Destiny znaczy przeznaczenie - Rachael Thomas

Rachael Thomas

Destiny znaczy przeznaczenie Tłu​ma​cze​nie: Mo​ni​ka Łe​sy​szak

ROZDZIAŁ PIERWSZY Za​fir Al Asma​ri z nie​do​wie​rza​niem pa​trzył na ce​gla​ny dom, ku któ​re​mu zmie​rzał. Sta​ra fa​sa​da kon​tra​sto​wa​ła z nie​na​gan​nym lon​dyń​skim apar​ta​men​tem, któ​ry wła​śnie opu​ścił. Czy moż​li​we, żeby oso​ba, któ​rej szu​kał, miesz​ka​ła w tak nędz​nych wa​run​kach? Stad​ni​na na wsi pod Lon​dy​nem wy​glą​da​ła, jak​by pa​mię​ta​ła lep​sze cza​sy. Nie tak wy​obra​żał so​bie miej​sce za​miesz​ka​nia De​sti​ny Ri​chards. Ścią​gnę​ła go tu jej sła​wa do​sko​na​łej tre​ner​ki na​ro​wi​stych koni. Dla niej oso​bi​ście od​był da​le​ką po​dróż z Ke​zo​ba​nu. Za​trzy​mał czar​ny spor​to​wy sa​mo​chód i wy​siadł, na​dal nie​pew​ny, czy wejść do środ​ka. Ktoś mu​siał go źle po​in​for​mo​wać. Nie​moż​li​we, żeby pra​co​wa​ła w tak za​pusz​czo​nym go​spo​dar​stwie. Sta​re szo​py nie przy​po​mi​na​ły pro​fe​sjo​nal​nych staj​ni. Za​mie​rzał wsiąść z po​wro​tem, gdy ja​kiś ruch we​wnątrz przy​kuł jego spoj​rze​nie. Cie​ka​wość zwy​cię​ży​ła. Ru​szył żwi​ro​wa​nym pod​jaz​dem i zaj​rzał do bu​dyn​ku słu​żą​ce​go za ma​neż. Przez otwar​te drzwi zo​ba​czył wy​so​ką, szczu​płą mło​dą ko​bie​tę, wo​dzą​cą do​oko​ła kasz​ta​no​wa​te​go ko​nia. Za​cie​ka​wio​ny, ru​szył wzdłuż ścia​ny, by po​znać jej toż​sa​mość. Je​że​li to rze​czy​wi​ście De​sti​ny Ri​chards, to nie po​peł​nił błę​du, za​trud​nia​jąc ją, za​nim przy​był, żeby po​znać ją oso​bi​ście. ‒ Och, przy​je​chał pan – od​wró​cił jego uwa​gę wy​so​ki, dam​ski głos zza ple​ców. Za​fir przy​sta​nął i zwró​cił twarz ku nie​co star​szej od tam​tej, jak na jego gust zbyt roz​en​tu​zja​zmo​wa​nej ko​bie​cie. ‒ Czy przy​był pan na roz​kaz szej​ka, żeby zo​ba​czyć, ja​kich cu​dów De​sti​ny do​ko​nu​je? Za​fir zmru​żył oczy. Draż​nił go jej szcze​biot, ale uznał, że to do​brze, że wzię​ła go za jego wła​sne​go pod​wład​ne​go. Oce​ni, czy De​sti​ny Ri​chards na​praw​dę tak do​sko​na​le ra​dzi so​bie z koń​mi, jak gło​si​ła plot​ka. Miał na​dzie​ję, że tak, lecz w tych oko​licz​no​ściach nie za bar​dzo w to wie​rzył. ‒ Tak i nie mam cza​su do stra​ce​nia – od​po​wie​dział krót​ko. – Gdzie De​sti​ny? ‒ Moja cór​ka jest w stad​ni​nie. Tędy pro​szę. – Wska​za​ła mu dro​gę z uśmie​chem, obej​mu​ją​cym tyl​ko usta, ale nie oczy. Po​kre​wień​stwo De​sti​ny z tą ko​bie​tą nie wró​ży​ło do​brze. Nie wzbu​dzi​ła sym​pa​tii Za​fi​ra. W jego kra​ju przy​wią​zy​wa​no wiel​ką wagę do pierw​sze​go wra​że​nia, ale nie mógł zre​zy​gno​wać z ostat​niej szan​sy ra​tun​ku dla Ma​je​eda. Bez sło​wa ru​szył w kie​run​ku ma​ne​żu, świa​do​my, że go​spo​dy​ni po​dą​ża w ślad za nim. Wszedł po ci​chu, przy​sta​nął przy drew​nia​nej ścia​nie i ob​ser​wo​wał. Do​pó​ki De​sti​ny go nie spo​strze​gła, z przy​jem​no​ścią mie​rzył wzro​kiem wy​so​ką, zgrab​ną syl​wet​kę w opi​na​ją​cych bio​dra spodniach do kon​nej jaz​dy i ob​ci​słym pod​ko​szul​ku. Wy​so​ko zwią​za​ny koń​ski ogon ko​ły​sał się wdzięcz​nie przy każ​dym ru​chu. Wy​glą​da​ła uro​czo, zu​peł​nie ina​czej, niż so​bie wy​obra​ził po spo​tka​niu z jej

mat​ką. Koń zwol​nił kro​ku, wresz​cie sta​nął na jej po​le​ce​nie. De​sti​ny po​cze​ka​ła, aż do niej po​dej​dzie. Po​gła​ska​ła go po py​sku i po​wie​dzia​ła do nie​go parę słow. Za​fir za​uwa​żył, że łą​czy ją z nim bli​ska więź, że zwie​rzę jej ufa. De​sti​ny od​wró​ci​ła się i na​po​tka​ła jego spoj​rze​nie. Po​mi​mo od​le​gło​ści to spoj​rze​nie w ja​kiś spo​sób ich po​łą​czy​ło. Była pięk​na. Po raz pierw​szy, od​kąd zo​stał szej​kiem Ke​zo​ba​nu, ktoś obu​dził w nim za​in​te​re​so​wa​nie. Od​pę​dził nie​wy​god​ne my​śli. Jej uro​da nie po​win​na go roz​pra​szać, zwłasz​cza te​raz, gdy pro​to​kół wy​ma​gał od nie​go zna​le​zie​nia na​rze​czo​nej. Jako ostat​ni z rodu mu​siał za​pew​nić kra​jo​wi na​stęp​cę tro​nu. ‒ De​sti​ny, przy​je​chał czło​wiek od szej​ka, ten, o któ​rym ci mó​wi​łam. Mimo uśmie​chu Za​fir wy​chwy​cił w gło​sie mat​ki dziew​czy​ny ostrze​gaw​czą nutę. Wy​czuł też po​mię​dzy nimi na​pię​cie. Ru​szył przez pia​sek w stro​nę De​sti​ny. Jego uwa​dze nie umknę​ło bun​tow​ni​cze spoj​rze​nie, za​nim po​now​nie zwró​ci​ła na nie​go wzrok, tym ra​zem z wy​raź​ną dez​apro​ba​tą. Prze​mknę​ło mu przez gło​wę py​ta​nie, czy po​ca​łu​nek by jej nie uła​go​dził. Po​cią​ga​ła go nie​od​par​cie. ‒ Pa​mię​tam – od​rze​kła z po​zor​nym spo​ko​jem. ‒ De​sti​ny Ri​chards. Czym mogę słu​żyć? Koń po​dą​żył w ślad za nią i z za​cie​ka​wie​niem ob​ser​wo​wał, jak po​da​je rękę go​ścio​wi. Za​fir le​d​wie po​wstrzy​mał uśmiech roz​ba​wie​nia, gdy po​zo​ro​wa​ną uprzej​mo​ścią usi​ło​wa​ła za​ma​sko​wać swą nie​okieł​zna​ną na​tu​rę. Przy​po​mi​na​ła mu mło​dą klacz, któ​ra wo​la​ła​by ga​lo​po​wać po pu​sty​ni niż cho​dzić w cu​glach. Naj​chęt​niej po​rwał​by ją w ra​mio​na i na​mięt​ny​mi po​ca​łun​ka​mi prze​ła​mał jej opór. Z przy​jem​no​ścią ujął jej dłoń. Brą​zo​we oczy o bar​wie po​le​ro​wa​ne​go ma​ho​niu pa​trzy​ły tak, jak​by od​wza​jem​nia​ła jego za​in​te​re​so​wa​nie. Od​pę​dził nie​sto​sow​ne my​śli. Śmierć ojca przed sze​ściu laty zmu​si​ła go do re​zy​gna​cji z nie​skrę​po​wa​nej swo​bo​dy. Po raz pierw​szy jej po​ża​ło​wał. ‒ Pro​szę mi wy​ba​czyć wtar​gnię​cie – za​gad​nął. – Sły​nie pani z umie​jęt​no​ści uspo​ka​ja​nia koni po trau​ma​tycz​nych prze​ży​ciach. Pani sła​wa do​tar​ła do szej​ka Ke​zo​ba​nu. Dla​te​go za​warł umo​wę z wła​ści​cie​la​mi staj​ni, na mocy któ​rej po​je​dzie pani do Ke​zo​ba​nu, żeby pra​co​wać z jego wspa​nia​łym arab​skim ogie​rem. Dla​te​go przy​by​łem, żeby po​znać pa​nią oso​bi​ście przed po​wro​tem do kra​ju. Kłam​stwo lek​ko prze​szło mu przez usta. Za​ta​ił swo​ją praw​dzi​wą toż​sa​mość, po​nie​waż gdy​by ją zna​ły, mat​ka De​sti​ny albo ona sama z pew​no​ścią utrud​ni​ły​by mu za​da​nie. ‒ Ro​zu​miem. A je​że​li nie ze​chcę przy​jąć za​pro​sze​nia? – za​py​ta​ła, wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​na. ‒ Za póź​no na wa​ha​nie. Umo​wa zo​sta​ła za​war​ta. Przy​je​cha​łem tyl​ko po to, żeby spraw​dzić, czy pani ta​lent nie zo​stał prze​re​kla​mo​wa​ny. ‒ Mu​szę zo​ba​czyć ko​nia, za​nim wy​ra​żę zgo​dę na co​kol​wiek – od​rze​kła sta​now​czo.

‒ De​sti​ny! Co ty wy​pra​wiasz? – upo​mnia​ła ją mat​ka ner​wo​wo. Wy​glą​da​ło na to, że prze​ży​ła szok. On też. Zu​peł​nie za​po​mniał o jej ist​nie​niu. Praw​dę mó​wiąc, o resz​cie świa​ta też. Wi​dział tyl​ko De​sti​ny. Ni​g​dy nie czuł ta​kiej wię​zi z ko​bie​tą. ‒ Pro​szę zo​sta​wić nas sa​mych – roz​ka​zał. Osią​gnął za​mie​rzo​ny sku​tek. Star​sza z pań le​ciut​ko skło​ni​ła gło​wę i wy​szła. Naj​wy​raź​niej cór​ka nie odzie​dzi​czy​ła po niej cha​rak​te​ru. ‒ Pro​szę wy​ba​czyć, ale mu​szę za​dbać o ko​nia – oznaj​mi​ła De​sti​ny. Nie cze​ka​jąc na od​po​wiedź, opu​ści​ła ma​neż. Za​fir zo​stał jesz​cze chwi​lę i od​pro​wa​dził ją wzro​kiem, nie​co zi​ry​to​wa​ny, że po raz pierw​szy w ży​ciu musi wal​czyć o od​zy​ska​nie kon​tro​li nad sobą. Zde​cy​do​wa​ny sfi​na​li​zo​wać kon​trakt, po chwi​li ru​szył w ślad za nią w pew​nej od​le​gło​ści. Zwy​kle do​ce​niał do​bre ko​nie, ale obec​nie jego uwa​gę sku​tecz​nie od​wró​ci​ła po​nęt​na dziew​czy​na. Dla​cze​go wła​śnie ona? Bez wąt​pie​nia była pięk​na, lecz w ni​czym nie przy​po​mi​na​ła za​dba​nych, wy​ra​fi​no​wa​nych pięk​no​ści, z któ​ry​mi ro​man​so​wał, za​nim zo​stał wład​cą Ke​zo​ba​nu. Ro​bi​ła wra​że​nie nie​win​nej i nie​po​kor​nej. Chy​ba wła​śnie jej na​tu​ral​ność za​fa​scy​no​wa​ła go od pierw​sze​go wej​rze​nia. Jej sil​na wola i opór obu​dzi​ły w nim dłu​go tłu​mio​ne po​żą​da​nie. Od​pro​wa​dzi​ła ko​nia do staj​ni i za​mknę​ła za sobą drzwi, da​jąc do zro​zu​mie​nia, żeby jej nie prze​szka​dzał. Sta​nął więc, wspar​ty o fu​try​nę, i ob​ser​wo​wał, jak zdej​mu​je uprząż z ko​nia i szczot​ku​je go płyn​ny​mi, ryt​micz​ny​mi po​cią​gnię​cia​mi szczot​ki. Zwie​rzę, naj​wy​raź​niej za​do​wo​lo​ne z za​bie​gu, chwy​ci​ło tro​chę sia​na ze żło​bu i gło​śno żuło. ‒ Zda​łam eg​za​min? – za​gad​nę​ła, jak​by rzu​ca​ła mu wy​zwa​nie, pa​trząc przy tym pro​sto w oczy. ‒ Tak. Wy​star​cza​ją​co dużo zo​ba​czy​łem – po​twier​dził. ‒ Ale ja jesz​cze nie wiem, na czym sto​ję. Pro​szę wy​ja​śnić, cze​go ode mnie ocze​ku​je​cie. Za​fir po​dzi​wiał jej od​wa​gę. Nikt nie prze​ma​wiał do nie​go tak śmia​ło. Cie​ka​wi​ło go, jak by się za​cho​wa​ła, gdy​by po​zna​ła jego toż​sa​mość. Przez chwi​lę ku​si​ło go, żeby wy​znać praw​dę, ale słow​na po​tycz​ka spra​wia​ła mu zbyt wiel​ką przy​jem​ność, by wy​pro​wa​dzać ją z błę​du. ‒ Po​le​ci pani do Ke​zo​ba​nu pra​co​wać z Ma​je​edem, naj​wspa​nial​szym ogie​rem szej​ka. Po​pa​trzy​ła na nie​go nie​uf​nie, nie prze​ry​wa​jąc cze​sa​nia. Nie po​zo​sta​ło mu nic in​ne​go jak cier​pli​wie ocze​ki​wać od​po​wie​dzi, cho​ciaż nie przy​wykł do cze​ka​nia. ‒ Na czym po​le​ga pro​blem? – spy​ta​ła wresz​cie, ru​sza​jąc ku wyj​ściu. ‒ Spo​wo​do​wał wy​pa​dek, w któ​rym zgi​nę​ła sio​stra szej​ka – od​po​wie​dział po dłuż​szej chwi​li. Choć mó​wił o wła​snej sio​strze jak o ob​cej oso​bie, py​ta​nie De​sti​ny obu​dzi​ło w nim na nowo wy​rzu​ty su​mie​nia. To od nie​go Ta​bi​nah ucie​ka​ła na jego ogie​rze, po​nie​waż ją uniesz​czę​śli​wił.

De​sti​ny pa​trzy​ła na przy​stoj​ne​go męż​czy​znę w dżin​sach i ja​sno​nie​bie​skiej ko​szu​li, nie​pa​su​ją​cej do oliw​ko​wej cery czło​wie​ka pu​sty​ni. Wy​obra​zi​ła go so​bie w bia​łych po​wiew​nych sza​tach. Ale i w tym nie​od​po​wied​nim stro​ju ro​bił na niej wiel​kie wra​że​nie. Wy​so​ko unie​sio​na gło​wa i dum​na po​sta​wa świad​czy​ły o tym, że przy​wykł do wy​da​wa​nia roz​ka​zów i po​słu​szeń​stwa pod​wład​nych. Nie​wąt​pli​wie zaj​mo​wał wy​so​ką po​zy​cję, ale nie za​mie​rza​ła wy​ko​ny​wać jego po​le​ceń. Mia​ła dość ule​ga​nia cu​dzej woli. Ma​co​cha po​stą​pi​ła pod​le, za​wie​ra​jąc umo​wę w jej imie​niu, nie py​ta​jąc jej o zda​nie. Cho​dzi​ło jej wy​łącz​nie o pie​nią​dze. Jej los nic jej nie ob​cho​dził. Była rów​nie zim​na i apo​dyk​tycz​na jak jej oj​ciec, co tyl​ko wzma​ga​ło w De​sti​ny chęć uciecz​ki. Choć staj​nie przy​po​mi​na​ły szczę​śli​we chwi​le dzie​ciń​stwa przed śmier​cią mat​ki, chcia​ła stąd odejść za przy​kła​dem młod​szej sio​stry Mil​ly, za​nim po​stę​po​wa​nie ma​co​chy do resz​ty za​trze do​bre wspo​mnie​nia. ‒ Przy​kro mi z po​wo​du kło​po​tów szej​ka, ale nie mogę wam po​móc – od​rze​kła sta​now​czo. Przy​bysz zmru​żył oczy ciem​ne jak onyks i za​ci​snął zęby pod krót​ko przy​strzy​żo​ną ciem​ną bro​dą. ‒ Usta​li​li​śmy z pani mat​ką, że bę​dzie pani w sta​nie na​tych​miast po​le​cieć do Ke​zo​ba​nu – oświad​czył gło​sem nie zno​szą​cym sprze​ci​wu. ‒ Po pierw​sze, jest moją ma​co​chą, nie mat​ką, a po dru​gie nie mia​ła pra​wa dzia​łać w moim imie​niu za mo​imi ple​ca​mi, na​wet dla bo​ga​te​go szej​ka. Pro​po​nu​ję więc po​szu​kać po​mo​cy gdzie in​dziej. – Chcia​ła go wy​mi​nąć, ale gdy po​de​szła bli​żej, nogi od​mó​wi​ły jej po​słu​szeń​stwa, a ser​ce przy​spie​szy​ło rytm jak u za​ko​cha​nej na​sto​lat​ki. Prak​tycz​nie nic nie wie​dzia​ła o mi​ło​ści. Ni​g​dy żad​nej nie prze​ży​ła. Uni​ka​ła jej jak ognia. Całe uczu​cie prze​la​ła na ko​nie. Wma​wia​ła so​bie, że ser​ce wali jej jak mło​tem ze zło​ści na ma​co​chę, a nie z po​wo​du bli​sko​ści eg​zo​tycz​ne​go go​ścia, ale nie mo​gła ode​rwać od nie​go wzro​ku. ‒ Umo​wa zo​bo​wią​zu​je, pan​no Ri​chards. Za dwa dni wy​la​tu​je pani do Ke​zo​ba​nu. Szorst​ki, roz​ka​zu​ją​cy ton gło​su po​dzia​łał jak sy​gnał alar​mo​wy. Ciem​ne oczy błysz​cza​ły gnie​wem ni​czym gwiaz​dy na noc​nym nie​bie, ku​szą​ce i groź​ne. Przez ostat​nie szes​na​ście lat, od​kąd ma​co​cha na sta​łe wkro​czy​ła w ich ży​cie, po​słusz​nie wy​peł​nia​ła jej i ojca wolę, re​zy​gnu​jąc z wła​snych ma​rzeń i aspi​ra​cji. Zo​sta​ła, żeby wspie​rać młod​szą sio​strę w okre​sie do​ra​sta​nia. Ostat​nio po​mo​gła jej umknąć wła​dzy ojca i osie​dlić się w Lon​dy​nie. Te​raz, kie​dy Mil​ly szczę​śli​wie sta​nę​ła na wła​snych no​gach, przy​szedł czas na nią. Nie mu​sia​ła się już trosz​czyć o ni​ko​go prócz sie​bie. Tym​cza​sem ten obcy uznał, że ma pra​wo wtar​gnąć w jej ży​cie i wy​wieźć ją na pu​sty​nię na ży​cze​nie szej​ka, któ​re​go z pew​no​ścią stać było na za​trud​nie​nie naj​wyż​szej kla​sy świa​to​wych spe​cja​li​stów. Może jed​nak nie​ocze​ki​wa​na pro​po​zy​cja sta​no​wi​ła szan​sę wy​zwo​le​nia? We wcze​snych la​tach mło​do​ści mi​łość do koni po​chło​nę​ła ją cał​ko​wi​cie, nie zo​-

sta​wia​jąc miej​sca na inne uczu​cia. Albo też sta​no​wi​ła wy​mów​kę dla uciecz​ki od rze​czy​wi​sto​ści. Czy mo​gła wy​ko​rzy​stać swo​je umie​jęt​no​ści, żeby zy​skać upra​gnio​ną wol​ność? ‒ Nie ob​cho​dzą mnie wa​sze usta​le​nia. Ni​g​dzie nie jadę – oświad​czy​ła, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że wpa​dła​by z desz​czu pod ryn​nę, spod wła​dzy jed​ne​go ty​ra​na w ręce dru​gie​go. Do​szła do wnio​sku, że le​piej od​rzu​cić ku​szą​cą ofer​tę i zna​leźć inny spo​sób zy​ska​nia fi​nan​so​wej i oso​bi​stej nie​za​leż​no​ści. ‒ Ma​je​ed to wspa​nia​ły ru​mak. Za​cho​wu​je się, jak​by wie​dział, kto spadł z jego grzbie​tu, i jak​by ob​wi​niał się o śmierć sio​stry szej​ka – wy​rwał ją z za​du​my głos przy​by​sza. – Zgi​nę​ła na miej​scu. Jego sło​wa po​ru​szy​ły w ser​cu De​sti​ny czu​łą stru​nę. Współ​czu​ła wład​cy da​le​kie​go kra​ju, ale nie za​mie​rza​ła roz​wią​zy​wać jego pro​ble​mów. Mia​ła wła​sne. ‒ Bar​dzo mi przy​kro z po​wo​du tej tra​ge​dii, ale na​praw​dę nie mogę wam po​móc. ‒ Ogier cier​pi męki. Nie do​pusz​cza do sie​bie ni​ko​go. Sta​no​wi za​gro​że​nie dla sie​bie i oto​cze​nia. Wie​lu na próż​no pró​bo​wa​ło go utem​pe​ro​wać. W pani ostat​nia na​dzie​ja. Ina​czej mar​ny jego los. De​sti​ny gwał​tow​nie za​czerp​nę​ła po​wie​trza, gdy do​tarł do niej sens jego słów. Na​wet gdy​by tak stał do wie​czo​ra i przy​po​mi​nał wa​run​ki kon​trak​tu z ma​co​chą, nic by nie zy​skał. Ale prze​ko​na​ło ją jego szcze​re współ​czu​cie dla zwie​rzę​cia. Po​sta​no​wi​ła jed​nak nie wy​ra​żać zgo​dy od razu, lecz ubić in​te​res, któ​ry uwol​ni ją od za​leż​no​ści od ro​dzi​ny. ‒ Ja​kie wa​run​ki usta​li​li​ście? – spy​ta​ła szorst​kim to​nem, na jaki nie po​zwo​li​ła so​bie od lat. Obu​rze​nie kno​wa​nia​mi za jej ple​ca​mi do​da​ło jej od​wa​gi, na któ​rą do​tych​czas nie mo​gła so​bie po​zwo​lić. ‒ Uzgod​ni​li​śmy, że bę​dzie pani pra​co​wać w Ke​zo​ba​nie co naj​mniej dwa mie​sią​ce za wy​so​ką staw​kę. ‒ Któ​rą nie​wąt​pli​wie moja ma​co​cha ka​za​ła wy​pła​cić so​bie – stwier​dzi​ła lo​do​wa​tym to​nem. Wie​dzia​ła już, że oj​ciec nie ko​chał jej mat​ki, jak so​bie wy​obra​ża​ła w dzie​ciń​stwie, i nie był z nią szczę​śli​wy. Po jej śmier​ci prze​stał uda​wać. Po​ka​zał zim​ne, wy​ra​cho​wa​ne ob​li​cze. Zna​lazł w dru​giej żo​nie god​ną sie​bie part​ner​kę. Dla​te​go po​zwo​lił jej wy​ko​rzy​stać ta​lent cór​ki, by wy​cią​gnąć pie​nią​dze od wład​cy da​le​kie​go, pu​styn​ne​go kra​ju. ‒ Tak, jako re​kom​pen​sa​tę za pani nie​obec​ność – po​twier​dził. – Wy​so​ko pa​nią ceni. De​sti​ny o mało nie par​sk​nę​ła śmie​chem. Ma​co​cha wciąż jej po​wta​rza​ła, że jest ni​kim, za​le​d​wie dziew​czy​ną sta​jen​ną. Ce​ni​ła tyl​ko pie​nią​dze, któ​re za nią do​sta​ła. De​sti​ny nie za​mie​rza​ła jed​nak wy​pro​wa​dzać go z błę​du, gdy da​wał jej szan​sę na nowe ży​cie i wy​ma​rzo​ną prze​pro​wadz​kę. Je​śli przy oka​zji po​mo​że ogie​ro​wi szej​ka, tym le​piej. Umia​ła so​bie ra​dzić z trud​ny​mi koń​mi. Oczy​wi​ście nie li​czy​ła na za​pła​tę od ma​co​chy. ‒ Moje usłu​gi też będą kosz​to​wa​ły, dwa razy wię​cej, płat​ne na moje ręce –

oświad​czy​ła sta​now​czo. ‒ Oczy​wi​ście. Czyż​by usły​sza​ła nutę iro​nii w gło​sie eg​zo​tycz​ne​go przy​by​sza? Zwę​żo​ne źre​ni​ce na​su​nę​ły jej po​dej​rze​nie, że po​su​nę​ła się za da​le​ko. ‒ Ale naj​pierw mu​szę zo​ba​czyć ko​nia – za​strze​gła rze​czo​wym to​nem, choć wciąż nie do​wie​rza​ła, że za​ak​cep​to​wał jej wa​run​ki. ‒ Mój pry​wat​ny od​rzu​to​wiec bę​dzie do pani dys​po​zy​cji w każ​dej chwi​li – od​rzekł ze znie​wa​la​ją​cym uśmie​chem, któ​ry przy​spie​szył jej puls. ‒ Pań​ski? – spy​ta​ła z nie​do​wie​rza​niem, ale nie drą​ży​ła te​ma​tu, za​do​wo​lo​na z po​myśl​ne​go prze​bie​gu ne​go​cja​cji. Za​fir omal nie wy​znał jej praw​dy, ale wo​lał nie ry​zy​ko​wać, że od​rzu​ci ofer​tę na wieść, że ją okła​mał. Jego ulu​bio​ny ru​mak na​dal prze​ży​wał kosz​mar sprzed roku. On też. ‒ Prze​pra​szam, oczy​wi​ście cho​dzi​ło o sa​mo​lot szej​ka – spro​sto​wał, ale wąt​pił, czy go usły​sza​ła, za​to​pio​na w roz​my​śla​niach. Li​czył na to, że gdy ule​czy Ma​je​eda, ła​twiej bę​dzie mu za​mknąć tra​gicz​ny roz​dział prze​szło​ści. Ta​bi​nah ucie​ka​ła, żeby nie wyjść za kan​dy​da​ta, któ​re​go wy​zna​czył jej na męża. Wie​le by dał, by móc cof​nąć czas. Roz​ka​zu​jąc jej po​ślu​bić czło​wie​ka, któ​re​go dla niej wy​brał, nie po​stą​pił jak brat, lecz jak wład​ca, nie​świa​do​my, jak bar​dzo ją uniesz​czę​śli​wia. Po śmier​ci młod​szej sio​stry je​dy​nie na nim spo​czy​wał obo​wią​zek za​pew​nie​nia cią​gło​ści dy​na​stii po​przez za​war​cie aran​żo​wa​ne​go mał​żeń​stwa. Nie po​cią​ga​ła go ta per​spek​ty​wa, ale nie za​wie​dzie swo​je​go na​ro​du. Po​kła​dał wiel​ką na​dzie​ję w umie​jęt​no​ściach De​sti​ny. Choć pew​nie ni​g​dy nie uci​szy wy​rzu​tów su​mie​nia, li​czył na to, że po​mo​że przy​naj​mniej nie​szczę​sne​mu zwie​rzę​ciu dojść do sie​bie po prze​by​tej tra​ge​dii. Jej peł​ne współ​czu​cia spoj​rze​nie utwier​dzi​ło go w tym prze​ko​na​niu. Zy​skał pew​ność, że po​sia​da nie tyl​ko ta​lent, ale i do​bre ser​ce, nie​zbęd​ne w pra​cy z wraż​li​wym zwie​rzę​ciem. ‒ Czy przyj​mu​je pani zle​ce​nie? – za​py​tał. ‒ Tak. Będę go​to​wa do wy​lo​tu za dwa dni. Za​fir po​dał jej rękę na po​że​gna​nie. Gdy ją po​chwy​ci​ła, cie​pło jej dło​ni ro​ze​szło się po ca​łym cie​le, jak​by po​łą​czy​ła ich ja​kaś nie​wi​dzial​na, nie​wy​tłu​ma​czal​na więź. Gdy pod​nio​sła na nie​go wzrok, zo​ba​czył w jej oczach za​kło​po​ta​nie. Czy czu​ła to samo co on? Czy też od​no​si​ła wra​że​nie, że los w ja​kiś spo​sób zwią​zał ich ze sobą? In​try​go​wa​ła go jak żad​na inna ko​bie​ta, nie​okieł​zna​na jak pu​styn​ny ru​mak i ner​wo​wa jak źre​bię. Pod​czas pierw​sze​go kon​tak​tu wy​ka​za​ła nie​zwy​kłą śmia​łość i od​wa​gę, ale czy za​cho​wa ją w Ke​zo​ba​nie, gdy od​kry​je, że ma do czy​nie​nia z szej​kiem? ‒ Do​sko​na​le. W ta​kim ra​zie wra​cam do kra​ju i przy​go​tu​ję wszyst​ko na pani przy​by​cie. ‒ A je​że​li stwier​dzę, że nie po​tra​fię po​móc ogie​ro​wi, czy po​zwo​li​cie mi wy​je​-

chać? – spy​ta​ła z nie​pew​ną miną. ‒ Oczy​wi​ście. Nie bę​dzie pani więź​niem, lecz ho​no​ro​wym go​ściem. Może pani opu​ścić nasz kraj w każ​dej chwi​li.

ROZDZIAŁ DRUGI Pod​czas scho​dze​nia do lą​do​wa​nia De​sti​ny pa​trzy​ła na wy​pa​lo​ną zie​mię na dole. Sta​re mia​sto, naj​wy​raź​niej wy​ku​te z pu​styn​ne​go ka​mie​nia, wy​bu​do​wa​no na szczy​cie wzgó​rza nad rze​ką. Po dru​giej stro​nie sta​ła tak im​po​nu​ją​ca bu​dow​la, że mu​sia​ła być pa​ła​cem szej​ka. Wo​kół usta​wio​no wy​raź​nie now​sze i skrom​niej​sze bu​dyn​ki, przy​pusz​czal​nie dla ochro​ny. Da​lej roz​cią​gał się bez​kres pu​sty​ni. Wszyst​ko ją cie​ka​wi​ło. Ża​ło​wa​ła, że nie zdą​ży​ła przed wy​jaz​dem ze​brać wia​do​mo​ści o tym kra​ju. Po wy​lą​do​wa​niu ogar​nę​ło ją sza​lo​ne pod​nie​ce​nie. Tu bę​dzie miesz​kać przez naj​bliż​sze dwa mie​sią​ce. Mia​ła też na​iw​ną, ci​chą na​dzie​ję na po​now​ne spo​tka​nie z atrak​cyj​nym wy​słan​ni​kiem szej​ka. Wciąż pa​mię​ta​ła do​tyk jego dło​ni, któ​ry obu​dził nie​speł​nio​ne ro​man​tycz​ne ma​rze​nia. Tro​chę prze​ra​żał ją jego apo​dyk​tycz​ny cha​rak​ter, ale szyb​ko wy​tłu​ma​czy​ła so​bie, że przy​pusz​czal​nie zaj​mu​je wy​so​kie sta​no​wi​sko i jego za​da​nie po​le​ga na roz​ka​zy​wa​niu in​nym. Po​cią​ga​ła ją nie tyl​ko jego nie​za​prze​czal​nie atrak​cyj​na apa​ry​cja. Gdy mó​wił o ogie​rze szej​ka, mimo twar​de​go cha​rak​te​ru przez krót​ką chwi​lę zo​ba​czy​ła w nim in​ne​go, cie​płe​go i współ​czu​ją​ce​go czło​wie​ka. Jej my​śli wciąż krą​ży​ły wo​kół eg​zo​tycz​ne​go go​ścia, gdy opu​ści​ła kli​ma​ty​zo​wa​ne wnę​trze. Fala nie​praw​do​po​dob​ne​go go​rą​ca omal nie we​pchnę​ła jej z po​wro​tem do ka​bi​ny, ale gdy czar​ny SUV za​par​ko​wał przy schod​kach, ze​szła w na​dziei, że zo​ba​czy zna​jo​mą twarz. Do​zna​ła za​wo​du, gdy uj​rza​ła ko​goś in​ne​go. Żeby ukryć roz​cza​ro​wa​nie, za​sło​ni​ła twarz sza​lem, któ​ry na​rzu​ci​ła na gło​wę. Czło​wiek, któ​ry po nią przy​je​chał, z obo​jęt​ną miną otwo​rzył jej drzwi. Je​że​li tak ją wi​ta​no, jak przyj​mie ją sam szejk, kie​dy za​pro​wa​dzą ją przed jego ob​li​cze? Pod​czas krót​kiej po​dró​ży z lot​ni​ska usi​ło​wa​ła do​strzec jak naj​wię​cej szcze​gó​łów oto​cze​nia. Po uli​cach spie​szy​ło mnó​stwo prze​chod​niów. Ża​ło​wa​ła, że nie może do nich do​łą​czyć i zwie​dzić barw​ne​go ba​za​ru jako ano​ni​mo​wa tu​ryst​ka. Wkrót​ce pod​je​cha​li pod im​po​nu​ją​ce mury pa​ła​cu. De​sti​ny z ner​wów do​sta​ła skur​czu żo​łąd​ka. Po​pro​wa​dzo​no ją chłod​ny​mi, mar​mu​ro​wy​mi scho​da​mi do bo​ga​to zdo​bio​ne​go wnę​trza. Zde​ner​wo​wa​nie się​gnę​ło ze​ni​tu, gdy otwo​rzo​no przed nimi dwo​je wiel​kich drzwi i lu​dzie, któ​rzy ją eskor​to​wa​li, zni​kli bez​sze​lest​nie. Le​d​wie zer​k​nę​ła na wy​so​kie skle​pie​nie, ude​ko​ro​wa​ne błę​kit​no-zło​ty​mi or​na​men​ta​mi, i prze​pięk​ne ogro​dy za oknem, bo otwar​to ko​lej​ne drzwi na​prze​ciw​ko niej. Ode​tchnę​ła z ulgą na wi​dok wy​słan​ni​ka szej​ka, ale za​raz po​pa​dła w za​kło​po​ta​nie, gdy ota​cza​ją​cy go lu​dzie po​chy​li​li gło​wy i ode​szli, zo​sta​wia​jąc ich sa​mych, nie li​cząc dwóch straż​ni​ków przy drzwiach. Bia​ły fez pod​kre​ślał pięk​nie rzeź​bio​ne rysy. Ciem​ne oczy pa​trzy​ły na nią, gdy

ku niej szedł. Na​ro​do​wy strój z na​rzu​co​nym na wierzch zło​tym okry​ciem, o wie​le le​piej do nie​go pa​so​wał niż dżin​sy i ko​szul​ka, w któ​rych go wi​dzia​ła za pierw​szym ra​zem. Wy​glą​dał w nich jak król. ‒ Pro​szę po​zwo​lić, że się przed​sta​wię – za​gad​nął ze śpiew​nym ak​cen​tem, któ​ry pa​mię​ta​ła z pierw​sze​go spo​tka​nia. – Szejk Ke​zo​ba​ru, Za​fir Al Asma​ri. ‒ Szejk? – po​wtó​rzy​ła De​sti​ny z nie​do​wie​rza​niem. – Nie jego pod​wład​ny? ‒ Nie. ‒ Szko​da, że nie wie​dzia​łam, kto na​praw​dę od​wie​dził na​szą stad​ni​nę. Pew​nie po​win​na oka​zać więk​szy re​spekt. Jego mina świad​czy​ła, że też tak uwa​ża. Gdy pod​szedł bli​żej, do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, by nie po​że​rać wzro​kiem wspa​nia​łej po​sta​ci. Pew​nie sta​ła zbyt ni​sko w hie​rar​chii spo​łecz​nej na​wet dla jego przed​sta​wi​cie​la, co nie prze​szka​dza​ło jej snuć ro​man​tycz​nych ma​rzeń o po​rwa​niu przez eg​zo​tycz​ne​go go​ścia do da​le​kie​go kra​ju. Te​raz, gdy po​zna​ła jego toż​sa​mość, w mgnie​niu oka le​gły w gru​zach. Mimo że od po​cząt​ku ema​no​wał wła​dzą i nie​za​chwia​ną pew​no​ścią sie​bie, jak jej oj​ciec, usi​ło​wa​ła igno​ro​wać to pierw​sze wra​że​nie. Te​raz zy​ska​ła pew​ność, że rze​czy​wi​ście spra​wu​je wła​dzę, praw​do​po​dob​nie ab​so​lut​ną, a nie zno​si​ła ty​ra​nów. Dla​cze​go więc ser​ce przy​spie​szy​ło rytm, le​d​wie za​trzy​mał na jej twa​rzy spoj​rze​nie ciem​nych oczu, a po​tem zmie​rzył ją wzro​kiem od stóp do głów? Sta​ła wy​pro​sto​wa​na, za​do​wo​lo​na, że wy​bra​ła strój zgod​ny z oby​cza​jo​wo​ścią jego kra​ju. ‒ Pro​szę wy​ba​czyć, że nie wy​pro​wa​dzi​łem was z błę​du. Pani ma​co​cha wzię​ła mnie za wy​słan​ni​ka szej​ka. Po​zwo​li​łem wam tak my​śleć, ale te​raz mam na​dzie​ję, że przej​dzie​my do po​rząd​ku dzien​ne​go nad tym drob​nym nie​po​ro​zu​mie​niem – do​dał, pod​cho​dząc bli​żej. Świet​nie mó​wił po an​giel​sku. Do​sko​na​ła zna​jo​mość ję​zy​ka pod​kre​śla​ła jego po​zy​cję, ale De​sti​ny pa​mię​ta​ła, że zu​peł​nie in​nym to​nem opo​wia​dał o sio​strze szej​ka – czy​li o wła​snej. To, że współ​czuł nie​szczę​śli​we​mu ogie​ro​wi i że w mgnie​niu oka przej​rzał jej ma​co​chę, też uczy​ni​ło go w oczach De​sti​ny bar​dziej ludz​kim. Te​raz jed​nak nie do​strze​gła w nim śla​du emo​cji. ‒ Przy​je​cha​łam pra​co​wać z ko​niem, a nie żeby oce​niać Wa​szą Wy​so​kość – od​rze​kła z god​no​ścią. Kie​dy przyj​mo​wa​ła zle​ce​nie, nie​po​ko​iło ją, że ucie​ka od że​la​znej woli ojca wprost do sie​dzi​by jesz​cze więk​sze​go de​spo​ty. Czas po​ka​zał, że mia​ła ra​cję. Bę​dzie mu​sia​ła wy​peł​niać jego po​le​ce​nia, by otwo​rzyć so​bie furt​kę do no​we​go, nie​za​leż​ne​go ży​cia. Przy​rze​kła so​bie, że nie zmar​nu​je tej szan​sy. Za​fi​ra za​sko​czy​ło skrom​ne odzie​nie De​sti​ny, zgod​ne z kul​tu​rą jego kra​ju. Po​win​no uga​sić po​żar zmy​słów, któ​ry w nim roz​pa​li​ła jesz​cze w An​glii, ale tyl​ko go pod​sy​ci​ło. Pierw​sze​go dnia w staj​ni za​iskrzy​ło mię​dzy nimi. Wy​glą​da​ło na to, że De​sti​ny nie chce tego przy​znać na​wet przed sobą, po​dob​nie jak on, co go za​in​try​go​wa​ło. Ku​sił go smak za​ka​za​ne​go owo​cu. ‒ Od​by​ła pani dłu​gą po​dróż. Za​cznie pani pra​cę od ju​tra – oznaj​mił. ‒ Dziś zje

pani ze mną ko​la​cję. Gdy po​pa​trzy​ła na nie​go po​dejrz​li​wie, le​d​wie po​wstrzy​mał uśmiech roz​ba​wie​nia. Ni​g​dy przed​tem nie na​po​tkał ta​kiej re​zer​wy ze stro​ny płci pięk​nej, ale też żad​nej cu​dzo​ziem​ki jak do​tąd nie za​pro​sił do pa​ła​cu. Za​nim odzie​dzi​czył ty​tuł szej​ka Ke​zo​ba​nu, za​wsze ro​man​so​wał za gra​ni​cą, głów​nie w Lon​dy​nie i No​wym Jor​ku. ‒ Dzię​ku​ję, ale Wa​sza Wy​so​kość ma z pew​no​ścią waż​niej​sze obo​wiąz​ki niż gosz​cze​nie mo​jej skrom​nej oso​by – od​po​wie​dzia​ła. Jej ła​god​ny głos po​dzia​łał jak piesz​czo​ta. Chy​ba za bar​dzo przy​gnia​tał go cię​żar obo​wiąz​ków, sko​ro za​po​mniał, jak prze​moż​ny bywa po​ciąg do płci prze​ciw​nej. ‒ Za​wsze god​nie przyj​mu​ję go​ści. Nie bę​dzie pani wy​jąt​kiem. ‒ Czy to ko​niecz​ne? Py​ta​nie po​win​no go obu​rzyć, ale nie czuł gnie​wu. Nie po​trak​to​wa​ła go jak wład​cy, tyl​ko jak męż​czy​znę. Od​kąd za​siadł na tro​nie po śmier​ci ojca, nikt go tak nie po​strze​gał. ‒ Tak – rzu​cił krót​ko. Pod​szedł na tyle bli​sko, że wy​czu​wał jej de​li​kat​ny, kwia​to​wy za​pach. Naj​chęt​niej wy​pro​sił​by wszyst​kich, po​rwał ją w ra​mio​na i ca​ło​wał te peł​ne war​gi do utra​ty tchu. Z prze​ra​że​niem od​stą​pił do tyłu. Co w nie​go wstą​pi​ło? Spo​czy​wa​ła na nim od​po​wie​dzial​ność za kraj. Ca​ło​wa​nie go​ścia ab​so​lut​nie nie wcho​dzi​ło w grę. ‒ W ta​kim ra​zie chęt​nie przyj​mę za​pro​sze​nie – od​par​ła. ‒ Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie – od​rzekł zgod​nie z praw​dą. Z nie​cier​pli​wo​ścią wy​cze​ki​wał uczto​wa​nia ra​zem z nią. – Prze​dys​ku​tu​je​my me​to​dy pra​cy z Ma​je​edem. – Od​szedł i wró​cił za biur​ko. Po​trze​bo​wał dy​stan​su od ślicz​nej cu​dzo​ziem​ki, któ​ra bu​dzi​ła w nim zbyt sil​ne emo​cje. ‒ Przy​pusz​czam, że bę​dzie to dla Wa​szej Wy​so​ko​ści bo​le​sne, ale mu​szę po​znać oko​licz​no​ści wy​pad​ku i wie​dzieć, jak ogier za​cho​wy​wał się wcze​śniej. ‒ Opo​wiem pani. Ale tyl​ko to, co ko​niecz​ne. Ni​ko​mu by nie wy​ja​wił, że po​no​si winę za śmierć sio​stry, że zmu​sza​jąc ją do wyj​ścia za mąż za ko​goś, kogo nie ko​cha​ła, pchnął ją do tak dra​stycz​ne​go kro​ku. Przez cały rok drę​czy​ły go wy​rzu​ty su​mie​nia. De​sti​ny obu​dzi​ła je na nowo. Nie miał pra​wa jej pra​gnąć w ob​li​czu pla​no​wa​ne​go aran​żo​wa​ne​go mał​żeń​stwa, ta​kie​go, do ja​kie​go usi​ło​wał na​kło​nić Ta​bi​nah. De​sti​ny cała w ner​wach szła za straż​ni​ka​mi przez pa​ła​co​we wnę​trza na spo​tka​nie z wład​cą, któ​ry wcze​śniej za​ta​ił przed nią swą toż​sa​mość. Nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć, co chciał przez to osią​gnąć. Od​po​czy​nek w luk​su​so​wym apar​ta​men​cie z wi​do​kiem na cza​row​ne ogro​dy po​wi​nien ją od​prę​żyć, ale zże​ra​ły ją ner​wy na myśl o po​now​nym spo​tka​niu z czło​wie​kiem, któ​ry rów​nie moc​no ją in​try​go​wał, co iry​to​wał. Za​pa​dał wie​czór. W kruż​gan​kach pło​nę​ły la​tar​nie, na​da​jąc wnę​trzom nie​sa​mo​-

wi​ty, ba​śnio​wy na​strój. Wtem straż​nik od​stą​pił na bok i wska​zał przej​ście przez łu​ko​wa​te drzwi do in​nej czę​ści pa​ła​co​wych ogro​dów. Zo​ba​czy​ła coś w ro​dza​ju na​mio​tów, udra​po​wa​nych zło​ci​stym szy​fo​nem. W środ​ku pło​nę​ły lam​pio​ny. Sce​ne​ria wy​glą​da​ła zbyt in​tym​nie na ofi​cjal​ną ko​la​cję z przy​szłym sze​fem. Po​tem go do​strze​gła. Bez za​wo​ju na gło​wie wy​glą​dał bar​dziej swoj​sko. Ser​ce De​sti​ny przy​spie​szy​ło do ga​lo​pu. Ża​den męż​czy​zna do​tąd tak na nią nie dzia​łał. ‒ Do​bry wie​czór. Mam na​dzie​ję, że od​po​czę​ła pani po po​dró​ży? – za​gad​nął na po​wi​ta​nie. Zmy​sło​wy ton gło​su wraz z na​stro​jo​wym oto​cze​niem obu​dzi​ły w niej nie​po​kój. Za​raz jed​nak uświa​do​mi​ła so​bie, że nie​moż​li​we, żeby po​tęż​ny szejk za​in​te​re​so​wał się jej oso​bą. Praw​do​po​dob​nie miał cały ha​rem pięk​no​ści. ‒ Jak mo​gła​bym nie od​po​cząć w tak wspa​nia​łym apar​ta​men​cie? – od​rze​kła uprzej​mie. Gdy pod​nio​sła na nie​go wzrok, po raz pierw​szy zo​ba​czy​ła na zwy​kle su​ro​wym ob​li​czu znie​wa​la​ją​cy uśmiech roz​ba​wie​nia. ‒ Miło mi, że za​ło​ży​ła pani strój zgod​ny z na​szą kul​tu​rą – po​chwa​lił. – Do​ce​niam pani sta​ra​nia, dla​te​go po​sta​no​wi​łem po​ka​zać pani prób​kę ży​cia na pu​sty​ni. ‒ Dzię​ku​ję – wy​krztu​si​ła, mile za​sko​czo​na po​chwa​łą. Nie spo​dzie​wa​ła się ta​kiej kur​tu​azji po czło​wie​ku, któ​ry na jej wła​snym te​re​nie wy​da​wał jej roz​ka​zy. ‒ Szko​da tyl​ko, że nie mo​głem pani za​brać na praw​dzi​wą pu​sty​nię – do​dał. ‒ Tu jest pięk​nie – od​po​wie​dzia​ła, wcho​dząc do na​mio​tu. Cie​pły wie​trzyk po​ru​szał ja​sno​zło​ty​mi za​sło​na​mi. Świe​ce mi​go​ta​ły w ozdob​nych lam​pio​nach, two​rząc ro​man​tycz​ną sce​ne​rię. Czy po​wi​nien ją za​nie​po​ko​ić jego gest? Zda​ła się na ła​skę ob​ce​go czło​wie​ka ty​sią​ce mil od domu. Szyb​ko do​szła do wnio​sku, że oszu​ku​je samą sie​bie. Dzie​li​ła ją prze​paść od kró​la pu​sty​ni. Nie ist​nia​ła szan​sa, że zwró​ci uwa​gę na ko​goś ta​kie​go jak ona. Im prę​dzej to so​bie za​pa​mię​ta, tym le​piej. ‒ Nie po​do​ba się pani? – spy​tał z wy​raź​nym roz​cza​ro​wa​niem, jak​by jej mil​cze​nie ka​za​ło mu zwąt​pić, czy do​ce​nia jego wy​si​łek. ‒ Jest prze​pięk​nie. Fan​ta​stycz​nie! – za​pew​ni​ła z au​ten​tycz​nym en​tu​zja​zmem. Za​fir ob​ser​wo​wał, jak De​sti​ny w luź​nych bia​łych spodniach i dłu​giej ko​szu​lo​wej bluz​ce po​dzi​wia oto​cze​nie. W ró​żo​wym sza​lu, na​rzu​co​nym na gło​wę, wy​glą​da​ła de​li​kat​nie jak kwiat z jego ba​śnio​wych ogro​dów. Ża​ło​wał, że nie prze​by​wa​ją da​le​ko na pu​sty​ni, z dala od lu​dzi, a zwłasz​cza od obo​wiąz​ków. Zwa​żyw​szy na na​pię​te sto​sun​ki z ma​co​chą, po​dej​rze​wał, że De​sti​ny nie wie, co zna​czą ro​dzin​ne zo​bo​wią​za​nia i ho​nor. Przy​le​cia​ła tu pod pre​sją i po​sta​wi​ła twar​de wa​run​ki, co nie prze​szka​dza​ło mu jej pra​gnąć. Naj​chęt​niej po​wie​dział​by jej, że prze​wyż​sza uro​dą wszyst​ko, co oglą​da, ale nie ścią​gnął jej tu​taj, żeby ją uwo​dzić. Ni​g​dy nie za​pro​sił do pa​ła​cu żad​nej ko​bie​ty, na​wet w bez​tro​skich mło​dzień​czych la​tach. Mu​siał też pa​mię​tać o ko​niecz​no​ści zna​le​zie​nia od​po​wied​niej mał​żon​ki. Nie mógł so​bie po​zwo​lić na za​in​te​re​so​wa​nie atrak​cyj​ną cu​dzo​ziem​ką. Dla​te​go nadał gło​so​wi moż​li​wie neu​tral​ny ton,

gdy od​rzekł uprzej​mie: ‒ Miło mi, że się pani spodo​ba​ło. ‒ Cze​kam z nie​cier​pli​wo​ścią na spo​tka​nie z ru​ma​kiem Wa​szej Wy​so​ko​ści. Mu​szę jed​nak naj​pierw do​wie​dzieć się cze​goś wię​cej o wy​pad​ku – do​da​ła nie​śmia​ło. ‒ Nie​ste​ty to ko​niecz​ne, je​śli mam mu po​móc. Współ​czu​cie w jej gło​sie wzmo​gło po​czu​cie winy. Pew​nie my​śla​ła, że cier​pi po śmier​ci sio​stry. Za nic w świe​cie nie przy​znał​by, że jesz​cze bar​dziej drę​czą go wy​rzu​ty su​mie​nia. ‒ Naj​pierw zjedz​my – za​pro​po​no​wał, gdy słu​dzy wnie​śli po​czę​stu​nek. Wska​zał jej stół, na​kry​ty ob​ru​sem w ta​kich sa​mych czer​wo​no-zło​tych bar​wach, ja​ki​mi de​ko​ro​wał swój na​miot pod​czas sa​mot​nych wy​praw na pu​sty​nię kil​ka razy do roku. Mimo że po​dzię​ko​wa​ła uśmie​chem, wi​dział, że onie​śmie​lił ją jego szorst​ki ton. I do​brze. Nie mógł so​bie po​zwo​lić, żeby rzą​dzi​ły nim emo​cje lub wła​sne po​trze​by. Za​wsze sta​wiał in​te​res pań​stwa na pierw​szym miej​scu, rów​nież wte​dy, gdy aran​żo​wał mał​żeń​stwo Ta​bi​nah mimo jej bła​gań o zmi​ło​wa​nie. ‒ Nie tak wy​obra​ża​łam so​bie pierw​szy wie​czór tu​taj – wy​zna​ła z ocza​mi błysz​czą​cy​mi ra​do​ścią. Wy​glą​da​ła jesz​cze pięk​niej, niż ją za​pa​mię​tał. Pod​czas pierw​sze​go spo​tka​nia od​niósł wra​że​nie, że nie zda​je so​bie spra​wy ze swo​jej uro​dy albo że spe​cjal​nie ją ukry​wa, bo woli po​zo​sta​wać w cie​niu. ‒ A cze​go się pani spo​dzie​wa​ła? Że za​mknę pa​nią na klucz i wy​pusz​czę do​pie​ro do pra​cy? – za​żar​to​wał. ‒ Ależ skąd! – za​pro​te​sto​wa​ła ży​wio​ło​wo, lecz za​czer​wie​nio​ne po​licz​ki świad​czy​ły o tym, że od​gadł jej oba​wy. – Nie ocze​ki​wa​łam tak wiel​kich wzglę​dów – do​da​ła z za​że​no​wa​niem. ‒ Wszyst​kich go​ści tak wi​tam, De​sti​ny. – Po raz pierw​szy z przy​jem​no​ścią wy​mó​wił jej imię. ‒ Za​wsze im po​ka​zu​ję, co moje kró​le​stwo ma naj​lep​sze​go do za​ofe​ro​wa​nia. Mu​siał dać do zro​zu​mie​nia, że jej nie wy​róż​nia, przede wszyst​kim żeby od​wró​cić wła​sną uwa​gę od roz​iskrzo​nych oczu i ciem​nych wło​sów lśnią​cych w bla​sku świec. Ku​si​ło go, żeby po​czuć ich je​dwa​bi​stą gład​kość. Nie po​wi​nien my​śleć w ten spo​sób o żad​nej ko​bie​cie, na​wet o przy​szłej żo​nie, a już na pew​no nie o ob​cej. ‒ Żeby roz​po​cząć pra​cę z ko​niem, mu​szę po​znać oko​licz​no​ści wy​pad​ku – przy​po​mnia​ła. Za​fir za​cze​kał, aż słu​dzy uprząt​ną stół. Z przy​jem​no​ścią ob​ser​wo​wał jej za​chwy​co​ną minę, gdy po​da​no ze​staw de​se​rów. Ża​ło​wał, że musi przy​bli​żyć szcze​gó​ły tra​ge​dii sprzed roku. Wie​dział, że w pa​ła​cu szep​ta​no na ten te​mat, ale jesz​cze ni​g​dy nie wy​ja​wił ni​ko​mu ca​łej praw​dy. A z nie​wy​ja​śnio​nych po​wo​dów szcze​gól​nie za​le​ża​ło mu na opi​nii De​sti​ny. ‒ Ta​bi​nah nie od​po​wia​dał kan​dy​dat na męża, któ​re​go dla niej wy​bra​łem. Za​aran​żo​wa​łem mał​żeń​stwo dla obu​stron​nej ko​rzy​ści, by po​łą​czyć dwa po​tęż​ne, wpły​wo​we rody. Nie​ste​ty Ta​bi​nah nie po​dzie​la​ła mo​je​go po​dej​ścia do obo​wiąz​-

ków wo​bec dy​na​stii i pań​stwa. Pra​gnę​ła wol​no​ści. Twier​dzi​ła, że ko​cha in​ne​go, zu​peł​nie nie​od​po​wied​nie​go czło​wie​ka dla sio​stry szej​ka Ke​zo​ba​nu. ‒ Bar​dzo mi przy​kro – szep​nę​ła De​sti​ny, spusz​cza​jąc rzę​sy. ‒ Nie​po​trzeb​nie. W na​szej kul​tu​rze wie​le mał​żeństw jest za​wie​ra​nych bez mi​ło​ści – stwier​dził obo​jęt​nym to​nem. ‒ To smut​ne. Każ​dy po​trze​bu​je mi​ło​ści – stwier​dzi​ła, za​glą​da​jąc mu w oczy, jak​by rzu​ca​ła mu wy​zwa​nie. ‒ Czy by​łaś kie​dyś za​ko​cha​na? – za​py​tał, po​nie​waż za​czął po​dej​rze​wać, że żyje ta​ki​mi sa​my​mi ro​man​tycz​ny​mi ma​rze​nia​mi jak Ta​bi​nah. ‒ Nie – rzu​ci​ła krót​ko. Czy​ta​ła o mi​ło​ści w pa​mięt​ni​kach mat​ki, ale fakt, że oj​ciec wkrót​ce po jej śmier​ci zna​lazł so​bie dru​gą żonę, świad​czył o tym, że ko​cha​ła bez wza​jem​no​ści. Przy​się​gła so​bie, że nie po​wtó​rzy jej błę​du. Po​ślu​bi tyl​ko ko​goś, kto od​wza​jem​ni jej uczu​cie. ‒ I nie wy​szłaś za mąż. ‒ Pra​ca z koń​mi cał​ko​wi​cie mnie ab​sor​bu​je. Za​fir wstał, ona rów​nież. Gdy pod​szedł bli​żej, jej ser​ce za​czę​ło szyb​ciej bić. Naj​chęt​niej zwięk​szy​ła​by dy​stans, ale jego spoj​rze​nie za​trzy​ma​ło ją w miej​scu, nie​mal za​hip​no​ty​zo​wa​ło. ‒ Nie szu​kaj wy​mów​ki. ‒ Nie szu​kam. Na​praw​dę uwiel​biam moje za​ję​cie. Trak​tu​ję je jak po​wo​ła​nie. Przy​je​cha​łam tu, żeby ra​to​wać nie​szczę​sne​go ogie​ra, nie na żą​da​nie ma​co​chy czy Wa​szej Wy​so​ko​ści. Prze​mknę​ło jej przez gło​wę, że na​ru​szy​ła za​sa​dy dwor​skie​go pro​to​ko​łu, ale mó​wi​ła szcze​rą praw​dę. Wzię​ła zle​ce​nie przede wszyst​kim dla​te​go, że Za​fir za​su​ge​ro​wał, że w niej po​kła​da ostat​nią na​dzie​ję. Brzę​cze​nie owa​dów w ciem​no​ściach ogro​du i odu​rza​ją​ce aro​ma​ty wraz z wy​kwint​nym po​sił​kiem two​rzy​ły ro​man​tycz​ny na​strój. Mimo zmę​cze​nia wstą​pi​ła w nią nowa ener​gia. ‒ Je​stem ci bar​dzo zo​bo​wią​za​ny. Ju​tro za​czniesz pra​co​wać z Ma​je​edem. Je​stem pe​wien, że tak peł​na tem​pe​ra​men​tu, ale też wraż​li​wa oso​ba jak ty zdo​ła mu po​móc. Pod​szedł do niej, nie od​ry​wa​jąc od niej wzro​ku. Czyż​by ją te​sto​wał? Nie, nie​moż​li​we. Po​tęż​ny wład​ca za​wsze do​sta​wał wszyst​ko, cze​go chciał. ‒ To dla mnie za​szczyt, pra​co​wać z tak wspa​nia​łym zwie​rzę​ciem – od​rze​kła. Ce​lo​wo kie​ro​wa​ła roz​mo​wę na spra​wy za​wo​do​we, żeby nie ro​bić so​bie nie​re​al​nych złu​dzeń. ‒ Nie bę​dzie to ła​twe wy​zna​nie. ‒ Je​stem na nie go​to​wa. ‒ Od​pro​wa​dzę cię do apar​ta​men​tu. Tędy pro​szę. – Wska​zał jej ścież​kę wśród buj​nej zie​le​ni, oświe​tlo​ną przy​ćmio​nym świa​tłem. ‒ Nie spo​dzie​wa​łam się tak wspa​nia​łych ogro​dów na pu​sty​ni – za​gad​nę​ła, żeby od​wró​cić wła​sną uwa​gę od nie​sto​sow​nych pra​gnień.

‒ Spę​dzi​łem całe lata na stu​dio​wa​niu sys​te​mów iry​ga​cyj​nych w pu​styn​nych re​gio​nach. Obec​nie do​sko​na​li spe​cja​li​ści na​wad​nia​ją na​szą zie​mię – do​dał z dumą. – Do​star​cza​nie wody i za​pew​nie​nie lu​dziom lep​sze​go ży​cia to moja pa​sja. ‒ Bar​dzo szla​chet​na i cie​ka​wa. ‒ Miło mi to sły​szeć – od​rzekł z dwor​ską uprzej​mo​ścią, otwie​ra​jąc furt​kę pod ar​ka​dą, ozdo​bio​ną skom​pli​ko​wa​ny​mi wzo​ra​mi. – To pa​ła​co​we ogro​dy pu​blicz​ne. Mo​żesz po nich spa​ce​ro​wać, kie​dy tyl​ko za​pra​gniesz. De​sti​ny roz​po​zna​ła ta​ra​sy przed swo​im apar​ta​men​tem, ale za​nim zdą​ży​ła otwo​rzyć usta, po​że​gnał ją sło​wa​mi: ‒ Ży​czę ci do​brej nocy. ‒ Dzię​ku​ję Wa​szej Wy​so​ko​ści za pięk​ny wie​czór – od​rze​kła z drże​niem ser​ca. ‒ Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie. Za​pa​dła tak cięż​ka ci​sza, że De​sti​ny le​d​wie mo​gła od​dy​chać. Pa​trzył na nią tak, jak​by chciał ją po​ca​ło​wać. Od​ru​cho​wo zwró​ci​ła ku nie​mu twarz, ale w porę się opa​no​wa​ła i gwał​tow​nie od​stą​pi​ła do tyłu. ‒ Do​bra​noc – wy​mam​ro​ta​ła po​spiesz​nie.

ROZDZIAŁ TRZECI De​sti​ny nie​wie​le spa​ła tej nocy. Jej my​śli nie​ustan​nie krą​ży​ły wo​kół szej​ka. Znu​żo​na bez​sen​no​ścią, wsta​ła o świ​cie i wy​szła na ta​ras. Pa​trzy​ła, jak nie​bo zmie​nia ko​lor z po​ma​rań​czo​we​go na czy​sty błę​kit. Chcia​ła już za​cząć pra​cę, ale mu​sia​ła za​cze​kać, aż ktoś po nią przyj​dzie. Za​raz po przy​jeź​dzie uświa​do​mio​no jej, że za​wsze bę​dzie ją ktoś eskor​to​wał, co spra​wi​ło, że czu​ła się tu jak wię​zień, nie jak gość. Nie​ba​wem mło​dy chło​piec za​pu​kał do drzwi. Po​dą​ży​ła za nim przez ja​sne, prze​stron​ne ko​ry​ta​rze, po​dzi​wia​jąc pu​blicz​ną część ogro​du spo​mię​dzy ar​kad. Słoń​ce już za​czy​na​ło przy​grze​wać. W koń​cu do​tar​li na miej​sce. Chło​pak przed​sta​wił ją no​we​mu opie​ku​no​wi. Nic nie przy​go​to​wa​ło jej na to, co zo​ba​czy​ła za ozdob​ną bra​mą z ku​te​go że​la​za. Prze​pięk​ne staj​nie w ni​czym nie przy​po​mi​na​ły jej za​pusz​czo​nej stad​ni​ny. My​śla​ła, że oj​ciec ją za​nie​dbał, po​nie​waż przy​wo​ły​wa​ła bo​le​sne wspo​mnie​nia o śmier​ci pierw​szej żony, ale po prze​czy​ta​niu pa​mięt​ni​ka mat​ki po​zna​ła całą praw​dę. ‒ Boks ogie​ra szej​ka jest na koń​cu – po​in​for​mo​wał sta​jen​ny pra​wie nie​na​gan​ną an​gielsz​czy​zną. Pro​ste bia​łe sza​ty lek​ko fa​lo​wa​ły, gdy pro​wa​dził ją nie​mal bez​sze​lest​nie dłu​gim przej​ściem, wy​ło​żo​nym mo​zai​ką pia​sko​wej bar​wy. Na​gle przy​sta​nął i zwró​cił ku niej twarz z nie​pew​ną miną. ‒ Ogier nie opu​ści mu​rów re​zy​den​cji. W jego oczach wi​dać strach i nie​uf​ność. Wie​lu pró​bo​wa​ło do nie​go do​trzeć, ale ni​ko​mu się nie uda​ło. ‒ Nie wy​szedł poza bra​mę pra​wie przez rok? – spy​ta​ła z prze​ra​że​niem, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że musi so​bie po​ra​dzić ze znacz​nie więk​szym pro​ble​mem, niż prze​wi​dy​wa​ła. Za​czę​ła wąt​pić, czy wy​star​czą jej dwa mie​sią​ce na po​zy​ska​nie za​ufa​nia Ma​je​eda. ‒ Od cza​su, gdy sio​stra szej​ka po​je​cha​ła na nim w nocy na pu​sty​nię, gdzie zgi​nę​ła. Tędy pro​szę. De​sti​ny po​dą​ży​ła za nim do bok​su. Nie po​wstrzy​ma​ła okrzy​ku za​chwy​tu na wi​dok czar​nej, lśnią​cej sier​ści prze​pięk​ne​go ru​ma​ka, rów​nie ma​je​sta​tycz​ne​go jak jego wła​ści​ciel. ‒ Naj​pierw go wy​szczot​ku​ję – za​su​ge​ro​wa​ła. Męż​czy​zna ski​nął gło​wą i po chwi​li wrę​czył jej zgrze​bła. ‒ Tam wisi uzda – po​in​for​mo​wał. ‒ Dzię​ku​ję. Po​pa​trzy​ła na skó​rza​ną uprząż z ko​lo​ro​wy​mi wstąż​ka​mi. Wąt​pi​ła, czy któ​ry​kol​wiek koń, z któ​rym ostat​nio pra​co​wa​ła, po​zwo​lił​by so​bie za​ło​żyć tak ja​skra​we ozdo​by. Być może Ma​je​ed nie był tak ner​wo​wy, za ja​kie​go go uzna​no. Po wyj​ściu sta​jen​ne​go sta​nę​ła bez ru​chu, cze​ka​jąc, aż ogier za​ak​cep​tu​je jej obec​ność. Zer​kał na nią czuj​nie, strzy​gąc usza​mi, z wy​so​ko pod​nie​sio​ną gło​wą.

‒ Je​steś bar​dzo przy​stoj​ny – za​gad​nę​ła ła​god​nie. – Pra​wie tak przy​stoj​ny jak twój pan. Na​tych​miast zo​ba​czy​ła przed sobą twarz Za​fi​ra, co ją za​szo​ko​wa​ło. Choć wi​dzia​ła go tyl​ko trzy razy, za​pa​mię​ta​ła każ​dy szcze​gół. Uzna​ła to za sy​gnał alar​mo​wy. Nie po​trze​bo​wa​ła do​dat​ko​wych kom​pli​ka​cji, ta​kich jak po​ciąg do szej​ka. Za​fir naj​chęt​niej od​pro​wa​dził​by De​sti​ny do staj​ni, ale mu​siał prze​strze​gać pro​to​ko​łu. Szcze​gól​ne wzglę​dy wo​bec cu​dzo​ziem​ki, któ​ra przy​je​cha​ła u nie​go pra​co​wać, by​ły​by źle wi​dzia​ne, zwłasz​cza te​raz, kie​dy za​ak​cep​to​wał ko​niecz​ność za​ło​że​nia ro​dzi​ny i spło​dze​nia na​stęp​cy tro​nu. Gdy wkro​czył do staj​ni, De​sti​ny wła​śnie przy​stę​po​wa​ła do szczot​ko​wa​nia Ma​je​eda. Nikt inny w ten spo​sób nie za​czy​nał. Zmarsz​czył brwi, ale za​raz od​pę​dził wąt​pli​wo​ści. Wy​brał ją z po​wo​du do​sko​na​łej re​pu​ta​cji, więc po​wi​nien jej za​ufać. Po ci​chut​ku pod​szedł do bok​su. Nie po​wstrzy​mał uśmie​chu sa​tys​fak​cji, gdy kom​ple​men​to​wa​ła za​rów​no Ma​je​eda, jak i jego. Ucie​szy​ło go, że nie jest tak obo​jęt​na, jak pró​bo​wa​ła uda​wać. Od​pro​wa​dza​jąc ją wie​czo​rem, zda​wał so​bie spra​wę, że gdy​by prze​by​wa​li poza pa​ła​cem, po​ca​ło​wał​by ją. Po raz pierw​szy, od​kąd przy​siągł słu​żyć na​ro​do​wi, po​ża​ło​wał utra​co​nej swo​bo​dy. Ma​rzył o tym, by po​rwać ją w ob​ję​cia, ca​ło​wać do utra​ty tchu i wdy​chać z lu​bo​ścią jej słod​ki za​pach. Czy o tym wie​dzia​ła? Czy po​dzie​la​ła jego pra​gnie​nia? Czy dla​te​go wzdry​gnę​ła się na​gle po​przed​nie​go wie​czo​ra, gdy sta​li na ta​ra​sie jej apar​ta​men​tu? Ob​ser​wo​wał, jak wy​cią​ga rękę, żeby Ma​je​ed ją po​wą​chał. Nie zro​bi​ła ani kro​ku, ale za​cie​ka​wio​ny koń do niej pod​szedł. Po​gła​dzi​ła go po noz​drzach, po​tem de​li​kat​nie chwy​ci​ła za uprząż. Za​fir uznał, że naj​wyż​sza pora ujaw​nić swo​ją obec​ność, za​nim wy​stra​szy ją albo ogie​ra. ‒ Czy po​trze​bu​jesz po​mo​cy? ‒ Od jak daw​na Wa​sza Wy​so​kość tu jest? – spy​ta​ła z prze​stra​chem. Ru​mie​niec na po​licz​kach świad​czył o tym, że po​dej​rze​wa​ła, że sły​szał kom​ple​ment pod swo​im ad​re​sem. ‒ Do​pie​ro przy​sze​dłem – skła​mał. Od​prę​ży​ła się nie​co, po czym zwró​ci​ła wzrok z po​wro​tem na ko​nia. ‒ Przez dłuż​szą chwi​lę będę go szczot​ko​wać, do​ty​kać wszę​dzie, żeby zy​skać pew​ność, że się mnie nie boi. Po​tem przej​dę do dal​szych dzia​łań. My​śli Za​fi​ra po​szy​bo​wa​ły zgo​ła nie​po​żą​da​nym to​rem. Spró​bo​wał so​bie wy​obra​zić, co by czuł, gdy​by to jego wszę​dzie do​ty​ka​ła. Pierw​szy raz w ży​ciu był za​zdro​sny o ko​nia! Ta mło​da osób​ka zbyt moc​no dzia​ła​ła na jego wy​obraź​nię. Ob​ser​wo​wał, jak przy​stę​pu​je do pra​cy. Mia​ła na so​bie te same spodnie, co w An​glii, ale ra​mio​na i po​nęt​ne po​ślad​ki za​kry​wa​ła dłu​ga ko​szu​la. Do​ce​niał, że w mia​rę moż​li​wo​ści do​sto​so​wu​je na​wet ro​bo​czy strój do tu​tej​szych norm oby​cza​jo​wych, ale cie​ka​wi​ło go, jak by wy​glą​da​ła w je​dwa​biach, ja​kie no​szą tu​tej​sze ko​bie​ty. Po​sta​no​wił to spraw​dzić. Przed po​wro​tem do An​glii ofia​ru​je jej naj​de​li​kat​niej​sze aba​je[1] i je​dwa​bie z proś​bą, by je za​ło​ży​ła.

‒ Do​brze, za​cze​kam – od​po​wie​dział. ‒ Na co? Za​fi​ro​wi ode​bra​ło mowę z obu​rze​nia. Nikt nie śmiał do nie​go w ten spo​sób prze​ma​wiać. ‒ Na dal​szy etap pra​cy – wy​ce​dził przez za​ci​śnię​te zęby. ‒ Nie lu​bię, jak ktoś mi pa​trzy na ręce. ‒ To mój ogier, moje pra​wo. Nie po​zwo​lę ni​ko​mu nic z nim zro​bić bez mo​jej wie​dzy. Je​stem szej​kiem Ke​zo​ba​nu. Tu ja usta​lam re​gu​ły. ‒ W ta​kim ra​zie oby​dwo​je nie​po​trzeb​nie tra​ci​li​śmy czas – oświad​czy​ła, ru​sza​jąc ku drzwiom. Za​fir osłu​piał. Nie spo​dzie​wał się aż ta​kiej bez​czel​no​ści. Wczo​raj​sza nie​śmia​łość zni​kła bez śla​du. Za​stą​pi​ła ją nie​ustę​pli​wa de​ter​mi​na​cja. Choć nad​uży​ła jego cier​pli​wo​ści, za​py​tał jed​nak: ‒ Po​tra​fisz mu po​móc? ‒ Tak, cho​ciaż przy​pusz​czam, że jego pan też po​trze​bu​je po​mo​cy – od​rze​kła ci​cho, lecz sta​now​czo, jak​by wie​dzia​ła, że drę​czą go wy​rzu​ty su​mie​nia, że zlek​ce​wa​żył bła​ga​nia Ta​bi​nah. ‒ Nie przy​je​cha​łaś tu​taj, żeby ana​li​zo​wać moją oso​bo​wość – od​burk​nął. Za​raz jed​nak uświa​do​mił so​bie, że jego obec​ność może źle wpły​nąć na wy​ni​ki te​ra​pii. Czy Ma​je​ed wy​czu​wał jego na​strój? Wo​lał nie ła​mać so​bie nad tym gło​wy. Ni​g​dy nie roz​trzą​sał ni​czy​ich uczuć. ‒ Przy pra​cy ze zwie​rzę​ciem po​trze​bu​ję peł​nej współ​pra​cy ze stro​ny wła​ści​cie​la. ‒ Do​brze. Przyjdź do mo​je​go ga​bi​ne​tu po po​łu​dniu. Ocze​ku​ję wer​dyk​tu, cze​go Ma​je​ed po​trze​bu​je. ‒ Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła bez cie​nia uśmie​chu. On też po​zo​stał po​waż​ny. Zbi​ła go z tro​pu, zy​ska​ła nad nim prze​wa​gę, co go nie​po​ko​iło i in​try​go​wa​ło za​ra​zem. Po po​łu​dniu De​sti​ny ocze​ki​wa​ła spo​tka​nia z Za​fi​rem. Spę​dzi​ła z Ma​je​edem kil​ka go​dzin, żeby po​zy​skać jego za​ufa​nie. Wy​czu​ła jego de​li​kat​ną, przy​ja​zną czło​wie​ko​wi na​tu​rę, co sta​no​wi​ło wy​star​cza​ją​cy po​wód, żeby dzia​łać po​wo​li. Po​trze​bo​wa​ła wię​cej in​for​ma​cji o wy​da​rze​niach, któ​re go tak ra​dy​kal​nie zmie​ni​ły. Naj​bar​dziej mar​twi​ło ją, jak za​re​agu​je jego wła​ści​ciel na wy​py​ty​wa​nie o śmier​tel​ny wy​pa​dek sio​stry. Jej roz​my​śla​nia prze​rwa​ło na​dej​ście asy​sten​ta szej​ka. ‒ Szejk te​raz pa​nią przyj​mie ‒ oznaj​mił. Prze​szła z nim przez te same drzwi, któ​re prze​kro​czy​ła za​raz po przy​by​ciu. Nie mo​gła uwie​rzyć, że było to za​le​d​wie wczo​raj. Gdy sta​nę​ła przed Za​fi​rem, zmie​rzył wzro​kiem całą jej po​stać. Do​brze, że no​si​ła tu ubra​nia, któ​re za​kry​wa​ły wszyst​ko, co moż​li​we. ‒ Zo​staw nas sa​mych – roz​ka​zał asy​sten​to​wi, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od De​sti​ny.

Pa​trzył na nią tak, że wo​la​ła, żeby ktoś z nimi zo​stał. Na​stęp​nie wska​zał jej wiel​ki fo​tel na​prze​ciw swe​go biur​ka i ka​zał usiąść. Przez ol​brzy​mie, łu​ko​wa​te okna prze​stron​nej kom​na​ty zo​ba​czy​ła jesz​cze wspa​nial​sze ogro​dy, niż oglą​da​ła do tej pory, ale nie ob​cho​dzi​ło jej pięk​no oto​cze​nia. Wi​dzia​ła tyl​ko Za​fi​ra. Mu​sia​ła sku​pić uwa​gę na spra​wach za​wo​do​wych, żeby o nim nie my​śleć. Czy dla​te​go wy​pro​si​ła go rano ze staj​ni, że bu​dził w niej zbyt sil​ne emo​cje, czy żeby spraw​dzić, na ile może so​bie po​zwo​lić? ‒ Te​raz, kie​dy spę​dzi​łaś tro​chę cza​su z Ma​je​edem, pro​szę o wy​da​nie pro​fe​sjo​nal​nej opi​nii. ‒ Po​trze​bu​je cza​su i za​ufa​nia, żeby po​ko​nać strach. Po​nie​waż od dnia wy​pad​ku nie opu​ścił pa​ła​co​wych mu​rów, na​le​ży po​sta​wić so​bie za osta​tecz​ny cel wy​pro​wa​dze​nie go na ze​wnątrz. Za​fir ski​nął gło​wą i za​jął miej​sce na ol​brzy​mim, ozdob​nym krze​śle, przy​po​mi​na​ją​cym tron. De​sti​ny do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, żeby nie po​że​rać wzro​kiem ciem​nej cery i krót​ko przy​strzy​żo​nej bro​dy, któ​ra czy​ni​ła go nie​od​par​cie atrak​cyj​nym. Lecz naj​bar​dziej fa​scy​no​wa​ły ją jego oczy. Ich spoj​rze​nie bu​dzi​ło tę​sk​no​ty, rów​nie nie​re​al​ne, jak sam jej po​byt w pa​ła​cu pu​styn​ne​go wład​cy. ‒ Prze​wi​dzia​łem, że to po​wiesz. Ju​tro za​bio​rę cię w miej​sce, gdzie zna​le​zio​no Ta​bi​nah, że​byś ze​bra​ła jak naj​wię​cej in​for​ma​cji. Prze​ma​wiał z kur​tu​azją, tak rze​czo​wym to​nem, że za​czę​ła my​śleć, że tyl​ko so​bie wy​obra​zi​ła, że go po​cią​ga. ‒ Do​sko​na​le. Ro​zu​miem, że to dla Wa​szej Wy​so​ko​ści bo​le​sne, ale… ‒ Niby dla​cze​go? – wpadł jej w sło​wo, za​nim zdą​ży​ła do​koń​czyć zda​nie. ‒ Cięż​ko jest stra​cić sio​strę, zwłasz​cza z ta​kie​go po​wo​du jak na​ro​do​wa tra​dy​cja. Szejk gwał​tow​nie wstał. Ciem​ne oczy rzu​ca​ły groź​ne bły​ski. ‒ Są​dząc po spo​so​bie ubie​ra​nia, są​dzi​łem, że po​zna​łaś i za​ak​cep​to​wa​łaś na​sze oby​cza​je. De​sti​ny nie ro​zu​mia​ła, co go tak na​gle od​mie​ni​ło, ale przy​rze​kła so​bie, że nie po​zwo​li się za​stra​szyć. Przy​by​ła tu z wła​snej woli i je​że​li bę​dzie trze​ba, wy​je​dzie. Wsta​ła z miej​sca rów​nie szyb​ko jak on i unio​sła wy​so​ko gło​wę, choć w środ​ku cała drża​ła. ‒ Przy​kro mi, je​że​li moje współ​czu​cie ura​zi​ło Wa​szą Wy​so​kość. ‒ Było nie na miej​scu. – Wstał, ob​szedł biur​ko i pod​szedł do niej po​wo​li, jak​by oba​wiał się że uciek​nie. ‒ Dla​cze​go? – wy​krztu​si​ła z tru​dem. ‒ Mia​ła wyjść za mąż dla do​bra dy​na​stii i kra​ju. Mi​łość nie wcho​dzi​ła w grę. Ja w taki sam spo​sób znaj​dę so​bie naj​od​po​wied​niej​szą żonę. Mał​żeń​stwo to tyl​ko kon​trakt, nic wię​cej. ‒ A co z mi​ło​ścią? ‒ Nie ma dla niej miej​sca w moim ży​ciu. Ale po​żą​da​nia nie wy​klu​czam. Wi​dzia​ła je w jego oczach. Jego spoj​rze​nie dzia​ła​ło jak piesz​czo​ta. Przy​cią​gał ją jak ma​gnes. Ale bę​dąc przy wła​dzy, na pew​no za​wsze do​sta​wał wszyst​ko, cze​-

go chciał. Nie​wąt​pli​wie miał w pa​ła​cu cały ha​rem do dys​po​zy​cji. Uzna​ła, że naj​wyż​sza pora zejść na zie​mię. Je​że​li po​ko​cha ko​goś, kto nie od​wza​jem​ni jej uczu​cia, po​dzie​li smut​ny los mat​ki. ‒ Ja go nie za​zna​łam – oświad​czy​ła nie​co schryp​nię​tym gło​sem. ‒ Ni​g​dy? ‒ Nie i nie za​mie​rzam. ‒ Więc gdy​bym po​gła​dził cię po twa​rzy, nie za​drża​ła​byś z po​żą​da​nia? – Uniósł rękę, lecz ode​pchnę​ła ją, za​nim zdą​żył jej do​tknąć. ‒ Nie przy​je​cha​łam do ha​re​mu Wa​szej Wy​so​ko​ści, tyl​ko ra​to​wać ko​nia – oświad​czy​ła. Sło​wom to​wa​rzy​szy​ło gniew​ne spoj​rze​nie. ‒ Nie mam ha​re​mu, a kie​dy się oże​nię, do​cho​wam żo​nie wier​no​ści. Nikt mnie nie od​wie​dzie od tej za​sa​dy – do​dał gniew​nym to​nem, wy​raź​nie wzbu​rzo​ny, że nie pa​dła mu do stóp. Od​wró​cił się na pię​cie, od​szedł i sta​nął pod ar​ka​dą w pro​mie​niach po​po​łu​dnio​we​go słoń​ca. De​sti​ny z tru​dem ła​pa​ła od​dech. Po​przed​nie​go wie​czo​ra my​śla​ła, że za dużo so​bie wy​obra​ża​ła. Te​raz zy​ska​ła pew​ność, że Za​fir jej pra​gnie. Czyż​by go w ja​kiś spo​sób spro​wo​ko​wa​ła? Nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć. Bra​ko​wa​ło jej do​świad​cze​nia. ‒ Mo​żesz odejść – roz​ka​zał z wy​raź​ną dez​apro​ba​tą. De​sti​ny nie mia​ła za​mia​ru dłu​żej z nim dys​ku​to​wać. Po​trze​bo​wa​ła sa​mot​no​ści, żeby ze​brać my​śli. Ru​szy​ła ku drzwiom, lecz za​nim zdą​ży​ła chwy​cić za klam​kę, za​wo​łał po​now​nie, ła​god​nym, zmy​sło​wym gło​sem: ‒ De​sti​ny! Gdy ob​ró​ci​ła się ku nie​mu, zo​ba​czy​ła zu​peł​nie inną twarz, twarz wraż​li​we​go czło​wie​ka. ‒ Słu​cham? ‒ Bądź go​to​wa o świ​cie. Ser​ce De​sti​ny przy​spie​szy​ło do ga​lo​pu. ‒ Na co? – spy​ta​ła drżą​cym gło​sem. ‒ Na wy​jazd na pu​sty​nię. Wy​ru​szy​my, za​nim wzej​dzie słoń​ce. De​sti​ny zdo​ła​ła tyl​ko ski​nąć gło​wą. Zbyt szyb​ko od​dy​cha​ła, by móc wy​krztu​sić choć​by sło​wo. Wresz​cie z wiel​kim wy​sił​kiem ode​rwa​ła od nie​go wzrok i po​spiesz​nie otwo​rzy​ła drzwi. Jak mo​gła pra​gnąć ko​goś tak po​tęż​ne​go i wład​cze​go jak szejk? Nie po​tra​fi​ła od​po​wie​dzieć, ale mu​sia​ła trzy​mać uczu​cia na wo​dzy, żeby nie zła​mał jej ży​cia jak oj​ciec mat​ce. Tyl​ko dla​cze​go mimo tej świa​do​mo​ści na​dal tę​sk​ni​ła za jego do​ty​kiem? Dla​cze​go ma​rzy​ła, żeby ją po​ca​ło​wał?

ROZDZIAŁ CZWARTY Za​fir wstał dłu​go przed świ​tem. Obec​nie cze​kał na De​sti​ny przed staj​nią. Naj​chęt​niej po​szedł​by po nią, ale mu​siał prze​strze​gać ety​kie​ty, żeby nie wy​wo​łać skan​da​lu. Szej​ko​wi nie wy​pa​da​ło oso​bi​ście od​pro​wa​dzać pod​wład​nej. Po​przed​nie​go wie​czo​ra na​ru​szył pro​to​kół, wy​pra​sza​jąc służ​bę z ga​bi​ne​tu. Uznał, że nie wy​kro​czył poza za​sa​dy przy​zwo​ito​ści, ka​żąc im cze​kać za drzwia​mi. Nie wąt​pił jed​nak, że po​wsta​ną plot​ki, zwłasz​cza po ich wy​pra​wie we dwo​je na pu​sty​nię. Wo​lał jed​nak sam wpro​wa​dzić ją w szcze​gó​ły wy​pad​ku niż po​zwo​lić, żeby wy​słu​chi​wa​ła spe​ku​la​cji dwo​rzan na te​mat śmier​ci jego sio​stry. Udzie​li jej tyl​ko nie​zbęd​nych in​for​ma​cji. Mimo tych lo​gicz​nych ar​gu​men​tów wciąż za​da​wał so​bie py​ta​nie, czy nie stra​cił roz​sąd​ku. Bli​skość po​nęt​nej cu​dzo​ziem​ki od​bie​ra​ła mu zdol​ność lo​gicz​ne​go my​śle​nia, od​kąd zo​ba​czył ją z kasz​ta​no​wa​tą kla​czą w an​giel​skiej stad​ni​nie. Ale od​po​wie​dzial​ność za kraj i na​ród nie po​zwa​la​ła fol​go​wać oso​bi​stym za​chcian​kom. Ru​szył w stro​nę staj​ni, za​do​wo​lo​ny, że choć na chwi​lę opu​ści mury pa​ła​cu. Tyl​ko ga​lo​pu​jąc ku rze​ce, któ​ra sta​no​wi​ła sys​tem krwio​no​śny jego kró​le​stwa, i da​lej przez pu​styn​ne pia​ski, czuł po​wiew wol​no​ści. Ni​g​dy ni​ko​go ze sobą nie za​brał. Czyż​by po​czuł do ślicz​nej An​giel​ki coś wię​cej niż fi​zycz​ny po​ciąg? Od​parł po​ku​sę na​wią​za​nia bliż​szej wię​zi. Od​głos kro​ków za ple​ca​mi wy​rwał go z za​du​my. Od​wró​ciw​szy gło​wę, zo​ba​czył De​sti​ny, zmie​rza​ją​cą ku nie​mu pod eskor​tą straż​ni​ka. Po​dzi​wiał jej płyn​ne ru​chy. Nie po​tra​fił od niej ode​rwać oczu, ni​czym ocza​ro​wa​ny na​sto​la​tek. Za​klął pod no​sem, zły na sie​bie za tę nie​zdro​wą fa​scy​na​cję. ‒ Dzień do​bry – przy​wi​ta​ła go z uśmie​chem. – Nie mo​głam się do​cze​kać dzi​siej​sze​go spo​tka​nia… to zna​czy, pla​no​wa​nej wy​pra​wy – spro​sto​wa​ła po​spiesz​nie. Ru​mie​niec na po​licz​kach po​wie​dział Za​fi​ro​wi, że cie​szy ją nie tyl​ko kon​ny rajd na pu​sty​nię, ale rów​nież jego to​wa​rzy​stwo, co na nowo obu​dzi​ło w nim chęć na​wią​za​nia ro​man​su. Od mo​men​tu ob​ję​cia tro​nu po​rzu​cił bez​tro​skie ży​cie, wy​peł​nio​ne dłu​gim sze​re​giem ko​cha​nek. Po​zo​stał wier​ny na​ro​do​wi. Przy​szłej żo​nie też do​cho​wa wier​no​ści, ale na ra​zie nie przed​sta​wio​no mu żad​nej kan​dy​dat​ki. Zresz​tą nie miał ocho​ty ich oglą​dać, gdy jego my​śli nie​ustan​nie krą​ży​ły wo​kół De​sti​ny Ri​chards. ‒ Ja też. Bę​dzie dla mnie za​szczy​tem po​ka​za​nie ci ka​wał​ka mo​je​go kra​ju. Ko​nie cze​ka​ją – od​po​wie​dział, ru​sza​jąc wzdłuż sze​re​gu bok​sów. Jak za​wsze roz​pie​ra​ła go duma na myśl o oj​czyź​nie i na​ro​dzie, któ​ry mu za​ufał. ‒ Mu​szę zo​ba​czyć miej​sce, w któ​rym zgi​nę​ła Ta​bi​nah – przy​po​mnia​ła De​sti​ny. Głos jej nie​co za​drżał na wspo​mnie​nie tra​ge​dii. ‒ Po​je​dzie​my tam na sa​mym po​cząt​ku. Po​tem za​bio​rę cię na prze​jażdż​kę, za​-

nim słoń​ce za​cznie grzać zbyt moc​no dla two​jej ja​snej cery. Gdy na​po​tkał jej spoj​rze​nie, znów uto​nął w tych oczach o bar​wie po​le​ro​wa​ne​go ma​ho​niu. ‒ Pora wy​jeż​dżać – spro​wa​dził go na zie​mię jej schryp​nię​ty szept. ‒ Tak – rzu​cił krót​ko i otwo​rzył drzwi od bok​su si​wej arab​skiej kla​czy. ‒ To Ha​li​ma. Jej imię zna​czy de​li​kat​na. Wy​bra​łem ją dla cie​bie ze wzglę​du na ła​god​ność po​łą​czo​ną z od​wa​gą. Tak samo po​strze​gał De​sti​ny. Jej imię też brzmia​ło jak wróż​ba[2]. Omal nie do​dał, że być może los po​sta​wił ją na jego dro​dze, ale zre​zy​gno​wał, wi​dząc, że całą uwa​gę sku​pi​ła na Ha​li​mie. Wy​cią​gnę​ła ku niej rękę, któ​rą klacz z za​cie​ka​wie​niem ob​wą​cha​ła. Za​fir po​że​rał wzro​kiem dłu​gie, smu​kłe pal​ce. ‒ Je​steś pięk​na ‒ prze​ma​wia​ła z za​chwy​tem. ‒ Pięk​ny koń dla pięk​nej ko​bie​ty – wy​pa​lił bez za​sta​no​wie​nia. Chy​ba nie po​peł​nił nie​tak​tu, ale De​sti​ny na​gle spo​chmur​nia​ła i spło​nę​ła ru​mień​cem. ‒ Nie po​wi​nien Wa​sza Wy​so​kość mó​wić ta​kich rze​czy – zwró​ci​ła mu uwa​gę, szczel​niej otu​la​jąc gło​wę sza​lem. Nie ży​czy​ła so​bie, żeby pra​wił jej kom​ple​men​ty. Nie po to umknę​ła spod wła​dzy ojca, żeby stra​cić gło​wę dla rów​nie apo​dyk​tycz​ne​go czło​wie​ka. Nie po to ukry​wa​ła swo​je atu​ty, by ulec jego uro​ko​wi. ‒ Już nie cof​nę tych słów. – Wrę​czył jej lej​ce i prze​szedł do na​stęp​ne​go bok​su, gdzie stał ma​je​sta​tycz​ny, de​re​szo​wa​ty ogier. De​sti​ny bez sło​wa wy​pro​wa​dzi​ła klacz i wsia​dła. Fa​scy​no​wa​ła ją per​spek​ty​wa raj​du po pu​sty​ni z Za​fi​rem. Gdy zo​ba​czy​ła go na grzbie​cie ru​ma​ka, nie​cier​pli​wie tań​czą​ce​go w miej​scu, za​par​ło jej dech z wra​że​nia. Nic jej nie przy​go​to​wa​ło na tak wspa​nia​ły wi​dok. Pra​gnę​ła, żeby rze​czy​wi​ście zwró​cił na nią uwa​gę, by jego kom​ple​men​ty były szcze​re i by po​dzie​lał jej pra​gnie​nia. Mu​sia​ła so​bie zno​wu przy​po​mnieć, że nie przy​je​cha​ła tu dla nie​go, tyl​ko dla Ma​je​eda. ‒ Je​dzie​my? – za​py​ta​ła. Na jego twa​rzy za​go​ścił nie​znacz​ny uśmie​szek. Spiął ko​nia i ru​szył w kie​run​ku ze​wnętrz​ne​go dzie​dziń​ca. Słoń​ce już za​czy​na​ło przy​grze​wać, gdy zmie​rza​li ku wy​so​kim mu​rom z kre​mo​we​go ka​mie​nia. Gdy do​tar​li do im​po​nu​ją​cej bra​my, do​łą​czył do nich trze​ci jeź​dziec. Za​fir zwró​cił ku nie​mu twarz i wy​po​wie​dział parę go​rącz​ko​wych zdań po arab​sku. Wy​czu​wa​ła, że roz​sa​dza go złość. Kil​ka se​kund póź​niej po​ga​lo​po​wa​li w chmu​rze pia​sku ku pu​sty​ni. Roz​pie​ra​ła ją ra​dość. Jej klacz tak pę​dzi​ła, że le​d​wie zdo​ła​ła ją okieł​znać. Ko​py​ta tęt​ni​ły po zie​mi, cie​pły wiatr sma​gał twarz. Lecz Za​fir za​czął stop​nio​wo zwal​niać, aż w koń​cu ko​nie szły stę​pa. Czy za​wsze wy​ci​skał ze swo​ich ru​ma​ków ostat​nie poty, czy pod​wład​ny tak go roz​gnie​wał, że po​gnał przed sie​bie, jak​by go go​ni​ło sto dia​błów? ‒ Czy coś zde​ner​wo​wa​ło Wa​szą Wy​so​kość? – spy​ta​ła ostroż​nie, nie​pew​na, czy

nie po​peł​ni​ła ja​kie​goś nie​tak​tu, żą​da​jąc za​po​zna​nia z oko​licz​no​ścia​mi wy​pad​ku. Ale w koń​cu to on za​pro​po​no​wał wy​pra​wę. ‒ Mo​je​go po​moc​ni​ka mar​twi, że wy​ru​sza​my bez asy​sty – od​parł szorst​kim to​nem, nie​po​zo​sta​wia​ją​cym wąt​pli​wo​ści, że nie po​dzie​la jego po​glą​dów. ‒ Czy moja obec​ność stwa​rza ja​kieś pro​ble​my dla Wa​szej Wy​so​ko​ści? – spy​ta​ła, gła​dząc klacz po je​dwa​bi​stym kar​ku. ‒ Bar​dziej dla cie​bie niż dla mnie. ‒ Dla​cze​go? ‒ Psu​je ci opi​nię. Je​stem ka​wa​le​rem, a ty pan​ną. Na​sza wspól​na wy​pra​wa jest sprzecz​na z oby​cza​ja​mi mo​je​go kra​ju. Mój asy​stent przy​po​mniał mi o ko​niecz​no​ści wstą​pie​nia w zwią​zek mał​żeń​ski przed koń​cem roku. De​sti​ny usi​ło​wa​ła ukryć roz​cza​ro​wa​nie jego sło​wa​mi. Oczy​wi​ście nie po​win​na prze​by​wać z nim sam na sam. ‒ A więc jed​nak przy​spo​rzy​łam Wa​szej Wy​so​ko​ści kło​po​tów. ‒ Nie. Ma​je​ed cię po​trze​bu​je. Ja też. De​sti​ny nie zdo​ła​ła wy​po​wie​dzieć sło​wa, gdy ko​nie szły obok sie​bie, a on nie od​ry​wał od niej wzro​ku. Ostat​nie zda​nie nada​ło ca​łej roz​mo​wie zu​peł​nie no​we​go zna​cze​nia. Prze​ży​ła wstrząs, po​nie​waż chcia​ła, żeby jej po​trze​bo​wał. ‒ Po​ka​żę ci miej​sce, gdzie zgi​nę​ła Ta​bi​nah – za​pro​po​no​wał. De​sti​ny sły​sza​ła w jego gło​sie ból. Tym ra​zem nie zdo​łał ukryć, jak bar​dzo cier​pi po stra​cie sio​stry. Za​fir za​trzy​mał ko​nia i zsiadł. Gdy po​szła w jego śla​dy, wpa​dła wprost w jego ra​mio​na. Przy​cią​gnął ją do sie​bie, ale gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że do​tar​li na miej​sce tra​ge​dii, wy​swo​bo​dzi​ła się z jego ob​jęć. Przez chwi​lę do​strze​gła w jego oczach cier​pie​nie i skru​chę, ale za​raz z po​wro​tem przy​brał nie​prze​nik​nio​ną, dum​ną ma​skę. ‒ Przy​pusz​cza​my, że stąd Ta​bi​nah roz​po​czę​ła wę​drów​kę ka​mie​ni​stą ścież​ką w góry… Za​mie​rza​ła dojść na dru​gą stro​nę – do​dał po dłuż​szej chwi​li, jak​by ostat​nie wy​zna​nie z tru​dem prze​szło mu przez usta. ‒ Więc Wa​sza Wy​so​kość wie​dział, do​kąd zmie​rza​ła? Ku​si​ło ją, żeby spy​tać, dla​cze​go wy​ru​szy​ła w góry, ale w porę przy​po​mnia​ła so​bie, że ko​cha​ła in​ne​go, ko​goś, kogo brat uznał za nie​od​po​wied​nie​go kan​dy​da​ta na męża. Współ​czu​ła mu z ca​łe​go ser​ca. Być może ten wład​czy czło​wiek po​tra​fił jed​nak od​czu​wać ból, tyl​ko głę​bo​ko go ukry​wał? ‒ Czy Wa​sza Wy​so​kość wie, jak zgi​nę​ła? ‒ W cie​niu pod ka​mie​nia​mi ma kry​jów​kę wie​le ja​do​wi​tych węży. Przy​pusz​cza​my, że Ma​je​ed wy​pło​szył jed​ne​go z nich. Wy​stra​szo​ny, sta​nął dęba i Ta​bi​nah spa​dła. Za​bi​ło ją uką​sze​nie węża, nie upa​dek. ‒ Musi się czuć okrop​nie win​ny – wy​szep​ta​ła De​sti​ny, ra​czej do sie​bie niż do Za​fi​ra. ‒ Czy koń może mieć wy​rzu​ty su​mie​nia? ‒ Wła​śnie dla​te​go nie chce opu​ścić pa​ła​co​wych mu​rów. Drę​czy go strasz​li​we po​czu​cie winy i strach. Z tego, co do tej pory wi​dzia​łam, pra​gnie jak naj​le​piej

słu​żyć czło​wie​ko​wi, a wie, że za​wiódł. Boi się tu wró​cić ze stra​chu przed karą. ‒ Trud​no mi w to uwie​rzyć. – Wsiadł z po​wro​tem na ko​nia i za​pro​po​no​wał: ‒ Te​raz, kie​dy otrzy​ma​łaś po​trzeb​ne in​for​ma​cje, jedź​my na prze​jażdż​kę. De​sti​ny wsia​dła na klacz i po​dą​ży​ła za nim. Zo​sta​wi​li za sobą góry, w stro​nę któ​rych zmie​rza​ła jego sio​stra, i po​pę​dzi​li w kie​run​ku piasz​czy​stej pu​sty​ni. W mia​rę przy​spie​sza​nia tem​pa na​pię​cie opa​da​ło, aż w koń​cu ro​ze​śmia​ła się, gdy wiatr ze​rwał jej szal z gło​wy, od​sła​nia​jąc wło​sy. Za​fir od​wró​cił gło​wę i po​pa​trzył na nią, ale nie za​cze​kał, tyl​ko jesz​cze zwięk​szył tem​po. W koń​cu zwol​ni​li, co umoż​li​wi​ło jej obej​rze​nie oko​li​cy. Nie wi​dzia​ła nic prócz pia​sku, ale wy​glą​dał nie​sa​mo​wi​cie pięk​nie. Wiatr wy​rzeź​bił w jego po​wierzch​ni zło​ci​ste fale. Ten wi​dok tak ją za​chwy​cił, że nie prze​szka​dza​ła jej na​wet ro​sną​ca tem​pe​ra​tu​ra. Ufa​ła Za​fi​ro​wi, że nie za​brał​by jej tu​taj, gdy​by nie miał pew​no​ści, że zdą​żą wró​cić przed na​sta​niem upa​łu. ‒ Przy​jeż​dżam tu co ran​ka – wy​rwał ją z za​du​my jego głos. De​sti​ny nie zo​ba​czy​ła w polu wi​dze​nia żad​ne​go obiek​tu, żad​nej ży​wej du​szy. Byli sami, tyl​ko ona i on wśród bez​kre​sne​go oce​anu pia​sku. ‒ Jak tu pięk​nie, prze​cud​nie – szep​nę​ła, gdy ko​nie wspi​na​ły się na szczyt wy​dmy. W dali uj​rza​ła za​ry​sy gór. ‒ Ty też je​steś pięk​na – od​rzekł nie​co schryp​nię​tym gło​sem, któ​ry przy​spie​szył jej puls. De​sti​ny pod​nio​sła na nie​go wzrok. De​resz tań​czył w miej​scu, lecz Za​fir ani na chwi​lę nie ode​rwał od niej spoj​rze​nia. Wy​glą​dał po kró​lew​sku w pu​styn​nych sza​tach. Wiatr tar​gał za​wo​jem na gło​wie, przy​kry​wa​ją​cym ciem​ne wło​sy. Na ten wi​dok ob​la​ła ją fala go​rą​ca, by​naj​mniej nie​zwią​za​na z przy​grze​wa​ją​cym słoń​cem. Za​pra​gnę​ła, by po​chwy​cił ją w ra​mio​na i po​ca​ło​wał, żeby ją po​siadł. Cała pło​nę​ła. Ni​g​dy wcze​śniej przez jej gło​wę nie prze​mknę​ła tak fry​wol​na myśl. Co wię​cej, wi​dzia​ła, że po​dzie​la jej pra​gnie​nia. Iskra, któ​ra prze​bie​gła mię​dzy nimi przy pierw​szym spo​tka​niu, roz​pa​li​ła po​żar zmy​słów. Ża​den sztucz​nie two​rzo​ny dy​stans nie mógł go stłu​mić. Los ze​słał jej tego eg​zo​tycz​ne​go, nie​po​skro​mio​ne​go męż​czy​znę, bar​dziej fa​scy​nu​ją​ce​go, niż mo​gła​by so​bie wy​ma​rzyć. Ni​g​dy nie tę​sk​ni​ła za na​mięt​no​ścią, zwłasz​cza do ko​goś ta​kie​go jak Za​fir, ale od​kąd go po​zna​ła, wie​dzia​ła, że już nie ze​chce żad​ne​go in​ne​go. ‒ Pra​gnę cię, Za​fi​rze – wy​zna​ła spon​ta​nicz​nie, choć nie upo​waż​nił jej, by mó​wi​ła mu po imie​niu. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem, ale mu​sia​ła to po​wie​dzieć. Z dala od pa​ła​cu ro​bił wra​że​nie zu​peł​nie in​ne​go czło​wie​ka, od​prę​żo​ne​go, ludz​kie​go, tego sa​me​go, któ​ry we​dług jej oce​ny za​pra​gnął ją po​ca​ło​wać pierw​sze​go wie​czo​ra po przy​by​ciu. Ją też od​mie​nił ga​lop po bez​kre​snych prze​stwo​rzach. Od​krył nie​zna​ną, ko​bie​cą część jej na​tu​ry, wy​zwo​lił od za​ha​mo​wań. Ogier Za​fi​ra nie​cier​pli​wie prze​stę​po​wał z nogi na nogę, go​to​wy do dal​sze​go bie​gu, ale uspo​ko​ił go kil​ko​ma nie​zro​zu​mia​ły​mi sło​wa​mi, któ​re w uszach De​sti​ny

za​brzmia​ły jak po​ezja. Jej klacz po​chwy​ci​ła par​ska​nie ogie​ra i od​wró​ci​ła się ku nie​mu tak, że De​sti​ny spoj​rza​ła wprost w głąb ciem​nych oczu Za​fi​ra. ‒ Nie mogę ci ofia​ro​wać tego, cze​go ocze​ku​jesz – oświad​czył schryp​nię​tym z emo​cji gło​sem. ‒ To zna​czy cze​go? ‒ Sta​bi​li​za​cji, trwa​łe​go związ​ku ani na​wet szczę​ścia. Mogę ci obie​cać tyl​ko jed​ną, je​dy​ną nie​za​po​mnia​ną noc. De​sti​ny w głę​bi du​szy wie​dzia​ła od po​cząt​ku, że dzie​li ich prze​paść, że na​le​żą do dwóch od​le​głych świa​tów, że nie mają przed sobą wspól​nej przy​szło​ści. Ta świa​do​mość nie prze​szko​dzi​ła jej jed​nak za​pra​gnąć go od pierw​sze​go wej​rze​nia, na​wet je​że​li nie w peł​ni zda​wa​ła so​bie spra​wę, że to po​żą​da​nie. Do​zgon​na mi​łość sta​no​wi​ła​by speł​nie​nie ma​rzeń, ale przy​kład mat​ki po​ka​zał, że ma​rze​nia się nie speł​nia​ją. Mimo to po​sta​no​wi​ła przy​naj​mniej raz za​sma​ko​wać na​mięt​no​ści, za​nim wró​ci do An​glii, by za​cząć nowe ży​cie. ‒ Mam na​dzie​ję, że Wa​sza Wy​so​kość do​trzy​ma sło​wa – od​rze​kła ko​kie​te​ryj​nie, jak ni​g​dy, po czym spię​ła klacz do ga​lo​pu. Sły​sza​ła za sobą par​ska​nie ogie​ra Za​fi​ra i tę​tent ko​pyt, gdy po​dą​żał w ślad za nią. Ro​ze​śmia​ła się ra​do​śnie. Była wol​na. Weź​mie to, co Za​fir ofia​ru​je, po​da​ru​je so​bie odro​bi​nę szczę​ścia, cho​ciaż​by trwa​ło tyl​ko jed​ną noc. Za​fir od​czuł za​rów​no ulgę, jak i żal na wi​dok pa​ła​co​wych mu​rów. Choć ko​nie były zgrza​ne i zmę​czo​ne, naj​chęt​niej zo​stał​by z De​sti​ny na pu​sty​ni cały dzień. Przy niej czuł, że na​praw​dę żyje. Bu​dzi​ła w nim tę​sk​no​tę za wol​no​ścią i swo​bo​dą, lecz po po​wro​cie do pa​ła​cu znów bę​dzie mu​siał trzy​mać emo​cje na wo​dzy i za​cho​wy​wać się tak, jak przy​stoi gło​wie pań​stwa. Nie mógł jej ofia​ro​wać wię​cej niż jed​ną noc. Nie na​le​ża​ła do jego świa​ta. Nie​ba​wem cze​ka go wy​bór żony, oso​by zdol​nej udźwi​gnąć nie tyl​ko cię​żar ży​cia w pu​styn​nym kra​ju, ale i od​po​wie​dzial​no​ści, spo​czy​wa​ją​cej na mał​żon​ce wład​cy. Musi to być ktoś, kogo na​ród za​ak​cep​tu​je i po​ko​cha, na kim bę​dzie mógł po​le​gać w po​trze​bie. Ciem​ne wło​sy De​sti​ny fa​lo​wa​ły, wiatr tar​gał roz​wia​nym sza​lem. Za​fir roz​myśl​nie po​wstrzy​mał ru​ma​ka, żeby jej nie do​go​nił. Z przy​jem​no​ścią ob​ser​wo​wał pra​cę smu​kłych, mu​sku​lar​nych ud, gdy po​pę​dza​ła klacz, i kształt​ną li​nię po​ślad​ków, gdy po​chy​la​ła się w sio​dle. Wła​śnie taką pięk​ną, peł​ną ży​cia ko​bie​tę wy​brał​by na ży​cio​wą part​ner​kę, gdy​by po​zy​cja gło​wy pań​stwa nie wy​ma​ga​ła in​ne​go wy​bo​ru. Roz​pie​ra​ła go ra​dość, gdy od​twa​rzał w pa​mię​ci jej sło​wa. Wy​zna​ła otwar​cie, że go pra​gnie i naj​wy​raź​niej za​ak​cep​to​wa​ła brak per​spek​tyw na przy​szłość. Na​wet je​że​li po​zo​sta​wa​ła poza jego za​się​giem, bę​dzie na​le​ża​ła do nie​go przy​naj​mniej przez tę jed​ną, upra​gnio​ną noc. Po po​wro​cie za mury for​te​cy po​wi​ta​li ich sta​jen​ni. Za​fir nie od​mó​wił so​bie po​pa​trze​nia na De​sti​ny. Z za​ru​mie​nio​ny​mi po​licz​ka​mi i roz​iskrzo​ny​mi ocza​mi wy​glą​da​ła uro​czo i ra​do​śnie.

‒ Dzię​ku​ję – wy​dy​sza​ła, ze​ska​ku​jąc z ko​nia, zde​cy​do​wa​nie zbyt bli​sko nie​go. ‒ Za co? ‒ Za fa​scy​nu​ją​cą wy​pra​wę. Nie ga​lo​po​wa​łam tak swo​bod​nie od dnia sprze​da​ży El​lie. ‒ Kim jest El​lie? ‒ To moja klacz. Wła​ści​wie już nie moja. Na​le​ża​ła do mnie, do​pó​ki oj​ciec nie zmu​sił mnie, że​bym ją sprze​da​ła. Uwa​żał, że spę​dzam z nią zbyt wie​le cza​su. Za​fir czuł, że wię​cej za​ta​iła, niż wy​ja​wi​ła, po​dob​nie jak on. ‒ Przy​kro mi, ale oczy​wi​ście na mo​jej mo​żesz jeź​dzić, kie​dy ze​chcesz. Gdy pra​cow​ni​cy staj​ni od​pro​wa​dzi​li ko​nie do bok​sów i zo​sta​wi​li ich sa​mych, De​sti​ny po​ło​ży​ła mu rękę na ra​mie​niu. ‒ Dzię​ku​ję też… – Prze​rwa​ła, nie​pew​na, czy po​win​na na głos wy​ra​zić swo​je my​śli. Na pu​sty​ni była z nim zu​peł​nie szcze​ra. On też, wbrew na​ka​zom roz​sąd​ku. ‒ Rów​nież za spro​wa​dze​nie mnie tu​taj i umoż​li​wie​nie mi roz​po​czę​cia no​we​go ży​cia po po​wro​cie do kra​ju – do​koń​czy​ła, pa​trząc mu pro​sto w oczy. ‒ To dla mnie za​szczyt, go​ścić cię u sie​bie – od​rzekł nie​mal szep​tem, pod​cho​dząc tak bli​sko, że pra​wie jej do​ty​kał. Ser​ce za​czę​ło mu bić szyb​ciej, gdy ujął jej twarz w dło​nie i po​gła​dził jej po​licz​ki opusz​ka​mi kciu​ków. Po​wo​li, nie​skoń​cze​nie po​wo​li po​chy​lił gło​wę i mu​snął jej usta war​ga​mi. De​sti​ny ob​la​ła fala go​rą​ca. Wy​da​ła ci​che wes​tchnie​nie, a on za​mknął jej usta po​ca​łun​kiem. Krót​ki za​rost dra​pał ją po twa​rzy. Za​fir pach​niał świe​żo​ścią, czy​sto​ścią, ber​ga​mot​ką i pu​styn​nym wia​trem. Mia​ła ocho​tę przy​cią​gnąć go bli​żej, opleść ra​mio​na​mi i wpleść pal​ce w gę​ste, czar​ne wło​sy. Na​wet nie wie​dzia​ła, jak trze​ba to zro​bić. Słu​cha​ła pod​szep​tu in​stynk​tu. ‒ Ład​nie pach​niesz – wy​szep​tał tak słod​ko, że nogi omal nie od​mó​wi​ły jej po​słu​szeń​stwa. – Two​ja na​tu​ral​ność sta​no​wi wspa​nia​łą od​mia​nę po da​mach za​wsze ob​fi​cie skro​pio​nych per​fu​ma​mi. De​sti​ny od​chy​li​ła gło​wę i po​dejrz​li​wie po​pa​trzy​ła mu w twarz. ‒ Nie po​tra​fię oce​nić, czy po​win​nam po​trak​to​wać two​je sło​wa jako kom​ple​ment – za​żar​to​wa​ła. ‒ Jak naj​bar​dziej. Two​je​go wła​sne​go, słod​kie​go aro​ma​tu nie stłu​mi na​wet za​pach skó​ry i koń​skie​go potu – oparł z fi​glar​nym uśmiesz​kiem. Ta​kie samo zda​nie, wy​po​wie​dzia​ne przez kogo in​ne​go, za​brzmia​ło​by dziw​nie, ale na nią po​dzia​ła​ło jak dy​na​mit. Spo​wo​do​wa​ło wy​buch na​mięt​no​ści. Już na​le​ża​ła do nie​go. ‒ Czy to do​brze? – spy​ta​ła za​lot​nie, ośmie​lo​na fak​tem, że za​uwa​żał ta​kie de​ta​le. ‒ O tak – po​twier​dził, ca​łu​jąc ją w czo​ło. – Po​dzi​wiam ko​bie​tę, któ​ra nie czu​je przy​mu​su no​sze​nia wy​twor​nych kre​acji i bi​żu​te​rii. Ni​g​dy nie spo​tka​łem ko​goś ta​kie​go jak ty. De​sti​ny wy​obra​zi​ła so​bie jego byłe ko​chan​ki. Czy któ​rąś ob​da​rzył mi​ło​ścią?

A może mó​wił o sio​strze? Cie​ka​wi​ła ją jej po​stać. W koń​cu cie​ka​wość zwy​cię​ży​ła. ‒ Jaka była Ta​bi​nah? – spy​ta​ła bez za​sta​no​wie​nia. Na​tych​miast po​ża​ło​wa​ła, że nie wy​my​śli​ła bar​dziej tak​tow​ne​go spo​so​bu za​da​nia tego py​ta​nia. Za​fir na​gle ze​sztyw​niał. Wy​czu​ła od nie​go chłód. Opu​ścił dło​nie i od​stą​pił do tyłu. ‒ To nie two​ja spra​wa – oświad​czył szorst​kim to​nem. – Wi​dzia​łaś miej​sce, gdzie ją zna​le​zio​no. To ci musi wy​star​czyć. De​sti​ny roz​gnie​wa​ło na​głe od​trą​ce​nie. ‒ Nie​ste​ty to za mało – za​pro​te​sto​wa​ła nie​co zbyt gwał​tow​nie, rów​nież się co​fa​jąc. Uzna​ła, że sko​ro Za​fir po​trze​bu​je dy​stan​su, to mu go za​pew​ni. – Żeby po​móc Ma​je​edo​wi, mu​szę wie​dzieć o wie​le wię​cej, niż chcesz mi po​wie​dzieć. ‒ Ale nie o mo​jej sio​strze ani o na​szych wza​jem​nych re​la​cjach. Nie po​trze​bu​jesz tych in​for​ma​cji do te​ra​pii ko​nia. Oczy mu błysz​cza​ły gnie​wem jak gwiaz​dy na noc​nym nie​bie. Po​win​na przy​jąć do wia​do​mo​ści jego ostrze​że​nie, ale je zi​gno​ro​wa​ła. ‒ Na​wią​zu​ję kon​takt z Ma​je​edem. Po​zwa​la mi do sie​bie po​dejść, oka​zu​je za​ufa​nie. Szko​da, że jego pan go nie po​dzie​la. – Nie zdą​żył od​po​wie​dzieć, bo De​sti​ny, nie cze​ka​jąc na eskor​tę, wy​ma​sze​ro​wa​ła ze staj​ni z po​wro​tem w kie​run​ku dzie​dziń​ca i dłu​gie​go bia​łe​go ko​ry​ta​rza pro​wa​dzą​ce​go do pa​ła​cu. Roz​sa​dza​ła ją złość. Jak mógł ją tu ścią​gnąć na ra​tu​nek ogie​ro​wi, sko​ro nie pró​bo​wał sam so​bie po​móc? Po do​tar​ciu do po​ko​ju pu​ści​ły jej ner​wy. Drża​ła, jak​by zmar​z​ła. Za​mknąw​szy za sobą drzwi, wspar​ła o nie ple​cy, ale nogi od​mó​wi​ły jej po​słu​szeń​stwa i osu​nę​ła się na pod​ło​gę. Nie prze​ra​zi​ła jej wła​sna śmia​łość wo​bec pa​nu​ją​ce​go, ale re​ak​cja na czu​ły, lecz na​mięt​ny po​ca​łu​nek. Sama ścią​ga​ła na sie​bie kło​po​ty. Na pu​sty​ni nie​mal bła​ga​ła go, by uczy​nił z niej ko​chan​kę. Wie​dzia​ła, że nie cze​ka jej nic prócz bólu zła​ma​ne​go ser​ca, ale nie po​tra​fi​ła uga​sić ognia, któ​ry w niej pło​nął. Za​czy​na​ła ko​chać szej​ka, dia​bła pu​sty​ni.

ROZDZIAŁ PIĄTY Przez ostat​nie dwa ty​go​dnie Za​fir ści​śle prze​strze​gał wszyst​kich re​guł, któ​re przed​sta​wił przed wy​jaz​dem na pu​sty​nię, jak​by tyl​ko na chwi​lę pu​ści​li je w nie​pa​mięć. De​sti​ny wciąż czu​ła smak jego ust na war​gach. Pra​gnę​ła wię​cej, ale po​nie​waż naj​wy​raź​niej so​bie tego nie ży​czył, nie zro​bi​ła żad​ne​go kro​ku. Po po​wro​cie za​cho​wy​wał się nie​na​gan​nie jak dżen​tel​men. Za​wsze dbał o to, by ktoś im to​wa​rzy​szył. Przy​dzie​lił jej po​ko​jów​kę, we​dług oce​ny De​sti​ny głów​nie po to, żeby zy​skać pew​ność, że ni​g​dy nie zo​sta​nie z nią sam na sam. Star​sza pani o imie​niu Mina wy​glą​da​ła po​cząt​ko​wo na wy​stra​szo​ną, ale wkrót​ce De​sti​ny zna​la​zła w niej do​brą przy​ja​ciół​kę. Nie​ba​wem otrzy​ma​ła hoj​ne dary: aba​je i inne czę​ści ubio​rów, ja​kie no​si​ły miej​sco​we ko​bie​ty. Tłu​ma​czy​ła so​bie, że szej​ko​wi za​le​ży, żeby się czu​ła do​brze i nie od​sta​wa​ła stro​jem od oto​cze​nia. Za każ​dym ra​zem, kie​dy przy​cho​dzi​ła do jego ga​bi​ne​tu zło​żyć spra​woz​da​nie z po​stę​pów Ma​je​eda, któ​ryś z jego lu​dzi prze​by​wał w po​ko​ju. Po chwi​lo​wym zła​ma​niu za​sad ety​kie​ty Za​fir wy​raź​nie da​wał do zro​zu​mie​nia, że wię​cej nie prze​kro​czy usta​lo​nych gra​nic. Pod wpły​wem na​stro​ju chwi​li tam​te​go ran​ka lek​ko​myśl​nie przy​sta​ła na spę​dze​nie z nim jed​nej nocy. Póź​niej ła​ma​ła so​bie gło​wę, jak go uświa​do​mić, że nikt ni​g​dy jej nie tknął. Nie​po​trzeb​nie się mar​twi​ła. Od tam​te​go dnia nie zro​bił nic, co by wska​zy​wa​ło, że fak​tycz​nie my​śli o prze​ży​ciu z nią ero​tycz​nej przy​go​dy. Ostat​nich kil​ka go​dzin spę​dzi​ła w staj​ni z Ma​je​edem. Po po​wro​cie prze​ra​ził ją wi​dok wła​sne​go od​bi​cia w lu​strze. Wy​glą​da​ła, jak​by nie od​wie​dzi​ła fry​zje​ra nie od ty​go​dni, lecz od roku. Twarz i dłu​gą, bia​łą ko​szu​lę, któ​rą na​rzu​ca​ła dla przy​zwo​ito​ści do pra​cy, po​kry​wa​ła war​stwa ku​rzu. W ta​kim sa​mym sta​nie wró​ci​ła z wy​pra​wy na pu​sty​nię, ale wte​dy Za​fir zo​ba​czył w niej coś wię​cej niż za​nie​dba​ny wy​gląd. Uwie​rzy​ła, że do​strzegł jej praw​dzi​wą na​tu​rę i że od​wza​jem​nia jej pra​gnie​nia. Wąt​pli​wo​ści na​ra​sta​ły, gdy roz​pi​na​ła bluz​kę, idąc pod prysz​nic. Gdy po ką​pie​li wkła​da​ła jed​ną z prze​wiew​nych su​kien, któ​re Za​fir po​da​ro​wał jej do no​sze​nia po pra​cy, Mina za​pu​ka​ła do drzwi i we​szła. Sze​ro​ki uśmiech świad​czył o tym, że apro​bu​je jej wy​bór błę​kit​nej sza​ty ze zło​ty​mi la​mów​ka​mi. ‒ Jego Wy​so​kość pro​si, żeby to​wa​rzy​szy​ła mu pani w wy​pra​wie do mia​sta – oznaj​mi​ła. Ser​ce De​sti​ny pod​sko​czy​ło z ra​do​ści, nie tyl​ko z po​wo​du od​mia​ny od co​dzien​nej ru​ty​ny, ale przede wszyst​kim ze wzglę​du na oso​bę to​wa​rzy​sza. ‒ Czy po​win​nam się prze​brać? – za​py​ta​ła, nie​pew​na, czy do​ko​na​ła wy​bo​ru sto​sow​ne​go do oka​zji, zwłasz​cza że nie wie​dzia​ła, do​kąd i w ja​kim celu ją za​bie​-

ra. ‒ Do​brze pani wy​bra​ła. Z przy​jem​no​ścią do was do​łą​czę – do​da​ła Mina, ukła​da​jąc błę​kit​ne fał​dy. ‒ Idziesz z nami? – spy​ta​ła De​sti​ny, za​wie​dzio​na, że nie będą sami. ‒ Jego Wy​so​ko​ści nie wy​pa​da po​ka​zy​wać się z pa​nią bez asy​sty – wy​ja​śni​ła Mina, oglą​da​jąc efek​ty swo​ich sta​rań, nie​świa​do​ma za​kło​po​ta​nia De​sti​ny. – Je​że​li jest pani go​to​wa, mo​że​my wy​cho​dzić. De​sti​ny po​dą​ży​ła za po​ko​jów​ką dłu​gi​mi, chłod​ny​mi ko​ry​ta​rza​mi. Do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, żeby nie oka​zać nie​za​do​wo​le​nia z do​dat​ko​we​go to​wa​rzy​stwa. Cie​ka​wi​ło ją, czy Za​fir za​bie​rał Minę ze wzglę​du na nią, czy na sie​bie. Po​rzu​ci​ła bez​owoc​ne roz​wa​ża​nia, kie​dy wkro​czy​ły do ol​brzy​miej kom​na​ty. Uj​rza​ła Za​fi​ra odzia​ne​go po kró​lew​sku, po​grą​żo​ne​go w roz​mo​wie z jed​nym z pod​wład​nych. Bia​łe sza​ty z na​rzu​co​nym na wierzch zło​tym płasz​czem pod​kre​śla​ły jego mę​skość i nie​za​prze​czal​ną aurę wła​dzy. Ten wi​dok na nowo obu​dził w niej po​żą​da​nie. Nie po​tra​fi​ła od nie​go ode​rwać wzro​ku. Jego oczy też pło​nę​ły, jak​by na​dal roz​wa​żał moż​li​wość spę​dze​nia z nią obie​ca​nej nocy. Czyż​by roz​myśl​nie utrzy​my​wał dy​stans, żeby za​pra​gnę​ła go jesz​cze bar​dziej? Mina od​stą​pi​ła do tyłu wraz z asy​sten​tem szej​ka. W mgnie​niu oka prze​sta​li dla nich ist​nieć. Za​fir za​trzy​mał na niej spoj​rze​nie, któ​re przy​spie​szy​ło jej bi​cie ser​ca. Pra​gnę​ła go do bólu. Na jego ustach za​go​ścił nie​znacz​ny uśmie​szek, jak​by od​gadł jej se​kret​ne pra​gnie​nia. ‒ Po​my​śla​łem, że chęt​nie po​ob​ser​wo​wa​ła​byś ży​cie w na​szym kra​ju – za​gad​nął, pod​cho​dząc bli​żej. Gdy zmie​rzył ją wzro​kiem, drgnę​ła i gwał​tow​nie na​bra​ła po​wie​trza, jak​by jej do​tknął. ‒ Dzię​ku​ję, Wa​sza Wy​so​kość – wy​krztu​si​ła przez ści​śnię​te gar​dło, usi​łu​jąc nadać gło​so​wi spo​koj​ny ton mimo tar​ga​ją​cych nią sil​nych emo​cji. Uzna​ła, że przy świad​kach na​le​ży prze​strze​gać za​sad ety​kie​ty. – Z przy​jem​no​ścią coś zwie​dzę przed po​wro​tem do An​glii. Za​fir nie​znacz​nie uniósł brew i za​trzy​mał na niej spoj​rze​nie. Wi​docz​nie mil​czał zbyt dłu​go, bo jego do​rad​ca chrząk​nął dys​kret​nie. ‒ Bę​dzie dla mnie za​szczy​tem po​ka​za​nie ci mia​sta – do​dał, skła​nia​jąc gło​wę, po czym ru​szył ku wyj​ściu. De​sti​ny pa​trzy​ła za​fa​scy​no​wa​na na fa​lu​ją​cą bia​łą sza​tę i lśnią​cy płaszcz, gdy wy​pro​wa​dzo​no ich na na​sło​necz​nio​ny dzie​dzi​niec do luk​su​so​wej li​mu​zy​ny. Zda​wa​ło jej się, że prze​ży​wa to wszyst​ko we śnie. Gdy za​mknię​to za nimi drzwi, spo​strze​gła, że nikt im nie to​wa​rzy​szy. ‒ Po​ja​dą za nami – po​in​for​mo​wał, jak​by od​czy​tał jej my​śli. Po​że​ra​ła go wzro​kiem, gdy sie​dział po kró​lew​sku wy​pro​sto​wa​ny. Za​cho​wy​wał dum​ną po​sta​wę na​wet wte​dy, gdy nikt go nie wi​dział przez przy​ciem​nio​ne szy​by. Tę​sk​ni​ła za jego do​ty​kiem. Po dwóch ty​go​dniach wciąż czu​ła smak pa​mięt​ne​go po​ca​łun​ku. Roz​pacz​li​wie pra​gnę​ła po​wtór​ki. Gdy po​chy​lił się ku niej, prze​mknę​ło jej przez gło​wę, że znów ją po​ca​łu​je. Za​miast tego za​py​tał szep​tem:

‒ Czy pa​mię​tasz na​szą roz​mo​wę na pu​sty​ni? Czy pa​mię​ta​ła? Nie my​śla​ła o ni​czym in​nym. Czy jego wy​po​wiedź ozna​cza​ła, że in​te​re​so​wa​ło go jed​nak coś wię​cej niż nie​win​ny flirt? Kie​dy nie od​po​wie​dzia​ła, przy​su​nął się jesz​cze bli​żej, py​ta​jąc: ‒ Czy na​dal mnie chcesz, De​sti​ny? ‒ Tak – wy​szep​ta​ła pra​wie bez​gło​śnie przez ści​śnię​te gar​dło. Jego uśmiech sa​tys​fak​cji roz​pa​lił jej zmy​sły, choć nie wy​obra​ża​ła so​bie, jak zor​ga​ni​zu​je schadz​kę przy nie​ustan​nej asy​ście Miny lub swe​go do​rad​cy. Po​gła​dził ją po po​licz​ku grzbie​tem dło​ni, aż spu​ści​ła po​wie​ki i ci​chut​ko wes​tchnę​ła. Coś po​wie​dział, ale po arab​sku, co przy​po​mnia​ło jej, jak wie​le ich dzie​li. Od​chy​li​ła się do tyłu i rzu​ci​ła sztucz​nie lek​kim to​nem: ‒ Czy nie na​ru​sza​my dwor​skie​go pro​to​ko​łu, po​dró​żu​jąc we dwo​je? Za​fir ob​ser​wo​wał, jak pa​trzy przez okno na co​kol​wiek, byle nie na nie​go. W ni​czym nie przy​po​mi​na​ła na​mięt​nej ko​kiet​ki, któ​rą przez chwi​lę trzy​mał w ob​ję​ciach przed dwo​ma ty​go​dnia​mi. Od tego cza​su jego my​śli wciąż krą​ży​ły wo​kół niej. Prze​lot​ny po​ca​łu​nek mu nie wy​star​czył. Te​raz jej po​zor​na obo​jęt​ność jesz​cze pod​sy​ci​ła po​żą​da​nie. Le​d​wie zwal​czył po​ku​sę, by znów po​rwać ją w ra​mio​na i ca​ło​wać do utra​ty tchu. Ni​g​dy żad​nej tak nie pra​gnął. ‒ Nie je​dzie​my da​le​ko. Zresz​tą mamy kie​row​cę, cho​ciaż nie ro​zu​mie an​giel​skie​go – od​parł. ‒ Więc po co nam asy​sta? Po co ta gra po​zo​rów? ‒ Po​my​śla​łem, że chcia​ła​byś zo​ba​czyć coś wię​cej niż pa​ła​co​we mury. Mój lud ocze​ku​je usza​no​wa​nia za​sad przy​zwo​ito​ści, ale prze​strze​gam ich przede wszyst​kim dla two​je​go do​bra, żeby nie ze​psuć ci opi​nii. ‒ Och! – wy​szep​ta​ła, jak​by wy​czu​ła, jak sil​nie na nie​go dzia​ła. – Prze​pra​szam, je​że​li przy​spo​rzy​łam ci kło​po​tów. ‒ To nie kło​pot tyl​ko wy​móg na​szej kul​tu​ry – spro​sto​wał. W obec​nej chwi​li je​dy​ny jego pro​blem sta​no​wi​ło nie​za​spo​ko​jo​ne li​bi​do. Za​mie​rzał go roz​wią​zać, nim za​pad​nie noc. Nie mógł dłu​żej igno​ro​wać prze​moż​nej siły wza​jem​ne​go przy​cią​ga​nia, któ​ra pcha​ła ich ku so​bie. Tej nocy De​sti​ny bę​dzie do nie​go na​le​ża​ła. Wie​dział, że nie po​wi​nien jej pra​gnąć. Za kil​ka ty​go​dni bę​dzie mu​siał ogło​sić za​rę​czy​ny z wy​bra​ną przez in​nych kan​dy​dat​ką na żonę. Na ra​zie jesz​cze nie pod​jął osta​tecz​nej de​cy​zji mimo na​ci​sków do​rad​ców. Od​pę​dził przy​krą myśl o dy​na​stycz​nym mał​żeń​stwie. Nikt nie roz​pa​li jego zmy​słów tak jak De​sti​ny. Ob​ser​wo​wał, jak splo​tła ręce przed sobą tak jak pierw​sze​go wie​czo​ra po przy​by​ciu do pa​ła​cu. Ten gest świad​czył o wraż​li​wo​ści, ja​kiej nie ży​czył​by so​bie u przy​szłej mał​żon​ki, ale któ​ra w jego oczach do​da​wa​ła De​sti​ny uro​ku. Obu​dzi​ła w nim in​stynk​ty opie​kuń​cze. Za​pra​gnął ją chro​nić przed wszel​ki​mi nie​bez​pie​czeń​stwa​mi, choć w tym mo​men​cie naj​bar​dziej po​trze​bo​wa​ła ochro​ny przed nim sa​mym. Sa​mo​chód za​par​ko​wał przed ho​te​lem, do któ​re​go zmie​rza​li. Gdy kie​row​ca

otwo​rzył dla niej drzwi, Za​fi​ra ucie​szył jej uśmiech. Jego uszu do​biegł ulicz​ny zgiełk. Śle​dził jej ru​chy, gdy ostroż​nie wy​sia​da​ła, by nie po​gnieść no​wych szat. ‒ Chodź​my na targ – za​pro​po​no​wał. – Póź​niej zje​my lek​ki po​si​łek. ‒ Cho​dzisz po uli​cach? – spy​ta​ła z ta​kim zdzi​wie​niem, że go roz​śmie​szy​ła. ‒ Jak ina​czej mógł​bym ci po​ka​zać moje mia​sto? ‒ Ale my​śla​łam… ‒ Że szej​ko​wi to nie ucho​dzi? – do​koń​czył za nią. – Wręcz prze​ciw​nie. Moi ro​da​cy ocze​ku​ją, że będę prze​by​wać wśród nich – wy​ja​śnił, żeby roz​pro​szyć jej wąt​pli​wo​ści. Wy​glą​da​ła na tak za​kło​po​ta​ną, że miał ocho​tę ją pod​trzy​mać dla do​da​nia otu​chy, ale w pu​blicz​nym miej​scu na​le​ża​ło bez​względ​nie prze​strze​gać za​sad pro​to​ko​łu. Gdy ru​szy​li przed sie​bie za​tło​czo​ny​mi uli​ca​mi, sku​pi​ła całą uwa​gę na ob​ser​wa​cji oto​cze​nia albo przy​naj​mniej uda​wa​ła. Omia​ta​ła wzro​kiem całą oko​li​cę, żeby ni​cze​go nie prze​oczyć. Za​fi​ra cie​szy​ła per​spek​ty​wa spę​dze​nia z nią kil​ku go​dzin, na​wet je​śli po​dą​żał za nimi nie​od​łącz​ny cień Miny. Z nie​cier​pli​wo​ścią wy​cze​ki​wał wie​czo​ra. Pil​nie ba​czył, by nie zgi​nę​ła mu w tłu​mie. Spra​gnio​ny bliż​sze​go kon​tak​tu, kil​ka​krot​nie bez​wied​nie wy​cią​gał rękę, żeby jej do​tknąć, ale szyb​ko ją co​fał, by nie siać zgor​sze​nia, i po​ka​zy​wał jej naj​cie​kaw​sze obiek​ty w mie​ście. ‒ Prze​pięk​ne miej​sce – wy​szep​ta​ła z bło​gim uśmie​chem, zwra​ca​jąc ku nie​mu twarz. ‒ Te ko​lo​ry, za​pa​chy, od​gło​sy są fan​ta​stycz​ne. Wy​glą​da​ła tak ślicz​nie z błysz​czą​cy​mi ra​do​ścią ocza​mi, że przy​ćmie​wa​ła uro​dą całe oto​cze​nie. Czy zda​wa​ła so​bie spra​wę, jak na nie​go dzia​ła? Pra​gnął jej do bólu, ale czy jej nie skrzyw​dzi, nie uniesz​czę​śli​wi albo nie za​wie​dzie jak Ta​bi​nah? Co bę​dzie, je​śli wspól​na wy​pra​wa, na​wet tak nie​win​na, w pu​blicz​ne miej​sce, przy​nie​sie jej nie​szczę​ście w przy​szło​ści? ‒ Za​fi​rze? Co z tobą? Wy​glą​dasz, jak​byś zo​ba​czył du​cha – wy​rwał go z za​du​my jej głos. Prze​mknę​ło mu przez gło​wę, że chy​ba wła​śnie zo​ba​czył, a przy​naj​mniej cień czło​wie​ka, ja​kim był​by, gdy​by nie dzie​li​ła ich nie​prze​by​ta prze​paść. ‒ Nie, wszyst​ko w po​rząd​ku – skła​mał. ‒ Cie​szę się, że ci się po​do​ba. Za​słu​ży​łaś na re​laks. Cięż​ko pra​co​wa​łaś nad Ma​je​edem. Uśmiech​nę​ła się nie​śmia​ło, po czym umknę​ła wzro​kiem w bok, jak​by nie przy​wy​kła do po​chwał. Za​fir stłu​mił wes​tchnie​nie. Zda​wał so​bie spra​wę, że De​sti​ny po​trze​bu​je znacz​nie wię​cej, niż mógł jej dać. ‒ Jak bę​dziesz mia​ła dość, zje​my coś przed po​wro​tem do pa​ła​cu. Jest go​rę​cej, niż przy​pusz​cza​łem – wy​rzu​cił z sie​bie jed​nym tchem, żeby stłu​mić po​czu​cie winy, że za​wiódł Ta​bi​nah. De​sti​ny nie mu​sia​ła znać tre​ści ich ostat​niej wy​mia​ny zdań, co​kol​wiek o nim my​śla​ła. Gdy​by jej po​wtó​rzył swo​ją ostat​nią roz​mo​wę z sio​strą, po​strze​ga​ła​by go zu​peł​nie ina​czej niż do tej pory. De​sti​ny od​wró​ci​ła gło​wę, uda​jąc, że oglą​da ja​skra​wo​czer​wo​ny je​dwab na stra​-

ga​nie, żeby ukryć roz​cza​ro​wa​nie na​głą re​zer​wą Za​fi​ra. W ni​czym nie przy​po​mi​nał męż​czy​zny, któ​ry po​że​rał ją wzro​kiem w au​cie. Pa​trzył na nią chłod​no, nie​mal sro​go, wład​czo. ‒ Masz ra​cję. Rze​czy​wi​ście jest bar​dzo go​rą​co. Chcia​ła​bym już wró​cić do pa​ła​cu – po​pro​si​ła. Chwi​lę póź​niej wy​ru​szy​li w dro​gę po​wrot​ną za​tło​czo​ny​mi uli​ca​mi. Za​fir sie​dział obok niej, nie​obec​ny du​chem, po​grą​żo​ny w roz​my​śla​niach. ‒ Mu​szę za​raz wró​cić do pra​cy – po​in​for​mo​wał zwięź​le ze wzro​kiem utkwio​nym w prze​strzeń, jak​by nie mógł na nią pa​trzeć. Czyż​by zno​wu fał​szy​wie od​czy​ta​ła jego in​ten​cje? Sa​mo​chód przy​sta​nął przed pa​ła​cem. De​sti​ny uzna​ła, że nie wy​pa​da odejść bez sło​wa. ‒ Za​fi​rze – za​gad​nę​ła nie​śmia​ło. – Dzię​ku​ję za miłe po​po​łu​dnie – do​da​ła wbrew wła​snym in​ten​cjom. W głę​bi du​szy wy​krzy​ki​wa​ła sło​wa, któ​re na​praw​dę ci​snę​ły jej się na usta. ‒ Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie – od​rzekł z kur​tu​azją, za​nim wy​siadł i szyb​ko wy​dał ja​kieś roz​ka​zy swo​im lu​dziom. Nie​ba​wem otwo​rzy​li drzwi i dla niej. Wy​szła na roz​grza​ny dzie​dzi​niec, za​do​wo​lo​na, że za​raz do​trze w cień pa​ła​co​wych mu​rów i w koń​cu do swo​je​go po​ko​ju. Choć jak za​wsze tę​sk​ni​ła za sio​strą, jej my​śli nie​ocze​ki​wa​nie po​szy​bo​wa​ły ku mat​ce. Co by jej do​ra​dzi​ła? Przy​gry​zła dol​ną war​gę, usi​łu​jąc po​wstrzy​mać łzy. Nie po​zwo​li, żeby chłód Za​fi​ra ją za​ła​mał. Znaj​dzie w so​bie siłę. Ży​cie ją za​har​to​wa​ło. W de​spe​rac​kiej pró​bie na​wią​za​nia du​cho​we​go kon​tak​tu z mat​ką, wy​cią​gnę​ła z tor​by pu​deł​ko, w któ​rym prze​cho​wy​wa​ła jej pa​mięt​nik. Tak jak za​wsze po​gła​dzi​ła wiecz​ko, otwo​rzy​ła je i do​tknę​ła ze​szy​tu. Trak​to​wa​ła tę pa​miąt​kę, zna​le​zio​ną na dnie mat​czy​nej sza​fy, jak bez​cen​ny skarb, jako je​dy​ną nić łą​czą​cą ją z oso​bą, jaką na​praw​dę była za ży​cia. Otwo​rzy​ła pa​mięt​nik na tej stro​nie co zwy​kle i po​wio​dła pal​cem wzdłuż sze​re​gu ska​czą​cych jej przed ocza​mi słów: My​śla​łam, że zna​la​złam praw​dzi​wą mi​łość w mał​żeń​stwie z czło​wie​kiem, któ​re​go po​ślu​bi​łam, ale te​raz nie wiem, co ro​bić. Mamy ślicz​ną có​recz​kę, któ​ra była moim prze​zna​cze​niem, i dru​gie dziec​ko w dro​dze, ale mój mąż ochłódł i te​raz czu​ję, że ni​g​dy mnie nie ko​chał. Ostroż​nie za​mknę​ła pa​mięt​nik i scho​wa​ła z po​wro​tem do pu​deł​ka i tor​by. Jej mat​ka pra​gnę​ła mi​ło​ści, ale ni​g​dy jej nie za​zna​ła. Ale roz​trzą​sa​nie prze​szło​ści nic jej nie da. Za to sen może po​móc. Po​ło​ży​ła się na łóż​ku w na​dziei, że jego mięk​kość przy​nie​sie uko​je​nie. Gdy w koń​cu zmo​rzył ją sen, przy​niósł ze sobą wi​zje męż​czy​zny, któ​ry skradł jej ser​ce, a któ​re​go ni​g​dy nie zdo​bę​dzie. Obu​dzi​ła się już po za​pad​nię​ciu ciem​no​ści, bar​dziej wy​czer​pa​na psy​chicz​nie

niż przed za​śnię​ciem. Na sto​le spo​strze​gła na​kry​cia i przy​go​to​wa​ny po​si​łek. Mina mu​sia​ła go przy​nieść, ale zo​sta​wi​ła go po ci​chu, żeby jej nie bu​dzić. Lecz De​sti​ny nie była głod​na. Czu​ła się w ścia​nach po​ko​ju jak zwie​rzę w pu​łap​ce. Po​sta​no​wi​ła wyjść na ze​wnątrz. Za​tę​sk​ni​ła za cie​płym, wie​czor​nym po​wie​trzem, jak​by mo​gło wy​le​czyć rany za​da​ne przez obo​jęt​ność Za​fi​ra, któ​rą ode​bra​ła jak od​trą​ce​nie. Nie po​win​na pod​czas prze​jażdż​ki na pu​sty​nię wy​zna​wać, że go pra​gnie. Nie​po​trzeb​nie otwo​rzy​ła ser​ce, ob​na​ży​ła swo​je uczu​cia i po​trze​by. Zo​sta​ły zlek​ce​wa​żo​ne, wdep​ta​ne w zie​mię jak wczo​raj​sza ga​ze​ta. Po​wę​dro​wa​ła przez ci​che pa​ła​co​we ogro​dy, nie​mal po​grą​żo​ne w ciem​no​ściach, nie li​cząc ma​leń​kich la​ta​re​nek wzdłuż ście​żek. Noc​ne po​wie​trze wy​peł​nia​ły aro​ma​ty eg​zo​tycz​nych kwia​tów. Roz​gwież​dżo​ne nie​bo nad gło​wą przy​po​mi​na​ło gra​na​to​wy ak​sa​mit, na​szy​wa​ny srebr​ny​mi ce​ki​na​mi. Wy​glą​da​ło prze​cud​nie. Z unie​sio​ną gło​wą sta​nę​ła za gład​ką, kre​mo​wą ścia​ną pa​ła​cu i ob​ser​wo​wa​ła noc​ne nie​bo, zu​peł​nie inne niż to, któ​re do​tych​czas wi​dy​wa​ła. Na​gle wy​czu​ła za sobą obec​ność Za​fi​ra. Czyż​by tak bar​dzo go pra​gnę​ła, że wy​obraź​nia pła​ta​ła jej zło​śli​we fi​gle? Uczci​wa od​po​wiedź nie​ste​ty brzmia​ła: tak. Nie​mal czu​ła do​tyk jego dło​ni na ra​mie​niu. Za​mknę​ła oczy, gdy wy​chwy​ci​ła jego nie​po​wta​rzal​ny za​pach. Czyż​by na​praw​dę przy​szedł? Czy zła​mał za​sa​dy pro​to​ko​łu, żeby ją zo​ba​czyć? Czy na​praw​dę pla​no​wał po​da​ro​wać jej tę noc? ‒ De​sti​ny. Ni​ski, zmy​sło​wy głos udo​wod​nił, że nie wy​obra​zi​ła so​bie jego na​dej​ścia. Nie śmia​ła od​po​wie​dzieć ani otwo​rzyć oczu, w oba​wie, że to tyl​ko gra roz​pa​lo​nej wy​obraź​ni, że za​raz zo​ba​czy, że jest sama. A nie chcia​ła być sama. Chcia​ła na​le​żeć do nie​go, od​dać mu całą sie​bie. Wtem po​czu​ła, że opla​ta ją ra​mio​na​mi od tyłu i szep​cze do ucha: ‒ Mu​sia​łem przyjść. Nie po​wi​nie​nem cię po​żą​dać, ale nie zdo​ła​łem ode​przeć po​ku​sy. Gdy po​ca​ło​wał ją w szy​ję, od​chy​li​ła gło​wę, żeby uła​twić mu do​stęp. ‒ Oby​dwo​je nie po​win​ni​śmy, ale tego chce​my – od​po​wie​dzia​ła ci​chym, drżą​cym gło​sem. – Za​po​mnij​my na kil​ka go​dzin o resz​cie świa​ta, o wszyst​kim, prócz tego, co czu​je​my. Za​fir za​marł w bez​ru​chu. De​sti​ny czu​ła gwał​tow​ne fa​lo​wa​nie klat​ki pier​sio​wej przy każ​dym od​de​chu. Czyż​by znów po​wie​dzia​ła za dużo? ‒ O ni​czym in​nym nie ma​rzę – prze​mó​wił w koń​cu z usta​mi wtu​lo​ny​mi w jej wło​sy, jak​by wdy​chał ich za​pach. – Żad​nej nie pra​gną​łem tak jak cie​bie, ale nie mogę być kimś in​nym, niż je​stem. Mam obo​wiąz​ki wo​bec mo​je​go kra​ju. ‒ Puść je w nie​pa​mięć na kil​ka go​dzin ciem​no​ści. Tyl​ko na jed​ną noc. To nam wy​star​czy – prze​ko​ny​wa​ła. Wie​dzia​ła, że nie da jej nic wię​cej, ale też od​czu​ła ulgę, że o nic wię​cej nie po​pro​si. Nie bę​dzie ni​cze​go wię​cej wy​ma​gał, nie zy​ska nad nią wła​dzy. Była bez​piecz​na. Kon​tro​lo​wa​ła sy​tu​ację. Otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy, gdy wy​dał głę​bo​kie wes​tchnie​nie i ob​ró​cił ją twa​rzą ku so​bie. Mimo bra​ku do​świad​cze​nia po​ję​ła, że

zy​ska​ła nie tyl​ko pa​no​wa​nie nad sy​tu​acją, ale rów​nież nad nim. ‒ Je​steś jak cza​row​ni​ca. Rzu​ci​łaś na mnie urok. Nie mam siły ci się oprzeć ‒ wy​znał schryp​nię​tym z emo​cji gło​sem. ‒ Więc się nie opie​raj. Oczy Za​fi​ra po​ciem​nia​ły z po​żą​da​nia. Twarz po​zo​sta​ła po​waż​na, jak za​wsze, jak​by to​czył we​wnętrz​ną ba​ta​lię z wła​snym su​mie​niem. Czu​ła się po​żą​da​na, po​trzeb​na. Głos roz​sąd​ku coś szep​tał, ale go zlek​ce​wa​ży​ła. Zde​cy​do​wa​ła po​da​ro​wać so​bie chwi​le roz​ko​szy bez wzglę​du na kon​se​kwen​cje z czło​wie​kiem, któ​ry do​bro​wol​nie wy​znał, że nie może jej dać trwa​łe​go szczę​ścia, któ​ry re​pre​zen​to​wał wszyst​ko, przed czym usi​ło​wa​ła uciec. Po​gła​dzi​ła li​nię jego za​ro​śnię​tej bro​dy. Przy​cią​gnął ją do sie​bie i wy​ci​snął na ustach za​chłan​ny po​ca​łu​nek, tak słod​ki, że wy​da​ła bło​gi jęk. Oplo​tła mu szy​ję ra​mio​na​mi, wplo​tła pal​ce w gę​ste, je​dwa​bi​ste wło​sy. Zde​cy​do​wa​ła, że go nie pu​ści, nie po​zwo​li, żeby zo​sta​wił ją roz​pa​lo​ną, cier​pią​cą męki nie​za​spo​ko​jo​nej żą​dzy. Pie​ścił jej sut​ki opusz​ka​mi kciu​ków przez cien​ki je​dwab aba​ji, ale to jej nie wy​star​czy​ło. Chcia​ła wię​cej. Wszyst​kie​go. Siłą woli ode​rwa​ła się od nie​go, wzię​ła go za rękę i po​wio​dła ku swo​jej kom​na​cie. Za​fir za​ci​snął pal​ce na jej dło​ni. Nie po​trze​bo​wa​ła lep​szej za​chę​ty. Lecz gdy z pra​wie kom​plet​nych ciem​no​ści do​tar​li do po​ko​ju oświe​tlo​ne​go przy​ćmio​nym świa​tłem, przy​sta​nął na pro​gu i po​pa​trzył jej py​ta​ją​co w oczy. Czyż​by się wa​hał? Czy po​ża​ło​wał chwi​li sła​bo​ści? ‒ Co cię tra​pi? – spy​ta​ła ci​chut​ko. ‒ Nie mogę ci dać wię​cej niż tę jed​ną noc – ostrzegł ko​lej​ny raz, ale schryp​nię​ty głos świad​czył o tym, że z rów​ną nie​cier​pli​wo​ścią jak ona ocze​ku​je speł​nie​nia. De​sti​ny po​pa​trzy​ła mu pro​sto w oczy jak do​świad​czo​na ko​bie​ta, świa​do​ma, że jej brak do​świad​cze​nia mógł​by go zra​zić. ‒ Wiem – od​rze​kła spo​koj​nie, z nie​za​chwia​ną pew​no​ścią. – Wiem o tym – po​twier​dzi​ła po​now​nie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gdy Za​fir spoj​rzał na ślicz​ną bu​zię De​sti​ny, po​czuł ukłu​cie w ser​cu, jak​by prze​szy​ła je strza​ła. Prze​wró​ci​ła jego świat do góry no​ga​mi. Zro​bie​nie ra​chun​ku su​mie​nia ni​cze​go nie zmie​ni​ło. Na​dal ża​ło​wał, że obo​wiąz​ki gło​wy pań​stwa nie po​zwa​la​ją mu za​ży​wać z nią roz​ko​szy dłu​żej niż przez te kil​ka skra​dzio​nych go​dzin ciem​no​ści. Co​kol​wiek ich po​łą​czy​ło, po śmier​ci Ta​bi​nah cią​żył na nim obo​wią​zek zna​le​zie​nia god​nej wład​cy mał​żon​ki i spło​dze​nia na​stęp​cy tro​nu. Zmu​szał Ta​bi​nah do aran​żo​wa​ne​go mał​żeń​stwa i sam ta​kie za​wrze z wy​bra​ną przez do​rad​ców oso​bą, ale ta noc bę​dzie na​le​ża​ła do nie​go i De​sti​ny. Na wszel​ki wy​pa​dek po​sta​no​wił jej przy​po​mnieć ostrze​że​nie, że nie bę​dzie po​wtór​ki i że mu​szą utrzy​mać tę schadz​kę w se​kre​cie: ‒ Ze​tknął nas przy​pa​dek… – za​czął ostroż​nie. – Ju​tro… ‒ Bę​dzie​my uda​wać, że nic mię​dzy nami nie za​szło. Wiem, że nikt w pa​ła​cu nie może się o tym do​wie​dzieć – do​koń​czy​ła za nie​go. – Pa​mię​tam, że wkrót​ce za​czy​nasz nowe ży​cie. ‒ Mu​si​my do​cho​wać ta​jem​ni​cy, za​rów​no dla two​je​go do​bra, jak i dla mo​je​go – oświad​czył sta​now​czo, choć jej bli​skość utrud​nia​ła mu lo​gicz​ne my​śle​nie. Czy zda​wa​ła so​bie spra​wę, jak ku​szą​co wy​glą​da? Mimo po​zo​rów śmia​ło​ści ro​bi​ła wra​że​nie tak nie​win​nej, że nie po​tra​fił okre​ślić, jak duże do​świad​cze​nie po​sia​da w sztu​ce uwo​dze​nia. Lecz gdy po​ło​ży​ła mu pa​lec na ustach, roz​pro​szy​ła jego roz​ter​ki. ‒ Pro​szę, nie mów nic wię​cej. Po​ca​ło​wał de​li​kat​nie jej pa​lec, po czym za​mknął drzwi do ogro​du, wziął ją za rękę i po​pro​wa​dził przez wy​ło​żo​ny mar​mu​ra​mi sa​lon wprost do luk​su​so​wej sy​pial​ni. Kwia​to​wy za​pach De​sti​ny na​su​nął mu sko​ja​rze​nie z an​giel​skim la​tem, ale też przy​po​mniał, że przy​by​ła z in​ne​go świa​ta i że żad​nej ko​chan​ki przed nią nie przy​pro​wa​dził do pa​ła​cu. Czy to ozna​cza​ło, że trak​tu​je ją w szcze​gól​ny spo​sób? Od​pę​dził nie​wy​god​ną myśl. Wo​lał prze​ży​wać tę chwi​lę póki trwa, póki nie roz​dzie​li ich świt. De​sti​ny do​strze​gła wa​ha​nie w oczach Za​fi​ra, za​nim znów po​ciem​nia​ły z po​żą​da​nia. Nie pa​mię​ta​ła, któ​re z nich wy​ko​na​ło pierw​szy ruch. Grunt, że po chwi​li trzy​mał ją w ob​ję​ciach, tak jak so​bie wy​ma​rzy​ła. Prze​su​nę​ła ręce wzdłuż jego ple​ców, gdy ca​ło​wał ją po szyi, uj​mu​jąc w dło​nie na​brzmia​łe pier​si. A gdy ob​jął jej usta war​ga​mi, żar​li​wie od​da​ła po​ca​łu​nek. Do​pie​ro gdy uniósł gło​wę, spo​strze​gła, że wło​żył swo​bod​ny strój: be​żo​we spodnie i bia​łą ko​szu​lę z naj​cień​sze​go je​dwa​biu ze zło​ty​mi la​mów​ka​mi, tyl​ko dys​kret​nie pod​kre​śla​ją​cy​mi jego sta​tus. Czy ce​lo​wo go wy​brał, żeby za​zna​czyć, że przy​cho​dzi do niej nie jako szejk, lecz jako męż​czy​zna? Stwier​dzi​ła, że nie

war​to ła​mać so​bie nad tym gło​wy. ‒ Co cię tak roz​ba​wi​ło? – za​py​tał, spo​strze​gł​szy jej uśmiech. ‒ Za​sta​na​wiam się, czy rów​nie ła​two by​ło​by zdjąć z cie​bie kró​lew​skie sza​ty – od​rze​kła ze śmie​chem, ale za​raz spo​waż​nia​ła, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że ni​g​dy tego nie spraw​dzi. Nie mia​ło to jed​nak więk​sze​go zna​cze​nia. Choć do tej pory uni​ka​ła bliż​szych związ​ków z płcią prze​ciw​ną, Za​fir prze​ła​mał jej za​ha​mo​wa​nia. Albo też pu​styn​ne słoń​ce wy​zwo​li​ło tłu​mio​ne pra​gnie​nia i uczy​ni​ło z niej zmy​sło​wą, na​mięt​ną ko​bie​tę. ‒ Tak ła​two, jak two​ją aba​ję – od​rzekł i po​now​nie po​ca​ło​wał ją w usta. De​sti​ny wo​la​ła so​bie nie wy​obra​żać, ile ko​biet przed nią roz​bie​rał. Tej nocy na​le​żał tyl​ko do niej. Przy​lgnę​ła do nie​go jesz​cze moc​niej. Od​dy​chał szyb​ko i nie​rów​no, po​wo​li po​py​cha​jąc ją w stro​nę łóż​ka, aż upa​dli na nie, sple​ce​ni i złą​cze​ni usta​mi. Lecz po​ca​łun​ki jej nie wy​star​czy​ły. Na​gle cien​ka war​stwa tka​nin za​czę​ła jej prze​szka​dzać. Choć ni​g​dy wcze​śniej nie roz​bie​ra​ła męż​czy​zny, bez tru​du roz​pię​ła mu spodnie. Nie czu​ła cie​nia za​że​no​wa​nia, gdy wśród go​rą​cych piesz​czot zdjął jej bie​li​znę. Prze​rwał tyl​ko na mo​ment, by wy​jąć z kie​sze​ni fo​lio​wy pa​kie​cik i zro​bić z nie​go uży​tek. Tyl​ko raz prze​mknę​ła jej przez gło​wę oba​wa, czy nie roz​cza​ru​je go jej brak do​świad​cze​nia, ale po​rzu​ci​ła bez​owoc​ne roz​wa​ża​nia i po​szła za gło​sem na​tu​ry. Nie po​wstrzy​ma​ła jed​nak okrzy​ku bólu w mo​men​cie po​łą​cze​nia. Za​fir za​marł w bez​ru​chu. Po​tem za​drżał, jak​by z prze​ra​że​nia. ‒ Nie prze​sta​waj, Za​fi​rze – po​pro​si​ła schryp​nię​tym gło​sem. Za​fir nie po​trze​bo​wał lep​szej za​chę​ty. Chwi​lę póź​niej krzy​cza​ła już tyl​ko z roz​ko​szy ra​zem z nim, gdy za​brał ją w prze​stwo​rza. Jej cia​ło po​wo​li scho​dzi​ło na zie​mię. Zo​sta​wia​jąc za sobą gwiaz​dy, czu​ła na so​bie bi​cie ser​ca Za​fi​ra rów​nie moc​ne, jak wła​sne. Jesz​cze od​dy​chał szyb​ko i nie​re​gu​lar​nie. Prze​ży​ła coś cu​dow​ne​go, wspa​nial​sze​go, niż moż​na so​bie wy​obra​zić, lecz jego ostrze​że​nie wciąż brzmia​ło jej w uszach. ‒ Prze​pra​szam. Przy​kro mi, że nie za​cho​wa​łem kon​tro​li nad sobą, że bar​dziej nie za​dba​łem o two​je od​czu​cia – wy​rwał ją z bło​gie​go odrę​twie​nia za​tro​ska​ny głos Za​fi​ra. Gdy wstał i wy​szedł do ła​zien​ki, De​sti​ny ogar​nę​ły wąt​pli​wo​ści, czy nie po​win​na go uprze​dzić, że nikt przed nim jej nie tknął. Usia​dła na łóż​ku i słu​cha​ła szu​mu wody do​cho​dzą​ce​go spod prysz​ni​ca. Czy to już ko​niec tej ma​gicz​nej nocy? Je​że​li tak, nie da po so​bie po​znać, jak bar​dzo jej żal. Za​fir przy​sta​nął w drzwiach sy​pial​ni i po​pa​trzył na De​sti​ny. Wy​glą​da​ła nie​win​nie z gło​wą opar​tą na pod​cią​gnię​tych pod bro​dę ko​la​nach. Ten wi​dok po​twier​dził to, co już wcze​śniej od​krył. Mimo pro​wo​ku​ją​ce​go za​cho​wa​nia po​zo​sta​ła dzie​wi​cą. Za​wsty​dził go jej wy​mu​szo​ny uśmiech. Nie​świa​do​mie ją skrzyw​dził. Za szyb​ko

ją po​siadł. Na​wet nie wie​dząc o jej dzie​wic​twie, pla​no​wał roz​bu​dzać ją po​wo​li, roz​ko​szo​wać się każ​dą se​kun​dą, ale za bar​dzo go roz​pa​li​ła i nie zdą​żył wziąć pod uwa​gę jej po​trzeb. De​li​kat​nie po​gła​dził ją po po​licz​ku. ‒ Wy​bacz, że nie by​łem de​li​kat​niej​szy – prze​pro​sił po​now​nie. ‒ Dla​cze​go? Czy dla​te​go, że to mój pierw​szy raz? – spy​ta​ła nie​co drżą​cym gło​sem. Za​fir prze​mil​czał, że w jego kra​ju gło​wie pań​stwa nie wol​no ode​brać nie​win​no​ści żad​nej dziew​czy​nie oprócz wła​snej nowo po​ślu​bio​nej żony. Uznał, że naj​pierw po​wi​nien wy​na​gro​dzić De​sti​ny swój nad​mier​ny po​śpiech. ‒ Nie. Dla​te​go, że za​słu​gu​jesz na wię​cej. Za​cho​wa​łem się ego​istycz​nie jak na​pa​lo​ny na​sto​la​tek – po​wie​dział, pa​trząc jej głę​bo​ko w oczy. ‒ Nie po​tra​fię so​bie wy​obra​zić do​stoj​ne​go szej​ka jako roz​bry​ka​ne​go chło​pa​ka – ro​ze​śmia​ła się ser​decz​nie. ‒ Wła​śnie ze wzglę​du na moją po​zy​cję po​win​naś mi po​wie​dzieć, że je​steś dzie​wi​cą – zwró​cił jej uwa​gę tak ła​god​nie, jak po​tra​fił. ‒ Nie przy​sze​dłeś do mnie jako wład​ca, lecz jako męż​czy​zna. Ni​cze​go od cie​bie nie ocze​ku​ję, Za​fi​rze. Przy​ję​łam do wia​do​mo​ści two​je ostrze​że​nie. Wiem, że mamy dla sie​bie tyl​ko dzi​siej​szą noc. Za​fi​ra za​bo​la​ło ser​ce, jak​by wbi​ła w nie nóż. Na nowo obu​dzi​ła wy​rzu​ty su​mie​nia, któ​re usi​ło​wał stłu​mić. Choć po​czu​cie od​po​wie​dzial​no​ści za kraj ka​za​ło mu zmu​szać Ta​bi​nah do nie​chcia​ne​go mał​żeń​stwa, sam zlek​ce​wa​żył wła​sne zo​bo​wią​za​nia, uwo​dząc we wła​snym pa​ła​cu zu​peł​nie nie​od​po​wied​nią oso​bę, na do​miar złe​go bę​dą​cą jego go​ściem. Mimo we​wnętrz​nych roz​te​rek nie miał jed​nak ani siły woli, ani chę​ci jej te​raz zo​sta​wić. Pra​gnął jej jesz​cze bar​dziej niż do tej pory. Chciał ją ca​ło​wać, do​ty​kać jej, oglą​dać, dać roz​kosz i sa​tys​fak​cję, na ja​kie za​słu​gi​wa​ła. Wo​kół na​dal pa​no​wa​ły ciem​no​ści. Noc jesz​cze nie mi​nę​ła. Po​ra​nek i tak na​dej​dzie zbyt szyb​ko. Po​wo​li po​chy​lił gło​wę i lek​ko mu​snął jej usta war​ga​mi. ‒ Czy mi wy​ba​czysz? – za​py​tał. ‒ Tyl​ko je​że​li za​bie​rzesz mnie z po​wro​tem do łóż​ka – od​rze​kła, gła​dząc go po po​licz​ku. ‒ Obie​ca​łem ci noc roz​ko​szy, a do rana zo​sta​ło jesz​cze wie​le go​dzin. Tym ra​zem nie będę się spie​szył. ‒ Obie​can​ki, ca​can​ki – za​żar​to​wa​ła. ‒ Zo​ba​czysz, że do​trzy​mam sło​wa. I do​trzy​mał. Po​wo​li zdjął jej sza​ty, rzu​cił na pod​ło​gę, a po​tem dłu​go po​że​rał wzro​kiem zgrab​ną syl​wet​kę i ja​sną je​dwa​bi​stą skó​rę. ‒ Je​steś taka pięk​na – wy​szep​tał, za​nim na jej proś​bę ścią​gnął z sie​bie resz​tę ubra​nia. Po​tem przy​tu​lił ją zno​wu i roz​bu​dzał tak dłu​go, że mimo bra​ku do​świad​cze​nia za​pra​gnę​ła usiąść na nim i prze​jąć ini​cja​ty​wę. Lecz Za​fir uło​żył ją na łóż​ku i wy​ra​fi​no​wa​ny​mi piesz​czo​ta​mi do​pro​wa​dził na szczy​ty roz​ko​szy. Le​d​wie otwo​rzy​ła oczy, po​ca​ło​wał ją na​mięt​nie, a po​tem po​sa​dził na so​bie, jak​-

by od​gadł jej se​kret​ne fan​ta​zje. De​sti​ny po​chy​li​ła gło​wę i po​ca​ło​wa​ła go czu​le. Dłu​gie wło​sy opa​dły i za​sło​ni​ły ich twa​rze ni​czym ciem​na kur​ty​na, gdy fa​lo​wa​li w jed​nym ryt​mie od​wiecz​ne​go tań​ca na​mięt​no​ści. Tak za​tra​ci​li się w roz​ko​szy, że do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li uświa​do​mi​ła so​bie, że za​po​mnie​li o an​ty​kon​cep​cji ‒ Wi​dzisz, co ze mną ro​bisz? – wy​dy​szał wśród przy​spie​szo​nych od​de​chów, gdy mu o tym przy​po​mnia​ła. Le​d​wie nad​ro​bił nie​do​pa​trze​nie, z po​wro​tem za​brał ją w po​dróż do ero​tycz​ne​go raju. Póź​niej jesz​cze przez ja​kiś czas le​ża​ła na nim. Słu​cha​ła, jak jego ser​ce zwal​nia rytm i wdy​cha​ła jego nie​po​wta​rzal​ny za​pach, wie​dząc, że za​pa​mię​ta go na całe ży​cie. Usi​łu​jąc nie my​śleć, co przy​nie​sie ju​tro, uło​ży​ła się w koń​cu obok i przy​tu​li​ła do nie​go. Gdy za​snął, ogar​nął ją smu​tek. Na​ra​stał z każ​dą mi​ja​ją​cą mi​nu​tą. Mimo ostrze​że​nia gorz​ko ża​ło​wa​ła, że nic wię​cej od nie​go nie do​sta​nie. A głu​pie ser​ce pra​gnę​ło o wie​le wię​cej. Jak​że​by ina​czej, sko​ro go po​ko​cha​ła? Za​fir przy​cią​gnął ją do sie​bie i wy​mam​ro​tał coś po arab​sku. Nie pró​bo​wa​ła od​gad​nąć, co mó​wił. Po​ca​ło​wa​ła go de​li​kat​nie, za​do​wo​lo​na, że od​dał po​ca​łu​nek przez sen. W sła​bym świe​tle przed świ​tem jesz​cze ostat​ni raz ko​cha​li się, czu​le i po​wo​li. Po raz pierw​szy Za​fi​ra nie prze​śla​do​wa​ły noc​ne kosz​ma​ry z udzia​łem Ta​bi​nah. Do​brze wie​dział dla​cze​go. Przy​czy​na le​ża​ła obok. Uśmiech​nę​ła się do nie​go, gdy otwo​rzył oczy. ‒ Dzień do​bry, pięk​na – po​wi​tał ją czu​le i mu​snął jej usta war​ga​mi. Dla​cze​go nie mógł jej tak wi​tać każ​de​go po​ran​ka? Dla​cze​go nie mógł spę​dzać każ​dej nocy tak cu​dow​nie? Od​po​wiedź przy​szła sama. Zmro​zi​ła go, jak​by owio​nął go chłód mroź​ne​go, an​giel​skie​go po​ran​ka. Jako wład​ca mu​siał przed​ło​żyć in​te​res pań​stwa i dy​na​stii po​nad wła​sne po​trze​by. Uło​żył się na boku, wspar​ty na łok​ciu, i po​pa​trzył jej w twarz. Z roz​rzu​co​ny​mi na po​dusz​ce wło​sa​mi i za​mglo​ny​mi na​mięt​no​ścią ocza​mi wy​glą​da​ła tak uro​czo, że naj​chęt​niej po​rwał​by ją zno​wu w ra​mio​na. ‒ Nie mam ocho​ty wsta​wać, ale na mnie już czas – wy​znał. – Już je​stem spóź​nio​ny na po​ran​ną prze​jażdż​kę. Moja nie​obec​ność wzbu​dzi​ła​by po​dej​rze​nia. Wolę unik​nąć zbęd​nych spe​ku​la​cji. ‒ Wiem – po​twier​dzi​ła z uśmie​chem, któ​ry tak moc​no go po​ru​szył, że z tru​dem ła​pał od​dech. – Na​sza noc do​bie​gła koń​ca. Pora wra​cać do swo​ich świa​tów. Za​fir aż za​mru​gał po​wie​ka​mi. Za​bo​la​ła go jej bru​tal​na szcze​rość. De​sti​ny ura​zi​ła jego mę​ską dumę, nie pró​bu​jąc go za​trzy​mać. Wie​dział, że bę​dzie jej jesz​cze bar​dziej pra​gnął, ale nie mógł so​bie po​zwo​lić na wa​ha​nie. Mu​siał wy​peł​nić zo​bo​wią​za​nia, nie tyl​ko dla do​bra kró​le​stwa, ale przede wszyst​kim ze wzglę​du na pa​mięć sio​stry. Nad​szedł czas wy​bo​ru żony spo​śród wy​se​lek​cjo​no​wa​nych kan​dy​da​tek.

‒ Tak, De​sti​ny. Nie mamy in​ne​go wyj​ścia – po​twier​dził. Z nie​chę​cią po​my​ślał o cze​ka​ją​cych go spo​tka​niach, pod​czas któ​rych przed​sta​wią mu obcą oso​bę, z któ​rą spło​dzi na​stęp​ców tro​nu. Za​ci​snął zęby. Zno​wu obo​wiąz​ki. Jak za​wsze. Obo​wią​zek wo​bec pań​stwa zruj​no​wał jego re​la​cje z Ta​bi​nah, zmu​sił ją do pod​ję​cia dra​stycz​ne​go kro​ku. A jej śmierć na​ło​ży​ła na nie​go nowe zo​bo​wią​za​nie. Nie po​zo​sta​ło mu nic in​ne​go, jak je wy​peł​nić.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Tego dnia De​sti​ny pra​co​wa​ła in​ten​syw​niej niż zwy​kle, zwłasz​cza gdy Za​fir przy​szedł obej​rzeć po​stę​py Ma​je​eda. Funk​cjo​no​wa​ła fa​tal​nie, po​nie​waż wciąż po​wra​ca​ły wspo​mnie​nia mi​nio​nej nocy. Każ​de przy​spie​sza​ło jej puls. Prze​ży​ła nie​za​po​mnia​ne chwi​le, ale nad​szedł czas po​wro​tu do czy​sto za​wo​do​wych re​la​cji. Jed​no spoj​rze​nie na Za​fi​ra po​twier​dzi​ło to prze​ko​na​nie. Stał z rę​ka​mi skrzy​żo​wa​ny​mi na pier​siach i nie​mal sro​gą miną. Nie ocze​ki​wał od niej ni​cze​go prócz chłod​ne​go pro​fe​sjo​na​li​zmu. Przy​się​gła so​bie, że go nie za​wie​dzie. Zgod​nie z obiet​ni​cą po​da​ro​wał jej tyl​ko jed​ną noc. Ni​cze​go in​ne​go so​bie nie ży​czy​ła jak tyl​ko spró​bo​wać, jak wy​glą​da mi​łość. Nie prze​wi​dzia​ła, jak cięż​ko prze​ży​je na​stęp​ny dzień. My​śla​ła, że zy​sku​je wol​ność, po​zwa​la​jąc so​bie na chwi​le roz​ko​szy bez ta​kich kom​pli​ka​cji jak uczu​cia, któ​re zruj​no​wa​ły ży​cie jej mat​ki. Gdy ko​py​ta Ma​je​eda wzbi​ły wo​kół niej chmu​rę ku​rzu, po​wtó​rzy​ła so​bie, że naj​wyż​sza pora sku​pić się na po​wie​rzo​nym za​da​niu. Lecz jej my​śli nie​ustan​nie wę​dro​wa​ły wła​snym to​rem wbrew woli. Kie​dyś po​wie​dzia​ła Za​fi​ro​wi, że nie​chęt​nie pra​cu​je przy wi​dow​ni. Ura​zi​ła go, ale może nad​szedł czas, by mu o tym przy​po​mnieć, żeby od​zy​skać kon​tro​lę nad sobą. Ma​je​ed przy​sta​nął, jak​by wy​czuł jej na​strój, po​pa​trzył na nią czuj​nie i za​strzygł usza​mi. Za​ufał jej, ale nie ist​nia​ła na​dzie​ja, że po​zy​ska za​ufa​nie wła​ści​cie​la. Z nie​zna​nych po​wo​dów nie otwo​rzył przed nią du​szy na​wet pod​czas mi​ło​snej go​rącz​ki. Póź​niej, za​nim brzask roz​ja​śnił nie​bo, zo​ba​czy​ła jego praw​dzi​wą twarz i wy​obra​zi​ła so​bie, jak wy​glą​da​ło​by jej ży​cie, gdy​by ją po​ko​chał. Za​pra​gnę​ła wię​cej, ale to ma​rze​nie ni​g​dy nie zo​sta​nie speł​nio​ne. ‒ Wy​star​czy na dzi​siaj – po​wie​dzia​ła do Ma​je​eda. Ogier pod​szedł i za​cze​kał, aż od​pro​wa​dzi go do bok​su. ‒ Osią​gnę​łaś wi​docz​ny po​stęp – orzekł Za​fir. Po​chwa​ła spra​wi​ła jej wiel​ką przy​jem​ność, przede wszyst​kim dla​te​go, że pod​szedł bar​dzo bli​sko. Zbyt bli​sko. Po​win​na prze​wi​dzieć, że przyj​dzie zo​ba​czyć, jak jego ulu​bie​niec re​agu​je po kil​ku go​dzi​nach, któ​re co​dzien​nie z nim spę​dza​ła. Za​sko​czy​ła ją tyl​ko wła​sna re​ak​cja: przy​spie​szo​ne bi​cie ser​ca, wzrost tem​pe​ra​tu​ry i doj​mu​ją​ca tę​sk​no​ta za jego bli​sko​ścią. Na szczę​ście nad​szedł sta​jen​ny, żeby ode​brać od niej ko​nia. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by od​wró​ci​ła się do Za​fi​ra w na​dziei, że znów po​rwie ją w ob​ję​cia i po​ca​łu​je jak mi​nio​nej nocy. Dla​cze​go tak tę​sk​ni​ła za jego do​ty​kiem, sko​ro z góry wie​dzia​ła, że nie wol​no jej ocze​ki​wać ni​cze​go wię​cej? ‒ Je​stem prze​ko​na​na, że za​nim wy​ja​dę, wyj​dzie poza mury for​te​cy – oznaj​mi​ła. Przy​gnę​bi​ła ją myśl o po​wro​cie do kra​ju, o roz​sta​niu z męż​czy​zną, któ​re​mu od​da​ła dzie​wic​two, ale co mo​gła zro​bić? Ja​sno dał do zro​zu​mie​nia, że nie łą​czy

ich nic oprócz jed​no​ra​zo​wej ero​tycz​nej przy​go​dy. ‒ Chodź ze mną do pa​ła​cu. Proś​ba za​brzmia​ła jak roz​kaz, zwłasz​cza że na​wet na nią nie spoj​rzał. Za​rów​no ton, jak i wy​so​ko unie​sio​na gło​wa przy​po​mnia​ły De​sti​ny wład​czą po​sta​wę ojca. Ale szejk miał pra​wo wy​da​wać roz​ka​zy pod​wład​nym. Tym nie​mniej obu​dził w niej du​cha bun​tu. ‒ Nie mamy asy​sty – za​pro​te​sto​wa​ła. Za​fir przez chwi​lę ob​ser​wo​wał, jak sta​jen​ny od​pro​wa​dza ko​nia, po czym od​wró​cił ku niej twarz ze zmarsz​czo​ny​mi brwia​mi. Oczy De​sti​ny same po​dą​ży​ły ku peł​nym war​gom. Wciąż czu​ła ich smak i szorst​kość krót​ko przy​strzy​żo​nej bro​dy na skó​rze. ‒ Nie​waż​ne. Ostat​nia noc wie​le zmie​ni​ła. De​sti​ny sły​sza​ła sil​ne emo​cje w jego gło​sie, co ją zdzi​wi​ło. ‒ Ni​cze​go nie zmie​ni​ła, Za​fi​rze – od​par​ła. ‒ Za mie​siąc wró​cę do An​glii, a ty wy​bie​rzesz so​bie na​rze​czo​ną. Po​sta​wi​łeś ja​sne wa​run​ki, a ja je za​ak​cep​to​wa​łam. Za​sko​czy​ła ją wła​sna śmia​łość. Jak mo​gła prze​ma​wiać tak rze​czo​wym to​nem, pod​czas gdy cia​ło roz​pacz​li​wie pra​gnę​ło ostat​niej piesz​czo​ty, choć​by jed​ne​go po​ca​łun​ku na po​że​gna​nie? Wziął ją za ra​mię i swo​bod​nie wy​pro​wa​dził ze staj​ni, lecz sztyw​na, wy​pro​sto​wa​na po​sta​wa świad​czy​ła o na​pię​ciu. Gdy do​tar​li w cień kruż​gan​ków ota​cza​ją​cych pa​łac, przy​sta​nął. Spo​strze​gła, że za​ci​snął zęby. ‒ Ocze​ku​jesz, że tak ła​two za​po​mnę ostat​nią noc? – spy​tał tak zmy​sło​wym gło​sem, że przez całe jej cia​ło prze​szedł dziw​ny dreszcz. ‒ Prze​cież tego wła​śnie chcia​łeś – przy​po​mnia​ła rze​czo​wym to​nem, jak​by na​praw​dę ży​czy​ła so​bie, żeby za​po​mniał, co mię​dzy nimi za​szło. ‒ Ale po​nie​waż otrzy​ma​łem od cie​bie nie​zwy​kły dar, nie za​mie​rzam jesz​cze od​wra​cać się do cie​bie ple​ca​mi. De​sti​ny nie sko​ja​rzy​ła, o czym mówi. ‒ Jaki dar? – spy​ta​ła. ‒ Od​da​łaś mi dzie​wic​two. Nie zda​jesz so​bie spra​wy, ile to dla mnie zna​czy? De​sti​ny na​dal nie ro​zu​mia​ła jego in​ten​cji. Czyż​by na​dal jej pra​gnął? Czy uznał, że po​łą​czy​ła ich szcze​gól​na więź? Do​zna​ła roz​cza​ro​wa​nia, gdy oświad​czył: ‒ Te​raz je​steś moja. Od​wie​dzę cię dziś wie​czo​rem. Nie po​zo​sta​wił wąt​pli​wo​ści, że uznał ją za swo​ją wła​sność. Nie zdą​ży​ła nic po​wie​dzieć, bo do​rad​ca Za​fi​ra pod​szedł do nich szyb​kim kro​kiem. De​sti​ny nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć, od jak daw​na prze​by​wał w po​bli​żu, ile zo​ba​czył albo, co gor​sza, usły​szał. Naj​gor​sze, że mimo wład​cze​go po​trak​to​wa​nia ucie​szy​ła ją za​po​wiedź wi​zy​ty, a gdy do​strze​gła pło​mień po​żą​da​nia w jego oczach, ogar​nę​ła ją jesz​cze więk​sza ra​dość. Na mięk​kich no​gach prze​mie​rza​ła wraz z dwo​ma to​wa​rzy​sza​mi la​bi​rynt ko​ry​ta​rzy. Za​fir za​trzy​mał się na​gle, kie​dy do​tar​li do po​koi go​ścin​nych. Do​rad​ca na

szczę​ście od​stą​pił do tyłu, ale za​raz przy​sta​nął i po​dejrz​li​wie zmarsz​czył brwi, gdy Za​fir po​chy​lił się, by szep​nąć jej do ucha: ‒ Przy​ślę ci po​ko​jów​kę. ‒ Minę? Po co? ‒ Chy​ba każ​da ko​bie​ta lubi być za​dba​na, zwłasz​cza, gdy ocze​ku​je ko​chan​ka. – Wy​glą​da​ło na to, że za​mie​rza jesz​cze coś do​dać, ale gdy pod​wład​ny dys​kret​nie chrząk​nął za jego ple​ca​mi, od​szedł po​spiesz​nie, po​wie​wa​jąc bia​ły​mi sza​ta​mi. Aro​ma​tycz​na ką​piel przy​go​to​wa​na przez Minę nie po​zo​sta​wi​ła wąt​pli​wo​ści, że szy​ku​je ją na ostat​nią na​łoż​ni​cę szej​ka przed za​war​ciem przez nie​go dy​na​stycz​ne​go mał​żeń​stwa. Po za​pad​nię​ciu nocy Za​fir prze​mie​rzał pa​ła​co​we ogro​dy. Przez całe po​po​łu​dnie jego my​śli nie​ustan​nie krą​ży​ły wo​kół De​sti​ny, jak za​wsze od dnia, kie​dy zo​ba​czył ją w An​glii. Wciąż miał przed ocza​mi je​dwa​bi​ste wło​sy i nie​śmia​łe spoj​rze​nie brą​zo​wych oczu. Ostat​nia noc tyl​ko pod​sy​ci​ła jego pra​gnie​nie. Wró​cił my​śla​mi do chwi​li, gdy od​krył, że od​da​ła mu dzie​wic​two. Czy zda​wa​ła so​bie spra​wę z kon​se​kwen​cji? Nie miał pra​wa wziąć od niej tego daru. W głę​bi du​szy był jej wdzięcz​ny, że go nie uprze​dzi​ła, bo su​mie​nie nie po​zwo​li​ło​by mu jej tknąć i nie prze​żył​by tak cu​dow​nych chwil. Od​no​sił wra​że​nie, że po​łą​czy​ła ich wy​jąt​ko​wa więź, jak​by byli dla sie​bie prze​zna​cze​ni. W ra​do​snym pod​nie​ce​niu prze​mie​rzył nie​wiel​kie pa​tio, przy​le​ga​ją​ce do jej apar​ta​men​tu. Wy​obra​żał so​bie, że za​sta​nie ją od​prę​żo​ną i za​do​wo​lo​ną, nie​cier​pli​wie ocze​ku​ją​cą jego przy​by​cia. Tym​cza​sem sie​dzia​ła sku​lo​na na po​dusz​kach w sa​lo​nie apar​ta​men​tu i ob​rzu​ci​ła go lo​do​wa​tym spoj​rze​niem, gdy wkro​czył do środ​ka. ‒ Co to ma zna​czyć? – spy​ta​ła, uno​sząc ręce, żeby po​ka​zać je​dwa​bie, w któ​re wy​stro​iła ją Mina. Jego ro​dacz​ki wy​glą​da​ły w ta​kich skrom​nie, ale jej jesz​cze do​da​ły ku​szą​ce​go po​wa​bu. Naj​chęt​niej od razu by je z niej ścią​gnął. Po​wstrzy​ma​ły go tyl​ko ostre sło​wa i chmur​na mina De​sti​ny. ‒ Nie od​po​wia​da​ły ci za​bie​gi pie​lę​gna​cyj​ne? – spy​tał, nie​mi​le za​sko​czo​ny. ‒ Pew​nie każ​da z two​ich na​łoż​nic by​ła​by za​chwy​co​na – prych​nę​ła jak roz​złosz​czo​na kot​ka. ‒ Ile razy mam ci po​wta​rzać, że nie utrzy​mu​ję ha​re​mu? To nie w moim sty​lu. Je​stem czło​wie​kiem ho​no​ru. Do​trzy​my​wa​łem wier​no​ści każ​dej ko​bie​cie, do​pó​ki po​zo​sta​wa​łem w związ​ku, i będę wier​ny przy​szłej żo​nie od chwi​li za​rę​czyn – oświad​czył z całą mocą mimo wy​rzu​tów su​mie​nia. Oj​ciec wpo​ił mu że​la​zne za​sa​dy już jako na​sto​lat​ko​wi. Na​wią​zy​wał je​dy​nie krót​kie ro​man​se, za​wsze z dala od pa​ła​cu, aż do ostat​niej nocy. Trak​to​wał ho​nor rów​nie po​waż​nie, jak obo​wiąz​ki. Nic tego nie zmie​ni, na​wet pięk​na cu​dzo​ziem​ka, któ​ra wnio​sła za​męt w jego ży​cie od chwi​li, kie​dy ją zo​ba​czył. ‒ Więc po co to wszyst​ko? – wark​nę​ła z wście​kło​ścią. ‒ My​śla​łem tyl​ko o two​jej wy​go​dzie. Cięż​ko pra​cu​jesz, w ku​rzu i upa​le. Uwa​-

ża​łem, że miło ci bę​dzie wło​żyć coś ko​bie​ce​go. ‒ No cóż, rze​czy​wi​ście czu​ję się bar​dzo ko​bie​co – po​twier​dzi​ła bez cie​nia en​tu​zja​zmu, prze​mie​rzy​ła po​kój i usia​dła w naj​dal​szym ką​cie. Nie zwio​dła go jed​nak jej uda​wa​na obo​jęt​ność. Tyl​ko pod​sy​ci​ła po​żą​da​nie, po​nie​waż od wcze​snej mło​do​ści lu​bił wy​zwa​nia. Wie​dział, że De​sti​ny po​dzie​la jego pra​gnie​nia. Na​lał do szkla​nek jej ulu​bio​ną le​mo​nia​dę, po​dał jej jed​ną, za​jął miej​sce na​prze​ciw​ko, upił łyk swo​jej i od​sta​wił szklan​kę na pod​ręcz​ny sto​lik. ‒ Miło mi to sły​szeć – od​po​wie​dział. – A te​raz chciał​bym z tobą po​roz​ma​wiać. Ku​si​ło go, by wziąć ją w ra​mio​na, ale naj​pierw po​sta​no​wił za​spo​ko​ić cie​ka​wość. In​try​go​wa​ło go, dla​cze​go po​sta​wi​ła mu tak twar​de wa​run​ki, za​nim przy​ję​ła zle​ce​nie. Dla​te​go za​pra​gnął do​wie​dzieć się o niej cze​goś wię​cej, znacz​nie wię​cej, niż wy​ja​wi​ła do tej pory. Lecz jej obron​na po​sta​wa ostrze​gła go, by za​cho​wał ostroż​ność, bo w każ​dej chwi​li może wierz​gnąć jak nie​okieł​zna​ny ru​mak. ‒ O czym? – spy​ta​ła koń​cu. Trud​ne py​ta​nie. Po​wi​nien jej po​wtó​rzyć dys​kret​ne ostrze​że​nie swo​je​go do​rad​cy. Kil​ka go​dzin po tym, jak zo​ba​czył go, opusz​cza​ją​ce​go jej apar​ta​ment, zwró​cił mu uwa​gę, że De​sti​ny może ocze​ki​wać wię​cej, niż jest w sta​nie jej dać. Mimo tak​tow​nej for​my roz​draż​ni​ła go tak bez​po​śred​nia uwa​ga. Czyż​by wieść o noc​nej schadz​ce szej​ka już obie​gła pa​ła​co​we mury? Ta myśl zde​ner​wo​wa​ła go rów​nie moc​no, jak ko​niecz​ność za​war​cia mał​żeń​stwa dla do​bra kra​ju. Nie był na nie go​to​wy, ale nie miał wy​bo​ru. Po​trze​bo​wał na​stęp​cy. W gło​wie De​sti​ny pa​no​wał to​tal​ny za​męt. Za​fir przy​słał Minę, żeby o nią za​dba​ła. Wkrót​ce cały apar​ta​ment wy​peł​nia​ły aro​ma​ty eg​zo​tycz​nych olej​ków. Ubra​ła ją we wspa​nia​łe je​dwa​bie. Mimo że nie wy​po​wie​dzia​ła sło​wa, De​sti​ny po​dej​rze​wa​ła, że wie, na co ją szy​ku​je. Na​wet je​śli szejk nie miał ha​re​mu, wi​docz​nie dwo​rza​nie ak​cep​to​wa​li, a na​wet apro​bo​wa​li noc​ne wi​zy​ty wład​cy w dam​skich kom​na​tach. Gdy na nie​go cze​ka​ła, ser​ce biło jej w za​wrot​nym ryt​mie. Sie​dzia​ła spię​ta i cier​pia​ła męki, że robi z niej na​łoż​ni​cę, pod​czas gdy ona od​da​ła mu ser​ce. Przy​się​gła so​bie, że nie da nic po so​bie po​znać. Tar​ga​ły nią mie​sza​ne uczu​cia. Roz​sa​dza​ła ją złość, że uznał za oczy​wi​ste, że przyj​mie go z otwar​ty​mi rę​ka​mi i speł​ni wszel​kie jego żą​da​nia. Z dru​giej stro​ny cie​szy​ła ją per​spek​ty​wa spę​dze​nia z nim na​stęp​nych kil​ku go​dzin. Mu​sia​ła usta​lić, na czym stoi. Nie mo​gła so​bie po​zwo​lić na ból nie​odwza​jem​nio​nej mi​ło​ści, żeby nie po​dzie​lić losu mat​ki. Lecz gdy wszedł, odzia​ny po kró​lew​sku, jesz​cze bar​dziej do​stoj​ny niż w dniu jej przy​by​cia, le​d​wie od​par​ła po​ku​sę, by do nie​go pod​biec. ‒ Chciał​bym się do​wie​dzieć cze​goś wię​cej o to​bie, o two​im ży​ciu w An​glii – po​pro​sił. ‒ Czy to ro​dzaj eg​za​mi​nu na sta​no​wi​sko fa​wo​ry​ty szej​ka Ke​zo​ba​nu? – za​drwi​ła w de​spe​rac​kiej pró​bie obro​ny przed jego nie​od​par​tym uro​kiem. ‒ Wiesz, że tyl​ko jed​na ko​bie​ta może oka​zać się dla mnie od​po​wied​nia – przy​-

po​mniał lo​do​wa​tym to​nem. – Ta, któ​rą wy​bio​rę na żonę i mat​kę mo​ich na​stęp​ców. De​sti​ny zda​wa​ła so​bie spra​wę, że na​ru​szy​ła za​sa​dy do​bre​go wy​cho​wa​nia, ale po​trze​bo​wa​ła nie​zbi​te​go do​wo​du, że nie mają przed sobą przy​szło​ści, żeby nie ro​bić so​bie nie​po​trzeb​nych złu​dzeń. ‒ Więc co tu ro​bisz? – do​ku​cza​ła mu da​lej, choć jego od​po​wiedź ją za​ła​ma​ła. Choć od​da​ła mu dzie​wic​two wraz z ser​cem, wi​dział w niej tyl​ko ko​lej​ną za​baw​kę, nic wię​cej. ‒ Wie​rzę, że ze​tknę​ło nas prze​zna​cze​nie, jak wska​zu​je two​je imię. Los cię tu skie​ro​wał, że​byś uspo​ko​iła Ma​je​eda. Te​raz po​ją​łem, że i moją du​szę ule​czy​łaś. Umoż​li​wi​łaś mi roz​po​czę​cie no​we​go roz​dzia​łu ży​cia. Zde​cy​do​wa​ny ton nie po​zo​sta​wiał wąt​pli​wo​ści, że wie​rzy w to, co mówi. Ale co prze​mil​czał? Czy uwa​żał, że ma pra​wo w za​mian za uzdro​wie​nie zła​mać i po​de​ptać jej ser​ce? Z każ​dą chwi​lą na​ra​sta​ła w niej złość. ‒ Co to za roz​dział? Mał​żeń​stwo? Dla​cze​go do​zna​ła tak wiel​kie​go za​wo​du? Uświa​do​mił jej prze​cież na dłu​go przed pierw​szym po​ca​łun​kiem, że nie cze​ka ich wspól​na przy​szłość. Od​da​ła mu sie​bie z peł​ną świa​do​mo​ścią, że nie otrzy​ma nic wię​cej prócz tej jed​nej nocy. Po​nie​waż dał to ja​sno do zro​zu​mie​nia, uwa​ża​ła, że w peł​ni pa​nu​je nad sy​tu​acją i nad wła​sny​mi uczu​cia​mi. Jego po​now​na wi​zy​ta po​ka​za​ła, że była w błę​dzie. Za​wład​nął nią bez resz​ty. Pod​szedł bli​żej i usiadł tak bli​sko, że jego eg​zo​tycz​ny za​pach przy​wo​łał wi​zję dwóch sple​cio​nych ciał na bia​łej po​ście​li. ‒ Dla​cze​go wy​bra​łaś mnie na pierw​sze​go ko​chan​ka? – za​py​tał. De​sti​ny wy​raź​nie wi​dzia​ła w jego oczach po​żą​da​nie. Czy pa​mię​tał wspól​ną noc tak do​kład​nie jak ona? ‒ Po​sta​no​wi​łam od​dać dzie​wic​two ko​muś, kto nie za​żą​da ni​cze​go wię​cej, kto nie za​wład​nie mo​imi uczu​cia​mi – od​rze​kła z ru​mień​cem na po​licz​kach, za​że​no​wa​na tak oso​bi​stym py​ta​niem. ‒ Co za​mie​rza​łaś osią​gnąć, przy​jeż​dża​jąc do Ke​zo​ba​nu? Za​szo​ko​wał ją. Czyż​by uwa​żał, że od​da​ła mu cia​ło dla zy​sku? Roz​wście​czy​ło ją to po​dej​rze​nie. Co w nią wstą​pi​ło, że ule​gła jego eg​zo​tycz​ne​mu cza​ro​wi jak na​iw​na na​sto​lat​ka? Był gor​szy od jej ojca, jesz​cze bar​dziej za​du​fa​ny w so​bie, spra​gnio​ny je​dy​nie ab​so​lut​nej wła​dzy nad wszyst​ki​mi i wszyst​kim. ‒ Przy​świe​cał mi tyl​ko je​den cel – oświad​czy​ła. ‒ Jaki? ‒ Wy​zwo​le​nie. Tym ra​zem to on prze​żył szok. Świa​do​mość, że zbi​ła go z tro​pu, do​star​czy​ła De​sti​ny pew​nej sa​tys​fak​cji, nie​ste​ty krót​ko​trwa​łej. Jak zwy​kle szyb​ko od​zy​skał kon​tro​lę nad sobą. Ukrył emo​cje pod su​ro​wą ma​ską. ‒ Od cze​go? – drą​żył nie​zmor​do​wa​nie. ‒ Od wła​dzy ojca. Ma taki sam cha​rak​ter jak ty. ‒ To nie​moż​li​we – ro​ze​śmiał się lek​ce​wa​żą​co.

‒ Ale praw​dzi​we. Jest ta​kim sa​mym zim​nym, bez​względ​nym de​spo​tą jak ty. Przy​ję​łam two​ją pro​po​zy​cję tyl​ko po to, żeby za przy​kła​dem sio​stry uciec spod ty​ra​nii jego i na​szej ma​co​chy. Chcę wresz​cie za​cząć sa​mo​dziel​ne ży​cie, po​nie​waż już dłu​żej nie mu​szę opie​ko​wać się Mil​ly. ‒ Na​świetl mi swo​ją sy​tu​ację ro​dzin​ną – roz​ka​zał gło​sem nie​zno​szą​cym sprze​ci​wu. ‒ Mama wy​szła za ojca, kie​dy od​kry​ła, że ocze​ku​je mo​je​go przyj​ścia na świat. Ina​czej nie do​szło​by do ślu​bu. Ko​cha​ła go, ale on jej nie. Szko​da, że nie spy​ta​łam o nic wię​cej, ale zmar​ła przy na​ro​dzi​nach mo​jej sio​stry. W mia​rę jak do​ra​sta​ły​śmy, oj​ciec trak​to​wał nas co​raz su​ro​wiej. Po​mo​głam Mil​ly usa​mo​dziel​nić się w Lon​dy​nie, a te​raz za​mie​rzam iść w jej śla​dy. ‒ Czy dla​te​go po​sta​wi​łaś tak twar​de wa​run​ki, za​nim wy​ra​zi​łaś zgo​dę na wy​jazd do Ke​zo​ba​nu? ‒ Oczy​wi​ście. Jesz​cze wte​dy my​śla​łam, że ne​go​cju​ję z po​słań​cem szej​ka, pa​mię​tasz? ‒ Więc tyl​ko na bo​gac​twie ci za​le​ży? ‒ A na czym​że by in​nym? Jak my​ślisz, dla​cze​go spró​bo​wa​łam cię uwieść? – za​drwi​ła bez​li​to​śnie. Nie prze​szka​dza​ło jej, że psu​je so​bie opi​nię w jego oczach. Ce​lo​wo stwa​rza​ła emo​cjo​nal​ny dy​stans. Je​że​li uwie​rzy, że sie​dzi przed nim wy​stro​jo​na jak na​łoż​ni​ca z ha​re​mu wy​łącz​nie dla ko​rzy​ści ma​jąt​ko​wych, tym le​piej dla niej. Nie bę​dzie jej szep​tał słod​kich słó​wek pod​czas aktu mi​ło​ści. W ten spo​sób ura​tu​je za​gro​żo​ne zła​ma​niem ser​ce. ‒ Je​że​li in​te​re​su​ją cię tyl​ko pie​nią​dze, pro​po​nu​ję ci nową umo​wę. ‒ Jaką? – spy​ta​ła, za​sko​czo​na, że znów od​wró​cił kar​ty i w mgnie​niu oka z po​wro​tem za​pa​no​wał nad sy​tu​acją. ‒ W cią​gu nie​speł​na trzech ty​go​dni mu​szę ogło​sić za​rę​czy​ny. Aran​żo​wa​ne mał​żeń​stwa za​wie​ra​ne są wy​łącz​nie dla ko​rzy​ści obu ro​dów. Do tego cza​su chcę wy​ko​rzy​stać ostat​nie ty​go​dnie ka​wa​ler​skie​go ży​cia w two​im to​wa​rzy​stwie. ‒ Pró​bu​jesz mnie ku​pić? Pro​po​nu​jesz mi rolę utrzy​man​ki? – spy​ta​ła z nie​do​wie​rza​niem i obu​rze​niem. ‒ Ofe​ru​ję tyl​ko wa​run​ki, któ​re po​zwo​lą nam oboj​gu do​stać to, cze​go chce​my – od​burk​nął, nie kry​jąc znie​cier​pli​wie​nia. De​sti​ny osłu​pia​ła. Jak mógł pro​po​no​wać bez​dusz​ny kon​trakt han​dlo​wy po tym, co ra​zem prze​ży​li? Nie wąt​pi​ła, że usły​szy hoj​ną ofer​tę, ale czy to jej wy​star​czy? Do​szła do wnio​sku, że nie po​zo​sta​je jej nic in​ne​go, jak uda​wać tak wy​ra​cho​wa​ną, jak Za​fir so​bie wy​obra​ża. Do​świad​cze​nie z dzie​ciń​stwa na​uczy​ło ją, że ist​nie​je tyl​ko je​den spo​sób ochro​ny przed ty​ra​nem – uda​wać obo​jęt​ność i ukry​wać swo​je uczu​cia pod lo​do​wa​tą ma​ską. ‒ Zgo​da. Dwu​krot​ność mo​je​go do​tych​cza​so​we​go wy​na​gro​dze​nia – za​żą​da​ła twar​do, choć w głę​bi du​szy ma​rzy​ła o tym, żeby po​pro​sił, żeby zo​sta​ła, po​nie​waż jej pra​gnie. Dzi​wi​ło ją, że po tym, co usły​sza​ła, na​dal ją po​cią​ga.

Za​fi​ra roz​gnie​wa​ły wy​gó​ro​wa​ne żą​da​nia De​sti​ny tak samo jak za pierw​szym ra​zem. Ale te​raz przy​naj​mniej znał jej mo​ty​wy. Przy​znał ra​cję swe​mu do​rad​cy, ale jej chci​wość nie prze​szko​dzi​ła mu na​dal jej pra​gnąć, za wszel​ką cenę. Chciał z nią spę​dzić każ​dą wol​ną mi​nu​tę, za​nim za​wrze dy​na​stycz​ne mał​żeń​stwo, żeby uci​szyć wy​rzu​ty su​mie​nia po śmier​ci sio​stry i za​pew​nić kró​le​stwu na​stęp​cę. ‒ Nie mu​si​my pod​cho​dzić do spra​wy tak na zim​no – za​gad​nął ła​god​nie, pod​cho​dząc bli​żej. Ucie​szy​ło go, że się nie od​su​nę​ła. Lek​ko roz​chy​lo​ne war​gi po​wie​dzia​ły mu, że mimo sztyw​nej po​sta​wy po​dzie​la jego pra​gnie​nia. Gdy po​gła​dził ją po po​licz​ku, gwał​tow​nie na​bra​ła po​wie​trza, co po​twier​dzi​ło jego przy​pusz​cze​nia. ‒ Prze​cież wła​śnie za​war​li​śmy układ han​dlo​wy – przy​po​mnia​ła nie​mal szep​tem, jak​by opu​ści​ła ją od​wa​ga. ‒ Usta​li​li​śmy ta​kie wa​run​ki, żeby każ​de z nas uzy​ska​ło to, na czym nam za​le​ży. Ale te​raz za​po​mnij​my o ne​go​cja​cjach i pod​sy​caj​my ogień, któ​ry w nas za​pło​nął, póki na​mięt​ność nie wy​ga​śnie. Wy​ko​rzy​staj​my w peł​ni to, co nas po​łą​czy​ło. ‒ A co nas na​praw​dę łą​czy, Za​fi​rze? Trud​ne py​ta​nie. Jak mógł na nie od​po​wie​dzieć, sko​ro sam nie znał od​po​wie​dzi? Nie była mu prze​zna​czo​na wbrew imie​niu, ale gdy pa​trzył na jej usta, nie ma​rzył o ni​czym in​nym, niż ca​ło​wać je do utra​ty tchu. ‒ Za​ka​za​ny wza​jem​ny po​ciąg. Prze​moż​na siła, któ​rej na ra​zie nie po​tra​fię się oprzeć, póki je​stem wol​ny. ‒ Twier​dzi​łeś, że wol​no nam prze​żyć ra​zem tyl​ko jed​ną noc. Dla​cze​go za​pra​gną​łeś wię​cej? ‒ Od naj​młod​szych lat wpa​ja​no mi po​czu​cie od​po​wie​dzial​no​ści. Nie mogę unik​nąć wy​peł​nie​nia zo​bo​wią​zań wo​bec kra​ju i na​ro​du, ale póki nie je​stem żo​na​ty, nie po​peł​nię po​waż​ne​go wy​kro​cze​nia, je​że​li po​słu​cham gło​su na​tu​ry. Chy​ba nie za​prze​czysz, że na​dal cią​gnie nas do sie​bie? ‒ Ale… Nie zdą​ży​ła nic wię​cej po​wie​dzieć, bo za​mknął jej usta za​chłan​nym po​ca​łun​kiem. Nic wię​cej go nie ob​cho​dzi​ło. Naj​waż​niej​sze, że jesz​cze przez dwa ty​go​dnie bę​dzie na​le​ża​ła do nie​go.

ROZDZIAŁ ÓSMY Przez na​stęp​ne dwa ty​go​dnie De​sti​ny mu​sia​ła so​bie nie​ustan​nie przy​po​mi​nać, że Za​fir nie czu​je do niej nic prócz fi​zycz​ne​go po​cią​gu, że przy​le​cia​ła do Ke​zo​ba​nu tyl​ko po to, żeby za​pew​nić so​bie środ​ki na uzy​ska​nie nie​za​leż​no​ści od ojca. Gdy​by nie pa​mię​ta​ła, że jest tyl​ko ostat​nią na​łoż​ni​cą szej​ka przed jego ślu​bem z inną, do resz​ty stra​ci​ła​by dla nie​go gło​wę. Cza​sa​mi ku​si​ło ją, by za​dzwo​nić do sio​stry, ale nie chcia​ła jej mar​twić. Gdy​by wy​zna​ła, że na​wią​za​ła ro​mans z wład​cą, Mil​ly wpa​dła​by w po​płoch. De​spo​tycz​ny, do​mi​nu​ją​cy Za​fir re​pre​zen​to​wał wszyst​ko, cze​go przez całe ży​cie uni​ka​ła jak ognia, lecz nie wąt​pi​ła, że ko​bie​ty pa​da​ją do stóp tak po​tęż​ne​mu i w do​dat​ku za​bój​czo przy​stoj​ne​mu męż​czyź​nie. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by wbrew roz​sąd​ko​wi po​szła w ich śla​dy. W mia​rę upły​wu cza​su co​raz bar​dziej do​skwie​ra​ła jej świa​do​mość, że ich ro​mans do​bie​ga koń​ca. Jak mo​gła wró​cić do An​glii i za​po​mnieć tak cu​dow​ne prze​ży​cia? Pierw​sze pro​mie​nie słoń​ca, prze​świe​ca​ją​ce przez ażu​ro​wą ko​ron​kę rzeź​bio​nych ar​kad, two​rzy​ły skom​pli​ko​wa​ny wzór na mar​mu​ro​wej po​sadz​ce. Świt za​wsze za​po​wia​dał po​wrót szej​ka do wła​snych kom​nat, do pra​cy dla oj​czy​zny. Lecz tego ran​ka na​de​szła pora osta​tecz​ne​go roz​sta​nia. Przy​pusz​cza​ła, że to już ostat​nich wspól​na noc, ale ża​ło​wa​ła, że jej nie uprze​dził. Te​raz od​pra​wi ją z kwit​kiem i wy​je​dzie na po​szu​ki​wa​nie kon​trak​to​wej na​rze​czo​nej. ‒ Opusz​czam dzi​siaj pa​łac co naj​mniej na ty​dzień ‒ oznaj​mił, kła​dąc się na boku twa​rzą do niej. De​sti​ny nie śmia​ła spoj​rzeć mu w oczy. Zmo​bi​li​zo​wa​ła całą siłę woli, by nie dać po so​bie po​znać, co czu​je. Za​fir usiadł, przy​cią​gnął ją do sie​bie i na​mięt​nie po​ca​ło​wał. Chęt​nie przy​lgnę​ła do nie​go, żeby na​cie​szyć się ostat​nią wspól​ną chwi​lą. ‒ I wró​cisz za​rę​czo​ny – do​koń​czy​ła za nie​go tak spo​koj​nie jak po​tra​fi​ła, choć ser​ce pę​ka​ło jej z bólu, że go tra​ci. ‒ Nie mam in​ne​go wyj​ścia. Na​ród cze​ka na na​stęp​ców tro​nu ‒ wes​tchnął i wstał z łóż​ka. ‒ Wiem – od​par​ła. – Już koń​czę pra​cę z Ma​je​edem. Nie​dłu​go wró​cę do An​glii. Śle​dzi​ła każ​dy ruch, gdy za​kła​dał ubra​nie, usi​ło​wa​ła za​pa​mię​tać każ​dy szcze​gół. Przy​się​gła so​bie, że za​cho​wa god​ność i spo​kój, że nie po​ko​cha go bez na​dziei na wza​jem​ność jak jej mat​ka ojca. Wspo​mnie​nie jej śmier​ci wy​klu​cza​ło moż​li​wość zo​sta​nia mat​ką. Na​wet gdy​by Za​fir po​pro​sił ją o rękę, nie mo​gła​by mu dać dzie​ci. Nie za​ry​zy​ko​wa​ła​by, że zo​sta​ną same na świe​cie, po​zba​wio​ne ma​cie​rzyń​skiej mi​ło​ści tak jak ona i Mil​ly. ‒ Przed moim wy​jaz​dem przyjdź do mo​je​go ga​bi​ne​tu zło​żyć ra​port z po​stę​pów Ma​je​eda – roz​ka​zał sta​now​czym to​nem jak szejk, nie jak ko​cha​nek. Już zdą​żył wy​ro​bić so​bie wo​bec niej dy​stans. Baj​ko​wa przy​go​da prze​mi​nę​ła

bez​pow​rot​nie. ‒ Jak so​bie ży​czysz – od​rze​kła rów​nie rze​czo​wym to​nem. – Przyj​dę pro​sto ze staj​ni. Za​fir na chwi​lę za​marł w bez​ru​chu i po​pa​trzył na nią nie​mal sro​go spod zmarsz​czo​nych brwi. Nie tak wy​obra​ża​ła so​bie ko​niec ro​man​su. Nie wy​po​wie​dział ani sło​wa, ale przez chwi​lę nie od​ry​wał od niej oczu, za​nim ru​szył ku drzwiom, pro​wa​dzą​cym do pa​ła​co​wych ogro​dów. Za​wsze opusz​czał jej kom​na​tę tą dro​gą, żeby nikt go nie zo​ba​czył. Wie​dzia​ła, że po​je​dzie kon​no na pu​sty​nię. Po​tem zaj​mie się spra​wa​mi pań​stwo​wy​mi, a na ko​niec wy​pu​ści so​ko​ła. Od dwóch ty​go​dni tak spę​dzał po​ran​ki. Czyż​by w ten spo​sób ka​mu​flo​wał noc​ne wi​zy​ty u niej? Ser​ce ją bo​la​ło, że trak​tu​je ich ro​mans jak wsty​dli​wy se​kret. Dla​cze​go wy​ra​zi​ła zgo​dę? Przed przy​jaz​dem do Ke​zo​ba​nu wy​mie​ni​ła z męż​czy​zną je​dy​nie prze​lot​ny po​ca​łu​nek. Co ją tak ra​dy​kal​nie od​mie​ni​ło? Za​fir nie​cier​pli​wie prze​mie​rzał ga​bi​net. De​sti​ny się spóź​nia​ła. Rano zde​ner​wo​wa​ło go, że za​dzi​wia​ją​co spo​koj​nie przy​ję​ła wieść o roz​sta​niu. Te​raz do​dat​ko​wo zi​ry​to​wa​ła go jej nie​punk​tu​al​ność. Roz​wa​żał na​wet moż​li​wość pój​ścia po nią do staj​ni. Za​da​wał so​bie py​ta​nie, czy jej sto​ic​ki spo​kój nie wy​ni​ka z prze​ko​na​nia, że zy​ska​ła nad nim wła​dzę. Nie​do​cze​ka​nie! Jako je​dy​ny syn szej​ka Ke​zo​ba​nu od naj​młod​szych lat był przy​go​to​wy​wa​ny do spra​wo​wa​nia rzą​dów. Po śmier​ci ojca w wie​ku dwu​dzie​stu czte​rech lat zo​stał naj​młod​szym wład​cą w hi​sto​rii kra​ju. Sześć lat póź​niej nad​szedł czas po​że​gna​nia ka​wa​ler​skiej swo​bo​dy i wy​peł​nie​nia po​win​no​ści wo​bec na​ro​du. Na​wet je​śli Ta​bi​nah ich nie ro​zu​mia​ła, jemu tym bar​dziej nie wol​no było od nich uciec. Wes​tchnął tak cięż​ko, że do​rad​ca po​pa​trzył na nie​go po​dejrz​li​wie. Po raz pierw​szy ża​ło​wał, że cią​ży na nim od​po​wie​dzial​ność za kraj, że nie może być ta​kim czło​wie​kiem, ja​kie​go De​sti​ny po​trze​bu​je. Ale mu​siał po​świę​cić swo​je oso​bi​ste po​trze​by i uczu​cia, po​nie​waż przy​siągł ojcu, że za​wsze bę​dzie sta​wiał do​bro pań​stwa na pierw​szym miej​scu. W tym mo​men​cie słu​żą​cy wpro​wa​dził De​sti​ny do ga​bi​ne​tu, jak​by przy​wo​łał ją my​śla​mi. Wi​dział ją ostat​ni raz przed wy​ru​sze​niem na po​szu​ki​wa​nie żony. Nie po​cią​ga​ła go ta per​spek​ty​wa, ale po śmier​ci Ta​bi​nah wy​łącz​nie na nim spo​czy​wał obo​wią​zek prze​dłu​że​nia dy​na​stii. De​sti​ny we​szła z nie​co wy​żej unie​sio​ną gło​wą niż zwy​kle. Oczy jej błysz​cza​ły, jak​by gnie​wem. Czy rów​nie źle zno​si​ła roz​sta​nie jak on? Po​wie​dział so​bie, że to nie​istot​ne. Po​sta​no​wił nie po​ru​szać żad​nych in​nych te​ma​tów prócz za​wo​do​wych. Gdy​by spy​tał o jej sa​mo​po​czu​cie, nie po​wstrzy​mał​by po​ku​sy, by zno​wu ją przy​tu​lić i po​ca​ło​wać. ‒ Jak so​bie ra​dzi Ma​je​ed? – za​gad​nął. ‒ Bar​dzo do​brze. Robi wi​docz​ne po​stę​py. Już słu​cha po​le​ceń. Nie​dłu​go osią​gnę za​mie​rzo​ny cel i za​koń​czę pra​cę – od​rze​kła, pa​trząc mu w oczy nie​mal wy​-

zy​wa​ją​co. Za​fir zda​wał so​bie spra​wę, że sto​ją​cy obok do​rad​ca bacz​nie ich ob​ser​wu​je. Wy​czu​wał jego po​dejrz​li​wość. Je​że​li do​my​ślał się, co mię​dzy nimi za​szło, to mimo wszel​kich środ​ków ostroż​no​ści nie zdo​łał ochro​nić ani swo​jej re​pu​ta​cji, ani De​sti​ny. Ni​g​dy wcze​śniej nie tknął żad​nej ko​bie​ty w pa​ła​cu. Po​zwa​lał so​bie na ucie​chy ka​wa​ler​skie​go ży​cia da​le​ko za gra​ni​cą. Fakt, że De​sti​ny sku​si​ła go do zła​ma​nia za​sad, świad​czył o tym, jak bar​dzo go po​cią​ga​ła. Ale mu​sia​ła odejść w prze​szłość. ‒ Zo​staw nas sa​mych – roz​ka​zał do​rad​cy po an​giel​sku, żeby De​sti​ny ro​zu​mia​ła, co mówi. ‒ Pa​nie? ‒ Odejdź! – roz​ka​zał po​now​nie, tak gło​śno, że De​sti​ny drgnę​ła. Lecz gdy na nią spoj​rzał, mia​ła tak samo wo​jow​ni​czą minę jak wcze​śniej. I wy​glą​da​ła z nią rów​nie pięk​nie. ‒ Wzbu​dzi​my po​dej​rze​nia – zwró​ci​ła mu uwa​gę, gdy do​rad​ca gło​śno za​mknął za sobą drzwi. ‒ Nie​waż​ne. Tu ja wy​da​ję roz​ka​zy. Po​trze​bu​ję kil​ku mi​nut sam na sam z tobą przed wy​ru​sze​niem w od​wie​dzi​ny do ro​dzin po​ten​cjal​nych na​rze​czo​nych. ‒ Przez dwa ty​go​dnie spę​dza​li​śmy każ​dą noc ra​zem. To o wie​le wię​cej niż po​cząt​ko​wo usta​li​li​śmy. Naj​wyż​sza pora, że​by​śmy wró​ci​li do na​szych od​ręb​nych świa​tów, by każ​de z nas po​szło swo​ją dro​gą, któ​re nie po​win​ny się ni​g​dy skrzy​żo​wać – od​rze​kła z iście kró​lew​ską god​no​ścią, jak​by od dziec​ka wy​cho​wy​wa​no ją na księż​nicz​kę. Za​fi​ro​wi prze​mknę​ło przez gło​wę, że jej uro​da i dum​na po​sta​wa czy​ni​ły​by z niej god​ną part​ner​kę ży​cio​wą. W na​ro​do​wym stro​ju z jego kra​ju wy​glą​da​ła, jak​by na​le​ża​ła do tu​tej​sze​go spo​łe​czeń​stwa, jak​by zo​sta​ła stwo​rzo​na dla nie​go. Lecz rola żony gło​wy pań​stwa wy​ma​ga​ła nie tyl​ko in​te​li​gen​cji i sil​nej woli. Mu​sia​ła nie tyl​ko prze​wyż​szać przy​mio​ta​mi du​cha i umy​słu inne ko​bie​ty, ale też być jed​ną z nich, a co naj​waż​niej​sze, ro​dzić zdro​wych sy​nów, by mógł speł​nić przy​rze​cze​nie zło​żo​ne umie​ra​ją​ce​mu ojcu. Jak mógł roz​wa​żać jej kan​dy​da​tu​rę z ego​istycz​nych po​wo​dów, sko​ro od​mó​wił sio​strze pra​wa wol​ne​go wy​bo​ru? ‒ Nie​po​trzeb​nie go od​pra​wi​łeś – wy​rwał go z za​du​my jej szorst​ki głos. ‒ Masz ra​cję. Po​peł​ni​łem błąd – przy​znał, pod​cho​dząc do okna. Wi​dok bez​kre​snej pu​sty​ni od​zwier​cie​dlał jego na​strój. Czuł, że ży​cie bez De​sti​ny bę​dzie wy​peł​nia​ła tyl​ko ogrom​na, przy​gnę​bia​ją​ca pust​ka. Gdy znów na nią spoj​rzał, wy​czy​tał z jej twa​rzy roz​cza​ro​wa​nie. Ale za​raz od​zy​ska​ła rów​no​wa​gę. ‒ Wy​ja​dę, za​nim wró​cisz z po​dró​ży – oświad​czy​ła rze​czo​wym to​nem. Le​d​wie od​parł po​ku​sę, żeby do niej po​dejść, przy​tu​lić i spra​wić, by znów go za​pra​gnę​ła. Prze​kli​nał wła​sną sła​bość, ale ni​g​dy wcze​śniej nie prze​żył tylu nocy pod rząd wy​peł​nio​nych na​mięt​no​ścią. ‒ Jak so​bie ży​czysz – od​parł. – Zor​ga​ni​zu​ję ci lot. Mina po​in​for​mu​je cię, kie​dy

na​dej​dzie czas. Wcze​snym ran​kiem dwa dni po wy​jeź​dzie Za​fi​ra De​sti​ny z wy​sił​kiem otwo​rzy​ła oczy. Od chwi​li roz​sta​nia każ​de​go ran​ka ogar​nia​ło ją ta​kie przy​gnę​bie​nie, że z tru​dem wsta​wa​ła z łóż​ka. Za​ła​ma​ło ją chłod​ne, bez​oso​bo​we po​że​gna​nie. Wspo​mi​na​ła po​przed​nie po​ran​ki, gdy wsta​wał z ocią​ga​niem, żeby chył​kiem wy​mknąć się przez ogro​dy do swo​ich kom​nat. Pod​czas ostat​nie​go spo​tka​nia w ni​czym nie przy​po​mi​nał czu​łe​go ko​chan​ka. Za​szo​ko​wa​ło ją, że tak szyb​ko wy​łą​czył emo​cje, jak​by ni​g​dy ich nie bu​dzi​ła, jak​by od po​cząt​ku trak​to​wał ją jak za​baw​kę, nic wię​cej. Jego na​sta​wie​nie nie po​win​no już mieć dla niej żad​ne​go zna​cze​nia, ale go po​ko​cha​ła bez na​dziei na wza​jem​ność. Łzy na​pły​nę​ły jej do oczu, choć ni​g​dy wcze​śniej nie pła​ka​ła. Za​wsze była sil​na. Ży​cie od niej tego wy​ma​ga​ło. Lecz te​raz z tru​dem zbie​ra​ła siły, by pójść do staj​ni. Na​wet ulu​bio​ne za​ję​cie prze​sta​ło spra​wiać jej ra​dość. Po raz pierw​szy od dnia przy​by​cia nie cie​szy​ła jej per​spek​ty​wa spę​dze​nia kil​ku go​dzin z tak wspa​nia​łym zwie​rzę​ciem jak Ma​je​ed. Po​nie​waż było jesz​cze bar​dzo wcze​śnie, z ję​kiem wtu​li​ła twarz w po​dusz​kę w na​dziei, że sen przy​nie​sie uko​je​nie. Obu​dzi​ła się póź​no. Mina wła​śnie wno​si​ła jej sma​ko​wi​te śnia​da​nie, ale ostat​nio sam wi​dok je​dze​nia przy​pra​wiał ją o mdło​ści. Do​sta​ła ta​kich skur​czów żo​łąd​ka, że na​wet nie po​wi​ta​ła po​ko​jów​ki, tyl​ko bie​giem po​bie​gła do ła​zien​ki i prze​my​ła twarz zim​ną wodą dla orzeź​wie​nia. Na wi​dok bla​dej, wy​mę​czo​nej twa​rzy w lu​strze z prze​ra​że​niem za​ci​snę​ła po​wie​ki. Jak to moż​li​we, że do​szła do tak opła​ka​ne​go sta​nu? Prze​cież za​wsze przy​się​ga​ła so​bie, że nie po​ko​cha ni​ko​go, kto nie da jej mi​ło​ści. W koń​cu wró​ci​ła do po​ko​ju. Mina roz​sta​wi​ła sma​ko​ły​ki na sto​le przy drzwiach na ta​ras, ale na ich wi​dok znów do​sta​ła nud​no​ści. ‒ Za​pa​rzy​łam pani świe​żej her​ba​ty. Przy​wró​ci ko​lo​ry pani bla​dej buzi ‒ za​chę​ca​ła po​ko​jów​ka ła​god​nie, nie​mal z ma​cie​rzyń​ską czu​ło​ścią, któ​ra wzru​szy​ła De​sti​ny do łez. Po​pa​trzy​ła na krę​tą ścież​kę wśród eg​zo​tycz​nych ro​ślin, któ​rą Za​fir co noc do niej przy​cho​dził. Po​smut​nia​ła jesz​cze bar​dziej na myśl, że ni​g​dy wię​cej go nie zo​ba​czy. Upi​ła łyk aro​ma​tycz​ne​go na​po​ju tyl​ko po to, by spra​wić przy​jem​ność Mi​nie. Cie​pły na​par uśmie​rzył do​le​gli​wo​ści po​draż​nio​ne​go żo​łąd​ka. ‒ Do​sko​na​ła – po​chwa​li​ła, uśmie​cha​jąc się do Miny. – Już tro​chę tę​sk​nię za do​mem – skła​ma​ła. Po​ko​jów​ka po​smut​nia​ła. De​sti​ny uświa​do​mi​ła so​bie, że bę​dzie jej bra​ko​wa​ło tej cie​płej, ma​cie​rzyń​skiej oso​by. ‒ Nie po​lu​bi​ła pani mo​je​go kra​ju? ‒ Po​ko​cha​łam Ke​zo​ban. Je​stem tu szczę​śli​wa, ale nie​dłu​go koń​czę pra​cę z Ma​je​edem. Pora po​my​śleć o po​wro​cie. Czy mo​gła​byś mi za​ła​twić wcze​śniej​szy

od​lot? Gdy de​cy​zja za​pa​dła, od​zy​ska​ła spo​kój. Dziś wy​pro​wa​dzi Ma​je​eda poza mury twier​dzy. Był na to go​tów od kil​ku dni, ale zwle​ka​ła, żeby prze​dłu​żyć ba​śnio​wą przy​go​dę. Te​raz nie​odwo​łal​nie do​bie​gła koń​ca. Szejk po​rzu​cił se​kret​ną ko​chan​kę, by wy​peł​nić dy​na​stycz​ny obo​wią​zek wo​bec kra​ju. Otrzy​ma​ła to, do cze​go dą​ży​ła – nie​za​leż​ność od ojca i środ​ki na za​kup miesz​ka​nia w po​bli​żu Mil​ly. Jak za​wsze, kie​dy wspo​mnia​ła sio​strę, po​ża​ło​wa​ła, że nie może za​wie​rzyć jej swych trosk, ale na to przyj​dzie czas po po​wro​cie. Na ra​zie mu​sia​ła po​ko​nać ostat​nią prze​szko​dę z Ma​je​edem. Kie​dy wy​ko​na za​da​nie do koń​ca, bę​dzie wol​na. Wie​dzia​ła jed​nak, że ni​g​dy nie uwol​ni się od wspo​mnień o tym pu​styn​nym kra​ju i jego wład​cy. Za​cho​wa go w ser​cu na za​wsze. Za​kła​da​jąc ro​bo​czy strój, spo​strze​gła, że po​ko​jów​ka ob​ser​wu​je ją ze szcze​gól​ną tro​ską. Łzy na​pły​nę​ły jej do oczu na myśl o po​że​gna​niu z tą cie​płą, ser​decz​ną ko​bie​tą, któ​ra za​stą​pi​ła jej wcze​śnie utra​co​ną mat​kę. Za​sko​czo​na na​głą skłon​no​ścią do pła​czu, po​sta​no​wi​ła wziąć się w garść i przejść do po​rząd​ku dzien​ne​go nad uczu​cio​wą po​raż​ką. Tyl​ko sie​bie mo​gła za nią wi​nić. Za​fir od po​cząt​ku ja​sno okre​ślił wa​run​ki. Kil​ka go​dzin póź​niej uświa​do​mi​ła so​bie, że ura​do​wa​na po​stę​pa​mi Ma​je​eda stra​ci​ła ra​chu​bę cza​su. Do​pie​ro na​wrót mdło​ści przy​po​mniał jej, że za dłu​go prze​by​wa​ła w pa​lą​cym słoń​cu. Mimo że za​kry​ła gło​wę sza​lem, do​skwie​rał jej upał i do​pa​dło ją zmę​cze​nie. Do​szła do wnio​sku, że ska​ła, pod któ​rą od​po​czy​wa​li z Za​fi​rem pod​czas raj​du na pu​sty​nię, za​pew​ni jej cień i naj​lep​szą szan​sę od​po​czyn​ku dla niej i dla ko​nia. Usi​ło​wa​ła wy​rzu​cić z pa​mię​ci hi​sto​rię o śmier​tel​nym uką​sze​niu Ta​bi​nah przez ja​do​wi​te​go węża. Po​cie​szy​ło ją, że ogier stał spo​koj​nie, gdy usia​dła na zie​mi. Wi​docz​nie nie wy​czu​wał żad​ne​go nie​bez​pie​czeń​stwa. ‒ Od​pocz​nie​my chwi​lę i za​raz wra​ca​my – po​wie​dzia​ła ra​czej do sie​bie niż do nie​go. Za​nie​po​ko​iło ją, że na​gle uniósł gło​wę i nad​sta​wił uszu. Mia​ła na​dzie​ję, że nie spo​strzegł żad​nej groź​nej be​stii. Lecz gdy ci​chut​ko za​rżał, zmo​bi​li​zo​wa​ła siły, żeby wstać mimo osła​bie​nia i za​wro​tów gło​wy. Wsia​dła na nie​go z wy​sił​kiem i wy​tę​ży​ła wzrok, wy​pa​tru​jąc nie​bez​pie​czeń​stwa. Po​chwy​ciw​szy z od​da​li tę​tent ko​pyt, zwró​ci​ła gło​wę w stro​nę źró​dła dźwię​ku. Za​fir pę​dził ku niej w tu​ma​nach ku​rzu. Luź​ne sza​ty i dłu​ga grzy​wa ogie​ra fa​lo​wa​ły w pę​dzie. W ser​cu De​sti​ny roz​bły​sła iskier​ka na​dziei, że za nią za​tę​sk​nił. Lecz gdy pod​je​chał bli​żej, gniew​ne spoj​rze​nie roz​wia​ło złu​dze​nia. Znów zbyt wie​le so​bie wy​obra​zi​ła. ‒ Co tu ro​bisz? – spy​ta​ła, gdy za​trzy​mał ko​nia. ‒ Mógł​bym ci za​dać to samo py​ta​nie. Czyś ty ro​zum po​stra​da​ła? – wy​rzu​cił z sie​bie w zło​ści. ‒ Wy​ko​ny​wa​łam swo​je za​da​nie. Obie​ca​łam wy​pro​wa​dzić Ma​je​eda poza mury twier​dzy – wy​ja​śni​ła tak spo​koj​nie, jak po​tra​fi​ła, żeby ukryć, jak sil​ne emo​cje nią tar​ga​ją.

‒ Wra​ca​my – roz​ka​zał. Za​nim zdą​ży​ła otwo​rzyć usta, spiął ko​nia do ga​lo​pu. Ma​je​ed nie po​biegł za nim. Za​cze​kał na ko​men​dę. Wy​star​czy​ło, że de​li​kat​nie na​ci​snę​ła jego boki no​ga​mi, by ru​szył z ko​py​ta za pa​nem. Obo​la​ła gło​wa i żo​łą​dek fa​tal​nie zno​si​ły wstrzą​sy pod​czas szyb​kiej jaz​dy. Ma​rzy​ła o po​rząd​nym od​po​czyn​ku. Ode​tchnę​ła z ulgą do​pie​ro na wi​dok pa​ła​co​wych mu​rów. Krew wrza​ła w ży​łach Za​fi​ra, gdy ma​sze​ro​wał ku kom​na​cie De​sti​ny. Co w nią wstą​pi​ło, żeby wy​ru​szyć na pu​sty​nię w środ​ku dnia, w nie​zno​śnym upa​le? Gdy wia​do​mość, że za​mie​rza opu​ścić Ke​zo​ban wcze​śniej, niż pla​no​wa​ła, skło​ni​ła go do wcze​śniej​sze​go po​wro​tu, in​tu​icja pod​po​wie​dzia​ła, że znaj​dzie ją tam, gdzie ją kie​dyś za​brał – w miej​scu tra​gicz​nej śmier​ci Ta​bi​nah. Znów ogar​nę​ły go wy​rzu​ty su​mie​nia, ale stłu​mił je prze​mo​cą. Wkro​czył do kom​na​ty, gdzie Mina cze​ka​ła, cała w ner​wach. Na ich wi​dok ode​tchnę​ła z ulgą. Od​wró​cił się do po​dą​ża​ją​cej za nim De​sti​ny i przy​sta​nął tak na​gle, że omal na nie​go nie wpa​dła. Le​d​wie od​parł po​ku​sę przy​trzy​ma​nia jej, ale naj​pierw mu​siał opa​no​wać wzbu​rzo​ne ner​wy. Jak zdo​ła​ła prze​ła​mać ba​rie​ry, któ​re wo​kół sie​bie zbu​do​wał? Jak to moż​li​we, że za​pa​dła mu w ser​ce głę​biej, niż przy​pusz​czał? Mar​twi​ła go jej bla​dość. Przy​po​mniał so​bie wzmian​kę Miny, że od dwóch dni źle się czu​je. ‒ Te​raz od​pocz​nij – po​wie​dział. ‒ Mu​szę się spa​ko​wać – za​pro​te​sto​wa​ła. ‒ Odłóż pa​ko​wa​nie na póź​niej. Od​dam ci do dys​po​zy​cji mój sa​mo​lot, kie​dy ze​chcesz wy​je​chać z Ke​zo​ba​nu. ‒ Wy​ko​na​łam swo​je za​da​nie, Za​fi​rze. Od​le​cę ju​tro. Za​fir spo​strzegł, że Mina lek​ko unio​sła brwi, gdy De​sti​ny zwró​ci​ła się do nie​go po imie​niu, ale nie ob​cho​dzi​ła go już ni​czy​ja opi​nia. W tej chwi​li za​le​ża​ło mu tyl​ko na tym, żeby De​sti​ny zo​sta​ła tro​chę dłu​żej, da​jąc mu czas na upo​rząd​ko​wa​nie my​śli. Obu​dzi​ła w nim sil​ne uczu​cia, zbyt za​ska​ku​ją​ce, by mógł je w tej chwi​li prze​ana​li​zo​wać. ‒ Ro​zu​miem, ale za​mie​rzam wy​dać ucztę na two​ją cześć jako wy​raz mo​jej wdzięcz​no​ści. ‒ Nie trze​ba. Do​sta​łam wy​na​gro​dze​nie za pra​cę. – Po​de​szła do nie​go, zrzu​ca​jąc z gło​wy szal, co mu​sia​ło wzbu​dzić po​dej​rze​nia Miny na te​mat ich wza​jem​nych sto​sun​ków. ‒ To na​sza tra​dy​cja. Wy​je​dziesz po uczcie – oświad​czył sta​now​czo i opu​ścił kom​na​tę. Nie przy​wykł do opo​ru. Nie ro​zu​miał, jak to moż​li​we, żeby tak iry​tu​ją​ca, prze​kor​na oso​ba po​cią​ga​ła go do tego stop​nia, by był dla niej go​tów nie tyl​ko za​nie​dbać po​win​no​ści wo​bec pań​stwa, ale na​wet zlek​ce​wa​żyć po​czu​cie winy wo​bec Ta​bi​nah i zła​mać przy​się​gę daną ojcu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Na​stęp​ne​go ran​ka, le​d​wie pierw​sze pro​mie​nie świ​tu oświe​tli​ły sy​pial​nię, De​sti​ny znów do​pa​dły mdło​ści. Prze​sta​ła je skła​dać na karb roz​pa​czy czy tę​sk​no​ty za oj​czy​zną. W koń​cu poj​rza​ła praw​dzie w oczy: za​szła w cią​żę z Za​fi​rem. Ale czy to moż​li​we? Prze​cież za​wsze pa​mię​tał o an​ty​kon​cep​cji. No, pra​wie za​wsze. Raz mu​sia​ła mu przy​po​mnieć w sza​le na​mięt​no​ści. Przy​pusz​czal​nie za póź​no. Czyż​by ta krót​ka chwi​la za​po​mnie​nia wy​star​czy​ła? Wy​glą​da​ło na to, że tak. Strach chwy​cił ją za gar​dło, nie przed Za​fi​rem, lecz przed po​ro​dem. A je​że​li umrze tak jak mat​ka i zo​sta​wi ma​leń​stwo samo na świe​cie, bez star​sze​go ro​dzeń​stwa, zda​ne na ła​skę apo​dyk​tycz​ne​go ojca? Jak do tej pory po​wtó​rzy​ła wszyst​kie jej błę​dy, po​cząw​szy od mi​ło​ści bez szans na wza​jem​ność, a skoń​czyw​szy na cią​ży. Wo​la​ła so​bie nie wy​obra​żać re​ak​cji Za​fi​ra na wieść o nie​ślub​nym po​tom​ku w ob​li​czu pla​no​wa​ne​go mał​żeń​stwa z kimś z miej​sco​wej eli​ty. Mu​sia​ła opu​ścić Ke​zo​ban jak naj​szyb​ciej. Po​trze​bo​wa​ła pil​nej kon​sul​ta​cji ze swo​im le​ka​rzem, któ​ry znał hi​sto​rię cho​ro​by jej mat​ki. Tru​chla​ła ze stra​chu na myśl, co jej do​ra​dzi, je​śli ba​da​nie krwi wy​ka​że dzie​dzicz​ną cho​ro​bę. Spa​ko​wa​ła swój skrom​ny do​by​tek i się​gnę​ła po pa​mięt​nik mat​ki. Czy za​bra​nie go w po​dróż sta​no​wi​ło zły omen, zwa​żyw​szy, że po​szła w jej śla​dy? Wzię​ła kil​ka głę​bo​kich od​de​chów, by po​wstrzy​mać nud​no​ści i scho​wa​ła pu​deł​ko z pa​mięt​ni​kiem na samo dno tor​by. Za​bro​ni​ła so​bie dal​szych roz​wa​żań. Uzna​ła, że naj​waż​niej​sze, żeby jak naj​prę​dzej do​trzeć do domu. Ale nie do ojca. Wpadł​by w fu​rię, gdy​by od​krył, że wró​ci​ła w cią​ży, a dłu​go nie zdo​ła jej ukry​wać. Mo​gła po​je​chać tyl​ko do Mil​ly. Za​ło​ży​ła w po​śpie​chu wła​sne ubra​nie. Na​rzu​ci​ła tyl​ko szal na gło​wę, żeby nie bu​dzić po​dej​rzeń, zwłasz​cza Miny. Żal jej było opusz​czać ser​decz​ną po​ko​jów​kę bez po​że​gna​nia, ale nie wi​dzia​ła in​ne​go wyj​ścia. Mia​ła na​dzie​ję, że obie​ca​ny sa​mo​lot na nią cze​ka. Po raz ostat​ni zer​k​nę​ła na łoże, na któ​rym po​zna​ła roz​ko​sze mi​ło​ści, od​da​ła Za​fi​ro​wi całą sie​bie i po​czę​ła dziec​ko. Łzy znów na​pły​nę​ły jej do oczu, ale zdo​ła​ła je po​wstrzy​mać. Na​gle po​ję​ła przy​czy​nę swej nie​ty​po​wej skłon​no​ści do pła​czu. Z cięż​kim wes​tchnie​niem ru​szy​ła ku drzwiom. Za​nim do nich do​tar​ła, do środ​ka wkro​czy​ła Mina z tacą. W ślad za nią inna słu​żą​ca przy​nio​sła naj​pięk​niej​szą aba​ję, jaką w ży​ciu wi​dzia​ła, z pur​pu​ro​we​go je​dwa​biu, ha​fto​wa​ne​go zło​tem. Gdy za​mknę​ła za sobą drzwi, Mina po​pa​trzy​ła po​dejrz​li​wie na po​dróż​ną tor​bę. ‒ Szejk pro​sił, żeby przy​szła pani do jego ga​bi​ne​tu za​raz po śnia​da​niu – oznaj​mi​ła. ‒ Dzię​ku​ję. Pój​dę te​raz, przed od​lo​tem.

‒ Już pani wy​jeż​dża? Dzi​siaj? A co z ju​trzej​szą ucztą? Szejk po​da​ro​wał pani spe​cjal​ny strój na tę oka​zję. De​sti​ny po​pa​trzy​ła ba​daw​czo na Minę, nie​pew​na, czy by ją zro​zu​mia​ła, gdy​by po​zna​ła praw​dę. Do​szła do wnio​sku, że to nie​do​rzecz​na myśl. Jak mo​gła​by za​ufać pra​cow​ni​cy Za​fi​ra? Chy​ba cią​ża ode​bra​ła jej zdol​ność lo​gicz​ne​go my​śle​nia. Nie​waż​ne, jak cen​ny dar jej ofia​ro​wał. Mu​sia​ła stąd uciec. ‒ Tak, te​raz – po​twier​dzi​ła z całą mocą. ‒ Czy czu​je się pani wy​star​cza​ją​co do​brze, żeby znieść lot? Ba​daw​cze spoj​rze​nie Miny na​su​nę​ło De​sti​ny po​dej​rze​nie, że zna jej stan. Przy​po​mnia​ła so​bie, że już kil​ka dni temu za​pa​rzy​ła jej im​bi​ro​wą her​ba​tę. Przy​pusz​czal​nie roz​po​zna​ła ob​ja​wy wcze​śniej niż ona sama. Wpa​dła w po​płoch. Je​że​li zna​ła praw​dę, na pew​no oka​że lo​jal​ność wład​cy, a nie jej. ‒ Oczy​wi​ście. Czu​ję się do​sko​na​le. Wy​ko​na​łam swo​je za​da​nie. Czas wra​cać do domu. Mina po​de​szła i ode​bra​ła od niej tor​bę, któ​rą od​da​ła bez wal​ki. ‒ Naj​pierw pro​szę zjeść śnia​da​nie, a po​tem iść do szej​ka, za​nim po​dej​mie pani dal​sze de​cy​zje. ‒ Nie mam już żad​ne​go po​wo​du, żeby tu zo​stać – nie da​wa​ła za wy​gra​ną. Tru​chla​ła ze stra​chu, że Mina mo​gła po​in​for​mo​wać Za​fi​ra. Nie chcia​ła ska​zy​wać ani sie​bie, ani dziec​ka na ży​cie bez mi​ło​ści, po​nie​waż nie ist​nia​ła na​dzie​ja, że Za​fir ją po​ko​cha. Na​wet gdy​by szczę​śli​wie uro​dzi​ła, nie po​tra​fi​ła​by żyć w cie​niu, jako była se​kret​na na​łoż​ni​ca, kie​dy szejk za​ło​ży ro​dzi​nę z kimś in​nym. Pa​mięt​nik mat​ki opo​wia​dał po​dob​ną hi​sto​rię. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że li​czy​ła na wię​cej, kie​dy za​szła w pierw​szą cią​żę. Ma​rzy​ła o do​zgon​nej mi​ło​ści, w któ​rej ist​nie​nie De​sti​ny szcze​rze wąt​pi​ła. Prze​la​ła tę tę​sk​no​tę na każ​dą stro​nę pa​mięt​ni​ka, co wy​ja​śnia​ło, dla​cze​go nada​ła jej imię, ozna​cza​ją​ce prze​zna​cze​nie. Wie​rzy​ła, że dziec​ko zbli​ży ją z uko​cha​nym, ale jej oj​ciec re​pre​zen​to​wał taki sam typ jak Za​fir. Apo​dyk​tycz​ny, żąd​ny wła​dzy, nie ma​rzył o dziec​ku. Oże​nił się z jego mat​ką je​dy​nie z obo​wiąz​ku. Naj​bar​dziej prze​ra​ża​ła ją nie​pew​ność, czy nie odzie​dzi​czy​ła de​fek​tu ge​ne​tycz​ne​go, któ​ry spo​wo​do​wał śmierć mat​ki. Jaki los cze​ka ma​leń​stwo, je​że​li pad​nie ofia​rą tej sa​mej cho​ro​by krwi? Ta oba​wa spo​wo​do​wa​ła, że ni​g​dy nie roz​wa​ża​ła moż​li​wo​ści mał​żeń​stwa i ma​cie​rzyń​stwa. ‒ Naj​pierw trze​ba zjeść śnia​da​nie – na​le​ga​ła po​ko​jów​ka tak ła​god​nie, że przez chwi​lę De​sti​ny ku​si​ło, żeby za​wie​rzyć jej swe tro​ski. Po na​my​śle uzna​ła ten po​mysł za nie​do​rzecz​ny. Je​że​li Za​fir jesz​cze nic nie wie​dział, z pew​no​ścią by mu do​nio​sła. Nie za​mie​rza​ła go od​wo​dzić od zre​ali​zo​wa​nia dy​na​stycz​nych pla​nów, zwłasz​cza że nie wie​dzia​ła, czy bę​dzie mo​gła do​no​sić cią​żę. Ta ostat​nia myśl prze​ra​ża​ła ją rów​nie moc​no, jak per​spek​ty​wa pój​ścia w śla​dy mat​ki. Na​gle do​szła do wnio​sku, że naj​lep​szą stra​te​gią bę​dzie od​wle​cze​nie spo​tka​nia z Za​fi​rem. Je​że​li prze​cią​gnie je​dze​nie śnia​da​nia, może za​ab​sor​bu​je go pra​ca i nie znaj​dzie cza​su, żeby się z nią zo​ba​czyć. Ku ra​do​ści Miny usia​dła przy sto​le

za​sta​wio​nym owo​ca​mi i słod​ki​mi ciast​ka​mi. Usi​ło​wa​ła uda​wać za​chwyt przy​nie​sio​ny​mi sma​ko​ły​ka​mi, ale żo​łą​dek od​mó​wił przy​ję​cia po​kar​mu. ‒ Znów za​pa​rzy​łam her​bat​ki im​bi​ro​wej prze​ciw​ko po​ran​nym mdło​ściom. Sło​wa Miny po​twier​dzi​ły po​dej​rze​nia De​sti​ny. Oczy​wi​ście bez​błęd​nie roz​po​zna​ła ob​ja​wy. Praw​do​po​dob​nie słu​ży​ła przed nią wie​lu ko​bie​tom. Nie po​zo​sta​ło jej nic in​ne​go, jak pójść do Za​fi​ra jak naj​prę​dzej i mieć na​dzie​ję, że ni​cze​go nie​świa​do​my wy​pu​ści ją z kra​ju. Do​pie​ro po wi​zy​cie u swo​je​go le​ka​rza zde​cy​du​je, w jaki spo​sób i kie​dy go po​in​for​mo​wać. Za​fir stał przy biur​ku, gdy De​sti​ny wkro​czy​ła pew​nym kro​kiem do środ​ka. Za​uwa​żył jej bla​dość, ale nie wy​glą​da​ła na osła​bio​ną. Czyż​by Mina się po​my​li​ła? Pa​mię​tał, w jaki spo​sób dała mu znać o jej do​le​gli​wo​ściach, gdy za​żą​dał in​for​ma​cji, do​kąd za​bra​ła Ma​je​eda: ‒ Od dwóch dni co rano źle się czu​je – oznaj​mi​ła ze stra​pio​ną miną. Nie udzie​li​ła żad​nych wię​cej wy​ja​śnień, a on o nic wię​cej nie py​tał. Zde​ner​wo​wa​ny ry​zy​kow​ną wy​pra​wą De​sti​ny na pu​sty​nię w złym sta​nie zdro​wia, wy​ma​sze​ro​wał z kom​na​ty. Te​raz ża​ło​wał, że nie za​żą​dał bar​dziej szcze​gó​ło​wych wy​ja​śnień, za​miast przy​jąć do wia​do​mo​ści nie​zbyt kon​kret​ną alu​zję. Już gdy ga​lo​po​wał ku niej przez pu​sty​nię, po​jął, że je​śli spło​dził dziec​ko, przy​pusz​czal​nie tej nocy, kie​dy od​da​ła mu dzie​wic​two, los zwią​zał ich ze sobą nie​odwo​łal​nie. Te​raz spo​czy​wa​ła na nim przede wszyst​kim od​po​wie​dzial​ność za wy​cho​wa​nie przy​szłe​go na​stęp​cy tro​nu. Naj​chęt​niej za​py​tał​by De​sti​ny wprost, czy to praw​da, ale prze​żył zbyt wiel​ki wstrząs. Za​wsze trzy​mał emo​cje na wo​dzy, te​raz jed​nak nie zdo​łał​by ukryć, jak bar​dzo cie​szy go ten ob​rót spraw. Cią​ża De​sti​ny zwol​ni​ła​by go od przy​krej ko​niecz​no​ści szu​ka​nia żony. Ozna​cza​ła, że mogą być ra​zem. Po​nie​waż jed​nak ist​nia​ła szan​sa, że fał​szy​wie zin​ter​pre​to​wał alu​zję Miny albo że źle oce​ni​ła przy​czy​nę do​le​gli​wo​ści, od​parł po​ku​sę przy​tu​le​nia De​sti​ny i za​pew​nie​nia, że za​dba o nią i o dziec​ko. Po​sta​no​wił dać jej szan​sę oso​bi​ste​go prze​ka​za​nia wia​do​mo​ści. Ku jego iry​ta​cji mil​cza​ła upar​cie. Spo​strzegł, że za​ło​ży​ła za​chod​ni strój, jak​by ce​lo​wo pod​kre​śla​ła dzie​lą​cy ich dy​stans. ‒ Nie bę​dziesz mo​gła dzi​siaj wy​je​chać – oświad​czył. – Za​rzą​dzi​łem przy​go​to​wa​nia do ju​trzej​szej po​że​gnal​nej uczty. Póź​niej od​dam ci mój sa​mo​lot do dys​po​zy​cji. Miał na​dzie​ję, że nie bę​dzie go po​trze​bo​wa​ła. Zo​ba​czył jed​nak strach w jej oczach, taki sam jak czę​sto wi​dy​wał w oczach Ta​bi​nah od dnia ogło​sze​nia jej za​rę​czyn. Zlek​ce​wa​ży​ła wszyst​kie jego wy​sił​ki, by za​pew​nić jej jak naj​lep​szą przy​szłość. Za​wiódł ją, zmu​sił do uciecz​ki na grzbie​cie ru​ma​ka, któ​re​go nie była w sta​nie okieł​znać. Ni​g​dy so​bie nie wy​ba​czy, że po​pchnął ją ku śmier​ci. Czy tak samo skło​nił do uciecz​ki De​sti​ny? ‒ Dzię​ku​ję, ale wo​la​ła​bym wy​je​chać dzi​siaj, choć​by za​raz – od​po​wie​dzia​ła. ‒ Wy​klu​czo​ne. Tra​dy​cja Ke​zo​ba​nu wy​ma​ga god​ne​go po​że​gna​nia go​ścia. Ob​ra​-

zi​ła​byś mój na​ród i mnie, gdy​byś ją zła​ma​ła. Przy​sła​łem ci aba​ję, że​byś ją za​ło​ży​ła. – Na ra​zie prze​mil​czał jej zna​cze​nie. Kró​lew​skie bar​wy oznaj​mią każ​de​mu jesz​cze przed ogło​sze​niem za​rę​czyn, że wy​brał De​sti​ny na żonę. De​sti​ny zro​bi​ła wiel​kie oczy, ale sta​ła spo​koj​nie. Czy za​cho​wa​ła​by tak sto​ic​ki spo​kój, gdy​by rze​czy​wi​ście ocze​ki​wa​ła jego na​stęp​cy? Szyb​ko od​pę​dził wąt​pli​wo​ści. Ufał in​tu​icji Miny. ‒ Czy dasz mi gwa​ran​cję, że po​zwo​lisz mi wró​cić do kra​ju po uczcie? – ra​czej za​żą​da​ła, niż spy​ta​ła tak sta​now​czym to​nem, jak​by nie skry​wa​ła żad​ne​go istot​ne​go se​kre​tu. ‒ Tak, je​że​li na​dal bę​dziesz so​bie tego ży​czy​ła. ‒ Do​sko​na​le. W ta​kim ra​zie nie będę ci dłu​żej zaj​mo​wać cza​su. Za​fi​ra nie​mi​le za​sko​czy​ło, że nie wspo​mnia​ła o po​ran​nych do​le​gli​wo​ściach. Grał na zwło​kę. Nie za​mie​rzał jej wy​pusz​czać, do​pó​ki nie po​zna praw​dy. ‒ De​sti​ny! – za​wo​łał za nią, gdy ru​szy​ła ku drzwiom. ‒ Słu​cham? Za​fir usły​szał w jej drżą​cym gło​sie jak​by nut​kę na​dziei. Od​parł jed​nak po​ku​sę wy​cią​gnię​cia z niej ocze​ki​wa​ne​go wy​zna​nia. Tra​gicz​ne do​świad​cze​nie z Ta​bi​nah na​uczy​ło go cier​pli​wo​ści. Cze​kał, aż do​bro​wol​nie wy​zna praw​dę. Po​nie​waż naj​wy​raź​niej nie za​mie​rza​ła, spró​bo​wał ją tak​tow​nie do tego na​kło​nić: ‒ Nie masz mi nic wię​cej do po​wie​dze​nia? – spy​tał ostroż​nie. ‒ Nie. A po​win​nam? De​sti​ny prze​ra​zi​ło po​dejrz​li​we spoj​rze​nie Za​fi​ra. Czy Mina zdra​dzi​ła mu se​kret, któ​ry sama do​pie​ro co od​kry​ła? Da​ła​by gło​wę, że wie​dzia​ła, że spę​dza​li ra​zem noce. Wstrzy​ma​ła od​dech, gdy ru​szył w jej kie​run​ku. Kie​dy mi​nął ją i sta​nął przy wiel​kich, po​dwój​nych drzwiach ga​bi​ne​tu, ode​tchnę​ła z ulgą, ale nie na dłu​go. Znów ob​le​ciał ją strach, kie​dy prze​krę​cił klucz w zam​ku i po​pa​trzył na nią wy​cze​ku​ją​co. ‒ Czy ze​chcesz mi wy​ja​śnić przy​czy​nę swo​ich do​le​gli​wo​ści? ‒ Są​dzę, że to sku​tek upa​łów – skła​ma​ła, od​wra​ca​jąc wzrok. Nie śmia​ła mu spoj​rzeć w oczy. Pa​lił ją wstyd, ale nie mia​ła su​mie​nia sta​nąć mu na dro​dze. Jej mat​ka dro​go za​pła​ci​ła za zmu​sze​nie ojca do ślu​bu. Wy​raź​nie to na​pi​sa​ła. Dla​te​go na​kła​da​nie na Za​fi​ra zo​bo​wią​zań nie wcho​dzi​ło w grę. Przy​się​gła so​bie, że je​śli zy​ska pew​ność, że może bez​piecz​nie uro​dzić, prze​sta​nie go okła​my​wać, kie​dy już Za​fir speł​ni obiet​ni​cę daną ojcu i za​ło​ży ro​dzi​nę. Pod​szedł tak bli​sko, że w koń​cu mu​sia​ła pod​nieść na nie​go wzrok. Wy​raź​nie wi​dzia​ła ciem​ny za​rost, sro​gie spoj​rze​nie ciem​nych oczu i za​ci​śnię​tą szczę​kę. Do​sta​ła ta​kich za​wro​tów gło​wy, jak​by za​raz mia​ła ze​mdleć. Na​gle oto​czy​ły ją moc​ne ra​mio​na Za​fi​ra. Gdy po​czu​ła z bli​ska jego za​pach, prze​sta​ła wal​czyć o za​cho​wa​nie rów​no​wa​gi. Po​wie​ki jej opa​dły i osu​nę​ła się w jego ob​ję​cia. Gdy otwo​rzy​ła oczy, le​ża​ła w swo​im łóż​ku. Za​fir stał w no​gach ni​czym straż​nik. Ro​zej​rza​ła się po​spiesz​nie po sy​pial​ni w po​szu​ki​wa​niu Miny.

‒ Je​ste​śmy sami – rzu​cił krót​ko, wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​ny. Prze​czu​wa​jąc nie​bez​pie​czeń​stwo, zmo​bi​li​zo​wa​ła siły, żeby usiąść na łóż​ku. Wie​dzia​ła, że po​win​na nie tyl​ko po​wie​dzieć mu o cią​ży, ale też za​pew​nić, że wy​je​dzie i nie bę​dzie ni​cze​go od nie​go żą​dać. Nie po​tra​fi​ła​by jed​nak ubrać w sło​wa swe​go lęku przed po​ro​dem ani wy​rzu​tów su​mie​nia, że nie chce tego dziec​ka. Ten lęk skło​nił ją do prze​la​nia wszyst​kich uczuć na ko​nie. Dla​te​go ni​g​dy nie pla​no​wa​ła za​ło​że​nia ro​dzi​ny. Prze​ra​ża​ła ją myśl, że nie prze​ży​je po​ro​du i zo​sta​wi ma​leń​stwo samo na świe​cie. Nie ży​czy​ła ni​ko​mu ta​kie​go losu, ja​kie​go sama za​zna​ła. ‒ Prze​ży​li​śmy ra​zem coś wy​jąt​ko​we​go, Za​fi​rze – za​czę​ła ostroż​nie. – Ale to już ko​niec. Zbyt wie​le nas dzie​li. Za​fir po​pa​trzył na nią groź​nie. Przy​po​mi​nał jej so​ko​ły, któ​re wy​pusz​czał. Ob​ser​wo​wa​ła go ukrad​kiem, kie​dy nie po​dej​rze​wał, że na nie​go pa​trzy. Nie po​zo​sta​ło jej nic in​ne​go, jak wy​rzu​cić ko​lej​ne wspo​mnie​nie z pa​mię​ci wraz z wcze​śniej​szy​mi. ‒ Cza​sa​mi nad​cho​dzą ta​kie zmia​ny, któ​re za​cie​ra​ją róż​ni​cę i sta​pia​ją w jed​ność to co od​mien​ne. Gdy​by nie wy​po​wie​dział tego zda​nia tak szorst​kim to​nem, nie​ła​two by​ło​by jej ode​przeć po​ku​sę wy​ja​wie​nia, że taka zmia​na wła​śnie na​stą​pi​ła, że po​łą​czy​ło ich nowe ży​cie, któ​re​mu dali po​czą​tek. Lecz nie wie​dzia​ła, czy bę​dzie je mo​gła za​cho​wać i pie​lę​gno​wać, po​nie​waż za​miast zro​bić ba​da​nia, okła​my​wa​ła samą sie​bie, że nie my​śli o ma​cie​rzyń​stwie. Po​nie​waż nie od​na​la​zła w jego sło​wach ani śla​du uczu​cia, uzna​ła, że le​piej wró​cić do An​glii. Wy​na​gro​dze​nie za pra​cę w Ke​zo​ba​nie umoż​li​wi jej zna​le​zie​nie naj​lep​szej po​mo​cy me​dycz​nej. Mia​ła na​dzie​ję, że ba​da​nia nie po​twier​dzą jej obaw. Do​pie​ro gdy le​ka​rze orzek​ną, że wol​no jej ro​dzić, a Za​fir za​wrze dy​na​stycz​ny zwią​zek zgod​nie z wolą ojca i do​rad​ców, po​wie mu praw​dę, żeby nie po​wtó​rzyć błę​du mat​ki i nie wy​wie​rać na nie​go pre​sji. ‒ Mu​szę wró​cić do kra​ju, Za​fi​rze – po​wtó​rzy​ła. ‒ Wy​klu​czo​ne! – za​pro​te​sto​wał tak gwał​tow​nie, że ją za​tka​ło. – W ta​kim sta​nie nie znie​siesz po​dró​ży. Nie opu​ścisz Ke​zo​ba​nu bez mo​jej wie​dzy. De​sti​ny po​bla​dła, prze​ra​żo​na lo​do​wa​tym to​nem jego gło​su. Nie mo​gła uwie​rzyć, że to ten sam czu​ły ko​cha​nek, któ​re​mu od​da​ła ser​ce. Nic nie po​zo​sta​ło z de​li​kat​no​ści, z jaką wpro​wa​dzał ją w ar​ka​na sztu​ki ko​cha​nia. ‒ Nic mi nie jest. Po pro​stu zmę​czył mnie upał. Jak tro​chę od​pocz​nę, doj​dę do sie​bie – prze​ko​ny​wa​ła żar​li​wie. ‒ Znów wy​glą​dasz bla​do. Chy​ba po​wi​nie​nem we​zwać le​ka​rza. ‒ Nie! – za​pro​te​sto​wa​ła gwał​tow​nie. – Nie ma po​trze​by. Do ju​tra wy​do​brze​ję. ‒ Nie wy​je​dziesz ani ju​tro, ani po​ju​trze ‒ wy​ce​dził przez za​ci​śnię​te zęby. De​sti​ny po​ję​ła, że po​znał jej se​kret. ‒ Dla​cze​go nie? – nie da​wa​ła jed​nak za wy​gra​ną. ‒ Po​nie​waż no​sisz w ło​nie moje dziec​ko.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY De​sti​ny ode​bra​ło mowę. Po ple​cach prze​szedł jej zim​ny dreszcz. Po​ję​ła, że roz​gnie​wa​ły go jej kłam​stwa. Nie wie​dzia​ła, jak mu po​wie​dzieć, że nie chce ro​dzić, po​nie​waż ni​g​dy nie star​czy​ło jej od​wa​gi, by zro​bić so​bie ba​da​nia krwi. Jak wy​znać, że mo​gła odzie​dzi​czyć cho​ro​bę, któ​ra za​bi​ła jej mat​kę za​raz po uro​dze​niu Mil​ly? Strach, któ​ry prze​śla​do​wał ją od okre​su doj​rze​wa​nia, po​now​nie chwy​cił ją za gar​dło. Choć cią​ża nie zo​sta​ła po​twier​dzo​na przez le​ka​rza, re​ak​cja Miny na po​ran​ne mdło​ści od​bie​ra​ła reszt​ki na​dziei, że do​le​ga jej coś in​ne​go. W koń​cu zdo​ła​ła wy​do​być głos ze ści​śnię​te​go gar​dła: ‒ Nie za​trzy​masz mnie, Za​fi​rze. Nie od​po​wia​da mi rola se​kret​nej ko​chan​ki. ‒ Nie po​wta​rzaj wię​cej ta​kich rze​czy. Zo​sta​niesz, po​nie​waż no​sisz w ło​nie mo​je​go na​stęp​cę. Lo​do​wa​te spoj​rze​nie, to​wa​rzy​szą​ce wy​po​wie​dzia​nym gniew​nym to​nem sło​wom, utwier​dzi​ło De​sti​ny w prze​ko​na​niu, że nie za​le​ży mu na niej, tyl​ko na dziec​ku. Mimo sła​bo​ści wsta​ła z łóż​ka, go​rącz​ko​wo szu​ka​jąc w my​ślach prze​ko​nu​ją​cych ar​gu​men​tów. W koń​cu ze​bra​ła od​wa​gę, żeby wy​znać mu strasz​li​wą praw​dę: ‒ Jesz​cze nie wiem, czy mogę uro​dzić to dziec​ko. ‒ Nie mo​żesz czy nie chcesz? ‒ Nie​waż​ne. Przy​się​gam, że nie po​dej​mę żad​nej de​cy​zji, któ​ra mo​gła​by ci za​szko​dzić. Za​cho​wam ab​so​lut​ną dys​kre​cję. Znajdź so​bie żonę, wy​peł​nij swo​ją po​win​ność, a mnie po​zwól wró​cić do mo​je​go ży​cia. – Po tych sło​wach ru​szy​ła ku drzwiom. ‒ Nie pró​buj przede mną ucie​kać, De​sti​ny! – za​wo​łał za nią. Gdy​by ją ko​chał, tak jak so​bie wy​ma​rzy​ła, po​słu​cha​ła​by bez opo​ru. Wie​dzia​ła​by, że bę​dzie ją wspie​rał w naj​trud​niej​szych chwi​lach. Prze​mknę​ło jej przez gło​wę, że może war​to mu za​ufać, ale za​raz zga​sił ni​kłą iskier​kę na​dziei, któ​rą roz​bu​dził w jej ser​cu: ‒ Ni​g​dzie cię nie pusz​czę. Te​raz je​steś moja. De​sti​ny zro​bi​ła jesz​cze kil​ka kro​ków, ale nie mia​ła do​kąd pójść. W ob​cym kra​ju, bez żad​ne​go wspar​cia ani moż​li​wo​ści uciecz​ki, była zda​na na ła​skę ko​lej​ne​go de​spo​ty, jesz​cze bar​dziej apo​dyk​tycz​ne​go niż jej oj​ciec. Przy​sta​nę​ła i po​pa​trzy​ła na eg​zo​tycz​ne ogro​dy, któ​re buj​nie roz​kwi​ta​ły dzię​ki in​no​wa​cyj​ne​mu sys​te​mo​wi na​wad​nia​ją​ce​mu. Po​dzi​wia​ła szla​chet​ną pa​sję i pa​trio​tyzm Za​fi​ra, ale jego osią​gnię​cia stra​ci​ły na zna​cze​niu wo​bec fak​tu, że trak​to​wał ją jak swo​ją wła​sność. ‒ Nie po​zwo​lę sobą rzą​dzić – za​pro​te​sto​wa​ła. – Ani to​bie, ani ni​ko​mu in​ne​mu. ‒ Nie masz wy​bo​ru. Jako mat​ka mo​je​go dziec​ka na​le​żysz do mnie. De​sti​ny wzię​ła głę​bo​ki od​dech, żeby do​tle​nić osła​bio​ny or​ga​nizm przed ko​lej​nym eta​pem ba​ta​lii. Mu​sia​ła so​bie wy​wal​czyć wol​ność, żeby wy​je​chać do An​glii,

do swo​je​go le​ka​rza, i zro​bić te​sty. Co​kol​wiek wy​ka​żą, przy po​mo​cy Mil​ly ja​koś so​bie po​ra​dzi. Do​szła do wnio​sku, że nie po​zo​sta​je jej nic in​ne​go, jak prze​ko​nać Za​fi​ra. Po​nie​waż nie wie​rzy​ła, że uzna dziec​ko, sko​ro utrzy​my​wał ich ro​mans w ta​jem​ni​cy, spró​bo​wa​ła za​ape​lo​wać do jego po​czu​cia ho​no​ru: ‒ Nie​ślub​ny po​to​mek tyl​ko przy​nie​sie ci wstyd. ‒ Jak mo​żesz mó​wić ta​kie rze​czy? Pod​szedł jesz​cze bli​żej, tak bli​sko, że przy​wo​łał wspo​mnie​nia naj​pięk​niej​szych chwil, kie​dy trzy​mał ją w ob​ję​ciach. Ale nie mo​gła so​bie po​zwo​lić na sen​ty​men​ty. Na chwi​lę za​mknę​ła oczy, żeby ze​brać siły do dal​szej wal​ki. Kie​dy je otwo​rzy​ła, zo​ba​czy​ła w oczach Za​fi​ra pło​mień po​żą​da​nia za​miast gnie​wu. Czyż​by wal​czył ze sobą tak jak ona? Wy​glą​da​ło na to, że na​dal go po​cią​ga, ale nie mo​gła na nim po​le​gać w ob​li​czu jego pla​nów ma​try​mo​nial​nych. ‒ Ni​g​dy nie łą​czy​ło nas nic prócz na​mięt​no​ści. Obo​je po​trze​bo​wa​li​śmy mi​ło​ści i cie​pła, dla​te​go czer​pa​li​śmy po​cie​chę ze wza​jem​nych czu​ło​ści – prze​ko​ny​wa​ła. ‒ Mi​ło​ści i cie​pła? – po​wtó​rzył, uno​sząc wy​so​ko brwi. Roz​bro​ił ją w mgnie​niu oka, ale za​raz uświa​do​mi​ła so​bie swój błąd. Ten czło​wiek nie znał mi​ło​ści, praw​do​po​dob​nie w ogó​le w nią nie wie​rzył. Po​wo​do​wa​ła nim je​dy​nie żą​dza. Dwa ty​go​dnie, któ​re spę​dzi​li ra​zem, trak​to​wał jak roz​ryw​kę, jak ostat​nią moż​li​wość ko​rzy​sta​nia z ka​wa​ler​skie​go ży​cia. Prze​cież wy​raź​nie dał to do zro​zu​mie​nia tego wie​czo​ra, kie​dy przy​by​ła do Ke​zo​ba​nu. ‒ No, przy​naj​mniej sym​pa​tii – spro​sto​wa​ła po​spiesz​nie. ‒ Po​waż​ne uczu​cie ni​g​dy nie wcho​dzi​ło w grę. Cze​ka cię za​war​cie dy​na​stycz​ne​go mał​żeń​stwa, a mnie nowe ży​cie w An​glii. Za​fir ski​nął gło​wą z po​waż​ną miną. De​sti​ny od​nio​sła wra​że​nie, że do​strze​gła w jego oczach roz​cza​ro​wa​nie, ale szyb​ko od​wró​cił gło​wę w stro​nę kom​na​ty, jak​by ktoś za​pu​kał do drzwi. Wy​dał ja​kiś roz​kaz po arab​sku, któ​ry by​naj​mniej nie za​brzmiał jak za​pro​sze​nie. Gdy znów na nią spoj​rzał, jego twarz nie wy​ra​ża​ła żad​nych uczuć prócz de​ter​mi​na​cji. ‒ Czy szu​ka​łaś mi​ło​ści, De​sti​ny? – za​py​tał tak zmy​sło​wym gło​sem, że nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by znów ule​gła jego cza​ro​wi. De​sti​ny od​stą​pi​ła do tyłu, żeby wy​ro​bić so​bie dy​stans, nie tyl​ko fi​zycz​ny, ale rów​nież emo​cjo​nal​ny. ‒ Nie. – Po​nie​waż za​prze​cze​nie nie za​brzmia​ło prze​ko​nu​ją​co na​wet w jej wła​snych uszach, do​da​ła szyb​ko: ‒ Ani przez chwi​lę. ‒ Czy to zna​czy, że sym​pa​tia ci wy​star​czy? ‒ Tak – skła​ma​ła, choć wraz z dzie​wic​twem od​da​ła mu ser​ce. ‒ To cał​kiem nie​zła pod​sta​wa uda​ne​go związ​ku, na​wet mał​żeń​skie​go – per​swa​do​wał za​ska​ku​ją​co ła​god​nym to​nem, któ​ry kom​plet​nie zbił ją z tro​pu. Lecz De​sti​ny nie chcia​ła da​lej słu​chać. Wo​la​ła nie wie​dzieć, co czu​je do wy​bra​nej kan​dy​dat​ki. ‒ Pew​nie tak, ale to ni​cze​go nie zmie​nia. Na​wet je​że​li je​stem w cią​ży, nie za​mie​rzam sta​wać ci na dro​dze do re​ali​za​cji mał​żeń​skich pla​nów. ‒ Nie po​krzy​żu​jesz ich.

‒ Mię​dzy nami wszyst​ko skoń​czo​ne, Za​fi​rze – oświad​czy​ła z całą mocą. Czy tak za​wzię​cie wal​czy​ła o wy​zwo​le​nie dla​te​go, że nie mo​gła znieść my​śli, że po​ślu​bi inną? Czy dla​te​go do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, by uciec od czło​wie​ka, któ​re​go ko​cha​ła? Nie. Te​raz nie cho​dzi​ło już tyl​ko o jej uczu​cia, lecz o ży​cie, któ​re w niej za​kieł​ko​wa​ło. Mu​sia​ła spraw​dzić, czy odzie​dzi​czy​ła po mat​ce brak an​ty​trom​bi​ny[3] we krwi. Je​dy​nym spo​so​bem spraw​dze​nia był po​wrót do An​glii i wy​ko​na​nie te​stu, któ​re​go zro​bie​nia upar​cie od​ma​wia​ła mimo usil​nych na​le​gań Mil​ly. Wciąż sły​sza​ła wła​sne sło​wa, kie​dy tłu​ma​czy​ła, że to bez sen​su, po​nie​waż nie pla​nu​je ani mał​żeń​stwa, ani ma​cie​rzyń​stwa. Nic dziw​ne​go. Do​sko​na​le pa​mię​ta​ła tę kosz​mar​ną noc, kie​dy ją po​in​for​mo​wa​no, że ma ma​lut​ką sio​strzycz​kę, ale stra​ci​ła mamę. ‒ Wy​jeż​dżam ju​tro, naj​da​lej po​ju​trze. ‒ Wy​klu​czo​ne. Za​fir de​spe​rac​ko wal​czył o za​cho​wa​nie spo​ko​ju, choć ser​ce wa​li​ło mu jak mło​tem. Po​trze​bo​wał nie tyl​ko na​stęp​cy, lecz przede wszyst​kim sa​mej De​sti​ny, od pierw​szej wspól​nie spę​dzo​nej nocy. Nie przy​zna​wał tego na​wet przed sobą, prze​ra​żo​ny wła​sną sła​bo​ścią. Jak mógł pra​gnąć nie​od​po​wied​niej ko​bie​ty, kie​dy stra​cił sio​strę, dla​te​go że od​mó​wił jej pra​wa do pój​ścia za gło​sem ser​ca? Czy po​szedł do De​sti​ny tej dru​giej nocy dla​te​go, że ją po​ko​chał, czy żeby uczy​nić ją swo​ją? Nie​za​leż​nie od mo​ty​wa​cji tłu​mił emo​cje, wie​dzio​ny po​czu​ciem obo​wiąz​ku, któ​re​go nie czuł się na si​łach wy​peł​nić. Obu​dzi​ła w nim tak sil​ne uczu​cia nie tyl​ko dla​te​go, że zo​stał jej pierw​szym męż​czy​zną, ale od​da​jąc mu dzie​wic​two, zwią​za​ła ich ze sobą sil​niej, niż prze​wi​dział. Nie za​mie​rzał zry​wać tych wię​zów. Na​le​ża​ła tyl​ko i wy​łącz​nie do nie​go. Ta szo​ku​ją​ca świa​do​mość ścią​gnę​ła go do pa​ła​cu, zmu​sza​jąc do zre​wi​do​wa​nia ma​try​mo​nial​nych pla​nów. Kie​dy Mina za po​mo​cą wy​ra​zi​stych alu​zji wy​ja​wi​ła mu jej se​kret, uznał, że los po​łą​czył ich ze sobą, ra​tu​jąc jego su​mie​nie przy​naj​mniej w pew​nym stop​niu. Po​jął, że jak​kol​wiek poj​mo​wał zo​bo​wią​za​nia wo​bec oj​czy​zny, te​raz spo​czę​ła na nim od​po​wie​dzial​ność za nowe ży​cie, któ​re​mu dali po​czą​tek. By​naj​mniej nie zmar​twi​ła go per​spek​ty​wa trwa​łe​go związ​ku z ko​bie​tą, któ​rą po​ko​chał. Może z cza​sem od​wza​jem​ni jego uczu​cia. Wie​le ro​dzin ko​ja​rzy​ło ze sobą ob​cych lu​dzi, któ​rych z cza​sem łą​czy​ła mi​łość, a oni już zo​sta​li ko​chan​ka​mi. Znów za​brzmia​ły mu w uszach proś​by De​sti​ny, zwłasz​cza ostat​nia, wy​po​wie​dzia​na drżą​cym, nie​mal bła​gal​nym gło​sem. Czy uzna​ła po​mysł zo​sta​nia z nim za tak strasz​li​wie od​py​cha​ją​cy? Na​wet je​że​li tak, nie od​wio​dła go od za​mia​ru za​le​ga​li​zo​wa​nia związ​ku i nada​nia swe​mu dziec​ku sta​tu​su ślub​ne​go po​tom​ka. ‒ Nie po​zwo​lę ci odejść – oświad​czył po raz ko​lej​ny tak sta​now​czo, że po​pa​trzy​ła na nie​go z prze​stra​chem. ‒ Kie​dy przy​jeż​dża two​ja na​rze​czo​na? – spy​ta​ła. – Na pew​no nie ucie​szy jej obec​ność ko​chan​ki, w do​dat​ku po​dej​rze​wa​nej o cią​żę. Na two​im miej​scu nie za​czy​na​ła​bym mał​żeń​skie​go ży​cia z nie​ślub​nym dziec​kiem w tle.

‒ Przy​naj​mniej w tym jed​nym punk​cie się zga​dza​my. De​sti​ny ner​wo​wo prze​cze​sa​ła ręką wło​sy, zwra​ca​jąc wzrok ku ogro​dom. W tym mo​men​cie Za​fir po​jął, że zbyt dłu​go trzy​mał ją w na​pię​ciu, zwa​żyw​szy na jej złe sa​mo​po​czu​cie. Uznał, że naj​wyż​sza pora ja​sno wy​ło​żyć swo​je in​ten​cje: ‒ Moja przy​szła mał​żon​ka już tu jest – oznaj​mił. ‒ To do​dat​ko​wy po​wód, że​bym jak naj​szyb​ciej zni​kła z pola wi​dze​nia. Za​fir od​niósł wra​że​nie, że usły​szał w jej gło​sie żal z po​wo​du roz​sta​nia, ale gdy zwró​ci​ła ku nie​mu twarz, nie zo​ba​czył w jej twa​rzy cier​pie​nia. Przez mo​ment, kie​dy wspo​mnia​ła o mi​ło​ści, na​brał na​iw​nej na​dziei, że go po​ko​cha​ła, ale za​raz odar​ła go ze złu​dzeń. Do​szedł do wnio​sku, że nic nie zy​ska, je​śli w tej chwi​li wy​zna, co czu​je. ‒ Wręcz prze​ciw​nie. Nie mo​żesz odejść, po​nie​waż to cie​bie wy​bra​łem na żonę. De​sti​ny zro​bi​ła wiel​kie oczy. Po​tem tak moc​no przy​gry​zła war​gę, że le​d​wie od​parł po​ku​sę jej roz​ma​so​wa​nia. Gdy​by jej do​tknął, nie po​tra​fił​by dłu​żej ukry​wać uczuć, któ​rych sam nie ro​zu​miał. Po​wie​dze​nie jej, że nie po​tra​fi bez niej żyć, nie przy​szło​by mu ła​two. Ni​g​dy ni​ko​go nie ko​chał i nie za​znał mi​ło​ści. Mat​ka wró​ci​ła do ro​dzin​ne​go domu po roz​pa​dzie mał​żeń​stwa ro​dzi​ców, ale for​mal​na se​pa​ra​cja w pa​nu​ją​cym ro​dzie nie wcho​dzi​ła w grę. Zmar​ła z dala od dzie​ci, jak obca oso​ba, gdy jesz​cze był na​sto​lat​kiem. Po na​my​śle do​szedł do wnio​sku, że sko​ro De​sti​ny tak za​wzię​cie ne​gu​je po​trze​bę mi​ło​ści, le​piej utwier​dzić ją w prze​ko​na​niu, że żeni się z po​czu​cia obo​wiąz​ku wo​bec dziec​ka. Ku jego za​sko​cze​niu chwiej​nym kro​kiem ode​szła od nie​go i sta​nę​ła przy ar​ka​dzie, pro​wa​dzą​cej do ogro​du. ‒ Nie mogę za cie​bie wyjść – oświad​czy​ła zde​cy​do​wa​nym to​nem. ‒ Ale wyj​dziesz. Ju​trzej​sza uczta, za​pla​no​wa​na jako po​że​gnal​na, bę​dzie przy​ję​ciem za​rę​czy​no​wym. Do zmro​ku całe kró​le​stwo bę​dzie o tym wie​dzia​ło. Za​nim księ​życ wzej​dzie nad pu​sty​nią, zo​sta​niesz moją żoną.

ROZDZIAŁ JEDENASTY De​sti​ny de​spe​rac​ko wal​czy​ła o za​cho​wa​nie rów​no​wa​gi. Do​sta​ła dresz​czy na myśl o roz​sta​niu z je​dy​ną mi​ło​ścią swe​go ży​cia, ale nie wi​dzia​ła in​ne​go wyj​ścia jak wró​cić do domu i zro​bić ba​da​nia. Po​trze​bo​wa​ła przy tym wspar​cia sio​stry. ‒ To nie​moż​li​we – za​pro​te​sto​wa​ła drżą​cym gło​sem, ale Za​fir nie słu​chał. ‒ To mój obo​wią​zek. Nie po​wstrzy​masz mnie od jego wy​ko​na​nia. Dziec​ko, któ​re​go ocze​ku​jesz, jest na​stęp​cą tro​nu. Nie po​zwo​lę ci opu​ścić Ke​zo​ba​nu. De​sti​ny go​rącz​ko​wo szu​ka​ła bar​dziej prze​ko​nu​ją​cych ar​gu​men​tów. Kie​dy je zna​la​zła, z tru​dem ze​bra​ła od​wa​gę, żeby je przy​to​czyć: ‒ Nie pró​buj mnie za​trzy​mać. Je​śli wy​ja​dę, bę​dziesz mógł zre​ali​zo​wać swój pier​wot​ny plan. Nie je​stem wła​ści​wą kan​dy​dat​ką na mał​żon​kę wład​cy. Znaj​dziesz lep​szą, któ​rą po​ślu​bisz dla do​bra kra​ju, zgod​nie z wa​szym oby​cza​jem – prze​ko​ny​wa​ła żar​li​wie. Ser​ce jej pę​ka​ło, że po​tęż​ny, za​bój​czo przy​stoj​ny szejk, któ​re​go po​ko​cha​ła całą du​szą, po​pro​sił ją o rękę, a ona musi od​rzu​cić oświad​czy​ny. Nie po​cho​dzi​ła z jego świa​ta i nie na​le​ża​ła do nie​go. Naj​bar​dziej bo​la​ła ją jed​nak świa​do​mość, że wy​brał ją na żonę tyl​ko dla​te​go, że przy​pad​ko​wo za​szła z nim w cią​żę. ‒ To kwe​stia ho​no​ru, o wie​le waż​niej​sza niż in​te​res pań​stwa. Obec​nie spo​czy​wa na mnie przede wszyst​kim od​po​wie​dzial​ność za los mo​je​go po​tom​ka. ‒ Nie. Nie zdo​ła​ła do​dać, że ni​cze​go od nie​go nie żąda. Nie chcia​ła go zmu​szać do mał​żeń​stwa pod pre​sją. Wła​sne dzie​ciń​stwo na​uczy​ło ją, że nic do​bre​go z tego nie wy​ni​ka. Już po​wtó​rzy​ła pierw​sze błę​dy mat​ki, za​cho​dząc w cią​żę z czło​wie​kiem, któ​ry jej nie ko​chał. Czy po​wtó​rzy jej hi​sto​rię do koń​ca? Je​że​li pod​czas po​ro​du wy​stą​pią ta​kie same kom​pli​ka​cje, zo​sta​wi ma​leń​stwo samo na świe​cie. Czy Za​fir spro​sta wy​zwa​niom oj​co​stwa? Jej oj​ciec nie po​tra​fił. Ow​szem, utrzy​my​wał ją i Mil​ly, ale wiecz​nie wy​ła​do​wy​wał na nich złość za to, że zo​stał sa​mot​nym oj​cem. Nie chcia​ła, żeby jej dziec​ko do​ra​sta​ło w at​mos​fe​rze psy​chicz​ne​go ter​ro​ru. Nie​spo​koj​ne my​śli za​owo​co​wa​ły za​wro​ta​mi gło​wy, ale nie dała za wy​gra​ną. Po​sta​no​wi​ła za wszel​ką cenę prze​ko​nać Za​fi​ra, że nie ma wo​bec niej żad​nych zo​bo​wią​zań. Je​że​li wy​szła​by za mąż, to tyl​ko z mi​ło​ści, a nie mo​gła na nią li​czyć. ‒ Dla​cze​go za​ta​iłaś swój stan? – wy​rwa​ło ją z po​sęp​nej za​du​my po​dejrz​li​we py​ta​nie Za​fi​ra. ‒ Żeby nie siać pa​ni​ki, do​pó​ki nie pój​dę do le​ka​rza i nie zy​skam pew​no​ści, czy rze​czy​wi​ście je​stem w cią​ży. ‒ Nie mu​sisz je​chać w tym celu do An​glii. Za​pew​nię ci naj​lep​szą opie​kę me​dycz​ną. Jako moja żona otrzy​masz wszyst​ko, cze​go po​trze​bu​jesz. De​sti​ny zro​zu​mia​ła, że jej wy​sił​ki po​szły na mar​ne. Nie zdo​ła​ła go prze​ko​nać. Na do​miar złe​go ko​lej​ny raz po​twier​dził, że po​pro​sił ją o rękę wy​łącz​nie z po​czu​cia obo​wiąz​ku. Z każ​dą chwi​lą na​ra​sta​ło w niej roz​go​ry​cze​nie. Ze​bra​ła siły,

któ​re od​kry​ła w so​bie pod​czas ne​go​cja​cji w An​glii, żeby twar​do sta​wić mu opór. Uzna​ła, że cel, któ​ry jej przy​świe​ca, uświę​ca wszel​kie środ​ki, na​wet od​ra​ża​ją​ce. ‒ Nie po​in​for​mo​wa​łam cię o cią​ży, po​nie​waż za​war​łam z tobą układ na dwa ty​go​dnie, a nie na całe ży​cie – oświad​czy​ła. ‒ Układ? – po​wtó​rzył z nie​do​wie​rza​niem. Błysk gnie​wu w zwę​żo​nych w szpar​ki oczach ra​nił jej obo​la​łe ser​ce, ale nie za​mie​rza​ła dać za wy​gra​ną. Je​że​li uzna ją za tak wy​ra​cho​wa​ną, by wy​ko​rzy​stać cią​żę do wy​cią​gnię​cia od nie​go jesz​cze wię​cej pie​nię​dzy, sam ode​śle ją z Ke​zo​ba​nu prę​dzej, niż zdo​ła za​brać spa​ko​wa​ne ba​ga​że. Gdy spoj​rzał na nią z wście​kło​ścią, ob​le​ciał ją strach. Co da​lej zro​bi? Czy na​ubli​ża jej i wy​ma​sze​ru​je z po​ko​ju po kosz​mar​nej awan​tu​rze, tak jak wie​lo​krot​nie po​stę​po​wał oj​ciec wo​bec ma​co​chy? Jego za​cho​wa​nie sta​no​wi​ło ko​lej​ny do​wód na to, że nie war​to za​wie​rać związ​ku mał​żeń​skie​go z ja​kich​kol​wiek in​nych po​wo​dów niż mi​łość. Lecz za​miast na nią na​krzy​czeć, Za​fir od​su​nął so​bie krze​sło od sto​li​ka w za​cie​nio​nej czę​ści ta​ra​su jej kom​na​ty, usiadł po​wo​li, wsparł łok​cie na po​rę​czach i splótł sma​głe pal​ce na pier​si. Jego sto​ic​ki spo​kój tak ją zdu​miał, że tyl​ko pa​trzy​ła na nie​go w mil​cze​niu, nie​zdol​na wy​po​wie​dzieć sło​wa. ‒ Sia​daj – roz​ka​zał lo​do​wa​tym to​nem, któ​ry ją zmro​ził, choć za​cho​dzą​ce nad pu​sty​nią słoń​ce jesz​cze moc​no pra​ży​ło. Zi​gno​ro​wa​ła jed​nak roz​kaz. ‒ Cze​ka nas po​waż​na dys​ku​sja. Nie roz​pocz​nę jej, do​pó​ki nie usią​dziesz – za​gro​ził ta​kim to​nem, że po​słu​cha​ła, choć uwa​ża​ła, że nie mają o czym dys​ku​to​wać. Od​su​nę​ła so​bie dru​gie krze​sło i za​ję​ła miej​sce z rę​ka​mi, skrzy​żo​wa​ny​mi na brzu​chu, jak​by chcia​ła ochro​nić ży​cie, któ​re w niej ro​sło. ‒ Nic nie zmie​ni mo​jej de​cy​zji, Za​fi​rze – ostrze​gła. ‒ Je​że​li spę​dza​łaś ze mną noce dla ko​rzy​ści fi​nan​so​wych, za​pro​po​nu​ję ci układ, któ​ry za​pew​ni ci ży​cie w luk​su​sie do koń​ca two​ich dni pod wa​run​kiem, że na​sze dziec​ko zo​sta​nie wy​cho​wa​ne jako le​gal​ny po​to​mek, na​stęp​ca tro​nu kró​le​stwa Ke​zo​ba​nu. Lo​do​wa​ty ton gło​su upew​nił De​sti​ny, że tra​fi​ła w je​dy​ny czu​ły punkt, jaki od​kry​ła. Szy​ko​wa​ła jesz​cze bar​dziej bo​le​sny cios, przede wszyst​kim dla niej sa​mej. Ale nie wi​dzia​ła in​ne​go wyj​ścia, jak go za​dać. Po​wo​do​wał nią strach, wy​wo​ła​ny ostat​nim za​pi​sem w pa​mięt​ni​ku mat​ki. ‒ Na​wet naj​hoj​niej​sza ofer​ta nie skło​ni mnie do po​zo​sta​nia, po​nie​waż nie chcę tego dziec​ka – oznaj​mi​ła. Wy​po​wie​dze​nie tego zda​nia na głos nie​ocze​ki​wa​nie uśmie​rzy​ło jej lęki. Za​pra​gnę​ła chro​nić ma​leń​ką istot​kę w swo​im ło​nie za wszel​ką cenę, na​wet ra​niąc uko​cha​ne​go, na​wet za cenę ży​cia. Mil​ly bę​dzie przy niej. Je​że​li test wy​ka​że dzie​dzicz​ną cho​ro​bę, w naj​gor​szym wy​pad​ku po​pro​si sio​strę, żeby wy​cho​wa​ła ma​leń​stwo. Bę​dzie do​ra​sta​ło w mi​ło​ści, po​nie​waż Mil​ly ma​rzy​ła o mał​żeń​stwie i ma​cie​rzyń​stwie. Dla​te​go dziel​nie wy​ko​na​ła ba​da​nia, pod​czas gdy De​sti​ny

stchó​rzy​ła. ‒ Ro​zu​miem. W ta​kim ra​zie umo​wa, na mocy któ​rej bę​dziesz mo​gła opu​ścić Ke​zo​ban po po​ro​dzie, za​do​wo​li obie stro​ny. ‒ Co ta​kie​go?! – De​sti​ny aż pod​sko​czy​ła na krze​śle. ‒ Za​pła​cę każ​dą sumę, ja​kiej za​żą​dasz, je​że​li po​zo​sta​niesz w Ke​zo​ba​nie jako moja żona do chwi​li na​ro​dzin dziec​ka. ‒ Nie zo​sta​wię go tu​taj. Za kogo mnie uwa​żasz?! – wy​krzyk​nę​ła z obu​rze​niem, za​nim uświa​do​mi​ła so​bie, że zro​bi​ła co w jej mocy, żeby wy​ro​bił so​bie o niej jak naj​gor​szą opi​nię. Te​raz ża​ło​wa​ła po​chop​nie wy​po​wie​dzia​nych słów. ‒ Nie wąt​pię, że pra​gniesz dla nie​go jak naj​lep​sze​go losu. A nic lep​sze​go nie może go spo​tkać niż wy​cho​wa​nie w pa​ła​cu na przy​szłe​go wład​cę tego kra​ju. Za​fir spo​koj​nie ob​ser​wo​wał jej re​ak​cję, sie​dząc nie​ru​cho​mo, ale ba​daw​cze spoj​rze​nie nie po​zo​sta​wia​ło wąt​pli​wo​ści, że wi​dzi, jak sil​ne emo​cje nią tar​ga​ją. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by ze​mdla​ła. Usia​dła z po​wro​tem, żeby nie do​strzegł i nie wy​ko​rzy​stał jej sła​bo​ści. Nie po​zo​sta​ło jej nic in​ne​go, jak na ra​zie wy​ra​zić zgo​dę. Ju​tro spró​bu​je go prze​ko​nać, że naj​le​piej, żeby po​zwo​lił jej wró​cić do An​glii. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech i oznaj​mi​ła: ‒ Zgo​da, o ile do​trzy​masz sło​wa. ‒ Oczy​wi​ście, że do​trzy​mam. A za​tem umo​wa stoi. Ju​tro pod​czas uczty ogło​szę na​sze za​rę​czy​ny. Na​stęp​ne​go dnia Za​fi​ra na​dal roz​sa​dza​ła złość z po​wo​du chci​wo​ści De​sti​ny. Han​dlo​wa​ła wła​snym dziec​kiem jak rze​czą. Trak​to​wa​ła je jak kło​pot, któ​re​go trze​ba się jak naj​prę​dzej po​zbyć. Kil​ka dni temu my​ślał, że się w niej za​ko​chał. Ni​g​dy wcze​śniej nie do​świad​czył ta​kie​go uczu​cia. Ale jak mógł ko​chać tak bez​dusz​ną oso​bę? Przez cały czas wo​dzi​ła go za nos. Uda​wa​ła, że coś ich łą​czy tyl​ko po to, żeby urzą​dzić so​bie wy​god​ne ży​cie na jego koszt. Jed​nak co​kol​wiek zro​bi​ła, nie zmie​nia​ło to fak​tu, że po​łą​czy​ło ich coś, cze​go przy​pusz​czal​nie nie za​pla​no​wa​ła: jego dziec​ko. Za​warł​by pakt z sa​mym dia​błem, żeby za​trzy​mać syn​ka lub có​recz​kę w Ke​zo​ba​nie i w swo​im ży​ciu. W cią​gu kil​ku go​dzin ob​wie​ści wia​do​mość, któ​ra przy​pie​czę​tu​je umo​wę: oznaj​mi na​ro​do​wi, że bie​rze De​sti​ny za żonę. Wie​dział, że to oświad​cze​nie spo​wo​du​je pro​ble​my. Po​cho​dzi​ła z in​ne​go świa​ta, z in​nej kul​tu​ry, ale fakt, że zo​sta​nie mat​ką na​stęp​cy tro​nu zmie​niał wszyst​ko. Wró​cił z po​dró​ży wcze​śniej niż pla​no​wał, żeby po​wie​dzieć, że tyl​ko jej pra​gnie, ale wia​do​mość o cią​ży zmie​ni​ła prio​ry​te​ty. Uczu​cia stra​ci​ły na zna​cze​niu. Mi​łość lub nie​na​wiść nie od​gry​wa​ły żad​nej roli w ukła​dzie, któ​ry z nią za​warł. Wy​peł​niał swój obo​wią​zek. Za​fir sie​dział we wspa​nia​łej sali ban​kie​to​wej, pa​trząc po​nad gło​wa​mi tłu​mu na pięk​ne, łu​ko​wa​te drzwi. Cze​kał na De​sti​ny. Sam nie mógł uwie​rzyć, że po jej bez​dusz​nym wy​zna​niu na​dal po​nad wszyst​ko pra​gnie znów ją przy​tu​lić i po​ca​ło​-

wać. Wciąż mu​siał so​bie przy​po​mi​nać, że uda​wa​ła ko​goś in​ne​go, niż jest. Strasz​li​we sło​wa, któ​re wczo​raj usły​szał, zła​ma​ły mu ser​ce. Uga​si​ły pło​mień mi​ło​ści, ale nie po​żą​da​nia. Je​że​li li​czy​ła na to, że mu umknie, po​peł​ni​ła błąd. Tyl​ko utwier​dzi​ła go w po​sta​no​wie​niu za​trzy​ma​nia jej w Ke​zo​ba​nie. Wresz​cie, gdy salę wy​peł​niał już tłum naj​zna​ko​mit​szych oso​bi​sto​ści w kró​le​stwie, uj​rzał ją. Po​czuł ukłu​cie w ser​cu, jak​by wbi​to w nie szty​let. Wy​glą​da​ła bla​do, z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi, jak​by nie spa​ła całą noc, tak samo jak on. Gwar roz​mów prze​szedł w szmer za​cie​ka​wie​nia. Wie​dział, że wspa​nia​łe, pur​pu​ro​wo-zło​te je​dwa​bie wzbu​dzi​ły sen​sa​cję. Spe​cjal​nie ka​zał Mi​nie je przy​go​to​wać. Ofi​cjal​ne wy​stą​pie​nie w jego bar​wach po​twier​dza​ło, że na​le​ży do nie​go. Gdy na​po​tkał jej spoj​rze​nie, jak zwy​kle coś mię​dzy nimi za​iskrzy​ło. Wy​glą​da​ło na to, że nic tego nie zmie​ni. Sta​nął na po​dium i ski​nął, żeby ją przy​pro​wa​dzo​no. Go​ście ustę​po​wa​li jej z dro​gi, gdy po​dą​ża​ła ku nie​mu. Szep​ty nie mil​kły. Za​pa​no​wa​ła at​mos​fe​ra wy​cze​ki​wa​nia. Kie​dy do​łą​czy​ła do nie​go, ujął jej dłoń, co już wie​le mó​wi​ło jego ro​da​kom. Sta​nął obok niej i prze​mó​wił po arab​sku, świa​do​my jej zde​ner​wo​wa​nia. Choć czuł, że drży, nie prze​rwał prze​mo​wy. Wska​zał ją ge​stem jako na​rze​czo​ną i zgro​ma​dze​ni za​mil​kli. Póź​niej prze​tłu​ma​czył dla niej wszyst​ko na an​giel​ski: ‒ Po​znaj​cie ko​bie​tę, któ​rą za​mie​rzam po​ślu​bić. Po​cho​dzi z da​le​ka, ale jej imię, De​sti​ny, ozna​cza​ją​ce prze​zna​cze​nie, su​ge​ru​je, że los ją dla mnie wy​brał. Gdy zgro​ma​dze​ni za​czę​li szep​tać mię​dzy sobą, prze​niósł wzrok na De​sti​ny. Ciem​ne, ła​god​ne oczy pa​trzy​ły na nie​go czuj​nie, jak​by z prze​stra​chem. Ża​ło​wał, że nie wy​pa​da mu jej przy​tu​lić i ca​ło​wać ślicz​nej buzi, aż uśmie​rzy lęki. Ale sko​ro za​bie​gał o ak​cep​ta​cję elit dla pla​no​wa​ne​go związ​ku, na​le​ża​ło ści​śle prze​strze​gać za​sad pro​to​ko​łu. Ktoś z tyłu wzniósł okrzyk aplau​zu. Wkrót​ce do​łą​czy​li do nie​go inni. Za​fir ode​tchnął z ulgą. ‒ Zo​sta​łaś do​brze przy​ję​ta – za​pew​nił pół​gło​sem. – Moi lu​dzie po​lu​bi​li cię i za​ak​cep​to​wa​li. ‒ Kie​dy do​trze do nich, że wbrew tra​dy​cji po​ślu​bi​łeś cu​dzo​ziem​kę, nie będą za​chwy​ce​ni – od​po​wie​dzia​ła rów​nie ci​cho, z uśmie​chem na ustach, jak​by spo​tka​ło ją wiel​kie szczę​ście. Już do​sko​na​le gra​ła rolę mał​żon​ki szej​ka Ke​zo​ba​nu. ‒ Są za​do​wo​le​ni, po​nie​waż wi​dzą, że mnie uszczę​śli​wi​łaś, że roz​pro​szy​łaś czar​ną chmu​rę, któ​ra wi​sia​ła nad nami od wy​pad​ku Ta​bi​nah. Wie​rzą, że po​łą​czy​ła nas mi​łość. – Po wy​po​wie​dze​niu ostat​nie​go zda​nia głę​bo​ko za​czerp​nął po​wie​trza. Le​d​wie wcią​gnął w noz​drza jej za​pach, ogar​nę​ły go mie​sza​ne uczu​cia: po​żą​da​nia i po​czu​cia winy. Nie miał pra​wa nic czuć do tej ko​bie​ty, ale mu​siał stwo​rzyć ilu​zję mał​żeń​skie​go szczę​ścia. ‒ A co bę​dzie, gdy od​kry​ją, że wzią​łeś mnie za żonę już w cią​ży? – spy​ta​ła szep​tem. Za​fii​ra zde​ner​wo​wa​ło to py​ta​nie. Nie wy​obra​żał so​bie, jak za​re​agu​je na​ród,

kie​dy zgod​nie z umo​wą De​sti​ny po​rzu​ci dziec​ko i jego za​raz po po​ro​dzie. Ta kwe​stia sta​no​wi​ła je​dy​ną ska​zę na opra​co​wa​nym przez nie​go pla​nie, ale odło​żył jej roz​wa​że​nie na póź​niej. ‒ Na ra​zie do​wie​dzą się tyl​ko, że w cią​gu ty​go​dnia weź​mie​my ślub – od​po​wie​dział. ‒ W cią​gu ty​go​dnia? – po​wtó​rzy​ła z nie​do​wie​rza​niem. Z tru​dem wy​do​by​ła głos ze ści​śnię​te​go gar​dła. Po​przed​nie​go dnia przy​ję​ła oświad​czy​ny tyl​ko dla​te​go, żeby wyjść z mar​twe​go punk​tu bez​owoc​nych ne​go​cja​cji i zy​skać tro​chę cza​su na ze​bra​nie my​śli. Nie przy​pusz​cza​ła, że tak szyb​ko za​pla​nu​je ślub. Mia​ła na​dzie​ję, że znaj​dzie ja​kieś sen​sow​niej​sze roz​wią​za​nie. Mał​żeń​stwo nie wcho​dzi​ło w grę, na​wet je​że​li wy​nik te​stu wy​klu​czy dzie​dzicz​ną cho​ro​bę. Ale los już ich zwią​zał. ‒ Nie mo​że​my tu dys​ku​to​wać przy lu​dziach – ostrzegł po ci​chu. – Przyj​dę do cie​bie póź​niej. Chwi​lę póź​niej za​gra​ła or​kie​stra, da​jąc sy​gnał do roz​po​czę​cia uczty. Go​ście za​sie​dli do po​sił​ku i po​dzi​wia​li wy​stę​py tan​ce​rek. De​sti​ny ni​g​dy nie oglą​da​ła po​dob​ne​go wi​do​wi​ska. Dla niej wy​glą​da​ło jak ze snu, ale umo​wę za​war​ła na ja​wie. Po​czu​ła się jak w pu​łap​ce. Mina po​de​szła do niej w to​wa​rzy​stwie mło​dej ko​bie​ty, któ​ra wrę​czy​ła jej po​je​dyn​czy bia​ły kwiat o mię​ciut​kich, je​dwa​bi​stych płat​kach na dłu​giej ło​dy​dze. De​sti​ny po​dzię​ko​wa​ła jej uśmie​chem. Nie​mal pod​sko​czy​ła na dźwięk zmy​sło​we​go gło​su Za​fi​ra: ‒ To sym​bol płod​no​ści. Spoj​rza​ła na nie​go, nie​mal ża​łu​jąc, że jest tak bli​sko. Za bar​dzo ją po​cią​gał. ‒ Ona wie – wy​szep​ta​ła z prze​stra​chem. ‒ Zy​ska​łaś w niej nie tyl​ko wier​ną słu​żą​cą, ale i od​da​ną przy​ja​ciół​kę. – Sło​wom to​wa​rzy​szył pierw​szy na​praw​dę ser​decz​ny uśmiech od tam​te​go ran​ka, kie​dy po raz ostat​ni opusz​czał jej łóż​ko. De​sti​ny zwró​ci​ła gło​wę ku Mi​nie i lek​ko ją skło​ni​ła. Ża​ło​wa​ła, że nie wy​star​czy​ło jej cza​su, żeby się na​uczyć pod​sta​wo​wych arab​skich słó​wek. Po​dzię​ko​wa​nie po an​giel​sku nie wy​ra​zi​ło​by jej wdzięcz​no​ści. Przez na​stęp​ne dwie go​dzi​ny Za​fir stał u jej boku, gdy przy​no​szo​no jej ko​lej​ne sym​bo​licz​ne dary. Gwar na​ra​stał. Go​ście z chę​cią sko​rzy​sta​li z oka​zji do swo​bod​nej za​ba​wy, ale De​sti​ny nie zdo​ła​ła się od​prę​żyć w ob​li​czu za​gro​że​nia póź​niej​szą wi​zy​tą Za​fi​ra. Cze​go jesz​cze od niej chciał? Do​szli do po​ro​zu​mie​nia albo ra​czej na​rzu​cił jej swo​ją wolę. Zy​skał nad nią wła​dzę. Cze​go in​ne​go jed​nak mo​gła się spo​dzie​wać? ‒ Mina od​pro​wa​dzi cię do po​ko​ju – od​wró​cił jej uwa​gę od wi​do​ku eg​zo​tycz​nych tan​ce​rek. Gdy ob​ser​wo​wa​ła ich plą​sy, za​zdro​ści​ła im swo​bo​dy. Gdy​by była tak bez​tro​ska, może ła​twiej za​wład​nę​ła​by ser​cem Za​fi​ra? Gdy po​now​nie zwró​ci​ła na nie​go wzrok, na​stęp​ne zda​nie do resz​ty wy​trą​ci​ło ją z rów​no​wa​gi: ‒ Przyj​dę do cie​bie tak szyb​ko, jak to moż​li​we.

De​sti​ny uświa​do​mi​ła so​bie, że to ostat​nia szan​sa ze​rwa​nia za​rę​czyn. ‒ Czy Mina nie po​win​na zo​stać dla przy​zwo​ito​ści? – zwró​ci​ła mu uwa​gę. Zwę​żo​ne oczy Za​fi​ra po​wie​dzia​ły jej, że znów go roz​draż​ni​ła. I o to jej cho​dzi​ło. Nie mo​gła po​zwo​lić, żeby prze​ma​wiał do niej tym cie​płym, zmy​sło​wym gło​sem, któ​ry spra​wiał, że za​po​mi​na​ła o wszyst​kich tro​skach. Nie wi​dzia​ła in​ne​go spo​so​bu skło​nie​nia go do zmia​ny zda​nia niż zra​zić go do sie​bie. Nic jed​nak nie zy​ska​ła. ‒ Mina za​cho​wa twój se​kret tak jak do tej pory od pierw​szej nocy, któ​rą spę​dzi​li​śmy ra​zem – za​pew​nił ła​god​nie. – Wie​rzy, że się ko​cha​my, i zro​bi wszyst​ko, żeby nam po​móc za​le​ga​li​zo​wać zwią​zek. ‒ Stąd wnio​sek, że nie mam wy​bo​ru – wes​tchnę​ła. Za​nim zdą​żył za​re​ago​wać, ode​szła w ślad za Miną, któ​ra cze​ka​ła, żeby ją od​pro​wa​dzić do kom​na​ty. Dla​cze​go cią​gle rzu​cał jej kło​dy pod nogi? Nic dziw​ne​go, że Ta​bi​nah ucie​kła. Żą​dza wła​dzy Za​fi​ra była prze​ra​ża​ją​ca.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Za​fir stał przed apar​ta​men​tem De​sti​ny i zbie​rał siły do ko​lej​nej ba​ta​lii. Nie wąt​pił, że go cze​ka. Coś ją tra​pi​ło. Za​mie​rzał z niej wy​cią​gnąć, o co cho​dzi, żeby usu​nąć przy​czy​nę zmar​twie​nia, wziąć ślub i w szczę​śli​wym mał​żeń​stwie wy​cho​wać dziec​ko na przy​szłe​go wład​cę Ke​zo​ba​nu. Może po​wi​nien szcze​rze wy​znać, co do niej czu​je? Może je​śli otwo​rzy przed nią du​szę, z cza​sem De​sti​ny od​wza​jem​ni jego uczu​cie? Lecz czy moż​na ko​goś zmu​sić do mi​ło​ści? Wkro​czył do środ​ka bez pu​ka​nia. Za​stał ją na środ​ku po​ko​ju z rę​ka​mi skrzy​żo​wa​ny​mi na pier​si, na​dal w pur​pu​ro​wo-zło​tych je​dwa​biach, któ​re dla niej przy​słał. Nie zdą​żył na​wet za​mknąć za sobą drzwi, gdy jej pierw​sze sło​wa do​pa​dły go ni​czym po​cisk: ‒ Nie wyj​dę za cie​bie. Jej upór, choć nie​zmier​nie iry​tu​ją​cy, da​wał wie​le do my​śle​nia. Wy​glą​da​ła prze​ślicz​nie w ja​snym świe​tle lamp, na​wet z nie​uf​nym spoj​rze​niem i za​wzię​tą miną. Jak to moż​li​we, że po tym, co ra​zem prze​ży​li, nie po​tra​fi​li dojść do po​ro​zu​mie​nia? Za​fir za​ci​snął ręce w pię​ści, wście​kły i upo​ko​rzo​ny, że De​sti​ny go nie chce, że uzna​ła, że na nią nie za​słu​gu​je! ‒ Za​rę​czy​ny zo​sta​ły ogło​szo​ne, ślub za​ła​twio​ny. Nie moż​na go od​wo​łać. To mój obo​wią​zek wzglę​dem mo​je​go dziec​ka. ‒ Obo​wią​zek? – prych​nę​ła jak roz​złosz​czo​na kot​ka. Za​fir prze​żył ko​lej​ny szok. Nikt do nie​go nie prze​ma​wiał w tak bez​czel​ny spo​sób, ale po​znał ją na tyle, że po​wi​nien przy​wyk​nąć do jej ka​pry​sów. Pa​mię​tał, jak rzu​ci​ła wy​zy​wa​ją​ce spoj​rze​nie ma​co​sze, kie​dy ją po​znał. Pod​szedł bli​żej z za​mia​rem wy​tłu​ma​cze​nia, że nie ist​nie​je inne wyj​ście, że na​stęp​ca tro​nu musi przyjść na świat w le​gal​nym związ​ku. ‒ Tak, obo​wią​zek – po​twier​dził. – Coś, cze​go nie ro​zu​miesz i nie uzna​jesz. ‒ Jak śmiesz?! – wy​krzyk​nę​ła z obu​rze​niem. ‒ Śmiem, po​nie​waż zro​bię wszyst​ko, żeby ochro​nić moje dziec​ko. ‒ Któ​re​go nie mogę ci dać. Po ple​cach Za​fi​ra prze​szedł zim​ny dreszcz. ‒ Dla​cze​go? ‒ Bo nie chcę. Za​fir le​d​wie od​parł po​ku​sę chwy​ce​nia jej za ra​mio​na i spoj​rze​nia głę​bo​ko w oczy, żeby przy​po​mnia​ła so​bie, jak wiel​ka na​mięt​ność ich po​łą​czy​ła. Po​nad wszyst​ko pra​gnął roz​nie​cić ją na nowo. Ale jej upar​ta, wo​jow​ni​cza po​sta​wa na​su​nę​ła mu po​dej​rze​nie, że za​ta​iła coś bar​dzo waż​ne​go. Go​rącz​ko​wo szu​kał spo​so​bu wy​cią​gnię​cia z niej praw​dzi​we​go po​wo​du jej nie​chę​ci do ma​cie​rzyń​stwa. ‒ Dla​cze​go? – za​py​tał po​now​nie. ‒ Bo po​ród może mnie kosz​to​wać ży​cie – za​szlo​cha​ła.

Za​fir zo​ba​czył w jej oczach ból. Uwie​rzył jej bez za​strze​żeń. Wresz​cie po​jął przy​czy​nę jej za​wzię​te​go opo​ru. Żal ści​snął go za ser​ce. Po​wró​ci​ły wspo​mnie​nia tam​tej kosz​mar​nej nocy, kie​dy zgi​nę​ła Ta​bi​nah. Do tej pory drę​czy​ły go wy​rzu​ty su​mie​nia. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, żeby stra​cił rów​nież De​sti​ny. Po raz dru​gi w cią​gu kil​ku dni uświa​do​mił so​bie, że nie po​tra​fił​by bez niej żyć. Cała złość mi​nę​ła w jed​nej chwi​li, kie​dy po​jął, dla​cze​go nie​ustan​nie go pro​wo​ko​wa​ła. Kie​dy wresz​cie wy​zna​ła praw​dę, usły​szał w jej gło​sie roz​pacz i wo​ła​nie o po​moc. Mimo wzbu​rze​nia ści​szył głos do szep​tu, żeby za​py​tać: ‒ Skąd to wiesz? ‒ Moja mama… umar​ła za​raz po wy​da​niu na świat mo​jej młod​szej sio​stry z po​wo​du dzie​dzicz​nej cho​ro​by – za​łka​ła. Do​pie​ro te​raz po​jął, dla​cze​go za​ta​iła przed nim cią​żę. Dla​cze​go nie za​wie​rzy​ła mu swych lę​ków na sa​mym po​cząt​ku? De​li​kat​nie wziął ją za rękę, pod​pro​wa​dził do ką​ci​ka wy​po​czyn​ko​we​go i usa​dził na po​dusz​kach, po czym sam za​jął miej​sce. Nie wy​pusz​cza​jąc jej dło​ni z rąk, za​py​tał ostroż​nie: ‒ Na co cho​ro​wa​ła? ‒ Na brak an​ty​trom​bi​ny we krwi, waż​ne​go biał​ka za​po​bie​ga​ją​ce​go po​wsta​wa​niu za​krze​pów w na​czy​niach krwio​no​śnych. Nie wie​dzia​ła ani o de​fek​cie ge​ne​tycz​nym, ani o tym, że każ​dy po​ród zwięk​sza ry​zy​ko utra​ty ży​cia mat​ki – wy​ja​śni​ła ze łza​mi w oczach. ‒ Pi​sa​ła pa​mięt​nik. Po na​ro​dzi​nach Mil​ly nie do​ko​na​ła już żad​ne​go wpi​su – do​da​ła. Za​fir naj​chęt​niej by ją przy​tu​lił, żeby zła​go​dzić jej ból, ale po​sta​no​wił naj​pierw jej wy​słu​chać. Już po​in​for​mo​wał swo​je​go le​ka​rza o cią​ży. Za​pew​ni jej naj​lep​szą moż​li​wą opie​kę me​dycz​ną. Go​rącz​ko​wo szu​kał spo​so​bu pod​trzy​ma​nia jej na du​chu. Prze​mknę​ło mu przez gło​wę, żeby wy​znać, jak bar​dzo ją ko​cha, za​pew​nić, że może li​czyć na jego wspar​cie, ale po na​my​śle zre​zy​gno​wał. Pa​mię​tał jej sło​wa, że nie pra​gnie mi​ło​ści. ‒ Oba​wiasz się, że spo​tka cię ten sam los? – za​py​tał tyl​ko. – Czy ist​nie​je moż​li​wość okre​śle​nia sta​nu two​je​go zdro​wia? ‒ Tak – po​twier​dzi​ła, spusz​cza​jąc wzrok na wła​sne dło​nie. Za​fi​ra za​bo​la​ło, że prze​rwa​ła kon​takt wzro​ko​wy. Nie za​ufa​ła mu na tyle, żeby dzie​lić z nim swo​je tro​ski. Jak mógł li​czyć na szczę​ście w mał​żeń​stwie, sko​ro na​wet nie po​zy​skał jej za​ufa​nia? ‒ Dla​cze​go nie zro​bi​łaś ba​dań? – za​py​tał. Zbo​la​łe spoj​rze​nie De​sti​ny roz​dzie​ra​ło mu ser​ce. Mu​siał po​znać całą praw​dę, żeby jej po​móc, o ile to moż​li​we. ‒ Mil​ly zro​bi​ła test, po​nie​waż za​wsze chcia​ła wyjść za mąż i mieć dzie​ci, ale ja nie. ‒ Po​nie​waż nie pla​no​wa​łaś po​tom​stwa? ‒ Ani mał​żeń​stwa. Le​d​wie sły​szal​ny szept za​szo​ko​wał Za​fi​ra bar​dziej niż jej wy​zna​nie. Po​jął, że zmu​szał ją do wszyst​kie​go, cze​go uni​ka​ła jak ognia. Tyl​ko on po​no​sił winę za to, że za​szła w cią​żę. Do​sko​na​le pa​mię​tał pierw​szą noc, kie​dy mu​sia​ła mu przy​po​-

mnieć o an​ty​kon​cep​cji. Przy​spo​rzył jej cier​pie​nia, zro​bił krzyw​dę przez wła​sną lek​ko​myśl​ność. ‒ Po​wtó​rzy​łam wszyst​kie błę​dy mamy. Za​ko​cha​ła się w czło​wie​ku, któ​ry nie od​wza​jem​niał jej mi​ło​ści, i wy​szła za mąż pod pre​sją cią​ży. Ostat​nie sło​wa głę​bo​ko zra​ni​ły Za​fi​ra. Jego na​rze​czo​na ko​cha​ła in​ne​go! Czy spę​dzi​ła z nim tę pierw​szą noc, żeby za​po​mnieć o uczu​cio​wej po​raż​ce? Czy dla​te​go od​da​ła mu to, na co nie za​słu​żył? Wy​ko​rzy​sta​ła wza​jem​ny po​ciąg, żeby wy​ma​zać z pa​mię​ci wspo​mnie​nia o kimś, kto ją za​wiódł? Za​bro​nił so​bie dal​szych roz​wa​żań na ten bo​le​sny te​mat. W tej chwi​li przede wszyst​kim mu​siał roz​pro​szyć jej lęki. ‒ Za​pew​nię ci naj​lep​szą po​moc me​dycz​ną na świe​cie i do​stęp do naj​no​wo​cze​śniej​szych ba​dań, że​byś szczę​śli​wie prze​ży​ła po​ród. Ale zo​sta​niesz i wyj​dziesz za mnie za mąż. Je​że​li ze​chcesz, wy​cho​wa​my ma​leń​stwo ra​zem albo wy​je​dziesz po jego na​ro​dzi​nach. Ale żeby zo​sta​ło uzna​ne za le​gal​ne​go na​stęp​cę tro​nu Ke​zo​ba​nu, musi przyjść na świat w związ​ku mał​żeń​skim. ‒ A je​że​li test da do​dat​ni wy​nik? Je​że​li nie wol​no mi bę​dzie do​no​sić cią​ży? ‒ Po​zna​my two​ją sy​tu​ację zdro​wot​ną, do​pie​ro kie​dy zro​bisz ba​da​nia. Wię​cej nie zdo​łał wy​krztu​sić. Za​szo​ko​wa​ło go to, co usły​szał. Wpadł w po​płoch, że stra​ci na​stęp​cę albo uko​cha​ną. Nie ist​niał do​bry wy​bór. Do​kła​dał wszel​kich sta​rań, żeby nie oka​zać, jak wiel​ki wstrząs prze​żył. Co​kol​wiek czuł, co​kol​wiek ją cze​ka​ło, chciał przy niej zo​stać i wes​przeć ją w naj​trud​niej​szych chwi​lach, po​nie​waż ją ko​chał. ‒ Boję się – wy​szep​ta​ła ze wsty​dem. Za​fi​ra ku​si​ło, żeby ją przy​tu​lić, ale nie śmiał jej do​tknąć, żeby jej jesz​cze bar​dziej nie wy​stra​szyć. ‒ Nie mu​sisz, De​sti​ny. Nie je​steś sama. Ra​zem po​ko​na​my wszel​kie prze​szko​dy. Przy​rze​kam, że zro​bię wszyst​ko, żeby cię ura​to​wać. ‒ Dla​cze​go? ‒ Po​nie​waż zo​sta​niesz moją żoną. ‒ Nie wi​dzisz, że to nie​moż​li​we? Za​fir nie zdo​łał wy​po​wie​dzieć sło​wa. Nie ro​zu​miał, dla​cze​go na​dal sta​wia mu opór. ‒ Wiem, co to zna​czy do​ra​stać na ła​sce czło​wie​ka, któ​ry nie pla​no​wał zo​stać ani mę​żem, ani oj​cem. Za​fir po​jął, dla​cze​go ucie​kła na Ma​je​edzie tak jak Ta​bi​nah. Pod​czas gdy jego drę​czy​ły wy​rzu​ty su​mie​nia po śmier​ci sio​stry, w niej na​ra​stał lęk. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by stra​cił De​sti​ny tak samo jak Ta​bi​nah. Pa​mię​tał, co prze​ży​wał, kie​dy otrzy​mał wia​do​mość o jej ry​zy​kow​nej wy​pra​wie. ‒ Nie mogę po​zwo​lić ci odejść – wy​krztu​sił przez ści​śnię​te gar​dło. Wło​żył w te sło​wa tyle uczu​cia, że po​pa​trzy​ła na nie​go py​ta​ją​co. Czyż​by wresz​cie do niej do​tarł? Czyż​by zro​zu​mia​ła, dla​cze​go za wszel​ką cenę pró​bu​je ją prze​ko​nać, żeby zo​sta​ła? Zro​bi​ła na​wet je​den nie​wiel​ki, chwiej​ny krok w jego kie​run​ku, ale na​stęp​ne zda​nie w mgnie​niu oka po​zba​wi​ło go złu​dzeń:

‒ Na​wet gdy​byś po​tra​fił prze​wi​dy​wać przy​szłość i za​gwa​ran​to​wał, że uro​dzę ci bez kom​pli​ka​cji zdro​we dziec​ko, nie je​stem ci prze​zna​czo​na – stwier​dzi​ła ze smut​kiem. ‒ Nie ro​zu​miesz, co dla mnie zna​czy, że od​da​łaś mi dzie​wic​two? Na​wet gdy​by nasz zwią​zek nie za​owo​co​wał po​czę​ciem, ho​nor na​ka​zy​wał​by mi cię po​ślu​bić. Tego wy​ma​ga na​sza tra​dy​cja. ‒ Ale ni​g​dy nie by​łam kan​dy​dat​ką na two​ją żonę, tyl​ko ostat​nią na​łoż​ni​cą przed ślu​bem z inną. Wsta​łeś z mo​je​go łóż​ka i po​je​cha​łeś na po​szu​ki​wa​nie od​po​wied​niej na​rze​czo​nej. Ja​koś ho​nor ci w tym nie prze​szko​dził. Co się zmie​ni​ło od tam​tej pory? Wszyst​ko, przede wszyst​kim jego na​sta​wie​nie do mał​żeń​stwa. Pa​mię​tał, co czuł, gdy pre​zen​to​wa​no mu ko​lej​ne pan​ny. W każ​dej twa​rzy szu​kał ry​sów De​sti​ny. Tę​sk​nił za nią, le​żąc sa​mot​nie w łóż​ku. Żad​na inna go nie in​te​re​so​wa​ła. Dla​te​go prze​rwał po​szu​ki​wa​nia. Jesz​cze za​nim do​wie​dział się, że za​szła w cią​żę, był pe​wien, że tyl​ko z nią pra​gnie zwią​zać swą przy​szłość. Z po​cząt​ku nie mógł dojść ze sobą do ładu. Drę​czy​ło go po​czu​cie winy, że sam do​ko​nał wy​bo​ru, za​miast po​słu​chać do​rad​ców. Czy miał pra​wo pójść za gło​sem ser​ca po tym, jak wy​mu​szał na Ta​bi​nah za​war​cie aran​żo​wa​ne​go mał​żeń​stwa, uniesz​czę​śli​wia​jąc ją tak bar​dzo, że pod​czas de​spe​rac​kiej pró​by uciecz​ki stra​ci​ła ży​cie? Na do​miar złe​go do kon​flik​tu su​mie​nia do​szła bo​le​sna świa​do​mość, że De​sti​ny po​szła z nim do łóż​ka, po​nie​waż za​wiódł ją ktoś, kogo ko​cha​ła. Nie po​tra​fi​ła go po​ko​chać, bo od​da​ła ser​ce in​ne​mu. Wstał, w peł​ni świa​do​my, że nie po​wi​nien jej zmu​szać do po​zo​sta​nia wbrew so​bie. Raz spró​bo​wał na​rzu​cić swą wolę sio​strze, za co za​pła​ci​ła naj​wyż​szą cenę. Wy​cią​gnął wnio​ski z tej tra​gicz​nej lek​cji. Nie po​wtó​rzy wię​cej tego błę​du. Za bar​dzo ko​chał De​sti​ny, żeby wy​wie​rać na nią pre​sję. Zro​bi dla niej wszyst​ko, łącz​nie ze zwró​ce​niem wol​no​ści, na​wet za cenę cier​pie​nia. ‒ Uniesz​czę​śli​wi​łem cię, tak samo jak Ta​bi​nah. Dam ci wszyst​ko, cze​go po​trze​bu​jesz, ale wiedz, że zo​sta​wiam ci wol​ność wy​bo​ru. Nie będę ni​cze​go na to​bie wy​mu​szał. Je​steś wol​na – do​dał z tak wiel​kim bó​lem ser​ca, że ostat​nie zda​nie le​d​wie prze​szło mu przez ści​śnię​te gar​dło. ‒ A co z zo​bo​wią​za​nia​mi wo​bec na​ro​du i oj​czy​zny? Za​fir za​uwa​żył, że po​bla​dła. Wpadł w po​płoch, że zno​wu ją zra​nił. ‒ Mam obo​wiąz​ki za​rów​no wo​bec kra​ju, jak i wo​bec dziec​ka, owo​cu na​szej mi​ło​ści. – Ce​lo​wo użył tego sło​wa, żeby wy​ba​dać jej re​ak​cję. Choć ko​cha​ła in​ne​go, skra​dła mu ser​ce. Wie​dział, że je​śli odej​dzie, za​bie​rze je ze sobą. De​sti​ny ze​sztyw​nia​ła, wy​czer​pa​na nie​ustan​ną woj​ną ner​wów. Jak mógł jej mó​wić o uczu​ciu, któ​rym gar​dził, któ​re uwa​żał za nie​do​rzecz​ną mrzon​kę? Nie wąt​pi​ła, że pró​bu​je nią ma​ni​pu​lo​wać, żeby za​trzy​mać ją w Ke​zo​ba​nie. ‒ To nie mi​łość, Za​fi​rze, tyl​ko fi​zycz​ny po​ciąg – za​pro​te​sto​wa​ła. – Zwy​kła zwie​rzę​ca żą​dza. ‒ Na​wet je​że​li tyl​ko na​mięt​ność zbli​ży​ła nas do sie​bie, skąd pew​ność, że nie

na​ro​dzi​ło się z niej coś po​waż​niej​sze​go? Sta​nął nad nią tak jak oj​ciec, kie​dy chciał za​zna​czyć swą do​mi​na​cję. Po​nie​waż do​brze po​zna​ła tę tak​ty​kę, szyb​ko wsta​ła z miej​sca. Roz​gnie​wa​ło ją, że zno​wu z niej szy​dzi. ‒ To tyl​ko sło​wa, Za​fi​rze. A sło​wa mi nie wy​star​czą. ‒ Więc udo​wod​nię ci swo​ją ra​cję. – Nie zdą​ży​ła za​re​ago​wać, bo po​rwał ją w ob​ję​cia i wy​ci​snął na jej ustach za​chłan​ny po​ca​łu​nek. Roz​pa​lił w niej taki żar, że od​ru​cho​wo za​rzu​ci​ła mu ręce na szy​ję i przy​lgnę​ła do nie​go. Gdy przy​trzy​mał jej gło​wę, żeby po​głę​bić po​ca​łu​nek, od​da​ła go in​stynk​tow​nie. W koń​cu jed​nak zdro​wy roz​są​dek do​szedł do gło​su i spró​bo​wa​ła go ode​pchnąć. Gdy wresz​cie ją pu​ścił i od​stą​pił do tyłu, na próż​no usi​ło​wa​ła wy​rów​nać przy​spie​szo​ny od​dech. ‒ Ni​cze​go mi nie udo​wod​ni​łeś, oprócz tego, że od​po​wia​dam ci jako ko​chan​ka – wy​dy​sza​ła. – To dla mnie za mało. Chcę wię​cej. Za​fir też cięż​ko od​dy​chał, ale za​sko​czył ją wy​raz twa​rzy, ja​kie​go ni​g​dy wcze​śniej nie wi​dzia​ła. Wy​glą​dał nie​mal bez​bron​nie, jak​by w koń​cu skru​szył ba​rie​ry, któ​re wo​kół sie​bie zbu​do​wał. ‒ Cze​go chcesz, De​sti​ny? – za​py​tał. ‒ Mał​żeń​stwa opar​te​go na mi​ło​ści – wy​zna​ła wresz​cie bez ogró​dek. ‒ Mi​łość roz​kwit​nie, je​śli jej po​zwo​lisz, je​że​li za​po​mnisz o czło​wie​ku, któ​ry zła​mał ci ser​ce i otwo​rzysz je dla tego, któ​ry cię ko​cha. ‒ O kim mó​wisz? – wy​krztu​si​ła z bez​gra​nicz​nym zdu​mie​niem, kom​plet​nie zbi​ta z tro​pu. ‒ Twier​dzi​łaś, że po​peł​ni​łaś ten sam błąd co two​ja mat​ka, że po​ko​cha​łaś ko​goś, kto nie od​wza​jem​nia two​ich uczuć. Kie​dy ujął jej dło​nie, ostat​nie zda​nie za​brzmia​ło w jej uszach zwie​lo​krot​nio​nym echem. Ra​dził jej otwo​rzyć ser​ce dla tego, któ​ry ją ko​cha… To zna​czy dla sie​bie? Nie śmia​ła so​bie ro​bić zbyt wiel​kich na​dziei. A je​że​li znów fał​szy​wie zin​ter​pre​to​wa​ła jego sło​wa? Fa​tal​nie, że po​są​dzał ją o mi​łość do in​ne​go, ale je​że​li otwo​rzy przed nim du​szę, czy nie wy​ko​rzy​sta jej sła​bo​ści prze​ciw​ko niej? ‒ Co to za czło​wiek? – za​py​tał z za​zdro​ścią w gło​sie. De​sti​ny po​my​śla​ła, że po​win​na za​ry​zy​ko​wać i po​sta​wić na szcze​rość. ‒ To wiel​ki przy​wód​ca, ktoś bar​dzo po​tęż​ny, taki, ja​kie​go ni​g​dy nie chcia​łam po​ko​chać. ‒ Kto to taki? ‒ Ty! Ci​sza, któ​ra po​tem na​stą​pi​ła, aż dzwo​ni​ła w uszach. Za​fir pa​trzył na nią z nie​do​wie​rza​niem, wręcz po​dejrz​li​wie, jak​by nie wie​rzył wła​snym uszom. ‒ Dla​cze​go nie chcia​łaś mnie po​ko​chać? ‒ Dla​te​go, że spę​dzi​łam dwa​dzie​ścia sześć lat ży​cia na ła​sce rów​nie wład​cze​go czło​wie​ka, któ​ry nie po​tra​fił dać mi​ło​ści na​wet wła​snym cór​kom. Oj​ciec rzą​dził nami że​la​zną ręką. Jest za​do​wo​lo​ny tyl​ko wte​dy, kie​dy spra​wu​je ab​so​lut​ną wła​dzę nad wszyst​ki​mi, któ​rzy go ota​cza​ją. Przez lata chro​ni​łam młod​szą sio​-

strę, znacz​nie bar​dziej bez​po​śred​nią niż ja, przed jego wy​bu​cha​mi gnie​wu. Te​raz, kie​dy uzy​ska​ła sa​mo​dziel​ność, przy​je​cha​łam tu, po​nie​waż dłu​żej nie po​tra​fię tak żyć. Umo​wa z tobą stwa​rza​ła mi szan​sę uciecz​ki. Za​fi​ra za​szo​ko​wa​ło nie tyl​ko jej wy​zna​nie mi​ło​ści, ale i hi​sto​ria z dzie​ciń​stwa. Nic dziw​ne​go, że tak twar​do ne​go​cjo​wa​ła wa​run​ki kon​trak​tu. Ro​bi​ła, co w jej mocy, żeby umknąć przed czło​wie​kiem, któ​ry po​wi​nien za​pew​nić jej opie​kę. Przed ro​dzo​nym oj​cem. ‒ To praw​da, że spra​wu​ję wła​dzę, ale dla do​bra mo​je​go na​ro​du i kra​ju. Ni​g​dy nie spró​bu​ję ni​ko​go zdo​mi​no​wać. Już ni​g​dy wię​cej – obie​cał so​len​nie. ‒ Ni​g​dy wię​cej? ‒ Jak my​ślisz, dla​cze​go Ta​bi​nah ucie​ka​ła? Dla​cze​go wzię​ła mo​je​go ko​nia, sil​ną be​stię, któ​rej nie po​tra​fi​ła okieł​znać? Po​nie​waż za​bro​ni​łem jej wyjść za mąż za czło​wie​ka, z któ​rym do​ra​sta​ła, któ​re​go zna​ła i ko​cha​ła od naj​młod​szych lat. Zmu​sza​łem ją do mał​żeń​stwa z in​nym. Je​cha​ła do swo​je​go uko​cha​ne​go. Pla​no​wa​ła uciec ra​zem z nim. Moja ty​ra​nia kosz​to​wa​ła ją ży​cie – wy​znał ze skru​chą. Nie mógł so​bie da​ro​wać swo​je​go po​stę​po​wa​nia wo​bec sio​stry. Po​wi​nien ją le​piej ro​zu​mieć. Żyli w dwu​dzie​stym pierw​szym wie​ku. Po​jął, że nad​szedł czas na zmia​ny. Uświa​do​mił to so​bie w mo​men​cie, gdy De​sti​ny wy​zna​ła, że po​ko​cha​ła ko​goś bez wza​jem​no​ści. To, co jej od​po​wie​dział, wy​pły​nę​ło z głę​bi ser​ca. Na​praw​dę ją ko​chał. Lecz De​sti​ny na​dal mil​cza​ła. Praw​do​po​dob​nie ża​ło​wa​ła swe​go wy​zna​nia. ‒ Wi​dzę, że moje sło​wa utwier​dzi​ły cię w prze​ko​na​niu, że je​stem de​spo​tą, ja​kie​go się oba​wiasz – wes​tchnął cięż​ko. Opu​ścił ręce i od​wró​cił gło​wę, żeby nie na​po​tkać jej oskar​ży​ciel​skie​go spoj​rze​nia. Po​jął, że nic nie zy​skał. Po​sta​wił swój los na jed​ną kar​tę i prze​grał. Nie po​zo​sta​ło mu nic in​ne​go, jak z niej zre​zy​gno​wać. ‒ Za​fi​rze! Za​wo​ła​ła go tak ła​god​nie, że ser​ce w nim na chwi​lę za​mar​ło. Po​now​nie zwró​cił ku niej gło​wę, ale nie wy​po​wie​dział ani sło​wa. ‒ Ta​bi​nah nie zgi​nę​ła z two​jej winy – za​pew​ni​ła. ‒ Dla​cze​go tak uwa​żasz? ‒ Za​ko​cha​ni tra​cą roz​są​dek. Po​peł​nia​ją róż​ne sza​leń​stwa, ta​kie jak na przy​kład po​ślu​bie​nie szej​ka z da​le​kie​go pu​styn​ne​go kra​ju. Za​fir nie wie​rzył wła​snym uszom. Zmarsz​czył brwi z nie​do​wie​rza​niem i ru​szył w jej kie​run​ku. Gdy pod​nio​sła na nie​go wzrok, zo​ba​czył w jej oczach bez​gra​nicz​ną mi​łość. W tym mo​men​cie zy​skał pew​ność, że zna​lazł oso​bę, któ​rej od​dał ser​ce na za​wsze. Jego De​sti​ny, jego prze​zna​cze​nie. ‒ Na​praw​dę tego chcesz? ‒ Tak, ale co zro​bisz, gdy test wy​ka​że, że odzie​dzi​czy​łam po ma​mie cho​ro​bę, któ​ra ode​bra​ła jej ży​cie? ‒ Ra​zem po​ko​na​my wszel​kie prze​szko​dy. Ko​cham cię, De​sti​ny. Nic in​ne​go się nie li​czy. Pra​gnę z tobą spę​dzić resz​tę ży​cia. ‒ A je​że​li nie będę mo​gła mieć dzie​ci? Jak speł​nisz swój obo​wią​zek wo​bec

pań​stwa? ‒ Na ra​zie nie łam so​bie nad tym gło​wy. Mój le​karz za​pew​ni ci naj​lep​szą opie​kę. ‒ W ta​kim ra​zie dzię​ki two​jej mi​ło​ści prze​trwam wszyst​ko, bo bar​dzo cię ko​cham, Za​fi​rze. Za​fir wziął ją na ręce i wy​niósł z kom​na​ty na dłu​gie ko​ry​ta​rze, nie ba​cząc, że peł​no na nich służ​by. ‒ Do​kąd mnie za​bie​rasz? – spy​ta​ła ko​kie​te​ryj​nie. ‒ Do kom​na​ty szej​ka. ‒ To nie​zgod​ne z pro​to​ko​łem. Co lu​dzie po​my​ślą? ‒ Że ko​cham cię do sza​leń​stwa. I będą mie​li ra​cję.

EPILOG ‒ Mam dla cie​bie pre​zent – oznaj​mił Za​fir, pod​cho​dząc do De​sti​ny od tyłu. Gdy za​mknął ją w ob​ję​ciach i przy​tu​lił, roz​pa​lił w niej pło​mień po​żą​da​nia. Po​pa​trzy​ła na pa​ła​co​we ogro​dy i pu​sty​nię za nimi. W jej ży​ciu za​szło wie​le zmian – wszyst​kie po​zy​tyw​ne. Zy​ska​ła wspa​nia​łe​go męża, któ​re​go ko​cha​ła, i ma​leń​kie​go syn​ka, za któ​rym nie wi​dzie​li świa​ta. Nie​mal za​po​mnia​ła o daw​nych oba​wach, gdy wy​nik te​stu nie wy​ka​zał dzie​dzicz​nej cho​ro​by. Obec​nie wie​dzia​ła, że nie odzie​dzi​czy​ła po mat​ce ni​cze​go oprócz pra​gnie​nia mi​ło​ści. Za kil​ka go​dzin przy​je​dzie do niej sio​stra. Od​wie​dza​ła ją re​gu​lar​nie co mie​siąc. Jak mo​gła​by pra​gnąć cze​go​kol​wiek wię​cej? ‒ Nie po​trze​bu​ję da​rów, Za​fi​rze – za​pew​ni​ła, od​wra​ca​jąc się do nie​go. – Otrzy​ma​łam wię​cej, niż mo​gła​bym so​bie wy​ma​rzyć. Za​fir po​ca​ło​wał ją de​li​kat​nie. Jego usta za​po​wia​da​ły nie​ziem​skie roz​ko​sze. ‒ My​ślę, że ten przyj​miesz z ra​do​ścią. – Wziął ją za rękę i wy​pro​wa​dził z kom​na​ty ku staj​niom. ‒ Dla​cze​go tam idzie​my? Czyż​byś ku​pił no​we​go ko​nia? ‒ Do​sko​na​le mnie znasz – po​twier​dził ze znie​wa​la​ją​cym uśmie​chem, od któ​re​go top​nia​ło jej ser​ce. Po​dą​ży​ła za nim, żeby spra​wić mu przy​jem​ność. Gdy przy​by​li na miej​sce, za​sko​czył ją wi​dok Mil​ly. ‒ Co tu ro​bisz?! – wy​krzyk​nę​ła z bez​gra​nicz​nym zdu​mie​niem. – My​śla​łam, że przy​le​cisz do​pie​ro wie​czo​rem. ‒ Na​stą​pi​ła zmia​na pla​nów – od​rze​kła jej sio​stra, z uśmie​chem otwie​ra​jąc drzwi bok​su. De​sti​ny za​par​ło dech, gdy uj​rza​ła gnia​dą klacz, z za​do​wo​le​niem żu​ją​cą sia​no. Na​tych​miast roz​po​zna​ła El​lie, któ​rą jej oj​ciec ka​zał sprze​dać. Po​gła​ska​ła je​dwa​bi​stą grzy​wę. El​lie też ją po​zna​ła. Na​tych​miast za​czę​ła ją ob​wą​chi​wać. ‒ Jak ją zna​la​złeś? – spy​ta​ła Za​fi​ra ze łza​mi wzru​sze​nia w oczach. ‒ Przy po​mo​cy Mil​ly. De​sti​ny po​pa​trzy​ła na sio​strę ze zdu​mie​niem. ‒ Ja​kim cu​dem zdo​ła​łaś do​cho​wać ta​jem​ni​cy? ‒ Z naj​wyż​szym tru​dem – przy​zna​ła szcze​rze Mil​ly. Za​fir ujął dło​nie żony, przy​cią​gnął ją do sie​bie i zaj​rzał jej głę​bo​ko w oczy. ‒ Do​kład​nie rok temu przy​by​łaś do Ke​zo​ba​nu. Przy​nio​słaś mi słoń​ce, ra​dość i na​dzie​ję na nowe ży​cie. Chcia​łem uczcić tę waż​ną rocz​ni​cę. Nie wy​obra​ża​łem so​bie lep​sze​go upo​min​ku niż koń, z któ​rym mu​sia​łaś się roz​stać. De​sti​ny po​dzię​ko​wa​ła mu pro​mien​nym uśmie​chem. ‒ Bar​dzo cię ko​cham, szej​ku Za​fi​rze Al Asma​ri. ‒ Ja cie​bie też, moja naj​uko​chań​sza De​sti​ny, moje je​dy​ne prze​zna​cze​nie.

[1] Aba​ja – wierzch​nie okry​c ie no​szo​ne w kra​jach mu​zuł​m ań​skich, przy​po​m i​na​ją​c e dłu​gą suk​m a​nę bez rę​ka​wów (przyp. tłum.). [2] De​sti​ny ozna​c za po an​giel​sku prze​zna​c ze​nie (przyp. tłum.). [3] An​ty​trom​bi​na – biał​ko krwi za​po​bie​ga​ją​c e po​wsta​wa​niu za​krze​pów w na​c zy​niach krwio​no​śnych (przyp. tłum.).

Ty​tuł ory​gi​na​łu: The She​ikh’s Last Mi​stress Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in Mills & Boon Li​m i​ted, 2016 Re​dak​tor se​rii: Ma​rze​na Cie​śla Opra​c o​wa​nie re​dak​c yj​ne: Ma​rze​na Cie​śla Ko​rek​ta: Han​na La​c how​ska © 2016 by Ra​c ha​el Tho​m as © for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2017 Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści lub ca​ło​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​m ie. Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne w po​ro​zu​m ie​niu z Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we. Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Świa​to​we Ży​c ie są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​m i​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji. Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la. Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. 02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25 www.har​le​qu​in.pl ISBN 978-83-276-3167-1 Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI: Le​gi​m i Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Epilog Przypisy Strona redakcyjna