Deutermann P T - Oko szatana

1 Czwartek, Biuro Utylizacji I Marketingu Departamentu Obrony (DRMO*), Atlanta, Georgia, 21.00

W

endell Carson siedzia³ w swoim biurze menad¿era i zastanawia³ siê, czy iœæ do wozu po broñ. Wkrótce zjawi siê Lambry z ¿¹daniem dodatkowych pieniêdzy. Mo¿e powinien doprowadziæ do konfrontacji, sprawdziæ, czy zdo³a go wystraszyæ i zmusiæ do wycofania siê? Albo graæ i na póŸniej zostawiæ znalezienie jakiegoœ rozwi¹zania? Obróci³ siê razem z fotelem. Bud Lambry by³ prowincjuszem z Alabamy. Wysoki, chudy sukinsyn o podejrzliwym spojrzeniu, ¿uj¹cy tytoñ. By³ od oœmiu lat szperaczem Carsona, a wczeœniej pracowa³ dla Andy’ego White’a. Nie ma co – pomyœla³. Bud Lambry nie da siê ³atwo zastraszyæ, wiêc rusz g³ow¹. Udawaj, ¿e dostanie to, czego chce, a póŸniej spróbujesz go wykiwaæ. Lambry nie wie, ile jest wart ten cylinder, niech wiêc dalej ¿yje w nieœwiadomoœci. ZgódŸ siê na wiêksz¹ forsê, na cokolwiek, ¿eby tylko zamkn¹æ mu gêbê na kilka dni, dopóki nie dojdzie do transakcji. PóŸniej nie bêdzie wa¿ne, co Lambry mówi³, myœla³, ani robi³. Wendell Carson, jako by³y szef DRMO w Atlancie, zniknie st¹d z milionem dolców w kieszeni. Nie oznacza³o to, ¿e nie czu³by siê lepiej maj¹c w szufladzie spluwê kaliber 38. Zerkn¹³ na zegarek i niemal jednoczeœnie us³ysza³, jak ktoœ idzie g³ównym korytarzem budynku administracyjnego. Po chwili Bud Lambry wszed³ do biura. Przenikliwym wzrokiem zlustrowa³ pomieszczenie i upewni³ siê, ¿e s¹ sami. – Witaj, Bud – odezwa³ siê Carson, nie ruszaj¹c siê z miejsca. – Podobno chcia³eœ ze mn¹ rozmawiaæ? – Zgadza siꠖ odpar³ Lambry. Podszed³ do okna i przez ¿aluzje wyjrza³ na parking. Odwróci³ siê i przeszy³ prze³o¿onego nieprzyjemnym spojrzeniem. – To coœ, to czerwone... Ile za to dadz¹? – Jeszcze nie wiem Bud – sk³ama³ menad¿er. – S¹ bardzo zainteresowani, ale jednoczeœnie dosyæ ostro¿ni. – Ale dogadacie siê? * DRMO – The Defence Reutilization and Marketing Office – Biuro Utylizacji i Marketingu Departamentu Obrony.

7

– Och, mam tak¹ nadziejê. Jeœli nie, to, do diab³a, nie wiem komu mo¿na by to opchn¹æ. Ale w czym rzecz? – W pieni¹dzach – rzek³ Bud. Oczka rozb³ys³y mu chciwoœci¹. Podszed³ do biurka i potrz¹sn¹³ rêkoma, jakby przygotowywa³ siê do jakiegoœ wysi³ku. Pochyli³ siê i wspar³ d³onie na blacie. Carson czu³ jego zapach, by³a to mieszanina potu i tytoniu. – To coœ musi byæ warte ca³¹ furê forsy. Wendell uœmiechn¹³ siê. – Niech zgadnê... Chcesz wiêksz¹ dzia³kê, bo wiesz, ¿e mamy do czynienia z czymœ szczególnym. A poza tym, to twoje znalezisko. – To cholerna prawda. Nigdy dot¹d nie znaleŸliœmy niczego podobnego. Carson przytakn¹³. Udawa³, ¿e powa¿nie siê zastanawia. Wreszcie ponownie kiwn¹³ g³ow¹, tym razem bardziej zdecydowanie. – Zgoda Bud. Nasza zdobycz jest warta fortunê. Mówi¹c szczerze, w grê wchodzi taka kwota, ¿e powa¿nie myœlê o wyjeŸdzie st¹d, po dokonaniu transakcji. Przede wszystkim dlatego, ¿e to du¿a suma. Mo¿na siê te¿ spodziewaæ wielkiego zamieszania, kiedy armia zorientuje siê, co im zginê³o. – Tak – mrukn¹³ Lambry i nieco siê odprê¿y³. – Mo¿e i ja zrobiê tak samo. – Co powiesz na piêædziesi¹t procent, Bud? Przecie¿ ta okazja, to przede wszystkim twoja zas³uga. Lambry zamruga³ zdziwiony. Zapewne zamierza³ domagaæ siê po³owy, ale by³by zadowolony z ka¿dej zdobyczy. Zosta³ zaskoczony, lecz po chwili zmru¿y³ oczy podejrzliwie. – Dobra. Ale chcê byæ na miejscu, kiedy dojdzie do wymiany. – Nie ma sprawy. W³aœciwie chcia³em ciê prosiæ, ¿ebyœ mi towarzyszy³. Ju¿ tylko sama kwota wymaga odpowiedniej obstawy. Wiesz co mam na myœli? Bud wyprostowa³ siê. – W porz¹dku – uzna³. – Niech mnie pan zawczasu powiadomi. Jeœli tamci spróbuj¹ jakichœ numerów, za³atwiê ich na cacy. Mam pod rêk¹ odpowiedni¹ spluwê. – Nigdy dot¹d nie próbowali nas wystawiæ. Nie ma wiêc powodu przypuszczaæ, ¿e teraz bêd¹ chcieli to zrobiæ. Lambry przeszy³ Carsona wzrokiem. Stara³ siê odgadn¹æ jego zamiary. By³em zbyt ugodowy – pomyœla³ Wendell. Powinienem choæ trochê siê opieraæ. Bud d³ug¹ chwilê patrzy³ na pod³ogê, nim ponownie podniós³ wzrok na rozmówcê. – A pan niech sobie nie myœli, ¿e mo¿e mnie wyrolowaæ, panie Carson. Chcê to, co mi siê nale¿y. – Jutro zajmê siê wszystkimi przygotowaniami – odpowiedzia³ Wendell, najspokojniej jak umia³. Lambry odznacza³ siê gwa³townym usposobieniem, z powodu którego ju¿ dwukrotnie mia³ powa¿ne k³opoty. By³ znany z tego, i¿ nie rozstawa³ siê z no¿em i nie waha³ siê go u¿yæ. Menad¿er wsta³, by daæ do zrozumienia, ¿e ta ma³a farsa dobieg³a koñca. Mia³ ju¿ pomys³, jak zwieœæ Buda.

8

– Z³apiê ciê jutro przy linii przerobowej na wieczornej zmianie. Wtedy powiem ci, co ustaliliœmy. Ale pamiêtaj, nikomu ani s³owa. Bud parskn¹³ w odpowiedzi. – Nigdy nie puszczam pary z gêby i wszyscy œwietnie o tym wiedz¹. Wyszed³ trzaskaj¹c drzwiami. Carson g³oœno wypuœci³ powietrze z p³uc i ponownie usiad³. Lambry ostatnio stawa³ siê coraz bezczelniejszy. Musi coœ z tym zrobiæ, choæ wci¹¿ nie wiedzia³ co. Wendell Carson, to nie Andy White. Wielki Andy dopad³by Buda w którymœ z magazynów i dos³ownie wybi³ mu z g³owy takie pomys³y. Da³ Lambry’emu dziesiêæ minut na sprawdzenie, czy w budynku panuje spokój, po czym wsta³ i zamkn¹³ drzwi biura na klucz. Zasun¹³ ¿aluzje i sprawdzi³ co dzieje siê na parkingu. Sta³ tam tylko jego samochód. Podszed³ do siêgaj¹cego sufitu rega³u na ksi¹¿ki i wsun¹³ rêkê za skoroszyty na górnej pó³ce. Wyj¹³ stamt¹d zdobycz: ciê¿k¹, czerwon¹, plastikow¹ tubê, d³ug¹ na ponad metr, o œrednicy dziesiêciu centymetrów, pokryt¹ oznaczeniami armii Stanów Zjednoczonych. Na ka¿dym jej koñcu znajdowa³y siê po cztery zatrzaski z nierdzewnej stali. Wewn¹trz mieœci³ siê w³aœciwy, tak¿e stalowy cylinder, z obu stron zamkniêty wypuk³ymi korkami. Ca³oœæ wa¿y³a oko³o siedmiu kilogramów. Carson popatrzy³ na tubê. Nie mia³ pojêcia co oznaczaj¹ te wszystkie napisy, lecz kiedy odczyta³ je przez telefon Tangentowi – swojemu klientowi z Waszyngtonu, i wyjaœni³ sk¹d pochodzi cylinder, rozmówca zareagowa³ jak ra¿ony gromem z jasnego nieba. Skontaktowa³ siê z nim ponownie zaledwie piêæ minut póŸniej, oferuj¹c milion dolarów w gotówce. Tak po prostu. A teraz Budowi wydaje siê, ¿e dostanie po³owê tej kwoty. Chyba w marzeniach, gnojku – pomyœla³ Wendell. To co trzyma w rêkach jest jak Œwiêty Graal. To szansa w jego ¿yciu. Kto by pomyœla³? – zaduma³ siê i od³o¿y³ cylinder z powrotem na pó³kê. Po tylu latach czerpania drobnych korzyœci z aukcji, wreszcie trafi³ g³ówn¹ wygran¹ w loterii i to dziêki temu pojemnikowi, prawdopodobnie z jakimœ gazem bojowym.

2 Pi¹tek, Dowództwo Dochodzeniowych S³u¿b Kryminalnych Departamentu Obrony (DCIS*), Waszyngton D.C., 12.00

D

avid Stafford, starszy inspektor dochodzeniowy sta³ w korytarzu naprzeciw swego prze³o¿onego – pu³kownika Parsonsa – i zniecierpliwiony wys³uchiwa³ wyroku, w praktyce skazuj¹cego go na banicjê. * DCIS – The Defence Criminal Investigative Service – Departament Obrony Dochodzeniowych S³u¿b Kryminalnych.

9

– Atlanta, Dave. Na œwiecie s¹ gorsze miejsca. Stafford powoli pokiwa³ g³ow¹, nie patrz¹c ani na Parsonsa, ani na ¿adnego z mijaj¹cych go ludzi. – Chyba wiesz, ¿e robiê to, ¿eby ocaliæ ci ty³ek. Ray Sparks jest szefem regionu po³udniowo-wschodniego. Bez zbêdnych pytañ zapewni ci schronienie i opiekê. JedŸ tam, za³atw tê sprawê z aukcjami i pozostañ w cieniu. Poczekaj, a¿ wydobrzeje ci rêka. Zapomnij o Alice i rozwodzie, a kiedy wszyscy tu siê uspokoj¹, wrócisz. Stafford s³uchaj¹c jednym uchem ponownie przytakn¹³. To spotkanie w holu stanowi³o kulminacjê najgorszych osiemnastu miesiêcy w jego ¿yciu. Mia³ ochotê powiedzieæ: „dziêki, ale mo¿e lepiej z³o¿ê dymisjê i w ten sposób wszystkim u³atwiê sprawê?” Tyle tylko, ¿e zupe³nie nie mia³ gdzie siê podziaæ. Musia³ sp³aciæ dom i samochód. W jego ¿yciorysie a¿ roi³o siê od politycznych akcentów. Do tego mia³ unieruchomion¹ praw¹ rêkê, zniszczone ma³¿eñstwo i tutaj, w River City powa¿nych wrogów na wysokich stanowiskach. W³aœciwie nie mia³ wiêc wyboru. Pu³kownik przygl¹da³ mu siê i najwyraŸniej oczekiwa³ jakiejœ odpowiedzi. – Doceniam to, szefie – odpar³, wci¹¿ nie podnosz¹c wzroku. – Oczywiœcie nie podoba mi siê to zadanie. Nienawidzê go. – Wreszcie popatrzy³ Parsonsowi prosto w oczy. – Ale naprawdê doceniam to, co pan dla mnie zrobi³. W³aœciwie gdzie jest ta Georgia? – za¿artowa³. Pu³kownik uœmiechn¹³ siê szeroko. – Tu masz bilet. Bêdziesz mile zaskoczony. Ale pamiêtaj, ¿adnych numerów! Nie rób z ig³y wide³. Ta sprawa DRMO wisi nam nad g³ow¹ ju¿ od pewnego czasu. Pewnie to jakaœ b³ahostka. Kiedy wiêc bêdziesz na miejscu, nie spiesz siê. Czekaj¹ ju¿ na ciebie rozkazy. Bierz je i znikaj, zanim komuniœci dowiedz¹ siê o wszystkim. Pu³kownik poklepa³ Stafforda po ramieniu i odszed³, zostawiaj¹c go samego. Inspektor westchn¹³ ciê¿ko i ruszy³ po odbiór rozkazów. Im szybciej, tym lepiej – powiedzia³ pu³kownik. Co tam do diab³a – przemknê³o mu przez g³owê. Mo¿e wyjdzie mi na dobre odwiedzenie miejsca, gdzie nie bêdê czarn¹ owc¹.

Pi¹tek, DRMO, Atlanta, 20.30 W pi¹tkowy wieczór, po zjedzeniu posi³ku w pobliskiej restauracji, Carson wróci³ na parking swojego biura. Zaparkowa³ zielonego, wojskowego pikapa przed budynkiem i opuœci³ boczn¹ szybê. Ponad szumem samochodowego silnika s³ysza³ huk pracuj¹cej linii przerobowej, wydobywaj¹cy siê zza budynku administracyjnego. Podci¹gn¹³ szybê, wysiad³ z wozu i zamkn¹³ go. Ósma trzydzieœci. Linia bêdzie pracowaæ jeszcze jakieœ pó³ godziny. Zespó³ obs³ugi, po umieszczeniu przedmiotów przeznaczonych do zniszczenia na pasie transportowym, opuœci³ stanowiska ju¿ kilka godzin temu. Zosta³ tam tylko operator maszyny, który dopilnuje, a¿ pas zostanie opró¿niony, a póŸniej zabezpie-

10

czy urz¹dzenie. Carson, jako szef, sprawdza³ prawid³owoœæ ca³ej procedury. Tym razem zadba³, by wieczorn¹ s³u¿bê pe³ni³ Bud Lambry. Wczeœniej zatrzyma³ siê przy drodze stanowej numer 42 obok sklepu metalowego i zleci³ przyciêcie rurki o œrednicy oko³o oœmiu centymetrów, wypolerowanie jej i zatkanie obu koñców. Rozmiar by³ odpowiedni, ale trzeba by³o jeszcze zadbaæ o w³aœciw¹ wagê. Wnêtrze wype³ni³ wiêc piaskiem. Operator tokarki zapyta³ w ¿artach, czy Carson nie przygotowuje bomby rurowej. Ten nie da³ zbiæ siê z tropu i odpar³, i¿ zamierza wysadziæ budynek izby skarbowej w Chamblee, nieopodal Atlanty. Pracownik zaproponowa³ wiêc pomoc w tak szczytnym celu. Wendell zamierza³ wzi¹æ wype³niony piachem cylinder do biura, podmieniæ go z prawdziwym i zabraæ fa³szyw¹ zdobycz do budynku przerobowego. Tam wyjaœni³by Budowi, ¿e transakcja jest spalona i musz¹ zniszczyæ cylinder. Jedyny k³opot pojawi³by siê, gdyby Lambry nalega³ na otwarcie zewnêtrznej tuby. Wtedy bowiem zorientowa³by siê, ¿e na tej wewnêtrznej nie ma ¿adnych oznaczeñ wojskowych. Carson nie wiedzia³, czy jego podw³adny kiedykolwiek zagl¹da³ do œrodka, lecz doszed³ do wniosku, ¿e musi zaryzykowaæ. Próbowa³ oderwaæ jedn¹ z naklejek na prawdziwym cylindrze, ale ta niestety uleg³a zupe³nemu zniszczeniu. Musia³ dzia³aæ szybko, udaj¹c zaniepokojonego, zdenerwowanego, by zniszczyæ tubê, zanim Bud zd¹¿y zrozumieæ co siê naprawdê dzieje. Przecie¿ to by³ pó³g³ówek, wiêc wybieg powinien siê udaæ. Ponownie spojrza³ na zegarek. Siêgn¹³ do teczki po telefon komórkowy i wybra³ numer sterowni linii przerobowej. Zanim ktoœ odebra³ sygna³ w s³uchawce rozleg³ siê piêciokrotnie. Carson us³ysza³ g³os Buda, zag³uszany hukiem pracuj¹cej maszyny. – Niszczarnia. Lambry. – To ja. Jak d³ugo bêdziesz jeszcze pracowa³? – Jakieœ pó³ godzinki. Co siê sta³o? – Mamy powa¿ne k³opoty. Jadê do ciebie. Zaraz bêdê. Nikogo nie ma w pobli¿u? – Nie. Jakieœ k³opoty? – Powiem ci na miejscu Bud – Carson roz³¹czy³ siê. Piêæ minut póŸniej szed³ po g³adkiej, betonowej powierzchni. Niós³ czerwon¹ tubê z fa³szywym cylindrem w œrodku. Teren placówki by³ jasno oœwietlony wysokimi halogenowymi reflektorami. Carson posuwa³ siê pewnym krokiem, a im bli¿ej by³ hali przerobowej, tym bardziej narasta³ ha³as maszyny, któr¹ wszyscy nazywali tu Monstrum. Zatrzyma³ siê na moment. Podczas pracy Monstrum nie bêd¹ mogli rozmawiaæ. Skierowa³ siê wiêc w stronê przyleg³ego magazynu, gdzie dostarczano przedmioty do likwidacji i wystukuj¹c na klawiaturze alfanumerycznej kod dostêpu wszed³ do œrodka. Œwiat³a by³y w³¹czone. Rozejrza³ siê sprawdzaj¹c, czy nikogo wiêcej nie ma w budynku. Pas transportowy pracowa³, pozosta³o na nim jeszcze dwadzieœcia metrów odpadów. Podajnik posuwa³ siê bardzo powoli, z prêdkoœci¹ oko³o trzech kilometrów na godzinê, by daæ maszynie w s¹siednim hangarze czas

11

na przerobienie. Mimo gumowych pasków zas³aniaj¹cych po³¹czenie miêdzy dwoma budynkami, ha³as powodowany przez Monstrum by³ trudny do zniesienia. Podszed³ do metalowych drzwi ³¹cz¹cych magazyn z hal¹ g³ówn¹. Wyjrza³ przez znajduj¹ce siê w nich okienko, ale zobaczy³ w nim tylko fragment potê¿nej maszyny, gdzie siê koñczy³ pas siedmioma pionowymi ostrzami, rozdrabniaj¹cymi transportowany nim materia³. Nie móg³ ich pokonaæ, gdy¿ tylko operator posiada³ klucze. Na prawo od drzwi by³ telefon. Ponownie rozejrza³ siê na wszystkie strony, podniós³ s³uchawkê i wystuka³ numer. – Niszczarnia. Lambry. – Zostaw na chwilê robotê i wyjdŸ przez drzwi Bud – powiedzia³ Carson podnosz¹c g³os – musimy pomówiæ, a nie ma zbyt du¿o czasu. Roz³¹czy³ siê nim podw³adny mia³ okazjê zaprotestowaæ. Wycofa³ siê i stan¹³ przy pasie, nieopodal miejsca, gdzie ten nikn¹³ za gumowymi os³onami. Minutê póŸniej w okienku przemkn¹³ cieñ, po czym otworzy³y siê drzwi i stan¹³ w nich w t³umikach i w kasku Bud Lambry. Na widok Carsona znieruchomia³, niepewny co siê sta³o. Wreszcie podszed³ do niego. Zdziwi³ siê na widok czerwonego cylindra. Carson pospiesznie wyjaœni³, i¿ transakcja nie dojdzie do skutku, bo klient siê wycofa³. Atmosfera sta³a siê zbyt gor¹ca i pojawi³o siê realne niebezpieczeñstwo wpadki. – Kontrahent da³ mi do zrozumienia, ¿ebym zniszczy³ to cholerstwo, zanim o wszystkim dowie siê armia. Najlepiej wrzuciæ cylinder do Monstrum, i oddaliæ siê kiedy dostanie siê do jego wnêtrza. – Dlaczego? – zapyta³ Bud, wyraŸnie zaskoczony. – Przecie¿ gdzie indziej to te¿ jest coœ warte! Carson pokrêci³ g³ow¹. – Mówi, ¿eby lepiej nie próbowaæ. Ten towar a¿ parzy w rêce. Kiedy armia dowie siê o wszystkim, wybuchnie istne piek³o. Wykonaj¹ wyrok œmierci za zgubienie cylindra, nie mówi¹c ju¿ o tym, co zrobi¹ za jego sprzedanie. Nie mamy wyjœcia, Bud. To zbyt du¿e ryzyko. Musimy to zniszczyæ. Tutaj najlepiej bêdzie siê tego pozbyæ. Nie daj¹c Lambry’emu czasu na protesty, po³o¿y³ czerwon¹ tubê na pasie transportowym, mniej wiêcej trzy metry przed po³¹czeniem z g³ówn¹ hal¹. Bud sta³ d³u¿sz¹ chwilê i przygl¹da³ siê pojemnikowi ma³ymi, œwiñskimi oczkami. Wreszcie ku przera¿eniu Carsona, da³ kilka susów i zdj¹³ cylinder z podajnika. – Chwilꠖ rzuci³. Nie spuszczaj¹c wzroku z prze³o¿onego, przykucn¹³ i zabra³ siê za rozpinanie zatrzasków zabezpieczaj¹cych dekle. Carson intensywnie myœla³. Jezu Chryste, co teraz? Zaraz zorientuje siê, ¿e dokona³em podmiany! Desperacko rozejrza³ siê wokó³ za jak¹kolwiek broni¹, ale nie znalaz³ nic w zasiêgu wzroku. Tymczasem Bud mocowa³ siê ju¿ z ostatnim zatrzaskiem. Otworzy³ tubê, wyj¹³ rurkê z wnêtrza i odrzuci³ czerwone opakowanie z powrotem na pas. Przez chwilê przygl¹da³ siê mniejszemu pojemnikowi, a¿ wreszcie poderwa³ siê gwa³townie na równe nogi.

12

– Ty draniu! – krzykn¹³, wypuszczaj¹c rurkê na pod³ogê. – To nie to! Podmieni³eœ je! Pa³aj¹c wœciek³oœci¹ wydoby³ z kieszeni nó¿ sprê¿ynowy i pewnym ruchem wymierzy³ cios prosto w ¿o³¹dek Carsona. Ten, odruchowo siê cofaj¹c, poczu³ jak ostrze przesuwa siê po jego kurtce. W oczach Lambry’ego zobaczy³ wyraŸn¹ ¿¹dzê krwi. Niewiele myœl¹c kopn¹³ przeciwnika i trafi³ go w krocze. Bud krzykn¹³ z bólu, puœci³ nó¿ i zatoczy³ siê do ty³u. Upad³ plecami na pas transportowy z tak¹ si³¹, ¿e kask spad³ mu z g³owy. Posuwaj¹cy siê podajnik poci¹gn¹³ go do przodu. Nogami uderzy³ o wystaj¹cy wspornik, a¿ jego cia³o obróci³o siê o dziewiêædziesi¹t stopni. Zdezorientowany, chaotycznie machaj¹c koñczynami, nieœwiadomie wcisn¹³ rêkê miêdzy pas, a jedn¹ z rolek. Carson patrzy³ z przera¿eniem, jak potê¿na si³a mia¿d¿y praw¹ d³oñ Buda. Lambry wrzasn¹³ miotaj¹c siê na wszystkie strony. Stara³ siê oswobodziæ, lecz po chwili opad³ bezw³adny, zapewne trac¹c z bólu przytomnoœæ. Wendell sta³ bez ruchu, nawet wtedy, gdy ju¿ zorientowa³ siê, ¿e napastnik zemdla³. Pas nie zatrzyma³ siê jednak, nios¹c bezw³adne cia³o Buda ku przegrodzie. Nim Carson zrozumia³, co mo¿e siê wydarzyæ, cia³o zniknê³o i nie by³ ju¿ w stanie go dosiêgn¹æ. Musia³ zatrzymaæ pas. Podbieg³ do drzwi, lecz nim jeszcze nacisn¹³ klamkꠖ uœwiadomi³ sobie, ¿e s¹ zamkniête. Obejrza³ siê na podajnik, który sun¹³ nieub³aganie. – Jezu Chryste – myœla³ chaotycznie, Monstrum zaraz go wci¹gnie! Muszê natychmiast znaleŸæ przycisk awaryjny! Zdezorientowany pobieg³ do tylnych drzwi. Jednoczeœnie stara³ siê przypomnieæ sobie, gdzie znajduje siê panel kontrolny pasa. By³ w przeciwleg³ym rogu. Kiedy go dopad³, Lambry ju¿ dawno znikn¹³ mu z oczu. Odg³os Monstrum niszcz¹cego metalowe elementy dŸwiêcza³ w uszach Carsona. – Muszê zatrzymaæ ten cholerny podajnik! Dopad³ wy³¹cznika awaryjnego i wcisn¹³ go z ca³ych si³. Bezskutecznie. Zrozpaczony powtórzy³ ten sam ruch. Znów nic. Jeszcze raz obejrza³ siê na pas, który wci¹¿ by³ w ruchu. I wtedy zobaczy³ w czym rzecz. W prawym górnym rogu konsoli miga³ do niego czerwony napis: BLOKADA SYSTEMU. – Och, mój Bo¿e, przebieg³o mu przez g³owê. Skoro Monstrum pracowa³o, pas da³o siê kontrolowaæ wy³¹cznie ze sterowni w s¹siednim pomieszczeniu, do którego nie mia³ dostêpu. Rozszerzonymi oczami patrzy³ na podajnik na którym teraz le¿a³ Bud. Nie chcia³ nawet myœleæ o tym, co siê zdarzy. Nie by³ jednak w stanie powstrzymaæ siê przed podejœciem do szybki w zamkniêtych drzwiach i patrzeniem na nieuniknione zdarzenia. Sta³ bez ruchu, jak zahipnotyzowany. – Nie chcê na to patrzeæ. Musisz. Nie chcê. Mo¿e ocknie siê na czas. Nie mogê na to patrzeæ, nie mogê... Zamkn¹³ oczy i mia³ nadziejê, ¿e coœ us³yszy. Cokolwiek. Ale do jego uszu dobiega³ tylko huk poruszaj¹cych siê ostrzy i zgrzyt ciêtego metalu. Kiedy wresz-

13

cie oœmieli³ siê uchyliæ powieki, zrobi³ to o sekundê za wczeœnie. Widzia³, jak siedem potê¿nych no¿y rozp³ata³o czaszkê Buda, która zginê³a w potoku oleju mieszaj¹cego siê z krwi¹. Odskoczy³ od wizjera, walcz¹c z wstrz¹saj¹cymi jego cia³em torsjami. Ponownie zamkn¹³ oczy i dopiero po pewnym czasie spojrza³ na pl¹taninê rur nad g³ow¹. Jedna z nich wygl¹da³a dok³adnie jak cylinder. – Jezu, co ja zrobi³em! To by³ wypadek – powtarza³ sobie. Dzia³a³em w samoobronie. Przecie¿ on wyj¹³ nó¿, na mi³oœæ bosk¹! W ¿aden jednak sposób nie by³ w stanie zapomnieæ widoku œmierci Lambry’ego. Zataczaj¹c siê wyszed³ na zewn¹trz, gdzie dr¿¹cymi palcami zapali³ jak¿e potrzebnego mu teraz papierosa. Jednym zaci¹gniêciem siê wypali³ prawie po³owê. WeŸ siê w garœæ – przykaza³ sobie. Musisz ¿yæ dalej, bez wzglêdu na to co siê wydarzy³o. Lambry nie jest ci ju¿ potrzebny. Skoncentruj siê na pieni¹dzach. A póŸniej znikaj st¹d. Wci¹¿ czuj¹c ucisk w ¿o³¹dku – uœwiadomi³ sobie, ¿e najpierw musia³ wy³¹czyæ Monstrum. Niechêtnie wróci³ do magazynu. By³ na to tylko jeden sposób: trzeba przedostaæ siê pasem do hali, gdzie sta³a maszyna. Z trudem prze³kn¹³ œlinê.

3 Poniedzia³ek, Miêdzynarodowy Port Lotniczy Hartfield, Atlanta, Georgia, 11.00

W

poniedzia³kowe przedpo³udnie Carson sta³ w strefie baga¿owej miêdzynarodowego lotniska Hartfield. Przymkn¹³ oczy i skupi³ siê na opanowaniu dolegliwoœci ¿o³¹dkowej. To staje siê coraz bardziej przera¿aj¹ce – pomyœla³. Powinienem siê wycofaæ, kiedy jeszcze mog³em. Powinienem zniszczyæ prawdziwy cylinder, po tym jak Lambry... Jezu, jakiego s³owa na to u¿yæ? G³upi drañ! Wokó³ panowa³ niewielki ruch. Zaj¹³ miejsce miêdzy pi¹tym, a szóstym numerem karuzeli baga¿owych Delty. Czekaj¹c na tego waszyngtoñskiego spryciarza... a œciœle mówi¹c na agenta Dochodzeniowych S³u¿b Kryminalnych Departamentu Obrony stara³ siê nie zwracaæ na siebie uwagi. Na zewn¹trz próbowa³ zachowaæ spokój i opanowanie. Wewn¹trz ¿o³¹dek wywraca³ mu siê jednak na wszystkie strony. Zimny pot sp³ywa³ po plecach, a oczy piek³y z powodu braku snu. Widzia³ krêc¹cych siê tu i ówdzie ochroniarzy. Ciekawe, kiedy któryœ z nich zwróci uwagê na jego zdenerwowanie i podejdzie, by zapytaæ po co tu stoi. Czekam na kogoœ. Samolot musia³ mieæ opóŸnienie. Takie sytuacje siê zdarzaj¹, prawda? Wyczu³, ¿e emanuje strachem, który zwraca uwagê doœwiadczonych gliniarzy. W³aœciwie pozbiera³ siê ju¿ po wydarzeniach pi¹tkowego wieczoru, kiedy z samego rana mia³ telefon z centrali DLA*. Inspektor dochodzeniowy z DCIS * DLA – Defence Logistics Agency – Agencja Logistyczna Departamentu Obrony.

14

mia³ zjawiæ siê w Atlancie o jedenastej. – Nie wiem dok³adnie o co chodzi, ale chcemy, ¿eby osobiœcie powita³ go pan na Hartfield – us³ysza³ w s³uchawce. – Trzeba zapewniæ mu wszelk¹ mo¿liw¹ pomoc. Proszê natychmiast dzwoniæ, kiedy zorientuje siê pan, co jest celem jego wizyty. ¯yczê mi³ego dnia, panie Carson. Teraz zwali³o mu siê na g³owê jeszcze to. Zaledwie dwa dni po... znikniêciu Lambry’ego. Wierzchem d³oni otar³ z czo³a krople potu. Gor¹co tu, przebieg³o mu przez g³owê. Czy¿by jeden z ochroniarzy go obserwowa³? Odwróci³ siê do niego plecami, staraj¹c siê nie wykonywaæ gwa³townych ruchów. Przecie¿ nie mo¿e chodziæ o ten cylinder – powtarza³ sobie w myœlach. To niemo¿liwe. Do diab³a, przecie¿ nikt w DLA nie móg³ siê o nim dowiedzieæ. Strach zacz¹³ go tak dusiæ, a¿ kilkakrotnie g³oœno odchrz¹kn¹³. Mimo ogromnego wysi³ku, serce ponownie przyspieszy³o swój rytm. Twarz mu poczerwienia³a. Jeœli nie pojemnik, to mo¿e Lumbry? Te¿ niemo¿liwe – uzna³. Zdecydowanie za wczeœnie. Z ca³ych si³ zacisn¹³ powieki, by odpêdziæ sprzed oczu straszne obrazy, ale te powraca³y, podobnie jak przez ca³y weekend. Mimo, i¿ Bud mocno go wkurzy³, nigdy nie zamierza³ zrobiæ tego, co siê wydarzy³o. Ponownie rozejrza³ siê po strefie baga¿owej, staraj¹c siê skupiæ wzrok na czymkolwiek, co pozwoli³oby mu oderwaæ siê od wspomnieñ. Ale nic z tego. Ka¿dy okropny szczegó³ bez przerwy przewija³ mu siê przez g³owê. – Nic panu nie jest? – ktoœ zapyta³. A¿ podskoczy³. Piêkna kobieta z kilkunastoletni¹ dziewczyn¹ przy boku przygl¹da³a mu siê ciekawie. Nastolatka patrzy³a na niego zupe³nie inaczej. Mia³a ciemne oczy. Przygl¹da³a mu siê zza ramienia, zapewne, matki z wyraŸnym przera¿eniem. Jakby by³a œwiadkiem tego, co wydarzy³o siê w pi¹tek. Jego g³os z trudem wydoby³ siê przez zaciœniête gard³o: – Nie, nic... mi nie jest. Mam... okropny ból g³owy. To wszystko. Kobieta ze zrozumieniem pokiwa³a g³ow¹. Odwróci³ od niej wzrok, lustruj¹c napisy na tablicy przylotów oraz t³um ludzi odbieraj¹cych baga¿e. Stara³ siê patrzeæ gdziekolwiek, tylko nie na kobietê i nastolatkê. Z niepewnoœci¹ i jednoczeœnie z ulg¹ zorientowa³ siê, ¿e na tablicy wreszcie pojawi³a siê informacja o locie tego faceta z Waszyngtonu. Rozejrza³ siê w poszukiwaniu kogoœ, kto wygl¹da³ na starszego inspektora dochodzeniowego. Za wszelk¹ cenê stara³ siê nie wracaæ myœlami do widoku czaszki Lambry’ego poddaj¹cej siê ostrzom Monstrum, niczym bochenek chleba krojony na kawa³ki. To wypadek – powtarza³ sobie. To nie powinno siê zdarzyæ... A wszystko przez ten pojemnik. Ponownie prze³kn¹³ z trudem œlinê i wróci³ do wypatrywania przybysza. Nie natrafi³ jednak wzrokiem na nikogo, kto by wygl¹da³ na faceta z DCIS. Zjawi³o siê kilku biznesmenów. W oczekiwaniu na baga¿ prowadzili rozmowy przez telefony komórkowe. Trzech m³odych, opalonych ludzi wy³apywa³o torby golfowe, ale nigdzie ani œladu kogoœ z Waszyngtonu. A takich da³o siê przecie¿ rozpoznaæ na pierwszy rzut oka. Spróbowa³ zebraæ siê w sobie. K¹tem oka spostrzeg³, ¿e ta cholerna dziewczyna wci¹¿ mu siê przygl¹da. Odwróci³ siê do niej plecami i stara³ siê zapomnieæ

15

o Lambrym i cylindrze. Okaza³o siê to niemo¿liwe. Skarb nad skarbami, który Bud wypatrzy³ poœród ³adunku podobno pustych pojemników, które przys³ano z Utah. Usi³owa³ skupiæ uwagê na pieni¹dzach. Milion dolarów w gotówce. Wyobrazi³ sobie stos banknotów. Wróci³ myœlami do rozmowy telefonicznej z Tangentem – jego kontrahentem w Waszyngtonie. – Mam coœ, co wygl¹da na jak¹œ broñ chemiczn¹. Jest pan zainteresowany?. Tangent poprosi³ go o odczytanie oznaczeñ na boku cylindra, po czym siê roz³¹czy³. Propozycja nadesz³a piêæ minut póŸniej: milion w gotówce. Mia³ czekaæ na instrukcje dotycz¹ce dostawy. Nale¿a³o siê spieszyæ. I to bardzo. Co Tangent zamierza zrobiæ z tym pojemnikiem – to nie moja sprawa – pomyœla³ Carson. W³aœciwie nie chcia³ nic o tym wiedzieæ. Ale przecie¿ nietrudno by³o siê domyœliæ. Tangent sprzeda nabytek na miêdzynarodowym rynku broni. Natychmiast przypomnia³ sobie zdarzenia z tokijskiego metra. Te wszystkie powykrêcane, czerwone cia³a. T³um podró¿nych z wyba³uszonymi oczami, bezskutecznie staraj¹cych siê z³apaæ powietrze. Dziesi¹tki ludzi le¿¹cych na pod³odze, otoczonych przez zupe³nie bezsilnych policjantów. Mo¿e to tamten? Nie. A mo¿e jednak? I nagle pojawi³a siê inna myœl: co, jeœli ten gliniarz zjawi³ siê tu z innego powodu? Mo¿e chodzi o szwindle z aukcjami? Serce znów przyspieszy³o swój rytm. Tylko nie teraz – pomyœla³. Jezu Chryste, nie teraz. Spojrza³ na mê¿czyznê zmierzaj¹cego do pi¹tej karuzeli. Nie rozklejaj siꠖ przykaza³ sobie. Pojemnik jest twoim biletem do wolnoœci. Z takimi pieniêdzmi bêdziesz móg³ zacz¹æ zupe³nie od nowa. Na to przecie¿ czeka³eœ ca³e ¿ycie i po to krad³eœ. Facet, który móg³ byæ pracownikiem DCIS, bez w¹tpienia zmierza³ w jego stronê. Mia³ na sobie elegancki garnitur, by³ potê¿nie zbudowany, a w lewym rêku niós³ du¿¹ teczkê. Prawa rêka by³a w dziwnej pozycji, z d³oni¹ wsuniêt¹ do kieszeni p³aszcza, jakby nie mia³ w niej w³adzy. Wyraz jego twarzy idealnie pasowa³ do œmiertelnie powa¿nego gliniarza. To on – uzna³ Wendell. Starszy inspektor dochodzeniowy David Stafford, patrzy³ prosto na niego, raczej bez sympatii. Carson odruchowo spojrza³ dooko³a, zastanawiaj¹c siê czy widaæ, jak pot oblewa jego cia³o. Podœwiadomie spodziewa³ siê, ¿e ochroniarze ju¿ s¹ nim zainteresowani, ale zobaczy³ tylko t³um krêc¹cy siê wokó³ karuzel. No i tê cholern¹ nastolatkê, która wci¹¿ go obserwowa³a. Nie patrz na ni¹. Ale nie by³ w stanie. Odpowiedzia³ na jej spojrzenie i nie by³ w stanie oderwaæ wzroku od ciemnych oczu przypominaj¹cych lasery. Nagle, wbrew sobie, znów zobaczy³ rozpadaj¹c¹ siê na kawa³ki czaszkê Lambry’ego. A wszystko to przez cylinder, który wydawa³ mu siê jakimœ wytworem obcej rasy, i wisia³ teraz gdzieœ w powietrzu miêdzy nim, a dziewczyn¹. Spróbowa³ oderwaæ od niej oczy, by sprawdziæ gdzie jest ten mê¿czyzna. Widzia³ ju¿ tylko tunel, w którym znajdowa³ siê pojemnik, a na jego koñcu, wwierca-

16

j¹ce siê w jego mózg lœni¹ce Ÿrenice nastolatki. Nagle zadudni³o mu coœ w uszach i otoczy³y go lepkie ciemnoœci. Stafford zakl¹³ g³oœno i spojrza³ na twarze otaczaj¹cych go ludzi. Zauwa¿y³ Wendella Carsona, gdy tylko wszed³ do strefy baga¿owej. Widzia³ fotografiê szefa DRMO w Atlancie, za³¹czon¹ do jego danych osobowych, z którymi zapozna³ siê w samolocie. Piêædziesi¹t piêæ lat, bia³y, metr siedemdziesi¹t wzrostu, ³ysiej¹cy, twarz owalna, okulary, doœæ korpulentny. Stafford znajdowa³ siê w odleg³oœci oœmiu metrów od Carsona, gdy zorientowa³ siê, ¿e ten porozumiewa siê spojrzeniami z dziewczyn¹ stoj¹c¹ przy jednej z karuzel. Po chwili zaœ, zupe³nie niespodziewanie, niczym worek ziemniaków osun¹³ siê na pod³ogê. Wszystko wydarzy³o siê zaledwie w ci¹gu dwóch sekund. Ludzie krêc¹cy siê wokó³, odskakiwali przera¿eni. Kilku tylko pospieszy³o z pomoc¹. Funkcjonariusz DCIS przepchn¹³ siê przez zbiegowisko, by sprawdziæ, co u licha, siê zdarzy³o. Nim dopchn¹³ siê do Carsona, jakaœ ciemnow³osa kobieta ujê³a le¿¹cego pod ramiê i pomaga³a mu usi¹œæ. Nastolatka sta³a jakieœ dwa metry z ty³u. Nadal wpatrywa³a siê w Carsona przenikliwym wzrokiem, z wyrazem ogromnego zgorszenia, b¹dŸ strachu na twarzy. – O co tu chodzi, do diab³a? – zastanowi³ siê przyklêkn¹wszy, by pomóc Carsonowi. Menad¿er odzyska³ ju¿ przytomnoœæ, ale gdy wk³ada³ okulary na nos, wygl¹da³ na mocno oszo³omionego. – Wendell Carson? Jestem David Stafford. S³yszy mnie pan? Co z panem? – Chwilê temu nie wygl¹da³ najlepiej – wyjaœni³a jakaœ kobieta. Stafford zwróci³ uwagê na jej zielone oczy, mlecznobia³¹ cerê i kruczoczarne w³osy. – Powiedzia³, ¿e okropnie boli go g³owa. Inspektor dochodzeniowy chcia³ coœ odpowiedzieæ, lecz w tej samej chwili Carson spróbowa³ siê podnieœæ. – W porz¹dku – szepta³. – Nic mi nie jest. Zrobi³o mi siê tylko s³abo. Sam nie wiem... Pojawili siê dwaj czarnoskórzy mê¿czyŸni w mundurach, którzy pomogli mu wstaæ. Jeden uwa¿nie zmierzy³ go wzrokiem, podczas gdy drugi rozmawia³ przez krótkofalówkê. Kobieta wraz z nastolatk¹ wycofa³y siê. – Czy potrzebna panu pomoc medyczna? – zapyta³ pierwszy ochroniarz. Carson pokrêci³ g³ow¹. – Nie, nic mi nie jest. Tylko poczu³em siê s³abo. Jakoœ tu gor¹co. Stafford okaza³ obs³udze lotniska swoje dokumenty s³u¿bowe. – Pan Carson mia³ siê tu ze mn¹ spotka栖 wyjaœni³. – Zajmê siê nim. Nie s¹dzê, ¿ebyœmy potrzebowali lekarza. Ochroniarze odeszli, a Stafford poprowadzi³ Carsona do jednej z ³awek w pobli¿u szeregu karuzel baga¿owych. Mieszkaniec Atlanty usiad³ ciê¿ko i wspar³ g³owê na rêkach. Po d³ugiej chwili uniós³ j¹ i popatrzy³ na przybysza. – Przepraszam za to, co siê zdarzy³o. Nie wiem, jak do tego dosz³o. Przez kilka ostatnich dni zmaga³em siê z gryp¹. To pewnie dlatego. Pan nazywa siê Stafford? 2 – Oko Szatana

17

– Tak. Dave Stafford. Z DCIS z Waszyngtonu. Jeœli nic panu nie jest, to odbiorê swój baga¿. Proszê tu poczekaæ i odpocz¹æ jeszcze przez jakiœ czas. Zostawi³ teczkê i znikn¹³ w t³umie otaczaj¹cym karuzele. K¹tem oka wci¹¿ obserwowa³ Carsona, który sprawia³ wra¿enie cierpi¹cego z powodu choroby morskiej. By³ blady jak œciana i trzês³y mu siê rêce. Kobieta i dziewczyna, na które wczeœniej zwróci³ uwagê, w³aœnie go minê³y. Pierwsza popatrzy³a na niego, ale nawet nie zwolni³a. Nastolatka zaœ patrzy³a gdzieœ w dal, zmagaj¹c siê z ciê¿k¹ walizk¹ na kó³kach. Na jej boku znajdowa³a siê naklejka z napisem: GRANITEVILLE, GEORGIA, TYPOWO AMERYKAÑSKIE MIASTECZKO. Powodowany impulsem, Stafford zawo³a³ za kobiet¹. Stanê³a z wyrazem lekkiej obawy na twarzy. Obejrza³ siê przez ramiê, upewniaj¹c siê czy Carson nie widzi ich razem. – Nazywam siê David Stafford – oznajmi³ i okaza³ legitymacjê s³u¿bow¹. – Jestem federalnym inspektorem dochodzeniowym. Czy zna pani tego mê¿czyznê, który przed chwil¹ zemdla³? – Nie – odpowiedzia³a bez wahania, rozgl¹daj¹c siê za dziewczyn¹. Ta przystanê³a nieco dalej i spojrza³a na rozmawiaj¹c¹ parê. – A mo¿e pani córka mia³a okazjê ju¿ siê z nim zetkn¹æ? Kobieta zmarszczy³a brwi. By³a niemal tak wysoka jak on. W jej œwiec¹cych oczach pojawi³ siê cieñ zniecierpliwienia. – To nie moja córka, ale ona tak¿e go nie zna. Przepraszam, ale musimy ju¿ iœæ. Jej g³os by³ gard³owy, z po³udniowym akcentem. Stafford by³ niemal pewien, ¿e Carson i ta nastolatka przygl¹dali siê sobie uwa¿nie, tu¿ przed tym jak straci³ przytomnoœæ. – Chodzi o to... – zacz¹³. – No có¿, oto moja wizytówka, na wypadek gdyby uzna³a pani, ¿e warto siê ze mn¹ skontaktowaæ. Gdyby do tego dosz³o, proszê siê nie wahaæ. To mo¿e byæ wa¿ne. Przyjê³a kartonik, przygl¹da³a mu siê przez chwilê i wreszcie zamknê³a go w d³oni. Zwróci³ uwagê na to, ¿e nie mia³a ¿adnej bi¿uterii. Jej d³onie o jasnej jak twarz karnacji by³y wysmuk³e i delikatne. By³a mniej wiêcej w jego wieku. – Dziêkujꠖ rzek³, nie daj¹c jej ewentualnej mo¿liwoœci zwrócenia wizytówki. Odwróci³ siê ku podajnikom z baga¿ami. K¹tem oka obserwowa³ jednak, jak obie zmierzaj¹ w stronê wyjœcia. Dziewczyna obejrza³a siê za nim, ale jej towarzyszka ujê³a j¹ za ramiê i zdecydowanie poci¹gnê³a za sob¹. Ta kobieta robi wra¿enie, a w dziewczynie jest coœ dziwnego – stwierdzi³. Jeszcze raz powróci³ myœlami do sceny tu¿ przed omdleniem Carsona, ale w³aœnie wypatrzy³ swoj¹ walizkê i zaj¹³ siê jej odzyskaniem. Carson odzyskawszy czêœæ si³, wsiad³ do zaparkowanego przed terminalem s³u¿bowego samochodu. Spêdzi³ piêæ nieprzyjemnych minut na ³awce, kiedy Stafford oddali³ siê po walizkê. Niedobrze, ¿e agent z Departamentu Obrony zjawi³ siê prawie niezapowiedziany, a tu jeszcze ta utrata przytomnoœci w miejscu pu-

18

blicznym. Jezu, co siê z nim dzia³o? Pokrêci³ g³ow¹ czuj¹c, ¿e serce po raz kolejny przyspiesza swój rytm. Oddycha³ g³êboko, staraj¹c siê je uspokoiæ. Wreszcie spostrzeg³ podchodz¹cego do wozu przybysza. Stafford otworzy³ tylne drzwi lew¹ rêk¹, z trudem wstawi³ do œrodka baga¿e i wreszcie zaj¹³ miejsce obok Wendella. – Jest pan pewien, ¿e da radê prowadziæ? – zapyta³. – Jeœli trzeba, ja pokierujê, a pan bêdzie tylko przewodnikiem. – Dziêkujê, ale czujê siê naprawdê dobrze. Coœ siê sta³o panu w rêkê? – Tak. To postrza³. Mam uszkodzone nerwy. Prawie nie mam w niej w³adzy. Rozpocz¹³em rehabilitacjê, ale trzeba jeszcze poczekaæ na postêpy. Tak przy okazji, co to by³a za dziewczyna? Znam siê? Carson myœla³ szybko. – O jakiej dziewczynie pan mówi? – zapyta³, udaj¹c, ¿e skupia uwagê na ruchu ulicznym. – Widzia³em was, zanim pan zemdla³. Wydawa³o mi siê, ¿e przygl¹dacie siê sobie. Szef DRMO skrêci³ w lewo i wjecha³ na obwodnicê Atlanty. – Na lotnisku panowa³ spory t³ok. Nie przypominam sobie ¿adnej dziewczyny, ani nikogo innego – jeœli o to chodzi. Sta³em i czeka³em na pana. Nagle ockn¹³em siê na pod³odze. NajwyraŸniej zapomnia³em o oddychaniu. Jak ju¿ mówi³em, w ci¹gu kilku ostatnich dni nie czu³em siê najlepiej. Stafford w zamyœleniu pokiwa³ g³ow¹, najwidoczniej akceptuj¹c t³umaczenie towarzysza. – Na jej walizce by³a naklejka... coœ o Graniteville. Wydawa³o mi siê, ¿e pan j¹ zna. – Nie. Carson nie odrywa³ wzroku od drogi. Z coraz wiêksz¹ niecierpliwoœci¹ wyczekiwa³ a¿ Stafford wreszcie zmieni temat. – Gdzie mieœci siê wasza placówka? Zazwyczaj znajduj¹ siê na terenie baz wojskowych, prawda? – Zgadza siê, choæ Fort Gillem nie zas³uguje w³aœciwie na miano bazy. To niewielki obiekt wojskowy. Wiele z nich siê zamyka. Teraz mieœci siê tu mnóstwo rzeczy: miejscowy wojskowy oddzia³ saperski, warsztaty remontowe i centrum dystrybucyjne us³ug dla si³ s¹dowych i lotnictwa. Armia stara siê o zatrzymanie tego terenu dla siebie. Ale to nie jest takie ³atwe, bo deweloperzy wchodz¹c do kieszeni odpowiedniemu kongresmanowi kombinuj¹, jak po³o¿yæ na nim ³apê. – Nie powinno to byæ trudne – stwierdzi³ Stafford, gdy przejechali ponad miêdzystanow¹ autostrad¹ numer 75. – Jak du¿e jest DRMO? – Czterdziestu pracowników, dziesiêæ hal. Przerabiamy dobra za jakieœ dwadzieœcia, trzydzieœci milionów dolarów. Zna pan system naszej pracy? – Bardzo s³abo. Carson szybko myœla³. Je¿eli inspektor jest tu w sprawie aukcji, z pewnoœci¹ zapozna³ siê ju¿ z jakimiœ materia³ami. W koñcu nie by³ w stanie powstrzymaæ siê przed zadaniem pytania:

19

– Czy w Atlancie nie ma przypadkiem biura DCIS? Z góry zna³ odpowiedŸ. Sprawdzi³ to zaraz po otrzymaniu telefonu z Waszyngtonu. – Tak, jest – przyzna³ goœæ, wygl¹daj¹c wci¹¿ przez okno. Wendell skrêci³ w drogê stanow¹ numer 42 i jecha³ na wschód, mijaj¹c terminale dla ciê¿arówek. – Wyjaœniê co mnie tu sprowadza dopiero kiedy przyjrzê siê placówce. W ten sposób bêdzie nam ³atwiej ustaliæ pewne rzeczy. Carson przytakn¹³ i resztê drogi przebyli w milczeniu. U³atwiæ. Na pewno. Drañ wie, ¿e umieram z ciekawoœci. Ale dla bezpieczeñstwa musia³ przystaæ na koncepcjê Stafforda i czekaæ, a¿ ten zdradzi cel swej wizyty. Bo¿e, proszê, ¿eby tylko nie chodzi³o o ten pojemnik. I niech wszyscy diabli porw¹ to zajœcie na lotnisku! Graniteville... mo¿e powinienem zapamiêtaæ tê nazwê. Przejechali przez niestrze¿on¹ bramê prowadz¹c¹ do Fort Gillem, a potem jeszcze trzy kilometry, nim znaleŸli siê na skraju zaniedbanego pasa startowego. Skrêcili w lewo, w stronê kompleksu hangarów. Budynki mia³y ju¿ wiele lat i by³o to po nich widaæ. Zaparkowali w pobli¿u bocznicy kolejowej, na której znajdowa³o siê kilka wagonów z umocowanymi naczepami samochodowymi. Stara, dieslowska lokomotywa sta³a na drugiej bocznicy. Obok wznosi³ siê parterowy budynek z ceg³y. Napis nad drzwiami informowa³, i¿ jest to siedziba Biura Utylizacji i Marketingu Departamentu Obrony. Na jego ty³ach by³o widaæ szereg magazynów. Carson poprowadzi³ przybysza do swojego biura w czêœci administracyjnej. Pierwsz¹ rzecz¹, o jak¹ poprosi³ Stafford, by³ samochód do dyspozycji. Szef biura zleci³ jednej z sekretarek za³atwienie sprawy. Zaproponowa³ kawê, lecz goœæ podziêkowa³. Inspektor d³ug¹ chwilê sta³ przy oknie i przygl¹da³ siê bocznicom. Carson ponownie przyjrza³ siê uwa¿nie pracownikowi DCIS: doœæ potê¿nie zbudowany, szeroki w barkach, elegancki garnitur, du¿e, zrêczne d³onie (a przynajmniej jedna z nich), krótka, wojskowa fryzura. Zastanawia³ siê, czy ma przy sobie broñ. – W porz¹dku – powiedzia³ wreszcie Stafford odwracaj¹c siê. – Wiem, ¿e nie by³ pan przygotowany na moj¹ wizytê i wydaje siê panu tajemnicza. Ale najpierw chcê siê przejœæ po tym miejscu. Liczê, ¿e znajdzie pan czas i mnie oprowadzi. Jakbym mia³ jakikolwiek wybór – przebieg³o Carsonowi przez g³owê. – Oczywiœcie. – Po drugie wola³bym, ¿eby obs³uga nie wiedzia³a kim, a raczej czym jestem. Mia³ ciemnoniebieskie oczy, nieco rumian¹ twarz o nordyckich rysach i wystaj¹cy podbródek. Patrzy ci prosto w oczy – uœwiadomi³ sobie. Musia³ odpowiedzieæ na to spojrzenie. Odpêdzi³ od siebie myœli o cylindrze, który by³ ukryty zaledwie trzy metry od niego. – Po zakoñczeniu obchodu bêdê musia³ wykonaæ kilka telefonów, a potem mo¿e zjemy razem lunch i wyjaœniê, co mnie tu sprowadza. Tymczasem sugerujê, by powiedzia³ pan swoim ludziom, ¿e jestem z centrali Agencji Logistycznej

20

Departamentu Obrony, co poniek¹d jest prawd¹. Mo¿e, ¿e jestem audytorem. A jeœli dysponuje pan wolnym biurem, bêdê wdziêczny, je¿eli zostanie ono oddane do mojej dyspozycji. DLA wyda³o polecenie, by udzielaæ mu wszelkiej mo¿liwej pomocy. Carson pokiwa³ g³ow¹, wcisn¹³ przycisk interkomu i poinformowa³ sekretarkê, ¿e na godzinê zabiera pana Stafforda na obchód placówki. Poprosi³ o przygotowanie dla niego biura asystenta menad¿era, które sta³o puste. Sekretarka zapyta³a na czyje nazwisko ma zleciæ dostarczenie samochodu, skoro on otrzyma³ ju¿ swój przydzia³. Carson wyjaœni³ jej, ¿e Stafford jest audytorem z szefostwa DLA. Poprosi³a o stopieñ goœcia, na co Wendell pytaj¹co uniós³ brwi. – Piêtnasty – odpowiedzia³ inspektor. Carson przekaza³ to podw³adnej. Piêtnasta klasa – pomyœla³. O trzy stopnie wy¿sza ni¿ jego. Wiedzia³, ¿e w Waszyngtonie ciê¿ko o awans, lecz ten facet nie by³ byle szarakiem. Poczu³ znajomy ucisk w ¿o³¹dku, ale zwalczy³ go bior¹c g³êboki oddech. Przecie¿ to niemo¿liwe, by coœ wiedzieli. – W porz¹dku – mrukn¹³. – PrzejdŸmy siê trochê. Kiedy weszli do przepastnego magazynu, Stafford z zadowoleniem stwierdzi³, i¿ dobrze zrobi³, nie pozbywaj¹c siê p³aszcza. By³o tu dosyæ zimno. Uszkodzone œciêgna rêki natychmiast da³y o sobie znaæ. – A wiêc skrót DRMO odpowiada nazwie Biuro Utylizacji i Marketingu Departamentu Obrony. W³aœciwie nasz¹ dzia³alnoœci¹ jest zbieranie wszelkiego rodzaju rzeczy od wszystkich instytucji znajduj¹cych siê pod piecz¹ Departamentu Obrony. Chodzi o nadmiar sprzêtu wojskowego, ale okreœlenie „myd³o i powid³o” lepiej odzwierciedla rzeczywistoœæ. Otrzymujemy wszystko, czego wojsko ju¿ nie potrzebuje: surowce, zbêdne czêœci zamienne, sprawny i uszkodzony sprzêt, meble i materia³y biurowe. Wszystko, co nie ma zastosowania w wojsku i w powi¹zanych z nim instytucjach, trafia do DRMO. – A wy to sprzedajecie, tak? – Nie jest to nasz¹ podstawow¹ dzia³alnoœci¹. Proszê pamiêtaæ, ¿e nawet z nazwy zajmujemy siê utylizacj¹. Pierwsz¹ rzecz¹ po wstêpnym przegl¹dzie jest dostarczenie informacji wszystkim potencjalnie zainteresowanym. Chodzi o agencje rz¹dowe, zarówno na stopniu federalnym, jak i stanowym. W ten sposób instytucja, która szuka na przyk³ad biurek albo klimatyzatorów, mo¿e zwróciæ siê do DRMO i sprawdziæ, czy znajd¹ to u nas. Mog¹ zamówiæ takie rzeczy i otrzymaæ je praktycznie za darmo. Pozwala to zaoszczêdziæ pieni¹dze, a czasami znajduj¹ zastosowanie przedmioty bezu¿yteczne. – Dosta³em kiedyœ biurko z takiej wymiany w Pentagonie – rzek³ Stafford. – Ale pamiêtam, ¿e by³o ca³kiem nowe. – To siê zdarza. Nadmierne zasoby nie musz¹ byæ zniszczone, ani nawet u¿ywane, by tu trafiæ. Zazwyczaj docieraj¹ do nas w marnym stanie. Mo¿e siê zdarzyæ, ¿e jakaœ agencja kupuje nowe biurka, ale niespodziewanie traci czêœæ

21

powierzchni biurowej i mo¿e wykorzystaæ tylko czêœæ z nich. W ten sposób te niepotrzebne s¹ wysy³ane do utylizacji. Przekona siê pan jednak, ¿e przyjmowane przez nas meble nie nadaj¹ siê ju¿ do u¿ytku. Dwaj pracownicy przejechali obok nich na wózkach wid³owych i Carson musia³ przerwaæ rozmowê, bo szum pojazdów zag³uszy³by jego s³owa. Stafford zwróci³ uwagê na fakt, i¿ ¿aden z nich nie pomacha³ szefowi na powitanie, co uzna³ za doœæ dziwne. Podw³adni w czterdziestoosobowej firmie powinni przynajmniej pozdrowiæ prze³o¿onego. Z drugiej jednak strony Wendell Carson by³ niczym nie wyró¿niaj¹cym siê pracownikiem cywilnym. – Najwa¿niejsze w naszej dzia³alnoœci s¹ materia³y, które otrzymujemy z myœl¹ o poddaniu ich procesowi demilitaryzacji. Tutaj nale¿y siê panu kilka s³ów wyjaœnienia. Zaraz po dostarczeniu do nas wszelkiego rodzaju dóbr, nastêpuje klasyfikacja. Takie, jak materia³y budowlane, rury, druty, ceg³y, drewno i temu podobne, wêdruj¹ bezpoœrednio na publiczne aukcje. Du¿o jest w pe³ni sprawnego sprzêtu wojskowego. Mo¿e przestarza³ego, ale nadaj¹cego siê do u¿ytku. Rzeczy takie jak ³uski, czêœci zamienne, sama broñ... – Kto dokonuje tej klasyfikacji? – Jest to zadaniem instytucji, która przysy³a do nas sprzêt. Ale my musimy dokonaæ potwierdzenia ich decyzji. Szczególnie po tej aferze z helikopterem w Teksasie. Pamiêta pan? Inspektor przytakn¹³. Ktoœ zdo³a³ kupiæ wystarczaj¹c¹ iloœæ czêœci na publicznych aukcjach, by zbudowaæ z nich w pe³ni sprawny œmig³owiec bojowy. Prasa rozdmucha³a tê sprawê i polecia³o kilka g³ów. – Wiêc jeœli coœ przychodzi z przeznaczeniem do demilitaryzacji lub my podejmiemy tak¹ decyzjê, dysponujemy specjalnym sprzêtem, dziêki któremu mo¿emy dokonaæ tej procedury. Poka¿ê go panu póŸniej. Ruszyli dalej. Pierwszy z hangarów by³ ca³y zastawiony metalowymi rega³ami. Na nich umieszczono dos³ownie wszystko, co mo¿na sobie wyobraziæ. Rzeczywiœcie maj¹ tu myd³o i powid³o – pomyœla³ Stafford. – To obszar aukcyjny – wyjaœni³ Carson. Rzeczy te zosta³y ju¿ skatalogowane i przesz³y proces utylizacji. Goœæ by³ zaskoczony ró¿norodnoœci¹ dóbr: maszyny do pisania, pêki drutu, pude³ka œrub, przestarza³e komputery, kalkulatory, materace, krzes³a, role papieru drukarkowego, czarno-bia³e telewizory, ¿arówki, opony samolotowe i czêœci samochodowe. – To istny pchli targ – powiedzia³ szef placówki, gdy szli miêdzy rega³ami. Wszystkie te rzeczy mo¿na ogl¹daæ przez piêæ dni, a publiczna aukcja odbywa siê we wtorek. Zerkn¹³ na zegarek. – To jutro. Wiêksze przedmioty znajduj¹ siê na zewn¹trz. – A co z wartoœciowym, œciœle wojskowym sprzêtem? – Ten trafia do s¹siedniego magazynu. W pewnym sensie DRMO to d³uga linia technologiczna. Przez ca³y czas dostarczane s¹ tu ró¿ne rzeczy. Wêdruj¹ do g³ównego magazynu, gdzie s¹ katalogowane i klasyfikowane. Wartoœciowe i u¿yteczne przedmioty trafiaj¹ do magazynu pierwszego i drugiego. Przeznaczone do

22

przerobu rzeczy o du¿ych gabarytach s¹ transportowane do po³o¿onego w pobli¿u instalacji przerobowej pi¹tego magazynu. Niebezpieczne rzeczy, przeznaczone do przerobu trafiaj¹ do czwórki. Magazyny s¹ chronione w ró¿nym zakresie, zale¿nie od ich zawartoœci. Kamery, systemy alarmowe – wie pan. – Co dok³adnie ma pan na myœli mówi¹c niebezpieczne rzeczy? – Dzia³a, rêczna broñ palna, pojemniki po odpadach chemicznych, czêœci rakiet, korpusy bomb... W zdecydowanej wiêkszoœci broñ. Oddaj¹cy je usuwaj¹ wszelkiego rodzaju materia³y wybuchowe. Do nas trafia ju¿ tylko metal. Wyszli z magazynu na zalany s³oñcem plac. Carson wykorzysta³ tê sposobnoœæ, by zapaliæ papierosa. Poczêstowa³ nim towarzysza, który przecz¹co pokrêci³ g³ow¹. – Dziêkujê. Rzuci³em palenie piêæ lat temu. – Staffordowi wyda³o siê, ¿e gospodarzowi trzês¹ siê rêce. – Co, u licha, robicie z bombami i rakietami? – To tylko puste obudowy. Karmimy nimi Monstrum. – Nie rozumiem. Spowity chmur¹ dymu Carson uœmiechn¹³ siê. – Zaraz pan zobaczy. Trafiaj¹ do urz¹dzenia przerobowego. Zamieniaj¹ siê w kawa³ki metalu i ró¿nego rodzaju p³yny, póŸniej sprzedawane s¹ jako surowce. A oto plac mieszcz¹cy wiêksze rzeczy. Stafford rozgl¹da³ siê, ¿a³uj¹c, ¿e nie ma na nosie okularów przeciws³onecznych. W równych rzêdach sta³y, miêdzy innymi, przemys³owe prasy i wiertarki, stare lodówki, samochód po¿arniczy z jakiegoœ lotniska wojskowego, skrzynki z³omu, klimatyzatory, przerdzewia³e bojlery i mnóstwo zu¿ytych opon samochodów ciê¿arowych. – Wiêksze rzeczy – powtórzy³ przybysz. Tak naprawdê najbardziej interesowa³ go cenny sprzêt, ale chcia³ by Carson siê wykaza³. – Zgadza siê. To te¿ jest wystawione na aukcjê. Tam mamy drugi magazyn, a jedynka jest za nami. Oba mieszcz¹ mniejsze rzeczy, przedstawiaj¹ce znaczn¹ wartoœæ. Na przyk³ad warte tysi¹ce dolarów tubowe wzmacniacze radarowe, które w wojsku s¹ ju¿ uznane za przestarza³e. – Kto je zatem kupuje? – Zazwyczaj prywatne linie lotnicze, które jeszcze u¿ywaj¹ tego rodzaju urz¹dzeñ. – To œwietnie, ¿e obie strony s¹ zadowolone. Wendell przytakn¹³. Stafford zauwa¿y³, ¿e id¹ po g³adkiej nawierzchni, zapewne by³ego lotniska. Wokó³ krêci³y siê wózki, wo¿¹ce palety. Zapyta³ gospodarza o pierwotny cel wykorzystania tego terenu. – Kiedyœ by³y tu hangary i zabudowania wojskowej bazy œmig³owcowej, któr¹ zamkniêto zanim siê tu zjawi³em. Zburzono wszystkie hangary, z wyj¹tkiem jednego, który teraz mieœci instalacjê przerobow¹. O, tamtego. Skrêcili, by wymin¹æ jeden z wózków i skierowali siê do hangaru. Przylega³ do niego jeden z magazynów. Ze œrodka s³ychaæ by³o g³oœny zgrzyt i huk. Zatrzymali siê jakieœ dwadzieœcia metrów od wejœcia.

23

– Zazwyczaj uruchamiamy liniê przerobow¹ wieczorami, ale mamy zaleg³oœci. To obszar potencjalnego zagro¿enia. Przy wejœciu weŸmiemy t³umiki, kaski i okulary ochronne. Dopiero wtedy bêdziemy mogli wejœæ do œrodka. – Co to za ha³as? – To w³aœnie Monstrum. W³aœciwie to wielka, rozdrabniaj¹ca maszyna. S³u¿y do tego siedem diamentowych tarcz tn¹cych, kruszarka i rozdrabniarka. Wszystko, co trafia do œrodka jest zamieniane w miazgê. Dalej szereg elektromagnesów oddziela przedmioty ¿elazne od innych. K¹piel w kwasie usuwa wszelkiego rodzaju plastik, a w wirówce odsysane s¹ p³yny. Po dalszej obróbce ró¿nego rodzaju materia³y gromadzone s¹ w kolektorach, a p³yny trafiaj¹ do zagêszczaczy. W³aœnie taki proces przechodz¹ obudowy rakiet i bomb, podobnie jak tajny sprzêt, na przyk³ad czêœci radarów i anten. – Do obs³ugi urz¹dzenia trzeba zapewne wielu ludzi? – Nie. Rozruch wymaga zaanga¿owania trzech, czterech osób. Ca³y tamten magazyn zawiera system podawania. Kiedy ju¿ pas transportowy zostanie uruchomiony, tylko jeden cz³owiek obserwuje proces z pomieszczenia kontrolnego. Maszyna prze¿uwa praktycznie wszystko: metal, drewno, plastik, substancje organiczne. P³yny s¹ oddzielane, filtrowane, odwirowywane, poddawane dzia³aniu kwasów, ponownie odwirowywane dla oddzielenia substancji organicznych, a wreszcie przepompowywane do specjalnych zbiorników w celu odstania i dalszego przerobu. Wszystkie sta³e substancje niemetaliczne s¹ poddawane dzia³aniu kwasów. To co zostanie jest prasowane w bloki czystego metalu i sprzedawane jako pe³nowartoœciowy surowiec do ponownego przerobu. Zazwyczaj nastêpnego ranka, po zakoñczeniu procesu, inna ekipa usuwa przerobione substancje. Carson nacisn¹³ przycisk przy drzwiach, zanim weszli do holu rozleg³o siê bzyczenie zamka. Nawet tu ha³as by³ nie do zniesienia. Stafford z wyraŸn¹ ulg¹ pospiesznie nasun¹³ na uszy t³umiki. Wpisali siê na listê wchodz¹cych, choæ goœæ zwróci³ uwagê na to, ¿e nie by³o tu nikogo dbaj¹cego o dope³nienie tej formalnoœci. Pilnowanie, by nie wchodzi³ tu nikt niepowo³any nale¿a³o zapewne do obowi¹zków operatora. Gospodarz przeszed³ jako pierwszy przez kolejne drzwi do ogromnego pomieszczenia, w którym na betonowej pod³odze sta³a stalowa maszyna wielkoœci potê¿nej lokomotywy. Jej szczyt siêga³ niemal stalowej konstrukcji dachu, znajduj¹cej siê na wysokoœci oko³o dwudziestu metrów. Korpus mia³ wymiary dwadzieœcia piêæ na osiem. Szeroki na pó³tora metra pas, wy³ania³ siê z lewej strony pomieszczenia zza zabezpieczonego os³onami otworu. Przesuwa³ siê, nios¹c plastikowe pojemniki pe³ne ró¿nego sprzêtu wojskowego do swej potê¿nej paszczy. Na œcianie znajdowa³a siê przeszklona budka, w której za konsol¹ by³o widaæ operatora, równie¿ wyposa¿onego w t³umiki. Przeszli w stronê wlotu do maszyny. Wzd³u¿ pasa transportowego znajdowa³y siê os³ony zabezpieczaj¹ce, a na pod³odze du¿e, ¿ó³te znaki ostrzegawcze. Otwarta paszcza robi³a wra¿enie. W wysokim na pó³tora metra otworze, porusza³o siê kilka potê¿nych ostrzy. Oddalone od siebie o kilkanaœcie centymetrów, bez przerwy by³y polewane ch³odziwem. Wszystko, co ich dotknê³o, by³o natych-

24

miast ciête, wokó³ tworzy³o siê morze iskier i dymu. W³aœnie ten proces powodowa³ niemo¿liwy wprost do zniesienia zgrzyt i pisk. Nad wejœciem umieszczono szeroki okap, poch³aniaj¹cy dym. Dalsza czêœæ procesu przetwarzania odbywa³a siê ju¿ w przepastnej g³êbi machiny i by³a niewidoczna. Z ty³u znajdowa³a siê ca³a pl¹tanina grubych rur, biegn¹cych do pojemników z napisami: SEPARACJA MAGNETYCZNA, FILTROWANIE, DESTYLACJA. Trzy zamkniête podajniki prowadzi³y do s¹siedniego budynku, gdzie wêdrowa³y przerobione ju¿ surowce. Nie mo¿na by³o prowadziæ rozmowy w takich warunkach. Stafford na migi da³ do zrozumienia, ¿e zobaczy³ ju¿ wystarczaj¹co du¿o. Wycofali siê do holu. Trzej pracownicy analizowali jakieœ dokumenty i przygl¹dali siê zgromadzonym na pasie materia³om. Tym razem wszyscy powitali Carsona, ale zrobili to bardzo oficjalnie. Szef odpowiedzia³ im dok³adnie w ten sam sposób. Inspektor utwierdzi³ siê w przekonaniu, ¿e podw³adni i ich zwierzchnik niezbyt siê kochaj¹. Wyszli na zewn¹trz, gdzie ha³as by³ ju¿ mniej nasilony. Z jakiegoœ powodu Carson wyraŸnie odetchn¹³, gdy opuœcili budynek. Zapali³ kolejnego papierosa. Tym razem Stafford by³ pewien, ¿e trzês¹ mu siê rêce. – Teraz widzi pan sk¹d wziê³a siê nazwa Monstrum! Cacko kosztuje jedenaœcie milionów dolarów, ale œwietnie spe³nia swoje zadanie. Na koñcu dostaje siê czysty metal i trochê p³ynu. Tamten budynek s³u¿y separacji p³ynów i ich odka¿aniu oraz odzyskowi zawartych w nich substancji, które tak¿e sprzedajemy. Pracownicy nazywaj¹ to oczywiœcie „sikami” Monstrum. Planujemy zakupiæ generator, w którym bêdziemy spalaæ substancje lotne by w ten sposób wytwarzaæ w³asn¹ energiê elektryczn¹. Tam gdzie przetwarza siê p³yny, nie ma nic, z wyj¹tkiem pomieszczenia kontrolnego i kilku kilometrów rur. Jeœli pan chce, mo¿emy zajrzeæ i tam. – Nie ma takiej potrzeby – odpowiedzia³ Stafford. – Czy ka¿de DRMO ma tak¹ liniê przerobow¹? – Nie i to zapewne dlatego my dostajemy wci¹¿ tyle sprawnego sprzêtu wojskowego. Inspektor pokiwa³ g³ow¹. – Tak... Co jest w innych magazynach? – Wszêdzie podobny miszmasz. Nawet gdyby dostawy nagle siê urwa³y, mielibyœmy co robiæ jeszcze przez pó³ roku. – Dziêkujê za oprowadzenie. ChodŸmy coœ zjeœæ, a ja opowiem panu co w³aœciwie mnie tu sprowadza. Przynajmniej po czêœci – skonstatowa³ w myœlach. Zabrali kanapki do stolika po³o¿onego w tylnej czêœci niewielkiej jadalni klubu oficerskiego. Carson zwróci³ uwagê, ¿e goœæ bardzo sprawnie pos³uguje siê zdrow¹ rêk¹ i zupe³nie nie odczuwa braku drugiej. – Jak ju¿ mówi³em, wiêksza czêœæ Fortu Gillem znajduje siê w stanie uœpienia – zacz¹³. – Tak w armii mówi siê o zamkniêtym obiekcie, czekaj¹cym na wybuch kolejnej wojny. Z wysi³kiem stara³ siê nie okazywaæ niepokoju. Wci¹¿ po-

25

wtarza³ sobie, ¿e nie ma sposobu, aby dowiedzieli siê zarówno o cylindrze, jak i o Lambrym. Do diab³a! To po prostu niemo¿liwe! Uspokój siê. Oka¿ mu, ¿e jesteœ zainteresowany przyczyn¹ jego przyjazdu, ale jednoczeœnie daj mu do zrozumienia, ¿e w ¿aden sposób nie dotyczy to ciebie osobiœcie. Stafford zacz¹³ jeœæ, nienaturalnie trzymaj¹c wielk¹ kanapkê w jednym rêku. Gospodarz odczeka³ chwilê, nim poszed³ w jego œlady. Zrobi³ to raczej z koniecznoœci, bo od pi¹tkowego wieczoru nie odzyska³ apetytu. Towarzysz zaœ by³ najwidoczniej g³odny i z determinacj¹ zaspokaja³ g³ód. Jadalnia by³a niemal pusta. Kilku siedz¹cych cywilów dyskutowa³o na temat ograniczenia dzia³alnoœci bazy i zwolnieñ w Departamencie Obrony. Stafford zjad³ szybko i ani przez chwilê nie pomaga³ sobie praw¹ rêk¹. – W porz¹dku – stwierdzi³, ocieraj¹c usta papierow¹ serwetk¹. – Zna pan ró¿nicê miêdzy DIS i DCIS? – Tak... Stafford nie da³ mu dojœæ do s³owa. – DIS – S³u¿by Dochodzeniowe Departamentu Obrony – czuwaj¹ nad uczciwoœci¹ cywilnych i wojskowych pracowników armii. DCIS, czyli Kryminalne S³u¿by Dochodzeniowe Departamentu Obrony, zajmuj¹ siê zaœ przypadkami defraudacji, na których traci skarb pañstwa. Ja jestem starszym inspektorem dochodzeniowym DCIS. Agencja Logistyki Departamentu Obrony, która sprawuje nadzór nad wszystkimi placówkami DRMO, zwróci³a siê do nas z problemem. Wydaje im siê, ¿e ktoœ dokonuje oszustw zwi¹zanych z aukcjami. Cholera – pomyœla³ Carson. A wiêc chodzi o przekrêty zwi¹zane ze sprzeda¿¹. Zmusi³ siê do okazania lekkiego zaskoczenia. – Oszustwa podczas aukcji? Dziwi mnie to. Widzia³ pan wszystkie te rzeczy. Gdzie tu pole do oszustw? Stafford skierowa³ ku niemu ch³odne spojrzenie. – Nie widzia³em wszystkiego. Ominêliœmy rzeczy, o których mowa. Pokaza³ mi pan tylko praktycznie z³om i rzeczy nie przedstawiaj¹ce wiêkszej wartoœci. DLA chodzi zaœ o najcenniejsze przedmioty: elementy awioniki, elektroniczne czêœci zamienne, sprzêt ³¹cznoœciowy i radarowy, transportery satelitarne, z³ot¹ foliê we wzmacniaczach magnetronowych. Nie chodzi o materia³y niebezpieczne, ale takie, które posiadaj¹ swoj¹ wartoœæ rynkow¹. Jak te komponenty radarowe, którymi interesuj¹ siê cywilne linie lotnicze. Carson zwróci³ baczn¹ uwagê na s³owa rozmówcy. Wskazywa³y wyraŸnie na to, ¿e goœæ wiedzia³ wiêcej o DRMO, ni¿ da³ po sobie poznaæ. Od³o¿y³ niedojedzon¹ kanapkê na talerz i otar³ rêce, staraj¹c siê unikaæ wzroku inspektora. Zastanawia³ siê, czy kiedykolwiek nadejdzie dzieñ, w którym przekrêty zostan¹ wykryte. Musia³ byæ teraz nadzwyczaj ostro¿ny. – Aukcje odbywaj¹ siê w bardzo nieskomplikowany sposób – rzek³. – Nie mam pojêcia, jak mo¿e dojœæ do jakiegoœ oszustwa. Przecie¿ to przetarg rz¹dz¹cy siê zwyk³ymi prawami. Licytacja odbywa siê w obecnoœci wszystkich zgromadzonych. W przypadku gdyby wystawiaj¹cy przekaza³ towar komuœ, kto jej nie wygra³, natychmiast zwrócono by na to uwagê.

26

– DLA uwa¿a, ¿e do nadu¿yæ dochodzi na przetargach zamkniêtych. – Ale kto móg³by na tym skorzystaæ? – zapyta³ Carson, z niedowierzaniem krêc¹c g³ow¹. – Mo¿e kiedyœ, ale na pewno nie teraz. Jeœli rzeczywiœcie dochodzi do zamkniêtego przetargu, rozpoczyna siê on od ceny wywo³awczej. Jeœli nikt inny nie da wy¿szej ceny, przetarg wygrywa ktoœ oferuj¹cy wywo³awcz¹. Stafford niewzruszony pokiwa³ g³ow¹. – To wszystko jasne. Ale do oszustw dochodzi najprawdopodobniej póŸniej. Wtedy to warunki umowy ulegaj¹ zmianie przez kogoœ, kto bezpoœrednio je ustala. W rezultacie zwyciêzca p³aci mniej, ni¿ pocz¹tkowo zadeklarowa³. W ten sposób robi naprawdê dobry interes. Tak przynajmniej wygl¹da to w teorii. A ja przyjecha³em, by to dok³adnie sprawdziæ w praktyce. Zamierzam przeprowadziæ audyt transakcji aukcyjnych wartoœciowymi przedmiotami. Chcê wiedzieæ, co i komu zosta³o sprzedane, ile wynosi³a wylicytowana cena. Chcê równie¿ znaleŸæ dowody na to, ¿e rzeczywiœcie taka w³aœnie kwota zosta³a zap³acona. Szef DRMO powoli przytakn¹³ i skupi³ siê na zachowaniu beznamiêtnej miny, gdy zadawa³ najwa¿niejsze dla siebie pytanie: – Dlaczego wybraliœcie w³aœnie nasz¹ placówkê? Inspektor mia³ ju¿ chyba przygotowan¹ odpowiedŸ: – Bo jesteœcie jedn¹ z najwiêkszych w kraju placówk¹ z du¿ym obrotem. A ponadto przychodzi do was bardzo zró¿nicowany asortyment, pochodz¹cy z ca³ego po³udniowego-wschodu. – W koñcu uœmiechn¹³ siê rozbrajaj¹co. – A do tego nigdy jeszcze nie by³em w Atlancie. Carson wysili³ siê na odpowiedŸ i na uœmiech. Ten ostatni powód brzmia³ doœæ przekonuj¹co. Zaduma³ siê przez chwilê nad tym, co us³ysza³. DLA by³o niebezpiecznie blisko prawdy. Rzeczywiœcie dochodzi³o do oszustw, ale na szczêœcie nie wiedzieli do koñca, jak to siê odbywa. Gdyby inspektor rzeczywiœcie nie wiedzia³ nic wiêcej, menad¿er dysponowa³ wystarczaj¹c¹ liczb¹ bocznych furtek, by czuæ siê bezpiecznie. Inna sprawa z pojemnikiem, nie wspominaj¹c ju¿ o drobnostce ze œmierci¹ Lambry’ego. – Nie powinno byæ z tym problemów – odpowiedzia³. – Mo¿e wynikn¹æ k³opot tylko z dokumentami dotycz¹cymi w³aœciwej wp³aty wygrywaj¹cego przetarg, bo pieni¹dze te nie trafiaj¹ do nas. Zbieramy tylko kwoty za drobne rzeczy, a reszta trafia na konto lokalnego Biura Administracyjnego Kontraktów Wojskowych. Bêdzie pan musia³ skontaktowaæ siê bezpoœrednio z nimi i z nabywcami. – Pokrêci³ g³ow¹. – Opieraj¹c siê na pañskim opisie, wci¹¿ nie mogê zrozumieæ, jak mo¿na dokonaæ podobnego przekrêtu. Komu ma to s³u¿yæ? Co w ogóle sk³ania ich do podobnych podejrzeñ? Pracownik DCIS dopi³ kawê. – Mówi¹c szczerze, nie wiem. Czêsto nie ujawniaj¹ takich informacji inspektorom operacyjnym, bo nie chc¹ nam z góry niczego sugerowaæ. Gdybym wiedzia³, co wywo³a³o podejrzenia DLA, ograniczy³bym swoje dochodzenie w³aœnie do tej sprawy i byæ mo¿e pomin¹³ coœ innego. Moja praca opiera siê na niezale¿nym potwierdzeniu ju¿ posiadanych informacji. W ten sposób mam œwie¿e

27

spojrzenie na problem. Jeœli niczego siê nie dopatrzê, wracam do domu. W przeciwnym wypadku sam prowadzê dochodzenie, b¹dŸ kontaktujê siê z facetami z FBI. FBI. Ostatni¹ rzecz¹, jakiej teraz potrzebowa³, by³a zgraja wœcibskich agentów wa³êsaj¹cych siê po jego firmie. – Dobrze – uzna³. – ChodŸmy sprawdziæ, czy pañski samochód jest ju¿ przygotowany. PóŸniej znajdziemy panu hotel. Woli pan po³o¿ony blisko bazy, czy w samym centrum? O siedemnastej trzydzieœci Carson zamkn¹³ swoje biuro. Wówczas, gdy opuœcili klub oficerski, zabra³ goœcia z powrotem do budynku administracyjnego, gdzie sekretarka przygotowa³a mu tymczasow¹ siedzibê. Jak zwykle dosz³o do pewnego zamieszania z samochodem. Podstawiono go jednak na parking. Inspektor zdecydowa³ siê na Peachtree Center, w centrum Atlanty. Carson poleci³ sekretarce, by dostarczy³a inspektorowi wszystkie dokumenty dotycz¹ce procedur i zasad obowi¹zuj¹cych w DRMO, raporty aukcyjne z ostatnich szeœciu miesiêcy i dane personalne pracowników. Stafford pojecha³ do hotelu o wpó³ do czwartej, zapowiadaj¹c, ¿e zjawi siê ponownie o ósmej trzydzieœci nastêpnego ranka. Godzinê póŸniej robotnicy opuœcili swoje stanowiska. Wykonano dzienny plan, wiêc nie by³o potrzeby organizowania wieczornej zmiany. Monstrum milcza³o, trawi¹c bez w¹tpienia to, co wczeœniej poch³onê³o. Szef DRMO zapali³ papierosa i przeszed³ wzd³u¿ szeregu drzwi, by upewniæ siê, czy wszyscy wyszli ju¿ do domu. Sprawdzi³ równie¿ biuro Stafforda, ale nie znalaz³ tam nic poza dostarczonymi materia³ami. Zgasi³ œwiat³o i wycofa³ siê na korytarz. W jego gabinecie znajdowa³y siê dwa du¿e okna. Jedno wychodzi³o na parking przy bocznicy kolejowej, drugie zaœ na magazyn z drobnic¹. Rozsun¹³ verticale i popatrzy³ na nikn¹cy ju¿ w pó³mroku budynek przemys³owy. Wendell Carson dorasta³ w biednej rodzinie, w New Jersey, jako syn dokera z problemem alkoholowym. Matka by³a kelnerk¹ i wychowywa³a troje nieszczêœliwych dzieci. ¯yli w ciasnym mieszkanku, w centrum uroczego Newark. Od dzieciñstwa marzy³ o ucieczce. Wst¹pi³ do armii nastêpnego dnia po ukoñczeniu szko³y œredniej w 1960 roku. Najpierw trafi³ do piechoty, a póŸniej, po przekupieniu jednego z prze³o¿onych, zosta³ przeniesiony do s³u¿b kwatermistrzowskich. By³ wystarczaj¹co sprytny, by do 1966 roku zostaæ sier¿antem. Domyœlaj¹c siê, ¿e s³u¿ba wojskowa wkrótce przybierze znacznie powa¿niejszy charakter, dos³ownie tu¿ przed wybuchem wojny w Wietnamie zdecydowa³ siê zrzuciæ mundur. Zd¹¿y³ siê jednak nauczyæ od jednego z prze³o¿onych, jak zmyœlnie dokonywaæ drobnych kradzie¿y, których nikt siê nawet nie domyœli. Korzystaj¹c z przys³uguj¹cych mu praw weterana uzyska³ cywiln¹ posadê, jako pracownik biura wysy³ek w³asnoœci prywatnej w Fort Belvoir, w pobli¿u Waszyngtonu. Po osi¹gniêciu „perfekcji” w pracy, co zajê³o mu jakieœ dwa tygodnie, zacz¹³ wêszyæ wokó³, po magazynach, szukaj¹c tego, co by³ pewien znaleŸæ: zgrai z³odziei, którzy pl¹drowali paczki wysy³ane do baz na ca³ym œwiecie.

28

Carson nie by³ ulicznym zbirem. Nie mia³ predyspozycji ani ochoty, aby braæ osobisty udzia³ w dokonywaniu przestêpstw. Zawsze by³ biurokrat¹ i to w³aœnie w Belvoir opracowa³ sw¹ ¿yciow¹ strategiê: sam niczego nie kradnij. Sztuczka polega³a na tym, by zmusiæ innych, tych którzy kradli, do p³acenia mu za ochronê. Ostrzega³ ich przed inspektorami, modyfikowa³ dokumenty na ich korzyœæ, wyjaœnia³ za¿alenia wynikaj¹ce z zaginiêcia wysy³anych rzeczy, przydziela³ w³aœciwych ludzi do odpowiednich zadañ, a wszystko to za udzia³ w zysku. Nigdy nie by³y to du¿e pieni¹dze. Wa¿ne, ¿e nap³ywa³y mu do kieszeni sta³ym strumieniem. Na przestrzeni lat zwiêksza³ skalê swych nielegalnych dzia³añ i pi¹³ siê po szczeblach kariery w Agencji Logistyki Departamentu Obrony. Wreszcie wyl¹dowa³ w g³ównej siedzibie, z której kierowano sprzeda¿¹ zbêdnych zasobów armii na obszarze ca³ego kraju. Taka dzia³alnoœæ by³a ¿y³¹ z³ota dla biurokraty gotowego naginaæ uk³ad do w³asnych celów, w którym czu³ siê jak ryba w wodzie. W 1983 roku ca³y system sprzeda¿y zosta³ zdecentralizowany, co zmusi³o go do podjêcia decyzji, w której z kilkunastu placówek znajdzie najlepsze warunki do kontynuacji swej dzia³alnoœci. Wybra³ Atlantê, gdzie po oœmiu latach zosta³ szefem ca³ego DRMO. Tangent nawi¹za³ z nim kontakt w 1994 roku i sta³ siê zaufanym kupcem. Od d³u¿szego ju¿ czasu myœla³ o tym, jak i kiedy odejœæ na emeryturê, a tu nagle w rêce wpad³ mu pojemnik... Milion dolarów. ¯yciowa szansa. Zas³oni³ ¿aluzje, dla pewnoœci zamkn¹³ drzwi od œrodka i usiad³ za biurkiem. Wyci¹gn¹³ przed siebie rêce i stwierdzi³, ¿e wci¹¿ siê trzês¹. Myœlami wróci³ do Lambry’ego. Czy teraz by³ morderc¹? Nie móg³ przestaæ o tym myœleæ. Przecie¿ to Bud go zaatakowa³, a nie odwrotnie. A wiêc to by³o dzia³anie w samoobronie. Tak, samoobrona wymuszona przez fakt, ¿e obaj coœ ukradli: drobnostkê o wartoœci miliona dolarów. PóŸniej przysz³y sny... Pierwszy przyœni³ mu siê w pi¹tkow¹ noc. W nocy znalaz³ siê w rzece, otoczony mnóstwem ludzi, o których wiedzia³, ¿e nie ¿yli. Woda by³a ciemna i zimna, a jemu trudno by³o utrzymaæ siê na powierzchni, bo w rêku trzyma³ pojemnik. Posuwali siê z pr¹dem w absolutnym milczeniu, a¿ us³yszeli narastaj¹cy z ka¿d¹ chwil¹ huk zbli¿aj¹cego siê wodospadu. Sen koñczy³ siê, gdy spada³ z krawêdzi wodospadu, a otaczaj¹ce go trupy przygl¹da³y mu siê uwa¿nie, kiedy wspólnie zapadali w nicoœæ. Otworzy³ oczy i odetchn¹³ g³êboko. Pi¹tkowa, sobotnia i niedzielna noc. Ten sam koszmar. Dzisiaj weŸmie tabletkê nasenn¹. Wsta³ i podszed³ do metalowego rega³u. Z górnej pó³ki wyj¹³ dwa grube skoroszyty. Siêgn¹³ w powsta³¹ dziurê i objema rêkoma uj¹³ pojemnik. Teraz nie by³ os³oniêty czerwon¹, plastikow¹ tub¹. Pozosta³ tylko ciê¿ki, stalowy cylinder, pokryty napisami i pieczêciami. Przez chwilê trzyma³ go w d³oniach. Stalowa przepustka do miliona dolarów. Metal by³ zimny. Odstawi³ pojemnik. Nie wiedzia³, gdzie go ukryæ, gdy Bud dostarczy³ mu go do gabinetu. Pocz¹tkowo myœla³ o jakimœ miejscu w jednym z magazynów, gdzie jako szef mia³ nieograniczony dostêp. Ale takie same prawa mia³ ka¿dy tam pracuj¹cy. Istnia³o ryzyko, ¿e jeden z nich, choæby przez przypadek, natknie siê na ukryty pojemnik.

29

PóŸniej zainteresowa³ siê lini¹ przerobow¹, ale w budynku, gdzie siê mieœci³a nie by³o odpowiednich kryjówek. Obawia³ siê z³amania ¿elaznej zasady: nie wynoszenia ¿adnych przedmiotów z miejsca pracy. Popatrzy³ na lœni¹cy cylinder, ceni¹c perfekcjê jego wykonania, a jednoczeœnie stara³ siê nie myœleæ o œmiertelnej zawartoœci. Tutaj zdobycz by³a równie bezpieczna, jak gdzie indziej. Przynajmniej do czasu kiedy nie otrzyma informacji o tym, i¿ wojsko dowiedzia³o siê o jej zaginiêciu. Od³o¿y³ pojemnik na miejsce, wsun¹³ skoroszyty i usiad³ w fotelu. W budynku panowa³a cisza, zak³ócana szumem wentylatorów. Ponownie pomyœla³ o dziewczynie z lotniska i jej dziwnym spojrzeniu. O czym mówi³ Stafford? By³a chyba z Graniteville. Wyj¹³ z szuflady mapê stanu i wyszuka³ nazwê w indeksie. B-9. Góry Pó³nocnej Georgii. To by pasowa³o, bo wygl¹da³a na pochodz¹c¹ z prowincji. Wszyscy wiedzieli, ¿e mnóstwo mieszkaj¹cych tam ludzi wykazywa³o têpotê umys³ow¹. Dlaczego wiêc niespodziewanie zemdla³ na œrodku strefy baga¿owej? Nie móg³ zapomnieæ jej oczu. Nie by³ w stanie oderwaæ od nich swojego spojrzenia. Pos³uguj¹c siê wskazanymi koordynatami znalaz³ wreszcie Graniteville. Punkcik na skraju dzikiego obszaru przy pó³nocnej granicy stanu. To musia³o byæ jedno z tych przygnêbiaj¹cych, zapomnianych, górskich miasteczek, gdzie trafia³y siê dzieci o szeœciu palcach, a ludzie kisili siê we w³asnym sosie. Nietrudno by³oby znaleŸæ w nim tê nastolatkê. Czy stanowi³a dla niego jakiekolwiek zagro¿enie? W jaki sposób? Przez chwilê siedzia³ zamyœlony, po czym zapisa³ nazwê miasteczka na kartce notatnika. Schowa³ mapê do szuflady. Nie – uzna³. Jedynym problemem Wendella Carsona jest ten policjant – inspektor dochodzeniowy... jakkolwiek by go nazywaæ. Zapomnij o tej nastolatce – przykaza³ sobie. Musisz tylko dbaæ o to, aby Stafford pozostawa³ w cieniu. Wystarczaj¹co d³ugo, by ustaliæ bezpieczne warunki dostawy i sposób przekazania pieniêdzy. Carson nie by³ kryminalist¹, ale zdawa³ sobie sprawê, ¿e milion dolarów w gotówce mo¿e zmieniæ dobre stosunki z Tangentem. Nale¿a³o siê spieszyæ, bo transakcja powinna zostaæ zawarta, nim wojsko dowie siê o zgubie, oczywiœcie jeœli w ogóle do tego dojdzie. Tangent uwa¿a³, ¿e w koñcu siê zorientuj¹, a on przecie¿ pracowa³ w Waszyngtonie. Oszustwa Carsona stopniowo zmienia³y swój charakter, a¿ przyjêty zosta³ okreœlony system. Robi³ interesy tylko z jednym kupcem – Tangentem, który przedstawi³ listê popularnych materia³ów wojskowych. Od czasu do czasu uzupe³nia³ j¹ specyficznymi zamówieniami. Szef DRMO pos³ugiwa³ siê ni¹ wydaj¹c dyspozycje swoim „oczom” – Budowi Lambry’emu – by ten szuka³ wskazanych przedmiotów. W razie, gdy pojawia³o siê coœ konkretnego, Lambry zawiadamia³ o tym prze³o¿onego, który kontaktowa³ siê z klientem i potwierdza³ jego zamówienie. Nastêpnie Bud pilnowa³, by wybrane rzeczy trafia³y na okreœlone aukcje. Sam Carson, jako menad¿er, musia³ zadbaæ o to, aby obiekt zamówienia nie zosta³ przerobiony. A na koniec dokonywa³ szachrajstwa podczas zamkniêtego konkursu ofert, by jego klient „wygrywa³” aukcjê. Dzia³o siê tak, bo najlepsza oferta znika³a i pozostawa³a ta w³aœciwa. Klient p³aci³ zaoferowan¹ przez siebie kwotê,

30

a Wendell dostawa³ wynagrodzenie stanowi¹ce czêœæ kwoty zaoszczêdzonej przez kontrahenta. Swoim zarobkiem musia³ podzieliæ siê z Lambrym. Kluczem do sukcesu by³y transakcje sporadyczne, trzymanie siê na uboczu, nigdy nie dotykanie siê do niczego i utrzymywanie kwot w rozs¹dnych granicach. Carson wiedzia³, ¿e wiêkszoœæ przypadków defraudacji wyp³ynê³o na œwiat³o dzienne tylko dlatego, ¿e ich beneficjanci stawali siê zbyt chciwi. Nie mia³ zamiaru rezygnowaæ ze swoich szwindli a¿ do emerytury. Przynosi³y mu zaledwie dwadzieœcia tysiêcy dolarów rocznie. Rozlokowa³ te pieni¹dze w ró¿nych depozytach w ca³ej Atlancie. Gdyby Maude kiedykolwiek trafi³a na ich œlad, wyjaœni³by, ¿e gra³ na gie³dzie i uœmiechnê³o siê do niego szczêœcie. Raz na rok mówi³ jej, ¿e wyje¿d¿a s³u¿bowo, a w tym czasie spêdza³ upojny tydzieñ w Vegas. Poprzez dokonywanie transakcji tylko w gotówce i kontakty z jednym klientem ograniczy³ skalê procederu i zdo³a³ przez lata nie pojawiaæ siê na radarze audytorów z DLA. Uœmiechn¹³ siê na sam¹ myœl o tym. To by³ perfekcyjny plan. Bardzo rzadko sprzedawa³ funkcjonuj¹cy sprzêt wojskowy, bo wi¹za³o siê to z kradzie¿¹ wprost z pasa transportowego Monstrum. Od czasu do czasu decydowa³ siê jednak na to, bo Bud Lambry zostawa³ na drug¹ zmianê jako operator linii przerobowej. W tym przypadku mia³ zapewniony komfort psychiczny. Jeœli coœ by³o umieszczane na pasie, zostawa³o odnotowane jako zniszczone. PóŸniej nie mo¿na ju¿ udowodniæ, co sta³o siê z przedmiotem w rzeczywistoœci. Jedynym zagro¿eniem, jakie kiedykolwiek istnia³o, by³ sam Bud Lambry, ale teraz jego cia³o rozpuszcza³o siê w zbiorniku na odpady organiczne. Pospiesznie oddali³ od siebie tê myœl. Bezpoœredni prze³o¿ony Lambry’ego doniós³, ¿e nie stawi³ siê on dzisiaj w pracy. W poniedzia³ek nie by³o to takie dziwne. Musia³ jednak znaleŸæ sposób na wyjaœnienie przed³u¿aj¹cej siê nieobecnoœci swego by³ego wspólnika. Po znikniêciu Buda wystarczy³o tylko przetrzymaæ inspektora Stafforda w martwym punkcie i sprzedaæ cylinder. Musia³ koniecznie powiadomiæ Tangenta o wizycie goœcia z Waszyngtonu. Siêgn¹³ po notatnik z telefonami i wystuka³ numer rozpoczynaj¹cy siê na 800. Odezwa³ siê g³os automatycznej sekretarki. Nagra³ wiadomoœæ i roz³¹czy³ siê. Poprosi³ o kontakt za godzinê, aby mieæ czas na powrót do domu. Tangent na pewno nie bêdzie zachwycony dochodzeniem DCIS, ale Carson by³ niemal pewien, ¿e nic nie znajd¹. Stafford nie przyjecha³ tu w sprawie cylindra i tylko to siê teraz liczy³o.

Hotel oraz Centrum Konwencyjne Peachtree Center, Atlanta, 16.25 Stafford rozebra³ siê w pokoju hotelowym, wzi¹³ piwo z minibaru i stan¹³ przy oknie. Koszt op³acenia lokum by³ wy¿szy ni¿ wynosi³a jego dieta, ale nic go to teraz nie obchodzi³o. Wie¿owce w centrum Atlanty odbija³y promienie s³oñca. By³ zaskoczony ich iloœci¹ i wysokoœci¹. Zmieni³o siê tu od czasu, kiedy by³ po raz ostatni. Ostro¿nie, przestrzeg³ siê w myœlach. Powiedzia³eœ Carsonowi, ¿e nigdy wczeœniej tu nie by³eœ.

31

Dave Stafford mia³ czterdzieœci trzy lata. Urodzi³ siê w Norfolk, w stanie Virginia. Mieszka³ na przedmieœciu, w pobli¿u potê¿nej bazy Marynarki Wojennej, gdzie jego ojciec pracowa³ jako ochroniarz, a matka na stanowisku operatorki telefonicznej. Dorastaj¹c w pobli¿u bazy, kontaktowa³ siê z wojskiem w naturalny sposób. Po ukoñczeniu szko³y œredniej gdy nie staæ go by³o na college, trafi³ do marynarki. Wkrótce porzuci³ j¹ dla policji w Norfolk, W ci¹gu piêciu lat awansowa³ z absolutnego nowicjusza na detektywa. Ale ¿ycie gliniarza zmêczy³o go. Zacz¹³ wiêc myœleæ o college’u. Podczas któregoœ weekendu pojecha³ na rz¹dowe targi pracy i dowiedzia³ siê, ¿e S³u¿by Dochodzeniowe Marynarki Wojennej poszukuj¹ pracowników. Zatrudni³ siê tam. W 1988 roku przeszed³ do S³u¿b Dochodzeniowych Departamentu Obrony, a póŸniej do DCIS. W tym samym roku pozna³ Alice i zaledwie po czteromiesiêcznej znajomoœci o¿eni³ z ni¹. Inteligentna, seksowna i ambitna Alice. By³o tylko nieco od niego m³odsza i nigdy wczeœniej nie myœla³a o ma³¿eñstwie. W banku mia³a od³o¿on¹ spor¹ sumkê. Pracowa³a dla rz¹du jako menad¿er w Agencji Wywiadowczej Departamentu Obrony. By³a zdecydowana pi¹æ siê wy¿ej po szczeblach kariery. Przez pierwsze dwa lata nie móg³ uwierzyæ, ¿e jest jego ¿on¹. Teraz ju¿ nie by³a. Usiad³ ciê¿ko na jednym z potê¿nych foteli, ze zwieszon¹ bezw³adnie praw¹ rêk¹, dopóki nie przypomnia³ sobie, by po³o¿yæ j¹ na pod³okietniku. Odzyska³ prawie czucie w d³oni i palcach, co lekarze uwa¿ali za dobry znak, ale g³ówne miêœnie motoryczne by³y zupe³nie nie do u¿ytku. Ortopeda z Walter Reed powiedzia³, ¿e intensywna rehabilitacja powinna umo¿liwiæ odzyskanie piêædziesiêciu, szeœædziesiêciu procent sprawnoœci rêki, ale na razie nie by³o to wiêcej ni¿ dwa procent. Mo¿e lekarze byli w b³êdzie, albo po prostu nie chcieli go za³amywaæ. W ka¿dym razie ten parali¿ ramienia by³ uwieñczeniem pasma niepowodzeñ, jakie spotka³y go w ci¹gu dwóch ostatnich lat. Wiedzia³eœ co siê stanie – pomyœla³, i co siê dzieje z robi¹cymi tyle zamieszania i co zawsze ich spotyka w Waszyngtonie. Jesteœ cholernym g³upcem i tyle. Zachowywa³eœ siê jak œlepiec. Ani przez chwilê nie ogl¹da³eœ siê na konsekwencje, panie Davidzie Staffordzie – asie dochodzeniowy. Tak! Racja! Poœwiêci³ rok na prowadzenie dochodzenia przeciw wysokiemu funkcjonariuszowi o nazwisku Bernstein, który sprzedawa³ wa¿ne informacje wspó³pracownikowi Departamentu Obrony, a którego DCIS podejrzewa³ o defraudacje. Podczas gdy szefostwo Dochodzeniowych S³u¿b Kryminalnych wziê³o Bernsteina pod swoje skrzyd³a, Stafford zwróci³ siê do dziennikarzy, co zupe³nie zmieni³o jego ¿ycie. Ku jego ogromnemu zdziwieniu osiemnaœcie nastêpnych miesiêcy by³o jednym wielkim piek³em i utwierdzi³o go w przekonaniu jak bardzo by³ naiwny. Zamiast obsypaæ go nagrodami za wytropienie z³a, wysocy funkcjonariusze zareagowali z wœciek³oœci¹ na wystawienie jednego z nich. Powszechnie mawiano mu w korytarzu: „Oczywiœcie, ¿e Bernstein zas³ugiwa³ na karê, ale, cz³owieku, czy musia³eœ robiæ to w tak publiczny sposób?”. Dopiero poniewczasie dotar³o do niego, ¿e musi za to zap³aciæ na gruncie profesjonalnym. Ucierpia³ z jego powodu ca³y wydzia³. Obciêto im fundusze i odebrano co wa¿niejsze sprawy. Co gorsza, nas³any przez

32

Bernsteina agent FBI zainteresowa³ siê nim i nie dawa³ mu ¿yæ. Uzyska³ jakby nowe imiê, bo ludzie nie mówili ju¿ o nim inaczej, jak: „Cholerny Stafford”. Wraz z problemami zawodowymi, pojawi³y siê k³opoty ma³¿eñskie. Razem z Alice ¿yli w komforcie typowym dla biurokratów robi¹cych kariery w Waszyngtonie. Prowadzili ¿ycie w oderwaniu od siebie i szczerze mówi¹c spêdzali wiêcej czasu ze wspó³pracownikami ni¿ ze sob¹. Praca wymaga³a czêstych wyjazdów s³u¿bowych od nich obojga. Przyj¹³ jako pewnik, ¿e skoro on nie zdradza³ ¿ony, to i ona nie mia³a romansów. Na rok przed spraw¹ Bernsteina zacz¹³ podejrzewaæ, i¿ Alice mo¿e siê z kimœ spotykaæ. Co gorsza, ze swoim szefem – pu³kownikiem si³ powietrznych, z którym czêsto podró¿owa³a w interesach. Nie by³o to a¿ tak trudne do sprawdzenia, szczególnie jeœli na co dzieñ zajmowa³ siê dochodzeniami. Znacznie póŸniej uœwiadomi³ sobie, ¿e nie chcia³ dowiedzieæ siê prawdy. Czu³ siê ura¿ony, i w³aœciwie niezbyt zaskoczony, gdy wreszcie Alice obwieœci³a, ¿e kogoœ ma. Na koñcu wynik³a sprawa z rêk¹. Jego kariera by³a powa¿nie zagro¿ona, Alice odesz³a i na dodatek pewnej nocy, kiedy czeka³ na resztê na stacji benzynowej, by³ œwiadkiem napadu. Spanikowani przestêpcy wyjêli automaty i zaczêli strzelaæ do wszystkiego, co siê rusza³o. Pracownik stacji zgin¹³, a on zosta³ postrzelony w ramiê. Westchn¹³ ciê¿ko i popatrzy³ na zegarek. Teraz, kiedy przesta³ ju¿ odczuwaæ do siebie ¿al, mo¿e powinien wróciæ do swoich zadañ. Procedura DCIS wymaga³a od niego skontaktowania siê zaraz po przyjeŸdzie z Rayem Sparksem, nadzoruj¹cym ca³y po³udniowo-wschodni region kraju. No có¿, zjawi³ siê tu dopiero tego ranka. Podszed³ do telefonu stoj¹cego na biurku i wyj¹³ wtyczkê z gniazdka telefonicznego. Na blacie postawi³ przenoœny komputer i pod³¹czy³ go do linii. Popija³ piwo oczekuj¹c na uruchomienie systemu. Pos³uguj¹c siê programem koduj¹cym zadzwoni³ do biura DCIS w Atlancie, po³o¿onego w Smyrna, na pó³nocnym obrze¿u miasta. Ceni³ sobie nowoczesn¹ technologiê, ale wci¹¿ czu³ siê dziwnie mówi¹c do komputera. Pracownik operacyjny po³¹czy³ go ze Sparksem. – Ray, tu Dave Stafford. Jestem bezpieczny. Kodujê przez notebook’a. W g³oœniku rozleg³y siê jakieœ trzaski. – Jestem bezpieczny, Dave. Mi³o goœciæ ciê w Atlancie. Przynajmniej mnie. – Tak, jestem chyba i tu traktowany jak persona non grata. – Coœ w tym stylu. Powiadomiono ju¿ nas o twoim przyjeŸdzie. Jak tam z³amane skrzyd³o? – Wci¹¿ z³amane. Byli partnerami z Rayem Sparksem w sprawie prowadzonej kilka lat temu i wówczas siê zaprzyjaŸnili. Sparks by³ zapewne jedynym regionalnym szefem, gotowym zaakceptowaæ go teraz u siebie. Zapad³a przed³u¿aj¹ca siê cisza. – Co zamierzasz tu robiæ? Mam nadziejê, ¿e nie bêdziesz znowu wtykaæ kija w mrowisko? – Nie. Postanowi³em zostawiæ wieczne poszukiwanie prawdy i sprawiedliwoœci Batmanowi i Robinowi. Zamierzam nie rzucaæ siê w oczy i unosiæ g³owy 3 – Oko Szatana

33

zbyt wysoko. Chcia³bym skupiæ siê na leczeniu rêki, wykonaniu zleconej mi roboty, cokolwiek to jest, tak, by nie sprawiæ k³opotów sobie ani nikomu innemu. Po ostatnich osiemnastu miesi¹cach jestem nowonarodzonym wyznawc¹. – A wszystko przez Bersteina – mrukn¹³ Sparks. – To nadêty cap – czemu nie zaprzeczy³by chyba nikt w DCIS. Oczywiœcie z bezpiecznego miejsca na uboczu. – Wiem o tym, przyjacielu. Tylko to ubocze jakoœ siê oddali³o. Wspó³pracownicy powszechnie mówi¹ o mnie „cholerny”, szczególnie po dodatkowych problemach z FBI. Obieca³em pu³kownikowi, ¿e nie bêdzie ¿adnych fajerwerków. – Tak bêdzie najlepiej, Dave. Pu³kownik najlepiej wie jak poruszaæ siê w systemie. Jeœli ktoœ ma doprowadziæ do twojej rehabilitacji, to w³aœnie on. – Czy to nie fascynuj¹ce, ¿e po ujawnieniu korupcji potrzebujê rehabilitacji? – To twoja kariera wymaga rehabilitacji, Dave. Wprowadzi³eœ DCIS w zak³opotanie. – Wydawa³o mi siê, ¿e sprawi³a to sprzedajnoœæ Bersteina, ale to niewa¿ne. Wiem o co ci chodzi. Znów przez chwilê panowa³o milczenie. – Dobra, Dave. W porz¹dku. Barb powiedzia³a, ¿ebym ciê do nas zaprosi³, kiedy ju¿ siê rozlokujesz. Mo¿e spalimy jakieœ befsztyki. Stafford wyczu³ wysi³ek w g³osie przyjaciela i zastanowi³ siê czy kiedykolwiek dojdzie do tego barbeque. Obaj dobrze wiedzieli, ¿e terenowemu szefowi DCIS wypada trzymaæ stronê zwierzchników. Mi³o jednak, ¿e stara³ siê okazaæ Staffordowi sympatiê i poparcie. – Ceniê to sobie, Ray. Podobnie jak przyjazne przyjêcie. Jeœli jednak potrzebujesz zatrzasn¹æ mi drzwi przed nosem, ¿eby uchroniæ w³asny ty³ek, po prostu to zrób. Bez przerwy spotykam siê z takim traktowaniem, jakbym cuchn¹³. Nie chcia³bym nikogo poci¹gn¹æ za sob¹ i pogr¹¿yæ. – Nie przejmuj siê zamieszaniem. Jesteœmy zbyt daleko od Waszyngtonu, ¿eby kogokolwiek siê tym martwi³. O co w ogóle chodzi w tej sprawie w DRMO? Stafford przekaza³ mu otrzymane informacje. Inny inspektor dochodzeniowy zajmowa³ siê spraw¹ oszustw aukcyjnych przez dwa lata, ale utkn¹³ w martwym punkcie. Wszystko zaczê³o siê od przy³apania libañskiego handlarza broni¹ w Nowym Jorku na eksporcie radarów naprowadzaj¹cych rakiety, które nale¿a³y pierwotnie do si³ powietrznych. Komponenty te zosta³y kupione na aukcji przeprowadzonej przez DRMO w New Jersey. Szefostwo Agencji Logistyki Departamentu Obrony skontaktowa³o siê z DCIS, a ci z kolei za¿¹dali dokonania audytu w podejrzanej placówce. Okaza³o siê, ¿e badania finansowe przeprowadza siê zaledwie co piêæ lat, a od ostatniego up³ynê³y ju¿ cztery. Sprawa zosta³a wiêc zawieszona do czasu przeprowadzenia szczegó³owego audytu przez DLA. Dochodzenie DCIS doprowadzi³o do ustalenia, ¿e nie dosz³o do ¿adnych naruszeñ zasad procesu aukcyjnego, lecz wykryto podejrzane aspekty. Pierwszym

34

i najwa¿niejszym by³ fakt, i¿ komponenty te powinny zostaæ poddane procesowi przerobu. Zlecaj¹ca agencja oznakowa³a je niew³aœciwie, lub zrobi³ to ktoœ wewn¹trz DRMO. Drugim zaœ – coœ, co nieposkromiony pu³kownik Parsons okreœli³ „problemem wzorca”. Parsons zak³ada³, ¿e defraudacje dokonywane przez niezwykle przebieg³ych ludzi wewn¹trz systemu przebiegaj¹ wed³ug œciœle okreœlonego wzoru, w przeciwieñstwie do pojedynczych, ³atwych do wykrycia incydentów. Podobno przestarza³e czêœci elektroniczne zosta³y dostarczone do DRMO w piêciu oddzielnych dostawach, a sprzedano je podczas jednej transakcji, jakby z góry za³o¿ono kto wygra przetarg. Tu w³aœnie œlad siê urywa³. Nie znaleziono dowodów pozwalaj¹cych powi¹zaæ kogokolwiek z ca³¹ spraw¹. Inspektor, któremu powierzono dochodzenie w New Jersey, doniós³ swemu szefowi, ¿e nie mo¿e posun¹æ siê dalej. Pu³kownik nie okaza³ mu zrozumienia i oœwiadczy³, ¿e jeœli ta sprawa utknê³a, powinien przeszukaæ ca³y system w poszukiwaniu podobnego wzorca. Po trzech miesi¹cach ¿mudnego szperania w dokumentach DLA natrafiono na równie podejrzan¹ transakcjê. Tym razem chodzi³o jednak o ograniczony przetarg, kontrolowany przez centralê DLA w Waszyngtonie. Wróciwszy do sprawy z New Jersey, okaza³o siê, ¿e i tu aukcja polega³a na sk³adaniu zapieczêtowanych ofert. Szukali zatem nie tego, co trzeba. Oszustwa by³y dokonywane przez kogoœ ulokowanego w stolicy, kto kierowa³ ca³ym procesem przetargowym. Przeszukiwanie historycznych materia³ów przez kolejne trzy miesi¹ce uwidoczni³o podobne przypadki, pojawiaj¹ce siê ju¿ od wielu lat. Nie ustaleno jednak jak dok³adnie dochodzi³o do oszustwa. Stafford zwróci³ uwagê, i¿ dochodzenie to utknê³o akurat wtedy, gdy sprawa Bersteina siêgnê³a apogeum. To w³aœnie dlatego pu³kownik Parsons, maj¹cy œwiadomoœæ, ¿e Dave mo¿e nie przetrwaæ zorganizowanej na niego nagonki, wykorzysta³ sprawê DRMO, jako pretekst do pozbycia siê go ze stolicy. I w ten oto sposób trafi³ do Atlanty. Zrelacjonowa³ Sparksowi wydarzenia ca³ego dnia, nie pomijaj¹c nawet omdlenia Carsona na lotnisku. Szef miejscowego przedstawicielstwa milcza³ przez moment. – Uwa¿asz, ¿e Carson i ta kobieta s¹ w coœ zamieszani? A co z t¹ dziewczyn¹? – Nie mam pojêcia. Na tym etapie nie mo¿na niczego stwierdziæ. Carson mówi, ¿e nigdy w ¿yciu jej nie widzia³. Czu³ siê podobno os³abiony przez grypê. Zupe³nie nie wiem, co o tym myœleæ. Na walizce tej nastolatki by³a nalepka z miasteczka Graniteville. To jedyny œlad, który móg³by umo¿liwiæ mi ich odszukanie, gdyby okaza³o siê to potrzebne. Poza tym da³em tej kobiecie swoj¹ wizytówkê. – Któr¹ pewnie ju¿ dawno wyrzuci³a do kosza. Mówisz Graniteville? Chodzi chyba o dziurê w górach, w pó³nocnej Georgii. Czarne kapelusze, d³ugie brody, nielegalna produkcja alkoholu. Powszechnie okazuj¹ wrogoœæ wobec w³adz. I co, rozmawia³y z Carsonem? – Nie, tylko przygl¹dali siê sobie – Carson i ta dziewczyna. Patrzy³a na niego, jakby wê¿owym wzrokiem, a on chwilê póŸniej straci³ przytomnoœæ.

35

– Czy Carson móg³by mieæ powód, by przypuszczaæ, ¿e to on jest obiektem twojego zainteresowania? – Nie wydaje mi siê. Przecie¿ odziedziczy³em tê sprawê w³aœciwie przez przypadek. – Mo¿e po prostu siê zdenerwowa³. Niezapowiedziana wizyta doœæ wysokiego funkcjonariusza DCIS zdenerwowa³aby chyba ka¿dego. Co powiedzia³eœ mu o nas, miejscowych? – Sam o to zapyta³. Podsun¹³em mu jakieœ ogólniki o tym, ¿e centrala nie chce w to anga¿owaæ lokalnych pracowników. Wydaje mi siê, ¿e to kupi³. – W porz¹dku. Jeœli spróbuje to sprawdziæ, bêdziemy udawaæ, ¿e o niczym nie wiemy. To zreszt¹ nasza naturalna reakcja. Stafford rozeœmia³ siê. – Dobra, Ray, bêdê ciê informowa³ na bie¿¹co i postaram siê nie narobiæ zbytniego zamieszania. – Dzwoñ, gdybyœ czegokolwiek potrzebowa³. Roz³¹czyli siê. Dave od³¹czy³ komputer i ponownie przy³¹czy³ aparat telefoniczny. Siêgn¹³ po piwo i wróci³ do okna. Mia³ teraz ochotê na drinka w jednym z barów, ale smutne doœwiadczenia po odejœciu Alice przypomina³y mu o w³asnej bezsilnoœci. Jak zwykle, ostry pu³kownik Parsons zrobi³ wszystko, co tylko móg³, by wyleczyæ go z zacz¹tków alkoholizmu. Pewnego dnia zaprosi³ Stafforda, który ledwie patrzy³ na oczy z powodu okropnego kaca, na lunch do klubu sportowego. Jadalnia okaza³a siê byæ w rzeczywistoœci ringiem bokserskim, gdzie szef zamierza³ wybiæ mu z g³owy niedyspozycjê przy pomocy potê¿nych rêkawic. Aby wyrównaæ szanse, podwi¹za³ sobie praw¹ rêkê na plecach. I tak sprawi³ mu niez³y wycisk. Na koniec poinformowa³ go, ¿e bêdzie móg³ ponownie zacz¹æ piæ, kiedy zdo³a broniæ siê skuteczniej, ni¿ byle skautka. Le¿¹c na deskach i widz¹c kilku mieni¹cych mu siê przed oczami pu³kowników, Dave w duchu przyzna³, ¿e to rzeczywiœcie najlepsza z mo¿liwych rada. Od tego czasu zacz¹³ regularnie æwiczyæ. Odkry³, ¿e wysi³ek fizyczny wspaniale oczyszcza go z wszelkich stresów, a ponadto jest jedyn¹ szans¹ na odzyskanie normalnej sprawnoœci. Dopi³ piwo, rzuci³ puszkê do kosza na œmieci lew¹ rêk¹. Jak zwykle nie trafi³. Za sto szeœædziesi¹t dziewiêæ dolarów za dobê mogliby przynajmniej zapewniæ wiêksze kosze – pomyœla³.

4 Wtorek, Wojskowy Magazyn Broni, Anniston, Alabama, 11.45

L

.atonya Mayfield pracownica cywilna w randze czwartego stopnia odsunê³a .kalkulator na skraj zawalonego papierami biurka i ze zmêczenia przetar³a oczy. By³a pora lunchu, a ona zajmowa³a siê liczeniem przez ca³y ranek. Okropny audyt zniszczonych zasobów musia³ byæ przeprowadzany, ilekroæ partia sprzêtu

36

wêdrowa³a do Tooele, w stanie Utah, gdzie by³a poddawana destrukcji. Proces sprawdzania by³ okropny, bo wymagana by³a potrójna kontrola: zbiorcza lista wysy³kowa by³a porównywana z list¹ odbiorcz¹ z Tooele, a te dodatkowo z dokumentami z samego procesu niszczenia. Cholera, to moja wina, ¿e da³am siê do tego zaanga¿owa栖 pomyœla³a znu¿ona. Po co w ogóle wspomina³am, ¿e plutonowa rada stosunków miêdzyludzkich nie zebra³a siê od ponad dwóch miesiêcy. Sier¿ant zareagowa³ na to szerokim uœmiechem, a póŸniej przekaza³ jej to niepozorne zadanie, zazwyczaj wykonywane przez kogoœ z trójki. Nie mia³a ¿adnej wymówki, ¿eby siê z tego wykpiæ. W koñcu by³a specjalistk¹ do spraw stanów magazynowych broni chemicznej. Po trzech i pó³ godzinie wszystkie te wiersze i kolumny wydruków zlewa³y siê jej w jeden potok i gdyby nie wyraŸna sprzecznoœæ w liczbach, ju¿ dawno wyda³aby opiniê, ¿e nie stwierdzono ¿adnych niezgodnoœci. Nigdy dot¹d, podczas dwóch lat pracy w biurze nadzoru, nawet nie s³ysza³a o podobnej sytuacji. Kontrola transportu i procedury bezpieczeñstwa dotycz¹ce broni chemicznej, by³y niemal na tak wysokim poziomie, jak te odnosz¹ce siê do broni nuklearnej. Ponownie przetar³a powieki. Pomyœla³a o kawie, a póŸniej o lunchu. Inni urzêdnicy krêcili siê ju¿ niespokojnie w oczekiwaniu na posi³ek, ale ona mia³a œwiadomoœæ, ¿e po powrocie nie zdo³a ju¿ skupiæ uwagi na pracy. Wszystko wskazuje na to, ¿e mia³a do czynienia z powa¿nym problemem. Przesunê³a wydruki na œrodek blatu i przerzuca³a kartki, a¿ odszuka³a stronê piêædziesi¹t¹ siódm¹. Nie zgadza³ siê jeden numer. Pojedynczy b³¹d, którego nie mog³a potwierdziæ. Ogólne sumy siê nie zgadza³y, a przecie¿ w trzech oddzielnych raportach nie natrafi³a na ¿adne niezgodnoœci. Coœ nie zosta³o wys³ane, ewentualnie przesy³ki nie odebrano, b¹dŸ gdzieœ pojawi³ siê dodatkowy pojemnik, w gwarze zwany „trumn¹”. Najlepsz¹ okaza³aby siê ta ostatnia ewentualnoœæ – pomyœla³a przez chwilê, bo w przeciwnym wypadku wybuch³aby tu istna bomba atomowa.

Wtorek, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 9.20 We wtorkowy ranek Carson odwiedzi³ Stafforda, by sprawdziæ czy czegoœ nie potrzebuje. Inspektor siedzia³ za biurkiem, otoczony otwartymi skoroszytami i coœ notowa³. – Automat z kaw¹ jest za drugimi drzwiami w korytarzu – powiedzia³ gospodarz. – Proszê siê nie krêpowaæ. – Dziêkujê. Lepiej siê pan dziœ czuje? – Znacznie lepiej. Cholera, ci¹gle nie wiem, co mi siê wczoraj sta³o. Stafford pokiwa³ g³ow¹, uœmiechn¹³ siê lekko i wróci³ do pracy. Podczas gdy Carson zbiera³ siê ju¿ do wyjœcia, zdecydowa³ siê zadaæ pytanie: – Ma pan jakieœ problemy z personelem, z kimœ, kto ju¿ nieraz spowodowa³ k³opoty? Mo¿e ktoœ ostatnio odszed³ bez wczeœniejszego uprzedzenia? Wendell zatrzyma³ siê w drzwiach. Najpierw pytanie o tê dziwn¹ dziewczynê, a teraz to? Mo¿e chodzi mu o Lambry’ego?

37

– Raczej nie – odpowiedzia³ szybko myœl¹c. – Oczywiœcie od czasu do czasu zdarzaj¹ siê jakieœ problemy. Ale najczêœciej chodzi o poniedzia³kowe przychodzenie do pracy na rauszu, albo kombinowanie ze wczeœniejszym urywaniem siê. Czy mam kogoœ szczególnie na oku? Nie. A dlaczego pan pyta? Funkcjonariusz DCIS wzruszy³ ramionami. – To standardowa procedura, gdy tropimy mo¿liw¹ defraudacjê. Nag³e znikniêcia czasami ³atwo pozwalaj¹ wy³uskaæ sprawcê, który nakrad³ ju¿ wystarczaj¹co du¿o. Mo¿liwe s¹ tak¿e telefony na gor¹c¹ liniê, wykonywane przez malkontentów, którzy chc¹ narobiæ komuœ k³opotów. Sprawdzamy to zupe³nie rutynowo. Aha, otrzyma³em tu listê personelu, ale chcia³em prosiæ o dostêp do pañskich aktualnych danych osobowych. – Oczywiœcie. Za³atwi to pan z pani¹ Johnson. Powiadomiê j¹, aby dostarczy³a panu wszystko, czego pan za¿¹da. Coœ jeszcze? – Nie. To powinno wystarczyæ. – Stafford ponownie siê uœmiechn¹³. – Przynajmniej na razie. Na razie – pomyœla³ Carson wychodz¹c z biura. Zastanowi³ siê, czy przybysz wiedzia³ ju¿ o znikniêciu Lambry’ego. W poniedzia³ek oœwiadczy³, ¿e Bud opuœci³ wieczorn¹ zmianê, wyraŸnie czymœ rozwœcieczony. W tym tygodniu zamierza³ sporz¹dziæ jakieœ kryj¹ce go dokumenty, ale po pytaniu Stafforda musia³ jak najszybciej dysponowaæ czymœ na piœmie. Nagle jego myœli zamar³y: bazuj¹c na s³owach inspektora, ten zapewne pod¹¿y sugerowanym œladem. Cholera, mo¿e nawet odwiedzi dom Lambry’ego z nadziej¹, ¿e coœ tam znajdzie. Szybkim krokiem wróci³ do swojego gabinetu, po³¹czy³ siê z sekretark¹ i poprosi³ o dostarczenie druków wypowiedzenia umowy o pracê. Kwadrans póŸniej pani Johnson – dobrze zbudowana, czarnoskóra dama – przynios³a do jego biura druki wraz z ubieg³otygodniowym grafikiem zatrudnienia. – Zapewni³a pani Staffordowi wszystko, co trzeba? – zapyta³ bez zbêdnego wstêpu. Nie lubi³ pani Johnson, a i ona nie darzy³a go sympati¹. – Tak jest – odpowiedzia³a. – Kto to w ogóle jest? Nikt nie ma pojêcia po co tu przyjecha³. – To audytor z DLA – odpar³ Carson. – W³aœciwie nie chodzi o nic, co by³oby bezpoœrednio z nami zwi¹zane. DLA bada jakieœ stare przypadki defraudacji. Jakich dok³adnie materia³ów sobie za¿yczy³? – Wszystkich danych osobowych. A w³aœciwie dostêpu do nich. W³¹cznie z pañskimi. Menad¿er zachowa³ beznamiêtny wyraz twarzy. – W porz¹dku. Nie ma tu nic takiego, czego nie dostarczylibyœmy DLA, prosto do Waszyngtonu. Proszê niczego przed nim nie ukrywaæ. I niech mi pani przyniesie akta Lambry’ego. Widocznie mówi³ powa¿nie o odejœciu, wiêc trzeba zacz¹æ procedurê rozwi¹zania z nim umowy o pracê. – Uda³, ¿e skupia uwagê na w³asnych papierach. Sekretarka wychodz¹c, zatrzyma³a siê w drzwiach i odwróci³a. – Aha, poprosi³ te¿ o mapê Georgii. Ella Mae przynios³a mu j¹ z samochodu.

38

Zaskoczony Carson uniós³ wzrok. – Mówi³ po co mu ona? – Nie. Ten facet w ogóle nie jest zbyt rozmowny. – Dobrze. Wychodz¹c proszê zamkn¹æ drzwi. Po jej wyjœciu szef DRMO zakrêci³ siê na fotelu. Pomyœla³ o mapie Georgii we w³asnym biurku. Nie powiedzia³a, ¿e chodzi³o o mapê miasta, tylko ca³ego stanu. Siêgn¹³ po s³uchawkê i po³¹czy³ siê z pani¹ Johnson. – Czy pan Stafford poprosi³ o mapê Atlanty, czy stanu? – Stanu Georgia. Powiedzia³, ¿e mapê Atlanty ju¿ ma. Zapewne dostarczono mu j¹ wraz z samochodem. – Sekretarka sprawia³a wra¿enie rozdra¿nionej. Roz³¹czy³ siê bez s³owa. A wiêc chodzi³o o mapê stanu. Ale po co, do diab³a? I czemu mia³a s³u¿yæ jego uwaga o donosie na gor¹c¹ liniê? Im d³u¿ej o tym myœla³, tym wiêksza ogarnia³a go niepewnoœæ, jaki cel ma wizyta Stafforda. Tangent nie przej¹³ siê zbytnio przybyszem. Zadzwoni³ do niego do domu, pos³uguj¹c siê umówionym szyfrem. Maude by³a po drugiej stronie ulicy, u chorej s¹siadki, wiêc Carson nie musia³ korzystaæ z telefonu w budce. Powiedzia³ swemu odbiorcy o celu wizyty Stafforda i wyrazi³ opiniê, i¿ przybysz nie powinien tu d³ugo zabawiæ. Tangent za¿¹da³ pe³nych danych inspektora. – Po co to? – zapyta³ pracownik DRMO. – Sprawdzimy go. Zobaczymy czy mówi prawdê o przyczynie swej wizyty. – Mo¿e pan to zrobiæ? – W naszym interesie, Carson, zawsze to robimy. Mnóstwo ludzi mówi jedno, a rzeczywistoœæ okazuje siê zupe³nie inna. Nie potrwa to na szczêœcie d³ugo, bo mamy bardzo ma³o czasu. Wendell a¿ podskoczy³ na ostatnie s³owa. – Czy coœ siê sta³o? Czy wojsko... – Nie, jeszcze nic – przerwa³ mu Tangent. – Ale musimy dzia³aæ zak³adaj¹c, ¿e w koñcu zauwa¿¹ zgubê. Je¿eli nie, to œwietnie. Ale kiedy do tego dojdzie, transakcja bêdzie bardzo trudna do zawarcia. Rozumiesz to chyba, prawda? Carson potwierdzi³ pospiesznie, a kupiec oœwiadczy³, ¿e skontaktuje siê z nim, byæ mo¿e ju¿ jutro, by dostarczyæ informacje o Staffordzie. Myœli mieszkañca Atlanty ponownie powêdrowa³y ku milionowi dolarów. Ten cholerny inspektor móg³ stanowiæ pewn¹ komplikacjê, szczególnie wówczas gdyby zainteresowa³ siê bli¿ej nag³ym znikniêciem Buda Lambry’ego. Mia³ œwiadomoœæ, ¿e powinien coœ z tym zrobiæ, ale nie mia³ jeszcze pojêcia co. Stafford zamkn¹³ wielki skoroszyt i od³o¿y³ go na blat biurka. Przegl¹da³ dokumenty i w zamyœleniu skroba³ coœ bez celu na kartce. Wszystkich, którzy okradali wojsko, z³apano wy³¹cznie z powodu ich chciwoœci. Funkcjonariusze jedenastego lub dwunastego stopnia, których nagle staæ by³o na sportowe samochody, wystawne domy, a ich roczne zarobki wynosi³y tylko kilkadziesi¹t tysiêcy dolarów. Wspó³pracownicy zawsze zauwa¿ali taki nag³y skok stopy ¿yciowej. Zawsze. W koñcu któryœ z nich dzwoni³ na gor¹c¹ liniê Departamentu Obrony. Nie-

39

mal zawsze zaczyna³o siê od niewielkich oszustw, których skala stopniowo wzrasta³a, a¿ defraudant zwraca³ na siebie uwagê. Centrala zdawa³a sobie sprawê z istnienia ludzi, którzy byli wystarczaj¹co sprytni, by nie daæ siê z³apaæ. Siêgali po brudne pieni¹dze, ale nie robili tego zbyt czêsto, w nic nie anga¿owali siê bezpoœrednio i dostawali pieni¹dze od innych, którzy nadstawiali karku. Oni nigdy niczego nie kradli, ani nielegalnie nie sprzedawali. Powiedzia³ prawdê wyjaœniaj¹c, ¿e wybra³ DRMO w Atlancie, po czêœci z powodu rozmiarów jednostki. Teraz, kiedy ju¿ tu by³, nie wiedzia³ jaki powinien byæ nastêpny krok. Carson go zaintrygowa³, ale to jeszcze nie czyni³o szefa DRMO podejrzanym. Przegl¹da³ dane osobowe w poszukiwaniu akt Carsona. Od razu zainteresowa³ siê formularzem DD-398, tajnym kwestionariuszem osobowym. Przeczyta³ go. Gdyby dochodzi³o tutaj do oszustw podczas aukcji, Carson musia³by o tym wiedzieæ. A gdyby to on sam coœ kombinowa³, proœba Stafforda o dostêp do danych osobowych i uwaga na temat gor¹cej linii dotycz¹cej defraudacji wygl¹da³y na rozpoczêcie ofensywy. Wyda³o mu siê, ¿e miêœnie na twarzy menad¿era napiê³y siê, gdy o tym wspomnia³. Carson opanowa³ do perfekcji przybieranie obojêtnego wyrazu twarzy. Stafford postanowi³ zjeœæ wczesny lunch. Resztê dnia chcia³ spêdziæ na samotnym przechadzaniu siê po placówce i rozmowach z pracownikami. Mo¿e dobrze bêdzie zrobiæ wœród nich nieco zamieszania. Jeœli rzeczywiœcie dochodzi tu do nielegalnych dzia³añ, wieœæ o jego poczynaniach b³yskawicznie dotrze do Carsona i mo¿e to rozwi¹¿e komuœ jêzyk. Nic m¹drzejszego nie przychodzi³o mu do g³owy. Swój obchód rozpocz¹³ pó³torej godziny póŸniej w sk³adowisku na otwartym powietrzu. Nak³onienie robotników do rozmowy nie okaza³o siê tak proste, jak mu siê wydawa³o. Wiêkszoœæ z nich porusza³a siê po terenie na wózkach wid³owych. Zauwa¿y³, ¿e nikt nie zwróci³ mu uwagi, gdy odwiedza³ miejsca wyraŸnie oznaczone napisami: WSTÊP WZBRONIONY. W koñcu trafi³ do jadalni dla pracowników w drugim magazynie, gdzie zatrzyma³ siê na kawê. Wysi³ek nawi¹zania rozmowy z kilkoma ludŸmi spali³ jednak na panewce. Wyszed³ po pó³ godzinie „walki z wiatrakami”, uœwiadomiwszy sobie co mog¹ o nim wiedzieæ: jest audytorem z DLA. Audytorzy przynosili ze sob¹ tylko k³opoty, wiêc nikt przy zdrowych zmys³ach nie bêdzie zapraszaæ go do wspólnego spêdzenia lunchu. Najpewniej siê go obawiali. Pochodzi³ jeszcze po magazynach, które wygl¹da³y praktycznie tak samo. Zatrzyma³ siê w pomieszczeniu przylegaj¹cym do hali z lini¹ przerobow¹. Monstrum nie pracowa³o. G³ównym elementem by³ tu pas transportowy, znajduj¹cy siê na wysokoœci talii, z obu stron zabezpieczony metalowymi barierkami. Obszar jego za³adunku mieœci³ siê na ty³ach budynku, gdzie przez troje otwartych teraz, ciê¿kich, stalowych drzwi wje¿d¿a³y do œrodka wózki wid³owe. Podajnik, nios¹cy materia³y, które mia³y ulec zniszczeniu, opuszcza³ pomieszczenie przez œcianê granicz¹c¹ z hangarem. Otwór ten os³ania³y sztywne paski gumy. W œcianie znajdowa³y siê równie¿ wyposa¿one w niewielkie okienko drzwi stanowi¹ce przejœcie.

40

Czterech ludzi uk³ada³o na pasie przedmioty przywo¿one przez ha³asuj¹ce niemi³osiernie wózki. Trzech spoœród nich mia³o czarn¹ karnacjê skóry, czwarty zaœ – sprawiaj¹cy wra¿enie niezbyt rozgarniêtego – by³ bia³y. Przenosili zapakowane w plastikowe pojemniki komponenty na podajnik, przesuwany póŸniej przez któregoœ z nich tak, by zrobiæ miejsce na nastêpn¹ dostawê. Stafford zbli¿y³ siê do nich i obserwowa³ kilka minut. Wszyscy, z wyj¹tkiem bia³ego, nie zwracali na niego uwagi. Wreszcie ostatni wózek wycofa³ siê i w magazynie zapanowa³a cisza. Trzej czarni oddalili siê w stronê stoj¹cego pod œcian¹ stolika z dzbankiem kawy. Bia³y zaœ ostro¿nie podszed³ do inspektora. – To pan jest ten audor? Audor? – Audytor – odpowiedzia³ Stafford. – Przecie¿ mówiê. To pan? – mê¿czyzna przygl¹da³ mu siê z wyraŸn¹ podejrzliwoœci¹. – Tak. Ale nie gryzê. Próba ¿artu zosta³a zignorowana, bo pracownik najwyraŸniej wci¹¿ zastanawia³ siê czy jest bezpieczny. Wreszcie pokiwa³ g³ow¹, jakby podj¹³ jak¹œ decyzjê. – S³ysza³em o panu. Kumple siê wkurzali, ¿e jakiœ audor siê tu krêci. Czego pan tu chce? Inspektor przez chwilê zastanawia³ siê nad odpowiedzi¹. Móg³ zachowywaæ siê jak gliniarz i nieco przycisn¹æ tego faceta, albo po prostu go zbyæ. Nie by³o to trudne, bo w³aœciwie mia³ do czynienia z pó³g³ówkiem. – Rutynowa kontrola – odpowiedzia³ wreszcie. – Przyje¿d¿amy do DRMO, ¿eby sprawdziæ czy wszystko jest robione tak, jak nale¿y i czy nikt tu nie kradnie. To nasza praca. Rozmówca mia³ metr dziewiêædziesi¹t wzrostu, lecz by³ chudy jak szczapa. – Jak siê pan nazywa? – zapyta³ Stafford. Pracownik nim odpowiedzia³, poskroba³ siê po d³ugim, w¹skim nosie: – Corey. Corey Dillard. A pan? – David Stafford. Od jak dawna pan tu pracuje, panie Dillard? – Ju¿ ponad piêtnaœcie lat. – I co konkretnie pan robi? Dillard wyda³ siê zaskoczony pytaniem, jakby nikt nigdy wczeœniej mu go nie zadawa³. Schyli³ siê nieco, by zrównaæ siê ze Staffordem, kieruj¹c na niego swój nieœwie¿y oddech. Inspektor zmusi³ siê do pozostania w miejscu. – To co ka¿e mi szef Hisley. Najczêœciej karmiê Monstrum. £adujemy ten szmelc na pas. Zaraz, nie jest pan glin¹? Widywa³em audorów, ale pan nie jest do nich podobny. Szef Hisley mówi, ¿e jest pan rz¹dowym glin¹. Stafford uœmiechn¹³ siê do niego szeroko. – Szef Hisley boi siê gliniarzy, co? Myœlisz, ¿e powinienem z nim pomówiæ? Dillard wyprostowa³ siê, a na jego twarzy pojawi³ siê niepokój. – Przecie¿ ja nie powiedzia³em nic na szefa. – W porz¹dku. Nic mu nie powiem, ¿e o nim wspomina³eœ. O czym wiêc chcesz ze mn¹ pomówiæ?

41

Pracownik obejrza³ siê przez ramiê na stoj¹cych pod œcian¹ wspó³towarzyszy. Znajdowali siê zdecydowanie poza zasiêgiem ich g³osu, ale bez w¹tpienia ciekawie siê im przygl¹dali. – S³uchaj pan – rzek³, ponownie siê pochylaj¹c. Jeœli ktoœ panu coœ powie, bêdzie mia³ spore k³opoty. No proszꠖ pomyœla³ Stafford. – Nie bardzo rozumiem o czym pan mówi, panie Dillard – odpar³ zaintrygowany. – Widzia³em to w telewizji. Facet ma coœ do powiedzenia, to gliny daj¹ mi munitet. Coraz lepiej. – Oczywiœcie, panie Dillard. Tylko proszê zrozumieæ, ¿e ja nie jestem glin¹. Ale wiem, ¿e oni oferuj¹ immunitet. Za odpowiednio cenne informacje. Oczywiœcie, jeœli przeka¿e siê je w odpowiedni sposób. – Odpowiedni? To znaczy jaki? – zapyta³ Corey mru¿¹c oczy. Wsun¹³ d³onie do kieszeni kombinezonu i sta³ jak zdenerwowany uczniak. – Chodzi o dwie sprawy. Po pierwsze, ktoœ kto chce uzyskaæ immunitet, musi powiedzieæ wszystko co wie, zanim policja zrobi to sama. Dillard zamruga³, ale po chwili ze zrozumieniem pokiwa³ g³ow¹. – Po drugie zaœ, jeœli wiêcej ni¿ jedna osoba coœ wie, immunitet dostanie tylko pierwsza z nich, która zdecyduje siê to zdradziæ. Ka¿dy inny bêdzie odpowiada³ ju¿ za pope³nione czyny. To proste. Pracownik DRMO ponownie przytakn¹³ i obejrza³ siê przez ramiê, nim odpowiedzia³. Najpotê¿niejszy z tamtej trójki otwarcie ich obserwowa³. To pewnie szef Hisley – uzna³ Stafford. – Jak d³ugo zamierza pan tu byæ? – Nie wiem, panie Dillard. Zapewne jakiœ czas. Jak ju¿ jednak mówi³em, jestem audytorem, a nie gliniarzem. Czy chcia³by mi pan o czymœ powiedzieæ? Rozmówca ju¿ otwiera³ usta, ale ponownie obejrza³ siê na potê¿nie zbudowanego czarnoskórego mê¿czyznê i pokrêci³ g³ow¹. – Raczej nie. Mo¿e póŸniej. Niepewnym krokiem zacz¹³ siê wycofywaæ w stronê pasa transportowego, do którego w³aœnie zbli¿y³ siê kolejny wózek. Zatrzyma³ siê jednak, odwróci³ g³owê i powiedzia³ coœ, czego Stafford z powodu huku pojazdu nie us³ysza³. – S³ucham? – zapyta³ nadstawiaj¹c ucha. – Lambry – krzykn¹³ Dillard, stoj¹c plecami do kolegów. – Musi pan znaleŸæ Buda Lambry’ego. Inspektor patrzy³, jak ekipa za³adunkowa wróci³a do pracy, po czym skierowa³ siê ku drzwiom ³¹cz¹cym to pomieszczenie z hangarem. By³y jednak zamkniête, wiêc wycofa³ siê na zewn¹trz. Zatem tyle z jego przykrywki jako audytora – uzna³. Te niebieskie ko³nierzyki zorientowa³y siê ju¿, ¿e coœ siê tu dzia³o i dlatego przyjecha³ gliniarz z Waszyngtonu. Z drugiej strony mia³ co robiæ: znaleŸæ faceta o nazwisku Lambry. Wejœciem z zewn¹trz dosta³ siê do hali mieszcz¹cej urz¹dzenie przerobowe. W dy¿urce nie by³o nikogo. Pusty pas transportowy prowadzi³ prosto do nieru-

42

chomego systemu ostrzy rozdrabniaj¹cych. Po obu stronach wlotu do machiny znajdowa³y siê metalowe ekrany, a od góry os³ania³y je plastikowe zabezpieczenia. Za spraw¹ pl¹taniny rur i dodatkowych urz¹dzeñ o nieznanym mu zastosowaniu, machina przywodzi³a na myœl skulonego, stalowego dinozaura. Ostrza pionowych pi³ lœni³y niebezpiecznie we fluorescencyjnym œwietle. A¿ podskoczy³, gdy pas ruszy³. Dopiero po chwili zrozumia³, ¿e to ludzie obok musz¹ go przesun¹æ, przygotowuj¹c miejsce pod kolejny ³adunek. Mo¿e rzeczywiœcie dzieje siê tu coœ dziwnego, skonstatowa³, nie odrywaj¹c wzroku od Monstrum. Pracownicy wiedzieli, ¿e nie jest audytorem z DLA. Jedyny cz³owiek, który oœmieli³ siê do niego zbli¿yæ, zacz¹³ mówiæ coœ o immunitecie. S³ysza³ coœ o „munitecie”. NieŸle. Ale o jaki immunitet mu chodzi³o? Co naprawdê wa¿nego móg³ wiedzieæ ten cz³owiek? Jak powinien wygl¹daæ jego nastêpny krok? Mo¿e zapytaæ Carsona o Buda Lambry’ego? A mo¿e wróciæ do Dillarda, tym razem ju¿ przyznaj¹c, ¿e jest gliniarzem, i zapytaæ go o Carsona? Mo¿e w³aœnie dlatego wszyscy tutaj nie okazywali nawet cienia sympatii wobec szefa: wiedzieli, ¿e robi jakieœ szwindle. I co? Nie chce siê dzieliæ? Byæ mo¿e. Postanowi³, ¿e podczas nastêpnej rozmowy z menad¿erem powie o Lambrym. Wspomni, ¿e ktoœ spotkany w magazynach powiedzia³ mu o nim. Sprawdzi jak Carson na to zareaguje. PóŸniej skontaktuje siê z lokalnym oddzia³em DCIS i poprosi ich o sprawdzenie posiadacza tego nazwiska. Tylko ostro¿nie, przestrzeg³ samego siebie id¹c dawnym pasem startowym do kolejnych magazynów. Nie wolno ci narobiæ zbyt du¿ego zamieszania. Lepiej, ¿ebyœ nie wykry³ tu ¿adnego powa¿nego przestêpstwa. Id¹c, powoli masowa³ obola³y prawy biceps.

Wtorek, Wojskowy Magazyn Broni, Anniston, Alabama, 15.45 Sier¿ant McCallister okaza³ niezadowolenie. – Czterdzieœci piêæ minut przed koñcem roboty przynosicie mi coœ takiego? Wcale mi to niepotrzebne, Mayfield. S³yszycie? Latonya Mayfield opuœci³a wzrok na stos raportów, które po³o¿y³a na biurku prze³o¿onego i nie odezwa³a siê ani s³owem. Sier¿ant nie nale¿a³ do jej ulubieñców, a poza tym uwa¿a³a go za kogoœ, kto zupe³nie nie potrafi s³uchaæ, co siê do niego mówi. – I co? – zapyta³. – Jesteœcie pewni tych liczb? Sprawdziliœcie je wiêcej ni¿ raz? – Tak jest – odpowiedzia³a cierpliwie. – Dodatkowo sprawdzi³ je Luper. – To by³ urzêdnik, który powinien przeprowadziæ ten audyt. – Z pewnoœci¹ jest tu niezgodnoœæ. McCallister przez chwilê przegl¹da³ raport, a jego twarz stopniowo czerwienia³a. – Gdzie ta niezgodnoœæ, na mi³oœæ bosk¹? Przecie¿ to dokumenty dotycz¹ce materia³ów przeznaczonych do zniszczenia. Tutaj nie mo¿e byæ ¿adnej niezgodnoœci. Dobrze o tym wiecie. Ja te¿. Ca³a pieprzona armia o tym wie. Te wartoœci

43

musz¹ siê zgadzaæ. Je¿eli jest jakaœ niezgodnoœæ, to musi byæ w waszych papierach, a nie w tym raporcie. – Tak jest – powiedzia³a z uleg³oœci¹ w g³osie. – ¯ebyœcie wiedzieli. Dobra. Powiedzcie Hendersonowi, ¿e chcê go widzieæ. I nie wspominajcie po co. – Tak jest – odpar³a Mayfield i oddali³a siê, by poszukaæ Hendersona, specjalisty pi¹tej klasy. Zabra³o jej to dobrych kilka minut, bo ten, nie mog¹c doczekaæ siê szesnastej trzydzieœci, by³ ju¿ w szatni i przebiera³ siê w cywilne ubranie. – Ju¿ dziesiêæ po czwartej, Mayfield. Co jest, do cholery? – Stary kaza³, ¿ebym ciê sprowadzi³a. Powie ci o co chodzi dopiero na miejscu. – Co za niefart! – Zerkn¹³ na zegarek. – W porz¹dku. Najpierw muszê siê z powrotem przebraæ. Mayfield wróci³a do biura i zastanawia³a siê, co powinna teraz zrobiæ. Henderson by³ specjalist¹ do spraw zabezpieczenia broni, a nie urzêdnikiem. Bêdzie powa¿nie wkurzony, kiedy zorientuje siê, ¿e musi zaj¹æ siê tym raportem, dotycz¹cym zniszczonych materia³ów. W ci¹gu kilku najbli¿szych minut musia³a zdecydowaæ czy mu pomo¿e, czy te¿ siê st¹d ewakuuje. Nie mog³a podj¹æ decyzji. Henderson by³ w porz¹dku jak na bia³asa, ale na zawsze j¹ znienawidzi, je¿eli bêdzie musia³ sprawdzaæ jej robotê. Z drugiej jednak strony wykry³a niezgodnoœæ i to jego obowi¹zkiem by³o zlokalizowanie b³êdu. Kwadrans póŸnej Henderson podj¹³ za ni¹ decyzjê. Podszed³ wœciek³y do jej biurka trzymaj¹c raport w rêkach. – Dziêki za wpakowanie mnie w to bagno, Mayfield. – Jeœli chcesz, pomogê ci z tym – zaproponowa³a. Pokrêci³ g³ow¹. – Stary powiedzia³, ¿e muszê zaj¹æ siê tym sam. I ¿e ty to sknoci³aœ. Cholera, nigdy nie zajmowa³em siê tak¹ robot¹. To zajmie mi wiele godzin... – Niczego Ÿle nie zrobi³am – zaprotestowa³a. – Znalaz³am tylko b³¹d. To dlatego tak siê wkurzy³. Poka¿ê ci w czym rzecz. Mo¿e ty bêdziesz w stanie wyjaœniæ o co chodzi. – Mówisz powa¿nie? Naprawdê coœ tu nie tak? – Tak mi siê wydaje. Luper przyzna³ mi racjê, ale i on niczego nie zlokalizowa³. Z³oœæ Hendersona zniknê³a bez œladu. Obejrza³ siê przez ramiê, ale drzwi gabinetu McCallistera by³y zamkniête. – W porz¹dku. Ale niech stary nie widzi nas razem.

Wtorek, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 17.30 Carson usiad³ za biurkiem i zastanowi³ siê nad plotkami, które dotar³y do niego pó³ godziny przedtem. Widziano Stafforda rozmawiaj¹cego z ludŸmi w magazynie, a Corey Dillard wspomnia³ mu coœ na temat Buda Lambry’ego. Nie uda-

44

³o siê pods³uchaæ co dok³adnie i w jakim kontekœcie, albo ci robociarze nie chcieli mu tego zdradziæ. Œwietnie – pomyœla³. Diabelsko œwietnie. Dillard od czasu do czasu pomaga³ Lambry’emu, ten jednak zastrzega³ siê, ¿e nigdy ani s³owem nie wspomnia³ mu o ich pok¹tnych interesach. Ale co genialny Lambry móg³ powiedzieæ genialnemu Dillardowi o magicznym cylindrze i pieni¹dzach, jakie mo¿na zañ uzyskaæ? Wsta³ i wyjrza³ na magazyn mieszcz¹cy rzeczy wystawiane na aukcjê. Przetarg odbywa³ siê w³aœnie dzisiaj, a uczestnicz¹cy w nim ludzie ca³y dzieñ wywozili stamt¹d zdobycze. Odwróci³ siê od okna i wolnym krokiem obszed³ biuro. Ogarn¹³ go niepokój na wspomnienie tego, co zdarzy³o siê Lambry’emu. Wci¹¿ powtarza³ sobie, ¿e by³ to wypadek, a on nie jest morderc¹. Ale to nie zmienia³o faktów. Najpierw wpakowa³ siê w kradzie¿ cylindra, a teraz w œmieræ Buda. Podszed³ do rega³u i wsun¹³ rêce miêdzy skoroszyty. Palcami dotkn¹³ zimnego metalu i wyda³o mu siê, ¿e dotyka trupa. Zanim Stafford zacz¹³ siê tu pl¹taæ, wystarczy³oby po prostu og³osiæ, ¿e Lambry zwolni³ siê z pracy i znikn¹³. Teraz musia³ wymyœliæ coœ bardziej wyszukanego. I nagle przysz³a mu do g³owy przera¿aj¹ca myœl: je¿eli inspektor rzeczywiœcie zainteresuje siê Budem, istnieje zagro¿enie zdemaskowania ca³ego ich spisku.

Wtorek, Wojskowy Magazyn Broni, Anniston, Alabama, 21.15 Henderson rzuci³ o³ówek przez pogr¹¿one w pó³mroku biuro. Siedz¹ca przy s¹siednim biurku Mayfield obserwowa³a go z lekkim uœmiechem satysfakcji na twarzy. Schowa³a siê w damskiej przebieralni, a¿ jedna z kole¿anek powiedzia³a jej, ¿e McCallister poszed³ ju¿ do domu. PóŸniej do³¹czy³a do Hendersona i pomog³a mu. Przez pierwsz¹ godzinê t³umaczy³a do jakich wniosków dosz³a, a póŸniej on sam przejrza³ ca³y raport. – Poddajê siꠖ powiedzia³. – Wychodzi mi dok³adnie to samo co tobie. Brakuje jednej wartoœci. Jednej cholernej liczby. Pokiwa³a g³ow¹. – I co dalej? – zapyta³a. – Powiemy o tym McCallisterowi. On jest sier¿antem. – Wœcieknie siê, jak diabli. Zerkn¹³ na ni¹. – Wyjaœnijmy sobie coœ: ta niezgodnoœæ znaczy jedn¹ z trzech rzeczy. Wiêcej œmieci wysz³o st¹d ni¿ przysz³o, sta³o siê odwrotnie, albo czegoœ w ogóle brakuje. – Zgadza siê. Marszcz¹c czo³o wróci³ do kartkowania dwustustronicowego raportu. Mayfield chcia³a ju¿ wróciæ do domu, choæ mia³a œwiadomoœæ, ¿e sprawa nabiera rumieñców. – Co?

45

– Chcê odszukaæ to, co zosta³o wys³ane. Henderson milcza³ d³ugo studiuj¹c dane. Ca³¹ uwagê skupi³ na liczbach oznaczaj¹cych szczegó³owe kody broni. Przetar³ oczy i zamar³. – O rany – szepn¹³. – Co jest? – Najpierw nie mog³em skojarzyæ kodów tego transportu, ale teraz sobie przypomnia³em. To pieprzone Oko Szatana. – Oko Szatana? Nie brzmi to zachêcaj¹co. Popatrzy³ jej prosto w oczy, a¿ siê wyprostowa³a. – Musimy skontaktowaæ siê z McCallisterem – oœwiadczy³. – Cholera, i to natychmiast.

Wtorek, Wojskowy Magazyn Broni, Anniston, Alabama, 22.00 Po pó³godzinnym, bezskutecznym poszukiwaniu sier¿anta McCallistera, a póŸniej porucznika Biersa – zwierzchnika sier¿anta – Henderson zdecydowa³ siê wreszcie skontaktowaæ z oficerem dy¿urnym magazynu. Wyjaœni³, i¿ nie mo¿e skontaktowaæ siê z bezpoœrednimi prze³o¿onymi, po czym poprosi³ rozmówcê o przyjœcie do biura kontroli. Ten z kolei domaga³ siê, by to Henderson siê do niego pofatygowa³. Powiedzia³, ¿e porucznik nie chodzi do specjalisty pi¹tej klasy. – To bardzo skomplikowane. Sprawa mo¿e przerodziæ siê w naprawdê powa¿ne k³opoty. Tylko tyle mogê powiedzieæ przez niekodowan¹ liniê. – Potrzebna interwencja ¿andarmerii, Henderson? Nie chodzi chyba o przypadek napastowania seksualnego? – Nie. Nic z tych rzeczy. Proszê tylko tu przyjœæ. Choæ oficer dy¿urny by³ tylko porucznikiem, s³u¿y³ w armii wystarczaj¹co d³ugo, by zrozumieæ co znaczy owo „proszê”. Pracownik wojska obawia siê, ¿e natkn¹³ siê na naprawdê powa¿n¹ sprawê i chce, aby jakiœ oficer zaj¹³ siê tym, nim sytuacja ulegnie dalszemu pogorszeniu. – W porz¹dku, ju¿ idê, Henderson. Powiedzcie jeszcze raz gdzie jest to wasze biuro. Dziesiêæ minut póŸniej zielony ford zajecha³ przed biuro kontroli. Specjalistka Mayfield wprowadzi³a oficera dy¿urnego do œrodka. Z zadowoleniem stwierdzi³a, ¿e równie¿ jest ciemnoskóry. Kiedy ju¿ znaleŸli siê w biurze, Henderson wyjaœni³, czym zajmowali siê wraz z Mayfield. Pocz¹tkowo porucznik nie rozumia³ w czym rzecz. Wreszcie Henderson powiedzia³ prosto z mostu: – Byæ mo¿e cylinder z Okiem Szatana gdzieœ siê zapodzia³. Oficer wytrzeszczy³ na niego oczy. – Co? Jesteœcie tego pewni? Henderson w geœcie bezsilnoœci przytakn¹³. – Z audytu materia³ów przeznaczonych do likwidacji wynika, ¿e czegoœ brakuje. Mayfield pracowa³a ca³y dzieñ. Wyniki sprawdzi³ jeszcze jeden facet. Wreszcie Mayfield poinformowa³a o wszystkim sier¿anta, a ten przydzieli³ do sprawy

46

mnie. Jesteœmy tu od szesnastej trzydzieœci. I wci¹¿ coœ siê nie zgadza. – Urwa³ na chwilê. – Byæ mo¿e spartaczyli coœ na drugim koñcu, w Tooele – rzek³ z nadziej¹ w g³osie. – Miejmy tak¹ nadziejê. I módlmy siê o to. Kiedy dosz³o do tej wysy³ki? – Opuœci³a nasz¹ placówkê nieca³y miesi¹c temu – powiedzia³a Mayfield. – Ten raport przyszed³ do nas w ostatni czwartek. Porucznik na moment zapatrzy³ siê w dokument. – W porz¹dku. Oboje chodŸcie ze mn¹. Zamierzam skontaktowaæ siê z oficerem dowodz¹cym. – A co z naszym szeregiem prze³o¿onych? – zapyta³ Henderson. – Sier¿ant McCallister skopie nam ty³ki, jeœli zostanie pominiêty. – Wy jesteœcie czyœci. Biorê wszystko na siebie. Jestem oficerem dy¿urnym, a widzê tu powa¿ne zagro¿enie, wiêc dzwoniê do dowódcy. Stary zawsze nam powtarza, ¿eby w razie jakichkolwiek w¹tpliwoœci nale¿y siê z nim kontaktowaæ. Innymi s³owy œci¹gnê tu jego ty³ek, specjalisto.

Wtorek, po³udniowo-wschodnia Atlanta, 23.45 Carson wolno wjecha³ swym s³u¿bowym pikapem w uliczkê, na której mieszka³ Bud Lambry. Ju¿ nie mieszka – przypomnia³ sobie. Znajduj¹ce siê w ruinie s¹siedztwo stanowi³o enklawê starych domów otoczonych, z jednej strony torami prowadz¹cymi na lotnisko, z drugiej szeregiem terminali samochodowych i autostrad¹ miêdzystanow¹ numer 285. O tej porze uliczka by³a pusta i ciemna. Dom Lambry’ego znajdowa³ siê na samym jej koñcu, tu¿ przy wysokim na kilkanaœcie metrów, nasypie kolejowym. W³aœciwie by³ to parterowy barak, z przekrzywionym frontonem i niechlujnie dobudowan¹ werand¹. Obok ros³o kilka zaniedbanych drzew. Dalej by³o widaæ zardzewia³y zbiornik na p³ynny gaz, a na zaroœniêtym podwórku sta³y trzy poobijane wraki samochodów. Pod samym nasypem wznosi³o siê wiele drewnianych bud – w ró¿nym stadium rozk³adu. Dom naprzeciwko wygl¹da³ na opuszczony, a s¹siedni móg³ byæ zamieszka³y, lecz w ¿adnym z okien nie pali³o siê œwiat³o. W koñcu usianego dziurami zau³ka piêtrzy³a siê potê¿na sterta œmieci, a przerdzewia³y na wylot samochód sta³ wbity w nasyp, niczym jakieœ ryj¹ce zwierzê. Carson zatrzyma³ siê przed domem Buda i wy³¹czy³ silnik. Po raz ostatni zaci¹gn¹³ siê papierosem i zgasi³ go. Kilka godzin zbiera³ si³y przed t¹ wypraw¹, a póŸniej niemal godzinê poszukiwa³ miejsca zamieszkania podw³adnego. Jeœli Stafford zainteresuje siê nag³ym znikniêciem Lambry’ego, lepiej zawczasu zajrzeæ do jego domu i sprawdziæ czy nie ma tu ¿adnych dowodów mog¹cych go obci¹¿yæ. W³aœciwie sam nie wiedzia³, co to mo¿e byæ i co powinien zrobiæ. Bior¹c pod uwagê pochodzenie Lambry’ego i reprezentowany przezeñ poziom intelektualny, wyobra¿a³ sobie co mo¿e tu zastaæ. Po odczekaniu piêtnastu minut sprawdzi³, czy nikt nie zainteresuje siê jego obecnoœci¹, po czym wysiad³ z wozu. Odczeka³ jeszcze chwilê, czy nie odezw¹

47

siê ¿adne psy. Na ulicy nie porusza³o siê nic z wyj¹tkiem szarego kocura, który przemkn¹³ pod jedyn¹ dzia³aj¹c¹ latarni¹, znajduj¹c¹ siê trzydzieœci metrów od niego. Sil¹c siê na beztroskê ruszy³ w stronê domu, przez ca³y czas przykazuj¹c sobie w myœlach, aby nie zachowywaæ siê jak w³amywacz. Mnóstwo rzeczy uleg³o zmianie od pi¹tkowego wieczoru. By³ œwiadom, ¿e w³aœciciel posesji nigdy siê ju¿ tu nie pojawi, wiêc nie spodziewa³ siê ¿adnych niespodzianek. Chyba ¿e Lambry mia³ ¿onê, albo mieszka³ z kimœ innym. Na tê myœl a¿ siê zatrzyma³ przed zaœmiecon¹ werand¹ na ty³ach domu. Nie, nie ma ¿ony. W aktach personalnych by³o zaznaczone, ¿e nikt nie znajduje siê na jego utrzymaniu. Przecie¿ ktoœ taki jak Bud, móg³ z rozmys³em utrzymywaæ w tajemnicy zwi¹zek z jak¹œ kobiet¹. Odetchn¹³ g³êboko i wszed³ na werandê. Deski pod³ogowe trzeszcza³y i ugiê³y siê pod jego ciê¿arem. Nacisn¹³ klamkê wypaczonych niczym ³ódka tylnych drzwi i okaza³o siê, ¿e nie s¹ zamkniête. Wszed³ do kuchni i natychmiast wêch poinformowa³ go, ¿e jego negatywne oczekiwania, co do tego miejsca sprawdzi³y siê w stu procentach. Wszystkie okna by³y pozamykane. Duszne powietrze by³o przepojone zapachem zgnilizny. Przez chwilê sta³ bez ruchu w ciemnej kuchni, niemal boj¹c siê wejœæ dalej. Wydawa³o mu siê, ¿e w œrodku nikogo nie ma, ale musia³ mieæ pewnoœæ. Uœwiadomi³ sobie, ¿e nie zabra³ ze sob¹ latarki. Kiepski z niego w³amywacz. Musia³ polegaæ tylko na bladym œwietle wpadaj¹cym przez brudne okna. W pozosta³ych pomieszczeniach cuchnê³o tak samo jak w kuchni i rzeczywiœcie nikogo tam nie by³o. Po szybkim rekonesansie zda³ sobie sprawê, ¿e nie ma tu szans na znalezienie czegokolwiek, co Lambry z rozmys³em ukry³. Co wiêcej, dom wygl¹da³ zdecydowanie tak, jakby jego w³aœciciel pewnego dnia wyszed³ do pracy i ju¿ z niej nie wróci³, a nie wyjecha³ gdzieœ na sta³e. Tu w³aœnie tkwi³ problem. Je¿eli Stafford albo policja wejd¹ do œrodka, od razu domyœl¹ siê, ¿e Lambry’emu coœ siê sta³o. Z coraz wiêksz¹ rezygnacj¹ doszed³ do wniosku, i¿ nie ma szans na nadanie temu miejscu wygl¹du celowo opuszczonego. Przynajmniej nie w tak krótkim czasie, jakim dysponowa³. Rozejrza³ siê wokó³. Z ka¿d¹ chwil¹ narasta³a w nim desperacja. I nagle wpad³ na pomys³. Mo¿e uda³oby siê tu wznieciæ po¿ar? Spaliæ to cholerstwo, aby nie zosta³o ju¿ nic do przeszukania. Ale jak to zrobiæ, by jednoczeœnie nie wzbudziæ podejrzeñ o podpalenie? Wycofa³ siê z powrotem do kuchni i nagle zwróci³ uwagê na malutki, niebieski p³omyk w podgrzewaczu wody. Gaz. Propan. Zbiornik, który widzia³ na zewn¹trz. Podszed³ do kuchenki przygl¹daj¹c siê jej uwa¿nie. Równie¿ na gaz. Cholera, to jest to! Zostawi odkrêcone kurki w kuchence. Upewni siê, czy wszystkie okna s¹ pozamykane, a po jakimœ czasie p³omyczek spowoduje zap³on nagromadzonego gazu. Kiedy do tego dojdzie, on bêdzie ju¿ wiele kilometrów st¹d. Rozkrêci³ kurek piecyka do oporu, ¿eby sprawdziæ czy ma automatyczny zap³on. By³ to stary model kuchenki, gdzie gaz zapala³o siê zapa³kami. Przykrêci³ nieco kurek i ruszy³ ku tylnemu wejœciu. Zatrzyma³ siê jednak i wróci³, by wytrzeæ odciski palców z miejsc, których dotyka³. Jezu – przebieg³o mu przez g³o-

48

wꠖ by³by z ciebie ca³kiem dobry przestêpca. Wreszcie opuœci³ dom, po drodze wytar³ klamkê z obu stron i ruszy³ w stronê samochodu. Zatrzyma³ siê jednak w po³owie, pokrêci³ g³ow¹ i ruszy³ w drogê powrotn¹. Ostro¿nie przemierzy³ skrzypi¹ce deski werandy, wszed³ do kuchni i zakrêci³ gaz. Zapach gazu by³ ju¿ wyraŸnie wyczuwalny, wiêc uchyli³ okno. Usiad³ przy stole, uwa¿aj¹c, by niczego nie dotykaæ. Zda³ sobie sprawê z tego, ¿e nie myœli logicznie. Widaæ dawka whisky, któr¹ wla³ w siebie dla odwagi, by³a zbyt du¿a. Ka¿dy w miarê rozgarniêty policjant rozgryzie jego sztuczkê i zastanowi siê, dlaczego do eksplozji dosz³o dopiero czwartego dnia po domniemanym opuszczeniu domu przez jego w³aœciciela. Cholera! Zostawienie odkrêconego gazu w piekarniku by³o zbyt banalne. Nagle wyda³o mu siê, ¿e na zewn¹trz s³yszy jakiœ ha³as. Poderwa³ siê, wyjrza³ przez okno, obawiaj¹c siê, ¿e przy jego samochodzie stoi ju¿ radiowóz. Ale na zewn¹trz panowa³ spokój. Z trudem zdo³a³ nieco uspokoiæ rozszala³y rytm serca. Po¿ar by³ oczywistym rozwi¹zaniem jego problemów, ale jak go wywo³aæ, nie wzbudzaj¹c podejrzeñ? Wsta³ i zacz¹³ zagl¹daæ do kuchennych szafek w poszukiwaniu latarki. Wreszcie natrafi³ na ni¹ w szufladzie z podrêcznymi narzêdziami. Przykucn¹³ z ty³u kuchenki i przyjrza³ siê przy³¹czu gazu. Rurka by³a pod³¹czona poprzez przejœciówkê z gwintami z obu stron. Wróci³ do przybornika i wzi¹³ zeñ klucz. Ju¿ chcia³ nim chwyciæ z³¹czkê, kiedy zorientowa³ siê, ¿e zarówno rurka, jak i z³¹czka wykonane s¹ z miedzi. To bardzo miêkki metal. Z pewnoœci¹ po kluczu zostan¹ wyraŸne œlady. Dlatego wyszuka³ umazan¹ t³uszczem szmatê, któr¹ owin¹³ przejœciówkê. Rozkrêci³ j¹ na tyle, by poczuæ i us³yszeæ ulatniaj¹cy siê gaz. Usun¹³ rêcznik i upewni³ siê, czy nie zostawi³ ¿adnych œladów. Dobrze. To wystarczy. Przy³¹cze by³o na tyle nieszczelne, ¿e propan móg³ gromadziæ siê przez kilka dni. Przysiad³ na piêtach. Zniszczenie domu nie zmieni faktu, i¿ Lambry po prostu znikn¹³. Przynajmniej usunie potencjalne dowody, które mog³yby go obci¹¿yæ. Domniemany wyjazd Buda otoczony bêdzie tajemnic¹, a jeœli tylko nie pojawi siê jakaœ kobieta albo cz³onek jego rodziny, zagadka ta nie wywo³a zainteresowania policji. Facet zabra³ st¹d manatki, a jego dom sp³on¹³. Nikt w jego miejscu zatrudnienia nie bêdzie go szuka³. Mo¿e z wyj¹tkiem Stafforda, ale co z tego? Nawet je¿eli ten inspektor wykryje oszustwa aukcyjne, g³ównym podejrzanym stanie siê zaginiony Lambry. Idealnie. Sprz¹tn¹³ po sobie. Jeszcze raz wytar³ wszystko, czego dotyka³ w ca³ym domu. Zamkn¹³ okno kuchenne i wci¹gn¹³ powietrze do p³uc. Nie by³ pewien, czy czuje zapach gazu, ale wiedzia³, ¿e propan jest ciê¿szy od powietrza i bêdzie siê gromadzi³ tu¿ nad pod³og¹. Przymkn¹³ za sob¹ drzwi i dla pewnoœci ponownie wytar³ klamkê szmat¹. Jak najszybciej chcia³ opuœciæ to miejsce. Ruszy³ przez przegni³¹ werandê, czuj¹c jednoczeœnie jakiœ ucisk w ¿o³¹dku i uginaj¹ce siê pod nim kolana. Zaaferowany myœlami uderzy³ o coœ mocno g³ow¹, a¿ przed oczami pojawi³y mu siê gwiazdy. Spróbowa³ siê wyprostowaæ, ale prawa stopa utkwi³a zablokowana pod pod³og¹. Ca³y ciê¿ar cia³a wspar³ na lewej, ale deski by³y na tyle spróchnia³e, ¿e rozsy4 – Oko Szatana

49

pywa³y siê pod naciskiem i nie by³ w stanie znaleŸæ wsparcia. Przy ka¿dym ruchu prawe kolano bola³o jak diabli. Zakl¹³ i szarpn¹³ nog¹, ale stopa by³a zaklinowana, zapewne w jakimœ elemencie konstrukcyjnym tarasu. To œmieszne – pomyœla³ – gdy na czo³o wyst¹pi³ mu pot. Spróbowa³ siê odwróciæ, wspieraj¹c na rêkach, lecz i z tego nic nie wysz³o. Deski znajdowa³y siê kilkanaœcie centymetrów nad gruntem. Utkn¹³, a wszystko, co próbowa³ u¿yæ jako podporê, rozpada³o siê pod jego ciê¿arem. I wtedy wyczu³ propan. Cholera, przebieg³o mu przez g³owê. Cichy syk dobiega³ przez niedomkniête drzwi. Wyobrazi³ sobie jak pomieszczenie wype³nia siê gazem. Ile czasu potrwa, nim zgromadzi siê go wystarczaj¹co du¿o, by dosz³o do wybuchu. Coraz bardziej zdenerwowany zacz¹³ siê szarpaæ, ale jedynym skutkiem by³y kolejne pokruszone deski i jeszcze bardziej zaklinowana stopa. Przy drzwiach sta³a miot³a. Przy jej pomocy spróbowa³ podwa¿yæ stopê, ale jedynym rezultatem by³ trudny do zniesienia ból. Po³o¿y³ wiêc miot³ê na pod³odze i wspar³ siê na kiju. Niemal mu siê uda³o, ale drewno zaskrzypia³o i pêk³o. Nie móg³ siê ruszyæ, a w powietrzu coraz wyraŸniej czuæ by³o gaz. Spróbowa³ innej metody. Powiêkszy³ otwór na tyle, ¿e móg³ siê schyliæ i d³oñmi zbadaæ gdzie tkwi jego stopa. Palcami natrafi³ na grub¹, lepk¹ pajêczynê, a oczami wyobraŸni zobaczy³ czarn¹ wdowê, która wstrzykuje truciznê w jego cia³o. Wreszcie wyczu³ ceramiczn¹ kszta³tkê z du¿ymi otworami, a w jednym z nich tkwi³a jego stopa. Pod ni¹ by³a pusta przestrzeñ, ale w jakiœ sposób kszta³tka zosta³a przymocowana do reszty konstrukcji. Zaniepokojony uniós³ g³owê i rozejrza³ siê, sprawdzaj¹c czy ktoœ przypadkiem go nie obserwuje. Chyba nie, ale gdzieœ w pobli¿u rozleg³o siê szczekanie psa. Ani na chwilê nie zapomina³ o ulatniaj¹cym siê gazie. Mam jeszcze trochê czasu przed wybuchem, ale ju¿ dawno powinno mnie tu nie by栖 myœla³. Zamiast ci¹gn¹æ, spróbowa³ pchaæ stopê w dó³. Po minucie ciê¿kiego wysi³ku i otarciu goleni zdo³a³ wypchn¹æ j¹ z dziury. By³ to dopiero pocz¹tek. Teraz musia³ siêgn¹æ rêk¹ do stopy. Schyli³ siê, ponownie przebi³ siê przez grub¹ warstwê pajêczyn, a¿ wreszcie palcami dotkn¹³ buta. Z trudem œci¹gn¹³ go z nogi i powoli siê oswobodzi³. Na brzuchu przeczo³ga³ siê po spróchnia³ych deskach, a na czworaka zszed³ po schodkach i w koñcu stan¹³ na sta³ym gruncie. Obejrza³ siê na drzwi, za którymi kuchnia stopniowo wype³nia³a siê ³atwopalnym gazem. Chcia³ jeszcze odzyskaæ but, ale machn¹³ nañ rêk¹ i pospiesznie pokuœtyka³ do samochodu. Mia³ nadziejê, ¿e zd¹¿y oddaliæ siê od domu na bezpieczn¹ odleg³oœæ, nim nast¹pi eksplozja. Wskoczy³ do wozu i delikatnie, mo¿liwie najciszej zamkn¹³ drzwi. Ile mam jeszcze czasu? – zastanawia³ siê. Ciekawe czy nast¹pi wybuch, czy tylko dojdzie do po¿aru? Pewnie gaz eksploduje w kuchni, a reszta domu zajmie siê ogniem. Ile to jeszcze potrwa? Minuty? Sekundy? Przez chwilê zastanowi³ siê, czy coœ nie umknê³o jego uwagi. Czy nie zostawi³ po sobie wyraŸnych œladów? Ogarnia³o go wiêksze przera¿enie, ni¿ kiedy tu jecha³. Wreszcie uruchomi³ silnik i powoli wykrêci³ w koñcu zau³ka. Przejecha³ obok domu Lambry’ego. Ba³ siê nawet spojrzeæ, w ka¿dej chwili spodziewa³

50

siê eksplozji. Ca³¹ uwagê skupi³ na jak najszybszym opuszczeniu opustosza³ej uliczki. Jad¹c powoli w ¿adnym z s¹siednich budynków nie zauwa¿y³ œladów ¿ycia. Gdy dotar³ do drogi stanowej, biegn¹cej ponad kilometr od domostwa Buda, zjecha³ na parking zamkniêtej o tej porze stacji benzynowej. Ustawi³ siê przy samym budyneczku tak, jakby samochód zosta³ tu zaparkowany na ca³¹ noc. Cierpliwie obserwowa³ ciemny horyzont, a jednoczeœnie rozmyœla³, czy dojdzie do eksplozji dopiero kiedy ca³y dom wype³ni siê gazem. Jeœli tak, mo¿na siê by³o spodziewaæ czegoœ znacznie powa¿niejszego ni¿ byle po¿ar. Po chwili przysz³a mu do g³owy myœl, ¿e w ogóle nic siê nie zdarzy. Cholera! Czy aby na pewno zamkn¹³ okno? Nie pamiêta³. Jedyne, co sobie przypomina³, to te okropne, lepkie pajêczyny. Kiedy obok przejecha³ jakiœ samochód, zsun¹³ siê w fotelu, aby nikt go nie zauwa¿y³. Po up³ywie kolejnej pó³ godziny zaczê³a ogarniaæ go panika. A je¿eli plan nie wypali? Je¿eli do œrodka wejd¹ gliniarze, znajd¹ dziurê i jego but? Chryste! Popatrzy³ na zegarek. By³a ju¿ druga piêtnaœcie. By³ coraz bli¿szy podjêcia decyzji o powrocie do domu Lambry’ego. Ale jak to zrobiæ, skoro w œrodku by³ propan o coraz wiêkszym stê¿eniu? I nagle nad drzewami pojawi³a siê pomarañczowa kula ognia, a sekundê póŸniej rozleg³ siê g³oœny huk. Naprawdê og³uszaj¹cy, a przecie¿ znajdowa³ siê w odleg³oœci prawie dwóch kilometrów od miejsca wybuchu. Cholera, to musia³a byæ naprawdê potê¿na eksplozja. Ponownie uruchomi³ silnik, wyjecha³ na drogê i skierowa³ siê w stronê Atlanty. Bardzo dziwnie prowadzi³o mu siê w jednym bucie. We wstecznym lusterku widzia³ jasn¹ ³unê. Po¿ar musia³ ju¿ dawno poch³on¹æ ca³y dom. Mia³ tylko nadziejê, ¿e nie przeniós³ siê na pobliskie zabudowania. Z drugiej strony to dobrze, ¿e wybuch by³ tak potê¿ny, bo na jego miejscu na pewno nie uda siê znaleŸæ ¿adnych œladów. Niepokój nie odstêpowa³ go jednak ani na chwilê. Co móg³ przeoczyæ? I w jakiego potwora siê zamienia³?

Wtorek, Wojskowy Magazyn Broni, Anniston, Alabama, 23.30 Pu³kownik Tom Franklin, dowódca magazynu broni Anniston, kiedy zjawi³ siê w budynku administracyjnym cuchn¹³ szkock¹. Franklinowie urz¹dzali w swoim domu kolacjê, która dobiega³a ju¿ koñca, gdy zadzwoni³ oficer dy¿urny. Dowódca ubrany by³ po cywilnemu.Wraz z dy¿urnym pospiesznie przeszli do gabinetu szefa. Pracowników biura kontroli pozostawiono w dy¿urce, podczas gdy pu³kownik cierpliwie s³ucha³ raportu podw³adnego. Dowódca by³ nieco rozdra¿niony z powodu zepsutego wieczoru i zak³opotany wyczuwalnym od niego odorem alkoholu. Nie by³ jednak pijany i ju¿ w trakcie odbierania raportu, zorientowa³ siê, ¿e skontaktowanie siê z nim by³o uzasadnione. – Dobrze zrobiliœcie dzwoni¹c do mnie – pochwali³. – Tak w³aœnie trzeba by³o post¹piæ. Mo¿emy mieæ pewnoœæ, ¿e audyt zosta³ przeprowadzony prawid³owo?

51

– Tego nie wiem, sir. Ale niezale¿ne trzy osoby dok³adnie przejrza³y raport, i to nieraz. Zastana sytuacja zaniepokoi³a ich na tyle, by o tej porze uruchomiæ procedurê awaryjn¹. A kiedy us³ysza³em o Oku Szatana, to... – Oko Szatana. Budzi moje obawy ju¿ sama ta nazwa. Dobra, œci¹gnijcie tu natychmiast oficera operacyjnego. I wyszukajcie numer do dowództwa w Waszyngtonie. Z³o¿ê ustny raport przez kodowan¹ liniê, a póŸniej nale¿y czekaæ na milion pytañ. Oficer dy¿urny pospiesznie notowa³ zadania w notatniku. – Powiedzcie oficerowi operacyjnemu, ¿eby natychmiast skontaktowa³ siê z dy¿urnym z Tooele. Niech ich dowódca zadzwoni najszybciej jak to mo¿liwe. Za godzinê w moim biurze maj¹ zg³osiæ siê wszyscy, którzy wiedz¹ o sprawie, poczynaj¹c od pracownika, który wykry³ ca³¹ sprawê. Zrozumieliœcie? – Tak jest! Natychmiast, sir.

Œroda, Dowództwo Armii Stanów Zjednoczonych, Pentagon, Waszyngton, 1.15 Genera³ brygady Lee Carrothers – zastêpca dowódcy wojsk chemicznych – czeka³ na rozpoczêcie telekonferencji satelitarnej. Zosta³ obudzony w swoim domu w Mount Vernon w Virginii przez oficera dy¿urnego. Poproszono go o natychmiastowe stawienie siê w Pentagonie w sprawie, o której nie nale¿y rozmawiaæ przez telefon. Teraz przygotowywano konferencjê z czterogwiazdkowym genera³em Myerem Waddellem, który pe³ni³ funkcjê dowódcy wojsk chemicznych, a przebywa³ w podró¿y s³u¿bowej w Stuttgarcie, w Niemczech. W Europie by³a teraz 7.15 rano. Trzecim uczestnikiem konferencji mia³ byæ zastêpca szefa sztabu do spraw kadrowych, odpowiedzialny za dzia³alnoœæ operacyjn¹, planowanie i politykꠖ genera³-porucznik Peter Roman. Przebywa³ obecnie w odrzutowcu lec¹cym gdzieœ nad Pacyfikiem, miêdzy San Francisco a Hawajami. Z powodu tego zamieszania genera³ brygady Carrothers mia³ okropny ból g³owy, który w najbli¿szym czasie jeszcze siê pewnie nasili. – Do wszystkich stacji. Tu centrum dowodzenia. Potwierdzam bezpieczne po³¹czenie satelitarne z trzema stacjami. Wy³¹czam siê po potwierdzeniu obecnoœci trzeciego rozmówcy. Genera³ Carrothers? – Zg³aszam siê. – Genera³ Waddell? – Jestem. – I genera³ Roman? – Zg³aszam siê. O co tu chodzi, Myer? – Generale, mamy tu potencjalne problemy – powiedzia³ Waddell. Dok³adn¹ relacjê zda panu mój zastêpca – Lee Carrothers, ale mówi¹c krótko, mog³o dojœæ do zaginiêcia materia³ów chemicznych. – S³odki Jezu!

52

Do rozmowy w³¹czy³ siê Carrothers i zrelacjonowa³ co uda³o siê ustaliæ do tej pory. – Nie potwierdzono jeszcze zaginiêcia tych materia³ów, ale audyt sprawi³, i¿ wykryto niezgodnoœæ, która mo¿e oznaczaæ k³opoty. Placówka w Tooele, zajmuj¹ca siê niszczeniem tego typu substancji, sprawdza to, co do nich dotar³o i co zosta³o poddane destrukcji. – A wiêc nie wiadomo na pewno czy te substancje zniknê³y? O to chodzi? – Tak jest. Staramy siê to jak najszybciej ustaliæ. – Kiedy bêdziemy wiedzieli? – Tooele musi dokonaæ ponownej inwentaryzacji przys³anych zasobów. Potrwa to co najmniej dwadzieœcia cztery godziny, bo konieczna jest wzrokowa identyfikacja oznaczeñ na ka¿dym cylindrze. A skoro cylindry nie s¹ ju¿ w swoich trumnach, trzeba to robiæ ze szczególn¹ ostro¿noœci¹. Konieczne jest u¿ycie pe³nych kombinezonów. – W „trumnach”? – To potoczne okreœlenie pojemników zabezpieczaj¹cych cylindry – wyjaœni³ genera³ Waddell. – Chodzi nie o same g³owice, ale stanowi¹ce ich czêœæ pojemniki. I w przeciwieñstwie do nowoczesnych g³owic, nie s¹ binarnie zabezpieczone. – Proszê wyjaœniæ co to takiego, Myer. Broñ chemiczna to coœ, o czym staram siê zapomnieæ. – Tak jest. Amerykañska broñ chemiczna, w zamyœle, ma byæ bezpieczna. Stosujemy zasadê binarnoœci, czyli g³owice nie zawieraj¹ agresywnych substancji chemicznych. Mieszcz¹ dwa g³ówne sk³adniki broni w odseparowanych pojemnikach. Dopiero w przypadku decyzji o odpaleniu rakiet przenosz¹cych g³owice i przekazaniu ich odpowiednim s³u¿bom sk³adniki te ulegaj¹ zmieszaniu. Dopiero wtedy powstaje substancja, bêd¹ca broni¹ chemiczn¹. To w³aœnie oznacza, ¿e broñ jest zabezpieczona binarnie. – A wiêc te cylindry nie s¹ w ten sposób zabezpieczone? – Zgadza siê, sir. Chodzi o broñ, któr¹ wycofaliœmy ju¿ dawno temu, w³aœnie dlatego, ¿e nie by³a bezpieczna. Gdyby chcia³o siê jej u¿yæ, musia³aby zostaæ umieszczona, na przyk³ad, w urz¹dzeniach dyspersyjnych pod skrzyd³ami samolotu. – Ale co konkretnie jest w tych zaginionych cylindrach? – Tylko w jednym cylindrze, generale – zauwa¿y³ Carrothers. – Chodzi o substancjê o nazwie Oko Szatana. – Ju¿ samo okreœlenie mi wystarczy – rzek³ Roman. – W porz¹dku. Mam nadziejê, ¿e zrobicie wszystko, co siê da, ¿eby wyjaœniæ czy rzeczywiœcie mamy kryzysow¹ sytuacjê. Poinformujê o sprawie szefa sztabu. Wy naciskajcie na Anniston i Tooele, ¿eby siê sprê¿ali. Na pierwsz¹ pewn¹ informacjê o rzeczywistym zaginiêciu pojemnika, masz wracaæ do Fort Fumble Myer, i osobiœcie poinformowaæ o sprawie sekretarza obrony, a mo¿e nawet Bia³y Dom. Powtarzam, ¿e mówiê o rzeczywistym zaginiêciu Oka Szatana. Lepiej miejmy nadziejê i módlmy siê, ¿eby do tego nie dosz³o. Informujcie mnie na bie¿¹co o postêpach. Bez odbioru.

53

Zapad³a d³uga cisza, której Carrothers nie przerywa³. Genera³ Waddell lubi³ przemyœleæ decyzjê przed jej ujawnieniem. – Lee, wykonaj jeszcze jeden telefon – powiedzia³ wreszcie. – S³ucham? – Po pierwsze upewnij siê czy naprawdê mamy problem. Te wysy³ki kolejowe wymagaj¹ powa¿nej pracy logistycznej i ca³kiem mo¿liwe, ¿e wykryta zostanie jakaœ pomy³ka w papierach. Masz siê jednak skontaktowaæ z Fort Dietrick. Tak na wszelki wypadek. Oby tylko nie chodzi³o o Oko Szatana. Wszystko, tylko nie to. – Z Fort Dietrick, generale? Z Medycznym Instytutem Badañ nad Chorobami ZakaŸnymi? – Zgadza siê. Rozmawiaj z pu³kownikiem Ambrose Fullerem. To wojskowy weterynarz, ale jednoczeœnie mój cz³owiek w Dietrick. Jest sprytny i dyskretny zarazem. Powiedz mu co siê sta³o, albo co mo¿e siê staæ. Pu³kownik ma nic nie robiæ i z nikim o tym nie mówiæ. Chcê tylko, ¿eby wiedzia³ co siê dzieje. – Tak jest. – Dobra. I pamiêtaj, ¿e ta bombka zostaje u nas. Dokumenty s¹ do wgl¹du tylko dla wojsk chemicznych, dopóki nie ustalimy, co robiæ dalej. B³¹d mo¿e doprowadziæ do pe³nej likwidacji naszych struktur. Dopilnuj, ¿eby w Anniston skontrolowano wszystkich, maj¹cych zwi¹zek ze spraw¹. ¯o³nierze maj¹ zostaæ w koszarach. Oficerowie na swoich kwaterach. Wszyscy maj¹ trzymaæ usta zamkniête na k³ódki. Jasne, Lee? To wa¿ne. – Tak jest, zrozumia³em. – W porz¹dku. Kontaktuj siê ze mn¹ przez linie kodowane. Bez odbioru. Carrothers nacisn¹³ klawisz, informuj¹c operatora o zakoñczeniu rozmowy, po czym zsun¹³ z uszu s³uchawki. Zerkn¹³ na zegarek. By³a pierwsza czterdzieœci piêæ. Nie ma sensu dobijaæ siê do Fullera o tej porze, bo nada to sprawie jeszcze powa¿niejszego wymiaru. Zadzwoni do niego jutro z samego rana. A w³aœciwie ju¿ dzisiaj. Zadzwoni³ jeszcze do oficera dy¿urnego dowództwa i poprosi³ go o numer do USAMRIID*. Czekaj¹c zastanawia³ siê dlaczego, do diab³a, genera³ Waddell chcia³ poinformowaæ o k³opotach specjalistê z USARIID. Tam zajmuj¹ siê biologicznymi toksynami, a nie substancjami chemicznymi.

5 Œroda, hotel Peachtree Center, Atlanta, 7.45

S

tafford ubiera³ siê w swoim pokoju hotelowym i ogl¹da³ poranne wiadomoœci. W po³udniowo-wschodniej Atlancie dosz³o do eksplozji propanu. Na ekra-

* USAMRIID – U.S. Army Medical Research Institute for Infectious Deseases – Wojskowy, Medyczny Instytut Badañ nad Chorobami ZakaŸnymi

54

nie pojawi³y siê ujêcia z du¿ej odleg³oœci. Pokazywa³y dymi¹cy krater i t³umek ludzi stoj¹cych przed policyjnymi, ¿ó³tymi taœmami. Sczernia³e szcz¹tki zaœmieca³y ulicê i coœ, co wygl¹da³o na nasyp kolejowy na koñcu alejki. Dopala³y siê dwa zniszczone samochody. Z drzew rosn¹cych obok pozosta³y tylko kikuty pni. Kamera pokaza³a obraz s¹siedniego domu, tak¿e zniszczonego wskutek wybuchu. Obok niego sta³ ambulans. Po drugiej stronie ulicy zaparkowano cytrynowy wóz stra¿acki. Dwaj stra¿acy potê¿nym wê¿em dogaszali trawê na nasypie. Stafford nie zwraca³ zbytniej uwagi na doniesienia, dopóki komentator nie powiedzia³, i¿ dom nale¿y do pana B. Lambry’ego, bêd¹cego podobno pracownikiem rz¹dowym w pobliskim Fort Gillem. Nie ustalono jeszcze, czy Lambry lub ktokolwiek inny znajdowa³ siê w domu. Policja wszczê³a œledztwo. Wed³ug gliniarzy, do eksplozji dosz³o tu¿ po drugiej w nocy. Starszy mê¿czyzna w s¹siednim domu odniós³ powa¿ne rany, kiedy na g³owê spad³a mu œciana, od strony posesji Lambry’ego. Inspektor zamar³ podczas delikatnej operacji zawi¹zywania krawata jedn¹ rêk¹ i utkwi³ wzrok w telewizorze. No proszꠖ pomyœla³. B. Lambry. Czy to nie ten facet, którego Dillard poradzi³ mu odszukaæ? O, mo¿e to jakiœ postêp w sprawie. Skoñczy³ siê ubieraæ i ze zwyk³ego telefonu zadzwoni³ do biura DCIS w Smyrna. Poinformowano go, ¿e Sparksa jeszcze nie ma. Poprosi³ sekretarkê, ¿eby szef za godzinê do niego zatelefonowa³, do budynku administracyjnego w Fort Gillem u¿ywaj¹c kodowanej linii.

Œroda, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 9.00 Sparks zatelefonowa³ akurat na czas. Stafford zamkn¹³ drzwi swojego biura, choæ z powodu wielkiej szklanej œciany nie mia³ tu zbytniej prywatnoœci. – Dzwoni³eœ, Dave? – Tak. Widzia³eœ poranne wiadomoœci? To doniesienie o nocnym wybuchu gazu w po³udniowo-wschodniej Atlancie? – Tak, chyba tak. Czy powinno mnie to zainteresowaæ? – Byæ mo¿e – odpar³ inspektor. Zobaczy³ przechodz¹c¹ obok sekretarkê Carsona, zdziwion¹ na jego widok, mówi¹cego do komputera. – Dom nale¿a³ do faceta, który tu pracowa³ i nazywa³ siê Lambry. Opowiedzia³ przyjacielowi o rozmowie z Dillardem. – Jezu, Dave, nie mów mi, ¿e ju¿ wpad³eœ na œlad jakiejœ afery. – Jeœli tak, to tylko przeczucia. Na razie nie mam ¿adnych faktów. Sugerujê siê g³ównie zachowaniem tutejszych ludzi. Jestem prawie pewien, ¿e pracownicy domyœlili siê, i¿ nie jestem ¿adnym audytorem. Miêdzy sob¹, bior¹ mnie za gliniarza. Ten g³upkowaty Dillard krêci³, wyraŸnie boj¹c siê o czymœ mówiæ. – Masz jakiœ pomys³ o czym? – Najmniejszego. Ale kiedy przyjecha³em rano rozmawia³em z Carsonem. To tutejszy szef, pamiêtasz? Powiedzia³ mi, ¿e Lambry niespodziewanie odszed³ z pracy przed kilkoma dniami.

55

– Interesuj¹ce. By³ w domu, kiedy dosz³o do tego wybuchu? – NajwyraŸniej nie. W s¹siednim domu jest jedna ofiara. Ale w³aœnie dlatego do ciebie zadzwoni³em: potrzebujê materia³ów, które uda siê w tej sprawie zgromadziæ policji. I chcia³bym z nimi pogadaæ. – Dobra, wykonam kilka telefonów. Chcesz dotrzeæ na miejsce zdarzenia, czy tylko porozmawiaæ z ludŸmi prowadz¹cymi dochodzenie. – Jak im wygodnie. Na chwilê zapad³a cisza. – Dave? – Tak, Ray? – Staffordowi wyda³o siê, ¿e wie ju¿, co zaraz us³yszy. – B¹dŸ teraz ostro¿ny. Pamiêtaj, po co tak naprawdê tu przyjecha³eœ. Staraj siê nie mieszaæ do lokalnej przestêpczoœci, ani nie niepokoiæ miejscowych teoriami spiskowymi. Je¿eli wykryjesz coœ nielegalnego w DRMO, przeka¿emy to Feebies, dobra? – Oczywiœcie – odpar³ Waszyngtoñczyk. – To by³ tylko zbieg okolicznoœci. Facet wspomina mi o tym Lambrym, a zaraz jego dom wylatuje w kosmos. Sparks nie sprawia³ wra¿enia przekonanego tymi s³owami. Oœwiadczy³, ¿e jeszcze zadzwoni i roz³¹czy³ siê. Stafford wyszed³ na korytarz w poszukiwaniu kawy. Postanowi³ jednak, ¿e przejdzie siê do magazynu mieszcz¹cego podajnik linii przerobowej. Je¿eli wykryjesz coœ nielegalnego w DRMO, przeka¿ to dalej. Tylko nie rób zbytniego zamieszania. Nie ma sprawy, Ray. Przez stalowe drzwi dosta³ siê do pomieszczenia z pasem transportowym, gdzie znalaz³ t¹ sam¹ ekipê roz³adowuj¹c¹ wózki, tylko Corey’a Dillarda nie by³o poœród nich. Musia³ odczekaæ, a¿ dwa wózki wyjad¹ z hali. Wywo³ywany przez nie ha³as uniemo¿liwia³ rozmowê. Podszed³ do potê¿nie zbudowanego, ciemnoskórego mê¿czyzny, którego Dillard poprzedniego dnia nazwa³ szefem Hisleyem. – Jestem David Stafford z Agencji Logistycznej Departamentu Obrony – przedstawi³ siê. – Pan Hisley? – To ja – odpar³ zagadniêty. Dwaj pozostali pracownicy oddalili siê w stronê stolika, na którym sta³ dzbanek z kaw¹. – Mogê w czymœ pomóc? Inspektor musia³ unieœæ g³owê, by móc spojrzeæ Hisleyowi w oczy. – Tak. Od pana Carsona dowiedzia³em siê, ¿e facet o nazwisku Lambry zwolni³ siê ostatnio z pracy. Mogê dowiedzieæ siê o tym wiêcej od pana? – Pan Carson mówi, ¿e on siê zwolni³? – Tak. Szef zespo³u zastanawia³ siê przez chwilê. – Pan Carson mówi, ¿e on siê zwolni³, wiêc tak zapewne jest. – A pan nic nie wie na ten temat? Zapytany pokrêci³ g³ow¹. – U mnie na pewno siê nie zwalnia³. – Wie pan, ¿e dom Lambry’ego eksplodowa³ tej nocy? – Tak, widzia³em to.

56

Stafford nie by³ w stanie wyczytaæ absolutnie nic z beznamiêtnej twarzy Hisleya. – Czy gdyby Lambry’emu coœ siê sta³o, pan Carson wiedzia³by o tym? – zapyta³ go. Oczy czarnoskórego na u³amek sekundy zab³ys³y dziwnym œwiat³em. – Jeœli dzieje siê tu coœ z³ego, Carson o tym wie. Mi³o siê rozmawia³o. Chcia³ zapytaæ jeszcze, czy rozmówca nie wie, gdzie teraz mo¿na znaleŸæ Lambry’ego, ale wiedzia³, i¿ jeœli bêdzie dr¹¿y³ sprawê wybuchu, spali siê doszczêtnie jako audytor z DLA. A przecie¿ wci¹¿ nie by³o wiadomo, czy Lambry znajdowa³ siê w domu w czasie eksplozji. Podziêkowa³ Hisleyowi i odszed³, zastanawiaj¹c siê jednoczeœnie nad doœæ niejasn¹ uwag¹ na temat Carsona. Sparks zatelefonowa³ ponownie po pó³ godzine z nazwiskiem i numerem do wydzia³u dochodzeniowego, który bada³ sprawê wybuchu. Doniós³ te¿, ¿e w policyjnej bazie danych nie znaleziono nic o Lambrym. Stafford niezw³ocznie skontaktowa³ siê z szefow¹ wydzia³u – Mary Haller, a ta zgodzi³a siê z nim porozmawiaæ. – Moje pierwsze pytanie, to czy mieliœmy do czynienia z podpaleniem? – Zbyt wczeœnie o tym mówi栖 odpowiedzia³a. – Bez w¹tpienia dosz³o do wybuchu propanu i zdarzy³o siê to, co zazwyczaj w takiej sytuacji – dom przesta³ istnieæ. – Nieszczelnoœæ? P³omyk w podgrzewaczu wody? – Jak ju¿ powiedzia³am, panie Stafford, to propan. Ten gaz zalega tu¿ nad pod³og¹, dopóki nie osi¹gnie w powietrzu stê¿enia od dziewiêciu do jedenastu procent i nie dojdzie do jego zap³onu. W jego wyniku dochodzi do niezwykle potê¿nej eksplozji. Na jej miejscu pozosta³y tylko sczernia³e bloki betonu okalaj¹ce wielk¹ dziurê i s¹siedztwo zaœmiecone szcz¹tkami domu. Wci¹¿ badamy mo¿liwe do zidentyfikowania pozosta³oœci. – ¯adnych ludzkich szcz¹tków? – Raczej nie. – Ciekawe. – Tak, to w³aœnie zazwyczaj mówimy. Ucierpia³ staruszek z s¹siedztwa. Œciana zwali³a mu siê na g³owê we œnie. Jest w szpitalu ze wstrz¹sem mózgu. Czekamy, a¿ bêdzie mo¿na go przes³uchaæ, ale jak dot¹d nie odzyska³ przytomnoœci. Inspektor zastanowi³ siê, jaki wiek jego rozmówczyni uznaje za staroœæ. Po g³osie wygl¹da³a na osobê przed trzydziestk¹. – A teraz ja mam pytanie do pana. Czy to, nad czym pan pracuje, mo¿e stanowiæ powód celowego spowodowania tej eksplozji? – Nie, a przynajmniej na razie nie. Muszê szczerze przyznaæ, ¿e w³aœciwie nie ma ¿adnej konkretnej sprawy. Rozmawia³em z jednym pracownikiem z DRMO na temat osoby, do której nale¿a³ ten dom. Facet mia³ problemy z wys³owieniem siê i w³aœciwie nie mam pojêcia, o co mu chodzi³o. Podszywam siê tu pod audytora z DLA. W ka¿dym razie wspomnia³ nazwisko Lambry’ego i poradzi³, ¿ebym go znalaz³. Mam tylko tyle, czyli w³aœciwie nic. Je¿eli istnieje jakiekolwiek powi¹zanie miêdzy moj¹ spraw¹, a tym co siê zdarzy³o, to na razie tego nie widaæ.

57

– No có¿, jeœli znajdzie je pan, bêdê wdziêczna za poinformowanie nas o tym. I tak bêdziemy musieli wybraæ siê do Fort Gillem, ¿eby przeprowadziæ stosowne rozmowy ze znaj¹cymi go ludŸmi. – W porz¹dku. Przygotujê wam notatki. Tylko nie zapominajcie, ¿e jestem audytorem z Agencji Logistycznej, a nie inspektorem DCIS. Tylko tutejszy szef – Carson – wie dla kogo tak naprawdê pracujê. – Nie ma sprawy. Bêdziemy siê z panem kontaktowaæ, kiedy tylko coœ ustalimy, panie Stafford. Podziêkowa³ rozmówczyni i roz³¹czyli siê. Zastanowi³ siê, co powinien teraz zrobiæ. Powiedzia³ prawdê: nie mia³ nic namacalnego, na czym móg³by siê oprzeæ. Istnia³a tylko tajemnica tego, co Dillard tak naprawdê chcia³ mu powiedzieæ i zwi¹zek jego s³ów z tym, co zdarzy³o siê z domem Lambry’ego. Nie móg³ sobie jednak pozwoliæ na robienie szumu w tej sprawie. Wszyscy, ³¹cznie z Carsonem, nabraliby bowiem powa¿nych podejrzeñ. Ten ostatni stawa³ siê coraz ciekawsz¹ person¹.

Œroda, Pentagon, Waszyngton, 10.30 Genera³ brygady Lee Carrothers ostro¿nie od³o¿y³ s³uchawkê telefonu, jakby obawia³ siê, ¿e mo¿e wybuchn¹æ w jego rêkach. W³aœnie rozmawia³ z pu³kownikiem Fullerem z Fort Dietrick i ból g³owy powróci³ ze zdwojon¹ si³¹. Co dziwne, Fuller nie mia³ zbyt wiele do powiedzenia o substancji stanowi¹cej zaginion¹ broñ. Wypowiedzia³ siê jasno co do jednego: „Je¿eli zgubiliœcie pojemnik z Okiem Szatana, powinno siê do koñca ¿ycia zamkn¹æ wszystkich, maczaj¹cych w tym palce, w sowieckim obozie, generale. Proszê powtórzyæ moje s³owa Myerowi Waddellowi. – To bardzo odwa¿na opinia, pu³kowniku. Proszê pamiêtaæ, ¿e genera³ chcia³ tylko, aby siê pan nad tym zastanowi³. – Proszê mi zaufaæ, generale Carrothers, nie bêdê móg³ myœleæ o niczym innym. Proszê nie zapomnieæ poinformowaæ mnie, ¿e to tylko æwiczenia. I oby dosz³o do tego jak najszybciej. Carrothers przetar³ powieki i poprosi³ o kolejn¹ kawê. Pu³kownicy zazwyczaj nie zwracali siê w ten sposób do genera³ów, ale tym razem mia³ do czynienia ze szczwanym wyg¹. Poza tym Fuller by³ zapewne z genera³em Waddellem po imieniu. Carrothers zadzwoni³ ju¿ do swojego prze³o¿onego w Niemczech i teraz czeka³ na jego odpowiedŸ. W tym czasie skontaktowa³ siê te¿ z dowódc¹ magazynu w Tooele, w stanie Utah, by sprawdziæ jak postêpuj¹ prace przy wizualnej inwentaryzacji. Uzyska³ tylko informacjê, i¿ trwa sprawdzanie bie¿¹cego stanu z raportem audytowym. Genera³ eksplodowa³ niczym bomba. Przecie¿ zrobiono to ju¿ w Anniston. Teraz niezbêdne by³o przeprowadzenie inwentaryzacji wizualnej, a nie dalsze grzebanie w papierach. – Wiemy, ¿e liczby siê nie zgadzaj¹. Chcemy dowiedzieæ siê, co rzeczywiœcie otrzymaliœcie w tym transporcie. W Anniston nie maj¹ ju¿ tego gówna, wiêc

58

powinno byæ u was. Do jasnej cholery, bierzcie siê natychmiast do sprawdzenia tego. I nie obchodzi mnie, czy to trudne zadanie. Do roboty, i to natychmiast! Dowódca nieco zmienionym g³osem oœwiadczy³, ¿e niezw³ocznie zostan¹ podjête odpowiednie dzia³ania. Carrothers bezceremonialnie rzuci³ s³uchawkê na wide³ki. Chwilê póŸniej jego adiutant doniós³, ¿e genera³ Waddell czeka ju¿ na kodowanej linii. Ten dzieñ z ka¿d¹ chwil¹ staje siê coraz ciekawszy, przebieg³o mu przez g³owê, kiedy ponownie siêga³ po telefon.

Œroda, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 8.15 Carson obserwowa³ przez ¿aluzje wózki wid³owe, które przewozi³y rzeczy przeznaczone na sprzeda¿ do magazynu. Wróci³ do domu przed czwart¹ nad ranem. Jego ¿ona, œpi¹ca jak zwykle z twarz¹ okryt¹ maseczk¹ z kremu nawil¿aj¹cego, nawet siê nie obudzi³a. Krótki sen by³ ciê¿ki i niespokojny. Pewnie znowu mêczy³ go ten sam koszmar. Na myœl o tym dosta³ dreszczy. By³ zdziwiony, ¿e nie odczuwa absolutnie niczego w zwi¹zku z tym, co zrobi³ w nocy. ¯adnego poczucia winy, troski o tego staruszka z s¹siedztwa, strachu przed z³apaniem, zupe³nie nic. Jakby wraz z chwil¹ po¿arcia Lambry’ego przez Monstrum coœ w nim pêk³o i przekroczy³ jak¹œ psychiczn¹ barierê. Strach z lotniska oraz emocje zwi¹zane z warunkami sprzeda¿y i p³atnoœci¹ tak¿e go opuœci³y, ju¿ chyba na sta³e. Mo¿e nie czu³ siê panem sytuacji, bo ten cholerny sen wci¹¿ napawa³ go obaw¹, ale wydawa³ siê silniejszy ni¿ ubieg³ego wieczora. Za³atwienie domu Lambry’ego by³o sprytnym posuniêciem, bo wraz z wybuchem, po podw³adnym pozosta³y ju¿ tylko jego akta personalne. Zobaczy³ swoje odbicie w szybie. Wendell Carson – perfekcyjny przestêpca. No có¿, jeœli tego wymaga zdobycie miliona dolarów, to trudno. Stafford wci¹¿ móg³ stanowiæ problem, ale teraz, kiedy Lambry definitywnie znikn¹³, inspektor nie zdo³a ustaliæ ¿adnych faktów. Wendell Carson musia³ tylko dope³niæ wszystkich formalnoœci zwi¹zanych z odejœciem Buda z pracy: ostatnia wyp³ata, zamkniêcie akt personalnych i zmiana rozk³adu zajêæ pozosta³ych pracowników. Bez w¹tpienia bêd¹ tu wêszyæ lokalni gliniarze, ale co dziwne, szef DRMO, nie martwi³ siê tym faktem. Powinien skupiæ siê na wymianie cylindra bez ryzyka zostania oszukanym, albo, co gorsza, utraty ¿ycia. Jego myœli powêdrowa³y do pojemnika, wci¹¿ znajduj¹cego siê w tym pomieszczeniu. Mo¿e lepiej by³oby znaleŸæ dla niego lepsze miejsce. Mieszka³ w po³udniowo-zachodniej czêœci Atlanty, na piêcioakrowej dzia³ce w podmiejskiej dzielnicy. Przenieœæ go tam? Je¿eli ktoœ skieruje na niego podejrzenia i zacznie szukaæ zdobyczy, bez wzglêdu czy bêdzie to wojsko, czy te¿ Tangent, w pierwszej kolejnoœci przeszuka jego biuro i dom. Cylinder musia³ wiêc byæ lepiej ukryty, najbezpieczniej gdzieœ na terenie placówki, któr¹ kierowa³. ¯a³owa³, i¿ nie dysponuje jednym z tych pojemników zabezpieczaj¹cych... Jak nazywali je potocznie wojskowi? Chyba trumny. Niestety, wszystkie posz³y do przerobu i zosta³y zniszczone.

59

Sprawdzi³ czy drzwi s¹ zamkniête, rozsun¹³ skoroszyty i upewni³ siê czy pojemnik jest na swoim miejscu. Teraz, bez plastikowej os³ony wygl¹da³ groŸniej ni¿ poprzednio. Usiad³ za biurkiem i rozmyœla³ gdzie mo¿e go ukryæ. Jak brzmia³a stara zasada? Kiedy chcesz coœ schowaæ naprawdê skutecznie, najlepsze miejsce znajduje siê w widocznym miejscu. Trzeba znaleŸæ coœ, w jednym z magazynów. W zamyœleniu kreœli³ linie na kartce notatnika. Spostrzeg³ na niej zapisan¹ nazwꠖ Graniteville. Czy¿by jeszcze jeden œlad do zatarcia? Mimo, i¿ by³ coraz bardziej pewny siebie, wspomnienie incydentu na lotnisku wywo³a³o bezwiedne zaciœniêcie szczêki. Dlaczego ta dziewczyna patrzy³a na niego w ten sposób? I dlaczego, do diab³a, straci³ przytomnoœæ? Popatrzy³ na zegarek. Odpowiednia pora na dokonanie obchodu magazynów i rozejrzenie siê za w³aœciwym schowkiem. Odetchn¹³ g³êboko. Czu³ siê bardziej bezpieczny, ni¿ dwadzieœcia cztery godziny temu. To, co sta³o siê Lambry’emu, by³o wypadkiem. Przecie¿ robi³ wszystko, aby tylko zatrzymaæ ten pas. Trzeba po prostu przyj¹æ do wiadomoœci to, co siê zdarzy³o. Milion dolarów. Koniec z t¹ okropn¹ robot¹ i z u¿eraniem siê z pracownikami. Koniec z kombinowaniem jak tu zarobiæ parê dodatkowych dolarów na aukcjach. Koniec z wracaniem do domu, do ¿ony, której nocne maseczki odstraszy³yby nawet spragnionego krwi wampira. Nowe ¿ycie. Ju¿ wkrótce. Z takimi pieniêdzmi ³atwo bêdzie zacz¹æ. Wendell Carson bêdzie móg³ jechaæ dok¹d tylko zachce i robiæ wszystko, na co bêdzie mia³ ochotê. Po tym co siê zdarzy³o, nie mia³ ju¿ wyjœcia: musia³ dokoñczyæ transakcjê. Stafford mia³ ju¿ wyjœæ na lunch, gdy ponownie zadzwoni³ do niego Ray Sparks. – Dosta³em wiadomoœæ z Waszyngtonu – doniós³. – Jakaœ kobieta z Georgii zatelefonowa³a tam pod twój numer. Powiedzia³a, ¿e musi z tob¹ rozmawiaæ. Masz coœ do pisania? Inspektor zapisa³ zostawion¹ mu wiadomoœæ i roz³¹czy³ siê. Jeszcze raz przeczyta³ zanotowane s³owa: „Gwinette Warren. Dzwoniê z Graniteville, w stanie Georgia. Chcia³abym mówiæ z panem Staffordem. Proszê do mnie zadzwoniæ pod podany numer”. Graniteville. Dopiero w tej chwili sobie przypomnia³. Kobieta z lotniska. Carson i ta nastolatka. Siêgn¹³ po s³uchawkê, lecz zawaha³ siê. Wreszcie uzna³, ¿e lepiej wykonaæ ten telefon poza DRMO. Nie podejrzewa³, ¿e mo¿e byæ pods³uchiwany, ale przecie¿ sprawa mia³a jakiœ zwi¹zek z Wendellem Carsonem. Lepiej skontaktuje siê z ni¹ z hotelu.

Œroda, hotel Peachtree Center, Atlanta, 13.05 Stafford znalaz³ siê w swoim pokoju hotelowym piêæ po pierwszej. Zamierza³ odezwaæ siê do tej kobiety, przekonaæ siê czego chce, a póŸniej udaæ siê na

60

spotkanie z Rayem Sparksem i zespo³em DCIS w Smyrna. Wybra³ numer do mieszkanki Graniteville, ale nie zasta³ jej. Zostawi³ wiadomoœæ, ¿e bêdzie pod numerem telefonu w hotelu. Oddzwoni³a do niego po kwadransie. – Mówi Gwen Warren – przedstawi³a siê. – Dziêkujê, ¿e odpowiedzia³ pan na mój telefon. – Nie ma sprawy, panno Warren. Cieszê siê, ¿e zachowa³a pani moj¹ wizytówkê. Czy chodzi o ten incydent na lotnisku? Mogê przyj¹æ tê rozmowê na mój koszt, jeœli pani sobie ¿yczy. Waha³a siê przez chwilê. – Czy to mo¿liwe, ¿eby przyjecha³ pan i porozmawia³ ze mn¹ osobiœcie, panie Stafford? Tutaj, do Graniteville? Chodzi o sprawê, o której wola³abym nie rozmawiaæ przez telefon. – Wydaje mi siê, ¿e to mo¿liwe. Ale liczê na coœ, co zachêci mnie do podjêcia decyzji. Znów niepewnoœæ. – Chodzi o dziewczynê, która mi towarzyszy³a. Mówi³ pan, ¿e jest agentem federalnym... – Zgadza siê. Pracujê w Dochodzeniowych S³u¿bach Kryminalnych Departamentu Obrony. – Czym dok³adnie siê zajmujecie? – To agencja Departamentu Obrony. Chodzi o Pentagon. Prowadzimy dochodzenia w sprawach dotycz¹cych potencjalnych defraudacji na szkodê pañstwa. – A co sprowadzi³o pana do Atlanty? Hej, chwileczkê, przebieg³o mu przez g³owê. To wy³¹cznie moja sprawa. – Panno Warren, mo¿e i ma pani racjê. Chyba przyjadê do Graniteville, jak to pani sugeruje. Mo¿e jutro? Ile czasu zajmie mi dojazd z Atlanty? – Dwie i pó³, mo¿e trzy godziny, w zale¿noœci od szybkoœci jazdy i warunków na drogach w górach. – W porz¹dku. Wyruszê pewnie po porannych godzinach szczytu. Co pani powie na okolice po³udnia? Czy w miasteczku jest motel? – Tak, mamy jeden. Nazywa siê Mountain View. Zrobiê panu rezerwacjê. Tam skieruj¹ pana do Willow Grove Home. A wiêc czekam na pana oko³o po³udnia. – Tak jest. Bêdê na pewno – rzek³ i zapisa³ otrzymane informacje. – Panno Warren, wygl¹da pani na powa¿nie zaniepokojon¹. Proszê siê uspokoiæ. Je¿eli w sprawê jest zamieszana nieletnia, zapewniam pani¹, ¿e potrafimy dzia³aæ dyskretnie i ostro¿nie. – Mi³o to s³yszeæ, panie Stafford. Liczê na to. A wiêc do jutra. Do widzenia. Od³o¿y³ s³uchawkê i usiad³ w fotelu. Dave Stafford – mistrz dyskrecji i ostro¿noœci. Niez³y ¿art. Tyle tylko, ¿e sprawa wygl¹da³a ca³kiem powa¿nie. Myœlami wróci³ do tego, co zdarzy³o siê na lotnisku. Wydawa³o mu siê, ¿e coœ ³¹czy³o tê dziewczynê z Carsonem, a teraz towarzysz¹ca jej kobieta – Gwen Warren – potwierdzi³a jego podejrzenia. Ale o co mog³o chodziæ? Najwidoczniej o nic zwi¹zanego z DRMO. Czy¿by sprawy mêsko-damskie ³¹cz¹ce Carsona z Warren?

61

Patrz¹c na nich nie odniós³ takiego wra¿enia. Mia³ do czynienia z kobiet¹ zdecydowanie poza zasiêgiem kogoœ takiego jak Wendell Carson, a zapewne i jego tak¿e. Pokrêci³ g³ow¹ i zerkn¹³ na zegarek. Ju¿ czas zmierzyæ siê z tutejszym metrem i udaæ do przepiêknego Smyrna.

Œroda, Pentagon, Waszyngton, 15.30 Carrothers wróci³ z oficerskiej si³owni w nieco lepszym nastroju. Po godzinnym treningu mia³ wyraŸnie zaró¿owione policzki. Nie ma to jak ma³a wojna z wag¹, ¿eby pozbyæ siê stresu – pomyœla³. A by³o czego siê pozbyæ. Lee Carrothers mia³ ponad metr dziewiêædziesi¹t wzrostu i nienagann¹ sylwetkê. Sumiennie odbywa³ regularne treningi, które umo¿liwia³y mu utrzymanie wymaganej w wojsku sprawnoœci i prezencji. Absolwent West Point, który w ci¹gu dwudziestu czterech lat z porucznika drugiego stopnia sta³ siê genera³em brygady. Mia³ poci¹g³¹ twarz, krótko przyciête koloru jasnego w³osy, rumian¹ cerê, arystokratyczny nos i lœni¹ce, b³êkitne oczy pod niemal bia³ymi brwiami. Dopisa³o mu szczêœcie. O¿eni³ siê z córk¹ genera³a i dziêki temu pracowa³ kolejno jako specjalista od broni chemicznej, adiutant i wreszcie wy¿szy oficer operacyjny. Wspó³pracownicy zazdroszcz¹cy mu szybkich awansów plotkowali, i¿ udaje mu siê to dziêki nienagannej prezencji i powi¹zaniom ze strony ¿ony. Wiêkszoœæ jednak przekona³a siê, ¿e s¹ w b³êdzie. Ku swemu niezadowoleniu stwierdzali, ¿e Lee Carrothers jest osob¹ niezwykle inteligentn¹ i sw¹ bystroœci¹ znacznie przewy¿sza przeciêtnego oficera. Dementowa³ w ten sposób z³e wyobra¿enie o nim, jako o przeciêtnej maszynie. Coraz powszechniej mówi³o siê, i¿ to on bêdzie kolejnym dowódc¹ wojsk chemicznych. Pracownik sekretariatu przekaza³ mu wiadomoœæ. Genera³ Waddell wraca wczeœniej z Europy. Przyleci do bazy Andrews dzisiaj o 23.00. Nadchodzi, przebieg³o mu przez g³owê, gdy wchodzi³ do swojego gabinetu. Dowódca si³ chemicznych armii Stanów Zjednoczonych wpad³ zapewne we wœciek³oœæ, kiedy dowiedzia³ siê, i¿ zosta³y zmarnowane cenne godziny w Utah na ponownym sprawdzaniu danych z raportu. „Czy ci idioci nie rozumiej¹, co znaczy wizualna identyfikacja?”, rykn¹³ przez ³¹cze satelitarne. Zapyta³ go o reakcjê z Fort Dietrick, ale Carrothers, nie maj¹c pewnoœci czy s³ucha ich operator, nie odpowiedzia³ zgodnie z prawd¹. Powiedzia³ tylko: „Myœli o tym, generale, jak pan sobie ¿yczy³”. Przeka¿e s³owa pu³kownika, kiedy szef bêdzie w lepszym nastroju. Ale nie wiadomo czy mo¿na na to liczyæ o 23.00, po dziewiêciogodzinnym locie z Niemiec. Cholera. Zadzwoni³ do Tooele, ¿eby sprawdziæ jak postêpuje inwentaryzacja. Zosta³a przeprowadzona w dwudziestu piêciu procentach. Przewidywany czas jej trwania – dwadzieœcia cztery godziny. Mia³ œwiadomoœæ, ¿e wszystkie materia³y nie s¹ przechowywane w jednym miejscu. Trzeba by³o otworzyæ kilkanaœcie bunkrów i zachowuj¹c wszelkie zasady bezpieczeñstwa sprawdziæ ich zawartoœæ. Skoro cylindry nie znajdowa³y siê ju¿ w trumnach, ka¿demu trzeba by³o uwa¿nie

62

przyjrzeæ siê, odczytaæ umieszczony na nim numer identyfikacyjny, porównaæ go z wykazem, a jeszcze przy okazji sprawdziæ szczelnoœæ ka¿dego z pojemników. Oœwiadczy³ swemu rozmówcy, ¿e rozumie trudnoœci i ma nadziejê, i¿ wszystkim tam zale¿y na utrzymaniu obecnych stopni wojskowych i zwi¹zanych z nimi przywilejów. Jeszcze raz skontaktowa³ siê z dowódc¹ magazynu w Anniston. – Czy wszystkie osoby zamieszane w sprawê zosta³y odseparowane? – zapyta³. – Podobno tak, a¿ do pracowników cywilnych najni¿szego stopnia. – Rozesz³y siê ju¿ jakieœ plotki na ten temat? – Jeszcze nie. – Dopilnujcie, ¿eby utrzymaæ to w tajemnicy. I jeszcze raz zweryfikujcie ten audyt. – Ju¿ siê tym zajmujemy. Anniston równie¿ przeprowadza³o inwentaryzacjê, sprawdzaj¹c, czy gdzieœ nie zawieruszy³a siê jakaœ pe³na trumna. – Dobre posuniêcie – pochwali³. Roz³¹czy³ siê, po czym zastanowi³ nad ró¿nic¹ w postawie obu dowódców. Pu³kownik Franklin z Anniston stara³ siê uprzedzaæ mog¹ce pojawiæ siê problemy, natomiast ten z Tooele by³ w tyle i wymaga³ prowadzenia go za r¹czkê. Przetar³ powieki pe³nym zmêczenia gestem. A co ja powinienem zrobiæ oprócz oczekiwania na jakieœ wieœci? – zastanowi³ siê. Powinienem przewidzieæ ewentualne pytania Waddella. Genera³ bêdzie siedzia³ na pok³adzie samolotu i wymyœla³ setki pytañ, którymi zasypie go zaraz po przyjeŸdzie. Carrothers zadzwoni³ do swojego sekretarza i poleci³ mu przygotowaæ archiwalne mikrofilmy dotycz¹ce Oka Szatana. Ale nie tym chcia³ siê teraz zaj¹æ. Najchêtniej pojecha³by prosto do Tooele i skopa³ kilka ty³ków, ¿eby przyspieszyæ bieg spraw. Z doœwiadczenia wiedzia³ jednak, ¿e bezpoœrednia interwencja mo¿e tylko pogorszyæ sytuacjê. Jedyn¹ pozytywn¹ wiadomoœci¹ by³o – przynajmniej na razie – utrzymanie sprawy w tajemnicy. Miejmy nadziejê, ¿e do czasu, a¿ uda siê j¹ wyjaœniæ. Oko Szatana. Znów ten cholerny ból g³owy.

Œroda, DRMO w Fort Gillem, 15.45 Carson wróci³ do biura i opad³ na fotel. W hali mieszcz¹cej liniê przerobow¹ znalaz³ niemal idealn¹ kryjówkê na cylinder. Wa³êsa³ siê po ca³ym terenie, œwiadom, ¿e jak zawsze pracownicy bêd¹ ostrzegaæ siê, ¿e do nich idzie. Wiedzia³, ¿e w rozmowach miêdzy sob¹ nazywali go „Gwendell”. Nie przeszkadza³o mu to zbytnio. Efekty jego przechadzek przypomina³y te, jakie przynosi³o zaparkowanie policyjnego wozu za znakiem oznaczaj¹cym wjazd na autostradê. Cieszy³a go œwiadomoœæ, i¿ to on zatwierdza³ harmonogramy zajêæ. To od niego zale¿a³o, czy podw³adni otrzymaj¹ czeki z wyp³at¹. Mia³ w³adzê, przy której to niewinne przezwisko nic nie znaczy³o.

63

Szuka³ skrytki, która przede wszystkim by³a bezpieczna. Nie móg³ umieœciæ pojemnika w ¿adnym z urz¹dzeñ przeznaczonym do aukcji, bo prawo Murphy’ego gwarantowa³o, ¿e w³aœnie ta rzecz zostanie sprzedana. A kiedy nieœwiadomy nabywca znajdzie cylinder i otworzy, ca³a ludnoœæ Atlanty mo¿e byæ zagro¿ona. Nie móg³ te¿ ukryæ zdobyczy w zakamarkach magazynów, bo w³aœnie tam profesjonalna ekipa bêdzie go poszukiwaæ. Je¿eli wojsko rozpocznie rozgl¹danie siê za zgub¹, DRMO bêdzie jednym z pierwszych sprawdzanych miejsc, bo w³aœnie tu trafi³y puste trumny. Wszystkie zosta³y ju¿ poddane przerobowi. Czy móg³ tego dowieœæ? Chyba tak, w oparciu o posiadane akta. Tysi¹c pojemników otrzymanych z magazynu broni w Anniston. Tam zaœ trafi³y z placówki zajmuj¹cej siê niszczeniem broni chemicznej w Tooele, w stanie Utah. Wszystkie cylindry zabezpieczaj¹ce przeznaczono do zniszczenia w paszczy Monstrum. Wojsko bêdzie zadowolone na wieœæ, ¿e nie pozosta³ ¿aden œlad po trumnach. Mogli bowiem za³o¿yæ, i¿ nawet jeœli jeden z pojemników nie by³ pusty, to jego zawartoœæ równie¿ uleg³a zniszczeniu. Cokolwiek to by³o, przepad³o we wnêtrzu Monstrum, chyba ¿e chodzi³o o jakiœ wybuchowy gaz. Wtedy kto wie, co mog³o siê staæ? W pewnym sensie znalezienie pojemnika przez Lambry’ego mog³o uchroniæ Atlantê przed powa¿n¹ tragedi¹. Je¿eli odkryj¹, ¿e zgubili pojemnik, na pewno zaczn¹ go szukaæ, a skoro chodzi o coœ naprawdê wartoœciowego, zjawi¹ siê tu ze specjalistycznym sprzêtem. Nale¿a³o za³o¿yæ, ¿e cylinder by³ szczelny, bo w przeciwnym razie zauwa¿y³by jakieœ oznaki. Niewykluczone jednak, ¿e zawiera on elektroniczn¹ pluskwê, która umo¿liwia³a jego wyœledzenie. Do hali z lini¹ przerobow¹ przyci¹gnê³a go raczej chêæ ponownego odwiedzenia miejsca œmierci Lambry’ego, ni¿ znalezienie odpowiedniej skrytki. Wci¹¿ by³ zafascynowany swoj¹ stoick¹ postaw¹ i pewnoœci¹ siebie. Widocznie obawia³ siê Buda bardziej, ni¿ by³ w stanie siê do tego przyznaæ. Znalaz³szy siê w ogromnym pomieszczeniu, przez kilka d³ugich minut patrzy³ na machinê. Akurat nie pracowa³a, bo w s¹siedniej hali ³adowano pas transportowy. Czy istnia³ sposób na ukrycie pojemnika w œrodku Monstrum? Pewnie nie. Za ostrzami rozdrabniaj¹cymi znajdowa³y siê przedzia³y mieszcz¹ce ruchome czêœci, gdzie odbywa³y siê kolejne fazy przerobu. Dalej nastêpowa³a przeróbka chemiczna, wiêc i tam nie by³o dobrego miejsca. Nagle jego wzrok spocz¹³ na metalowych rolkach napêdowych pasa transportowego. Stalowe cylindry mia³y oko³o dziesiêciu centymetrów œrednicy. Rozmieszczono je w odleg³oœci metra, jeden od drugiego. Czêœciowo skrywa³ je gumowy pas oraz ekrany zabezpieczaj¹ce wlot do machiny. Upewniwszy siê, ¿e nikt go nie obserwuje przez okienko w drzwiach miêdzy hal¹, a s¹siednim pomieszczeniem, podszed³ do podajnika i pochyli³ siê, by przyjrzeæ siê uwa¿nie rolkom. Akurat gdy to zrobi³, pas ruszy³. A¿ podskoczy³. Zupe³nie zapomnia³, ¿e obok w³aœnie go ³adowano. Znów siê schyli³ i stwierdzi³, ¿e pod os³onami, w miejscu gdzie pas siê zawija³, rolki by³y umieszczone znacznie gêœciej, co jakieœ dwadzieœcia centymetrów. D³ugo zastanawia³ siê, czy warto dok³adniej zainteresowaæ siê tym miejscem. Wreszcie uzna³, ¿e gra jest warta œwieczki, ale konieczne by³o zdjêcie zatyczki z którejœ z rolek. Dziœ wieczorem, kiedy

64

nikogo nie bêdzie ju¿ w pobli¿u, wróci tu raz jeszcze. Podœwiadomie czu³, ¿e trafi³ na coœ naprawdê interesuj¹cego. Kolejnym problemem bêdzie faktyczne przekazanie cylindra. Tangent nie odpowiedzia³ mu jeszcze, ale mia³ œwiadomoœæ, ¿e ta transakcja bêdzie siê zupe³nie ró¿niæ od wszystkich dotychczasowych. Wczeœniej „zwyciêzca” przetargu zjawia³ siê w DRMO i odbiera³ przedmioty, które naby³. To by³a jedna z korzyœci tego procederu: on nigdy nawet nie tkn¹³ niczego, co nielegalnie sprzeda³ klientowi. Ale tym razem mog³o byæ inaczej. Wyobra¿a³ ju¿ sobie scenê jak podczas transakcji narkotykowych. Ciemny parking, gdzie wszyscy trzymaj¹ jedn¹ d³oñ na broni, a drug¹ na pieni¹dzach, b¹dŸ towarze. Tyle tylko, ¿e jemu nie bêd¹ towarzyszyli roœli goryle z kucykami i w ciemnych okularach. Tangent zapewne nie bêdzie sam. Musia³ wiêc wymyœliæ coœ sprytnego, co mu da przewagê. Mo¿e dokonanie transakcji na terenie DRMO, gdzie by³ na swoim terenie.

Œroda, DRMO w Fotr Gillem, Atlanta, 23.15 Carson ukl¹k³ obok os³on ochronnych przy pasie transportowym i odkrêci³ wszystkie mocuj¹ce jedn¹ z nich œruby. Zdj¹³ j¹, odstawi³ i przysiad³ na piêtach. Wieczorna zmiana skoñczy³a pracê o dwudziestej trzydzieœci, ale czeka³ prawie trzy godziny, nim zdecydowa³ siê dzia³aæ. Pierwszym etapem by³o zabranie skrzynki narzêdziowej do hali, zdjêcie ekranu i sprawdzenie, czy uda siê zdj¹æ któr¹œ z zatyczek rolki. Przez niemal dwadzieœcia minut sapa³ i poci³ siê, zanim wreszcie œci¹gn¹³ dekiel z trzeciej rolki od strony wlotu do Monstrum. Przyjrza³ siê uwa¿nie jej wnêtrzu. Mia³o niemal dziesiêæ centymetrów œrednicy. Cylinder, mia³ œrednicê oko³o oœmiu centymetrów i odpowiada³ tak¿e d³ugoœci¹. Co ciekawe, gdy go dotyka³, wyda³ mu siê dziwnie ciep³y. Miejsce wygl¹da³o obiecuj¹co. Zostawi³ rozmontowany taœmoci¹g i wróci³ do swojego gabinetu. Nie obawia³ siê kamer przemys³owych, bo wszystkie z wyj¹tkiem dwóch zamontowano wewn¹trz magazynów. Dosta³ siê jednak do pokoju kontrolnego i wy³¹czy³ kamery rejestruj¹ce to, co dzia³o siê na zewn¹trz. Nie przechowywano tam nic wartoœciowego, tylko przedmioty o wiêkszych gabarytach, które nie mieœci³y siê na magazynowych pó³kach. Zale¿a³o mu, by nikt nie dowiedzia³ siê, ¿e o tej porze odwiedzi³ halê przerobow¹. Teraz musia³ ju¿ tylko uwa¿aæ na wóz ¿andarmerii, krêc¹cy siê po terenie Fort Gillem. W hangarze nie by³o ¿adnych okien, wiêc z zewn¹trz nie bêdzie wiadomo, ¿e tam jest. O pó³nocy umieœci³ cylinder w rolce, zatka³ j¹ ponownie i zatar³ wszelkie œlady swej bytnoœci. Wsta³ i rozejrza³ siê zadowolony z siebie. Teraz pojemnik mo¿na bêdzie znaleŸæ tylko wtedy, gdyby dekiel zosta³ ponownie zdjêty, a prawdopodobieñstwo tego by³o naprawdê ma³e. Czas wracaæ do domu. Nastêpny ruch nale¿a³ do Tangenta. Popatrzy³ na cich¹ paszczê Monstrum, upewniaj¹c siê czy nie zosta³y tam jakiekolwiek œlady po Lambrym. Ostrza jednak lœni³y jak zawsze. 5 – Oko Szatana

65

Po wyjœciu z pomieszczenia przypomnia³ sobie, ¿e musi ponownie uruchomiæ kamery. Tylko przez chwilê pomyœla³, czy uleg³ z³udzeniu, czy te¿ rzeczywiœcie cylinder by³ cieplejszy ni¿ zwykle.

Œroda, Baza Si³ Lotniczych Andrews, Waszyngton, 23.45 Dowódca wojsk chemicznych armii Stanów Zjednoczonych opad³ na tylne siedzenie limuzyny i g³oœno wypuœci³ z siebie powietrze. Swoj¹ sylwetk¹ zdecydowanie nie spe³nia³ wymagañ stawianych oficerom nowoczesnej armii, a tydzieñ spêdzony w Niemczech jeszcze pog³êbi³ jego problemy z wag¹. Carrothers zaj¹³ miejsce po jego lewej stronie i samochód ruszy³ z pasa startowego w stronê g³ównej bramy lotniska. – Jezu, te wozy s¹ coraz mniejsze – poskar¿y³ siê Waddell. – Dobra, Lee, jak wygl¹da, hm, sytuacja w Anniston? Carrothers pobie¿nie zda³ relacjê, niespokojnie spogl¹daj¹c na cywilnego kierowcê. – Odpowiedni zespó³ przeprowadza inwentaryzacjê wzrokow¹. Powinni skoñczyæ jutro po po³udniu, ale niewykluczone, ¿e potrwa to do pojutrza. Jednoczeœnie zajêli siê papierami i sprawdzeniem pustych magazynów, ale jak dot¹d nic nie znaleŸli. – Czy dobrze rozumiem: dane z raportu przygotowanego przez placówkê wysy³aj¹c¹ transport nie zgadzaj¹ siê z tymi, które zebrano przy odbiorze? By³o póŸno i Carrothers musia³ skupiæ uwagê na s³owach prze³o¿onego. – Tak jest. To w³aœnie w ten sposób dokonywane jest sprawdzenie zgodnoœci. – A sama inwentaryzacja s³u¿y fizycznemu ustaleniu co zosta³o przes³ane. – Tak jest. I jeœli tu wystêpuje niezgodnoœæ, wtedy naprawdê mamy k³opoty. – Œwietnie – mrukn¹³ Waddell. Milcza³ przez kilka minut jazdy do Alexandrii, w stanie Virginia, gdzie mieszka³ genera³. – Wszyscy zamieszani zostali ju¿, hm... – Tak jest. Wszyscy. – To dobrze. Trzeba zadbaæ, ¿eby nic nie wydosta³o siê na zewn¹trz. Je¿eli któryœ z dowódców zamieszanych placówek uzna za konieczne obostrzenie œrodków prewencyjnych, ma na to moje pozwolenie. Cokolwiek by to by³o. – Tak jest. – A jutro z samego rana chcê siê widzieæ z Ambrosem Fullerem. Co s³ychaæ w sektorze E Pentagonu? – Genera³ Roman przedstawi³ sytuacjê szefowi sztabu. – Mam nadziejê, ¿e nie poinformowali o sprawie ¿adnych cywilów. Genera³ milcza³ przez resztê podró¿y. Carrothers wysiad³ i odprowadzi³ szefa do drzwi wejœciowych jego domu. Tam powtórzy³ s³owa pu³kownika Fullera. Waddell natychmiast sposêpnia³. – Wiedzia³em. Do cholery! W porz¹dku. Musimy uprzedziæ fakty, Lee. Chcê, ¿eby ludzie ju¿ zaczêli myœleæ, gdzie ta zguba mo¿e zawêdrowaæ. Niech

66

natychmiast zostanie zorganizowana grupa operacyjna, z odpowiednimi fachowcami z wojsk chemicznych, wywiadu, ³¹cznoœci i kim tylko trzeba. Na razie sprawa nie mo¿e wyjœæ poza struktury wojskowe, jasne? ¯adnych cholernych cywilów. Niech uczestnicz¹ w tym ludzie, którym mo¿na ufaæ, ¿e bêd¹ trzymali buzie na k³ódki. Nie mog³em mówiæ o tym w samochodzie, ale zadzwoni³ do mnie szef sztabu. – Tak? – Przypomnia³ mi, ¿e w dzisiejszych czasach lepiej nie dawaæ powodów do przypomnienia ludziom o istnieniu broni chemicznej. Ca³y œwiat chce byæ od niej wolny. Chodzi o nasz¹ przysz³oœæ. W³aœciwie jedyn¹ podstaw¹ naszego funkcjonowania jest sfera obrony przed dzia³aniami innych w tym zakresie. Jesteœmy profesjonalistami. Wiemy co robiæ. Ale je¿eli coœ gubimy, to zwyk³a amatorszczyzna. Stajemy siê byle dupkami. Niewiele potrzeba, by wojska chemiczne przesz³y do historii. – Tak jest. Œwietnie to rozumiem – rzek³ Carrothers. Zawaha³ siê. – Ale co, jeœli rzeczywiœcie ten cylinder zgin¹³? Waddell zacisn¹³ usta i rozejrza³ siê po zastawionej samochodami uliczce, oœwietlonej imitacjami gazowych latarni. Wreszcie popatrzy³ podw³adnemu prosto w oczy z si³¹ znamionuj¹c¹ niezwykle doœwiadczonego dowódcê. – Zgubiæ pojemnik z Okiem Szatana? To po prostu nie mo¿e siê zdarzyæ, generale! I znikn¹³ za drzwiami.

6 Czwartek, Graniteville, Georgia, 12.10

J

e¿eli w Graniteville znajdowa³ siê motel, z pewnoœci¹ bêdzie z niego wspania³y widok na góry. Ca³e miasteczko znajdowa³o siê w przepiêknie po³o¿onej, g³êbokiej dolinie, okolone trzema zalesionymi, granitowymi szczytami. By³o naprawdê niewielkie, a jedyna droga g³ówna, która ³¹czy³a siê z tras¹ stanow¹, dochodzi³a tylko do centralnego placu z ratuszem. Wszystkie boczne mia³y zaledwie po kilkaset metrów, bo dalej wznosi³y siê ju¿ strome stoki. Stafford jecha³ powoli rz¹dowym samochodem. Wzd³u¿ g³ównej ulicy ci¹gnê³y siê typowe dla amerykañskich miasteczek sklepy: odzie¿owe, przemys³owe, spo¿ywcze i kilka innych. Znak drogowy przed g³ównym placem nakazywa³ ruch okrê¿ny. Dalej znajdowa³ siê nakaz ust¹pienia pierwszeñstwa nadje¿d¿aj¹cym z lewej i drogowskaz do Granite Quarry. Z placu mo¿na jechaæ w trzy strony: na pó³noc, wschód i zachód, w stronê kamienio³omu widocznego st¹d na zboczu. Sam ratusz bogato zdobiony w stylu georgiañskim, zbudowany by³ z czerwonej ceg³y. Ponad nim wznosi³a siê bia³a wie¿a zegarowa. Z trzech stron okala³y go miejsca parkingowe. Na trawniku mo¿na by³o zobaczyæ obowi¹zkowy pomnik

67

z bia³ego marmuru, przedstawiaj¹cy bohaterskiego Konfederata, zwróconego plecami w stronê perfidnych Unionistów. Stafford dwukrotnie objecha³ plac, wyprzedzaj¹c pikapy i wypatruj¹c motelu. Wreszcie zdecydowa³ siê zaryzykowaæ i zjecha³ na drogê w kierunku pó³nocnym, która wi³a siê miêdzy dwoma najwy¿szymi wzniesieniami. Gdy zerkn¹³ we wsteczne lusterko, zobaczy³ jad¹cy za nim wóz policyjny. Przejecha³ obok koœcio³a Baptystów, zamkniêtej akurat restauracji Huddle House, zniszczonego sklepu spo¿ywczego, parkingu i zaniedbanych podwórek. Wreszcie po prawej stronie zobaczy³ motel. Gliniarz wci¹¿ siedzia³ mu na ogonie. Inspektor zjecha³ na parking i zgasi³ silnik. Przed motelem spostrzeg³ niewielk¹ restauracyjkꠖ Waffle House otoczon¹ przez pó³ciê¿arowe samochody. Sam motel mia³ szeregow¹ zabudowê, siêgaj¹c¹ samego zbocza. Biuro mieœci³o siê obok restauracji. Zabudowania sprawia³y wra¿enie wiekowych, ale by³o widaæ, ¿e o nie dbano. Wszêdzie panowa³ ³ad i porz¹dek. Niewielki, czerwony neon nad wejœciem do biura informowa³, ¿e s¹ wolne pokoje. Wysiad³ z wozu i przeci¹gn¹³ siê. Podró¿ do Graniteville okaza³a siê nieco d³u¿sza, ni¿ przypuszcza³, lecz warto by³o wybraæ siê choæby tylko dla piêknych widoków i ucieczki z gwarnego miasta. Wspaniale by³o pooddychaæ o¿ywczym, rzeœkim powietrzem. Jeszcze przed wyjazdem zatelefonowa³ do sekretarki Carsona i poinformowa³ j¹, ¿e dzisiaj go nie bêdzie. Nie wtajemniczy³ jej jednak w swoje plany. Radiowóz – antyczny ju¿ ford fairlane – wyposa¿ony dodatkowo w chromowy szperacz na dachu, zatrzyma³ siê w pobli¿u. Na drzwiach znajdowa³ siê napis: BIURO SZERYFA OKRÊGU LONGSTREET. Stafford w³o¿y³ kurtkê i siêgn¹³ na tylne siedzenie po walizkê i torbê. Pos³uguj¹c siê tylko jedn¹ rêk¹ wyjmowa³ je pojedynczo. Kiedy siê wyprostowa³, spostrzeg³ ¿e zbli¿a siê do niego potê¿ny mê¿czyzna w mundurze. Na g³owie mia³ szarego stetsona, a krzaczaste, czarne brwi os³ania³y równie ciemne oczy. Obrazu dope³nia³y siwiej¹ce ju¿ bokobrody i ciemne, sumiaste w¹sy, podobne do tych, jakie nosi³ Wyatt Earp. Ubrany by³ w szaro-br¹zow¹ koszulê i spodnie oraz br¹zowe, wysokie buty. U pasa wisia³ w kaburze chromowany pistolet. Na pierwszy rzut oka sprawia³ przyjazne wra¿enie. – Dzieñ dobry, panie Stafford. Jestem szeryf John Lee Warren. Witam w Graniteville. Przybysz odpowiedzia³ na powitanie i wyci¹gn¹³ lew¹ rêkê. Policjant zawaha³ siê, lecz wreszcie uœcisn¹³ j¹ praw¹ d³oni¹. Stafforda zaciekawi³o sk¹d rozmówca zna jego nazwisko. Nie musia³ siê wysilaæ, bo szeryf sam pospieszy³ z wyjaœnieniem: – Pani Warren powiedzia³a, ¿e przyjedzie pan dziœ do nas. Poprosi³a, ¿ebym wskaza³ panu drogê do Willow Grove. – Dziêkujê bardzo, szeryfie. Czy najpierw powinienem zatelefonowaæ do pani Warren? – Nie, to chyba nie bêdzie konieczne – odpar³ gliniarz basowym, tubalnym g³osem. – Ale polecam rzuciæ coœ na z¹b. Mamy tu niez³¹ kuchniê. Mo¿e zjemy coœ wspólnie?

68

– Z przyjemnoœci¹, szeryfie – odpar³ pracownik DCIS. Schowa³ baga¿ z powrotem do samochodu, zamkn¹³ drzwi i pod¹¿y³ za gospodarzem. Przyzwoitoœæ nakazywa³a wyjaœniæ szeryfowi, co go tu sprowadza. Przecie¿ nie wêszy³ po miasteczku, szczególnie w takim, rzucaj¹cym siê w oczy samochodzie. Mia³ jednak œwiadomoœæ w³adzy szeryfa okrêgowego w Georgii, a tutaj, w górach i w specyficznym œrodowisku, by³a ona zapewne jeszcze wiêksza. – Co siê panu sta³o w rêkê? – zapyta³ szeryf, kiedy weszli do restauracji. – By³em w niew³aœciwym miejscu i o z³ej porze. Pocisk kaliber dziewiêæ uszkodzi³ koœæ ramienn¹. W³aœnie odbywam rehabilitacjê. Waffle House by³o pe³ne miejscowych bywalców, ale szeryf pewnym krokiem skierowa³ siê do stolika na koñcu sali, zapewne o tej porze zarezerwowanego dla niego na lunch. Natychmiast pojawi³a siê kelnerka. Z³o¿yli zamówienie. Kiedy pracownica odesz³a, spojrza³ na Stafforda i otwarcie zapyta³ go, co sprowadza funkcjonariusza agencji rz¹dowej do Graniteville. Mia³ po³udniowy akcent, choæ trzeba siê by³o ws³uchaæ, by go us³yszeæ. – Sam nie jestem tego pewien, szeryfie. Panna Gwen Warren zatelefonowa³a do mnie z proœb¹ o rozmowê, wiêc przyjecha³em. – A sk¹d ta dama pana zna? Mina policjanta pozostawa³a przyjazna, ale jego ciemne oczy by³y pe³ne rezerwy. Inspektor tymczasem czu³ na sobie ciekawe spojrzenia klientów. Wyjaœni³ pobie¿nie zakres dzia³alnoœci Dochodzeniowych S³u¿b Kryminalnych Departamentu Obrony oraz zrelacjonowa³ zajœcie na lotnisku. – Prowadzê w³aœnie œledztwo w sprawie przypuszczalnych defraudacji w jednej z baz wojskowych w Atlancie. Tego dnia, gdy spotkaliœmy siê na lotnisku, da³em pani Warren swoj¹ wizytówkê. Jej telefon zaskoczy³ mnie, ale podobno chodzi o coœ bardzo wa¿nego, lepiej wiêc porozmawiaæ o tym osobiœcie. A oto moje dokumenty. Szeryf przyjrza³ siê uwa¿nie identyfikatorowi, nim go zwróci³. – Dziêkujê. Wiem o FBI, CIA, ATF albo DEA. Ale muszê przyznaæ, ¿e o DCIS s³yszê po raz pierwszy. I przepraszam za to wypytywanie, ale czasami pojawiaj¹ siê tu agenci federalni, ¿eby... – Rozumiem. Zasad¹ mojej agencji jest skrupulatne informowanie w³adz lokalnych o prowadzonych na ich terenie dzia³aniach. I tak skontaktowa³bym siê z panem. Nie wiem tylko w³aœciwie co mnie tu sprowadza. W tym momencie kelnerka przynios³a Staffordowi hamburgera. Szeryfowi zaœ zaserwowa³a jajecznicê na bekonie z ciemnym chlebem. Gliniarz bez zbêdnego wstêpu zabra³ siê za jedzenie, wiêc Dave’owi nie pozosta³o nic innego, jak pójœæ w jego œlady. W restauracji panowa³ ha³as, g³ównie za spraw¹ kelnerek, wykrzykuj¹cych zamówienia. Potwierdzano je g³oœno gdzieœ zza baru. Po skoñczonym posi³ku kelnerka sprz¹tnê³a naczynia i przynios³a im po kubku czarnej kawy. – Wiêc, panie Stafford – zagadn¹³ szeryf – uwa¿a pan, ¿e pani Warren zna tego cz³owieka... Jak on siê nazywa, Carson?

69

– Nie wiem. W³aœciwie kiedy Carson straci³ przytomnoœæ, wczeœniej przygl¹da³ siê m³odej dziewczynie, która jej towarzyszy³a. Rêka policjanta podnosz¹ca kubek zawis³a w powietrzu, a on przyjrza³ siê badawczo rozmówcy. – Czy mo¿e pan opisaæ tê dziewczynê? Inspektor przedstawi³ pokrótce jej obraz. – To musi byæ Jessamine – uzna³ szeryf. – Jest jednym z dzieci w Willow Grove. – Jessamine? A Willow Grove to jakiœ sierociniec? Szeryf ponownie przytakn¹³. – Oczywiœcie nie nazywamy ju¿ tych miejsc w ten sposób. Sierociniec to niew³aœciwe okreœlenie. Teraz to domy grupowe, licencjonowane na szczeblu stanowym, poddawane inspekcjom i w pewnym stopniu finansowane. Pani Warren jest jego dyrektork¹. – Jessamine. Ciekawe imiê. – To nazwa apallachijskiego kwiatka – wyjaœni³. – I rzeczywiœcie to ciekawe dziecko. Nawet bardzo. Podejrzewam, ¿e o tym w³aœnie chce z panem mówiæ pani Warren, ale niech to ona wyjaœni w czym rzecz. Kiedy skoñczymy kawê, poka¿ê panu drogê do Willow Grove. Zap³acili w kasie, po czym wyszli, opuszczaj¹c parking dwoma samochodami. Wrócili do centrum, objechali plac i skrêcili w drogê wiod¹c¹ na wschód. Przejechali chyba nad tym samym w¹wozem, który bieg³ nieopodal motelu, po czym zaczêli wspinaæ siê w¹skim kanionem wyrytym za pomoc¹ dynamitu w granitowych ska³ach. Po kilku minutach z lewej strony ukaza³ siê niewielki p³askowy¿. W odleg³oœci oko³o osiemdziesiêciu metrów od drogi, sta³ piêtrowy dom w stylu wiktoriañskim, z zadaszonymi werandami z ka¿dej strony i dachem pokrytym utlenion¹ ju¿ miedzian¹ blach¹. Podjazd ³¹czy³ drogê z niewielkim rondem wysypanym kamykami. Z lewej znajdowa³ siê sporych rozmiarów staw, okolony gêstymi wierzbami, z prawej zaœ orzechowy lasek. Dalej by³o widaæ z je¿¹cymi siê skalnymi wystêpami doœæ stromy stok. Do stawu, po³o¿onego w s¹siedztwie drogi, wpada³ p³yn¹cy rozpadlin¹ w¹ski strumyk. P³otek z pomalowanych na bia³o sztachet ci¹gn¹³ siê od skraju zbiornika wodnego, wzd³u¿ frontowej granicy ca³ej posiad³oœci. Za domem sta³y zabudowania wygl¹daj¹ce na stajnie, ale w zasiêgu wzroku Stafford nie widzia³ ¿adnych koni. Po przeciwnej stronie górowa³ nad drog¹ poroœniêty lasem stok. Wzniesienie piêtrz¹ce siê tu¿ za domem by³o jednak jeszcze wy¿sze i bardziej strome. Resztê, w miarê p³askiego terenu zajmowa³y ³¹ki, s³u¿¹ce zapewne jako pastwisko. Szeryf skrêci³ na podjazd i zaparkowa³. Stafford pod¹¿y³ za nim. Policjant podszed³ do frontowej werandy i nacisn¹³ dzwonek. Wspólnie czekali na schodach, a¿ w drzwiach stanê³a pani Warren. Mia³a na sobie szar¹ sukienkê i lekki sweter zarzucony na ramiona. Sprawia³a wra¿enie niezwykle opanowanej, choæ by³o widaæ, jak silnie œciska brzegi swetra. – Gwen, to pan Stafford z Waszyngtonu – oznajmi³ szeryf. – W³aœnie zjedliœmy lunch w Waffle House. I nieco pogawêdziliœmy. – Urwa³ na chwilê, jakby

70

nagle zabrak³o mu s³ów. Inspektor zwróci³ uwagê, ¿e policjanta wyraŸnie opuœci³a pewnoœæ siebie. – No có¿, chyba zostawiê was samych. – Dziêkujê ci, Johnie Lee – powiedzia³a cicho kobieta, lekko siê do niego uœmiechaj¹c. Wykona³a zapraszaj¹cy gest rêk¹ i szerzej otworzy³a drzwi. Nie wyci¹gnê³a d³oni na powitanie, oszczêdzaj¹c Staffordowi zak³opotania wynikaj¹cego z koniecznoœci u¿ycia do tego lewej rêki. Szeryf skin¹³ g³ow¹ i wycofa³ siê do samochodu. Pani Warren popatrzy³a za nim i pomacha³a na po¿egnanie. W tym czasie Stafford dok³adnie jej siê przyjrza³. Rzeczywiœcie by³a wysoka. Niemal dorównywa³a mu wzrostem. Ale najwiêksze wra¿enie zrobi³a na nim jej twarz. Profil podobny by³ do rzymskiej kamei: zaczesane do ty³u w³osy, wysoko zarysowane koœci policzkowe, nad nimi niezwyk³e, zielone oczy, a poni¿ej pe³ne, lekko rozchylone usta. Wyraz jej twarzy by³ pogodny i mia³ w sobie coœ z królewskiej wynios³oœci. Da³o siê wyczuæ, ¿e zdaje sobie sprawê ze swojej urody i atrakcyjnego wygl¹du. Mia³a oko³o czterdziestu lat. Nawet mimo luŸnego stroju by³o widaæ jej zgrabn¹ sylwetkê. Kiedy uœwiadomi³ sobie, ¿e przygl¹da siê jej ciekawie, spojrza³ jej w oczy i dostrzeg³ w nich lekkie rozbawienie. Wbrew sobie lekko siê zaczerwieni³. – Mo¿e wejdziemy do œrodka, panie Stafford?

Czwartek, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 12.15 O ustalonej porze Carson zatelefonowa³ do Tangenta. Tym razem wybra³ numer kierunkowy 800. – Mówi Tangent. – Carson. – W porz¹dku. Mo¿emy kontynuowaæ. Carson zastanawia³ siê przez chwilê, co w³aœciwie powinien powiedzieæ. Rozmowa pod numer 800, po³¹czona z automatu, by³a bardzo trudna do pods³uchania, ale nie mo¿na by³o wykluczyæ takiej ewentualnoœci. Obaj mieli wiêc zwyczaj rozmawiaæ doœæ prostym szyfrem. – No dobrze, czy proponuje pan jak¹œ konkretn¹ datê? – zapyta³ menad¿er. – Tak, proponujemy najbli¿sz¹ niedzielê. Czas do uzgodnienia. – Mo¿e byæ. Mo¿e tutaj, w DRMO? Powiedzmy o dwudziestej pierwszej? Tym razem to Tangent siê zawaha³. – Nie wiem, czy to dobry pomys³. Myœleliœmy o jakimœ miejscu, które nie jest w³asnoœci¹ federaln¹. Cholera – pomyœla³ Carson. – Ale tutaj, w Atlancie? – Tak. Nasz zespó³ jest gotów udaæ siê w dowolne miejsce. Oczywiœcie w granicach zdrowego rozs¹dku. Zespó³. Znów przyszed³ mu do g³owy obraz pok¹tnej transakcji na ciemnym parkingu.

71

– Dobrze. Sugerujê DRMO, ¿eby nie trzeba by³o bez potrzeby przenosiæ tej rzeczy. Chyba nie muszê wyjaœniaæ powodów. Znów wahanie. – Tak – rozumiemy. Muszê to uzgodniæ z prze³o¿onymi. W jakiej formie ma nast¹piæ p³atnoœæ? – W gotówce. – To mo¿liwe. Ale proszê pomyœleæ o innych formach. Taka iloœæ pieniêdzy to mnóstwo papieru. Oczywiœcie jeœli pan sobie ¿yczy, mo¿emy spe³niæ takie wymaganie. Istniej¹ jednak inne rozwi¹zania. – Na przyk³ad jakie? – Na przyk³ad brylanty nabyte przez nas u wskazanego przez pana jubilera, który potwierdzi ich wartoœæ i zajmie siê przechowaniem. Dostaniemy przedmiot, a pan otrzyma akt w³asnoœci diamentów. To jest tak samo dobre jak gotówka, a mo¿e nawet lepsze. Znacznie ³atwiejsze do ukrycia. Mówiê o dwudziestu kamieniach najwy¿szej jakoœci. Carson nie wiedzia³ absolutnie nic o brylantach. – Muszê siê nad tym zastanowiæ. De... denerwujê siê tym wszystkim. To przecie¿ du¿a kwota. – Doskonale to rozumiem. – Do tej pory dostawa³em pieni¹dze w kopertach. Co jakiœ czas po kilka banknotów w liœcie. Ale to... – Rozumiem. Obawia siê pan, ¿e za milion moglibyœmy posun¹æ siê do oszustwa. Zawsze mo¿e pan ujawniæ nasze kontakty w prasie. Pan te¿ bêdzie mia³ z tego powodu k³opoty, ale gdy tylko rozejdzie siê wiadomoœæ, ¿e cylinder z tak¹ substancj¹ jest dostêpny na rynku, niemo¿liwa stanie siê jego dalsza sprzeda¿. Bêdzie tylko niebezpiecznym i bezu¿ytecznym przedmiotem. Oczywiœcie zdaje pan sobie sprawê, ¿e my dostaniemy za niego wiêcej ni¿ p³acimy. Mówi¹c szczerze, zdradzê, i¿ pieni¹dze, które pan otrzyma, s¹ depozytem z³o¿onym przez docelowego klienta. Nie mamy wiêc motywu, by podj¹æ próbê wykiwania pana. Co wiêcej, ca³a sprawa musi pozostaæ w absolutnej tajemnicy. Byæ mo¿e wojsko w ogóle nie odkryje zguby. Nikt nie mo¿e te¿ wiedzieæ, ¿e taki towar w ogóle funkcjonuje na rynku broni. To tak¿e pewna gwarancja. – Tak, chyba tak – przyzna³ Carson, nie wspominaj¹c o oczywistej sprawie: zabior¹ pojemnik, a póŸniej go zabij¹. Wtedy bez trudu utrzymaj¹ sprawê w tajemnicy. Tangent musia³ czytaæ w jego myœlach. – Zawsze mo¿e pan te¿ zaaran¿owaæ ujawnienie transakcji w wypadku, gdyby coœ siê panu sta³o. Zak³adamy, ¿e tak w³aœnie pan post¹pi. Robimy ju¿ z panem interesy od d³u¿szego czasu, panie Carson. Korzystne dla obu stron. I bardzo sprytne. Drobne, zakamuflowane, nie zwracaj¹ce uwagi audytorów. A teraz w grê wchodzi du¿a suma. Ale to tak¿e ogromna dla nas okazja. Wiemy, ¿e to jednorazowy interes. Do diab³a, obaj bêdziemy mogli spokojnie odejœæ na emeryturê, prawda? Zale¿y nam wiêc, ¿eby sprawa wypali³a. Dobrze pan wie, ¿e sam nic nie jest w stanie zdzia³aæ. Nie mo¿e pan nawet zniszczyæ tej rzeczy. Gdzie mo¿na pozbyæ siê czegoœ takiego?

72

– To prawda. Nie do koñca – pomyœla³ jednoczeœnie. Zawsze pozostaje Monstrum. Tak naprawdê rodzi siê tylko pytanie: po co w ogóle mia³bym to niszczyæ? – Proszê wiêc przemyœleæ formê p³atnoœci i skontaktowaæ siê ze mn¹ ponownie, powiedzmy, za dwadzieœcia cztery godziny. Wstêpnie mo¿emy zgodziæ siê na DRMO jako miejsce dokonania transakcji. W porz¹dku? – W porz¹dku. – Teraz jeszcze jedno... Stafford. Nasze Ÿród³a donosz¹, ¿e rzeczywiœcie jest tym za kogo siê podaje, ale prawdziwy powód jego przyjazdu ma niewiele wspólnego z oszustwami aukcyjnymi, a nawet z samymi placówkami DRMO. – To brzmi jak dobra wiadomoœæ. – Rzeczywiœcie tak jest. Jest ska¿ony. Wyrzucono go z Waszyngtonu. Jest powszechnie potêpionym wichrzycielem. Postawi³ powa¿ne zarzuty cz³onkowi œcis³ego szefostwa swojej organizacji, a póŸniej mia³ tak¿e zatargi z FBI. Jest pariasem w Dochodzeniowych S³u¿bach Kryminalnych. Mo¿e sugerowaæ, ¿e powierzono mu jak¹œ powa¿n¹ sprawê, ale to nieprawda. Oczywiœcie trzeba na niego uwa¿aæ, ale wszystko wskazuje na to, ¿e nie jest graczem w naszej grze. – To zdecydowanie dobra nowina. – Tak, my te¿ tak myœlimy. Temu facetowi œwiat usuwa siê spod nóg. Rzuci³a go ¿ona, kiedy tylko zacz¹³ mieæ k³opoty. Rozwiod³a siê z nim i uciek³a z pu³kownikiem lotnictwa. A jeszcze na dodatek sta³ siê œwiadkiem strzelaniny na stacji benzynowej. Jedna z kul trafi³a go w ramiê. – Tak, to on. W³aœciwie pos³uguje siê tylko jedn¹ rêk¹. Przez ca³y czas trzyma praw¹ d³oñ w kieszeni. – Mamy wiêc dodatkowe potwierdzenie jego to¿samoœci. Przypuszczalnie zacz¹³ piæ, ale nasze Ÿród³a nie donosz¹, czy wyci¹gn¹³ siê ju¿ z na³ogu. W ka¿dym razie proszê byæ wobec niego uprzejmym, zwodziæ obietnicami wspó³pracy, a jednoczeœnie robiæ swoje. Muszê ju¿ koñczyæ. Pomówimy jutro o tej samej porze, dobrze? Proszê jeszcze przemyœleæ szczegó³y transakcji. – W porz¹dku – powiedzia³ Carson. Czu³ siê du¿o lepiej ni¿ kilka minut temu. – Oto nowy numer telefonu. Menad¿er zapisa³ go, roz³¹czy³ siê i wróci³ do samochodu. S³owa Tangenta mia³y sens i potwierdza³y tylko jego w³asn¹ opiniê o Staffordzie. Móg³ ju¿ nie zaprz¹taæ sobie nim g³owy. Mia³ wa¿niejsze zmartwienia na g³owie: Tangent i to ci¹g³e królewskie „my”, którym siê pos³ugiwa³. Uœwiadomi³ sobie, ¿e nic nie wie o tym cz³owieku. Zna³ tylko jego g³os i zmieniaj¹ce siê regularnie numery telefonów. Od wielu lat regularnie dostawa³ od niego pieni¹dze. Ta transakcja dotyczy³a miliona dolarów, gra sz³a wiêc o znacznie wy¿sz¹ stawkê. Teraz musia³ obmyœleæ w³aœciw¹ strategiê. Po wyjœciu z budki telefonicznej wróci³o rozdra¿nienie i zdenerwowanie. Mia³ przeczucie, ¿e coœ wymyka mu siê z r¹k. Kiedy wróci³ do biura, jego sekretarka ju¿ pracowa³a. Zapyta³ j¹ o Stafforda. Odpar³a, i¿ zostawi³ wiadomoœæ, ¿e dzisiaj siê nie pojawi. Wróci jutro po po³udniu. Co ten facet kombinuje? – zastanowi³ siê. Ale co mnie to w ogóle obchodzi?

73

Czwartek, Pentagon, Waszyngton, 12.10 Genera³ Waddell zamkn¹³ siê w gabinecie z pu³kownikiem Fullerem. W³aœnie wrócili z pierwszego posiedzenia tajnej grupy operacyjnej. To Carrothers nada³ jej tak¹ nazwê, która nie budzi³a zainteresowania. Pu³kownik Fuller – stary przyjaciel genera³a – zosta³ mianowany szefem si³ operacyjnych. – Myer, mamy na g³owie nie lada k³opoty. – Powiedz mi to, o czym nie wiem, Ambrose. Fuller przez moment mierzy³ przyjaciela wzrokiem. – Dobrze, zrobiê to. Jako, prawdopodobnie jedyny, by³y specjalista do spraw biologicznych w czynnej s³u¿bie znam tajemnice, o których nikt nie s³ysza³: ani ci sprytni, m³odzi oficerowie, ani nikt z Fort Dietrick. Waddell odpowiedzia³ na jego spojrzenie. Raporty z Tooele i Anniston coraz wyraŸniej wskazywa³y na to, ¿e cylinder zawieraj¹cy substancjê o nazwie Oko Szatana rzeczywiœcie znikn¹³. ¯aden z b³yskotliwych oficerów uczestnicz¹cych w zgromadzeniu, w³¹cznie z jego zastêpc¹, nie mia³ pojêcia co robiæ dalej. – Oko Szatana to nie do koñca broñ chemiczna – wyjaœni³ pu³kownik. – W³aœciwie to swoista hybryda. Genera³ pochyli³ siê, wspar³ ³okcie na blacie biurka, a g³owê po³o¿y³ na d³oniach. – Wcale nie mam ochoty tego us³yszeæ, Ambrose. – Ktoœ musi, Myer. To mo¿esz byæ ty, zwa¿ywszy na to, ¿e jesteœ dumnym wodzem tej zgrai. – Dobra, s³ucham. – Oko Szatana to broñ hybrydalna. Jedyna, objêta programem tworzenia broni biologicznej, zanim Nixon doprowadzi³ do jej zawieszenia w 1968 roku. W³aœciwie to broñ chemiczna, ale ma sk³adniki biologiczne – specyficzny patogen zawarty w chemicznej zupie. Dzia³aj¹ wspólnie: substancje chemiczne obezw³adniaj¹ ofiarê, a patogen dokonuje powa¿nych zniszczeñ fizycznych. – A dok³adniej? – Wy¿era oczy. A w³aœciwie zapocz¹tkowuje ³añcuch reakcji bakteryjnych, które doprowadzaj¹ do zniszczenia ga³ek ocznych. Œrodek chemiczny doprowadza do zmiany struktury oka, co powoduje zaburzenia wzroku. PóŸniej patogen dos³ownie wy¿era tkankê ga³ki, a¿ do po³¹czeñ nerwowych. – Jezu Chryste! – szepn¹³ dowódca wojsk chemicznych. – Tak. Ze strategicznego punktu widzenia to wprost rewelacyjna broñ. Zamiast zabija栖 oœlepia. Wróg ma do czynienia – nie z trupami, które mo¿na po prostu porzuciæ na placu boju, ale z niewyobra¿aln¹ mas¹ rannych, którym nie sposób zapewniæ odpowiedniej opieki medycznej. Oczywiœcie ci ludzie s¹ ju¿ na sta³e wyeliminowani z gry jako ¿o³nierze. – Jezu Chryste! – powtórzy³ Waddell. – Ale to nie wszystko. Siêgn¹³em do archiwów i dowiedzia³em siê czegoœ bardzo ciekawego. To nie my stworzyliœmy tê broñ, tylko Rosjanie. – Po czêœci czujê siê nieco lepiej z tego powodu.

74

– Nie spiesz siê, generale – odpar³ Fuller z ironicznym uœmiechem. – Zapewne zdoby³a j¹ CIA, kiedy ktoœ przeszed³ na nasz¹ stronê. Dostarczy³ te¿ film ukazuj¹cy skutki dzia³ania Oka Szatana. Skopiowa³em go. Muszê ciê ostrzec... to doœæ nieprzyjemny widok. Rosjanie wykorzystywali do testów ludzi. – Ludzi? Pu³kownik przytakn¹³. – Zapewne zes³añców z gu³agów. Film pochodzi z koñca lat piêædziesi¹tych. Nie uzna³em jednak za stosowne, by zobaczyli go ci spryciarze z naszego zespo³u. – W porz¹dku, Ambrose. Chcê to mieæ ju¿ za sob¹. Fuller wsun¹³ kasetê do magnetowidu i nacisn¹³ przycisk odtwarzania. Rozpocz¹³ siê czarno-bia³y film bez dŸwiêku. Obraz pokazywa³ coœ, co wygl¹da³o na wiêzienny dziedziniec, bo w tle by³o widaæ wie¿e stra¿nicze i wysokie ogrodzenie z drutu kolczastego, znajduj¹ce siê pod napiêciem. Dalej nie by³o ju¿ nic, poza g¹szczem starych, wysokich drzew. Film by³ krêcony zapewne z jednej z wie¿, poniewa¿ czasami w ekranie pojawia³a siê lufa karabinu maszynowego. Na œrodku dziedziñca siedzia³o na ziemi po turecku trzydziestu zaniedbanych wiêŸniów. Wiêkszoœæ z nich beznamiêtnie patrzy³a w dó³, a tylko kilku oœmieli³o siê podnieœæ wzrok na kamerê. Mieli na sobie obszarpane, brudne stroje, zaœ ich g³owy ogolone by³y na ³yso. Znajdowali siê w takiej odleg³oœci, ¿e nie by³o widaæ wyrazu ich twarzy. Pocz¹tkowo nic siê nie dzia³o. Wreszcie, na innej wie¿y zacz¹³ siê ruch. Stra¿nicy wyraŸnie siê przed czymœ cofali, chowaj¹c w chatach. Lufa poruszy³a siê kilkakrotnie. Nagle obraz zadr¿a³ i dokonano zbli¿enia. WiêŸniowie zaczêli unosiæ rêce do twarzy. Jedni siê przewracali, inni wstawali. Wszyscy zas³aniali twarze, a w³aœciwie oczy. Znów zrobiono zbli¿enie, tym razem na poszczególne twarze. WiêŸniowie krzyczeli bezg³oœnie i tarzali siê w b³ocie. Obraz zatrzyma³ siê wreszcie na mê¿czyŸnie, który powoli cofa³ siê w stronê ogrodzenia. Przyciska³ d³onie do twarzy, a¿ wreszcie odsun¹³ je, jakby chcia³ zobaczyæ co siê na nich znajduje. Waddellowi zabrak³o tchu w piersiach, gdy zobaczy³ ten fragment filmu. Cz³owiek na ekranie nie mia³ oczu. W ich miejscu znajdowa³y siê puste oczodo³y, z których po twarzy sp³ywa³a krwawa maŸ. Sprawdzaj¹c co siê dzieje z jego wzrokiem, wiêzieñ tylko j¹ rozmaza³. Wci¹¿ siê cofa³, a¿ dotkn¹³ ogrodzenia. Si³a pora¿enia odrzuci³a go do przodu, a powietrze wype³ni³ bia³y dym. Mê¿czyzna pad³ twarz¹ na ziemiê i ju¿ siê nie poruszy³. Ofiary wykonywa³y zbyt gwa³towne ruchy, aby mo¿na by³o dok³adniej im siê przyjrzeæ. Wszyscy wygl¹dali tak samo. Tylko puste oczodo³y i twarze umazane jak u Indian, którzy wst¹pili na wojenn¹ œcie¿kê. Fuller wy³¹czy³ nagranie. – Jest tego wiêcej – powiedzia³. – Ale chyba ju¿ siê zorientowa³eœ w czym rzecz. – Jezu Chryste! – szepn¹³ genera³. – Reagan mia³ racjê. Zwi¹zek Radziecki rzeczywiœcie by³ imperium z³a. – By³? Uwa¿asz, ¿e pozbyli siê tej broni?

75

Waddell ciê¿ko westchn¹³ i przetar³ oczy. Zmitygowa³ siê jednak, wsta³ i podszed³ do okna. – Przedstaw to, co widzieliœmy z technicznego punktu widzenia, Ambrose. Jak groŸny jest pojedynczy pojemnik Oka Szatana? Fuller od³o¿y³ pilota magnetowidu na stolik. – Muszê szczerze odpowiedzieæ, ¿e nie wiem. Ta substancja nie nale¿y do stabilnych. Jest czu³a na temperaturê. Musi by³ przechowywana w okreœlonych warunkach, w dodatkowych pojemnikach zabezpieczaj¹cych. Istniej¹ wskazówki, choæ nie jest to potwierdzone, ¿e patogen mo¿e mutowaæ w razie niew³aœciwego przechowywania. Niestety, s¹ to tylko przewidywania wynikaj¹ce z rachunku prawdopodobieñstwa, a nie fakty oparte na badaniach laboratoryjnych. – Nie badaliœmy tej substancji? – Nigdy. Nie po obejrzeniu tego filmu. W³aœciwie kilka lat po zsyntezowaniu Oka Szatana program zosta³ przerwany. Nie mieliœmy pewnoœci, co w³aœciwie powstanie. To jeden z powodów rezygnacji z ewentualnego wykorzystania tej broni. – Jeden z powodów? – Innym oczywiœcie by³ fakt, i¿ nie jest to broñ bezpieczna binarnie. – Aha. A wiêc to demon zamkniêty w puszce. Wydawa³o mi siê jednak, ¿e to biologiczne œwiñstwo zosta³o zniszczone wraz z zamkniêciem programu. – Uwielbiam sposób, w jaki lekcewa¿ycie broñ biologiczn¹ – powiedzia³ Fuller uœmiechaj¹c siê lekko. – Jakby chemiczna by³a w jakimkolwiek sensie lepsz¹ propozycj¹. – Przestañ, Ambrose. Mamy tu powa¿n¹ sprawꠖ ton Waddella nale¿a³ raczej do genera³a, ni¿ przyjaciela. – Tak jest, to prawda. Przepraszam. Chyba ju¿ za d³ugo tkwimy w tej bran¿y. Odpowiadaj¹c na twoje pytanie, niemal ca³a broñ biologiczna zosta³a zniszczona. Pierwotnie placówka zajmuj¹ca siê jej likwidacj¹ znajdowa³a siê w Pine Bluff, w stanie Arkansas. Oko Szatana by³o zaœ zgromadzone w Anniston, w Alabamie. Nic siê nie dzia³o przez kilka lat. Wreszcie siê okaza³o, ¿e aby armia mog³a zabraæ siê za ten arsena³, musi mieæ pozwolenie na przemieszczenie broni. Wiesz, Agencja Ochrony Œrodowiska, Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom ZakaŸnym, Departament Transportu i jeszcze co najmniej kilka innych organizacji, po zapoznaniu siê z czym maj¹ do czynienia, stwierdzili, ¿e lepiej nie ruszaæ tych zapasów. Skoro nie sposób by³o zdobyæ pozwolenia, tysi¹c cylindrów z Okiem Szatana spoczywa³o w schronach Anniston, a¿ do tego roku, kiedy to nasz kraj ratyfikowa³ wreszcie traktat o broni chemicznej. – Nie pamiêtam, ¿ebym wydawa³ zezwolenie na dokonanie takiego transportu – rzek³ genera³. – Zapyta³em o to wojskowych specjalistów od prawa miêdzynarodowego. Wygl¹da na to, ¿e twoi pe³nomocnicy, jakieœ piêæ lat temu na konwencji dotycz¹cej broni chemicznej oœwiadczyli, ¿e transport substancji chemicznych w celu ich zniszczenia nie wymaga specjalnego pozwolenia. Skoro oœwiadczenie to sta³o siê czêœci¹ podpisanego traktatu, a takie umowy miêdzynarodowe s¹ wa¿niejsze od

76

prawa funkcjonuj¹cego w kraju, twoi podw³adni nie zwracali siê z tym do ciebie. Po prostu dokonali wysy³ki. – A kiedy ju¿ to zrobili, jeden pojemnik zagin¹³. – Na to wygl¹da. Wed³ug mnie mamy jeszcze jeden powód, ¿eby jak najszybciej go znaleŸæ. Je¿eli bowiem nie znajduje siê w swojej trumnie, mo¿e ulec zmianie w coœ jeszcze groŸniejszego. – Czy to mo¿liwe? Jezu! To straszne! – Cylindry zosta³y wyjête z ich trumien i umieszczone w magazynie w Tooele, w oczekiwaniu na zniszczenie. Je¿eli to by zale¿a³o ode mnie, nigdy bym do tego nie dopuœci³. – Dlaczego to zrobili? – Bardzo ci siê to spodoba. Chodzi o przepisy federalne, dotycz¹ce nadwy¿ki, nadaj¹cych siê do przerobu materia³ów stanowi¹cych w³asnoœæ Departamentu Obrony. Pamiêtasz aferê ubieg³oroczn¹, nag³oœnion¹ w telewizji, a zwi¹zan¹ z ograbianiem Ameryki przez Agencjê Logistyki Departamentu Obrony? Kongres za¿yczy³ sobie teraz, ¿eby wszystkie przedmioty nadaj¹ce siê do odzysku trafia³y do placówek zajmuj¹cych siê utylizacj¹. Przepisy posuwaj¹ siê tak daleko, ¿e ka¿da nietoksyczna i nie stanowi¹ca zagro¿enia substancja lub te¿ przedmiot, nawet z programu broni chemicznej, musz¹ wêdrowaæ do DRMO. – To szaleñstwo. Trumny mog³y byæ przecie¿ zniszczone na miejscu, w Tooele! – Lewa rêka steruje praw¹. Oczywiœcie, bez w¹tpienia tak w³aœnie mog³o byæ. Przypuszczam, ¿e przepisy te maj¹ na celu zapewnienie pracy DRMO, a nie dbanie o bezpieczeñstwo. W ka¿dym razie wszystkie puste trumny zosta³y wys³ane z Tooele do Anniston, a stamt¹d skierowano je do najbli¿szego DRMO, prawdopodobnie do Georgii. Jako materia³ zwi¹zany z broni¹ chemiczn¹, automatycznie zosta³y przeznaczone do przerobu. Nie wiem jak dok³adnie przebiega ten proces, ale po twojej akceptacji grupa operacyjna zajmie siê ich wyœledzeniem. – Za moim pozwoleniem? – Kiedy tylko dowództwo armii Stanów Zjednoczonych zacznie zadawaæ pytania dotycz¹ce wysy³ki pojemników po broni chemicznej, zapewne zaczn¹ siê plotki i pojawi¹ podejrzenia. Nie chcia³em robiæ nic, dopóki nie zabezpieczymy siê odpowiednio przed przeciekiem. Chyba mam racjê podejmuj¹c takie œrodki ostro¿noœci? Waddell potar³ d³oñmi twarz i przytakn¹³. – Oczywiœcie, ¿e masz. Szczególnie bior¹c pod uwagê sprawê czynnika biologicznego. – Powoli wróci³ za biurko. – Ten aspekt – przynajmniej na pewien czas – powinniœmy zachowaæ tylko dla siebie. – Naprawdê, generale? – Tak! Grupa nie musi nic wiedzieæ o tym patogenie. – A genera³ Carrothers? – Do niego odnosi siê ten sam argument. Im mniej ludzi wie to co my, tym lepiej.

77

Fuller przez chwilê przygl¹da³ mu siê badawczo, ale genera³ nie odpowiedzia³ na to spojrzenie. Pu³kownikowi przyszed³ nagle do g³owy pewien pomys³. – Chyba dobrze bêdzie pod pretekstem æwiczeñ, uruchomiæ moich ludzi. Sprawdzimy, co mo¿e staæ siê z cylindrem wyjêtym z trumny. – Dobrze – zgodzi³ siê Waddell. – Myœlê, ¿e gdyby tylko ktoœ w DRMO znalaz³ pe³n¹ trumnê, zostalibyœmy o tym powiadomieni. – Zak³adasz, ¿e ktoœ otworzy³by hermetyczny pojemnik zabezpieczaj¹cy. Ja osobiœcie nie zrobi³bym tego. Je¿eli dopisze nam szczêœcie, Myer, i proces utylizacji odbywa siê w hermetycznych warunkach, to mo¿e trzeba bêdzie za³o¿yæ, ¿e pojemnik z zawartoœci¹ zosta³ po prostu zniszczony. Zagin¹³ przecie¿ zamkniêty w trumnie. Wszystkie do tego czasu zosta³y ju¿ poddane przerobowi. Niech nas licho porwie za zgubienie cylindra, ale teraz mo¿emy siê odprê¿yæ, bo nic ju¿ nie zosta³o ze zguby. Waddell odchyli³ siê w fotelu. Dostrzeg³ pierwszy promyk nadziei od chwili pojawienia siê kryzysu. Oczywiœcie, wszystko zale¿y od DRMO, ale Fuller mia³ racjê. Jeœli tylko uda im siê potwierdziæ, ¿e ta sama liczba trumien wys³ana z Utah, zosta³a otrzymana w DRMO, a ponadto nikt nie otwiera³ ¿adnej z nich, to logicznym za³o¿eniem by³o przyjêcie, i¿ wszystkie zosta³y zniszczone. Tyle tylko, ¿e zbyt wiele opiera siê tu na przypuszczeniach i za³o¿eniach. Odpêdzi³ od siebie pospiesznie wizjê t³umu pracowników placówki utylizacyjnej, biegaj¹cych na oœlep z pustymi oczodo³ami. Spojrza³ na Fullera, który bacznie siê mu przygl¹da³. – O któr¹ dok³adnie placówkê chodzi? – zapyta³.

Czwartek, Willow Grove, Graniteville, Georgia, 13.15 Gwinette Warren poprowadzi³a Stafforda du¿¹, zadaszon¹ werand¹ do wejœcia domu. Sufit znajdowa³ siê na wysokoœci co najmniej czterech metrów. W œrodku panowa³ ch³ód i pó³mrok, pachnia³o pastelami. Najpierw wchodzi³o siê do g³ównego holu, który by³ po³¹czony z salonem, zaadaptowanym na klasê dla mniejszych dzieci. Podwójne drzwi z prawej strony by³y zamkniête. Z holu prowadzi³y na górê szerokie schody. Stafford zastanawia³ siê, gdzie podziewaj¹ siê mali mieszkañcy. Przeszli przez jasn¹, bogato wyposa¿on¹ kuchniê i oboje znaleŸli siê w biurze. Pani Warren poprosi³a goœcia, by usiad³. Pomieszczenie mia³o wyd³u¿ony kszta³t, co sugerowa³o, ¿e kiedyœ by³a tu przylegaj¹ca do kuchni spi¿arnia. Przy pojedynczym oknie sta³o biurko, a ca³¹ d³ug¹ œcianê zajmowa³ rega³ z ksi¹¿kami. Po przeciwnej stronie wisia³o kilka, oprawionych w ramki œwiadectw akademickich oraz kolekcja zdjêæ rodzinnych. Na biurku sta³ du¿y, bia³y komputer. Za nim by³o widaæ niszê wype³nion¹ innym sprzêtem biurowym. Sta³y tu te¿ dwa tapicerowane fotele, a za nimi niewielki stó³ konferencyjny. Gwen usiad³a naprzeciw niego w fotelu i splot³a swe smuk³e nogi. Stafford poczu³ dziwne zainteresowanie t¹ kobiet¹. Chcia³ d³u¿ej przygl¹daæ siê jej twarzy, lecz zdawa³ sobie sprawê, ¿e przyjecha³ tu w innym celu. – Pani Warren, dzwoni³a pani do mnie...

78

– Rzeczywiœcie – powiedzia³a. Jej g³os by³ niezwykle silny, na co wczeœniej nie zwróci³ uwagi. Ka¿de s³owo wypowiada³a z ogromn¹ starannoœci¹, zaledwie z cieniem akcentu charakterystycznego dla Georgii. – Zanim zaczniemy, by³abym wdziêczna za wyjaœnienie, kim pan dok³adnie jest, panie Stafford. Muszê przyznaæ, ¿e agencja, dla której pan pracuje, nie jest mi znana. Popatrzy³a mu prosto w oczy i jeœli zdawa³a sobie sprawê z tego, ¿e budzi jego zainteresowanie nie da³a nic po sobie poznaæ. Inspektor okaza³ dokumenty, którym dok³adnie siê przyjrza³a. W kilku s³owach wyjaœni³ jej czym zajmuj¹ siê Dochodzeniowe S³u¿by Kryminalne Departamentu Obrony i dlaczego znalaz³ siê w Atlancie. – Podejrzewam, ¿e pani telefon ma coœ wspólnego ze zdarzeniami na lotnisku? Przygl¹da³a mu siê d³ugo, zanim odpowiedzia³a. W przyt³umionym œwietle jej niezwyk³e oczy mia³y barwê nefrytów. – Tak, panie Stafford, to prawda. Nie wiem w³aœciwie od czego zacz¹æ. Mo¿e najpierw powinnam opowiedzieæ panu o szkole Willow Grove. – To szko³a? Wydawa³o mi siê, ¿e szeryf mówi³, ¿e to dom. – To jedno i drugie. Przede wszystkim to dom grupowy, czyli placówka nazywana kiedyœ„sierociñcem”. Ten dom od dawna nale¿a³ do mojej rodziny ze strony ojca. Tata by³ lekarzem, a mama nauczycielk¹ w Graniteville. Miejsce to nosi³o nazwê farmy Willow Grove, gdy siê urodzi³am. Wróci³am tu na sta³e dziesiêæ lat temu, po rozwodzie. W³aœciwie to pomys³em ojca by³o zorganizowanie tu domu dziecka. – Ile dzieci mieszka u pani? – Teraz zaledwie szeœcioro. Mamy licencjê na oœmioro. To charakterystyczny w Georgii dom grupowy. Tylko kilka z nich jest zdecydowanie wiêkszych. Mamy piêcioro dzieci i Jessamine, która jest ju¿ nastolatk¹. – To bardzo niezwyk³e imiê, pani Warren. Ze s³ów szeryfa wywnioskowa³em, ¿e j¹ zna. – Nazywamy j¹ po prostu Jess. – A Warren? Takie samo nazwisko nosi szeryf. – Zgadza siê. – Popatrzy³a na niego z pewnym wyzwaniem. – John Lee zosta³ moim mê¿em, kiedy po skoñczeniu studiów wróci³am do Graniteville. Jesteœmy po rozwodzie, ale nasze stosunki s¹... jakby to okreœliæ? Przyjazne. To w³aœciwie naturalne w tak ma³ej spo³ecznoœci. – Szczególnie je¿eli on jest szeryfem – zauwa¿y³ Waszyngtoñczyk, staraj¹c siê nieco rozluŸniæ atmosferê. Milcza³a w zamyœleniu, jakby wci¹¿ nie mog³a siê zdecydowaæ, czy mo¿e mu zaufaæ. Na górze rozleg³y siê tymczasem jakieœ ha³asy. – Tak, to chyba prawda – zgodzi³a siê. – Sk¹d pochodz¹ te dzieci? – Z pó³nocnej Georgii, z gór. W³aœciwie to normalne dzieci, tyle, ¿e by³y wykorzystywane, zaniedbywane, a nawet porzucone przez rodziców. Ich sytuacja na ogó³ wygl¹da na tyle Ÿle, ¿e ju¿ nigdy nie wracaj¹ do swoich domów.

79

– A wiêc nie pracuje pani z dzieæmi z autyzmem czy te¿ innymi w tym rodzaju? Na jej twarzy pojawi³a siê konsternacja. – „Z innymi w tym rodzaju”? Mówi¹c w ten sposób obra¿a pan te biedne dzieci, panie Stafford. – Przepraszam, nie to mia³em na myœli. Chodzi³o mi o problemy takie, jak autyzm, zespó³ Downa i temu podobne. Doszed³ do wniosku, ¿e musi byæ mocno zdenerwowana, skoro naskoczy³a na niego w ten sposób. – Nie, nie mamy tu warunków do zajmowania siê tego rodzaju przypadkami. A dzia³aj¹ca u nas szko³a jest tylko dodatkiem do ich edukacji. Wysy³amy nasze dzieci do szkó³, kiedy tylko s¹ gotowe tam uczêszczaæ. Znaczna ich wiêkszoœæ wymaga pomocy, zarówno szkolnej, jak i emocjonalnej – co chyba pana nie dziwi. Z góry zdecydowanie dobiega³y jakieœ dŸwiêki. – Drzemka dobieg³a koñca – wyjaœni³a, spogl¹daj¹c na sufit. – Pani Benning zaraz sprowadzi naszych podopiecznych na dó³. Maluchy maj¹ zajêcia z rana, póŸniej lunch i drzemkê. Popo³udniami zazwyczaj realizujemy programy grupowe ze zwierzêtami na farmie. – A Jessamine? – Jest w szkole publicznej. – Wsta³a. – Mo¿e oprowadzê pana po budynku? – Oczywiœcie. Ale póŸniej powie mi pani, o co w tym wszystkim chodzi, dobrze? Popatrzy³a na niego ze znu¿eniem. – Je¿eli uznam, ¿e mogê panu zaufa栖 zgoda. – Zatrzyma³a siê w drzwiach w sposób, który podkreœla³ smuk³oœæ jej postaci. – To chyba niefortunne stwierdzenie. Mo¿e powiem inaczej: je¿eli uznam, ¿e odpowiednio wykorzysta pan coœ, co wymaga zachowania dyskrecji i delikatnoœci – zgoda? Zdajê sobie sprawê, ¿e moje s³owa nie s¹ zbyt uprzejme, ale nie znam pana i przyjecha³ pan przecie¿ z Waszyngtonu. Pracownik DCIS, zaskoczony jej szczeroœci¹, zdoby³ siê na lekki uœmiech. – Zapewne moje dotychczasowe zachowanie nie jest zachêcaj¹ce? Nie odpowiedzia³a na uœmiech. – Zgadza siê, panie Stafford. Jest pan teraz w górach pó³nocnej Georgii. Ludzie tutaj nie maj¹ dobrej opinii o naszej stolicy i nie szanuj¹ pracuj¹cych tam ludzi. Przytakn¹³ powoli. – Z doœwiadczenia wiem, ¿e taka opinia jest nader czêsta, ale jestem przecie¿ agentem federalnym. Moje zadanie polega na ujawnianiu defraudacji wymierzonych przeciwko pañstwu. Dopuszczaj¹ siê ich przede wszystkim urzêdnicy pañstwowi. W pewnym sensie s³u¿ê wiêc podatnikom. Niestety, ¿aden z nas, pilnuj¹cych prawa, nie jest w stanie przeciwdzia³aæ szkodliwym dla nas dzia³aniom, dokonywanym przez w³adze. Wyczu³a rozdra¿nienie w jego g³osie.

80

– Przepraszam, jeœli pana urazi³am. Ale w tê sprawê zaanga¿owana jest m³oda dziewczyna, która ma za sob¹ ciê¿kie przejœcia. Chodzi mi tylko o to, ¿e chcia³abym wiedzieæ, z kim mam do czynienia, nim zdecydujê siê panu zaufaæ. Proszê o odrobinê cierpliwoœci i mam nadziejê, ¿e zrozumie pan o co mi chodzi. Mia³ ochotê zakoñczyæ tê rozmowê, ale z drugiej strony nie wiedzia³, co robiæ przez ca³e popo³udnie. Jej troska wygl¹da³a na szczer¹. Nie poprosi³a go o przyjazd tylko po to, by narzekaæ na w³adze i ur¹gaæ ich przedstawicielowi. Poza tym interesowa³a go. Chcia³ wiedzieæ wiêcej o niej samej, domu i tym, czym siê tu zajmowa³a. – Jak pani sobie ¿yczy, pani Warren. No wiêc idziemy? Poprowadzi³a go przez parter i pokaza³a klasê oraz jadalniê, gdzie sta³ wielki stó³ dla wszystkich domowników. Na werandzie z lewej strony znajdowa³o siê miejsce do zabawy, a na zewn¹trz plac zabaw z prawdziwego zdarzenia, na który wczeœniej nie zwróci³ uwagi. – Co tam jest? – zapyta³, wskazuj¹c na zamkniête podwójne drzwi po prawej stronie holu. – Tam mieszkam, panie Stafford. Zajmujê niewielkie mieszkanko, gdzie staram siê zachowaæ prywatnoœæ. Przytakn¹³ bez s³owa. Gospodyni porusza³a siê z niezwyk³¹ gracj¹. Przy³apa³ siê na tym, ¿e zainteresowa³a go jej szyja. Jasna skóra wyziera³a tam od czasu do czasu spod gêstych, ciemnych w³osów. W tej chwili grupka dzieci zbieg³a po schodach, a za nimi pojawi³a siê starsza kobieta, która strofowa³a je, by nie bieg³y. Na widok przybysza zatrzyma³y siê jak wryte, wpadaj¹c jedno na drugie. Byli to trzej ch³opcy i dwie dziewczynki, wszystkie w wieku od czterech do siedmiu lat. Pani Warren dokona³a prezentacji: – Dzieci, to pan Stafford. Jest federalnym inspektorem z Waszyngtonu. Panie Stafford, oto nasze dzieci. Tutaj u¿ywamy rodzinnych przezwisk. Po kolei wskazywa³a na ch³opców: – To Crash, Hollywood i No-No. Po czym zwróci³a siê w stronê dwóch dziewczynek, które chowa³y siê za Crashem. – Z lewej to Too, a z prawej Annie. A ca³¹ t¹ gromadk¹ opiekuje siê pani Benning – jedna z naszych nauczycielek. Stafford uœmiechn¹³ siê i skin¹³ im g³ow¹. Wszystkie pociechy przygl¹da³y mu siê tymczasem co najmniej tak, jakby przylecia³ z Marsa. Wreszcie pani Benning poprowadzi³a je przez frontowe drzwi, za którymi natychmiast rozleg³y siê dzikie wrzaski. Pani Warren wskaza³a, by pod¹¿yli za nimi. – Mamy tu trzy konie w podesz³ym wieku, szeœæ kóz nubijskich, kurczêta, gêsi i mnóstwo innych stworzeñ. Popo³udniami dzieci asystuj¹ przy zajmowaniu siê nimi. Pan Jackson opiekuje siê ca³ym obejœciem. Dba o zwierzêta i uczy naszych podopiecznych jak siê nimi zajmowaæ. Stwierdziliœmy, ¿e obcowanie z czworonogami zwiêksza ich szanse na w³aœciwe u³o¿enie stosunków z ludŸmi. Jego nozdrza dra¿ni³ delikatny zapach jej perfum. – Sk¹d takie za³o¿enie? – Zwierzêta posiadaj¹ osobowoœæ, potrzeby, obawy i zachcianki. Okazuj¹ to wszystko, tyle tylko, ¿e nie za pomoc¹ jêzyka. Ucz¹c dzieci w jaki sposób mo¿na 6 – Oko Szatana

81

wyra¿aæ wszystkie te uczucia. Zwracamy wiêc ich uwagê na otoczenie i pokazujemy jak byæ wnikliwym obserwatorem. Je¿eli tylko wpoi siê im to wystarczaj¹co wczeœnie, to wykorzystuj¹c sw¹ wrodzon¹ inteligencjê przenios¹ zdobyt¹ wiedzê na ludzi. A wtedy bez w¹tpienia ich ¿ycie u³o¿y siê lepiej ni¿ tych, którzy tego nie potrafi¹. – Czyli wiêkszoœci z nas. – No có¿, twierdzi pan, ¿e jest inspektorem dochodzeniowym. Wydaje mi siê, ¿e powinien pan posiadaæ tê umiejêtnoœæ. – Powiedzia³a to z lekkim uœmiechem, który zmiêkczy³ jej rysy. Najpierw ¯elazna Dama, a teraz nieco kokieterii? Czy¿by z nim flirtowa³a? By³ zdezorientowany, ale nie przeszkadza³o mu to. Coraz bardziej go interesowa³a. Obeszli dom i skierowali siê w stronê zabudowañ gospodarczych. Wia³ lekki wiatr, który g³adzi³ witki wierzb i lekko marszczy³ powierzchniê stawu. – Ilu ludzi w³aœciwie tu pracuje? – zapyta³. – Czworo. Pani Benning jest nauczycielk¹ zatrudnion¹ na pe³en etat, podobnie jak pani Correy. Pracuj¹ na zmianê w czasie lunchu, drzemki i zajêæ popo³udniowych. Pan Jackson pojawia siê tu tylko wczesnymi rankami i popo³udniami. Pani Hadley zaœ to nasza kucharka. Wszyscy maj¹ rodziny w Graniteville. Przez telefon zawsze mo¿emy wezwaæ lekarza i weterynarza. Ja mieszkam na miejscu, choæ czasami wyje¿d¿am w sprawach zawodowych. – Czy pani tak¿e uczy? – Tak. Zajmujê siê indywidualnymi problemami z nauk¹ i prowadzeniem domu. Fundusze pochodz¹ od stanu i s¹ wyp³acane na ka¿de dziecko znajduj¹ce siê pod nasz¹ opiek¹. W zwi¹zku z tym mam mnóstwo papierkowej roboty. – Pracujê dla rz¹du, pani Warren, wiêc nie musi mi pani mówiæ co znaczy ta biurokracja. Wspomnia³a pani o podró¿ach. – Tak, jestem doktorantk¹ Uniwersytetu Georgia. Zajmujê siê badaniem miejscowych jêzyków migowych. Czasami wyje¿d¿am tak¿e w innych sprawach. – Jak na przyk³ad wtedy, do Atlanty? Zatrzyma³a siê przy bramie prowadz¹cej do czêœci gospodarczej i zapatrzy³a w dal, na stok góry wznosz¹cej siê nad farm¹. – Tak, z Jessamine. Nie stara³a siê rozwin¹æ tematu. Zapad³a cisza, której Stafford nie przerywa³. W milczeniu obserwowali, jak nadzorowane przez starszego, czarnoskórego mê¿czyznê, dzieci czyszcz¹ dwa konie. Powie mu, kiedy uzna to za stosowne, albo w ogóle zachowa to dla siebie. Wyczu³, i¿ nie ma sensu wypytywaæ o tajemnicz¹ Jessamine. Ciep³y wiatr przycisn¹³ jej sukniê do cia³a. Poczu³ siê nieco zak³opotany stwierdzaj¹c, ¿e trudno oderwaæ mu od niej wzrok. Przez chwilê wyobrazi³ sobie, ¿e s¹ bli¿ej zainteresowani sob¹, lecz odrzuci³ tê myœl jako nierealn¹. To tylko wytwór jego nadwra¿liwej wyobraŸni, zwielokrotniony jeszcze seksualn¹ abstynencj¹. To œmieszne, ¿e mog³aby w ogóle mieæ ochotê na flirtowanie z nim. A jednak... Stali w miejscu przez kilka minut, a¿ ¿ó³ty, szkolny autobus z ha³asem zatrzyma³ siê przed podjazdem domu. Wysiad³a z niego samotna pasa¿erka. Pojazd

82

ruszy³, zostawiaj¹c za sob¹ ob³ok ciemnego dymu z rury wydechowej. Dave przygl¹da³ siê dziewczynie, która sz³a podjazdem, przyciskaj¹c do piersi ksi¹¿ki. Mia³a na sobie luŸne d¿insy, bluzkê i sweter. Z tej odleg³oœci nie widzia³ rysów jej twarzy. Dziewczyna z uczuciem pomacha³a pani Warren i skierowa³a siê prosto do domu. – To Jess – wyjaœni³a. – Nie uczestniczy w oporz¹dzaniu koni? – Kiedy dzieci skoñcz¹, ona wybierze siê na konn¹ przeja¿d¿kê. To nastolatka, panie Stafford. Nie bawi siê ju¿ z maluchami. Ma pan dzieci? – Nie. Przez kilka lat by³em ¿onaty, teraz jestem po rozwodzie. Nigdy nie mieliœmy czasu na dzieci. Przytaknê³a i ku wielkiej uldze Stafforda nie skomentowa³a tego. – Co tam jest, pani Warren? – zapyta³, wskazuj¹c na przerwê miêdzy wierzbami, gdzie bieg³a wyraŸna œcie¿ka. – Proszê mi mówiæ Gwen – powiedzia³a. – To Góra Howell, za któr¹ znajduje siê narodowy rezerwat przyrody. Odwa¿y siê pan na spacer? – Oczywiœcie. Ja mam na imiê Dave. Œcie¿ka bieg³a poœród wierzb, a dalej wzd³u¿ ogrodzenia pastwiska. Kwadrans póŸniej znaleŸli siê w niewielkim w¹wozie. Zalesiona Góra Howell przyt³acza³a ich swoim ogromem. Zastanawia³ siê czy s¹ odpowiednio ubrani na wyprawê w góry, ale uspokoi³ siê, gdy spostrzeg³, ¿e to czêsta trasa Gwen Warren. Prowadzi³a w milczeniu szybkim krokiem. Nagle poczu³ siê zadowolony z tego wysi³ku fizycznego, choæ musia³ kontrolowaæ oddech, by nie dyszeæ. Mia³ tak¿e pewne k³opoty z utrzymaniem równowagi, trzymaj¹c jedn¹ rêkê w kieszeni. Po kolejnych dwudziestu minutach dotarli na polanê z jeziorkiem poni¿ej niewielkiego wodospadu. Widok na w¹wóz w dole robi³ du¿e wra¿enie. Powietrze by³o ch³odne i czyste, przepe³nione woni¹ liœci, mokrych kamieni i spadaj¹cej wody. Œcie¿ka prowadzi³a dalej w górê, choæ wydawa³a siê du¿o bardziej stroma ni¿ dotychczas. Gospodyni zatrzyma³a siê i zapyta³a jak daje sobie radê. – W porz¹dku – odpar³, wci¹¿ staraj¹c siê ukryæ przyspieszony oddech. Ze zdziwieniem stwierdzi³, i¿ wspiêli siê co najmniej sto metrów. Poœród koron drzew widoczny by³ tylko dach domu. – Jak daleko prowadzi ta œcie¿ka? – Na sam szczyt. Wy¿ej jest znacznie wiêkszy wodospad. Dalej rozpoczyna siê teren parku narodowego. Chcesz iœæ dalej? Zawsze pytam, bo zazwyczaj ludzie nie s¹ przyzwyczajeni do wspinaczki. Wyjaœni³, ¿e ma k³opot z utrzymaniem równowagi. Zesz³a ze œcie¿ki i wyszuka³a mu solidny kij. Zapyta³a co siê mu sta³o w rêkê. – Znalaz³em siê w niew³aœciwym miejscu o nieodpowiedniej porze – wyjaœni³. – Dwoje m³odych ludzi napad³o na stacjê benzynow¹ i zaczê³o strzelaæ. Dosta³em rykoszetem w ramiê. WyobraŸ sobie, ¿e nawet nie wysiad³em z samochodu. – Czy tak¿e strzela³eœ?

83

– Nie, nie mia³em nawet uchylonej szyby. Zazwyczaj nie nosimy broni, Gwen. Nie jestem zwyk³ym gliniarzem. Przede wszystkim zajmujemy siê papierkow¹ robot¹. Uœmiechnê³a siê. – Odzyskasz w niej w³adzê? Wyj¹³ rêkê kieszeni i powoli j¹ wyprostowa³. By³a zdecydowanie bardziej blada ni¿ druga. Z trudem by³ w stanie œcisn¹æ d³oñ w piêœæ, a palce dr¿a³y mu jak oszala³e. – Mówi¹, ¿e tak – powiedzia³, staraj¹c siê nie daæ po sobie poznaæ wk³adanego w to wysi³ku. – Regularnie wykonujê æwiczenia rehabilitacyjne i wydaje mi siê, ¿e widaæ niewielki postêp. Zaskoczy³o go, gdy ujê³a jego chor¹ rêkê w swoje d³onie. By³y gor¹ce. – Nie poddawaj siꠖ szepnê³a. – W naszym wieku ka¿dy postêp oznacza zwyciêstwo. Ponownie siê do niego uœmiechnê³a, delikatnie puœci³a jego d³oñ i ruszy³a dalej. Nim pod¹¿y³ za ni¹, zdj¹³ marynarkê, rozluŸni³ krawat i wsun¹³ d³oñ do kieszeni spodni. Droga by³a zdecydowanie trudniejsza, usiana od³amkami skalnymi i pe³na nierównoœci. Dziêki lasce by³ w stanie dotrzymaæ Gwen kroku. Cieszy³ siê piêknym widokiem, a od czasu do czasu zerka³ na zgrabne nogi towarzyszki. Czterdzieœci minut póŸniej dotarli do drugiego wodospadu, rzeczywiœcie zdecydowanie wiêkszego ni¿ poprzedni. Rozpryskuj¹ca siê woda ch³odzi³a powietrze na tyle, ¿e Stafford musia³ ponownie w³o¿yæ marynarkê. By³oby mi³o zrzuciæ z siebie ubranie i wskoczyæ do jeziorka – pomyœla³. – Czasami przychodzê tu, ¿eby pop³ywaæ, chocia¿ woda jest znacznie zimniejsza, ni¿ mo¿na by przypuszcza栖 powiedzia³a. Jesteœmy ju¿ niemal na prze³êczy. Dokoñczmy wspinaczkê, a póŸniej odpoczniemy. Znów za ni¹ poszed³, tym razem œcie¿k¹, która na skos przecina³a stok. Droga sta³a siê wê¿sza i bardziej stroma. Musia³ pilnowaæ ka¿dego kroku. Kilkakrotnie wspiera³ siê rêk¹ o ziemiê, by nie upaœæ. Gwen nie mia³a problemów i by³o widaæ, ¿e taka wspinaczka nie jest dla niej nowoœci¹. Po up³ywie kolejnego kwadransa znaleŸli siê na szczycie, gdzie usiad³a na skale przypominaj¹cej ³aweczkê. Stafford stan¹³ obok koncentruj¹c siê na uspokojeniu oddechu. Spostrzeg³, i¿ Gwen wcale siê nie zasapa³a, choæ na jej czole, w promieniach s³oñca, lœni³y kropelki potu. Zawinê³a sukienkê wokó³ kolan i wyprostowa³a nogi. Odwróci³ wzrok; nie chcia³, by zauwa¿y³a, ¿e siê jej przygl¹da. Widok z prze³êczy wart by³ wysi³ku w³o¿onego we wspinaczkê. W w¹skiej dolinie rozci¹ga³o siê Willow Grove, a obok wi³ siê jasny pasek drogi. Ponad drzewami wznosi³ siê koœció³ i wie¿a zegarowa ratusza w Graniteville. Dalej zaœ, na stoku, znajdowa³ siê kamienio³om i ¿wirownia. Widok z drugiej strony by³ jeszcze wspanialszy. Lekka mgie³ka spowija³a morze zieleni porastaj¹cej wzgórza tu i ówdzie przetykane ska³ami. Na horyzoncie wznosi³y siê znacznie wy¿sze wzniesienia ni¿ to, na którym siê znajdowali. Owiewa³ ich ciep³y, wiej¹cy od tamtej strony wiatr.

84

– Na pó³nocy mamy Apallachy – wyjaœni³a. – Po lewej znajduje siê Tennessee, a po prawej Pó³nocna Karolina. Teren u naszych stóp nale¿y do Parku Narodowego Chatahoochee. To obszar leœny chroniony przez prawo federalne. Zaczyna siê mniej wiêcej tutaj, gdzie jednoczeœnie koñczy siê teren Willow Grove. – No, no – to dopiero posiad³oœæ. Zapewne twoja rodzina mieszka tu ju¿ od doœæ dawna. – Tak – mo¿na tak powiedzie栖 przyzna³a, równie¿ siê rozgl¹daj¹c. Nad ich g³owami leniwie kr¹¿y³ poluj¹cy sokó³. Wiatr rozwia³ gêste i ciemne w³osy Gwen tak, ¿e ods³oni³ jej delikatn¹ szyjê. Odruchowo je poprawi³a. Stafforda ogarnê³a nagle przemo¿na chêæ, by jej dotkn¹æ. WeŸ siê w garœæ – przykaza³ sobie. Przecie¿ ona wcale nie ma na to ochoty. – Czy ktoœ tam mieszka? – zapyta³, wskazuj¹c na pó³noc. – Oficjalnie, nie. To teren federalny. Nic nie wolno stamt¹d zabraæ, nawet drewna na opa³. Wstêp nie jest zabroniony, ale lepiej, ¿eby nie przydarzy³ siê tam ¿aden wypadek, bo ekipa ratunkowa ma dostêp tylko pieszo. Nie wolno tam lataæ helikopterom, samolotom, ani wje¿d¿aæ ¿adnymi pojazdami silnikowymi. – A wiêc i nikomu nie wolno tam mieszkaæ. – Teoretycznie tak. Kiedy powsta³ park narodowy, wszyscy dotychczasowi mieszkañcy zostali przesiedleni. Niektóre rodziny mieszka³y tam od dwustu, trzystu lat, panie Stafford. Nie zdziwi³oby nas, gdyby wróci³y do miejsc, które przez tak d³ugi czas by³y ich domem. Przytakn¹³, zwracaj¹c uwagê, i¿ u¿y³a liczby mnogiej. Innymi s³owy, my miejscowi wiemy o pewnych rzeczach, które ciebie, przyjezdnego, nie powinny interesowaæ. Co mówi³ Ray? Czarne kapelusze, d³ugie brody i bimber? Nagle przysz³a mu do g³owy myœl, która sk³oni³a go do zadania jeszcze jednego pytania: – A czy któreœ dziecko w Willow Grove nie pochodzi w³aœnie z tego terenu? – Sk¹d taki pomys³? – Choæby st¹d, ¿e ta œcie¿ka prowadzi gdzieœ dalej. Rzeczywiœcie, dró¿ka wi³a siê po przeciwleg³ym stoku i znika³a miêdzy drzewami. Gwen patrzy³a tam przez d³ug¹ chwilê, lecz nie odpowiedzia³a. Wreszcie wsta³a, minê³a go i rzek³a: – Powinniœmy ju¿ wracaæ. Postanowi³ znów nie naciskaæ. Zapewne wci¹¿ nie podjê³a decyzji, czy mo¿e mu zaufaæ. Im mniej mówi³, tym mia³ mniejsze szanse, ¿e czymœ siê jej narazi. Kiedy wydostali siê na polankê przy ni¿szym z wodospadów, us³ysza³ têtent koñskich kopyt. Chwilê póŸniej na œcie¿ce pojawi³a siê, dosiadaj¹ca karego konia Jessamine. Na ich widok ³agodnie zatrzyma³a rumaka i poczeka³a, a¿ do niej podeszli. By³a bardzo szczup³a. Mia³a na sobie d¿insy, bia³¹ bluzkê bez rêkawów i wysokie buty. Jej poci¹g³a twarz zdawa³a siê nale¿eæ do osoby cierpi¹cej na chroniczn¹ chorobê, szczególn¹ uwagê jednak zwraca³y niezwykle ciemne oczy. Dziewczyna z zapa³em zaczê³a mówiæ coœ na migi, gdy Gwen do niej podesz³a. Dave, czuj¹c siê niepewnie w towarzystwie konia, wola³ pozostaæ w bezpiecznej odleg³oœci.

85

– Zaczê³a siê martwiæ, ¿e tak d³ugo nie wracaliœmy – wyjaœni³a Warren. – Zazwyczaj nie zabieram goœci dalej, ni¿ do pierwszego wodospadu. Nastolatka przygl¹da³a siê Staffordowi, wyraŸnie oczekuj¹c wyjaœnienia. Gwen przedstawi³a ich sobie. – To pan Stafford z Waszyngtonu, Jess. Widzia³yœmy go na lotnisku w Atlancie, pamiêtasz? By³o to wtedy, gdy tamten mê¿czyzna straci³ przytomnoœæ. Na wspomnienie tamtego zdarzenia dziewczyna na chwilê zamar³a. Dyrektorka Willow Grove natychmiast to spostrzeg³a. – Wszystko w porz¹dku, Jess. Pan Stafford jest jakby policjantem. Mówi³am ci przecie¿, ¿e zamierzam go do nas zaprosiæ. Jessamine pos³a³a mu jeszcze jedno niepewne spojrzenie i wreszcie powoli pokrêci³a g³ow¹. By³a wyraŸnie pobudzona, co udzieli³o siê koniowi, który zacz¹³ tañczyæ w miejscu. Trzymaj¹c cugle, zrobi³a kilka znaków jedn¹ rêk¹, po czym zawróci³a wierzchowca i odjecha³a, nie daj¹c Gwen mo¿liwoœci na odpowiedŸ. – Widzê, ¿e nie jest zachwycona moim widokiem? – zagadn¹³ Stafford, kiedy nastolatka zniknê³a ju¿ za drzewami. – Boi siꠖ wyjaœni³a z ciê¿kim westchnieniem. – Och, to takie skomplikowane. Naprawdê nie wiem co mam robiæ. Inspektor przez chwilê myœla³. – Czy moglibyœmy gdzieœ wspólnie zjeœæ kolacjê? Niekoniecznie w Waffle House. – Nie, raczej nie – odpar³a, ruszaj¹c œcie¿k¹ w dó³. – W Calloway jest dom myœliwski dla turystów, ale to piêædziesi¹t kilometrów st¹d. Lepiej nie jechaæ przez góry w nocy. Mo¿e zostaniesz u nas na kolacji? Pani Hadley œwietnie gotuje, a nasza rozmowa nieco potrwa. – Bêdzie mi bardzo mi³o. Pozwól tylko, ¿e zameldujê siê w motelu. O której mogê przyjœæ, o szóstej trzydzieœci, siódmej? – Dobrze. Do tego czasu wszyscy bêdziemy gotowi. – Zerknê³a w stronê, gdzie zniknê³a Jessamine. – No, mo¿e prawie wszyscy.

Czwartek, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 16.20 Carson otrzyma³ pierwszy telefon z Pentagonu o szesnastej dwadzieœcia. Dzwoni³ niejaki major Mason. Chcia³ rozmawiaæ z szefem miejscowego DRMO. Sekretarka prze³¹czy³a go do biura prze³o¿onego i jak gdyby nigdy nic wysz³a do domu. – Mówi Wendell Carson. – Major Mason, panie Carson. Pracujê dla grupy operacyjnej podleg³ej bezpoœrednio dowództwu armii Stanów Zjednoczonych. Jesteœmy grup¹ naukow¹, staraj¹c¹ siê opracowaæ lepsze metody rozdysponowania funduszy na dzia³ania logistyczne. Nie bêdê zanudzaæ pana szczegó³ami, ale mam pytanie, na które odpowiedŸ mo¿e nam w znacznym stopniu pomóc. – Oczywiœcie, majorze. S³ucham. – Czy w swojej placówce posiadacie urz¹dzenie przerobowe?

86

– Tak. Jesteœmy jedynymi na po³udniowym wschodzie z pe³n¹ lini¹ przerobow¹. – A czy ta linia jest w stanie przetworzyæ i przechowaæ produkty toksyczne? – Tak. – Chodzi mi o naprawdê toksyczne substancje. I w jaki sposób mog¹ byæ przechowywane? Carson wyjaœni³ w jaki sposób dzia³a Monstrum. Mason milcza³ przez chwilê, robi¹c zapewne notatki. – W porz¹dku – uzna³. – A wiêc jeœli coœ dosta³o siê do urz¹dzenia, powiedzmy pojemnik z broni¹ chemiczn¹, jego zawartoœæ nie ma prawa wydostaæ siê na zewn¹trz? Cholera – przebieg³o przez g³owê menad¿era. S¹ tu. – Nie. System jest absolutnie szczelny. Gdyby coœ by³o ska¿one radioaktywnie, przerobione produkty tak¿e. Ale substancje chemiczne? Nie, one zosta³yby zneutralizowane. A dlaczego pan pyta? Przypuszczacie, ¿e jakaœ broñ chemiczna trafi³a do DRMO? – Ale¿ nie. Nic z tych rzeczy – odpowiedzia³ pospiesznie Mason. – Lepiej, ¿eby nigdy nie zdarzy³o siê nic podobnego, prawda? Nie, to by³ tylko przyk³ad szczególnie toksycznej substancji. Carsonowi wyda³o siê, ¿e wyczu³ zdenerwowanie w pospiesznej odpowiedzi pu³kownika, ale dalej gra³ swoj¹ rolê. – Cholera, rzeczywiœcie niech nic takiego siê nie zdarzy. System jest jednak bezpieczny. Trzy razy w roku mamy kontrole, a ponadto nabywcy kupuj¹c, sprawdzaj¹ wszystkie przetworzone produkty. – Œwietnie. Dziêkujê za pomoc, panie Carson. Szef DRMO szybko myœla³. – Gdyby mia³ pan dalsze pytania, majorze – proszê dzwoniæ. Aha! Mogê prosiæ o numer pañskiego telefonu? – Oczywiœcie – odpar³ Mason i podyktowa³ mu szereg cyfr. Carson rozpozna³ numer kierunkowy do Wirginii. Od³o¿y³ s³uchawkê i przyjrza³ siê mu. By³ podobny do numerów zwi¹zanych z Pentagonem. Dowództwo armii? Wypytywa³ o proces przerobu i pojemniki z broni¹ chemiczn¹. ¯o³¹dek podszed³ mu do gard³a. Je¿eli wojsko wykry³o, ¿e zagin¹³ pojemnik z niebezpieczn¹ substancj¹ chemiczn¹, w jaki sposób zabraliby siê za jego wytropienie? – Myœla³. Menad¿er zna³ swoj¹ armiê. Dzia³aliby z ogromn¹ dyskrecj¹. Grupa operacyjna. To mog³o znaczyæ wszystko, albo nic. Nagle porazi³a go inna myœl: mo¿e to w³aœnie by³ powód pojawienia siê tu Stafforda? Bez ¿adnego uprzedzenia, tylko z powiadomieniem, dos³ownie w ostatniej chwili i ze zmyœlon¹ wersj¹, i¿ zosta³ tu zes³any z dowództwa swojej agencji. Jezu Chryste! Czy¿by ju¿ go podejrzewali? Odsun¹³ le¿¹ce na biurku papiery i przez godzinê, rozwa¿aj¹c wszelkie mo¿liwoœci nie rusza³ siê z biura. Wreszcie siêgn¹³ po telefon i wystuka³ numer podany mu przez Masona. Nikt nie odbiera³. Ponownie przyjrza³ siê cyfrom i spróbo-

87

wa³ po raz drugi, tym razem pomijaj¹c jedn¹, by sprawdziæ czy to numer wewnêtrzny. Znów nikt nie podniós³ s³uchawki. By³a siedemnasta trzydzieœci, o tej porze Pentagon praktycznie ju¿ opustosza³. Siêgn¹³ po ksi¹¿kê telefoniczn¹ Departamentu Obrony i odszuka³ numer informacji dowództwa armii. Poda³ operatorce otrzymany od Masona numer i poprosi³ o sprawdzenie. Po po³¹czeniu efekt by³ podobny. Udaj¹c zak³opotanie wyrazi³ obawê, ¿e byæ mo¿e przekrêci³ cyfry. Operatorka sprawdzi³a to i po chwili udzieli³a odpowiedzi: – To funkcjonuj¹cy numer jednego z telefonów biura dowódcy wojsk chemicznych. Chce pan spróbowaæ innego? – Nie – odpowiedzia³. – Chcia³em siê tylko upewniæ, ¿e ten, który mam, jest w³aœciwy. Spróbujê jeszcze raz jutro rano. Pospiesznie od³o¿y³ s³uchawkê, by sprawiæ wra¿enie, ¿e nie chce ju¿ robiæ zamieszania. A to sukinsyn – pomyœla³. Wojska chemiczne. Mason wiêc k³ama³. Wiedzieli, ¿e cylinder zagin¹³. Nie mieli te¿ problemów z ustaleniem, gdzie rozpocz¹æ poszukiwania. Zaczêli od przeœledzenia drogi pojemników. Wsta³ i zacz¹³ spacerowaæ po gabinecie. To Ÿle, ¿e stwierdzili zaginiêcie. Dobrze jednak, ¿e jedyna osoba, która wiedzia³a gdzie jest pojemnik, zniknê³a z pola widzenia. Pozostawa³y dwa zagro¿enia: dochodzenie w sprawie po¿aru w domu Buda i byæ mo¿e Stafford, który na ca³y dzieñ znikn¹³ z miasta. Przeszed³ do ciemnego o tej porze dnia, biura przybysza z Waszyngtonu. W³¹czy³ œwiat³o. Wszystkie materia³y pochodz¹ce z DRMO piêtrzy³y siê na biurku. Obok le¿a³y notatki. Na luŸnych kartkach zanotowane by³y numery telefonów, których nie móg³ zidentyfikowaæ, oraz s³owa: Lambry i Graniteville. Graniteville? Sk¹d zna³ to miejsce? Nagle sobie przypomnia³. Ta dziwna dziewczyna na lotnisku. Czy¿by Stafford pojecha³ do Graniteville? To dlatego poprosi³ o mapê stanu. Usiad³ w fotelu inspektora i zamyœli³ siê g³êboko. Je¿eli wojsko wie, to bez w¹tpienia wreszcie siê tu zjawi. Muszê ostrzec Tangenta. Transakcja musi na pewien czas ulec wstrzymaniu. Sama myœl o utracie miliona dolarów przyprawi³a go o md³oœci. Wszystko jeszcze mo¿e siê uda栖 stwierdzi³. Jeœli zdo³a przekonaæ wojsko, ¿e wszystkie pojemniki powêdrowa³y do przerobu, to mog¹ zaakceptowaæ tak¹ wersjê. Cylinder zosta³ zniszczony, a oni za¿egnuj¹c potencjalny kryzys wróc¹ do domu. A wtedy jeszcze ³atwiej bêdzie sprzedaæ zdobycz. Pozostanie tylko Stafford. Co on mo¿e robiæ w Graniteville i do kogo tam pojecha³? Wróci³ do swojego biura po aktualny numer telefonu do Tangenta.

Czwartek, dom Willow Grove, Graniteville, Georgia, 20.30 Pani Hadley okaza³a siê wyœmienit¹ kuchark¹. Najedzony i zadowolony Stafford siedzia³ w bujanym fotelu na werandzie. Ksiê¿yc niemal w pe³ni wisia³ nad Gór¹ Howell i rozjaœnia³ swym bladym œwiat³em wierzby oraz okoliczne pastwiska. Gospodyni przynios³a tacê z kaw¹ i usiad³a w drugim fotelu. Przebra³a siê do kolacji i teraz mia³a na sobie bardzo eleganck¹ sukniê. Dzieci zjad³y wczeœniej

88

i posz³y na górê. Podczas spokojnej kolacji w kuchni Gwen by³a mocno o¿ywiona. Opowiada³a mu o Willow Grove, o zasadach dzia³ania stanowego programu opieki nad sierotami i ci¹g³ej walce o pieni¹dze. On zaœ podzieli³ siê wra¿eniami w³asnej pracy z dzieæmi objêtych programem Boys Club i przy³¹czy³ do narzekañ na brak œrodków i trudnoœci z niej wynikaj¹ce. Po posi³ku opisa³a ka¿de z dzieci i wyjaœni³a sk¹d pochodz¹. Crash – czteroletni brzd¹c, który biega³ jak oszala³y i wpada³ na wszystkie przedmioty – straci³ rodziców podczas po¿aru przyczepy, w której mieszkali. Hollywood by³ najstarszy z ca³ej gromadki. Jego przezwisko pochodzi³o od fascynacji filmami. Jego ojciec zamordowa³ matkê podczas pijackiej sprzeczki, zapakowa³ trójkê dzieci do pikapa i wjecha³ nim do górskiej rzeki. Hollywood, jako jedyny umiej¹cy p³ywaæ, wydosta³ siê z samochodu i dotar³ do brzegu. Zastêpca szeryfa znalaz³ go (skulonego na drzewie) dopiero dwa dni póŸniej. No-No trafi³ tu w mniej dramatycznych okolicznoœciach: w wieku dwóch lat znaleziono go na jednym ze œmietników przy granicy z Tennesse. Przez pierwsze pó³ roku pobytu w Willow Grove mówi³ tylko:„nie-nie”. Jeœli chodzi o dziewczynki, to Too zosta³a oddana pomocy spo³ecznej przez matkê, narkomankê, która by³a uzale¿niona w takim stopniu od heroiny, ¿e jej œmieræ by³a kwesti¹ najbli¿szej przysz³oœci. Dziewczynka by³a bliska œmierci g³odowej, kiedy zaopiekowa³o siê ni¹ pañstwo. Jej przezwisko wziê³o siê tak¿e od tego, co mówi³a. Podczas ka¿dego posi³ku wyci¹ga³a r¹czkê i wo³a³a: „te¿”, domagaj¹c siê jedzenia. Dopiero po roku w pe³ni dotar³o do niej, ¿e jedzenia jest pod dostatkiem i nikt nie zamierza go jej odbieraæ. Ostatnim z dzieci by³a Annie. By³a inteligentna i ¿ywa jak iskierka. Wszystko ³apa³a w mig, ale nie na d³u¿ej, ni¿ dwie minuty. PóŸniej zachowywa³a siê tak, jakby po raz pierwszy widzia³a osobê, która nauczy³a j¹ choæby wi¹zania sznurowade³. Ustalono, ¿e kiedy skoñczy piêæ lat, albo gdy tylko bêdzie wolne miejsce, zostanie przeniesiona do zak³adu specjalnego. Przez narkotyki, których nadu¿ywa³a jej matka, Annie nigdy nie bêdzie w stanie normalnie zapamiêtywaæ i resztê ¿ycia spêdzi w zamkniêtym miejscu, pod opiek¹ pañstwa. Stafford zastanawia³ siê g³oœno, czy z takim baga¿em podopieczni Gwen zdo³aj¹ rozpocz¹æ normalne ¿ycie. – Zapewnienie im normalnoœci to nasze g³ówne zadanie – odpowiedzia³a. – Powinnam raczej powiedzieæ, ¿e to nasz cel. Musimy wydobyæ je z tego op³akanego stanu, zapewniæ fizyczny i psychiczny komfort i raz na zawsze przekonaæ, ¿e to, co siê im przytrafi³o, w ¿adnym stopniu nie nast¹pi³o z ich winy. Wtedy wszystko bêdzie dobrze. Wystarczy, ¿eby prowadzi³ je instynkt. – No i wszystko, czego naucz¹ siê u ciebie. – To tak¿e. Ale szczerze mówi¹c, skoro ich rodzice, podobnie jak dziadkowie pochodzili z rodzin patologicznych, s¹ niejako dziedzicznie obci¹¿one. – Czy s¹ zakwalifikowane, jako niezrównowa¿one emocjonalnie? – Tak, niestety. Przepisy wymagaj¹ dokonania takiej klasyfikacji. Ale w przypadku stwierdzenia takich zaburzeñ potrzeba posiadania domu jest znacznie wiêksza. Dlatego bardzo siê staramy. Wydaje mi siê, ¿e jakoœ sobie radzimy.

89

– W twoich ustach brzmi to tak naturalnie. Z rêk¹ na sercu muszê przyznaæ, ¿e nie by³bym w stanie znieœæ sytuacji, do jakich tu czasem dochodzi. – No tak, zdarzaj¹ siꠖ przyzna³a, na moment spuszczaj¹c wzrok. – Na przyk³ad Hollywood lunatykuje i wo³a mamê g³osem nale¿¹cym do Bambi z bajki Disney’a. Krzyczy: „Mamo, ciii, tata tu idzie”. W jej oczach pojawi³ siê dziwny blask. – Tak, to wymaga du¿ej odpornoœci psychicznej. Zamierza³ zapytaæ j¹ o Jessamine, ale postanowi³ siê wstrzymaæ. Zamiast tego zmieni³ temat na jej powrót do Graniteville. – To mój dom – odpar³a. – Kiedy jest siê kobiet¹ z po³udnia, na dodatek rozwódk¹, nale¿y wyjechaæ gdzieœ daleko, albo wróciæ do domu. A ja urodzi³am siê i wychowa³am w tym miejscu. – Ale mówi³aœ, ¿e jesteœ doktorantk¹ na uniwersytecie. Wczeœniej mieszka³aœ gdzie indziej? Przytaknê³a. – Tak. Zajmujê siê psychologi¹ dzieciêc¹. Odkry³am, ¿e w górach funkcjonuj¹ ró¿ne dialekty jêzyka migowego, szczególnie poœród dzieci z rodzin patologicznych. Jessamine jest tego najlepszym przyk³adem. Nie u¿ywa standardowego jêzyka migowego, lecz jêzyk stworzony przez siebie. – Wychowanie tutaj, w górach, wci¹¿ stanowi problem? – Mówi¹c szczerze, tak. – A ty by³aœ mê¿atk¹? Z Johnem Lee Warrenem? – Tak – przyzna³a cicho. – Przez pewien czas. Wychowywaliœmy siê razem i razem chodziliœmy do szko³y œredniej. On zosta³ w Graniteville i podj¹³ pracê jako policjant, a ja wyjecha³am do college’u. Pobraliœmy siê, kiedy wróci³am do domu. – Czy tak w³aœnie by³o zapisane w kartach? ¯e tu wrócisz? – Ojciec nalega³, ¿ebym kontynuowa³a naukê, ale w g³êbi serca nigdy nie opuœci³am tego miasteczka. Szczególnie po tym, jak bêd¹c w college’u straci³am mamê. Graniteville nie jest ¿adnym szczególnym miejscem, ale na pewno mo¿na to powiedzieæ o tej farmie i jej okolicy. Tylko kiedy zabraknie tu ludzi, jest trochê smutno. Wyczu³, ¿e nie chcia³a mówiæ o swoim zwi¹zku, wiêc zmieni³ temat. – Nie jestem do koñca przekonany, ¿e te wzgórza s¹ zupe³nie opustosza³e. Oczywiœcie mówiê o ludziach. Zapatrzy³a siê w dal i nie udzieli³a mu bezpoœredniej odpowiedzi. Nie chce mówiæ mi zbyt wiele – uzna³. Ta kobieta intrygowa³a go, zarówno swoj¹ urod¹ jak i inteligencj¹. Mia³a w sobie dozê dostojeñstwa, którego nie spotyka³o siê w Waszyngtonie. W³aœciwie w tej chwili wola³by, ¿eby nie wzbudza³a w nim a¿ takiego zainteresowania, bo mia³ œwiadomoœæ, ¿e czas przejœæ do raczej nieprzyjemnych konkretów. – A wiêc, Gwen, wróæmy zatem do tego zdarzenia na lotnisku, i do Jessamine. – Dobrze – powiedzia³a z westchnieniem. Lotnisko. Najpierw muszê wyjaœniæ ci, sk¹d w ogóle siê tam wziê³yœmy. Otó¿ wraca³yœmy z Charlotte. Zabra³am Jess do znajduj¹cego siê tam Instytutu Braden.

90

– Czyli? – Czyli do szpitala specjalizuj¹cego siê w guzach mózgu u m³odzie¿y. – O rany! – Tak. Zabra³am j¹ na badania. Na szczêœcie wszystkie by³y negatywne. – To œwietnie. A wiêc wszystko posz³o jak nale¿y. Popatrzy³a mu prosto w twarz. – Musisz mi obiecaæ, ¿e tê czêœæ rozmowy zachowasz wy³¹cznie dla siebie – rzek³a. – Konkretnie chodzi mi o to, byœ nie przeniós³ us³yszanych teraz informacji do swojego œwiata zawodowego. – Nie do koñca ciê rozumiem, Gwen – powiedzia³ tak na wszelki wypadek. – Wiem. Ale chcê, ¿ebyœ mi to obieca³. Chodzi mi o ochronê tego dziecka. Mam nadziejê, ¿e zrozumiesz, kiedy ci ju¿ powiem. Po prostu nie mo¿esz wykorzystaæ tego, co us³yszysz. Nie mogê na to pozwoliæ. – No có¿, mogê obiecaæ dyskrecjê. A skoro jesteœ jej opiekunk¹, to do ciebie nale¿y decyduj¹ce s³owo w sprawie zaanga¿owania j¹ w cokolwiek. Mówi¹c to mia³ œwiadomoœæ, ¿e w rzeczywistoœci jest inaczej. Przez chwilê zastanawia³a siê, a¿ wreszcie przytaknê³a. – Dobrze. Jak ju¿ mówi³am, sprawa jest skomplikowana. Jessamine... Jess... jest, jak przypuszczamy, medium. A co to ma do rzeczy? – Aha – wydoby³ tylko z siebie. – Powtarzam, ¿e tylko tak przypuszczamy, bo coœ takiego trudno jednoznacznie potwierdziæ. A przecie¿ dochodzi do tego problem z jej mow¹, a w³aœciwie z jej brakiem. Ja wierzê w jej zdolnoœci. Pytanie tylko, w jakim stopniu, i co z tym zrobiæ. Wygl¹da na to, ¿e posiada umiejêtnoœæ bie¿¹cej telepatii. – Bie¿¹cej telepatii? – powtórzy³ zaskoczony Stafford. Wsta³, ogarniêty nag³¹ potrzeb¹ rozprostowania chorej rêki. Wiedzia³ bardzo niewiele na temat jasnowidzenia i mediów. Pamiêta³ tylko, ¿e jedna z agencji rz¹dowych podjê³a swego czasu wspó³pracê z tego rodzaju ludŸmi podczas realizowania programu Stargate. Dzia³ania te zakoñczy³y siê zupe³n¹ klap¹, co dodatkowo sprowokowa³o prasê do oskar¿eñ o marnowanie milionów dolarów i wywo³a³o ataki ze strony grupy szukaj¹cych poklasku kongresmanów. Realizatorzy omawiaj¹c korzyœci programu, snuli wizje nawi¹zywania telepatycznej ³¹cznoœci z tajnymi agentami i widzenia ukrytych za kilkoma œcianami przedmiotów. – Wiesz coœ wiêcej na temat prowadzonych badañ? – Nie, s³ysza³em tylko o programie Stargate i jego spektakularnym fiasku. Pokiwa³a g³ow¹. – Tak, musia³o siê to tak skoñczyæ, bo parapsychologia to coœ wiêcej, ni¿ wró¿ki czytaj¹ce z d³oni. Wierz lub nie, ale pojawia siê coraz wiêcej fachowej literatury na ten temat, na przyk³ad wyniki badañ Macklina przeprowadzone w Princeton. Stafford stara³ siê zachowaæ uprzejmoœæ. – Pewnie masz racjê. Ale jednoczeœnie a¿ roi siê od szarlatanów.

91

– O, tak – przyzna³a. – Tyle tylko, ¿e ja osobiœcie zetknê³am siê ze zdolnoœciami tego dziecka. Dave wróci³ na miejsce. – Pos³uchaj, Gwen, w³aœciwie jestem gliniarzem. Nauczono mnie zbieraæ i analizowaæ dowody. Mam wiêc du¿y k³opot z ustosunkowaniem siê do si³ parapsychologicznych, czy jakkolwiek je nazwiemy. Nie mówiê, ¿e coœ takiego nie istnieje, tylko nigdy nie zetkn¹³em siê z dowodem, który by mnie do tego przekona³. – A co powiesz o tych ludziach pomagaj¹cych policji? Wiêkszoœæ z nich to kobiety. Nie wiedzia³ co odpowiedzieæ. Sporo czyta³ o takiej wspó³pracy i zastanawia³ siê nad tym g³êboko, ale nie zmieni³o to jego sceptycznego nastawienia. – Co wiêc potrafi? – zapyta³. – Wyginaæ ³y¿eczki? Jej rêka z fili¿ank¹ kawy na moment znieruchomia³a. Cholera – przebieg³o mu przez g³owꠖ zupe³nie niepotrzebnie mi siê to wyrwa³o. – Zapomnijmy o tym, co przed chwil¹ powiedzia³em. To tylko... Odstawi³a naczynie, a na jej twarzy pojawi³o siê zdenerwowanie. Przez moment wydawa³o mu siê, ¿e to ju¿ koniec rozmowy. Jej s³owa zaskoczy³y go: – Rozumiem pana, panie Stafford – powiedzia³a spokojnie. – Powinnam to przewidzieæ. To... naturalna reakcja. A wiêc zwróci³a siê do niego po nazwisku. Spróbowa³ jeszcze raz. – Pos³uchaj, Gwen, wczeœniej pyta³aœ co robiê tutaj, w Georgii. Có¿, oficjalnie kontynuujê dochodzenie w sprawie defraudacji dokonywanych podczas aukcji nadwy¿ek rz¹dowych. W rzeczywistoœci zosta³em tu wys³any – mo¿e wygnany bêdzie tu lepszym s³owem – za ujawnienie wewnêtrznych spraw mojej agencji. Dodaj do tego fakt, ¿e rok temu uciek³a ode mnie z innym facetem ¿ona, a na dodatek straci³em w³adzê w rêku. Zdecydowanie nie jestem w pe³ni si³ fizycznych i psychicznych. Nie mogê siê te¿ wykazaæ zbytnimi postêpami w dochodzeniu prowadzonym w DRMO, w Atlancie. – Co to za skrót? Wyjaœni³ i doda³, ¿e Carson, czyli cz³owiek z lotniska, jest szefem tej placówki. – Je¿eli w ogóle coœ siê tam dzieje, to muszê dok³adnie przyjrzeæ siê Carsonowi, bo nie wydaje mi siê, by jakiekolwiek oszustwa mog³y odbywaæ siê bez jego udzia³u, a przynajmniej wiedzy. Ale jak dot¹d, nie znalaz³em niczego, co mog³oby go obci¹¿yæ. Do tej pory zastanawia jedynie jego dziwne zachowanie na lotnisku. Niemal minutê rozwa¿a³a te s³owa. Wreszcie powiedzia³a: – Zapyta³eœ co umie Jessamine. No có¿, to forma czegoœ, co mo¿na okreœliæ „telepati¹ mentaln¹”. – Czyli umie czytaæ czyjeœ myœli? – Niezupe³nie. Nie cierpiê tego okreœlenia, bo jest ¿ywcem wyjête z literatury sciencie-fiction. To raczej czysta fantazja – skomentowa³ w myœlach.

92

– Lepiej okreœliæ to jako mo¿liwoœæ chwilowego stworzenia obrazu, wizji tego, co myœli ktoœ inny, pod warunkiem, ¿e jest czymœ poruszony. Mo¿e chodziæ o strach, z³oœæ, albo coœ innego. Natychmiast wróci³ myœlami do zdarzeñ na lotnisku. Carson wpatrywa³ siê w dziewczynê, zanim zemdla³. By³ tego pewien. Czy by³ poruszony? Nie wygl¹da³ na takiego, przynajmniej po odzyskaniu przytomnoœci. Ale przecie¿ nie widzia³, co dzia³o siê z nim wczeœniej. Mo¿e szef DRMO denerwowa³ siê z powodu niezapowiedzianej wizyty kogoœ z DCIS? A jeœli tak, to dlaczego? Byæ mo¿e Jessamine to wykry³a. – Uwa¿asz, ¿e Jess coœ „zobaczy³a”? Dotar³ do niej obraz myœli Carsona, zanim ten zemdla³? Sk¹d takie przypuszczenie? – zapyta³. – W³aœnie dlatego, ¿e zemdla³ – rzek³a cicho. – Tak siê dzieje, kiedy coœ widzi. Podobne sytuacje zdarza³y siê ju¿ wczeœniej. Tutaj, w domu. Dwukrotnie. Po raz pierwszy, inne dziecko, którego ju¿ tu nie ma, oskar¿y³o Jess o kradzie¿ ksi¹¿ki. Ch³opiec przejawia³ powa¿ne oznaki niezrównowa¿enia psychicznego i wpad³ we wœciek³oœæ z tego powodu. Zacz¹³ krzyczeæ i wyzywaæ Jess. Nagle straci³ przytomnoœæ. Dziewczynka rozgl¹da³a siê przez chwilê bezradnie, po czym na migi powiedzia³a mi, ¿e nie chodzi o ksi¹¿kê, ale o pismo, które jest ukryte za jego biurkiem. Posz³am to sprawdziæ w towarzystwie pani Benning, która by³a œwiadkiem. Pismo, jak siê okaza³o, pornograficzne, by³o dok³adnie we wskazanym miejscu. – Mog³a ju¿ wczeœniej wiedzieæ, gdzie mo¿na je znaleŸæ – zauwa¿y³. – Wiêc dlaczego ch³opiec zemdla³? – Mo¿e by³ tak wzburzony, ¿e dosz³o do niedotlenienia? Spojrza³a na niego ze spokojem. – No dobrze, a co sta³o siê za drugim razem? – zapyta³. – Wtedy chodzi³o o kilkunastoletniego ch³opca, który popo³udniami przychodzi³ pomagaæ panu Jacksonowi w obejœciu. Pewnego dnia Jess przygotowywa³a siê do jazdy konnej, kiedy ch³opak pojawi³ siê w stajni. Tym razem to ona by³a wyj¹tkowo poruszona. Ch³opak zacz¹³ siê cofaæ, a ona sz³a za nim. Ona nie mówi, wiêc wyrazi³a swoj¹ z³oœæ dzia³aniem. – Zaczê³a go biæ? – Tak. Na szczêœcie pan Jackson by³ w pobli¿u, ale kiedy zjawi³ siê na miejscu, ch³opiec zemdla³. Pan Jackson musia³ odci¹gn¹æ Jess, ¿eby nie zrobi³a mu krzywdy. – Co przeskroba³? Ponownie nape³ni³a fili¿anki kaw¹. – Sporo wysi³ku kosztowa³o wyci¹gniêcie od niej prawdy. Otó¿ zdarza³o siê, ¿e kiedy póŸno wraca³a ze szko³y, sz³a prosto do stajni. Przebiera³a siê w jednym z boksów, w którego œcianie znajdowa³a siê dziura. Ch³opak podgl¹da³ j¹. Mia³ piêtnaœcie lat i przejawia³ du¿e zainteresowanie p³ci¹ przeciwn¹. Zapewne zauwa¿y³eœ, ¿e Jess jest, jak na swój wiek, nadzwyczaj dobrze rozwiniêta. Rzeczywiœcie znaleŸliœmy tê dziurê i dowody, ¿e czêsto z niej korzysta³. – Cholera – mrukn¹³. – Co siê sta³o, kiedy odzyska³ przytomnoœæ?

93

– By³ zdezorientowany i zak³opotany. Zupe³nie jak Carson – pomyœla³. – Czy w Charlotte poddano j¹ badaniom potwierdzaj¹cym te zdolnoœci? – Nie, zrobiono tylko skaning mózgu. Czêsto skar¿y siê na bóle g³owy i obawia³am siê... – nie dokoñczy³a zdania. Przypomnia³ sobie jej wczeœniejsze s³owa. – A wiêc spodziewa³aœ siê, ¿e znajdziesz jakieœ fizyczne uzasadnienie tych dwóch przypadków? – Tak. W³aœciwie z tym na lotnisku to trzech. Stafford dopi³ kawê. – Z artyku³ów prasowych, dotycz¹cych programu Stargate pamiêtam, ¿e chodzi³o przede wszystkim o nawi¹zanie kontaktu telepatycznego na du¿e odleg³oœci. – Có¿, wiesz na ten temat wiêcej ni¿ ja. Ale jeœli o to chodzi, to Jess na pewno by im nie pomog³a. W jej przypadku dzia³ania nastêpuj¹ tylko wtedy, gdy nawi¹zuje kontakt wzrokowy ze wzburzon¹ emocjonalnie osob¹. – Albo te¿, gdy sama znajduje siê w takim stanie – doda³. – Rozmawia³aœ z ni¹ na ten temat? Nie mówiê o tych zdarzeniach, ale o samym fenomenie. – Próbowa³am. Mamy pewien problem w porozumiewaniu siê jêzykiem migowym, bo wymaga to wprowadzania zupe³nie nowych pojêæ. Do tego Jess ma za sob¹ bardzo nieprzyjemne przejœcia, z dzieciñstwa. Poza tym rozmowa na ten temat jest nie lada sztuk¹, bo Jess, jak ka¿da nastolatka, jest niezwykle uczulona na fakt, ¿e w jakimkolwiek stopniu mo¿e siê ró¿niæ od rówieœników. Z pewnoœci¹ – przyzna³ w myœlach – choæ coraz bardziej ciekawi³o go i zastanawia³o dlaczego Gwen tak bardzo chroni sw¹ podopieczn¹. Ale przecie¿ w³aœnie to by³o jej podstawowym zadaniem. No dobrze, zak³adaj¹c, ¿e dziewczyna rzeczywiœcie posiada jakieœ nadprzyrodzone zdolnoœci, to co „widzia³a” w umyœle Carsona? – Czy pozwolisz mi z ni¹ porozmawiaæ? – zapyta³. – Oczywiœcie w twoim towarzystwie. Nie znam jêzyka migowego, wiêc musia³abyœ s³u¿yæ nam za t³umaczkê. Chyba jednak powinienem dowiedzieæ siê co zasz³o na lotnisku. Gospodyni ponownie g³êboko siê zaduma³a, a on nie mia³ zamiaru jej w tym przeszkadzaæ. Szczerze mówi¹c nie by³ w stanie wyobraziæ sobie niczego zwi¹zanego z Carsonem, co mog³oby spowodowaæ najwyraŸniej wa¿n¹ wizjê. – To zale¿y – oznajmi³a wreszcie – od tego czym siê zajmujesz prowadz¹c dochodzenie i co mo¿e staæ siê z Jess, je¿eli przy³apiesz Carsona na przestêpstwie. I to tylko na podstawie tego, co widzia³a. – Jak ju¿ mówi³em, na razie nie dysponujê ¿adnymi dowodami, ¿e Carson ma cokolwiek na sumieniu. Niezbyt przypad³ mi do gustu, a i jego podw³adni nie bardzo go lubi¹, ale to jeszcze nic nie znaczy. Gdybym teraz musia³ z³o¿yæ raport swojemu prze³o¿onemu, powiedzia³bym mu, ¿e nic podejrzanego nie dzieje siê w DRMO. – Chodzi mi o to, ¿e nie pozwolê na nara¿enie Jess na kontakt z drapie¿nymi dziennikarzami tylko z powodu kradzie¿y na przyk³ad czêœci samolotowych. Mo¿e powinniœmy w ogóle zapomnieæ o ca³ej sprawie...

94

W zamyœleniu pokiwa³ g³ow¹. I on nie mia³ ochoty rozmawiaæ z Rayem Sparksem na temat przestêpstwa zasugerowanego wizjami czternastolatki. – Masz sporo racji, Gwen. Chyba ¿e „widzia³a” morderstwo b¹dŸ coœ równie powa¿nego, bo wtedy nie mo¿emy tak po prostu o tym zapomnieæ. Przez chwilê mierzy³a go wzrokiem. – Wci¹¿ nie wierzysz w jej zdolnoœci parapsychologiczne, prawda? Westchn¹³ ciê¿ko. – Na tym œwiecie jest mnóstwo rzeczy, których nie rozumiem. Ale niezdolnoœæ pojmowania bardzo siê ró¿ni od braku wiary. Jeszcze raz powtarzam, ¿e moim zadaniem jest analiza i dostarczanie namacalnych dowodów. A przecie¿ telepatia mi tego nie dostarczy. Przytaknê³a. – Mnie równie¿. Coœ ci poka¿ê. Wsta³a i przesz³a do s¹siedniego pomieszczenia. Zapali³a œwiat³o w gabinecie, zapewne by czegoœ poszukaæ. Stafford równie¿ podniós³ siê z fotela i podszed³ do barierki werandy. Ta strona domu, gdzie mieœci³o siê mieszkanko Gwen, wychodzi³a na zagajnik orzechów, oœwietlonych teraz delikatn¹ poœwiat¹ ksiê¿yca. Ciemnoœci wype³nia³ zapach roœlin i coraz g³oœniejszy chór nadrzewnych ¿ab. Gospodyni wróci³a na werandê i wrêczy³a mu kartkê papieru. – Co to takiego? – zapyta³ odruchowo. Mia³ przed sob¹ doœæ dok³adny rysunek przedstawiaj¹cy jakiœ pojemnik. Obok by³o bez³adnie rozrzuconych kilkadziesi¹t znaczków „x”. Nie, to raczej by³y krzy¿yki. – Poprosi³am j¹, ¿eby narysowa³a to, co zobaczy³a podczas spotkania z panem Carsonem na lotnisku. To w³aœnie to. Jeszcze raz przyjrza³ siê kartce. Jakiœ cylinder. I co? – A te znaczki? Krzy¿yki? – Powiedzia³a, ¿e pojemnik jest pe³en trupów. S¹ ich tam tysi¹ce. Miliony. – Œwietnie. Tylko co to, do diab³a, znaczy? – Nie wiem. Nie chce wiêcej rozmawiaæ na ten temat. Mówi, ¿e ten mê¿czyzna by³ z³y, ale to jest gorsze. Znacznie gorsze. Pojemnik mia³ wyraŸne wieczka po obu stronach, na co wczeœniej nie zwróci³ uwagi. – Mogê to zachowaæ? – Zrobiê ci kopiê. Odda³ kartkê, z któr¹ powróci³a do gabinetu, po czym zebra³ ze sto³u puste kubki i pod¹¿y³ za ni¹. – Wci¹¿ wydaje mi siê, ¿e powinienem porozmawiaæ z Jess. Chocia¿ mówi¹c szczerze, sam nie wiem, o co móg³bym j¹ zapytaæ. Uœmiechnê³a siê do niego przez ramiê, a¿ na moment zapar³o mu dech w piersiach. – Twoje pierwsze odczucia by³y zapewne w³aœciwe. Proszê, oto kopia. Mo¿e z czasem dowiemy siê o co chodzi. Wzi¹³ kartkê, z³o¿y³ j¹ i schowa³ do kieszeni. Popatrzy³ na zegarek i oœwiadczy³, ¿e jest ju¿ póŸno. Nie chcia³ wychodziæ, ale do g³owy nie przychodzi³ mu

95

¿adna wymówka usprawiedliwiaj¹ca d³u¿sz¹ wizytê. Ponownie siê uœmiechnê³a i odprowadzi³a go do drzwi. Podziêkowa³ za kolacjê i obieca³, ¿e poinformuje j¹, gdy tylko uda mu siê ustaliæ, co przedstawia ten rysunek. Na moment uj¹³ jej d³oñ. Jej palce by³y ciep³e i nadzwyczaj delikatne. – Postaraj siê, ¿eby ta sprawa nie uderzy³a w nas bezpoœrednio, dobrze? – szepnê³a. – To grupa nadzwyczaj wra¿liwych dzieci. Twój œwiat nie przyniesie im nic dobrego. – Mój œwiat? – Jesteœ agentem federalnym, Dave. Co z twojego œrodowiska mog³oby okazaæ siê dla nich dobre? Absolutnie nic – odpowiedzia³ w myœlach. Jeszcze raz podziêkowa³, niechêtnie puœci³ jej d³oñ i skierowa³ siê do samochodu. Kiedy wyjecha³ na drogê, obejrza³ siê na potê¿ny, otoczony drzewami dom. Wszystkie œwiat³a na zewn¹trz by³y ju¿ zgaszone. Jecha³ w dó³ zboczem wzgórza w stronê miasteczka i myœla³ intensywnie o Gwen Warren. Tak du¿o chcia³ o niej wiedzieæ. Nieudane ma³¿eñstwo, niepowodzenia zawodowe i problemy z ramieniem sprawi³y, ¿e od d³u¿szego czasu zupe³nie nie myœla³ o kobietach. Ka¿da atrakcyjna kobieta w Waszyngtonie natychmiast przywodzi³a mu na myœl by³¹ ¿onê, co sprawia³o, ¿e automatycznie traci³ ni¹ zainteresowanie. Gwen jednak by³a zupe³nie inna. Wjechawszy do Graniteville skrêci³ w drogê prowadz¹c¹ do motelu. We wstecznym lusterku zobaczy³ reflektory samochodu, który mu towarzyszy³ podczas jazdy. Po zatrzymaniu siê na parkingu, spostrzeg³, ¿e to radiowóz. Ciekawe – przebieg³o mu przez g³owê. To pewnie szeryf John Lee.

7 Pi¹tek, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 10.30

P

rzed budynkiem administracyjnym Carson zobaczy³ dwoje okrêgowych policjantów z wydzia³u dochodzeniowego. Pospiesznie wycofa³ siê do swojego biura. Kobieta o nazwisku Haller chcia³a dowiedzieæ siê jak najwiêcej o Budzie Lambrym. Przede wszystkim, jak¹ pracê wykonywa³ w DRMO i dlaczego móg³ z niej zrezygnowaæ. Carson by³ niemal pewien, ¿e nie spodziewaj¹ siê zbyt wiele od niego dowiedzieæ. Odpowiedzia³ im, ¿e podw³adny po prostu siê wœciek³ i odszed³. Co gorsze, przy okazji zabra³ ze sob¹ klucze od konsoli kontrolnej linii przerobowej. Narobi³ sporych k³opotów. W aktach personalnych Lambry’ego znajdowa³ siê tylko adres w po³udniowo-wschodniej Atlancie. Brak jednak by³o informacji o jakiejkolwiek rodzinie, wczeœniejszych zatargach z prawem, dyscyplinarnych naganach, a ju¿ na pewno nie sposób tam by³o znaleŸæ motywu podpalenia. Zapyta³ rozmówczyniê o to, czy istniej¹ jakiekolwiek poszlaki sugeruj¹ce podpalenie, ale ta odpowiedzia³a tylko, i¿ prowadzone jest œledztwo i na razie nie mo¿na jeszcze o tym mówiæ.

96

W porz¹dku. Ogl¹da³ wiadomoœci w telewizji. Bêd¹ potrzebowali lotniczej grupy dochodzeniowej, ¿eby w ogóle ustaliæ coœ, oprócz nieszczelnoœci instalacji gazowej, która doprowadzi³a do eksplozji. Nie ma jednak szans, ¿eby ich tu œci¹gn¹æ. Wypadek w tak starym domu, to w³aœciwie nic nadzwyczajnego. Usiad³ za biurkiem i zastanowi³ siê nad ostatni¹ rozmow¹ z Tangentem, który zachowa³ siê doœæ spokojnie na wieœæ, ¿e byæ mo¿e wojsko dowiedzia³o siê ju¿ o zagubieniu cylindra. Carson niezw³ocznie przeszed³ do kontrnatarcia. Bez w¹tpienia zjawi¹ siê tu i sprawdz¹ ca³¹ placówkê. Po zapoznaniu siê z dzia³aniem linii przerobowej przyjm¹ jednak zapewne, ¿e pojemnik uleg³ zniszczeniu, a wtedy Tangent bêdzie móg³ kupiæ coœ, co oficjalnie nie istnieje. Kontrahent by³ pewien, i¿ takie w³aœnie wnioski zostan¹ wysnute, ale szef DRMO przytomnie zauwa¿y³, ¿e armia jednoczeœnie bêdzie desperacko szukaæ jakiegokolwiek powodu t³umacz¹cego swoje zaniedbania. Zasugerowa³ wiêc przesuniêcie transakcji o kilka dni. Tangent przysta³ na to z oci¹ganiem, lecz za¿¹da³, by Carson poinformowa³ go kiedy wojsko po dokonaniu kontroli wycofa siê. Menad¿er nerwowo postuka³ o³ówkiem o blat biurka. Teraz musia³ tylko czekaæ. Przeczucie podpowiada³o mu, ¿e faceci w zielonych mundurach ju¿ wkrótce siê tu zjawi¹. Mo¿e nawet dzisiaj. Mia³ ochotê przejrzeæ dokumenty dotycz¹ce przesy³ki z Tooele, ale obawia³ siê po nie siêgaæ. Wszystko co teraz zrobi, a co w jakikolwiek sposób wi¹¿e siê z pojemnikiem, mo¿e wzbudziæ podejrzenia. Partia towaru zosta³a przyjêta i trafi³a do przerobu. To wszystko. Nic nie mog³o pozostaæ, kiedy ju¿ trafi³o do paszczy Monstrum. ¯aden metalowy pojemnik, ¿adna substancja toksyczna, ani nawet najdrobniejsze szcz¹tki cia³a Buda Lambry’ego. Z satysfakcj¹ ws³ucha³ siê w przyt³umiony w jego gabinecie huk pracuj¹cej linii przerobowej. Milion dolarów w gotówce. Musia³ tylko na nie poczekaæ i zachowaæ spokój. Jedyn¹ dzik¹ kart¹, jaka pozosta³a, by³ Stafford. On jednak nie móg³ nic wiedzieæ. Cylinder zaœ by³ dobrze ukryty. Bez w¹tpienia bêdzie siê o niego martwi³, ale przeczucie podpowiada³o mu, ¿e jego sekret jest bezpieczny.

Pi¹tek, Biuro Regionalne DCIS, Smyrna, Georgia, 11.20 Na proœbê Stafforda Ray Sparks zgodzi³ siê zjeœæ z nim lunch. Przybysz nie chcia³ rozmawiaæ w biurze na temat tego, czego dowiedzia³ siê w Willow Grove. Udali siê do pobliskiej restauracyjki, gdzie zda³ relacjê ze wszystkich wydarzeñ. Sparks by³ uprzejmie sceptyczny. – Pozwól, ¿e bêdê z tob¹ szczery – powiedzia³. – Nie masz ¿adnych dowodów potwierdzaj¹cych przestêpstwa na terenie DRMO. Opierasz siê tylko na dziwnych zdarzeniach z lotniska, w których g³ówn¹ rolê odgrywa³ Carson i jakaœ nastolatka z sierociñca, którego dyrektorka twierdzi, ¿e ma³a ma zdolnoœci parapsychologiczne. Dziewczyna nie mówi, a ta kobieta jest w stanie dostarczyæ ci tylko rysunek jakiegoœ pojemnika i twierdzenie, ¿e to bardzo z³a rzecz. Mam racjê? – Nie s¹ to dowody, dziêki którym mo¿na pos³aæ kogoœ za kratki, prawda? 7 – Oko szatana

97

– Masz absolutn¹ racjê, Dave. Poza tym nie zd¹¿y³eœ nawet siêgn¹æ pod powierzchniê tego, co dzieje siê w tej placówce. Jesteœ tam zaledwie od dwóch dni. Myœlê, ¿e powinieneœ zapomnieæ o tych wszystkich mrzonkach i skoncentrowaæ siê na poszukiwaniu sposobu, w jaki faceci z DRMO wykorzystuj¹ aukcje do zarabiania lewych pieniêdzy. Stafford milcza³, dopóki przyjaciel nie skoñczy³ kanapki. – Rzecz w tym, i¿ wydaje mi siê, ¿e coœ jeszcze siê tu dzieje. Wiem, ¿e polegam tylko na przeczuciach i nie powinno mnie to w³aœciwie interesowaæ. – Takie poszerzone zainteresowania zaczynaj¹ wchodziæ ci ju¿ w krew. Inspektor uœmiechn¹³ siê kwaœno. – Tak, ale pos³uchaj: ten dziwny facet zaczepia mnie, mówi o immunitecie i radzi odszukaæ Buda Lambry’ego. A nastêpnego dnia dom Lambry’ego wylatuje w powietrze. Pracownicy DRMO wyraŸnie nienawidz¹ swojego szefa i wiedz¹, ¿e jestem glin¹, a nie ¿adnym audytorem z DLA. A ten wypadek na lotnisku? Kto wie co on oznacza? A na koniec odpowiedzialna obywatelka mówi mi, i¿ podobne sytuacje zdarza³y siê ju¿ wczeœniej, a towarzyszy³y im dowody sugeruj¹ce, ¿e ta dziewczyna posiada zdolnoœæ czytania w myœlach innych ludzi. – Dowody? – zapyta³ Sparks, przygl¹daj¹c siê przyjacielowi znad okularów. Ten z trudem wytrzyma³ jego spojrzenie. – W porz¹dku, mów dalej. Na co wiêc wskazuj¹ posiadane przez ciebie „dowody”? Stafford uniós³ rêce w obronnym geœcie. – Nie masz mnie o co oskar¿aæ. Mo¿e po prostu to objaw moich starañ pójœcia naprzód w prowadzonym œledztwie. Chocia¿ obaj wiemy, ¿e to zadanie zosta³o mi przydzielone tylko po to, ¿eby mnie czymœ zaj¹æ. Sparks taktownie nie odpowiedzia³ i skupi³ siê na mieszaniu herbaty. Waszyngtoñczyk czu³ siê w coraz wiêkszym stopniu jak g³upiec z powodu wspomnienia prze³o¿onemu o parapsychologii. – W porz¹dku – stwierdzi³. – Wrócê do tych aukcji. Szef placówki w Atlancie uœmiechn¹³ siê do niego wymownie. – A jak prezentuje siê ta Warren? – Wprost olœniewaj¹co.

Pi¹tek, Pentagon, posiedzenie Tajnej Grupy Operacyjnej, 15.30 Pu³kownik Fuller rozpocz¹³ ju¿ popo³udniowe spotkanie, kiedy genera³ brygady Carrothers wszed³ do pomieszczenia i usiad³ przy stole. Grupa operacyjna korzysta³a z zasobów centrum dowodzenia w postaci kodowanych ³¹cz oraz sali konferencyjnej wyposa¿onej w mnóstwo komputerów. Fuller zda³ przybyszowi krótk¹ relacjê: – Generale, mamy piêtnast¹ trzydzieœci. Zespó³ szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych powinien dotrzeæ do Fort Gillem za pó³ godziny – poinformowa³. – Dwie ciê¿arówki: – jedna z ludŸmi i sprzêtem, a druga z zestawem czujników i centrum ³¹cznoœciowym.

98

– Zwyk³e samochody, bez ¿adnych oznaczeñ, tak? – Zgadza siꠖ potwierdzi³ jeden z majorów. Z widocznym na identyfikatorze nazwiskiem Mason. – Wszyscy myœl¹, ¿e to rutynowe æwiczenia. Tylko jeden oficer w zespole wie, o co tak naprawdê chodzi. Zjawi¹ siê oko³o siedemnastej, ¿eby zminimalizowaæ kontakt z pracownikami. – Dobrze. Jak wygl¹da procedura? – zapyta³ genera³. – Ciê¿arówki wjad¹ i zaparkuj¹ staraj¹c siê nie zwróciæ na siebie uwagi. Potem dokonane zostan¹ wstêpne odczyty, zanim jeszcze zespó³ wyjdzie na zewn¹trz. Je¿eli czujniki nie wykryj¹ niczego, dowódca grupy ustali, gdzie znajduj¹ siê pojemniki z Tooele i zabezpieczy obszar do szczegó³owej inspekcji. – A je¿eli ju¿ zosta³y zniszczone? – Wtedy sprawdz¹ liniê przerobow¹ i wszystkie produkty, które z niej wysz³y. – Spodziewamy siê, ¿e czujniki niczego nie wy³api¹ – doda³ pu³kownik Fuller. – Cylinder jest oczywiœcie hermetycznie zamkniêty. Je¿eli pojemniki s¹ wci¹¿ na miejscu, a ten przedmiot znajduje siê w œrodku jednego z nich, odzyskaj¹ go i natychmiast siê stamt¹d wynios¹. A jeœli cylinder uleg³ ju¿ zniszczeniu, zbadaj¹ produkty, które wysz³y z urz¹dzenia przerobowego i na tej podstawie stwierdz¹, czy poszukiwana substancja tak¿e zosta³a przetworzona. – A gdyby trafi³a do przerobu i skazi³a placówkê, co wtedy zrobimy? – To bardzo ma³o prawdopodobne – odpowiedzia³ Fuller. – Mówimy tu o Oku Szatana. Gdyby do tego dosz³o, z pewnoœci¹ byœmy ju¿ o tym wiedzieli. Ca³y œwiat ju¿ by siê o tym dowiedzia³. Carrothers zastanowi³ siê nad tymi s³owami i przytakn¹³. Mia³ zamiar zadaæ nastêpne pytanie, ale powstrzyma³ siê. Da³ Fullerowi znak, ¿e chce pomówiæ z nim w cztery oczy i opuœci³ pomieszczenie. Pu³kownik wyszed³ na korytarz minutê póŸniej. Rozmówca by³ dobrym znajomym genera³a Waddella, wiêc Carrothers zachowa³ formaln¹ postawê. – Czy dobrze rozumiem? Najlepszym wynikiem wyprawy by³oby stwierdzenie, ¿e pojemniki nie zosta³y jeszcze zniszczone, a ten pe³ny znaleziono? – Tak jest. – Najgorzej zaœ by³oby, gdyby pojemniki zosta³y ju¿ przerobione i nie znaleziono by nawet œladu cylindra, ani jakichkolwiek pozosta³oœci po tym, co by³o w jego wnêtrzu? – Niekoniecznie, sir. – Nie rozumiem. Nie mo¿emy pozwoliæ sobie na ¿adne niejasnoœci, pu³kowniku. – Nie zgadzam siê z panem – rzek³ Fuller i umilk³, gdy mija³ ich oficer sztabowy. PóŸniej dok³adnie wyjaœni³ swój punkt widzenia. – Jesteœmy ju¿ prawie pewni, ¿e zgubiliœmy Oko Szatana. Nie wysz³o to jeszcze na œwiat³o dzienne. Wpadka pozostaje naszym wewnêtrznym problemem i ta sytuacja nie mo¿e ulec zmianie. Sprawa musi zostaæ jak najszybciej zamkniêta, a winnych nadu¿yæ trzeba ukaraæ. – Mówimy tu niemal o spisku.

99

– Tak, poniek¹d. Ale po co przyznawaæ siê do powa¿nego b³êdu, jeœli nic z³ego siê nie stanie? – Pu³kowniku, martwi mnie mo¿liwoœæ, znalezienia przez kogoœ pojemnika i zachowania go. – Ale w jakim celu? – ¯eby go sprzedaæ, a po co innego? Fuller rozejrza³ siê na boki, zanim odpowiedzia³: – Uwa¿amy, ¿e to ma³o prawdopodobna ewentualnoœæ, generale. – My? – Genera³ Waddell i ja – odpowiedzia³ bez zaj¹kniêcia szef grupy roboczej. Carrothers pos³a³ mu d³ugie spojrzenie. Chcia³ wyraziæ odmienne zdanie, lecz to „my” uœwiadomi³o mu, ¿e ju¿ zapad³a „jedyna w³aœciwa opinia”. – Dobrze – rzek³ wiêc. – Niech dowódca oddzia³u melduje natychmiast, gdy tylko coœ znajd¹ albo stwierdz¹, ¿e nic tam nie ma. – Tak jest, oczywiœcie.

Pi¹tek, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 17.00 Sekretarka Carsona zapuka³a do drzwi jego gabinetu i otwieraj¹c je oœwiadczy³a, ¿e panowie White i Jones przybyli do niego w pilnej sprawie. Fakt, i¿ nie skorzysta³a z interkomu oraz to, ¿e obaj mê¿czyŸni stali tu¿ za jej plecami, powiedzia³y mu wszystko, co chcia³ wiedzieæ. Zjawili siê przedstawiciele wojsk chemicznych. Po pierwsze musia³ zbagatelizowaæ sam fakt ich przybycia, aby nie zwróci³o to zbytniej uwagi sekretarki. – Tak, dobrze. Zapraszam, panowie. To wszystko, pani Vonner. Do zobaczenia jutro. Podw³adna popatrzy³a na niego zaskoczona, ale pos³usznie wycofa³a siê i zamknê³a za sob¹ drzwi. Carson wskaza³ przybyszom fotele, ale ci nie zamierzali z nich skorzystaæ. Mieli na sobie cywilne ubrania, lecz ich zachowanie i fryzury zdradza³y ju¿ na pierwszy rzut oka kim s¹ w rzeczywistoœci. Siêgnêli po portfele i jednoczeœnie okazali wojskowe karty identyfikacyjne. M³odszy z nich zabra³ g³os jako pierwszy: – Jestem kapitan White z magazynu broni armii Stanów Zjednoczonych w Anniston, w Alabamie. A to kapitan Jones. Przybyliœmy tu w sprawie niezapowiedzianych æwiczeñ grupy szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych. Ostatnio przys³ano tu z Tooele transport pojemników zabezpieczaj¹cych po broni chemicznej, prawda? Menad¿er uda³, ¿e siê zastanawia. White i Jones. Na pewno. – Muszê to sprawdziæ w dokumentach, kapitanie. Przychodzi do nas mnóstwo podobnych transportów. Mówi pan, ¿e z Tooele? – Tak jest. Tysi¹c pojemników po broni chemicznej. Konstrukcje z aluminium i kompozytów, zapewniaj¹ce pe³n¹ izolacjê od œrodowiska zewnêtrznego.

100

Nie by³y zbyt du¿e. D³ugie na jakieœ metr dwadzieœcia, o œrednicy dziesiêciu centymetrów. Pochodzi³y z Tooele, a po drodze przesz³y przez Anniston. – Ciekawe. Niestety, przychodzicie panowie ju¿ po godzinach pracy. Sam muszê zejœæ do naszego archiwum. Proszê tu na mnie poczekaæ. To nie potrwa d³ugo. Mo¿e napijecie siê kawy? Zostawi³ ich i wyszed³ na korytarz, akurat pe³en wychodz¹cych do domu pracowników. Uda³ siê do archiwum i usiad³ przy jednym z komputerów. Normalnie przeszukanie bazy danych zabra³oby nieco czasu, lecz w tym przypadku doskonale wiedzia³ gdzie szukaæ wszystkich potrzebnych informacji. Ju¿ po minucie skierowa³ je do wydrukowania w sekretariacie. Wróci³ i po drodze wzi¹³ wydruk. – Oto dane dotycz¹ce transportu pojemników – powiedzia³, przekazuj¹c plik sk³adanki kapitanowi White’owi. – Jak pan widzi, powêdrowa³y prosto do przerobu. Trafi³y tam praktycznie poza kolejnoœci¹. Nikt tutaj nie chce zbyt d³ugo przechowywaæ podobnych rzeczy. – Bardzo dobrze, panie Carson – pochwali³ wojskowy. – Otó¿ zamierzamy tu sprowadziæ nasz zespó³ i przyjrzeæ siê nieco linii przerobowej i jej najbli¿szemu otoczeniu. – Oczywiœcie. Zapewne interesuje was strefa podajnika i magazyn produktów koñcowych, prawda? – To tak¿e. Nie bêdzie pan mia³ nic przeciwko temu, ¿e chcielibyœmy te¿ przyjrzeæ siê schematowi ca³ego systemu? – A dlaczego nie? Mia³bym tylko zmartwienie, gdybyœcie stwierdzili, ¿e coœ tu jest nie tak. – To nieprawdopodobne, panie Carson. – Sk¹d ta pewnoœæ, kapitanie? – Bo gdyby tak by³o, wszyscy pracownicy dawno by ju¿ nie ¿yli. Szef DRMO uœmiechn¹³ siê w odpowiedzi. – A wiêc s¹ du¿e szanse, ¿e to bêd¹ standardowe æwiczenia? – Oczywiœcie, a có¿ innego? – Aha, dzisiaj linia przerobowa nie bêdzie pracowaæ podczas drugiej zmiany. Je¿eli wiêc potrzebna bêdzie pomoc moich ludzi... – Nie, nasz zespó³ œwietnie sobie poradzi. Sami musimy sobie radziæ ze wszystkimi tego rodzaju urz¹dzeniami. Wolelibyœmy, ¿eby nikogo nie by³o w pobli¿u. Lepiej nie dopuszczaæ do powstania niepotrzebnych plotek. W³aœciwie mamy ze sob¹ oficera od public relations. Ona zajmie siê wszystkimi, którzy mog¹ siê pojawiæ i zadawaæ zbêdne pytania. – Dobrze, poka¿ê panom schemat systemu, a póŸniej przejdziemy do pomieszczenia, gdzie znajduje siê linia przerobowa. Dave Stafford przyjecha³ do DRMO nieco po siedemnastej trzydzieœci. Po lunchu, na godzinê wróci³ ze Sparksem do biura DCIS, ¿eby uzupe³niæ bazê danych. Stamt¹d skierowa³ siê do DRMO, ale utkn¹³ w okropnym korku drogowym na obwodnicy Atlanty. Wyda³o mu siê, ¿e jest z powrotem w Waszyngtonie. Kie-

101

dy zjawi³ siê na miejscu, we wszystkich oknach budynku administracyjnego by³o ju¿ ciemno, a przecie¿ nie mia³ klucza. I co teraz? – zastanowi³ siê. Mo¿e ktoœ jeszcze tu pracuje i wpuœci go do œrodka. Mia³ nadziejê, ¿e spotka Carsona, poniewa¿ jego s³u¿bowy pikap sta³ zaparkowany przy bocznicy kolejowej. Postanowi³ przejœæ siê wzd³u¿ rzêdu ciê¿arówek i sprawdziæ, czy uda mu siê dostaæ do DRMO od drugiej strony. Przeszed³ za róg budynku administracyjnego i znalaz³ siê w ciemnej alejce miêdzy pierwszym z magazynów, a ogrodzeniem z drutu kolczastego. Min¹³ zaparkowane na wyznaczonych stanowiskach trzy komercyjne ciê¿arówki. Wychodz¹c zza ostatniej z nich, zobaczy³ kosmonautê i wystraszy³ siê jak diabli, przede wszystkim dlatego, ¿e w rêkach trzyma³ M16. Postaæ w he³mie przemówi³a do niego przez maskê. Dopiero wtedy spostrzeg³ bariery rozstawione przed wjazdem do magazynu oraz logo armii Stanów Zjednoczonych na kombinezonie mê¿czyzny, który po raz drugi poprosi³ go o dokumenty. Stafford wci¹¿ zaskoczony, lew¹ rêk¹ okaza³ identyfikator. ¯o³nierz przyjrza³ mu siê i zacz¹³ mówiæ coœ do mikrofonu, który musia³ znajdowaæ siê wewn¹trz kombinezonu. Dalej, na nawierzchni pasa startowego, inspektor dostrzeg³ dwie wielkie, nieoznakowane naczepy z ci¹gnikami, stoj¹ce przed hangarem z lini¹ przerobow¹. W pó³mroku, rozpraszanym œwiat³em latarni halogenowych, krêci³o siê jeszcze kilkunastu innych ludzi w kombinezonach. Wyda³o mu siê, ¿e mign¹³ mu tak¿e Carson rozmawiaj¹cy z dwojgiem cywilów przy kabinie jednego z ci¹gników. – Co tu siê dzieje? – zapyta³ wartownika. – Porucznik Roberts ju¿ do pana idzie – odpar³ ¿o³nierz. – Jest oficerem do spraw public relations. Proszê, ¿eby pan tu na ni¹ zaczeka³. Stra¿nik jasno da³ do zrozumienia, ¿e nie wolno mu wejœæ na teren DRMO, przynajmniej dopóki nie porozmawia z t¹ porucznik. Roberts zjawi³a siê minutê póŸniej. By³a wysok¹, postawn¹ blondynk¹ w zielonym wojskowym uniformie. W rêkach mia³a notes i niewielki dyktafon. Wygl¹dem wyró¿nia³a siê poœród ca³ego personelu w ochronnych strojach chemicznych. Jej rzeczowe spojrzenie i powa¿na mina wskazywa³y na to, ¿e ma do czynienia z profesjonalistk¹. – Pan Stafford, prawda? – zapyta³a na powitanie. Uj¹³ jej d³oñ swoj¹ lew¹ rêk¹. – Jestem porucznik Roberts z wydzia³u public relations. W jaki sposób mo¿emy pomóc DCIS? – Mi³o mi pani¹ poznaæ, pani porucznik. Mo¿e zacznie pani od wyjaœnienia, co w³aœciwie siê tu dzieje? – To æwiczenia wojskowe, panie Stafford. Ma pan do czynienia z grup¹ szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych. Jest to zespó³ stacjonuj¹cy w wojskowym magazynie broni w Anniston, gdzie przechowywana jest przede wszystkim broñ chemiczna. – Dobry Bo¿e! Czy coœ siê sta³o? – Nie, to tylko æwiczenia. Grupa od czasu do czasu jest wysy³ana w ró¿ne miejsca i zachowuje siê tak, jakby dosz³o do wypadku z udzia³em broni chemicz-

102

nej. Zazwyczaj organizujemy takie æwiczenia w obiektach wojskowych po godzinach ich normalnej pracy. Wybraliœmy DRMO, bo ostatnio trafi³ tu transport pojemników zabezpieczaj¹cych. Æwiczymy zabezpieczanie terenu, prowadzimy badania maj¹ce na celu wykrycie obecnoœci substancji toksycznych, a wreszcie procedurê oczyszczania go ze ska¿eñ. Zazwyczaj zajmuje nam to jakieœ szeœæ godzin. PóŸniej pakujemy ca³y ten kram i odje¿d¿amy. – I zawsze towarzyszy æwiczeniom ktoœ taki jak pani? – Oczywiœcie. Czasami ciekawscy przygl¹daj¹ siê temu, co siê dzieje i musimy im wyjaœniæ, ¿e to tylko symulowana sytuacja. Zdarza siê równie¿, ¿e ró¿ni ludzie zjawiaj¹ siê zupe³nie nie wiadomo po co – doda³a niedwuznacznie. – No tak. Pracujê tu od kilku dni, bez powodzenia staraj¹c siê odgrywaæ rolê audytora przys³anego z agencji logistycznej. Tak naprawdê zajmujê siê oszustwami dokonywanymi w systemie aukcyjnym. Menad¿er – pan Carson – mo¿e za mnie poœwiadczyæ. – Jak to bez powodzenia? – Oficjalnie podano, ¿e przyje¿d¿am z DLA, ale obawiam siê, ¿e pracownicy domyœlili siê, i¿ w rzeczywistoœci jestem agentem dochodzeniowym. – Jestem w stanie domyœliæ siê dlaczego – stwierdzi³a, przygl¹daj¹c mu siê z lekkim rozbawieniem. Zignorowa³ jej uwagê. – Czy mogê mówiæ z panem Carsonem? – Zapytam go, ale obawiam siê, ¿e nie mo¿emy wpuœciæ nikogo do ska¿onego obszaru. Czy ma pan gdzie na niego poczekaæ? – W³aœnie w tej sprawiê chcê siê z nim widzieæ. Nie mam klucza, który umo¿liwi³by mi dostanie siê do mojego biura. – Pomówiê z nim. Gdyby by³ pan ³askaw poczekaæ tu...? Przygl¹da³ siê jej z du¿ym zainteresowaniem, gdy sz³a w stronê ciê¿arówek. Przez kilka minut obserwowa³ to, co dzia³o siê na zewn¹trz. Mia³ ochotê wymieniæ kilka s³ów ze stra¿nikiem na temat zgrabnej figury porucznik albo niedogodnoœci s³u¿by, ale ¿o³nierz nie przejawia³ najmniejszego zainteresowania jego osob¹. Wreszcie pojawi³ siê Carson, ze specjalnym identyfikatorem przypiêtym do kieszeni p³aszcza. – Ostrzegli pana, zanim siê tu zjawili? – zapyta³ Stafford. – Nie. Ale to normalne, ¿e przyje¿d¿aj¹ bez ¿adnej zapowiedzi. – Ale po co, u licha, te kosmiczne stroje? – To symulowana interwencja oddzia³u szybkiego reagowania. Niedawno trafi³ tu do przerobu transport pojemników po broni chemicznej. – Tak, s³ysza³em ju¿ o tym. Ale broñ chemiczna? Tutaj? – Nie, nie sama broñ, a tylko pojemniki zabezpieczaj¹ce. Nazywaj¹ je trumnami. Sama broñ powêdrowa³a z Anniston w stanie Alabama do Tooele w Utah w celu zniszczenia. PóŸniej przes³ano nam ju¿ puste pojemniki. To pewnie dlatego, ¿e dysponujemy Monstrum. Mówi¹, ¿e skoñcz¹ za jakieœ piêæ, szeœæ godzin. – Cholera. Niezbyt przyjemni goœcie. W³aœciwie chodzi mi tylko o klucz. Zapomnia³em o niego poprosiæ.

103

– Ach, oczywiœcie. Proszê za mn¹. Musimy pójœæ naoko³o. Bêd¹c przed g³ównym wejœciem do budynku administracyjnego, Carson zapyta³ beztrosko, jak uda³a siê wycieczka. Inspektor wspomnia³ tylko o wizycie w lokalnej placówce DCIS w Smyrna i wewnêtrznych sprawach. Menad¿er nie stara³ siê go wypytywaæ. Po wejœciu do œrodka, znalaz³ dodatkowy klucz i da³ mu jeszcze kartê magnetyczn¹, zapewniaj¹c¹ dostêp do budynku, kiedy w œrodku nie ma ju¿ nikogo. Stafford uda³ siê do swojego biura, a menad¿er wydosta³ siê przez tylne drzwi, by asystowaæ æwiczeniom. Dave odczeka³ dziesiêæ minut i przeszed³ równie¿ do tylnego wejœcia. Uchyli³ drzwi, by wyjrzeæ na zewn¹trz. Na dawnym pasie startowym wci¹¿ sta³y dwie ciê¿arówki, ale wiêkszoœæ ludzi gdzieœ zniknê³a. Spostrzeg³, ¿e wrota hali mieszcz¹cej liniê przerobow¹ i przylegaj¹ce do niej pomieszczenie z pasem transportowym s¹ otwarte, a wnêtrze jest rzêsiœcie oœwietlone. Ze swojego miejsca by³ w stanie zajrzeæ do œrodka naczep, wygl¹daj¹cych na mobilne centra operacyjne. Do licha, wszyscy wygl¹daj¹ tu na mocno zapracowanych – pomyœla³. Ostro¿nie wydosta³ siê na zewn¹trz. Wieczorn¹ ciszê zak³óca³ szum generatorów pr¹dotwórczych zamontowanych na naczepach. Wzoruj¹c siê na Carsonie przytwierdzi³ identyfikator do kieszeni p³aszcza i beztrosko ruszy³ przed siebie. Przez kilka chwil sta³ przed jednym z centrów operacyjnych, obserwuj¹c, co dzieje siê w jego œrodku. Tu¿ za ramp¹ znajdowa³o siê piêciu ¿o³nierzy w kombinezonach, siedz¹cych przy konsolach pe³nych barwnych kontrolek. Za nimi sta³ kolejny, wype³niaj¹cy jakiœ druk na twardej podk³adce. Porozumiewali siê z ludŸmi w magazynach. Stafford nie s³ysza³ ich g³osów ponad szumem generatorów. Nigdzie w pobli¿u nie by³o œladu Carsona, urodziwej pani porucznik ani dwóch cywilów. Mia³ zamiar siê wycofaæ, kiedy obs³uguj¹cy konsole wstali, wziêli plecaki ze sprzêtem i zeszli po rampie w towarzystwie nadzorcy. Nie zwrócili na niego uwagi, gdy okr¹¿yli naczepê i skierowali siê do hangaru. Inspektor mia³ ochotê wspi¹æ siê do naczepy i rozejrzeæ, ale stwierdzi³, ¿e wtedy móg³by przesadziæ. Rozmówczyni poleci³a mu przecie¿, ¿eby opuœci³ zajêty przez wojsko teren. Chwilê póŸniej z zadowoleniem stwierdzi³, ¿e to wahanie siê op³aci³o. M³ody, dobrze zbudowany mê¿czyzna z wojskow¹ fryzur¹ wy³oni³ siê zza rogu i zatrzyma³ na jego widok. – Stafford, DCIS – przedstawi³ siê natychmiast Waszyngtoñczyk, zwracaj¹c identyfikator w stronê ¿o³nierza. – Razem z panem Carsonem jestem tu obserwatorem. Oficer zerkn¹³ na dokument, pokiwa³ g³ow¹ i wspi¹³ po rampie do naczepy. Stafford oddali³ siê nieco, udaj¹c, ¿e rozgl¹da siê po otwartej przestrzeni, ale w koñcu wróci³ na dawne miejsce, ¿eby móc patrzeæ, co dzieje siê w centrum operacyjnym. Mê¿czyzna zasiad³ przy ostatniej konsoli i mówi³ coœ z zapa³em do mikrofonu. Inspektor nie s³ysza³ s³ów nadaj¹cego, który wci¹¿ krêci³ g³ow¹, a jednoczeœnie z wpraw¹ pisa³ na klawiaturze. Nagle obraz na ekranie zmieni³ siê i pojawi³o siê na nim coœ, co na chwilê dos³ownie odebra³o Staffordowi dech w piersiach.

104

W ¿ywych kolorach, w trójwymiarowej przestrzeni obraca³ siê powoli cylinder z nierdzewnej stali, z deklami z obu jego koñców. By³ niemal identyczny jak ten na rysunku, który Gwen Warren przekaza³a mu w Graniteville. Po obu stronach ekranu znajdowa³y siê czerwone napisy, ale Dave by³ w stanie rozczytaæ tylko na samej górze s³owa: „œciœle tajne”. Wewnêtrzny g³os podpowiedzia³ mu, by jak najszybciej znikn¹æ z tego eksponowanego miejsca. Czym prêdzej wiêc pos³ucha³ przeczucia.

Sobota, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 00.45 Z koñca pasa startowego Carson obserwowa³, jak obie ciê¿arówki dostojnie ruszaj¹. Posz³o idealnie. Sytuacja niemal go bawi³a, kiedy zespó³ wszelkimi sposobami stara³ siê udawaæ, ¿e rzeczywiœcie chodzi tylko o æwiczenia. On jednak wiedzia³ lepiej. Zbadali wlot do Monstrum i wszystkie produkty, które z niego wysz³y. Najwidoczniej niczego nie znaleŸli. Bo jak mogliby? Cylinder przecie¿ tam nie trafi³. Czu³ siê podwójnym zwyciêzc¹, bo ukry³ go tu¿ przed ich nosem. Teraz by³ bezpieczny. Móg³ przewidzieæ nastêpne posuniêcia wojska. Zna³ jego strukturê i sposób dzia³ania z czasów, gdy sam s³u¿y³ w kwatermistrzostwie. Wystarczy daæ tylko armii okazjê do ukrycia wpadki, a ci wszyscy g³odni w³adzy, patrz¹cy w przysz³oœæ wy¿si oficerowie rzuc¹ siê na ni¹, jak sêpy na padlinê. Wróci³ do hali przerobowej, zgasi³ wszystkie œwiat³a i pozamyka³ drzwi. By³o ju¿ zbyt póŸno na wykonanie telefonu do Tangenta. Z samego rana przeka¿e mu dobr¹ nowinê i uzgodni¹ konkretn¹ datê transakcji. Niedziela nadal wydawa³a mu siê najlepsza. Nikogo tu wtedy nie bêdzie, a skoro wojsko szuka³o ju¿ zguby, mia³ dobry pretekst, by nie zgodziæ siê na przenoszenie st¹d pojemnika. Tylnym wejœciem dosta³ siê do budynku administracyjnego i korytarzem przeszed³ do swojego biura, gdzie za biurkiem znalaz³ siedz¹cego Stafforda. Na jego widok z trudem zachowa³ pozory spokoju. – To nie by³y æwiczenia, prawda, Carson? – zapyta³ inspektor, posy³aj¹c spojrzenie typowe dla podejrzliwego gliniarza. – S³ucham? – zaskrzecza³ Carson, jednoczeœnie zamykaj¹c za sob¹ drzwi. – Ta grupa wojskowa nie przyjecha³a tu na æwiczenia, prawda? Oni czegoœ szukali. Czegoœ, co niewykluczone, ¿e znajduje siê w pañskim posiadaniu. – Co, do diab³a, pan wygaduje? Co pan w ogóle robi w moim gabinecie? – Czekam na pana. Mia³em wobec pana z³e przeczucia ju¿ od samego pocz¹tku, ale nie by³em w stanie znaleŸæ nic namacalnego. Aukcje to drobiazg. Trochê pieniêdzy na piwo i kasyno. Nic, z czego warto by robiæ ogromne zamieszanie. Ale broñ chemiczna? To zupe³nie co innego. Zupe³nie, Carson. – Co pan wygaduje, do jasnej cholery? – wykrzykn¹³ szef DRMO. Stara³ siê nie okazaæ przera¿enia, ale czu³, ¿e przerasta to jego mo¿liwoœci. – Je¿eli oskar¿a mnie pan o coœ, proszê zrobiæ to w oficjalny sposób. Wtedy wezwê swojego ad-

105

wokata, przedstawi mu pan wszystkie zarzuty, a ja oskar¿ê pana i ca³¹ wasz¹ agencjê o przeœladowanie niewinnych ludzi. Myœli pan, ¿e mo¿e siê tu tak po prostu zjawiæ i... Stafford uniós³ rêkê, nakazuj¹c milczenie. Wsta³ i zacz¹³ chodziæ po pokoju. – Proszê mi zatem powiedzieæ co sta³o siê z Budem Lambrym. Jezu, sk¹d ten cz³owiek czerpie informacje? – przebieg³o Carsonowi przez g³owê. Kolana dr¿a³y mu jak oszala³e, wiêc obszed³ biurko i usiad³. – Z Lambrym? Co Lambry ma z tym wspólnego? Odszed³ z pracy. Przecie¿ ju¿ to mówi³em. I dobrze zrobi³. By³ tu tylko utrapieniem. – Na pewno. Jeden z pañskich ludzi wspomina o Lambrym i nastêpnego dnia jego dom wylatuje w powietrze. Mo¿e wiedzia³ coœ, o czym nie powinien? Na przyk³ad o cylindrze? Przez moment menad¿erowi wyda³o siê, ¿e zatrzyma³o mu siê serce. Co powiedzia³ Stafford? Cylinder? Waszyngtoñczyk zatrzyma³ siê i popatrzy³ rozmówcy prosto w oczy. – Zgadza siê, cylinder. Mo¿e dok³adniej? Z nierdzewnej stali, d³ugi na ponad metr, o œrednicy oko³o dziesiêciu centymetrów. Nieprawda¿? A w œrodku jest jakieœ chemiczne œwiñstwo. – Zupe³nie nie wiem o czym pan mówi – zaskrzecza³ Carson. Mia³ œwiadomoœæ, jak bardzo jest przera¿ony. Przecie¿ nie by³o najmniejszej mo¿liwoœci, ¿eby... – Aha, a wiêc tak? Razem z Lambrym znaleŸliœcie coœ w tym transporcie pojemników, o czym mówi³a urodziwa pani porucznik. I to w³aœnie rzeczywisty powód zjawienia siê tu wojska i zorganizowania tych pseudo æwiczeñ. Coœ im zginê³o. – Oszala³ pan – szepn¹³ Carson krêc¹c g³ow¹. Musia³ to zatrzymaæ, i to natychmiast. Postanowi³ zaatakowaæ. – Zupe³nie pan oszala³. To samo robi³ pan w Waszyngtonie i dlatego wyrzucono pana stamt¹d? Zorientowa³ siê, ¿e tym razem to Stafford okaza³ ogromne zaskoczenie. Uniós³ siê nad biurkiem. – Tak, dowiedzia³em siê tego – kontynuowa³. – Sprawdzi³em pana. Znam w stolicy ludzi, którzy to dla mnie zrobili. Zanim zacznie pan wysuwaæ wyssane z palca oskar¿enia, radzê siê najpierw zastanowiæ dlaczego w ogóle pan tu jest. Z tego co mi wiadomo, pañscy zwierzchnicy wcale nie zamierzaj¹ s³uchaæ kolejnych niby sensacji, które przyniesie im pan w zêbach. A teraz proszê opuœciæ moje biuro. Stafford uœmiechn¹³ siê pod nosem i zatrzyma³ przy drzwiach. – Niez³a próba, Carson. Ale nie muszê przekonywaæ ¿adnych zwierzchników w Waszyngtonie. Wystarczy, ¿e przekonam wojsko. Powiem im, ¿e to coœ jest tutaj i w³aœnie pan to ma. Za³o¿ê siê, ¿e maj¹ ca³¹ zgrajê drani, którzy zjawi¹ siê, ¿eby wyci¹gn¹æ z pana prawdê. Wed³ug mnie pope³nia pan ogromny b³¹d. Na razie nie mogê tego udowodniæ, ale je¿eli im powiem, niewykluczone, ¿e nie bêdê ju¿ musia³ tego robiæ. Mi³ego zacierania œladów, Carson.

106

Stafford pospiesznie dosta³ siê do samochodu, aby jak najszybciej opuœciæ placówkê. Carson sprawia³ teraz wra¿enie tak nieobliczalnego, ¿e lepiej by³o nie wchodziæ mu w drogê. Szef DRMO na przemian czerwienia³ i blad³ z wœciek³oœci lub strachu, kiedy zatrzaskiwa³ za nim drzwi. Jad¹c Dave nie móg³ myœleæ o niczym innym, jak tylko o zachowaniu menad¿era. Zada³ mu cios prosto w najczulszy punkt. Facet wprost oszala³ s³ysz¹c s³owo „cylinder”. Sukinsyn ukrad³ go i za³o¿ê siê, ¿e teraz zamierza go sprzedaæ. Cholera, myœla³. Czy¿by ta dziewczyna rzeczywiœcie mia³a nadprzyrodzone zdolnoœci? Spróbowa³ zastanowiæ siê nad tym, jaki powinien byæ jego nastêpny ruch. I sk¹d, u licha, Carson dowiedzia³ siê o jego k³opotach w stolicy? Z kim rozmawia³ na ten temat? Ze Sparksem? Czy¿by Ray wystawia³ go przez ca³y czas? Nie by³ w stanie w to uwierzyæ. Wyjecha³ na drogê stanow¹ i przyspieszy³. Oczywiœcie blefowa³ mówi¹c o skontaktowaniu siê z wojskiem, albo z kimkolwiek innym. Jak móg³by to zrobiæ, opieraj¹c siê jedynie na „dowodzie” w postaci rysunku nastolatki obdarzonej podobno zdolnoœciami parapsychologicznymi? Zawsze móg³ powiedzieæ, ¿e dowiedzia³ siê o tym od Dillarda, ale przecie¿ sk³ama³by. Poza tym ten facet nie nadawa³ siê na wiarygodnego œwiadka w ¿adnej sprawie. Je¿eli zaœ nie myli³ siê co do tego pojemnika, byæ mo¿e Lambry wcale nie zrezygnowa³ z pracy. Niewykluczone, ¿e policja ustali, i¿ jego szcz¹tki po eksplozji zosta³y odci¹gniête w jakieœ krzaki przez wyg³odnia³e, bezdomne psy. Nie mo¿na by³o wykluczyæ, ¿e myli³ siê w ogóle co do przyczyn obecnoœci wojska. Mo¿e to rzeczywiœcie by³y tylko æwiczenia. Zastanawia³ siê. Sk¹d tylko na tym ekranie wzi¹³ siê cylinder? Wygl¹da³ dok³adnie tak samo, jak ten na rysunku Jess. Mo¿e teraz powinien udaæ siê do rodzinnej bazy zespo³u szybkiego reagowania. Gdzie to jest? W Anniston? Jechaæ do znajduj¹cej siê tam placówki wojskowej i sprawdziæ, czy nie dowie siê czegoœ od nich. Je¿eli zgubili coœ takiego jak broñ chemiczna, bez w¹tpienia wiele bêdzie siê tam dziaæ. Ich zachowanie powinno zdradziæ ewentualny kryzys. By³ agentem federalnym, wiêc mia³ przecie¿ dostêp do bazy wojskowej. Tylko co tak naprawdê móg³ zrobiæ ze swoj¹ wiedz¹? Skrzy¿owanie z obwodnic¹ Atlanty by³o ju¿ widoczne w oddali. Po prawej znajdowa³a siê ca³odobowa stacja benzynowa. Zjecha³ swym crown vic’em na niedu¿y parking nieopodal dystrybutorów. Na ka¿dym z nim znajdowa³a siê informacja o koniecznoœci uiszczenia op³aty w okienku przed rozpoczêciem tankowania. Siêgn¹³ po s³u¿bowy telefon komórkowy i wybra³ domowy numer do Raya Sparksa. Z ulg¹ us³ysza³ w tle dŸwiêki z w³¹czonego telewizora, bo znaczy³o to, ¿e nie obudzi³ przyjaciela. – Ray – mówi Dave. – Domyœli³em siê, ¿e to ty, zanim jeszcze podnios³em s³uchawkꠖ rzek³ Sparks zmêczonym g³osem. – Ray, pos³uchaj – mówiê z telefonu komórkowego. Przypuszczam, ¿e odkry³em co dzieje siê w tym DRMO. Musimy pomówiæ.

107

– W porz¹dku. – Musimy siê spotkaæ i porozmawiaæ w cztery oczy. Nie przez telefon. – Jezu, Dave, teraz? – Tak, teraz! Chodzi o coœ powa¿niejszego ni¿ drobne kradzie¿e na niekorzyœæ pañstwa. Jestem w po³udniowo-wschodniej czêœci Atlanty, niedaleko obwodnicy. Mo¿emy siê gdzieœ spotkaæ? Sparks westchn¹³ ciê¿ko. DŸwiêki z telewizora ucich³y. – Dobrze. Ale lepiej, ¿eby to by³o coœ naprawdê wa¿nego, Dave. Mam nadziejê, ¿e zagadnienie mieœci siê w zakresie obecnie prowadzonej przez ciebie sprawy. – Ani trochê, Ray. Ale na pewno nie bêdziesz ¿a³owa³ poœwiêconego czasu. Pracownik stacji z okienka obserwowa³ go z coraz wiêkszym zainteresowaniem. – „Ani trochê”. I to tak¿e jakoœ mnie nie dziwi. W porz¹dku. Nie znasz Atlanty, wiêc przyjadê do twojego hotelu. Czym jeŸdzisz? – Bia³ym crown vicem, na rz¹dowych numerach. – Jasne. Zaparkuj przed hotelem. Bêdziesz stosunkowo bezpieczny w centrum, w rz¹dowym wozie. Bêdê na miejscu za czterdzieœci piêæ minut. Dave, ¿ebyœ tylko... – Nic nie zrobi³em, Ray. Jeszcze. Zwracam siê z tym do ciebie jako pierwszego, jasne? Tak jak powinienem. Przyje¿d¿aj do centrum, stary. Roz³¹czy³ siê, zanim Sparks zd¹¿y³ zaprotestowaæ. Wysiad³ i podszed³ do okienka. – Poproszê zwyk³¹ za dziesiêæ dolców i mapê Alabamy – zwróci³ siê do czarnoskórego mê¿czyzny za szyb¹.

Sobota, DRMO w Fort Dillem, Atlanta, 1.10 Carson siedzia³ w swoim biurze prostuj¹c palce i zaciskaj¹c d³onie w piêœci. Ten pieprzony Stafford! Jak, do diab³a siê domyœli³? Sk¹d w ogóle móg³ wiedzieæ jak wygl¹da ten cylinder? Lambry. On musia³ coœ powiedzieæ temu idiocie Dillardowi, zanim przydarzy³ mu siê ma³y wypadek. Boss Hisley wspomina³, ¿e Dillard rozmawia³ ze Staffordem. Cholera! Wojsko zjawi³o siê i zniknê³o. Powinien zadzwoniæ do Tangenta, ale ten inspektor mocno zamiesza³ w ca³ej rozgrywce. Czy powinien zrelacjonowaæ swemu kontrahentowi przebieg tej ostrej rozmowy? Przecie¿ stanowi³o to realne zagro¿enie dla pomyœlnego dokonania transakcji. Ale gdyby zachowa³ to dla siebie, a Stafford rzeczywiœcie zwróci³ siê do armii, i tak nie dostanie swoich pieniêdzy. Armia wróci do DRMO i dos³ownie roz³o¿y je na kawa³ki, albo... co? Myœla³ z coraz wiêksz¹ wœciek³oœci¹. Wszystko zale¿a³o od podejœcia wojska i wagi, jak¹ nadano ca³ej sprawie. Oczywiœcie samo stwierdzenie zaginiêcia broni chemicznej wywo³a³o nie lada zamieszanie, ale wizja wydostania siê tego

108

faktu na œwiat³o dzienne powodowa³a zapewne istn¹ panikê. Mogliby po prostu puœciæ informacje dostarczone przez Stafforda mimo uszu. Teraz Carson potrzebowa³ potê¿nego lewara, zainstalowanego w samym Waszyngtonie. Mo¿e tak pan Tangent? On zawsze powtarza³, ¿e ma rozleg³e kontakty i ogromne mo¿liwoœci. Powie mu o wszystkim i spróbuj¹ unieszkodliwiæ Stafforda, szczególnie skoro ten ju¿ znajdowa³ siê na cenzurowanym. Pierwotnym choæ nie bezpoœrednim Ÿród³em informacji pracownika DCIS, musia³ by³ Lambry, który zamieni³ siê w siki Monstrum, a jego dom by³ teraz stert¹ zgliszczy. Je¿eli rzeczywiœcie to Lambry zacz¹³ sypaæ, inspektor nie mia³ szczêœcia. I ¿adnych dowodów. Ogarn¹³ go pewnego rodzaju spokój. Tylko on – Wendell Carson – wiedzia³ gdzie teraz znajduje siê cylinder. Lambry nie ¿y³, wiêc Stafford musia³ blefowaæ. Armia nic nie znalaz³a. Byæ mo¿e z tego powodu oddychali z du¿¹ ulg¹, maj¹c nadziejê, i¿ zguba zosta³a zniszczona wraz z ca³ym transportem pustych pojemników. A wiêc mo¿na o tym donieœæ Tangentowi – uzna³. Powiedz mu i poproœ, aby „zatru³ studniê” w Waszyngtonie. Koniecznie. Niech Stafford zostanie zdyskredytowany na tyle powa¿nie, ¿eby nikt nie chcia³ go s³uchaæ, szczególnie zaœ wojsko. Mo¿e konieczne oka¿e siê od³o¿enie transakcji na dzieñ lub dwa. W momencie, kiedy Stafford zniknie z widoku, bêd¹ ju¿ mieli oczyszczone pole. Wtedy bêdzie móg³ martwiæ siê tylko o sprytne i bezpieczne otrzymanie pieniêdzy. Siêgn¹³ po s³uchawkê telefonu i wybra³ numer kierunkowy zaczynaj¹cy siê na 800.

Sobota, Pentagon, posiedzenie Tajnej Grupy Operacyjnej, 2.00 Pu³kownik Fuller potar³ policzki d³oñmi, kiedy major Mason zakoñczy³ relacjê. – Krótko mówi¹c nic? – zapyta³. – Nie wykryto ¿adnych œladów, pojemniki zosta³y przerobione, a ca³e DRMO jest czyste? – Tak jest. Linia przerobowa i modu³y z odzyskanymi surowcami zosta³y poddane dok³adnemu przegl¹dowi. Ta machina niszczy wszelkie toksyczne substancje przy pomocy stopniowego ich rozk³adu. To zupe³nie zamkniêty system, wiêc nawet gdyby cylinder dotar³ do wnêtrza instalacji i z niego wydosta³a siê jego zawartoœæ, natychmiast zosta³aby zneutralizowana. – No c󿠖 rzek³ Fuller, przeci¹gaj¹c siê. – Wydaje mi siê, ¿e to wystarczy. Zamierzam zarekomendowaæ genera³owi, byœmy zamknêli ca³¹ sprawê. Najwidoczniej jeden z cylindrów nie zosta³ wyjêty w Tooele i wys³ano go wraz z pojemnikami zabezpieczaj¹cymi do DRMO. Za to niedopatrzenie musi polecieæ kilka g³ów, ale poza tym dochodzenie wygl¹da na zamkniête. Mówiliœcie, ¿e szef DRMO potwierdzi³, i¿ nikt nawet nie próbowa³ zagl¹daæ do pojemników. Wszystkie czym prêdzej trafi³y do przerobu.

109

– Tak jest. Powêdrowa³y tam zaraz po zakoñczeniu procedury ich przyjêcia. Menad¿er oœwiadczy³, ¿e by³y zniszczone jako pierwsze tego dnia. – Sam w ten w³aœnie sposób post¹pi³bym ze wszystkim, co wi¹¿e siê z broni¹ chemiczn¹. Fuller rozejrza³ siê po twarzach zgromadzonych. Szeœciu oficerów sztabowych z zapa³em pokiwa³o g³owami w geœcie zgody z jego opini¹. – No w³aœnie – ci¹gn¹³ szef grupy. – Nasz¹ oficjaln¹ opini¹ jest potwierdzenie zniszczenia cylindra w urz¹dzeniu przerobowym. Zgoda? Znów przytakniêcia bez ¿adnego sprzeciwu. Genera³ rozmyœlnie dobra³ w³aœnie takich ludzi – pomyœla³ Fuller. Zapewne dlatego zaszed³ tak wysoko. Wsta³ i oœwiadczy³, ¿e prace grupy operacyjnej dobieg³y koñca, a ludzie mog¹ wracaæ do zwyk³ych zajêæ. Oczywiœcie przypomnia³ zgromadzonym, ¿e milczenie jest z³otem i od tego zale¿y ich dalsza kariera. Nie musia³ powtarzaæ tego dwukrotnie. Przeszed³ do biurka asystenta operacyjnego, które o tej porze by³o puste. Postêpuj¹c wed³ug wytycznych genera³a Waddella zatelefonowa³ do niego do domu. Zda³ relacjê i przedstawi³ oficjalne wnioski. – Nikt nie oponowa³? – Nie. Decyzja zapad³a jednog³oœnie. Mówi¹c szczerze, ta instalacja przerobowa ocali³a nam ty³ki. – Czy ten facet kieruj¹cy DRMO... zorientowa³ siê czym naprawdê by³y te „æwiczenia”? – Nie wydaje siê nam, generale. Wziêli ze sob¹ szykown¹ blondynkê z biura public relations. Jej zadaniem by³o odwracanie uwagi menad¿era od zagadnieñ zwi¹zanych z broni¹ chemiczn¹. – I nikt oprócz niego nie dowiedzia³ siê o naszej wizycie? – Na miejscu pojawi³ siê agent z DCIS. Wspó³pracuje z menad¿erem w sprawie oszustw w ramach sprzeda¿y nadmiarowych zasobów armii. – Czy mo¿e stanowiæ dla nas problem? – Nie, generale, to wykluczone! Obserwowa³ nasze poczynania przez chwilê, ale zaraz znikn¹³. Mamy jego nazwisko i ju¿ zleci³em sprawdzenie go, tak na wszelki wypadek. – A wiêc wed³ug ciebie mo¿emy og³osiæ zwyciêstwo? – Tak jest. Oczywiœcie nale¿y powiesiæ na najbli¿szej ga³êzi kilku obiboków, którzy dopuœcili do kryzysu, ale poza tym sprawa wygl¹da czysto. Mo¿e zechcia³by pan zamieniæ s³ówko z genera³em Carrothersem. Nie jestem do koñca przekonany, czy podziela nasze wnioski. – Nie ma sprawy. Dobrej nocy, Ambrose. Dziêkujê ci. Roz³¹czyli siê. Kiedy Fuller wyszed³ na korytarz, myœlami wróci³ do biologicznych symulacji dotycz¹cych Oka Szatana, które jego ludzie przeprowadzali w Dietrick. Czy ich równie¿ powinien ju¿ odwo³aæ? Zatrzyma³ siê i zastanowi³ nad tym intensywnie. Nie, niech kontynuuj¹. By³ ciekawy, co mog³o siê staæ, nawet je¿eli bezpoœrednie zagro¿enie zosta³o zlikwidowane.

110

8 Sobota, Peachtree Center Hotel, Atlanta, 2.15

S

nop œwiate³ we wstecznym lusterku obwieœci³ przyjazd Raya Sparksa. Stafford odblokowa³ drzwi i Ray wœlizgn¹³ siê na siedzenie pasa¿era. Dwaj hotelowi ochroniarze, którzy przygl¹dali siê zaparkowanemu samochodowi na rz¹dowych numerach, zajêli siê swoimi sprawami. Jeden taki wóz wymaga³ wzmo¿enia czujnoœci, dwa zaœ zapowiada³y k³opoty. Ochrona wiêc nie chcia³a dobrowolnie siê w nie pchaæ. – Dobra, narwañcu, mów co masz! Oby od pocz¹tku! Dave zrelacjonowa³ mu ponownie zdarzenia up³ywaj¹cego tygodnia. Nieokreœlone podejrzenia wzglêdem Carsona, nag³e odejœcie Buda Lambry’ego, zniszczenie jego domu, a wreszcie wizytê w Graniteville. Lawirowa³ nieco omawiaj¹c przyczynê i szczegó³y tej wyprawy. W koñcu powi¹za³ to ze zdarzeniami na lotnisku. – Dobra. Wiêc ta kobieta uwa¿a, ¿e jej podopieczna jest medium. – Tak. Wczeœniej dosz³o do dwóch podobnych zdarzeñ, w obu przypadkach przy œwiadkach. Szef placówki w Smyrna milcza³ przez d³ug¹ chwilê. Na zewn¹trz plac Peachtree Center by³ niemal opustosza³y. Tylko tu i ówdzie pospiesznie przemykali przechodnie. – Dobra – powtórzy³. – Za³ó¿my, ¿e ta dziewczyna rzeczywiœcie posiada jakieœ zdolnoœci parapsychologiczne i rzeczywiœcie widzia³a cylinder, który narysowa³a. Co takiego siê zdarzy³o, ¿e postanowi³eœ œci¹gn¹æ mnie tu o drugiej w nocy? – Dwie wojskowe ciê¿arówki z Anniston w stanie Alabama zjawi³y siê dziœ wieczorem w DRMO. Podobno w celu przeprowadzenia niezapowiedzianych æwiczeñ. – I? – W Anniston znajduje siê magazyn broni chemicznej. Podczas tych tak zwanych æwiczeñ zobaczy³em taki sam cylinder, jak na tym rysunku, wyœwietlony na ekranie komputera w jednej z wojskowych naczep. Sparks otworzy³ ju¿ usta, by coœ powiedzieæ, ale w koñcu je zamkn¹³. Dave tymczasem opowiedzia³ o tym, co us³ysza³ od porucznik do spraw public relations. – Nie s¹dzê, ¿eby to by³y rutynowe dzia³ania, Ray. Wydaje mi siê, ¿e ci ludzie pod przykrywk¹ æwiczeñ szukali czegoœ innego. Stawiam, ¿e ten cylinder zawiera jak¹œ substancjê chemiczn¹ w rodzaju gazu bojowego. Niewykluczone, ¿e jeden z pojemników zabezpieczaj¹cych, przys³anych z Tooele nie by³ pusty. Carson, zapewne z pomoc¹ Lambry’ego, natrafi³ na niego i go ukry³. Myœla³ o tym intensywnie na lotnisku, kiedy przylecia³em z Waszyngtonu. – I twierdzisz, ¿e na nieszczêœcie rozmyœla³ o tym w obecnoœci przechodz¹cej nastolatki obdarzonej zdolnoœciami parapsychologicznymi? Dziewczyny z sierociñca, która nie mówi?

111

– Potrafi siê komunikowaæ. I umie rysowaæ. Mówi... – Mówi? – Przecie¿ normalnie porozumiewa siê z otoczeniem, do cholery! Korzysta z jêzyka migowego. To co widzia³a sprawia, ¿e od czasu powrotu do domu po tym wyjeŸdzie ma koszmary. – A sk¹d w ogóle wziê³y siê na lotnisku? – Wraca³y z Charlotte. Gewn zabra³a tam Jess na jakieœ badania medyczne. – Dok³adnie jakie? Cholera – pomyœla³ Stafford. – Dziecko cierpi na chroniczne bóle g³owy. Gwen chcia³a siê upewniæ, czy mózg ma³ej jest ca³kowicie w porz¹dku. – Aha – mrukn¹³ Sparks. – A Gwen to... – Gwen Warren to kobieta, która prowadzi tê szko³ê. Ray, ona wczeœniej nie mia³a nic wspólnego z DCIS, a wybór pad³ na mnie, bo nie mia³a do kogo siê zwróciæ. Czy to nie oczywiste? Carson ukrad³ ten pojemnik. Trzeba powiadomiæ o tym wojsko, zanim zd¹¿y go sprzedaæ. Mieszkaniec Atlanty pokrêci³ g³ow¹. – Nie ma mowy, Dave! To zupe³nie wykluczone! Wojsko traktuje arsena³ chemiczny z tak¹ sam¹ powag¹ jak nuklearny. Oni po prostu nie gubi¹ tak powa¿nych rzeczy. A nawet gdyby do tego dosz³o, wszystkie agencje federalne zosta³yby postawione w stan gotowoœci, aby odnaleŸæ zgubê. – Czy¿by? Nie zapominaj, ¿e mowa o zhierarchizowanej i rz¹dz¹cej siê swoimi prawami strukturze. Uwa¿am, ¿e bêd¹ to utrzymywaæ w absolutnej tajemnicy, a jednoczeœnie desperacko staraæ siê odzyskaæ ten przedmiot. Na przyk³ad przeprowadzaj¹c takie „æwiczenia” w DRMO, do którego trafi³y puste pojemniki po broni chemicznej. – W porz¹dku, mo¿e masz racjê. Ale medium, na litoœæ bosk¹? Podczas lunchu milcza³em na ten temat, bo uzna³em sprawê za ma³o znacz¹c¹, ale to... Jak wyobra¿asz sobie przedstawienie tej historii dowództwu DCIS. Mam powiedzieæ pu³kownikowi, ¿e to w³aœnie ty wyci¹gn¹³eœ takie wnioski? Opieraj¹c siê na wizjach nastolatki mieszkaj¹cej w domu opieki nad seksualnie wykorzystanymi albo stukniêtymi dzieciakami? – One nie s¹ stukniête. To tylko dzieci. Przede wszystkim s¹ sierotami. Willow Grove nie jest przechowalni¹ dla chorych psychicznie m³odych ludzi. To dom stanowy. Znajduj¹ siê w nim dzieci z górskich terenów w pó³nocnej Georgii. Ale mówi¹c te s³owa Dave przypomnia³ sobie to, co Gwen opowiada³a o oficjalnym statusie jej podopiecznych. Sparks z coraz wiêkszym zdecydowaniem krêci³ g³ow¹. – Nie, stary. Nawet je¿eli od³o¿ymy na bok sprawê z tymi zdolnoœciami parapsychologicznymi, ca³a reszta to przypuszczenia. Nie mogê pozwoliæ, ¿ebyœ rozpêta³ istne piek³o w sprawie, która oficjalnie w ogóle nie istnieje. Czy masz œwiadomoœæ, ¿e w³aœnie za tego rodzaju dzia³ania skierowano ciê tu na banicjê? Stafford odchyli³ siê w fotelu i wzi¹³ g³êboki oddech. Przyjaciel chwyci³ go za prawe przedramiê, ale przypomnia³ sobie, ¿e to niesprawna rêka.

112

– Popatrz na mnie, i pos³uchaj. Oprócz pu³kownika jestem zapewne jedynym twoim poplecznikiem w firmie. Obecne zadanie jest dla ciebie ostatni¹ szans¹, jasne? Pu³kownik nie owija³ tego w bawe³nê, przynajmniej w rozmowie ze mn¹. A zapewne i z tob¹. Je¿eli wypadniesz z kniei wrzeszcz¹c wniebog³osy o czymœ takim, bêdziesz skoñczony. Zrozum, ¿e w stolicy nie ma ciê kto broniæ. Nikt nie ma zamiaru nadstawiaæ za ciebie ty³ka. Jasne? Dave nie odpowiedzia³, tylko ciê¿ko pokiwa³ g³ow¹. – Doskonale wiesz, ¿e mam racjꠖ ci¹gn¹³ Sparks. – A teraz powiedz mi, czy dysponujesz jakimkolwiek dowodem, ¿e ten Carson notorycznie okrada DRMO? – Nic z wyj¹tkiem wzorca wykrytego w Waszyngtonie. – Ale przecie¿ tam chodzi³o o zupe³nie inn¹ placówkê, prawda? Atlanta nie ma z tym nic wspólnego. Stafford znów przytakn¹³, patrz¹c przez okno gdzieœ w dal. To znowu klêska – myœla³. – A wiêc lepiej pokornie pochyl g³owê i spróbuj zdobyæ rzeczywiste dowody, Dave, nie pochodz¹ce od medium, ani zdobyte przez zagl¹danie do wojskowej naczepy. Nie staraj siê wyci¹gaæ wniosków i tworzyæ pewników tam, gdzie nie istnieje najmniejszy punkt zaczepienia. Pracuj zgodnie z wytycznymi i nie zajmuj siê niczym wiêcej. Je¿eli nie, zostaniesz bezrobotnym cywilem. Aha, chyba nie próbowa³eœ wyci¹gn¹æ czegoœ z tego Carsona, rozmawiaj¹c z nim o ca³ej sprawie? Dave milcza³, co w tym momencie stanowi³o jednoznaczn¹ odpowiedŸ. Sromotna klêska. Powinienem o tym wiedzieæ. – Cholera, cz³owieku! Niech ciê wszyscy diabli. – Ray a¿ osun¹³ siê na siedzeniu. – Nie wiem, czy w takiej sytuacji jestem ci w stanie dalej pomagaæ. Jeœli Carson z p³aczem poleci do swoich prze³o¿onych w agencji logistycznej, a ci zwróc¹ siê do DCIS, sytuacja zapewne wymknie mi siê spod kontroli. Lepiej z samego rana przyjedŸ do Smyrna. Nie wracaj do DRMO. Rozumiesz? Chcê, ¿ebyœ stawi³ siê w moim biurze, zanim coœkolwiek zacznie siê dziaæ. – I nawet nie spróbujesz mi uwierzyæ? Sparks pos³a³ mu pe³ne wspó³czucia spojrzenie. – Opieraj¹c siê na s³owach jakiejœ nawiedzonej nastolatki? Ju¿ lepiej, ¿eby to by³ jeden z wojowniczych ¯ó³wi Ninja. – A na s³owach doœwiadczonej psycholog dzieciêcej, która od lat prowadzi tê szko³ê? I nie chce, ¿eby to dziecko zosta³o wpl¹tane w jakiekolwiek k³opoty? – Ja nic o tym nie wiem, a i ty nie mo¿esz mieæ pewnoœci. Niewykluczone, ¿e po prostu chce zostaæ gwiazd¹ telewizyjn¹ i w ten sposób zrobiæ sobie reklamê. Mo¿e i ona jest medium? Wed³ug mnie jesteœ przemêczony i rozdra¿niony. Najlepiej zrobisz, jak siê przeœpisz. PrzyjedŸ rano do mojego biura. Wykonam kilka telefonów i spróbujê zlikwidowaæ gro¿¹ce ci niebezpieczeñstwo. Powiem, ¿e nadu¿y³eœ przepisanych ci lekarstw, albo coœ podobnego. Szef placówki w Atlancie wysiad³ z samochodu, ale zostawi³ drzwi otwarte. – Nie zapominaj kim s¹ twoi przyjaciele, Dave – powiedzia³. 8 – Oko Szatana

113

– Tak, mam ich a¿ dwóch. – Zgadza siê. Przeœpij siê. Zapomnij o tej dziewczynie. To rozkaz!

Sobota, Mount Vernon, Virginia, 10.00 Lee Carrothers do³¹czy³ do ¿ony na patio. Sue popija³a kawê i czyta³a „Washington Post”. By³ cudowny, wiosenny dzieñ, a wiœnie i derenie rywalizowa³y ze sob¹ zapachem i iloœci¹ kwiecia. Tylko nieustaj¹cy, st³umiony huk odrzutowców z krajowego lotniska zak³óca³ spokój panuj¹cy nad Potomacem. Genera³ by³ ubrany w szorty i koszulkê. W³aœnie skoñczy³ kosiæ trawnik. – I co powiedzia³ stary? – zapyta³a. – Nie musisz jechaæ do pracy, prawda? Usiad³ na fotelu obok ¿ony i uj¹³ jej d³oñ. – Chodzi o tê sprawê, któr¹ zajmowa³em siê przez ca³y tydzieñ? Okreœli³em j¹ jako „sprawê Anniston”, pamiêtasz? – Oczywiœcie? – Pozwól, ¿e nieco ci j¹ przybli¿ê. Opowiedzia³ jej wydarzenia zwi¹zane z zaginiêciem cylindra. Zakoñczy³ zaœ na raporcie dostarczonym przez zespó³ szybkiego reagowania, grupie operacyjnej oraz wnioskach, jakie zosta³y wyci¹gniête przez ten tymczasowy twór. Po zakoñczeniu relacji milcza³ przez d³u¿sz¹ chwilê. – A wiêc zak³adaj¹, ¿e ten przedmiot zosta³ zniszczony, kiedy te pojemniki trafi³y do... Jak to nazwa³eœ? Do przerobu? – Tak. – A je¿eli tak siê nie sta³o? Jeœli ktoœ to znalaz³ i zabra³? Przytakn¹³ w milczeniu, rozgl¹daj¹c siê równoczeœnie po wymuskanym trawniku. Do ich uszu dobiega³ szum ruchu samochodowego z G.W. Parkway, biegn¹cej za tylnym ogrodzeniem ich posiad³oœci. Ukochana Sue by³a absolutn¹ mistrzyni¹ w zmierzaniu do sedna sprawy. W³aœnie dlatego czêsto siê jej radzi³, i to nawet w œciœle tajnych sprawach. Doskonale wiedzia³, ¿e potrafi milczeæ jak grób. – Zada³em to samo pytanie ju¿ na samym pocz¹tku, kiedy pod pozorem æwiczeñ zdecydowaliœmy siê wys³aæ zespó³ do DRMO w Fort Gillem. Zareagowano na to wprost z oburzeniem. Stary nie ukrywa³, ¿e oczekuje na w³aœciwy wynik kontroli, bez wzglêdu na to, co naprawdê tam zastan¹: albo znajd¹ cylinder w jednym z pojemników bezpieczeñstwa, albo przyjm¹, ¿e zguba zosta³a przerobiona na surowiec. – Innymi s³owy nie istniej¹ inne dopuszczalne mo¿liwoœci? – Niestety. Utrata pojemnika z t¹ substancj¹ jest po prostu „niemo¿liwa”. Stary dziœ rano zadzwoni³ do mnie, ¿ebym o tym nie zapomina³. – Dlaczego? Czy¿byœ nie zgodzi³ siê z wnioskami waszej grupy? – Powiedzia³em to tylko Fullerowi – temu specowi od broni biologicznej z Dietrick. Zapewne to on rozmawia³ z Waddellem. Niewykluczone, ¿e zaniepokoili siê moim ewentualnym brakiem lojalnoœci. Od³o¿y³a czytane pismo na kolana.

114

– Biologicznej? Wydawa³o mi siê, ¿e mowa o broni chemicznej. – Tak, to prawda. Ambrose Fuller to stary znajomy Waddella i jest jego wtyk¹ w medycznym instytucie badawczym. Przed 1968 rokiem zajmowa³ siê programem opracowywania broni biologicznych. Z wykszta³cenia jest weterynarzem. Wtedy tacy specjaliœci byli im potrzebni. Z tego co mi wiadomo, teraz uczestniczy w programach opracowywania szczepionek przeciw chorobom zakaŸnym. – Dlaczego wiêc Fuller zaj¹³ siê tym problemem? Dobre pytanie. Carrothers ju¿ wczeœniej siê nad tym zastanawia³. – Bo Waddell chcia³, ¿eby to w³aœnie on przewodniczy³ tajnej grupie operacyjnej. – Lee? – Tak, masz racjê. Sk¹d spec od spraw biologicznych? Cholera! – Co dok³adnie powiedzia³ ci dziœ stary? – zapyta³a. – ¯e twoja przysz³oœæ jako nastêpcy korony wojsk chemicznych zale¿y od spolegliwoœci? Genera³ rozeœmia³ siê g³oœno. Sue doskonale wiedzia³a, jak wygl¹da wojskowa rzeczywistoœæ. – Nie by³ a¿ tak subtelny. Przecie¿ mowa o Myerze Waddellu, który oœwiadczy³, ¿ebym nie kwestionowa³ treœci raportu. Mam zachowaæ swe w¹tpliwoœci do czasu, a¿ mo¿e kiedyœ go zast¹piê, a wtedy bêdê móg³ swobodnie otworzyæ do siebie ogieñ. – Rozumiem. I co teraz? – Teraz? Do diab³a, oni mog¹ mieæ racjê! To znaczy grupa operacyjna. To logiczne, ¿e zaginiony cylinder pozosta³ w pojemniku. Wszystko wskazuje tak¿e na to, ¿e zosta³ zniszczony wraz z innymi. Po co, u licha, ktoœ mia³by otwieraæ któryœ z nich. – Lee. – Lee tu nie ma. Musia³ wyjœæ w wa¿nej sprawie. – Lee! – Cicho, Sue. Muszê siê powa¿nie zastanowiæ nad tym problemem.

Sobota, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 10.15 Carson zjawi³ siê w swoim biurze, choæ by³ to sobotni ranek. Placówka by³a oczywiœcie opustosza³a, a jego samochód by³ jedynym na parkingu. ¯onie powiedzia³, ¿e musi nadrobiæ zaleg³oœci w papierach, ale w rzeczywistoœci potrzebowa³ nieco czasu na przemyœlenia. Ostatnia rozmowa z Tangentem kosztowa³a go wiele nerwów. Najpierw zrelacjonowa³ pojawienie siê wojska i doœæ szybki odjazd, zapewne po stwierdzeniu, ¿e cylinder musia³ trafiæ do urz¹dzenia przerobowego. PóŸniej wspomnia³, ¿e ten facet z DCIS – Stafford – domyœli³ siê, po co w rzeczywistoœci zjawili siê ¿o³nierze, zapewne opieraj¹c siê na informacjach pochodz¹cych od Dillarda. Tangent zaniepokoi³ siê niespodziewanymi „æwiczeniami”, natomiast nadspodziewanie spokojnie podszed³ do oskar¿eñ Stafforda.

115

– On wie? Opisa³ przedmiot? – I to doœæ dok³adnie! Ale przecie¿ nie dysponuje ¿adnymi dowodami. Lambry znikn¹³. Gwarantujê, ¿e on nie zna³ miejsca ukrycia cylindra. Wiedzia³ tylko jak wygl¹da, bo to on mi go przyniós³. – No. Nie wiem, Carson! Niewykluczone, ¿e bêdziemy musieli pozbyæ siê zdobyczy. Co, jeœli Lambry ukrywa siê gdzieœ i tylko czeka, ¿eby zacz¹æ zeznawaæ? A mo¿e oni ju¿ maj¹ go u siebie? – Kto? Wojsko? DCIS? Nie, to niemo¿liwe. Stafford nie rozpoczyna³by tej rozmowy w moim biurze, gdyby dysponowali jakimiœ dowodami. Dawno ju¿ pojawi³aby siê ca³a zgraja agentów wymachuj¹cych nakazami i dobraliby mi siê do dupy. Oni nic nie maj¹. Stafford próbowa³ mnie tylko nastraszyæ, to wszystko. – Wiêc gdzie, do diab³a, jest Lambry? – Kto to mo¿e wiedzieæ? Podejrzewam, ¿e stchórzy³ i uciek³ na wieœæ o Staffordzie. Pochodzi z g³êbokiej prowincji, z Alabamy. To pó³g³ówek. Przestraszy³ siê i siedzi teraz gdzieœ u siebie. Sam zostawi³ ulatniaj¹cy siê gaz w domu i spali³ go. – Nic o tym nie wiem. – Tak w³aœnie by³o. Dzieñ po tym, jak nie zjawi³ siê w pracy. Gliniarze z wydzia³u dochodzeniowego zjawili siê u mnie i wed³ug nich nic nie sugeruje celowego dzia³ania. Nie znaleŸli ¿adnych cia³. Dom nie by³ ubezpieczony, a jego w³aœciciel po prostu znikn¹³. Niestety, wczeœniej móg³ coœ zdradziæ Dillardowi, a jego widziano jak rozmawia³ ze Staffordem. – O to w³aœnie siê niepokojê. Gdzie jest teraz Stafford? – Nie wiem. Ale mówi³ pan, ¿e jego sytuacja nie wygl¹da weso³o. Dlaczego tego nie wykorzystamy? Wojsko pojawi³o siê i odjecha³o. Pewnie ju¿ nigdy nie zechc¹ us³yszeæ choæ wzmianki o zaginionym pojemniku z broni¹ chemiczn¹. Gdyby uda³o siê szybko zneutralizowaæ Stafforda, po tym co narobi³ w Waszyngtonie, mielibyœmy absolutn¹ swobodê dzia³ania. – A jak niby mia³bym to zrobiæ? – Myœlê o z³o¿eniu za¿alenia zgodnie z procedur¹ na bezpodstawne wysuwanie przez niego oskar¿eñ. Zacz¹³bym od lokalnego biura DCIS w Smyrna. Pan jednoczeœnie dotar³by do ich centrali i spróbowa³ sk³oniæ jego zwierzchników do ponownego œci¹gniêcia go do stolicy. Wtedy znikn¹³by nam z oczu. Armiê ju¿ mamy z g³owy. Gdyby to siê uda³o, nic nie stanie nam ju¿ na przeszkodzie. Co wiêcej, bêdziemy dysponowaæ przedmiotem, który oficjalnie wcale nie zgin¹³. – Realizacja tego planu bêdzie zapewne du¿o trudniejsza ni¿ to siê wydaje. Moi ludzie nie dysponuj¹ bezpoœredni¹ wtyczk¹ w DCIS. – To zdob¹dŸcie j¹, do cholery! Stafford jest jedyn¹ przeszkod¹ do naprawdê powa¿nych pieniêdzy, prawda? Przecie¿ jest ju¿ spalony. Niech siê pan skontaktuje z ludŸmi, którym nadepn¹³ na odcisk. Przecie¿ sam pan mówi³, ¿e zadar³ z kimœ z Biura. – Tak, to prawda. Biuro. Moglibyœmy spróbowaæ zadzia³aæ od tej strony. – A wiêc dobrze. Chyba nie pozostaje nam nic innego, jak tylko poczekaæ do poniedzia³ku.

116

– Niekoniecznie. Zajmiemy siê wszystkim. Z tego co s³ysza³em o facecie, wystarczy kilka s³ów o tym, ¿e znów zaczyna hulaæ, aby jego zapêdy zosta³y zgaszone. – Ale jest sobota. Nikt... – Ka¿dy departament i agencja ma dy¿urnych, Carson. A to jeszcze lepiej: kiedy ktoœ taki dzwoni do prze³o¿onego, ten reaguje szybciej ni¿ zazwyczaj. – A co ja mam robiæ? – Nic. Siedzieæ spokojnie. I proszê nie kontaktowaæ siê z agencj¹ logistyczn¹. Zrobimy tak, jak pan sugeruje. Do poniedzia³ku zrobimy wszystko, by Stafford przesta³ nam ju¿ przeszkadzaæ. – Dobrze, ale co póŸniej? Powinniœmy czekaæ jeszcze nawet tydzieñ a¿ wszystko ucichnie i siê uspokoi? – Nie wydaje mi siê to konieczne. Stafforda da siê zneutralizowaæ. Myœlê, ¿e jeœli siê go nie zastrzeli, to bêdzie nam przeszkadza³ dalej. Najlepiej przyspieszyæ transfer. Nasi klienci siê niecierpliwi¹, a nie chcemy, ¿eby zamieszanie w DCIS ich wyp³oszy³o. Proszê zadzwoniæ do mnie jutro o osiemnastej. Poda³ Carsonowi kolejny numer zaczynaj¹cy siê na 800 i roz³¹czy³ siê. Szef DRMO odtworzy³ w pamiêci ca³¹ rozmowê. Trzeba siê by³o pospieszyæ i pozwoliæ, ¿eby Waszyngton ostatecznie dobra³ siê Staffordowi do ty³ka. Tangent wspomina³ o zastrzeleniu go. No có¿, gdyby stan¹³ mi na drodze do pieniêdzy, niewykluczone, ¿e zdecydowa³bym siê w³aœnie na takie rozwi¹zanie. Postanowi³ wróciæ do hali przerobowej, aby sprawdziæ czy nikt nie dobiera³ siê do rolki mieszcz¹cej cylinder. Najpierw wybierze siê na ma³y spacer i upewni, czy ten cholerny Stafford znowu nie krêci siê gdzieœ w pobli¿u. Wychodz¹c poklepa³ siê po kieszeni wiatrówki. Ciê¿ar krótkiego colta sprawi³, ¿e poczu³ siê du¿o pewniej.

Sobota, Anniston, Alabama, 10.45 Stafford zjad³ póŸne œniadanie w restauracji nale¿¹cej do sieci Waffle House. Wynaj¹³ pokój w motelu Holliday Inn przy wylocie na autostradê numer 20. Po spotkaniu ze Sparksem wróci³ do swojego pokoju tylko po to, by spakowaæ rzeczy. Po czym przespa³ siê piêæ godzin i wyjecha³ na autostradê prowadz¹c¹ na zachód. Pó³torej godziny zajê³o mu dotarcie do Oxford, miejsca, gdzie znajdowa³ siê zjazd na pó³noc, do Anniston. Pokój motelowy zapewnia³ bazê operacyjn¹ z telefonem. Z powodzeniem móg³by zostaæ tu na noc, ale to zale¿a³o w g³ównej mierze od wyniku wizyty w bazie wojskowej. Tak d³ugo, jak nie bêdzie korzysta³ ze s³u¿bowego telefonu komórkowego, Sparks nie zdo³a ustaliæ gdzie siê podziewa. Liczy³, ¿e ma czterdzieœci osiem godzin wzglêdnego spokoju. W poniedzia³ek z samego rana Ray bêdzie go oczekiwa³ w swoim biurze, w Smyrna. Uœmiechn¹³ siê smutno. Œciœle mówi¹c Sparks powiedzia³, ¿e spodziewa siê jego wizyty u siebie tego ranka, ale postanowi³ udaæ, ¿e dosz³o do nieporozumienia. Czterdzieœci osiem godzin. Na dodatek w weekend. Niezbyt du¿o czasu.

117

Zadzwoni³ do lokalnej gazety i rozmawia³ z zaaferowan¹ reporterk¹, która spieszy³a siê na charytatywny turniej golfowy. Przedstawi³ siê jako niezale¿ny pisarz, poda³ fa³szywe nazwisko i oœwiadczy³, ¿e interesuj¹ go lokalne plotki. Wyzna³, i¿ dotar³y do niego pog³oski o tym, ¿e w bazie wojskowej dzieje siê coœ nadzwyczajnego, co ma zwi¹zek z broni¹ chemiczn¹. Rozeœmia³a siê i odpar³a, ¿e wci¹¿ coœ siê mówi o tym miejscu, ale ostatnio dosz³o tylko do protestu obroñców œrodowiska, którzy starali siê zatrzymaæ jeden z transportów opuszczaj¹cych bazê. Akcja zosta³a jednak zduszona w zarodku, bo zbyt wielu okolicznych mieszkañców jest bezpoœrednio zale¿nych od prawid³owego funkcjonowania tej placówki wojskowej. Poza tym wed³ug niej nie dzia³o siê tam nic ciekawego. Coraz bardziej zniecierpliwiona uprzejmie oœwiadczy³a, ¿e musi ju¿ wyruszyæ w teren. Podziêkowa³ jej i roz³¹czy³ siê. Podobne próby przedsiêwzi¹³ z lokalnymi rozg³oœniami w Oxford i Anniston, ale tam nie uda³o mu siê nawet rozmawiaæ z nikim kompetentnym. Nie s³yszano o niczym nadzwyczajnym, co dzia³oby siê w pobliskiej bazie. Usiad³ na ³ó¿ku. Zadanie wygl¹da³o na znacznie powa¿niejsze, ni¿ ubieg³ego wieczoru. Musia³ jakoœ sprawdziæ, czy armia rzeczywiœcie zgubi³a broñ chemiczn¹. Co by zrobili gdyby naprawdê do tego dosz³o? Rozpoczêliby wewnêtrzne dochodzenie, zarówno w tej bazie, jak i w miejscu docelowym transportu. Pomyœla³ o Wojskowym Wydziale Dochodzeñ Kryminalnych CID*. By³a to czêœæ dochodzeniowa ¿andarmerii. Je¿eli rzeczywiœcie prowadzono na szerok¹ skalê œledztwo za zamkniêtymi drzwiami, miejscowy oddzia³ CID s³ysza³by o tym, nawet gdyby nie zosta³ bezpoœrednio zaanga¿owany w sprawê. Jako inspektor dochodzeniowy DCIS mia³ prawo wstêpu do ka¿dego ich biura. Poprosi³by o pomoc w bie¿¹cym dochodzeniu, a niejako przy okazji spróbowa³ sprawdziæ, co dzieje siê wewn¹trz bazy w Anniston. Chyba, ¿e Ray Sparks ju¿ podj¹³ dzia³ania zapobiegawcze i ostrzeg³ biuro dy¿urne DCIS w Waszyngtonie, ¿e Dave Stafford ponownie zb³¹dzi³ i zaj¹³ siê sprawami nie zwi¹zanymi bezpoœrednio z powierzonym mu zadaniem. A gdyby rzeczywiœcie to zrobi³, szefostwo jego agencji mog³o do tego czasu powiadomiæ swoich kolegów z armii o rozpoczêciu poszukiwañ niesubordynowanego pracownika. Wszystko zale¿a³o od szybkoœci dzia³ania Sparksa i jego decyzji o ewentualnym wstrzymaniu siê ze wszelkimi dzia³aniami a¿ do poniedzia³ku. Cywile niemal nigdy nie pracowali w weekendy, ale na ka¿dym poziomie hierarchii znajdowali siê dy¿urni, których podstawowym zadaniem by³a kontrola zdarzeñ w czasie wolnym od pracy. Do diab³a z tym – myœla³. Wejdê do tej bazy i spróbujê wyci¹gn¹æ coœ od pracowników CID. Je¿eli trafiê na œcianê milczenia, to ju¿ coœ bêdê wiedzia³. Na mapie znajduj¹cej siê w pokoju, zlokalizowa³ Fort McClellan na pó³noc od Anniston. Zastanowi³ siê gdzie, u licha, przechowuj¹ to niebezpieczne œwiñstwo. By³ bardzo zdziwiony, kiedy przy pierwszej bramie bazy stwierdzi³, ¿e jest niestrze¿ona. Czy¿by Fort McClellan by³ otwart¹ palcówk¹? Dotar³ do budynku dowództwa, gdzie znalaz³ mapê ca³ej bazy.

118

Wreszcie dojecha³ do biura ¿andarmerii, po³o¿onego w kompleksie dowodzenia, trzy przecznice od Szko³y dla Specjalistów od Broni Chemicznej. Zaparkowa³ i wszed³ do budynku. Wnêtrze pomieszczenia przypomina³o mu komisariat policyjny. Przed sob¹ zobaczy³ poczekalniê, wysoki kontuar z bramk¹, a z lewej znajdowa³y siê drzwi z napisem CID. Strza³ w dziesi¹tkê. Podszed³ do kontuaru i zaczeka³, a¿ kobieta z dystynkcjami sier¿anta skoñczy rozmawiaæ przez telefon. Okaza³ dokumenty i zapyta³ czy znajdzie tu kogoœ z CID. – Nie, niestety – odpowiedzia³a. – Jest sobota. Dysponujê numerem na pager, z którego mam korzystaæ w razie potrzeby. Tylko ¿e... – Tak? – Có¿, w ten weekend mamy coroczne sprz¹tanie terenu bazy. Wszyscy bêd¹ zajêci na pó³nocnym posterunku. To ochotnicza akcja. Szef naszego CID te¿ w tym uczestniczy i w pobli¿u nie bêdzie mia³ do dyspozycji telefonu, ¿eby oddzwoniæ. Ju¿ raz próbowa³am siê z nim rano skontaktowaæ, ale nie odpowiedzia³. Mo¿e ja mog³abym panu w czymœ pomóc? Stafford musia³ szybko myœleæ. – Prowadzê dochodzenie w Atlancie, w miejscowym Biurze Utylizacji i Marketingu Departamentu Obrony – wyjaœni³. – To placówka zajmuj¹ca siê sprzeda¿¹ i przerobem nadwy¿ek wojskowych. Wczoraj przyjecha³ st¹d zespó³ na æwiczenia zwi¹zane z postêpowaniem wobec zagro¿enia chemicznego. Chcia³bym pogadaæ z tym facetem z CID, ¿eby sprawdziæ, czy ta wizyta nie ma nic wspólnego z moj¹ spraw¹. – Zagro¿eniem chemicznym? Z Fort McClellan? – Powiedzieli, ¿e s¹ z Anniston. Przyj¹³em, ¿e chodzi o Fort McClellan. – Powiedzieli, ¿e s¹ ze Szko³y dla Specjalistów od Broni Chemicznej? – Nie. To by³ zespó³ szybkiego reagowania. Wszyscy byli ubrani w kombinezony, z wyj¹tkiem oficerów kieruj¹cych akcj¹. Dwie du¿e ciê¿arówki. Mniej wiêcej dwudziestu ludzi. Funkcjonariuszka myœla³a przez chwilê, a¿ wreszcie pokrêci³a g³ow¹. – Tutaj nie mamy nic podobnego. – Czy w waszej bazie dzieje siê coœ, co mog³oby sprowokowaæ tak powa¿ne æwiczenia a¿ w Atlancie? Jakieœ manewry? Ponownie zaprzeczy³a. – Nie, nic mi nie wiadomo na ten temat. Nie tutaj. Ale mo¿e ten zespó³ pochodzi³ z magazynu? – Z magazynu? Tak jest. Wojskowego Magazynu Broni w Anniston. To nie tutaj. Kilkanaœcie kilometrów na zachód st¹d jest specjalny magazyn. Tam mog¹ mieæ zespó³ szybkiego reagowania. U nas go nie ma. Rozumiem. – Co teraz? – zastanawia³ siê. Naprawdê Ÿle trafi³? * CID – Criminal Investigation Department – Wojskowy Wydzia³ Dochodzeñ Kryminalnych.

119

– No có¿, wiêc muszê tam jechaæ. A tutaj nie dzieje siê nic, co mog³oby uzasadniæ wys³anie takiego zespo³u do Atlanty? – Nie, dziœ jest normalna sobota. Przynajmniej z mojego punktu widzenia. W Fort McClellan nie przechowujemy ¿adnego rodzaju broni. Trafi³ pan w³aœnie do oœrodka szkoleniowego. – Rozumiem. Pozwoli pani, ¿e zostawiê nazwisko i numer telefonu dla CID, tak na wszelki wypadek. Zatrzyma³em siê w Holiday Inn, przy miêdzystanówce, w Oxford. Pokój numer czterysta piêæ. Powtórzy³ swoje nazwisko i jeszcze raz okaza³ identyfikator. Sier¿ant zapisa³a wszystkie informacje i obieca³a, ¿e kilkakrotnie wyœle wiadomoœæ na pager. Poprosi³ o wskazanie drogi do magazynu broni, podziêkowa³ i wyszed³. Korzystaj¹c z jej wskazówek wróci³ do centrum Anniston. Zatrzyma³ siê w Burger Kingu na kawê. PóŸniej autostrad¹ numer 202 skierowa³ siê na zachód. Dwupasmowa droga poprowadzi³a go przez otwarte przestrzenie i lesiste wzgórza. Tylko tu i ówdzie dostrzec mo¿na by³o skupiska przyczep mieszkalnych. Wypatrywa³ drogowskazów do magazynu, ale ich nie by³o. Po przejechaniu piêtnastu kilometrów zjecha³ na stacjê benzynow¹ i zapyta³ o drogê. Skierowano go do nastêpnego skrzy¿owania. Dopiero tam znalaz³ niezbyt rzucaj¹cy siê w oczy znak kieruj¹cy do Wojskowego Magazynu Broni w Anniston. Skrêci³ w prawo i jecha³ drog¹ wiod¹c¹ przez sosnowy las. Podœwiadomie spodziewa³ siê zobaczyæ druty kolczaste, wie¿e stra¿nicze i ogrodzenia pod napiêciem. Po przejechaniu prawie dwóch kilometrów droga przeciê³a tory kolejowe, a dalej skrêci³a w prawo i przed nim otwar³a siê przestrzeñ przypominaj¹ca nieco kosmodrom. Na wyznaczonych miejscach parkingowych sta³y potê¿ne ciê¿arówki, za którymi widok zas³ania³y potê¿ne, stalowe wrota. Dalej dostrzeg³ dachy kilku pozbawionych okien budynków przemys³owych, wykonanych z litego betonu. Pod bram¹, obok drogi, bieg³y tory kolejowe, które koñczy³y siê zapewne przy budynkach. Po tej stronie ogrodzenia nie by³o widaæ nawet ¿ywego ducha. Zjecha³ ze wzgórza. Ze stró¿ówki na jego widok wy³oni³ siê uzbrojony cywil. Dave zatrzyma³ siê, okaza³ dokumenty, maj¹c nadziejê, ¿e dziêki nim i samochodowi na federalnych numerach zapewni sobie wejœcie do œrodka. – To zamkniêty posterunek – oœwiadczy³ wartownik. – Je¿eli chce pan rozmawiaæ z konkretn¹ osob¹, mo¿emy powiadomiæ j¹ o tym telefonicznie. Dopiero wtedy zostanie podjêta decyzja o wpuszczeniu pana. – Nie, nikogo tu nie znam. Mia³em tylko nadziejê, ¿e na terenie magazynu znajduje siê placówka CID. – Nie, jest w Fort McClellan. – Rozumiem. A czy stacjonuje tu jakaœ grupa szybkiego reagowania? Zespó³, który porusza siê dwoma du¿ymi ciê¿arówkami? Mina wartownika pozosta³a zupe³nie beznamiêtna. – Nic mi nie wiadomo o ¿adnym zespole – odpowiedzia³ zwracaj¹c dokumenty. – Trafi³ pan do magazynu broni specjalnych. Nie wolno mi pana wpuœciæ. Tam mo¿e pan zawróciæ.

120

Stafford podziêkowa³ i post¹pi³ zgodnie ze wskazówk¹. Gdy odje¿d¿a³, widzia³ jak stra¿nik notuje coœ pospiesznie. Pewnie musi odnotowywaæ wszystkie przypadki odmówienia dostêpu do bazy. Dave zastanowi³ siê, czy ta procedura nie spowoduje ¿adnych nieprzyjemnoœci. Wróci³ do Anniston, rozmyœlaj¹c po drodze co powinien teraz zrobiæ.

Sobota, Mount Vernon, Virginia, 17.00 – Lee, to oficer dy¿urny z Pentagonu – powiedzia³a Sue Carrothers, podaj¹c mê¿owi przenoœny telefon. – Genera³ Carrothers – przedstawi³ siê zastêpca dowódcy wojsk chemicznych marszcz¹c czo³o. Takie telefony w sobotnie popo³udnie nigdy nie zapowiada³y niczego dobrego. – Mówi major Mason, sir. Oficer dy¿urny wojsk chemicznych. Otrzymaliœmy telefon z Fort McClellan. Czy mo¿emy przejœæ na ³¹cze kodowane? Carrothers przekaza³ telefon ¿onie, i przeszed³ do gabinetu, gdzie prze³¹czy³ rozmowê na stacjonarny telefon z kodowaniem. W s³uchawce rozleg³ siê sygna³ obwieszczaj¹cy uruchomienie zabezpieczenia przed pods³uchem. – S³ucham – powiedzia³. – Chodzi o sprawê prowadzon¹ przez tajn¹ grupê operacyjn¹. Agent Dochodzeniowych S³u¿b Kryminalnych Departamentu Obrony – David Stafford – zjawi³ siê dziœ rano w McClellan i chcia³ rozmawiaæ z pracownikiem CID. Pracownica zanotowa³a jego dane i obieca³a skontaktowaæ siê z przedstawicielem Departamentu Dochodzeñ Kryminalnych, który by³ jednak niedostêpny i do tej pory nie skontaktowa³ siê z nim. – A dlaczego mia³oby to nas zainteresowaæ? – Bo pyta³ o grupê szybkiego reagowania, która wczoraj zjawi³a siê w Fort Gillem. – O cholera! – Tak jest. To jeszcze nie wszystko. Ta pracownica ¿andarmerii odpowiedzia³a, ¿e nic nie wie o takim zespole i wys³a³a go do magazynu. – I co? – Rzeczywiœcie wybra³ siê i tam. Próbowa³, chocia¿ bez skutku, dostaæ siê do bazy, a przy okazji zapyta³ stra¿nika o grupê szybkiego reagowania. Wartownik zby³ go oczywiœcie i zapisa³ ca³y przebieg rozmowy oraz jego dane. Wszystko przekaza³ miejscowemu dy¿urnemu, traktuj¹c sprawê jako nietypowe zajœcie. Dy¿urny z kolei skontaktowa³ siê z dowódc¹ magazynu, a skoro to z naszego rozkazu wys³ali zespó³ do Gillem, ten zatelefonowa³ do mnie. Procedura decyzyjna. Czasami rzeczywiœcie dzia³a. – Jeszcze raz proszê powiedzieæ kim jest ten facet? – Inspektor dochodzeniowy piêtnastej klasy, nazywa siê David Stafford, z centrali DCIS z Waszyngtonu, wys³any z zadaniem do Atlanty. Sprawdzi³em go u tamtejszego oficera dy¿urnego i poniek¹d potwierdzi³ jego uprawnienia.

121

– Poniek¹d? – No có¿, wygl¹da na to, ¿e mamy do czynienia z prowokatorem. Z napiêtnowanym odmieñcem. Niezale¿ny profesjonalista, ciesz¹cy siê dobr¹ reputacj¹ w DCIS, dopóki nie rozpocz¹³ wojny z wysokim urzêdnikiem o nazwisku Bernstein, a póŸniej tak¿e z kimœ wysoko postawionym w FBI. – Co siê zdarzy³o? – To doœæ typowa sprawa, generale. Facet, z którym rozmawia³em, powiedzia³, ¿e ten Bernstein sprzedawa³ tajne informacje. Dotyczy³o to delikatnej sprawy prowadzonej przez DCIS przeciw du¿emu dostawcy sprzêtu dla Departamentu Obrony. Cz³onek lobby zbrojeniowego, który otrzymywa³ cynk od Bernsteina kontaktowa³ siê z osob¹ zwi¹zan¹ z owym dostawc¹. W ten sposób tajne informacje trafia³y do zainteresowanego, pomagaj¹c mu w przygotowaniu linii obrony. W odwrotn¹ zaœ stronê wêdrowa³y pieni¹dze, które trafia³y tak¿e do kieszeni Bernsteina, wystêpuj¹cego w roli „konsultanta”. – Œwietnie. W jaki sposób Stafford rozgryz³ ca³y ten schemat? – Zainteresowa³ go podejrzanie wysoki poziom ¿ycia Bernsteina. Podobno pocz¹tkowo sprawa nie zanosi³a siê na powa¿n¹, ale Bernstein najwidoczniej w pewnym momencie spanikowa³ i zwróci³ siê z proœb¹ do wysokiego urzêdnika z FBI, ¿eby dobra³ siê Staffordowi do skóry. Kiedy Stafford poczu³ siê zagro¿ony, nie wytrzyma³ i wci¹gn¹³ w dochodzenie urz¹d podatkowy. W rezultacie dosz³o do wykrycia ogromnych niedeklarowanych dochodów i sprawa ujrza³a œwiat³o dzienne. – Bernstein trafi³ do wiêzienia? – Nie. Mia³ szerokie poparcie polityczne. Podczas dochodzenia przeszed³ na stronê urzêdu podatkowego i zeznawa³ przeciw dostawcy Departamentu Obrony i pracownikowi FBI. W zamian za zwrot ³apówek otrzyma³ nietykalnoœæ i zapomniano mu jego grzechy. Zosta³ oddelegowany do innych zadañ i wys³any za granicê. Facet z FBI otrzyma³ reprymendê i na tym siê skoñczy³o. – Zazwyczaj tak to wygl¹da w Biurze. Stafford zaœ narobi³ sobie dwóch powa¿nych wrogów. Co dok³adnie robi teraz w Atlancie? – Teoretycznie prowadzi dochodzenie w sprawie domniemanych defraudacji w systemie DRMO, ale dy¿urny DCIS powiedzia³, ¿e nieoficjalnie zosta³ skazany na banicjê. Dostarczy³ nam jeszcze jednej ciekawej informacji: lokalny szef placówki DCIS ze Smyrna rozpocz¹³ poszukiwania Stafforda, bo ten nie zg³osi³ siê do jego biura dziœ rano. – Bo wêszy³ w Anniston. Czego od niego chcieli? – Dy¿urny nie wiedzia³, generale. Prosi³, ¿ebyœmy powiadomili ich, gdy ustalimy gdzie teraz jest. Carrothers d³ugo milcza³ – rozmyœlaj¹c. Coœ niedobrego siê tu dzia³o i oczywiœcie musia³o do tego dojœæ akurat w sobotê. – Dobra – uzna³. – Cieszê siê bardzo, ¿e to wy pe³nicie dy¿ur, majorze. Œwietna robota. Lepiej skontaktujê siê z genera³em Waddellem. Jeszcze siê do was odezwê. Genera³ zatelefonowa³ do prze³o¿onego w Alexandrii, ale go nie zasta³. Zostawi³ wiadomoœæ, prosz¹c o odpowiedŸ. Jego ¿ona czyœci³a akurat srebra w kuchni.

122

– Gdzieœ siê pali? – zapyta³a. – W pewnym sensie tak. Chodzi o tê sprawê, o której rozmawialiœmy rano. Wci¹¿ nie opuszcza mnie z³e przeczucie, ¿e nie ucichnie tak szybko. – A powinna? Westchn¹³ i wyjrza³ przez okno. – Instynkt nakazuje mi wbiæ siê w mundur i czym prêdzej jechaæ do pracy. – Zawsze powtarzasz, ¿e dobrze jest s³uchaæ przeczuæ. – Tak, to prawda. – B¹dŸ tylko pewien, ¿e ufasz samemu sobie, Lee. Druga gwiazdka nie jest warta bycia czêœci¹ czegoœ, co ewidentnie cuchnie. Sta³ bez ruchu, z rêkoma w kieszeniach. – Waddell da³ mi wyraŸnie do zrozumienia, ¿e oczekuje ode mnie zdania zgodnego z ca³¹ grup¹ operacyjn¹. Wed³ug niego to dla mnie szansa na pokazanie, ¿e naprawdê wiem jak prowadziæ grê o du¿¹ stawkê. Sue od³o¿y³a szmatkê do polerowania. – A ty co o tym myœlisz? – Sam nie wiem. Ale wydaje mi siê, ¿e jakiœ drañ ukrad³ tê broñ chemiczn¹. – No proszê. A grube ryby nie chc¹ o tym s³yszeæ? – Nawet s³owa. Pochyli³a siê, po³o¿y³a mu d³oñ na policzku i poca³owa³a. Jej palce pachnia³y past¹ do srebra. – Rób to, co uwa¿asz za stosowne, mój ty samotny wojowniku. – Tak jest, pani Carrothers – powiedzia³, jednoczeœnie krêc¹c g³ow¹. – Czasami mam wra¿enie, ¿e nigdy nie nauczyliœmy siê niczego w wojsku. – Twój mundur na poniedzia³ek jest ju¿ przygotowany w szafie. By³ na górze i przebiera³ siê, kiedy oddzwoni³ genera³ Waddell. Prze³¹czyli siê na zabezpieczon¹ liniê i Carrothers zrelacjonowa³ wieœci us³yszane od Masona. Doda³, ¿e ju¿ wybiera siê do Pentagonu. – DCIS? – zdziwi³ siê szef wojsk chemicznych. – Ambrose Fuller powiedzia³, ¿e podczas naszej wizyty w DRMO by³ tam jakiœ facet z DCIS. Mason uwa¿a, ¿e ten Stafford wie o cylindrze? – Wygl¹da na to, ¿e facet przynajmniej coœ podejrzewa. Najpierw by³ na miejscu, w Fort Gillem, a póŸniej zjawi³ siê w McClellan i w magazynie w Anniston. – Nie potrzebujemy ¿adnych k³opotów. Ludzie z McClellan wiedz¹, gdzie zatrzyma³ siê w Anniston? – Tak, chyba tak. Waddell milcza³ przez chwilê. – W porz¹dku, znajduje siê tam szko³a ¿andarmerii. A to znaczy, ¿e skoszarowanych jest tam co najmniej piêciuset ¿andarmów. Niech go znajd¹ i zatrzymaj¹. Natychmiast. A ty powiadom DCIS, kiedy ju¿ go przymkniemy. – Mamy zatrzymaæ agenta federalnego, generale? – Tak. Jego prze³o¿ony przecie¿ go poszukuje, prawda? Poza tym próbowa³ dostaæ siê do bazy wojskowej o szczególnym znaczeniu. Zawsze mo¿emy powie-

123

dzieæ, ¿e nie byliœmy do koñca przekonani o autentycznoœci jego dokumentów. Kiedy DCIS potwierdzi jego to¿samoœæ, przeka¿emy go im, ale dopiero kiedy obiecaj¹, ¿e usun¹ go z widoku i dopilnuj¹, ¿eby wiêcej nie wchodzi³ nam w drogê. Carrothers stara³ siê ukryæ w g³osie w¹tpliwoœci. – Tak jest. Natychmiast siê tym zajmꠖ powiedzia³, ale prze³o¿ony ju¿ siê roz³¹czy³.

Sobota, Oxford, Alabama, 17.30 S³oñce znika³o ju¿ za horyzontem, kiedy Stafford wróci³ do motelu. Zatrzyma³ siê w Anniston na póŸny lunch, a nastêpnie zmarnowa³ mnóstwo czasu w korkach, jad¹c do Oxford. Zaparkowa³ samochód w pobli¿u swojego pokoju w czwartym budynku. Otwiera³ drzwi wejœciowe, gdy ktoœ za plecami wypowiedzia³ jego nazwisko. Pospiesznie odwróci³ siê i spostrzeg³ czarnoskórego mê¿czyznê. – Tak? – zapyta³, staraj¹c siê ukryæ zaskoczenie. W sytuacjach takich jak ta ¿a³owa³, ¿e nie jest nawet w stanie pos³ugiwaæ siê broni¹. – Jestem Kevin Durand. By³em dziœ rano w biurze ¿andarmerii. S³ysza³em, jak pyta³ pan czy nie dzieje siê nic dziwnego z broni¹ chemiczn¹. Us³ysza³em, ¿e jest pan agentem federalnym i zatrzyma³ siê pan w³aœnie tutaj. – Czy rzeczywiœcie coœ siê dzieje, panie Durand? – Tak. A przynajmniej tak mi siê wydaje. Mê¿czyzna rozejrza³ siê, daj¹c wyraŸny sygna³, ¿e nie chce rozmawiaæ w tym miejscu. Dave postanowi³ zaryzykowaæ. – Zapraszam do œrodka. Proszê powiedzieæ, o co dok³adnie chodzi. Durand pos³ucha³ i zaj¹³ miejsce w fotelu obok telewizora. Opowiedzia³ Staffordowi o swojej dziewczynie – specjalistce Latonyi Mayfield – której nie wypuszczono z pracy. W³aœnie dlatego on zjawi³ siê rano w biurze ¿andarmerii. Wed³ug plotek ona i jej wspó³pracownicy zostali odciêci od œwiata z powodu k³opotów, zwi¹zanych z zaginiêciem jakichœ materia³ów z magazynu. Nic wiêcej nie uda³o mu siê ustaliæ. Dave zapyta³, czym konkretnie zajmuje siê jego dziewczyna. Kiedy uzyska³ odpowiedŸ, w zamyœleniu pokiwa³ g³ow¹. Ta historia potwierdza³a jeden z elementów uk³adanki, z któr¹ mia³ do czynienia: rzeczywiœcie wygl¹da³o na to, ¿e wojsko coœ zgubi³o i niewykluczone, ¿e w³aœnie ta dziewczyna to odkry³a. – Czy jest pan w stanie skontaktowaæ siê z ni¹? – Nie. Próbowa³em dzwoniæ i nawet chcia³em osobiœcie wejœæ na teren magazynu. Uzyska³em tylko informacjê, ¿e nic jej nie jest oraz radê, bym siê o ni¹ nie martwi³. Wyjaœniono mu, ¿e dosta³a specjalne zadanie. Ale nie wierzê takim t³umaczeniom. – Martwi siê pan o ni¹, prawda? – Tak. Na pewno dzieje siê tam coœ niedobrego. Stafford zastanowi³ siê jak poprowadziæ dalsz¹ czêœæ rozmowy. Nie mia³ zbytniej ochoty dzieliæ siê tym ze zwyk³ym cywilem, co sam ustali³, a raczej co podej-

124

rzewa³. Nawet je¿eli ten ktoœ zdecydowa³ siê podzieliæ z nim zdobytymi informacjami. – Panie Durand – przemówi³ wreszcie. – Wydaje mi siê, ¿e ma pan racjê. Podejrzewam, ¿e bêd¹ trzymaæ pana dziewczynê w zamkniêciu, dopóki zaistnia³y problem, cokolwiek to jest, siê nie wyjaœni. W jakiœ sposób wi¹¿e siê to ze spraw¹, któr¹ prowadzê w Atlancie. Proszê powiedzieæ, czy ma pan dok¹d wyjechaæ? Durand popatrzy³ na niego wyraŸnie zaskoczony. – S³ucham? Chodzi panu o ucieczkê z miasta? – Tak. W³aœnie o to. Proszê znikn¹æ z widoku. Wybraæ siê na odpoczynek. – A co z Latony¹? – Je¿eli rzeczywiœcie dosz³o do tego, co podejrzewam, wojsko ma znacznie wiêksze problemy ni¿ Latonya. – I uwa¿a pan, ¿e po prostu powinienem wyjechaæ? – Tak. Nie sprawi to panu wiêkszego k³opotu? Mê¿czyzna uœmiechn¹³ siê. – Czy czarnoskóry mo¿e znikn¹æ w Alabamie? Chyba pan ¿artuje. – A wiêc dobrze. Na pana miejscu zaszy³bym siê w jakimœ zaciszu. Durand bez przekonania pokrêci³ g³ow¹. – Ale co ja takiego zrobi³em. – Zupe³nie nic. To na wypadek, gdyby wojsko uzna³o, ¿e wie pan coœ, co pokrzy¿owa³oby im plany. – Jestem przecie¿ cywilem! – Czy nazwa³by pan to miasto zdominowanym przez wojsko, panie Durand? Zapytany zacisn¹³ usta i zastanawia³ siê przez moment. Wreszcie przytakn¹³. – Tak, bez w¹tpienia. – Mam nadziejê, ¿e zrozumia³ pan co mam na myœli. Durand podziêkowa³, po¿egna³ siê i wyszed³. Dave wyszuka³ zaœ numer do biura Raya Sparksa. Przyjaciel powinien byæ w domu. Dzisiaj sobota i dochodzi osiemnasta, ale nie zaszkodzi sprawdziæ, czy tam go nie ma – uzna³. Ktoœ odebra³ ju¿ po pierwszym dzwonku. – DCIS, Sparks. Linia niekodowana. – Czeœæ, Ray. – Dave! Gdzie jesteœ, do diab³a? Mia³eœ zjawiæ siê u mnie z samego rana. Staffordowi wyda³o siê, ¿e s³yszy dŸwiêki sugeruj¹ce, i¿ Sparks nie jest w pokoju sam. – Wydawa³o mi siê, ¿e chodzi o poniedzia³ek, Ray – odpowiedzia³, staraj¹c siê, by jego g³os zabrzmia³ beztrosko. – Nie wiedzia³em, ¿e pracujesz w soboty. – Powiedzia³em przecie¿, ¿e chodzi o dzisiejszy dzieñ. Gdzie siê podziewasz? Sparks bez w¹tpienia korzysta³ z funkcji mówienia tylko z naciœniêtym przyciskiem, ¿eby wyciszyæ rozmowê tocz¹c¹ siê w tle. – W Anniston, w Alabamie. – Och, Dave, mówi³em, ¿ebyœ zapomnia³ o tej sprawie z wojskiem.

125

– Wiem, ale pozwól, ¿e powiem ci, co w³aœnie ustali³em. – Przedstawi³ wnioski p³yn¹ce ze s³ów Kevina Duranda, okreœlaj¹c go tylko jako tajnego informatora. – Zgubili jak¹œ broñ, Ray. Jestem tego pewien. I jestem gotów siê za³o¿yæ, ¿e ten drañ Carson j¹ ukrad³. Nie mo¿emy siedzieæ z za³o¿onymi rêkoma, dysponuj¹c tak¹ wiedz¹. W s³uchawce zapanowa³o milczenie. Stafford zastanowi³ siê, czy Sparks nie rozmawia z kimœ na boku. – Gdzie dok³adnie jesteœ w tym Anniston, Dave? Po plecach Dave’a przebieg³ zimny dreszcz. – W jednym z moteli. A czemu pytasz? – W którym? Podaj mi numer do siebie, ¿ebym móg³ oddzwoniæ. I numer pokoju. – Czujê siê tak, jakbym ucieka³ przed rêk¹ sprawiedliwoœci, Ray. Dlaczego tak bardzo zale¿y ci na tych informacjach? – Dave, nie igraj ze mn¹. Gdzie jesteœ. Do cholery, co to za motel? Stafford powoli od³o¿y³ s³uchawkê i d³ugo nie odrywa³ wzroku od aparatu telefonicznego. Co siê dzieje, do diab³a? Co dok³adnie powiedzia³ tej funkcjonariuszce ¿andarmerii dziœ rano? Widaæ, ¿e wystarczaj¹co du¿o. Durand odnalaz³ go bez wiêkszych trudnoœci. Sparks tak¿e nie bêdzie mia³ z tym problemów. Spakowa³ siê najszybciej jak móg³, zwi¹za³ walizkê z torb¹ i wyniós³ siê z pokoju. Ostro¿nie wyjrza³ na zewn¹trz, lustruj¹c okolicê, ale nic niepokoj¹cego siê nie dzia³o. Najspokojniej, jak umia³ przeszed³ do swojego samochodu i wstawi³ baga¿e do kufra. Jeszcze raz rozejrza³ siê po parkingu, wsiad³ do wozu i odjecha³. Po drugiej stronie czteropasmowej autostrady znajdowa³ siê motel Best Western. Wyjecha³ na autostradê, zawróci³ w dozwolonym miejscu i zatrzyma³ siê na parkingu nale¿¹cym do tamtego motelu. Ustawi³ siê przodem do Holiday Inn i czeka³ nie gasz¹c silnika. Cholera jasna – przebieg³o mu przez g³owê. Co tu siê dzieje, do diab³a? By³ w stanie zrozumieæ wczeœniejsz¹ niechêæ Sparksa do zaakceptowania jego teorii o zaginiêciu broni, ale kiedy zadzwoni³, przedstawiaj¹c dowody uzasadniaj¹ce swoj¹ teoriê, Ray zachowa³ siê tak, jakby chodzi³o mu tylko o schwytanie go. Aresztowanie – uœwiadomi³ sobie. Przypomnia³ sobie groŸby Carsona. Mo¿e szef DRMO postanowi³ nie czekaæ do poniedzia³ku. Dwadzieœcia minut póŸniej zobaczy³ to, co spodziewa³ siê ujrzeæ: trzy samochody ¿andarmerii z w³¹czonymi kogutami nadjecha³y z lewej strony i wpad³y na parking nale¿¹cy do Holiday Inn. Ze œrodka wysypa³o siê kilkunastu funkcjonariuszy i otoczy³o motel. Po chwili na miejscu pojawi³ siê tak¿e samochód wojskowy. Dave nie zastanawia³ siê. Wycofa³ wóz i skierowa³ w stronê wyjazdu na autostradê. Nagle do g³owy przysz³a mu pewna myœl. Jeœli Sparks macza w tym palce, ¿andarmeria wie, czym siê poruszam i bêd¹ mnie szukaæ gdzieœ na dwudziestce. Muszê zrobiæ coœ innego. Przede wszystkim pozbyæ siê tego rzucaj¹cego siê w oczy samochodu.

126

Myœla³ szybko. Gdzie bêd¹ mnie szukaæ w ostatniej kolejnoœci? We w³asnej bazie. W Fort McClellan jest baza samochodowa. Pojadê tam, zasymulujê problemy z autem i wymieniê je na inne, podczas gdy wszyscy bêd¹ szukaæ mnie na autostradach. B³yskawicznie podj¹³ decyzjê, skrêci³ w lewo i drog¹ stanow¹ pojecha³ na pó³noc do Oxford. We wstecznym lusterku obserwowa³ migaj¹ce œwiat³a kogutów, a¿ zniknê³y mu z oczu. Po pó³ godzinie, ju¿ niemal w zupe³nych ciemnoœciach, wjecha³ na teren bazy transportowej po³o¿onej w Fort McClellan. By³ zadowolony, ¿e przy bramie nie by³o ¿adnego stra¿nika. Zaparkowa³ crown vica na w pobli¿u niewielkiego biura. W œrodku by³o widaæ tylko jednego pracownika. Zgasi³ silnik i schyli³ siê, by znaleŸæ skrzynkê bezpiecznikow¹. Stwierdzi³, ¿e zamiast bezpieczników s¹ tu tylko przerywacze obwodów. Odszuka³ przerywacz opatrzony napisem: ŒWIAT£A i roz³¹czy³ przewody. Dla pewnoœci przeci¹³ je scyzorykiem tam, gdzie znika³y pod desk¹ rozdzielcz¹. Wchodz¹c do biura przedstawi³ siê sier¿antowi dy¿urnemu jako agent DCIS. Ponarzeka³ na k³opoty ze œwiat³ami w jego wozie z Fort Gillem i za¿¹da³ natychmiastowej wymiany. Sier¿ant upiera³ siê, ¿e najpierw spróbuje usun¹æ awariê, bo nie wie, czy wolno mu wydaæ samochód, wymieniaj¹c go na pochodz¹cy z innej bazy. Dave nie szczêdzi³ ostrych s³ów, ur¹gaj¹c na biurokratyczne niedogodnoœci. Kwadrans póŸniej przejecha³ przez bramê mocno zu¿ytym, dwudrzwiowym, czarnym chryslerem. Skrêci³ na po³udnie, na drogê stanow¹ i przez Anniston skierowa³ siê do Oxford, przez ca³y czas uwa¿nie rozgl¹daj¹c siê za pojazdami ¿andarmerii. Pojawi³y siê wreszcie drogowskazy na miêdzystanówkê numer 20. Skrêci³ w autostradê numer 78, któr¹ pojecha³ na wschód, do kolejnych rozjazdów. Wola³ nie przeje¿d¿aæ w pobli¿u motelu Holiday Inn, korzystaj¹c nawet z innego samochodu. Wreszcie ponownie skrêci³ na wschód, kieruj¹c siê drogowskazami na Atlantê. Przez ca³y czas uwa¿a³, by nie przekraczaæ ograniczeñ szybkoœci. Doszed³ do wniosku, ¿e nowy œrodek lokomocji wystarczy mu do rana. Planowa³ jeszcze dziœ pojechaæ na lotnisko, zostawiæ wóz na parkingu i wynaj¹æ cywilny samochód w budynku terminalu. Zerkn¹³ na zegarek. Do Atlanty mia³ pó³torej godziny drogi, wiêc powinien zd¹¿yæ z wymian¹ aut, zanim wypo¿yczalnie zostan¹ zamkniête. Niestety, nie mia³ zielonego pojêcia co zrobiæ póŸniej. Przede wszystkim musia³ ostrzec Gwen Warren. Dwie osoby wiedzia³y o jego wypadzie do Graniteville. Sparks by³ jedn¹ z nich i dodatkowo zna³ cel tej eskapady. Carson by³ drugi, chocia¿ zapewne nie wiedzia³ nic na temat dziewczyny, chyba ¿e przez przypadek skojarzy³ to z incydentem na lotnisku i wyci¹gn¹³ szybko daleko posuniête wnioski. Obawia³ siê telefonowaæ do Gwen po z³o¿eniu obietnicy, ¿e bêdzie chroni³ dzieci z Willow Grove. Sparks wie o Jess, a wszystko wskazywa³o na to, ¿e Ray wspó³pracuje z wojskiem. Czy¿by przyjaciel opowiedzia³ im o wizji dziewczyny, dotycz¹cej cylindra? Zakl¹³ ju¿ na sam¹ myœl o tym. Armia musia³a szaleæ z powodu tego pojemnika. Zjawienie siê ¿andarmerii w motelu by³o najlepszym do-

127

wodem ich desperacji. Musia³ jak najszybciej pozbyæ siê tego samochodu. Uwa¿aj¹c na policyjne patrole rozpêdzi³ siê do stu trzydziestu kilometrów na godzinê.

Sobota, Pentagon, Waszyngton, 22.15 Carrothers wszed³ do modu³u operacyjnego wojsk chemicznych w centrum dowodzenia Armii Stanów Zjednoczonych i napi³ siê kawy. Miejsce to znajdowa³o siê w podziemiach Pentagonu, zapewne, aby zabezpieczyæ je przed wrogimi bombardowaniami. Mimo pracuj¹cej nieustannie klimatyzacji, czuæ tu by³o pleœñ i zgniliznê. Ca³y budynek wzniesiono na palach osadzonych w bagiennym gruncie. Wraz ze wzrostem poziomu wody w Potomacu na œcianach podziemnej czêœci budynku pojawia³y siê mokre plamy. Legiony znudzonych oficerów operacyjnych na przestrzeni lat czarnym flamastrem znaczy³y na œcianie najwy¿sze stany wody. Major Mason sta³ przy telefonie i dyskutowa³ z oficerem dy¿urnym magazynu broni w Anniston, kiedy rozleg³ siê sygna³ interkomu. – Do modu³u broni chemicznej, telefon z Fort McClellan na linii trzydziestej szóstej, po³¹czenie kodowane. Carrothers skin¹³, ¿e to on odbierze telefon i siêgn¹³ po s³uchawkê zestawu STU-III. Dzwoni³ szef placówki ¿andarmerii, który zapyta³ o majora Masona. – Nie, przy telefonie genera³ Carrothers. Czy ju¿ namierzyliœcie i z³apaliœcie tego faceta? – Dobry wieczór, sir. Nie, nie uda³o siê nam jeszcze. Nie by³o go w motelu, a lokalna policja nie zlokalizowa³a samochodu pochodz¹cego z Fort Gillem w okolicach Oxford ani Anniston. Drogówka wci¹¿ go szuka. Wóz jest ³atwy do zlokalizowania: to bia³y crown vic GSA. Je¿eli wyjecha³ nim na miêdzystanówkê, lada chwila go dopadniemy. – Czy coœ sugeruje, ¿e wie, i¿ jest poszukiwany? – Skontaktowaliœmy siê z regionalnym biurem DCIS i rozmawialiœmy z jego obecnym prze³o¿onym – Sparksem. Mówi, ¿e tego wieczoru rozmawia³ ze Staffordem, ale ten nie zdradzi³ mu dok³adnego miejsca pobytu. Powiedzia³ tylko, ¿e jest w Anniston. – Czy ten Sparks wie dlaczego jeden z jego ludzi wêszy w okolicach magazynu w Anniston? – Nie odpowiedzia³ wyraŸnie na to pytanie. Wydaje mi siê, ¿e chce dopaœæ Stafforda w takim samym stopniu jak my. Mo¿e to wskazywaæ na to, ¿e coœ wie na ten temat. Je¿eli nawet tak jest, nie jest skory do podzielenia siê z nami t¹ wiedz¹. Wed³ug mnie mamy du¿e szanse na znalezienie go. W takim samochodzie nie tak ³atwo bêdzie mu siê ukryæ. – Jeœli ci¹gle z niego korzysta – zauwa¿y³ genera³. – Jakie jest ostatnie miejsce, w którym szukalibyœcie tego wozu? Rozmówca zastanawia³ siê przez moment. – Tutaj, na posterunku.

128

– Tak. Lokalna policja te¿ tego nie sprawdzi. Niech miejscowi ¿andarmi rozejrz¹ siê po okolicy. Ten facet mo¿e byæ sprytniejszy, ni¿ nam wszystkim siê wydaje. Dwadzieœcia minut póŸniej zak³opotany szef placówki po³¹czy³ siê ponownie i oznajmi³, ¿e crown vic zosta³ znaleziony w miejscowej bazie transportowej. Stafford korzysta³ teraz z czarnego chryslera. – A kiedy dosz³o do tej ma³ej podmiany, pu³kowniku? – Tego wieczoru. Akurat kiedy my przeszukiwaliœmy motel Holiday Inn. Je¿eli poszukiwany kierowa³ siê do Atlanty, do tego momentu dotar³ ju¿ na miejsce. Carrothers od³o¿y³ s³uchawkê nie mówi¹c ju¿ ani s³owa. Powstrzyma³ siê przed wrzaœniêciem na podw³adnych, ale nie by³ w stanie uprzejmie zakoñczyæ tej rozmowy. Przekaza³ uzyskane informacje Masonowi. – To wyrachowany i inteligentny facet – stwierdzi³ major. – Zak³adaj¹c, ¿e domyœli³ siê, i¿ ¿andarmeria ju¿ po niego jedzie, trzeba nie lada tupetu, aby wróciæ do bazy i dokonaæ takiej podmiany. – Mam z³e przeczucie, ¿e w jakiœ sposób Stafford pozna³ prawdziwy cel wizyty zespo³u szybkiego reagowania w Atlancie – wyzna³ genera³. – Jego szef wygl¹da na wkurzonego, ale mimo to nie zdradzi³, dlaczego zale¿y mu na szybkim odszukaniu go. Mason przytakn¹³. – Có¿, niewykluczone, ¿e mo¿emy mieæ k³opoty z wewnêtrzn¹ koordynacj¹ dzia³añ, ale przynajmniej zaginiony cylinder zosta³ zniszczony wraz z jego pojemnikiem zabezpieczaj¹cym. Genera³ zmierzy³ podw³adnego wzrokiem, którego twarz wygl¹da³a nienaturalnie w czerwonawym œwiatle. – Jesteœcie co do tego absolutnie pewni, majorze? – Tak jest – odpar³ zapytany z przekonaniem. – Genera³ Waddell powiedzia³, ¿e tak w³aœnie siê sta³o, wiêc jestem. Carrothers przewierci³ podw³adnego wzrokiem, ale po chwili uspokoi³ siê i rozejrza³ po pomieszczeniu. Waddell jasno da³ do zrozumienia, o co mu chodzi. Wojska chemiczne nie mog³y straciæ zarz¹dzanej przez siebie broni. To by³o po prostu niemo¿liwe. A starsi oficerowie zaanga¿owani w sprawê, w obawie o w³asne ty³ki, chcieli jak najszybciej zapomnieæ o tej wpadce. Ale co mówi³a mu Sue? – Zaufaj przeczuciom. – Mason, pos³uchajcie czego mi potrzeba – powiedzia³ genera³ wstaj¹c. – Niech ten zespó³ z Anniston zostanie ponownie postawiony do naszej dyspozycji. Cztery ciê¿arówki, zamiast dwóch. Chcê, ¿eby jeszcze raz pojechali do DRMO w Fort Gillem. Dziœ w nocy, powiedzmy miêdzy pierwsz¹ a pi¹t¹. Niech znikn¹, zanim zacznie robiæ siê widno. Tym razem niech przeszukaj¹ ca³e to miejsce, a nie tylko okolice linii przerobowej. I ¿eby nikt z miejscowych pracowników nie dowiedzia³ siê o ich wizycie. Niech ¿andarmeria z Anniston dyskretnie otoczy DRMO kordonem tak, aby nikt niepowo³any nie wêszy³ po okolicy. Gdyby natkniêto siê na kogoœ takiego, trzeba go zatrzymaæ. 9 – Oko Szatana

129

– Tak jest – odpowiedzia³ Mason, siêgaj¹c po telefon. – Zajmê siê tym. A co z genera³em Waddellem? – Osobiœcie siê tym zajmê, majorze. Na dziœ wieczór ma zaplanowane przyjêcie, a w poniedzia³ek wyje¿d¿a. Aha, jeszcze jedno: kiedy wyruszy ju¿ grupa szybkiego reagowania, trzeba zaj¹æ siê Sparksem z DCIS. Wykonaæ, majorze! – Tak jest, panie generale! Carrothers przeszed³ przez centrum operacyjne i szklane drzwi podziemnego segmentu F. Przemierzy³ pogr¹¿ony w pó³mroku korytarz, przy œcianach którego sta³y wózki wid³owe i jakieœ palety. Pod sufitem nad jego g³ow¹ bieg³a pl¹tanina rur i przewodów, s³u¿¹cych ogromnemu budynkowi. Jego kroki odbija³y siê g³oœnym echem, gdy zmierza³ do windy, która mia³a go wywieŸæ na poziom gruntu. By³ weekend i dŸwig wy³¹czono, wiêc by³ zmuszony wspi¹æ siê ponad dwadzieœcia metrów po metalowych schodach. Chcia³ przemyœleæ ca³¹ sytuacjê, a najlepiej mu to sz³o, gdy spacerowa³ po bezkresnych korytarzach piêciok¹tnego kolosa. Rozkazami, które w³aœnie wyda³, naruszy³ ciche porozumienie, na które liczy³ jego zwierzchnik. On i jego poplecznicy najwidoczniej marzyli tylko o pogrzebaniu sprawy. W Anniston i Tooele na pewno posypi¹ siê g³owy za doprowadzenie do ca³ego kryzysu. Waddell dowie siê, i¿ Carrothers ponownie skierowa³ grupê z Anniston do DRMO, i on tak¿e mo¿e zostaæ zaliczony do grona skazañców. A wtedy na zawsze przepadn¹ nadzieje na zdobycie drugiej generalskiej gwiazdki i objêcie dowództwa nad wojskami chemicznymi. Na szczêœcie Waddell ponownie wybiera³ siê w podró¿. Najlepiej te¿, ¿eby zespó³ szybkiego reagowania wykona³ swoje zadanie w weekend, kiedy nikogo nie bêdzie na miejscu. Osobiœcie zadzwoni do dowódcy Fort Gillem i powie mu, ¿e ostatnie æwiczenia nie przynios³y spodziewanego efektu i podjêto decyzjê o ich powtarzaniu, a¿ do skutku. Przecie¿ to nic takiego, prawda, pu³kowniku? Wci¹¿ nieznana by³a odpowiedŸ na najwa¿niejsze pytanie: czy broñ rzeczywiœcie zosta³a zniszczona, jak wszyscy na to liczyli? A mo¿e ktoœ z DRMO rzeczywiœcie j¹ znalaz³ i przyw³aszczy³? Co mo¿na by zrobiæ ze skradzionym pojemnikiem? Próbowaæ sprzedaæ? A mo¿e szanta¿owaæ wojsko, domagaj¹c siê pieniêdzy? P³aæcie, albo powiem ca³emu œwiatu, co zgubiliœcie. Nie chcia³ nawet myœleæ o innych mo¿liwoœciach, jakie dawa³o wejœcie w posiadanie Oka Szatana. Nie by³ w stanie oprzeæ siê wra¿eniu, ¿e ten agent DCIS – Stafford – natkn¹³ siê na coœ zwi¹zanego z zaginionym cylindrem. W jakiœ sposób facet odkry³, ¿e pierwsza wizyta zespo³u z Anniston to nie by³y æwiczenia. Nie by³ w stanie tego ustaliæ... chyba, ¿e Stafford by³ na miejscu w³aœnie z powodu pojemnika. Porusza³ g³ow¹. Nie ma mowy. W ten sposób krêci³ siê w miejscu. Tak samo jak po piêciok¹tnym budynku dawnego Fort Fumble. Obok niego przejecha³ napêdzany propanem wózek ci¹gn¹cy przyczepkê za³adowan¹ papierem komputerowym. Skierowa³ siê z powrotem do podziemi. Musia³ wykonaæ dwa zadania. Najpierw Fort Gillem – nale¿y ponownie odwiedziæ DRMO i upewniæ siê czy rzeczywiœcie nie ma tam œladu Oka Szatana. PóŸniej zaœ porozmawiaæ z szefem DCIS ze Smyrna, dowiedzieæ siê, czym tak

130

naprawdê zajmuje siê ten Stafford i po co, prawdopodobnie z w³asnej woli, wybra³ siê do Anniston. Musia³ wymyœliæ jakiœ pretekst, by tam zadzwoniæ. Przecie¿ facet zjawi³ siê w magazynie broni w Anniston, gdzie nie powinien mieæ ¿adnego interesu. A przynajmniej mam tak¹ nadziejꠖ pomyœla³ zbiegaj¹c po schodach.

Sobota, po³udniowo-zachodnia Atlanta, 23.30 Wendell Carson siedzia³ w ciemnoœci na zadaszonej werandzie. Œciska³ w rêku butelkê piwa i intensywnie rozmyœla³ o starszym inspektorze dochodzeniowym Davidzie Staffordzie. Wieczór by³ niezwykle ciep³y jak na tê porê roku. Drzewa na ty³ach domu, widoczne na tle poœwiaty bij¹cej nad miastem, ko³ysa³y siê poruszane lekkim wietrzykiem. Jego ¿ona by³a w domu. Ogl¹da³a w sypialni telewizjê i nak³ada³a na twarz swoj¹ okropn¹ maseczkê. Do jego uszu dobiega³y strzêpy lokalnych wiadomoœci. Stafford wiedzia³. Wiedzia³ dlaczego wojsko zjawi³o siê w DRMO i wiedzia³ jak wygl¹da³ cylinder. I powiedzia³, ¿e o wszystkim doniesie armii. Carsona nie obchodzi³o ju¿ w jaki sposób pracownik DCIS wszed³ w posiadanie tych informacji. Bud Lambry musia³ coœ powiedzieæ Dillardowi. Mo¿e dla w³asnego bezpieczeñstwa zdradzi³ wiêcej, ni¿ powinien, a ten debil wygada³ siê przed Staffordem. Tak w³aœnie musia³o byæ. Chyba ¿e... W oddali zakwili³o za matk¹ cielê na pogr¹¿onym w ciemnoœciach pastwisku. Jeszcze dalej jakiœ uwi¹zany pies szczeka³ jak oszala³y, zak³ócaj¹c panuj¹c¹ wokó³ ciszê. Na zimnej butelce piwa pojawi³y siê kropelki wody, które stru¿k¹ sp³ywa³y na jego rêkê. Po d³ugiej chwili uœwiadomi³ sobie, ¿e z ca³ych si³ zaciska powieki. Od tego zdarzenia na lotnisku bezustannie nawiedza³ go koszmar, w którym zanurzony w rzece nieub³aganie zbli¿a³ siê do wodospadu. Ten obraz znów stan¹³ mu przed oczami. Ponownie czu³ na swoim ciele zimny nurt, który pcha³ go w nieznane, a póŸniej podchodz¹cy do gard³a ¿o³¹dek, gdy zanurza³ siê coraz bardziej. Nie by³ sam. Obok niego byli inni ludzie, wszyscy martwi, a jednak mu siê przygl¹dali. Dziesiêæ tysiêcy twarzy, zamar³ych w niemym krzyku. W tej przera¿aj¹cej wizji dominowa³a twarz tej cholernej dziewczyny z Graniteville, zdaj¹cej siê zagl¹daæ gdzieœ w g³¹b jego umys³u swymi czarnymi, jak wêgle oczami. Graniteville. Otworzy³ oczy, a jednoczeœnie a¿ podskoczy³ w fotelu. Stafford pojecha³ do Graniteville. Cholera! Czy¿by rzeczywiœcie istnia³o tu jakiœ powi¹zanie? Zda³ sobie sprawê, ¿e œciska butelkê z tak¹ si³¹, i¿ szk³o w ka¿dej chwili mo¿e siê rozprysn¹æ i pokaleczyæ mu d³oñ. Z trudem rozprostowa³ palce. Stafford pojecha³ do Graniteville, a kiedy stamt¹d wróci³ – powiedzia³ o cylindrze, którego

131

przecie¿ nie móg³ widzieæ, bo przez ca³y czas znajdowa³ siê w posiadaniu Carsona. Nawet wojsko, wyposa¿one w ró¿nego rodzaju czujniki, nie zdo³a³o go znaleŸæ, choæ mieli go tu¿ pod nosem. Graniteville. Intuicja podpowiedzia³a mu, ¿e powinien pojechaæ do DRMO. Ca³a jego przysz³oœæ zawiera³a siê w tym pojemniku. Desperacko wprost zapragn¹³ po³o¿yæ rêce na jego stalowej powierzchni i upewniæ siê, czy jest na swoim miejscu. Ale najpierw musia³ znaleŸæ wymówkê, by opuœciæ dom. Dokoñczy³ piwo i wyrzuci³ butelkê do kosza w kuchni. Pospiesznie wyszed³ przed frontowe drzwi do pikapa, gdzie znajdowa³ siê telefon komórkowy. Zabra³ go do salonu i w³¹czy³. Zadzwoni³ na swój domowy numer i od³o¿y³ go. Pospiesznie dopad³ do stacjonarnego aparatu i podniós³ s³uchawkê ju¿ po pierwszym dzwonku. – Odebra³em – krzykn¹³ i uda³, ¿e z kimœ rozmawia. Wreszcie roz³¹czy³ siê i przeszed³ do sypialni. – ¯andarmeria ma jakieœ problemy w DRMO – poinformowa³. – Ktoœ usi³owa³ siê w³amaæ. Pewnie jakiœ dzieciaki. Nied³ugo wrócê. ¯ona, skupiona na ogl¹daniu kolejnego odcinka MASH, machnê³a tylko rêk¹. Przez chwilê przygl¹da³ siê jej nalanej twarzy, pokrytej jak¹œ paæk¹. Uœwiadomi³ sobie, jak wa¿ny jest dla niego cylinder i jak potrzebne s¹ pieni¹dze, które dostanie w zamian. Wzi¹³ bluzê, na wypadek gdyby póŸniej zrobi³o siê ch³odniej, zabra³ telefon komórkowy i poszed³ do samochodu. Dojazd o tej porze do Fort Gillem zajmie mu nie wiêcej, ni¿ czterdzieœci minut. Musia³ znowu zobaczyæ cylinder, ¿eby siê uspokoiæ. PóŸniej bêdzie siê martwiæ o zatarcie œladów, które prowadz¹ do Graniteville. Nikt nie móg³ wiedzieæ o istnieniu cylindra, je¿eli rzeczywiœcie mia³ dostaæ tak¹ górê forsy. Wojsko musia³o uwierzyæ, ¿e uleg³ on zniszczeniu, a wtedy pozostanie ju¿ tylko Stafford i – czego nie mo¿na by³o wykluczy栖 dziewczyna z Graniteville. Przed oczami znów stan¹³ mu Bud Lambry znikaj¹cy w paszczy Monstrum, i strugi krwi, które miesza³y siê z olejem ch³odz¹cym. Odetchn¹³ g³êboko i wyjecha³ na drogê prowadz¹c¹ do miasta. Za milion dolarów zrobiê wszystko, co bêdzie trzeba – postanowi³.

9 Niedziela, Pentagon, Waszyngton, 00.10

P

anie generale, po³¹czenie na linii trzydziestej pierwszej, niekodowane. Pan .Ray Sparks z DCIS ze Smyrna. – Dziêkujꠖ powiedzia³ Carrothers. Podniós³ s³uchawkê i poprosi³ rozmówcê o przejœcie na kodowanie. Skin¹³ na majora Masona, który przy³o¿y³ do ucha dodatkow¹ s³uchawkê.

132

– Panie Sparks, przepraszam, ¿e niepokojê o tak nietypowej porze, ale mamy pewne k³opoty z jednym z pañskich ludzi. – Chodzi o Dave’a Stafforda? – Zgadza siê. Staramy siê wyjaœniæ, dlaczego pracuj¹cy w Waszyngtonie agent DCIS zjawi³ siê w magazynie broni w Anniston i interesowa³ siê biurem CID, którego wcale tam nie ma. Prawdopodobnie o tym wiedzia³. Czy coœ przychodzi panu do g³owy, panie Sparks? Przez d³ug¹ chwilê rozmówca milcza³. – No có¿, generale, sami nie jesteœmy pewni, czego tam szuka³. Zosta³ przydzielony do sprawy zwi¹zanej z defraudacjami na terenie DRMO w Fort Gillem. Jedynym wyt³umaczeniem jest pojawienie siê tam waszego zespo³u i chêæ wyjaœnienia powodu jego wizyty. Carrothers wychwyci³ nie zadane pytanie. – Chodzi³o o niezapowiedziane æwiczenia grupy szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych, panie Sparks – odpowiedzia³ genera³. – Skoro nieustannie wysy³amy broñ chemiczn¹ do zniszczenia na placówkê w Utah to, w ka¿dym ze specjalnych magazynów utrzymujemy w gotowoœci taki zespó³, który czêsto odbywa tego rodzaju æwiczenia. Wysy³amy go do baz wojskowych, zazwyczaj nocami, ¿eby niepotrzebnie nie denerwowaæ cywilów. Mam wobec tego pytanie: dlaczego pañski cz³owiek tak siê tym interesuje? – To nie jest mój cz³owiek, generale. Zosta³ do mnie skierowany ze stolicy. Pozwoli pan, ¿e zrewan¿ujê siê pytaniem. Czy istnieje mo¿liwoœæ, ¿e wasza grupa odwiedzi³a Fort Gillem w celu innym ni¿ æwiczenia? Oczy Masona rozszerzy³y siê gwa³townie. – Nic mi o tym nie wiadomo, panie Sparks – odpar³ szybko Carrothers. – Mamy okreœlon¹ liczbê miejsc, w które wysy³amy zespó³. Centrum operacyjne losowo wybiera jedno z nich i kieruje tam grupê. A dlaczego pan pyta? – Z powodu sugestii, które przekaza³ mi pan Stafford – wyjaœni³ szef placówki DCIS. – Ale najwidoczniej nie zrozumieliœmy siê z nim. – Jestem bardzo ciekawy, co w rzeczywistoœci mia³ na myœli. Czy istnieje mo¿liwoœæ porozmawiania z nim? – Jest z tym pewien k³opot, generale. Mamy problemy ze znalezieniem go. Ostatnio dzwoni³ do mnie z Anniston, a w³aœciwie z Oxford. Kiedy skontaktowa³em siê z policj¹ stanow¹ Alabamy, uzyska³em dziwne informacje. Chcia³em siê upewniæ, czy nie przytrafi³ mu siê wypadek na autostradzie b¹dŸ te¿ inna nieprzyjemnoœæ. Alabama s³ynie przecie¿ z niebezpiecznych dróg. W ka¿dym razie, proszê sobie wyobraziæ, dowiedzia³em siê, i¿ zosta³ wydany nakaz zatrzymania Stafforda. Pochodzi³ z ¿andarmerii z Fort McClellan. Carrothers powoli pokrêci³ g³ow¹, kiedy w powietrzu zawis³o kolejne nie wypowiedziane pytanie. Mason by³ zajêty robieniem notatek, zapewne tylko po to, by unikn¹æ wzroku prze³o¿onego. – Przykro mi, ale nic mi nie wiadomo na ten temat, panie Sparks. Byæ mo¿e dowódca bazy w Anniston uzna³, ¿e Stafford stara siê wydobyæ tajne informacje. Nie zaszkodzi uruchomiæ nasze kontakty, ¿eby sprawdziæ, co tam do licha siê

133

dzieje. Co pan na to? Umówmy siê, ¿e kiedy tylko nawi¹¿e pan kontakt ze Staffordem, wyci¹gnie pan od niego, co go tak zainteresowa³o. A póŸniej, jeœli to tylko mo¿liwe, proszê o kontakt. W tym czasie ustalê dlaczego wydano nakaz zatrzymania agenta DCIS. – Tak, bardzo zale¿y mi na wyjaœnieniu tej kwestii, generale. Wszyscy przecie¿ dzia³amy w jednej dru¿ynie, prawda? Carrothers b³yskawicznie zrozumia³ aluzjê i potencjaln¹ groŸbê: DCIS podlega³o bezpoœrednio Departamentowi Obrony, który z kolei posiada³ nadzór nad Departamentem Armii. – W pe³ni siê z panem zgadzam – rzek³ genera³, maj¹c ju¿ ochotê zakoñczyæ tê rozmowê. – Gra zespo³owa przynosi wspania³e efekty. Wiêc dlaczego nie wiesz gdzie jest twój cz³owiek i czym siê zajmuje, spryciarzu? – dopowiedzia³ w myœlach. – Skontaktujê siê z panem, kiedy tylko pomówiê ze Staffordem – zapewni³ Sparks. – Dziêkujê. Nie muszê chyba mówiæ, ¿e je¿eli tylko dzieje siê coœ rzeczywiœcie powa¿nego, wszystkim nam op³aci siê utrzymanie tego we w³asnym gronie, dopóki nie wyjaœnimy ca³ej sprawy, prawda? – Oczywiœcie, generale. DCIS równie¿ kieruje siê w pracy t¹ zasad¹. Zatem ¿yczê panu mi³ego ranka. Carrothers a¿ rzuci³ s³uchawkê na wide³ki. Mason zaœ przygl¹daj¹c mu siê pytaj¹co uniós³ brwi. – Cholera – warkn¹³ genera³. – Sprawa wymyka siê nam z r¹k. Czujê to. S³yszeliœcie to pytanie? – Tak jest. I ta ostatnia uwaga o kierowaniu siê t¹ sam¹ zasad¹. – Innymi s³owy bêdziemy milczeæ, chyba, ¿e przy³apiemy wojsko na czymœ naprawdê nagannym, a wtedy zaczniemy wrzeszczeæ na ca³e gard³o. – Zgadzam siê z panem. Ale sk¹d ten Stafford móg³ wiedzieæ, po co tak naprawdê do Atlanty pojecha³ nasz zespó³? Carrothers wsta³ i zacz¹³ niespokojnie spacerowaæ. – Sk¹d? Teraz wa¿niejsze jest ustalenie, gdzie on jest. Mam nadziejê, ¿e nie obserwuje DRMO, akurat kiedy znowu je odwiedzimy. Pu³kownik pokiwa³ g³ow¹. – Je¿eli tak, tym razem go zatrzymamy. Bêdziemy w znacznie lepszej pozycji wzglêdem DCIS, gdy umieœcimy tego faceta... pod swoimi skrzyd³ami. Wczeœniej rzuci³ siê przecie¿ do gard³a w³asnym prze³o¿onym. Na pewno da siê znaleŸæ jakiegoœ haka. – Niewykluczone, ¿e tak w³aœnie trzeba bêdzie zrobiæ. Muszê pomyœleæ, pu³kowniku. Trzeba zrobiæ wszystko, ¿eby odzyskaæ kontrolê nad t¹ spraw¹.

Niedziela, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 00.30 Stafford bêd¹c na parkingu dla ciê¿arówek uchyli³ boczn¹ szybê samochodu i wyla³ resztki kawy na ¿wir. Wjecha³ wynajêtym samochodem miêdzy dwie po-

134

tê¿ne naczepy zaparkowane przy bocznicy kolejowej. Jego pozycja dawa³a mu wyœmienity widok na wjazd do DRMO, a jednoczeœnie sam nie rzuca³ siê w oczy. Podró¿ z Anniston do Atlanty przebiega³a bez ¿adnych sensacji. Mija³ radiowozy drogówki, które nie zainteresowa³y siê jednak, jego nie rzucaj¹cym siê w oczy, samochodem. Zastanawia³ siê kiedy wojsko zorientuje siê, co zrobi³ z crown vicem pochodz¹cym z Fort Gillem. W³aœciwie to ju¿ ich problem. Mo¿e powinien post¹piæ w mniej wyzywaj¹cy i rzucaj¹cy siê w oczy sposób? Poczucie winy sk³oni³o go do wys³ania na adres bazy transportowej kluczyków, dokumentów wozu i rachunku za parkowanie. Mo¿e to nieco pomo¿e sier¿antowi, który go wyda³. Jaki masz teraz plan? – zapyta³ siebie. Nie by³ pewien do koñca po co w³aœciwie wróci³ do DRMO. Nie móg³ jednak pojechaæ do swojego hotelu, bo Sparks nakaza³ zapewne jego obserwacjê. Nie wypada³o mu te¿ zjawiaæ siê w Graniteville o czwartej nad ranem. Teraz by³ ju¿ pewien, ¿e wojsko zgubi³o cylinder z jakimœ œwiñstwem. Wizyta zespo³u szybkiego reagowania, zjawienie siê ¿andarmerii w motelu i zachowanie Sparksa sugerowa³y powa¿ne k³opoty. Coraz bardziej ¿a³owa³, ¿e podzieli³ siê z nim swoimi podejrzeniami, bo je¿eli on i ca³y DCIS nabior¹ wody w usta, straci znowu grunt pod nogami. Poza tym obieca³ Gwen Warren, ¿e nie wci¹gnie Jess w ca³¹ sprawê. Mówi¹c o niej Sparksowi ju¿ i tak z³ama³ dane s³owo. Tego naprawdê nie móg³ sobie darowaæ. Samochód pe³ni¹cych nocn¹ s³u¿bê ¿andarmów z Fort Gillem pojawi³ siê na g³ównej ulicy przed parkingiem i powoli jecha³ wzd³u¿ torów kolejowych. Po minucie reflektory radiowozu odbija³y siê ju¿ od budynków na ty³ach kompleksu DRMO, a póŸniej wóz wy³oni³ siê po przeciwnej stronie i przeci¹³ tory. Stafford by³ jednak spokojny, bo jego samochód pozostawa³ niewidoczny w cieniu dwóch potê¿nych naczep. Jego myœli powêdrowa³y w stronê Carsona. By³ przekonany, ¿e szef placówki posiada cylinder, albo przynajmniej wie, gdzie jest ukryty. Wyzna³ Sparksowi, ¿e podejrzewa menad¿era. Rodzi³o siê pytanie, czy jego wspó³pracownik powiedzia³ o tym wojsku, bo jeœli tak, to w jaki sposób na to zareagowano. Wojsko przecie¿ nie mog³o przyznaæ siê do b³êdu, czy zdecyduje siê wiêc podj¹æ dzia³ania przeciw Carsonowi? Pojawienie siê ¿andarmerii w Holiday Inn bardziej sk³ania³o do opinii, i¿ bêdzie im zale¿eæ raczej na nim, aby utrzymaæ swoj¹ wpadkê w tajemnicy. Z drugiej strony jednak mia³ nadziejê, ¿e w dzisiejszych czasach wojsko nie zdecyduje siê tak po prostu przycisn¹æ agenta federalnego do muru. Kto to wie... Wystarczy, ¿e Carson bêdzie teraz siedzia³ cicho i czeka³. PóŸniej zaœ zrobi z tym pojemnikiem wszystko co zechce, zak³adaj¹c oczywiœcie, ¿e wojsko go nie znajdzie. Lew¹ d³oni¹ po raz kolejny przetar³ powieki. Jaki wiêc mia³ plan? By³a niedzielna noc. W DRMO a¿ do poniedzia³ku nikt nie powinien siê zjawiæ. Mo¿e tak pójdzie do œrodka i samodzielnie siê rozejrzy? Ziewn¹³, czuj¹c jak kofeina przestaje dzia³aæ. To raczej bezcelowe – uzna³. Wszystkie magazyny a¿ pêkaj¹ w szwach... a pojemnik móg³ byæ ukryty praktycznie wszêdzie. Poza tym mog³o go tu w ogóle

135

nie byæ. Przede wszystkim musia³ siê przespaæ, a póŸniej, ju¿ w œwietle dnia, pojedzie do Graniteville. Tym razem porozmawia bezpoœrednio z Jessamine. Có¿ za fascynuj¹ce imiê. I tak rozmyœlaj¹c – zasn¹³. Za dziesiêæ pierwsza Wendell Carson przejecha³ przez bramê Fort Gillem. Min¹³ pust¹ stró¿ówkê i g³ówn¹ drog¹ dojecha³ na parking DRMO po drugiej stronie torów. W okolicy by³o zupe³nie pusto, tylko nieco dalej sta³o kilka wojskowych naczep. Zaparkowa³ w tym samym miejscu co zwykle. Zgasi³ silnik i odczeka³ kilka minut. Chcia³ mieæ absolutn¹ pewnoœæ, ¿e nikt go nie obserwuje. Obawia³ siê nocnego patrolu, bo gdyby siê na nich natkn¹³, to musia³by siê t³umaczyæ z wizyty o tak nietypowej porze. Po up³ywie kwadransa partol rzeczywiœcie siê pojawi³. Carson zsun¹³ siê w fotelu. Na szczêœcie ¿andarmi nie zwrócili uwagi na wojskowego pikapa, którego wczeœniej tu nie by³o. Menad¿er wysiad³ pospiesznie i szybko przeszed³ do budynku administracyjnego, gdy tylko radiowóz znikn¹³ za torami. Nie zapalaj¹c nigdzie œwiat³a przeszed³ prosto do tylnego wyjœcia, które prowadzi³o do magazynu aukcyjnego. Zatrzyma³ siê przy drzwiach i wyjrza³ przez znajduj¹ce siê w nich okienko na otwart¹ przestrzeñ. Dawny pas startowy by³ rzêsiœcie oœwietlony latarniami umieszczonymi na ka¿dym z magazynów. W ich œwietle by³o tylko widaæ palety ze sprzêtem, który nie by³ ulokowany pod dachem. Przy hangarze mieszcz¹cym liniê przerobow¹ sta³y cztery naczepy. Popatrzy³ na zegarek. ¯andarmi zjawiali siê co trzydzieœci, czterdzieœci minut, ale nie zatrzymaj¹ siê i nie sprawdz¹ ¿adnego z budynków, jeœli coœ nie zwróci ich uwagi. Wydosta³ siê przez tylne wyjœcie i pewnym krokiem przemierzy³ pas startowy. W razie gdyby ktoœ go obserwowa³, chcia³ sprawiaæ wra¿enie osoby na w³aœciwym miejscu. By³ przecie¿ menad¿erem sprawdzaj¹cym, czy wszystko jest w porz¹dku. Skierowa³ siê prosto do budynku, w którym by³ podajnik i wszed³ do œrodka przez drzwi zabezpieczone zamkiem cyfrowym. Wewn¹trz panowa³y ciemnoœci, rozœwietlane tylko dwoma lampkami kontrolnymi. Rega³y, podobnie jak pas dochodz¹cy do Monstrum, by³y puste. Dla pewnoœci obszed³ ca³y magazyn. Jedynym dzia³aj¹cym tu urz¹dzeniem by³a akumulatorownia, do której pod³¹czone zosta³y elektryczne wózki wid³owe. Raz jeszcze wyszed³ na zewn¹trz, by zobaczyæ, czy nic siê nie dzieje. Skierowa³ siê wreszcie do pomieszczenia przerobowego i uwa¿nie zamkn¹³ za sob¹ drzwi, by zadzia³a³ zamek cyfrowy. Przemierzy³ przedsionek i uda³ siê do rozdzielni. Na œcianie migota³y lampki kontrolne, a przez szybê by³o widaæ pogr¹¿one niemal w ca³kowitym mroku Monstrum i pas transportowy. Zbli¿y³ siê do podajnika i powtórnie rozejrza³ na wszystkie strony. Po³o¿y³ d³onie na ostatniej rolce napêdzaj¹cej przed wlotem do machiny i po omacku odliczy³ trzeci¹. Powinienem wzi¹æ ze sob¹ latarkꠖ pomyœla³. Przyklêkn¹³ i mru¿¹c oczy uwa¿nie siê jej przyjrza³. Nie ró¿ni³a siê niczym od pozosta³ych. Dotkn¹³ idealnie wypolerowanej, stalowej powierzchni i ze zdziwieniem stwierdzi³, ¿e jest ciep³a. Pospiesznie cofn¹³ rêkê, lecz po chwili spróbowa³ po-

136

nownie. Znowu to samo. Sprawdzi³ dwie s¹siednie rolki, które by³y zupe³nie zimne. Przypomnia³ sobie, ¿e ju¿ wczeœniej mu siê wydawa³o, i¿ cylinder mia³ podwy¿szon¹ temperaturê. Zastanowi³ siê nad tym g³êboko. Dlaczego – do diab³a – tak siê dzia³o? Czy¿by wewn¹trz pojemnika zachodzi³y jakieœ reakcje chemiczne? Czy substancja w œrodku by³a niesta³a? Sprawdzi³ jeszcze raz. Nie ma w¹tpliwoœci. Nagle, gdy siê prostowa³, ogarn¹³ go niemal paniczny strach. Czy bezpieczne bêdzie otwarcie rolki, by wyj¹æ pojemnik ze œrodka? Przypuœæmy, ¿e ciœnienie wewn¹trz wzros³o do niebezpiecznego poziomu, albo jeszcze gorzej – pojemnik utraci³ szczelnoœæ? Zaaferowany nie s³ysza³ ha³asu, który towarzyszy³ przyjazdowi kilku potê¿nych ciê¿arówek, dopóki jedna z nich nie zahamowa³a gwa³townie. Na ten dŸwiêk Carson niemal „wyskoczy³ ze skóry”. Przebieg³ do przedsionka, ale drzwi wejœciowe nie mia³y tutaj nawet ma³ej szybki. Nas³uchiwa³ wiêc tylko. Ciê¿arówki... Co najmniej kilka. Trzask drzwi, tupanie wielu stóp. Radio. Zgrzyt przesuwania jakichœ ciê¿kich przedmiotów. Próbowa³ otworzyæ drzwi prowadz¹ce do przyleg³ego magazynu, ale by³y zamkniête. Zakl¹³ g³oœno, uœwiadomiwszy sobie, ¿e do ich otwarcia potrzebuje klucza operatorskiego. Po znikniêciu Buda trzeba by³o dorobiæ nowy, a jedyny dostêpny znajdowa³ siê teraz w kontrolnym pomieszczeniu ochrony. Nie móg³ skorzystaæ z drzwi frontowych, a tylnych nie by³o. By³ wiêc uwiêziony w hangarze. Je¿eli tamci tu wejd¹, jak na Boga, wyjaœni co tu robi? Nie by³o sposobu, by móg³ siê tu ukryæ. Roztrzêsiony rozgl¹da³ siê wokó³, podczas gdy ha³as na zewn¹trz wci¹¿ narasta³. Bez w¹tpienia przyjecha³o co najmniej kilkanaœcie osób. Nagle jego wzrok zatrzyma³ siê na po³¹czeniu z hal¹, gdzie ³adowano pas transmisyjny. Przypomnia³ sobie tê noc, kiedy Lambry przesun¹³ siê przez nie, niesiony na podajniku, a on nie móg³ otworzyæ drzwiczek z drugiej strony. Sta³o siê tak dlatego, ¿e uchyla³y siê tylko w jedn¹ stronê. W³aœnie st¹d dawa³o siê je otworzyæ! Pospiesznie podszed³ do pasa i wspi¹³ siê. Pe³zn¹c na czworaka dosta³ siê miêdzy barierki zabezpieczaj¹ce i siêgn¹³ do uchylnych drzwiczek. Znajdowa³a siê miêdzy nimi szpara, w któr¹ wsun¹³ palce – mocno poci¹gn¹³. Poruszy³y siê, ale tylko nieznacznie. Zawiasy najwidoczniej by³y na sprê¿ynach, ale coœ innego musia³o je trzymaæ. Maca³ w pó³mroku w poszukiwaniu jakiegoœ zwolnienia blokady, ale nic takiego tam nie by³o. Wreszcie zrozumia³: wystêpy na pasie uruchamia³y zapadki drzwi i dopiero po uruchomieniu podajnika mo¿na by³o je otworzyæ. Spróbowa³ wiêc poruszyæ pas, ale nie by³ w stanie zrobiæ tego rêcznie. Musia³ siê st¹d jakoœ wydostaæ. Ktokolwiek by³ na zewn¹trz, mo¿e go znaleŸæ w ka¿dym budynku z wyj¹tkiem tego. Przeczo³ga³ siê z powrotem na pod³ogê i przebieg³ do pomieszczenia kontrolnego. W³¹czy³ g³ówny przycisk zasilania i zlokalizowa³ klawisze do obs³ugi podajnika. Nie móg³ uruchomiæ Monstrum, bo narobi³oby to niewiarygodnego wprost

137

ha³asu. Poruszy jednak pas. Przez chwilê siê waha³, ale wreszcie nacisn¹³ odpowiedni przycisk. Podajnik zacz¹³ pracê. Towarzyszy³ mu szum elektrycznych generatorów w s¹siednim pomieszczeniu. Pospiesz siꠖ nakaza³ sobie. Zaraz ciê us³ysz¹. Ponownie wskoczy³ na pas i posuwa³ siê w stronê przeciwn¹, do jego ruchu. Z ty³u Monstrum szczerzy³o do niego swoje stalowe zêby. Dosta³ siê do drzwiczek, które zgodnie z jego przewidywaniami by³y uchylone. Otworz¹ siê na oœcie¿, zanim dotar³yby tu pierwsze przedmioty przeznaczone do zniszczenia. Mia³ ju¿ przedostaæ siê na drug¹ stronê, kiedy uœwiadomi³ sobie, ¿e trzeba wy³¹czyæ zasilanie. Zakl¹³ siarczyœcie. Œci¹gn¹³ pas od spodni i przymocowa³ nim jedn¹ czêœæ drzwiczek do kratki zabezpieczaj¹cej. Odwróci³ siê i zacz¹³ posuwaæ w przeciwn¹ stronê, czuj¹c ¿e spodnie zsuwaj¹ mu siê z bioder. Podci¹gn¹³ je nerwowym ruchem. Coœ trzyma³o jedn¹ z nogawek. Zorientowa³ siê, ¿e zosta³a wci¹gniêta pod spód pasa transportowego. Ponownie zakl¹³ i mocniej poci¹gn¹³. Nie da³o to ¿adnego rezultatu. Z ka¿d¹ mijan¹ rolk¹ uchwyt by³ coraz mocniejszy. Przera¿ony – podniós³ wzrok. Zosta³ uwiêziony i kierowa³ siê prosto do paszczy Monstrum. Machina przerobowa co prawda nie pracowa³a, ale jej potê¿ne rozdrabniaj¹ce no¿e znajdowa³y siê na miejscu, jakby czekaj¹c na kontakt z jego cia³em. Przykaza³ sobie, by nie wpadaæ w panikê, a jednoczeœnie czu³, jak z ka¿d¹ chwil¹ potê¿na si³a coraz bardziej wygina mu nogê. Ucisk wokó³ kostki stawa³ siê nie do wytrzymania. Po czym straci³ czucie w stopie. Czekaj. – Po prostu czekaj. – Zostaniesz uwolniony, kiedy znajdziesz siê za ostatni¹ rolk¹ napêdow¹. Pozosta³o ich jeszcze piêæ, póŸniej cztery, a wreszcie trzy. Sprê¿y³ siê, by w ostatniej chwili zeskoczyæ z podajnika. W momencie gdy stopa znalaz³a siê za ostatni¹ rolk¹, w niebezpiecznej bliskoœci ostrz, szarpn¹³ z ca³ych si³ nog¹. Ta zamiast siê oswobodziæ, zosta³a raptownie poci¹gniêta. Szarpniêcie by³o tak gwa³towne, ¿e niemal zawis³ g³ow¹ w dó³. Z uwiêzion¹ wci¹¿ praw¹ nog¹, wspar³ siê rêkoma i lew¹ nog¹ na lœni¹cej pod³odze z linoleum. Trwa³ w takiej pozycji krótk¹ chwilê, a zdawa³o mu siê, ¿e minê³a wiecznoœæ. Oswobodzi³ siê wreszcie i z g³oœnym jêkiem upad³ na posadzkê. Wsta³, zaciskaj¹c zêby z powodu bólu przeszywaj¹cego mu kostkê. DŸwiêki z zewn¹trz przybiera³y na sile. Musia³ wy³¹czyæ pas i wynosiæ siê st¹d – najszybciej, jak siê tylko da. Podci¹gn¹³ spodnie i niezdarnie pokuœtyka³ do konsoli. Wy³¹czy³ zasilanie. Z niema³ym trudem wróci³ do nieruchomego ju¿ podajnika. Wspi¹³ siê na niego obijaj¹c przy tym kolana o twarde rolki. Z trudem dotar³ do drzwiczek. Przecisn¹³ siê przez nie i siêgn¹³ po pasek od spodni. Nagle zamar³. – Czy te diabelskie drzwi nie zamkn¹ siê przypadkiem i nie przytrzasn¹ mi rêki? Stwierdziwszy, ¿e to bardzo prawdopodobne, przesun¹³ siê poza barierki zabezpieczaj¹ce i zeskoczy³ z pasa. Rozejrza³ siê i spostrzeg³ plastikowe pojemniki przeznaczone na mniejsze przedmioty do przerobu. Chwyci³ jeden z nich, wróci³ do drzwiczek i zablokowa³ je. Dopiero wtedy oswobodzi³ pasek. Tak jak siê spodziewa³, drzwiczki zamknê³y siê z du¿¹ si³¹ i z pewnoœci¹ uszkodzi³yby mu rêkê, gdyby nie zatrzyma³a ich plastikowa skrzynka. Wyszarpn¹³ j¹ z trudem zacieraj¹c œlady swej bytnoœci w hali przerobowej.

138

Zszed³ z podajnika i z wal¹cym w piersiach sercem pokuœtyka³ do frontowych drzwi magazynu. Móg³ st¹d wyjrzeæ na plac przed budynkami. To znowu wojsko. Tym razem jednak zjawi³y siê cztery wielkie ciê¿arówki, które przywioz³y znacznie wiêcej ludzi. By³o ich ca³e mnóstwo. Dwa pojazdy wyposa¿one w dzia³aj¹ce ju¿ generatory zasila³y silne jupitery. Muszê siê st¹d wydosta栖 ale nie têdy – myœla³ pospiesznie. Dobrze, ¿e to pomieszczenie by³o wyposa¿one w wyjœcie ewakuacyjne. Poprawi³ swój strój i pocz³apa³ na ty³y magazynu. Czu³ pewn¹ ulgê, ¿e uda³o mu siê wydostaæ z potencjalnej pu³apki. Stara³ siê w ogóle nie myœleæ o swoim uwiêzieniu na pasie transportowym. By³ niemal w tej samej sytuacji, co Lambry, tyle ¿e tamten straci³ przytomnoœæ. Dotar³ do tylnych drzwi i zatrzyma³ siê. Za szeregiem magazynów znajdowa³a siê alejka, na tyle szeroka, by mog³y ni¹ jeŸdziæ wózki wid³owe, ale za w¹ska dla ciê¿arówek. Za ni¹ zaœ wznosi³a siê wysoka siatka. Móg³ pójœæ w jedn¹ ze stron, otoczyæ ca³y kompleks i w rezultacie dotrzeæ do swojego samochodu. Sprawdzi³ drzwi. By³y solidne i odporne na ogieñ, z zamkiem pozwalaj¹cym otworzyæ je tylko od wewn¹trz. Upewni³ siê, czy nie s¹ pod³¹czone do alarmu, nacisn¹³ klamkê, otworzy³ je i wydosta³ siê na ciemn¹ alejê. Na zewn¹trz znacznie wyraŸniej s³ysza³ ha³asy dobiegaj¹ce z przeciwnej strony budynku. To dobrze, ¿e przybysze zachowywali siê tak g³oœno, bo tym samym zag³uszyli pracê podajnika. Skierowa³ siê w prawo. Utyka³ nieco i od czasu do czasu wspiera³ rêk¹ o œcianê magazynu. Dotar³szy do rogu, wyjrza³ zza niego ostro¿nie. Dwie potê¿ne postacie w kosmicznych kombinezonach patrzy³y na niego z odleg³oœci oko³o dwudziestu metrów. Jedna z nich na widok Carsona unios³a rêkê. Dave Stafford uderzy³ siê mocno ³okciem o kierownicê, kiedy coœ gwa³townie wyrwa³o go ze snu. Roztar³ st³uczenie, po czym przetar³ powieki i zastanowi³ siê, co mog³o zak³óciæ mu odpoczynek. Zerkn¹³ na zegarek, ale w³aœciwie nie patrzy³ na tarczê, bo k¹tem oka dostrzeg³ jasne œwiat³a za budynkiem administracyjnym. Dopiero po chwili zauwa¿y³, ¿e jest druga trzydzieœci. Do jego uszu dobiega³ szum pracuj¹cych generatorów pr¹dotwórczych. Spostrzeg³ te¿, ¿e w budynku administracyjnym pal¹ siê œwiat³a. Na ich tle zobaczy³ w oknie dwie postacie w kombinezonach. Co to jest, do jasnej cholery? – zastanowi³ siê, prostuj¹c w fotelu. I nagle pospiesznie znów siê obni¿y³, bo w zasiêgu wzroku pojawi³ siê wóz ¿andarmerii, jad¹cy znacznie wolniej ni¿ zazwyczaj. Za tym jecha³ drugi, a w pewnej odleg³oœci trzeci. Stafford odczeka³, a¿ wszystkie zniknê³y, zanim odwa¿y³ siê wyjrzeæ spod kokpitu. Wszystko wskazywa³o na to, ¿e zespó³ szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych wróci³, tym razem w powiêkszonym sk³adzie. Przyjecha³ o drugiej trzydzieœci w niedzielê i najwidoczniej wspó³pracowa³ z ¿andarmeri¹ z Fort Gillem. To jeszcze jeden dowód potwierdzaj¹cy jego podejrzenia. Ponownie przyjrza³ siê

139

oknom budynku administracyjnego, by upewniæ siê, ¿e znajduj¹cy siê tam ludzie rzeczywiœcie s¹ w pe³nych kombinezonach. Coœ tu zgubili, a na pewno nie jest to s³oiczek babcinych konfitur. I nagle skierowa³ wzrok na pó³ciê¿arówkê Carsona. Co to ma znaczyæ? Ten wóz nie sta³ tu przecie¿, kiedy zasypia³. Wojsko wróci³o wzywaj¹c menad¿era DRMO... – po co? ¯eby dostaæ siê do magazynów? Mo¿e powinien wysi¹œæ z samochodu, wejœæ na temat placówki i poprosiæ o rozmowê z dowódc¹, a potem opowiedzieæ mu wszystko, co wiedzia³? Pokrêci³ g³ow¹. Wyobrazi³ sobie jak usi³uje przekonaæ jakiegoœ ¿o³nierza w kosmicznym kombinezonie o tym, ¿e wed³ug s³ów osoby czytaj¹cej w myœlach innych, cylinder z jak¹œ groŸn¹ substancj¹ zosta³ ukryty na terenie DRMO, a odpowiedzialny za wszystko jest Carson. Nawet, gdyby armia mu uwierzy³a, nie okaza³aby wdziêcznoœci osobie, która dostarczy³a im cennych informacji. Schyli³ siê pospiesznie, gdy zza rogu wyjecha³ jeszcze jeden samochód. Wygl¹daj¹c znad konsoli zobaczy³ potê¿nego, oliwkowego suburbana z policyjnym kogutem na dachu, a w nim na tle rozœwietlonych okien ujrza³ dwóch mê¿czyzn na przednich fotelach i jednego z ty³u. Wyprostowa³ siê ze zdziwienia, bo ten siedz¹cy w tyle mia³ na g³owie coœ przypominaj¹cego kask motocyklowy. Dziwne – pomyœla³. Nagle zapiszcza³y gwa³townie hamulce suburbana i wyskoczyli jego pasa¿erowie, kieruj¹c siê w stronê miejsca, gdzie ukrywa³ siê Stafford. Serce zatrzyma³o mu siê w piersi. Facet korzysta³ z noktowizora. Drañ spostrzeg³ go w podczerwieni. Dave pospiesznie otworzy³ drzwi i wyskoczy³ z samochodu.

Niedziela, Pentagon, Waszyngton, 4.00 Carrothers drzema³ w fotelu, kiedy oficer dy¿urny centrum operacyjnego powiadomi³ go o po³¹czeniu z dowódc¹ zespo³u szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych w Fort Gillem. – Mówi genera³ Carrothers. – Tu kapitan McLean, sir. Zespó³ numer szeœæ. Meldujê o negatywnym wyniku poszukiwañ. ¯adnych œladów sprzêtu wywiadowczego ani zaginionego przedmiotu. – Dokonaliœcie dok³adnego przeszukania, kapitanie? – Dok³adnego, generale? Nie, w ci¹gu trzech godzin to absolutnie niemo¿liwe. W magazynach przechowuje siê tysi¹ce przedmiotów, a na zewn¹trz, na roz³adunek czeka jeszcze kilka naczep. Zbadaliœmy na poziomie molekularnym wnêtrze wszystkich budynków w poszukiwaniu substancji chemicznych. Oprócz tego sprawdziliœmy wszystko, co mo¿liwe w ci¹gu trzech godzin. Je¿eli rzeczywiœcie dok³adnie mamy zlustrowaæ tê placówkê, potrzeba do tego batalionu ludzi i kilku miesiêcy. Genera³ milcza³ przez chwilê. – W porz¹dku. Zbierajcie grupê i znikajcie stamt¹d. Dopilnujcie, ¿eby miejscowa ¿andarmeria trzyma³a usta na k³ódkê. Znowu t³umaczyliœcie wizytê æwiczeniami?

140

– Tak jest. Oficer operacyjny z Fort Gillem by³ na miejscu i pokierowa³ dzia³aniami ¿andarmerii. Wyjaœni³em mu, ¿e otrzymaliœmy rozkaz powtórzenia æwiczeñ. To nic niezwyk³ego. Jeszcze jedno, panie generale. Wpad³ nam w rêce David Stafford, facet z DCIS, który wêszy³ w okolicach magazynu w Anniston. O cholera – przebieg³o przez g³owê Carrothersa. – Co on tam robi³, do diab³a? – Odmawia wyjaœnieñ, panie generale. Musia³ byæ ju¿ na miejscu, kiedy przyjechaliœmy. ¯andarmeria namierzy³a go dziêki noktowizorowi. Obserwowa³ nas z samochodu zaparkowanego obok DRMO. Na miejscu natknêliœmy siê równie¿ na Wendella Carsona tamtejszego menad¿era, który tak¿e przyjecha³ tam przed nami. Dwóch naszych zwiadowców przy³apa³o go w bocznej alejce. Zastêpca dowódcy wojsk chemicznych wyprostowa³ siê na fotelu. – Menad¿er tam by³? W niedzielê, w nocy? I co, ucieka³? – Skrada³ siê za jednym z magazynów. Wszystko wskazuje na to, ¿e zale¿a³o mu na opuszczeniu placówki tak, byœmy go nie zauwa¿yli. – Jak to wyjaœni³? – Powiedzia³, ¿e maj¹ problemy z kradzie¿ami w weekendy. Podejrzewa, ¿e to mo¿e byæ któryœ z jego podw³adnych. Podobno postanowi³ przyjechaæ w œrodku nocy, ¿eby przy³apaæ sprawcê na gor¹cym uczynku. – Czy miejscowa ¿andarmeria wie cokolwiek na ten temat? – Nie sprawdza³em tego, panie generale. Naprawdê mieliœmy pe³ne rêce roboty. Zapyta³em dlaczego bieg³, ale on temu zaprzeczy³ t³umacz¹c, ¿e nie wiedzia³ co siê dzieje i chcia³ tylko wróciæ do swojego biura. – Wiedzia³, ¿e zjawi³ siê tam tak¿e Stafford? – Nie wydaje mi siê. Poda³em mu ustalone przyczyny naszej wizyty, a on zapewni³, ¿e nie bêdzie wchodzi³ nam w drogê. Z tego, co wiem, pojecha³ ju¿ do domu. – Rozumiem. A co zrobiliœcie ze Staffordem? – Wyda³em rozkaz, by nasza ¿andarmeria przetransportowa³a go do Anniston, panie generale. Wed³ug poleceñ do czasu otrzymania dalszych instrukcji mieliœmy zatrzymaæ wszelkich intruzów. Uzna³em, ¿e szef DRMO mia³ prawo byæ na terenie placówki, Stafford zaœ nie, wiêc poczyni³em stosowne dyspozycje. – Bardzo trafna ocena sytuacji, kapitanie. Nie chcê, ¿eby Stafford kontaktowa³ siê z kimkolwiek, zanim œci¹gniemy do Anniston kogoœ z Waszyngtonu. To agent federalny, wiêc proszê traktowaæ go nale¿ycie. Oby tylko zosta³ odizolowany. Czekajcie na moje dalsze dyspozycje. – Tak jest, panie generale. Przeka¿ê to natychmiast do centrum operacyjnego magazynu. Proszê kontaktowaæ siê ju¿ bezpoœrednio z nimi. – W porz¹dku. Jeszcze jedno pytanie: czy to mo¿liwe, ¿eby Carson i Stafford wspó³pracowali ze sob¹? – Nie wydaje mi siê. W takim wypadku Stafford opar³by siê na tym, gdyby zagrozi³o mu zatrzymanie. – Tak, to prawda. A teraz wynoœcie siê stamt¹d najszybciej jak siê da.

141

Carrothers roz³¹czy³ siê, Mason zaœ s³ucha³ ca³ej rozmowy i notowa³ skrupulatnie. – Kto tam pojedzie, panie generale? – zapyta³. – Jedziemy razem, majorze. Proszê za³atwiæ odrzutowiec z Andrews. Priorytet pierwszej klasy. Chcê wylecieæ przed dziesi¹t¹ i nie obchodzi mnie, ¿e to niedziela. Lot bezpoœrednio do magazynu broni, przez Atlantê. I skontaktujcie siê z centrum operacyjnym FBI w Waszyngtonie. Postarajcie siê, ¿eby wypo¿yczyli nam operatora poligrafu z placówki w Atlancie. Zast¹pi was tutaj oficer operacyjny, a wy jedŸcie do domu i spakujcie siê. Niech samochód odbierze nas obu. – Tak jest. Jak d³ugo bêdziemy w Anniston? – Najwy¿ej jeden dzieñ. Jeœli do tego czasu nie uda siê nam ustaliæ tego, co powinniœmy, tutaj bêdziemy mieæ wiêcej roboty.

Niedziela, magazyn broni, Anniston, Alabama, 14.00 Dave Stafford siedzia³ wœciek³y w pomieszczeniu pozbawionym okien, gdzieœ na terenie magazynu broni w Anniston. Przyjechali do bazy z konwojem ciê¿arówek, tu¿ po zachodzie s³oñca. Pojazdy przejecha³y przez g³ówn¹ bramê, minê³y pokaŸny parking oraz obszar przemys³owy z pozbawionymi okien, betonowymi zabudowaniami. Po przemierzeniu prawie kilometra ciê¿arówki zjecha³y z g³ównej drogi. Pojazdy ¿andarmerii pod¹¿a³y ni¹ dalej, a¿ do budynku administracyjnego, przed którym znajdowa³ siê niewielki, trawiasty dziedziniec. Otoczony by³ typowymi, wojskowymi zabudowaniami, takimi jak klinika, czy niewielki amfiteatr. Trzy wozy zjecha³y do bazy transportowej, a czwarty, w którym znajdowa³ siê on i dwóch osi³ków, pojecha³ dalej trzypasmow¹ drog¹. Cech¹ charakterystyczn¹ bazy by³y niekoñcz¹ce siê szpalery drzew. Wzd³u¿ ka¿dej drogi ros³y idealnie równo sosny. Sprawia³o to takie wra¿enie, jakby magazyn sk³ada³ siê z mnóstwa niewielkich posterunków, rozrzuconych po lesie. Dopiero po d³u¿szej obserwacji Stafford zorientowa³ siê, ¿e drzewa stanowi¹ tak naprawdê os³onê tego, co by³o tu najwa¿niejsze. Na kilkunastu tysi¹cach akrów rozlokowano bunkry mieszcz¹ce amunicjê. Mimo to, nigdzie nie by³o widaæ œladu ogrodzeñ ani znaków obwieszczaj¹cych wstêp do strze¿onego obszaru. Samochód skrêca³ kilkakrotnie, klucz¹c po zalesionym obszarze, a¿ wreszcie zajechali przed siedzibê miejscowego centrum operacyjnego. Potê¿ny, pozbawiony okien budynek dominowa³ nad kilkoma warsztatami i magazynami. Na jego dachu zainstalowano las anten oraz klimatyzatory i filtry powietrza. Samochód wioz¹cy Dave’a zjecha³ po rampie przylegaj¹cej do jednej ze œcian budynku. Otworzy³y siê w niej stalowe wrota, przez które wjechali do wnêtrza. Dwaj kolejni, potê¿nie zbudowani ¿andarmi czekali ju¿ na podziemnym parkingu. – Proszê têdy, panie Stafford – powiedzia³ ni¿szy, kiedy Dave wydosta³ siê z tylnego siedzenia. Ni¿szy by³o okreœleniem bardzo wzglêdnym, bo wszyscy mieli powy¿ej stu osiemdziesiêciu piêciu centymetrów wzrostu.

142

Inspektor spróbowa³ okazaæ oburzenie i za¿¹da³ wyjaœnieñ dotycz¹cych miejsca obecnego pobytu, spotkania z dowódc¹ i tak dalej. ¯andarmi nie zwracaj¹c uwagi na jego s³owa prowadzili go gdzieœ w nieznane. Przekroczyli kolejne stalowe drzwi i znaleŸli siê w u¿ytkowej czêœci budynku. Pracownik DCIS zwróci³ uwagê na fakt, i¿ wszystkie zamkniêcia by³y bardzo szczelne. Poprowadzili go d³ugim korytarzem, nastêpnie betonowymi schodami w górê a¿ wreszcie trafi³ do pokoju, maj¹cego nie wiêcej, ni¿ trzy metry kwadratowe. Sta³ tam metalowy stolik, cztery druciane krzes³a i w rogu Ÿróde³ko do picia. Z ty³u przez uchylone drzwi by³o widaæ pasuj¹c¹ rozmiarami toaletê. Œciany mia³y groszkowy kolor. Tutaj w³aœnie go zostawili. Wci¹¿ nie móg³ wyzbyæ siê wœciek³oœci z powodu tego, ¿e tak ³atwo da³ siê z³apaæ. Powinien przewidzieæ, ¿e mog¹ pos³ugiwaæ siê noktowizorem. W podczerwieni widoczny by³ jak na d³oni, nawet ukryty w samochodzie. Po schwytaniu zabrali go do kompleksu DRMO i przez d³u¿szy czas trzymali na placu miêdzy magazynami. Nikt siê do niego nie odezwa³, po czêœci dlatego, ¿e porozumiewanie siê uniemo¿liwia³y generatory. Przygl¹da³ siê szczególnie jednej ciê¿arówce, która by³a mobilnym centrum operacyjnym. Zapewne to ta sama, co ostatnim razem, teraz nie by³o przy niej ¿adnej piêknej dziewczyny. Widzia³ tylko jednego oficera nie ubranego w kombinezon, a w mundurze takim, jakie by³y u¿ywane podczas operacji Pustynna Burza. W pewnej chwili spróbowa³ siê oddaliæ. Skoñczy³o siê to jednak niezbyt delikatn¹ interwencj¹ dwóch osi³ków, którzy zamknêli go na tylnym siedzeniu suburbana. Nie próbowa³ nawet stawiaæ oporu. Z jedn¹ sprawn¹ rêk¹ nie mia³ przecie¿ najmniejszych szans. Przy tylnych drzwiach nie by³o klamek, a od przedniej czêœci oddziela³a go metalowa blacha. To wystarczy³o, by zrozumia³ w jakiej siê znajduje sytuacji. Po up³ywie co najmniej godziny zespó³ przygotowa³ siê do odjazdu. Nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e wpad³ w powa¿ne tarapaty, gdy samochód w którym siedzia³ do³¹czy³ do konwoju zmierzaj¹cego do Anniston. PóŸniej zastanawia³ siê, czy Sparks zacz¹³ ju¿ dzwoniæ. Czy to dalszy ci¹g operacji w Holiday Inn w Oxford? Tym razem wzmocniona grupa nie stara³a siê ju¿ sprawiaæ wra¿enia, ¿e bierze udzia³ w æwiczeniach. Ci ludzie bez w¹tpienia czegoœ szukali, a on, siedz¹c na tylnym siedzeniu, czu³ jak niemal gotuje mu siê mózg, gdy zastanawia³ siê, co mo¿e im powiedzieæ. Po up³ywie kolejnej godziny och³on¹³ nieco i zacz¹³ spokojnie analizowaæ sytuacjê. W porz¹dku, a wiêc wiedzieli kim jestem i chcieli ze mn¹ rozmawiaæ. Dziêkujê ci, Ray. Zdawa³ sobie tak¿e sprawê, ¿e czynnikiem dzia³aj¹cym na jego korzyœæ jest fakt, i¿ wojsko nie przyzna³o siê do zgubienia broni i zapewne nigdy tego nie zrobi. W pewnym sensie by³ to szach-mat: by³ bezpieczny tak d³ugo, jak oni nie przyznawali siê do wpadki, a on milcza³ na temat swoich podejrzeñ. Oczywiœcie przy za³o¿eniu, ¿e bêd¹ go przes³uchiwaæ w cywilizowany sposób. Niestety, w ten sposób nie móg³ zdradziæ im swoich podejrzeñ dotycz¹cych Carsona. Id¹c dalej tym tropem kojarzy³, ¿e zabranie go do Anniston mog³o byæ tylko blefem ze strony armii. A to utwierdza³o go z kolei w przekonaniu, ¿e powinien udawaæ postronnego cywila, do niczego siê nie przyznaæ i spróbowaæ jak naj-

143

szybciej zepchn¹æ ich do defensywy. Wœciek³oœæ, któr¹ teraz pa³a³, przynajmniej po czêœci by³a œwiadoma. Chcia³ na kilka najbli¿szych godzin wprowadziæ siê w stan wygl¹daj¹cy na szczere oburzenie. By³ pewien, ¿e w³aœnie w ten sposób musi graæ, zak³adaj¹c oczywiœcie, ¿e w ogóle pojawi siê ktoœ, by z nim mówiæ. By³ g³odny i spragniony. Wsta³ i spróbowa³ skorzystaæ ze Ÿróde³ka, z którego nie polecia³a nawet kropla wody.

Niedziela, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 20.00 Wendell Carson siedz¹c w swoim pikapie przed budk¹ telefoniczn¹ czeka³, a¿ Tangent odpowie na jego telefon. Nigdy nie odzywa³ siê do kontrahenta w niedzielê, ale wczeœniejsze zdarzenia sprawi³y, ¿e nie móg³ czekaæ. Te wojskowe dranie wróci³y, tym razem ze zdwojonymi si³ami i zosta³ niemal przy³apany w budynku przerobowym. Mia³ du¿o szczêœcia, ¿e zespo³em dowodzi³ jakiœ m³ody kapitan, a nie doœwiadczony pu³kownik-porucznik. Wrócili – to fakt. Stanowi³o to jednoczeœnie potwierdzenie tezy, i¿ stwierdzili zagubienie swej w³asnoœci i wiedzieli, ¿e powinna trafiæ do jego DRMO. To musia³a byæ sprawka Stafforda. Powiedzia³ przecie¿, ¿e doniesie im o swoich podejrzeniach. Zadzwoni³ telefon. Pospiesznie wysiad³ i podniós³ s³uchawkê. – Tak? – To ja. Co siê dzieje? – zapyta³ wyraŸnie zniecierpliwiony Tangent. Carson odtworzy³ nocne i poranne zdarzenia. Skoñczy³ wnioskiem sugeruj¹cym, i¿ to pracownik DCIS sprowokowa³ ponown¹ wizytê wojska. Rozmówca milcza³ przez d³ug¹ chwilê. – Sk¹d ten Stafford mo¿e wiedzieæ, gdzie jest cylinder i jak wygl¹da? – zapyta³. – Nie mo¿e i w³aœnie to nie daje mi spokoju. Jedynym facetem, który wiedzia³ o jego istnieniu, by³ Lambry, a przecie¿ agent nigdy z nim nie rozmawia³. – Jest pan tego pewien? A gdzie jest teraz Lambry? Czy to mo¿liwe, ¿e wci¹¿ krêci siê po okolicy i Stafford go znalaz³? – Nie, nie wiem – odpowiedzia³ Carson. Nie móg³ zdradziæ, co rzeczywiœcie siê sta³o z Budem. Kradzie¿ pojemnika to jedno, a uciszenie Lambry’ego to ju¿ zupe³nie inna sprawa. – Pamiêta pan, ¿e Lambry mia³ pomocnika? Nazywa siê Dillard. Ale z tego co wiem, Dillard nigdy nie widzia³ cylindra. Móg³ wiedzieæ, ¿e Lambry znalaz³ coœ ciekawego, ale nic wiêcej. A na pewno nie to, jak wygl¹da³ ów przedmiot. Dlatego jestem zdezorientowany. – Przecie¿ to tylko przypuszczenia – wyrazi³ w¹tpliwoœæ Tangent. – Je¿eli Lambry zorientowa³ siê ile mo¿e byæ warte to znalezisko, móg³ powiedzieæ swemu wspó³pracownikowi tyle, by zabezpieczyæ siê na wypadek zagro¿enia z pañskiej strony. To Dillard rozmawia³ ze Staffordem? – Tak. – To pewnie on sypn¹³. Próbowa³ go pan przycisn¹æ?

144

– Nie. Stwierdzi³em, ¿e lepiej nie kusiæ z³ego. Zacz¹³by coœ podejrzewaæ gdybym to zrobi³. A tak mam nadziejê, ¿e sprawa przycichnie. Nikt z pracowników nie widzia³ przecie¿ tego wojskowego zespo³u. – Mo¿e i tak jest. Pan zna tego faceta, a ja nie. Muszê tylko wyznaæ, ¿e coraz bardziej niepokoi mnie to nag³e znikniêcie Lambry’ego. Jest pan pewien, ¿e nie odszed³ z tego œwiata, kiedy jego dom wylecia³ w powietrze? Carson odruchowo œcisn¹³ mocniej s³uchawkê. Wczeœniej nie rozmawiali o takiej ewentualnoœci. – Nie mo¿na tego wykluczy栖 odpowiedzia³ ostro¿nie. – Policja twierdzi, ¿e nikogo tam nie by³o. Chc¹c jak najszybciej skierowaæ rozmowê na inne tory, zapyta³ kontrahenta o kroki, jakie zamierza podj¹æ w sprawie Stafforda. – Pracujemy ju¿ nad tym. A dlaczego pan pyta? Pojawi³o siê coœ nowego? – Nie, jestem tylko ciekaw. Musimy jak najszybciej odwróciæ uwagê od DRMO, przynajmniej na taki czas, by dokonaæ transakcji. Rozumiemy siê, prawda? To wszystko zaczyna mnie coraz bardziej wkurzaæ. Chcê siê tego pozbyæ i dostaæ swoje pieni¹dze. – Mój klient na razie nic nie wie o ca³ym zamieszaniu. Jeœli ma pan jakieœ pomys³y, zamieniam siê w s³uch. – Tak, wydaje mi siê, ¿e warto by zasugerowaæ, i¿ to Stafford ma zgubê armii. I w³aœnie dlatego tak dziwnie siê zachowuje. W s³uchawce przez d³ugi moment panowa³a cisza. – To œwietny pomys³. Taka zas³ona dymna nie jest przecie¿ potrzebna na d³ugo. – Tak, w³aœnie o tym myœlê. Zanim armia ustali, ¿e on nie ma pojemnika i nawet nie wie gdzie jest, nas ju¿ dawno tu nie bêdzie. – Podoba mi siê to i wiem ju¿, jak zorganizowaæ tak¹ zmy³kê. Wojsko utrzymuje swoje k³opoty w tajemnicy. Musz¹ nieŸle panikowaæ. W³aœciwie i tak mieliœmy zrobiæ coœ podobnego, tylko ten pomys³ jest znacznie lepszy. Proszê wróciæ do swoich obowi¹zków. Wszystko jest w porz¹dku. Nie bêdzie ju¿ ¿adnych nocnych wizyt w DRMO. Proszê siê zastanowiæ, w jaki sposób dokonamy wymiany i w jakiej formie chce pan wyp³atê. Proszê tylko nie komplikowaæ warunków transakcji. Za³ó¿my wstêpnie, ¿e za³atwimy sprawê w ci¹gu, powiedzmy, czterdziestu oœmiu godzin, w porz¹dku? – Zobaczymy. Roz³¹czyli siê. Carson odwiesi³ s³uchawkê i rozejrza³ siê po parkingu, sprawdzaj¹c, czy nikt go nie obserwuje. Chyba nie. Stafford z cylindrem – pomyœla³ i uœmiechn¹³ siê. – Cudownie – mrukn¹³. – Szatañsko cudownie. Dok³adnie o osiemnastej wojskowy learjet dotkn¹³ ziemi. Opony zapiszcza³y przeraŸliwie, a w powietrzu zawis³y chmurki dymu. Na pok³adzie znajdowali siê: genera³ Carrothers, Major Mason i operator poligrafu z FBI – W. Layon Smith. 10 – Oko Szatana

145

Maszyna ustêpuj¹c miejsca prezydenckiemu 747 wylecia³a z Andrews nieco póŸniej ni¿ planowano. Jedna gwiazdka Carrothersa nie wystarczy³a, aby przyspieszyæ procedurê startow¹ przed zamkniêciem pasa dla przylatuj¹cego z Kalifornii Air Force One. Nad Atlant¹, z powodu du¿ego ruchu w powietrzu dosz³o do kolejnego opóŸnienia, a na ziemi trzeba by³o czekaæ na dostarczenie sprzêtu Smitha. Wszystko to zdecydowanie popsu³o genera³owi humor. Odrzutowiec ko³owa³ pod budynek operacyjny i zatrzyma³ siê. Carrothers wysiad³ jako pierwszy i powita³ dowódcê magazynu broni i jego oficera operacyjnego. Skierowali siê bezpoœrednio do wojskowego samochodu. Major Mason i Smith pod¹¿yli za nimi suburbanem. Dowódca – pu³kownik – wygl¹da³ na zmêczonego i przygnêbionego. Genera³ próbowa³ okazaæ mu odrobinê wspó³czucia. Dochodzenie doprowadzi³o do zawê¿enia przyczyn fiaska, do dwóch mo¿liwoœci: Tooele nawali³o przy transferze broni o specjalnym statusie, albo te¿ Anniston nie dopilnowa³o procedury wysy³kowej. Dopóki ostatecznie nie zostanie wykluczona któraœ z tych ewentualnoœci, dowódcy obu placówek byli zagro¿eni, a perspektyw¹ by³o postawienie przed s¹dem wojskowym. Wspólnie przejechali do budynku dowodzenia. Ju¿ w biurze Carrothers zwo³a³ krótk¹ konferencjê. – Czy Stafford zgodnie z rozkazami zosta³ odizolowany? – Tak jest, panie generale – odpowiedzia³ pu³kownik. – Czeka w zamkniêciu od rana. Oficer operacyjny pokiwa³ zdecydowanie g³ow¹ na potwierdzenie tych s³ów. – W porz¹dku. Mam godzinê na za³atwienie sprawy. Zamierzamy zorganizowaæ ma³e przedstawienie w jednym z bunkrów. Zaraz wyjaœniê, o co dok³adnie mi chodzi. Przyszli po Stafforda o osiemnastej trzydzieœci. By³o ich trzech, wszyscy w kombinezonach chemicznych. Mieli na sobie rêkawice po³¹czone z rêkawami, czarne, gumowe buty i he³my z filtrami oddechowymi. Nie odezwali siê ani s³owem, tylko skinêli, by pod¹¿y³ za nimi. Nie mieli widocznej broni, ale byli na tyle potê¿ni, ¿e i tak nie warto by³o myœleæ o jakimkolwiek oporze. By³o prawie ciemno, kiedy wyszli innym wejœciem ni¿ poprzednio na zewn¹trz. Wsadzili go do czekaj¹cego ju¿ humve’a, a dwóch z nich zajê³o miejsca po obu jego stronach. Trzeci usiad³ na fotelu kierowcy i ruszyli. Jechali dwupasmow¹ drog¹ przez dziesiêæ minut, po czym skrêcili w wê¿sz¹, obok której bieg³ tor kolejowy. Dave móg³ swobodnie rozgl¹daæ siê na wszystkie strony, ale poza nieskoñczenie d³ugim szpalerem sosen nie widzia³ nic ciekawego. W koñcu dotarli do posterunku. Dwie wysokie wie¿e wartownicze wznosi³y siê ponad szerok¹ na kilkanaœcie metrów bram¹. Ta z kolei osadzona by³a w wysokim, na dziesiêæ metrów, podwójnym ogrodzeniu z drutami kolczastymi na górze. Miêdzy dwoma warstwami siatki znajdowa³ siê pas zaoranej ziemi. Izolatory na drutach pozwala³y s¹dziæ, i¿ znajduj¹ siê pod napiêciem. Ustawione co kilkanaœcie metrów potê¿ne latarnie sodowe zalewa³y pas otwartej przestrzeni rzêsistym

146

œwiat³em. Pod bram¹ bieg³ tor kolejowy i znika³ gdzieœ w oddali. Staffordowi wyda³o siê, ¿e na szczycie obu wartowni widzi gniazda karabinów maszynowych. Humvee zatrzyma³ siê przed wrotami i kierowca porozumia³ siê z wartownikiem. Jego g³os st³umiony pod he³mem brzmia³ dziwnie. Do uszu inspektora nie dobieg³a ¿adna odpowiedŸ, ale zewnêtrzna brama zaczê³a siê rozsuwaæ i pojazd wjecha³ miêdzy ogrodzenia. Dopiero, gdy wrota zatrzasnê³y siê za ich plecami, zaczê³y uchylaæ siê te z przodu. Humvee pokona³ z³o¿on¹ kolczatkê i wymin¹³ powoli cztery potê¿ne, betonowe zapory. Droga bieg³a prosto, przez doœæ gêsty las, a tory by³o widaæ w sta³ej od niej odleg³oœci. Przejechali jeszcze prawie kilometr, zanim skrêcili w ¿u¿low¹ dró¿kê. Od torów od³¹cza³a siê tu bocznica. Po stu kolejnych metrach natrafili na pierwszy z bunkrów. Na ich widok Stafford a¿ wyprostowa³ siê w fotelu. Nie wygl¹da³o mu to na miejsce do prowadzenia uprzejmych rozmów. W jednej chwili straci³ nadziejê na wprowadzenie w ¿ycie planów udawania zdezorientowanego cywila. Samochód wjecha³ pomiêdzy dwa rzêdy betonowych budowli, które okaza³y siê znacznie wiêksze ni¿ pierwotnie przypuszcza³. Ka¿dy z bunkrów mia³ w przybli¿eniu wymiary trzydzieœci na dziesiêæ metrów. Na ich rogach zamontowano latarnie, które oœwietla³y betonowe rampy wiod¹ce do stalowych drzwi. Rozejrza³ siê niepewnie. Bunkry zdawa³y siê ci¹gn¹æ w nieskoñczonoœæ i sprawia³y wra¿enie ogromnego mauzoleum. Ten magazyn musi byæ ogromny – stwierdzi³. Wreszcie zatrzymali siê przed jednym z budynków i jego eskorta wysiad³a. Przy drugim humvee, zaparkowanym obok wejœcia czeka³o kilka osób w kombinezonach. Stalowe drzwi by³y otwarte, ale jaskrawe œwiat³o na zewn¹trz uniemo¿liwia³o zobaczenie wnêtrza. Prowadz¹cy Dave’a skinêli, by ruszy³ przed siebie. Pos³ucha³, zastanawiaj¹c siê jednoczeœnie dlaczego w ca³ym towarzystwie on jeden pozbawiony jest ochronnego stroju. Poprowadzono go d³ug¹ ramp¹ do wejœcia bunkra, gdzie na znak jednego z opiekunów zatrzyma³ siê. Dwie postacie pochyla³y siê tam nad elektronicznym, zainstalowanym na œcianie panelem z aparatur¹ monitoruj¹c¹. Czekali. Ciszê, jaka zapanowa³a wokó³ zak³óca³y chrapliwe oddechy ¿o³nierzy i trzaski radia z humvee. Spróbowa³ zajrzeæ do budynku, ale zobaczy³ tylko drugie stalowe drzwi. Wygl¹da³o na to, ¿e otwiera siê je hydraulicznie. Nadal nic siê nie dzia³o, wiêc uzbroi³ siê w cierpliwoœæ i zacz¹³ przygotowywaæ psychicznie na ró¿ne ewentualnoœci. Carrothers skoñczy³ siê ubieraæ. Z he³mem i rêkawicami na rêkach wsiad³ do pojazdu przewo¿¹cego amunicjê. Zastanawia³ siê, co w³aœciwie powinien zrobiæ. Podczas lotu przeanalizowa³ wszystkie dane dotycz¹ce Srafforda. David W. Stafford – starszy inspektor Dochodzeniowych S³u¿b Kryminalnych Departamentu Obrony. Czterdzieœci trzy lata. Wczeœniej zwi¹zany ze S³u¿bami Dochodzeniowymi Marynarki Wojennej. Przez siedem lat pracowa³ jako prywatny detektyw dla firmy prawniczej oraz detektyw policji miejskiej w Norfolk, w stanie Virginia. Czteroletnia s³u¿ba w Marynarce Wojennej. Wzorowy

147

obywatel i profesjonalny dochodzeniowiec. W dostêpnych aktach nie znalaz³ ani s³owa o ostatnim incydencie w DCIS. Myœlami wróci³ do manewru z crown vicem. Ten facet musia³ mieæ g³owê na karku. Najwa¿niejszym pytaniem by³o teraz to, co wiedzia³ ten goœæ? Genera³ Waddell g³osowa³by bez w¹tpienia za zamkniêciem Stafforda w miejscu odosobnienia, dopóki nie wyjaœni siê sprawa cylindra. Carrothers nie by³ jednak zwolennikiem takiego rozwi¹zania. S³onie – jak zwano w Pentagonie trzy i czterogwiazdkowych genera³ów – zaczyna³y panikowaæ. Znaczy³o to, ¿e pomniejsze postacie, jak choæby genera³owie brygady, powinny zabezpieczyæ sobie w³asne polityczne drogi ewakuacyjne. Waddell da³ jasno do zrozumienia, ¿e druga gwiazdka Carrothersa zale¿y od pomyœlnego za¿egnania kryzysu. A jednak... Gdyby ktoœ rzeczywiœcie ukrad³ pojemnik z Okiem Szatana, stanowi³oby to powa¿ne zagro¿enie bezpieczeñstwa narodowego. Mo¿e Waddell mia³ racjê: zrób wszystko, co trzeba, ale znajdŸ pojemnik. Odzyskaj go. I w³aœnie dlatego zdecydowa³ siê na to ma³e przedstawienie. – W porz¹dku – powiedzia³. – Ruszamy. Po kwadransie oczekiwania Stafford us³ysza³, ¿e coœ siê zbli¿a. Podejrzewa³, ¿e to kolejny humvee, ale jego oczom ukaza³ siê zamkniêty, sun¹cy cicho po torach kolejowych pojazd. Mia³ on przedzia³ pasa¿erski, a za nim d³ug¹ na osiem metrów, podzielon¹ na pó³, czêœæ towarow¹. Wnêtrze czêœci pasa¿erskiej, widoczne przez okienka, by³o oœwietlone na czerwono. Wygl¹d pojazdu oraz dwie d³ugie anteny sprawia³y, ¿e przypomina³ ogromnego chrab¹szcza. Zwolni³, skrêci³ w lewo i zatrzyma³ siê przed bunkrem z g³oœnym zgrzytem hamulców hydraulicznych. Stafford zwróci³ uwagê na fakt, ¿e wszyscy wokó³ odruchowo siê wyprostowali. Drzwi przedzia³u otworzy³y siê do góry i stan¹³ w nich, równie¿ w ochronnym kombinezonie wysoki mê¿czyzna. Ruszy³ przed siebie i podszed³ do Dave’a, który stara³ siê ukryæ zdenerwowanie. – Otworzyæ wewnêtrzne drzwi – rozkaza³ silnym i w³adczym g³osem, którego nie st³umi³ odgradzaj¹cy go od otoczenia strój. Dwaj ¿o³nierze podeszli do paneli kontrolnych po obu stronach wewnêtrznych drzwi. Ka¿dy z nich wsun¹³ klucz do zamka, po³o¿y³ palec na prze³¹czniku, popatrzy³ na towarzysza i na skinienie – jednoczeœnie przekrêcili klucze oraz wcisnêli przyciski. Rozleg³ siê g³oœny szum, który towarzyszy³ wyrównywaniu siê ciœnienia, a po chwili zadzia³a³y hydrauliczne ramiona i drzwi zaczê³y powoli siê otwieraæ. W œrodku rozjarzy³y siê œwiat³a i wysoki mê¿czyzna skin¹³ na Dave’a, by wszed³ do wnêtrza. Czuj¹c siê tak jakby by³ nagi, Stafford zmusi³ siê do ruszenia przed siebie. W œrodku znajdowa³y siê stojaki pe³ne bomb. Wszystkie by³y pêkate, pomalowane na oliwkowo o wymiarach: dwa metry d³ugoœci i metr œrednicy. Ka¿d¹ z nich opasa³y dwie stalowe taœmy. Lotki na ogonie zosta³y usuniête, podobnie jak zapalniki na ich czubkach. Ka¿da z bomb spoczywa³a w drewnianym le¿u, a grube elementy konstrukcyjne a¿ siê odkszta³ci³y od ich niew¹tpliwie ogromnego ciê¿a-

148

ru. Na metalowych obudowach bia³¹ farb¹ wypisano ich ciê¿ar. Znajdowa³y siê na nich tak¿e ¿ó³te znaki oraz jakieœ niezrozumia³e ci¹gi liter. Wysoki przybysz wskazywa³, by szed³ dalej. Pracownik DCIS zauwa¿y³, ¿e nikt inny nie pod¹¿y³ z nimi do œrodka. Przez ca³y czas musia³ patrzeæ pod nogi, bo i tutaj bieg³y tory kolejowe. Drugie zosta³y przytwierdzone do sufitu, a na nich przesuwa³ siê dŸwig, zawieszony teraz a¿ pod tyln¹ œcianê. Zatrzymali siê dopiero pod nim. Dave stan¹³ wyzywaj¹co naprzeciw wojskowego. – Panie Stafford, czy wie pan gdzie siê znajdujemy? G³os mê¿czyzny sycza³ nienaturalnie przez he³m, ale mimo to wyczuwa³o siê w nim w³adczoœæ. Inspektor zza gogli i filtru oddechowego nie by³ w stanie rozró¿niæ jego rysów twarzy. Widzia³ tylko pe³ne przenikliwoœci oczy. Pomijaj¹c zdenerwowanie z trudem wydoby³ z siebie g³os. Powietrze by³o tu bardzo suche i przesycone zapachem rdzewiej¹cego metalu. – Nie. Kim pan jest? I dlaczego jestem przetrzymywany w zamkniêciu jak przestêpca? Co to za miejsce? – Jest pan w specjalnym magazynie broni w Anniston, jak zapewne doskonale pan wie. Sk³adowana jest tu broñ specjalnego znaczenia – broñ chemiczna. A to jest jeden z bunkrów mieszcz¹cych ow¹ broñ, powszechnie zwany chemicznym grobowcem. Znajduj¹ siê tu wa¿¹ce dwa tysi¹ce funtów bomby. Zawieraj¹ substancjê o nazwie VX, która jest gazem parali¿uj¹cym. Ka¿da z nich liczy sobie niemal piêædziesi¹t lat. Teoretycznie ¿adna z nich nie przecieka. Tak przynajmniej mówi aparatura monitoruj¹ca. – Mi³o mi to s³ysze栖 rzek³ Stafford, staraj¹c siê nadaæ swym s³owom nieco sarkazmu. – Szczególnie bior¹c pod uwagê fakt, ¿e jako jedyny nie mam stroju ochronnego. Dlaczego zosta³em tu sprowadzony? Wojskowy przygl¹da³ mu siê badawczo, jakby oczekuj¹c, a¿ jego wypowiedŸ w pe³ni dotrze do rozmówcy. – Panie Stafford, chcemy, ¿eby coœ pan zrozumia³. I to jasno. Substancja w tych bombach jest jedn¹ z groŸniejszych, kiedykolwiek stworzonych przez cz³owieka. Jeden centymetr szeœcienny jest w stanie poraziæ centralny uk³ad nerwowy tysi¹ca ludzi. Eksplozja ka¿dej z bomb mo¿e zabiæ wszystkie istoty na terenie œredniej wielkoœci miasta. Dave odpowiedzia³ na jego wyzywaj¹ce spojrzenie. Przybysz nachyli³ siê jeszcze nad nim, a¿ wyczu³ zapach gumy kombinezonu. – Panie Stafford, proszê zrozumieæ, ¿e choæ te bomby s¹ nadzwyczaj niebezpieczne, w naszym arsenale znajduj¹ siê znacznie groŸniejsze substancje. Wyrz¹dzaj¹ one okropniejsze spustoszenia ni¿ VX. S¹ i takie, od których zaczyna wrzeæ ludzka krew. Inne, w jednej chwili rozrywaj¹ p³uca albo dos³ownie po¿eraj¹ skórê. ¯adna z nich nie posiada nazwy, a tylko nic nie mówi¹ce oznaczenia. Inspektor g³oœno prze³kn¹³ œlinê. – Dlaczego mi pan to wszystko mówi? – zapyta³ nieco zmienionym g³osem. Nieprzyjemny zapach wype³niaj¹cy bunkier coraz bardziej dra¿ni³ mu nozdrza. Mê¿czyzna zrobi³ krok do ty³u i rozejrza³ siê, jakby czegoœ nas³uchuj¹c. Po chwili powtórnie skierowa³ spojrzenie na Dave’a.

149

– To najgroŸniejsze substancje wystêpuj¹ce na Ziemi, panie Stafford. Jesteœmy ekspertami w obchodzeniu siê z nimi, co nie zmienia faktu, ¿e i nas przera¿aj¹. Mimo to jesteœmy przeœwiadczeni, i¿ nie potrzebujemy pañskiej pomocy ani te¿ nikogo innego. W niczym, co tego dotyczy. – Milcza³ przez chwilê dla podkreœlenia znaczenia swych s³ów. – Chyba ¿e wie pan o czymœ, o czym my nie wiemy, choæ wydaje mi siê to bardzo ma³o prawdopodobne. Uzna³em jednak, ¿e nale¿y o to spytaæ. Jeden jedyny raz, ¿eby wyjaœniæ wszelkie niejasnoœci. No wiêc? Stafford nie by³ w stanie wydobyæ z siebie g³osu. Zrób to – krzycza³ do niego jego umys³. Powiedz wszystko, co wiesz. Ale nie móg³ siê przemóc. Ba³ siê. Nigdy wczeœniej nie zetkn¹³ siê z takim obliczem armii, a w g³osie rozmówcy wyraŸnie wyczuwa³o siê groŸbê. Nie chcia³ tu skoñczyæ zamkniêty, odizolowany od reszty œwiata. Instynkt samozachowawczy wyraŸnie mu podpowiada³, by zamkn¹³ usta na k³ódkê. Najwa¿niejsze, to wydostaæ siê na wolnoœæ. A póŸniej przegrupowaæ si³y i znaleŸæ jakiœ sposób, ¿eby przekazaæ ostrze¿enie. Najlepiej, nie bezpoœrednio. – Rozumiem, panie Stafford. Wojsko pragnie podziêkowaæ za wspó³pracê i przyjazd tutaj. Mamy do pana jeszcze jedn¹ sprawê, ale na razie mo¿e pan wróciæ na zewn¹trz. Wojskowy gestem d³oni wskaza³ wyjœcie. Dave z trudem powstrzyma³ siê przed odruchowym rzuceniem siê do biegu. Nie umkn¹³ mu sarkazm dotycz¹cy wypowiedzi o jego kooperacji. Jakby mia³ jakikolwiek wybór w tej sprawie, co oczywiœcie podkreœli³ jego rozmówca. Staraj¹c siê zachowaæ spokój, z bezu¿yteczn¹ rêk¹ wsuniêt¹ do kieszeni, ruszy³ miêdzy potê¿nymi bombami. Niemal skrêci³ sobie kostkê poœlizgn¹wszy siê na szynie.Uda³ jednak, ¿e nic siê nie sta³o. Ju¿ przy wewnêtrznych drzwiach stra¿nicy kazali mu pod¹¿yæ za nimi do pojazdu. Wsiedli w ten sam sposób co poprzednio i ruszyli drog¹, któr¹ tu przyjechali. Obejrza³ siê jeszcze i zobaczy³ grupkê ludzi w kombinezonach przygl¹daj¹cych siê uwa¿nie odje¿d¿aj¹cemu humvee. Genera³ Carrothers, kiedy ju¿ wsiad³ do szynowego transportera amunicji œci¹gn¹³ he³m. Obok niego major Mason post¹pi³ podobnie. Tylko operator pojazdu, zamkniêty w kabinie, pozosta³ w pe³nym stroju, gdy jechali w stronê g³ównej bramy drog¹, któr¹ wczeœniej pod¹¿a³ humvee wioz¹cy Stafforda. – Uda³o siê, panie generale? – zapyta³ Mason. – Nie jestem do koñca przekonany. Stafford powinien ze strachu dostaæ gêsiej skórki, a on sprawia³ wra¿enie doœæ opanowanego. Oczywiœcie, otoczenie nieco go przestraszy³o, ale wci¹¿ mam wra¿enie, ¿e wie o czymœ, czego nam nie mówi. Przez ca³y czas panowa³ nad sytuacj¹. Byæ mo¿e jest zbyt sprytny i opanowany, by daæ siê nabraæ na taki teatr. Przecie¿ pokaza³ ju¿ co umie podczas tej podmiany samochodów. – Uwa¿a pan, ¿e znajduje siê w odpowiednim stanie do tej próby? – Nie wiem. Ale ten facet z FBI pewnie ju¿ na niego czeka.

150

– Za³ó¿my, ¿e odmówi poddania siê badaniu przy pomocy wykrywacza k³amstw? Rysy twarzy Carrothersa stê¿a³y. – Wtedy rozka¿ê, ¿eby spêdzi³ kilka dni w jednym z tych bunkrów. Takim, w którym rzeczywiœcie przechowuje siê gaz musztardowy. Major odruchowo a¿ siê skuli³. – Chryste – szepn¹³ zerkaj¹c na kierowcê. – Oszala³bym w takim miejscu, nawet wiedz¹c, ¿e wszystkie pojemniki s¹ szczelne. Po takich przejœciach test na prawdomównoœæ nie zda³by siê na wiele, panie generale. – Tak naprawdê pe³ne wyniki niezbyt mnie interesuj¹, majorze. Poda³em Smithowi dwa pytania, które mnie obchodz¹, a on ma je wmieszaæ w ca³y potok nie maj¹cych znaczenia. Obchodzi mnie tylko jak zareaguje w³aœnie na nie. To powie mi wszystko, co chcê wiedzieæ. Mason ponownie obejrza³ siê na plecy operatora pojazdu. – A jeœli on wie? Wypuœcimy go wtedy? – Tak. Nie mamy ¿adnych podstaw prawnych, aby go zatrzymaæ, chocia¿ nie mo¿emy daæ mu tego odczuæ. Uzyskawszy sygna³, ¿e o czymœ wie, wypuœcimy go na wolnoœæ i mo¿e to okazaæ siê dla nas bardzo korzystne. Wed³ug mnie spróbuje na w³asn¹ rêkê odszukaæ cylinder. Je¿eli ktoœ rzeczywiœcie go skrad³, pojedyncza osoba, taka jak Stafford, mo¿e byæ efektywniejsza ni¿ ca³a nasza machina. – Jak to? – Przecie¿ my nie mo¿emy siê przyznaæ do tego, ¿e czegoœ szukamy. – Tak jest. Rozumiem. Na wolnoœci jednak mo¿e zacz¹æ sypaæ. Donieœæ o poznanych rewelacjach swoim prze³o¿onym. Mo¿e nawet ujawniæ sw¹ wiedzê mediom. – Genera³ Waddell mówi³ o takiej ewentualnoœci, kiedy po raz pierwszy dowiedzieliœmy siê o zainteresowaniu DCIS placówk¹ DRMO i porozumia³ siê z szefem DCIS. Stafford narobi³ sobie powa¿nych wrogów w Waszyngtonie. Poza tym, wed³ug genera³a, ca³e DCIS da siê zneutralizowaæ, chocia¿ nie mam pojêcia jak to za³atwiæ. Major okaza³ na tyle wyraŸne zak³opotanie, ¿e Carrothers bez trudu je wychwyci³. – Widzicie, majorze? Nawet genera³ brygady nie wie wszystkiego. – Wszystko wiedz¹ tylko podporucznicy, panie generale – za¿artowa³ Mason. Carrothers rozeœmia³ siê szczerze. – Daleko zajdziecie, majorze. – Czego ode mnie chcecie? – wykrzykn¹³ Stafford. – Nie ma mowy, do cholery! Stoj¹cy przed nim krêpy pu³kownik-porucznik cierpliwie pokiwa³ g³ow¹. Znów znajdowali siê w pozbawionym okien pomieszczeniu, a na dodatek towarzyszy³o im dwóch potê¿nie zbudowanych ¿andarmów. Tym razem wszyscy byli w zwy-

151

k³ych mundurach. Pu³kownik przedstawi³ siê jako szef posterunku ¿andarmerii. Zapyta³ w³aœnie Dave’a, czy zgodzi siê poddaæ badaniom za pomoc¹ poligrafu. Zrobi³ to jednak w taki sposób, jakby chodzi³o o zaproponowanie fili¿anki kawy. Stafford by³ coraz bardziej zmêczony tymi rozgrywkami. Przeczucie podpowiada³o mu, ¿e scenka w bunkrze odby³a siê tylko po to, by go nieco zastraszyæ. I rzeczywiœcie zrobi³a na nim wra¿enie. Poza tym intrygowa³o go, kim by³ ten wysoki mê¿czyzna, skoro okazywano mu takie wzglêdy. Najwa¿niejszy by³ jednak fakt, i¿ ci ludzie nie mieli prawa przetrzymywaæ go w zamkniêciu, nie mówi¹c ju¿ o poddaniu testowi za pomoc¹ wykrywacza k³amstw. – Proszê jeszcze raz powiedzieæ jak pan siê nazywa, pu³kowniku? – za¿¹da³. – Co to ma do rzeczy? – odpowiedzia³ zapytany, mimo, i¿ tabliczka z nazwiskiem znajdowa³a siê przy patce kieszeni na jego piersi. Stafford nie zamierza³ tak ³atwo siê poddawaæ. – To, ¿e zajmujê siê respektowaniem prawa, pu³kowniku i to respektowaniem prawa federalnego. Zamierzam skierowaæ oskar¿enie przeciwko ka¿demu oficerowi, który uczestniczy w tym przedstawieniu o porwanie, nielegalne przeszukanie i przetrzymywanie. Pracujê dla Dochodzeniowych S³u¿b Kryminalnych Departamentu Obrony. Tego samego, które sprawuje kontrolê nad Departamentem waszej Armii, jeœli pan o tym zapomnia³. ¯¹dam, ¿eby przewieziono mnie z powrotem do Atlanty, i to natychmiast! A póŸniej pan i pana wspó³pracownicy mo¿ecie zacz¹æ szukaæ sobie dobrego prawnika. Wojskowy popatrzy³ na niego beznamiêtnie. – A jeœli nie? – Nie rozumiem. – Jeœli nie zawieziemy tam pana i nie wypuœcimy st¹d? Nikomu nie piœniemy ani s³owem, ¿e pan tu jest. Znajduje siê pan na terenie specjalnego magazynu broni, gdzie wstêp maj¹ tylko te osoby, które my wpuœcimy. Co wtedy, panie Wa¿ny Agencie Federalny z Jedn¹ Rêk¹? – Wtedy mój szef stwierdzi, ¿e zagin¹³em i powiadomi o tym wszystkich gliniarzy w Atlancie. W koñcu dotr¹ do bram waszego magazynu. – Mówi pan o niejakim Sparksie? Dave stara³ siê nie okazaæ rezygnacji, która nim ow³adnê³a. – To szef lokalnej placówki – wyjaœni³. – Nie on mnie tu skierowa³. Pu³kownik siêgn¹³ do kieszeni po notatnik. Obaj ¿andarmi przygl¹dali siê fachowoœci i zdecydowaniu prze³o¿onego z wyraŸnym podziwem. – A wiêc chodzi o emerytowanego pu³kownika armii Stanów Zjednoczonych – Parsonsa? Kandydata na pierwsz¹ gwiazdê generalsk¹, który w rezultacie trafi³ do roboty w DCIS? Stafford odpowiedzia³ na jego przenikliwe spojrzenie. Bez trudu odebra³ ukryt¹ wiadomoœæ: Parsons mo¿e teraz pracowaæ w DCIS, ale by³ jednym z naszych na d³ugo przed tym, nim zwi¹za³ siê z takimi jak ty. – Pos³uchajcie, agencie Stafford. Teraz przedstawiê nasz¹ wersjê zdarzeñ. Dzia³acie bez ¿adnych rozkazów. Nikt nie kaza³ wam wêszyæ ani tu ani nigdzie indziej, z wyj¹tkiem DRMO w Atlancie. Wasz lokalny zwierzchnik bez w¹tpienia

152

chce z wami pomówiæ na ten temat. Nas obchodzi tylko aspekt bezpieczeñstwa, zwi¹zany z wasz¹ prób¹ wtargniêcia na teren magazynu i interesowanie siê tajnymi æwiczeniami wojskowymi, przeprowadzanymi na terenie Atlanty. Operator poligrafu to cywil z placówki FBI w Atlancie. Poddacie siê testowi, a my zwrócimy wam dokumenty, wsadzimy do samochodu i bêdziecie wolni. – A jeœli nie? – Stafford, to moja kwestia. Nie ma pan takiego wyboru i doskonale pan o tym wie. Nie boimy siê pañskich gróŸb. W sprawach dotycz¹cych broni chemicznej moi genera³owie mog¹ znacznie wiêcej, ni¿ pana pu³kownik. Co wiêcej, za tê zgodê mo¿emy obiecaæ, ¿e nie bêdziemy robiæ panu nieprzyjemnoœci. Proszê jednak zwa¿yæ, jak zostan¹ one odebrane, skoro cieszy siê pan tak¹ w¹tpliw¹ popularnoœci¹ w Waszyngtonie. Pó³ godziny póŸniej, Dave siedzia³ prosto na krzeœle przy stoliku w innym pokoju bez okien. Operator poligrafu, który przedstawi³ siê jako Smith z FBI, wygl¹da³ jak typowy technik: spokojny i kompetentny. Teraz siedzia³ za jego plecami przy drugim stoliku, na którym znajdowa³ siê ca³y sprzêt. – Proszê pamiêtaæ, ¿e odpowiada pan tylko „tak” lub „nie” – przypomnia³. – Na ka¿de pytanie tylko jedno s³owo: tak lub nie. Gotowy? Proszê powiedzieæ tak lub nie. – Chyba tak – rzek³ z rozmys³em inspektor. Smith westchn¹³ ciê¿ko. – Tak albo nie, panie Stafford. To nic trudnego. Wiem, ¿e pan potrafi. Jeszcze raz. Pierwsze pytanie: nazywa siê pan David Stafford? – Tak. Dave by³ œwiadom rytmu swego serca i oddechu. Mimo to czu³, ¿e wszystkie przewody ³¹cz¹ce go ze skomplikowan¹ aparatur¹ wyci¹gaj¹ z niego coœ, nad czym nie jest w stanie do koñca zapanowaæ. – Czy jest pan agentem DCIS? – Tak. – Czy posiada pan piêtnast¹ klasê w s³u¿bie cywilnej? – Tak. – Czy ma pan sto osiemdziesi¹t centymetrów wzrostu? – Tak. Facet niew¹tpliwie czyta³ dane z jego dossier. Stafford wiedzia³ wystarczaj¹co du¿o o procedurze badania, by zorientowaæ siê, ¿e teraz odbywa siê regulacja urz¹dzenia. – Czy jest pan uchodŸc¹ z Chin? – Nie. – Czy jest pan bia³ej rasy? – Tak. – Czy teraz znajduje siê pan w Wojskowym Magazynie Broni w Anniston? – Tak. – Czy wie pan co znaczy skrót CS? – Nie, ale chyba siê domyœlam.

153

– Czy wie pan co znaczy VX? – Nie. Tak. Bomby w bunkrze. Ten wysoki mê¿czyzna powiedzia³ mu, ¿e VX to oznaczenie gazu bojowego. Za jego plecami rozleg³o siê skrobanie pisaka na papierze. – Czy wie pan co znaczy VX? – powtórzy³ operator. – Tak. – Czy wie pan co to jest kryptosporidium? – Nie. – Czy wie pan co to jest w¹glik? – Tak. Choroba byd³a. Kryptosporidium? W¹glik? To nie ¿adna broñ chemiczna. Raczej biologiczna. – Wie pan co to jest Oko Szatana? – Nie. – Czy wie pan co to jest botulina? – Nie. – Czy widzia³ pan to? Serce Dave’a a¿ podskoczy³o, na co w myœlach siarczyœcie zakl¹³. Widzia³ co? Cylinder? Niech to wszyscy diabli! Pisak musi skakaæ jak oszala³y. Ale przecie¿ go nie widzia³. – Nie. Zapanowa³a cisza, zak³ócana tylko skrobaniem. Wreszcie lista pytañ zaczê³a siê od pocz¹tku. – Czy nazywa siê pan David Stafford? – Tak. Mê¿czyzna powtórzy³ pocz¹tkowe pytania w tej samej kolejnoœci. Tym razem, gdy doszed³ do ostatniego, Dave by³ ju¿ na nie przygotowany. Po tej odpowiedzi nie pojawi³a siê przerwa, lecz zosta³ zapytany gradem dodatkowych pytañ. – Czy zna pan œmiertelnoœæ powsta³¹ z centymetra szeœciennego substancji G? – Nie. – Czy zna pan objawy dzia³ania gazu musztardowego? – Nie. – Czy zna pan sk³adniki chemiczne fosgenu? – Nie. – Czy jest pan w stanie nazwaæ substancje, od których gotuje siê krew? – Nie. – Ma pan to? Kolejne zaskoczenie. Ale podœwiadomie by³ na to przygotowany. – Nie. Operator zada³ mu jeszcze piêtnaœcie pytañ dotycz¹cych broni chemicznej, z czego wiêkszoœæ wi¹za³a siê z fizycznymi efektami ich dzia³ania. Stafford udzieli³ przecz¹cej odpowiedzi na ka¿de z nich. – W porz¹dku – stwierdzi³ pracownik FBI. – Od pocz¹tku. Czy nazywa siê pan David Stafford?

154

Znów przerobili wszystkie pytania, w³¹cznie z tymi dwoma, które – jak Dave podejrzewa³ – wi¹za³y siê z zaginionym cylindrem. PóŸniej mê¿czyzna prawdopodobnie uruchomi³ procedurê drukowania wyników, po czym zacz¹³ usuwaæ czujniki z cia³a Dave’a. – To wszystko, panie Stafford. Powiadomiê o tym szefa ¿andarmerii. S¹dzê, ¿e ju¿ z panem skoñczyliœmy. Sposób, w jaki Smith wypowiedzia³ te s³owa, sprawi³, ¿e Dave spojrza³ na niego uwa¿nie. Niestety z wyrazu twarzy technika nic nie da³o siê wyczytaæ. – Zda³em? – zapyta³ inspektor, z trudem chowaj¹c praw¹ d³oñ do kieszeni. Pracownik FBI wzi¹³ d³ug¹ wstêgê wydruku i skierowa³ siê do drzwi. – Zda³ pan, panie Stafford? – Technik zatrzyma³ siê w wejœciu. – Przy badaniu poligrafem nie mo¿na zdaæ lub nie. S¹ tylko pytania i odpowiedzi. Prawda i k³amstwo. To proste. Tak jak odpowiedzi tak lub nie. Pracownik DCIS milcza³. Dwadzieœcia minut póŸniej siedzia³ ju¿ na tylnym siedzeniu wojskowego samochodu, który mkn¹³ przez Alabamê w kierunku Atlanty. By³ pogr¹¿ony w ciemnoœciach, dos³ownie i w przenoœni. Carrothers usiad³ w fotelu na pok³adzie learjeta i s³ucha³ relacji Smitha z przebiegu sesji przy u¿yciu poligrafu. Za³oga dokonywa³a ostatniej kontroli przed startem. Jeden z silników zosta³ ju¿ uruchomiony. Major Mason sta³ obok i robi³ notatki. Genera³ zacisn¹³ usta, kiedy Smith skoñczy³. – Pañskim zdaniem wie coœ na temat tego przedmiotu, o który pytaliœmy? – zapyta³. – OdpowiedŸ wskazywa³a na k³amstwo, szczególnie na pytanie „czy ma pan to?”. By³ w stanie zatuszowaæ swe reakcje przy powtórce, ale wci¹¿ da³o siê wykryæ pewne anomalie. Skoro nie wiem o czym mowa, nie by³em w stanie pójœæ tym tropem. Carrothers pokiwa³ g³ow¹. – Tak, rozumiem. W tym wypadku, panie Smith, niewiedza jest prawdziwym b³ogos³awieñstwem. Dziêkujemy panu bardzo za udzielon¹ pomoc. Startujemy prosto do Atlanty. Technik przytakn¹³ i wycofa³ siê do œrodkowego przedzia³u. Mason pozosta³ na miejscu. Genera³ przetar³ powieki i zapi¹³ pasy. – Uwielbiam wspó³pracê z FBI. To prawdziwi profesjonaliœci. W porz¹dku. Po pierwsze, jutro z samego rana doprowadzê do ponownego zebrania grupy operacyjnej. Tyle, ¿e tym razem w jej sk³ad wejdziemy tylko my dwaj i pu³kownik Fuller. Po drugie trzeba zadbaæ, by Stafford znikn¹³ z szachownicy. W tym bêdê potrzebowa³ pomocy genera³a Waddella. Po trzecie zaœ chcê mieæ pewnoœæ, ¿e nasz mistrz techniki bêdzie milcza³ o tym drobnym teœcie. – Wydaje mi siê, ¿e tak bêdzie, panie generale. Powiedzia³em mu, ¿e uczestniczy w dzia³aniach maj¹cych na celu usidlenie podejrzanego agenta DCIS. Doda³em, ¿e Stafford jest prowokatorem, który spali³ kilku ludzi w Waszyngtonie,

155

w³¹cznie z wysokim urzêdnikiem FBI, a zrobi³ to tylko po to, by zakamuflowaæ prowadzon¹ przez siebie grê. – Innymi s³owy dajemy mo¿liwoœæ zemsty. Mo¿e odegraæ siê za krzywdê wyrz¹dzon¹ koledze. Kupi³ to? – Biuro nie przepada za takimi ludŸmi jak Stafford. Szczerze ¿yczy³ mi powodzenia. Powiedzia³, ¿e z przyjemnoœci¹ nam pomóg³. – Ale czy bêdzie musia³ z³o¿yæ raport w tej sprawie? – Tak, sir. Poleci³em, aby skontaktowa³ siê z nami, jeœli jego szefowie bêd¹ mieæ jakiekolwiek w¹tpliwoœci. Pe³na kooperacja. Przecie¿ jesteœmy im to winni. Mam tylko nadziejê, ¿e ich placówka w Atlancie nie nada sprawie zbytniego rozg³osu. – W porz¹dku. Aha, majorze? – S³ucham, sir? – Je¿eli chodzi o genera³a Waddella, przedmiot zosta³ zniszczony, jak sam pan powiedzia³. Dbamy tylko o to, by nie pozosta³y ¿adne niejasnoœci, choæby w sprawie Stafforda. Drzwi wejœciowe zamknê³y siê z g³oœnym sykiem. Mason zmarszczy³ brwi. Wygl¹da³ na powa¿nie zatroskanego. Ma powody – uzna³ Carrothers przygl¹daj¹c siê podw³adnemu. Proponowa³ mu udzia³ w dzia³aniach niezgodnych z wytyczonymi przez ich wspólnego dowódcê. To ciekawe, czy Mason zostanie lojalny wobec niego, czy te¿ wobec genera³a Waddella. – Z ca³ym szacunkiem, panie generale, czy istnieje nowa „w³aœciwa odpowiedŸ” na pytanie: co sta³o siê ze zgub¹? Carrothers wywróci³ oczami, w momencie, gdy samolot zacz¹³ ko³owaæ. – Proszê usi¹œæ i zapi¹æ pasy, majorze. Oparcie do pozycji pionowej i ca³a reszta procedury.

Niedziela, hotel Peachtree Center, Atlanta, 21.30 Dave zaparkowa³ wynajêty samochód na ulicy nieopodal hotelu i przespacerowa³ siê przed g³ównym wejœciem, aby sprawdziæ czy jest obserwowane. Po chwili zastanowienia uœwiadomi³ sobie, ¿e agenci mog¹ znajdowaæ siê w œrodku, w podziemnym gara¿u lub po prostu w jego pokoju. Wszed³ do œrodka, podszed³ do recepcji i zapyta³ o nocnego menad¿era. Z zaplecza wy³oni³ siê doœæ m³ody cz³owiek. Chusteczk¹ otar³ usta, co sugerowa³o, ¿e w³aœnie jad³ kolacjê. Dave przedstawi³ siê jako agent federalny, okaza³ dokumenty i zapyta³ czy pan Sparks z DCIS, nie prosi³ przypadkiem dziœ popo³udniu, o dostêp do jednego z pokoi hotelowych. Menad¿er okaza³ zaskoczenie, a wreszcie po chwili zastanowienia, przytakn¹³. Stafford podziêkowa³ mu i odszed³, zanim pracownik zd¹¿y³ zadaæ mu jakiekolwiek pytanie. Dave skierowa³ swoje kroki do baru na pó³piêtrze. Usiad³ przy stoliku, zamówi³ martini tanqueray i poprosi³ o udostêpnienie telefonu. Wybra³ numer do swojego pokoju i czeka³. Po dziesi¹tym dzwonku ktoœ podniós³ s³uchawkê.

156

– Ray, jestem w barze na antresoli. Pozwól, ¿e postawiê ci drinka. W s³uchawce rozleg³o siê tylko ciê¿kie westchnienie. Kilka minut póŸniej wraz z dwoma podw³adnymi zjawi³ siê w barze Sparks. Skin¹³, by obaj siedli przy pobliskim stoliku, a sam zaj¹³ miejsce naprzeciw Stafforda. Na widok goryli inspektor schowa³ lew¹ d³oñ pod blat w taki sposób, by zosta³o to wyraŸnie zauwa¿one. Bezu¿yteczna prawa rêka pozosta³a na stoliku. – Nie straci³eœ tupetu, Dave. – Stafford z trudem podniós³ palec i wskaza³ nim drinka, a jednoczeœnie pytaj¹co uniós³ brwi. Sparks w odpowiedzi pokrêci³ g³ow¹. Przewierci³ przyjaciela wzrokiem, nim zapyta³: – W co, do diab³a, wpakowa³eœ siê tym razem? Dave rozmiesza³ lód w drinku. Stara³ siê nie okazywaæ wysi³ku jaki w to wk³ada, ale d³oñ wyraŸnie mu dr¿a³a. Uœmiechn¹³ siê. – Przyszliœcie, ¿eby mnie zwin¹æ, tak? – Jasne, ¿e tak. Waszyngton nagle bardzo zainteresowa³ siê tym, co robisz i dlaczego. Kazali jak najszybciej uniemo¿liwiæ ci wszelkie dzia³ania. Stafford pochyli³ siê i znikn¹³ z jego twarzy uœmiech. – Mam ju¿ za sob¹ odsiadkê. Od wczorajszej nocy. Nie pozwolê siê zabraæ gdziekolwiek przez nikogo, ani dziœ ani ¿adnego innego dnia. – Naprawdê? – zapyta³ Sparks odpowiadaj¹c na spojrzenie przyjaciela. Beztrosko rozpi¹³ marynarkê, spod której wy³oni³a siê kolba dziewiêciomilimetrowej broni. W jego œlady poszli podw³adni i przygotowali siê do dzia³ania. – Naprawdê. Czy, sugerujesz strzelaninê w barze jednego z bardziej ekskluzywnych hoteli w mieœcie? – ¯eby dosz³o do strzelaniny, obie strony musz¹ mieæ broñ, Dave, a ja nie przypominam sobie, ¿ebym wydawa³ ci zgodê na pobranie pistoletu. Nie jesteœ uzbrojony. – Nie mo¿esz byæ tego pewien, Ray. To Georgia. Tu broñ mo¿na kupiæ nawet w koœciele. – Blefujesz, do cholery. Daj sobie spokój z takimi bzdurami. Nie chcemy k³opotów, w które zostan¹ zaanga¿owani cywile. – Wybór nale¿y do ciebie, Ray. Sugerujê, abyœ odprê¿y³ siê na chwilê, przestawi³ siê na odbieranie i mo¿e w ten sposób dowiesz siê czegoœ, co powinieneœ wiedzieæ. Nie wydaje ci siê, ¿e jako mój tymczasowy zwierzchnik powinieneœ wiedzieæ, gdzie ostatnio by³em? Do diab³a, Ray! – Nie chcesz siê tego dowiedzieæ? Nie interesuje ciê to choæ odrobinê? Kiedyœ by³eœ dochodzeniowcem, pamiêtasz? Sparks zmiesza³ siê i zacisn¹³ usta. Po chwili odchyli³ siê i zapi¹³ marynarkê. Lekko pokrêci³ g³ow¹ i ci z ty³u równie¿ siê rozluŸnili, choæ ani na chwilê nie przestali uwa¿nie ich obserwowaæ. – Dobra, mów – rzek³ mieszkaniec Atlanty. Dave ponownie wróci³ do dnia przylotu i wszystkich kolejnych zdarzeñ zwi¹zanych z cylindrem. Rozmówca s³ucha³ go cierpliwie, choæ o wiêkszoœci zdarzeñ ju¿ wiedzia³. Zareagowa³ dopiero, gdy us³ysza³ o dzia³aniach ¿andarmerii w Oxford.

157

– Co zrobili? – Cholera, Ray, myœla³em, ¿e to ty ich przys³a³eœ. Przypomnij sobie jak bardzo ciê interesowa³o, gdzie jestem. – To prawda, ale chcia³em dowiedzieæ siê tego dla w³asnej informacji. – Urwa³ widz¹c minê Stafforda. – W porz¹dku – przyzna³. – Zamierza³em ciê dorwaæ, ale nie z powodu armii. – Coraz lepiej – uzna³ Dave, po czym zrelacjonowa³ zdarzenia maj¹ce miejsce w niedzielê wczesnym rankiem. – Z³apali ciê? I aresztowali? Wojsko? Okaza³eœ im swój identyfikator? – Oczywiœcie, ¿e tak. Jestem jednak pewien, ¿e wiedzieli z kim maj¹ do czynienia i kierowali siê jasnymi rozkazami. A teraz pozwól, ¿e powiem ci dok¹d mnie zabrali. – Czekaj chwilê. Teraz nie odmówiê drinka. Dave skin¹³ na kelnerkê. Czekaj¹c na realizacjê zamówienia, Sparks wsta³ i podszed³ do podw³adnych. Po minucie dyskusji z oci¹ganiem opuœcili lokal. W momencie, gdy na stoliku pojawi³a siê szkocka, szef delegatury jednym haustem opró¿ni³ po³owê szklaneczki i skin¹³ na Stafforda, by kontynuowa³. Na jego twarzy pojawia³a siê coraz wiêksza wœciek³oœæ, kiedy s³ucha³ opowieœci o wizycie w bunkrze, a póŸniej badaniu za pomoc¹ wykrywacza k³amstw. Dopi³ drinka, akurat wtedy, gdy Dave skoñczy³. – Wprost nie mieœci mi siê to w g³owie – wyzna³ wzburzony. – To niewiarygodne. Wojsko nie mia³o prawa tak post¹piæ. – Teraz to nie ma znaczenia, Ray. Rzeczywiœcie ich zachowanie nie mieœci siê w g³owie. Nie post¹piliby w podobny sposób, gdyby nie panikowali. Stracili jak¹œ broñ. A teraz utknêli w martwym punkcie... Nie mog¹ nikomu tego zdradziæ. – Ale dlaczego, do diab³a, ciê wypuœcili? Te pytania „czy pan to widzia³?” i „ma pan to?”? Uwa¿asz, ¿e uda³o ci siê wyprowadziæ maszynê w pole? – W¹tpiê. Jej operatorem by³ facet z FBI, a oni nie zatrudniaj¹ amatorów. – Facet z FBI? – Sparks ostro¿nie rozejrza³ siê po barze. Jak na niedzielny wieczór nie by³o tu t³oczno. – Twierdzisz, ¿e wojsko i Biuro ze sob¹ wspó³pracuj¹? To bardzo niepokoj¹ca wiadomoœæ. Mo¿e to t³umaczyæ dlaczego nagle z Waszyngtonu przychodzi rozkaz, bym ciê znalaz³ i najwidoczniej zamkn¹³ ci usta. – Ca³y ten ba³agan jest niepokoj¹cy, Ray. Szczególnie bior¹c pod uwagê fakt, ¿e ktoœ jest w posiadaniu tej broni i próbuje j¹ sprzedaæ. WyobraŸ sobie jak¹œ bojówkê wyposa¿on¹ w cylinder z substancj¹, od której ludziom gotuje siê krew. – Substancja, od której gotuje siê krew? Jezu Chryste! Sk¹d przysz³o ci do g³owy coœ podobnego? – Us³ysza³em o tym podczas pogawêdki w bunkrze z tym powa¿nym wojskowym, choæ nie wiem kto to by³. Mówiê ci, Ray, ¿e siê nie mylê. I nie wiem do kogo siê z tym zwróciæ, szczególnie je¿eli wojsko nie przyzna siê do zaistnia³ego kryzysu. – Co wiêc zamierzasz zrobiæ? – Najpierw powiedz na czym stoimy. Ty i ja. Gdzie poszli ci dwaj goœcie?

158

Ray w zamyœleniu bawi³ siê kostkami lodu pozosta³ymi na dnie szklaneczki. Wreszcie odstawi³ naczynie. – Przyjechaliœmy tu, aby zabraæ ciê do Smyrna. Otrzyma³em rozkazy od prze³o¿onego pu³kownika Parsonsa – pana Whittakera – by, jak to uj¹³, wzi¹æ ciê pod federaln¹ opiekê. Ale to by³o, zanim us³ysza³em o tym incydencie z armi¹. – Whittaker? To on zast¹pi³ Bernsteina, prawda? – Zgadza siê. Cz³onek kadry kierowniczej, nominowany z klucza politycznego. Przyszed³ z Departamentu Sprawiedliwoœci. Wci¹¿ ma rozleg³e kontakty w tamtym miejscu. Czuje siê u nas mocno i zaczyna coraz bardziej hulaæ. Powiedzia³, ¿e je¿eli ciê nie przymknê, bêdê siê musia³ gêsto t³umaczyæ, niekoniecznie swoim przyjacio³om. – A gdzie w tym wszystkim jest pu³kownik? – W ciemnoœciach, jak my wszyscy. Stafford pokiwa³ g³ow¹. – W porz¹dku, rozumiem. Pozwól, ¿e coœ ci zaproponujê: powiesz im, ¿e wcale nie zjawi³em siê w hotelu. Nie masz zielonego pojêcia, gdzie mogê siê podziewaæ. PóŸniej za¿¹dasz rozpoczêcia poszukiwañ za pomoc¹ sieci elektronicznej. Wiesz, rz¹dowa karta kredytowa, telefon s³u¿bowy, wszystko, co zostawi po mnie œlad. Bêdê korzysta³ z tych rzeczy tak, abyœ móg³ udawaæ, ¿e mnie tropisz. Daj mi jeden dzieñ. Muszê pojechaæ do Graniteville i ostrzec tych ludzi, ¿e nad ich g³owy nadci¹ga chmura gradowa. Oni mi zaufali, a teraz nie jestem w stanie zapewniæ im ochrony. – Dlaczego po prostu tam nie zatelefonujesz? – Bo jeszcze raz chcê siê widzieæ z t¹ dziewczyn¹. Zale¿y mi na jej przepytaniu. Muszê wiedzieæ, czy to prawda, czy tylko stek bzdur. Za pierwszym razem Gwen Warren nie pozwoli³a mi na to. Teraz mam du¿e szanse, szczególnie po tym, jak powiem, co mo¿e im groziæ. – A póŸniej? – PóŸniej wrócê do Atlanty. Jest niedziela. Pojadê tam jutro z samego rana. Do miasta wrócê... kiedy? We wtorek? W³aœciwie kiedy sobie za¿yczysz. Sparks zmierzy³ przyjaciela wzrokiem. – Ray, zastanów siê nad tym. Nic z³ego nie zrobi³em. Wdepn¹³em w coœ, co mo¿e okazaæ siê cholernie powa¿ne. Zaginê³a broñ chemiczna, która zapewne znajduje siê tutaj, w Atlancie. Wojsko ³amie wszelkie zasady: nielegalnie zatrzymuje w³asnych pracowników, pod os³on¹ nocy wysy³a zespó³ szybkiego reagowania, aresztuje agentów federalnych. Nie obchodzi mnie, czy rz¹d zaanga¿uje siê w sprawê w taki sposób, aby utrzymaæ w tajemnicy. I tak ca³oœæ wyjdzie na œwiat³o dzienne. Kiedy do tego dojdzie, chcesz byæ po stronie anio³ów, Ray? – W Waszyngtonie nikt nie uwa¿a ciê za anio³a. – Je¿eli bêdê szuka³ tego pojemnika, podczas gdy wszyscy stan¹ na g³owie, aby zatuszowaæ jego znikniêcie, ka¿dy mój sprzymierzeniec narazi siê na powa¿ne niebezpieczeñstwo. Nie musisz stawaæ w pierwszym szeregu, Ray. Ja siê tym zajmê. I tak jestem ju¿ na widelcu. B¹dŸ moim cz³owiekiem wewn¹trz systemu. Wydaje mi siê, ¿e to Carson ma tê broñ, a przynajmniej wie, gdzie jest ukryta. Daj

159

mi dzieñ na ostrze¿enie tych ludzi z Graniteville, a póŸniej wrócê tu i rozpracujê gnojka. Sparks w zamyœleniu przesun¹³ palcami po w³osach. – Ci¹gle nie mogê zrozumieæ, dlaczego armia zdecydowa³a siê ciebie wypuœciæ. – Mo¿e dlatego, ¿e ktoœ chce, aby odnaleziono to cholerstwo. Skoro nie mog¹ przyznaæ siê do kryzysu, jednoczeœnie nie s¹ w stanie podj¹æ dzia³añ na pe³n¹ skalê, aby odzyskaæ zgubê. To t³umaczy³oby ca³e przedstawienie w bunkrze. Po co straszyæ mnie w ten sposób, je¿eli zale¿a³oby im na odizolowaniu mnie od œwiata. Nie maj¹ pojêcia, co tak naprawdê wiem na temat Carsona. – Od medium. Dave zawaha³ siê. – Tak, to prawda. Ray, ten przedmiot z ekranu komputera by³ identyczny jak ten na rysunku. W jaki sposób wyt³umaczyæ tak¹ zbie¿noœæ? – Nie wiem, do licha! Po prostu nie wiem. I wcale nie podoba mi siê wybór, przed jakim mnie stawiasz. – Doskonale wiesz, na jakich zasadach funkcjonuj¹ nasze w³adze. Czy ci dwaj faceci bêd¹ milczeæ na temat naszego spotkania? – Tak. Bêd¹, chyba ¿e ich praca bêdzie zagro¿ona. Prosisz o bardzo wiele, Dave. – Wiesz, ¿e mam racjê, Ray. Daj mi trzydzieœci szeœæ godzin. Do tego czasu wrócê. Spotkamy siê gdzieœ na uboczu i znajdziemy haka na Carsona. Potrzebujê tylko tych trzydziestu szeœciu godzin. Mogê byæ wolnym strzelcem, ale nie jestem zdrajc¹. Poza tym, co z³ego mo¿e siê zdarzyæ w tak krótkim czasie? Sparks parskn¹³ rozbawiony. – Kiedy ty prowadzisz grê? Cholera! – D³ugo przygl¹da³ siê przyjacielowi, a¿ wreszcie westchn¹³. – Niech mnie licho. Masz te swoje piêæ minut. Dave wsta³. – Idê na górê i zamierzam siê przespaæ. Popatrz na to w ten sposób: je¿eli ca³a sprawa to bujda, niczym nie ryzykujesz daj¹c mi odrobinê swobody. Nikt nie obarczy ciê za to odpowiedzialnoœci¹. Szef placówki DCIS pokrêci³ tylko g³ow¹, po czym skin¹³ na kelnerkê, by zamówiæ jeszcze jednego drinka.

10 Poniedzia³ek, Graniteville, Georgia, 11.15

D

ave Stafford wjecha³ do Graniteville kilka minut po jedenastej. By³o poniedzia³kowe przedpo³udnie. Usta rozrywa³y mu siê niemal od ziewania. Przespa³ kilka godzin, ale wci¹¿ czu³ siê zmêczony. Niejasno pamiêta³ mêcz¹ce go sny. Bez w¹tpienia dotyczy³y bunkrów w Anniston.

160

By³ jasny i pogodny dzieñ. Góry pó³nocnej Georgii zieleni³y siê kolorami wczesnego lata. Czekaj¹ca go powa¿na rozmowa z Gwen Warren psu³a mu dobry nastrój. Bêdzie przera¿ona na wieœæ, ¿e zosta³a ze swoj¹ podopieczn¹ wci¹gniêta w coœ powa¿nego i niebezpiecznego. Na automatycznej sekretarce w jej biurze zostawi³ wiadomoœæ, ¿e jedzie do Willow Grove. Z rozmys³em zadzwoni³ odpowiednio wczeœnie, by nie rozmawiaæ z ni¹ osobiœcie. Wjecha³ na g³ówny plac, gdzie panowa³ doœæ du¿y ruch, jak na tak¹ ma³¹ miejscowoœæ. Z przeciwnej strony jecha³ szereg ha³aœliwych ciê¿arówek wype³nionych kruszywem. Za nimi ci¹gnê³y siê chmury czarnego dymu i bia³ego py³u. Nigdzie nie by³o œladu szeryfa, co go nie zmartwi³o, bo nie mia³ ochoty na spotkanie z nim. Postanowi³ podjechaæ do Waffle House na póŸne œniadanie i stamt¹d jeszcze raz zatelefonowaæ do Gwen. Przez ca³¹ podró¿ powstrzymywa³ siê by nie zadzwoniæ do Raya Sparksa. Chcia³ siê upewniæ, czy wci¹¿ mia³ w nim sprzymierzeñca. Teraz, w poniedzia³ek, wiele mog³o ulec zmianie. W po³owie drogi zatankowa³ wynajêty samochód, korzystaj¹c z rz¹dowej karty p³atniczej. Bez w¹tpienia w Waszyngtonie dzia³y siê zakulisowe rozgrywki, wymierzone bezpoœrednio w niego. Ray wyjawi³ mu, ¿e nastêpca Bernsteina jednoznacznie dawa³ do zrozumienia, i¿ Stafford dzia³a na szkodê DCIS, a FBI aktywnie uczestniczy³o w przedstawieniu, w Anniston. Dave nie bêdzie mia³ swoich trzydziestu szeœciu godzin, je¿eli Waszyngton przyciœnie Sparksa wystarczaj¹co mocno. Trzyma³ wiêc kciuki za samego siebie, bo realnie grozi³a mu utrata jedynej szansy. Wjecha³ na parking restauracji i zatrzyma³ samochód miêdzy dominuj¹cymi tu, zakurzonymi pikapami. Jego wóz by³ jedynym osobowym w tym towarzystwie. Zaj¹³ stolik w rogu po przeciwnej stronie ni¿ drzwi i zamówi³ pó³misek œniadaniowy. Nim skoñczy³ jeœæ, zatelefonowa³ do Willow Grove. Zrêcznie trzymaj¹c s³uchawkê miêdzy ramieniem, a brod¹, sprawn¹ rêk¹ wybra³ numer. Znów odezwa³a siê automatyczna sekretarka. Zostawi³ wiadomoœæ, i¿ jest w Waffle House w miasteczku, musi mówiæ z Gwen w pilnej sprawie i ¿e zadzwoni ponownie za godzinê. Koñczy³ w³aœnie œniadanie, kiedy wszed³ szeryf. Krótko porozmawia³ z kasjerem, rozejrza³ siê i podszed³ do stolika Dave’a. Ten wskaza³, by przybysz usiad³. – Dzieñ dobry, szeryfie. – Panie Stafford. Gwen zadzwoni³a do mnie i powiedzia³a, ¿e kontaktowa³ siê pan z ni¹ w pilnej sprawie. Prosi³a, bym przyjecha³ tu i dowiedzia³ siê, o co chodzi. Kelnerka przynios³a im kawê. Stafford nie wiedzia³ w³aœciwie w jaki sposób przedstawiæ sprawê, z któr¹ przyjecha³. Zale¿a³o mu na bezpoœredniej rozmowie z Gwen, a nie z policjantem. Odniós³ jednak wra¿enie, ¿e mimo usilnych prób nie uda mu siê tak ³atwo pozbyæ stró¿a prawa. Poza tym, mo¿e nie pope³ni b³êdu przedstawiaj¹c mu swoj¹ wersjê wydarzeñ, zanim pojawi siê tu wojsko i zaprezentuje odmienny punkt widzenia. – Muszê siê z ni¹ spotka栖 zacz¹³ Dave. Szeryf popatrzy³ na niego badawczo znad kubka kawy. – Mówi³a, ¿e tak bêdzie. 11 – Oko Szatana

161

– Nie mam nic przeciwko temu, by pan nam towarzyszy³. Istnieje jednak mo¿liwoœæ, ¿e to Gwen nie bêdzie sobie ¿yczy³a pañskiej obecnoœci, kiedy wyjaœniê w czym rzecz. Szeryf uœmiechn¹³ siê lekko, a wokó³ jego oczu pojawi³y siê wyraŸne „kurze ³apki”. – To naprawdê ma³e miasteczko, panie Stafford. Nasz okrêg tak¿e nie nale¿y do du¿ych. W tak niewielkiej spo³ecznoœci praktycznie nie istniej¹ ¿adne tajemnice. Wci¹¿ wi¹¿e siê to z Jessamine? Cholera! Czy¿by mu powiedzia³a? Zaskoczenie pracownika DCIS musia³o byæ widoczne, bo gliniarz ze zrozumieniem pokiwa³ g³ow¹. – Panie Stafford, pozwoli pan, ¿e zapytam o coœ. Jest pan agentem federalnym, prawda? Przyje¿d¿a pan jednak tutaj i na dodatek zupe³nie sam. Nigdy, przez ca³¹ swoj¹ karierê, nie widzia³em samotnego federalnego, chyba, ¿e siê kamuflowa³. Mo¿e mi pan wyjaœniæ dlaczego dzia³a zupe³nie solo? Poprzednio jeŸdzi³ pan rz¹dowym samochodem, bia³ym crown vicem, na wojskowych numerach. Teraz widzê mocno zu¿yty wóz z wypo¿yczalni. Na pewno dosta³ pan s³u¿bowy telefon komórkowy, a jednak kasjer powiedzia³ mi, ¿e korzysta³ pan z automatu. Rozumie pan, o co mi chodzi? Móg³ byæ miejscowym, ale to wcale nie oznacza³o, ¿e jest pó³g³ówkiem. – Niewiele umknê³o pañskiej uwadze, szeryfie – pochwali³ Dave. – P³ac¹ mi za to. – To bardzo skomplikowana i byæ mo¿e niebezpieczna sprawa. Dzia³am zdecydowanie w pojedynkê. Przede wszystkim proszê przynajmniej o tymczasowe zaufanie. Chodzi rzeczywiœcie o Jessamine, a oprócz tego o Gwen Warren, armiê Stanów Zjednoczonych, moj¹ agencjꠖ DCIS – oraz prawdopodobnie o FBI. Problemy nie wi¹¿¹ siê bezpoœrednio z tym miejscem, ale mo¿e siê zdarzyæ, i¿ przyjd¹ tu do Gwen i dziewczyny, a wraz z up³ywem czasu moje mo¿liwoœci ochrony zmniejszaj¹ siê. Dlatego naprawdê muszê pomówiæ z Gwen i chyba dobrze by by³o, ¿eby pan przy tym asystowa³. Twarz policjanta przybra³a powa¿ny wyraz, kiedy tylko zda³ sobie sprawê z powagi sytuacji. – Czy to pan coœ przeskroba³, panie Stafford? – zapyta³ takim tonem, ¿e Dave niemal odruchowo zaprzeczy³. – Nie, nie. To coœ, w co wdepn¹³em przez przypadek, podobnie zreszt¹ jak Gwen i Jess. Wed³ug mojego rozeznania to sprawa naprawdê powa¿na. Mo¿e nawet zagroziæ tutejszemu spokojowi. – Co to takiego, do diab³a? – zapyta³ policjant podniesionym g³osem. Jego zachowanie sprawi³o, ¿e dwóch mê¿czyzn przy s¹siednim stoliku pospiesznie skoñczy³o jeœæ, wsta³o i wysz³o. – Czas gra tu ogromn¹ rolꠖ powiedzia³ inspektor dochodzeniowy. – A my w³aœnie go marnujemy. Stró¿ prawa wsta³ powoli i z góry popatrzy³ na rozmówcê, niczym sokó³ gotuj¹cy siê do ataku na bezbronnego zaj¹czka. W restauracji niespodziewanie zaleg³a krêpuj¹ca cisza.

162

– W porz¹dku, szanowny panie. Jak to mówi¹: do dzie³a. Stafford nie do koñca by³ pewien, czy to zaproszenie do radiowozu, czy te¿ do pojedynku rewolwerowego. S¹dz¹c po spojrzeniach zgromadzonych, nie nale¿a³o wykluczyæ tej drugiej mo¿liwoœci. Zostawi³ na stoliku dziesiêciodolarowy banknot i pod¹¿y³ za potê¿nym mê¿czyzn¹, nieudolnie zachowuj¹c pozory godnoœci. Do Willow Grove pojechali policyjnym wozem. Szeryf nie próbowa³ nawet nawi¹zaæ rozmowy. Gwen czeka³a na werandzie. Mia³a na sobie prost¹ spódnicê i bluzkê, na któr¹ narzuci³a cienki sweter. Na jej widok Dave’owi zrobi³o siê ciep³o na sercu. Powita³a ich nadzwyczaj ch³odno, kiedy obaj wysiedli i weszli na werandê. – Dzieci s¹ w klasie – doda³a. – Na stoliku stoi kawa. Stafford podziêkowa³ jej za spotkanie, gdy ju¿ usiedli, po czym jeszcze raz rozpocz¹³ ca³¹ opowieœæ zaczynaj¹c od incydentu na lotnisku. Nie wiedzia³, ile z tego wie szeryf, ale zwróci³ uwagê, ¿e ten s³ucha jego s³ów z ogromnym zainteresowaniem. Opowiedzia³ im praktycznie wszystko, pomijaj¹c tylko przyczyny wys³ania go do Atlanty. – W wyniku okropnej niekompetencji lub nieszczêœliwego zbiegu okolicznoœci, a mo¿e jednego i drugiego, wojsko zgubi³o broñ chemiczn¹. To cylinder, który Jess „widzia³a” podczas spotkania na lotnisku. Ma go Carson albo te¿ wie gdzie jest ukryty. Teraz na pewno próbuje go sprzedaæ. Podejrzewam, ¿e znajduje siê gdzieœ na terenie DRMO, które jest wprost wymarzonym miejscem na kryjówkê. – Dok³adnie o jak¹ broñ chodzi? – zapyta³ policjant. – Nie znam jej nazwy. Wiem tylko, ¿e to jakieœ chemiczne œwiñstwo. – Zapewne gaz bojowy. Dave powtórzy³ fragmenty wypowiedzi wojskowego z bunkra. – Dobry Bo¿e! – szepnê³a Gwen. – Amerykanie robi¹ takie okropieñstwa? – To dziedzictwo naszych europejskich przodków. Wydaje mi siê, ¿e fakt posiadania broni chemicznej by³ pewnym zabezpieczeniem, by nie u¿yto jej przeciw nam od czasów Pierwszej Wojny Œwiatowej. – Ale o co tu tak naprawdê chodzi, panie Stafford? – zapyta³a Gwen. – Jest pan agentem federalnym i twierdzi, ¿e istnieje du¿e prawdopodobieñstwo pope³nienia przestêpstwa. Dlaczego odpowiednie s³u¿by nie zajm¹ siê t¹ spraw¹? Inspektor wsta³ i zacz¹³ spacerowaæ po werandzie. – Bo zosta³a okryta zas³on¹ milczenia przez ludzi z Waszyngtonu. Podejrzewam, ¿e wojsko nigdy nie przyzna siê do zgubienia broni chemicznej, a to znaczy, ¿e jakiekolwiek ¿¹danie wyjaœnieñ jest zupe³nie bezcelowe. Szczególnie zaœ, je¿eli podejrzenia oparte by³yby na zeznaniach osoby nieletniej obdarzonej zdolnoœciami paranormalnymi. Armia bêdzie po cichu prowadziæ poszukiwania zguby, a ka¿dy, kto przez przypadek wejdzie im w drogê, jest odcinany od œwiata, dopóki broñ siê nie znajdzie albo nie zapadnie ostateczna decyzja, ¿e przepad³a na dobre. To w³aœnie spotka³o cywilnych pracowników w Fort McClellan.

163

– Ka¿dy? – zapyta³a Gwen. Na jej twarzy pojawi³a siê dziwna mina. Stafford nie by³ pewien, czy jest spowodowana strachem, czy te¿ wœciek³oœci¹. – Tak – odpowiedzia³ wytrzymuj¹c jej twarde spojrzenie. – Ka¿dy. W³aœnie dlatego tu jestem, ¿eby was ostrzec. – Zawaha³ siê. Oto najtrudniejsza czêœæ jego wizyty. – Mój szef wie o Jess. Podejrzewam te¿, ¿e Carson wie o mojej poprzedniej wyprawie do Graniteville. Na szczêœcie myœli zapewne, ¿e dowiedzia³em siê o tej broni, dziêki rozmowie z jego podw³adnym – Dillardem. – Z jakiego powodu Carson mia³by siê tu zjawiæ? – zapyta³ szeryf. Dave nie oderwa³ wzroku od dyrektorki. – To on by³ tym facetem, który straci³ przytomnoœæ na lotnisku podczas spotkania z Jessamine. Pani Warren okaza³a niemal fizyczny ból, na co policjant odruchowo uj¹³ j¹ za rêkê. – Gwen? O co chodzi? – On ma racjê, John. Chodzi o Jess. W momencie, kiedy ona... bardzo intensywnie o kimœ myœli, ten ktoœ mdleje. – Wielki Bo¿e! Zupe³nie o tym zapomnia³em. Szefowa oœrodka pochyli³a siê w fotelu. – Czy Carson wie o Jess? – Ty mi to powiedz, Gwen – rzek³ Stafford. – Czy to prawdopodobne, ¿e bêdzie pamiêta³, co mu siê przydarzy³o na lotnisku? – Nie wiem. Tak naprawdê bardzo niewiele wiemy o jej... zdolnoœciach. – Ale wie, ¿e pojecha³ pan do Graniteville – zauwa¿y³ szeryf. – To po prostu œwietnie. Gwen lekko œcisnê³a d³oñ policjanta. – John, to ja zatelefonowa³am do pana Stafforda. Pamiêtasz? On nie móg³ wtedy mieæ pojêcia o co mi chodzi. Dave z powrotem usiad³. – Ten cylinder z rysunku Jess nie znaczy³ dla mnie absolutnie nic, dopóki w DRMO nie pojawi³ siê zespó³ szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych – wyjaœni³. – Zobaczy³em wtedy na ekranie komputera w ich centrum dowodzenia identyczny. Gliniarz w zamyœleniu pog³adzi³ potê¿ne w¹sy. Absolutny spokój na podwórku kontrastowa³ z napiêciem panuj¹cym na werandzie. Stafford pomasowa³ obola³e ramiê. Od kilku dni nie robi³ ¿adnych æwiczeñ. – To, co siê zdarzy, bêdzie zale¿a³o od tego, co postanowi¹ naprawdê przera¿eni ludzie z Waszyngtonu. – Có¿, mo¿e jestem tylko g³upim glin¹ – przemówi³ szeryf po d³ugiej chwili, ale chyba nie rozumiem dlaczego wszyscy, którzy wiedz¹ o zaginiêciu tej broni nie staj¹ na g³owie, by j¹ odszukaæ, tylko skupiaj¹ siê na kamuflowaniu wpadki. – Kamufla¿, to w dzisiejszych czasach podstawa efektywnego dzia³ania w³adz – odpar³ pracownik DCIS. – Musi pan wiedzieæ coœ jeszcze. Ju¿ wczeœniej powiedzia³em o tym Gwen, ale proszê wys³uchaæ dlaczego w ogóle trafi³em do Atlanty, przydzielony do obecnego zadania.

164

Poniedzia³ek, Pentagon, Waszyngton, 11.30 – Sk¹d, to do diab³a przysz³o? – zapyta³ genera³ Carrothers wymachuj¹c w powietrzu kartk¹ z faksu. Mina majora Masona by³a nadzwyczaj powa¿na. – Z Wojskowego Departamentu Dochodzeñ Kryminalnych, panie generale. W³aœnie poprosi³em ich o zweryfikowanie tej informacji. Do nich trafi³o to z wydzia³u wywiadowczego FBI. Carrothers ponownie przeczyta³ notatkê. Pierwszy akapit zawiera³ zwyk³e ostrze¿enia i formu³y dotycz¹ce zachowania w tajemnicy poufnych informacji. Tak naprawdê interesuj¹cy by³ drugi. Mówi³ o zaistnieniu w miêdzynarodowej sieci handlarzy broni¹, faceta o nazwisku Stafford, który usi³owa³ sprzedaæ jak¹œ substancjê chemiczn¹ za milion dolarów. ¯adnych dodatkowych danych o tym Staffordzie. FBI wszczê³o ju¿ dochodzenie i prosi³o wojsko o ewentualne informacje dotycz¹ce owej substancji. Drañ – pomyœla³ genera³. – To równowa¿ne z pytaniem czy nie zgubiliœmy jakiejœ broni chemicznej – zauwa¿y³ Mason. Jego prze³o¿ony powoli pokiwa³ g³ow¹. – Technicznie odpowiedŸ brzmi: „nie”, bo przecie¿ nikt nie donosi³ nam o kradzie¿y ¿adnej broni chemicznej. Proszê natychmiast udzieliæ im takiej informacji! Miejmy nadziejê, ¿e nie zapytaj¹, czy nie zgubiliœmy czegoœ przypadkiem. Jezu, Mason, je¿eli to prawda... – Tak, rozumiem pana. To nazwisko... – Nie ma co siê oszukiwaæ. Ilu Staffordów poznaliœmy ostatnio? A przecie¿ dodatkowo pojawia siê kwestia wyniku badania przy pomocy wykrywacza k³amstw. Niech to diabli porw¹. Czy sknoci³em sprawê? Mo¿e powinniœmy go zatrzymaæ? Do gabinetu genera³a zajrza³ jego sekretarz. – Pu³kownik Fuller tu jest, sir. Czy ma poczekaæ? – Nie, proszê go wprowadziæ. Pu³kownik pewnym krokiem wszed³ do biura i zamkn¹³ za sob¹ drzwi. – Dzieñ dobry panom – powiedzia³ i dopiero wtedy zobaczy³ ich miny. – Reaktywujemy grupê operacyjn¹? Czy coœ siê sta³o? – Na to wygl¹da. Fuller przenosi³ spojrzenie z jednego na drugiego. – Czy genera³ Waddell o tym wie? Carrothers milcza³, a Fuller pokiwa³ g³ow¹. – W porz¹dku. Pozwólcie panowie, ¿e zapytam: uwa¿acie, ¿e pojemnik wcale nie trafi³ do przerobu, tak? – Mam do pana pytanie – rzek³ genera³. – Dlaczego Waddell przydzieli³ panu kierowanie nasz¹ grup¹? – No có¿, Myer Waddell i ja wiele razem przeszliœmy – zacz¹³ pu³kownik, ale Carrothers zdecydowanie uniós³ rêkê w geœcie protestu. – Nie, chodzi mi o to, dlaczego pan, ekspert od broni biologicznej...

165

Zapytany usiad³ w fotelu i rozpi¹³ pod szyj¹ koszulê. Zerkn¹³ na majora, ale genera³ da³ mu wyraŸnie znaæ wzrokiem, ¿e Mason ma zostaæ. – Dobrze. Problem w tym, ¿e otrzyma³em jasne rozkazy od genera³a Waddella, by nie rozmawiaæ na ten temat z nikim, nawet z panem. Carrothers spi¹³ siê niczym do skoku. – Ma pan ochotê na tymczasow¹ s³u¿bê na Wyspach Kwajalein? Jeszcze dziœ mo¿e pan otrzymaæ rozkaz, by natychmiast siê tam udaæ. Fuller uœmiechn¹³ siê i uniós³ rêce w geœcie udawanego poddania siê. – Oko Szatana to broñ hybrydalna. Zawiera sk³adnik biologiczny. Z moich informacji wynika, ¿e jest on doœæ niestabilny. – Jezu Chryste! – wyszepta³ genera³. – W jaki sposób niestabilny, pu³kowniku? – zapyta³ Mason, jak zwykle zabieraj¹c siê do robienia notatek. – Czynnik biologiczny mo¿e ulec mutacji w przypadku wyjêcia pojemnika z zabezpieczaj¹cej go trumny. – Innymi s³owy nie mamy pojêcia, co mo¿e powstaæ w œrodku cylindra? – Zgadza siê. – Fuller d³ugo milcza³, nim doda³: – Proszê pos³uchaæ pewnej opowieœci, generale. Szef grupy operacyjnej zrelacjonowa³ w jaki sposób Stany Zjednoczone wesz³y w posiadanie broni i jakie decyzje w sprawie Oka Szatana zapad³y wiele lat temu. – To nawet nie nasze œwiñstwo? – Nie. Wszelkie informacje na temat ofensywnej broni chemicznej pochodz¹ z archiwów. Teraz zajmujemy siê tylko obron¹ przed istniej¹cymi substancjami. Rozwijamy szczepionki, maj¹ce chroniæ naszych ¿o³nierzy przez broni¹, która powsta³a u Saddama Husseina i w innych krajach, gdzie nie podpisano traktatu o zakazie pos³ugiwania siê broni¹ biologiczn¹. Carrothers wsta³ i zacz¹³ spacerowaæ. – Majorze, poinformujcie pu³kownika o doniesieniach z FBI. Fuller s³ucha³ uwa¿nie i tylko od czasu do czasu z niedowierzaniem krêci³ g³ow¹. – To ma³o prawdopodobne, generale – oceni³. – Z naszych informacji wynika, ¿e Stafford pojawi³ siê w DRMO po tym, jak pojemniki zosta³y ju¿ przywiezione z Tooele i zniszczone. Sprawdziliœmy to w DCIS, kiedy dosz³o do jego pierwszego kontaktu z grup¹ szybkiego reagowania. – Co powiedzieli na jego temat? – Podobno doniós³ na cz³onka kierownictwa swojej agencji, co oczywiœcie nie zapewni³o mu przychylnoœci prze³o¿onych. Zdecydowanie sugerowali, ¿e facetowi nie mo¿na ufaæ. Jednoczeœnie dowiedzia³em siê, ¿e to inspektor dochodzeniowy o wspania³ych osi¹gniêciach. Nie ma tylko wyczucia w sprawach politycznych. – Innymi s³owy nie jest to z³odziej, który próbuje sprzedaæ broñ chemiczn¹ – powiedzmy Iranowi. – Oczywiœcie. To by³y policjant, a teraz agent federalny piêtnastego stopnia. Carrothers wskaza³ na przekaz otrzymany z FBI. – O czym oni wiêc tu pisz¹? Sk¹d to w ogóle przysz³o? A jeœli ten Stafford coœ wie, dlaczego, do diab³a, nie zjawi³ siê u nas i nic nam nie powiedzia³?

166

Mason odchrz¹kn¹³ g³oœno. – Zrobi³ to, panie generale. Przynajmniej w pewnym sensie. Zastêpca dowódcy wojsk chemicznych pos³a³ mu nieprzyjemne spojrzenie. Mason odruchowo spuœci³ wzrok. – Skoro nie przyznajemy siê do zgubienia niczego, to gdzie mo¿na siê udaæ z t¹ spraw¹? – zapyta³ Fuller. – Do swojego prze³o¿onego! Majorze, zlokalizujcie tego cz³owieka, z którym rozmawia³em w nocy... Nazywa siê chyba Sparks. Rezyduje w Smyrna. Mason wsta³ i opuœci³ biuro. Pu³kownik z pow¹tpiewaniem pokrêci³ g³ow¹. – I co pan mu powie, generale? Zgubiliœmy broñ chemiczn¹ i bardzo chcemy rozmawiaæ ze Staffordem? – Oczywiœcie, ¿e nie. Powiem mu, ¿e otrzymaliœmy doniesienie i chcemy siê dowiedzieæ, czy zawarte w nim informacje s¹ wiarygodne. – Z za³o¿enia nie. Przecie¿ my niczego nie zgubiliœmy. Skoro nie mo¿emy siê do tego przyznaæ, wed³ug mnie, z nikim nie powinniœmy rozmawiaæ na ten temat. Carrothers chcia³ odpowiedzieæ, lecz zrezygnowa³ i ciê¿ko usiad³. Pu³kownik mia³ racjê. Tak naprawdê zale¿a³o mu, by jeszcze raz pomówiæ ze Staffordem. Tym razem jednak nie poœród napawaj¹cych przera¿eniem bomb. Wcale nie mia³ ochoty dzieliæ siê tym ze wspó³pracownikiem, któremu nie ufa³. Fuller by³ nadal cz³owiekiem Waddella, a przecie¿ Carrothers st¹pa³ po bardzo cienkim lodzie, postêpuj¹c wbrew woli swojego prze³o¿onego. – To co pan mówi jest prawd¹, pu³kowniku. Wydaje mi siê jednak, ¿e spoczywa na nas obowi¹zek, by mieæ absolutn¹ pewnoœæ, i¿ ta broñ nie znajduje siê w czyimœ posiadaniu. Szczególnie jeœli sami nie jesteœmy pewni, co znajduje siê w œrodku cylindra. Wydaje mi siê, ¿e pan Stafford wie wiêcej, ni¿ jest sk³onny nam zdradziæ. – Tylko sk¹d, generale? Carrother ju¿ chcia³ mu odpowiedzieæ, ale postanowi³ siê z tym wstrzymaæ. Fuller pracowa³ przecie¿ dla dowódcy wojsk chemicznych, a Waddell nie mia³ pojêcia o jego wyprawie do Anniston. – Tak mi siê wydaje. To czyste przeczucie. Do gabinetu wróci³ Mason. – Biuro regionalne DCIS w Smyrna. Ray Sparks – dyrektor regionalny. Mam do niego bezpoœredni numer. – Proszê o po³¹czenie na linii kodowanej. Gdy major ponownie opuœci³ pomieszczenie, Fuller zapyta³ genera³a, czy ma ochotê na obejrzenie filmu dotycz¹cego Oka Szatana.

Poniedzia³ek, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 12.00 Sekretarka Carsona wesz³a do jego biura z ¿ó³t¹ karteczk¹. – Jeszcze jeden niezadowolony uczestnik przetargu chce z³o¿yæ skargꠖ powiedzia³a podaj¹c mu kartonik.

167

Szef placówki ponownie skupi³ siê na pracy czekaj¹c, by sekretarka wreszcie opuœci³a jego gabinet. Zerkn¹³ na numer zaczynaj¹cy siê na 800. Tangent. To dobrze. Odczeka³ kwadrans i oœwiadczy³ podw³adnej, ¿e idzie na lunch. Dziesiêæ minut póŸniej sta³ ju¿ w budce telefonicznej przy State Road 42. Dok³adnie zamkn¹³ drzwi, odcinaj¹c siê od ha³asu dobiegaj¹cego z ulicy. W budce natychmiast zrobi³o siê nieznoœnie gor¹co. Teraz jednak nie mia³o to wiêkszego znaczenia. Najwa¿niejsze by³y warunki transferu. – Carson – przedstawi³ siê, gdy ktoœ podniós³ s³uchawkê. – W porz¹dku. Uda³o siê nam wrzuciæ ma³¹ bombkê do systemu wywiadowczego FBI. Stafford bêdzie mia³ teraz niema³e k³opoty. – Jak, do diab³a, uda³o siê to panu zrobiæ? – Biuro p³aci tajnym informatorom za dostarczanie plotek kr¹¿¹cych wœród miêdzynarodowych handlarzy broni¹. Mnóstwo z nich to absolutne bzdury, ale czasami to strza³ w dziesi¹tkê. My jesteœmy jednym z takich informatorów. – Jezu! To przecie¿ igranie z ogniem. – Nie wydaje mi siê. Aby schowaæ siê przed FBI, najlepiej robiæ z nimi otwarte interesy. – Czy DCIS dowie siê o tej plotce? – To bardzo prawdopodobne, ale nie zidentyfikowaliœmy Stafforda, jako agenta federalnego. Podaliœmy tylko jego nazwisko. Wzmianka o broni chemicznej sprawi, ¿e informacja trafi do armii, a oni bez w¹tpienia bêd¹ wiedzieli o jakiego Stafforda chodzi. W ten sposób sk³onimy jedn¹ agencjê federaln¹ do dzia³añ przeciwko drugiej. Wszyscy zaanga¿uj¹ siê w przepychanki prawne, a my w tym czasie bêdziemy mieli swobodê dzia³ania i zajmiemy siê naszymi sprawami. Jest pan gotów? – Tak, ale ca³e to zamieszanie wiele mnie kosztowa³o. Jedno jest pewne: interesuj¹ mnie pieni¹dze w gotówce. Dolary. Setki. – Zdaje pan sobie sprawê, ¿e mówimy o dziesiêciu tysi¹cach banknotów? To stos wysoki na jakieœ trzy metry. – Nie przeszkadza mi to. Ju¿ podj¹³em decyzjê. Nie znam siê na brylantach, ani innych tego rodzaju b³yskotkach. Poza tym wci¹¿ wydaje mi siê, ¿e powinniœmy za³atwiæ sprawê u mnie, w DRMO. Teraz, kiedy armia wêszy, nie chcê tego nigdzie przenosiæ. Tangent milcza³ przez moment. – W porz¹dku – uzna³. – Chyba mo¿emy siê na to zgodziæ. Mój klient denerwuje siê tylko faktem, ¿e zawarcie transakcji wymaga wejœcia na teren placówki federalnej. Wystarczy, ¿e jakiœ stra¿nik przy bramie zatrzyma samochód, przeszuka go i znajdzie pieni¹dze, a trudno bêdzie to wyjaœniæ. – W Fort Gillem nikt nie pilnuje wjazdu. To otwarty posterunek. – Rozumiem. A co z terminem? Carson by³ na to przygotowany. – Mamy poniedzia³ek. Ile czasu potrzebuje pan na przerzucenie swoich ludzi do Atlanty? Oczywiœcie z pieniêdzmi.

168

– Z logistycznego punktu widzenia jesteœmy gotowi w ka¿dej chwili. Podró¿ potrwa od oœmiu do dwunastu godzin. – W porz¹dku, proszê wiêc pos³uchaæ jak chcê to za³atwiæ. Zak³adam, ¿e pañscy ludzie bêd¹ gotowi do pó³nocy. Maj¹ dwanaœcie godzin. W ci¹gu dwudziestu czterech godzin od tego momentu zatelefonujê do nich pod wskazany numer i przeka¿ê wiadomoœæ, ¿e mog¹ przyjechaæ do Fort Gillem. Przyjad¹ tu i znajd¹ informacje, co robiæ dalej i dok¹d siê udaæ. – Proszê zbytnio nie komplikowaæ sprawy, panie Carson. – Staram siê tylko dopilnowaæ, by transakcja przebieg³a bezpiecznie, dla mnie. Milion dolarów w gotówce to kusz¹ca suma. – Sk¹d mamy wiedzieæ, ¿e pan nas nie wykiwa? – Co innego mogê z tym zrobiæ, poza sprzeda¿¹? – zapyta³ szef DRMO. – Nie zale¿y mi wcale na zatrzymaniu jej. Szczególnie po tym, jak zauwa¿y³em, ¿e w œrodku coœ siê gotuje – doda³ ju¿ w myœlach. – Dobra, mo¿e byæ. Zadzwoniê jeszcze raz, za jakieœ dwie godziny, ¿eby potwierdziæ te uzgodnienia. – Bêdê czeka³.

Poniedzia³ek, Pentagon, Waszyngton, 12.20 – Mamy kodowane po³¹czenie z biurem pana Sparksa, panie generale – zameldowa³ Mason, stoj¹c w drzwiach. Carrothers siêgn¹³ po s³uchawkê. – Mówi genera³ brygady – Lee Carrothers, zastêpca dowódcy wojsk chemicznych. – Leslie Smith, panie generale. Zarz¹dzam biurem regionalnej placówki DCIS. Jak ju¿ wyjaœni³am pañskiemu majorowi, pan Sparks nie mo¿e z panem rozmawiaæ. – Nie ma go tam? A kiedy siê zjawi? – Nie mo¿e z panem rozmawiaæ, panie generale – powtórzy³a Smith. – Nie jestem w stanie odpowiedzieæ, kiedy to bêdzie mo¿liwe. Carrothers zmarszczy³ czo³o. – Mówi mi pani, ¿e nie chce ze mn¹ rozmawiaæ, panno Smith? – Mówiê tylko to, co mia³am przekazaæ. Genera³ z trudem zachowa³ spokój. Rozmówczyni nie zachowywa³a siê niestosowne, tylko w umiejêtny sposób wykonywa³a polecenie szefa. – Rozumiem, panno Smith. Czy mogê prosiæ o numer faksu z kodowaniem? Chcê przes³aæ pewne materia³y, które byæ mo¿e zmieni¹ zdanie pana Sparksa. Poda³a mu numer. Podziêkowa³ uprzejmie i roz³¹czy³ siê. – Niech to wszyscy diabli – szepn¹³. – Sparks nie chce ze mn¹ mówiæ. Pu³kownik Fuller pos³a³ mu pe³ne zaskoczenia spojrzenie. – Aresztowa³ pan jednego z jego ludzi – zauwa¿y³. – Trzyma³ w zamkniêciu przez ca³y dzieñ, zmusi³ do badania za pomoc¹ wykrywacza k³amstw, a¿ wreszcie

169

wypuœci³ bez s³owa przeprosin. W dzisiejszych czasach to dziwne, ¿e jego prze³o¿ony nie chce wyjaœniæ tej sprawy jak najszybciej. – Byæ mo¿e. Nie wydaje mi siê jednak, ¿eby Stafford wiedzia³ kim jestem. – Wiedzia³, ¿e za t¹ spraw¹ kryj¹ siê wojska chemiczne, generale. – Tak, to prawda. Mason. Przeœlijcie otrzymany raport pod ten numer – do pana Sparksa – poleci³. Dopilnujcie, aby w nag³ówku znalaz³o siê moje nazwisko i zastrze¿enie o tajnoœci. – Tak jest. Natychmiast. – Pu³kowniku, chcia³bym, aby póŸniej wspólnie z majorem Masonem zaj¹³ siê pan przygotowaniem specjalnego zespo³u szybkiego reagowania, aby zabezpieczyæ miejsce, w którym znajduje siê Oko Szatana i w razie koniecznoœci odkaziæ zagro¿ony teren. Chodzi zarówno o ska¿enie chemiczne, jak i biologiczne. Fuller powoli pokiwa³ g³ow¹. – Mogê zrobiæ tylko czêœæ z tego, o czym pan mówi, generale. Sprawa zagro¿enia chemicznego jest doœæ prosta. Zespó³ chemiczny z pe³nym sprzêtem i maksymalnym zabezpieczeniem. Standardowa procedura odka¿ania. Pe³ne kombinezony wystarcz¹. Mówi³em te¿, nie wiemy do koñca, co dzieje siê z t¹ substancj¹. Do tego czasu mog³y w niej powstaæ zupe³nie nieznane i nieobliczalne toksyny. Nie wiadomo nawet, czy filtry oddechowe bêd¹ stanowi³y wystarczaj¹c¹ ochronê. Carrothers zastanowi³ siê nad tymi s³owami. – Czy istnieje metoda daj¹ca absolutn¹ pewnoœæ wyeliminowania czynnika biologicznego, pu³kowniku? – Tak, istnieje. Ogieñ i to o odpowiednio wysokiej temperaturze: na przyk³ad podczas zap³onu napalmu, wybuchu atomowego lub w ³uku wêglowym. – Najlepiej wiêc, ¿eby cylinder z Okiem Szatana znajdowa³ siê w jakimœ budynku, prawda? – Wtedy nale¿a³oby go doszczêtnie spaliæ, choæby nawet przy pomocy miotaczy ognia. Tak, ¿eby zosta³y tylko zgliszcza. – To doœæ ryzykowne, pu³kowniku. – Nie tak, jak ska¿enie t¹ substancj¹, generale. Pu³kownik Fuller opuœci³ biuro i rozejrza³ siê w poszukiwaniu Masona. Podoficer operacyjny poinformowa³, ¿e major jest w korytarzu i korzysta z faksu. Fuller stan¹³ wiêc na uboczu i zamyœli³ siê. Po chwili zapyta³, gdzie mo¿e znaleŸæ genera³a Waddella. – Jest na Zachodnim Wybrze¿u, sir. – Czy dostanê numer jego telefonu? – Genera³ jest zawsze uchwytny. – Genera³ Carrothers poprosi³ mnie i majora Masona o wznowienie dzia³añ tajnej grupy operacyjnej. Proszê o przygotowanie sali konferencyjnej i dyskretne przes³anie genera³owi Waddellowi informacji, aby jak najszybciej siê ze mn¹ skontaktowa³. Ze mn¹, a nie z nikim innym. Zrozumiano, sier¿ancie? – Znacz¹co spoj-

170

rza³ na drzwi prowadz¹ce do biura Carrothersa. – Genera³ Waddell i ja jesteœmy przyjació³mi i chcê z nim jak najszybciej prywatnie porozmawiaæ. Wykonaæ! Podoficer zanotowa³ wszystko w notatniku. – Zrozumia³em, panie pu³kowniku. Powiadomiê pana, kiedy tylko uda mi siê nawi¹zaæ kontakt z genera³em.

Poniedzia³ek, Graniteville, Georgia, 13.00 Stafford zapyta³, czy mo¿e skorzystaæ z telefonu Gwen i zadzwoni³ do Sparksa. Sekretarka Raya poprosi³a, by poczeka³ chwilê, wreszcie odezwa³a siê ponownie: – Pan Sparks chcia³by wiedzieæ, czy ma pan ze sob¹ notebook. – Tak. Jest w moim samochodzie. – Prosi³, aby zadzwoni³ pan jeszcze raz przy jego pomocy  – mo¿liwie szybko. Dave roz³¹czy³ siê i poszed³ po komputer. Szeryf zapyta³ go, co zamierza zrobiæ. – Muszê skontaktowaæ siê w bezpieczny sposób z lokalnym biurem DCIS. – Przy pomocy przenoœnego komputera? – Tak. Mam wbudowane koduj¹ce urz¹dzenie telekomunikacyjne – wyjaœni³. Policjant pod¹¿y³ za inspektorem do gabinetu, ale wycofa³ siê, gdy Stafford jednoznacznie na niego spojrza³. Wybieraj¹c numer, zobaczy³, ¿e pañstwo Warren wymienili kilka s³ów na werandzie, po czym szeryf siêgn¹³ po swój kapelusz. Gwen wesz³a do domu i stanê³a w drzwiach biura. Postanowi³, ¿e pozwoli jej zostaæ i wys³uchaæ rozmowy. Po uzyskaniu po³¹czenia, zg³osi³ siê od razu Sparks. – Dave. Musisz o czymœ wiedzieæ. W³aœnie otrzyma³em faks z Pentagonu, od genera³a brygady wojsk chemicznych. To doniesienie anonimowego informatora, wed³ug którego, ktoœ o nazwisku Stafford powa¿nie zaanga¿owa³ siê w handel broni¹. – A to drañ. Co takiego usi³uje sprzedaæ? – Broñ chemiczn¹. ¯¹da za ni¹ miliona dolarów. Ten genera³ chcia³ ze mn¹ rozmawiaæ, ale go sp³awi³em. – A sk¹d pochodzi ta informacja? – Strzelaj. Do trzech razy sztuka. Stafford zastanawia³ siê nad tym prawie minutê. – Od tego faceta z Biura, który robi³ mi test w Anniston. – Niekoniecznie, ale rzeczywiœcie z FBI. Teraz wiemy na sto procent, ¿e spraw¹ zajmuje siê nie tylko armia, ale i Biuro. – Tak, a wszystkim chodzi o broñ, która przecie¿ nie zaginê³a. Teraz czujesz siê nieco lepiej, Ray? Chyba przyznasz, ¿e nie oszala³em do koñca. – Nie wyci¹gajmy pochopnych wniosków, Dave – rzek³ Sparks i rozeœmia³ siê nerwowo.

171

Stafford odczu³ ulgê czuj¹c, ¿e przyjaciel jest znów po jego stronie, ale nie trwa³o to d³ugo. – Dave, wiesz, ¿e muszê to przekazaæ do naszej centrali, chocia¿ wydaje mi siê, ¿e ju¿ o tym wiedz¹. Bêdê te¿ musia³ powiedzieæ o wszystkim pu³kownikowi Parsonsowi. – Cholera, wola³bym, ¿eby istnia³ sposób, aby tego unikn¹æ – powiedzia³ inspektor, maj¹c œwiadomoœæ, ¿e dyrektorka domu grupowego przez ca³y czas stoi w drzwiach. – Przynajmniej, ¿eby pomin¹æ tê czêœæ dotycz¹c¹ ludzi z Graniteville. – Mogê spróbowaæ. Powiem, ¿e wiadomoœci pochodz¹ od anonimowego informatora. Wiemy te¿, ¿e gdy tylko pu³kownik rozpocznie rozmowy z armi¹, wojskowi wzrusz¹ ramionami i stwierdz¹, ¿e nie wiedz¹ o ¿adnej zaginionej broni. Wci¹¿ nie mogê wymyœliæ sk¹d wzi¹³ siê ten donos na ciebie. Wiadomo, ¿e przeszed³ przez wydzia³ wywiadowczy FBI, ale sk¹d oni go wziêli? – Podsun¹³ go ktoœ, kto chce narobiæ mi k³opotów, a jednoczeœnie odwróciæ od siebie uwagê. – Myœlisz o Carsonie? – Odgra¿a³ siê, ¿e ma przyjació³ w Waszyngtonie i to w taki sposób, ¿e móg³ to zrealizowaæ. – To tylko podejrzenia. – Nie, wiem o tym. – Wcale nie, Dave. Tylko przypuszczasz. Wiesz wtedy, kiedy mo¿esz przedstawiæ dowody: fakty, œwiadków, dokumenty. Ta dziewczyna z kryszta³ow¹ kul¹ siê do tego nie zalicza. – Na mi³oœæ bosk¹! – Ray, ona nie ma ¿adnej kryszta³owej kuli – powiedzia³ g³oœniej, ni¿ zamierza³. Coraz bardziej przeszkadza³a mu obecnoœæ Gwen, która patrzy³a na niego przenikliwym wzrokiem. W rozmowie zapanowa³a krêpuj¹ca cisza. – Kto dok³adnie przes³a³ ci ten faks? – Przyszed³ z biura genera³a brygady Lee Carrothersa, z Pentagonu. – A ty odmówi³eœ rozmowy z nim? – Tak, do diab³a! To sprawa miêdzyresortowa. Je¿eli ktoœ ma rozpocz¹æ rozmowy z dowództwem armii, to musi to byæ szefostwo DCIS. Pu³kownik Parsons, albo ktoœ jeszcze wy¿ej. Ten genera³ na pewno to przewidzia³. Chce, ¿ebym przekaza³ otrzyman¹ informacjê swoim prze³o¿onym. Sparks jako absolutnie pos³uszny biurokrata – przebieg³o Dave’owi przez g³owê. – Mo¿esz mi podaæ numer telefonu do tego genera³a? – zapyta³. – Niestety nie. Niech Parsons albo Whittaker siê tym zajmie. Ostrzeg³eœ tych ludzi z Hisckville, czy sk¹d oni tam pochodz¹? Wracaj wiêc do Atlanty. Chcê mieæ ciê w Smyrna, kiedy Waszyngton zacznie wysy³aæ pociski kierowane do Georgii. Dobrze wiesz, ¿e ca³a agencja bêdzie mia³a k³opoty. Stafford myœla³ pospiesznie. Obieca³ wróciæ. Nagle stwierdzi³, ¿e zupe³nie nie ma na to ochoty.

172

– W porz¹dku. Za³atwiê tu wszystkie sprawy i przyjadꠖ zapewni³. – Zrozumia³em. Roz³¹czy³ siê, zanim Sparks zd¹¿y³ cokolwiek dodaæ. Nie chcia³ mówiæ Rayowi wiêcej k³amstw, ni¿ to by³o konieczne. Gwen wygl¹da³a tak, jakby chcia³a coœ powiedzieæ, ale Dave uniós³ rêkê, by j¹ powstrzymaæ. Zwróci³ siê ponownie w stronê komputera i wystuka³ na klawiaturze jeszcze jeden numer. – Operator Pentagonu. – Chcê rozmawiaæ na kodowanej linii z genera³em brygady Lee Carrothersem. Jest w budynku? – Proszê czekaæ. Inspektor skin¹³ na Warren, by usiad³a. Szeryfa nie by³o w pobli¿u. – Biuro genera³a Waddella, mówi sier¿ant Clifford. – Sier¿ancie, tu David Stafford z DCIS. Chcia³bym mówiæ z genera³em Carrothersem. – Proszê czekaæ, sprawdzê, czy pan genera³ jest dostêpny. Stafford kciukiem zakry³ mikrofon wbudowany w komputer. – Staram siê zrobiæ wszystko co w mojej mocy, Gwen. Spróbujê nakierowaæ tych ludzi na Carsona, a jednoczeœnie nie wci¹gaæ was w ca³¹ sprawê. Nie mogê obiecaæ... – Tu genera³ Carrothers. Dave’owi wyda³o siê, ¿e to g³os, który nale¿a³ do wysokiego mê¿czyzny z bunkra. – Witam ponownie, panie generale. Krótkie wahanie. – Dzieñ dobry, panie Stafford. Mia³em nadziejê, ¿e odezwie siê pan do mnie. – A czy mamy w ogóle o czym rozmawiaæ? Czy to te¿ kolejna runda podchodów? – Potkn¹³ siê pan na dwóch pytaniach podczas testu. Pamiêta pan na których? – Tak. OdpowiedŸ brzmi tak na pytanie czy to widzia³em i nie, jeœli chodzi o to czy mam tê rzecz. Wydaje mi siê jednak, ¿e wiem, kto j¹ posiada. Musicie zainteresowaæ siê kierownikiem DRMO – Wendellem Carsonem. I radzê zrobiæ to mo¿liwie najszybciej, panie generale. – To bardzo ciekawe, panie Stafford. A czy powie mi pan, gdzie to widzia³? – Na monitorze komputera w ciê¿arówce waszego zespo³u, kiedy po raz pierwszy zjawili siê w Atlancie. By³ to cylinder, mniej wiêcej metrowej d³ugoœci i œrednicy dziesiêciu centymetrów. Obraz wygl¹da³ tak, jak pochodz¹cy z programu typu CAD. Obraca³ siê powoli w trójwymiarowej przestrzeni. A mo¿e chodzi o coœ innego, na przyk³ad wygaszacz ekranu? Carrothers ani na chwilê nie straci³ pewnoœci siebie. – Niestety, w³aœnie to pan ogl¹da³. Zwyk³y wygaszacz. Muszê przyznaæ, ¿e jestem rozczarowany. Myœla³em, ¿e ma pan dla mnie coœ naprawdê wa¿nego i prawdziwego. – A mnie wydawa³o siê, ¿e zgubiliœcie broñ chemiczn¹, panie generale. Coœ wa¿nego i prawdziwego.

173

nie:

Te s³owa wywo³a³y d³u¿sze milczenie. Wreszcie genera³ zada³ kolejne pyta-

– Dlaczego by³ pan na terenie DRMO, panie Stafford? – Zosta³em tam wys³any. Zazwyczaj tak dzia³amy w DCIS. Mia³em tam przeprowadziæ dochodzenie w sprawie podejrzenia defraudacji. Nasza agencja wykry³a schemat oszustw dokonywanych podczas aukcji nadwy¿ek wojskowych. Jak dot¹d nie uda³o siê nam nikogo definitywnie namierzyæ. – Widzê, ¿e to nadal podchody. Odnoszê wra¿enie, ¿e czegoœ mi pan nie mówi. Muszê mieæ coœ wiêcej, ni¿ tylko pañskie s³owo, ¿eby wzi¹æ w obroty Carsona. – Chroniê tajnego informatora – rzek³ inspektor, zerkaj¹c na Gwen – który, co ciekawe, widzia³ to samo, co ja. Mogê tylko powiedzieæ, ¿e musicie wróciæ do DRMO i uniemo¿liwiæ Carsonowi jego plany, zanim ta rzecz, która podobno wcale nie zginê³a, naprawdê przepadnie. – Gdzie pan teraz jest, panie Stafford? – W Atlancie – sk³ama³. – Dzwoniê przy u¿yciu komputera z systemem kodowania. – Je¿eli bêdê chcia³ jeszcze z panem mówiæ, dok¹d mam dzwoniæ? – Do placówki DCIS w Smyrna, panie generale. Proszê zostawiæ wiadomoœæ panu Sparksowi. Poda³ Carrothersowi stosowny numer. – Pan Sparks nie chcia³ ze mn¹ mówiæ dziœ rano. Mocno mnie urazi³. – Pan Sparks ma nosa do unikania k³opotów. Rozumie chyba pan, ¿e w tej odmowie nie ma nic osobistego. Inspektorowi wydawa³o siê, ¿e w g³oœniku s³yszy cichy œmiech. – Do widzenia, panie Stafford. Gwen popatrzy³a mu prosto w oczy, gdy odwróci³ siê w jej stronê. – Co teraz? – zapyta³a. – Nie wiem. Obieca³em Rayowi, ¿e wrócê do Atlanty, ale teraz wcale nie mam na to ochoty. – Dlaczego? Czy coœ ci tam grozi? – Raczej nie. Ten faks to tylko doniesienie wywiadowcze, niewiele mocniejsze od byle plotki. Nawet FBI nie aresztuje nikogo na podstawie pomówieñ. A przynajmniej zwykle tak nie robi¹. Ten donos jednak wywo³a istny po¿ar w centrali DCIS. S¹ tam ludzie, którzy uwierz¹ we wszystko co z³e, a dotyczy mojej osoby. – I co zrobi¹? – Wezw¹ mnie do Waszyngtonu. Byæ mo¿e, w³aœnie dlatego ktoœ rozpuœci³ o mnie tak¹ plotkê. Uwa¿am, ¿e Carson ma broñ, której szukaj¹. Niewykluczone, ¿e ju¿ rozpocz¹³ procedurê sprzeda¿y, a kupiec ma wystarczaj¹co dobre kontakty, by skierowaæ na mnie podejrzenia. Dyrektorka spuœci³a wzrok. – To dla mnie niepojêty œwiat. Czy mam rozumieæ, ¿e jedynym sposobem na przekonanie twoich prze³o¿onych i genera³a Carrothersa jest nak³onienie Jess do zeznañ?

174

Stafford pokrêci³ g³ow¹. – Wydaje mi siê, ¿e to nic nie da, dopiero wtedy powsta³by istny cyrk. Nie. Ja wykorzysta³em jej... zdolnoœci, ale oni w nie nie uwierz¹. Miejmy nadziejê, ¿e wojsko zainteresuje siê przekazanymi wskazówkami. Byliby jednak g³upi, gdyby ich nie sprawdzili. – Czy ten Carson wie, ¿e go podejrzewasz? A tak¿e, w jaki sposób siê dowiedzia³eœ? – Uzna na pewno, ¿e to jeden z jego podw³adnych go wsypa³. Je¿eli jednak bêdzie mia³ wystarczaj¹co czasu na spokojne przemyœlenia, mo¿e dojœæ do prawdy. Wszyscy byliœmy na lotnisku. Ty, Jess, ja i Carson. Facet jest cywilnym szefem podrzêdnej placówki wspó³pracuj¹cej z wojskiem, ale z pewnoœci¹ nie jest g³upi. Wydaje mi siê, ¿e wiele zale¿y od tego, co czu³ i widzia³ podczas spotkania z Jessamine. – W dwóch poprzednich przypadkach bezpoœredni uczestnicy zdarzeñ niczego nie pamiêtali. – Có¿, to mo¿e zadzia³aæ na nasz¹ korzyœæ. – Czy oni wiedz¹ gdzie jesteœmy? Wszyscy ci ludzie: wojsko, twoja agencja, FBI, Carson? Dave zastanowi³ siê nad tym pytaniem. Sparks na pewno. Pentagon by³ zapewne w stanie wyœledziæ sk¹d wykona³ przed chwil¹ telefon. FBI prawdopodobnie nie, ale oni w³aœciwie nie rozpoczêli jego poszukiwañ. A Carson? Czy on wiedzia³ o Graniteville? Chyba wspomina³ mu o tym miasteczku w drodze z lotniska. – Agencje rz¹dowe mog¹ siê dowiedzie栖 odpar³ wreszcie. – Nie wiem, co z Carsonem. Je¿eli pomaga mu ktoœ w Waszyngtonie, wtedy i on mo¿e to ustaliæ. – Powinniœmy wiêc powiedzieæ Johnowi Lee, w jakim jesteœmy punkcie. Co o tym myœlisz? – Tak, ale dopóki armia nie zainteresuje siê Carsonem, on pewnie nie kiwnie nawet palcem. Chyba ¿e... – Chyba ¿e co? – zaniepokoi³a siê Warren. D³onie splot³a na kolanach i zacisnê³a palce tak mocno, a¿ pobiela³y jej kostki. – Chyba ¿e Carson rzeczywiœcie przypomni sobie, co wydarzy³o siê na lotnisku. Niewykluczone, ¿e wtedy uzna Jessamine za œwiadka. Skradziona broñ chemiczna w pewnych krêgach jest warta furê pieniêdzy. Dlatego te¿ zrobi wszystko, by nie istnieli ¿adni œwiadkowie. – Teraz wiêc Jess jest œwiadkiem – powiedzia³a z westchnieniem. – A z tego co mówisz, na dodatek niewiarygodnym. Tylko dla Carsona i tak nie mia³oby to znaczenia. – W jej oczach pojawi³y siê ³zy. Unios³a wzrok i smutno na niego popatrzy³a. – Chcia³abym, ¿ebyœ tu zosta³, dopóki nie bêdziemy mieli pewnoœci. Uœmiechn¹³ siê w odpowiedzi. – Muszê przyznaæ, ¿e powa¿nie o tym myœlê. Moi prze³o¿eni bêd¹ mieli oczywiœcie inne zdanie. Wszystko zale¿y od tego, co wojsko zrobi z informacjami, które im przekaza³em. – W geœcie zmêczenia pomasowa³ sobie skronie. – Coraz

175

bardziej od tego wszystkiego boli mnie g³owa. Muszê siê przejœæ, bo chyba nie wytrzymam. – Sprawdzê, czy wszystko w porz¹dku z dzieæmi i do³¹czê do ciebie.

Poniedzia³ek, DRMO w Fort Gillem, 14.30 Carson rozpocz¹³ przygotowania do transakcji, zaraz po lunchu. Najpierw zrobi³ obchód ca³ej placówki, by sprawdziæ, czy wszystko funkcjonuje jak nale¿y. Odwiedzi³ wszystkie magazyny, by³y pas startowy, budynek odbioru, nawet halê przerobow¹. ¯aden z pracowników nie zachowywa³ siê podejrzanie. Witali siê, jak zwykle doœæ oziêble. Sprawdza³ jednoczeœnie, czy wojsko nie zostawi³o przypadkiem jakichœ urz¹dzeñ wywiadowczych, ale na nic takiego siê nie natkn¹³. W pokoju kontrolnym poprosi³ operatora by pokaza³ mu jak dok³adnie funkcjonuje system telewizji przemys³owej, zainstalowany w magazynach mieszcz¹cych wartoœciowe przedmioty, a tak¿e na placu i przy wejœciu do kompleksu przerobowego. Zwróci³ szczególn¹ uwagê na zakres widzenia kamer i miejsca, których nie obejmowa³y swym zasiêgiem. Tylko w godzinach pracy ktoœ tu rezydowa³. Ciêcia w bud¿ecie zmusi³y do zainstalowania automatycznego systemu w³¹czaj¹cego nagrywanie w przypadku wykrycia ruchu. Plan dokonania transakcji opracowany przez Carsona zak³ada³ pos³u¿enie siê kamerami, dopilnowa³ wiêc, by poznaæ aktualny kod dostêpu do pokoju kontrolnego. Obchód zakoñczy³ przy pasie transmisyjnym, gdzie szef Hissley i jego zespó³ przygotowywali karmê dla Monstrum. Kierownik grupy, jak zwykle nawet nie przywita³ siê z prze³o¿onym i nie przerwa³ pracy na jego widok. Carson obszed³ ca³¹ halê zastanawiaj¹c siê, jak zaplanowaæ szczegó³y akcji. Kluczem do jej powodzenia by³o sprytne wykorzystanie systemu kamer. Uzna³, ¿e nie warto ju¿ wchodziæ do hali przerobowej. Tam nic siê nie bêdzie dzia³o, oczywiœcie nie licz¹c pojawienia siê miliona dolarów. Niespiesznie wróci³ do swojego gabinetu, æwicz¹c si³ê woli, by nie patrzeæ na zegarek. Zastanawia³ siê, czy ludzie Tangenta s¹ ju¿ w Atlancie. Kontrahentowi powiedzia³, ¿e mog¹ dokonaæ transakcji po pó³nocy. Zamierza³ zatelefonowaæ kwadrans po tym terminie. Do tego czasu jednak czeka³o go mnóstwo przygotowañ.

Poniedzia³ek, Pentagon, Waszyngton, 16.10 Podoficer operacyjny zapuka³ do drzwi sali konferencyjnej i wsun¹³ g³owê do œrodka. – Panie pu³kowniku, telefon do pana. – Proszê prze³¹czyæ. – Obawiam siê, ¿e to niemo¿liwe. Zniecierpliwiony Fuller odwróci³ siê w stronê sier¿anta, lecz na widok jego miny poj¹³ w czym rzecz.

176

– Rozumiem. Zaraz wyjdê. – K³opoty? – zapyta³ Mason, który mia³ przed sob¹ du¿¹ stertê starych mikrofilmów z Okiem Szatana. – To z USAMRIID – wyjaœni³ pu³kownik. Wyszed³ z pomieszczenia. Podoficer wskaza³ mu aparat przy sofie, na którym mruga³a kontrolka. Szef grupy operacyjnej podniós³ s³uchawkê. – Pu³kownik Fuller – przedstawi³ siê. – Ambrose? – Tak jest. Mamy tu problem. Cichym g³osem zrelacjonowa³ genera³owi Waddellowi to, czego dowiedzia³ siê od Carrothersa, zerkaj¹c jednoczeœnie na drzwi do jego gabinetu. Dowódca wojsk chemicznych zakl¹³ i zapyta³ wreszcie o to, co mo¿e siê dziaæ z cylindrem. – To kolejna z³a wiadomoœæ. Moi ludzie zakoñczyli symulacjê. Na jej podstawie spodziewamy siê wyst¹pienia reakcji egzotermicznych, które mog¹ doprowadziæ do rozhermetyzowania pojemnika w ci¹gu trzydziestu szeœciu godzin, przy dopuszczalnym, czterogodzinnym b³êdzie. – Cholera. I co dok³adnie wydostanie siê ze œrodka? – Rzecz w tym, generale, ¿e dok³adnie nie wiemy. Temperatura mo¿e zneutralizowaæ toksyny, ale równie dobrze mo¿e zamieniæ je w coœ jeszcze gorszego. I tak nie uchroni to nas przed niezwykle niebezpiecznym ska¿eniem chemicznym. Je¿eli dojdzie do ska¿enia zamieszka³ego obszaru, trudno wprost przewidzieæ konsekwencje. W s³uchawce zapad³a d³uga cisza, której Fuller wola³ nie przerywaæ. – W porz¹dku – powiedzia³ wreszcie Waddell. – Trzydzieœci szeœæ godzin. Trzeba jeszcze raz wróciæ do DRMO w Atlancie. Zak³adam, ¿e nie ma sensu ponownie próbowaæ przeszukania ca³ej placówki. – Raczej nie. To du¿y kompleks magazynów. Tysi¹ce przedmiotów na pó³kach. Trzeba by... – Tak, tak, rozumiem. Carrothers zaleci³ nastêpn¹ wyprawê zespo³u szybkiego reagowania z Anniston? – Tak jest. – Rozumiem. Sytuacja jest w tej chwili jednoznaczna. Skontaktujê siê z genera³em Romanem i skierujê do akcji oddzia³ si³ specjalnych z Fort McPherson, z Georgii. Niech bêd¹ w Fort Gillem punktualnie o pó³nocy. Wzmocniony zespó³ z Anniston ma byæ na miejscu najpóŸniej o pierwszej. – Do diab³a, Myer, nie ma sensu... – Wiem co robiê, Ambrose. Tym razem nie bêdziemy przeszukiwaæ placówki. Masz racjê. Przyjad¹ z ³adunkami zapalaj¹cymi. Chcê, ¿eby ca³e DRMO zniknê³o z powierzchni ziemi, ¿eby sp³onê³o a¿ do fundamentów. Zespó³ z Anniston ma zaj¹æ siê zabezpieczeniem terenu, zbadaniem sk³adu dymu i popio³ów. Fuller zachwia³ siê, jakby razi³ go piorun. – Je¿eli ten pojemnik rzeczywiœcie tam jest, to dym... Jezu, przecie¿ tu¿ obok jest Atlanta. Nie mamy pojêcia... – Cylinder jest przecie¿ ze stali, Ambrose. P³omieñ o wystarczaj¹cej do stopienia go temperaturze, zneutralizuje tak¿e znajduj¹c¹ siê wewn¹trz substancjê. 12 – Oko Szatana

177

W szczególnoœci biologiczn¹. W przypadku Oka Szatana, po jego spaleniu powstan¹ pozosta³oœci fluorofosforowe, prawda? Pu³kownik zastanawiaj¹c siê d³u¿sz¹ chwilê, stara³ siê sobie przypomnieæ g³ówne sk³adniki broni chemiczno-biologicznej. – Tak, to prawda. Mówimy o absolutnie œladowych iloœciach. Bardzo trudno bêdzie je wykryæ. – Nowy, siódmej generacji system wykryje podobne pozosta³oœci, nawet w tak ma³ej koncentracji. Chyba ju¿ najwy¿szy czas, ¿ebym przekaza³ te decyzje genera³owi Carrothersowi. Aha, Ambrose? – S³ucham? – Ani s³owa o problemach z ewentualn¹ mutacj¹. To zostaje tylko miêdzy nami, dopóki nie zdecydujê inaczej. – Nawet Carrothersowi? – Szczególnie jemu. – Tak jest – rzek³ Fuller i nacisn¹³ przycisk prze³¹czaj¹cy rozmowê. Nie mam ¿adnego wyboru – pomyœla³. W gardle poczu³ nag³¹ suchoœæ. Z trudem prze³kn¹³ œlinê. Ogarnê³a go ulga, ¿e genera³ nie zapyta³, czy kombinezony chemiczne s¹ w stanie zapewniæ zabezpieczenie przed zmutowan¹ substancj¹.

Poniedzia³ek, dom Willow Grove, Graniteville, Georgia, 17.30 Tym razem, maj¹c na uwadze póŸn¹ porê, doszli tylko do pierwszego wodospadu. Po drodze Gwen jeszcze raz jasno da³a Staffordowi do zrozumienia, ¿e nie chce, by wraca³ do Atlanty. Najbardziej obawia³a siê o dzieci, które by³y niezwykle czu³e na wszelkiego rodzaju zagro¿enia. Pojawienie siê zgrai agentów – albo co gorsze mediów – mog³oby na d³ugo zak³óciæ ich kruch¹ równowagê psychiczn¹. Szczególnie zagro¿ona by³a Jessamine. To nadzwyczaj delikatna nastolatka, która we wczesnym dzieciñstwie prze¿y³a przera¿aj¹ce rzeczy. Przypomnia³ sobie, ¿e ju¿ wczeœniej o tym wspomina³a. – Czy mo¿esz mi powiedzieæ, co siê wtedy sta³o? Warren zawaha³a siê. – Szczerze mówi¹c, wola³abym nie. Chodzi o zajœcie zwi¹zane z jej matk¹. Dave pokiwa³ g³ow¹, po czym zapyta³ o u³omnoœæ Jessamine. – Jest niemow¹ od dzieciñstwa. Wiem, ¿e teraz, sprawia wra¿enie bardzo odpowiedzialnej – chodzi do szko³y, jeŸdzi konno, sama troszczy siê o siebie – ale w rzeczywistoœci ma ogromne problemy emocjonalne. Nie mogê rzuciæ jej na po¿arcie mediów i dlatego proszê ciê, byœ zosta³. Stafford w³aœciwie nie potrzebowa³ nalegañ z jej strony, lecz mi³o by³oby mu us³yszeæ inny powód dla którego mia³by pozostaæ. Zapyta³ tylko o to, czy szeryf nie jest w stanie zapewniæ im bezpieczeñstwa. – Obawiam siê, ¿e John Lee sam wpêdzi³by siê tylko w k³opoty. Jest szeryfem okrêgowym starej szko³y. Nie dociera do niego, ¿e ktoœ móg³by nie zgodziæ siê z jego rozkazami, a ju¿ na pewno wejœæ mu na g³owê.

178

– Jeœli zjawi siê tu FBI, na pewno bêd¹ próbowali nak³oniæ do pos³uszeñstwa jego i innych – rzek³. – Zrobi¹ to, co zechc¹. A wojsko? Bóg jeden wie, czego mo¿na siê po nich spodziewaæ. – John Lee w takiej sytuacji pewnie zbierze swoich zastêpców i zacznie strzelaæ do przybyszów. Jest jak stary, uparty niedŸwiedŸ. Zawrócili w stronê domu. – Mówisz tak, jakby wci¹¿ ci na nim zale¿a³o, przynajmniej trochꠖ zauwa¿y³ ostro¿nie. Spojrza³a na niego i uœmiechnê³a siê. – W pewnym sensie tak. Czy to coœ z³ego? Daj mi rêkê. Nie, praw¹. – Zrobi³ to, a ona delikatnie ujê³a jego d³oñ. – John Lee mia³ romans. By³o mu bardzo przykro z tego powodu, ale kiedy siê o tym dowiedzia³am, no có¿... – Znam to uczucie. To jak cios prosto w zêby, bez wzglêdu na okolicznoœci. – Powiedzia³am mu to samo. D³u¿ej nie mog³am byæ jego ¿on¹, wiêc jedynym wyjœciem by³ rozwód. Wszyscy w Graniteville byli zmartwieni t¹ wiadomoœci¹. Jego obwiniano za to, co zrobi³, a mnie za to, ¿e nie by³am w stanie mu wybaczyæ. „Nawet porz¹dni ch³opcy pope³niaj¹ b³êdy, pani Warren. Nikt nie jest idea³em.” – Nie trzeba nim byæ. Wystarczy kochaæ i szanowaæ. Mocno œcisnê³a jego d³oñ. – Teraz wiêc jest obok mnie. Opiekuje siê nami, robi du¿o dobrego dla dzieci i szko³y, pomaga w kontaktach z w³adzami stanowymi. Jest bardzo dobry. Wydaje mi siê, ¿e ci¹gle ma nadziejê. Gdy szli tak obok siebie, Dave po raz pierwszy od wielu miesiêcy nie czu³ siê kalek¹. – I dlatego nie o¿eni³ siê ponownie? – Chyba tak. Podobnie jak ja. A co z tob¹? Myœlisz o ponownym zwi¹zku? Jej pytanie zaskoczy³o go. – Wykluczone – odpowiedzia³ bez chwili wahania. Dopiero potem przysz³o zastanowienie, czy tak jest w rzeczywistoœci. – To znaczy nie wiem, do diab³a. Chyba wszystko co mo¿liwe, ostatnio doœwiadczy³o mnie w ¿yciu: kariera, ma³¿eñstwo, to bezu¿yteczne ramiê. – Teraz nie jest takie zupe³nie bezu¿yteczne, prawda? Uœmiechn¹³ siê szeroko. – No tak. Muszê przyznaæ, ¿e bardzo mi siê to podoba, Gwen. Zatrzyma³a siê, wypuœci³a jego d³oñ i popatrzy³a mu prosto w oczy. Jej twarz czêœciowo skrywa³ cieñ i nie widzia³ jej wyrazu. – Proszê, zostañ tu z nami – powiedzia³a miêkko. – Obawiam siê twojego œwiata i tego co mo¿e siê wydarzyæ, gdy zbli¿y siê do nas. Przypomnia³ sobie ostrze¿enie Raya. – Gdybym to zrobi³, Gwen, móg³bym zostaæ bezrobotnym gliniarzem. – Czy to takie okropne? Czy tak bardzo jesteœ zadowolony ze swojego ¿ycia zawodowego? Spuœci³ wzrok. Mia³a absolutn¹ racjê.

179

– Widzisz, mo¿e ci siê to wydaæ niewiarygodne, ale nigdy nawet nie przebieg³o mi przez myœl, ¿e móg³bym wycofaæ siê z interesu. Nawet po tych wszystkich wydarzeniach. Mo¿e powinienem o tym pomyœleæ. Rozejrza³ siê po lesie. Byli ju¿ niemal na skraju zagajnika z³o¿onego z wierzb. Zza gêstych ga³êzi do ich uszu dobiega³y krzyki dzieci przebywaj¹cych w stajni. – Chodzi o to, ¿e jestem œwiadom, i¿ niczego nie zrobi³em Ÿle. Mo¿e nie okaza³em wyczucia politycznego, ale nic wiêcej. Ani wtedy, ani teraz, w sprawie Carsona. Stara³em siê robiæ to, co powinienem. – A czy twoi prze³o¿eni s¹ w stanie to doceniæ? – Kiedyœ tak mi siê wydawa³o, ale teraz chyba nie. W³aœciwie nigdy g³êbiej siê nad tym nie zastanawia³em. By³em zbyt zajêty rozczulaniem siê nad sob¹. – Pomyœl wiêc o tym teraz, Dave. Jedno z dzieci dostrzeg³o ich pomiêdzy ga³êziami i zaczê³o wo³aæ dyrektorkê oœrodka po imieniu. Stafford mia³ ochotê kontynuowaæ spacer i wykorzystaæ okazjê do wyjawienia jej, co siê z nim dzieje, gdy s¹ razem, ale czar ju¿ prys³. Gwen szybkim krokiem ruszy³a do swoich podopiecznych. Wci¹¿ nie mia³ pewnoœci. Czy ona coœ do niego czu³a? Czy mo¿e tylko zale¿a³o jej na uzyskaniu pomocy w obliczu zagro¿enia? Pod¹¿y³ za ni¹, a jednoczeœnie ostro¿nie zacz¹³ myœleæ o rozstaniu siê z obecnym zajêciem i mo¿liwoœci robienia w ¿yciu zupe³nie czegoœ innego. Tego wieczoru zjad³ wspóln¹ kolacjê z Gwen, Jessamine, dzieæmi i pani¹ Benning. Resztê dnia spêdzili przygl¹daj¹c siê zwyk³ym czynnoœciom odbywaj¹cym siê w stajni. PóŸniej mieli ponown¹ okazjê na rozmowê. Opowiedzia³ jej o swoim ¿yciu i doœwiadczeniach zwi¹zanych z respektowaniem prawa, a ona o wieloletnim procesie tworzenia Willow Grove i poznawaniu dzieci, które uczy³y siê samodzielnie komunikowaæ ze œwiatem. Nabra³ przeœwiadczenia, ¿e potrafi³a znaleŸæ sobie cel w ¿yciu i wype³niæ dni szczytnymi zajêciami, ale w g³êbi serca by³a samotn¹ kobiet¹, która do koñca nigdy nie zaleczy³a ran zadanych jej przez zdradzaj¹cego j¹ mê¿a. Pozwoli³ jej mówiæ i stara³ siê nie sprowadzaæ rozmowy na temat rodz¹cych siê do niej uczuæ. Chyba po prostu nie zwraca³a na to takiej uwagi jak on, albo niepotrzebnie wyobra¿a³ sobie zbyt wiele. Podczas kolacji dzieci nieco siê uspokoi³y, ale nie zas³ugiwa³y na miano anio³ków. Doroœli i tak mieli przy nich pe³ne rêce roboty. Stafford ukradkiem obserwowa³ Jessamine i zastanawia³ siê, czy rzeczywiœcie dziewczyna jest w stanie czytaæ w cudzych myœlach. Czy potrafi teraz zajrzeæ do jego umys³u? Przypomnia³ sobie jednak, ¿e osoba musi byæ pobudzona emocjonalne. Istnienie takiej zdolnoœci wci¹¿ nie mieœci³o mu siê w g³owie. A jednak literatura policyjna a¿ roi³a siê od udokumentowanych przypadków, gdzie ludzie zas³uguj¹cy na miano mediów, pomagali w rozwik³aniu spraw pozornie niemo¿liwych do wyjaœnienia. Dziewczyna wygl¹da³a na zwyk³¹ czternastolatkꠖ niespokojna, nieœmia³a, udaj¹ca, ¿e to co dzieje siê wokó³, nie robi na niej ¿adnego wra¿enia. W rzeczywistoœci jednak wyczulona by³a na to, jak jest odbierana przez otoczenie. Dave zaduma³ siê nad poznawaniem ludzkich myœli, emocji albo wspomnieñ i doszed³ do wniosku, ¿e nie jest to nic przyjemnego.

180

Po posi³ku znalaz³ siê przy stole tylko z Jessamine, poniewa¿ obie kobiety zabra³y dzieci na górê i podjê³y codzienn¹ walkê o nak³onienie ich do snu. Dopija³ kawê i zastanawia³ siê nad tym, kiedy zatelefonuje Sparks. Jess udawa³a, ¿e czyta ksi¹¿kê, ale w rzeczywistoœci obserwowa³a go, gdy tylko wydawa³o siê jej, ¿e na ni¹ nie patrzy. Kierowany impulsem zapyta³ nastolatkê czy lubi szko³ê, zupe³nie zapominaj¹c o tym, ¿e nie mówi. Westchnê³a, po czym siêgnê³a po notatnik i zaczê³a w nim pospiesznie pisaæ. „Nudno” – napisa³a. „Myœl¹, ¿e jestem g³upia”. – Twoi rówieœnicy, czy nauczyciele? „Jedni i drudzy. A ja wcale taka nie jestem.” Ju¿ mia³ j¹ pytaæ, dlaczego nie mówi, ale wstrzyma³ siê przypomniawszy sobie o jej ciê¿kich prze¿yciach w dzieciñstwie. Odniós³ wra¿enie, ¿e w³aœnie teraz ma niepowtarzaln¹ szansê na zapytanie o sprawy, których chcia³ siê dowiedzieæ. – Jess, czy pamiêtasz tamtego mê¿czyznê na lotnisku? – zacz¹³ ostro¿nie. Zmarszczy³a brwi i zwleka³a z odpowiedzi¹. Wreszcie przytaknê³a ruchem g³owy. – Gwen powiedzia³a mi, ¿e to z³y cz³owiek. I ¿e ciê przerazi³. Przygl¹da³a mu siê teraz z du¿ym niepokojem. I znowu z oci¹ganiem to potwierdzi³a. – Czy mo¿esz mi napisaæ, dlaczego uwa¿asz, ¿e jest taki z³y? Czy zrobi³ coœ z³ego? Zaczê³a machaæ rêkoma w jêzyku migowym i dopiero po chwili uœwiadomi³a sobie, ¿e nie jest przecie¿ w stanie jej zrozumieæ. Siêgnê³a po d³ugopis, od³o¿y³a go i jeszcze raz wziê³a do rêki. Ha³asy na górze stopniowo cich³y i Dave zastanawia³ siê, jak Gwen zareagowa³aby na wiadomoœæ o tej rozmowie. „Zabi³ kogoœ” – napisa³a, a jej cia³em wstrz¹sn¹³ dreszcz. Czy¿by Lambry’ego? – zastanowi³ siê. – Czy zrobi³ coœ jeszcze? Pokrêci³a g³ow¹ i znów zaczê³a coœ pisaæ, ale przerwa³a. Siêgnê³a po kolejn¹ kartkê i zaczê³a rysowaæ. Nawet z przeciwnej strony sto³u Stafford od razu rozpozna³ cylinder. Zdecydowanie stawia³a kreski. Na papierze powstawa³o dok³adnie to samo, co widzia³ na ekranie monitora w wojskowej naczepie. Podsuwaj¹c kartkê w jego stronê zaczê³a pos³ugiwaæ siê jêzykiem migowym. Dobrze przyjrza³ siê rysunkowi. By³ dok³adniejszy, ni¿ poprzedni. Zastuka³a d³ugopisem w blat, a on w odpowiedzi zwróci³ kartkê. „Bardzo z³a rzecz”, napisa³a i podkreœli³a te s³owa kilkakrotnie. – Tak, masz absolutn¹ racjê, Jess – powiedzia³. – To broñ. Nale¿y do wojska. Myœlê, ¿e ten cz³owiek j¹ ukrad³. A ja staram siê j¹ odzyskaæ. Rysunek jest niemal idealny – uzna³. Sk¹d, do diab³a, dziewczyna zna takie szczegó³y? Jess napisa³a tymczasem kolejne pytanie. „Czy coœ siê zbli¿a?” Na jego widok wzdrygn¹³ siê. Dobrze, ¿e nie musia³ odpowiedzieæ, bo na schodach rozleg³y siê kroki Gwen. Nastolatka przy³o¿y³a palec do ust, chwyci³a kartki i schowa³a je miêdzy strony ksi¹¿ki. Oboje wrócili do swoich zajêæ nim dyrektorka wesz³a do jadalni.

181

Dave dopi³ kawê t³umi¹c ogarniaj¹c¹ go ekscytacjê. Nie wiedzia³, czym powinien bardziej siê martwiæ: samym pytaniem, czy te¿ faktem, ¿e mia³a odwagê je zadaæ. A niech to!

Poniedzia³ek, DRMO w Fort Gillem, 22.00 Carson siedzia³ za konsol¹ w pokoju kontrolnym. By³ ubrany w bawe³niane spodnie, bia³¹ koszulê bez krawata, sportowe buty i lekk¹ wiatrówkê. Nie móg³ ju¿ wytrzymaæ i wykona³ telefon wczeœniej, ni¿ zamierza³. Mê¿czyzna do którego dzwoni³, najwidoczniej ju¿ czeka³. Carson przekaza³ mu wskazówki, jak dotrzeæ do DRMO i poleci³ zaparkowaæ przed budynkiem administracyjnym. Przy wejœciu do budynku bêdzie ukryta koperta. Ostrzeg³ te¿ przed krêc¹cym siê po terenie, wozem patrolowym ¿andarmerii. Zasugerowa³, by przyjechali tu¿ po pó³nocy. Teraz musia³ czekaæ. W myœlach odtworzy³ sobie ca³y plan. Wiadomoœæ w kopercie przy drzwiach skieruje przybyszów do alejki dla ciê¿arówek, gdzie by³a otwarta brama wjazdowa na plac przed magazynami. Mieli zatrzymaæ siê na œrodku dawnego pasa startowego i znaleŸæ paletê ze œmig³ami samolotowymi. Tam ukry³ drug¹ kopertê, która skieruje ich do magazynu numer cztery. Trzeci¹ kopertê przytwierdzi³ na œcianie – drogowskaz do budynku przylegaj¹cego do hali przerobowej, mieszcz¹cego podajnik. Ka¿da z kopert znajdowa³a siê w dobrze oœwietlonym miejscu, w polu widzenia kamer telewizji przemys³owej. Przed transakcj¹ chcia³ dobrze przyjrzeæ siê tym ludziom. Ostatnia koperta zawiera³a instrukcjê, wed³ug której mieli zabraæ pieni¹dze do pomieszczenia i czekaæ na dalsze polecenia, które przeka¿e im przez telefon. Czu³ siê spokojny, wiedz¹c, ¿e bêdzie móg³ obserwowaæ ka¿dy ich ruch. Wychwyci podstêp jeœli któryœ z przybyszów zniknie w ciemnoœciach, by go dopaœæ. Wszystkie drogowskazy, przenoszenie z jednego miejsca w drugie na pewno ich zdenerwuje, ale gra o milion dolarów wymaga³a podjêcia takich œrodków ostro¿noœci. Carson by³ sam, podczas gdy Tangent móg³ przys³aæ tu ca³¹ zgrajê swoich ludzi. W³aœciwie ju¿ podczas omawiania warunków wymiany powinien nakazaæ ograniczenie ich liczby. Wymyœli³, ¿e gdy kontrahenci znajd¹ siê ju¿ przy podajniku, z pokoju kontrolnego zablokuje drzwi wejœciowe i w ten sposób zamknie ich w œrodku. PóŸniej uruchomi pas transportowy. Zadzwoni do nich z wewnêtrznego telefonu i poleci, aby umieœcili pieni¹dze w plastikowych pojemnikach, a nastêpnie naka¿e po³o¿yæ je na podajniku. Zawczasu przestawi³ znajduj¹c¹ siê tam kamerê, by dok³adnie pokazywa³a pas. Upewniaj¹c siê, ¿e w skrzynce rzeczywiœcie znajduj¹ siê pieni¹dze, a nie na przyk³ad œcinki gazet, wy³¹czy pr¹d w magazynie przyleg³ym do hali przerobowej. Przybysze znajd¹ siê w ciemnoœciach. Zadzwoni do nich ponownie i powie, ¿e zabiera pieni¹dze. Sprawdzi, czy przekazali odpowiedni¹ sumê i dopiero wtedy przeka¿e informacjê, gdzie znajduje siê cylinder, który ju¿ przeniós³ do skrzynki na narzêdzia w jednym z ci¹gników stoj¹cych na parkingu. Dopiero wtedy przejdzie do hali przerobowej, przepakuje pieni¹dze do dwóch

182

toreb i wyjœciem ewakuacyjnym wydostanie siê na zewn¹trz. Przemierzaj¹c alejkê na ty³ach kompleksu, przedostanie siê przez siatkê i dotrze do zaparkowanego za ni¹ samochodu. Jego pikap sta³ na niewiele u¿ywanej drodze po¿arowej biegn¹cej kilkadziesi¹t metrów za ogrodzeniem. Od terenu placówki oddziela³y j¹ gêste zaroœla z³o¿one z krzewów i niskich drzew. Na koñcu parkingu dla ciê¿arówek wyci¹³ w siatce dziurê, przez któr¹ móg³ przecisn¹æ siê doros³y mê¿czyzna. Ju¿ po opuszczeniu DRMO zamierza³ przy u¿yciu telefonu komórkowego dodzwoniæ siê do pomieszczenia z podajnikiem i powiedzieæ zamkniêtym w nim mê¿czyznom, jak otworzyæ zamek cyfrowy i gdzie znajduje siê pojemnik. Do tego czasu sam zniknie ju¿ w uliczkach po³udniowo-wschodniej Atlanty, z milionem dolarów w gotówce. PóŸniej nic ju¿ nie planowa³. Zespó³ Tangenta nie mia³ oczywiœcie pojêcia o jego przygotowaniach. Mogli nie byæ zachwyceni faktem, ¿e ich zamknie, ale przecie¿ ostrzega³, i¿ podejmie stosowne œrodki ostro¿noœci. Zabezpieczy³ siê tak¿e przed dwoma najpowa¿niejszymi w jego odczuciu problemami. Pierwszym by³o zagro¿enie, i¿ przywioz¹ ze sob¹ fa³szywe pieni¹dze. Z pewnoœci¹ istnia³a taka mo¿liwoœæ, skoro ca³a kwota mia³a byæ w nowiutkich setkach. Pobra³ z banku cztery takie banknoty, by móc porównaæ z otrzymanymi. Jedynym testem, jaki móg³ przeprowadziæ, by³a próba skopiowania pieniêdzy na kopiarce w hali przerobowej. Je¿eli by³y prawdziwe, nie dadz¹ siê prawid³owo powieliæ, co sprawdzi³ ju¿ kilkakrotnie. Kopie bêd¹ znacznie bardziej zbli¿one do orygina³ów, gdyby zosta³y sfa³szowane. Nie by³ do koñca pewien, co zrobi stwierdzaj¹c próbê oszustwa. Prawdopodobnie najbezpieczniej by³oby umieœciæ pojemnik wraz z fa³szywymi pieniêdzmi na pasie transportowym i zniszczyæ je w Monstrum. Skoro nie móg³by sprzedaæ tego cholerstwa Tangentowi, zapewne nie uda siê nak³oniæ do tego nikogo innego i wówczas nale¿a³o wycofaæ siê z gry. Po zniszczeniu podrobionej forsy i cylindra, nie zostawi³by przynajmniej ¿adnych dowodów, które mog³yby zostaæ wykorzystane przeciwko niemu. A gdyby przez przypadek substancja znajduj¹ca siê w pojemniku przedosta³a siê do pomieszczenia, w którym zamkn¹³ przybyszów, to... có¿, poniek¹d sprawiedliwoœci sta³oby siê zadoœæ. Drugi problem pojawi³by siê, w przypadku gdyby Tangent, co prawda dostarczy³ prawdziwe pieni¹dze, ale po dokonaniu zamiany stara³ siê je odzyskaæ. Carson zak³ada³, ¿e gdyby kupcy planowali takie dzia³anie, nie wyraziliby zgody siê na przekazanie zap³aty, zanim nie dowiedzieliby siê, gdzie znajduje siê cylinder. W³aœnie dlatego zorganizowa³ transakcjê w taki sposób. Niemo¿liwe by³o tak¿e zorganizowanie jakiejœ pu³apki bez dysponowania drugim zespo³em. Co siê jednak stanie, je¿eli kontrahent rzeczywiœcie sprowadzi ze sob¹ dodatkowe wsparcie? Przy stwierdzeniu takiego faktu mia³ w zanadrzu plan B. Zak³ada³ on odebranie pieniêdzy i pozostanie na terenie zarz¹dzanej placówki. Wtedy zamknie siê w hali przerobowej, zadzwoni z informacj¹, jak otworzyæ zamek i poda fa³szyw¹ lokalizacjê pojemnika. Po ich wyjœciu przedostanie siê przez po³¹czenie obu budynków do hali mieszcz¹cej podajnik, a stamt¹d przekradnie siê po³¹czonymi magazynami do przeciwleg³ego koñca kompleksu. Istnia³o tam tyle miejsc do

183

ukrycia, ¿e nie obawia³ siê, i¿ mog¹ go znaleŸæ. Przeczeka do rana, a¿ przyjd¹ do pracy jego podw³adni. Ciê¿arówki stoj¹ce na parkingu mia³y tu pozostaæ do koñca tygodnia, wiêc póŸniej odzyska cylinder, wrzuci go do Monstrum i zniknie z pieniêdzmi. Dla pewnoœci umieœci³ wózki wid³owe w wejœciach do wszystkich magazynów, skutecznie uniemo¿liwiaj¹c ich otwarcie. Przy przejœciach ³¹cz¹cych poszczególne hale sta³y ju¿ przygotowane do przestawienia pojazdy, tak by nie mogli pod¹¿yæ t¹ sam¹ drog¹, co on. Dobrze wiedzia³ jednak, ¿e w planie B, a¿ roi³o siê od zagro¿eñ. Lepiej, by transakcja przebieg³a bez zak³óceñ, albo jego ¿ycie naprawdê siê skomplikuje. Zerkn¹³ na zegarek. Jest 22.10. Jeszcze dwie godziny. Popatrzy³ na ekrany telewizyjne, ale na ¿adnym z nich nic siê nie porusza³o. Martwi³a go jeszcze jedna myœl, dotycz¹ca samego cylindra, ale teraz stara³ siê nie zwracaæ na ni¹ uwagi. Czeka³.

Poniedzia³ek, dom Willow Grove, Graniteville, Georgia, 22.00 Stafford wzi¹³ kubek z kaw¹, przemierzy³ mieszkanie Gwen i wyszed³ na werandê wychodz¹c¹ na orzechowy zagajnik. Nad szczytem wzniesienia œwieci³ ksiê¿yc, a ¿aby drzewne dawa³y piêkny koncert. Gospodyni usiad³a obok niego na huœtawce. Zwróci³ uwagê na to, ¿e przeczesa³a w³osy i u¿y³a perfum. Odstawi³ naczynie na stolik, by nie wylaæ kawy na chwiejnym siedzeniu. – Jestem nieco zaskoczony, ¿e Ray Sparks nie zadzwoni³ do tej pory – powiedzia³. – Zadzwoni³. Tu¿ przed kolacj¹. – Naprawdê? – Tak. Chcia³ siê dowiedzieæ, czy ju¿ wyjecha³eœ. Odpar³am, ¿e jeszcze nie. Powiedzia³am, ¿e zaprosi³am ciê na wspólny posi³ek z naszymi podopiecznymi. Zapyta³am te¿, czy przekazaæ ci jak¹œ wiadomoœæ, ale on odpar³, ¿e nie, podziêkowa³ i roz³¹czy³ siê. Mam nadziejê, ¿e nie wœciekniesz siê na mnie za to, ¿e wczeœniej ci o tym nie powiedzia³am. – Nie chcia³ ze mn¹ rozmawiaæ? – Widaæ nie. Dave d³ugo milcza³. – To dobry znak. Przynajmniej tak mi siê wydaje – rzek³ wreszcie. – Naprawdê nie gniewasz siê na mnie? To by³ taki mi³y wieczór, ¿e nie chcia³am go psuæ. – Nie, ale¿ sk¹d. Zastanawia³em siê nad tym, co powiedzia³aœ podczas spaceru. Zwróci³aœ moj¹ uwagê na coœ, czego sam wczeœniej nie dostrzega³em. Móg³bym odejœæ z DCIS choæby jutro rano, a nikt nawet nie zauwa¿y³by tego. Wieœæ o mojej rezygnacji ucieszy³aby natomiast, co najmniej kilka osób. – A co z zabezpieczeniem sobie przysz³oœci? – Przys³uguje mi przyzwoita emerytura – odpar³. Popatrzy³ Gwen prosto w oczy. – Nie mam zielonego pojêcia, co móg³bym robiæ, ale cokolwiek to bêdzie, powinno byæ lepsze, ni¿ moje obecne zajêcie.

184

– Musisz siê nad tym powa¿nie zastanowiæ, prawda? Do czasu podjêcia jakiejœ decyzji mo¿esz zostaæ tutaj. Dawny pokój ojca jest naszym oficjalnym pokojem goœcinnym. Poza tym móg³byœ zaj¹æ siê tu sprawami, z którymi sama nie dajê sobie rady. Te dzieci, albo nigdy nie mia³y ojca, albo te¿ wola³yby go nie pamiêtaæ. Wspomina³eœ, ¿e ju¿ pracowa³eœ z dzieæmi. Tutaj móg³byœ siê te¿ tym zaj¹æ. Jest naprawdê piêkna – pomyœla³. Z trudem opar³ siê impulsowi, by nie dotkn¹æ jej w³osów. – Zostaj¹c, zdecydujê siê na to nie tylko ze wzglêdu na sprawê Carsona. Spuœci³a wzrok, a on zastanawia³ siê, czy aby nie pope³ni³ b³êdu. Poczu³, jak nieco siê czerwieni. Z zadowoleniem stwierdzi³, ¿e jest zbyt ciemno, by Gwen to zauwa¿y³a. – S¹dzê, ¿e by³byœ bardzo dobry dla dzieci – przerwa³a milczenie, wci¹¿ unikaj¹c kontaktu wzrokowego. – Poza tym myœlê, ¿e wyrwanie siê z obecnego œwiata bardzo dobrze ci zrobi. Ostatnio nie znajdujesz w nim nic dobrego. – Masz racjꠖ przyzna³, zadowolony, ¿e rozmawiaj¹ na ten temat. Przez kolejne pó³ godziny gawêdzili na temat szko³y i jej wychowanków. Wyczuwaj¹c, ¿e pora jest ju¿ póŸna, podziêkowa³ i wsta³. Gospodyni odprowadzi³a go na frontow¹ werandê. Postanowi³, ¿e na noc pojedzie do motelu i zjawi siê tu z samego rana. Doda³, ¿e wczeœniej bêdzie musia³ zatelefonowaæ do Sparksa. Przytaknê³a tylko. Wydawa³o mu siê, ¿e chce mu coœ powiedzieæ. Czeka³ wiêc. – Wiele rzeczy tutaj nie wygl¹da tak, jak mog³oby siê wydawaæ, Dave – powiedzia³a wreszcie. – To... historia. Przesz³oœæ naszej rodziny. Wyczuwam, ¿e jesteœ mn¹ szczególnie zainteresowany. Musisz jednak myœleæ o w³asnej przysz³oœci, a nie o mnie. Uœmiechnê³a siê smutno, uœcisnê³a jego d³oñ i wycofa³a siê do domu. Sta³ bez ruchu d³ug¹ chwilê, czuj¹c siê jak zawiedziony nastolatek. Wreszcie, z oci¹ganiem zszed³ po schodkach do samochodu. No c󿠖 myœla³ jad¹c powoli – oto odpowiedŸ. Dlaczego, u licha, ³udzi³ siê, ¿e i ona siê nim interesuje? Jednorêkim agentem federalnym, którego kariera leg³a w gruzach, podobnie jak ma³¿eñstwo, nie wspominaj¹c ju¿ o obecnych k³opotach z Carsonem i wojskiem. W³¹czy³ radio i nastawi³ rozg³oœniê country. Akurat nadawano ckliw¹ piosenkê o ³zach i mi³oœci. Œwietnie – uzna³. Po prostu œwietnie.

11 Wtorek, parking dla ciê¿arówek, autostrada miêdzystanowa numer 20, 00.45

G

enera³ Carrothers spotka³ siê z zespo³em z Anniston na ogromnym parkingu dla ciê¿arówek, nieopodal skrzy¿owania obwodnicy Atlanty z autostrad¹ miê-

185

dzystanow¹ numer 20. Grupa szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych przyjecha³a czterema ciê¿arówkami i szeœcioma suburbanami, nale¿¹cymi do ¿andarmerii, wyposa¿onymi w las anten i policyjne koguty. Carrothers czeka³ na parkingu w czarnej limuzynie pochodz¹cej z bazy wojsk lotniczych Dobbins w pó³nocno-zachodniej Atlancie ju¿ od pó³ godziny. Jego kierowca, sier¿ant wojsk lotniczych, by³ palaczem. Sta³ przy samochodzie i namiêtnie pali³ papierosa za papierosem. Genera³ sam przylecia³ wojskowym learjetem. Innymi oficerami w grupie wys³anej do DRMO bêd¹: dowódca zespo³u z Anniston i dwaj kapitanowie wojsk chemicznych, kieruj¹cy oddzia³em do zadañ specjalnych. Major Mason i pu³kownik Fuller zostali w Pentagonie, sk¹d mieli koordynowaæ dzia³ania w Atlancie. Zastêpca dowódcy wojsk chemicznych nie chcia³ mieæ przy sobie Fullera, szczególnie, gdy dowiedzia³ siê, ¿e ten skontaktowa³ siê ju¿ z genera³em Waddellem. Niespodziewany powrót dowódcy wojsk chemicznych by³, ujmuj¹c to oglêdnie, nieprzyjemny. Waddell nie pró¿nowa³ podczas lotu z zachodniego wybrze¿a. Nie lubi³ niespodzianek, a z pewnoœci¹ za takie mo¿na by³o uznaæ informacje przekazane mu przez Fullera. By³ cz³owiekiem, który nie wyra¿a wrzaskliwie opinii. Zamiast tego wezwa³ Carrothersa do swojego gabinetu i kaza³ mu staæ na bacznoœæ przed swoim biurkiem. – Generale – mówi³ z powa¿n¹ min¹ – wydawa³o mi siê, ¿e wspólnie wypracowaliœmy „zgodn¹ opiniê” w sprawie naszego ma³ego problemu, ale jak widzê, myli³em siê. A teraz w grze pojawi³y siê osoby spoza naszego krêgu. Czy wed³ug pana zaginiony cylinder mo¿e byæ ukryty na terenie DRMO w Fort Gillem? I nie trafi³ do maszyny przerobowej? – Tak jest, panie generale. Tak mo¿e byæ w rzeczywistoœci, ale... – Nie chcê s³yszeæ ¿adnych „mo¿e” i „ale”. Doniesieñ o postêpowaniu niezgodnym z moimi rozkazami tak¿e. Tym zajmiemy siê jednak póŸniej, podobnie jak pañsk¹ przysz³oœci¹ w naszych wojskach. Teraz proponujê podj¹æ zdecydowane dzia³ania, by ostatecznie zamkn¹æ tê puszkê Pandory. Od tego zale¿y utrzymanie tej gwiazdki, któr¹ pan wypracowa³. – Panie generale... – Proszê milcze栖 przerwa³ Waddel. – Ju¿ zamknêliœmy tê sprawê, a jednak uda³o siê panu ponownie j¹ otworzyæ. Rozmawia³em z genera³em Romanem i zgodzi³ siê z moimi opiniami, ¿e nie pozosta³a nam ¿adna alternatywa. Uzyska³em od niego zgodê na podjêcie doœæ drastycznych œrodków. Dla dobra armii i znacznie wa¿niejszego bezpieczeñstwa publicznego zajmie siê pan spaleniem DRMO. Jego rozkazy by³y nadzwyczaj dok³adne: – Uda siê pan do Georgii i osobiœcie wykona to zadanie. Zniszczycie ca³y kompleks przy u¿yciu ognia. Genera³ Roman udostêpni³ oddzia³ si³ specjalnych, który uda siê do Fort Gillem. Ustanowi pan dwa niezale¿ne kordony zabezpieczaj¹ce: zewnêtrzny z³o¿ony z ¿andarmerii z Anniston i wewnêtrzny z zespo³u szybkiego zwalczania zagro¿eñ chemicznych. ¯andarmeria z Fort Gillem bêdzie zajêta fa³szywym w³amaniem do magazynów si³ lotniczych, po przeciwnej stronie bazy. Oddzia³ specjalny zjawi siê najwczeœniej i zajmie stanowiska na opuszczo-

186

nym pasie startowym. Unieszkodliwi¹ instalacjê przeciwpo¿arow¹ i system alarmowy, a gdy otrzymaj¹ rozkaz do dzia³ania, rozmieszcz¹ i odpal¹ ³adunki zapalaj¹ce. Chcê, ¿eby ca³a akcja trwa³a nie d³u¿ej, ni¿ piêtnaœcie minut. Miejscowa ¿andarmeria bêdzie zajêta upozorowanym w³amaniem. Po zauwa¿eniu po¿aru w DRMO, do akcji zostan¹ wys³ani stra¿acy, wszystkie budynki maj¹ ju¿ staæ w ogniu. Dzia³ania gasz¹cych zostan¹ dodatkowo opóŸnione, bo ¿aden hydrant w okolicy nie bêdzie dzia³a³. Wtedy ktoœ poinformuje ich, ¿e w p³on¹cych budynkach mog¹ byæ przechowywane ³adunki wybuchowe. Dowódca Fort Gillem zostanie wtajemniczony w nasz plan i podejmie decyzjê o odwo³aniu akcji stra¿ackiej. Oœwiadczy oficjalnie, ¿e dla ratowania nadmiarowych zasobów militarnych nie warto ryzykowaæ ¿ycia ludzi. Waddell skoñczy³, a Carrothers spróbowa³ raz jeszcze zaprotestowaæ. – Proszê siê ze mn¹ nie spiera栖 dowódca wojsk chemicznych znów nie da³ mu dojœæ do s³owa. – Nie niszczymy przecie¿ ¿adnej przedstawiaj¹cej wartoœæ w³asnoœci rz¹dowej. Te magazyny licz¹ pó³ wieku. Wszystkie zgromadzone w nich rzeczy nie s¹ ju¿ wojsku potrzebne. Pieni¹dze, które zostan¹ stracone s¹ niczym w porównaniu z mo¿liwoœci¹ – stworzon¹ zreszt¹ przez pana – ¿e jakiœ drañ móg³ po³o¿yæ swoje ³apy na Oku Szatana. Wie pan ju¿ o biologicznym sk³adniku. – Tak jest. – Mo¿na poddaæ ten plan testowi „Washington Post”. Jeœli kiedykolwiek zostanie ujawniona informacja, ¿e wojsko spali³o piêæ, czy szeœæ pe³nych magazynów, aby mieæ pewnoœæ, ¿e jakieœ bardzo groŸne œwiñstwo nie trafi³o na miêdzynarodowy rynek broni, to kto tak naprawdê bêdzie nas o to wini³? Carrothers nie by³ w stanie zaprzeczyæ temu argumentowi. DRMO stanowi³o niewielk¹ czêœæ nieczynnego ju¿ kompleksu wojskowego, który by³ zlokalizowany wzd³u¿ zamkniêtego pasa startowego i po³o¿ony ponad kilometr od najbli¿szych skupisk ludzkich. Nawet w przypadku po¿aru na tak¹ skalê, najwiêkszym zagro¿eniem by³o rozprzestrzenienie siê ognia na otaczaj¹ce bazê ³¹ki. PóŸniejsze dochodzenie przeprowadzone zostanie przez wojskowy CID, a stosowny raport powêdruje prosto do dowództwa armii. Specjaliœci od public-relations z Pentagonu, bez trudu poradz¹ sobie z mediami. Nikt w Fort Gillem, poza jego dowódc¹ nie bêdzie mia³ pojêcia o tym, co by³o rzeczywist¹ przyczyn¹ po¿aru. – Zacz¹³ pan ca³e zamieszanie z tym facetem z DCIS – ci¹gn¹³ Waddell oficjalnym tonem. – I to pan je zakoñczy. Genera³ Roman ju¿ skontaktowa³ siê z szefostwem agencji i potwierdzi³, ¿e ten Stafford to prowokator, któremu nie mo¿na ufaæ. Wydali rozkaz jego obecnemu prze³o¿onemu, by go schwyta³ i dostarczy³ do Waszyngtonu. Genera³ Roman zapewni³ ich, ¿e oskar¿enia Stafforda kierowane pod adresem kierownika DRMO s¹ tylko pomówieniami. – A jeœli tak nie jest? Co, jeœli ten Carson rzeczywiœcie ma pojemnik? – Z tym wi¹¿e siê ostatnia czêœæ naszej misji. Po wznieceniu po¿aru, oficer dy¿urny z Fort Gilllem powiadomi o tym Carsona. Proszê go zatrzymaæ i przywieœæ do Waszyngtonu, kiedy ten zjawi siê na miejscu. Zajmie siê nim jedna z agencji rz¹dowych. Zabierze go do Virginii i sprawdzi, co tak naprawdê wie. Jeszcze jedno.

187

Waddell podniós³ siê zza biurka. Carrothers doskonale zna³ ju¿ tê minê prze³o¿onego. – Szef sztabu zosta³ w pe³ni wprowadzony w ca³¹ sprawê. Popiera tak drastyczne œrodki zapobiegawcze. Jeszcze raz to panu powtórzê, choæ widzê, ¿e trudno to zrozumieæ: wojsko nie gubi swojej broni. Czy to jasne, generale? Nie zgubiliœmy ¿adnej broni chemicznej. Wojska chemiczne musz¹ walczyæ o ka¿dego centa z bud¿etu, a taka wpadka ostatecznie by nas pogrzeba³a. Zrozumiano? – Tak jest. – To dobrze. Proszê udaæ siê na miejsce i dopilnowaæ, ¿eby wszystko sp³onê³o, a¿ do fundamentów. Raz na zawsze pozb¹dŸmy siê tego cholernego k³opotu z Okiem Szatana. Aha, proszê siê zastanowiæ, kiedy zamierza pan siê wycofaæ. Mia³ pan swoj¹ szansê, generale, i wed³ug mnie zmarnowa³ j¹. To wszystko. Resztê dnia Carrothers spêdzi³ w Pentagonie, w podziemnym centrum operacyjnym armii, koordynuj¹c przygotowania do operacji. Sta³ teraz przy pierwszym z suburbanów, pod sodow¹ latarni¹ na parkingu i po raz kolejny przesun¹³ d³oñmi po twarzy. By³ zmêczony, rozczarowany i niespokojny. Móg³ zrozumieæ strach trójgwiazdkowców przed ujawnieniem sprawy zaginiêcia pojemnika z Okiem Szatana, a spalenie DRMO zapewnia³o dziewiêædziesiêciopiêcioprocentowe prawdopodobieñstwo zniszczenia cylindra, przy za³o¿eniu, ¿e tam w³aœnie siê znajdowa³. Jeœli jednak zosta³ gdzieœ przeniesiony? Zbyt wiele by³o tu niepewnoœci. W³aœnie z tego powodu by³ bardzo niezadowolony z otrzymanego zadania. Tym bardziej, ¿e ten pomys³ zrodzi³ siê w g³owach, ogarniêtych panik¹ najwa¿niejszych osób w armii. Mia³ œwiadomoœæ, ¿e sta³ siê pionkiem w zacieraniu œladów i w³aœnie to najbardziej go martwi³o. Sceny z filmu pokazanego przez Fullera wci¹¿ pojawia³y mu siê przed oczami. Do tego doszed³ jeszcze ostateczny cios zadany mu przez Waddella: informacja, ¿e mo¿e ju¿ myœleæ o odejœciu na emeryturê. No có¿, im wiêcej myœla³ o takiej perspektywie, tym mniej go martwi³a, w przeciwieñstwie do tego, co czeka³o go dziœ w nocy.

Wtorek, DRMO w Fort Gillem, 00.20 Carson obserwowa³ na ekranie w pomieszczeniu kontrolnym ludzi Tangenta. Przyjechali du¿ym, ciemnym samochodem osobowym. Przez nastêpne piêæ minut nic siê nie dzia³o. Wreszcie we wnêtrzu wozu zapali³o siê œwiat³o, które zgas³o, gdy w oddali pojawi³ siê snop reflektorów samochodu patrolowego ¿andarmerii. Po up³ywie trzech minut spróbowali ponownie. Czterech mê¿czyzn, których rysów nie sposób by³o rozró¿niæ na czarno-bia³ym obrazie wysiad³o z samochodu. Jeden z nich podszed³ do baga¿nika, otworzy³ go i wyj¹³ coœ, co przypomina³o marynarski worek. Zatrzasn¹³ po cichu klapê, a jego towarzysze przenieœli baga¿ do drzwi frontowych budynku administracyjnego. Carson straci³ ich tam z widoku. W porz¹dku – uzna³. Jest ich czterech. Jeden dowodzi, a trzech go obstawia. NieŸle. Czeka³, wyobra¿aj¹c sobie jednoczeœnie, jak reaguj¹, czytaj¹c zostawio-

188

n¹ im wiadomoœæ w kopercie. Wkurz¹ siê, bo bêd¹ zmuszeni ponownie schowaæ torbê do wozu i przejechaæ na ty³y kompleksu. Nie martwi³ siê tym jednak. Zale¿a³o mu, by jak najszybciej zniknêli z widoku i znaleŸli siê na pasie startowym, gdzie ¿andarmi tak ³atwo ich nie zauwa¿¹. Wrócili do samochodu. Pó³torej minuty póŸniej, wy³oniwszy siê z ciemnej alejki miêdzy magazynami pojawili siê na drugim ekranie. Carson zostawi³ tam otwart¹ bramê wjazdow¹. Pojazd wjecha³ na pas startowy ze zgaszonymi œwiat³ami. To dobrze – stwierdzi³. Miejsce i tak jest oœwietlone. Wóz zatrzyma³ siê przy palecie ze œmig³ami. Tym razem wysiad³ tylko jeden i wzi¹³ znajduj¹c¹ siê tam kopertê. Zapozna³ siê z jej zawartoœci¹ i bez wahania ruszy³ do magazynu numer 4. Powinienem dodaæ polecenie, by zamknêli bramê dla ciê¿arówek – stwierdzi³. Je¿eli kryli siê gdzieœ ich pomocnicy, bez trudu bêd¹ mogli dostaæ siê na teren placówki. Zlustrowa³ obraz z kamer na granicach DRMO sprawdzaj¹c, czy nic tam nie zobaczy. Na szczêœcie ¿adnego ruchu. Wróci³ do obserwacji ludzi Tangenta. Kierowca wróci³ do samochodu. Otworzy³ drzwi i zajrza³ do œrodka. Po chwili znów wszyscy wysiedli, rozejrzeli siê, jeszcze raz wyjêli worek i tym razem zabrali go do pomieszczenia z pasem transmisyjnym. Carson czeka³, a¿ wszyscy doszli do wejœcia, nim zdecydowa³ siê skorzystaæ z przycisku otwieraj¹cego zamek cyfrowy. Czterej biali mê¿czyŸni, w wieku trzydziestu, czterdziestu lat, w prostych spodniach i rozpiêtych wiatrówkach. Nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e wiatrówki zas³aniaj¹ broñ, któr¹ mieli przy sobie. W porz¹dku. On tak¿e nie by³ bezbronny. Nacisn¹³ guzik i wszyscy odwrócili siê gwa³townie na dŸwiêk otwieranego zamka. Jeden z nich uchyli³ je ostro¿nie, dwaj pozostali wnieœli torbê, a ostatni przez chwilê obserwowa³ okolicê, nim znikn¹³ w œrodku. Menad¿er spojrza³ na monitor pokazuj¹cy wnêtrze magazynu. Po prawej widzia³ pracuj¹cy podajnik, który znika³ w œcianie. Siêgn¹³ po s³uchawkê i zadzwoni³. Jeden z mê¿czyzn znikn¹³ z pola widzenia i chwilê póŸniej odebra³ telefon. – W³ó¿cie pieni¹dze do pude³ek przy podajniku. Kiedy wszystkie bêd¹ spakowane, przejdŸcie pod drzwi – poleci³. Przybysz nic nie odpowiedzia³ i bez s³owa siê roz³¹czy³. Carson przygl¹da³ siê, jak podci¹gnêli worek do pasa i rozpoczêli prze³adunek. Nie wiedzia³, czy przez przypadek, czy te¿ rozmyœlnie ustawili siê w taki sposób, ¿e zas³aniali mu widok. Trzech pracowa³o, a czwarty obserwowa³ pomieszczenie. Bez w¹tpienia uk³adali coœ do pojemników, ale kamera znajdowa³a siê tak daleko, ¿e nie by³ w stanie stwierdziæ, czy rzeczywiœcie s¹ to pieni¹dze. Robili to zadziwiaj¹co d³ugo. Domyœli³ siê, ¿e uk³adaj¹ paczki tak, by zmieœci³y siê do pojemników. Skoñczywszy, odsunêli siê od podajnika i rozejrzeli wokó³. W porz¹dku – stwierdzi³. Ponownie wybra³ numer wewnêtrzny. Ten sam mê¿czyzna podszed³ do telefonu i odebra³. – Po³ó¿cie pude³ka na pas, a kiedy znajd¹ siê w s¹siednim pomieszczeniu, wy³¹czê podajnik. Potwierdzaj¹c autentycznoœæ pieniêdzy, zadzwoniê jeszcze raz i powiem, gdzie znajduje siê towar. Do tego czasu blokujê zamek cyfrowy. Nie próbujcie wyjœæ.

189

– Ile to potrwa? – zapyta³ mê¿czyzna. Carsonowi wyda³o siê, ¿e to Tangent. Tak, niemal na pewno. Nie widzia³ jednak jego twarzy na monitorze. – Piêtnaœcie minut – odpar³ i nacisn¹³ odpowiedni przycisk. – Sk¹d mamy wiedzieæ, ¿e pan nie ucieknie? Tak, to Tangent. – Ju¿ to przerabialiœmy. Towar nie przedstawia dla mnie ¿adnej wartoœci. Przyda siê tylko panu i w³aœciwemu klientowi. Proszê mi wierzyæ, ¿e jest to coœ, czego wcale nie mam ochoty d³u¿ej trzymaæ. Od³o¿y³ s³uchawkê, by nie marnowaæ czasu na bezproduktywn¹ rozmowê. Patrzy³, jak k³ad¹ pojemniki na pasie. Stali obok siebie i stopniowo obracali g³owy za pieniêdzmi znikaj¹cymi za œcian¹. Prze³¹czy³ widok na halê przerobow¹ i czeka³, a¿ pud³a zjawi¹ siê w oœwietlonym miejscu. Widz¹c wyraŸnie wszystkie pojemniki, przeszed³ do panelu systemu przeciwpo¿arowego i przerwa³ obwód zasilania podajnika, a jednoczeœnie zgasi³ œwiat³o. W hali bêdzie w stanie ponownie je w³¹czyæ. Jeszcze raz przyjrza³ siê uwa¿nie obrazom na monitorach. Kamery nie mia³y mo¿liwoœci dokonywania zbli¿eñ, ale to co widzia³, bez w¹tpienia wygl¹da³o jak pieni¹dze: równe paczki, przepasane banderolami. Czas rusza栖 stwierdzi³. Trzeba sprawdziæ, czy to nie fa³szywki. Zanim wsta³, po raz ostatni sprawdzi³ widok ze wszystkich kamer: pas startowy, wnêtrza wszystkich magazynów, podajnik. Mê¿czyŸni czekali, jak im przykaza³. Siedzieli na odwróconych pud³ach, prawie niewidoczni w pó³mroku. Jeden z nich pali³ papierosa i ilekroæ siê zaci¹ga³, jasny ognik rozb³yska³ na ekranie. Dalej oœwietlona hala przerobowa z pojemnikami na pasie transportowym, budynek administracyjny i parking, równie¿ pusty. Nie, nie do koñca. Zamar³ w fotelu, wpatruj¹c siê w monitor. Na ty³ach parkingu, ju¿ w cieniu ciê¿arówek, dostrzeg³ przód du¿ego samochodu. Nic wiêcej nie by³ w stanie stwierdziæ. Resztê wozu skrywa³y ciemnoœci. Sk¹d, do diab³a, siê wzi¹³? Czy sta³ tam od jakiegoœ czasu? – Nie wydaje mi siꠖ mrukn¹³ do siebie. Jeszcze raz zlustrowa³ pozosta³e monitory. Szczególn¹ uwagê zwróci³ na plac przed magazynami i dojazd do niego. Pas dla ciê¿arówek. Sta³y tam cztery naczepy. Nieco dalej znajdowa³y siê dwa ci¹gniki. W jednym z nich ukry³ cylinder. Wytê¿y³ wzrok. Coœ tu by³o nie tak. Za ostatni¹ naczep¹ by³o wyraŸnie widaæ ko³a, mniejsze od ciê¿arowych. Musia³ tam staæ samochód. A mo¿e nawet dwa. A to dranie! Tangent sprowadzi³ pomoc. I wygl¹da³o na to, ¿e liczn¹. W czasie, gdy Carson by³ zajêty sprowadzeniem tej czwórki do magazynu, co najmniej trzy samochody zajê³y pozycje. I czeka³y na jakiœ sygna³? ¯adna z kamer nie pokazywa³a wjazdu na plac miêdzy magazynami, ale by³ niemal pewien, ¿e i tam pojawi³ siê samochód. Cholera jasna! Rusz siê! Czas na plan B.

190

Wy³¹czy³ œwiat³a, chwyci³ pust¹ walizkê i opuœci³ pomieszczenie kontrolne. Szybkim krokiem podszed³ do tylnego wyjœcia i przez okienko wyjrza³ na plac. Wed³ug pierwotnego planu mia³ teraz dostaæ siê do hali przerobowej. Sta³y tam co najmniej trzy samochody. Siedz¹cy w aucie przed budynkiem administracyjnym nie widzieli, co dzieje siê na terenie DRMO. Ci za naczep¹ tak¿e mieli ograniczone pole widzenia, ale mogli przecie¿ wygl¹daæ zza niej obserwatorzy. Jeœli jeszcze jeden wóz sta³ w alei, to stamt¹d by³ idealny widok na ca³y plac i zostanie zauwa¿ony, przynajmniej na przestrzeni miêdzy zgrupowaniem palet i hangarem. Wzi¹³ g³êboki oddech. Tangent i jego obstawa wygl¹dali na spokojnych. Ja te¿ by³bym opanowany na ich miejscu – skonstatowa³, gdybym na zewn¹trz mia³ oœmiu, a mo¿e dziesiêciu ludzi do pomocy. Nie zamierzali zapewne nic robiæ, dopóki ich towarzysze nie dostan¹ cylindra, a on nie weŸmie pieniêdzy. Znaczy³o to, ¿e jego przemarsz bêdzie sygna³em do gotowoœci. Nic by im to nie da³o, gdyby teraz zaatakowali. Mo¿e widz¹c walizkê w jego rêku pomyœl¹, ¿e ma w niej pojemnik. Nie znaj¹c jego wymiarów, nie mogli wiedzieæ, ¿e siê w niej nie zmieœci³by. Liczy³ na ich ignorancjê. Otar³ pot z czo³a, ponownie g³êboko odetchn¹³ i po³o¿y³ d³oñ na klamce. W porz¹dku, czas ruszaæ, postanowi³. Przekroczy³ drzwi i pewnie ruszy³ przed siebie. Nocne powietrze by³o ch³odniejsze, ni¿ myœla³. Jego kroki odbija³y siê g³oœnym echem od blaszanych œcian magazynów. Opar³ siê przemo¿nej chêci spojrzenia, w alejê dojazdow¹. Orientuj¹c siê, ¿e ich zauwa¿y³, mogliby zdecydowaæ siê na wczeœniejsze podjêcie dzia³añ. Musia³ doprowadziæ do zawarcia transakcji, a dopiero póŸniej chroniæ siê przed odebraniem mu pieniêdzy. W³aœciwie by³ przygotowany na tak¹ ewentualnoœæ. Min¹³ szereg palet, samochód Tangenta i wydosta³ siê na otwart¹ przestrzeñ przed hal¹ przerobow¹. Pali³a go twarz. Wyobra¿a³ sobie, ¿e jest postrzegany przez noktowizor. Czu³ siê jak kaczka na polowaniu. Dziesiêæ metrów. Piêæ. Czy s³yszeli go w s¹siednim pomieszczeniu? By³ ju¿ prawie na miejscu. Tylko spokojnie – przykaza³ sobie. Dotar³ do drzwi, wystuka³ kod i dosta³ siê do przedsionka. Rzuci³ w k¹t walizkê i pospiesznie przeszed³ do sterowni Monstrum. Ju¿ wczeœniej prze³¹czy³ machinê na tryb wyczekiwania i wszystkie kontrolki by³y podœwietlone. Odszuka³ panel sterowniczy i zablokowa³ zamek cyfrowy frontowych drzwi. Ciê¿kie wrota by³y wykonane ze stali i nie da siê ich tak po prostu wywa¿yæ. Przeszed³ do pasa transmisyjnego, by przyjrzeæ siê zawartoœci pude³. To chyba prawdziwe pieni¹dze. Paczki studolarówek szczelnie wype³nia³y pojemniki. Siêgn¹³ po przygotowane uprzednio dwie torby i zabra³ siê za prze³adunek forsy. Zdj¹³ pierwsz¹ warstwê pieniêdzy i z zadowoleniem stwierdzi³, ¿e druga wygl¹da tak samo. Œwietnie! Kilka paczek schowa³ do kieszeni, na wypadek, gdyby coœ posz³o nie tak. Je¿eli nawet zdecydowali siê na fa³szywki, by³y ukryte g³êbiej, na dnie.

191

Zgodnie z planem powinien przeprowadziæ ostateczny test ich autentycznoœci. ¯a³owa³, ¿e nie ma ju¿ mo¿liwoœci skorzystania z systemu kamer, by sprawdziæ, co dzieje siê na zewn¹trz. Postanowi³, ¿e wobec braku czasu musi zrezygnowaæ z dodatkowego badania. Jak dot¹d przybysze s³uchali jego poleceñ. Jak d³ugo jednak bêd¹ sk³onni do wspó³pracy? Tangent ewidentnie zamierza³ go wykiwaæ. Trudno, nie dostan¹ cylindra. Czas ucieka. Ruszaj siê. Dzwoñ. Pospiesznie przesypa³ resztê pieniêdzy i zapi¹³ torby. Siêgn¹³ po telefon na œcianie i po³¹czy³ siê z pomieszczeniem obok. Jeden dzwonek, drugi... – Tak? – Bez w¹tpienia – to Tangent. – Towar jest w moim biurze – sk³ama³ Carson. – Na najwy¿szej pó³ce. PrzejdŸcie do magazynu numer jeden, a stamt¹d do budynku administracyjnego. Drzwi s¹ otwarte. Skrêæcie w lewo, korytarzem, ostatnie drzwi po lewej stronie. – Jak siê st¹d wydostaæ? – Przy drzwiach, którymi weszliœcie, znajdziecie toporek. Jest w pustym kartonie. Trzeba wybiæ blokady i drzwi da siê ju¿ otworzyæ. – W porz¹dku. – Chwila ciszy. – Carson. – Tak? – Wie pan, ¿e nasza wspó³praca nie musi siê na tym skoñczyæ. – Niestety, musi. Przywióz³ pan ze sob¹ zbyt wielu przyjació³. Mi³o by³o robiæ z panem interesy. W³aœciwie nie powinienem tego mówi栖 stwierdzi³ odk³adaj¹c s³uchawkê. Chwyci³ obie torby i wróci³ do nieruchomego podajnika. Wspi¹³ siê i przeszed³ do uchylnych drzwiczek w œcianie ³¹cz¹cej oba budynki. Przez chwilê s³ucha³ krzyków i g³oœnych uderzeñ toporkiem w metal. Wydawa³o mu siê tak¿e, ¿e na zewn¹trz pracuje silnik samochodu. Czeka³ z coraz wiêksz¹ niecierpliwoœci¹. Nagle rozleg³o siê zdecydowane dobijanie siê do drzwi wejœciowych hali przerobowej. Ju¿ tu s¹ – pomyœla³. I ku jego zaskoczeniu, ktoœ zacz¹³ waliæ w drzwi przejœciowe miedzy dwoma pomieszczeniami, które w przeciwieñstwie do frontowych, by³y wykonane z aluminium. D³ugo nie wytrzymaj¹ takich potê¿nych uderzeñ. Cholera! Co teraz? Ogarnê³a go panika, szczególnie, gdy zda³ sobie sprawê, ¿e ktoœ znajduje siê po drugiej stronie przejœcia, z którego zamierza³ skorzystaæ. Wycofa³ siê. Patrzy³ rozszerzonymi oczami, jak du¿e drzwi wyginaj¹ siê coraz bardziej. Ich zawiasy puszcz¹ w ka¿dej chwili. Tamci pracowali sprawnie i drzwi lada chwila poddadz¹ siê ich naporowi. By³ w pu³apce. Carson dostrzeg³ w szparze drzwiczek, ponad podajnikiem oko i czerwon¹ z wysi³ku twarz mê¿czyzny, który z ca³ych si³ na nie napiera³. Odruchowo z ca³ych si³ kopn¹³ w jedno ze skrzyde³. Kant drzwiczek z hukiem trafi³ tamtego prosto w g³owê. Rozleg³ siê g³oœny jêk i dobijanie z drugiej strony ucich³o. Menad¿er zupe³nie zapomnia³ o blokadzie drzwiczek. Aby uciec, musia³ ponownie uruchomiæ pas transportowy. Zeskoczy³ z niego i podbieg³ do konsoli, œwiadom krzyków i ha³asów przed hal¹. Z ca³ych si³ wcisn¹³ odpowiedni przycisk, ale nic siê nie sta³o. Dopiero po chwili uœwiadomi³ sobie, ¿e wczeœniej prze-

192

rwa³ obwód. Roztrzêsiony znów pogna³ do œciany, na której znajdowa³ siê panel bezpieczników. Chaotycznie szuka³ w³aœciwego, lecz by³o ich tu ca³e mnóstwo. Ogromnym wysi³kiem zmusi³ siê do logicznego myœlenia: przecie¿ któryœ z nich musia³ byæ w innej pozycji ni¿ pozosta³e! Wreszcie zlokalizowa³ ten odpowiedni w czwartym panelu. Przestawi³ go i szybko wróci³ do sterowni. Ponownie wdusi³ przycisk i tym razem podajnik ruszy³. Zakl¹³ w myœlach, bo ha³as spowodowany przez urz¹dzenie zasilaj¹ce bêdzie s³yszalny na zewn¹trz i zapewne œci¹gnie tu ca³¹ zgrajê pomocników tamtej czwórki. Trzeba temu zaradzi栖 postanowi³ i uruchomi³ zasilanie Monstrum. Machina o¿y³a, wydaj¹c z siebie ró¿ne dŸwiêki. Przez ca³y czas obserwuj¹c uchylaj¹ce siê drzwiczki œci¹gn¹³ z podajnika obie torby. Odczeka³, a¿ pojawi³o siê na nim cia³o, wci¹¿ nieprzytomnego mê¿czyzny, którego uprzednio uderzy³ w g³owê. Facet w œrednim wieku, wci¹¿ czerwony na twarzy, z potê¿nym rozciêciem na czole. Pod wiatrówk¹ wyraŸnie by³o widaæ szelki na broñ. Carson mia³ ju¿ œci¹gn¹æ cia³o z podajnika, gdy górny zawias drzwi przejœciowych puœci³ i z g³oœnym hukiem przewróci³y siê na pod³ogê. Nie zastanawia³ siê d³ugo, co robiæ. Wskoczy³ na pas i przedosta³ siê nim przez otwarte ju¿ przejœcie. Posuwaj¹c siê powoli wbrew ruchowi podajnika wychyli³ siê z dziury. W odleg³oœci oko³o dziesiêciu metrów dostrzeg³ mê¿czyznê, który akurat sforsowa³ drzwi. Zeskoczy³ z podajnika po drugiej stronie i pobieg³ na ty³ magazynu, gdy tylko tamten znikn¹³ w przejœciu. Ponad ha³asem Monstrum dobieg³ do jego uszu g³oœny krzyk oraz warkot kolejnych pojazdów zaje¿d¿aj¹cych na plac. By³ ju¿ niemal przy wyjœciu ewakuacyjnym, gdy ktoœ po przeciwnej stronie pomieszczenia kaza³ mu siê zatrzymaæ. Sam siê zatrzymaj – pomyœla³ znikaj¹c za drzwiami prowadz¹cymi do magazynu numer cztery. Za jego plecami rozleg³ siê œwist pocisków. Rzuci³ torby na ziemiê, zatrzasn¹³ drzwi i dodatkowo zablokowa³ je wózkiem, który sta³ nieopodal przygotowany. Schyli³ siê po pieni¹dze i szybkim krokiem ruszy³ dalej. Dziêki takiemu zabezpieczeniu bêdzie mia³ wystarczaj¹co du¿o czasu. Ktoœ zacz¹³ dobijaæ siê do drzwi, gdy mija³ rega³y siêgaj¹ce sufitu. Dotar³ do drzwi magazynu numer trzy i wiedzia³ ju¿, ¿e jest bezpieczny. Wszystkie wejœcia by³y zablokowane od wewn¹trz. By³ w stanie wydostaæ siê z ka¿dego pomieszczenia, ale oni nie dostan¹ siê do œrodka bez ciê¿kiego sprzêtu, nawet gdyby dysponowali ca³¹ armi¹ ludzi. Jeszcze jeden magazyn i wydostanie siê na zewn¹trz, przejdzie przez dziurê w siatce i zniknie w zaroœlach. Przygotowa³ sobie w dwóch miejscach drogi ucieczki: jedno w pobli¿u hali przerobowej, drugie zaœ w przeciwnym koñcu szeregu magazynów. By³ wœciek³y na Tangenta, za to, ¿e go zdradzi³. Mia³ jednak pieni¹dze, a kupiec nie dostanie swojego cennego pojemnika. PóŸniej zastanowi siê, jak pozbyæ siê tego cholerstwa. By³o mu ¿al nieprzytomnego mê¿czyzny na pasie. Byæ mo¿e jednak tamten drugi zd¹¿y³ na czas œci¹gn¹æ go z podajnika. Krzyk który us³ysza³, budzi³ powa¿ne w¹tpliwoœci. Pokona³ drzwi magazynu numer trzy i zaj¹³ siê przestawieniem kolejnego wózka wid³owego, gdy z przeciwnej strony pomieszczenia dobieg³ go dŸwiêk 13 – Oko Szatana

193

pracuj¹cej pi³y tarczowej, a chwilê póŸniej przeraŸliwy zgrzyt ciêcia metalu. Ktoœ stara³ siê sforsowaæ w ten sposób blaszan¹ œcianê. Miêdzy g¹szczem rega³ów nic nie widzia³, ale móg³by przysi¹c, ¿e tak w³aœnie jest. Co siê dzieje, do diab³a? Czy¿by siê przeliczy³? Mieli pi³y tarczowe! Porwa³ torby i ruszy³ na prawo, kieruj¹c siê ku kilku drzwiom na tylnej œcianie magazynu. Wszystkie one prowadzi³y do alei, która stanowi³a jego drogê ucieczki do samochodu. DŸwiêk ciêcia umilk³ tak gwa³townie, jak siê rozpocz¹³. Zatrzyma³ siê piêæ metrów od wyjœcia i schowa³ za jednym z rega³ów. Wyjrzawszy zza pó³ek, zobaczy³ w odleg³oœci oko³o osiemdziesiêciu metrów potê¿nego mê¿czyznê w he³mie i wielkich goglach, który bieg³ przejœciem i rzuca³ na boki jakieœ przedmioty. I nagle za plecami tamtego pó³mrok zamieni³ siê w oœlepiaj¹c¹ jasnoœæ, której towarzyszy³ wprost og³uszaj¹cy huk. Przera¿ony Carson patrzy³, jak wokó³ nastêpuj¹ eksplozje, naruszaj¹ce konstrukcjê ca³ego magazynu i wzniecaj¹ce po¿ary w kilkunastu miejscach jednoczeœnie. Móg³ siê ruszyæ, dopiero wtedy, gdy mê¿czyzna by³ zaledwie dwadzieœcia metrów od niego. Na czworaka, ci¹gn¹c za sob¹ torby, stara³ siê dostaæ do wyjœcia ewakuacyjnego, zanim tamten dotrze do niego i obrzuci ³adunkami wybuchowymi. W momencie, gdy jeden z granatów wyl¹dowa³ w s¹siednim przejœciu, Carson pchn¹³ drzwi nogami. Wybuch, który nast¹pi³ chwilê póŸniej, swym gor¹cym podmuchem osmali³ mu policzki. Zd¹¿y³ siê jednak przeturlaæ przez drzwi na zewn¹trz nim siêgnê³y go p³omienie. Zatrzasn¹³ je za sob¹ akurat na czas. Kolejny potê¿ny huk rozleg³ siê, kiedy poderwa³ siê na nogi. Pod drzwiami pojawi³ siê jasny blask i ca³a konstrukcja magazynu zatrzês³a siê, jakby w œrodku znajdowa³ siê sam szatan. Ci¹gn¹c torby skierowa³ siê do ogrodzenia. Szed³ na czworaka, boleœnie obijaj¹c kolana o twardy beton. Wreszcie odwa¿y³ siê stan¹æ na nogi i  ruszy³ truchtem do najbli¿szej dziury w siatce, tu¿ za hal¹ przerobow¹. Biegn¹c zorientowa³ siê, ¿e ka¿dy magazyn jest niszczony od œrodka potê¿nymi eksplozjami. Z budynku wydobywa³o siê oœlepiaj¹ce œwiat³o, a œciany wykrzywia³y siê i skwiercza³y od gor¹ca. Przez otwory wentylacyjne uchodzi³ coraz bardziej gêsty dym. Dotar³ wreszcie do otworu. Rzuci³ przed siebie pakunki i zabra³ siê za rozginanie oczek. Nagle znieruchomia³. Znajdowa³ siê za dawnym hangarem, w którym najwidoczniej nie wzniecono jeszcze po¿aru. Znów, po drugiej stronie s³ysza³ krzyki i warkot silników samochodowych. Tutaj nikt jeszcze siê nie zjawi³. Widzia³ tylko przód oddalonego o kilkanaœcie metrów ci¹gnika, w którym ukry³ pojemnik. W towarzystwie potê¿nego huku dach magazynu numer trzy zapad³ siê, a w niebo buchnê³y wysokie p³omienie. Chryste, przed chwil¹ tam by³em – przebieg³o mu przez g³owê. Szybko podj¹³ decyzjê. Wzd³u¿ œciany budynku przerobowego przemkn¹³ do potê¿nej ciê¿arówki. Wspi¹³ siê na dwa schodki i otworzy³ drzwiczki skrzynki z narzêdziami znajduj¹cej siê na zewn¹trz. Plac za rogiem zmieni³ siê w istne piek³o. S³ysza³ kakofoniê ludzkich krzyków, warkotu silników i coraz g³oœniejszego trzasku p³omieni. £adunki wybuchowe zaczê³y eksplodowaæ tak¿e w hali przerobowej.

194

Cylinder znajdowa³ siê dok³adnie tam, gdzie go zostawi³ Carson. Chwyci³ pojemnik i pobieg³ z powrotem do ogrodzenia. P³omienie, wydobywaj¹ce siê przez zdeformowane wyjœcie ewakuacyjne owionê³y go gor¹cem. Na miejscu spostrzeg³ z przera¿eniem, ¿e sztywny drut, który poprzednio ju¿ rozchyli³, wróci³ na swoje miejsce. Przepchn¹³ pojemnik przez zbyt ma³y dla niego otwór i zacz¹³ siê mocowaæ z siatk¹, by przedostaæ siê na drug¹ stronê. – Ty! – za jego plecami rozleg³ siê ostry krzyk. – Staæ! Rêce do góry! Obejrza³ siê przez ramiê i a¿ zamar³ na widok dwóch mê¿czyzn w mundurach wojskowych. Stali przy rogu hali i mierzyli do niego z d³ugiej broni. ¯o³nierze! Tylna œciana dawnego hangaru zaczê³a siê niebezpiecznie ko³ysaæ, a dach uniós³ siê i ze œrodka buchnê³y wysokie na kilkanaœcie metrów p³omienie. Od konstrukcji odrywa³y siê poszczególne elementy i spada³y na alejê. Obaj mê¿czyŸni uskoczyli w bok chroni¹c siê przed potokiem rozgrzanych do czerwonoœci kawa³ków metalu. Carson nie czekaj¹c na to, co bêdzie dalej, jednym skokiem rzuci³ siê na otwór, przez który z trudem uda³o mu siê przepchn¹æ. Odwróci³ siê, by zabraæ le¿¹ce po drugiej stronie torby, ale te cholerne druty znowu wróci³y do pierwotnego po³o¿enia. Ich ostre koñce wbi³y siê w tkaninê i oba pakunki skutecznie siê zaklinowa³y. Pozosta³ mu tylko cylinder. G³oœny huk sprawi³, ¿e menad¿er uniós³ wzrok i spostrzeg³, i¿ pozbawiona wsparcia tylna œciana coraz bardziej odchyla siê na zewn¹trz. K¹tem oka zobaczy³ ¿o³nierzy, którzy wci¹¿ do niego celowali. Nie zwraca³ jednak na nich uwagi. Skoczy³ miêdzy krzaki akurat wtedy, gdy ca³a hala przerobowa zawali³a siê z og³uszaj¹cym hukiem. Coœ boleœnie trafi³o go w plecy, gdy brn¹³ przez zaroœla, które trawi³ ju¿ ogieñ. Dotar³ do samochodu, otworzy³ drzwi, wrzuci³ do œrodka cylinder i wsun¹³ siê na siedzenie kierowcy. Ledwie zd¹¿y³ uruchomiæ silnik i uciec przed zbli¿aj¹cymi siê b³yskawicznie p³omieniami. Wrzeszcz¹c ze strachu, wcisn¹³ do oporu peda³ gazu. Przedar³ siê przez œcianê dymu i ognia na szutrow¹ drogê biegn¹c¹ wzd³u¿ ogrodzenia Fort Gillem. Za jego plecami wydawa³ siê p³on¹æ ca³y œwiat. Carrothers umieœci³ zespó³ z Anniston, w odleg³oœci niemal pó³ kilometra od budynków DRMO, na opuszczonym pasie startowym. Ciê¿arówki sta³y na wojskow¹ mod³ê, jedna obok drugiej. Przed nimi ustawiono suburbany. ¯andarmeria, równie¿ z Anniston, zajê³a pozycje wzd³u¿ pasa. Genera³ sta³ przy zderzaku stoj¹cej na skraju pó³ciê¿arówki. Na szczêœcie by³a ciemna, prawie bezwietrzna noc. Œwiat³a Atlanty, widoczne na pó³nocnym-wschodzie, tworzy³y ¿ó³topomarañczow¹ ³unê. Wyda³ rozkaz w³o¿enia kombinezonów chemicznych. Sam równie¿ mia³ na sobie taki strój, tylko he³m trzyma³ w rêkach, czekaj¹c na rozpoczêcie operacji. Kombinezon nie by³ ciê¿ki, ale nie mo¿na by³o go okreœliæ mianem wygodnego. Mia³ go na sobie bardzo krótko, a swêdzia³o go ju¿ ca³e cia³o. Uwa¿a³, ¿e w p³omieniach cylinder nie stanowi zagro¿enia, ale chcia³, by jego ludzie pamiêtali z jakiego powodu siê tu znaleŸli i dlaczego niszczyli rz¹dow¹ w³asnoœæ w œrodku

195

nocy. Osobiœcie wyda³ rozkaz do dzia³ania, gdy oddzia³ specjalny nada³ sygna³ obwieszczaj¹cy, ¿e zaj¹³ ju¿ wyznaczone pozycje przy dwóch pierwszych budynkach i nie stwierdzi³ tam niczyjej obecnoœci. Kierowca suburbana ruszy³ pasem w stronê likwidowanego kompleksu, by ¿o³nierze schronili siê w nim po wykonaniu zadania. Przez minutê nic siê nie dzia³o, a¿ wreszcie w przeciwnym koñcu DRMO rozleg³ siê zgrzyt pi³ tarczowych. Trwa³ jakieœ dwadzieœcia sekund, nim ponownie zaleg³a cisza. Znów minuta spokoju, a wreszcie nast¹pi³ szereg g³uchych eksplozji, st³umionych ju¿ nieco w miejscu, w którym sta³. Po kolejnych kilkudziesiêciu sekundach pojawi³y siê pierwsze jêzyki ognia. Genera³ wsun¹³ he³m na g³owê i wsiad³ do suburbana. Ogieñ by³ wyraŸnie widoczny, szczególnie w budynku na skraju. Skin¹³ na kierowcê i ruszyli w kierunku kompleksu. Z bli¿szej odleg³oœci zobaczy³ kilka postaci wsiadaj¹cych do podstawionego wozu, który pospiesznie odjecha³ w prawo. Dobrze, oddzia³ siê ju¿ ewakuowa³. Stwierdzi³, ¿e zgodnie z poleceniem, reszta pó³ciê¿arówek zajmuje stanowiska wzd³u¿ ogrodzenia. Zespó³ chemiczny nie wejdzie miêdzy budynki, dopóki siê wszystkie nie dopal¹. Ciekawe, co myœleli sobie teraz ci ¿o³nierze. Przed podjêciem akcji wyjaœni³ im, dlaczego konieczne s¹ tak radykalne dzia³ania. Doda³, ¿e dowództwo podejrzewa, i¿ zagraniczni terroryœci umieœcili na terenie placówki broñ chemiczn¹, a jutro zamierzaj¹ przenieœæ j¹ w miejsce planowanego ataku. DRMO by³o praktycznie niemo¿liwe do przeszukania, wiêc podjêto decyzjê o jego zniszczeniu. Swojej opowieœci nada³ mo¿liwie du¿o dramatyzmu. Akurat run¹³ jeden z dachów zag³uszaj¹c s³owa operatora, dobiegaj¹ce przez radio. – Powtórz – poleci³. – Na placu zauwa¿ono pojazdy – doniós³ podekscytowany g³os. To chyba jeden z kapitanów, ale w he³mie trudno by³o go poznaæ. – Obok biegaj¹ jacyœ cywile. – Cywile? – Cholera, zakl¹³ w myœlach. – Ilu? – Kilkunastu. Usi³owali dostaæ siê do najwiêkszego budynku na koñcu kompleksu. D³ugo tam nie przetrzymaj¹. Widaæ cztery samochody. Nie maj¹ jak siê stamt¹d wydostaæ. Cholera jasna! Cztery samochody? Sk¹d siê tam wziê³y do diab³a? Czy¿by oddzia³y bezpieczeñstwa z Fort Gillem nawali³y? Carrothers da³ znak swemu kierowcy, by ruszy³. – Mo¿ecie przejechaæ przez to ogrodzenie? – zapyta³ podniesionym g³osem. Ha³as towarzysz¹cy po¿arowi by³ znacznie g³oœniejszy, ni¿ przypuszcza³. Komandosi œwietnie wywi¹zali siê z zadania. Wszystko wokó³ p³onê³o. Kierowca przytakn¹³ i zdecydowanie przyspieszy³, kieruj¹c siê wprost na siatkê. Genera³ ledwo zd¹¿y³ zapi¹æ pas, kiedy potê¿ny samochód zjecha³ z drogi. Kilkakrotnie zarzuci³o nim na miêkkiej ziemi i wreszcie najecha³ na ogrodzenie z prêdkoœci¹ siedemdziesiêciu kilometrów na godzinê. Siatka jednak nie pêk³a. Œlizga³a siê po zderzaku, a póŸniej po przedniej szybie, pozbawiaj¹c samochód wycieraczek, anten i koguta. S³ychaæ by³o chrzêst drutu na karoserii, a¿ wreszcie

196

przeœlizgnêli siê pod ogrodzeniem i znaleŸli po jego drugiej stronie. Kierowca zahamowa³ ostro na skraju pasa startowego. Nie móg³ jechaæ dalej z powodu zagradzaj¹cych mu drogê betonowych barier. Carrothers pospiesznie wyskoczy³ z wozu. Wszystkie budynki kompleksu z wyj¹tkiem hali przerobowej ju¿ p³onê³y, a ich konstrukcja uleg³a wyraŸnemu naruszeniu. Gor¹co i huk by³y trudne do zniesienia. Dobrze, ¿e mia³ na sobie kombinezon, który przynajmniej czêœciowo go chroni³. Tamci faceci pewnie sma¿yli siê ju¿ na wolnym ogniu. Na placu sta³y cztery samochody, skupione wokó³ szeregu palet. Za nimi przed gor¹cem i spadaj¹cymi z góry od³amkami kry³o siê dziesiêciu mê¿czyzn. Krzykn¹³ na swojego kierowcê, by ten wezwa³ inne wozy, a sam ruszy³ biegiem w stronê tamtych, poruszaj¹c siê z niema³ym trudem w kombinezonie, który ogranicza³ mu ruchy. Kluczy³, by uwa¿aæ na p³on¹ce pod nogami od³amki. Gor¹co by³o zdecydowanie wiêksze, ni¿ przypuszcza³. Musia³ opuœciæ dodatkow¹ os³onê na twarz, gdy jeden z rogów budynku administracyjnego zawali³ siê, wzbijaj¹c w niebo chmurê iskier. To samo sta³o siê z hal¹ przerobow¹, a k¹tem oka widzia³, ¿e p³omienie ogarnê³y równie¿ okoliczne ³¹ki. Jeden z mê¿czyzn, skulony za palet¹ ze œmig³ami samolotowymi, zobaczy³ genera³a, gdy ten znajdowa³ siê od niego w odleg³oœci kilkunastu metrów. Carrothers machn¹³, by ucieka³. Widz¹c nadchodz¹cy ratunek, facet zwróci³ na siebie uwagê towarzyszy i zacz¹³ biec, kul¹c siê i os³aniaj¹c g³owê przed sypi¹cymi siê z nieba od³amkami. Mimo plastikowej os³ony policzki genera³a pali³y ¿ywym ogniem. Widzia³, ¿e biegn¹cym ludziom coraz bardziej brakuje tlenu. Nim mê¿czyŸni dotarli do Carrothersa, kolejne dwa suburbany w ten sam sposób sforsowa³y ogrodzenie. ¯andarmi pomogli zaj¹æ miejsca w samochodach krañcowo wyczerpanym, z trudem ³api¹cym powietrze uciekinierom. Pó³torej minuty póŸniej wszyscy byli ju¿ po drugiej stronie siatki. Nawet w odleg³oœci kilkuset metrów od budynków pod³o¿e us³ane by³o dopalaj¹cymi siê fragmentami, a nad g³owami wisia³ ogromny s³up dymu. Genera³ œci¹gn¹³ z g³owy he³m i gdzieœ w oddali us³ysza³ przeci¹g³e zawodzenie syren. Krzykn¹³ na jednego z kapitanów, aby do akcji wkroczy³ zespó³ szybkiego reagowania, po czym podszed³ do pierwszej pó³ciê¿arówki, z której niepewnie wysiadali cywile. Mieli osmalone twarze, a oddychanie wci¹¿ przychodzi³o im z trudem. Miêdzy budynkami eksplodowa³ zbiornik paliwa pierwszego ze stoj¹cych tam samochodów, a chwilê póŸniej nast¹pi³y kolejne wybuchy. Carrothers da³ znak dwóm potê¿nym ¿andarmom, by pod¹¿yli za nim. Bez s³owa, z karabinami maszynowymi gotowymi do strza³u, zajêli swoje pozycje. Na widok broni cywile znieruchomieli. Genera³ zatrzyma³ siê przy nich. Najstarszy, maj¹cy oko³o piêædziesi¹tki mê¿czyzna podniós³ na niego wzrok. By³ schylony z powodu rozrywaj¹cego mu p³uca kaszlu, który uniemo¿liwia³ mu tak¿e przetarcie osmalonych okularów przygotowan¹ ju¿ do tego celu chusteczk¹. Za jego plecami DRMO zamieni³o siê w jedn¹ wielk¹ kulê ognia. – Jestem genera³ Carrothers z wojsk chemicznych armii Stanów Zjednoczonych – przedstawi³ siê, przekrzykuj¹c trzask p³omieni. – Kim jesteœcie, i co u licha tam robiliœcie?

197

Mê¿czyzna próbowa³ siê odezwaæ, ale znów zaniós³ siê suchym kaszlem, a¿ zgi¹³ siê wpó³. Po wyprostowaniu, siêgn¹³ do kieszeni po identyfikator w skórzanej oprawie. – Agent specjalny Frank Tangent, FBI – wychrypia³ okazuj¹c dokument. – Mówi pan, ¿e z wojsk chemicznych? – Tak. Agent otar³ czo³o i obejrza³ siê, by zobaczyæ to, co jeszcze niedawno by³o kompleksem wojskowym. – No c󿠖 powiedzia³ miêdzy atakami kaszlu – chyba musimy powa¿nie pomówiæ.

Wtorek, parking na autostradzie numer 85, 3.30 Tu¿ po trzeciej Carson zjecha³ z miêdzystanówki na parking. Przejecha³ osiemdziesi¹t kilometrów na pó³nocny-wschód od Atlanty, w kierunku Greensboro. Jad¹c mia³ coraz wiêksze k³opoty z utrzymaniem otwartych oczu, gdy¿ adrenalina stopniowo znika³a z jego organizmu. Zatrzyma³ pikapa na parkingu w takim miejscu, by nie rzuca³a siê w oczy rz¹dowa rejestracja. Praw¹ rêkê wsun¹³ pod bluzê i wyczu³ na plecach du¿¹, mokr¹ plamê. Jezu – przebieg³o mu przez g³owê. Tylko tego mi brakowa³o. Musia³em pokaleczyæ siê o te cholerne druty. Ostro¿nie odchyli³ wiatrówkê, by sprawdziæ, czy wilgoæ przebi³a na zewn¹trz. Na szczêœcie mokra by³a tylko podszewka. Jeszcze raz dotkn¹³ pleców i tym razem na palcach zobaczy³ krew. Cholera! Teraz te¿ dostrzeg³ dziurê w bluzie. Roztrzêsionymi rêkami przybli¿y³ j¹ do oczu, nieco dalej by³a druga, podobna. To nie druty. To ci dwaj dranie musieli go postrzeliæ. Otworzy³ drzwi i ostro¿nie wysiad³, bo nagle rozbola³y go ca³e plecy. Z tylnej pó³ki wzi¹³ podrêczn¹ torebkê z przyborami toaletowymi. Zamkn¹³ samochód i uda³ siê do toalety, która o tej porze na pewno by³a pusta. W œrodku zdj¹³ wiatrówkê, koszulê i wreszcie podkoszulkê. Ta ostatnia ca³a przesi¹kniêta by³a krwi¹, a koszula znajdowa³a siê tylko w nieco lepszym stanie. Podszed³ do zlewu, obróci³ siê i spróbowa³ zobaczyæ ranê w lustrze. Górn¹ czêœæ pleców przecina³a wygl¹daj¹ca nieprzyjemnie bruzda. Nie by³a g³êboka, ale mia³a poszarpane brzegi ociekaj¹ce krwi¹. Krew s¹czy³a siê z niej cienk¹ stru¿k¹ wzd³u¿ krêgos³upa. Siêgn¹³ po rêcznik i odkrêci³ kurek z ciep³¹ wod¹. Lecia³a tylko zimna. Zmoczy³ tkaninê i przez chwilê zastanawia³ siê, czy nie u¿yæ myd³a, lecz zrezygnowa³. Zwin¹³ rêcznik w d³ugi banda¿ i okry³ nim ranê. W pierwszej chwili ból wyda³ mu siê nie do zniesienia. Stopniowo jednak mala³. Rêcznik nie by³ wystarczaj¹co d³ugi, by siê nim opasaæ, wiêc w³o¿y³ koszulê i przycisn¹³ ni¹ tymczasowy opatrunek. Zakrwawion¹ podkoszulkê wyrzuci³ do kosza na œmieci. Po chwili zastanowienia wyj¹³ j¹ stamt¹d, wrzuci³ do ubikacji i spuœci³ wodê. Zniknê³a dopiero po drugiej próbie. Nie by³o sensu u³atwiaæ im zadania, je¿eli rozpoczêli na niego polowanie. Ponownie w³o¿y³ bluzê, poprawi³ opatrunek i wyszed³ na zewn¹trz.

198

Obok jego samochodu zatrzyma³a siê du¿a furgonetka. Kierowca – oty³y mê¿czyzna z d³ug¹ brod¹ – spa³ na siedzeniu. Mia³ uchylone usta i g³oœno chrapa³. Do vana przytwierdzone by³y na magnesach reklamy us³ug hydraulicznych i ciep³owniczych. Carson wróci³ do swojej pó³ciê¿arówki i próbowa³ u³o¿yæ siê wygodnie na przednim fotelu. Powieki mu ci¹¿y³y, jakby by³y z o³owiu, ale sen nie przychodzi³. Myœlami wraca³ wci¹¿ do wydarzeñ w DRMO. Mia³ wra¿enie, ¿e nadal czuje gor¹co na plecach. Uda³o mu siê zbiec, przynajmniej na razie. Przy g³ównej bramie kompleksu stali ¿andarmi i pilnowali wjazdu od drugiej strony. Znikn¹³ wiêc, nim zorientowali siê, co siê dzieje. Cylinder znajdowa³ siê teraz w baga¿niku, w skrzynce na narzêdzia. Z pieniêdzy pozosta³ pewnie tylko popió³. Tangent od samego pocz¹tku zamierza³ go wykiwaæ. Milion dolców. Powinien siê domyœliæ. Planowa³ wywieœæ jego cia³o porzucaj¹c je w jednej z ciemnych uliczek po³udniowej Atlanty, gdzie Carson zosta³by uznany za kolejn¹ ofiarê rozboju. Tak naprawdê najwa¿niejsze by³o teraz pytanie, sk¹d do diab³a, wziêli siê tam ludzie w he³mach i goglach, którzy metodycznie zniszczyli wszystkie magazyny? Przecie¿ Tangent nie móg³ tego zorganizowaæ. Otworzy³ oczy mimo zmêczenia, gdy do g³owy przysz³a mu prawdopodobna odpowiedŸ. To wojsko. ¯o³nierze. Armia przys³a³a zespó³ z zadaniem zniesienia DRMO z powierzchni ziemi! Cholerny Stafford musia³ im powiedzieæ! Opar³ g³owê na siedzeniu i ponownie zamkn¹³ oczy. Paczki z setkami, które upchn¹³ w kieszeniach spodni, uwiera³y go, ale nie chcia³o mu siê ich wyj¹æ. Przez uchylon¹ szybê s³ychaæ by³o ha³as przeje¿d¿aj¹cych samochodów. Le¿¹c, stara³ siê ustaliæ, co tak naprawdê siê zdarzy³o. Wojsko ju¿ wczeœniej dwukrotnie przeszukiwa³o jego placówkê. Nie by³o jednak sposobu na dok³adne jej zlustrowanie, chyba ¿e trwa³oby to rok. Ktoœ bardzo wa¿ny zdecydowa³ siê spaliæ DRMO, a wraz z nim zaginiony cylinder, zak³adaj¹c oczywiœcie, ¿e tam by³. By³ szczerze zaskoczony tak powa¿nym podejœciem armii. Musieli byæ naprawdê zdesperowani. Stara³ siê myœleæ logicznie i przezwyciê¿yæ coraz wiêksz¹ ociê¿a³oœæ umys³u. Nie sprzyja³ temu pulsuj¹cy i têpy ból pleców. Musia³ jak najszybciej przyzwoicie oczyœciæ i zdezynfekowaæ ranê. Zastanawia³ siê jaki los spotka³ Tangenta i jego ludzi. Wojsko wys³a³o do akcji oddzia³ specjalny, który dodatkowo mia³ siln¹ obstawê. A skoro tak, to czy jego kontrahent wpad³ w ich rêce? To mog³o byæ ciekawe. Chcia³ dociec, jak handlarz broni¹ z Waszyngtonu wyjaœni swoj¹ obecnoœæ w takim miejscu i o takiej porze, z grup¹ ludzi. Nawet armia powi¹¿e Tangenta z zagubion¹ broni¹. Wzruszy³ ramionami. Skoro wojsko by³o gotowe spaliæ rz¹dow¹ instytucjê, by zamkn¹æ sprawê pojemnika, zdecyduje siê pewnie i na ma³o cywilizowane dzia³ania, maj¹ce na celu wydobycie potrzebnych informacji od zgrai cywilów. Jeœli zaœ Tangent zacz¹³ œpiewaæ, to armia ju¿ wie, ¿e Carson nadal jest w posiadaniu cylindra. Nikt nie przypuszcza, ¿e podczas ucieczki straci³ pieni¹dze, chy-

199

ba, ¿e tamci dwaj ¿o³nierze zwrócili na to uwagê. Bior¹c pod uwagê okolicznoœci ich krótkiego spotkania wywnioskowa³, ¿e nie zauwa¿yli. Strzelili do niego, ale póŸniej nieŸle musieli siê namêczyæ, by wyjœæ ca³o z tamtego piek³a. Kolejnym kluczowym pytaniem by³o równie¿, co wojsko zrobi w obecnej sytuacji? By³by przegrany, gdyby przyznali siê do utraty cylindra. Wszystkie si³y w ca³ym kraju rozpoczê³yby jego poszukiwania. Jeœli tego nie zrobi¹... Wci¹¿ tli³y siê pewne szanse na unikniêcie rêki sprawiedliwoœci. W kieszeniach mia³ co najmniej kilka tysiêcy dolarów. Siedzia³ te¿ w s³u¿bowym samochodzie. Ta myœl sprawi³a, ¿e momentalnie siê rozbudzi³. Jego wojskowy pikap na numerach federalnych sta³ na publicznym parkingu, a na drzwiach znajdowa³y siê dodatkowo wybite numery identyfikacyjne armii Stanów Zjednoczonych. Musia³ coœ z tym zrobiæ. Wyprostowa³ siê w fotelu i wyjrza³ przez okno. Jego wzrok zatrzyma³ siê na reklamach przymocowanych magnesem na s¹siednim wozie. Przy ich pomocy móg³by zas³oniæ numery na swoich drzwiach. Ponadto móg³by odkrêciæ tablicê rejestracyjn¹ tamtego samochodu. Do diab³a, przymocuje tamtemu swoje tablice i robi¹c wiele zamieszania postawi przynajmniej tymczasow¹ zas³onê dymn¹. Ca³kiem ju¿ rozbudzony siêgn¹³ do schowka po œrubokrêt i wysiad³ z wozu. Plecy da³y o sobie znaæ ze zdwojon¹ si³¹. Przeszed³ za samochód i zatrzyma³ siê, by oceniæ sytuacjê. Za parkingiem rozpoczyna³ siê gêsty, sosnowy lasek. Dobiega³y zza niego odg³osy z autostrady miêdzystanowej. Teren by³ dobrze oœwietlony, a jego pó³ciê¿arówka i van rzuca³y d³ugie cienie. Inne pojazdy sta³y w przeciwnym koñcu parkingu. Nas³uchiwa³ d³ugo. Facet w samochodzie obok, wci¹¿ równo chrapa³. Odkrêci³ swoj¹ rejestracjê i zamieni³ j¹ na t¹ z furgonetki. Wyprostowa³ siê, sprawdzaj¹c, czy nikt nie pojawi³ siê w zasiêgu wzroku i wœlizgn¹³ siê miêdzy oba pojazdy. Odczepi³ plansze reklamowe i przeniós³ je na swoje drzwi. Wróci³ do pikapa, uruchomi³ silnik i ruszy³ ostro¿nie, obserwuj¹c chrapi¹cego mê¿czyznê. Tamten ani drgn¹³. Carson opuœci³ parking skomercjalizowanym samochodem pó³ciê¿arowym, których by³o mnóstwo w Georgii. Wyjecha³ na miêdzystanówkê i minê³o dwadzieœcia minut, nim zorientowa³ siê, ¿e nie przekracza prêdkoœci dziewiêædziesiêciu kilometrów na godzinê w miejscu, gdzie móg³by mieæ sto piêtnaœcie na liczniku. D³ugo tak nie poci¹gnê, stwierdzi³ przeci¹gle ziewaj¹c. Muszê siê przespaæ. Dziesiêæ minut póŸniej zjecha³ do motelu i zadzwoni³ po nocnego recepcjonistê. Powietrze wype³ni³ aromat curry, gdy m³ody, zaspany Pakistañczyk przyj¹³ przez okienko w drzwiach pieni¹dze i wrêczy³ mu klucze. Carson przejecha³ za róg budynku i tam zaparkowa³. Wysiad³ i rozejrza³ siê uwa¿nie. Prawie wszystkie miejsca by³y zajête, a szyby ka¿dego samochodu by³y zaparowane z powodu ciê¿kiej, wisz¹cej w powietrzu mg³y. Od strony klimatyzatorów dobiega³ cichy szum. Chwilê zastanawia³ siê co zrobiæ z pojemnikiem, zostawiæ go w wozie, czy zabraæ ze sob¹? Postanowi³ nie ruszaæ go z miejsca. Wszed³ do pokoju i usiad³ na skraju ³ó¿ka. Czu³ siê wyczerpany i przygnêbiony nocnymi zdarzeniami. Wszystko co zaplanowa³, leg³o w gruzach. DRMO zniknê³o z powierzchni ziemi, pieni¹dze tak¿e przepad³y, by³ ranny, a jego kon-

200

trahent z Waszyngtonu sypa³ pewnie ju¿, przes³uchiwany przez ¿andarmeriê. Znaczy³o to, ¿e ju¿ wkrótce w³adze rozpoczn¹ poszukiwania Wendella Carsona. Pieprzony Tangent. W porz¹dku, a wiêc nadal mia³ pojemnik. Tylko co, do cholery, mo¿e z nim teraz zrobiæ? Kana³y Tangenta by³y najlepsze i zapewne jedyne nadaj¹ce siê do sprzedania czegoœ takiego, jak broñ chemiczna... By³ zbyt zmêczony, by logicznie myœleæ. Musia³ siê przespaæ. Rano spróbuje podj¹æ jakieœ decyzje. Co zrobiæ i dok¹d siê udaæ? Mo¿e w jakiœ sposób uda mu siê podejœæ wojsko i odsprzedaæ im ich ma³¹ zgubê? Ostatnia œwiadoma myœl dotyczy³a Stafforda – tego drania, który sta³ za wszystkimi jego pora¿kami. Musia³ jakoœ wyrównaæ rachunki. Pó³œwiadomie osun¹³ siê na ³ó¿ko, lecz wrzasn¹³ i przekrêci³ siê na bok. Zupe³nie zapomnia³ o ranie. Musisz j¹ oczyœci栖 przykaza³ sobie w myœlach – wzi¹æ gor¹cy prysznic i namydliæ tamto miejsce. Zrobiê to – postanowi³. Zaraz. I zasn¹³.

Wtorek, DRMO w Fort Gillem, 4.00 Carrothers siedzia³ skulony w fotelu wewn¹trz mobilnego centrum dowodzenia i czeka³ na telefon z Waszyngtonu. Wci¹¿ mia³ na sobie wiêksz¹ czêœæ kombinezonu chemicznego. Drzwi z ty³u naczepy by³y otwarte na oœcie¿ tak, by do œrodka wpada³o œwie¿e powietrze, ale nawet mimo to wci¹¿ unosi³ siê zapach dymu. Wszystkie konsole by³y nieobsadzone, z wyj¹tkiem stanowiska ³¹cznoœci, przy którym zasiada³ technik w kombinezonie. Z zewn¹trz do uszu genera³a dobiega³ szum radiowych rozmów zespo³u monitoruj¹cego. Ze swojego miejsca nie widzia³ DRMO, ale by³ pewien, ¿e kompleks uleg³ zupe³nemu zniszczeniu. Stara³ siê utrzymaæ nerwy na wodzy. Zmêczenie sprawia³o, ¿e myœla³ z ogromnym trudem. Wobec mo¿liwoœci ska¿enia powietrza, osobiœcie zabroni³ jedzenia i picia. Teraz cierpia³ z tego powodu, bo z chêci¹ napi³by siê kawy. Wci¹¿ czeka³ na satelitarne po³¹czenie z genera³em Waddellem. Po up³ywie dwóch godzin wozy stra¿ackie z Fort Gillem zosta³y wpuszczone na pogorzelisko. Da³o to grupie chemicznej wystarczaj¹co du¿o czasu, by dokonaæ sprawdzenia sk³adu atmosfery w otoczeniu miejsca po¿aru. DRMO przesta³o istnieæ. Jedyn¹ pozosta³oœci¹ po nim by³o ogrodzenie. Zaroœla i drzewa na ty³ach budynków zajê³y siê ogniem, który szybko przesuwa³ siê w stronê pozosta³ej czêœci bazy. Przytomni stra¿acy wzniecili drugi po¿ar, by uniemo¿liwiæ rozprzestrzenienie siê ognia. Po budynkach pozosta³y tylko prostok¹tne zarysy i wci¹¿ roz¿arzony popió³. Czêœciowo stopiona machina przerobowa przypomina³a wielk¹ skamienielinê. Helikopter, zapewne jednej z lokalnych stacji telewizyjnych, kr¹¿y³ nad ich g³owami. Dowódca Fort Gillem przygotowa³ ju¿ profesjonaln¹ grupê, która poradzi sobie ze wœcibskimi mediami. Carrothers by³ w stanie wyobraziæ sobie, co powiedz¹: rzeczywiœcie, wybuch³ powa¿ny po¿ar, ale miejscowej spo³ecznoœci nie zagra¿a ¿adne niebezpieczeñstwo. Wojskowe s³u¿by dochodzeniowe zajm¹

201

siê ustaleniem przyczyn wypadku. Pierwsze ustalenia bêd¹ dostêpne za kilka tygodni. Nie, nie uleg³y zniszczeniu ¿adne naprawdê wartoœciowe rzeczy. Sp³onê³y tylko magazyny ze zbêdnymi dobrami wojskowymi. Nikt nie ucierpia³. Pracownicy dostali po dwa dni urlopu, oczywiœcie p³atnego, podczas których ustalony zostanie ich status. Bla, bla, bla. Oby czekaj¹ca go rozmowa by³a równie banalna. Niestety, nie wykryto najmniejszego œladu po zniszczeniu broni. – Panie generale, mamy po³¹czenie – zakomunikowa³ technik. – Prze³¹czcie nas na g³oœnik, ¿o³nierzu, i wyjdŸcie. – Tak jest. Prze³¹czam. Rozleg³ siê pisk przesterowania, ale zaraz zosta³ automatycznie zniwelowany. – Tu centrum dowodzenia armii, po³¹czenie z genera³em Carrothersem – dobieg³o z g³oœnika. Operator wsta³ i wyszed³. – Mówi genera³ Carrothers. Po³¹czenie kodowane. – Proszê czekaæ, sir. – Tu Waddell. Generale, jest pan tam? – Tak jest, panie generale. Carrothers zwróci³ uwagê na oficjalny sposób, w jaki zwraca³ siê do niego prze³o¿ony. – Bardzo dobrze. Co siê dzieje z DRMO? – Doszczêtnie zniszczone. Ogieñ praktycznie nie wydosta³ siê poza ogrodzenie. Badania zosta³y przeprowadzone, ale nie przynios³y spodziewanego efektu. – Nic? Nawet œladu? – Niestety. To miejsce zamieni³o siê w istne piek³o, panie generale. Nie mo¿na wykluczyæ, ¿e mimo spalenia cylindra nie ma po nim ¿adnych œladów. Ale istnieje inna mo¿liwoœæ, która znacznie bardziej mnie martwi. – Rozumiem, ¿e pojemnika wcale tam nie by³o. Czy media zainteresowa³y siê ju¿ po¿arem? – Oczywiœcie. Nasz zespó³ prasowy przygotowuje dla nich materia³y. Panie generale, chodzi o coœ innego. Nie byliœmy jedynymi tej nocy w DRMO. Zapad³o milczenie. – Nie wydaje mi siê, ¿ebym chcia³ to s³ysze栖 rzek³ wreszcie Waddell. – Na pewno siê pan mocno zdenerwuje, panie generale. Podczas niszczenia placówki schwytaliœmy dziesiêciu agentów FBI. – Co? Czy ja dobrze s³yszê? Carrothers westchn¹³ ciê¿ko. – Wygl¹da na to, ¿e Federalne Biuro Œledcze prowadzi³o dzia³ania operacyjne, i to ju¿ od kilku lat. Dowodz¹cy, to agent specjalny Frank Tangent. Kieruje w Waszyngtonie komórk¹, która p³aci z³odziejom w wielu placówkach DRMO na terenie ca³ego kraju za komponenty wojskowe, przede wszystkim za elektronikê i oprogramowanie. Ich laboratorium modyfikowa³o ten sprzêt tak, by nie dzia³a³ do koñca prawid³owo, a póŸniej zdobycze by³y sprzedawane powa¿nym handlarzom broni w Waszyngtonie i Nowym Jorku. – S³ucham?

202

– Zgadza siê. Mocno zaanga¿owali siê w tê dzia³alnoœæ. Ich celem by³o stworzenie bazy danych, dotycz¹cej miêdzynarodowego rynku broni i dziêki temu schwytanie najwa¿niejszych dealerów. Do tego potrzeba jednak prawdziwego towaru z DRMO, by siê uwiarygodniæ. – W porz¹dku. Ale dlaczego Atlanta? – Bo pracuje tu jeden z ich ulubionych z³odziei – Wendell Carson, menad¿er miejscowego DRMO. Wygl¹da na to, ¿e pan Carson jakiœ czas temu skontaktowa³ siê z Tangentem i zaproponowa³ sprzeda¿ czegoœ, co wygl¹da³o na broñ chemiczn¹. – Wielki Bo¿e! I nie poinformowali nas o tym? – Nie, nie poinformowali. Tangent oœwiadczy³, ¿e pocz¹tkowo nie uwierzyli facetowi. To by³a d³uga noc poprzedzona kilkoma nieprzyjemnymi dniami, wiêc kiedy przy³apa³em Tangenta i jego zespó³, nie mia³em zbytniej ochoty na tego rodzaju podchody. Zagrozi³em, ¿e moi ¿andarmi wyœl¹ go tam, sk¹d go wyci¹gnêliœmy i wówczas przesta³ kombinowaæ. – I co powiedzia³? – ¯e by³ zainteresowany, jak to okreœli³, „podjêciem prywatnej wspó³pracy”. Zamierza³ przyjechaæ na miejsce, kupiæ cylinder za sto tysiêcy dolarów przykrywaj¹cych dziewiêæset tysiêcy fa³szywych, a póŸniej dopaœæ Carsona. Planowa³ wykorzystaæ media do wykazania, jakie spektakularne sukcesy odnosi FBI. Wygl¹da na to, ¿e szefostwo Biura bardzo naciska pracowników, by poprawili wizerunek ich agencji, szczególnie w obliczu ci¹g³ego jej oczerniania. Waddell g³oœno jêkn¹³. – Wojsko natomiast wysz³oby na ogromnych dupków, bo to ono zgubi³o pojemnik z broni¹ chemiczn¹. – Wydaje mi siê, ¿e to akurat nie mia³o wiêkszego znaczenia dla Tangenta. Wed³ug mnie, jego szefowie mogli nic nie wiedzieæ o tej operacji. – Chryste. A gdzie w tym wszystkim jest miejsce tego faceta z DCIS? – zapyta³ Waddell. – Przez przypadek natkn¹³ siê na to, co robi³ Carson. Tangent spanikowa³ i obawiaj¹c siê, ¿e Stafford go zdemaskuje, spróbowa³ skierowaæ podejrzenia w³aœnie na niego preparuj¹c donos. Zamierza³ zdyskredytowaæ Stafforda i sk³oniæ ich centralê, by œci¹gnê³a go do siebie. Oczywiœcie zarówno Biuro, jak i DCIS nie mia³y pojêcia, ¿e zamierzamy spaliæ DRMO. Aha, tej nocy FBI straci³o jednego ze swoich ludzi. – W jaki sposób? – Podobno nieprzytomny znalaz³ siê na pasie transportowym, gdy ju¿ zamierzali aresztowaæ Carsona. Podajnik przeniós³ go do maszyny przerobowej, a ta potraktowa³a go tak samo, jak wszystkie niszczone przedmioty. Mamy tu agentów, którzy wci¹¿ znajduj¹ siê w g³êbokim szoku, poniewa¿ patrzyli na tê makabryczn¹ scenê. – Mój Bo¿e! – szepn¹³ Waddell. – Niestety. Ich akcja zakoñczy³a siê kompletnym niepowodzeniem. Najgorsz¹ wiadomoœci¹ jednak jest to, ¿e Carson prawdopodobnie zbieg³ z cylindrem.

203

Dwaj ¿andarmi usi³owali zatrzymaæ mê¿czyznê uciekaj¹cego przez dziurê w siatce w momencie, gdy zawali³ siê ostatni z budynków. Zaczêli strzelaæ, ale widaæ spud³owali. Facet zbieg³. – Mia³ przy sobie pojemnik? To na pewno Carson? – Nie jestem w stanie odpowiedzieæ na ¿adne z tych pytañ, panie generale. Tangent oœwiadczy³, ¿e przekaza³ ju¿ pieni¹dze. Mieli odebraæ pojemnik, akurat gdy siê tam zjawiliœmy. PóŸniej rozszala³o siê istne piek³o. Sprawy tak siê pogmatwa³y, ¿e nie wiem, czy mam siê œmiaæ, czy p³akaæ. Tyle tylko, ¿e mamy tu zdesperowanego faceta, który byæ mo¿e ucieka teraz z Okiem Szatana pod pach¹. – Wielki Bo¿e! – ponownie jêkn¹³ Waddell. Carrothers nigdy wczeœniej nie s³ysza³, by szefowi zabrak³o s³ów. To bardzo z³y znak. – Gdzie jest teraz Tangent? – zapyta³ wreszcie dowódca wojsk chemicznych. – Tutaj, w Fort Gillem, razem ze swoimi ludŸmi. Udostêpni³em mu ³¹cze satelitarne, aby skontaktowa³ siê ze swoj¹ central¹. Je¿eli tamci rzeczywiœcie nic nie wiedz¹ o jego akcji, to bêdzie bardzo ciekawa rozmowa. W ka¿dym razie panie generale, uwa¿am, ¿e czas, by spraw¹ zajê³y siê „s³onie”. Je¿eli teraz mamy nad ni¹ zapanowaæ, moja jedna gwiazdka zdecydowanie do tego nie wystarczy. – Tak, ma pan racjê. Na pewno nam siê to uda. Natychmiast skontaktujê siê z genera³em Romanem i z Biurem. Na szczêcie im w tym samym stopniu bêdzie zale¿a³o na opanowaniu kryzysu, i znalezieniu Carsona. Dopilnuj wszystkiego w Fort Gillem i na razie nie zwijaj swojego centrum dowodzenia. Jeszcze siê odezwiemy. Bo¿e! Lee, to chyba najpowa¿niejsza wpadka, jak¹ widzia³em w ci¹gu trzydziestu piêciu lat s³u¿by. – Zrozumia³em, panie generale! Bez odbioru.

Wtorek, Graniteville, Georgia, 7.15 G³oœny dzwonek telefonu obudzi³ Stafforda. Zupe³nie zdezorientowany usiad³ na ³ó¿ku i odruchowo siêgn¹³ po telefon. – Tak? – wydoby³ z siebie. O czym œni³? Coœ o wodospadzie, i o Gwen. Jesteœ ¿a³osny – pomyœla³ przecieraj¹c powieki. – Mówi John Lee Warren. Widzia³ pan ju¿ dzisiejsze wiadomoœci? – Nie, szeryfie. Dopiero siê obudzi³em. – Powinien pan to zobaczyæ. NBC z Atlanty znajduje siê na kanale 41. By³bym wdziêczny, gdybyœmy spotkali siê na œniadaniu. Co pan powie na ósm¹ piêtnaœcie? Dave jeszcze raz popatrzy³ na zegarek. – Tak, dobrze, szeryfie. Proszê tylko pozwoliæ, aby moje serce znowu zaczê³o pracowaæ. – Niech pan w³¹czy telewizor. To wystarczy.

204

Stafford od³o¿y³ s³uchawkê i rozgl¹da³ siê za pilotem od telewizora. Po chwili go znalaz³ i w³¹czy³ 41 kana³. Ujêcia z helikoptera pokazywa³y DRMO w Fort Gillem. Pog³oœni³ i s³ucha³ komentatora opisuj¹cego potê¿ny po¿ar na terenie bazy wojskowej, po³o¿onej na po³udniowy-wschód od Atlanty. W jego wyniku doszczêtnemu zniszczeniu uleg³o Biuro Utylizacji i Marketingu Departamentu Obrony. Kompletne zniszczenie potwierdza³y zdjêcia, na których widaæ by³o tylko zgliszcza i popio³y. Widok przeniós³ siê przed g³ówn¹ bramê fortu, gdzie zorganizowano konferencjê prasow¹. Wokó³ a¿ roi³o siê od ¿andarmerii. Na podium sta³ w polowym mundurze wysoki genera³ brygady o sokolich rysach twarzy. Na ekranie pojawi³ siê podpis: genera³ brygady Lee Carrothers – dowództwo armii z Waszyngtonu. Wojskowy zapewnia³ ca³y œwiat, ¿e nikt nie ucierpia³, a zniszczeniu uleg³y tylko magazyny mieszcz¹ce nadmiarowe zasoby wojska, z których wiêkszoœæ i tak by³a przeznaczona do zniszczenia. Tak, na pewno – przebieg³o Staffordowi przez g³owê. A dlaczegó¿ to nie powiedzia³ pan reporterom, ¿e reprezentuje wojska chemiczne? Genera³ oœwiadczy³, i¿ wed³ug wstêpnych ustaleñ nie mo¿na wykluczyæ nieprawid³owego funkcjonowania linii przerobowej, gdzie móg³ nast¹piæ zap³on produktów odpadowych. Tak powa¿ne zniszczenia mog¹ znacznie utrudniæ ustalenie przyczyn po¿aru, a pierwszych szczegó³ów mo¿na siê spodziewaæ za kilka tygodni. Dalej wreszcie coœ ciekawego: na pomoc wezwane zosta³o FBI, by zlokalizowaæ szefa DRMO – Wendella Carsona. Poszukiwano go w zwi¹zku z koniecznoœci¹ uzyskania wyjaœnieñ na temat niewykluczonego naruszenia przepisów bezpieczeñstwa oraz oszustw podczas aukcji, wykrytych ostatnio przez Dochodzeniowe S³u¿by Kryminalne Departamentu Obrony. Dave wyprostowa³ siê odruchowo s³ysz¹c t¹ informacjê. Nie nast¹pi³y jednak ¿adne dalsze wyjaœnienia. ¯wawy pu³kownik zast¹pi³ genera³a przy odpowiadaniu na pytania, lecz nikt nie poruszy³ ju¿ sprawy Carsona. Stafford wy³¹czy³ telewizor i przeszed³ do ³azienki. Stoj¹c pod prysznicem zastanawia³ siê nad przyczynami po¿aru. Ogieñ wybuch³ w nocy, a jednak na miejscu by³ ju¿ genera³ brygady. Ten sam, z którym rozmawia³ ubieg³ego popo³udnia. I niemal na pewno ten sam, który zjawi³ siê w bunkrze w Anniston i zmusi³ go do poddania siê badaniu za pomoc¹ wykrywacza k³amstw. Skojarzy³, ¿e to samo wojsko podpali³o DRMO. A teraz szukali Carsona, opieraj¹c siê na materia³ach dochodzeniowych z DCIS? Bardzo ciekawe. Uœwiadomi³ sobie nagle prawdziwe zagro¿enie dla Gwen i Jessamine: Carson na wolnoœci, zdesperowany i gotowy na wszystko.

Wtorek, motel Quality First, autostrada miêdzystanowa numer 85, 8.30 Carson wyrwany ze snu podskoczy³ gwa³townie i otworzy³ oczy. Le¿a³ na boku kompletnie ubrany. Nagle ogarnê³a go panika. Coœ z³ego i groŸnego go obudzi³o. Oddech mia³ przyspieszony, a serce wali³o mu w piersi jak oszala³e. Spuœci³ nogi z ³ó¿ka i spróbowa³ usi¹œæ, ale trudny do zniesienia ból pleców sprawi³,

205

¿e zabrak³o mu tchu. Przez szparê w zas³onach do pokoju s¹czy³o siê jasne œwiat³o, a za drzwiami s³ysza³ dŸwiêki wózka prowadzonego przez sprz¹taczkê. Popatrzy³ na zegarek i stwierdzi³, ¿e jest wpó³ do dziewi¹tej. Plecy bola³y go znacznie bardziej ni¿ poprzedniego dnia. Kilka minut mêczy³ siê ze zdjêciem koszuli, która pêk³a w kilku miejscach. Z reszt¹ ubrania posz³o ju¿ lepiej. Wszed³ pod prysznic i stopniowo zwiêksza³ ciep³otê wody, a¿ z trudem wytrzymywa³ gor¹co. Ostro¿nie obmy³ ranê namydlonymi rêkoma, a póŸniej rêcznikiem. Wszystko robi³ na wyczucie, a wzrok mia³ utkwiony w strugach wody zabarwionej krwi¹ na ró¿owo. Zakrêci³ gor¹c¹ wodê i przez chwilê sta³ jeszcze pod zimn¹, maj¹c nadziejê, ¿e to uchroni go przed obrzêkiem i przyspieszy gojenie. Wyszed³ z kabiny i przyjrza³ siê postrza³owi w lustrze, stwierdzaj¹c, ¿e wygl¹da gorzej ni¿ wczoraj, przede wszystkim z powodu zaczerwienienia. Trzeba siê zbiera栖 uzna³, choæ po chwili dotar³o do niego, ¿e nie ma pojêcia gdzie siê udaæ. Nie wiedzia³ te¿, kto mo¿e go ju¿ szukaæ. Przy³o¿ywszy rêcznik do rany, przeszed³ do pokoju i siêgn¹³ po pilota od telewizora. Zmienia³ kana³y, wypatruj¹c wszystkiego, co traktowa³o o po¿arach. Wreszcie natrafi³ na doniesienia z Atlanty. Przygl¹da³ siê ujêciom z helikoptera, które pozwala³y poznaæ ogromn¹ skalê zniszczeñ, a póŸniej konferencji prasowej prowadzonej przez jakiegoœ genera³a, który wygadywa³ same bzdury na temat przyczyn wybuchu ognia. Us³ysza³ te¿ krótk¹ informacjê na swój temat, FBI oraz DCIS. W chwili, gdy usiad³ na ³ó¿ku, sparali¿owa³ go strach. FBI. Nie tylko oni bêd¹ go szukaæ. Poszukiwania rozpocznie ka¿da agencja na terenie stanu. Mo¿e nawet ca³ego kraju. Naruszenie przepisów bezpieczeñstwa i procedur aukcyjnych? Doniesienia DCIS? Bzdury! Oni wiedzieli. Cokolwiek powiedzia³ wojsku i FBI Tangent, to ten pieprzony Stafford musia³ go sypn¹æ. Jego kontrahent ratowa³ tylko swój ty³ek, ale Stafford wbi³ w³aœnie ostatni gwóŸdŸ do w³asnej trumny. Ogarnê³a go wœciek³oœæ. Nie móg³ jednak pozwoliæ, by go zaœlepi³a i uniemo¿liwi³a logiczne myœlenie. Nie by³o sensu wyje¿d¿aæ na autostradê, nawet zakamuflowanym pikapem, dopóki nie postanowi dok¹d i po co jechaæ. Z wilgotnym, wci¹¿ przyciœniêtym do pleców rêcznikiem wróci³ do ³azienki i ogoli³ siê. Nieco go to uspokoi³o. Trudno stwierdziæ, czy ten œpi¹cy facet z parkingu zauwa¿y³ ju¿ podmianê tablic rejestracyjnych i brak reklam, ale prêdzej czy póŸniej siê zorientuje. Bêdzie to wskazówka, ¿e Carson jecha³ autostrad¹ numer 85. W porz¹dku, a wiêc teraz musia³ znikn¹æ z miêdzystanówki. Przeliczy³ pieni¹dze w kieszeniach i stwierdzi³, ¿e ma zaledwie nieco ponad szeœæ tysiêcy dolarów. Zak³adaj¹c, ¿e setki nie by³y fa³szywe, taka kwota wystarczy na przyczajenie siê, na przyk³ad w górach pó³nocnej Georgii. Najpierw musia³ zdobyæ lekarstwa, a póŸniej rozs¹dnie pomyœleæ. Teraz najwa¿niejszy by³ fakt, i¿ wci¹¿ znajdowa³ siê w posiadaniu cylindra. Oni nie mogli byæ tego absolutnie pewni, ale bêd¹ dzia³aæ opieraj¹c siê na takim w³aœnie za³o¿eniu. Znaczy³o to, ¿e dysponowa³ potê¿nym argumentem. Wojsko desperacko chcia³o odzyskaæ pojemnik. Zale¿a³o im równie¿ na tym, by ich wpadka nie zosta³a dostrze¿ona. To jednoczeœnie dobra i z³a wiadomoœæ – uzna³ ubieraj¹c siê. Byæ

206

mo¿e bêd¹ gotowi do pertraktacji, ale równie dobrze mogli wydaæ rozkaz, by zabiæ go w imiê likwidacji zagro¿enia ze strony broni chemicznej. Najpierw lekarstwa. PóŸniej bêdzie musia³ znaleŸæ dobr¹ kryjówkê. Ponownie wykorzysta³ zakrwawiony rêcznik, jako tymczasowy opatrunek. W³o¿y³ wiatrówkê, zostawi³ klucz na ³ó¿ku i opuœci³ pokój. Wsiad³ do samochodu i uruchomi³ silnik, opieraj¹c siê, by nie zajrzeæ do skrzynki, gdzie umieœci³ cylinder. Opuœci³ parking i wyjecha³ na autostradê, mijaj¹c po drodze restauracjê sieci Waffle House. Czu³ g³ód, ale tu by³by zbyt dobrze widoczny. Jad³by sobie œniadanie, a w tym czasie patrol drogówki wpad³by na kawê. To przypomnia³o mu, ¿e musi jak najszybciej pozbyæ siê tablic magnetycznych. Zatrzyma siê gdzieœ po drodze i kupi zielon¹ farbê w sprayu, któr¹ zamaluje numery seryjne – pomyœla³. Poza tym potrzebowa³ samochodow¹ lodówkê oraz lód. Cylinder by³ wyraŸnie rozgrzany, co go coraz bardziej niepokoi³o. Rozjazdy umo¿liwia³y skierowanie siê na autostradê biegn¹c¹ na osi pó³nocpo³udnie. Zatrzyma³ siê na chwilê niezdecydowany. Jad¹c na po³udnie, wróci³by do trasy numer 20 i do obwodnicy Atlanty. Tam znajdzie mnóstwo ludzi i potencjalnych kryjówek, ale te¿ i ca³¹ armiê gliniarzy. Jad¹c na pó³noc dotrze do gór Georgii i Tennessee. Tam napotka mniej ludzi i mniej policjantów, ale w obcym œrodowisku bardziej siê bêdzie rzucaæ w oczy. Wreszcie podj¹³ decyzjê: pojedzie na pó³noc, wynajmie bungalow w górach i ukryje samochód. Skrêci³ w lewo, a po chwili, daleko na horyzoncie, pojawi³y siê góry. Za rozjazdami zobaczy³ tablicê informacyjn¹. Znajdowa³y siê na niej nazwy trzech miejscowoœci: Dorey, Blairsville oraz Graniteville. Graniteville. Sk¹d zna³ to miejsce? Znalaz³ siê ju¿ na obrze¿ach Dorey i zobaczy³ centrum handlowe. Tam kupi prawdziwe banda¿e, jak¹œ maœæ, œrodki przeciwbólowe i zielon¹ farbê, a tak¿e i lodówkê i lód. Oby nie zapomnia³ tej farby.

Wtorek, Waffle House, Graniteville, Georgia, 8.30 Stafford znalaz³ szeryfa siedz¹cego przy swoim stoliku. – Widzê, ¿e robi siê gor¹co – rzek³. Siadaj¹c postawi³ komputer na pod³odze. – Powinienem zatelefonowaæ do Atlanty. Policjant jak zwykle pozosta³ spokojny. Pokiwa³ g³ow¹ nie przerywaj¹c posi³ku. – Jeœli pan chce, proszê skorzystaæ z mojego biura – oœwiadczy³. Przygl¹da³ siê przybyszowi, jakby na coœ czeka³. – W porz¹dku – skapitulowa³ Dave. – Ten po¿ar musi mieæ powi¹zanie z ca³¹ spraw¹. Wed³ug mnie niewykluczone, ¿e wojsko w³asnorêcznie podpali³o DRMO. Wyjaœni³, co sk³oni³o go do takich przypuszczeñ. – O rany! Spalili rz¹dow¹ instytucjê? Tak po prostu? – Nigdy nie wykurza³ pan kogoœ z gór przy u¿yciu ognia, szeryfie? Za³o¿ê siê, ¿e tak by³o.

207

Gliniarz wzruszy³ ramionami. – Mo¿e. – No có¿, proszê popatrzeæ na skalê problemu. Rzeczywiœcie to drastyczne posuniêcie, ale maj¹ wystarczaj¹co du¿¹ potêgê, by zatuszowaæ sprawê. Mnie najbardziej interesuje gdzie teraz jest Carson. Powiedzieli, ¿e i oni chc¹ go znaleŸæ. Szeryf przytakn¹³ ponownie. – Zaczêli go szukaæ w ca³ym stanie – powiedzia³. – W jego sprawie mia³em ju¿ chyba z dziesiêæ faksów. Prawdopodobnie porusza siê zielonym pikapem na rz¹dowych numerach. Za³ó¿my, ¿e Carson ma tê rzecz, cokolwiek to jest. Dok¹d mo¿e pojechaæ? I co z tym zrobi? – Nie wiem. W³aœnie dlatego muszê zadzwoniæ. W przeciwnym razie bêdê tu siedzia³ i biernie oczekiwa³ na rozwój wydarzeñ. Jednym z tropów, którym pod¹¿y teraz armia, jest wyjaœnienie, sk¹d dowiedzia³em siê o ich zgubie. Policjant dokoñczy³ œniadanie. – Wojsko wie o Gwen, Jess i szkole? – zapyta³. – Nie, ale powiedzia³em o tym swojemu szefowi. Podejrzewam, ¿e armia powiadomi³a FBI o jakichœ bzdurach. Nie mog¹ zdradziæ prawdy, wiêc wymyœlili obcego agenta albo coœ podobnego. FBI nie mo¿na zarzuciæ braku skrupulatnoœci. Prêdzej, czy póŸniej dotr¹ do Raya Sparksa. Mo¿liwe, ¿e ju¿ do tego dosz³o. Lee badawczo przyjrza³ siê rozmówcy. Bez s³owa wsta³ od sto³u i opuœcili lokal. Biuro szeryfa mieœci³o siê w budynku s¹du okrêgowego. Nie by³o du¿e. Znajdowa³o siê tam biurko recepcyjne, korytarz prowadz¹cy do cel i gabinet szeryfa okrêgowego, do którego weszli, po czym Stafford pod³¹czy³ swój notebook do gniazdka telefonicznego. – Prze³¹czê rozmowê na g³oœnik – oœwiadczy³. – Powinien pan j¹ s³yszeæ. Policjant kiwn¹³ g³ow¹ i przeszed³ za biurko. – Dochodzeniowe S³u¿by Kryminalne Departamentu Obrony. Po³¹czenie kodowane. S³ucham? – Panno Smith, mówi David Stafford, czy... – Och! Tak, chwileczkê, panie Stafford. – Czy¿by mieli ochotê z panem mówiæ? – zapyta³ niewinnie szeryf. Dave w odpowiedzi uœmiechn¹³ siê szeroko. – Za³o¿ê siê, ¿e ju¿ staraj¹ siê ustaliæ sk¹d dzwoniê. W g³oœniku rozleg³ siê ostry g³os Sparksa: – Niech ciê cholera, Dave! Dlaczego nie przyjecha³eœ? Gdzie jesteœ, do diab³a? – Tobie te¿ mówiê dzieñ dobry, Ray. Jestem w biurze szeryfa okrêgowego w Graniteville. To John Lee Warren i jest tu¿ obok mnie. S³ysza³em, ¿e w nocy mieliœcie w Atlancie po¿ar. – Czekaj chwilê. Nigdzie siê stamt¹d nie ruszaj, s³yszysz?

208

– Czekam, Ray. Policjant odchyli³ siê w fotelu i napi³ siê kawy. – Facet wygl¹da na wkurzonego – zauwa¿y³. – Dave, jesteœ tam? – rozleg³o siê po chwili z g³oœnika. – Jestem, Ray. Sparks sprawia³ wra¿enie ju¿ nieco spokojniejszego. – Musia³em zamkn¹æ drzwi. Chryste! To by³a okropna noc. Od pierwszej mia³em na g³owie wojsko, FBI, policjê z Atlanty i nasze szefostwo. Rozumiem, ¿e s³ysza³eœ ju¿ o DRMO? – Tak, widzia³em we wiadomoœciach jak to wygl¹da. Ale co siê sta³o? – To wielka tajemnica. Armia szczelnie obstawi³a ca³y teren i nikt nie puszcza pary z gêby. Myœla³em, ¿e wrócisz wczoraj. Chyba nie masz nic wspólnego z tym po¿arem, co? – Nie. Przez ca³y czas by³em tutaj, w Graniteville. S³owo skauta. I wiesz co, postanowi³em tu zostaæ, ¿eby chroniæ swojego tajnego informatora. – Centrala ma odmienne zdanie, Dave. Chc¹... – Ray? – Stafford nie da³ mu dojœæ do s³owa. – Nie przerywaj mi, Dave, bo... – Ray. Uspokój siê na chwilê. Postanowi³em z³o¿yæ dymisjê. I to natychmiast. Technicznie jesteœ moim bezpoœrednim prze³o¿onym, wiêc sk³adam j¹ na twoje rêce. Przez chwilê na linii panowa³a cisza. – Cholera! – szepn¹³ tylko Sparks. – Jednym z powodów tej decyzji jest chêæ pozostania w Graniteville, ¿ebym móg³ zapewniæ bezpieczeñstwo ludziom, którzy potrzebuj¹ mojej opieki. Wiesz o kim mówiê, Ray? Szef regionalnej placówki DCIS musia³ siê nad tym zastanowiæ. – Aha. Tak, ona. Có¿, wojsko œci¹gnê³o na miejsce genera³a brygady, a towarzyszy mu wysoki funkcjonariusz FBI z Atlanty. Ich wspó³praca jest dosyæ dziwna. Obaj bardzo chc¹ z tob¹ rozmawiaæ. Wygl¹da na to, ¿e ten Carson znikn¹³, a ty wiesz coœ na jego temat. – Nie, nie wiem. Wiem jednak dlaczego tak bardzo interesuje ich ten cz³owiek. A z tym wojskowym ju¿ raz siê spotka³em – w Anniston. – To ten? – Tak s¹dzê. Pozna³em go po g³osie. – Mówi³eœ z nim jeszcze póŸniej? Z tym samym, który do mnie dzwoni³? – Tak, Ray. Mówi³em. Ktoœ musia³ zwróciæ ich uwagê na Carsona, zanim bêdzie za póŸno. Poza tym, skoro wysmarowano na mnie taki donos... Wydaje mi siê, ¿e zainteresowali siê Carsonem, ale im zwia³. Teraz jest na wolnoœci z broni¹, która wcale nie wymknê³a siê spod kontroli wojska. G³os Sparksa sta³ siê bardziej cichy, jakby pilnowa³, by nikt go nie pods³ucha³. – W porz¹dku, coœ w tym jest. Uwa¿asz, ¿e ma to przy sobie? – Tak. Ta broñ jest najwiêksz¹ i najcenniejsz¹ rzecz¹, jak¹ kiedykolwiek ukrad³. Nie odwiedziliby ciê, gdyby znaleŸli po niej œlady w zgliszczach. 14 – Oko Szatana

209

– Pos³uchaj, nikt nie chce pisn¹æ nawet s³owa o tym po¿arze. Jak dot¹d, wiem tylko to, co ty mi mówisz i pewnie dlatego tak im zale¿y na osobistym spotkaniu siê z tob¹. A to oznacza, ¿e albo wrócisz do Atlanty, albo bêdê musia³ im powiedzieæ, ¿e jesteœ w Graniteville. – Ray, co im zdradzi³eœ na temat mojego Ÿród³a? – zapyta³ Stafford. – Nic. Jeszcze nic. Tylko tyle, ¿e pozyska³eœ informatora i ¿e wycofa³eœ siê z ca³ego zamieszania. Pos³uchaj, Dave. Pu³kownik rozkaza³ mi skontaktowaæ z tob¹ tamtych ludzi. Jeœli chcesz zapewniæ ochronê komuœ w Graniteville, wydaje mi siê, ¿e lepiej to zrobisz bêd¹c tutaj. – Ja ju¿ dla niego nie pracujê, pamiêtasz? Poza tym gdybym wróci³ do Atlanty, czy mo¿esz mi zagwarantowaæ, ¿e po udzieleniu wyjaœnieñ bêdê móg³ odejœæ wolno? Sparks nie odpowiedzia³. Stafford popatrzy³ na szeryfa, który spojrzeniem zakomunikowa³: ma pan swoj¹ odpowiedŸ. – Pos³uchaj, Ray. Bardziej martwi mnie teraz, co zrobi Carson, ni¿ tamci faceci, którzy chc¹ ze mn¹ rozmawiaæ. – Dlaczego? Czy myœlisz, ¿e mo¿e siê u ciebie zjawiæ? W Graniteville? Sk¹d mia³by siê tam znaleŸæ? – Dopóki wojsko nie przyzna siê do przyczyn kryzysu, Carson ma du¿e pole manewru. Chyba, ¿e ktoœ jeszcze o tym wie. I rzeczywiœcie tak jest. – Aha, mówisz o niej. Jak wpadnie na to, ¿eby przyjechaæ do Graniteville? – Sam mu powiedzia³em pierwszego dnia pobytu w Atlancie, sk¹d pochodzi kobieta i dziewczyna. By³o to zanim jeszcze mog³em sobie wyobraziæ, co siê zdarzy. Byæ mo¿e do tej pory tego nie skojarzy³. Je¿eli jednak znalaz³ zwi¹zek, chcê byæ tutaj, a nie w pokoju przes³uchañ centrali FBI. Sparks znów zwleka³ chwilê, nim przemówi³. – Do diab³a, sam nie wiem co robi栖 przyzna³ z westchnieniem. – Wiem tylko, ¿e przedstawiciele wojska i FBI czekaj¹ w³aœnie przed moim biurem. I nie maj¹ zamiaru spasowaæ w twojej sprawie. Stafford milcza³. – Dave? – S³ucham, Ray? – Nie dajesz mi ¿adnego wyboru. Jeœli siê nie zjawisz, bêdê musia³ im powiedzieæ wszystko, co wiem. A wtedy byæ mo¿e zdecyduj¹ siê przyjechaæ do Graniteville. Ca³a zgraja ludzi zachowuj¹cych siê jak dupki. Szeryf odruchowo pochyli³ siê nad biurkiem. – Panie Sparks, mówi John Lee Warren – szeryf okrêgu Longstreet. Nie traktujemy tu mi³o ¿adnych dupków. I nie obchodzi nas, sk¹d pochodz¹. – No có¿, w imieniu w³adz pragnê pana przeprosiæ za to ca³e piek³o. To nie s¹ moi ludzie. Przywykli jednak do wpychania siê gdziekolwiek tylko zechc¹. Skoro zechc¹ zjawiæ siê w Graniteville, to przyjad¹ nikogo nie pytaj¹c o zdanie. – Nie w¹tpiê, ¿e mog¹ siê zjawiæ w Graniteville, panie Sparks. Chodzi tylko o to, czy w jednym kawa³ku st¹d wyjad¹. – Obawiam siê, ¿e nie bêd¹ siê zbytnio przejmowaæ takimi groŸbami, szeryfie. Jeœli chodzi o tego genera³a przed moim gabinetem, to facet, który pójdzie na

210

ca³oœæ. A razem z nim bêd¹ ludzie z Biura. Nie chce pan chyba z nimi zadzieraæ? Jeœli zechc¹ przyjechaæ do tej szko³y i zobaczyæ siê z kim chc¹, to obawiam siê, ¿e tak zrobi¹, szeryfie. Policjant wyprostowa³ siê w siedzeniu i popatrzy³ na komputer w taki sposób, jakby chcia³ go zgruchotaæ uderzeniem piêœci. – Panie Sparks – przemówi³ z godnoœci¹ – mnóstwo ha³aœliwych mieszczuchów przyje¿d¿a³o w nasze góry, a poœród nich byli tak¿e federalni. Proszê oznajmiæ swoim przyjacio³om, ¿e je¿eli po chamsku bêd¹ wtykaæ nos tam, gdzie ich nie chc¹ i naruszaæ spokój ludzi strasz¹c, to przewieziemy ich ciê¿arówkami z kamienio³omów, ociosamy ich aroganckie ³by i wreszcie wrzucimy do wilczych do³ów na granicy z Karolin¹, s³yszy pan? Mo¿e pan im przekazaæ, moje stanowisko. Inspektor dochodzeniowy pochyli³ siê, by przerwaæ po³¹czenie. – Chyba muszê siê do ciebie wybraæ, Ray. Powiedz tym ludziom, ¿eby skoncentrowali siê na odnalezieniu Carsona. On, nie ja, jest w posiadaniu tego, czego poszukuj¹. Nie mam te¿ pojêcia gdzie jest i co zamierza zrobiæ. Poza tym formalnie i definitywnie wyszed³em z gry. Roz³¹czy³ siê, zanim Sparks zd¹¿y³ cokolwiek odpowiedzieæ. – Wilcze do³y? – zdziwi³ siê. Szeryf wzruszy³ ramionami uœmiechaj¹c siê lekko. – Musimy dostarczyæ turystom jakichœ wspomnieñ. Chc¹ us³yszeæ takie bzdury. W przeciwnym razie pamiêtaj¹ tylko biedê i bezrobocie. To górska ciekawostka. Dave uœmiechn¹³ siê szeroko. – Wilcze do³y. Bardzo mi siê to podoba. Za³o¿ê siê, ¿e wszyscy, którzy bêd¹ siê tu wybieraæ, nas³uchaj¹ siê o nich przed przyjazdem. – Nagle spowa¿nia³. – Wreszcie jednak przyjad¹. Zdaje pan sobie z tego sprawê, prawda? Musimy jakoœ ochroniæ Gwen i dzieci. Je¿eli wojsko bêdzie wspó³pracowaæ z FBI, bêd¹ siê zachowywaæ jak banda zbirów. Policjant rozprostowa³ palce, po czym zacz¹³ naciskaæ kostki, które g³oœno strzela³y. Mia³ silne d³onie, o delikatnej i jasnej skórze. – Czy Sparks powie im o Jessamine? – zapyta³. – Sam pan s³ysza³. Ray Sparks to dobry cz³owiek, ale jest czêœci¹ systemu i nie sprzeniewierzy mu siê, szczególnie gdy w grê wchodzi jego ty³ek i pensja. A tak w³aœnie jest teraz. Stró¿ prawa przytakn¹³. – Musimy wiêc ostrzec Gwen – uzna³. Podniós³ siê. – Teraz pozna pan korzyœci p³yn¹ce z ¿ycia na skraju federalnego parku narodowego.

Wtorek, Biuro Regionalne DCIS, Smyrna, Georgia, 9.45 Panna Smith wprowadzi³a Carrothersa i agenta specjalnego Hermanna Kieslinga, do biura Sparksa. Szef placówki zaproponowa³ kawê, której nie odmówi³ ¿aden z goœci.

211

Genera³ przez ca³¹ noc nie zmru¿y³ oka. By³ w stanie funkcjonowaæ ju¿ tylko dziêki kofeinie. Pe³na œwiadomoœæ przychodzi³a tymczasowo, po ka¿dym kubku kawy, a póŸniej nie zasypia³ z powodu dolegliwoœci ¿o³¹dkowej. Agent Kiesling, pracuj¹cy w biurze regionalnym w Atlancie, zosta³ przydzielony do tego zadania o 6.30 przez wicedyrektora FBI. By³ wysokim, potê¿nie zbudowanym, rudow³osym mê¿czyzn¹ o rumianej cerze. Carrothers by³ gotów siê za³o¿yæ, ¿e za jego plecami nazywano go Hermannem. I to tak, ¿eby tego nie s³ysza³. – Co pan dla nas ma, panie Sparks? – zapyta³ znu¿onym w³osem wojskowy. – W³aœnie rozmawia³em ze Staffordem. Zadzwoni³ do mnie i... – zacz¹³ pracownik DCIS. – Gdzie jest? – przerwa³ mu Kiesling. Dowiedziawszy siê, ¿e jeden z agentów zgin¹³ w maszynie przerobowej, czu³, ¿e ma przed sob¹ prawdziw¹ misjê do wykonania. – Jest w niewielkim miasteczku pó³nocnej Georgii – w Graniteville. Zatelefonowa³ do mnie z biura szeryfa. Ma komputer z urz¹dzeniem koduj¹cym, wiêc po³¹czenie by³o zabezpieczone, ale w naszej rozmowie uczestniczy³ szeryf. – Pomaga mu lokalny wymiar prawa? – Kiesling zapyta³ tak, jakby Stafford by³ zbiegiem. – Szczerze mówi¹c, z tego, co wiem, nie zrobi³ nic z³ego – odpar³ Sparks, przygl¹daj¹c siê badawczo agentowi specjalnemu. – Nasza polityka zak³ada wspó³pracê z lokalnymi przedstawicielami prawa. – A my oczekujemy kooperacji od innych agencji federalnych – warkn¹³ Kiesling. – Na przyk³ad, by pracownik zjawi³ siê na wyraŸny rozkaz prze³o¿onego. – Jest z tym ma³y problem. Wygl¹da na to, ¿e pan Stafford w³aœnie z³o¿y³ rezygnacjê. Wiadomoœæ nie zrobi³a wra¿enia na pracowniku FBI. – Rozumiem. Proszê wiêc poleciæ temu szeryfowi, aby go aresztowa³ i zatrzyma³, skoro jest zwyk³ym cywilem. – Za co ma go aresztowaæ i na jakiej podstawie? – Panowie, panowie – w³¹czy³ siê do rozmowy Carrothers. – Nie ma co wdawaæ siê w takie dyskusje. Jesteœmy tu po to, by znaleŸæ Carsona. To on jest naszym celem i proszê o tym nie zapominaæ. Czy pan Stafford wie, gdzie jest Carson, albo gdzie mo¿e byæ? – Nie, nie ma o tym zielonego pojêcia. – Dlaczego wiêc nie chce siê z nami spotkaæ? Sk¹d bior¹ siê te przepychanki? – Zanim odpowiem, panie generale, proszê pozwoliæ mi zadaæ jedno pytanie. Czy zginê³a wam broñ chemiczna? W pokoju zapad³a cisza jak makiem zasia³. Carrothers zerkn¹³ na Kieslinga, nim przeniós³ wzrok z powrotem na Sparksa. Musia³ zdecydowaæ ile mo¿e zdradziæ, a jego umys³ nie pracowa³ tak sprawnie, jakby sobie tego ¿yczy³. Genera³ Waddell spotka³ siê w Waszyngtonie z wicedyrektorem FBI, by zadbaæ o koordynacjê dzia³añ politycznych, a póŸniej rozmawia³ z Prokuratorem Generalnym i Sekretarzem Obrony. Departamenty Obrony i Sprawiedliwoœci zgodzi³y siê na wy-

212

danie wspólnego oœwiadczenia, przeznaczonego dla lokalnego wymiaru sprawiedliwoœci: Carson by³ poszukiwany z powodu swej dzia³alnoœci wywiadowczej. By³ obcym agentem przekazuj¹cym wa¿ne materia³y wojskowe jednemu z pañstw bliskowschodnich. Czyni³ to za poœrednictwem rezyduj¹cego w Waszyngtonie handlarza broni¹. Œmieræ agenta Biura sprawi³a, ¿e poszukiwaniom nadano ogromny impet, nie przejmuj¹c siê zbytnio wiarygodnoœci¹ przykrywki. Kiesling – protegowany obecnego dyrektora FBI – by³ jedyn¹ osob¹ z placówki w Atlancie, która pozna³a rzeczywisty powód jak najszybszego pojmania Carsona. Carrothers wiedzia³, ¿e po³¹czone si³y w³aœnie teraz zebra³y siê w Departamencie Sprawiedliwoœci, by postanowiæ, czy zbieg powinien zostaæ uznany za uzbrojonego i niebezpiecznego. To stanowi³oby podstawê do ewentualnego uzasadnienia u¿ycia broni podczas próby aresztowania. Genera³ Waddell wci¹¿ mu przypomina³, i¿ utrzymanie w tajemnicy k³opotów z broni¹ chemiczn¹ jest równie wa¿ne, jak samo jej odzyskanie. Po zdarzeniach w Fort Gillem czêœæ decydentów liczy³a na to, ¿e pan Carson zginie w trakcie akcji i nie trafi do aresztu. Zastêpca wojsk chemicznych zauwa¿y³ jednak trafnie, ¿e wcale nie musi siê to równaæ z odzyskaniem broni, która mo¿e byæ ukryta, a miejsce jej lokalizacji trzeba bêdzie wydobyæ od szefa DRMO. Co wiêc powinien powiedzieæ Sparksowi? – Je¿eli udzielê odpowiedzi na to pytanie – oœwiadczy³ – stanie siê pan jedn¹ z osób wtajemniczonych w sprawê, która zas³uguje na miano kolosalnej wpadki. Czy naprawdê chce pan do nich do³¹czyæ? Zamiast tego mo¿e pan podj¹æ z nami wspó³pracê na zasadzie zaufania. PóŸniej, z rêk¹ na sercu bêdzie pan móg³ powiedzieæ, ¿e nie zdawa³ sobie sprawy w powagi sytuacji. Jestem pewien, ¿e zostanie pan o to kiedyœ zapytany. Carrothers przygl¹da³ siê, jak gospodarz analizuje jego s³owa. Teraz przekonamy siê z kim mamy do czynienia. Sparks nie zamierza³ tak ³atwo daæ za wygran¹. – Co pan powie na rozmowê o zupe³nie hipotetycznej sytuacji, panie generale? – odrzek³. – Jakie na przyk³ad s¹ konsekwencje, oczywiœcie hipotetycznego, posiadania broni chemicznej przez osobê postronn¹? Wojskowy odchyli³ siê w fotelu. Doskonale wiedzia³, jak prowadziæ tak¹ grê. – Mówi pan hipotetycznego, panie Sparks? No có¿, zale¿a³oby to od stanu psychicznego, w jakim znajdowa³aby siê ta osoba. Kradn¹c broñ z zamiarem pozyskania za ni¹ fortuny na miêdzynarodowym rynku broni, musia³a siê mocno zdenerwowaæ, gdyby transakcja nie dosz³a do skutku. Lepiej nie myœleæ, co mog³aby zrobiæ w podobnej sytuacji. Jeœli chce pan to us³yszeæ, mo¿emy nieco pofantazjowaæ. Mog³aby na przyk³ad zabraæ tê broñ do Atlanty, albo tutaj, do piêknego Smyrna. Mog³aby wsi¹œæ do jednego z poci¹gów szybkiej kolejki, otworzyæ kilka okien, rozhermetyzowaæ pojemnik i wysi¹œæ na najbli¿szej stacji. Doprowadzi³oby to do rozprzestrzenienia siê owej substancji, rozumie pan? Nieco póŸniej mielibyœmy kilkaset tysiêcy oszala³ych ludzi, wylewaj¹cych siê z domów, samochodów i wszystkich tych wspania³ych biurowców. Ka¿dy z nich mia³by zamiast oczu galaretê, która sp³ywa³aby powoli po policzkach. Urwa³ na moment i obserwowa³ zmiany na twarzy pracownika DCIS.

213

– Ich oczy zosta³yby wy¿arte a¿ do mózgu. Podczas prób umieszczenia ga³ek ocznych na swoim miejscu, czuliby, jak te przeciekaj¹ im przez palce. Mówiê „czuliby”, bo przecie¿ nie widzieliby, prawda? Czêœæ z nich, umar³aby z powodu doznanego szoku. Zdecydowana wiêkszoœæ prze¿y³aby. Ci, zatrudniliby ca³¹ armiê prawników, urz¹dzaj¹c¹ polowanie na wszystkich przedstawicieli w³adzy wiedz¹cych o owym hipotetycznym problemie i marnuj¹cych czas na pustych rozmowach! Teraz, kiedy genera³owi uda³o siê przyci¹gn¹æ uwagê Sparksa, przyst¹pi³ do natarcia: – Pan Stafford jest zaanga¿owany w ów hipotetyczny problem od czasu, gdy i ja siê z nim zetkn¹³em. Teraz w Fort Gillem dosz³o do powa¿nego po¿aru, a jeden z agentów federalnych zosta³ zamieniony w krwaw¹ miazgê. Stafford byæ mo¿e tego nie zrobi³, ale wie, podobnie jak pan o sprawie znacznie wiêcej, ni¿ powinien. Chcê wiêc, by zacz¹³ pan od samego pocz¹tku i powiedzia³ wszystko, co on przekaza³. Niczego nie wolno panu pomin¹æ. Proszê nie zadawaæ ¿adnych g³upich pytañ i nie bawiæ siê ze mn¹ w kotka i myszkê! S³ucham!

Wtorek, motel Vernon Creek, autostrada numer 213, pó³nocna Georgia, 10.30 Carson przygl¹da³ siê cylindrowi, który tkwi³ do po³owy w lodzie bia³ej, plastikowej lodówki, stoj¹cej na œrodku wynajêtego pokoju. By³ ju¿ póŸny ranek, a s³oñce nad górami mocno przygrzewa³o. Mia³ lekki ból g³owy, towarzysz¹cy, na szczêœcie, niezbyt wysokiej gor¹czce. Górna czêœæ pleców by³a odrêtwia³a i jeœli siê na niej nie opiera³, ból nie by³ uci¹¿liwy. Liczy³, ¿e krem antybakteryjny zahamuje i zlikwiduje infekcjê. Po opuszczeniu centrum handlowego pod¹¿y³ na pó³noc i dotar³ do gór. Mija³ kilka moteli i pensjonatów, a¿ wreszcie trafi³ na w³aœciwy. By³ po³o¿ony w d³ugim kanionie i nie rzuca³ siê w oczy. Znajdowa³o siê tu tylko dziesiêæ bungalowów. Usytuowane by³y wzd³u¿ rozpadliny przecinaj¹cej kamieniste, poroœniête lasem zbocze. Brak widoku na okoliczne góry sprawia³, ¿e bez trudu mo¿na by³o znaleŸæ wolne miejsca. Klientów nie przyci¹ga³ tak¿e menad¿er, a pewnie i w³aœciciel w jednej osobie. Ten pokryty krostami, bez przerwy ¿uj¹cy tytoñ staruch o zniszczonych zêbach wci¹¿ skar¿y³ siê na mieszkañców Florydy, których sporo przyje¿d¿a³o w te strony. Carson poprosi³ o ostatni bungalow w szeregu, t³umacz¹c to odizolowaniem siê od ha³asu ulicznego. Przy rejestracji, niby przez przypadek pokaza³ w³aœcicielowi jedn¹ paczkê banknotów, maj¹c nadziejê, ¿e w ten sposób odwróci jego uwagê od swojej twarzy i samochodu. Wygl¹da³o na to, ¿e jeszcze tylko jeden domek by³ zajêty. W pokoju nie by³o telefonu ani telewizora, a najbli¿szy sklep znajdowa³ siê w Graniteville – jakieœ dwanaœcie kilometrów górsk¹ drog¹. W bungalowie znajdowa³a siê kuchenka z jadalni¹, pojedyncza sypialnia, salon i wychodz¹ca na zbo-

214

cze ma³a weranda. Carson zap³aci³ z góry za trzy doby. Siedzia³ teraz w pokoju ze zdjêt¹ koszul¹ i rêcznikiem przy³o¿onym do posmarowanej kremem rany. Jego rewolwer le¿a³ na stoliku, a on ca³¹ uwagê koncentrowa³ na cylindrze, w którego g³adkiej powierzchni odbija³y siê promienie s³oñca. Pojemnik wci¹¿ by³ ciep³y, ale na szczêœcie lód wyraŸnie go och³odzi³. Wiele myœla³ od czasu, gdy siê tu zamkn¹³. Wojsko musia³o ju¿ wiedzieæ, ¿e Wendell Carson usi³owa³ sprzedaæ zdobyt¹ broñ chemiczn¹. Nie mia³ pojêcia, czy ten facet z zespo³u Tangenta zosta³ poch³oniêty przez Monstrum, ale tak naprawdê nie zaprz¹ta³o mu to g³owy. W³adze te¿ nie zmartwi³yby siê z tego powodu – jeszcze jeden z³oczyñca, którego spotka³ taki los, na jaki sobie zas³u¿y³. Najwa¿niejsze, ¿e rozpoczêli ju¿ polowanie na pe³n¹ skalê. Nie mogli wiedzieæ gdzie siê uda³, bo dzia³a³ wiedziony impulsem. Uciek³ z Atlanty i jak lis schroni³ siê w pierwszej norze. Musia³ tak¿e za³o¿yæ, ¿e brodacz z furgonetki doniós³ ju¿ o kradzie¿y tablicy rejestracyjnej i reklam. To ograniczy zasiêg poszukiwañ do obszaru pó³nocno-wschodniego wzd³u¿ autostrady 85. Mogli przyj¹æ, ¿e bêdzie ni¹ jecha³ a¿ do Pó³nocnej Karoliny, ale przecie¿ drogówka i lokalna policja by³y w stanie zablokowaæ podejrzane drogi. Mia³ œwiadomoœæ, ¿e namierzenie go to tylko kwestia czasu, mo¿e nawet godzin. W górach tak¿e, jakiœ policjant zjawiaj¹c siê na parkingu zainteresuje jego samochodem. Wiedzia³ te¿, ¿e nie weŸmie plecaka i nie wyruszy na szlak apallachijski. Nigdy nie nadawa³ siê na skauta. Z drugiej strony nie móg³ wróciæ do normalnego ¿ycia, bo definitywnie zamkn¹³ sobie drogê powrotu. FBI zadba o to, by cholerna izba skarbowa sprawdzi³a wszystkie jego rachunki bankowe, a policja federalna na pewno grasowa³a ju¿ po jego domu. Uœmiechn¹³ siê krzywo na myœl o Maude otoczonej zgraj¹ gliniarzy. NieŸle da siê im we znaki. Spójrz prawdzie w oczy. To ju¿ koniec. Twój jedyny kupiec zosta³ aresztowany i na pewno œpiewa jak z nut. Wszystkie pieni¹dze posz³y z dymem, a ca³y œwiat szuka Wendella Carsona i tego cholernego pojemnika. Jego myœli powêdrowa³y ku Staffordowi, który pojawi³ siê na scenie akurat w tym momencie, gdy on mia³ swoj¹ ¿yciow¹ szansê w zasiêgu rêki. Wróci³ do znanej ju¿ sobie litanii: jak ten paskudny Stafford siê dowiedzia³? Popatrzy³ na stalowy pojemnik. Umia³ go nawet dok³adnie opisaæ. Sk¹d, do diab³a, to wszystko wiedzia³? W jego umyœle zrodzi³a siê nowa ewentualnoœæ: Tangent powiedzia³, ¿e Stafford zosta³ zes³any z Waszyngtonu. Czy¿by by³ brudnym glin¹? Mo¿e to Tangent op³aci³ go, by sprawdzi³, czy Carson rzeczywiœcie mia³ tê broñ i rozejrza³ siê dok³adnie po DRMO, zanim mia³o dojœæ do transakcji? Obaj byli ze stolicy, a przecie¿ tam jeden op³aca³ drugiego. To niemo¿liwe. By³ pewien, ¿e nigdy nie powiedzia³ Tangentowi jak wygl¹da zdobycz. Termin którego u¿ywa³ to: pojemnik z broni¹ chemiczn¹. Nie, Stafford by³ wolnym strzelcem. W jakiœ sposób dowiedzia³ siê o broni, a póŸniej powiedzia³ o tym wojsku, a nie Tangentowi. Zgadza siê, bo przecie¿ kontrahent powa¿nie bra³ pod uwagê wycofanie siê z umowy, dowiedziawszy siê, ¿e armia zjawi³a siê na terenie placówki. Jego myœli wci¹¿ wraca³y do Stafforda i tego, sk¹d wiedzia³ o pojemniku i jego wygl¹dzie.

215

Jakie w³aœciwie mam mo¿liwoœci? Nie by³ w stanie tak po prostu pozbyæ siê cylindra. Nie wiedzia³, co dok³adnie znajduje siê w jego wnêtrzu, ale wszystko wskazywa³o na to, ¿e ma do czynienia z niezwykle niebezpieczn¹ substancj¹. Byæ mo¿e to w³aœnie pojemnik stanowi³ jedyn¹ szansê wypl¹tania siê z obecnej sytuacji. Mo¿e powinien skontaktowaæ siê z w³adzami. Zaproponowaæ poddanie siê i zwrot cylindra ale za co? Za skrócony wyrok? Powinien ukryæ pojemnik, zawrzeæ umowê na piœmie i dopiero wtedy powiedzieæ gdzie go znajd¹. Jeœli zadzwoni, na dodatek korzystaj¹c z telefonu komórkowego, to bêd¹ w stanie go zlokalizowaæ i wtedy dobior¹ mu siê do ty³ka. W pokoju robi³o siê coraz cieplej. Wsta³, skrzywi³ siê z powodu przeszywaj¹cego bólu i uchyli³ drzwi prowadz¹ce na werandê. Nie uciek³em przecie¿ z ich pieniêdzmi, chocia¿ tak w³aœnie mog¹ przypuszcza栖 pomyœla³ z gorycz¹. Tak naprawdê bardziej obawia³ siê wojska ni¿ FBI. Je¿eli armia dopadnie go wczeœniej ni¿ Biuro albo lokalna policja, mog¹ zdecydowaæ siê na równie drastyczne kroki jak w przypadku DRMO. Nie móg³ wymazaæ z pamiêci obrazu mê¿czyzny w kombinezonie i he³mie, na prawo i lewo rozrzucaj¹cego ³adunki zapalaj¹ce. Ca³a scena wstrz¹snê³a nim, a¿ do szpiku koœci. Kierowanie t¹ placówk¹ du¿o dla niego znaczy³o. By³ dumny ze swojej pracy nawet mimo to, ¿e przez ca³e lata j¹ okrada³. A oni spalili ca³y kompleks bez zmru¿enia oka, bazuj¹c tylko na za³o¿eniu, ¿e gdzieœ tam ukryty jest ich cylinder. Co z nim zrobi¹, jeœli z³api¹ go w takim domku? Potwory o pomalowanych twarzach z liœciami we w³osach wpadn¹ przez okna i z dzikimi okrzykami na ustach odetn¹ mu g³owê. W pokoju by³o coraz jaœniej. Zapewne od tego œwiat³a wyraŸnie nasili³ siê ból g³owy. Gdzieœ tam, na autostradach szuka³y go ca³e setki gliniarzy. Z Agencji Logistycznej Departamentu Obrony uzyskali jego aktualne zdjêcie. Zajrz¹ do ka¿dego sklepu i restauracji, na ka¿dy parking, stacjê benzynow¹ i do ka¿dego motelu. „Widzia³ pan tego cz³owieka? Widzia³ pan wojskowego, zielonego pikapa?”. W koñcu jakiœ radiowóz zajedzie i do tej dziury. Mo¿e jeszcze nie tego ranka, ale zapewne w ci¹gu najbli¿szych dwudziestu czterech godzin. I co wtedy? Wyobrazi³ sobie scenê, jak¹ setki razy widzia³ w telewizji. Dziesi¹tki radiowozów ustawi¹ siê wokó³ miejsca pobytu z³oczyñcy. Ca³a okolica bêdzie rozœwietlona b³yskami kogutów, a tymczasem oddzia³ specjalny zakradnie siê do domku. Zabij¹ go, a dopiero póŸniej bêd¹ zadawaæ pytania. Szczególnie tutaj, na takim pustkowiu. Mia³by motywacjê do ukrywania siê, gdyby uda³o mu siê ujœæ z pieniêdzmi. Ale tak... Wiedzia³, ¿e lepiej bêdzie zawrzeæ uk³ad, dopóki ma jeszcze karty w rêku. W g³êbi ducha marzy³, by ten drañ – Stafford znalaz³ siê pod jego luf¹. Nawet jeœli Tangent od pocz¹tku planowa³ go wykiwaæ, da³by sobie radê, gdyby tamten nie doniós³ na niego wojsku. Nagle przysz³a myœl: mo¿e istnieje jakiœ sposób, by dotrzeæ do Stafforda. Na przyk³ad skontaktuje siê z federalnymi i zgodzi siê zwróciæ cylinder za ³agodniejszy wyrok, ale przeka¿e go wy³¹cznie Staffordowi. A kiedy stan¹ twarz¹ w twarz, to co wtedy? Zastrzeli go? Mo¿e dziêki temu poczuje siê lepiej, ale nie poprawi to

216

jego sytuacji. Za³ó¿my, ¿e w jakiœ sposób wpl¹cze inspektora w k³opoty. Powie FBI, ¿e Stafford dowiedzia³ siê o cylindrze i próbowa³ pod³¹czyæ siê do planowanej transakcji. Inspektor postawi³ warunek, ¿e bêdzie dyskretny, gdy dostanie swoj¹ dzia³kê. To w³aœnie dlatego by³ na terenie DRMO podczas pierwszej wizyty wojskowego oddzia³u szybkiego reagowania. Dba³ o w³asny interes. Wiedzia³ jak wygl¹da cylinder, bo zmusi³ Carsona by mu to wyjawi³. Stafford by³ brudnym glin¹. Z tego co mówi³ Tangent, pracownik DCIS mia³ ju¿ problemy we w³asnej agencji. A skoro mia³ wrogów, tym ³atwiej bêdzie go zdyskredytowaæ i wpêdziæ w k³opoty. Menad¿er przespacerowa³ siê po pokoju. Myœla³ usilnie wyczuwaj¹c, ¿e jego plan ma wiele niedoci¹gniêæ. Telefon do gliniarzy... Czy to zadzia³a? Nie. Namierz¹ go i zjawi¹ siê na miejscu. Obiektem ich zainteresowania by³ przede wszystkim cylinder. Wendell Carson by³ drugoplanowym celem. Do g³owy przyszed³ mu lepszy pomys³: skontaktuj siê ze Staffordem, a nie z federalnymi. Jemu powiedz, ¿e przeka¿esz pojemnik w zamian za ustêpstwa. A kiedy uwaga wszystkich skupi siê na Staffordzie, dobierzesz mu siê do ty³ka. Powiesz tamtym, ¿e to inspektor DCIS ma pieni¹dze. W³aœciwie niewa¿ne co im powiesz, bo i tak s¹ wkurzeni na Stafforda. Tak, na Boga, to mo¿e siê udaæ. Wendell Carson i tak przepadnie, ale przy okazji poci¹gnie za sob¹ tego drania. To bêdzie dla niego nagroda. Co tam Tangent. I tak by³ po szyjê zanurzony w bagnie. Zemsta na Staffordzie bêdzie s³odka. W³adze zaszczuj¹ tego gnojka do koñca ¿ycia. A on odsiedzi swoje w prawie komfortowych warunkach. Œwietnie! Najpierw musi ustaliæ gdzie jest Stafford. Wyszed³ do samochodu, zabra³ walizkê i wyj¹³ z niej notatnik z telefonami. Tak, mia³ tam numer do biura regionalnego DCIS w Smyrna. W domku nie by³o telefonu, a nie chcia³ korzystaæ z komórkowego ani ze znajduj¹cego siê w recepcji. W³aœciciel powiedzia³, ¿e najbli¿sze miasteczko to Graniteville. Musia³ zaryzykowaæ u¿ycie pikapa. Co prawda farba, któr¹ zamalowa³ numery, by³a trudna do zauwa¿enia, ale nie tak ³atwo zwieœæ spostrzegawczego policjanta. Pojedzie do Graniteville, znajdzie automat telefoniczny, uda kogoœ innego i zadzwoni do Smyrna. I co potem? Usiad³. Cholera! Ból g³owy nasili³ siê i zdecydowanie nie pomaga³ mu w planowaniu. Gdzie mo¿e byæ Stafford po tym po¿arze? Prawdopodobnie w³aœnie w tamtym biurze. Nale¿a³o siê spodziewaæ zakrojonego na szerok¹ skalê dochodzenia, któremu towarzyszyæ bêdzie spore zamieszanie. Co powinien zrobiæ? Œci¹gn¹æ go tutaj, w góry? Do tego podrzêdnego motelu? A mo¿e do najbli¿szego miasteczka – do Graniteville? Nic nie wiedzia³ o tej miejscowoœci, poza brzmi¹c¹ mu znajomo nazw¹. Czy Stafford przyjedzie sam? A mo¿e powie Carsonowi wszystko, co ten chce us³yszeæ, a póŸniej œci¹gnie ze sob¹ ca³¹ armiê? Przeszed³ do ³azienki i obmy³ twarz zimn¹ wod¹, chc¹c siê orzeŸwiæ. Banda¿ nieco go uwiera³ i czu³ pod nim gor¹co. Czas ucieka³. Je¿eli ma podj¹æ jakieœ dzia³ania, to lepiej natychmiast siê za to zabraæ, bo gdy zaskocz¹ go w tym miejscu, nie bêdzie mia³ ju¿ szans. Osuszy³ twarz, zamkn¹³ cylinder w lodówce i wyszed³ do samochodu.

217

Wtorek, Biuro Regionalne DCIS, Smyrna, Georgia, 11.30 Carrothers z niedowierzaniem krêci³ g³ow¹, kiedy Sparks skoñczy³ sw¹ opowieœæ. – Medium? Chce pan, ¿ebym uwierzy³, ¿e osoba o zdolnoœciach paranormalnych opowiedzia³a Staffordowi o tym przedmiocie? W dodatku nastolatka, która nie mówi? Jezu Chryste! Gospodarz uniós³ rêce w geœcie poddania. – Przecie¿ pyta³ mnie pan o to, generale. Mówiê tylko to, co sam us³ysza³em. Jeœli wpadnie pan na inne wyt³umaczenie tego, w jaki sposób Stafford dowiedzia³ siê o tej, jak sam pan mówi, hipotetycznej broni, jestem gotów natychmiast w nie uwierzyæ. To wszystko, co mi powiedzia³. Dlatego w³aœnie Stafford jest teraz w Graniteville i nie mo¿e z panami rozmawiaæ. – Dodatkowo jest w to wmieszana jakaœ kobieta? – zapyta³ agent Kiesling. – Kobieta, która prowadzi szko³ê, sierociniec, czy jak to siê tam nazywa. Nie wiem ile ona wie o sprawie, która was interesuje, ale podobno by³a t³umaczk¹ w rozmowach Stafforda z t¹ dziewczyn¹. – Gdzie dok³adnie s¹? – W miejscu nosz¹cym nazwê Willow Grove. To dom grupowy po³¹czony ze szko³¹ specjaln¹. Mówi¹c proœciej, to sierociniec. – Czy tê kobietê i Stafforda ³¹czy bli¿sza znajomoœæ? – Nie wiem. Jego ¿ona odesz³a w ubieg³ym roku. Niewykluczone, ¿e s¹ w za¿y³ych stosunkach, ale byæ mo¿e stara siê j¹ tylko ochroniæ. Jest zapewne œmiertelnie przestraszona zorganizowanym przez w³adze polowaniem na czarownice i nagonk¹ ze strony mediów. Ponadto Stafford obawia siê, ¿e Carson mo¿e pod¹¿yæ jego tropem, bo w dzieñ przyjazdu zwróci³ jego uwagê na Graniteville. Carrothers zastanowi³ siê nad tym. – Medium. Nie powie mi pan teraz, ¿e ta dziewczyna jest na kontrakcie w CIA? – Tak, pamiêtacie panowie tê ¿a³osn¹ historiê? – zapyta³ Kiesling. – Agencja wyda³a chyba trylion dolarów na pozyskanie osób o zdolnoœciach paranormalnych, które potrafi³yby czytaæ w umys³ach szpiegów. Media i Kongres dobra³y im siê do ty³ka, kiedy sprawa wysz³a na jaw. Najedli siê niez³ego wstydu. – Bo mieli siê czego wstydzi栖 zauwa¿y³ genera³ wstaj¹c, by ponownie nape³niæ kubek. – Media, wnikanie do czyjegoœ umys³u, duchy... co za bzdury. Agent FBI zacz¹³ spacerowaæ po gabinecie. – Zdajê sobie sprawê, ¿e nie wiem wszystkiego o sprawie, generale, ale powiem panu, co przychodzi mi do g³owy. Otó¿ pan Stafford mo¿e byæ powodowany ukrytym motywem. Mówi³ pan, ¿e Tangent wy³o¿y³ na stó³ milion dolarów w gotówce. – Zaraz, zaraz, co to ma znaczyæ? – wykrzykn¹³ Sparks. – Proszê siê wstrzymaæ z protestami – rzek³ Carrothers, wyczuwaj¹c dok¹d zmierza Kiesling. – S³uchamy. – Czekaj¹c na tê rozmowê wykona³em kilka telefonów. Moje Ÿród³a donosz¹, ¿e ten facet wyl¹dowa³ w Atlancie, bo znajduje siê na czarnej liœcie we w³asnej

218

agencji... Bez obrazy, panie Sparks. ¯ona rzuci³a go jakiœ czas temu, jego kariera leg³a w gruzach, a ponadto straci³ w³adzê w rêku. Za ka¿dym razem, gdy podnosi g³owê, widzi dno. I nagle okazuje siê, ¿e wie niezwykle du¿o o pañskiej hipotetycznej broni, generale. Najbardziej prawdopodobnym sposobem wejœcia w posiadanie takiej wiedzy jest wspó³praca z samym Carsonem. – Nie ma mowy – zaprotestowa³ gwa³townie Sparks. – Dave Stafford to bardzo niezale¿ny i niekonwencjonalny agent, ale nie jest skorumpowany. Gdyby by³ zaanga¿owany w takie rozgrywki, po co w ogóle mówi³by mi cokolwiek? Jest pan w stanie to wyjaœniæ? – Na wypadek, gdyby coœ posz³o nie po jego myœli. Os³ania³ siebie. To przecie¿ zawodowiec. A my doskonale wiemy, jak dbaæ o w³asn¹ ochronê i umiemy to robiæ. Gospodarz pos³a³ oponentowi nieprzyjemne spojrzenie. – Poza tym – ci¹gn¹³ agent FBI – proszê pos³uchaæ, jak mog³o to wygl¹daæ. Za³ó¿my, ¿e dowiedzia³ siê o transakcji i postanowi³ siê do niej pod³¹czyæ. Zmusi³ Carsona do odst¹pienia mu czêœci pieniêdzy. Wpad³oby mu do kieszeni kilkaset tysiêcy, gdyby wszystko posz³o dobrze. W razie wpadki, zawsze móg³by powiedzieæ, ¿e ostrzeg³ pana, ale zrobi³ to w taki sposób, i¿ trudno mu uwierzyæ w stu procentach. Nastolatka o zdolnoœciach paranormalnych, na mi³oœæ bosk¹!? A teraz z³o¿y³ dymisjê? Jakie to dla niego wygodne. – Wiêkszoœæ tej sumy by³a fa³szywa! – wykrzykn¹³ Sparks. – Mówi³ pan... – Daj spokój! – odparowa³ ostro Kiesling i pochyli³ siê nad biurkiem. – ¯aden z nich o tym nie wiedzia³. To nie ma ¿adnego znaczenia. Jeden z naszych agentów zgin¹³. Mia³ ¿onê i dzieci. A ja nie mogê nawet dostarczyæ im cia³a. S³ucha mnie pan? Musimy wzi¹æ z domu pogrzebowego urnê, ¿eby przynajmniej symbolicznie umieœciæ w niej popió³! Pracownik DCIS chcia³ odpowiedzieæ, ale wojskowy uniós³ rêkê, by go powstrzymaæ. Stwierdzi³, ¿e jego towarzysz posun¹³ siê zbyt daleko, insynuowa³. Poniek¹d teoria Kieslinga mia³a sens. Mo¿e nawet wiêkszy, ni¿ ta historyjka o medium. Z drugiej strony jednak Stafford nie wygl¹da³ na cz³owieka zdolnego do takiego szachrajstwa, a doœwiadczenie nauczy³o go, ¿e mo¿e polegaæ na w³asnej ocenie ludzi. – Spokojnie – powiedzia³. – Och³oñmy na chwilê. Na razie zawieœmy tê teoriê. Wróæmy do odnalezienia Carsona i broni. Panie Kiesling, czy mo¿e pan sprawdziæ jak przebiegaj¹ poszukiwania? Agent specjalny wzi¹³ g³êboki oddech, opanowa³ siê nieco, posy³aj¹c ostre spojrzenie Sparksowi i wyszed³ z biura. Carrothers zamkn¹³ za nim drzwi i zwróci³ siê do gospodarza. – Nie kupujê jego teorii – przyzna³. – Mia³em okazjê poznaæ Stafforda i jestem przekonany, ¿e takie dzia³anie nie by³oby w jego stylu. Rozwœcieczony Sparks z ca³ych si³ cisn¹³ o³ówkiem w œcianê. – Zamierza³em zasugerowaæ inny sposób, dziêki któremu Stafford móg³ siê dowiedzieæ. Mo¿e zosta³ poinformowany o tym przez Tangenta.

219

Genera³ pokrêci³ w zamyœleniu g³ow¹. – Marnujemy czas i energiê na takie bezproduktywne dyskusje. Oczywiœcie Biuro i Departament Sprawiedliwoœci bardzo siê staraj¹, by odwróciæ uwagê od wpadki ich cz³owieka, bior¹c pod uwagê fakt, ¿e doprowadzi³o to do œmierci jednego z agentów. – Szukanie przykrywek staje siê obecnie podstawow¹ dzia³alnoœci¹ FBI. Pamiêtam, ¿e kiedyœ byli najlepszymi z najlepszych. Generale, przyznajê, ¿e David Stafford sprawia mnóstwo k³opotów i wpêdzi³ swoich prze³o¿onych w tarapaty, ale tamci byli skorumpowani, a on nie. Po czêœci czujê siê winny, bo na wiadomoœæ o tej dziewczynie zareagowa³em dok³adnie tak samo jak pan. A co, jeœli tamta nastolatka rzeczywiœcie ma niezwyk³e zdolnoœci? Nie chcê wygadywaæ tu jakichœ bzdur, ale policja od lat korzysta z pomocy ludzi o nadprzyrodzonych umiejêtnoœciach. Do diab³a, przecie¿ to ktoœ z FBI napisa³ ksi¹¿kê o tworzeniu wizerunku przestêpców. Pomijaj¹c te bzdety o hipotetycznoœci sytuacji, wiem, ¿e gdyby o mnie chodzi³o, przes³ucha³bym tê dziewczynê i modli³ siê, aby rzeczywiœcie okaza³a siê medium! Carrothers w milczeniu pokiwa³ g³ow¹. Tak naprawdê mia³ bardzo zbie¿n¹ opiniê. Kiesling niespodziewanie znalaz³ siê w samym sercu kryzysu, ale najwyraŸniej dba³ tylko o interesy w³asnej agencji. Obaj mê¿czyŸni przeszli do sali konferencyjnej, gdzie zespó³ FBI za³o¿y³ tymczasowy punkt dowodzenia. Jeden z agentów doniós³ o zorganizowaniu przez lokalny wymiar sprawiedliwoœci wspierany przez wszystkie agencje federalne poszukiwañ Carsona i jego wojskowego samochodu w ca³ym stanie. Jak dot¹d nikt nie widzia³ poszukiwanego. Otrzymano tylko raport o kradzie¿y tablicy rejestracyjnej oraz przyczepianych reklam, do której dosz³o na parkingu przy autostradzie miêdzystanowej numer 85, na pó³nocny wschód od Atlanty. Sk³adaj¹cy doniesienie mê¿czyzna pamiêta, ¿e zatrzymywa³ siê obok zielonego pikapa, nie widzia³ jednak nikogo w œrodku, nim poszed³ spaæ. Przybli¿ony termin zajœcia potwierdza³ uczestnictwo Carsona, który uciek³ z Atlanty po po¿arze w Fort Gillem. Genera³ podszed³ do mapy, gdzie pokazano mu miejsce po³o¿enia parkingu. Na wszystkich autostradach miêdzystanowych w Georgii zorganizowano punkty kontrolne, a na granicach z Karolin¹ i Tennessee podwójne blokady. Policja lokalna w trzech s¹siednich stanach zosta³a ostrze¿ona, a dodatkowa informacja o œmierci agenta federalnego sprawi, ¿e sprawa nie zostanie zbagatelizowana. Carrothers d³ugo studiowa³ mapê. Georgia by³a znacznie wiêkszym stanem, ni¿ mu siê wydawa³o. Popatrzy³ na miejsce zajœcia, oznaczone szpilk¹ z czerwonym ³ebkiem. Taki obszar, a oni praktycznie nic nie wiedzieli. Nagle dostrzeg³ nazwê Graniteville i punkcik w pobli¿u granicy z Karolin¹, kilka centymetrów ponad czerwon¹ lini¹ miêdzystanówki. Czy to tam by³ teraz Stafford? – Graniteville – mrukn¹³ pod nosem. Zerkn¹³ na Sparksa. Pracownik DCIS rozmawia³ ze swoj¹ asystentk¹, która zjawi³a siê z ca³ym plikiem wiadomoœci pochodz¹cych z Waszyngtonu. Sparks zmarszczy³ tylko brwi i wszystkie kartki wcisn¹³ do kieszeni. Kobieta zaczê³a mu coœ jeszcze mówiæ, ale niecierpliwie machn¹³ rêk¹. Genera³ ponownie skupi³ uwagê na mapie.

220

Stafford jest w Graniteville. Skoro Carson wykorzysta³ skradzion¹ rejestracjê i reklamy do zamaskowania swojego samochodu, móg³ znajdowaæ siê w pobli¿u tej miejscowoœci. Co wa¿niejsze, zapewne mia³ przy sobie pojemnik z Okiem Szatana. Carrothers mia³ ogromn¹ ochotê zrobiæ coœ wiêcej, ni¿ tylko siedzieæ tu i czekaæ. Mo¿e powinien pojechaæ do Graniteville i bezpoœrednio porozmawiaæ ze Staffordem, a mo¿e nawet z t¹ dziewczyn¹. Nie móg³ ufaæ FBI. Byli zbyt poch³oniêci szukaniem Carsona, a szefostwu Biura zale¿a³o na odwróceniu od siebie uwagi i unikniêciu k³opotów. W³aœciwie mieli ochotê na zastrzelenie zbiega, co mog³o wcale nie rozwi¹zaæ problemów armii. Obejrza³ siê przez ramiê na Kieslinga, który rozmawia³ ze swoimi ludŸmi. Ju¿ z samych min by³ w stanie odczytaæ zamiary: jeœli rzeczywiœcie znajd¹ Carsona i jeœli bêdzie stawiaæ jakikolwiek opór, to zabij¹ go bez zmru¿enia oka. – Panie Kiesling – przemówi³. – Zamierzam wróciæ do Fort Gillem, do swojego centrum dowodzenia. Muszê sprawdziæ postêpy dochodzenia w sprawie po¿aru w DRMO i zmniejszyæ nieco zainteresowanie mediów t¹ spraw¹. Proszê pozostaæ tu ze swoim zespo³em, dopóki nie zdobêdziemy dok³adniejszych informacji o miejscu pobytu Carsona. Proszê skontaktowaæ siê ze mn¹, kiedy tylko czegoœ siê dowiecie. – Tak jest. Wydaje mi siê, ¿e powinniœmy dobraæ siê do ty³ka Staffordowi. – No có¿, wiemy przynajmniej gdzie jest. Je¿eli w przeci¹gu szeœciu, oœmiu godzin nie osi¹gniemy ¿adnego postêpu w sprawie Carsona, mo¿e sprawdzimy pañsk¹ teoriê. Proszê nie zapominaæ jednak, ¿e naszym celem jest szef DRMO. Carrothers wyszed³, a Sparks skierowa³ siê do swojego gabinetu. Po drodze zatrzyma³a go panna Smith. – Ju¿ wczeœniej stara³am siê to panu przekaza栖 powiedzia³a. – By³a wiadomoœæ do pana Stafforda, od prawnika jego by³ej ¿ony. Powiedzia³, ¿e sprawa zostanie wznowiona i potrzebne mu s¹ jakieœ dokumenty. Odpowiedzia³am, ¿e pan Stafford przebywa obecnie w Graniteville, w domu Willow Grove i przekaza³am do niego telefon. Mam nadziejê, ¿e nie zrobi³am nic nieodpowiedniego. Sparks rozeœmia³ siê g³oœno. – Tego w³aœnie potrzeba Dave’owi: telefonu od cholernego adwokata by³ej ¿ony. Znienawidzi ciê za to, Leslie. Pokrêci³ g³ow¹, wycofa³ siê do swego biura i zamkn¹³ drzwi.

Wtorek, dom Willow Grove, Graniteville, Georgia, 12.30 Stafford czeka³ w gabinecie Gwen, podczas gdy John Lee d³ugo rozmawia³ z ni¹ na werandzie. Jak na górski klimat, by³o wyj¹tkowo ciep³o, ale w domu nie w³¹czono jeszcze klimatyzacji. Szeryf chcia³, by Gwen i Jessamine opuœci³y Willow Grove do czasu, a¿ Carson zostanie pochwycony, a sprawa broni ostatecznie siê wyjaœni. Dave nie zorientowa³ siê tylko dok¹d zamierzaj¹ siê wybraæ. Poza tym dyrektorka by³a wyraŸnie niezadowolona z powodu pozostawienia tu mniejszych dzieci. Kiedy wszyscy przeszli na werandê, wycofa³ siê taktownie, wyczu-

221

waj¹c, ¿e rozmowa mo¿e przerodziæ siê w k³ótniê, dotycz¹c¹ nie tylko opuszczenia sierociñca. Myœlami wróci³ do porannej decyzji. Dziwne, ale nie odczuwa³ odrobiny ¿alu. Wiedzia³, ¿e i tak nie uniknie reperkusji zwi¹zanych z DRMO, ale mia³ przynajmniej nadziejê, ¿e rezygnacja pomo¿e mu zejœæ z bezpoœredniej linii ognia, kiedy z centrali DCIS wytoczone zostan¹ najwiêksze dzia³a. By³ gotów przyj¹æ zaproszenie Gwen do pozostania w jej domu. Burzy³y jego plan nalegania Johna Lee, by ukry³a siê w jakimœ bezpiecznym miejscu. Zastanowi³ siê, czy szeryfowi rzeczywiœcie zale¿y na obronieniu Gwen, a jeœli ju¿, to dok³adnie przed czym i przed kim. Wsta³ i przespacerowa³ siê po niewielkim biurze, przygl¹daj¹c siê uwa¿nie zgromadzonym tu dyplomom i zdjêciom rodzinnym. Tamten to musi byæ ojciec Gwen. Te same rysy twarzy i oczy. Na zdjêciu lokalnej gazety widaæ by³o, jak odbiera dyplom ukoñczenia uniwersytetu, a obok dumnie prê¿y siê ojciec. Pochyli³ siê, by odczytaæ podpis pod fotografi¹ i poznaæ jej panieñskie nazwisko. Hand. Doktor Winfield Hand i jego córka – Gwinette Hand. Rozejrza³ siê po biurku i zobaczy³ plakietkê z jej nazwiskiem: Gwen H. Warren. A gdzie by³a jej matka? Mówi³a, ¿e umar³a. Opowiada³a mu, ¿e ojciec pomóg³ jej w za³o¿eniu sierociñca. Us³ysza³, ¿e Gwen wróci³a do domu i wyszed³ na jej spotkanie do kuchni. Dzieci w³aœnie skoñczy³y lunch i pani Benning prowadzi³a je na górê, a kucharka zabra³a siê za sprz¹tanie sto³u. Wyszli tylnym wyjœciem na trawnik za domem. Szeryf najwyraŸniej odjecha³. Zapyta³ o co chodzi. – John Lee chce, ¿ebym zniknê³a z Jess na pewien czas – powiedzia³a. – Po czêœci przyznajê, ¿e to dobry pomys³. Jednoczeœnie bardzo martwiê siê naszymi maluchami. W obliczu takich k³opotów nie chcê zostawiæ ich samych. – John Lee mo¿e mieæ racjê, Gwen. Zak³adaj¹c, ¿e stanie siê to, czego siê spodziewam, to dzieci nie bêd¹ obiektem zainteresowania w³adz. Doszli do wrót do stodo³y i zawrócili w stronê domu. S³oñce mocno przypieka³o w górskim powietrzu. – Wiem o tym – przyzna³a. – Wydaje mi siê, ¿e John Lee kieruje siê tak¿e innym powodem, ni¿ tylko uchronienie nas przed k³opotami. Przytakn¹³ i kopn¹³ kamieñ na œcie¿ce. – Tak, rozumiem. Myœla³em o tym, co powiedzia³aœ mi ubieg³ego wieczora. Masz racjê: bardzo mnie interesujesz. Rozumiem te¿ Johna Lee. Uwa¿am, ¿e powinnyœcie z Jess siê ukryæ. Ja zrobiê najlepiej zostaj¹c tu i broni¹c domu, dopóki wszystko siê nie wyjaœni. Pokiwa³a g³ow¹. – Te uczucia nie s¹ jednostronne, Dave. Bardzo ciê lubiê. Zbyt wiele jeszcze o mnie nie wiesz, a bior¹c pod uwagê ca³¹ resztê... – Móg³bym po prostu szybko wyjechaæ. Znikn¹³bym st¹d i nigdy wiêcej nie powróci³. – Czu³abym siê lepiej, gdybyœ zosta³, poniewa¿ jesteœ jednym z nich... To znaczy przedstawicielem w³adzy. – Popatrzy³a mu prosto w oczy, a na jej twarzy odmalowa³ siê ból. – John Lee ma podobn¹ opiniê do twojej... Bardzo ciê

222

lubiê, ale po tym, co przeszed³eœ w ostatnim czasie kieruje mn¹ tak¿e wspó³czucie. Chyba chcê ci daæ do zrozumienia, ¿e nie jestem „dostêpna”, przynajmniej w taki sposób, jak ci siê wydaje. Ja... my... potrzebujemy twojej pomocy, ale nie... – Rozumiem – odpar³ – chc¹c jak najszybciej skoñczyæ ten temat. Przekaz by³ jasny i zaczyna³ odczuwaæ coraz wiêksze za¿enowanie. – To ja przynios³em k³opoty do waszego œwiata, wiêc czujê siê zobowi¹zany, by teraz przynajmniej spróbowaæ uchroniæ was przed nimi. Jeœli FBI i wojsko zjawi¹ siê tutaj, stawiê im czo³a i jakoœ dam sobie radê. Zatrzymacie siê u krewnych? Lekko kiwnê³a g³ow¹, ale nie odpowiedzia³a. Nie naciska³. Jeœli nie bêdzie wiedzia³ gdzie jest, nikt go nie zmusi do ujawnienia ich miejsca pobytu. Wzi¹³ g³êboki oddech i zapyta³ o zdjêcia, które wisia³y na œcianach gabinetu. Znów odwróci³a wzrok i popatrzy³a na Górê Howella. – Jessamine Hand jest moj¹ przyrodni¹ siostr¹ – powiedzia³a wreszcie. Poczeka³a chwilê, by ta wiadomoœæ do niego dotar³a i kontynuowa³a: – To doœæ skomplikowane. Jak ju¿ ci mówi³am, moja matka zmar³a w 1974 roku. Ojciec o¿eni³ siê ponownie dwa lata póŸniej z Hope, kobiet¹ która by³a od niego znacznie m³odsza. Urodzi³a mu troje dzieci. Jess jest najm³odszym z nich. Stafford milcza³. Mo¿e to wyjaœni dlaczego tak siê broni³a przed zacieœnieniem ich znajomoœci. Lekki wiatr poruszy³ wierzbami. Gwen skrêci³a w ich stronê, a on pod¹¿y³ za ni¹. – Hope mia³a starsz¹ siostrꠖ Charity – która utonê³a w kamienio³omach w wieku szesnastu lat. Oficjalnie uznano to za wypadek, ale ludzie mówili, ¿e sama skoczy³a. Charity by³a bardzo piêkna i niestety chora psychicznie. Okaza³o siê, ¿e Hope tak¿e. Ró¿nica polega³a tylko na tym, ¿e choroba ujawni³a siê u Hope znacznie póŸniej. Mia³a dwadzieœcia osiem lat, kiedy wysz³a za ojca, który mia³ wówczas piêædziesi¹t dwa. Wszystko dobrze siê miêdzy nimi uk³ada³o, dopóki na œwiat nie przysz³y dzieci. – Na co dok³adnie chorowa³a? – Nie zapominaj, ¿e jesteœ w górach pó³nocnej Georgii, Dave – powiedzia³a uœmiechaj¹c siê gorzko. – Tutaj nie rozmawia siê fachowo na takie tematy. Oszala³a i tyle. Po urodzeniu siê Jess, jej stan by³ ju¿ op³akany. Jako lekarz ojciec doskonale zdawa³ sobie z tego sprawê. Patrz¹c z perspektywy czasu wszyscy wiedzieliœmy, ale odwracaliœmy wzrok, staraj¹c siê nic nie zauwa¿aæ. – Co siê sta³o? Czy zosta³a gdzieœ zamkniêta? – Tak. – Kolejna cisza, podczas której Gwen z pewnoœci¹ roztrz¹sa³a w myœlach bolesne wspomnienia. – Pewnej okropnej, zimowej nocy w 1986 roku, kiedy ojca nie by³o w domu nawiedzi³y j¹ zapewne jej wizje. Postêpuj¹c zgodnie z wyimaginowanymi poleceniami zabi³a dwoje starszych dzieci, a póŸniej skierowa³a broñ na siebie, ale nie zabi³a siê. Ocala³a tylko Jess. – Dobry Bo¿e. W jaki sposób ma³a usz³a z ¿yciem? – Nikt tego nie wie, a przynajmniej nie chcia³ wtedy powiedzieæ. Ja by³am szczêœliw¹ mê¿atk¹ i mieszka³am z Johnem Lee. – Masz przecie¿ wyrobione zdanie.

223

– Jess mia³a wtedy zaledwie trzy latka – powiedzia³a miêkko, wpatrzona w wierzby. – Myœlê, ¿e jej matka nie by³a po prostu w stanie zabiæ takiego maleñstwa. Istnieje inna mo¿liwoœæ. Z obecn¹ wiedz¹ wydaje mi siê, ¿e jej matka, mimo szaleñstwa, rozpozna³a, ¿e w Jess jest coœ nadzwyczajnego. Niewykluczone, ¿e choroba psychiczna Hope by³a w jakiœ sposób spowodowana, a przynajmniej zwielokrotniona jej w³asnymi zdolnoœciami. Twierdzi³a, ¿e nawiedza³y j¹ wizje i s³ysza³a g³osy niewidzialnych postaci. – By³a schizofreniczk¹. – Tak, tak wygl¹da³a oficjalna diagnoza. Naprawdê jednak nikt nie wie, co dzieje siê w umyœle schizofrenika. Mo¿emy opieraæ siê tylko na s³owach osób, które na ni¹ cierpi¹. Teraz przebywa w Milledgeville, w stanowym zak³adzie. Nie daj¹ ¿adnych szans na poprawê. Uœmiechnê³a siê smutno i zawróci³a w stronê domu. – Jess mieszka³a w Willow Grove od urodzenia – ci¹gnê³a. – Dopiero w wieku siedmiu lat dowiedzia³a siê, co naprawdê zdarzy³o siê tamtej nocy. – I wtedy przesta³a mówiæ? – Nie, nie odezwa³a siê od trzeciego roku ¿ycia. Liczy³am na to, ¿e powoli z tego wyroœnie i kiedyœ zacznie mówiæ, dopóki nie okaza³a... swoich zdolnoœci. Teraz sama ju¿ nie wiem, czy kiedykolwiek j¹ us³yszê. – Najpierw wiêc mieszka³a tu jako cz³onek rodziny, a póŸniej dlatego, ¿e nie by³aœ pewna, co tak naprawdê dzieje siê w jej umyœle? – To prawda. Przecie¿ Hope i Charity oszala³y, a jej dwie siostry zginê³y, zanim uwidoczni³ siê ich stan psychiczny. A teraz Jess okazuje umys³owe... co? Rozregulowanie? Sama nie wiem co robiæ. Stafford powoli wypuœci³ powietrze z p³uc. Tak naprawdê wszystko, o czym do tej pory mija³o siê z prawd¹. – No có¿, Jeszcze raz przepraszam za to zamieszanie. Oczywiœcie zostanê tutaj, kiedy wy schronicie siê w jakimœ zaciszu. Trwa ju¿ zakrojone na ogromn¹ skalê polowanie na Carsona. Nie jest profesjonalnym z³oczyñc¹, wiêc przypuszczam, ¿e nie potrwa d³ugo. W domu zadzwoni³ telefon. Tu¿ przed tylnymi drzwiami ujê³a go za rêkê. – Dave, przepraszam. Moja propozycja pozostaje niezmienna. Spróbuj na nowo u³o¿yæ sobie tu ¿ycie. Tylko... – Rozumiem. Obiecujê, ¿e pomyœlê o tym. Teraz jednak zajmijmy siê zapewnieniem bezpieczeñstwa tobie i Jess.

Wtorek, DRMO w Fort Gillem, Atlanta, 13.30 Carrothers siedzia³ w centrum dowodzenia przy konsoli ³¹cznoœci i czeka³ na po³¹czenie z genera³em Waddellem, w Pentagonie. W drodze powrotnej ze Smyrna zdrzemn¹³ siê w samochodzie i czu³ siê lepiej. Wci¹¿ nie znaleziono pojemnika. Osobnik, który go skrad³, by³ na wolnoœci, prawdopodobnie gdzieœ na terenie Georgii. Genera³ musia³ z³o¿yæ raport prze³o¿onemu, a on z kolei szefowi sztabu armii

224

Stanów Zjednoczonych. Coraz wyraŸniej czu³, ¿e nie uda im siê utrzymaæ kryzysu w tajemnicy. Obecnie Pentagon i Departament Sprawiedliwoœci zgodnie wspó³pracowa³y, ale gdy tylko zorientuj¹ siê, ¿e sprawa wyjdzie na jaw, ca³¹ winê zrzuc¹ na armiê. Co mówi³a jego ¿ona? Zaufaj swojemu instynktowi. A instynkt podpowiada³ mu teraz, by porozmawiaæ ze Staffordem, i to bez asysty FBI. Wykona³ to co mu rozkazano, ale tak naprawdê spowodowa³o to tylko dodatkowe zamieszanie i pogorszenie sytuacji. Ju¿ najwy¿szy czas zacz¹æ robiæ to, co powinien. Mimo, ¿e wci¹¿ nie móg³ wyobraziæ sobie Stafforda w roli skorumpowanego agenta, nie móg³ tak po prostu odrzuciæ takiej ewentualnoœci. Po pierwsze pracownik DCIS zdecydowanie nie zachowywa³ siê tak, jak typowy agent federalny. Musia³ przecie¿ rozumieæ powagê sytuacji i zagro¿enia na poziomie narodowym, a jednak zaszy³ siê w jakiejœ zapomnianej przez Boga i ludzi mieœcinie, a ponadto z³o¿y³ rezygnacjê. Mo¿e Kiesling mia³ racjê. Z drugiej jednak strony mo¿e Stafford wiedzia³ o czymœ, czego zaabsorbowane swoimi problemami wojsko nie zauwa¿a³o, albo nie chcia³o zauwa¿yæ. W ka¿dym razie jakiekolwiek dzia³anie bêdzie lepsze ni¿ bezczynne siedzenie i czekanie na rozwój sytuacji. – Tu centrum dowodzenia armii. Kodowane po³¹czenie satelitarne z panem genera³em Carrothersem – rozleg³o siê w s³uchawkach. – Zg³asza siê Carrothers. – Proszê czekaæ. Po chwili ciszy rozleg³o siê g³oœne: – Lee? Teraz znowu genera³ zwraca³ siê do niego po imieniu? – Tak jest, panie generale. Jeszcze go nie znaleŸliœmy. Szuka go ca³y stan. – Rozumiem. Departament Sprawiedliwoœci zakwalifikowa³ Carsona jako uzbrojonego i niebezpiecznego. Lokalna policja otrzyma³a informacjê, by – o ile to mo¿liwe – uj¹æ go ¿ywcem, ale ludzie z Biura mówi¹, ¿e w Georgii bêdzie to trudne. Tam nikt nie waha siê siêgn¹æ po broñ, szczególnie w obliczu kogoœ, kto zabi³ gliniarza. Najwa¿niejsze, ¿ebyœmy byli w stanie uzyskaæ potwierdzenie, ¿e ma przy sobie broñ. – Zgadza siê, panie generale. Wszyscy tutaj dzia³aj¹ na podstawie za³o¿eñ. W³aœnie dlatego powinniœmy dorwaæ go ¿ywego. Mam jeszcze jedn¹ wiadomoœæ. Powtórzy³ dziwn¹ opowieœæ Sparksa o nastoletnim medium, doniós³ o spekulacjach FBI na temat Stafforda, rezygnacji tego ostatniego i jego pobycie w Graniteville. Po tych rewelacjach w s³uchawkach zapad³a d³uga cisza. – Medium? – zapyta³ wreszcie Waddell. – A to co znowu? – Sam nie wiem, panie generale. W obecnej sytuacji w³aœciwie wszystko jest mo¿liwe. – FBI naprawdê podejrzewa Stafforda? – Wydaje mi siê, ¿e przyjmuj¹ typowo obronn¹ pozycjê. Bardzo im zale¿y na rozmydleniu sprawy. Zak³adam, ¿e szefostwo Biura jest bardzo zaanga¿owane w ochronê w³asnej pozycji. – Tak, zdecydowanie. Tangent wpad³ w takie tarapaty, ¿e jest absolutnie spalony. Nie tylko dlatego, ¿e ¿adnego z prze³o¿onych nie poinformowa³ o podjê15 – Oko Szatana

225

tych dzia³aniach, ale i za doprowadzenie do œmierci jednego z agentów. Prokurator Generalny przypomnia³ Sekretarzowi Obrony, ¿e nic takiego nie mia³oby miejsca, gdybyœmy nie zgubili swojej w³asnoœci. – Trudno siê z tym spieraæ, panie generale. Myœlê, ¿e znajdê Stafforda i zobaczê, co jeszcze wie, ale bez kogokolwiek z FBI. – Czy zgodzi³ siê na wspó³pracê? – Poniek¹d, choæ sk³adaj¹c rezygnacjê stara siê wy³¹czyæ z gry. Rzeczywiœcie ostrzeg³ nas, ¿e to Carson ma broñ, i to zanim kryzys siê nasili³. Proszê pos³uchaæ co myœlê: wyjazd w góry i rozmowa ze Staffordem na pewno nie zaszkodzi. Mo¿e te¿ dotrê i do tej dziewczyny o paranormalnych zdolnoœciach. Jeœli to ona zlokalizowa³a cylinder, mo¿e bêdzie w stanie powiedzieæ gdzie jest teraz. – Na mi³oœæ bosk¹, Lee... – Wiem, panie generale. Mamy przecie¿ ca³y stan postawiony na g³owie w poszukiwaniu tego faceta i prêdzej czy póŸniej ktoœ na górze za¿¹da wyjaœnieñ, czego tak naprawdê od niego chcemy. Nie mam przecie¿ nic lepszego do roboty. Jeœli odniosê wra¿enie, ¿e Stafford prowadzi grê na w³asny rachunek, przeka¿ê go naszym si³om specjalnym i ju¿ oni siê nim zajm¹. – Na twoim miejscu zrobi³bym to natychmiast. Biuro siê wœcieknie, kiedy dowiedz¹ siê, ¿e zostali odciêci od sprawy. – Ich zadaniem jest odszukanie Carsona i jak widaæ, kieruj¹cemu ich dzia³aniami bardzo na tym zale¿y. PóŸniej mogê im powiedzieæ, ¿e dokonywa³em konsultacji z medium. Pamiêta pan program Stargate CIA? Po jego kompletnej klapie nie powinni paliæ siê do uczestnictwa w takich dzia³aniach. – Tak, pamiêtam. W porz¹dku. Pamiêtaj jednak, ¿e los Carsona nikogo nie bêdzie obchodzi³, kiedy odzyskamy broñ. To on jest odpowiedzialny za œmieræ agenta, wiêc w pewnym sensie jest ruchom¹ tarcz¹ strzelnicz¹. Natomiast, gdyby Carson bezpoœrednio siê z nami skontaktowa³ i chcia³ zawrzeæ jakiœ uk³ad, powiemy mu wszystko, co bêdzie chcia³ us³yszeæ. Jasne? – Tak jest, panie generale. – Z mojego punktu widzenia ten facet z DCIS jest tak¿e do poœwiêcenia, szczególnie teraz, kiedy odszed³ ze swojej agencji. Jeœli rzeczywiœcie macza³ palce w oszustwach, nale¿a³oby skierowaæ na niego celownik, tak jak na Carsona. Nikt po obu stronach Potomacu nie bêdzie go zbytnio ¿a³owa³. – Nie wydaje mi siê, ¿eby to by³o konieczne, panie generale. W jego postêpowaniu jest coœ dziwnego i w³aœnie to chcia³bym definitywnie wyjaœniæ. – Có¿, nie zaszkodzi dokonaæ osobistego rekonesansu, Lee. WeŸ ze sob¹ sprzêt ³¹cznoœciowy i informuj nas na bie¿¹co o rozwoju sytuacji. – Tak jest, panie generale. Bez odbioru. Carrothers zsun¹³ s³uchawki i otar³ pot, który wyst¹pi³ mu na czole. Zastanowi³ siê nad s³owami dowódcy wojsk chemicznych. Jezu, Stafford – pomyœla³, naprawdê masz przechlapane w Waszyngtonie. Wyszed³ z naczepy i rozkaza³ swoim ludziom powrót na wyznaczone pozycje. Nastêpnie wezwa³ do siebie jednego z kapitanów ¿andarmerii, który przyby³ truchtem, z notatnikiem pod pach¹.

226

– Potrzebujê dwa z tych suburbanów – powiedzia³ ostro Carrothers. – Zdejmijcie policyjne œwiat³a. WeŸcie dwóch najsprawniejszych i najokazalej siê prezentuj¹cych ¿andarmów, lekarza i dwuosobowy zespó³ monitoringu chemicznego z pe³nym wyposa¿eniem. Wy, lekarz, kierowca i ja pojedziemy jednym samochodem, a pozosta³a trójka i ca³y sprzêt drugim. Wszystkim proszê wydaæ broñ, noktowizory, a w moim wozie ma siê znaleŸæ sprzêt do ³¹cznoœci satelitarnej i pozycjoner GPS. Proszê przygotowaæ harmonogram drogi do Graniteville, a dok³adnie do sierociñca Willow Grove. ¯¹dam te¿ pe³nej blokady informacji na temat moich poczynañ, szczególnie jeœli chodzi o FBI. Je¿eli ktoœ siê tym zainteresuje, proszê mówiæ, ¿e zosta³em wezwany do Anniston, gdzie mam oczekiwaæ na dalsze rozkazy. – Tak jest, panie generale. – Œwietnie. Odjazd, najpóŸniej za dwadzieœcia minut.

Wtorek, centrum handlowe Laurel Mountain, Graniteville, Georgia, 14.30 Carson siedzia³ w swoim pikapie, wmuszaj¹c w siebie ohydnego hamburgera odgrzanego w mikrofalówce i obserwowa³ drogê stanow¹ prowadz¹c¹ do Graniteville. Mimo ¿e otworzy³ boczn¹ szybê, w œrodku by³o zbyt gor¹co. Mo¿e to on mia³ gor¹czkê. Zapewne jedno i drugie. Poci³ siê jak mysz i nawet du¿y kubek coli nie by³ w stanie go och³odziæ. Rana na plecach mniej bola³a, ale nasila³o siê drêtwienie miêœni i ociê¿a³oœæ. Postanowi³, ¿e kiedy tylko wróci do motelu, zmieni opatrunek. Zajecha³ na parking centrum handlowego dwadzieœcia minut temu. Zatrzyma³ siê obok dwóch budek telefonicznych w pobli¿u sklepów. Wyszed³ po jedzenie, skrywaj¹c twarz za ciemnymi okularami i czapeczk¹ z d³ugim daszkiem. Wczesnym popo³udniem nie krêci³o siê tu na szczêœcie du¿o ludzi. Jak do tej pory nie widzia³ ani jednego wozu policyjnego, co pozwala³o mieæ nadziejê, ¿e nagonka nie dotar³a jeszcze w góry. Potrzebowa³ zaledwie kilka godzin. Zerkn¹³ na karteczkê, na której zapisa³ numer telefonu do Willow Grove. Bardzo go zdziwi³o, ¿e kobieta ze Smyrna, tak po prostu powiedzia³a mu gdzie przebywa teraz Stafford. W Graniteville. W szkole nosz¹cej nazwê Willow Grove. „Tak, zaraz podam panu numer, ale proszê mieæ œwiadomoœæ, ¿e nie jest tam pracownikiem” – powiedzia³a ¿artobliwie. Wczeœniej myœla³, ¿e gdy dowie siê jak dotrzeæ na miejsce pobytu agenta DCIS, spróbuje go zaskoczyæ, lecz znajdowa³ siê w szkole. Nie uœmiecha³a mu siê perspektywa jatki na szkolnym boisku, chyba ¿e i tym zdo³a obci¹¿yæ Stafforda. Zamierza³ przecie¿ dokonaæ zemsty za poœrednictwem w³adz. Popatrzy³ na zegarek, zgniót³ papier po hamburgerze w przet³uszczon¹ kulkê i wysiad³ z wozu. Podszed³ do automatu i wykona³ drugi telefon. Odebra³a jakaœ kobieta: – Dom i szko³a Willow Grove. Benning, s³ucham? – Dzwoniê do pana Davida Stafforda – powiedzia³. – Nazywam siê Carson.

227

– Proszê chwileczkê poczekaæ. – Kobieta przy³o¿y³a d³oñ do mikrofonu i powiedzia³a coœ do osoby znajduj¹cej siê obok. Gdy odezwa³a siê ponownie, jej g³os by³ wyraŸnie zmieniony: – Chwileczkê, panie Carson. Zaraz podejdzie. Czeka³ zniecierpliwiony, ze œwiadomoœci¹ jak bardzo jest widoczny w przeszklonej budce. Na szczêœcie podniszczona droga, od której odbija³y siê promienie s³oñca, by³a niemal pusta. Stafford przebieg³ przez korytarz do biura Gwen, a John Lee Warren depta³ mu po piêtach. Dyrektorka oœrodka sta³a przy biurku przyciskaj¹c d³oñ do ust i niecierpliwie ich oczekiwa³a. – Mo¿e pan wyœledziæ sk¹d dzwoni? – Dave szeptem zapyta³ szeryfa. Policjant zaprzeczy³ ruchem g³owy. – Nie bez wczeœniejszych przygotowañ. Najbli¿sze biuro z odpowiednim sprzêtem znajduje siê w Reidsville. Pracownik DCIS zme³³ w ustach przekleñstwo i podniós³ s³uchawkê. – Mówi Stafford – powiedzia³. S³uchawka œlizga³a mu siê w d³oni. Mia³ uczucie, ¿e w domu jest ciep³o i wilgotno. – Chcê zawrzeæ uk³ad – odezwa³ siê Carson bez zbêdnego wstêpu. – Zwrócê broñ za maksimum piêæ lat odsiadki w wiêzieniu federalnym. – Dlaczego, do diab³a, dzwonisz do mnie, Carson? Nie jestem sêdzi¹. Sk¹d zdoby³eœ ten numer? – Udostêpniono mi go w biurze, w Smyrna. Nie mam zbyt du¿o czasu. Oddam broñ tobie i tylko tobie. I to w Graniteville. Przeka¿ to wszystkim, którzy mnie szukaj¹. Zadzwoniê jeszcze raz za godzinê. – Czekaj! Ale dlaczego ja? Dlaczego nie zadzwonisz prosto do wojska? – Widzia³eœ co zrobili z moim DRMO? To nie by³ przypadkowy ogieñ. Te dranie s¹ szalone. Poza tym chcê ciê jeszcze raz zobaczyæ. W imiê starych czasów. – Na pewno. A co, jeœli nie zgodzê siê wzi¹æ w tym udzia³u? – Nie wiem, co dok³adnie jest w œrodku tego cylindra, ale za³o¿ê siê, ¿e nic przyjemnego. Wystarczy zdj¹æ dekielek, ¿eby sprawdziæ. Co o tym myœlisz? Dave poczu³, ¿e nie ma wyjœcia. – W porz¹dku, umowa stoi. Odezwê siê do kogo trzeba. Gdzie jesteœ? Cisza. G³upie pytanie. – Tak – mrukn¹³ – Niewa¿ne. Odezwij siê wiêc za godzinê. W s³uchawce rozleg³ siê trzask i Carson siê roz³¹czy³. – Czego chcia³? – zapyta³ szeryf. – O jak¹ umowê chodzi? – Doszed³ do s³usznego wniosku, ¿e jest ju¿ trupem, a jedyn¹ jego gwarancj¹ jest ten cylinder. Odzyskanie go jest dla w³adz znacznie wa¿niejsze, ni¿ powieszenie Carsona na najbli¿szej ga³êzi. Jestem pewien, ¿e wszyscy dojd¹ do podobnego wniosku. Chce oddaæ siê w rêce sprawiedliwoœci, zanim jakiœ snajper

228

weŸmie go na muszkê i naciœnie spust. Muszê natychmiast skontaktowaæ siê z Atlant¹. – Dlaczego sam nie dogada siê z kim trzeba? – warkn¹³ policjant. – Nie chcemy tu zagro¿enia ze strony broni chemicznej. – Upiera siê, ¿e ja mam byæ poœrednikiem. Mam tylko przekazaæ to, co mi powiedzia³. Niech oni decyduj¹, co ma siê wydarzyæ. Carson boi siê FBI oraz armii i wcale mu siê nie dziwiê. – Ciekawe gdzie teraz jest, do licha – zastanowi³ siê na g³os John Lee. – To era telefonii komórkowej. Mo¿e byæ wszêdzie. W³aœciwie mo¿e byæ i tutaj. Teraz jednak bierzmy siê do roboty. Wybra³ numer do Raya Sparksa.

Wtorek, motel Vernon Creek, 15.30 S³oñce zniknê³o ju¿ za górami, gdy Carson po raz drugi zatelefonowa³ do Willow Grove. Postanowi³, ¿e tym razem mo¿e skorzystaæ ze s³u¿bowego telefonu komórkowego. Odebra³ Stafford, który by³ ju¿ przygotowany na przekazanie warunków omówionych ze Sparksem. – Na czym stoimy? – zapyta³ by³y szef DRMO. – Rozmawia³em z Atlant¹. Wstêpnie uzgodni³em warunki uk³adu. Wiêzienie federalne. Piêæ lat. Jedzie ju¿ do mnie zespó³ z FBI ze stosownymi dokumentami. Spodziewam siê ich o dwudziestej. – To jeszcze ponad cztery godziny. Dlaczego tak d³ugo? – Pod gwarancjami musz¹ zdobyæ podpisy prokuratora federalnego i sêdziego. Kolejne dwie, trzy godziny potrwa dotarcie do Graniteville. Facet kieruj¹cy zespo³em nazywa siê Kiesling. – Dlaczego nie przylec¹ na miejsce? Przecie¿ dysponuj¹ helikopterem. – Pewnie nie chc¹ ryzykowaæ nocnego lotu w górach. Nie wiem. FBI nie zwyk³o t³umaczyæ siê z takich rzeczy. – W porz¹dku. Gdzie siê spotkamy? – W biurze szeryfa, w budynku s¹du okrêgowego w Graniteville. Facet nazywa siê John Lee Warren. Po przyjeŸdzie do miasteczka jedŸ prosto na g³ówny plac. Carson zastanowi³ siê przez chwilê. – W porz¹dku. Zak³adam, ¿e ca³y œwiat mnie teraz szuka. Zjawiaj¹c siê w Graniteville, liczê, ¿e wszystko odbêdzie siê w cywilizowany sposób. Nie chcê, ¿eby zgraja facetów z pa³kami i psami rzuci³a siê na mnie i przygwoŸdzi³a do ziemi. – Oddaj¹c siê w rêce w³adz, bêdzie ciê chroni³o prawo federalne. Jeœli przyjedziesz sam, bez broni palnej, wszystko zostanie za³atwione tak, jak chcesz. Masz chyba œwiadomoœæ, ¿e ta broñ jest du¿o wa¿niejsza od ciebie, prawda? – Tak. Wiem jednoczeœnie, ¿e w³adzom mo¿e bardzo zale¿eæ na uciszeniu mnie na sta³e. Nie bêdê mia³ wiêc cylindra ze sob¹. I chcê widzieæ cywilów w p³aszczach i pod krawatami, a nie ¿o³nierzy w kombinezonach chemicznych.

229

– Zrozumia³em. – Jeœli tylko zobaczê jakiegoœ wojskowego, zrywam umowê. Armia zachowuje siê jak zgraja œwirów. – Mo¿e dlatego, ¿e s¹ przera¿eni utrat¹ pojemnika, Carson. – Niech wszyscy dostosuj¹ siê do moich warunków. To jeszcze nie wszystko. Chcê zwyk³ego adwokata. Niech czeka na mnie na schodach s¹du. Bêdzie mi towarzyszy³ w biurze szeryfa, gdzie na piœmie poœwiadczy autentycznoœæ umowy z FBI. – Urwa³ na chwilê, by zaczerpn¹æ tchu. – PóŸniej ma mi towarzyszyæ, zapewne w drodze powrotnej do Atlanty, ¿eby byæ œwiadkiem tego, ¿e ¿ywy opuœci³em Graniteville i w takim samym stanie dotar³em na miejsce. PóŸniej zaryzykujê i powiem wam, gdzie ukry³em broñ. – Zapewne zgodz¹ siê na wiêkszoœæ tych warunków – stwierdzi³ Dave. – Z wyj¹tkiem dwóch. Mo¿e nawet trzech. Po pierwsze, nie opuœcisz Graniteville, dopóki broñ nie znajdzie siê w rêkach federalnych. Rozumiem, ¿e nie bêdziesz mia³ jej przy sobie, ale bêd¹ chcieli j¹ zobaczyæ, kiedy tylko podpiszesz umowê. Carson zastanowi³ siê nad tym. Nie sz³o mu to najlepiej. G³owa pêka³a mu z bólu, a ten wstrêtny hamburger chyba nie pozostanie d³ugo w jego ¿o³¹dku. Musia³ zrobiæ wszystko, ¿eby zawrzeæ tê umowê. – Zgoda – skapitulowa³. – Po drugie, adwokat nie mo¿e wiedzieæ, o co dok³adnie chodzi. Jeœli mu o tym powiesz albo te¿ komukolwiek innemu, umowa zostanie zerwana. – Jestem w stanie to prze¿yæ. A jaki jest trzeci warunek? – Mnie nie bêdzie na miejscu. Bêdziesz rozmawia³ bezpoœrednio z ludŸmi z FBI. Sfinalizujê uk³ad, ale póŸniej zniknê z widoku. Carson skrzywi³ siê na wieœæ o tym. Nie musia³ sam wykonaæ brudnej roboty w sprawie pogr¹¿enia Stafforda. Zrobi¹ to za niego inni. – Dlaczego? – Moja agencja nie kocha mnie ju¿ tak, jak kiedyœ, wiêc z³o¿y³em rezygnacjê. FBI nie chce, bym w tym uczestniczy³ jako cynik. – Ustalaliœmy coœ innego. – Wed³ug mnie jeœli nie dogadasz siê z Biurem, to do akcji wkroczy wojsko. To prawda. Wiedzia³, ¿e w³aœciwie nie ma ¿adnego wyboru. Wci¹¿ móg³ jeszcze za³atwiæ Stafforda. – W porz¹dku. Umowa stoi. Bêdê w s¹dzie w Graniteville punktualnie o dwudziestej. I pamiêtaj, ¿adnej armii.

Wtorek, dom Willow Grove, Graniteville, Georgia, 17.30 Na szczycie by³o ch³odno, niemal zimno. Stafford ¿a³owa³, ¿e nie pos³ucha³ rady Gwen i nie zabra³ ze sob¹ kurtki. Ksiê¿yc nie wzeszed³ jeszcze i by³o ciemno. Bardziej wyczuwa³o siê ni¿ widzia³o ciemne kszta³ty okolicznych gór. Szeryf dowiedziawszy siê o warunkach umowy miêdzy Staffordem i Carsonem, postanowi³, ¿e Gwen i Jessamine jak najszybciej powinny opuœciæ dom. Byli ma³¿on-

230

kowie rozmawiali ze sob¹ cicho. Dave sta³ obok Jessamine, ubranej w ciep³¹ kurtkê, z pokaŸnych rozmiarów plecakiem na plecach. – Boisz siê? – zapyta³ j¹. Wzruszy³a ramionami. – By³aœ tam ju¿ kiedyœ? Stafford brod¹ wskaza³ obszar parku narodowego. Zimny wiatr wia³ od strony otwartej przestrzeni, nios¹c ze sob¹ zapach sosen i gór. Lekko przytaknê³a, po czym wskaza³a na Gwen, póŸniej na siebie i wykona³a kilka ruchów rêkoma, których nie zrozumia³. Do³¹czy³a do nich dyrektorka oœrodka. – Mówi, ¿e mamy tam przyjació³, którzy zadbaj¹ o nasze bezpieczeñstwo. Bardziej martwiê siê o was. Uœmiechn¹³ siê do niej. Jej oczy by³y prawie niewidoczne w ciemnoœciach. – Jestem przekonany, ¿e damy sobie radê. Carson nie przyjdzie przecie¿ do Willow Grove. O bezpieczeñstwo zadbaj¹ ludzie z FBI i podw³adni Johna Lee, kiedy zjawi siê w miasteczku. Przecie¿ to tylko jeden cz³owiek. – Ze œmiertelnym ³adunkiem. – Tak i nie. Nie wykorzysta go, jednoczeœnie uchodz¹c z ¿yciem. Jedynie martwi mnie, fakt, ¿e sprawia³ wra¿enie jakby os³abionego. Byæ mo¿e zosta³ ranny podczas tego zamieszania w DRMO albo dozna³ oparzeñ. Wydawa³o mi siê, ¿e ma gor¹czkê. – To chyba dobrze – stwierdzi³a. – W takim razie bêdzie stanowi³ mniejsze zagro¿enie. Stafford obejrza³ siê na szeryfa, którego uda³o siê zlokalizowaæ tylko dziêki czerwonemu ognikowi papierosa. Powietrze wype³ni³ dra¿ni¹cy nozdrza dym. – Ktoœ tam jednak mieszka? Ktoœ, kto zapewni wam bezpieczne schronienie? Przytaknê³a w ciemnoœciach. Teraz, kiedy wzrok w pe³ni przyzwyczai³ siê do panuj¹cych warunków, widzia³ jej twarz. – Tak, jest – odpowiedzia³a miêkko. – Czy w razie koniecznoœci istnieje sposób na skontaktowanie siê z wami? – zapyta³ Dave. – Tak, maj¹ tam telefon komórkowy. – Obejrza³a siê i patrzy³a gdzieœ w dal. – O, id¹. Przeszed³ wraz z Gwen na grañ i popatrzy³ w dó³. Œcie¿ka by³a nieco jaœniejsz¹, ledwie widoczn¹ serpentyn¹. Niknê³a gdzieœ w lesie, gdzie nie by³o ju¿ zupe³nie nic widaæ. – Popatrz tam – rzek³a, wskazuj¹c rêk¹. Skierowa³ wzrok w tym kierunku i dostrzeg³ jakiœ ogieñ. Blady, widoczny spomiêdzy rzadkich w tamtym miejscu drzew. Pochodzi³ chyba z latarni. – To oni? – Tak. Powinnyœmy ruszaæ. Zostaniemy tam dzieñ lub dwa, a póŸniej spróbujemy ustaliæ, co siê dzieje. – A co, jeœli... – zacz¹³ Stafford, lecz urwa³. Przecie¿ przed chwil¹ zapewni³ Gwen, ¿e wszystko bêdzie dobrze. Lepiej byæ szczerym. – Co, jeœli pojawi¹ siê jakieœ k³opoty? Jeœli bêdziecie musia³y na d³u¿ej pozostaæ w ukryciu?

231

– W takim wypadku us³yszymy o nich odpowiednio wczeœnie i zastanowimy siê co robiæ dalej. – Uœmiechnê³a siê ods³aniaj¹c zêby, które zalœni³y w mroku. – Zdziwi³byœ siê, jak szybko roznosz¹ siê tu wszelkie wieœci. Dave przytakn¹³. Tak naprawdê zupe³nie nie zna³ ¿ycia w takich warunkach, a skoro by³ tu obcy, zapewne nigdy ich nie pozna. Tak samo, jak nie wiedzia³ praktycznie nic o rodzinie Gwen i losach Jessamine. W miejscu, gdzie sta³ szeryf, ognik opad³ na ziemiê i zgas³. – Czas na nas – powiedzia³a Gwen. Niespodziewanie zrobi³a krok naprzód i mocno uœcisnê³a Dave’a. – Uwa¿aj na siebie – szepnê³a mu do ucha. Ujê³a Jess za rêkê i wspólnie ruszy³y œcie¿k¹ w dó³. Do Stafforda niespiesznie podszed³ policjant. – Dadz¹ sobie radꠖ stwierdzi³. – A my lepiej wracajmy do domu. W dole zaczê³o padaæ. Kiedy schodzili, Dave zapyta³ miejscowego stró¿a prawa o ludzi czekaj¹cych na Gwen i Jessamine. – To górale. Droga do Willow Grove zajê³a im czterdzieœci minut. Na werandzie pali³o siê jasne œwiat³o. W sypialniach na górze widaæ by³o tylko poœwiatꠖ zapewne z korytarza. Gwen pokaza³a Dave’owi pokój ojca, ale postanowi³, ¿e uda siê tam dopiero wówczas, gdy dzieci pójd¹ spaæ. Wszyscy domownicy byli zapewne w pokoju, gdzie miga³o blade œwiat³o telewizora. Stafford mia³ ochotê znikn¹æ w domu. Ju¿ w po³owie drogi powrotnej skostnia³y mu d³onie i stopy. Weszli przez drzwi kuchenne, które szeryf starannie zamkn¹³ na klucz. – Nie musia³em tego robiæ od niepamiêtnych czasów – mrukn¹³ i po³o¿y³ go na kuchennym stole. S³yszeli dŸwiêki telewizora, a od czasu do czasu tupot drobnych stópek. Stafford rozgl¹da³ siê za dzbankiem na kawê, a policjant zdj¹³ kapelusz oraz kurtkê i wyj¹³ z kabury potê¿ny rewolwer. – Ma pan ochotê na kawê? Dzbanek jest tam, a kawa w tej szafce. – Musia³ pan spêdziæ tu sporo czasu – zauwa¿y³ Stafford, gdy zabra³ siê za przygotowanie kawy. Dopiero po chwili uœwiadomi³ sobie, ¿e w tych s³owach zawar³ pytanie. Szeryf pos³a³ mu weso³e spojrzenie, kiedy woda zaczê³a bulgotaæ w dzbanku. Po raz kolejny uderzy³ go wygl¹d Warrena: wielkie, potê¿ne cielsko drwala z m³odo wygl¹daj¹c¹ twarz¹, siwiej¹cymi w³osami kontrastuj¹cymi z ciemnymi, grubymi brwiami i te w¹sy Wyatta Earpa. Zastanawia³ siê, ile lat mo¿e mieæ ten facet. – Zostaliœmy ma³¿eñstwem, kiedy Gwen wróci³a z uniwersytetu – powiedzia³ policjant siadaj¹c przy stole. – To chyba jeden z g³ównych powodów, dla których nasz zwi¹zek ostatecznie siê rozpad³. Ona wyjecha³a z Graniteville i zdoby³a wykszta³cenie, a ja tu zosta³em. – Wróci³a. – M³odzi ludzie z gór albo wylatuj¹ z gniazdka i nigdy ju¿ do niego nie wracaj¹, albo nigdy nie mog¹ siê od niego oderwaæ. Spotykaliœmy siê w szkole œred-

232

niej. Ja by³em miejscow¹ gwiazd¹ footballu, a Gwen, no có¿... nawet id¹c ulic¹ jest w stanie niejednemu zawróciæ w g³owie. Stafford przytakn¹³, ale nie skomentowa³ tych s³ów, poniewa¿ nie chcia³ wyprowadzaæ rozmówcy z nastroju do zwierzeñ. – Zaraz po ukoñczeniu nauki i wyjeŸdzie Gwen do college’u podj¹³em pracê w policji okrêgowej. By³em ju¿ starszym zastêpc¹ szeryfa, kiedy wróci³a, ¿eby uczyæ. Rok póŸniej stary Slater – wtedy pe³ni¹cy funkcjê szeryfa – zmar³ za swoim biurkiem i ja przej¹³em po nim schedê. W nastêpnym roku wystartowa³em w wyborach i obj¹³em j¹ na pe³n¹ kadencjê, I tak ju¿ zosta³o. Ekspres wy³¹czy³ siê wreszcie. Dave wyszuka³ dwa kubki i nape³ni³ je szybko po brzegi. Jeden wrêczy³ Johnowi Lee, a sam usiad³ naprzeciw z drugim w d³oni. – Pobraliœmy siê w tym samym roku, gdy zosta³em wybrany na szeryfa. Ona mieszka³a wtedy tutaj, ale nie czu³a siê najlepiej w obecnoœci nowej ¿ony doktora i w ca³ym tym zamieszaniu. – Mówi pan o Hope? Szeryf pos³a³ Staffordowi badawcze spojrzenie. – Powiedzia³a panu o tym wszystkim? – Tak. – Powiedzia³a, ¿e jej matka zmar³a? I ¿e stary doktor o¿eni³ siê ponownie kilka lat póŸniej? – Tak. Stró¿ prawa pokiwa³ g³ow¹ i podmucha³ na kawê. – Nie zdradzi³a panu wszystkiego – rzek³. – Jej matka oszala³a. Ten proces trwa³ przez jakiœ czas i dopiero kiedy naprawdê jej stan siê pogorszy³, wszyscy zdali sobie naprawdê sprawê z tego, co siê dzieje. Szczególnie stary poczciwy doktor Hand. W 1974 trzeba j¹ by³o zabraæ do Milledgeville. Zmar³a tam z powodu banalnej infekcji, która nie zosta³a w porê w³aœciwie zdiagnozowana i nie by³a leczona. – A póŸniej Hope skoñczy³a w ten sam sposób? – Tak. Wczeœniej jednak zastrzeli³a dwójkê swoich dzieci z broni doktora i niemal odstrzeli³a sobie ramiê, próbuj¹c pope³niæ samobójstwo. A ja musia³em prowadziæ œledztwo w tej sprawie. Dave z niedowierzaniem pokrêci³ g³ow¹. – Zapraszamy do mi³ej, przyjaznej Georgii. Odprê¿ siê, zdejmij ciê¿ki plecak i ws³uchaj siê w g³osy strzelaniny. Mieszka³ pan w tym domu? – zapyta³ zmieniaj¹c temat. – Nie – odpar³ jakby z dum¹ stró¿ prawa. – Nie wyobra¿am sobie, ¿eby mê¿czyzna nie móg³ zapewniæ w³asnego domu swojej rodzinie. Mieszkaliœmy w przeciwnym koñcu miasteczka, w pobli¿u kamienio³omu. Przyje¿d¿a³a tu codziennie, a ja zjawia³em siê zazwyczaj na lunch. Co wiêc tak naprawdê miêdzy wami zasz³o? – Chcia³ zapytaæ, ale powstrzyma³ siê w porê. Szeryf wpatrywa³ siê w kubek, jakby tam spodziewa³ siê znaleŸæ wyjaœnienie zagadki wszechœwiata.

233

– Ju¿ mówi³em, ¿e w³aœciwie nigdy nie opuœci³em Graniteville. By³em miejscowym cz³owiekiem sukcesu. Wszyscy znali mnie jeszcze z czasów ogólniaka. Koledzy z klasy, którzy nie wyjechali, zostawali czêsto prominentnymi obywatelami. By³em najm³odszym szeryfem w ca³ym stanie. Wielkolud z budy, tyle ¿e to ju¿ nie by³o to samo, co w szkole. Podniós³ wzrok na rozmówcê i w jego oczach pojawi³ siê ból. Dave przypomnia³ sobie o tym, co mówi³a mu Gwen. – Mia³ pan romans. Stró¿ prawa powoli pokiwa³ g³ow¹ z min¹ pe³n¹ ¿alu. – Tak, to prawda. W³aœciwie zupe³nie siê na to nie zanosi³o. Mieliœmy z Gwen gorszy okres z powodu niezgodnoœci zdañ w sprawie dzieci i zacz¹³em spêdzaæ coraz wiêcej czasu z inn¹ kobiet¹. Przez pó³ roku spotykaliœmy siê, rozmawialiœmy i szukaliœmy wzajemnego zrozumienia. Pewnego popo³udnia to siê zmieni³o i sta³em siê chyba najwiêkszym g³upcem na ca³ej naszej planecie. – Dowiedzia³a siê. – Dowiedzia³a siê. Mieliœmy spore k³opoty, bo nie mog³em siê ju¿ doczekaæ dzieci. Gwen zaœ, z powodów, których wtedy nie by³em w stanie zrozumieæ, postanowi³a siê z tym wstrzymaæ. W³aœciwie nie by³ to a¿ tak powa¿ny kryzys, ale wystarczy³, bym poszukiwa³ wsparcia. Jednak dowiedzia³a siê o tym. – Ktoœ jej powiedzia³? Wymiana informacji w tak ma³ej spo³ecznoœci? – Sam nie wiem. Gwen mia³a zwyczaj orientowaæ siê w wielu rzeczach. Wci¹¿ tak jest. Dave nie wiedzia³, co w³aœciwie powiedzieæ, zapyta³ wiêc o niechêæ Gwen do w³asnych dzieci. – Byliœmy ma³¿eñstwem od siedmiu lat, gdy wynik³y k³opoty z Hope. Ju¿ wczeœniej widaæ by³o, ¿e Ÿle siê z ni¹ dzieje. Gwen matkowa³a jej dzieciom. Doktor bardzo ciê¿ko to prze¿ywa³. Inni tak¿e. A po tej nocy Jess praktycznie z nami zamieszka³a. – Nagle mieliœcie wiêc dziecko? – Tak, ale ja nie postrzega³em tego w ten sposób. By³em niezbyt rozgarniêty. Dopiero po latach zrozumia³em, dlaczego nie chcia³a mieæ w³asnych dzieci. – A mianowicie? – Chodzi o ma³¿eñstwo doktora Handa z m³od¹, piêkn¹, ale szalon¹ ¿on¹. – Nie rozumiem. – Hope by³a spokrewniona z Carrie – matk¹ Gwen. Stafford pocz¹tkowo nie rozumia³ o co chodzi, ale nagle dozna³ olœnienia. – Aha – wydoby³ tylko z siebie. – Matka Gwen, a póŸniej Hope. No i jeszcze starsza siostra Hope – Charity, która utopi³a siê w kamienio³omach. Dave d³ugo popija³ kawê, nim siê odezwa³: – A teraz ta sprawa z Jess. – No w³aœnie. Teraz Jess, która, jak wszyscy wierzymy, jest tylko osob¹ o nadprzyrodzonych zdolnoœciach, a nie... Stafford przytakn¹³ ponownie. Gwen powiedzia³a, ¿e nie ma w tym przysz³oœci, wobec upoœledzenia psychicznego. Jej matka, kuzynka, a teraz byæ mo¿e sio-

234

stra przyrodnia. Gwinette Hand Warren postanowi³a nigdy nie mieæ dzieci. A kiedy wiele lat temu og³osi³a to swemu mê¿owi, ten szuka³ zrozumienia w ramionach innej kobiety. W tym tak¿e nie by³o przysz³oœci. – To wiele t³umaczy – stwierdzi³. – Muszê przyznaæ, ¿e ciekawi¹ mnie wasze obecne stosunki. Widzê, ¿e jesteœcie dobrymi przyjació³mi, którym na sobie zale¿y. Widzi pan, moja ¿ona odesz³a ode mnie w zesz³ym roku. Uciek³a z jakimœ facetem z lotnictwa. A póŸniej nie by³em nawet w stanie znieœæ jej widoku. – Gwen wspomina³a mi o tym – powiedzia³ Warren. Ponownie popatrzy³ na przybysza, który nieco siê zdziwi³. – Tak, rozmawiamy i na takie tematy. Wydaje mi siê, ¿e teraz jestem dla niej bardziej, jak starszy brat, ni¿ by³y m¹¿. Znamy siê od dziecka, póŸniej przez osiem lat byliœmy ma³¿eñstwem i dziesiêæ lat utrzymujemy przyjazne stosunki. – Westchn¹³ ciê¿ko. – Niestety, mam œwiadomoœæ, ¿e to ja wszystko popsu³em. By³a w stanie mi to przebaczyæ, ale nie mog³a d³u¿ej byæ moj¹ ¿on¹. Teraz panuje miêdzy nami najlepszy uk³ad, jaki uda³o siê stworzyæ. Biorê to, co jestem w stanie. – Nie o¿eni³ siê pan ponownie. – Nie. Gwen spotka³a siê z tamt¹ kobiet¹. Poinformowa³a j¹, ¿e zamierza ode mnie odejœæ. Powiedzia³a, ¿e jeœli chcemy siê zwi¹zaæ po rozwodzie, ona nie ma nic przeciwko temu. By³a szczera i mi³a, jak tylko ona potrafi. – O kurczê. – Po tej rozmowie spotkawszy siê z tamt¹ dziewczyn¹ dowiedzia³em siê, ¿e nie mo¿e za mnie wyjœæ, bo skoro nie by³em w stanie dochowaæ wiernoœci tak dobrej kobiecie jak Gwen, i j¹ mogê w ka¿dej chwili zdradziæ. Muszê przyznaæ, ¿e mia³a racjê. I tak to siê skoñczy³o. Stwierdzi³em, ¿e jeden taki cios miêdzy oczy wystarczy, by czegoœ siê nauczyæ. Dave uœmiechn¹³ siê smutno. Ogarnê³a go zaduma. Czy on kiedykolwiek otrzyma od losu szansê na znalezienie takiej równowagi w swym pogmatwanym ¿yciu? Mia³ nadziejê, a w³aœciwie zak³ada³, ¿e coœ rozwija siê miêdzy nim, a Gwen Warren. Teraz wiedzia³, jak to interpretowaæ. By³a mi³a i pe³na wspó³czucia. Poznawszy pe³n¹ historiê jej ¿ycia by³ w stanie zrozumieæ, ¿e uzna³a, podobnie jak John Lee, i¿ nie bêdzie wi¹zaæ siê ju¿ nigdy z ¿adnym mê¿czyzn¹, by unikn¹æ kolejnych rozczarowañ. Szeryf wyczu³ co siê œwiêci i postanowi³ w ³agodny sposób daæ mu do zrozumienia czego powinien siê spodziewaæ. Skoncentrowa³ siê na piciu kawy. Na górze wzmóg³ siê harmider spowodowany przez dzieci, który ucich³ po kilku ostrych s³owach pani Benning. Zerkn¹³ na zegarek. Powinien byæ na nogach jeszcze przez jak¹œ godzinê.

Wtorek, motel Vernon Creek, 18.15 Carson siedzia³ na werandzie, bo ból g³owy wydawa³ mu siê tu mniej uci¹¿liwy. Postanowi³, i¿ musi coœ zjeœæ. Stafford obieca³, ¿e gliny zostawi¹ go w spokoju. Mo¿e w pobli¿u znajdowa³a siê jedna z tych przytulnych, górskich restauracyjek? Przez moment wyobra¿a³ sobie du¿e, wy³o¿one drewnem pomieszczenie,

235

gdzie goœci obs³ugiwali uprzejmi kelnerzy i serwowano pyszne wina. Posun¹³ siê tak daleko w tej fantazji, ¿e sprawdzi³ nawet ile ma pieniêdzy. W lustrze, w koñcu korytarza zobaczy³ swoje odbicie. Mia³ napuchniêt¹ twarz, a pod oczami wyraŸne siñce. W³osy by³y przepocone i potargane. Akurat, nadajê siê na wizytê w restauracji. Dodatkowo na ziemiê sprowadzi³ go ¿o³¹dek, gdy odczu³ powracaj¹ce nudnoœci. Sprawiam chyba wra¿enie naæpanego – pomyœla³. Nie muszê jeœæ. Powinienem siê napiæ. Tak jest. Najlepiej brandy. Szklaneczkê whisky. Coœ, co da mi napêd i postawi na nogi. Ten obleœny w³aœciciel na pewno bêdzie mia³ jak¹œ butelkê. Wszyscy górale lubi¹ zagl¹daæ do kieliszka. Musi tylko pójœæ do jego biura. Popatrzy³ na biegn¹cy nieco pod górê, ¿wirowy podjazd. Nie przypomina³ sobie, by by³ a¿ tak stromy. Musia³ przejœæ nim tylko kawa³ek. Ciê¿ko usiad³ na skraju ³ó¿ka, ogarniêty wzmo¿on¹ sennoœci¹. Nie ma mowy, powiedzia³ sobie natychmiast. Jeœli teraz siê po³o¿ysz, ju¿ nie wstaniesz. Z trudem, ostro¿nie, by nie sprowokowaæ bólu stan¹³ na nogach. Wczeœniej próbowa³ zmieniæ opatrunek, ale przywar³ tak mocno, ¿e obawia³ siê, i¿ rana znów siê otworzy i bêdzie mia³ k³opoty z ponownym zatamowaniem krwotoku. K³uj¹cy ból przeniós³ siê na barki, a nawet ramiona, i nagle poczu³ ogromne pragnienie. Przypomnia³ sobie, ¿e w³aœciciel motelu butelkowa³ wodê na sprzeda¿. Tego ci w³aœnie trzeba. ¯adnej whisky, tylko zwyk³ej wody. Przeszed³ do samochodu i popatrzy³ w górê zbocza. Mia³ spore k³opoty z uniesieniem g³owy. Ten cholerny podjazd by³ zdecydowanie bardziej stromy, ni¿ wczeœniej. I trudno siê nim sz³o, bo ¿wir by³ sypki. Nie móg³ ryzykowaæ, ¿e siê przewróci. PojedŸ samochodem, durniu – pomyœla³. Wsiad³ do wozu, uruchomi³ silnik i na pierwszym biegu podjecha³ pod biuro. Dla bezpieczeñstwa zaparkowa³ tak, by pikapa nie by³o widaæ z drogi. Otworzy³ drzwiczki ju¿ i mia³ zamiar wysi¹œæ, kiedy z lewej strony rozleg³ siê dŸwiêk potê¿nego silnika. To chyba kilka samochodów – uzna³. Instynkt sprawi³, ¿e siê zawaha³. Zamkn¹³ drzwi, by w œrodku zgas³o œwiat³o i nasun¹³ daszek czapki na twarz. Odchyli³ siê w fotelu na bok, uwa¿aj¹c, by plecami nie dotkn¹æ oparcia. Czeka³, g³oœno dysz¹c. Minutê póŸniej zobaczy³ dwa potê¿ne suburbany, które szybko przejecha³y obok. Zielone. Rozpozna³ ten kolor, nawet w pó³mroku. To wozy wojskowe. Serce zabi³o mu szybciej. Nie móg³ siê myliæ. To by³a armia. Samochody, podobnie jak ten nale¿¹cy do niego, mia³y bia³e numery seryjne na drzwiach i dwie anteny z ty³u. Pierwszy pojazd mia³ trzech, mo¿e czterech pasa¿erów, a ten drugi za³adowany by³ jakimœ sprzêtem. Patrzy³ za nimi, gdy zniknê³y za zakrêtem. Jecha³y do Graniteville. Carson odetchn¹³ g³oœno poprawiaj¹c czapeczkê. Ten k³amliwy Stafford! „Wstêpnie uzgodni³em warunki uk³adu. Jedzie ju¿ do mnie zespó³ z FBI ze stosownymi dokumentami. Spodziewam siê ich o dwudziestej.”. K³amstwa. Same k³amstwa. Zamiast tego skontaktowa³ siê z armi¹, tak samo, jak wczeœniej. To pewnie oddzia³ specjalny w drodze do s¹du, gdzie zastawi¹ na niego pu³apkê. Ustrzel¹ go, gdy tylko wysi¹dzie z wozu, a miejscowy szeryf bêdzie siê

236

temu przygl¹da³ bez zmru¿enia oka. Uœwiadomi³ sobie jednak, ¿e siê myli. Nie zabij¹ go tak po prostu. Najpierw musz¹ odzyskaæ cylinder, wiêc pojmaj¹ go i wywioz¹ gdzieœ do lasu. Zaczn¹ wyrywaæ mu paznokcie i torturowaæ w inny sposób, by wreszcie zdradzi³, gdzie go ukry³. Tego w³aœnie nale¿a³o siê spodziewaæ. Popatrzy³ na zegarek. W s³abym œwietle mru¿y³ oczy, a¿ przypomnia³ sobie, ¿e mo¿e przecie¿ podœwietliæ tarczê. Dochodzi³a szósta trzydzieœci. Zgodnie z tak zwanym planem mia³ niespe³na dwie godziny, podczas których policja powinna wstrzymaæ jego poszukiwania. To wystarczaj¹co du¿o czasu, ale w³aœciwie na co? Zamkn¹³ oczy, usilnie staraj¹c siê zmusiæ umys³ do sprawniejszej pracy. Cholerny, przegrzany mózg. Jezu! Nie jestem w stanie siê skupiæ. Muszê coœ zrobiæ. Nie mog¹ dorwaæ mnie jak psa. I muszê dopaœæ tego drania Stafforda. Siêgn¹³ do schowka, gdzie znalaz³ butelkê z advilem. Po³kn¹³ trzy tabletki w polewie cukrowej i dopiero teraz naprawdê zamarzy³ o butelce wody. Stafford, ³ga³eœ jak pies – myœla³ w gor¹czce. Graniteville to pu³apka. Graniteville. Graniteville. Sk¹d zna³ tê nazwê? Z ca³ych si³ zacisn¹³ powieki i spróbowa³ sobie przypomnieæ. Przed oczami przelatywa³y mu jakieœ bez³adne obrazy. Graniteville. Dlaczego jest tu Stafford? Nagle przysz³o skojarzenie. Ta ciemnow³osa kobieta z lotniska i dzieciak z oczami jak lasery. To wtedy straci³ przytomnoœæ. Jego cia³em wstrz¹snê³y dreszcze, bo ju¿ wiedzia³, co go czeka. – Nie, nie – jêkn¹³ próbuj¹c otworzyæ oczy, ale by³y jak zaklejone. Znów znalaz³ siê w tym samym œnie, pogr¹¿ony w rzece. Razem z potêpionymi duszami. Nieuchronnie zmierza³ w stronê wodospadu. Stafford dowiedzia³ siê w³aœnie w ten sposób. Jak jednak odgad³a to dziewczyna? Wnikaj¹cy do jego wnêtrza wzrok, ten sen, utrata przytomnoœci na lotnisku. To ta dziewczyna. Powiedzia³a swojej matce, albo kobiecie, kimkolwiek dla niej by³a, czego siê dowiedzia³a. Ona z kolei poinformowa³a o tym Stafforda. W³aœnie dlatego inspektor DCIS pojecha³ wtedy do Graniteville. A teraz by³ tu, a nie w Atlancie. Pe³ni³ tylko rolê pos³añca – nastolatka zaœ by³a œwiadkiem! Je¿eli to prawda, to jego plan zniszczenia Stafforda nic nie da. Przynajmniej dopóki ¿y³a ta dziewucha. Do diab³a, ona jest zaledwie kilka kilometrów st¹d – w domu Willow Grove. Najpierw musi napiæ siê wody, chocia¿ ³yk. A póŸniej trzeba zdobyæ mapê. Musi istnieæ jakaœ inna droga do Graniteville.

Wtorek, dom Willow Grove, Graniteville, Georgia, 19.20 Stafford tym razem w³o¿y³ kurtkê, gdy wraz z szeryfem wybra³ siê na obchód terenu. Niebo przetar³o siê i jasno œwieci³y gwiazdy, które niknê³y za wysokim horyzontem stworzonym przez szczyty gór. Obeszli podwórze, staw, oba laski i zabudowania gospodarcze. Szli nie spiesz¹c siê. Warren pali³ kolejnego papierosa, a Dave rozmyœla³ nad tym, co dzisiaj us³ysza³. Wracali ju¿ do domu od strony stodo³y, kiedy policjant zatrzyma³ siê i uniós³ d³oñ, nakazuj¹c ciszê.

237

– Proszê pos³uchaæ. By³y inspektor dochodzeniowy wytê¿y³ s³uch i natychmiast us³ysza³ podejrzany dŸwiêk: potê¿ny silnik samochodu, jad¹cego drog¹ obok posiad³oœci. Nie, to by³y dwa pojazdy, ale nie ciê¿arówki. Wyda³o mu siê, ¿e rozpoznaje ich basowe brzmienie. – Wed³ug mnie to wojskowe wozy – powiedzia³ cicho. – Co oni tu robi¹, do diab³a? Myœla³em, ¿e zjawi siê tylko FBI. – Bo tak mia³o by栖 rzek³ szeryf rzucaj¹c na ziemiê niedopa³ek i przydeptuj¹c go. Wspólnie minêli staw i znaleŸli siê przed domem, w momencie kiedy dwa suburbany skrêci³y na podjazd i oœlepi³y ich swoimi potê¿nymi reflektorami. Zatrzyma³y siê obok policyjnego radiowozu, a ich kierowcy zgasili silniki. Stafford natychmiast rozpozna³ postaæ wysokiego mê¿czyzny, który wysiad³ z jednego wozu. – Panie Stafford – przemówi³ genera³. – Znowu siê spotykamy. – Genera³ Carrothers, jak s¹dzꠖ odpowiedzia³ Dave. – To pan John Lee Warren – szeryf okrêgu Longstreet. Wojskowy podszed³ do obu mê¿czyzn i uœcisn¹³ d³oñ policjanta. By³ o kilka centymetrów wy¿szy od mieszkañca Graniteville. Przez d³ug¹ chwilê badawczo mierzyli siê wzrokiem. Stafford wyjaœni³ w kilku s³owach kim jest Carrothers. – Nie spodziewaliœmy siê tu wojska. Nie uczestniczycie bezpoœrednio w realizacji warunków umowy. Szczerze mówi¹c, jeœli Carson... – Umowy? Jakiej umowy? – zdziwi³ siê genera³. – Ray Sparks nic panu nie powiedzia³? Carson zadzwoni³ do mnie. Zgodzi³ siê oddaæ w rêce w³adz. Przeka¿e pojemnik, kiedy tylko bêdzie pewien, ¿e jest bezpieczny. Albo powie FBI, gdzie go ukry³. Carrothers powoli wypuœci³ powietrze z p³uc. – A to drañ. Nie, nie zosta³em o tym powiadomiony. – No có¿, pañska obecnoœæ stanowi powa¿n¹ komplikacjê. Carson boi siê, ¿e chodzi wam tylko o zlikwidowanie go. Wycofa³by siê z umowy, gdyby zobaczy³ wasze samochody. Ma zjawiæ siê o dwudziestej. Do tego czasu zosta³o jakieœ pó³ godziny. – Przyje¿d¿a tutaj? – Nie. Do samego Graniteville. O ósmej. W radiowozie odezwa³ siê sygna³ telefonu. Szeryf wyj¹³ go z wozu i przy³o¿y³ do ucha. Najpierw s³ucha³ d³ugo, po czym powiedzia³ kilka s³ów i roz³¹czy³ siê. – FBI jest ju¿ na miejscu, panie generale. Powiedzia³em im, ¿e pan tu jest. Facet o nazwisku Kiesling chce, ¿eby siê pan do niego odezwa³. By³ mocno wzburzony. – Nie mam ochoty teraz z nim mówiæ, szeryfie. – Proponujê wiêc, ¿ebyœcie przejechali do kamienio³omu ponad miastem. Tam bêdziecie w pobli¿u wydarzeñ, a jednoczeœnie nikt was nie zauwa¿y. Dysponujecie radiostacjami?

238

– Oczywiœcie. – Proponujê siê pospieszy栖 rzek³ Stafford. – Ja zostanê tutaj. – Dlaczego? – zapyta³ genera³. – Skoro Carson skontaktowa³ siê w³aœnie z panem, przypuszczam, ¿e chcia³, by uczestniczy³ pan bezpoœrednio w zawarciu umowy. – Rzeczywiœcie. Nie ufam jemu ani FBI. Wiem o ca³ym zamieszaniu zdecydowanie wiêcej, ni¿ powinienem. – Jest pan bardzo spostrzegawczy, panie Stafford. Przyby³em tu, by z panem porozmawiaæ, ale teraz lepiej ju¿ odjedziemy. Mo¿e póŸniej znajdziemy nieco wiêcej czasu. Dave kiwn¹³ g³ow¹. Szeryf i wojskowy wrócili do swoich samochodów i odjechali. Nag³a cisza a¿ dŸwiêcza³a w uszach. Stafford usiad³ na schodkach przy wejœciu na werandê i zaduma³ siê. Jeœli nic nie pokrzy¿uje planów, kryzys zostanie za¿egnany w ci¹gu najbli¿szych czterdziestu minut. Popatrzy³ w jasne gwiazdy migocz¹ce ponad szczytami górskimi. Teraz, kiedy wszyscy zniknêli, ws³ucha³ siê w otaczaj¹ce go dŸwiêki, spoœród których najg³oœniejszy by³ rechot ¿ab w stawie. Mimo braku ksiê¿yca, widok na okolicê by³ zaskakuj¹co dobry. Romantyczna atmosfera sk³oni³a go do zastanowienia siê, gdzie jest teraz Gwen. Bezpieczna, poœród swoich przyjació³, którzy nigdy nie zostan¹ jego zaufanymi. Wielki komar przelecia³ obok jego prawego ucha, na co odruchowo machn¹³ rêk¹. Koniec z romansami, uzna³, po czym wsta³ i znikn¹³ w domu. Wendell Carson patrzy³ ze skraju orzechowego zagajnika, jak pojazdy wojskowe i radiowóz szeryfa opuszczaj¹ teren Willow Grove. Przyklêkn¹³ za rozsypuj¹cym siê murkiem, jakieœ dwadzieœcia metrów od podjazdu. Jego samochód sta³ ukryty kilkaset metrów stamt¹d, miêdzy drzewami, po drugiej stronie drogi. By³o dok³adnie tak, jak przypuszcza³. Ani œladu FBI. Tylko wojsko, któremu pomaga³ miejscowy szeryf. Nie widzia³ wyraŸnie w ciemnoœciach, ale trzecim mê¿czyzn¹ stoj¹cym przy samochodach musia³ byæ Stafford. Wszystko, czego dowiedzia³ siê o FBI i samej umowie, by³o k³amstwem. Usatysfakcjonowany pokiwa³ g³ow¹. Postawili ju¿ krzy¿yk na starym Wendellu Carsonie, ale on rozszyfrowa³ ich podstêpne zamiary. Rodzi³o siê teraz pytanie, co zrobiæ w zwi¹zku z zaistnia³¹ sytuacj¹? Zmieni³ nieco pozycjê, staraj¹c siê z³agodziæ ból. Miêœnie na plecach mia³ przez ca³y czas spiête i obola³e. £ykn¹³ jeszcze kilka tabletek advilu, by ograniczyæ ból g³owy i opró¿ni³ piêæ z szeœciu butelek wody, które kupi³ w recepcji. Wci¹¿ jednak chcia³o mu siê piæ. Tak trudno by³o siê skupiæ. Za ka¿dym razem, kiedy stara³ siê uporz¹dkowaæ myœli, przeszkadza³ mu ból w plecach i ³upanie w g³owie. By³ spocony jak mysz, mimo ¿e w wieczornym powietrzu czuæ by³o ch³ód. Jego ubranie nieœwie¿o pachnia³o. Próbowa³ wzi¹æ prysznic w swoim bungalowie, ale prawie siê przewróci³, zanim jeszcze wszed³ do kabiny. Desperacko stara³ siê zmodyfikowaæ swój plan.

239

Zale¿a³o mu, by oddaæ siê w rêce w³adz i w ten sposób zapewniæ sobie bezpieczeñstwo. Wtedy bêdzie móg³ powiedzieæ, gdzie ukry³ cylinder i zasugeruje, ¿e to Stafford by³ wspó³odpowiedzialny za kradzie¿ pojemnika, który obecnie spoczywa³ w lodówce, w baga¿niku jego samochodu. Ten drañ go ok³ama³. W Graniteville nie czeka³ na niego nikt, kto chcia³ zawrzeæ z nim uczciwy uk³ad. By³o tylko czekaj¹ce w kryjówce wojsko. Chcieli odzyskaæ swoj¹ broñ, a na dodatek zale¿a³o im, by do koñca zachowaæ sprawê w tajemnicy. Wypuœci³ powietrze z p³uc. By³ chory. Nast¹pi³a infekcja z powodu niew³aœciwie zdezynfekowanej i opatrzonej rany. Nie chcia³ tu zgin¹æ, w lesie, jak jakiœ ranny jeleñ, ale w³aœnie tak siê stanie, je¿eli szybko czegoœ nie zrobi. Armia czeka³a ju¿ na niego w miasteczku. Co zrobi¹, kiedy stwierdz¹, ¿e siê nie zjawi? Na moment zamkn¹³ oczy. Nie mia³ zielonego pojêcia jak on powinien post¹piæ. Ponownie popatrzy³ na dom. Mieœci³a siê tu szko³a i sierociniec. Na górze widoczne by³y œwiat³a, co znaczy³o, ¿e s¹ tam dzieci i Stafford. Za³ó¿my, ¿e dostanie siê do œrodka i weŸmie wszystkich jako zak³adników. Zagrozi otwarciem pojemnika. A póŸniej zatelefonuje... do kogo? Do szeryfa? Nie, przecie¿ on by³ w zmowie z armi¹. Lepiej: zagrozi, ¿e skontaktuje siê z mediami. Na przyk³ad z któr¹œ ze stacji telewizyjnych z Atlanty. Postawi warunek, aby wojsko siê wycofa³o, a jego miejsce zajê³o FBI, które doprowadzi wszystko do szczêœliwego koñca. Tak, to dobry pomys³. Armii zale¿y przecie¿ na utajnieniu sprawy. WeŸmie zak³adników, zagrozi ujawnieniem kryzysu, a jeœli ktoœ bêdzie chcia³ mu przeszkodziæ, zagrozi zastrzeleniem dzieciaków albo otwarciem cylindra. Niech przybêd¹ gliniarze i zgraja dziennikarzy, a wtedy dowiedz¹ siê, ¿e z³oczyñca w œrodku jest w posiadaniu gazu bojowego. Pojawia³o siê pytanie, czy staæ go na podjêcie takich dzia³añ, zastrzelenie dziecka albo otwarcie pojemnika. Obawia³ siê, ¿e tego nie zrobi, ale tamci nie mogli o tym wiedzieæ. Na pewno bêd¹ zak³adaæ najgorszy wariant z mo¿liwych. Jednego by³ pewien – nie ma zbyt wiele czasu. Jeszcze raz wyjrza³ zza murku na du¿y dom. Œwiat³o na przedniej werandzie by³o w³¹czone. Z ty³u te¿ widaæ by³o poœwiatê, niewykluczone, ¿e z kuchni. Nie trzymano tu pewnie ¿adnego psa. W œrodku byli tylko Stafford i dzieciaki. Mo¿e jeszcze jakaœ opiekunka. Ile mo¿e byæ maluchów? Jakie to ma znaczenie. Tak naprawdê liczy³ siê tylko Stafford. Szkoda marnowaæ czas na dalsze rozmyœlania. Przede wszystkim musi pójœæ po pojemnik. Podkradnie siê póŸniej do œrodka, znajdzie Stafforda i weŸmie go z zaskoczenia. Wyprostowa³ siê, na co plecy zareagowa³y ¿ywym ogniem. Ruszaj, przykaza³ sobie, zataczaj¹c siê lekko. Nie jesteœ drugim Jamesem Bondem, wiêc bierz siê za robotê, póki jeszcze mo¿esz. Telefon w kuchni zadzwoni³ za piêtnaœcie dziewi¹ta. To szeryf. – Z pewnoœci¹ ju¿ siê nie zjawi – og³osi³. – Cholera! – zakl¹³ Stafford. – Ludzie z Biura nie nawalili?

240

– O tak. Trzy pe³ne samochody. P³aszcze i krawaty, powa¿ne twarze, prawdziwi profesjonaliœci. S¹ naprawdê wkurzeni. Ich szef jest przekonany, ¿e pan ma coœ na sumieniu. – No có¿, Ray ostrzega³ mnie przed tym. Zachowuj¹ siê w cywilizowany sposób? – Poniek¹d. Do wszystkich zwracaj¹ siê per „pan”. Dave rozeœmia³ siê. – Nic nie przychodzi mi do g³owy. Chyba pozostaje nam tylko czekaæ. Wydaje mi siê, ¿e Carson mówi³ powa¿nie, chc¹c siê ujawniæ. Ma œwiadomoœæ, ¿e pojemnik jest jedyn¹ rzecz¹, jak¹ ma na sprzeda¿. – To prawda. Agenci zajêli pozycje i jeszcze czekaj¹. Jeœli Carson siê zjawi, przejm¹ go, ale z ich zachowania wnioskujê, ¿e by³oby lepiej, by niczym siê im nie narazi³. Zajêli siê wznowieniem zakrojonych na szerok¹ skalê poszukiwañ. – To jasne – uzna³ Dave. – Wiedz¹, ¿e wojsko tu jest? – Tak. Czeka w kamienio³omach. Kontaktowali siê ze mn¹ niedawno. Genera³ jest w drodze do centrum miasteczka. – W porz¹dku. Je¿eli Carson siê do mnie odezwie, natychmiast was o tym powiadomiê. – Wszystko u pana w porz¹dku? – zapyta³ policjant. – Pyta pan, czy Carson nie celuje mi teraz prosto w g³owê? Niestety nie. Stafford od³o¿y³ s³uchawkê i zabra³ siê za przygotowanie kolejnego kubka kawy. Ten idiota wszystko zepsuje. Myœlami jeszcze raz wróci³ do zauwa¿onej poprzednio s³aboœci w g³osie Carsona. Mog³a stanowiæ dowód, ¿e jest ranny. Nie podoba³y mu siê te¿ sugestie FBI, ¿e wspó³pracuje z by³ym szefem DRMO, szczególnie po tym, jak ten nie zjawi³ siê na umówione spotkanie.

Wtorek, biuro szeryfa, Graniteville, Georgia, 21.00 Carrothers wszed³ do biura szeryfa w chwili, gdy ten od³o¿y³ s³uchawkê. Agent specjalny FBI – Kiesling sta³ tu¿ za plecami genera³a. Wygl¹da³ na mocno niezadowolonego. – No i gdzie on jest, do diab³a? – zapyta³ genera³. – Trudno powiedzie栖 rzek³ Kiesling z niesmakiem. – Wydawa³o mi siê, ¿e zgodnie z umow¹ mia³ pan zostaæ w Fort Gillem, panie generale. – Otrzyma³em nowe rozkazy. Pentagon chcia³, abym porozmawia³ ze Staffordem. – Móg³ mnie pan o tym powiadomiæ. Wci¹¿ uwa¿am, ¿e nasz przyjaciel Stafford robi nas w balona. – Na jakiej podstawie? – zainteresowa³ siê Carrothers. – Gdyby mia³ coœ na sumieniu, ju¿ dawno znikn¹³by z Carsonem i waszymi pieniêdzmi, a nie siedzia³ tu¿ obok i jeszcze przed chwil¹ rozmawia³ z szeryfem przez telefon. Agent zmarszczy³ czo³o, po czym bez s³owa opuœci³ gabinet, zapewne by sprawdziæ swoich ludzi, rozmieszczonych na placu. Szeryf wyjaœni³, ¿e rozsta16 – Oko Szatana

241

wiono trzy samochody, ka¿dy z dwoma ludŸmi w œrodku. Ich zadaniem by³o odciêcie drogi ucieczki Carsonowi, gdyby jednak siê pojawi³. Wojskowy zwróci³ uwagê na fakt, ¿e Warren od czasu do czasu spogl¹da³ na aparat telefoniczny. – O co chodzi? – zapyta³. – Niepokoi mnie coœ, co przed chwil¹ powiedzia³ Stafford. Zapyta³em czy u niego wszystko w porz¹dku, a on odpar³: „Pyta pan, czy Carson nie celuje mi teraz prosto w g³owê? Niestety nie.” – Mo¿e to by³ tylko ¿art. Jest sam w Willow Grove, prawda? – W³aœciwie tak. Oprócz niego jest tylko nocna opiekunka i dzieci. – Czy istnieje jakikolwiek powód, dla którego Carson móg³by siê tam wybraæ? Szeryf badawczo popatrzy³ spod gêstych, krzaczastych brwi na swego rozmówcê. Carrothersowi wydawa³o siê, ¿e policjant jest mniej wiêcej w tym samym wieku co on. Musia³ przyznaæ, ¿e on nie mia³ a¿ tak pokerowej twarzy. – Nic mi o tym nie wiadomo – odpar³ gospodarz po chwili zastanowienia. – Ma pan ochotê na kawê, panie generale? – Tak, poproszꠖ odpar³ niemal automatycznie Carrothers. Ostatnio funkcjonowa³ wy³¹cznie dziêki kofeinie. Wyszli na korytarz, gdzie sta³ ekspres. Pozosta³e pomieszczenia by³y puste, tylko w sali zastêpców pali³o siê œwiat³o. – Jak du¿o ci z FBI powiedzieli panu o maj¹cych tu miejsce zdarzeniach, szeryfie? – W³aœciwie nic, chocia¿ wiem, ¿e to w ich stylu. Dowiedzia³em siê tylko, ¿e Wendell Carson to z³oczyñca, cz³owiek niebezpieczny i uzbrojony. Znajduje siê w posiadaniu czegoœ, co w³adze bardzo chc¹ odzyskaæ i gotowe s¹ pertraktowaæ, by tak siê sta³o. Zgadza siê? – Tak! Wojskowy mia³ ochotê zdradziæ wszystkie szczegó³y, ale musia³ trzymaæ siê œciœle rozkazów. Obecnie tylko Kiesling, Sparks i Stafford wiedzieli, co naprawdê ma Carson. Policjant pos³a³ mu ciekawe spojrzenie, jakby zastanawiaj¹c siê nad czymœ. Wreszcie z zadum¹ pokiwa³ g³ow¹. – A wed³ug mnie to jedna wielka bzdura. Tak naprawdê to Carson uciek³ z pojemnikiem gazu bojowego, stanowi¹cego w³asnoœæ armii. Stafford dowiedzia³ siê o tym od jednego z dzieci, zamieszkuj¹cego Willow Grove, a œciœle mówi¹c od dziewczyny o zdolnoœciach paranormalnych. Powodem zaœ, dla którego Carson mo¿e siê udaæ w³aœnie tam, mo¿e byæ chêæ uciszenia tej nastolatki, a wraz z ni¹ Stafforda. To prawda, panie generale? Carrothers nie mia³ pojêcia co odpowiedzieæ. D³ugo przygl¹da³ siê rozmówcy, rozejrza³ siê po pustym korytarzu, czy nikt ich nie pods³uchuje i wreszcie przytakn¹³. – Niemal – przyzna³, po czym zrelacjonowa³ udzia³ FBI w pierwotnym planie sprzedania pojemnika przez Carsona.

242

Stró¿ prawa uœmiechn¹³ siê szeroko i pokrêci³ g³ow¹. – Niez³ego bigosu sobie narobiliœcie – stwierdzi³. – Najpierw gubicie tak¹ rzecz, póŸniej pracownik rz¹dowy j¹ kradnie, a wreszcie próbuje sprzedaæ to FBI, które ukrywa sprawê przed wojskiem. Nic dziwnego, ¿e wszelkiego rodzaju krêtaczom tak dobrze powodzi siê w obecnych czasach. Genera³ by³ w stanie wykonaæ tylko potwierdzaj¹cy ruch g³ow¹. – Teraz obie instytucje musz¹ odzyskaæ zgubꠖ ci¹gn¹³ szeryf. – Wam nie wolno siê przyznaæ, ¿e j¹ straciliœcie, a Biuro broni siê przed ujawnieniem, ¿e ich cz³owiek jest odpowiedzialny za ucieczkê Carsona. – A dodatkowo chodzi o fakt, i¿ stracili jednego z agentów podczas incydentu w Fort Gillem. Uœmiech znikn¹³ z twarzy szeryfa. – Naprawdê? Proszê powiedzieæ, czy Stafford o tym wie? I o roli FBI w pierwotnym planie sprzeda¿y cylindra? – Zgodnie z moj¹ wiedz¹ – nie. Stafford usi³owa³ ostrzec nas, ¿e Carson ma tê broñ. Najpierw poinformowa³ o tym swojego szefa, a póŸniej mnie. Nie s³uchaliœmy go uwa¿nie. Rzecz w tym, ¿e nikt nie by³ w stanie wydedukowaæ, w jaki sposób móg³ wejœæ w posiadanie takich informacji, dopóki jego prze³o¿ony nie powiedzia³ o dziewczynie. To by³o oczywiœcie po tym, jak Carson uciek³. – Tak, dziewczyna – powiedzia³ cicho John Lee, opadaj¹c na fotel. – Widzi pan, wszyscy martwiliœmy siê tym, ¿e ta sprawa mo¿e siêgn¹æ swym zasiêgiem Graniteville. W zwi¹zku z tym nieco wczeœniej odes³aliœmy dziewczynê wraz z dyrektork¹ oœrodka – Gwen Warren moj¹ by³¹ ¿on¹ – w bezpieczne miejsce. – Dok¹d? – Tam, gdzie nic jej nie grozi – odpar³ szeryf daj¹c jednoznacznie do zrozumienia, ¿e nic wiêcej nie zdradzi. – Jeœli Carson zjawi siê w Willow Grove, bêdzie bardzo rozczarowany. – Mo¿e tam dopaœæ Stafforda, na co niew¹tpliwie ma ogromn¹ ochotê. Policjant zaduma³ siê nad tymi s³owami. – Tak. Mo¿e dopaœæ Stafforda. Widzi pan, jego uwaga sprawi³a, ¿e ogarnê³o mnie jakieœ z³e przeczucie. Chyba dla w³asnego spokoju przejadê siê zaraz do Willow Grove. – Myœlê, ¿e to ca³kiem dobry pomys³, szeryfie. My zaœ poczekamy jeszcze na Carsona. I spróbujemy nieco uspokoiæ Kieslinga i jego ludzi – doda³ w myœlach genera³. Kiesling niew¹tpliwie odezwa³ siê ju¿ do Departamentu Sprawiedliwoœci, by donieœæ o obecnoœci Carrothersa w Graniteville. – Tak, zgadzam siê. Na pana miejscu trzyma³bym swoich ludzi na uboczu, w kamienio³omach i pozwoli³ FBI dzia³aæ. Oni równie¿ bardzo chc¹ mieæ go w swoich rêkach. Wojskowy coraz bardziej martwi³ siê obecn¹ sytuacj¹. Biuro opieraj¹c siê na sugestywnym zachowaniu Kieslinga, chcia³o, by Carson jak najszybciej wyl¹dowa³ w worku dla trupów. Genera³ Waddell tak¿e nie mia³ nic przeciwko temu.

243

Wtorek, dom Willow Grove, Graniteville, Georgia, 21.15 Carson nie podszed³ prosto do domu. Wróci³ do samochodu, zabra³ stamt¹d cylinder i schowa³ do torby. Do kieszeni wsun¹³ rewolwer, wypi³ ostatni¹ butelkê wody i pod¹¿y³ wzd³u¿ drogi. Zawaha³ siê, kiedy dotar³ do wschodniej granicy posiad³oœci, lecz ostatecznie postanowi³ trzymaæ siê wytyczonej trasy. Minie budynek, przemierzy ³¹kê i zniknie w lasku wierzbowym po drugiej stronie stawu. Drzewa zapewni¹ mu os³onê i mo¿liwoœæ zbli¿enia siê do domu. Trwa³o kwadrans nim przedosta³ siê na skraj lasku, od ty³u budynku. Widzia³ okno kuchni, ale musia³ siê zbli¿yæ, by stwierdziæ, czy jest tam Stafford. Przedzieraj¹c siê przez gêsty lasek dostrzeg³ jeszcze jeden problem: by³ po niew³aœciwej stronie potoku zasilaj¹cego staw. W miejscu, w którym siê znajdowa³, rzeczka mia³a ponad trzy metry szerokoœci i choæ nie by³a g³êboka, mia³a prawie pionowe zbocza. Stwierdzi³, ¿e przy obecnej kondycji nie bêdzie w stanie ich pokonaæ. I co teraz? By³ znu¿ony i znów stara³ siê zebraæ myœli. Musia³ przedostaæ siê na podwórze po drugiej stronie. Mo¿e gdzieœ wy¿ej znajduje siê mostek, ale i tak musia³by siê przedzieraæ wœród spl¹tanych ga³êzi, miêdzy którymi a¿ roi³o siê od wszelkiego robactwa. I tak mia³ spore problemy z poruszaniem siê. W porz¹dku, uzna³. Wycofaj siê do grobli. Przedostañ siê na podjazd i trzymaj w cieniu rosn¹cych tam drzew. Nie dadz¹ tak dobrej os³ony jak te wierzby, ale przynajmniej bêdziesz móg³ dotrzeæ do domu. Odpoczywa³ przez kilka minut. Ws³uchiwa³ siê w dŸwiêki nocy i próbowa³ uspokoiæ przyspieszony oddech. Wreszcie ruszy³ t¹ sam¹ drog¹, któr¹ tu przyszed³. Rêkoma rozgarnia³ smagaj¹ce go po twarzy ga³êzie i opêdza³ siê od chmary kr¹¿¹cych wokó³ niego owadów. W³aœciwie nie wiedzia³, w któr¹ stronê iœæ i dwukrotnie musia³ wycofywaæ siê na skraj stawu. Pilnuj, ¿eby mieæ wodê z lewej, a¿ dojdziesz do grobli i drogi – powtarza³ sobie. W wilgotnym powietrzu jego cia³o a¿ lepi³o siê od potu. Znów musia³ siê zatrzymaæ dla zaczerpniêcia tchu, gdy dotar³ na skraj stawu. Wtedy us³ysza³ odleg³y dŸwiêk zatrzaskiwanych drzwi samochodowych. Pewnie gdzieœ na drodze. Zamar³ i ca³y zamieni³ siê w s³uch. Pocz¹tkowo dochodzi³o go tylko dudnienie w³asnego serca. Czy¿by jakiœ samochód tu przyjecha³, a on nic nie us³ysza³? To przez te wierzby – stwierdzi³. Taka pl¹tanina ga³êzi skutecznie st³umi³a ha³as. Us³ysza³ jeszcze coœ innego: kogoœ po drugiej stronie grobli, przedzieraj¹cego siê przez zagajnik, kto siê zbytnio nie spieszy³. Wykonywa³ pewne ruchy, po których nastêpowa³a chwila wyczekiwania. Nas³uchuje przed ka¿dym kolejnym krokiem – stwierdzi³ Carson. Ja powinienem postêpowaæ tak samo. Ostro¿nie po³o¿y³ torbê w trawie i siêgn¹³ po rewolwer. Na skraju grobli roœlinnoœæ by³a tak bujna, ¿e poœlizgn¹³ siê na wilgotnej trawie i wyl¹dowa³ na kolanach. Zacisn¹³ zêby, aby nie wydaæ g³oœnego jêku z bólu. Owady wlatywa³y mu prosto w oczy, ale przesta³ zwracaæ na nie uwagê. Ze swojego miejsca widzia³ ca³¹ d³ug¹ na jakieœ osiem metrów groblê. Czeka³, czuj¹c jak drêtwiej¹ mu stopniowo plecy i nogi. Po up³ywie kilku minut us³ysza³ niewidocznego przybysza, przedzieraj¹cego siê przez rzadziej ro-

244

sn¹ce ju¿ wierzby. Wreszcie zobaczy³ wysok¹, o w³osach przetykanych siwizn¹ postaæ. Zobaczy³ na jego piersi gwiazdê szeryfa. – Sta栖 poleci³ i policjant znieruchomia³. – To pan musi byæ tym s³awnym Carsonem – rzek³ Warren. Betonowa grobla mia³a jakieœ pó³ metra szerokoœci, a on nie mia³ ¿adnych problemów z utrzymaniem siê na niej. Z jego prawej strony znajdowa³a siê ciemna powierzchnia stawu, a z lewej ustêp wodny o wysokoœci mniej wiêcej trzech metrów. Szeryf sta³ akurat ponad w¹skim przep³ywem, przez który do zbiornika poni¿ej przelewa³ siê nadmiar wody. Carson obejrza³ siê przez ramiê, ale œwiat³a domu by³y ledwie widoczne poœród pl¹taniny ga³êzi. – Zgadza siꠖ rzek³. – Gdzie zostawi³ pan wojsko? – Wojsko? S¹ w kamienio³omach i czekaj¹, a¿ agenci FBI przeka¿¹ im informacjê, gdzie znajduje siê broñ. – Jacy agenci FBI? – Ci, którzy mieli pana przej¹æ, panie Carson. S¹ w moim biurze, w budynku s¹du okrêgowego. – Nie wierzê panu. Jest tylko armia. Stafford k³ama³. Wszyscy ³¿ecie. Szeryf powoli uniós³ praw¹ rêkê i rozgniót³ ni¹ komara gryz¹cego go w szyjê. Carson w odpowiedzi wymierzy³ w niego lufê swej broni. Rewolwer coraz bardziej mu ci¹¿y³. John Lee opuœci³ rêkê, ale nie usz³o uwadze mieszkañca Atlanty, i¿ przy okazji rozpi¹³ pasek zabezpieczaj¹cy broñ w kaburze. – Nie, mówimy prawdê. Ca³a zgraja federalnych opija siê u mnie kaw¹ i wœcieka na pana. Nawet prawnik dawno ju¿ czeka w wyznaczonym miejscu. Jeœli pojedzie pan ze mn¹, za³atwimy wszystko tak, jak zosta³o to ustalone. Nikt nie chce ¿adnych k³opotów. Carson pokrêci³ g³ow¹ i skrzywi³ siê. Nie da siê znów oszukaæ. Je¿eli wszystko wygl¹da³o tak, jak przedstawi³ szeryf, to co on tu w³aœciwie robi³? Skrada³ siê w krzakach? Zapyta³ o to policjanta. – Kilka minut temu zatelefonowa³em do Stafforda i zapyta³em, czy odzywa³ siê pan do niego ponownie, poniewa¿ umówione spotkanie nie dosz³o do skutku. Chcia³em wiedzieæ, czy jest tutaj wszystko w porz¹dku. Przyjecha³em sprawdziæ to osobiœcie, bo nie by³em tego pewien. – Sam? Warren zerkn¹³ w lewo, na ciemny lasek. – Tak, absolutnie sam. Carson przesun¹³ siê nieco, tak by od ewentualnego pomocnika, znajduj¹cego siê na drodze odgrodzi³o go gêste drzewo. – Proszê wyj¹æ broñ i rzuciæ j¹ do wody – poleci³. Szeryf przygl¹da³ mu siê d³ugo, na co uciekinier ponownie, ju¿ precyzyjniej skierowa³ lufê w jego stronê. – Dzieli nas zaledwie piêæ metrów – rzek³. – Nawet ja trafiê z takiej odleg³oœci. Policjant wci¹¿ nie spuszcza³ z niego wzroku, a d³oñ trzyma³ w pobli¿u kabury.

245

– Tak, panie Carson, mo¿e panu dopisaæ szczêœcie i trafi mnie pan. Zastanawiam siê, czy rzeczywiœcie staæ pana na zastrzelenie cz³owieka. To trudniejsze, ni¿ pokazuj¹ w telewizji, tym bardziej jeœli oponent jednoczeœnie siêga po czterdziestkê pi¹tkê. Poza tym nie wygl¹da mi pan na ca³kiem sprawnego. Chwieje siê pan, a pañski g³os jest s³aby i dr¿¹cy. Wydaje mi siê, ¿e mamy podobne szanse w tym pojedynku. Ja wiem, ¿e trafiê z piêciu metrów. – Niech pan wyjmie broñ dwoma palcami i rzuci j¹ do stawu. Carson dla pewnoœci podpar³ rewolwer drug¹ rêk¹ w taki sposób, jak widzia³ to na filmach. Zasch³o mu w ustach, a serce stopniowo, lecz nieub³aganie przyspiesza³o swój rytm. John Lee po³o¿y³ dwa palce na kolbie, zamar³ tak na chwilê i wreszcie wyj¹³ broñ luf¹ do do³u. Schyli³ siê i po³o¿y³ j¹ na betonowym murku. Przygl¹da³ siê pistoletowi i stopniowo pochyla³. – Niech pan kopnie j¹ butem! – warkn¹³ Wendell, ale szeryf wci¹¿ siê porusza³. Wreszcie Warren d³oni¹ pchn¹³ broñ, a ta zachrzêœci³a na betonie i z pluskiem wyl¹dowa³a w wodzie. Carson odprê¿y³ siê nieco, lecz nagle spostrzeg³ b³ysk metalu w prawej rêce szeryfa. To drugi pistolet, ukryty na ³ydce. Nie waha³ siê. Nacisn¹³ spust i rewolwer kaliber 38 odrzuci³o do ty³u. B³ysk na moment go oœlepi³. Dobieg³ go st³umiony jêk, a chwilê póŸniej potê¿ne cia³o szeryfa zsunê³o siê po betonowej grobli i z g³oœnym pluskiem wpad³o do jeziorka. Szef DRMO ukl¹k³ na skraju grobli i wpatrywa³ siê w powierzchniê wody. Widaæ by³o tylko stopniowo nikn¹ce fale. Wydawa³o mu siê, ¿e na skoœnej œcianie grobli dostrzega ciemn¹ smugê krwi, która stopniowo znika³a, zmywana przez œciekaj¹c¹ wodê. Wsta³ i niepewnym krokiem wycofa³ siê po le¿¹c¹ miêdzy drzewami torbê z cylindrem. Powietrze wype³nia³ ostry zapach prochu. W uszach wci¹¿ mu dzwoni³o i dopiero teraz uœwiadomi³ sobie, ¿e z ca³ych si³ œciska kolbê rewolweru. Wsun¹³ go za pas, nie zwracaj¹c uwagi na temperaturê lufy. Sam nie móg³ uwierzyæ w to, co zrobi³. Zabi³ policjanta. Ból pleców znikn¹³ na moment, kiedy szybkim krokiem przemierza³ groblê. Wydosta³ siê spomiêdzy wierzb i oddychaj¹c chrapliwie, najszybciej jak siê da³o, ruszy³ w stronê domu. Stafford a¿ podskoczy³ na krzeœle w kuchni na dŸwiêk strza³u i rozla³ kawê. Wydawa³o mu siê, ¿e odg³os dobieg³ od strony stawu. Przez chwilê nas³uchiwa³, po czym siêgn¹³ po s³uchawkê telefonu. Nie zna³ numeru do biura szeryfa, wybra³ wiêc 911. Rozleg³ siê kobiecy g³os, który z po³udniowym akcentem zapyta³ co siê sta³o. – Strzelanina w domu Willow Grove! – krzykn¹³. – Jak najszybciej œci¹gnijcie tu szeryfa Warrena! Odwiesi³ s³uchawkê i nerwowo rozejrza³ siê po kuchni w poszukiwaniu rewolweru albo jakiejkolwiek innej broni. Uœwiadomi³ sobie jednak, ¿e ze wzglêdu na dzieci niczego tu nie znajdzie. Z góry zawo³a³a zaniepokojona pani Benning, pytaj¹c co siê dzieje.

246

– Proszê tam zostaæ, pani Benning – zawo³a³. – Proszê pilnowaæ dzieci i nie wychodziæ z pokoju, dopóki nie powiem, ¿e ju¿ mo¿na. Wyjdê, ¿eby zobaczyæ kto jest na zewn¹trz. Zatelefonowa³em ju¿ po szeryfa. Zgasi³ œwiat³o w kuchni oraz w korytarzu. Drzwi frontowe by³y otwarte, ale nic nie widzia³ na zewn¹trz z powodu lampy w³¹czonej na werandzie. Wreszcie zlokalizowa³ w³aœciwy prze³¹cznik. Zgasi³ œwiat³o i sta³ przy drzwiach nas³uchuj¹c. Delikatny wietrzyk g³adzi³ ga³¹zki orzechów i marszczy³ powierzchniê stawu szeptaj¹c poœród wierzb. S³ysza³ jak pani Benning chodzi³a na górze i zamyka³a drzwi. Wszystko wskazywa³o na to, ¿e dzieci siê nie obudzi³y. Zerkn¹³ na zegarek. By³a dziewi¹ta dwadzieœcia. Skupi³ uwagê na dŸwiêkach z zewn¹trz, staraj¹c siê wychwyciæ czyjeœ kroki. Stary dom wydawa³ w³asne g³osy, szczególnie gdy powietrze doœæ gwa³townie siê sch³odzi³o. Bez w¹tpienia rozleg³ siê strza³, zapewne z krótkiej broni, kaliber 38. Czu³ siê zupe³nie bezsilny tylko z jedn¹ sprawn¹ rêk¹, bez dodatkowego zabezpieczenia. W³aœciwie i tak nie potrafi³ strzelaæ lew¹ rêk¹. Najwiêkszy problem zwi¹zany by³ z iloœci¹ drzwi i werand. Ostro¿nie zamkn¹³ na klucz frontowe wejœcie. Nastêpnie przeszed³ do czêœci nale¿¹cej do Gwen i zamkn¹³ drzwi francuskie wychodz¹ce na jej boczny taras. To samo zrobi³ z drzwiami w jej sypialni. Zajrza³ do biura i sprawdzi³ alkowê, ale stamt¹d nie by³o wyjœcia. Wreszcie wróci³ do kuchni. Zapomnia³ zgasiæ zewnêtrzne œwiat³o na tamtej werandzie. Na jego tle od razu widzia³, ¿e w kuchni nie ma nikogo, ale jadalnia pozostawa³a ju¿ w cieniu. Nie mia³ tak¿e pojêcia, co dzieje siê na tylnym podwórku. Szeryf ju¿ wczeœniej zamkn¹³ wejœcie kuchenne. Dave zatrzyma³ siê przed drzwiami do kuchni i znów nas³uchiwa³, ¿a³uj¹c, ¿e w razie potrzeby nie ma siê czym broniæ. Niestety, pozostawa³o mu tylko zamkn¹æ siê w œrodku i czekaæ na przybycie pomocy. Przeszed³ po kuchni, staraj¹c siê jak najmniej ha³asowaæ. Min¹³ stary piec, stó³ z le¿¹c¹ na nim torb¹, dalej... Zamar³. – Zastanawia³em siê, kiedy to zobaczysz – z pó³mroku rozleg³ siê g³os Carsona. Stafford westchn¹³ ciê¿ko i spojrza³ do ty³u, w stronê, gdzie znajdowa³ siê intruz. Widzia³ tylko zarys jego postaci na krzeœle. – Ok³ama³eœ mnie, Stafford. Mówi³eœ, ¿e wszystko odbêdzie siê wed³ug umowy. – Bo tak mia³o byæ. Co najmniej kilku agentów FBI oraz szeryf czekaj¹ teraz w biurze, w Graniteville i zastanawiaj¹ siê gdzie przebywasz. – Kolejne k³amstwo, ty draniu– rzuci³ Carson i poruszy³ siê tak, ¿e Stafford dostrzeg³ b³ysk broni w jego rêkach. – W³aœnie spotkaliœmy siê z szeryfem. Wcale nie by³ w miasteczku. Wêszy³ wokó³ domu. – Co siê sta³o? – Trafi³em go, a co innego. Wyl¹dowa³ w jeziorku, poni¿ej grobli. Kaza³em mu siê pozbyæ broni, ale mia³ drug¹, na ³ydce. Ju¿ po ni¹ siêga³ i zamierza³ mnie zastrzeliæ, ale nie uda³o mu siê. Dave pomyœla³ o swoim telefonie na policjê. ¯a³owa³, ¿e nie móg³ zobaczyæ twarzy Carsona. Facet bez w¹tpienia sprawia³ wra¿enie chorego albo rannego.

247

Zrobi³ krok naprzód, by mu siê przyjrzeæ, ale stan¹³ na dŸwiêk odbezpieczanego zamka. – Nie zbli¿aj siê. Ju¿ zabi³em dziœ jednego glinê. Tamten mia³ w¹tpliwoœci, czy bêdzie mnie na to staæ. Do diab³a, sam nie wierzy³em, ¿e to zrobiê. Z drugim pójdzie ju¿ du¿o lepiej. W tej torbie jest pojemnik. WeŸ go i w³ó¿ do lodówki. – Do lodówki? – Zrób to. Coœ gotuje siê w œrodku, a ja nie mam jeszcze ochoty, by siê otworzy³. PóŸniej przynieœ mi telefon. – Telefon? – Bawisz siê w echo? Tak, telefon. Postaw go na stole i usi¹dŸ przy nim. Wybierzesz mi numer do filii NBC w Atlancie. Wendell Carson zamierza wyst¹piæ w telewizji. Stafford otworzy³ torbê i wyj¹³ z niej doœæ ciê¿ki cylinder. Wygl¹da³ dok³adnie tak, jak na rysunku i ekranie monitora. Metalowa powierzchnia by³a ciep³a i wilgotna. Po jego plecach przebieg³ dreszcz, kiedy uœwiadomi³ sobie, co znajduje siê w œrodku. Otworzy³ drzwi lodówki i po³o¿y³ go na najwy¿szej pó³ce, obok kartonu z mlekiem. Zabra³ aparat telefoniczny i powoli postawi³ go na stale w jadalni. Dostrzeg³ te¿ fragment twarzy uciekiniera, lecz nie by³ w stanie rozpoznaæ jej wyrazu. S³ysza³ tylko jego ciê¿ki oddech. W momencie, gdy usiad³ na krzeœle, zadzwoni³ telefon. – No dalej, odbierz. Pos³ucha³. Operatorka policyjna poprosi³a o potwierdzenie zg³oszenia. Stafford zerkn¹³ na Carsona. – Zatelefonowa³em na policjꠖ wyjaœni³, ustawiaj¹c s³uchawkê w taki sposób, by kobieta s³ysza³a jego s³owa. – Co mam powiedzieæ? – Prawdê. Powiedz, ¿e ty i wszyscy domownicy jesteœcie moimi zak³adnikami. Powiedz, ¿e mam broñ i cylinder wype³niony gazem bojowym. I zacznê zabijaæ dzieci, je¿eli spróbuj¹ wedrzeæ siê do domu. Otworzê pojemnik i zabijê wszystkich w ca³ym okrêgu. Powiedz im to i roz³¹cz siê. Chcê skorzystaæ z telefonu. Oczekiwanie na ekipê telewizyjn¹ z Atlanty nie przebiega³o spokojnie. Na drodze stanowej pojawi³o siê mnóstwo ró¿nych pojazdów, nale¿¹cych do policji okrêgowej, FBI, wojska, policji stanowej oraz ciekawskich mieszkañców i si³ ochotniczych. Carson wpad³ we wœciek³oœæ, gdy dowiedzia³ siê, ¿e Gwen i Jessamine opuœci³y dom. Obszed³ ze Staffordem wszystkie pomieszczenia, zanim uwierzy³. Policja stanowa rozstawi³a silne reflektory na podjeŸdzie i na ty³ach domu. Chwilê póŸniej ponownie rozleg³ siê dzwonek telefonu. Carson podniós³ s³uchawkê i kaza³ zgasiæ wszystkie œwiat³a. Gliniarze odmówili i do rozmowy w³¹czy³ siê sprowadzony tu specjalnie negocjator. W odpowiedzi menad¿er wyda³ dyspozycje pani Benning, by sprowadzi³a dzieci na dó³. Zgromadziwszy wszystkich wokó³ siebie, kaza³ Staffordowi pójœæ na piêtro i pozas³aniaæ wszystkie okna, tak by w œrodku zrobi³o siê ciemno. Zapêdzi³ mieszkañców oœrodka do klasy, poleci³ im

248

stan¹æ przy oknach, po czym rozsun¹³ kotary i zapali³ œwiat³o, by widaæ ich by³o na zewn¹trz. Dave mia³ uchyliæ drzwi frontowe i uklêkn¹æ. Carson wystrzeli³ dwukrotnie nad jego g³ow¹ w stronê reflektorów. Nie trafi³ ¿adnego z nich, ale tym razem wykonano jego polecenie i zgaszono œwiat³a. Porywacz, wy³¹czaj¹c oœwietlenie w klasie poleci³ opiekunce ponownie zasun¹æ story. Skierowa³ mieszkañców domu do salonu i poleci³, by nie ruszaj¹c siê le¿eli na pod³odze, po czym zamkn¹³ drzwi na klucz. Dave’a zaœ zabra³ do ciemnej kuchni i posadzi³ za sto³em, ty³em do werandy. Sam wycofa³ siê w cieñ jadalni, by tam czekaæ na przybycie mediów. Po kolejnym telefonie Carson oœwiadczy³ negocjatorowi FBI, ¿e bêdzie rozmawia³ wy³¹cznie z przedstawicielami telewizji, na których zamierza czekaæ. Gliniarze potrzebowali chwili, by przemyœleæ wszystko, po czym zadzwonili raz jeszcze i poinformowali, ¿e nie zamierzaj¹ dopuœciæ do niego przedstawicieli mediów. Dokonali te¿ bezpoœredniego po³¹czenia telefonu z centrum dowodzenia znajduj¹cego siê w furgonetce. Stafford s³ucha³ tej wymiany zdañ i wyobra¿a³ sobie bez³ad organizacyjny panuj¹cy na zewn¹trz. Zebra³o siê tam przecie¿ tyle niezdolnych do wzajemnej wspó³pracy s³u¿b. Wojsko z pewnoœci¹ dr¿a³o ze strachu na sam¹ myœl o ujawnieniu informacji mediom, albo te¿ otwarciu cylindra w sierociñcu. Czekali w ciemnej kuchni ponad godzinê, gdy wreszcie Dave zapyta³, czy mo¿e zaparzyæ œwie¿ej kawy. – Tak, ale najpierw przynieœ na stó³ butelkê wody z lodówki i szklankê. ¯adnego œwiat³a i nawet nie myœl o jakichkolwiek sztuczkach. Stafford wsta³ i otworzy³ lodówkê próbuj¹c przy jej œwietle przyjrzeæ siê Carsonowi, ale bezskutecznie. Zauwa¿y³, ¿e lodówka ani na chwilê nie przesta³a pracowaæ, odk¹d umieœci³ tu cylinder. Zastanawiaj¹c siê nad przyczynami zabra³ siê za przygotowywanie kawy. Stara³ siê obmyœliæ sposób na zdobycie przewagi nad Carsonem, ale nic m¹drego nie przychodzi³o mu do g³owy. Jeœli rewolwer by³ szeœciostrza³owy, zosta³y w nim jeszcze tylko trzy naboje, a mo¿e nawet dwa, gdy z ostro¿noœci przy ³adowaniu jedna komora zosta³a pusta. Podczas ca³ego pobytu Carsona w domu, Dave nie zdo³a³ mu siê przyjrzeæ. Wszystkie œwiat³a wewn¹trz by³y zgaszone, a zas³ony i ¿aluzje zasuniête, w pomieszczeniach wiêc panowa³y niemal absolutne ciemnoœci. Co prawda nie da³o siê wyjrzeæ na zewn¹trz, ale co wa¿niejsze, nawet snajper, z noktowizorem, nie by³by w stanie widzieæ, co dzieje siê w œrodku. Stafford wiedzia³, ¿e policja nie zaatakuje domu, w którym znajduj¹ siê dzieci, wiêc utrzymywa³a siê sytuacja patowa. Dave mia³ œwiadomoœæ, ¿e tylko z jedn¹ rêk¹ i bez ¿adnej broni, nie pomo¿e zbytnio tym na zewn¹trz. Zamiast tego musia³ ruszyæ g³ow¹. Carson milcza³. Siedz¹c u szczytu sto³u by³ ledwie widoczny. Ten pat zaczyna³ Stafforda stopniowo dra¿niæ. Chcia³ spojrzeæ na Carsona, by przekonaæ siê, czy jego wygl¹d odpowiada znu¿eniu w g³osie. Musia³ coœ uczyniæ. Z drugiej jednak strony mo¿e Carson nie wytrzyma tego oczekiwania. Najwa¿niejsze, by nie zrobi³ nic dzieciom. Gliniarze po raz kolejny zatelefonowali pó³ godziny temu, ale uciekinier uniós³ tylko s³uchawkê i natychmiast j¹ od³o¿y³. Pat. Kiedy kawa by³a gotowa, Dave próbowa³ poczêstowaæ Carsona.

249

– Nie. Zostañ tam i siadaj tak, ¿ebym móg³ ciê widzieæ. Pos³ucha³. Po kilku kolejnych minutach zagadn¹³ o Buda Lambry’ego. Otrzyma³ odpowiedŸ ze wszystkimi szczegó³ami. – Cholera! Co takiego zrobi³? Przycisn¹³ ciê do œciany? Chcia³ wiêcej pieniêdzy, ni¿ by³eœ gotów mu daæ? Carson milcza³. Wreszcie odpowiedzia³: – Razem robiliœmy interesy w DRMO. Chyba wszyscy staliœmy siê zbyt chciwi, gdy wynik³a sprawa tego pojemnika. – A co zamierzasz teraz zrobiæ? – Poczekaæ na ekipê telewizyjn¹. – A póŸniej? – Strzelê ci prosto w ³eb, jeœli natychmiast siê nie zamkniesz! GroŸba wyda³a siê na tyle powa¿na, ¿e Stafford wola³ nie ryzykowaæ i rzeczywiœcie zamilk³. Bujaj¹c siê na krzeœle, Carson na chwilê zamkn¹³ oczy. Stafford siedzia³ po przeciwnej stronie sto³u i popija³ sobie kawê. Chcia³ go przeczekaæ. Móg³ tak trwaæ do koñca œwiata, ale on nie da siê nabraæ na ¿adne sztuczki. Czu³ tak naprawdê, ¿e ma coraz mniej czasu i cierpliwoœci. Tamci ludzie do tej pory powinni byæ ju¿ na miejscu. Otworzy³ oczy i zamruga³ kilkakrotnie, by odzyskaæ ostroœæ widzenia. Stafford siedzia³ nadal na swoim miejscu. Gor¹czka nasila³a siê i Wendell mia³ œwiadomoœæ, ¿e nie pomo¿e mu ani advil, ani zimna woda. Gliniarze twierdzili, ¿e nie dopuszcz¹ do niego ludzi z telewizji, a cylinder w lodówce by³ bezpieczny. Przysz³o mu do g³owy, ¿e po otwarciu, on pierwszy doœwiadczy³by dzia³ania tego œwiñstwa. Coraz powa¿niej rozwa¿a³ mo¿liwoœæ zaszanta¿owania policji oœwiadczaj¹c, ¿e zastrzeli jedno z dzieci, je¿eli nie wpuszcz¹ telewizji. Westchn¹³ nadspodziewanie g³oœno. Stafford odwróci³ g³owê w jego stronê, ale nie odezwa³ siê ani s³owem. Mogê groziæ, ale nie zabijê przecie¿ dziecka – myœla³ Carson. By³ zdziwiony, ¿e odwa¿y³ siê strzeliæ do szeryfa. Buda Lambry’ego zabi³ w samoobronie, ale do policjanta strzeli³ przecie¿ z premedytacj¹. Móg³ krzykn¹æ, by rzuci³ broñ, ale tego nie zrobi³. Wycelowa³ w tu³ów i strzeli³ prosto w serce, jakby by³ pozbawionym wszelkich skrupu³ów zabójc¹. Znów s³ysza³ ten jêk i widzia³ strugê krwi na betonie. Nie czu³ jednak ¿adnych wyrzutów sumienia. W³aœciwie nie odczuwa³ absolutnie nic. Podobnie jak wtedy, gdy na pasie transportowym do Monstrum zmierza³ jeden z ludzi Tangenta. Do cholery! Sprawy zupe³nie wymknê³y mi siê spod kontroli, a to przez tego gnojka, który teraz siedzi naprzeciwko mnie. I tej okropnej dziewuchy. Dwadzieœcia cztery godziny temu mia³em w garœci milion dolarów i czeka³o mnie zupe³nie nowe ¿ycie. A teraz? Jestem skoñczony. Oni wygraj¹ tê rozgrywkê. Bo¿e, d³u¿ej ju¿ chyba tego nie zniosê! Poruszy³ siê na krzeœle, czuj¹c, jak ka¿dy staw i miêsieñ przeszywa ostry ból. Jest zdecydowanie coraz mniej czasu. Nie mogê traciæ przytomnoœci w tym miej-

250

scu i pozwoliæ Staffordowi na wezwanie glin. W najgorszym wypadku zabiorê ze sob¹ tego drania, a mo¿e i dziewczynê. Nagle wpad³ na œwietny pomys³, jak wprowadziæ te zamiary w ¿ycie. ¯o³¹dek Stafforda protestowa³ od nadmiaru kawy. Kofeina trzyma³a go na nogach, ale kwas i stres skrêca³y mu wnêtrznoœci. Desperacko stara³ siê coœ wymyœliæ, aby przerwaæ impas, a jednoczeœnie uchroniæ dzieci przed gro¿¹cym im niebezpieczeñstwem. A¿ podskoczy³, gdy Carson niespodziewanie wypowiedzia³ jego nazwisko. – W porz¹dku, Stafford – rozleg³ siê trudny do zrozumienia be³kot. – Co? Carson pchn¹³ telefon w stronê Dave’a. – Zadzwoñ do nich. Niech zg³osi siê dowódca wojska. – I co mam mu powiedzieæ? – Rób, co mówiê, do cholery! PóŸniej ci powiem. Stafford siêgn¹³ po s³uchawkê. Natychmiast odezwa³ siê w niej g³os: – Tak? Wendell? – Nie, tu Stafford. On chce, ¿ebym rozmawia³ z dowódc¹ wojska. Z genera³em. Rozleg³ siê inny g³os: – Mo¿e rozmawiaæ tylko ze mn¹. Z nikim innym. – Kto mówi? – Kiesling, FBI. – W œrodku jest piêcioro dzieci, Kiesling. Ten facet nie jest w nastroju do zabawy w podchody. – Jest pan po jego stronie, Stafford? – Jestem tym, w którego teraz mierzy z rewolweru. Niech pan œci¹gnie tu genera³a, dobrze? Jestem pewien, ¿e on pozwoli panu pos³uchaæ naszej rozmowy. Przez kilka chwil w s³uchawce panowa³a cisza. – Co mówi¹? – zapyta³ Carson. – Kiesling chce, ¿ebym rozmawia³ tylko z nim. Zgodzi³ siê jednak na sprowadzenie genera³a. – To dobrze. Czekali niemal piêæ minut, nim wreszcie ktoœ siê odezwa³. – Mówi genera³ Carrothers. – Z tej strony Dave Stafford, panie generale. Proszê chwilê poczekaæ. – Pos³a³ Carsonowi pytaj¹ce spojrzenie. Znów nie móg³ dostrzec jego twarzy. – No i co? – Daj mi s³uchawkê. Ostro¿nie. O tak. Dave wychyli³ siê i przesun¹³ aparat. Wendell poleci³ mu usi¹œæ, po czym powoli wsta³. Zrobi³ to z du¿ym trudem, co nie usz³o uwagi Stafforda. – Generale! Mówi Wendell Carson. By³y agent nie s³ysza³ ju¿ rozmówcy, ale wymiana zdañ nie trwa³a d³ugo.

251

– Oto moja propozycja, generale. Pan chce odzyskaæ swój ma³y skarb, najlepiej w nienaruszonym stanie. Zwrócê go. PóŸniej mo¿ecie znikn¹æ i nigdy siê nie przyznaæ, ¿e go straciliœcie. Tego w³aœnie chcecie, prawda? Carson milcza³ przez chwilê, nim wreszcie powoli pokiwa³ g³ow¹. – W porz¹dku. A oto moja cena: sprowadzi mi pan dziewczynê. Wie pan chyba o kim mówiê. W zamian wypuszczê opiekunkê razem z dzieciakami i zwrócê cylinder. W przeciwnym wypadku otworzê go. Proszê pomyœleæ, jak wyt³umaczy pan to swoim prze³o¿onym i opinii publicznej, generale. Zadzwoñcie, kiedy bêdziecie mieli dziewczynê. Po³¹czenie zosta³o przerwane. – Nigdy siê na to nie zgodz¹ – powiedzia³ Stafford. – Naprawdê? – zapyta³ zbieg. – Przecie¿ odzyskaj¹ to, na czym najbardziej im zale¿y, a ponadto wymieni¹ siedmioro zak³adników na dwoje. To nie idea³, ale przecie¿ takie jest ¿ycie. Zobaczysz. To ostateczna rozgrywka. Zgodz¹ siê. – Dwoje zak³adników? – Tak. Chcê dziewczynê. Ciebie przecie¿ ju¿ mam. Kiesling przekaza³ ¿¹dania Carsona szefom si³ lokalnych i stanowych, zgromadzonym w mobilnym centrum dowodzenia. Nie wspomina³ o pojemniku. Skupi³ siê tylko na zak³adnikach. W furgonetce a¿ szumia³o od wymienianych miêdzy sob¹ negatywnych opinii. Genera³ Carrothers wys³ucha³ ich uwa¿nie, po czym przeprosi³ wszystkich zgromadzonych i wyszed³ z samochodu. Min¹³ kordon policyjny sk³adaj¹cy siê z zaparkowanych równo radiowozów przed ogrodzeniem Willow Grove. S³ysz¹c, ¿e zjawi³a siê ekipa telewizyjna z Atlanty, rozkaza³ swoim podw³adnym, aby zburzyli kamienny murek na ³¹ce przyleg³ej do domu i tamtêdy przejechali suburbanami w cieñ drzew. Na szczêœcie przedstawiciele mediów zostali zatrzymani na drodze z Graniteville, w odleg³oœci kilkuset metrów od Willow Grove. Genera³ popatrzy³ na zegarek. By³a ju¿ prawie trzecia nad ranem. Wraz z nadejœciem œwitu zjawi¹ siê helikoptery z dziennikarzami, a z powietrza zostan¹ zauwa¿one jego pojazdy. ¯a³owa³, ¿e nigdzie w pobli¿u nie ma szeryfa, który nagle znikn¹³ i coraz powa¿niej podejrzewano, ¿e natkn¹³ siê na Carsona. Jego zastêpcy przez ca³¹ noc przeszukiwali okolicê. Podszed³ do jednej z wojskowych pó³ciê¿arówek. Z ciemnoœci wy³oni³ siê jakiœ kapitan. Pozostali ¿o³nierze robili to, co nakazywa³ im rozs¹dek: spali w wozach. Oficer najwidoczniej pe³ni³ wartê. – S³ucham, panie generale – zagadn¹³. – Proszê jak najszybciej o po³¹czenie satelitarne z genera³em Waddellem na linii kodowanej. Dwie minuty póŸniej zosta³ po³¹czony z prze³o¿onym i przedstawi³ mu warunki, jakich za¿¹da³ Carson. – Bez w¹tpienia ma cylinder w domu? – zapyta³ dowódca wojsk chemicznych.

252

– Na to wygl¹da. Ponadto ma Stafforda, opiekunkê i piêcioro ma³ych dzieci. Jeœli oddamy mu dziewczynê, zwolni wszystkich z wyj¹tkiem Stafforda i zwróci pojemnik. Za jakieœ trzy godziny zacznie robiæ siê widno, a dziennikarze z Atlanty s¹ ju¿ na miejscu. – Co wiedz¹? – Tylko tyle, ¿e uzbrojony facet trzyma dzieci z sierociñca jako zak³adników i podobno ma gaz bojowy. W³aœnie dlatego na miejscu jest ju¿ wojsko. Oczywiœcie kaza³em powiedzieæ, ¿e istnieje tylko takie ma³o prawdopodobne przypuszczenie. Jesteœmy tu tylko tak na wszelki wypadek. – A co mówi¹ cywile stoj¹cy wokó³ domu? – Potwierdzaj¹ nasz¹ wersjê. Rzecz w tym, ¿e tylko szef FBI wie, i¿ cylinder rzeczywiœcie jest w œrodku. Poza tym nikt nie wie, gdzie jest dziewczyna. Za wiedz¹ i namow¹ szeryfa opuœci³a oœrodek wraz z dyrektork¹. – Chodzi o nastolatkê o paranormalnych zdolnoœciach? – Tak jest. – Czy Carson w ogóle j¹ widzia³? – Tak, niestety. Wpad³em na ten sam pomys³: by œci¹gn¹æ tu m³odo wygl¹daj¹c¹ agentkê FBI i wys³aæ j¹ do domu. Niestety spotkali siê. W tej chwili w ciemnoœciach pojawi³ siê szef oddzia³u FBI. Kapitan usi³owa³ go zatrzymaæ, ale Carrothers da³ znak, ¿e nie ma takiej potrzeby. – Jest tu agent Kiesling, panie generale. Proszê chwileczkê poczekaæ. Agent podszed³ na tyle blisko, by mówiæ szeptem. – Znaleziono szeryfa. Nie ¿yje. Strza³ prosto w serce. By³ w strumieniu poni¿ej stawu. – Jezu! – Jêkn¹³ wojskowy. Zd¹¿y³ ju¿ polubiæ szeryfa. – I co? – Rozmawia³em z moimi ludŸmi z Waszyngtonu. Je¿eli uda siê odszukaæ dziewczynê, zgadzaj¹ siê na proponowane warunki. Trzeba to zrobiæ zanim zrobi siê widno i zjawi¹ siê œmig³owce z reporterami. Prawdopodobnie tylko szeryf wie... wiedzia³, gdzie siê ukry³y. – Wydaje mi siê, ¿e mój szef jest podobnego zdania. Jeœli jednak Carson zabi³ szeryfa, bardzo mo¿liwe, ¿e wyœlemy tê dziewczynê na œmieræ. Nie mówi¹c ju¿ o Staffordzie. – Dlaczego pan tak myœli? – Jeœli odzyskamy cylinder i Carson zabije œwiadków, nie bêdziemy mieli przeciw niemu ¿adnych dowodów. W³adze nie mog¹ sobie pozwoliæ na ujawnienie prawdziwych powodów w tym zamieszaniu, a jedyni œwiadkowie bêd¹ martwi. Ja g³osujê wiêc, by nie godziæ siê na tê propozycjê. Kiesling spojrza³ w stronê kapitana, upewniaj¹c siê, czy nie s³yszy ich rozmowy. – Wed³ug instrukcji pochodz¹cych z biura prokuratora generalnego mam podj¹æ wszelkie konieczne kroki, maj¹ce na celu odzyskanie broni. Wszelkie. Z za³o¿enia podobn¹ opiniê powinien mieæ Pentagon. Je¿eli odzyskamy dzieci i cylinder, bêdziemy mieli do czynienia z zupe³nie inn¹ gr¹. Do diab³a! Mo¿e uda siê nam poprzez dziewczynê przemyciæ jak¹œ broñ dla Stafforda?

253

Carrothers przygl¹da³ mu siê, po czym wzruszy³ ramionami. Taka propozycja nie mia³a racji bytu i obaj dobrze o tym wiedzieli. Wojskowy pokrêci³ tylko g³ow¹ i wróci³ do rozmowy z genera³em Waddellem. Przekaza³ mu zdanie Kieslinga i jego plan. – ZnajdŸcie dziewczynꠖ poleci³ dowódca wojsk chemicznych. ZgódŸcie siê na jego warunki. Zawartoœæ tego pojemnika mo¿e zabiæ tysi¹ce ludzi. Sekretarz Obrony gotów jest wymieniæ dwoje ludzi – w³aœciwie jednego, jeœli mowa o niewinnych cywilach – na ten przedmiot. Proszê robiæ wszystko, co trzeba, generale. W koñcu po to pan tam jest. – Znalezienie ma³ej mo¿e okazaæ siê nie takie ³atwe, panie generale – przypomnia³ Carrothers. Jeœli siê nie znajdzie, z uk³adu nici – pomyœla³. Na linii znów zapanowa³a cisza. – Przyj¹³em to do wiadomoœci, generale. Proszê mieæ œwiadomoœæ, ¿e jeœli nie uda siê œci¹gn¹æ jej przed wschodem s³oñca, uzyskaliœmy ju¿ zgodê na podjêcie innych dzia³añ, maj¹cych na celu zneutralizowanie Oka Szatana. Carrothersowi wyda³o siê, ¿e serce zatrzyma³o mu siê w piersi. – Innych dzia³añ, panie generale? Czy takich jak w przypadku DRMO? – Dok³adnie takich, generale. – Tam jest piêcioro... – Rozkazy pochodz¹ z naczelnego dowództwa. Chodzi o broñ masowej zag³ady. Albo j¹ odzyskamy, albo dopilnujemy jej zniszczenia. Czy mamy pewnoœæ, ¿e Carson jest w domu? – Tak jest. ZnaleŸliœmy jego samochód. – Proszê wiêc odszukaæ dziewczynê, generale, albo przed œwitem usun¹æ wszystkich z okolic domu. Bez odbioru. Wojskowy z niedowierzaniem przygl¹da³ siê s³uchawce, zanim j¹ od³o¿y³. Mimo ch³odu by³ spocony. Przekaza³ Kieslingowi s³owa genera³a. Ten popatrzy³ na zegarek i g³oœno prze³kn¹³ œlinê. – Lepiej znajdŸmy dziewczynꠖ powiedzia³. Kiedy wspólnie brnêli przez mokr¹ trawê do centrum dowodzenia, na ich spotkanie wysz³o dwóch agentów FBI z latarkami w d³oniach. – Na drodze jest jakaœ kobieta – doniós³ jeden z nich. – Dojecha³a do kordonu policyjnego rozsypuj¹cym siê pikapem. Mówi, ¿e jest w³aœcicielk¹ tego domu. Niejaka pani Warren. Chce mówiæ z dowodz¹cym. Razem z ni¹ jest m³oda dziewczyna. Wojskowy i agent specjalny popatrzyli na siebie, po czym biegiem popêdzili do furgonetki. Zbli¿aj¹c siê, zobaczyli stoj¹c¹ nieopodal Gwen Warren. Nastolatka znajdowa³a siê nieco z ty³u i rozgl¹da³a siê wokó³ rozszerzonymi ze strachu oczami. Towarzyszy³o im trzech zastêpców szeryfa okrêgu Longstreet oraz dwóch stanowych policjantów. Œwiat³o z furgonetki oœwietla³o ich twarze, nadaj¹c im niesamowity wyraz. W innych okolicznoœciach Carrothers uzna³by tê kobietê za niezwykle atrakcyjn¹, ale teraz jej twarz by³a mask¹ odzwierciedlaj¹c¹ troskê. – Proszê nie mówiæ nic o szeryfie – szepn¹³ genera³ do towarzysza. – By³ jej mê¿em. Podobno pozostawali w przyjacielskich stosunkach.

254

Okaza³o siê, ¿e pytanie o szeryfa by³o pierwszym, jakie Gwen im zada³a: – Gdzie jest John Lee? Policjanci skontaktowali siê ze mn¹. Podobno wynik³y tu powa¿ne k³opoty. Czy coœ mu siê sta³o? Kiesling pos³a³ pytaj¹ce spojrzenie wojskowemu, który tak¿e nie wiedzia³ co odpowiedzieæ. Warren patrzy³a po twarzach zgromadzonych, a¿ nie wytrzyma³a. – Mówcie, do cholery! Starszy zastêpca szeryfa zrobi³ krok naprzód i zdj¹³ kapelusz. – Szeryf John Lee nie ¿yje, pani Warren. Prawdopodobnie zastrzeli³ go ten drañ, który teraz jest w szkole. Naprawdê bardzo mi przykro, proszê pani. Wszystkim nam przykro. Gwen przy³o¿y³a d³oñ do ust, a z twarzy odp³ynê³a jej krew. Zachwia³a siê i usiad³a na schodku furgonetki. Przez chwilê genera³owi wydawa³o siê, ¿e kobieta bêdzie wymiotowaæ. Zrobi³ krok naprzód i pochyli³ siê nad ni¹. – Pani Warren? Nazywam siê genera³ Carrothers. Bardzo mi przykro z powodu tej straty. Zd¹¿y³em poznaæ szeryfa Warrena. Od pocz¹tku wiedzia³em, ¿e to dobry cz³owiek. Przytaknê³a, ale nie odezwa³a siê s³owem. Nastolatka przepchnê³a siê miêdzy mê¿czyznami i zajê³a miejsce obok swej opiekunki. Zaczê³a machaæ rêkami w jêzyku migowym. Gwen zakry³a twarz, a dziewczyna wyda³a z siebie cichy jêk i zaczê³a p³akaæ. Dyrektorka przytuli³a j¹, a jednoczeœnie sama ukradkiem otar³a oczy. – Co tu siê dzieje? – zapyta³a po chwili. Kiesling zacz¹³ opowiadaæ, ale Carrothers da³ mu sygna³, by siê wstrzyma³. – Pani Warren, czy zgodzi siê pani na ma³y spacer? Jeœli pani chce, proszê wzi¹æ ze sob¹ towarzyszkê. Gwen spojrza³a na niego zaskoczona, ale wsta³a i poszli. Minêli t³umek policjantów przy radiowozach i podjazdem przeszli na ³¹kê. Trzech zastêpców szeryfa pod¹¿y³o za nimi w odleg³oœci kilku metrów. Gospodyni usiad³a, gdy dotarli do murku, Jessamine posz³a w jej œlady. Carrothers opowiedzia³ im o zdarzeniach w nocy. Za³o¿y³, ¿e skoro dziewczyna nie mówi, to jednoczeœnie jest g³ucha. Zorientowa³ siê jednak, ¿e s³ucha go z uwag¹. Odczu³ lekkie zdenerwowanie na myœl, ¿e rzeczywiœcie ma do czynienia z medium. Kiesling milcza³, tylko od czasu do czasu nerwowo zerka³ na zegarek. – Wzi¹³ za zak³adników dzieci i ich opiekunkꠖ powiedzia³ wojskowy. – Chodzi o pani¹ Benning. – Tak. Jest tam tak¿e Stafford. Carson ma przy sobie co najmniej jeden rewolwer i jeszcze jeden przedmiot. Czeka³, chc¹c siê zorientowaæ, czy kobieta wie, o czym mówi. To ona przecie¿ poinformowa³a Stafforda o istnieniu cylindra. Ponownie unios³a g³owê i na niego spojrza³a. Mia³a naprawdê wspania³e oczy. – Przedmiot? Ma przy sobie ten przedmiot? Chodzi o pojemnik? – Tak. Pani Warren, cylinder zawiera szczególnie niebezpieczn¹ substancjê. Je¿eli wydostanie siê na zewn¹trz, nie sposób przewidzieæ ile ludzi w okolicy ucierpi. Pokiwa³a g³ow¹, jakby nie by³a to dla niej ¿adna nowoœæ.

255

– Czego on chce? – zapyta³a powa¿nie. – Czegoœ bardzo niezrozumia³ego – odpar³ genera³, zerkaj¹c jednoczeœnie na pracownika FBI. – Jest gotów zwróciæ nam pojemnik i wydaæ zak³adników. – W zamian za co? – Chce dziewczyny – odpar³ Kiesling. – I zatrzymuje Stafforda. – Musieliœcie chyba postradaæ zmys³y – szepnê³a zapatrzona gdzieœ w dal. – Pani Warren, my nie... – zacz¹³ agent, ale Carrothers nie da³ mu dojœæ do s³owa. – Zgadzam siê z pani¹, pani Warren – rzek³. – Jestem absolutnie przeciwny podjêciu takich dzia³añ. Staramy siê znaleŸæ inny sposób, ale nie mamy czasu. Carson grozi, ¿e zrobi krzywdê dzieciom. Na wieœæ o swoich podopiecznych, dyrektorka domu a¿ podskoczy³a. Kiesling próbowa³ j¹ uspokoiæ. – Nie wydaje siê nam, by by³o go na to staæ, pani Warren. Facet nie jest zatwardzia³ym kryminalist¹. To cywilny pracownik wojska w œrednim wieku, który nagle straci³ grunt pod nogami. Zdecydowanie nie jest to typ cz³owieka, który móg³by strzelaæ do niewinnych dzieci. – Tylko do doros³ych szeryfów? – zapyta³a cicho. Agent ju¿ otworzy³ usta jakby chcia³ coœ powiedzieæ, ale zamkn¹³ je i wyczekuj¹co popatrzy³ na wojskowego. – Jaki inny sposób macie na myœli, generale? Carrothers zawaha³ siê. – Szczerze mówi¹c nie mamy ¿adnego. Mieliœmy nadziejê, ¿e pani bêdzie w stanie powiedzieæ nam coœ wa¿nego na temat domu, co bêdziemy mogli wykorzystaæ. W ostatecznoœci to ja bêdê towarzyszy³ dziewczynie. Wiem, ¿e musimy coœ zrobiæ. Gwen westchnê³a. – Powiedzia³, ¿e zrobi krzywdê dzieciom? – Tak, niestety – odpar³ genera³, zastanawiaj¹c siê nad swoj¹ deklaracj¹. – Mo¿emy tak¿e czeka栖 doda³. – Odci¹æ pr¹d w domu, odizolowaæ Carsona i daæ mu do zrozumienia, ¿e nie ma ¿adnych szans. Zmêczyæ go tym i przeczekaæ. – Nie mo¿ecie wedrzeæ siê do domu? – zapyta³a. – To z powodu tego przedmiotu? – Tak. Poza tym musi pani wiedzieæ, ¿e istniej¹ inne œrodki zaradcze, które zostan¹ przedsiêwziête, je¿eli sprawa nie zostanie szybko zamkniêta. – Co to ma znaczyæ? – zaniepokoi³a siê Gwen. Genera³ znów nie wiedzia³ w jaki sposób to wyjaœniæ. Mia³ nadziejê, ¿e rozmowa nie przybierze takiego wymiaru. – Dowództwo naczelne wyda³o zgodê na zniszczenie budynku – powiedzia³. – Zapewne o œwicie nast¹pi atak lotniczy. Przykro mi, pani Warren. Zawartoœæ tego cylindra to broñ masowej zag³ady, niemal równie niebezpieczna, jak broñ atomowa. Tak naprawdê istnieje tylko wybór: dziewczyna wejdzie do œrodka, albo nikt ju¿ stamt¹d nie wyjdzie. Jeszcze raz wyra¿am gotowoœæ pójœcia z ni¹. Mo¿e wspólnie... – To ¿aden wybór, prawda generale? – zapyta³a Gwen wstaj¹c i poprawiaj¹c ubranie. – To wprost wspania³e. Pozwalacie, ¿eby takie okropieñstwo wpad³o

256

w rêce jakiegoœ desperata, John Lee nie ¿yje, a teraz chcecie poœwiêciæ ¿ycie piêciorga dzieci i dwojga doros³ych, by zatrzeæ œlady w³asnych b³êdów. Jak brzmi ten stary wojskowy slogan? „B¹dŸ wszystkim tym, kim mo¿esz byæ”? Czy tylko na tyle was staæ? – Widaæ tak – odpar³ genera³, nie mog¹c spojrzeæ kobiecie prosto w oczy. Nawet Kiesling wygl¹da³ na zak³opotanego. – Istnieje pewien sposób – stwierdzi³a wreszcie Gwen. – To ja zabiorê tam Jessamine. – Pani? Ale... – Nie zale¿y mi wcale, byœcie mnie zrozumieli, a przecie¿ teraz nie ma na to czasu. Pójdê tam z ni¹. Niech pan mu to powie. Dzieci, pani Benning i pojemnik w zamian za nas obie. Kiesling popatrzy³ na wojskowego, lekko wzruszy³ ramionami i bez s³owa wycofa³ siê do centrum dowodzenia, ju¿ po drodze wo³aj¹c, by po³¹czono go z Carsonem. Carrothers obserwowa³ go, po czym przeniós³ spojrzenie na kobiety. By³y do siebie podobne, choæ ta m³odsza œmiertelnie przera¿ona, a starsza tylko zdesperowana i zdeterminowana. Nagle zacz¹³ siê zastanawiaæ, co mo¿e teraz myœleæ Warren: wejd¹ tam, a wtedy dziewczyna przy u¿yciu swojego umys³u spróbuje zrobiæ coœ Carsonowi. Jego cia³em wstrz¹sn¹³ dreszcz i ogarnê³a go niepohamowana potrzeba poznania prawdy. – Potrafi to zrobiæ? – zapyta³ miêkko. – Naprawdê staæ j¹ na to? W oczach kobiety zab³ys³o zrozumienie, ale nie odpowiedzia³a. – Proszê zaj¹æ siê przygotowaniami, generale – powiedzia³a tylko. – Proszê nas powiadomiæ, kiedy bêdziecie gotowi. Musimy obie powa¿nie porozmawiaæ. W cztery oczy, jeœli to mo¿liwe. Carrothers wycofa³ siê pos³usznie, czuj¹c narastaj¹c¹ suchoœæ w gardle. Stara³ siê nie przyspieszaæ kroku, ale nogi same go nios³y. Popatrzy³ na zegarek. Niewiele czasu. Lepiej zrobi kontaktuj¹c siê z Pentagonem. Powie, ¿e pojawi³a siê nowa szansa na odzyskanie broni. Jednoczeœnie zastanawia³ siê jak wyt³umaczy to wszystko Sue. Jezu Chryste! Carson od³o¿y³ s³uchawkê i odsun¹³ aparat. Stafford bardziej s³ysza³ to, ni¿ widzia³, bo w kuchni wci¹¿ panowa³y niemal absolutne ciemnoœci. – No proszꠖ mówi³ uciekinier. – Zgadzaj¹ siê. Przyœl¹ tu dziewczynê i kobietê, która jest w³aœcicielk¹ tego domu, a nie genera³a. Bardzo mi to pasuje. PrzepêdŸ tê babkê i dzieciaki do korytarza. Pamiêtaj: ¿adnych œwiate³ i sztuczek. Bêdê tu¿ za tob¹ i strzelê na pocz¹tek w krêgos³up. PóŸniej zaœ zastrzelê tyle bachorów, ile mam naboi. Stafford nie wierzy³ w³asnym uszom. Ci na zewn¹trz ³amali wszelkie zasady postêpowania z porywaczem. Powinni próbowaæ coœ robiæ i tak ³atwo nie godziæ siê na narzucone warunki. Dlaczego robi¹ to akurat teraz? Dlaczego nie zaczekaj¹ do œwitu? I dlaczego akurat Gwen? – Ruszaj siê. Na co czekasz? – warkn¹³ Carson. 17 – Oko Szatana

257

NajwyraŸniej stara³ siê ostro intonowaæ, ale nie by³o go na to staæ. Stafford podniós³ siê, wci¹¿ siê zastanawiaj¹c dlaczego nie mo¿na przeczekaæ porywacza. Id¹c do salonu, uœwiadomi³ sobie, i¿ tamci nie wiedz¹ przecie¿, ¿e Carson jest chory. Zawo³a³ pani¹ Benning. Wszystkie okna by³y szczelnie zas³oniête, a on nie by³ w stanie siê z nikim porozumieæ. Czu³, ¿e Carson znajduje siê w korytarzu tu¿ za jego plecami. Na jego polecenie otworzy³ drzwi i czeka³, a¿ domownicy podnios¹ siê z pod³ogi. Ma jeszcze trzy naboje, mo¿e dwa – myœla³ gor¹czkowo Dave. Je¿eli spróbujê coœ zrobiæ, byæ mo¿e uda mi siê go zaskoczyæ i w jakiœ sposób obezw³adniæ. Ma wysok¹ gor¹czkê i zapewne jest os³abiony. Na pewno tak jest, bo s³ychaæ to przecie¿ w jego g³osie i widaæ w zachowaniu. Sta³ obok krzes³a w holu. Mo¿e poczeka, a¿ dzieci zaczn¹ wychodziæ i wtedy ciœnie krzes³o w stronê Carsona, po czym rzuci siê na niego. Nawet je¿eli go postrzeli, to zabraknie mu amunicji i dzieci bêd¹ mog³y uciec. Czy jednak zorientuj¹ siê na czas, by to zrobiæ? Zastanowi³ siê i westchn¹³. I jak celnie rzuciæ krzes³em przy pomocy jednej rêki? Carson by³ zdesperowany do tego stopnia, ¿e bra³ pod uwagê mo¿liwoœæ otwarcia cylindra i zabicia dzieci. To ty powinieneœ byæ bardziej zdesperowany, Dave – pomyœla³. Dlaczego on chce mieæ tu ciebie i Jessamine? Stara³ siê obmyœliæ jakikolwiek plan. Gwen i Jess znajd¹ siê w domu, zaœ dzieciaki i pani Benning opuszcz¹ go. Znajd¹ siê we troje z Carsonem. W bêbenku s¹ zaœ najwy¿ej trzy naboje. Czy istnia³ sposób na sprowokowanie go do strzelania? Nale¿a³o sprawiæ, by mia³ mniej amunicji, ni¿ potencjalnych przeciwników. W porz¹dku, ale ich trójka nie bêdzie mia³a mo¿liwoœci skoordynowania dzia³añ. Do diab³a, krêcê siê tylko w miejscu. Jeszcze raz zastanówmy siê nad sytuacj¹. – Obmyœli³eœ ju¿ swój ruch? – zapyta³ Carson z koñca ciemnego korytarza. – Wed³ug mnie nie masz ¿adnych mo¿liwoœci. Dzieci wy³oni³y siê z pokoju. Sz³y przestraszone trzymaj¹c siê za rêce. Pani Benning pojawi³a siê ostatnia, zaganiaj¹c je w stronê drzwi i pilnuj¹c, by trzyma³y siê razem. – Zatrzymajcie siê tam – nakaza³ porywacz. Na dŸwiêk jego s³ów wszyscy pos³usznie stanêli. Stafford sta³ przy schodach, sk¹d ca³kiem nieŸle widzia³ twarze maluchów. Us³ysza³, ¿e Carson siêga po telefon w holu. – W porz¹dku – rzek³ do s³uchawki by³y pracownik wojska. – Niech kobieta i dziewczyna podejd¹ do frontowych drzwi i zatrzymaj¹ siê na werandzie tak, ¿ebym je widzia³. Niech zadzwoni¹, kiedy ju¿ tam bêd¹. – Roz³¹czy³ siê, zanim negocjator po drugiej stronie zd¹¿y³ cokolwiek powiedzieæ. – Wy stañcie przed drzwiami. Stafford, ty k³adŸ siê na pod³odze, twarz¹ w dó³. Nogi i rêce trzymaj szeroko. Dave post¹pi³ zgodnie z poleceniem. Wydawa³o mu siê, ¿e Carson podchodzi do niego, ale w tej pozycji praktycznie nie by³ w stanie wykonaæ jakiegokolwiek ruchu, nie robi¹c przy tym ha³asu i zamieszania. Pani Benning troskliwie poprowadzi³a dzieci we wskazane miejsce. Czekali.

258

Trzy minuty póŸniej wszyscy podskoczyli na dŸwiêk dzwonka do drzwi. Przed domem zrobi³o siê jasno, zapewne za spraw¹ reflektora skierowanego w tym kierunku. – Stafford – rzuci³ Carson i Dave z trudem uniós³ g³owê. – £ap. Coœ zaszeleœci³o po pod³odze i trafi³o go w prawe ramiê. Wyci¹gn¹³ rêkê. Torba. – Pchnij j¹ do drzwi. Nie ruszaj siê z miejsca, tylko pchnij j¹ pod drzwi. Stafford wykona³ polecenie i torba pomknê³a miêdzy ma³¹ trzódkê. Robi¹c to stwierdzi³, ¿e jest zdecydowanie za lekka. A to drañ! Czy¿by w œrodku nie by³o pojemnika? – Pani Benson, czy jak tam siê pani nazywa, proszê to podnieœæ. Na moje polecenie wyjdzie pani na zewn¹trz i poka¿e torbê glinom. PóŸniej wróci na miejsce, przepuœci tamte dwie i wszyscy wyjdziecie razem z torb¹. Zrozumiano? – Tak – szepnê³a starsza pani. Dzieci milcza³y jak zaklête. – Proszê otworzyæ drzwi i robiæ co kaza³em. Pani Benning przekrêci³a klamkê, ale drzwi by³y zamkniête na klucz, pozostawiony w zamku. Przekrêci³a go dr¿¹cymi rêkami i uchyli³a drzwi. Na tle œwiate³ na podjeŸdzie widaæ by³o stoj¹ce na zewn¹trz dwie kobiety. Opiekunka wysunê³a siê na werandê i zamacha³a torb¹, jakby by³a to jakaœ lampa sygnalizacyjna. Po chwili wróci³a do œrodka. – Wy dwie, wejdŸcie tu – zawo³a³ Carson. – Zamknijcie za sob¹ drzwi. Stafford patrzy³ bezsilnie jak Gwen oraz Jessamine przekraczaj¹ próg. Chcia³ je ostrzec, powiedzieæ ¿e w torbie nie ma pojemnika, ale obawia³ siê, ¿e porywacz zacznie do nich strzelaæ. – A teraz mo¿e pani zabraæ dzieciaki, torbê i wyjœæ. Pani Benning nie waha³a siê ani chwili. B³yskawicznie wyprowadzi³a podopiecznych z domu. – Zamkn¹æ drzwi – pad³o polecenie. – ¯adnych œwiate³. Stafford, wstawaj. PrzejdŸ do mnie. Wszyscy za mn¹, do kuchni. Dave podniós³ siê powoli i ca³a trójka pod¹¿y³a we wskazane miejsce. Œwiat³o wci¹¿ siê pali³o na tylnej werandzie i widaæ by³o zarysy mebli. Carson zaj¹³ sta³e miejsce u szczytu sto³u w jadalni, w g³êbokim cieniu. Stafford znów go nie widzia³, s³ysza³ tylko ciê¿kie dyszenie. Czu³, ¿e nie staæ go na obmyœlenie jakiegokolwiek spójnego planu. Doprowadza³o go to do ob³êdu. Ten facet najspokojniej w œwiecie wykiwa³ policjê. – Siadaæ. Wszyscy. Telefon rozdzwoni³ siê na stole, gdy wykonali polecenie. Carson zaœmia³ siê i sucho zakaszla³, ale nie podniós³ s³uchawki. Poruszy³ siê, a chwilê póŸniej rozleg³o siê g³uche, metaliczne uderzenie. Dave spostrzeg³ b³ysk metalu. Cylinder. Mia³ racjê: Wendell zachowa³ to cholerstwo. – To ubezpieczenie, na wypadek gdyby oddzia³ specjalny chcia³ wedrzeæ siê do œrodka. Najpierw muszê skoñczyæ to, co mam jeszcze do za³atwienia. – Skoñczy³ pan ju¿ – przemówi³a Gwen Warren. Ku zdziwieniu Stafforda odsunê³a krzes³o, podnios³a siê i zapali³a œwiat³o.

259

– Wy³¹cz to! – zaskrzecza³ Carson. Nie pos³ucha³a go, tylko wróci³a na swoje miejsce. Dave przez chwilê oswaja³ wzrok a¿ wreszcie popatrzy³ na porywacza. Porazi³ go jego widok: blada, pergaminowa twarz, sino-zielone siñce pod przekrwionymi oczami, wilgotne w³osy przyklejone do czaszki niczym skalp i czerwona prêga na szyi. Pojemnik lœni³ z³owieszczo na stole. Napastnik wsta³ chwiejnie i wyprostowa³ rêkê z rewolwerem. – Mówiê powa¿nie – sykn¹³. – Zgaœ to œwiat³o, albo... zabijê was wszystkich! Zgaœ to! – Nie –zdecydowanie odpowiedzia³a Gwen. – Skoro i tak zamierzasz nas zabiæ, chcemy, ¿ebyœ robi¹c to, patrzy³ nam prosto w oczy. Carson wspar³ lew¹ rêkê na blacie, szukaj¹c oparcia. Stafford zakl¹³ w myœlach, z³y na siebie, ¿e wczeœniej nie zdecydowa³ siê dzia³aæ. Ten facet by³ wrakiem, który ci¹gn¹³ ju¿ na rezerwie. Broñ w jego rêku wygl¹da³a jednak na ca³kiem sprawn¹. Jessamine, siedz¹ca obok opiekunki, patrzy³a pusto w œcianê, jakby stara³a siê za wszelk¹ cenê nie zauwa¿aæ tego, co dzia³o siê wokó³ niej. Gwen ujê³a j¹ za rêkê. Wtedy zacz¹³ ponownie dzwoniæ telefon. Tym razem Carson odebra³. – Czego chcecie? – krzykn¹³ do s³uchawki. Przez moment s³ucha³. – Oczywiœcie, ¿e to mam. – Zerkn¹³ na Dave’a. – Mój partner w ostatniej chwili zmieni³ zdanie. Powiedzia³, ¿e kiedy tylko zwrócê cylinder, wy wedrzecie siê do œrodka. – Kolejna pauza. – Stafford. A kto inny, ty idioto? Tkwi w tym od samego pocz¹tku. Myœlicie, ¿e dlaczego tu jest, do jasnej cholery? Nie próbowa³ nawet przeciwstawiæ siê temu, co robiê. – W jego mêtnych oczach pojawi³ siê triumf. – Zgadza siê, panie agencie z FBI. By³ po prostu sprytny. Chcia³ skorzystaæ na sytuacji, bez wzglêdu na jej przebieg. – I znów milczenie. Dave przygl¹da³ mu siê tylko i z niedowierzaniem krêci³ g³ow¹. Carson rozeœmia³ siê ponownie nieludzkim g³osem. – A sk¹d niby mia³by siê dowiedzieæ o cylindrze, panie Einsteinie? – Chwila ciszy. – Tak, mam to, ale nie mam swoich cholernych pieniêdzy. Musicie zapytaæ o to pana Stafforda. Z trzaskiem rzuci³ s³uchawkê na wide³ki, wyrwa³ kabel ze œciany i zepchn¹³ aparat na pod³ogê. Ciê¿ko usiad³ na krzeœle. Podsun¹³ do siebie cylinder i wspar³ na nim lufê broni. – By³em ci to winien – powiedzia³. – Zniszczy³eœ najwiêksz¹ szansê, jak¹ mia³em w ¿yciu. Ty i twoje ma³e medium. Jessamine s³ysz¹c to, popatrzy³a prosto na niego. Wyraz jej twarzy uleg³ zmianie. Nie wygl¹da³a ju¿, jak dzikie zwierzê, w ka¿dej chwili gotowe do ucieczki. Przesunê³a siê na krzeœle tak, by móc patrzyæ mu prosto w oczy i Dave odczu³ dziwne mrowienie na plecach. Gwen wci¹¿ trzyma³a dziewczynê za rêkê. Ona tak¿e utkwi³a spojrzenie w porywaczu. Wyraz jej twarzy sta³ siê absolutnie nieodgadniony. Carson pochyli³ siê do przodu. Twarz mu poczerwienia³a, a dzikie oczy gorza³y ¿ywym ogniem. – O nie, nie uda ci siê to, ma³a. Tym razem jestem na to przygotowany. Koniec z takimi sztuczkami, jak ta na lotnisku. Koniec z nocnymi koszmarami. –

260

Przy³o¿y³ rewolwer do swojego czo³a. – Zanim zd¹¿ysz tam zajrzeæ, po prostu ciê zastrzelê. Wycelujê prosto w twoj¹ szkaradn¹ twarz, a kiedy nacisnê spust, twój mózg rozpryœnie siê po kuchni. Chcesz odczytaæ ten zamiar w moich myœlach? Proszê bardzo, bo na pewno siê nie zawaham. Twarz porywacza by³a teraz purpurowa z wœciek³oœci, a z k¹cika ust pociek³a stró¿ka œliny. Wstrzyma³ oddech, lecz ani na chwilê nie spuœci³ wzroku z Jessamine. Stafford wyczuwa³ emanuj¹c¹ z tego cz³owieka nienawiœæ. Carson wspar³ rewolwer na blacie i wymierzy³ w stronê nastolatki. Lewa d³oñ zaciska³a siê na cylindrze tak mocno, ¿e a¿ zbiela³y mu k³ykcie. Dave przeniós³ wzrok na Jess. Ku ogromnemu zdziwieniu dziewczyna nie wytrzyma³a i zamknê³a oczy. Jej d³onie wyraŸnie dr¿a³y. Wygl¹da³a tak, jakby zaraz mia³a siê rozp³akaæ. Cholera! Carson j¹ pokona³. Znów na niego popatrzy³ i wtedy coœ siê sta³o. Wzrok porywacza niespodziewanie przesun¹³ siê gdzieœ w dal. Prawa rêka, zaczê³a drgaæ, a twarz jeszcze bardziej siê wykrzywi³a. Wydawa³o mu siê, ¿e teraz pojawi³a siê szansa na jakieœ dzia³anie, ale nie by³ w stanie siê poruszyæ. Carson usi³owa³ coœ powiedzieæ. Niestety, s³ychaæ by³o tylko jakieœ nieartyku³owane jêki. Usta wygiê³y mu siê w podkowê, a lufa rewolweru opad³a na blat i coraz szybciej uderza³a o stó³. Wendell zachowywa³ siê tak, jak cz³owiek prze¿ywaj¹cy zawa³. Nagle rozluŸni³ siê i z g³oœnym westchnieniem opad³ na stó³. Uderzy³ czo³em tu¿ obok metalowego pojemnika. Stafford odzyska³ wreszcie si³ê i ostro¿nie siê podniós³. Gwen przypomina³a pos¹g, wci¹¿ wpatruj¹c siê w napastnika. Powoli okr¹¿y³ stó³, by odebraæ mu rewolwer. Nagle zamar³. Ze zdziwieniem stwierdzi³, ¿e Carson wcale nie straci³ przytomnoœci. Jego oczy by³y otwarte i wpatrzone w dal. Wyraz jego twarzy przypomina³ pysk psa, który lada chwila zamierza kogoœ ugryŸæ. Agent obawia³ siê siêgn¹æ po broñ. – Odbierz mu j¹ – poleci³a Gwen. Jej wzrok nawet na u³amek sekundy nie oderwa³ siê od Carsona. W jej twarzy by³o coœ niesamowitego. Emanowa³a z niej powaga i napiêcie. Dave wyci¹gn¹³ rêkê, by zabraæ rewolwer z zaciœniêtych palców napastnika. Skóra Carsona by³a niemal gor¹ca. Po odzyskaniu broni, chcia³ odebraæ i cylinder, ale Warren odezwa³a siê ostrym g³osem: – Nie! Nie dotykaj go! Wsta³a, a w jej œlady posz³a Jessamine. – Nie wolno nam tego zostawi栖 zaprotestowa³ by³y agent. – Musimy tak zrobiæ. Dotknij go. Metal niemal sparzy³ go w rêkê. – Gor¹cy – szepn¹³. – Jest gor¹cy. – Tak. Wkrótce eksploduje. Musimy wyjœæ. Natychmiast. – Eksploduje? Jezu Chryste! Gwen, nie mo¿emy na to pozwoliæ. Ta substancja mo¿e... Kobieta jednak ju¿ sz³a do drzwi. – Wybuchnie. Musimy wyjœæ st¹d i ostrzec pozosta³ych. Nie ma czasu. Wendell nadal pozostawa³ bez ruchu, z rêk¹ zaciœniêt¹ na pojemniku i wzrokiem utkwionym gdzieœ w dali. Stafford wci¹¿ chcia³ odebraæ mu cylinder, ale

261

potrzebowa³by do tego obu r¹k. Poza tym rzeczywiœcie lepiej by³o znaleŸæ siê jak najdalej tego œwiñstwa, kiedy œmiertelna substancja wydostanie siê na zewn¹trz. Na d³oni Carsona, w miejscu, gdzie dotyka³ metalu, pojawi³y siê bia³e b¹ble po oparzeniu. Dave wycofa³ siê pospiesznie œladem kobiet, które ju¿ zapali³y œwiat³o na frontowej werandzie. Miejsce to oœwietlone by³o dodatkowo potê¿nymi reflektorami, wiêc gdy przekroczyli wejœcie, zatrzymali siê oœlepieni i zdezorientowani. Zamknêli drzwi i ostro¿nie zeszli po schodkach. Za œwiat³ami nast¹pi³o wyraŸne poruszenie. Truchtem przemierzyli podjazd i dotarli do pierwszych radiowozów, gdzie otoczyli ich policjanci stanowi. Jeden z nich poprosi³ Stafforda o oddanie rewolweru, co odruchowo uczyni³. Dopiero wtedy rozejrza³ siê nieco przytomniej i zobaczy³ znajomego genera³a oraz faceta, który ju¿ na pierwszy rzut oka wygl¹da³ na agenta FBI. Zamieszanie wokó³ nasili³o siê. Gwen zosta³a zasypana pytaniami. Najbardziej przytomni okazali siê lokalni policjanci, którzy chc¹c zapewniæ jej bezpieczeñstwo, otoczyli j¹ szczelnym kordonem. – Gdzie to jest? – zapyta³ Carrothers bez zbêdnego wstêpu. – Tam, w œrodku – wyszepta³ Dave. – Ale... – W jaki sposób uda³o siê wam wydostaæ, do diab³a? – w³¹czy³ siê do rozmowy pracownik FBI. – Gdzie Carson? – zapyta³ ostro. Stafford nie wiedzia³ w³aœciwie co odpowiedzieæ. – Nie jestem pewien, co siê sta³o. Dosta³ jakiegoœ ataku i mogliœmy uciec. Ci¹gle ma jednak cylinder. I myœlê... myœlimy, ¿e lada chwila wybuchnie. Jest gor¹cy. – Gor¹cy? – powtórzy³ jak echo genera³. – Jest pan pewien? – Tak. Wszystkie drzwi i okna w domu s¹ zamkniête. Nie wiem tylko, czy to jakiekolwiek zabezpieczenie. On œciska go w rêku. Wczeœniej le¿a³ w lodówce. Teraz jednak cylinder jest gor¹cy. Rozejrza³ siê za Gwen, szukaj¹c w niej wsparcia, ale ona oddala³a siê od niego, wci¹¿ otoczona przez miejscowych. – Dlaczego mu go pan nie zabra³? – wykrzykn¹³ wojskowy. – Nie mog³em. Œciska go z ca³ych si³. Potrzebowa³bym do tego obu r¹k. – Uniós³ lewe ramiê. – Tylko jedn¹ mam sprawn¹. Carrothers zakl¹³ pod nosem i odwróci³ siê na piêcie. Zatrzyma³ siê na chwilê i popatrzy³ na Kieslinga. – Zdecydowanie zalecam, aby zabra³ pan st¹d wszystkich ludzi. Mamy do czynienia z bardzo powa¿nym zagro¿eniem chemicznym. – Co to dok³adnie znaczy? – Powiem tak: jeœli ten pojemnik eksploduje, to ka¿da ¿ywa istota w promieniu co najmniej siedmiu kilometrów zginie w okropny sposób. Mówiê powa¿nie. Muszê natychmiast sprowadziæ pomoc. Proszê zabraæ st¹d wszystkich i to natychmiast! Na podjeŸdzie zapanowa³a cisza jak makiem zasia³. Policjanci s³yszeli rozmowê i wszyscy z wyczekiwaniem przygl¹dali siê agentowi specjalnemu. Tym-

262

czasem genera³ biegiem ruszy³ do swoich pojazdów, stoj¹cych pod drzewami. Widz¹c to, zgromadzeni zaczêli wycofywaæ siê spod domu. – W porz¹dku – powiedzia³ Kiesling nienaturalnie g³oœno. – S³yszeliœcie. Zbieramy siê st¹d. Hej... Stafford! Dave, który gor¹czkowo wypatrywa³ Gwen, odwróci³ siê na zawo³anie. – Tak? – zapyta³ wci¹¿ mocno zdezorientowany. – Chcemy z panem pomówiæ. Najpierw muszê dok³adnie wiedzieæ, co siê wydarzy³o i co pan wie na temat tego zamieszania. Stafford z rezygnacj¹ pokiwa³ g³ow¹. Nie staæ go by³o na jasne myœlenie. Nie móg³ wymazaæ sprzed oczu widoku, jakby czymœ zaczarowanego Carsona. I dziwnego wra¿enia, które sam odczuwa³, a które uniemo¿liwi³o mu jakiekolwiek dzia³anie. Bardzo chcia³ pomówiæ z Gwen, ale nie by³o jej nigdzie w pobli¿u. – Tak, dobrze. Cokolwiek chcecie – odpar³. – Gdzie pani Warren? – Nie wiem – rzuci³ Kiesling, rozgl¹daj¹c siê nerwowo. Na niebie coraz wyraŸniej by³o widaæ œwiat³o wstaj¹cego dnia. – Ruszajmy st¹d. Od tej chwili to ju¿ chyba problem wojska. Co tam siê sta³o, do cholery? W jaki sposób uciekliœcie? Dave jeszcze raz siê rozejrza³ i wreszcie j¹ zlokalizowa³. By³a otoczona przez zastêpców szeryfa okrêgowego. Miêdzy nimi, a policj¹ stanow¹ najwyraŸniej toczy³a siê ostra wymiana zdañ. Tymczasem, pierwsze samochody zaczê³y odje¿d¿aæ w stronê Graniteville. – Nie jestem pewien – odpar³. – Carson by³ w kiepskim stanie. Mia³ wysok¹ gor¹czkê. Wiem, co widzia³em, ale nie rozumiem tego – pomyœla³. Czy aby na pewno wiesz? – odpowiedzia³ mu g³os wewnêtrzny. Gdzie, do licha, by³a Gwen? Kiesling poprowadzi³ go wzd³u¿ szeregu radiowozów, które przeszkadza³y sobie nawzajem, usi³uj¹c wykrêciæ na miêkkim ¿wirze. Przed nimi pospiesznie zwijano i przygotowywano do jazdy mobilne centrum dowodzenia. – Je¿eli by³ taki s³aby, dlaczego sam nie móg³ go pan obezw³adniæ? – rzuci³ przez ramiê agent FBI. Dave zatrzyma³ siê. – Nie widzia³em go. Dostawszy siê do œrodka, kaza³ pozas³aniaæ wszystkie zas³ony i ¿aluzje w ca³ym domu. By³o tam niemal absolutnie ciemno. Pilnowa³, abym nawet przez chwilê nie widzia³ jego twarzy. Ci¹gn¹³ jednak ju¿ resztk¹ si³. – Gwen by³a teraz zdecydowanie bli¿ej. – Muszê koniecznie pomówiæ z pani¹ Warren. Kiesling równie¿ siê zatrzyma³ i œmiertelnie spowa¿nia³. – A ja myœlê, ¿e musi pan pójœæ z nami. Nale¿y wyjaœniæ pewne sprawy. Najpierw musimy siê st¹d wynieœæ. – Nie – rzek³ Stafford twardo i skoczy³ miêdzy dwa jad¹ce obok siebie stanowe radiowozy. W³aœciwie nie wiedzia³ dlaczego, ale czu³, ¿e teraz najwa¿niejsza jest rozmowa z Gwen. Pracownik FBI znalaz³ siê po drugiej stronie samochodów jad¹cych w szeregu i tylko krzycza³ na niego bezsilnie. Zanim dobieg³ do Warren i chroni¹cych j¹ policjantów, domyœli³ siê, ¿e nie chce siê zgodziæ na opuszczenie rodzinnej posiad³oœci. Jessamine sta³a za pleca-

263

mi opiekunki i bojaŸliwie zza nich wygl¹da³a. Trzej roœli zastêpcy szeryfa stali naprzeciw dwóch policjantów stanowych i m³odego agenta FBI, który coœ g³oœno wykrzykiwa³. – To mój dom – oœwiadczy³a Gwen, gdy Dave by³ ju¿ w stanie ich s³yszeæ. – Mam prawo tu zostaæ. – Sama pani powiedzia³a, ¿e w ka¿dej chwili mo¿e nast¹piæ wybuch. S³ysza³a pani genera³a: wszyscy maj¹ jak najdalej siê st¹d wynieœæ. Najpotê¿niejszy z policjantów okrêgowych zast¹pi³ drogê agentowi. – Jeœli pani Warren nie chce iœæ, to nie pójdzie – oœwiadczy³ spokojnym g³osem. Zdecydowanie górowa³ nad innymi. Dwaj rangersi wymienili siê spojrzeniami i zgodnie postanowili, ¿e do³¹cz¹ do kolegów. – Gwen, o co chodzi? – zapyta³ Stafford. – Przecie¿ sama mówi³aœ, ¿e musimy siê st¹d ewakuowaæ. – Nie, Dave. Wydaje mi siê, ¿e chc¹ zrobiæ coœ z³ego z moim domem. Genera³ wcale nie ucieka³. Bieg³ do telefonu. Nie pozwolê im na to. Kiesling wreszcie ich dopad³ i znów zacz¹³ wykrzykiwaæ coœ o rozkazie opuszczenia terenu. By³y pracownik DCIS uniós³ d³oñ, chc¹c go uciszyæ. – Ona chce zostaæ i ma do tego prawo. Ja tak¿e. Mo¿e pan zabraæ swoich ludzi i odjechaæ. Rysy twarzy dowódcy grupy FBI stê¿a³y. – Ona mnie nie obchodzi, Stafford. Ty jedziesz z nami. Carson wskaza³ ciê jako swojego wspó³pracownika i nie spocznê, dopóki tego nie wyjaœniê. Zniknê³o mnóstwo pieniêdzy. A teraz... Najroœlejszy z policjantów splun¹³ prosto miêdzy lœni¹ce buty Kieslinga. Ten urwa³ i popatrzy³ pod nogi, a póŸniej na sprawcê. – Zbierajcie st¹d swoje rz¹dowe ty³ki – sykn¹³ zastêpca szeryfa. – Nikt nie bêdzie nam mówi³, co mamy robiæ w okrêgu Longstreet. – Dwaj jego koledzy zrobili krok naprzód, by podkreœliæ znaczenie tych s³ów. M³ody agent niepewnie spogl¹da³ na nich i na swojego prze³o¿onego. – Panie Kiesling? – powiedzia³ z nadziej¹ w g³osie. – Wydaje mi siê, ¿e lepiej nie zaogniaæ sytuacji. Wed³ug mnie to lokalny problem, wiêc po co mamy siê w to anga¿owaæ. Panie Kiesling? Agent specjalny by³ czerwony na twarzy jak burak. Gwen i Jessamine odwróci³y siê tymczasem i nie czekaj¹c na zgodê ruszy³y w stronê domu. Ramiona Kieslinga opad³y tak, jakby usz³o z niego powietrze, zorientowawszy siê, ¿e oprócz ostatniego radiowozu, jego samochód by³ jedynym na podjeŸdzie. – Nie zapominaj, Stafford, ¿e kiedy to siê skoñczy, nale¿ysz do mnie, jasne? – Bardzo mi bêdzie mi³o poznaæ, co tak naprawdê pana interesuje – odpar³ Dave, po czym pod¹¿y³ za kobietami. Dowódca kipi¹c wœciek³oœci¹ zrobi³ krok w jego stronê, ale podw³adny chwyci³ go za rêkaw i poci¹gn¹³ w stronê czekaj¹cego wozu. Kiedy odjechali, Gwen podziêkowa³a swoim opiekunom. – Ch³opcy, wracajcie teraz do miasteczka. Ludzie mog¹ siê denerwowaæ, kiedy zjawi siê tam taka zgraja.

264

– Jeœli potrzebuje pani pomocy, jesteœmy gotowi z pani¹ zosta栖 oœwiadczy³ najbardziej ros³y z policjantów. W bladym œwietle Dave d³ugo przygl¹da³ siê nazwisku widniej¹cym na klapie jego bluzy i by³ niemal pewien, ¿e brzmi ono HAND. – Pan Stafford zostanie z nami. Wojsko tak¿e nie odje¿d¿a. Damy sobie radê. Wy macie wa¿niejsze sprawy na g³owie. Rozleg³o siê zgodne „tak jest, proszê pani” i policjanci pospieszyli do radiowozu, którym odjechali do miasteczka. Z pewnoœci¹ nie mieli zbytniej ochoty tu zostaæ, ale ich lojalnoœæ by³a godna podziwu. Mia³ ju¿ poprosiæ Gwen o wyjaœnienie tego co zasz³o w jadalni, gdy od strony ³¹ki dobieg³ ich huk potê¿nych silników. Carrothers dopad³ suburbanów i natychmiast poleci³ swoim ludziom w³o¿yæ kombinezony chemiczne oraz uruchomiæ po³¹czenie satelitarne. ¯o³nierze nie spieszyli siê zbytnio. Dopiero, gdy powiedzia³, ¿e cylinder z Okiem Szatana, znajduj¹cy siê w domu w ka¿dej chwili mo¿e ulec rozhermetyzowaniu, jego podw³adni zaczêli zwijaæ siê jak w ukropie. Genera³ z³o¿y³ Waddellowi szczegó³owy raport informuj¹c, ¿e wszyscy zak³adnicy opuœcili dom, a zosta³ tam tylko porywacz z gor¹cym cylindrem. Dowódca wojsk chemicznych poprosi³ o powtórzenie ostatniej wiadomoœci, po czym bez zbêdnych podchodów zapyta³, czy dysponuj¹ na miejscu ³adunkami zapalaj¹cymi. Nie mieli ich jednak. Waddell kaza³ usun¹æ z okolicy wszystkich cywilów i ustanowiæ strefê zamkniêt¹ na obszarze o promieniu siedmiu kilometrów wokó³ domu. – Zrobiliœmy to, panie generale. Czy powinienem wiedzieæ coœ wiêcej na temat samego pojemnika? Zapad³o d³ugie milczenie. – Nie chcieliœmy wczeœniej ciê tym niepokoiæ, Lee, ale ludzie Fullera przeprowadzili pewne symulacje. Stwierdzili, ¿e pozosta³o trzydzieœci szeœæ godzin do rozhermetyzowania siê cylindra. – Jezu Chryste! Kiedy zaczê³o siê odliczanie? – Mniej wiêcej trzydzieœci szeœæ godzin temu. W³aœnie dlatego lec¹ ju¿ do was cobry. Carrothers myœla³ pospiesznie. – Dysponujemy pe³nym sprzêtem chroni¹cym przed ska¿eniami chemicznymi. Wprowadzê zespó³ do œrodka i byæ mo¿e uchronimy siê przed tragedi¹. Znów musia³ poczekaæ na odpowiedŸ: – Wed³ug naszych informacji maszyny bêd¹ nad celem za trzydzieœci piêæ minut. Jeœli zdecydujesz siê na to, nie zabraniam. Miej œwiadomoœæ, ¿e nalot odbêdzie siê bez ¿adnego ostrze¿enia za... ju¿ trzydzieœci cztery minuty. Opuœæcie okolicê, zanim siê zjawi¹, bo dodatkowo wys³aliœmy warthogi z napalmem. – Ju¿ ruszamy. – Aha, Lee? Zalecam zastrzelenie tego drania natychmiast, gdy to bêdzie mo¿liwe. Oszczêdzi to wszystkim wielu k³opotów, jeœli rozumiesz, co mam na myœli.

265

Genera³ potwierdzi³ odebranie wiadomoœci i roz³¹czy³ siê. Zebra³ wokó³ siebie podw³adnych i przedstawi³ im sytuacjê. ¯o³nierze byli ju¿ w pe³nych strojach, tylko he³my trzymali pod pachami. – Nie ma czasu na ¿adne skomplikowane plany, ch³opcy. Mamy jakieœ pó³ godziny, zanim Waszyngton przeprowadzi atak z powietrza. Kapitanie, wy pokierujecie ludŸmi w domu. Pe³ne stroje, podjedziemy samochodami do wejœcia i wejdziecie z broni¹. Carson jest zapewne na parterze i ma przy sobie cylinder. Zastrzelcie go, jeœli tylko siê ruszy i weŸcie pojemnik. Gdyby cylinder by³ jeszcze ca³y, w³ó¿cie go do lodówki. Je¿eli rozhermetyzowa³ siê, natychmiast siê wycofujemy i niech lotnicy zrobi¹ resztê. – Popatrzy³ na zegarek. – Mamy dok³adnie dwadzieœcia dziewiêæ minut. PóŸniej przylec¹ warthogi z napalmem. Jakieœ pytania? M³ody kapitan wygl¹da³ tak, jakby mia³ ich co najmniej kilka, ale mina prze³o¿onego sprawi³a, ¿e zrezygnowa³ z pytañ. Wszyscy ju¿ przygotowywali broñ, ale jeden ze stoj¹cych uniós³ rêkê. – Tak, ¿o³nierzu? – Chodzi o Oko Szatana, prawda? Czy te stroje zabezpiecz¹ nas przed ni¹? Carrothers musia³ szybko ruszyæ g³ow¹. Na pewno uchroni¹ ich przed chemicznym sk³adnikiem tej broni. Biologiczny jednak móg³ przenikn¹æ przez filtry. A jeœli uleg³ dodatkowej mutacji... – Tak, to stara broñ. Ju¿ wczeœniejsze modele kombinezonów by³y wystarczaj¹ce, a ten daje absolutn¹ pewnoœæ. Coœ jeszcze? Nikt nie zamierza³ ju¿ zadawaæ pytañ. – W porz¹dku, he³my na g³owy i do wozu. Pamiêtajcie: to tylko jeden facet – cywil, na dodatek chory. Wywa¿cie drzwi frontowe i do dzie³a. ZnajdŸcie go i jeœli drgnie, strzelajcie bez ostrze¿enia. Zlokalizujcie cylinder, zamroŸcie go i znikajcie, jasne? Do roboty! Wszystkie inne pojazdy dawno ju¿ zniknê³y, gdy pó³ciê¿arówki wjecha³y na podjazd. Tylko przenoœne reflektory stanowi³y dowód, ¿e jeszcze nieca³e dziesiêæ minut by³a tu zgraja policjantów. Carrothers prowadzi³ pierwszy z suburbanów, by umo¿liwiæ kierowcy do³¹czenie do zespo³u. Przyspieszy³ zbli¿aj¹c siê do domu, który by³ ju¿ wyraŸnie widoczny w œwietle dnia. Podjecha³ a¿ pod same schodki prowadz¹ce na werandê, zahamowa³ gwa³townie i zgasi³ silnik. Drugi pojazd zatrzyma³ siê tu¿ za nim. Ku jego zdziwieniu ten mê¿czyzna z DCIS, pani Warren i dziewczyna stali na tarasie. – Z drogi – krzykn¹³ do nich genera³. Stafford odruchowo odsun¹³ obie kobiety. Carrothers z zadowoleniem obserwowa³ pewnoœæ dzia³ania kapitana, który wbieg³ po schodkach i kopniêciem wywa¿y³ drzwi wejœciowe. Na wszelki wypadek pos³a³ seriê z automatu w ciemny korytarz. Nastolatka jêknê³a cicho i d³oñmi zakry³a uszy, a kobieta a¿ otworzy³a usta ze zdziwienia. Pozostali ¿o³nierze pod¹¿yli zgodnie za oficerem. Carrothers, z broni¹ gotow¹ do strza³u, wysiad³ i wszed³ do budynku. W holu nie by³o wiele widaæ z powodu dymu. Drzwi kuchenne zosta³y zamienione w stos drzazg. Uœwiadomi³ sobie, ¿e nie docieraj¹ do niego ¿adne dŸwiêki, po czêœci za

266

spraw¹ kombinezonu, który mia³ na sobie. Popatrzy³ na zegarek. Dwadzieœcia cztery minuty. Po sprawdzeniu klasy z lewej strony i mieszkania Gwen z prawej, oddzia³ obstawi³ korytarz. Jeden z ludzi przyklêkn¹³ u stóp schodów i mierzy³ w górê. W kuchni pali³o siê œwiat³o. Genera³ szybko myœla³. W³aœciwie nie chcia³ zabijaæ Carsona, jak sugerowa³ to Waddell, chyba ¿e uciekinier rzeczywiœcie zdecydowa³by siê na dzia³anie zagra¿aj¹ce jego ludziom. Czas ucieka³ nieub³aganie. Kapitan pos³a³ prze³o¿onemu pytaj¹ce spojrzenie. Nie wiedz¹c, co zastan¹ w kuchni, Carrothers z oci¹ganiem da³ sygna³ do dzia³ania. Kapitan w towarzystwie dwóch ¿o³nierzy ostro¿nie ruszy³ naprzód, z broni¹ wymierzon¹ przed siebie. Dwadzieœcia trzy minuty. Wszyscy trzej doœæ nieporadnie przekroczyli wejœcie. Genera³ po chwili pod¹¿y³ za nimi. W³aœnie mija³ drzwi, gdy rozleg³y siê strza³y i na pod³ogê posypa³o siê t³uczone szk³o. PóŸniej zapad³a cisza. Ostro¿nie podsun¹³ siê do framugi. Œwiat³o by³o st³umione unosz¹cym siê w powietrzu dymem. Wystawi³ lufê d³ugiej broni zza rogu, odetchn¹³ g³êboko i zrobi³ krok naprzód. Szk³o pochodzi³o z tylnych drzwi, a ponad nimi znajdowa³o siê kilkanaœcie dziur po kulach. Ktoœ musia³ spanikowa栖 uzna³. Wreszcie skupi³ uwagê na mê¿czyŸnie przy stole. Spostrzeg³ cylinder i w myœlach podziêkowa³ Bogu. Facet zaciska³ na nim lew¹ d³oñ. G³owê mia³ wygiêt¹ pod dziwnym k¹tem, jakby zosta³ sparali¿owany. Otwarte oczy by³y skierowane na blat, a wzrok by³ mêtny i odleg³y. – Nic wam nie zrobi – za jego plecami rozleg³ siê kobiecy g³os. Gwa³townie odwróci³ siê na piêcie i niemal odruchowo nacisn¹³ spust. W kuchni, obok Warren, pojawi³ siê tak¿e Stafford i dziewczyna. Gwen odsunê³a wymierzon¹ w siebie lufê i podesz³a do Carsona. – Nikomu nic ju¿ nie zrobi. Carrothers zatrzyma³ wzrok na porywaczu, który przypomina³ pos¹g. Nie wyobra¿a³ sobie, by móg³ go tak po prostu zastrzeliæ, bez wzglêdu na to jak bardzo tego chcieli dostojnicy z Pentagonu i Departamentu Sprawiedliwoœci. Podszed³ do Carsona i z trudem wyszarpn¹³ cylinder z jego sztywnych i poparzonych palców. Nawet przez grub¹ rêkawicê poczu³ gor¹co metalu. Ostro¿nie przeniós³ go do lodówki, zrzucaj¹c na pod³ogê wszystkie produkty z górnej pó³ki i k³ad¹c tam pojemnik, który a¿ zasycza³ przy dotkniêciu z zimn¹ kratk¹. Popatrzy³ chwilê i zamkn¹³ drzwiczki. – Panie generale? – odezwa³ siê kapitan. – Ile mamy jeszcze czasu? Carrothers chwilê patrzy³ pustym wzrokiem, nim dotar³o do niego pytanie. Zerkn¹³ na zegarek. Osiemnaœcie minut. Chryste! Jak¿e szybko ten czas p³ynie! Trzem podw³adnym kaza³ zabraæ Carsona, a Gwen i pozosta³¹ dwójkê poprosi³ o szybkie opuszczenie domu. ¯o³nierze mocowali siê z bezw³adnym cia³em, a genera³ stara³ siê podj¹æ decyzjê dotycz¹c¹ pojemnika. Zabraæ go ze sob¹, czy te¿ tu zostawiæ? Niska temperatura spowolni dziej¹cy siê w œrodku proces, wiêc bezpieczniej by³o go nie ruszaæ. Je¿eli na czas nie zdo³aj¹ odwo³aæ nalotu, broñ zostanie zniszczona wraz z domem, co by³o stosunkowo dobrym rozwi¹zaniem. Zawaha³ siê. Po tylu przejœciach nie chcia³ go zostawiaæ. Siedemnaœcie minut.

267

Pospiesznie wyszed³ na werandê i popatrzy³ w niebo, które teraz by³o ju¿ prawie jasne, choæ okoliczne góry sprawia³y, ¿e znajdowali siê w ich cieniu. Uœwiadomi³ sobie, ¿e po zabezpieczeniu pojemnika he³m nie jest mu ju¿ potrzebny. Zdj¹³ go i zbieg³ po schodkach. Kapitan, wci¹¿ w pe³nym stroju by³ ju¿ na zewn¹trz i wyda³ rozkaz zawrócenia suburbana. Genera³ g³oœno zawo³a³ swojego kierowcê. Wezwany, donoœnie tupi¹c ciê¿kimi butami, wypad³ na zewn¹trz. – £¹cze satelitarne, tylko szybko! Patrzy³ na sprawne ruchy sk³adania anteny i uruchamiania sprzêtu, a jednoczeœnie k¹tem oka zerkn¹³ na zegarek. Szesnaœcie minut. Pozostali ¿o³nierze równie¿ opuœcili dom. Dwóch z nich ci¹gnê³o Carsona. Nigdzie ani œladu cywilów. W tej chwili kierowca wychyli³ siê z wozu. – Brak po³¹czenia, panie generale. Góry zas³aniaj¹ satelitê. Trzeba przejechaæ samochodem. Cholera jasna! – zakl¹³ w myœlach Carrothers. Piêtnaœcie minut. Wyobrazi³ sobie, ¿e ju¿ s³yszy huk nadlatuj¹cych œmig³owców bojowych. Czy starczy mu czasu na wyci¹gniêcie ze œrodka tamtej kobiety, czekanie na zajêcie dogodnej pozycji i odwo³anie ataku? Czy ona pos³ucha go wreszcie, czy te¿ znowu bêdzie protestowaæ? Na pewno nie pójdzie mu z ni¹ ³atwo. A niech to! – Ruszaæ siê! – krzykn¹³. Carson znalaz³ siê wreszcie w drugiej pó³ciê¿arówce. – Szybko! Szybko! Zaraz bêdzie tu istne piek³o! ¯o³nierze biegiem wskakiwali do wozów, a kierowca sprawnie wykrêci³. Carrothers jako ostatni zaj¹³ w nim miejsce i ostro ruszyli. Setki kamyków wyrzuconych spod kó³ uderzy³y gradem w œcianê domu. Zarzuca³o nimi na podjeŸdzie, ale kierowca ani na chwilê nie straci³ panowania nad kierownic¹. Zahamowa³ gwa³townie, gdy znaleŸli siê na drodze. – W któr¹ stronê? – wykrzykn¹³. – Na mi³oœæ Bosk¹, w lewo! W lewo! – rzuci³ równie zdenerwowanym g³osem genera³. – Z powrotem na ³¹kê! Trzynaœcie minut. Tam na pewno uzyskaj¹ po³¹czenie. Obejrza³ siê na dom, ale nigdzie ani œladu tej trójki. Powinien wyci¹gn¹æ ich stamt¹d choæby si³¹. Cholera! Kierowca ostro skrêci³ w lewo, min¹³ wyrwê w murze, znów zarzuci³o ty³em, i tylne ko³a zaczê³y œlizgaæ siê na rozmiêk³ym b³ocie. Peda³ gazu powêdrowa³ a¿ do pod³ogi, a silnik zawy³ jak oszala³y. Jedynym tego efektem by³o stopniowe zag³êbianie siê tylnej osi samochodu w miêkkim pod³o¿u. Znajdowali siê w odleg³oœci stu metrów od miejsca, gdzie wtedy prowadzi³ rozmowê z Waddellem. Czy uda siê nawi¹zaæ st¹d ³¹cznoœæ? Czy wystarczy czasu na wydostanie siê i ponown¹ próbê? Dwanaœcie minut. Nagle za plecami siedz¹cych rozleg³o siê potê¿ne uderzenie. A¿ podskoczyli na siedzeniach, gdy drugi wóz trafi³ ich w ty³. Uderzenie by³o na tyle silne, ¿e wyskoczyli z dziury i staczali siê po ³¹ce usianej kamieniami. Dotarli na miejsce poprzedniego postoju, a kierowca tak zahamowa³, ¿e genera³ niemal uderzy³ g³ow¹ w przedni¹ szybê. – Szybko! Nie ma czasu! – wrzasn¹³ ponownie, wyskakuj¹c z samochodu.

268

Prowadz¹cy samochód znów ustawi³ antenê satelitarn¹ i sprawdzi³ sygna³. Tym razem by³ wystarczaj¹co mocny. Drugi suburban zbli¿y³ siê do nich i genera³ k¹tem oka dostrzeg³ jego pogruchotany zderzak. W œrodku, na przednim fotelu, wci¹¿ w he³mie siedzia³ kapitan. Dziewiêæ minut. – Po³¹czenie ustanowione, panie generale. – Chcê mówiæ z genera³em Waddellem. Powiedzcie operatorowi, ¿e to sprawa nie cierpi¹ca zw³oki. Osiem minut. Gwen usiad³a przy stole kuchennym i ukry³a twarz w d³oniach. Jessamine wybra³a miejsce, które wczeœniej zajmowa³ Dave. Na jej policzkach znajdowa³y siê smugi po zaschniêtych ³zach, a rêce wci¹¿ trzês³y siê jak oszala³e. Opad³a na krzeœle i wyczerpana zamknê³a oczy. Stafford, nie wiedz¹c co w³aœciwie ma zrobiæ, siêgn¹³ po dzbanek z kaw¹, pow¹cha³ j¹ i postanowi³ wylaæ do zlewu. – Po co zaczêli strzelaæ do tych drzwi? – zastanowi³a siê g³oœno Gwen. – Ktoœ pewnie zobaczy³ w nich w³asne odbicie. W tych kombinezonach wygl¹da siê bardzo groŸnie. Na pewno wszyscy mieli duszê na ramieniu, a poza tym byli bardzo m³odzi. Pokiwa³a g³ow¹ i przenios³a wzrok na podopieczn¹, która wygl¹da³a jakby zasnê³a na siedz¹co. Dave obszed³ stó³ i usiad³ obok gospodyni. – Chyba ju¿ nigdy nie dowiem siê, co tak naprawdê tu zasz³o – powiedzia³ cicho. – Naprawdê chcesz wiedzieæ? – zapyta³a, obdarzaj¹c go ciep³ym, lecz smutnym uœmiechem. – Mój umys³ dochodzeniowca domaga siê wyjaœnienia tej sprawy – wyzna³. – Reszta zaœ mówi mi, bym zostawi³ to w spokoju. Myœla³em, ¿e wprowadzisz tu Jess tylko po to, by zrobi³a to samo co na lotnisku. Carson bez w¹tpienia by³ bardzo pobudzony. Liczy³em na to, ¿e ponownie straci przytomnoœæ, a wtedy móg³bym odebraæ mu rewolwer. – Popatrzy³ jej prosto w oczy. – On jednak by³ na to przygotowany. Wiedzia³ ju¿ co mu zrobi³a i by³ rozwœcieczony. Szala³ i straci³ g³owê. Mimo to, stawi³ jej czo³a, a ona sobie z nim poradzi³a. – Przeniós³ spojrzenie na nastolatkê. – To nie byle jaka zdolnoœæ, Gwen. To bardzo potê¿na moc. Dyrektorka oœrodka pokrêci³a g³ow¹ i ujê³a go za rêkê. – Nie, sta³o siê coœ innego ni¿ myœlisz, Dave. To on sam nie wytrzyma³ i to nie z powodu jej ogromnej mocy. Mia³ wysok¹ gor¹czkê. Wystarczy³o na niego spojrzeæ, by siê o tym przekonaæ. Sam doprowadzi³ siê do takiego ataku. Wszystko wymknê³o mu siê z r¹k i posz³o nie tak, jak planowa³. Jak sam mówisz, straci³ g³owê. Zapewne stwierdz¹ udar mózgu. To nie Jess. Popatrz na ni¹. By³a zbyt przera¿ona, by tego dokonaæ. Odchyli³ siê na krzeœle, nie wiedz¹c co powiedzieæ. Z tego co pamiêta³, wydawa³o mu siê, ¿e tylko on by³ ogarniêty strachem. Nagle ziewn¹³, czuj¹c, jak poziom adrenaliny obni¿a siê w jego organizmie. Gwen posz³a w jego œlady, dyskretnie przys³aniaj¹c usta.

269

– Mo¿e teraz zapanuje nieco spokoju – rzek³. – Przecie¿ maj¹ wreszcie swój cholerny cylinder. – W³aœciwie nie maj¹ – odpar³a zerkaj¹c na lodówkê i ba³agan na pod³odze. – No tak. Wróc¹ tu. Warren wsta³a i podesz³a do lodówki. Otworzy³a drzwiczki i przesunê³a d³oni¹ po powierzchni cylindra, która pokry³a siê cienk¹ warstewk¹ lodu. – Tyle zniszczenia z powodu jednego pojemnika. – Przecie¿ wiesz, ¿e to niezwyk³y pojemnik. – Chyba ju¿ nie – rzek³a i zamknê³a lodówkê. – Dlaczego tak nagle uciekli? Stafford stara³ siê znaleŸæ jak¹œ rozs¹dn¹ odpowiedŸ, ale wci¹¿ nie móg³ oderwaæ myœli od tego, co sta³o siê z Carsonem. – Co teraz bêdzie – zapyta³a Gwen. – Pentagon i Departament Sprawiedliwoœci za zamkniêtymi drzwiami bêd¹ wzajemnie pokazywaæ na siebie palcami, a¿ doprowadzi to do ujawnienia ca³ej sprawy – odpar³. – Wtedy przestrasz¹ siê i zadbaj¹, by wszyscy zapomnieli o tych zdarzeniach. Nie wiadomo co zrobi¹ z Carsonem. Sk¹d przysz³o ci do g³owy, ¿eby tu wróciæ? – Nadesz³a wiadomoœæ. A co bêdzie z tob¹? Po tym, co powiedzia³ Carson, FBI jest gotowe oskar¿yæ ciê o wspó³udzia³. – Chyba dam sobie jakoœ radê, kiedy ogólny krzyk ju¿ nieco ucichnie. Poza tym z³o¿y³em rezygnacjê. Zwi¹zanie mnie ze spraw¹ bêdzie oznacza³o ponowne jej otwarcie. Tak naprawdê przykro mi tylko z powodu Johna Lee. Pokiwa³a g³ow¹. – Tak, to prawda – rzek³a ciê¿ko wzdychaj¹c. – Chyba do mnie to jeszcze w pe³ni nie dotar³o... – Widzia³aœ tego cz³owieka. To przecie¿ wrak. A¿ trudno sobie wyobraziæ jak uda³o mu siê pokonaæ szeryfa... – John Lee pewnie pomyœla³ to samo i nie by³ wystarczaj¹co ostro¿ny. Do ich uszu dobieg³, pocz¹tkowo bardzo odleg³y, lecz narastaj¹cy z ka¿d¹ chwil¹ huk wojskowych helikopterów. Oboje podskoczyli jak oparzeni, a Jessamine odruchowo wepchnê³a palce do ust. – Co to takiego, do diab³a! – wykrzykn¹³ Dave i pobieg³ do frontowych drzwi. Gdzieœ wy¿ej s³ychaæ by³o silniki odrzutowców, których huk odbi³ siê echem od okolicznych gór. Dwa warthogi i jeden czarny œmig³owiec zakrêca³y nad dolin¹ i zmierza³y w stronê Graniteville. Drugi œmig³owiec zatoczy³ ³uk nad farm¹ i nadlatywa³ od tej strony, gdzie na ³¹ce sta³y dwie pó³ciê¿arówki. Wisia³ na niebie jak wielki, prehistoryczny robak, z przedni¹ szyb¹ niczym wielkie oczy i odnó¿ami do których podczepiono ró¿nego rodzaju broñ. Broñ, która w ka¿dej chwili mo¿e zostaæ odpalona – pomyœla³. To w³aœnie dlatego ¿o³nierze uciekli. Dave ruszy³ przez ³¹kê, podczas gdy cobra wyl¹dowa³a, wzbijaj¹c w niebo chmurê py³u. ¯o³nierze nie zdjêli jeszcze strojów ochronnych, a jeden na jego widok siêgn¹³ po broñ. Stafford zignorowa³ go i skierowa³ siê prosto do genera³a Carrothersa. W tym czasie pilotuj¹cy kobrê zeskoczy³ na ziemiê i przekaza³ he³m

270

oraz uprz¹¿ kapitanowi, który sta³ tu¿ za zasiêgiem wci¹¿ krêc¹cych siê szybko ³opat. Jeden z suburbanów zawróci³ i ruszy³ z powrotem w stronê domu. Dave da³ znak genera³owi, ¿e chce z nim mówiæ. Wspólnie oddalili siê od maszyny na tyle, by móc siê wzajemnie s³yszeæ. – Wszystko skoñczone? – Chyba tak, panie Stafford – odpar³ wojskowy, a na jego ustach pojawi³ siê lekki uœmiech. – Zarówno z osobistego, jak i z profesjonalnego punktu widzenia. By³y agent tak¿e siê uœmiechn¹³, doskonale wiedz¹c, co rozmówca ma na myœli. – Moi ludzie jeszcze raz wejd¹ do œrodka i zabior¹ pojemnik. Wci¹¿ jest nienaruszony, prawda? – Tak jest. Tkwi w lodówce. – Kapitan bêdzie go eskortowa³ do Anniston. – Nie ma obawy, ¿e w tym czasie eksploduje? – Bêd¹ lecieli na du¿ej wysokoœci, z otwartym lukiem. Stafford wyobrazi³ sobie, ¿e jeden z ¿o³nierzy przez ca³y czas bêdzie go trzymaæ za oknem. Carrothers zorientowa³ siê o czym myœli rozmówca, bo tylko wzruszy³ ramionami. – Co zrobicie z Carsonem? – zapyta³ Dave. Na tylnym siedzeniu samochodu widzia³ skulon¹ postaæ schwytanego porywacza. Przy drzwiach, z obu stron na warcie stali ¿o³nierze. W œrodku znajdowa³ siê ju¿ medyk, który w³aœnie aplikowa³ menad¿erowi kroplówkê. – Na pocz¹tek zamkniemy go w strze¿onej izolatce. Zapewne w St. Elizabeth’s. – Carrothers wymownie spojrza³ na zegarek. – W czym jeszcze mogê panu pomóc? – Wydaje mi siê, ¿e powinniœmy zawrzeæ coœ na kszta³t umowy, panie generale. Ka¿dy z nas wie coœ, co wed³ug drugiego powinno pozostaæ w tajemnicy, prawda? Wojskowy przyjrza³ mu siê uwa¿nie i wreszcie przytakn¹³. – Co pan proponuje? – Dobrze pan wie, ¿e nie mam nic wspólnego z niecnymi planami Carsona, prawda? – Tak mi siê przynajmniej wydaje. – W porz¹dku. Byæ mo¿e przyda³oby mi siê pañskie wsparcie w tej sprawie. Zale¿y mi te¿, by nikt nie interesowa³ siê Jessamine. Mogê panu tylko powiedzieæ, ¿e Carson dozna³ jakiegoœ ataku – bez udzia³u ¿adnych dzia³añ paranormalnych. W zamian za to jestem gotów zapomnieæ o wszystkim, co wiem. Podkreœlam: o wszystkim. Nawet pod przysiêg¹, jeœli oka¿e siê to konieczne. Genera³ myœla³ przez chwilê, a¿ wreszcie przytakn¹³ zdecydowanie. – Umowa stoi. Stafford z wysi³kiem uniós³ praw¹ rêkê na tyle, by uœcisnêli sobie d³onie. W tej chwili pó³ciê¿arówka wróci³a na ³¹kê. Jej uszkodzony przedni zderzak od czasu do czasu zaczepia³ o nierównoœci. Zatrzyma³a siê obok nich i wysiad³ z niej ¿o³nierz w kombinezonie chemicznym. W obu rêkach ostro¿nie trzyma³ cylinder.

271

– Panie generale? – przemówi³. – W porz¹dku, ¿o³nierzu. Przeka¿cie go kapitanowi. Przypomnijcie mu, ¿e broñ nie jest bezpieczna binarnie. – Tak jest, panie generale, ale... – Tak? – On ju¿ nie jest nawet ciep³y. Carrothers podszed³ do niego pospiesznie i przesun¹³ palcem po wci¹¿ pokrytej lodem powierzchni. Obejrza³ siê na dom i pokiwa³ g³ow¹. – Niech mnie licho porwie. W porz¹dku, zabierzcie to do kapitana. Powiedzcie, ¿e mog¹ lecieæ na zwyk³ej wysokoœci, dopóki cylinder nie zacznie siê ponownie rozgrzewaæ. – Tak jest! ¯o³nierz wróci³ do samochodu, który w³aœnie zjecha³ ze wzgórza i zatrzyma³ siê przed czekaj¹cym oficerem. Genera³ obserwowa³ go spod zmarszczonych brwi. – No có¿, wystarczaj¹co du¿o czasu by³ w lodówce – zauwa¿y³ Dave. – Widzia³ pan te oparzenia na d³oni Carsona? Nie by³ tam a¿ tak d³ugo, panie Stafford. A jednak na jego powierzchni utrzymuje siê teraz lód. No có¿, i ja muszê siê st¹d zbieraæ. Skin¹³ g³ow¹ na po¿egnanie i odwróci³ siê. Zatrzyma³ siê jednak i obejrza³. – Panie Stafford? – rzek³. – S³ucham, panie generale? – Ta dziewczyna. Jessamine, prawda? By³a blada i absolutnie przera¿ona, kiedy wchodzi³a do domu. Kolana jej siê trzês³y i wygl¹da³a tak, jakby w ka¿dej chwili mia³a zwymiotowaæ. – Urwa³ i popatrzy³ jeszcze raz na dom. – Je¿eli ktoœ zrobi³ to Carsonowi, to wed³ug mnie nie ona. Odwróci³ siê i ruszy³ ku czekaj¹cym pojazdom. Safford sta³ i d³ugo za nim patrzy³. Helikopter, z kapitanem i ³adunkiem na pok³adzie, dostojnie wzbi³ siê w niebo, pochyli³ nos i przyspieszaj¹c wznosi³ siê, a¿ znikn¹³ za Gór¹ Howell. Chwilê póŸniej zrobi³o siê cicho i spokojnie. Dave popatrzy³ na Willow Grove, gdzie na schodach werandy czeka³a na niego Gwen Warren w towarzystwie Jessamine. Nawet z takiej odleg³oœci widzia³ jej niepowtarzalne, zielone oczy.

272