwóch z nas z jakimś groźnym stworem z Mroku. Potrzebujemy zatem przywódcy, potężnego wojownika, kogoś, kto zdoła nas zjednoczyć. To nie może być James - nasi sojusznicy niemal go nie znają. Ani też stracharz, ani uczeń, bo czarownice ledwie nam ufają. Zatem to musi być Grimalkin. Za nią pójdą wszystkie - z szacunku albo ze strachu. Wie, co robić w takiej sytuacji. Musimy się z tym pogodzić i nauczyć z tym żyć. - Żyć z tym albo ginąć! - warknął stracharz. - Owszem, może będzie warto, jeśli zdołamy rozprawić się ze Złym - przynajmniej odpłacimy mu za wszystkie spowodowane przez niego cierpienia. No dobrze, idę do łóżka. Jutro ruszamy w drogę i będziemy nocować na twardej ziemi. Cieszcie się zatem wygodami, póki możecie. Przytaknąłem z uśmiechem, lecz jego słowa poruszyły czułą strunę. Któryś z nas być może ostatni raz będzie spał w łóżku.

- 196 -

Rozdział 27. Starcie wiedźm zabójczyń.

Mab powróciła w południe następnego dnia z wynikami ostatniego postrzegania. Cała promieniała. Dowiedziała się, że rytuał odbędzie się o zachodzie słońca, a nie tuż przed północą, co wydawało się bardziej prawdopodobne. Wkrótce potem Grimalkin uznała, że nadszedł czas rozstania i pożegnała się z nami. - Spotkamy się na południe od Piki Clougha, zgodnie z ustaleniami - oznajmiła. - Teraz ruszam oczyścić nam drogę. Potem nadejdzie czas bitwy, która wszystko rozstrzygnie. Zabierała ze sobą kilka czarownic. Razem miały odnaleźć i zabić przyczajonych w zasadzkach wrogów. - Owszem - zgodził się stracharz. - Czas bitwy się zbliża i to bardzo szybko. Grimalkin oddaliła się od nas bez nawet śladu kulenia. Bez wątpienia nadal czuła ból sprawiany przez srebrny trzpień, ale świetnie go ukrywała. Nagle odwróciła się i spojrzała na mnie. - Pamiętaj, żeby zabrać oba miecze - rzuciła. - 197 -

Po niecałej godzinie wyruszyliśmy w wyznaczone miejsce. Stracharz, James, Judd i ja podróżowaliśmy razem wraz z trzema psami, Szponem, Krwią i Gnatem. Horda czarownic wędrowała osobno, miały się z nami spotkać jutro w południe. W drodze niewiele rozmawialiśmy, nawet gdy rozbiliśmy obóz na zachód od Kamienia Strażniczego. Siedzieliśmy przy ognisku pogrążeni w myślach, wpatrując się w żar. Później James zabawiał mnie historyjkami o życiu na farmie w ciągu ostatniego roku. Mała Mary najwyraźniej uwielbiała płatać psoty i psikusy, ale ja nie miałem mu zbyt wiele do powiedzenia. Większość moich przeżyć wiązało się z walką z Mrokiem, a to zawsze niepokoi ludzi. Nie wspominałem też o Alice - nie mogłem znieść jakichkolwiek rozmów na jej temat. *** Święto Zmarłych zaczęło się deszczem; zmarznięci i dygoczący, zjedliśmy późne śniadanie, złożone z zimnego kurczaka, w częściowym schronieniu, jakie zapewniał las. Z gałęzi na głowy ściekały nam wielkie krople. Jako ostatni zjawiliśmy się pod Piką Clougha i serce opadło mi w pięty, gdy rozejrzałem się dokoła. W ostatecznym rozrachunku jakże niewielu udało nam się zgromadzić, by walczyli w naszej sprawie: byli tam stracharz, mój brat James, Judd Brinscall z trzema ogarami, Grimalkin i może sto pięćdziesiąt czarownic z Pendle, w większości z klanu Mouldheelów, pod przywództwem Mab i jej dwóch sióstr. Do tego około tuzina wiedźm, które Grimalkin wezwała z dalekiej północy: przeprawiły się przez morze, by walczyć u naszego boku. Wszyscy milczeliśmy, zmuszeni do rozważań nad czekającym nas zadaniem, podczas którego większość z nas z pewnością straci życie. - 198 -

Wiatr świszczał na szczytach wzgórz, gdzieś w dali usłyszałem nawoływanie czajki, ale psy milczały, tak samo jak my. Zwierzęta są wrażliwe - może przeczuwały, co nas czeka. A potem, właśnie gdy szykowaliśmy się do wymarszu do Kamienia Strażniczego, pojawiło się dodatkowe, niespodziewane uzupełnienie naszej grupy. Niebo przejaśniało i gdy słońce opadało w stronę horyzontu, dostrzegłem na jego tarczy coś ciemnego. W chwilę później mknęła ku nam skrzydlata postać. Kiedy raz się ją zobaczyło, nigdy nie dało się zapomnieć. To była Slake, wengira, lamia, siostra mamy, którą ostatnio widziałem w Wieży Malkinów. Oznajmiła wówczas, że pozostanie tam, póki Zły nie zostanie zniszczony, i tylko wtedy będzie mogła odlecieć. Czarownice rozbiegły się, wrzeszcząc z obawy, gdy opadła ku miejscu, gdzie staliśmy ze stracharzem. Część obecnych sojuszniczek z pewnością walczyła z nami na Wzgórzu Pendle dwa lata wcześniej i miały powody, by lękać się skrzydlatej lamii, która wraz z siostrą odegrała decydującą rolę w owej bitwie. Slake wylądowała przede mną i moim mistrzem. Przyjrzałem jej się z podziwem. Czarnopióre skrzydła złożyła na plecach, osłaniając delikatniejsze, wewnętrzne. Potężną dolną część ciała pokrywały łuski, nogi i ręce kończyły się ostrymi jak brzytwy szponami. Nie czułem się pewnie, stojąc tak blisko i spoglądając w jej okrutne, nieruchome oczy. - Nie wypełniacie planu Zenobii! - syknęła oskarżycielsko. Postrzegłam wasze nieposłuszeństwo i przybyłam, by przekonać się na własne oczy. W czasach, gdy mama była jeszcze lamią, nosiła imię Zenobia. Zażądała ode mnie, abym złożył w ofierze Alice i tego właśnie oczekiwała Slake. Nie przybyła do nas dołączyć, lecz rzucić mi wyzwanie. - 199 -

- Ofiara nie jest już chętna i gotowa - odparłem. - Sprzymierzyła się z magiem Lukrastą, sądzi, że lepiej będzie, by Zły przetrwał, inaczej inny bóg zajmie jego miejsce i poprowadzi swój lud na wojnę, aby wytępić ludzkość. Ofiara i tak na nic by się zdała. - Zły tkwi już przywiązany do Kamienia Strażniczego, czekając na rytuał - oznajmiła lamia. - Przeleciałam nad nim, żeby sprawdzić, co się dzieje. Głowa i tułów już się połączyły, zostało niewiele czasu. Czy macie lepszy plan? Co zamierzacie zrobić? - Zrobimy, co możemy - odpowiedział za mnie stracharz. Zebraliśmy tu tyle osób, ile tylko zdołaliśmy. Zakłócimy rytuał, a potem spróbujemy ponownie odciąć głowę od ciała i wykraść ją. Tym razem, nim się rozproszymy, porąbiemy go i każdy z nas zabierze mały kawałek, dokładając wszelkich starań, by ochronić go przed sługami Mroku. - Jest was niewielu, a ich mnóstwo - może nawet pięciu na każde z was. Mają też po swej stronie Lukrastę i dziewczynę Alice. Sytuacja wygląda ponuro. Powróciłem myślami do bitwy na Wzgórzu Pendle. Z pomocą Slake i jej siostry lamii zwyciężyliśmy - choć nie osiągnęliśmy głównego celu, nie udało nam się powstrzymać czarownic przed przywołaniem Złego. Slake miała rację, sytuacja wyglądała ponuro - całkiem możliwe, że znów poniesiemy klęskę. - Możemy tylko próbować - rzekłem. - Owszem, lepiej zginąć w walce, niż czekać bezczynnie z boku - potwierdził stracharz. - Zgadzam się z tym całym sercem. - Grimalkin stanęła naprzeciw skrzydlatej lamii. - Przed nami wielka walka, mamy mizerne szanse, a jeśli przegramy, zapłacimy straszną cenę. Całe moje życie wiodło do tej chwili. Czy może być coś lepszego, niż polec w podobnej bitwie? Powiem ci jedno - jestem Grimalkin i - 200 -

jeśli zginę, zabiorę ze sobą wielu wrogów. Czy zatem dołączysz do nas, siostro? Do tej pory inne wiedźmy zbliżyły się i słuchały z zainteresowaniem, spijając każde słowo z ust zabójczyni. Slake przyglądała jej się długą chwilę, potem powoli pokiwała groźną głową. - Tak, złączę z wami siły. Pamiętajcie, że każde z nas tu zebranych musi odebrać życie co najmniej pięciu przeciwnikom. Zróbcie to, a może wygramy mimo ich przewagi. W chwilę później maszerowaliśmy już w stronę Kamienia Strażniczego, Grimalkin stąpała na przedzie. Posuwaliśmy się powoli, ziemia pod stopami nasiąkła wodą, wokół rozlewały się głębokie, cuchnące kałuże, pułapki na nieostrożnych wędrowców. Wiatr wiał coraz mocniej, ale już nie z zachodu, zamiast tego smagał nam twarze. Niebo wciąż pozostawało czyste, zachodzące słońce wyraźnie oświetlało całą krainę. Jak dotąd nie wyczuliśmy deszczu. I wtedy nagle ujrzałem błysk na horyzoncie dokładnie przed nami. Czy był to piorun? Nie usłyszałem towarzyszącego mu grzmotu. Wkrótce potem oślepił mnie kolejny rozbłysk błękitnego światła. - Używają magii - oznajmiła Grimalkin. - Czuć ją w powietrzu! Istotnie, wiatr niósł ku nam słabą woń siarki i wiedziałem, że zabójczyni ma rację. Gdy zbliżyliśmy się do celu, ciemny masyw Kamienia Strażniczego powoli wyrósł przed nami niczym złowieszcza bestia gotowa do skoku. W promieniach zachodzącego słońca wyglądał jak pomalowany krwią. I wtedy wypatrzyliśmy nieprzyjaciół, okrążających głaz: gdy się zbliżyliśmy, obrócili się ku nam, unosząc broń. Wyglądali onieśmielająco: świadomość ich przewagi liczebnej to jedno, ale ujrzeć na własne oczy zmasowane - 201 -

szeregi - coś zupełnie innego. Jak mieliśmy przebić się do Kamienia Strażniczego przez tak wielką armię? Poszukałem wzrokiem Alice i Lukrasty, ale nie dostrzegłem ani śladu obojga i ulżyło mi. Chyba bym zwymiotował, gdybym zobaczył ją w szeregach wroga. Za nimi widziałem potężną sylwetkę Złego, przywiązanego do Kamienia Strażniczego. Jego ciało spowijały sznury, te z kolei przymocowano do kołków wbitych w skałę. Najwyraźniej musiał pozostawać w kontakcie z kamieniem, by mroczna magia zadziałała. Po cóż innego tak by go krępowali? Bez lin mógłby ześliznąć się na płaską, błotnistą ziemię w dole. Nigdy dotąd nie wyglądał równie przerażająco; obawiałem się, że lada chwila może otworzyć oczy, zobaczyć mnie i oderwać się od głazu, by mnie dopaść. Wiedziałem, że rytuał jeszcze trwa, ale groza mnie nie opuściła. W miarę, jak się zbliżaliśmy, ziemia stała się nieco twardsza i przyspieszyliśmy kroku. Teraz już się nie zatrzymamy. W każdej chwili spodziewałem się dzikiej szarży. Stracharz zaakceptował, że dowodzi nami Grimalkin; wiedziałem, że się zgodzi - to ona miała podejmować decyzje co do nadchodzącej bitwy i wydać najważniejszy rozkaz: do ataku. Szła przodem, całkowicie panując nad naszą niewielką armią. Kto mógłby rzucić jej wyzwanie? Nie ma wątpliwości: w tym rodzaju walki stanowiła najlepszy wybór. Uniosłem wzrok, gdy błyskawica uderzyła w Kamień Strażniczy. Tym razem nie była to płachta światła, ale błękitny zygzak z bezchmurnego nieba. Trafiła wprost w masywne cielsko Złego, który zaczął się zwijać i kręcić głową z boku na bok. Rytuał się rozpoczął, znów przepełniła mnie groza. Wróciłem myślami do wieży i przypomniałem sobie włókna, które wyrosły z kikuta szyi, by połączyć się z tymi z głowy. Tu - 202 -

proces wyglądał na dużo bardziej zaawansowany. Zastanawiałem się z lękiem, czy głowa zdołała już połączyć się z ciałem, tak jak sugerowała Slake? Nagle poczułem nacisk na twarz i tułów. Nie był to jedynie porywisty wiatr, wiejący na nas wprost od Kamienia Strażniczego, lecz obca, lodowata moc, która natychmiast zmroziła mnie do szpiku kości, tak że zacząłem niepowstrzymanie dygotać. Zerknąłem w lewo i w prawo i przekonałem się, że inni też coś czują. Jedna z czarownic zaczęła wrzeszczeć i wyrywać sobie garściami włosy, inna padła na kolana, tłukąc czołem o ziemię. Reszta nadal maszerowała naprzód, tyle że znacznie wolniej. Nawet Grimalkin i mój mistrz najwyraźniej zmagali się z czymś. Ja sam walczyłem zaciekle - nawet podniesienie stopy wymagało ogromnego wysiłku. Ktoś używał potężnej mrocznej magii, by nas zatrzymać - bez wątpienia sprawiła to połączona wola hordy czarownic, być może przy wsparciu Lukrasty i Alice. Siódmi synowie siódmych synów zazwyczaj są w stanie stawić czoło zaklęciu zwanemu grozą, które wywołuje u ofiar nieopanowany strach. Jednakże tym razem obaj ze stracharzem zatrzymaliśmy się w miejscu. Czułem się przygwożdżony do ziemi, oszołomiony, traciłem wszelką wolę walki. Co z Gwiezdną Klingą? - pomyślałem. Czy nie powinna ochronić mnie przed każdym atakiem z użyciem mrocznej magii? A może moc przeciwników okazała się zbyt wielka dla tego, co wykuła Grimalkin? Może Lukrasta jest po prostu za potężny? Wiedźmy zebrane wokół Kamienia zaczęły z nas szydzić, pokazywać rękami i zanosić się szaleńczym śmiechem. A potem wysoka zabójczyni, Katrina, wystąpiła naprzód i poczęła drwić z Grimalkin, nawołując ją donośnie. Gdy tak krzyczała, skurczone czaszki, w których przechowywała swą magię, wirowały i tańczyły. - 203 -

- Widzę, że drżysz i dygoczesz ze strachu, Grimalkin! Trzęsą ci się kolana, ze zgrozy nawet cuchnąca ślina w twych ohydnych ustach już wyschła! Głupcy szeptali twoje imię w mroku i rozpuszczali kłamstwa co do twej świetnej reputacji. Ale to wszystko fałsz! Jestem Katrina, największa ze wszystkich wiedźm zabójczyń - najgroźniejsza, jaka kiedykolwiek krążyła po ziemi! Wobec mojej siły ty jesteś słaba, ja jestem dzielna, a ty tchórzliwa. Słyszę, jak twoje kolana uderzają o siebie, nie śmiesz wystąpić naprzód, by walczyć! Spodziewałem się, że Grimalkin odpowie, zachowała jednak milczenie i ku mej zgrozie przekonałem się, że całe jej ciało drży. Z pewnością jednak nie sprawił tego strach; to musiała być magia wroga. - Tej nocy zginiesz, Grimalkin! - ciągnęła Katrina. - Stanęłaś naprzeciw silniejszej zabójczyni niż jakakolwiek, którą dotąd spotkałaś. Kiedy nastanie świt, nasz pan będzie władcą ziemi, a ja ozdobię swe ciało twoją czaszką na pamiątkę zwycięstwa! Grimalkin nadal nie odpowiadała, widziałem jednak, że sunie naprzód, zmuszając się do stawienia kolejnych powolnych, bolesnych kroków. Zmierzała w miejsce, gdzie czekała uśmiechnięta Katrina, unosząca w gotowości ostre noże. Czyżby Grimalkin zawiodła jej magia? Gdzie się podziała jej zwykła gracja i siła? I jakie miała szanse w starciu z podobną przeciwniczką, wspieraną potężną mocą Lukrasty? I wtedy nagle jednym płynnym ruchem Grimalkin całkowicie przełamała zaklęcie, dobyła dwóch kling i pomknęła wprost ku nieprzyjaciółce, przyspieszając z każdym krokiem. Zupełnie jakby własnymi czarami odrzuciła powstrzymujące ją zaklęcie. A może po prostu zadziałała jej żelazna wola - determinacja i wiara w samą siebie, która tak dobrze służyła jej w przeszłości? - 204 -

Nie widziałem nawet śladu rany, przez którą wcześniej tak mocno utykała. Jeśli czuła ból, a na pewno go czuła, w żadnym stopniu jej nie przeszkadzał. Gdy dotarła do przeciwniczki, nie zaczęły krążyć wokół siebie ani ostrożnie wymieniać ciosów. Obie zapomniały o ostrożności. Grimalkin rozpoczęła swój zwykły taniec śmierci, wirując i skacząc, w ostrzach jej noży odbijała się czerwień zachodzącego słońca. Lecz Katrina dotrzymywała jej kroku, odbijała każde cięcie i pchnięcie własnymi nożami. Przez moment ogarnęły mnie wątpliwości i lęk o Grimalkin. Zawsze była tak groźna, tak opanowana w walce. Co, jeśli nie odzyskała pełnej sprawności w nodze i w końcu napotkała równą sobie przeciwniczkę? Gdybyśmy teraz stracili Grimalkin, stanowiłoby to ogromny cios dla nas wszystkich - ale zwłaszcza dla czarownic. Gdyby bowiem okazało się, że nasi nieprzyjaciele prócz przewagi liczebnej dysponują także bardziej śmiercionośną zabójczynią, moglibyśmy przegrać bitwę, zanim jeszcze się zaczęła. Przy tak mizernych szansach podjęcie walki wymagało aktu wiary: trzeba było wierzyć, że się zwycięży. Klęska Grimalkin mogłaby strzaskać tę wiarę. Przeciwna strona zaczęła krzyczeć, zachęcając własną czempionkę i obrzucając wyzwiskami jej przeciwniczkę, nie trwało to jednak długo. Stopniowo umilkli, całą uwagę skupiając na widowisku: dwóch wiedźmach zabójczyniach, idealnie wyszkolonych, obu w szczycie mocy i umiejętności. W pewnym momencie zderzyły się gwałtownie, klinga o klingę. Z napiętymi mięśniami napierały na siebie, usiłując zdobyć przewagę. Z początku szala przechyliła się na stronę Grimalkin, potem jednak Katrina odepchnęła ją z powrotem. Wciąż się zmagały w przód i w tył. Nie mogłem znieść tego widoku, ciągle - 205 -

myślałem o strzaskanej kości, połączonej jedynie srebrnym trzpieniem. Z pewnością noga Grimalkin nie wytrzyma. Nagle jednak, ku mojej uldze, znów się rozłączyły. Szybkość i wyczucie znów znaczyły więcej niż brutalna siła. Przez jakiś czas zdawało się, że żadna nie ma przewagi, potem jednak losy bitwy jakby się odwróciły. Grimalkin zaczęła słabnąć, Katrina napierała na nią niczym niepowstrzymana fala. Bryznęła krew i nasza strona jęknęła chórem, gdy Katrina zadała pierwszą ranę. Grimalkin, skaleczona głęboko nad lewym okiem, cofnęła się chwiejnie, na moment oszołomiona gwałtownym naporem przeciwniczki. Sprawy zaczynały iść bardzo źle. Krew płynęła z rany, częściowo przesłaniając jej wzrok. Wydawała się teraz mniej zręczna, ledwie broniła się przed każdym pchnięciem bądź ciosem noża. A potem, ku mojej zgrozie, odwróciła się plecami i pobiegła ku nam. Serce ścisnęło mi się w piersi, nigdy nie sądziłem, że dożyję tego dnia. - Widzicie? Ona ucieka! Ucieka! - krzyknęła w ekstazie Katrina, a zebrane za nią czarownice zaczęły radośnie wiwatować. W tym momencie Grimalkin zatrzymała się w biegu i ponownie zwróciła ku przeciwniczce. Otarła grzbietem dłoni czoło, by powstrzymać krwotok i wymamrotała coś pod nosem. Dyszała ciężko, ale nie odpowiedziała. Zauważyłem, że krew nie płynie już z rany, Grimalkin zatamowała ją magią. Teraz znów puściła się biegiem w stronę Katriny, przyspieszając z każdym krokiem. Trzy rzeczy wydarzyły się niemal jednocześnie. Ponad miejsce, w którym się spotkały, trysnął czerwony pióropusz krwi - lecz tym razem nie należała ona do Grimalkin. - 206 -

Katrina runęła na ziemię. Zwycięska wiedźma zabójczyni biegła dalej, nie zwalniając kroku. Pędziła wprost na czekających nieprzyjaciół.

Rozdział 28. Bitwa o Kamień Strażniczy.

Grimalkin zabiła Katrinę niemal od niechcenia, niczym ambitnego pionka, którego czarna królowa zrzuciła z szachownicy. Istotnie wyglądała niczym królowa. Choć sprzymierzyła się ze Światłem w tej walce ze Złym i jego sługami, była Grimalkin, najmroczniejszą i najniebezpieczniejszą z wiedźm zabójczyń; Grimalkin, która kochała walczyć; Grimalkin, która zrobi wszystko, by zwyciężyć - i w razie potrzeby gotowa jest zapłacić za to życiem. Tak naprawdę wszyscy już wcześniej stawialiśmy czoło śmierci. Ze swej strony podchodziłem do tego dość fatalistycznie: jeśli się stanie, niechaj i tak będzie. Ale wolałem przeżyć, przyszłość nawet ta bez Alice - wabiła mnie i nie chciałem jej utracić. - 207 -

Przed sobą widzieliśmy czekające na nas szeregi sług Złego, unoszących w gotowości broń. Nie wiwatowali już, nie ujadali niczym żądne krwi psy. Dostali krew, czerwoną i śliską na trawie wokół martwego ciała ich czempionki, Katriny. Teraz patrzyli w milczącym zdumieniu na pędzącą Grimalkin. Niczego się nie bała, zupełnie jakby szczerze wierzyła, że może samotnie pokonać ten tłum. Jej noże błyskały raz po raz, odbijając bursztynowe światło zachodzącego słońca. Wirowała w śmiertelnym tańcu - ale potem horda wrogich czarownic i pomiotów zaczęła ją otaczać, napierając ze wszystkich stron. Nikt z nas się nie poruszył, wciąż staliśmy sparaliżowani mocą mrocznej magii. Walczyłem, by przełamać zaklęcie, lecz z trudem chwytałem oddech, nogi i ręce miałem ciężkie i nie mogłem zmusić lewej stopy, by postawiła pierwszy krok. Potem jednak ktoś jeszcze wyrwał się z magicznych więzów i popędził naprzód. To był John Gregory, mój mistrz - który przełamał potężny czar jak prawdziwy siódmy syn siódmego syna. Pobiegł ku Grimalkin - i zdawało się, że nie tylko uwolnił się spod więżącego go zaklęcia, ale też odrzucił ciążące mu lata. Przypomniałem sobie, jak dawno temu, na początku mojego terminu, pomknął mi z pomocą, zabijając Kła i krępując Kościstą Lizzie. Wówczas, jak teraz, kaptur spadł mu z głowy, a oświetlone zachodzącym słońcem włosy wysypały się spod niego niczym jęzory bursztynowego ognia. Ostrze ze stopu srebra na końcu laski także przypominało płomień; dźgał nim naprzód, zaskakując przeciwników, stali bowiem zwróceni plecami, rozpaczliwie próbując pokonać wiedźmę zabójczynię czystą przewagą liczebną. Wkrótce jednak dostrzegli nowe zagrożenie i obrócili się ku niemu. Nie czyniło to żadnej różnicy - mój mistrz wbił się w nich - 208 -

jak rozgrzane ostrze w miękkie masło i niemal natychmiast stanął u boku zabójczyni. Według klątwy Malkinów miał zginąć „w mrocznym miejscu, głęboko pod ziemią, bez przyjaciela u boku". Co do pierwszego pomylili się - walczył na najwyższym wzgórzu Hrabstwa, słońce jeszcze nie zaszło, a światło wypełniało niebiosa. Co do drugiego, też się nie zgadzało - przynajmniej wolę tak myśleć. Bo choć oboje nie zdawali sobie z tego sprawy, wraz z wiedźmą zabójczynią istotnie zostali przyjaciółmi albo przynajmniej towarzyszami broni. Stracharz zawsze wierzył, że przyszłość nie jest ustalona, że kształtujemy ją każdym swoim czynem, każdą podjętą decyzją, każdym kolejnym dniem. A teraz wyglądało na to, że jednak miał rację. Jaka wizja, jakie proroctwo mogło przewidzieć ten najmniej prawdopodobny z sojuszy? Gdy tak patrzyłem na niego, wciąż próbowałem uwolnić się spod zaklęcia. Widok mistrza walczącego plecy w plecy z Grimalkin przeciw wspólnemu wrogowi sprawił, że ścisnęło mnie w gardle. Ów obraz na zawsze wypalił mi się w pamięci i pozostanie tam po kres mych dni. Później nie zobaczyłem go już podczas bitwy. I nigdy więcej nie widziałem żywego. Teraz, w końcu pobudzona do działania, otrząsnąwszy się ze słabnącej mocy wroga, nasza niewielka armia jednocześnie rzuciła się ku nieprzyjaciołom i miejscu, gdzie stracharz i Grimalkin nadal walczyli z przeważającymi siłami przeciwnika. *** Była to bitwa pomiędzy sługami Złego a tymi, którzy się mu sprzeciwiają. Po obu stronach walczyły czarownice z Pendle, lecz większość naszych wrogów pochodziła spoza granic Hrabstwa - w - 209 -

tym czwórka potwornych pomiotów, które przyciągnęły tu wóz z ciałem Złego. Zjawiły się klany czarownic z Essex i Suffolk, z Cymru, a także ze Szkocji. Przybyły zza morza, aby tu walczyć, walczyć i zginąć. Później dowiedziałem się, że czarownice z Rumunii stały u boku niewielkiego oddziału celtyckich wiedźm z Irlandii. Przymierze owo dysponowało doprawdy przerażającą siłą, ale może nasza wola zwycięstwa okazała się większa. Sił dodawała nam myśl o tym, co się stanie, jeśli przegramy. I nie musieliśmy przecież pokonać ich wszystkich - chodziło tylko o to, by przeszkodzić w próbach przywrócenia mocy Złemu, przedrzeć się w miejsce, gdzie tkwiło jego przywiązane do głazu ciało i ponownie je rozczłonkować. Staliśmy się włócznią, którą wyobraziła sobie Grimalkin. Historycy często relacjonują uczenie wielkie bitwy z przeszłości, które zdecydowały o losach narodów i ukształtowały nasz świat. Stracharz przechowywał wiele podobnych szczegółowych relacji w swej bibliotece, nim zniszczył ją pożar. Opisywały manewry i rozstawienia sił przed starciem, zajęte pozycje, kolejność ataków. Przedstawiały owe bitwy z punktu widzenia „bogów", spoglądających z wysoka na podobnych mrówkom żołnierzy maszerujących w dole. W relacjach tych występowali również generałowie: zręczni stratedzy i taktycy, siedzący z dumą wysoko na swych wierzchowcach na tyłach, gdy rozpoczęła się bitwa. Obserwowali przypływy i odpływy sił i zgodnie z nimi wydawali rozkazy swym oddziałom. Gdybyśmy jednak nawet uznali Grimalkin za naszego generała, to była zbyt zajęta w sercu bitwy, by zawracać sobie głowę jej ogólnym przebiegiem. Nasz cel pozostawał prosty - dotrzeć do - 210 -

Kamienia Strażniczego i rozprawić się ze Złym, nim będzie za późno. Czy wrogowie także mieli dowódcę? A może tę rolę pełniła Katrina? Jeśli ktokolwiek naprawdę kierował posunięciami przeciwnika, to chyba Lukrasta? Zerknąłem w górę na głaz, zastanawiając się, gdzie na nas czeka i czy Alice stoi u jego boku. Ujrzałem jednak tylko wielkie cielsko Złego. Uważam, że bitwy tak naprawdę zupełnie nie przypominają znanych mi opisów historyków - przynajmniej nie z punktu widzenia poszczególnych żołnierzy. Bitwa to strach, gniew i poczucie, że siły znacznie większe od nas trzymają nas mocno i rozstrzygają, czy przeżyjemy, czy zginiemy. To także smród krwi i ekskrementów, wrzaski rannych i konających. Tak właśnie wyglądało to dla mnie od chwili, gdy zderzyliśmy się z wrogiem. Nie biegłem na czele. Inni wyprzedzili mnie i z początku po prostu podążałem ich śladem, a przeciwnicy padali przed nami. Stopniowo jednak nasze tempo malało. Widziałem, jak mój brat James oczyszcza nam drogę, wymachując ciężkim kowalskim młotem - i bałem się o niego. Judd także walczył gdzieś po lewej; zastanawiałem się, jak wielu przyjaciół stracę tego dnia. Z początku używałem kija, sięgając ponad ramionami tych przede mną, by dźgać przeciwników. Powoli odległość się zmniejszyła, bo pierwsze szeregi sojuszników ginęły i wykruszały się, a ja, potykając się, przechodziłem po ich ciałach. Przez moment poczułem przeszywającą rozpacz - dobrze bowiem znałem jedno z owych ciał. Z ziemi niewidzącymi, szeroko otwartymi oczami patrzyła na mnie martwa twarz mojego mistrza. - 211 -

Lecz prąd bitewny niósł mnie dalej, toteż zmusiłem się, by odepchnąć od siebie palący żal. W tej chwili liczyło się tylko przetrwanie. I dotarcie do Kamienia Strażniczego. W pewnym momencie ktoś wyrwał mi z ręki kij. Brakowało miejsca, aby posłużyć się mieczem, toteż walcząc z naporem czarownic użyłem sztyletów. Dwa krótkie miecze bohaterów, Posępny i Rębacz Kości, nie ciążyły mi w dłoniach i łatwo odnajdowały ciała wrogów. Klingi miały umazane krwią - i krew sączyła się z oczu skeltów na rękojeściach. Nie potrafię ocenić, jak długo trwała owa krwawa bitwa - mój oszołomiony umysł nie rejestrował upływu czasu. Pamiętam szpony i klingi, celujące w moją twarz, ramiona, ręce i pierś. W pewnym momencie krew popłynęła mi do oczu i na moment przestałem widzieć. Walczyłem jednak dalej - aż w końcu coś ustąpiło. Wbrew wszystkiemu przebiliśmy się i nagle pędziliśmy w stronę Kamienia Strażniczego, atakowani z obu stron, podczas gdy mniejsze grupki czarownic czekały przed nami - ostatni szereg obrony, tylna straż ich armii. Wśród nich ujrzałem czwórkę potwornych pomiotów uzbrojonych w pałki. Na moich oczach jeden strzaskał czaszkę groźnej czarownicy z klanu Deane'ów, niemogącej się równać z rosłym przeciwnikiem. W jakiś sposób musiałem przedrzeć się do Złego, lecz jak zdołam wyminąć te stwory? I wtedy nagle Slake opadła z góry, skrzecząc nienawistnie, wyciągając szpony, wymachując skrzydłami tak szybko, że przypominały rozmazane plamy i pierwszy z potworów runął na ziemię oślepiony. Ze zniszczonej twarzy zwisały strzępy skóry. Znów zobaczyłem Grimalkin: rzutem noża załatwiła drugiego pomiota. Jej klingi śmignęły, gdy przecięła trzeciemu ścięgna, - 212 -

powalając na kolana, a następnie wyeliminowała pchnięciem długiego ostrza w lewe oko. Potem ujrzałem rosłego mężczyznę z młotem, pędzącego wprost na czwartego. Pojąłem, że to James - i na moment ogarnął mnie strach. Nigdy nie zobaczyłem, kto zwyciężył, bo po sekundzie dopadłem już głazu, gdzie ciało Złego otaczał krąg trzynastu nucących czarownic. Tuż za plecami usłyszałem krzyk, wiedziałem, że padł ktoś z moich sojuszników. Inni biegli ze mną, ale w jakiś sposób wyrwałem się na czoło. Zawsze świetnie wyczuwałem czas, budząc się z nocnego snu dokładnie wtedy, kiedy zamierzałem. Teraz czułem, że nadszedł moment przywrócenia mocy Złemu; przyspieszyłem kroku. Olbrzymie ciało drgnęło, wielkie oczy otwarły się, patrząc na mnie z góry. Oczy pełne zwycięskiego, wyczekującego blasku. Oczy zapowiadające niewyobrażalne, wiekuiste męki. Kiedyś w Pendle nie udało nam się, teraz także ponieśliśmy klęskę. Spóźniliśmy się. Zły powrócił do swego ciała. A jego zemsta będzie straszna.

- 213 -

Rozdział 29. Kwestia czasu.

Bez zastanowienia wskoczyłem na skałę i zacząłem się wspinać ku Złemu. Zerknąłem przez ramię: nikt inny nie poszedł w moje ślady. Może nie pozwolili im słudzy Złego? Byłem sam. Tego nie oczekiwałem i serce zaciążyło mi jak kamień. Zawsze sądziłem, że będą ze mną Grimalkin i stracharz i może z tuzin innych - by razem wykonać ostatnie zadanie. Oznaczało to, że nie będę już mógł porąbać Złego na kawałki i uciec, nadal jednak mogłem wypełnić swoją część planu. Wielu oddało życie, by doprowadzić mnie w to miejsce, teraz to we mnie przelali swoje nadzieje. Niezależnie od ceny, nie mogłem ich zawieść. Otaczające Złego czarownice dokończyły rytuał i trzynaście par złowieszczych, lśniących oczu skupiło swój wzrok na mnie. Gdy znów zaczęły nucić, powietrze zatrzeszczało, iskrząc wokół mnie, jakby zaraz miało stanąć w ogniu. Balem się. Gwiezdna Klinga nie ochroniła mnie przed wcześniejszym zaklęciem, które zatrzymało nas w miejscu. Czy pomoże teraz? - 214 -

Ku mej uldze okazało się, że Grimalkin nie myliła się co do swego daru: odkryłem, że magia w ogóle na mnie nie działa. Słyszałem krzyki i brzęk broni: bitwa wokół Kamienia Strażniczego trwała nadal, lecz postaci w dole zdawały się dziwnie odległe, powoli przesłaniała je zielonkawa mgła, zabarwiona żyłkami błękitu. Mgłę, która wypełniła ogród stracharza, usypiając zarówno jego, jak i Grimalkin, sprowadziła czarami Alice. Czy przywołała także tę? Czy to kolejna mroczna magia? Nie mająca mnie zranić, lecz wciąż skuteczna, bo nie pozwalała sojusznikom dołączyć do mnie przy głazie? - Nie zabijajcie go! - zabrzmiał niski głos Złego. - Jego dusza jest moja na wieki wieków, ale nim umrze, pragnę wystawić na męki także ciało. Wiedźmy ruszyły ku mnie; bez wątpienia zamierzały mnie pochwycić i oddać swemu panu. Próbowałem zachować spokój i zapanować nad strachem. Teraz wszystko zależało ode mnie. Nawet jeśli zawiodę, dołożę wszelkich starań, będę walczyć, póki nie pozostanie we mnie ostatnia iskra życia. Olbrzymia postać Złego górowała nade mną, twarz groteskowego gargulca wykrzywił szyderczy, okrutny uśmiech, ukazujący pieńki połamanych żółtych zębów. Zauważyłem, że wciąż brak mu oka. Choć głowa tkwiła pewnie na ramionach, wbrew oczekiwaniom nie powrócił do pierwotnej postaci. Czyżby coś poszło nie tak z rytuałem? Nagle odwrócił się i pochylił ku mnie, zrywając część lin przytrzymujących lewe ramię oraz rękę i wyrywając ze skały deszcz gwoździ. W odpowiedzi skupiłem umysł, przyzywając jeden z darów mamy do walki. Skup się! Ściśnij czas! Niech się zatrzyma!

- 215 -

Wiele razy z powodzeniem korzystałem z tego talentu i stopniowo radziłem z nim sobie coraz lepiej - to on pozwolił nam pokonać Złego w Irlandii. Tym razem jednak najwyraźniej nie działał. Czy Zły opierał mi się, korzystając z własnej umiejętności władania czasem? Spróbowałem ponownie. Skup się! Ściśnij czas! Niech się zatrzyma! Czas płynął jak zwykle, niosąc mnie ku zniszczeniu. Jedyna moc, która mogła dać mi szansę w starciu z tak groźnym przeciwnikiem, okazała się nieskuteczna. Może sprawił to Kamień Strażniczy? On sam także wpływał na bieg czasu. Przerażony w chwili paniki wykrzyknąłem imię: - Kratch! Uczyniłem to bez namysłu. Obiecałem, że wezwę bogina tylko w największej potrzebie - w obliczu ostatecznej klęski. Czy nie tak wyglądała teraz sytuacja? Obejrzałem się na Złego, oczekując, że powstaje już na równe nogi, lecz olbrzymia głowa obracała się z boku na bok. Wolną rękę uniósł do twarzy, pocierając czoło. Czyżby cierpiał? Z całą pewnością wydawał się oszołomiony. - Kratch! - krzyknąłem po raz drugi. Czarownice niemal do mnie dotarły i na moment zwątpiłem. Wzywałem stwora na pewną zgubę - i po co? Mógł tylko opóźnić mój los. Ten potężny krąg z pewnością się przygotował, miał na podorędziu zaklęcie, którym potraktuje bogina, gdy tylko ten się zjawi. Nawet gdyby zwyciężył w walce z wiedźmami, nie miałby szans w pojedynku ze Złym. Mój mistrz wierzył, że to jedynie stwór z Mroku, istota, która, gdyby nie kontrakt między nami, uważałaby mnie za swoją ofiarę. A jednak już mi pomógł, z nawiązką wypełniając swoją część - 216 -

umowy. Był gotów w razie konieczności umrzeć, nazwał mnie też bratem i chciał walczyć u mego boku. Sam nie miałem najmniejszych szans. Znów popatrzyłem w dół. Zielona mgła gęstniała, rozlewając się pod Kamieniem Strażniczym. Odwróciłem się plecami do czarownic i po raz trzeci wykrzyknąłem imię bogina: - Kratch! Nagle usłyszałem niski pomruk w głowie, bogin wypowiedział słowa, które usłyszałem tylko ja: Jestem tu, bracie! Teraz walczmy, na śmierć! Dziękuję, że sprowadziłeś mnie w miejsce, gdzie znajdę tak wiele mrocznej krwi! Najpierw wypiję nektar z czarownic, choć ten wielki, stary okaleczony bóg jest również gotów, by go zabić. Daję ci go, ale zostaw dla mnie choć część jego mocnej, potężnej krwi. I wtedy bogin zaatakował krąg. Zaczęło się tak jak ostatnio. Przez moment Kratch ukazał się pod postacią olbrzymiej kociej bestii - potwornej wersji rudego kocura, którego widywaliśmy czasami w kuchni w Chipenden. Potem przekształcił się w spiralę pomarańczowego ognia i wirując runął na najbliższą czarownicę. Natychmiast rozpadła się w eksplozji ciała i krwi, maleńkie odłamki kości sypały się na ziemię niczym grad, lecz zamiast topić się w zetknięciu ze skałą, syczały niczym rozpalone węgle wpadające do wody. Teraz pozostało ich tylko dwanaście, nie trzynaście niezbędnych w prawdziwym kręgu. Ich moc musiała ucierpieć. Znów ruszyłem naprzód, gotów zaatakować Złego, który wciąż kręcił głową, jakby cierpiał nieznośny ból i nie zważał na walkę dokoła. Zielona mgła całkowicie spowiła wzgórze, nie widziałem już ani nie słyszałem bitwy. Wówczas jednak pozostałe wiedźmy pozbierały się i złączyły razem w nowym zaśpiewie. Usłyszałem krzyk Kratcha, - 217 -

przepełniony bólem, ale też wściekłością. Ja mogłem zrobić tylko jedno: posłuchać rady bogina. Zacząłem gramolić się na skałę, lewą ręką dobywając jednego z mieczy bohaterów, wykutych przez Starego Boga Hefajstosa sztyletu zwanego Rębaczem Kości. Na szczycie znalazłem się obok lewej nogi Złego i wspiąłem wyżej, ku jego wielkiej jak beczka piersi. Wciąż wydawał się oszołomiony i nie zauważył zagrożenia ze strony mojej osoby. A potem - nie wiem, czy zdziałał to los, czy też szczęście, sami zdecydujcie - dostałem szansę. Zły przestał pocierać czoło lewą ręką i na moment opuścił ją z boku, dłonią naprzód. Z całych sił dźgnąłem sztyletem i przeszyłem ją na wylot. Spodziewałem się, że klinga się zatrzyma, ona jednak wraziła się głęboko w skałę i utkwiła mocno. Zły ryknął z wściekłości i próbował szarpnięciem oderwać dłoń, lecz Rębacz Kości tkwił wbity po rękojeść w krwawiącą dłoń. Wgramoliłem się na jego pierś i zaskoczyłem z prawej strony. Prawy przegub miał nadal przywiązany do kamienia, tym razem zatem poszło łatwiej. Wyciągnąłem Brzeszczot Smutków i wbiłem mu w prawą dłoń. Teraz, kiedy go unieruchomiłem, dobyłem trzeciego, największego miecza bohaterów - Klingi Przeznaczenia. Zastanawiałem się teraz, czy od początku jej prawdziwym przeznaczeniem było odebrać moc Złemu. Czy to po to wykuto ją tak dawno temu? Czy do tego właśnie ostatecznie służyła? W tym momencie instynktownie pojąłem, co muszę uczynić: użyłem ostrza, by odciąć kciuki, najpierw lewej, potem prawej dłoni. Następnie skupiłem uwagę na wielkiej głowie i ściskając oburącz rękojeść, zamachnąłem się z całych sił, celując w szyję. - 218 -

Zły szarpał się z boku na bok, wrzeszczał i wył, utrudniając mi zadanie. A potem w agonii zaczął wykrzykiwać groźby. - Zrób to, a wszyscy mężczyźni zginą! - ryknął. - Zrób to, a wszystkie kobiety będą przeklinać twoje imię! Nie zważałem na jego słowa, wciąż uderzając mieczem. Trzeba było trzech ciosów, by odrąbać głowę od ciała. Poturlała się po zboczu i utkwiła w szczelinie. Nie próbowałem wyciąć Złemu serca, decydując się na najlepsze możliwe wyjście: ponownie uniosłem oburącz miecz i wraziłem głęboko w pierś. Klinga przeszyła go na wylot i wbiła się głęboko w Kamień Strażniczy. Potężny ryk agonii zdawał się dobiegać z głębi ziemi, nie z ust Złego. Grunt zaczął dygotać, cała skała nagle szarpnęła się w górę, zbijając mnie z nóg i zdyszanego powalając na ziemie. Uczyniłem wszystko, co mogłem - czy jednak to wystarczy, aby zniszczyć Złego? Podnosząc się na kolana, ujrzałem parę wznoszącą się ze wszystkich trzech mieczy. W powietrzu rozszedł się nagły mdlący smród palonego ciała. Z trzęsącej się, rozkołysanej ziemi dobiegł kolejny krzyk, a potem podniosłem się i patrzyłem ze zdumieniem, jak rozżarzone do czerwoności rękojeści zaczynają się topić. Metal Klingi Przeznaczenia kapał na pierś Złego, rubinowe oczy skelta wbiły się w ciało. Posępny i Rębacz Kości zrobiły to samo, bulgocząc i kapiąc, a rubiny utworzyły dwoje nienaturalnych oczu w każdej z otwartych, rozedrganych dłoni. Odwróciłem się z obrzydzeniem, od wstrętnego zapachu do gardła podeszła mi żółć. Lecz jakaś część mnie czuła tryumfalną radość na myśl o tym, czego dokonałem. Żałowałem, że Lukrasta i Alice tego nie widzieli. Alice zlekceważyła mnie i uznała za dziecko - powinna zobaczyć, co osiągnął ów „cherlawy chłopiec". - 219 -

Nie było nikogo, kto mógłby mi pomóc - wciąż nie widziałem, co się dzieje w dole. Teraz musiałem zabrać głowę oraz kciuki i uciec. Nim jednak zdążyłem to uczynić, Kamień znów się poruszył, powalając mnie na kolana. Uderzyłem o coś głową i poczułem w ustach smak krwi - a potem runąłem w ciemność.

Kiedy odzyskałem przytomność, uniosłem wzrok i przekonałem się, że bezgłowe ciało Złego wciąż spoczywa na Kamieniu Strażniczym. Powietrze było bardzo ciepłe, zdecydowanie za gorące jak na koniec października w wilgotnym, mroźnym Hrabstwie. Rozejrzałem się dokoła - wokół głazu walały się strzępy ciał martwych czarownic, choć nie widziałem ani śladu Kratcha. Pokonał wiedźmy i bez wątpienia wyssał z nich krew. Ale czy sam też został zniszczony? Nie słyszałem też odgłosów bitwy. Czyżby obie strony przerwały walkę i rozbiegły się? Zielona mgła w końcu zniknęła, ale kiedy spojrzałem w dół zbocza, przeżyłem wstrząs. Otaczający mnie krajobraz wyglądał zupełnie inaczej - rozległa, płaska równina otoczona była pionową skalną ścianą. W dali zobaczyłem góry, niektóre o ośnieżonych wierzchołkach, inne dymiące. Czy to były wulkany? Odwiedziłem Grecję, ale nigdy dotąd nie widziałem ognistej góry - choć mistrz opowiadał mi o nich. W dali rozciągało się coś jakby jezioro: wrzało i bulgotało, nad powierzchnią kłębiła się para. Niebo było czyste, ale nie dostrzegłem słońca, gwiazd ani chmur. Skąd zatem światło, w którym to oglądałem? Otoczenie zupełnie nie przypominało znanego mi świata. Gdzie się znalazłem? - 220 -

Czyżby Kamień Strażniczy przeskoczył w czasie, porywając mnie ze sobą? Stracharz sugerował, że to możliwe. Jeśli tak, musiał przenieść mnie na sam początek dziejów ziemi. Według mojego mistrza starożytni wierzyli, że rozpoczęła swe życie jako kula stopionej lawy i bardzo powoli stygła. A potem przypomniałem sobie, co według Alice miało spotkać nasz świat po odejściu Złego. Czy to była przyszłość... Ziemia ukształtowana przez nowego mrocznego boga? Miejsce to z całą pewnością nie nadawało się dla potrzeb jakiegokolwiek życia - choć gdy tylko myśl ta przyszła mi do głowy, dostrzegłem, jak coś się porusza na brzegu wrzącego jeziora. Próbowałem zrozumieć, co widzę. Co mogło tu żyć? I wtedy odkryłem, że nie jest to jedna istota, ale wiele, a wszystkie zdawały się kierować w moją stronę. Przypominały drobne owady, choć wkrótce przekonałem się, że sprawiła to jedynie odległość. Kiedy pojąłem, czym są w istocie, ogarnął mnie strach. To były skelty - stado skeltów, i wszystkie kierowały się wprost do Kamienia Strażniczego. Jakaś część mnie pragnęła uciec. Gdybym jednak opuścił kamień, ten mógłby znów przeskoczyć w czasie i pozostawić mnie na śmierć w tym niegościnnym miejscu. Skelty były coraz bliżej - zbyt wiele, by dało się je policzyć. Widziałem ich segmentowate nogi i długie kościane rury, które wbijały w ofiary, by wyssać z nich krew. W końcu, w obliczu nadciągającej hordy, strach zwyciężył i przygotowałem się do ucieczki. Obejrzałem się, szukając możliwej drogi i odkryłem, że skelty nadciągają ze wszystkich stron. Za chwilę całkiem mnie otoczą.

- 221 -

Rozdział 30. Straszliwy głód.

Położyłem dłoń na rękojeści miecza od Grimalkin. Oprócz srebrnego łańcucha, który nosiłem wokół pasa, był jedyną bronią, jaka mi pozostała - trzy miecze bohaterów, spełniwszy swe zadanie, nadal tkwiły w ciele Złego Pierwszy ze skeltów dotarł do podstawy skały, wsparł o nią cienkie nogi i zaczął wspinać się ku mnie. Obserwowałem go czujnie, ale nie dobyłem miecza. Byłem zmęczony, osłabiony gorącem i długą walką. Skelt przystanął niecały jard ode mnie, spojrzał na mnie czerwonymi oczami i lekko poruszył głową, tak że jego długi pysk zakołysał się. A potem ruszył dalej, wprost ku Złemu. Wdrapał mu się na pierś, usadowił obok rany zadanej mieczem i wbił kościaną rurę. Ta natychmiast poczerwieniała: skelt pił krew Złego. Wkrótce dołączyły do niego kolejne, gnane straszliwym głodem. Lecz każdy, który przechodził obok, przystawał i tak samo poruszał głową. Co to oznaczało? Nie wiedziałem, czemu tak się zachowują, ale byłem wdzięczny, że mnie nie atakują. Po paru minutach ciało zniknęło pod skłębioną masą zwijających się, wygłodniałych - 222 -

skeltów. Zastanawiałem się, czy Zły naprawdę czuje ból? Czy wciąż jest przytomny, a jego dusza tkwi uwięziona w gigantycznym ciele? Trudno było ocenić upływ czasu, w końcu jednak szaleńcza uczta dobiegła końca. Skelty kolejno zeskakiwały z ciała Złego, mijając mnie, jakbym w ogóle nie istniał. Ja zaś przyglądałem im się, zdumiony i zafascynowany. Każdy z nich dźwigał w pysku drobny kawałek Złego. Do tej chwili nigdy nie pomyślałem, że skelty mogłyby mieć zęby, bo zasłaniały je upiorne kościane rury. Teraz jednak pod nimi ujrzałem pyski pełne małych, ostrych jak igła ząbków. Za ich pomocą, a także za pomocą rur oderwały wszystko, czego pragnęły. Nagle pojąłem, że stwory te wypełniły nasz plan. Każdy zabrał ze sobą strzęp ciała albo odłamek kości. Okaleczyłem i unieruchomiłem Złego, dzięki czemu mogły dokończyć to, co zacząłem. Dziwnie było myśleć, że stały się moimi wspólnikami w ostatecznym zniszczeniu Złego. Odeszły w stronę jeziora, niosąc ze sobą zdobycze. Patrzyłem za nimi, dopóki nie zmalały. A potem kolejno zniknęły we wrzącej wodzie, zabierając ze sobą szczątki Złego. Zostałem sam, spoglądając na miejsce, w którym wcześniej wisiał Zły przywiązany do głazu. Teraz pozostało tam tylko kilka plam i ślady wilgoci. Czy to już naprawdę koniec? Czy połączenie mieczy bohaterów i skeltów rzeczywiście go zniszczyło? Uznałem, że to bardzo prawdopodobne. Ostatecznie słudzy Złego nie mogliby już przywrócić mu mocy, skoro skelty ukryły wszystkie fragmenty ciała. I nagle przypomniałem sobie o stracharzu. Mój mistrz zginął, by to umożliwić. Ogarnął mnie przejmujący smutek, wiedziałem - 223 -

jednak, że John Gregory odegrał ważną rolę w tej misji. Zwyciężyliśmy. Miałem wrażenie, że całe wieki siedzę na Kamieniu, byłem głodny, a jeszcze bardziej spragniony. Powietrze robiło się coraz cieplejsze i zaschło mi w ustach. W dali dostrzegłem coś jakby wodospad, ściekający po skalnym zboczu. Płynął stamtąd strumień przecinający dolinę i wpadający do jeziora. Wiedziałem, że w końcu pragnienie zmusi mnie do opuszczenia Kamienia Strażniczego. Ale co się stanie, jeśli głaz przeskoczy w czasie, gdy mnie tu nie będzie? - pomyślałem ze zgrozą. Mógłbym pozostać tu uwięziony aż do śmierci. Starałem się zatem zapomnieć o pragnieniu i zamiast tego rozmyślałem o tutejszym upływie czasu. Bez wątpienia Kamień Strażniczy z perspektywy Hrabstwa nie zniknął ze swego miejsca na zbyt długo. Tu jednak czas mógł płynąć inaczej. Trudno stwierdzić, jak długo będę tkwił uwięziony w tym przerażającym, niegościnnym miejscu. W końcu ujrzałem zieloną mgłę przesłaniającą okolicę; najpierw zniknęło jezioro i urwiska, potem Kamień szarpnął się i poleciałem na twarz. Zakręciło mi się w głowie, czułem mdłości. Znów straciłem przytomność. *** Ocknąłem się z bólem głowy, leżąc twarzą do ziemi. Pierwszą rzeczą, jaką dostrzegłem, była zmiana temperatury: wokół znów panował chłód i uniosłem głowę w nadziei, że ujrzę Hrabstwo, bo skałę pode mną pokrywał biały szron. Lecz mimo mroźnego powietrza i zawodzącego wiatru byłem pewien, że nie wróciłem do domu. Słońce tkwiło na horyzoncie, pięć czy sześć razy większe niż kiedykolwiek przedtem, barwy - 224 -

mętnego oranżu. Mimo braku chmur wydawało się znacznie słabsze niż zazwyczaj. Odkryłem, że mogę patrzeć prosto w nie w Hrabstwie nigdy mi się to nie udało, gdy słońce bardzo rzadko wyłaniało się spomiędzy deszczowych chmur. Jeszcze bardziej doskwierało mi pragnienie, ale zmusiłem się, by zostać na miejscu i rozejrzeć dokoła. Ziemia pode mną była płaska i porośnięta trawą, pokrywała ją jednak gruba warstwa szronu. W oddali dostrzegłem wzgórze, a na nim mroczną wieżę, bardzo podobną do tej w Cymru, gdzie znalazłem głowę Złego. A potem ujrzałem ciemną postać, nadchodzącą od strony wieży. Na długo przed tym, nim się zbliżyła, pojąłem, że to Alice. W końcu zeskoczyłem ze skały naprzeciw niej, moje kroki chrzęściły na zmarzniętej trawie. Twarz Alice nie zdradzała żadnych uczuć, nie mogłem stwierdzić czy jest zła, czy cieszy ją mój widok - choć to drugie uznałem za mało prawdopodobne. Oboje zatrzymaliśmy się kilka kroków od siebie. Miała na sobie długi czarny płaszcz oblamowany futrem i spięty szerokim skórzanym pasem. Wyglądał na kosztowny - coś, co mogłaby przywdziać utytułowana dama. Tak bardzo różniła się od dziewczyny, którą kiedyś znałem, ubranej w skromną obszarpaną sukienczynę przewiązaną w pasie kawałkiem sznurka. Ale jedno się nie zmieniło: na nogach wciąż nosiła szpiczaste trzewiki. - Mam nadzieję, że jesteś zadowolony - rzekła głosem zimniejszym od mroźnego powietrza. - Chodzi ci o to, jak potraktowałem Złego? Nie żałuję tego ani trochę. - Czyżby? To dlatego, że nie wiesz, co zrobiłeś. Widzieliśmy wszystko w lustrze. Przebiłeś go mieczami - mieczami z głowami skeltów. Nie zapominaj o skeltach! A potem głaz nazwany twoim nazwiskiem przeniósł cię w Mrok... - 225 -

- W Mrok? - przerwałem zdumiony. - Nie ma co do tego wątpliwości. Sama odwiedziłam tę część Mroku, to jedno z jego królestw. Jest tam ich mnóstwo, większością władają przeróżni Starzy Bogowie. Nie zastanawiałeś się, co się zdarzyło po tym, jak go przybiłeś? To cię nie martwi? - Chodzi ci o skelty? To, jak porwały ciało Złego na kawałki? - Tak, Tomie, a o cóż by innego? To, jak porwały go na kawałki i zaniosły w głąb wrzącego jeziora. Wiesz, czemu to zrobiły? Nie odpowiedziałem. Przypomniałem sobie jej słowa o bogu o postaci skelta. - Nakarmiły nimi swojego boga, Talkusa: krwiożercze bóstwo, które właśnie się narodziło. Noworodki są głodne, Tomie, każda kobieta to wie. Talkus pragnie mocy i tak jak Grimalkin zabiera kości zabitych czarownic i nosi je na szyi, by odebrać im moc, bóg Kobalosów zakosztował mocy Złego i przelał ją we własne ciało! A teraz Talkus poprowadzi swój lud na wojnę, by wymordować wszystkich mężczyzn i zniewolić wszystkie niewiasty. Zaczynasz pojmować, co uczyniłeś? Jedynie Zły, choć niewątpliwie okrutny, stał miedzy nami a tym zagrożeniem. Choć lubił nas ranić, nie pozwoliłby, by Talkus zrealizował plan i podbił cały świat dla swego ludu. Teraz odszedł, nie mamy już ochrony, tylko Lukrasta stoi między nami a bogiem skeltem. To jedyny mag, który może cokolwiek zdziałać. Kobalosi mają mnóstwo magów, teraz, kiedy ich bóg się narodził, moc owych magów wzrośnie dziesięciokrotnie. Nawet Lukraście może nie starczyć sił, by z nimi walczyć. - A co z tobą, Alice? Ty też masz moc. Pokręciła głową. - To, co mam, należy do Lukrasty. Jeśli mamy stanąć do walki z Talkusem i Kobalosami, będzie potrzebował większości moich sił, zatem oddałam mu je, bo wie najlepiej, jak ich użyć. - 226 -

Ogarnął mnie gniew, gdy ujrzałem, jak bardzo Alice poddała się Lukraście. Wolałem podejście Grimalkin do Talkusa. Usunęliśmy Złego - to było najważniejsze zadanie, teraz znajdziemy jakiś sposób, by rozprawić się z Talkusem i Kobalosami. A co do Lukrasty - po co nam on? Sam zajmę się magiem, wówczas Alice wspomoże nas swoją mocą. - Gdzie jest teraz Lukrasta? - spytałem ostro. - W wieży - wskazała ją gestem. - Czeka, by z tobą pomówić. Po zniszczeniu Złego sprowadził tu głaz, abyście mogli się spotkać. Ale rozzłościłeś go, Tomie, bardzo łatwo wpada w gniew, a kiedy się złości jest niebezpieczny. Nie idź tam, wdrap się z powrotem na tę skałę, a ja odeślę cię do Hrabstwa. - Zrobię to, Alice, jeżeli pójdziesz ze mną. Przez chwilę patrzyła na mnie i dostrzegłem błysk w jej oczach. Oto ostatnia szansa, by wydobyć ją z Mroku. Wstrzymałem oddech. Ale potem wyraz jej twarzy się zmienił i zrozumiałem, że przegrałem. - Nie wrócę z tobą, Tomie. Ani teraz, ani nigdy. Moje miejsce jest tu, z Lukrastą. On potrzebuje mojej mocy, a w Hrabstwie nie mam już niczego. Czuję się inna. Zimna. I nie obchodzą mnie ludzie - nawet ty. - Nie wierzę w to, Alice. Słuchałem słów wyrywających mi się z ust, ale tak naprawdę sam w nie nie uwierzyłem; czułem tylko ból i rozpaczliwie chwytałem się ostatniej deski ratunku. - Myśl sobie, co chcesz. Nie jesteś mną. Skąd możesz wiedzieć, co czuję? - Nawet jeśli to prawda, wciąż możesz się zmienić. Wszyscy się zmieniamy, cały czas. Nie pamiętasz? Sama mi to mówiłaś! Z pomocą innych możesz powrócić do dawnej siebie, to przecież - 227 -

możliwe. Mogę ci w tym pomóc, Alice. Proszę, pozwól sobie pomóc. - Nie, Tomie. Wdrap się na głaz, a ja cię odeślę. Pokręciłem głową i ruszyłem w stronę wieży. Alice zagrodziła mi drogę, usiłując mnie powstrzymać. Zderzyliśmy się ramionami i poleciała na kolana. - Nie, Tomie! Nie! Wracaj! Wracaj! - wołała. Ja jednak maszerowałem dalej. A zatem Lukrasta chce ze mną pomówić? I łatwo go rozgniewać? W takim razie rozzłoszczę go i to bardzo, a potem go zabiję. Znudziło mnie bycie czyimś pionkiem. Zamierzałem mu odpłacić za to, co zrobił. Pragnąłem zemsty i byłem zdecydowany jej dokonać. Tylko jeden z nas wyjdzie z tej wieży.

Rozdział 31. Wieża czasu.

- 228 -

Im bardziej się zbliżałem, tym bardziej byłem pewien, że wieża jest identyczna z tą w Cymru, gdzie bogin zabił czarownice. Wznosiła się wysoko, kwadratowa, zbudowana z szarych kamiennych bloków. Te same długie, wąskie stopnie wiodły do wielkich żelaznych odrzwi. Te same wąskie okienka otwierały się w ścianie, w górze sterczał ten sam balkon, na którym Lukrasta stał z Alice, obejmując ją ramieniem. Cisnął czymś stamtąd we mnie, jakąś odmianą mrocznej magii. Czy znów tak zrobi? Tym razem nie miałem przy sobie bogina; zastanawiałem się, czy przetrwał bitwę na Kamieniu Strażniczym i wrócił do Chipenden. Ale miałem do pomocy coś innego - nosiłem u pasa Gwiezdną Klingę; liczyłem na to, że nie będę już podatny na jego czary. Domyślałem się jednak, że Lukrasta nie zechce zaatakować z daleka. Z pewnością woli spojrzeć mi prosto w oczy, kiedy mnie zabije. Może pragnął, bym konał w męczarniach. Jaki to człowiek? Władza zmienia ludzi: z czasem niszczy nawet tych, którzy zaczynali z najlepszymi zamiarami. Jak mogła wpłynąć na ambitnego maga, który z powodzeniem odprawił rytuał z „Doomdryte"? Do tej pory był już pewnie bardziej bogiem niż człowiekiem: amoralną istotą, której nie obchodzą prawa i pragnienia ludzi. Lukrasta przeżył bardzo długie życie - co najmniej tysiąc lat, może więcej... Mógł wyewoluować w coś okropnego. Szybko zbliżałem się do wieży i rozpocząłem już długą wspinaczkę na szczyt schodów. Kamienne stopnie były śliskie od lodu i musiałem bardzo uważać. W pewnym momencie przystanąłem, oglądając się na otaczające mnie ziemie. Niemal zupełnie płaski kraj zupełnie nie przypominał górzystych okolic Cymru, ale najbardziej obco wyglądało słońce. Wciąż tkwiło na horyzoncie, wielkie, pomarańczowe, rozdęte, jak się zdawało cały - 229 -

czas w tej samej pozycji jak wtedy, kiedy przybyłem. Czy był wczesny ranek, czy późny wieczór? Nie poruszyło się ani w górę, ani w dół. Może jednak odrobinę przesunęło wzdłuż? Czyżbym znalazł się w kolejnym z królestw Mroku? A może tym razem Kamień Strażniczy przeniósł mnie w czasie? Podjąłem ostrożną wspinaczkę do żelaznych drzwi. Ostatnio waliłem w nie rękojeścią miecza, póki czarownice nie otworzyły. Teraz przekonałem się, że ich skrzydło jest uchylone, powoli zaczęło się poruszać zgrzytając o kamień, otwierając się szerzej, jakby ciągnięte niewidzialną ręką. Oczywiście: Lukrasta pragnął uwięzić mnie w swej wieży, by móc bez pośpiechu się mnie pozbyć. Przekroczyłem próg i odrzwia natychmiast zatrzasnęły się za mną. Nawet nie sprawdzałem - wiedziałem, że będą zamknięte na klucz. Nim postawiłem kolejny krok, rozejrzałem się dokoła. Choć od zewnątrz wieża przypominała tę w Cymru, wnętrze bardzo się różniło. Znajdowałem się w niewielkim kolistym pomieszczeniu z pojedynczymi, drewnianymi drzwiami. Miały srebrną klamkę i na wysokości głowy ozdabiał je dziwny symbol, także wykuty ze srebra, z kształtu nieco przypominający podkowę. Rozpoznałem go. To była omega, litera z greckiego alfabetu.

Ω Mama nauczyła mnie łaciny i greki, które bardzo mi się przydały w nauce fachu stracharza. Po uwięzieniu bogina wycinaliśmy w kamieniu grecką literę beta, ale tej na drzwiach - 230 -

nigdy nie używaliśmy. Omega to ostatnia litera greckiego alfabetu. Zastanawiałem się, dlaczego ją tu wyryto. Czy mogła oznaczać... koniec wszystkiego? Obawiałem się, co znajdę po drugiej stronie owych tajemniczych drzwi z omegą. Aby jednak odszukać Lukrastę, musiałem tam pójść. Obejrzawszy się, pojąłem, że nawet gdybym chciał, nie mogę się już wycofać. Metalowe drzwi za mną zniknęły. Nie miałem wyboru, musiałem zagłębić się w wieżę. Oto pierwsza demonstracja potężnej magii Mroku, jaką dysponował Lukrasta. To on decydował o moich ruchach i kontrolował je. Mocno chwyciłem gałkę, przekręciłem i pchnąłem. Drzwi otwarły się, nie stawiając oporu, za nimi rozpościerała się jedynie ciemność. Niczego nie widziałem. Oprócz miecza od Grimalkin i srebrnego łańcucha nie miałem broni; kij straciłem na polu bitwy. Miałem natomiast dwie rzeczy, które mogły mi pomóc - niewielką hubkę i krzesiwo od ojca oraz ogarek, który zawsze nosiłem w kieszeni portek. Zapalenie świeczki zabrało mi ledwie chwilkę. Unosząc ją wysoko w prawej dłoni, z lewą na rękojeści miecza, rozjaśniłem mroczne miejsce żółtym światłem. Ku swemu zdumieniu odkryłem, że stoję w pomieszczeniu, wyglądającym jak kuchnia w domu stracharza w Chipenden. Bardzo się jednak zmieniła - wszędzie wisiały pajęczyny, podłogę, stół i krzesła pokrywała gruba warstwa kurzu i brudu. Spłoszony migoczącym światłem świecy i moimi cichymi krokami, szczur umknął w ciemny kąt. Rozejrzałem się dokoła. Na palenisku od dawna nie płonął ogień, szyba w jednym z okien pękła. Dom wyglądał na - 231 -

opuszczony od wielu lat, zupełnie jakby nie było już stracharzy kontynuujących walkę z Mrokiem. Kamień Strażniczy potrafił podróżować w czasie... Ale czy wróciliśmy w przeszłość, czy też w przyszłość? Może miałem rację co do znaczenia omegi. Czy pokazano mi kres wszystkiego? Uznałem, że w siedzibie potężnego maga nie mogę w pełni ufać własnym oczom. Mroczna magia potrafiła tworzyć potężne iluzje, nie tylko zaklęcie grozy; przypomniałem sobie, jak demoniczny dom w Todmorden zmieniał się po zmroku z ciepłej wygodnej siedziby w ruinę. Niczemu tu nie mogłem ufać. Oczywiście tak naprawdę nie znalazłem się w domu stracharza. Choć wydawał się rzeczywisty, stanowił złudzenie stworzone magią Lukrasty. Obróciłem się do wyjścia, ale znów drzwi, którymi wszedłem, zniknęły. Nagle ogarnął mnie gniew. Lukrasta igrał ze mną, podsuwał mi nieprawdę. Tkwiłem uwięziony w świecie jego złudzeń. Zastanawiałem się nad Gwiezdną Klingą: Grimalkin twierdziła, że ochroni mnie przed mroczną magią, która ma mnie skrzywdzić. Lecz w tej chwili nic mi nie groziło - widziałem tylko to, co pragnął pokazać mi mag. Co teraz? Jak długo będę musiał krążyć po tym labiryncie, nim Lukrasta w końcu stawi mi czoło? Nagle ogarnęło mnie przeczucie, że powinienem wejść na górę. Czy to instynkt podpowiadał mi, co mam robić? A może ostatni dar mamy wskazywał, gdzie znajdę Lukrastę? Jeśli tak było w istocie, nie potwierdził tego błysk światła w głowie. Oczywiście mógł to sprawić kolejny czar Lukrasty. Tak czy inaczej wspiąłem się po schodach. Gdy skręciłem w stronę drzwi mego pokoju, świeca zaczęła migotać gwałtownie w przeciągu z pękniętego okna i omal nie - 232 -

zgasła. Osłoniłem ją dłonią. W pokoju panowała wilgoć, koce zarosły pleśnią. Od bardzo dawna nikt nie spał w łóżku. Tylko jedna rzecz w tym pokoju przetrwała pożar - ściana, na której każdy z uczniów stracharza wyskrobał swoje imię. Przyjrzałem jej się: coś było nie tak. Widziałem własne imię zagubione pośród innych, lecz do oryginalnej trzydziestki doszło jeszcze jedno: Jenny. Ale Jenny to przecież imię dziewczyny. Jak dziewczyna mogła zostać uczniem stracharza? Co to za obłęd? W jaką grę grał Lukrasta? Gniewnie odwróciłem się do wyjścia i zszedłem po schodach. Znów przeciąłem kuchnię i otworzyłem tylne drzwi, ale znowu się zawiodłem: zamiast ogrodu stracharza znalazłem się w lesie. Ciemność nagle zastąpiło światło dnia. Nie żeby zbyt wiele go zostało - blask szybko znikał z nieba. Lukrasta mną kierował. Pokazywał to, co chciał pokazać. Postanowiłem, że wkrótce się z nim policzę.

- 233 -

Rozdział 32. Dobądź miecza.

Wciąż pozostało dość światła, abym dostrzegł kształty budynków za drzewami. Lekki wietrzyk wiał ku mnie, niosąc ze sobą nieprzyjemną woń - woń czegoś cuchnącego, nieczystego. Wyłoniłem się z lasu i stanąłem na skraju zrujnowanej wioski. Dachy się zapadły, z części domów zostało tylko rumowisko. Wszędzie walały się zwęglone belki. Widok ten przypomniał mi skutki wojny w Hrabstwie. Ten sam patrol wroga, który spalił dom stracharza, zaatakował też wioskę. Zabijali, palili, plądrowali. Ale tutejsze zniszczenia wyglądały znacznie gorzej. I wtedy natknąłem się na pierwsze zwłoki. Należały do mężczyzny. Wyraźnie nie żył od wielu dni i rozkład zaszedł już daleko. Wkrótce dostrzegłem innych, także dzieci, wyłącznie płci męskiej. Czyżby kobiety uciekły? Następna osoba, którą znalazłem wśród gruzów, nadal żyła, choć odniosła ciężkie rany. Człowiek ów leżał na wznak, lewą nogę przygniatało mu ciężkie, kamienne nadproże, spodnie nasiąkły krwią, kość była zmiażdżona. Tylko amputacja mogła dać mu nadzieję przeżycia, ale teraz było już na to za późno. W - 234 -

ranę wdała się gangrena - czułem jej smród z odległości dziesięciu kroków. Trucizna rozeszła się po całym ciele. Jęknął, otworzył oczy i spojrzał na mnie. Nagle go poznałem: to był wiejski kowal. Wstrząśnięty pojąłem, że zrujnowana wioska to faktycznie Chipenden. Ale to nie mogła być prawda, to przecież tylko magiczne złudzenie? Człowiek ten stanowił główny kontakt stracharza w wiosce: to on wykuł klingi wyskakujące z naszych lasek, on informował go o nowinach i plotkach - niezbędnych informacjach dla stracharza, który ze względu na naturę swojej pracy i walkę z Mrokiem żył w izolacji od reszty społeczności. Teraz kowal wyraźnie umierał, ale zauważyłem coś jeszcze. Wyglądał starzej - sprawiała to nie tylko wychudzona twarz, być może będąca efektem kilku dni cierpień bez strawy, wody ani schronienia. Włosy posiwiały mu na skroniach. - Mości Ward? - wychrypiał ledwie słyszalnym głosem. - To naprawdę pan? Jak to możliwe? Nieważne, czy było to złudzenie, czy też nie, przemówił do mnie, toteż odparłem odruchowo: - Tak, to ja - podszedłem i ukląkłem obok niego. - Ale przecież pan nie żyje! - wykrzyknął. - To niemożliwe! Pokręciłem głową. - Myli się pan, ja żyję. Kto to zrobił? - Po co pan pyta, przecież pan wie. Któż inny, jeśli nie wojownicze bestie i ich magowie...? Musiał mieć na myśli Kobalosów... Nagle do głowy przyszła mi straszliwa myśl, że kiedy przebywałem na Kamieniu Strażniczym, na świecie upłynęło wiele lat. Co, jeśli przechodząc przez drugie - 235 -

drzwi, zostałem przeniesiony magią Lukrasty do Chipenden w odległej przyszłości, gdy Kobalosi najechali Hrabstwo? Kowal zaczął krztusić się i kaszleć. - Wody, proszę - błagał. - Mam zaschnięte wargi. Daj mi wody. Czułem się rozdarty. Z pewnością to tylko ułuda, którą zwodził mnie Lukrasta, kolejna iluzja. A przynajmniej chciałem w to wierzyć. Jednakże cierpienia nieszczęsnego kowala wydawały się aż nadto rzeczywiste. Jak miałbym mu odmówić? Uniósł drżącą dłoń i pokazał w stronę drzew. - Strumień. U stóp zbocza płynął płytki strumień bulgoczący na kamieniach. Woda była lodowato zimna i przepyszna, sam pijałem ją wiele razy. Najpierw jednak potrzebowałem czegoś, w co mógłbym jej nabrać. - Zaraz wrócę - obiecałem kowalowi i zacząłem szukać w ruinach domów. W wypalonej kuchni znalazłem to, o co mi chodziło - w rumowisku leżały rozrzucone garnki, rondle i inne utensylia. Wybrałem duży rondel i zaniosłem do drzew. Ukląkłem na brzegu strumienia, podstawiając rondel pod rwącą wodę. Zaczął się napełniać. - Nie zawracałbym tym sobie głowy - rzekł zza moich pleców niski głos. - Tylko marnujesz czas. Ten człowiek zmarł kilka minut po tym, jak go zostawiłeś. Upuściłem rondel do strumienia i zerwałem z ziemi, obracając gwałtownie. To był mój wróg, mag Lukrasta. Pierwszy raz znalazłem się tak blisko niego i okazał się jeszcze groźniejszy niż oglądany z daleka. Przyjrzałem się długim wąsom, drapieżnym ustom o ostrych białych zębach i wargom, niezwykle różowym, jakby zabarwionym krwią. Ale po bliższym przyjrzeniu - 236 -

się najbardziej uderzającą cechę maga stanowiły jego oczy, wąsko osadzone, płonące gwałtownym napięciem. To były aroganckie oczy, lustra duszy wypełnionej wiedzą i pewnością własnej mocy. Przewyższał mnie niemal o głowę, ciało miał muskularne jak martwy kowal w szczycie sił. W pochwie na biodrze nosił miecz. To mnie ucieszyło, chciałem, żeby się bronił. - Co pragnąłeś osiągnąć dzięki tym złudzeniom? - spytałem. Usiłujesz igrać z moim umysłem, żeby zyskać przewagę? - To nie były złudzenia - odparł Lukrasta. - Wieża jest prawdziwa, a wszystko wewnątrz też ma szansę stać się prawdziwe. To mój dom - ta sama wieża, na którą natknąłeś się w Cymru. - Niemożliwe - spojrzałem mu w oczy. - Tu stoi na równinie. Jeśli to Cymru, gdzie się podziały góry? - W ciągu eonów góry rozsypują się, morza parują, a krajobraz zmienia się nie do poznania. To nadal Cymru: miejsce jest to samo, ale czas różny. Nie zauważyłeś słońca? - To nie nasze słońce - pokręciłem głową. - Uważam, że kłamiesz. Kamień Strażniczy przeniósł mnie w Mrok i zapewne wciąż tam jesteśmy, tyle że w innym królestwie. Lukrasta obdarzył mnie sardonicznym uśmiechem. - Nie - rzekł. - Wciąż przebywamy w Cymru, jak mówiłem. Ale przenieśliśmy się blisko końca świata. Życie na Ziemi niemal zanikło, a ona sama stygnie wraz z umierającym słońcem. Kamień Strażniczy potrafi wędrować w czasie i przestrzeni, a także odwiedzać Mrok. Dzięki temu ściągnąłem cię tutaj. Ale mój dom, Wieża Czasu, podróżuje w tym wymiarze, lecz nie w przestrzeni. Stale pozostaje w tym samym miejscu. Lukrasta miał w sobie szczerość aż nadto przekonującą. To dlatego czarownice zabrały ciało Złego do jego wieży. Chciały, - 237 -

aby ochronił je swoją potężną magią, ale z pomocą bogina szybko z tym skończyłem. - Co zatem z tym, co widziałem w tamtym pokoju? - spytałem. Twierdzisz, że wszystko w tej wieży potencjalnie jest prawdziwe. Co chcesz przez to powiedzieć? - Tak, wszystko, co widziałeś, pochodzi z jakiegoś czasu i miejsca na Ziemi i przywołała je magia. Pokazałem ci, co mogłoby się wydarzyć, gdyby nic się nie zmieniło. To podobne do postrzegania czarownic. To, co widzą, może się spełnić, ale nic nie jest ustalone i decyzje oraz czyny innych potrafią inaczej ukształtować przyszłość. Kiedy czarownica postrzega tę samą rzecz dzień później, ta często się zmienia, a wiedźma widzi coś innego. Zawsze tak było. Przyszłość nigdy nie tkwi w miejscu. Ty możesz pomóc ją zmienić. Jego słowa bardzo przypominały nauki, w które zawsze wierzył mój mistrz - że każdy z naszych czynów kształtuje przyszłość, która nie jest ustalona. Cóż, właśnie zamierzałem zmienić ją po raz kolejny. - Tak, chyba dokładnie tak zrobię! - odparłem z goryczą, w głowie migotały mi wizje Lukrasty i Alice razem. - A zacznę od załatwienia ciebie. Dobądź miecza! - Nie słuchałeś ani jednego słowa z tego, co mówiłem? - spytał niecierpliwie Lukrasta, w jego głosie usłyszałem gniewny ton. Popełniłeś ogromny błąd, zabijając Złego. Teraz kobaloski bóg mógł się narodzić, będzie stale rósł w siłę, aż w końcu żaden ze Starych Bogów nie zdoła sprzeciwić się jego woli. Dzięki jego narodzinom moc kobaloskich magów wzrosła już trzykrotnie i nadal będzie rosnąć. Hodują nowe stwory, by walczyły w wojnie, dokonując podboju Ziemi i eksterminując ludzkość. Ty także odegrasz rolę w naszej obronie. Musisz to zrobić! Tak przynajmniej zdołasz odpokutować za swoją głupotę. - 238 -

- Zamierzam wrócić do Chipenden i najlepiej jak umiem kontynuować walkę ze złem, jako uczeń stracharza. - W takim razie potrzebny ci nowy mistrz. John Gregory zginął w bitwie. Ogarnął mnie żal i gniew, wiedziałem jednak, że to prawda, bo dostrzegłem martwą twarz stracharza - choć nie mogłem znieść owych słów w ustach Lukrasty. Dałem zatem upust emocjom w jedyny znany mi sposób. - Dobądź miecza! - poleciłem. - Nie dam ci kolejnej szansy. - Cóż za głupiec z ciebie. Ty rzucasz mi wyzwanie? Co chciałbyś osiągnąć? Za kogo ty się uważasz? - spytał ostro Lukrasta. - Uważam się za siódmego syna siódmego syna - odparłem. Prawą dłonią dobyłem Gwiezdnej Klingi, płatki rdzy posypały się na trawę u mych stóp. - Jestem synem dobrego człowieka, farmera, który nauczył mnie odróżniać to, co słuszne od tego, co złe. Nauczył mnie manier i tego, czym jest dobroć. Ale jestem też synem pierwszej lamii, która choć kochająca i matczyna, potrafiła być groźna i okrutna w stopniu dla ciebie niewyobrażalnym. Jestem dzieckiem ich obojga. I pobierałem nauki u Johna Gregory'ego, być może największego stracharza, jakiego znało Hrabstwo. Jestem Thomas Ward, twój największy koszmar. Żyłeś zbyt długo, Lukrasto i nadszedł czas twojej śmierci. A teraz powtórzę po raz trzeci: dobądź miecza! Lukrasta wymamrotał coś pod nosem i uczynił znak w powietrzu. Spiąłem się cały. Oto chwila prawdy. Czy Gwiezdna Klinga okaże się dość mocna, by ochronić mnie przed jego magią? Z palców czarodzieja trysnęły iskry, błękitne światło pomknęło ku mnie. Ja jednak uniosłem miecz pionowo przed twarzą i - 239 -

światło zatańczyło wokół ostrego koniuszka, a potem zmieniło barwę na pomarańczową i zgasło. Wówczas uśmiechnąłem się, odsłaniając zęby. Grimalkin podarowała mi potężną broń. Mag nie zdoła mnie zranić swą magią. Zaraz się zemszczę. Zapłacę mu za to, że odebrał mi Alice. - Skąd wziąłeś tę broń? - spytał zimnym, wyniosłym tonem. - Wykuła ją dla mnie wiedźma zabójczyni Grimalkin odparłem. - Nazwała ją Gwiezdną Klingą ze względu na metal, z którego ją zrobiła. Dopóki ją mam, twoja magia na mnie nie działa. Przekonajmy się zatem, jak dobrze umiesz walczyć. Zobaczmy, jak dobrze potrafisz umrzeć. Lukrasta wyprostował plecy, uniósł wysoko głowę i spojrzał na mnie z góry. - Miałem cię za różne rzeczy, ale nigdy za głupca! - warknął. Najwyraźniej się pomyliłem. I wtedy w końcu wyciągnął miecz.

- 240 -

Rozdział 33. Krew lamii.

Lukrasta dobył miecza, ale nie zaatakował. Czekał, unosząc go pionowo, podobnie jak ja. Wyraz twarzy miał nieprzenikniony, lecz wzrok wbijał w moją klingę. Zrozumiałem, że będę musiał rozpocząć walkę. Postąpiłem niewielki krok naprzód i pchnąłem czubkiem miecza w pierś maga. Nie spróbował odparować ciosu, jedynie cofnął się szybko dwa kroki od strumienia. Ponownie dźgnąłem, a on znów się wycofał. Za jego plecami rosło drzewo, wiedziałem, że wkrótce oprze się o pień. Uznawszy zatem, że zmuszę go do odwrotu, pobiegłem naprzód, zamachując się i celując w głowę maga. Ten po raz pierwszy użył własnego miecza - nasze klingi zderzyły się w powietrzu i las wypełnił brzęk metalu i łopot skrzydeł, gdy spłoszone stadko ptaków wystartowało gwałtownie. Naciskałem na niego, coraz lepiej wyczuwając przeciwnika i wypatrując luki w jego obronie. On jednak także zaczął się poruszać, stąpając na palcach, blokując każdy sztych i cios z mojej strony. Lukrasta niewątpliwie świetnie władał mieczem, wyczuwałem jednak, że nie wykorzystuje wszystkich swych - 241 -

umiejętności i to mnie rozwścieczyło. Przesuwał się łukiem na bok, nie do tyłu i teraz to ja znalazłem się plecami do drzew. Choć cały czas był w defensywie, zdołał mną manipulować, wybrać odpowiednią pozycję i wymanewrować tam, gdzie chciał. Przyspieszyłem zatem, by zapędzić go w stronę strumienia. Naprawdę wszedłem w rytm, wykorzystując wszystkie sztuczki, jakich nauczyła mnie Grimalkin. Miecz był lekki, doskonale leżał w dłoni - idealna broń, specjalnie dla mnie. Czułem, jak wracają mi siły, stopniowo odzyskiwałem szybkość, zupełnie jakbym mógł przewidzieć z wyprzedzeniem każde posunięcie Lukrasty. W sumie jednak było to względnie łatwe, bo jedynie reagował na to, co robiłem, i wciąż walczył defensywnie. Odparłem go aż na skraj wody i dostrzegłem szansę. Wyraźnie zawahał się i zerknął za siebie na strumień. Czyżby podobnie jak czarownice nie mógł przekroczyć płynącej wody? Widząc jego wahanie i chwilową dekoncentrację, wykorzystałem nadarzającą się sposobność. Zamaszyste cięcie mojego miecza powinno było odrąbać mu głowę od ciała. On jednak nagle cofnął się do wody ze znacznie większą gracją, niż dotąd okazywał. Mój cios chybił. Ale jego nie. Mijając o włos moje lewe oko, czubek miecza rozpłatał mi policzek aż do kości. Odskoczyłem chwiejnie. Twarz mnie paliła, krew ściekała na szyję. Lukrasta uśmiechnął się arogancko, stojąc po kolana w rwącym strumieniu. To był podstęp. Czekał, aż zanadto uwierzę w swoje możliwości. - Teraz tylko jedna połowa twojej twarzy będzie śliczniutka zadrwił. - Ale nie lękaj się, z pewnością gdzieś znajdzie się kobieta, która ulituje się nad tobą! - 242 -

Trudno o bardziej bolesną drwinę. Lukrasta odebrał mi Alice, zamordował marzenie o tym, że kiedyś mógłbym z nią być. Zniszczył naszą przyjaźń równie lekko jak pijak roztrzaskujący o ścianę pustą szklanicę. Walczyłem dalej z narastającą furią, złakniony zemsty - choć w żaden sposób nie wpłynęło to na moje zdolności. Stałem się jednością z mieczem, coraz mocniej napierając na przeciwnika. On jednak spokojnie odparowywał każde cięcie, każdy sztych. Wszystkie, prócz ostatniego. Bez namysłu rozpocząłem kolejną sekwencję, powtarzając podstęp, jakim posłużyłem się w walce z Grimalkin, gdy polowała na mnie po bitwie na Wzgórzu Pendle. Wówczas przerzuciłem kij z prawej ręki do lewej i przebiłem klingą jej lewe ramię, przyszpilając wiedźmę zabójczynię do drzewa. Nigdy nie sądziłem, że później zostaniemy sojusznikami. Grimalkin nauczyła mnie walczyć mieczem, ale John Gregory uczył władać kijem i to nauki mistrza przyszły mi z pomocą. Przerzuciłem miecz, złapałem go lewą dłonią i przeszyłem ramię Lukrasty. Jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia, upuścił własną broń do wody. Gdy wyszarpnąłem klingę z ciała, jęknął głośno i padł na kolana. Teraz woda sięgała mu do pasa, unosząc ze sobą ściekającą z ramienia posokę. To nic: wkrótce straci jej znacznie więcej. Chwyciłem oburącz rękojeść i uniosłem miecz wysoko nad głowę. Lukrasta spojrzał na mnie, oszołomiony, nie mógł uwierzyć w to, co go czeka. Zebrałem siły, gotów odciąć mu głowę. Jeszcze sekunda i zrobiłbym to. Mój wróg by zginął. Ale wtedy zza pleców usłyszałem głos. - Nie, Tomie! - krzyknął. - Proszę, Tomie, proszę, nie zabijaj go! To była Alice. - 243 -

Przesunąłem się lekko, tak by widzieć ich oboje; obserwowałem ją kątem oka, cały czas jednak uważałem na Lukrastę. - Po co błagasz, Alice? Czemu go nie ocalisz? Wystarczy tylko, abyś poraziła mnie swą magią, to powinno być łatwe dla czarownicy - zadrwiłem. - Nie szydź ze mnie, Tomie, to do ciebie nie pasuje. Nigdy bym cię nie skrzywdziła, sam powinieneś to wiedzieć. Ale nawet gdybym chciała, nie mogłabym, prawda? To przecież niemożliwe. Póki trzymasz ten miecz, magia cię nie zrani. - Wiesz o mieczu? - spytałem zaskoczony. Alice kiwnęła głową. - Grimalkin powiedziała mi, że zamierza wykuć dla ciebie specjalną klingę. Mówiła, że nie da się jej złamać i potrafi odeprzeć mroczną magię. Pewnie to właśnie nią walczyłeś, inaczej Lukrasta by cię pokonał. - Zwyciężyłem uczciwie, Alice! - warknąłem gniewnie. - Miecz nie dał mi żadnej przewagi. - Nie o to mi chodziło! On nie chciał cię skrzywdzić, Tomie. Nie chciał z tobą walczyć. Ogłuszyłby cię magią, nic więcej, a potem odesłał do Hrabstwa. - Nie to mówiłaś wcześniej! - warknąłem. - Nie chciałam, aby którykolwiek z was ucierpiał. Wiedziałam, że się pokłócicie i stało się dokładnie tak, jak się obawiałam. - Musisz mnie mieć za głupca, bo byłbym nim, gdybym w to uwierzył. Ja cię nie obchodzę - to Lukrastę chciałaś chronić. Twój przyjaciel Lukrasta uznał mnie za głupca, bo stanąłem z nim do walki. Spójrz teraz, jak klęczy przede mną. I kto tu jest głupcem? Po policzkach Alice popłynęły łzy. Poczułem ukłucie zazdrości i w gniewie nieco wyżej uniosłem miecz, gotów uderzyć. - 244 -

- Proszę! Proszę! Wysłuchaj mnie! Obaj jesteście po tej samej stronie! Nie rób tego, błagam - jęknęła, podchodząc na brzeg i brodząc w strumieniu, aby stanąć między mną a Lukrastą. Po raz pierwszy spojrzałem wprost na nią, wciąż nie odrywając wzroku od maga. Gdy tak płakała, miała w sobie coś żałosnego: najwyraźniej głęboko jej na nim zależało. Nagle poczułem się rozdarty. Wciąż łaknąłem zemsty i nadal pragnąłem zabić Lukrastę. Niewątpliwie sprawiała to krążąca w moich żyłach krew lamii. Ale tak jak mówiłem magowi, byłem również siódmym synem siódmego syna; w moich żyłach płynęła także krew ojca. A ojciec nauczył mnie rozpoznawać to co słuszne. Wiele lat temu tato brał udział w sporze z sąsiednim farmerem. Tamten co najmniej od dziesięciu lat wypasał swoje bydło na ziemi taty, nie zważając na jego protesty i twierdząc, że pole należy do niego. W końcu, zmęczony i poirytowany sytuacją, tato poskarżył się miejscowemu sędziemu i po długich rozważaniach i zbadaniu ksiąg parafii wygrał. Sędzia rozkazał sąsiadowi, by ten przestał wypasać swoje bydło i w ramach rekompensaty oddał tacie tuzin sztuk. Tato jednak odmówił przyjęcia zwierząt, twierdząc, że wystarczy mu oficjalne przyznanie, że pole należy do niego. Później spytałem, dlaczego to zrobił. Czy nie zasłużył sobie na te krowy w zamian za trawę, którą zjadły przez tyle lat? Tato uśmiechnął się. - Posłuchaj, synu - rzekł. - Nigdy nie kop leżącego. Na dłuższą metę to ci się opłaci. Ostatecznie farmer okazał się dobrym sąsiadem: to właśnie pan Wilkinson pomógł mojej rodzinie po tym, jak na farmę najechały czarownice. Zobaczył płonącą stodołę i pospieszył na ratunek tylko po to, by oberwać w głowę. Miał szczęście, że wiedźmy go - 245 -

nie zabiły. Później opiekował się bydłem i psami aż do powrotu Jacka i Ellie. W ostatecznym rozrachunku zatem okazało się, że tato miał rację. Kopniak, który mógł wymierzyć, wyrządziłby więcej trwałych szkód, niż tylko te bezpośrednie. Znów zatem posłuchałem dźwięczącego w głowie głosu taty. Opuściłem miecz, patrząc na wroga. Było już niemal zupełnie ciemno. Twarz Lukrasty skrywał cień. - Żyjcie sobie razem powiedziałem głosem, w którym wciąż dźwięczała gorycz. - Ja pragnę tylko wrócić do domu. Alice przytaknęła i bez słowa zawróciła na pięcie. Ruszyłem za nią w górę błotnistego brzegu, pozostawiając Lukrastę wciąż klęczącego w strumieniu. Poprowadziła mnie przez ruiny wioski do muru z drzwiami. - Przejdź przez nie - poleciła - a znajdziesz się na schodach przed wieżą. Będziesz w Cymru, w naszych czasach. Przykro mi, ale stamtąd musisz wrócić do Hrabstwa pieszo. Nagle zza chmury wyjrzał blady księżyc, rzucając mój cień na mur. Był olbrzymi, niewiarygodny - może trzy razy większy, niż powinien. Pokazałem jej go. - Pamiętasz, co mi powiedziałaś wkrótce po naszym pierwszym spotkaniu? - spytałem Alice. - Tak. Księżyc rzucił twój cień na ścianę stodoły i powiedziałam, że ukazuje prawdziwe oblicze rzeczy. - I nigdy prawdziwsze słowa nie padły z twoich ust. To właśnie ja, Alice - wskazałem palcem cień. - Cherlawy chłopak to tylko pozór. Naprawdę jestem myśliwym, łowcą Mroku, nie zmuszaj mnie zatem, bym zapolował na ciebie! Nigdy więcej nie chcę cię widzieć. Trzymaj się z daleka od Chipenden - ostrzegłem, celując w nią mieczem. - To ochroni mnie przed twoją magią, bo gdy cię tylko zobaczę, trafisz do dołu. Lepiej mi uwierz. - 246 -

- Jest wiele rzeczy, których nie wiesz, Tomie, i nie będę marnować czasu, próbując ci je wyjaśniać, bo zaślepia cię wściekłość i gorycz. Ale powiem ci jedno. Spotkamy się jeszcze i nie uwięzisz mnie w dole. Dziękuję, że darowałeś Lukraście życie; nie wiesz nawet, jakie to ważne. Nie raczyłem odpowiedzieć. Otworzyłem drzwi i wyjrzałem na Cymru w naszych czasach. Nie oglądając się na Alice, zatrzasnąłem je za sobą i pospieszyłem w dół schodów. Lód zniknął, słońce wyglądało jak zawsze i miało właśnie schować się za chmurą, zwiastującą rychły deszcz. Był wczesny ranek - ranek po bitwie - musiałem zatem jak najlepiej wykorzystać cały dzień. Czekała mnie długa podróż do domu, a policzek bolał coraz mocniej z każdym postawionym krokiem.

Rozdział 34. Ostatnia lekcja.

Powrót do Chipenden zabrał mi niemal trzy dni. Dotarłem tam o zmierzchu. Zamierzałem przenocować, odpocząć, a potem wrócić na Kamień Strażniczy, aby zabrać ciało mistrza, przynieść do - 247 -

domu i pogrzebać. Gdy jednak przekroczyłem granicę ogrodu, zastałem Grimalkin czekającą na mnie pod drzewem, obok koń skubał bujną trawę. Miałem do niej mnóstwo pytań. Kto zginął? Kto przeżył? Martwiłem się zwłaszcza o Jamesa. Ale widok, który ujrzałem, uciszył mnie. Obok niej leżało owinięte w koc ciało. Przywiozła stracharza do domu. Usiedliśmy przy palenisku w kuchni, ułożywszy na stole zwłoki mojego mistrza. Jakiś czas wpatrywałem się w znajomą twarz, myśląc o wspólnie spędzonych czasach, póki do oczu nie napłynęły mi łzy. Kiedy odwróciłem głowę, Grimalkin po raz ostatni okryła go kocem. - Czy Jamesowi nic się nie stało? - spytałem. Przytaknęła. - Nie, wrócił już na farmę. - A Judd? - Stracił parę palców, ale najbardziej zmartwiła go śmierć jednego z psów, suki, którą nazywał Szpon. Powiedział, że nigdy nie powinien był zabierać ich z sobą na bitwę. Zginęło też wielu innych - Deane'owie mocno ucierpieli, Mouldheelowie także. Poległa jedna z sióstr Mab - bliźniaczka imieniem Jennet. Lecz lamia Slake przeżyła i zamierza wrócić do Grecji. Mimo przewagi liczebnej wróg poniósł znacznie większe straty niż my. Walczące po ich stronie rumuńskie i celtyckie czarownice zginęły co do jednej. Prawie połowa wiedźm z Essex uciekła z Hrabstwa. Przytaknąłem, a potem opisałem jej wszystko, co mnie spotkało po bitwie. Pod koniec relacji spytałem o miecz. - Walczyłem z Lukrastą i pokonałem go. Próbował użyć przeciw mnie magii, ale nie zadziałała. Gwiezdna Klinga mnie - 248 -

ochroniła. Czemu zatem nie zwalczyła mrocznej magii w czasie bitwy? - spytałem. - Stałem sparaliżowany jak wszyscy. - Wrogowie razem rzucili to zaklęcie, łącząc siły - wyjaśniła Grimalkin. - Wspomógł ich także Lukrasta i zapewne również Alice. Gwiezdna Klinga ma swoje ograniczenia; starałam się, jak mogłam, ale nic nie jest doskonałe. - To musiała być Alice! - wykrzyknąłem gniewnie. - Miecz ochronił mnie przed Lukrastą w czasie walki, bo wówczas nie używała magii. - Taka gorycz ci nie przystoi - upomniała Grimalkin. - Tylko cię niszczy. Otrząśnij się z niej. Jakiś czas milczałem, potem, uspokajając się stopniowo, podjąłem opowieść, kończąc na decyzji, by nie zabijać Lukrasty. - Alice podziękowała mi za darowanie mu życia. Płakała. Chyba bardzo go kocha. - Może kocha, a może i nie - odparła wiedźma zabójczyni. - Ale chwilowo ich losy są ze sobą splecione. Postąpiłeś słusznie, tego jestem pewna. Teraz musimy rozprawić się z Kobalosami albo przynajmniej rozpocząć cały proces. Mimo rozpaczy po utracie siostry Mab postrzegła dla mnie, sprawdzając, czego zdoła się dowiedzieć o naszych nowych przeciwnikach. Ich bóg Talkus już się narodził, ale potrzebuje czasu, by osiągnąć pełnię sił i zyskać władzę nad innymi bogami, demonami i mieszkańcami Mroku. Kobalosi szykują się do wojny, ale to także potrwa. Musimy wykorzystać ten czas, by się przygotować. A Lukrasta będzie potrzebny do walki z ich magami. Zamierzam zacząć od dowiedzenia się czegoś więcej na temat ich silnych i słabych stron. Dołączysz do mnie? Jutro wyruszam na północ. Pokręciłem głową. - Nie, mam dosyć zabijania. Zamierzam pójść w ślady mojego mistrza i zostać stracharzem z Chipenden, chronić mieszkańców - 249 -

Hrabstwa przed Mrokiem. Do tego właśnie szykował mnie John Gregory, tego właśnie pragnął. - Tylko od ciebie zależy, czy pomożesz mi teraz, czy później powiedziała Grimalkin. - W końcu jednak będziesz musiał, bo Kobalosi tu przyjdą. A wówczas zabiją wszystkich, których pragniesz chronić, oprócz kobiet. Kobiety i dziewczęta bowiem czeka inny los. - Jeśli do tego dojdzie, będę musiał pomóc. Ale kraina Kobalosów leży daleko stąd, dzieli nas od niej wiele królestw. Jeśli państwa ludzi się zjednoczą, Kobalosi mogą przegrać. Może nie zapuszczą się tak daleko. Proszę - dobyłem Gwiezdnej Klingi i podałem jej rękojeścią naprzód. - Dziękuję za wypożyczenie miecza, ale nie będę już go potrzebował. Od tej pory będę używał tradycyjnych narzędzi mego fachu. Grimalkin pokręciła głową. - To dar, nie pożyczka. Wykułam go dla ciebie i nikogo innego. Nie wezmę go. - W takim razie ukryję go tak, by nigdy nie skusił mnie ponownie - oznajmiłem. - Zbyt wiele śmierci oglądałem, zabijałem raz po raz i myśl ta budzi we mnie mdłości. Miecze nie są dla mnie, wolę swój kij, wolę srebrny łańcuch, sól i żelazo. Będę walczył z Mrokiem tradycyjnymi metodami. Przykro mi, ale w drodze z Cymru wszystko przemyślałem. Tego właśnie chcę. - To twoja decyzja - odrzekła. - Pomówmy więc o czymś innym. Mogę uleczyć ci twarz i poprawić jej wygląd. Nie pozbędę się całej blizny, ale znacząco ją zmniejszę. Chciałbyś, żebym spróbowała? Przytaknąłem. - Będzie bolało - ostrzegła. - Tego typu magia zawsze ma swoją cenę. Lecz w odróżnieniu od bólu, jaki zadaje mi srebrny trzpień w nodze, ten potrwa krótko. - 250 -

Tak, zdawałem sobie sprawę, że warto spróbować. widziałem już, jak ludzie na mnie patrzą. Bycie stracharzem dostatecznie ich zniechęca, blizny jeszcze dodatkowo by to spotęgowały. *** Po rozmowie zaszedłem do wioski i u miejscowego stolarza kupiłem trumnę. - Przykro mi słyszeć o śmierci twojego mistrza. - Mężczyzna ze smutkiem pokręcił głową. - Dobry był z niego człowiek. Mistrz nie zaliczał się do ułomków, toteż zdziwiło mnie, że stolarz miał gotową trumnę dość dużą, by go pomieścić. Inaczej musiałbym czekać z pogrzebem jeszcze jeden dzień. - Pan Gregory zamówił ją i opłacił w zeszłym miesiącu wyjaśnił stolarz. Zrozumiałem, że stracharz wyczuł zbliżającą się nieuchronnie śmierć. Grimalkin pomogła mi wykopać grób. Gdy szykowaliśmy się, by wsunąć ciało do ciemnej dziury w mokrej ziemi, skinieniem głowy wskazałem miecz, który położyłem z boku na trawie. - Zamierzam umieścić go pod trumną - oznajmiłem. - Nie chcesz go wziąć, a w ten sposób zmniejszam szansę, by ktokolwiek inny dostał go w swoje ręce. - Co jednak, jeśli zmienisz zdanie? Będziesz musiał naruszyć grób mistrza, by go odzyskać. - Nigdy nie rozkopię grobu mistrza, oby jego ciało spoczywało w pokoju - odparłem. Grimalkin nie odpowiedziała, przez chwilę jednak patrzyła na mnie i w końcu pokręciła głową. Zadrżałem, widząc wyraz jej oczu. Była nie tylko potężną czarownicą, ale też doskonałą - 251 -

widzącą i trudno orzec, co dostrzegła w przyszłości. Tak czy inaczej nie powiedziała mi, a nawet gdyby, zlekceważyłbym jej słowa, bo przyszłość nie jest ustalona. Wrzuciłem zatem Gwiezdną Klingę do grobu, a potem opuściliśmy na niego trumnę. Następnie staliśmy tam w milczeniu kilka chwil. Nie wiem, o czym myślała Grimalkin, ale wbiła wzrok w ziemię. Nie mam w zwyczaju się modlić, ale przypomniałem sobie, co powiedziałem przy grobie taty i teraz w duchu powtórzyłem te słowa. Proszę, Boże, obdarz go spokojem. Zasłużył na to. Był dobrym, ciężko pracującym człowiekiem, a ja go kochałem. Po prawdzie bowiem był dla mnie nauczycielem, przyjacielem, ale też ojcem. Następnie wspólnie, bez słowa, zasypaliśmy z Grimalkin grób. Ciszę zakłócał tylko zgrzyt naszych łopat i łoskot ziemi spadającej na drewnianą trumnę. Powietrze trwało bez ruchu, nawet ptaki umilkły. Natychmiast potem Grimalkin zajęła się blizną na mojej twarzy. Z przyczyn znanych tylko sobie musiała to zrobić w ciemności. Usiadłem na krześle w składziku sąsiadującym z domem. - Nie ruszaj się! - syknęła. - Nieważne jak będzie bolało, nie wolno ci nawet drgnąć! Czułem, jak dotyka mi palcem twarzy, przesuwając go wzdłuż linii blizny zaczynającej się tuż pod okiem. Wymamrotała pod nosem trzy słowa, a potem poczułem w lewym policzku coś dziwnego. Z początku przypominało lód, potem ogień. Nie wiem, czy rozcięła ciało nożem, czy jakimś innym narzędziem, ale ból był okropny, krew ściekała mi po twarzy. Choć wymagało to ogromnego wysiłku, nie poruszyłem się, mimo iż wewnątrz krzyczałem z bólu. Później obejrzałem swoje - 252 -

odbicie w lustrze. Grimalkin ponownie otworzyła ranę - według mnie wyglądałem gorzej niż wcześniej, ale i tak jej podziękowałem. Nie obchodziło mnie już, jak wyglądam, niczego nie czułem, byłem chłodny, obojętny. O świcie pożegnaliśmy się krótko. Grimalkin pozdrowiła mnie skinieniem głowy i ruszyła w miejsce, gdzie zostawiła konia. Nie powiedziała mi, ani dokąd się wybiera, ani kiedy wróci. Odmówiłem jej pomocy w walce z nowym zagrożeniem, więc zapewne nasz tymczasowy sojusz dobiegł końca. Zajmie się teraz zwykłymi zadaniami wiedźmy zabójczyni. Zastanawiałem się, czy jeszcze kiedyś ją zobaczę. *** Tej nocy śniłem o Alice...

Alice wyglądała na przerażoną. Patrzyła na mnie, widziałem, jak cała dygocze. Ja też się trząsłem, walcząc z mdłościami. Leżała przywiązana do wielkiego, płaskiego głazu na specjalnej platformie. W pobliżu wznosiła się wysoka sterta kamieni, nie był to jednak kopiec, jak te, które często znajdujemy na szczytach wysokich wzgórz. W pustym środku płonął wielki ogień. To był piec, wzniesiony w jednym złowrogim celu. Nadeszło Święto Zmarłych i miałem właśnie rozpocząć rytuał, który zniszczy Złego. Po drugiej stronie Alice, dokładnie naprzeciw mnie Grimalkin balansowała ułożonymi na dłoni Rębaczem Kości i Brzeszczotem - 253 -

Smutków. Pierwszy miał odciąć kciuki z dłoni Alice, drugi wyrwać z piersi jeszcze bijące serce. Gdyby Alice krzyknęła, gdy będę odcinał jej kości, rytuał się nie powiedzie. Jej milczenie i odwaga były kluczem do sukcesu. - Jestem gotowa, Tomie - rzekła miękko. - Czas zaczynać - dodała Grimalkin. Kochałem Alice. A Alice kochała mnie. Teraz jednak miałem ją zabić. - Żegnaj, Tomie - rzekła. - Byłeś najlepszą rzeczą, jaka mnie kiedykolwiek spotkała. Niczego nie żałuję. Próbowałem odpowiedzieć, ale zacisnęło mi się gardło i nie zdołałem wydobyć z siebie ani słowa. Do oczu napłynęły mi łzy. - Zrób to teraz! Szybko! - poleciła Grimalkin. Zamrugałem, przeganiając łzy i bardzo delikatnie ująłem lewą dłoń Alice. Następnie przycisnąłem ją mocno do głazu. Teraz musiałem przyłożyć sztylet. Wziąłem go od Grimalkin i przygotowałem się na to, co muszę uczynić. Było trudno, bo ręka trzęsła mi się gwałtownie, a dłonie pociły, tak że rękojeść ślizgała się niepewnie. Odetchnąłem głęboko i naparłem na ostrze, tak że wbiło się w podstawę kciuka Alice. Robiąc to, krzyczałem, ale Alice była dzielna, ani jeden krzyk nie wyrwał jej się z ust.

Obudziłem się nagle z walącym sercem. To był koszmar przedstawiający to, co mogło się wydarzyć. Straszliwy sen sprawiał wrażenie rzeczywistego, ja jednak wybrałem inną ścieżkę i przyszłość się zmieniła. - 254 -

I wtedy poczułem przygniatający mi nogi ciężar i usłyszałem mruczenie. A zatem bogin przeżył. Nie przemówił do mnie, nie zażądał mojej krwi. Wiedziałem, że gdyby to zrobił, chętnie bym mu ją dał. John Gregory rozpoczął proces, zawierając z boginem umowę, by ten strzegł domu i ogrodu. Moja własna współpraca zaszła znacznie dalej i nie wiedziałem, dokąd mnie doprowadzi. Owszem, to bardzo niezwykłe, lecz Mrok także się zmieniał i być może dalsze bitwy będą wymagały odmiennej taktyki. Przechowujemy notesy, by móc czerpać nauki z przeszłości. Wiem jednak, że stracharz musi patrzeć w przyszłość, dostosowywać się i zmieniać. Mądry człowiek uczy się aż po kres swych dni. John Gregory był mądry i zrozumiał, że czasem niezbędny bywa kompromis z Mrokiem. Być może to ostatnia lekcja, jakiej mi udzielił.

- 255 -

Rozdział 35. Stracharz z Chipenden.

Późnym popołudniem dzień po tym, jak złożyliśmy stracharza na ostatni spoczynek, odezwał się dzwon wśród wierzb. Na rozstajach zastałem farmera w zabłoconych buciorach. Twarz miał bardzo czerwoną. Wyglądał na niespokojnego i przerażonego, wyraźnie potrzebował pomocy. - Nazywam się Morris - Brian Morris z farmy Ruff Lane na południe od Grimsargh. W mojej stodole zagnieździł się bogin oznajmił. - Rzuca w dom wielkimi kamieniami, jeden przeleciał przez okno w kuchni. Na szczęście żona akurat odsunęła się od kuchni, żeby przykryć dziecko; gdyby wciąż tam stała, z pewnością by zginęła. Była to rutynowa stracharska robota, przytaknąłem zatem. - Wygląda na to, że zaatakował was rzucacz - rzekłem tonem, który w założeniu miał dodać mu otuchy. - Proszę jak najszybciej wrócić do domu. Wraz z rodziną powinniście go opuścić, zatrzymajcie się u sąsiada. Przyjdę, gdy tylko zbiorę swoje rzeczy, i jeśli dopisze nam szczęście, załatwię to jeszcze dziś w nocy. W przeciwnym razie pozbędziemy się go dopiero jutro. - 256 -

- Bez urazy, chłopcze, ale wolałbym, gdyby to twój mistrz zajął się moim problemem. - To nie będzie możliwe - odparłem stanowczo. - Niestety, John Gregory nie żyje. Nazywam się mości Ward, teraz ja jestem stracharzem z Chipenden. Oferuję swoją pomoc. - Wpatrywałem się w niego, póki nie spuścił wzroku. - Nie będę mógł zapłacić od razu - ostrzegł - czasy są ciężkie. - Wystarczy po następnych żniwach - uciąłem. - A teraz proszę już ruszać. Niech pan zabierze rodzinę i resztę zostawi mnie. Załatwię to, proszę się nie martwić. Odwrócił się i ledwie dostrzegalnie kiwając głową, odmaszerował w dal. Wróciłem do domu, żeby zabrać torbę - nie zapominając o niewielkim kawałku sera na drogę. I tak zaczęło się moje życie stracharza w Chipenden. *** I znów, większość wydarzeń opisałem z pamięci, tylko w razie konieczności sięgając do notatnika. Nie jestem już uczniem Johna Gregory'ego, teraz to ja zostałem stracharzem z Chipenden i muszę dołożyć wszelkich starań, by ochronić Hrabstwo przed duchami, widmami, boginami, czarownicami i najróżniejszymi stworami z Mroku - być może też nieznanymi. Jak bowiem nauczył mnie mistrz, życie stracharza to długi proces uczenia się. Tu, w Hrabstwie, nie zdołaliśmy wciąż wyjaśnić wielu incydentów. Możemy czerpać nauki z przeszłości, wykorzystując dziedzictwo wiedzy pozostawione nam przez poprzednich stracharzy. Lecz Mrok zawsze rzuca nam nowe wyzwania i - 257 -

niespodzianki, a my musimy przystosować się i nauczyć sobie radzić z każdym nowym zagrożeniem. Choć nie jestem już uczniem, pewien miejscowy stracharz wciąż będzie mógł pomóc mi w dalszej nauce. Judd Brinscall zaoferował mi wsparcie, gdybym potrzebował. Regularnie szlifuję umiejętności, ćwicząc walkę kijem i łańcuchem, podstawową bronią stracharza. Co do blizny na twarzy, bardzo się poprawiła teraz pozostała z niej tylko cienka biała, ukośna kreska, biegnąca w dół spod oka. Magia Grimalkin zadziałała. Oto, co różni mnie od poprzednich pokoleń stracharzy: jestem gotów zaakceptować magię, ale tylko jeśli usprawiedliwia to cel i nie ucierpią inni. Bez wątpienia sprawia to krążąca w moich żyłach krew lamii. W razie potrzeby mam także jeszcze jednego potężnego sojusznika - bogina. Kiedyś był boginem Stracharza, teraz jest moim. Miecz jednak pozostanie pod trumną mojego mistrza. Mam dość zabijania. Teraz skupię się na walce z Mrokiem w Hrabstwie. Co do mojego mistrza, Johna Gregory'ego, nigdy nie zapomnę, co dla mnie zrobił. W oczach większości księży stracharze nie są lepsi od czarownic i nie wolno ich grzebać w poświęcanej ziemi. Niektórzy spoczywają możliwie najbliżej granicy cmentarza, nie chciałem tego jednak dla mojego mistrza. Pochowaliśmy stracharza w jednym z jego ulubionych miejsc, obok ławeczki w zachodnim ogrodzie, gdzie często siadywaliśmy, gdy udzielał mi lekcji. To miejsce pełne radosnych wspomnień, roztacza się z niego widok na odległe wzgórza, a powietrze wypełniają ptasie trele. Byłem trzydziestym i ostatnim z jego uczniów. Musiał tu spędzić wiele przyjemnych chwil, ucząc kolejnych chłopców, jak walczyć z Mrokiem. Może pewnego dnia ja także będę miał ucznia. Może i ja również spocznę kiedyś w tym miejscu. Poprosiłem miejscowego - 258 -

kamieniarza, by wykuł mu nagrobek i wyrył na nim następujące słowa: TU SPOCZYWA JOHN GREGORY Z CHIPENDEN NAJWIEKSZY ZE STRACHARZY HRABSTWA To stosowne epitafium i bardzo prawdziwe, bez cienia przesady. Przez ponad sześćdziesiąt lat mistrz mój walczył z Mrokiem i ochraniał Hrabstwo. Zawsze wypełniał swój obowiązek i robił to znakomicie, demonstrując wielkie zdolności i odwagę. W końcu poświecił życie, by doprowadzić do zniszczenia Złego. Ale życie płynie dalej. W zeszłym tygodniu dotarły do mnie dobre wieści od Jacka. Ellie urodziła zdrowego chłopczyka, nazwali go Matthew. Teraz Jack ma syna, który na starość pomoże mu na farmie. Ja muszę strzec Hrabstwo przed Mrokiem. Jeśli osiągnę choć połowę tego, co mój mistrz, będę rad. Thomas J. Ward

- 259 -