Dodd Christina Rycerz 1 Rycerz swojej pani

Dodd Christina Rycerz swojej pani

Młodej i pięknej, choć nad wiek poważnej i dumnej lady Alisoun, dziedziczce potężnego zamku i pokaźnych dóbr ziemskich, zagraża niebezpieczeństwo – ktoś czyha na jej życie. Kobieta postanawia znaleźć rycerza, który będzie ją chronił. Wybiera „żywą legendę” – sir Davida z Radcliffe, który jednak okazuje się odbiegać od jej wyobrażeń. To człowiek zmęczony życiem, pozbawiony majątku, zaszczytów i nadziei na odmianę losu. Alisoun zatrudnia go jednak, wciąż licząc na to, że jego imię odstraszy wrogów. Wkrótce ma się okazać, jak znacząco jej decyzja wpłynie na los ich obojga.

ROZDZIAŁ1 Średniowieczna Anglia Northumbria, 1252 Widziałem całą rzecz od początku do końca i błagam was, odnotujcie, że nie ma wśród żywych zbyt wiełu, którzy mogliby powiedzieć to samo. Większość ludzi słuchających tej opowieści twierdzi, że to legenda, romantyczna historia, jedna z tych, które kobiety wymyślają ku swojej uciesze. Przysięgam wam, że sam wszystko widziałem, a cokolwiek o tym słyszeliście, jest prawdą. Powiem więcej, cokolwiek słyszeliście, nie jest nawet połową prawdy. Pierwsze, co pamiętam, to piknik. Och, miały miejsce i inne wydarzenia, lecz ja byłem jeszcze chłopcem, paziem w domu ladyAlisoun. Spałem razem z innymi paziami, uczyłem się i modliłem razem z nimi, a raz na miesiąc z trudem skrobałem list do mych dziadków, który ladyAlisoun zawsze czytała. Mówiła, że robi to, aby zobaczyć, czy poczyniłem postępy w naukach u księdza. Wtedy jej wierzyłem, lecz teraz podejrzewam, że prawda była inna - chciała się przekonać, czy dobrze mi pod jej opieką. I było mi dobrze, chociaż nasz kontakt ograniczał się do odbywającej się raz w miesiącu dyskusji o mo2

ich postępach w zdobywaniu umiejętności giermka. Wiedziałem, że mogę zostać giermkiem. Było nimi wielu dorosłych mężów i młodzianów. Jednak moje aspiracje sięgały wyżej. Pragnąłem zostać szlachetnym rycerzem. Był to największy zaszczyt, jaki mógł mnie spotkać, moje największe marzenie i wyzwanie, a ja skupiłem cały wysiłek na nauce. Tak więc dopiero ten fatalny piknik zaalarmował mnie, że coś złego dzieje się w domu łady Alisoun. Pierwszy krzyk rozległ się niedługo po południowym posiłku, kiedy młodzi mężczyźni i kobiety z wioski i zamku rozeszli się po lesie otaczającym łąkę. Byłbym wśród nich, lecz paziowie pełnili służebną funkcję wobec wszystkich, mnie zaś rozkazano, abym pomagał służkom powkładać wszystkie rzeczy z powrotem do koszyków, podczas gdy mężczyźni odpoczywali leniwie po obfitej uczcie. Tak czy inaczej, ktoś - nie wiem kto - zawołał: - Porwano lady Edlynl Ten okrzyk od razu zwrócił moją uwagę, gdyż piętnastoletnia (cztery lata starsza ode mnie) ladyEdlyn była miła, piękna... i całkowicie nieświadoma mego istnienia. Uwielbiałem ją. Okrzyk zwrócił również uwagę łady Alisoun. Wstała szybko. Bardzo szybko! Nikt, kto mieszkał poza George's Cross, nie mógł pojąć wagi tych słów, lecz na łące natychmiast zapadła cisza. Oczy wszystkich skierowały się ku wysokiej postaci lady Alisoun i wyrażały niepokój wywołany jej gwałtowną reakcją. Lady Alisoun nigdy nie robiła niczego szybko, lecz z namaszczeniem i spokojnie. Każdego dnia wstawała o świcie, brała udział w mszy, spożywała posiłek i przystępowała do wypełniania codziennych 6

obowiązków. Każdego roku obchodziła święto Trzech Króli, pościła przed Wielką Nocą, doglądała kocenia się owiec wiosną, zaś jesienią jeździła do Lancaster. Była panią, naszą panią, tą, która wyznaczała rytm naszego życia. W moich ustach brzmi to tak, jakby była stara - cóż, dla mnie taka właśnie była - chociaż patrząc wstecz, zdaję sobie sprawę, że nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia cztery wiosny łub dwadzieścia pięć. Jednak wcale nie wyglądała staro. Wyglądała cudnie i właśnie dlatego ten jeden pośpieszny, gwałtowny ruch stał się dla nas tak wymowny. Trzy służki wyłoniły się z lasu i podbiegły ku niej, jakby przyciągane mocą magnetytu. - Mężczyzna... jakiś mężczyzna! On ją porwał! Któraś z głupich wieśniaczek wrzasnęła przeraźliwie, a lady Alisoun odwróciła się, obrzucając ją twardym spojrzeniem. Od razu zapadła cisza. Lady Alisoun oczekiwała stosownego zachowania od wszystkich mieszkańców jej włości. Jej wola była zwykłe spełniana. Wtedy zwróciła się do dziewcząt: - Kto ją porwał? - Jakiś mężczyzna - wydyszała jedna z nich. Lecz Heath, pierwsza służąca milady, przepchnęła się do przodu i walnęła dziewczynę w ramię. - Gadaj. Co za mężczyzna? -Obcy. Usłyszałem, jak osobista pokojówka lady Alisoun, kobieta nosząca pod sercem dziecko, wypowiada prostą modlitwę. - Obcy mężczyzna uprowadził łady Edlyn? - zawołał sir Wałter. Nawet nie wstał z miejsca, by zadać to pytanie, nie wykazał cienia niepokoju, a ja po raz kolejny zrozu7

miałem, jak bardzo go nie lubię. Mimo dumnej miny nie był nikim więcej jak tylko rycerzem wyniesionym przez lady Alisoun do funkcji zarządcy. Mial zapewnić bezpieczeństwo jej posiadłościom, lecz tego dnia z trudem wyplątał się z objęć kobiety, by okazać choć odrobinę szacunku. Rozejrzawszy się dookoła, dostrzegła tę samą niechęć malującą się w oczach wszystkich obecnych. Wstrzymaliśmy oddech, oczekując reprymendy z ust lady Alisoun. Być może była uosobieniem damy, lecz kilkoma starannie dobranymi słowami umiała doprowadzić dorosłego mężczyznę do płaczu. Jednak tym razem tego nie uczyniła. Po prostu popatrzyła na sir Waltera swymi dziwnej barwy oczami, oceniając go w myślach. Pewnie zastanawiacie się, skąd to wiedziałem, łecz wiedziałem, tak samo jak sir Walter, bowiem ów przysadzisty niegodziwiec z nizin tak szybko zerwał się na równe nogi, że jego kobieta przewróciła się i uderzyła głową w kamień. Dobrze jej tak. Ladacznica. Gdy tylko wstał, nastąpił ogromny tumułt. Sir Walter natychmiast zorganizował pościg, kierując wieśniaków w różne części lasu, żeby szukali lady Edlyn. Ja też chciałem iść. Podskakiwałem na jednej nodze, machałem ręką, w końcu nawet się odezwałem, łecz on odmówił mi zaszczytu wzięcia udziału w poszukiwaniach. Przywdział na usta obrzydliwy, szyderczy uśmiech i powiedział, że powinienem zostać z kobietami. Nie lubił mnie, uważał bowiem, że nie wiem, gdzie jest moje miejsce. A ja wiedziałem, gdzie ono jest. Owszem, nie przestrzegałem tej reguły, ale wiedziałem, gdzie moje miejsce. Sir Walter nalegał, by osobiście ruszyć wraz z tropicielami ku miejscu, dokąd uprowadzono lady 8

Edlyn. Mieli duże szanse, żeby ją odnaleźć. Sir Walter pragnął wziąć udział w akcji poszukiwawczej, aby zrobić wrażenie na łady Alisoun. Kiedy wyznaczeni ludzie rozbiegli się na wszystkie strony, a ich okrzyki powoli ucichły, lady Alisoun odesłała kobiety z małymi dziećmi do zamku, gdzie mogły się bezpiecznie schronić. Wyznaczyła też do ich obrony kilku pozostałych uzbrojonych mężczyzn. Wielki i niezbyt rozgarnięty Ivo próbował spierać się z nią w tej kwestii. Nie chciał jej opuszczać, lecz lata posłuszeństwa pozostawiły piętno, więc już po chwili zostałem z lady Alisoun sam. Usiadła na kocu rozpostartym na środku łąki. Nosiła białe szaty z niebieskimi łamówkami. Strój był niezbyt praktyczny, lecz tego dnia służyła jako symboł dla swoich poddanych. Była boginią ziemi, a zarazem Dziewicą Maryją w jednej osobie, rozsiewającą nadzieję, że po dwóch łatach suszy nadchodzące lato okaże się obfite w plony. Biała chusta odwinęła się do tyłu, ukazując pod spodem niebieski czepek. Przez białe luźne cotte* widać było niekiedy długą błękitną koszulę. Gdy podciągnęła luźne białe rękawy, te szybko opadły, przy czym dało się spostrzec ich niebieską podszewkę. Nikt nie myślał o niej, że jest ładna czy coś w tym guście. Ona po prostu była naszą panią. Siedziała wyprostowana, ze spokojnym obliczem, położywszy dłonie na podotku. Nic nie powiedziałem, ona również; zacząłem ponownie uprzątać bałagan, jaki zostawiły po sobie dwie setki biesiadników, którzy uroczyście obchodzili nadejście wiosny. Pognieciona trawa wydzielała * Cotte - luźna spodnia suknia damska, noszona pod szatą wierzchnią, od pasa poszerzana klinami (przyp. red.). 6

dookoła intensywny zapach. Na ziemi walały się poprzewracane kosze, a ich zawartość już zaczęły pożerać wygłodniałe mrówki. Przez kilka chwil lady Alisoun ignorowała mnie, a ja niemalże zapomniałem o niej. W końcu miałem jedenaście lat i znalazłem się tu pośród obfitości pozostawionej strawy. A nie była to strawa zwykła, codzienna. Wszystkie białogłowy wyciągnęły ze spiżarni ostatnie najlepsze zapasy na tę specjalną okazję i przygotowały miodowy chleb, słodkie przysmaki i pitny miód. Z początku zacząłem podjadać trochę nieśmiało, jedynie próbując i wkładając resztę z powrotem do kosza. Jednak niebawem zaczęty nadlatywać ptaki, zbiegły się inne stworzenia z lasu, zwabione wonią jedzenia i nieobecnością uczestników biesiady. Więc gdybym ja tego nie zjadł, zrobiłyby to zwierzaki. Oczywiście to dosyć bałamutne rozumowanie, lecz, jakem już wspomniał, miałem dopiero jedenaście lat. Nieoczekiwanie lady Alisoun spytała: - Czy pamiętasz moją kotkę? Właśnie maczałem palce w garnuszku miodu, którego zawartość wpychałem sobie w usta, więc jej pytanie nieco mnie zaskoczyło. Musiałem wyraźnie okazać przeszywające mnie poczucie winy, jednakże ona wcale mnie nie skarciła. Poczekała, aż obliżę pałce, przełknąłem i w końcu zdobyłem się na odpowiedź. - Tak, pamiętam. - Lady Alisoun milczała, więc nałożyłem pokrywę na garnek i ośmieliłem się powiedzieć coś jeszcze. - To była śliczna kocia. - Pamiętasz, jak zawsze przynosiła mi myszy i kładła je u mych stóp? - Lady Alisoun wzdrygnęła się. A ja musiałam okazać wdzięczność, zabierając je z ziemi i zanosząc do spiżarni. 7

Na to wspomnienie mogłem się tylko uśmiechnąć. - Tęsknię za nią - powiedziała. Tapestry zdechła kilka tygodni wcześniej, lecz nie zwróciłem na to większej uwagi. Przecież w zamku roiło się od kotów i psów, więc jeśli chciałem przytulić jakiegoś futrzaka, to w każdej chwili któryś z nich byt w zasięgu ręki. Lecz lady Alisoun była kimś wyjątkowym dla Tapestry, a ja właśnie zrozumiałem, że również Tapestry była wyjątkową istotą dla lady Alisoun. Wsunąwszy garnuszek miodu do koszyka, wytarłem lepkie palce w tunikę i zastanowiłem się, co mądrego by tu powiedzieć. Lady Alisoun nie czekała na moje słowa. - Czy słyszałeś, jak umarła? Słyszałem. Z obrzydzeniem wspomniałem, że ktoś mógł być aż tak okrutny. Poczułem ogarniającą mnie furię. Ten człowiek zadał ogromne cierpienie również mojej lady. Tym razem wbiła we mnie wzrok. - Czy słyszałeś, co się stało z Tapestry? - Tak, miłady. - Otarłem nos rękawem, po czym wróciłem do swego zajęcia przy koszykach, mamrocząc: - Ktoś obdarł ją żywcem ze skóry i przybił gwoździami do bramy zamku. - Sir Walter uznał za przypadek, że była to moja ulubiona kotka. Znieruchomiałem, wpatrując się w nią. - A nie był? Przecie gdyby ktoś wiedział, że to pani kotka, musiałby to być ktoś z nas, mieszkańców zamku, a nikt z nas niczego takiego by nie uczynił, milady. Przyjęła moje zapewnienie skinieniem głowy. - Nie, to nie był nikt z mieszkańców, lecz ktoś, kto jednak dobrze mnie zna. Tak sobie myślę... - Rozejrzała się, spoglądając na ścianę drzew. - Bo gdy Edlyn poszła do lasu, miała na sobie moją pelerynę. 11

Nie udało mi się wymyślić odpowiedzi. Nic nie przychodziło mi do głowy. Zdawałem sobie sprawę tylko z jednego: ladyAlisoun i ja byliśmy w tym miejscu zupełnie sami. Zamek George's Cross znajdował się jakieś dwie miłe na południe i wschód. Milady by-la w niebezpieczeństwie. W istocie siedziała na wierzchołku pagórka, wystawiona na niebezpieczeńtwo, pewnie jako pokusa dla złoczyńcy, który mógłby ją napaść, a ja byłem jej jedynym opiekunem. Zawsze marzyłem, by bronić zagrożonej damy, wszelako żywiłem nadzieję, że do wykonania tego zadania będę miał łepszą broń niźli garnek miodu. Ptaki przestały śpiewać. W krzakach zaszeleściło. Zerwałem się na nogi, trzymając w ręku grubą gałąź. Z łasu wybiegł jakiś mężczyzna, kierując się prosto ku ladyAlisoun. Skoczyłem, by stanąć między nimi, z zamiarem obrony milady, lecz sir Walter odepchnął mnie na bok uderzeniem w głowę. Zaszumiało mi w uszach. - Precz mi z drogi, mały bękarcie - usłyszałem. Z trudem wstałem, gotów drapać i gryźć, tak jak to zwykle czyniłem, gdy ktoś wytykał mi pochodzenie, jednak zatrzymał mnie chłodny ton głosu lady Alisoun. - Już nigdy więcej nie nazwiesz go w ten sposób, sir Walterze. Stanąłem w oczekiwaniu. Miałem nadzieję, że on się przeciwstawi. Lecz nie uczynił tego. Odpowiedział po prostu: - Oczywiście że nie, miłady, skoro to wywołuje twe niezadowolenie. Jednakowoż przynoszę ważne wieści! Znaleźliśmy ją. Zabrzmiało to tak, jakby dokonał czegoś wspaniałego, a w istocie gdyby wcześniej należycie wykonywał swe obowiązki, lady Edlyn w ogóle nie zosta12

łaby porwana. Lady Alisoun doskonale o tym wiedziała, on zresztą również, bo gdy zmierzyła go twardym spojrzeniem, aż się zaczerwienił. - Żyje - dodał nieco mniej wylewnie. - Mam nadzieję. - Wstała, ignorując jego wyciągniętą do pomocy dłoń. - Przez wzgląd na ciebie. - Rozległo się wołanie dobiegające z jednej strony łasu. Miłady ruszyła w tamtym kierunku. - Czy źle z nią? - Nie... - odchrząknął. - Nie tak źle. Spoglądał za nią, jakby nie mógł się zdecydować, co dalej począć, a wtedy ja podążyłem jej śladem, przeskakując pozostałości po pikniku, on zaś poszedł za nami. Usiłował mnie chwycić i przesunąć za siebie, gdy szliśmy krętą ścieżką przez gęste zarośla, lecz okazałem się zbyt zwinny. Skacząc w bok, zdołałem nawet wyprzedzić lady Alisoun i od tego momentu do końca naszej wędrówki torowałem jej drogę, siniaczyłem ręce, odpychając grube gałęzie zwisające z drzew i pomagając jej przejść po nierównym gruncie. Zabiegając o jej uwagę, sir Walter odezwał się donośnym głosem. - Tak jak się obawiałaś, pani, jakiś mężczyzna uprowadził ją, gdy bawiła się w grupie z innymi. - Mówił coraz głębszym, bardziej kategorycznym tonem. - A jest już za duża na takie głupoty. Powinna zasiadać razem z kobietami. W jednej chwili rozpoznałem jego taktykę. Raz czy dwa razy sam próbowałem tego samego! Zwalić winę na kogoś innego i zamącić całą sprawę. Lecz nie wiedział, że ladyAlisoun nie akceptowała takiej metody. - Kiedy zażyczę sobie twej rady w kwestii oddanych pod moją kuratelę szlachetnie urodzonych dziewcząt, na pewno cię o nią poproszę, sir Walterze. 13

Zbyt szybko puściła odgiętą gałąź, która smagnęła go prosto w twarz. - Piękny strzał, milady - mruknąłem, lecz ona udawała, że nie słyszy. Pośpiesznie ruszyła w kierunku podniesionych głosów, które rozległy się gdzieś niedaleko przed nami. Sir Walter nawet nie odczytał jej aluzji. Przedzierał się przez leśnie poszycie niczym niedźwiedź wypłoszony z legowiska. Zresztą ryczał również jak zwierzę. - Milady, ja nalegam... - Później, sir Walterze. - Lecz wiesz, pani, co myślę. - Udało mu się ją wyprzedzić, w końcu stanął między nią i mną. - Gdybyś ich nie przyjęła do siebie, to nic takiego by się nie zdarzyło. Widziałem, co się stało dalej. LadyAlisoun - nasza cicha, spokojna lady Alisoun - zacisnęła pięści. Po chwili rozluźniła palce. Podniecony, gwałtownie wypuściłem wstrzymywane powietrze. Czy już wspomniałem, że była wysoką kobietą? No więc była wysoka i smukła, czasami używała tego wzrostu. Teraz wyprostowała się i popatrzyła sir Walterowi prosto w oczy. - Już o tym mówiliśmy. Moja ocena sir Waltera spadła jeszcze niżej, gdy nie przestawał ględzić, stosując ten typowo męski, wyniosły ton. -1 znasz, pani, me przekonanie. To jest wbrew prawu człowieczemu i Bożemu, by stawać pomiędzy... - Twe przekonanie mnie nie interesuje. - Starannie cedziła każde słowo. - Jeśli sądzisz, że nie umiesz pogodzić sumienia z moimi uczynkami, to jesteś wolnym człowiekiem i dobrym rycerzem. Mogę polecić twe służby innym szlachetnie urodzonym, którym zapewne mógłbyś okazać więcej szacunku. 14

Jego czerwona twarz pobladła, wybałuszył oczy. - Milady! Mieszkam w George's Cross od ponad dwudziestu lat i jestem twym opiekunem od śmierci twych rodziców. - Z tych powodów nie chciałabym cię tracić. Poruszał bezgłośnie wargami, które były niemal niewidoczne pośród gęstego zarostu. Jego szeroka pierś unosiła się i opadała, żyłka na jego czole pulsowała szybkim rytmem. Ta wyższość, która tak mnie złościła, teraz zniknęła, gdy w końcu pojął, że jego pozycja niebezpiecznie się zachwiała. Nikt nie ośmielał się rugać pani na zamku George's Cross. - Później zawiadomisz mnie o swej decyzji - powiedziała. Nie miałem czasu nawet na to, by zachichotać, gdy spoza któregoś dębu wybiegła rozchełstana Heath. Ujrzawszy lady Alisoun, zatrzymała się z poślizgiem, wzbijając tuman kurzu. Przywołując ją gestem, ruszyła z powrotem. - Chwalić Boga, milady, ona cię wola. Alisoun podciągnęła nieco szatę i poszła za nią. Nie pobiegła - w tamtych czasach szlachetnie urodzone damy nie biegały, gdyż byłoby to oznaką braku ogłady - lecz stawiała tak długie kroki, że niemal natychmiast zrównała się ze znacznie niższą Heath. Miałem niemal pewność, że wiem, gdzie wszyscy się zebrali, więc pognałem skrótem, który spostrzegłem między drzewami. Lecz z jakiegoś powodu - chyba po to, by zatriumfować - odwróciłem się, by spojrzeć na sir Waltera. Wyraz jego oblicza mógłby zamienić kamień w bryłę lodu. Wyglądał tak, jakby chciał kogoś udusić, a patrzył właśnie na plecy oddalającej się lady Alisoun. 12

I wtedy poprzysiągłem sobie, że bez względu na wszystko będę obrońcą mojej lady. Słowa dotrzymałem. I to właśnie jest najlepsza część całej historii. W każdym razie dotarłem do porośniętych mchem głazów akurat w momencie, gdy Heath i lady Alisoun wynurzyły się z lasu. Starsze dzieci siedziały na drzewach, żeby lepiej wszystko widzieć. Pośród panującego chaosu mieszkańcy wioski i służący wyciągali szyje. Wszyscy coś mówili, tak więc wokół rozlegał się głośny szmer rozmów. - Przejście dla milady! - zawołała Heath. Zapadła cisza. Ludzie odsunęli się na boki. Podbiegłem i już po chwili znalazłem się tuż za piecami lady Alisoun. Wszyscy kiwali głowami, składali ukłony, czasami czyjaś dłoń dotykała jej szaty, jakby milady była ikoną wyniesioną z kościoła na procesję w dniu święta. Jak już wspomniałem, była symbolem bezpieczeństwa i dobrobytu George's Cross. To brzemię wzięła na siebie w wieku łat trzynastu, gdy jej rodzice umarli na biegunkę. Teraz uśmiechała się do zgromadzonych, tu i tam kierując słowo pokrzepienia i pociechy. Obecnie już nie spotyka się tak łaskawych dam. W końcu dotarła do grupki służących, które przyklękły obok zapłakanej postaci, owiniętej w jej-Alisoun - własną pelerynę. - Ona tu jest - powiedziała Heath do płaczącej dziewczyny. - Lady Edlyn, ona już tu jest. Lady Edlyn nawet nie spojrzała, tylko od razu rzuciła się w objęcia lady Alisoun. Tak impulsywne zachowanie mnie zaskoczyło. Lady Alisoun dawała mi poczucie bezpieczeństwa i stabilności, lecz ja nigdy, przenigdy tak spontanicznie nie szukałbym u niej pociechy. Lady Alisoun aż 16

się cofnęła i zachwiała pod ciężarem, po czym powściągliwie, jakby sama nie była pewna własnych odczuć, objęła łady Edlyn, która jeszcze bardziej się tuliła, jakby pragnęła odpocząć w jej ramionach i znowu poczuć się bezpiecznie. Zebrałem w sobie całą odwagę i powiedziałem: - Milady, nie powinnaś tu przebywać. To niebezpieczne. - Bezpieczne. - Tuż obok zjawił się sir Walter, czerwony i zdyszany. Lecz lady Alisoun w zamyśleniu uniosła wzrok i odezwała się tylko do mnie. - Masz słuszność. Natychmiast wracamy do zamku, gdzie już nic nam nie zagrozi. Od tamtej pory minęło dużo czasu. Przeżyłem bardzo wiele, lecz żadne inne słowa nie wywołały u mnie takiego miłego dreszczyku, jak właśnie te: „Masz słuszność". Gdyby tylko mógł, sir Walter by mnie udusił. - Milady, mówisz do chłopca. To ja jestem twym strażnikiem i stwierdzam, że nigdzie na naszej ziemi nie ma żadnego zagrożenia. Zanim lady Alisoun zdołała go zganić za kwestionowanie jej słów, lady Edlyn wywinęła się z jej objęć i stanęła na wprost niego. - Ten człowiek, który mnie porwał, uderzył mnie! - Odrzuciła do tyłu kaptur, uniosła z szyi warkocze i pokazała siniaka wielkości pięści. - Uderzył mnie - powtórzyła - a gdym się obudziła, niósł mnie jak worek wełny. Gdym się szamotała, śmiał się i bił mnie znowu... - Potarła zbitą pupę. - A gdy tu doszedł. .. zrzucił mnie na ziemię... tak mocno że... zabrakło mi tchu i... Próbowała wszystko opowiedzieć, lecz górę wzięły łzy. 17

- Dosyć! - powiedział sir Walter. - Zostałaś napadnięta, pani, ałe on już uciekł, a porwał cię dlatego, że wziął cię za łady Alisoun. Nastała cisza, na wszystkich twarzach widać było przerażenie. Zadowolony z wywołanego wrażenia, sir Walter mówił dalej: - Widzieliśmy ślady na ziemi. Miał tutaj konia. Gdyby nie ujrzał był twarzy łady Edłyn, byłby ją porwał, bo myślał, że to nasza pani. - Musimy natychmiast wracać do zamku -powiedziała stanowczo lady Alisoun. Wszyscy gremialnie ruszyli w drogę przez las. Wszyscy z wioski oraz służący lady Alisoun szli tuż obok i dookoła niej, tworząc żywą tarczę. Poruszaliśmy się w milczeniu, jedynie od czasu do czasu tu i ówdzie rozlegały się szepty i tłumione okrzyki strachu. Gdy wyszliśmy na wolną przestrzeń przed zamkiem, rozległo się zbiorowe westchnienie ulgi. Ja zaś bardzo poważnie potraktowałem swoją nową rolę obrońcy mojej pani i rozejrzałem się dookoła. W celu poprawy możliwości obronnych zamku już przed wielu laty wykarczowano część lasu, który niegdyś dochodził do samej budowli. Masywne zewnętrzne mury wiły się po pagórkowatej wyniosłości nad brzegiem morza. Wioska znajdowała się w niecce poniżej. Między wioską i zamkiem rozpościerały się zielone pastwiska, na których gdzieniegdzie spoczywały ogromne głazy. Właśnie na nich skupiłem uwagę. Czy to możliwe, by ktoś ukrył się pośród tych wielkich kamieni? Nie wiedziałem i wcale nie pragnąłem się dowiedzieć. Szedłem bardzo blisko za plecami lady Alisoun i lady Edlyn, co raz depcząc im po piętach, aby jeszcze żwawiej podążały do opuszczonego zwodzonego mostu. W końcu lady Edlyn 18

nie wytrzymała, odwróciła się i trzepnęła mnie po głowie, łecz ja tylko się uśmiechnąłem i podszedłem jeszcze bliżej. Ivo i jego ludzie ruszyli od strony otwartej bramy, a gdy ujrzeli to mieszkańcy wioski, małymi grupkami rzucili się biegiem przed siebie. Byli owładnięci strachem, pragnęli jak najszybciej znaleźć się w domach i zablokować drzwi. Zanim minęliśmy most, w naszej grupie pozostali już tylko służący z zamku oraz kilku uzbrojonych mężczyzn. Lady Alisoun stanęła i zaczekała, aż większość łudzi znajdzie się w zamku. Jeszcze raz zawołała do nich z podziękowaniem i uniosła rękę w geście pożegnania... Wtem coś świsnęło w powietrzu i ją uderzyło. Nie widziałem co, jedynie usłyszałem. Najpierw brzęk, głuchy odgłos ciosu, który pchnął ją na drewnianą bramę, a potem odgłos rozdzieranego materiału, gdy łady Alisoun zachwiała się po zadanym ciosie. Ujrzałem natomiast sir Waltera, który poruszał się z szybkością, jakiej nigdy bym się po nim nie spodziewał. Doskoczył do lady Alisoun, przytrzymał ją za ramiona i wciągnął do bramy, wrzeszcząc na uzbrojonych strażników, by natychmiast zamykali te przeklęte wrota. Po czym położył ją na trawie i wybiegł poza ogrodzenie, znikając mi z oczu. Lady Alisoun uniosła rękę, a ja patrzyłem przerażony na strzałę, która przebiła ostrym metalowym grotem zwisający rękaw. Piórkowe lotki napędzone siłą łuku nie mogły przedrzeć się na wylot, i to właśnie wytrąciło moją panią z równowagi. Teraz strzała zwisała bezwładnie z rękawa. Nasze spojrzenia spotkały się, a wtedy ona mrugnęła do mnie. Nigdy przedtem nie widziałem jej tak oszołomionej i pomyślałem... ech, sam nie wiem, co 16

pomyślałem. Po prostu zrozumiałem, że wreszcie ktoś musi się nią zaopiekować. Tak więc przykląkłem, wsunąłem ramię pod jej głowę i położyłem ją delikatnie na moich kolanach. Zapewne nie było jej wygodnie, gdyż podówczas byłem strasznie chudy i kościsty, łecz ona westchnąwszy, przymknęła oczy, jakby mój dotyk przyniósł ukojenie. - Ktoś chciał mnie ustrzelić - powiedziała spokojnie, lecz w jej głosie słychać było drżenie. Tymczasem wszystkie kobiety zebrały się wokół lady Alisoun; powrócili także mężczyźni wraz z sir Walterem. Otworzyła powieki i od razu stało się jasne, że jej chwilowa słabość już minęła. Przygwoździła wzrokiem sir Waltera. - Czy mieszkańcy wioski są atakowani? - Nie, milady. - Sir Walter uniósł jej rękę i wyszarpnął strzałę. - Strzelono tylko raz, do ciebie, pani. Uniósł strzałę i pokazał wszystkim obecnym, a oni - jakby się umówili - podnieśli tumult. Kobiety zaczęły zawodzić, mężczyźni tupali, przestępowałi z nogi na nogę niczym niecierpliwe konie, chętne rzucić się w wir walki. Zadowolony z reakcji, jaką wywołał, sir Walter wysłał żołnierzy w poszukiwaniu złoczyńcy. Pokojówka lady Alisoun utorowała sobie drogę wśród tłumu i po chwili przyklękła tuż obok nas. Była urodziwą kobietą, która zapewne przybyła do zamku z innych włości łady Alisoun, gdy ta zapragnęła wyuczyć Heath na swoją pierwszą służącą. Już wcześniej słyszałem plotki pokojówek, jakoby lady Alisoun przygarnęła ją z litości, gdyż dziewczyna była brzemienna, a nie miała męża, lecz ja nie zwracałem na to uwagi. Wiedziałem jedno: Philippa była dla 20

mnie dobra, a teraz lubiłem ją jeszcze bardziej, gdyż pierwszą swą myśl kierowała ku naszej pani. -Alisoun? - Przesunęła lekko dłonie po całej jej postaci. - Czy cię trafili? Sir Walter nie odszedł jeszcze daleko, gdy usłyszał pytanie pokojówki. Zawrócił więc. - Strzała przebiła rękaw, głupia dziewucho. - Uniósł tkaninę i przecisnął gruby paluch przez dziurę. Nie widzisz? Philippa trzymała rękę swojej pani i po chwili przez jej długie palce popłynęła cieniutka strużka krwi. Sir Walter aż krzyknął, zaś Philippa podwinęła wyżej rękaw lady Alisoun. - Głupia dziewucho? Sam jesteś głupi. Pani jest ranna. I wtedy lady Alisoun zrobiła rzecz niezwykłą. Zdrowym ramieniem chwyciła za kołnierz tuniki Philippy, aby przyciągnąć bliżej do siebie jej głowę. Nie pojąłem sensu ich rozmowy, ale usłyszałem i zapamiętałem słowa, w końcu zaś zrozumiałem wszystko. Lady Alisoun powiedziała: - Muszę to zrobić. A Philippa odparła szeptem: - To ja sprowadziłam na ciebie to nieszczęście. - Nawet nie waż się mnie przepraszać! Lady Alisoun powiedziała to nieco zbyt głośno. Wystraszona spojrzała na sir Waltera, który ciekawie nastawiał ucha. Jeszcze bardziej ściszyła głos. - To nie chodzi o ciebie, lecz o niego. Nigdy nie pozwoliłam, by ktokolwiek mnie zastraszał i nie mam zamiaru tego zmieniać. Przysięgłam, że będę cię chronić. I dotrzymam słowa. Pojadę do Lancaster i najmę legendarnego sir Davida z Radcliffe. 18

ROZDZIAŁ2 - Czy to ty jesteś sir David z Radcliffe? Z otępienia wyrwał go melodyjny kobiecy głos. Jednocześnie poczuł, jak ktoś trąca go czubkiem buta w plecy. Ostrożnie rozchylił powieki. W polu widzenia ujrzał wysokie, żółte drzewa. Zamrugał, a drzewa zmieniły się w słomę, która leżała na podłodze dookoła jego głowy. Jęknął i wtedy sobie przypomniał. Piwiarnia Sybili. Cały ranek spędzony z twarzą w kuflu spienionego napoju, a potem błogosławiony, pijacki niebyt. Znowu zamknął oczy. Właśnie tutaj chciał zostać. - Powtarzam. Czy to ty jesteś sir David z Radcliffe? A może umarłeś? Zapytaniu towarzyszyło kopnięcie w żebra. Zanim zdążył się pohamować, jednym płynnym ruchem obrócił się i chwycił obutą w trzewik stopę. - Jeszcze nie umarłem, ale ty umrzesz, jeśli nie przestaniesz mnie kopać. Stojąca nad nim wysoka, smukła postać nie wrzasnęła, nie zamachała rękami, ani też ze strachu nie wstrzymała oddechu. Po prostu poruszyła się, żeby odzyskać równowagę oraz zatrzymała gestem dwóch ludzi, którzy pilnowali drzwi. Zamruczeli coś pod nosem i się cofnęli, obrzucając go gniewnym spojrzeniem, ona zaś powtórzyła cierpliwie: - Czy to ty jesteś sir David z Radcliffe? Chyba był już do niczego. Nawet jej nie przestraszył. Mocniej ścisnął trzymaną stopę, lecz zaraz ją 22

puścił. Ukrył twarz w dłoniach, potarł nimi pulsujące czoło. Wszyscy święci, bolały go nawet włosy. - Jeśli powiem, że tak, pójdziesz sobie? Równie nieustępliwa jak głód, który go obudził, spytała: - Czy jesteś Davidem z Radcliffe, pierwszym rycerzem samego króla? Poczuł, jak ogarnia go fala gniewu, równie gwałtowna jak burza na Morzu Irlandzkim. Poderwał się na nogi. - Już nie jestem! - krzyknął jej prosto w twarz. Spoglądała nań spokojnie i chłodno oczami tak szarymi jak zimowa mgła. - Nie jesteś już sir Davidem, czy nie jesteś już pierwszym rycerzem króla? Odgarnął z czoła postrzępione kosmyki, jęknął i zatoczył się do tyłu, siadając ciężko na ławie. Ta kobieta umiała doprowadzić człowieka do obłędu. - Nie jestem pierwszym rycerzem króla. - Ale jesteś tym legendarnym najemnikiem, który ocalił naszego monarchę, gdy Francuzi zrzucili go z konia, i który trzymał w szachu tuzin rycerzy wroga, podczas gdy król dosiadł wierzchowca i zdołał uciec? - Piętnastu. -Co? - Trzymałem w szachu piętnastu rycerzy. - Bolały go wszystkie mięśnie. Bardzo powoli odchylił się do tyłu, aż jego plecy znalazły oparcie na krawędzi stołu. Z precyzją kosztującą go wiele dodatkowego cierpienia, uniósł ręce i położył z tyłu na deskach. Wyprostował nogi, wbił pięty w podłogę pokrytą warstwą pyłu i słomy, przygarbił się nieco i dopiero wtedy dokładniej przyjrzał się swej dręczycielce. 20

Była wysoka. Mogłaby stanąć boso obok króla i spoglądać z góry na jego powiększającą się łysinę. I była delikatna. Wątpił, żeby jej blada skóra kiedykolwiek zaznała słońca, a smukłe palce doświadczyły fizycznej pracy. No i była bogata. Suknia z białego aksamitu pięknie uwydatniała jej kształty, zaś białe futerko, którym obszyto stójkę, a także długie, dopasowane rękawy przewyższały wartością cały jego majątek. Jeszcze raz poczuł gorzki smak klęski. Wszystko, na co pracował przez całe życie, legło w gruzach, a teraz prosto w oczy zaglądało mu nieszczęście. Jego córka na tym ucierpi. Ucierpią też jego ludzie. A on nie może ich uratować. Legendarny najemny rycerz, David z Radcliffe, w końcu musiał się poddać. Spuścił głowę, spoglądając na palce stóp. Z każdym oddechem w jego piersi rozbrzmiewał bolesny charkot, przywodząc wspomnienie dziecięcych łez. - Mam dla ciebie propozycję, jeśli jesteś Davi-dem z Radcliffe - powiedziała kobieta. Czy ona nigdy nie dawała za wygraną? - Tak, zaprawdę jestem Davidem. - Bardzo dobrze. - Niechlujnej karczmarce kazała przynieść dwa piwa, sama zaś usiadła na ławie przy innym stole. - Potrzebny mi najemny rycerz. - Po co? - Usatysfakcjonuje mnie jedynie najlepszy wojownik. - Szlachetnie urodzona dama wzięła podany jej kubek i utkwiła wzrok w jego zawartości. - Co miałbym robić? - Mężczyzna sięgnął po drugi kubek, lecz Sybila cofnęła rękę. - Najpierw zapłać rachunek, dopiero potem dostaniesz więcej - powiedziała. - Dasz mi więcej, zanim zapłacę rachunek. 24

Uśmiechnęła się szyderczo. - A jak nie, to co? Z udawanym rozbawieniem odparł: - A jak nie, to już nigdy więcej nie przyjdę tu na piwo. Uzbrojeni mężczyźni, którzy pilnowali drzwi, parsknęli śmiechem, a Sybila poczerwieniała ze złości. Ruchem szybkim jak błyskawica chlusnęła mu zawartością kubka prosto w twarz. Ocierając piwo, patrzył, jak kobieta pośpiesznie się wycofuje. Zrozumiała, że posunęła się za daleko. Kobiety, nawet te wyzwolone, które miały własne gospody, nie mogły traktować pasowanego rycerza w tak pozbawiony szacunku sposób. Wstał i ruszył ku niej. - Wybacz mi, panie - zawołała przestraszona, gdy stanął nad nią i chwycił jej nadgarstek. - To przez to, że tak łatwo wpadam w złość. Proszę, panie, nie czyń mi krzywdy. Jestem biedną starą kobietą, mam dziecko na utrzymaniu. Zawahał się. Natychmiast wyczuła jego słabość. - To dziewczynka - dodała. Czując wstręt do samego siebie, puścił ją i zbliżył twarz do jej twarzy. - Mała dziewczynka - jęknęła. Od tego jęczenia zaczęło mu pulsować w głowie. - Przynieś mi piwo. I to szybko. - Tak, panie. Natychmiast. - Dygnęła pośpiesznie. Jednak ledwie się odwrócił i zrobił dwa kroki, usłyszał za plecami jej stłumiony głos: - Tchórzliwy gnój. Wykonał zwrot, lecz zanim zdołał złapać ją za ramiona i potrząsnąć jak workiem, stojąca tuż 22

obok dama chwyciła pukiel włosów karczmarki, rzucając ją na kolana. - Naucz się szanować wyższych stanem od ciebie, kobieto, gdyż w przeciwnym razie będziesz się z tego tłumaczyć przed obliczem sądu. - Ja nie wiedziałam, że go faworyzujesz, pani. Słysząc te bezczelne słowa, David chciał bezczelną kobietę uderzyć, ale dama zachowała spokój. - Sam król go faworyzuje. To powinno wystarczyć osobom twego pokroju. Sybila już otworzyła usta, żeby zakwestionować to stwierdzenie, gdy ujrzała w obliczu damy coś, co kazało jej zamilknąć. Ukłoniła się głęboko, zniżając czoło do samej ziemi, a gdy się wyprostowała, skórę miała ubrudzoną pyłem z podłogi. - Tak, milady. Jak pani sobie życzy. Tylko ciężko jest biednej wdowie patrzeć, jak stary żołdak i piwożłop odbiera jej dziecku chleb. - Mam złoto i zapłacę - powiedziała zimno dama. Karczmarka i rycerz znieruchomieli i utkwili w niej wzrok. - Złoto. - Potrząsnęła sakiewką, w której zabrzęczały monety. - Zapłacę jego rachunek. - Spojrzała mu w oczy. - I zapłacę twoje honorarium. Obietnica złota przemawiała do Davida jak nic innego na świecie. Do karczmarki zapewne też, gdyż szybko wyprostowała się i pobiegła do stojącego na palenisku, bulgoczącego kociołka. - Jeśli szybko nie dobijemy targu - ostrzegł David - to ona przyniesie nam po misce tej parszywej strawy, a to nie wyjdzie nam na dobre. Ponownie spojrzał na damę i zobaczył jej zdeterminowaną minę oraz zaciśnięte szczęki. Nie by26

ła takim delikatnym kwiatem, jakim się wydawała na pierwszy rzut oka. Pomyślał, że powinien zapytać, dlaczego odszukała go osobiście, bez pomocy męża czy rodziny. Z natury był podejrzliwy, więc zaczął się zastanawiać, czy nie chciała wykorzystać go w jakimś konflikcie między klanami. - Czego chcesz? - spytał wprost. - Ochrony. - Twoich włości? Zamku? - Mnie samej. Rozeźlił się, że złoto tak szybko mu ucieka. - Nie będę wchodził między ciebie i twojego męża. - Wcale o to nie proszę. - Przed kim innym może chcieć ochrony kobieta taka jak ty? A mąż ochroni cię przed całą resztą. Splotła dłonie na wysokości talii. - Jestem wdową. Znowu otaksował ją wzrokiem i nagle zrozumiał, co chciała mu przez to powiedzieć. - Bogatą wdową. - Od niedawna? - Interesuje cię posada, którą proponuję? Ta odpowiedź była jednocześnie reprymendą za jego ciekawość, lecz wcale o to nie dbał. - Nęka cię niechciany zalotnik? - próbował odgadnąć. Patrzyła na niego nieruchomym, zimnym wzrokiem. Wyraźnie nie chciała zaspokoić jego ciekawości. Dobrze. I tak wkrótce sam dowie się wszystkiego. Kobiety nie umieją utrzymać tajemnicy, a ta dama, mimo całego opanowania, z pewnością była kobietą. Potarł zarost na policzku, a wtedy pył zebrany z podłogi pozostał mu na dłoni. - Jestem legendą, a legendy są kosztowne. 24

- Nikogo innego nie chcę. Wymienił ogromną sumę trzech funtów angielskich. Skinęła głową. - Za każdy miesiąc - dodał szybko. - W porządku. Znowu się jej przyjrzał. Wcześniej nie uważał jej za głupią, lecz przecież powinien był wiedzieć lepiej. Wszystkie kobiety są głupie, lecz tak samo głupi są mężczyźni, którzy myślą, że mogą zarobić taką fortunę siłą przebrzmiałej reputacji. - Za jeden miesiąc z góry. Otworzyła sakiewkę, odliczyła złote monety i potrzymała przed jego oczami. - Czy to dostateczna gwarancja mych dobrych intencji? Skoro ona tego nie wiedziała, dlaczego on miałby jej powiedzieć? Była dobrze ubrana, traktowała go jak nędznego robaka, miała przybocznych strażników, którzy nie spuszczali z niej wzroku... tak, była zamożna, więc bez niczyjej szkody mógłby przecież uszczknąć odrobinę tego bogactwa dla siebie, prawda? Ostrożnie objął palcami pieniądze, zaciskając jednocześnie monety oraz jej dłoń. Poczuł delikatne ciało, a także przyjemny chłód złota. Pomyślał, z jaką łatwością mógłby ją złamać, i jak bardzo potrzebował tych pieniędzy. Cofnął rękę i potarł, aby pozbyć się swędzenia, jakby to mogło wyzwolić go od nieuczciwych myśli. - To nie mnie szukasz. - Ruszył do drzwi, gdy właśnie weszła Sybila z misami pełnymi parującej strawy. Ze szczególnym upodobaniem ją minął. - Hej - zaskrzeczała. - Wracaj no tu. Milady, ja chcę moich pieniędzy. 28

- Zapłać jej, Gunnewate - powiedziała dama zza jego pleców. Jeden z uzbrojonych strażników sięgnął do sakiewki, drugi zaś wyciągnął ramię i zagrodził wyjście. David stanął i popatrzył uważnie najpierw na owo ramię, następnie na masywnie zbudowanego mężczyznę, do którego należało. - Usuń się albo ja usunę ciebie. Uzbrojony mężczyzna ani drgnął. David próbował zastraszyć go ostrym, pełnym jawnej groźby spojrzeniem, lecz tamten odpowiedział mu tym samym, wysuwając do przodu podbródek. David oparł dłoń na rękojeści noża, a gdy tamten wyciągnął miecz, cofnął się o krok, aby zrobić miejsce do walki. - Daj mu wyjść, Ivo - powiedziała dama. Bez żadnej oznaki żalu czy ulgi, bez pośpiechu i bólu, Ivo opuścił potężną rękę wzdłuż ciała, robiąc Davidowi przejście. David nie wierzył własnym oczom. Ten wielki osiłek ustąpił, jednak nie pod groźbą broni, lecz reprymendy, jaką otrzymałby od kobiety. Ivo nie okazał szacunku legendzie najemnego rycerza, tylko pojedynczemu słowu swej pani. Podszedłszy bliżej, David przymierzył się do piersi Iva, który był wyższy, szerszy, młodszy, fizycznie miał nad Davidem ogromną przewagę. - Skończony tchórz - wycedził David, patrząc mu prosto w oczy. Ivo aż się wzdrygnął, czując obrzydliwy, przepity oddech, jednak po chwili przywołał na usta wzgardliwy uśmiech. - Śmierdzący tchórz - rzucił w odpowiedzi. Po chwili skłonił lekko głowę i cofnął się wzdłuż ściany. 26

David aż zagotował się ze złości. Chętnie wdałby się w bijatykę. Musiał wyładować na kimś swoją wściekłość. Lecz teraz po prostu ruszył przez drzwi, chciał jak najszybciej opuścić to miejsce, zostawić za sobą całą tę farsę. Gdy uderzyły go promienie słońca, aż zachwiał się na nogach. Do diabła, ależ jasno. Jasno i strasznie gorąco, tak jak przez ostatnie dwa lata. Susza. Przeklęta susza wypędziła go z domu. Czy to się kiedyś skończy? Słoneczny blask wdzierał się przez oczy do mózgu, a nawet gdy je zamknął, powieki nie dawały wystarczającej osłony. Skrywając twarz w dłoniach, oparł się o ścianę. - Piekielne piwsko. - To nie wina piwska, lecz braku umiaru w jego piciu - dotarły doń precyzyjnie wypowiedziane słowa damy, które zazgrzytały niczym kamień na najwspanialszej stali z Toledo. Odważnie otworzył oczy, osłaniając je dłońmi przed palącym słońcem. - Kim jesteś? - Jestem Alisoun, pani na zamku George's Cross. Już wcześniej, w mrocznym wnętrzu gospody wydawała się urodziwa, lecz teraz ujrzał ją w pełnej krasie. Miała białą suknię, jasną skórę, a na nosie... czyżby to były piegi? Zmrużył oczy. Tak, wyraźnie to piegi, które przebywały tam bez wątpienia wbrew woli lady Alisoun. Z niejaką satysfakcją pomyślał, że oto jest coś, co okazuje nieposłuszeństwo tej władczej damie. Nieustępliwa tak jak córka Davida i niemal tak samo nieustraszona, spytała: - Czy jesteś Davidem z Radcliffe? 27

- Już ci powiedziałem, że tak, i była to prawda. I nie jestem już pierwszym rycerzem króla, co także nie było kłamstwem. - Odwrócił się, zawstydzony, aby nie widzieć pogardy malującej się na jej twarzy. Szukasz pierwszego rycerza króla, milady, nie mnie. - Naprawdę straciłeś ten tytuł? - spytała zdziwiona i ten ton teraz zabrzmiał bardziej kobieco niż wcześniejszy, głęboki głos. - Kiedy to się stało? - Dzisiejszego ranka. - Na samo wspomnienie poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku. - Na placu turniejowym. Legendarny David z Radcliffe padł w walce. Milczała tak długo, że w końcu skierował na nią wzrok. - To tragiczne, że przegrałeś właśnie teraz, gdy cię potrzebuję - powiedziała w końcu. - Lecz ja potrzebuję legendy, a nie jednodniowego bohatera. Potrzebuję ciebie. - Na wszystkich świętych - odparł chropowatym z bólu głosem - kobieto, czy ty nie widzisz? Nie jestem człowiekiem, którym niegdyś byłem. Każdy świeżo upieczony rycerz w Lancaster wyzywał mnie na walkę w ostatnich dniach tylko po to, aby potem się przechwalać, że pokonał największego najemnego rycerza wszystkich czasów. Pokonałem ich, gołowąsów, którzy mieli więcej brawury niż zdrowego rozsądku. Lecz gdy wystąpiłem przeciwko doświadczonemu rycerzowi, przegrałem. - Wyczerpały cię wcześniejsze pojedynki - próbowała go usprawiedliwić. Lecz on nie zważał na jej słowa. - Doznałem żałosnej, poniżającej porażki. Chwyciła jego dłoń, otworzyła i położyła na niej monety, po czym zamknęła na nich jego palce. 31

- Oto twoja zapłata za pierwszy miesiąc. Karcz-marka także dostała swoją należność. Jeśli zdecydujesz się przyjąć moją propozycję, to znajdziesz mnie w gospodzie „Pod Piejącym Kogutem". Bądź tam przed świtem. -Milady - odezwał się jej strażnik imieniem Gunnewate. - Nie może pani dawać pieniędzy temu draniowi w nadziei, że jeszcze kiedyś go zobaczy! David popatrzył nań złowieszczo. Mógłby go zabić za taką bezczelność. Stwierdził, że powoli odzyskuje wzrok. Spojrzał na niebo i zauważył gromadzące się chmury. Błogosławione chmury, które w końcu zakończą tę przeklętą suszę. Lady Alisoun również je spostrzegła i kazała Ivo podać drewniaki. Idąc ciężkim krokiem, niczym tresowany niedźwiedź, mężczyzna przyniósł buty i przykląkł na kolanie, by nałożyć je na skórzane pantofelki swojej pani. - To jest legendarny David z Radcliffe - odpowiedziała w końcu swojemu strażnikowi. - Na pewno nie sprawi mi zawodu. *** Lepiej będzie, jeśli sir David nie sprawi jej zawodu. Gdyby to uczynił, cała ta koszmarna podróż i pełna niewygód wyprawa okazałaby się zupełnie nadaremna. Alisoun będzie musiała wrócić do zamku, przywożąc ze sobą co najwyżej deszczową burzę. Z kamienną twarzą Alisoun obserwowała króla Henryka III, który w wielkiej sali zamku Lancaster brylował w otoczeniu swojej świty, przyjmując petentów, tak jak czynił to każdego ranka od czasu przeprowadzki na północ. Cierpliwie czekała 32

na możliwość przedstawienia monarsze swojej petycji, cały czas usiłując zignorować obecność Osberna, księcia Framlingford, kuzyna króla i jej największego wroga. Osbern niczego jej nie ułatwiał. Patrzył na nią z tym swoim znaczącym uśmieszkiem. Każdy, kto ich nie znał, mógłby pomyśleć, że są kochankami. Osbern już o to zadbał, aby właśnie tak ich postrzegano, zaś jego władza i wpływy były tak wielkie, iż okazywana przez Alisoun pełna godności wyniosłość jedynie podsycała szerzące się plotki. W końcu była wdową, panią na zamku George's Cross, na swój sposób również osobą ważną i wpływową. To nieistotne, że małżonka Osberna była jej najlepszą przyjaciółką, i że jej niewyjaśnione zniknięcie wciąż wywoływało liczne domysły. W połączeniu z insynuacjami Osberna oraz jego przystojnym wyglądem, przedłużony pobyt Alisoun - jako kobiety samotnej - stawał się tematem spekulacji. Tęskniła już za powrotem do domu, gdzie mogła znaleźć spokój i bezpieczeństwo. Teraz postanowiła już pojechać, gdyż David na pewno wypełni swoją powinność. Musiał, gdyż był legendarnym najemnym rycerzem. Nawet na takiego wyglądał. Smukła sylwetka i gracja potwierdzały jego siłę, zaś nitki siwizny pośród czarnych włosów świadczyły o dużym doświadczeniu. Duże, ciężkie brwi przydawały jego obliczu surowości, a oczy niejedno już widziały. Lecz usta wyraźnie odróżniały go od innych, w większości bezlitosnych rycerzy. Uśmiechał się, wykrzywiał je w grymasach, częstokroć zaciskał. Każda myśl, która przelatywała przez jego głowę, odnajdywała odbicie w wyrazie tych ust, i to bez wypowiadania choćby jednego słowa. 30

Te usta bardzo jej się podobaiy. Widząc, że król Henryk skończy! audiencję dla mniej znacznych przybyszy, Alisoun zbliżyła się i złożyła dworski ukłon. Nie był zbyt głęboki, gdyż jej rodzina była równie stara i szlachetna, co królewska, jednakowoż włożyła weń należytą skromność i szacunek przynależny władcy. Wciąż krzepki, czterdziestopięcioletni król Henryk, przykrywający maską powierzchownego uroku swoją kapryśną naturę, skinął głową. - Lady Alisoun, jak miło znowu cię widzieć na naszym dworze. Jesteś tu codziennie, pochlebiając nam swoją obecnością. Czy masz jakieś polecenia dotyczące dzisiejszego dnia? Posiadał nieprzyjemną skłonność do sarkazmu, szczególnie w stosunku do niej. Nie rozumiała tego, ani też nie była tym zachwycona, bowiem dobrze wiedziała, iż niezadowolony monarcha mógłby przysporzyć problemów zarówno jej, jak i ziemi oddanej pod jej pieczę. Zatem zmusiła się do uśmiechu i odparła: - Przyjmuję polecenia od ciebie, mój panie... Prychnął, słysząc te słowa. - ...i mam pewną skromną prośbę. Przyglądał się jej krytycznie, zaś ona odczuła zadowolenie, że na tę audiencję włożyła swoją najlepszą szatę ze szkarłatnego atłasu. Ciążyła jej niczym rycerska zbroja, dając poczucie bezpieczeństwa zarówno z powodu wagi, jak i wyszukanego piękna. - Cóż to za prośba? - Chciałabym zostać zwolniona z twego dworu, panie, i powrócić do obowiązków w George's Cross. Już zbyt długo przebywam poza domem, rozkoszując się blaskiem twej obecności. 31

Zadarł nieco głowę i uważnie przyjrzał się młodej kobiecie. - Robisz się piegowata. Dworzanie gruchnęli śmiechem. - Już wcześniej miałam piegi. Nastała ogólna wesołość, zaś król spuścił głowę, jakby pogrążony w rozpaczy. Patrzyła na niego, a po chwili, zdezorientowana, spytała: - Mój panie, czy sprawiłam ci zawód? - Nieważne. Tak więc, chciałabyś zostać zwolniona? Czy pragnęłabyś zabrać coś ze sobą do George's Cross? Oblizała wargi, starając się sprawić wrażenie, że nie rozumie ukrytej w tym pytaniu aluzji. - A cóż mogłoby to być? - Oczywiście mąż. Wykonał ręką szeroki gest, wskazując dworzan stojących pod ścianami wielkiej sali. Przeraziła się. Król Henryk gwałtownie szukał żony. Już wcześniej wykorzystał małżeństwo jako środek dyplomatyczny, doprowadzając do unii Anglii z Prowansją. Użył go również po to, by odebrać wpływy szlachcie, zaś dodać władzy sobie samemu, zarówno w kraju, jak i na arenie międzynarodowej. Te sukcesy utwierdziły go w nieskromnym przekonaniu, że ma dużo zdrowego rozsądku - którego jednak nie wykazał w rządzeniu Anglią ani też w doborze narzeczonych dla Alisoun. A teraz ona przebywała na dworze, ponownie rozbudzając apetyty mężczyzn żądnych jej bogactwa oraz apetyt króla na zawiązanie sojuszu. - Widzisz tu kwiat mojego królestwa - podjął Henryk. - Najlepszych mężów Anglii, Normandii, 35

Poitou* i Francji. Czy nie ma tu takiego, który spełnia twe oczekiwania? Nie mogła tego powiedzieć, więc zaprotestowała. - Wasza Królewska Mość. Z pewnością zgodzisz się ze mną, że moje oczekiwania są racjonalne. Uniósł trzy palce i policzył. - Bogactwo, szlacheckie pochodzenie i odpowiedzialność. Czy tak? Poczuła ucisk w gardle, widząc jego triumfalny uśmiech. Odchrząknęła. - Tak, Wasza Królewska Mość. - Więc mam dla ciebie odpowiedniego kandydata. Była kompletnie zaskoczona. - To niemożliwe! Przecież codziennie przebywałam na dworze, obserwując, kto mógłby ubiegać się o moją rękę i... - Czy właśnie dlatego tu byłaś? - Popatrzył na swoją zaciśniętą pięść. - Aby mi doradzić, gdyby ktoś się ośmielił? Coraz bardziej obawiała się tej rozmowy. Nie podobało się jej ani podejście króla, ani też pożądliwe i pełne wyższości spojrzenie Osberna. Ktoś szeptał królowi do ucha złośliwe plotki, a ona już dobrze wiedziała, kim jest ów złoczyńca. Poczuła gwałtowne ukłucie tęsknoty za George's Cross, silnej niczym głód wyposzczonego człowieka, jednak zwalczyła to przemożne uczucie. Przybrała poważną minę, której nauczyła się po wielu latach ćwiczeń. - Nie śmiałabym udzielać ci rady, Wasza Królewska Mość. Jestem kobietą i twoją uniżoną sługą, ty zaś, panie, jesteś królem Anglii. Historyczna kraina w zachodniej Francji ze stolicą w Poitiers (przyp. red.). 36

- Więc jednak nie zapomniałaś o tym. Wobec tego posłuchaj, Alisoun z George's Cross. Jako męża przeznaczam ci Simona, hrabiego Goodney. Czy mogłabyś wyobrazić sobie bardziej odpowiedniego kandydata? Niestety, nie mogła. Simon z Goodney miał szlacheckie pochodzenie, bogactwo i dobrze wypełniał obowiązki. Ten dystyngowany, niedawno owdowiały mężczyzna posiadał włości w Poitou, tam gdzie król pragnął wzmocnić swoje wpływy. Już wcześniej posadzono ją obok niego przy stole. Słuchała jego nosowego głosu. Czuła nieprzyjemny ucisk w żołądku, gdy oddychał i przeżuwał, mlaskając otwartymi ustami. Widziała resztki jedzenia na jego nożu. A własny nóż pobrudziła sobie jego krwią, gdy sięgnął brudnymi paluchami do jej piersi. Jednakowoż Alisoun rozumiała, jakie ciążą na niej obowiązki. Bez względu na uczucia musiała chronić George's Cross, a mąż stałby się cennym nabytkiem, zapewniającym zamkowi bezpieczeństwo. Co więcej, obecna niebezpieczna sytuacja z pewnością zostałaby zażegnana, gdyby Alisoun znalazła się pod opieką małżonka. Lecz małżonek zwiększał również możliwość, że Alisoun nie będzie w stanie dotrzymać danego słowa. Ogarnęło ją przerażenie. Niech Bóg ma ją w swojej opiece - nie widziała żadnej możliwości rozwiązania tego dylematu. - Hrabia Goodney zaiste jest dla mnie odpowiednim mężem. Dziękuję ci, panie, za twoją rozważną radę. - Czy to oznacza, że nie dasz mu kosza? - spytał król.. - Że nie dam mu kosza? Nie pojmuję. - Przysłałem ci już pięciu mężów. - Król uderzył dłonią w poręcz fotela. - Pięciu! I żaden nie był 34

w stanie wytrzymać twojego ostrego języka. - Chciała się odezwać, lecz król wycelował palec prosto w jej twarz. - Jeden z nich nawet wziął udział w krucjacie i nigdy nie wrócił. - Nie zasługiwał na mnie. - A pozostali czterej? - Także nie zasługiwali. - Była gotowa odeprzeć każdą jego obiekcję. - Mój panie, nie jestem zielonym źdźbłem pszenicy, które kołysze się tak, jak wiatr zawieje. Król się zastanowił. - To prawda. Bardziej przypominasz żółte źdźbło pszenicy, które zesztywniało od przejrzałego ziarna. - Właśnie. - Pogratulowała mu trafnego porównania, lecz zaraz zmarszczyła brwi, słysząc stłumione śmiechy zebranych wokół dworzan. Co tak śmieszyło tych głupców? - Ile masz lat? - Osbern rzucił pytanie, które dźgnęło ją niczym sztylet wsunięty między żebra. Zignorowała go. Zachował się arogancko, wtrącając się w rozmowę, którą prowadziła z królem. Arogancko i... groźnie. - Ma dwadzieścia sześć wiosen - odparł król. - To najstarsza owdowiała dziewica w Anglii, a zapewne także na całym kontynencie. Wszystkim było wiadome, że jako bardzo młode dziewczę, a właściwie dziecko, została wydana za mąż i niemal natychmiast - przedwcześnie -owdowiała. Osbern był odziany niezwykle szykownie, co dodawało blasku, jakiego zazdrościła mu większość mężczyzn. Jego krótkie ciemne włosy miały niemal fioletowy połysk niczym skrzydło kosa. Błękitne oczy płonęły ognistym zainteresowaniem, kształtną sylwetkę formowały pięknie rzeźbione mięśnie. 38

Na Boga, ależ go nienawidziła. Nienawidziła i obawiała się. - Z pewnością nie jest już dziewicą - powiedział. Król znieruchomiał, po czym wolno odwrócił głowę, aby popatrzyć na kuzyna. - Masz na ten temat jakąś osobistą wiedzę? - Osobista wiedza o lady Alisoun to byłaby... - zaczął tym swoim przeciągłym, obrzydliwym głosem. - ...Śmierć - przerwał mu król. - Zabiłbym tego, który by twierdził, że pozbawił dziewictwa niewiastę będącą najwspanialszym przykładem angielskiej kobiecości. Osbern nie poruszył się, jedynie jego spojrzenie wędrowało od króla do Alisoun i z powrotem. Wtedy zobaczyła, że w końcu coś zrozumiał. Pragnienie, aby ją obrazić, zawiodły go poza granicę kurtuazji, wywołując niezadowolenie samego króla. Może i był pięć lat starszy od monarchy, lecz to Henryk posiadał koronę Anglii, więc teraz Osbern znalazł się w tarapatach. Z właściwą sobie gracją ukłonił się Alisoun, obejmując tym ukłonem także króla i cały dwór. - Nie wątpię, że lady Alisoun nadal może być symbolem czystości, jaki przystoi samej Dziewicy Maryi. Sam wyzwałbym na pojedynek każdego, kto uważałby inaczej. Król chyba przyjął przeprosiny, lecz Alisoun przeciwnie. Jak on mógł? Pilnowała swej reputacji i cnoty jak największej świętości, a teraz jej imię znajdzie się na ustach wszystkich plotkarzy, a to z powodu jednej krótkiej wizyty na dworze. Zwykłe przeprosiny nie zmyją tej plamy. Jednak była zbyt mądra, aby marnować czas, użalając się nad czymś, czego naprawić nie sposób. Zwróciła się do króla: 36

- Jednego z pięciu mężczyzn kazałeś mi, panie, poślubić, lecz jestem dojrzałą kobietą i moje wymagania co do małżonka są proste i nie zmieniły się przez cały okres mego wdowieństwa. Jestem arystokratką królewskiego pochodzenia, więc i mój mąż musi być szlachetnie urodzony. Posiadam znaczny majątek, więc i mój mąż musi być bogaty. Jestem obowiązana i poświęcona temu, aby zachować bogactwo i pozycję, zatem i mąż musi być równie oddany tej sprawie. Sprawdziłam tych zamożnych i szlachetnie urodzonych, czy podołają tym odpowiedzialnym zadaniom. Wszyscy bez wyjątku uciekli, lecz Simon, hrabia Goodney, okaże swą szlachecką krew własną sumiennością. Dziękuję ci, mój panie, za... Przerwał jej odgłos czyichś szybkich kroków. Zanim jeszcze Alisoun go zobaczyła, Simon z Goodney zaczął wołać nosowym głosem: - Królu mój, błagam, każ jej przestać! Ja odmawiam! Nie ożenię się z tą kobietą.

ROZDZIAŁ3 Ta przeklęta, głupia kobieta wyjechała bez niego. David stał w głównej izbie w gospodzie „Pod Piejącym Kogutem", przeklinając wszystkie niewiasty, a w szczególności Alisoun z George's Cross. Już 37

kiedyś nauczył się od żony, jakie baby są głupie, lecz poprzedniego dnia Alisoun zachowywała się jak zwykła, rozsądnie myśląca osoba. Jak mężczyzna. A teraz stał tutaj z jej pieniędzmi w kieszeni, nie mając możliwości wywiązania się z opłaconej służby. No cóż, skoro ona go nie chce, nie zamierza za nią gonić. Faktem jest, że powiedziała „przed świtem", a teraz słońce stało niemalże w zenicie. Lecz lady Alisoun powinna zdawać sobie sprawę, że jeśli mężczyzna pije tyle, ile on wypił poprzedniego dnia, musi się odpowiednio wyspać. Jakże miałby pilnować tej głupiej baby, gdy ból rozsadza mu głowę, a żołądek odmawia posłuszeństwa? Zrobił jej przysługę, wysypiając się tego ranka. Z wściekłością przełożył nogę nad ławą i zawołał: - Chleba! Natychmiast przybiegła dziewczyna z pieczywem, zaś jej ojciec, właściciel gospody, przyglądał się gościowi z wyraźnym zadowoleniem. - Czy trzeba ci czegoś jeszcze, panie? - spytał. - Mamy pożywną potrawkę z dziczyzny. David rozejrzał się po gospodzie. Cóż, lady Alisoun nie zadowoliłaby się jakąś ponurą, zaroba-czoną norą. Zatrzymała się w najlepszym zajeździe i bez wątpienia na nic gorszego nie zasługiwała. - Tak - warknął. - Miskę potrawki i kawałek dobrego sera. - Natychmiast. Właściciel gospody osobiście przyniósł ser, a dziewczyna postawiła na stole miskę. Jej ojciec przyjrzał się Davidowi. - Jestem Godric, właściciel tego przybytku, do usług. A pan jesteś sir David z Radcliffe. Tak, ludzie wciąż go pamiętali. Odczekał chwilę, aż Godric odezwał się ponownie. 41

- Jesteś, panie, rycerzem lady Alisoun, prawda? David znieruchomiał z szeroko otwartymi ustami. - Rycerzem lady Alisoun? - Trzasnął łyżką w blat i gwałtownie wstał. - Rycerzem lady Alisoun? Jestem sam sobie panem, a nie własnością jakiejś kobiety. Rozejrzał się po niemal pustej sali. Dziewczyna aż cofnęła się ze strachu, zaś jej ojciec zaczął wykręcać sobie palce. - Oczywiście, panie. Głupio się odezwałem. - To już lepiej. - David już chciał usiąść, gdy zorientował się, że wstając, przewrócił ławę. Z trudem utrzymał równowagę, w ostatniej chwili ratując się przed upadkiem na podłogę. Godric podbiegł i postawił siedzisko na miejscu. - Przeklęta ława - mruknął pod nosem. - Strasznie chwiejna. Powinienem był ją naprawić. - Odczekał, aż David przełknął kilka porcji potrawki. - Nie powie pan lady Alisoun, że pana rozgniewałem? poprosił pełnym niepokoju głosem. David miał ochotę plunąć w niego przeżutą strawą, lecz po chwili zastanowił się, przełknął i westchnął. W przeszłości za sam wygląd wyrzucano go ze znacznie podlejszych gospód. Godric powinien był uczynić to samo, a przynajmniej zażądać okazania pieniędzy przed wydaniem posiłku. Tak więc musiał to być wpływ lady Alisoun. - Dlaczego ona wyjechała tak wcześnie? - spytał szorstko. - Nie okazała tego, oczywiście, lecz domyślam się, że milady nie czuła się zbyt dobrze, gdy wczoraj wieczorem przechodziła przez szynk. Starałem się stłumić plotki, lecz widocznie została upokorzona ponad wytrzymałość. - Pokiwał głową z zadumą. - Jakaż kobieta nie byłaby rozgoryczona? 39

Najwyraźniej Godric był przekonany, że David jest powiernikiem milady, a ten na razie nie zamierzał wyprowadzać go z błędu. Pokiwał tylko głową w taki sam, pełen zadumy sposób, po czym wsunął sobie do ust kawałek chleba. - Została tak brutalnie odrzucona! - Godric cmoknął z dezaprobatą. - I to na oczach całego dworu. Ożywiony myślą, że ktoś utarł jej nosa, David przełknął kolejny kęs. - A to przez kogo? - spytał. - Przez nikogo, ot co. Zaskoczony Godric zaprotestował. - Nie nazwałbym go nikim. Simon jest hrabią Goodney i ma tyle złota, że obrasta je pajęczyna, a pochodzi z tak świetnego rodu, że sam król mógłby mu pozazdrościć. A to, że odmówił wykonania rozkazu króla, który kazał mu poślubić tę piękną damę, czyni zeń marnego niegodziwca. - Na wszystkich świętych - rzekł z podziwem David. - Simon z Goodney odmówił jej? - Godric aż się wzdrygnął, widząc zaskoczenie rycerza, więc David pośpiesznie dodał coś jeszcze, aby złagodzić jego podejrzenia. - Wciąż trudno mi dać temu wiarę, bo równie on oszczędny, co Hiszpan z butelką porto. - O, tak. - Godric wyciągnął ścierkę wiszącą mu u paska i przetarł stół. - Wszyscy właściciele gospód dobrze o tym wiedzą. - A ten drugi zalotnik? No ten, który chce ją porwać. Wiesz, jak zareagował na rezygnację Simona? - Nic nie słyszałem o innym zalotniku lady Alisoun. A kto to taki? Dobre pytanie, na które zresztą Godric najwyraźniej nie umiał odpowiedzieć. David musiał więc 43

znaleźć jakiś inny sposób. Z udawaną prawością rzekł: - Jeśli to nie jest powszechnie wiadome, być może lady Alisoun pragnie, aby tak właśnie zostało. Rozczarowany karczmarz cofnął się, a David skupił uwagę na misce z jedzeniem. Rozumny właściciel gospody odszedł, zostawiając go w spokoju, a gdy David miał już pełny żołądek, jego honor ocknął się i powrócił do życia. Lady Alisoun dała mu złotą monetę. Wziął ją, a kobieta miała prawo określić czas i miejsce, gdzie powinien się stawić, aby wypełnić zobowiązanie. Z tego, co usłyszał, wydaje się, że czekała na niego, o ile nie czekała na Simona z Goodney. Pomyślał, że powinien ryczeć ze śmiechu na wieść, iż wyniosła lady Alisoun została upokorzona, lecz kiedyś sam spotkał się z wielkim lordem Simonem i dobrze wiedział, jakim tamten jest zarozumialcem i pyszałkiem. - Po prawdzie - mruknął do pustej już miski - jeśli Simon z Goodney dał jej kosza, to tylko dobrze o niej świadczy. - To prawda, sir Davidzie - rzekł krzątający się w pobliżu Godric, który odczekał, aż David skończy jeść, a teraz podał mu miskę z wodą. David spojrzał na nią podejrzliwie, ale gdy karczmarz pokazał, że powinien obmyć w niej palce, postąpił właśnie w ten sposób. W końcu przecież nauczył się dobrych manier, kiedy przebywał na królewskim dworze jako pierwszy rycerz monarchy. Po prostu już od dawna nie miał sposobności, aby stosować je w codziennym życiu. Godric podał mu ściereczkę. - Pewnie, ona jest zbyt wspaniała dla kogoś jego pokroju. 41

Pokrzepiony posiłkiem mężczyzna wstał, przeciągnął się. - Niech wasz stajenny przyprowadzi mojego wierzchowca. Pojadę śladem lady Alisoun. - Z panem u swego boku na pewno będzie bezpieczna. David rzucił monetę w szeroko rozpostartą dłoń gospodarza. Godric sprawił dobre wrażenie na swoim gościu, gdy nie sprawdził zębami autentyczności pieniądza, lecz wsunął go do kiesy, gdzie zabrzęczał, uderzając o inne. Och, jakże przyjemnie byłoby zatrzymać się w takiej gospodzie! Zapewnić taki luksus swojej córce. Z zazdrością myślał o przywilejach, jakimi cieszyła się lady Alisoun. - Zaniepokoiłem się, kiedy wyruszała razem ze swoimi wozami - odezwał się Godric - wyładowanymi rzeczami, które tu zakupiła, lecz twoja obecność, panie, pozwoli mi odzyskać spokój. - Ile było tych wozów? - Trzy. -Trzy? Godric spojrzał na niego dziwnie. - Lady Alisoun jest niezwykle praktyczną damą. Połączyła wizytę u króla z wyprawą po zakupy, które robi tu dwa razy w roku. David pokręcił głową. - Kobiety. Godric wyprostował się i po raz pierwszy okazał lekkie zniecierpliwienie. - Tak. Kobiety. Na podwórzu gospody chłopcy trzymali za uzdę wielkiego rumaka, podczas gdy sam wierzchowiec imieniem Louis potrząsał gwałtownie mocną szyją. Jeden ze stajennych pofrunął w powietrzu, drugi z przerażeniem patrzył, jak zwierzę uwozi go 45

na skórzanym pasku. David zdecydowanym ruchem chwycił cugle i uspokoił konia. Wciąż uczepiony uzdy chłopak opadł na ziemię jak pchła z psiego grzbietu, zaś jego kolega z trudem stanął na nogi po bolesnym upadku. David popatrzył na wspaniały koński łeb, po czym zajrzawszy Louisowi prosto w oczy, powiedział: - Musimy dogonić lady Alisoun. Rozumne zwierzę pokiwało łbem i zarżało, lecz po chwili wykonało nieoczekiwany skok do tyłu. David zaklął, ciągnąc mocno lejce, wyładowując złość na koniu w błogiej świadomości, że rumak odpłaci mu dokładnie tym samym. Królewski Louis nie zawsze był taki kapryśny. W młodości masywny biały ogier stanowił część legendy sir Davida. Mniej doświadczeni rycerze opowiadali historię, jak to David nazwał swojego wierzchowca na cześć francuskiego króla, co tak rozwścieczyło wychowanego w Anglii konia, że postanowił sam zapracować w boju na swoje imię, tym samym zapisując się na stałe w annałach historii. Jednak sześć lat stosunkowo niewielkiej aktywności pozostawiło na nim piętno w postaci przekonania, że turnieje i bitwy to zajęcie dla młodszych koni. Pragnął zamieszkać we własnej stajni, pragnął mieć osobistych stajennych, a także stanowczo przeciwstawiał się zatrudnianiu go do wszelkiej pracy, podczas gdy przecież powinien być hołubiony i wychwalany za minioną świetność. W sumie Louis miał bardzo wiele cech wspólnych ze swoim panem. Ponieważ David przyjechał na jego grzbiecie do Lancaster, Louis okazywał wrogość, odmawiając okiełznania go nawet przez osobę, którą uwiel43

biał. David usiłował przemówić mu do rozsądku, lecz przez większość czasu obaj musieli uciekać się do stosowania brutalnej siły. Tak jak teraz. David walnął Louisa po boku, zaś ten odpowiedział mocnym kopnięciem swojego pana prosto w piszczel. Wysoka, gruba cholewa buta ochroniła Davida przed poważną kontuzją. Zaklął siarczyście i zaczął podskakiwać na zdrowej nodze, gdy tymczasem Louis wyszczerzył zęby w uśmiechu, a potem, zadowolony, pozwolił w końcu panu, aby go dosiadł. David machnął do Godrica w geście pożegnania, po czym ruszył na północ w kierunku George's Cross. Znał ten uczęszczany trakt. Jakże mogło być inaczej? George's Cross był uważany za ostatni bastion cywilizacji pośród dzikich wzgórz i lasów rozpościerających się nad Morzem Irlandzkim. Jego ukochany dom, Radcliffe, znajdował się jeszcze dalej, poza granicami cywilizacji, więc David musiał przejeżdżać obok George's Cross, gdy udawał się od siebie na południe, do Lancaster. W tamtejszej zasobnej wiosce i wokół George's Cross widywał rybaków, stada owiec oraz licznych kramarzy. Przyglądał się bardzo uważnie, lecz prawie nie dostrzegł skutków dwuletniej suszy, która jego samego wygoniła z domu. Być może susza na południu nie była tak dotkliwa; albo mieszkańcy George's Cross mieli dostateczne zapasy, które uchroniły ich przed katastrofą. Z zadowoleniem myślał o podróży w tamte strony, lecz zarazem coraz silniej zżerała go zazdrość. Lady Alisoun odziedziczyła George's Cross oraz inne włości po rodzicach, a następnie otrzymała także majątki po zmarłym mężu. David nie odziedziczył po rodzicach niczego, dostał jedynie starą 47

tarczę i miecz oraz polecenie, aby wyruszył w świat i wywalczył sobie w nim należne miejsce. Na mocy kontraktu małżeńskiego jego żona wniosła do związku pewne włości - lecz była kobietą wiecznie narzekającą i bojaźliwą. Musiał się bardzo wycierpieć za każdy akr tej ziemi. A teraz oczekiwało go zadanie zapewnienia ochrony innej niezadowolonej i bojaźliwej kobiecie. To prawda, że wczoraj nie sprawiała takiego wrażenia, ale przecież musi być płocha, skoro wyjechała w takim pośpiechu, nie czekając na człowieka, w którego kieszeni pobrzękiwało jej złoto. Ale gdy mężczyzna zanurza głowę w studni pełnej piwa, to nazajutrz nie zrywa się o bladym świcie, aby powitać nowy dzień. Powinna to zrozumieć. Przypomniał sobie jej surowe, pozbawione emocji oblicze, które zaprezentowała poprzedniego dnia. Nie, ona by tego nie zrozumiała. Taka kobieta przywykła do rozkazywania. Na wszystkich świętych, nie chciał mieć posady u kogoś takiego. Pragnął przejechać przez George's Cross i ruszyć dalej do zamku Radcliffe, gdzie czekała na niego córka i jego ludzie. Wzdrygnął się, zwalczając pokusę, by ujrzeć szczupłą twarzyczkę Bert, uradowanej widokiem taty. Louis także się wzdrygnął, jakby rozumiał rozterki swego pana, po czym przyspieszył biegu. - Nie, mój dobry druhu - powiedział David. - Mąmy do wypełnienia zadanie, i wypełnimy je, nawet gdybyśmy musieli gonić za tą frywolną niewiastą. Louis westchnął przeciągle, po czym uniósł łeb i zarżał. Odpowiedziało mu inne rżenie, a wtedy David zrozumiał, że za następnym wzgórzem ktoś 48

jedzie tym samym traktem. Czyżby lady Alisoun ze swoją eskortą? Lecz jeśli nie miał szczęścia, to mogli być rabusie, których będzie musiał zetrzeć w proch. Wyciągnął miecz tkwiący w pochwie i uśmiechnął się. Przydałaby mu się jakaś bijatyka, szczególnie taka, którą mógł wygrać. Włożył na głowę hełm, nastawił tarczę i nachylił się do przodu. Wierzchowiec zrozumiał, czego żąda jego pan, więc ruszył galopem. Louis czasem udawał naburmuszonego, lecz jego ciekawość i pewność siebie były równie wielkie jak u pana. Wjechawszy na szczyt wzniesienia, David nie ujrzał rabusiów, lecz trzy wyładowane po brzegi wozy, które mozolnie toczyły się po gościńcu. Masywne woły racicami wzbijały w powietrze tumany pyłu, ciągnąc z wysiłkiem ciężki ładunek. Woźnice szli obok zwierząt, trzymając w rękach kije. David nigdzie nie dostrzegł ani lady Alisoun, ani jej zbrojnych strażników. - Słodki Jezu! - Pewien, że spadło na nią jakieś nieszczęście, szybko pognał Louisa ku wozom w momencie, gdy te dotarły do brodu przez wąski potok. - Hej! - Stój! - usłyszał czyjś głos za plecami. Obrócił się w siodle i spojrzał. W cieniu drzew siedziało na koniach dwóch uzbrojonych po zęby mężów. Jeden z nich trzymał kopię, drugi maczugę. Na ich widok serce Davida zamarło. Nie miał wątpliwości, że lady Alisoun została obrabowana i zamordowana przez tych dwóch zdegenerowa-nych wojaków. A niech to, stracił tę kurę znoszącą złote jajka, zanim jeszcze zdołał cokolwiek więcej uszczknąć. Przyjrzał się ostro zakończonej kopii. Jeśli nie będzie ostrożny, straci nawet to, co udało mu się zdobyć do tej pory. 46

Bez ostrzeżenia spiął Louisa ostrogami. Wielki rumak w okamgnieniu rzucił się gwałtownie do galopu. David wrzasnął wojenny okrzyk, nacierając w miejsce pomiędzy dwoma zbrojnymi. Tarczą strącił z konia właściciela długiej kopii, lecz zamachnąwszy się mieczem, rozpruł tylko powietrze, podczas gdy drugi z rycerzy wykonał szybki unik, skowycząc przy tym donośnie. Perfekcyjny atak, jaki David miał w zamyśle, nie udał się, zaś impet natarcia zawiódł go pomiędzy gęste zarośla i drzewa. - Idioci - warknął, usilnie szukając miejsca, gdzie mógłby zawrócić Louisa. - To nie są rycerze. Wszystko, co mają, na pewno ukradli. Dalej, Louis, musimy... - Stój. Kobiecy głos osadził go w miejscu. Znał ten głos. Na samo wspomnienie poczuł ból w żebrach. - Sir Davidzie, już myślałam, że nas opuściłeś. Była tu. Na Boga, wszak to jej wozy, a ona nie wiadomo od kiedy znajdowała się w łapach tych bandytów. - Zrobili ci coś? - spytał ostro. Jej uroda pozostała nienaruszona. Płaszcz do konnej jazdy z zielonego aksamitu zwisał równo z jej ramion, czepek spoczywał na głowie, a udrapowany woal trzymał go na miejscu. Spod nakrycia głowy nie wystawał ani jeden kosmyk włosów, na twarzy nie było widać śladu ani jednej łzy. Mimo to Davida ogarnęło okropne poczucie winy. Gdyby przybył do gospody wcześniej... gdyby darował sobie posiłek... gdyby jechał szybciej... niech Bóg mu wybaczy, zawiódł ją na całej linii. Doskonale wiedział, jaki los ją spotka, jeśli on nie stanie na wysokości zadania. 50

- Uratuję cię. - Uratujesz? Przed czym? Spojrzała na gościniec. Obrócił konia ciasnym zwrotem. - Przed Ivem i Gunnewate? - spytała. Już szykował się do kolejnej szarży, gdy dotarł do niego sens tych słów. - To Ivo... to twoi strażnicy? - Ci sami. - Niespiesznie, jak to miała w zwyczaju, oddaliła się, by po chwili powrócić, ciągnąc za sobą stępaka. - A kto inny miał mnie chronić? - spytała ostro, z wyrzutem. - Ty nie zjawiłeś się o świcie - Nie zjawiłem się o świcie - powtórzył spokojnie. - Kiedy wydaję rozkaz, oczekuję, że zostanie wykonany. Jeśli masz być moim człowiekiem, Davidzie z Radcliffe, musisz robić to, co ci każę. Ściągnął rękawice i stępem skierował Louisa w jej stronę. - Więc opuściłaś zajazd „Pod Piejącym Kogutem", aby dać mi nauczkę? Zawahała się, po czym skłoniła głowę. - Można powiedzieć, że nie jestem niezadowolona z osiągnięcia również tego celu. Próbował się opanować. Naprawdę. Ale ta... ta kobieta wywoływała w nim poczucie winy. I to bez powodu! Przecież ani przez chwilę nie była w niebezpieczeństwie. Cały czas miała wszystko pod kontrolą, a rzucała się jak jakiś półgłówek. - Dać nauczkę mnie? A gdybym był złodziejem czy mordercą, milady, kto także dostałbym nauczkę? Próbowała coś powiedzieć, lecz on pochylił się mocno w siodle i ujął ją za podbródek. Uniósłszy głowę Alisoun, popatrzył na nią wilkiem. 48

- Właśnie dałem dowód, że doświadczony rycerz z łatwością rozprawiłby się z tymi twoimi mizernymi strażnikami, a przecież na traktach spotyka się wprawnych w swoim fachu rycerzy. Zabraliby twoje rzeczy, zabili twych ludzi, zniewoliliby ciebie, a potem przyozdobiliby twoimi trzewiami gałęzie drzewa. - Puścił ją i nałożył rękawicę pełnym wściekłości ruchem. Dotknęła podbródka; na jasnej skórze pozostały ślady po jego palcach. - Rozumiem. - Przy takich rzezimieszkach zbladłyby twoje obawy o porwanie przez konkurenta. Następnym razem, gdy najmiesz rycerza, zaczekaj na niego. - Tak, oczywiście. - Co by ci zaszkodziło zaczekać? Albo posłać po mnie jednego ze służących? - Widocznie źle to osądziłam. - Wsiadła na wierzchowca, skierowała go w kierunku Davi-da, po czym zatrzymała tuż obok niego. Zajrzała mu prosto w oczy; miała chłodne, szare tęczówki. - Wybacz mi, Davidzie z Radcliffe. Ruszyła ku gościńcowi. Rycerz popatrzył za nią. Jakże spokojnie przyjęła reprymendę! Zważyła w myślach jego obiekcje, przeanalizowała argumenty, po czym bez żadnych usprawiedliwień przyznała się do błędu. A potem po prostu przeprosiła, szczerze i łagodnie. Ściągnął usta w niemym gwizdnięciu. Nic dziwnego, że nie wyszła powtórnie za mąż. Każdy mężczyzna w Anglii musiał doznać wstrząsu w konfrontacji z jej rozsądkiem; odbierała płci przeciwnej wszelkie poczucie wyższości. - Ivo! - zawołała. - Gunnewate! Podnieście się z ziemi, ruszamy w dalszą drogę. Jeśli mamy do49

trzeć do George's Cross w cztery dni, musimy wykorzystać każdą godzinę słonecznej pogody. David wyjechał spomiędzy drzew i zobaczył, jak Ivo próbuje postawić na nogi okutanego w ciężką zbroję Gunnewate. Skierował tam Louisa. Pośród naturalnej harmonii lasu rozległ się nieprzyjemny brzęk stali. - Pośpieszcie się! - Alisoun delikatnie zaklaskała w dłonie, których odgłos stłumiły rękawiczki do konnej jazdy. - Wozy już odjechały, a jak słusznie zauważył sir David, jesteśmy narażeni na napaść. Uśmiechając się, David został nieco z tyłu i powiedział do nich: - Pośpieszcie się, moi drodzy. Tak się guzdrze-cie, jakby rycerska zbroja ważyła co najmniej osiem kamieni. - Dźgnął Louisa ostrogami i zawołał jeszcze przez ramię: - A na pewno nie waży więcej niż pięć. Zarechotał, słysząc, jak w odpowiedzi rzucają mu przekleństwa. Ruszył galopem do przodu. Tymczasem Alisoun już dogoniła wlokące się wozy i teraz jechała obok nich, szukając na gościńcu miejsca, gdzie wzbijany pył nie dawałby się tak bardzo we znaki. Pojechał za nią, a po drodze przemówił do woźniców. Gburowaci wieśniacy patrzyli nań z niedowierzaniem, jakby nigdy nie słyszeli szlachcica, który potrafi rozmawiać ich prostackim, niewybrednym językiem. Ponieważ milczeli, odezwał się ponownie, aby mu odpowiedzieli, bo wiedział, że w tej potencjalnie niebezpiecznej sytuacji być może będzie musiał skorzystać z ich siły i ciężkich kijów, które mieli na wozach. Każdy z nich skinął mu głową i wymamrotał powitanie, więc David stwierdził, że pierwsze lody zostały 53

przełamane. Podjechał do przodu i zrównał się z Alisoun. -Milady, twoi zbrojni towarzysze to nie rycerze, więc czemu pozwalasz im hasać w rycerskich zbrojach? Spojrzała nań z zakłopotaniem. - Wiem, że zbroja źle na nich leży, lecz mój pierwszy rycerz, sir Walter, pozostał w George's Cross jako strażnik, aby bronić zamku, gdyby wynikły jakieś kłopoty. Moi dwaj najemni rycerze, John z Beauchamp i Lothair z Hohenstaufen, towarzyszyli mi do Lancaster, ale stwierdzili, że w mieście otrzymali lepszą propozycję. - Ściszyła głos. - Chyba ją przyjęli, gdyż nie wrócili do gospody dwa dni temu i zabrali ze sobą sześciu z moich zbrojnych. - Właśnie tak kończy się zatrudnienie niemieckiego najemnika. To podejrzane typy. Nie nadają się do niczego, mogą ci jedynie poderżnąć gardło, gdy zaśniesz. - Dla większego wrażenia przeciągnął sobie palcem po szyi. - Lecz... John z Beauchamp? Kiedyś walczyłem u jego boku. To dobry człowiek. Nie wierzę, by opuścił swoją panią przed zakończeniem uzgodnionej misji. - Tak. - Odwróciła się na siodle i popatrzyła uważnie na wozy, jakby mogła ochronić je spojrzeniem. Ja też tak myślałam. - Czy ty, pani... - Zawahał się. Czy szukała Johna? W jaki sposób można dama odnajdywała najemnego rycerza? Czy odwiedzała piwiarnie i podnosiła głowę każdego pijaka? Właśnie tak postąpiła z nim, ale... - Wysłałam Iva, by poszukał jego i moich ludzi, lecz wrócił z wieścią, że podobno wszyscy odjechali do Wolston z nowym panem. - Wzruszyła ramionami, ale uczyniła to w sposób niezwykle eleganc54

ki. - Czasami najemny rycerz z trudem się godzi przyjmować rozkazy od białogłowy. - Tak - odpowiedział współczująco David. Podrapał się po zaroście. - Więc kazałaś, aby Ivo i Gunnewate włożyli zbroje. Skąd je wzięłaś? - Jedna należy do mnie, jest przeznaczona dla giermka. Niedługo dostanie ostrogi, a ja w pełni wyposażam wszystkich chłopców, którzy wychowują się w moim zamku. Mimo wszystko David był pod wrażeniem. - To szlachetne z twojej strony. - A druga zbroja... Ivo ją znalazł. - Z uwagą obserwowała gościniec. - Należała do Johna. Zatrzymał Louisa przed wierzchowcem Alisoun i chwycił cugle tuż koło pyska stępaka. Oba zwierzęta zatrzymały się na środku traktu. - To jakaś śmierdząca sprawa. - Też tak myślę. - John nigdy nie porzuciłby zbroi. Czy wiesz, ile kosztuje pełny rynsztunek? - Przecież ci powiedziałam, że właśnie kupiłam zbroję dla jednego z moich ludzi. - Jest zbyt kosztowna, aby porzucił ją rycerz nie-posiadający majątku i włości. - O wiele zbyt kosztowna. Ani na chwilę spokój nie zniknął z jej twarzy. W ogóle oblicze Alisoun było niezmienne. Cechowała ją żwawość porównywalna z kamienną figurą na katedrze w Ripon. Zaklął przeciągle i siarczyście. - Czy naprawdę nic cię nie obchodzi, że najęty przez ciebie prawy człowiek zapewne został zamordowany? - To zbrodnia, którą głęboko potępiam. Zapaliłam świece w jego intencji, modliłam się za jego 52

szczęśliwy powrót i za jego duszę, jeśli już opuściła ten padół. - Z łatwością powoziła wierzchowcem, lekko zaciskając na cuglach obleczone w rękawiczki dłonie. - A według ciebie co jeszcze miałabym zrobić? Nie powiedział tego, lecz pomyślał: zatrzymać się. Otrzeć łzę z oka. Dla własnego dobra przynajmniej zdać sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Jednak wiedział, że to głupie. Czuł odrazę do kobiet, które zachowywały się tak melodramatycznie, więc teraz również nie chciał uwikłać się w jakąkolwiek relację z taką białogłową. - Jeśli nie ruszymy, za chwilę wozy najadą na nas - przypomniała mu Alisoun. Ruszyli w dalszą drogę, która teraz wiła się pod górę, wnikając coraz głębiej w dzikie tereny Northumbrii. Anglicy mówili o tej ziemi - o tych wyniosłych Górach Kambryjskich, dzikich plażach wzdłuż brzegu morza - że jest to ziemia jałowa, przerażająca i złowroga. Pogoda była tu nieprzyjazna ze względu na pojawiające się nagle mgły i morskie sztormy, lecz gdy ktoś zdecydował się jednak zapuścić w te nieprzystępne strony, by ujarzmić ten ląd, mógł zostać sowicie nagrodzony. Na wyżynnych wrzosowiskach pasły się stada owiec, w lasach pełno było dzikiej zwierzyny i drewna na opał, zaś morze regularnie udostępniało mieszkańcom swe dary. Zanim nastała susza, David poczynił różne udogodnienia w swoim maleńkim zamku; chował też inwentarz dla swoich chłopów. Teraz jego pola nie rodziły, chłopi i zwierzęta umarły lub były umierające, jego córka... nawet nie mógł myśleć o córce i jej zapadniętych policzkach. - Czemu nie najęłaś kogoś innego, gdy twoi ludzie uciekli? - spytał. 53

Popatrzyła nań z pogardą. - Wydawało mi się, że najęłam. Ogarnięty coraz większym współczuciem dla zaginionych najemników, David ponownie pożałował, że nikt inny nie zaproponował mu zajęcia. Ale w sumie miał dużo szczęścia, że trafiło mu się chociaż to, więc z uporem postanowił zachować spokój. - Miałem na myśli coś, co zdarzyło się trzy dni temu. To prawda, że mnie zatrudniłaś, lecz chyba sama widzisz, że jeden rycerz nie wystarczy, aby obronić trzy wozy i gotową do zamążpójścia wdowę. - Nie było innych rycerzy. Nie mógł uwierzyć w tak nieudolną wymówkę. - Nie było innych rycerzy? Zawsze są młodsi synowie, mężczyźni szukający zajęcia, aby napełnić sobie brzuchy lub by nie umrzeć z głodu. - Dotarli na szczyt pagórka, więc skorzystał z tego położenia, aby się rozejrzeć. - Wiem o tym, bo sam byłem jednym z nich. - Żaden nie był zainteresowany wyjazdem do George's Cross - odparła spokojnie. Ivo i Gunnwate pędzili co koń wyskoczy, aby dogonić wozy i zająć pozycje jako zbrojna eskorta taboru. David uśmiechnął się świadomy, jak bardzo doznana porażka musi im doskwierać, zwłaszcza z powodu kogoś takiego jak on. Usatysfakcjonowany, że przynajmniej widoczny fragment traktu jest bezpieczny, odwrócił się do Alisoun. - Pewnie pytałaś nie tych mężczyzn, pani, co trzeba. - Być może. Tak jak poprzednio, miała kamienną twarz i spokojny, dźwięczny głos, lecz mimo to odniósł wrażenie, że... czegoś się obawiała. A może bała? 57

Wyprostował się w siodle i znowu dobrze ją sobie obejrzał. Dlaczego coś takiego przyszło mu do głowy? Co takiego w niej dostrzegł? Ich spojrzenia się skrzyżowały. Mimo okazywanej pewności siebie, jej oczy... jakby utraciły nieco blasku? Czyżby ich szarość nieco pociemniała? I pomyśleć, że pragnął kobiety, która nie zawodziła głośno z powodu każdej doświadczanej emocji. Zrozumienie jej wymagało ogromnego skupienia. Musiał postarać się przedrzeć przez zawiłe ścieżki niewieściego mózgu. Dla wojownika to było jak senny koszmar. Dlaczego jest taka wylękniona? Straciła ludzi, zapewne za sprawą jakiejś nieczystej gry. Żaden inny rycerz nie chciał przyjąć u niej służby. A przecież oferowała sowite wynagrodzenie, o czym wiedział z własnego doświadczenia. Wiedział także, że pieniądze, zwłaszcza duże, pomagały ukoić poniżenie spowodowane służbą dla kobiety. Coś tu nie grało. Jedynie bardzo wpływowy człowiek mógłby sprawić, że żaden rycerz nie zgodziłby się dla niej pracować. Z namysłem patrzył, jak nakazała Ivowi i Gunnewate, aby jechali za wozami jako tylna straż, po czym powiedziała Davido-wi, by sprawował nadzór nad całością grupy. Ani razu nie przyznała, że ma jakiegoś zalotnika, a przecież żaden rozsądnie myślący mężczyzna, który szukał bogatej żony, nie wzmagałby jej czujności, dokonując rabunku i mordując po kolei jej ludzi. Być może to przypuszczenie było zatem z gruntu fałszywe. - Musiałaś, pani, obrazić jakiegoś budzącego postrach arystokratę. - Zaczekał na jej wyjaśnie58

nie, bo wiedział, że kobiety uwielbiają opowiadać o swych kłopotach. Lecz ona go zignorowała. Wobec tego spróbował wysunąć niesprawiedliwe oskarżenie. - Pewnie z nim flirtowałaś, a potem dałaś mu kosza. Kobiety lubią zadawać mężczyznom taką mękę. Spojrzała nań gniewnie, rozchylając usta. Jednak musiała dostrzec na jego twarzy oznaki triumfu, gdyż nie rzekła ani słowa. W końcu zaapelował do jej zdrowego rozsądku. - Byłoby pomocne, gdybym wiedział, jak i dlaczego ci grożono, pani. Czy możemy zostać napadnięci przez przeważające siły? - Nie - odpowiedziała niechętnie. - Jeśli ktokolwiek dopuści się ataku, to niewielką siłą, jednak zazwyczaj ten okrutnik woli dokonywać swych czynów w pojedynkę. - Czy próbował cię zabić? - Gdyby chciał mnie zabić, już bym nie żyła. Nie, ta bestia nachodzi mnie dla przyjemności, aby wzbudzić strach i nienawiść. I naprawdę nienawidziła tego człowieka, kimkolwiek był. Na spokojnej twarzy Alisoun ten półuśmiech kącikiem ust wyglądał niezwykle emocjonalnie. David sobie pogratulował, że umiał to dostrzec. - Zaprawdę dobrze mu to wychodzi, lecz ja wciąż pragnę wiedzieć... Przerwała mu. - Twoim zadaniem jest zapewnienie mi bezpieczeństwa, nie zaś zagłębianie się w bezowocne spekulacje. Jeśli musisz wiedzieć więcej, by dobrze wypełnić obowiązki, to od razu oddaj mi złoto i ruszaj precz. 56

Na rękę świętego Michała, ależ z niej zimna i bezlitosna diablica! Lecz - pomacał palcami skórzaną sakiewkę z cennymi monetami - za te pieniądze zrobi, co ona mu każe. Przynajmniej na razie. Odgarnął z czoła lok. - Jak sobie życzysz, milady. Ty zawsze masz rację.

ROZDZIAŁ4 Alisoun znowu nie spała. David spoglądał w kierunku hamaku rozwieszonego między dwoma drzewami. Konopne sznury zatrzeszczały, gdy ostrożnie odwróciła się od niego, zwracając się twarzą do lasu. Robiła to samo przynajmniej przez dwie noce, obracając się z boku na bok tak, by nikogo nie obudzić. Niestety, od momentu gdy wczuł się w rolę obrońcy, budził się na każdy jej ruch. Poprzedniej nocy przypisywał jej bezsenność niewygodzie jazdy w siodle lub leżeniu pod gołym niebem, lecz dzisiaj już dłużej nie mógł się oszukiwać. Nie ufała mu, że będzie dobrym wartownikiem. Uniosła głowę. On również, rozglądając się uważnie. Nic. Jedynie ciemność wypełniona skrzypieniem poruszanych wiatrem drzew, odgłosami nocnych zwierząt oraz głośnym chrapaniem Iva. 57

Ostrożnie usiadła. Poszedł w jej ślady. Noc była bezksiężycowa, lecz mimo to David widział delikatny połysk jej włosów. Już wcześniej ze zdziwieniem stwierdził, że do snu zdejmowała woal i rozpuszczała warkocze i sploty. Jego żona Mary niegdyś utrzymywała, że niewiastom nigdy nie wolno odkrywać głowy. Oczywiście szybko zrozumiała, że rozpuszczone kobiece włosy rozbudzały w nim pożądanie, więc robiła wszystko, aby tego uniknąć. Kiedy poczęli córkę, on również robił wszystko, aby tego uniknąć. Nawet perspektywa posiadania drugiego dziecka nie była w stanie przełamać jego niechęci do sypiania z kobietą, która wyglądem coraz bardziej przypominała gubiącą pióra kaczkę i śmierdziała jak kacza karma. Alisoun potarła dłońmi odkrytą głowę, jakby cieszyła się chwilą swobody. Zresztą kto mógłby ją zobaczyć w takich ciemnościach? Tylko David, a i on musiałby porządnie wytężyć wzrok. Spuściła nogi z hamaka, wstała, nie patrząc w jego stronę. - Czego się boisz, lady Alisoun? - zawołał cicho. Drgnęła i odwróciła się, plącząc w fałdach sukni i upadając z powrotem na hamak. Wstał i podszedł do niej. - Ręczę ci, że pilnie nastawiałem ucha, lecz niczego podejrzanego nie słyszałem. Odzyskała równowagę i ze spokojem, którego nie mógł nie podziwiać, odpowiedziała szeptem: - Boję się o moje wozy. Ani na chwilę w to nie uwierzył. Z powodu znacznej wagi, wozów nie dało się odciągnąć daleko od gościńca, a mimo to zostawiła na ich straży jedynie Gunnewate'a, zabierając ze sobą Iva i Da-vida nieco dalej w głąb lasu. Zabroniła rozpalać 61

ogień i zadowoliła się spożyciem zimnego posiłku złożonego z pszennych placków i sera. A teraz nie mogła spać. Nie miało znaczenia, że nie zauważył żadnych oznak pościgu, a jedynymi twarzami, jakie widział, były twarze ludzi z ich grupy. Gdyby tylko uwierzyła, że wypełni swe zadanie należycie... Lecz zdążył już zrozumieć, że lady Alisoun z George's Cross nieustannie brała na siebie całą odpowiedzialność za wszystko i za wszystkich. - Zdawało mi się, że usłyszałam łamiącą się gałąź - przyznała. Okazała słabość. A więc byłą taka samą niewiastą jak każda. Wyobrażała sobie zagrożenie tam, gdzie go nie było, pragnęła pociechy, gdy nie było takiej potrzeby. Ledwie zdając sobie sprawę z tego, co robi, wyciągnął rękę i dotknął jej włosów tak, jakby głaskał psa. -Milady, ten las zamieszkują niebezpieczne zwierzęta, a nie ludzie. Cały czas czuwam. Obronię cię. Pięścią odtrąciła jego dłoń. - Myślisz sobie, że to zabawne? - rozległ się jej głos niczym trzaśnięcie bicza nad głową. David przyłożył rękę do piersi. - Nie, milady, po prostu chciałem dodać ci otuchy. - Nie traktuj mnie z takim pobłażaniem. Aż się wzdrygnął na te słowa. Jej niechęć była nadto widoczna. W czasie ostatnich dwóch dni nauczył się - i to nie raz - że kilkoma celnie dobranymi słowami Alisoun potrafiła pozbawić mężczyznę dumy, godności i rozsądku. Ivo i Gunnewate zachowywali stoicki spokój, gdy nadziewali się na jej ostry język. Powożący wozami zdawali się wręcz oczekiwać obraźliwych określeń. 62

Niech ją zaraza! David postanowił, że nie pozwoli, by odzywała się do niego w taki sposób, w końcu był pierwszym rycerzem króla. Odwrócił się i podszedł do rozłożonej maty, na której wcześniej leżał. - Rozdrażniona i zapalczywa - mruknął na tyle głośno, żeby go usłyszała. Nie odezwała się, a on szarpnął za koc, jawnie okazując złość. Przysunął nieco kłodę, której używał zamiast poduszki, po czym legł plecami do Alisoun i zamknął oczy. Cisza aż uderzyła go w uszy. Ich rozmowa i jego głośne niezadowolenie nieco zagłuszyły odgłosy prowadzących nocny tryb życia zwierząt i obudziły Iva, który przestał chrapać, a jego oddech stał się długi i równomierny. Bez wątpienia czekał na dalszą kłótnię między jego panią a tym człowiekiem, którego najwyraźniej uznawał za niegodnego, by jej służyć. Wszyscy czekali. Co teraz robi Alisoun? David nie słyszał żadnego dźwięku dobiegającego od strony jej hamaka. Nie poruszała się. Czy nadal stała tam, gdzie ją zostawił? Czy wytężając słuch, nadal patrzyła w ciemność, oczekując ataku? Jakiż mężczyzna potrafiłby wzbudzić strach w takiej kobiecie? Bo przecież ona się bała. W niezmąconej ciszy zaczął szukać usprawiedliwień dla jej zachowania. I co z tego, że odzierała mężczyzn z dumy? Była kobietą, a jedyną bronią kobiety są słowa. W pewien sposób mógł zrozumieć jej niezadowolenie. Oskarżyła go, że potraktował ją z góry, i przecież tak właśnie było. Potraktował ją jak dziecko potrzebujące pociechy, podczas gdy ona była kobietą poszukującą sposobu rozwiązania problemów. Po 60

za tym on był silnym, pełnym godności, stworzonym na podobieństwo Boże mężczyzną. Prawdziwy mężczyzna nie wzdryga się na niewieście fochy czy wymówki, lecz zapewnia kobiecie poczucie bezpieczeństwa. A przecież David był prawdziwym mężczyzną. Otwarłszy sakwę, odszukał linę, którą zawsze miał przy sobie, po czym wstał i wrócił do hamaka. Tam przyklęknął i przywiązał jeden koniec sznura do niewielkiego drzewa, mniej więcej na wysokości kolan, po czym zawrócił, rozwijając zwój, i obszedł kolejne drzewo. Powtarzając tę czynność, utworzył z liny wokół hamaka kwadrat niczym ogrodzenie. - Co robisz? - spytała idealnie wyważonym głosem, w którym zabrzmiała ledwie wyczuwalna nuta ciekawości. - Jeśli ktoś zechce się do ciebie zbliżyć, nie zauważy tej przeszkody, przewróci się i wszystkich obudzi, a wówczas w okamgnieniu będzie miał mnie na karku. To stara sztuczka, którą nieraz stosowałem. - Rozumiem. To sprytne. Zawiązał ostatni węzeł i wstał. Wytężając wzrok, próbował dojrzeć jej minę. - Więc może położysz się i zaśniesz, miladyl Teraz będziesz bezpieczna. Ostrożnie położyła się na hamaku. Obserwując ją, zadowolony zatarł dłonie. - Tu nikt cię nie dopadnie. - Czuję się bezpieczna - przyznała. Sięgnęła po koc, którym była wcześniej przykryta, a który spadł na ziemię i teraz leżał poza zasięgiem jej rąk. Kiedy spróbowała go pochwycić, hamak niebezpiecznie się przechylił. David złapał koc, zanim Alisoun spadła na ziemię, strzepnął go i rozpostarł. 64

- Czy mogę? Nie czekając na pozwolenie, okrył jej nogi, owijając dokładnie stopy. Wyciągnęła rękę, by chwycić za krawędź i zakryć sobie ramiona, lecz on delikatnie odsunął jej dłoń. Powoli, uważając, by w niczym jej nie uchybić, nakrył ją całą pledem. Sięgając w pobliże szyi, poczuł ciepło jej skóry. Zgrubiałe, pełne blizn palce zaczepiły się o jej włosy, gdy próbował cofnąć rękę. Alisoun leżała bez ruchu, oddychając głęboko i miarowo. Stojąc nad nią, widział jej błyszczące oczy, które natychmiast się rozszerzyły. Wytężył wzrok, próbując zobaczyć kolor włosów. Przypuszczał, że są jasne. Musiała być blondynką, wydawały się bowiem blade, jakby pozbawione barwy. Lecz każdy kosmyk zarazem miał w sobie ogień. Znowu na nią spojrzał. Czyżby była ruda? Wypuścił włosy, jakby nagle zaczęły go palić w dłoń. Nie, na pewno nie ruda, to tylko słabe światło gwiazd wyprawiało jakieś sztuczki z jego oczami. Odchrząknął. Powinien wrócić na swoje legowisko, jednak za bardzo podobało mu się to poczucie dobrze wykonanej pracy. - Trzeba było prawdziwego mężczyzny, abyś poczuła się bezpiecznie, milady. - Niech cię Bóg błogosławi za twoje staranie. Poczuł przyjemne ciepło, zastanawiając się, czy Bóg spełniał jej prośby z takim samym szacunkiem, jaki okazywali jej ludzie. Jednak zaraz wyśmiał samego siebie za takie bzdurne myśli. Być może Alisoun podporządkowała sobie całkowicie zbrojnych, lecz na pewno nie miała wpływu na Boga... Ani na niego. - Tak. - Pociągnął za sznur, aby się upewnić, że jest odpowiednio napięty i powstrzyma nieproszo62

nego gościa. - Stosuję ten sposób, gdy śpię sam pod gołym niebem lub z takimi ludźmi, którym nie do końca ufam. W innych przypadkach wierzę swoim zmysłom, ale widzę, że taka rozpięta lina może zapewnić ci, pani, spokojniejszy sen. Cieszę się, że sobie o tym przypomniałem. - Ja też się cieszę - odpowiedziała. - Więc spróbuj zasnąć... W tym momencie Ivo głośno prychnął, dając wyraz oburzeniu. - Jakże moja pani ma zasnąć, skoro gadasz jak najęty? Skończ te przechwałki i kładź się wreszcie. David poczuł się dotknięty. - Nie jestem twoim poddanym, dobry człowieku. Lady Alisoun wyraża mi podziękowanie za ochronę, a ja z wdzięcznością je przyjmuję. Przekroczył jedną nogą rozwieszoną linę, by się oddalić, gdy ponownie usłyszał głos Iva. - Tak, ten sznurek ją ocali w razie ataku, ale na nic się nie zda, gdyby ktoś znowu wymierzył strzałę w jej serce. Stopa Davida nagle zaplątała się w rozwieszonym sznurze, a jej właściciel z głośnym hukiem runął jak długi na ziemię. *** Dla Alisoun wioska George's Cross wyglądała jak niebiański raj. Położona w dolinie niedaleko morza, miała plac, który był wystarczająco duży, aby w każde sierpniowe Święto Chleba mógł się na nim odbywać tradycyjny targ. Kiedy jechała przez wioskę, mieszkańcy wznosili radosne okrzyki, a ona wiedziała - bez cienia zarozumiałości - że te wiwaty dotyczą nie tylko za66

wartości wozów jadących z tyłu. Ludzie ją kochali, w przeciwieństwie do pewnego najemnika, który miał wyraźnie agresywne zamiary. Gdy wjechała na plac, wokół nich zebrali się mieszkańcy. Ivo i Gunnewate zostali nieco z tyłu. Z tej odległości wozy na gościńcu wyglądały jak czarne kropki. Jedynie David trzymał się tuż przy Alisoun, gdy otoczyli ją miejscowi. Próbował nawet zagrodzić drogę Fenchelowi, gdy ten chciał dopchać się bliżej, lecz wtedy ona położyła dłoń na ramieniu Davida i pokręciła głową. - Znasz go? - spytał. - To tutejszy zarządca - odparła. David przyjrzał się chudemu, łysiejącemu człowieczkowi i zdecydował, że nie stanowi on zagrożenia, więc usunął się na bok i pozwolił mu podejść bliżej. - Fenchel, jak idzie strzyżenie? - spytała po angielsku ciepłym głosem, aby zrekompensować wrogie zachowanie Davida. Fenchel zdjął z głowy kapelusz i pokłonił się głęboko, odpowiadając także po angielsku: - Właśnie skończyliśmy, milady. Runo wietrzy się teraz w stodołach w całej wiosce. - Runo jest jeszcze ciepłe po strzyżeniu - wyjaśniła Davidowi. - Wiem, lady Alisoun. Ja też przędę wełnę w moim majątku. - Oczywiście. Nie miałam złych intencji. David zmarszczył brwi, lecz robił to przez cały dzień, odkąd Ivo otworzył swój wielki, głupi pysk i powiedział wprost, że ktoś do niej strzelał. Lady Alisoun uwielbiała Iva, lecz tym razem narobił tylko kłopotów, więc musiała dać mu reprymendę, a on zwiesił głowę i nawet nie próbował się 64

bronić. Lecz znacznie lepiej rozumiała zniecierpliwienie Iva wobec Davida niż nieoczekiwaną, nocną przemowę tego ostatniego. Mogła to przypisać szaleństwu wywołanemu wpływem księżyca, lecz przecież noc była bezksiężycowa. Bez najmniejszego ostrzeżenia ów małomówny rycerz, który zganił ją za to, że pozostała zupełnie bezbronna, nagle okazał, iż ma niezwykle wysokie mniemanie o samym sobie. Gdyby nie znała prawdy, mogłaby pomyśleć, że pragnął przebywać w jej pobliżu, chociaż nie miała zielonego pojęcia dlaczego. Na świętego Ethelreda, nawet okrył ją jej własnym pledem. Teraz popatrzyła na jego oblicze wyrażające zniecierpliwienie. Zwykle doskonale rozumiała mężczyzn, więc niepokoił ją fakt, że oto ma do czynienia z takim, którego nie może do końca rozgryźć. Co gorsza, nie do końca rozumiała samą siebie. Kiedy ją okrywał kocem, poczuła w środku jakieś dziwne drżenie. Drżenie, którego rzadko doświadczyła w życiu, więc nie bardzo wiedziała, czym było. Pomyślała, że to mogła być czułość, a nawet nić jakiegoś nieokreślonego afektu. I to do najemnika! Do mężczyzny, którego najęła. Większość kobiet nawet nie zauważyłaby tego ciepła, lecz dla Alisoun to odkrycie było wstrząsające. Jednak pocieszała się, że to nie przez sir Davida. To była wina jej samotnego serca. - Milady! Szeroko otwarte oczy Fenchela przypomniały jej o obowiązkach. Szybko zrobiła obojętną minę. -Tak? - Wkrótce będziemy pakować wełnę. Myślę, że wyjdzie jakieś dwanaście worków. 68

- Kolejny słaby rok. - Westchnęła, po czym spojrzała na swego obrońcę, gdyż usłyszała, że zaczął chrząkać. - Dobrze się czujesz, sir Davidzie? Skinął głową, lecz miał czerwoną twarz i wybałuszone oczy. . - Przynieś wody ze studni - powiedziała do jednej z kobiet. Avina natychmiast pobiegła wykonać polecenie, zaś Alisoun odezwała się donośnym głosem, aby wszyscy mogli ją usłyszeć. - Dobrze się spisaliście, zważywszy na suszę. - Ale gdy cię nie było, pani, przez jeden dzień padał deszcz. - Oczy Fenchela zapłonęły tłumionym podnieceniem. - To dobry znak. - Bardzo dobry - zgodziła się. - A czy pielenie skończone? - Zboże jest już czyste - zapewnił ją Fenchel, patrząc, jak David łapczywie pije wodę. - Z wyjątkiem powoju, ale tym zajmiemy się podczas młócki. - A zaczęliście sianokosy? - Pracowaliśmy aż do zmierzchu. - Świetnie. W myślach obliczała profity. Susza mocno ich dotknęła, lecz nie w takim stopniu jak pomniejszych właścicieli ziemskich, a mając ziarno, które zakupiła, powinni dotrwać do jesiennych zbiorów. - Wszystkie znaki wskazują, że w tym roku będzie dobra pogoda - podjął Fenchel - więc zapełnimy spichlerze i nie będziemy musieli... - Dwanaście worków? - zaskrzeczał David. Fenchel i Alisoun jednocześnie odwrócili się do niego. Pociągnął jeszcze jeden łyk wody z chochli, którą trzymał w dłoni, po czym znowu odchrząknął. 66

- Powiedziałeś: dwanaście worków wełny? Fenchel i Alisoun wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Worki były ogromne, tak ogromne, że napełniający je ludzie wchodzili do ich wnętrza, aby mocno ubijać wełnę. A po wrzuceniu ostatniej porcji runa pakowacze wskakiwali na nie, udeptywali i zaszywali pod swymi stopami. Worki były ciężkie i nieporęczne, przewożono je wozami bez obawy o kradzież, gdyż byłaby ona zbyt kłopotliwa. Drobny hodowca mógł napełnić dwa worki, więc wyłupiaste oczy i skrzywione chciwością usta Davida nie zaskoczyły ani Fenchela, ani Alisoun. Widzieli już takie reakcje u innych. Kandydaci na męża, których przysyłał król, rycerze i panowie, którzy ich odwiedzali podczas dalekich podróży wszyscy oni z trudem pojmowali, że George's Cross jest aż tak zamożnym i dobrze prosperującym majątkiem. Alisoun wielokrotnie była adorowana przez mężczyzn, którzy prócz jej atrakcyjności nagle dostrzegali również bogactwo jej ziemi. Prostując chude ramiona, Fenchel spojrzał gniewnie na Davida. - A kto pyta? - Wybacz mi, Fenchel, nie dopełniłam formalności. - Alisoun obserwowała Davida i spostrzegła w jego oczach chciwość. Mogła to zrozumieć, a nawet oczekiwała tego, więc zignorowała ukłucie rozczarowania. - Jako mój rządca powinieneś poznać legendarnego rycerza, sir Davida z Radcliffe. Fenchel powinien był odpowiedzieć nieuprzejmie, wyraźnie okazując wrogość i brak szacunku. Taką właśnie nauczkę on i lady Alisoun dawali różnym niegodziwcom, którzy tym sposobem dowiadywali się, że nie mogą posiąść pani z George's 70

Cross. Tymczasem on stał i milczał. Milczał tak długo, że w końcu milady się odwróciła, aby na niego spojrzeć. Jej człowiek - jej własny człowiek - patrzył na Davida z Radcliffe wzrokiem pełnym podziwu i strachu. - Fenchel? - odezwała się. Drgnął, jakby powrócił ze snu na jawę, po czym przemówił do Davida pełnym szacunku głosem: - Proszę o wybaczenie, panie, ale czy ty jesteś owym legendarnym najemnym rycerzem, Davi-dem z Radcliffe? - To ja - odparł David. - Och, panie. - Fenchel nie mógł się opanować. - Och, panie! Od lat opowiadamy historie o twych wyczynach. Jak mając dwanaście lat gołymi rękami zabiłeś niedźwiedzia, i o tym, jak sam król pasował cię na rycerza na polu bitwy, gdy sam jeden pojmałeś dwudziestu francuskich rycerzy... - Miałem wtedy szesnaście lat, a rycerzy było piętnastu - poprawił go David. Jednak Fenchel nie zwrócił na to uwagi. - Tudzież o tym, jak wygrałeś zbroje, siodła i konie od najlepszych rycerzy w królestwie, a potem odprzedałeś je z sowitym profitem. Tym razem przerwała mu Avina, która przycisnęła dłoń do serca i powiedziała: - Od wszystkich prócz jednego, młodego rycerza, który pragnął się wybić. Zamiast zabrać biedakowi cały dobytek, pan oddałeś mu wszystko, nauczyłeś go walczyć, a on jest ci bez reszty oddany aż po dzień dzisiejszy. - Sir Guy z Archers. Alisoun odczekała, aż Gunhild skończy opowieść. Wszyscy mieszkańcy znali te historie o legendarnym najemnym rycerzu imieniem David, 68

a teraz stali z wybałuszonymi oczami i gapili się na niego, jakby spadł prosto z nieba. - Patrzcie! - Fenchel wyciągnął rękę do góry. - Przedtem było czysto, a zaczyna się chmurzyć. Może to sir David przyniósł nam szczęście. Wszyscy spojrzeli na niego, a potem na Alisoun. - Zaprawdę, taką mam nadzieję. Alisoun musiała przyznać, że gdy po raz pierwszy go zobaczyła, doświadczyła takiego samego dreszczyku emocji. Nawet gdy leżał z twarzą w błocie, roztaczał jakąś aurę siły; lecz z biegiem dni, gdy podróżowali razem do George's Cross, jej szacunek stopniowo malał. Teraz pamiętała jedynie jego dumę, gdy sikał dalej i dłużej niż Ivo i Gunnewate. Tak jak każdy inny mężczyzna, myślał, że oceniała go po rozmiarach pęcherza. Oraz członków. Tak więc uwielbienie, jakim darzyli go mieszkańcy, całkowicie ją zaskoczyło. Teraz gdy patrzyła, jak garną się do niego, jak z bojaźnią i szacunkiem dotykają jego butów, jak kobiety zaciskają gorsety, aby uwydatnić biust, poczuła zażenowanie i złość. David nie potrzebował dodatkowej pożywki, by nakarmić próżność. Wtem pochwyciła jego spojrzenie. Z zakłopotaniem uśmiechnął się i wzruszył ramionami. - Stare legendy są wieczne. Wtedy zrozumiała, że z tego właśnie powodu sama go najęła. Aby dać swoim ludziom poczucie bezpieczeństwa, aby przestali się o nią niepokoić, aby odgonić owo mroczne, niewidzialne zagrożenie. W rzeczy samej, podczas wyprawy do Lancaster nie wydarzył się żaden incydent. Zdawała sobie sprawę, że po raz pierwszy od trzech miesięcy podróżowała przez trzy dni bez poczucia, że ktoś ją obserwuje. 72

Za to była mu winna więcej niż pieniądze, więc tak uprzejmie, jak tylko umiała, rzekła do mego: - Sir Davidzie, oddaję ci do dyspozycji moj dom. Czuj się jak u siebie. Zdumiony bogactwem jej ziemskiego majątku, przyjął tę propozycję, cały czas się obawiając, ze z rozdziawioną gębą wyglądał niczym upieczony prosiak. Jednak gdy pomyślał o tych dwunastu workach wełny, ogarnął go czysty podziw. Sam nie miał nawet dość wozów, żeby przewieźć taką ilość wełny, ani też dość owiec, by dostarczyć tyle runa. Dwanaście worków wystarczyłoby na utrzymanie jego majątku przez kilka lat! r . Lady Alisoun uśmiechnęła się do niego wyćwiczonym, gładkim uśmiechem wyrażającym zaproszenie i gościnność, a następnie spojrzała na zebranych wieśniaków. - Przywiozłam ziarno, dzięki któremu przetrwamy do żniw. - Wszyscy powoli zwrócili się w jej stronę. - Kiedy wozy dojadą do zamku, wszystko będzie policzone i rozdzielone, lecz pamiętajcie, dobrzy ludzie, że to musi wystarczyć do czasu, az zbierzemy nasze własne plony. Jeśli to lato okaże się równie suche, jak poprzednie i jeszcze wcześniejsze, zima będzie ciężka. Więc przyjmijcie na siebie dodatkową pracę z dobrą mysią i nadzieją. Dopilnujmy, aby nikt z nas nie cierpiał głodu. Tymczasem Fenchel odzyskał rezon i zawołał: - Racja! Słusznie prawi! Tłum odpowiedział tymi samymi okrzykami. Po chwili się rozpierzchnął. Fenchel i Alisoun stanęli na skraju placu, mężczyźni ruszyli na pola, zaś kobiety poszły ku wielkiej stodole, w której trzymano wełnę. Przynajmniej większość kobiet. Niektóre nagle stwierdziły, że muszą cos zmienić 70

w odzieniu. Gunhild uniosła spódnicę i poprawiła podwiązki, które podtrzymywały pończochy... tyle że nie miała na sobie żadnych pończoch. Widok jej gołej nogi przyprawił Davida niemalże o palpitację serca, zaś zalotne spojrzenie wyraźnie świadczyło o tym, że doceniała jego podziw. Cicho syknął i odwrócił od niej spojrzenie, by natychmiast przyciągnąć wzrok Aviny. Jej bielizna nie była chyba zbyt wygodna, gdyż kobieta rozsupłała gorset i poprawiła sobie ułożenie piersi, wsuwając dłoń pod każdą z nich. Uniosły się wysoko, a ciemne sutki prześwitywały przez... Pociągnął za cugle Louisa, a niezadowolony wierzchowiec szarpnął się w odpowiedzi. - Ona chce iść do łoża z legendą - powiedział do konia. - A moja osoba nic ją nie obchodzi. Louis prychnął, a David musiał się zgodzić z taką oceną sytuacji. Odczuwał duże ciśnienie w kroczu, a to z powodu długiego celibatu. Louis wiedział, że nastrój Davida ulega znacznej poprawie w efekcie regularnej kopulacji. Przeklęty koń zatańczył w miejscu, aby David mógł jeszcze raz się przyjrzeć... Alisoun nie zwracała na niego uwagi. Nic dla niej nie znaczył. - O nie! - powiedział i mocniejszym ruchem zmusił wierzchowca do ruszenia stępa. Tylko głupiec gapiłby się na służącą, podczas gdy dostępna jest jej pani, zwłaszcza że ta pani jest wolna i tak bogata. Wszak jej majątek produkuje dwanaście worków wełny. To nie było tak, jakby Alisoun miała przeciętną urodę. Wcale nie. Jej twarz była bardzo... atrakcyjna. A figura jak najbardziej do przyjęcia... przynajmniej to, co widział. A włosy spływały po jej 74

plecach niczym lśniąca rzeka... stopionego żelaza? Popatrzył na woal i kryzę wokół jej szyi, które zawsze nosiła, aby go trzymać na dystans. Przynajmniej takie odnosił wrażenie. Czerwień. Mógłby przysiąc, że w ciemności widział rudą czerwień, lecz jakże taka pełna rezerwy kobieta mogła nosić tak śmiały kolor? Pokręcił głową. Nie, na pewno ma włosy jasne lub o stonowanej brązowej barwie. Kiedy zbliżał się do Alisoun, Fenchel odszedł, lecz każdy cal jego wątłego ciała wyrażał szacunek dla rycerza. Jednak David mógłby przysiąc, że w oczach patrzącej nań Alisoun ujrzał przebłysk cynizmu. Niech ją diabli! Znowu ją obserwował, usiłując odszyfrować emocje, którymi inna kobieta z radością by się podzieliła. - Niewiasty z mojej wioski są urodziwe, prawda? - Patrzyła na Avinę i Gunhild, które wciąż się wdzięczyły. - Podziwiają cię niezmiernie, więc jeśli chcesz, możesz tu pozostać, a gdy przybędziesz do zamku, w każdej chwili będziesz tam mile widziany. - Podziwiają mnie? - Otworzył szeroko oczy w nadziei, że tym sposobem nadał swemu obliczu wyraz niewinności. - Nie zauważyłem żadnych konkretnych osób pośród mieszkanek wioski. Widziałem jedynie, że wszyscy sprawiają wrażenie dobrze odżywionych i szczęśliwych. - Przypomniawszy sobie obfity biust Aviny, pomyślał: aż nadto dobrze odżywionych. - To dzięki twemu gospodarowaniu tutejsi mieszkańcy mają się tak dobrze i nie cierpią głodu. Przyjrzała mu się uważnie, po czym kiwnęła głową. 72

- Dziękuję. Bez obrazy, ale czy mam rozumieć, że twój majątek nie przynosi tak dobrych plonów? Poczuł bolesne ukłucie urażonej dumy. - Można tak powiedzieć - odpowiedział przez zaciśnięte usta. - Więc może chciałbyś, aby jeden z moich ludzi udał się do Radcliffe i zawiózł to złoto, które zarobiłeś za pierwszy miesiąc pracy? „Które zarobiłeś". Nie: „które ci wypłaciłam". Była to bardzo hojna propozycja, do tego powiedziana z wielkim wyczuciem, co zupełnie go zaskoczyło. Na jego poprzednie zachowanie nie reagowała nadto wrażliwie - zbeształa go za spóźnienie, ziewała, gdy wygrał konkurs sikania, otwarcie podawała w wątpliwość jego zdolności jako czujnego opiekuna. Lecz mógł to wybaczyć i zapomnieć kobiecie, która była w posiadaniu dwunastu worków wełny. - To bardzo uprzejmie z twojej strony, milady. Dziękuję za życzliwość. Byłbym wdzięczny, gdyby znalazł się ktoś wolny. Na twarzy Alisoun pojawił się bardzo osobliwy grymas, jakby wyczuwała w powietrzu niemiłą woń. Szybko obejrzał podeszwy swych butów, potem zerknął do tyłu, by sprawdzić ślady po kopytach Louisa. Jednak żaden z nich w nic nie wdepnął. Koń Alisoun ruszył do przodu, zanim David zdążył się zastanowić, co też mogło wywołać u niej taką reakcję. - Czy twojemu rządcy można zaufać i powierzyć taką sumę? - spytała. - Oczywiście. - Uśmiechnął się do niej. - Jest nim Guy z Archers. Odwróciła się na siodle i spojrzała na niego wyraźnie zdumiona. 76

- Ten człowiek naprawdę istnieje? Otóż to. Jednak nosiła na twarzy maskę. A pod spodem kipiały emocje. Właśnie udowodnił, że umiał zedrzeć z niej tę zasłonę. - Myślałaś, że ta legenda jest stekiem kłamstw? - Nie... ja... tylko tak trudno pojąć, że legenda żyje w równie pospolitym... chciałam rzec, że jesteś rycerzem o tak wyjątkowej... Mógłby się obrazić, ale zrozumiał. Bycie żywą legendą pociągało za sobą kłopoty, których większość ludzi nie umiała rozgryźć. Kobiety go pragnęły, bo miały pewność, że jego przyrodzenie niewątpliwie największe na świecie - może im przynieść nieopisaną ekstazę. Mężczyźni brali dosłownie każde jego słowo, dopatrując się nieistniejących treści. Wszyscy oczekiwali, że będzie mądry i prawdomówny. Jednej rzeczy nauczył się bardzo dobrze - że udawać szczerość jest bardzo trudno. David wiedział, że jest zwykłym człowiekiem, a gdy inni poznawali go bliżej, również dochodzili do tego wniosku. Wynikało z tego rozczarowanie, lecz on zawsze po prostu był sobą i nigdy nie prosił, aby ktokolwiek uwierzył w coś więcej niż sama prawda. Alisoun niegdyś sama poznała smak takiego traktowania, a teraz spoglądała na niego oczami, które widziały go takim, jakim jest. Skinęła głową, jakby w tym milczeniu wymienili między sobą jakieś ważne myśli. - Zaraz kogoś tam poślę. Kiedy jechał obok niej traktem, doszedł do wniosku, że taka stanowcza kobieta wcale nie jest najgorsza. Nad nimi na wzgórzu wznosił się zamek George's Cross, który wyglądał jak skalisty intruz na po74

rośniętej zielenią wyniosłości terenu. Wokół budowli wił się niczym wąż szary mur obronny gęsto pokryty mchem. W najwyższym miejscu, oświetlona popołudniowym słońcem, wznosiła się baszta z gładkiego czarnego kamienia. Cały zamek napawał Davida niejakim strachem, zresztą zgodnie z intencją jego budowniczych i mieszkańców. Alisoun z lubością spoglądała na budowlę. - Mój dom - szepnęła. Zachowywała się tak, jakby George's Cross mógł zapewnić jej bezpieczeństwo, lecz przecież najęła Davida i przywiodła do zamku aż z Lancaster. Chciała, by ją chronił nawet w murach jej ukochanego domostwa. Ktoś jej groził? - Co to za historia z tą strzałą? - Strzałą? Miał nadzieję, że ją zaskoczy. Ale to mu się nie udało. Jeśli już wcześniej zachowywała pełne chłodu opanowanie, to obecnie stała się bryłą lodu - wyzutą z emocji. Lecz on ani przez chwilę nie uwierzył w tę pozę. - Ivowi wyrwało się coś o tym wczoraj w nocy. Był rozeźlony, że nic zdołałbym obronić cię, pani, przed morderstwem. - Morderstwem? Zatrzymała konia i odwróciła się do Davida z pełnym rozbawienia uśmieszkiem na ustach. Wyglądało to bardzo podejrzanie. - Uwielbiam Iva, naprawdę. Od lat jest moim osobistym strażnikiem. Ale chyba zdajesz sobie sprawę, że jest trochę przewrażliwiony. Kochany Ivo. Wszędzie widzi niebezpieczeństwo. Musisz mu wybaczyć. 78

Louis był wyraźnie wyższy od konia Alisoun, tym samym David siedział znacznie wyżej od milady. W tej sytuacji poczuł się nagle kimś ważniejszym od niej. Wiedział, że to fałszywe wrażenie. Alisoun ukrywała prawdę, a jemu podsuwała jedynie tyle treści, ile uważała za konieczne. - Milady! - zawołał męski głos ze szczytu muru otaczającego zamek. -Milady, wróciłaś do domu! Alisoun podniosła wzrok i pomachała ręką raz i drugi. David ujrzał, jak zza krawędzi muru zaczynają się wychylać kolejne głowy. To byli jej ludzie. Jeśli teraz uciekłaby w ich objęcia, aby się przywitać, straciłby możliwość zadania jej kilku pytań na osobności. Sięgnął po cugle stępaka, lecz ona odsunęła je zdecydowanym ruchem. - Jesteś naszym gościem. Pojadę przodem i każę przygotować ci kąpiel. Na te słowa niemal spadł z siodła. - Kąpiel? - Rycerską kąpiel. Jest to wyróżnienie, jakim obdarowujemy każdego rycerza, który nas odwiedza. To bardzo stosowne - dodała. - Ale nie w moim domu. - Oczywiście, że nie. To zupełnie naturalne. - Z Alisoun emanował entuzjazm, jakiego nigdy wcześniej u niej nie widział. Znowu ochoczo pomachała swoim ludziom. - Nie masz kobiety, która mogłaby cię obsłużyć przy kąpieli. Nie mógł udawać, że nie zna tego obyczaju. Nieraz gościł w innych wielkopańskich domach, gdzie był kąpany przez żony i córki gospodarzy - lecz nigdy nie odbyło się to po tak długim okresie celibatu. - Twoje służące mnie wykąpią? - Jak najbardziej. 76

- A ty nie? -Nie. Odetchnął z ogromną ulgą. - Ja będę to nadzorowała.

ROZDZIAŁ5 My, giermkowie, byliśmy tamtego dnia na placu ćwiczebnym. Nigdy nie zapomnę miny sir Waltera w momencie, gdy się dowiedział, że lady Alisoun przywiozła do George 's Cross sir Davida z Radcłiffe. Hugh był już prawie dorosłym mężczyzną, wprawnym jak doświadczony rycerz. Sir Walter chwalił się nim gdzie tylko mógł, więc szlachetnie urodzeni mężowie przybywali nawet z daleka, aby przypatrywać się jego ćwiczebnym walkom i wywabić go spod kurateli lady Alisoun obietnicami rychłego pasowania na rycerza oraz bitewnymi łupami. Jednak Hugh czekał na właściwy moment, bo wiedział, że w dniu jego wejścia do rycerskiego stanu lady Alisoun hojnie go obdarzy. Andrew liczył sobie siedemnaście wiosen, łecz jak na moje młode oczy, nie wyglądał tak imponująco. Zaś Jennings... cóż, Jennings był dopiero czternastoletnim chłopcem, starszym jedynie ode mnie, o czym nigdy nie pozwalał mi zapomnieć. Hugh i Andrew ćwiczyli pod krytycznym okiem sir Waltera, podczas gdy ja z Jennings 'em ścieraliśmy się 80

drewnianymi mieczami, no i oczywiście Jennings dawał mi solidne cięgi. Sir Walter właśnie złapał mnie za ramię i zaczął okładać, wymyślając mi od głupców, gdy od strony wioski nadbiegł jeden z oddanych mu lizusów. Już z daleka wrzeszczał, że łady Alisoun wróciła do George's Cross. Sir Walter przerwał tyradę i odepchnął mnie. - A więc wróciła, co? Najwyższy czas po temu. Służalec oparł się o bramę i przyłożył ręce do piersi. Oddychał ciężko, wyczerpany szybkim biegiem pod górę z wioski do zamku, jednak nie poddawał się zmęczeniu. - Tak, sir Walterze. Iprzywiodła ze sobą rycerza. Sir Walter nie mógł o tym wiedzieć, lecz musiał być przygotowany na jakąś niespodziankę, gdyż dopadł tego małego, brudnego donosiciela i przytrzymał go za kark. - Gadaj. Wieśniak zlapal się za gardło, więc sir Walter puścił go i ponaglił. - No już. - Sir David z Radcłiffe... Donosiciel nie miał możliwości, żeby powiedzieć coś więcej, gdyż sir Walter odepchnął go jeszcze dalej i mocniej niż wcześniej mnie. Na widok jego wściekłej miny chętnie wziąłbym nogi za pas, ale już biegłem w kierunku głównej bramy - żeby zobaczyć legendę. Wspiąłem się na wielki dąb rosnący przy zewnętrznym murze, podpełzłem po konarze jak daleko się tylko dało i zacząłem wypatrywać przez Uście. Most zwodzony miałem na wprost przed sobą. W zasięgu mego wzroku była cała droga wiodąca po pochyłości wzgórza. Wtedy to po raz pierwszy ujrzałem sir Davida z Radcłiffe. 78

Z tej odległości wyglądał dokładnie tak jak wymarzony bohater jedenastoletniego chłopca. Był wysoki i szeroki w ramionach, dosiadał białego jak młeko rumaka, o którym wiedziałem, że nosi imię Król Louis. Kiedy się zbliżył, mój podziw wzrósł jeszcze bardziej, gdyż rycerz najwyraźniej nie dbał o niczyją opinię. Siedział zgarbiony w siodle, na policzkach miał spory zarost. Dolną wargę wysunął mocno do przodu, podobnie jak ja, gdy lady Alisoun kazała mi wziąć kąpiel. Kiedy sir Walter stanął na środku zwodzonego mostu, postawa mego bohatera uległa zmianie. Cieszyłem się na myśl o nadchodzącej konfrontacji. *** Spoglądając na wściekłą minę sir Waltera, Alisoun zaczęła się zastanawiać, czy nie powinna była ostrzec go o swoich planach. Lecz gdy wyjeżdżała, nie miała pojęcia, czy po powrocie go zastanie, ani też czy odnajdzie i najmie sir Davida. Gdyby mu była powiedziała, on mógłby wyjechać jeszcze przed nią, a przecież potrzebowała go do obrony zamku pod jej nieobecność. No cóż, teraz zapłaci za to milczenie. - Sir Walterze - powitała go. - Czy w zamku wszystko dobrze? - Oczywiście - warknął, spoglądając ponuro na Davida. - Zawsze wypełniam swoją powinność. David zdawał się nie dostrzegać wrogości, która niczym czarna chmura zawisła w powietrzu. Wciąż się dąsał, a jego wierzchowiec - zwierzę jak żadne inne mające swój własny rozum - przyjął podobną postawę: koń opuścił łeb, zaczął kołysać zadem i poczłapał po zwodzonym moście jak stara szkapa. 82

Oczywiście Alisoun chciała wiedzieć, czy miały miejsce jakieś nowe incydenty, a sir Walter rozumiał, czego oczekiwała, tylko nie chciał tego po sobie pokazać. A ona nie śmiała spytać. Jak mogłaby to zrobić, nie wzbudzając podejrzeń Davida? Doświadczenie w obcowaniu z sir Walterem nauczyło ją, że mężczyźni postrzegają prześladowanie jej jako akt sprawiedliwości za nieodpowiedzialne czyny, a ona nie śmiała powiedzieć o tym Davidowi w obawie, że ten po prostu zawróci konia i odjedzie. A przecież był jej potrzebny. Jedno spojrzenie na sir Waltera utwierdziło ją w tym przekonaniu. Potrzebowała Davida właśnie teraz. David się nie odezwał, gdy go przedstawiła, lecz sir Walter jeszcze bardziej zesztywniał, wyprostował się, jakby chciał dodać sobie wzrostu, którego nie miał, i rzekł: - Sir Davidzie. Twoja reputacja dociera do ludzi szybciej niż ty sam. - Zawsze tak jest. Zamierzasz bez końca tak stać na środku mostu, czy też usuniesz się i zrobisz miejsce swojej pani? Alisoun wstrzymała oddech. Więc jednak najęty rycerz wyczuł to niewypowiedziane słowami wyzwanie. Czy nic go to nie obchodziło? Czy spławił sir Waltera jako osobę mało ważną? A może miał jakiś plan? Patrzyła na tego ponurego mężczyznę i jego niezadowolonego rumaka. Nie, to niemożliwe, żeby David coś planował. Louis ruszył naprzód, jak się zdawało z własnej inicjatywy, i już po chwili sir Walter stanął twarzą w twarz z ogromnym rumakiem, który nie zwolnił, zmuszając w końcu zawalidrogę do odstąpienia na bok. Wszystko odbyło się bardzo szybko, gład80

ko i w przemyślany sposób. Koń Alisoun poszedł śladem Louisa. Kiedy znaleźli się w obrębie murów, powitały ją radosne, pełne ulgi okrzyki. Zbiegły się dzieci ubrudzone błotem. Dójki stanęły w drzwiach mleczarni, sokolnik uniósł ostatnio nabytego drapieżnego ptaka, aby mogła mu się przyjrzeć. Jak dobrze było wrócić do domu, mieć świadomość, że mieszkańcy cieszą się z jej powrotu. Wewnętrzny pierścień murów rósł w oczach z każdym krokiem. Z pewną siebie miną David podjechał do głównej bramy. I wtedy usłyszał - pośród wiwatów na jej cześć - donośne męskie głosy: - David! Sir David z Radcliffe! Niedbale uniósł rękę, witając uzbrojonych mężczyzn, którzy zebrali się na murach. Kiedy sir Walter krzyknął na nich, rozpierzchli się, lecz David nawet nie drgnął. Zaczekał, aż Alisoun zrówna się z nim, po czym oboje - ramię w ramię - wjechali na wewnętrzny dziedziniec. Sir Walter ruszył, żeby ich dogonić. Przecież był strażnikiem zamku i jej prawą ręką, a teraz jego pozycja uległa zmianie i to bez słowa wyjaśnienia. Alisoun zastanawiała się, czy stawanie się legendą nie było częściowo rezultatem umiejętności trafnego odczytywania sytuacji i jej natychmiastowej oceny. Na środku wewnętrznego dziedzińca wznosiła się wysoka na cztery piętra kamienna baszta. Na pierwszym poziomie nie miała żadnych okien ani drzwi, lecz nieco wyżej z wąskich otworów okiennych wychylały się służące. Stały też na drewnianych schodkach wiodących do wejścia na pierwszym piętrze. Edlyn czekała w milczeniu, trzymając się pod boki. Alisoun zadowolona z tego, że jej podopiecz84

na zachowuje powagę i godność, posłała jej pełen aprobaty uśmiech. Edlyn rozpromieniła się. Kucharka też tam była; trzymała w ręku widelec i potrząsała świeżo oskubaną gęsią. Alisoun skinęła głową, wywołując szeroki uśmiech na ustach Easter, która dobrze wiedziała, co lubi jej pani. Piekarz otworzył wielki piec i drewnianą, podobną do wiosła łopatką wyjął parujący jeszcze bochenek, potem przyklęknął i zaprezentował go w całej okazałości. Poczuła aromat cynamonu, który tak uwielbiała. Popatrzyła na mężczyznę, gotowa przyjąć chleb, gdy usłyszała za plecami stłumiony okrzyk. - A niech mnie, straszna z ciebie bogaczka! Chciała go zignorować. - Nie jesteś pierwszym, który to spostrzegł - odpowiedziała cicho z delikatną nutą irytacji. - Zapewne. - David przesunął palce po cuglach i popatrzył na swoje dłonie. - W Radcliffe bijemy gęś tylko wtedy, gdy ktoś zachoruje albo jeśli gęś jest chora. Chciała się roześmiać, lecz nie miała pewności, czy żartował. Oto potężny sir David wydawał się speszony i jednocześnie pełen podziwu. Rozejrzała się jeszcze raz i zobaczyła swój dom jego oczami. W obrębie zamkowych murów znajdowało się wszystko, co było niezbędne do życia. Na środku wewnętrznego dziedzińca stała studnia. Spiżarnie pod zamkiem pełne były zapasów, które umożliwiały mieszkańcom przetrwanie nawet półrocznego oblężenia. Dorastała w dostatku, lecz nauczono ją życzliwości wobec tych, którym się tak nie poszczęściło. Czy sir David miał mniej szczęścia w życiu? Być może nie posiadał jej bogactwa, ale za to był mężczyzną. Mężczyźni byli królami; ich własnością była cała ziemia. Mężczyźni byli ojcami; zmuszali 82

córki do posłuszeństwa. Mężczyźni byli mężami; bili żony. Lecz David był jednym z tych mniej zasobnych właścicieli ziemskich, których bardzo dotknęła susza. Patrząc na Alisoun, wiedział już, jak mógłby poprawić swój los - i nie było w tym nic złego. Bardzo dobrze go rozumiała. Pojmowała, że próbował ją oczarować z powodu jej pieniędzy, a przecież miała spore doświadczenie w spławianiu nachalnych konkurentów. - Po twojej kąpieli możesz zjeść nawet całą gęś, jeśli masz ochotę - powiedziała tak uprzejmie, jak tylko umiała. Uniósł na nią wzrok. Zaskoczona stwierdziła, że David ma brązowe oczy. Brązowe oczy barwy starego dębu i brązowe włosy, tak ciemne, że kosmyki siwizny błyszczały jak srebrzysty ołów, a także śniadą twarz, która nosiła znamiona zbyt wielu bitew, zbyt częstego głodu, a zbyt rzadko spotykanej życzliwości. Przez jedno mgnienie oka popatrzył na nią tak, jakby to ona była ową nieszczęsną gęsią gotową do oskubania. Być może nie powinna przekazywać mu dowództwa nad ochroną zamku. Czyżby powiedziała to na głos? Raczej nie, ale pewnie odczytał jej myśli, bo rzekł: - Nie, milady, za późno na zmianę decyzji. - W tym momencie wyraz jego twarzy uległ zmianie. Pojawił się na niej szelmowski uśmieszek. -1 trzymam cię za słowo co do tej gęsi. Była go taka pewna, lecz teraz poczuła chłód i drżenie. Może wypadałoby jej pamiętać, że zaczynał od zera, został pasowany na rycerza, a teraz zyskał zarówno własną legendę, jak i włości. To po83

winno zadowolić każdego mężczyznę. Zaryzykowała i spojrzała nań jeszcze raz. Nie wyglądał na zadowolonego z życia. Jednak miała swoje zobowiązania. Jej rola gospodyni wymagała dopełnienia rytuałów gościnności. Tego oczekiwali od niej mieszkańcy, tego oczekiwała od samej siebie i nie miała żadnego konkretnego powodu, żeby odprawić Davida. Przyjęła owinięty w serwetę bochen chleba i podziękowała piekarzowi. W końcu David chciał pożreć tylko jej gęś, nie zaś całą ziemię. Przełamała bochen, a on patrzył jak urzeczony na miękki parujący chleb. Ugryzła kęs, wtedy David rozchylił wargi i obserwował każdy ruch jej ust. Nieco zażenowana, gryzła szybko, a na końcu zlizała z warg ostatni okruch. Usłyszała, jak nabrał głęboko powietrza. Musiał być bardzo głodny. Szybko podała mu bochen. - Częstuj się i witaj w moim domu - wyrecytowała. -1 zawsze błogosław go swoją obecnością. - Wedle rozkazu, milady. David obracał bochen, aż znalazł napoczęte przez nią miejsce, po czym wbił w nie zęby niczym wygłodniały wilk w delikatne mięso. Czy tym gestem chciał jej coś powiedzieć? A może obawy kilku ostatnich miesięcy sprawiły, że wyobraźnia Alisoun sięgnęła granic absurdu? David przekazał chleb sir Walterowi, jakby nie zdawał sobie sprawy z targających nią emocji. Sir Walter ułamał i zjadł kawałek pieczywa, chociaż z jego miny można by sądzić, że mu nie zasmakowało. Potem Alisoun straciła chleb z oczu; przekazywano go sobie z rąk do rąk i każdy zjadał mały kawałek, dopełniając ceremonii powitania. 87

Nieco później dostarczono z piwniczki beczkę piwa, którą przyniósł na barkach jeden z najsilniejszych mężczyzn. I ponownie Alisoun otrzymała kubek jako pierwsza. - To moje najmłodsze piwo - powiedziała karcz-marka. - Ma bardzo dobry smak. Milady wypiła do dna. - Jedno z najlepszych, jakie nawarzyłaś - powiedziała do Mabel. Siwa kobieta mrugnęła do niej, napełniła ponownie kubek i podała Davidowi. Patrząc mu w oczy, tym razem mrugnęła w sposób znacznie bardziej nieobyczajny, a on odmrugnął z uśmiechem tak ciepłym, że roztopiłby nim żelazo. Gdy zaczął pić, służący przyglądali się zafascynowani, jak z każdym łykiem porusza się jego jabłko Adama. Alisoun nie mogła się zdecydować, czy powinna czuć rozbawienie, czy złość, za to myśli sir Waltera były wyraźnie sprecyzowane. Zdjął z paska własny kubek i tym samym złamał zasadę - nie zamierzał pić po Davidzie. Wszyscy spostrzegli ten gest, który jednak został szybko zlekceważony, bo po chwili między mężczyznami rozpętała się prawdziwa bitwa. Wszyscy walczyli o to, żeby napić się z tego samego kubka co sir David. Alisoun uznała, że to dobry moment, aby się oddalić, lecz gdy zsiadła z konia, stanęła twarzą w twarz z sir Walterem. Rzadko opuszczała ją pewność siebie, lecz dzisiaj zabrakło jej słów. Czekała, aż on odezwie się pierwszy. Patrzył na nią spode łba. Kiedy się odwróciła, chwycił ją za rękę. - Dlaczego przywiodłaś go tutaj? - Uniósł dłonie, jakby chciał nią potrząsnąć. - Czym sobie zasłużyłem na twoją pogardę? 88

Nie zacisnęła palców w pięści, ręce zwisały jej swobodnie wzdłuż ciała. Zachowała kamienny wyraz twarzy. - Mam dla ciebie dużo szacunku. Razem od wielu lat pilnowaliśmy, aby w George's Cross panowały spokój i sprawiedliwość. - Zawsze tak twierdziłem. Zawsze. - Kilka razy odetchnął głęboko, poruszając nozdrzami. - Ty jesteś tutaj panią. Ty osądzasz, a ja dokonuję aktów sprawiedliwości i wymierzam kary. Płacisz mi za to, aby wieśniacy mnie nienawidzili. Mówił samą prawdę. Mieszkańcy wiedzieli, kto kieruje jego poczynaniami, lecz pełniona przezeń funkcja przedstawiciela feudalnej władzy dawała im pretekst, by właśnie na nim - nie zaś na ukochanej milady - wyładowywać złość. - Jeśli ludzie się skarżyli - podjął sir Walter - mogę zmienić postępowanie. Będę mniej rygorystycznie tępił ich wykroczenia. Wiedziała, że pod jej nieobecność sir Walter rządził zamkiem żelazną ręką. Świadczyło o tym wylewne i radosne powitanie, które zawsze towarzyszyło jej powrotowi. Teraz się zastanawiała, czy sir Walter nie odnosił się z dezaprobatą do jej sposobu traktowania innych, do jej decyzji, do okazywania litości. Jego widoczna wrogość wzbudzała w niej przeróżne wątpliwości. - Nikt się nie skarżył na ciebie. - Więc dlaczego... - Hej! - David stanął tuż przy nich. Piwo poprawiło mu humor. - Milady, obiecałaś mi kąpiel. Sir Walter zaczął cicho warczeć, jak pies wyczuwający zbliżające się wyzwanie. 86

- Rzeczywiście. - Alisoun spojrzała na sir Waltera. - Proszę o wybaczenie. - A ja nie wybaczę! Sir Walter znowu chciał ją zatrzymać. Jednak jego wyciągnięta dłoń trafiła w plecy Davida, gdyż jakimś sposobem David nagle znalazł się między Walterem a Alisoun. Jakby wcale nie poczuł tego uderzenia, ujął milady za ramię i poprowadził w kierunku baszty. - Twoja gościnność nie pozostawia niczego do życzenia. Nawet kąpiel pod twym nadzorem będzie czystą przyjemnością. - Miladyl - zawołał sir Walter. - Muszę się z tobą rozmówić! - Więc chodź z nami! - odkrzyknął David. - Ona najpierw musi mnie wykąpać. - Spojrzał do góry i wyciągnął rękę ku niebu. - Powinniśmy się schronić, bo zaczyna padać. - Z trudem powstrzymał śmiech, gdy niezadowolony sir Walter głośno prychnął. David widywał już tego typu mężczyzn. Oto rycerz, który zbyt długo dzierżył stanowisko i sądził, że jego pozycja jest niezagrożona bez względu na to, co by uczynił. Dziwił się, że lady Alisoun dopuściła do takiej sytuacji, która bez wątpienia powstawała stopniowo. Przynajmniej teraz milady postanowiła naprawić to zaniedbanie. David zaczął trochę lepiej pojmować powody, dla których go najęła. Jeśli ktoś wypuszczał strzały, to być może owym złoczyńcą był sir Walter. Zerknął do tyłu na tego nadętego zrzędę, który po prawdzie nie zachowywał się jak potencjalny podejrzany. David przeniósł wzrok na lady Alisoun. I ona nie wyglądała na kobietę, która mogłaby się aż tak 90

bardzo pomylić w ocenie swego pierwszego rycerza. Służące na schodkach powitały panią ukłonami i radosnymi słowami. Okazywany jej szacunek przyjmował rozmiary niemalże pobożnej czci, a przecież nie zasłużyłaby sobie na to głupotą. Dziewczyna stojąca na podeście, widocznie wyższego stanu, również dygnęła na powitanie, po czym rzuciła się w objęcia Alisoun, a ta pogładziła ją po głowie - była to wyraźna oznaka czułości - po czym odsunęła dziewczynę nieco na bok. - Wyprostuj się, lady Edlyn, i pozwól, że ci przedstawię sir Davida z Radcliffe. David szykował się na kolejną porcję pełnych uwielbienia okrzyków, lecz jego imię nie zrobiło na Edlyn żadnego wrażenia. Zaśmiał się w duchu ze swojego zarozumialstwa i po chwili zrozumiał, że dziewczyna jest zbyt młoda, aby słyszeć o jego rycerskich wyczynach. - Pozdrawiam cię, panie - powiedziała - i witam w George's Cross. Jej maniery wyraźnie spodobały się Alisoun, gdyż jeszcze raz przyjaźnie pogłaskała Edlyn po głowie. - Gdzie Philippa? - spytała. - Karmi dziecko - odpowiedziała dziewczyna. - Philippa to moja osobista służąca - rzekła Alisoun, odwracając się do Davida. To wyjaśnienie go zaskoczyło. Dlaczego uznała za stosowne powiadomić go o tym fakcie? Po chwili weszli do środka, z ciepłego dworu do zimnego wnętrza, z jasności w ciemność, a on przestał oddawać się refleksjom, gdyż zdumiał go ogrom baszty. W górę wiły się spiralne schody, znikając w mroku. Powiew świeżego powietrza zna88

czył, że wznosiły się ponad trzy kondygnacje aż do dachu, na którym pełnili służbę strażnicy. Schodziły również głęboko w dół, a unoszący się stamtąd zapach wilgotnych beczek i ziół świadczyły o tym, że właśnie tam znajdują się piwnice z zapasami wina oraz spiżarnie. Krótki, łukowaty korytarz prowadził do wielkiej sali. A gdy już do niej doszli... - Zaiste, ogromna sala - mruknął David, pożerając wzrokiem otoczenie. Kolumny wznosiły się od podłogi aż do wysokiego sklepienia, na którym potężne, dekoracyjnie rzeźbione, dębowe belki wyginały się ku górze. Wysokie, wąskie okna wpuszczały do wnętrza odrobinę popołudniowego słońca, lecz już wcześniej zapalono pochodnie, które teraz płonęły na ścianach. Krzesła i ławy stały nie wokół jednego, lecz wokół dwóch ogromnych palenisk rozmieszczonych na przeciwległych końcach sali. Ich ogień ogrzewał zimne kamienie, lecz pomalowane na biało ściany pozostały nietknięte. Więc którędy ulatywał dym? Wszedłszy na podwyższenie, David zbliżył się do jednego z palenisk i zobaczył, że dym wznosi się do kamiennego okapu, który z kolei odprowadza ciemną chmurę do kanału i dalej na zewnątrz. - Niezwykłe - powiedział pod nosem, dotykając okapu palcem. Alisoun podchwyciła jego spojrzenie. Obserwowała go beznamiętnie, lecz on się domyślał, że dobrze widziała zarówno jego zdumienie, jak i czysty podziw. Dlaczego miałaby nie dostrzegać? Przecież nie ukrywał odczuć, jakby był skąpcem, zaś każda ujawniona emocja sztuką złota. 92

- Moja lady Alisoun! Alisoun odwróciła się i od razu odnalazła wzrokiem dziewczynę, która siedziała po przeciwnej stronie paleniska. - Wróciłam, Philippo. Podeszła do ławy, stojącej w ciepłym kącie, gdzie siedziała pulchna służąca, karmiąc trzymane na rękach niemowlę. David stanął przed paleniskiem i wyciągnął dłonie do ognia, jakby chciał je ogrzać. - Nie spotkała cię żadna krzywda? - spytała Phi-lippa. Alisoun zrzuciła z ramion pelerynę. - Jak widzisz, jestem cała i zdrowa... i nadal niezamężna. - Nachyliła się i objęła czule kobietę. - Ale to już opowieść tylko dla twoich uszu. - Ostrożnie! - Philippa pociągnęła ją na ławę obok siebie. - Zgnieciesz Hazel. Alisoun zerknęła na maleństwo. Dziecko, które było już na tyle duże, aby się bawić, również na nią spojrzało, po czym zostawiło sutek i uśmiechnęło się. David wytężył wzrok. Nawet obojętność Alisoun okazała się bezbronna wobec uśmiechu niemowlęcia. - Sir Davidzie. Usłyszawszy swoje imię, nagle poczuł, jak ktoś odwraca go gwałtownie. Już po chwili stanął przed obliczem rozgniewanego sir Waltera. - Chcę się z tobą rozmówić. Szybkim, sprawnym ruchem nadgarstka David wyswobodził się z chwytu. - Ależ oczywiście. - Znowu pokazał mu plecy. - Lecz później. - Chciał jeszcze popatrzeć na tę wyjątkową scenę z maleństwem. 90

Tymczasem Alisoun nie odpowiedziała dziecku uśmiechem. Wyglądała na lekko oszołomioną; po raz pierwszy zobaczył, że straciła pewność siebie. Przekrzywiwszy nieco głowę, zajrzała głęboko w wielkie oczy dziecka. - Czego ona chce? Philippa roześmiała się pobłażliwie. - To maleństwo. Nie chce niczego. - Posadziła sobie dziewczynkę na kolanach i szturchnęła Alisoun łokciem w bok. - Uśmiechnij się do niej. - Sir Davidzie - warknął wściekle sir Walter, stając między nim i kobietami. Głupek - pomyślał David i wyciągnął szyję, aby spojrzeć ponad jego ramieniem. Jeśli mają zostać wrogami, sir Walter będzie musiał bardziej się postarać, aby skrywać gniew... No proszę! Wstrzymał oddech. Lady Alisoun się uśmiechała! A niech to! Mała Hazel umiała się uśmiechać lepiej niż milady, której usta zaczęły drżeć. Gdyby sama była niemowlęciem, David pomyślałby, że dostała kolki. Wtem, jakby się obawiała, że ktoś to zobaczy, z miną winowajcy spojrzała na swojego rycerza. On zaś przeniósł wzrok na sir Waltera, aby sprawić wrażenie, że właśnie z nim rozmawia. - Będziemy pracowali razem. - Nie rozumiesz - odparł sir Walter. - Ja z nikim nie współpracuję. Jestem tutaj pierwszym rycerzem i strażnikiem. David pojednawczo pokiwał głową, ale bez większego przekonania. - Tak, to widać. Ostrożnie spojrzał ponad ramieniem rozmówcy. Alisoun zdążyła już odwrócić się do Philippy, więc 94

David przesunął się nieco bliżej. Sir Walter próbował pozostać twardo na swoim miejscu, lecz pod naporem ustąpił. Tymczasem Philippa wprawnymi ruchami wygładziła ubranko dziecka i sprawdziła, czy mała nie ma mokro. - Ona sama decyduje, kiedy chce jeść, i kończy, kiedy ma ochotę - powiedziała gderliwie. - Musimy się rozmówić - odezwał się sir Walter. - Ale nie przy kobietach. Wszelako Philippa wcale nie była niezadowolona. David wyraźnie to widział nawet z tej odległości. Ta kobieta była uosobieniem dumnej matki. Teraz podała Alisoun niemowlę i małą ściereczkę. - Pomóż jej beknąć. Ja muszę się ogarnąć, zanim się z nim spotkam. - Ruchem głowy wskazała Davida, a ten zdał sobie sprawę, że służąca dokładnie śledziła jego ruchy od chwili, gdy wszedł do sali. - To on, prawda? -Co? Po dłuższych zabiegach Alisoun w końcu udało się nakryć ramię serwetą i unieść niemowlę. Lecz trzymała je tak sztywno i poklepywała tak niepewnie, że dziewczynka ani się nie uspokoiła, ani też nie pozbyła nadmiaru połkniętego powietrza. Zniecierpliwiony nieudolnością Alisoun, David ominął sir Waltera i podszedł do kobiet. - Może ja to zrobię, milady - powiedział, odbierając dziecko ze spoconych dłoni Alisoun. Philippa szybko wyciągnęła ręce, lecz David już ułożył sobie Hazel na ramieniu, poklepał z wprawą po pleckach i spojrzał na zaniepokojoną matkę z lekko wyzywającą miną. Philippa obserwowała go uważnie przez kilka chwil, wreszcie się uspokoiła. 92

- No tak, już kiedyś to robiłeś. Alisoun, podaj mu serwetę, bo zaraz zostanie oblany kwaśnym mlekiem i będzie śmierdział. - Nie byłby to pierwszy raz. Wyciągnął rękę, a wtedy Alisoun bez wahania podała mu ścierkę. - Kiedyś również milady będzie musiała się tego nauczyć - stwierdziła Philippa, nie spuszczając wzroku z rycerza. - Nauczy się na własnych dzieciach - odparł. Cały czas próbował wsunąć kawałek materiału pod podbródek maleństwa. - Jeśli kiedykolwiek będzie miała swoje, w co zaczynam wątpić, to służące wykonają całą pracę, a ona nie ruszy nawet palcem. - Zapewne masz rację. - Rozbawiony i trochę zdziwiony, że Alisoun pozwala służącej na taką swobodę wypowiedzi, David pocierał plecy Hazel, aż usłyszał charakterystyczne beknięcie. Wtedy odwrócił uradowaną twarzyczkę i zbliżył ją do swojej. - Lepiej wracaj do lady Alisoun. W tym momencie dziecko wydało donośny odgłos „drugim końcem". Alisoun natychmiast wstała. - O, nie. Teraz jej nie chcę. Muszę przygotować kąpiel. Sir Walter chyba dał sobie spokój z nagabywaniem Davida, bo zwrócił się bezpośrednio do swej pani. - Musimy się rozmówić. - Ależ oczywiście. - Skinęła głową. - Edlyn! - zawołała. Podopieczna przybiegła natychmiast. Z radości miała zaczerwienione policzki. - Tak, milady? - Przygotuj naszemu gościowi kąpiel w błękitnej komnacie. Będzie potrzebna największa balia. 96

- Spojrzała na Davida i trochę się odsunęła. - Przynieś nożyce - rzekła ściszonym głosem, ale i tak ją usłyszał. - Obetnę mu włosy. Przesunął palce po długich strąkach, które zwisały mu wokół ramion. - A majeranek i olejek eukaliptusowy pozwolą choćby w części stłumić jego smród. Zdziwiony spojrzał na Philippę. - Czyja śmierdzę? Przez chwilę myślał, że dziewczyna zaraz wybuchnie śmiechem. Zmrużyła oczy, zacisnęła drżące usta, lecz mimo to pragnął usłyszeć jej słowa. Młoda matka z pewnością roześmieje się pełną piersią, da upust radości w taki sposób, że zarazi nią wszystkich dookoła. Lecz ona - choć co prawda z widocznym wysiłkiem - jednak się opanowała. - Milady ma wrażliwy nos, a ty śmierdzisz jak... jak mężczyzna. Miał pewność, że nie były to pierwsze słowa, które przyszły jej do głowy. Czyżby Alisoun tłumiła naturalne poczucie humoru tej kobiety? Spojrzał na milady, która właśnie udzielała Edlyn szczegółowych instrukcji. Postanowił, że podczas pobytu w zamku sprawi, iż Alisoun będzie się głośno śmiała i zaprzestanie ograniczać poddanych w spontanicznym wyrażaniu radości. Philippa odebrała dziewczynkę z jego rąk. - Zmienię jej ubranko - powiedziała, nie spuszczając z niego wzroku. - Czy ty naprawdę jesteś sir David z Radcliffe? Stał spokojnie, starając się nie wzbudzać lęku. -Tak. - Tym legendarnym najemnym rycerzem? Niektórzy ludzie na dźwięk jego imienia i na wspomnienie jego reputacji myśleli, że musi 94

być nieokrzesanym brutalem. Ta kobieta najwyraźniej tak uważała. - Jestem najemnym rycerzem - powiedział łagodnie - ale moja legenda chyba została nieco ubarwiona. - Lepiej, żeby nie była - rzekła, po czym przybladła i cofnęła się o krok. Wyglądała tak, jakby szykowała się do ucieczki; zaczęła szybko oddychać, łapczywie chwytając powietrze. Niemowlę wyczuło niepokój matki, więc zaczęło wiercić się i płakać. Philippa poklepała je uspokajająco. - Chcemy, żebyś był właśnie taki, jak mówi legenda. Jesteś nam potrzebny do ochrony lady Ali-soun. Gdyby coś jej się stało... - Philippo! - rzuciła ostro Alisoun. - Idź przebrać dziecko, a potem wracaj do swoich obowiązków. Odwróciwszy się, młoda matka spojrzała na swoją panią. - Tak, milady - powiedziała po chwili. - Trzymając maleństwo, ukłoniła się niezgrabnie. - Ja tylko chciałam... - Nie interesuje mnie to. - Alisoun wycelowała palec prosto w twarz służącej. - Wracaj tam... gdzie twoje miejsce. Nie masz nic do powiedzenia sir Davidowi, zwłaszcza w takim poufałym tonie. W głosie Alisoun nie było złości, jednak Philippa wyraźnie zbladła. W jej oczach stanęły łzy. Chwyciła wyciągniętą dłoń swojej pani. - Wiem. Głupia jestem, ale tak się o ciebie boję. Powinnam... - Jedyna twoja powinność to zajęcie się obowiązkami. - Popchnęła ją lekko. - Idź już. Philippa oddaliła się szybko z miną zbitego szczeniaka, zaś David znowu poczuł do Alisoun 95

coś w rodzaju niechęci. Jej służąca sprawiała wrażenie prawdziwej kobiety matkującej najpierw dziecku, a w drugiej kolejności całemu światu, lecz jednak coś tłumiło jej zapał. Ponownie spojrzał na Alisoun. Tak, zapragnął dać jej nauczkę. I to niejedną. Głosem gorzkim jak żółć sir Walter powiedział nagle: - Philippa dowodzi, że zdarzają się uzasadnione powody, by zbić kobietę. David zaprotestował instynktownie. - Jezu, człowieku, to trochę za ostro. W tym momencie jego uwagę przykuła Alisoun, której twarz i cała postać były absolutnie nieruchome. Jakby została wykuta z bryły lodu. Wtem powoli odwróciła głowę w kierunku sir Waltera, niczym skrzydło drzwi na zardzewiałych zawiasach. W jej wyglądzie musiało być coś złowieszczego, bo mężczyzna się cofnął. - Nigdy więcej nie chcę słyszeć, jak mówisz takie rzeczy - powiedziała rozkazującym tonem. - Ale zechciej mnie tylko wysłuchać... - Nie mam ochoty stosować się do twoich rad. - Sir Walter chciał coś wtrącić, lecz ona stanowczo uniosła dłoń. - Nie chcę tego słyszeć nigdy więcej. Niech zaraza pochłonie całą tę ich tajemniczość! David wyczuł w ich rozmowie wyraźny podtekst. Czyżby sir Walter bił Philippę? A może żonę? Czy w ogóle miał żonę? Czy to przez niego Alisoun nie wyszła za mąż? Czy to on dzielił z nią łoże? Kiedyś? David już jej powiedział, że nie chce się wtrącać w małżeńskie spory, lecz jeśli ona przyjmowała sir Waltera w swej sypialni, to jednak będzie się wtrącał. Porzuci wstępne plany, by zabiegać o jej wzglę99

dy, a zamiast tego uprowadzi ją. Sir Walter nie miał najmniejszych szans przeciwko Davidowi. - Czy słyszałeś mnie wyraźnie, sir Walterze? - Proszę o wybaczenie, milady. - Mężczyzna pokłonił się, okazując skruchę. Ale czy rzeczywiście był skruszony z powodu swojej głupiej uwagi, czy też z powodu rozgniewania swej chlebodawczyni? I dlaczego wygłosił pochwałę takiego despotyzmu, skoro jego zwierzchnikiem była właśnie kobieta, która mogła to potraktować jako wyzwanie? - Jeśli jeszcze raz tak się zachowasz w mojej obecności, nie będę miała wyboru. Poszukasz sobie służby u innego pana, takiego, który bardziej ci będzie odpowiadał. Czy mogła mówić w ten sposób do swojego kochanka? Z pewnością nie. Nawet lady Alisoun nie byłaby w stanie okazać takiej pogardy mężczyźnie, który gościł w jej łożu. David przeniósł wzrok z czerwonej twarzy przysadzistego sir Waltera na wyniosłą lady. Nie, na pewno nie gości w jej łożu. Targały nią skrywane emocje. Nie okazywała ich na twarzy, nie były widoczne w jej postawie, lecz za tymi szarymi oczami żyła dusza. Postanowił, że ją pozna, nawet gdyby musiał konspirować, szpiegować, wymusić pomoc wszystkich jej poddanych, a nawet zdobyć serce tej zimnej, samotnej pani na zamku George's Cross. 97

ROZDZIAŁ6 Pod bacznym okiem Alisoun David wszedł do przeznaczonej dla niego komnaty. Młoda kobieta truchlała na myśl o tym, że miała złożyć bezpieczeństwo swoje i całego George's Cross w ręce tego oto mężczyzny. W brudne ręce tego mężczyzny. Po kąpieli będzie lepiej wyglądał - przekonywała w myślach samą siebie. Pstryknęła palcami, przywołując służące,^ które natychmiast przystąpiły do działania. Ściągnęły z niego odzienie i wrzuciły do kosza z przeznaczeniem na wygotowanie. - Może jacyś biedacy to wezmą - powiedziała jedna ze służących, trzymając dwoma palcami brudne szmaty, które David nazywał spodniami. - Nawet biedacy tego nie zechcą - odparła Edlyn. Głos dziewczyny jakby ocucił Alisoun. - Idź już, moja droga - powiedziała. - To niestosowne, żeby niezamężna panienka kąpała gości. - A czy ty sama będziesz go kąpać? - rzucił stojący w drzwiach sir Walter. Zaskoczone kobiety odwróciły się do niego, a potem spojrzały na Alisoun. - Zawsze to robię. Oparł na biodrach zwinięte w pięści dłonie. - Czyż nie jesteś panną? Ogarnął ją taki gniew, że z trudnością wydobyła z siebie głos. - Jestem wdową. 101

Na świętego Ethelreda, ten człowiek postradał rozum. Kiedy to doszedł do wniosku, że ma prawo krytykować jej postępowanie? Kiedy stracił do niej szacunek na tyle, by stwierdzić, że może ją obrażać bez żadnych konsekwencji? Kazała Edlyn dopilnować kolacji, po czym odesłała dziewczynę do obowiązków. W kominku już płonął ogień. Sprawdziła twardość materaca. Pościel była sucha i czysta. Podniosła dzbanki stojące na stoliku obok łoża dla gościa i zmarszczyła brwi, gdy się okazało, że są puste. Podniecone usługiwaniem legendarnemu rycerzowi służące nie zdążyły przygotować jego komnaty jak należy. A przy balii jedna z nich właśnie pisnęła. Ali-soun spojrzała zniecierpliwiona na grupkę zgromadzoną wokół Davida. Żartownisie. Czy naprawdę myślały, że skoro jest legendą, to zarazem musi być spełnieniem marzeń? Zerknęła na rozgniewanego sir Waltera. Czy on myślał to samo? Czy dlatego stanął z boku i patrzył niczym wściekły wilk? Grupka na chwilę się rozpierzchła, a wtedy ujrzała nagiego, ociekającego wodą Davida. Z całą pewnością nie był spełnieniem marzeń. Może bardziej spełnieniem marzeń kucharki - taki był chudy. Albo praczki. Jeszcze nigdy nie widziała równie brudnego człowieka. Trzeba go będzie porządnie wyszorować, lecz bez względu na opinię sir Waltera, Alisoun dobrze znała swoje obowiązki i zawsze je wypełniała. Teraz zakasała rękawy i włożyła fartuch, który przygotowały dla niej służące. Gdyby tylko mogła, uciekłaby, lecz teraz już nie śmiała się wycofać, gdyż sir Walter uznałby to za swoje zwycięstwo. Jej spokojny głos uciszył dziewczęce trajkotanie. 99

- Gdzie jest wino i woda? Przecież nasz gość może odczuć nocą pragnienie. Heath zakryła ręką usta. Przedtem była osobistą służącą Alisoun, ale otrzymała promocję na pierwszą służącą, gdy przybyła Philippa. Czasami gdy coś odwróciło jej uwagę, zapominała o obowiązkach. - Czy jeszcze o czymś zapomniałyście? - spytała Alisoun. Grupka zebrana wokół Davida rozpierzchła się. Heath zaczęła biegać z kąta w kąt, sprawdzając, czy inne służące wywiązały się ze swoich zadań. Wszystkie pozostały w komnacie, zapewne w nadziei jak przypuszczała Alisoun - że będą jeszcze mogły napawać się widokiem legendy. Nie dbała 0 to. Czuła jedynie obawę, że ich gościnność pozostawia nieco do życzenia. Kiedy podeszła bliżej, David szybko zanurzył się w wodzie, jakby chciał się w niej rozpuścić. Sądząc po jego minie, nie miał zbyt dużego doświadczenia jeśli chodzi o kąpiele pod cudzym dachem. Alisoun namydliła myjkę i spróbowała rozmową nieco rozluźnić napiętą sytuację. - Czy podoba ci się komnata? Pochylił się do przodu, aby mogła umyć mu ramiona. - Jest piękna - odparł grzecznie. - Czy ty tu mieszkasz? Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy nie zatopić paznokci w jego skórze. Wcześniej miała nadzieję, że nie zachowa się jak dupek i powstrzyma od obraźliwych komentarzy insynuujących, że będzie dzieliła z nim łoże. Czyniło tak wielu rycerzy i lordów, których kąpała. Zakładali, że Alisoun pragnie czegoś, czego nie zna, i byli pewni, iż są 103

w stanie zaspokoić te pragnienia. Kilka chłodnych słów zawsze działało jak sople lodu, które wpadły do kąpieli. Jednak dziś nie była w nastroju do lodowatej kurtuazji. Ona też czuła się wyczerpana podróżą, a spełniany właśnie obowiązek okazał się niewiarygodnie uciążliwy. Przesuwając myjkę po głowie Davida, niechcący sprawiła, że strużka ługowego mydła zalała mu oczy. Z wrzaskiem skoczył na równe nogi, pocierając piekące powieki. Heath natychmiast podbiegła z dzbankiem czystej wody, pomagając mu przemyć twarz. Kiedy odwrócił się do Alisoun i spojrzał na nią gniewnie, chciała go serdecznie przeprosić. Jednak z jej ust popłynęły zupełnie inne słowa. - Będziesz spał tutaj sam, sir Davidzie, chyba że wybierzesz sobie inną partnerkę. Jestem pewna, że któraś ze służących da się namówić na spędzenie z tobą nocy, choćby z czystej ciekawości. A teraz siadaj, to skończymy... Chwycił ją mocno za rękę, jakby chciał wciągnąć ją do wody. Całkowicie na to zasłużyła, gdyż częściowo utraciła samokontrolę i pozwoliła sobie na okazanie emocji. Jednak jeszcze bardziej zezłościło ją gniewne warczenie sir Waltera. Nie potrzebowała obrony przed Davidem, bo sama świetnie umiała sobie z nim poradzić. - To ma być moja komnata? - spytał ostro David. Znieruchomiała. - Tak powiedziałam. - I będę tutaj spał... sam? - Tak jest. Wyrwała śliską od mydła rękę z jego chwytu, a on nie próbował jej zatrzymać. 104

- Masz tu komnaty dla każdego? - Dla gości. - Powoli zaczęła rozumieć przyczynę jego zdumienia. - Nie byłoby właściwe, gdybyś miał spać na podłodze w wielkiej sali razem ze służbą. Sir Walter ma komnatę w stróżówce, gdzie może być w gotowości na wypadek ataku, lecz pomyślałam, że ty powinieneś spać w baszcie. - Ponieważ mam cię chronić. Poczuła się nieswojo. - Tak. Potrzebuję cię do ochrony mojej osoby. Sir Walter postąpił krok do przodu. - Ja mogę to zrobić. Drżała ze zdenerwowania, lecz odpowiedziała mu tak samo jak zawsze. - Potrzebuję cię, byś chronił cały zamek i wioskę. Oczekiwała, że David coś powie, lecz milczał. Siedział w balii i spoglądał na nich, jakby oglądał przedstawienie. Miała ochotę trzasnąć go w twarz. Sir Walter burknął coś i się odwrócił. David pochylił się, aby dokończyła mycie pleców. Zauważyła, że od jego głowy biegła w dół długa blizna, a gdy myła szyję, zobaczyła, że miał obcięty płatek jednego ucha. Chciała być delikatna, lecz on powiedział wprost: - Szoruj mocno. To nie boli. - Jak to się stało? - spytała odważnie. Kobiety w komnacie wytężyły słuch. - Popełniłem błąd - odpowiedział. - A czy ten drugi rycerz... - Alisoun zamilkła, nie bardzo wiedząc, jak dokończyć pytanie. - Wdowa po nim zdążyła powtórnie wyjść za mąż. To krótkie stwierdzenie od razu odpowiedziało na wiele pytań. Nie przechwalał się triumfami, ale 102

chciała wiedzieć coś więcej. Nie z tego samego powodu, co służące, które niemal go czciły. Po prostu pragnęła ocenić jego znajomość rycerskiego rzemiosła. Kiedy odchylił się do tyłu, aby mogła mu umyć pierś, ujrzała kolejne ślady, będące świadectwem przebytych cierpień, zarówno doznanych w walce, jak i wynikłych z długotrwałej suszy. Żylaste mięśnie na barkach, wystający obojczyk... Ramiona były silnie umięśnione od wymachiwania mieczem i tarczą. Błękitne żyły na dużych dłoniach odznaczały się wyraźnymi liniami, zaś w lewej ręce brakowało - dopiero teraz to dostrzegła - małego palca. Uniosła mu nadgarstek. - Miecz? - spytała. - Topór. - Czy ta wdowa również wyszła ponownie za mąż? - Nie - obruszył się. - To była jedynie przyjacielska potyczka. Jeszcze raz spojrzała na kikut. - Straciłeś palec podczas zabawy? - To nie była zabawa - odpowiedział cierpliwie. - Ćwiczyliśmy. Walczymy, aby nabrać wprawy oraz w pokazach dla uciechy dworu. - Uniósł dłoń. - Gdyby sir Richard w ostatniej chwili nie wstrzymał uderzenia, straciłbym całą rękę. - Zanurzył ją w wodzie. - Dopiero uczyłem się rycerskiego rzemiosła, no i miałem szczęście. - Szczęście. Popatrzyła na niego. Nie sądziła, że miał szczęście. Jego pierś nosiła liczne ślady po uderzeniach różnego rodzaju broni, tworząc na mięśniach dziwny wzór powstały z czarnych włosków i jasnych 106

blizn. A tuż pod nimi z przerażającą wyrazistością odznaczały się wszystkie żebra. Może jednak naprawdę byłby w stanie samodzielnie pożreć całą gęś. Nie mogła umyć części ciała zanurzonych w wodzie, a bardzo chciała to zrobić. I wcale nie z ciekawości. Nie była ich ciekawa. Po prostu brud i mydło pływające w wodzie wywoływały w niej uczucie obrzydzenia. Widziała i myła wielu mężczyzn; legenda taka jak sir David na pewno niczym specjalnym się nie wyróżniała. - Wstań - nakazała. Nie odpowiedział, tylko wyciągnął z wody nogę i przesunął się, jakby balia była za mała. Cóż, rzeczywiście była za mała dla mężczyzny jego postury... - No dobrze - stwierdziła i przystąpiła do mycia stopy. Od kostki do kolana biegła pomarszczona, różowa blizna. - Ogień? - spytała. - Gotująca się smoła wylana z murów obronnych podczas oblężenia. - Zdobyliście ten zamek? Przyglądał się, jak Alisoun unosi jego nogę wyżej i myje ją od spodu. - Owszem. Mięśnie kształtnej łydki zbiegały się w kolanie, ale udo było chude, zbyt chude jak na mężczyznę jego wzrostu. Wyciągnęła przed siebie dłoń, aby podał jej drugą stopę. Przyjrzał się tej ręce, która niecierpliwym ruchem nakazywała mu pośpiech. Dlatego też specjalnie powoli uniósł drugą kończynę i ułożył ją na dłoni Alisoun. 104

Zobaczyła, że tu również brakuje jednego palca. - To samo oblężenie - wyjaśnił, zanim zdążyła spytać. - Przebiegłem przez zwodzony most, gdy na nogę spadła mi żelazna krata. Bogu dzięki, że nie oberwałem w głowę. - Tak, Bóg wyraźnie cię lubi. Ze zdziwieniem stwierdziła, że to ostatnie zdanie wypowiedziała zupełnie szczerze. David wielokrotnie stawał w obliczu śmierci, lecz za każdym razem udawało mu się jej umknąć. - Właśnie na tym polega bycie legendą - powiedział donośnym głosem, aby usłyszeli go wszyscy obecni. - Chodzi o to, by dożyć takiego wieku, by można się było chwalić swoimi czynami. - A może jest to również ochota, aby być pierwszym po drugiej stronie zwodzonego mostu? - spytała. - Kto jest pierwszy, ten zdobywa najcenniejsze łupy. Kto jest pierwszy, ten zazwyczaj ginie, pomyślała, lecz nie powiedziała tego na głos, gdyż dla wszystkich obecnych i tak było to zupełnie oczywiste. Chrząknął, gdy zaczęła szorować mu uda. Zdziwiona uniosła brwi, a wtedy zacisnął usta i pokręcił głową. Wypłukała myjkę w czystej wodzie i ponownie natarła ją mydłem. - Wstań, bym mogła dokończyć. Wciąż siedział, zaciskając dłonie na krawędzi balii, jakby brud pływający w wodzie przykleił go do dna. - Może prócz palców u ręki i nogi utracił coś jeszcze - zadrwił sir Walter. Wszystkie oczy skierowały się ku Davidowi. Czy wpadnie w złość? Czy wyskoczy z balii i wyrwie sir 108

Walterowi żołądek? Lecz David tylko się uśmiechnął. Rozchyliwszy lekko usta, oddychał głęboko, emanując samozadowoleniem. Niczym potwór żyjący w głębinach górskiego jeziora, powstał z wody i ukazał się wszystkim w całej okazałości. *** Pękając ze śmiechu, David przewracał się na łożu i walił z uciechy pięścią w puchową poduchę. Do końca życia nie zapomni tej miny, która pojawiła się na sarkastycznym obliczu sir Waltera. Nawet teraz ponownie przeżywał satysfakcję, jaką odczuł na widok twarzy tego starego drania, który uciekł z komnaty - poniżony i żałosny. Nie, sir Walter już nigdy więcej nie rzuci mu takiego wyzwania. Alisoun... David przewrócił się na plecy, splótł dłonie pod głową i spoglądał na baldachim. Do komnaty zaczęła się wdzierać mglista poświata poranka. Alisoun to już zupełnie inna historia. Nie miał pojęcia, co sobie myślała. Wszystko przez kąpiel. Alisoun użyła szorstkiej myjki i szorowała go niemal do żywego ciała, lecz on czuł jedynie dotyk jej dłoni. Nie wstał, kiedy mu kazała, gdyż nie chciał zawstydzić jej swoim widokiem, gdyż akurat w tym momencie nie był zbyt stosowny. Lecz kiedy sir Walter zaczął drwić, a David w końcu wstał, wcale nie wydawała się zawstydzona. Sam nie wiedział czego się po niej spodziewać. Okrzyków zachwytu? Radosnego uśmiechu? Obmacywania? Oczywiście żadna z tych rzeczy się nie wydarzyła. Stał bez najmniejszego ruchu, nawet 106

nie drgnęła mu powieka. Jeśli Alisoun była pod wrażeniem, starannie to ukrywała. A powinna być pod wrażeniem. Do diabła, on sam był pod wrażeniem, a przecież fechtował tą bronią przez całe życie. - Dobrze spałeś? Aż podskoczył, zarzucając na siebie pled. Właśnie o niej myślał, a tu - proszę, zjawiła się osobiście, niosąc naręcze materiału. Na jej ustach widniał miły uśmiech. Ponownie zaczął się jej przyglądać. Być może przesadą było nazwanie tego uśmiechu miłym. Raczej uniosła kąciki ust, gdyż nauczono ją, że to stosowne zachowanie. Mimo wszystko ten uśmiech bardzo mu się podobał. Zresztą tego ranka w ogóle wyglądała uroczo odziana do pracy w bladonie-bieską suknię oraz niebieską, zakrywającą włosy barbetę*. Z paska zwisało wielkie żelazne kółko z kluczami - symbol pani na zamku George's Cross, z którą należało się liczyć. Przewrócił się na brzuch i oparł podbródek na dłoniach. - No cóż - uśmiechnął się - to dziwne odczucie, spać w czystej pościeli, mieć czyste ciało i własną komnatę, ale myślę, że zdołałbym się do tego przyzwyczaić. - Tak, zaiste to miłe, być umytym. - Położyła materiał na ławie koło paleniska. - A jeszcze bardziej miłe - dodała z naciskiem - dla ludzi z twojego otoczenia. Już świta. Czas, abyś przejął obowiązki. - Obowiązki? - Przestał się uśmiechać. Barbeta (franc. barbette) - noszona przez kobiety w średniowieczu chusta lub płócienny pas okrywający włosy, policzki i podbródek (przyp. red.). 110

- Dziś musisz rozmówić się z sir Walterem. Powiedziałam mu, że masz swobodę, by chodzić wszędzie, gdzie tylko chcesz, i rozmawiać z każdą napotkaną osobą. - To bardzo szlachetnie z twojej strony, milady. Ignorując zarówno jego słowa, jak i ich ironiczny ton, wyciągnęła ze sterty materiału tunikę z czerwonego płótna oraz opończę z granatowej wełny. - Powinny być na ciebie dobre i pasować do twoich kolorów. - Do moich kolorów? - powtórzył osłupiały. - Tak postawny mężczyzna jak ty, z brązowymi oczami, włosami i śniadą skórą musi zadbać, by nie upodobnić się do pnia drzewa. Spojrzał na kolorowe ubrania zwisające z jej przedramienia i wtem ogarnęło go złe przeczucie. - Podobieństwo do pnia drzewa może okazać się zaletą, gdy w pobliżu czai się niebezpieczeństwo. - Pomyślałam o tym. - Jednym szybkim ruchem wyciągnęła czarną pelerynę z zielonymi wypustkami, która cicho załopotała. - Wątpię, abyś znalazł się w niebezpieczeństwie za dnia, zaś wczesnym rankiem i późnym wieczorem ta peleryna ogrzeje cię i uczyni prawie niewidocznym. A teraz wstawaj. Chcę obciąć ci włosy. Jeszcze wieczorem, wychodząc z komnaty, zostawiła na stole nożyce, lecz z pewnością o nich nie zapomniała. Dlaczego tak jej zależało na pozbawieniu go grzywy? Czy podobnie jak kąpiel był to swego rodzaju rytuał, któremu poddawali się wszyscy goście lady Alisoun? - Najpierw się ubiorę. Za jej plecami drzwi stały otworem, jednak przyszła sama. Po raz pierwszy zaczął się zastanawiać 108

dlaczego. Przecież pani domu nie powinna przenosić ubrań. Może pokojówka miała rację, gdy chichocząc, powiedziała mu, że spodobał się lady Ali-soun, kiedy był już czysty. Nagi jak noworodek postawił stopy na taborecie stojącym koło łoża i zszedł po nim na podłogę, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z milady w oczekiwaniu na jej reakcję. - Przyniosłaś rajtuzy? Pokazała mu dwie wełniane nogawki. - Nałóż je - poleciła. - A potem usiądź na ławie. Tym sposobem nie pobrudzisz sobie czystej tuniki ścinkami włosów. Zrobił, co kazała, cały czas obserwując Alisoun w poszukiwaniu oznak ciekawości lub choćby zaintrygowania. Bezskutecznie. Na stole obok ławy rozłożyła ścierkę, sprawdziła nożyce, po czym czekała z ramionami skrzyżowanymi na piersi, aż David się usadowi. Pomyślał, że musi być bardzo spokojną kobietą. Brak emocjonalnych reakcji, który tak go denerwował, czynił z niej dobrą towarzyszkę. Oraz sprawiał, że miał coraz większą ochotę uczynić coś, co by w końcu spowodowało jakąś reakcję. Usiadł, a ona zarzuciła mu na ramiona chustę. - Tak sobie myślałem... dlaczego wyszłaś wczoraj wieczorem? Zza jego pleców ukazała się niewieścia dłoń, która zabrała ze stołu grzebień i ponownie znikła. Już po chwili grzebień wbił się w jego włosy na wysokości czoła i przesunął do tyłu. Kiedy dotarł do karku, zaplątał się w kołtun i gwałtownie zatrzymał. - Au! - jęknął David i przytrzymał jej dłoń, gdy usiłowała porozdzielać splątane kosmyki. - Au! Przestań! 112

Usłyszał ciepły, miły dla ucha śmiech. Próbował się odwrócić, aby na własne oczy zobaczyć ten cudowny przejaw emocji. Ruch spowodował, że grzebień wbił się jeszcze głębiej, więc stanowczym pchnięciem przywróciła Davida do pierwotnej pozycji. - Zawsze tak jęczysz? Nie chciałabym być blisko ciebie, gdybyś naprawdę został ranny. - To co innego. Ale ten ból nie jest konieczny. Poczuł się jak zbesztany chłopiec, więc skrzyżował ramiona na piersi i siedział nieruchomo jak skała, a grzebień przedzierał się przez gęstwinę i splątania włosów. Nagle zdał sobie sprawę, że zmieniła temat. Całkowicie panowała nad sytuacją. - Ty jędzo - mruknął. Jeszcze bardziej wyprostował plecy, żałując, że jego barki nie są już takie szerokie jak kiedyś. Zbyt długie przymieranie głodem spowodowało znaczną utratę masy ciała; nie był już tak potężnie zbudowany jak w czasach największej świetności. Jednak przypomniał sobie, co się stało, gdy ostatniego wieczoru stanął w wannie w całej okazałości. - Pytałem, dlaczego wczoraj nie dokończyłaś mnie kąpać i wyszłaś? Znowu ujrzał jej dłoń, która chwyciła stalowe nożyce. Po chwili poczuł na szyi chłodny metal. Musiał przyznać, że znała się na rzeczy. I to bardzo dobrze. Jedynie najbardziej wytrawny dyplomata potrafił uzmysłowić groźbę bez wypowiedzenia jednego słowa. Tylko ciekawe dlaczego czuła potrzebę, by mu grozić? Przecież tylko zadał proste pytanie. Chyba i ona to zrozumiała. - Wybacz, że cię zostawiłam, lecz pierwszego dnia po powrocie do domu zawsze mam dużo obo110

wiązków wymagających szczególnej uwagi. Jednym z nich, wcale nie najmniej ważnym, było uspokojenie sir Waltera po twoim efektownym występie. Natychmiast złapał ją za słowo. - Więc jednak przyznajesz, że to był efektowny występ? Nożyce przedzierały się przez włosy z owym szczególnym, irytującym odgłosem. Poczuł na plecach zimny pot. - Wszystkie kobiety w zamku uznały to za efektowny występ, a nawet jeśli nie widziały go osobiście, to na pewno usłyszały upiększoną wersję. - Ale czy ty byłaś pod wrażeniem? Zdmuchnęła mu włosy z ucha. - Pod wielkim wrażeniem - ucięła wypowiedź tak samo ostro, jak nożyce ścinały kosmyki. - Tylko nie strzyż mnie zbyt krótko - powiedział, odczuwając pełną satysfakcję. - Nie ufasz mi? Ciekawe, że kiedy patrzenie na nią nie rozpraszało jego uwagi, znacznie łatwiej odgadywał jej nastrój. Głos zdradzał ją znacznie bardziej, niż by sobie tego życzyła, a ruchy dłoni traciły zwinność, kiedy powodował u niej irytację. - A czy ty mi ufasz? - spytał. Zamarła w bezruchu. - Co masz na myśli? - Jeszcze mi nie powiedziałaś, co ci grozi. Przecież chyba z tego powodu tu jestem, prawda? Aby cię bronić przed jakimś niebezpieczeństwem. Grzebień i nożyce ponownie poszły w ruch. - Ktoś odczuwa niechęć do mojej osoby - odpowiedziała niechętnie. - Aż taką niechęć, by do ciebie strzelać? 114

- Na to wychodzi. - Dlaczego? - Nie wiem. Od razu poznał, że to kłamstwo. - Kto to taki? - Też nie wiem. Kolejna nieprawda. Lecz to, co mu powiedziała, było niemal tak samo interesujące jak rzeczy przemilczane. Doszedł do wniosku, że jeśli zapragnie czegoś się od niej dowiedzieć, będzie musiał zacząć temat, którego unikała - na przykład jej reakcji na jego ciało - a następnie pozwolić jej mówić na inny temat, taki jak grożące jej niebezpieczeństwo. - Dlaczego nie pójdziesz do króla i nie wniesiesz oskarżenia przeciwko temu, kto nastaje na twoje życie? Sczesała mu grzywkę na twarz. Włosy były długie, sięgały poniżej nosa i łaskotały. Dmuchnął, aby je odsunąć. - Przestań - rzuciła z wymówką. - Muszę to przyciąć. - Przeszła nad ławą i stanęła tuż przed nim. Piersi! Piersi wciśnięte pod cienki, niebieski materiał. Prosta, opadająca luźno suknia skrywała przed nim kobiece kształty Alisoun, lecz jej biust sam dopraszał się o pocałunki. David niemal słyszał, jak woła jego imię; chciał przycisnąć do niego ucho. Może piersi tam pod spodem były zgniecione, może pragnęły, aby je uwolnił... może... może powinien stłumić kolejny efektowny występ. - Więc czemu nie pójdziesz z tym do króla? - spytał ponownie. - Król Henryk już teraz próbuje wywrzeć na mnie większy wpływ, niż pozwala mu na to pra112

wo i tradycja. Nie będę go wciągać w sprawę, przez którą stanę się jego dłużniczką. Mówiła do niego spokojnie, jakby nie miała świadomości, że niemal ociera się piersiami o jego twarz. A może piersi są nieposłuszne, podobnie jak męskie członki, więc nie mogła kontrolować ich zachowania? Lecz on doskonale wiedział, co wyprawia jego fallus - czyż więc ona nie miała pojęcia o niesfornym biuście? - Rozumiem twe obawy co do króla Henryka, lecz gdybyś miała u boku mężczyznę, który mógłby cię obronić... - W tym momencie ścinek włosów wpadł mu prosto w usta. Cofnęła się o krok, tym samym odsuwając także piersi. Patrzyła, jak David krztusi się i pluje, a w końcu głośno kicha. - Nie potrzebuję mężczyzny - rzekła, kiedy się uspokoił. - A skąd to wiesz? - Odsunął z twarzy przystrzyżoną do połowy grzywkę, aby lepiej Alisoun widzieć. - Twoje służące nazywają cię najstarszą owdowiałą dziewicą w Anglii. Jak zwykle nie okazała emocji. - Chciałam powiedzieć, że nie potrzebuję mężczyzny, by mnie bronił. Łatwiej mi było nająć ciebie. Zauważył, że wcale nie zaprzeczyła, iż jest dziewicą. - A ja chciałem powiedzieć, że dobrze by ci zrobiło, gdybyś wzięła sobie mężczyznę do łoża i przekonała się, co tracisz. - Domyślam się, że masz na myśli konkretnego kandydata. 116

Z uśmiechem, który zawsze roztapiał niewieście serca, odgarnął pozostały, długi kosmyk włosów. - A czemu nie ja? - Jesteś ubogim ziemianinem. Cóż mógłbyś mi dać? - Przyjemność. Gwałtownie nabrała powietrza, zaskoczona tak bezpośrednią odpowiedzią, lecz po chwili rzeczywistość przyszła jej z odsieczą. - A po dziewięciu miesiącach dziecko. Potem musielibyśmy wynegocjować umowę małżeńską, a ty nie mógłbyś wnieść niczego równego temu, co mam tutaj. - Dla mnie ważniejsze jest to, co ty mogłabyś dać mnie. - Z satysfakcją dostrzegł jej konsternację. - Po prawdzie twoje bogactwo wykracza poza moje najśmielsze sny, ale to dla mnie duża zaleta. Westchnął głęboko. - Duchowni mówią, że pieniądze nie dają szczęścia, lecz chciałbym dostać szansę, aby to udowodnić. - Sam więc przyznajesz. Chcesz mnie jedynie dla mego bogactwa, tak jak tysiąc innych rycerzy. Chciało mu się tańczyć z powodu odniesionego triumfu. Nie wyśmiała go. Rybka zaczynała chwytać przynętę. - Wcale nie. Masz wspaniałe włości, lecz ty również jesteś atrakcyjna... - Już otworzyła usta, żeby mu odpowiedzieć, lecz on jeszcze nie skończył. - .. .gdy siedzisz cicho. A to nie zdarza się zbyt często. Zacisnęła szczęki. - Jestem łagodnym mężczyzną. Dowiodłem, ze także najlepszym rycerzem w całej Anglii. - Po chwili dodał: - Lepszym od wszystkich prócz jednego. Lecz nie muszę dowodzić, że jestem sil114

niejszy od kobiety. Nie biję ich. Nigdy nie uderzyłem żony, a gdyby kobieta kiedykolwiek... sama możesz spytać moich ludzi. Nie biję słabszych bez względu na sytuację, a moja godność nie cierpi, gdy kobieta kłuje mnie ostrym językiem. - Położył dłoń płasko na stole i nachylił się. - Jeśli o mnie chodzi, milady, możesz sobie mieć zawsze rację, nie mam nic przeciwko temu. - Bo ja mam zawsze rację - odparła, jednak w jej głosie pojawiło się wahanie. - No widzisz? - Wyjął nożyce z jej dłoni. - Mężczyzna mógłby łatwo zabić taką kobietę jak ty. Przez wzgląd na samą siebie powinnaś poślubić takiego, który na twój sarkazm odpowie żartem, a nie biciem. - Obciął sobie ostatni kosmyk. - Nie! - Doskoczyła do niego. - Nie, no zobacz, co zrobiłeś. -Co? - Krzywo obciąłeś. - Zaczęła go czesać, robić przedziałki, wreszcie pokręciła głową. - Muszę ci przyciąć przód jeszcze raz, aż będzie równo. Bo wszyscy w zamku pomyślą, że straciłam pewność ręki. - Nie możesz robić wszystkiego sama. Nie możesz być zarazem panią zamku, rycerzem i cyrulikiem. To zbyt duże obciążenie dla każdego człowieka. Uwierz, coś o tym wiem. - Uderzył się w pierś. - Też próbowałem robić wszystko sam. A razem moglibyśmy podzielić się obowiązkami po połowie. -1 podwoić nasze troski. Kolejne cięcie nożycami raczej nie wyrównało włosów, ale David pocieszył się, że niebawem odrosną. - Król pragnie, abyś wyszła za mąż. I wyjdziesz. Chciałaś mieć przewagę, więc czy twój mąż nie po115

winien być mężczyzną, nad którym masz tę przewagę? Szeroko otwartymi oczami przyjrzała się swemu dziełu. Ponownie przeczesała włosy, potem przykryła dłonią grzywkę, aby ją przytrzymać i nachyliła się niżej. Znowu poczuł metal, lecz tym razem był już rozgrzany ciepłem jej rąk. - Gdy kobieta wychodzi za mąż, staje się własnością męża. Niczego nie może zrobić bez jego pozwolenia. - Wykonała jeszcze jedno cięcie i cofnęła się o krok. Na jej ustach zobaczył koci uśmiech, który jednak szybko znikł, gdy się zorientowała, że David bacznie ją obserwuje. - Wraz z podpisaniem małżeńskiego kontraktu traci się całą przewagę. - Jesteś wobec siebie niesprawiedliwa. Ręczę ci, lady Alisoun, że zamierzam zademonstrować przewagę, jaką zawsze będziesz mieć nade mną. - Zaśmiał się głośno. - Podejdź. - Co takiego? - Cofnęła się, co w jej wydaniu było wyraźną oznaką nieufności. - Potrzebuję pomocy w ubraniu się i nałożeniu kolczugi, a nie mam giermka. - Przydzielę ci go. Nachylił głowę. - Będę niezwykle wdzięczny. Jeszcze chwilę się wahała, wreszcie podeszła bliżej. - Wobec tego tymczasem ja ci pomogę. Na wszystkich świętych, co za odważna kobieta! Głupia, ale odważna. - Jeśli masz ostry nóż, ogolę cię, a potem odzieję - powiedziała. Przypomniał sobie niedwuznaczną groźbę nożyczkami. A teraz chciała przyłożyć mu nóż do gardła! Zmrużył oczy. - Nie, dziękuję. 119

Uraczyła go krótkim uśmiechem, a on zrozumiał, jak wprawnie osadziła go na miejscu. A przecież inni, znaczniejsi szlachcice próbowali tego bez powodzenia. Niejednokrotnie znajdował się w gorszych opałach, jednak twardo stawiał opór. Ciężkie życie wiele go nauczyło i dało mu przewagę nad tą dobrze wychowaną damą. Po prostu musiał o tym pamiętać. Podczas gdy wycierał sobie szyję, Alisoun ułożyła na stole jego bluzę i opończę. - Podnieś ręce - nakazała, jakby mówiła do dziecka. Usłuchał, napinając mięśnie. - Myślisz, że jestem za chudy? - Tak. - Niecierpliwie narzuciła nań bluzę i obciągnęła ją poniżej pasa. - Lecz jeśli będziesz obżerał się tak jak wczoraj wieczorem, szybko odzyskasz masę. - Przyjrzała mu się, a on ujrzał na jej twarzy wyraźny grymas satysfakcji. - A wtedy odzyskasz swój tytuł. Znowu będziesz pierwszym rycerzem w Anglii. Okazałaby mu więcej litości, wypruwając zeń flaki. Od momentu przybycia do zamku starał się odsunąć w niepamięć niechlubną porażkę, ignorując wszystkie wspomnienia. A teraz ona mówiła o tym w sposób tak naturalny i swobodny, jakby odzyskanie posiadanego niegdyś tytułu nie podlegało najmniejszej wątpliwości. Jednak on wiedział lepiej. Wiedział, że jego umiejętności podupadały, jeszcze zanim zyskał Mary i jej ziemię, a od tamtych czasów był bardziej gospodarzem i pasterzem niźli wojem. Jedynie przebiegłość i doświadczenie w walce uchroniły go przed natychmiastową i upokarzającą porażką. 120

Czyżby to była cena zdobycia jej? Czyżby znowu musiał zostać legendarnym rycerzem Davidem? To nie było możliwe. Doskonale o tym wiedział. - Co takiego? - spytał. Chyba nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo ubodła go ta jej ostentacyjna pewność siebie. Na twarzy Alisoun nie było śladu fałszu. Ani też, oczywiście, śladu jakiejkolwiek emocji. Przypatrywał się jej badawczo. Wierzyła w niego. Lepiej będzie, jeśli jak najszybciej ją poślubi. Zanim dowie się o nim całej prawdy. Przeklęty honor gotów sprawić, że sam wszystko jej wyzna. - Gdzie twoja kolczuga? - spytała. Jego ulubiona część zbroi została poprzedniego wieczoru oddana do zbrojowni w celu naoliwienia i dokonania drobnych napraw, lecz Alisoun o tym nie wiedziała. - Dziś potrzebna mi będzie opończa. Żaden człowiek przy zdrowych zmysłach nie odważyłby się do mnie strzelać przy takiej pogodzie. Uniosła głowę i usłyszała to samo co on. W szarym świetle poranka zabrzmiał szum rzęsistego deszczu. Musiał przyznać, że Alisoun kierowała się bardziej poczuciem obowiązku niż chęcią zemsty. - To prawda. Dziś będziesz musiał dokonać szybkiego obchodu. Wstając, naciągnął nogawki i zawiązał podwiązki na lewej nodze, gdy spostrzegł, że Alisoun zamiast mu pomóc, tylko się przygląda. Zrozumiał, jaki był głupi. Zawiązując rzemień na prawej nodze, rzekł: - Zobacz, stara rana na biodrze ogranicza me ruchy, nie mogę się odwrócić, żeby to związać. 118

Wcale nie miał rany na biodrze, ale ona o tym nie wiedziała. Chyba że dobrze go sobie obejrzała poprzedniego wieczoru. Najwidoczniej tego nie zrobiła. Przyklękła i sięgnęła po drugi rzemyk. Zanim go odnalazła, a następnie zawiązała, David musiał mocno zacisnąć oczy i zęby, żeby nie jęknąć z pożądania. Poprosił ją o pomoc żartem, aby się przekonać, czy Alisoun bez protestów wypełni obowiązki żony, a teraz płacił za tupet bolesną przyjemnością. - Gotowe, sir Davidzie - powiedziała. - Czy coś jeszcze? Ton jej głosu nakazał mu otworzyć oczy. Spojrzał na nią z góry. Nie chodziło o to, że w jej pytaniu zabrzmiała bezczelność lub jawna kpina. Obserwował ją od kilku dni i w tym momencie wyczuł, że jest wyraźnie rozbawiona. Kiedy tak klęczała przed nim, poczuł ogromną pokusę, aby jej pokazać, co jeszcze mogła dla niego zrobić, lecz na to było za wcześnie. Pozwolił jej wstać, a gdy się odwróciła, powiedział: - Jest jedna mała rzecz. Objął ją w talii. Natychmiast poczuł ciepło jędrnego ciała. Przyciągnął ją ku sobie. Czubek głowy Alisoun sięgał mu niemal do nosa; była prawie jego wzrostu. Chciał się przez chwilę napawać jej oszołomieniem, lecz doświadczenie podpowiedziało mu, że lepiej od razu wykorzystać przewagę. Objął ją jednym ramieniem i przechylił, aż straciła równowagę. - Alisoun? Całkowicie zaskoczona, podniosła na niego wzrok, a wtedy przywarł ustami do jej ust. Chłodne wargi milady sprawiły mu niespodziankę, gdyż zdecydowanie wyczuł ich uległość. Nie 122

chciała się do tego przyznać, ale pragnęła zdobyć doświadczenie, którego najwyraźniej jeszcze nie miała. Przerwał pocałunek. - Czy nikt nigdy jeszcze cię nie całował? - Nie tak, żebym to zapamiętała. Chwilę trawił w myślach tę odpowiedź. - To prawdziwe wyzwanie. - Nachylił się ponownie. - A legendarny rycerz David zawsze przyjmuje wyzwania. Chyba jednak otrzeźwiała nieco i przemyślała tę chwilową uległość, gdyż teraz odwróciła od niego głowę. Jednak to go nie zraziło. Miała równie ponętny policzek, czoło i rzęsy. Zauważył, że są one ciemne, więc znowu zastanowił się, czy rzekomo rude włosy Alisoun mają naturalnie taki właśnie kolor. Wciąż odwracała od niego usta, lecz nie podrapała mu twarzy, ani nie kopnęła kolanem w krocze. Doszedł zatem do wniosku, że jego osoba nie wywołuje w niej obrzydzenia. Mógł więc uznać, że to zaciekawienie stanowi dlań jakąś szansę. Dotknął jej ust językiem, lecz szybko go cofnął. Znowu spięła się w jego uścisku, gwałtownie nabierając powietrza. - Nie bądź takim tchórzem - wyszeptał. W milczeniu obrzuciła go gniewnym spojrzeniem. - Lecz przecież nie jesteś tchórzem. Chcesz tylko wiedzieć, jak to jest. Ja ci nie powiem. Wykorzystaj mnie. - Uśmiechnął się. - Za tę posługę nie wezmę od ciebie ani pensa. Przypomnienie, że jednak ona tu rządzi, pozwoliło jej pokonać chwilowe spięcie. Nie odpowiedziała mu uśmiechem - nie utraciła jeszcze na tyle 120

przyzwoitości - lecz zatrzepotała powiekami, potem przymknęła je i już oparła się o Davida. Ta oznaka zaufania wywołała w nim ogromne pragnienie, by natychmiast zaciągnąć ją do łoża. Lecz zapewne pomyślałaby sobie wówczas, że on zachowuje się tak samo wobec każdej kobiety. Być może nie doceniła mocy jego przeświadczenia, że to właśnie ona zostanie jego żoną. Prawdopodobnie nawet nie zaakceptowała jego kandydatury, lecz to tylko przypieczętowało jej los. Tak, pragnął jej majątku, lecz przede wszystkim pragnął jej samej. - Sir Davidzie? Zamknął jej usta pocałunkiem, wdzierając się językiem do środka, zanim zdążyła zmienić zdanie. Wyczuł jej zaskoczenie i zrozumiał, że wiedziała, czego oczekiwać. Ten pocałunek sprawił, że wyprężyła ciało, przywierając do rycerza jeszcze mocniej. To był najsłodszy pocałunek w całym jego życiu. To był... Nagle zaczęła się wyrywać. Puścił ją, by mogła zaczerpnąć powietrza. I wcisnąwszy kolano między jej nogi, przyciągnął ją do siebie, trzymając za pośladki. - A teraz ty mnie pocałuj. - Co? - Otworzyła oczy i popatrzyła na Davida sennym wzrokiem. Natychmiast wyobraził ją sobie po nocy spędzonej w jego łożu. Zaczął pocierać kolanem jej uda. W górę i w dół. W górę i w dół. - Pocałuj mnie. Tym razem zrozumiała i z determinacją, która rozproszyła jego uwagę, zwilżyła wargi. Myślał, że umrze z rozkoszy, a ona przecież jeszcze go nawet nie dotknęła. 124

Najpierw poczuł jej oddech, zapach mięty, który od razu podgrzał mu krew. Następnie poczuł jej usta, zęby, a po chwili... och, niechże błogosławiony będzie ten dzień, zetknęły się ich języki. Przez okamgnienie przypomniał sobie historię, którą kiedyś często opowiadała mu babcia. Lecz zaraz spłynęła nań ogromna fala pożądania, która zaćmiła wszystko inne. Zatracił się w tym, zatopił. Zapewne tylko jeden dźwięk mógłby przywrócić go do rzeczywistości. Chichot. Perlisty dziewczęcy chichot. Uniósł głowę, nabrał powietrza, otworzył oczy i stwierdził, że Alisoun przypatruje mu się zdumiona. Chichot, który zabrzmiał w wielkiej sali, gwałtownie ucichł. Nikt ze służby ani ze strażników nie zajrzał do jego komnaty, ale szkoda została wyrządzona. A może to było wybawienie? Czyżby bezwiednie brnęli w kierunku katastrofy bez cienia przezorności? Zanim zdążył zebrać myśli, Alisoun przywróciła na swe oblicze fasadę powagi i spokoju. - Dziękuję ci, sir Davidzie. Dobrze wiedzieć, że najęłam człowieka doświadczonego w każdej dziedzinie. Rozdrażniony, mógł jedynie patrzeć, jak uwalnia się z jego uścisku. Jak to możliwe, że jeszcze przed chwilą drżała w jego ramionach, a teraz okazywała taką obojętność? Chciał ją pochwycić i potrząsnąć nią, aż ta maska z niej opadnie. Lecz zamiast tego obserwował, jak Alisoun się oddala - chłodna i opanowana. Niemal nie zauważył tego, co stało się za chwilę. Gdy Alisoun mijała drzwi, zachwiała się i przytrzymała futryny. Zerknęła na niego, wyraźnie zawstydzona. Udał, że tego nie zauważył. Lecz teraz już wiedział, co należy zrobić. Od tej chwili będzie ją ado122

rował, aż zjedna sobie jej względy dobrocią i cierpliwością. Naoliwi sobie przyrdzewiały język, będzie o nią zabiegać, a zanim młoda milady się spostrzeże, wpadnie w sidła tej romantycznej bzdury zwanej uczuciem. Może jednak będzie musiał się ogolić.

ROZDZIAŁ7 - Co się stało z sir Walterem? Wrzeciono zakręciło się i spadło, gdy ciężarek na końcu zerwał wełnę, a Edlyn próbowała zwinąć nić z puszystego kłębka surowej wełny. - Uważaj, żeby nie była za cienka - ostrzegła ją Alisoun, zastanawiając się nad odpowiedzią. Wszyscy w baszcie mieli jakąś teorię na temat porannego napadu złości sir Waltera. Powiedziała więc z udawanym spokojem: - Zapewne spostrzegł entuzjazm, z jakim dziś rano rzuciłam się w objęcia sir Davida. No i zareagował na to zbyt gwałtownie. Teraz rozumiem, że nie powinnam była zostawiać otwartych drzwi. Oczy Edlyn zapłonęły z podniecenia. - Philippa mówi, że gdybyś je zamknęła, nadal bylibyście w środku. Alisoun wykonała gwałtowny ruch ręką, nić pękła, a wrzeciono spadło na podłogę. Wszyscy obecni skierowali wzrok w jej stronę. 126

- Tak powiedziała? - Aby ukryć rumieniec, który zaczerwienił jej policzki, pochyliła się i podniosła wrzeciono. - i jakaż była na to reakcja? Edlyn porzuciła pracę i skrzyżowała ramiona na piersi. - Mówią, że byłoby romantycznie, gdyby piękna pani zamku George's Cross została zdobyta przez największego rycerza w Anglii. Nieoczekiwanie Alisoun niemal wybuchnęła śmiechem. - Sądziłam, że nie jesteś świadoma reputacji sir Davida. - Oni mi powiedzieli. Oni. Wszyscy w zamku plotkowali o Davidzie. Alisoun poprawiła się: o sir Davidzie. Już poznała niebezpieczeństwo, które wiązało się z faktem, że myślała o nim w sposób zbyt osobisty. A on zareagował tak, jakby wiązała ich bliska zażyłość. A teraz dała wszystkim nowy powód do plotek. Z tego, na ile zdążyła poznać Davida, to będzie on podsycał te plotki do czasu, aż osiągnie swój cel - albo też aż ona wyrzuci go z zamku. A przecież właśnie tego uczynić nie mogła. Ściągnęła z bolca niemal skończony motek. - Jestem wdową i pozwalam mężczyznom, żeby mnie całowali. To nic niezwykłego. Wyszukała pasmo wełny w kłębku i zaczęła snuć nową nić. Praca ta nieustannie towarzyszyła każdej kobiecie, bez względu na to, czy była damą, czy też zwykłą służką. Aż tuzin prządek musiało dotrzymać tempa jednej tkaczce, zaś Edlyn jeszcze nie wyrobiła w sobie umiejętności snucia równej nici. Tak więc w każdy deszczowy dzień Alisoun zasiadała z nią w rogu wielkiej sali i uczyła sztuki robienia przędzy, starając się przygotować dziewczynę 124

do roli pani na zamku. Kiedy teraz pomyślała sobie o tym, co będzie musiała jej powiedzieć, poczuła ucisk w gardle. Biedne dziecko. Znowu szybko się poprawiła: szczęśliwa kobieta. Edlyn była kobietą, której dopisywało szczęście, zaś Alisoun miała przed sobą przyjemny obowiązek, aby ją o tym zawiadomić. I uczyni to... niebawem. Wełna sprawiła, że jej palce stały się miękkie, zaś doświadczenie nadało im gibkości. Po raz kolejny pokazała Edlyn, jak zahaczyć nić na wrzecionie. - Obracaj równo - powiedziała i usiadła, aby popatrzeć i się zastanowić. Głupio postąpiła, udając się do komnaty sir Da-vida w pojedynkę, lecz chciała sobie samej coś udowodnić, że potrafi być z nim, patrzeć na niego i nie stać się bezwolną. Oczywiście poprzedniego wieczoru wcale tego nie okazała. Nigdy nie wyjawiłaby takiej słabości. Lecz jego męskość podziałała na nią niezwykle podniecająco. Chciała tam zostać i się przyglądać, może umyć go i przekonać się, czy to możliwe, że pierwotnie tak niepozorny członek mógłby urosnąć i okazać się jeszcze większy. To właśnie wygnało ją z komnaty. Nie lęk czy obawa, ale właśnie pokusa. - Przeklęta ciekawość - wyszeptała. Edlyn skupiała wzrok na przędzy, lecz mimo to się uśmiechnęła. Dziewczyna dorastała. Była dość bystra, aby powstrzymać się od komentarza, lecz jednocześnie miała w sobie na tyle bezczelności, by nie powstrzymać się od pytań, za które groziła reprymenda. Alisoun powiadomiła rodziców Edlyn o tym, że dziewczyna odznacza się żywym usposobieniem, 128

zasugerowała również, by poszukali jej męża nic tylko zamożnego, ale przede wszystkim dobrego. Gdy wróciła z Lancaster, czekała już na nią odpowiedź, której ton był złowieszczy. Nikt nie życzył sobie porad od najstarszej owdowiałej dziewicy w całej Anglii. Edlyn powróciła do pierwotnego tematu z uporczywością szczeniaka wgryzającego się w obłożoną mięsem chrząstkę. - Sir Walter nie okazuje już tyle szacunku co wcześniej, od czasu gdy Philippa... Alisoun podniosła wzrok. Ostrzeżenie w jej spojrzeniu zamknęło usta Edlyn, która się zreflektowała. - Nie traktuje cię dobrze już od dłuższego czasu - dokończyła odważnie. Alisoun miała nadzieję, że nikt tego nie zauważył. Sądziła, że aby jej poddani czuli się bezpiecznie, ich szlachetnie urodzonych panów powinien łączyć wspólny cel. Nie miała wątpliwości, że ona sama, jako pani na zamku, powinna być dla nich najwyższą władzą. Spoglądając z perspektywy czasu, zrozumiała, że zaufała niewłaściwemu człowiekowi. Wybrała sir Waltera, którego wyniosła do godności pierwszego strażnika, gdy był podrzędnym rycerzem. Gdy zaczęły się zamachy, a ona domagała się zażegnania niebezpieczeństwa, zasugerował, aby nie wychodziła poza zamkowe mury. Dla kobiety, której obowiązkiem były regularne wyjazdy do wioski, na pola, do innych majątków, takie rozwiązanie dowodziło tylko jednego - sir Walter był niekompetentny. Będzie musiał usunąć się na bok przynajmniej do czasu, aż sprawa zostanie zakończona. 126

Jednakowoż Alisoun nie miała pojęcia, czy cokolwiek kiedykolwiek zostanie zakończone. Nawet gdyby sir David zdołał utrzymać napastnika w ryzach, to obawiała się, wręcz miała pewność, że sama nigdy nie zazna spokoju. Zrobiła to, co zrobiła. Dobry Boże, jaki miała wybór? - Edlyn, otrzymałam list od twoich rodziców. - Nie próbowała tchnąć w swój głos entuzjazmu. Wiedziała, że to jeszcze bardziej wystraszyłoby dziewczynę. - Wybrali dla ciebie męża. Ręce Edlyn zadrżały. Niemal upuściła wrzeciono, jednocześnie nabierając gwałtownie powietrza w płuca. Jednak opanowała się tak szybko, że Alisoun mimowolnie poczuła dumę. - Czy wyjawili ci jego imię? Alisoun pomyślała, że dziewczyna musiała wcześniej przećwiczyć tę rozmowę. Oczekiwała tej wieści i przysposobiła się, by właściwie zareagować. - To Lawton, książę Cleere. Bardzo dobra partia. - Cleere? - Wrzeciono zaczęło wirować w zawrotnym tempie. - A gdzież jest Cleere? - Na południu Anglii. - Jak daleko? - W hrabstwie Wessex. Edlyn pobladła, przybierając barwę kości słoniowej, jej wargi zsiniały, jednak się nie odezwała. - Poznałam go kiedyś - powiedziała Alisoun z obolałym sercem. - To dobry człowiek. - A czy ma włości bliżej... - Edlyn przełknęła -bliżej George's Cross? - Nic mi o tym nie wiadomo, lecz być może twoja rodzina podarowała mu ziemię jako posag. Edlyn wpatrywała się w Alisoun, która w końcu odwróciła wzrok. 127

- W mojej rodzinie jest sześć dziewcząt. Rodzice nie mogą sobie pozwolić na rozdawanie parceli z każdym zamążpójściem. A więc... to jest książę. Wychodzę za mąż za księcia, a moja rodzina nie ma nic, co może mu podarować wraz ze mną. Lady Alisoun? - Tak - odpowiedziała tak, jak należy, bez okazywania żadnych emocji. No, prawie żadnych. - Co jest nie tak z księciem Cleere? - spytała Edlyn. - Nic. - Alisoun zdała sobie sprawę, że na dłuższą chwilę zamilkła, podczas gdy dziewczyna czekała pełna niepokoju. - Jak na mój gust jest nieco za stary. - Starszy od Davida? Niechże Bóg ma w swojej opiece to dziecko. Według niej David był stary. - Starszy od dwóch Davidow. - Mam wyjechać daleko stąd, nigdy więcej nie ujrzeć ani ciebie, ani mojej rodziny, a wszystko po to, by zostać żoną mężczyzny, który... czy on w ogóle ma jeszcze zęby? - Edlyn usiłowała odczytać odpowiedź z oblicza Alisoun. - Albo włosy? - Ma włosy - odparła szybko Alisoun. Dziewczyna spoglądała na nią z nienaturalnym spokojem. - Każdego ranka modliłam się w czasie mszy o mężczyznę, który... nie o przystojnego, ani mądrego czy bogatego, lecz o takiego, co... - Wzdrygnęła się. - On będzie chciał mnie całować, tak jak sir David ciebie, a przecież nie ma zębów. Będzie dotykał mnie po całym ciele, lecz jego ręce będą suche i chropowate jak łuski węża, a on sam też będzie chciał być dotykany. Ta jego obwisła skóra... Alisoun nie mogła tego dłużej słuchać. 128

- Edlyn. - Położyła dłoń na głowie swej podopiecznej. - Znam lorda Latona i daję ci słowo, że jest tak dobry i hojny, jak tylko kobieta mogłaby sobie wymarzyć. Nie da się cofnąć czasu i uczynić zeń młodzieńca. Nie da się również przenieść jego zamku w pobliże mojego. Lecz spośród wszystkich kobiet ty sama wiesz najlepiej, jak ważne jest mieć męża, który dobrze traktuje żonę. A ja przysięgam, że on taki właśnie będzie. - Edlyn spuściła głowę, więc Alisoun przyklękła i spojrzała jej prosto w oczy. - Ja też się modliłam i wcale nie jestem niezadowolona z rezultatu tych modłów. - On umrze, prawda? Alisoun powinna zbesztać dziewczynę za to, że tak źle życzy dobremu człowiekowi, lecz nie była to dobra pora na udzielanie upomnień. - Tak, prędzej czy później. - Oby tylko nie uczynił mnie brzemienną. - Edlyn chyba nie zdawała sobie sprawy, że na głos wypowiada swoje myśli. - Nie chcę umrzeć przed nim, gdy będę rodzić. W jej słowach nie było cienia okrucieństwa, jedynie żądza życia. Tym razem Alisoun zabrakło słów. - Lady Alisoun, udam się do kaplicy. Muszę pogodzić się z tą myślą. - Uśmiechnęła się słabo, biedna, żałosna duszyczka. Był to uśmiech podobny do tych, jakie Alisoun widywała na twarzach wielu żon. Może tam znajdę spokój ducha. Patrząc, jak dziewczyna odchodzi w kierunku schodów, Alisoun pomyślała, co też stało się z jej uporządkowanym życiem, które wiodła od tak dawna. Zarozumiale sądziła, że jeśli wszystko odpowiednio się planuje, starannie obserwuje, zawsze przyjmuje i wypełnia bez zastrzeżeń obowiązki, to 132

wtedy można uniknąć chaosu, który rządzi życiem innych ludzi. Przez wiele lat ten system świetnie się sprawdzał. Przez wiele lat była niekwestionowaną panią swego losu, obcy był jej ból serca, niebezpieczeństwo czy konfuzja. Wydawało się jej, że odkryła magiczny przepis, którego poszukiwali inni ludzie, a łatwość, z jaką wprowadzała go w życie, dawała jej niejakie poczucie wyższości. Chociaż zmysł dobrej organizacji jej nie opuścił, to jednak poczuła ból serca oraz bunt. Serce bolało ją z powodu Edlyn, która nagle stała się dorosłą kobietą, niepozbawioną wszak dziecięcej bezbronności. Bunt nadszedł od strony sir Waltera. Niebezpieczeństwo od Osberna. Zaś konfuzja... Wolno pochyliła się i podniosła upuszczone przez Edlyn wrzeciono. Konfuzja. Przebóg, David z Radcliffe rozsiewał ją wokół siebie bez ustanku. *** - Lady Alisoun ma bujną wyobraźnię. Sir Walter chodził po ścieżce na szczycie obronnego muru. Z tego miejsca widzieli całą pochyłość wzgórza aż do wioski oraz jeszcze dalsze tereny. David słuchał słów sir Waltera, obserwując okolicę oczami wojownika. - Więc nikt nie posłał strzały w jej stronę? - Owszem, ktoś strzelał. Ale czy w nią? - Sir Walter zaśmiał się gardłowo i objął ramieniem Davida w przyjacielskim geście. - Na pewno me. David stanął przy blankach i się wychylił, aby ogarnąć wzrokiem ziemię Alisoun, miękką i zieloną od padającego deszczu. Tym ruchem zrzucił sobie z barków ramię sir Waltera, zahaczając je o ka130

mienny mur. Szkoda że równie łatwo nie może się pozbyć całej jego osoby. Bowiem stary rycerz łaził za nim krok w krok i odpowiadał na pytania tak obszernie, że zdołał już przekonać Davida o swojej winie. Czy naprawdę uważał go za głupca? A może miał nadzieję, że zdoła naprawić popełniony błąd i zachowa dotychczasową pozycję lub rozwieje podejrzenia? - Więc znaleźliście tego łucznika? - Nie, lecz kłusownicy są znani z umiejętności szybkiej ucieczki, a przecież żaden z nich się nie przyzna, że wypuścił strzałę, która trafiła w ich panią. Las został wykarczowany z każdej strony zamku, nie dając napastnikom osłony, jednakowoż nie można było usunąć wielkich skał sterczących prosto z ziemi niczym kości z otwartego złamania przebijające skórę. - A dlaczego ktokolwiek w ogóle miałby strzelać do swojej pani? - Lady Alisoun nie chce słuchać... - David obrócił się i oparł ramieniem o porośnięty mchem kamień, zaś sir Walter zrobił żałosną minę. - Pewnie już spostrzegłeś, że ona ma własny rozum. Czasami podejmuje niepopularne decyzje, lecz wątpię, by ktokolwiek strzelał do niej celowo. David podszedł do wieżyczki usytuowanej najbliżej baszty. Roztaczał się stąd widok na morze, zaś sceneria mieniła się barwami od miękkich pasteli aż po żywe i jaskrawe kolory. W purpurowym morzu odbijały się chmury. Mieszkające w wodzie stworzenia ukazywały się pośród spienionych fal, ich brązowe i szare kształty pojawiały się tuż obok czarnych skał. Cóż za kontrast, pomyślał David. Spokój panujący pośród domostw w wiosce 131

i na połaciach pól z jednej strony, srogość i żywioł morskiej wody z drugiej. Alisoun dorastała w baszcie, a baszta stała nad oceanem, korzystając z pofałdowanej linii brzegowej jako naturalnej fortyfikacji. Słyszała fale rozbijające się o skały w czasie każdego sztormu, wdychała woń soli, drżała w podmuchach nieposkromionego wiatru. Czy tak silna kobieta potrafiła oprzeć się potędze morza? Czy morze ją uformowało? - Chciałbyś obejrzeć stajnie? - Sir Walter klasnął i zatarł ręce. - Zobaczysz, co przygotowaliśmy dla Louisa. To słynny koń. Jesteśmy zaszczyceni, ze u nas gości. - Tak? Czy już zdążył was opluć? Przed nimi ukazała się narożna wieża. David otworzył małe drzwi i zobaczył Iva, który przycupnął obok żelaznego kosza z węglem służącego do ogrzewania strażnicy. Sir Walter skoczył do środka jak oparzony. - Wynoś się stąd i wracaj do swojej roboty. Ivo odwrócił głowę i patrzył. David nie wiedział, którym z nich bardziej gardził ten wielkolud: nim czy sir Walterem. Lecz jeśli gardził tym drugim, jego niechęć David mógłby wykorzystać do własnych celów. Ivo okazał już niewzruszoną lojalność wobec Alisoun. Podszedł do kosza i wyciągnął dłonie. - Sir Walterze, może moglibyśmy spytać Iva, kto oddał ten strzał? - On nic nie wie - odparł szybko sir Walter. Zbyt szybko. - To tylko ciemny strażnik. - Nauczyłem się, że gdy szukam odpowiedzi na zagadkę podobną do tej, z którą teraz mamy do czynienia, ludzie najbardziej milczący często wiedzą najwięcej. 135

Ivo prychnął. - Gdyby cokolwiek wiedział, powiedziałby mi 0 tym - stwierdził z naciskiem sir Walter. - Prawda, Ivo? Zapytany wstał i przez chwilę spoglądał z góry na obu przybyłych, wreszcie zabrał z haczyka swoją pelerynę i wyszedł prosto na deszcz, trzaskając za sobą drzwiami. Sir Walter wyglądał tak, jakby odczuł zarazem ulgę i zażenowanie. - To półgłówek. - Nie lubi mnie - stwierdził cicho David. - Naprawdę? - Sir Walter się rozpogodził. - Nie szkodzi. Dam sobie z nim radę. Jeśli zawsze radził sobie z nim w tak samo taktowny sposób, jak przed chwilą, Ivo mógł w końcu zaufać Davidowi, a ten doskonale wiedział, jak cenne może się okazać to zaufanie. Podszedł, żeby otworzyć drzwi, a wtedy do środka wpadł mały chłopiec, jakby przed chwilą podsłuchiwał. David chwycił go za koszulę na karku 1 uniósł w powietrze, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Chłopak miał z dziesięć lat, był kościsty, z chudej twarzyczki spoglądały ogromne niebieskie oczy. Wymachiwał energicznie nogami. David otrzepał go z kurzu i w końcu postawił na ziemi. - Kim jesteś? - spytał. - To jeden z paziów. Nie powinien tu przebywać. Sir Walter chwycił chłopca za jasne włosy, lecz zanim zdążył małemu cokolwiek zrobić, David szybko doskoczył i zawisł na jego nadgarstku. Nienawidził bezmyślnie okrutnych ludzi. Byli gorsi od tych, którzy czynili to z pełną świadomością. Ludzie pokroju sir Waltera nigdy nie rozumieli, że 133

cios boli najbardziej, gdy wymierza się go chłopcu, który bardzo się stara. - On nic złego nie zrobił. - Nie powinien być... - Właśnie że powinienem. - Przerwał mu chłopiec, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z grożącego mu niebezpieczeństwa. - Pani mnie przysłała. Sir Walter spojrzał na niego spode łba, lecz powstrzymał się od dalszego działania. - Więc gadaj, co tam masz do powiedzenia, i zmiataj stąd. - Nie pójdę. Pani powiedziała, że mam zostać. Dłonie sir Waltera poruszyły się nerwowo. - Zostać? Tutaj? A po co? - Mam być osobistym giermkiem sir Davida. - Osobistym giermkiem? - Sir Walter nie spuszczał wzroku z chłopca. - Ty? - Przeniósł spojrzenie na Davida i wybuchnął śmiechem. - A ja myślałem, że ona naprawdę cię lubi. David próbował zacisnąć pięść, lecz wciąż przytrzymywał sir Waltera za nadgarstek. W tym momencie sir Walter przestał się śmiać i jednym szarpnięciem wyrwał się Davidowi. - Niech cię diabli! - Zaczął pocierać ślady, które David pozostawił na jego skórze i przez jedną chwilę olśnienia dojrzał w nim coś, co napełniło go strachem. Znowu spróbował się roześmiać, juz me tak radośnie jak przed chwilą, ale nie osiągnął oczekiwanego skutku. - Wobec tego pozostawię cię z twoim... giermkiem. Teatralnym gestem zawiązał pelerynę na szyi i wyszedł. Gdy wróg znikł z pola widzenia, chłopiec porzucił zadziorność. Z szacunkiem pochylił głowę i w tej pozycji oglądał cal po calu postać sławnego 137

rycerza. David uśmiechnął się na widok tak subtelnej taktyki. - Jak cię zwą? - Eudo, panie. - Eudo - powtórzył David. - Więc od kiedy wprawiasz się w sztuce bycia giermkiem? - No... - Eudo spuścił wzrok. - Od dawna. Kłamstwo, lecz bardzo nieudolne. Davidowi to się spodobało. Wolał nie zadawać się z wytrawnym kłamcą. Wiedział także, że Alisoun przysłała mu chłopca z określonego powodu, a miał pełne zaufanie do jej decyzji. - To dobrze - odpowiedział miłym głosem, nie spuszczając wzroku z Eudo. Młodzieniaszek zaczął się wić, jakby nagle poczuł pragnienie udania się za potrzebą. - Wiem, że jestem mały, ale jestem starszy niż na to wyglądam. David otaksował go spojrzeniem. - Powiedziałbym, że masz jedenaście. Eudo aż podskoczył. - Powiedziałem, że jestem starszy, niż na to wyglądam. David stał z opuszczonymi rękami i czekał na prawdę. Eudo podjął niedobrą decyzję, postanowił bowiem brnąć w swą kłamliwą historię. - Byłem już giermkiem wielu rycerzy. Kilku tuzinów! David potarł podbródek i zrobił zafrasowaną minę. - To niedobrze. - Jak to? - Lubię szkolić moich giermków od podstaw. Jak większość rycerzy, mam własne upodobania co do sposobu, w jaki giermek dogląda broni i zbroi, 135

w jaki oprawia mięso i w jaki mnie - potarł szczecinę zarostu - goli. Jeśli byłeś giermkiem wielu rycerzy, to na pewno przyswoiłeś sobie mnóstwo złych nawyków. - Zaczął się powoli odwracać, ale juz po chwili poczuł, jak Eudo uczepił się jego pasa. -Nie! -Co? -Ja... David zajrzał z góry w te wielkie, pełne rozpaczy, błękitne oczy i ledwie powstrzymywał się od uśmiechu. Chłopiec najwyraźniej toczył wewnętrzną walkę. . - Ja... niezupełnie byłem giermkiem kilku tuzinów rycerzy. - Więc ilu? Pół tuzina? Eudo zsunął się odrobinę po nodze Davida, jakby oczekiwał, że lada chwila dostanie po głowie. -Kilku. - To zbyt wielu. - David próbował delikatnie strząsnąć chłopca. -Jednego! Rycerz ujął Eudo za podbródek, aby młokos me zsunął się na podłogę. W końcu chłopiec nabrał głęboko powietrza i wyrzucił z siebie: - Błagałem tak bardzo, milady wysłała mnie do ciebie, panie, z poleceniem, abym ci powiedział, że... jestem tylko paziem, więc jeśli chcesz innego, bardziej doświadczonego giermka, przyjmę to z pokorą. -1 to jest prawda? - Tak, panie. -Cała prawda? Eudo skinął głową, a David ponownie uważnie przyjrzał się chłopcu. W jego oczach zalśniły łzy; 139

miał ściśnięte gardło, przez które z trudem przełykał, tłumiąc łkanie. David odsunął mu włosy z czoła i oznajmił: - Podobasz mi się. Przez chwilę Eudo milczał, w końcu rękawem otarł sobie nos. - Naprawdę? - Będziesz dobrym giermkiem. - David puścił jego podbródek i chłopiec powoli stanął mocno na nogach. David poprawił sobie pas. - Jesteś prawdomówny bez względu na konsekwencje. Eudo się wyprostował. - Od tej chwili zawsze będziesz mówił mi prawdę, tak? - Tak, panie. - Przysięgasz? - Tak, panie. David zmarszczył czoło, słysząc tak szybką i gładką odpowiedź. Przyklęknął, aby ich oczy znalazły się na tej samej wysokości. - Słowo honoru to najcenniejsza rzecz, jaką posiada mężczyzna. Kiedy je złamie, już nikt nigdy więcej mu nie uwierzy. Dlatego chcę, abyś to dobrze przemyślał, czy przysięgasz, że zawsze będziesz mówić mi prawdę, nawet jeśli przez nią otrzymasz chłostę, nawet jeśli ta prawda mnie zrani, nawet jeśli będziesz się obawiał konsekwencji? Tym razem Eudo się zawahał. Wreszcie podniósł wzrok i dojrzał na twarzy Davida coś, co go przekonało. - Przysięgam, panie, będę ci we wszystkim posłuszny i zawsze, zawsze będę ci mówił prawdę. - Dobry z ciebie chłopak. 137

Eudo uśmiechnął się, a David nagle zrozumiał, jakim sposobem chłopak przekabacił Alisoun na swoją stronę. Miał w policzkach urocze dołecz-ki, śliczne zęby i uśmiech od ucha do ucha. Trudno mu się było oprzeć. David wstał i poklepał go po ramieniu. - Pokaż mi rozkład zamku. - Dziękuję, milordzie. - Eudo aż podskoczył z radości. Wyszli na zewnątrz, gdzie wciąż padał deszcz. Eudo pobiegł przodem po murze obronnym, lecz zaraz wrócił. . - Czy ochronisz naszą panią, milordzie? - Ochronię. - To dobrze. - Chłopak wskazał stojące nieopodal głazy zbite w ciasną grupę. - Ten człowiek tam się ukrył, gdy strzelał do pani. David się zdumiał, słysząc pewność siebie w głosie chłopca. -Skąd wiesz? . - Potem tam poszedłem i się rozejrzałem. Zajrzałem w każdą dziurę i znalazłem kawałki piór z lotki i świeżą rysę na tej skale. David ocenił kąt i odległość od głazów do bramy. Ktoś mógł się tam ukryć, strzelić, a następnie niezauważony łatwo uciec do lasu. - Powiedziałeś o tym sir Walterowi? Eudo się skrzywił. - On mnie nie słucha, więc sam zrobiłem, co tylko mogłem, by ochronić moją panią. - A cóż takiego zrobiłeś? - spytał zafascynowany David. - Zasadziłem osty w ziemi w szczelinach między głazami. 141

David spoglądał na chłopca z niedowierzaniem. Eudo się przygarbił. - Nic lepszego nie przyszło mi do głowy - wymamrotał. Z cichym okrzykiem podziwu David podniósł go wysoko i zakręcił w powietrzu. - Jesteś bardzo bystry. - Postawił go na ziemi. - Gdybym miał dziesięciu sprzymierzeńców takich jak ty, podbiłbym całą Francję. - Naprawdę? - Eudo daremnie próbował stłumić uśmiech. - Podoba ci się, panie, ten pomysł? Mężczyzna delikatnie postukał w skroń chłopca. - To oznacza, że zrobiłeś wszystko, co było w twojej mocy, posiadając bardzo ograniczone środki. Każdy błędny rycerz musi się tego nauczyć, bo w przeciwnym razie umiera. A ty nauczyłeś się tego wcześniej i lepiej niż ogromna większość. Słysząc te pochwały, Eudo rozpromienił się, po czym szybko pobiegł w kierunku schodów wiodących na wewnętrzny dziedziniec. Cztery ostatnie kamienne stopnie pokonał ślizgiem, lądując na kolanach. Odwrócił się, zawstydzony, lecz David od razu wyciągnął go z błota. - Uważaj na siebie. Nie będę miał pożytku z giermka, który ma złamaną nogę. - Ja nigdy sobie niczego nie łamię - odparł beztrosko Eudo. I chyba wtedy przypomniał sobie o swojej przysiędze. - To znaczy... - wyjąkał - raz złamałem sobie palec. Ale to tylko palec, pani go nastawiła i wszystko jest dobrze. Spójrz, panie. - Uniósł palec i poruszył nim. - Kiedyś jeden raz pani musiała zszyć mi skórę na plecach, bo przewróciłem się na miecz, który ktoś zostawił na ziemi. - Zastanowił się. - To nawet nie był miecz. Ra139

czej sztylet albo nóż. Tak, to był nóż. I to ja zostawiłem go na ziemi, ale teraz jestem bardziej ostrożny. Można spytać każdego... tylko nie sir Waltera, bo on wciąż opowiada o tym, jak ja... Z bólem serca David zakrył mu dłonią usta. Długie, szczere tłumaczenia nagle przypomniały mu Bert, a przecież on tak strasznie tęsknił za swoją córką, z każdym dniem coraz bardziej. Czy ona również tęskniła za nim? A może juz go nie pamięta? Zapragnął objąć Eudo, przytulić go mocno, lecz pomyślał, że chłopiec na pewno nie byłby zachwycony takim zachowaniem, podkopującym jego męską godność. - Powiedziałem, że masz mi mowie prawdę - rzekł w końcu David. - Nie stwierdziłem, ze masz wyznać wszystkie błędy, jakie popełniłeś w swoim życiu. Eudo uwolnił się od dłoni, która zakrywała mu usta. - Więc mam mówić tylko wtedy, gdy mnie spytasz, panie? - Masz mówić tylko wtedy, gdy uznasz, ze powinieneś. - Lecz skąd mam wiedzieć, co powinienem ci przekazać? - A skąd wiesz, co masz wyznać księdzu w czasie spowiedzi? . - Z naszym księdzem to nie ma znaczenia - odparł szybko Eudo. - On i tak nic nie słyszy i zawsze daje tę samą pokutę, więc wyznaję mu wszystko. David nachylił się i spoglądał w oczy chłopca tak długo, aż ten zaczął się niepewnie kołysać do przodu i do tyłu. - Dobrze wiesz, co mam na myśli - powiedział z naciskiem mężczyzna. 143

- Chyba tak... Mam ci mówić, panie, to, czego nie chciałbym powiedzieć. Jedynie znakomite opanowanie pozwoliło Davi-dowi powstrzymać śmiech. - I tak pewnie dowiedziałbym się o tym, więc wolę usłyszeć to od ciebie. Eudo wyobraził sobie długą serię swoich błędów i następujących po nich środków wychowawczych. Westchnął. - Skąd będę wiedział, że jestem gotów sam o siebie zadbać? Ubranie Davida przesiąkło deszczową wodą, mokra wełna przylegała do jego skóry. - Właściwa ocena przychodzi z doświadczeniem, a to często bierze się z błędnych ocen. - Lecz błędne oceny można skorygować - rozległ się głos Alisoun. Obaj się odwrócili i ujrzeli ją stojącą w drzwiach wiodących do kuchni. - Czasami za błędną ocenę rycerza spotyka śmierć. - Zmierzwił czuprynę na głowie chłopca. - Dlatego najlepiej jest popełnić błędy jak najwcześniej, w bezpiecznych murach zamku mojej pani. Alisoun zbliżyła się, ukrywając bladą twarz pod kapturem peleryny. - Czy Eudo popełni błędy pod twoją opieką? - Na niczyją inną opiekę się nie zgodzę - odpowiedział David. Zimna kropla wody oderwała się od jego włosów i spłynęła wzdłuż kręgosłupa. Wzdrygnął się. Tymczasem Alisoun spostrzegła pełną dumy minę chłopca. - Więc oddaję go w twoje ręce, abyś go wyszkolił. 144

David myślał, że oszaleje, swędzenie było już tak nieznośne, że zaczął się intensywnie drapać. Najpierw w pierś, potem w brzuch, potem... Alisoun jęknęła, a gdy David uniósł pytająco brwi, zaczerwieniła się, odwróciła na pięcie i odeszła. - Co się jej stało? - mruknął David. - Panie - odezwał się Eudo, nieudolnie tłumiąc śmiech. - Ja chyba wiem. - Więc mi powiedz. Chichocząc, chłopiec wskazał miejsce, gdzie David właśnie pocierał dłońmi rajtuzy, aby wycisnąć z nich wodę. - Milady mówi, że nie można się drapać, gdy ktoś patrzy. David znieruchomiał i spojrzał zdumiony na Eudo. - Ale przecież mnie swędzi! -Milady mówi, że szlachetnie urodzony rycerz nie powinien wycierać nosa w czasie jedzenia. - Wszyscy o tym wiedzą! -1 że nie powinien się upijać. David przypomniał sobie tę chwilę, gdy Alisoun ujrzała go po raz pierwszy. - Na mój widok musiała doznać wielkiego szoku - jęknął. - I że rycerz nigdy się nie drapie. - To znaczy w kroku - próbował odgadnąć David. - Nie, po całym ciele. David patrzył na chłopca bezbrzeżnie zdziwio- Przecież to nonsens! -Milady starannie przestrzega dobrych manier. - No cóż, będzie się musiała nauczyć czegoś nowego. 142

Zakłopotany Eudo chciał powiedzieć coś jeszcze, lecz się powstrzymał. Pochylił tylko głowę i mruknął: - Tak, sir Davidzie. - A co w tym złego? Eudo zerknął na niego kątem oka. - Widziałem cię dziś rano, panie. - Dziś rano? - Jak całowałeś milady. - Aha. - David ruszył w kierunku stajni. - Czy opowiada się również przeciwko temu? - Nie. Znaczy się... nie wiem. - Eudo szedł krok w krok za rycerzem, aby podzielić się z nim swoją mądrością. - Jeszcze nie omawiała ze mną całowania. Ale wyglądało na to, że tobie, panie, sprawiło dużą przyjemność. W oburzeniu Davida zabrzmiała nuta zrozumienia. - Bo to było przyjemne. - Philippą powiedziała, że milady nie całuje tak beztrosko. Że jeśli pocałowała cię, panie, to była bardzo poważna sprawa. David odprężył się, wchodząc przez pogrążone w półmroku drzwi do stajni. Padający deszcz sprawił, że siano pachniało jakby pleśnią, a to w połączeniu z wonią zgrzebła i nawozu tworzyło aromat wręcz niebiański. Skoro nie mógł być w domu, to wolał przebywać tutaj, razem z końmi w stajni Ali-soun. Konie były przekorne, niesforne, ulegały napadom zazdrości. Rozumiał te zwierzęta znacznie lepiej niż rozumiał kobiety. David spoglądał na chude plecy biegnącego przed nim Eudo. - Pocałunek z milady był dla mnie bardzo ważną rzeczą. Czy jako mój giermek rozumiesz, że moje sekrety są święte i nie wolno ich wyjawiać? 143

Eudo skinął głową. - Chcę zabiegać o jej względy. - Tak właśnie sobie pomyślałem. Chłopiec odwrócił się i idąc tyłem, przyglądał się Davidowi tak samo uważnie, jak przed chwilą David przyglądał się jemu. Po dłuższej chwili Eudo podjął decyzję i powiedział: - Jeśli mnie posłuchasz, panie, mógłbym ci pomóc. Każdy rycerz wiedział, że informacje uzyskane od osoby przebywającej w atakowanym zamku mogły znacznie skrócić czas oblężenia. A teraz David znalazł takie źródło wiedzy, więc z trudem opanował ogarniające go podniecenie. - Polegam na tobie całkowicie. - Trudno jest zdobyć względy milady - powiedział poważnie Eudo. W tym momencie potknął się o grabie i upadł na plecy. David podniósł go i otrzepał. - Co ona lubi? - Lubi? - Co sprawia, że jest szczęśliwa? - Szczęśliwa?... Nie wiem, czy milady kiedykolwiek bywa szczęśliwa. Lubi, gdy ja się nie drapię. Lubi, gdy bez przypominania codziennie wieczorem mówię pacierz. Lubi, gdy bez przypominania piszę do dziadków. Lubi, gdy bez przypominania kąpię się wiosną. - A co jej samej sprawia przyjemność? Eudo przekrzywił głowę i popatrzył zdumiony na Davida. - Ona nie dba o swoje przyjemności. Jest damą. - Nigdy się nie śmieje na głos? 147

-Nie! - Ani się nie uśmiecha? - Ależ uśmiecha! - Rysy twarzy chłopca złagodniały, zrobił minę jak zakochany młodzieniec. - Kiedy to robi, tak ślicznie wygląda. - Spoważniał. - Lecz mężczyźni nie wywołują u niej uśmiechu, bo ona lubi tylko tych, którzy nie narzekając, pracują i wykonują obowiązki. Twierdzi, że takich nie ma zbyt wielu. David już otworzył usta, żeby zaprzeczyć, ale jakoś nie zdołał. - Może i nie ma - mruknął. - Ona twierdzi, że mężczyźni roszczą sobie zbyt wielkie prawa, mówią jej, jak ma rządzić domem, czym obsiewać pola, jak i komu sprzedawać plony, podczas gdy ona wie to znacznie lepiej niż oni. - Co do tego nie mam wątpliwości. Eudo chyba dobrze przejrzał taktykę Davida. W jego słowach zabrzmiała mądrość. - Według mnie ona chciałaby, żeby mężczyzna okazywał jej szacunek, codziennie mył twarz i bez przypominania robił, co do niego należy. - Chyba masz rację. - A może... - zaczął nieśmiało Eudo - mógłbyś, panie, pocałować ją tak jak dziś rano? David się zastanowił. - Chyba lepiej zachowam moje pocałunki na później - To znaczy? - Na właściwą chwilę - wyjaśnił zdumionemu chłopcu. - Gdy naprawdę będzie tego potrzebowała. Odwrócił go i lekko popchnął w głąb stajni. - Będziesz musiał obciąć mi równo włosy i golić mnie, a jeśli zobaczysz, że się drapię... - Co wtedy, panie? - Dasz mi po łapach. 145

ROZDZIAŁ8 - Wzywałaś mnie, pani? Szerokie barki sir Davida przesłaniały większość słonecznego światła, które wpadało przez drzwi. Mimo to Alisoun dokończyła sprawdzanie liczb w księgach rachunkowych i dopiero wtedy zareagowała na jego przybycie. - Tak. - Wskazała mu miejsce po drugiej stronie stołu. - Usiądź tutaj. Jego czerwona koszula i niebieska opończa pachniały dymem z paleniska w wielkiej sali. Emanował ciepłem i uczuciem nasycenia. Rozejrzał się ciekawie po małej, pozbawionej okien klitce. - Co tutaj robisz? - Sprawdzam rachunki. I właśnie dlatego cię wezwałam. - Zimno tu i ciemno jak w grobie. - Poklepał luźno przywiązaną skórzaną torbę, którą miał ze sobą, po czym przerzucił nogę nad taboretem i usiadł. Ledwie się wcisnął między krawędź stołu a ścianę. - i za ciasno - stwierdził. - Chłód i mrok zachęcają mnie do wydajnej pracy, dzięki nim się nie ociągam. David oparł się o kamienną ścianę, wyciągnął przed siebie długie nogi, aż sięgnęły ściany, przy której siedziała Alisoun. Skórzaną torbę położył sobie na kolanach. - Mnisi w klasztorze mają obszerniejsze cele. Pominęła milczeniem jego uwagę. To oczywiste, że tak właśnie sobie pomyślał. Spał w najlepszej gościnnej komnacie, spożywał najlepsze posiłki, 149

wydawał polecenia mieszkańcom wioski, by mieli baczenie na obcych, patrolował jej majątek, szukając... nie wiadomo czego. Od jego przybycia miesiąc temu nie pojawiło się żadne zagrożenie czy niebezpieczeństwo. Trącił ją w kolano, a wtedy spuściła wzrok. Rozstawił nogi tak szeroko, że odciął jej drogę ucieczki, lecz nie okazała onieśmielenia. Od tamtego ranka w jego komnacie David nie wspomniał o swym szaleńczym planie poślubienia jej, więc myślała, że już o wszystkim zapomniał, chociaż nie wydawało się to prawdopodobne. Zapewne od-stręczył go od niej tamten pocałunek. Z drugiej strony, nie zachowywał się w taki sposób, jakby działała nań odpychająco. Był uprzejmy, chwilami wręcz przesadnie. Zachowywał się iście po rycersku. Alisoun otworzyła szkatułę, odliczyła złote monety i podała mu. - To zapłata za drugi miesiąc, oczekuję, że dobrze wypełnisz swe obowiązki. Chłodne złoto ogrzało się pod jej dotykiem. Potrzymał monety w dłoni, powiódł palcami po ich gładkiej powierzchni, wreszcie z uśmiechem spojrzał Alisoun głęboko w oczy. - Codziennie objeżdżam twoje włości razem z Eu-do, rozglądam się, szukając zagrożenia, ale nigdzie nie stwierdziłem najmniejszych oznak niebezpieczeństwa. Poza tym nie dokonałem niczego więcej. W jego miłym głosie nie było słychać zniecierpliwienia. Na dokładnie ogolonym podbródku widniał dołeczek. Niedawno znowu się wykąpał, co doceniła, chociaż tym razem udało jej się uniknąć obowiązku asystowania przy tym. 147

Nagle zauważyła, że David jest poirytowany. Przyjrzawszy się dokładniej, stwierdziła, że mocno zacisnął zęby, a rysy jego twarzy wyostrzyły się. No tak, był zły, tylko dlaczego? - Dokonałeś bardzo wiele - stwierdziła. - Znalazłeś miejsce, gdzie skrył się ów strzelec. - To nie ja, milady. - Ustawił monety jedna na drugiej. - Zrobił to jedenastoletni chłopiec. Być może okazałoby się to pomocne, gdybym się dowiedział, na czym naprawdę polega zagrożenie. - Bzdura - odrzekła znacznie bardziej serdecznie, niż zamierzała. - Zrobiłeś bardzo dużo, o niczym nie wiedząc. Cóż dobrego może więc wyniknąć z tego, że się dowiesz? - To by mi pomogło przygotować się na atak. - Wzmocniłeś już obronę wokół zamku. - Owszem, i to do tego stopnia, że twój nieznany z imienia napastnik niepostrzeżenie się wymknął. Alisoun ze zdziwieniem stwierdziła, że David narzeka, gdyż niczego nie dokonał. Nie zastanawiała się nad tym, ale być może bezczynność źle na niego działała. Być może pragnął zareagować na docinki sir Waltera czymś więcej niż tylko kpiną. Może myślał o odejściu, a przecież nie mogła do tego dopuścić. W tej sytuacji przybrała ton zarezerwowany głównie dla stęsknionych za rodzinnym domem podopiecznych. - Tego właśnie pragnęłam. Nie dopuściłeś żadnego niebezpieczeństwa w pobliże George's Cross. Położył dłonie na stole i rozpostarł szeroko palce. - Uczyniłem to tymi rękami. - Uczyniłeś to samą swoją obecnością. Zacisnął pięści i uderzył kłykciami w stół. - Uważasz mnie za głupca? 151

- Ależ skąd! - Położyła rękę na jego dłoni, aby go uspokoić. - Wcale nie jesteś głupcem. Przypuszczam, że czujesz się wykorzystywany i bezużyteczny, lecz po prawdzie tutaj istniało zagrożenie, a teraz go nie ma. Chociaż obawiam się, że znikło tylko na chwilę. Spoglądał na jej dłoń, która spoczywała na jego wyciągniętej ręce. Nagle w jego oczach pojawił się ostrzejszy błysk, który można było zrozumieć jako... rywalizację? Zaczęła cofać rękę, lecz on jednym szybkim ruchem przytrzymał ją na miejscu i uśmiechnął się krzywo. - Lubię być górą. Przytrzymał ją jeszcze mocniej. Nie w sposób bolesny, lecz stanowczy. Zgrubienia na ręce Davi-da drapały delikatną skórę Alisoun, dzięki czemu ich wzajemny dotyk zyskał bardziej zmysłowy wymiar. Trudno było o dłuższy cielesny kontakt, gdy pomagał jej zasiąść do posiłku czy też brał kawałki jedzenia z tej samej co ona deski, lecz teraz... teraz trzymał jej rękę, a Alisoun czekała, aż coś powie lub... coś zrobi. - Kiedy tu przybyłem, sir Walter stwierdził, że nie potrzebuje mojej pomocy. Zdaje się, miał rację. Pochylił się i odwrócił jej dłoń. Gdzieś blisko rozległ się pisk. Zerknęła na podłogę, jakby szukała wzrokiem myszy, jednak niczego nie zauważyła. Kiedy David powiódł palcami po jej skórze, zapomniała o dziwnym odgłosie. Nikt nie mógłby nazwać tego dotyku intymnym. Jedynie starzejąca się dziewica, taka jak ona, omamiona fizyczną bliskością. - Skoro sir Walter tak ci powiedział, to nie jest człowiekiem, za jakiego go miałam. 149

- Większość ludzi nie jest. Palce Alisoun były tak długie, że sama uważała je za dziw natury. Kiedy głaskał każdy z nich, próbowała ukryć zmieszanie potokiem szybko wypowiadanych słów. - Lecz są kształtowani przez swoje miejsce na świecie i przez obowiązki, więc rozumna kobieta wie, czego oczekiwać i co z tym zrobić. David znieruchomiał i spojrzał na nią badawczo. - Gdyby to była prawda, wszyscy złoczyńcy byliby tacy sami, i wszyscy królowie, i rycerze. Rozbawienie w jego głosie i oczach sprawiło, że poczuła zakłopotanie. Czyżby w swoim bujnym życiu nauczył się czegoś więcej niż ona? Z pewnością nie. Wiodła życie zgodne ze swoimi zasadami, i było to życie nad wyraz udane. Nie miał powodu, by podważać jej pewność siebie. Zdziwiony milczeniem, uniósł lekko brwi. - Dlaczego niektórzy ludzie urodzeni w ubóstwie pozostają biedni, a inni wznoszą się wyżej i zostają kimś znacznym? Czyżby mówił o sobie? Czyżby stał się kimś znaczniejszym, niż wynikało to z jego urodzenia? A jeśli tak, czy to możliwe, że ona może utracić wysoką pozycję i spaść na dno? Przez tę gadaninę Davida poczuła się tak, jakby mury i tak małego pomieszczenia jeszcze bardziej zamykały się wokół niej. - A co z rebelią? Nie sądziła, że pytał ją o sprawy polityczne. Przez ostatni miesiąc obserwowała go; każdy dzień był buntem przeciwko formom życia, które do tej pory znała. Codziennie rozmawiał z prostymi ludźmi. Oczarowywał ich, napawał otuchą, a ona w ciągu jednego księżyca dostrzegła rezultaty obecności Davida i jego wpływu na ludzi. 153

Zaprawdę dziwne było, gdy słuchała, jak Tochi opowiada o swoim ogrodzie z tak ogromną pewnością siebie. Alisoun nie miała nic przeciwko temu, wszak Tochi wiedział o uprawie ziół więcej niż ktokolwiek inny w całym majątku, dlaczegóż więc nie miałby się radować, gdy pokazywał wspaniałe sadzonki? - A śmiech? - spytał David. Udawała, że nie dostrzega, że szydził z pompa-tyczności sir Waltera. Obwiniała sir Waltera 0 śmierć swojego kota i uprowadzenie Edlyn niemal w takim samym stopniu, w jakim obwiniała siebie. Winiła go, gdyż zaniedbał obowiązki, a siebie, gdyż ostatecznie odpowiedzialność za bezpieczeństwo George's Cross spoczywała właśnie na niej, a ona nie zauważyła, jak nieudolny i bezczelny stał się sir Walter. - A marzenia? - powiedział głębokim głosem David. W jego brązowych włosach zalśniły ogniki, na ustach pojawił się zagadkowy uśmiech. - Marzenia? - Tak, właśnie marzenia. - Uniósł jej dłoń 1 przyłożył do warg, mówiąc przy tym bardzo wyraźnie, jakby chciał przekazać treść zarówno słowami, jak i dotykiem. - Marzenia to miejsca w twoich myślach, gdzie tańczysz do muzyki tego, co może być. Wiedziała, że to czysta niedorzeczność. - Marzenia to strata czasu - stwierdziła stanowczo. - Miałem marzenia, zanim posiadłem prawdę. - Patrzył na nią jakby z litością. - Byłem nikim, młodszym synem, poszedłem w świat, mając jedynie tarczę i miecz. W pierwszym turnieju we Fran151

cji wygrałem konia, króla Louisa, i nigdy nie spojrzałem wstecz. Zawsze patrzyłem przed siebie i starałem się dojrzeć miejsce, gdzie moje marzenia się ziszczą. Gdyby kiedykolwiek marzyła o mężczyźnie i miała nadzieję go zdobyć, byłby to David. Jeśli jakimś sposobem udało mu się ucieleśnić w sobie to wszystko, co podziwiała w mężczyźnie, i jeszcze to udoskonalić. - Radcliffe jest tym miejscem, a teraz marzę, by nadszedł dzień, w którym majątek ten będzie równie zasobny jak... - spojrzał na jej dłoń - jak George's Cross. Zabawne. Alisoun brakowało jego prostackiego poczucia humoru i szczerych reakcji, za co w myślach musiała dać sobie reprymendę. Nie była głupiutką panienką, nieświadomą własnych potrzeb. Była panią na zamku George's Cross. - Ja nie mam marzeń. Ze smutkiem pokręcił głową, a po chwili położył skórzaną torbę na brzegu stołu. - Żadnych marzeń? Lecz przecież bez marzeń jak będziesz wiedziała, że je zrealizowałaś? - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Naprawdę nie miała. Marzenia to tylko strata cennego czasu, to wędrówka myśli służąca stworzeniu niebezpiecznej iluzji. - Czy nawet nie dopuszczasz do siebie wyobraźni? - Jakimś sposobem udało mu się ująć drugą dłoń Alisoun. - Może nie powinienem był powstrzymywać się od pocałunków - rzekł jakby do siebie. Nigdy nie widziałem kobiety, która tak bardzo ich potrzebuje. Wstał. W tym małym pomieszczeniu wydawał się ogromny. Skuliła się w sobie, jakby poczuła za155

grożenie. Nic takiego nie miało miejsca, tylko Ali-soun odniosła wrażenie, że słyszy coś, co od dawna jest jej znajome, a co z uporem ignorowała. Zachęcał ją, by pozwoliła myślom wydostać się poza ramy dotychczasowego doświadczenia, a ona wcale tego nie chciała. Pragnęła trzymać się uprzedzeń dających poczucie bezpieczeństwa. Lecz gdy David się nachylił, poczuła ogarniającą ją falę pokusy. - Nie obawiaj się. - Musnął wargami jej czoło, cały czas trzymając jej dłonie. - To nie będzie bolało. Jak to możliwe, że nie będzie bolało? Mogłaby wybuchnąć śmiechem na taką deklarację. Ciągnął ją na niebezpieczne wody i uważał, że to nie będzie bolało? Już teraz skręcało ją od środka, z trudem łapała powietrze, a on przecież tylko pomógł jej wstać i wziął ją w objęcia. Krawędź stołu wbijała się jej w uda. Musiała się nachylić, plecy wygięły się pod niewygodnym kątem, twarzą oparła się o jego pierś. Czuła się bardzo niezręcznie i sztywno, lecz nie wiedzieć czemu, nie wykonała żadnego ruchu, by to zmienić. David jedną ręką pocierał szyję Alisoun, drugą zataczał koła na jej plecach w podobny sposób jak Philippa, która uspokajająco masowała swoje dziecko. Tylko dlaczego uważał, że Alisoun pragnie ukojenia? Tego ranka zachowywała się bardzo rozsądnie. Jednak pod wpływem tego masażu chciała przechylić głowę i przymknąć oczy, co też po chwili uczyniła z westchnieniem, które ją samą zaskoczyło. - Teraz już lepiej - powiedział śpiewnie. Powoli, rytmicznie, zaczął kołysać nią na boki, a potem do przodu i do tyłu. Klucze przypięte do paska Alisoun pobrzękiwały o drewniany blat, a ruch wywoływał jeszcze większy ból w udach, 153

wciskających się w krawędź stołu. Dzielnie znosiła cierpienie. Kołysanie działało na nią uspokajająco, ale wiedziała, że gdyby okazała choć odrobinę niezadowolenia, David zaprzestałby tej kojącej pieszczoty. W każdym razie tak byłoby rozsądnie. Gdy próbowała nieznacznie przesunąć nogi, od razu to zauważył. - Co się stało? - W tym momencie domyślił się, 0 co chodzi. - Trzeba było mi powiedzieć. Cofnął się i oparł o ścianę, bez widocznego żalu rezygnując z dalszej pieszczoty. - Nic, tylko to masowanie... czułam się tak... co ty robisz? Głupie pytanie. Jednym susem przeskoczył stół. - Teraz o wiele lepiej - powiedział. Jak on mógł tak pomyśleć. Stał bardzo blisko, opierał się o nią, musiała odchylić do tyłu głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. - Nie mieścimy się tu - powiedziała. - Przeciwnie. Pasujemy tu lepiej, niż myślisz, moja śliczna. Pocałował ją delikatnie. Poczuła pragnienie, by objąć go w talii. - To nie jest stosowne. - Marzenia nigdy nie są stosowne. - Jednym powolnym ruchem przesunął wargi po jej podbródku i szyi. Musiała się go przytrzymać, w przeciwnym razie zatoczyłaby się na taboret. Teraz ujął w dłonie jej głowę i zaczął wargami pieścić miejsce tuż pod uchem. Jego oddech i dotyk sprawiły, że zadrżała. - Zimno ci - wyszeptał. - Nie - odpowiedziała także szeptem, sama nie wiedząc dlaczego. 157

Dlaczego nagle pożałowała, że nie zamknęła drzwi? Dlaczego ich pocałunki zawsze zdarzały się w miejscu dostępnym dla każdego, kto miał ochotę spojrzeć w ich stronę? - Od zbyt dawna czujesz chłód. Nie wiedziała, co miał na myśli. Wodził ustami po konturach jej policzka, po skroni i czole. Wtem przechylił ją jeszcze bardziej i spojrzał na jej zdumioną minę. - Czy ufasz mi na tyle, by zamknąć oczy? Czy mu ufała? - Powierzyłaś mi ochronę swego zamku - przypomniał jej. - Czy uważasz to za błąd? Zamknęła oczy. Z cichym śmiechem znowu pocałował ją w usta. Sama nie wiedziała, dlaczego wywoływanie uśmiechu na ustach Davida sprawia jej tyle przyjemności. Przecież śmiał się właśnie z niej. Nie było to jednak złośliwe, a jeśli nawet, to równie często śmiał się z samego siebie. Teraz całował ją głębiej, a ona nawet nie spostrzegła, gdy jego śmiech ucichł. Nie czuła właściwie niczego prócz czułości, z jaką ją obejmował, delikatnie dotykał... To nie przypominało ich pierwszego pocałunku, który był pełen ognia, głodu, zdecydowania. Obecny przynosił pociechę i otuchę. Czuła frustrację, bo rzeczywiście potrzebowała tej pociechy i otuchy; podobała jej się ta bliskość, sposób, w jaki delikatnie badał jej smak. Była kobietą, która zaznała odrobiny oszałamiającej namiętności, i pragnęła jeszcze więcej. Oswobodziła ręce i przytrzymała twarz Davida do chwili, aż otworzył oczy. - Nie robisz tego, jak należy. - No tak, ty najlepiej o tym wiesz - zakpił. 155

- Wiem więcej, niż myślisz. - Zaskoczyła ją jej własna brawura. Skąd pomysł, że cokolwiek wiedziała? On jednak zgodnie przytaknął ruchem głowy. - Po prawdzie wiesz więcej ode mnie w kwestii tego, co sprawia ci przyjemność. - Kobiety lubią... - zastanowiła się - różne rzeczy. - A ty co lubisz? To było pytanie, które zadał sam diabeł. Zrozumienie tego, co sama lubi, musiałoby następować na drodze kolejnych doświadczeń, a w George's Cross nie było nikogo, z kim można by takie doświadczenie zdobyć. Z wyjątkiem Davida. Powinna nabrać podejrzeń. Powinna wiedzieć, że on to robi, aby kontynuować niedorzeczne dążenie do jej poślubienia, do przejęcia opieki nad dwunastoma workami wełny i całą resztą. Lecz jeszcze kilka chwil temu przekonywała samą siebie, że o tym zapomniał. Na pewno prawdziwe było uczucie spokoju i bezpieczeństwa... podobnie jak i pragnienia. Istniało zbyt wiele pytań, a nie było na nie żadnej satysfakcjonującej odpowiedzi. Na twarzy Davida malował się wyraz podejrzliwości. Ściągnąwszy brwi, rycerz pytająco spoglądał na Alisoun. Ciekawe, co sobie myślał; ciekawe, dlaczego ją to obchodziło. Naprężył ramiona i nabrał powietrza w płuca. - Zbyt duża władza nie jest dobra. Sądząc, że to ją i jej cierpienie miał na myśli, chciała skorygować jego opinię. Jednak w tym samym momencie sięgnął dłońmi nieco niżej, położył je na pośladkach Alisoun, przycisnął ją mocniej do siebie i zaczął się o nią ocierać. Spodobało jej 159

się to ocieranie, więc zareagowała tym samym. Najwyraźniej i jemu było bardzo przyjemnie, bo jęknął niskim głosem, a w jego brązowych oczach zapłonęły płomienie. Nie zważając na jej status i należny szacunek, David uniósł ją i posadził na stole, strąciwszy uprzednio z blatu księgę rachunkową. Kiedy milady próbowała oponować, pocałował ją, tym razem tak jak należy. Wykorzystał jej rozchylone usta i na chwilę wsunął w nie język. Próbowała się odezwać, lecz znowu zrobił to samo, potem jeszcze raz, aż w końcu zrozumiała. Nie chciał, aby mówiła. Teraz spoczywała na stole, a on przesunął ją po gładkiej powierzchni, aż oparła głowę na deskach. - Teraz już nie uciekniesz - rzekł wyraźnie zadowolony. Była pewna, że nadal panuje nad sytuacją. Przecież wystarczyło, by krzyknęła, a natychmiast przybiegłyby służące. Twardy stół obcierał jej plecy. David pochylił się nad nią i uwięził między ramionami. Znowu zaczął całować, jednak nie tylko ustami, językiem i zębami. Jego żarliwość niosła ze sobą pożądanie. Niespokojnie poruszała nogami, klucze uwieszone u jej paska brzęczały dźwięcznie, co nie uszło jego uwagi. Aby ją ułagodzić, sam również legł na stole, przywierając do niej niemal całym ciałem. Kolanem rozchylił jej nogi i zaczął ją głaskać po udzie. Powoli przesuwał dłoń ku miejscu, które najbardziej tęskniło za pieszczotą, lecz po chwili odsuwał ją dalej. To zaczęło ją złościć, przecież w końcu z ich dwojga to on był bardziej doświadczony. Jednym ruchem położyła jego rękę tam, gdzie pragnęła. 160

- Tutaj. - Rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Czy sama muszę robić wszystko? Zmrużył oczy i uśmiechnął się. Nie był to jeden z tych miłych, wesołych uśmiechów, lecz raczej uśmiech wielkiego, złego wilka, który właśnie miał schrupać niewinne dziewczę. Co gorsza, uśmiech Davida spowodował, że Ali-soun poczuła kolejny podniecający dreszcz. Dreszcz, a zarazem strach. - David? - Naprawdę można się tobą rozkoszować. Chwyciła go za ramiona, wygięła biodra ku górze, spragniona jeszcze więcej pieszczoty. Spełnił jej żądanie. Bolały ją piersi, czuła skurcze w żołądku, oddychała coraz szybciej. Zamknęła oczy, otworzyła je, znowu zamknęła. Pocałował ją w usta, tym razem nie tak głęboko. - Kto ci to robi? - wyszeptał. Przytrzymała go jeszcze mocniej, poddając się rytmowi jego ruchów. - Kto? - powtórzył, odsuwając wprawną dłoń. - David! - Tak jest. - Znowu ją całował, pieścił, aż przez zaciśnięte zęby wydała stłumiony jęk. - Na wszystkich świętych, ależ jesteś gorąca i słodka. Jak rozgrzany miód. Wolną ręką ściągnął z niej czepek. - Chwała świętemu Michałowi - usłyszała słowa, które wszak nic dla niej nie znaczyły. Rozumiała jedynie mowę jego ciała. Czuła, jak naciskał piersią na jej pierś, kroczem na jej biodra. Wszystko to wywoływało w niej wrażenie jakiejś walki. Coś w jej wnętrzu szamotało się, pragnęło wydostać. Coś niestosownego, dzikiego i bezkrytycznego, co usilnie starało się zdła158

wić jej poczucie przyzwoitości, a potyczka ta rozgrywała się na polu bitwy, jakim było jej ciało. Co gorsza, Alisoun całym sercem pragnęła, by ta dzika istota odniosła zwycięstwo. Chciała ją uwolnić... lecz nie mogła się na to zdobyć. Musiał wyczuć jej wewnętrzną walkę. - Dziewica - mruknął cicho. Zabrał rękę spomiędzy nóg Alisoun i legł na niej całym ciałem. Byłby ją zmiażdżył na twardej nawierzchni stołu, lecz podtrzymał swój ciężar na łokciach i kolanach. Dotykał ją tylko w tych najważniejszych miejscach. Z wysiłkiem otworzyła oczy, aby na niego popatrzeć. Pożałowała tej decyzji. Na twarzy Davida malowała się brutalność. Miał czerwoną twarz poznaczoną plamami w miejscach, gdzie się ogolił, wykrzywioną w grymasie niezadowolenia. Jednak ledwie poruszając ustami, wyszeptał: - Jesteś moim marzeniem. Nie przemknęło jej przez myśl, że mógł mieć na myśli jej ziemię. Ubranie uwierało ją niemiłosiernie. Jego odzienie zbyt wiele zakrywało. Gdyby panowała nad sobą, zdjęłaby z niego wszystko do ostatniej nitki, gdy nagle zaczął wykonywać ruchy przypominające pchnięcia. Zapomniała o wszystkim. Skoncentrowana na doznaniach, poruszała się niespokojnie. Próbowała unieść nogi, lecz David leżał na jej spódnicy. Potrząsnęła głową i przesunęła dłonią po włosach. Uniesiony łokieć Alisoun uderzył w skórzaną torbę, a wtedy rozległo się wyraźne miauknięcie i odgłos drapania. Próbowali zignorować te dźwięki, lecz stworzenie, czymkolwiek było, zaczęło 162

przejawiać wyraźne oznaki niepokoju. Alisoun i David unieśli głowy i spojrzeli na torbę. - Co tam jest? - spytała poirytowana. - Naprawdę chcesz teraz o tym mówić? - spytał. - Nie, ale... nie. - Znowu wzięła go w objęcia. - Później. Mimo jasnego zaproszenia tym razem David jej nie pocałował. - Posłuchaj. - Uniósł głowę. Usłyszeli donośny stukot butów. Alisoun przypomniała sobie, że poprosiła sir Waltera, aby przyszedł naradzić się z Davidem. Pomyślała, że dobrze by było pogodzić obu mężczyzn i połączyć ich wspólnym celem. Lecz później, niczym beztroska dziewczyna, kompletnie o tym zapomniała. Nie panowała nad sytuacją. - Matko Boska! - Próbowała się odsunąć, a David posłusznie na to pozwolił. Chwyciła leżący na stole czepek, a drugą ręką przytrzymała niesforny pukiel włosów. Nie była w stanie go ujarzmić, więc David ruszył na pomoc. Jednak oboje nie mogli poruszać się zbyt żwawo, więc gdy w drzwiach stanął sir Walter, oboje wciąż szamotali się na stole jak para przyłapanych na gorącym uczynku kochanków. I być może zostaliby kochankami, gdyby nie nadejście sir Waltera. Alisoun nabrała głęboko powietrza i stwierdziła, że zdoła zapanować nad sytuacją. Bywało już gorzej. Nie pamiętała dokładnie kiedy, ale z pewnością bywało gorzej. Usiadła i przybrała minę pani na zamku George's Cross, głuchej na wszelkie słowa krytyki. W tym właśnie momencie odezwał się David. - Pozbyłaś się w końcu tej wszy z włosów? 160

Zamarła przerażona. Czy on oszalał? Tymczasem David klęknął na stole i wprawnymi ruchami wsunął zwisające kosmyki włosów Alisoun pod czepek. Ukończywszy tę czynność, pokiwał aprobująco głową. - Jestem pewien, że masz ten kłopot z głowy. - Odwrócił się do sir Waltera. - Miała wesz we włosach. Wyjąłem ją. - Przeszedł nad Alisoun, zsunął się ze stołu i z niewinną miną usiadł na taborecie. Te ruchy sprawiły, że z leżącej na blacie skórzanej torby rozległo się kolejne miauknięcie, lecz Alisoun nie zwróciła na to uwagi, bo jej myśli zaprzątało zupełnie coś innego. Wesz? Powiedział, że znalazł wesz w jej włosach? Ona, która nigdy w życiu nie miała żadnego robactwa, zaraziła się wszawicą we własnym zamku? Niewiarygodne. Sir Walter również w to nie uwierzył. Obserwował ich z kamienną twarzą i bez wątpienia myślał, że Alisoun kpi sobie z niego w żywe oczy albo, co gorsza, że nie jest w stanie zapanować nad nieokiełznaną namiętnością. Ale czy istotnie mogła? Spojrzała na Davida i zrozumiała, że można się jednocześnie na kogoś złościć i go pożądać. Bez względu na to, co powiedział, pożałowała, że zawczasu nie kazała skuć sir Waltera łańcuchami i wtrącić go do lochu, by mogła dokończyć przeżywanie tej niesamowitej przyjemności, którą odkryła w ramionach Davida. Sir Walter odchrząknął. Alisoun wciąż siedziała na stole w kantorku, szatę miała w nieładzie, usta zaś czerwone od mocnych pocałunków. Obaj mężczyźni spoglądali na nią, aby uniknąć patrzenia na siebie. 164

Już dawno temu Alisoun odkryła, że jej wyniosłe oblicze może nieco ucierpieć z powodu rumieńca, więc nauczyła się ignorować emocje, które wywoływały taką reakcję. Jednak obecne zażenowanie całkowicie wymknęło się spod kontroli i policzki Alisoun zapłonęły tak gorącym ogniem, że mógłby on wywołać pożar. W pozbawiony wdzięku sposób zgramoliła się ze stołu przy wtórze brzęku kluczy. Zasiadłszy na taborecie, nachyliła się, aby podnieść księgę rachunkową i stwierdziła, że drżą jej palce. Pośpiesznie położyła dokumenty na stole i splotła dłonie, aby ukryć zdenerwowanie. - Sir Walterze, czy mógłbyś wyjaśnić sir Davido-wi, czego od niego oczekujesz? - spytała rzeczowym tonem. Zagadnięty skłonił się sztywno. - Ty, pani, i sir David winniście ustalić to między sobą. To oczywiste, że znakomicie się rozumiecie. Stukając głośno obcasami, wyszedł z ciasnej izby i z hukiem zatrzasnął za sobą drzwi. Alisoun odwróciła się gwałtownie do Davida. - Dlaczego to powiedziałeś? -Co? - Pozbyłaś się w końcu tej wszy z włosów - powiedziała, naśladując jego ton. - Uważasz go za głupca? Przecież ja nie mam wszy. Tą komedią tylko potwierdziłeś naszą winę. - Wybacz, milady. Sądziłem, że nie chcesz, aby dowiedział się o naszej... - urwał. - No, dokończ - rzuciła zimno. - O naszej coraz bliższej znajomości. Ta taktowna odpowiedź rozzłościła Alisoun. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów odezwała się bez chwili namysłu: 162

- To ja jestem tu panią. Cokolwiek czynię, musi być słuszne. Zaczerpnął powietrza i wypuścił je, opuszczając ramiona z głośnym westchnieniem. Ze wstydu chciała zakryć sobie twarz. Co za arogancja. Czy kiedykolwiek okazałą podobną wyższość? David zrobił taką minę, jakby z wysiłkiem tłumił uśmiech, i tym samym uniemożliwił jej przeprosiny. - Nigdy więcej nie próbuj mnie kryć. Nie nadajesz się do tego. Tłumione rozbawienie Davida znikło. - Mężczyzna potrzebuje chwili, by ochłonąć, milady - odciął się. - Już raz pokazałem sir Walterowi, jak wygląda moja namiętność. Wątpię, by chciał to ponownie oglądać. Kiedy zrozumiała, o co mu chodzi, poczuła, że znowu się rumieni. I to począwszy od czubków stóp w górę. Chciała spytać, co by było, gdyby nie ochłonął. Nie chciała jednak ujawniać swojej niewiedzy. Wobec tego zmieniła temat. - No więc uczynisz to? - Co uczynię? - To, czego żąda sir Walter. Oparł się o ścianę i skrzyżowawszy ramiona na piersi, zmierzył ją wzrokiem. - Gdzie się nauczyłaś tej sztuczki? - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - odparła. Ale to nie była prawda. - Chodzi o sztuczkę, gdy udajesz, że nic się nie stało, podczas gdy wydarzyło się niemal wszystko, co tylko wydarzyć się mogło. - Chodzi ci o to na stole? - Nie pamiętam niczego, co byłoby równie smakowite. 163

- Byliśmy ubrani. - Mogłem cię posiąść nawet w ubraniu. - Wycelował w nią palcem i zdusił jej słowa, zanim zdążyła się odezwać. - Tego nie było w moich planach, lecz nic, co tutaj zrobiłem, nie było zaplanowane. Pamiętaj o tym, rozmyślając o naszych wspólnych chwilach, moja zafrasowana milady. Jak miała mu odpowiedzieć? Nie umiała się kłócić, gdyż w rozmowie z nią nikt nigdy nie doprowadzał do kłótni. Nie posiadła sztuki wygłaszania celnej riposty. Lecz przede wszystkim nie przyswoiła sobie umiejętności bycia szczerą wobec kochanka, jako że nigdy sama nie była w roli kochanki. Chciała zrozumieć tę dziką siłę w niej drzemiącą, zrozumieć, co tę siłę rozbudziło. Odczekał, aż Alisoun uporządkuje myśl, w końcu spytał: - Więc czego życzy sobie ode mnie szanowny sir Walter? Przez chwilę bawiła się księgą, żeby uniknąć wzrokowego kontaktu z Davidem. - Stwierdził, że ponieważ masz tak niewiele do roboty, mógłbyś się zająć szkoleniem giermków. Oni mają o tobie bardzo wysokie mniemanie i z wdzięcznością oddadzą się w twoje ręce. Czekała, a gdy David się nie odezwał, podniosła wzrok. Siedział z szeroko otwartymi ustami i spoglądał na nią z niedowierzaniem. - Będziesz ćwiczył naszych giermków? - Nie! Gwałtowność tej reakcji zaskoczyła Alisoun. Strąciła ze stołu księgę, która z głośnym hukiem wylądowała na podłodze. Nie dbał o to. Stuknął się kciukiem w pierś i powiedział: 167

- Jestem sir David z Radcliffe, legendarny rycerz. Nie szkolę zwykłych giermków. Wydęła wargi. Nikt nie kwestionował jej zachowania, bo w swym dumnym sercu wiedziała, że jest lepsza od wszystkich wokół niej. Lecz sir David nie myślał tak jak ona. Największy rycerz, jakiego znała Anglia, nie dbał o wyrazy uwielbienia ze strony zwykłych ludzi. Na pewien sposób był człowiekiem skromnym, a skromny człowiek nie odmawiał szkolenia grupy uwielbiających go młodzianów, którzy z namaszczeniem śledzili każdy jego krok i sycili się treścią jego mądrych słów. - Przecież chętnie przyuczasz Eudo. - To jeszcze chłopiec. - Zamyślony David podrapał się w brzuch. - On nic nie wie. - Więc nie chcesz ich ćwiczyć, bo dużo wiedzą? - Hugh jest już dorosły. Jest lepszym wojem niż... Już niebawem zostanie rycerzem. - W Lancaster właśnie dla niego kupiłam zbroję. Z całego serca pragnę, aby stał się rycerzem, lecz... Zarzuciła przynętę w nadziei, że David ją pochwyci. Uśmiechnął się szyderczo, przejrzawszy jej grę, lecz mimo to przyjął obrany przez Alisoun kierunek rozmowy. - Więc co z nim jest nie tak? - Świetnie fechtuje mieczem, łatwo radzi sobie z każdym wierzchowcem, jakiego mamy w stajni, dobrze posługuje się kopią i maczugą, lecz nie chce nauczyć się władania nożem. - Dlaczego? - Twierdzi, że honorowy rycerz nie ma powodu, by walczyć na noże. - Więc pewnie chcesz, abym szkolił też Andrew i Jenningsa? 165

- Miałam nadzieję... - Co będzie robił sir Walter, gdy przejmę wszystkie jego obowiązki? - Miałam nadzieję, że będzie ci pomagał - odparła ostro w reakcji na jego rozdrażnienie. - A skąd masz pewność, że zechce być moim pomocnikiem? - To był jego pomysł. David znieruchomiał. - Dlaczego? - Powiedział, że od czasu przybycia do zamku nie ćwiczyłeś się w rycerskim rzemiośle, więc być może byłoby ci przyjemnie odświeżyć umiejętności, jednocześnie wykonując dodatkowe obowiązki. David prychnął, a Alisoun po raz pierwszy zastanowiła się nad tą nagłą skłonnością sir Waltera do współpracy. Do tej pory myślała, że mierziła go bezczynność Davida, więc znalazł coś, co by ten stan odmieniło. Czyżby kierował nim jeszcze inny motyw? Tylko jaki? Nie chciała tańczyć tak, jak zagra sir Walter. - Może jednak nie jest to najlepszy pomysł - powiedziała. - Dlaczego nie? Przynajmniej dostaniesz cos za swoje pieniądze. Chyba o to chodziło, prawda? Była mu wdzięczna za tę oschłość, bo dzięki niej zapomniała o tym ciepłym, delikatnym odczuciu, jakiego przedtem dzięki niemu zaznała. Teraz pamiętała tylko o wcześniejszej niechęci do Davida. O wygodnym życiu, jakie wiódł na jej koszt, o tym, że każdy z jej ludzi pracował za mniej niż otrzymywał najęty przez nią rycerz. Przypomniała sobie również, że na początku David nie mógł znieść bezczynności. 169

Jego osoba wciąż stanowiła dla Alisoun niezgłębioną zagadkę. - Sprawiłoby mi ogromną przyjemność, gdybyś przynajmniej... - Skórzana torba poruszyła się i ze środka dobiegło wyraźne „miau". - Co tam jest? - spytała ostro. - To? - Poluzował sznurki sakwy. Czarny kociak zamrugał, uniósł łepek i rozejrzał się ciekawie dookoła. Alisoun odskoczyła jak oparzona. - To tylko kotek - powiedział David. - Widzę - odparła z gniewem. - Zachowujesz się tak, jakbyś ujrzała wilka, który chce cię zjeść. - Wziął zwierzątko i podrapał je pod pyszczkiem. - Czyż nie jest śliczny? - Co ty z nim robisz? - Wzdrygnęła się. - Daję go tobie. Eudo powiedział, że twój kot zginął, więc... - Nie. - Zamachała rękami. - Nie chcę drugiego kota. Umieścił zwierzę na stole. - Myślałem, że lubisz koty. - Lubię. - Patrzyła, jak małe stworzenie dotarło na skraj stołu i spogląda na podłogę. - Jeśli są tam, gdzie ich miejsce. - W stajni? Gdyby kociak zeskoczył ze stołu, z pewnością coś by sobie złamał, więc przesunęła go nieco dalej od krawędzi. -Tak. - Ledwie ocaliłem go spod kopyt Louisa. Zwierzątko ponownie spróbowało wyjrzeć poza brzeg mebla, więc Alisoun jeszcze raz przesunęła je na środek. - Właśnie widzę dlaczego. 167

- Dlaczego go ocaliłem? Tak, jest naprawdę kochany. - Nie, widzę, dlaczego znalazł się pod kopytami Louisa. Jest głupi. Westchnął. - Jeśli go nie chcesz, możesz go posadzić na podłodze. Zapewne przeżyje pośród psów i innych kotów, a jego życie będzie i tak lepsze od życia w stajni. Patrzyła, jak kociak kieruje się ku jednej z zapalonych świec. Po chwili spostrzegła, że David także ruszył z miejsca, lecz do drzwi. - Zaczekaj! Zabierz go. Dokąd idziesz? - Szkolić twoich giermków. - Odwrócił się do niej. - Czy mogę powierzyć twemu posłańcowi złoto, żeby ponownie zawiózł je do Radcliffe? - Tak, ale ten kot... - Dziękuję ci, pani. Znikł, zaś złoto i kociak pozostały na stole.

ROZDZIAŁ9 Sir David wybiegł z kantorka mojej pani. Nie zauważyłam mnie, ani nikogo innego. Miał zaciśnięte usta i czerwoną twarz, lecz nie odczytałem na niej oznak przerwanej przyjemności. Wiedziałem coś o tym, bo rozmowa z mężczyzną, gdy dopieszczał swe klejnoty, mogła się skończyć zakuciem w kajda171

ny lub czymś jeszcze gorszym. Ale nie sądziłem, by sir David zajmował się czymś tak trywialnym, jak wchodzenie na kobietę. Oczywiście, bardzo pragnąłem, by ten człowiek, który był moim idolem, poślubił lady Alisoun, moją panią, lecz nie bratem pod uwagę możliwości, że ich związek skończy się walką dwóch ciał w łóżku. Gdy sir David szedł w kierunku wyjścia, wsunąłem sobie w usta duży kawałek chleba i pobiegłem za mym rycerzem. Musiałem sprawdzić, czy sztuczka się udała, bo w mym umyśle jedyną rzeczą, która stalą na drodze miłości lady Alisoun do sir Davida, było jego zachowanie. Dzięki perswazji i dobrym radom odmieniłem go z nieokrzesanego, prostego wojaka w ułożonego rycerza, więc teraz oczekiwałem nagrody w postaci radosnej wieści o zrękowinach. Tymczasem sir David warknął zrzędliwie: - Włóż buty. Wychodzimy. A gdy próbowałem powiedzieć mu, że w lecie buty nie są mi potrzebne, popatrzył na mnie takim wzrokiem, że natychmiast usłuchałem. Próbowałem wcisnąć moje rosnące szybko stopy w przyciasne już ciżmy, a tymczasem on wałęsał się po wielkiej sali, w zwykły dla siebie sposób pokpiwając z Heath i bawiąc się z popiskującą z radości maleńką Hazel. Philippa pozwalała na to, już nie traktowała sir Davida jak złego węża o rozdwojonym języku. Mimo to nie pozostawiała dziecka pod jego opieką. Kiedy w końcu naciągnąłem buty, popędziłem do sir Davida. Ten delikatnie otarł ślinę z podbródka maleństwa, pomachał mu na pożegnanie i w końcu zwrócił się do mnie. - Czy lady Alisoun spodobał się kociak? - Dałeś jej kociaka ? - W głosie Philippy zabrzmiało oburzenie. 169

Sir David wyprostował się i spojrzał na nią wilkiem. - A co w tym złego? Jego wzrok mógłby powalić na ziemię. Philippa złapała dziecko i przycisnęła je tak mocno, że biedactwo aż zakwiliło z bólu. Sir David zaklął pod nosem i szybkim krokiem wyszedł z sali. Ruszyłem jego śladem. Gwałtownie otworzył drzwi wiodące na zewnątrz i stanąwszy za progiem, odwrócił się do mnie. - Nie musisz opowiadać wszystkim dookoła o tym, co zaplanowaliśmy. Zranił moje uczucia. Byłem młody, lecz nie głupi. Nie powiedziałem nikomu o naszych planach i nie rozumiałem, co w tym złego, że Philippa dowiedziała się, iż podarował łady Alisoun kociaka. Przecież to tylko służąca. Z tego, co mówiła, zorientowałem się, że to chyba jakaś daleka kuzynka lady Alisoun, która znalazła opiekę w tym szlacheckim gnieździe. Lecz przecież moja sytuacja była podobna, a jeśli nie zostanę rycerzem, to będę niczym. Nawet mniej niż niczym. Zwykłym sługą jak Philippa. Myśli chyba odmalowały się na mojej twarzy, gdyż nagłe sir David potargał mi przyjaźnie włosy. -Lady Alisoun pokocha tego kociaka, tak jak kochała poprzedniego. *** David miał świadomość, że powinien powiedzieć Eudo prawdę. Byłaby ona otrzeźwiająca niczym powiew świeżej bryzy. Powinien wyjaśnić chłopcu, że jego pani jest kobietą zimną, która w zamian za pieniądze oczekuje ciężkiej pracy i boi się miłości, bo na końcu zawsze pozostaje 173

poczucie straty. To powinno oszczędzić Eu-do przyszłego rozczarowania. Jednakże David wszystko to przemilczał. Potargał chłopca za włosy i skłamał. Eudo z uśmiechem ruszył pierwszy po schodach prowadzących na dziedziniec. - Wiedziałem. Wiedziałem! To najlepszy pomysł, na jaki wpadłem w życiu. Trzymaj się mnie, sir Davidzie, a ja sprawię, że staniesz się idealnym partnerem dla naszej pani. Ha, już teraz mogę iść o zakład, że piastuje kociaka, tak jak kiedyś będzie piastowała twoje dzieci, panie. David zdumiał się, słysząc w słowach chłopca taką pewność siebie. Sam był już przytłoczony tym nieodwzajemnionym uczuciem. Letnie słońce podziałało na Davida jak balsam. - Chyba oczekujesz zbyt wiele. - Dlaczego? - spytał Eudo bez chwili zwłoki. - Bo pani chyba mnie nie lubi. Czasami chłopiec przejawiał wręcz zatrważającą inteligencję dorosłego człowieka. - Znowu cię całowała, panie, prawda? Więc myślę, że lubi, i to bardzo. David odzyskał poczucie humoru. - Być może, ale okazuje to zbyt rzadko. - To ty, panie, zdecydowałeś, że zdobędziesz ją powściągliwością. Nie widziałem powodu, aby czekać. - Jesteś niecierpliwy, chłopcze. - Jednakże nie był tak niecierpliwy jak David, który chciał wrócić do domu, do Radcliffe. W poprzednim miesiącu Guy z Archers odesłał wiadomość za pośrednictwem służącego Alisoun. Susza przeminęła, szykowały się obfite plony, a córka Davida rosła jak na drożdżach. Bardzo za nią tęsknił. 174

Chciał odkryć źródło tego niebezpieczeństwa, które stanowiło groźbę dla Alisoun, natychmiast je usunąć i wrócić do domu. Ona wciąż nie ufała mu na tyle, by wyjawić to, czego chciał się dowiedzieć, co z jednej strony go złościło, z drugiej jednak niosło ulgę. Przecież potrzebował czasu, by zdobyć jej względy. Chciał poznać jej upodobania i zaspokoić je. Gdyby rzeczywiście mógł wyjechać, zapomniałby o tych dwunastu workach wełny i wyruszyłby do domu. Wtedy Alisoun nigdy nie pozwoliłaby, aby na stałe zajął miejsce u jej boku. Jednak kierowało nim poczucie niepokoju i naglącej potrzeby. Chciał szybko zdobyć jej względy, zaciągnąć do łoża, uśpić jej sprytny rozum kolejnymi pocałunkami. Lecz przecież David został legendą z powodu swego geniuszu, a nawet połowy tego geniuszu byłoby dosyć, żeby się zorientować, iż w wypadku Alisoun taka metoda skazana jest na niepowodzenie. Będzie musiał wykazać się przebiegłością i rezerwą. Trzeba pozwolić jej na podejmowanie własnych decyzji, jednocześnie przechylając szalę na swoją korzyść. Eudo stwierdził, że milczenie trwa już zbyt długo. - Co zrobimy? - odezwał się słabym głosem. - Będziemy szkolić giermków - uciął David. Eudo bez słowa ruszył dalej. A więc David przez całą godzinę tkwił w tym ciasnym kantorku, gadając o nadziejach i marzeniach niczym wykastrowany mnich, gdy tymczasem Alisoun nie powiedziała nic. Równie dobrze mógłby mówić do samego siebie, gdyż ona niewiele z tego zrozumiała. Jedyną mądrą rzeczą, jaką zrobił, było wzięcie jej w ramiona, bowiem dzięki temu prze172

konał się, że myślała o nim więcej, niż przypuszczał, i z pewnością więcej, niż chciał. Niestety, on również dużo o niej myślał. Myślał zwłaszcza pewnym szczególnie aktywnym organem i zastanawiał się, czy ona rzeczywiście jest tak dobra, na jaką wygląda. Nie w zarządzaniu majątkiem lub dła swoich ludzi, ale czy jest dobra w łóżku. Dotarł do punktu, kiedy się obawiał dotknąć jej z jakiegokolwiek powodu, gdyż wtedy nie mógłby się już zatrzymać. Mógłby wymknąć się do wioski i wychędożyć którąś z chętnych kobiet, o czym Alisoun wcale by się nie dowiedziała, jednak nie chciał tego robić. Myślał tylko o stole w jej kantorku. Na blacie zapłonąłby ogromny ogień, a oni służyliby za podpałkę. Nawet siedemnastoletni młodzieniec okazałby nieco więcej powściągliwości. Jeśli cokolwiek wiedział o kobietach - co prawda jego wiedza pochodziła sprzed lat - to przy następnym spotkaniu Alisoun z pewnością stawi większy opór. - Ale jej włosy naprawdę są rude - powiedział na głos. Eudo podniósł głowę. - Co mówisz, panie? - Ze włosy lady Alisoun są rude. - To wcale nie jest źle - odparł niepewnie chłopiec. - Źle? A kto twierdzi, że to źle? - Ksiądz mówi, że rude włosy to znak ognia piekielnego. Pani powinna odprawić go i sprowadzić kogoś innego, lecz on jest już stary i przebywa tu od zawsze, więc nie zostanie wyrzucony. Ow ksiądz o ściągniętej twarzy, który każdego ranka odprawiał mszę, zaiste powinien być zastąpiony przez inną duchowną osobę. Był głuchy jak 173

pień, półślepy i zgorzkniały, co okazywał od czasu do czasu, gdy pojawiał się w zamku. Jego dezaprobata - zwłaszcza że był spowiednikiem Alisoun od czasu jej dzieciństwa - wyjaśniała, dlaczego starannie skrywała płomienne włosy pod czepkiem. Tymczasem Eudo podbiegł do wrót stajni, otworzył je i przytrzymał, a kiedy David wszedł, zamknął je za nim. Rycerz zrozumiał, że chłopak przewidział kłopoty. Oczywiście miał rację, ale te kłopoty będą dotyczyć jedynie Davida i częściowo także Louisa. Zbliżając się do boksu, usłyszał głośne, przeciągłe prychnięcie i uderzenie, po którym jeden ze stajennych chłopców przeleciał wysoko nad barierką. Louis wyjrzał na zewnątrz i wyszczerzył żółte zęby na widok obolałego młodziana, który odpowiedział zwierzęciu nienawistnym spojrzeniem. - A, tu jesteś - powiedział David, podchodząc do konia. Pozwolił mu powąchać swoje ramię. - No jak, dobrze się tobą opiekowali? Louis zaburczał, dobywając dźwięk z czeluści żołądka, co skutecznie utrzymało obu chłopców na dystans. - Nie kop stajennych za każdym razem, gdy przychodzą cię nakarmić czy oporządzić - poradził mu David - a wtedy nie będzie więcej skarg na ciebie. - On jest zły - powiedział wojowniczo chłopak. Eudo spojrzał na niego, zaciskając pięści. - To jest Louis, legendarny rumak. Nie możesz mówić, że jest zły, Siwate. - Mogę - zaperzył się Siwate. - Nie możesz. - Mogę do ciebie mówić wszystko, co zechcę - rzekł wzgardliwie stajenny. - Jesteś małym bękartem, którego nasza pani przygarnęła z litości. 177

Eudo rzucił się na niego, lecz David w porę pochwycił swego giermka i wycelował palec w stajennego. - Oczywiście, że możesz mówić, co tylko zechcesz o Louisie, ale Louis rozumie każde słowo i nie lubi obelg. Siwate pobladł i się cofnął. - Ha! - zawołał Eudo. - Abyś dłużej nie trząsł portkami - podjął David - zawiadamiam cię, że zdejmuję z ciebie obowiązek oporządzania Louisa. Teraz będzie to zajęcie Eudo. Tym razem Eudo milczał, a Siwate wykrzyknął z satysfakcją: -Ha! - Eudo jest moim giermkiem i nie obawia się Louisa. - Sir Davidzie - pisnął z boku Eudo - kazałeś mi przysiąc, że będę mówił prawdę... David podniósł go wysoko i posadził na belce ograniczającej boks. - Louis to bardzo rozumny koń. Lubi zastraszać tych, których nie zna, ale ciebie na pewno zaakceptuje. - Wysunął do wierzchowca rękę, w której podsunął mu kawałek ostrego sera. Przyjrzawszy się temu poczęstunkowi, Louis wyciągnął szyję i bardzo ostrożnie skubnął palce Da-vida. Ten zaklął i upuścił ser, który Louis zebrał z ziemi i pokazał swemu panu między obnażonymi zębami. Siwate uciekł, zaś Eudo odchylił się do tyłu tak mocno, że przeleciał przez barierę i upadł na plecy prosto w stertę słomy. David również wyszczerzył zęby do Louisa. - To naprawdę rozumny koń - powtórzył. 175

Tymczasem rozumny koń zjadł ser i chuchnął ostrą wonią prosto w twarz swego pana. - Nabiera rozumu po przećwiczeniu. David zdjął ze ściany cugle i wszedł do boksu. Eudo patrzył ponad ogrodzeniem, jak koń pozwala się osiodłać, wreszcie pochyla łeb i zbliża pysk do stopy chłopca, aby ją powąchać. Chłopiec chwycił barierkę tak mocno, że pobielały mu kłykcie, lecz nawet nie drgnął, gdy Louis dotykał chrapami jego nogi. - To twój chłopak - powiedział David do wierzchowca. - Zajmij się nim, a on zajmie się tobą. Louis przewrócił oczami i spojrzał wymownie na Davida. - Nie możesz go gryźć, to nie byłoby sprawiedliwe. I uważaj, żeby na niego nie nadepnąć, bo ma młode i cienkie kości. - Uśmiechnął się do konia. - Już złamał sobie palec - dodał konfidencjonalnie. Louis trącił dłoń chłopca, który po krótkim wahaniu odważył się pogłaskać zwierzę po łbie. - Jest miły - powiedział zdumiony. - To najbardziej wredny koń na świecie. - David otworzył furtkę i poprowadził Louisa do wrót stajni. - Ale on teraz myśli, że jesteś jego własnością, a on bardzo dba o swoją własność. Eudo zeskoczył na ziemię i poszedł za nimi, utrzymując bezpieczną odległość od końskich kopyt. - Nawet jeśli tą własnością jest bękart? David i Louis wymienili porozumiewawcze spojrzenia. - Zwłaszcza takich - powiedział David. - Myślisz, że rodzice Louisa mieli ślub? Po chwilowym osłupieniu chłopiec wybuchnął śmiechem. 179

- Chodź tutaj - powiedział David, a gdy Eu-do spełnił polecenie, mężczyzna podniósł go wysoko i posadził w siodle. W czasie tej operacji Louis stał spokojnie; jak na niego bardzo wcześnie okazał tolerancję. Po chwili ruszył stępa naprzód, pozwalając chłopcu wejść w rytm swego kroku. Eu-do puścił grzywę i pomachał do Siwate z wyraźną wyższością, zaś gdy opuszczali stajnię, Louis uwolnił spod ogona opinię na temat jej mieszkańców. Na ten odgłos Siwate wycofał się w wielkim pośpiechu. Eudo nie przestawał chichotać, gdy David poprowadził rumaka do padoku, lecz gdy chłopiec poczuł na sobie wzrok innych giermków, wyprostował się i spoważniał. Nawet sir Walter znieruchomiał, zatrzymując rękę dzierżącą drewniany miecz, którym właśnie miał dźgnąć Andrew. David poczuł się trochę głupio, lecz uprzejmie skinął głową. - Przyszedłem szkolić giermków. *** - Jutro skończę rachunki - powiedziała lady Ali-soun, klękając między równiutkimi grządkami pietruszki i ruty. - To nie tak, że uchylam się od obowiązków. Ogródek warzywny też wymaga pracy przy pieleniu. - Długimi palcami chwyciła chwast u nasady łodygi i szarpnęła. - Do diabła - mruknęła. Korzeń został w ziemi, a zanim Tochi odszedł, zabronił takiej niechlujnej pracy. Philippa przytrzymała Hazel za koszulkę na tyle długo, by umożliwić kociakowi oswobodzenie się z paluszków dziecka. - Słońce dobrze ci zrobi, milady 177

Z miejsca, które było dumą i radością Tochi, obie kobiety słyszały szelest wierzbowych witek przypominający odgłos satynowych zasłon. Tutaj kamienne mury tworzyły enklawę, w której istniał jakby inny świat. Kiedy Alisoun przyszła tu z kociakiem, zwierzątko natychmiast schowało się między fałdy jej sukni i zasnęło. Jednak przeszkadzały mu ruchy kobiety, która powolutku przesuwała się wzdłuż grządek, więc przeciągnęło się i z ciekawością małego dziecka wyruszyło na wyprawę po ogródku. Hazel popełzła za kociakiem, nie spuszczając z niego wzroku. Alisoun za pomocą szpadelka wykroiła korzeń; wilgotna woń ziemi uderzyła ją w nozdrza. Delektowała się przez chwilę zapachem lata niosącym nadzieję na obfite plony. - Jeszcze nigdy nie wyrywałam chwastów, ale rodzice kazali mi nauczyć się wszystkiego, co ma związek z pracą na ziemi, więc jestem wdzięczna Tochi za jego cenne rady. Philippa zaśmiała się, lecz Alisoun nie wiedziała, czy to z niej, czy też z małej Hazel. - Udzielał ich z prawdziwą lubością. - Prawda? - Wyrwała korzeń i usiadła na piętach, wymachując nim w powietrzu. Dookoła posypały się grudki ziemi, lecz ona na to zupełnie nie zważała, napawając się triumfem. Philippa roześmiała się jeszcze raz, lecz tym razem Alisoun miała pewność, że to ona jest obiektem kpiny. - Nieczęsto się zdarza, by ktoś mógł powiedzieć ci to, co naprawdę myśli, milady. Alisoun rzuciła wyrwany chwast na stertę. - Czy naprawdę tak wszystkich onieśmielam? - Mnie nie, milady. Przestań zjadać ziemię. 181

Zaskoczona tym poleceniem Alisoun podniosła wzrok - Philippa podbiegła do córki i utworzyła jej małą piąstkę, z której potoczyła się grudka gleby. - Fuj! Nie jedz tego. To jest be. Zafascynowana dziewczynka spoglądała na matkę. Po chwili dolna warga maleństwa zaczęła drżeć, oczka napełniły się łzami, a w końcu Hazel usiadła i zaczęła beczeć jak mała owieczka. Alisoun nie mogła się powstrzymać i wybuchnę-ła śmiechem. Już dawno tego nie robiła, lecz roześmiała się jeszcze raz, gdy Philippa obrzuciła ją chłodnym spojrzeniem i zaczęła szukać w torbie czegoś słodkiego dla dziecka. - Poczekaj, aż sama zostaniesz matką, milady. - Ta myśl mnie przeraża - powiedziała Alisoun z uśmiechem i powróciła do przerwanej pracy. - Według mnie czekałaś już zbyt długo. - Co masz na myśli? Philippa wetknęła do rączki Hazel ususzoną tykwę, którą mała potrząsnęła z grzechotem i odrzuciła z taką mocą, że ta wbiła się w świeżo skopaną ziemię. - Stajesz się starą dziewicą, która mieszka z kotem. - To nie jest mój kot! - Alisoun poszukała wzrokiem czarnego futerka. Ku jej zadowoleniu kociak gdzieś przepadł. Zresztą w ogrodzie szczelnie otoczonym murem nie mogło mu się stać nic złego. - No dobrze - rzekła Philippa. - Stajesz się starą dziewicą. Alisoun na chwilę oniemiała, lecz po chwili spróbowała obrócić wszystko w żart. - Więc jestem najstarszą żyjącą owdowiałą dziewicą. 179

Jednak nawet Philippa nie uznała tego za śmieszne. Pomachała przed oczami Hazel sznurem kolorowych paciorków. - Masz silny charakter, milady - powiedziała, jakby w ogóle nie słyszała słów Alisoun. - Chyba nie ma mężczyzny, który mógłby cię zmienić. Pokładałam duże nadzieje w sir Davidzie, lecz on zawiódł na całej linii, więc co pozostało? Alisoun wyprostowała się i pomasowała obolały krzyż. - O czym ty mówisz? - Powinnaś mieć dziecko, milady. Wbiwszy wzrok w Philippę, Alisoun zastanawiała się, czy to jakiś nowy żart, którego w tym momencie nie rozumiała. Lecz Philippa nie uciekała wzrokiem, przeciwnie, wpatrywała się w Alisoun tak poważnie, jak nigdy dotąd. W tej sytuacji Alisoun odparła, kierując się żelazną logiką: - Nie jestem zamężna. - Dzieci nie biorą się z małżeństwa, milady - stwierdziła Philippa. - Lecz z uprawiania miłości. - Wiem o tym. - A kiedy Philippa uśmiechnęła się, Alisoun zrozumiała, że właśnie na tym polegał ów żart. - Jestem panią George's Cross. Nie mogę tak po prostu wziąć sobie kochanka i... - Dlaczego nie? - spytała przekornie Philippa. - Jaki jest pożytek z bycia panią George's Cross, skoro nie możesz zrobić tej jednej rzeczy? - Znudzona paciorkami Hazel odrzuciła je w ślad za tykwą i wzięła do rączki kolejną garstkę ziemi. Philippa zaczęła otrzepywać małe paluszki córki. - Powinnam była powiedzieć: jeszcze jednej grzesznej rzeczy. - Mam czyste sumienie. Codziennie wyznaję mój grzech księdzu i odprawiam pokutę, którą mi wyznacza. 183

- On jest głuchy - powiedziała Philippa z rozdrażnieniem. - Gdyby słyszał, cała wioska zostałaby ekskomunikowana. Alisoun stłumiła uśmiech. - Niezbadane są drogi Pana - stwierdziła półgębkiem. - Tak, to On zesłał ci sir Davida, miladyl - Philippa podniosła głos, gdyż właśnie przed chwilą Hazel zaczęła donośnie zawodzić. - Daj mi swoje klucze. - Po co? - Bo jej nie wolno bawić się kluczami, więc jeśli dostanie coś, co jest zabronione, będzie szczęśliwa. Alisoun chciała zauważyć, że to może być niebezpieczny precedens, że jeśli za płacz nagrodzą dziecko zabronioną rzeczą, wówczas stanie się to regułą. Jednak po chwili przyszło jej do głowy, że Philippa ma na głowie więcej obowiązków, niż jest w stanie ogarnąć. Nie mając męża, musiała kochać dziecko, dyscyplinować je i martwić się o nie zupełnie sama. Nie traciła wagi tak jak Alisoun, gdy zżerała ją zgryzota. Nawet nabierała pełniejszych kształtów, jednak na jej czole pojawiły się wyraźne zmarszczki. Alisoun rzuciła klucze, które z brzękiem wylądowały pośród melisy, wyrywając kilka pędów. Jej cierpki zapach jeszcze bardziej wzmógł przerażenie Alisoun. Philippa szybko pozbierała połamane listki i umieściła roślinę z powrotem w ziemi. - Może Tochi niczego nie zauważy - powiedziała, potrząsając kluczami tuż przed nosem Hazel. Dziewczynka zrobiła zdumioną minę i od razu wyciągnęła rączkę po klucze, zaś Philippa położyła je na kolanach córki i z zadowoleniem stwierdziła, że mała jest zachwycona. Spojrzała z powrotem na Alisoun. 181

- Sir David dałby ci piękne, pulchne dzieciaki, które mogłabyś piastować. - Tak, a potem odjechałby w siną dal. - Być może, gdybyś go odesłała. Lecz gdybyś zaproponowała ślub, na pewno nie odmówi. - A po co mi taki mężczyzna? Jesteśmy tacy różni. - Tego nie wiem. - Philippa uśmiechnęła się szeroko i wyrwała z ziemi kilka chwastów. - Więc dlaczego go pragniesz, miladyl - Skąd ci to przyszło do głowy? - To ja przepędziłam ciekawskich sprzed drzwi do twojego kantorka. Alisoun już myślała nad ciętą odpowiedzią, lecz zmieniła zdanie. Przecież to Philippa. Jej mogła powiedzieć szczerze całą prawdę. - On jest okropny. Wyśmiewa obyczaje i zasady etykiety, które są dobre i stosowne. - Wciąż jesteś zła za to, że wtedy poszedł do kuchni i namówił kucharkę, aby pod pokrywę tacy z pasztetem włożyła żywe żaby, a potem ty zdjęłaś pokrywkę i zaczęłaś wrzeszczeć. - Nie, nie o to chodzi. - Alisoun wytarła rękę w fartuch. - Mnie chciało się śmiać. Philippa roześmiała się w głos. - Tak więc wciąż jest dla ciebie nadzieja, milady. - On ma na mnie zły wpływ. - Na te słowa Philippa z uśmiechem pokręciła głową, zaś Alisoun usilnie starała się jej uzmysłowić, jak fatalny wpływ ma David na jej, Alisoun, osobowość. - Raz wieczorem porozmawiałam z nim z samej chęci porozmawiania, nawet nie zajęłam się wyszywaniem. - Raz wieczorem - zakpiła Philippa. - Lecz gdy ktoś raz zacznie się staczać po krętej drodze ku gnuśności, potem trudno wspiąć się na prostą i wąską ścieżkę. 185

- Czy zawsze musisz cytować mi lady Frances? - spytała ze skargą w głosie Philippa. - To była wielka pani, która nas wychowała! - To była wredna stara kobieta, która wysysała z nas całą radość życia. - Nie wiedziałam, że takie masz odczucia. Jestem zaskoczona. Philippa rzuciła w Alisoun naręczem chwastów, rozrzucając je na grządkach. - Wcale nie jesteś zaskoczona. Zawsze myślałaś tak samo, tylko nigdy nie miałaś śmiałości, by to przyznać. Alisoun wyglądała niczym wyrwana z ziemi melisa. - Naprawdę jestem zła. Czy wiesz, że gdy sir David naśmiewa się z króla, że jest zbyt pompatyczny, czuję się tak, jakby zaglądał w moją głowę i wyciągał z niej myśli, zanim jeszcze zdążyły się urodzić? - Sama ledwie powstrzymuję się od śmiechu, gdy parodiuje sir Waltera. - A sir Walter nawet nie wie, że to o niego chodzi. Obie kobiety spojrzały na siebie i wybuchnęły śmiechem. Alisoun poczuła wstyd, lecz po chwili opanowała się i wróciła do przerwanej pracy. - Czy wiesz, że gdy on mnie całuje, zapominam o obowiązkach? Philippa zabulgotała zduszonym śmiechem, lecz gdy Alisoun na nią spojrzała, pochyliła się nad grządkami. - Od jego przybycia nie potrafię zorganizować wszystkiego tak jak wcześniej, a kiedy on... - Dotyk jego dłoni przyniósł jej dziwne doznania, lecz nie mogła zdobyć się na odwagę, by o tym powiedzieć. - Kiedy sir David zaczął przesuwać rękami po mojej skórze, niemal straciłam opanowanie. 183

- Niemal? - Straciłam je. - Nic dziwnego, że on jest legendą - rzekła z podziwem Philippa. - Sir David ma równie zły wpływ na ciebie, jak na mnie - odparła lekko zszokowana Alisoun. - Nigdy wcześniej tak nie mówiłaś, a już na pewno nie postulowałaś, żebym powiła nieślubne dziecko. - To nie sir David sprawił, że mówię takie rzeczy. To fakt, że całe życie myślę i robię wszystko po Bożemu i jak należy, a potem dowiaduję się, że moją nagrodą jest wygnanie i życie w ciągłym strachu. - Philippa skruszyła w dłoni kilka listków majeranku i podniosła je do nosa. - Majeranek na szczęście. Chcę, żebyś była szczęśliwa, milady. W jakiś dziwny sposób sugestia Philippy zaczęła nabierać sensu. Może dlatego, że również Alisoun brała pod uwagę taką możliwość. - Nie jest mi równy szlacheckim pochodzeniem - wysunęła kolejny argument. - No i jest o wiele biedniejszy. - Wszyscy mężczyźni, którzy dorównują ci pochodzeniem i bogactwem, to obleśni starcy. - Philippa wyrwała kilka kolejnych chwastów spomiędzy melisy. - Małżeństwo nie służy przyjemności. - Ja o tym wiem najlepiej. Teraz Alisoun pożałowała swoich słów. Philippa zmarszczyła brwi i zaczęła energicznie pielić grządki. Jednak tego, co zostało wypowiedziane, nie można było cofnąć. - No i król nie byłby zadowolony. - Kiedy akt się dokona, będzie musiał go przyjąć do wiadomości, prawda? Zresztą nie po raz pierwszy. Ale jeśli nie chcesz małżeństwa, niechaj tak 187

pozostanie. Rozumiem cię. Tylko że potrzebujesz potomka. - Po co? - Pośród pietruszki maszerował kociak, który tylko z sobie znanych powodów nieoczekiwanie zaatakował zieloną gałązkę. - Po to, żeby odziedziczył twoje ziemie. Alisoun uwolniła kotka z gmatwaniny roślin, zanim zdążył poczynić większe zniszczenia. -1 dlatego twoim zdaniem potrzebuję potomka? Na ustach Philippy pojawił się cień uśmiechu. - Ja myślę, że potrzebujesz dziecka, aby je pokochać. - Przecież mam tego głupiego, kościstego czarnego kota o zębach jak igły. Wspomniane stworzenie trzymało się jej sukni niczym rzep, a po chwili wlazło na ramię Alisoun i zaczęło mruczeć jej do ucha oraz ocierać się pyszczkiem o jej policzek. - Kot nie wystarczy. Spełnisz się dopiero wtedy, gdy zaczniesz piastować własne dziecię i myśleć o jego przyszłości. Mądrości całego świata nie zastąpią ci doznania, gdy po raz pierwszy weźmiesz swoje dziecko na ręce. Gdy ja patrzę na Hazel... - Philippa pogłaskała małą po łysej główce, po czym otarła rękawem smugi ziemi - to czuję rozkoszny ucisk w trzewiach. - Brzmi zachęcająco. - Nie wiem, jak to opisać. Zawsze byłaś mądrzejsza ode mnie. Ale wiem jedno: gdyby ktoś chciał skrzywdzić Hazel... - w oczach Philippy zapłonął zimny ogień - zabiłabym go. Zaskoczona Alisoun spojrzała na swoją z natury łagodną przyjaciółkę. Chyba nie znała jej tak dobrze, jak myślała. Może to, co powiedziała, jest prawdą. Urodzenie dziecka ogromnie zmienia kobietę. 185

- Sądzisz, że będę dobrą matką? - Jeśli pójdziesz tą drogą, to radzę ci zaplanować więcej dzieci. Na punkcie jednego dostaniesz obsesji, zagłaszczesz je, zadusisz nadopiekuńczo-ścią. Dwoje pozwoli ci rozproszyć uwagę, więc nie zniszczysz życia pierworodnemu. - Wiesz o tym, bo sama masz jedno? - Gdybym mogła, miałabym ich tuzin. Wiesz o tym. Alisoun zaśmiała się cicho, starając się sprawić wrażenie, że żartowała, lecz w rzeczy samej cały ten plan wydawał się coraz bardziej rozsądny. - To niedorzeczna rozmowa. Radzisz mi, żebym urodziła bękarta. Głupi pomysł. Sama nie wiem, dlaczego cię słucham. - Więc dlaczego słuchasz? - spytała chytrze Philippa. Alisoun poczuła w środku ukłucie. Z początku nie wiedziała, co to jest, lecz po chwili wrażenie spotęgowało się - był to gniew pomieszany z przekorą. - Twoje dziecko nie ma ojca, jesteś wylękniona i nieszczęśliwa. Czy chcesz, żeby i mnie spotkał taki los? Philippa wzięła Hazel na ręce i przytuliła mocno do piersi. Mała zaczęła się szarpać, bo chciała wrócić na ziemię. Alisoun przeraziła się własnymi słowami. - Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. Tylko... zawsze myślałam, że jeśli będę miała uporządkowane życie, to spełnią się moje marzenia. Nie mogłam jednak przewidzieć tego, co stało się z tobą. Spojrzałam wtedy na siebie i zrozumiałam, że... - Zdjęła kociaka z ramienia i wzięła na ręce w taki sam sposób, jak Philippa trzymała Hazel - ...że 189

to, co posiadam, to tylko rzeczy, a dbałość o nie nie ma sensu, jeśli brakuje osoby, z którą można się wspólnie radować owocami pracy. - Nie płacz! Alisoun nawet nie zauważyła, że łzy zaczęły ska-pywać jej na ziemię. - Och, milady. - Trzymając mocno Hazel, Phi-lippa zbliżyła się i objęła swoją panią. - Nie chciałam cię zafrasować. Chodzi o to, że... - Ja nie mogę. Nie mogę mieć dziecka. To niedopuszczalne. Lecz gdy o tym myślę, wszystko wydaje się takie... - Wiem. - Philipa wytarła nos w rękaw. - Ja czuję tak samo. Alisoun niepewnie pocałowała Hazel w główkę. Dziewczynka nie zapłakała, więc pocałowała ją jeszcze raz, a wreszcie przytuliła policzek do rzadkich włosów małej. Poczuła delikatne jak jedwab kosmyki i przez chwilę poddała się buntowniczym odczuciom. Zapragnęła piastować własne dziecko, które bardzo mocno by ją kochało. Głupie, kuszące myśli. - Wszystkie nasze plany, cała nasza młodość, wszystko przeminęło, zmarnowało się... W tym momencie otworzyła się furtka i kobiety jednocześnie odskoczyły od siebie. Do ogrodu wkroczył paradnym krokiem sir Walter i zatrzymał się, ujrzawszy ich wilgotne od łez twarze. - Lady Alisoun? - Pomagamy Tochi w pieleniu - odparła. Popatrzył na zniszczone rośliny. - Tak, oczywiście. Alisoun rozejrzała się i ujrzała to samo, co on, jednak nie próbowała się tłumaczyć. - Chciałeś czegoś? 187

Nie uśmiechał się, lecz z jego postawy biła aura pełnej samozadowolenia wyższości. - Powinnaś coś zobaczyć, milady.

ROZDZIAŁ10 Kiedy Alisoun podeszła do placu treningowego, spytała: - Co oni wszyscy tu robią? Sterczą na ogrodzeniu, zamiast pracować. - Poznają prawdę - odparł sir Walter z wyraźną lubością. Ta odpowiedź nie spodobała się Alisoun. W ogóle nie aprobowała postawy sir Waltera ani sposobu, w jaki przytrzymywał ją za łokieć, żeby nie uciekła. Zatrzymała się i oswobodziła ramię. - Mogę iść sama, dziękuję. - Zobaczymy, milady. Ruszył przodem i przytrzymał dla niej otwarte skrzydło bramy. Plac ćwiczeń otaczało otwarte ogrodzenie, którego zadaniem było zatrzymanie wierzchowców w wypadku, gdyby podczas treningu jeździec spadł na ziemię. Alisoun ostrożnie weszła do środka i się rozejrzała. Na barierkach zauważyła lady Edlyn, służbę zamkową, stajennych oraz praczki. Z osłupiałymi, przerażonymi minami obserwowali rozgrywającą się scenę. Ivo stał ze skrzyżowanymi na pier191

si ramionami, a na jego twarzy wyraźnie malowała się odraza. Gunnewate opierał się o ogrodzenie, pocierał palcami swe nieliczne zęby i niedowierzającym wzrokiem spoglądał przed siebie. Alisoun powędrowała za spojrzeniem wszystkich obecnych i zobaczyła, jak Hugh, jej najstarszy i najbardziej utalentowany giermek, siedzi na koniu, naprzeciw sir Davida na Louisie. Obaj nosili połyskujące w słońcu kolczugi i otwarte hełmy, w rękach trzymali zaś jesionowe kopie i wielkie tarcze. Czekali na sygnał Andrew, który chyba wyglądał powrotu sir Waltera, bo gdy ten skinął głową, Andrew krzyknął i obaj jeźdźcy ruszyli na siebie. Rozległ się tętent kopyt na ubitej ziemi. Mężczyźni nastawili kopie, a Alisoun wstrzymała oddech. Broń dotknęła tarczy. Rozległ się głośny pisk i chrobot i nagle kopia sir Davida pękła w trzech miejscach, a on sam mocno się zachwiał. Tymczasem kopia Hugh'a ześlizgnęła się po tarczy Davida i uderzyła go prosto w pierś, wysadzając mężczyznę z siodła. Widzowie wstrzymali oddech, gdy sławny rycerz wylądował na ziemi przy wtórze brzęku zbroi. Nie ruszał się. Hugh zeskoczył z konia, przekazał cugle Andrew i szybko podbiegł do leżącego. Również Louis zatrzymał się i podszedł, by zbadać stan swego pana. Alisoun ruszyła ich śladem. Wszyscy inni widzowie pozostali na miejscu, patrząc z niedowierzaniem. W końcu Alisoun zrozumiała, co się stało. To nie była pierwsza porażka Davida w starciu z Hugh'em. - Jest tu od rana, większość czasu na placu ćwiczeń. Gorzej walczy od Hugh'a, który maczugą niemal zmiażdżył mu głowę. A teraz w pojedynku 189

na kopie okazuje się równie żałosny. Legenda umarła. Sir David z Radcliffe to skończony nieudacznik. Miała ochotę go uderzyć. Czy on zdaje sobie sprawę, co uczynił? Louis pierwszy dotarł na miejsce upadku rycerza i zaczął go obwąchiwać. Po chwili prychnął, obficie obryzgując swego pana śliną, od której ten aż się wzdrygnął. Hugh delikatnie odsunął konia. Alisoun przyklękła obok Davida i pomogła zdjąć mu hełm. Żelazo podrapało go w policzek, zaś przed głębszymi ranami osłonił specjalny czepiec noszony pod metalem. Zamrugawszy, David otworzył oczy; źrenice się rozszerzyły, niemal zupełnie wypełniając brązowe tęczówki. Po chwili zareagowały na słońce i skurczyły się, a Alisoun westchnęła z ulgą. - Złamałeś coś sobie? - spytała. - Nic ważnego - odparł sir Walter. Alisoun znowu pomyślała: Czy on nie zdaje sobie sprawy z tego, co uczynił? David wykonał kilka szybkich oddechów i dopiero wtedy odpowiedział. - Nie. - Przymknął oczy, jakby blask słońca sprawiał mu ból, lecz po chwili otworzył je. - Może tylko żebro. Mocno obite. - Przeniósł wzrok na Hugh'a. - Twoim patronem powinien być... święty Jerzy. Hugh drżącymi rękami pomagał Alisoun zdjąć rękawice Davida. - Błagam cię o wybaczenie, panie. Nie myślałem... - Nic nie mów. Jesteś najlepszym spośród tych, z którymi się potykałem. 193

Syczał między słowami, więc Alisoun pojęła, że ma opuchniętą pierś. Wstała i pstryknęła palcami. Niczym ożywione posągi, widzowie nagle się poruszyli. Masztalerz wysłał swoich stajennych po deskę, z której pomocą sir Davida mogli podnieść. Mabel, karczmarka, była także najlepszą znachor-ką Alisoun, więc szybko wskoczyła na plac i przyklęknąwszy obok Davida, zaczęła go wypytywać 0 bolące miejsca. Heath wspięła się na ogrodzenie 1 podbiegła do milady, prosząc o polecenia, zaraz też została wysłana do baszty, aby zagotować wodę na okłady. Lady Edlyn również udała się szybkim krokiem do baszty - najwidoczniej przypomniała sobie o obowiązkach. Nikt nie odzywał się bez potrzeby, nie pokpiwał sobie z Davida i jego porażki. Alisoun przeniosła wzrok na Philippę, która z Hazel na ręku stała za ogrodzeniem. Na jej twarzy malował się spokój, lecz Alisoun wyczuła drążący ją lęk. Wyczuła, gdyż i ją ogarnęła obawa. - Tego się właśnie spodziewałem od samego początku - odezwał się sir Walter. - To dlatego nalegałem, żeby ta legenda była mi pomocą. Żaden rycerz nie zachowa umiejętności bez nieustannego ich doskonalenia, a ten tu od dnia przybycia nie postawił nogi na placu ćwiczeń. Domyślałem się, że jego znajomość sztuki walki, o ile takową posiadał, znacznie przybladła, i nie mogłem dłużej znieść tej sytuacji, gdyż jesteś oszukiwana. Alisoun nie patrzyła mu w oczy. - Oszukiwana? Nie chciałeś, abym była oszukiwana? Sir Walter przemówił tak głośno, by mogli go usłyszeć wszyscy obecni; miał nawet czelność położyć przyjacielsko dłoń na jej ramieniu. 191

- Wiem, to bolesna prawda, milady, że zostałaś wystrychnięta na dudka, ale... W tym momencie pozwoliła sobie wypowiedzieć słowa, które nie dawały jej spokoju: - Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co uczyniłeś? - Zachowała kamienną twarz, nie podniosła głosu, lecz nie była w stanie opanować zjadliwości. - Moi ludzie myśleli, że są bezpieczni, że są pod opieką sir Davida z Radcliffe. Teraz znowu będą żyć w strachu, zresztą słusznie, gdyż mój wróg na pewno dowie się o upadku Davida i zbierze swe żniwo. Ręka sir Waltera opadła bezwładnie. - Sir Walterze, jeśli chcesz pozostać w George's Cross, nie pokazuj mi się na oczy. Wypełnię mój obowiązek, zawsze to robię. A w przyszłości bądź pewien, że wiem, co jest mą powinnością. Odwróciła się do niego plecami i dołączyła do Mabel, która właśnie beształa Davida za próbę samodzielnego wstania, do czego wyraźnie nie był zdolny. Zanim ułożyli go na desce i podnieśli, sir Walter znikł. *** David mógł pójść do baszty o własnych siłach, lecz jedno spojrzenie Alisoun wybiło mu ten pomysł z głowy. No tak, zamierzała go wyrzucić, kiedy tylko będzie zdolny odjechać. Ta świadomość paliła go w trzewiach jak rozgrzany węgiel. Znowu poniósł fiasko. Poprzednim razem odbyło się to w równie spektakularny sposób - w obecności króla i całego dworu ten nadęty dupek okazał się lepszy od Davida i wymusił na nim głośne poddanie się. Wszyscy, którzy widzieli tę walkę, 195

odeszli ze świadomością, że został porządnie skarcony i poniżony. Ale teraz?! Przecież pokonał go smarkaty młodzik, nawet jeszcze nie rycerz, który nie był jeszcze zaprawiony w boju, a zapewne nawet nie było go na świecie, gdy David rozpoczynał drogę ku sławie. Został pokonany na oczach wszystkich mieszkańców zamku. Ze wstydu chciał zwinąć się w kłębek, uciec i nigdy więcej nie spotkać się z nimi twarzą w twarz. Gdyby to od niego zależało, stanąłby na nogi, zabrał Louisa i odjechał, nie spoglądając za siebie. Jednak nie mógł tego uczynić. Jego ludzie - a zwłaszcza córka - byli zależni od złotych monet, które zarabiał w George's Cross. Poza tym w ostatnim miesiącu przyszło mu do głowy, że również Alisoun stała się od niego zależna. Nie tylko ze względu na chronienie jej, lecz także dlatego, że była najbardziej samotną kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał, o czym sama nawet nie wiedziała. Była tak zajęta codzienną pracą, że nie nauczyła się śmiać, okazywać uczuć, cieszyć się i bawić. To pory roku porządkowały jej egzystencję poprzez narzucane obowiązki, nie zaś poprzez radosny rytm życia. David obawiał się, że pewnego dnia Alisoun się obudzi i zda sobie sprawę, że młodość przeminęła, a jej nie pozostało już nic. Sam nie rozumiał, dlaczego właśnie on miałby być tym, który to zmieni. Może jego stara babcia miałaby coś do powiedzenia w tej kwestii. On wiedział tylko tyle: zabiegał o względy Alisoun ze względu na jej ziemie, bogactwo... oraz ten rzadki klejnot, jakim był jej uśmiech. Tak więc pozwolił zanieść się na desce do komnaty i zrzucić - niezbyt delikatnie - na łoże. Nie 193

powstrzymał się od jęku z powodu tak brutalnego traktowania, docenił też reprymendę, jaką Alisoun obdarowała sWoich ludzi. Mimo to ani przez chwilę nie przyszło mu do głowy, że kryzys już minął. Będzie musiał coś wymyślić, i to szybko. Aby odzyskać przewagę, musi uczynić coś więcej poza użalaniem się nad utraconą sławą. Gardził swą legendą, gdy była jego nieodłączną częścią, a teraz, gdy przeminęła, zaczął za nią tęsknić. Przymknął powieki, gdy zdejmowali z niego szaty, i nasłuchiwał okrzyków współczucia Alisoun, która przyglądała się jego sińcom. Jednak ona milczała. Nie powiedziała ani jednego słowa. Karczmarka kazała mężczyznom przesunąć stół obok łoża, aby miała gdzie postawić medykamenty, bandaże i ciepłą wodę. Żwawo przystąpiła do pracy i wprawnymi ruchami zaczęła przemywać rany. David z każdym oddechem odczuwał ból, co świadczyło o złamanym żebrze, więc Mabel ściśle owinęła mu pierś pasami płótna. Potem przykryła go lekkim wełnianym kocem i wyszła, a on został sam. Przynajmniej tak sądził. Jednak gdy otworzył oczy, aż drgnął. Tuż obok łoża stała Alisoun i wpatrywała się w niego. Nie mógł uwierzyć, że zbliżyła się tak cicho. Zbyt cicho. Instynkt nakazywał mu ostrożność, a on zawsze był posłuszny swym instynktom. -Milady - powiedział niskim, łagodnym głosem. Nie odezwała się, tylko patrzyła. Wydało mu się to nad wyraz dziwne. Gdyby nie znał jej lepiej, pomyślałby, że osłupiała na skutek jego porażki. A jednak nie; wyraźnie słyszał, jak złajała sir Wal197

tera. Więc dlaczego teraz patrzyła na niego z takim dziwnym namaszczeniem? Zupełnie jak rzeź-nik szykujący się do zarżnięcia owieczki. Poczuć się jak owca było dość niezwykłym doświadczeniem. -Milady, nigdy cię nie okłamałem. Kiedy przybyłaś do tawerny, aby mnie nająć, mówiłem ci, że nie jestem już najznamienitszym rycerzem w Anglii. Wciąż milczała. Położywszy dłoń na jego udzie, uszczypnęła go lekko, jakby sprawdzała jakość mięsa. - A twój Hugh jest wspaniały - podjął nieco mocniejszym głosem. - Chyba nikt tutaj nie docenia, jaki jest wspaniały. Ręce Davida spoczywały na brzuchu po zewnętrznej stronie koca. Właśnie na nich skupiał się teraz wzrok Alisoun. Poruszył nerwowo palcami. - Ale to żadna wymówka. Pewne umiejętności utraciłem raz na zawsze. Moja szybkość to już historia. Ale jeśli poćwiczę, znowu zostanę rycerzem, który będzie wzbudzał strach. - Ciepło jej dłoni zaczęło oddziaływać na ciało Davida. Siła spojrzenia - na jego myśli. Gdyby była inną kobietą, jakąkolwiek inną kobietą, zacząłby się zastanawiać, czy ta wnikliwa obserwacja oznacza rozważanie możliwości dzielenia z nim łoża. Lecz to była Alisoun. Wielokrotnie demonstrowała, że jej rozum pracuje bardzo logicznie. Nie miał zielonego pojęcia, dlaczego Alisoun spogląda na jego ciało, skoro okazało się ono tak niezdatne do walki. - Pozwól mi zostać. Mógłbym nauczyć Hugh'a wielu rzeczy, a on doskonale się nada do tego, by przywrócić mnie do znakomitej formy. 195

Milczała. David poruszył nogą. - Lady Alisoun? Gwałtownie cofnęła rękę i spojrzała na swoją dłoń tak, jakby należała do kogoś innego. - Czy mam zostać i dowieść, że jestem godzien twego zaufania? Oblizała wargi. Już widział, jak układają się w słowo „nie". Z pewnością powie „nie". Pomylił się. - Tak - powiedziała Alisoun i zrobiła zdumioną minę. On też się zdziwił, lecz po chwili znowu usłyszał to samo słowo. - Tak. Możesz zostać. O ile codziennie będziesz ćwiczył z Hugh'em. Ale tylko do dożynek. To jeszcze niecały miesiąc, więc jeśli do tego czasu nie wrócą twe umiejętności, będziesz musiał odejść, a ja... - Jej usta zadrżały, szybko je zacisnęła. - Sama będę musiała zorganizować obronę George's Cross. Chyba od początku właśnie to powinnam była zrobić. Z pożytkiem dla wszystkich. Na te słowa zareagował instynktownie, bez namysłu: - Obrona to męska sprawa! - Było tu już dwóch mężczyzn, którzy podjęli się tego zadania. Obaj mnie zawiedli. Zaczerwienił się i odwrócił głowę. - Wybacz mi. - Położyła dłoń na jego ramieniu. - Uczyniłeś to, czego oczekiwałam, dzięki samej twej obecności nasze kłopoty czasowo się oddaliły, lecz dłużej nie możemy na tym polegać. Wszyscy w wiosce już wiedzą, że Hugh cię pokonał. Będą o tym plotkować, wygadają się każdemu przyjezdnemu kupcowi, tym samym wkrótce wieść znana będzie w całej Northumbrii. Ja, oczywiście, nie 199

mogę przywdziać zbroi, lecz moje bezpieczeństwo zależy od dobrej organizacji, a ta, jak się okazuje, wychodzi mi lepiej niż jakiemukolwiek mężczyźnie. Odsunął dłoń Alisoun ze swego ramienia. - A jeśli ci się uda, milady, jaki inny pożytek będziesz miała z mężczyzny? Tym razem ujrzał to bardzo wyraźnie. Błysk ciekawości. - Bardzo cię boli? To nie była odpowiedź na jego pytanie. - Mogę podołać moim obowiązkom - odparł szorstko. - To dobrze. - Przesunęła palcami po biodrze Davida i zabrała rękę. - Dobrze. Kiedy wychodziła z komnaty, w zamyśleniu patrzył na jej rozkołysane biodra. Zawsze będzie jeden powód, dla którego kobieta potrzebuje mężczyzny. David mógłby przysiąc, że z oblicza lady Alisoun odczytał zachętę, by skorzystać z istniejących możliwości. *** - Milady przysłała mnie z tacą. David przestał podziwiać ciemność zamkniętą pod baldachimem łoża i przeniósł wzrok na Eudo. Chłopiec stał w otwartych drzwiach z wyładowaną po brzegi tacą, lecz już po chwili wszedł do środka, postawił ją na stole obok łoża i za pomocą przyniesionej przez siebie świecy zapalił świeczki, które wcześniej zostawiła tu Heath. David zobaczył teraz, że Eudo ma minę zbuntowanego pachołka. Nie chciał tu być. Nie chciał słu197

żyć upadłemu bohaterowi i nic go nie obchodziło, czy David o tym wie. Co gorsza, sam David nie chciał, aby Eudo mu usługiwał. To musiał być cios dla chłopca, którego duma została mocno zraniona już przez sam fakt, że musiał usługiwać człowiekowi powszechnie uznanemu za tchórza. Lecz skoro lady Alisoun kazała służyć temu rycerzowi, obaj musieli wypełnić jej wolę. David poprawił sobie poduszki, by wygodniej usiąść. - Przynieś tutaj. Powłócząc nogami, chłopiec podszedł bliżej. Z uwagą spoglądał na zawartość tacy, wreszcie stanął na małym taborecie koło wysokiego łoża, żeby ją podać. David zdumiał się na widok przeróżnych wiktuałów. W cynowej misie parowała gotowana ryba, pachnąca pietruszką z ogrodu warzywnego. Chleb żółcił się od szafranu, zioła szczęścia. Młode wino zaprawiono cynamonem, zaś jagnięcinę przybraną listkami mięty pokrojono na cienkie plastry i ułożono na srebrnym talerzu na przemian z kremowym białym serem. - Wielkie nieba! - powiedział David. - Czyżby dziś wypadało jakieś święto, o którym zapomniałem? - Milady powiedziała, że musisz nabrać sił, panie - odparł Eudo. - Pewnie do walki. Eudo parsknął śmiechem. David sięgnął nad tacą i chwycił chłopca za koszulę, po czym przyciągnął go ku sobie. - Dlaczego się śmiałeś? - Wcale nie. 201

- Kłamiesz, Eudo. - Puściwszy go, David wziął tacę. - Ponieważ rozczarowałeś się moją osobą, uznałeś, że przysięga prawdomówności jest nieważna? - Nie - odpowiedział podniesionym, łamiącym się głosem. - Ale nie chcę, żebyś mnie bił, panie, za moje myśli. - A ile razy to uczyniłem? Chłopiec zaczął się wiercić. - Nigdy. - Zeskoczył z taboretu i cofnął na bezpieczną odległość. - No więc śmiałem się z ciebie, panie. Tak jak wszyscy. David położył sobie tacę na kolanach, rozprostował serwetę i osłonił nią pierś. - Bo dziś przegrałem walkę? Eudo schował dłonie pod pachami i zgarbił się. David znowu poczuł spływającą nań falę upokorzenia. Delikatnie podniósł łyżkę. - Skoro nie chcesz być tu ze mną, dlaczego nie wychodzisz? - Bo oni śmieją się też ze mnie. David zerknął na drzwi. No tak, oczywiście. Rozczarowani służący w George's Cross musieli wyładować na kimś gniew. David był niedostępny, więc obiektem drwin okazał się jego giermek, mały bękart, który nie umiał bronić się przed szyderstwami. Teraz David zaczął gardzić samym sobą. Okazał się tchórzem, który pozostawił chłopca samemu sobie w jego cierpieniu. Postanowił zagrać z nim w otwarte karty. - Czy chciałbyś mi coś powiedzieć? - Nie - mruknął Eudo. - Kolejne kłamstwo - rzucił z przyganą David. - A dlaczego nie? - Oczy chłopca zabłysły ogniem. - Ty, panie, też mnie okłamałeś. 199

- Kiedy? - Gdy pozwoliłeś mi myśleć, że jesteś legendą. - To nie ja stworzyłem tę legendę, nie zabiegałem też o nią. Jeśli pozwoliłem ci cokolwiek myśleć, to o tym, że nadal jestem największym rycerzem w chrześcijańskim świecie. - Świetnie. Niemal wypluł to słowo, a David zrozumiał, że stawienie czoła pozostałym mieszkańcom zamku mogłoby być łatwiejsze. Dorośli umieli udawać szacunek wyrazem twarzy i tonem, zaś Eudo szczerze wyrażał odczucia. David zapragnął w jakiś sposób uśmierzyć jego rozczarowanie. - Kiedyś byłem największym rycerzem. - Powinienem w to uwierzyć? David z trudem zachował samokontrolę. - Uważaj na słowa - ostrzegł go. Eudo wzdrygnął się i skulił. - Proszę, panie, nie mów o tym milady. - A czy kiedykolwiek mówiłem? - David oderwał kawałek chleba i posmarował go serem. - Chcesz trochę? - Wysunął rękę w kierunku chłopca. - To dobre. - Nie jestem głodny. - Spojrzał na rycerza buntowniczym wzrokiem. - Nie, to też kłamstwo - rzucił ze złością. David czekał, lecz Eudo zamilkł. - Więc jaka jest prawda? - ponaglił go. - Nie mogę powiedzieć prawdy. - Dlaczego? - Bo kazałeś mi, panie, uważać na słowa. Chłopak był wściekły i umiejętnie dogryzał Davidowi. Przypominał jego córkę. Po raz pierwszy od upadku z konia poprawił mu się humor. 203

- Ciężka sprawa, co? No dobrze, nie musimy uważać na słowa. - Nie chcę jeść razem z tobą, panie - odpowiedział Eudo z satysfakcją. - Hmm. - David posmarował serem kolejny kawałek chleba. - Ciężko jest zachować wrogość, jedząc ze wspólnej tacy. Dlatego gdy dwóch przeciwników zasiada przy stole, animozje odsuwają na bok. Lecz tylko na czas trwania posiłku. Chodź i zjedz, a od jutra znowu będziesz mógł mnie nienawidzić. - Umoczył chleb w zupie i połknął z głośnym siorbnięciem. - Dobre! - Powtórzył tę samą czynność, a potem wziął plaster jagnięciny i pomachał nim w powietrzu, aż zapach dotarł do nozdrzy Eudo. Założę się, że to też smakuje wyśmienicie. Eudo spoglądał nań wilkiem, oceniając sytuację. Był paziem, szybko rósł, a strawę otrzymywał jako ostatni. Kiedy David położył mięso na chlebie i ugryzł smakowity kęs, chłopiec skapitulował. Wlazł na łoże i usiadł. David pokroił chleb do miski i poczęstował go. Rycerz przezornie milczał do czasu, aż pochłonęli niemal całą zawartość tacy. Ruchy Eudo spowolniały, a David czekał na pierwsze pytanie. Ponieważ chłopiec nic nie mówił, postanowił odezwać się pierwszy. - Zająłeś się Louisem po moim upadku? Giermek z wyraźną ulgą energicznie pokiwał głową. - Tak. Dobrze mnie traktował. Stajenni nie mogli w to uwierzyć, a Siwate chciał go zmusić, żeby wierzgnął, gdy byłem w boksie, a wtedy Louis go ugryzł. - Mówiłem ci, że Louis zaopiekuje się tobą. 201

- A potem Siwate powiedział... - Eudo nabrał powietrza - że to zapewne wcale nie jest Louis. -Więc kto?. - Siwate powiedział, że nawet... panie, czy ty naprawdę jesteś legendarnym rycerzem, sir Davidem z Radcliffe? David sądził, że jest przygotowany na wszystko, lecz nie spodziewał się bólu, jaki zadało mu to proste, szczere pytanie. - A kimże innym miałbym być? - Nie wiem. - Eudo wzruszył ramionami. - Siwate powiedział, że zabiłeś go, panie, gdzieś na trakcie, zabrałeś jego rzeczy, aby wszyscy myśleli, że jesteś nim. - Siwate powinien mieć nadzieję, że to nieprawda, bo w przeciwnym razie kiedyś znajdą jego wątłe ciało pod deskami podłogi - warknął David. Jednak zaraz zrobiło mu się przykro, bo Eudo aż się skulił. - Naprawdę jestem sir Davidem z Radcliffe. Tylko trochę starszym niż legenda, o której słyszałeś. - Panie, nie obronisz naszej pani, jeśli będziesz wylatywał z siodła za każdym razem, gdy staniesz naprzeciwko innego... rycerza. David czytał w myślach chłopca. - A przecież Hugh nawet nie jest rycerzem. - David ukrył twarz za serwetą i ocierał sobie usta tak długo, aż był w stanie mówić bez okazywania żalu. - Wiem, jak być najlepszym. Po prostu muszę ćwiczyć. Rano zjawię się na placu. - To kiedy objedziemy majątek, żeby sprawdzić, czy nie dzieje się nic złego? - Chcesz jeździć ze mną tak jak poprzednio? - Tak - odpowiedział Eudo po chwili namysłu. 205

- Więc wyruszymy jutro po południu, lecz każdego dnia będziemy jeździć o innej porze. Jeśli obserwuje nas ktoś, kto chce zaszkodzić lady Alisoun, nie powinniśmy usypiać go, powtarzając te same czynności o tej samej godzinie, zwłaszcza teraz, po... mojej porażce. - David wypowiedział to słowo spokojnie, dzięki czemu po raz pierwszy pomyślał, że być może jednak uda mu się znieść upokorzenie. Podał chłopcu serwetę. - Wytrzyj się. Chłopiec wykonał polecenie, po czym złożył ją i umieścił na tacy. - Ale ten osobnik chyba wie, co dzieje się w zamku. Służący myślą, że on tu mieszka. A teraz będzie wiedział, że nie jesteś, panie, tak wspaniały, jak wcześniej myśleliśmy. Podejrzenia Davida co do sir Waltera znowu niepomiernie wzrosły. - Jeśli jest w zamku, to łatwo będzie go uprzedzić, gdy znowu zdecyduje się na atak. Potrzebuję kogoś, kto będzie dla mnie obserwował wielką salę, bacząc na wszelkie podejrzane rzeczy. Zrobisz to? - Tak! - Eudo zdał sobie sprawę, że okazał zbyt wiele entuzjazmu, więc zsunął się z łoża i zabrał tacę. - To chyba dobry plan - odezwał się spokojniejszym głosem. - Czy mam coś jeszcze zrobić, zanim zaśniesz, panie? - Zgaś świece - polecił David i patrzył, jak chłopiec zdusza płomyki. - Zostaw tylko tę przy łożu. I zamknij za sobą drzwi. Nie muszę słuchać tego gadania w wielkiej sali. - Ujrzał, że chłopcu zrzedła mina, i zrozumiał, że małego czeka ciężki wieczór. - Ty też nie musisz tego słuchać. Wykonaj swoją robotę i wracaj tu na swoją matę. 206

- Tak, sir Davidzie. - Eudo rzucił mu dziarski uśmiech i wyszedł, starannie zamykając drzwi. David odprężył się, nasycony i uspokojony faktem, że miał już plan. Będzie ćwiczył z Hugh'em, aż osiągnie dawną biegłość w fechtunku, z drugiej strony przestanie się martwić o tych, których duma i bezpieczeństwo zależały od jego powodzenia. A więc nie będzie się martwił o Eudo, o Alisoun, nawet o... siebie samego. Poczuł łzy cisnące się do oczu. Szybko przetarł powieki palcami. Jakże miałby martwić się o siebie, skoro tylu ludzi było zależnych od niego? A jednak się martwił. Czuł gorzki smak porażki; zrobiłby wszystko, by wymazać z pamięci dzisiejsze popołudnie. Młodsi mężczyźni, lepsi wojownicy, całe życie deptali mu po piętach, lecz on zawsze unosił się wyżej, okryty kokonem legendy. Ten kokon teraz pękł, a David spadł na ziemię z głośnym hukiem. Przez całe lata walki w turniejach i bitwach miał w głowie jasno określone cele: ziemia, dom, rodzina. Kiedy je zrealizował, nie zdawał sobie sprawy, że one go pochłoną, uśpią do tego stopnia, iż zaniedba swe umiejętności, dzięki którym wszystko to zdobył. Teraz był starszy, miał powolniejsze ruchy. Walka to zabawa dla młodych. A jednak... Jeśli nawet zupełnie stracił wprawę, to umysł bardzo mu się wyostrzył. To oczywiste, że mógł obronić Alisoun i odzyskać szacunek Eudo, o ile połączy resztki umiejętności oraz wrodzoną przebiegłość. Na pewno może jeszcze zarobić i utrzymać dziecko, a co najważniejsze, spojrzeć sobie w twarz w lustrze wody. Z tym postanowieniem zasnął. Obudził się dopiero na dźwięk skrzypienia otwieranych drzwi. 204

Pomyślał, że to Eudo, który przyszedł spędzić noc tutaj, aby uniknąć docinków ze strony innych chłopców, więc powrócił do przerwanego snu. Rozległ się odgłos cichych kroków, które zbliżały się do łoża. Wpółdrzemiąc, David chciał się odezwać, by życzyć Eudo dobrej nocy. Otoczyła go aromatyczna woń. Zmarszczył nos. To na pewno sen, chociaż nigdy przedtem w jego snach nie pojawiały się zapachy. Ten przypominał majeranek pomieszany z odrobiną ruty i melisy. Dziwne, ale przecież czuł ten zapach już wcześniej tego samego dnia. Tylko gdzie? Rozległo się szurnięcie przysuwanego do łoża taboretu. Potem uniosła się pościel i wtedy David ujrzał nad sobą lady Alisoun odzianą w płócienną koszulę. Nawet zaskoczenie nie mogło go powstrzymać przed działaniem. Położył dłonie na jej biodrach i pomógł jej ułożyć się tuż obok siebie.

ROZDZIAŁ11 David już wcześniej miewał takie sny. Kobieta przychodziła do jego łoża, pochylała się i mówiła: „Pragnę cię" ochrypłym z namiętności głosem. To musiał być kolejny taki sen, niosący przyjemność, a w końcu rozczarowanie. 205

Jednakowoż dziewczyna z tego snu zachowywała się inaczej, niż powinna. Niepokojąco milczała. Nie uśmiechała się uwodzicielsko. I nie była równie sprawna, jak inne wyśnione kobiety. - Alisoun? - spytał dziwnym, jakby nieswoim głosem. - Leż - poleciła. - Jesteś ranny. Ja sama wszystko zrobię. To natychmiast wyrwało go z zadumy. Tylko Alisoun mogła mówić takim tonem. - Skąd się tu wzięłaś? - Uczę się kochać. - Wydawała się zdumiona; po chwili jakby ogarnął ją wstyd. - To znaczy, jeśli mi pomożesz. Tak, to naprawdę była Alisoun. Tylko ona nałożyłaby czepek, by ukryć włosy, i zakrywałaby mu biodra pościelą. Tylko ona rozkazałaby mężczyźnie leżeć nieruchomo, aby wykorzystać jego ciało dla swoich grzesznych celów. Tylko ona chciałaby dominować. I tylko Alisoun brakowało doświadczenia, aby wprowadzić pragnienia w czyn. Ta sytuacja Wymagała przemyślenia. David musiał zrozumieć, dlaczego przyszła po tak fatalnym dniu. Z pewnością potrzebowała pociechy i otuchy, chciała poczuć się bezpiecznie. Położył dłoń na jej szyi, a kobieta usiadła na materacu. - Jestem twój, możesz ze mną zrobić, co zechcesz. Właśnie tyle chciała usłyszeć. Szybko ułożyła poduszki pod jego głową, a on próbował zrozumieć, czym sobie zasłużył na tak miłe traktowanie. Na pozór Alisoun nie bardzo się orientowała, jak bardzo działa na niego jej ciało. Poruszała się, on 209

zaś obserwował jej falujące piersi pod cienkim płótnem koszuli. Jeden sutek otarł się o jego ramię. David mimowolnie wyciągnął ku niemu rękę. Nieświadoma tego faktu, odsunęła się, zanim zdążył jej dotknąć. - Jesteś mocno poturbowany. - Sprawdziła bandaże, aby się upewnić, że jest mu wygodnie. - Dasz radę? Przez chwilę zastanawiał się, czy ona stroi sobie żarty. Wtedy spojrzała na niego poważnie i pytająco. - Tak - zdołał wykrztusić. - Philippa mówiła, że się zgodzisz. Stwierdziła, że mężczyzna może być już jedną nogą na tamtym świecie, ale szybko powróci do pełnej sprawności skuszony obietnicą igraszek. - Westchnęła, jakby przygnieciona ciężarem jego nieodpowiedzialności. - Nie chcę, abyś miał poczucie, że musisz mnie dziś wychędożyć, gdyż zawsze jest jeszcze następny dzień. Chciał spytać: Ile jeszcze będzie tych następnych dni? Pomyślał, że tu jednak nie chodzi o jego przedmałżeńskie zaloty. Coś mu szeptało, że ona jednak nie zmieniła zdania co do swych wymagań oraz jego braku umiejętności. Jednakowoż stwierdziła, że jest wystarczająco dobry do łoża, więc jeśli dobrze się tam spisze, kolejne dni mogą się przeciągnąć na resztę ich życia. Alisoun była dojrzała i chętna, zaś w jego piersi wciąż drzemała strategia i sprawność legendarnego rycerza. Uśmiechnął się. Był przekonany, że wszystko pójdzie dobrze. Przysiadła na piętach tuż przed nim, niczym suplikant* przed swoim panem. Spoglądała na jego ciało, jakby rozmyślała, jakim sposobem najlepiej osiągnąć swój cel. Dawniej, ktoś, kto wnosi prośbę lub skargę (przyp. red.). 207

- Philippa wiedziała, że mnie odwiedzisz? - Sama to doradziła. Powoli kiwnął głową. - A czy doradziła ci także, jaką masz przywdziać szatę? Spojrzała po sobie. - Pomyliła się, prawda? Chciałam włożyć coś bardziej wytwornego, coś z aksamitu z koronkową lamówką. Lecz ona stwierdziła, że prosty strój będzie najlepszy... - Uklękła i szeroko rozpostarła ramiona. - Tylko popatrz. Wcale nie jestem atrakcyjna. Podniszczone płótno przylegało do jej bioder, ujrzał zarys ud i ciemniejszy trójkąt nad nimi, którego widok tłumiła gaza. Materiał był zebrany pod szyją prostą kokardą, a David mógłby przysiąc, że jedna ze wstążek machała doń zachęcająco, aby ją chwycił i pociągnął. Zanim się odezwał, musiał odchrząknąć. - Philippa to mądra kobieta. Powoli opuściła ramiona. - Podoba ci się ta szata? - Podoba mi się to, co jest pod nią. Prawie się uśmiechnęła. - No więc, bierzmy się do dzieła - powiedziała z werwą. - Od czego mam zacząć? Gdyby była bardziej pewna siebie, David skwitowałby to wybuchem śmiechu. Jednak pod tą powierzchowną stanowczością wyczuł dziewiczą niepewność. - Na początek lubię się trochę poprzytulać. - Poprzytulać? Poklepał się w pierś. - Połóż tu głowę i odpocznij. - Nie przyszłam tu, żeby z tobą spać! 211

David też umiai być uparty. - Tak właśnie lubię. - Jak sobie życzysz. - Nachyliła się. - Ale nie tego się spodziewałam. Jakoś nie mogła się ułożyć. Niczym ptaszek podkradający się, by zdobyć pożywienie, niemal dotknęła go ręką, jednak szybko ją cofnęła. Usiadła obok, po czym się odsunęła. Mogła go dotykać, aby poprawić bandaże, lecz nie umiała się zdobyć na dotyk. - Więc czego się spodziewałaś? - spytał w końcu. - Philippa mówiła, że mężczyźni zawsze się śpieszą. - Wobec tego mogę stwierdzić, że Philippa nigdy nie spała ze mną. - W sumie to ona chyba nie ma zbyt rozległej wiedzy. Zrozumiał, że chciała to zrobić, jednak brakowało jej śmiałości. - Miała tylko jednego, chociaż zapewne rozmawiała o tych rzeczach z wieloma kobietami - podjęła Alisoun. Wziął ją za rękę i położył ją sobie na piersi w pobliżu szyi, gdzie ciało nie było owinięte bandażem. - Zatem Philippa chyba wie, że mężczyźni, którzy się śpieszą, pozostawiają kobiety, gdy te nie czują się spełnione. - Spełnione? Przesunął jej dłoń na swoje ramię, więc musiała się pochylić. W tym położeniu wystarczyło już niewiele, by ułożyła się na boku i oparła głowę na piersi Davida. Jednak nie zrobiła tego; pozostała sztywna i oparła się na drugim łokciu w dość niewygodnej pozycji. 209

- Przytul się do mnie, to ci pokażę. - Philippa mówiła, że satysfakcja to mit. - Łokieć Alisoun zsunął się po prześcieradle, aż w końcu jej ramię znalazło miejsce pod pachą Davida, zaś głowa unosiła się tuż nad jego barkiem. - Mówiła, że większość kobiet prychała ze wzgardą w odpowiedzi na pytanie, czy było im dobrze. - Więc i one nigdy nie gościły w moim łożu. Położył dłoń na jej uchu i delikatnie nacisnął, aby złożyła głowę na jego ramieniu. Poruszała się niespokojnie, jakby szukając najbardziej wygodnego miejsca, jednak cały czas utrzymywała pewną odległość i starała się nie przywierać do jego ciała. Na tym etapie było to dla niego zupełnie wystarczające. Okrył ją szczelnie pościelą. - O nic się nie martw, milady. Ja dam ci satysfakcję- Nigdy w to nie wątpiłam - odparła z nutą zdziwienia w głosie. Uznał to za pochlebstwo, które mogłoby uderzyć do głowy każdemu mężczyźnie. Zdjął jej czepek i odrzucił na bok. - Połóż się na plecach. W jego głosie musiała zabrzmieć stanowczość, gdyż natychmiast wykonała polecenie. Jednak nie odpowiedziała mu na pytanie, więc postanowił, że spyta ją ponownie później, gdy już nie będzie taka spłoszona. - Tak, poleźmy sobie trochę. Leżeli więc. Głowa Alisoun spoczywała na ramieniu Davida. Objął ją i oparł dłoń na jej biodrze, od czasu do czasu poklepując uspokajająco. Z początku była tak sztywna, że nie mogła zesztywnieć jeszcze bardziej. Lecz gdy z czasem mimowolnie odpręży213

la się nieco, a on poruszył ręką, znowu cała się spięła. Po upływie dłuższej chwili, kiedy nic się nie działo, nawet gdy przesuwał dłoń, zrelaksowała się nieco bardziej. Zaczął ją gładzić, powoli, wywierając delikatny nacisk. - To ma być to? - spytała. - Na teraz tak. - Przesunął rękę wzdłuż kręgosłupa i zaczął masować mięśnie u jego nasady. - Jeśli dziś nie uczynimy niczego więcej, zawsze mamy kolejny dzień. Chciała coś powiedzieć, ale widocznie zrozumiała, że zacytował jej własne słowa. Ułożyła się wygodniej. Jednakże wcześniej musiała o tym myśleć, pragnęła dokończyć to w jednym skutecznym podejściu, gdyż teraz zwinęła palce na jego ramieniu po drugiej stronie. Wstrzymał oddech. Zaczęła delikatnie naciskać mięśnie barku Davida, wodzić po nich dłonią, głaskać. Wolno powędrowała wzdłuż jego ręki, potem z powrotem ku ramieniu i dalej w kierunku szyi. Lekko dotknęła palcami jego ucha i szczęki. Ręka Davida wisiała nad jej plecami. Jak na no-wicjuszkę, Alisoun miała świetny instynkt. Nie mógł nie doceniać jej inteligencji, nie mógł także dopuścić, aby to ona przejęła inicjatywę. Przynajmniej w tej materii musiał zachować pełną kontrolę. Przesunął się, aby wyciągnąć spod nich pierzynę, tym samym Alisoun przetoczyła się na niego. Jej palce znieruchomiały. Przez chwilę pomyślał, że przestała oddychać. Miała na sobie długą koszulę, zaś jego jedynym odzieniem były bandaże. Właśnie tego rodzaju intymnej bliskości musiała się nauczyć. Wyczuł, jak Alisoun napręża mięśnie, jakby szykowała się do podjęcia dużego wysiłku. Przylgnęła 211

do niego mocniej. Położywszy kolano na udzie Da-vida, nieco zbyt żwawo zaczęła przesuwać je w górę i w dół. Przytrzymał ją dłonią, spowalniając te ruchy, tak aby ten siermiężny dotyk przemienił się w zmysłowy taniec. Po chwili przymknął oczy, czując, jak zalewa go fala nieoczekiwanej przyjemności. - Czy kończymy teraz? Jej rzeczowe pytanie przywróciło go do rzeczywistości. Być może znała reakcje ludzkiego ciała na tyle, żeby go podniecić, lecz musiała jeszcze popracować nad tonem głosu. Zmusił się, żeby zachować spokój. - Ledwie zaczęliśmy - odpowiedział. Zabrała kolano. Stwierdził, że to zapewne porywy odwagi, po których następuje chwila niepewności i wstydu. - Czym płukałaś włosy? - Odwrócił głowę i zaciągnął się ich zapachem. - Jakiś kwiatowy aromat. - To pewnie majeranek z melisą i... Zabrzmiało to pruderyjnie i rzeczowo. Zapragnął spojrzeć jej w twarz. Delikatnie uniósł głowę Alisoun i wysunął spod niej ramię, po czym przewrócił się na bok, żeby znaleźć się z nią twarzą w twarz. Rozciągnięta między nimi pościel tworzyła jakby namiot. Alisoun spoglądała na Davida beznamiętnym wzrokiem. Jeśli wcześniej udało mu się nieco stłumić jej nieuniknione obawy, skrzętnie to ukryła. Cały czas skrywała przed nim emocje, więc w końcu stracił cierpliwość. Był zbyt dobrym strategiem, aby okazać złość. Uśmiechnął się. - Pięknie pachnie. Rozszerzyła oczy i cofnęła się nieco. - Wydajesz się strapiony. 215

Więc jednak dojrzała coś na jego obliczu i postanowiła zachować ostrożność. - Czemu tak myślisz? - Mówisz o zapachu moich włosów, podczas gdy mógłbyś się zająć wypełnianiem o wiele przyjemniejszych powinności. Nie oczekiwałam, że coś takiego nastąpi. Jeśli jesteś zbyt zmęczony... - Dlaczego miałbym być zmęczony? - Zsunął się, aż czubek jego głowy znalazł się na wysokości obojczyka Alisoun. Tym samym osłonił pościelą twarz przed jej wzrokiem. - Spałem pół dnia. Nawet jeśli zajmie nam to całą noc, nie stracę sił. Odetchnęła głęboko, unosząc wysoko piersi, co nie umknęło jego uwagi. - Rano muszę wstać - powiedziała w końcu. - A już teraz zabrało to więcej czasu, niż... Pocałował jej pierś przez tkaninę koszuli. - ...Niż planowałam. Jeśli nie zdążymy na... Zwilżając płótno językiem, wargami chwycił sutek. - ...mszę... - Znowu nabrała powietrza. - Jeśli nie zdążymy na mszę, dostaniemy dodatkową pokutę, a ja mam już więcej niż... - Mów do mnie. - Przesuwał usta po wilgotnej koszuli. - Umiem słuchać - dodał zachęcająco. - Mam ograniczoną ilość czasu. Ocierał o płótno szorstkim zarostem, który co chwilę zaczepiał o wystające włókna. Ją też musiał delikatnie zadrapać, gdyż lekko podskoczyła, napinając dłonie. Czuł coraz większą ochotę, aby zdjąć z Alisoun koszulę. Tak, mógłby nad nią zapanować bez oddawania się namiętności, lecz chciał choć ten jeden raz ujrzeć, jak Alisoun zatraca się i oddaje we władanie płomiennej żądzy. To powinno przyjść łatwo, gdyż była zupełnie nieświadoma. 213

- Zrobię, co tylko w mojej mocy, abyś nie musiała rezygnować ze swoich planów - obiecał. - Ale chyba brałaś pod uwagę, że będziesz tu ze mną spać. - Brałam? Pocałował ją nieco niżej, odszukał pępek, przesunął dłoń po kształtnym biodrze. - Chociaż z drugiej strony mogłoby to być całkiem zabawne - patrzeć, jak wychodzisz stąd po tak długim czasie. Jestem pewien, że w wielkiej sali momentalnie ucichłyby wszelkie rozmowy. - Przecież ci wszyscy, którzy nocują w sali, głęboko śpią! - A czy ty sama kiedykolwiek spałaś w wielkiej sali? - Odsunął nieco pościel i popatrzył na Alisoun, która pokręciła przecząco głową. Uśmiechnął się. - Tam śpi się bardzo lekkim snem, szczególnie gdy pani na zamku George's Cross odwiedza nocą swojego pokonanego w walce rycerza. - Będą o mnie plotkowali? - O mnie też. Czy w ogóle nie myślisz o mej reputacji? - A jakiż to może mieć wpływ na twoją reputację? - Na pewno by się poprawiła. - Puścił prześcieradło, ujął Alisoun za biodra i przewrócił ją na plecy. Lepiej więc będzie, jeśli w tej bitwie dowiodę swych umiejętności, a wszyscy będą mogli to docenić. - Jakże to? - Wychędożę cię tak dobrze, że nikt nie zwątpi w zaznaną przez ciebie przyjemność. Owinęła się prześcieradłem wokół szyi, a on tylko uśmiechnął się w słabym blasku świecy. Ten dziewczęcy gest przerażenia jeszcze bardziej go 217

podniecił. Podziwiał jej smukłe ciało. Niczym wygłodniały przed ucztą, zamierzał napawać się smakiem każdego kąska. Wcisnął koszulę w zagłębienie jej pępka i patrzył, jak Alisoun wciąga brzuch. Znowu wycofywała się, wiedziona ostrożnością. Gdyby teraz ponownie zaproponował przytulanie, wstałaby i już nigdy nie wróciła. Nie, musiał zabrać się do rzeczy, wykazać się biegłością, olśnić ją mistrzostwem. Niech sobie pomyśli, że on spełnia jej życzenie, podczas gdy w rzeczywistości sam przejmował inicjatywę i odbierał Alisoun ściśle strzeżoną władzę. Oparł głowę na jej udzie i delikatnie dmuchnął w gniazdko, w którym tak bardzo pragnął się znaleźć. - Co robisz? - spytała ostro. Jednak nie uniosła pościeli. - Czekam, aż przestaniesz naprężać nogi. Nie mogę uczynić tego, czego oczekujesz, jeśli mi nie pomożesz. Na pewno to rozumiesz. Rozumiała, lecz chłodny umysł nie był w stanie zapanować nad instynktownym zachowaniem ciała. Bez względu na to, jak bardzo chciałaby to zmienić, wciąż była niewprawną dziewicą, która właśnie leżała ze swoim pierwszym mężczyzną. Nie potrafiła rozkazać kolanom, aby się rozstąpiły. Próbowała jednak, drżąc. - Pomogę ci - powiedział. Wsunął kciuk między jej uda i zaczął go przesuwać coraz wyżej, aż dotknął miejsca, które było dla niej źródłem przyjemności. - O, tak. - Zaczął ją masować. - Teraz czujesz się mniej spięta? Zrozumiał, że to będzie trudniejsze, niż mu się z początku zdawało. Uniósł głowę i przycisnął dłoń do jej przepony. 215

- Oddychaj - polecił. Nabrała powietrza gwałtownie i głęboko, dzięki czemu zorientował się, że do tej pory wstrzymywała oddech. Kiedy nasyciła się świeżym haustem życiodajnego powietrza, spytała: - Co ty robisz? - Staram się dać ci przyjemność. - Ponownie jął ją masować. - Czy czujesz się lepiej? - Nie wiem. Wiem tylko tyle, że chce mi się... Niespokojnie poruszała nogami, gdy tymczasem on przesunął kolano, aby przyjąć wygodniejszą pozycję. - Chce ci się... co zrobić? - Skoczyć i biec albo lecieć albo... nie mogę zebrać myśli, kiedy to robisz. - To dobrze. - Wolną ręką odsunął koszulę Alisoun z łydek aż po biodra. Pocałował pieprzyk, który spostrzegł po prawej stronie miednicy, a po chwili z lubością uczynił to jeszcze raz. Kiedy przesuwał wargi po jej skórze, z wrażenia aż usiadła. - Wyjdź spod tej pościeli! - powiedziała ze złością, lecz w jej głosie wyraźnie zabrzmiało drżenie. - Dlaczego? - Wysunął głowę na powietrze i uśmiechnął się, spoglądając na jej pełną oburzenia, zarumienioną twarz. - Tu właśnie chciałem być od dnia, gdy cię poznałem. Unieś biodra. Już rozchyliła usta, żeby zaprotestować, lecz szybko je zamknęła i zrobiła to, co powiedział. Uwolniona od ciężaru ciała, koszula łatwo przesunęła się powyżej talii. - Piękna. Pochylił głowę, żeby ponownie zanurkować. Chwyciła go za włosy. 219

- Nie to miaiam w planie. - Jeśli położysz się na poduszkach i dasz mi buzi, uczynię wszystko, co rozkażesz - obiecał. - Dajesz słowo? - Wszystko, co rozkażesz - powtórzył. Widział, jak rozważała jego deklarację, próbowała doszukać się jakiejś sztuczki, lecz nie była w stanie wyobrazić sobie, że mogłaby tak bardzo pogrążyć się w namiętności, aby stracić zdolność mówienia, czy nawet myślenia, wobec tego legła na poduszkach ze skrzyżowanymi na piersiach rękami. Z krzywym uśmiechem ujął jej dłonie i położył je sobie na ramionach. - Niech to wygląda tak, jakbyśmy oboje tego chcieli. Nie pojęła sensu tego żartu, a gdy zamierzała spytać o wyjaśnienie, zamknął jej usta pocałunkiem. Rozumiała jednak, o co chodzi w całowaniu. Już wcześniej się całowali, a dotyk jego warg sprawiał jej wyraźną przyjemność... Aż jęknął, gdy teraz wepchnęła język w jego usta; zapragnął unieść się i pochylić nad nią. Lecz najpierw... dłoń zaplątała mu się w koronkowe tasiemki koszuli. Kusiły go wystarczająco długo, więc rozsupłał węzeł i rozsunął na boki materiał. Nie podobała mu się ta koszula. Sam nie wiedział, dlaczego wcześniej powiedział, że było inaczej. Była zbyt długa i w ogóle tylko zawadzała. Chciał ją zrzucić, a gdy położył dłoń na środku piersi Alisoun, poczuł łomotanie jej serca, które jeszcze dodało mu odwagi. Nie walczyła, poddała się namiętności, a wtedy zaczęła świtać iskierka nadziei. Ta bliskość najwyraźniej ją rozgrzewała, więc cokolwiek czynił, musiał czynić to podwójnie. Raz, 217

żeby jej pokazać, drugi raz, żeby ją rozpalić. Zbliżył się jeszcze bardziej, cal po calu rozchylając koszulę. Obnażył jej ramię, rękę, w końcu oswobodził także dłoń. Objąwszy Alisoun, uniósł ją lekko, po czym wysunął prześcieradło i odrzucił je na bok. Oprzytomniała nieco. - Davidzie. Nie chciał jednak słuchać jej życzeń, więc dotknął ją tak samo jak wtedy, gdy nurkował pod pościelą. Wygięła się i zajęczała, odchylając do tyłu głowę, którą oparła na poduszce. Rude włosy rozsypały się dookoła niczym spiralne płomienie. David miał rację. Tak, nie mylił się. Musiał jedynie przyzwyczaić ją do swoich ruchów, a ona zaczęła się dostosowywać. Mógł tego dokonać. Była jeszcze dziewicą, lecz przecież mężczyźni zawsze opowiadają sobie różne historie w noc poprzedzającą bitwę, więc słyszał o tym, że dziewice w starszym wieku nieco miękną. Podobno ich mięśnie wiotczeją, a bariery pękają. Włożył palec, aby się upewnić. Ku jego zdziwieniu wydawała się spięta. W końcu wstrząsnął nią dreszcz. Ujrzał na jej twarzy, jak próbowała odzyskać kontrolę, aby móc ocenić ten pierwszy kontakt. Zaczął ją pieścić, tak jak wcześniej, tłumiąc jej opór. Mocno zacisnęła dłonie na jego ramionach, wbijając w skórę przycięte krótko paznokcie. Zaczęła poruszać się rytmicznie, zapraszając go do środka. Poczuł przyjemne drżenie rozpierającej go dumy i satysfakcji z osiągniętego triumfu, drżenie czystej zmysłowej energii. Należała już do niego. Teraz wiedział, jak nią manipulować. Należała do niego, a on tak bardzo pragnął znaleźć się w jej 221

wnętrzu... Jego palce, wiedzione własnym instynktem, zanurzyły się głęboko. Przyglądał się, lecz gdy otworzyła oczy, nie skupiła na nim wzroku. Była skoncentrowana na swoim ciele, na swoich doznaniach. Było to samolubne, lecz David miał pewność, że ona odwzajemni mu tę przyjemność innym razem. Zresztą teraz doświadczał zupełnie niepowtarzalnych rzeczy. Czy była już gotowa? Bo on z pewnością był. Tak gotowy, że lada chwila na jego dłoń mógł wytrysnąć wilgotny dowód tej gotowości. Lecz rycerze zebrani wokół ogniska w rozbitym przed walką obozie mówili coś innego, coś, czego wówczas nie rozumiał. Twierdzili, że różnica miedzy starszą a młodą dziewicą polega na tym, iż starsza dziewica jest ostrożna, powoli naśladuje, zaś młoda żywiołowo i spontanicznie szuka nowych doznań. Tak było. Mógł tylko mieć nadzieję, że również inne mądrości doświadczonych rycerzy okażą się prawdą. Uniósł się nad Alisoun, rozchylił jej nogi i zaczął się o nią ocierać. Tym razem skupiła na nim uwagę, spokojnie układając się w sposób, który potwierdzał jego dominującą pozycję. Oparł się na łokciach, podtrzymując na nich swój ciężar, aby jej nie wystraszyć. Nie ruszał się przez chwilę, aby mogła pomyśleć o tym, co zaraz nastąpi. Wtedy ponownie jął się kołysać i ocierać, a jej rozbudzone i wrażliwe ciało zaczęło reagować. Powoli przesuwał się na pozycję, z obawą oczekując, że lada chwili usłyszy z jej ust jakąś rzeczową instrukcję. Chociaż milczała, żadnym odgłosem nie dając upustu swej przyjemności, to jednak ciałem 222

odpowiadała na każdy jego ruch, zrazu nieśmiało, potem coraz mocniej i pewniej. - Taaak - zanucił w jej ucho. - Tak właśnie czyń, gdy w ciebie wejdę. Zaraz jednak zrozumiał, że nie powinien był się odzywać. Nie chciał, aby cokolwiek odwracało jej uwagę. Wszedł w nią, a ona okazała się dopasowana doń niemal zbyt ściśle, o ile coś takiego w ogóle było możliwe. Zadrżał, zachowując samokontrolę, po czym zaczął się powoli poruszać. Dotarł do dziewiczej bariery, która jednak pozostała niewzruszona pod wpływem delikatnych nacisków. Rycerze opowiadali, że starsze dziewice są łatwiejsze. Tyle że oni nie znali Alisoun. Ona jest i zawsze będzie przeciwieństwem typowej kobiety. Z pewnym wysiłkiem znieruchomiał, niechętnie otworzył oczy i popatrzył na jej twarz. Alisoun już nie była pogrążona w płomieniach namiętności. Leżała pod nim w pełni skupiona, czekając na jeszcze większy ból. - Alisoun... - jęknął. - Nic się nie martw. Nie zadałeś mi wielkiego cierpienia, którego oczekiwałam. - Opuściła dłonie z jego ramion i skrzyżowała ręce na piersi, przymykając powieki. - Dokończ to, co zacząłeś. Zapragnął krzyczeć, walić pięściami w poduszkę, kopać jak dziecko ogarnięte atakiem złości. Jednak nie mógł jej przestraszyć, a drugim razem... teraz pchnął mocno, a ona wyrzuciła z siebie niekontrolowany okrzyk bólu... drugim razem już przywyknie i okaże się taką kobietą, o jakiej zawsze marzył. 220

ROZDZIAŁ12 Owinięta kokonem ciepla Alisoun zapragnęła przeciągnąć się, lecz gdy poruszyła nogami, wszystkie mięśnie ją zabolały. Zajęczała. - Obolała? - spytał David miękkim, pewnym siebie głosem i przesunął dłoń, która spoczywała na jej żebrach, w kierunku uda. - Pozwól, że pomogę... - Przesunął palcami po skórze, najpierw delikatnie, a po chwili coraz głębiej ugniatając. - Lepiej? Przez moment stchórzyła i nie chciała spojrzeć mu w oczy. Ale to było głupie. Już wczoraj po rozmowie z Philippą podjęła decyzję o spędzeniu pełnej rozkoszy nocy z Davidem, więc teraz nie mogła się przed nim ukrywać. Nie po intymności, która ich połączyła. Ostrożnie podniosła powieki i oto tuż przed sobą ujrzała jego twarz. Było jej ciepło, gdyż przywierał ciałem do lewego boku Alisoun, zaś jedną nogą obejmował oba jej uda. Może powinna była udać, że śpi do czasu, kiedy on wstanie z łoża, nawet gdyby miał odpoczywać do wieczora. - Dzień dobry. - Gdy się uśmiechał, jego oczy przybierały niemalże złocistą barwę, lecz spoglądał na nią uważnie i uśmiechał się w sposób raczej wyważony niż pełen entuzjazmu. Jeszcze nigdy nie widziała mężczyzny z tak bliska. Powinna coś powiedzieć, pokazać mu, że jest tą samą lady Alisoun, jaką była wczoraj, jednak teraz czuła się inaczej. Była niemal przerażona, jakby wisiała nad przepaścią i uratowała się w ostatniej chwili. 224

On wisiał razem z nią i wydostał się o własnych siłach. Tam panowały ciemności. Nie widziała, co ją czeka w tej nieprzeniknionej otchłani, wyobrażała sobie ciernie i ostre skały, które rozszarpią ją na kawałki... A co będzie, jeśli David nie chwyci jej i nie uratuje, kiedy ona zacznie spadać? A co będzie, jeśli ją chwyci? Ujął w garść długie rude włosy i odsunął je za jej głowę. - Alisoun? Wzdrygnęła się i porzuciła tę głupią fantazję. - Dzień dobry. Tak, ten masaż rzeczywiście mi pomógł. Moje mięśnie chyba nie nawykły do takich ruchów, więc dlatego... - Wciąż się uśmiechał, masował ją, a ona stwierdziła, że nie może zebrać myśli. - Czuję się lepiej, więc możesz już przestać. Cały czas się uśmiechał. - Naprawdę, możesz już przestać, bo spóźnimy się na mszę i ksiądz będzie zły. Nadal się uśmiechał. - Będzie bardziej rozeźlony niż zwykle. - Nic innego nie przyszło jej do głowy. Czekał, a gdy skończyła tę paplaninę, odsunął się nieco i nogami odrzucił pościel na bok. Przeciągając się, zamruczał z rozkoszą. Nie brzmiało to tak jak odgłosy, które wydawał w nocy, gdyż wtedy było ciszej i bardziej emocjonalnie, lecz mimo to Alisoun poczuła drżenie i spojrzała na jego leżącą postać. Wczoraj, gdy wniesiono go i rzucono na łoże, widziała w nim potencjalnego partnera i ojca jej dziecka. Z przyjemnością spostrzegła, że dzięki regularnym posiłkom nabrał trochę ciała - jego mięśnie nie przypominały już sznurów napiętych pod skórą. Lecz teraz nowe sińce przybrały ciem222

nopurpurową barwę z wyjątkiem tych miejsc, gdzie bielały stare blizny. Każdy mężczyzna parający się rycerskim rzemiosłem, który przetrwał, musiał być przebiegły i twardy. Każdy mężczyzna, który stał się legendą, mógł być dla niej odpowiedni. - Ja też jestem obolały - powiedział. - Zapewne bardziej z powodu kontuzji po upadku z Louisa, niż z powodu zwarcia się z tobą, lecz dziewictwo straciłem już dawno temu, więc dla mnie ta noc była czystą przyjemnością. Jak miała odpowiedzieć? Mnie też było przyjemnie? Zawołaj mnie zawsze, gdy zapragniesz kobiety? Dobrze znała niuanse etykiety, lecz nikt nie nauczył jej, jak należy zareagować na taki komplement. Przyglądał się jej, po czym usiadł, nagi i piękny. Zaczęła szukać prześcieradła, żeby się osłonić, gdy tymczasem David pogrzebał chwilę wśród skopanej pościeli i już po chwili trzymał w wyciągniętej ręce jej koszulę, która teraz przykuła wzrok Alisoun. - Usiądź. - Pomógł jej, wsuwając ramię pod plecy. - Pewnie chcesz się ubrać. Chciała, lecz nie pragnęła, aby jej w tym pomagał. Zmarszczył lamówkę koszuli tak samo jak Phi-lippa, gdy wkładała ubranka na Hazel. Potem szybko włożył koszulę przez głowę Alisoun i pomógł jej trafić dłońmi w rękawy. - To śmieszne - powiedziała w końcu. - Przecież ja sama umiem się ubrać. - Tak, ale na pewno nie zaznajesz przy tym tyle przyjemności, co ja teraz. - Zawiązał tasiemkę wokół jej szyi i pocałował Alisoun w czoło. Palcami rozczesał jej zmierzwione włosy. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że są naturalnie rude. - Ani ja - odparła sarkastycznie. 226

- Są śliczne. - Raczej grzeszne. - Jeśli grzeszny jest wschód słońca... Jeśli grzeszne są stokrotki, to grzeszne mogą być i twoje włosy. Jeśli Boskie dzieła dają przyjemność oczom, kto ośmieli się narzekać? - Okręcił sobie jeden loczek wokół palca. - Wyrwę brodę każdemu mężczyźnie, który ośmieli się powiedzieć, że włosy mojej żony są grzeszne. Opadła na łoże, tym samym David niechcący pociągnął ją za pukiel, wykręcając jej głowę. - Au! - zawołała. - Ostrożnie. - Wyplątał palce i uspokajająco rozmasował obolałe miejsce. - Teraz jesteś moja, nie chcę, żebyś cierpiała. - Twoja? Wcale twoja nie jestem. Uśmiechnął się, wyraźnie uszczęśliwiony, lecz na jego obliczu wciąż było widoczne pewne skupienie. - Widzę, że kobieta taka jak ty może podchodzić do tej kwestii w wyjątkowo odmienny sposób, powiedzmy więc, że... to ja jestem twój. Teraz lepiej? - Ty także nie jesteś mój. Nie należymy do siebie. I nie będziemy... Chociaż wciąż się uśmiechał, szparki jego oczu zwęziły się. - .. .Nie będziemy... brali... - Ślubu? - Nie... nie... ślubu. - Jakim sposobem unikniesz małżeństwa ze mną, jeśli ta noc okaże się brzemienna w skutki? Tego ranka nie myślała zbyt szybko, lecz w końcu zrozumiała. - To znaczy, jeśli noszę pod sercem dziecko? - spytała odważnie. 224

Wczoraj, gdy stwierdziła, że Philippa ma rację, że nadszedł czas, by utraciła to kłopotliwe dziewictwo i poznała tajemnice łoża, spokojnie obliczyła możliwość zajścia w ciążę. Zaś tego ranka, gdy wyobraziła sobie, że może już nosić w łonie potomka, straciła pewność siebie. Musiała jednak trzymać się pierwotnego planu. Wszak przemyślała go bardzo głęboko. Może jednak niedostatecznie głęboko... Jednak żadne słowa Davida nie były w stanie zmienić jej zamiarów. - Jeśli noszę w sobie dziecko - odparła rzeczowo - nie wskażę ciebie palcem, ani nie pociągnę do odpowiedzialności. Wiem, że to rzadkość, ale bez względu na to, czy moje dziecko będzie pochodziło z prawego łoża, czy też nie, zostanie dziedzicem mojego majątku. - Nie zostanie, jeśli ponownie wyjdziesz za mąż. Powoli odzyskiwała kontrolę nad sytuacją. - To jest raczej mało prawdopodobne - powiedziała spokojnie i chłodno. Usiadł. - Czy właśnie dlatego przypadł mi zaszczyt dzielenia z tobą łoża? Bo Simon z Goodney ci odmówił? Jego słowa były tak brutalne, że równie dobrze mógł ją uderzyć w twarz. Jej wzrastająca pewność siebie przybladła. - Nie... to nie tak - wyjąkała. - Użyłaś mnie jak ochłapu dla swojej dumy? Wyprostowała się odważnie. - Simon z Goodney nie byłby w stanie zniszczyć mojej... - Nabrała powietrza, żeby zwalczyć te sprzeczne uczucia gniewu, krzywdy i wstydu. 225

- I myślisz sobie, że możesz urodzić moje dziecko, a ja z radością pozostawię je w twych niekompetentnych rękach? - Niekompetentnych? - Zdumiona tym oskarżeniem, przysiadła na piętach. - Nie jestem niekompetentna. - Nie masz pojęcia, czego potrzebuje takie maleństwo. - Chciała mu przerwać, ale nie dopuścił jej do głosu. - Woda, pokarm, odzienie, owszem, wiem, że możesz to wszystko zapewnić. A czułość? Czy będziesz je piastować, gdy zapłacze? Zaopiekujesz się podczas choroby? Czy uczynisz więcej, niż tylko nauczysz je obowiązków? Bardzo w to wątpię. Wątpię nawet w to, czy rozumiesz choć słowo z tego, co mówię. - A co cię to tak obchodzi? Sądziłam, że chętnie pozbędziesz się tego ciężaru, jakim jest odpowiedzialność za konsekwencje. Sama wiem, że mężczyźni biją swoje dzieci ze znacznie bardziej błahych powodów niż płacz. Aż się cofnął. - Jakichże ty znasz mężczyzn? Nie należało tego mówić. To była zdrada. Ali-soun szybko zsunęła się z łoża. - Po prostu zwykłych mężczyzn - odparła, starając się nadać głosowi bezceremonialny ton. - Nic dziwnego, że w każdym kandydacie na męża doszukałaś się przywar, skoro takie masz doświadczenia. - Nie doszukiwałam się przywar ze strachu, ale ponieważ oni nie byli odpowiedni ze względu na moją pozycję, mój majątek lub też nie chcieli poważnie potraktować swoich obowiązków. - A którym z tych typów jestem ja? - Wstał i ściągnął prześcieradło z łoża. 229

- Nie masz pozycji ani bogactwa. - Tak jest, milady. - Jego brązowe oczy zapłonęły jakąś nieznaną emocją. - Nie dostrzegasz ironii tego, że dzieli nas dwanaście worków wełny? Oraz tytuł, pomyślała Alisoun, lecz nie powiedziała tego na głos. Gdyby przyjrzeć się temu z zewnątrz, można by stwierdzić, że tytuł to tylko słowo wypowiadane przez króla, który tym sposobem dzielił ludzi na swoich przyjaciół i wrogów. - Chociaż zaniedbałeś ćwiczenie rycerskich umiejętności - ciągnęła nieustępliwie - to rozumiem niechęć, z jaką musiałeś okazać niekompetencję w starciu z Hugh'em. - David odwrócił się i odszedł kilka kroków, ciągnąc za sobą prześcieradło. Nie była przyzwyczajona do takiego traktowania. - Co robisz? - spytała gniewnie. - Idę zapowiedzieć nasz ślub. Przez chwilę nie rozumiała, lecz oto jej spojrzenie padło na krwawą plamę, wyraźnie widoczną na środku białego płótna. Pojęła, że David zmierza prosto do okna. - Nie! - Rzuciła się za nim. Wykonał zręczny unik i otworzył okno. Wychyliwszy się, zaczął wymachiwać w powietrzu rozpostartym prześcieradłem. - Patrzcie! - zawołał. W okamgnieniu miał ją na karku. - Pozbawiłem waszą panią... Bez namysłu walnęła go z całej siły w plecy. Gdyby Pan Bóg przebywał teraz w niebie, David wyleciałby przez okno i na dole znalazł śmierć. Lecz Wszechmocny najwyraźniej upodobał sobie Davida, gdyż rycerz zdążył chwycić rękami ramę okna i uratował się. Lecz w tym samym momencie wypuścił prześcieradło. Łopocząc na wietrze, po227

frunęło i wylądowało na samym środku warzywnego ogrodu - na oczach służby i innych mieszkańców zamku. Białe, z czerwoną plamą, rozpostarło się na zieleni tuż obok Tochiego, który przerwał pielenie grządek i podniósł płótno w ubrudzonych dłoniach. Wszyscy obecni na dziedzińcu - a dziś chyba cała załoga zamku wykonywała zajęcia na zewnątrz - na własne oczy ujrzeli dowód grzechu lady Alisoun. Gdy ona sama przyglądała się przerażona tej scenie, Tochi wyszczerzył zęby i pomachał prześcieradłem niczym turniejową flagą. Ludzie trącali się łokciami. Jeden po drugim pokazywali palcami okno, w którym stała Alisoun razem z Davidem. Kilka osób złożyło im ukłon, kilka pomachało ręką, jeszcze inni gestami okazali wyrazy szacunku. Lecz kogo oni szanowali? Była pewna, że nie ją, lecz Davida. Davida, który zupełnie bez wstydu stał nagi w oknie, i który w ich mniemaniu zawładnął Alisoun poprzez prosty zwierzęcy akt odebrania jej dziewictwa. - To było... - wymamrotała - nikczemne. - Dlaczego? - Wychylił się i pomachał służbie. - Wszyscy są bardzo uszczęśliwieni. - Ale nie ja. Cofnął się od okna i odwrócił do Alisoun. - Jednak byłaś szczęśliwa. -Nie, ja... - Przez krótki czas. Oblała się rumieńcem. Co mogła na to poradzić? W jego lśniących brązowych oczach widziała wyraźnie, że doskonale wiedział, jakiej doznała przyjemności, chociaż była krótka. W ogóle wiedział o wiele więcej niż ona. O niej też. 231

- Jesteś niesprawiedliwa, pani, jeśli tak nisko oceniasz porywy namiętności, jakich doświadczyliśmy ostatniej nocy. - Chwycił tasiemkę, która przytrzymywała koszulę pod szyją, i zaczął za nią energicznie pociągać. - Ja cię ubrałem, a teraz chcę cię rozebrać. - Nie ma na to czasu! Mam swoje zajęcia, a my... - Od czasu do czasu wykazujesz się niezwykłą głupotą, Alisoun. Rozwiązał kokardę i poluzował koszulę pod szyją. Alisoun złapała go za rękę, lecz był zbyt silny, a ona zbyt zaskoczona. Co on sobie myśli? Był racjonalnym człowiekiem, widziała już efekty jego myślenia. Dlaczego więc teraz zdejmuje z niej ubranie, gdy powinna odziać się i przygotować do nowego dnia? Zwłaszcza do dnia, który zaczął się tak obiecująco. - Sir Davidzie, musisz wiedzieć, że takie zachowanie w wykonaniu pani na zamku George's Cross i jej najemnego rycerza jest niedopuszczalne. - A to, co robiliśmy w nocy, jest dopuszczalne? - Zsunął koszulę z jej ramion, tym samym unieruchamiając ręce Alisoun wzdłuż tułowia. Objął ją, uniemożliwiając dalszą walkę, po czym uniósł, przyciskając mocno do swojego ciała. Stopy Alisoun zawisły w powietrzu. - Puść mnie natychmiast. - Tak jest, milady - odparł z uśmiechem. Jednocześnie posadził ją na stole obok łoża. Zrzucił leżące tam lekarstwa i bandaże na pościel, po czym jednym ruchem ramienia strącił cynowy dzbanek i kubek. Oba naczynia wylądowały na podłodze, gdzie rozlane wino zmieszało się z wodą i rozprysło na wszystkie strony. 229

- Sir Davidzie, to nie jest zabawne. Przestań... Pochwycił zębami jej wargę i ugryzł. Uczynił to niezbyt mocno, lecz mimo to Alisoun nie mogła powstrzymać okrzyku. - Jak śmiesz? - wrzasnęła. - A jak ty śmiesz czynić plany, by odebrać mi moje dziecko? - Jego głos wydobywał się z głębin piersi. Odepchnęła go z całej siły. - Nie ma żadnego dziecka! - Na razie. - Zsunął koszulę Alisoun na biodra i zajął pozycję między jej udami. - Ale wkrótce to się zmieni. - Jestem panią tego zamku i rozkazuję ci... - urwała, słysząc jego śmiech. Popatrzyła, jak uśmiechał się z pełną determinacji miną, i zrozumiała, że chciał ją znowu posiąść. Musiał coś udowodnić, sama nie wiedziała co, a ten dzień, który tak starannie zaplanowała, ucierpi w imię... w imię czego? - Zaplanuj to. - Jedną ręką przytrzymał ją pod krzyżem, aby się nie poruszała, drugą zaś dotknął ją nisko i... głęboko. Podskoczyła, tłumiąc okrzyk. - Czyżby to było dla ciebie za dużo, Alisoun? Jego dotyk natychmiast zelżał, łagodząc jej gniew, którego miejsce zajęło ukojenie. Jeszcze przez chwilę siedziała spięta, zastanawiając się, czy stawić mu opór, lecz potem przymknęła oczy, odprężyła się i położyła na drewnianym blacie. Obiecała sobie, że to tylko na chwilę. Pozwoli mu robić to do czasu, aż będzie zadowolony. Wrażenie, że jest mu uległa, z pewnością uspokoi jego wzburzenie. Pozwoliła mu na wszystko. Stwardniałe palce Davida okazały się zadziwiająco gibkie, gdy pieści233

ły jej brzuch, uda i wszystko między nimi. W nocy te doznania były zbyt nowe, by mogła w pełni zrozumieć ich efekt, lecz teraz zdała sobie sprawę, że gdy on głaszcze jej skórę, najpierw działa to usypiająco, a potem niesie ze sobą bardzo pobudzający skutek. Nie mogła chcieć więcej. Z pewnością nie były to ataki szaleństwa, które nadchodziły w nieodpowiednim momencie, lecz teraz jakby łatwiej przychodziło mu doprowadzić ją do podniecenia. Otworzywszy oczy, oparła mocniej ręce o stół, aby się unieść. -1 oto mamy dowód - stwierdziła. - Na co? - Jeśli ktoś raz straci nad sobą panowanie, zaczyna powoli staczać się w otchłań rozpusty. Zrobił złowrogą minę, które to wrażenie odniosła zapewne w wyniku padającego światła. - Staczaj się szybciej, moja pani. Większość mężczyzn patrzyłaby zapewne w miejsce, które tak nierozważnie odsłoniła. Tymczasem David spoglądał na jej twarz. Myślała, że nauczyła się dobrze skrywać swe emocje, lecz on najwyraźniej kierował się w postępowaniu tym, co odczytał z jej oblicza. - Musimy przestać - powiedziała słabo. - Nigdy. Chciała się cofnąć, wtedy wsunął w nią palec. - Przestań. Ja nie jestem... gotowa. - Uwierz mi, że jesteś. Skąd wiedział, że skłamała? W ciągu tej jednej nocy dowiedział się o niej zbyt wiele. Na tę myśl zamknęła oczy, lecz otworzyła je, gdy ujął jej ręce i położył sobie na ramionach. - Trzymaj się mnie - powiedział. 231

Nie potrzebowała podparcia od żadnego mężczyzny, lecz podobał się jej sposób, w jaki ją obejmował. Jego ramiona... Nagle zdała sobie sprawę, że on dotyka ją w bardzo intymny sposób, lecz już nie dłonią. Zadrżała od namiętnej żądzy i uniosła wzrok, aby się przekonać, czy to zauważył. David przypatrywał się jej uważnie. Czekał, aż wiedza i umiejętności zajmą miejsce ignorancji. Spojrzała mu pożądliwie w oczy, aby sprawić mu przyjemność... - Jesteśmy już bardzo blisko, moja pani - dotarły do niej słowa Davida, który wszedł w nią w tej właśnie chwili. - Poczuj mnie. Przyjmij mnie w swym ciele, wpuść mnie do swej duszy. Zajęczała, gdy zaczął się poruszać. To było takie słodkie i gorące. Usiłowała oprzeć pięty na blacie, jednak wciąż się ześlizgiwały. Objęła więc Davida nogami w pasie, wywołując u niego pełen szczerej radości uśmiech. - Cała moja - wyszeptał. Zrozumiała, że nie powinna była otworzyć się dla niego tak łatwo, lecz wynagrodził ją szybkimi, energicznymi ruchami bioder. Nie był już tak delikatny i czuły jak w nocy. Słoneczny blask, szybkie tempo, urywany oddech. Zapomniała o samodyscyplinie. Zaczęła poruszać się, aby wyjść mu naprzeciw, gdy on jakby się cofał. A może było zupełnie odwrotnie? - Davidzie. - Pragnęła jego ciała. Wgryzła się zębami w męskie ramię. Miało słony smak. Szarpnął się i z cichym śmiechem zaczął wbijać się w nią jeszcze mocniej. Jak małe, zachłanne dziecko, zapragnęła mieć go całego dla siebie. Bo tak czuła, bo dzięki niemu 235

drżała i krzyczała, i... Zawołała jego imię i podniosła się ze stołu w spazmatycznym skurczu, od którego zawirował cały świat. Pogubiła się. David pochylił się nad nią, domagając się więcej. Nie rozumiała tego, co przed chwilą się stało. - Jeszcze - powiedział David jej do ucha. Chropowaty głos mężczyzny, pieszczota jego oddechu, dotyk warg sprawiły, że wszystko zdarzyło się znowu. - Proszę... - zajęczała, próbowała uciec przed tą ekstazą, a zarazem poddać się jej jeszcze raz. Wchodząc w nią mocnymi pchnięciami, przytrzymywał ją za biodra. Wreszcie z głośnym krzykiem dokończył swego dzieła. Niczego nie rozumiała. Lecz nie miała czasu na myślenie. Przygarnął ją mocno do siebie. Jego pierś unosiła się i opadała, gdy gwałtownie chwytał powietrze, ona sama zresztą robiła to samo. Słyszała szaleńcze bicie jego serca, któremu wtórowało jej własne. Dotąd Alisoun była przekonana, że mężczyźni i kobiety są do siebie zupełnie niepodobni. Teraz okazało się, że w tym pojedynczym akcie oboje zachowywali się bardzo podobnie. Może właśnie dlatego Kościół uświęcał małżeństwo. Aby mężczyźni i kobiety mogli uczcić je w pełnej zgodzie i harmonii. Powoli wypuścił ją z objęć i znowu uniósł się na kolanach. Popatrzyła na jego wyprostowaną sylwetkę, czuła go w swoim wnętrzu i wiedziała, że jakimś sposobem przejął władzę. - Myślałaś, że jestem nieudacznikiem w każdej dziedzinie i nie potrafię odzyskać utraconej pozycji? Wokół jego ust dostrzegła linie znamio233

nujące silną determinację, oczy płonęły gniewem. - Nie rozumiem - wyjąkała. Pochwycił Alisoun mocno za włosy na karku i odwrócił jej głowę ku sobie. - Nie myśl, że jeszcze kiedyś mi się oprzesz. Kiedy przyjdziesz do mego łoża, przygotuj się na oddanie całej władzy w moje ręce, bo inaczej sam ci ją odbiorę siłą. - Wcale nie muszę przychodzić do twego łoża! Zaśmiał się. - Więc ja przyjdę do twego, pani. - Puścił ją nieoczekiwanie, aż ześlizgnęła się do tyłu. Po chwili zeskoczył na podłogę, kołysząc całym stołem. Zebrawszy ubranie, otworzył drzwi, po czym jeszcze raz odwrócił się do Alisoun. - I przyjmiesz mnie z otwartymi ramionami.

ROZDZIAŁ13 Poprzedniej nocy zasnąłem jako nieszczęśliwy chłopiec. Mój bohater nie pokonał Hugh 'a, brutalnie wykazując się nieudolnością. Lady Alisoun poszła do komnaty sir Davida, a mnie nikt nie pozwolił udać się tam na spoczynek. Wielka sala, w istocie cały zamek, były pogrążone w głębokiej ciszy. Wszyscy czekali na wynik jakiegoś zdarzenia, ja zaś obawiałem się, że łady Alisoun pragnie zwolnić sir Davida. 237

Kiedy obudziłem się rano, wszyscy służący w wielkiej sali śmiali się do rozpuku! Nic z tego nie rozumiałem, więc spytałem Hugh'a, a ten ścisnął mnie za ramię i powiedział, że wszystko jest dobrze. Spytałem więc Andrew, który tyłko się uśmiechnął. W końcu zwróciłem się do Jenningsa. Spojrzał na mnie z wyższością czternastolatka i powiedział: - Ty głupi psie! W nocy ten twój uwielbiany sir David zaciągnął do łoża ladyAlisoun, a teraz wyrzucił przez okno zakrwawione prześcieradło, żeby dać temu dowód. - Zmrużył oczy. - A ty jesteś jego giermkiem. Ja powinienem nim być - dodał i trzep-nął mnie w ucho. Osłupiałem. Sir David zaciągnął do łoża ladyAlisoun? A ja próbowałem uknuć intrygę dla sir Davida, aby dopomóc mu w jego dążeniach, lecz wszystko na nic. Myśłałem, że to będzie tak samo jak w tych opowieściach, o których śpiewają minstrele. Myślałem, że sir David będzie adorował lady Alisoun, ochroni ją przed niebezpieczeństwem, a potem będą żyli długo i szczęśliwie połączeni czystą miłością. Poplamione prześcieradła i spocone ciała nigdy nie przyszły mi do głowy. Lecz zanim zdążyłem wycofać się i ukryć w jakimś kącie, sir David wybiegł z komnaty, trzaskając za sobą drzwiami. Wszyscy zaczęli wiwatować. Tak jakby wczorajsza porażka w ogóle nie miała miejsca. W ich oczach dokonał rzeczy niemożliwej: zawojował łady Alisoun. Na dźwięk radosnych okrzyków zatrzymał się i rozejrzał; ujrzał uśmiechnięte gęby zebranych i spojrzał na nich z taką złością, że wszyscy umilkli. Służący schowali głowy w ramiona i szybko się rozpierzchli. Sir David wyciągnął kciuk w kierunku Philippy, a następnie wskazał nim drzwi komnaty. 238

- Ona cię potrzebuje - rzucił. Wtedy ujrzał moją przerażoną twarz i chyba zrozumiał, co czuję. - Czy nadal jesteś moim giermkiem? - spytał. Czy miałem jakiś wybór? Chyba tak. Lecz wiedziałem, że bez względu na wszystko nie mogę opuścić mego rycerza. - Tak, sir Davidzie - odpowiedziałem. Wziął z półki bochen chleba, rozerwał go na dwie części i rzucił mi jedną z nich. - Więc posilmy się i bierzmy do roboty. Wyszedł z wielkiej sali, a ja ruszyłem za nim. Za plecami usłyszałem kroki Hugh'a, Andrew i Jenningsa. Wkrótce miało rozpętać się piekło. - Gdzie cię uderzył? Słowa Philippy wyrwały Alisoun z odrętwienia. Odwróciła głowę, żeby spojrzeć na przyjaciółkę. - Co takiego? Philippa zbliżyła się do leżącej na stole. - Gdzie cię uderzył? Był wściekły, przepraszam, że doradziłam ci... ale przecież nawet nie uderzył Susan, gdy ta wylała mu na kolana wrzącą strawę, próbując go skusić. Od leżenia na stole Alisoun miała obolałe plecy, więc zmieniła pozycję i usiadła. - Niezbyt rozsądny sposób. - Nie wylała nań wrzątku, aby go skusić, po prostu nachylała się nad stołem i świeciła mu przed oczami tymi swoimi wymionami, kiedy niechcący... na świętego Ethelreda, przecież to nieważne! Chwyciła Alisoun za ręce. - Położył cię na stole, żeby cię zbić? Milady naciągnęła koszulę na ramiona. 236

-Nie! - Więc wziął cię gwałtem? - Niezupełnie. - Zsunęła się na podłogę. Z trudem ustała na drżących nogach. - Był dość... energiczny. Zły o coś. - O co? - Powiedziałam mu, że spędziliśmy w łożu zbyt dużo czasu i że zniszczył moje plany na dziś. Na twarzy Philippy odmalowały się przeróżne emocje. W końcu odezwała się głosem, którego tonu Alisoun nie mogła zrozumieć. - Nie wiem, dlaczego miałby się tym przejmować. - Ani ja - odparła Alisoun, zaś Philippa tylko cmoknęła z ironią. - Dlaczego miałby się tym przejmować? - Mężczyźni są zabawni, gdy tak się zachowują. - Philippa odwróciła Alisoun i rozchyliła szerzej koszulę na jej szyi. - Co robisz? - Nie masz sińców. - Przecież ci mówiłam, że mnie nie pobił. Po co miałabym kłamać? - Bo czasem wstyd się przyznać, że wybrany przez ciebie mężczyzna jest taki... nieczuły. - Raczej brutalny. Philippa się wzdrygnęła. - Możliwe, milady. Chcesz czystą koszulę? - Tak, i moje ubranie do pracy. Zamierzam spędzić ten dzień tak, jakby nic się nie stało. - Rozsądek Alisoun zaczął funkcjonować jak należy. Gdy Philippa pobiegła do jej komnaty po ubranie, Alisoun postanowiła odsunąć dziwne zachowanie Da-vida gdzieś w zakamarki pamięci. Nie mogła dopuścić, żeby pokrzyżował jej plany zarówno na dzień, jak i na noc. Lecz kiedy Philippa wróciła z narę237

czem ubrań, Alisoun szybko wycofała się z tego postanowienia. - Wściekał się z powodu dziecka. - Tego się obawiałam. - Philippa ułożyła szaty na łożu i nalała wody do misy, aby Alisoun mogła się umyć. - Mężczyźni nie lubią, gdy ich potrzeby są zaniedbywane z powodu dziecka. - Nie w tym rzecz. On twierdzi, że ja nie umiałabym być dobrą matką. - Pochyliła się nad misą, w napięciu czekając na werdykt Philippy. - Bzdura. Przecież umiesz kochać jak każda inna kobieta. Zachęcona tymi słowami, Alisoun zaczęła ochlapywać się wodą. - Po prostu tego nie okazujesz. Alisoun znieruchomiała przestraszona. - A przecież dzieci uwielbiają być pieszczone i całowane. Alisoun wzięła podany jej ręcznik. - Chcesz powiedzieć, że zachęcałaś mnie do tego, bym legła w łożu z sir Davidem, choć nie wierzysz, że potrafiłabym być dobrą matką i wychować dziecko. - Wcale tego nie twierdzę. Tylko przypomniałam sobie, jak sir David bawił się z Hazel i wcale nie utyskiwał, gdy obśliniła mu cały przód koszuli. - A dlaczego go obśliniła? - Bo wyrzynają się jej pierwsze ząbki - odparła cierpliwie Philippa. - Od kiedy? - Zaczęła się tak ślinić, zanim jeszcze przybył do zamku. - Cały czas z powodu jakiegoś zęba? Philippa cofnęła się i spojrzała na Alisoun, jakby ta nie była zbyt bystra. 241

- Hazel ma już cztery ząbki. Zaczynam odstawiać ją od piersi. - Przecież to jeszcze maleństwo! - Wydaje się, że dla ludzi to najlepszy okres na pozyskanie zębów. Alisoun nie mogła pojąć tego szybkiego tempa. Wydawało się, że Hazel urodziła się ledwie wczoraj. Była taka bezbronna, nie mogła spać, po każdym posiłku cierpiała na kolkę. A teraz umiała siedzieć, raczkować, wyrosły jej pierwsze ząbki. Alisoun nie zwróciła uwagi, kiedy Hazel przestała być noworodkiem. Zaczęła rozumieć obawy Davida. Nie miała pojęcia o opiece nad dziećmi. Co będzie, jeśli popełni jakiś błąd? Co, jeśli nie będzie miała dla maleństwa dość czasu, niesłusznie je ukarze albo nagrodzi za niewłaściwe zachowanie? Wszyscy dorośli byli kiedyś dziećmi, niewinnymi i słodkimi jak Hazel, a wystarczy spojrzeć, że wyrasta z nich tylu ludzi złych, co dobrych. Podjęcie się wychowania dziecka było wielkim przedsięwzięciem, którego rezultaty sięgały daleko w przyszłość. A ona myślała o tym, żeby zrobić to samotnie. To nie było możliwe. Przycisnęła dłoń do łona. Kto wie, jakie okropności mogłyby z tego wyniknąć. - Nie rób takiej zbolałej miny, milady - odezwała się Philippa. - Jeśli nic innego się nie zdarzy, ja ci pomogę wychować dziecko. - Tak - odetchnęła z ulgą. - Ty znasz się na tym. Alisoun myślała o sobie jako o kobiecie obdarzonej dużym rozsądkiem. Mając odpowiednią przewodniczkę, nauczyłaby się samodzielnie wychować dziecko. Tylko... w jaki sposób zdobyć wprawę? Philippa z pewnością nie zgodziłaby się na żadne eksperymenty na Hazel. 239

- Posłuchaj, Alisoun, musimy stawić czoło faktom. Być może pewnego dnia będę zmuszona opuścić to miejsce. - Wcale nie. Philippa się uśmiechnęła. - Czasami bardzo pragnę tam wrócić - powiedziała drżącymi ustami. Alisoun gwałtownie wstała. - Dlaczego? - Nie dlatego, że tutaj jest mi źle - zapewniła ją Philippa. - Tylko dlatego że... czasami myślę, iż to wszystko moja wina, a gdybym wróciła, mogłabym... - Umrzeć - stwierdziła beznamiętnie Alisoun, wpadając jej w słowo. - I pozostawić Hazel samej sobie, aż i ona umrze. Teraz Philippa usiadła ciężko, jakby opadła z sił, mocno przybladła. - Masz rację. Ale mogę zostać do tego zmuszona, a żadna z nas nic wtedy nie wskóra. - Wiem. - To oczywiste, że Alisoun wiedziała. Miewała nocne koszmary o bezsilności. Podeszła bliżej i położyła dłoń na jej ramieniu. Philippa poklepała ją delikatnie i podniosła wzrok. - Sir David ma dużo zalet i w wielu kwestiach się nie myli. Czy wspominał coś o małżeństwie? Alisoun nie chciała o tym rozmawiać, nawet z Philippą. Wbiła wzrok w leżące na łożu ubranie. - Dlaczego przyniosłaś mi tę żółtą suknię? To nie jest moje odzienie do pracy. - Bo twoi ludzie myślą, że przeżyłaś noc poślubną przed ceremonią w kościele. Wśród wieśniaków to dość powszechne, zresztą znam także kilku szlachetnie urodzonych, którzy również tak zrobili. 243

Oni chcieliby cię zobaczyć w czymś innym, nie tylko w tej starej, burej roboczej sukni. Alisoun zacisnęła usta i zdjęła koszulę. - Mówił coś o małżeństwie? - Philippa pochwyciła świeżą koszulę, zanim Alisoun zdążyła ją przywdziać. - Nie ubierzesz się, dopóki mi nie powiesz. - No dobrze! Powiem ci. Philippa podała jej koszulkę. - Mówił. Alisoun ubrała się pośpiesznie i ruszyła do drzwi, mając za plecami Philippę. Ponieważ ta jednak milczała, Alisoun miała nadzieję, że udało jej się zakończyć temat. Lecz wrażenie to szybko minęło, gdy tylko przekroczyła próg wielkiej sali. Natychmiast poczuła na sobie wzrok tuzina par ciekawskich oczu i niemal zachwiała się pod ciężarem oczekiwania, jakie spadło na jej barki. Spojrzała przez ramię na przyjaciółkę, która wzruszyła tylko ramionami, tłumiąc wesołość. - To wcale nie jest zabawne! - szepnęła Alisoun. W tym momencie otworzyły się główne drzwi, które z wielką siłą uderzyły w ścianę. Do wielkiej sali wkroczył sir Walter i rozejrzał się wściekłym wzrokiem. - Masz rację, to nie jest zabawne, milady - rzekła Philippa, prostując się. Alisoun była zdezorientowana, ale wiedziała jedno: kazała sir Walterowi trzymać się od niej z daleka, a tymczasem on zdecydowanym krokiem zmierzał prosto w jej kierunku, całkowicie ignorując otrzymane polecenie. Nie dbała o to, co się wydarzyło nocą. Nie dbała o to, że David wyrzucił jej prześcieradło do ogrodu. Teraz miała w głowie tylko jedno: sir Walter złamał jej rozkaz. 241

Wyszła mu naprzeciw. - Co tu robisz - zawołała przez całą salę - skoro kazałam ci... - Czy on cię skrzywdził? - sir Walter objął ją mocno ramieniem, jakby sama nie mogła utrzymać się na nogach. - Czy wziął cię siłą? Bo jeśli tak, milady, to przysięgam, że bez względu na to, kim jest, zabiję go. Zachwiała się, wytrącona z równowagi zarówno fizycznie, jak i nerwowo. - Oczywiście, że nie wziął mnie siłą. - Mnie możesz powiedzieć prawdę, milady. Przecież nie masz braci ani ojca, którzy mogliby cię obronić. - Nie potrzebuję żadnej obrony - stwierdziła stanowczo. - Przynajmniej nie przed sir Davi-dem. - Jak to się stało? Czy przytrzymał cię na łożu, czy też... - urwał, chyba lekko zażenowany - uwiódł cię? - Zdaje się, że to ja uwiodłam jego. Jego ręka opadła bezwładnie. Popatrzyli sobie w oczy, lecz po raz pierwszy od wielu miesięcy nie było między nimi wrogości. Oboje drążyła niepewność, oboje próbowali zrozumieć głębokie zmiany, jakie dotknęły George's Cross. Alisoun nie wyobrażała sobie zamku bez sir Waltera, nawet po kłótniach, do jakich między nimi doszło. Był cennym sługą. W jej własnym interesie leżało, żeby spróbowała zrozumieć jego niezadowolenie, zamiast zadać sobie cały ten trud i wyszkolić nowego obrońcę. - Jeśli chcesz, możemy się rozmówić - powiedziała. - Tam. - Wskazał ławę stojącą w rogu. 245

Usiedli. Rozejrzeli się po wielkiej sali, zaś służący, którzy do tej pory przyglądali się im ciekawie, wrócili do swych zajęć, choć tak naprawdę bardzo chcieli usłyszeć tę rozmowę. Śmielsi pozostali więc w pobliżu. Sir Walter zdawał się ich nie widzieć. Siedział sztywno, z trudem dobywając słowa. - Więc sir David był... twoim wyborem? Poczuła się tak samo jak on. - Muszę mieć kogoś, kto... ach... - Jak mu powiedzieć, co myśli, gdy sama nie była tego pewna? Starała się przedstawić wszystko w sposób dla niego zrozumiały. - Potrzebuję dziedzica. Albo raczej... potrzebowałam dziedzica, ale sir David żąda, abym go poślubiła, jeśli stanę się brzemienna, więc... Sir Walter odchylił się do tyłu i westchnął z ulgą. - Wreszcie ktoś trzeźwo myśli. Była tak zaskoczona, że zapomniała o wstydzie. - Więc ty chcesz, żebym go poślubiła? -Milady, nie masz wyboru! Stało się. Spędziłaś z nim noc, a ta wieść bez wątpienia dotarła już do Londynu. - Przesadzasz. - Czyżby? - Oparł pięści na kolanach i nachylił się do niej. - Wiesz, co mówią w wiosce? Że to ty jesteś przyczyną suszy przez ostatnie dwa lata, bo w tym czasie więdła twoja kobiecość, a święci niechętnym okiem patrzyli na to marnotrawstwo. - Oni... obwiniali mnie za suszę? - wyjąkała zaskoczona. - Przedtem nie, ale teraz tak. Zaczął ten nędzny rządca Fenchel. To on zawsze obserwuje wszystkie oznaki. Powiedział, że deszcz zaczął padać wraz z przybyciem sir Davida, i od tamtej pory pada regularnie w dostatecznej ilości. Bez żadnych ulew, 243

które mogą zniszczyć zbiory albo wymyć glebę. Bez okresów suszy, gdy rośliny walczą o przetrwanie i powoli żółkną. - Więc to sir David przegnał suszę. - Nie, on twierdzi, że to ty. Ty jesteś panią, którą darzą czcią. Mówią, że przybycie sir Davida przywróciło ci młodość i zmieniło cię z więdnącej wiedźmy w dojrzałą boginię. - To jakieś pogańskie wymysły. - Tak, sama wiesz, że oni są półpoganami - prychnął, spoglądając na służących zajętych pracą. - Dziewica została poświęcona, nastąpiło poświęcenie krwią, więc teraz dla George's Cross nastaną czasy świetności. - Niech nas święty Ethelred ma w opiece - powiedziała słabo. - Jeśli Fenchel ma rację, dziecko zostało poczęte, a ty, milady, musisz poślubić sir Davida! - Sądziłam, że nie aprobujesz jego osoby. Uczyniłeś wszystko, żeby zniszczyć jego pozycję. - Obawiam się, że moja dezaprobata niewiele miała wspólnego z osobą sir Davida. Ostatniej nocy nie mogłem spać, więc na wiele godzin zagłębiłem się w myślach. - Sir Walter zwiesił głowę. - Proszę o wybaczenie, że wykazałem jego niekompetencję jako obrońcy George's Cross. Oślepiła mnie złość, że sprowadziłaś go tutaj, aby mnie zastąpił, więc nawet nie przyszło mi do głowy, że mogłaś mieć jakiś plan, którego powodzenie zależało od czegoś tak prostego, jak jego reputacja. To było genialne, milady. Powinienem był znać cię lepiej, nie zaś myśleć, że najęłabyś rycerza, nie poddawszy go próbie. - Spójrz na mnie - rozkazała. Przyglądając się jego twarzy, szukała na niej dowodów szczerości. 247

- Przyjmuję twe przeprosiny, ale muszę ci rzec, że ja również byłam wściekła. - Mówiła powoli, starając się znaleźć właściwą drogę w tym labiryncie nieporozumień i domniemań. - Znasz mnie od wielu lat. Czy kiedykolwiek dałam ci powód, abyś uznał mnie za osobę wybuchową lub działającą pod wpływem emocji? - Tylko w sprawie... - Ciszej! - przerwała mu, rzucając spojrzenie w kierunku służących. - Położyła dłoń na jego ramieniu i spojrzała głęboko w oczy. - Wszystko, co czyniłam wcześniej, te wszystkie lata, gdy kierowałam się zdrowym rozsądkiem i poczuciem obowiązku, zostały puszczone w niepamięć przez tę jedną sprawę, co do której się nie zgadzamy. Sądziłam, że zrozumiesz, iż wzięłam pod uwagę konsekwencje tego pojedynczego aktu lekkomyślności, lecz ty tego nie rozumiałeś. - Zwykle próbowała rozważyć każde słowo przed jego wypowiedzeniem, lecz tym razem roztropność ją zawiodła. Przez wiele lat sir Walter był jej najbardziej zaufanym doradcą, więc jego brak wiary doprowadzał ją do furii. - W twoim mniemaniu z mądrej i oddanej pani stałam się jedynie głupią kobietą, a ty dobitnie wyraziłeś swoją opinię nie tylko wobec mnie, ale także wobec mojej służby, wieśniaków i zbrojnych. - Proszę cię o wybaczenie, milady. Muszę wyznać, że to ja byłem głupi. - Powiedziałam ci, co zrobiłam, gdyż uznałam, że zatajenie tego przed tobą byłoby niesprawiedliwe, a nie dlatego, że chciałam uzyskać twą aprobatę. - Nigdy nie uważałem, że powinienem wyrażać akceptację dla twoich czynów, ale wyznaję, że bardzo sobie ceniłem te chwile, gdy pytałaś mnie 245

o zdanie. - Mówił do niej z szacunkiem, lecz zarazem z poufałością starego przyjaciela. - Nie dawało mi spokoju, że postawiłaś mnie nagle w obliczu tak doniosłej decyzji, nie dbając o moje odczucia. - Zaśmiał się. - Zdaje mi się, że będąc w twojej służbie, stałem się dość dumny, i pomyślałem, że jestem kimś więcej, niż to wynikało z mojej pozycji. Ty nie masz rodziny i tak chętnie postawiłaś mnie u swego boku, że uznałem, iż jestem kimś więcej niż tylko żołnierzem, uważałem się za twego brata. - Powoli zsunął się z ławy i przyklęknął. - Jestem prostym rycerzem, milady, i oddaję się pod twoje rozkazy. Błagam, wybacz mi moją presumpcję* i zaufaj jeszcze raz. Patrząc na czubek jego pochylonej głowy, zdała sobie sprawę, że już od wielu lat nie odnawiał swego hołdu. To był jej błąd, zapewne nie jedyny. - Ja również ceniłam sobie twe rady i uważałam cię za kogoś więcej niż żołnierza i przyjaciela. Podniósł głowę i uśmiechnął się, najwyraźniej uradowany jej otwartością. Patrzył na nią tym spojrzeniem, które znała przez tyle lat życia pod jednym dachem. - Nadal nie jestem w stanie zaaprobować twojego postępowania, ale ze względu na to, że jesteś moją panią, nie uczynię niczego, by ci zaszkodzić. - Wiem. - Dlatego błagam, wyjdź za sir Davida. Prawdą jest, że zawsze byłaś nieskończenie rozsądną kobietą poza tą sprawą, o której mówiliśmy, a ja wierzę, że małżeństwo z sir Davidem bardzo pomoże odegnać grożące ci niebezpieczeństwo. - Dlaczego tak mówisz? (z łac. praesumptio) - zarozumiałość (przyp. red.). 249

- Niegodziwiec, który wypuszcza w twoim kierunku strzały, na pewno się zawaha, jeśli zobaczy obok ciebie mężczyznę, którego jedynym celem jest ochrona twego życia. - Sir David nie ma pieniędzy. Nie ma wysokiego pochodzenia. - Właśnie dlatego będzie gotów walczyć do utraty tchu o twe ocalenie. Roześmiała się zdumiona. - Twierdzisz, że powody, dla których sir David jest dla mnie idealnym kandydatem na męża, są takie same jak te, dla których ja odrzuciłam innych konkurentów? - Poza tym jest ojcem twego dziecka. - Wierzysz w tę wariacką historię o suszy i mojej płodności? Zmieszany wzruszył ramionami, ale nie odpowiedział. - Wierzysz! - Nie, milady, ale pytałaś, czy wierzę w twój rozsądek. Odpowiedź brzmi: tak. Jeśli przyjęłaś sir Davida do swego łoża, podczas gdy tak wielu mężczyznom to się nie udało... - Żaden nigdy nie próbował - ucięła. - Ręczę, że próbowali. Tylko ty nigdy ich nie zauważałaś. - Nabrał głęboko powietrza. - Skoro sir David odniósł zwycięstwo na polu, gdzie tylu innych poległo, to myślę, że podjęłaś już decyzję i namawiam cię, abyś jak najszybciej wcieliła ją w życie. Patrzyła na niego w milczeniu. Do czego doprowadziło jej impulsywne zachowanie? - Spytaj małego Eudo, on ci powie. Każde dziecko powinno mieć ojca. Było to mocne trafienie w najczulszy punkt. - Rozważę twoją radę - powiedziała. 247

Pocałowała go w policzek na znak zgody. Żadne z nich nie spostrzegło Davida, który przyglądał się tej scenie z ciemnego korytarza obok wejścia do wielkiej sali.

ROZDZIAŁ14 - Znowu o nim myślisz, prawda? Alisoun aż podskoczyła, słysząc głos Edlyn. Upuściła wrzeciono, które z głośnym stukotem upadło na podłogę. - Co takiego? - Masz minę, jakbyś spróbowała nowej potrawy i nie wiesz jeszcze, czy ci smakuje, czy nie. - Edlyn skrzyżowała ręce w nadgarstkach. - Czy dzisiaj również pójdziemy oglądać, jak ćwiczy? Alisoun udawała, że nie wie, kogo Edlyn ma na myśli. Pochyliła się, aby podnieść wrzeciono, i usiadła prosto. Miała nadzieję, że ten skłon usprawiedliwi rumieńce, które pojawiły się na jej policzkach. - Powinnam pójść tam i zobaczyć, czy sir Dayid spełni obietnicę i poprawi się w rycerskim rzemiośle. - Już się to stało. Z dnia na dzień jest coraz lepszy. Nawet sir Walter mówi, że w ciągu tego miesiąca widzi znaczną poprawę. Alisoun spojrzała na podniesiony podbródek Edlyn. Niemal westchnęła. 251

- Lecz sir David wciąż nie jest lepszy od Hugh'a. W tym momencie Edlyn także się zarumieniła. - Hugh jest młodszy i większy, a sir David powiedział, że nigdy jeszcze nie widział tak wprawnego młodzieńca. Alisoun położyła wrzeciono na ławie i wzięła Edlyn pod rękę. - Powiedział tak, gdyż nie potrafi go pokonać. - Hugh de Florisoun jest wyjątkowy - stwierdziła Edlyn. Wypowiedziała to z takim uwielbieniem, że Alisoun zachciało się płakać. Przygotowania do ślubu Edlyn były już w toku, a panna młoda wzdychała do innego mężczyzny - mężczyzny, który jej nie zauważał z wyjątkiem tych chwil, gdy z uśmiechem głaskał ją po podbródku. Jednak nawet gdyby ją dostrzegł, nie wyszłoby im to na dobre. Oboje byli biedni. Gdyby nawiązała się między nimi mocniejsza więź, nie mogliby się pobrać. Dobrze że Edlyn niedługo wyjedzie do Wessex, pomyślała ponuro Alisoun, zbierając wełnę do koszyka. Edlyn postawiła ją na nogi. - Sir David i Hugh budzili wesołość wszystkich, którzy przyjechali na targ. - Nie chcę, żebyś była w miejscach, gdzie kręci się tylu obcych - powiedziała Alisoun. - Obawiam się, że targ Lampas przyciąga wielu nieciekawych osobników. - Ja nie chodzę na targ - zaprotestowała Edlyn. - Nie musisz. To kupcy przyjeżdżają do nas. Jeszcze nigdy nie widziałam takiego ruchu między zamkiem i wioską. Kiedy wyszły na zewnątrz, Alisoun ujrzała tłumek ludzi, który obsiadł ogrodzenie placu ćwiczeń byli tam mieszkańcy zamku i wioski, a także wie249

lu obcych. Owczarze mieszali się ze służącymi, które z kolei używały wrzecion, aby oganiać się od zbyt śmiałych mężczyzn. Fenchel trzymał się razem ze swymi przyjaciółmi z wioski. Avina kroczyła dumnie pośród kupców, starając się zwrócić na siebie uwagę co zamożniejszych z nich. Ivo stał tak jak zwykle z ramionami skrzyżowanymi na piersi i miną, która świadczyła o tym, że uznaje wysiłki sir Davida za bardzo mierne. Gunnewate miał zamknięte oczy, najwyraźniej był śmiertelnie znudzony. Jednak obaj mężczyźni wyprostowali się, gdy tylko Alisoun zbliżyła się do placu ćwiczeń. Zwykle zbeształaby swoich ludzi za lenistwo, lecz nie dzisiaj. Prace gospodarcze były na ukończeniu. Teraz przyszli się przekonać, czy mogą znów liczyć na męstwo sir Davida. I tym razem uzyskali taką pewność. David utwierdził ich w wierze. Od rana ćwiczył się w każdym rodzaju oręża, tak jak codziennie, ignorując ból złamanych żeber oraz siniaki, jakimi poznaczone było jego ciało. Przemiana była niesamowita, a gdyby nie Hugh, reputacja Davida byłaby niemal tak dobra jak w czasach największej świetności. Mężczyźni ścierali się w walce na miecze, aż zmęczeni padali bez tchu na ziemię. Walczyli w siodłach na maczugi, kopie i tarcze. Nawet w najgorętsze dni przywdziewali pełną zbroję, aby przywyknąć do jej wagi. Lecz Hugh nieodmiennie pokonywał sir Davida. Andrew z Jenningsem naśladowali ich, podczas gdy Eudo wypełniał uciążliwe obowiązki giermka ich wszystkich. Alisoun z przyjemnością patrzyła, że przyjacielski stosunek Davida do chłopca wpłynął również na innych, którzy już nie obrzucali go tym brzydkim epitetem „bękart". Nawet sir Walter 250

uznał, że roztropniej będzie nie wypowiadać się na temat rodziców Eudo. Alisoun westchnęła. - Sir Walter starał się być delikatnym rycerzem. - Starał się - powiedziała ostro Edlyn. - I zawsze mu się udawało. - Może gdyby sir David nie potraktował był go tak szorstko, te napady gniewu nie byłyby tak gwałtowne - rzekła Alisoun. - Nie rozumiem, dlaczego sir David jest taki niezadowolony. - Nie podoba mu się, że sir Walter znowu wkradł się w twoje łaski. - Rozmówiliśmy się i doszliśmy do porozumienia. Sądziłam, że sir David życzył sobie zgody między mną a dowódcą mojej straży. - Nowi kochankowie pragną zagarnąć dla siebie całą atencję - stwierdziła rzeczowym tonem Edlyn. - Skąd ty o tym wiesz? - Philippa mi powiedziała. - Philippa rozmawiała z tobą o mnie i sir Davidzie? - Ona dużo mi opowiada, aby przygotować mnie do małżeństwa - odparła Edlyn. Alisoun poczuła niemiłe ukłucie, jednocześnie ogarnęło ją rozdrażnienie. - Jeśli masz jakieś pytania, powinnaś zwrócić się do mnie. - Dziękuję ci, milady, lecz chociaż mam w najwyższym poważaniu twe doświadczenie w wielu dziedzinach, to w tej jednej wolę zasięgnąć rady Philippy. Zbliżając się do placu ćwiczeń, Alisoun szła sztywna i wyprostowana, zaś wszyscy usuwali się jej z drogi, kłaniali i okazywali szacunek. 251

- Milady - powiedział sir Walter, składając ukłon Alisoun i Edlyn. Kątem oka obserwował to, co dzieje się na placu, wilczym spojrzeniem obrzucał każdego, kto zbytnio zbliżył się do jego pani. - Czy przybyłaś tu, aby znowu oglądać swego kosztownego terminatora? Alisoun popatrzyła na dwóch mężczyzn zajętych rzucaniem włóczni w słomianą kukłę. Nie przemknęło jej przez głowę, że sir Walter miał na myśli Hugh'a. Irytacja w jego głosie świadczyła o tym, że David ponownie dał mu się we znaki. Zanim zdążyła podjąć próbę ułagodzenia go, wyciągnął przed siebie otwartą dłoń. - Nie chodzi tu o mnie, milady. Staram się nie obrażać o jego wrogość, gdyż sam głęboko go obraziłem, gdy naraziłem na pośmiewisko w obliczu twych poddanych. - To może być przyczyną jego niepotrzebnej i zaciekłej wrogości, lecz jednak oczekiwałabym czegoś więcej od mojego... - zawahała się. - Małżonka - dokończył gorliwie sir Walter. Edlyn zachichotała. Zaś Alisoun spojrzała na niego gniewnie. Sir Walter popatrzył w niebo. - Chyba zanosi się na deszcz. Alisoun nie mogła znieść tak dokuczliwych żartów. Nie w tej kwestii. Nie w kwestii legendy, w którą wierzyli wszyscy jej ludzie. Sir Walter także to zrozumiał, gdyż nie miał już tak przekornej miny. Teraz na jego obliczu malowało się współczucie. - Proszę cię o wybaczenie, milady. Chciałem ulżyć twemu smutkowi, lecz więcej już o tym nie wspomnę. 255

Z wdzięcznością kiwnęia głową i bezceremonialnie zmieniła temat. - Co Ivo i Gunnewate sądzą o wzrastających umiejętnościach sir Davida? Natychmiast zrobił kwaśną minę. - Nie pytam zbrojnych o opinie - rzekł szorstko. Alisoun zdała sobie sprawę, że być może sir Walter chciał się z nią pojednać, okazując pokorę, lecz nadal miał o sobie wysokie mniemanie. Niczym krab, który zamiast schować szczypce, wymachiwał nimi groźnie - sir Walter nie spotulniał, lecz pragnął pokazać siłę. Taki właśnie był. Nieświadomy jej rozbawienia mówił dalej: - Rzadko widywałem mężczyzn, którzy łączyli w sobie dar takich naturalnych umiejętności i determinacji, jakie posiada sir David. - Pogładził się po brodzie. - Oczywiście nie twierdzę, że dostałaś to, za co zapłaciłaś. Ja na twoim miejscu zażądałbym rekompensaty za jego niepowodzenia. Lecz ty jesteś kobietą, a takową łatwo zwieść. Lecz on przynajmniej stara się poprawić. - Oparł się o ogrodzenie i mruknął na tyle głośno, żeby go usłyszała. - Byłby głupcem, gdyby nie próbował za to złoto, które mu płacisz. Zanim zdążyła odpowiedzieć i złajać sir Waltera, jej uwagę odwrócił krzyk dobiegający z placu. Zobaczyła, jak Hugh pada na ziemię po nieoczekiwanym ataku sir Davida. W okamgnieniu rycerz przygwoździł młodzika, przykładając mu nóż do szyi. - Co... co się stało? - wyjąkała, wspinając się na dolny drążek ogrodzenia, aby lepiej widzieć. - Podoba mi się to - uśmiechnął się sir Walter. - Wybija Hugh'owi z głowy jego arogancję. Ja sam nie mogę już niczego mówić młodzikowi. Moja ko253

bieta twierdzi, że jestem dlań jak ojciec, a od czasu, gdy przewyższył mnie biegłością w walce, w ogóle mnie nie słucha. Za to David nauczył go paru nowych rzeczy. - Nie rozumiem. - David słyszał, jak Hugh mówił, że prawdziwy rycerz nie używa małej broni, takiej jak nóż, do celów innych niż krojenie mięsa. Lecz David uczy go czegoś innego. Powiedział mu, że najemny rycerz spędza więcej czasu w ciemnych uliczkach i stojących na uboczu gospodach niźli na turniejach i oblężeniach grodów. Powiedział, że Hugh powinien nauczyć się bronić przed innymi, częstokroć biedniejszymi od najemnika, którzy przyłożą mu sztylet do gardła i zechcą odebrać zbroję oraz konia. - Sir Walter kiwnął głową, gdy tymczasem David zabrał nóż i podał Hugh'owi rękę, by pomóc mu wstać. Tutaj, na tym placu, David ma nad Hugh'em wielką przewagę. Hugh z wdzięcznością przyjął pomoc od Davida, po czym szarpnął swego mentora i przewrócił. Gdy David padł, Hugh skoczył mu na plecy i zaczął uderzać jego twarzą w trawę. Alisoun nie widziała, co się stało, ale musiało to mieć związek z łokciem Davida, gdyż po chwili Hugh z głośnym okrzykiem zgiął się wpół i stoczył na ziemię. David uniósł się, pochylił nad młodzikiem i powiedział mu coś. Sądząc z uśmieszku, jaki posłał zwijającemu się z bólu chłopakowi, na pewno nie był to komplement. - Milady, czy mogę pójść do niego? Przez jedną szaloną chwilę zazdrości Alisoun myślała, że Edlyn chce pomóc Davidowi. Jednak zdrowy rozsądek szybko powrócił i stało się jasne, że dziewczyna miała na myśli Hugh'a. 257

- Nie - powiedziała ostro. - Wracaj do zamku i powiedz Philippie, by pomogła ci w przędzeniu. Edlyn nie ruszyła się, więc Alisoun gwałtownie odwróciła się w jej stronę. - Natychmiast! Edlyn uciekła, łkając cicho, zaś Alisoun ujrzała przerażenie na twarzy sir Waltera, gdy zrozumiał, że dziewczyna jest zadurzona w leżącym na placu młodzieńcu. Niemalże widziała słowa, jakie ulatują z milczących warg sir Waltera: Dajesz jej zły przykład. Jednakże nie wypowiedział ich na głos. Tak, dawała zły przykład, lecz nie miała wyboru. Od czasu do czasu dręczyły ją wyrzuty sumienia, próbowała barykadować drzwi do swej komnaty albo odmawiała targów ze swoim kochankiem, lecz David nawet nie chciał słyszeć słowa „nie". - Czy powiadomiłaś już swego bohatera, dlaczego go najęłaś? - spytał sir Walter ściszonym głosem. - Nie musi o tym wiedzieć - odparła równie cicho. - Ma wykonać zadanie. - To twardy człowiek. - Sir Walter obserwował zbliżającego się ku nim Davida. - Dlaczego myślisz, że spojrzy na to inaczej niż ja? Chciała odpowiedzieć, że tak właśnie będzie. Po prawdzie życie bardzo go zahartowało, lecz każdego dnia okazywał współczucie - wobec Eu-do, służących, wszystkich, którym brakowało jego siły. Jednakże był mężczyzną, a jakiż mężczyzna wsparłby ją w realizacji jej planów? Wątpliwość, jaka odmalowała się na jej twarzy, wyraźnie usatysfakcjonowała sir Waltera, gdyż uśmiechnął się krzywo. - Tak, za udzielenie ci pomocy mógłby stracić wszystko. To, na co pracował przez całe życie. Czy zastanowiłaś się, w jaki sposób zemści się za to na tobie? 255

W tym momencie głowa Davida pojawiła się tuż ponad ramieniem sir Waltera. Twarz miał brudną od ziemi i krwi. Jego mina świadczyła o tym, że nie podobała mu się ta szeptana rozmowa, którą właśnie przerwał. Mimo to z szacunkiem skłonił się swojej pani. - Milady. - Witam cię, sir Davidzie. - Łaskawie skinęła mu głową. Rozgrywała to tak, jak należało. Wiedziała, że takie oficjalne formy są głupie, skoro sir David każdego wieczoru znikał w jej komnacie i wychodził dopiero nad ranem, ale widocznie pragnął, by wszyscy widzieli, że ma szacunek do jej osoby oraz pozycji. Teraz skinął głową także sir Walterowi, który odpowiedział mu tym samym. - Dobra robota - rzucił szorstko sir Walter, wskazując kciukiem gramolącego się Hugh'a. - Tak. Ćwiczenia przebiegają pomyślnie. Z dnia na dzień Hugh czyni coraz większe postępy. Spojrzał na Alisoun. - Ja także. - Jego i twoje postępy radują mnie w równym stopniu - odparła. Widziała codziennie wysiłki sir Davida, aby powrócić do niegdysiejszej formy. Ogromnie podziwiała jego upór, a także nieopuszczające go poczucie humoru w obliczu powtarzających się co jakiś czas upokarzających porażek. Gdyby tylko zachowywał się podobnie do innych mężczyzn, byłoby jej łatwiej odrzucić jego małżeńskie awanse. Gdyby kroczył dumnie jak paw i piał z zachwytu po każdej ich wspólnej nocy, zamiast okazywać złość. I to złość na nią! Jakby odmówiła mu czegoś, do czego miał prawo. 259

- Inni giermkowie też dobrze sobie radzą - powiedział David. Zbliżył się Eudo, ciągnąc za sobą wiadro pełne wody. Przyjął od chłopca chochlę, napił się, po czym wyjął mu z ręki białą ścierkę, którą otarł sobie twarz w niezbyt ochoczej próbie doprowadzenia jej do czystości. Alisoun wstrzymała oddech, widząc zarówno stare strupy, jak i zupełnie świeże rany. - A Eudo to mój stały towarzysz. - Uśmiechnął się do giermka, tym samym otwierając sobie nacięcie na wardze, z którego zaczęła sączyć się krew. Alisoun nie była w stanie znieść tego ani chwili dłużej. Przeszła przez ogrodzenie na drugą stronę, zabrała mu ścierkę i zanurzyła ją w wodzie. - Usiądź - poleciła Davidowi, a Eudo szybko pobiegł po taboret. - Chłopak nadspodziewanie dobrze radzi sobie zarówno na placu ćwiczeń, jak i w baszcie. A teraz usiądź, sir Davidzie. Z szacunkiem skłonił głowę. - Jak sobie życzysz, milady. - Spoczął na taborecie, skierował ku niej twarz i zamknął oczy w oczekiwaniu. Rozejrzała się. Wszyscy, a szczególnie jej poddani, wychylali się nad ogrodzeniem, oczekując w napięciu. Co prawda już niejeden raz opatrywała rany. Była damą, więc zgodnie z tradycją zajmowała się rannymi. Lecz ludzie postrzegali obecną sytuację jako coś wyjątkowego, jako wyraz jej emocji. Jednakże nie była to oznaka uczuć. Po prostu nie znosiła widoku brudu. Oni o tym wiedzieli. Żadna kobieta, której nieobce jest współczucie, nie pozostawiłaby krwawiącego mężczyzny samemu sobie. - Obmyje go wodą z nieba - odezwała się Avina z wioski. 260

Alisoun ze złością zacisnęła zęby. - Oczywiście, że z nieba, głupia kobieto - powiedział sir Walter. - A skąd miałaby być? - To deszczówka - wyjaśnił Fenchel. - Nie ze studni, ani też ze strumienia. Wyleczy go szybciej, gdyż deszcz zaczął padać, kiedy zaczęli się parzyć. David otworzył oczy. - O czym oni gadają? Jeszcze nie słyszał tej absurdalnej historii, zaś Alisoun nie chciała, aby ją poznał. Spojrzała prosząco na sir Waltera. Ten pojął, w czym rzecz. - Ivo, czy zauważyłeś - zaczął głośnym, lecz przyjaznym głosem - że nie ma już normalnych żartów z milady i sir Davidem w tej nowej sytuacji? Na swój prostacki sposób próbował jej pomóc, zmieniając temat, ale David skrzywił się z niezadowoleniem. Wszyscy w zamku i w wiosce zachowywali się delikatnie. Nikt nie wspominał o jego nocnych wizytach, gdyż nie pozwalał, by szargano dobre imię Alisoun. Niszczył i zarazem chronił jej reputację. - Myślę że to z powodu tej marsowej miny - kontynuował sir Walter nonszalancko, jakby oczekiwał, że Davidowi to się nie spodoba. Jednocześnie zaczął się wycofywać. - Kiedy sir David tego zapragnie, potrafi wyglądać naprawdę groźnie, niczym rzucona między nas dzika bestia. Sir Walter wcale nie pomagał. Przeciwnie, pogarszał całą sprawę. Mimo to nie przestawał gderać. - Rzucamy naszą panią na pożarcie, bo sami boimy się stanąć mu na drodze. David zacisnął pięści. - Zamknij się! - ryknął. 258

Fenchel jakby nie usłyszał Davida. - Deszcz przychodzi dzięki temu, że oni się połączyli. Milady oddaje się mu, bo musi to uczynić, aby pomóc poddanym. David spojrzał ostro na Alisoun. - Więc oddajesz mi się, bo musisz? Co to za bzdura? Oczywiście, że to była kompletna bzdura. Złożył jej obietnicę. Obiecał, że przyjdzie do jej łoża i sprawi, że ona powita go z otwartymi ramionami. Od tamtej pory każdej nocy dotrzymywał słowa bez dodatkowej zachęty, bez względu na jej nastrój czy pragnienia. Lecz za każdym razem udawało mu się sprawić, że jej nastrój i pragnienia stawały się takie same jak jego. Oddawała mu się, bo ją podniecał, bo tego, czego ją nauczył, nigdy nie nauczyłaby się od żadnego innego mężczyzny. Czasami godzinami ją pieścił, całował, obdarowywał rozkoszą. A niekiedy traktował ją niczym zdobywca, który brał ją według przysługującego mu prawa. Zawsze zasypiała w pełni usatysfakcjonowana, ze świadomością, że jest uważana za skarb cenniejszy od innych kobiet. - No, no, starcze - odezwał się sir Walter żartobliwym tonem. - Lady Alisoun wcale się nie poświęca, przyjmując sir Davida do swego łoża. Sądząc z odgłosów, jakie dochodzą z komnaty, jest chyba wręcz przeciwnie. Alisoun znieruchomiała, wstrzymując oddech, zaś David w jednej sekundzie skoczył na równe nogi i ruszył w kierunku sir Waltera. - Nie waż się mówić o mojej pani w tak pozbawiony szacunku sposób. Ona nie jest twoja i nigdy twoją nie będzie. Jeśli kiedykolwiek znowu wyrazisz się o niej tak uwłaczająco, zabiję cię. 262

- Davidzie! - Alisoun chwyciła go za ramię, lecz strząsnął jej dłoń. Sir Walter cofnął się, machając rękami. - Przecież nie miałem nic złego na myśli! Chciałem tylko odwrócić twą uwagę od rzeczy, o których nie powinieneś, zdaniem milady, wiedzieć. Warcząc jak dzikie zwierzę, David przyłożył ręce do piersi sir Waltera i wepchnął go w kałużę. - Prosto w wodę z nieba - skomentowała to zajście Avina. Sir Walter zerwał się z ziemi, gotów skoczyć na Davida, lecz się zreflektował. David mógł go pokonać. Obaj o tym wiedzieli, a sir Walter nie chciał udowodnić tego w obliczu mieszkańców George's Cross. Jednak już to jedno uderzenie pozbawiło go prestiżu i autorytetu. Cofnął się o krok, splunął Davidowi pod nogi, po czym odwrócił się i odszedł. Nie tego oczekiwała Alisoun. Ostatnio nic nie miało sensu. Ani gadanie sir Waltera, który usiłował się jej przypochlebić. Ani David, który wściekał się, że planowała odsunąć go od wychowania ich wspólnego dziecka, gdyby takowe się narodziło. I o coś jeszcze, nie tylko o to, że nie przyjmowała jego oświadczyn. Nie rozumiała, jakimi drogami wędrują jego myśli, lecz była pewna, że jest jeszcze jakaś inna przyczyna tego gniewu. Teraz spoglądał na nią płonącymi oczami, jakby rzucał jej wyzwanie. Wzdrygnęła się pod siłą tego spojrzenia. Czasami wyobrażała sobie, że jest drogocennym kamieniem niesionym przez rwącą rzekę, uformowanym i ukształtowanym przez nurt, który znosił ją na coraz głębszą wodę, a ona zaczynała się lękać, że utonie. Kiedy indziej... cóż, kiedy indziej z radością witała te zawirowania. 260

Nie była w stanie tego pojąć. Za dnia rozum kontrolował jej zachowanie, lecz nocą rządy przejmowała jakaś inna istota. Istota, której pragnienia były skrajnie odmienne od tych, jakie znała. Nie mogła powstrzymać się od myśli, że być może to ta sama istota, którą przywoływał David, gdy naśmiewał się z autorytetu i władzy. Zastanawiała się - i obawiała - jakich innych odkryć dokona David. Bez słowa wręczyła mu ścierkę i odeszła.

ROZDZIAŁ15 David patrzył za oddalającą się Alisoun i sam nie wiedział, czy ma się martwić, czy też krzyczeć z radości. Po tak długim czasie sądził, że już do niego przywykła. A teraz uciekła jak spłoszony dziki ptaszek. Zdał sobie sprawę, że on sam nie rozumie jej zachowania ani o jotę lepiej. Niezmiennie była dlań tajemnicą, jednak ostatnio zaczął odnosić wrażenie, że Bóg i wszyscy święci są po jego stronie, że wygra tę bitwę tak samo, jak wygrał wszystkie inne - za pomocą umiejętności, inteligencji oraz odrobiny szczęścia. Pochylił się nad wiadrem i zaczął obmywać twarz, aż Eudo powiedział mu, że większość brudu spłynęła wraz z wodą. W końcu zabrał mokrą ścierkę i poszedł śladem Alisoun. Łatwo znalazł właści264

wą drogę, bowiem wszyscy napotkani ludzie wskazywali mu, dokąd poszła. Dopiero gdy trafił poza zamkowe mury, musiał wykorzystać umiejętności tropiciela, szukając zgniecionych źdźbeł trawy, które zawiodły go do lasu. Tam dalszy kierunek jej wędrówki zdradzały liście i złamane gałązki. Ujrzał ją na leśnej polanie. Z cienia obserwował, jak rozpostarła szeroko ramiona ku słońcu, a po chwili zawirowała tanecznym krokiem niczym pogańska oblubienica. Podkradł się bliżej, zafascynowany tym pokazem radości, a gdy zatrzymała się i upadła na ziemię, on również przycupnął, czekając na ciąg dalszy. Jednak Alisoun po prostu zakryła dłońmi oczy, jakby nagle ogarnął ją niepokój albo jakby odczuła chwilową słabość po eksplozji emocji. Zbliżając się do niej, pomyślał, że zachowuje się w sposób bardzo dla niej nietypowy. Lecz od kobiety w jej stanie należało tego oczekiwać. Nie ruszała się. Odniósł wrażenie, że pogrążyła się tak głęboko w myślach, iż nie jest w stanie zauważyć czegokolwiek wokół siebie. Lecz gdy David zasłonił jej słońce, podniosła się, unosząc zaciśniętą pięść. - Hej! - Pomachał nad głową białą ścierką w geście kapitulacji. - Nie bij mnie. Jestem nastawiony pokojowo. Zaśmiała się i opuściła pięść. - Oczywiście - powiedziała tonem, w którym zabrzmiało niedowierzanie. Położyła się z powrotem na ziemi. - Bardziej martwią mnie ci, którzy nie są tak pokojowo nastawieni. - Skubnęła źdźbło trawy. Dlaczego poszedłeś za mną? Prawda nie byłaby wystarczająco dobrym wytłumaczeniem, przynajmniej w tym momencie. 262

- Trzeba obmyć mi twarz. Popatrzyła na szmatkę, potem na jego oblicze. - Doprawdy? - Według ciebie, milady, moja twarz zawsze musi być czysta. Proszę. - Wcisnął jej w dłoń wilgotną tkaninę. - Weź. Ujęła ją delikatnie, jakby wcale nie miała ochoty dotykać ani jej, ani jego. W końcu rozpostarła ją na dłoni i przysiadła na piętach. David położył się na ziemi i przesunął tak, by jego głowa spoczęła na kolanach kobiety. - Przyjemnie tu - powiedział. - Nie wątpię. Mocnym ruchem otarła ścierką miejsca, z których sączyła się krew. David aż się wzdrygnął. - Delikatniej! - zawołał. - Delikatny dotyk nie usunie brudu z tych ran. - Z niezwykłym jak na nią entuzjazmem poczęła szorować obolałe miejsca na jego czole. - Hugh wykazał się pomysłowością, wykorzystując ziemię jako broń. - Wszystkiego, co wie, nauczył się ode mnie - wymamrotał niewyraźnie, gdyż Alisoun właśnie ocierała mu pęknięte usta. - Dokonałeś prawdziwych cudów. - Dość, by zasłużyć na kolejną miesięczną pensję? Smagnęła go ścierką po i tak już obolałym nosie, a gdy zaskowyczał z bólu, przeprosiła go we właściwy sobie, wyważony sposób. Gdyby tak bardzo nie cierpiał, wybuchnąłby śmiechem: któż by pomyślał jeszcze dwa miesiące temu, że ta dobrze ułożona lady Alisoun zniży się do tego, by dokonać tak małostkowego aktu zemsty? - Otrzymasz wynagrodzenie na koniec miesiąca, ani dnia wcześniej - powiedziała. 266

- Cieszę się. - Usiadł, zabrał jej ścierkę i odrzucił na bok. - Chcę chronić cię przed niebezpieczeństwem, które sprawia, że wyciągasz przed siebie pięść, gdy myślisz, że jesteś sama. - Splotła dłonie na podołku i spuściła na nie wzrok. - Nadal nie chcesz mi o tym opowiedzieć? - spytał zachęcająco. Pokręciła głową. W głosie Davida zabrzmiało rozczarowanie. - Czyż nie jest moim obowiązkiem dopilnować, abyś zawsze i wszędzie była bezpieczna? Spacer, na który się wybrałaś, nie był zbyt mądrym pomysłem. - Wręcz beznadziejnie głupim. - Rozejrzała się po rozległej polanie. - On wciąż się ukrywa. Chyba wolałabym, żeby powrócił, wtedy moglibyśmy to raz na zawsze zakończyć. David zdumiał się, że powiedziała to z takim przejęciem. Owszem, zbeształ ją, lecz niemal zapomniał, dlaczego dzień po dniu zmuszał swoje ciało do posłuszeństwa. Nagroda, jaką otrzymywał w nocy, pozwalała mu na kilka godzin zapomnieć o niebezpieczeństwie. Ale teraz także rozejrzał się po polanie. Siedzieli na otwartej przestrzeni, doskonale widoczni dla ewentualnego napastnika. David poczuł na plecach nieprzyjemny dreszcz. - Może powinniśmy usiąść w cieniu drzewa. - Może powinniśmy wracać. Oczywiście, miała rację, ale David musiał się z nią rozmówić, a gdy wrócą do zamku, Alisoun znowu rzuci się w wir pracy, zaś on sam będzie musiał stawić czoło sir Walterowi. - Zostańmy jeszcze kilka chwil - powiedział błagalnie. - Muszę cię o coś spytać. Z rezerwą przystała na jego prośbę. Pomógł jej wstać, objął ją w talii. Spodobała mu się intym264

ność tej sytuacji, świadomość, że mógł ją w każdej chwili posiąść, a ona by mu się oddała. Tamtego poranka na stole, wiele dni temu, odniósł znaczące zwycięstwo. Potem często się zastanawiał, dlaczego jego wybuch złości i niecierpliwość tak dobrze podziałały, podczas gdy staranne przygotowania poczynione poprzedniego wieczoru całkowicie zawiodły. Z początku był zbyt wściekły i rozczarowany, aby w ogóle o tym myśleć, więc tamtej nocy bezczelnie wdarł się do jej komnaty i dał się ponieść emocjom. Potem zaczął eksperymentować, aby sprawdzić, co wyzwala w niej namiętność. Przekonał się, że doceniała tylko prawdziwą żarliwość. Umiała po mistrzowsku wyczuć, czy czyjeś uczucia są szczere. Najbardziej podniecały ją te chwile, gdy koncentrował się na nich obojgu. Na szczęście przychodziło mu to z łatwością, bo gdy dawał się ponieść pożądaniu, reakcja Alisoun wynagradzała mu to w sposób, o jakim nawet nie śmiał marzyć. Zachowywała się jak kobieta zakochana. Taką właśnie ją uwielbiał. Wybrał miejsce w cieniu, gdzie mogła spocząć i oprzeć się o pień drzewa, ukłonił się i powiedział: - Usiądź tutaj. Zachowując powagę, spełniła jego prośbę, starannie układając fałdy sukni, po czym wysunęła stopy pod siebie. Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Rozumiał ją bez słowa. Była damą, a on najemnym rycerzem. Przemówi do niego, lecz najpierw musi się upewnić, że w polu jego widzenia nie ma ani skrawka jej odkrytego ciała, które mogłoby go podniecić, gdyż dziś pragnęła zapomnieć o intymnej bliskości. 268

- Dlaczego tu uciekłaś? Zawahała się. - Wszystko, co robiliśmy do tej pory, robiliśmy w zamkniętej komnacie, a chociaż wszyscy rozumieli, co się święci, na własne oczy niczego nie widzieli. - Z wyjątkiem prześcieradła - przypomniał jej. - Tak, właśnie. - Jej nozdrza poruszyły się na to niemiłe wspomnienie. - Lecz gdy chciałam zrobić prostą rzecz i opatrzyć ci rany, ludzie patrzyli, jakby to było wielkie wydarzenie. I znak... czegoś. - Na przykład uczucia? Udało mu się uderzyć w czułą strunę, bo przysiadła na piętach, opierając wykręcone dłonie na kolanach. - Żywię do ciebie uczucie! Nie pozwoliłabym ci wejść do mego łoża, gdyby było inaczej. Jeśli nawet nie okazuję emocji, to nie znaczy, że jestem zimna. Ja po prostu nauczyłam się, że kobiety zyskują większy posłuch, gdy trzymają swoje emocje na wodzy. Zaskoczony taką stanowczością, musiał przyznać jej rację. - Od mojego urodzenia - ciągnęła Alisoun - rodzice wyjaśniali mi trudności, jakie napotkam jako dziedziczka bez bliskiego męskiego krewnego. Rodzice chrzestni pomogli mi zrozumieć moją pozycję oraz to, że inni będą chcieli ją wykorzystać. Wszyscy oni nauczyli mnie stosownego zachowania i powściągliwości polegającej na trzymaniu odpowiedniego dystansu. Jeśli nawet niczego nie okazuję, to nie znaczy, że jestem pozbawiona uczuć. - Wiem o tym - powiedział cicho, może obawiając się, że ona znowu ucieknie, gdy zda sobie 266

sprawę, jak bardzo się odkryła. - Zawsze wiedziałem, że jest w tobie o wiele więcej, niż z pozoru widać. Ciężko usiadła na ziemi. - Właśnie. Jak na przykład bogactwo. Ta chłodna sugestia bardzo zaskoczyła Davida, jednak po chwili przypomniał sobie, z jakich powodów sam pierwotnie zaczął zabiegać o jej względy. Pragnął jej pieniędzy, ziemi, wpływów. Potrzebował tego wszystkiego, ale obecnie nie były to jedyne przyczyny jego zalotów. Chciał jej to powiedzieć wyszukanym językiem trubadurów, lecz zamiast tego przełknął ślinę i wydukał: - Jest w tobie o wiele więcej. - Tak, więcej. Głównie czasu. - Czasu? - Czasu, jaki upłynął od mojego urodzenia. Jestem już stara. Roześmiał się. Nie powinien był tego robić, lecz w porównaniu z nim Alisoun była dzieckiem, niewinnym maleństwem, niedoświadczonym jeszcze cierpieniem i walką. Spojrzał na nią. Miała zaciśnięte usta i spoglądała nań gniewnym wzrokiem. - Wybacz mi, milady - powiedział szybko. - Twe doświadczenie w dyplomacji i zarządzaniu daleko przewyższa moje własne, jednak czas nie naruszył twej urody. - To pochlebstwo nie zrobiło na niej żadnego wrażenia. Westchnął. - Moja pani, czy myślałaś o tym że ostatnio, w ciągu ostatnich dwóch tygodni, czasami zapominałaś o swej powadze i spokoju, zresztą niejednokrotnie? Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. - To twoja wina! Zmuszasz mnie do tego, bym się całkowicie zatraciła. 270

- Tak, w łożu. - Zaczął głaskać jej dłoń. - Czy już ci mówiłem, jak bardzo mnie uszczęśliwiasz? Jeszcze bardziej zesztywniała. - Wspominałeś o tym, ale sądzę, że nie powinniśmy rozmawiać na takie tematy na otwartej przestrzeni w blasku słońca. Pochylił się ku niej. - A czy ja uszczęśliwiam ciebie? - wyszeptał. Rozejrzała się, jakby z obawy, że jej surowi wychowawcy nagle się zmaterializują i będą ją strofować. Aby zwrócić na siebie jej uwagę, David głośniej powtórzył to samo pytanie. - Tak - odparła szybko i zacisnęła zęby, jakby to jedno słowo sprawiło jej ból. Ucałował jej dłoń. Potem delikatnie zaczął głaskać jej uda przez materiał sukni. Poczuła ciepło, mimo że bezskutecznie starała się go zniechęcić. W końcu odprężyła się nieco. - Zauważyłem, że czasami głośno się śmiejesz. - Bardzo rzadko. - Bardzo rzadko - zgodził się. - Ale to jest zdumiewające. Miłe, lecz zdumiewające. - Już nie będę. - Ależ nie przestawaj. Sprawiłaś wszystkim ogromną radość, nie zauważyłaś? - Być może. - Pożałowała mu nawet tej odrobiny triumfu. - Widziałem też, jak mrugasz, by stłumić cisnące się do oczu łzy. Odsunęła się tak gwałtownie, że uderzyła głową w pień, lecz zignorowała ból. - Kiedy? - spytała głosem, w którym wyraźnie zabrzmiała panika. - Wczoraj wieczorem miałaś łzy w oczach, gdy muzycy śpiewali balladę o braciach, którzy rywali268

zowali ze sobą jako piraci na morzu, a w końcu nawzajem zatopili swoje okręty. - Nie mam współczucia dla piratów. - Dlatego byłem zaskoczony, gdy zapłakałaś. Teraz również miała łzy w oczach, choć oczywiście za nic by się do tego nie przyznała. Bardzo zapragnął jej bliskości. Po raz pierwszy doświadczała burzy emocji. - Widziałem także, jak uważnie obserwujesz Hazel, gdy jesteś blisko niej. - Hazel? - Tak. To maleństwo. Sama chętnie bierzesz je na ręce. - Alisoun milczała. - Czy jest jakiś powód, dla którego tak bardzo interesujesz się Hazel? - Po prostu małe dzieci są ciekawe. - Tak zawsze myślałem. - Od momentu, gdy po raz pierwszy wziął na ręce córkę. - Jesteś bardzo wrażliwa, fascynują cię małe dzieci... Czy chciałabyś mi coś powiedzieć? - Dlaczego pytasz? Obawiał się, że ta rozmowa będzie trudna. - Gdyż nie miałaś miesięcznego krwawienia, odkąd jesteśmy razem. Patrzyła na niego, jakby mówił do niej w obcym języku. - Myślałem sobie, że skoro tak łatwo przychodzą ci śmiech i łzy... a gdy dotykam cię tutaj... - zaczął głaskać pierś Alisoun, aby ją uspokoić jesteś wrażliwa, no i nie miałaś... - Sugerujesz, że noszę pod sercem dziecko? Zrozumiała! - To właśnie przyszło mi do głowy. Myślisz, że to może być prawda? - Skąd mam wiedzieć? Nigdy dotąd nie zaprzątałam sobie głowy takimi trywialnymi sprawami. 269

- Musiała zdać sobie sprawę, że zabrzmiało to dość dziwnie, gdyż pośpieszyła z wyjaśnieniem. - Jestem damą, więc nigdy nie zajmowałam się wczesnymi oznakami ciąży. Moim zadaniem była pomoc przy porodzie, podczas gdy mężczyzna odpowiedzialny za poczęcie upijał się na umór. - Zastanawiałem się, czy może właśnie mamy z tym do czynienia - powiedział łagodnie. - Skąd ty masz taką wiedzę na temat ciała kobiety? - Spojrzała na niego wąskimi szparkami oczu. - Aha, zapewne masz setki bękartów wałęsających się po twoim majątku. Więc skoro tyle o tym wiesz, dlaczego nie powiedziałeś po prostu: ,J\dilady, jesteś brzemienna"? Szybko i konkretnie. Nie umiała się przyznać do niewiedzy, to było dla niego zupełnie jasne. Była wystraszona, co także mógł zrozumieć. Więc zachował spokój. - Nie mam pewności, czy nosisz dziecko, a z tego, co wiem, w moim majątku nie ma żadnych spłodzonych przeze mnie bękartów. Lecz wziąwszy pod uwagę nasze wspólne noce oraz twoje symptomy, wydaje się prawdopodobne, że urodzisz mi dziecko, zanim nadejdzie pora siewów. - Wiele kobiet nie rodzi dzieci przez całe lata od inicjacji. Nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. - To obfite siewy w leżącej odłogiem ziemi, milady. - Bardzo śmieszne! - Ja uśmiecham się z radości, nie dlatego, że jestem rozbawiony. Poczęcie dziecka to chwila, którą należy się radować. - Może dla ciebie. Ty swoje zrobiłeś. A moja rola dopiero się zaczyna. Powoli tracił cierpliwość, chociaż już przedtem miał do czynienia z ciężarnymi kobietami i dosko273

nale wiedział, że miewają zmienne humory i czasem są trudne do zniesienia. - Prawda, że przez następne kilka miesięcy to ty będziesz dźwigała brzemię, lecz obowiązki ojca nie kończą się z chwilą poczęcia. - Twoje się skończyły. Okrucieństwo tych słów boleśnie go ubodło. Nabrał powietrza i powoli je wypuścił. - Wiem, że chciałaś samodzielnie wychowywać moje dziecko, ale z pewnością dostrzegłaś już błąd w swoim planie? - Jaki błąd? Nie ma żadnego błędu. - Czy zaprzeczysz, że nasza bliskość daje nam obojgu ogromną przyjemność? Nie tylko w łożu, ale na przykład wieczorem, gdy rozmawiamy? - Myślisz, że powinnam wybrać sobie męża, z którym mi się miło rozmawia? Mieszkam sama od bardzo dawna i nikt poza tobą nie traktuje mnie jak równą sobie. Nikt nie ośmiela się spierać ze mną, bo ja tu jestem panią i mam cięty język. Teraz przy moim stole zasiada prostacki najemny rycerz i mówi, co myśli o mnie, o moim zarządzaniu majątkiem i o naszym świecie. To były mocne słowa, jednak David opanował wzburzenie. - Nie wiedziałem, że cię obrażam. - Nie obrażasz. - Powoli wstała, podpierając się dłońmi o pień drzewa. - To mi się podoba. Twoje towarzystwo ma urok, który wykorzystałeś, by zaburzyć mój spokój i rozsądek. Niemal nazwała go czarodziejem. Trudno mu było w to uwierzyć. - To się nazywa szczerość, milady. A jeśli tak rzadko jej zaznałaś, że nazywasz ją urokiem, to bardzo ci współczuję. 274

- Współczujesz mi? Raczej mi zazdrościsz. Chcesz mnie poślubić. Chcesz wykorzystać to dziecko, aby zyskać kontrolę nad moimi... dwunastoma workami wełny. Nad całym moim życiem! - Twoje pieniądze? Twoje życie? - Namieszała mu w głowie, rozgniewała go. Czy naprawdę nie wiedziała, co jest ważne? - Mówimy o dziecku. Szczerze chcę cię poślubić i wiem, że powiedziałaś... - Odmówiłam i nigdy nie zmienię zdania. Miała oczy szare jak krzemień, tak samo twarde i zimne. W końcu David stracił opanowanie. Przegrał najważniejszą rozgrywkę w życiu. - Powiedziałaś, że za mnie nie wyjdziesz, lecz gdy tamtej nocy połączyliśmy się, myślałem, że znalazłem kobietę, prawdziwą kobietę. Pomyliłem się. Użyłaś mnie, tak jak ja używam Louisa, żeby pokrył klacz. - Nie musisz czekać na rozliczenie. - Sięgnęła po klucze i pomachała mu przed nosem tym z nich, który otwierał okuty żelazem kufer na kosztowności. - Od razu wypłacę ci twoje złoto. - W podwójnej ilości. - On też umiał jej dokuczyć. - Złoto za moją służbę najemnego rycerza i złoto za usługi w charakterze ogiera. - Poślę do ciebie Eudo z pieniędzmi i możesz jechać, gdzie chcesz. - Poślij go z połową złota, a drugą połowę zatrzymaj dla mojego syna i powiedz mu, że to jego ojcowizna, którą może spożytkować, kiedy tylko zechce, aby przybyć do Radcliffe i zostać ze mną, jego ojcem. - Uderzył się palcem w pierś. - Być może uda ci się odgrodzić mnie od dziecka, ale nie zmienisz faktu, że jestem i zawsze będę jego ojcem. - Więc zabieraj się stąd. 272

- Nie zostałbym, nawet gdybyś mnie błagała. Stanęli naprzeciw siebie, twarzą w twarz, dysząc ciężko, jakby przebiegli długi dystans. Czepek Ali-soun przesunął się na czubek głowy; miała zaczerwienione policzki, niemal pachniała siarką. David przypuszczał, że sam nie wyglądał o wiele lepiej. Zapragnął, żeby spojrzała na niego ten ostatni raz i ujrzała w nim sir Davida z Radcliffe, legendarnego rycerza. Lecz gniew i cierpienie odarły go ze złudzeń. Alisoun potrząsnęła głową, odwróciła się i odeszła, aby jak najszybciej znaleźć się jak najdalej od niego. On także ruszył energicznym krokiem w przeciwną stronę. Nie uszedł daleko, gdy zatrzymały go wyrzuty sumienia. Przecież nie mógł jej tak zostawić w środku lasu. Jego miesięczny okres służby jeszcze się nie zakończył. Po cichu - tak aby go nie zauważyła i nie wyciągnęła fałszywych wniosków - poszedł za nią i zatrzymał się w cieniu drzew. Z tego miejsca obserwował, jak szła przez polanę, by dołączyć do rzeki ludzi, która przemieszczała się od wioski w kierunku zamku. Ani razu nie spojrzała za siebie. Nie dbał o to. Z przekleństwem na ustach walnął pięścią w pień drzewa, po czym chwycił się za podrapane i bolące kłykcie, klnąc jeszcze głośniej. Niech ją wszyscy diabli! Kazała mu robić głupie rzeczy z głupich powodów. Cofnął się do lasu, ssąc krwawiące rany. Wcale nie chciał stracić samokontroli, lecz na świętego Michała, nie wróci tam i nie będzie błagał jej o wybaczenie. Zatoczył koło między drzewami. Tak, ostrzegała go, ale on myślał, że rozsądek Alisoun pozwoli jej 276

dojrzeć pozytywne strony ich małżeństwa. Sądził, że ma do czynienia z inteligentną kobietą. Powinien był zdać sobie sprawę, iż te dwa słowa stanowią sprzeczność. Kiedy mężczyzna... - Boże... David zatrzymał się, zadzierając głowę. Ten okrzyk zabrzmiał niczym skowyt cierpiącego zwierzęcia. - Święty... Janie, pomocy... Zwierzęcia, które umiało jęczeć i używać ludzkiej mowy. Wszystkie zmysły Davida natychmiast bardzo się wyostrzyły. Rozejrzał się i spostrzegł złamane gałęzie leżące na krzaku i jakąś ciemną maź na liściach. Nachylił się niżej. Krew. Powrócił dawny niepokój, wrażenie, że jest obserwowany. Jeszcze raz uważnie się rozejrzał, próbując przeniknąć wzrokiem wszechobecną zieleń. Nikogo nie zauważył, lecz tymczasem znowu rozległ się ten sam głos. - Pomocy... błagam. Z determinacją, lecz ostrożnie, poszedł śladem ciemnych plam krwi. Dziwne odgłosy były coraz głośniejsze. I wtedy go ujrzał. Sir Walter. W miejscu ust miał wielką krwawą ranę. Mocno zaciskał spuchnięte oczy. Nogi leżały wygięte pod nienaturalnym kątem. - Na Boga! - David przeskoczył ponad barierą z krzaków i przyklęknął przy rannym. - Co się stało? - David? - spytał sepleniąc sir Walter. - Tak, to ja. - Przesunął dłonią po ciele mężczyzny, szukając innych ran i szybko je znalazł. - Muszę sprowadzić pomoc. - Nie! - Sir Walter wbił się palcami w jego ramię. - Pomóż mi. 274

David się rozejrzał. - Pomóż... Zrozumiał. Gdyby pozostawił sir Waltera, co by zastał po powrocie? Ostrożnie objął go i dźwignął. Sir Walter nawet nie pisnął, czym wzbudził szacunek Davida, który powoli wstał i poprawił pozycję rannego, by nieco ulżyć jego cierpieniu. W tym momencie ranny jęknął z bólu. Przynajmniej tak się Davidowi wydawało, aż zrozumiał wypowiedziane słowo. - Alisoun. Ktoś zaatakował sir Waltera i brutalnie go pobił. Jeśli udało się to zrobić wyćwiczonemu rycerzowi, to co napastnik mógł uczynić samotnej kobiecie? - Alisoun - wyszeptał. Gdzie ona może być? Kiedy ostatni raz ją widział, kierowała się do zamku, lecz czy na pewno nie zboczyła z drogi? Ruszył truchtem. Sir Walter pojękując, chwytał powietrze, jakby zaraz miał wyzionąć ducha, lecz gdy tylko David zwolnił, natychmiast zaczął go poganiać. -No, dalej... Wydostali się z lasu na otwarty teren wokół zamku. Wieśniacy z George's Cross i obcy przyjezdni szli drogą z wioski do zamku. Wszyscy zaczęli się gapić na rycerza i jego krwawy ciężar; ustępowali mu z drogi, lecz on nie zwracał na nich uwagi. Poszedł prosto przez zwodzony most. - Lady Alisoun. Gdzie jest lady Alisoun? - krzyczał głośno. Z początku nikt mu nie odpowiadał. Ludzie ze służby zamkowej stanęli jak wryci, gdy tymczasem David wkroczył na wewnętrzny dziedziniec i skierował się do baszty. - Czy już wróciła? Gdzie jest lady Alisoun? 278

Dwie kobiety stały na podeście schodów. - Gadać, głupie krowy! Gdzie wasza pani? - Jestem tutaj - odezwała się Alisoun od drzwi mleczarni. David natychmiast odwrócił się w tamtą stronę. Wyglądała tak chłodno, jak pierwszego dnia, gdy ją poznał, oczy miała zimne niczym powiew styczniowej bryzy. - Jak śmiesz wracać tu po tym jak... - zaczęła głosem, który mógłby zmrozić szpik w kościach. Wtem jej oczy rozszerzyły się z przerażenia. - Boże przenajświętszy, toż to sir Walter! - Ruszyła pędem ku baszcie. - Przynieście moje medykamenty! - zawołała do służących. - Rozgrzejcie koce i zagotujcie wodę. Przygotujcie słoneczną izbę, tam go położymy. - Odwróciła się do Davida, po czym delikatnie dotknęła głowy sir Waltera. - Drogi mój - powiedziała z troską - kto ci to uczynił? Nie odpowiedział, zaś David poczuł tylko westchnienie ulgi, które wstrząsnęło ciałem rannego, po czym cierpiący rycerz zmienił się w nieprzytomne brzemię. - Zanieś go na górę - poleciła Davidowi. - Opatrzę go, zanim odzyska świadomość. Rycerz mozolnie wspinał się po schodach baszty. Jeszcze kilka chwil temu myślał, że już nigdy nie ujrzy jej wnętrza, a teraz nawet się nie rozglądał, idąc prosto do widnej, słonecznej komnaty. Ktoś przytrzymał otwarte drzwi, ktoś pomógł położyć nieprzytomnego na materacu. Wtedy Alisoun odepchnęła Davida, a on odsunął się na drugą stronę łóżka, gdzie nie zawadzał, a jednocześnie mógł obserwować wszystkie zabiegi. Nie sprawiało mu to przyjemności, zwłaszcza gdy Alisoun nastawiła kości w obu złamanych no276

gach. Służący musieli mocno trzymać sir Waltera, który tymczasem oprzytomniał. Jego krzyki sprawiły, że Hugh wycofał się z izby, aby na zewnątrz zwrócić zawartość żołądka. Twarz Alisoun miała kolor pergaminu, lecz bez chwili wytchnienia czyściła i zszywała rany. Dopiero po skończonej pracy odeszła od łoża, na którym spoczywał ranny. Jeśli David miał jakiekolwiek wątpliwości co do siły Alisoun, jej odwaga wobec widoku krwi i bólu przywróciła mu wiarę. Żadne przeciwności losu nie były w stanie złamać tej kobiety. Gdy odeszła od łoża, zachwiała się. David natychmiast skoczył ku niej, aby zaoferować swoją pomoc. Wtedy coś uderzyło go z tyłu, aż potoczył się na bok. Momentalnie odwrócił się, unosząc pięści i stanął twarzą w twarz z lady Edlyn. - Nie dotykaj jej! - krzyknęła dziewczyna. - Wszyscy wiedzą, coś uczynił. Czyżby wszyscy już wiedzieli o ich kłótni w lesie? Zerknął na Alisoun, lecz ta wyglądała na równie zaskoczoną. - Co ja takiego uczyniłem? - To ty pobiłeś sir Waltera. - Lady Edlyn cofnęła się niczym zwierzę gotowe do ataku. - Spierałeś się z nim, potem poszedłeś za nim do lasu i... - Zaczekaj! - wtrąciła się Alisoun. - Sir David pobił sir Waltera? To czysty absurd. W drzwiach stanęła Philippa, trzymając na rękach dziecko. - To niebezpieczny, wściekły człowiek. - On był tam ze mną - powiedziała Alisoun. - Przez cały czas, gdy byłaś poza zamkiem, milady? - spytała Philippa. - Nie, ale... 280

- A kto jeszcze ma podobne umiejętności, by pobić z takim skutkiem? W ciszy, która nastała, David rozejrzał się po izbie. Służący stali z ponurymi minami w kręgu, nie spuszczając z rycerza wzroku. Niektórzy wydawali się skonfundowani, lecz kilka osób trzymało w dłoniach noże i pogrzebacze. Alisoun również to dostrzegła. - Przecież to niedorzeczne! - krzyknęła. - Ja nic nie zrobiłem - stwierdził David. Lecz Philippa była innego zdania. - Pokłócił się z sir Walterem, a gdy wróciłaś do zamku, stało się jasne, że pokłócił się także z tobą. Nie jesteś bezpieczna, Alisoun, sama wiesz, jacy są mężczyźni. David instynktownie chciał zaprotestować, jednak zmienił zdanie. W jego myślach ta pełna silnych emocji chwila utrwaliła się na zawsze. Jednak gdzieś w gąszczu lęków i oskarżeń tkwiło sedno sprawy - niebezpieczeństwo grożące pani na George's Cross. Alisoun stała nieruchomo, pozwalając emocjom zapanować nad rozsądkiem, chociaż pozornie zachowywała spokój, którym chciała przekonać swoich poddanych. - Mam pełne zaufanie do sir Davida. Owszem, rozgniewał się, lecz ma nienaganną reputację, a mnie zawsze traktował z należytym szacunkiem. - Spójrz na niego, miladyl - zawołała Edlyn. - Ma podrapane i krwawiące dłonie. W jaki sposób tak się poranił, jeśli nie pobił sir Waltera? Rozgoryczony uniósł i zgiął ręce. Wszyscy ujrzeli jego okaleczenia. Kilku służących z groźnym pomrukiem ruszyło w jego kierunku. 278

- Davidzie! - Alisoun podeszła i ujęła jego ręce. - Nie otrzymałeś tych ran na placu ćwiczeń. Bał się, że lada chwila poczuje na szyi ostrze noża, poszedł więc za nią, gdy pociągnęła go bliżej światła. - To nic takiego. - Lady Alisoun, błagam cię, odsuń się od niego - wyrzuciła z siebie przerażonym głosem Edlyn. - Trzeba to zabandażować - powiedziała Alisoun. - Nic mi nie będzie. - Chciał wyrwać jej swoje dłonie, lecz oto służący podeszli jeszcze bliżej z uniesioną bronią, więc szybko zaprzestał wszelkiego oporu. Będzie musiał jej powiedzieć, co zrobił, przyznać się do swojej głupoty. Zażenowany, opuścił ramiona. - Uderzyłem w drzewo. Przytrzymała go jeszcze mocniej. - Co takiego? - Uderzyłem w drzewo. Tym razem wszyscy to usłyszeli. Alisoun patrzyła na niego tak, jakby postradał rozum. - Chyba w to nie uwierzysz, milady - odezwała się Philippa. - Niby dlaczego miałbyś uderzyć w drzewo? - spytała Alisoun. - Aby uniknąć uderzenia ciebie, sir Waltera, którejś służącej albo też kopnięcia jakiegoś psa, jak to zwykle czynią mężczyźni, wyładowując gniew. - Omiótł oskarżycielskim spojrzeniem obecnych, z których kilka osób niepewnie cofnęło się o krok. - Nie pobiłem sir Waltera. I właśnie wtedy Alisoun uczyniła to, o czym David marzył przez całe życie. - Wiem o tym. - Położyła dłoń na jego piersi i spojrzała mu głęboko w oczy, pełna spokoju, pewności i zaufania. - Nigdy w to nie wątpiłam. 282

W tym momencie sir David z Radcliffe wpadł w szpony miłości.

ROZDZIAŁ16 W izbie zapanowało milczenie. David wiedział, że to z powodu okazanego mu szacunku. Alisoun uniosła dłoń i dotknęła jego twarzy. - Uderzyłeś się w głowę? W głowę? Prawie się roześmiał. Tak, to było podobne do Alisoun. Po prawdzie David miał wszystkie cechy, o jakich wspominała mu prababcia. Cechowała go nadzwyczajna siła, poczucie sprawiedliwości, jakiś wewnętrzny blask. Nawet nie musiał przebywać w pobliżu Alisoun, aby odczuć tego skutki. - Davidzie, nikt nie uczyni ci krzywdy. Nie musisz robić takiej... - Alisoun odchyliła głowę, szukając właściwego słowa - zatroskanej miny. Prababcia umilała czas jemu i innym dzieciom w długie zimowe wieczory, a najlepszą opowieścią, o którą zawsze prosili, była ta o ich babci i dziadku - o tym, jak przeżyli ciężką próbę, wielki smutek, aż dotarli razem do szczególnego miejsca, rozbudzili w sobie wyjątkowe uczucie. Prababcia mówiła, że nie każdy może tego doświadczyć. Większość ludzi nie zaznawała czegoś takiego. Owo zjawisko przebijało z każdej codziennej czynności w życiu 280

babci i dziadka. Dawaio ciepło całej rodzinie i wszystkim służącym. Było cenne, święte, czyniło prawdziwe cuda. Nawet po śmierci dziadka babcia nosiła w sobie ów blask aż do grobowej deski. - Lepiej będzie, jak usiądziesz. - Alisoun próbowała pokierować nim w stronę taboretu, lecz David zdjął jej dłoń ze swego ramienia i zatrzymał w swojej ręce. Nim osiągnął dojrzały wiek ośmiu lat, zrozumiał, że babcina opowieść to stek bzdur. W końcu babcia tak naprawdę była jego prababcią, tak starą, że pamiętała czasy panowania królów nor-mandzkich. Za to nie pamiętała, co zjadła dwie godziny wcześniej. Nie pamiętała też jego imienia, imienia jego matki, ani nawet imienia swojej własnej pokojówki. Była jedynie zwariowaną staruszką, która opowiadała zwariowane historie. Po jej śmierci David bardzo rzadko ją wspominał. Ale teraz nie mógł o niej zapomnieć, gdyż sam przeżywał opowiadaną przez nią historię. Jego więź z Alisoun była niemal mistyczna, tak jakby dawno temu zostali rozdzieleni, długi czas nie mieli ze sobą styczności, a teraz połączyli się znowu, by stworzyć jedność. - Szkoda, że moja babcia nie żyje i nie może tego zobaczyć. - Uniósł rękę Alisoun do ust i ucałował ją z szacunkiem, a następnie ucałował wewnętrzną stronę dłoni z namiętnością właściwą kochankowi. W jego zachowaniu i wyglądzie musiała dostrzec coś, co odzwierciedlało myśli, gdyż zbliżyła się i położyła dłoń na jego piersi. - Davidzie? Pod wpływem tego dotyku gwałtownie załomotało mu serce, a w oczach pojawił się niezwykły, cie284

pły blask. Cały czas zbliżali się ku sobie, złączeni w tej niesamowitej, bezcennej bliskości i porozumieniu... którą przerwało kaszlnięcie sir Waltera. Alisoun natychmiast odwróciła się od Davida, on zaś bez skrupułów ją puścił. Później będzie na to czas. Sir Walter potrzebował opieki, zaś Alisoun podeszła do tego odpowiedzialnego zadania bardzo poważnie. Teraz podeszła do łoża, ujęła jego rękę, pochyliła się nad pokancerowaną, obitą twarzą. - To ja, lady Alisoun. Czy chciałeś mi coś powiedzieć? Dźwięki, jakie padły z jego ust, nie przypominały mowy, jednak zabrzmiała w nich nuta ponaglenia. Alisoun sięgnęła po zimny ręcznik, który położyła mu na oczach. - Sir Walterze, nic nie mów, jeśli sprawia ci to ból. -Ja muszę... Na dźwięk tego ostatniego słowa, zbliżył się także David. - Grób. Alisoun i David wymienili zdumione spojrzenia. - Nie rozumiem. Chodzi o śmiertelne niebezpieczeństwo? - spytała niepewnie. - A może śmiertelne rany? Z trudem wdychał powietrze przez nadwerężoną krtań i tchawicę. - Grób - powtórzył sepleniącymi wargami. Natężając uwagę, Alisoun zbliżyła usta do ucha leżącego. - Grób? Ten na przykościelnym cmentarzu? - Otwarty. David patrzył, jak z twarzy Alisoun odpływa cała krew, a na jej czole pojawiają się błękitne nitki żył. 282

- Czy on tam cię znalazł? - spytała. Pod opuchniętymi powiekami sir Waltera pojawiły się łzy, które popłynęły cienką strużką po policzku. - Głupi. Jeszcze przez chwilę Alisoun stała nieruchomo, lecz po chwili jakby się otrząsnęła. - Nie, nie jesteś głupi. Nie spodziewaliśmy się tego. A teraz śpij i wracaj do zdrowia. Jak wydo-brzejesz, będę cię potrzebowała. - Poklepała go lekko po dłoni i położyła ją na pościeli. Stanęła wyprostowana i rozejrzała się po izbie. Nikt poza nią i Davidem nie słyszał słów sir Waltera, który z powodu odniesionych ran wypowiedział je bardzo cicho i niewyraźnie. Mimo to uważnie przyjrzała się po kolei wszystkim pokojówkom i służącym, w całkowitym milczeniu wymuszając na nich zachowanie dyskrecji. Widać było, że są wobec niej bezwzględnie lojalni. Stojące przy drzwiach Philippa i Edlyn trzymały się razem, owładnięte lękiem wywołanym tym aktem gwałtu. - Ogrzejcie piasek w workach - poleciła im Alisoun - i przyłóżcie je do boków sir Waltera. Przynieście koce i okryjcie go. Pilnujcie, żeby się nie wychłodził w nocy, a gdyby mu się pogorszyło, natychmiast mnie zawołajcie. - Dokąd idziesz? - spytała Philippa ostrym tonem, jakby miała do tego pełne prawo. - Idę wydać rozkazy, aby wzmocniono patrole i ochronę zamku. - Co powiedział sir Walter? Alisoun objęła ją ramieniem. - Sama się tym zajmę, a ty go doglądaj. 286

Ruszyła do drzwi, lecz Philippa nie odstępowału jej na krok. David chwycił ją za rękę, zanim zdążyła zatrzymać swoją panią. - Ja się nią zajmę - rzucił szorstko. Philippa głośno przełknęła ślinę i skinęła głową. - Alisoun. - Dogonił ją już na środku wielkiej sali. - Lady Alisoun, musimy porozmawiać. Nie zwolniła kroku, szła pełna spokoju, który odzwierciedlał jej intencje. - Muszę wydać polecenia zbrojnym, aby wypatrywali obcych i zachowali zdwojoną ostrożność. - To zajęcie dla mnie. Nawet na niego nie spojrzała. - Więc zostajesz? Nagłym ruchem złapał ją za łokieć. - Nie mogłabyś mnie stąd wygnać. Próbowała się wyrwać. - Muszę rozstawić wartowników. - Aby oni również zostali ciężko pobici? Każdy, kto próbuje cię obronić, jest narażony na niebezpieczeństwo. - Przerażenie malujące się na jej twarzy było dlań wystarczającym dowodem. - Wszyscy w George's Cross już wiedzą, co się przydarzyło sir Walterowi. - Tak. Ale co mam uczynić? Podeszli do sypialni. Wepchnął ją do środka i zamknął drzwi, po czym oparł się o nie plecami. - Wyjedź ze mną do Radcliffe. - Co takiego? - Do Radcliffe - powtórzył. - To mały zamek, nie ma tam targu, więc każdy obcy zostaje natychmiast zauważony i jest traktowany z najwyższą podejrzliwością. - Nie mogę z tobą wyjechać. - Mogłabyś, gdybyś za mnie wyszła. 284

Odwróciła się. - Rozmowę na ten temat mamy już za sobą. - To nie była rozmowa, tylko konkurs, kto głośniej umie krzyczeć. Niechętnie wzruszyła ramionami. - Ale od tamtej pory nic się nie zmieniło. Zaśmiał się gardłowo. - Och, Alisoun. - Z wyjątkiem sir Waltera! - Tutaj nie mogę zapewnić bezpieczeństwa ani tobie, ani twoim ludziom. Masz tu targ i tętniącą życiem wioskę. Przyjeżdżają handlarze, wieśniacy, którzy dowiedzieli się o twoim bogactwie i pragną zyskać coś również dla siebie. Nie mogę upilnować każdego obcego. Twoi ludzie także tego nie dokonają, zaś ten bandycki napad na sir Waltera skłóci mieszkańców wioski z przybyszami. - Wiem o tym. - Położyła sobie jedną dłoń na brzuchu, drugą na głowie. - Co mam robić? Zbliżył się, nalegając, by podjęła decyzję. - Czy możesz podjąć takie ryzyko? Nie ruszyła się. - Widziałem już napady i pobicia na gościńcach, może nie tak bandyckie jak to, co zrobiono z sir Walterem. - Przyłożył dłoń do jej ręki, którą trzymała na brzuchu. - Czy możesz tak narażać dziecko? Popatrzyła na niego. Po raz pierwszy na jej twarzy widać było wyraźnie każdą emocję - lęk, niepokój, cierpienie. Zapragnął, by znowu mieć tę dawną Alisoun. Chciał, by odzyskała spokój, by miała czas cieszyć się swoimi dokonaniami, rym, co potrafi, a także ciążą. Lecz pragnął, aby dzieliła to wszystko z nim. Musiała zrozumieć, że ich małżeństwo nie było już jedną z możliwości. Stało się koniecznością. 288

Objął ją, przytulił i zakołysał. Przylgnęła do jego piersi. - Tak mi wstyd - powiedziała stłumionym głosem. - Wstyd? - Odsunął się nieco. - Dlaczego? - Nie dopełniłam obowiązku i nie dopilnowałam sir Waltera. - Jezu Chryste. - Podniósł ją i zaniósł do łoża, położył na samym środku i nachylił się nad nią. - Jeśli on dzisiejszej nocy nie zmruży oka, to dlatego że sam nie dopełnił obowiązku wobec ciebie. -Nie, ja... - Alisoun. - Pocałował ją. - Powinnam była... Kolejny pocałunek. - Ja nie... I jeszcze jeden. I znowu. Delikatne, miękkie pocałunki, które ukoiły jej zmysły i w końcu przyniosły ulgę, pomogły wyzwolić się od tego bezustannego obwiniania siebie. Poczuła w ustach smak własnych łez, które otarła z policzków rękawem koszuli Davida. - Jesteś najlepszą panią na gospodarstwie, jakiej poddani mogliby sobie zażyczyć. Sama wiesz o tym najlepiej. Zacisnąwszy usta, pociągnęła nosem. - Przyznaj to. - Pocałował ją. - No, przyznaj. - Jestem. Chciał się uśmiechnąć, słysząc to niechętne potwierdzenie, lecz bardziej pragnął ją całować. Teraz potrzebowała jego pocałunków, pociechy i poczucia bezpieczeństwa. Powiódł językiem po konturach jej ust. Leżała tam, nieruchoma i bezwładna, on zaś pomyślał, że chłonie spokój prosto z jego objęć i namiętnego dotyku. 286

Gdy wsunął język w jej usta, wyszła mu naprzeciw. Nacisnął mocniej, szczelnie przywierając do jej warg. Objęła go za szyję, a on legł u jej boku. Dotykali stopami wezgłowia. Nie planował niczego więcej ponad to, że przyniesie jej pociechę. Nie zaplanował nagłego przypływu żądzy, ani też jej przychylnej reakcji. Nadal chciał ją pocieszyć, lecz dotykając jej policzka, całując jej piersi, zrozumiał, że i ona tego pragnie. Unosił każdy lok włosów Alisoun po kolei do ust, po czym ułożył je wokół jej twarzy jak promienie słońca. Leżała spokojna, z półprzymknięty-mi oczami, pozwalając mu na wszystko. Niektórych mężczyzn mogłoby to obrazić. On sam mógłby przypomnieć sobie swoją zmarłą żonę, która leżała jak zdechła ryba, kiedy jej dotykał. Lecz w przypadku Alisoun brak ruchu stanowił wyznanie. Zrzekła się władzy na jego rzecz i z ufnością wierzyła, że on tej władzy nie nadużyje. - Więc chcesz ze mną porozmawiać. - Nawijał sobie na palec krótkie kosmyki jej włosów koło ucha. Przeciągnęła się. - Nie mówisz takich rzeczy, jak inni mężczyźni. - Na przykład? - Inni zawsze gadają o sobie, o swojej sile, o tym, jak gołymi rękami zabili dzika. - Prychnęła, przewracając oczami. - Jakbym miała w to uwierzyć. Wsunął dłoń pod jej szyję i zaczął masować napięte mięśnie. - Po prostu chcą zrobić na tobie wrażenie. - Dlaczego? Dlaczego mężczyźni myślą, że kłamstwami mogą zrobić wrażenie na kobiecie? - Niektóre kobiety nie są tak wymagające jak ty. 290

- Niektóre kobiety udają, że w to wszystko wierzą. Z uśmiechem spróbował wyobrazić sobie taką scenę. Szanowany rycerz, który fantazjuje na temat swojej siły, aby wzbudzić podziw u leżącej teraz koło niego kobiety, ona zaś, całkowicie niewzruszona, zadaje mu kolejne pytania, aż biedak zaczynał się plątać. Nic dziwnego, że dotąd pozostała niezamężna. Spuścił wzrok i ujrzał jej wpatrzone w niego oczy. - Ty nie opowiadasz zmyślonych historii - powiedziała. Wzruszył ramionami. - Ostatnio nie zabiłem gołymi rękami ani jednego dzika. - Przesunął nimi po sukni Alisoun i zaczął luzować tasiemki. Kiedy rozchylił materiał, otarł się dłonią o jej piersi, wciąż ukryte pod koszulą. Alisoun zadrżała, aż dostała gęsiej skórki. - Wątpię, byś tracił czas na tak trywialne zajęcie. Na pewno byłeś zbyt zajęty... Przylgnął dłońmi do jej ciała. Nabrała dużo powietrza i dokończyła: - Byłeś zbyt zajęty tworzeniem swojej legendy. - Ale już niewiele z niej zostało. Uśmiechnęła się. - Twoja kopia nadal sprawuje się bardzo dzielnie. Znieruchomiał, szukając na jej twarzy wyjaśnienia. - O co chodzi? - spytała. - Powiedziałaś żart. -Ico? -1 to sprośny. 288

Chwilowe oburzenie sprawiło, że ona również zesztywniała. - Przecież nie jestem pozbawiona poczucia humoru! Zsunął suknię z jej ramion i pociągnął w dół, aż całkowicie zdjął ją z Alisoun. Zabrał się za pozostałe części odzienia. - Sprawiasz, że uważam się za czarodzieja. Twarz sir Davida pojawiła się tuż nade mną, gdy spałem w wielkiej sali. Ręką potrząsał mnie za ramię. - Eudo, wstawaj. Jesteś mi potrzebny. Nawet nie przyszło mi na myśl, by kwestionować jego rozkaz. Wstałem, przecierając oczy, i narzuciłem na ubranie krótką pelerynę. Chyba musiał mi pomóc - nikt bowiem nie budzi jedenastoletniego chłopca po męczącym dniu bez konieczności otrząś-nięcia go z resztek snu. Inni śpiący w wielkiej sali przewrócili się na bok, byle dalej od nas, jednak nikt nawet nie pisnął. Wszyscy wiedzieliśmy, że nasze bezpieczeństwo zależy od jego doświadczenia. Pochodnie migotały na ścianie, rzucając niesamowite cienie, a on prowadził mnie za rękę ku głównym drzwiom. Po chwiłi wyszliśmy na zewnątrz, gdzie panowała najciemniejsza noc, jaką w życiu widziałem. Chłodne powietrze natychmiast mnie otrzeźwiło. - Czy teraz możesz iść sam? - spytał sir David. Skinąłem głową, tłumiąc ziewnięcie, po czym ruszyliśmy w kierunku zwodzonego mostu. Strażnicy zastąpili nam drogę, zanim jeszcze zdążyliśmy zapukać. - Dobrze. Są czujni - mruknął sir David. 292

Wydanie szeptanych rozkazów zajęło mu tylko moment, po czym strażnicy zniknęli, a po chwili rozległ się chrzęst łańcuchów podtrzymujących most. Odgłos rozległ się na wszystkie strony, przenikając ciemność niczym stukot kości szkieletu, zaś moje chude kolana zaczęły drżeć. Mostu nigdy nie opuszczano w nocy, zwłaszcza po ataku, jaki miał miejsce poprzedniego dnia. Jednak sir David bez wahania ruszył przed siebie, a ja poszedłem jego śladem. Nie chciałem wychodzić z zamku, ale skoro musiałem, chciałem trzymać się jak najbliżej mojego pana. - Nie idź tak blisko. - Sir David zadarł głowę i popatrzył na gwieździste niebo. - Nie chcesz wiedzieć, dokąd zmierzamy? Chciałem, ale pomyślałem, że odpowiedź chyba mi się nie spodoba. - Zmierzamy na cmentarz. - Sir David spojrzał na mnie z góry. Zdawało mi się, że dostrzegam uśmiech na jego twarzy, chociaż usta stanowiły jedynie ciemną plamę. - Co ty na to? Pomyślałem, że oszalał, lecz roztropnie zachowałem to dla siebie. - Jeśli masz potrzebę modlitwy, panie, w baszcie jest przecież kaplica - zasugerowałem ostrożnie. - Nie chcę się modlić. Chcę odwiedzić groby na cmentarzu w wiosce. Przeżegnałem się i ogarnięty lekką histerią zacząłem się zastanawiać, dlaczego oczodoły sir Davida nagle sprawiały wrażenie pustych. Położony na pagórku ponad wioską kościół stał nieco z dała od pozostałych zabudowań, zaś cmentarz znajdował się na pochyłości zwróconej w kierunku lasu. W głębi serca żywiłem nadzieję, że sir 290

David żartuje i poprowadzi mnie gdzieś indziej, gdziekolwiek] byle nie tam. Ale nie, poszliśmy skrótem przez łąkę. W ciemności sir David zdawał się całkowicie spokojny, idąc miękko niczym kot i rozmawiając ze mną wesołym tonem, który nieco złagodził paraliżujący mnie strach. - Czy tu są pogrzebani wszyscy członkowie rodziny lady Alisoun? - spytał. - Niektórzy. Tam są starsze groby. Niedawno zmarli byli chowani wewnątrz kościoła, pod ołtarzem. - A czy nadał są tu groby mieszkańców wioski? - Tak, panie, chociaż nie są pogrzebani w sąsiedztwie rodziny lady Alisoun. - Więc rodzina hrabiny leży osobno? Skinąłem głową, chociaż wiedziałem, że on mnie nie widzi. - Tak, przy ogrodzeniu. - Czyli od wielu lat nikt nie został pochowany w pobliżu tych rodzinnych grobów? - Od lat nie grzebano tu członków rodziny, lecz jeśli ktoś przyjezdny zachoruje i umrze, z pełnym szacunkiem składamy go do ziemi w tym właśnie miejscu. -Aha. - Sir David wypuścił powietrze z takim odgłosem, jakby nagłe dokonał wielkiego odkrycia. - A czy pochowano tam kogoś w ostatnim czasie? - Nie. Ostatni raz było to zeszłej zimy. - To dawno temu - zgodził się sir David. - Kto to był? - Do mojej pani przyjechała w odwiedziny przyjaciółka z małym dzieckiem, lecz oboje zapadli na chorobę i umarli w ciągu dwóch dni. - Kim była ta przyjaciółka? - Księżną Framlingford. 294

Sir David potknął się i niemal przewrócił na ziemię. Pochwyciłem go obiema rękami. - Panie, jesteś chory? Oparł dłoń na moim ramieniu i nacisnął. - Bałbyś się zostać tu zupełnie sam? Nie widziałem powodu, by kłamać. - Tak, panie. - Księżyc wschodzi, widzisz? - Sir David wskazał wschodni horyzont. Rzeczywiście, ujrzałem poświatę ponad szczytami wzgórz. - Będziesz umiał znaleźć powrotną drogę w razie zagrożenia? Ale mówiąc prawdę, wątpię, by ktoś okazał się na tyle szalony, aby wychodzić tak późno z domu. - Może z wyjątkiem człowieka, który pobił sir Waltera i chciał zrobić krzywdę mojej pani - powiedziałem cicho drżącym głosem, ale sir David mnie usłyszał. - Więc ty też myślisz, że to szaleniec? - Mam taką nadzieję - odpowiedziałem żarliwie. - Mam nadzieję, że to jakiś stuknięty wariat, bo boję się myśleć, że jest człowiekiem, który skrycie chodzi pośród nas. - Dobrze powiedziane - stwierdził sir David, ale nie powiedział nic, co poprawiłoby moje poczucie bezpieczeństwa. Wobec tego ponownie zacząłem iść bardzo blisko za nim. - Opowiedz mi, co się stało z księżną Framlingford. Zacząłem grzebać w pamięci. Po prawdzie wtedy nie zwracałem na to większej uwagi, zaś zeszła zima to dla mnie bardzo odległa przeszłość. - Księżna była przyjaciółką pani i zdaje się przyjechała z wizytą do Beckon. To jeden z pozostałych zamków łady Alisoun. 292

- Dlaczego? - Tego nie wiem. - Myślałem, że słyszałeś może jakieś płotki. - Nie ma zbyt wielu plotek o lady Alisoun. Nigdy przedtem nie dawała nam powodów, aby o niej gadać. - Chciałeś powiedzieć: przed moim przybyciem. Miałem dość rozumu, by na to nie odpowiedzieć, ale sir David chyba nie oczekiwał żadnego wyjaśnienia. Chwilę zastanawiał się, po czym zadał kolejne pytanie: - Dlaczego lady Alisoun i księżna przyjechały tutaj? Czy oczekiwaliście jej przybycia? - Nie, byliśmy zaskoczeni, że odbyła podróż zimową porą. A księżna i jej dziecko już w momencie przyjazdu byli chorzy. - Dziecko? - Tak mówili. Ale ja nie widziałem żadnego z nich. Lady Alisoun obawiała się, że przywlekli do zamku zarazę, więc opiekowała się nimi osobiście, narażając tylko siebie. Kiedy umarli, przygotowała oba ciała do pochówku i umieściła razem w jednej trumnie. - Zupełnie sama? Nikt jej nie pomagał? - Nikt. Sir David szedł dalej w milczeniu, aż w końcu dotarliśmy do cmentarza. Groby otaczało niskie drewniane ogrodzenie. Furtka zaskrzypiała, gdy sir David ją otworzył. W samym sercu cmentarza znajdował się niewielki kamienny mur, a za nim groby rodziny lady Alisoun. Zostałem za drewnianym ogrodzeniem, aż sir David mnie zawołał. - Ta ziemia jest poświęcona w imię naszego Pana. Samobójcy i heretycy są pochowani poza ogrodzeniem. 296

Jeszcze zanim dokończył to zdanie, znalazłem się u jego boku. Wschodzący księżyc zawisł ponad czubkami drzew pobliskiego lasu. W jego białym świetle na kamieniach nagrobnych ukazały się liczne postaci świętych, którzy łypali groźnie oczami. Trzymałem się peleryny sirDavida, a on szedł wąską ścieżką pomiędzy starymi grobami. Jeden z grobów był otwarty. Gdybym tylko mógł się poruszyć, na pewno bym uciekł. I nikt nie byłby w stanie mnie dogonić. Gdybym tylko mógł się poruszyć. Zamiast tego stałem i gapiłem się z otwartymi ustami, gdy tymczasem sir David przyklęknął i zaczął wpatrywać się w dziurę w ziemi. - Mc tu nie ma - chrząknął, po czym otrzepał ręce, wstał i się rozejrzał. Wiedziałem, czego szuka. Sam zauważyłem to nawet wcześniej niż on, lecz mocno zacisnąłem oczy, aby uniknąć tego obowiązku, którym było przekazanie mu mego spostrzeżenia. Nic nie pomogło. Pewnym krokiem ruszył w kierunku trumny, zaś ja truchtem podążyłem za nim, aby być jak najbliżej, choć z drugiej strony pragnąłem znaleźć się jak najdalej. Pomyślałem, że moje modlitwy zostały wysłuchane, gdy sir David nagle zatrzymał się na ścieżce, ale tylko po to, by podać mi nóż. - Ten wariat, o którym mówiliśmy, może tu gdzieś być, więc uważaj, żeby nie rzucił się na mnie od tyłu. Tak mocno szczękałem zębami, że nie byłem w stanie mu odpowiedzieć. Sir David zbliżył się do trumny, a w tym momencie światło księżyca przedarło się między drzewami, by jeszcze lepiej oświetlić ciało w skrzyni. Usłyszałem 294

szuranie drewna o drewno, gdy sir David odsunął pokrywę na bok. Poczułem w nozdrzach odrażający odór zgnilizny. Skupiłem wzrok na drzewach i terenie wokół cmentarza. Wpatrywałem się tak intensywnie, że bolały mnie powieki, jednocześnie starałem się wytrzymać i nie okryć hańbą, wymiotując ze strachu. Sir David milczał tak długo, że w końcu spojrzałem w jego stronę. Stał z rękami opartymi na biodrach, zaglądając do wnętrza trumny, jakby nigdy przedtem nie widział rozkładającego się ciała, a przecież wiedziałem, że widywał takowe wiszące na rozstajach dróg. Zebrałem się na odwagę i zawołałem: - Sir Davidzie, czy zaraz wracamy? Nie odpowiadał, a ja podszedłem nieco bliżej. - Sir Davidzie? - Wciąż milczał, więc odwróciłem się, żeby dobrze widzieć całą jego postać. - Sir Davidzie? W tym momencie księżyc wzeszedłponad drzewa, a jego blask oświetlił zawartość trumny. Trupa pokrywała gnijąca skóra z krótkimi czarnymi włosami. Zobaczyłem długi pysk najeżony zębiskami przypominającymi kły. I cztery nogi zakończone zakrzywionymi szponami. Tuż obok leżała taka sama, lecz dużo mniejsza bestia. Upuściłem nóż, porzuciłem sirDavida i uciekłem tak szybko, jak potrafiłem, do zamku, gdzie przycupnąłem koło podniesionego zwodzonego mostu. Tam znalazł mnie sir David. 298

ROZDZIAŁ17 Ktoś skradał się w komnacie. Ktoś, kto nie życzył Alisoun dobrze. Próbowała otworzyć oczy, lecz słyszała jedynie delikatny szelest kroków na podłodze. Chciała się poruszyć, zawołać, lecz nocny koszmar trzymał ją mocno w swoich szponach. Gdzieś blisko coś zaczęło skrobać, jakby cienkie ostrze na osełce. To coś wróciło z grobu. Alisoun chciała wyjść o pierwszym brzasku i przysypać go ziemią, ale było już za późno. Wilk, którego umieściła w trumnie, teraz skradał się coraz bliżej, ożywiony świętą ziemią, w jakiej go złożyła. Potrzebowała Davida, lecz ten ją opuścił. Potrzebowała sir Waltera, ale ten leżał ciężko ranny. Została sama, słaba, bezbronna, a coś skoczyło jej do gardła. Usiadła i krzyknęła, uderzyła w napastnika. Niewydarzony kociak zleciał z materaca i z piskiem wylądował na podłodze. - O, nie! - Alisoun wygramoliła się z łoża, podniosła zwierzątko i utuliła je. - Nic ci nie jest? Kociak wbił pazurki w skórę Alisoun i przywarł do niej jeszcze mocniej. Poklepała go, mrucząc uspokajająco, szukając śladów kontuzji, w końcu maleństwo usadowiło się wygodniej i zaczęło mruczeć. Chciała wybuchnąć śmiechem. I zapłakać. Chciała, aby wszystko było tak jak dawniej, gdy miała kontrolę nad swoim życiem i przeznaczeniem. Po raz pierwszy zapragnęła odwrócić to, co się wydarzyło. Głupiego działania, co mogła 296

stwierdzić z perspektywy czasu. Lecz nawet teraz nie widziała żadnej innej możliwości. Musiała pomóc przyjaciółce, nająć sir Davida, przyjąć go do swego łoża... Westchnęła. Nie, nie musiała przyjąć go do łoża. Miała pewność, iż kiedy się zestarzeje, będzie wspominała jego wejście do jej bezpiecznego świata jako najlepszą rzecz, jaka się wydarzyła w całym jej życiu. Znowu rozległo się drapanie. Alisoun zamarła, w końcu uniosła głowę i rozejrzała się. Przy stole siedział David i pisał, a tuż obok stała zapalona świeca. A ów dźwięk był skrobaniem gęsiego pióra o pergamin. Ale o co tu chodzi? I dlaczego on nie zwraca na nią uwagi? - David? Podniósł głowę i spojrzał na nią twardym wzrokiem. - Alisoun. Tak patrzył na nią ojciec, gdy chciał ją doprowadzić do płaczu, karcąc za liczne wady. Lecz z oblicza Davida emanowało prawdziwe rozczarowanie jej osobą. Nieśmiało wśliznęła się z powrotem pod pościel, tuląc kociaka, jakby został jej jedynym przyjacielem. - Co piszesz? - spytała. - Nasz małżeński kontrakt. - Strzepnął piórem jakiś brud z rękawa. - Ile razy muszę się zgodzić na kąpiel, żebyś to podpisała? Nie była w stanie wymyślić odpowiedzi. W ogóle nie mogła skupić myśli. - Nigdy... nie zastanawiałam się nad tym... co ma być zawarte w tak poważnym dokumencie, jakim jest małżeński kontrakt. - Nie chcę żadnych kolejnych niespodzianek w naszym związku. - Mówił bez uśmiechu, który 297

mógłby nieco złagodzić jego surowy ton. - Zawsze sądziłem, że w normalnym życiu jedna kąpiel w roku wystarczy, ale podejrzewam, że dla ciebie to będzie za mało. -No... tak. - Więc dwa razy w roku. Dlaczego w ogóle rozmawiają o kąpieli? - Może raz na miesiąc? Podniósł nóż i dźgnął nim w pergamin. - Tak też tu stoi. Zapadło milczenie, takie, które dusi w zarodku wszelką rozmowę. On skoncentrował całą swoją uwagę na piśmie, ona zaś na małym kociaku. Zwierzątko bawiło się na pościeli, a gdy Alisoun przesunęła stopę, podskoczyło. Powtórzyła ten sam manewr, a wtedy kociak warknął i skoczył. Nie mogła powstrzymać śmiechu, po czym z miną winowajczyni spojrzała na Davida, który uśmiechając się półgębkiem, obserwował poczynania kociaka. Odprężyła się. Skoro uśmiechał się do zwierzęcia, mogła bez obawy się odezwać, chociaż i tak w żaden sposób nigdy jej nie groził. Sama nie wiedziała, skąd u niej ten niepokój. Przyjrzała mu się dokładniej. - Będziesz musiał wykąpać się wcześniej, niż sądziłam - stwierdziła. - Jesteś brudny. Spojrzał na swoje utytłane palce. - Wychodziłem. - O tej porze, w nocy? Dokąd więc... - Wtedy doznała olśnienia. Już wiedziała, dlaczego jest taki brudny i gdzie był. - Składałem wyrazy szacunku zmarłym. Dostała gęsiej skórki. - Widziałeś to? - Zakopałem na powrót w grobie. 301

Poczuła ogromną ulgę, która mieszała się z paniką. - Czy trumna była... Pusta? - Ta rzecz sprawiła, że przerażony Eudo trząsł się jak galareta. Nie sądziła, że może być jeszcze gorzej, lecz oto musiała naprawdę przeżyć ten senny koszmar. - Eudo to widział? - Nikomu nic nie powie. Oblała się zimnym potem, otarła wargi brzegiem koca. Kociak przycupnął i patrzył, jego tylne nogi wyraźnie drżały. - Skąd o tym wiesz? - Kazałem mu milczeć, a poza tym on się strasznie wstydzi. - Wstydzi? - To ciało tak go przeraziło, że zostawił mnie i uciekł. Powiedziałem mu, że każdy znany mi rycerz uciekłby przed takim widokiem. Chciałem ulżyć jego cierpieniu - powiedział David z ponurą miną. Nie chcę, żeby taki dzielny chłopak gryzł się tą sprawą. Alisoun miała ochotę zakryć sobie oczy i wyć, bo pały jej plan spalił na panewce. Wszystko zepsute jednym aktem litości. Jednak musiała dopilnować, aby nikt inny nie ucierpiał. Tylko ona sama będzie musiała zapłacić za swoją dobroć. - A czy ty powiesz komuś o tym? - spytała zdesperowana. - Ze pogrzebałaś wilczycę i jej szczenię w rodzinnej części cmentarza? - Na jego twarzy nie drgnął żaden mięsień, ręce także pozostały nieruchome. - Nigdy. Nie pozwolę, aby władze kościelne aresztowały moją żonę. A więc taka była cena. Małżeństwo. 302

To nawet nie będzie takie straszne. Ani trochę. Z tym wyjątkiem, że ów przybysz, który teraz spoglądał na nią przez komnatę, nie wykazywał żadnej empatii. Był jak kupiec, który oferował milczenie za jej rękę i wiedział, że ona nie ma wyboru. Skłoniła głowę i oddała się pod jego opiekę. - Powiem księdzu, żeby jutro ogłosił zapowiedzi. - To już dziś. - Wskazał brzask, który zaczynał jaśnieć za oknem. - Będzie je ogłaszał codziennie. Nie pozwolę, by potem ktokolwiek źle mówił o naszym małżeństwie. - Ja bym tego nie zrobiła! - To nie przyszło mi do głowy - stwierdził z powagą. - Jednakże jesteś dziedziczką dużej fortuny, a król chciałby zadecydować o twoim losie według własnej woli. W tej sytuacji będziemy musieli zapłacić za ślub bez jego pozwolenia. Jęknęła cicho na myśl o złocie, które będzie musiała wydać ze swej szkatuły. - To szlachetny cel - powiedział David. - Kiedy będziesz gotowa na przeprowadzkę do Radcliffe? W czasie normalnego roku spędzała trochę czasu w każdym ze swych zamków, przenosząc się wraz ze służbą. Wyprawa do Radcliffe będzie wymagała dodatkowych przygotowań, gdyż Alisoun nie miała pojęcia, co tam zastanie. Zastanawiała się, gładząc palcami futrzaną narzutę na łożu. - Za cztery dni. - Co za tempo. - Zrobił zdziwioną minę i wyglądał trochę jak ów szczery, otwarty, wylewny mężczyzna, którego znała. - Nie powinienem spodziewać się niczego innego. Mamy więc trzy dni na ogłaszanie zapowiedzi i wynegocjowanie kontraktu. Czwartego dnia weźmiemy ślub i wyjedziemy natychmiast 300

po ceremonii. - Wstał, odkładając pióro i pergamin w narożniku stołu. -1 jeszcze jedno. W napięciu czekała na kolejne żądanie. - Ten kot wyraźnie cię nachodzi. Spojrzała w dół w momencie, gdy kociak chciał przytrzymać łapką jej niespokojne palce. Skrzywiła się, a David wybuchnął śmiechem. Zwierzątko trzymało i lizało jej dłoń. W końcu Alisoun oswobodziła się i wstała z łoża. - Czy już nadałaś mu imię? - spytał David z nutką ciekawości w głosie. Automatycznie zaprzeczyła. - Nie, wcale nie chcę nadawać mu imienia. - Lecz gdy jeszcze raz spojrzała na kociaka, rzekła: - Ale możemy zabrać go ze sobą do Radcliffe. *** - Pozwól mi jechać z tobą. Alisoun przestała pakować swój najpiękniejszy talerz i podniosła głowę, by spojrzeć na Edlyn. W świetle świec, których blask ogarniał wielką salę, dziewczyna wyglądała na spiętą i nieszczęśliwą. Alisoun szczerze jej współczuła, jednak znała swoje obowiązki. - Nie mogę, moja droga. Musisz pojechać do domu swoich rodziców i szykować się do ślubu. - Moja matka już rozpoczęła przygotowania. Włożyła do kufra prześcieradła, nową suknię i czepek, jakieś zioła i medykamenty. Ojciec wybiera najlepszego konia ze stajni i szykuje wóz do dalekiej podróży. Zwrócili się do klasztoru, aby mógł mi towarzyszyć jakiś mnich. Wcale nie jestem do tego potrzebna. Kiedy przyjadę, zostanie wydana na moją cześć powitalno-pożegnalna kolacja, a potem zosta304

nę pośpiesznie wyprawiona w drogę. Potrzebne im pieniądze, które książę Cleere za mnie zapłaci, więc nie ma powodu, by opóźniać mój wyjazd. - Edlyn nachyliła się i położyła chłodne ręce na dłoniach Alisoun. - Ale ja chciałabym to opóźnić, choćby trochę. Zanim wyruszę, muszę się upewnić, że z tobą wszystko dobrze. Pozwól mi jechać z wami. Alisoun bardzo chciała spełnić życzenie Edlyn. Przerażało ją jej własne wahanie w podjęciu właściwej decyzji. Być może brzemienny stan nieco rozluźnił więzy, którymi były spętane jej emocje. Teraz, gdy dotarły do niej wszystkie wątpliwości dotyczące małżeństwa, potrzebowała wsparcia wszystkich tych, którzy ją kochali. Być może chciała podarować Edlyn prezent w postaci jeszcze jednego miesiąca panieństwa. - Sir David mówi, że jego głodujący ludzie są w tragicznej sytuacji, a ja potrzebuję kogoś, kto dopilnuje załadunku żywności dla Radcliffe. Edlyn mocno zacisnęła dłonie. - Ja mogę to zrobić! - I kogoś, kto rozdzieli tę żywność po przybyciu na miejsce. - Wiesz, że ja mogę. Nauczyłaś mnie, jak zajmować się najbardziej potrzebującymi. - Tak, nauczyłam. - Przekazała jej praktyczną wiedzę i mogła mieć tylko nadzieję, że dziewczyna przyswoiła sobie dosyć stoickiego spokoju, aby dać sobie radę w nowym domu. Ale jeszcze nie teraz. - Gdybyś pojechała z nami... - Tak! Tak! - ...Mogłabym pozostawić tutaj Heath. Czułabym się lepiej, gdyby została i zaopiekowała się sir Walterem, zaś jeśli wezmę ciebie, odciążę po części Philippę. 302

Edlyn potraktowała to jako przyzwolenie i już nie chciała słuchać niczego więcej, zrywając się do biegu. Jednak Alisoun osadziła ją na miejscu. - Ale tylko na miesiąc. Potem, bez względu na moją sytuację, musisz wrócić do rodziców. Westchnęła. - Kiedy ta moja słabość stanie się powszechnie znana, już nikt nie przyśle mi swoich dzieci na wychowanie. - Ja przyślę - odparła Edlyn, patrząc na Alisoun rozpromienionymi oczami. - Jeśli będę miała córkę, nie dam jej na wychowanie nikomu innemu, tylko tobie. Co powiedziawszy, uciekła, jakby w obawie, że Alisoun zmieni zdanie, ta zaś z ciężkim sercem odprowadziła ją wzrokiem. Wróciła do pakowania. - W końcu przecież nie zostawiam jej tutaj, gdzie ma pod nosem największą pokusę - powiedziała do siebie. Spojrzała w kierunku słonecznej komnaty, gdzie leżał sir Walter. Przeżył te dwa dni, a z pomocą świętych pożyje jeszcze długie lata. Jednak teraz załoga zamku George's Cross potrzebowała nowego dowódcy, a David wskazał Hugh'a. Hugh, który na klęczkach przysiągł, że będzie bronił majątku Alisoun. Hugh, który uczcił to, spędzając noce z połową pokojówek. Hugh, który złamał serce Edlyn, nawet nie wiedząc o jej istnieniu. - Poza tym... - Alisoun owinęła największą srebrną tacę w jeden z najbardziej delikatnych pledów -jakież znaczenie dla tego starego księcia będzie miał jeszcze jeden miesiąc zwłoki? 306

*** - Radcliffe różni się od tego, do czego nawykłaś. Jest małe i mroczne. W ciągu tych pięciu dni, jakie spędzili w podróży, David rzadko oddalał się od Alisoun. Jechali na czele kolumny, w której znalazło się miejsce dla Edlyn, służących Alisoun z Philippą na czele. Były też wozy, no i oczywiście Ivo oraz Gunnewate wraz z kilkoma innymi uzbrojonymi strażnikami. W tym czasie David starał się przygotować ją na dramatyczną sytuację, w jakiej znajdował się jego dom. Nie widziała, czy jest tam rzeczywiście aż tak źle, czy też David po prostu szukał u niej pociechy, jednak wiedziała, jak się zachować. - Wiele moich innych majątków jest w znacznie gorszej kondycji niż George's Cross. - Mój zamek raczej nie obrazi twych zmysłów, chociaż oczywiście nie jest tak czysty, jakbyś sobie życzyła. Poranne słońce przedzierało się przez liście, rzucając nieregularne cienie na śniadą twarz Davi-da. Alisoun z upodobaniem patrzyła, jak ta gra światła zmiękcza jego twarde rysy i rozmywa nie-golony od wielu dni zarost. Wyglądał młodziej, nawet trochę nonszalancko. - Nie jest tak czysty, jak lubisz - powtórzył. - Ale czy w ogóle coś takiego istnieje? Przyjmując jego komentarz za przyzwolenie, otaksowała go wzrokiem. Według niej był najwspanialszym mężczyzną, jakiego widziała w życiu. No dobrze, nie odrósł mu ucięty płatek ucha ani palec, ale miał duże stopy, którymi mocno stąpał po ziemi, i wzrost, dzięki któremu niemal sięgał 304

chmur. Jej mąż stanowił przyjemną mieszankę „ziemskości" i fantazji. - Jest tam jednak bardzo ładna słoneczna komnata ze szklanym oknem. - Szklanym? - Zaskoczona oderwała wzrok od jego ciała. - Tego się nie spodziewałam, skoro tak mocno dotknęła was susza. - Gdy zamieszkałem w zamku, mieliśmy kilka tłustych lat, no i... - ściszył głos - ...moja żona się uparła. Północno-zachodnie wybrzeże było chyba najmniej ucywilizowanym zakątkiem Anglii. Gęste lasy szczelnie otulały wąskie gościńce, blokując dostęp słońca do zielonego poszycia. Burty wozów po obu stronach ocierały się o krzewy, strażnicy nieraz musieli dołączyć do woźniców i ścinać przydrożne drzewa, aby umożliwić przejazd. David nie był zbyt uszczęśliwiony, gdy patrzył na kufry Alisoun. Z każdym dniem coraz bardziej tracił humor. Nie mogła mieć mu tego za złe. Nawet rabusie rzadko odwiedzali te strony. Poprzedniego dnia stado wilków biegło krzakami wzdłuż kawalkady wozów, obrzucając ludzi badawczym spojrzeniem. Na ich widok mały Eudo ze strachu zaczął płakać. Tamtej nocy po rozbiciu obozu Alisoun podała mu wywar z wina i ziół, aby się uspokoił, a potem siedziała przy nim, aż zasnął. Wszystko nadaremnie. W środku nocy, gdy przez drzewa widoczny był tylko skrawek księżyca, Alisoun obudziła się i zobaczyła, jak David i strażnicy biorą z ogniska płonące żagwie i wymachują nimi na skraju wąskiej polany. Lady Edlyn, Philippa i inne służące skupiły się wokół Alisoun, jakby mogła je obronić. Tylko mała Hazel obudziła się 308

i z radosnym śmiechem patrzyła na ten ogniowy pokaz. Jednak Alisoun nie czuła niepokoju. Co prawda David nie był w stanie pokonać każdego rycerza na turniejowym placu, lecz jego doświadczenie rekompensowało to z dużą nawiązką. Łączył w sobie przebiegłość wytrawnego wojownika z drapieżnym instynktem nienasyconego wilka. I chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy, ta dzika przyroda chroniła ich lepiej niż cokolwiek innego. Ów nędzny tchórz, który dybał na jej życie, działał w pojedynkę. Nie chciał, by jakiś inny mężczyzna poznał głębię jego zdeprawowania. Nie pojechałby za nimi, by tutaj napawać się swoją grą i w efekcie poniesionych wysiłków zostać zjedzonym przez wilki. Tak więc decyzja o wyjeździe do Radcliffe była bardzo rozsądna. Alisoun nie przychodziły do głowy żadne przeszkody, które tam na miejscu mogłyby ją zniechęcić. Najważniejsze, by David nabrał wiary. - Jestem pewna, że docenię te wygody, które twoja żona wprowadziła w Radcliffe. David zaczął się wiercić w siodle, aż Louis odwrócił wielki łeb i dał wyraz niezadowoleniu, rżąc z wyraźną przyganą. David zdjął nakrycie głowy i trzepnął nim wierzchowca między uszy. - Nie waż się narzekać! Przecież jedziemy do domu, tak? Louis prychnął głośno, ale skierował łeb przed siebie i szedł dalej równym krokiem w tym samym tempie, co stępak Alisoun. - Czy on rozumie wszystko, co do niego mówisz? - spytała. 306

- Przeważnie. - David spojrzał ostro na wierzchowca, który tym razem postanowił całkowicie go zignorować. - Co do reszty, to udaje, że nie rozumie. Nie myślała, że małżeństwo tak bardzo się jej spodoba. Sądziła, że będzie pamiętała jedynie 0 ograniczających ją więzach. Tymczasem czuła się bezpiecznie ze świadomością, że David nigdy by jej nie skrzywdził. Zawsze będzie okazywał jej szacunek, nie ze względu na jej szlachecki tytuł, lecz dlatego, że sobie to zaskarbiła swym postępowaniem. - Są pewne rzeczy, które dzieją się w czasie małżeństwa - powiedział tym samym tonem, którym wcześniej opowiadał o Louisie. Alisoun dopiero po chwili zorientowała się, że wrócili do poprzedniego tematu. - Tak - rzekła cierpko. - Można zyskać szklane okna. - Chodzi mi o to, że są ludzie, którzy mogą sprawić, że nowa żona poczuje się... - Niemile widziana? - Nie posunąłbym się aż tak daleko. Poprzednio powiedział, że przybędą do zamku jeszcze tego samego dnia, a teraz Alisoun spostrzegła, że drzewa rosną coraz rzadziej. - Chcesz mnie przed czymś ostrzec? -Nie. Tylko... - Może twoja żona miała służącą tak samo lojalną, jak Philippa wobec mnie? - Nie! - Skrzywił się. - Nikt jej nie lubił. Nagle tknęła ją pewna myśl, aż przystanęła i spojrzała mu prosto w twarz. - Masz zazdrosną kochankę? Uśmiechnął się do niej. To był tylko uśmiech, ale poczuła, jak przeszywa ją przyjemny dreszcz. 307

- Jedyną zazdrosną kochanką, jaką mam, jest Louis - powiedział przeciągle, nieco kpiącym tonem. - A on nie dba o to, z kim dzielę łoże. - Ja też o to nie dbam. Zaskoczony, uniósł wysoko brwi. - Naprawdę? - W końcu jestem kobietą praktyczną. Nie mogę oczekiwać, że przed naszym spotkaniem obywałeś się bez kobiety. - Zaiste, bardzo to praktyczne. Wychylił się z siodła, ujął ją za dłoń i wyswobodził ze skórzanej rękawiczki, po czym powoli podniósł jej palce do ust. Po kolei całował każdy z nich, potem odwrócił dłoń i pocałował jej wewnętrzną stronę. Poczuła łaskotanie jego wąsów, pieszczotę języka. Przymknęła oczy, aby poddać się działaniu tych zmysłów. - Gdybyśmy mieli możliwość przebywania na osobności podczas tej podróży, milady, to zapewniam, że nie trapiłyby cię takie myśli. Praktyczna, powtórzyła w myślach. Jestem praktyczna. - To była kiepska noc poślubna. Kciukiem zataczał kółka po poduszeczkach jej dłoni, aż poczuła lekkie mrowienie. Odczucie to przesuwało się powoli wzdłuż ramienia, wywołując trzepotanie serca. - Gdy dojedziemy do Radcliffe, obiecuję ci, że okażę się pełnym poświęcenia mężem, tak jak wcześniej okazałem się pełnym poświęcenia kochankiem. - Wsunął rękawiczkę z powrotem na jej dłoń. - Chociaż chciałbym mieć sposobność przywiązać cię do mnie, zanim jeszcze dojedziemy na miejsce - dodał cicho. Otworzyła szeroko oczy. 311

- A co jest nie tak w Radcliffe? - Lepiej jedźmy przodem - powiedział. - Wozy nas dogonią, a lepiej będzie, jeśli nie będą musiały zatrzymywać się tak blisko celu podróży. - Więc jesteśmy już blisko? - Bardzo. Radcliffe będziesz mogła ujrzeć ze szczytu tego wzniesienia. Chociaż twierdza nie jest tak wspaniała, jakbyśmy chcieli, to jednak widok doliny godzien jest królewskich oczu. Widząc jego pełne lubości i dumy spojrzenie, pomyślała, że chyba rozumie, co chciał przez to powiedzieć. Kochanką Davida nie była żadna kobieta, lecz ta ziemia, którą zdobył z takim trudem. Na to była gotowa mu pozwolić. Spięła ostrogami konia i ruszyła przodem. Drzewa zaczęły szybko rzednąć i już po chwili otworzył się przed nią szczyt wzniesienia. Las obejmował dolinę niczym wielka dłoń. Ciemnozielone palce sosen wysuwały się, rozdzielając złociste pola i szmaragdowe pastwiska. Alisoun czuła na twarzy delikatny dotyk powietrza przenikniętego aromatem tymianku i domowych kwiatów. Na zboczu wzgórza leżał wielki głaz, zaś wokół niego pienił się pełen wszelkiego dobra strumień. Ptaki opuściły bezpieczny las i zleciały na żer ku świeżo zaoranym polom. Od stóp Alisoun gościniec prowadził prosto w dół, przez wioskę z krytymi strzechą domami do małego zamku, który przycupnął na skalistej wychodni. David postawił Louisa bokiem i zaczął wpatrywać się uważnym wzrokiem, właściwym powracającemu po długiej nieobecności gospodarzowi. - Będą dobre plony - powiedział z niedowierzaniem. - Bogu dzięki! Susza minęła. - Rozpromienił się. - Tej zimy nie będziemy przymierać głodem. 309

Oszołomiona Alisoun patrzyła, jak uradowany David spiął Louisa do jazdy w kółko. Zrozumiała, że jej domysły były słuszne. Obawiał się, że właśnie to ją rozczaruje. W końcu zatrzymał się tuż przy niej, przechylił się w siodle, objął ją ramieniem za szyję, mocno uściskał i pognał szybkim jak błyskawica galopem. Zanim zdążyła go zbesztać, zdążył się oddalić. - Prędzej. - Odwrócił się i zobaczył, że Alisoun podąża za nim stępa, więc co tchu zawrócił i energicznie klepnął jej wierzchowca po zadzie. - Prędzej! Nie chciała wjechać galopem do swego przyszłego domu, z przekrzywionym czepkiem i pogniecioną suknią, lecz David nie zostawił jej wyboru. Poganiał ją po gościńcu, cały czas śmiejąc się maniakalnie i wyśpiewując pozbawione sensu pieśni. Próbowała go uspokoić, lecz całkowicie ją ignorował, więc w końcu doszła do wniosku, że bardziej głupio będzie wyglądała, gdy stawi mu opór, niż gdy się do męża przyłączy. A może po prostu zaraził ją swą radością. Umiał to robić. Oczywiście nie śpiewała, ani też nie śmiała się na głos, ale zaczęła się uśmiechać, poganiając wierzchowca do szybszego biegu. Poczuła na twarzy przyjemny podmuch i promienie słońca, którym już nie przeszkadzały gałęzie drzew. Powiedziała sobie, że przecież w końcu to niewielka cena, a przekona Davida, że nowa żona akceptuje jego dom. Wieśniacy od razu ich zauważyli i porzuciwszy pracę w polu, zaczęli biec w kierunku wioski, a gdy przybysze dotarli do niewielkiego placu, mężczyźni, kobiety i dzieci już na nich czekali. Alisoun zatrzymała się, przekonana, że mieszkańcy z szacunkiem zaczekają, aż David wygłosi ja313

kieś formalne powitanie. Lecz on patrzył na nią jak na uosobienie piękna, podczas gdy zebrani zaczęli wiwatować. - Jak to dobrze, że już wróciłeś, panie. - Piękna dama, milordzie. - Nic dziwnego, że nie przyjechał wcześniej. - Ja też bym nie wracał, jakbym miał takie towarzystwo. Ludzie zachowywali się z szacunkiem, jednak Alisoun zaczęła kręcić nosem. Na pewno nie zawsze traktowali swego pana i jego gości w sposób tak bezczelny. - Nie zrugasz ich? - spytała Davida. David stanął w miejscu, popatrzył na Alisoun, rozejrzał się po roześmianych twarzach. - Mam ich zrugać? Mają prawo mówić to, co mówią. - Pomachał ręką, żeby ich uciszyć. - Mieszkańcy Radcliffe, przywożę wam lady Alisoun z George's Cross, która będzie waszą nową panią i światłem przewodnim naszej wioski. Wszyscy rozdziawili usta. Zaniepokojona ich reakcją, Alisoun również wypowiedziała kilka słów powitania, - Jak się macie, dobrzy ludzie? - Żartujesz, panie - zawołał jeden z zaniedbanych mężczyzn, którzy przybiegli z pola. - Pojąłeś za żonę lady Alisoun z George's Cross? David ujął jej dłoń. - Jest tu ze mną. Wszyscy otaksowali ją wzrokiem. - Czy na pewno przywiozłeś tę właściwą kobietę, milordzie? - spytała jedna z kobiet. - Słyszeliśmy o lady Alisoun, że jest sztywna, ułożona i zrzędliwa. Alisoun usiłowała wsunąć kosmyki włosów pod czepek. 311

David się uśmiechnął. - Taka była, zanim poznała mnie. Mieszkańcy wioski roześmiali się z nadmiernym wigorem na ten kiepski dowcip, co nie uszło uwagi Alisoun. David wycelował w nich palec. - Nim skończy się lato, ona wszystkich was nauczy stosownego zachowania. Ktoś jęknął przeciągle. - Zwłaszcza ciebie, Alnod. - David nawet nie musiał patrzeć, aby wiedzieć, kim jest ów jęczący malkontent. -1 wszyscy będziecie czynić to, co powie wam wasza nowa pani. - A jeśli nie chcemy się stosownie zachowywać? - spytał mężczyzna imieniem Alnod. - Jej poddani robią to, co im się każe, dzięki czemu dobrze im się powodzi. Nigdy nie głodowali, nawet ostatniej zimy. Wieśniacy popatrzyli jeden na drugiego. Wszyscy byli wychudzeni, odziani w nędzne łachmany. David przestał się śmiać. - To jest dama mego serca - stwierdził z powagą. Alnod skinął głową, podobnie jak wszyscy pozostali. - Więc będziemy ją traktowali jak jedną z nas. - Nie mógłbym prosić was o nic więcej - odparł David. - Postaram się być taką panią, na jaką zasługujecie - rzekła Alisoun. Nawet jeśli w jej głosie zabrzmiała nuta złości, nikt zdawał się tego nie zauważyć. Spoglądając na nią z promiennym uśmiechem, David ruszył w kierunku zamku. Tym razem zignorowała jego ponaglenia, jechała z godnością i gracją. Jej doświadczenie zdobyte w wiosce Radcliffe 315

dowodziło, że jeśli szlachetnie urodzeni porzucą dumę, prosty lud nie złoży im należnego hołdu. Zaskoczona stwierdziła, że David szanuje jej życzenia. Poprowadził jej wierzchowca, podczas gdy ona sama poprawiła nieco swój wygląd. Jednak ciągle spoglądał na zamek. Przestał się odzywać; jechał jak człowiek powściągliwy, a z drugiej strony widać było, że mu śpieszno. Ktoś musiał ich obserwować z zamkowych murów. Kiedy się zbliżyli, zaczęto opuszczać zwodzony most. Wcale nie skrzypiał, łańcuchy też nie piszczały. Opadał płynnie, jak dobrze naoliwione skrzydło bramy. To był dom najemnego rycerza. Tym sposobem Alisoun otrzymała pierwszą wskazówkę dotyczącą tego, jakie sprawy David uznawał za najważniejsze. Bez względu na warunki panujące wewnątrz zamku, te mury obronne zawsze będą odporne na oblężenie czy atak. Może właśnie dlatego wieśniacy, mimo że wyglądali na wygłodniałych, przejawiali niemal zawadiacką pewność siebie. Wyjaśniało to również, dlaczego ze względu na jej bezpieczeństwo powinni przyjechać do Radcliffe. - Spójrz tam - powiedział, puszczając uzdę jej konia. Zobaczyła małego chłopca, który gnał przez opuszczony most. Tuż za nim biegł jakiś mężczyzna. - Kto to? - spytała, osłaniając oczy przed słońcem. Podekscytowany Louis zaczął podrygiwać w dziwnym końskim tańcu. - Z pewnością nie Guy z Archers. Taki mistrz nie biegłby za dzieckiem w tak pozbawiony godności sposób. Zeskoczył z siodła. 316

- Chyba że to dziecko jest... David ruszył tak samo śmiesznym truchtem. - ...twoje.

ROZDZIAŁ18 David biegł w kierunku Bert, a gdy w końcu chwycił ją w ramiona, w jego oczach stanęły łzy. Uniósł ją wysoko, przytulił mocno, delektując się ciepłem i miłością, świadomością tego, że oto znowu trzyma swoją zdrową, pełną życia i upartą córkę. - Tatusiu. - Odepchnęła ręką jego głowę. - Chcę cię zobaczyć. Odchylił się, aby mogła go sobie obejrzeć. Przy okazji on także przyjrzał się córce i po raz pierwszy zauważył ogromną przemianę, jaka w niej zaszła. Złoto, które przysyłał, wyraźnie pomogło dobrze karmić dziecko, które wyglądało zdrowo. Brązowe włosy Bert zostały obcięte na krótkiego jeżyka wokół chudej twarzyczki. Na czole i na podbródku miała duże strupy. - Co ci się stało? - spytał. Znowu uniósł ją i starannie obejrzał, ona zaś bezskutecznie machała nóżkami w powietrzu. - Cóż to za strój? - spytał. - Strój pazia. - Patrzyła iskrzącymi się oczami. - Mogę w nim ćwiczyć walkę na miecze. - To twój miecz? - Wskazał głową drewniany patyk wiszący u paska, którym była spięta w talii. 314

- Sama go zrobiłam. - Pokręciła głową, rzucając gniewne spojrzenie Guyowi, który stał tuż obok. - Stryjek Guy nie chciał mi zrobić. Powiedział, że nie przystoi mi być wojownikiem, ale ja i tak zamierzam zostać najemnym rycerzem, jak mój tatuś. Guy popatrzył w oczy Davidowi, żałośnie kręcąc głową. - Wybacz mi, Davidzie. Obcięła sobie włosy kuchennym nożem. Usłyszałem, jak kucharka krzyczy i... - To ja ciebie proszę o wybaczenie, Guy. Jeszcze raz przytulił Bert. Objęła go cienkimi ramionami za szyję i równie cienkimi nogami w pasie, po czym spojrzała na świat oczami księżniczki. - Powinienem był wiedzieć, że nikt nie zapanuje nad tym diabełkiem. - Wcale nie jestem diabełkiem! - zawołała Bert. - Wojownikiem też nie jesteś - stwierdził Guy. - Właśnie, że jestem! Zanim David zdążył zainterweniować, Bert ujrzała zbliżającą się na koniu Alisoun, która teraz przykuła jej uwagę. - Kto to? - spytała dziewczynka. - Pozwól, że ci przedstawię. - Dumny z obu swoich kobiet, David podszedł do Alisoun. Wiedział, że będą kłopoty, ale odważnie zrobił kolejny krok. - To jest Alisoun, hrabina z George's Cross i dama, która okazała mi swą łaskę i cztery dni temu została moją żoną. - Spojrzał na Alisoun. - To jest Bert. - Widzę. - Alisoun ukłoniła się z gracją w odpowiedzi na tę prezentację. - Nigdy nie wspominałeś, że masz syna. David jęknął w duchu, tymczasem zadziorne dziecko wysunęło podbródek, robiąc obrażoną minę. 318

- Jestem dziewczynką. - Ma na imię Bertrade - wyjaśnił David. Gdyby była kobietą niższego stanu, z pewnością wydałaby pełen zdziwienia okrzyk. Lecz Alisoun przyjrzała się małej spod przymkniętych powiek. - Dziewczynką? Na pewno? Bert wywinęła się z objęć Davida i stanęła obok niego. Wypięła chudą pierś, podparła się pod boki piąstkami noszącymi wyraźne ślady strupów i rozstawiła szeroko nogi w pozie znamionującej pewnego siebie chłopaka. Obrzuciła macochę krytycznym spojrzeniem, tak samo jak przed chwilą Alisoun przyjrzała się Bert. - Hrabina? Na pewno? Alisoun się nie odezwała, lecz jej mina mówiła bardzo wiele. Była wyraźnie zdumiona taką bezczelnością i wyglądem dziewczynki, a także faktem, że David wcześniej nie zawiadomił córki 0 tym, że przywiezie jej macochę. Powinien to uczynić. Tymczasem David wyobrażał sobie, że Alisoun spotka czystą, grzeczną Bert, dzięki czemu w miłej atmosferze szybko poprawi się jej humor. Tymczasem dziewczynka wyglądała fatalnie 1 odzywała się hardo. Kiedy zdążyła tak się rozbi-surmanić? Wykorzystując chwilę milczenia, do rozmowy wtrącił się Guy. - Może lepiej będzie dokończyć w środku? - Z galanterią, jakiej nauczył się na turniejowym placu, przedstawił się Alisoun, chwycił uzdę jej konia i poprowadził go po zwodzonym moście. Ruszyła bez oporu, wdając się z nim w przyjazną pogawędkę, tak jak została wychowana, aby dobrze się poczuł w jej kompanii. David spoglądał 316

za nimi, rozdarty między uczuciem zazdrości, że zamiast niego to Guy dopełnił obowiązków gospodarza, a konsternacją z powodu zachowania córki. Sam chciał pokazać Alisoun cały zamek. Chciał wyjaśnić, że mniejszy obwód obronnych murów znacznie ułatwia ich obronę, że załoga zamku jest czujna, a broń zawsze w pogotowiu. Pragnął jej pokazać, że choć większość czasu i niewielkich dochodów przeznaczył na umocnienie fortyfikacji, to w zamku nie brakowało kilku ważnych udogodnień. Mimo iż stajnia wymagała wybielenia wapnem, dach był solidny, dzięki czemu konie mogły przebywać w dobrych warunkach. Ogródek warzywny był otoczony kamiennym murem, a opiekująca się nim kobieta zajmowała się także wyrabianiem mikstur i eliksirów, a gdy zachodziła potrzeba także innych magicznych medykamentów. Zaś baszta... David zmrużył oczy, porównując w myślach swoją twierdzę z zamkiem Alisoun. U niego kaplica była maleńka i ciemna. Wielka sala, piwnica i galeria sprawiały równie posępne wrażenie. Jedynie słoneczna izba zbliżona była standardem do tego, czego mogła oczekiwać Alisoun, tak więc Davi-dowi zaświtała nadzieja, iż właśnie tam ją oczaruje. Wtem usłyszał pełen skruchy głosik. - Tatusiu... Czekał. - Jesteś zły na mnie? - A nie powinienem? Bert zaczęła tupać. - Ona myślała, że jestem chłopakiem. - Wcale się nie dziwię. Nie masz włosów ani stosownej szaty. - Wziął między palce brzeg jej krótkiej tuniki i lekko szarpnął, wzbijając obłoczek kurzu. - Na świętego Michała, jesteś brudna. 320

- No i co? Tłumiąc uśmiech, zdał sobie sprawę, jak bardzo upodobnił się do Alisoun. Przedtem nawet nie zauważyłby, że Bert obrosła brudem. - No i to, że nie możesz zostać wojownikiem. - Ale ja chcę. Chcę. - Zbliżyła się, obejmując rączkami nogę ojca. - Chcę pojechać z tobą na następną wyprawę. - Ach... - Dopiero teraz zrozumiał. Odciągnął ją od nogi i przyklęknął. - Więc nie chcesz, żebym już wyjeżdżał? - Nie. - Pociągnęła nosem. - A czy Guy źle zajmował się tobą? - Był dobry. Lubię go. - Otarła nos rękawem. - Prawie zawsze. Ale on to nie ty. - Dlatego musisz być grzeczna dla lady Alisoun - wyjaśnił David. - Poślubiłem ją, więc nie będę już musiał wyjeżdżać. Łzy, które zaczęły napływać do oczu dziewczynki, natychmiast wyschły. - Dlaczego nie? - Ona jest bogata. Nikt w Radcliffe już nigdy nie będzie przymierać głodem. - Poślubiłeś dziedziczkę. - Uśmiechnęła się łobuzersko, gdyż natychmiast zrozumiała ten powód, o którym jeszcze nie zdążył powiedzieć. - Poślubiłeś ją dla pieniędzy! - Nie tylko, kochanie. Alisoun jest pełna ciepła, dobra, hojna... Bert prychnęła i walnęła go w ramię. - Już ją widziałam, a ty nie powinieneś kłamać. - Wcale nie kłamię. - Wstał i wyciągnął do niej rękę. - Zobaczysz. Bardzo ją polubisz. 318

*** - Nienawidzę cię. - Bert starła się z Alisoun nad balią pełną parującej wody, podczas gdy David i służący przyglądali się tej scenie z wyraźnym zainteresowaniem. - Szkoda, że tatuś cię poślubił! - A mnie przykro to słyszeć. - Alisoun zakasała rękawy, podczas gdy Philippa i inne służące ustawiły parawany wokół paleniska w wielkiej sali. - Mimo to musisz się wykąpać. Rozdarty pomiędzy chęcią wyjaśnienia sytuacji córce a udzieleniem wsparcia żonie, David przyglądał się temu w milczeniu. Guy siedział na ławie przy stole na kozłach, gdzie wcześniej spożyli popołudniowy posiłek. - Zostaw je w spokoju - powiedział ostrzegawczo do Davida. - Muszę coś zrobić, zanim skoczą sobie do oczu. - Powiem ci, że twoja lady Alisoun dobrze panuje nad sytuacją. Bert wrzasnęła na Alisoun, jakby chciała zaprzeczyć słowom Guya. - Tatuś nie chce, żebyś tu była! - Panuje nad sytuacją - mruknął David. Podszedł do paleniska i odezwał się surowym tonem, którego bardzo rzadko używał wobec córki: - Bert, lady Alisoun ma rację. Mówiłem ci... - Davidzie - Alisoun zwróciła się do niego wyraźnym, chłodnym głosem, nawet nie odwracając głowy - nie wtrącaj się. Rozdziawił szeroko usta i znieruchomiał. - Jestem pewna, że Bertrade i ja dojdziemy do porozumienia, gdy lepiej się poznamy. - Tym razem spojrzała na niego iskrzącymi się, szarymi 322

oczami. - Dlatego zostaw nas w spokoju. Philippo, ustaw ostatni parawan, żeby przeciąg nie wychłodził małej. Tym samym już po chwili David gapił się na ustawiony przed jego nosem parawan. W tej sytuacji usiadł przy stole, a Guy nalał mu kubek mocnego piwa, które zaczął popijać z nadzieją, że wygląda na uspokojonego. Jednak w każdej chwili gotów był wstać, o ile zaistnieje takowa potrzeba. W tym samym pomieszczeniu jego ludzie zbierali z podłogi stare siano. Twierdza nie była aż tak zapuszczona, jak obawiał się David - w końcu wrócił tu zaledwie po trzech miesiącach - lecz Alisoun od razu zarządziła porządki, aby wytępić wszechobecne pchły. Wydała odpowiednie polecenia, a gdy służący Davida nieco ociągali się z ich wykonaniem, zapędziła do pracy własnych ludzi. Lady Edlyn okazała się bardzo pożyteczna, gdyż nieustannie poganiała jego służbę i jednocześnie wydawała polecenia kucharkom, zaś Philippa pełniła funkcję nadzorczą, pilnując, by wydane rozkazy były wykonywane. Davida ogarniała złość, gdy patrzył, jak jego ludzie czekają na wyniki ich sprzeczki, jakby to miało zdecydować o tym, czy będą musieli słuchać poleceń swojej nowej pani. Chciał coś powiedzieć, kazać im zabrać się do pracy, lecz lady Edlyn przyłożyła palec do ust i z uśmiechem skinęła głową. Była pewna, że jej pani zwycięży. Szkoda, że on sam nie był o tym przekonany. Usłyszał dobiegający zza parawanów chlupot wody, po którym nastąpił rozdzierający pisk przypominający agonię. - Zamoczyłaś mnie! - krzyknęła Bert. 320

- Tak jest o wiele lepiej - odpowiedziała jak zwykle spokojnie Alisoun, co jeszcze bardziej rozzłościło dziewczynkę. - Jesteś wstrętna! - wrzasnęła Bert. -1 głupia! - Do diabła. - David wstał i ruszył w tamtym kierunku, jednak Guy w porę przytrzymał go za ramię. - Alisoun mówiła, żebyś się nie wtrącał. David zawahał się. W tym momencie rozległ się przeszywający ciszę wrzask Bert. - Tatuś poślubił cię tylko dla pieniędzy! David wyrwał się Guyowi i skoczył naprzód. - Nigdy tego nie powiedziałem. Sam nie wiedział, do kogo mówi, lecz po chwili usłyszał wyraźną odpowiedź Alisoun. - A ja go poślubiłam, żeby mnie bronił. Nie musisz się obawiać, że będę odciągać od ciebie tatusia. Nawet nie będę próbować. David pośliznął się na mokrej plamie i runął na podłogę. Posiniaczony na ciele i cierpiący na duszy, prawie nie zauważył, jak Guy pomógł mu wstać i spytał: - Przyprowadziłeś nowe konie? David ponuro kiwnął głową. - Pokażesz mi je? Wyszli na dziedziniec, na którym panował duży ruch. Służący Davida powitali go z różną dozą entuzjazmu, a gdy mężczyźni zbliżyli się do stajni, Guy przerwał milczenie. - Reakcja na osobę lady Alisoun napawa mnie zdumieniem. - Co masz na myśli? - spytał wrogo David. - Wczoraj wszyscy ci wieśniacy jęczeli z głodu, mówili, jak to gotowi są uczynić wszystko, by na324

pełnić sobie brzuchy. A teraz lady Edlyn i lady Phi-lippa wydały posiłki z zapasów lady Alisoun... - To nie jest żadna lady - przerwał mu David. - Kto? Lady Edlyn? - Philippa. - Tak? Ja powiedziałbym, że jest damą, do tego bardzo atrakcyjną. - David pokręcił głową, ale Guy nie wydawał się przekonany. - Lady Alisoun wyjaśniła wszystkim, jakie obowiązki będą mieli, jeśli nadal chcą najadać się do syta. Dodam, że to dość rozsądne oczekiwania, jednak twoi służący miotają się między uczuciem wdzięczności a buntem. - Zrobią, co mówi, albo uszy im pourywam. Guy spojrzał na drzwi stajni, po czym przeniósł wzrok na pełnego oburzenia Davida. - Przejdźmy się jeszcze, zanim wejdziemy obejrzeć konie. David skinął głową. Wiedział, że jego niepokój może się udzielić zwierzętom, które i tak musiały oswoić się z nowym miejscem. Gdy ruszyli powoli wokół chylącego się ku ruinie, drewnianego zabudowania, Guy wrócił do poprzedniego tematu. - Pourywanie im uszu na niewiele się zda. Ona musi sama zdobyć ich uznanie, a ja nie wiem, czy ta banda leniwych hultajów i zdzir będzie posłuszna kobiecie. Wiedzą, że poślubiłeś ją dla pieniędzy. David chwycił go za gardło. - To nieprawda! Guy dźgnął go pięścią w nieosłonięty żołądek i - uwolniony - odskoczył do tyłu. - Więc dlaczego powiedziałeś to córce? - Wcale nie powiedziałem. Ona po prostu wywnioskowała... a w ogóle to chciałbym wiedzieć, skąd taki pomysł wpadł jej do głowy? - David po322

patrzył znacząco na mężczyznę, który przez ostatnie trzy miesiące wychowywał jego dziecko. - Kiedy wyjechałeś, czuła się zagubiona, biegała od jednej osoby do drugiej, próbując się dowiedzieć, jak długo cię nie będzie. Paru ludzi powiedziało jej, że byłoby mądrze, gdybyś poślubił jakąś dziedziczkę. Kilka kobiet stwierdziło, że lepiej będziesz sobie radził, mając u boku giermka. W kwestii dziedziczki nic nie mogła zrobić, więc postanowiła zostać chłopcem i twoim giermkiem. Potarł głowę. - To bardzo sprytna dziewczynka. - Jak mam jej to wyjaśnić? - Bert nie uwierzy, że poślubiłeś lady Alisoun z innego powodu jak chciwość. - Dlaczego nie uwierzy? Znowu doszli do drzwi stajni. Guy spojrzał na wejście, potem na Davida. - Chodźmy jeszcze raz. Davidowi nawet nie przyszło do głowy, żeby zaoponować. Po raz kolejny ruszyli dookoła stajni. - Nie uwierzy, bo miała cię dla siebie przez te wszystkie lata, więc nie odda cię tak łatwo innej kobiecie. Przecież wiesz, że cię uwielbia. - Ja ją także i to się nie zmieni ani o jotę z powodu mojego małżeństwa. - Bert i Alisoun będą się kłócić, ba, już się kłócą, a ty będziesz musiał dokonywać wyborów. Po czyjej stronie się opowiesz? Staniesz po stronie kobiety, którą poślubiłeś, a która według wszelkich oznak jest nieustępliwa i wierzy w konwenanse? Czy też weźmiesz stronę swej nieokrzesanej córki, którą należy nauczyć stosownego zachowania, lecz bez łamania jej ducha? - Oczywiście, że stanę ramię w ramię z Alisoun. 326

- Oczywiście - przedrzeźniał go Guy. - Wychowałeś Bert, ale wyrosła na dziecko niepodobne do innych. Zwłaszcza że to dziewczynka. Częściej dawałeś jej dużą swobodę, niż stawiałeś surowe ograniczenia. - A czemu nie? - spytał z oburzeniem David. - Uczyła się wszystkiego metodą prób i błędów. Pilnowałem, żeby nie zrobiła sobie nic złego i, udało się. - Tak, udało się. Próbowała wszystkiego według swego uznania, a przecież ty i ja jesteśmy starymi wojownikami. Patrzyliśmy i pilnowaliśmy, żeby nie uczyniła sobie krzywdy. Jak myślisz, co lady Alisoun powie na taki sposób wychowania dziecka? David przypomniał sobie pierwsze wrażenie, jakie odniósł po poznaniu Alisoun. Uważał ją za sztywną kobietę pozbawioną humoru i emocji. Właśnie tak postrzegał ją teraz Guy, lecz przecież to nie była prawda. Poklepał przyjaciela po ramieniu. - Przekonasz się, że ona zda się na mnie i moją wiedzę. - Naprawdę? - Żadnemu z nich nie przyszło do głowy, żeby wejść przez otwarte wrota do stajni. Po prostu minęli je i poszli dalej. - Więc gdy Bert powie lady Alisoun, że chce się szkolić na giermka, to lady Alisoun będzie ją do tego zachęcać? David milczał. - Przecież znasz Bert. Kiedy postanowi nauczyć się czegoś, nie spocznie, dopóki nie osiągnie w tym mistrzostwa. Codziennie będzie cię nagabywać, żebyś uczył ją fechtunku, walki konno z kopiami oraz innych elementów rycerskiego rzemiosła. Jesteś przekonany, że lady Alisoun bez słowa pozwoli na takie zachowanie? 324

- Do diabła! - David walnął ręką w ścianę stajni, lecz zaraz tego pożałował. Konie potrzebowały spokoju w nowym miejscu, a nawet koniuszy chodził teraz przy zwierzętach na czubkach palców. Zaczął nasłuchiwać, ale usłyszał tylko kilkakrotne stłumione rżenie. - Alisoun ma duże poczucie obowiązku - rzekł cicho - więc weźmie pod uwagę przysposobienie Bert do roli damy. Nic jej od tego nie powstrzyma. - Nie ma w tym nic nagannego. - A co złego jest w tym, że Bert chce się nauczyć obowiązków giermka, skoro ma takie życzenie? Guy aż podskoczył. - Więc staniesz po stronie Bert przeciwko lady Alisoun? - Nie, ja... - Zaczerpnął głęboko powietrza. - Dlaczego to musi być takie skomplikowane? Kiedy poznałem Alisoun, myślałem, że jest podła i zimna. Potem dowiedziałem się o jej majątku i pomyślałem: „Och, całe to bogactwo czeka na mnie". Więc zacząłem zabiegać o jej względy, rozmawiałem z nią... Ona jest... ona jest... - Odwrócił się do Guya i chwycił go mocno za ramiona. - Wiesz, jakie to uczucie, gdy oglądasz czysty, oszlifowany kryształ, który wygląda jak twardy, zimny kamień? I gdy tak patrzysz, nagle dostrzegasz tęcze połyskujące na powierzchni, a gdy podniesiesz go do oka i spojrzysz na wskroś, wszystkie barwy stają się bardziej intensywne, a wszystkie nieprzyjazne, straszne rzeczy wyglądają tak, jakby dotknęło ich skrzydło anioła? Guy patrzył na niego zdumiony. - Nie wiem. 325

- Więc ona jest właśnie taka. Myślisz, że jest twarda, zimna i że łatwo ją przejrzeć, a ona zmienia cały twój świat. Guy położył dłoń na jego czole. - Chory jesteś? David ze śmiechem odtrącił rękę Guya i wszedł do stajni, w której panowała cisza, jeśli pominąć lekki niepokój starych koni i niepewne sapanie nowych. - Czy opowiadałem ci o mojej babci? - O babci? - Mówiła mi o tym, że niektóre pary łączy wielka miłość. - Więc ciebie i lady Alisoun łączy wielka miłość? W głosie Guya zabrzmiało ogromne zdumienie, lecz David postanowił to zignorować. - Ona jeszcze o tym nie wie. - Łączy was wielka miłość, a Alisoun o tym nie wie? David zatrzymał się, żeby pogłaskać jednego z koni przybyłych z George's Cross. - Nie chciała wyjść za mnie. - Więc dlaczego to uczyniła? - spytał podejrzliwie Guy. - Z tego samego powodu, dla którego mnie najęła. Dla bezpieczeństwa. - David zmarszczył brwi. - W rzeczy samej, musimy rozpowiedzieć, że jeśli ktoś zobaczy w okolicy jakiegoś obcego człowieka, ma mi o tym natychmiast zameldować. - A przed czym trzeba ją obronić? - Tego nie wiem. - W blednącym świetle David niewiele już widział, lecz zdołał spostrzec wyraźne oszołomienie malujące się na obliczu Guya. - To znaczy, mam o tym dość spore pojęcie, ale jeszcze 329

nie wiem wszystkiego. Wkrótce Alisoun powie mi caią prawdę. - Pewnie wtedy, gdy się dowie, że łączy was wielka miłość. - Pewnie tak. - David wszedł do jednego z boksów i sprawdził kopyta oraz pęciny wałacha. - Ten koń wszedł w dziurę w gościńcu i od tamtej pory zaczął kuleć. Każę koniuszemu zrobić mu gorący okład. Guy obserwował go z rosnącym zainteresowaniem. - Mogę o coś spytać? - Jeśli chcesz. - Dlaczego lady Alisoun poślubiła cię dla bezpieczeństwa, skoro pierwej najęła cię dla bezpieczeństwa? David nie chciał o tym myśleć, ani tym bardziej rozmawiać. Lecz Guy oczekiwał odpowiedzi. Byli przyjaciółmi zbyt długo, aby David mógł wykonać jakiś unik albo skłamać. - W pewnym stopniu przymusiłem ją do tego. Guy wyprostował się tak szybko, jakby otrzymał cios nożem. - Przymusiłeś ją? Przystawiając miecz do gardła, czy też na drodze porwania? Jedną z królewskich dziedziczek? Czyś ty oszalał? Oburzony, że Guy mógł w ogóle tak pomyśleć, David odpowiedział ostro: - Nie zmuszałem jej przemocą. Po prostu dowiedziałem się, że wolałaby pozostać w ukryciu. No i jest jeszcze dziecko. Guy zachwiał się i przysiadł na stogu siana. - Ona jest brzemienna? - Tak. - David uśmiechnął się z dumą. - Nosi twoje dziecko? 330

Uśmiech Davida znikł. -Tak. Guy wydawał się przytłoczony tą wieścią. Nie był w stanie wypowiedzieć kolejnego słowa. David czekał, a gdy Guy wciąż się nie odzywał, tylko kręcił głową, wyszedł z boksu, zamknął furtkę i siłą postawił przyjaciela na nogi. - Więc, jak widzisz, musimy połączyć te rodziny i majątki. - To będzie trudne zadanie - ostrzegł Guy. - Z twoją pomocą, przyjacielu, damy radę. Moja babcia zawsze mówiła, że gdy jest wielka miłość, rzuca blask i ciepło na wszystko dookoła i czyni wszystkich szczęśliwymi. - David podszedł do boksu Louisa. - Zobaczysz. Coś przefrunęło ponad furtką jednego z boksów i wylądowało na przejściu. Po chwili drugie pofrunęło śladem pierwszego i wylądowało obok. Nie mogąc rozróżnić szczegółów w mroku, David szybko ruszył ku zwartym w walce postaciom. Byli to dwaj chłopcy bijący się przed boksem Louisa. Koń przyglądał się tej potyczce ze stoickim spokojem, lecz David i Guy nie mieli tego zamiaru - odciągnęli od siebie walczących, po czym wyprowadzili ich na zewnątrz. - Eudo! - David potrząsnął chłopakiem i spojrzał na jego przeciwnika, którego trzymał Guy. Okazał się nim jeden z paziów mieszkających w Radcliffe. -1 Marlow! Co wy wyprawiacie? Eudo wyciągnął przed siebie drżący palec. - To on zaczął. - On chciał oporządzić Louisa. - Marlow kopnął piaskiem w Eudo. - A to przecież należy do mnie. Powiedz mu, sir Davidzie. 328

- Właśnie, powiedz mu, sir Davidzie. - Eu-do stuknął się kciukiem w pierś. - Przecież chciałeś, żebym to ja zajmował się Louisem, panie. Oniemiały David spoglądał na obu chłopców. - A, tak, wielka miłość - stwierdził sarkastycznie Guy. - Ciepło blasku. Wszyscy szczęśliwi. - Pokręcił głową. - Lepiej, że to się stało wcześniej, niż później. *** Tego wieczoru w czasie posiłku mało kto się odzywał. Zmęczona przegraną walką Bertrade zasnęła na ławie przy stole i została zabrana. Służący Davida czuwali bez przerwy, zaś Edlyn i pokojówki były wyraźnie zmęczone. Alisoun czuła wdzięczność. Nie chciała przyznać się do braku ogłady, lecz z trudem przyszłoby jej prowadzenie rozmowy. Wyprawa była wyczerpująca, oswojenie się z nowym zamkiem okazało się trudne, Bertrade zaprezentowała buntowniczy charakter. Alisoun musiała stawić czoło niezaprzeczalnym faktom. Stało się to, czego najbardziej się obawiała. Została poślubiona ze względu na swoje bogactwo. - Ukroić ci kromkę chleba? David przysunął się do niej, jak najbliżej mógł. Siedzieli na jednej ławie, co pozwoliło mu dotykać jej kolanem, biodrem i ramieniem. Zatrzymał rękę z nożem nad bochnem, który leżał przed nimi na długim stole. Alisoun z gracją kiwnęła głową. - Będę wdzięczna. Ostrze zaczęło z trudem piłować tam i z powrotem, gdyż chleb okazał się bardzo twardy. Wcześniej 332

Edlyn zajrzała do pieców i kazała je oczyścić przed ponownym użyciem, więc tym razem musieli się posilić czerstwym pieczywem. Była niemądra, skoro sądziła, że David poślubił ją z innych powodów niż pieniądze. Mogła marzyć, że uczynił to z miłości do tego nienarodzonego dziecka, albo też ze względu na przyjemność, jaką dawała mu w łożu. Mogła się modlić, że cenił ją za to, jakim jest człowiekiem. Jednak prawda była taka, że pragnął jej dla tych dwunastu worków wełny i wszystkich innych bogactw. Cóż, nawet nie mogła mieć mu tego za złe. Miał dziecko. To je kochał. Alisoun zauważyła, że dziewczynka, choć zupełnie zdrowa, była wychudzona. Rozumiała więc decyzję Davida, by poprzez ślub zapewnić lepszy byt córce. - Ten chleb jest czerstwy, więc kazałem twojej służącej, żeby go podgrzała. - Podsunął jej ciepłą kromkę. - Masz tu żółtko roztrzepane w białym winie do maczania pieczywa. To dobrze zrobi i tobie, i naszemu dziecku. - Jeszcze raz dziękuję. - Dotknęła wciąż jeszcze płaskiego brzucha. - Jesteś taki troskliwy. Gdyby nie była szczerą kobietą, mogłaby twierdzić, że poślubiła Davida, aby dać dziecku nazwisko. Lecz wyszła za nieodpowiedniego mężczyznę dla towarzystwa i z powodu żądzy. Była tak samo głupia jak inna znana jej kobieta, która poślubiła marzenie o miłości, a znalazła pas, którym małżonek siniaczył jej skórę, i kij, którym łamał jej kości. - Moja kucharka wzięła suszone truskawki zebrane tej wiosny i zrobiła z nich kompot. - David przesunął pod jej nosem naczynie z aromatycznym napojem. - Dla ciebie. Nie będziesz jadła? 330

Gdyby nie grożące jej niebezpieczeństwo, podjęłaby ryzyko i wróciła do George's Cross, ale ten otwarty grób dowodził, że wróg znał prawdę. Obawiała się, że teraz zrobi wszystko, aby tylko doprowadzić zemstę do końca. Miała więc wybór. Mogła marudzić, narzekać, być podobna do pierwszej żony Davida, stanowić ciężar, który będzie go pogrążał. Albo też być taka jak zawsze - wykonywać swoje obowiązki. Uzbrojona w nowe postanowienie, spojrzała na Davida. On także wydawał się zmęczony, na jego ciemnej, opalonej twarzy malowała się troska. Uśmiechnęła się doń wdzięcznie i wzięła łyżkę. - Pachnie znakomicie. Niecierpliwie czekam na zakończenie naszego pierwszego dnia w Rad-cliffe. David odchylił się z westchnieniem ulgi. Jadł spokojnie, popijał z kubka, cały czas pilnując, by niczego jej nie brakowało, i prowadził miłą rozmowę niczym gospodarz zabawiający gościa. Kiedy w końcu przystawił puchar do jej ust, aby się napiła, potem odwrócił go i sam łyknął z tego samego miejsca, Alisoun zrozumiała przyczynę jego pożądliwej miny. Pozory spokoju natychmiast ją opuściły Zerwała się na równe nogi tak szybko, że David przewrócił ławę, również usiłując wstać, a następnie zdecydowanym krokiem udała się do słonecznej izby. Słyszała, jak się szamocze próbuje, ją dogonić, jednak nie odwróciła głowy, ani też w żaden inny sposób nie dała po sobie poznać, że słyszy to, co słyszy. Lecz gdy nadepnął na rąbek sukni, Alisoun musiała się zatrzymać. Po chwili złapał ją za rękę i odwrócił do siebie tuż przed drzwiami komnaty. - Chcę iść spać. 334

- Więc pójdziemy - odparł. - Sama. - Jesteśmy małżeństwem. - Wiem. - Będę z tobą w małżeńskim łożu. Miał stanowczą minę, zarazem był spokojny i zdeterminowany. Chciała mu odpowiedzieć, lecz nie mogła oddychać. Czuła się tak, jakby jakiś pasek zaciskał się na jej szyi. Dopiero teraz pojęła, jaką fasadę zbudowała wokół siebie. Wcale nie była spokojna. Przeciwnie, była wściekła. Chciała jedynie położyć dłoń na jego piersi. I uczyniła to. Lecz uderzyła go tak mocno, że aż zatoczył się do tyłu. Nie krzyknęła, bo nie mogła. - Będę matką twego dziecka - powiedziała ściszonym głosem. - Będę panią twych poddanych. Będę skarbcem, z którego popłynie dostatek, z całym moim błogosławieństwem. - Uderzyła go jeszcze raz i teraz usłyszała, jak stęknął z bólu. - Ale nie będę doraźnym ciałem w twoim łożu. Idź, poszukaj sobie kochanki. Ludzie Davida nie słyszeli słów, ale przyglądali się tej scenie w napięciu. Poczuł się upokorzony, tak jak się spodziewała. - Świetnie! - wybuchnął. - Wiem, gdzie jest dziesięć kochanek. I wszystkie są bardzo chętne. Z cierpkim uśmiechem zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Popatrzył na swe dłonie, zwracając uwagę na brakujący palec. - No, może nie dziesięć, tylko dziewięć. 332

ROZDZIAŁ19 - Przebóg, człowieku, musisz coś zrobić z lady Alisoun. - Guy przebił się przez tłum otaczający Davida na dziedzińcu. - Jeśli tego nie uczynisz, ona doprowadzi mnie do szaleństwa. David uniósł ciężką głowę i popatrzył na swego rządcę nabiegłymi krwią oczami. - A czym ty się różnisz od nas wszystkich? Guy rozejrzał się, spostrzegł gniewne oblicza służących pracujących w zamku, lecz wyraźnie nie miał dla nikogo współczucia. - Przecież ona miała rządzić właśnie nimi. Służący mruknęli groźnie. Guy nie zwracał na nich uwagi. - Ale straż to już nie jej sprawa, tylko moja. Nie zgadzam się, żeby wysyłała swoich dwóch wytresowanych byków, co by mnie uczyli tego, o czym już wiem. David westchnął. - Nie powinna była tego robić - zgodził się. - Porozmawiam z nią. - Spojrzał na służbę. - O was też z nią porozmawiam. - Uczyń to, panie - odezwała się jedna z kobiet. -1 bez niej dawaliśmy sobie dość dobrze radę. David zmarszczył brwi i wycelował wskazujący palec prosto w nos kobiety. - Dość dobrze to za mało. Sam odkryłem, że lady Alisoun zawsze ma rację. Jeśli twierdzi, że trzeba zrobić coś więcej, to macie pracować, aż wszystko zostanie wykonane. Z mojej strony mogę jej tylko zasugerować, żeby wyłowiła spośród was leni 336

i buntowników, a z drugiej strony nagradzała tych, którzy ambitnie przykładają się do pracy. Wystraszona kobieta cofnęła się. - Tym sposobem będziecie pracowali dla kogoś, kto jest jednym z was, nie zaś dla obcej osoby z George's Cross. Lecz zarazem cały czas będziecie pracowali na żywność, którą dostarczyła lady Alisoun, to mogę wam obiecać. Oddalając się od zebranych, nie usłyszał ani jednego słowa. Dał im do myślenia i uznał, że najlepiej będzie, jeśli samodzielnie się nad tym zastanowią. Guy widocznie uważał tak samo, gdyż szybkim krokiem poszedł za Davidem. - Tym razem dałeś tym leniom dobre dictum - powiedział Guy. - Oni celowo ociągali się z robotą. - Wiem. - David poruszył ramionami, żeby ulżyć kościom obolałym po spaniu na podłodze w wielkiej sali. - Czekałem na sposobność, by ich ostrzec o skutkach ich czynów. Ale ciebie także ostrzegam. Jeśli milady przyjdzie do ciebie z sugestią wzmocnienia obrony, to słuchaj jej z otwartą głową. - Tyś chyba postradał zmysły! Co kobieta może wiedzieć o obronie? - Wiedziała dość, by mnie nająć. - Guy roześmiał się, więc David trącił go łokciem. - Jeśli jej wysłuchasz, dowiesz się, jak ona to widzi. Jest tak dobrze zorganizowana, że potrafi ulepszyć niemal wszystko. - Skoro tak twierdzisz... ale z pewnością potrafi dać mi w kość. Tym razem to David wybuchnął śmiechem. - Tak, w tym jest dobra. A tutaj mamy wielu ludzi nieprzywykłych do skutecznych metod działania, więc od razu zraziła sobie ich wszystkich. 334

- Służbę, mnie, moich ludzi... Gdyby Philippa nie uspokoiła mnie po tym, jak lady Alisoun opuściła strażnicę, byłbym jeszcze bardziej wściekły. - Guy uśmiechnął się półgębkiem. - To cudowna dama. - Alisoun? - Philippa. - Ona nie jest... - zaczął David, ale zrezygnował. Skoro Guy chciał nazywać Philippę damą... - A co z Bert? - Ukrywa się przed macochą. Przychodzi tylko na lekcje wojaczki. Mam wrażenie, że robi to jedynie po to, aby kiedyś posłużyć się prawdziwym mieczem... i ugodzić nim Alisoun. - Szkolisz ją razem ze swoim giermkiem, prawda? - Z Eudo? Tak, uczą się razem. Guy zatrzymał się u podnóża schodów do baszty- Co on o tym myśli? - Nie pytałem. - A powinieneś. To bystry chłopak i ma dar obserwacji. David stłumił uśmiech. - Co cię tak śmieszy? - Nie muszę go pytać, co myśli o wspólnych treningach z Bert. Jego męskość doznała wielkiego uszczerbku. - Ale nie waży się uskarżać, bo to twoja córka? - Oczy Guya zapłonęły wesoło. - Biedaczek. - Tak. Jest obrażony, że musi ćwiczyć z dziewczynką. A drugi powód do obrazy to ten, że Louis pozwala oporządzać się stajennemu Marlowowi. - Nie wyjaśniłeś mu, że Marlow miał ten obowiązek jako pierwszy? 335

- Wyjaśniłem mu również, że zwykle praca w stajni jest poniżej godności giermka, ale on dobrze wie, ile wart jest Louis, więc żadne z tych tłumaczeń go nie przekonało. - Pewnie Bert także daje mu popalić? - Jest gorzej. - David się roześmiał. - Ona go uwielbia. - Biedny chłopak - powtórzył Guy i oparł się o słupek przy schodach. Zrezygnowany David machnął ręką i odesłał Guya do zajęć. W wielkiej sali panował względny spokój, lecz przecież jego służba stała na dziedzińcu. Służące Alisoun siedziały w grupie, niczym kolorowe pająki snuły wełniane nici z wrzecion, śmiejąc się przy tym i rozmawiając. Zauważyły, że David szuka kogoś wzrokiem. - Lady Alisoun jest w słonecznej izbie - zawołała jedna z nich. Sama? Na tę myśl David poczuł wzmożone bicie serca. Może tym razem uda mu się złapać ją bez wianuszka otaczających ją nieustannie kobiet? Nie miał okazji, by porozmawiać z nią na osobności od czasu, gdy zatrzasnęła mu drzwi przed nosem dwa tygodnie temu. Bardzo pragnął Alisoun. Najpierw był wściekły, poprzysiągł, że pierwszy się do niej nie odezwie, o ile ona tego nie zrobi. Obeszła to, witając go uprzejmym słowem i miłym uśmiechem każdego ranka, aż w końcu zrozumiał, że zawsze będzie robiła to, co wypada. Lecz przecież wypadało, by spała ze swoim mężem, a ona jakby zupełnie o tym zapomniała. W końcu złość mu przeszła. Wykazał wolę pogodzenia się i przytulenia. Ona zaś wykazała tylko wolę ugody. Pocałunki były surowo zabronione, 339

a jemu właśnie najbardziej ich brakowało. Postanowił je skraść - jeśli Alisoun przebywała sama w swojej komnacie. Otrzepał się z kurzu. Na chwilę stanął przed miską z wodą, gdzie opłukał sobie dłonie i twarz. Zwilżywszy włosy, przeczesał je palcami i pożałował, że nie ma czasu, by wziąć pełną kąpiel. Żadne cierpienie nie było zbyt wielkie, by znowu wkraść się w łaski Alisoun. Zdenerwowany stanął przed otwartymi drzwiami izby, gdy usłyszał chichot pokojówek, który pomógł mu podjąć decyzję. Podniósł rękę, żeby zapukać, lecz w ostatniej chwili rozmyślił się. W końcu to jego izba. Wszedł do środka pewnym krokiem, przywdziewając na usta czarujący uśmiech. Dopisało mu szczęście. Siedziała plecami do niego na łożu, pochylając się nad podłogą. Nie chciał dać jej szansy ucieczki, pragnął zobaczyć w niej prawdziwe emocje, więc ostrożnie zbliżył się i objął ją ramieniem. Wrzasnęła. Nie był to cichy wrzask, lecz pełen trwogi okrzyk. Oboje jednocześnie odskoczyli od siebie. Odwróciła się do niego. To była Philippa. Jej mała córeczka śpiąca na łożu także zaczęła krzyczeć. - Philippo! - Panie! - Myślałem, że to lady Alisoun. - A ja myślałam, że jesteś... - Philippa na chwilę przyłożyła dłoń do piersi, po czym wzięła na ręce dziecko, żeby je utulić i uspokoić. - Wybacz, panie, przestraszyłeś mnie. To jego serce waliło jak młotem! 337

- Milordzie - odezwała się Alisoun zza jego pleców. - Dlaczego się do niej podkradłeś? Odwrócił się i zobaczył żonę. Siedziała w alkowie z igłą w długich palcach. Promienie słońca wpadające przez okno oświetlały rozpostarte na stole ubranie, podczas gdy twarz Alisoun pozostawała w cieniu. Mimo to dostrzegł na niej wyraz oburzenia. - Myślałem, że to ty - usiłował wyjaśnić. - A dlaczego miałbyś się podkradać, panie? - spytała lady Edlyn, siedząca naprzeciwko swej patronki. Energicznie wbijała igłę w materiał, czekając na odpowiedź. Philippa nie dała mu czasu na wpadnięcie w złość. Powiedziała: - Nic się nie stało. To ja okazałam się płochliwa jak zając na miedzy. - Proszę o wybaczenie. - David zbliżył się i pogłaskał maleństwo po delikatnej główce. - Nie miałem zamiaru wystraszyć ani ciebie, ani dziecka. - Oczywiście, że nie. Edlyn, wstań i ustąp miejsca panu. Chyba nie przyszedł tu na rozmowę z tobą albo ze mną. Edlyn natychmiast wstała, zupełnie jakby Philippa miała prawo jej rozkazywać. Oddała mu swoje miejsce i odsunęła się, ale nie opuściła komnaty. David spojrzał najpierw na jej siedzisko, potem na to, które zajmowała Alisoun. Oba były dwu-miejscowe, tak aby dwie szwaczki mogły siedzieć obok siebie. Alisoun, oczywiście, tkwiła na samym środku, co zostawiało mu jednak dość miejsca, by się wcisnąć obok, więc uczynił to i lekko ją przesunął, zanim zdążyła pojąć jego zamiar. - Milordzie! - powiedziała z oburzeniem, lecz wtedy zauważyła jego szelmowski uśmiech i posta341

nowiła nie wdawać się w polemikę. Zarniast tego, zabrała robótkę i odsunęła się na skraj ławy, aby nie stykać się z jego ciałem. Ochoczo przesunął się za nią. Ta sytuacja nie powinna przynosić bardziej intymnych doznań, niż wspólne spożywanie posiłków w wielkiej sali, lecz oto po raz pierwszy znalazł się sam na sam z Ali-soun w ich sypialni. No, może nie do końca sam na sam. Edlyn grzebała w kufrze, spoglądając na nich spode łba, zaś Philippa namawiała Hazel, żeby napiła się z kubeczka. Kociak, który spał na kolanach Alisoun, obudził się i zeskoczył na podłogę. Lecz w porównaniu z tłumem służących i strażników, którzy spożywali z nimi posiłki, obecne towarzystwo było naprawdę nieliczne. Oczywiście Alisoun była ubrana jak na damę przystało. Nawet we własnej komnacie, w towarzystwie pokojówek nie wybrała mniej formalnego odzienia. Jednak niebieska prosta suknia, ozdobiona z przodu koronkami od talii do miejsca poniżej piersi, była znoszona. Płócienna koszula, którą miała pod spodem, została zawiązana tasiemką wokół szyi, lecz rozchylała się w wycięciu aż do punktu, gdzie zakrywała ją suknia, a zaczynały się krągłe piersi. Był pewien, że żadna inna kobieta nie umiałaby postąpić tak prowokacyjnie, pokazując tak mały wycinek swego ciała. Potarł nogą o jej udo. Objął ją ramieniem jak rodzic, który podtrzymuje niemowlę dopiero uczące się siadać. Jednak Alisoun nie była zadowolona. Nie dbał o to. Nie miała dokąd uciec, chyba że wcisnęłaby się w narożnik na spojeniu dwóch 339

ścian, lecz przecież nie mogła narazić na szwank godności tak nędznym unikiem. Trzymał ją w potrzasku. Po chwili przemówiła do niego wyszukanie uprzejmym tonem. - Panie mój i mężu, czy mogę ci w czymś dopomóc? - Owszem, możesz, ale nie chcesz. Jedno spojrzenie szarych oczu Alisoun powinno zmienić go w sopel lodu. Tymczasem on ogrzewał się ciepłem jej ciała. Poczynając od talii, przesuwał palce wzdłuż jej kręgosłupa, dokładnie badając każdy krąg. Zastanawiał się, dlaczego jest tak spięta i trzyma się tak sztywno, a gdy dotarł do karku, wyczuł jeszcze większe napięcie. Odsunął na bok ciężką od włosów siateczkę, które osłaniała, i obnażył delikatną, jasną skórę. Nachylił się, jakby chciał ucałować to miejsce, ona zaś skuliła się w oczekiwaniu. - Chcę porozmawiać z tobą o naszych służących - powiedział w końcu. Jej palce znieruchomiały na chwilę, by zaraz podjąć przerwaną pracę. - O naszych służących? - Twoich i moich. Chyba spostrzegłaś, że mamy pewien kłopot. - Ja żadnego nie widzę. - Nie? Guy również mi się skarżył. - Guy? A wydaje się taki miły! - Ależ on cię lubi. Po prostu uważa, że powinnaś się bardziej zajmować wyszywaniem. Wiem, że jest to uprzedzenie, z którym już się zetknęłaś. - Owszem, ze strony sir Waltera, ale ja wcale nie kwestionowałam umiejętności Guya. - Kiedy się odwróciła, ich twarze znalazły się kilka cali od siebie. Spojrzała mu poważnie w oczy, przysunęła 343

usta do jego ust. - Chodziło o przygotowanie prowiantu dla strażników i... - Spuściła wzrok. -1 o wyznaczenie godzin posiłków. Siedzieli tak blisko, że niemal czuł jej smak. - A co cię to obchodzi? Ona również zdała sobie z tego sprawę. Zaczerwieniła się, rzuciła mu jedno szybkie spojrzenie, po czym znowu przemówiła. - Pomyślałam sobie, że moglibyśmy zanosić im jedzenie prosto z kuchni, aby sami nie musieli sobie gotować na tych żelaznych kozach. - Nie wyjaśniłaś mu tego. - Jestem tu panią. Nie muszę niczego wyjaśniać. Widział tylko czubek jej głowy i rozcięcie w koszuli, z którym czubek głowy nie mógł konkurować w walce o jego uwagę. - Lecz gdy przybywa nowa pani i zaczyna zmieniać ugruntowane od pokoleń obyczaje, niektórzy ludzie mogą czuć się odrzuceni i nie słuchać poleceń, tak jak powinni. Zastanawiała się, jej poruszane oddechem piersi unosiły się i opadały. Zapragnął poczuć je w dłoniach, sprawdzić, czy urosły. Wtedy podniosła na niego wzrok, a David zapomniał o ponętnym ciele żony, rozkoszując się widokiem jej twarzy. - Co proponujesz? -Czy wiesz, kto spośród mojej służby powinien rządzić? - Tak, oczywiście. - Czy twoje służące będą z nimi pracować? - Moje służące zrobią to, co się im powie. - W odróżnieniu od ich pani. Usiadła przodem do stołu i podniosła upuszczoną igłę. 344

- Wyznacz zadania moim i swoim służącym. Powiedz im, że teraz już wiedzą, jak ma być prowadzony dom, zaś lady Edlyn i Philippa będą pilnować, czy wszystkie polecenia są dokładnie wypełniane. - A dlaczego oni mają słuchać lady Edlyn i Phi-lippy, skoro wzdragają się przed przyjmowaniem rozkazów ode mnie? - Wiedzą, że jesteś ich panią, że ocaliłaś nas przed kolejnym miesiącem głodu, do czasu aż zbierzemy plony. Lecz nie podoba im się, że wszyscy miejscowi nagle zostają pozbawieni władzy i zastąpieni twoimi ludźmi. - Wzruszył ramionami. - Chyba wszędzie jest tak samo. Szyła jeszcze przez chwilę, aż dotarła do końca szwu. Przegryzła koniec nici. - Jesteś inteligentnym człowiekiem. Sama powinnam była to dostrzec. David skromnie milczał. - Jednak powinieneś zastosować tę inteligencję raczej do sposobu wychowania córki. Jest on wysoce niewłaściwy. Zesztywniał. - Jak to? - To dziewczynka, a ty uczysz ją chłopięcych zachowań. - A co w tym złego? - Ona ma siedem lat, a nie umie sprzątać, szyć, prząść, ani gotować. - Ma na to jeszcze czas. - A dlaczego w ogóle chciałaby się uczyć takich rzeczy? Powiedziała mi zupełnie szczerze, że męskie zajęcia są o wiele ciekawsze od kobiecych. - Popatrzyła smutno na trzymane w dłoniach ubranie. Oczywiście ma rację. Mycie garnka nie 342

jest nawet w połowie tak ciekawe jak ujeżdżanie dzikiego konia. Polizała koniec żółtej nici, nawlekła ją na igłę i zaczęła wyszywać wzór. - Lubisz szyć? - Dlaczego pytasz? - Spojrzała na niego z ukosa. - Zawsze to robisz. Tak samo jak wszystkie kobiety. Myślałem więc... - Że sprawia to nam przyjemność? - Zaśmiała się perliście, dając upust rozbawieniu. Philippa i Edlyn jej zawtórowały. - Zapewnienie odzienia domownikom zabiera każdą wolną chwilę. I tak będzie do końca mego życia. I do końca życia moich służących. Popatrzył na nie z podziwem. - Więc jesteście skazane na pracę, której nienawidzicie. - Nie jest tak, że tego nienawidzę. - Philippa podeszła bliżej stołu, niosąc na rękach Hazel. - Nawet większej części tych prac. - Nie cierpię przędzenia - rzuciła wrogo lady Edlyn, krzyżując ramiona na piersi. David nieco odsunął się od Alisoun. Ich chwila prywatności dobiegła końca, ale nawet nie bardzo tego żałował. Udało mu się odnowić kontakt z żoną, co na razie było wystarczające. - A co ty powiesz, Alisoun? - Wyciągnął ręce do Hazel, a dziecko chętnie oddało się w jego ramiona. - Też nie cierpisz szycia? - Staram się o tym nie myśleć. - Zdecydowanym ruchem odłożyła igłę. - Ale ty wymigujesz się od odpowiedzi. Bertrade jest dziedziczką. Zamek Radcliffe będzie należał do niej, przynajmniej jako posag. 346

Postawił Hazel na stole, a dziewczynka roześmiała się, wyraźnie zachwycona pionową pozycją. Kiedyż to Bert wyrosła z tego cudownego wieku? Kiedy stała się upartą dziewczynką, a przestała być pyzatym niemowlęciem? Nieświadoma rodzicielskich rozterek, Alisoun mówiła dalej, zmuszając Davida do stawienia czoła faktom. - Będą cię odwiedzali ojcowie w imieniu synów, zabiegając o jej względy. Będą oczekiwali, że wyjdzie za mąż w wieku lat dwunastu. Chcesz, by taka nieprzysposobiona jeździła do ich domów i nie umiała zachować się jak na damę przystało? - Oczywiście, że tego nie chcę. - Zacisnął zęby. Guy ostrzegał go, że będzie musiał dokonywać trudnych wyborów, ale nie zapowiedział, że to oznaczało konspirowanie przeciwko własnemu dziecku. - Ale dwanaście lat to za wczesny wiek na ślub. - A siedem lat to za późny wiek, aby wciąż me potrafić robić tego, co przystoi kobiecie. Poddał się. Nie miał wyboru. - Więc naucz ją. - Na pieluszce Hazel ukazała się podejrzana, wilgotna plama. Spojrzał na Philip-pę. Przynieś czyste szmatki, przewinę ją. - Philippa chciała zaprotestować, lecz wcale nie zamierzał oddać jej małej. Pragnął trzymać to dziecko, wspominając niemowlęcy okres w życiu Bertrade. - Już to robiłem. - Spojrzał znacząco na Alisoun. -1 będę to robił znowu. Alisoun w milczeniu patrzyła, jak czule i zazdrośnie trzyma dziecko, lecz nie chciała porzucić tematu Bert. - Ja nie mogę jej uczyć, bo ona ode mnie ucieka. 344

Splotła dłonie i czekała, aż David podpowie jakieś rozwiązanie, lecz był całkowicie zaabsorbowany Hazel. Położył ją na stole, rozwinął szmatki, cały czas robiąc dziwne miny, aby rozbawić niemowlę. - Bert od samego początku kopała nóżkami i walczyła ze mną, gdy ją przewijałem - powiedział. - A Hazel śmieje się i wesoło gaworzy. Myślę, że zachowuje się tak, jak powinna się zachowywać maleńka dziewczynka. Ale Bert chce ciągle coś robić, taka była od urodzenia. - Hazel wsadziła sobie do buzi palec stopy i zaczęła ssać, uważnie spoglądając na Davida. Mógłby przysiąc, że mała rozumie każde słowo. - Jakoś nie mogę wyobrazić sobie Bert, która spokojnie siedzi i szyje, za to widzę ją doskonale walczącą na miecze. Jest w tym tak dobra, jak tylko dobre może być siedmioletnie dziecko, obojętnie - chłopiec czy dziewczynka. - A jaki pożytek z tych rycerskich umiejętności? - spytała Alisoun. - Ja nigdy nie znalazłabym dla nich zastosowania. - Tego nie wiem. Gdybyś umiała dźgnąć człowieka nożem między żebra, nie musiałbym wypytywać każdego obcego, który przechodzi przez wioskę, o cel wizyty. - Odsłonił pupę Hazel, podał mokre szmatki kręcącej się przy stole Philippie, po czym wziął suchą zmianę i wsunął ją pod dziecko. Gdybyś umiała dźgnąć człowieka nożem... - powtórzył. I nagle zaświtała mu pewna myśl. Położył dłoń na brzuszku Hazel, żeby mała nie stur-lała się ze stołu. - Mam! - O co chodzi? - To właśnie możesz robić z Bert. Pobierać lekcje razem z nią. - Co takiego? - Jutro przyjdź na lekcję walki. 348

- Oszalałeś? - Wręcz przeciwnie. Jestem genialny. Gdy zobaczy, że uczysz się czegoś, co ona już umie, wtedy pojmie, że trzeba przejść odpowiedni trening, aby osiągnąć sprawność. Już nie będzie myślała, że jesteś. .. no! - Jeszcze raz pochylił się nad dzieckiem. - Chociaż uważam, że kobieta w twoim stanie nie powinna podejmować nauki w tak zupełnie nowej sztuce. - W moim stanie nie ma nic niewłaściwego - wycedziła przez zęby. - Ale nie jestem młodą dziewczyną, która usiłuje uciec przed swoim losem. Jestem kobietą, która wykorzystuje posiadane umiejętności, więc odmawiam... Odwrócił Hazel plecami do światła. - ...odmawiam wystąpienia w tym przedstawieniu tylko po to, aby nawiązać kontakt z dziewczynką, która powinna mieć więcej szacunku... - Co Hazel ma na pupie? - spytał David. Dotknął palcem czerwony ślad. - Wygląda na oparzenie. Zapadła cisza. David poniósł wzrok na Alisoun, delikatnie gładząc zmarszczoną skórę dziecka. Przeniósł wzrok na Philippę, która pobladła jak prześcieradło. Jedynie lady Edlyn nie straciła rezonu, szybko podeszła do stołu i zatrzymała się u boku Davida. Obejrzała czerwone miejsce. - A, to jest znamię - powiedziała swobodnie i zdecydowanie zbyt głośno. - Znamię? Wygląda raczej na piętno. - Znowu przesunął tam palcem. Spojrzał na Alisoun, która teraz wbiła wzrok w Edlyn. Wzrok, w którym dostrzegł wyraźny niepokój. W końcu Philippa przystąpiła do działania. 346

- To tylko znamię. Nie bardzo mógł w to uwierzyć. - Ma idealny kształt. - Ja też mam podobne. - Philippa dotknęła swego ramienia. - Znamię, które wygląda jak... - Patrzył na plecy Hazel. - Baran? - Zdumiony uniósł brwi. - Widziałaś to? - spytał Alisoun. - Zrobię to - stwierdziła. -Co? - Nauczę się fechtunku, czy czego tam chcesz. Popchnęła go, aż się odsunął. Chciała już ubrać nagie dziecko. Przyglądał się, jak zawija Hazel w suche ubranko. Widział jednak, że wszystko zsunie się z małej, gdy tylko ktoś ją podniesie. Domyślił się, że Alisoun nigdy wcześniej nie przewijała niemowlęcia. Chciała odwrócić jego uwagę, a on postanowił, że jej na to pozwoli. W końcu udało mu się przeforsować swoje zdanie. A znamię będzie przecież i jutro, gdyby znowu chciał o nie zapytać. - Poćwiczysz razem z Bert? - Tak powiedziałam. - Podniosła Hazel i podała ją Philippie. Tak jak przewidział, ubranko natychmiast zsunęło się z dziewczynki, a Philippa przytrzymała je, zanim zdążyło spaść na podłogę. - Dziękuję, milady. Nim zdążył głębiej się nad tym wszystkim zastanowić, Alisoun chwyciła go za ramię. - Będę tam rano - powiedziała zdecydowanym głosem. 350

ROZDZIAŁ20 Bert powłóczyła nogami, idąc przez plac ćwiczeń. - Tatusiu, ja nie chcę, żeby ona tu była - zajęczała. - Alisoun musi nauczyć się bronić, tak jak ty. Chyba nie chcesz, żeby doznała krzywdy, bo nie umie posługiwać się mieczem, prawda? David obserwował, jak córka walczy ze sobą, szukając odpowiedzi. Nic jej nie obchodziło, czy Alisoun nauczy się władać mieczem; tak jak wcześniej powiedział Guyowi, sądził, że Bert marzy o tym, by wykorzystać swe umiejętności przeciwko Alisoun. Jednak w dzikim sercu dziewczynki drzemały też pokłady czułości, które pragnął wydobyć na światło dzienne. - Twojej nowej mamie ktoś groził. -Kto? - Nie wiem, ale właśnie w ten sposób ją poznałem. Najęła mnie, ponieważ ktoś strzelał do niej z kuszy. - Pewnie chciała zmusić kogoś do kąpieli - mruknęła. David zignorował te słowa. - Ktoś porwał jej kota i zamęczył go na śmierć. - Nieprawda! - Bert zakasała rękawy, jakby coś, zapewne gniew, rozgrzały ją do czerwoności. - Przecież ona ma kotka. Widzisz? - Pokazała długie czerwone ślady na ręce. - Podrapał mnie. - To ja dałem jej nowego kociaka, bo płakała z powodu straty poprzedniego. - Widziałeś jej łzy? - spytała podejrzliwie. 348

- Nie, to było coś jeszcze gorszego. - Uniósłszy głowę, David zobaczył nieprzerwaną pierzynę szarych chmur, które zakryły słońce. Doskonały dzień na szkolenie giermków: ani za gorąco, ani zbyt jasno, a przy tym sucho. - Widzisz te chmury? - Pokiwała głową. - Niosą w sobie deszcz, ale go nie wypuszczają. Zatrzymują go, z bólem, z pragnieniem, by wyrzucić z siebie całą wodę, a jednak nie mogą. Z jakiegoś powodu nie potrafią. Twoja nowa mama jest właśnie taka. Jej łzy są takimi łzami, którym nie pozwala się wypłynąć, a sama wiesz, jak bardzo to boli. - Tak jak wtedy, gdy mnie tu zostawiłeś, a ja wiedziałam, że muszę być dzielna, a tak bardzo za tobą tęskniłam? - Właśnie tak. Zamyślona Bert podrapała się w podbródek. - Ona nie lubi tego kotka, którego jej dałeś. Nie głaszcze go, nie tuli. Nigdy z nim nie rozmawia. Nigdy nie całuje go na dobranoc. David zrozumiał, że Bert wcale nie mówi o tym małym zwierzątku. Nic jej nie obchodziło, czy kociak dostawał buzi, lecz nie mogła pojąć powściągliwości Alisoun w okazywaniu uczuć. Pełna emocji Bert pragnęła matki, która by ją tuliła, całowała, okrywała przed snem, a nie karmiła przemowami na temat stosownego zachowania, przędzenia wełny i brania kąpieli. David przyklęknął obok córki, starannie szukając właściwych słów. - Ona boi się polubić kotka. Bardzo lubiła tego poprzedniego, więc się obawia, że i tego polubi, a on umrze. - To głupie. Przecież nie pozwolisz, żeby znowu ktoś zabrał i skrzywdził jej kotka. 352

Wiara Bert w jego moc nie miała sobie równych. - Ale ona mi nie ufa. Objęła go rączkami za szyję. - Ale ty jesteś moim tatusiem! Przytulił ją mocno. - Ona nie rozumie, co to znaczy. Nie rozumie, że uczyniłbym wszystko, aby bronić i ciebie, i ją. Ty jesteś moją córką, a ona żoną. Jesteśmy rodziną, a dla mnie rodzina jest najważniejszą rzeczą na całym świecie. - Musisz jej o tym powiedzieć! - Pokazuję jej. Pozwalam jej przychodzić tu i uczyć się razem z tobą i Eudo sztuki walki. Tym razem Bert nie znalazła odpowiedzi, co bardzo ucieszyło Davida. Może rzeczywiście robił to, co w tej sytuacji zrobić należało. - Chodź - powiedział. - Wyjmiemy broń z szopy. Gdy rozkładali na specjalnym stole tarcze, noże, miecze, łuki i strzały, David wrócił myślami do tego, co rozegrało się w słonecznej komnacie. Właśnie to zdarzenie dowodziło, że Alisoun wciąż mu nie ufa. Plamka na pupie Hazel wcale nie była znamieniem. Mógł postawić na to cały majątek. Dziecko zostało oparzone, do czego jego matka nie chciała się przyznać. Ale dlaczego Alisoun także skłamała? Zaś lady Edlyn... Alisoun okazała niepokój, gdy lady Edlyn włączyła się do rozmowy i zaczęła pleść jakieś bajeczki. W sumie oznaczało to kłopoty, więc David zaczął podejrzewać, że będzie musiał zrobić to, o czym właśnie powiedział Bert - bronić rodzinę. W ciągu ostatnich lat głodu wiele się nauczył, miał tylko nadzieję, że tym razem dokona właściwych wyborów. -Idą. 350

Głos Bert wyrwał go z zamyślenia. W ich kierunku zbliżał się Eudo, który uśmiechnął się na widok Alisoun oraz stroju, jaki uznała za właściwy na tę okazję. Miała na sobie starą suknię z obcisłymi rękawami, solidne buty z cholewami oraz czepek zawiązany pod brodą. Na plecy opadały dwa długie warkocze, zaś ona sama była spięta, lecz zdeterminowana. David rozpoznał jej minę. Eudo zachowywał się dokładnie tak samo za każdym razem, gdy musiał ćwiczyć z Bert. Podejmował wyzwanie. - Witaj, moja pani, na szkoleniu giermków. - David skłonił się z udawanym entuzjazmem. - Czy jesteś gotowa być posłuszna moim instrukcjom i nauczyć się posługiwać bronią, tak jak przystało na prawdziwego giermka? - Tak, milordzie. Obszedł ją dookoła. - Chociaż nadal nie pojmuję, jaki mogę mieć z tego pożytek - dodała. - Taki, że już nikt nie zabije ci kociaka - pisnęła Bert. David aż się skulił. Wiedział, że Alisoun nie życzy sobie, aby inni wiedzieli o zaznanych przez nią przykrościach. Trzymała na wodzy emocje, wysoko ceniła sobie prywatność. Nie docenił jej. Alisoun popatrzyła zdumionym wzrokiem na dziewczynkę. - To rzeczywiście dobry powód - powiedziała cicho. David postanowił zareagować, zanim inne niedyskrecje wyjdą na jaw. - Na początku nauczymy się strzelać z łuku - powiedział. - Tak - uśmiechnął się Eudo. 354

Nauką łucznictwa zajmował się Guy, który zapewnił Davida, że w osobie Eudo odkrył naturalny talent do tej broni. Chłopiec był zbyt mały, aby osiągnąć przewagę w walce wręcz, lecz strzelanie zrównywało jego szanse na zwycięstwo, więc cieszył się każdą chwilą spędzoną z łukiem w dłoni. - Tak - Bert powtórzyła za Eudo. Miała swój własny mały łuk i całymi godzinami ćwiczyła, by dorównać umiejętnościami swemu bohaterowi. - Giermkowie, rozstawcie tarcze. - David wziął szkolny łuk i kołczan. - Ja będę uczył lady Alisoun. Bert wbiła pięty w ziemię i spojrzała gniewnie. - Chcę, żebyś uczył mnie! Lecz Eudo lekko popchnął ją od tyłu. - Pan kazał nam rozstawić tarcze. - To jest mój tatuś. - Dobry giermek nie kłóci się ze swoim panem. - Eudo ruszył w kierunku szopy, w której trzymano broń. - Ale dziewczyny nie potrafią wypełniać poleceń - rzucił przez ramię. - Ja umiem! - Pobiegła za nim. - Ja umiem! - Czy Eudo nie aprobuje tego, że mnie uczysz? - spytała Alisoun. Podał jej łuk. - Potrzymaj, a ja nałożę ci osłony na nadgarstek i palce. - Wiedział, że sama powinna się tego nauczyć, ale chwytał się każdej sposobności, aby być bliżej niej. - Nie, to nie ciebie nie akceptuje. Chodzi o Bert. - Zerknął na dzieci, które wyciągały tarcze i kłóciły się o miejsce, gdzie należy je rozstawić. Miło ci będzie usłyszeć, że Eudo także nie aprobuje wojskowego szkolenia mojej córki. - A dlaczego ma mi być miło z tego powodu? - Nie spuszczała wzroku z jego dłoni, którymi 352

sprawnie owijał skórzaną osłonę wokół jej nadgarstka. - Nauczyłam Eudo szanować swego pana i spełniać wszystkie jego polecenia. - On jest mi posłuszny. -1 robi to z radością? - Nie aż tak - przyznał David, zakładając cięciwę. - Lecz Bert czasami bardzo to utrudnia. Może gdybyś ty... nie, nieważne. To głupi pomysł. -Co? - Nic takiego. - Stanął za Alisoun i włożył jej w dłoń łęczysko łuku. - Naprawdę. - Nie sądzę, milordzie, że twoje pomysły to nic takiego. - Nabrała głęboko powietrza, gdy objął ją ramionami. Wziął ją za rękę i pokazał, jak chwycić palcami cięciwę. - Po prostu przyszło mi do głowy, że jeśli okażesz Bert trochę sympatii i szacunku, gdy tu wspólnie ćwiczymy, może i Eudo zachowa się podobnie. - Ja zawsze okazuję szacunek wszystkim Bożym stworzeniom. David milczał. - A o jakie wyrazy sympatii chodzi? - spytała niechętnie. - Widziałem, jak kładziesz dłoń na ramieniu Eudo, gdy chcesz go pochwalić. - Bert nie chce, żebym jej dotykała. - Bo dotykasz tylko po to, żeby ją wykąpać. Chodzi mi o jakiś gest szacunku. Stała w jego objęciach, zastanawiając się przez chwilę, w końcu skinęła głową. - Mogłabym to zrobić. - I popytaj ją o postępy w nauce. - Z tego, co widzę, ona nie pobiera żadnych nauk. Nie czyta ksiąg, nie uczy się kobiecych umiejętności. 353

- Właśnie teraz uczy się być żołnierzem. - Nie aprobuję tego. Dlaczego miałabym ją pytać o postępy? - Ale sama też to robisz. -Tylko dlatego, że... Niemalże słyszał jej myśli: Tylko dlatego, że chciałam odwrócić twoją uwagę od tej pieluszki. Oczywiście nie powiedziała tego głośno. - Tylko dlatego, że masz rację. Skoro coś mi grozi, muszę nauczyć się bronić, choćby w ograniczonym zakresie. Chciał ją przytulić i całować aż do chwili, gdy przynajmniej częściowo zdejmie z niej maskę tej powagi. Chciał ją nagrodzić za te tak trudne do wypowiedzenia słowa: „masz rację". Chciał przyrzekać jej raz po raz, aż mu uwierzy, że zawsze będzie bronił jej i wszystkiego, co należy do niej. Ale tylko zaczął krzyczeć na służących, którzy zamiast pracować, zatrzymali się, aby obserwować jego i Alisoun. - Jeśli nie macie nic do roboty, to zaraz wam coś znajdę! Uciekli szybko, a on całą uwagę skupił na Alisoun. - Pociągnij cięciwę delikatnie, a zarazem pewnie. Jeszcze mocniej. Jeszcze. Dociągnij ją prawie do policzka i trzymaj nieco wyżej. O, tak. A teraz puść. Puściła cięciwę, która uderzyła w osłonę nadgarstka z głośnym trzaskiem. - Au! - Alisoun upuściła łuk i potarła ramię. - To bolało! - Spróbujmy ze strzałą. - Wyjął jedną z kołczanu, osadził na cięciwie i pokazał, jak oprzeć ją na palcach. 357

Dzieci szybko uporaiy się z ustawieniem tarcz i wróciły do dorosłych. - Ćwiczcie, dzieci - zawołała Alisoun. Lecz nie zwróciły uwagi na jej słowa, tylko patrzyły na grot strzały. - Teraz przytrzymaj wyżej! Napnij trochę lżej! Trzymaj wysoko! - David zmrużył oczy, gdy łuk zaczął tańczyć w jej dłoni. - Wypuść strzałę! Strzała przeorała ziemię i wylądowała w kępie trawy niecałe pięć stóp od łuczniczki. Zakłopotane dzieci przyglądały się tej scenie w milczeniu. - Możesz już otworzyć oczy - powiedział David. Alisoun uniosła powieki. - Nawet nie wiedziałam, że je zamknęłam. Zaciekawiona spojrzała w stronę tarczy. Bert parsknęła śmiechem, więc Eudo szybko zakrył jej dłonią usta. Zdumiona Alisoun popatrzyła najpierw na nich, potem znowu na tarcze. David delikatnie przechylił jej głowę coraz niżej, aż w końcu ujrzała strzałę leżącą na ziemi, a dokładniej mówiąc - w błocie. - Za nisko celowałaś - stwierdził. - Aha. - Znowu przeniosła wzrok na dzieci, które tym razem stłumiły wesołość. - Spróbuję jeszcze raz. Jedyną rzeczą, jaką David mógł z czystym sumieniem powiedzieć o Alisoun, było to, że nie poddawała się łatwo. Tego dnia w ziemi utkwiło więcej grotów niż podczas wszystkich lekcji strzelania z łuku, jakie przeprowadził w swoim życiu. W końcu powiedział: - Na dziś wystarczy. Jeśli nie przestaniesz, spuchnie ci nadgarstek. - Już prawie umiem. - Alisoun z determinacją zacisnęła zęby. - Jeszcze ostatni raz. 358

Oparła strzałę o cięciwę, uniosła wysoko łuk i puściła. Strzała przefrunęła ponad placem, ponad składem na broń i zniknęła im z oczu. Wszyscy zamarli, w napięciu czekając na dalszy ciąg i wtedy usłyszeli pojedynczy głośny skrzek. A potem zapadła cisza. - Co ja zrobiłam? - wyszeptała Alisoun. Zza szopy wybiegła jedna z gęsiarek, ciągnąc za sobą zdechłego gąsiora. - Kto to uczynił? - krzyknęła. - To mój najlepszy samiec, zabity strzałą z łuku! - Obróciła ptaka i pokazała im strzałę, która na wylot przebiła głowę. - Wybacz - zawołał David. - To moja wina. - Bardzo piękna bajeczka. - Pogroziła palcem Eudo. - To pewnie on. Te jego fantazyjne strzały rodem z obcych krajów. Bert wyszła o krok na przód. - Nie, Nancy, to moja wina. - Wyjęła łuk ze zwiotczałej dłoni Alisoun i pomachała nim w powietrzu. Coraz lepiej mi idzie, prawda? Nancy, mrużąc oczy, spojrzała na łuk i trzymającą go dziewczynkę. Chciała zarzucić jej kłamstwo, ale nie miała śmiałości. - Zanieś gąsiora do kuchni - polecił David. - Zjemy go na kolację, a moja pani kupi nowego. - Położył dłoń na jej ramieniu. - Prawda? - Tak, z przyjemnością. - Alisoun próbowała się uśmiechnąć, lecz udało jej się tylko trochę unieść kąciki ust i pokazać zęby. Gdy urażona Nancy kiwnęła głową i zniknęła, Alisoun zwróciła się do Davida. - Bardzo przepraszam. - To nic. - Pogłaskał ją po plecach. 356

- Twój najlepszy gąsior! Bert poklepała ją po biodrze. - Nancy myśli, że każdy gąsior jest najlepszy. Nagle Alisoun zdała sobie sprawę, że David i Bert dotykają ją jednocześnie, podczas gdy ona sama nie przychyliła się do prośby Davida, by okazać jego dziecku nieco sympatii. Niezdarnym ruchem poklepała dziewczynkę po głowie, a ta, całkowicie zaskoczona, podniosła na nią rozszerzone zdumieniem oczy. David czekał ze ściśniętym sercem, lecz po chwili Bert wzruszyła ramionami i się odsunęła. - Czy teraz możemy poćwiczyć walkę na miecze? Dziewczynka uwielbiała tę broń. Na stole leżały szare miecze ćwiczebne. Na ich powierzchni nie było ani jednej plamki rdzy: nawet mocno już zużyte zostały starannie zakonserwowane. Były tam też miecze drewniane dla młodszych chłopców. Bert z nabożeństwem wyciągnęła rękę, żeby pogładzić żelazne ostrze. David w porę chwycił ją za nadgarstek. - Walka na miecze to świetny pomysł. - Wcisnął jej do ręki drewnianą broń. - Ale za pomocą tego. Wydęła wargi, bo zrozumiała, że niewiele wskóra, postanowiła jednak spróbować. - Jestem już dość duża, żeby ćwiczyć prawdziwym mieczem. - Nie jesteś. - Pozwól mi spróbować. - Prawdziwy giermek nie błagałby jak dziewczyna - wtrącił się Eudo. Uszy Bert poczerwieniały. David wyraźnie widział ich czubki, wystające spod przyciętych włosów. Dziewczynka zamilkła. 360

David spojrzał na Alisoun. - Ty też zaczniesz drewnianym mieczem. Bert dostrzegła sposobność, by wyżyć się na kimś innym. - Nie każesz jej podnieść pałasza? - Nie dzisiaj - odpowiedział David. - Podał broń Alisoun. - Trzymaj rękojeść obiema rękami... - A mnie kazałeś najpierw wziąć pałasz - powiedziała Bert. - Zawsze każesz nowemu giermkowi zacząć od pałasza. - Nie, Bert - rzucił ze złością David. - A cóż jest takiego ciekawego w tym pałaszu? - spytała Alisoun, bawiąc się rękojeścią największego miecza. Bert uśmiechnęła się z wyższością. - A miałaś kiedyś w ręku taki miecz? - Dziecko z ciebie - odezwał się z niesmakiem Eudo. - Ona nie będzie podnosić pałasza - nalegał David. - Myślę, że teraz chciałabym spróbować. - Alisoun popatrzyła prosząco. David rzucił córce ostre spojrzenie. - Jak sobie życzysz, milady. Ale to są wyjątkowo ciężkie miecze, więc jeśli nie będziesz ostrożna... Wysunęła ostrze z pochwy, które ześlizgnęło się ze stołu, uderzając ostrym końcem w ziemię. - .. .upuścisz go - dokończył. Pociągnął Bert za włosy na tyle mocno, by przestała chichotać, i stanął przy Alisoun. Znowu wykorzystał sytuację, aby objąć ją ramionami; położył ręce na jej dłoniach i pomógł dźwignąć pałasz. - To świetny miecz - powiedział. - Czujesz jego balans i wagę? - Zaczęli nim kołysać tam i z po358

wrotem, aż rozległ się cichy gwizd. - W czasie walki niekoniecznie zwycięża ten, kto ma największą biegłość w fechtunku. Często wygrywa najbardziej wytrzymały. - Rozumiem. Pozwól mi potrzymać go samodzielnie. - Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów - ostrzegł. Dzieci cofnęły się, nie spuszczając wzroku z broni. -Tak. - Uwaga, puszczam. Rozluźnił uchwyt, a gdy Alisoun utrzymała miecz, odstąpił o kilka kroków. Alisoun z fascynacją wpatrywała się w ostrze. - Unieś go nad głowę - powiedziała Bert. - Nie! - wrzasnął David. Ale było już za późno. Alisoun podniosła pałasz, który zawisł nad nią, po czym przechylił się do tyłu. Nie miała dość siły, żeby go utrzymać, lecz mimo to nie wypuściła broni z ręki. Odchylała się, gdyż ciężar metalu coraz bardziej ciągnął ją do tyłu, aż w końcu przewróciła się na plecy, ciężko uderzając o ziemię. David w jednej chwili znalazł się przy niej. - Alisoun? Alisoun! Otworzyła oczy. - Coś ci się stało? - To nie było przyjemne. Objął ją ramieniem i pomógł usiąść. Czepek zsunął jej się z głowy. - Myślisz, że... - David zerknął na dzieci i ściszył głos - dziecku coś się stało? - Ono ma lepszą osłonę ode mnie - odpowiedziała równie cicho, rozcierając kość ogonową. - Przepraszam - odezwał się cienki głosik. 362

David nawet nie odwrócił głowy, lecz Alisoun spojrzała na winowajczynię. - Tatusiu, ja naprawdę bardzo przepraszam. Nie wiedziałam, że ona tak się uderzy. Po raz pierwszy w życiu David wściekł się na swoją córkę. Z trudem powstrzymał się od krzyku. - Nie mnie przepraszaj, Bert, lecz swoją nową mamę. To ona ucierpiała. - Proszę o wybaczenie, milady. - Bert z trudem tłumiła łzy. - Nie chciałam, żeby coś ci się stało. - Mam tylko parę siniaków, Bertrade. Nie martw się, wybaczam ci. - Sięgnęła ponad ramieniem Davida i poklepała dziewczynkę po głowie. - W końcu to i tak głównie wina twojego tatusia. - Moja? - David aż się cofnął. - Dlaczego moja? - Czy nie robisz tego kawału wszystkim giermkom? - To daje im pojęcie, ile muszą włożyć pracy w ćwiczenia, zanim zostaną nazwani rycerzami. - To dość wredne. - Więc dlaczego twoja córka miałaby nie chcieć, bym dostarczyła innym takiej samej uciechy, jak pozostali giermkowie? - Z dezaprobatą pokręciła głową. - Obawiam się, że musisz wziąć za to pełną odpowiedzialność, Davidzie. A teraz pomóż mi wstać i wracajmy do pracy. A kiedy to David stał się tym, któremu należy udzielać nauk? Spróbował odzyskać kontrolę nad szkoleniem. - Przejdziemy do ćwiczeń z nożem. - Bert chciała zaprotestować, lecz David spojrzał na nią surowo, więc zamilkła. - To będzie dla ciebie najbardziej typowy sposób obrony, milady. 360

Eudo odłożył miecze, zaś Bert wyjęła drewniane noże i ułożyła je na stole. Nie próbowała nawet prosić o możliwość dotknięcia prawdziwych metalowych ostrzy. Dzieci starały się być grzeczne, gdyż zdały sobie sprawę, że David jest już blisko granicy wytrzymałości. Z żalem musiał przyznać w myślach, iż zbyt szybko zbliżył się do tej granicy. Gdyby regularnie sypiał w jednym łożu z Alisoun, być może czułby się na tyle bezpiecznie, aby wysłuchać reprymendy Alisoun bez konieczności uciekania się do obrony. Bert pociągnęła go za brzeg koszuli. - Będę ćwiczyła drewnianym nożem, tatusiu. - Dobrze. - Skinął głową. Eudo przesunął ręką nad leżącymi rzędem nożami. - A który weźmie lady Alisoun, panie? - Lekki - odparł David. Eudo podsunął Alisoun rękojeść wybranej broni, którą kobieta przyjęła z wdzięcznym uśmiechem. - Ładnie z twojej strony, że pozwoliłeś mi przerwać twoje ćwiczenia. Bert wcisnęła się między nich. - To są też moje ćwiczenia. Eudo przewrócił oczami, lecz Bert nie zwróciła na niego uwagi. - Naprawdę! - To trudniejsze, niż oczekiwałam. - Alisoun chwyciła nóż w obie dłonie. - Musisz być bardzo dumna ze swych umiejętności. Jak zawsze szczera Bert musiała przyznać: - Jeszcze nie jestem zbyt dobra, ale zrobiłam duże postępy. Zobaczysz, tobie też się uda. 364

David odetchnął. Być może sesja treningowa nie poszła idealnie, ale intuicja go nie zawiodła. Alisoun zaczęła rozmawiać z Bert. Ujrzała w niej osobę, której umiejętności zostały zdobyte ciężką pracą. Poza tym gotowa była pobierać nauki pod kierunkiem tych, którzy mieli większą wiedzę od niej - być może nawet pod kierunkiem Bert. - Bert to jedna z moich najlepszych uczennic, zaś Eudo jest tak zdolny, że kiedyś zostanie nowym legendarnym rycerzem, znanym w całej Anglii - powiedział David i pochwycił żonę za jeden z warkoczy. Eudo pokraśniał, Bert uśmiechnęła się, natomiast Alisoun entuzjastycznie pomachała nożem. - Niech żyją Bert i Eudo! Nagle Davidowi został w ręku koniec warkocza Alisoun. Patrzył to na niego, to na skrócony o pięć cali splot włosów, potem przeniósł wzrok na stojącą z otwartymi ustami Bert, wytrzeszczającego oczy Eudo, a w końcu na Alisoun, która była zbyt zaskoczona, by cokolwiek powiedzieć. Czas jakby zastygł w miejscu. I nagle jakiś cichy odgłos przerwał ten wszechobecny paraliż. Alisoun zaczęła szlochać. - Nie płacz - powiedział błagalnie David, zabierając jej nóż. Kobieta chrząknęła przez ściśnięte gardło. Bert owinęła sobie wokół palca jeden z własnych przyciętych loków. - Odrośnie. - Nie jest tak źle, milady - powiedział Eudo. - Zostało jeszcze dużo włosów. 362

Alisoun roześmiała się. Niezbyt głośno, ale roześmiała się. Po chwili dołączyła do niej Bert, a zaraz potem Eudo. David z uśmiechem pokręcił głową, spoglądając na trójkę swoich żołnierzy. Alisoun znowu wybuchnęła śmiechem. Chichocząca Bert oparła się o nią, żeby zachować równowagę, a Eudo próbował zachować powagę, lecz po chwili nie wytrzymał i również się roześmiał. Kiedy Alisoun wreszcie się opanowała, wzięła do ręki drugi warkocz. - Ten też możesz obciąć. Tasiemka, którą był związany pierwszy z nich, została obcięta razem z włosami, więc teraz warkocz rozpłynął się w pięknych, falujących lokach. David przymierzył do siebie oba warkocze, po czym wyrównał je pojedynczym, wprawnym cięciem. Alisoun z uśmiechem uniosła ku niemu głowę. - Przepraszam, że byłam taką trudną uczennicą. Wysiłek, śmiech i miłe towarzystwo zmyły z jej twarzy dawną powściągliwość, tak że teraz mógł coś z niej wreszcie wyczytać. A może nauczył się już po prostu rozszyfrowywać jej myśli? - Opowiem ci co nieco o użyciu noża - rzekł. Wziął drewniany sztylet, gdyż nie chciał ryzykować z prawdziwą stalą, po czym jął kierować ostrze w różne punkty jej ciała. - Jeśli chcesz się obronić lub zaatakować, celuj w oczy, gardło lub brzuch. - Nie w serce? - Serce to najlepsze miejsce, ale najpewniej trafisz w żebra, a w twoim przypadku im łatwiejsze uderzenie, tym pewniejsze. 363

Tym razem Eudo zachichotał głośno, a gdy David obejrzał się, zobaczył, że dzieci stoją i przyglądają się dorosłym z ogromnym zainteresowaniem. - Mamo, czy jutro też będziesz z nami ćwiczyć? Bert powiedziała to bez skrępowania, lecz David poczuł, jak coś chwyta go za serce. Chciało mu się śpiewać z radości. Alisoun zaskarbiła sobie sympatię jego córki. A przecież nawet nie próbowała. Zresztą sama zapewne nie miała pojęcia, jak to się stało. Lecz Alisoun wiedziała dość, aby nie okazać zaskoczenia tym, co usłyszała. - Muszę dopilnować wielu rzeczy w zamku, więc się obawiam, że nie będę mieć czasu, by ćwiczyć tak często, jak powinnam. - Westchnęła. - Gdybym tylko otrzymywała większą pomoc... Eudo zrobił krok naprzód. - Giermek powinien orientować się we wszystkich rzeczach dotyczących zamku, zatem będę zaszczycony, pani, jeśli nauczysz mnie wszystkiego, co sama wiesz. Bert chudym łokciem dźgnęła Eudo prosto w żebra. - Hej! To ja chciałam, żeby mnie nauczyła! - Nigdy nie chciałaś pracować w zamku, poza tym jesteś małą dziewczynką. Żadna dziewczynka nie będzie w stanie nauczyć się jednocześnie umiejętności i rycerza, i damy. Padniesz na zapalenie mózgu. - Wcale nie! - A tak. Eudo ostrożnie wkładał noże w pochwy. - Nieprawda. Bert zebrała drewniane atrapy. 367

David poiożył rękę na ramieniu Alisoun i odciągnął ją na bok. - Tym sposobem nauczyliśmy ją czytać - wyjaśnił cicho. - Bert zawsze dzielnie stawia czoło kolejnym wyzwaniom. - Zapamiętam to. - Alisoun próbowała ściągnąć z ręki osłonę, ale jej palce za bardzo drżały, więc zwróciła się do męża. - Pomożesz mi z tym? Niewiele zrobiłam, a czuję się bardzo zmęczona. - Robienie błędów jest o wiele bardziej męczące od perfekcji - zapewnił ją. Zatrzymali się przed furtką do ogrodu zielnego, gdzie David zajął się zdejmowaniem skórzanej osłony z nadgarstka żony. - Jednak ty jesteś perfekcyjny, a musiałeś zaczynać od takich samych błędów jak ja. Spojrzał na nią pytająco. - Dobrze. Możesz insynuować, że poszło mi gorzej niż tobie. - Ułożyła częściowo splecione włosy na ramionach. - Ale musiałeś zaczynać z nieco mniejszymi umiejętności niż obecne. - Z nieco mniejszymi. - Zdjął osłonę i roztarł posiniaczony nadgarstek Alisoun. - Masz na to zbyt delikatne ciało. Zignorowała go. - I stałeś się najlepszym najemnym rycerzem z Anglii i Francji. Stałeś się legendarnym Davidem z Radcliffe. Skrzywił się, zdjął osłonę z jej palca i schował ją do woreczka. - Tak, jestem legendarnym rycerzem, który pokonał smoka. - Chyba pomyliłeś swoją osobę ze świętym Jerzym - powiedziała poważnie. - Ale mówiąc prawdę, po tych ćwiczeniach, jakie odbyłeś w George's 365

Cross oraz wziąwszy pod uwagę twe doświadczenie, mogę stwierdzić, że dziś jesteś najlepszym rycerzem w Anglii. - Widziałaś nasz zielny ogród? - Otworzył furtkę i zaprosił ją ruchem dłoni. - Tak. - Wkroczyła do środka. - Jest bardzo ładnie utrzymany. Zawahał się. Nie chciał wchodzić tam razem z nią, gdy miała rozpuszczone włosy, a uśmiech łagodził kształt jej ust. Alisoun nie przestawała mówić, a on nie śmiał jej przerywać, zwłaszcza po tylu dniach i nocach zdawkowych rozmów. - A czy ty uważasz siebie za najlepszego rycerza? Wszedł do ogrodu, zostawiając za plecami uchyloną furtkę. - Już nie. - Otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale David pokręcił głową. - Nie chodzi o same umiejętności, siłę i doświadczenie. Już nigdy nie będę walczył tak jak kiedyś, bo straciłem przyjemność zabijania. Nachyliła się, żeby zerwać listek mięty, lecz na jego słowa uniosła głowę. - Naprawdę? Oparł się o kamienne ogrodzenie i patrzył, jak Alisoun zrywa i wącha aromatyczne listki. - Bitwa to zajęcie dla młodych, a spokojnie mogą stanąć w obliczu śmierci tylko ci, którzy nie mają dla niej szacunku. Spróbowała smaku mięty, a on niemal poczuł go w ustach. - A ty teraz masz szacunek do śmierci? - Widziałem smutek, jaki może ona spowodować. Straciłem drogich mi towarzyszy z błahych 369

powodów, jak choćby chęć posiadania czyjejś zbroi. Podszedł bliżej. - Teraz mam coś do stracenia - żonę i dziecko, a nawet dwoje dzieci! Myślę, że są lepsze sposoby utrzymania tego, co zyskałem, niż maltretowanie swego ciała w krwawych pojedynkach. - Czy właśnie dlatego mnie poślubiłeś? - Zadała to pytanie tak obojętnym tonem, jakby odpowiedź nie miała dla niej znaczenia. Podejrzewał, a wręcz miał nadzieję, że jednak jest inaczej. Powinien staranniej dobierać słowa. Lecz powiedział prosto z serca: - Czułem, że muszę ci zapewnić ochronę, ale to, co byłem ci winien, i to, co chciałem ci dać, to dwie zupełnie różne rzeczy. Byłem ci winien bezpieczeństwo. - A co chciałeś mi dać? - spytała, gdy nie dokończył myśli. - Miłość. - Miłość? - Wbiła w niego wzrok. - Miłość? To tylko głupie, romantyczne mrzonki. Miłość nie istnieje! - I ja tak myślałem. - Jednym dużym krokiem znalazł się tuż przy niej. - Ale też nie wiedziałem, że istnieje ktoś taki jak ty. - Najpierw zaczynam wierzyć, iż wszystko zrozumiesz i jesteś rozsądny. A potem mówisz coś tak głupiego... Mocno chwycił ją za ramiona. - Powiedz mi. - Nie mogę. - Powiedz. - Nie mogę wydać czyjejś tajemnicy. - Ale to ty jesteś w niebezpieczeństwie. 367

W oczach Alisoun stanęły łzy. Zaczęła bezgłośnie poruszać ustami. - Czy kiedykolwiek zawiodłem twe zaufanie? - Nie. - Więc pozwól, że sam zacznę. Twoja najlepsza przyjaciółka była żoną Osberna, księcia Framling-ford. Jej twarz znieruchomiała. Znowu była dawną Alisoun, hrabiną George's Cross. - Wszyscy o tym wiedzą - odpowiedziała spokojnie. - Przestała go kochać. - W tym momencie Alisoun rozluźniła napięte mięśnie twarzy, więc się domyślił, że źle odgadł. - A może kochała go, ale bił ją? Zacisnęła zęby. A więc Osbern bił swoją żonę. David wcale nie był zdziwiony. Tak robiła większość mężczyzn. - Postanowiła go opuścić, a ty jej pomogłaś. - Dlaczego tak myślisz? - W jej trumnie jest wilk i małe wilcze szczenię. Myślisz, że jestem tak głupi, by uwierzyć, że po śmierci zmieniła się w bestię? Tego właśnie chciałaś, prawda? Że jeśli trumna zostanie kiedykolwiek otwarta, przesądy wezmą górę nad podejrzeniem i wilk zostanie ponownie pogrzebany, tak samo skrycie, jak przedtem wyjęty z grobu. Alisoun utkwiła wzrok ponad ramieniem Davida, nadal starając się pokonać go, choć odgadł cały łańcuch wydarzeń, dzięki którym się spotkali. Ale on na to nie mógł już pozwolić. Już nie. Był zbyt blisko. Ujął jej podbródek i nachylił się. - Sfingowałaś śmierć lady Framlingford, po czym ukryłaś ją... gdzie? 371

Alisoun zaczęła ciężko oddychać. Poczuł jej drżenie. - Powiedz mi gdzie. Wyjechała do kochanka? Przebywa w jednym z twoich zamków? A może wysłałaś ją do Francji? Próbowała zaprzeczyć ruchem głowy. - Niewiedza jest bardzo niebezpieczna, Alisoun. Przynajmniej w tym przypadku. Framlingford jest niebezpieczny. Powiedz mi chociaż, gdzie ona jest, abym mógł... - Odesłać ją? - Wciąż źle o mnie myślisz, prawda? - Nie dał jej szansy na udzielenie odpowiedzi. - Uwierz mi, że mam przyjaciół, o których istnieniu Framlingford nie ma pojęcia. Gdybym mógł wysłać ją do nich, on nigdy jej nie odnajdzie, a ty sama nie miałabyś pojęcia o miejscu jej pobytu. - A czy to powstrzyma go od dybania na moje życie? - rzuciła mu w twarz pełne goryczy pytanie. - On nie spocznie, dopóki nie skrzywdzi mnie tak samo, jak skrzywdził... moją przyjaciółkę. - Nie pozwolę, żeby cię skrzywdził. - A jak go zatrzymasz? Sam mówiłeś, że zabijanie nie sprawia ci przyjemności. A Osbern czerpie z tego prawdziwą rozkosz. Szczególnie lubi to robić bardzo powoli. - Na samą myśl Alisoun pobladła. - Czy wiesz, że on zabił jednego z paziów oddanego pod jego opiekę? - Słyszałem o tym. - David nie pozwolił, by współczucie dla jednego zmarłego chłopca zawróciło go od obranego celu. Musiał ochronić Alisoun i wszystkie związane z nią osoby. - Ten chłopiec nie miał żadnych powiązań. Osbern dopuszcza się okrucieństw, traktując to jako krwawy sport. - Właśnie. - Pokiwała głową. 372

- Ale ty masz szerokie powiązania. Możemy pójść do króla i... - Philippa jest dziedziczką. To król kazał jej poślubić Osberna. Gdyby król dowiedział się, że pomogłam jej w ucieczce od męża... - Philippa? Alisoun zakryła sobie usta dłonią. - Powiedziałaś: Philippa? - Poczuł, jak spływa nań fala wściekłości, która zamraża mu krew i wynosi przerażenie na zupełnie nowy poziom. - Na Boga, ona jest teraz tu, w tym zamku? Chwyciła go za rękę. - Musiałam zatrzymać ją przy sobie. Miała nowo narodzone dziecko, nie śmiałam wysyłać jej w daleką podróż. Skala tego, co zrobiła Alisoun, przechodziła jego pojęcie. - Ona jest tutaj? Nigdy jej nie odesłałaś? - Nikt nie podejrzewał, że jest kimś więcej niż tylko moją ubogą krewną z nieślubnym dzieckiem. - W moim własnym zamku. Daję schronienie żonie Osberna w moim własnym zamku. - Aż zamknął oczy, ogarnięty przerażeniem. - Osbern obserwował George's Cross. Bałam się gdziekolwiek ją wysłać, boby ją pojmał. - Na pewno miał podejrzenia, skoro odkopał tę trumnę. - Wiedział, jak bardzo nim gardzę. Kiedyś złamał jej obie nogi. - Potrząsnęła nim mocno. - Właśnie wtedy uczynił ją brzemienną. David poczuł w trzewiach bolesny skurcz. O, tak, znał Osberna. I gardził nim. Lecz David miał córkę i brzemienną żonę. Osbern wiedział, że jego żona musi gdzieś mieszkać i nie spocznie, dopóki nie pochwyci jej w swoje łapy. Alisoun nieco się 370

uspokoiła. Wiedziała, co należało zrobić, ale nie zdawała sobie sprawy z niebezpieczeństwa. - Obiecałam, że zapewnię bezpieczeństwo Phi-lippie i jej dziecku. Z twoją pomocą to się uda. - Nie dałaś mi wyboru. Objęła go. - Już wkrótce przekonasz się, że tak jest dobrze. Zobaczysz. Myliła się. Gdy wyszli z ogrodu, usłyszeli powitalny okrzyk gości stojących przy zwodzonym moście. - Osbern, książę Framlingford, z wizytą do swojego drogiego przyjaciela, Davida z Radcliffe!

ROZDZIAŁ21 Całe życie mieszkałem w zamkach i nigdy nie wiedziałem, jak to się dzieje. A jednak widziałem to wiele razy - pogłoski o panu i pani rozchodzą się z prędkością wiosennego przypływu. Ten dzień nie byt wyjątkiem. Kilka chwil po tym jak sir David i lady Alisoun zniknęli w zielnym ogrodzie, wszyscy wiedzieli, że na placu ćwiczeń wydarzyło się coś ważnego. Jakimś sposobem pan i pani doszli do porozumienia. Niedługo deszcz zrosi pola, służący przestaną się kłócić - a młoda para znowu będzie dzielić loże. 374

Przyznaję, że sam mogłem mieć coś wspólnego z tą pogłoską, nie przez to, co powiedziałem, ale co uczyniłem. To była mała rzecz - zerwałem z drzewa jabłko i podałem je Bert. Obserwowanie sir Davida z lady Alisoun złagodziło moją niecierpliwość wobec niesfornych czepliwych dziewczynek, co zauważyła połowa ludzi w zamku, którzy z zaciekawieniem spoglądali w kierunku furtki zielnego ogrodu. Tak więc gdy od strony bramy wjazdowej rozległ się okrzyk, że książę Framlingford czeka na wjazd do środka, wszyscy skrzywili się z niezadowolenia. Nie chodziło tylko o to, że uznawano go za podejrzanego osobnika. Mial złą reputację w całej Anglii. Lecz był on zbyt wyniosły, aby zawracać sobie głowę służącymi lady Alisoun, zaś jak dotąd Radcliffe nigdy nie okazało się dlań wystarczająco ważnym miejscem na złożenie wizyty. Jednak teraz przyjechał, i to właśnie w momencie, gdy my wszyscy tak bardzo pragnęliśmy, aby nasz pan i nasza pani się pogodzili. Zamiast tego sir David wyprowadził lady Alisoun z ogrodu. Wyglądali jak rozgniewany ojciec z niegrzecznym dzieckiem. Próbowała uwolnić się z jego rąk, lecz on prowadził ją boraz szybciej, a gdy mnie zawołała, musiałem szybko biec, aby ich dogonić. Pociągnęła mnie razem z nimi. - Leć do baszty - powiedziała. - Powiedz moim służącym, że przybył Osbern, książę Framlingford. Dopilnuj, żeby wszystkie się o tym dowiedziały, i powiedz, żeby przygotowały ucztę godną tak znakomitego gościa. Sprawa wydawała się bardzo pilna. Sir David mial bardzo posępną minę. Skinąłem głową i pobiegłem. A za mną pobiegła Bert. 372

Co dalej? Zdesperowana Alisoun próbowała zebrać myśli. Potrzebowała czasu, aby przyzwyczaić Davida do faktu, kim naprawdę jest Philip-pa, lecz tego czasu nie miała. Otwarta brama i opuszczony zwodzony most zostawiały dostępną drogę dla każdego, kto za dnia pragnął wejść do zamku Radcliffe, lecz Osbern postanowił zachować się jak na szlachcica przystało i czekał przed wjazdem na pozwolenie. Co mieli zrobić? Musieli go wpuścić, okazać gościnność i udawać, że nic się nie stało. Zle się czuła z powodu tego podstępu. Proszenie Davida o pomoc w tej mistyfikacji wydawało się krzywdzące, zresztą sądząc po jego minie, sam miał na ten temat podobne zdanie. - Davidzie? - zaczęła cichym, przepraszającym głosem. Szedł w kierunku bramy i nawet nie spojrzał na Alisoun. W żaden sposób nie dał po sobie poznać, że przyjął do wiadomości jej skruchę. - Musimy przywitać gościa. - Davidzie, błagam cię... Zatrzymał się i stanął przodem do niej, mocno przytrzymując za rękę. Rozszerzone czarne źrenice odebrały jego oczom wszelką delikatność i czułość. Kiedy się odezwał, szorstki głos zabrzmiał niczym kamień sunący po żwirze. - Nic nie zrobię. Wzięłaś na siebie całą odpowiedzialność, przywożąc Philippę do mojego zamku, więc po prosu mam nadzieję, że nie dotknie nas żadne nieszczęście. - Ruszył dalej. - Ale gdy Osbern wyjedzie, wtedy ty i ja będziemy musieli odbyć poważną rozmowę. Miała tylko moment, żeby zdać sobie sprawę, jak bardzo nie doceniła siły jego gniewu. Już 376

po chwili ich kroki załomotały na deskach zwodzonego mostu. - Milordzie! - David pomachał ręką na powitanie małego orszaku jezdnych, czekających na drodze. Witajcie w Radcliffe. Osbern uśmiechnął się na widok gospodarzy, zaś Alisoun musiała zamknąć oczy, ogarnięta falą złości i przerażenia. Osbern miał lśniące czarne włosy i błyszczące oczy - wydawał się uosobieniem męskiej urody. Wierzchowiec był kary, zaś tarcza herbowa została dobrana kolorystycznie do jego barwy. Mężczyzna poruszał się lekko i z gracją, widać było, że jest zwinny i zaprawiony w walce. Wyglądał na rycerza doskonałego. Razem ze swoim giermkiem wysunęli się na przód, aby stanąć przed Davidem i Alisoun. Osbern zeskoczył na ziemię, aby podejść i uścisnąć im dłonie. - Więc ta plotka jest prawdą? - spytał. - Pobraliście się? - Lady Alisoun łaskawie zgodziła się zostać moją żoną - odparł gładko David. Palce Osberna zacisnęły się na jej dłoni, wywołując u Alisoun niemiłe wrażenie. - Szczęściarz z ciebie - powiedział do Davida. - Szczęście niewiele miało z tym wspólnego. - David obdarzył gościa dobrze wystudiowanym uśmiechem. - Po prostu okazałem się lepszym kandydatem na męża. Osbern odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. - Żadnej fałszywej skromności, co? - Absolutnie żadnej. - David oswobodził się z uścisku Osberna i szerokim gestem wskazał bra374

me. - Prosimy do środka, posilicie się i odpoczniecie. Nieczęsto Radcliffe może gościć taką znakomitość jak książę Framlingford. - Przywyknij do tego, sir Davidzie. - Osbern ścisnął palce Alisoun tak mocno, że poczuła ból. - Kiedy masz za żonę lady Alisoun, sam król przybędzie tu z wizytą. David ucałował drugą dłoń żony. - Tak, pojąłem za żonę największy skarb naszego kraju. - Słusznie. - Osbern również złożył pocałunek na ręce Alisoun. - Ale ma bardzo zimne palce, mimo że mamy taki piękny letni dzień. W końcu puścił ją, po czym u boku Davida przeszli na dziedziniec, pozostawiając Alisoun za plecami. Więc tak rozgrywają to ci dwaj mężczyźni. Udawana uprzejmość, fałszywe uśmiechy, męska przyjaźń, a pod płaszczykiem tego wszystkiego męcząca świadomość. Świadomość istnienia Philippy. Czy Eudo zdążył zawiadomić Philippę o przybyciu Osberna? Alisoun szerokim łukiem obeszła obu mężczyzn oraz stajnię, która obecnie przykuła ich uwagę. Kobieta miała nadzieję, że oglądanie koni zajmie im trochę czasu, dzięki czemu będzie mogła wejść do baszty i ukryć Philippę. Usłyszała stukot końskich kopyt na moście, a po chwili brzęk uprzęży - to rycerze Osberna wjechali na dziedziniec. Poczuła się tak, jakby znajdowali się tuż za nią, a nawet ją gonili. Spojrzała za siebie. Konie były tak blisko, że lada chwila mogły ją przewrócić. Zatrzymała się, całkowicie zaskoczona. Rycerze w pełnych zbrojach uśmiechali się spod hełmów, nie zwalniając. 378

- Roger! - krzyknął Osbern. Stanęli, a jadący na ich czele mężczyzna zeskoczył na ziemię i podszedł do Alisoun, trzymając dłoń na rękojeści miecza. Widząc to, David rzucił się biegiem w ich kierunku. - Roger! - powtórzył głośno Osbern. Rycerz zdjął hełm i uśmiechnął się, połyskując pojedynczym zębem. - Pamiętasz mnie, pani? Oczywiście, że pamiętała. Roger z Bissonet, wierny rycerz i poddany Osberna. Jeszcze jeden z tych, którzy mogli rozpoznać Philippę, gdyby ją tylko zobaczył. David przytrzymał Alisoun za rękę i stanął twarzą w twarz z Rogerem. - Witamy cię, rycerzu - powiedział bez uśmiechu - i oferujemy gościnę tobie i temu pięknemu zwierzęciu. - Spojrzał na pozostałych jezdnych. - Wszystkim tym pięknym wierzchowcom. Jeśli udacie się do stajni, stajenni pokażą waszym giermkom, gdzie mogą zostawić konie. Gdy już znajdą się pod dobrą opieką, zapraszamy wszystkich do wielkiej sali, abyście mogli przepłukać zakurzone gardła naszym świeżo warzonym piwem. Osbern pojawił się u drugiego boku Alisoun i ruchem głowy wskazał swoim ludziom stajnię. - Ruszajcie. Roger skłonił się i gestem kazał swoim kompanom, aby odstąpili. Skruszony Osbern znowu pochylił się nad dłonią Alisoun. - Wybacz, pani. Roger to świetny żołnierz, ale myślenie mu nie służy. Chciał się tylko przywitać i nie miał pojęcia, że jego nadejście tak cię wystraszy. 376

Alisoun zbyt dobrze znała Osberna, by uwierzyć w te zapewnienia. Nie mógł ukryć występnej duszy osobistym urokiem, zaś sam fakt, że w ogóle starał się być czarujący, świadczył o respekcie, jakim darzył Davida. Zbyt długo nie odpowiadała, więc David uczynił to za nią. - Lady Alisoun nie przyszłoby na myśl, by wystraszyć się któregoś z twych rycerzy, Wasza Miłość. Jej odwaga nie zna granic, dlatego ślubowałem, że zawsze będę jej bronił. - Nawet przed jej własną głupotą? - spytał Osbern. Tym razem zareagowała natychmiast. - Jestem panią na zamku George's Cross. I nie miewam głupich pomysłów. - Ruszyła w stronę baszty, lecz oni podążyli tuż za nią, niczym eskorta, która nie odstępuje jej na krok. - Nie słuchaj jej, sir Davidzie. - Osbern westchnął melancholijnie. - Ja sam kiedyś myślałem, że moja żona nie miewa głupich pomysłów. - A co się stało, że zmieniłeś zdanie? - David powiedział to tonem wykazującym zainteresowanie podszyte grzecznością, lecz Alisoun wyczuła w jego głosie zimną stal. - Tak się śpieszyła, by pokazać nasze dziecko swojej kochanej przyjaciółce lady Alisoun, że prosto z łoża, w którym rodziła, pojechała do zamku Beckon. To jedna z włości lady Alisoun, jeśli jeszcze ci o tym nie mówiła. Tam Philippa zaniemogła, więc panie wyruszyły w drogę, bo, tak jak wspominałem, miewały głupie pomysły, i udały się do George's Cross, gdzie moja kochana żona umarła na... Osbern urwał, jakby zakłopotany. - Na co ona umarła, lady Alisoun? 380

Alisoun weszła po schodach na samą górę, położyła dłoń na zasuwce u drzwi i spojrzała w dół na Osberna. - Ku memu nieukojonemu żalowi, Philippa i dziecko zmarły na zaraźliwą gorączkę. - Mam niewiele wyraźnych wspomnień z tamtych dni. - Ostry wrok Osberna stał w wyraźnej sprzeczności z jego słowami. - Cóż to była za gorączka? - Okropna. - Teraz sobie przypominam. - Oparł się o ścianę i spojrzał na Davida. - Ta straszna choroba, która pozbawiła życia moją ukochaną żonę, była tak ostra, że lady Alisoun nie mogła zaczekać z pochówkiem na mój przyjazd. Lady Alisoun tak bardzo bała się wybuchu zarazy, że pogrzebała Philippę w George's Cross. To pierwsza księżna Fram-lingford, która nie została pochowana na rodzinnym cmentarzu przy Framlingford. Alisoun otworzyła drzwi. - Na waszym rodzinnym cmentarzu leży wiele księżnych. Każdy książę z waszej rodziny miał wyjątkowo dużo żon, więc jedna mniej nie ma tu wielkiego znaczenia. - Ależ ma. - Na ustach Osberna zjawił się półuśmiech. - Mój ojciec i dziad starannie dbali o swoje wszystkie połowice. A ja nie chciałbym być mężem od nich gorszym. Alisoun chciała wejść do środka. Wiedziała, że nie powinna się odzywać, lecz słowa same wydobyły się z jej ust. - Osbern, jesteś dokładnie taki sam jak oni. - Dziękuję, milady. - Skłonił się dworsko. David popchnął Alisoun do środka. - Zapraszam, milordzie, w nasze skromne progi. 378

Osbern lekkim krokiem znalazł się za Alisoun. Za blisko Alisoun. Nadepnął jej na piętę i zaraz przeprosił, a ona naciągnęła zsunięty trzewik. Zrobiła dwa kroki, gdy sytuacja powtórzyła się. Tym razem odwróciła się do niego. - Trzymaj się z daleka - syknęła. - Myślałem, że chcesz wiedzieć, gdzie jestem i co robię - odpowiedział. Więc sukinsyn wiedział już, że Philippa nie została pochowana w tamtym grobie. Zupełnie jakby oznajmił to wprost. Wiedział, że ona żyje i jest pod opieką Alisoun. Zachowywał się tak, jakby wiedział, że ona przebywa tutaj, w Radcliffe. Ale jak to możliwe? Miała nadzieję, że ukrycie Philip-py w takim miejscu go zmyli, gdyby kiedykolwiek miał odkryć pusty grób. - Jeżeli ja wiem - David odezwał się do Osber-na, gdy Alisoun ponownie wkładała trzewik - gdzie jesteś i co robisz, lady Alisoun nie musi wzmagać swej czujności. Powinna być mu wdzięczna. David chyba rzeczywiście poświęcił się zadaniu zapewnienia jej bezpieczeństwa. Lecz teraz martwiła się o Philippę, która została poślubiona dla posiadanego majątku, i która nie miała krewnych mogących dopilnować, by mąż należycie ją traktował. Alisoun zatrzymała się pod łukiem wiodącym do wielkiej sali i z pewną goryczą obrzuciła pomieszczenie badawczym spojrzeniem. Przecież i ona została poślubiona dla swych pieniędzy i również nie miała krewnych, którzy zadbaliby o jej bezpieczeństwo. Kobiety takie jak ona i Philippa były tak samo bezbronne jak ów kociak, którego dostała od Davi-da: równie często mogły być kopane, co pieszczone. 382

W wielkiej sali służba zsuwała stoły i nakrywała serwetami, paziowie polerowali srebra, a Eu-do umieścił dużą solniczkę przed miejscem, gdzie miał zasiąść dostojny gość. Philippy nigdzie nie było widać. Bogu dzięki, gdzieś znikła. - Milordzie - spytała nagle Alisoun - co sprowadza cię do Radcliffe, miejsca tak odległego od siedziby króla? Nieładnie było pytać gościa o powód wizyty, zanim zdążył się posilić, lecz przecież Alisoun miała reputację kobiety nieczułej. Przynajmniej teraz to się na coś przydało. Jak można było przewidzieć, Osbern tylko się zaśmiał, minął ją i podszedł do paleniska. Rozejrzał się, zrzucił na podłogę pelerynę i rękawice, nie zwracając uwagi na służące, które podbiegły, aby je podnieść. - Widzę w tym domu wprawną rękę lady Alisoun, sir Davidzie - rzekł. David także minął Alisoun w przejściu. - W rzeczy samej, Osbern. Już pierwszego ranka rozwiesiła gobeliny i od tamtej pory nie spoczęła ani na chwilę. Alisoun musiała przyznać, że teraz wielka sala robiła o wiele lepsze wrażenie. Dzisiejszego ranka kazała jednemu z rzemieślników Davida zająć się ścianą za podium. Pod nadzorem Philippy pomalował czerwone paski na pobielonym murze. Philippa nadzorowała jego pracę. Gdzie ona się podziała? - Wspaniała kobieta, a teraz jeszcze lepsza, gdy ma mężczyznę, który ją prowadzi. - Osbern obserwował Alisoun, która weszła w głąb wielkiej sali. 380

Wyraźnie usłyszała jego słowa. Jakże mogło być inaczej? Specjalnie mówił tak głośno, żeby dotarło to do wszystkich uszu. - Będziesz ją prowadził, sir Davidzie, wskazywał drogę, prawda? - Lady Alisoun nie potrzebuje przewodnika - odparł David. - Jej mądrość znana jest w całym kraju. - Jej mądrość, podobnie jak mądrość wszystkich kobiet, skażona jest emocjami. David ze zdumienia otworzył szeroko oczy. - Chcesz powiedzieć, że moja pani ulega emocjom? Osbern przyjął z rąk Eudo kubek, napił się i dopiero wtedy odpowiedział. - Lady Alisoun nie okazuje emocji tak jak inne kobiety, ale na pewno je posiada i to bardzo głębokie. Alisoun poczuła, jak przenika ją zimny dreszcz. Osbern zajrzał do swego kubka, jakby z jego dna chciał odczytać prawdę. - Nic nie jest w stanie tego zmienić. Ani dyktat zwykłego mężczyzny, ani rozkazy króla, czy nawet słowo Boga. Ma predyspozycje na budzącego postrach przeciwnika, bo jeśli kogoś znienawidzi, nienawiść ta przetrwa aż do chwili, gdy zadręczy owego człowieka i zmiecie go z powierzchni ziemi. Spojrzał na nią błyszczącymi oczami. - A dla dobrej przyjaciółki poświęciłaby wszystko. Alisoun się opanowała. - Dostrzegasz coś, co nie istnieje, milordzie. - Naprawdę? Być może. - Przesunął długim palcem po brzegu kubka. W blasku ognia zamigotały jego drogocenne pierścienie. - Mimo to uważam, że obecność męża wyjdzie ci na dobre. Osbern zawsze wiedział, jak uderzyć w czułe miejsce. Teraz zakpił z faktu, że została podstę384

pem wmanewrowana w małżeństwo, które wyjdzie jej na dobre. Z drugiej strony zaszydził z Davida, sugerując, że jej plan ratowania Philippy może się skończyć utratą całego majątku. Philippa. Dla niej Alisoun musiała zachować pełną samokontrolę. - Nadal nie powiedziałeś nam, z jakiego powodu nas odwiedziłeś. - Chłopcze, pomóż mi zdjąć zbroję - powiedział Osbern, a Eudo natychmiast przyszedł mu z pomocą. - Miałem ochotę na przejażdżkę po okolicy i znalazłem się w pobliżu George's Cross. Tam zaś ujrzałem coś bardzo osobliwego. Sir Walter spoczywał na łożu pobity prawie do nieprzytomności i uczył tego młodzieńca... jak mu tam? - Hugh - podpowiedział David. - Właśnie. Uczył go, jak zarządzać zamkiem. Zdumiałem się, że lady Alisoun pozostawiła swoją najcenniejszą twierdzę w rękach jakiegoś młodzika i tego ciężko rannego rycerza. - To była moja decyzja - rzekł David. - Wysłałem czterech gońców i tyluż wróciło do mnie z wieściami, że wszystko tam jest w najlepszym porządku. Czyżby to nie była prawda? - Twoja decyzja! Oczywiście. Podziwiałem mądrość takiej organizacji, zwłaszcza że dało ci to możliwość powrotu do domu w Radcliffe. - Więc sprawy w George's Cross mają się dobrze? - spytał nieustępliwie David. - Jak najbardziej. Uraczyli mnie wyśmienitym posiłkiem. - Osbern zerknął na stół, który przygotowali dla nich służący. Chociaż nie oczekiwali gości, Alisoun zawsze pilnowała, aby stoły zostały właściwie rozmieszczone. 382

- Sir Walter nie mógł siadać, ani jeść - mówił Osbern - ale młody Hugh dotrzymywał mi towarzystwa i zabawiał mnie. - Hugh to młodzieniec, z którego każdy wychowawca mógłby być dumny - powiedziała Alisoun, słysząc te pochwały. - Tak, właśnie on powiedział mi o waszym ślubie, a także o plotkach, które towarzyszyły tak pośpiesznie wyznaczonej ceremonii. - Spojrzał wymownie na brzuch Alisoun. - Czy mamy powód, aby złożyć ci gratulacje, sir Davidzie? - A czy nie ma w zwyczaju gratulować panu młodemu? Osbern z uśmiechem przyjął tę ripostę. - Co prawda, to prawda. Tymczasem do wielkiej sali weszli pozostali rycerze oraz giermek Osberna, którym towarzyszył Guy. Rządca Davida szedł sztywno, wyraźnie czymś poirytowany. Natychmiast też zjawił się u boku swego pana. - Bezczelne sukinsyny - powiedział cicho, lecz Alisoun usłyszała jego słowa. - Zachowują się tak, jakby Radcliffe było ich własnością. Osbern również musiał to usłyszeć, ale nie obraził się. - Guy z Archers, prawda? - Tak, panie. - Guy niechętnie pochylił głowę w ukłonie. - Czuję się zaszczycony, że mnie pamiętasz. - Nigdy nie zapominam dobrego żołnierza, ani też nikogo, kto odmówił mi służby. Alisoun spojrzała na Guya z ogromnym szacunkiem. - Nie mógłbym porzucić służby u sir Davida. - Jakiś tumult odwrócił jego uwagę. - Hej, tam! - zawołał. - Nie bić się! 383

Roger z Ivem przykucnęli, sposobiąc się do ataku. Guy zaklął i wbiegł do kręgu, jaki utworzyli widzowie tego widowiska, lecz zanim zdążył cokolwiek zrobić, Ivo jednym ciosem w twarz powalił Rogera na podłogę. - Durny pijaczyna - warknął Osbern i poszedł śladem Guya. Na miejscu bezceremonialnie kopnął Rogera w żebra, po czym spojrzał na swoich pozostałych rycerzy. - Wy dwaj, zabierzcie go i zostawcie w stajni. Będzie spał w towarzystwie koni. A reszta niech sobie zapamięta: jesteśmy tu gośćmi. Macie rozmawiać z poddanymi sir Davida i okazywać mu należny szacunek. Posłuchali go bez żadnego sprzeciwu, a gdy wmieszali się pomiędzy miejscowych, Alisoun zdała sobie sprawę, że być może Osbern ma jakiś plan. Mieszkańcy Radcliffe byli zacnymi ludźmi, którzy nie widzieli powodów, by uciekać się do podstępów. Jeśli rycerze Osberna zaczną z nimi przyjaźnie rozmawiać, to strażnicy i służące poczują się swobodnie z nowymi kompanami i być może wypaplają coś o wydanych im poleceniach - na przykład, by zwracać uwagę na obcych. Alisoun uczyniła wszystko, co w jej mocy, aby dochować tajemnicy, lecz zbyt wielu ludzi miało o niej choć częściowe pojęcie. Jak mogła oczekiwać, że inni będą milczeć, skoro nawet nie rozumieli, przez jakie piekło przeszła Philippa? - Zasiądź na honorowym miejscu, milordzie. - Alisoun wskazała mu miejsce naprzeciwko solniczki. - Tatusiu? Na dźwięk głosu Bertrade Alisoun niemal straciła głowę. Co powie Osbern na widok dziwnego 387

wyglądu i zachowania jej pasierbicy? Czy będzie z niej szydził? David się uśmiechnął. - Ślicznie wyglądasz. Dziewczynka stanęła obok ojca i wzięła go za rękę. Alisoun zerknęła na nią przelotnie, lecz po chwili spojrzała raz jeszcze. Poczuła ogromną ulgę. Bertrade umyła się, uczesała i włożyła sukienkę. Wyglądała jak przystało na dziewczynkę i uśmiechała się do Alisoun w sposób, który przypominał jej szelmowski uśmiech Davida. Alisoun odpowiedziała jej, unosząc kąciki ust, a po chwili zauważyła stojącą z tyłu lady Edlyn. Odgadła, że dziewczyna musiała pomagać małej Bertrade. Poruszając bezgłośnie ustami, podziękowała jej za to, na co Edlyn odpowiedziała bladym uśmiechem. - Masz córkę! - ozwał się Osbern. - Sir David i córka. Jak miło. W jego głosie i widocznej radości było coś, od czego Alisoun poczuła skurcz w żołądku, zaś uśmiech Davida szybko znikł. Bertrade obserwowała uważnie Osberna, w końcu dygnęła i zajęła miejsce między lady Edlyn i Guyem. Od tej chwili Osbern przestał zwracać uwagę na dziewczynkę, lecz Alisoun wiedziała, że nie zapomniał o jej istnieniu. Natomiast David przypomniał sobie o tym, jaka jest mała i bezbronna. Służący wnieśli jadło, po czym wszyscy usiedli i rozpoczęła się uczta w niemal wesołej atmosferze, która jednak była fałszywa. Alisoun ciągle rozglądała się za Philippą, natomiast sama była obiektem uważnej obserwacji Osberna. David spożywał posiłek spokojnie, bardzo opanowany. 388

Kiedy nauczył się jej strategii? Gdy zaspokoili głód, Osbern wdał się w swobodną towarzyską pogawędkę, lecz wszystko to musiało być z góry zaplanowane. - Hugh dużo mi opowiadał o ludziach, którzy towarzyszyli wam w podróży do Radcliffe. Wyrażał się z najwyższym uznaniem o twoich strażnikach, lady Alisoun, a także o twoim giermku. Jak go zwą? - Eudo - powiedział David. - Czy to on pomagał mi zdjąć zbroję? - Wskazał palcem chłopca, który właśnie niósł dużą tacę z pokrojonym w plastry mięsiwem. - To ten? Zaprawdę, dobry z niego chłopak. - W tym momencie jego własny giermek podstawił Eudo nogę. - Ale dość niezdarny. Alisoun widziała to już wiele razy. Czasami Osbern zapominał, że odgrywa rolę dobrotliwego księcia. Zawsze myślał, że nikt nie może stanąć mu na drodze i przeszkodzić w osiągnięciu tego, czego chciał. Eudo podniósł się z podłogi i ułożył mięso na tacy. Kiedy się obracał, z całej siły walnął nią w nogę owego podstępnego giermka. Rozległ się brzęk srebra uderzającego w kość, zaś mięso wylądowało na kolanach dowcipnisia. - Jeśli Eudo brakuje gracji, nadrabia to sprytem - odpowiedział David Osbernowi, gdy tymczasem obaj chłopcy potoczyli się po podłodze, zwarci w zaciekłej walce. - Takiej cechy oczekuję od moich giermków. - Godna podziwu zaleta. Osbern wydawał się szczery, nawet kiedy jego giermek jęknął z bólu i zwinął się w kłębek. Ten człowiek, który miał władzę i bogactwo, i który nie musiał uciekać się do przebiegłości, po386

dziwiał ją. Z przyjemnością patrzył, jak inni usiłują go podejść, jak próbują różnymi sposobami wywrzeć na niego wpływ. Alisoun dała znak służącym, którzy szybko podbiegli, by pomóc Eudo posprzątać po walce. - Może zjedzą to wasze psy? - spytał Osbern. - Moja nowa mama nie pozwala nam karmić psów w czasie posiłków - odezwała się Bert. - Mówi, że to prostackie. - Doprawdy? - wycedził Osbern. - Podobają ci się zasady nowej mamy? Bertrade spojrzała na mężczyznę pewnym siebie wzrokiem kochanego dziecka. - Nie wszystkie, ale tatuś mówi, że będziemy jej dogadzać, aż o wszystkim zapomni. Wszyscy gruchnęli śmiechem, zaś Alisoun rzuciła Davidowi gniewne spojrzenie. Tymczasem Osbern nie przestawał szczerzyć zębów. - Sir Davidzie, widzę, że nauczyłeś się radzić sobie z lady Alisoun. - Teraz nie ma już na to nadziei - odpowiedział, zerkając na córkę. - Chyba wiedziałem o tym, że lady Alisoun zabrania karmienia psów podczas posiłków. - Osbern wytarł nóż do czysta i wsadził go sobie za pasek, dając znak, że skończył biesiadę. - Mówił coś o tym Hugh podczas mojej wizyty w George's Cross. Paź, który zbierał przesiąknięte sosem wydrążone bochny chleba dla biednych, podszedł z dużym workiem do Osberna, czekając na ofiarę. - Twoja żona zrobiła z tego miejsca prawdziwy dom. - Uniósł wydrążony bochen, w którym wcześniej podano mu potrawkę z mięsa i rzucił go za siebie jednemu z wielkich mastiffów. 390

Alisoun drgnęła, gdy psy rzuciły się w to miejsce, aby zdobyć smakowity kąsek. Ich warczenie zakłóciło spokojny szmer rozmów, zaś pogarda Osberna dla gospodyni i jej zasad wywołała niezręczne milczenie. - Nie podoba mi się ten pan - rozległ się wyraźny głos Bertrade, którą Edlyn szybko uciszyła. Jednak Osbern zdawał się tego nie słyszeć. - Hugh wiele mi o tobie opowiadał, lady Alisoun. Chyba należało go ostrzec, że nie wszyscy goście mają dobre intencje, zanim zacznie wyjawiać tajemnice, które zapewne wolałabyś głęboko ukryć. No tak. Hugh. Wiedział dużo o walce, ale zupełnie nie znał się na ludziach, więc Osbern mógł pokierować rozmową tak, aby zdobyć interesujące go wiadomości. Czy Hugh wymienił Philippę z imienia? - Tak, sir Davidzie, bardzo zazdroszczę ci tak bystrej córki, idealnej żony, licznych domów, kochających cię ludzi. A więc Hugh wygadał się. Stąd ta nagła wizyta Osberna i coraz odważniejsze groźby. Celnie uderzał w serce Davida strzałami niosącymi ze sobą wątpliwość i strach. W tym momencie służący Davida i Alisoun popatrzyli po sobie, potem spuścili wzrok na talerze i podłogę. Zastraszający ton przemowy Osberna działał na wszystkich. Dobrze rozumieli, jak jego władza może się zwrócić przeciwko nim. - Tylu ludzi jest od ciebie uzależnionych, sir Davi-dzie. - Osbern pogładził Alisoun po dłoni, którą szybko odsunęła. - Co by się z nimi stało, gdybyś został wyzwany do walki i poległ? Co by się z nimi stało, gdyby ktoś odkrył, że ukrywałeś zbiega wbrew regułom Boga i króla? Aż wzdragam się na tę myśl... 388

W zacienionych drzwiach do słonecznej izby pojawiła się niewyraźna, pojedyncza postać. Zanim Alisoun zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, Philip-pa powiedziała: - Jestem tutaj, Osbernie.

ROZDZIAŁ22 Alisoun poderwała się z miejsca, lecz Osbern był szybszy. Odepchnął do tyłu krzesło i zawołał: - Najdroższa! Alisoun ruszyła, by zagrodzić mu drogę, lecz on jednym susem wskoczył na stół. - Niech idzie. - Zatrzymał ją David. - On zrobi jej krzywdę. Tymczasem Osbern podbiegł do Philippy i wziął ją w objęcia. - Nie zrobi jej nic złego. - Nie w tej chwili. Po krótkim wahaniu Philippa również objęła męża i zanurzyła twarz w jego piersi. Do Alisoun i Davida podbiegł Guy. - Co się dzieje? - Nie widzisz? - spytał David. - Osbern odnalazł utraconą dawno temu żonę. - Philippa? - Guy pobladł. - Philippa jest żoną tego chama? 392

David przytaknął. - Na to wygląda. - Musimy ją ratować. - Guy mówił przez ściśnięte gardło, jakby ktoś go dusił. - Wyszła z ukrycia z własnej woli - powiedział David. - Moja żona! - Osbern odwrócił Philippę twarzą do sali i otarł łzę. - Żona, której śmierć opłakiwałem, wróciła do mnie. To cud. Prawdziwy cud! Ludzie Osberna zaczęli wiwatować, na ustach Philippy zagościł nieznaczny uśmiech. - To dlatego mówił tak głośno - odezwała się Alisoun. - Wiedział, że ona musi być gdzieś w pobliżu. - Zapewne. - David znowu ją zatrzymał, tym razem mocnym szarpnięciem, bo znowu się wyrywała na ratunek przyjaciółce. - Ale to jej własna decyzja. - Oczywiście, że wyszła z własnej woli. - Alisoun z trudem wypowiadała poszczególne słowa, gdyż paraliżował ją strach. - Jest moją przyjaciółką, a on nam groził. - Nie jestem głuchy. - Nie możemy mu pozwolić, żeby ją zabrał - powiedziała zbolałym głosem. - Ona podjęła własną decyzję - powtórzył David, w końcu tracąc cierpliwość. - Uważasz, że możemy zabronić mężczyźnie dostępu do żony? Guy jęknął i wycofał się w cień koło schodów. - A Osbern nie jest byle mężczyzną - podjął David. - To kuzyn króla i wielki rycerz. - Niemal ją zabił. Gestami i uśmiechem Osbern pokazywał wszystkim swój zachwyt z powodu odzyskania żony. Gdyby Alisoun nie znała go jako nędznej kreatury, mogłaby się nabrać. 390

- Jeśli w ogrodzie zielnym powiedziałaś mi prawdę, to Philippa jest jedną z dziedziczek króla. Osbern nie zechce narazić się na jego gniew, zabijając żonę. - Doprawdy? Więc tylko pobije ją do nieprzytomności, a to jest całkowicie do przyjęcia, tak? A kto się o tym dowie, jeśli on ją zabije? - krzyknęła. - Kogo to będzie obchodzić? Kobiety dobrze wiedzą, jaki naprawdę jest Osbern, ale mężczyźni są zbyt głupi albo gruboskórni, żeby to dostrzec. - Tatusiu? - Bertrade, wrażliwa na gniew i ból, podeszła bliżej. - Co się stało? Dlaczego się kłócicie? - Nie kłócimy się, kochanie. - David przytulił ją do siebie, lecz wciąż mocno trzymał rękę Alisoun. Twoja nowa mama będzie tęskniła za swoją służącą, to wszystko. - Lady Alisoun... - Edlyn wyszeptała to imię, jakby było talizmanem. Żadna dziewczyna przeznaczona już na oblubienicę nie powinna być świadkiem podobnych scen, lecz w Alisoun nie pozostało wiele czułości, którą mogła dziewczynę pocieszyć. Wszystkie emocje pełne były bólu i lęku o ukochaną Philippę. Przyjaciółkę, której już nigdy nie zobaczy. Philippa i Osbern stanęli przy stole. - Alisoun? - powiedziała Philippa. - Wrócę razem z nim. - Wyzwij go - rzuciła Alisoun w stronę męża. - Nie mogę tego uczynić - odparł purpurowy na twarzy David. - Po to cię najęłam? Czas, żebyś zarobił na swoją wypłatę. Wyzwij go. - Nic dobrego z tego nie wyniknie. Osbern zaśmiał się, czym jeszcze bardziej podsycił desperację Alisoun. 394

- Nie wiecie? Teraz ja jestem pierwszym rycerzem króla. - Jak to? - Było to głupie pytanie, lecz Alisoun nie mogła tego pojąć. - Tak to, że twój sir David i ja walczyliśmy przed obliczem króla i pokonałem twego małżonka w tym pojedynku. - To niemożliwe. Po prostu niemożliwe. David potrząsnął ją za ramię. - Mówiłem ci, że zostałem pokonany, ale ciebie to nie interesowało. Koniecznie chciałaś mnie nająć. - Nic mi nie mówiłeś. - A ty nie podałaś mi imienia twojego wroga. Nie chciałaś wyjawić, kto ci zagraża. Gdybyś to uczyniła, od razu bym się przyznał. Nie jest łatwo zapomnieć o porażce w walce z księciem Fram-lingford. Tak więc jej sprytny plan od samego początku skazany był na klęskę, a wszystko dlatego, że nie zbadała sprawy do końca. Wbiła sobie do głowy legendarnego rycerza sir Davida, a teraz Osbern zabierze żonę i dziecko, za którymi nikt się nie ujmie. Alisoun poczuła, jak ogarnia ją całkowita niemoc. - Wybacz mi - powiedziała do Philippy. - Nie mam ci czego wybaczać. Dałaś mi schronienie, ale teraz wrócę razem z mężem. - Ona mnie kocha, Alisoun - chełpił się Osbern. - Tym razem będę dlań lepszą żoną - dodała pośpiesznie Philippa. - Zawsze byłaś dobrą żoną - powiedziała Alisoun przez ściśnięte gardło. - Nie żywię do ciebie urazy, sir Davidzie - odezwał się Osbern, jakby obie kobiety w ogóle nie stały obok. - Dostrzegam rolę twojej żony w tej hi392

storii, ale nie zamierzam wszcząć oblężenia, ani też prosić króla, by pozbawił cię ziemi, na którą tak ciężko pracowałeś, o ile nic takiego już więcej się nie wydarzy. - To dla mnie dużo znaczy. - David przyjął słowa Osberna jakby były wielkim skarbem. - Ty gadzie. - Alisoun sama nie wiedziała, kogo obraża. Nagle zrozumiała. - Niecny zdrajco. Zawsze wiedziała, że Osbern to szmata, lecz David. .. W Davida wierzyła. Myślała, że był prawdziwą legendą, a teraz lekką ręką posłał kobietę na śmierć, aby zatrzymać ziemię oraz bogactwa żony. - Robię to, co należy - odparł David. - I to zapewne po raz pierwszy w życiu. - Puść mnie. - Alisoun się szarpnęła. - No puść! - Uwolniła się z jego chwytu, obiegła stół i przyklękła u stóp Philippy. - Obiecałam, że będziesz ze mną bezpieczna... obiecałam... i cię zawiodłam. Lady Edlyn stłumiła szloch. Inne służące uznały to za znak, że nie trzeba dłużej powstrzymywać emocji, i zaczęły pociągać nosami. - Nie. - Philippa położyła dłoń na głowie Alisoun. - Nigdy tak nie myśl. Jesteś moją najbliższą przyjaciółką. Kobiety zebrane w wielkiej sali jedna po drugiej zaczęły zawodzić, na co Osbern prychnął z odrazą i zawołał swoich ludzi. - Zbierajcie się, wyruszamy stąd, póki jeszcze jest widno. Philippo, jedziemy. Pociągnął ją w kierunku drzwi. - Nie złamałaś obietnicy - zawołała do Alisoun. - Zawsze o niej pamiętaj. Oczy Alisoun, mocno zaciśnięte, aby nie uronić ani jednej łzy, otworzyły się. Dziecko. Obiecała, że zaopiekuje się również dzieckiem. A Philippa wy396

jeżdżą sama. Napawając się triumfem, Osbern musiał zapomnieć o Hazel. Lecz i David zapomniał o dziecku. Po prosu nie mógł znieść płaczu. Był zdumiony, że tyle kobiet patrzy na niego oczami pełnymi pogardy. Nawet Guy z Archers, który znał wszystkie udręki Davida, spoglądał teraz na niego z wyjątkowym niesmakiem. Lecz David przede wszystkim nie mógł tam siedzieć i patrzeć na zrozpaczoną Alisoun, która klęczała na podłodze w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stała jej przyjaciółka. - Nie wierzę, że ten drań wyjedzie, nie powodując dalszych kłopotów - mruknął do siebie, po czym zerwał się na równe nogi i poszedł za Osbernem, jego rycerzami i żoną. Popołudniowe słońce przedzierało się przez chmury. David zmrużył oczy, spoglądając na grupę ludzi zebranych przed stajnią. Roger kołysał się w siodle; miał potężnego guza na głowie, który niemal zakrywał mu jedno oko, zaś jego kompani nie szczędzili kpin pod jego adresem. David wyraźnie słyszał ich głosy. Podobnie wyraźnie usłyszał rozkaz Osberna. - Róbcie, co każę, i ruszajcie. Mam już to, po co przyjechałem. Wskoczył na rumaka i bez wysiłku posadził przed sobą Philippę. Dobrze odgrywał rolę kochającego męża, gdyż kobieta uśmiechała się, kiedy objął ją ramieniem w talii. Na ten widok David poczuł dużą ulgę. Może Osbern kiedyś źle traktował żonę, dlatego od niego uciekła i schroniła się u Alisoun. Może Philippa była podobna do pierwszej żony Davida, lubiła przesadę, zaś Alisoun usłyszała jakąś wzmiankę 394

o jej cierpieniu i rozdmuchała to do wielkich rozmiarów. Taka była jego pierwsza żona. Wszystkie kobiety muszą być właśnie takie. Głos Osberna wybił się ponad pobrzękiwanie uprzęży i krzyki jego ludzi. - Philippa, gdzie dziecko? Dziecko. David skamieniał. Gdzie jest Hazel? Ogólny zgiełk ucichł, spojrzenia wszystkich skierowały się ku Osbernowi i Philippie. - Ona umarła. - Oczy Philippy zalśniły od łez, lecz głos pozostał silny i przekonujący. - Odstawiałam ją od piersi, a ona dostała gorączki i... i umarła. - Tym razem to prawdziwa gorączka? - Osbern spostrzegł Davida i dźgnął ostrogami konia, który po krótkim galopie zatrzymał się gwałtownie u podnóża schodów. - Moja dawno zaginiona żona mówi, że nasze dziecko umarło. Powiedz mi, sir Davidzie, czy to prawda? Światło słoneczne jakby trochę przybladło, gdy David spoglądał na triumfującego Osberna i jego skruszoną żonę. - Twoja córka zmarła jakieś dwa tygodnie temu - skłamał gładko. - Wszyscy jesteśmy w żałobie po jej śmierci. - To rzeczywiście wielka szkoda. - Oczy Osberna błyszczały. - Ale dziecko było bardzo małe, w dodatku to tylko dziewczynka. Zawsze możemy mieć drugie dziecko. Philippa się wzdrygnęła. - Prawda? - Potrząsnął ją za ramię. - Tak, mój panie - odparła posłusznie. - Uczyniłeś to, co należało, sir Davidzie, nigdy nie podawaj tego w wątpliwość. - Osbern uniósł rękę w geście pożegnania i wtedy David to zobaczył. 398

Złoty owalny pierścień, z wyrzeźbionym herbem rodzinnym Osberna. Baran. David wiedział, że herbem księcia Framlingford jest baran. Nie spuszczał wzroku z pierścienia. Jaskrawo-żółty kolor wdzierał mu się w mózg. Osbern odjechał, a za nim jego ludzie. Na dziedzińcu ponownie zapanowała cisza. A David wciąż widział ten pierścień. Po omacku otworzył drzwi i wrócił do baszty. Korytarz do wielkiej sali wydawał się ciemniejszy niż zwykle. Odgłosy służby sprzątającej po uczcie wydawały się jakieś odległe i obce. Przeklęty pierścień. Nawet Osbern nie mógłby tego zrobić maleńkiemu dziecku. Niemowlęciu. Hazel nie miała nawet miesiąca, gdy Philippa uciekła od Osberna. Lecz teraz porzuciła swoje dziecko, aby odjechać z mężem. Mógł jej przyświecać tylko jeden cel: bezpieczeństwo małej. Chwycił się ściany, kalecząc sobie palce o nierówne kamienie. Usiłował dotrzeć do prawdy. Czy Osbern wziął pierścień, rozgrzał go i napiętnował maleństwo na delikatnym pośladku? Czy to możliwe, że jest tak zboczony i okrutny? Przed Davidem otworzyło się wejście do wielkiej sali. Chciał być z Alisoun, chciał ją pocieszyć, zetrzeć z jej twarzy cierpienie. Musiał też z nią pomówić, dowiedzieć się prawdy. Potrzebował rady, a Alisoun była osobą, która ją znała. Jeden ze służących przebiegł obok niego z naręczem brudnych naczyń, nie wypowiadając do swego pana ani jednego słowa. Po chwili minęły go dwie służące niosące pranie. Nawet na niego nie 396

spojrzały. Wzbudzał tak małe zainteresowanie, jakby ogóle go tu nie było. Bezwiednie dotknął twarzy. Jednak był. Gdy tylko wkroczył do wielkiej sali, zrozumiał, że zajęci pracą służący stanowili jedynie nieśmiałą zapowiedź prawdziwej burzy, którą była Alisoun. Wokół niej stały otwarte kufry. Czy czuła się zdruzgotana stratą Philippy? Jeśli tak, skrzętnie to ukrywała. Znowu była tą Alisoun, którą niegdyś poznał: opanowaną, zdeterminowaną, odpowiedzialną. Usłyszał, jak wydaje polecenia służącym, aby spakowały kufry na podróż. W końcu dotarło do niego, że Alisoun chce wyjechać. Zbliżył się do niej dużymi krokami. - Dokąd to się wybierasz? - spytał ostrym, donośnym głosem. Na jedną krótką chwilę wszelki ruch w wielkiej sali zamarł, lecz zaraz powrócił we wzmożonym tempie, zaś wszyscy obecni jakby celowo ignorowali obecność Davida. Wszyscy z wyjątkiem Alisoun. - Wyjeżdżam - odpowiedziała na jego pytanie. - Wyjeżdżasz. - Najęłam cię, żebyś zapewnił bezpieczeństwo mnie i moim ludziom, ale nie wywiązałeś się z tego zadania. Nie jesteś mi już potrzebny. Obawiał się, że w pełni sobie zasłużył na jej pogardę; wstyd przeistoczył się w gniew. - Zapominasz, pani, że jesteś moją żoną. Stała nieruchomo z opuszczonymi rękami. - Bez względu na to, jak bardzo się postaram, tego ci nie zapomnę. Jakże ona umiała go rozwścieczyć! Zachowywała pełen pogardy spokój. 400

- A jeśli nie pozwolę ci wyjechać? - spytał najbardziej zjadliwym tonem, na jaki było go stać. - Pozwalanie ludziom na wyjazd przychodzi ci z wyjątkową łatwością - powiedziała beznamiętnie, mimo to dała mu wyraźnie do zrozumienia, co o nim myśli. - Z Philippą poszło ci bardzo dobrze. Posądzała go o tchórzostwo? Skoczył do przodu ogarnięty furią. - A co, według ciebie, miałem uczynić? Aby chronić Philippę, miałem pozwolić Osbernowi, żeby zniszczył moją rodzinę? - Twoją rodzinę? - Parsknęła śmiechem. - A co z twoją ziemią i bogactwem, które ci ofiarowałam? Czy nie powinieneś wspomnieć o swoim niepokoju również w tej kwestii? - Ciężko pracowałem na to, co mam. - Zły był na siebie, że przeszedł do obrony, ale próbował coś wyjaśnić. - Mam prawo o to walczyć. Tym razem wyprowadził Alisoun z równowagi. Zacisnąwszy pięści, spojrzała nań ognistym wzrokiem. - Tak, i niech cię porwą wszyscy diabli, gdy tego dokonasz. Rozzłościł się jeszcze bardziej. - Kim ty jesteś, żeby mnie krytykować? Sztywną, pozbawioną wszelkiej radości byłą starą panną bez odrobiny miłości w żyłach, która mogłaby złagodzić zgorzkniałe usposobienie. Iskry w jej oczach nieco przygasły. - Tak, nie mam jej w sobie - zgodziła się. Powściągliwość Alisoun jeszcze bardziej go rozeźliła. - Ożeniłem się z tobą tylko z litości - powiedział. - I dla pieniędzy - przypomniała mu. - Nie zapominajmy o pieniądzach. 398

- Do diabła z pieniędzmi. - W tej chwili rzeczywiście przestało mu na nich zależeć. - I z tobą! - To akurat nie było szczere, ale słowa już padły i nie mógł ich cofnąć. Ci, którzy umieli patrzeć, mogli dostrzec na jej twarzy oznaki bólu: charakterystyczny ruch brwi i lekkie drżenie warg. - Złamałam przysięgę, którą złożyłam w obliczu Boga, że będę chronić Philippę. Tak więc jestem przeklęta i pójdę do diabła, jeśli to sprawi ci przyjemność. - W obliczu Boga przysięgłaś także, że będziesz mi posłuszna. - Oczekiwał, że Alisoun zacznie się bronić, lecz zupełnie go zaskoczyła. - Czymże jest jeszcze jedna złamana przysięga? - Więc nasze małżeńskie ślubowanie uznajesz za nieważne? - Uznaję za mało znaczące. - Ze słonecznej komnaty wyszła Edlyn, trzymając na rękach małą Hazel. Alisoun wyciągnęła ręce po niemowlę. - Chyba powinnyśmy być ci wdzięczne, że nie przypomniałeś sobie o dziecku, bo Osbern mógłby do woli krzywdzić kolejną niewinną duszę. Nikt nie słyszał, jak skłamał, żeby ocalić Hazel. A teraz kto by mu uwierzył, nawet gdyby powiedział prawdę? - Każdego miesiąca będę ci przysyłać pieniądze - powiedziała. - Moją główną rezydencją pozostanie George's Cross, a gdy się tam zadomowię, możesz przysłać do mnie Bertrade. Popatrzył na swoją córkę. Siedziała przygarbiona na taborecie, trzymając na kolanach kociaka Alisoun. Suknia, którą nosiła dziś z taką dumą, zgniotła się i zmięła. Tuż za dziewczynką stał oparty o ścianę Guy, spoglądając na córkę Davida. 402

- Zaproponowałam, że zabiorę ją od razu, ale ona nie chce jechać. To zrozumiałe, nadal bardzo cię kocha. - To bardzo szlachetne z twojej strony - odparł. Rzuciła mu obojętne spojrzenie i przyklękła obok Bert. Zaczęła mówić coś do niej cichym głosem, jednocześnie głaszcząc kotka, który po chwili przeciągnął się z wyraźną rozkoszą. Dziewczynka odpowiedziała z nieco trwożnym zainteresowaniem, po czym szybko spojrzała na ojca i od razu przestała się uśmiechać. Alisoun wyprostowała się. - Przyślij ją, kiedy będziesz mógł - rzekła władczo. - Ona zasługuje na odpowiednie wychowanie. Chciał zaprotestować, powiedzieć, że mając tak małe doświadczenie, Alisoun nie będzie umiała dobrze wychować jego dziecka, lecz w tym momencie służący odwrócili jego uwagę, zatrzaskując zamki kufrów, które dodatkowo zabezpieczyli skórzanymi paskami. To wszystko działo się zbyt szybko. - Niemożliwe, że już zdążyłaś się spakować. - Większość rzeczy, które przywiozłam do Rad-cliffe, będzie ci potrzebna, więc zostawię je tutaj. A moje zapasy w George's Cross wystarczą do czasu, aż znowu poczynię zakupy na targu. Ivo i Gunnewate wzięli na plecy po jednym kufrze i minęli Davida, zwracając nań mniejszą uwagę niż gdyby był karaluchem. David desperacko chciał powstrzymać tę wyprawę. - W czasie podróży będziecie potrzebować ochrony, a ci dwaj już kiedyś okazali się nic niewarci. - Moi ludzie są dostatecznie dobrze przygotowani, żeby poradzić sobie ze złodziejami czy zwykłymi 400

rozbójnikami. - Alisoun pozwoliła, by Edlyn pomogła jej narzucić pelerynę. - Zresztą teraz już nikt nie będzie mnie nachodził. - Prychnęła w sposób, który nie przystoi wielkiej damie. - Możesz powiedzieć, że wypełniłeś zadanie, do którego zostałeś najęty. Usunąłeś zagrożenie. - Ruszyła ku drzwiom, a za nią gęsiego poszły służące. - Do widzenia, sir Davidzie. - Odwróciła na chwilę głowę. - Życzę ci dużo zdrowia i szczęścia na przyszłość. - Czekaj! - Pobiegł do niej, lecz drogę zagrodziły mu poirytowane służące. - A co z naszym dzieckiem? - Dam ci znać, gdy się narodzi, a ty, jeśli zechcesz, możesz je odwiedzić. Oprócz tego nie masz żadnych innych praw.

ROZDZIAŁ23 Nie chciałem zostać, lecz co mogłem uczynić? Tej małej dziewczynce zawalił się cały świat, a ona nie rozumiała, dlaczego tak się stało. Nie chodzi o to, że lubiłem Bert. To głupiutka, chuderlawa istota o wielkich oczach i podrapanych kolanach, lecz ona wiedziała, że jej tata zrobił coś bardzo złego. Tak więc gdy sir David wszedł, potykając się, do wielkiej sali zaraz po wyjeździe lady Alisoun, oczekiwały nań tylko trzy osoby: Guy z Archers, Bert 404

i ja. Sir David nie czekał, aż ktoś się odezwie, tylko sam od razu zapytał ostro: - Co według was miałem zrobić? Pozwolić, żeby Osbern zamordował Bert i zniszczył nas wszystkich? - Przecież ja nic nie mówiłem - odrzekł Guy, ale nie musiał tego czynić. Dał wyraźnie do zrozumienia, co myśli, gdy odsunął się od wyciągniętej ręki sir Davida. Sir David zawahał się, lecz po chwili jego ramię opadło. - Nie miałem wyboru. - Wybacz - powiedział Guy. - Czekają na mnie obowiązki w południowej wieży. Tuż pod nią jest zbiornik ściekowy, lecz mimo to smród jest tam mniejszy niż tutaj. - Wyszedł, a my wiedzieliśmy dokładnie, w którym momencie znalazł się na zewnątrz, bo tak mocno uderzył drzwiami, że zatrzęsły się wszystkie ściany. - On niech też idzie do diabła. - Sir David usiadł ciężko na krześle i rozejrzał się. - Bert! Przynajmniej ty nie chciałaś z nią jechać, prawda? - Nie chciałam. - Lecz nie zabrzmiało to zbyt przekonująco, a Bert zaraz pochyliła się nad trzymanym na kolanach kociakiem. Sir David patrzył, jak jego córka głaszcze kotka, i prychnął. - Nawet zostawiła kota, którego jej dałem. - To ja ją o to poprosiłam. - Bert podniosła kociaka. - Przypomina mi moją nową mamę, bo drapie, gdy chce się go skrzywdzić. Ale gdy jesteś miły, będzie cały do przytulania. Sir David ze smutkiem spoglądał na Bert. - Tatusiu? - wyszeptała bardzo cicho. - Co, kochanie? - Czy nie byłeś miły dla mojej nowej mamy? 402

- Byłem rozsądny. Myślałem, że ona lubi rozsądnych mężczyzn, ale myliłem się. - Zacisnął dłonie i rozprostował je. - Co ci powiedziała? - Kiedy? - Gdy tuż przed wyjazdem przyklękła obok ciebie. - Mówiła o imieniu dla kotka. Chciała, żeby się jakoś nazywał, bym mogła opowiadać jej o nim w listach, które będziemy do siebie pisały. - Podniosła zwierzaczka i przytuliła do policzka, a kociak zamruczał tak głośno, że nawet ja go usłyszałem. - Spodobało się jej imię, które wybrałam. Przez chwilę sir David nie mógł wykrztusić ani słowa. - Więc jakie to imię? - spytałem. - Kotek jest czarno-biały, więc nazwałam go Koniczynką po jednej z naszych krów. - Bert uśmiechała się do mnie spod splątanych włosów. - Pamiętasz? - Ona nadała kotu imię. - Sir David potarł sobie skronie, po czym wstał. - Dajcie mi piwa - ryknął na głos. - Gdzie piwo? Pobiegłem, żeby mu je przynieść. Było to ostatnie składne zdanie, jakie padło z jego ust w ciągu następnych ośmiu dni pijaństwa. Cieszyłem się, że zostałem, ze względu na Bert. Sir David z Radcliffe otworzył oczy i patrzył. Tym razem wiedział, gdzie jest. Te długie poziome przedmioty podobne do drzew wkrótce przeistoczą się w trzcinę na podłodze w wielkiej sali jego zamku. Czułe pocałunki w ucho były okazem miłości ze strony ulubionego myśliwskiego psa, zaś rozlegające się dookoła dyszenie pochodziło od całej sfory, która go otoczyła, by podzielić się ciepłem. Zbyt wiele razy budził się i oglądał tę samą scenę, słyszał te same odgłosy, aby teraz dać się zwieść. 406

Jęknął i spróbował podnieść się z podłogi, trzymając w dłoniach ociężałą głowę. Nie pomogło. Mógł albo wstać, albo przytrzymywać głowę, lecz nie umiałby zrobić tych dwóch rzeczy jednocześnie. Chciał chociaż usiąść, bo zbierało mu się na torsje. - Eudo - zasapał. - Guy. Nikt mu nie odpowiedział. Zapewne napawał ich tak wielkim obrzydzeniem, że nie chcieli przebywać z nim w jednym pomieszczeniu. Zresztą David nie wytrzymywał nawet sam ze sobą. - Bert? Ona również gdzieś sobie poszła. Bogu dzięki, że Eudo został. Sir David nie pamiętał zbyt wiele, ale wiedział, że Eudo przebywał z Bert, gdy jej ojciec szukał ukojenia w dzbanku piwa. Kiedy zamknął oczy, było jeszcze gorzej. Zobaczył tę biedną, żałosną Philippę, która wyjeżdżała jako więźniarka własnego męża. Czy nadal jest wśród żywych? - Nie! - Wyrzucił do góry ręce, aby odegnać tę myśl. Nagły ruch natychmiast spowodował torsje. Przewrócił się na bok i czekał, aż sala przestanie wirować. W końcu przytrzymał się ławy, podciągnął się i chwiejnym krokiem ruszył ku drzwiom. Gdy je otworzył, zatoczył się oślepiony blaskiem słońca, które świeciło tak mocno chyba pierwszy raz od poprzedniego lata. To właśnie z winy słońca nie trafił na pierwszy schodek; jakoś złapał równowagę, lecz po chwili chybił ponownie, by tym razem bezładnie stoczyć się w dół. Leżąc na suchej ziemi, pomyślał, że gdyby nie był tak pijany, to pewnie by się zabił. Chciał ujrzeć Bert, usprawiedliwić się przed Guyem, jeszcze raz zostać bohaterem w oczach 404

Eudo. I w swoich własnych. Chyba to było najważniejsze. Zaczął nasłuchiwać, a po chwili jego uszu dobiegły jakieś głosy. Wstał i ruszył w kierunku placu ćwiczeń. Gdy minął narożnik, zobaczył Eudo, który obejmował Bert i pokazywał jej, jak strzelać z łuku. Na ten widok David stanął jak wryty. - Sir Davidzie! - Eudo z miną winowajcy odskoczył od Bert. - Ja tylko pokazywałem jej... David zrozumiał, że obejmując dziewczynkę, chłopiec znajdował pociechę, zaś ona uznawała ten gest za czystą uprzejmość. - W porządku - powiedział David. - Dziękuję ci. Zająłeś ją zabawą i nie uczyniłeś jej krzywdy. Tego ci nie zapomnę. - Usiadł na pieńku i machnął do nich ręką. - Ćwiczcie dalej. Zobaczę, czego się nauczyła. Kiedy Eudo pomagał Bert nasadzić strzałę na cięciwę, David przypomniał sobie, że on sam podobnie obejmował Alisoun, ucząc ją strzelania z łuku, a zarazem chłonąc jej ciepło. Ciepło, które teraz całkowicie zniknęło z jego życia, o co mógł mieć pretensje tylko do siebie. Gdyby to zależało od Osberna, nigdy by się nie dowiedział, co stracił. Ten nędzny tchórz próbował zabić Alisoun, zanim jeszcze David ją spotkał. Dręczył ją, pobił sir Waltera, przestraszył jej ludzi, a David nie zrobił nic, by ją pomścić. Teraz nie mógł myśleć o niczym innym. Osiem dni zajęło mu rozprawienie się z samym sobą, ale teraz już wiedział. Alisoun uczyniła to, co należało, a nie to, co było poprawne. Zaś on postąpił dokładnie na odwrót. Odesłał Philippę z powrotem do męża, zapewne skazując ją na śmierć. Okazał się tchórzem. Bał się o siebie, bał się gnie408

wu króla, próbował utrzymać swój majątek nawet za cenę pokładanego w nim zaufania. Musiał dać Osbernowi nauczkę. Bo sam dostał już lekcję. - Widziałeś, tatusiu? Widziałeś? - Bert przysunęła twarz do jego twarzy i pokazała palcem tarczę. Prawie wcelowałam! - Świetnie! - Strzała tkwiła w płocie za tarczą, lecz David promieniał z dumy. - Jesteś dzielną córcią. Cieszę się bardzo, bo mam coś do powiedzenia tobie, a także wszystkim mieszkańcom Radcliffe. - Skinął na Eudo. - Tobie także. A gdzie Guy? Dzieci popatrzyły na siebie. - Guy? - Eudo uciekał wzrokiem gdzieś w bok. - No... myślę, że musiał pojechać... dokądś. - Dokąd? - Gdzie indziej. David nie musiał pytać o nic więcej. Guy opuścił Radcliffe. - No dobrze. Guy wyjechał, ja też niebawem wyjeżdżam. - Wyjeżdżasz? - Bert, ta niezłomna Bert, zaczęła nagle płakać. David posadził ją sobie na kolanach. - Od wyjazdu Alisoun po prawdzie i tak mnie tu nie było. - Wiem, ale wszyscy wyjeżdżają. - Oparła główkę na jego ramieniu i zaczęła szlochać jeszcze gwałtowniej. Wcześniej David sądził, że już nie może poczuć się gorzej, ale właśnie teraz zmienił zdanie. Pieścił córkę i zastanawiał się, czy również Eudo zacznie płakać. Chłopcem wyraźnie targały silne emocje, więc po chwili David musiał wyjaśnić obojgu swoją decyzję. 406

- Popełniłem błąd. A teraz muszę pojechać, żeby to naprawić. Bert przestała łkać i nadstawiła ucha. Eu-do zmrużył oczy i przechylił lekko głowę. - Odbiorę Philippę mężowi. Jest tylko jeden sposób, by tego dokonać. Trzeba go... - Wzdrygnął się, wspominając rezultat ostatniego pojedynku. - Trzeba go zabić. Teraz dzieci skupiły na nim całą uwagę. - Istnieje możliwość, że przy tej okazji sam zostanę zabity. - Czekał, aż Bert zacznie krzyczeć, lecz dziewczynka milczała, więc pomyślał, że zapewne nie do końca zrozumiała jego słowa. - Przygotuję się i pojadę z tobą, panie - wyjąkał Eudo. - Pojedziesz ze mną? - Jestem twym giermkiem. - Nic nie rozumiesz? Powiedziałem, że być może ja sam zostanę... - Zauważył, że chłopak jest zdenerwowany, więc nie miał serca, by dokończyć. - Jesteś moim giermkiem i żal mi zostawiać cię tutaj, ale potrzebuję cię do czegoś znacznie ważniejszego niż podawanie broni. Zapał Eudo wyraźnie osłabł. David niemal czytał teraz w jego myślach. To byłaby pierwsza szansa dla giermka, by wziąć udział w walce, a on mu ją odebrał. - Czego ode mnie oczekujesz, sir Davidzie? - Składam na twoje barki bardzo trudne zadanie i mam nadzieję, że nie zawiedziesz mego zaufania. - Nie zawiodę! - Gdybym nie wrócił - powiedział David bardzo wolno i wyraźnie - masz zabrać moją ukochaną córkę do George's Cross, do lady Alisoun. 410

Eudo bardzo wymownie spojrzał kątem oka na Bert. Chciał wziąć udział w walce, a nie niań-czyć małą dziewczynkę. David pochwycił go za ramię, nachylił się i spróbował uzmysłowić chłopcu ogrom odpowiedzialności tego zadania. - Pamiętasz naszą podróż do Radcliffe? Było ciemno i bardzo niebezpiecznie. Wokół czaiły się wilki, a dwoje samotnych dzieci na pewno zwabi złodziei. Eudo zrozumiał. Na wzmiankę o wilkach nieco przybladł i bezwiednie sięgnął do noża. - Guy jest nieobecny, a ja się obawiam, że gdyby Osbern mnie zabił, wówczas wyśle swoich ludzi po Bert... - Przytulił ją jeszcze mocniej... - a ty nie możesz na to pozwolić. Bert zaczęła się szarpać w jego objęciach. - Ja im wcale nie pozwolę, żeby mnie zabrali, tatusiu - powiedziała wojowniczo. - Wiem, Bertie, ale pozwolisz, żeby Eudo ci pomógł. - David uniósł brwi i tym sposobem dał chłopcu znać, że wyznaczył mu niebezpieczną misję: chodziło nie tylko o podróż, ale także o poskromienie Bert. - Eudo, nie ma nikogo innego, kto mógłby to zrobić. Gdy Osbern wyśle rycerzy, najpierw opowiedzą o mojej klęsce, a potem spróbują przekupić moich ludzi. Któryś z nich przyjmie pieniądze i wyda im Bert. Dlatego nie ufam im, a tylko tobie. Dowiodłeś mi już swej uczciwości. Eudo zacisnął usta. Davidowi nie przeszkadzało, że chłopak nie miał jeszcze wąsów, i że od czasu do czasu mówił cienkim głosem. Świadomość, że to Eudo zajmie się Bert, nieco go uspokoiła. - Będziesz musiał być bardzo ostrożny, w każdej chwili gotów wymknąć się chyłkiem. - Ujął jego 408

dłoń. - To o wiele gorsze od tamtej rzeczy, którą widziałeś na cmentarzu. Będziesz żył w ciągłym strachu. Czy pamiętasz te pokrzywy, które zasadziłeś na skałach, aby obronić lady Alisoun przed atakiem łucznika? Chłopiec przytaknął. - Taka pomysłowość pozwoli Bert dotrzeć bezpiecznie do George's Cross. - Zaprowadzę ją tam, panie. Przysięgam. - Wiem, że to zrobisz. Na miejscu zajmie się wami lady Alisoun. W tym momencie Bert odezwała się piskliwym głosem, dowodząc, jak niewiele z tego zrozumiała. - Tatusiu, będziesz walczył z tym niemiłym panem i zabierzesz mu Philippę? - Tak, będę z nim walczył. - Znowu nawiedziło go wspomnienie przegranej potyczki. Odetchnął głęboko, aby uspokoić szybko bijące serce. - Będę próbował go zabić, bo on na to zasługuje. I postaram się, żeby Philippa odzyskała córeczkę. Dzieci nie usłyszały zwątpienia w jego głosie. Dotarło do nich jedynie, jak wielkiego podjął się zadania. Popatrzyły na niego z dumą i podziwem. Bert się uśmiechnęła, a David dostrzegł szczerbę po utracie mlecznego zęba, która powstała w ciągu ostatnich kilku dni. W pijackim otępieniu nie zauważył jej wcześniej, ale córka mu wybaczyła. Z czystej miłości. - Wiem, że uratujesz lady Alisoun - powiedziała. -1 wrócisz, bo jesteś najlepszym rycerzem w całym kraju, a ja bardzo cię kocham. Jakąż ona miała wiarę! Eudo także uśmiechał się szeroko, prężąc dumnie pierś. David przygarnął ich oboje. - Ja również was kocham. 412

Czyżby miłość rzeczywiście tak mocno wiązała ludzkie dusze? Jego babcia twierdziła, że właśnie tak jest. Mówiła, że nawet po śmierci jego miłość przetrwa, będzie gorąca jak ogień. Nieśmiało, czując się trochę niezręcznie, że tak otwarcie zwierza się dzieciom, powiedział: - Chcę, abyście zrobili dla mnie jedną rzecz. Czy powiecie lady Alisoun, że ją kocham? Uśmiechnęły się jeszcze szerzej. - Tak, tatusiu. Powiem jej - obiecała Bert. - Ja także, sir Davidzie - dodał Eudo i odwrócił się, żeby odejść. - Dokąd idziesz? - Przygotować zbroję i broń, panie. Czyż nie to należy do obowiązków giermka? - Tak. To właśnie należy do jego obowiązków. *** Wozy ruszyły drogą z George's Cross do położonej poniżej wioski. Załadowane płótnami, jedwabiem na suknię ślubną i prezentami dla nowego pana Edlyn, stanowiły najwspanialszą wyprawę, jaką Alisoun mogła zgromadzić dla dziewczyny, która tak wiele dla niej znaczyła. Przyszła panna młoda stała na dziedzińcu i rozglądała się, jakby starała się na zawsze zatrzymać w pamięci i sercu widok otaczających ją zabudowań oraz baszty. Odwróciła się nagle do Alisoun. - Czy nie mogłabym jeszcze zostać do... - Do kiedy? - Alisoun próbowała się uśmiechnąć, lecz jej usta zbyt drżały. - Aż Hazel przywyknie do mnie i uzna za swoją matkę? Aż ja urodzę? Więc... do kiedy? 410

- Jesteś taka osamotniona - wybuchnęła Edlyn. - Heath nie zastąpi ci Philippy, Hazel nie zastąpi mnie, a sir Walter... Urwała. - Nie. Sir Walter nie zastąpi sir Davida, przynajmniej jako towarzysz. - Wydawał się mężczyzną, który umiał sprawić ci przyjemność - wyrzuciła Edlyn. - Czy kiedykolwiek mu wybaczysz? - Nie - odpowiedziała Alisoun jednym, pozbawionym emocji słowem. - Chciałabym... - Ja też, ale sama chęć nie wystarczy, żeby się pogodzić. - Alisoun dotknęła jej ramienia. - Kiedy zabrałam cię ze sobą do Radcliffe, powiedziałam sobie, że twój narzeczony nie zauważy tej jednomiesięcznej zwłoki, ale musisz przed zimą udać się na południe, bo na pewno zauważy, gdy ceremonia odwlecze się o cały rok. - Co w tym wieku oznacza jeden rok? Alisoun nie mogła się powstrzymać i wybuchnęła śmiechem, widząc niepokorną minę Edlyn. W końcu dziewczyna też się roześmiała, nieco jaśniej patrząc w przyszłość. -Hej! Rozmowę przerwał im czyjś okrzyk. Edlyn rozjaśniła się. - Hugh - wyszeptała. Radość w jej głosie wprawiła w wibrację całe ciało Alisoun. Promieniując młodością i życiem, Edlyn pomachała entuzjastycznie mężczyźnie, którego kochała nieodwzajemnioną miłością. Hugh doskoczył do nich. Duży, głupi młodzieniec, którego myśli nie wykraczały poza bezpie411

czeństwo George's Cross, ćwiczenia z bronią i własne ambicje. - Wyjeżdżasz dzisiaj? Nie wiedziałem. - Uściskał ją po bratersku. - Niech Bóg cię prowadzi. I życzę ci wszelkiego szczęścia z nowym mężem. - Wielkie dzięki - odpowiedziała do jego pleców, gdyż Hugh zdążył już odwrócić się i odejść. - On bardzo poważnie traktuje obowiązek zapewnienia mi bezpieczeństwa. - Alisoun zaczęła wymyślać usprawiedliwienia, widząc smutną minę Edlyn. - Co on będzie robił, gdy sir Walter wyzdrowieje i przejmie dawne funkcje? - Pasujemy go na rycerza. - Alisoun pomyślała 0 dniu, w którym będzie musiała podjąć tę decyzję. I było to jeszcze jedno brzemię, jakim w swojej perfidii obarczył ją David. - A potem pewnie wyruszy w świat, szukać przygód i fortuny. - Pewnie tak. I chyba już nigdy go nie ujrzę. Ale zapewne tak będzie lepiej. Ciche cierpienie Edlyn, która właśnie pożegnała swe dziecięce marzenia, rozdarło serce Alisoun. Zastanawiała się, co powiedzieć, aby ulżyć bólowi dziewczyny. Takie emocje były dla niej czymś zupełnie nowym. Jak mogła pomóc, skoro nie umiała sobie poradzić z sobą samą? Edlyn skrzyżowała ramiona na piersi. - A czy jeszcze kiedyś ujrzę ciebie? - spytała szeptem. Alisoun mogła jej dać tylko nikłą nadzieję. - Może kiedyś udam się do Londynu z dziećmi i tam się spotkamy. - Nie możesz zabrać dziecka lorda Osberna tam, gdzie inni mogą je zobaczyć, nie możesz też zostawić Hazel tutaj. 415

Alisoun musiaia przyznać jej rację. - Więc już nigdy cię nie zobaczę. - Pozostawmy to w rękach Boga. Edlyn skinęła głową. Uspokoiła się i nie rozpłakała. - Tak będzie najlepiej. Kiedyś, nie tak dawno temu, Alisoun była dla Edlyn jak matka. Dziewczyna wierzyła, że jej opiekunka potrafi tak pokierować wszystkimi sprawami, aby było jak najlepiej. Teraz już tego nie oczekiwała - wiele się nauczyła przez te ostatnie długie dni lata - jednak mimo to wciąż kochała Alisoun. Teraz obie były kobietami połączonymi w żalu, a każda miała pójść przez życie własną drogą. Objęły się i uściskały, a chwilę później stajenny pomógł Edlyn zająć miejsce w siodle. Dziewczyna z dzielną miną pomachała na pożegnanie i wyruszyła w drogę. W końcu spełniły się ambicje Alisoun dotyczące Edlyn. Miejsce dziewczynki przerażonej atakami Osberna zajęła teraz młoda kobieta, która niebawem miała wyjść za mąż. Edlyn musiała dojrzale stawić czoło trudom dorosłego, smutnego życia. Alisoun czuła żal, że tyle młodzieńczych ideałów i marzeń legło w gruzach. Jeśli dojrzałość nie była niczym więcej niźli tylko cynizmem i nieszczęściem, to Alisoun wcale jej nie pragnęła. Teraz podbiegła do zwodzonego mostu i patrzyła za oddalającą się kawalkadą. W życiu Alisoun był taki okres, gdy myślała, że gdyby wszyscy ludzie zachowywali się w sposób dojrzały, na świecie panowałby spokój, porządek i dostatek. Teraz bardzo chciała powrócić do tam416

tych wzniosłych ideałów, lecz wciąż nawiedzały ją wspomnienia własnych nadziei i marzeń. Nienawidziła Davida. Ta nienawiść wżerała się w nią tak mocno, że w końcu ogarnęły ją obawy o zdrowie dziecka, które nosiła. Lecz mimo to nie była w stanie jej stłumić. Co gorsza, tęskniła za nim. Potrzebowała kogoś do rozmowy, kto podobnie myślał i cenił te same wartości. Nie te same wartości, poprawiła się. Kiedyś myślała, że łączy ich podejście do wielu spraw, lecz on pozwolił Philippie odjechać z mężem, gdyż bał się utraty ziemi. I rodziny. Ten wewnętrzny głos, zawsze sprawiedliwy, nie przestawał z niej szydzić. Bał się o Bertrade. Chciał jej zapewnić bezpieczeństwo i aby ten cel osiągnąć, gotów był poświęcić każdego człowieka. Alisoun musiała niechętnie przyznać, że pragnął zapewnić bezpieczeństwo także jej samej. Zrobił wszystko, co mógł, aby tak było: zabrał ją do Rad-cliffe, zmobilizował swoich ludzi, chronił ją nawet wtedy, gdy nie wpuściła go do łoża. Więc być może jego działania miały pewne uzasadnienie. Lecz gdy wspomniała blizny Philippy, jej cierpienie i strach, gdy przypomniała sobie to samotne dziecko w komnacie baszty, które żałośnie płakało z tęsknoty za matką - wtedy już nie widziała usprawiedliwienia dla uczynków Davida. Usłyszała, jak za jej plecami ktoś zbliża się wolnym, posuwistym krokiem, jak o drewniane deski postukuje kula. Natychmiast odwróciła się i ujrzała sir Waltera. 414

- Nie powinieneś wybierać się na tak długie spacery - powiedziała z wyrzutem. - A już na pewno nie schodzić po schodach z baszty. - Nie mogłem już wytrzymać tego leżenia w murach, więc Ivo zniósł mnie na dół. - Sińce na jego ciele przybladły, rany zabliźniły się, tworząc czerwone i białe linie na twarzy, poruszał się jednak z wielkim trudem. Spojrzał w kierunku wioski na malejącą postać Edlyn. - Będzie nam jej brakowało, prawda? - Bardzo. Ostrożnie łapiąc równowagę, pociągnął Alisoun za ramię. - Chodźmy do środka. Wciąż nie jestem przekonany, czy książę Framlingford nie będzie się mścił na tobie, a nie lubię stać w takim odsłoniętym miejscu. Nie chciała iść, ale wiedziała, że sir Walter ma rację. Osbern z pewnością przemyśli sobie całe zło, jakie mu wyrządziła, i pewnego dnia może powrócić, aby się zemścić. Ale dopiero wtedy, gdy skończy z Philippą. Jęknęła cicho, lecz sir Walter ją usłyszał. - Pomożesz mi, pani? Jednak męczę się szybciej, niż myślałem. Bezwiednie wzięła go pod rękę i poprowadziła na dziedziniec, niebawem też dławiący ucisk w gardle nieco ustąpił. Nie można gryźć się cały czas. Pomoc udzielona sir Walterowi chyba przyniosła jej ulgę. Więc jednak nadal mogła być komuś potrzebna. Sir Walter zaczął mówić, a ona z pewnym wysiłkiem chwytała sens jego słów. - Nie jestem już tym samym człowiekiem, którym byłem kiedyś, milady. Już nigdy nie będę swo418

bodnie chodził, ani też brał udziału w walce. Co więcej, podupadłem też na duchu. Miałaś rację co do groźby ze strony księcia, a ja powinienem był cię wysłuchać i wypełnić me obowiązki, zamiast ciebie pouczać o twoich. Oddychał ciężko, a ona zrozumiała, że wcale nie udawał osłabienia, aby zaciągnąć ją do środka. Naprawdę potrzebował odpoczynku. Rozejrzała się. Ivo właśnie toczył ku nim po ziemi pieniek, na którym sir Walter mógł usiąść. Uśmiechnęła się do tego wielkiego mężczyzny, który był bez reszty lojalny. Szkoda, że wszyscy mężczyźni nie są tacy. Sir Walter niemal umarł, pobierając srogą lekcję, że kobieta może jednak coś wiedzieć lepiej od mężczyzny, a David... stracił ją. Ale czy miało to dla niego znaczenie? Razem z Ivem podtrzymała sir Waltera za ramiona, aby mógł ostrożnie usiąść na pniu. Stęknął z bólu, sadowiąc się wygodniej, wreszcie spuścił wzrok. - Zrozumiem, jeśli poszukasz innego strażnika dla George's Cross, ale na pewno nie znajdziesz drugiego równie oddanego służbie. W końcu zrozumiała przynajmniej częściową przyczynę jego niepokoju. - Sir Walterze - powiedziała szybko - to ja nie dopełniłam obowiązku wobec ciebie, skoro myślisz, że wybrałabym kogoś innego, by strzegł bezpieczeństwa mego zamku. Może i nie jesteś zdolny do walki, ale znasz tu wszystkich, znasz naszą pracę, cieszysz się zaufaniem strażników i najemników. Nie mam czasu, by nauczyć tego wszystkiego innego rycerza, zwłaszcza że muszę zaopiekować się jednoroczną córeczką, która znalazła u nas nowy dom, a poza tym... - spojrzała mu prosto w oczy - sama zimą będę rodzić. 416

Uśmiechnął się. Po tej napaści zostało mu niewiele zębów, a także pamiątka w postaci naderwania kącika ust, lecz mimo to wyczytała z jego twarzy szczerą radość. - To prawdziwe błogosławieństwo, milady. Raduje mnie, że będzie to dziecię z prawego łoża. Skrzywiła się boleśnie na wspomnienie o swoim małżeństwie. - Nie chciałem cię urazić - dodał pośpiesznie. - Tylko że wątpiłem w twe przywiązanie do sir Da-vida, a powinienem był wiedzieć, że jesteś chodzącą mądrością. - Mądrością - prychnęła śmiechem. - Zawsze postępujesz mądrze i kierujesz się rozsądkiem, milady. - Kiedyś też tak myślałam. - Nawet odebranie lady Philippy mężowi było dobrze przemyślanym uczynkiem. - Więc dopiero teraz dajesz mi swe poparcie? - A jeśli się nad tym zastanowisz, to stwierdzisz, że mądrą rzeczą będzie porzucenie żalu z powodu jej odbicia przez męża. - Cofnęła się, lecz przytrzymał ją za rękę. - Nic nie mogłaś na to poradzić. Zresztą nikt tego nie mógł. Zona przynależy do męża, a ty zawsze wiedziałaś, że pewnego dnia on upomni się o nią i ją odzyska. - Chyba wiedziałam, jednak miałam nadzieję, że sir David... - Nie możesz go winić, bo stwierdził, że w tamtej sytuacji nic nie dało się uczynić, i próbował postąpić według najlepszego uznania. - Nie jest tym, za kogo go uważałam. - Czyli kim? - Legendą. - On sam nigdy nie twierdził, że jest legendą. 420

Nie odpowiedziała, gdyż to było prawdą. - Pani, ty zwykle myślisz tak rozsądnie i jasno. Jakie widzisz rozwiązanie, które mogłoby odebrać lady Philippę zaślubionemu jej przed Bogiem mężowi? Potraktowała jego pytanie bardzo poważnie. - Myślałam o tym bardzo długo. Nie mogę przekupić Osberna. Nawet gdyby potrzebował moich pieniędzy, to jest takim typem człowieka, że zatrzyma Philippę dla czystej przyjemności zadawania jej cierpień oraz dla świadomości, że jej ból przyprawia mnie o rozpacz. Nie mogę też prosić 0 interwencję króla, gdyż to właśnie on ich pożenił i nie będzie się wtrącał w ich sprawy. - Pomyśl o majątkach. To one stanowią twój najważniejszy obowiązek. - Całe życie im poświęciłam i teraz wiem, że zawsze ktoś się nimi zajmie. Są zbyt pokaźne, aby na dłuższą metę nikt nie rościł sobie do nich praw. A życie Philippy jest warte więcej od każdej ziemi dodała jakby do siebie. - Uspokój swe serce, pani! Może lord Osbern dostał już nauczkę podczas długiej nieobecności żony i teraz traktuje ją z należnym szacunkiem. Zaśmiała się gorzko. Sir Walter szybko porzucił tę fantazję. - Poszukałbym jakiegoś desperata, któremu nie zależy na życiu i rodzinie, żeby spróbował ocalić lady Philippę. - Albo desperatki. - Wypowiedziała te słowa, zanim jeszcze zrozumiała ich sens. - Kobiety? Ha! - Sir Walter chciał wstać, więc Ivo szybko podbiegł, żeby mu pomóc. - Z całym szacunkiem, milady, ale kobieca broń jest bezużyteczna w walce z potęgą króla i Kościoła. Jednak ona była zdesperowana. 418

Sir Walter poklepał ją po dłoni. - Jeśli wolno mi się ośmielić, radziłbym pogodzić się z losem Philippy i poddać się posłusznie woli męża. Może winna przywdziać zbroję i pojechać na ratunek Philippie? - Widzę błysk w twym oku, pani. - Sir Walter uśmiechnął się. - Cieszę się, że mogliśmy odbyć tę rozmowę. - I ja się cieszę. Odpowiedziała mu uśmiechem. Po raz pierwszy od wielu dni poczuła się uspokojona. Sir Walter odprawił gestem Iva i poszedł o własnych siłach. Odczekała, aż znalazł się poza zasięgiem głosu, i spojrzała na strażnika. - Ivo! Czy mamy zbroję, która pasowałaby na mnie? Mężczyzna poruszył ustami, bezgłośnie powtarzając pytanie, wyraźnie zaskoczony. - Tak. Jest stary skórzany pancerz. - A czy jest miecz, który udźwignę? A może ostry nóż? - Tak. - Lecz zamiast pójść po te rzeczy, Ivo stał i z namysłem drapał się w brodę. W końcu chyba coś do niego dotarło. - Pani, czy ty chcesz sama odebrać lady Philippę jej mężowi? - Właśnie. - Potrzebowała jego pomocy w dotarciu do zamku Osberna, lecz nie mogła wydać mu takiego rozkazu. - Jeśli ty i Gunnewate zechcecie mi towarzyszyć, będę wam wdzięczna. - Z mojej strony nie ma żadnej kwestii, pani, a mogę powiedzieć w imieniu Gunnewate, że on także pojedzie. - Przesunął palce z brody na pierś, wciąż się drapiąc. - Wybacz mi otwartość, milady, ale dobiegło mych uszu, że jesteś brzemienna. 422

Po prawdzie podjęła tę decyzję nie tylko dla siebie, ale i dla życia, które w sobie nosiła. - Moje dziecko nie chciałoby matki, która splamiła się brakiem honoru i tchórzostwem - powiedziała z determinacją. Przestał się drapać i pokiwał głową. - Tak, pani, w twych słowach jest dużo racji. Zdała sobie sprawę, że czekając na odpowiedź Iva, wstrzymała oddech. Prosty, szczery człowiek, postrzegał świat bez wyobraźni, a mimo to przyznał jej słuszność. To jej wystarczyło. - Zatem czeka nas podróż.

ROZDZIAŁ24 Sztandary powiewające na szańcach zamku Osberna dały Alisoun pierwsze pojęcie o tym, jakie oczekują ją przeszkody. - Milady. - Ivo odezwał się jak zwykle powolnym, wyważonym głosem. - Czy to królewski herb? - Tak. - Z trudem mogła w to uwierzyć, jednak sama nie wiedziała, czy ma to traktować jako szczęście, czy też pech. - Henryk jest w zamku, Powinnam była to przewidzieć. Tylko nieliczni poddani króla byli dostatecznie bogaci, aby ugościć cały dwór podczas jego letniej 420

podróży. Alisoun przypuszczała, że Henryk znajduje szczególne upodobanie w korzystaniu z bogactwa Osberna. Gunnewate pojechał przodem, a teraz wrócił w tumanach kurzu wzbitych w powietrze kopytami jego wierzchowca. - Wygląda to tak, milady, jakby na dziedzińcu zebrała się połowa kraju, a wszyscy krzyczą w wielkim podnieceniu. To chyba turniej, ale trybuna jest zbudowana ledwie w połowie. - To raczej pojedyncza walka. - Alisoun pomacała nóż ukryty pod peleryną. - To może ułatwić moją misję. - Lecz teraz, gdy nadeszła już ta chwila, Alisoun poczuła w żołądku nieprzyjemny skurcz. Zamierzała zabić Osberna. Co też strzeliło jej do głowy? Nigdy dotąd nikogo nie zabiła. I jak miałaby to zrobić? Zakraść się niepostrzeżenie i wbić mu nóż między żebra? Byłaby to marna, tchórzliwa walka o sprawiedliwość, lecz gdyby go wyzwała - jego, pierwszego rycerza króla - roześmiałby się i złamał ją jak cienką gałązkę. - Czy mamy tam jechać, milady? - spytał Ivo. Zobaczyła, że obnażył broń. Był gotów na walkę i na śmierć. Ona nie mogła okazać się gorsza. - Tak, ruszajmy. - Obaj strażnicy zajęli pozycję po jej bokach. Alisoun wjechała do zamku jak starodawny rycerz w otoczeniu wiernych towarzyszy. Gdy znaleźli się na zewnętrznym dziedzińcu, nikt nie zagrodził im drogi. Jakby nikt ich nie zauważył. Wszyscy - służący, rycerze, lordowie i damy - tłoczyli się w kole zebranym wokół dwóch postaci w zbrojach, które stały naprzeciw siebie gotowe do walki. Z wysokości siodła Alisoun miała widok, o jakim inni mogli tylko pomarzyć, jednak 421

twarze wojowników były zakryte hełmami, więc nie mogła ich rozpoznać. Zresztą nic jej to nie obchodziło, gdyż ponad tym tłumem siedział na częściowo wzniesionej trybunie sam król Henryk. Wokół niego stało kilku baronów, których bogactwo i wpływy pozwalały zająć pozycje w bezpośredniej bliskości monarchy. Alisoun szukała wzrokiem Osberna. Jednak nigdzie nie było go widać. - Pani, czy chcesz, abym odnalazł księcia? - spytał Ivo. Skinęła głową, a wtedy on podjechał do skraju zgromadzonego tłumu i w kierunku drzewa, na które wdrapały się dzieciaki, aby lepiej widzieć walkę. Wyciągnął się w siodle i chwycił za włosy jednego ze stajennych. - Gdzie książę Framlingford? - zadudnił głosem, od którego zadrżały wszystkie liście. Dzieciaki wybuchły szyderczym śmiechem, a pochwycony chłopiec wskazał ręką dwóch rycerzy wewnątrz kręgu gapiów. -Tam. - Z kim walczy? - Z jakimś szaleńcem. Walczą na śmierć. Alisoun, która usłyszała tę rozmowę, poczuła zimne mrowienie w czubkach palców i nosa. Ivo potrząsnął chłopakiem. - Co to za szaleniec? - Szaleniec, bo podszedł dziś do króla, zaraz na początku jego wizyty, i powiedział, że zabije pierwszego rycerza króla. Alisoun nie mogła dłużej wytrzymać. - Dlaczego? - zawołała. - Mówił, że chce pomścić śmierć żony lorda Osberna. 425

Alisoun ujrzała przed oczami tańczące czerwone plamy. Przytrzymała się siodła, żeby zachować równowagę. Lecz mimo to wyraźnie usłyszała następne pytanie Iva. - Znasz jego imię? Przez chwilę nikt nie odpowiadał, a potem rozległ się piskliwy głos którejś z dziewcząt. - Zwą go sir David. Sir David z Radcliffe. *** David nienawidził walki. Zawsze gdy pocił się pod kolczugą, usiłując patrzeć poza sterczącą osłonę nosa, dzierżąc w jednej ręce miecz, a w drugiej tarczę - dopiero wtedy rozumiał, jak beznadziejnie głupią rzeczą jest potyczka. Oczywiście to było wówczas, gdy się bał, zanim ogarnęła go euforia bitwy i poniosła ze sobą. Podczas każdej walki lękał się, że gloria zwycięstwa nie pochwyci go w swe objęcia. Zwłaszcza teraz. Zwłaszcza przeciwko Osberno-wi, który już kiedyś go pokonał. - Czy to żona zmusiła cię do przyjazdu? - zawołał Osbern, przekrzykując tłumy. David postanowił oszczędzać siły i spokojnie odbił tarczą uderzenie miecza Osberna. Lecz jemu milczenie Davida zdawało się nie przeszkadzać. - To silna kobieta - mówił dalej tonem nieformalnej pogawędki. - Ostrzegałem cię. Jeśli od samego początku dobrze jej nie wyszkolisz, to przez całe swoje długie życie nie zaznasz spokoju. - Nagle z jego głosu znikła przyjazna nuta. - Och, zapomniałem. Przecież zginiesz dzisiaj, więc nie musisz się tym martwić. 423

Osbern zamachnął się, celując mieczem w szyję Davida, lecz ten w ostatniej chwili odskoczył w bok, więc stalowa klinga jedynie rozpruła powietrze. Osbern zdenerwował się chybionym cięciem. - To dość drastyczne zakończenie nieszczęśliwego małżeństwa, czyż nie? Widzowie gruchnęli śmiechem, zaś Osbern skoczył do przodu. Czubek miecza ześliznął się po tarczy Davida, jednak zahaczył o fragment kolczugi, osłaniającej nogę tuż nad kolanem. Nie przebił metalowych kółek, lecz uderzenie trafiło w rzepkę, a David stracił równowagę i przewrócił się pod ciężarem własnej zbroi. - Poddaj się! - zawołał jeden z rycerzy Osberna. - Jesteś zbyt powolny, nudzisz nas niemiłosiernie. Osbern odwrócił się plecami do Davida, żeby zbesztać żartownisia. - Co za maniery! I to mój własny rycerz. Czy nie uczyłem was, żeby okazywać starszym szacunek? Pośród nowej fali śmiechu David zdołał zamachnąć się i uderzył płaską powierzchnią ostrza tuż pod kolanami Osberna, który padł na ziemię przy wtórze chrzęstu zbroi. Ludzie Osberna zamilkli, natomiast pozostali widzowie wydali radosne okrzyki. David stwierdził, że były to głównie okrzyki kobiet. Spoglądając na powalonego przeciwnika, odczuł głęboką satysfakcję. Tak, znowu poczuł przyjemność walki. Więc jednak te szyderstwa Osberna na coś się przydały. - Przynajmniej mogę powstrzymać twój język, książę. Tak jak David oczekiwał, Osbern dźwignął się, ogarnięty furią. 427

- Mój język będzie mówił to, co chce, na twoim pogrzebie. - To możliwe, milordzie. Znowu się starli, lecz teraz David spostrzegł, że czubek miecza Osberna lekko drży. Miał nadzieję, że to oznaka zniecierpliwienia lub zmęczenia. Lecz nadzieja ta szybko zbladła, gdy kolejne uderzenie niemal rozpłatało tarczę Davida. Ćwiczenia z Hugh'em okazały się bardzo pożyteczne, bo teraz zręcznie parował ciosy przeciwnika, a nawet zdołał wyprowadzić kilka własnych. Uderzałby częściej, jednak postanowił czekać, gdyż już kiedyś przegrał z Osbernem i teraz znał jego taktykę. Tak, znał ją, lecz dopiero z czasem miało się okazać, czy posiadł wystarczające umiejętności i siłę. - Miałem ją, wiesz o tym. Kolejna drwina osłabiła koncentrację Davida. - Kogo, milordzie? - Twoją żonę. Nieraz parzyliśmy się w łożu. David wciąż nie rozumiał, co to ma oznaczać, lecz na czas zdążył usunąć się przed kolejnym cięciem. - Alisoun? - spytał w końcu. - Parzyłeś się z Ali-soun? - Wybuchnął głośnym śmiechem, zanim jeszcze Osbern zdążył potwierdzić. - Na twoim miejscu nie przechwalałbym się tym, Osbern. Jej dziewictwo czekało na mnie, więc jeśli byłeś tam pierwszy, to twój pałasz musi być tak samo krótki jak twój zasięg. Osbern wymierzył cios w pierś Davida. Ostrze ześliznęło się po tarczy i przebiło kolczugę. David odskoczył. Z rany buchnęła krew, lecz po chwili ciekła już tylko cienką strużką. Jednak Osbern postanowił nie czekać. Znów ostro natarł. Widać by425

ło, że do tej pory jedynie bawił się z Davidem, a teraz był naprawdę wściekły. David doszedł do wniosku, że to bardzo dobrze, bo człowiek ogarnięty furią nie myśli zbyt jasno. Nagle Osbern wykonał ruch mieczem z dołu ku górze. Trafił w głownię miecza Davida z taką siłą, że wytrącił mu broń z ręki. Już po chwili David spoglądał na ostrze wycelowane prosto w jego twarz. - Na kolana - rozkazał Osbern. - Na kolana, a może ocalę twe nędzne życie. - Nic nie będzie warte, jeśli cię nie zabiję - odparł David, jednak spełnił polecenie Osberna. Pamiętał to z ostatniej walki. Upokarzająca porażka. Płaszczenie się. Wspaniałomyślna łaska. Lecz tym razem Osbern go nie wypuści. Obaj o tym wiedzieli. Wcześniej chciał napawać się triumfem. Cały plan Davida zależał od tego, czy Osbern odegra swą rolę tak samo jak kiedyś. - Spójrzcie na niego! - zawołał Osbern. W tłumie rozległy się okrzyki i wrzaski. - Niegdysiejszy pierwszy rycerz króla, legendarny sir David, klęczy przede mną. - Nie spuszczając wzroku z pokonanego przeciwnika, upuścił miecz. - Błaga o życie! Czy mam mu je darować? - Nie rozbroiłeś mnie jeszcze. - David ostrożnie wyjął z pochwy nóż. Osbern wybuchnął głośnym śmiechem, tak samo jak wcześniej David. - No i co zrobisz? Ukłujesz mnie tym w łydkę? - Nie. - Wsunął ostrze pod jego kolczugę. - Wykastruję cię. Osbern zamarł. - Odłóż to. 429

Wokół zapadła cisza. - Przecież masz miecz, książę. Masz większą broń. Dlaczego nie zrobisz z niej użytku? - David czuł drżenie mięśni przeciwnika, który starał się ocenić sytuację. - Będę ciął aż do kości. Być może zginę, a ty przeżyjesz, lecz już nigdy nie będziesz musiał bać się zimnej wody. Osbern poruszył się. - Co więc zrobimy? Zostaniemy tak, aż obaj zgnijemy? - Nie, milordzie. Ty się poddasz. - Oszalałeś? - wrzasnął Osbern. Po chwili wrzasnął jeszcze raz, gdy David przesunął ciężar ciała do przodu i mocniej przycisnął ostrze do skóry. - Rzucam miecz. - Broń z hukiem uderzyła w ziemię. Poddaję się. - Doprawdy? - David się upewnił się, czy sztylet Osberna jest nadal w pochwie, lecz nie zażądał jego oddania. Zamiast tego wstał i przyłożył nóż do gardła Osberna. - Zdejmij hełm. Osbern zaczął go ściągać z głowy. - Powoli, milordzie. Żadnych gwałtownych ruchów, bo naprawdę mam ochotę cię zabić. Obraziłeś i usiłowałeś zamordować moją żonę. Okrutnie biłeś swoją. Jesteś zarazą na angielskiej ziemi. Wszyscy doznają wielkiej ulgi, gdy sczeźniesz. Teraz Osbern z nieskończoną ostrożnością wykonywał swoje ruchy. David z uśmiechem spoglądał na jego drżący podbródek, który wyłonił się spod hełmu. Spytał donośnym głosem: - Czy dobrowolnie poddajesz mi się i dajesz rycerskie słowo, że wypłacisz okup, jakiego zażądam? - Tak - odpowiedział Osbern, rzucając mu jadowite spojrzenie. - Żądam opieki nad twoją żoną, Philippą. 430

W tłumie rozległy się zdumione okrzyki. - Co? Co on powiedział? - Do uszu Davida dobiegły słowa króla Henryka. - Ona nie żyje. - Osbern otarł usta wierzchem dłoni. - Więc tu i teraz wykopiemy ją i pokażemy królowi, jak traktujesz dziedziczkę, którą przeznaczył ci na żonę. - David odsunął się i odwrócił plecami do Osberna. - Zróbmy to od razu. Wtem usłyszał krzyk jakiejś kobiety i w okamgnieniu uskoczył w bok przed ciosem sztyletu Osberna. David wykorzystał moment, gdy atakujący stracił równowagę, i wbił mu sztylet prosto w odsłoniętą szyję. Osbern umarł, jeszcze nim upadł na ziemię. Jego rycerze natychmiast otoczyli Davida. - Zabił kuzyna króla! - zaczęli krzyczeć. Wtedy ktoś wcisnął się między nich i przepchnął do Davida, który rozpoznał Guya z Archers w pełnej zbroi, z naręczem wszelakiej broni, którą mogliby wyciąć połowę Londynu. - Będziemy walczyć oparci o siebie plecami, sir Davidzie - powiedział. - Do utraty tchu. *** Rycerze zebrani wokół króla podeszli, by przyjrzeć się walce. Gdyby Henryk mógł uczynić to samo, zachowując godność, pierwszy ruszyłby biegiem i wmieszał się w tłum. Lecz w obecnej sytuacji jedynie nachylił się, zaciskając dłonie na poręczach fotela. Wtedy Alisoun zwietrzyła swoją szansę. Wspięła się na podest dla widowni, wyjęła krótki miecz i trzymała go w takim miejscu, żeby król mógł go widzieć. 428

Henryk nawet nie drgnął, jedynie omiótł wzrokiem ostrze połyskujące w promieniach słońca. W końcu ujrzał dłoń, która trzymała rękojeść. Ali-soun z satysfakcją patrzyła na jego zdumienie. - Lady Alisoun, co robisz z tym mieczem? - Trzymam cię jako zakładnika, Wasza Królewska Mość - odparła chłodno. Skoncentrowała się na tym, by miecz nie drżał w jej dłoni. Liczyła na to, że jej reputacja kobiety beznamiętnej zdusi to pełne ironii rozbawienie monarchy. Chyba tak właśnie się stało. Król rozparł się w fotelu. - Czy mogę spytać: dlaczego? - Chcę, panie, byś rozkazał rycerzom Osber-na odstąpić od ataku na sir Davida z Radcliffe i Guya z Archers. Król zerknął na walczących. - Ale oni świetnie dają sobie radę. - Dwóch ludzi nie może pokonać przeciwnika dysponującego tak wielką liczebną przewagą. - Uniosła miecz, który mimowolnie zaczęła opuszczać. - Pewnego razu sir David pokonał piętnastu ludzi i ocalił mi życie. Tam na placu nie ma więcej niż dwudziestu rycerzy, a poza tym Guy z Archers zabezpiecza mu tyły. Czemu tak ci zależy na losie sir Davida? - spytał mimochodem. Trzymała Henryka pod mieczem. Więc czemu miałaby się niepokoić faktem, że wyszła za mąż bez jego zgody? A jednak była niespokojna. Ślub bez królewskiego przyzwolenia bywał postrzegany jako zdrada. Wyprostowała się. - Sir David jest moim mężem - powiedziała spokojnie. - Ożenił się z tobą? To znaczy... jesteście po ślubie? 432

Jego bezbrzeżne zdumienie nie było zbyt pochlebne. - Tak, jesteśmy po ślubie. - Wiedziałem, że sir David może walczyć z najlepszymi, ale nigdy nie sądziłem, że porwałby się na stawienie czoła... - otaksował ją wzrokiem - twojej osobie. - Potrafimy się doskonale porozumieć, ale to się skończy, jeśli on zginie w walce. Król ostrożnie odsunął głownię miecza od swego brzucha. - Większość złoczyńców przystawia ostrze w jedno miejsce i nie rusza nim. Jego ton brzmiał niemal przyjaźnie. - David mówił mi - zwierzyła się - że gdybym kiedykolwiek miała kogoś zaatakować, powinnam mierzyć w jego oczy, gardło albo brzuch. - Jak dotąd twój miecz odwiedził już wszystkie te miejsca, a jeśli wciąż będzie tak opadał, to królewska rodowa linia znajdzie się w poważnym niebezpieczeństwie . Uniosła ostrze. - Więc rozkażesz rycerzom Osberna, by zaprzestali ataku? - Chyba nie będę musiał. Odnoszę wrażenie, że mój kuzyn nie był zbyt lubiany, a jego śmierć jest mile widziana przynajmniej przez część obecnych tu ludzi. Alisoun wyprostowała się i spojrzała na plac. Henryk powoli przesunął ostrze, aż oparło się o poręcz fotela. Nie zwróciła na to uwagi. Widziała, jak najpierw jedna, potem druga kobieta odciągnęły mężów z pola walki, a po chwili ich śladem poszły kolejne. Miejsce potyczki wkrótce niemal opustoszało. Za430

den mężczyzna nie mógł skoncentrować się na fechtunku mieczem, gdy na plac boju wkraczała kobieta. - Królowa byłaby zachwycona takim pokazem poświęcenia - mruknął król. - Wszystkie kobiety wiedzą, jaki był Osbern, nawet jeśli mężczyźni tego nie dostrzegali lub nie chcieli dostrzec. - Ostra odpowiedź. - Król dotknął jej nadgarstka. - Ale chyba zasłużona. W końcu na polu walki zostało pięciu rycerzy, którzy wciąż ścierali się z Davidem i Guyem. - Ci na pewno nie mają żon - rzekła półgłosem. Henryk się roześmiał. Teraz David i Guy walczyli bardziej agresywnie, a po chwili ich pięciu przeciwników zaczęło się cofać. - Nie ujdą daleko - stwierdził Henryk. - Zaraz rozpocznie się mistrzowska walka, a sir David uzyska okup za każdego z nich. Dostaną nauczkę, której szybko nie zapomną. Tak jak przewidział król, David i Guy po kolei rozbroili wszystkich przeciwników. Guy uzyskał okup za trzech, David za dwóch rycerzy, dzieląc się zwycięstwem. Wtedy David zdjął hełm i nagle u jego boku zjawił się Ivo. Alisoun patrzyła, jak David z zaskoczeniem reaguje na propozycję pomocy i służby ze strony jej strażnika. Rozejrzał się, a ona doskonale wiedziała, że ją dostrzegł, gdyż jego oczy gwałtownie się zmrużyły. W końcu z wyraźną wdzięcznością przyjął pomoc Iva, który w końcu uznał Da-vida za wartego lady Alisoun. Bez hełmu, bez broni, lecz wciąż odziany w zbroję, David ruszył w kierunku króla. Ludzie 434

rozstępowali się, żeby zrobić mu przejście, a on szedł z powagą i godnością. Z każdą chwilą coraz bardziej przyspieszał kroku. Kiedy znalazł się w zasięgu głosu, zawołał do Alisoun: - Co tu robisz, pani? Chyba nie zdawała sobie sprawy, jakich emocji doznał na jej widok. - To samo co ty - odparła tym napuszonym tonem, który tak bardzo go złościł. - Wątpię. - Wskoczył na podwyższenie, a jego wzrok padł na lśniącą klingę, opierającą się o poręcz fotela. - Dlaczego trzymasz miecz skierowany w naszego króla? . Henryk przytrzymał ją za nadgarstek, gdy chciała ruszyć ręką. - Strzegła mego bezpieczeństwa, gdy twe wyczyny przykuły uwagę moich rycerzy. - Gestem odprawił dworzan. - Lady Alisoun zachowała się wspaniale pod twoją nieobecność. Na razie pozostań tam, gdzie jesteś. - Za twoim pozwoleniem, panie. - David zabrał Alisoun miecz. - To dobrze, gdy poddany prosi mnie o pozwolenie - ciągnął król. - Zwłaszcza w kwestii małżeństwa. A więc król wiedział. David miał ochotę uderzyć się w czoło i jęknąć. Zamiast tego rzekł: - Wasza Królewska Mość, kiedy myśliwy chwyta przebiegłego lisa, musi go przytrzymać od razu, gdy ten wpadnie w sidła, bo inaczej podczas szamotaniny zwierzę może zrobić sobie krzywdę. - Nie podoba mi się porównanie z lisem - powiedziała szorstko Alisoun. - A mnie nie podoba się, gdy moja żona wyciąga miecz na króla - odparł David podobnym tonem. 432

Henryk przerwał im ze śmiechem. Spojrzawszy na Alisoun, pokazał jej trzy palce i zaczął na nich liczyć. - Bogactwo, dobre pochodzenie i poświęcenie się obowiązkom. Czy nie takich cech szukałaś u przyszłego męża? Zaczerwieniła się nieznacznie. - Panie... odkryłam, że jego poświęcenie się obowiązkom rekompensuje brak... dobrego pochodzenia i - zakaszlała - bogactwa. Henryk uniósł brwi. - Więc poślubiłaś go, doskonale wiedząc, że nie spełnia twych oczekiwań? -Tak. - Wobec tego, sir Davidzie, chociaż to obraża twoją małżonkę, przyjmuję tę przypowieść o myśliwym i lisie. David stłumił śmiech. Alisoun stała bez ruchu. Henryk westchnął. - Mimo wszystko żal mi ciebie, sir Davidzie. Twoja żona okazuje tak niewiele emocji. David doznał lekkiego szoku. Czyżby król naprawdę był tak kiepskim obserwatorem? Czy nie dostrzegł jej wysuniętego podbródka znamionującego złość? Drżenia palców świadczącego o zmęczeniu i uldze? Wilgoci w kącikach oczu, będącej wyrazem ogromnego cierpienia z powodu straty Philippy? Lecz Henryk nie dostrzegł żadnej z tych rzeczy. Widział jedynie dwoje jakże różnych ludzi, połączonych węzłem małżeńskim, więc postanowił, że w tej sytuacji zamiast gniewu okaże rozbawienie z powodu ich samowolnego ślubu. - Otrzymacie karę grzywny - powiedział. - Ale nic więcej. 436

David aż jęknął, gdyż dobrze znał nieustające finansowe potrzeby króla, który ciągle potrzebował pieniędzy na swoje wojny. Ale wiedział, że i tak wykręcili się sianem. Postanowił delikatnie wybadać sytuację. - Panie, czy zostanę wtrącony do więzienia za zabicie twego kuzyna? - Kogo? - spytał Henryk? - A, Osberna. Nie. To była uczciwa walka, a on próbował cię zgładzić, choć wcześniej sam się poddał. Tym się nie martw. - Musiał zauważyć minę Davida, bo nachylił się do niego. - Niech Bóg ma w opiece jego duszę - powiedział konfidencjonalnym tonem. - Nawet zamówię mszę w jego intencji. On był starszy ode mnie, a gdy byliśmy chłopcami, często bezlitośnie dawał mi w kość. Po mojej koronacji zachowywał się służalczo, lecz dobrze wiedziałem, jaki to człowiek. Jego rodzina jest bardzo wpływowa i bogata, więc nigdy nie śmiałem czegokolwiek z nim zrobić. Ale królestwo nareszcie się go pozbyło, chociaż nigdy nie usłyszycie z moich ust takiego szkalowania. David się skłonił. Czuł zarazem zdumienie i ulgę, aż ugięły się pod nim kolana w nagłym ataku słabości. Więc król uznał, że David wyrządził mu przysługę. Niepotrzebnie się martwił, że straci córkę, żonę, ziemię i życie. Uczynił to, co należało, i został za to wynagrodzony. Spojrzał na Alisoun. Nie była nagrodą, lecz jednak mógł ją zatrzymać. - Wasza Królewska Mość - odezwała się - pozwól, że spytam: jak Osbern wyjaśnił śmierć swej żony? To wypowiedziane miękkim głosem pytanie sprawiło, że David został gwałtownie wyrwany z błogiego poczucia triumfu i powrócił do twardej 434

rzeczywistości. To prawda, odzyskał żonę, lecz ona straciła najbliższą przyjaciółkę - i trzeba przyznać, że mogła przypisać śmierć Philippy opieszałości Da-vida, który nie postawił się Osbernowi w Radcliffe. Więc Alisoun mogła go obwiniać? Do diabła, sam czuł się winny. - Niczego nie wyjaśnił. Powiedział, że wyjechał do jednego ze swoich zamków. - Henryk uniósł głowę. - Więc zabił tę dobrą kobietę, którą przeznaczyłem mu na żonę, a majątek nie ma męskiego dziedzica. Kogo mam nim obdarzyć? David i Alisoun odezwali się jednocześnie. - Osbern zostawił córkę. - Hazel przebywa ze mną w George's Cross. - Znakomicie. - Henryk zatarł dłonie. - Następna dziedziczka, którą trzeba będzie wydać za mąż. David z trudem stłumił kolejny jęk. Król faktycznie miał bzika na punkcie małżeństwa. W tej sytuacji Hazel na pewno zostanie komuś przeznaczona, zanim jeszcze ukończy drugi rok życia. W końcu przypomniał sobie, kto sprawował opiekę nad dzieckiem Philippy. Alisoun miała duże doświadczenie w odprawianiu niechcianych konkurentów, więc Hazel będzie bezpieczna do czasu małżeństwa. Wyciągnął rękę. - Pójdźmy więc, moja żono. - Proszę cię, mężu, pozwól mi najpierw odszukać służącą Philippy i wypytać o jej śmierć. David wolał, aby Alisoun tego nie wiedziała, aby nie nawiedzały jej później koszmarne wizje. Lecz oto król wstał i rzekł: - Słusznie, lady Alisoun. Stanie się wedle twego życzenia. Tymczasem oferuję wam gościnę pod dachem mego kuzyna. Na pewno jesteście głodni 438

i zmęczeni, a poza tym teraz David ponownie został pierwszym rycerzem króla, więc będzie musiał mi złożyć hołd lenny. David nie chciał zostać. Bez względu na zmęczenie i głód pragnął jak najszybciej zabrać Alisoun w jakieś ustronne miejsce i spytać, czy kiedykolwiek wybaczy mu jego głupotę. Ciało Osberna zabrano już do zamkowej kaplicy, gdzie będzie spoczywało, nie zakłócając pobytu króla. Lecz Alisoun z pewnością pragnęła zmówić modlitwę za Philip-pę, więc ruszyła za Henrykiem, a David poszedł za nią do baszty, gdzie zasiedli za ustawionym na podwyższeniu stołem. Inni szlachetnie urodzeni trzymali się na dystans, zgodnie z wcześniejszym rozkazem króla, zaś służący rzucili się do wypełniania swych obowiązków. Osbern nie żył, lecz w tej chwili jego śmierć nie miała wielkiego znaczenia. - Do posiłku zasiądziecie po moich bokach - powiedział Henryk do Alisoun i Davida. - Myślę że to będzie stosowne dla hrabiny George's Cross i dwukrotnego pierwszego rycerza króla, gdy będziemy wznosić toast za wasz związek. Alisoun zgodziła się z pełnym spokojem, lecz Davidowi niemal odebrało mowę. Jeszcze nigdy nie jadł przy królewskim stole. Był tylko rycerzem, a chociaż umiał walczyć, nikt nigdy nie uznawał go za wartego takiego zaszczytu. A teraz, z powodu Alisoun, król posadził go po swojej prawicy. Kiedy zbliżył się giermek z misą wody do mycia, David zanurzył w niej głowę i pocierał twarz tak długo, aż oczyścił ją z potu i brudu. Odwróciwszy się, stwierdził, że w wielkiej sali zapadła niezwykła cisza. Wycierając włosy, zbliżył się do Alisoun. - Co się stało? - spytał. 436

Złapała go mocno za rękę, jakby między nimi nigdy nic się nie wydarzyło - lub jakby uczyniła to zupełnie bezwiednie. - Służące nic nie wiedzą o śmierci Philippy - powiedziała cicho - a jedna z nich... - urwała, gdy otworzyły się drzwi prowadzące do piwnic. Alisoun szeroko otworzyła oczy, a po chwili z krzykiem rzuciła się pędem ku stojącej w progu postaci. - Philippa! - Objęła ją ramionami. - Ty żyjesz!

ROZDZIAŁ25 - Jak się czuje moje dziecko? Po przebywaniu w lochach twarz Philippy była blada jak płótno, posiniaczona, a jedno oko tak spuchnięte, że prawie niewidoczne. Ale żyła, podczas gdy Osbern umarł. W komnacie na piętrze obie próbowały pojąć, że wreszcie człowiek, który zagrażał ich życiu i szczęściu, znikł z powierzchni ziemi. - Hazel jest zdrowa, ale bardzo za tobą tęskni. - Alisoun nie wspomniała, że całymi godzinami kołysała płaczącą dziewczynkę, by pocieszyć ją po utracie matki. - Bardzo pragnę znowu wziąć ją na ręce - powiedziała drżącym głosem Philippa. 440

Służące, które odziały ją i nakarmiły, ze zdwojoną gorliwością starały się zadowolić swoją panią, gdyż wcześniej były zmuszone ją ignorować. - Wkrótce ją zobaczysz. - Tak. Już niedługo wyjadę stąd i nigdy nie wrócę. Jakimś sposobem Philippa wyrobiła w sobie żelazną determinację, która współgrała z jej dobrotliwą naturą. Alisoun pomyślała, że już nigdy nikt nie będzie miał możliwości skrzywdzić tej kobiety. Być może powtórnie wyjdzie za mąż - według Alisoun była ona stworzona do małżeństwa - lecz tym razem zachowa odpowiednie proporcje władzy. Alisoun przyklękła obok przyjaciółki. - Wciąż nawiedzały mnie koszmary o tobie w łapach Osberna. Philippa dotknęła jej policzka. - Niepotrzebnie się tym gryzłaś. Wiesz, że on mnie kochał. - Więc była to straszliwa i kapryśna miłość. - Alisoun przyłożyła sobie do policzka dłoń Philippy, jeszcze raz dziękując Bogu za jej cudowne ocalenie. - Czy on cały czas trzymał cię w lochach? - Powiedział, że musi mnie ukarać za ucieczkę. Nie dbałam o to, co zrobi ze mną, skoro wiedziałam, że Hazel jest bezpieczna. - Czuje się dobrze - zapewniła ją Alisoun. - Wyruszę do niej, gdy tylko zakończą się przygotowania do drogi. - Philippa odchyliła głowę, aby służąca mogła obmyć zimną wodą jej spuchnięte oko. - Wyjadę jeszcze dzisiaj. Alisoun pomyślała o królu i jego dworzanach, którzy czekali w wielkiej sali. Lecz po chwili przestała się nimi przejmować. - Każę zaprząc wóz. Chyba jesteś zbyt słaba, żeby jechać wierzchem. 438

Philippa chciała się sprzeciwić, lecz po chwili zastanowienia przyznała jej rację. - Czy znajdziesz dla mnie eskortę? - Włóż czystą suknię, a ja pomówię o tym z Davi-dem. On kogoś znajdzie. - Alisoun otworzyła drzwi. W tym momencie do komnaty wpadł Guy z Archers, zupełnie jakby się o nie opierał. Natychmiast się wyprostował. - Ja to zrobię - powiedział. - Co zrobisz? - spytała zaskoczona Alisoun. - Będę eskortował lady Philippę. To dla mnie prawdziwy honor połączyć ją z dzieckiem. Alisoun popatrzyła na Guya, potem na Philippę, która siedziała koło ognia, i uśmiechała się łagodnie. - Podsłuchiwałeś pod drzwiami? Zdawał się nie słyszeć tego pytania. Widział tylko Philippę, mówił tylko do niej. - Czy Jej Lordowska Wysokość pragnęłaby eskorty w mojej osobie? Kobieta wyciągnęła rękę. - Dziękuję ci, szlachetny rycerzu. Nie chcę żadnej innej. Szybko podbiegł i ujął jej dłoń, zaś Alisoun poczuła się niepotrzebna. Wyszła na korytarz, gdzie spotkała Davida, który czekał z dość specyficzną miną. Z pewnością przed chwilą rozmawiał z Guyem. - Czy oni się kochają? - spytał. - Nigdy bym nie przypuszczała, ale zdaje się, że tak... a przynajmniej wiedzą, że mogą kochać. Alisoun mimowolnie oblała się rumieńcem i spuściła wzrok. Jego głos także miał dziwne brzmienie. - Z pozoru taka z nich niedobrana para, ale miłość rozkwita wszędzie. 439

W jego słowach kryła się jakaś niewypowiedziana treść, której nie rozumiała. Nawet nie chciała zrozumieć. Poszukała więc ucieczki w innym temacie. - Ponieważ teraz cieszysz się łaską króla, to może wyjaśnisz mu, że Philippa bardzo pragnie przytulić swoje dziecko i prosi o pozwolenie na natychmiastowy wyjazd? - Ja cieszę się łaską króla? - spytał. Alisoun zaryzykowała i zerknęła na niego. Chociaż miał poważną minę, spoglądał na nią uważnie, jakby analizował każdy jej ruch. - Ty także wkradłaś się w jego łaski. - Jak to możliwe? Przecież trzymałam go pod mieczem. -1 to bardzo niezdarnie. Uczyniłaś jedyną rzecz, która mogła ci zagwarantować królewską przychylność. - Uśmiechnął się. - Poślubiłaś mnie. - Mogłabym poślubić każdego z takim samym skutkiem - rzuciła rozzłoszczona jego dedukcją. Większość ludzi twierdziła, że jej nie rozumie. David, przeciwnie, rozumiał ją aż zbyt dobrze. Jednak nie poczuł się urażony. - Lecz jednak nikt inny nigdy nie chciał pojąć cię za żonę, prawda? - Było ich aż zbyt wielu. - Oni chcieli poślubić twój majątek, a nie ciebie. Zamierzała powiedzieć, że ona i jej majątek to jedno i to samo, lecz przecież nie była to prawda. Lady Alisoun mieszkała w George's Cross, lecz przecież nie była George's Cross. Rozdzieliła te dwie rzeczy na zawsze, gdy zdecydowała się zaryzykować nawet własną ziemię, aby uratować Philippę. A David... owszem, pragnął posiąść George's Cross, ale chciał również mieć Alisoun. Nie była 443

niesmacznym lekarstwem, które musiał przyjąć, aby rościć sobie prawo do jej ziemi. Była klejnotem, który stanowił jego największą ozdobę. Święci wiedzieli, że mówił jej to już na wiele sposobów. A teraz w końcu mu uwierzyła. Zamrugała powiekami. Czyżby to było tylko marzenie w jej wyobraźni? Chyba tak, gdyż David gdzieś znikł. Ruszyła za nim w kierunku schodów; usłyszała jego głos dobiegający z wielkiej sali. Błagał króla o zgodę na natychmiastowy wyjazd Phi-lippy. Przypomniała sobie, że też ma do wypełnienia pewien obowiązek. Zamiast gonić za mężem i prowadzić z nim jałowe rozmowy, musiała zorganizować transport dla przyjaciółki. W rzeczy samej, gdy myślała o przebywaniu sam na sam z Davidem i rozmowie o trudnościach i kłopotach, pamiętała jedynie jego na wpół czułe, na wpół rozdrażnione oblicze. Zastanawiała się, co to może oznaczać. Nie chciała wracać do komnaty, w której przebywała Philippa, a gdy tam weszła, od razu zrozumiała, dlaczego tak się przed tym wzbraniała. Zakątki pomieszczenia były oświetlone promieniami słońca. Pomyślała, że to jest właśnie światło szczęścia. Nie umiała określić, skąd ono pada, zupełnie jakby przenikało przez ściany, sufit i drewniane drzwi. Nie patrzyła bezpośrednio na Guya i Philippę, bo ich uniesienie zupełnie by ją oślepiło. Zawołała służące i kazała im poczynić przygotowania do podróży. - Możemy wyruszyć natychmiast - powiedział David. - My? - Zaskoczona Alisoun odwróciła się do niego. - Jacy my? 444

- Guy, lady Philippa, ty i ja. - Ujął ją za ramię. - No i Louis. - Ty i ja nie możemy wyjechać. Wyciągnął ją za drzwi, choć próbowała stawiać opór, wbijając obcasy w podłogę. - Musimy czekać na króla! Nie puszczał jej przez cały czas, gdy zeszli po schodach i minęli wielką salę. - Kazał nam wyjechać. - Za twoją namową! Wzruszył ramionami i przytrzymał drzwi prowadzące na zewnątrz baszty, aby Guy i Philippa mogli swobodnie przejść. - Oczywiście. Powiedziałem mu, że lady Philippa potrzebuje silnej eskorty do George's Cross, ponieważ ustanowiłem precedens dla pomniejszych szlachciców polegający na ożenku z bogatą wdową. - Guy zaśmiał się, a David uśmiechnął półgębkiem, bardzo z siebie zadowolony. - Król Henryk niemal zemdlał na myśl o utracie zwierzchnictwa nad jeszcze jedną ze swoich dziedziczek. - Ależ z ciebie nikczemnik - stwierdziła z podziwem Philippa. - Jak możesz to aprobować? - spytała ją Alisoun. Na zewnątrz stał wóz gotowy do drogi, osiodłane konie, zaś Ivo i Gunnewate stali spokojnie, czekając na wyjazd. Widocznie David też wydał zawczasu odpowiednie rozkazy. - Zawsze najlepiej jest nadskakiwać królowi i zaskarbić sobie jego łaski. - Z łaski króla zostałam żoną Osberna, więc me są mi już one potrzebne. Riposta Philippy zaskoczyła Alisoun, a David wykorzystał chwilę milczenia, aby pomóc jej wsiąsc na wierzchowca. 442

- Pojedziemy razem na północ w kierunku George's Cross - powiedział do Guya. - A potem ja z lady Alisoun udamy się do Radcliffe. - Tak? - spytała Alisoun. - Ale ja chciałam zostać w George's Cross i zająć się Philippą. - Naprawdę? W rzeczywistości nie miała takiego zamiaru. Jednak bała się zostać sam na sam z Davidem. - Będzie tak, jak życzy sobie moja pani - powiedział, lecz jego mina zdradzała, że była to nieszczera zgoda. - Tak jak Philippa, ja również chcę ujrzeć moje dziecko, przekonać się, czy jest zdrowe i kwitnące. - Czy Bert choruje? - spytała Alisoun. - Nie, ale pożegnałem się z nią i zapowiedziałem, że być może widzieliśmy się ostatni raz w życiu, bo niemal na pewno wyruszałem na spotkanie śmierci. - Uśmiechnął się z tęsknotą. - Teraz chcę jej to wynagrodzić. - Och. - Rzeczywiście, niemal spotkał się ze śmiercią. Kiedy Alisoun pomyślała, jak niewiele brakowało, by sztylet Osberna zakończył życie Da-vida, ze strachu poczuła mdłości. Kiedy pomyślała o Bertrade, poczuła ukłucie w sercu. Oczywiście mogła pozostać w George's Cross bez Davida. Ale nie wspomniała o tej możliwości, gdyż Guy i Philippa zasługiwali na to, aby być sami. Zastanowiła się, gdzie zniknęły jej dawne zasady, według których z dezaprobatą odniosłaby się do romansu między majętną księżną a zwykłym rycerzem. Stwierdziła, że to Osbern musiał zabić poprzednią lady Alisoun, gdyś spośród wszystkich mężczyzn, jakich kiedykolwiek spotkała, tylko on spełniał jej wszystkie kryteria idealnego małżonka. Miał bogactwo, arystokratyczny rodowód, poczu446

cie obowiązku, lecz jego złe uczynki wyrządziły ogromną krzywdę Philippie i Hazel, a w końcu spowodowały jego własny upadek. Z ręki Davida. Popatrzyła na męża. Sama naraziła swoje życie dla innego życia, więc teraz rozumiała jego poprzednią niechęć. Przystawiła królowi miecz do gardła - a także do piersi, brzucha i krocza groziła mu, podczas gdy cały czas jej kolana trzęsły się, a zęby dzwoniły. Wiedziała, że jednym okrzykiem mógłby spowodować jej śmierć. Zresztą stwierdziła, że i tak nie byłaby w stanie zadać mu ciosu, nawet gdyby to rzeczywiście mogło uratować życie Philippy. Nie umiałaby nikogo zabić. Była zbyt wielkim tchórzem. Lecz David zabił Osberna, cały czas licząc się z własną śmiercią - nawet jeśli nie z ręki przeciwnika, to w rezultacie królewskiej zemsty. Chciała powiedzieć mężowi, jak bardzo szanuje go za to odważne wystąpienie w imię sprawiedliwości, jednak nie mogła. - Nie w obecności Guya i Philippy. Więc czekała. Dojechali do wioski George's Cross i tam się pożegnali. Guy z Philippą ruszyli do zamku, a David z Alisoun udali się na północ. Z każdym krokiem narastało coraz bardziej dokuczliwe milczenie. On też chciał z nią porozmawiać, wyjaśnić, dlaczego wtedy pozwolił Osbernowi zabrać Philippę, oraz dlaczego potem pojechał, aby ją uratować. Chciał powiedzieć, że uczynił to, co należało. I ze rozumie, jak Alisoun musiała balansować na cienkiej linii między współczuciem a przyzwoitością i konwenansem. 444

Jednak Ivo i Gunnewate wciąż deptali im po piętach, a David nie bardzo chciał rozmawiać w ich obecności. Nawet nocą nie byli sami. Mijały dni, aż w końcu znaleźli się na wzgórzu, skąd widać było zamek Radcliffe. David spoglądał na swój ukochany dom bez radości i bez nadziei. Przez całą długą drogę on i Alisoun wymieniali jedynie zdawkowe grzeczności. Mogli tak rozmawiać przez całą wieczność; do końca małżeńskiego życia zachowywać się tak, jak w czasie tej podróży. Oboje będą tęsknić za rozmową, oboje będą obciążeni wspomnieniem ich ostatniej kłótni. Kto ma przerwać to milczenie? Zaśmiał się w myślach, ogarnięty falą zgryźliwego humoru. Co za pytanie! Alisoun umiała zorganizować życie w swoich zamkach, lecz nie miała pojęcia o niuansach małżeństwa. Posiadała ogromne bogactwo, lecz nigdy nie odczuła miłości drugiego człowieka.' Musiał jej to pokazać. Jego wierzchowiec zapewne miał podobne przemyślenia. Louis, który powinien przyśpieszyć kroku, aby jak najprędzej odpocząć w stajni, wyraźnie się ociągał, podczas gdy Alisoun i jej ludzie jechali przodem. Alisoun spojrzała za siebie, machnęła ręką Ivo i Gunnewate, aby nie czekali, po czym zawróciła do Davida. - Czy twój koń okulał? Tak długa droga musi być uciążliwa dla leciwego wierzchowca. Louis odwrócił łeb i spojrzał na Davida z wyraźnym niesmakiem. Potem konspiracyjnie kiwnął wielką głową, zupełnie jak istota ludzka, i zatrzymał się. David siedział w siodle, trzymając luźno cugle. 448

- Czy coś go boli? - spytała Alisoun. - Może zgubił podkowę? Czy... Zdała sobie sprawę, ze David uważnie ją obserwuje. Doskonale wiedział, kiedy przestała martwić się o Louisa, a zaniepokoiło ją oczekiwanie na słowa Davida, na nieuniknioną rozmowę. - Mam pytanie - starał się mówić swobodnym tonem. - Czy ty mnie kochasz? Chyba nie osiągnął zamierzonego celu, gdyż Alisoun cofnęła się, podobnie jak jej stępak. - Czy co? - Czy mnie kochasz? Wiedział, że oczekiwała czegoś innego. Jeśli w ogóle miałby się odezwać, spodziewała się raczej rozmowy o lojalności, uczciwości czy obowiązku. To były pojęcia, które dobrze rozumiała, w tych sprawach miała doświadczenie. Natomiast David zadał jej pytanie, które było trudne, bo dotyczyło nieznanego jej obszaru życia. - Czy kocham? - Trzymała się prosto w siodle. - O jakiej miłości mówisz? Podziwiam cię. Cenię twe zalety. - A moje wady? - Twoich wad nie podziwiam. - Ale czy kochasz mnie za te wady? - Davidzie. - Jeszcze bardziej odchyliła się do tyłu. - Nie sądzę, że ludzie podziwiają innych za ich wady. - Nie chcę, abyś mnie podziwiała, ale kochała. Zmarszczyła brwi. David wiedział, że będzie musiał bardziej się postarać, aby wszystko dobrze zrozumiała. Wyciągnął ku niej rękę, a ona, po krótkim wahaniu, ostrożnie podała mu swoją. - Co czułaś, gdy pozwoliłem Philippie odjechać z Osbernem? 446

Jej twarz przybrała nieprzenikniony wyraz. Poczuł chłód w czubkach jej palców. - Nie podziwiałam cię. - To bardzo ciepła reakcja wobec człowieka, który pozwolił twojej najlepszej przyjaciółce odjechać z jej prawdopodobnym zabójcą. Nabrała głęboko powietrza. - Nie podobały mi się twe uczynki - przyznała. - Me uczynki? Nie podobały ci się me uczynki? - Jakże sprytnie oddzielała jego osobę od tego, co zrobił. - A co czułaś wobec mnie? -Ja.. . nie lubiłam cię. Patrzył na nią z jawnym niedowierzaniem. Spróbowała jeszcze raz. - Nienawidziłam cię. - Nienawidziłaś. Odwróciła wzrok. - Nienawidziłaś, ale jesteś rozumną kobietą, która robi to, co logiczne, więc wyrzuciłaś mnie z twoich myśli i skoncentrowałaś się na przyszłości bez mej osoby. Kilka razy otwierała usta, w końcu powiedziała: - Niezupełnie tak było. Zmarnowałam dużo czasu, rozmyślając, jak by tu... - Tak? - Jak by tu wyciąć ci wątrobę i nakarmić nią kota. - A to dobre! - Jednak można ją było czegoś nauczyć. - To właśnie miałem nadzieję usłyszeć. Rozchyliła lekko usta i pokręciła głową. - A co pomyślałaś, gdy przybyłaś do zamku Osberna i zobaczyłaś, jak z nim walczę? - Pomyślałam, że zrozumiałeś swój błąd, i... - Nie wierzę. Taka bezpośredniość była ciężka do przyjęcia dla kobiety pokroju Alisoun - o wysoko rozwinię450

tym poczuciu dyplomacji, a zarazem powściągliwej w okazywaniu emocji. Mimo to wyraźnie wymówiła każde słowo. - Poczułam radość. Uśmiechnął się z ulgą. - Naprawdę? - spytał z kpiną. - Chciałam skakać i krzyczeć. To było wielkie wyznanie, ale Davida ogarnęła chciwość. Pragnął usłyszeć więcej. -1 to z tego powodu, że ucieszyłaś się na mój widok? Czy myślisz, że zareagowałabyś z tak niepohamowaną radością, gdyby jakiś inny rycerz wystąpił w obronie Philippy? r Zwinęła palce, pocierając opuszkami o jego dłon. - Nie. Kiedy spojrzałam, miałam pewność, że czekałam tylko na ciebie. - Zesztywniała, przywołując się do porządku. - To znaczy, najęłam cię, abyś mnie chronił, więc oczekiwałam, że wypełnisz swą powinność. -1 byłaś zachwycona, gdy ją wypełniłem? - Tak, było mi miło. Westchnął głęboko. - Było mi bardzo miło. - Zanim jeszcze zdołał okazać sceptycyzm, postanowiła wyjaśnić dokładniej, co wtedy czuła. - Byłam... dumna. I... wniebowzięta. - Dlaczego? -Boty... Nie chciała tego powiedzieć. Widział, jak walczyła ze swą dumą. Lecz jego Alisoun była odważna. - Jesteś moim jedynym bohaterem - przyznała. Słysząc to niechętne wyznanie, poczuł na plecach przyjemny dreszcz. W końcu dotarli do sedna sprawy. Chciało mu się krzyczeć, tańczyć, pognać Louisa do skoku przez ogrodzenie, a potem, 448

kochać się z Alisoun w zielnym ogrodzie. Lecz zadowolił się tym, czego ona pragnęła. Wypowiedział proste zdanie: - Ty mnie kochasz. Przez jej twarz przemknęła cała seria emocji. Lęk, zdumienie, bezbronność... i szczęście. Podobało mu się to szczęście. - Skąd wiedziałeś? - spytała słabym głosem. - Bo ja sama nie miałam pojęcia. I skąd wiedziałeś, że trzeba mi o tym powiedzieć? - Po prostu pomyślałem sobie, że skoro musiałem ci powiedzieć, że jesteś brzemienna, to również musiałem cię zawiadomić, że mnie kochasz. Bert i ja przestaliśmy ćwiczyć z łukami na dźwięk pierwszych grzmotów zbliżającej się burzy. Przedtem niebo było czyste, a tu nagle pokryło się chmurami! Popatrzyliśmy na siebie. - Oni wrócili! - powiedziałem do Bert. - Mówiłam ci, że mój tatuś zwycięży. Chciałem nią potrząsnąć, ale nie było na to czasu. Wdrapaliśmy się po schodach na mur obronny i spojrzeliśmy ponad wioską. Tam ujrzeliśmy galopującego w kierunku zamku Louisa, którego śladem podążał stępak łady Alisoun, zaś daleko w tyle dwie ludzkie postacie biegły w stronę lasu, uciekając przed deszczem. - Mam nadzieję, że nie dopadną ich wilki - powiedziałem. - Nie zjedzą mojego tatusia, bo on ma miecz. I nie zjedzą łady Alisoun, bo ona jest zbyt twarda - odpowiedziała Bert. Miała rację. Kiedy deszcz ustał, sir David i lady Alisoun przyszli piechotą do zamku. Potem zjedli, wzięli kąpiel i na bardzo, bardzo długo udali się do łoża. 449

Tego roku plony w Northumbrii byly tak dobre, ze z trudem zmiescily sie w spichlerzach i stodolach. A wiosna lady Alisoun powila blizniaki – dwoch zdrowych chlopcow! Sir David napecznial z dumy, a kazdemu, kto chcial posluchac, opowiadal babcina historie o tym, jak wielka milosc niesie cieplo wszystkim ludziom. My nie musielismy sluchac tej opowiesci. My bralismy w niej udzial.