Dom Nocy 05 Osaczona(3)

Osaczona

1

Osaczona

P.C. CAST + KRISTINA CAST

O saczona TOM V CYKLU

DOM NO Y Tłumaczenie nieoficjalne

Wydawnictwo - Książnica

2

Osaczona

SPIS TREŚCI Streszczenie ................................................................................................... 5 Rozdział Pierwszy ......................................................................................... 6 Rozdział Drugi ............................................................................................ 10 Rozdział Trzeci ........................................................................................... 19 Rozdział Czwarty ........................................................................................ 29 Rozdział Piąty ............................................................................................. 39 Rozdział Szósty ........................................................................................... 48 Rozdział Siódmy ......................................................................................... 57 Rozdział Ósmy ............................................................................................ 69 Rozdział Dziewiąty ..................................................................................... 77 Rozdział Dziesiąty....................................................................................... 91 Rozdział Jedenasty .................................................................................... 100 Rozdział Dwunasty ................................................................................... 109 Rozdział Trzynasty.................................................................................... 117 Rozdział Czternasty................................................................................... 126 Rozdział Piętnasty ..................................................................................... 135 Rozdział Szesnasty .................................................................................... 146 Rozdział Siedemnasty ............................................................................... 156 Rozdział Osiemnasty ................................................................................. 165 Rozdział Dziewiętnasty ............................................................................. 173 Rozdział Dwudziesty................................................................................. 185 Rozdział Dwudziesty Pierwszy ................................................................. 193 Rozdział Dwudziesty Drugi ...................................................................... 202 Rozdział Dwudziesty Trzeci ..................................................................... 211 Rozdział Dwudziesty Czwarty .................................................................. 217 Rozdział Dwudziesty Piąty ....................................................................... 229 Rozdział Dwudziesty Szósty ..................................................................... 239 3

Osaczona

Rozdział Dwudziesty Siódmy ................................................................... 249 Rozdział Dwudziesty Ósmy ...................................................................... 258 Rozdział Dwudziesty Dziewiąty ............................................................... 265 Rozdział Trzydziesty ................................................................................. 273 Rozdział Trzydziesty Pierwszy ................................................................. 280 Rozdział Trzydziesty Drugi ...................................................................... 288 Rozdział Trzydziesty Trzeci ..................................................................... 294 Później ................................................................................................... 304

4

Osaczona

STRESZCZENIE Dobre wiadomości: przyjaciele Zoey wrócili, Stevie Rae i czerwoni adepci nie są już sekretem Neferet. Złe wiadomości: pradawne zło o twarzy anioła zostało uwolnione - zło i rozmaite inne paskudztwa (których twarze nie są tak anielskie). Babcia Redbird jest w tarapatach. Heath jest w tarapatach. Dom nocy jest w tarapatach. Ok, spojrzyjmy prawdzie w oczy - cały świat Zoey jest w tarapatach. Ale kiedy problemy pochodzą od istoty, która wygląda jak uosobienie piękna, czy świat w to uwierzy? Zwłaszcza kiedy tylko nastolatka i grupa odmieńców są jedynymi, którzy naprawdę rozumieją niebezpieczeństwo jakie ze sobą niesie. Czy Zoey jest wystarczająco silna i mądra by odkryć prawdę?

5

Osaczona

ROZDZIAŁ PIERWSZY Sen zaczął się wraz z dźwiękiem skrzydeł. Z perspektywy czasu powinnam zorientować się, że jest to zły znak, wszystkie Kruki Prześmiewcy są gotowe do uwolnienia, ale w moim śnie to już przeszłość jak szum wentylatora czy telewizja blokowana przez QVC1. W moim śnie stałam po środku pięknej łąki. Była noc, ale widać było ogromny księżyc w pełni, który wznosił się nad drzewami otaczającymi łąkę. Księżyc rzucał srebrno błękitne światło dostatecznie mocno, by rzucało cień i sprawiało wrażenie, że jest się pod wodą, dodatkowo to wrażenie zostało wzmocnione przez podmuch bryzy o trawę, która omiatała moje nogi, i wirowała wkoło nich, tak jak fale słodko chlupoczą o brzeg. Gołe nogi? Nagie ramiona? Spojrzałam w dół i krzyknęłam w zaskoczeniu. Naprawdę miałam na sobie krótką mini sukienkę ze skóry buckskin2. Top był z szerokim wycięciem w kształcie litery V, z tyłu i przodu, więc wisiał na moich ramionach pozostawiając sporo widocznej skóry. Sukienka była zdumiewająca. Była biała, ozdobiona frędzlami, piórami i muszlami. Wydawała się świecić w świetle księżyca. Cała była perlista, jak skomplikowany projekt, który wyszedł niemożliwie cudownie. Moja wyobraźnia jest cholernie odjazdowa! Sukienka pobudziła moje wspomnienia, ale zignorowałam to. Nie chciałam o niczym myśleć, chciałam marzyć! Zamiast rozważyć moment déja vu tańczyłam z gracją po łące, zastanawiając się czy Zac Efron lub Johnny Depp nie zamierzają nagle się pojawić i zacząć niepohamowanie ze mną flirtować. Rozejrzałam się po okolicy, kiedy kołysałam się na wietrze i pomyślałam, że widziałam cienie, które migotały i dziwnie się poruszały wśród masywnych 1 2

QVC - korporacja specjalizująca się w telewizyjnych zakupach od 1986r. Buckskin - jest to delikatna, podatna na zgięcia, porowata skóra ze zwierzęcia najczęściej z łosia lub

jelenia

6

Osaczona

drzew. Zatrzymałam się i próbowałam zmrużyć oczy, by móc bliżej przyjrzeć się temu, co dzieje się w ciemności. Znając mnie i moje dziwne sny, stworzyłam butelki coca-coli zawieszone na gałęziach tak jakby były owocami czekającymi na to, aby je zerwać. Wtedy pojawił się. Na skraju łąki, dokładnie w cieniu drzew kształt zmaterializował się. Mogłam zobaczyć jego ciało, ponieważ światło księżyca złapało wyprostowane, nagie kontury jego skóry. Nagi? Zatrzymałam się. Moja wyobraźnia straciła rozum? Niespecjalnie chciałam paradować wokół łąki z gołym facetem nawet, jeśli był zdumiewająco tajemniczym Mr. Johnny Depp. - Wahasz się, moja miłości? Jego pytający dźwięk w głosie przeszedł dreszczem przez moje ciało i straszny, szyderczy śmiech szeleścił poprzez liście drzew. - Kim jesteś? - Byłam zadowolona, że mój głos we śnie nie zdradził strachu, który odczuwałam. Jego śmiech był głęboki i piękny, a jego głos przerażający. Roznosił się echem między konarami drzew, aż prawie widoczny w powietrzu dotarł do mnie. - Udajesz, że mnie nie znasz? Jego głos otarł się o moje ciało sprawiając, że włosy na moich ramionach zjeżyły się. - Tak, znam cię. Stworzyłam cię. To jest mój sen. Jesteś mieszanką Zaca i Johnny’ego. - Zawahałam się, zerkając na niego. Choć mówiłam nonszalancko moje serce biło jak szalone, ponieważ było już oczywiste, że ten facet nie jest połączeniem tych dwóch aktorów. - No cóż, może nie jesteś Supermanem czy Księciem na białym koniu - powiedziałam, nic nie osiągając, ale była to prawda. - Nie jestem wytworem wyobraźni. Znasz mnie. Twoja dusza mnie zna. Nie poruszyłam stopami, ale moje ciało powoli wyciągało się do niego, jakby jego głos ciągnął mnie. Podeszłam do niego i spojrzałam w górę i… To był Kalona. Rozpoznałam go po pierwszym słowie, które wypowiedział. Po prostu nie chciałam się przyznać sama sobie. Jak mogłam go sobie wymarzyć? Koszmar... to musi być koszmar, a nie sen. Jego ciało było nagie, ale niecałkowicie rzeczywiste. Jego postać zachwiała się i przesunął się podczas pieszczotliwego wiatru. Za nim w ciemnej zieleni 7

Osaczona

drzew, mogłam zobaczyć upiorne kształty jego dzieci, Kruków Prześmiewców, ponieważ przylegały rękami i stopami do mężczyzny i wpatrywały się we mnie ludzkimi oczami ze zmutowanych twarzy ptaków. - Wciąż twierdzisz, że mnie nie znasz? Jego oczy były ciemne jak bezgwiezdne niebo. Wydawały się najbardziej cielesną rzeczą w nim. Wraz z jego czystym głosem. Chociaż to był koszmar to nadal był mój. Mogę się obudzić! Chce się obudzić! Ale nie. Nie mogłam się obudzić. Nie panowałam nad tym. Kalona nad tym panował. Stworzył ten sen, tę ciemną, koszmarną łąkę i jakoś mnie tu przywiódł, zamykając drzwi do rzeczywistości za nami. - Czego chcesz? - Powiedziałam bardzo szybko, więc nie mógł usłyszeć jak mój głos drży. - Wiesz czego chce, moja miłości. Pragnę cię. - Nie jestem twoją miłością - Oczywiście, że jesteś. - Poruszył się tym razem, podchodząc tak blisko mnie, że mogłam poczuć chłód, który pochodził z jego zmyślonego ciała. - Moja A-ya! A-ya było imieniem dziewczyny, którą Mądre Kobiety Cherokee stworzyły, aby uwięzić go wieki temu. Panika narastała we mnie. - Nie jestem A-ya! - Panujesz nad żywiołami - jego głos był pieszczotliwy, okropny i cudowny, zniewalający i przerażający. - To prezent od mojej Bogini - powiedziałam - Jeden raz, kiedyś użyłaś swoich żywiołów. Jesteś stworzona z nich. Stworzona, by mnie kochać. - Jego masywne czarne skrzydła poruszyły się i wzniosły. Uderzając do przodu łagodnie, zawinęły mnie w widmowym uścisku, który był zimny jak lód. - Nie! Musiałeś mnie pomylić z kimś innym. Nie jestem A-ya. - Mylisz się moja miłości. Czuję ją w tobie. Skrzydła naciskały na moje ciało, przyciągając mnie bliżej niego. Choć jego postać fizyczna była tylko częściowo cielesna mogłam go czuć. Jego skrzydła były miękkie. Zimowy mróz przeciwko mojemu ciepłemu ja w śnie. Zarys jego ciała był lodowatą mgłą. To poparzyło moją skórę, wysyłając do mnie prądy elektryczne, uderzając mnie pożądaniem, nie chciałam tego czuć, ale byłam bezsilna, by stawić opór. Jego śmiech był uwodzicielski. Chciałam się w nim zatopić. Pochyliłam się do przodu zamykając oczy i łapiąc z trudem głośno powietrze. Kiedy chłód jego 8

Osaczona

ducha musnął moje piersi, przeszyło mnie kłujące uczucie, bolesne, ale rozkosznie erotyczne dla miejsc na moim ciele, które sprawiały, że byłam pozbawiona kontroli. - Lubisz ból. To daje Ci przyjemność. - Jego skrzydła stały się bardziej natarczywe, jego ciało twardsze i chłodniejsze oraz bardzo namiętnie, bolesne, kiedy napierał na mnie. - Poddaj się mi. - Jego ciągle piękny głos był niewyobrażalnie uwodzicielski, kiedy był pobudzony. - Spędziłem wieki w twoich ramionach. Tym razem nasze połączenie będzie kontrolowane przeze mnie i zatracisz się w przyjemności, którą Ci dam. Zrzuć kajdany swojej odległej bogini i przybądź do mnie. Bądź moją miłością, lojalną, ciałem jak i w duszą, a ja dam ci świat! Znaczenie jego słów przenikło przez mgłę bólu i przyjemności, jakby światło słoneczne spaliło rosę. Odpierając jego nacisk ponownie, spróbowałam wydostać się z uścisku jego skrzydeł. Lodowaty, czarny dym wił się wokół mojego ciała uparcie przylegając… dotykając… pieszcząc... Trzęsłam się jak wkurzony kot pozbywający się deszczu, a ciemne kosmyki zjechały z mojego ciała. - Nie! Nie jestem twoją miłością. Nie jestem A-ya. I nigdy nie odwrócę się od Nyks! Kiedy wypowiedziała nazwę Nyks, koszmar się rozmył. Usiadłam prosto na łóżku, trzęsąc się i sapiąc. Stevie Rae mocno spała obok mnie, ale Nala była zupełności przytomna. Warczała cicho. Cała była najeżona, a jej ciało jakby się nastroszyło i wpatrywała się zmrużonymi oczami w powietrze nade mną. - Ach do diabła - krzyknęłam i zeskoczyłam z łóżka, obróciłam się i spojrzałam w górę, spodziewając się zobaczyć Kalonę wiszącego w powietrzu tak, jak olbrzymie ptaki nad nami. Nic. Nic tam nie było. Chwyciłam Nalę i usiadłam na łóżku. Drżącymi rękami pogłaskałam ją. - To był tylko zły sen... to był tylko zły sen... to był tylko zły sen powiedziałam jej, ale wiedziałam, że to kłamstwo. Kalona był prawdziwy i jakoś udało mu się dostać do mnie przez sen.

9

Osaczona

ROZDZIAŁ DRUGI Okay, więc Kalona może dostać się do Twojego snu, ale teraz się obudziłaś, więc zbierz się do kupy! Powiedziałam sobie twardo, kiedy rozpieszczałam Nalę i pozwoliłam, by kocie mruczenie uspokoiło mnie. Stevie Rae poruszyła się we śnie i bełkotała coś, czego nie słyszałam. Potem wciąż śpiąc, uśmiechnęła się i westchnęła. Spojrzałam na nią zadowolona, że chociaż ona miała więcej szczęścia ze swoim snem. Delikatnie odsłoniłam koc, pod którym się skuliła i odetchnęłam z ulgą, kiedy zobaczyłam, że nie było krwi sączącej się przez bandaż, który przykrywał jej przerażającą ranę od strzały, która ją przebiła. Znowu się poruszyła. Tym razem oczy Stevie Rae zatrzepotały i otworzyły się. Spojrzała się trochę zmieszana, a potem uśmiechnęła się do mnie. - Jak się czujesz? - Zapytałam. - Jest w porządku - powiedziała zamroczona. - Nie martw się o mnie tak bardzo. - To trochę trudne nie martwić się, kiedy twoja najlepsza przyjaciółka jest umierająca - powiedziałam, uśmiechając się do niej. - Nie umarłam tym razem. Tylko prawie umarłam. - Moje zmysły mówią mi, by Ci powiedzieć, że nie ma zbyt dużej różnicy w tym „prawie”. - Powiedz swoim zmysłom, by były cicho i poszły spać - powiedziała Stevie Rae, zamknęła oczy i pociągnęła kocyk z powrotem, by się przykryć. Jest w porządku - powtórzyła. - Wszyscy wyjdziemy z tego. - Potem jej oddech stał się głębszy i przysięgam, że w krótszym czasie niż mrugnięcie oka już spała. Zdławiłam moje westchnienie i popędziłam z powrotem do łóżka, próbując ułożyć się w wygodnej pozycji. Nala zwinęła się między mną a Stevie Rae i obdarzyła mnie niezadowolonym „miau” które znaczyło, że chciała żebym się zrelaksowała i poszła spać. Spać? I prawdopodobnie śnić znowu? O, nie. Nie może być. 10

Osaczona

Zamiast tego nie spuszczałam z oka oddechu Stevie Rae i głaskałam Nalę w roztargnieniu. To było takie cholernie dziwne, jak normalnie tutaj wszystko wyglądało w małej bańce spokoju, którą stworzyliśmy. Patrząc na śpiąca Stevie Rae odkryłam, że to prawie niemożliwe do uwierzenia, że parę godzin temu strzała wbita jej się w pierś i musieliśmy uciekać z Domu Nocy, kiedy chaos rozdarł świat. Niechętnie pozwoliłam sobie zasnąć, moje wykończone myśli powróciły, powtarzając wydarzenia nocy. I kiedy przeczesałam je, byłam zdumiona, że każdy z nas przetrwał… Pamiętam, że Stevie Rae niespodziewanie, poprosiła mnie o coś do pisania i trochę papieru, bo myślała, że to będzie dobry pomysł, by zrobić listę rzeczy, których potrzebujemy w tunelach, więc dlatego powinniśmy mieć zaopatrzenie, a co jeśli będziemy musieli ukrywać się jakiś czas. Zapytała mnie o to całkowicie spokojnym głosem, podczas gdy siedziała naprzeciwko mnie ze strzałą w piersi. Pamiętam, że patrzyłam na nią i powodowało to, że mój żołądek podchodził mi do gardła, a potem spojrzałam gdzieś indziej i powiedziałam: - Stevie Rae, nie jestem pewna, czy to dobry pomysł, by robić listę. - Ouch! Dzyń, to bolało bardziej niż zahaczenie bosą stopą o oset. - Stevie Rae wciągnęła powietrze i wzdrygnęła się, ale wciąż starała się uśmiechać do Dariusa, który drżąco odchylał tył jej koszuli, by odsłonić strzałę, która utkwiła po środku klatki. - Przepraszam, nie miałam na myśli, że to twoja wina, że boli. Co powiedziałeś, jak masz na imię, powtórz? - Jestem Darius, Kapłanko. - On jest wojownikiem Synów Erebusa - dodała Afrodyta, obdarzając go zadziwiająco słodkim uśmiechem. Opisuję go, jako zadziwiająco słodki, bo Afrodyta jest zazwyczaj samolubna, rozpieszczona, pełna nienawiści i coś w rodzaju trudnej generalnie do tolerowania, ale mimo to, zaczynam ją lubić. Innymi słowami, ona definitywnie nie jest słodka, ale to stawało się coraz wyraźniejsze, że naprawdę ma coś do Dariusa, stąd ta niezwyczajna słodycz. - Proszę. To, że jest wojownikiem jest oczywiste. Jest zbudowany jak góra - powiedziała Shaunee, obdarzając Dariusa wdzięcznym i pożądliwym spojrzeniem. - Całkowicie gorąca góra - zawtórowała jej Erin, robiąc dźwięczne buziaczki do Dariusa. - On jest zajęty, Bliźniacze wariatki, więc idźcie bawić się ze sobą chlapnęła automatycznie na nie Afrodyta, ale wyglądało na to, że nie chowa urazy w sercu. Oczywiście, teraz myślałam o tym znowu, brzmiała prawie miło. 11

Osaczona

Oh, przy okazji, Erin i Shaunee są bliźniaczkami z wyboru, nie biologicznymi bliźniaczkami, Erin blond dziewczyną o niebieskich oczach z Oklahomy, a Shaunee ma cerę karmelową i korzenie z Jamajki. Ale genetycznie to nie ma dla nich znaczenia, one myślą, że zostały rozdzielone przy narodzinach i potem połączone przez radar bliźniaczek. - Oh, taaaak. Dzięki za przypomnienie nam, że naszych chłopaków nie ma tutaj - powiedziała Shaunee. - Bo oni prawdopodobnie zostali zjedzeni przez człowieczo-ptasich dziwaków - powiedziała Erin. - Hey, rozchmurzcie się. Babcia Zoey nie powiedziała, że Kruki Prześmiewcy rzeczywiście „zjadają” ludzi. Powiedziała, że tylko podnoszą ich w swój kolosalny dziób i rzucają o ścianę, czy o coś w kółko i w kółko dopóki każda kość w ich ciele się nie złamie - Afrodyta powiedziała Bliźniaczkom z ostrożnym, ale szczęśliwym uśmiechem. - Uh, Afrodyto, myślę, że nie pomagasz - powiedziałam, mimo, że miała rację. Rzeczywiście, jak bardzo przerażająco to brzmiało, ona i Bliźniaczki mogły mieć rację. Nie chciałam o tym myśleć zbyt długo, więc odwróciłam swoją uwagę na moją ranną przyjaciółkę. Wyglądała absolutnie strasznie… blada, spocona i pokryta krwią. - Stevie Rae, nie myślisz, że powinniśmy zabrać Cię do… - Mam, mam! - Właśnie wtedy Jack wyleciał z małej przestrzeni bocznego tunelu, który prowadził do „pokoju” Stevie Rae, podążając blisko za żółtą lampą, która nie pozwalała na znikanie dzieciakowi. Był uszczęśliwiony i wymachiwał białą walizeczką poszukiwanej rzeczy, która miała czerwony krzyż. - Była dokładnie tam, gdzie powiedziałaś, że będzie, Stevie Rae. W tym miejscu w rodzaju kuchni w tunelu. - I kiedy tylko odzyskam oddech, powiem Ci jak byłem przyjemnie zaskoczony, kiedy odkryłem działającą lodówkę i mikrofalówkę - powiedział Damien podążając za Jackiem do pomieszczenia, oddychając ciężko i dramatycznie trzymając się za gardło. - Musisz wytłumaczyć mi jak Ci się udało zdobyć te wszystkie rzeczy, które są tutaj na dole, włączając w to elektryczność. - Damien spauzował, wyłapując krew Stevie Rae, rozprutą koszulkę i strzałę wciąż wystającą z jej pleców, i jego policzki zostały pozbawione koloru. Wytłumaczysz mi po tym jak się Tobą zajmiemy i nie będziesz już szaszłykiem. - Szasz…? - Powiedziała Shaunee. -…łykiem? - Powiedziała Erin. - To francuskie coś, taki szpikulec z jedzeniem, kretynki. 12

Osaczona

- Świat stał się szalony i zły pozwalając wślizgnąć się ptakom w wojnę -… podniósł brwi na Bliźniaczki, kiedy z wyrachowaniem błędnie cytował Shakespeare, oczywiście oczekując, że rozpoznają, ale oczywiście to nie nastąpiło... - to nie tłumaczy byle jakiego słownictwa. - Potem odwrócił się do Dariusa. - Oh nie znalazłem tych higienicznych narzędzi. - I uniósł coś, co wyglądało jak wielkie nożyczki. - Przynieście tutaj szczypce do cięcia drutu i apteczkę pierwszej pomocy powiedział Darius bardzo formalnym głosem. - Co masz zamiar zrobić ze szczypcami do cięcia drutu? - Zapytał Jack. - Mam zamiar odciąć końcówkę z piórami, żebym mógł wyciągnąć resztę strzały z ciała Kapłanki. Potem będzie mogła zacząć się leczyć - powiedział tak po prostu Darius. Jacka zatkało ze zdziwienia i ścięło z nóg w kierunku Damiena, który objął go ramieniem. Cesarzowa, żółty pies, skamlała i podskakiwała przy jego nogach. Stała się całkowicie przywiązana do Jacka odkąd jej prawowity właściciel, adept nazywany James Stark, umarł, potem ożył i ugodził strzałą Stevie Rae, w części złego wątku o uwolnieniu Kalony i paskudnych upadłych aniołów (patrząc wstecz na to wszystko, widzę, że jest to skomplikowane i zagmatwane, ale typowe dla złego wątku). Oh, Jack i Damien są parą. Co znaczy, że są nastoletnimi gejami. Hello. To się zdarza. Częściej niż tego oczekujemy. Poczekajcie, wykreślcie to. To się zdarza częściej niż oczekują tego rodzice. - Damien, może Ty i Jack moglibyście, uh, wrócić do tej kuchni, znaleźć i zobaczyć, czy coś możecie zrobić dla nas do jedzenia - powiedziałam, próbując wymyślić jakąś czynność dla nich, która nie wiązałaby się z gapieniem się na Stevie Rae. - Mogę się założyć, że wszyscy poczujemy się lepiej, gdy coś zjemy. - Zaraz prawdopodobnie to zwymiotuję - powiedziała Stevie Rae. - Tak będzie, jeżeli to nie będzie krew. - Spróbowała wzruszyć ramionami przepraszająco, ale przełamała poruszenie spojrzeń i zmieniła się w bledszą niż była, miała teraz całkowicie jasną cerę. - Nie jestem głodna - powiedziała Shaunee, patrząc na strzałę, która wystawała z pleców Stevie Rae z taką samą fascynacją, która powodowała, że ludzie gapili się na wrak samochodu. - Ja też, Bliźniaczko - powiedziała Erin. Patrzyła wszędzie, ale nie na Stevie Rae.

13

Osaczona

Właśnie otwierałam oczy, by powiedzieć im, że naprawdę nie dbam o to, czy są głodni czy nie, po prostu chciałam ich czymś zająć, by byli z dala od Stevie Rae przez chwilę, kiedy Erik Night wpadł do pomieszczenia. - Mam! - Powiedział. Trzymał naprawdę stare radio, które było olbrzymie. To była jedna z tych rzeczy, której używało się w zamierzchłych czasach. Jak lata osiemdziesiąte. Bez patrzenia na Stevie Rae, położył je na stole, które był blisko niej i Darius zaczął manipulować wielkimi, rażąco srebrnymi opcjami, mrucząc coś o tym, że ma nadzieję, że coś złapie tu na dole. - Gdzie jest Venus? - Stevie Rae zapytała Erika. Oczywiste było to, że bolało ją, gdy mówiła, a jej głos był cały roztrzęsiony. Erik spojrzał w kierunku rogu i zwiniętego koca w wejściu do pomieszczenia, służącego za drzwi, które były puste. - Była zaraz za mną. Myślę, że zaraz przyjdzie i... - Potem spojrzał na Stevie Rae i jego słowa uciekły. - O nie, to musi naprawdę boleć - powiedział miękko. - Wyglądasz źle Stevie Rae. Próbowała bez skutku uśmiechnąć się do niego. - No bywało, że czułam się lepiej. Jestem zadowolona, że Venus pomogła Ci z tym radiem. Czasami naprawdę łapaliśmy sygnał rozgłośni radiowych tu w dole. - Taa, dokładnie to samo powiedziała Venus - Erik powiedział ogólnikowo. Gapił się na strzałę wystającą z pleców Stevie Rae. Nawet martwiąc się o Stevie Rae, zaczynałam zastanawiać się nad nieobecnością Venus i próbowałam jak cholera przypomnieć sobie jak wygląda. Ostatnim razem miałam dobry widok na czerwonych adeptów, kiedy nie byli jeszcze - czerwoni - co znaczyło, że zarys półksiężyca na ich czołach był wciąż koloru szafirowego jak wszystkie tatuaże adeptów, kiedy zostali Naznaczeni. Ale Ci adepci umarli. Potem byli nieumarli. I wszyscy byli wysysającymi krew szalonymi potworami, dopóki Stevie Rae nie przeszła swojego typu Przemiany. W jakiś sposób człowieczeństwo Afrodyty (kto wie czy miała takie) zmieszało się z potęgą pięciu elementów - wszystkich, które kontroluję - i voila! Stevie Rae odzyskała jej człowieczeństwo, razem z paroma pięknymi, dorosłymi, wampirzymi tatuażami, które wyglądały jak winorośl i kwiaty w kompozycji na jej twarzy. Ale chociaż tatuaże są ciemno niebieskie, te były czerwone. Jak kolor świeżej krwi. Kiedy to się stało Stevie Rae, wszystkie tatuaże umarłych nieumarłych adeptów dzieciaków zmieniły się też na czerwone. I odzyskali też swoje człowieczeństwo. W teorii. Nie byłam blisko nich odkąd Stevie Rae przeszła Przemianę, by być pewna na sto procent, że wszystko z nimi w 14

Osaczona

porządku. Oh, i Afrodyta straciła swój Znak, całkowicie. Więc przypuszczalnie jest znów człowiekiem nawet, mimo, że ma wizje. Po tych wszystkich wyjaśnieniach, kiedy ostatni raz spędzałam z Venus wyglądała bardziej odrażająco, stając się bardzo złośliwą nieumarłą. Ale teraz została - naprawiona - albo chociaż w części - i wiedziałam, że trzymała się z Afrodytą zanim umarła (i stała się nieumarłą), co znaczyło, że powinna być całkowicie cudowna, bo Afrodyta nie wierzyła w brzydkich przyjaciół. Okay, zanim zacznę brzmieć jak totalnie zazdrosna wariatka pozwólcie, że wyjaśnię: Erik Night jest też umarły i seksowny w sposób jak na Supermana Clarka Kenta przystało i jest podobny do super bohatera, oczywiście jest też utalentowanym, szczerym i dobrym facetem. Eee... Wampirem. Niedawno przeszedł Przemianę w Wampira. Jest też moim chłopakiem. Eee, byłym chłopakiem. Niedawnym, byłym chłopakiem. Niestety, to znaczy, że będę śmiesznie zazdrosna o każdą, nawet jedną z tych szalonych czerwonych adeptek, która mogłaby złapać zbyt dużo jego uwagi (zbyt dużo = trochę). Formalny głos Dariusa, na szczęście, przerwał moje wewnętrzne paplanie. - Radio może poczekać. Teraz, trzeba zająć się Stevie Rae. Będzie potrzebowała czystej koszulki i krwi, kiedy się z tym uporam. - Powiedział Darius, kiedy położył apteczkę pierwszej pomocy na łóżku Stevie Rae, otwierając ją i pracowicie wyciągając gazę, alkohol i trochę innych przerażających rzeczy. To definitywnie spowodowało, że wszyscy się zamknęli. - Wiecie, że Was wszystkich kocham jak świeży biały chleb? - Powiedziała Stevie Rae, obdarzając nas odważnym uśmiechem. Moi przyjaciele i ja przytaknęliśmy sztywno. - Ok, więc nie odbierzecie tego w zły sposób, jeśli powiem Wam, żebyście wszyscy oprócz Zoey znaleźli sobie coś, co by was zajęło, podczas, gdy Darius wyszarpnie strzałę z mojej piersi? - Wszyscy oprócz mnie? Nie, nie, nie, nie. Dlaczego chcesz, żebym została? Zobaczyłam błysk radości w przepełnionych bólem oczach Stevie Rae. - Bo jesteś naszą Wyższą Kapłanką Z. Zostaniesz i pomożesz Dariusowi. Plus, już widziałaś moją śmierć, więc czy to będzie gorsze niż tamto? - Potem spauzowała, a jej oczy się rozszerzyły, kiedy spojrzała na moje dłonie i wypaliła - O cholera, Z. Spójrz na swoje dłonie! Odwróciłam dłonie, bym mogła zobaczyć, na co do diabła tak się patrzyła i poczułam, że moje oczy też się rozszerzają. Tatuaże poszerzyły się na moje dłonie, to był ten sam piękny, intrygujący wzór ukośnego splotu zawirowań, 15

Osaczona

który dekorował moją twarz i szyję i rozciągał się w dół po stronie kręgosłupa i wokół mojej talii. Jak mogłam zapomnieć? Czułam to znajome, nagłe palenie w dłoniach, kiedy wszyscy uciekliśmy bezpiecznie do tuneli. Zrozumiałam wtedy, co znaczyło to palenie. Moja bogini, Nyks uosobienie Nocy, Naznaczyła mnie znowu. Naznaczyła mnie znowu mimo obecności wielu innych adeptów i wampirów na tym świecie. Żaden inny adept nie miał wypełnionego, czy rozszerzonego Znaku. To się dzieje po tym jak dzieciak przejdzie Przemianę, a potem Znak półksiężyca zaznaczony linią na czole wypełnia się i tworzą się unikatowe, jedyne w swoim rodzaju tatuaże na twarzy i głoszą światu, że on lub ona jest wampirem. Więc moja twarz głosiła, że jestem wampirem, ale moje ciało mówiło, że jestem wciąż adeptem. A reszta moich tatuaży? No cóż, coś takiego jeszcze się nie zdarzyło - ani adeptowi, ani wampirowi, ale nawet teraz nie byłam w stu procentach pewna, co to znaczy. - Łau, Z. Są oszałamiające - głos Damiena doszedł przy mnie. Bez wahania dotknął mojej dłoni. Spojrzałam w przyjazne, brązowe oczy, szukając jakiegoś śladu zmiany w sposobie, w jaki na mnie patrzył. Szukałam znaku kultu bohatera, zdenerwowania, czy czegoś gorszego, strachu. I to, co zobaczyłam, to był po prostu Damien - mój przyjaciel - i ciepło w jego uśmiechu. - Czułam, że to się dzieje... kiedy trafiliśmy tutaj. I... zgaduję, że po prostu zapomniałam o tym - powiedziałam. - To cała Z. - Powiedział Jack. - Tylko ona mogłaby zapomnieć o czymś, co jest praktycznie cudem. - Bardziej niż praktycznie - powiedziała Shaunee. - Ale to cud Zoey. To przytrafia się jej prawie cały czas - powiedziała Erin. - Ja nie mogę mieć tatuażu, a ona je chowa - powiedziała Afrodyta. Spodziewałam się tego, ale jej uśmiech był krzywy od słów. - One są Znakiem naszej ukochanej Bogini, pokazują, że jesteś jej potrzebna na ścieżce, którą dla Ciebie wybrała. Jesteś naszą Wyższą Kapłanką powiedział uroczyście Darius. - Tą Jedyną, którą Wybrała Nyks. I Kapłanko, potrzebuję Twojej pomocy przy Stevie Rae. - Ah, do diabła - wymruczałam, przygryzając usta nerwowo i zwijając dłonie w pięści, chowając moje egzotyczne tatuaże.

16

Osaczona

- Oh, do jasnej cholery! Ja zostanę i pomogę - Afrodyta przemaszerowała do łóżka, gdzie siedziała Stevie Rae. - Krew i ból mnie nie ruszają w ogóle, dopóki nie są moje. - Powinienem iść z tym bliżej wejścia do tuneli. Będę prawdopodobnie miał więcej szczęścia tam z zasięgiem - powiedział Erik, patrząc na mnie i w mgnieniu oka bez słowa o moich nowych tatuażach, zniknął za kocem w drzwiach. - Wiesz, że myślę, że jedzenie jest dobrym pomysłem - powiedział Damien, biorąc za rękę Jacka i podążając za wychodzącym Erikiem. - Taa, Damien i ja jesteśmy gejami. To znaczy, że to gwarantuje, że jesteśmy dobrymi kucharzami - powiedział Jack. - Pójdziemy z nimi - powiedziała Shaunee. - Nie jesteśmy pewne, czy geje dobrze gotują. Lepiej się upewnić powiedziała Erin. - Krew. Nie zapomnijcie o krwi. Zmieszanej z winem, jeśli taką macie. Będzie jej potrzebowała, by się wyleczyć. - Jedna z lodówek jest pełna krwi. Potem znajdźcie Venus - powiedziała Stevie Rae, wykrzywiając się znowu, kiedy Darius wziął gazę nasączoną alkoholem i zaczął wycierać zaschnięta krew na jej plecach na skórze wokół sterczącej strzały. - Venus lubi wino. Powiedzcie jej, czego potrzebujecie i zdobędzie to dla Was. Bliźniaczki zawahały się, popatrzyły na siebie. Erin przemówiła w imieniu ich obu. - Stevie Rae, czy czerwoni adepci są naprawdę ok? Mam na myśli to, że to są dzieciaki, które zabiły graczy footballowych i porwały ludzkiego chłopaka Zoey, czyż nie? - Byłego chłopaka - powiedziałam, ale zignorowały mnie. - Venus po prostu pomogła Erikowi - powiedziała Stevie Rae. - A Afrodyta jest tu od dwóch dni i jest wciąż w jednym kawałku - powiedziała Stevie Rae. - Taa, ale Erik jest wielkim, zdrowym mężczyzną wampirem. Trudno byłoby go ugryźć - powiedziała Shaunee. - Nawet, jeśli jest definitywnie pyszny - powiedziała Erin. - Prawda, Bliźniaczki. - Obie obdarzyły mnie przepraszającym wzruszeniem ramion, zanim Shaunee kontynuowała. - I Afrodyta jest tak cholernie wstrętna, że nikt nie chciałby jej ugryźć. - Ale my jesteśmy jak wanilia i czekolada. Kusimy nawet najmilsze, wysysające potwory - powiedziała Erin. 17

Osaczona

- Twoja matka jest wysysającym potworem - powiedziała Afrodyta, uśmiechając się słodko. - Jeśli wszyscy nie przestaniecie się sprzeczać, ja Was ugryzę! - Krzyknęła Stevie Rae, potem wzdrygnęła się i jęknęła z bólu, kiedy próbowała wziąć oddech. - Słuchajcie krzywdzicie ją i ranicie mnie - powiedziałam szybko, bo byłam coraz bardziej zaniepokojona o Stevie Rae, która wyglądała coraz gorzej z każdą sekundą. - Stevie Rae powiedziała, że czerwoni adepci są ok. Dopiero, co uciekliśmy z tego całego piekła, uwolnionego w Domu Nocy, a oni nie próbowali nas zjeść w drodze tutaj, więc bądźcie miłe i znajdźcie Venus, jak powiedziała Stevie Rae. - Z. To nie jest duża uprzejmość z ich strony - powiedział Damien. Chroniliśmy swoje życie. Nikt nie miał czasu, by kogoś zjadać. - Stevie Rae, raz i na zawsze. Czy czerwoni adepci są groźni? - Zapytałam. - Naprawdę chciałabym, żebyście postarali się być milsi i zaakceptowali ich. Wiecie, że to nie jest ich wina, że umarli i potem stali się nieumarli. - Widzicie, są w porządku - powiedziałam. Tylko potem uświadomiłam sobie, że Stevie Rae nie odpowiedziała na moje pytanie, czy naprawdę czerwoni adepci są groźni. - No dobrze, ale Stevie Rae bierze za to odpowiedzialność - powiedziała Shaunee. - Taa, jeśli któryś z nich spróbuje ugryźć Nas, zamienimy słowo, kiedy będzie jej lepiej - powiedziała Erin. - Krew i wino. Teraz! Mówcie mniej. Róbcie więcej - powiedział bez ogródek Darius. Wszyscy wybiegli z pokoju, zostawiając mnie, Dariusa, Afrodytę i moją najlepszą przyjaciółkę, obecnie szaszłyka.

18

Osaczona

ROZDZIAŁ TRZECI - Poważnie Darius. Nie możemy tego zrobić w inny sposób? W jakiś bardziej szpitalny sposób. W szpitalu. Z lekarzami, poczekalniami dla przyjaciół czekających, kiedy... - Zrobiłam rozhisteryzowany gest nad strzałą tkwiącą w ciele Stevie Rae. - Kiedy ta rzecz jest usuwana. - Może są lepsze sposoby, ale nie w tych warunkach. Mam ograniczone zaopatrzenie z tym związane, jeśli chwilę nad tym pomyślisz, Kapłanko. Nie wierzę, byś chciała, żeby ktokolwiek z nas wyszedł na powierzchnię do jednego z miejskich szpitali w nocy - powiedział Darius. Przygryzłam usta, cicho myśląc o tym, że miał rację, ale wciąż próbowałam poradzić sobie z mniej straszną alternatywą. - Nie. Nie wrócę tam. Nie tylko, dlatego że Kalona został uwolniony, razem z jego ogromną ilością ptasich dzieci, ale również, dlatego że nie mogę przebywać na powierzchni, kiedy świeci słońce, a czuję, że wschód słońca nie jest już tak odległy. Myślę, że nie przetrwałabym tego bólu w tym stanie. Z. Będziesz musiała to zrobić - powiedziała Stevie Rae. - Mam wypchnąć strzałę, kiedy Ty będziesz ją trzymać? - Zapytała Afrodyta. - Nie, patrzenie na to będzie prawdopodobnie gorsze niż pomaganie powiedziałam. - Zrobię wszystko, by nie krzyczeć zbyt głośno - powiedziała Stevie Rae. Była poważna, co ścisnęło moje serce, tak jakby już to zrobiła. - Oh, Skarbie! Krzycz ile chcesz. Do diabła, będę krzyczeć razem z Tobą. Spojrzałam na Dariusa. - Jestem gotowa, kiedy tylko Ty będziesz. - Odetnę koniec z piórami od strzały, który wciąż wystaje z jej piersi. Kiedy to zrobię, weźmiesz to - podał mi kłębek gazy, który był mokry od alkoholu - przyciśnij to do odciętej końcówki. Kiedy dobrze chwycę drugi koniec strzały, powiem Ci byś pchała. Pchaj mocno, kiedy ja będę ciągnął. Powinniśmy powiedzieć, że wyjdzie bajecznie łatwo. - Ale może trochę boleć? - Powiedziała Stevie Rae, brzmiąc słabo. 19

Osaczona

- Kapłanko - Darius położył jego rękę na jej ramieniu. - To będzie bolało dużo więcej niż trochę. - Dlatego tutaj jestem - powiedziała Afrodyta. - Będę Cię trzymać, byś nie wymachiwała nam, kiedy będziesz wiła się z bólu, psując plan Dariusa. Zawahała się, a potem dodała - Ale powinnaś wiedzieć, że jeśli w szaleństwie agonii, ugryziesz mnie jeszcze raz wbiję Ci to gówno dokładnie w serce. - Afrodyto, nie zamierzam Cię ugryźć. Znowu - powiedziała Stevie Rae. - Zakończmy to już - powiedziałam. Zanim Darius rozciął to, co przypominało koszulkę Stevie Rae, powiedział: - Kapłanko muszę Cię rozebrać. - No cóż myślałam o tym, kiedy „pracowałeś: nad moimi plecami. Jesteś czymś w rodzaju lekarza, czyż nie? - Wszyscy Synowie Erebusa są przeszkoleni w zakresie medycznym, więc możemy zająć się naszymi zranionymi braćmi. - Rozluźnił jego surową minę na chwilę, uśmiechając się do Stevie Rae. - Więc, tak możesz myśleć o mnie jak o lekarzu. - Więc w porządku, że zobaczysz moje piersi. Lekarze są przeszkoleni, by nie dbać o takiego rodzaju rzeczy. - Miejmy nadzieję, że jego przeszkolenie nie było takie całkowite wymruczała Afrodyta. Darius mrugnął do niej. Wydałam krztuszący się dźwięk, który sprawił, że Stevie Rae zachichotała, nabierając krótki wdech, kiedy ruch spowodował ból. Spróbowała się uśmiechnąć uspokajająco do mnie, ale była zbyt blada i roztrzęsiona, by to osiągnąć. Wtedy zaczęłam się naprawdę martwić. Powrót do Domu Nocy nieumartego-umarłego Starka, po którym nastąpił rozkaz Neferet i strzał do Stevie Rae, a potem krew trysnęła z jej ciała w alarmującym stopniu i było jej tak dużo, że ziemia wokół niej wyglądała, jakby krwawiła, co wypełniło tą głupia przepowiednię o uwolnieniu głupiego, upadłego anioła, Kalony, po setkach lat zamknięcia w ziemi. Stevie Rae wyglądała jakby jej cała krew z ciała wypłynęła na ziemię nawet, jeśli wtedy sprawiała wrażenie, że czuje się całkiem dobrze, szła, mówiła i była przytomna, to teraz szybko bladła, stając się biała jak duch na naszych oczach. - Gotowa Zoey? - Zapytał Darius, sprawiając, że podskoczyłam. Strach spowodował, że zaczęłam szczękać zębami tak mocno, że zaledwie zdołałam wyjąkać: - Taa. 20

Osaczona

- Stevie Rae? - Powiedział delikatnie. - Jesteś gotowa? - Tak jak nigdy nie byłam, przynajmniej tak zgaduję. Ale mogę Ci powiedzieć, że naprawdę życzę sobie, by to stało się szybko. - Afrodyto? - Spojrzał następnie na nią. Afrodyta przesunęła się tak, że klęczała na podłodze naprzeciwko łóżka i trzymała oba przedramiona Stevie Rae w mocnym uchwycie. - Spróbuj nie wymachiwać tak bardzo - powiedziała do Stevie Rae. - Postaram się. - Na trzy - powiedział Darius, z nożycami przygotowanymi do odcięcia końcówki z piórami strzały. - Raz… Dwa… Trzy! Potem wszystko stało się szybko. Odciął końcówkę strzały jakby była tylko cieniutką gałązką. - Przykryj to! - Warknął w rozkazie na mnie, i przyłożyłam gazę do pozostałej końcówki strzały, tkwiącej bezpośrednio między jej piersiami, kiedy on przeszedł z tyłu do jej pleców. Oczy Stevie Rae zacisnęły się. Oddychała znowu krótko i płytko, a pot oblał jej twarz. - Jeszcze raz na trzy, tylko teraz pchaj koniec strzały - powiedział Darius. Chciałam przestać i krzyczeć: „Nie, okryjmy ją i wykorzystajmy szansę, by zabrać ją do szpitala!”, ale Darius zaczął liczyć. - Raz… Dwa… Trzy! Pchałam twardy, świeżo odcięty koniec strzały, kiedy Darius oparł się jedną ręką o ramię Stevie Rae, wyciągając strzałę z jej ciała jednym, szybkim, strasznie brzmiącym szarpnięciem. Stevie Rae krzyczała. Ja też. I Afrodyta. A potem Stevie Rae osunęła się w kierunku moich ramion. - Przytrzymuj gazę przyciśniętą do rany. - Darius szybko i skutecznie oczyścił nowo ujawnioną dziurę w plecach Stevie Rae. Pamiętam, że powtarzałam ciągle i ciągle: - Już dobrze. Już dobrze. Już wyszła. Już koniec… Patrząc wstecz, pamiętam jak Afrodyta i ja obie szlochałyśmy. Głowa Stevie Rae była oparta o moje ramię, więc nie mogłam widzieć jej twarzy, ale mogłam czuć wilgoć oblepiającą moją koszulkę. Kiedy Darius podniósł ją delikatnie i położył na plecach na łóżku, by móc oczyścić wejście rany z przodu, poczułam przeszywające mnie uderzenie czystego strachu. Nigdy nie widziałam nikogo tak bladego jak Stevie Rae - nikogo, kto by wciąż żył. Jej oczy były mocno zmrużone, a zabarwione na czerwono łzy

21

Osaczona

zostawiły straszne ślady na jej policzkach, lekko różowe z jaskrawym kontrastem jej prawie przeźroczystej skóry. - Stevie Rae? Wszystko w porządku? - Widziałam jak jej pierś unosi się i opada, ale nie otworzyła oczu, ani nie wydała żadnego dźwięku. - Jestem... wciąż... tutaj. - Wyszeptała słowa z długą pauzą między nimi. Ale... unoszę... się... nad Wami. - Ona nie krwawi - powiedziała cicho Afrodyta. - Nie zostało nic, by mogła krwawić - powiedział Darius, kiedy przyklejał gazę do jej piersi. - Strzała minęła jej serce - powiedział. - Jej celem nie było zabicie jej. Tylko miała się wykrwawić. - Mamy szczęście, że adept nie trafił w jego cel - powiedział Darius. Jego słowa wciąż i wciąż krążyły w mojej głowie, bo wiedziałam coś, czego żadne z nich nie wiedziało, to było niemożliwe, by Stark nie trafił w jego cel. Jego dar od Nyks był nieomylny, zawsze trafiał w to, co było jego celem nawet, jeśli czasami powodowało to straszne konsekwencje. Nasza Bogini powiedziała mi, że raz dany dar, nie jest zabierany, więc nawet, kiedy Stark umarł i potem powrócił, jako pokręcona wersja jego samego, wciąż mógł trafić w jej serce i zabić Stevie Rae, jeśli takie byłby jego intencje. Wygląda, więc na to, że zostało w Starku więcej człowieczeństwa niż, by się wydawało. Zawołał moje imię, rozpoznał mnie. Zadrżałam, czując chemię, która zaiskrzyła między nami zanim umarł. - Kapłanko? Czy Ty mnie słyszysz? - Darius z Afrodytą patrzeli się na mnie. - Oh, przepraszam. Rozproszyło mnie… - Nie chciałam tłumaczyć, że myślałam o chłopaku, który prawie zabił moją najbliższą przyjaciółkę. Wciąż nie chciałam tego tłumaczyć. - Kapłanko, mówiłem, że jeśli Stevie Rae nie dostanie krwi, ta rana, która minęła jej serce spowoduje, że ona umrze. - Wojownik potrząsnął głową, podczas, gdy badał Stevie Rae. - Dlatego nie mogę powiedzieć Wam na sto procent, że się uleczy. Jest nowym rodzajem wampira i nie wiem jak jej ciało zareaguje, ale jeśli jest taka jak wojownicy, będę zaniepokojony. Wzięłam głęboki wdech, przygotowując się na to, co miałam powiedzieć. - Ok. No cóż. Zapomnij o czekaniu na Bliźniaczki i ich zaopatrzenie w krew. Ugryź mnie - powiedziałam do Stevie Rae. Jej oczy zatrzepotały, otwierając się, ale jakoś była w stanie delikatnie się uśmiechnąć. - Ludzka krew Z. - Powiedziała zanim zamknęła oczy znowu. 22

Osaczona

- Ona prawdopodobnie ma rację. Ludzka krew zawsze ma potężniejszy efekt na nas, niż krew adepta, czy wampira - powiedział Darius. - No cóż, więc pobiegnę i przyprowadzę Bliźniaczki - powiedziałam, nawet nie mając najmniejszego pojęcia, gdzie miałabym biec. - Świeża krew byłaby lepsza niż ta mdła, lodówkowa - powiedział Darius. Spojrzał wymownie na Afrodytę, ale definitywnie otrzymała wiadomość. - Oh, do cholery jasnej! Mam pozwolić jej, by mnie ugryzła? Znowu! Zamrugałam, nie będąc pewna, co powiedzieć. Na szczęście Darius przyszedł z pomocą. - Zapytaj siebie, co Twoja Bogini, by zrobiła - powiedział. - No cóż, cholera! To bycie dobrym człowiekiem jest naprawdę do bani. Dosłownie. - Westchnęła, wstała, podciągnęła rękaw swej czarnej aksamitnej sukienki. Zatrzymała swój nadgarstek na wprost twarzy Stevie Rae, mówiąc. Dobra, dalej. Ugryź mnie. Ale będziesz mi coś winna. Znowu. I nie wiem, dlaczego jestem tą, która ratuje Twoje życie. Mam na myśli, nawet… - Jej słowa zdławiły się w małym warknięciu „jejku”! To wciąż kłopotliwe myśleć o tym, co się stało potem. Kiedy Stevie Rae chwyciła ramię Afrodyty, widziałam jak jej mina się zmienia. W mgnieniu oka zmieniła się z mojej przyjaciółki na zawsze w dziką obcą. Jej oczy lśniły brzydką, ciemną czerwienią, z przerażającym sykiem ugryzła nadgarstek Afrodyty. Potem „jejku” Afrodyty zamieniło się w niepokojąco zmysłowe jęczenie, a jej oczy zamknęły się, kiedy usta Stevie Rae przyczepiły się do niej, przecinając skórę łatwo, powodując przepływ gorącej, pulsującej krwi, kiedy moja najlepsza przyjaciółka ssała i przełykała ją jak drapieżnik. Ok, tak. To było denerwujące i wstrętne, ale było również dziwnie erotyczne. Wiedziałam, że czuło się przy tym świetnie - musiało tak być. Tak były zbudowane wampiry. Nawet bycie ugryzionym przez adepta powodowało, że gryziony (człowiek) i gryzący (adept) odczuwali bardzo realny wstrząs intensywnej przyjemności seksualnej. Tak przetrwaliśmy. Stare mity opowiadają o wampirach, które świetnie wdzierają się w gardła, biorąc siłą ofiary, no cóż chyba, jeśli ktoś naprawdę wkurzy wampira. A potem, nawet, mimo, że jego lub jej gardło jest rozdzierane, gryziony prawdopodobnie to lubi. W każdym bądź razie jesteśmy, czym jesteśmy. I z obserwowania tego, co się działo ze Stevie Rae i Afrodytą, było jasne, że czerwone wampiry definitywnie posiadają ten sam fenomen dawania „swojemu człowiekowi” przyjemności. Mam na myśli, że Afrodyta pochylała się w wymowny sposób do 23

Osaczona

Dariusa, który owinął ramiona wokół niej, pochylając się, by ją pocałować, kiedy Stevie Rae kontynuowała ssanie z jej nadgarstka. Pocałunek między wojownikiem i Afrodytą był tak bardzo iskrzący, że przysięgam, że mogłam prawie zobaczyć latające iskry. Darius trzymał ją delikatnie, by Stevie Rae nie spowodowała szarpnięcia jej nadgarstkiem. Afrodyta objęła go wolną ręką i oddała się mu z otwartością, która pokazywała jak bardzo mu ufa. Czułam się winna oglądając to, nawet, jeśli to, co się między nimi działo było niezaprzeczalnie, seksowne i piękne. Ok. Jestem zażenowana. Naprawdę. Moje życie mogło przebiec bez oglądania tego. Przebiegłam wzrokiem od Stevie Rae i reszty, by zobaczyć Bliźniaczki stojące wprost w drzwiach z koca. Erin trzymała kilka paczek czegoś, co oczywiście było torebkami z krwią. Shaunee trzymała butelkę jakiegoś rodzaju czerwonego wina i szklanki, z typowego wyposażenia kuchni, w którą Mama wlewała zimną herbatę. Cesarzowa przecisnęła się miedzy nimi i weszła kiwając się po psiemu z Jackiem blisko za sobą. - O mój Boże, akcja dziewczyny z dziewczyną, podczas gdy faceci robią pożyteczne rzeczy - powiedział Jack. - Interesująco… pomyśleć, że jakiś facet naprawdę znajduje w tym, coś podniecającego. - Damien wszedł do pomieszczenia za Jackiem, trzymając papierową torbę, przyglądając się badawczo Stevie Rae, Afrodycie i Dariusowi, jakby oglądał naukowy eksperyment. Darius poradził sobie z przerwaniem pocałunku, przyciągając Afrodytę bliżej do siebie i trzymając ją ciasno przy klatce. - Kapłanko, to ją upokarza - powiedział niskim, nagłym głosem. Nie zawracałam sobie głowy, by zastanawiać się, do której z nich odnosiło się określenie ją, do Stevie Rae, czy do Afrodyty. Zanim dokończył zdanie, już szłam w kierunku Bliźniaczek. - Zajmę się tym - powiedziałam, chwytając torbę krwi od Erin. Całkowicie odwracając ich uwagę od sceny na łóżku, używając swoich zębów, rozdzierając paczkę jakby była torebką skittles, będąc pewna, że pewna ilość krwi trafiła do moich ust. - Przytrzymaj dla mnie szklankę - powiedziałam do Shaunee. Zrobiła jak rozkazałam, nawet, jeśli obdarzyła mnie spojrzeniem „eww” (to jest obrzydliwe). Śmiejąc się, wlałam większość krwi do szklanki, oblizując usta, bryzgając czerwoną cieczą, na którą pilnie uważali. Z premedytacją odwróciłam torebkę, siorbiąc pozostałość krwi zanim rzuciłam spłaszczonym woreczkiem na 24

Osaczona

bok. Potem wzięłam szklankę krwi od niej. - Teraz wino - powiedziałam. Butelka była już otwarta, więc wszystko, co musiała zrobić Shaunee, to pociągnąć za korek. Przytrzymałam szklankę. Wypełniłam ją w 3 krwią, a potem dopełniłam do końca winem. - Dzięki - Powiedziałam żwawo i obróciłam się, maszerując do łóżka. W formalnie wyglądającym ruchu wzięłam Afrodytę za ramię, pociągając ją i uwalniając z zaskakująco delikatnego uścisku Stevie Rae. Dyskretnie stanęłam na wprost niej, zasłaniając widok mojej przyjaciółki, która była w większości naga od spojrzenia masy inaczej zwanej Bliźniaczkami, Damienem i Jackiem. Stevie Rae spiorunowała mnie spojrzeniem, jej oczy lśniły, a usta wykręcały się, eksponując ostre, pokryte krwią zęby. Nawet będąc zaszokowana tym, jak potwornie wyglądała, zachowałam spokojny głos, tylko dodając z irytacją. - Ok. Wystarczy, spróbuj teraz tego. Stevie warknęła na mnie, wystarczająco strasznie, by Afrodyta wydała dźwięk przypominający warknięcie Stevie Rae. Co do jasnej cholery? Chciałam odwrócić Afrodytę, by zobaczyć, o co jej chodzi, ale wiedziałam, że muszę się skupić na mojej najlepsze przyjaciółce - warczącej na mnie. - Powiedziałam dość! - Warknęłam cichym głosem, mając nadzieję, że moje słowa nie zostaną podsłuchane przez wszystkich innych. - Stevie Rae pozbieraj się. Dostałaś już od Afrodyty wystarczająco krwi. Pij. To. Teraz. Dobitnie oddzieliłam słowa, a potem wepchnęłam jej mieszankę krwi i wina do rąk. Zaszła nagła zmiana w jej twarzy, zamrugała, patrząc zdezorientowana. Poprowadziłam szklankę do jej ust, a kiedy zapach uderzył ją, wypiła wszystko do dna. Piła zachłannie, więc pozwoliłam sobie spojrzeć na Afrodytę. Wciąż w ramionach Dariusa, wyglądała ok, trochę na oszołomioną, patrząc dzikimi oczami na Stevie Rae. Czułam ciarki zaniepokojenia przemieszczające się w dół mojego kręgosłupa z powodu szokującego wyrazu twarzy Afrodyty, który zmienił się w prawidłowe dziwaczne ostrzeżenie. Ale potem zwróciłam uwagę na moich gapiących się przyjaciół. - Damien - mój głos stał się ostry. - Stevie Rae potrzebuje koszulki. Możesz jej jakąś znaleźć?

25

Osaczona

- Kosz w pralni. Są w nim czyste koszulki - Stevie Rae powiedziała między haustami. Brzmiała i wyglądała bardziej jak ona. Trzęsącą się ręką pokazała na stertę rzeczy. Damien przytaknął i pospieszył przez pomieszczenie. - Pokaż mi swój nadgarstek - powiedział Darius do Afrodyty. Bez żadnego słowa obróciła się plecami do gapiących się Bliźniaczek i Jacka, podając rękę Dariusowi, więc byłam jedyną, która naprawdę widziała, co robił. Wojownik podniósł jej nadgarstek do swoich ust. Patrząc cały czas jej w oczy, jego język jak wąż wysunął się nad brzeg ugryzienia, gdzie wciąż ściekał szkarłat. Jej oddech zamarł, widziałam jak drży, ale w momencie, kiedy jego język dotknął rany, krwawienie zaczęło krzepnąć. Patrzyłam z bliska, więc nie ominęłam sposobu, w jaki oczy Dariusa rozszerzyły się w zaskoczeniu. - Cholera - usłyszałam jak Afrodyta mówi miękko do niego. - To prawda, czyż nie? - Tak, to prawda - odpowiedział jej niskim głosem. - Cholera! - Powtórzyła Afrodyta, wyglądając na smutną. Darius się uśmiechnął, a ja zobaczyłam wyraźny błysk rozbawienia w jego oczach. Potem pocałował jej nadgarstek i powiedział: - Nieważne, to nie wpłynie na to, co jest między nami. - Obiecujesz? - Wyszeptała. - Daję Ci słowo. Spisałaś się dobrze, moja piękna. Twoja krew ocaliła jej życie. Przez moment widziałam otwartość na twarzy Afrodyty. Potrzasnęła głową znikomo, a jej uśmiech zabarwił się szczerym zastanowieniem i bardziej niż małym sarkazmem. - Dlaczego do diabła, muszę ratować wieśniacki tyłek Stevie Rae, nie wiem. Wszystko, co mogę powiedzieć to, to, że bywałam naprawdę, naprawdę zła, więc to nieprawdopodobna ilość gówna, z jaką muszę sobie poradzić. Odchrząknęła i przebiegła drżąco ręką do czoła. - Chcesz coś do picia? - Zapytałam, zastanawiając się, o czym do diabła oni mówili, ale nie chciałam pytać, bo oczywiste było to, że nie chcieli, by wiedział cały pokój. - Tak - powiedziała Stevie Rae, odpowiadając mi za nią. - Tu jest koszulka - powiedział Damien. Zbliżył się do łóżka, zobaczył Stevie Rae, która przeszła z przełykania wielkimi haustami do popijania małymi łykami ze szklanki, a także to, że była częściowo naga, więc odwrócił wzrok. - Dzięki - obdarzyłam go krótkim uśmiechem, biorąc koszulkę od niego i rzucając ją Stevie Rae. Potem spojrzałam na Bliźniaczki. Przełknięta krew 26

Osaczona

zaczęła oddziaływać na moje ciało, a wyczerpanie, które na mnie naciskało odkąd musiałam przywołać pięć żywiołów, kontrolując je, podczas, gdy uciekaliśmy z Domu Nocy, w końcu zmniejszyło się na tyle, bym mogła znowu myśleć. - Ok, dziewczyny przynieście, krew i wino tutaj. Macie jeszcze jedną szklankę dla Afrodyty? Zanim cokolwiek powiedziały, Afrodyta wyrzuciła z siebie. - Uh, żadnej krwi dla mnie. Mam jedno słowo określające ją: obrzydliwa. Ale wezmę winiacza. - Nie przyniosłyśmy innej szklanki - powiedziała Erin. - Będzie musiała pić z butelki jak żul. - Przepraszamy, właściwie - powiedziała nieszczerze Shaunee, podając Afrodycie butelkę. - Więc jak człowiek, możesz wyjaśnić nam jak to jest, kiedy wampir wysysa Twoją krew? - Taa, chcemy znać twoje najgłębsze myśli, bo wyglądałaś jakbyś gustowała w tym, a my nie wiedziałyśmy, że to Cię tak kręci - powiedziała Erin. - Czy wasze móżdżki nie uważały na zajęciach o Wampirach? Powiedziała Afrodyta, zanim przechyliła butelkę i napiła się z niej. - No cóż, czytałem sekcję fizjologii „Podręcznika Adepta”. - Damien powiedział. - Ślina wampira ma koagulanty, antykoagulanty i endorfiny, które odpowiadają za przyjemność wydzielającą się w mózgu, człowieka i wampira. No wiecie, Afrodyta ma rację. Powinniście przykładać więcej uwagi do zajęć. Szkoła powinna być czymś więcej niż tylko społecznym wydarzeniem. Skończył sztywno, kiedy Jack zaczął przytakiwać entuzjastycznie. - Wiesz Bliźniaczko, co jest ponad tym dramatem - uwolnieniem złego, upadłego anioła i jego opryszków - Dom Nocy w trybie paniki, więc może nie być szkoły przez jakiś czas - powiedziała Shaunee. - Doskonały wywód - powiedziała Erin. - Co znaczy, że nie będziemy potrzebować Króla Damiena i jego doświadczenia naukowego przez jakiś czas. - Więc możemy, nie wiem, przytrzymać go i wyrwać mu włosy? Co o tym myślisz? - Powiedziała Shaunee. - Brzmi zabawnie - powiedziała Erin. - Świetnie. Piję tanie, czerwone wino prosto z butelki. Miss Wsi Nastoletnich Wampirów ugryzła mnie znowu. A teraz będę świadkiem toczących się frajerskich wybryków. Brzmiąc bardziej sukowato, czyli jak ona, Afrodyta westchnęła dramatycznie i łupnęła na łóżko obok Dariusa. 27

Osaczona

- No cóż, chociaż bycie człowiekiem znaczy, że prawdopodobnie będę mogła się zalać. Może będę mogła zostać w ten sposób na następne dziesięć lat, czy coś koło tego. - Nie mam wystarczająco dużo wina do tego. - Wszyscy spojrzeliśmy się, kiedy czerwona adeptka weszła do pokoju poprzedzając paru innych. - A to nie jest „tanie” wino. Nie lubię niczego, co tanie. Wszyscy zwrócili uwagę na czerwoną adeptkę, kiedy mówiła, a ja patrzyłam na problemy Afrodyty i Bliźniaczek (byłam gotowa, by stanąć i powiedzieć wszystkim, by się zamknęli), ale zobaczyłam krótki błysk czegoś, co wyglądało jak mikstura zażenowania i dyskomfortu zalewająca twarz Afrodyty zanim zapanowała nad jej wyrazem i powiedziała chłodno. - Frajerskie Kujony to jest Venus. Bliźniaczki i Damien powinny pamiętać moją byłą współlokatorkę, która zmarła jakieś sześć miesięcy temu. - Aktualnie, wygląda na to, że raport o mojej śmierci był przedwczesny ładna blondynka powiedziała wprost. Potem stało się coś całkowicie dziwacznego. Venus przestała mówić, zaciągając się powietrzem. Mam na myśli, że dosłownie podniosła policzek i wzięła kilka krótkich, płytkich pociągnięć nosem generalnie w kierunku Afrodyty. Czerwoni adepci, którzy wciąż trzymali się razem za nią podążyli jej śladem, patrzyłam jak też węszą. Potem niebieskie oczy Venus rozszerzyły się i bardzo rozbawionym głosem powiedziała. - No cóż… interesujące. - Venus nie rób… - Zaczęła Stevie Rae, ale Afrodyta jej przerwała. - Nie. To nie ma znaczenia. Wszyscy powinni wiedzieć. Z podłym śmiechem blondynka kontynuowała. - Właśnie miałam powiedzieć jak interesujące jest to, że Stevie Rae i Afrodyta są skojarzone.

28

Osaczona

ROZDZIAŁ CZWARTY Musiałam zacisnąć zęby, by nie zabrakło mi tchu z powodu Bliźniaczek. - O mój Boże! Skojarzona! Naprawdę? - Wypalił Jack. Afrodyta wzruszyła ramionami. - Najwyraźniej. - Pomyślałam, że wygląda zbyt nonszalancko i całkowicie unikała nawet spojrzenia w kierunku Stevie Rae, ale myślę, że prawie każdy w pokoju nabrał się na jej „jakiekolwiek” podejście. - Dobrze, daj mi klapsa, albo nazwij mnie swoim dzieckiem! - Powiedziała Shaunee. - Zrób podwójne lanie Bliźniaczko. - Wtrąciła się Erin. I następnie obydwie wybuchły w częściowo histerycznym chichocie. - Myślę, że to interesujące. - Odezwał się Damien, więc mógł być słyszany nawet ponad hałasem, który robiły Bliźniaczki. - Też tak sądzę. - Powiedział Jack. - W dziwny, do licha sposób! - Brzmi jakby Karma zajęła się Afrodytą. - Powiedziała Venus z drwiną, która sprawiała, że jej piękno zmieniało się w charakterystyczne dla gada. - Venus, Afrodyta przed chwilą ocaliła mi życie. Ponownie. I to naprawdę nie jest w porządku, że jesteś na nią zła. - Powiedziała Stevie Rae. Afrodyta ostatecznie popatrzyła na Stevie Rae. - Nie zaczynaj tego robić. - Robić czego? - Zapytała Stevie Rae. - Wstawiać się za mną! Być może jakoś w cholerny sposób jesteśmy Skojarzone i to jest wystarczająco złe. Ale nie rób z nas Wiecznych Przyjaciółek na Zawsze! - Powiedziała wolno i dobitnie. - Twoje bycie nienawistną niczego nie zmieni. - Powiedziała Stevie Rae. - Spójrz, właśnie zaczynam grać, jakby to nigdy się nie wydarzyło. Fale zamieszania pochodzące od Bliźniaczek sprawiły, że Afrodyta rzuciła im wściekłe spojrzenie. - Bliźniaczki, właśnie wymyśliłam jak udusić was obie, gdy będziecie spały, jeśli nie przestaniecie się ze mnie śmiać. 29

Osaczona

Naturalnie Bliźniaczki wybuchły głośniejszym rechotem. Odwracając się do nich plecami Afrodyta odwróciła się do mnie przodem. - Więc, tak jak powiedziałam już wcześniej, kiedy niegrzecznie mi przerwano: upierdliwa Venus, to jest Zoey, znakomity adept, o której jestem pewna, że wystarczająco dużo słyszałaś i Darius, wojownik Synów Erebusa, przy którym nie będziesz się potajemnie kręcić i Jack. Nie będzie się koło Ciebie skradać, głównie, dlatego, że jest facetem słodkim jak francuskie ciasteczko. Jego drugą połówką jest Damien, facet, który spogląda na mnie jak na pieprzony wynalazek naukowy. Tam dalej Bliźniaczki, już wiesz, że to te śmiejące się postacie. Mogłam poczuć na sobie wzrok Venus, więc zdołałam przenieść moje załzawione spojrzenie z Afrodyty (Skojarzonej! Ze Stevie Rae!), żeby na nią spojrzeć. Wystarczająco oczywiste było, że spoglądała na mnie z poważnym wyrazem twarzy, który sprawił, że natychmiast przyjęłam postawę obronną. Nadal starałam się zdecydować czy moja negatywna reakcja na Venus była spowodowana tym, że była (oczywiście) wiedźmą, ponieważ ukrywała się w tunelach z Erikiem, czy dlatego, że ogólnie miałam złe przeczucia, co do czerwonych adeptów, kiedy Venus zabrała głos. - Zoey i ja już się spotkałyśmy, ale to było nieoficjalne. Wydaje mi się, czy ostatnim razem, jak ją widziałam to, próbowała nas zabić. Położyłam rękę na biodrze i napotkałam jej zimne niebieskookie spojrzenie. - Kiedy odbywaliśmy tę wycieczkę Tunelami w Memory Lane, może chcesz podpowiedź. Nie próbowałam nikogo zabić. Próbowałam ocalić ludzkiego chłopaka, którego próbowaliście zjeść. W przeciwieństwie do Ciebie, raczej wolę coś schrupać w IHOP (restauracja, która znana jest ze swych śniadań) np. naleśniki z czekoladowymi chrupkami niż zawodnika piłkarskiego. - Co nie umniejsza faktu, że dziewczyna, którą zabiłaś nie jest mniej martwa. - Powiedziała Venus nieporuszona tak, jak czerwoni adepci stojący za nią. - Z? Ty kogoś zabiłaś? - Zapytał Jack. Otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć, ale Venus mnie wyprzedziła. - Tak, zabiła Elizabeth Bez Nazwiska. - Musiałam to zrobić. - Powiedziałam prosto, mówiąc do Jacka i ignorując Venus i czerwonych adeptów nawet, mimo, że coś w nich sprawiało, że dostawałam gęsiej skórki. - Nie pozwoliliby, byśmy ja i Heath wyszli stamtąd żywi. 30

Osaczona

Następnie zwróciłam moją uwagę z powrotem na Venus. Była zimna i piękna, gładka i seksowna w parze ciasnych modnych jeansów i prostej kusej czarnej koszulce, na której była wyszyta czaszka kryształem górskim. Jej włosy były długie i gęste i w odcieniu blond, który wyglądał jak złoty. Innymi słowy, była definitywnie atrakcyjna na tyle, by przyćmić Afrodytę, która coś mówiła, ponieważ Afrodyta jest totalnie wspaniała. I tak jak Afrodyta zwykła być, Venus jest oczywiście nienawistną dziwką i prawdopodobnie nią była zanim umarła i stała się nieumarłą. Przymrużyłam oczy. - Posłuchaj, powiedziałam Wam, byście się odwrócili i nas stamtąd wypuścili. Nie zrobiliście tego. Zrobiłam to, co musiałam, by ochronić kogoś, o kogo się troszczę i wszyscy powinniście wiedzieć, że zrobiłabym to ponownie. Moje oczy przesunęły się z Venus na czerwonych adeptów stojących za nią, gdy stłumiłam w sobie impuls, by przywołać parę żywiołów i pozwolić wiatrowi i ogniowi przebić się i wypełnić moje groźby. Venus ponownie spojrzała na mnie. - Ok, musicie się czegoś nauczyć, byśmy mogli współpracować. Pamiętacie, że cały zewnętrzny świat może być przeciwko nam, albo ostatecznie może być wypełniony przerażającymi potworami, w których istnienie nikt nie wierzy? - Stevie Rae brzmiała na zmęczoną, ale była taka jak zawsze. Usiadła, ostrożnie prostując swój podkoszulek z Dixie Chicks3 i powoli opierając się na poduszkach, które położył dla niej Darius. - Więc tak jakby powiedział Tim Gunn4 w Project Runway5 zabierajmy się do pracy. - Oh... Uwielbiam ten program. - Stwierdził Jack. Usłyszałam kilku czerwonych adeptów mruczących zgodnie i zdecydowałam, że Stevie Rae może zdobyć punkt w trakcie wymiany naszych wielu dziadowskich argumentów z TV: Realisty show mogą uczynić świat lepszym miejscem i przynieść pokój ludzkości. - Może zadziała, to brzmi dobrze. - Nawet, jeśli mój wewnętrzny alarm nadal ostrzegał mnie, że to nie brzmi słodko i jasno z czerwonymi adeptami uśmiechnęłam się do Stevie Rae, która miała dołeczki w policzkach, gdy się do mnie uśmiechała. Ok, ona najwyraźniej wierzyła, że możemy wymyślić sposób, by sobie z tym poradzić. Więc może mój system alarmowy po prostu nie

3

Dixie Chicks to amerykański żeński zespół grający muzykę z pogranicza country, country rock i folk. Tim Gunn, krytyk mody, który bezpośrednio nie ocenia zawodników w Project Runway, a zamiast tego komentuje i sugeruje poprawki podczas ich pracy. 5 Project Runway (pol. Misja Moda) - amerykański program typu reality show, emitowany na antenie stacji Bravo TV. Celem programu jest wyłonienie spośród grupy młodych projektantów mody takiej osoby, która wykaże się największą pomysłowością i inwencją w tworzeniu własnej kolekcji ubrań. 4

31

Osaczona

wypalił, ponieważ Venus jest nienawistną dziwką i nie, dlatego, że ona i reszta z nich była wcielonym złem. - Dobrze. Więc najpierw czy mogłabym prosić o dolewkę tego wina wymieszanego z krwią? Z obfitą przewagą krwi. - Trzymała swój pusty kieliszek przed Bliźniaczkami, które wdzięcznie przesunęły się bliżej łóżka Stevie Rae i dalej od grupy czerwonych adeptów. Zauważyłam, że Damien i Jack z Cesarzową u jego boku także skierowali się do miejsca, w którym stałam. - Dzięki. - Powiedziała, gdy Erik wziął jej kieliszek. - I tam są nożyczki, w szufladzie u góry, więc nie będziesz musiał rozdzierać zębami. Patrząc na mnie przewróciła oczami. Gdy Erin i Shaunee były zajęte podawaniem Stevie Rae większej ilości wina doprawionego krwią ona przyglądała się małej grupie czerwonych adeptów. - Posłuchaj, już o tym rozmawiałyśmy. Wiesz, że postaramy się być mili dla Zoey i reszty dzieciaków. - Spojrzała na Dariusa i się uśmiechnęła. - Znaczy się, dla dzieciaków i wampirów. - Hey, przepraszam was wszystkich. Muszę przejść. Wzdrygnęłam się automatycznie, gdy Erik przepychał się bezpośrednio przez tłum przy drzwiach. Jeśli ktoś (Venus) będzie próbował go ugryźć, ktoś (ja) skopie jej tyłek. Koniec kropka. Ignorując napięcie w pokoju Darius powiedział. - Co ujawniło radio z tego, co dzieje się na świecie ponad nami? Erik potrząsnął głową. - Nic nie mogę znaleźć. Nawet wyszedłem do góry, do piwnicy. Nic, cisza. Mój telefon komórkowy także nie działa. Słyszałem trochę szumu i mogłem zobaczyć błyski ogromnych błyskawic. Ciągle pada, nawet zrobiło się zimniej, co oznacza, że prawdopodobnie wszystko zamieni się w lód. Dodatkowo wiatr wieje jak szalony. Nie mogę powiedzieć czy pogoda jest naturalna czy Kalona i te ptaki to robią. - Afrodyta uratowała Stevie Rae pozwalając jej pić swoją krew. Powiedziała Shaunee i następnie zachichotała. - Tak, i teraz obie są Skojarzone. - Dokończyła Erin w pośpiechu i następnie dołączyła do śmiechu Shaunee. - Wow, żartujesz. Prawda? - Powiedział wolno, brzmiąc na totalnie zszokowanego. - Nie, oni nie żartują. - Powiedziała szorstko Venus. - Huh, no cóż. To interesujące.

32

Osaczona

Patrzyłam jak usta Erika zadrżały, gdy spoglądał na Afrodytę. Totalnie go ignorowała i nadal piła wino prosto z butelki, którą trzymała w dłoni. Zadławił się wielkim śmiechem pomieszanym z kaszlem i następnie jego oczy spoczęły na Venus. Pokiwał głową w swój zwyczajny popularny sposób. - Ponownie cześć Venus. - Erik - powiedziała z dzikim uśmiechem, który sprawiał, że chciałam sprać ją na kwaśne jabłko. - Afrodyta ma rację, by zacząć wprowadzenie - powiedziała Stevie Rae i zanim Afrodyta mogła się odezwać pospieszyła się. - I nie, nie mówię tego, ponieważ jesteśmy Skojarzone. - Naprawdę byłabym Ci wdzięczna jeśli wszyscy przestaliby o tym mówić - mamrotała Afrodyta. Stevie Rae kontynuowała jakby jej nie usłyszała: - Myślę, że bycie uprzejmą jest naprawdę dobrym pomysłem i wprowadzenie jest zawsze grzeczne. Wiesz o tym Venus - powiedziała i następnie szybko się odwróciła - Więc zacznę od Elliotta. - Rudowłosy dzieciak wystąpił do przodu. Ok. Umarły czy nieumarły ten dzieciak w ogóle się nie zmienił. Nadal był pyzaty i blady z kędzierzawymi, nieuczesanymi włosami o kolorze marchewki, sterczącymi pionowo w różne, dziwne strony. - Jestem Elliott - powiedział. Wszyscy skinęli mu głową. - Kolejny jest Montoya - powiedziała Stevie Rae. Niski Hiszpański chłopak, który wyglądał jak zbir w swych za szerokich spodenkach i z mnóstwem kolczyków skinął głową, sprawiając, że jego grube włosy zafalowały wokół jego twarzy. - Cześć - powiedział z delikatnym akcentem i zadziwiająco ślicznym, ciepłym uśmiechem. - A to jest Shannon Compton - Stevie Rae powiedziała jej imię i nazwisko razem, więc zabrzmiało to jak Shannoncompton. - Shannon Compton? Hej, nie czytałaś kawałka o jupiterach w The Vagina Monologues6 w zeszłym roku w szkolnym przedstawieniu? - Zapytał Damien. 6

„Monologi waginy” to zapis występu Eve Ensler, podczas którego artystka prezentuje zebranej publiczności opowieści kobiet o nich samych, ich seksualności oraz ich stosunku do swoich narządów płciowych. Obok samych monologów, widzowie usłyszą komentarz Ensler zza kulis przybliżający naturę prezentowanych historii oraz ich inspiracje. Najważniejszym jednak elementem jest obecność kobiet, z którymi artystka przeprowadzała wywiady. Dziś i w Polsce może nie ma to większego znaczenia, jednak po wydaniu “Monologów - w 1996 roku wiele osób kwestionowało prawdziwość relacji, twierdząc, że wszystko wymyśliła sama Ensler.

33

Osaczona

Jej śliczna twarz się rozjaśniła. - Tak, to byłam ja. - Pamiętam to, ponieważ po prostu kocham The Vagina Monologues. Są takie inspirujące - powiedział Damien. - I to prawda, że przed przedstawieniem Ty… uhm… - Jego głos stopniowo zanikał i się zdenerwował. - Umarłam? - Shannoncompton dodała pomocnie. - Tak, dokładnie - powiedział Damien. - O rany! To takie złe - powiedział Jack. Afrodyta westchnęła. - Ona już nie umrze, kretyni. - A to jest Sophie - powiedziała szybko Stevie Rae, marszcząc się na Afrodytę, która już brzmiała niegrzecznie. Wysoka brunetka dała mały krok do przodu i obdarzyła nas niepewnym przyjaznym uśmiechem. - Cześć - powiedziała. Pomachaliśmy jej i wymamrotaliśmy powitanie. Obecnie miałam dobre przeczucia, co do czerwonych adeptów, którzy stawali się osobowościami - a nie osobowościami, które próbowały nas schrupać. Albo ostatecznie w tym momencie, nie chciały. - Dallas jest następny - Stevie Rae wskazała na dzieciaka stojącego za Venus. Sądząc po brzmieniu jego głosu był ignoranckim typem i wymamrotał coś, co zabrzmiało jak wersja „cześć”. Mógłby wyglądać na całkiem nienaznaczonego, jeśli w jego oczach nie byłoby cienia inteligencji i czegoś w rodzaju zalotnego uśmiechu, jaki posłał Stevie Rae. Hmm… zastanawiam się, czy... czegoś nie ma między nimi? - Dallas urodził się w Houston, które jak wszyscy wiemy jest dziwne i dezorientujące - mówiła Stevie Rae. Dzieciak wzruszył ramionami. - To długa historia. Tata opowiedział mi, że on i mama „zrobili” mnie w Dallas. Nigdy nie chciałem poznać szczegółów. - Uch, sex rodziców - powiedziała Shaunee. - Całkowicie odrażające - zgodziła się Erin. Mogłam zobaczyć falę uśmiechów przebiegającą przez grupę czerwonych adeptów wywołaną komentarzem Bliźniaczek, sprawiającą, że napięcie, które było między naszymi dwoma grupami zostało zażegnane. - Kolejny jest Anthony, którego wszyscy nazywają Ant. Ant pomachał nam niezgrabnie i powiedział:

34

Osaczona

- Cześć. - Więc to było oczywiste, dlaczego wszyscy nazywają go Ant. Był jednym z tych małych dzieciaków. Wiecie, taki, który wygląda jakby miał 10 lat, kiedy naprawdę ma 14 i rzekomo przechodzi teraz przez okres dojrzewania. Następnie, aby zapewnić jak największy możliwy kontrast Stevie Rae przeszła dalej do następnego dzieciaka. - To jest Johnny B. Johnny B był wysoki i dobrze zbudowany. Przypominał mi Heatha, z jego wysportowanym ciałem i pewnością siebie, którą miał w sobie. - Hey - powiedział błyskając białymi zębami i oczywiście zweryfikował Bliźniaczki, które uniosły swe brwi i również go oceniły. - Następna jest Gerarty. Jest najlepszą artystką, jaką kiedykolwiek znałam. Zaczęła ozdabiać część tuneli. Będzie to wyglądało w znacznym stopniu lepiej, gdy skończy. - Stevie Rae promieniowała pokazując jeszcze jedną inną blondynkę, tylko Gerarty nie była taka wysoka i nie wyglądała jak lalka Barbie. Była ładna, ale jej blond włosy były bardziej płowymi niż platynowymi kołtunami, obciętymi na lata siedemdziesiąte. Kiwnęła nam głową i wyglądała na skrępowaną. - I ostatnia, ale nie najmniejsza jest Kramisha. Ciemnoskóra dziewczyna wystąpiła z grupy. To było świadectwo tego, jak byłam rozproszona przez Venus, Afrodytę i Stevie Rae, że nie zauważyłam jej nigdy wcześniej. Miała na sobie idealnie dopasowaną jasno żółtą koszulkę z głębokim wycięciem, aby pokazać górę jej czarnego koronkowego biustonosza i parę obcisłych jeansów z wysoką talią, które były przewiązane szerokim skórzanym paskiem, pasującym do jej masywnych złotych butów. Jej włosy były obcięte geometrycznie krótko jak u pedała i połowa z nich była ufarbowana na jasny pomarańczowy kolor. - Wyjaśnijmy sobie coś raz na zawsze, nie zamierzam dzielić swojego łóżka z nikim - powiedziała Kramisha kręcąc dookoła głową i wyglądając na znudzoną i wkurzoną jednocześnie. - Kramisha, mówiłam Ci chyba z milion razy, nie rób problemu z niczego powiedziała Stevie Rae. - Ja tylko chcę postawić sprawę jasno - powiedziała Kramisha. - Dobrze, wszystko jasne. - Stevie Rae przestała mówić i spojrzała na mnie wyczekująco. - Ok, to jest moja grupa. - I taki jest rozmiar grupy czerwonych adeptów? - Zapytał Darius zanim mogłam zacząć przedstawiać swoją grupę.

35

Osaczona

Stevie Rae przygryzła wnętrze swojego policzka i nie patrzyła Dariusowi w oczy. - Tak, to są wszyscy moi czerwoni adepci. Ah… oh to jej „nie mówię całej prawdy spojrzenie”. Znałam je, ale kiedy napotkała mój wzrok jej oczy jasno mnie prosiły, żebym nie mówiła nic, więc zamknęłam swoje usta i zdecydowałam, że poznam resztę historii, gdy uwaga wszystkich nie będzie skupiona na nas. Chociaż odłożyłam zadawanie pytań Stevie Rae, nie odłożyłam moich odczuć, które powróciły. Dzwonki alarmowe rozdzwoniły się wewnątrz mojej głowy, głośno i jasno po jej uniku. Zdecydowanie działo się coś z czerwonymi adeptami i wiedziałam, że to nie będzie nic dobrego. Oczyściłam swoje gardło. - Więc, jestem Zoey Redbird. - Starałam się brzmieć uprzejmie i normalnie w tej sytuacji. - Mówiłam Wam wszystkim o Zoey. Ma powinowactwo ze wszystkimi pięcioma żywiołami kręgu i to przez jej siłę byłam w stanie przejść Przemianę i wszyscy odzyskaliśmy z powrotem nasze człowieczeństwo - powiedziała Stevie Rae. Zauważyłam, że patrzy wprost na Venus. - No cóż, to nie tylko dzięki mnie się to stało. Moi przyjaciele mieli także z tym dużo wspólnego. - Skinęłam na Afrodytę, która nadal piła wprost z butelki po winie. - Oczywiście znacie Afrodytę. Jest teraz człowiekiem, ale powiedzmy tylko, że nie jest normalna - powiedziałam unikając całkowicie tematu jej świeżego Skojarzenia ze Stevie Rae. Afrodyta parsknęła, ale nic nie powiedziała. - To jest Erin i Shaunee, Bliźniaczki. Erin ma powiązanie z wodą a Shaunee z ogniem. Bliźniaczki skinęły głową i powiedziały: - Cześć. - Damien i Jack są parą - powiedziałam. - Powinowactwem Damiena jest powietrze. Jack jest naszym specem od dźwięku i wideo. - Cześć - powiedział Damien. - Hej, Wam - powiedział Jack. Podniósł torbę, którą ciągle trzymał. Zrobiłem kanapki. Ktoś jest głodny? - Czy ktoś może wyjaśnić dlaczego jest tu ten pies? - Powiedziała Venus całkowicie ignorując przyjazny wstęp Jack’a . - Jest tutaj, ponieważ jest moja - powiedział Jack. - Zostaje ze mną. Sięgnął w dół i delikatnie podrapał Cesarzową za uszami. 36

Osaczona

- Cesarzowa zostaje z Jackiem - powiedziałam, rzucając Venus ostre spojrzenie i myśląc, że w szczęściu mogłabym ją udusić smyczą Duchess, zanim mogłam kontynuować nas przedstawiać. - A to jest Erik Night. - Pamiętam Cię z lekcji dramatu - powiedziała Shannoncompton, jej policzki zrobiły się różowe. - Jesteś naprawdę sławny. - Cześć Shannon - Erik uśmiechnął się do niej. - Miło Cię znowu widzieć. - Ja też Cię pamiętam. Jesteś z Afrodytą - powiedziała Venus. - Już nie - powiedziała szybko Afrodyta rzucając spojrzenie Dariusowi. - Oczywiście. Nie jesteś obecnie adeptem - powiedziała Venus łagodnym głosem, który brzmiał zbyt interesownie. - Kiedy przeszedłeś Przemianę? - Tylko kilka dni temu - powiedział. - Byłem w drodze do Europejskiej szkoły aktorskiej, gdy Szekina zapytała czy tymczasowo nie zająłbym stanowiska Profesor Nolan w Domu Nocy. - Wow, wiedziałam, że ta Wyższa Kapłanka wygląda znajomo. To była Szekina! - powiedziała Shannoncompton. - Widziałam ją chwilę przed tym jak zaczęła iść… i te skrzydlate istoty i… - przestała mówić i zatkała usta w wyrazie zaniepokojenia. - I została zabita przez Neferet - dokończyłam za nią bez ogródek. - Została zabita? Czy jesteś tego pewna? - Zapytał Darius. - Jest martwa i widziałam jak Neferet ją zabijała. Myślę, że zabiła ją myślami - powiedziałam. - Królowa Tsi Sgili - zaszemrał Damien. - Więc to prawda. - Chcę, żebyście mi to wszystko wyjaśnili - powiedział Darius krótko. - A to jest nasz wojownik Synów Erebusa, Darius - powiedziałam. - Jest w porządku - powiedziała Stevie Rae. - Potrzebujemy wyjaśnienia, co się stało w nocy. - Nie tylko wydarzeń z nocy - powiedział Darius. Jego spojrzenie spoczęło na grupie niezwykłych adeptów. - Potrzebuję informacji, jeśli mam Cię chronić. Muszę wiedzieć wszystko, co się dzieje. - Zgoda - powiedziałam uszczęśliwiona, że mamy doświadczonego Syna Erebusa w naszej grupie. - Możemy jeść i rozmawiać - powiedział Jack. Kiedy na niego spojrzałam obdarzył mnie dużym uśmiechem. - Jedzenie w grupie zawsze pomaga. Posiłek sprawia, że rzeczy stają się lepsze. - Jeżeli Ty nie jesteś posiłkiem - usłyszałam mruknięcie Afrodyty.

37

Osaczona

- Jack ma rację - powiedziała Stevie Rae. - Dlaczego nie pójdziecie i nie przyniesiecie paru paczek jajek, które mamy w kuchni i kilka paczek chipsów i coś jeszcze… Zjedzmy, gdy będziemy rozmawiać. - Czy to „coś jeszcze” może być krwią? - Powiedziała Venus. - Tak, może - powiedziała w końcu Stevie Rae, oczywiście nie chcemy robić wielkiej okazji z powodu krwi. - Dobrze. Pójdę i przyniosę więcej - powiedziała Venus. - Hej, gdy będziesz brała krew przynieś mi kolejną butelkę wina powiedziała Afrodyta. - Wiesz, że nie jestem dobroczyńcą, więc musisz mi się odpłacić powiedziała Venus. - Zapamiętam - powiedziała Afrodyta. - I powinnaś pamiętać, że spłacam swoje długi. - Tak, zwykłaś tak robić, ale wydaje się, że przeszłaś przemianę powiedziała. - Nie pieprz? Masz na myśli, że dopiero teraz zauważyłaś, że stałam się znowu człowiekiem? - Nie o tym mówiłam. Po prostu zwróć wino. - Dodała przed opuszczeniem pokoju. - Hey, czy one nie są przestronne? - Stevie Rae zapytała Afrodyty. Afrodyta zignorowała Stevie Rae i miałam pragnienie, by nią potrząsnąć i wydrzeć się: „Nie rozmawianie z nią albo patrzenie na nią, nie zerwie Twojego Skojarzenia z nią”. - Tak, są - powiedział Erik do martwego powietrza, przypominając mi, że z powodu tego, że on i Afrodyta byli razem, znał jej współlokatorkę, może zbyt dobrze. - Tak, więc rzeczy się zmieniają - Afrodyta odnalazła swój głos. - Ludzie się zmieniają - powiedziałam przenosząc swój wzrok z Erika. Afrodyta napotkała moje spojrzenie. Jej usta uniosły się do góry w smutnym sarkastycznym uśmiechu. - I to jest cholerna prawda - powiedziała.

38

Osaczona

ROZDZIAŁ PIĄTY - Więc mamy kanapki z kiełbasą bolońską i topionym amerykańskim serem. - Powiedział Jack część „topionym amerykańskim serem” jakby niechętnie oferował nam robaki i błoto. - I moja osobista smaczna mieszanka Głównego Szefa: majonez, masło orzechowe, sałata i chleb pszenny. - Ok, Jack. Paskudne - powiedziała Shaunee. - Straciłeś już cholerny umysł? - Powiedziała Erin. - Biały chłopczyk gej jest dziwny - powiedziała Kramisha, porywając jedną z kanapek z kiełbasą bolońską i jedną z serem. Bliźniaczki przytaknęły i wydały dźwięk „yep” kiedy Kramisha dołączyła do nich na pobliską skrzynkę od jajek. Jack spojrzał śmiertelnie obrażony. - Myślę, że są dobre, a wy dziewczyny powinniście spróbować różnych rzeczy, zanim je zlekceważycie. - Ja spróbuję jedną - powiedziała słodko Shannoncompton. - Dzięki. - Jack uśmiechnął się i podał jej kanapkę opakowaną w biały ręcznik. Było mnóstwo szelestu papieru, kiedy wszyscy stłoczyliśmy się w pokoju Stevie Rae, łapiąc kanapki i przekazując dookoła torebki z chipsami. Byłam zaskoczona widząc ilość jedzenia, chipsów i brązowego napoju (taa, brązowy napój!). To było dziwna, surrealna mikstura w butelkach czerwonego wina i torebki z krwią, które były dzielone. Siedziałam na łóżku z Afrodytą, Dariusem i Stevie Rae, która wyglądała coraz lepiej. Przez chwilę pośród normalnych dźwięków jedzących i gadających dzieciaków, było łatwo sobie wyobrazić, że byliśmy tylko w jakiegoś rodzaju niechlujnym budynku Domu Nocy, zapominając, że jesteśmy w tunelu pod miastem, a cały przebieg naszego życia nigdy nie będzie taki sam. Przez chwilę byliśmy jedynie grupą dzieciaków, może przyjaciół, a może nie, trzymających się razem. - Powiedz mi, co wiesz o potworze, który powstał z ziemi i ptakach podążających za nim. - Słowa Dariusa zgniotły całą otoczkę jakby zawalił się domek z kart. 39

Osaczona

- Niestety, nie wiemy o nim tyle ile chciałabym, byśmy wiedzieli, ale wiemy, że pochodzi z wierzeń babci. - Przełknęłam napięcie przechodzące w dół moim gardłem, kiedy wspomniałam o tym. - Babcia jest w śpiączce, więc nie może nam teraz pomóc. - Oh, Z.! Przepraszam! Co się stało? - Stevie Rae płakała, dotykając mojego ramienia. - Oficjalna wersja jest taka, że brała udział w wypadku samochodowym. Prawda jest taka, że wypadek był spowodowany przez Kruki Prześmiewców, bo wiedziała za dużo o nich - powiedziałam. - Kruki Prześmiewcy to te stworzenia, które wydobyły się z ziemi po pojawieniu się skrzydlatego mężczyzny? - Powiedział Darius. Przytaknęłam. - Oni są jego dziećmi. To się stało po tym, gdy wykorzystał kobietę z ludu babci, jakieś tysiąc lat temu. Kiedy Kalona uciekł spod ziemi ich ciała wróciły do nich. - I wiesz, że te stwory są z legend Cherokee? - Powiedział Darius. - Rzeczywiście, wiemy, że te stwory z wizji Afrodyty parę dni temu, które pokazywały, co później odkryliśmy, przepowiednie o powrocie Kalony. To było napisane w notesie babci, więc wezwaliśmy ją, mówiąc jej wszystko. Rozpoznała to wszystko i przyjechała do Domu Nocy, by nam pomóc. Spauzowałam, uspokajając mój głos. - Dlatego Kruki Prześmiewcy zaatakowały ją. - Chciałbym, żebyśmy mieli tą przepowiednią - powiedział Damien. Chciałbym spojrzeć na nią teraz znowu, kiedy Kalona został uwolniony. - To łatwe - powiedziała Afrodyta. Wzięła długiego łyka z jej butelki wina, czknęła, a potem wyrecytowała: Przedwieczny śpi, czekając chwili swej Gdy ziemi moc czerwienią świętą lśni Zapłonie znak; królowa znudzi go Tsi Sgili z łoża strząśnie deszczem krwi Swobodę wróci mu śmiertelna dłoń Straszliwe piękno, widok jak ze snu By nimi rządzić znów jak czarna noc Zastępy dam hołd będą składać mu

40

Osaczona

Kalony pieśń ach jakże słodko brzmi Zimnego żaru rzeź i morze krwi.7 - Wow! Dobra robota! - Powiedział Jack, klaszcząc. Afrodyta skłoniła głowę, mówiąc: - Dziękuje… Dziękuję... To nic takiego. Naprawdę. - A potem wróciła do swojego wina. Zrobiłam notatkę w myślach, by rzucić okiem na jej picie. Ok, przeszła przez mnóstwo stresu ostatnio, została ugryziona dwa razy przez Stevie Rae, groteskowo wystarczająco, Skojarzenie nie mogło być dobre dla jej nerwów, ale ostatnim, czego potrzebowaliśmy była jej przemiana z Dziewczyny z Wizjami na Zalaną Dziewczynę z Wizjami. Darius przytaknął w zadumie. - Kalona jest starożytny, ale to nie wyjaśnia, kim naprawdę jest. - Babcia mówiła, że najłatwiejszy sposób, by go opisać, to myśleć o nim jak o upadłym aniele, nieśmiertelnej istocie, która przybyła na ziemię w czasach antycznych. Wygląda na to, że było ich kilku, którzy pokazywali się w mitologii wielu kultur, jak w antycznej Grecji, czy Starym Testamencie. - Taa, wakacje jak w niebie, czy coś w tym rodzaju, zdecydowali, że kobieta była gorąca, więc skojarzyli ją z nimi - powiedziała Afrodyta, jej słowa były trochę mamrotaniem. - Skojarzony to taki sztywny sposób, by powiedzieć... - Dzięki Afrodyto. Zabiorę to stamtąd - powiedziałam. Byłam szczęśliwa, że skończyła po cichu dąsać się, ale nie byłam pewna, czy jej pijany sarkazm był dużo lepszy. Bezsłownie Damien podał mi kanapkę i przytaknął na Afrodytę. Podałam kanapkę do Afrodyty, mówiąc jej: - Zjedz coś. - Potem poruszyłam watek historii. - Więc Kalona zaczął zdobywać kobiety Cherokee i stał się uzależniony od seksu. Kobiety odrzucały go, więc zaczął je gwałcić, a mężczyzn

7

Ancient one sleeping, waiting to arise When earth’s power bleeds sacred red The mark strikes true; Queen Tsi Sgili will devise He shall be washed from his entombing bed Through the hand of the dead he is free Terrible beauty, monstrous sight Ruled again they shall be Women shall kneel to his dark might Kalona’s song sounds sweet As we slaughter with cold heat.”

41

Osaczona

z plemienia uczynił swoimi niewolnikami. Grupa Mądrych Kobiet nazywana Ghigua stworzyła dziewczynę, która go uwięziła w ziemi. - Huh? - Powiedziała Stevie Rae. - Masz na myśli jak brudną lalkę. - Taa, tylko bardzo atrakcyjną. Każda z kobiet dała coś lalce, potem natchnęły ją życiem i nazwały A-ya. Kalona pragnął A-yi, a ona uciekła od niego, prowadząc go do jaskini głęboko pod ziemię. Podążył za nią do jaskini, nawet, mimo że zazwyczaj unikał wszystkiego, co było pod ziemią, więc to spowodowało, że zdołali uwięzić go. - To, dlatego przyprowadziłaś nas tutaj, do tych tuneli - powiedział Darius. Przytaknęłam. - Więc powinniśmy myśleć o Kalonie, jak o niebezpiecznym nieśmiertelnym i o Krukach Prześmiewcach jak o jego sługach. Kim jest inny potwór wspomniany w przepowiedni i przez Damiena, Królowa Tsi Sgili? - Według babci, Tsi Sgili jest naprawdę straszną czarownicą Cherokee. Nie myślcie, że jest super Wiccanką, czy Kapłanką. Nie jest w ogóle dobra, ale jest bardziej jak demon, naprawdę, poza tym jest śmiertelna i znana z jej mentalnych zdolności, ma zwłaszcza zdolność zabijania w myślach - powiedziałam. Neferet jest królową z przepowiedni, o której mowa. - Ale Neferet ogłosiła w Domu Nocy, że Kalona jest Erebusem na ziemi, jej Mężem, jakby była dosłownie ucieleśnieniem Nyks - powiedział powoli Darius, jakby rozumował na głos. - Ona kłamie. Naprawdę, odwróciła się od Nyks - powiedziałam. - Wiem to od jakiegoś czasu, ale działanie otwarcie przeciw niej, było prawie bliskie niemożliwości. Mam na myśli, zobacz, co się stało w nocy. Każdy widział Stevie Rae i czerwonych adeptów, którzy nie okazali jej zainteresowania. Oprócz Szekiny, oni ledwie mrugnęli, po tym, gdy kazała strzelać Starkowi. - Dlatego postarała się o przeniesienie Starka z Domu Nocy w Chicago do Tulsy - powiedział Damien. Kiedy prawie każdy obdarzył go zmieszanym spojrzeniem, wyjaśnił. - Stark to James Stark, adept, który wygrał złoty medal na Letnich Zawodach w Łucznictwie. Neferet chciała go tutaj, by użyć go do strzelenia do Stevie Rae. - To ma sens - powiedziała Afrodyta. - Wiem już, że Neferet chciała coś zrobić z nieumarłymi adeptami. Oczywiście chciała go wykorzystać, a jej plan udał się, bo jest zdecydowanie nieumarły i pod jej kontrolą. - Spojrzała prosząco nad jej siłą dedukcji, łapiąc za butelkę, z której wypiła kolejny długi łyk. - Zgaduję, że jestem szczęściarą, nie wycelował tak dobrze teraz, kiedy umarł i został ożywiony - powiedziała Stevie Rae.

42

Osaczona

- To nie tak. - Moje usta otworzyły się zanim mogłam się zamknąć. - Nie trafił w Twoje serce, bo miał taki zamiar. - Co masz na myśli? - Zapytała Stevie Rae. - Zanim Stark umarł opowiedział mi o swoim darze od Nyks. On nigdy nie chybiał. Nie mógł. Zawsze trafiał w cel, który sobie obrał. - Więc, jeśli chybił w zamiarze zabicia Stevie Rae, to musi znaczyć, że nie jest całkowicie pod wpływem Neferet - powiedział Damien. - Powiedział Twoje imię - powiedział Erik. Jego przeszywające oczy wydawały się zaglądać głęboko we mnie. - Pamiętam to wyraźnie. Zanim strzelił do Stevie Rae, zdecydowanie Cię rozpoznał. Powiedział nawet, że wróci do Ciebie. - Byłam przy nim, kiedy umierał - powiedziałam, obdarzając Erika pytającym spojrzeniem, próbując nie wyglądać na winną, a tak się czułam, będąc pociągająca dla kolejnego faceta poza nim. - Zanim umarł, powiedziałam Starkowi, że adepci w naszym Domu Nocy powracają po śmierci. O tym mówił. - No cóż, jest między wami jakieś połączenie - powiedział Darius. - I to prawdopodobnie ocaliło życie Stevie Rae. - Ale Stark zdecydowanie nie był sobą - powiedziałam, nie patrząc na Erika. To było tylko parę dni temu, kiedy pocałowałam Starka, umierającego w moich ramionach, ale wydawało się jakby minęło wieczność. - Był zdecydowanie pod wpływem Neferet nawet, jeśli próbował stawiać jej opór. - Taa, było tak jakby potraktowała go zaklęciem czy czymś - powiedział Jack. - Poczekaj, to mi cos przypomina - powiedział Damien. - Zdecydowanie zauważyłem jak prawie każdy był pełen respektu, nawet trochę zdezorientowany kiedy Kalona się pojawił. Venus pociągnęła nosem, brzmiąc bardzo podobnie do Afrodyty prawie sarkastycznie (mało atrakcyjnie). - Wszyscy z wyjątkiem nas. - Zrobiła gest, który pokazywał na wszystkich czerwonych adeptów. - Wiedzieliśmy, że jest zły i całkowicie przepełniony łgarstwem, po sekundzie, kiedy go zobaczyliśmy. - Jak? - Zapytałam gwałtownie. - Jak mogliście o tym wiedzieć? Wszyscy inni adepci, no cóż z wyjątkiem nas, rzeczywiście klęknęli przed nim. - Czułam przyciąganie do niego, ale nie chciałam tego przyznać przy Venus. Venus wzruszyła ramionami.

43

Osaczona

- To było oczywiste. Był przystojny i w ogóle, ale no dalej! Wyskoczył z ziemi, po tym jak krew Stevie Rae rozeszła się po niej. Patrzyłam na nią z bliska, myśląc, że może powodem tego, że rozpoznała zło Kalony było to, że sama była zbyt zaznajomiona ze złem. - Spójrz, miał skrzydła, to nie było w porządku - dodała Kramisha, dzieląc moja uwagę. - Moja mama mówiła mi, żeby nie ufać białym chłopakom, nawet tym ładnym. Myślę, że ładny, biały facet ze skrzydłami, wyskakujący z ziemi w bałaganie krwi, razem z chordą brzydko-dupnych ptaszysk to podwójne problemy. - Ona ma rację - powiedział Jack, oczywiście zapominając o tym, że był ładnym, białym chłopakiem. - Muszę się czymś podzielić - powiedział Damien. Skupiliśmy całą naszą uwagę na nim, jak przedtem na Kramishy. - Jeśli nie byłbym w środku utworzonego przez nas kręgu, mógłbym również paść na kolana. Przeszły po mnie ciarki niepewności. - A co z Wami? - Zapytałam Bliźniaczki. - Był sexy - powiedziała Shaunee. - W rzeczy samej - powiedziała Erin. Spojrzała na Shaunee. Jej bliźniaczka przytaknęła, więc kontynuowała. - Mógłby dopaść i nas także. Jeśli Afrodyta nie wrzeszczałaby nieładnie na nas, żebyśmy utrzymały krąg, wciąż wracamy do tego wszystkiego. - Co nie jest dobre - powiedziała Shaunee. - O tym właśnie mówię - powiedziała Kramisha. - Znowu ocaliłam członków frajerskiej chordy - wymamrotała Afrodyta. - Po prostu jedz swoją kanapkę - powiedziałam do niej. Potem odwróciłam się do Erika. - A ty? Czy on chciał byś...? - Ucięłam nie będąc pewna jak to powiedzieć. - Został i czcił go? - Dodał Erik, a ja mu przytaknęłam. - No cóż czułem jego moc. Ale pamiętam, że wiedziałem, że coś było nie tak z Neferet, jeśli była przy nim, pomyślałem, że nie chcę mieć z nim do czynienia, więc skupiłem się na innych rzeczach. Nasze oczy spotkały się i przez chwilę patrzyliśmy na siebie. Oczywiście Erik wiedział, że nie wszystko w porządku z Neferet, bo był świadkiem mojej konfrontacji z nią. Plus, od tamtej pory zorientował się, że zdradziłam go będąc z Poetą Wampirów, Lorenem Blackiem, bo Neferet wykorzystała go, by mnie uwiódł i odizolował od przyjaciół.

44

Osaczona

- Więc czerwoni adepci nie są przejęci przez Kalonę jak stali adepci powiedział Darius. - Chociaż wygląda na to, że stali adepci mogą kontrolować efekt przejęcia, jeśli chcą tego. Jak to opisuje Erik, to połączenie mojej reakcji z jego, mówi mi, że może wampiry są mniej podatne na jego wpływ niż adepci. Spauzował, spoglądając na Jacka. - Chciałeś zostać i czcić Kalonę? Jack potrząsnął głową. - Nie, ale nie patrzyłem na niego zbyt długo. Mam na myśli to, że martwiłem się o Stevie Rae, a potem myślałem tylko o zostaniu z Damianem. Plus, Cesarzowa była smutno z powodu S-T-A-R-K-A. - Przeliterował imię, kiedy głaskał sukę. - I musiałem się nią zająć. - Dlaczego nie zostałeś przejęty przez niego? - Zapytałam Dariusa. Widziałam jak jego oczy przemknęły, by spojrzeć na Afrodytę, która nietrzeźwo skubała kanapkę. - Myślałem o czymś innym. - Spauzował. - Chociaż czułem jego wpływ. Pamiętam też, że byłem w nieco innej pozycji niż moi bracia wojownicy. Żadnemu z nich nie była bliska wasza grupa. Kiedy syn Erebusa podejmuje się zadania ochrony, tak jak ja to zrobiłem, kiedy eskortowałem Ciebie i Afrodytę, staje się to mocnym zobowiązaniem. - Obdarzył mnie ciepłym spojrzeniem. Czasem Wyższa Kapłanka jest chroniona przez tą samą grupę wojowników przez całe jej życie. To nie przypadek, że nazywamy się po wiernym mężu naszej Bogini, Erebusie. Uśmiechnęłam się do niego, mając nadzieję, że Afrodyta nie wtrąci się, urażona w jej czcigodne serce. - Jak myślisz, co się dzieje teraz tam na górze? - Jack zapytał nagle. Wszyscy spojrzeli na wygięty strop małego pokoju w tunelu, więc wiedziałam, że nie byłam jedyną szczęśliwą z powodu grubości zimie miedzy nami a „tam na górze”. - Nie wiem - powiedziałam, używając prawdziwej odpowiedzi w rodzaju tej bez znaczenia jak. - Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze. - Myślałam, dobierając słowa ostrożnie. - Wiemy, że pradawny nieśmiertelny uwolnił się z więzienia w ziemi. Wiemy, że przyprowadził ze sobą potwory, takie jak demony, a kiedy ostatni raz chodził po ziemi gwałcił kobiety i czynił niewolnikami mężczyzn. Wiemy, że nasza Wyższa Kapłanka, może nawet to co zostało z Domu Nocy ma się dobrze, z braku lepszego opisu, przeszła na Ciemną Stronę Mocy. W ciszy pauzy, która podążyła za moimi słowami Erik powiedział. - Analogia Star Wars zawsze działa. 45

Osaczona

Uśmiechnęłam się do niego, otrzeźwiałam kontynuując. - Czego nie wiemy? Nie wiemy jak duże są zniszczenia, których dokonał Kalona i Kruki Prześmiewcy w społeczności. Erik powiedział, że widział jakąś elektryczną burzę z deszczem i lodem, ale to może nie być spowodowane przez super naturalne znaczenie. To jest Oklahoma, a pogoda może być całkowicie dziwaczna. Oooooo-klahoma! Dom.kurzu.i.lodowa.burza.skopią.im.tyłki powiedziała Afrodyta. Pohamowałam się ignorując Skojarzoną, Pijaną Dziewczynę z Wizjami. - Więc do tego „co wiemy” możemy zaliczyć to, że jesteśmy całkiem bezpieczni tutaj. Mamy jedzenie, schronienie i mnóstwo innych rzeczy. Chociaż miałam nadzieję, że jesteśmy tutaj bezpieczni. Poklepałam łóżko, na którym siedziałam, które miało ładne, zielone jasne paski. - Hej, mówiąc o „mnóstwie innych rzeczy”. Jak wam się udało to wszystko tutaj przynieść. Zapytałam Stevie Rae. - Jestem ciekawa, nie, dlatego, że jestem złośliwa, ale to łóżko, twój stolik, lodówki i inne rzeczy są naprawdę ulepszeniem w porównaniu do brudnych ubrań i innych okropieństw, które widziałam tutaj miesiąc temu, albo coś koło tego. Obdarzyła mnie ślicznym uśmiechem Stevie Rae i powiedziała. - To w większości zasługa Afrodyty. - Afrodyty? - Zapytałam, podnosząc brwi i gapiąc się na nią tak jak każdy. - Co mam powiedzieć? Stałam się afiszującym się dzieciakiem czyniącym dobro. Dzięki Bogu jestem atrakcyjna. - Powiedziała Afrodyta, potem odbiło jej się jak facetowi. - Oops, scusa - wymamrotała. - Scusa? - Powiedział Jack. - To po włosku, debilu - powiedziała Afrodyta. - Rozszerz swoje gejowskie horyzonty. - Więc co Afrodyta zrobiła z tymi rzeczami tutaj? - Przerwałam, coś, co stało się już pewną sprzeczką. - Kupiła te rzeczy. Faktycznie, to był jej pomysł - powiedziała Stevie Rae. - Scusa? - Powiedziałam, nie starając się zdusić mojego śmiechu. - Zostałam tutaj przez dwa dni, oczekiwałaś, że będę żyła w ruderze? Nie sądzę. Miałam karty kredytowe, więc musiałam tu odnowić. Myślę, że to utrapienie mojej rodziny, tak jak bardzo wytrawne Martini - powiedziała. - Tam jest Pottery Barn na Utica Square dokładnie w dół tej ulicy. Dostarczyli to wszystko do Home Depot, który nie jest tak daleko stąd, chociaż nie byłam tego

46

Osaczona

świadoma, dopóki jeden z czerwonych dziwaków nie oświecił mnie, bo nie robiłam zakupów w stosownych sklepach. - Oni nie są dziwakami - powiedziała Stevie Rae. - Ona, to wie - powiedziała Venus. Afrodyta ogłupiała spiorunowała ją, ale zanim mogła wydobyć z siebie pijacką ripostę, dzieciak zwany Dallas powiedział: - Wiedziałem, że Home Depot tam jest. - Moi przyjaciele i ja spojrzeliśmy się na niego. Wzruszył ramionami. - Znam się na budowlanych rzeczach. - Home Depot… Pottery Barn... dostarczyli to tutaj? - powiedział Erik. - No cóż nie technicznie - powiedziała Stevie Rae. - Ale dostarczyli to do Tribune Lofts, które jest praktycznie w następnych drzwiach. I z małą, uh, przyjacielską perswazją przywieźli rzeczy tutaj, a potem totalnie zapomnieli, że je tu zostawili. Więc ta-da! Nowe rzeczy. - Wciąż nie rozumiem. Jak namówiliście ludzi, by tu weszli? - Powiedział Darius. Westchnęłam. - Jest coś, co powinieneś wiedzieć o czerwonych wampirach... - I czerwonych adeptach, także, tylko nie jest to tak całkowicie mocne przerwała mi Stevie Rae. - I czerwonych adeptach - poprawiłam się. - Mogą kontrolować umysły ludzi. - To brzmi bardziej podle niż jest naprawdę - Stevie Rae zapewniła szybko Dariusa. - Po prostu ulepszyłam wspomnienia dostawców. Nie kontrolowałam ich myśli. Nie używamy naszej mocy, by być złymi, czy coś. - Obdarzyła grupę spojrzeniem. - Prawda? Grupa wymruczała „Prawda” ale zauważyła, że Venus nic nie powiedziała, a Kramisha patrzyła dookoła pokoju jak winowajca. - Mogą kontrolować umysły ludzi. Nie mogą znieść bezpośredniego widoku słońca. Ich siła regeneracji jest wspaniała - powiedział Darius. - Czy coś pominąłem? - Taa, owszem - powiedziała Afrodyta. - Oni gryzą.

47

Osaczona

ROZDZIAŁ SZÓSTY - To jest to. Odcinam cię. - Powiedziałam Afrodycie, kiedy czerwoni adepci wybuchnęli śmiechem. - Afrodyta, ona jest wariatką nawet wtedy, gdy nie jest pijana czy Skojarzona - powiedziała Kramisha - Wszyscy wiemy to przecież - Ale, tak. - Kontynuowałam, odpowiadając Dariusowi ponad śmiechem tłumu. - Wszystkie te rzeczy o czerwonych adeptach są prawdziwe. - I jednym czerwonym wampirze - Stevie Rae odezwała się zmęczona, ale dumna. - Oh, i mogę ci powiedzieć, że wschód słońca był dokładnie zatrzymała się, nastawiła głowę tak jakby słuchała świerszczy - Sześćdziesiąt trzy minuty temu. - Każdy dorosły wampir wie, kiedy wschodzi słońce - powiedział Darius. - Założę się, że to nie czyni wszystkich wampirów tak śpiących jak to czyni ze mną. - Podkreśliła Stevie Rae znaczącym ziewnięciem. - Zazwyczaj nie - powiedział Darius - Tak, więc słońce powoduje, że jestem naprawdę senna - powiedziała. Szczególnie dziś, więc założę się, że ma to związek z tą głupią strzałą, która trafiła we mnie. Odkąd Stevie Rae o tym wspomniała, poczułam się ponownie strasznie wyczerpana, moja wstrząśnięta krew się zawrzała. Rozejrzałam się po naszej połączonej grupie czerwonych i niebieskich, zobaczyłam, że mają podkrążone oczy, a wielu z nich powstrzymuje ziewnięcia. Kalona i problemy w Domu Nocy prześladowały mój umysł, jak również miałam coraz silniejsze wrażenie, że nie wszystko jest z czerwonymi adeptami takie jak się wydaje, ale byłam zbyt zmęczona, aby uporać się z tym wszystkim. Pragnąc móc się rozpłakać, oczyściłam swoje gardło i powiedziałam. - Co myślicie o tym, by wszyscy poszli spać? Jesteśmy tutaj dość bezpieczni, a tak naprawdę nikt z nas nie może nic zrobić z tym, co dzieje się na górze, kiedy jesteśmy tak zmęczeni, że praktycznie zasypiamy na stojąco. 48

Osaczona

- Zgoda - powiedział Darius. - Ale myślę, że powinnyśmy ustawić stróża, na wejściu do tuneli, za twoją zgodą Kapłanko, tak na wszelki wypadek. - Tak, to jest chyba rozsądne - powiedziałam - Stevie Rae, czy są jakieś inne wejścia do tuneli oprócz tego jednego przez magazyn? - Z, myślałam, że wiesz, iż te tunele łączą się pod starymi śródmiejskimi budynkami - powiedziała Stevie Rae - Ta sekcja jest częścią sytemu tuneli. - Ale nikt tu nie przychodzi i nie używa tych tuneli z wyjątkiem Was, czyż nie? - No cóż, nie w tej części, ponieważ każdy myśli, że one są stare, paskudne i opuszczone. - Może, dlatego, że one są stare, paskudne i opuszczone - Afrodyta wymamrotała sarkastycznie. Zauważyłam, że zlekceważyła fakt, iż zakazałam jej pić i zaczęła drugą butelkę wina. - To nie prawda, że jest paskudny i opuszczony - odezwała się Kramisha, marszcząc brwi na Afrodytę. - My tu jesteśmy i dekorujemy. Powinnaś wiedzieć o tym, bo wykorzystujemy twoją, złotą, bez limitową kartę kredytową na zakupy. - Chyba źle użyłaś czasu gramatycznego, jakbyś mówiła o używaniu jej teraz? - Powiedziała Afrodyta przebiegając wzrokiem z Kramishy na Dariusa. - Spójrz, znam cię człowieku, dopiero, co niefortunnie Skojarzyłaś się ze Stevie Rae, nie wspominając już, że jesteś całkowicie zalana, więc nie cierpię korzystać ze swoich umiejętności czerwonego adepta, ale jeśli jeszcze raz się do mnie odezwiesz zapomnę o byciu miłą i skopie ten twój kościsty tyłek. Powiedziała Kramisha. - Czy możemy skupić się na złych typach którzy mogą nas zjeść zamiast kłócić sie ze sobą? - Powiedziałam zmęczona - Stevie Rae, czy inne tunele przyłączają się do tych? - Tak, ale są zamknięte, bynajmniej powinny być tak jak wszystkie. - Czy istnieje tylko jedno wyjście z tego działu do reszty tuneli publicznych? - Spytał Darius. - Znam tylko jedno, było zablokowane przez potężne metalowe drzwi. A co z Wami? Nie znaleźliście więcej? - Powiedziała Stevie Rae. - Cóż, być może - powiedział Ant. - Być może? - powiedziała Stevie Rae. - Badałem to i znalazłem coś, ale wejście było za małe nawet dla mnie, więc nie zbadałem go. Miałem zamiar wrócić i pogrzebać jakąś szuflą, albo przyprowadzić ze sobą umięśnionego Johnny B, ale jeszcze tego nie zrobiłem. 49

Osaczona

Johnny B uśmiechnął się i napiął dla nas. Zignorowałam go, ale bliźniaczki zachichotały z zachwytem. - Więc, zasadniczo, mówicie, że poza wejściem przez magazyn, jest jeszcze jedno, o którym wiemy na pewno, że łączy te tunele z innymi? - Powiedziałam. - Brzmi nawet właściwie - powiedziała Stevie Rae. - Zatem, ja radze ci kapłanko oddelegować dwóch ochroniarzy - powiedział Darius. - Jednego przy wejściu do magazynu i jednego do tego znanego wejścia do innej części tunelu. - Dobrze, brzmi jak dobry pomysł - powiedziałam - Wezmę pierwszą zmianę przy wejściu do magazynu - powiedział Darius. - Erik ty powinieneś mnie zmienić. To jest najbardziej narażone na niebezpieczeństwo miejsce, więc w pełni wykształcony wampir powinien go pilnować. - Erik skinął głową. - Zgoda. - Jack i ja weźmiemy pierwszą zmianę, szczelnie zamkniemy wejście do śródmiejskich tuneli - powiedział Damien. - Jeśli nie macie nic przeciwko. - Tak, moglibyśmy nawet zaplanować jakieś menu i zapisać, jakie rzeczy potrzebujemy w kuchni - powiedział Jack - Brzmi dobrze - powiedziałam uśmiechając się do Jacka i Damiena. - Zgadzam się. Shaunee i Erin mogłybyście zmienić ich na następnej zmianie? - powiedział Darius. Bliźniaczki wzruszyły ramionami. - Dobrze - powiedziała Erin. - Dobrze. Uważam, że rozsądnie będzie jak nie będziemy wysyłać czerwonych adeptów do pilnowania wejścia za dnia. - powiedział Darius. - Hej, możemy skopać komuś dupę - odezwał się Johnny B, patrząc na wszystkich jak atleta przepełniony testosteronem. - To nie tak - powiedziałam, przypuszczałam, że Darius ma rację. Musimy pozwolić Wam spać w ciągu dnia, żebyście mogli pełnić straż nocą, kiedy jesteście silniejsi. W ten sposób będziecie silniejsi od stworów, które staną przeciwko nam. - To, czego nie powiedziałam, to, to, że nawet gdyby Darius nie poruszył dziennej kwestii czerwonych adeptów, ja wymyśliłaby coś. Po prostu nie chciałam być „chroniona” przez dzieci Stevie Rae dopóki nie poczuję się przy nich pewnie. - Och, dobrze. Możemy tak robić. Mi odpowiada chronienie kapłanki i jej grupy - powiedział Johnny B i pewny siebie puścił do mnie oko. Powstrzymałam się od przewrócenia oczami. Nawet bez problemów czerwonych adeptów ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam był kolejny gracz 50

Osaczona

footballowy w moim życiu. Moje oczy prześlizgnęły się przez Erika i musiałam zmusić się, aby nie pokazać miny winowajcy. Tak, on obserwował na mnie. Świetnie. Przeważnie ignorował mnie od chwili, kiedy dostaliśmy się do tunelu i wybrał moment, gdy jakiś inny facet zaczynał ze mną flirtować, by gapić się na mnie. Jack podniósł swoją rękę tak jak robi to pilny uczeń. - Uh, mam pytanie… - Tak, Jack - powiedziałam. - Gdzie my śpimy? - Dobre pytanie - odwróciłam się do Stevie Rae. - Gdzie my śpimy? Johnny B odezwał się zanim Stevie Rae mogła coś odpowiedzieć: - Przypominam, jestem skłonny podzielić się swoim łóżkiem. Moje serce jest zdolne do dzielenia się bardziej niż Kramishy. - To nie twoje serce, chce się dzielić. - Powiedziała Kramisha. - Nienawidzisz mnie, dziecinko - powiedział Johnny B próbując (bez powodzenia) brzmieć wściekle. Kramisha skierowała swoje spojrzenie na niego. - Jesteś wariatem - Cóż mamy jakieś śpiwory - wtrąciła Stevie Rae brzmiąc jakby była na skraju zaśnięcia. - Venus mogłabyś pokazać Zoey gdzie odpoczywa reszta dzieciaków? Myślę, że mogą spać w czyim pokoju chcą. - Przerwała i uśmiechnęła się ze znużeniem do Kramishy. - Poza Kramishy, która nie podzieli się swoim łóżkiem. - Ale możesz się zatrzymać w moim pokoju. Tak może być. - powiedziała Kramisha. - Tylko nie na moim łóżku. - Czy wszyscy posiadają teraz swoje pokoje? - Nie mogłam ukryć zaskoczenia w moim głosie. To wszystko stało się takie inne odkąd byłam ostatni raz tutaj. Wtedy te dzieciaki mogły ledwie być nazwane człekopodobnymi, a tunele były ciemne, brudne i odrażające. Teraz pokój, do którego się wepchnęliśmy był przytulny, światło błyszczało z naftowych lamp i świec, meble były wygodne, oczywiście nowe, nawet były uroczo dopasowane poduszki na łóżku. To wszystko wyglądało tak normalnie. Czy byłam niesprawiedliwa wyobrażając sobie, że było z nimi coś nie tak, bo byłam cholernie zmęczona i ledwie mogłam myśleć? - Każdy kto chciał swój pokój, ma go - odpowiedziała mi Venus Naprawdę nie trudno było je tu zorganizować. W tej części tuneli jest mnóstwo małych ślepych uliczek. Zmieniliśmy je w prawdziwe pokoje. Ja zdecydowanie 51

Osaczona

mam swój własny pokój - uśmiechnęła się do Erika. Musiałam się upomnieć, że prawdopodobnie nie byłoby etyczne przywołać ogień, aby spalił jej wszystkie włosy na główce. - Jest prawdopodobne, że większość nielegalnego alkoholu wysoko procentowego została tu zmagazynowana w czasach Prohibicji8 - powiedział Damien. - To jest logiczne, że właśnie tutaj pod torami kolejowymi spokojnie, potajemnie można było w nocy wyładować towar. - To było ekstra i romantyczne - westchnął Jack - Mam namyśli cały 1920 rok, straty majątku, szafy grające w kafejkach i gangsterzy. - Damien uśmiechnął się do Jacka z pobłażaniem. - W rzeczywistości czas Prohibicji w Tulsie trwał dopiero od 1957 roku. - Nieważne. To nie jest takie romantyczne. To bardziej jak gejowski Biblijny Pas na prochy. - Zachichotał - Gej! Ha ha! - Jesteś zabawny i słodki. Właśnie, dlatego cię kocham. - Powiedział Damien, pocałował Jacka dokładnie w usta, co sprawiło, że Cesarzowa zaczęła szczekać radośnie. - Ok, wymiotuję - powiedziała Afrodyta. - Oh, mam jeszcze jedno pytanie - powiedział Jack marszcząc brwi na Afrodytę. Kiedy Jack zaczął unosić rękę, powiedziała. - Tak, Jack. Co jeszcze? - Gdzie robimy siusiu? - Siusiu? Czy on naprawdę powiedział na głos siusiu? - Afrodyta zachichotała, a potem prychnęła. Zignorowaliśmy ją. - Spokojnie - powiedziała Stevie Rae z olbrzymim ziewnięciem. - Venus możesz im pokazać? - Macie łazienkę? - Co? To był roboczy pion tunelu? Venus uśmiechnęła się szyderczo przypuszczam, że to było spojrzenie tyniewiesz-o-wszystkim. - Mamy rzeczywiście łazienkę. Z prysznicem. - Prysznic z gorącą wodą? - Powiedział Jack z entuzjazmem. - Oczywiście. Nie jesteśmy barbarzyńcami - powiedziała Venus. - Jak? - Spytałam. - Są w budynku dworca nad nami - powiedziała Stevie Rae - Wykonaliśmy dogłębne badanie tego budynku. Ono jest zupełnie bez wejścia, więc nikt nie 8

Prohibicja - częściowy lub pełny zakaz produkcji i dystrybucji napojów alkoholowych. Najczęściej rozumie się pod tym pojęciem okres w historii USA (lata 1920-1933).

52

Osaczona

może tam wejść, chyba, że wejściem z podziemia, więc my kontrolujemy, kto przychodzi i wychodzi. - I nie pozwalamy byle komu wchodzić. - Dodała Venus, patrząc groźnie przez krótki czas. Okey, szczerze, lubiłam ją z każdą sekundą coraz mniej i tym razem nie miało to nic wspólnego z tym, że śliniła się do Erika. - Ekskluuuuuzywny. Tak jakby mój lokal - powiedziała Afrodyta, po czym beknęła. - W każdym bądź razie... - Stevie Rae wywróciła oczami na Afrodytę Badaliśmy na zewnątrz dworzec i znaleźliśmy dwie szatnie męską i damską. Pomyśleliśmy, że należą do pracowników dworca. Mają nawet tam salę gimnastyczną. Dallas tam odpoczywa. - Opadła zmęczona na poduszki, wskazując Dallas gestem. - Idź na przód i pokaż reszcie. Dallas wzruszył nonszalancko ramionami, ale jego uśmiech wskazywał, że wiedział, że robi coś super. - Ja właśnie znalazłem sieć wodną, która idzie do dworca i doprowadziłem ją tu. Wszystkie rury były w dość dobrym stanie. - Nie wszystko ty zrobiłeś - powiedziała Stevie Rae Uśmiechnął się do niej ponownie, a ja dostrzegłam „coś” miedzy nimi. Z pewnością Stevie Rae miała podzielić się ze mną tą wiadomością później. - Ja również rozgryzłem jak podłączyć elektryczność. Uruchomiłem jeszcze grzejniki na wodę, a następnie dzięki karcie kredytowej Afrodyty dostaliśmy wyjątkowo długie kable, dzięki którym przeciągnęliśmy światło do starej części tunelu. Trochę pracy tu i tam, dzięki, której mamy gorącą wodę na górze i prąd na dole. - No, no - Powiedział Jack - To naprawdę ekstra - Imponujące - zgodził się Damien Dallas ciągle się uśmiechał. - Więc, chcecie użyć tego udogodnienia, czy nie? - Powiedziała Venus. Sądzę, że brzmiała zrzędliwie, albo nawet „sukowato” byłoby lepszym określeniem jej wypowiedzi. - Tak! - powiedział Jack - Z pewnością mógłbym, wziąć gorący prysznic zanim udam się pełnić obowiązki. - Uh, jakie jest zaopatrzenie w produkty pielęgnacji włosów tutaj? zapytała Shaunee. - Och dziewczyno. To była pierwsza rzecz, za którą się zabraliśmy, kiedy wróciliśmy tu z powrotem. Nie martw się, zajęłam się tym. - powiedziała 53

Osaczona

Kramisha wstając i czyszcząc swój tyłek będący w obcisłych dżinsach z okruchów. - Doskonale - powiedziała Erin. Trzymałam się na uboczu, kiedy wszyscy ruszyli gęsiego wychodząc z pokoju Stevie Rae. - Hej, Z, przyjdziesz jeszcze kiedyś do mojego pokoju? - Stevie Rae wyglądała na wyczerpaną, ale uśmiechała się do mnie swoim starym uśmiechem. - Oczywiście - powiedziałam. Nasze spojrzenia przesunęły się w kierunku Afrodyty, która nadal siedziała na brzegu łóżka, w połowie opierając się o Dariusa. - Afrodyto, przynieś sobie śpiwór. Przecież możesz też spać tutaj powiedziała Stevie Rae. - Dobrze, posłuchaj. Za żadną cholerę nie chce z tobą spać. - Powiedziała stanowczo próbując mówić wyraźnie po jej propozycji. - Nasze Skojarzenie nie jest dobrym Skojarzeniem. Nie jestem lesbijką, a nawet, jeśli bym była to nie jesteś w moim typie. - Afrodyto ja nie podrywam cię. To po prostu głupie - powiedziała Stevie Rae. - Chce tylko żebyś o tym wiedziała. Chciałabym żebyś wiedziała także, że zerwę to cholerne skojarzenie w pierwszej chwili, gdy tylko dowiem się jak to zrobić. - Stevie Rae westchnęła. - Nie zrób czegoś, co sprawi ból każdej z nas. Ja miałam wystarczająco dużo bólu przez jakiś czas. - Słuchałam wymiany zdań między nimi z niekrytym zainteresowaniem. Mam na myśli, że zostałam Skojarzona z swoim ludzkim chłopakiem po przez czary krwi, więc wiedziałam coś o byciu połączonym z człowiekiem. Również wiedziałam coś o zerwaniu Skojarzenia, co mogło być bardzo bolesne. - Zoey czy zbyt wiele wymagam, abyś przestała się na mnie gapić! Wybuchła Afrodyta, spojrzałam na nią z miną winowajcy. - Ja się nie gapie - skłamałam. - Nieważne. Po prostu przestań. - Skojarzenie jest nieistotne, moja piękności - powiedział Darius, kładąc delikatnie rękę na ramieniu Afrodyty. - To jest jednak dziwne - powiedziała Stevie Rae. Darius uśmiechnął się do niej życzliwie. - Jest wiele typów Skojarzeń. 54

Osaczona

- Dobrze, to nasz nie jest w typie „pije twoją krem i uprawiam z tobą seks” - powiedziała Afrodyta. - Oczywiście, że nie - powiedział Darius i pocałował ją w czoło. - Co znaczy, że możesz tu spać bez wkurzania się - powiedziała Stevie Rae. - Jeszcze raz powtarzam do diabła nie. Dodatkowo idę na służbę z Dariusem - powiedziała zdecydowanie Afrodyta, podnosząc do połowy pustą butelkę wina z dziwnym pozdrowieniem pijaka. - Darius musi pilnować wejścia do tuneli. Nie musi do tego jeszcze pilnować Ciebie pijanej - powiedziała jej Stevie Rae. - Idę z Dariusem - powtórzyła wolno i uparcie - Może iść ze mną - powiedział Darius bez powodzenia próbując zatuszować uśmiech - Zdobędę dla niej śpiwór. Nie sądzę żeby sprawiła dużo kłopotów, a poza tym lubię, mieć ją blisko siebie. - Niedużo kłopotów? - Powiedziałam. Stevie Rae i ja podniosłyśmy brwi. Mogę przysiąc, że jego mocno wyrzeźbione policzki zarumieniły się tylko odrobinę na różowo. - On musi myśleć o innej Afrodycie. Jakiej my nie znamy - powiedziała Stevie Rae. - Chodźmy - powiedziała Afrodyta stając niepewnie na nogi. - Wiem gdzie trzymają te głupie śpiwory. Po prostu ignoruj je. - Próbowała dać nam komiczny grymas niezadowolenia, który zmienił się w męskie beknięcie, złapała Dariusa za rękę i chwiejnym krokiem zaczęła wychodzić z pokoju, kiedy ja i Stevie Rae się śmiałyśmy. Zanim zdążył zrobić unik przed kocem, Darius przez ramię powiedział do Erika, o którym prawie zapomniałam, że znajdował się w pokoju. Prawie. - Erik prześpij się, obudzę cię przed drugą zmianą - Brzmi nieźle. Ja będę... - Erik zawahał się. - Pokój Dallasa jest w głębi tego tunelu. Założę się, że nie będzie mieć nic przeciwko temu, że z nim zamieszkasz - powiedziała Stevie Rae. - Dobrze, tam będę - powiedział Erik. Darius przytaknął. - Kapłanko sprawdziłabyś bandaże na ranie Stevie Rae? Jeśli wymagałyby zmiany to… - Jeśli muszą być zmienione to je zmienię - przerwałam. Do diabła. Już pomagałam wypchnąć strzałę z jej klatki piersiowej. Na pewno mogłam zmienić jej plaster z opatrunkiem, bez wariowania. - Cóż, jeśli nie potrzebujesz mnie, po prostu weź jakiegoś adepta… 55

Osaczona

Zdanie wojownika została przerwane przez mocne szarpnięcie Afrodyty, które wyciągnęło go z pokoju. Po czym ona wsadziła głowę w otwór drzwiowy. - Dobrej szalonej nocy. Nie przeszkadzajcie nam - po czym zniknęła. - Lepszy on niż ja - słyszałam jak Erik wymamrotał, kiedy obserwował jak koc opada na miejsce. Wcale nie próbowałam ukryć swojego uśmiechu. Byłam zadowolona, że Erik wciąż nie był zainteresowany Afrodytą. Nasze oczy się spotkały. Wolno uśmiechnął się do mnie.

56

Osaczona

ROZDZIAŁ SIÓDMY - Nie, Wy dwaj idźcie. Dogońcie resztę. Ja tylko będę spać. - Powiedziała Stevie Rae obracając się w swoją stronę i zwijając się ostrożnie. Słychać było zrzędliwe miauuuu i pulchna mała pomarańczowa kulka sierści wpadła do pokoju, wskakując na łóżko Stevie Rae. - Nala! - Stevie Rae podrapała po głowie mojego kota. - Tęskniłam za Tobą. Nala kichnęła na twarz Stevie Rae, a następnie zrobiła trzy obroty na poduszce obok jej głowy, kładąc się i ponownie zaczynając mruczeć. Stevie Rae i ja uśmiechnęłyśmy się do siebie. Ok. SPECJALNA NOTATKA: Cesarzowa, żółty Labrador Jack’a jest anomalią. Stark wziął ją ze sobą, gdy przenosił się do naszej szkoły z Domu Nocy w Chicago. Potem umarł. Jack ją przygarnął. Następnie stał się nieumarły, ale oczywiście nie był sobą, ponieważ pierwszą rzeczą jaką zrobił było strzelenie strzałą do Stevie Rae. Z tego powodu Cesarzowa jest nadal z Jackiem. Dodatkowo myślę, że dzieciak naprawdę się do niej przywiązał. W każdym razie, gdy nasza grupa uciekła z Domu Nocy, nasze koty i Cesarzowa podążyły za nami. Więc widząc Nalę gnieżdżącą się wygodne na posłaniu poczułam się komfortowo, jak w domu, gdy przyszła do pokoju Stevie Rae dla mnie i Stevie Rae. - Ty i Erik idźcie. Weźcie prysznic lub zróbcie cokolwiek - Powtórzyła śpiąco Stevie Rae, gdy tuliła się do Nali. - Nala i ja urządzimy sobie małą drzemkę. Oh, możesz złapać resztę, gdy wyjdziesz na zewnątrz, skręcisz w lewo, a potem zatoczysz krąg idąc w prawą stronę. Wejście do magazynów jest przez pokój, w którym trzymamy lodówki. - Hej, Darius powiedział, że powinnam sprawdzić Twoje bandaże. Przypomniałam jej. - Później. - Ziewnęła nieznacznie. - Są w porządku. - Ok, skoro tak mówisz - Starałam się nie okazywać ulgi jaką poczułam. Nie ma mowy, żebym kiedykolwiek miała być kimś przypominającym 57

Osaczona

pielęgniarkę. - Wyśpij się. Wrócę niebawem. - Powiedziałam. Przysięgam, że zasnęła zanim ja i Erik przeszliśmy przez koc zastępujący drzwi. Skręciliśmy w nasze lewo i szliśmy przez chwilę nic nie mówiąc. Tunele były mniej odrażające niż kiedy byłam tutaj ostatnio, ale to nie sprawiało, że nie czułam klaustrofobii, nie były również jasne i przyjazne. Co kilka jardów były tam latarnie ustawione na czymś, co wyglądało jak tory kolejowe w cementowej ścianie gdzieś na poziomie wzroku, ale wilgoć wszystko wypełniła. Nie uszliśmy daleko, gdy coś zobaczyłam kątem oka, więc zwolniłam spoglądając na ogromne cienie pomiędzy latarniami. - Co się dzieje? - Spytał delikatnie Erik. Mój żołądek skurczył się ze strachu. - Nie wiem, ja… - Moje słowa się załamały, jakby coś z ciemności na mnie eksplodowało. Otworzyłam usta, by wrzasnąć, wyobrażając sobie zdziczałych czerwonych adeptów, albo coś gorszego, horror związany z Krukami Prześmiewcami. Ale otoczyły mnie ramiona Erika i pociągnął mnie z drogi połowy tuzina nietoperzy, które przeleciały obok. - One wystraszyły się Ciebie tak jak Ty ich. - Powiedział zabierając swe ramiona ze mnie tak szybko, jak stworzenia nas minęły. Zadrżałam, starając się zmusić swoje serce, by znowu regularnie biło. - Ok, nie ma sposobu, żeby wystraszyły się z mojego powodu, jak ja z ich. Ehh. Nietoperze są szczurami ze skrzydłami. Gdy zaczęliśmy ponownie iść Erik zachichotał. - Myślałem, że gołębie były szczurami ze skrzydłami. - Nietoperze, gołębie, kruki - nie obchodzi mnie teraz ich rozróżnianie. Żadne trzepoczące rzeczy nie są moimi ulubieńcami. - Zgadzam się z Tobą - Powiedział uśmiechając się do mnie. Jego uśmiech nie pomógł zwolnić mojemu tętna, gdy szliśmy dalej przysięgam, że mogłam nadal czuć ciepło jego rąk dookoła moich ramion. Kilka kroków później weszliśmy do odcinka tuneli, który był tak niezwykły, że aż zaskakujący. Erik i ja zatrzymaliśmy się, zaczynając się rozglądać. - Wow, to jest wspaniałe. - Powiedziałam. - Taak, wow - Erik zgodził się ze mną. - To musi być zrobione przez tą dziewczynę, Gerarty. Czy Stevie Rae nie przedstawiała jej, jako artystki, która dekoruje tunele? - Tak, ale nie oczekiwałam czegoś takiego - Zapominając o nietoperzach, śledziłam dłońmi piękny, złożony wzór kwiatów, serc, ptaków, różnego rodzaju wirów, splecionych razem, tworzących jasno namalowaną mozaikę, która 58

Osaczona

wydawała się oddychać życiodajną esencją i magią, pochodzącą z tego małego odcinka ponurej, klaustrofobicznej ściany. - Ludzie, istoty ludzkie i wampiry zapłaciliby fortunę za taką sztukę. - Erik nie dodał, jeśli świat kiedyś mógłby się dowiedzieć o czerwonych adeptach i wampirach, ale ta niewypowiedziana myśl zawisła w powietrzu między nami. - Miejmy nadzieję, że będą. - Powiedziałam. - Byłoby miło, jeśli czerwoni adepci staliby się znani dla reszty świata. - Dodatkowo, dodałam sama do siebie, jeśli wyszliby z zamknięcia, może moje uporczywe pytania o ich mocy i skłonności byłyby prostsze do rozwiązania. - W każdym razie, myślę, że między ludźmi a wampirami powinny być lepsze stosunki - Dodałam. - Tak jak między Tobą i Twoim ludzkim chłopakiem? - Zadał to pytanie cicho, bez odrobiny sarkazmu. Napotkałam jego baczne spojrzenie. - Już nigdy nie będę z Heath’em. - Jesteś pewna? - Tak, jestem pewna - Powiedziałam. - Ok, dobrze. - To było wszystko, co powiedział i ponownie zaczęliśmy iść, w milczeniu, zagubieni w swoich własnych myślach. Chwilę po tym jak tunel zakręcił powoli w prawo, co oznaczało, kierunek, w którym przypuszczalnie mieliśmy podążać, po naszej lewej zobaczyliśmy łukowate wyjście zakryte innym kocem. Ten był czarny ze sztucznego aksamitu, ozdobiony tandetnym zdjęciem Elvisa w białym kombinezonie. - To musi być pokój Dallasa. - Tak przypuszczam. Erik zawahał się tylko przez chwilę, następnie przesunął na bok koc i rzuciliśmy okiem na pokój. Nie był bardzo duży i Dallas nie miał łóżka, tylko parę materaców ułożonych jeden na drugim na podłodze, ale miał jasno czerwoną kołdrę i pasujące czerwone poszewki na poduszki (pod kołdrą był duży tłuścioch, którym jak zakładałam był śpiący Dallas), stół, na którym leżało mnóstwo rzeczy, lecz światło nie było dla mnie wystarczająco jasne, by widzieć dokładnie i komplet czarnych poduszkowych krzeseł. Na sklepionej ścianie nad łóżkiem wisiał plakat… zmrużyłam oczy na niego, starając się zobaczyć…. - Jessica Alba w Mieście grzechu. Dzieciak ma wspaniały gust. Jest jedną z najgorętszych wampirzych aktorek - Powiedział cicho Erik, żeby nie budzić Dallasa. Nachmurzyłam się na niego i pociągnęłam koc z Elvisem tak, by zasunąć drzwi. 59

Osaczona

- Co? On nie wisi w mojej sypialni. - Powiedział. - Po prostu dogońmy resztę. - Powiedziałam i zaczęłam ponownie iść. - Hej - Powiedział po kilku minutach martwej ciszy. - Jestem Ci dłużny wielkie podziękowania. - Mnie? Za co? - Popatrzyłam na niego. Napotkał mój wzrok. - Ocaliłaś mnie przed zostaniem w środku tego całego bałaganu. - Nie uratowałam Cię przed tym. Sam z nami przyszedłeś z własnej i nieprzymuszonej woli. Potrząsnął swoją głową. - Nie, jestem całkowicie pewny, że mnie uratowałaś, ponieważ bez Ciebie, myślę, że nie miałbym żadnej wolnej woli. Zatrzymał się i dotknął mojej ręki, delikatnie mnie odwracając, bym stała do niego przodem. Popatrzyłam do góry w jego olśniewające błękitne oczy, które były obramowane jego Znakiem dorosłego wampira, skomplikowanym wzorem, który dawał wrażenie maski, sprawiając, że jego seksowne spojrzenie Clarka Kenta-Supermana zamieniło się w takie jak u Zorro, chorobliwie gorące. Ale Erik był bardziej niż tylko super przystojny. Erik był utalentowanym, szczerym miłym chłopakiem. Nienawidziłam tego, że ze sobą zerwaliśmy. Nienawidziłam, że to z mojego powodu zerwaliśmy. Niezależnie od wszystkiego co się stało, chciałam ponownie być jego dziewczyną. Chciałam, by ponownie mi zaufał. Tak cholernie za nim tęskniłam… - Naprawdę za Tobą tęsknię! - Zdałam sobie sprawę, że wypaliłam słowa, o których myślałam kiedy jego oczy się poszerzyły i jego seksowne usta się uniosły. - Jestem tutaj. Mogłam poczuć jak moja twarz się rumieni w każdym kierunku od mojej szyi ku górze i wiedziałam, że stałam się promiennie, nieatrakcyjnie czerwona. - Więc, to że tutaj jesteś nie jest tym co miałam na myśli. - Powiedziałam nieprzekonująco. Jego uśmiech się powiększył. - Nie chcesz wiedzieć jak mnie uratowałaś? - Tak, oczywiście. - Chciałabym móc ochłodzić swoją twarz, żeby trochę tego koloru buraka mogło zniknąć. - Uratowałaś mnie, ponieważ zamiast zostać zahipnotyzowany mocą Kalony myślałem o Tobie. - Myślałeś o mnie? 60

Osaczona

- Czy wiedziałaś jaka byłaś zdumiewająca, gdy tworzyłaś ten krąg? Potrząsnęłam głową, złapana przez blask jego niebieskich oczu. Nie chciałam oddychać. Nie chciałam robić nic, co mogłoby zniszczyć to, co jest między nami. - Byłaś niesamowita - piękna, potężna i pewna siebie. Byłaś wszystkim, o czym mogłem myśleć. - Przecięłam Twoją dłoń. - To było wszystko, co mogłam powiedzieć. - Musiałaś. To była część rytuału. - Podniósł swą rękę i odwrócił ją wewnętrzną częścią dłoni do góry, więc mogłam zobaczyć cienkie żyły, które przecięłam w miejscu pod jego kciukiem. Błądziłam delikatnie palcem po różowej linii. - Nienawidzę Cię ranić. Wziął moją dłoń w swoją i ją odwrócił, więc szafirowe tatuaże, które pokrywały moje wnętrza dłoni były widoczne. Następnie, więcej niż ja właśnie zrobiłam, delikatnie kreślił palcem po mojej skórze. Zadrżałam, ale nie zabrałam dłoni. - Nie czułem żadnego bólu gdy przecinałaś moją skórę. Wszystkim co czułem byłaś Ty. Żar Twego ciała. Sposób w jaki pachniesz. To jak się czujesz w moich ramionach. To dlatego ten potwór na mnie nie wpłynął. To dlatego nie wierzyłem Neferet. Ocaliłaś mnie Zoey. - Nawet po tym wszystkim co się między nami wydarzyło, możesz tak mówić? - Moje oczy przepełnione były łzami i musiałam szybko zamrugać, by powstrzymać je przed wypłynięciem. Patrzyłam jak Erik bierze głęboki wdech. Wyglądał jak nurek, który szykuje się do skoku z wysokiego, niebezpiecznego klifu. Następnie powiedział w pośpiechu. - Zoey, kocham Cię. Wszystko, co się między nami wydarzyło nie zmieniło tego, nawet kiedy tego chciałem. - Ujął moją twarz w swe dłonie. - Nie mogłem zostać uwiedziony przez Neferet albo zahipnotyzowany przez Kalonę, ponieważ już oszalałem dla Ciebie, byłem zahipnotyzowany przez to, co do Ciebie czuję. Nadal chcę z Tobą być Zoey, jeśli tylko powiesz tak. - Tak. - Wyszeptałam bez chwili wahania. Wygiął się i jego wargi napotkały moje. Otworzyłam usta i zaakceptowałam jego znajomy pocałunek. Jego smak był taki sam, jego dotyk był taki sam. Przesunęłam moje ręce w górę, dookoła jego szerokich ramion, przywierając mocno do niego, ledwo mogąc uwierzyć, że mi wybaczył, że nadal mnie pragnie, wciąż mnie kocha. 61

Osaczona

- Zoey - Wymruczał naprzeciw moich ust. - Też za Tobą tęskniłem. Potem znowu mnie pocałował i przysięgam, że mnie odurzył. To było inne niż całowanie go wcześniej, zanim stał się całkowicie wampirem, zanim straciłam swoje dziewictwo z innym mężczyzną. Teraz było tak, jakby znał sekret, ale ja w nim byłam. Bardziej czułam jego jęki niż je słyszałam, i potem poczułam także twardość i chłód ścian tunelu pod moimi plecami, gdy odwracał mnie w swych ramionach i uwięził mnie w nich. Jedna z jego dłoni powędrowała na moje plecy, mocno przycisnął mnie do siebie. Druga, czułam, że ześlizguje się w dół mojego ciała, zbierając moją ceremonialną suknię i poruszającą się po moim udzie zanim nie znalazł jej rąbka, następnie jego palce odnalazły drogę do góry i pod spód, ciepło wbrew zimnu mojego nagiego ciała. Nagie ciało? Plecy przyciśnięte do ściany tunelu? Szukając w ciemności? I uderzyła mnie najgorsza z myśli: Czy Erik myślał, że jak uprawiałam sex (raz) to teraz jest otwarty sezon na przelatywanie Zoey? Ah, cholera! Nie zamierzałam tego robić. Nie tutaj. Nie w taki sposób. Do diabła, nawet nie wiedziałam, czy jestem gotowa to ponownie zrobić. Ten jeden jedyny raz, gdy uprawiałam seks zakończył się fatalnie i był największym błędem mojego życia. Definitywnie nie zmienił mnie w jakiś typ nimfomanki. Naparłam na klatkę piersiową Erika i odciągnęłam swoje usta od jego. Wydawało się, że nie ma nic przeciwko. Obecnie, zaledwie to zauważał. Tylko poruszał biodrami (w znaczeniu erotycznym) przede mną i przysuwał swoje wargi do mojej szyi. - Uh… Erik, proszę przestań. - Powiedziałam tracąc dech. - Ummm… tak dobrze smakujesz. Brzmiał tak seksownie i był podniecony, że przez chwilę byłam zdezorientowana, nie wiedząc czego naprawdę chcę. To znaczy, chciałam znowu z nim być, był całkowicie gorący, znajomy i… Właśnie zaczęłam się z nim relaksować, gdy ujrzałam w przelocie coś nad jego ramieniem. Sparaliżował mnie strach, gdy zdałam sobie sprawę, że to coś ma oczy świecące głęboką czerwienią, migoczące w morzu ciemności, które wydawały rozlewać i wić się w powietrzu jak duch, nie tworzący nic poza ciemnością. - Erik. Przestań. Teraz. - Popchnęłam mocno jego klatkę piersiową i potknął się w połowie kroku. Moje serce szaleńczo biło, odwróciłam się szybko, więc mogłam stanąć naprzeciw z czymś, co było za nim. Nie było tam 62

Osaczona

czerwonych oczu patrzących na mnie wilkiem, ale przysięgam, że widziałam atramentową czerń bez czarnych cieni. Gdy zamrugałam i skupiłam mój wzrok upiorność zniknęła, nie zostawiając nic oprócz Erika i mnie w ciemnych, cichych tunelach. Nagle z przeciwnego kierunku usłyszałam skrzypienie butów o beton i zastygłam w głębokim wdechu przygotowując się na przywołanie jakiegokolwiek elementu kręgu, którego będę potrzebować, by zwalczyć tą nową anonimową osobę, kiedy Kramisha wyszła spokojnie z cienia. Rzuciła Erikowi długie, rozważne spojrzenie i powiedziała. - Chłopaczku, pracujesz, tu w tunelu? Cholera! Grasz w jakąś grę! Erik odwrócił się do niej, gdy tulił mnie pod swym ramieniem. Nie musiałam patrzeć na niego w górę, by wiedzieć, że na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Erik był naprawdę dobrym aktorem. Twarz, którą pokazał Kramishy była całkowicie opanowana z właściwą ilością seksownego uśmiechu „zostałeś przyłapany”. - Hej Kramisha. - Powiedział gładko. Z drugiej strony masz mnie. Mogłam ledwie stać, nie mówiąc już o mówieniu. Wiedziałam, że moja twarz była czerwona jak burak, a usta wyglądały na potłuczone i wilgotne. Do diabła, prawdopodobnie wyglądałam na potłuczoną i mokrą. - Kramisha, widziałaś coś tam w tunelu? - Wskazałam podbródkiem w kierunku cienia za nami, zdolna jedynie brzmieć jak pół-porno gwiazda bez tchu. - Nie, dziewczynko, widziałam tylko Ciebie i Twojego chłopaka ssącego twoja twarz - powiedziała szybko Kramisha. Zastanawiałam się, czy nie powiedziała tego zbyt szybko. - Aww! Czy Erik i Z obejmowali się? To słodkie! - Pozornie znikąd, Jack nagle zmaterializował się za Kramishą, Cesarzowa szczekała i warczała obok niego. - Z, nie świruj. Prawdopodobnie widziałaś więcej tych nietoperzy powiedział Erik, ściskając moje ramię uspokajająco, zanim przytaknął Jackowi. - Hej, Jack. Myślałem, że będziesz brał teraz gorący prysznic. - Tak, ale przyszedł pomóc mi wziąć jakieś ręczniki i inne rzeczy powiedziała Kramisha. - I tak, to zdecydowanie dziwne tutaj. Nie zadzierają z nami, jeśli my z nimi nie zadzieramy. - Potem ziewnęła i zrobiła poważnie imponujące rozciągnięcie, które spowodowało, że wyglądała jak długi, szczupły,

63

Osaczona

czarny kot. - Jeśli jesteście tutaj, może pomoglibyście Jackowi wziąć rzeczy do pryszniców, a ja zdrzemnę się trochę? - Nie ma problemu. Chętnie pomożemy - powiedziałam, odzyskując głos i czując się jak kretynka, pozwalając nietoperzom wyskakującym z ciemnego tunelu prawie przestraszyć mnie. Jejku, naprawdę potrzebuję snu. - Erik i ja szliśmy właśnie do łazienki. Kramisha obdarzyła nas długim, powolnym spojrzeniem, które nie było mniej znane, bo była śpiąca. - Uh-huh. Wyglądacie, jakbyście szli do łazienki. Czułam jak się znowu rumienie. Odwróciła się i myślałam, że idzie do (dziwacznej) ściany tunelu po prawej, za nią, ale zamiast tego, zniknęła w nim. Potem usłyszałam zapalana zapałkę, a migocząca latarnia oświetliła sekcję tuneli, tylko trochę mniejszy pokój niż Dallas. Kramisha powiesiła latarnię na szpikulcu, a potem spojrzała przez ramię na nas. - Więc na co czekacie? - Oh, tak, ok - powiedziałam. Jack, Cesarzowa, Erik i ja przesunęliśmy się obok Kramishy, by spojrzeć na ten nowy pokój. Naprawdę miał półki zbudowane na kwadratowych, cementowych ścianach i wyglądały jak porządna szafa. Spojrzałam na schludna stertę złożonych ręczników i dziwnie wystarczająco puszystych szlafroków, które Cesarzowa wywęszyła. - Czy ten pies jest czysty? - Zapytała Kramisha. - Damien mówi, że pyszczek psa jest czystszy niż usta człowieka powiedział Jack, klepiąc wielki, żółty łeb labradora. - Nie jesteśmy ludźmi - powiedziała Kramisha. - Więc możesz trzymać jej wielki, mokry nos z dala od tych rzeczy? - W porządku. Ale spróbuj zapamiętać, że przeszła traumę i jej uczucia można łatwo zranić. Podczas gdy Jack przyciągnął Cesarzową Cesarzowado siebie i przeprowadzał z nią poważną konwersację o trzymaniu nosa z dala od rzeczy, ja patrzyłam na sterty rzeczy. - Huh. Kto wie, że wszystko tu jest? - Afrodyta - powiedziała Kramisha, kiedy wypełniała nasze ramiona rzeczami z frotte. - Zapłaciła za to. Albo pieniędzmi ze złotej karty jej matki. Nie uwierzyłabyś, że te wszystkie rzeczy można zamówić z Pottery Barn, jeśli

64

Osaczona

masz nielimitowany kredyt. To zdecydowało raz na zawsze o mojej przyszłej karierze. - Naprawdę? A co chcesz robić? - zapytał Jack. Cesarzowa usiadła grzecznie obok niego, trzymał ramiona wyciągnięte do wypełnienia przez ręczniki i szlafroki. - Będę pisarką, jedną z tych bogatych. Która ma nielimitowana złota kartę. Wiecie, że ludzie inaczej Cię traktują, kiedy masz taką? - Taa, tak myślę. Widziałem jak w sklepie ludzie podlizują się Bliźniaczkom - powiedział Jack. - Ich rodziny też mają dużo pieniędzy. Wyszeptał ostatnia część, jakby to był wielki sekret, a nie był. Wszyscy wiedzieli, że rodzice Bliźniaczek byli bogaci. Okay, nie tak bogaci jak Afrodyty, ale jednak. Kupiły mi buty na urodziny, które kosztowały czterysta dolarów. To było zdecydowanie za drogie dla mnie. - No cóż. Zdecydowałam, że lubię takie podlizywanie. Więc takie będę mieć. Ok, wystarczy już tych rzeczy. Chodźcie. Pójdę z Wami kawałek, ale kiedy dotrę do swojego pokoju, padnę. Jack, potrafisz znaleźć drogę do pryszniców, czyż nie? - Yep - powiedział. Szliśmy wzdłuż tunelu, podążając nim i zakręcając na prawo. Następne zasłonięte drzwi, do których doszliśmy były przykryte połyskującym pasem fioletowego jedwabiu. - Tutaj jest mój pokój. - Kramisha widziała jak się gapię na wspaniały materiał maskujący zastępujący drzwi i uśmiechnęła się. - To kurtyna z Pier One. Nie dostarczają ich, ale uznają nielimitowane złote karty. - Świetny kolor - powiedziałam, myśląc jak kretyńskie to było z mojej strony, wyobrażać sobie potwory w każdym cieniu, kiedy miejsce było udekorowane Pier One. - Dzięki, lubię pewne kolory. Są ważną częścią dekoracji. Chcecie zobaczyć mój pokój? - Tak - powiedziałam. Kramisha spojrzała z Jacka na Cesarzową. - Jest przeszkolona w siusianiu? Jack wzdrygnął się. - Oczywiście. Jest całkowitą damą. - Lepiej, żeby była - Kramisha wymruczała, potem pociągnęła kurtynę na bok i zrobiła wdzięczny, teatralny gest wolną ręką. - Możecie wejść na moją przestrzeń. 65

Osaczona

Pokój Kramishy był dwukrotnej wielkości niż Stevie Rea. Miała dwie latarnie i mnóstwo zapachowych, zapalonych świec, które uderzały świeżym zapachem cytrusów. Oczywiście niedawno pomalowała ściany na jasny kolor limonki. Jej meble były w ciemnym drewnie - łóżko, szafa, stolik przy łóżku i biblioteczka. Nie miała żadnych krzeseł, ale ułożone w stosy dookoła pokoju wielkie satynowe poduszki, jaskrawo fioletowe i różowe, które pasowały do narzuty na łóżku. Po jednej jego stronie leżało kilka książek, z zakładkami, albo otwartych, jakby była w środku czytania ich wszystkich w tym samym czasie. Zauważyłam, że pośród książek w biblioteczce, leżały takie, które miały na grzbiecie znaczek Dewey Decimal. Karmisha zauważyła na co patrzę. - Centralna Biblioteka w śródmieściu. Mają otwarte w weekendy do bardzo późna. - Nie wiedziałem, że biblioteka pozwala na wypożyczenie tylu książek na raz - powiedział Jack. Kramisha powiedziała nerwowo. - Nie pozwalają. Nie technicznie. Nie jeśli nie zrobiłbyś czegoś takiego, czy takiego z ich myślami. Zwrócę je wkrótce jak dostanę się do Borders i kupię swoją własną - dodała. Westchnęłam i dodałam „popełnianie złodziejstwa w bibliotece” do listy w mojej głowie, które czerwoni adepci powinni przestać robić, kiedy w myślach uzupełniałam też ukaranie się za złe zachowanie. Kramisha zdecydowanie wyglądała na winną zwinięcia tych książek z biblioteki. Czy dzieciak, który wciąż ma potworne tendencje będzie martwił się o nieistotne złodziejstwo? Nie, nie, nie, do diabła, nie, powiedziałam sobie, automatycznie wędrując do łóżka, by przeczytać niektóre tytuły książek. Była tu wielka kopia kompletnej pracy Shakespeare’a, ale również ilustrowana książka w twardej oprawie Jane Eyre, która leżała na książce nazwanej The Silver Metal Lover, napisanej przez Tanith Lee. Była tam również edycja w twardej oprawie Dragon-flight, Anne McCaffrey, leżąca obok Thug-A-Licious, Candy Licke i G-Spot autora, który nazywał się Norie. Te trzy książki były otwarte i wyglądały na ekstremalnie obrzydliwie ogromne. Totalnie ciekawa, odłożyłam stos ręczników na jaskrawo różowej narzucie łóżka, podniosłam Thug-A-Licious i zaczęłam czytać na otwartej stronie. Przysięgam, że moja siatkówka zaczęła piec, od gorąca sceny. - Książka porno. Podoba mi się - powiedział Erik znad mojego ramienia. - Um, to moje badania - Kramisha szybko wyszarpnęła książkę z moich palców, rzucając spojrzenie Erikowi. - I odprowadzę Was do drzwi, nie potrzebujecie pomocy. 66

Osaczona

Czułam jak moja twarz robi się znowu gorąca i przytaknęłam. - Hej niezłe wiersze - usłyszałam jak mówi Jack. Szczęśliwy, że przerywał. Popatrzyłam na to, co pokazuje Jack i zobaczyłam kilka plakatów przyklejonych na gorący klej na zielonej ścianie Kramishy. Były wypełnione wierszami, wszystkie napisane tym samym zawiłym pismem, ale różnymi kolorami fluorescencyjnych magicznych markerów. - Podobają Ci się? - powiedziała Kramisha. - Tak, są świetne. Naprawdę lubię poezję - powiedział Jack. - Są moje. Napisałam je - powiedziała Kramisha. - Żartujesz? Myślałem, że są z książki, albo coś w tym rodzaju. Jesteś naprawdę dobra - powiedział Jack. - Dzięki, powiedziałam Wam, że będę pisarką. Sławną, bogatą ze złotą kartą. Niejasno usłyszałam, że Erik dołączył do dyskusji. Cała moja uwaga skupiła się na jednym krótkim wierszu, napisanym na czarno na czerwonym plakacie. - Napisałaś ten też? - Zapytałam, nie dbając, że przerwałam ich dyskusję o tym, kto jest lepszy Robert Frost czy Emily Dickinson. - Napisałam je wszystkie - powiedziała. - Zawsze lubiłam pisać, ale odkąd zostałam Naznaczona robię to częściej i częściej. Po prostu przychodzą do mnie. Mam nadzieję, że będę mogła napisać coś więcej niż tylko wiersze. Lubię je, ale poezja nie przynosi zysków. Widzicie, badam kariery w Centralnej Bibliotece również, bo wiecie, że jest do późna otwarta. W każdym razie poeci nie… - Kramisha - -przerwałam jej - kiedy napisałaś ten? - Mój żołądek wywrócił się, a usta stały się suche. - Napisałam je wszystkie jakieś parę dni temu. No wiecie, odkąd Stevie Rae spowodowała, że nasze odczucia wróciły. Zanim to nastąpiło nie myślałam o niczym oprócz jedzenia ludzi. - Uśmiechnęła się przepraszająco i podniosła jedno ramię. - Więc ten napisałaś - ten na czarno - jakieś parę dni temu? - Wskazałam wiersz. Cienie w cieniu Wyczekuje w snach Skrzydła czarne jak Afryka Ciało mocne jak głaz Wyczekuje 67

Osaczona

Wezwania Kruków.9 Jack spojrzał, jakby czytał go pierwszy raz. - O, Bogini! - Usłyszałam Erika jak też wstrzymuje oddech, po przeczytaniu wiersza. - To łatwe. To jest ostatni, jaki napisałam wczoraj. Byłam… - Jej słowa wypadły z niej, kiedy zrozumiała naszą reakcję. - O cholera! On jest o nim!

9

Shadows in shadows He watches through dreams Wings black as Africa Body strong as stone Done waiting The ravens call.

68

Osaczona

ROZDZIAŁ ÓSMY - Co skłoniło Cię do napisania tego? - Zapytałam, wciąż zerkając na czarne słowa. Kramisha ciężko usiadła na swoim łóżku, nagle wyglądając niemal na tak wyczerpaną jak Stevie Rae. Potrząsała swoją głową tam i z powrotem, tam i z powrotem sprawiając, że jej pomarańczowo - czarne włosy wiły się dookoła jej gładkich policzków. - To po prostu do mnie przyszło, jak wszystkie rzeczy, które napisałam. Rzeczy po prostu przychodzą do mojej głowy i następnie je zapisuję. - Jak myślisz, co to znaczy? - Zapytał Jack, poklepując ją łagodnie po ramieniu podobnie jak klepie Cesarzową (która leżała zwinięta w kłębek przy jego stopach). - Naprawdę nie chcę o tym myśleć. To do mnie przyszło. Napisałam to. To wszystko. - Przestała mówić, spoglądając do góry na plakat i następnie patrząc szybko nieobecnym wzrokiem, jakby to, co zobaczyła ją przeraziło. - Czy wszystkie wiersze napisałaś po dniu, gdy Stevie Rae przeszła Przemianę? Przeniosłam swoją uwagę na inny wiersz. Było tam parę haiku10. Oczy obserwują zawsze Cienie wśród cieni czekają Czarnych piór upadku Wpierw zaakceptowany, pokochany Następnie zdradzony - poniżony Słodką niczym groszki szykuje zemstę11. 10

Haiku - japońska forma poetycka. Haiku jest związane z filozofią zen, która w sztuce zakłada operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja. Najlepsze haiku często świadomie nie pozwalają na jakąkolwiek konkretną interpretację, a jednak pozostawiają w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać poeta.

69

Osaczona

- Słodka błogosławiona Nyks. - Zszokowany głos Erika doszedł zza mnie, zbyt cichy, by go usłyszeć. - Wszystkie są o nim. - Co znaczy „Słodką niczym groszki”? - Jack zapytał Kramishy. - Wiesz nadziewane groszki. Uwielbiam nadziewane groszki. Powiedziała. Erik i ja chodziliśmy dookoła pokoju Kramishy. Im więcej czytałam, tym bardziej skręcał się mój żołądek. Uczynili Źle Jak atrament z zepsutego pióra Odrzucony z powodu kogoś innego Wyczerpany Ale powróci Odziany w noc Piękny jak król Ze swą królową Krzywdę Uczynią prawem Niepodważalnym12

11

Eyes watching always Shadows in shadows they wait A black feather falls First accepted, loved Then betrayed - spit in the face Vengeance sweet like dots 12 They done Wrong Like ink from a busted pen Thrown away ’cause of someone else Used up But he come back Dressed in night Fine as a king With his queen The wrong Made right So right

70

Osaczona

- Kramisha, co myślałaś, pisząc ten ostatni wiersz? - Zapytałam ją, wskazując na ostatni, jaki przeczytałam. Ponownie wzruszyła ramionami. - Zgaduję, że wymyśliłam go, kiedy myślałam o tym jak wydostaliśmy się z Domu Nocy, a nie powinniśmy. To znaczy, wiem, że lepiej dla nas jest pod ziemią, ale to nie w porządku, że tylko Neferet o nas wie. Jest złego rodzaju Wyższą Kapłanką. - Kramisha, czy możesz zrobić mi przysługę i przepisać dla mnie wszystkie te wiersze? - Myślisz, że bałaganię, prawda? - Nie, nie myślę, że bałaganisz. - Zapewniłam ją mając nadzieję, że moje instynkty mnie nie zawodzą i nie błądzę znowu w ciemności. - Myślę, że zostałaś obdarowana przez Nyks. Chcę tylko być pewna, że używamy Twojego daru we właściwy sposób. - Myślę, że ona jest kandydatką na Wampirzą Laureatkę Poezji i przewyższa umiejętnościami naszego ostatniego poetę. - Powiedział Erik. Popatrzyłam na niego ostro, a on wzruszył ramionami i szeroko się uśmiechnął. - To była tylko taka myśl, to wszystko. Ok, nawet, jeśli myślenie o Lorenie sprawiało, że czułam się niekomfortowo, zwłaszcza jeśli Erik był jedynym, który zaczął ten temat poczułam prawidłowość jego stwierdzenia głęboko w moim wnętrzu, co mówiło więcej na temat prawdziwej natury Kramishy, niż moja wyczerpana niepewność i moja najwidoczniej nadwrażliwa wyobraźnia mówiła mi. Nyks wyraźnie dała nam znak przez tego dzieciaka. Co do diabła. Jestem jedyną Wyższą Kapłanką jaką mamy. Mogę wygłosić oświadczenie. - Kramisha, zamierzam ogłosić Cię naszą pierwszą Laureatką Poezji. - Coooooo!? Żartujesz sobie?? Żartujesz, prawda? - Nie żartuję. Jesteśmy nowym typem grupy wampirów. Jesteśmy cywilizowaną nową grupą wampirów, a to oznacza, że potrzebujemy Laureata Poezji. Jesteś nim. - Uh… zgadzam się z Tobą Z i w ogóle, ale czy Rada nie musi zagłosować na nowego Laureata Poezji? - Powiedział Jack. - Tak i mam członków mojej Rady tutaj ze sobą. - Zdałam sobie sprawę, że Jack mówi o Radzie Nyks, która zarządzała wszystkimi wampirami i której Dyrektorką była Szekina. Ale ja też mam Radę, Radę Prefektów, uznaną przez szkołę, składającą się ze mnie, Erika, Bliźniaczek, Damiena, Afrodyty i Stevie Rae. 71

Osaczona

- Kramisha ma mój głos - Powiedział Erik. - Spójrz, to praktycznie oficjalne. - Powiedziałam. - Taa! - Krzyknął wesoło Jack. - To szalony pomysł, ale mi się podoba. - Promieniowała Kramisha. - Więc przepisz dla mnie te wiersze zanim pójdziesz spać, okej? - Tak, mogę to zrobić. - Chodź Jack. Nasza Laureatka Poezji potrzebuje się przespać. - Powiedział Erik. - Hej, moje gratulacje Kramisha. - Tak, wielkie gratulacje - Powiedział Jack, ściskając Kramishę. - Idźcie stąd wszyscy. Mam robotę do wykonania. Następnie będę mogła odpocząć. Laureatka Poezji musi się starać, wyglądać jak najlepiej. Powiedziała wyszukanie Kramisha, kończąc dwuwierszem. Erik i ja wyszliśmy za Jackiem i Cesarzową z pokoju Kramishy i poszliśmy w dół tunelu. - Czy wiersze naprawdę były o Kalonie? - Powiedział Jack. - Myślę, że tak. - Powiedziałam. - Też tak myślisz? - Zapytałam Erika. Pokiwał ponuro głową. - O mój Boże! Co to oznacza? - Powiedział Jack. - Nie mam pojęcia. W tym jest udział Nyks. Mogę to poczuć. Proroctwa, które otrzymujemy są w formie wiersza. Teraz to? To nie może być zbieg okoliczności. - Jeśli to jest dzieło Bogini, to musi być jakiś sposób, w jaki to może nam pomóc. - Powiedział Erik. - Tak, też tak myślę. - Musimy się tylko dowiedzieć jak. - Powiedział Erik. - Więc będziemy potrzebować kogoś z większym mózgiem niż mój powiedziałam. Nastąpiła krótka przerwa, a potem wszyscy troje powiedzieliśmy jednocześnie. - Damien. - Straszne cienie, nietoperze i moje obawy o czerwonych adeptach poszły chwilowo w zapomnienie, gdy podążałam w dół tuneli z Erikiem i Jackiem. - Drzwi do magazynu są tutaj. - Jack kierował nas przez zaskakująco domową kuchnię do bocznego pokoju, który był oczywiście spiżarnią, jednak mogę się założyć, że wiem, dlaczego był odnowiony, było tam więcej napojów niż paczek chipsów i pudełek płatków zbożowych, teraz przyniesionych. Na całej jednej ścianie znajdowały się schludnie zwinięte, ułożone obok siebie, jedne na drugich puszyste śpiwory i poduszki. 72

Osaczona

- Więc to jest droga do magazynu? - Wskazałam na drewniane schody rozciągnięte w rogu składu i prowadzące na górę do otwartych drzwi. - Tak, to one. - Powiedział Jack. Jack poszedł pierwszy a ja podążyłam za nim, wsadzając moją głowę do góry do rzekomo opuszczonego budynku. Moim pierwszym wrażeniem była ciemność i kurz rozpraszany w ciągu paru minut przez coś, co wyglądało jak efekt stroboskopowych świateł i błysków z nagłej jasności przedostającej się przez zabite deskami okna i drzwi. Kiedy usłyszałam trzask pioruna, zrozumiałam, że pamiętałam, co Erik powiedział o większości przechodzących burzy z piorunami, które nie są niezwykłe dla Tulsy, nawet we wczesnym styczniu. Ale to nie był normalny dzień i nie mogłam pomóc, ale wierzyłam, że to także nie jest normalna burza z piorunami. Zanim rozejrzałam się dookoła wyciągnęłam swój telefon komórkowy z torebki. Otworzyłam go. Brak zasięgu. - Mój także nie działa. Nie odkąd tutaj przybyliśmy. - Powiedział Erik. - Mój się ładuje na dole w kuchni, ale wiem, że Damien sprawdzał go, gdy tu dotarliśmy i także nie miał sygnału. - Wiecie, że zła pogoda mogła rozwalić wierze. - Powiedział Erik w odpowiedzi z osłabiająco zmartwioną miną, co przynajmniej tak odebrałam. Pamiętacie tą wielką burzę miesiąc temu albo więcej? Mój telefon nie działał całe trzy dni. - Dzięki za starania, żebym poczuła się lepiej, ale ja tylko… po prostu nie wierzę, że to jest naturalne zjawisko. - Tak, wiem. - Powiedział cicho. Wzięłam głęboki wdech. Cóż, naturalne czy nie, zamierzamy sobie z tym poradzić i zaraz nie będzie piekielnych rzeczy, które możemy zrobić podczas naszej izolacji w tym miejscu. Na zewnątrz szaleje burza i jeszcze nie jesteśmy gotowi, by się z tym zmierzyć. Więc pierwsza sprawa. Wyprostowałam ręce i rozejrzałam się dookoła. Wyszliśmy w małym pokoju, który miał pół ściany a następnie bankomat jak okno wycięte w prawdziwej ścianie, uzupełnione mosiężnymi kratami z przodu. Szybko zdecydowałam, że to musiała być kasa zajezdni. Stamtąd weszliśmy do olbrzymiego pomieszczenia. Podłoga była marmurowa i w półmroku nadal wyglądała gładko jak masło. Ściany były dziwne, tak myślę. Wszystkie były szorstkie i ogołocone od podłogi, aż do wysokości około stopy albo nawet 73

Osaczona

ponad moją głowę i następnie dopiero tam zaczynały się dekoracje. Były zamazane przez kurz, czas i zaniedbanie. Nad wszystkim wisiały pajęczyny (ehh... Najpierw nietoperze, a teraz pająki!), ale jaskrawe kolory starego Art Deco były nadal widoczne, mozaiki opowiadające historie o rdzennych mieszkańcach Ameryki, stroiki z piór, końska skóra i grzywa. Spojrzałam dookoła na skorodowane piękno i pomyślałam tu można by stworzyć wspaniałą szkołę. To miejsce było duże i pełne wdzięku, jak wiele budynków w śródmieściu Tulsy, zawdzięczających wygląd zwiększonemu zainteresowaniu farbami olejnymi i popularnemu w 1920 stylowi Art Deco. Zagubiona w myślach o tym, co kiedyś tutaj mogło być, przeszłam przez puste lobby, zerkając dookoła, zauważając przedpokój, który rozciągał się z tego dużego pokoju, prowadząc do innych, zdumiona, że jest ich wystarczająco dużo, by pomieścić kilka klas do nauki. Wybraliśmy jeden z tych korytarzy, będący ślepą uliczką zakończoną szerokimi podwójnymi szklanymi drzwiami. Jack wskazał na nie głową. - To sala gimnastyczna. - Wszyscy spojrzeliśmy na zniszczone przez czas szkło. W pół mroku mogłam tylko rozróżnić zarysy kształtów, które wyglądały jak wielkie śpiące bestie ze świata zmarłych. - Tam są drzwi do przebieralni dla chłopaków. - Jack wskazał na zamknięte drzwi znajdujące się po prawej stronie sali gimnastycznej. - A tam są damskie. - Ok, więc zamierzam iść pod prysznic. - Powiedziałam nieprzekonująco. Erik czy mógłbyś z Jackiem powiedzieć Damienowi o wierszach Kramishy? Powiedz mu, że gdyby potrzebował ze mną o nich porozmawiać będę w pokoju Stevie Rae. - Na szczęście brzmiałam na śpiącą, przynajmniej od paru godzin. Jeśli to może zaczekać, wszyscy się spotkamy i spróbujemy wymyślić, co to może znaczyć, kiedy już odpoczniemy. - Przesunęłam ręczniki i szlafroki, które ściskałam, więc mogłam przetrzeć moją zaspaną twarz. - Musisz odpocząć Z. Nie przejdziesz przez to wszystko i nie będziesz normalnie funkcjonować bez snu. - Powiedział Erik. - Tak, jeśli Damien nie będzie czuwał na obowiązkowym dyżurze ze mną, będę bał się zasnąć. - Powiedział Jack i jakby dla potwierdzenia własnych słów ziewnął. - Bliźniaczki niebawem Cię zastąpią. - Uśmiechnęłam się do Jacka. - Tylko wytrzymaj do tego czasu. - Mój uśmiech się poszerzył tak, by objąć też Erika Wkrótce Cię zobaczę. Was obu. Zaczęłam się odwracać i Erik dotknął mojej ręki, by mnie zatrzymać. - Hej, znowu jesteśmy razem. Czyż nie? 74

Osaczona

Napotkałam spojrzenie Erika i poprzez jego udawany, pewny siebie uśmiech dostrzegałam jego wrażliwość. Nie zrozumiałby, jeśli bym mu powiedziała, że muszę z nim porozmawiać o, cóż, seksie zanim się zgodzę, by znowu z nim być. To mogłoby zranić jego ego tak jak i jego serce i wtedy wróciłabym tam gdzie byłam wcześniej, obwiniając się o to, że byłam powodem, dla którego jesteśmy osobno. Więc powiedziałam prosto. - Tak, znowu jesteśmy razem. Słodka wrażliwość rozbłysła w pocałunku, który złożył na moich ustach. Nie było obmacywania i pożądania, jakbyśmy mieli zaraz uprawiać seks, to był zwykły całus. Był gorący, delikatny i cieszyłam się z tego pocałunku przypieczętowującego nasz związek, i to sprawiło, że się rozpłynęłam. - Prześpij się trochę. Wkrótce Cię zobaczę. - Wyszeptał. Szybko pocałował mnie w czoło, a następnie on i Jack zniknęli w drzwiach męskiej szatni. Przez chwilę stałam tylko patrząc na zamknięte drzwi i rozmyślając. Czy myliłam się, co do zmiany Erika? Czy nie zrozumiałam, co kryło się za jego pasją w tunelach? Poza tym, już nie jest adeptem. Przeszedł pełną Przemianę w dorosłego wampira. To sprawiło, że stał się mężczyzną, nawet, jeśli nadal miał dziewiętnaście lat, tak jakby miał mniej niż tydzień temu, zanim się Przemienił. Może wzrost napięcia seksualnego między nami był normalny, a nie spowodowany tym, że myślał, że jestem teraz potworem, bo straciłam swoje dziewictwo. Erik był mężczyzną, powtarzałam sobie w myślach. Właśnie się dowiedziałam po katastrofie z Lorenem Blake, że bycie z mężczyzną jest inne niż bycie z chłopakiem czy adeptem. Erik był całkowicie Przemienionym wampirem, tak jak Loren. Te myśli poruszały moje ciało nerwowo. „Tak jak Loren” nie było szczególnie dobrą analogią. A Erik zdecydowanie nie był Lorenem! Erik nigdy by mnie nie wykorzystał albo okłamał. Erik przeszedł Przemianę, ale nadal był Erikiem, którego znałam a może nawet kochałam. Naprawdę nie powinnam się stresować i martwić o to. Ta sprawa z seksem mogła zadziałać. To znaczy, porównując ze starożytnym nieśmiertelnym człowiekiem przychodzącym po nas, Neferet mającą szkołę w swych złych szponach, sprawiając, że wariowałam czy wraz z czerwonymi adeptami nadejdzie coś dziwacznego czy może nie, Babcia była w śpiączce, a paskudne Kruki Prześmiewcy siały spustoszenie w Tulsie, bez względu na wszystko Erik mógł próbować naciskać mnie na uprawianie z nim seksu i to powinno być przerwą od stresu albo ostatecznie wakacjami. Powinno tak być?

75

Osaczona

- Z. Tu jesteś. Czy mogłabyś wyjść? - Erin wystawiła głowę zza drzwi damskiej szatni. Była tam olbrzymia chmura pary wodnej powiewająca dookoła niej i mogłam zobaczyć, że miała na sobie tylko biustonosz i majtki (oczywiście pasujące do siebie, od Victoria Secret). Z pewnym wysiłkiem wypchnęłam Erika na skraj swojego umysłu. - Przepraszam… przepraszam już idę. - Powiedziałam i pospieszyłam do szatni.

76

Osaczona

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Dobra, branie grupowego prysznica z dziewczynami mającymi powinowactwo z wodą i ogniem było przeżyciem przechodzącym z niezręcznego przez interesujące do całkiem cholernie śmiesznego. Po pierwsze to było niezręczne, ponieważ, cóż, nawet, pomimo że wszystkie jesteśmy dziewczynami, nie przywykłyśmy do miejskich prysznicy. Te jednak nie były aż tak okropnie barbarzyńskie. Było około tuzina natrysków (jasnych, błyszczących i wyglądających na nowe - jestem pewna, że podziękowania należą się Kramishy albo Dallasowi lub obojgu, z pomocą złotej karty Afrodyty.) Każdy z nich umieszczony był jeden obok drugiego, był oddzielony jedynie ścianką. Nie było tu żadnych drzwi, zasłon prysznicowych ani nic podobnego. Właściwie przy każdym były poręcze, więc przypuszczam, że były tu wcześniej zasłony, ale już dawno zniknęły. Oh, kabiny toalet mają drzwi, nawet, jeśli nie miały zamknięcia. Więc to było krepujące być nagą z przyjaciółmi na początku. Ale wszystkie jesteśmy dziewczynami, hetero dziewczynami, więc nie byłyśmy zainteresowane nawzajem swoimi biustami, nieważne jak trudno to pojąć facetom, więc niezręczna część nie trwała długo. Dodatkowo, całe pomieszczenie wypełniła gęsta para wodna, dająca poczucie prywatności. Po tym jak wybrałam kabinę i coś z uroczego asortymentu produktów do kąpieli oraz pielęgnacji włosów, zaczęłam się namydlać i uderzyło mnie to jak bardzo jest tu wszystko zaparowane. Aż nienaturalnie. „Nienaturalność” wynikała z tego, że wszystkie, nawet te niezajęte natryski wyrzucały z siebie strugi gorącej wody, powodując unoszenie się gorącej mgły, gęstej jak dym. Hm...... - Hej! - Wysunęłam głowę z kabiny, próbując dojrzeć Bliźniaczki pod ich prysznicami. - Robicie coś z wodą? - Huh? - Powiedziała Shaunee, wycierając pianę z oczu. - Co?

77

Osaczona

- To. - Machnęłam rękami powodując, że gęsta mgła dookoła mnie zafalowała. - To wszystko nie wygląda, jakby działo się bez pomocy pewnych osób, które wiedzą jak manipulować wodą i ogniem. - My? Panna Woda i Panna Ogień? - Powiedziała Erin. Ledwo widziałam czubek jej blond głowy przez mgłę. - Co ona może mieć na myśli, Bliźniaczko? - Wierzę, iż nasza Z zakłada, że wykorzystałyśmy nasze podarowane nam przez Boginię powinowactwo do czegoś tak samolubnego jak wytworzenie gęstej, ciepłej, słodko pachnącej mgły, by pomogła nam w zrelaksowaniu się po tym okropnym dniu - powiedziała Shaunee z niewinnym uśmiechem. - Czy byłybyśmy zdolne do tego, Bliźniaczko? - Zapytała Erin. - Absolutnie tak, Bliźniaczko. - Odparła Shaunee. - Wstydź się, Bliźniaczo. Wstydź. - Powiedziała Erin z udawaną surowością, poczym obie pogrążyły się w bliźniaczym chichotaniu. Zmrużyłam na nie oczy, ale zrozumiałam, że Shaunee miała rację. Mgła miała słodkich zapach. Przypomniała mi wiosenny deszcz, przepełniony świeżym zapachem kwiatów i trawy, i nie było tu ciepło, dlatego, że woda była gorąca, jak w leniwy dzień na plaży. Prawda była taka, że pomieszczenie było czasami oświetlane przez błyskawice, na zewnątrz rozszalała się burza, nawet, mimo, że grzmiało niekomfortowo głośno, Bliźniaczki stworzyły zupełnie balsamiczną atmosferę. Więc teraz nadchodzi ta interesująca część. - Hej, wysyłacie chociaż trochę tego klimatu do łaźni facetów? - Zapytałam szorując włosy. - Nie ma mowy - powiedziała szczęśliwa Shaunee. - Ani trochę. - Przytaknęła Erin. Uśmiechnęłam się do nich. - Jak to dobrze być dziewczyną - No, nawet, jeżeli musimy brać razem prysznic nago w czymś, co wygląda jak koński boks. - Powiedziała Erin. Zachichotałam. - Koński boks. Myślę dziewczyny, że to czyni was zrzędami. - Zrzędy! My? - Powiedziała Erin. - Oh nie, czy ona właśnie nazwała nas zrzędami - powiedziała Shaunee. - Brać ją! - Wrzasnęła Erin i skierowała swoje dłonie na mnie, powodując, że woda lała na mnie ze wszystkich stron. Oczywiście to ani trochę nie bolało, więc chichotałam jeszcze bardziej.

78

Osaczona

- Ugotuję ją, Bliźniaczko! - Powiedziała Shaunee, pstrykając palcami, moja skóra stała się nagle bardzo, bardzo ciepła. Tak bardzo, że para w moim boksie podwoiła się. Pomiędzy chichotami udało mi się wyszeptać. - Wietrze, przybądź do mnie - i natychmiast poczułam otaczającą mnie moc. Obracałam palcami w ogarniającej mnie mgle, powiedziałam: - Wietrze, odeślij to wszystko z powrotem do Bliźniaczek! - Potem ściągnęłam usta i delikatnie dmuchnęłam w kierunku Bliźniaczek. Z potężnym odgłosem mgła, ciepło i woda zawirowała wokół mnie raz, dwa i poleciały wprost na Bliźniaczki, które piszczały i śmiały się, próbując mi oddać. Oczywiście nie mogły wygrać. To znaczy, no dalej! Mogę przywołać pięć żywiołów, ale to była komiczna wersja wodnej wojny na poduszki, która przemoczyła nas do suchej nitki, a od śmiechu odebrało nam oddech. W końcu zawarłyśmy rozejm. Dobra, ściślej mówiąc, to ja sprawiłam, że Bliźniaczki wrzeszczały: „Poddajemy się! Poddajemy się!” kilka razy, aż łaskawie zaakceptowałam ich poddanie się. Cudownie było wślizgnąć się w miękkie frotowe szlafroki i poczuć się czystym jak łza i śpiącym. Rozwiesiłyśmy nasze ubrania na boksach, poczym przywołałyśmy wodę i mgłę, żeby oczyściły nasze ubrania, później kazałam wiatru z ogniem je wysuszyć. Potem nasza trójka ruszyła z powrotem do tuneli, ignorując trzaski i grzmoty pokazujące, co się dzieje na zewnątrz, byłyśmy bezpieczne przez fakt, że otacza nas ziemia i chroniące nas wampiry, które nie dawały nikomu szansy, żeby się do nas podkraść. Powiedziałabym, że Stevie Rae była martwa dla świata, kiedy wróciłam do pokoju, ale ta fraza przerażała mnie. Jak na moje nerwy była martwa, albo prawie martwa, zbyt wiele razy. Musiałam to przyznać. Przeszłam obok niej na paluszkach i przystanęłam, aby upewnić się, że oddycha zanim zajmę swoją stronę łóżka i swobodnie przykryję się. Nala podniosła głowę i prychnęła na mnie, wyraźnie niezadowolona, że jest niepokojona, ale wepchnęła się do mnie i zwinęła na mojej poduszce, zostawiając jedną małą, białą łapkę na moim policzku. Uśmiechnęłam się do niej i, czysta, ciepła, i bardzo, bardzo zmęczona, natychmiast zapadłam w sen. Miałam ten okropny koszmar, który przeniósł mnie z powrotem w prąd czasu. Miałam nadzieję, że odtwarzanie wszystkiego, co się zdarzyło w ciągu ostatnich kilku godzin, będzie jak liczenie owiec i może pomoże ponownie zanurzyć się w pełnym nadziei śnie. Ale było to bezużyteczne. Byłam zbyt przerażona Kaloną i tym, co przypuszczam, że będę musiała następnie zrobić. 79

Osaczona

Moja komórka leżała na stoliku obok łóżka, wzięłam ją żeby zobaczyć godzinę, 2.05 po południu. Świetnie, spałam zaledwie trzy godziny. Nie zastanawiałam się nad tym, że czuję się jakbym miała piasek w oczach. Brązowy napój. W najgorszym wypadku potrzebuję brązowego napoju. Ponownie sprawdziłam jak Stevie Rae, zanim opuściłam pokój, tym razem będąc ostrożną, by nie obudzić jej. Zwinęła się na swojej stronie łóżka, delikatnie pochrapując, wyglądała na dwunastolatkę. Ciężko było wyobrazić sobie ją z czerwonymi, krwistymi oczami, groźnie warczącą, i wpijającą się w Afrodytę z takim zapałem, że skojarzyły się ze sobą. Westchnęłam, czując jak bardzo cały świat ciąży mi. Jak miałam poradzić sobie z tym wszystkim, zwłaszcza, kiedy dobrzy czasami wyglądali na złych, a źli wyglądali… tak… tak… Obrazy Starka i Kalony przeszły przez mój umysł, sprawiając, że poczułam się okropnie zagubiona i zestresowana. Nie, powiedziałam sobie stanowczo, pocałowałaś Starka, kiedy umierał. Był innym dzieciakiem zanim Neferet namieszała mu w głowie, musisz o tym pamiętać. Dzielisz koszmary z Kaloną. Czas. To wszystko naprawi. Fakt, że w moim koszmarze Kalona upierał się, że to ja byłam A-yą był po prostu szalony. To nie była prawda. Jasne, czułam do niego pociąg, ale działał tak praktycznie na wszystkich. Dodatkowo, ja byłam sobą, a A-ya była, cóż, gliną dopóki kobiety Ghigua nie tchnęły w nią życia i nie dały jej kilku specjalnych darów. Muszę wyglądać tak jak ona, dziwne, powiedziałam sobie. Może nazwał mnie A-ya tylko po to, żeby namieszać mi w głowie. To wydaje się bardziej prawdopodobne, zwłaszcza, jeżeli Neferet co nieco mu o mnie opowiedziała. Nala ulokowała się z powrotem na poduszce obok Stevie Rae, ponownie mrucząc z zamkniętymi oczami. Oczywiście, żaden senny potwór już się nie czaił, ponieważ Nala byłaby wtedy przestraszona. Zadowolona, chociaż z tego, zaczęłam ją drapać po główce, a ona otworzyła oczy, a potem czmychnęła przez drzwi do korytarza. W tunelach panowała absolutna cisza. Byłam zadowolona, że naftowe latarnie wciąż świecą; ciemność i ja nie byłyśmy obecnie w dobrych stosunkach. Przyznam, że nawet zamyślona miałam oko na wszystkie cienie, nietoperze, i całą resztę. Otuchy dodawało mi bycie w przytulnym podziemiu, z dala od oświetlonych światłem księżyca łąk z drzewami i siedzącymi na nich cieniami. Zadrżałam. Nie. Nie myśl o tym.

80

Osaczona

W drodze do kuchni zatrzymałam się przy wejściu Kramishy i po cichu zajrzałam do środka. Mogłam się tylko domyśleć, że to jej głowa znajduje się na środka łóżka pośród purpurowej kołdry oraz różowych poduszek. Bliźniaczki spały w śpiworach ze swoim nienawistnym kotem Belzebubem, zwiniętym na podłodze pomiędzy nimi. Zasłoniłam po cichu kotarę, nie chcąc obudzić Bliźniaczek dopóki nie nadejdzie ich kolej na objęcie warty. Obecnie, powinnam złapać mój brązowy napój i uwolnić Damiena i Jacka i powiedzieć im, by pozwolili spać Bliźniaczkom. Zdecydowanie nie mam już zamiaru zapaść na jakiś czas w sen (iluś tam letni sen). Dobra, żartuję. Tak myślę. W kuchni nie było nikogo. Jedynym cichym dźwiękiem było miłe szumienie lodówki. Kiedy otworzyłam drzwi lodówki doznałam szoku, przez co odrzuciło mnie do tyłu. Cała lodówka była wypełniona woreczkami z krwią. Poważnie. Oczywiście do ust napłynęła mi ślina. Zatrzasnęłam drzwi z trzaskiem. Rozważyłam wszystko ponownie i z powrotem otworzyłam lodówkę. Śmiało chwyciłam jedną torebkę. Nie mogę spać. Byłam pod dużą presją. Zły facet będący głupim, nieśmiertelnym aniołem nawiedzał mnie, i nazywał imieniem martwej dziewczyny z gliny. Spójrzmy prawdzie w oczy, potrzebowałam czegoś więcej niż brązowego napoju, żeby przetrwać dzień. Znalazłam nożyczki w górnej szufladzie jednej z szafek, zanim mogłam poczuć się winna lub obrzydzona samą sobą, rozcięłam woreczek i przystawiłam go sobie do ust. Wiem, wiem. Wysiorbanie krwi jakby była soczkiem z kartonika brzmi kompletnie wstrętnie, ale była przepyszna. Nie smakowała jak krew, albo, chociaż nie była tak miedziana, czy słona jak to krew zwykle smakowała zanim zostałam Naznaczona. Była przepyszna i elektryzująca jak rzadki, wyśmienity miód zmieszany z winem, (jeśli lubicie wino) i Red Bullem (chyba nawet lepiej smakowała). Mogłam poczuć jak rozprzestrzenia się w moim ciele, dając mi zastrzyk energii, który przegonił czający się terror mojego snu. Zmięłam pusty woreczek i wyrzuciłam go do kosza stojącego w rogu pomieszczenia. Później chwyciłam butelkę z piwem oraz paczkę serowych Doritos. Przez krew miałam okropny oddech. Tak jak po Doritos w sumie na śniadanie.

81

Osaczona

Zdałam sobie sprawę, że po pierwsze: nie wiem gdzie są Damian i Jack, i po drugie: muszę zadzwonić do Siostry Mary Angeli i dowiedzieć się jak czuje się babcia. W porządku, wiem, że to dziwaczne, że dzwonię do zakonnicy. Jeszcze dziwniej brzmi, że powierzyłam życie babci zakonnicy. Dosłownie. Ale ta cała dziwność zatrzymała się, kiedy poznałam Siostrę Mary Angelę, przełożoną Sióstr Benedyktynek w Tulsie. Poznałam ją, kiedy zdecydowałam, że adepci powinni się bardziej udzielać społecznie. Właściwie Dom Nocy był w Tulsie więcej niż pięć lat, ale było tak, jakbyśmy byli na swojej wyspie, czy coś w tym rodzaju. W każdym bądź razie, kiedy dwaj profesorzy zostali zamordowani, Szekina zgodziła się z pomysłem pomocy charytatywnej społeczeństwu, dopóki będę chroniona. To właśnie wtedy Darius zżył się z moja grupą. Więc wybrałam Street Cats, no cóż z powodu tych wszystkich kotów w Domu Nocy, to po prostu miało sens. Siostra Mary Angela i ja przypadłyśmy sobie do gustu od razu kiedy się poznałyśmy. Jest fajna, religijna, mądra, i tolerancyjna. Myśli nawet, że Nyks jest po prostu jeszcze jednym wcieleniem Marii Dziewicy (Maryja jest bardzo ważna dla Sióstr Benedyktynek). Przypuszczam, że moglibyście powiedzieć, że ja i Siostra Mary Angela zostałyśmy przyjaciółkami, i kiedy babcia trafiła do szpitala po ataku Kruków Prześmiewców to właśnie Siostrę Mary Angelę poprosiłam, aby przy niej była i chroniła ją przed kolejnym atakiem. Kiedy rozpętało się całe piekło w Domu Nocy, Neferet zabiła Szekinę, Stark postrzelił Stevie Rae, Kalona powstał, a Kruki Prześmiewcy urosły w siłę, to właśnie Siostra Mary Angela zabrała babcię w bezpieczne miejsce pod ziemię. Albo tylko przypuszczalnie zabrała babcię i resztą sióstr, by ukryć się pod ziemią. Nie rozmawiałam z nią od ostatniej nocy, kiedy nasze połączenie zostało zerwane. Tak jak już mówiłam, muszę zadzwonić do Siostry Mary Angeli, oczywiście zakładając, że mój telefon będzie działać i istnieje jeszcze sieć komórkowa, później pójść w kierunku Damiena i Jacka, by ich zwolnić. Odkrywając, że mogłabym zabić dwa ptaki za jednym zamachem, obrałam ścieżkę do tuneli, kierując się w stronę wejścia do Dariusa. On wiedział jak dostać się do chłopaków i mógł prawdopodobnie uzyskać dostęp do sieci komórkowej w piwnicy - chyba, że naziemny świat pogrążył się w totalnej apokalipsie i sieć komórkowa została odcięta na zawsze. Dobrze, że krew, która mnie wypełniła, nastawiła mnie optymistycznie, bo perspektywa odrażającego

82

Osaczona

świata (zupełnie nie fajnego) jak z filmu Jestem Legendą nie wyglądała za szczęśliwie..... Po kolei. Wszystko pojedynczo. Najpierw dowiem się jak czuje się babcia. Potem zmienię Damiena i Jacka. Następnie spróbuję znaleźć sposób, by przejść przez ten okropny koszmar. Pamiętam głos mrocznego anioła i sposób, w jaki sprawiał mi ból i przyjemność dotykając mnie i nazywając swoją miłością. Wyrzuciłam ten rodzaj myśli ze swojego umysłu. Ból nie mógł sprawiać przyjemności. To, co czułam było tylko snem, i tak jak mówi definicja słowa „sen” (czy koszmar) są nieprawdziwe. Więc zdecydowanie nie byłam miłością Kalony. Potem zrozumiałam, że zdenerwowanie przeniknęło moje ciało, zauważyłam, że działo się tak, gdyż tak działał na mnie Kalona. Kiedy byłam zajęta myśleniem o nim, prawie całkiem zignorowałam podświadomość napięcia w moim ciele. Bicie mojego serca przyspieszyło. Mój żołądek wywrócił się na drugą stronę. Ogarnęło mnie przerażające uczucie, że jestem obserwowana. Obróciłam się spodziewając się ujrzeć małego nietoperza trzepoczącego skrzydłami. Ale nie było tu niczego poza martwą ciszą i oświetlonym naftowymi latarniami rozciągającym się za mną korytarzem. - Kompletnie świrujesz. - Powiedziałam do siebie głośno. Jakby przez siłę moje słowa, latarnia najbliżej mnie zgasła. Przeszły mnie dreszcze, i zaczęłam się wycofywać z tunelu, uważnie obserwując wszystko, co mogło być więcej niż tylko moją wyobraźnią. Wpadłam na metalową drabinę przyspawaną do ściany, która prowadziła w górę do magazynu. Oszałamiająca ulga opanowała mnie, kiedy znalazłam się na końcu tuneli. Zaczęłam łapać równowagę trzymając puszkę piwa w jednej ręce oraz paczkę Doritos na śniadanie w drugiej. Już miałam zacząć się wspinać, kiedy silna, męska ręka wyciągnęła się z góry w moim kierunku i przez nią prawie wyzionęłam ducha. - Tutaj, podaj mi piwo i chipsy. Zlecisz na tyłek próbując trzymać je i drabinę. Moje spojrzenie powędrowało w górę, aby zobaczyć uśmiechającego się do mnie Erika. Przełknęłam szybko i odpowiedziałam mu pełnym entuzjazmu „Dzięki!” podając mu piwo i chipsy, co uczyniło moją drogę na górę o wiele łatwiejszą. W piwnicy było o kilka stopni chłodniej niż w tunelach, co dobrze wpłynęło na moją wystraszoną i zarumienioną twarz.

83

Osaczona

- Podoba mi się, że nadal się przeze mnie rumienisz. - Powiedział Erik głaszcząc mój gorący policzek. Prawie wyrwało mi się, że przestraszyły mnie cienie w tunelach, ale mogłam sobie wyobrazić sobie jak się śmieje i oskarża mnie znowu o naskakiwanie na nietoperze. Co jeśli jestem przewrażliwiona z powodu tego snu? Czy naprawdę chciałam powiedzieć Erikowi, lub komukolwiek, o Kalonie? Nie. Zamiast tego powiedziałam: - Zmarzłam tu, i wiesz, że nienawidzę się czerwienić. - Temperatura szalenie spadła w ciągu ostatnich kilku godzin. Na zewnątrz szykuje się lodowa zawierucha. Wiesz, uważam, że wyglądasz uroczo z tymi różowymi policzkami. - Jesteście z babcią jedynymi osobami na świecie, które tak uważają. Powiedziałam uśmiechając się niechętnie do niego. - Cóż, umieściło mnie to w dobrym towarzystwie. - Zachichotał Erik sięgając po chipsa, a ja rozejrzałam się po piwnicy. Wszędzie było cicho, ale nie tak strasznie jak w głupich tunelach. Krzesło Erika stało tuż przy zejściu na dół, obok niego stała opróżniona do połowy butelka Mountain Dew (fuj!) i, niespodzianka „Drakula” Brama Stokera, z zakładką około połowy. Uniosłam brwi. - Co? Pożyczyłem to od Kramishy. - Uśmiechał się trochę winnym rodzajem uśmiechu, który sprawiał, że wyglądał jak mały, uroczy chłopiec. Dobra. Przyznaję. Byłem zaciekawiony książką odkąd powiedziałaś mi, że to jedna z twoich ulubionych. Jestem dopiero w połowie, więc nie mów mi, co się wydarzy. Uśmiechnęłam się do niego, pochlebiało mi, że czytał Drakulę tylko ze względu na mnie. - Oh, proszę. - Próbowałam. - Wiesz jak się kończy. Wszyscy wiedzą jak się książki kończą. - Naprawdę kochałam to, że Erik był tym dużym, wysokim, gorącym, szarmanckim facetem, który czyta wszystkie gatunki książek i ogląda stare filmy „Gwiezdnych Wojen”. Mój szeroki uśmiech powiększył się. Więęęęc, podoba ci się? - Tak, podoba mi się. Chociaż tak naprawdę nie spodziewałem się tego. Jego uśmiech odzwierciedlał mój. - Mam namyśli, no wiesz. Książka jest dość staromodna, z tym przedstawianiem wampirów, jako potworów. Moje myśli skierowały się na Neferet, którą uważałam za potwora w pięknym przebraniu, i moim pytaniu o czerwonych adeptów, które pozostało bez 84

Osaczona

odpowiedzi, ale odciągnęłam moje myśli od tego wszystkiego, nie chcąc, aby ciemność zakłóciła te chwile z Erikiem. Skupiając uwagę na Drakuli powiedziałam: - Cóż, tak, sądzę, że Drakula jest potworem itd., ale zawsze jest mi go żal. - Żal ci go? - Oczywiście Erik był zaskoczony. - Z, on jest czystym złem. - Wiem, ale on kocha Minę. Jak coś tak złego może znać miłość? - Hej! Jeszcze tak daleko nie jestem! Bez takich szczegółów! Zmrużyłam na niego oczy. - Erik, musisz wiedzieć, że Drakula uganiał się za Miną. Ugryzł ją i zaczęła się jej przemiana. To przez Minę, hrabia jest ścigany... - Stop! - Powiedział Erik, śmiejąc się chwycił mnie i zakrył mi usta. - Nie żartowałem. Nie chcę, żebyś powiedziała mi jak to się kończy. Moje usta były przykryte jego dłonią, ale wiedziałam, że moje oczy uśmiechają się do niego. - Jeśli obiecam zabrać dłoń, obiecasz że będziesz grzeczna?. Skinęłam głową. Powoli odsłonił moje usta, ale nie zrobił żadnego ruchu, aby się ode mnie odsunąć. Czułam się dobrze będąc blisko niego. Przyglądał mi się, z resztkami uśmiechu w kącikach ust. Myślałam o tym, jaki jest gorący i jak się cieszę, że jesteśmy znowu razem. - Chciałabyś, żebym ci powiedziała jak chciałabym, żeby książka się skończyła? - Zapytałam. Uniósł brwi. - Jakbyś chciała? Czyli nie powiesz mi jak się naprawdę kończy? - Z ręką na sercu. - Odruchowo położyłam dłoń na sercu. Staliśmy tak blisko siebie, że wierzchem dłoni musnęłam jego klatkę piersiową. - Powiedz mi - jego głos stał się niski i pociągający. - Chciałabym, żeby Drakula nikomu nie pozwolił stanąć pomiędzy nim a Miną. Powinien ją ugryźć, uczynić ją takim jak on, później zabrałaby ją daleko i mogliby cieszyć się szczęśliwym życiem po wieczne czasy. - Ponieważ są tacy sami i należą do siebie - powiedział. Spojrzałam w niezwykle błękitne oczy Erika i zobaczyłam, że wszelkie żarty z nich zniknęły. - Dokładnie, nawet, jeżeli coś złego wydarzyło się w ich przeszłości. Musieli sobie wybaczyć złe rzeczy, myślę, że potrafili. - Wiem, że potrafili. Myślę, że kiedy dwojgu ludzi zależy na sobie, wszystko mogą sobie wybaczyć. 85

Osaczona

Oczywiście Erik i ja nie mówiliśmy o fikcyjnych postaciach ze starej książki. Mówiliśmy o sobie, sprawdzając czy mogłoby to zadziałać między nami. Musiałam wybaczyć Erikowi, żeby był dla mnie taki okropny po tym jak nakrył mnie z Lorenem. Był okropny, ale prawda była taka, że ja zraniłam go o wiele bardziej zanim on zranił mnie - nie tylko z powodu Lorena. Kiedy zaczęłam się spotykać z Erikiem, byłam nadal związana z Heathem, moim ludzkim chłopakiem. Erik był wkurzony, że spotykam się z nim i Heathem jednocześnie, ale wierzył, że wrócę na ziemię i zrozumiem że Heath był częścią mojego starego świata, mojego starego życia, i nie będzie pasować do mojej przyszłości tak jak Erik. Erik miał rację. Teraz, kiedy Skojarzenie z Heathem zostało zerwane, co wiedziałam na pewno, ponieważ mieliśmy kilka dni temu bardzo brzydką scenę w Charlie's Chicken. Popełniłam radykalny błąd idąc z Lorenem do łóżka, co skutkowało efektem domina robiącym bałagan w wielu aspektach mojego życia. Jeden wielki bałagan, miał jedną zaletę - zerwanie mojego Skojarzenia z Heathem, a on jasno dał mi do zrozumienia że nie chce mnie nigdy więcej widzieć. Jasne, ostrzegłam Heatha przed Krukami i Kaloną, powiedziałam mu żeby zabrał siebie i rodzinę w bezpieczne miejsce, ale pomiędzy mną i Heathem wszystko jest skończone, tak jak pomiędzy mną a Lorenem (zanim został zabity), jest tak jak powinno być. Kontynuowałam przyglądając się Erikowi. - Więc podoba ci się moja wersja Drakuli? - Podoba mi się zakończenie. To, w którym oboje są wampirami i mają szczęśliwe, wieczne życie i zwłaszcza to, że wybaczyli sobie błędy przeszłości. Ciągle uśmiechając się Erik pochylił się i pocałował mnie. Jego usta były ciepłe i miękkie, smakowały jak Doritos i Mountain Dew, co nie smakowało tak okropnie jak moglibyście pomyśleć. Jego ręce owinęły się wokół mnie, przyciągając mnie bliżej do niego, co pogłębiło pocałunek. Czułam się tak dobrze w jego ramionach. Tak dobrze, że zdołałam wyłączyć dzwonek alarmowy w racjonalnej części umysłu, kiedy jego dłonie ześlizgnęły się na mój tyłek. Ale kiedy przycisnął mnie do siebie jeszcze mocniej, ocierając się intymnymi częściami, piękna mgła, która mnie ogarnęła, kiedy zaczął zaczęła się rozmywać. Lubiłam jak mnie dotykał. Ale nie podobało mi się to uczucie, że jego dotyk stał się nagle zbyt agresywny, zbyt natarczywy, zbyt „ona jest moja, chcę jej i mam zamiar mieć ją teraz”. Musiał to wyczuć, bo cofnął się i pomału się do mnie uśmiechnął. 86

Osaczona

- Więc, co robisz tu na górze? Zamrugałam, zdezorientowana natychmiastową zmianą. Zrobiłam mały krok do tyłu i chwyciłam moje piwo, z krzesła, na którym je zostawił. Wzięłam duży łyk, i zebrałam się w całość. W końcu udało mi się powiedzieć: - Oh, ja, uh, przyszłam porozmawiać z Dariusem i sprawdzić czy moja komórka będzie działać. - Sięgnęłam po nią do kieszeni i trzymałam ją jak kretynka. Gapiąc się widziałam trzy zielone kreski. - Tak! Wygląda na to, że działa! - Cóż, deszcz zmienił się w lód nie tak dawno temu, nie słyszałam też żadnych grzmotów. Jeśli nie będzie kolejnej fali tej kiepskiej pogody może uda się zachować zasięg. Mam nadzieję, że to dobry znak. - Ja też, spróbuję zadzwonić do siostry Mary Angeli i sprawdzić, co z babcią. - Słowa wypływały ze mnie znaczne łatwiej. Kiedy rozmawialiśmy przyglądałam się Erikowi. Wyglądał tak miło i normalnie, tak jak zazwyczaj. To, co stało się z Lorenem uczyniło mnie zbyt wrażliwą. Widziałam, że chce posłać mi pytające spojrzenie, dlatego szybko dodałam: - Więc, gdzie jest Darius? - Zastąpiłem go wcześniej. Obudziłem się i nie mogłem zasnąć, pomyślałem, że przyda mu się trochę dodatkowego odpoczynku, bo w zasadzie jest całą naszą armią. - Afrodyta nadal jest w rozsypce? - Straciła przytomność. Darius zajął się nią i zabrał ją stąd. Kiedy się obudzi będzie mieć morderczego kaca. - Brzmiał na zadowolonego. - Miał spać w pokoju Dallasa. Poszedł niedawno, więc może nie będziesz musiała go budzić. - Cóż, tak naprawdę chciałam przekazać instrukcje Damienowi i Jackowi. Nie mogłam spać, więc pomyślałam, że zmienię ich i dam odpocząć Bliźniaczkom. - Ok, to proste. Mogę ci powiedzieć jak ich znaleźć. Nie są daleko od wejścia do magazynu. - Dobrze, nie chcę niepokoić Dariusa skoro teraz odpoczywa. Masz rację. Nasza armia potrzebuje snu. - Urwałam, po czym dodałam zbyt nonszalanckim tonem - Nie zauważyłeś nic, uh, dziwnego w tunelach, kiedy szedłeś tutaj, czyż nie? - Dziwnego? Czego na przykład? Nie chciałam powiedzieć o ciemności, bo w końcu to były tunele i to oczywiste, że ogarniająca je ciemność nie była dziwna. Dodatkowo, mogłam 87

Osaczona

sobie wyobrazić jak Erik przypomina mi o dużej ilości zamieszkujących tu nietoperzy, które mnie przerażały. Więc wyrwało mi się: - Np. to, że latarnie nagle gasną Wzruszył ramionami i potrząsnął głową. - Nie, ale naprawdę to nie jest dziwne. Jestem pewien, że czerwoni adepci muszą często dolewać do nich naftę, i założę się, że ostatnie wydarzenia nieco zakłóciły ich harmonogram. - Tak to ma sens. - I miało. Więc tylko na krótka chwilę odetchnęłam, Erik uśmiechnął się do mnie. Staliśmy tak uśmiechając się do siebie. Przypomniałam sobie, że Erik był naprawdę świetnym chłopakiem. Cieszę się, że jesteśmy znowu razem. Ciągle cieszę się, że jesteśmy znowu razem, czyż nie? Nie chciałam, żeby dobre rzeczy pomiędzy nami zostały zakłócone przez to, że byłam przerażona tym, że chciał ode mnie więcej niż mogłam mu dać w tej chwili. W odległej części umysłu przypomniał mi się pocałunek ze Starkiem, i dzielone z Kaloną koszmary i to, że działał na mnie jak żaden inny facet. Wstałam tak nagle, że prawie przewróciłam krzesło. - Muszę zadzwonić do Siostry Mary Angeli. Erik posłał mi dziwne spojrzenie, ale powiedział tylko: - Dobra, ale nie oddalaj się za bardzo i nie zbliżaj się bardzo do drzwi. Jeśli ktoś kręci się na zewnątrz nie chcę żeby cię usłyszał. Skinęłam głową i posłałam mu coś, co mam nadzieję nie wyglądało na wymuszony uśmiech. Odeszłam trochę na bok i wybrałam numer siostry Mary Angeli. Wykręcałam nerwowo palce, kiedy informowało mnie, że połączenie jest w trakcie realizacji. Jeden sygnał, drugi, trzeci... Czułam jak zaczyna ściskać mnie w żołądku, kiedy siostra odebrała. Połączenie było kiepskie, ale mogłam ją zrozumieć. - Oh, Zoey! Tak się cieszę, że dzwonisz! - Powiedziała siostra Mary Angela. - Siostro, wszystko w porządku? Jak Babcia? - Z babcią wszystko w porządku... Jesteśmy... - Zdecydowanie ją urywało. - Siostro, nie słyszę cię dobrze. Gdzie jesteście? Czy babcia jest przytomna? - Babcia... jest przytomna. Jesteśmy pod opactwem, ale..... - Była chwila przerwy, po której mogłam ją dobrze usłyszeć. - Wywierasz wpływ na pogodę, Zoey? - Ja? Nie! Co z babcią? Jesteście bezpieczne w podziemiach opactwa? 88

Osaczona

-...w porządku. Nie martw się, my..... Połączenie zostało zerwane. - Cholera! - Spróbowałam oddzwonić. Nic. Miałam zasięg, ale ciągle wyświetlał się brak połączenia. Próbowałam jeszcze kilka razy zadzwonić dopóki nie zauważyłam, że zaraz rozładuje mi się telefon. - Cholera! Powtórzyłam. - Co powiedziała? - Erik podszedł do mnie. - Nie wiele, bo zerwało połączenie i nie mogłam go odzyskać. Ale zdołałam zrozumieć, że z nią i babcią wszystko dobrze. Myślę nawet, że jest nareszcie przytomna. - To doprawdy dobra wiadomość! Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Siostry są bezpieczne z twoją babcią w podziemiu, tak? Przytaknęłam, czułam się głupio będąc bliska płaczu z powodu frustracji i strachu o babcię. Ufałam siostrze Mary Angeli bezgranicznie, więc jeśli mówiła, że z babcią wszystko w porządku wierzyłam jej. - Ciężko jest nie wiedzieć, co się dzieje. Nie tylko z babcią, ze wszystkim na zewnątrz. - Wskazałam kciukiem na świat na zewnątrz. Erik zbliżył się do mnie i chwycił mnie swoją ciepłą dłonią. Obrócił mnie do siebie, więc stałam z nim twarzą w twarz. Przejechał delikatnie kciukiem po nowych tatuażach na mojej dłoni. - Hej, przejdziemy przez to. Nyks nas wspiera, pamiętasz? Spójrz tylko na swoje dłonie na dowód jej przychylności. Tak, nasza grupa jest mała, ale jesteśmy silni, i wiemy, że stoimy po właściwej stronie. Zaraz po tym mój telefon wydał cichy dźwięk, oznajmiając przyjście wiadomości tekstowej. - Oh, dobrze. Może to siostra Mary Angela. - Otworzyłam telefon i zaczęłam czytać wiadomość, nie bardzo rozumiejąc. - Wszyscy adepci i wampiry mają natychmiast wrócić do Domu Nocy - Co do diabła? - Powiedziałam ciągle gapiąc się na wyświetlacz telefonu. - Daj mi zobaczyć. - Powiedział Erik. Odwróciłam telefon, tak, że mógł przeczytać tekst. Skinął powoli, jakby tekst potwierdzał coś, o czym już myślał. - To Neferet. Nawet, jeśli to brzmi jak jedna z tych szkolnych transmisji tekstu. Założę się, że podaje nam instrukcje. - Jesteś pewien, że to ona? - Tak, poznaję - to jej numer. - Dała ci swój numer telefonu? - Nie chciałam, żeby zabrzmiało to dziwnie, ale wątpię żeby mi się to udało. 89

Osaczona

Erik wzruszył ramionami. - Tak, dała mi go zanim wyjechałem do Europy. Powiedziała, że jeżeli będę czegoś potrzebował mogę do niej zadzwonić. - Parsknęłam. Erik uśmiechnął się. - Jesteś zazdrosna? - Nie! - Skłamałam. - Uważam ją za manipulancką sukę, wkurza mnie to. - Cóż, wdepnęła w niezłe gówno z Kaloną. - To na pewno. Nie wracamy do Domu Nocy. Przynajmniej na razie. - Myślę, że masz rację. Musimy się więcej dowiedzieć zanim wykonamy następny ruch. Dodatkowo, jeżeli twój instynkt mówi ci, że mamy trzymać się z dala od szkoły, to tak powinniśmy zrobić. - Spojrzałam na niego. Posłał mi uspokajający uśmiech i odgarnął kosmyki włosów z moje twarzy. Jego oczy były ciepłe, ale nie w ten szalony i zaborczy sposób. Musiałam się opanować. Erik sprawiał, że czułam się bezpieczna. Wierzył w to, co mówił. Wierzył we mnie. - Dziękuję. - Powiedziałam. - Dziękuję, że nadal we mnie wierzysz. - Zawsze będę w ciebie wierzył, Zoey. - Powiedział. - Zawsze - Erik otoczył mnie ramionami i pocałował. Drzwi na zewnątrz otworzyły się, pozwalając mrocznemu światło i lodowatemu podmuchowi wedrzeć się do środka. Erik odwrócił się, wpychając mnie za siebie. Czułam jak ze strachu moje serce zaczyna bić o wiele za szybko. - Idź na dół! Sprowadź Dariusa! - Krzyczał Erik poruszając się w kierunku szarej sylwetki. Zaczęłam uciekać po drabinie z powrotem do piwnicy, kiedy zatrzymał mnie głos Heatha. - Hej, czy to ty Zo?

90

Osaczona

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY - Heath! - Biegłam w jego kierunku, praktycznie krzycząc z nadziei, że to był on, a nie, przerażający Kruk Prześmiewca, albo coś gorszego, pradawny nieśmiertelny z oczami jak nocne niebo i głosem jak zakazany sekret. - Heath? - Erik nie brzmiał na zadowolonego. Złapał moje ramię, więc nie mogłam już biec w jego stronę. Zmarszczył się, wciąż ochronnie żądając, bym została na wprost niego. - Mówisz, że to Twój ludzki chłopak? - Ex-chłopak - Heath i ja powiedzieliśmy w tym samym czasie. - Cześć, czy nie jesteś tym Erikiem? Byłym chłopakiem-adeptem Zo? Powiedział Heath. Zignorował trzy schody, które prowadziły do piwnicy i skoczył wdzięcznie na dół, wyglądając na bardzo wielkiego (mam na myśli jakieś cześć stóp wysokości z kręconymi, piaskowo-blond-brązowymi włosami i najśliczniejszymi oczami i dołeczkami u faceta, jakie kiedykolwiek widziałam), w końcu był gwiazdą futbolu amerykańskiego i rozgrywającym. Tak, przyznam swobodnie, mój chłopak ze szkoły średniej był banalny, ale za to czarujący. - Chłopak. - Głos Erika był jak kamień. - Nie były chłopak. Wampir a nie adept. - Oh, powiedziałbym gratulacje dla Ciebie i Zo, może bym się nie utopił w Twojej własnej krwi, ale to byłoby całkiem gówniane, bo właściwie nie chcę tego powiedzieć. Wiesz koleś, co mam na myśli? - Mówił, kiedy szedł dookoła Erika, by porwać mój nadgarstek, ale zanim mógł pociągnąć mnie w wielki uścisk, zobaczył nowe tatuaże, pokrywające moje dłonie. - Stop! To jest generalnie świetne! Więc Wasza Boginie wciąż opiekuje się Wami? - Tak, w rzeczy samej - powiedziałam. - Cieszę się - powiedział i pociągnął mnie w uścisku, czego się spodziewałam. - Cholera, martwiłem się o Ciebie! - Potem przycisnął moje ramiona i zaczął mnie oglądać. - Jesteś w jednym kawałku? - Wszystko w porządku - powiedziałam trochę pozbawiona oddechu. Mam na myśli to, że ostatni raz, kiedy widziałam Heatha, zrywał ze mną. Dodatkowo, mogłam powąchać go, kiedy mnie przytulił i pachniał niesamowicie. Jak dom 91

Osaczona

pomieszany z moim dzieciństwem i czymś, co było pyszne, ekscytujące i wołało mnie przez skórę w miejscach, które dotykał. Wiedziałam, co mnie woła - jego krew. I to namieszało mi nie tylko w głowie. - Doskonale. - Heath puścił mój nadgarstek i cofnęłam się pół kroku od niego w kierunku Erika. Widziałam błysk bólu w oczach Heatha, ale tylko przez moment, zanim uśmiechnął się nonszalancko i wzruszył ramionami jakby uścisk był wymierzony w ilości takiej jak dla przyjaciół, którymi teraz byliśmy. - Taa, czułem, że jesteś cała. Mam na myśli, że nawet pomimo tego, że ten jakiś związek krwi został przerwany, wciąż wiem, że coś złego Ci się dzieje. Powiedział „jakiś związek krwi” z seksownym naciskiem tak, że Erik poruszył się obok mnie. - Ale musiałem na własne oczy zobaczyć. Dodatkowo, chciałem zapytać o dziwny telefon ostatniej nocy, cholera jasna? - Telefon - zapytał Erik. Jego oczy były ostrożne, kiedy patrzył na mnie. - Tak, telefon. - Podniosłam podbródek. Erik mógł być znowu moim chłopakiem, ale w żaden sposób nie miałam zamiaru odczuwać jego zaborczości i niepoczytalnej zazdrości. Myśli przemknęły mi przez umysł, że może Erik nigdy nie będzie naprawdę zdolny, by zaufać mi po tym, co się stało między nami, będzie, więc okazywał obsesyjną zazdrość. No cóż w jakiś sposób zasłużyłam na to, ale powiedziałam zimnym głosem. - Zadzwoniłam do Heatha, by ostrzec go o Krukach Prześmiewcach i powiedzieć mu, by zabrał swoją rodzinę w bezpieczne miejsce. Nie jesteśmy razem, ale to nie znaczy, że chcę, by coś złego mu się stało. - Krukach Prześmiewcach? - Zapytał Heath. - Co się dzieje tam na zewnątrz? - Zapytał Erik swoim formalnym głosem. - Co się dzieje? Co masz na myśli? Potężną burzę od około północy, która zmieniła się bałagan z lodem, czy gównianą bandę, to masz na myśli? I czym są Kruki Prześmiewcy? - Gównianą bandę? Co masz na myśli to mówiąc? - Powiedział Erik podniesionym głosem. - Nic nie powiem o żadnym gównie, dopóki nie odpowiecie na moje pytanie. - Kruki Prześmiewcy to demony, stworzenia z legend Cherokee odpowiedziałam. - Do około północy ostatniej nocy, były jedynie złymi duchami, ale wszystkie zmieniły się, kiedy ich tatuś, nieśmiertelny nazywany Kalona, uwolnił się ze swojego więzienia pod ziemią i teraz jego nowy adres to Dom Nocy w Tulsie.

92

Osaczona

- Naprawdę myślisz, że to dobry pomysł, by mówić mu to wszystko? Powiedział Erik. - Hej, dlaczego nie pozwolisz decydować Zoey o tym, co chce mi powiedzieć, a o czym nie chce powiedzieć?. - Heath napuszył się jakby zamarł w celu zamachnięcia się na Erika. Erik napuszył się również. - Jesteś człowiekiem - powiedział te słowa jakby wypowiadał STD13. - Nie poradzisz sobie z tymi samymi rzeczami, z którymi my sobie radzimy. Spróbuj zapamiętać, że pomogłem ocalić Twój, głupi, ludzki tyłek przed bandą wampirów-duchów jakieś parę miesięcy temu. - Zoey mnie ocaliła, nie Ty! I radziłem sobie z Zoey przez lata dłużej niż Ty ją znasz. - Taa? Jak często Twój, głupi, ludzki tyłek pakował ją w kłopoty odkąd została Naznaczona? To spowodowało, że Heath trochę przystopował. - Zrozum, nie pakuję jej w niebezpieczeństwo przychodząc tutaj. Chciałem po prostu być pewny, czy wszystko u niej w porządku. Próbowałem dodzwonić się parę razy, ale sieć komórkowa padła. - Heath, nie pakujesz mnie w niebezpieczeństwo będąc tutaj, tylko, że martwię się o to, że Ty jesteś w niebezpieczeństwie - powiedziałam, obdarzając Erika spojrzeniem „powinieneś się zamknąć”. - Taa, już wiem o tych paskudnych dzieciakach adeptach, które próbowały zeżreć mnie ostatnim razem, kiedy byliśmy tutaj. Nie pamiętam, co prawda, co się stało, ale pamiętam wystarczająco, by to wiedzieć. - Sięgnął do kieszeni swoich spodni moro i wyciągnął niebezpiecznie wyglądający, czarny, z zadartym nosem pistolet. - To mojego taty - powiedział z dumą. - Mam nawet ze sobą ekstra naboje. Pomyślałem, że jeśli będą próbować mnie zjeść znowu, mogę strzelić to czegoś, czego nie będziesz mogła załatwić. - Heath, nie mów mi, że nosisz załadowaną broń w swojej kieszeni powiedziałam. - Zo, zachowałem bezpieczeństwo, magazynek na pierwszą kulę jest pusty. Nie jestem totalnym kretynem. Erik parsknął sarkastycznie. Heath zmrużył oczy na niego. Przemówiłam szybko, bo testosteron wypełnił powietrze zanim mieliby zacząć rzucać się na siebie. 13

STD - choroba przenoszona drogą płciową (sexually transmitted disease)

93

Osaczona

- Adepci nie jedzą już ludzi, Heath, więc nie będziesz do nikogo strzelał. Kiedy powiedziałam, że martwię się o to, czy jesteś bezpieczny, myślałam o Krukach Prześmiewcach. - I odpowiedziała na Twoje pytanie. Teraz powiedz o co chodzi z tą bandą? Heath wzruszył ramionami. - Mówią o tym wszędzie w wiadomościach. Elektryczność padła i głupie kable były odcięte cały dzień, tak samo sieć komórkowa. Ale mówią, że ta banda dostała wariacji około północy, był to jakiś rodzaj inicjacji noworocznej. Chera Kimiko z Fox News nazwała to krwistą kąpielą. Gliny spóźniły się na wezwanie z powodu burzy. Niektórzy ludzie zostali zabici w śródmieściu, co spowodowało szaleństwo ludzi, bo śródmieście nie jest dokładnie centrum gangu, więc kilkoro bogatych, białych ludzi utraciło zmysły. Ostatni raz kiedy oglądałem wiadomości krzyczeli, by wezwać Gwardię Narodową, nawet jeśli gliny mówią, że wszystko jest pod kontrolą. - Zatrzymał się i mogłam praktycznie zobaczyć jak maszynka w jego mózgu się załącza. - Hej śródmieście! To tam jest Dom Nocy. - Heath spojrzał na mnie, na Erika i potem znów na mnie. - Więc to nie była gówniana banda. To były te Kruki jakieś tam. - Cudownie - wymruczał Erik. - Tak, to naprawdę były Kruki Prześmiewcy. Zaczęły atakować, kiedy uciekliśmy z Domu Nocy - powiedziałam zanim on i Erik znów zaczęliby do sobie nawzajem przygadywać. - W wiadomościach nie mówili nic o dziwnych stworzeniach atakujących ludzi? - Nie. Powiedzieli, że jakaś banda, czy gang atakuje ludzi. Zabija ich przez podcinanie gardeł. Czy robią to te Kruki Prześmiewcy? Pamiętam jak jeden zaatakował mnie w Domu Nocy, prawie czyniąc prawdziwą jedną z dwóch wizji śmierci Afrodyty dla mnie, próbując podciąć mi gardło, ale to było zanim otrzymały z powrotem ich fizyczną postać. Wzdrygnęłam się. - Taa, wygląda na to, że właśnie to robią, ale naprawdę nie wiem za dużo o nich. Babcia wie o wiele więcej, ale miała wypadek samochodowy. - Ah, Zo, Babcia miała wypadek samochodowy? Cholera! Przepraszam! Co z nią? Wszystko będzie w porządku? - Heath był autentycznie zmartwiony. Był ulubieńcem babci i był na lawendowej farmie babci więcej razy niż mogłabym policzyć. - Wyjdzie z tego. Musi - powiedziałam mocno. - Siostry benedyktynki opiekują się nią, są w piwnicy pod opactwem na Lewis i Dwudziestej Pierwszej. - W piwnicy? Siostry? Huh? Nie powinna być w szpitalu? 94

Osaczona

- Była zanim Kalona powstał i Kruki Prześmiewcy otrzymały ich częściowo ludzkie, częściowo ptasie ciała z powrotem. Jego twarz skrzywiła się. - Częściowo ludzkie, częściowo ptasie? To brzmi koszmarnie. - Jest gorzej niż możesz sobie wyobrazić, są również ogromne. I bardzo złe. Ok, Heath musisz mnie wysłuchać. Kalona jest nieśmiertelnym, upadłym aniołem. - Przez „upadły” masz na myśli, że nie jest już dobrym facetem i nie unosi się na skrzydłach, grając na harfie? - Ma skrzydła. Wielkie, czarne skrzydła - powiedział Erik. - Ale nie jest dobry, a wszystko, co o nim wiemy, to, to, że zawsze był zły. - Nie, wcale nie. - Okay, moje usta powiedziały to, ale nie miałam tego na myśli. Obaj spojrzeli się na mnie. Uśmiechnęłam się nerwowo. - No cóż, według mojej babci, Kalona był aniołem, więc zgaduję, że musiał być dobry. Mam na myśli, bardzo dawno temu. - Myślę, że powinniśmy przyjąć, że jest zły. Całkowicie zły - powiedział Erik. - Kilkoro ludzi wczoraj zostało rannych. Nie wiem ilu zostało zabitych, ale to jest złe. Jeśli ten Kalona kryje się za tym, powiedziałbym, że jest zły powiedział Heath. - Ok, więc prawdopodobnie macie rację - powiedziałam. Co do diabła działo się ze mną? Wiedział lepiej niż inni jak bardzo zły jest Kalona! Czułam jego moc ciemności. Wiem, że Neferet sprzymierzyła się z nim, co znaczyło, że odwróciła się od Nyks. Ok, wszystko to definitywnie zaczarowane jest ZŁEM. - Wstrzymajcie się. Prawie zapomniałem o tym. - Erik podbiegł do swojego krzesła, a ja z Heathem podążyliśmy za nim. Z cienia, wyciągnął starodawnego, monstrualnego boom boxa na kasety, CD i z radiem. - Poczekajcie, zobaczę, czy uda mi się cos złapać. - Pokręcił ogromnymi, srebrnymi gałkami i wkrótce złapał Kanał 8. Spiker radiowy był poważny i mówił szybko. - Powtarzając nasz specjalny raport na temat przemocy gangu w śródmieściu Tulsy nocą. Służby publiczne Tulsy wielokrotnie powtarzały, że miasto jest bezpieczne, a problem pod kontrolą. Cytat szefa policji „To był rytuał inicjacyjny nowej bandy, która nazywa się Mockers14. Lider bandy został aresztowany, a ulice śródmieścia Tulsy są znów bezpieczne dla naszych obywateli”. - Prezenter kontynuował. - Mamy jeszcze jedno obwieszczenie: Wszyscy z Domu Nocy, kadra i studenci są wzywani do szkoły, zagraża nam 14

Prześmiewcy

95

Osaczona

pogoda. Jeszcze raz, wszyscy z Domu Nocy, kadra i studenci są wzywani do szkoły. Nie regulujcie odbiorników. Podamy Wam nasz rozkład programu. - Nie było żadnego gangu w śródmieściu zeszłej nocy - powiedziałam. - To najśmieszniejsza rzecz jaka kiedykolwiek słyszałam! - Zmieniła wszystko. Manipulują prasą i prawdopodobnie ludźmi też powiedział Erik wyglądając ponuro. - Czy to „ona” ta Wyższa Kapłanka, która namieszała mi w głowie? zapytał mnie Heath. - Nie - powiedział Erik. - Tak - powiedziałam w tym samym czasie. Zmarszczyłam się na Erika. Musi znać prawdę, by obronić się. - Im mniej wie, tym lepiej dla niego - nalegał Erik. - Zrozum, tak myślałam wcześniej, dlatego wszyscy byli tacy źli na mnie. Właśnie dlatego zrobiłam parę dużych błędów. - Spojrzałam na Erika, a potem na Heatha. - Jeśli nie będę ukrywała tak wielu sekretów i zaufam moim przyjaciołom, by zadbali o siebie, może mówiąc im więcej, spapram mniej rzeczy. Erik przytaknął. - Ok., rozumiem twój punkt widzenia. - Spojrzał na Heatha. - Jej imię to Neferet. Jest Wyższą Kapłanką w Domu Nocy. Jest potężna. Bardzo potężna. Ale również ma zdolności parapsychologiczne. - Taa, już wiem, że może robić różne rzeczy z myślami. Właśnie tak namieszała mi w głowie. Kazała mi zapomnieć mnóstwo rzeczy, które się zdarzyły. Właśnie zacząłem sobie je przypominać. - Czy to nie powoduje, ze boli Cię głowa? - Zapytałam go, pamiętając ból, przez jaki musiałam przejść, kiedy próbowałam złamać blokady, którymi Neferet potraktowała moje myśli. - Taa. To boli, ale jest dużo lepiej. - Uśmiechnął się swoim znajomym, wybaczającym uśmiechem, który ścisnął moje serce. - Neferet jest też czymś w rodzaju królowej dla Kalony - kontynuowała Erik. - Więc ona jest zła na każdy sposób - powiedział Heath. - Zła na każdy sposób i niebezpieczna. Nie zapominaj o tym powiedziałam. - A Kalona nie może znieść bycia pod ziemią. Nie mógł nawet przed tym jak został uwięziony pod ziemią przez kobiety z plemienia Cherokee i teraz, kiedy uciekł, zgaduję, że teraz też będzie bardziej spoglądać z ukosa na ziemię. Więc pamiętaj, jesteś bezpieczny pod ziemią. 96

Osaczona

- A co z tymi Krukami? Potrząsnęłam głową. - Nie wiemy. Żaden nie dostał się tutaj, ale to nic nie znaczy. - Pomyślałam o ciemnościach w tunelach i o złych przeczuciach, które mnie opanowały, ale nie wiedziałam, czym do diabła, rzeczywiście byli: Czerwoni adepci? Kruki Prześmiewcy? Inne bezimienne stwory, które Kalona nasłał przeciw nam? Czy były one jedynie moją wyobraźnią? Jedyną rzecz jaka wiedziałam na pewno, było to, że brzmiałam jak idiotka, bełkocząc o tylu egzystencjalnych „może” więc trzymałam buzię na kłódkę. - No cóż, jest sobota, ale nie mamy zajęć w szkole, bo jest wciąż przerwa zimowa, aż do wtorku, a jeśli ta burza lodowa uderzy jak mówią, będziemy odcięci na cały weekend - powiedział Heath. - Powinno być łatwo zatrzymać się w bezpiecznym miejscu, nawet jeśli Kruki Prześmiewcy zaatakują znowu i nawet jeśli ich atak przeniesie się z Tulsy na Broken Arrow. Czułam dziurę w żołądku. - I mogą tak zrobić. Neferet wie, że jestem z Broken Arrow i wie, że wciąż są tam ludzie, na których mi zależy. - Więc może wysłać Kruki na Broken Arrow, tylko dlatego żeby namieszać Ci? - Powiedział Heath. Przytaknęłam. - Zwłaszcza kiedy moja grupa ignoruje wezwania, by wrócić do szkoły. - Ale, czekaj, Zo. Musisz być w szkole dookoła kilku wampirów albo Ty i reszta adeptów będziecie chorzy, prawda? - Jestem tutaj - powiedział Erik. - Jest jeszcze jeden dorosły wampir. Nie wspomnę już o Stevie Rae. - Czy ona nie jest odrażająca i nieumarła? - Zapytał Heath. - Już nie - powiedziałam. - Przeszła przemianę w innego rodzaju wampira, takiego z czerwonymi tatuażami. I wszyscy odrażający adepci, którzy próbowali Cię zjeść, no cóż, są teraz czerwonymi adeptami i nie są już odrażający. - Huh - powiedział. - No cóż, jestem szczęśliwy, że z Twoją BFF15 już ok. - Ja też. - Uśmiechnęłam się. - Więc trzy dorosłe wampiry wystarczą, byście nie zachorowali? - Zapytał Heath. - No cóż, to musi wystarczyć. Heath musisz już iść - Erik powiedział szorstko.

15

BFF - Best Friend Forever - najlepszy przyjaciel na zawsze. 97

Osaczona

Heath i ja spojrzeliśmy na niego. Zrozumiałam, że uśmiecham się bardzo do Heatha i naprawdę cieszę się, że ja i Heath rozmawiamy znowu. - Burza lodowa - kontynuował Erik. - To nie będzie mądre jeśli utknie tutaj, a to się stanie, jeśli będzie wciąż tutaj, kiedy słońce zajdzie. - Erik przestał mówić, a potem powiedział - Co stanie się za jakieś pół godziny. Jak długo zajmie Ci dotarcie stąd do Broken Arrow? Heath zmarszczył się. - Prawie dwie godziny. Drogi są w złym stanie. Powinno mu zająć tylko jakieś trzydzieści minut, by dostać się z jego miejsca do magazynu. Erik miał rację. Heath musiał wracać do domu. Nie tylko dlatego, że nie mieliśmy pojęcia jak niebezpieczny może być Kalona, ale nie byłam pewna na sto procent, że Heath będzie bezpieczny pośród czerwonych adeptów. Oprócz tego moje pytania dotyczące ich, prawda o tym czym byli lub nie byli, Heath był w stuprocentowym człowiekiem, z dużą ilością, pysznej, świeżej, ciepłej, seksownie, przepływającej krwi (zignorowałam fakt, ze ślina prawie mi pociekła na samą myśl o tym), a nie miałam pojęcia jakie są ich limity silnej woli. - Erik ma rację Heath. Nie możesz utknąć na zewnątrz w nocy, zwłaszcza na Ennclose w śródmieściu. Poza tym jest lód i nie wiemy, co z Krukami. Heath spojrzał na mnie jakbyśmy byli kompletnie sami. - Martwisz się o mnie. Zaschło mi w gardle. To nie była rozmowa, jaka chciałabym odbyć na wprost Erika. - Oczywiście, że się martwię. Byliśmy bardzo długo najlepszymi przyjaciółmi. - Mogłam poczuć spojrzenie Erika na sobie. Przymusiłam się, by w zniecierpliwieniu nie czuć się winna i dodałam: - Przyjaciele martwią się o przyjaciół. - Uśmiech Heatha był powolny i intymny. - Przyjaciele. Racja. - Czas byś już poszedł. - Erik brzmiał na wkurzonego. Bez patrzenia na Erika, Heath powiedział: - Pójdę, kiedy Zo mi to powie. - Już czas, żebyś poszedł, Heath - powiedziałam szybko. Oczy Heatha wciąż patrzyły w moje przez parę uderzeń serca. - W porządku. Nieważne - powiedział. Potem odwrócił się do Erika. - Więc jesteś teraz prawdziwym wampirem, co? - Tak. - Heath spojrzał na niego od góry do dołu. Byli prawie tego samego wzrostu. Erik był wyższy, ale Heath był bardziej muskularnie zbudowany. 98

Osaczona

Wciąż obaj wyglądali jakby dali sobie radę w walce. Czułam napięcie. Czy Heath miał zamiar walnąć pięścią Erika? - Ludzie mówią, że wampiry mężczyźni są wielcy, by chronić ich kapłanki. To prawda? - To prawda - powiedział Erik. - Dobrze, więc oczekuję, że będziesz opiekował się Zoey. - Nic jej się nie stanie, tak długo, dopóki ja żyję - powiedział Erik. - Lepiej, żeby tak było. - Głos Heatha stracił swój urok, spokojny ton, którym zazwyczaj mówił. Stał się mocny i niebezpieczny. - Bo jeśli pozwolisz na to, by coś jej się stało, znajdę Cię, i wampir czy nie wampir, skopię Ci tyłek.

99

Osaczona

ROZDZIAŁ JEDENASTY Szybko się odwróciłam, wciskając się pomiędzy nich dwóch. - Przestańcie! - Krzyczałam. - Zbyt wiele przeszłam, by martwić się o teraźniejszość i jeszcze odciągać Was dwóch od siebie. Jej, porozmawiajmy o niedojrzałości. - Obaj nadal rzucali sobie piorunujące spojrzenia ponad moją głową. - Powiedziałam, przestańcie! - I uderzyłam dłonią ich klatki piersiowe. To spowodowało, że zamrugali i przenieśli swoją uwagę na mnie. Teraz była moja kolej, żeby rzucić wściekłe spojrzenie. - Wiecie, wy dwaj jesteście absurdalnie śmieszni z tym nadymaniem się na siebie i testosteronem, cholera. Mam na myśli, że mogę wezwać żywioły w kręgu i skopać wam obu tyłki. Heath szurał nogami i wyglądał na zakłopotanego. Następnie uśmiechnął się do mnie jak uroczy mały chłopiec, którego mama właśnie na niego nawrzeszczała. - Przepraszam Zo. Zapomniałem, że masz jakiś poważny związek z tymi magicznymi mocami. - Tak, przepraszam. - Powiedział Erik - Wiem, że nie mam się co martwić o Ciebie i Jego. - Zakończył wymuszonym uśmiechem skierowanym do Heatha. Heath patrzył na mnie, jakby oczekiwał, że powiem coś w stylu, więc obecnie musisz się bardzo martwić Erik, ponieważ ja ciągle lubię Heatha, ale tego nie zrobiłam. Nie mogłam. Bez względu na to, co było pomiędzy mną a Erikiem, Heath był częścią mojego starego świata i lepiej pasował do mojej przeszłości niż do teraźniejszości czy przyszłości. Heath był stu procentowym człowiekiem, co oznaczało, że był w stu procentach narażony na poważne zranienie, jeśli coś nas zaatakuje. - Ok, będę na zewnątrz - powiedział Heath przerywając niezręczną ciszę. Okręcił się dookoła i zaczął iść w kierunku drzwi na zewnątrz i prawie tam był, gdy się zatrzymał i na mnie spojrzał. - Ale najpierw naprawdę muszę z Tobą porozmawiać Zo. Na osobności. - Nigdzie się nie wybieram - powiedział Erik. 100

Osaczona

- Nikt Cię nie pytał o zdanie - powiedział Heath. - Zo, mogłabyś wyjść ze mną na minutę na zewnątrz? - Do diabła nie - Powiedział Erik zaborczo. - Nigdzie z Tobą nie pójdzie. Skrzywiłam się ze złości na Erika, miałam ochotę mu powiedzieć, że naprawdę nie jest moim szefem, kiedy robi coś takiego, co kompletnie, zupełnie i całkowicie mnie wkurwia. Właściwie złapał mój nadgarstek i szarpnął mnie w swoim kierunku, nawet jeśli nie zrobiłam nawet kroku w kierunku Heatha. Odruchowo wyszarpnęłam mój nadgarstek z jego chwytu. Jego niebieskie oczy się zwęziły. W tej chwili wyglądał na wściekłego, podłego i wydawał mi się bardziej obcy niż jak mój chłopak. - Nigdzie z nim nie pójdziesz - powtórzył do mnie. Mój temperament dał o sobie znać. Nie mogłam znieść, że jestem terroryzowana. To był jeden z powodów, dla którego nowy mąż mamy i ja nie byliśmy w dobrych układach. Dochodząc do sedna sprawy, utrata panowania nad sobą była niczym więcej jak wielką tyranią. Nagle zobaczyłam takie samo podejście odzwierciedlone w Eriku. Wiedziałam, że później to może złamać mi serce, ale nagle teraz moja złość szybko się spaliła przechodząc w inne emocje ochładzające moją reakcję. Nie wydarłam się. Nie krzyczałam i nie spoliczkowałam go tak jak naprawdę chciałam. Zamiast tego, wszystkim co zrobiłam było potrząśnięcie głową i powiedzenie moim najzimniejszym głosem. - Erik wystarczy. Tylko dlatego, że znów jesteśmy razem nie oznacza, że możesz mówić mi co mam robić. - A co z tym co mówiłaś, iż nie zdradzisz mnie ponownie ze swoim ludzkim chłopakiem? - Wysyczał Erik. Złapałam z trudem oddech i zrobiłam krok w tył, jakby mnie uderzył. - Dlaczego do cholery myślisz, że możesz tak do mnie mówić? - Mój żołądek zaciskał się tak mocno, że myślałam, że się rozchoruję, ale go zignorowałam napotykając złe spojrzenie Erika nieustannie się na mnie gapiące. - Jako swoją dziewczynę tylko mnie wkurwiasz. Jako Wysoką Kapłankę właśnie mnie obraziłeś. I jako kogoś z pracującym mózgiem, sprawiasz, że zastanawiam się czy utraciłeś każdy kawałek swojego rozumu. Jak myślisz, co zamierzam zrobić w ciągu minuty jak będę sama z Heathem stała na zewnątrz na parkingu podczas burzy z lodem? Położę się i pozwolę mu zrobić sobie dobrze tam na cemencie? Czy naprawdę myślisz, że jestem takim typem dziewczyny? Erik nic nie powiedział; nadal patrzył na mnie gniewnie. W elektryzującej ciszy chichot Heatha był kpiący. 101

Osaczona

- Hej, Erik pozwól, że dam ci małą radę na temat naszej Zo. Ona naprawdę bardzo, bardzo, bardzo nie lubi gdy próbujesz jej mówić co ma robić. I taka jest już od, ehh… nie wiem… trzeciej klasy czy jakoś tak. Mam na myśli, nawet zanim zostawiła mnie dla swojej wampirzej Bogini nienawidziła, by nią kierowano. - Heath wyciągnął swoją dłoń do mnie. - Więc, czy chciałabyś wyjść ze mną na zewnątrz tylko na sekundę, żebyśmy mogli porozmawiać bez widowni? - Tak, chciałabym. Myślę, że potrzebuję trochę świeżego powietrza powiedziałam. Ignorując wkurwione spojrzenie Erika i wyciągniętą rękę Heatha, przestąpiłam ciężko nad metalowymi kratami, które wyglądały na bardziej zamknięte i bezpieczniejsze niż były i ze zdenerwowanym pokazowym pchnięciem wyszłam na zewnątrz w bardzo nieprzyjemny zimowy wieczór. Podmuchy zimnego, mokrego powietrza wywoływały miłe uczucie na mojej gorącej twarzy, oddychałam głęboko starając się uspokoić i nie wykrzyczeć mojej frustracji na Erika do szarego nieba. Początkowo myślałam, że pada deszcz, ale dość szybko zdałam sobie sprawę, że to było coś więcej jakby niebo wypluwało małe kawałki lodu. Nie padał gęsto, ale był stały i parking, linie kolejowe, część starych magazynów zaczynała wyglądać dziwnie magicznie jakby była pozłacana lodem. - Moja ciężarówka jest zaraz tam. - Heath wskazał miejsce gdzie była zaparkowana jego ciężarówka na krawędzi opustoszałego parkingu, pod drzewem, które pewnego czasu było oczywiście posadzone jako ozdoba niedaleko chodnika, który wił się dookoła magazynów. Lata ignorowania i nie przycinania zrobiły z nim bałagan, zamiast doskonale pasować do okrągłej dziury w cemencie, drzewo urosło dużo większe niż powinno i jego korzenie połamały dookoła chodnik. Jego pokryty lodem konar zachwiał się niebezpiecznie blisko starych granitowych budynków; niektóre z nich obecnie kłaniały się ku dachowi. Tylko patrzenie w górę na drzewo sprawiało, że się wzdrygnęłam. Jeśli będzie jeszcze więcej lodu, liche stare rzeczy zostaną prawdopodobnie rozbite na tysiące kawałeczków. - Tutaj - Heath trzymał z jednej strony swój płaszcz nad moją głową. - Chodź do ciężarówki, będziemy mogli porozmawiać z dala od tego całego bałaganu. Rozejrzałam się dookoła po szarym, rozmokłym krajobrazie. Nic nie wyglądało przerażająco lub strasznie jak pół-człowiek, pół-ptak. Było tylko mokro, zimno i pusto. - Ok, tak - Powiedziałam i pozwoliłam poprowadzić się Heathowi do jego samochodu. 102

Osaczona

Prawdopodobnie nie powinnam mu pozwalać trzymać nade mną swój płaszcz i trzymać się blisko jego boku gdy chwytałam się go, by uchronić się przed upadkiem na pokrytym lodem chodniku, ale czułam się tak swobodnie i lekko będąc z nim, że nawet się nie zawahałam. Spójrzmy prawdzie w oczy, Heath był w moim życiu od szkoły podstawowej. Dosłownie czułam się z nim bardziej swobodnie, niż z kimś innym na świecie z wyjątkiem Babci. Bez względu na to, co się działo lub nie działo miedzy nami, Heath był dla mnie jak rodzina. Obecnie był lepszy niż większość mojej rodziny. Było mi trudno wyobrazić sobie traktowanie go formalnie jak kogoś obcego. Po tym wszystkim Heath był moim przyjacielem, zanim jeszcze został moim chłopakiem. Ale nigdy więcej nie będzie mógł być znowu tylko moim przyjacielem; zawsze będzie między nami coś więcej, westchnęło moje sumienie ale je zignorowałam. Dotarliśmy do jego ciężarówki i Heath otworzył dla mnie drzwi, wnętrze pachniało dziwnie, znajoma mieszanka Heatha i Armor All16. (Heath jest schludnym świrem jeśli chodzi o jego ciężarówkę; przysięgam, że moglibyście jeść wprost z siedzenia). Zamiast wślizgnąć się wygodnie na siedzenie westchnęłam. Siedzenie obok niego w kabinie jego ciężarówki było po prostu zbyt intymne, zbyt przypominało lata, gdy byłam jego dziewczyną. Więc troszeczkę się od niego odsunęłam i siedziałam w połowie siedzenia, w połowie opierając się o koniec fotela pasażera, wystarczająco daleko od lodowego deszczu, by pozostać pół-sucha. Heath obdarzył mnie smutnym uśmiechem, jakby rozumiał, że robię co w mojej mocy, by oprzeć się, by ponownie z nim być i oparł się o wewnętrzną stronę drzwi. - Ok, o czym chciałeś ze mną porozmawiać? - Nie podoba mi się, że tu jesteś. Nie pamiętam wszystkiego, ale przypomniałem sobie wystarczająco dużo, by wiedzieć, że tunele pod miastem są złe. Wiem, że mówiłaś, że te nieumarłe dzieciaki przeszły przemianę, ale nadal nie podoba mi się, że jesteś tam na dole z nimi. Nie wydaje się to bezpieczne - powiedział wyglądając poważnie i martwiąc się. - No cóż, nie obwiniam Cię za myślenie, że na dole jest odrażająco, ale to naprawdę się zmieniło. Dzieciaki także są inne. Mają z powrotem swoje człowieczeństwo. Dodatkowo, to dla nas obecnie najbezpieczniejsze miejsce. Heath przyglądał się mojej twarzy przez długi czas, po czym ciężko westchnął.

16

Amor All - produkty do pielęgnacji samochodu

103

Osaczona

- Jesteś jedyną, która jest kapłanką i do tego taką osobą, więc wiesz co robisz. Po prostu czuję się z tym dziwnie. Jesteś pewna, że nie powinnaś wrócić do Domu Nocy? Może ten upadły anioł nie jest taki zły jak myślałaś. - Nie Heath, on jest zły. Zaufaj mi w tej sprawie. I Kruki Prześmiewcy są naprawdę niebezpieczne. Nie byłoby bezpiecznie wracać do szkoły. Nie widziałeś go, gdy powstawał z wnętrza ziemi. To wyglądało jakby rzucił zaklęcie na wampiry i adeptów. I było naprawdę straszne. Przecież wiesz jak potężna jest Neferet. Więc myślę, że Kalona jest nawet potężniejszy niż ona. - To źle - zgodził się Heath. - Tak. Heath przytaknął i nic nie powiedział. Tylko na mnie patrzył. Ja odwzajemniałam jego spojrzenie i w jakiś sposób zostałam złapana przez jego słodkie brązowookie spojrzenie. Siedziałam tam chwilę w ciszy tylko patrząc w jego oczy, kiedy nagle zaczęłam być mocno świadoma jego bliskości. Mogłam poczuć jego zapach. Był miły, mydlany, Heath pachniał tak jak w dzieciństwie. Był wystarczająco blisko mnie, bym mogła poczuć ciepło jego ciała. Powoli, bez mówienia ani słowa Heath złapał moją dłoń i odwrócił ją tak, że mógł zobaczyć skomplikowane tatuaże, które ją zdobiły. Szkicował wzór jednym ze swoich palców. - To naprawdę niesamowite, że to się stało właśnie Tobie - powiedział delikatnie, nadal przyglądając się mojej dłoni. - Czasami, gdy budziłem się rano zapominałem, że zostałaś Naznaczona i jesteś w Domu Nocy, więc pierwszą rzeczą, o której myślałem, było to jak bardzo oglądam się za siebie wiedząc, że będziesz w piątek na meczu, by patrzeć jak gram. Albo nie mogłem się doczekać, by zobaczyć Cię przed szkołą, gdy niesiesz hot-doga (bułkę z parówką) i piwo (swój brązowy napój) z Daylight Donuts. - Popatrzył do góry przenosząc swój wzrok z mojej dłoni i popatrzył mi w oczy. - I potem budziłem się i przypominałem sobie co przeszedłem i pamiętałem, że Cię nie będzie tutaj i nie zrobisz żadnej z tych rzeczy. To nie było takie złe, kiedy byliśmy Skojarzeni, ponieważ ciągle myślałem, że mam szansę, że nadal mam część Ciebie. Ale teraz nawet to odeszło. Heath sprawił, że cała w środku się trzęsłam. - Przepraszam Heath. Ja… ja po prostu nie wiem, co więcej powiedzieć. Nie mogę nic z tego zmienić. - Tak, możesz. - Heath podniósł moją dłoń i przycisnął ją do jego czarnej koszulki footballowej Broken Arrow Tigers tuż ponad jego sercem. - Czy czujesz jak bije? - Wyszeptał. 104

Osaczona

Pokiwałam głową. Mogłam poczuć bicie jego serca, stałe i mocne, troszkę przyspieszone. Przypominało mi o niewiarygodnie pysznej krwi płynącej w jego żyłach i o tym jak dobrze byłoby wziąć tylko malutką cząstkę niego… i teraz rytm mojego serca bił tak samo jak jego. - Ostatnim razem, gdy Cię widziałem, powiedziałem, że kochanie Ciebie za bardzo boli. Ale myliłem się. Prawda jest taka, że bardziej boli nie kochanie Ciebie. - Powiedział Heath. - Heath nie. Nie możemy. - Mój głos był szorstki jakbym próbowała mówić powstrzymując pożądanie, jakie do niego czułam. - Oczywiście, że możemy skarbie. Jesteśmy dobrzy w byciu razem. Mamy w tym dużo praktyki - Heath przysunął się bliżej do mnie. Wziął palec wskazujący mojej ręki z jego klatki piersiowej i przebiegał delikatnie swoim kciukiem po moim ładnie pomalowanym paznokciu. - Czy to prawda, że Twój paznokieć jest wystarczająco ostry, by przeciąć skórę? Pokiwałam głową. Wiedziałam, że powinnam odejść i wrócić na dół do tuneli i do życia, jakie mnie tam czeka, ale nie mogłam. Heath także był życiem, jakie na mnie czekało i czy postępowałam właściwie czy nie, było dla mnie właściwie niemożliwe odejść od niego. Heath wziął mój palec i podniósł go tak, że mój paznokieć był delikatnie przyciśnięty do delikatnego miejsca, gdzie jego szyja przechodzi w ramiona. - Przetnij skórę Zo. Pij ponownie moją krew. - Jego głos był głęboki i ochrypły z pożądania - Poprzednio byliśmy połączeni. Zawsze byliśmy połączeni. Więc umieść znowu między nami Skojarzenie, tam gdzie jego miejsce. Mocniej przycisnął mój paznokieć do swojej szyi. Teraz oboje ciężko oddychaliśmy. Gdy mój paznokieć przejechał przez jego skórę, robiąc małe zadrapanie na jego szyi, byłam zafascynowana jak doskonale cienkie żyły szkarłatu odbijają się na jego bladej skórze. Następnie uderzył mnie zapach, zupełnie znajomy zapach krwi Heatha. Krew, która raz Skojarzona była z moją. Nic nie może się równać z zapachem świeżej ludzkiej krwi, nawet krew innego adepta, czy innego dorosłego wampira nie jest tak nieodparcie, hipnotyzująco pociągająca. Czułam jak nachylam się do niego. - Tak, skarbie, tak pij ze mnie Zo. Pamiętasz, jakie to wspaniałe uczucie? Wyszeptał Heath, gdy jego dłoń na mojej talii przyciskała mnie do niego.

105

Osaczona

Czy nie mogłam tylko odrobinę zasmakować? I co z tego, jeśli ponownie Skojarzę się z Heathem? Do diabła, oczywiście, że byliśmy Skojarzeni. I to nie było takie złe. Kochałam być z nim Skojarzona. On też to lubił do chwili, gdy… Gdy zerwałam Skojarzenie, tak jak złamałam jego serce i dość możliwe, że nieodwracalnie zniszczyłam jego duszę. Odepchnęłam go i wyszarpnęłam się na zewnątrz z kabiny ciężarówki, krocząc szybko dookoła Heatha. Lodowaty deszcz sprawiał obecnie, że czułam się dobrze, gdy spadał na moją twarz, ochładzając gorącą żądzę krwi. - Muszę wracać Heath - Powiedziałam, starając się mocno utrzymać pod kontrolą mój oddech i galopujące serce. - Ty też musisz wracać tam gdzie należysz. I to nie jest tutaj. - Zoey, co się stało? - Zrobił krok w moim kierunku a ja zrobiłam jeden krok więcej z dala od niego. - Co ja zrobiłem? - Nic. To nie Ty Heath. - Odrzuciłam z twarzy moje mokre włosy. - Jesteś wspaniały. Zawsze byłeś wspaniały i kocham Cię. To dlatego, to nie może się ponownie między nami zdarzyć. Skojarzenie ze mną nie jest dla Ciebie dobre, zwłaszcza teraz. - Dlaczego nie pozwolisz mi samemu martwić się o to, co jest dla mnie dobre, a co nie? - Ponieważ nie myślisz jasno jeśli chodzi o mnie i Ciebie! - Krzyknęłam. Pamiętasz jak bolało, gdy nasze Skojarzenie zostało zerwane? Pamiętasz jak mówiłeś, że to sprawiło, że chciałeś umrzeć? - Więc nie zrywaj go ponownie! - To nie takie proste! Moje życie nigdy więcej nie będzie proste. - Może po prostu sama je tak komplikujesz. To ja. To Ty. Kochamy się i jesteśmy razem odkąd byliśmy dziećmi, więc powinniśmy być razem. Koniec powiedział. - Życie to nie książka Heath! Nie ma gwarancji szczęśliwego zakończenia powiedziałam. - Nie potrzebuje gwarancji, jeśli będę miał Ciebie. - I o to chodzi. Nie masz mnie Heath. Nie będziesz miał. Nigdy więcej. Potrząsnęłam głową i podniosłam ręce, by zatrzymać go gdyby próbował powiedzieć coś jeszcze. - Nie! Nie mogę tego zrobić właśnie teraz. Chcę żebyś wsiadł do swojej ciężarówki i wrócił do B.A. Ja zamierzam wrócić na dół. Do moich ludzi i mojego chłopaka wampira. - Oh, proszę Cię! Ty i ten wampirzy dupek? Nie ma mowy, byś zamierzała cierpieć z tym gównem, Zo. 106

Osaczona

- Tu nie chodzi tylko o Erika i mnie. Prawda jest taka, że Ty i ja…. To nie powinno się wydarzyć Heath. Musisz o mnie zapomnieć i zacząć żyć swoim życiem. Twoim ludzkim życiem. - Odwróciłam się do niego plecami i zmusiłam się do odejścia. Gdy usłyszałam, że idzie za mną nie odwróciłam się. Tylko krzyknęłam. - Nie! Chcę, żebyś odszedł Heath i nie chcę żebyś wracał. Nigdy! Wstrzymałam oddech i usłyszałam, że jego kroki ustały. Nadal na niego nie patrzyłam. Obawiałam się, że jeśli to zrobię mogę się obrócić i pobiec do niego i rzucić się w jego ramiona. Byłam prawie przy starych metalowych kratach, gdy usłyszałam pierwszego kraczącego kruka. Ten dźwięk mnie zatrzymał jakbym wbiegła na ścianę z cegieł. Okręciłam się dookoła. Heath stał w mrożącym deszczu pod drzewem tylko kilka kroków od swojej ciężarówki. Zaoszczędziłam mu ostrego spojrzenia. Moje oczy przeskoczyły w górę na ciemne gałęzie pokrytego lodem drzewa. Tuż obok cieni nagich konarów ciemność się mieszała. Przypominała mi o czymś, więc zamrugałam spoglądając na nią i próbując sobie przypomnieć, gdzie widziałam coś takiego wcześniej. Następnie obraz się przemieścił… zmienił… zadyszałam, gdy stał się bardziej widzialny. Neferet! Trzymała się cienkiej, pokrytej lodem gałęzi, która zwisała z pnia na chodnik. Jej oczy rozbłysły szkarłatem i jej włosy powiewały szaleńczo dookoła, jakby została złapana przez nagły wiatr. Neferet uśmiechnęła się do mnie. Jej wyraz twarzy był tak czysto zły, że zamroziło mnie w miejscu. Następnie, gdy patrzyłam na rozgrywający się horror, jej obraz znowu się przekształcił, zadrżał i tam gdzie był obraz skażonej Wysokiej Kapłanki, teraz stał olbrzymi Kruk Prześmiewca. To coś umieszczone od strony magazynów nie było ani człowiekiem, ani zwierzęciem. Było okropnym połączeniem obojgu. Spoglądało na mnie oczami koloru krwi i kształtem mężczyzny. Jego ludzkie ręce i nogi były nagie, wyglądając ohydnie i z wypaczeniem kształtując się z ciała gigantycznego kruka. Mogłam zobaczyć jego rozwidlony język i lśniącą ślinę, która kapała łapczywie z koszmarnej paszczy. - Zoey, co się dzieje? - Powiedział Heath. I zanim mogłam powiedzieć mu, żeby nie patrzył, podążył za moim spojrzeniem, spoglądając do góry na lodowe kończyny, które spoczywały przy magazynach. - Co do cholery? - Ale kiedy zobaczyłam świadomość na jego twarzy o tym, czym jest to stworzenie, ptasia rzecz odwróciła jego żarzące czerwone oczy z Heatha na mnie. - Zzzzzoey? - Wypowiedziała moje imię w wydechu, jego głos brzmiał źle i płasko i całkowicie nieludzko. - Szuuuukaliśmy Cię. 107

Osaczona

Czułam się, jakby moje ciało zamarzło. Mój umysł krzyczał wewnątrz mojej głowy szukali mnie! Ale nic nie wyszło z moich ust, żadne ostrzeżenie do Heatha. Nawet wtedy, gdy piskliwa dziewczyna krzyczała jakby przebijano jej gardło. - Mój ojciec będzie bardzo zadowolony kiedy Cię mu przedstawię zasyczał Prześmiewca, rozpościerając swoje skrzydła jakby szykował się do lotu w dół i złapania mnie. - Muszę powiedzieć „Do diabła nie” tym twoich małym schrzanionym planom - wywrzeszczał Heath.

108

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUNASTY Rozdarł mnie przerażający widok Kruka Prześmiewcy i Heatha stojącego tylko parę kroków na wprost mnie. Miał broń i trzymał ją przed sobą, celując dokładnie w kierunku stworzenia na drzewie. - Żałosny człowieku! - To coś zapiszczało. - Myślisz, że powstrzzzzzymasz Starszego? Wszystko stało się szybko. Stworzenie wystrzeliło z drzewa w tym samym czasie, kiedy moje ciało roztopiło się i pobiegło naprzód. Widziałam Heatha naciskającego spust i słyszałam ogłuszający wybuch broni, ale Kruk poruszał się z nieludzką szybkością. Uchylił się, a miejsce, w które Heath celował było puste chwilę zanim kula przeszyła powietrze, zatapiając się w pokrytym lodem drzewie. Kiedy to coś leciało w kierunku Heatha, widziałam jego postrzępione pazury, zawijające się w szpony i pamiętałam jak, nawet w formie ducha, stwór jak ten prawie przeciął mi gardło. Teraz Kruk Prześmiewca dostały z powrotem swoje ciała i wiedziałam, że jeśli czegoś szybko nie zrobię ten potwór zabije Heatha. Z krzykiem wydałam z siebie głos przepełniony strachem i furią, kiedy wystrzeliłam na Heatha, popychając go z dala moment wcześniej zanim Kruk dosięgnął go, więc potwór powalił mnie zamiast niego. Nie czułam żadnego bólu, potem tylko dodatkowy nacisk na mojej skórze, od lewego ramienia, przez moją wyższą część klatki piersiowej, ponad piersią, aż do mojego, prawego ramienia. Siła podmuchu obróciła mnie parę razy, więc wciąż byłam twarzą w twarz, kiedy Prześmiewca leciał w naszą stronę i potem opadł na ziemię na swoje przerażające ludzkie nogi. Jego zabarwione na czerwono oczy rozszerzyły się, kiedy spojrzał na mnie. - Nie! - Zapłakał głosem, który mógł należeć do niezdrowej na umyśle istoty. - On chceeeee Ciężywą! - Zoey! Oh, Boże, Zoey! Schowaj się za mną! - Heath krzyczał na mnie, kiedy szamotał się na nogach, ale poślizgnął się na lodowatej powierzchni, która w jakiś sposób stała się mokra od czerwieni. Upadł mocno. 109

Osaczona

Patrzyłam na niego i myślałam jak dziwne to było, że nawet, kiedy był dokładnie obok mnie, brzmiał jakby krzyczał z bardzo głębokiego, długiego tunelu. Nie rozumiałam, dlaczego. Krew? Czy to krew wszędzie na chodniku? To dziwne. W mentalnym poruszeniu zlekceważyłam nagromadzoną krew i krzyknęłam. - Wietrze, przybądź do mnie! Przynajmniej myślałam, że krzyknęłam. To, co wydobyło się z moich ust było ledwie szeptem. Na szczęście wiatr jest dobrym słuchaczem, bo powietrze natychmiast zawirowało wokół mnie. - Utrzymaj to coś na ziemi - powiedziałam. Wiatr od razu wypełnił rozkaz i piękne mini-tornado pochłonęło groteskowego człowieka-ptaka, powodując, że jego skrzydła stały się bezużyteczne. Z przerażającym, skrzeczącym dźwiękiem to coś schowało swoje bezużyteczne skrzydła na plecach i zaczęło wlec się w moim kierunku, pochylając zmutowaną głowę naprzeciw znęcającemu się wiatrowi. - Zoey! Cholera, Zoey! - Heath był nagle obok mnie. Jego silne ramiona znalazły się wokół mnie i czułam się naprawdę dobrze, bo myślałam, że zaraz mogłabym upaść. Uśmiechnęłam się do niego, zastanawiając się, dlaczego płacze. - Sekundka. Muszę to skończyć. - Ze znużeniem, odwróciłam swoją uwagę z powrotem na człowieka-ptaka. - Ogniu, potrzebuję Cię. - Gorąco było tam, ciepło wirujące w powietrzu dookoła mnie. Potem użyłam palca zakrwawionej ręki, którą wciąż trzymałam pionowo i wskazałam na to coś, co było coraz bliżej i bliżej Heatha i mnie. - Spal to coś - rozkazałam. Gorąco, które otaczało mnie zmieniło tempo, z delikatnego gorąca w strumień pochłaniającego płomienia. Podążył w kierunku wskazanym przez mój palec i moją wolę, wpadając na Kruka Prześmiewcę, pochłaniając go wściekłym, żółtym płomieniem. Myślałam, że mogę zwymiotować. - Oh, ugh. Ogniu, dziękuję Ci. Wietrze zanim odejdziesz, czy mógłbyś stąd proszę zdmuchnąć ten obrzydliwy zapach? - To było dziwne, że pomyślałam, że mówię to wszystko głośno, ale mój głos rzeczywiście wydobywał się jak słaby szept. Żywioły wypełniły moje rozkazy tak czy inaczej, co było dobre, bo fala powodująca mdłości i zawroty głowy została zmyta ze mnie i nagle osunęłam się na Heatha, nie zdolna, by utrzymać się już prosto. Próbowałam zrozumieć, co było ze mną nie tak, ale moje myśli były mętne i z jakiś powodów wiedziałam dokładnie, co się działo, ale nie było to dla mnie ważne. 110

Osaczona

Z dala w dystansie usłyszałam tupot stóp, a potem spojrzałam na pokrytą łzami twarz Heatha, kiedy krzyczał: - Pomocy! Jesteśmy tutaj! Zoey potrzebuje pomocy! Następna rzeczą, jaką zobaczyłam, była twarz Erika, która dołączyła do Heatha. Wszystko, o czym pomyślałam, to było „oh, świetnie” teraz zaczną wrzeszczeć na siebie znowu. Ale nie zrobili tego. Naprawdę reakcja Erika, kiedy spojrzał w dół na mnie, spowodowała, że czułam się w jakiś sposób zaniepokojona, tylko w niejasny, zainteresowany sposób. - Cholera! - Powiedział, a jego twarz stała się naprawdę blada. Bez wypowiadania kolejnego słowa Erik rozpruł swoją koszulkę (tą fajną, czarną Polo z długimi rękawami, którą miał na sobie podczas ostatniego rytuału), rozrzucając wokół guziki. Zamrugałam zdumiona, myśląc, ze wyglądał naprawdę dobrze tylko w jego ciasnej koszulce. Mówię poważnie, ma świetne ciało. Pochylił się obok mnie. - Przepraszam, to będzie prawdopodobnie bolało. - Erik skulił jego koszulkę i przycisnął do mojej piersi. Ból przebiegł przez moje ciało, aż sapnęłam. - Oh, Bogini! Przepraszam, Z, przepraszam! - Erik wciąż nie przestawał mówić. Spojrzałam w dół, by zobaczyć, co sprawia mi taki ból i byłam kompletnie zszokowana widząc, że moje całe ciało było przemoknięte krwią. - Co... - Próbowałam ułożyć pytanie, ale ból zmieszał się z narastającym uczuciem zdrętwienia, które sprawiło, że było mi trudno mówić. - Musimy wziąć ją do Dariusa. On będzie wiedział, co robić - powiedział Erik. - Zajmę się nią. Tylko poprowadź mnie do tego Dariusa - powiedział Heath. Erik przytaknął. - Chodźmy! Heath spojrzał na dół na mnie. - Muszę Cię ruszyć, Z. Trzymaj się dobrze? Próbowałam przytaknąć, ale ruch zakończył się na kolejnym spojrzeniu, kiedy Heath podniósł mnie i przyciskając do jego piersi jakbym była wyrośniętym noworodkiem i biegł, potykając się i poślizgując za Erikiem. Podróż z powrotem na dół do tuneli była koszmarem, którego nigdy nie zapomnę. Heath pędził przez tunele. Kiedy dostali się do metalowej drabiny, prowadzącej na dół do systemu tuneli, zatrzymali się tylko na sekundę. 111

Osaczona

- Podam Ci ją na dół - powiedział Heath. Erik przytaknął i zniknął na dole w dziurze. Heath podszedł do krawędzi. - Przepraszam Skarbie - powiedział. - Wiem, że to musi być dla Ciebie straszne. - Potem pocałował mnie delikatnie w czoło zanim kucnął i jakoś przekazał mnie Erikowi, który stał pod nami. Mówię „jakoś” bo byłam zajęta krzyczeniem z bólu i nie przykładałam uwagi do logiki tego, co się działo. Następną rzeczą, jaką pamiętam to, to, że Heath lekko upadł na podłogę tunelu i Erik przekazał mnie mu z powrotem. - Mam zamiar pobiec i znaleźć Dariusa. A ty idź głównym tunelem. Nie obieraj żadnego z bocznych. Zostań tam, gdzie się świeci, a ja wrócę do Ciebie z Dariusem. - Kim jest Darius? - Powiedział Heath, ale mówił już do pustego powietrza. Erik już pobiegł. - On jest szybszy niż sądziłam - próbowałam powiedzieć, ale słabe słowa to wszystko, co wyszeptałam z moich ust. I zauważyłam, że latarnie, które byłam pewna, że zgasły, gdy tylko wspięłam się do piwnicy, a teraz były zapalone znowu. „To dziwne” to chciałam powiedzieć. Zamiast tego ledwie usłyszałam swoje mruczenie, brzmiące jak „Tooooo dziiiiiwne” ponad biciem mojego serca w uszach. - Shhh - Heath uspokajał mnie, kiedy zaczął biec, tak by tak bardzo mną nie trząść, co by spowodowało znowu mój krzyk. - Zostań ze mną, Zo. Nie zamykaj oczu. Patrz na mnie. Zostań ze mną. Heath cały czas mówił i mówił, co było bardzo denerwujące, bo moja klatka piersiowa bolała naprawdę mocno i wszystko, czego pragnęłam, to zamknąć oczy i zasnąć. - Muszę odpocząć - wymamrotałam. - Nie! Nie możesz odpoczywać! Hej, udawajmy, że jesteśmy na tym filmie Titanic który zwykle oglądaliśmy wciąż i wciąż. No wiesz, ten z Leonardem DiStupio. - DiCaprio - wyszeptałam, zirytowana faktem, że po tych wszystkich latach Heath był wciąż zazdrosny o to, że Leonardo pociągał mnie, kiedy byłam dzieckiem. I lubiłam myśleć o nim - Mój chłopak Leo. - Nieważne - powiedział. - Pamiętasz jak powiedziałaś, że gdybyś była Rose nigdy byś go nie zostawiła? Ok, więc zawrzyjmy układ. Ja jestem facetem wyglądającym jak Di Caprio, a Ty jesteś Rose. Musisz mieć oczy otwarte i patrzeć na moją twarz, albo pozwolisz mi odejść i zmienię się w wielki sopel. - Dureń - zdołałam powiedzieć. 112

Osaczona

Ok, to był głupi układ, ale muszę przyznać, że mnie uderzył. Szalałam odkąd pierwszy raz zobaczyłam ten film (i wytrzeszczyłam oczy w krzyku mam na myśli jeden z tych strasznie ciężkich powodujących płacz). Głupia Rose powiedziała, że nigdy go nie zostawi, ale potem tak zrobiła. I dlaczego nie mogła wdrapać się bardziej i pomóc Leo/Jackowi wejść na pływające coś z nią? Było mnóstwo pokoi. Więc, podczas, gdy moje mgliste myśli krążyły wokół tej poruszającej serce sceny jednego z moich ulubionych filmów, Heath obejmował mnie mocno w ramionach i biegł. Podążał tylko delikatną krzywą tunelu, kiedy Erik nas znalazł. Darius był tuż przy jego ramieniu. Heath zatrzymał się i wtedy zrozumiałam, jak ciężko oddychał. Huh. Zastanawiałam się, czy powinnam się zawstydzić, że byłam ciężka. Darius zerknął na mnie i warcząc zaczął wydawać rozkazy Erikowi. - Wezmę ją do pokoju Stevie Rae. Pobiegnę przodem, ale człowiek powinien dołączyć do mnie, więc pokaż mu, gdzie ma iść. Potem przyprowadź Bliźniaczki i Damiena. Obudź Afrodytę. Może będziemy jej też potrzebować. Darius odwrócił się do Heatha. - Wezmę Zoey. Heath zawahał się. Nie mogę powiedzieć, że nie chciał mnie puścić. Kamienne spojrzenie Dariusa złagodniało. - Nie obawiaj się. Jestem Synem Erebusa i przysięgam, że będę zawsze ją chronił. Niechętnie Heath przekazał mnie w silne ramiona Dariusa. Wojownik spojrzał na mnie ponuro. - Zamierzam biec bardzo szybko. Pamiętaj, by mi ufać. Przytaknęłam słabo i nawet wtedy wiedziałam, co nastąpi potem, byłam wciąż zdumiona, kiedy Darius odleciał, poruszając się z prędkością, która zamazała ściany tunelu i spowodowała, że wirowało mi w głowie. Jeden raz doświadczyłam niezwykłej zdolności Dariusa praktycznie do teleportowania się z jednego miejsca do drugiego i nie było to nawet mniej zapierające dech niż za drugim razem. Wydawało się, że minęła sekunda, kiedy Darius dotarł nagle do wejścia z koca do pokoju Stevie Rae. Wepchnął się do środka. Stevie Rae siedziała, przecierając oczy i przyglądając się nam. Potem jej usta otworzyły się w szoku i wypadła z łóżka. - Zoey! Co się stało? - Kruk Prześmiewca - powiedział Darius. - Usuń te rzeczy z tego stołu.

113

Osaczona

Stevie Rae ściągnęła rzeczy ze stołu i usiadła na brzegu jej łóżka. Chciałam zaprotestować, że naprawdę nie powinna robić takiego bałaganu. Mam na myśli, że byłam pewna, że zbiła szklankę albo dwie i wysłała stertę płyt DVD, by latały przez pokój, ale nie tylko mój głos nie działał poprawnie, ale również byłam zajęta, by nie zejść z tego świata w strasznym bólu, który przeszywał mnie w piersi, kiedy Darius położył mnie na stole. - Co możemy zrobić? Co możemy zrobić? - Stevie Rae powtórzyła pytanie. Pomyślałam, że wygląda jak mała dziewczynka i zauważyłam też, że płakała. - Weź ją za rękę. Mów do niej. Niech będzie przytomna - powiedział Darius. Potem odwrócił się i zaczął wyrzucać rzeczy z apteczki pierwszej pomocy. - Zoey, słyszysz mnie? - Mogłam poczuć, że Stevie Rae trzyma mnie za rękę, ale tylko ledwie. Zdobyłam się na, jak to odczuwałam nadludzki wysiłek i wyszeptałam: - Taaa. Stevie Rae ścisnęła moją dłoń mocniej. - Wyjdziesz z tego. Tak? Nic Ci nie będzie, bo nie wiem, co bym zrobiła… - Jej głos przeszedł w łkanie, a potem powiedziała. - Nie możesz umrzeć, bo zawsze wierzyłaś w dobro, które jest we mnie, więc starałam się być taka jak wierzyłaś, że jestem. Bez Ciebie, boję się, że to dobro umrze i pochłonie mnie ciemność. Dodatkowo, jest mnóstwo rzeczy, o których chciałabym Ci powiedzieć. Bardzo ważnych rzeczy. - Chciałam jej powiedzieć, by nie była głupia, że to nie ma sensu i do niczego nie dojdziemy, ale przez ból i odrętwienie zaczynałam się czuć dziwnie. W jedyny sposób, w jaki mogłabym to opisać, to było odczucie niesłuszne. Cokolwiek miało się stać, cokolwiek miało się ze mną stać, to było niesłuszne. A to nowe odczucie, bardziej niż krew - bardziej niż strach na twarzach moich przyjaciół - mówiło mi, że było ze mną tak źle, że mogę naprawdę gdzieś odejść. To było wtedy, gdy ból zaczął oddalać się i zdecydowałam, że jeśli tak się odczuwa śmierć, to było lepsze niż żyć i cierpieć jak cholera. Heath wpadł do pokoju, podchodząc wprost do mnie i biorąc moją, drugą rękę. Ledwie spojrzał na Stevie Rae. Zamiast tego, usunął włosy z mojej twarzy. - Jak się masz dziecinko? Wciąż się trzymasz? Próbowałam się uśmiechnąć do niego, ale wydawał się być taki odległy, że nie mogłam go dosięgnąć miną. Bliźniaczki wbiegły do pokoju z Kramishą blisko za nimi.

114

Osaczona

- Oh, nie! - Erin zatrzymała się kilka kroków od miejsca, gdzie byłam i przycisnęła rękę do ust. - Zoey? - Pomyślałam, że Shaunee wygląda na zmieszaną. Potem zamrugała kilka razy, a jej spojrzenie powędrowało wzdłuż mojego ciała i zaczęła płakać. - To nie wygląda dobrze - powiedziała Kramisha. - Wcale nie wygląda dobrze. - Zawahała się, a potem spojrzała na Heatha, którego uwaga była skupiona na mnie i przysięgam, że nie wyglądał jakby miał zauważyć, że wielki, biały słoń tańczył w pokoju. - Czy to nie ten ludzki dzieciak, który kiedyś był tutaj? Nie wiem, dlaczego, ale nie czułam własnego ciała, jakby nie należało już do mnie. Byłam jednak świadoma wszystkiego, co się dzieje wokół mnie. Bliźniaczki trzymały się za ręce i przeraźliwie szlochały. Darius wciąż kopał w apteczce pierwszej pomocy. Stevie Rae poklepywała moja dłoń i starała się (bezskutecznie) nie płakać. Heath szeptał głupie linijki tekstu z Titanica do mnie. Innymi słowy, wszyscy byli skupieni na mnie - oprócz Kramishy. Patrzyła z apetytem na Heatha. Małe ostrzegawcze dzwoneczki zadzwoniły w moim umyśle i starałam się walczyć, by odzyskać świadomość mojego ciała. Musiałam ostrzec Heatha. Musiałam powiedzieć mu, że powinien opuścić to miejsce zanim coś złego mu się przytrafi. - Heath - zdołałam wyszeptać. - Jestem tu, Skarbie. Nigdzie się nie wybieram. W umyśle przewróciłam oczami. Heath i jego heroizm byli cudni, ale bałam się, że zostanie zjedzony przez czerwonych adeptów Stevie Rae. - Hej, czy nie jesteś tym chłopakiem, który był tutaj kiedyś? Tym, po którego Zoey tu przyszła? Kramisha przesunęła się bliżej do Haetha. Jej oczy nabrały odcienia czerwieni, co było gigantycznym znakiem ostrzeżenia. Czy byłam jedyną, którą dostrzegała niebezpieczeństwo w intensywności, z jaką patrzyła na Heatha? - Darius! - W końcu zdołałam wyjęczeć. Na szczęście wojownik spojrzał znad apteczki pierwszej pomocy. Przerzuciłam wzrokiem z niego w miejsce, gdzie Kramisha praktycznie śliniła się na Heatha i zobaczyłam zrozumienie w wyrazie twarzy Dariusa. - Kramisha. Opuść pokój. Teraz! - Wyrzucił z siebie Darius. Zawahała się, potem przeniosła jej czerwone spojrzenie z Heatha wprost na mnie.

115

Osaczona

- Idź! - Wypowiedziałam bezgłośnie słowa. Jej oczy nie zmieniły się, ale Kramisha przytaknęła raz i wyszła szybko z pomieszczenia. Wtedy Afrodyta wpadła przez drzwi z koca i zrobiła wielkie wejście. Wyglądając naprawdę jak chmura gradowa i popatrzyła gniewnie. - Cholera, to Skojarzenie mnie wykończy! Stevie Rae, czy mogłabyś skupiać się nie tylko na sobie i zachować swoje emocjonalne gówno pod kontrolą i okazać choć trochę szacunku tym z nas, którzy wciąż mają ponad przeciętnego kaca... - W końcu zdołała skupić jej mgliste spojrzenie na tyle, by naprawdę mnie zobaczyć. Jej twarz, już blada i podkrążone oczy, straciły kolor, więc wyglądała jak słaby cień bladości. - Oh, Bogini, Zoey! - Zaczęła drżeć, gdy szła do mnie. - Nie, Zoey. Nie. Nie widziałam tego. - Mówiła uczciwie. - Nigdy nie widziałam tego. Pokonałaś pierwszą wizję swojej śmierci, jaka miałam. Następna, nie była o tym, że zostaniesz pocięta. Miałaś utonąć. Nie! To nie w porządku! - Próbowałam coś powiedzieć, ale już dostrzegła Heatha. - Ty! Co do cholery tutaj robisz? - Ja... ja przyszedłem zobaczyć, czy z Zoey wszystko w porządku - wyjąkał Heath, oczywiście zaskoczony mocą jej słów. Afrodyta potrząsnęła głową. - Nie. Nie powinno Cię tutaj być. To nie w porządku. - Zatrzymała się i jej oczy rozszerzyły się na Heatha. - Ty to spowodowałeś? Patrzyłam jak oczy Heatha wypełniają łzy. - Taa, myślę, że ja - powiedział.

116

Osaczona

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Damien, Jack i Erik wpadli do pokoju tuż za Cesarzową. Jack spojrzał jeden raz na mnie, krzyknął jak dziewczyna, po czym zemdlał. Damien chwycił go zanim upadł i walnął głowa o podłogę. Położył go na łóżku Stevie Rae podczas, gdy biedny labrador skomlał i wpatrywał się z dużymi zaniepokojonymi, brązowymi oczami z Jacka na Damiena, a potem na mnie i z powrotem na Jacka. Damien dołączył do wszystkich włączając w to Erika, kto tłoczył się wokół mnie. Darius przedarł się przez grupę dzieci tak jakby był wampirzym Mojżeszem a adepci Morzem Czerwonym. - Musimy stworzyć krąg i skupić się na leczniczych możliwościach żywiołów Zoey - powiedział Darius do Afrodyty. Skinęła głowa, dotknęła delikatnie moje czoło, a następnie prychnęła dowódczo do moich przyjaciół. - Grupko Frajerów! Zajmijcie miejsca. Zróbmy krąg. Shaunee i Erin gapiły się w osłupieniu na nią. Damien powiedział głosem grubym, ale ze łzami w oczach. - Ja... nie wiem, w którym kierunku jest wschód. Stevie Rae ścisnęła moją rękę zanim ją puściła. - Ja wiem. Zawsze wiem gdzie jest północ, więc mogę ci też pokazać gdzie jest wschód. - Powiedziała Damienowi. - Zróbcie krąg wokół stołu - powiedział Darius - Dajcie mi prześcieradło z tego łóżka. Damien zgarnął wierzchnią narzutę z łóżka Stevie Rae, szarpnięcie obudziło Jacka, który krzyknął, że będzie dobrze. Damien podał prześcieradło Dariusowi. - Zostań ze mną kapłanko - powiedział do mnie. Rzucił okiem na Heath i Erik - Utrzymujcie z nią rozmowę, obydwaj. Erik zabrał rękę od Stevie Rae, która została uwolniona. - Jestem tu, Z. - Wplótł swoje pace w moje - Musisz wyjść z tego. Potrzebujemy cię. - Przerwał, jego piękne niebieskie oczy spotkały moje. - Ja cię potrzebuje, przepraszam za wszystko. 117

Osaczona

Następnie Heath uniósł drugą, moją rękę do swoich warg i pocałował ją delikatnie. - Hej, Zo, czy powiedziałem ci, że nic nie wypiłem przez więcej niż dwa miesiące? To było naprawdę dziwne, mieć tu obydwóch moich facetów. Byłam zadowolona, że nie tłuką się w piersi nawzajem, ale zrozumiałam, że nie jest to szczególnie dobra rzecz, bo to oznacza, iż zostałam zraniona poważniej niż zdawałam sobie sprawę. - To dobrze, co? Ja zupełnie przestałem pić. - Powiedział Heath Próbowałam uśmiechnąć się do niego. To dobrze. Powodem, dla którego zerwałam z Heathem przed moim naznaczeniem było jego picie. Zupełnie stracił nad tym kontrolę i… Darius wyszarpnął opatrunek z koszuli Erika z mojej klatki piersiowej i szybko przedarł górę mojej sukienki na pół tak, że czułam zimny powiem z tunelu o moją skórę przemoczoną krwią. - Słodka Bogini, nie! - wypalił Erik. - Ach, cholera! - Heath, poruszał głowa tam i z powrotem. - Jest źle. Naprawdę źle. Nikt nie może żyć z… - Żaden człowiek nie potrafi przeżyć z tego rodzaju raną, ale ona nie jest człowiekiem i nie pozwolę jej umrzeć. - Przerwał Heathowi, Darius, kiedy (na szczęście) przykrywał moje nagie piersi prześcieradłem. Zrobiłam błąd zerkając w dół. Może było dobrą rzeczą, że nie miałam siły krzyczeć. Była tam długa rana szarpana, która przebiegała od mojego lewego barku przez moją klatkę piersiową, kilka cali nad moim mostkiem, nie kończąc cięcia skóry aż do mojego prawego barku. Rozcięcie było głębokie i poszarpane. Brzegi mojej skóry trzęsły się, osłabiająco osobno, pokazując o wiele więcej, mięśnie, tłuszcz, warstwy skóry, niż kiedykolwiek miałam zamiar zobaczyć. Krew sączyła się wzdłuż całej strasznej rany, ale nie było tak dużo krwi jak oczekiwałam. Czy to, dlatego, że podbiegłam do tego czegoś? Do diabła! To było prawdopodobne, ponieważ podbiegłam. Mój oddech przeszedł w histeryczne krótkie dyszenie. - Zoey spójrz na mnie! - Powiedział Erik. Kiedy patrzyłam wciąż w dół na ranę, Darius naciskał ponownie grubą podkładką z gazy, Erik ujął delikatnie moją brodę w swoje ręce i podniósł moją twarz w górę, zmuszając abym spojrzała na niego. - Będzie z tobą wszystko dobrze. Musi być z tobą wszystko dobrze.

118

Osaczona

- Tak, Zo. Po prostu nie patrz na to - powiedział Heath. - Pamiętasz jak mówiłaś mi, ilekroć zadrapałem się na nogach grając w piłkę. Zwykle krzyczałaś „Nie patrz na to, to nie będzie boleć tak bardzo”. Erik uwolnił moją brodę, więc udało mi się skinąć. Gdybym mogła rozmawiać to powiedziałabym obydwu: „Do diabła nie, nie spojrzę na to jeszcze raz! Już wystraszyłam się cholernie. Nie potrzebowałam ponownie”. - Uformujmy krąg - powiedział Darius. - Jesteśmy gotowi - powiedział Damien. Rozejrzałam się (zdecydowanie unikając spojrzenia ponownie na siebie w dół), by zobaczyć, że Damien, Stevie Rae i Bliźniaczki zajęły pozycje wokół nas. - W takim razie przywołajcie! - chlapnął Darius. Nastąpiła pauza, po której Erin przemówiła. - Ale Zoey zawsze przywołuje krąg. My nigdy tego nie robiliśmy. - Zrobię to. - Afrodyta weszła w krąg i pomaszerowała do Damiena. Damien obdarzył ją spojrzeniem, które nawet ja mogłam zobaczyć, że było przepełnione wątpliwością. - Nie trzeba być adeptem ani wampirem, aby przywołać krąg. Wystarczy, że jest się związanym z Nyks. Ja jestem związana z Nyks. - Powiedziała stanowczo - Ale potrzebuje was do tego. Jesteście ze mną? Damien zatrzymał się wystarczająco długo, aby spojrzeć na mnie. Z wysiłkiem, który wydawał się wyczerpać moje ostatnie siły, kiwnęłam głowa na niego. Uśmiechnął się, skinął głową. - Jestem z tobą - powiedział Damien do Afrodyty. Afrodyta spojrzała z niego na Bliźniaczki. - My też jesteśmy z tobą - powiedziała Erin w imieniu obydwóch. W końcu odwróciła się do Stevie Rae, która przecierała oczy, wysłała mi duży pewny siebie uśmiech, a potem powiedziała do Afrodyty. - Uratowałaś moje życie dwa razy. Mam nadzieję, że możesz zrobić to samo dla Zoey. Zobaczyłam na twarzy Afrodyty rumieniec, zadarła brodę i wyprostowała barki, po raz pierwszy od długiego czasu została zaakceptowana częściowo przez grupę. - Dobra, zróbmy to - powiedziała Afrodyta. - To pierwszy żywioł, ten, który obdarza nas wszystkich oddechem od pierwszego do ostatniego. Wzywam wiatr do kręgu! - Faktycznie zobaczyłam nagle bryzę, która zaczęła podnosić włosy Afrodycie i Damienowi. Patrzyłam oczywiście z ulgą, ona przesunęła się zgodnie z ruchem wskazówek zegara wokół kręgu do Shaunee. 119

Osaczona

Następnie, przestałam zwracać uwagę, a raczej moja uwaga skupiła się na wąskiej, szarej wizji tunelu wokół krawędzi. - Zoey, jesteś jeszcze z nami? - Spytał Darius, przykładając więcej gazy do mojej klatki piersiowej. Nie mogłam mu odpowiedzieć. Głowa wydawała się naprawdę lekka, ale reszta mojego ciała była niewiarygodnie ciężka, tak jakby jakiś idiota zaparkował na mnie ciężarówką. - Z? - Powiedział Erik - Z, spójrz na mnie! - Zoey? Dziecino? - Heath patrzył tak, jakby miał zacząć płakać ponownie. Dobra naprawdę chciałam coś powiedzieć, co pozwoliłoby im poczuć się lepiej, ale to było niemożliwe. Nie mogłam zmusić w ogóle swojego ciała do pracy. Tak jakbym była odległym kibicem na meczu, który toczył się wokół mnie. Mogłam go oglądać, ale nie mogłam w nim grać. - Przywołuje wszystkie żywioły, oprócz ducha - powiedziała Afrodyta. Stała obok Dariusa. - To jest żywioł Zoey, z którym zawsze się uosabiała i czuje się dziwnie przywołując go z jej miejsca. - Przywołaj go - powiedział Darius. Rzucił okiem nade mnie, rozejrzał się po kręgu na moich przyjaciół. - Skoncentruj moc twojego elementu na Zoey. Myśl o napełnieniu jej mocą ciepła i życia. - Niewyraźnie, usłyszałam Afrodytę przywołującą ducha, mimo że nie poczułam wzmocnienia jego obecnością, co zazwyczaj powodował we mnie. Przez chwilę poczułam dalekie ciepło i wydawało mi się, że przez moment poczułam również zapach deszczu, ściętą trawę, ale to minęło natychmiast, podczas gdy szara oprawa moich wizji stawała się grubsza i grubsza. - Czy jesteś człowiekiem, który był skojarzony z Zoey? - Usłyszałam Dariusa rozmawiającego z Heathem. Słuchałam, ale nie udawałam, że przejmuję się zbyt tym, co inni mówią. - Tak - powiedział Heath. - Dobrze, twoja krew będzie jeszcze lepsza dla niej niż Afrodyty. - To pierwsza dobra wiadomość, jaką usłyszałam od wieków. Wymamrotała Afrodyta, wycierając oczy brzegiem ręki. - Czy jesteś skłonny pozwolić, aby Zoey piła z Ciebie? - Oczywiście. - Powiedział Heath - Powiedz mi, co mam robić. - Usiąść tu. Trzymaj jej głowę na swoich kolanach. Następnie podasz mi swoją rękę. - Powiedział Darius Heathowi. Heath usiadł na końcu stołu, Erik i Darius pomogli mojej głowie szybko oprzeć się o jego ciepłe uda, tak jakby był żywą poduszką. Heath podał swoją 120

Osaczona

rękę a Darius chwycił ją mocno. Mój umysł był zbyt niewyraźny, żeby zrozumieć sens tego, co oni robili, aż Darius sięgnął za siebie i wziął wielofunkcyjny scyzoryk z apteczki, pstryknął nożem w połowie go otwierając, i przycisnął ostrze o miękką skórę na wewnętrznej stronie muskularnego przedramienia Heatha. Zapach jego krwi osadził się we mnie jak wspaniała mgła. - Przyciśnij jej to do ust - powiedział Darius - Tak, by mogła pić. - No dalej Dziecino. Pij trochę to. To sprawi, że poczujesz się lepiej. Dobra mój racjonalny mózg wiedział, że Erik stał obok mnie patrząc jak wszyscy moi najlepsi przyjaciele. W normalnych okolicznościach nigdy bym obok nich tego nie zrobiła, nieważne jak pyszny, zdumiewający i kuszący byłby zapach krwi Heatha. Ale obecnie nie doświadczałam niczego, co by chodź trochę przypominało normalne okoliczności. Więc kiedy Heath przycisnął swoje krwawiące ramie do moich warg, otworzyłam swoje usta, zatopiłam swoje zęby w nimi zaczęłam ssać. Heath jęknął i owinął swoje drugie ramie wokół mnie, wciskając swoją twarz w moje włosy, kiedy piłam z niego. Świat natychmiast się zwęził, tak jakby był tylko Heath i ja, kiedy jego krew wypełniała moje ciało. Pomimo picia, świadomość znowu zawrzała w mojej klatce piersiowej, a wraz z nią ból, który był tak wielki, że chciałam wyszarpnąć moje usta od jego skóry, gdyby nie zacisnął chwytu, oraz nie szepnął mi do ucha: - Nie! Nie możesz przestać. Jeśli ja mogę to znieść to i ty możesz, Zo. Widzicie, wiedziałam, że nie wywołam uczucia subtelnej przyjemności dla mnie i dla niego, podczas, gdy żywiłam się nim. Natychmiast zostaliśmy ponownie skojarzeni. Nawet w złym stanie zostałam o tym poinformowana. Świadomość Heatha wypełniła mnie wraz z jego krwią, zostaliśmy złączeni przez magiczną nić, co było konieczne i atrakcyjne dla człowieka i wampira, związani ze sobą w jedność pradawną nicią nazywaną Skojarzeniem. Ale nie było tylko picie z niego. Żywiłam się w gorączce, która była wrodzonym instynktem przetrwania i dzięki naszemu połączeniu Heath czuł mój ból, strach i potrzebę, wszystko, co mnie paraliżowało, kiedy moje ciało było bliskie śmiertelnego wstrząsu. Jego krew jednak to zmieniła. Ożywiła mnie, a co za tym idzie wyrwała mnie ze stanu śmiertelnego wstrząsu, co wprowadziło mnie bezpośrednio w piekący ból i świadomość, że jestem niezaprzeczalnie bliska śmierci.

121

Osaczona

Jęknęłam, nadal żywiąc się nim, ale byłam nieszczęśliwa, bo ustaliłam, co on czuje. Oczywiście, on wiedział, co ja czułam, że mi przykro, iż to ja sprawiłam, że cierpiał. - W porządku, dziecino. Wszystko jest w porządku. Naprawdę nie jest tak źle. - Szepnął mi do ucha przez zaciśnięte zęby przez intensywną mieszankę bólu i pożądania. Nie mam pojęcia ile czasu upłynęło, od kiedy uświadomiłam sobie, że nawet, jeśli rozcięcie na mojej piersi boli jak cholera to moje ciało było ciepłe, a ja mogłam poczuć jak pieściła mnie łagodnie bryza, która przyniosła ze sobą zapach wiosennego deszczu i siano wypełniające łąkę. Mojego ducha też poczułam, wzmocnionego i wiedziałam, że krew Heatha dostarczyła mi wystarczająco energii, dzięki której teraz mogłam przyjąć leczniczą moc elementów, które pocieszały moją dusze i koiły moje ciało. W tym samym czasie zdałam sobie sprawę, że Heath przestał do mnie mówić. Otworzyłam oczy i rzuciłam okiem w górę. Osunąłby się na mnie gdyby nie był podtrzymany pionowo za swoje ramiona w silnym uchwycie Dariusa. Jego oczy były zamknięte a twarz blada. Natychmiast odciągnęłam swoje usta od jego ramienia. - Heath! - Zabiłam go? Spanikowałam, chciałam usiąść, ale ból przedarł się przez moje ciało, co zatrzymało mnie. - Z człowiekiem wszystko w porządku, Kapłanko. - Uspokajał Darius Zatamuje jego ranę na ramieniu, żeby nie stracił więcej krwi. Automatycznie, przebiegłam językiem po naprężonym ramieniu Heatha, zrobiłam większe rozcięcie, gdy ugryzłam, gdy pomyślałam „Ulecz, by już nie krwawił”, a kiedy odciągnęłam tym razem usta, zobaczyłam, że rana od noża, jak i ślad po ugryzieniu przestały krwawić. - Możesz zamknąć krąg - powiedział Darius do Afrodyty, która przyglądała się mi z nieukrywaną ciekawością. Widzicie, chciałam powiedzieć jej, że jest wiele rodzajów Skojarzeń. Ten, co ja miałam z Heathem na pewno nie był taki, jaki ty masz ze Stevie Rae. Ale nie mogłam wydobyć energii, by powiedzieć, choć jedno słowo. W rzeczywistości liczyłam na naprawdę bezczelne pytania, jakie miałaby do mnie. Następnie zanim zwróciła się do Stevie Rae, podziękowała i odesłała element, widziałam jak Afrodyta wysłała Dariusowi seksowny uśmiech wypełniony nadzieją, a ja przypomniałam sobie, że pierwsze skojarzenie z Heathem rozbiłam poprzez seks z Lorenem, uświadomiłam sobie, że Darius odpowiedział 122

Osaczona

na jej pytanie, kiedy z nią przebywał. Obdarzył ją serdecznym uśmiechem, zgadywałam, że przeszedł przez tak jakby przesłuchiwanie o wieeele większe niż ja kiedykolwiek bym chciała. Dobra wystarczy. Kiedy uśmiechająca się Afrodyta zamykała krąg, Darius odciągnął ode mnie Heatha. - Erik pomóż mi położyć go na łóżku. - Powiedział Darius. Erik z kamienną twarzą podniósł moją głowę z kolan Heatha. On i Darius niósł go przez krótką odległość do łóżka i położyli jego nieruchome ciało na miejscu, które ostatnio zwolnił Jack (który przyglądał się z szeroko otwartymi oczami z boku pokoju, szaleńczo głaszcząc Cesarzową wciąż i wciąż). - Idź szybko po coś do jedzenia i picia. Aha i przynieś więcej wina Venus. Powiedział Darius do Jacka. - Ale powiedz czerwonym adeptom, żeby trzymali się z daleka - dodał zanim Jack skinął głowa i czmychnął z Cesarzową przy nodze. - Nie zamierzamy atakować Heatha - powiedziała Stevie Rae. Podeszła do mnie i złapała mnie za rękę. - Szczególnie teraz, gdy znowu został skojarzony z Zoey. Jego krew śmierdzi. - Nie mam teraz czasu na testowanie czy oni będą czy nie będą powiedział Darius. Wrócił do łóżka i zaczął ponownie badać moją ranę. Dobrze. Krwawienie całkowicie ustało. - Myślę, że uwierzę ci na słowo. Naprawdę nie chce oglądać tego ponownie. - Byłam zadowolona jak cholera, że odzyskałam głos nawet, jeśli był słaby i więcej niż trochę drżący - Dziękuje wam za krąg - powiedziałam moim przyjaciołom, którzy uśmiechali się do mnie i podchodzili pospiesznie do stołu. - Nie! - Darius podniósł rękę przerywając ich rozradowanie - Chcę pokój do pracy. Afrodyto znajdź jakieś plastry ze skrzydełkami z kompletu i przynieś je mi. - Hej, byłam prawie umierająca? - Zapytałam wojownika Darius spojrzał z mojej rany na moje oczy, zobaczyłam w jego spojrzeniu ulgę, która powiedziała mi jak blisko musiało być, aby się nie udało. - Byłaś umierająca - przerwał najwyraźniej nie mógł powiedzieć więcej. - Ale? - Zasugerowałam. - Nie myśl o tym. - Powiedziała szybko Stevie Rae - Nie jesteś umierająca. Nie odwróciłam wzroku od Dariusa, w końcu odpowiedział: - Ale potrzebujesz pomocy, którą mogę ci dać, jeśli chcesz wyzdrowieć w pełni. 123

Osaczona

- Co to znaczy więcej pomocy? - Spytała Afrodyta, kiedy przesunęła się do boku Dariusa, z garścią dziwnego plastra zaciśniętego w jej pięści. Darius westchnął. - Rana Zoey jest poważna. Ludzka krew uratowała jej życie, zastępując miejsce krwi, którą straciła i wzmacniając ją wystarczająco, aby mogła przyjąć moc żywiołów, ale nawet Zoey nie potrafi wyzdrowieć z tak potężnej rany sama. Ona jest wciąż adeptem, jednak nawet, jeśli byłaby w pełni wykształconym wampirem, uraz byłaby i tak ciężki, by wyzdrowiała. - Ale ona wygląda lepiej, mówi do nas - powiedział Damien - Taa, nie czuję, jakby mnie tu nie było - powiedziałam. Darius skinął głową. - To jest całkowicie dobrze, ale prawdą jest, że potrzebujesz wielu szwów żeby rana się zabliźniła i wyleczyła. - A co z tym? - Afrodyta uniosła paczkę motylkowych plastrów Pomyślałam, że właśnie tych potrzebujesz. - Te plastry są tylko tymczasowe. Ona potrzebuje prawdziwych szwów. - Więc zszyj mnie. - Starałam się, aby dźwięk był tak odważny jak tylko potrafiłam, nawet jeśli myśl szyjącego moje ciało Dariusa, powodowała, że chciałam rzygać albo krzyczeć albo to i to na raz. - Nie ma żadnych szwów w zestawie. - Powiedział Darius. - Nie możemy zdobyć jakiś? - Zapytał Erik. Zauważyłam, że jak mówił patrzył wszędzie tylko nie na mnie. - Mógłbym poprowadzić ciężarówkę Heatha i pojechać do apteki St. John’s, a Stevie Rae mogłaby kontrolować umysł tamtego doktorka. Przywieziemy to, czego potrzebujesz, a potem mógłbyś ją zszyć. - Tak, możemy to zrobić. Nawet mogę zgarnąć lekarza i przyprowadzić go tutaj, jeśli go potrzebujesz, a potem wyczyścić jego pamięć, kiedy zwrócimy go. - Powiedziała Stevie Rae - Dobrze, Stevie Rae to miła oferta - powiedziałam, więcej niż trochę zaniepokojona, gdyż to co ona mówiła było równoznaczne z porwaniem i praniem mózgu. - Ale naprawdę nie uważam, żeby był to dobry pomysł. - Takie rozwiązanie problemu nie jest proste. - Powiedział Darius. - Więc wyjaśnij co jest proste - powiedział Heath podpierając się na łóżku łokciem i patrząc zupełnie jak kretyn nawet jeśli uśmiechał się miło do mnie. - Zoey potrzebuje więcej niż opieki lekarza. Zoey potrzebuje obok siebie dorosłego wampira, aby uszkodzenie jej ciała nie stało się śmiertelne.

124

Osaczona

- Czekaj. Myślałam, że powiedziałeś, że byłam prawie umierająca. Powiedziałam. - Tak, jesteś prawie umierająca z powodu tej szczególnej rany, jeśli nie dostaniesz się do grupy wampirów, mam namyśli więcej niż jeden czy dwóch, albo nawet nas trzech, uszkodzenie na twoim ciele wykorzysta twoje zapasy siły i zaczniesz odrzucać przemianę. - Darius przerwał, pozwolił przeanalizować wszystkim nam to, co powiedział - Umrzesz od tego. Możesz wrócić tak jak zrobiła reszta czerwonych adeptów albo nie. - Albo wrócisz tak jak ten głupek Stark i staniesz się oszalałym dupkiem, który będzie nas atakował. - Powiedziała Afrodyta. - Naprawdę nie mamy wyboru - powiedział Darius. - Musimy wrócić do Domu Nocy. - No cóż, do diabła - powiedziałam.

125

Osaczona

ROZDZIAŁ CZTERNASTY - Ale ona nie może tam wrócić! Tam jest Kalona! - Powiedziała Erin. - Nie wspominając o Krukach Prześmiewcach. - Powiedziała Shaunee. - Jeden z nich jej to zrobił. - Powiedział Erik. - Prawda, Heath? - Tak, to coś było obrzydliwe. - Powiedział Heath. Pił duszkiem Piwo (brązowy napój) z puszki, którą podał mu Jack, gdy wpychał w siebie serowe nacho Doritos. Byłam szczęśliwa widząc, że wygląda o wiele lepiej, prawie jak on, tak jak zwykle, co dowodziło, że Doritos i Piwo są naprawdę zdrowym jedzeniem. - Zaatakowaliby ją zaraz ponownie, więc zabieranie jej tam naprawdę nie ocali Zoey. To tylko umożliwi im dokończenie jej zabójstwa. Powiedział Erik. - Więc, może nie. - Wyznałam niechętnie. - Kruk Prześmiewca nie zaatakował mnie, albo ostatecznie nie celowo. Zamierzał zaatakować Heatha, a ja stanęłam mu na drodze. - Obdarzyłam Heatha przepraszającym uśmiechem. Właściwie to coś zwariowało, gdy mnie zraniło. - Ponieważ to coś powiedziało, że jego ojciec Cię szuka - dodał Heath. Pamiętam. Oszalał zaraz po tym jak przeciął Twą skórę. Zoey, skarbie przepraszam, że prawie spowodowałem Twoją śmierć. - Co Ty pierdolisz! - Afrodyta praktycznie warknęła na Heatha. - To, co się stało to Twoja wina! Nie powinno Cię tutaj być! - Stop, Afrodyto, momencik! - Powiedziałam. Zaczęłam unosić w górę ręce jakbym miała zamiar ją udusić, ale Darius posłał mi spojrzenie mówiące „nie ruszaj się”. Dodatkowo, naprawdę mnie bolało za każdym razem, gdy ruszałam się zbyt mocno. Więc zadowoliłam się samymi słowami bez gestów dłońmi, które brzmiały trochę dziwnie. - Już wcześniej obwiniałaś Heatha. Co to dało? Popatrzyła na mnie i przysięgam, że się zdenerwowała. Afrodyta obecnie była podenerwowana. Nachmurzyłam się na nią. - O co chodzi Afrodyto? Kiedy nic nie powiedziała Stevie Rae westchnęła i powiedziała: 126

Osaczona

- Ponieważ wie, że jest Dziewczyną z Wizjami, a tym razem nic nie widziała. - Nie podsłuchuj tak moich myśli! - Afrodyta krzyknęła na Stevie Rae. - Więc odpowiadaj na pytania Z. Czuje się zbyt do dupy, żeby to z Ciebie wyciągać. - Powiedziała Stevie Rae. Afrodyta odwróciła się plecami do Stevie Rae. - To po prostu tak, że oczekiwałam mieć wizję, jeśli byś miała umrzeć, to wszystko. - Co? - Powiedziałam, mówiąc do wszystkich z nas, którzy na nią spoglądali z zapytaniem wypisanym na twarzach. Zmrużyła swoje oczy. - Hej, pamiętasz! Miałam dwie wizje Twojej śmierci, więc to logiczne przypuszczenie, że jeśli będziesz groteskowo blisko śmierci, powinnam coś o tym wiedzieć, to wszystko. Ale Nyks nie dała mi żadnego tropu w postaci wizji, więc wymyśliłam, że Football Joe pośród tego całego bałaganu spowodował, że Bogini nie oczekiwała go myszkującego tam gdzie nie powinien być. Nachmurzyła się na Heatha i potrząsnęła swą głową z odrazą. - Mam na myśli, no dalej! Jesteś specjalną potrzebą, specjalną służbą czy czym? Czy już jej wcześniej prawie nie zabiłeś? - Tak, ale Zo mnie ocaliła, więc doszedłem do wniosku, że stała się trochę takim super bohaterem, przez te wszystkie rzeczy, które poszły źle i z nami będzie ok. - Powiedział Heath. Był uroczy, a jego głupkowata mina się zmieniła i wyglądał jak ktoś, kto właśnie przegapił swoje urodziny. - Ale nie myślałem, że będę powodem, przez który Zoey została prawie zabita. - I mówią, że piłkarze nie są błyskotliwi. Gdziekolwiek spotkasz się z czymś takim? - Powiedziała sarkastycznie Afrodyta. - Dobrze, wystarczy już. - Powiedziałam. - Heath nie sprawiłeś, że prawie zginęłam. Głupi Kruk Prześmiewca prawie mnie zabił. Czy myślisz, że ochoczo bym z tym czymś poszła? Do diabła nie! - Ale ja… - Zaczął. Zatrzymałam go. - Heath, jeśli by Cię tam nie było, ewentualnie wykopałabym jego głowę nad ziemią. Olbrzymi człowiek-ptak powiedział, że mnie szukali, co oznacza, że prędzej czy później by mnie znaleźli i musiałabym z nimi walczyć. Koniec, kropka. I Afrodyto to, że masz wizje nie oznacza, że wiesz wszystko. Czasami rzeczy się dzieją nawet, jeśli nie możesz ich przewidzieć. Używaj tego i przestań

127

Osaczona

być tak cholernie małostkowa. Dodatkowo, to nie jest tylko Kruk Prześmiewca. Zanim zaatakował, wyglądał jak Neferet - Zakończyłam w pośpiechu. - Co? - Powiedział Damien. - W jaki sposób to mogło wyglądać jak Neferet? - Nie mam pojęcia, ale przyrzekam, że gdy popatrzyłam do góry ona tam była. Obdarzyła mnie okropnym, przyprawiającym o gęsią skórkę uśmiechem. Zamrugałam, następnie ona odeszła i na jej miejscu był Kruk Prześmiewca. To wszystko, co wiem. - Wiedziałam, że było coś jeszcze, o czym musiałam pamiętać, że się wydarzyło, ale mój umysł był niewyraźny z bólu i opadłam na poduszki całkowicie wyczerpana. - Musimy odesłać ją z powrotem do Domu Nocy - powiedział Darius. - I przyznać rację Neferet? To nie brzmi mądrze - powiedział Heath. - Pomimo to, powinna tam pójść. Popatrzyłam w górę na Dariusa. - Czy nie ma jakiegoś innego sposobu? - Nie, jeśli chcesz żyć - powiedział. - Więc Zoey musi wrócić do szkoły - powiedział Damien. - Oh, wspaniale! Więc Kruki Prześmiewcy i Neferet będą ją mieli dokładnie tam gdzie chcieli, aby była! - Wrzasnęła Afrodyta. Popatrzyłam na Afrodytę i przez nienawistne zachowanie, które założyła jak pancerz zobaczyłam szczere zmartwienie o mnie. Właściwie była przerażona. Nie mogłam jej naprawdę obwiniać. Też byłam przerażona - bałam się o siebie i przyjaciół. Do diabła, martwiłam się o cały cholerny świat. - Chcą mnie tam, ale chcą mnie żywą - powiedziałam uroczyście. - Co oznacza, że zanim zrobią coś więcej, upewnią się, że jestem uleczona. - Czy pamiętasz, że uzdrowicielką Domu Nocy jest Neferet? - Powiedział Damien. - Oczywiście, że pamiętam - powiedziałam poirytowana. - Mam tylko nadzieję, że Kalona chce mnie żywą, gorzej będzie, jeśli chciałby mnie martwą. - Ale co jeśli on będzie chciał od Ciebie czegoś okropnego, po tym jak zostaniesz uleczona? - Powiedziała Afrodyta. - Wtedy Wy będziecie musieli przyjść i mnie stamtąd wydostać powiedziałam. - Uh, Zoey - Powiedział Damien. - Brzmisz tak jakbyś myślała, że wrócisz tam sama. A to nieprawda. - Tak, nie ma mowy - powiedziała Erin. - Nie spuścimy Cię z oczu - powiedziała Shaunee. 128

Osaczona

- Gdzie pójdziesz Ty, tam i my - powiedział Jack. - To prawda. Jesteśmy w tym razem - powiedziała Stevie Rae. - Pamiętaj, że jedyną rzeczą, która nie zmienia się w wizjach Twojej śmierci, jakie miała Afrodyta jest fakt, że byłaś sama. Więc nie pozwolimy, żebyś była samotna. Głos Erika wciął się między nas. - Nie możemy wszyscy z nią wrócić. - Spójrz Erik - szydziła Afrodyta. - Pojęliśmy, że jesteś Panem Zazdrosnym i to, że widziałeś swoją dziewczynę, jak ssie krew innego faceta prawdopodobnie nie jest dla Ciebie w porządku, ale musisz się tylko nauczyć jak z tym sobie poradzić. Erik całkowicie ją zignorował. Zamiast tego napotkał mój wzrok i zobaczyłam, że kolejny raz sięga do tej torby sztuczek i dochodzi do tej naciąganej gry sprawdzającej siłę charakteru. Gdy mu się przyglądałam z całą pewnością nie zobaczyłam ani śladu faceta, który tak strasznie mnie pragnie, że jego pasja staje się trochę przerażająca. Nie mogłam nawet znaleźć śladu zaborczego Neandertalczyka, który chciał skopać tyłek Heatha i mną rządzić. Był w stanie tak efektywnie ukryć wszystkie te wersje siebie, że zaczynałam się zastanawiać, kim do cholery był Erik. - Stevie Rae nie może z Tobą wrócić. Jeśli ona pójdzie, kto będzie kontrolował czerwonych adeptów? Afrodyta nie może z Tobą wrócić. Jest tylko człowiekiem i ktoś mógłby chcieć ją zjeść, wyobrażam sobie, że Ty i Nyks prawdopodobnie chciałybyście trzymać ją od tego z daleka. - Zanim cholera powie coś jeszcze, musisz wiedzieć, że bez względu na wszystko ja wracam tam z Tobą - powiedział Heath. Erik nie zrobił nic więcej poza mruganiem. - Tak i weźmiesz swój głupi ludzki tyłek do skopania, prawdopodobnie zabiliby Cię nawet szybciej niż Afrodytę. I razem z Tobą, prawdopodobnie sprawisz, że zabiją Zoey, tym razem naprawdę. Zoey musi wrócić, ponieważ, umrze jeśli tego nie zrobi. Darius jest jedynym, który powinien z nią wrócić. Każda inna osoba ponosi dodatkowe ryzyko. Na pewno będą zatrzymani w Domu Nocy. Może nawet zostaną zabici. Jak zwykle pokój eksplodował, gdy moi przyjaciele krzyczeli swoje własne niezbyt pozytywne opinie na temat pozbawionej emocji proklamacji Erika. - Ludzie… ludzie… - próbowałam mówić ponad nimi ale nie miałam siły. - Cisza! - Polecił Darius i wszyscy szybko się zamknęli.

129

Osaczona

- Dzięki - Powiedziałam do niego, a następnie popatrzyłam na moich przyjaciół. - Myślę, że Erik ma rację. Każdy, kto ze mną wróci dużo ryzykuje, a ja nie chcę Was stracić. - Ale czy Wasza piątka nie jest silniejsza, gdy jesteście razem? - Zapytał Heath. - Tak, jesteśmy. - Odpowiedział Damien. Heath kiwnął głową. - Tak jak myślałem. Więc Ci z Was, którzy mają specjalne rzeczy związane z elementami kręgu nie powinni wrócić z Zoey? - Powinowactwo z elementami kręgu - wyjaśnił Damien. - Tak to się nazywa. I zgadzam się z Heathem. Krąg powinien pozostać kompletny. - Nie może - Powiedział Darius. - Stevie Rae musi tutaj zostać z czerwonymi adeptami. Jeśli zostanie uwięziona w kampusie, albo w gorszym przypadku zabita, nie mamy żadnej wiedzy, czy obecność Erika, jako Przemienionego wampira będzie wystarczająca, by utrzymać ich zdrowych i pod kontrolą. W przypadku, gdy Zoey i Ja jesteśmy jedynymi, którzy zauważają, pozwól mi powiedzieć Wam wszystkim, że Kramisha wygląda jakby miała problemy z samokontrolą z powodu Heatha. Efekty błędu spowodowanego nieobecnością Stevie Rae mogą być katastrofalne. Więc krąg nie może pozostać kompletny. - Zaczekaj, może, może być - powiedziała Afrodyta. - Co masz na myśli? - Zapytałam ją. - Więc już nie mogę więcej reprezentować ziemi. Powinowactwo zostało oddane Stevie Rae, gdy przeszła Przemianę i kiedy próbowałam ją przywołać, element mnie olał i wyczerpał moją energię. Pokiwałam głową pamiętając jak smutne było dla Afrodyty uwierzenie, że Nyks ją opuściła, kiedy tego naprawdę nie zrobiła. Ale nadal dziewczyna była całkowicie niezdolna, by ponownie przywołać ziemię. - Ale - kontynuowała Afrodyta - Zoey może przywołać ziemię tak jak każdy z pięciu elementów, prawda? Ponownie pokiwałam głową. - Masz rację. - I co dopiero przywołałam Ducha bez żadnego problemu. Więc co, jeśli tylko zamienimy miejsca? Zoey będzie reprezentować Ziemię a ja przywołam Ducha. Przed chwilą to zadziałało. Myślę, że jak długo Zoey będzie w pobliżu, by pomóc tchnąć we mnie Ducha, nie ma powodów, żeby to ponownie nie zadziałało. 130

Osaczona

- Ona ma rację, co sprawia, że krąg będzie kompletny beze mnie powiedziała Stevie Rae. - Tak bardzo chcę z Tobą zostać, ale Darius ma rację. Nie mogę ryzykować, że nie będę mogła wrócić tutaj do moich adeptów. - Wszyscy zapominacie o kolejnej przyczynie dlaczego reszta z Was nie może wrócić z Zoey - powiedział Darius. - Neferet, a być może nawet Kalona mogą czytać wasze myśli. Co oznacza, że oni także będą wiedzieli wszystko, co wiecie o czerwonych adeptach i o tym bezpiecznym ich schronieniu. - Uh, ludzie. Mam pomysł. - Powiedział głośniej Heath. - Ok, naprawdę niewiele wiem o tych rzeczach, więc mogę się całkowicie mylić, ale czy nie moglibyście czerpać pomocy z elementów żeby… nie wiem, ustawić jakiś rodzaj zapory dookoła swoich umysłów? Zamrugałam zaskoczona słowami Heatha i następnie się uśmiechnęłam. - Coś w tym może być. Co o tym sądzisz Damien? Damien wyglądał na podekscytowanego. - Myślę, że byliśmy idiotami nie myśląc o tym sami. - Uśmiechnął się do Heatha. - Super się spisałeś! Heath wzruszył ramionami i wyglądał uroczo. - Nie ma sprawy. Czasami potrzeba kogoś z zewnątrz, żeby zdać sobie sprawę z oczywistych rzeczy. - Naprawdę wierzysz, że to się uda? - Zapytał Darius. - Powinno - powiedział Damien. - Albo ostatecznie powinno dla tych z nas, którzy mają obecnie powinowactwo z elementami kręgu. Bliźniaczki i ja wcześniej przywołamy swoje elementy, by się osłonić i chronić. Nie powinno być trudno zapytać je czy potrafią stworzyć bariery dookoła naszych umysłów. Westchnął i spojrzał na Afrodytę. - Ale czy Ty możesz to zrobić? Nie masz naprawdę powinowactwa z Duchem, prawda? Nie próbuję być małostkowy, ale tylko, dlatego, że możesz stać na miejscu Zoey i przywołać element w kręgu, nie oznacza, że obecnie jesteś w stanie przywołać Ducha samodzielnie. - Nie muszę wzywać Ducha, by chronić swój umysł - powiedziała Afrodyta. - Neferet nie była w stanie czytać w moich myślach od dnia, gdy zostałam Naznaczona, tak jak nie była w stanie czytać myśli Zoey. I muszę Ci powiedzieć chłopaczku, że zaczynam być cholernie zmęczona tym, że masz mnie w dupie, bo jestem znowu człowiekiem! - Ok, masz rację na temat czytania w myślach. Przepraszam za to powiedział Damien. - Ale myślę, że powinniśmy wiedzieć na pewno czy Duch naprawdę zadziała z Afrodytą zanim popełnimy gafę i wrócimy do Domu Nocy. 131

Osaczona

- Tak Afrodyto - powiedział Jack. - Nie krytykujemy, że jesteś człowiekiem i w ogóle. Po prostu potrzebujemy wiedzieć czy to z Duchem zadziała. - Naszła mnie nagła myśl. - To naprawdę nie sprawi problemu jeśli Afrodyta będzie mogła wywołać element z zewnątrz obsady kręgu, ponieważ ja mogę. - Duchu - Powiedziałam delikatnie. - Przybądź do mnie. - Tak szybko jak wzięłam oddech, przywołałam element i poczułam jego cudowną obecność. - Teraz idź do Afrodyty. Osłaniaj ją i chroń. - Strzepnęłam palcami ze znużeniem w jej kierunku i poczułam Ducha spływającego ze mnie. Chwilę później duże niebieskie oczy Afrodyty powiększyły się ze zdziwienia i się uśmiechnęła. - Hej! To działa - powiedziała. - Jak długo możesz go tak utrzymać? - Zapytał mnie Erik. Zirytowana całkowitym brakiem emocji w jego głosie wysyczałam: - Tak długo jak będę musiała. - Więc krąg pozostaje nienaruszony - powiedział Damien. - Tak, wszyscy wracamy z Zoey do szkoły - powiedziała Erin. - Razem. Nasza Piątka - powiedziała Shaunee. - Czuję się jak jeden z tych dziwacznych Muszkieterów - powiedziała Afrodyta, ale nadal się uśmiechała. - Więc uzgodnione - powiedział Darius. - Wasza Piątka i ja wracamy. Stevie Rae, Erik i Heath zostają tutaj. - Do diabła nie. On tutaj nie zostaje - powiedział Erik pokazując na końcu trochę emocji. - Chłopie, nie masz jaj, żeby o tym mówić. A tak w ogóle to nie zostaję. Idę z Zoey. - Nie możesz Heath. To zbyt niebezpieczne - powiedziałam. - Nie będziemy o tym rozmawiać. Afrodyta jest człowiekiem i może iść. Więc ja też mogę - powiedział uparcie. - Kretyński graczu footballowy. Po pierwsze mogę być człowiekiem, ale jestem dodatkowo wyjątkowa, więc idę. Po drugie nie możesz iść, ponieważ mogą wykorzystać Cię, by dotrzeć do Zoey. Ponownie jesteś z nią Skojarzony. Zranią Cię, zranią Zoey. Więc pokaż trochę rozumu i zabierz z powrotem swój tyłek na przedmieścia. - Ok, nie pomyślałem o tym w ten sposób - powiedział Heath. - Musisz iść do domu Heath. Pogadamy później, po tym jak to wszystko się uspokoi.

132

Osaczona

- Nie powinienem zostać tutaj, gdzie jestem bliżej Ciebie? Gdybyś mnie potrzebowała możesz dotrzeć do mnie szybciej. Chciałam powiedzieć tak, nawet, jeśli Erik i wszyscy nieumarli mnie obserwowali i nawet, jeśli wiedziałam, że najlepszą rzeczą dla Heatha byłoby, gdybym nigdy nie spotkała go ponownie. Nasze Skojarzenie było niewiarygodnie silne, nawet silniejsze niż było za pierwszym razem. Mogłam go poczuć, tak blisko, słodko, znajomo i nawet, jeśli wiedziałam, że to był błąd i nie powinnam, chciałam trzymać go obok siebie. Ale następnie przypomniałam sobie jak Kramisha na niego patrzyła, jakby chciała go schrupać. Wiedziałam, że jego krew może smakować zabawnie dla innego adepta lub wampira, ponieważ jesteśmy Skojarzeni, ale nie mogłam być pewna, że to zatrzyma ich przed pragnieniem jej zdegustowania. Samo myślenie o kimś jeszcze pijącym z Heatha sprawiało, że czułam się poważnie wkurwiona. - Nie Heath. - Upierałam się - Musisz wrócić do domu. Tu nie jest bezpiecznie. - Nie dbam o to, czy jestem bezpieczny, czy nie. Troszczę się o bycie z Tobą - powiedział Heath. - Wiem, ale ja się martwię o to czy jesteś bezpieczny, czy nie. Więc idź do domu. Zadzwonię do Ciebie tak szybko, jak będę mogła. - Ok, ale wrócę tutaj w sekundzie, kiedy zadzwonisz - powiedział. - Chcesz żebym wyprowadziła go na zewnątrz? - Zapytała Stevie Rae. Tunele mogą być trochę dezorientujące, jeśli się do nich nie przyzwyczaisz. Dodatkowo, mogę zatrzymać jakiegoś czerwonego adepta, którego najdzie myśl, żeby wziąć z niego gryza. Ta myśl była tam, niewypowiedziana w powietrzu pomiędzy nami. - Ok, dzięki Stevie Rae - powiedziałam. - Erik przytrzymaj Zoey. Afrodyto skończ zawijać ją bandażem. Będzie lepiej, jeśli ja też wyjdę na zewnątrz z Heathem - powiedział Darius. - Kruk Prześmiewca był na drzewie, nad jego ciężarówką, jakby siedział na dachu magazynu - powiedziałam Dariusowi. - Będę czujny Kapłanko - powiedział Darius. - Chodź chłopcze. Musisz wrócić do domu. - Wrócimy za sekundę Z. - Powiedziała Stevie Rae. Zamiast podążyć za Dariusem i Stevie Rae, i wyjść z pokoju, Heath podszedł do mnie. Ujął w dłonie mój policzek i się uśmiechnął. - Dbaj o siebie Zoey, dobrze?

133

Osaczona

- Spróbuję. Ty także - powiedziałam - Heath, dzięki za uratowanie mi życia. - O każdej porze Zoey. I to mam na myśli. O każdej porze. - Następnie tak jakbyśmy byli sami i nie na środku pokoju z moimi przyjaciółmi (i chłopakiem) gapiącym się na nas, Heath się pochylił i mnie pocałował. Smakował jak Doritos, Piwo i Heath. Przez to wszystko mogłam poczuć siebie na nim, odmienny zapach jego krwi, która była Skojarzona wyłącznie ze mną i przez to był to dosłownie najbardziej fascynujący, przepyszny zapach na ziemi. - Kocham Cię skarbie - wyszeptał. Pocałował mnie trochę dłużej. Gdy wychodził pomachał do moich przyjaciół. - Do zobaczenia wkrótce powiedział. Byłam tylko w połowie zaskoczona, gdy Jack i Damien zawołali „pa” i Bliźniaczki przesłały mu całusy. Znaczy się, Heath jest uroczy. Całkowicie fajniutki. Zanim pochylił się przy drzwiach z koca spojrzał na Erika, który stał obok mnie: - Hej koleś, poniesiesz osobistą odpowiedzialność, jeśli coś ją zrani. - Następnie Heath posłał Erikowi swój ujmujący, krzywy uśmiech. - Oh, i co powiesz o wykonywaniu prosto mojej roboty i próbowaniu troszkę nią rządzić gdy odejdę? - Śmiejąc się do siebie, Heath ostatecznie opuścił pokój. Afrodyta się śmiała, co próbowała ukryć kaszlem. - Były chłopak ma na niego sposób - powiedziała Shaunee. - Tak, ma Bliźniaczko - powiedziała Erin. - Nie wspominając uroczego tyłeczka. - Uh, czy ktoś czuje się niezręcznie? - Powiedział Jack.

134

Osaczona

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Bliźniaczki mruczały swoje pospieszne przeprosiny, strzelane w wyglądającego na winnego Erika. On natomiast wyglądał jak wyrzeźbiony w kamieniu i powiedział Afrodycie: - Ok, podniosę ją troszkę i będziesz mogła owinąć ją bandażami. - Świetnie jak dla mnie - powiedziała Afrodyta. Więc, bez napotkania mojego wzroku, Erik wsunął ręce pod moje ramiona i delikatnie podniósł mój tors ze stołu. Podczas, gdy zagryzałam zęby z bólu, Afrodyta owinęła mnie bandażami i zastanawiałam się, co mam zrobić w związku z Erikiem i Heathem. Erik i ja rzekomo wróciliśmy do siebie, ale po scenie w piwnicy, nie byłam pewna na sto procent, że powinniśmy być razem. Mam na myśli, że on powiedział mi, że mnie kocha, co było bardzo dobre, ale czy kochanie oznaczało dla niego zamianę w zaborczego i zazdrosnego? A poza tym, czy byliśmy wystarczająco silni, by tolerować kolejne Skojarzenie z Heathem, zwłaszcza teraz, kiedy to nie była tylko abstrakcyjna idea? Teraz, kiedy widział Heatha i mnie razem, czy był jakiś sposób byśmy ja i Erik mogli być razem? Spojrzałam na niego, kiedy trzymał mnie ostrożnie. Czując mój wzrok na sobie, jego niebieskie oczy powędrowały na mnie. Już nie wyglądał jak człowiek z kamienia. Wyglądał po prostu smutno. Naprawdę, naprawdę smutno. Czy wciąż chciałam być dziewczyną Erika? Im dłużej patrzyłam w jego oczy, tym bardziej myślałam, że może chcę. Czy zostawiłby mnie, bym mogła odejść z Heathem? Wróciłam do tego co, było, zanim oszukałam ich i oddałam swoje dziewictwo Lorenowi. Wtedy to był niekomfortowy trójkąt z chłopakami, ale teraz był nawet gorszy. Ale co do cholery miałam zrobić? Prawda była taka, że zależało mi na nich obu. Bogini, to jest wyczerpujące być mną.

135

Osaczona

Kiedy Afrodyta skończyła mnie bandażować, Erik poprosił Jacka, by przyniósł mu poduszkę z łóżka, a potem położył mnie ostrożnie z powrotem na plecach, a moja głowa i ramiona spoczęły na miękkiej poduszce. - Przygotujcie się lepiej do wyjazdu - powiedział Erik do Bliźniaczek, Damiena i Afrodyty. - Mogę się założyć, że Darius będzie chciał zawieźć Zoey szybko do Domu Nocy. - To znaczy, że musimy wziąć swoje torby z pokoju Kramishy powiedziała Shaunee. - Jakbym mogła zapomnieć o mojej torebce od Ed Hardy na zimowy sezon, Bliźniaczko? - Powiedziała Erin. - Oczywiście, że nie Bliźniaczko. Po prostu mówię, że… - Ich głosy wyblakły, kiedy opuszczały pokój. - Chcę iść z Tobą - powiedział Jack bliski płaczu. - Chciałbym, żebyś także poszedł - powiedział Damien. - Ale to jest zbyt niebezpieczne. Musisz zostać tutaj z Erikiem i Stevie Rae, dopóki nie będziemy dokładnie wiedzieć z czym mamy się zmierzyć. - Mój umysł rozumie to, ale serce mówi zupełnie co innego - powiedział Jack, opierając głowę na ramieniu Damiena. - Po prostu… po prostu… - Jack wziął głęboki wdech i zakończył łkaniem - Po prostu to do bani, że nie mogę iść! - Zejdziemy do tuneli - powiedział Damien, kładąc swoje ramię na Jacku. Po prostu krzyknijcie, gdy Darius będzie gotowy. - Potem Damien wyprowadził ogarniętego smutkiem Jacka z pomieszczenia, z Cesarzową wlekącą się za nimi smutno. - Pójdę znaleźć mojego kota - powiedziała Afrodyta. - Zobaczę, czy uda mi się także znaleźć tą małą, pomarańczową kreaturę. - Nie sądzisz, że powinniśmy zostawić koty tutaj? - Zapytałam. Afrodyta uniosła blond brew na mnie. - Odkąd możemy mówić kotom, co mają robić? Wzruszyłam ramionami. - Masz rację. Po prostu pójdą za nami z powrotem, a potem będą narzekać na nas przez lata, że je zostawiliśmy. - Powiedz Dariusowi, że zaraz wrócę - Afrodyta zanurkowała pod kocem. Więc zostałam sama z Erikiem. Bez patrzenia na mnie, zaczął iść w kierunku drzwi, mówiąc: - Ja też pójdę… - Erik, nie idź. Możemy porozmawiać przez moment? 136

Osaczona

Zatrzymał się, stojąc wciąż tyłem do mnie. Jego głowa zniżyła się, a ramiona opadły. Wyglądał na zupełnie pokonanego. - Erik, proszę… Odwrócił się i zobaczyłam, że łzy wypełniały jego oczy. - Jestem tak cholernie wkurwiony, że nie wiem, co do diabła mam zrobić! I co jest gorsze od tego - przestał mówić, pokazując wielkie bandaże ukrywające ranę, która przecinała moją pierś - to naprawdę moja wina. - Twoja wina? - Jeśli nie byłbym takim zaborczym dupkiem w piwnicy, nie musiałabyś wychodzić z Heathem. Odesłałaś go, ale musiałem wszystko spieprzyć i wkurzyć Cię, więc poszłaś na zewnątrz z nim. - Przebiegł dłonią przez jego, ciemne włosy. - Po prostu Heath sprawia, że jestem cholernie zazdrosny! Zna Cię odkąd byliście dziećmi. Ja… - Zawahał się, a jego szczęka otworzyła się i zamknęła. - Ja po prostu nie chcę Cię znowu stracić, więc zachowywałem się jak palant, i nie tylko z powodu, że prawie umarłaś, ale też, dlatego, że straciłem Cię znowu! Zamrugałam. Więc nie grał człowieka z kamienia, bo nie dbał, czy był zły na mnie. Ukrywał swoje emocje, bo myślał, ze to wszystko jego wina. Jejku, nie miałam pojęcia. Wyciągnęłam dłoń przed siebie. - Erik, podejdź do mnie. - Powoli podszedł i ujął moją dłoń. - Zachowywałem się jak palant - powiedział. - Tak, ale mogłam okazać trochę rozsądku i nie wychodzić na zewnątrz z Heathem. Erik patrzył na mnie długo, zanim powiedział. - To było trudne widzieć Cię z nim. Widzieć Cię pijącą z niego. - Chciałabym, żeby był jakiś inny sposób - powiedziałam. Chciałabym i nie tylko dlatego, że było to niekomfortowe do patrzenia dla Erika. Kochałam Heatha, ale podjęłam decyzję, że nie będę z nim znowu, nawet nie Skojarzę się z nim znowu. Wiedziałam, że to jest najlepsze dla nas obojga, zwłaszcza dla Heatha, by miał swoje własne życie i taki był plan. Na moje nieszczęście, moje życie rzadko przebiegało zgodnie z planem. Wzruszyłam ramionami i próbowałam ułożyć w słowa to, co czuję. - Nic nie poradzę na to, że kocham Heatha. Jest częścią mojego życia już bardzo długo, a teraz kiedy znowu jesteśmy Skojarzeni, dosłownie noszę w sobie jego część, nawet jeśli nie chciałam, by to się stało.

137

Osaczona

- Nie wiem jak długo będę mógł znieść twojego, ludzkiego chłopaka powiedział Erik. Napotkałam spokojne spojrzenie Erika i prawie wypaliłam „Nie jestem pewna jak długo będę mogła znieść Twoja zaborczość”, ale byłam zbyt zmęczona. Załatwię to później, gdy będę miała czas i energię, by przemyśleć to wszystko. Zamiast tego, po prostu powiedziałam. - On nie jest moim chłopakiem. Jest człowiekiem, z którym się Skojarzyłam. A to duża różnica. - Jest Mężem - powiedział złośliwie Erik. - Tak się nazywa, Ludzki Mąż Wyższej Kapłanki. Wiele z nich ma takiego. Często mają nawet więcej niż jednego. Zamrugałam w zaskoczeniu. Jestem pewna, że nie miałam tej części na zajęciach Socjologii wampirów. Mam na myśli, czy ta część była ukryta w Podręczniku Adeptów? Wydaję mi się, że powinnam czytać te cholerne rzeczy bardziej uważnie. Nie pamiętam, by Darius wspominał coś o trudnościach dla człowieka związanego z Wyższą Kapłanką w dniu, kiedy Heath i ja mieliśmy swoją scenę oficjalnego zerwania, a Darius definitywnie użył słowa „Mąż” dla człowieka. - Huh. Um. Czy to znaczy, że Wyższa Kapłanka nie ma wampira, uh męża? - Partner - powiedział cicho. - Jeśli człowiek jest Skojarzony z Wyższą Kapłanką, jest nazywany jej mężem. Jeśli wampir ma on tytuł partnera Wyższej Kapłanki. I nie. Nie znaczy to, że nie może mieć obu. To wydawało się dla mnie dobrymi wiadomościami. Po prostu, to nie były takie dobre wiadomości dla Erika, ale chociaż zaczęłam wierzyć, że inne kapłanki też przechodziły przez ten stres związany z chłopakami. Może mogłabym zaznajomić się w tym, albo taktownie zadać pytanie Dariusowi, kiedy zostaną rozwiązane te rzeczy związane ze światem. Do tego czasu zdecydowałam się odłożyć ten problem i ponieść konsekwencje później. Jeśli miało nastąpić później. - Okay, Erik. Nie wiem, co mam zrobić z Heathem. To trochę za dużo dla mnie, bym mogła sobie z tym poradzić teraz w trakcie tego wszystkiego. Do diabła, nie wiem nawet co zrobię z Tobą. - Jesteśmy razem - Erik powiedział miękko. - I chciałbym, żebyśmy byli razem. Otworzyłam usta, by powiedzieć mu, że nie jestem całkowicie pewna, że to najlepszy pomysł, ale Erik pochylił się i pocałował mnie delikatnie w usta,

138

Osaczona

uciszając mój komentarz. Potem ktoś odchrząknął i spojrzeliśmy na wejście, by zobaczyć Heatha stojącego tam, wyglądającego blado i na wkurzonego. - Heath! Co Ty tutaj robisz? - Nienawidziłam jak brzmiałam, ostro i z poczuciem winy, kiedy gorączkowo zastanawiałam się jak wiele usłyszał. - Darius przysłał mnie, bym Ci powiedział, że drogi są nieprzejezdne. Nie ma żadnego sposobu, bym mógł wrócić do B.A. dzisiejszej nocy. On i Stevie Rea poszli znaleźć cztero-kołowy pojazd, by mogli wziąć Cię i resztę adeptów z powrotem do Domu Nocy. - Zatrzymał się. Rozpoznałam ton, który słyszałam w jego głosie tylko parę razy. Był zdecydowanie wkurzony, ale również zraniony. Ostatnim razem, kiedy brzmiał w ten sposób, powiedział mi, że zabiłam część jego duszy, uprawiając seks z Lorenem i zrywając nasze Skojarzenie. - Hej, kontynuujcie. Udawajcie, że mnie tu nie ma, jak robiliście to przedtem. Nie chciałem wam przeszkadzać. - Heath - zaczęłam, ale Afrodyta, weszła do pokoju, podążając za kilkoma kotami, włączając w to moją Nalę i jej znienawidzonego, białego persa, odpowiednio nazwanego Maleficient. - To krępujące. Znowu - dodała Afrodyta, patrząc porozumiewawczo z Heatha na Erika i na mnie. Wzruszyłam ramionami i zorientowałam się, że głowa zaczyna mnie boleć tak bardzo jak rana na mojej piersi. Potem Bliźniaczki i Kramisha wparowały także do pokoju. - Ah, oh - powiedziała Shaunee. - Co robi tutaj ex-chłopak? - Powiedziała Erin. - Drogi są nieprzejezdne. Heath nie może wrócić do domu - powiedziałam. - Więc to znaczy, że zostanie tutaj? - Kramisha zapytała, obdarzając Heatha długim spojrzeniem. - Będzie musiał. Jest bezpieczniejszy tutaj, niż w Domu Nocy powiedziałam, nie spuszczając oka z Kramishy i dodając cicho sobie w duchu, że nie jestem pewna, czy tutaj też jest bezpieczny. - On i ja jesteśmy znowu Skojarzeni - dodałam, by to podkreślić. Kramisha zwinęła usta. - Wiem o tym. Mogę wyczuć Cię w jego krwi. Jest do niczego, może być jedynie twoim chłopcem do zabawy. - On nie jest… - Zaczęłam, ale krótki głos Heatha odciął mnie. - Nie, ta dziewczyna ma rację. To wszystko, jestem Twój - powiedział Heath bezpośrednio. - Heath. Ja nie myślę w ten sposób o Tobie - powiedziałam. 139

Osaczona

- Taa, no cóż, nie chcę rozmawiać więcej o tym gównie. Jestem Twoim dawcą krwi i to wszystko. - Odwrócił się ode mnie i zobaczyłam, że łapie butelkę wina, którą ktoś zostawił przy łóżku i bierze z niej wielkiego łyka. Damien, Jack z zapuchniętymi oczami i Cesarzowa (spowodowała, że wszystkie koty oprócz Nali syczały jak nienormalne potworki) stłoczyli się z powrotem w pomieszczeniu. - Hej, Heath - powiedział Jack. - Myślałem, że jesteś w drodze do domu. - Nie mogę wrócić do domu. Wygląda na to, że utknąłem tutaj. Jack zmarszczył się, bliski znowu wybuchnięcia płaczem. - Damien mnie nie zostawi. Nie naprawdę. Po prostu… po prostu nie mogę teraz z nim iść. - To prawda. Wszyscy wrócimy razem, kiedy tylko będziemy mogli powiedział Damien, obejmując ramieniem Jacka. - Okay, nienawidzę przeszkadzać w tych wszystkich gejowskich romantycznych sprawach, ale napisałam więcej wierszy, kiedy obudziłam się i pomyślałam, że lepiej by było, gdybyście je zobaczyli - powiedziała Kramisha. To zburzyło moje zdezorientowanie o tym, co zrobić z Heathem i Erikiem. - Masz rację. Muszę je zobaczyć - powiedziałam. - Damien, czy Jack miał okazję wytłumaczyć Ci kwestię wierszy Kramishy? - Tak, dostałem nawet kopię wierszy, zanim Kramisha poszła spać i przeczytałem je, kiedy Jack i ja mieliśmy dyżur - powiedział Damien. - O czym Wy do diabła mówicie? - Powiedziała Afrodyta. - Kiedy byłaś pijana i niezorganizowana, Z odkryła wiersze napisane na ścianach pokoju Kramishy - powiedziała Erin. - Napisane przez Kramishę i wygląda, na to, że wszystkie są o Kalonie, co jest całkowicie straszne - powiedziała Shaunee. - To tak, jakby odbierała abstrakcyjne obrazy o Nim - powiedział Damien. - Myślę, że wiersze w pokoju miały zwrócić naszą uwagę, co znaczy, że musimy sprawdzić wszystko, co napisała Kramisha. - Oh, świetnie. Tego potrzebujemy. Więcej nieścisłości i głupich wierszy powiedziała Afrodyta. - No cóż, mówiąc o tych dwóch nowych. - Kramisha próbowała wręczyć mi parę kartek papieru z napisanymi wierszami, ale przesunięcie ręką spowodowało, że wstrzymałam powietrze z bólu. - Moment. - Erik przejął kartki od niej. Potem podał mi je i przytrzymał, by Damien, Bliźniaczki, Afrodyta, Jack i ja mogli przeczytać je w tym samym czasie. Pierwszy brzmiał zdumiewająco: 140

Osaczona

Co raz związało go Uczyni go wolnym W miejscu mocy - łączą się Noc Duch Krew Człowieczeństwo Ziemia Połączeni nie pokonani Zwyciężą, gdy Noc poprowadzi Ducha Krew złączy człowieczeństwo A Ziemia ich dopełnia17. - To spowodowało, że głowa mnie boli. Mam na myśli, więcej niż już zrobiłam. Nie umiem Wam powiedzieć jak bardzo nienawidzę wierszy powiedziała Afrodyta. - Masz jakaś wskazówkę? - Zapytałam Damiena. - Myślę, że to daje nam wskazówkę jak uwolniono Kalonę, albo jak uciekł - powiedział. - Wiemy, co znaczy - uwolnić - Panie Zagadka - powiedziała Erin. - To trochę wkurzające, że napisane jest „Uczyni go wolnym” a nie „zabije” - powiedział Jack. - Kalona nie może zostać zabity - powiedziałam, mówiąc te słowa automatycznie. - On jest nieśmiertelny. Może zostać uwięziony. Może zostać

17

What once bound him Will make him free Place of power—joining of five Night Spirit Blood Humanity Earth Joined not to conquer, Instead to overcome Night leads to Spirit Blood binds Humanity And Earth completes.

141

Osaczona

zmuszony do odejścia, chociaż miesza mi to głowie w związku z jego ucieczką. Ale nie może zostać zabity. - Tych pięć rzeczy razem w miejscu mocy spowoduje, że ucieknie powiedział Jack. - Cokolwiek to jest, albo kimkolwiek są - powiedziałam. - To ludzie, którzy reprezentują, każdą z tych rzeczy. Albo chociaż to jest moje pierwsze wrażenie. Widzisz, że są napisani dużą literą? To zazwyczaj oznacza nazwę własną, albo imiona - powiedział Damien. - To imiona - powiedziała Kramisha. - Czy wiesz coś więcej? Możesz powiedzieć, kim oni są? - zapytał Damien. Kramisha potrzasnęła głową, wyglądając na sfrustrowaną. - Nie, ale kiedy powiedziałeś, że to ludzie, wiedziałam, że masz rację. - A co z tym następnym? - Zapytał Damien. - Może on pomoże nam zrozumieć ten. Zwróciłam uwagę na drugi wiersz na papierze. Nowy wiersz nie był długi, ale spowodował, że moja skóra ścierpła. Ona powróci Przez krew z krwi Ona wróci Zaniona tak głęboko Jak ja A człowieczeństwo ją ocali Lecz czy ona ocali mnie?18 - O czym myślałaś, kiedy to pisałaś? - zapytałam Kramishę. - O niczym. Byłam ledwie przebudzona. Po prostu napisałam słowa, które przyszły do mnie w obu przypadkach. - Nie podoba mi się to - powiedział Erik. - No cóż, nie pomógł nam ten drugi wiersz, to na pewno. Aktualnie nic nie mamy. 18

She comes back Through blood by blood She returns Cut deep now Like me Humanity saves her Will she save me?

142

Osaczona

- Ale kto to mówi? Kim jest ten „ja” który pyta się, czy „ona ocali mnie”? Czułam się coraz słabsza i słabsza w tym momencie, a długi pas mojej rany pulsował, kiedy moje serce biło. - To może być Kalona - powiedziała Afrodyta. - O nim mógł być pierwszy wiersz. - Tak, ale nie jesteśmy tego tacy pewni, czy Kalona kiedykolwiek miał człowieczeństwo do stracenia - powiedział Damien. Trzymałam język za zębami, nawet jeśli pierwszy impuls kazał mi powiedzieć, o tym, że myślałam, że Kalona nie był kiedyś taki jak teraz. - Z drugiej strony - kontynuował Damien - Wiemy, że Neferet odwróciła się od Nyks, co może także oznaczać, że utraciła siebie, albo jej człowieczeństwo. To może się odnosić do Neferet. - Ugh - powiedziała Erin. - Ona zdecydowanie straciła rozum - powiedziała Shaunee. - Obecnie, nie czyni to bardziej sensownym powstania tego nowego rodzaju nieumarłych dzieciaków - powiedział Erik wolno. - Może coś w tym być - powiedział Damien. Mogłam praktycznie zobaczyć maszynkę załączającą jego umysł. - Ta część „Zaniona tak głęboko”, „Jak ja” może być metaforą jego śmierci. Rana Zoey jest zdecydowanie zagrożeniem życia, więc bez wątpienia oboje ciągną do Domu Nocy z powodu krwi. - A jego człowieczeństwo zaginęło. Jak reszty czerwonych adeptów powiedziała Afrodyta. - Hej, nie wiem o czym Wy mówicie. Mam w sobie wiele człowieczeństwa - powiedziała Kramisha, po prostu obrażona. - Ale czy miałaś swoje człowieczeństwo, kiedy pierwszy raz powstałaś? Powiedział Damien. Jego głos był tak obiektywny, że nos Kramishy natychmiast się wygładził. - Nie. Masz rację w związku z tym. Nie posiadałam zmysłów. Żadne z nas. - Brzmi jak dobre pytanie dotyczące znaczenia tego drugiego - powiedział Damien. - I dlatego mamy Kramishę po swojej stronie, jej dar słów daje nam spojrzenie na możliwą przyszłość. Pierwszy wiersz… Nie wiem. Pomyślę o tym. Musimy zrobić burzę mózgów o możliwych znaczeniach, ale potrzebujemy na to czasu, którego teraz nie mamy. Ale to naprawdę nieistotne. Powinniśmy wciąż być wdzięczni Kramishy. - Hej, nie ma problemu - powiedziała Kramisha. - To część mojego zadania jako Poetki.

143

Osaczona

- Kogo? - Powiedziała Afrodyta. Kramisha posłała krótkie spojrzenie Afrodycie. - Zoey uczyniła mnie nową Poetką Wampirzej Poezji. Afrodyta otworzyła usta, ale pokonałam ją mówiąc: - Obecnie, powinno się odbyć krótkie głosowanie naszej Rady Prefektów o tym, czy Kramisha powinna zostać naszą nową Poetką - spojrzałam na Damiena. - Jak głosujesz? - Tak, zdecydowanie - powiedział Damien. - Ja też mówię tak - powiedziała Shaunee. - Również. Jesteśmy za tym, byś została żeńską przedstawicielką Poety powiedziała Erin. - Ja już powiedziałem, tak - powiedział Erik. No cóż spojrzałam na Afrodytę. - Taa, taa, nieważne - powiedziała. - I mogę zapewnić Was, że Stevie Rea też będzie głosowała na tak powiedziałam. - Więc to jest decyzja oficjalna. Wszyscy spojrzeli na Kramishę, która wyglądała całkowicie uroczo. - Okay, podsumowując - powiedział Damien. - Więc już zdecydowaliśmy, że Kramisha jest naszą pierwszą poetką, która naszkicuje sposób w jaki Kalona uciekł, nawet jeśli dobrze nie rozumiemy detali zapisanych w wierszach. Ten drugi mówi o powrocie Zoey do Domu Nocy i o tym, że to może w jakiś sposób ocalić Starka - powiedział Erik. - Taa, na to wygląda - podałam kartki z napisanymi wierszami do Afrodyty. - Mogłabyś włożyć je do mojej torebki, proszę? - Przytaknęła i złożyła je starannie, chowając je do mojej ślicznej, małej torebki. - Chciałabym, żeby te wiersze zawierały więcej instrukcji - powiedziałam. - Myślę, że powinnaś zacząć kłaść nacisk na sprawę Starka - powiedział Damien. - Albo, chociaż powinna go strzec - powiedział Erik. - Wiersze mówią coś o zranieniu i na tą chwilę to bardziej możliwe że to więcej niż poetycka metafora. - Słuchałam, kiedy Damien prawie się zgadzał z nim i spojrzałam w oczy Erikowi, a potem prosto w smutne, brązowe oczy Heatha. - Pozwólcie, że zgadnę. Stark jest kolejnym facetem, czyż nie? Powiedział Heath. Kiedy nie odpowiedziałam, wziął długiego łyka wina z butelki. - No cóż, uh, taa, Heath - powiedział Jack, siedzący obok Heatha na łóżku i wyglądając na zaniepokojonego. - Stark jest adeptem, który, jak sądzę, był 144

Osaczona

czymś w rodzaju przyjaciela Zoey, zanim umarł i stał się nieumarły. Był nowy, więc żadne z nas nie poznało go zbyt dobrze. - Ale wiesz o nim rzeczy, o których nikt nie wie. Na przykład, że ma dar od Nyks i nigdy nie chybił w cel, który obrał, prawda? - Powiedział Damien. - Taa. Wiem o nim rzeczy, o których nikt nie wie, poza Neferet i profesorami - powiedziałam, próbując nie patrzeć na Heatha chlającego z butelki wino i unikając ostrego wzroku Erika. - Nie wiedziałem nic o jego darze, a jestem profesorem - powiedział Erik. Zamknęłam oczy i położyłam się ciężko z powrotem na poduszce. - Więc może Neferet zachowała to dla siebie - powiedziałam słabo. - Więc dlaczego powiedział Ci o czymś, co było ściśle tajne? - Powiedział Erik. Zdenerwowana, że brzmiał jakby mnie przesłuchiwał, nie powiedziałam nic i mając zamknięte oczy łatwo udało mi się przywołać obraz Starka, słodkiego, zbyt pewnego siebie uśmiechu, tego jak nagle poczułam między nami połączenie i nawet pocałowałam go kiedy umierał w moich ramionach. - No cóż Kiedy moi przyjaciele - no cóż, wszyscy z nich oprócz mojego „Męża” i mojego prawdopodobnego „Partnera” - mruczeli przeprosiny, a ja miałam zamknięte oczy i zastanawiałam się jak bardzo chcę już wyzdrowieć, bo wyglądało na to, że znowu znalazłam się w „sytuacji” która angażowała trzech chłopaków. I nawet nie wliczając w to Kalony. No, do diabła…

145

Osaczona

ROZDZIAŁ SZESNASTY Na szczęście powrót Stevie Rae powstrzymał dalsze spekulacje na temat Starka. - Ok, sądzę, że powinnam powiedzieć Erikowi, żeby przeniósł Zoey. Reszta z Was ma pozostać blisko. Darius jest na zewnątrz na parkingu powiedziała Stevie Rae. - Ale wszyscy nie zmieścimy się w ciężarówce Heatha - powiedziałam zmuszając moje ciężkie powieki do otwarcia. - Nie będziemy musieli. Znaleźliśmy coś, co lepiej zadziała - powiedziała Stevie Rae. Zanim mogłam zadać jakieś pytanie, pospieszyła się - I Darius powiedział jeszcze, że Z powinna ugryźć Heatha ponownie, jedno krótkie ssanie zanim zdezerterujemy. Powiedział, że będzie teraz naprawdę słaba. - W porządku. Nic mi nie jest. Po prostu chodźmy - powiedziałam szybko. Tak, czułam się jak kompletne gówno. Nie, nie chciałam ponownie ugryźć Heatha. Właściwie, nie miałam na myśli, że naprawdę tego nie chciałam. Miałam na myśli, że naprawdę myślałam, że nie powinnam tego robić szczególnie z nim, kiedy jest na mnie wkurwiony. - Po prostu to zrób - powiedział Heath. Nagle był tam, obok mnie, nadal trzymając w ręce butelkę wina. Nawet na mnie nie patrzył. Zamiast tego skupił swą uwagę na Eriku. - Więc przetnij mą skórę - wyciągnął swą rękę do Erika. - To zaszczyt - powiedział Erik. - Nie. Nie zgodzę się na to - kontynuowałam protestując. W mgnieniu oka Erik przeciął przedramię Heatha i uderzył mnie zapach jego krwi. Zamknęłam oczy przed oznakami pragnienia i potrzeby, żeby to do mnie dotarło w każdym branym oddechu. Byłam łagodnie trącona i wtedy silne, ciepłe udo Heatha było znów na mojej poduszce. Owinął swe ręce dookoła mnie tak, że jego przecięta ręka była tuż pod moim nosem. Wtedy otworzyłam moje oczy i zignorowałam potrzebę, która krzyczała w moim ciele i popatrzyłam do góry na Heatha. Tylko spoglądał przez pokój i nic więcej. 146

Osaczona

- Heath - powiedziałam - Nie mogę nic od Ciebie wziąć, czego nie byłbyś chętny mi dać. Popatrzył na mnie w dół i zobaczyłam kilka emocji przebiegających przez jego wyrazistą twarz, która wyrażała głównie okropny smutek. Głosem, który brzmiał prawie na tak znużony jak ja się czułam powiedział: - Nie ma nic, czego nie byłbym chętny Ci dać Zo. Kiedy zamierzasz w końcu to zrozumieć? Życzyłbym sobie tylko, żebyś zostawiła mnie z odrobiną dumy. Jego słowa złamały mi serce: - Kocham Cię Heath. Wiesz o tym. Jego wyraz twarzy złagodniał do niewielkiego uśmiechu. - Jak dobrze słyszeć, że to mówisz - następnie popatrzył ze mnie na Erika. Słyszałeś to wampirze? Ona kocha mnie. I pamiętaj, bez względu na to jak duży i zły myślisz, że jesteś nigdy nie będziesz w stanie tego dla niej zrobić. - Heath uniósł swoją rękę tak, że krwawe rozcięcie, które zrobił Erik było przyciśnięte do moich warg. - Tak, widzę co możesz dla niej zrobić. Mogę przez to cierpieć, ale nie musisz tego robić na moich oczach - gniewnie uderzając w koc, żeby przesunął się na bok, Erik opuścił pokój. - Nie myśl o nim - powiedział delikatnie Heath głaskając moje włosy Tylko pij ze mnie i myśl o wyzdrowieniu. Popatrzyłam z drzwi na słodkie spojrzenie Heatha i z małym jękiem uległam potrzebie, która we mnie szalała. Piłam z niego ssąc energię i życie, pasję i pożądanie razem z jego krwią. Ponownie zamknęłam swoje oczy, tym razem z powodu intensywnej przyjemności, jaką dawało mi picie z Heatha. Słyszałam echo jęku Heatha i czułam, że wije się dookoła mnie, przyciskając mocniej swoją rękę do moich warg i szepcząc do mnie słodkie rzeczy, które były całkowicie nie do pojęcia. Kręciło mi się w głowie do czasu, gdy ktoś wyciągnął rękę Heatha z mojego uścisku. Czułam się silniejsza nawet, jeśli moja rana płonęła jakby tam był ogień rozpalony na mojej klatce piersiowej. Ale również czułam się zdezorientowana i dziwacznie chichotałam. - Hej, ona nie wygląda dobrze - powiedziała Kramisha. - Ale czuję się bardziej dobrze. Albo może lepiej? Które to jest DamienShamien? - Zatrzymałam się i zachichotałam, co sprawiło, że moja klatka piersiowa zabolała, więc zacisnęłam razem ciasno wargi, żeby się powstrzymać. - Co jest z nią nie tak? - Zapytał Jack. 147

Osaczona

- Zdecydowanie dzieje się coś nienormalnego - powiedział Damien. - Ja wiem co jest z nią nie tak - powiedziała Stevie Rae - Jest pijana. - Nie, nie, nie! Nawet nie lubię pić - powiedziałam i następnie delikatnie beknęłam - Och, oopsie. - Chłopak jest pijany. Ona właśnie piła z chłopka - powiedziała Shaunee. - Więc to oznacza, że Zo też się opiła - powiedziała Erin. Ona i Shaunee trzymały między sobą chybotliwego Heatha i podprowadziły go z powrotem do łóżka. - Hej, nie jestem pijany. Jeszcze - powiedział Heath. Następnie runął na łóżko. - Nie wiedziałam, że wampiry mogą się opić krwią przepełnioną procentami. - Powiedziała Afrodyta. - To naprawdę interesujące - Podała mi torebkę i jednocześnie przyglądała mi się, jakbym była próbką pod mikroskopem. - Myślisz, że to mniej interesujące, jeśli wypiłaś wino i miałaś ból głowy spowodowany kacem i następnie bekałaś tanim winem przez parę dni powiedziała Stevie Rae - Wszystko co mogę powiedzieć na ten temat to paskudne. Afrodyta, Bliźniaczki, Damien, Jack i wszyscy popatrzyli na nią. Ostatecznie byłam w stanie powiedzieć: - Stevie Rae. Proszę nie jedz już więcej ludzi. To naprawdę nie-nieniepokojące - wymamrotałam. - Na pewno nie wypije wina. Te ostatnie smakowały naprawdę źle powiedziała Kramisha. - Kramisha! Nie rób z Zoey świra. Nikt więcej nie zje nikogo nigdy więcej. Ja tylko używałam tej bajeczki jako przykładu tego, że wiem dlaczego upicie się Heatha sprawiło, że i ona się zalała - Stevie Rae poklepała mnie po ramieniu. Więc nie martw się, ok? Nic nam tutaj nie będzie i mamy ulice pełne ludzi. Nie denerwuj się o nas. Tylko wydobrzej. - Oh, tak - Zmrużyłam oczy na Stevie Rae - Nie zamierzam się martwić o te rzeczy. - Hej, masz moją obietnicę. Nie będziemy jeść ludzi, gdy odejdziesz. Stevie Rae wyglądała uroczyście i udawała, że rysuje X nad jej sercem Przyrzekam, że wytrwam, aż do śmierci. Aż do śmierci! Jejku! Tak, naprawdę miałam nadzieję, że żadne z nas nie umrze. Ponownie. I tak po prostu byłam w stanie myśleć przez mgłę wina, która

148

Osaczona

zamroczyła mój mózg, i wiedziałam, co muszę zrobić. Celowo posłałam Afrodycie nietrzeźwy uśmiech: - Hej, Afro! Dlaczego nie idziecie do Dariusa? Tylko dam Stevie Rae numer telefonu i zaraz tam będę. - Dobrze. Tam się spotkamy. I nie nazywaj mnie ponownie Afro - z prychnięciem Afrodyta poprowadziła Bliźniaczki, Damiena, Jacka i całą grupę irytujących kotów z pokoju. Gdy opuszczali pokój, Erik do niego wrócił. Krzyżując swe ręce skierował się w ciszy do ściany i mi się przyglądał. Użyłam mojego odurzenia, jako usprawiedliwienia, by go ignorować. - Hej czy dasz radę się skupić? Chcesz, żebym dodała ci mój numer telefon? - Powiedziała Stevie Rae. - Nie - powiedziałam uparcie. - Zamierzam go zapisać na kartce. - Ok, ok. - Powiedziała szybko, oczywiście znosząc moje pijackie humory. Rozglądała się dookoła za czymś do pisania, kiedy Kramisha przemaszerowała do niej i podała jej kawałek papieru i pióro. - Tutaj jest coś, na czym możesz pisać. Wyglądając całkowicie na zmieszaną Stevie Rae potrząsnęła na mnie głową. - Z jesteś pewna, że nie możesz po prostu powiedzieć mi… - Nie! - Wysyczałam. - Ok, tutaj. Nie rób wielkich problemów - Stevie Rae posunęła papier i pióro do moich dłoni. Mogłam czuć Erika, który podszedł, żeby stać bliżej mojego stolika, obserwując mnie. Obdarzyłam go alkoholowym grymasem. Nie zerkaj na to, co piszę! - Dobrze! Dobrze! - Uniósł do góry dłonie w geście kapitulacji i odszedł do Kramishy. Mogłam słyszeć ich oboje rozmawiających o tym jak głupkowato się zachowuję, gdy jestem wstawiona. Było piekielnie trudno się skoncentrować przez to śmieszne brzęczenie, które przekazał mi Heath, ale ból spowodowany poruszeniem mojej ręki pomógł mi wytrzeźwieć. Nagryzmoliłam numer telefonu komórkowego siostry Mary Angeli i następnie szybko napisałam Plan B: bądź gotowa przenieść wszystkich do opactwa, ale nie mów o tym. Nikt nie wie (= Neferet) nie wie gdzie jesteście. - Ok, proszę - Stevie Rae próbowała zabrać papier z mojej dłoni, ale trzymałam go mocno, co sprawiło, że popatrzyła na mnie ze złością. Napotkałam jej spojrzenie, starając się wyglądać i brzmieć tak trzeźwo jak to tylko było możliwe i wyszeptałam: 149

Osaczona

- Jeśli powiem Ci żebyście się przenieśli, to zróbcie to! Jej spojrzenie powędrowało w dół do notatki, którą właśnie napisałam i zobaczyłam, że jej oczy się rozszerzyły. Popatrzyła szybko do góry na mnie i następnie pokiwała głową prawie niepostrzeżenie. Zalała mnie ulga, więc zamknęłam oczy i poddałam się zawrotom głowy. - Wszystko skończone z jej tajnym numerem telefonu zapisywanym na kartce? - Powiedział Erik. - Tak - Stevie Rae się drażniła. - Tak szybko jak wpiszę go do telefonu zamierzam zniszczyć dowody. - Albo może same się zniszczą - Heath mamrotał z nad łóżka. Otworzyłam oczy i popatrzyłam na niego. - Hej. - Co? - Powiedział. - Dzięki ponownie - powiedziałam. Heath wzruszył ramionami. - Nic wielkiego. - Owszem - powiedziałam. - Dbaj o siebie, ok? - Czy to ma znaczenie? - Zapytał. - Tak, ma. Ale kolejnym razem naprawdę chciałabym żebyś nie był pijany. Beknęłam ponownie i następnie zrobiłam grymas, kiedy ruch sprawił ból w mojej klatce piersiowej. - Postaram się to zapamiętać. - Powiedział przechylając butelkę wina do swoich warg. Westchnęłam i powiedziałam Stevie Rae. - Zabierz mnie stąd - i zamknęłam moje oczy, chwytając swoją torebkę i dwa wiersze, które były dla mnie nie do rozszyfrowania. - To Twoje zadanie Erik - powiedziała Stevie Rae. Erik nagle pojawił się u mego boku. - To będzie bolało i przepraszam, ale naprawdę musisz wrócić do Domu Nocy. - Wiem. Zamierzam tylko zamknąć oczy i spróbować udawać, że jestem jeszcze gdzieś indziej, ok? - Brzmi jak dobry pomysł - powiedział Erik. - Też będę tutaj z Tobą Z - powiedziała Stevie Rae. - Nie. Zostań z Heathem - powiedziałam szybko. - Jeśli pozwolisz komukolwiek go zjeść będę bardzo wkurwiona. I to mam na myśli. - Jestem tutaj - Powiedziała Kramisha. - I słyszałam to. Nie zjem Twojego chłopaka. Już nie smakuje tak dobrze. 150

Osaczona

- To nie to powiedziała Zoey! - Wymamrotał Heath i podniósł swoją prawie pustą butelkę jakby zamierzał wznieść z nami toast. Zignorowałam ich oboje i utkwiłam mój wzrok na Stevie Rae. - Nie martw się. Heathowi nic nie będzie. Zajmę się nim - Stevie Rae uściskała mnie i pocałowała w policzek. - Dbaj o siebie - powiedziała. - Pamiętaj o tym co napisałam - wyszeptałam. Pokiwała głową. - Ok, chodźmy - powiedziałam do Erika i zamknęłam mocno oczy. Erik podniósł mnie tak łagodnie jak tylko mógł, ale ból, który rozprzestrzeniał się po moim ciele był taki straszny, że nie mogłam nawet krzyczeć. Nadal miałam zamknięte oczy i starałam się oddychać płytkimi małymi wdechami, gdy Erik podążał w dół tuneli ze mną w swych ramionach, szepcząc, że wszystko będzie dobrze… wkrótce tam będziemy… Kiedy doszliśmy do żelaznej drabiny, która prowadziła w górę do piwnicy Erik powiedział: - Przepraszam, ale to będzie bolało jak diabli. Po prostu nie poddawaj się, Z już prawie koniec. - Następnie zmienił chwyt i podał mnie do Dariusa, który sięgnął po mnie z dołu. I wtedy zemdlałam. Niestety, gdy wyszłam na zewnątrz padał marznący deszcz i lodowaty wiatr uderzał w moją twarz. - Ssh, nie szarp się. Tylko to pogorszysz. - Powiedział Darius. Trzymał mnie w swych ramionach. Erik szedł obok niego, obserwując mnie zmartwionym wzrokiem, gdy pokonywaliśmy drogę do olbrzymiego, czarnego Hummera, który stał na jałowym biegu na parkingu. Jack stał obok otwartych drzwi do przestronnych tylnych siedzeń. Mogłam zobaczyć Afrodytę siedzącą na siedzeniu dla pasażera i Bliźniaczki siedzące z tyłu razem z całą zgrają kotów. Damien siedział koło otwartych drzwi. - Pochyl się i pomóż mi ją tu położyć - powiedział Darius. W jakiś sposób przenieśli mnie na tylne siedzenia Hummera, opierając moją głowę na kolanach Damiena. Niestety nie odpłynęłam ponownie. Zanim Darius zamknął drzwi, Erik uścisnął moją kostkę u nogi. - Musisz wydobrzeć, ok? - Powiedział Erik. Zaledwie poradziłam sobie ze słabym: - Ok. Gdy Darius zamknął drzwi i wskoczył na siedzenie kierowcy i wystartowaliśmy, podjęłam przytomną decyzję, by unikać całej kwestii Erik Heath do momentu, gdy moje życie będzie spokojniejsze i będę mogła się z nimi 151

Osaczona

rozprawić. Przyznałam, że przed chwilą zostawiłam ich dwóch za sobą z uczuciem ulgi, ale czułam się trochę winna. Większość dróg była tak ciemna i cicha jak lodowa zamieć, która nadeszła nad Tulsę. Darius musiał walczyć, by utrzymać Hummera na tafli lodu, która była zamaskowana na ulicach i Afrodyta tylko raz skomentowała w momencie, gdy spadający konar zagrodził im drogę, gdzie mieli skręcić. Damen był spięty i oniemiały, trzymając mnie bezpiecznie na swych kolanach i Bliźniaczki dla odmiany nie gawędziły między sobą. Zamknęłam oczy, próbując kontrolować zawroty głowy i ból. Niepokojąco znajome poczucie odrętwienia zaczęło ponownie skradać się powoli do mojego ciała. Tym razem rozpoznałam je myśląc i wiedząc jak niebezpieczne może być poddanie się otępieniu, bez względu jak kojące i fascynujące się wydawało. Tym razem wiedziałam, że odrętwienie było przebraniem dla śmierci. Zmusiłam się, by wziąć głębszy oddech nawet, jeśli każdy z nich sprawiał, że ból rozchodził się promieniście po moim ciele. Ból był dobry. Jeśli cierpiałam, znaczyło to, że nie umarłam. Otworzyłam oczy i oczyściłam gardło, przygotowując się do mówienia. Moje brzęczenie, spowodowane krwią z winem odeszło i wszystkim co czułam było wyczerpanie i pochłanianie przez ból. - Musimy pamiętać gdzie idziemy. To nie jest stary Dom Nocy. To nie nasz dom - powiedziałam. Mój głos był słyszalny, ale brzmiałam obco i na zachrypniętą. - Oprócz tego trzymajmy elementy kręgu blisko nas; myślę, że najbystrzejszą rzeczą jaką możemy zrobić jest uparte mówienie prawdy tak bardzo jak to tylko możliwe ilekroć będą o coś pytać. - To logiczne - powiedział Damien. - Jeśli poczują, że mówimy prawdę, będą mieli mniejszą ochotę, by badać dalej nasze myśli. - Zwłaszcza, jeśli te umyły będą chronione przez elementy kręgu powiedziała Erin. - Możemy ich bardzo dobrze odgrodzić naszą udawaną ignorancją i Neferet znowu nas doceni - powiedziała Shaunee. - Więc wracamy z powodu tego sms-a wysłanego ze szkoły i wzywającego wszystkich nas z powrotem - powiedział Damien. - I dlatego, że Zoey została ranna. Afrodyta pokiwała głową. - Tak i jedynym powodem dla którego odeszliśmy, było to, że się przestraszyliśmy. - I to jest cholerna prawda - powiedziała Erin. 152

Osaczona

- Całkowicie - dodała Shaunee. - Tylko pamiętajcie: Mówcie prawdę kiedy to tylko będzie możliwe i utrzymujcie swoją ochronę myśli - powiedziałam. - Nasza Wyższa Kapłanka ma rację. Wejdziemy do obozu nieprzyjaciela i nie możemy pozwolić uśpić naszych zmysłów przez znajomość okolicy powiedział Darius. - Mam przeczucie, że nie będziemy kuszeni, by o tym zapomnieć powiedziała wolno Afrodyta. - Jaki rodzaj przeczucia masz na myśli? - Zapytałam. - Myślę, że nasz cały świat się zmienił. - Powiedziała Afrodyta. - Nie, ja wiem, że tak jest. Im bliżej szkoły jesteśmy, tym gorsze są te przeczucia. Obróciła się i popatrzyła na mnie nad siedzeniem - Możesz to poczuć? Powoli potrząsnęłam głową: - Nie czuję nic z wyjątkiem rany w mojej klatce piersiowej. - Mogę to poczuć - powiedział Damien. - Tak jakby wszystkie włoski z tyłu mojej szyi się zjeżyły. - Mam tak samo - powiedziała Shaunee. Wzięłam kolejny głęboki wdech i ostro zamrugałam, koncentrując się na pozostaniu przytomną. - To Nyks. Ostrzega nas tymi przeczuciami. Pamiętacie jakie wrażenie wywarł wygląd Kalony na innych adeptach?’ Afrodyta pokiwała głową: - Zoey ma rację. Nyks sprawia, że czujemy się tak beznadziejnie, więc nie poddamy się im. Musimy walczyć przeciwko czemuś, co jest w nim i wsysa resztę adeptów. - Nie możemy przejść na Ciemną Stronę - powiedział ponuro Damien. Darius przejechał przez skrzyżowanie Utica i 21st Street. - To wygląda naprawdę odrażająco, że Utica Square jest całkowicie ciemna - powiedziała Erin. - Odrażająco, strasznie i źle - powiedziała Shaunee. - Nigdzie nie ma zasilania - powiedział Darius. - Nawet Szpital Św. Jana nie ma prawie żadnych świateł, jakby zaledwie pracowały generatory. Darius jechał dalej w dół Utica i usłyszałam dyszenie Damiena: - To niesamowite, drogi są jedyną nadal oświetloną rzeczą w Tulsie. Wiedziałam, że Dom Nocy ostatecznie doszedł do głosu. - Podnieś mnie do góry. Chcę to zobaczyć - powiedziałam Damienowi.

153

Osaczona

Dźwignął mnie do góry tak delikatnie jak tylko mógł, ale nadal musiałam zaciskać zęby, by nie krzyczeć. Następnie dziwaczny widok Domu Nocy, sprawił, że chwilowo zapomniałam o bólu. Był rozświetlony migotliwymi olejnymi światłami, oświetlającymi olbrzymią konstrukcję podobną do zamku. Lód pokrył wszystko, a schwytane płomienie migotały na gładkich kamieniach, sprawiając, że wyglądały stromo jakby były jednym wielgachnym klejnotem. Darius sięgnął do swojej kieszeni i wyciągnął mały pilot. Skierował go do szkolnej bramy z kutego żelaza i pstryknął. Ze skrzypiącym odgłosem zakołysała się i otworzyła, ruch posłał odłamki spadającego lodu w dół na podjazd. - To wygląda jak zamek wyjęty z jednej z tych starych, okropnych baśni, gdzie wszystko jest pod wpływem zaklęcia i zamrożone przez lód. - Powiedziała Afrodyta - Wewnątrz znajduje się księżniczka otruta przez złą wiedźmę i czeka na ocalenie przez pięknego księcia. Spojrzałam na mój dom, który był tak znajomy, a zarazem nieznajomy i powiedziałam. - Pamiętajcie tylko, że tam zawsze jest straszny smok strzegący księżniczki. - Tak, coś potwornego jak Balrog19. - Powiedział Damien. - Jak we Władcy Pierścieni. - Obawiam się, że Twoje demoniczne odniesienie jest bardziej precyzyjne niż byśmy sobie tego życzyli. - Powiedział Darius. - Co to jest? - Zapytałam. Niezdolna do wskazania dłonią, kiwnęłam podbródkiem do przodu i na lewo od nas. Ale nie potrzebowałam nic mówić. W sekundzie, jaką zajęło mi poruszenie się, dla wszystkich z nas było oczywiste, że Hummer jest otoczony. W mgnieniu oka, noc nad nami usunęła się i Kruki Prześmiewcy pojawiły się, by przysiąść dookoła nas. Następnie zza nich jeden olbrzymi, przerażający wojownik, którego nie rozpoznawałam wystąpił na środek grupy, wyglądając ponuro i niebezpiecznie. - To może być jeden z moich braci, Syn Erebusa, stojący ramię w ramię z naszymi wrogami. - Powiedział łagodnie Darius. - Co sprawia, że Synowie Erebusa także są naszymi wrogami. Powiedziałam. 19

Balrog - w języku sindarińskim znaczy to Demon Mocy; fikcyjne demony ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Jak ktoś chce to daję link do zdjęcia takiego osobnika;)

154

Osaczona

- Kapłanko, ostatecznie, odnosząc się do tego wojownika, jest mi przykro, ale muszę się z Tobą zgodzić. - Powiedział Darius.

155

Osaczona

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Darius był pierwszym z nas, który wysiadł z pojazdu. Jego twarz była bez wyrazu, wyglądał na silnego i pewnego, ale zupełnie nieodgadnionego. Zignorował Kruki Prześmiewców, które patrzyły się na niego ich strasznymi oczami, zwrócił się do wojownika w centrum grupy. - Pozdrawiam Cię, Aristos - powiedział Darius. Choć zacisnął pięść na sercu w szybkim geście pozdrowienia, zauważyłam coś dziwnego. - Jest ze mną kilkoro adeptów, w tym młoda kapłanka. Kapłanka została poważnie ranna i potrzebuje natychmiastowej pomocy uzdrowicielki. Zanim Aristos mógł odpowiedzieć, największy Kruk Prześmiewca odchylił łeb na bok i powiedział: - Jaka kapłanka wraca do Domu Nocy? Nawet wewnątrz Hummera drgnęłam po usłyszeniu głosu istoty. Brzmiał bardziej ludzko, niż ten, który mnie zaatakował, ale to było jeszcze bardziej przerażające. Darius powoli i świadomie skupił swoją uwagę z Aristosa na strasznym stworzeniu, które ani nie było ptakiem ani człowiekiem, ale zmutowaną mieszanką. - Kreatury, nie znam was. Kruk Prześmiewca zmrużył swoje czerwone oczy na Dariusa. - Synu Erebusa, możesz mnie nazywać Refaim. Darius nawet nie mrugnął. - Nadal Cię nie znam. - Poznasz mnie - Refaim syknął, otwierając dziób i mogłam zobaczyć co znajduje się w jego paszczy. Darius zignorował stworzenie i zwrócił się ponownie do Aristosa. - Mam kapłankę, która została ciężko ranna i kilkoro adeptów, którzy potrzebują odpoczynku. Czy pozwolisz nam przejść? - Czy chodzi o Zoey Redbird? Czy jest ona z tobą? - zapytał Aristos. 156

Osaczona

Każdy z Kruków Prześmiewców zareagował na moje imię. Każdy z nich zwrócił swoją uwagę od Dariusa na samochód i rozpostarły skrzydła i skurczyły mięśnie kończyn i popatrzyły się przenikliwie. Nigdy nie byłam taka szczęśliwa ze względu na przyciemnione szyby w moim życiu. - Tak - Odpowiedź Dariusa była ostra. - Czy pozwolisz nam przejść? Powtórzył. - Oczywiście, - powiedział Aristos. - Wszyscy adepci zostali zwołani, aby powrócić do kampusu. - Pokazał ręką w stronę budynków szkolnych. Na krótko odsłonił kawałek szyi i oświetloną przez najbliższą latarnie ukazała się na niej cienką czerwona linia biegnąca przez jego skórę, jakby na jego szyi była niedawno głęboka rana. Darius skinął krótko. - Zaniosę kapłankę do izby chorych. Nie może chodzić. Darius zaczął wracać do pojazdu, gdy nagle Refaim powiedział: - Czy czerwoni są z tobą? Darius spojrzał na niego. - Nie wiem, co masz na myśli mówiąc czerwoni - powiedział dobrotliwie. W jednej chwili Refaim rozłożył swoje ogromne skrzydła i wskoczył na maskę Hummera. Trzask metalu zatrzeszczał pod jego ciężarem i utonął w zbiorowym syku wzburzonych kotów. Refaim siedział dalej w tym samym miejscu z wyciągniętymi zawiniętymi pazurami i czyhał na Dariusa. - Nie kłam mi Synu Erebusa! Wiem, że rozmawiałeś z czerwonymi wampirami! - Jego głos w złości stał się mniej ludzki. - Przygotujcie się, aby wezwać wszystkie elementy - powiedziałam starając się nie zwracać uwagi na ból i starałam się mówić spokojnie i wyraźnie, choć czułam się taka słaba i przytłaczały mnie zawroty głowy, że nie byłam pewna czy będę w stanie wezwać ducha Afrodyty, nie mówiąc już o pomocy i kontroli nad pozostałymi. - Jeżeli, coś zaatakuje Dariusa, rzucimy wszystko, zabierzemy go i ruszamy stąd daleko. Darius w ogóle nie wydawał się wzburzony. Spojrzał na stworzenie chłodno. - Masz na myśli czerwoną wampirkę kapłankę Stevie Rae? - Taaak! - Słowo stało się jednym długim sykiem. - Ona nie jest ze mną. Mam tutaj tylko adeptów Domu Nocy. I kapłanka wśród nich wymaga natychmiastowej pomocy, jak już wcześniej mówiłem. Darius nadal patrzył spokojnie na stworzenie, które wyglądało jakby właśnie wyszło z koszmaru. - Po raz ostatni, czy pozwolisz nam przejść czy nie? 157

Osaczona

- Ależ oczywiście - syknęła istota. Nie zeskoczył z Hummera, ale odchylił się do tyłu na tyle, że Darius ledwie przeszedł do otwartych drzwi po stronie kierowcy. - Chodź tędy. Teraz. - Darius skinął na Afrodytę, która zsunęła się z siedzenia i podał jej rękę, aby mogła ją chwycić. - Bądź blisko - usłyszałam jego szept skierowany do niej. W odpowiedzi skinęła szybko głową. Przeszła przyklejona do boku Dariusa, podeszli razem do moich drzwi. Pochylił się, nasz wzrok się spotkał. - Czy jesteście gotowi? - Zapytał cicho. Pytanie znaczyło więcej niż te trzy proste słowa. - Tak - Damien i Bliźniaczki powiedzieli razem. - Gotowa - powiedziałam. - Dalej, trzymajmy się blisko - szepnął. Dariusowi i Damienowi udało się mnie przenieść boleśnie w ramiona Dariusa. Patrząc w milczeniu na Kruki, wszystkie koty w samochodzie syczały i wydawały się wtopić w ciemność. Odetchnęłam z ulgą, gdy żadna z istot nie rzuciła się na moją Nalę. Poprosiłam Nyks o to, by koty były bezpieczne. Czułam się lepiej, gdy widziałam, Afrodytę, Damiena i bliźniaczki obok Dariusa i mnie, a potem jak gdybyśmy byli jednością, ruszyliśmy od Hummera w kierunku szkoły. Kruki Prześmiewcy, w tym Refaim wzbiły się do nieba a Aristos odprowadził nas blisko pierwszego budynku na terenie kampusu, w jednej części były tam pomieszczenia dla profesorów, a także szpital. Darius przeniósł mnie przez łukowate drzwi, które zawsze przypominały mi coś, co powinno stać za fosą i do znajomego budynku. Myślałam o tym, co zdarzyło się tylko trochę więcej niż miesiąc temu, gdy przybyłam tutaj nieprzytomna, budząc się, nie mając pojęcia o mojej, nowej przyszłości. Dziwne, że dzieje się coś podobnego dokładnie jeszcze raz. Spojrzałam na twarze moich przyjaciół. Wszyscy byli spokojni i pewni siebie. Tylko, dlatego, że tak dobrze ich znałam, wiedziałam, że usta Afrodyty były ściśnięte w prostą linię, a Damien umieścił swoje zaciśnięte pięści po obydwu stronach swojego ciała żeby ukryć ich drżenie. Bliźniaczki szły po mojej prawej stronie, a ramię Shaunee ocierało się o ramie Erin, która z kolei ocierała się o Dariusa, jakby przez ten dotyk mogli dodać sobie odwagi.

158

Osaczona

Darius przemierzał znane korytarze, a ponieważ niósł mnie, natychmiast poczułam napięcie w jego ciele i widział, że i ja to czułam. Podniosłam ciężką głowę z jego ramienia ze znużeniem i zobaczyłam Neferet stojącą przed wejściem do izby chorych. Była piękna, w czarnej opinającej sukni wykonanej z opalizującego materiału, który się mienił i ukazywał cień głębokiej purpury, gdy poruszyła się. Jej ciemne kasztanowe włosy opadały w grube, błyszczące fale w dół pasa, a jej zielone oczy błyszczały okazując emocje. - A więc marnotrawna wraca? - Jej głos był melodyjny i nieco rozbawiony. Natychmiast jak spotkały się nasze oczy, szepnęłam rozpaczliwie pod nosem: - Wasze żywioły! - Jedynie martwiłam się w odstępie uderzenia serca, że mnie nie słyszą, bo prawie natychmiast poczułam lekkie muśnięcie ognia, ciepły wiatr, zapach chłodnego wiosennego deszczu. Chociaż, Neferet nie była w stanie odczytać umysłu Afrodyty, ja szepnęłam: - Duchu potrzebuje cię poczułam trzepot we mnie jak element zareagował. Zanim zmieniłam zdanie i samolubnie zachowałam ducha dla siebie, powiedziałam: - Idź do Afrodyty Usłyszałam silne zaczerpnięcie przez nią oddechu, kiedy żywioł wypełniał ją. Pewna, że moi przyjaciele są chronieni najlepiej jak mogą być, zwróciłam uwagę na naszą splamioną Wyższą Kapłankę. Otworzyłam usta, aby skomentować jej ironie na temat biblijnego porównania, kiedy drzwi kilka stóp od Neferet zostały otworzone i on wyszedł z nich. Darius zatrzymał się tak nagle, jakby niespodziewanie znalazł się na końcu łańcucha. - Oh - odetchnęła Shaunee - Chooooolera! - powiedziała Erin i długawo westchnęła. - Nie patrzcie w jego oczy - powiedziała szeptem Afrodyta. - Wpatrujcie się zamiast tego na skrzydła. - Nie będzie to trudne do zrobienia - powiedział cicho Damien. - Bądźmy silni - powiedział Darius. Wtedy czas wydawał się zatrzymać. Bądź silna, powiedziałam sobie, bądź silna. Ale nie czułam się silna. Czułam się wyczerpana, obolała i całkowicie pokonana. Neferet budziła grozę we mnie. Była tak idealna i potężna. Kalona uświadomił mi moją znikomość. Ich dwójka przyćmiła mnie i w mojej głowie w oszołomieniu płynęła kakofonia myśli.

159

Osaczona

Byłam jeszcze dzieckiem. Do diabła. Nie byłam nawet w pełni wampirem. Jak mogłam mieć nadzieje, stojąc na przeciwko takiej dwójki zdumiewających istot? Czy naprawdę chciałam walczyć z Kaloną? Czy widziałam, że w stu procentach jest zły? Zamrugałam oczyszczając się z moich rozmazujących się wizji i spojrzałam na niego. On całkowicie nie wyglądał na złego. Kalona miał na sobie spodnie, które wyglądały jakby były wykonane z tej samej kremowo brązowej skóry deerskin, z jakiej naprawdę były robione prawdziwe mokasyny. Stopy miał nagie tak samo jak klatkę piersiową. To zabrzmi głupio, jeśli to powiem, ale stał tam do połowy nagi, ale przecież nie czułam się wcale głupio. Czułam się dobrze. Tyle, że on był taki niesamowity! Jego skóra była całkowicie bez skazy, miał złotą opaleniznę, którą blade dziewczyny próbują mieć, ale nie zawsze po przez prażenie się w solarium. Jego włosy były grube i czarne. Jego włosy były długie, ale nie śmieszne jak długie włosy Fabio. Były po prostu milo kosmate i miały fajną falę. Im dłużej patrzyłam na niego, tym bardziej mogłam sobie wyobrazić przeczesywanie ich palcami. Nie zwracając na ostrzeżenie Afrodyty, spojrzałam mu prosto w oczy, poczułam wstrząs elektryczny, który zaskwierczał we mnie, jego spojrzenie było pełne uznania, wydawało mi się, że to szarpnięcie może zniszczyć więcej niż moją byłą wytrzymałość. Złapałam się za ramię Dariusa tak, że ledwie mogłam unieść głowę. - Jest ranna! - Głos Kalony zahuczał w sali. Nawet Neferet się skuliła. Dlaczego nie zajmiecie się nią? Usłyszałam wzbudzający odrazę dźwięk trzepotu olbrzymich skrzydeł, a następnie Refaim wyszedł dopiero co z pokoju Kalony. Zadrżałam, kiedy uświadomiłam sobie, że Kruk Prześmiewca musiał wyfrunąć z okna, a następnie przypełzać tutaj. Jest jakieś miejsce nad ziemią, do których nie mogli się dostać? - Ojcze, kazałem wojownikowi zanieść kapłankę do izby chorych tak, aby odpowiednio można było się nią zająć. - Nie naturalny głos Refaim zabrzmiał jeszcze bardziej ohydnie od majestatycznego głosu Kalony. - A główno prawda! - całkowicie wstrząśnięta, wpatrywałam się na Afrodytę z otwartymi ustami, kiedy posłała Krukowi Prześmiewcy swój najbardziej jędzowaty uśmieszek. Przewracał swoimi gęstymi blond włosami, kiedy mówiła - Ptako-chłopiec zatrzymywał nas na deszczowym mrozie i biadolił coś, że czerwoni tam to, czerwoni tamto. Darius dostarczył tu Zoey bez jego pomocy. - Afrodyta podkreśliła słowo „pomocy”.

160

Osaczona

Zapadła kompletna cisza na korytarzu, aż Kalona odwrócił swoja piękną głowę do tyłu i się zaśmiał: - Zapomniałem już jak zabawne mogą być ludzkie kobiety - z pełną gracją dał znak Dariusowi swoją ręką. - Przyprowadziłeś młodą kapłankę tu, możesz więc nam ją przekazać. Mogłam wyczuć niechęć Dariusa w napięciu jego ciała, ale zrobił jak Kalona zarządził z moimi przyjaciółmi przy boku. Doszliśmy do Neferet, a w tym samym czasie drzwi szpitalne otworzył Kalona. - Twój obowiązek tutaj się kończy wojowniku - Powiedział Kalona do Dariusa - Neferet i ja będziemy jej teraz towarzyszyć. - Upadły anioł rozłożył ramiona tak, jakby spodziewał się, że Darius mnie mu poda. Poruszyły się ogromne skrzydła krucze, które dotychczas były wsunięte porządnie pod jego grzbiet, zaszeleściły i w połowie się rozłożyły. Chciałam wyciągnąć się i dotknąć tych skrzydeł i w tym momencie cieszyłam się, że jestem zbyt słaba, by zrobić coś więcej niż patrzeć. - Mój obowiązek nie jest skończony. - Głos Dariusa był napięty jak jego ciało. - Przysięgłem opiekować się tą młodą kapłanką i muszę zostać przy jej boku. - Ja też zostanę - powiedziała Afrodyta. - I ja też - Damien zabrzmiał cicho i niepewnie, ale widziałam, że jego pięści wciąż są zaciśnięte przy jego boku. - My też - powiedziały Erin i Shaunee kiwając głowami z determinacją. Teraz była kolej na śmiech Neferet. - Chyba nie myślicie, że możecie zostać przy Zoey podczas moich badań? Rozbawienie w jej głosie zniknęło. - To przestaje być śmieszne! Darius zaniesie Ją do pokoju i zostawi ją na łóżku. Jeśli nalegasz możesz czekać w sali obok niej, ale jak patrzę na ciebie byłoby mądrzej, abyś coś zjadł i odświeżył się. Przecież odwiozłeś Zoey do domu gdzie jest bezpieczna, więc możesz skończyć swoją opiekę. Reszta może wrócić do akademika. Ludzka część miasta została sparaliżowana przez burzę, ale my nie jesteśmy ludźmi. Życie toczy się dalej u nas, co oznacza, że szkoła trwa. Przerwała i dała Afrodycie pełne nienawiści spojrzenie, które skręciło jej twarz w coś, co było zbyt twarde i zimne, żeby utrzymać chodź maleńki kawałek jej piękna. - Ale ty jesteś teraz człowiekiem, czyż nie Afrodyto? - Jestem - powiedziała Afrodyta. Jej twarz była blada a uniosła brodę i spotkała oziębłe spojrzenie Neferet. - W takim razie nie należysz tutaj. - Neferet zrobiła niejasny ruch od nas. 161

Osaczona

- Nie - powiedziałam. Koncentrując się na Neferet złamałam zaklęcie patrząc na Kalonę. Ledwie rozpoznałam własny głos. Brzmiał jak szept, słabej staruszki, ale Neferet nie miała jakichkolwiek problemów z usłyszeniem mnie, zwróciła swoją uwagę z Afrodyty na mnie. - Afrodyta wciąż posiada wizje od Nyks. Ona wciąż należy tutaj. - Udało mi się powiedzieć, chociaż musiałam mrugać szybko, bo szare plamy zaburzały mój widok. - Wizje? - Silny głos Kalony przeciął powietrze między nami. Tym razem wyłamałam się od patrzenia na niego, mimo, że stał tak, blisko, że mogłam odczuć niesamowity chłód, który pochodził od jego ciała. - Jakiego typu wizje? - Ostrzeżenia od przyszłych katastrof - powiedziała Afrodyta. - Interesujące - przeciągnął słowo - Neferet moja królowo nie powiedziałaś mi, że masz proroka w Domu Nocy. - Zanim Neferet mogła coś powiedzieć, zaczął mówić dalej - Znakomicie, znakomicie. Prorok może okazać się całkowicie przydatny. - Ale ona nie jest adeptem ani wampirem więc nie należy do Domu Nocy. Mówię, więc, że powinna odejść. - Głos Neferet był dziwnej tonacji, nie rozpoznałam go początkowo, następnie zamrugałam kilka razy więc mój wzrok oczyścił się wystarczającą, że mogłam dokładniej się przyjrzeć jej mowie ciała, była całkowicie przyklejona na Kalonie, zdałam sobie sprawę z tego, że byłam trochę zaszokowana, że Neferet ma naprawdę kapryśną minkę. Następnie jak zahipnotyzowana obejrzałam się na Kalonę, wyciągał się i głaskał bok policzka Neferet. Zamiast dłoni wzdłuż zgięcia jej długiej, gładkiej szyi, kontynuował pieszczoty aż do jej ramienia a w końcu podążając na długość pleców. Neferet zadrżała pod jego dotykiem, jej oczy się rozszerzyły tak jakby pieszczoty ją upoiły. - Moja królowo na pewno prorok będzie użyteczny dla nas - powiedział. Nieruchomo wpatrywałam się w niego, Neferet skinęła głową. - Zostaniesz tutaj trochę proroczko - powiedział Kalona. - Tak - powiedziała stanowczo - Ja zostanę z Zoey. Dobra, z chęcią przyznam, że Afrodyta całkowicie zaskoczyła mnie. To znaczy, chodź byłam ciężko ranna i prawdopodobnie doznałam poważnego wstrząsu, więc nie mogłam obwiniać swojego odmienionego umysłu jak i fizycznego stanu za to, że miałam nadzieję, że wpływ dziwacznej hipnozy upadłego anioła dokuczała mi tak bardzo, bo byłam bardzo mocno umierająca. Ale oczywiście wszyscy byli zagrożeni przez Kalonę do pewnego stopnia. Każdy z wyjątkiem Afrodyty. Ona w zupełności brzmiała normalnie jędzowato, jak to ona. Po prostu nie dostrzegłam tego. 162

Osaczona

- Prorokini - powiedział Kalona - Mówisz, że jesteś ostrzegana o przyszłych katastrofach? - Tak - powiedziała Afrodyta. - Powiedz mi, co widzisz w przyszłości jeśli zostawimy Zoey w tym momencie? - Nie miałam takiej wizji, ale wiem, że Zoey musi przeżyć. Ona była ciężko ranna. - Powiedziała Afrodyta. - W takim razie chciałbym się upewnić się, że ja także zostałem przepowiedziany. - Powiedział Kalona. Jego głos był wyborny, silny i szczerze nie chciałam niczego więcej niż zwinąć się i słuchać go wiecznie, zaczął się zmieniać. Nieznacznie, początkowo poczułam zmianę w barwie jego głosu. Kiedy dalej mówił do Afrodyty moje ciało zaczęło pełzać ze strachu. Jego oczywiste niezadowolenie znajdowało odzwierciedlenie w jego głosie, aż Darius zrobił chwiejny krok w dal od niego. - Przysięgam, że jeśli nie spełnisz mojego polecenia ta kapłanka nie przeżyje następnej nocy. Zostaw na, teraz! Słowa Kalony zaszeleściły w moim wnętrzu powodując zawroty głowy. Przyległam do ramion Dariusa. - Zróbcie, co on mówi - powiedziała Afrodyta, zatrzymała się, by spróbować złapać oddech. - On ma rację. Nie przeżyje długo, jeśli nie otrzyma pomocy. - Dajcie mi kapłankę. Nie powtórzę tego ponownie - powiedział Kalona, rozkładając ramiona jeszcze raz. Afrodyta zawahała się przez moment potem doszła do mnie i chwyciła mnie za rękę. - Będziemy tutaj, kiedy poczujesz się lepiej - uścisnęła moją rękę i nagle poczułam przypływ ducha ponownie. Chciałam powiedzieć jej nie, że potrzebuje tego żywiołu, że potrzebuje ochrony, ale Afrodyta zwróciła się do Damiena i skinęła na mnie, po czym powiedziała. - Powiedz Zoey „pa” i daj jej „swoje najsilniejsze dobre” życzenie. Damien rzucił szybko okiem na Afrodytę, która skinęła nieznacznie głową. Wtedy on też chwycił moją rękę, po czym ścisnął. - Będzie dobrze, Z - powiedział, a kiedy puścił rękę poczułam słodką bryzę, owijającą się wokół mnie. - Wy też - powiedziała Afrodyta do Bliźniaczek Shaunee wzięła jedną z moich rąk, Erin drugą.

163

Osaczona

- Będziemy tu dla ciebie ciągle, Z. - Powiedziała Erin, kiedy odwróciły się poczułam ciepło lata, a także świeżość oczyszczającego deszczu. - Dość sentymentów. Zaniosę ją teraz - zanim zdążyłam zrobić następny oddech, Kalona zabrał mnie od Dariusa. Docisnął mnie do swoich nagich piersi, a ja zamknęłam oczy i spróbowałam uczepić się żywiołów, kiedy zadrżałam na cudowny chłód na jego ciele. - Poczekam tutaj - usłyszałam Dariusa, który powiedział przed zamknięciem drzwi z odrażającym łoskotem ostateczności, nie wpuszczono do środka moich przyjaciół, zostałam sama ze swoim wrogiem, upadłym aniołem i potwornymi stworzeniami ptakami, jego pradawnymi istotami. Następnie zrobiłam coś, co zdarzyło się tylko dwa razy w moim życiu. Zemdlałam.

164

Osaczona

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Pierwsza rzeczą, jaką uświadomiłam sobie, kiedy odzyskiwałam świadomość było skrzypiące poszycie przy szpitalnym łóżku, które było zimne pod moją gołą skórą, co oznaczało, że nie miałam na sobie żadnych ubrań. Drugą rzeczą, jaka uświadomiłam sobie był wewnętrzny głos, który kazał mi mieć oczy zamknięte i utrzymywać głębokie oddychanie. Innymi słowy, musiałam udawać, że wciąż jestem nieprzytomna. Kiedy pozostawałam wciąż możliwie nieruchoma, postanowiłam sprawdzić moje ciało. Dobra, długa, wstrętna rana na piersi bolała mniej niż wtedy, kiedy zemdlałam. Poszukiwałam wyłącznie zmysłami (wyłączając oczywiście wzrok), mogłam poczuć i rozpoznać powracającą obecność ducha, powietrza, wody i ognia. Żywioły nie pokazały się w pełni i w sposób oczywisty, ale były wokół mnie, koiły, wzmacniały i były we mnie, gdyż martwili się o mnie moi przyjaciele. Wróćcie z powrotem do nich! Nakazałam być żywiołom cicho i poczułam ich niechętne odejście. Wszystkich z wyjątkiem ducha. Chciałam westchnąć i przewrócić oczami. Jednak skoncentrowałam się mocnej. Duchu wróć do Afrodyty. Zostań blisko niej. Prawie natychmiast poczułam nieobecność mocy żywiołu. Musiałam mimowolnie poruszyć się, kiedy odchodził duch, bo gdzieś blisko moich stóp odezwała się Neferet. - Ona się poruszyła. Nie wątpię, że wkrótce odzyska przytomność. Nastąpiła przerwa, mogła wyczuć, że przemieściła się, poruszała się, kiedy zaczęła kontynuować mówienie. - Wiąż mówię, że nie powinnyśmy jej wyleczyć. Śmierć Zoey łatwo będzie wytłumaczyć. Była prawie martwa, kiedy przybyła tutaj. - Jeśli to co powiedziałaś jest prawdą, że ma władzę nad wszystkimi pięcioma żywiołami to jest zbyt potężna, by pozwolić jej zginąć - powiedział Kalona. On też brzmiał jakby stał blisko końca mojego łóżka. - To wszystko, co ci powiedziałam jest całkowitą prawdą - powiedziała Neferet - Ona kontroluje żywioły. 165

Osaczona

- Wówczas możemy wykorzystać ją. Dlaczego nie włączyć jej w naszą nową wizję przyszłości? Posiadanie jej poparcia wpłynie na członków rady, którzy łatwo mi nie ulegli. Nowa wizja przyszłości. Wpływ na członków rady? Chodzi o Wyższą Radę Wampirów? Jasna cholera! Odpowiedź Neferet była spokojna i pewna siebie. - Nie będziemy jej potrzebować, moje kochanie. Nasz plan się uda. Należy pamiętać, w każdym razie, że Zoey nigdy nie użyje swojej mocy dla nas. Ona jest w zupełności zauroczona w Bogini. - Ach, ale można to zmienić. - Jego głęboki głos był jak rozpuszczona czekolada. Mimo, że mój umysł ścigał się z wiadomościami, jakie przypadkiem usłyszałam, moje ciało zostało zahipnotyzowane jego dźwiękiem: można było poczuć się dobrze tylko go słuchając. - Wydaje mi się, że muszę przypomnieć o innej kapłance, której zauroczenie do Bogini zostało przerwane. - Ona jest młoda i niewystarczająco rozsądna, aby pozwolić sobie na otworzenie oczu na bardziej intrygujące możliwości, tak jak to zrobiłam ja. - Ich głosy były tak blisko siebie, że poznałam, iż ona musi być w jego ramionach. Zoey może być zawsze dla nas wrogiem. Wydaje mi się, że nadejdzie dzień, kiedy ty albo ja będziemy musieli ją zabić. Kalona zachichotał. - Jesteś tak rozkosznie krwiożerczą istotą. Jeśli młoda kapłanka nie przyniesie nam korzyści to oczywiście zostanie definitywnie usunięta. Do tego czasu zobaczę, co mogę zrobić, aby zerwać kajdany które wiążą ją. - Nie. Chcę, abyś trzymał się z dala od niej - przerwała Neferet. - Postaraj się pamiętać, kto tu jest panem. Nikt nigdy więcej nie będzie mną rządzić, rozkazywać i więzić mnie! I nie jestem twoją bezsilną Boginią. To, co daje mogę zabrać, jeśli jestem niezadowolony! - Seksowna łagodność odeszła z głosu Kalony, a w zamiast tego pojawił się straszny chłód. - Nie gniewaj się - Neferet natychmiast skruszała - Po prostu nie mogę znieść, że będziesz brał w tym udział. - W takim razie nie drażnij mnie! - Krzyknął, ale gniew w jego głosie zniknął. - Wyjdź ze mną z tego pokoju i obiecuje, że nie zdenerwuje Cię powiedziała przekornie Neferet. Słyszałam ich wstrętne, wilgotne odgłosy pocałunku. 166

Osaczona

Neferet ciężko oddychając jęknęła, było to wystarczające, abym się zakrztusiła. Po zbyt wielu totalnie do oszacowania okropnych efektów dźwiękowych, Kalona w końcu powiedział: - Idź do naszej sali. Przygotuj się dla mnie. Pójdę za tobą niedługo. Prawie mogłam słyszeć Neferet, „Nie! Chodź ze mną teraz!” Krzycząc w pokoju, ale ona zaskoczyła mnie i powiedziała: - Przyjdź do mnie szybko, mój czarny aniele - słodkim, namiętnym głosem. Potem był świst jej ubrań, dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi. Ona rzeczywiście manipuluje nim. Zastanawiam się, czy Kalona o tym wie. Chyba nieśmiertelna osoba byłaby bardziej rozsądna i zwracała uwagę na grę Wyższej Kapłanki Wampirów (Cóż grę ciała też, eh). Wtedy przypomniałam sobie widmo obrazu Neferet, które spostrzegłam w magazynie. Jak ona to zrobiła? Może przejście na ciemną stronę dało jej inne moce; może ona nie tylko jest upadłą Wyższą Kapłanką Wampirów. Kto wie, co bycie Królową Tsi Sgili naprawdę oznacza. Ta myśl przeraziła mnie. Szelest obok mnie przerwał moje wewnętrzne rozmyślania. Starałam się leżeć bardzo nieruchomo. Chciałam wstrzymać oddech, ale wiedziałam, że muszę utrzymywać głębokie i równe oddechy. Przysięgam, że czułam wzrok Kalony na sobie, z czego byłam niesamowicie zadowolona, aż prześcieradło poderwało się nie pokaźnie w górę na moich piersiach potem wsunęło się w głąb mojego ciała. Czułam znajomy chłód pochodzący od jego ciała. Kalona musiał być blisko mnie. Słyszałam złowieszczy szelest piór, mogłam sobie wyobrazić go rozkładającego swoje piękne czarne skrzydła. Mógł być gotowy do pociągnięcia mnie w swoje ramiona i ponownie owinięcia ich wokół mnie tak jak w moim śnie. I tak było. Bez względu, co mój instynkt krzyczał do mnie, nie mogłam utrzymać dłużej zamkniętych oczy. Byłam pewna, że będę patrzyła na jego nieopisanie doskonałą twarz, otworzyłam oczy, patrzyłam na zmutowaną twarz Refaim20. Kruk Prześmiewca był pochylony nade mną, jego straszna twarz ptaka była tylko o cal od mojej. Jego dziób był otwarty, a jego język machał w moim kierunku. Moja reakcja była natychmiastowa i automatyczna, kilka rzeczy zdarzyło się ni z tego ni z owego. Zaczęłam krzyczeć, przenikliwym krzykiem 20

Rephaim - 1)Starożytna „rasa” gigantów w epoce żelaza 2) Mieszkańcy piekła (oba wyjaśnienia

biblijne)

167

Osaczona

dziewczyny, złapałam prześcieradło i docisnęłam do swoich piersi, odskoczyłam tak szybko, że uderzyłam głową o wezgłowie łóżka. Kiedy robiłam to, obrzydliwy Kruk Prześmiewca syknął i rozłożył swoje skrzydła, widziałam jak rzuca się na mnie, wtedy drzwi otworzyły się gwałtownie. Darius wpadł do pokoju, spojrzał na wrogie stworzenie unoszące się nade mną i ruchem, który był tak pełny gracji, jak prawie śmiercionośny, sięgnął do wnętrza swojej kurtki po nóż, wyciągnął go, po czym rzucił. Ostrze uderzyło Refaim prosto w skrzydła. Stworzenie wrzasnęło, zatoczyło się do tyłu i chwyciło się perłowo wykładanej rękojeści noża. - Ty śmiesz mnie atakować, mój synu! - Kalona zrobił tylko dwa kroki, aby podejść do Dariusa. Z siłą boga chwycił wojownika za gardło i podniósł go w górę. Kalona był tak wysoki, jego ramiona były tak długie i potężne, że mógł rzucić Dariusem przez pokój. Trzymał w swoich ramionach Dariusa, kiedy nogi wojownika wierzgały spazmatycznie, a pięści waliły bezskutecznie w ramiona Kalony. - Przestań! Nie krzywdź go! - Ściągnęłam z siebie prześcieradło, schodząc z łóżka i chwiejąc się na nich, nie zdając sobie sprawy, że nadal byłam naga i słaba. Czarne skrzydła Kalony były rozłożone i musiałam uchylić się pod jednym z nich, aby dostać się do Dariusa. Nie wiedziałam, co chciałam zrobić kiedy wyskoczyłam z łóżka. Nawet gdybym była sobą, nie ranną i wyczerpaną, nie mogłam się równać z nieśmiertelną istotą, a teraz, choć krzyczałam na niego i uderzałam go w bok, mogłabym rzec, że jestem dla niego mniej irytująca niż komar. Ale jedna rzecz się stała. Kiedy patrzyłam w górę na Kalonę, dostrzegłam jego złocisto ogniste spojrzenie i jak jego zęby obnażyły się w dzikim uśmiechu, zrozumiałam, że cieszył się z powolnego odbierania życia Dariusowi. W chwili, kiedy prawdziwe ja Kalony zostało ujawnione mi. On nie był zranionym bohaterem, który czekał na miłość, aby wydobyła jego dobre strony. Kalona nie miał dobrych stron. Czy zawsze był taki czy nie, nie było już ważne. Czym on się stał, czym był teraz, był zły. Zaklęcie, którym mnie potraktował, roztrzaskało się jak sen ze szkła. Miałam rozpaczliwą nadzieję, że to rozbicie na kawałki nigdy nie złoży się ponownie w całość. Wciągnęłam głęboko powietrze, podniosłam ręce dłońmi na zewnątrz, nie interesowałam się prześcieradłem, które upadło z dala od mojego ciała, pozostawiając mnie stojącą nago. Wówczas użyłam ostatnich moich sił na przywołanie:

168

Osaczona

- Wietrze, ogniu, przybądźcie do mnie. Potrzebuje was. - Jak tylko poczułam obecność dwóch elementów, mogłam przez ich obecność wyczuć Damiena i Shaunee, miałam krótki przebłysk ich dwóch koncentrujących się z zamkniętymi oczami, jakby poprzez połączenie chcieli wzmocnić swoje żywioły. Ten mały przypływ mocy był wystarczającym, jakiego potrzebowałam. Zwęziłam swoje oczy, postawiłam wszystko na moje komendy. - Zajmijcie się skrzydłami faceta, niedaleko Dariusa! - Rzuciłam moje ręce na Kalonę, będąc skupiona na ruchu elementów, myśląc o tym jak wiatr i ogień uwolniły mnie od tych głupich Kruków Prześmiewców, użycie ich przeciwko ich tatusiowi powinno także zadziałać. Efekt podmuchu gorącego powietrza był natychmiastowy. Trafił w rozpostarte skrzydła Kalony, podrzuciło go do tyłu w górę, słychać było dziwne skwierczenie, kiedy gorące powietrze dotykało jego nagiej skóry, tak naprawdę wydobyło mgłę z powietrza wokół niego. Darius spadł ostro na podłogę, ale podczas, gdy łapał powietrze, próbował stanąć, położenie jego ciała było pomiędzy Kaloną, Refaimem, a mną. Nie mogłam zrobić o wiele więcej niż próbować kontrolować oddech i mrugać mocno oczyszczając dziwne jasne plamy z mojego wzroku. Ogień i wiatr odeszły zostawiając mnie ledwo trzymającą się na nogach. Ruch na granicy mojego wzroku kazał mi rzucić okiem na otwarte drzwi, zakrztusiłam się z zaskoczenia, kiedy Stark wbiegł do pokoju z już naciągniętą cięciwą łuku ze śmiercionośnie wyglądając strzałą. Uniósł ją obierając za cel Dariusa, następnie zawahał się potrząsając głową, tak jakby próbował oczyścić się i spojrzał na mnie. Poczułam cudowny przypływ szczęścia. Ponownie wyglądał jak on! Jego oczy nie były jaskrawo czerwone. Nie wyglądał na oszalałego, nie miał zapadniętych policzków, nie był chudy jak szkielet. Wtedy zdałam sobie sprawę, że stałam całkowicie naga, kiedy on i ja wpatrywaliśmy się w siebie. Chciałam zebrać prześcieradło z pod moich stóp i szybko owinąć je wokół siebie coś w stylu ręcznika kąpielowego. Nawet w środku tak dużego bałaganu i stresu, który dalej unosił się wokół mnie, mogłam stwierdzić, że moja twarz płonęła czerwienią ze wstydu. Powinnam powiedzieć coś, cokolwiek do niego, zamiast tego mój umysł był zamroczony faktem, że on zobaczył mnie całkowicie nagą. Odzyskując opanowanie wcześniej ode mnie, Stark uniósł ponownie swój łuk, naciągnął strzałę i zamierzył się na Dariusa.

169

Osaczona

- Stark! Nie strzelaj w niego! - Krzyknęłam. Nie kłopotałam się próbą blokowania widoku Dariusa. Jeśli Stark strzeli, nie chybi nieważne, co będę robiła. On nie mógł spudłować. W przeciwieństwie do Kalony moja Bogini nie zabierała daru, który raz dała. - Jeśli zamierzasz zabić osobę, która rzuciła mną przez pokój, to tą strzałą traf w kapłankę, nie w wojownika - powiedział Kalona. Stanął na nogi, brzmiał doskonale normalnie. Jego wyraz twarzy był normalny, ale jego skóra na nagiej klatce piersiowej wyglądała na poczerwienioną i trochę dziwną, tak jakby nagle dostał oparzenia słonecznego. Małe pasmo pary wiąż unosiło się leniwie z jego obnażonej skóry, chociaż obydwa elementy opuściły już pokój. - Nie chce zabić tej kapłanki. Chcę wojownika. Zanim Stark wypuścił swoją śmiercionośna strzałę, odwróciłam się do Kalony. - Darius tylko mnie chronił. Przed tym, co robił Kruk Prześmiewca. Wskazałam na długą ranę w poprzek mojej klatki piersiowej, która nie była już paskudnie otwarta, ale była zamiast tego zaognioną, poszarpaną czerwoną linią. - Kiedy Darius usłyszał moje krzyki i zobaczył Refaim wyciągniętego nade mną to było dla niego logiczne, że byłam ponownie atakowana. - Kalona uniósł rękę, aby Stark przerwał strzał. Upadły anioł miłym gestem wskazał, abym kontynuowała. - Darius przysiągł chronić mnie. On właśnie wykonywał swoją pracę. Proszę nie zabijać go przez to. Wstrzymałam oddech w czasie długiej pauzy. Kalona wpatrywał się we mnie, ja właściwie wpatrywałam się w niego. Dziwny hipnotyczny urok, który czułam od niego nie wrócił. Nie mówię, że nie był najbardziej olśniewającym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam. On z pewnością nim był. Poczułam się trochę zaskoczona na początku, kiedy zdałam sobie sprawę, akurat z tego, co zrozumiałam wpatrując się w niego. Kalona stawał się młodszy. Kiedy dopiero, co powstał ze swojego uwięzienia z ziemi, był całkowicie i zupełnie przystojny, ale również był mężczyzną. Dobra, po pierwsze był nadzwyczajnie duży, miał potężne czarne skrzydła, ale wciąż był mężczyzną. Miał niestarzejące się spojrzenie, gdzieś trzydziesto może pięćdziesięciolatka. Ale to się zmieniło. Gdybym musiała zgadywać jego wiek to powiedziałabym, że ma osiemnaście lat. Z pewnością nie starszy nić dwadzieścia jeden. On jest idealnego wieku jak dla mnie… 170

Osaczona

Wreszcie Kalona przestał na mnie patrzeć i powoli odwrócił się do Refaima, który przyczaił się w kącie pokoju, jego straszne ludzkie ręce ściskały nóż, który wciąż wystawał z jego ptasiej klatki piersiowej. - Czy to prawda mój synu? Czy jedno z moich dzieci spowodowało ranę kapłanki? - Nie mam możliwości dowiedzieć się Ojcze. Nie wszyscy strażnicy wrócili. Refaim mówił pomiędzy krótkimi, szybkimi oddechami. - Jest to prawda - powiedział Darius. - To oczywiste, że tak chcesz powiedzieć - powiedział Kalona. - Daje słowo, jako Syn Erebusa, że mówię prawdę. - Powiedział Darius Widziałeś ranę Zoey. Na pewno rozpoznałeś uraz zrobiony pazurem jednego z twoich dzieci. Cieszyłam się, widząc, że Darius nie był nadęty i gotowy, by kontynuować walkę, tak jak robili to idiotyczni nastolatkowe (jak Heath i Erik), potem zrozumiałam. Darius nadal mnie chronił. Gdyby Kalona wiedział, że Kruk Prześmiewca prawie mnie zabił, bez dodania reszty historii, o tym, że był to wypadek, wtedy może nie chciałby przynajmniej zostawiać mnie samej z jednym z nich albo ostrzec, aby jego paskudne dzieci trzymały się z dala ode mnie. Jeśli Kalona nadal pragnął mnie żywej. Wtedy porzuciłam szmery w moim umyśle, ponieważ Kalona zacisnął przestrzeń miedzy nami. Stałam nieruchomo patrząc prosto w jego nagie piersi, kiedy wyciągnął się, zatrzymał się ledwie krótko mnie dotykając. Powoli, jednym palcem prześledził drogę mojej rany, bez, tak naprawdę głaskania mojej skóry, ale nadal mogłam poczuć chłód pochodzący z jego ciała. Miałam piasek w zębach, z trudem powstrzymywałam się przed drżeniem, wzdrygnięciem się oraz spojrzeniem w jego oczy, albo powstrzymywaniem się przed pochyleniem do przodu na tyle, aby jego zimny palec dotknął mojego rozgrzanego ciała. - To jest znak jednego z moich synów - powiedział. - Stark nie zabije tym razem wojownika - właśnie przeciągałam długim westchnieniem ulgi, kiedy Kalona dodał - Oczywiście, nie mogę pozwolić mu ranić mojego syna bez zadośćuczynienia. Ale wolę upomnieć go osobiście. Głos Kalony był tak spokojny, rzeczowy, że naprawdę nie dostrzegłam znaczenia jego słów, aż uderzył jak kobra. Wojownik miał jedynie czas, aby przyjąć pozycje obronną, gdy Kalona zawirował, wyjął nóż Refaimowi z klatki piersiowej, jednym ruchem przejechał ostrzem Dariusowi po twarzy. Darius wprawiony w osłupienie po uderzeniu, upadł, kiedy krew wytrysnęła wokół 171

Osaczona

mnie, gruby, szkarłatny deszcz w małym pokoju. Krzyczałam, starłam się podejść do niego, ale Kalona zacisnął swoją zimna rękę na moim nadgarstku, wyszarpnął mnie z powrotem od niego. Patrzyłam w górę na nieśmiertelnego, czując gniew i horror, czułam się oparzona przez jego wstrętny pociąg. Nie ciągnie mnie do niego! Jego zaklęcia na mnie nie działają! Był mody i nieludzko piękny, ale nadal dostrzegałam w nim niebezpiecznego wroga. Musiał zobaczyć triumf w moich oczach, bo nagle jego wojowniczy wyraz twarzy zmienił się powolnie na znany mi uśmiech. Pochylił się i szepnął do mojego ucha. - Pamiętaj moja mało A-ya, wojownik może bronić Cię przed wszystkimi innymi z wyjątkiem mnie. Nawet moc twoich żywiołów, nie powstrzyma mnie przed ubieganiem się o to, co ostatecznie będzie znowu moje. - Wtedy przycisnął swoje usta do moich, jego wzburzony smak niczym zamieć przebiegła przez moje ciało, paraliżując mój upór i zamrażając moją duszę z zakazanym pragnieniem, które całkowicie obezwładniło mnie. Jego pocałunek sprawił, że zapomniałam o wszystkim i o wszystkich, Starku Dariusie, a nawet Erik i Heath zostali zamrożeni w moim umyśle. Uwolnił mnie a moje nogi nie utrzymały mnie. Upadłam się na podłogę, śmiał się wychodząc z pokoju, wraz ze swoim zranionym, kuśtykającym za nim synem.

172

Osaczona

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Szlochałam podciągając się do Dariusa. Kiedy tylko do niego dotarłam usłyszałam straszny dźwięk pochodzący z wejścia. Popatrzyłam w górę na Starka. W jednej dłoni nadal trzymał swój łuk. Drugą ręką trzymał się framugi drzwi tak mocno, że jego kłykcie zrobiły się białe, mogłabym przysięgnąć że widziałam jak jego palce pozostawiają wgłębienie w drewnie. Jego oczy płonęły czerwienią, kiedy zgiął się w pół jak gdyby bolał go żołądek. - Stark? Co to jest? - przetarłam wierzchem dłoni oczy, próbując wytrzeć łzy utrudniające mi patrzenie. - Krew… Nie mogę tego znieść… Muszę… - mówił przerywając, wtedy jakby wbrew jego woli postawił jeden chwiejny krok do pokoju. Na podłodze obok mnie Darius podniósł się na kolana. Chwycił nóż z podłogi, gdzie upuścił go Kalona i stawił czoła Starkowi. - Powinieneś wiedzieć, że dzielę się moją krwią tylko z tymi, których zaproszę do spróbowania jej smaku. Głos Dariusa był mocny i silny. Nie powinnam na niego patrzeć, nigdy nie wiedziałabym, że rzeka krwi spływa z jego twarzy od okropnego cięcia nożem. - A ja nie dałem ci zaproszenia, chłopcze. Cofnij się zanim to co się zdarzyło tutaj stanie się jeszcze gorsze. Ciemna strona Starka toczyła bój w jego wnętrzu, co było widoczne w całym jego ciele. Od ognistej czerwieni jego jarzących się oczu do zdziczałego grymasu jego warg do napięcia liny akrobatycznej, które biło od niego, wyglądał jakby był na krawędzi eksplozji. Ale prawda był taka: miałam dość. Mówiąc, że moja reakcja na pocałunek Kalony oszołomiła mnie byłoby to niedomówienie roku. Moje ciało nadal było obolałe. Moja głowa pękała. Byłam tak słaba, że nie wygrałabym siłowania się na rękę z, cóż, Jackiem. Teraz Darius był ranny, a ja nie miałam pojęcia co zrobić.

173

Osaczona

- Stark, po prostu wynoś się stąd! - obróciłam się do niego, zadowolona że mój głos brzmiał silniej niż się czułam. - Nie chcę poganiać się ogniem, ale jeśli zrobisz jeszcze jeden krok w naszym kierunku, przysięgam że spalę ci tyłek. To do niego dotarło. Czerwone oczy Starka zatrzymały się na mnie. Wyglądał na wkurzonego i niebezpiecznego. Otaczała go ciemność, która otaczała go jak aura i sprawiała że jego oczy płonęły. Stałam zadowolona, że prześcieradło wokół mojego ciała pozostało na swoim miejscu kiedy uniosłam ręce i trzymałam je gotowe w górze. - Nie prowokuj mnie. Obiecuję, że nie spodoba ci się kiedy stracę panowanie nad sobą. Stark mrugnął kilkakrotnie jakby próbował oczyścić swój wzrok. Szkarłat jego oczu zanikł, a ciemność wokół niego rozproszyła się, drżącą dłonią potarł swoją twarz. - Zoey, Ja… - zaczął brzmiąc prawie normalnie. Darius przesunął się w swoje obronne stanowisko, robiąc krok w moim kierunku. Stark warknął na niego - dokładnie, warknął - jakby był bardziej zwierzęciem niż człowiekiem, obrócił się i wybiegł z pokoju. Jakoś udało mi się zatoczyć się do drzwi i zamknąć je z trzaskiem, pociągnęłam krzesło stojące obok łóżka i podparłam nim klamkę, tak jak widziałam to na filmach, zanim wróciłam do Dariusa. - Cieszę się, że jesteś po mojej stronie kapłanko. - Powiedział. - Tak, to cała ja. Jestem okrutna. - Próbowałam udawać, że nie jestem bliska utraty przytomności, brzmiąc przy tym jak Christian z Project Runway. Byłam pewna, że Dariusz nie znał Project Runway jako programu naukowego, ale przynajmniej udało mi się sprawić że zachichotał kiedy pomagaliśmy sobie nawzajem dojść do końca łóżka, na który Dariusz upadł ciężko, a ja stanęłam tuż przy nim koncentrując się aby nie kołysać się jakby byłam pijana. Niestety, już nie byłam. - W tamtym gabinecie powinna być apteczka pierwszej pomocy. - Skinął na długi, obudowany do połowy ściany stalą gabinet. Była tam też wbudowana umywalka i kilka strasznych szpitalnych narzędzi (były ostre i ze stali nierdzewnej) starannie przechowywanych na tacce obok zlewu. Znużona, ale zignorowałam ostre rzeczy i zaczęłam otwierać wszystkie szuflady i szafki, kiedy zauważyłam że moje ręce trzęsą się jak szalone. - Zoey - zawołał Dariusz, spojrzałam na niego przez ramię. Wyglądał strasznie. Lewą stronę jego twarzy pochłonął krwawy bałagan. Nacięcie ciągnęło się od jego skroni w dół aż do szczęki, brudząc jego śmiały, 174

Osaczona

geometryczny tatuaż. Ale jego oczy uśmiechały się do mnie i powiedział. Wyjdę z tego. To tylko trochę większe draśnięcie. - Cóż, to jest wielkie draśnięcie. - powiedziałam. - Obawiam się, że to zezłości Afrodytę. - powiedział. - Co takiego? Zaczął się do mnie uśmiechać, ale skończyło się na grymasie, który spowodował że z jego rany wyciekło więcej krwi. Zwrócił uwagę na swoją twarz. - Nie spodoba się jej blizna. Kiedy miałam już kilka bandaży, chusteczek nasączonych alkoholem, gazików, i innych rzeczy wróciłam do niego. - Jeżeli będzie o tym coś pieprzyć obiecuję skopać jej tyłek. Po tym jak już odpocznę. - Gapiłam się na straszne „draśnięcie” ignorując przepyszny zapach jego krwi przełknęłam ciężko starając się nie zwymiotować. Dobrze, tak, to brzmi całkiem sprzecznie: fakt, że kochałam smak i zapach krwi, ale widok jej wyciekającej z rany przyjaciela przyprawiał mnie o mdłości. Czekajcie, nie. Może to nie jest sprzeczne, ponieważ, halo!, ja nie jem swoich przyjaciół. Pomyślałam o Heathie i postanowiłam zmienić swoje przemyślenia: nie jadam moich przyjaciół w normalnych warunkach, jeżeli nie dadzą mi na to swojej zgody. - Mogę ją oczyścić. - powiedział Darius sięgając po chusteczkę nasączoną alkoholem, którą zepsułam w swojej zaciśniętej dłoni. - Nie. - powiedziałam, następnie powtórzyłam to mocniej potrząsając głową, aby spróbować pozbyć się słabości. - Nie, to absurdalne. Jesteś ranny, ja to zrobię. Po prostu powiedz mi co mam robić. - zatrzymałam się zanim zaczęłam kontynuować - Darius, musimy się stąd wynosić. - Wiem. - powiedział uroczyście. - Nie znasz wszystkich powodów. Podsłuchałam rozmowę Kalony i Neferet. Powiedzieli, że planują jakąś nową przyszłość, a następnie powiedzieli, że to wiąże się ze „sterowaniem Radą”. - Oczy Dariusa rozszerzyły się z szoku. - Rada Nyx? Jak w Wysokiej Radzie Wampirów? - Nie wiem! Nie mówili nic więcej na ten temat. Myślę, że mogli mówić o tutejszej Radzie w Domu Nocy. Przyglądał się mojej twarzy. - Ale nie wierzysz w to na co się powołują? Powoli potrząsnęłam głową. - Słodka Nyx! To nie może się stać! 175

Osaczona

Zmarszczyłam brwi, chcąc aby moje wnętrzności zgadzały się z nim. - Obawiam się, że istnieje taka możliwość. Kalona jest potężny, w jakiś magiczny sposób przyciąga do siebie ludzi aby podążali za nim. Popatrz, dolną granicą jest to że Neferet nie może nas kontrolować, podczas gdy ona i jej ptasi chłopak będą wprowadzać w życie swój okropny plan, czymkolwiek on jest. Właściwie, to bałam się że już zaczęli wprowadzać swój okropny plan w życie, ale wypowiedzenie tego na głos byłoby jak zaklęcie, które może spowodować że stanie się to prawdą. - Więc, nie moglibyśmy cię opatrzyć, zabrać Afrodytę, Bliźniaczki, Damiana, i wrócić z powrotem do tuneli? - Byłam już bliska płaczu. - Już mi lepiej, myślę że warto zaryzykować, że utonę we własnej krwi żeby się stąd wydostać. - Zgoda, uważam że Neferet podleczyła cię na tyle, że nie ma już ryzyka odrzucenia przemiany przez twój organizm, nawet jeśli nie będziesz przebywać wśród dorosłych wampirów. - Czujesz się na tyle dobrze, żeby odejść? - Mówiłem ci, że ze mną w porządku, mówiłem prawdę. Pozwól nam to oczyścić, i opuścimy to miejsce. - Bardziej podoba mi się w tunelach. - zdziwiłam się przyznając na głos o czym myślałam, ale Darius skinął uroczyście głową przytakując mi. - To dlatego, że czuję się tam bezpiecznie. Tutaj zdecydowanie nie jest już bezpiecznie. - powiedział. - Czy zauważyłeś Neferet? - zapytałam go. - Jeżeli masz to na myśli, że spostrzegłem że moc Kapłanki wydawała się wzrosnąć - tak. Zauważyłem to. - Świetnie. Prawie uwierzyłam, że tylko to sobie wyobraziłam. mruknęłam. - Twoje zmysły są dobre, od dłuższego czasu ostrzegały cię przed Neferet. - zatrzymał. - Hipnotyczna moc Kalony jest niezwykła. Nigdy przedtem nie czułem niczego podobnego. - Tak. - powiedziałam oczyszczając jego twarz z krwi. - Ale myślę, że zerwałam to co dawało mu nade mną władzę i trzymało mnie przy nim. - Nie chciałam przyznać, nawet przed sobą, że chociaż jego urok już na nie działa to i tak jego pocałunek wywarł na mnie silną reakcję. - Hej, czy Kalona nie wygląda dla ciebie inaczej? - Inaczej? W jaki sposób? - Młodziej, nawet od ciebie. - Przypuszczałam, że Dariusz ma około dwudziestu kilku lat, przynajmniej tak wyglądał dla mnie. 176

Osaczona

Darius posłał mi długie, badawcze spojrzenie. - Nie, Kalona wygląda dla mnie tak samo jak w chwili kiedy zobaczyłem go po raz pierwszy, ale nie w sposób żebym wziął go za nastolatka. Być może zmienia swój wygląd, żeby cię zadowolić. Chciałam temu zaprzeczyć, ale wtedy przypomniałam sobie, jak mnie nazwał zanim mnie pocałował. To było to samo imię jakim mnie nazywał w moim koszmarze. Moja reakcja na niego była automatyczna, jakby moje dusza rozpoznawała go, a umysł szeptał zdradziecko. Ogarnął mnie paniczny strach, powodując że kilka włosów na rękach i karku stanęło mi dęba. - Nazwał mnie A-ya. - powiedziałam. - To imię brzmi znajomo. Co ono oznacza? - To imię panny, którą stworzyły kobiety Ghigua aby uwięzić Kalonę. Darius westchnął głęboko. - Cóż, przynajmniej teraz wiemy, dlaczego zależy mu żeby cię ochronić. Sądzi, że jesteś dziewczyną, którą kochał. - Myślę, że to była bardziej obsesja niż miłość. - powiedziałam szybko, nie chcąc dopuścić do siebie myśli że Kalona mógł kiedykolwiek kochać A-yę. Dodatkowo, musimy pamiętać że A-ya zwabiła go pod ziemię, gdzie był uwięziony przez więcej niż tysiąc lat. Darius skinął głową. - A więc jego pożądanie może łatwo zamienić się w przemoc. Ścisnęło mnie w żołądku. - Faktycznie, może powodem dla którego mnie chce to po prostu powrót do A-yi. Mam na myśli, że nie wiem dokładnie jakie ma plany względem mnie. Neferet była za tym, żeby mnie zabić, ale on zatrzymał ją mówiąc że mógłby wykorzystać moją moc. - Ale ty nigdy nie odwróciłabyś się od Nyx, aby przejść do niego. powiedział Darius. - Zdał sobie sprawę, że nie może mnie przy sobie utrzymać. - Dostrzeże w Tobie potężnego wroga, który może znaleźć sposób aby ponownie go usidlić. - powiedział Darius. - Dobra, więc, powiedz mi jak mam ci pomóc, a potem znajdziemy resztę i wyniesiemy się stąd. Darius przeprowadził mnie przez bardzo długi proces oczyszczania rany, podczas którego należało wlać alkohol do rany, aby zminimalizować prawdopodobieństwo, jak to się wyraził, infekcji spowodowanej kontaktem z krwią Kruka Prześmiewcy. Zupełnie zapomniałam, że ostrze było wcześniej 177

Osaczona

wbite w klatkę Refaima i miało kontakt z jego obrzydliwą krwią. Tak więc oczyściłam nacięcie, a następnie Darius pomógł mi znaleźć fajną rzecz nazywaną Dermabond21, szerzej znaną jako płynne szwy, które zasklepiły ranę Dariusa, i ta-da! Za wyjątkiem większego odcinka rany, który jeszcze się nie połączył Darius powiedział, że czuje się jak nowo narodzony. Byłam nieco bardziej sceptyczna, ale (jak mi przypomniał) nie byłam wiarygodną pielęgniarką, aby z nim dyskutować. Potem zaczęliśmy razem przeszukiwać szafy, ponieważ nie zamierzałam nigdzie pójść owinięta prześcieradłem. Dobra, nie uwierzycie, ale pomiędzy stertami prześcieradeł w jednej z szuflad znaleźliśmy szpitalną „suknię” z odkrytymi plecami (oh, proszę, one nie są prawdziwymi sukniami.) Dlaczego w szpitalu każą ci nosić okropne rzeczy, skoro i tak już czujesz się okropnie? To po prostu nie ma sensu. W każdym razie w końcu znaleźliśmy zielony szpitalny uniform, który i tak był na mnie zdecydowanie za duży, ale co tam. I tak był lepszy od owiniętego prześcieradła. Swój strój wykończyłam jakimiś butami. Zapytałam Dariusa czy nie widział mojej torebki, ale odparł że ostatni raz widział ją w Hummerze i pewnie nadal tam jest. Pewnie było to płytkie, ale kilka minut spędziłam na podkreślaniu, że jeżeli moja torebka zginęła będę musiała wyrobić nowe prawo jazdy, kupić nowy telefon, przez chwilę też myślałam o tej ekstra pomadce w odpowiednim odcieniu, którą będę musiała zastąpić. Jakiś czas po tym jak założyłam fartuch (Darius odwrócił się plecami), zaczęłam martwić się torebką, zdałam sobie sprawę, że wpatruję się w przestrzeń i prawie zasypiam. - Jak się czujesz? - zapytał Darius - Wyglądasz..... - jego słowa stopniowo zamierały, jestem pewna że próbował zawetować słowa takie jak „nędznie” i „ohydnie”. - Wyglądam na zmęczoną? - podsunęłam pomocnie. Kiwnął głową. - Wyglądasz. - No, to nie jest aż taki niesamowity zbieg okoliczności, ponieważ jestem zmęczona. Naprawdę zmęczona. - Może powinniśmy poczekać i..... - Nie! - przerwałam - Miałam na myśli, że naprawdę chcę już iść. Dodatkowo, nie ma możliwości żebym tu zasnęła. Po prostu nie czuję się tu bezpiecznie. 21

Dermabond - „klej” medyczny

178

Osaczona

- Zgoda. - powiedział Dariusz. - Nie jesteś tu bezpieczna. Nikt z nas nie jest bezpieczny. Niewypowiedziane zostało zrozumienie, że nie będziemy bezpieczni nawet jeżeli uda nam się opuścić Dom Nocy, ale było to lepsze dla naszych postaw, że żadne z nas o tym nie wspomniało. - W porządku. Zbierzmy resztę. - powiedziałam. Przed wyjściem spojrzałam na wiszący na ścianie zegar i zdałam sobie sprawę, że jest jeszcze trochę przed czwartą rano. Zaszokowało mnie ile czasu już minęło, zwłaszcza że muszę trzymać się jeszcze przez kilka godzin, chociaż nie byłam ani trochę wypoczęta. Jeżeli wszystko szło normalnie adepci powinni kończyć zajęcia. - Hej. - powiedziałam do Dariusa - To pora obiadowa, może będą w stołówce. Skinął głową, i przeniósł podpierające klamkę krzesło. Powoli otworzył drzwi. - Korytarz jest pusty. - mruknął. Kiedy sprawdzał korytarz, uważnie go obserwowałam, więc kiedy chciał wyjść na korytarz chwyciłam go za rękaw i przytrzymałam. Posłał mi pytające spojrzenie. - Uh, Darius, myślę że naprawdę powinniśmy zmienić nasze ubrania zanim zrobimy wielkie wejście w stołówce. Chodzi mi o to, że jesteś trochę bardziej niż zakrwawiony, a ja noszę coś co przypomina zielony worek na śmieci. Za bardzo rzucamy się w oczy. Dariusz spojrzał na siebie, jego cała koszula i kurtka były pokryte skrzepniętą krwią. Krew, plus świeżo zamknięte zranienie na jego twarzy oraz mój szpitalny uniform zdecydowanie rzucały się w oczy, więc jego łatwo wyciągnął z tego wniosek. - Pójdźmy schodami na górę. To tam zostali zakwaterowanie Synowie Erebusa. Przebiorę się, potem ty szybko pójdziesz do swojego pokoju i będziesz mogła się tego pozbyć. - wskazał na mój strój. - Jeżeli będziemy mieć szczęście znajdziemy Afrodytę i Bliźniaczki w akademiku, potem znajdziemy Damiana i opuścimy teren szkoły. - Brzmi nieźle. Nigdy nie myślałam, że usłyszysz jak mówię, że czekam na powrót to tych tuneli, ale teraz czuję że to najlepsze miejsce do zatrzymania się. - powiedziałam. Darius mruknął, co jak uważałam było męskim językiem aby się ze mną zgodzić, podążyłam za nim przez korytarz, który był kompletnie opustoszały. 179

Osaczona

To była krótka droga do klatki schodowej. Dobra, wchodzenie na górę przewyższyło moje możliwości, dlatego większość drogi zakończyła się na ciężkim opieraniu się o ramię Dariusa. Mogłam powiedzieć, przez błysk zmartwienia w jego oczach, że poważnie zastanawia się nad zajęciem się mną i może się to zdarzyć (pomimo moich protestów) jeżeli nie dostaniemy się na następne piętro. - Więc - powiedziałam pomiędzy sapnięciami. - Zawsze jest tu tak cicho? - Nie. - powiedział ponuro Darius - Nie jest. - Minęliśmy wspólną salę, która była wyposażona w lodówkę, duży telewizor z płaskim ekranem, kilka wygodnych kanap, i kilka męskich rzeczy takie jak tarcze do rzutek, stół bilardowy. Ta sala również była pusta. Jego twarz zastygła w niezrozumiałym wyrazie, Darius doprowadził mnie do jednych z wielu drzwi. Jego pokój wyglądał tak jak sobie wyobrażałam pokój Syna Erebusa, prosty i czysty bez zbędnych dodatków. Miał kilka trofeów za wygranie konkursów rzucania nożem, kolekcję książek w twardej oprawie Christophera Moore’a, ale nie było żadnych oprawionych zdjęć rodziny i przyjaciół, tylko obrazy na ścianach przedstawiające krajobrazy w Oklahomie, które prawdopodobnie pochodzę z wyposażenia pokoju. Oh, miał też tak jak Afrodyta mini lodówkę, co mnie rozzłościło. Czy wszyscy oprócz mnie mają lodówki? Podeszłam do okna i pociągnęłam za róg zasłony, aby Darius mógł się przebrać nie wywołując zazdrości u Afrodyty, która z pewnością chciałaby wypatroszyć jedno z nas. Powinno tu być tłoczno. Zajęcia skończyły się, więc dzieciaki powinny być w części akademika, pokoju telewizyjnym, stołówce, po prostu w ogóle wychodzić na zewnątrz z innymi nastolatkami. Zamiast tego, widziałam tylko kilka osób starających się nie poślizgnąć się i przejechać po chodniku kiedy przechodziły z jednego budynku do drugiego. Nawet moja intuicja mówiła mi, że coś więcej niż winiona przeze mnie pogoda stało za tą martwą ciszą w szkole. Ciemne niebo nadal wypluwało kawałki lodu, i pomimo izolacyjnych skutków burzy, byłam zachwycona tym jak magicznie lśniące kawałki lodu sprawiły, że wszystko tak wyglądało. Drzewa ugięły się pod krystaliczną masą, delikatne żółte światło latarni gazowych migotało na ścianach i chodnikach. Najfajniejsza była otoczona lodem trawa. Każde obło było otoczone lodem, i kiedy padało na nie światło sprawiało, że ziemia migotała niczym diamenty.

180

Osaczona

- Wow - powiedziałam bardziej do siebie niż do Dariusa. - Wiem burza lodowa jest jak wrzód na tyłku, ale naprawdę jest ładna. To wszystko sprawia, że cały świat wygląda inaczej. Dariusz wciągał bluzę na czystą koszulkę, kiedy przyłączył się do mnie przy oknie. Jego zmarszczone brwi wskazywały na to, że dostrzegał w burzy więcej wrzodu-na-dupie niż magii lodu. - Nie widziałem się z żadnym wartownikiem - powiedział, zdałam sobie sprawę, że jego zmarszczone brwi, nie były wyrażane na lód, tylko na granice murów które mogliśmy zobaczyć z jego okna. - Powinniśmy być w stanie zobaczyć przynajmniej dwóch albo trzech moich braci wojowników z tego okna, a nie ma żadnego. - Wtedy poczułam jak zesztywniał. - Jak to? - Mówiłem zbyt szybko, a ty prawidłowo. To jest całkiem inny świat. Tam są stanowiska wartowników. Oni właściwie nie są moimi braćmi. - Wskazał miejsce przy murze na prawo od nas, gdzie jest łukowaty tył Świątyni Nyks, która była osadzona naprzeciwko budynku w którym byliśmy. Tam miedzy cieniem wiekowego dębu, a tylnią częścią świątyni, ciemność przesunęła się ujawniając zgięty kształt Kruka Prześmiewcy przyczajonego przy murze. - Tam - Darius wskazał dół muru, trochę w inną stroną tego miejsca. Przeoczyłabym to, więcej niż naturalne załamanie ciemności podczas tej burzliwej nocy, ale kiedy się tam wpatrywałam, przesunięcie ujawniło inną straszną kreaturę człowiekoptaka. - Oni są wszędzie - powiedziałam - Jak my się wydostaniemy? - Możesz ukryć nas swoimi żywiołami tak jak to zrobiłaś wcześniej? - Nie wiem. Jestem tak zmęczona, czuje się dziwnie. Z moją raną jest lepiej, ale ciągle jestem wycieńczona i naprawdę jakbym nigdy nie miała się napełnić. - Wtedy mój żołądek zapadł się daleko, kiedy uświadomiłam sobie coś jeszcze. - Po tym jak użyłam wiatru i ognia na grzmotniecie Kalony od ciebie, nie musiałam uwalniać żywiołów. One wcale nie były tam dużej. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. One zawsze zawisały w okolicy, aż im nie każe odejść. - Jesteś wyczerpana. Możliwość wywoływania i kontrolowania żywiołów jest twoim darem, ale to nie przychodzi bez zapłaty. Jesteś młoda i zdrowa, więc w normalnych okolicznościach, prawdopodobnie ledwie zauważasz opuszczenie, które dzieje się w tobie. - Miałam tak parę razy wcześniej, ale nigdy nie było jak teraz.

181

Osaczona

- Nigdy wcześniej nie byłaś bliska śmierci. Dodajmy do tego fakt, że nie spędziłaś czasu na odpoczynku i wróceniu do zdrowia, a ta niebezpieczne połączenie. - Innymi słowy nie możemy liczyć na mnie wykradając się z stąd. Powiedziałam. - Co powiesz na to żebyśmy wrócili do planu C i żebyś została i zbliżyła się do planu A i B. - Ja raczej byłabym za planem Z - narzekałam. - Cóż, to będzie pomoc, nawet jeśli to tylko chwilowa dawka. - Podszedł do mini lodówki i coś wyciągnął wyglądającego na dwie butelki wody, tylko że butelki były wypełnione czerwonym gęstym płynem który bardzo dobrze znałam. Podał mi jedną. - Wypij. - Wzięłam ją i zmarszczyłam na niego brwi. - Ty masz krew w butelkach po wodzie w lodówce? Podniósł brwi na mnie, potem wzdrygnął się trochę kiedy rozcięcie które rozciągało się w dół całego boku jego twarzy naciągało się. W końcu powiedział: - Jestem wampirem Zoey. Ty będziesz nim wkrótce. Dla nas butelkowa ludzka krew jest taka sama jak woda mineralna. Tylko we krwi jest dużo więcej kopniaka. - Podniósł swoją butelkę na mnie, a następnie opróżnił ją. Zamknęłam swój umysł i zrobiłam tak samo. Jak zwykle krew uderzyła w mój organizm jak wybuch, dała mi kopa energii, sprawiając, że czułam się bardziej żywa i nie zwyciężona. Moja zamroczona głowa oczyściła się a ból który promieniał z mojej rany osłab, pozwalając mi wziąć duży, głęboki, bezbolesny oddech. - Lepiej? - spytał Darius. - W zupełności - powiedziałam. - Chodźmy przynieść mi jakieś prawdziwe ubrania, i znajdźmy innych w podczas gdy buczenie trwa. - To mi przypomniało - odwrócił się, do lodówki, złapał inną butelkę krwi i rzucił ją do mnie - Włóż to do kieszeni, picie krwi nie zastąpi snu, a organizm potrzebuje czasu, aby się uzdrowić, ale dzięki niej będziesz na nogach. Lub przynajmniej mam nadzieje, że będziesz. Wrzuciłam butelkę w jedną z olbrzymich kieszeni swoich workowatych, rezerwowych spodni. Darius przypiął swoją kaburę noża, złapał czystą skurzaną kurtkę, wyszliśmy z jego pokoju, pospiesznie zeszliśmy na dół po schodach, poszliśmy do drzwi budynku, wszystko bez zobaczenia kogokolwiek. Poczułam się źle, ale nie chciałam zatrzymywać się aby rozmawiać o tym. Nie chciałam

182

Osaczona

zrobić albo powiedzieć niczego co zatrzymałoby tam nas chodź by o jedną sekundę więcej niż musieliśmy tam być. Kiedy Darius doszedł do drzwi głównego budynku, zawahałam się. - Nie sądzę, że jest to mądre, aby Kruki Prześmiewcy zobaczyli, że ja podniosłam się i chodzę po okolicy. - Utrzymałam głos cicho, chodź nikogo nie było widać wokoło nas. - Chyba masz racje - powiedział Darius - Możesz kontrolować żywioły? - Cóż, tak naprawdę nie jesteśmy daleko od akademika. Dodatkowo pogoda już jest okropna. Wezwę mglę i wzmocnię deszcz. To powinno całkiem dobrze nas ukryć. Pamiętaj myśleć, że jesteś niczym duch. Próbuj wyobrazić siebie połączonego z burzą. To zazwyczaj ułatwia mi. - Nie ma sprawy. Jestem gotowy kiedykolwiek ty będziesz. Odetchnęłam głęboko wdzięczna, że moje piersi prawie całkowicie bezbolesne były wokół mnie. - Wodo, ogniu i duchu, potrzebuje was. - Powiedziałam. Cisnęłam jednym z moich rozległych ramion, tak jakbym otrzymała uścisk od przyjaciela, zahaczyłam drugim ramie Dariusa. Jak tylko poczułam nagły przypływ trzech żywiołów obok i przy mnie, przy odrobinie szczęścia Darius też to poczuł. - Duchu, proszę ukryj nas, połącz nas z nocą, Wodo wypełni powietrze wokół nas kapiąc na nas, ukryj nas. Ogniu, proszę cię abyś trochę ogrzał lód aby stworzyć mglę. Miałam rację do jednej rzeczy: pogoda była nieprzyjemna. Zdecydowanie bardziej podobało mi się patrzeć na wnętrze ciepłego, suchego budynku. Było źle już wcześniej, ale jak tylko żywioły odpowiedziały na moje polecenia, burza zwiększyła nasilenie. Rozejrzałam się wokół, aby spróbować odkryć czy Kruki Prześmiewcy zauważyli nas, ale żywioły współpracowały razem dobrze, Darius i ja weszliśmy w coś jak środek nie widocznej śnieżnej kuli, zmieniającej się w lód. Lód i wiatr były tak złe, że wpadały tuż na mój tyłek, jeśli Darius nie miał odruchów kota, to jakoś udało mu się utrzymać obu nas na nogach. Co przypomniało mi jak chodziłam z nim szybko, ale ostrożnie w dół zamarzniętego chodnika, zasłoniętą nagłą mgłą, która wyleciała w powietrze wszędzie wokół, pochyliliśmy głowy przed lodowym atakiem, po drodze nie zauważyłam żadnego kota. Dobra, ta pogoda była okropna, zwłaszcza kiedy eksperymentowałam z nią, koty nie lubią niczego mokrego, ale nie pamiętałam, żeby przez miesiące kiedy mieszkałam w Domu Nocy, chodzą w dowolnym 183

Osaczona

miejscu po kampusie, kiedykolwiek bym nie widział pary kotów ganiających się. - Nie ma żadnych kotów wokół - powiedziałam Darius skinął głową. - Też to zauważyłem. - Co to znaczy? - Kłopoty - powiedział. Ale nie miałam czasu myśleć co nieobecność kotów może znaczyć (i martwić się gdzie może być moja Nala). Już odczuwałam odpływ energii. Musiałam skupić wszystkie swoje siły i koncentracje na prowadzeniu szeptem litanii idącej: wiatr, ogień, woda. - Jesteśmy nocą, niech duch nocy…pokryje nas mgłą… podmuchem wiatru, odgoni złe oczy, przed zobaczeniem nas… Byliśmy prawie w akademiku gdy usłyszałam głos dziewczyny. Nie mogłam zrozumieć co mówi, ale miała wysoki, zdenerwowany ton, z pewnością to oznaczało, że coś jest nie tak. Napięcie w ramieniu Dariusa i sposób w jaki rozglądał się wokół próbując przejrzeć zupę z żywiołów, które nas otaczały, powiedziało mi, że też to usłyszał. Kiedy zbliżyliśmy się do akademika, głos stał się wyraźniejszy i głośniejszy a słowa bardziej zrozumiałe. - Nie, naprawdę! Ja… ja chciałam wrócić do swojego pokoju - powiedział przerażony głos dziewczyny. - Będziesz mogła wrócić. Po tym jak zajmę się tobą. Zamarłam, pociągając Dariusa, aby zatrzymał się ze mną, kiedy rozpoznałam głos faceta zanim dziewczyna odpowiedziała mu. - Jak to później, Stark? To może się da... - jej słowa nagle zostały odcięte. Usłyszałam trochę krzyku, który skończył się gwałtownym wdechem, a potem był okropny mokry dźwięk, rozpoczęty jęk.

184

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Darius zaczął iść do przodu, ciągnąc mnie ze sobą. Doszliśmy do małej werandy, która była wejściem do sypialni dziewczyn. Były tam szerokie schody, wykończone chwiejącą się, sięgającą talii kamienną ścianą, doskonałą do siedzenia na niej i flirtowania ze swoim chłopakiem, po tym jak odprowadził Cię do drzwi i zanim pocałuje Cię na dobranoc. To, co robił Stark było pokręconą kpiną pożegnalnego całusa na dobranoc, który zazwyczaj miał tutaj miejsce. Trzymał dziewczynę w czymś, co mogło być uściskiem, ale oczywiście nim nie było, chwilę przed tym jak jego zęby zacisnęły się na jej szyi, próbowała od niego uciec. Obserwowałam przerażona jak Stark, oczywiście nieświadomy naszej obecności, kontynuował jej atakowanie. To nie miało znaczenia, że dziewczyna obecnie jęczała z seksualnej przyjemności. To znaczy, wszyscy wiemy co się dzieje, gdy wampir ugryzie człowieka: receptory seksu u obu „ofiar” ( i w tej sprawie ona definitywnie jest jego ofiarą!) i wampira są stymulowane. Ona psychicznie czuje przyjemność, ale jej rozszerzone, przerażone oczy i sztywność jej ciała sprawiały, że stało się oczywiste, że walczyłaby z nim, jeśliby mogła. Stark pił olbrzymimi łykami z jej szyi. Jego jęk był dziki i dłoń, która nie trzymała jej blisko przy jego ciele grzebała pod jej spódniczką, podnosząc ją tak, by mógł usytuować się pomiędzy jej nogami i... - Uwolnij ją! - nakazał Darius, wyrywając swoją rękę z mojego uchwytu i wychodząc z nocnej mgły, która nas ukrywała. Stark upuścił dziewczynę bez większego namysłu jakby to był pusty QT Big Gulp. Kwiliła i na czworakach gramoliła się z dala od niego kierując się do Dariusa. Darius rzucił do mnie starodawną chusteczkę, którą wyjął z kieszeni i powiedział: - Pomóż jej. - Następnie ulokował się między rozhisteryzowaną dziewczyną i mną a Starkiem jak muskularna góra. Przysiadłam na ziemi, z zaskoczeniem zdając sobie sprawę, że tą dziewczyną jest Becca Adams, ładna blondyneczka z czwartej klasy, która 185

Osaczona

ściskała się z Erikiem. Kiedy patrzyłam na Dariusa przeciwstawiającego się Starkowi, podałam Becce chusteczkę i szeptałam do niej kojące słowa. - Wydaje się, że wchodzisz mi w drogę. - Powiedział Stark. Jego oczy nadal błyszczały czerwienią, a na jego ustach była krew, którą wytarł nieuważnie wnętrzem dłoni. Ponowne mogłam zobaczyć ciemność, która pulsowała dookoła niego. Nie była całkowicie widzialna, jakby było w tym więcej cieni w cieniu, które zmieniały się w moim przywidzeniu, coś, co obecnie było łatwiej zobaczyć, gdy na to nie patrzyłam. I wtedy to mnie uderzyło. Wiedziałam gdzie wcześniej zauważyłam taką dziwnie ciekłą ciemność. To było w cieniach tuneli i następnie w mignięciu widmowej formy Neferet, która zmieniła się w Kruka Prześmiewcę, który prawie mnie zabił! W nagłym wglądzie rozpoznawałam tą ciemność. Byłam pewna, że to było obecne pulsując jak żyjący cień dookoła Stevie Rae, zanim przeszła Przemianę, tylko wtedy moje oczy i umysł zarejestrowały tylko to, że moja najlepsza przyjaciółka jest w potrzebie i udręce i walczy, i przetworzyłam ciemność, w którą wkraczała jedynie jako wewnętrzną. Bogini, byłam głupcem! Przytłoczona, starałam się nadać sens tej nowej wiedzy, gdy Darius konfrontował się ze Starkiem. - Być może nikt Ci nie wyjaśnił, że mężczyźni wampiry nie znęcają się nad kobietami bez względu na to czy są ludźmi, wampirami czy adeptami. Powiedział spokojnie Darius, jakby prowadził zwyczajną rozmowę z kolegą. - Nie jestem wampirem - Stark wskazał na zarys czerwonego półksiężyca na swoim czole. - To jest nieistotny szczegół - Darius zrobił gest od siebie do Starka - Nie znęcaj się nad kobietami. Nigdy. Bogini lepiej nas nauczyła. Stark się uśmiechnął, ale temu gestowi brakowało prawdziwego humoru. - Myślę, że już wiesz, że zasady się tutaj zmieniły. - Więc chłopcze, myślę, że domyśliłeś się, że niektórzy z nas mają zasady zapisane tutaj - Darius wskazał na swoje serce - i reguły tutaj zapisane nie są przedmiotem zmieniających się zachcianek. Twarz Starka stwardniała. Sięgnął do tyłu i wyciągnął wolno łuk, który był dopasowany do rzemienia na jego plecach. Następnie wziął strzałę z kołczanu, powinnam założyć, że nie jest mężczyzną trzymającym portfel pod swym ramieniem (powinnam wiedzieć, że nie jest sobą; Stark nie jest właściwie typem faceta posiadającego portfel). Dopasował strzałę do łuku i powiedział: - Myślę, że dopilnuję, żebyś więcej nie stanął mi na drodze. 186

Osaczona

- Nie! - podniosłam się i odwróciłam w stronę Dariusa, moje serce waliło jak szalone - Co do diabła się z Tobą stało Stark? - Umarłem! - Krzyknął, jego twarz wykręcała się z gniewu, gdy upiorna ciemność toczyła się dookoła niego. Teraz była dla mnie widzialna, zastanawiałam się jak mogłam to kiedyś przegapić. Ignorując ciemne zło, kontynuowałam moją konfrontację z nim. - Wiem o tym! - Krzyknęłam. - Byłam tam, pamiętasz? - To go zatrzymało. Łuk opadł troszkę w dół. Potraktowałam to jako dobry znak i mówiłam dalej Powiedziałeś, że wrócisz do mnie i Cesarzowej. Gdy powiedziałam imię jego psa, przez jego twarz przebiegł ból i nagle wyglądał na młodszego i bezbronnego. Ale ta mina trwała tylko chwilę. Zamrugałam i znowu był niebezpieczny i sarkastyczny, chociaż jego oczy przestały jarzyć się czerwienią. - Tak, wróciłem. Ale rzeczy są teraz inne. I nadchodzi większa zmiana. Obdarzył Dariusa całkowicie odrażającym spojrzeniem. - Całe to stare gówno, w które wierzyłaś nic już więcej nie znaczy. To sprawia, że jesteś słaba, i kiedy jesteś słaba to umierasz. Darius potrząsnął głową. - Uznawanie ścieżki Bogini nigdy nie jest słabością. - Tak, więc nie widziałem tutaj dużo pomocy Bogini, a Ty? - Tak, obecnie widziałam. - Odezwałam się. - Widziałam Nyks. Pojawiła się właśnie tutaj. - Wskazałam na sypialnie dziewcząt - Tylko kilka dni temu. Stark patrzył na mnie w ciszy przez długi czas. Przeszukiwałam jego twarz, starając się odnaleźć jakiś cień faceta, z którym czułam się w jakiś sposób połączona - którego pocałowałam w chwili, gdy umierał w mych ramionach. Ale wszystkim, co mogłam zobaczyć był nieobliczalny nieznajomy i głównie w moim umyśle posiadałam wiedzę, że jeśli wystrzeli z tego łuku może nie chybić, jeśli będzie do tego dążył. I nagle to mi coś przypomniało. Nie zabił Stevie Rae. Fakt, że była żywa dowodzi, że nie miał na celu jej zabicia. Więc może jest tam gdzieś jakaś część starego Starka, która w nim pozostała. - Nawiasem mówiąc, Stevie Rae ma się dobrze. - Powiedziałam. - To nic dla mnie nie znaczy. - Powiedział. Wzruszyłam ramionami. - Tylko pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć; to Twoja strzała zrobiła z niej szaszłyk.

187

Osaczona

- Robiłem to, co mi kazano. Szef powiedział, żebym sprawił, by krwawiła. Więc to zrobiłem. - Neferet? Czy ona jest tym, kto Cię kontroluje? - Zapytałam. Jego oczy rozbłysły. - Nikt mnie nie kontroluje! - Twoje pragnienie krwi Cię kontroluje. - Powiedział Darius. - Jeśli nie byłbyś pod jego kontrolą, nie musiałbyś używać siły na tym adepcie. - Tak? Tak myślisz? Więc jesteś w błędzie. Przypadła mi do gustu ta żądza krwi! Lubię robić cokolwiek tylko zechcę z tą dziewczyną. Nadszedł czas, by wampiry przestały się skradać dookoła. Jesteśmy mądrzejsi, silniejsi, lepsi niż ludzie. To my powinniśmy rządzić, nie oni! - Ten adept nie jest człowiekiem. - Głos Dariusa był jak nieosłonięte ostrze, przypominając mi, że nie jest tylko typem Wielkiego Brata, był Synem Erebusa i jednym z najmocniejszych żyjących wojowników. - Byłem spragniony i nie było tu podręcznego człowieka. - Powiedział Stark. - Zoey, zabierz dziewczynę do sypialni. - Darius nie spuszczał swych oczu ze Starka. - Skończyła ze służeniem mu wygodami. Popędziłam do Becci i pomogłam jej stanąć na nogi. Była trochę chybotliwa, ale zdolna do chodzenia. Gdy docierałyśmy do Dariusa, posunął się z nami, trzymając się w dalszym ciągu między nami a Starkiem. Gdy tylko go minęliśmy, Stark przemówił z intensywną złością, która wysłała chłód w dół po mojej szyi. - Wiesz, że wszystko, co muszę zrobić, to pomyśleć o zabiciu Ciebie i wystrzelenie tej strzały. Gdziekolwiek będziesz, jesteś martwy. - Jeśli tak, to ja będę martwy. - Powiedział rzeczowo Darius - A Ty będziesz potworem. - Nie uważam się za potwora! - I nie mam nic przeciwko umieraniu, jeśli to byłoby w posłudze mojej Wyższej Kapłance i ostatecznie Bogini. - Powiedział Darius. - Jeśli go zranisz, przyjdę przeciwko Tobie ze wszystkim co mam. Powiedziałam Starkowi. Stark popatrzył na mnie i jego wargi odchyliły się ku górze w cieniu jego uroczego, pewnego siebie uśmiechu, który miał kiedyś. - Jesteś w małym stopniu potworem, prawda Zoey? Nie myślałam, że ten paskudny komentarz był wart odpowiedzi i oczywiście Darius też nie. Nadal odpędzał nas z dala od Starka, otwierając 188

Osaczona

frontowe drzwi sypialni i pomagając Becce wejść do środka. Ale zamiast podążyć za nią, zatrzymałam się. Intuicja podpowiadała mi, że jest coś, co muszę zrobić i tak bardzo jak chciałam ją zignorować, wiedziałam, że nie powinnam. - Będę zaraz w środku. - Powiedziałam Dariusowi. Mogłam zobaczyć, że zamierza się ze mną sprzeczać, ale potrząsnęłam głową i powiedziałam - Zaufaj mi. Potrzebuję tylko sekundę. - Będę wewnątrz, za drzwiami. - Powiedział Darius, rzucając Starkowi ostre spojrzenie i następnie wszedł do akademika. Stanęłam twarzą w twarz ze Starkiem. Wiedziałam, że ryzykuję w związku z tym co zamierzałam mu powiedzieć, ale nadal pamiętałam wiersz Kramishy i linijkę która mówiła: A człowieczeństwo ją ocali Lecz czy ona ocali mnie? Przynajmniej próbowałam. - Jack opiekuje się Cesarzową. - Powiedziałam bez żadnego wprowadzenia. W jego oczach ponownie zobaczyłam przebłysk bólu, ale jego głos nie był nim dotknięty. - Więc? - Więc tylko Ci mówię, że Twój pies ma się dobrze. Miała naprawdę ciężki okres, ale nic jej nie jest. - Nie jestem tym kim byłem, więc ona już nie jest moim psem. - Tym razem usłyszałam, że jego głos drżał, co dawało mi wystarczająco nadziei, że zrobiłam krok w jego kierunku. - Hej, w psach wspaniałe jest to, że obdarzają nas bezwarunkową miłością. Cesarzowa nie dba o to, kim teraz jesteś. Nadal Cię kocha. - Nie wiesz o czym mówisz. - Powiedział. - Tak, wiem. Spędziłam trochę czasu z Twoim psem. Ma naprawdę wielkie serce. - Nie mówiłem o niej. Mówiłem o mnie. - Więc, spędziłam też trochę czasu z czerwonymi adeptami. Nie wspominając, że pierwszym czerwonym wampirem, jaki kiedykolwiek przeszedł Przemianę jest moja najlepsza przyjaciółka. Stevie Rae jest inna niż była, ale nadal ją kocham. - Powiedziałam. - Może, jeśli spędzisz trochę czasu ze Stevie Rae i resztą czerwonych adeptów będziesz mógł, nie wiem, ponownie odnaleźć siebie. Oni to zrobili. - Powiedziałam to z większą wiarą niż czułam. Po tym wszystkim, ujrzałam fragmenty ciemności otaczającej Starka, na dole w tunelach, dookoła tych czerwonych adeptów, ale nic nie mogłam poradzić w

189

Osaczona

związku z tym, że wierzyłam, że byłoby najlepiej zabrać go stąd, skąd wydawało się, że pochodzi to zło i tak łatwo się rozprzestrzenia. - Oczywiście - Powiedział zbyt szybko. - Dlaczego nie zabierzesz mnie do tego wampira Stevie Rae i zobaczę, co się stanie? - Oczywiście. - Powiedziałam równie szybko. - Dlaczego nie zostawisz swojego łuku i strzał tutaj i nie pokażesz mi jak opuścić kampus bez wiedzy świrniętych ptaków, a ja właśnie wtedy tak zrobię? Jego twarz stała się kamienna i znów był podłym nieznajomym. - Nigdzie nie idę bez mojego łuku i nikt nie opuści kampusu bez ich wiedzy. - Więc wygląda na to, że nie zabiorę Cię do Stevie Rae. - Powiedziałam. - Nie potrzebuję Ciebie, żebyś mi pokazała gdzie jest Stevie Rae. Ona wie wszystko o ich słodkiej kryjówce. Kiedy będzie chciała Twoich przyjaciół, będzie ją miała. Gdybym był Tobą, oczekiwałbym zobaczyć Stevie Rae dużo szybciej, niż byś pomyślała, że możesz. Ostrzegające dzwoneczki rozdzwoniły się jak alarm przeciwpożarowy w mojej głowie i zdecydowanie nie musiałam pytać kim jest „Ona” ta o której mówił Stark. Ale zamiast pokazać jak zmartwiło mnie wyznanie Starka, uśmiechnęłam się spokojnie i powiedziałam: - Nikt się nie ukrywa. Jestem właśnie tutaj a Stevie Rae jest właśnie tam, gdzie przebywała odkąd przeszła Przemianę. Nic wielkiego. Dodatkowo, zawsze jest świetne móc ją zobaczyć, więc jeśli się tu pokaże to fajnie. - Taa, jakkolwiek. Nic wielkiego. I mi jest dobrze, że zostaję tu gdzie jestem. Odwrócił wzrok ode mnie, na lodową mgłę, która unosiła się leniwie dookoła nas. - W każdym razie nie pojmuję, dlaczego się mną interesujesz. I nagle wiedziałam co dokładnie powiedzieć: - Ja tylko dotrzymuję obietnicy jaką Ci dałam. - Co masz na myśli? - Prosiłeś, bym obiecała ci dwie rzeczy zanim umarłeś. Po pierwsze, żebym o Tobie nie zapomniała i tego nie zrobiłam. Kolejną było, żebym zaopiekowała się Cesarzową i powiedziałam Ci, że upewniłam się czy z nią wszystko w porządku. - Możesz powiedzieć temu dzieciakowi Jackowi, że Cesarzowa jest teraz jego psem. Powiedz mu… - Nadal na mnie nie patrząc, zatrzymał się i

190

Osaczona

zaczerpnął krótki wdech. - Powiedz mu, że ona jest dobrym psem i żeby o nią dbał. Kontynuując podążanie za moją intuicją, przeszłam parę kroków między nami i położyłam moje dłonie na jego ramionach, prawie dokładnie jak zrobiłam tej nocy gdy umarł. - Wiesz, że nie ma znaczenia, co powiesz lub komu ją oddasz, Cesarzowa zawsze będzie należeć do Ciebie. Gdy umarłeś, ona płakała. Byłam tam. Widziałam to. Nie zapomniałam o tym. Nawet nie chciałam zapomnieć. Nie patrzył na mnie, ale powoli odrzucił swój łuk na ziemię i przykrył moje dłonie swoimi. Tylko tak tam staliśmy. Dotykając się, ale nic nie mówiąc. Uważnie obserwowałam jego twarz, więc widziałam całkowitą przemianę. Gdy przyciskał swoje dłonie do moich, wypuścił długi, powolny oddech i jego twarz się odprężyła. Ostatni ślad czerwieni opuścił jego oczy i dziwna, mglista ciemność się ulotniła. Kiedy ostatecznie na mnie spojrzał, był dzieciakiem, którego znałam i który umarł, gdy trzymałam go w swych ramionach, słuchając jak mówił mi, że wróci. - Co jeśli nie pozostało we mnie nic wartego kochania? - Zapytał głosem tak cichym, że jeśli nie stałabym tak blisko, to bym go nie usłyszała. - Myślę, że nadal możesz wybrać kim jesteś, albo ostatecznie kim się staniesz. Stevie Rae wybrała swoje człowieczeństwo zamiast potwora. Myślę, że Ty też możesz tak zrobić. Wiem, że to, co zrobiłam później było głupie. Nie byłam nawet pewna, dlaczego to zrobiłam. To znaczy, właśnie nie rozwiązałam problemów z Erikiem i Heathem. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam był kolejny facet komplikujący moje życie, ale w tej chwili byłam tylko ja i Stark, i ponownie był sobą - facet, który cierpiał przez dar, jaki dała mu Nyks, ponieważ przypadkiem spowodował śmierć swojego mentora; facet, który był przerażony myślą, że może ponownie kogoś zranić. Facet, z którym czułam jakby bezpośrednie i głębokie połączenie, myślałam, że może naprawdę są takie rzeczy jak bratnie dusze, był ceniony, przynajmniej przez kilka krótkich chwil, w których mógł być mój. Myślałam o tym wszystkim, gdy zrobiłam krok wprost w jego ramiona. Kiedy się pochylił i z wahaniem przycisnął swoje wargi do moich, zamknęłam oczy i pocałowałam go delikatnie i słodko. Odwzajemnił mój pocałunek, chwytając mnie tak delikatnie jakby myślał, że mogę się złamać na pół.

191

Osaczona

Następnie poczułam, że się naprężył i odciągnął się ode mnie, robiąc piorunujący krok wstecz. Byłam pewna, że widziałam łzy w jego oczach zanim krzyknął: - Powinnaś o mnie zapomnieć! - Stark podniósł swój łuk i wsunął go z powrotem wkraczając w zmąconą ciemność burzowej nocy. Gdy odszedł, stałam tam patrząc za nim, zastanawiając się, co do diabła jest ze mną nie tak. Jak mogłam pocałować faceta, który tylko minutę wcześniej kogoś zaatakował? Jak mogłam czuć połączenie z kimś, kto był bardziej potworem niż mężczyzną? Może nawet już nie znam siebie. Byłam pewna, że nie wiedziałam, kim się stałam. Zadrżałam. Wydawało się, że zimna wilgoć nocy osiadła na moim ubraniu i skórze i przenikła do moich kości. Czułam się zmęczona. Naprawdę bardzo zmęczona. - Dziękuję Ci ogniu, powietrze i wodo. - Wyszeptałam do słuchających mnie elementów kręgu. - Dobrze mi służyłyście tej nocy. Teraz możecie odejść. Mgła i lód zawirowały dookoła mnie, następnie popędziły daleko, pozostawiając mnie samą z nocą, burzą i moim zamieszaniem. Ze znużeniem pomaszerowałam mozolnie do sypialni, mając nadzieję, że będę mogła wejść do środka, wziąć gorący prysznic, zwinąć się w kłębek na moim łóżku i spać przez kilka dni. Naturalnie, moje życzenie nie było jak na zawołanie…

192

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Ledwie dotknęłam drzwi, kiedy Darius otworzył je przede mną. Jego ostry wyraz twarzy spowodował, że zastanawiałam się, czy widział scenę między mną a Starkiem, ale szczerze miałam nadzieję, że jednak nie. - Damien i Bliźniaczki są tam - to było wszystko, co powiedział; skinął na mnie, bym poszła za nim do centralnego pokoju akademika. - Najpierw muszę pożyczyć Twoją komórkę - powiedziałam. Nie zawahał się, ani nie zadawał drażniących pytań o to do kogo chcę zadzwonić i po co. Po prostu podał mi swój telefon, a potem przeszedł do przyległego pokoju. Wybrałam numer Stevie Rae i wstrzymałam oddech podczas dzwonienia. Kiedy się odezwała, brzmiała jakby mówiła przez cienką puszkę, ale przynajmniej ją słyszałam. - Cześć, to ja - powiedziałam. - Z! Cieszę się, że słyszę Twój głos! Wszystko w porządku? - Taa, mam się lepiej. - Dobrze! Więc co się dzieje z… - Opowiem Ci wszystko później - przerwałam jej. - Teraz posłuchaj mnie. - Dobrze. - Zrobiłaś to, co Ci kazałam. Nastąpiła przerwa i potem powiedziała. - To co mi napisałaś w notatce? - Taa. Jesteście obserwowani w tunelach. Coś tam na dole jest z Wami. Oczekiwałam, że zaniemówi, albo zacznie szaleć, ale powiedziała spokojnie. - Ok, rozumiem. Kontynuowałam szybko. - Jest duża szansa, że te skrzydlate paskudztwa porwą Cię, jeśli wyjdziesz z tuneli, oczekują Cię wszędzie na powierzchni, więc musisz być bardzo, bardzo ostrożna. 193

Osaczona

- Nie martw się o to, Z. Zrobiłam małe, sekretne rozpoznanie terenu na własną rękę kiedy dałaś mi tą notatkę. Myślę, że mogę się stąd wydostać tak, by nikt mnie nie zauważył. - Zadzwoń najpierw do siostry Mary Angeli i powiedz jej, że przyjdziesz. Powiedz jej, że ja też przyjdę, najszybciej jak to możliwe. Ale nie mów czerwonym adeptom dokąd idziesz, tak długo jak tylko będziesz mogła to zachować dla siebie. Rozumiesz mnie? - Tak. - Uściskaj ode mnie babcię. - Tak zrobię - powiedziała. - I nie pozwolę, by ktoś powiedział jej o Twoim wypadku. To tylko ją zestresuje. - Dziękuję - powiedziałam. - A z Heathem wszystko w porządku? - Całkowicie. Powiedziałam Ci, żebyś się o niego nie martwiła. Obaj Twoi chłopcy mają się dobrze. Westchnęłam, życząc sobie, bym mogła ją poprawić i powiedzieć jej, że mam jedynie jednego chłopaka. - Dobrze, cieszę się, że są bezpieczni. Oh, Afrodyta też jest bezpieczna dodałam, czując się z tym trochę dziwnie, ale myślałam o tym odkąd skojarzyłam się z człowiekiem, więc może Stevie Rae chciałaby też wiedzieć co z nią. Jej śmiech był szczęśliwy i znajomy. - Oh, Z, wiem, że z Afrodytą wszystko w porządku. Zostałabym powiadomiona o tym, jeśli coś by się jej stało. To dziwne, ale prawdziwe. - Ok, dobrze. Tak myślę. Powinnam iść. I Ty także. - Chcesz, żebym wyprowadziła wszystkich na zewnątrz, by nie spędzali tutaj nocy? - Teraz - powiedziałam twardo. - Załapałam - powiedziała. - Do zobaczenia niedługo, Z. - Proszę, bądź bardzo, bardzo ostrożna. - Nie martw się o mnie. Mam w zanadrzu parę sztuczek. - Będziesz ich potrzebowała. Na razie - pożegnałam się i rozłączyłam marnej jakości połączenie. To była ulga, wiedzieć, że Stevie Rea miała przenieść się ze wszystkimi czerwonymi adeptami do piwnicy Opactwa Sióstr Benedyktynek. Musiałam wierzyć, że ta ciemność, którą zaczęłam widzieć unoszącą się wokół w tunelach nie będzie czuła się tak dobrze w piwnicy z grupą zakonnic.

194

Osaczona

Wierzyłam również, że Stevie Rea potrafi przenieść się z dzieciakami bez odkrycia ich przez Kruka. Gdyby tylko reszta z nas była takimi szczęściarzami, moglibyśmy się przegrupować i odkryć, co do diabła możemy zrobić z Kaloną i Neferet. I muszę zapytać się Stevie Rea o ten przerażający, ciemny cień. Niestety, miałam przeczucie, że wie więcej niż ja na ten temat. Weszłam do przyległego pokoju. Normalnie, po szkole był tu szalony tłum adeptów przesiadujących i uczących się, oglądających kilka ekranów telewizyjnych. Wygodne krzesła i małe kanapy dwuosobowe były skupione w pokoju, a dzieciaki wypełniały je, kiedy relaksowały się po długim dniu szkoły. Dzisiaj nie było zbyt wielu adeptów, a Ci, którzy siedzieli na krzesłach i kanapach byli nadzwyczajnie przygnębieni. Część z nich mogła być w takim stanie, gdyż kablówka została odcięta przez burzę, ale Dom Nocy ma parę generatorów mocy, a dzieciaki mogły przecież oglądać DVD. Co do cholery?! Prawie każdy miał Netfix. Ale parę dzieciaków, które zbite były w jedną grupę rozmawiało prawie szeptem. Automatycznie spojrzałam na przestrzeń, gdzie moi przyjaciele stali razem i odczułam ulgę widząc Damiena i Bliźniaczki. Pośród nich była Becca i myślałam, że podtrzymują dziewczynę na duchu i powstrzymują ją od wybuchnięcia histerycznym płaczem. Ale kiedy podeszłam bliżej, zrozumiałam, że bardzo się myliłam. - Naprawdę, w porządku. Błahostka - Becca nalegała głosem, który nie był w ogóle drżący ani przestraszony, ale nagle zmienił się w niesamowicie rozdrażniony. - Błahostka! - Powiediała Shaunee. - Oczywiście, że to nie błahostka. - Ten facet Cię zaatakował - powiedziała Erin. - To nie było dokładnie tak - powiedziała Becca, machając rękoma lekceważąco. - Nastąpił bałagan, a dodatkowo Stark jest naprawdę gorący. Erin pociągnęła nosem. - Taa, zazwyczaj gwałciciele są głównie gorący. Oczy Becci się zmrużyły i wyglądała na chłodną i podłą. - Stark jest gorący, a ty jesteś po prostu zazdrosna, że nie chciał ciebie. - Nie chciał mnie? - Powiedziała Erin ze zdziwieniem. - Czy nie masz na myśli, że nie chciał mnie molestować? - Dlaczego robisz dla niego wyjątek? - Co do diabła jest z tobą nie tak, Becca? - Powiedziała Shaunee. - Żaden facet nie powinien umknąć przed…

195

Osaczona

- Poczekajcie - powiedział Damien. - Wiecie co, Becca ma rację. Stark jest na prawdę gorący. - Bliźniaczki spojrzały na niego w szoku, a on szybko powiedział. - Jeśli Becca mówi, że to było nieporozumienie, więc kogo mamy osądzać? Nastąpiło to wtedy, kiedy ja i Darius dołączyliśmy do małego zaaferowanego kręgu. - O co chodzi? Wszystko w porządku? - Zapytałam Beccę. - Całkowicie w porządku. - Wstała rzucając Bliźniaczkom mrożące spojrzenie. - Teraz jestem głodna, więc idę znaleźć coś do jedzenia. Przepraszam, że sprawiłam Wam kłopoty. Do zobaczenia później. - Pobiegła z dala od nas. - Co do diabła się właściwie stało? - Zapytałam niskim głosem. - Ta sama rzecz jaka stała się z tą cholerną… - Na górę! - Rozkazał Darius, a Erin się zamknęła. Byłam w połowie zdziwiona widząc moich przyjaciół cicho otaczających Dariusa. Opuściliśmy przyległy pokój, ignorując ciekawskie spojrzenia kilku dzieciaków, które cicho siedziały dookoła. W drodze do schodów Darius zapytał się: - Czy Afrodyta jest w swoim pokoju? - Taa, powiedziała, że jest zmęczona - powiedziała Shaunee. - Prawdopodobnie wisi do góry nogami przy suficie na swojej wampirzej grzędzie - powiedziała Erin. Spojrzała przez ramię na Dariusa i dodała: - Mówiąc o Afrodycie, urodzi duży miot kociątek, kiedy zobaczy Twoją zaprawioną, śliczną twarz. - Taa i jeśli chcesz pokrzepienia od jej płytkiej jakości nienawiści, możesz spróbować tutaj trochę kawy mocha - powiedziała Shaunee, poruszając brwiami w górę i w dół. - Albo pokrzepiającej wanilii tutaj - flirtowała Erin. Darius uśmiechnął się uprzejmie i tylko powiedział: - Zapamiętam to. Myślałam, że Bliźniaczki chwytają życie w dłonie, ale byłam cholernie pewna, że nie będzie przyjemnie między nimi a Afrodytą, jeśli odkryje, że flirtowały z jej facetem, ale byłam zbyt zmęczona, by powiedzieć cokolwiek. - Pamiętasz, ten kaszmirowy pulower, który dostałaś w Saksie? - Zapytał Damien Erin. - Taa, a co z nim? 196

Osaczona

- Zgłaszam się po forsę, jeśli Afrodyta wypatroszy Cię za uderzanie do jej faceta - powiedział Damien. - Ona teraz jest tylko człowiekiem - powiedziała Erin. - Taa. Odkryłyśmy razem, że możemy przejąć nad nią kontrolę. Powiedziała Shaunee, wysyłając buziaczka w powietrzu do Dariusa. - Pamiętaj to, wojowniku. Darius zachichotał, a ja przewróciłam oczami. Właśnie mieliśmy wchodzić do mojego pokoju, kiedy moje drzwi otworzyły się i Afrodyta krzyknęła. - Jestem tutaj. Wszyscy się zatrzymaliśmy, a potem weszliśmy do pokoju. - Afrodyto, co robisz w… - O Mój Boże! Co do diabła stało się z Twoją twarzą? - Nie zwracając uwagi na nikogo innego, Afrodyta podbiegła do Dariusa i zaczęła trzepotać rękami wokół długiej, cienkiej rany, która przecinała jego twarz. - Wszystko w porządku? Cholera, to wygląda brzydko! Boli? - Podciągnęła rękawy jej koszulki, eksponując nowo zaleczony ślad rany zostawiony po ugryzieniu zębów Stevie Rae. - Potrzebujesz, by mnie ugryźć? Dalej. Nie mam nic przeciwko. Darius wziął jej rękę w swoją, kradnąc jej zaniepokojony ruch, i mówiąc spokojnie. - Wszystko w porządku moja piękna. To tylko draśnięcie. - Jak to się stało? - Afrodyta zabrzmiała jakby miała zaraz się rozpłakać, kiedy pociągnęła Dariusa za ręce i poprowadziła go do zapasowego łóżka, które było kiedyś Stevie Rae. - Moja piękna! Wszystko w porządku - powtórzył, pociągając ją na swoje kolana i trzymając ją blisko siebie. Powiedział również do niej kilka rzeczy, ale przestałam słuchać. Byłam zbyt zajęta patrzeniem na… - Cameron! Tu jesteś, skarbie! Tak bardzo się o Ciebie martwiłem. Damien klapnął na podłogę i zaczął rozpieszczać blond pręgowanego kota. - Belzebub, gdzie u diabła byłeś? - Shaunee skarciła pełną nienawiści szarą kreaturę, która wybrała sobie obie Bliźniaczki. - Odkryliśmy, że ścigałeś Diabolinę, byłyśmy pewne, że tu będziesz i ona też tu jest - powiedziała Erin. - Poczekajcie - powiedziałam, widząc Nalę zwiniętą na moim łóżku. Spojrzałam dookoła mojego pokoju, robiąc spis ośmiu kotów - ośmiu! - kotów, które tam siedziały. - Co jest z kotami?

197

Osaczona

- To powód, dlaczego tu jestem - powiedziała Afrodyta, pociągnęła lekko nosem, kiedy tuliła się w ramionach Dariusa. - Diabolina zachowywała się bardzo dziwnie. Przechodziła przez swoje kocie drzwi w tę i z powrotem wydając dziwny wyjący dźwięk. - Afrodyta spauzowała i wysłała buziaczka w powietrzu do paskudnej, białej, napuszonej kulki, która podszywała się pod jej kota. - Więc w końcu podążyłam za nią, a ona przyprowadziła mnie do twojego pokoju. Weszłam i znalazłam wszystkie te koty. Potem usłyszałam was w holu. - Zwróciła swoje niebieskie oczy na Bliźniaczki. - Słyszałam wszystko, co powiedziałyście w holu i nie myślcie, że skoro zmieniłam się w człowieka, to znaczy, że nie mogę w szczęściu skopać Waszych kombinatorskich tyłków. - Ale co robią tutaj te wszystkie koty? - Powiedziałam szybko, zanim Bliźniaczki zaczną mini wojnę człowiek - adept. - Hej Neferetiti! - Zawołał Darius i lśniąca, perkalowa kotka wskoczyła na łóżko obok niego i zaczęła wić się wokół jego ciała. - To nasze koty - powiedział Damien, wciąż rozpieszczając Cameron. - Pamiętasz kiedy uciekliśmy stąd wczoraj? Wszystkie były na zewnątrz szkoły czekając na nas. - Spojrzał w górę na mnie. - Opuszczamy znowu to miejsce? - Mam nadzieję - powiedziałam. - Ale poczekaj. - Wciąż patrzyłam na koty. - Wszystkie nasze koty są tutaj, ale co z tym dużym tam i z tym małym kremowym, siedzącym obok niego? - Ten duży kot jest Smoka Lankforda Maine Coon - powiedział Damien. Ma na imię Shadowfax. - Dragon Lankford, którego każdy nazywa Dragon jest naszym profesorem szermierki i mistrzem fechtunku. Damien był utalentowanym szermierzem, więc nie zdziwiło mnie, że rozpoznał kota Dragona. - Hej, myślę, że ten mały to Guinevere, kot profesor Anastasii powiedziała Erin. - Masz rację Bliźniaczko - powiedziała Shaunee. - Ona zawsze przesiaduje w trakcie zajęć Zaklęć i Rytuałów. - A co z tym? - Wskazałam na wyglądającego znajomo kota syjamskiego, którego futerko było srebrno-białe w świetle księżyca, szary kolor zakańczał jego uszy i pyszczek. Potem zorientowałam się, czemu wyglądał znajomo i odpowiedziałam na swoje pytanie sama sobie. - To kot profesor Lenobii. Nie wiem jak ma na imię, ale widziałam ją podążającą za panią profesor w stajni. - Więc podsumujmy: Wszystkie nasze koty, i ten należący do Smoka, jego żony i profesor Lenobii, nagle przesiadują w pokoju Zoey - powiedział Darius. 198

Osaczona

- Dlaczego są tutaj? - Zapytała Erin. Odpowiedziałam jej na pytanie, które sama zadałam. - Widzieliście dzisiaj jakieś inne koty? To znaczy, kiedy byliśmy na lunchu, jak przechodziliśmy z klasy do klasy, czy widzieliście jakieś koty? - Nie - Powiedziały razem Bliźniaczki. - Ja też nie - powiedział wolno Damien. - Ani jednego - powiedziała Afrodyta. - I zauważyliście wcześniej, że nie było żadnego kota między szpitalem a akademikiem - powiedział Darius. - Wtedy pomyślałam, że to źle, wciąż myślę, że to źle - powiedziałam. - Dlaczego wszystkie koty, oprócz tych zniknęły? - zapytał Damien. - Koty nienawidzą ptako-ludzki - powiedziałam. - Kiedykolwiek Nala była ze mną i jeden z nich był w pobliżu, całkowicie wariowała. - Jest coś jeszcze. Jeśli nienawidzi się ich, wtedy koty chowają się, i tylko te wyjątkowe przesiadują tutaj - powiedziała Afrodyta. - Może o to chodzi - powiedział Damien. - Jest coś wyjątkowego w tych konkretnych kotach. - Ok, nienawidzę być wredna - ale może jestem - ale w każdym bądź razie, możemy przez moment zapomnieć o tych cholernych kotach? Chciałabym wiedzieć, kto do diabła zrobił tą ranę na twarzy mojego mężczyzny powiedziała Afrodyta. - Kalona - powiedziałam, kiedy stało się oczywiste, że Darius nie mógł odpowiedzieć, bo był pochłonięty przyznaniem mu tytułu „mój mężczyzna” przez Afrodytę. - Właśnie tego się obawiałem - powiedział Damien. - Jak to się stało? - Darius zaatakował Refraima - wytłumaczyłam. - Co wkurzyło Kalonę. Nie pozwolił Starkowi go zabić, ale zranił Dariusa i to był dla niego prezent za zranienie jego ulubionego syna. - Ten pieprzony Stark! - Powiedziała Shaunee. - To naprawdę złe nowiny. On jest najgorszym durniem i do cholery, robi wszystko co mu każą - powiedziała Erin. - I nikt nie może nic na to poradzić - dokończyła Shaunee. - To jakby tylko potwierdzenie, tego co się stało Becce - powiedział Damien. - Mówiąc o tym - powiedziała Shaunee. - Co z tą sprawą… z tą panienką, z którą się zgodziłaś, oh, błahostka, bo Stark jest taki gorący! Mówię, że to irytujące. 199

Osaczona

- Nie dotarlibyście do niej. Becca jest po ich stronie. Mogę Wam powiedzieć, że Stark, ptaki i Kalona mogą zrobić wszystko każdemu w następstwie jego działań. - To gorsze niż reperkusje - powiedziała Afrodyta. Wciąż w ramionach Dariusa, ale pozbierała się już w całość. - Jest tak, jakby Kalona zaczarował wszystkich, a zaklęcie w jakiś sposób oddziaływało na Starka i ptaki. - To dlatego zgodziłem się z Beccą i pozwoliłem jej odejść. To nie jest dobry pomysł, by zwracać uwagę na fakt, że jesteśmy jedynymi nie należącymi do fanklubu Kalony - powiedział Damien. - A Neferet, nie zapomnij o niej - powiedziała Afrodyta. - Ona jest z nim, ale myślę, że nie jest poddana jego zaklęciu powiedziałam. - Podsłuchałam ich, kiedy myśleli, że jestem jeszcze nieprzytomna, a ona nie zgodziła się z jego zdaniem. Kalona był dla niej zły i przerażający, ale wyglądała, jakby się wycofała, ale tak naprawdę zmieniła swoją taktykę. Ona nim manipuluje, ale nie potrafię powiedzieć, czy on o tym wie, czy nie. I ona też przeszła przemianę? - Przeszła przemianę? Co masz na myśli? - zapytał Damien. - Jej moc jest inna niż była - powiedział Darius. Przytaknęłam. - Jest tak, jakby światło zapaliło się w niej i wydawała z siebie inny rodzaj mocy. - Złej mocy - powiedziała Afrodyta. Wszyscy spojrzeliśmy na nią. - Jej siła nie bierze się już z siły Neferet. Na pewno wciąż używa darów danych jej przez Boginię, ale czerpie energię także z kogoś innego. Nie czuliście tego w holu przed pokojem chorych? Nastąpiła długa cisza, a potem Damien powiedział. - Myślę, że byliśmy zbyt zajęci toczeniem walki z urokiem Kalony. - I przerażeniem na śmierć - powiedziała Erin. - Całkowicie - zgodziła się Shaunee. - No cóż, więc teraz wiemy. Neferet jest większym zagrożeniem, niż kiedyś. Rozmawiali, kiedy myśleli, że jestem nieprzytomna. Neferet i Kalona planują nową przyszłość i chcą coś zrobić, by przejąć Radę - powiedziałam, marząc o tym, by móc wpełznąć pod kołdrę i przykryć się aż po głowę. - Oh, Bogini! Wyższa Rada? - Powiedziała Afrodyta. - Nie jestem całkiem pewna, ale tego się obawiam. Obawiam się również, że jej nowa moc daje jej specjalne zdolności. - Spauzowałam. Nie chciałam, by 200

Osaczona

wszyscy zaczęli wariować z ich powodu, ale musiałam porozmawiać ze Stevie Rae, muszę ich ostrzec, więc dobrałam ostrożnie słowa. - Myślę, że Neferet może oddziaływać poprzez poruszanie, albo może manipulowanie cieniami. - To źle - powiedział Damien. - To znaczy, że musimy się mieć na baczności - powiedziała Erin. - Ciągle na baczności - zgodziła się Shaunee. Darius przytaknął. - Pamiętajcie zawsze: Neferet jest naszym wrogiem, Kalona jest naszym wrogiem i większość adeptów też jest naszymi wrogami. - Jego ostre spojrzenie przeszło z dzieciaka do dzieciaka. - Co z resztą profesorów? - Zapytał ich Darius. - Wszyscy byliście dzisiaj na zajęciach, czyż nie? Jak oni się zachowują? - Taa, byliśmy na zajęciach, to było dziwne - powiedziała Shaunee. - To było jak uczęszczanie do Szkoły w Stepford - powiedziała Erin. - Wygląda na to, że profesorowie także są zafascynowani Kaloną powiedział Damien. - Oczywiście, nie mogę tego powiedzieć na pewno. Nie byliśmy sam na sam z profesorami. - Jak to? Co masz na myśli? - Powiedziałam. - Mówię, że te ptaszyska, są wszędzie. Przechodzą z klasy do klasy i nawet w nich siedzą. - Żartujesz sobie? - Dreszcz przebiegł przez moje ciało na myśl o tych przerażających mutantach poruszających się pośród adeptów. - Jakby tu przynależały! - On nie żartuje. One są wszędzie. Są jak Inwazja pieprzonych Złodziei Zwłok - powiedziała Afrodyta. - Ci dobrzy wyglądają tak samo na zewnątrz, ale pieprzyć tych w środku, Kruki Prześmiewcy są cholernymi kosmitami. - A Synowie Erebusa? Wspierają to wszystko? - Zapytał Darius. - Nie widziałem ani jednego wojownika, odkąd Aristos eskortował nas na teren szkoły. - A Wy? Bliźniaczki i Afrodyta potrzasnęły głowami. - To niedobrze - powiedziałam. Potarłam czoło, przecierając je jakby z wycieńczenia, które mnie pochłonęło. Co mamy teraz zrobić? Kto jest naszym przyjacielem? I jak do diabła mamy wydostać się z Domu Nocy? I jak mogłam mieć nadzieję, że to będzie bezpieczne?

201

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI - Zoey? Wszystko w porządku? Spojrzałam w łagodne, brązowe oczy Damiena. Zanim mogłam mu odpowiedzieć, odezwał się Darius. - Nie jest z nią dobrze. Zoey musi się wyspać, odpocząć, aby wróciły jej siły. - Jak tam twoja okropna, groźna, otwarta rana? - Powiedziała Erin - Nie widać, aby krwawiła, przez ten czarujący szpitalny strój, więc możemy przypuszczać, że zostałaś dokładnie naprawiona - powiedziała Shaunee. - Czuje się lepiej, ale mam problem z odzyskaniem siły. To tak, jakbym była telefonem komórkowym ze zniszczoną ładowarką. - Musisz odpocząć - powtórzył się Darius - Twoja rana była niemal śmiertelna. Powrót do zdrowia zajmie trochę czasu. - Nie mamy czasu! - Krzyknęłam z frustracją - Musimy wydostać się z tego piekła, z dala do Kalony, aż będziemy mogli znaleźć sposób jak go pokonać. - Wydostanie się stąd nie będzie tak proste jak to było ostatnim razem. Powiedział Damien. Afrodyta prychnęła. - Jakby tamto była proste! - Będzie w porównaniu z tym, co zrobimy teraz. - Kontynuował Damien Kruki Prześmiewcy są wszędzie. Wcześniejszej nocy atakowali ludzi losowo. Było to zbiorowe zamieszanie, co pomogło nam wtedy wyślizgnąć się. Dzisiaj oni są dobrze zorganizowani i są rozmieszczeni wszędzie. - Widziałem ich wokół granicy. Jest ich dwa razy więcej niż my mieliśmy wcześniej strażników. - Powiedział Darius. - Ale nikt z nich nie jest poza akademikiem, tak jak dawniej było. Powiedziałam do niego. - To, dlatego, że nie przejmują się czy jesteśmy bezpieczni. Oni po prostu uważają, aby nikt nie opuścił szkoły. - Powiedział Damien. 202

Osaczona

- Dlaczego? - Spytałam ze znużeniem, masując swoją skroń, bo ból głowy zaczynał uderzać. - Cokolwiek planują, potrzebują natychmiast izolacji. - Powiedział Darius. - Czy to nie daje im punktu przewagi, przejęcie Domu Nocy w przeciwieństwie do zrobienia czegokolwiek z Wyższą Radą? - Zapytała Afrodyta. Spytała mnie, ale kiedy nie mogłam dać sobie uspokajającej odpowiedzi, jaką oczywiście miała nadzieje otrzymać, Darius odpowiedział. - Być może, ale jest za wcześnie, żeby tak naprawdę się tego dowiedzieć. - Cóż, burza lodowa pomaga w izolacji. Moc jest wszędzie. Energia jest odcięta. Sieć komórkowa padła. Poza małymi urządzeniami kieszonkowymi, uruchamianymi przez generatory, Tulsa jest odcięta - powiedział Damien. - Zastanawiam się czy Najwyższa Rada Nyks wie, że Szekina nie żyje powiedział Darius. Spojrzałam na Damiena. - Co się dzieje kiedy Najwyższa Kapłanka Wszystkich Wampirów umiera? Czoło Damiena pomarszczyło się od myślenia. - Cóż, o ile dobrze pamiętam z lekcji Socjologii Wampirów, Rada Nyks zbiera się i wybiera nową Wyższą Kapłankę. Tyle, że zdarza się to około raz na trzysta do pięciuset lat. Raz wybrana Wyższa Kapłanka panuje do końca swojego życia. Wybory są wielką sprawą, zwłaszcza, gdy muszą być nagłe, tak jak będą musiały być teraz. Byłam zaskoczona. - To nie ma sensu, że Rada Nyks nie jest wogggóle zainteresowana tym, że Szekina nagle padła trupem? Damien skinął głowa. - Ja z pewnością powiedziałbym tak. - Więc to może być główny powód, że Kalona chce trzymać nas Dom Nocy w odosobnieniu. Nie chce zwrócić uwagi Wyższej Rady. - Powiedziała Afrodyta. - Albo chce przyciągnąć ich uwagę, kiedy przedstawi Neferet jako nową Wyższą Kapłankę Wampirów, ale chcą zebrać całą moc, by być pewnymi, że Rada będzie głosować. Nastąpiła martwa cisza w pokoju, kiedy wszyscy wpatrywali się z przerażeniem we mnie. - Nie możemy pozwolić, aby to się stało - w końcu powiedział Darius.

203

Osaczona

- Nie możemy. - Powiedziałam stanowczo, mając nadzieje, że będziemy mogli jakoś potwierdzić moje oświadczenie - Hej, Kalona wciąż wypowiada się, że jest Erebusem przybyłym na Ziemię? - Spytałam. - Tak - powiedziała Erin. - I chodź brzmi to głupio, każdy mu wierzy. - Powiedziała Shaunee. - Tak naprawdę widzieliście dziś Kalonę? - Spytałam Shaunee - Mam na myśli poza tym, kiedy przyszliśmy tu pierwszy raz? Potrząsnęła głową. - Nie. Spojrzałam z niej na Erin. - Tak samo. Nie widziałam go - powiedziała. - Nie widzieliśmy się z nim - powiedział Damien. - Ani ja, i mówię, że dobrze byłoby się go pozbyć - powiedziała Afrodyta. - Tak, ale możesz być jedyna. - Powiedziałam wolno. Popatrzyłam od Bliźniaczek na Damiena. - Jak już wspominaliśmy Kalona ma jakiś rodzaj mocy, którą używa na każdym. To działa też na nas, lub przynajmniej tak ma być, tyle, że nie spojrzeliśmy mu w oczy, walczyliśmy naprawdę ciężko, ale byliśmy przygotowani na niego. Wiedzieliśmy, że jest zły. Do diabła widziałam go jak dusił Dariusa, dla mnie przerwał to. - Ten łajdak dusił cię? - powiedziała Afrodyta - Cholera, jak on mnie wkurza! Oh, skrócę o głowę tego frajera, jeśli za pierwszym razem nic mu nie zrobisz. Nie udaję, że latające świry nie kłamią. Nie lubię go. W ogóle. - To prawda - powiedziałam - Zauważyłam to wcześniej w ciągu dnia. Ty naprawdę nie odczuwasz pociągu do niego. - W czym on jest pociągający? Jest wielkim, starym tyranem. Nigdy nie ubierał się właściwie. A ja naprawdę nie lubię ptaków. Mam na myśli ptasia grypa jest przypuszczalnie wyjątkowa nieatrakcyjna, to nieatrakcyjny sposób na śmierć. Więc nie. On nie zmusi mnie do niczego. - Zastanawiam się, dlaczego on nie działa na Ciebie. - Myślałam głośno. - Bo ona nie jest zupełnie normalna - powiedziała Shaunee. - Prawdziwy dziwak w ludzkiej skórze? - Dodała Erin. - Miej więcej, może jestem wyjątkowo intuicyjna, widzę przez jego gówno prawdę? O, to również oznacza, że was też przejrzę. - Powiedziała Afrodyta. - Ona może mieć coś w sobie. - Powiedział Damien zdenerwowany. - My wszyscy poczuliśmy jego pociąg, ale możemy stawić mu opór, w odróżnieniu od innych adeptów, czyż nie? Skinęliśmy głowami. 204

Osaczona

- Cóż, wszyscy jesteśmy połączeni z żywiołami, jesteśmy fizycznie i intuicyjnie dotknięci przez nie, dużo bardziej niż inni adepci. Może nasze pozazmysłowe zdolności dają nam siłę, aby sprzeciwić się urokowi Kalony. - Czerwoni adepci powiedzieli, że oni wcale nie byli przez niego przyciągani, tak jak Afrodyta. - Powiedziałam - Oni wszyscy mają paranormalne umiejętności. - To brzmi logicznie, to działa tylko na adeptów, ale co z dorosłymi wampirami? - Powiedział Darius - Twoje paranormalne umiejętności nie różnią się zauważalnie od naszych? Powiedziała Afrodyta. - Faktycznie, adeptom mówią, że wszystkie wampiry mogą czytać w umyśle, ale to nie jest do końca prawdą, czyż nie? - To nie jest prawda, chodź wielu z nas ma sporą intuicję. - Powiedział Darius. - A Ty? - Spytałam. Darius uśmiechnął się. - Tylko wtedy, gdy chodzi o osobę, którą przysięgłem chronić. - Ale to oznacza, że jest w tobie coś szczególnie intuicyjnego. - Powiedział Damien nadal brzmiąc zdenerwowanie. - Dobra, więc jakie inne wampiry w tym Domu Nocy mają najbardziej paranormalne zdolności? - Neferet - powiedzieliśmy wszyscy razem. - To już wiemy. Ona jest zdecydowanie za Kaloną, więc nie możemy liczyć, że odzyska równowagę teraz. Kto jeszcze? - Damien! Myślę, że jest jeszcze ktoś. - Powiedziałam. Wszyscy wpatrywali się na mnie, ale ja wpatrywałam się w dodatkowe koty w pokoju. I jak zwykle, Damien załapał od razu. - Smok, Profesor Anastasia i Profesor Lenobia! Są tymi, których brałem pod uwagę, że są bardzo intuicyjni, zaraz po Neferet. - To nie jest żaden zbieg okoliczności, że ich koty są tutaj z nami powiedział Darius. - To znak, są wysłane do nas, aby powiedzieć, że jesteśmy na właściwym tropie. - Powiedział Damien. - A wiec to już drugi powód, dlaczego nie możemy wydostać się stąd tej nocy. - Powiedziałam. - Drugi powód? - Powiedziała Afrodyta.

205

Osaczona

- Po pierwsze, nie mogę kontrolować żywiołów wystarczająco długo, aby powstrzymać wszystkie Kruki przed zobaczeniem nas; jestem po prostu zbyt zmęczona. Po drugie, Smok, Profesor Anastasia i Profesor Lenobia, może naprawdę potrafili przejrzeć Kalonę, wtedy może będą mogli pomóc nam się go pozbyć? - Świat rozpada się. To jest naprawdę przekleństwo - powiedziała Afrodyta. - Rozpadający się świat, nie jest wymówka, by przejąć złe zwyczaje. Powiedziałam, brzmiąc dziwacznie jak moja babcia. - Więc, uzgodnijmy: zostajemy tu jeden dzień więcej. Zoey, musisz spać. Jutro wszyscy idziemy na zajęcia, jak zwykle. - Powiedział Darius. - Tak, uzgodnione – powiedziałam. - Damien, możesz spotkać się z Smokiem wystarczająco długo, aby można było się przekonać, czy może stanąć po naszej stronie? - Powinienem być w stanie jutro na moich zajęciach z szermierki. - Kto ma z profesor Anastasią zaklęcia albo rytuały? Bliźniaczki podniosły ręce, tak jak dobrzy uczniowie. - Czy możecie ją sprawdzić? - Z pewnością - powiedziała Erin. - Porozmawiam z Lenobią - powiedziałam. - A ja z Dariusem, przeprowadzimy zwiad, gdzie te wszystkie okropne Kruki Prześmiewcy są ustawione wokół murów. - Powiedziała Afrodyta. - Uważaj - powiedziałam do niej. - Będzie - powiedział Darius. - Uważam, że nieważne, co będzie się działo, nie powinniśmy zostać dłużej niż do jutra. Pobyt tu dłużej niż to konieczne, uważam za zły pomysł. Powiedziałam. - Zgoda. Jeśli twoje siły powrócą - powiedział Darius. - Już lepiej - powiedziałam. Nastąpiła przerwa, a następnie Darius odezwał się poważnie do mnie. - Gdy uciekniemy, Kalona przyjdzie po Ciebie. Będzie Cię poszukiwał, dopóki Cię nie znajdzie. - Skąd wiesz, że na pewno? - Powiedziała Afrodyta. - Mówiłaś im jak cię nazywa? - Powiedział do mnie Darius. Westchnęłam: - Woła na mnie A-ya. - Oh! - Powiedziała Erin. 206

Osaczona

- Cholera! - Skończyła Shaunee. - Teraz to są naprawdę złe wieści - powiedział Damien. - On naprawdę wierzy, że jesteś dziewczyną Kobiet Ghigua, której użyły, aby uwięzić go ponad tysiąc lat temu? - Powiedziała Afrodyta. - Widocznie. - Myślisz, że to pomoże, jeśli powiesz mu, że nie jesteś dziewicą? Afrodyta obnażyła mi pewny siebie uśmiech. Zmrużyłam oczy na nią, a następnie, ponieważ subtelna wzmianka Afrodyty o mnie jako nie-dziewicy sprowadziła przypadkowo moje myśli na facetów mojego życia, dodałam: - Hej! Zastanawiam się, dlaczego na Starka działa zaklęcie Kalony. Ma ogromny dar od Nyks, a przed śmiercią wydawał się być bardzo intuicyjny. - Stark jest absolutnym dupkiem - powiedziała Shaunee. - Tak, pomiędzy tym wszystkim, usłyszeliśmy od innych dzieciaków, co dzieje się z Beccy, możemy z pewnością powiedzieć, że on jest bardzo złą wiadomością. - Powiedziała Erin. - Umieranie, a potem stawanie się nieumarłym może pomieszać mu w głowie, ale uważam, że był debilem zanim zaczął krakać, - powiedziała Afrodyta. - My wszyscy musimy trzymać się daleko, daleko od niego. Uważam, że jego zło jest dokładnie takie jak Kalony i Neferet. - Tak, on jest jak Kruki Prześmiewcy bez skrzydeł, - powiedziała Erin. - Eche - zgodziła się Shaunee. Nic nie powiedziałam. Właściwie siedziałam tam naprawdę zmęczona i naprawdę winna. Pocałowałam go. Ponownie. A wszyscy moi przyjaciele myśleli, że jest potworem, może, dlatego, że był potworem. I jeśli to była taka zła wiadomość, ale wyglądał jakby był sobą, jak do cholery mogłam myśleć, że coś dobrego zostało w nim? - Dobra, Z musi spać - powiedział Damien z nieruchomym Cameron na jego rekach. - Wiemy, co mamy robić, więc zróbmy to i wynośmy się stąd Damien przytulił mnie. - Zapomnij o wierszu Kramishy. - Szepnął - Ty nie możesz uratować każdego, zwłaszcza, jeśli on nie chce być uratowany. Przytuliłam go, ale nic nie powiedział. - Powrót do tuneli, brzmi dobrze jak dla mnie. Wszyscy musimy być z dala od tego miejsca. - Damien uśmiechnął się smutno do mnie i wyszedł z pokoju z bliźniaczkami, które krzyknęły do widzenia do mnie, a ich kot pobiegł za nimi. - Chodź - Afrodyta wyciągnęła rękę do Dariusa i pociągnęła go do z łóżka Nie wracasz do swojego pokoju na noc. 207

Osaczona

- Nie? - Powiedział uśmiechając się ciepło do niej. - Nie. Wydaje się, że jest tutaj niedobór Synów Erebusa, więc będę trzymać moje oczy i kilka innych części mojego ciała na tobie. - Obrzydliwe - powiedziałam, ale nie mogłam powstrzymać się i uśmiechnęłam się do nich. - Czy ty nie miałaś spać - powiedziała Afrodyta. - Będziesz potrzebować wszystkich swoich sił, żeby zająć się bałaganem z facetami czekających na Ciebie. Przynajmniej mam wrażenie, że Erik i Heath, spowodują większy odpływ mocy niż kontrola żywiołów. - Hej, dzięki Afrodyto - powiedziałam sarkastycznie. - Nie wspominaj mi o tym. Mam dość „takiej” pomocy. - Dobranoc, Kapłanko. Życzę spokojnego snu. - Powiedział Darius, zanim Afrodyta wyciągnęła go z pokoju. Z reszta kotów za nim, zostawiając mnie w spokoju (nareszcie) z moją Nalą. Westchnęłam i sięgam do kieszeni po schowaną tam butelkę krwi. Potrzasnęłam nią tak jak to robili z jednym, przepysznym, zimnym butelkowym napojem ze Starbucks i przechyliłam ją. Czułam się dobrze, gdy krew rozprzestrzeniała się jakby ciepłe palce dotykały mojego ciała, ale nie dało mi to elektrycznego wstrząsu do jakiego się przyzwyczaiłam. Byłam zbyt wyczerpana. Zwlekłam się z łóżka, ściągnęłam głupie szpitalne ubranie, rzucając się dookoła w poszukiwaniu moich ulubionych męskich bokserek (tych z symbolem Batmana) i wyciągnęłam starą, bawełniana koszulkę. Tuż przed założeniem koszulki, zauważyłam siebie w lustrze, zamarłam. Czy to naprawdę ja? Wyglądałam na o wiele starszą niż na siedemnastolatkę. Wszystkie moje tatuaże były widoczne, były jak powiew życia dmuchnięty na zwłoki. Byłam tak blada! Sińce poniżej moich oczu były naprawdę przerażające. Powoli pozwoliłam mojemu spojrzeniu zejść w dół, aby sprawdzić, co z moją raną. To było okropne i tak cholernie wielkie! Mam na myśli, że rozciągało się od ramienia do ramienia. Nie była już otwarta jak ohydne usta, ale była poszarpana, miała pomarszczony czerwony grzbiet. Rana Dariusa zrobiona nożem wyglądała jak draśniecie, jak on to lubił nazywać. Dotknęłam rany delikatnie i wzdrygnęłam się jak zabolała. Czy to na zawsze zostanie takie wypukłe? Okay, zrozumiałam, że to było niewiarygodnie płytkie, ale chciałam wybuchnąć płaczem. Nie, dlatego, że całe piekło było przeciwko nam. Nie, dlatego, że Neferet stała się bardziej niebezpieczna. Nie, 208

Osaczona

dlatego, że Kalona mógł zakłócić balans między dobrem a złem znanego mi świata. Nie, dlatego, że byłam w rozsypce z powodu Erika, Heatha i Starka. Ale dlatego, że miałam mieć olbrzymia bliznę i prawdopodobnie nigdy nie będą mogła założyć topu z dekoltem. I co, jeśli kiedyś będę chciała pozwolić na to, by ktoś mnie zobaczył, no cóż, nagą, znowu? Mam na myśli, że mam złe doświadczenia, ale na pewno pewnego dnia będę cudowny związek i będę chciała, by on ewentualnie zobaczył mnie nagą. Prawda? Gapiłam się na obrzydliwie wyglądającą bliznę, nieuleczoną bliznę i zaczęłam łkać. Źle. Ok, naprawdę powinnam przestać o tym myśleć, I definitywnie powinnam przestać patrzeć na siebie, kiedy jestem naga. To nie jest dla mnie dobre. Do diabła! To prawdopodobnie nie będzie dobre dla nikogo! Pospiesznie ściągnęłam koszulkę przez głowę i wymruczałam: - Afrodyta musiała zdjąć ją ze mnie. Przysięgam, że nie będą płytka. Nala czekała na mnie na moim łóżku, na jej zwykłym miejscu, na mojej poduszce. Wślizgnęłam się pod prześcieradło i zwinęłam się z nią, uwielbiając jak tuli się o mnie i zmienia jej siłę mruczenia. Zgaduję, że powinnam być przerażona, by zasnąć, co z ostatnim snem z Kaloną, który miałam, ale byłam zbyt zmęczona, by myśleć, zbyt zmęczona, by przejmować się tym. Po prostu zamknęłam oczy i poddałam się obejmującej mnie ciemności. Kiedy zaczął się sen, nie było łąki, i nie był taki, niemądry, byłam zrelaksowana i odczuwałam ulgę. Byłam na niesamowicie pięknej wyspie, patrząc na lagunę na linii nieba, która wydawała mi się znajoma, nawet, jeśli wydawała mi się znajoma, nigdy tam nie byłam. Woda była pełna ryb, o zapachy soli. Było głęboko i z przepychem na niej, odczułam uczucie ogromu, które rozpoznałam, jako przynależność do oceanu, ale nie byłam na tym wybrzeżu. Słońce świeciło, a niebo było oświetlone bladą świetlistością, która przypominała mi jesienne liście. Siedziałam na marmurowej ławce koloru promieni księżyca. Była zawile rzeźbiona winogronem i kwiatami i czuło się jakby należała do innej rzeczywistości i innego miejsca. Przebiegłam dłonią wzdłuż jej boku, który był wciąż ciepły od bladego słońca. Było tak, jakby naprawdę tam była, jakby to nie był w ogóle sen. Spojrzałam przez ramię, a moje oczy rozszerzyły się. Wow! Za mną był pałac z pięknymi łukowymi drzwiami i oknami, cały w nieskazitelnej bieli, niesamowitymi kolumnami i tortem weselnym - jak żyrandol wyglądający przez eleganckie szyby okienne i migoczący w przedzmierzchu.

209

Osaczona

To było wystarczające, by zaparło mi dech, i byłam naprawdę wdzięczna, że mój sen tak wyglądał, ale również zdumiona. To wszystko wydawało się takie realne. I takie znajome. Dlaczego? Odwróciłam twarz z powrotem w stronę laguny, patrząc na wprost na katedrę z kopułą i małe łodzie i na wiele innym wspaniałych rzeczy, których nie mogłam sobie wyobrazić od tak sama z siebie. Delikatna bryza dochodziła do mnie od wody, przynosząc wyraźny zapach ciemnej wody. Wzięłam głęboki wdech, rozkoszując się wyjątkowością tego. Pewnie, że niektórzy ludzie mogli powiedzieć, że coś tu śmierdziało, ale ja tak nie myślałam, byłam... Cholera jasna! Przeraźliwie przenikający strach przebiegł przez mój kręgosłup. Wiedziałam, dlaczego to wszystko jest dla mnie znajome. Afrodyta opisała mi to miejsce, jakieś parę dni temu. Nie w szczegółach. Nie była zdolna, by przypomnieć sobie wszystko, ale była zdolna, by powiedzieć mi, że miała wyraźną i nierozstrzygniętą wizję. Więc dlatego rozpoznałam wodę i pałac i to starożytne uczucie tego. To było miejsce, które Afrodyta zobaczyła w wizji mojej śmierci.

210

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI - Tutaj jesteś. Tym razem przyprowadziłeś mnie w miejsce, które sam wybrałeś, a nie raczej tam, gdzie Cię wezwałam. Kalona wszedł w panoramę w pobliżu marmurowej ławki, jakby zmaterializował się tam z powietrza. Nic nie powiedziałam. Byłam zbyt zajęta starając się kontrolować spanikowane bicie mojego serca. - Twoja Bogini jest dość niezwykła - powiedział przyjaznym, gawędziarskim tonem po tym jak usiadł obok mnie na ławce. - Mogę poczuć niebezpieczeństwo, jakie grozi Ci w tym miejscu. Dziwi mnie, że pozwoliła Ci tu być, szczególnie, ponieważ musiała wiedzieć, że przywołałaś mnie do siebie. Wyobrażam sobie, że wierzy, że Cię ostrzegała i przygotowywała, ale pomyliła się co do moich intencji. - To znaczy, żeby wskrzesić przeszłość i zrobić tak, by teraźniejszość umarła. - Zatrzymał się i wzgardliwym gestem zatoczył ręką wskazując bogactwo wybrzeża po drugiej stronie wody. - Wszystko to nic dla mnie nie znaczy. Nie miałam pojęcia o czym mówi i gdy wreszcie odnalazłam swój głos, wszystkim na co było mnie stać było błyskotliwe. - Nie przywołałam Cię do mnie. - Oczywiście, że to zrobiłaś - był intymny i zalotny jakby był moim chłopakiem, a ja byłam trochę nieśmiała, żeby się przyznać jak bardzo go lubię. - Nie. - Powiedziałam bez patrzenia na niego. - Nie przywołałam Cię do mnie Powtórzyłam. - I nie mam żadnego pomysłu, o czym Ty mówisz. - Moje rozmyślania są nieważne. Wszystko będzie jasne w swoim czasie. Ale, A-ya, jeśli mnie nie przywołałaś to wyjaśnij mi, jak dołączyłem do Ciebie w Twoich snach. Umacniając się przeciwko wabieniu, które właśnie poczułam tylko przez brzmienie jego głosu odwróciłam swoją głowę, żeby na niego spojrzeć. Ponownie był młody i wyglądał na osiemnaście lub dziewiętnaście lat. Nosił jeansy, które były wygodnie luźne i miały ten seksowny wygląd „to-jest211

Osaczona

moja-ulubiona-para-ponieważ-pasują-na-mnie-doskonale”. I tak było. Nie miał na sobie butów czy koszulki. Jego skrzydła były zdumiewające. Były czarne jak pozbawione gwiazd niebo i migotały w zanikającym świetle swoim własnym łagodnym pięknem. Jego nieskazitelna, ciemna skóra wydawała się błyszczeć sama w sobie. Jego ciało było niewątpliwie niewiarygodne. To było tak, jakby jego twarz - zbyt przystojna i perfekcyjna była niemożliwa do opisania. Z głębokim uczuciem szoku zdałam sobie sprawę, że to było po prostu tak, jak pojawienie się Nyks mi i Afrodycie. Była zbyt nieziemska w swoim pięknie, że nie byłyśmy w stanie jej opisać. I z kilku powodów to podobieństwo, między Kaloną a Nyks sprawiło, że byłam niewiarygodnie smutna, smutna z powodu tego, kim kiedyś był i jaki się stał. - Co to jest A-ya? Co sprawia, że wyglądasz jakbyś miał płakać? Zaczęłam wybierać i przebierać ostrożnie moje słowa i następnie się zatrzymałam. Jeśli to był mój sen - jeśli przyniesienie Kalony do mnie było w jakiś sposób moim czynem - to zamierzałam być uczciwa. Więc powiedziałam prawdę. - Jestem smutna, ponieważ nie myślę, że nie zawsze byłeś tym, czym teraz jesteś. Kalona zupełnie znieruchomiał. Wydawało się, że perfekcja jego urody stwardniała i przemieniła go w pomnik boga. W śnie poczułam się ponadczasowa, więc mogła minąć sekunda albo wieki zanim odpowiedział. - I co byś zrobiła, jeśli byś wiedziała, że nie zawsze byłem taki jak obecnie, moja A-ya? Uratowałabyś mnie czy pogrzebała? Spojrzałam na jego świetlne, bursztynowe oczy i starałam się poprzez nie zajrzeć do jego duszy. - Nie wiem. - Powiedziałam szczerze. - Nie myślę, że mogłabym coś zrobić bez jakiejś pomocy z Twojej strony. Kalona się śmiał. Dźwięk ten rozchodził się po mojej skórze. Sprawiał, że chciałam odrzucić do tyłu głowę i objąć się rękami, tak był piękny. - Myślę, że masz rację. - Powiedział, uśmiechając się do moich oczu. Pierwsza odwróciłam wzrok, spoglądając na ocean i starając się zapomnieć, jak był niewiarygodnie kuszący. - Lubię to miejsce. - Mogłam usłyszeć śmiech w jego głosie. - Czuję moc starożytną moc. Nic dziwnego, że wybrali je, aby tu przyjść. Przypomina mi to o miejscu mocy, z którego powstałem w Domu Nocy, chociaż element ziemi nie jest tutaj silny. To dla mnie wygodne. Jest przyjemne. 212

Osaczona

Skupiłam się na jednej rzeczy, którą powiedział, którą mogłam teraz zrozumieć. - Domyślam się, że to nie niespodzianka, iż czujesz się bardziej komfortowo na wyspie. Będąc na Twoim miejscu też nie lubiłabym za bardzo ziemi. - Jest tylko jedna rzecz, jaką lubię w ziemi i jest to odpoczywanie w Twoich ramionach, choćby Twój uścisk miał trwać zbyt długo, nawet dla mojej doskonałej miary przyjemności. Ponownie na niego spojrzałam. Nadal się uśmiechał do mnie łagodnie. - Musisz wiedzieć, że nie jestem naprawdę A-ya. Jego uśmiech nie osłabł. - Nie, nie wiem tego. - Powoli sięgnął i wziął długi kosmyk moich ciemnych włosów pomiędzy swe palce. Spoglądając w moje oczy, pozwolił moim włosom opaść na jego dłoń. - Nie mogę nią być. - Powiedziałam lekko roztrzęsiona. - Nie byłam w ziemi, gdy zostałeś uwolniony. Żyję na ziemi od ostatnich siedemnastu lat. Kontynuował pieszczenie moich włosów, gdy mi odpowiadał: - A-ya odeszła wieki temu, rozpuściła się ponownie w ziemię, z której powstała. Jesteś zwyczajnie nią, odrodzona przez córkę mężczyzny. To, dlatego różnisz się od innych. - To nie może być prawdą. Nie jestem nią. Nie znałam Cię, gdy powstałeś. - Wypaplałam. - Jesteś zupełnie pewna, że mnie nie znałaś? - Mogłam poczuć zimno jego skóry promieniujące wzdłuż mojego ciała i chciałam się ku niemu nachylić. Moje serce ponownie mocno zabiło, tylko tym razem nie ze strachu. Chciałam być bliżej tego upadłego anioła, bardziej niż kiedykolwiek chciałam czegoś w moim życiu. Pożądanie, jakie do niego czułam było nawet większe niż przyciąganie do Skojarzonej krwi Heatha. Jakby to było skosztować krwi Kalony? Myśl ta sprawiła, że zadrżałam pod wpływem smakowitego, zakazanego impulsu. - Ty także to czujesz. - Wyszeptał. - Zostałaś dla mnie stworzona, należysz do mnie. Jego słowa przecięły się przez mgłę mojego pożądania. Wstałam i zrobiłam parę kroków dookoła ławki, stając tak, by marmurowe oparcie było pomiędzy nami. - Nie. Ja nie należę do Ciebie. Nie należę do nikogo z wyjątkiem siebie i Nyks. 213

Osaczona

- Zawsze słuchałaś tej głupiej Bogini! - Kusząca intymność wyparowała z jego głosu i ponownie był zimnym, niemoralnym aniołem, którego nastrój zmieniał się zależnie od jego widzimisię, i który mógł zabić bez żadnego zastanowienia. - Dlaczego upierasz się przy byciu lojalną wobec niej? Nie ma jej tutaj. Rozłożył szeroko ramiona i jego wspaniałe skrzydła zaszeleściły dookoła niego jak żyjąca peleryna. - Kiedy najbardziej jej potrzebujesz, ona odsuwa się od Ciebie i pozwala Ci popełniać błędy. - To się nazywa wolną wolą. - Powiedziałam. - I co jest tak cudownego w wolnej woli? Ludzie wiecznie jej nadużywają. Życie może być dużo bardziej zabawne bez niej. Potrząsnęłam głową. - Ale bez niej już nie byłabym więcej sobą. Byłabym twoją marionetką. - Nie Ty. Nie zabrałbym Twojej woli. - Jego twarz zmieniła się natychmiastowo, zamieniając się ponownie w kochającego anioła, w istotę, która była tak piękna, że łatwo można było zrozumieć, dlaczego niektórzy odrzucili swoją wolną wolę, tylko żeby być blisko niego. Na szczęście, tym kimś nie byłam ja. - Jedynym sposobem na zmuszenie mnie, bym Cię pokochała jest zabranie mojej wolnej woli i rozkazanie mi, bym była z Tobą, jakbym była Twoją niewolnicą. Szykowałam się na eksplozję, jaką myślałam, że moje słowa mogły wywołać, ale on nie krzyczał lub nie zeskoczył z ławki ani nie rzucił nic niewłaściwego. Zamiast tego powiedział prosto: - Wtedy bylibyśmy wrogami, Ty i ja. Nie powiedział tego jak pytanie, więc zdecydowałam, że najlepiej będzie jak mu nic nie odpowiem. Zamiast tego zapytałam. - Kalona, czego chcesz? - Oczywiście Ciebie, moja A-ya. Potrząsnęłam głową i ze zniecierpliwieniem odsunęłam na bok jego odpowiedź… - Nie, Nie o to mi chodziło. Miałam na myśli, dlaczego jesteś tutaj, żeby zacząć, z czym? Nie jesteś śmiertelnikiem. Ty…. Cóż… - Zatrzymałam się nie będąc pewna jak daleko mogę bezpiecznie ciągnąć ten temat, więc ostatecznie zdecydowałam, że równie dobrze mogę do tego dojść; dopiero co, powiedział, 214

Osaczona

że będziemy wrogami - Upadłeś, prawda? Z... nie wiem, jakiegoś miejsca, które przez większość śmiertelników nazywane jest niebem. - Ponownie się zatrzymałam, czekając na jakiś rodzaj odpowiedzi od niego. Kalona nieco pokiwał głową. - Tak. - Specjalnie? Wyglądał na trochę rozbawionego. - Tak, to mój wybór mnie tutaj przywiódł. - Więc, dlaczego to zrobiłeś? Czego chciałeś? W jego urodzie zaszła kolejna zmiana. Rozbłysnął błyskiem, który mógł pochodzić tylko od nieśmiertelnego. Kalona wstał, rozłożył szeroko swoje ręce, podczas gdy jego skrzydła się rozpościerały, rozprzestrzeniając dookoła niego z przepychem, który sprawiał, że było mi ciężko patrzeć na niego i niemożliwym dla mnie było odwrócić wzrok. - Wszystkiego! - Krzyknął głosem boga. - Chciałem wszystkiego! I następnie stał przede mną, lśniący anioł - w ogóle nie upadły, po prostu cudowny tutaj, w zasięgu ręki. Wystarczająco śmiertelny, by go dotknąć, ale zbyt piękny, by być czymkolwiek niż tylko bogiem. - Jesteś pewna, że nie możesz mnie pokochać? - Popchnął mnie w swe ramiona. Jego skrzydła przesunęły się w dół i objęły mnie swoją delikatną ciemnością, to pokrycie było bezpośrednio sprzeczne z cudownym, bolesnym chłodem jego ciała, które zaczynałam tak dobrze znać. Pochylił się i powoli, jakby dawał mi czas na wyszarpnięcie się, przeniósł swoje usta w dół na moje. Kiedy nasze wargi się spotkały, pocałunek zapłonął zimnem i gorącem, które przeszło przez moje ciało. Poczułam swój upadek. Jego ciało, jego dusza, było wszystkim, co znałam. Chciałam się przycisnąć do niego, sprawić, by on się we mnie zagubił. Pytaniem było nie, czy mogę go pokochać, lecz jak mogłam go nie kochać? Przez wieki go obejmując - posiadając go - kochając go - może to było niewystarczające. Przez wieki go obejmując… Ta myśl we mnie wystrzeliła. A-ya została stworzona, by go kochać i obejmować go przez wieczność. Oh, Bogini! Wołał mój umysł, naprawdę jestem A-ya? Nie. Nie mogłam nią być. Nie pozwolę sobie nią być. Przesunęłam się ku niemu. Nasz uścisk był taki zupełny i namiętne poddanie się mojej nagłej odmowie złapało go z zaskoczenia. Zatoczył się do tyłu, pozwalając mi wyślizgnąć się z podwójnego uścisku jego rąk i skrzydeł. 215

Osaczona

- Nie - Potrząsnęłam swoją głową tam i z powrotem jak szalona kobieta. Nie jestem nią! Jestem Zoey Redbird i jeśli kogoś kocham to, dlatego, że jest wart tej miłości, a nie dlatego, że jestem kawałkiem błota, który został powołany do życia. Jego bursztynowe oczy się zwęziły, gdy jego twarz rozświetlił gniew. Zaczął iść w moim kierunku. - Nie! - Krzyknęłam. Obudziłam się wstrząśnięta dźwiękiem, jaki wydawała Nala, sycząc jak szalona i ktoś siedział z boku mojego łóżka, starając się obronić przed moimi machającymi na wszystkie strony rękami. - Zoey. Wszystko w porządku. Obudź się! Oh! Cholera! - Powiedział facet, gdy moja pięść zetknęła się z jego policzkiem. - Odejdź ode mnie! - Krzyczałam. Uwięził oba moje nadgarstki w swojej dłoni. - Nie żartuj! - Następnie sięgnął i włączył moją lampkę nocną. Zamrugałam i spojrzałam na faceta, który siedział na moim łóżku masując swój policzek. - Stark, co do cholery robisz w moim pokoju?

216

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY - Przechodziłem przez hol na zewnątrz i usłyszałem przeraźliwe miauczenie i syczenie, a potem ty zaczęłaś krzyczeć. Myślałem, że masz kłopoty. - Stark spojrzał na moje mocno zasłonięte okno. - Może Kruk Prześmiewca dostał się tutaj. Koty naprawdę ich nienawidzą, no wiesz. W każdym bądź razie, wpadłem tu siłą. - Właśnie przechodziłeś obok mojego pokoju o... - spojrzałam na zegarek. W południe? Wzruszył ramionami, a jego usta przechyliły się w górę w tym jego zarozumiałym uśmiechu, który tak lubiłam. - No cóż, właściwie, to było zaplanowane a nie przypadkiem. - Możesz mnie już puścić - powiedziałam. Niechętnie rozluźnił chwyt na moich nadgarstkach, ale mnie nie puścił. Musiałam wyciągnąć ręce z jego uścisku. - To musiał być straszny koszmar - powiedział. - Taa, był - podciągnęłam się, więc leżałam na oparciu mojego łóżka. Nala zadomowiła się na poduszce i zwinęła się obok mnie. - Więc, o czym był? Zignorowałam jego pytanie i powiedziałam: - Co ty tutaj robisz? - Powiedziałem Ci. Usłyszałem stąd i... - Nie, mam na myśli, co robiłeś na zewnątrz, za moimi drzwiami? I jest południe. Wszyscy czerwoni adepci, których znam, nie czują się dobrze w świetle słonecznym i naprawdę śpią o tej porze. - Taa, mogłem spać, ale nieważne. I na zewnątrz nie ma światła słonecznego. Wszystko jest szare i skute lodem. - Jeesh, burza lodowa wciąż trwa? - Taa, dzisiaj przesuwa się kolejny front. To musi być do bani dla ludzi, radzić sobie z tym bałaganem bez wszystkich generatorów i rzeczy, które ma ta szkoła. 217

Osaczona

To, co powiedział sprawiło, że zastanawiałam się, czy siostry mają generator w ich opactwie. Naprawdę musiałam porozmawiać z siostrą Mary Angelą. Porozmawiać z nią? Do diabła, musiałam się tam dostać. Tęskniłam za babcią i byłam naprawdę poważnie chora, czując się cały czas, jakbym była w niebezpieczeństwie. Niewiarygodnie zmęczona, ziewnęłam. Jak długo spałam? Policzyłam w głowie, że jakieś pięć godzin. Ugh. I cały ten czas spędziłam śniąc o Kalonie, co nie było takie regenerujące. - Hej, wyglądasz na zmęczoną - powiedział Stark. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Dlaczego tutaj przyszedłeś? Mam na myśli naprawdę. Gapił się na mnie i wziął głęboki wdech. Potem powiedział. - Musiałem Cię zobaczyć. - Dlaczego? Jego brązowe oczy spotkały moje. Wyglądał tak jak przed swoją śmiercią zanim stał się nieumarłym Starkiem, co było kłopotliwe. Po chwili jego oczy stały się normalne i nie było przerażającej ciemności pulsującej w cieniu dookoła niego. Tylko czerwony zarys jego tatuażu przypominał mi, że jest inny od dzieciaków, które obdarzyły mnie sekretem i poprosiły o pomoc tylko parę nocy temu. - Oni sprawiają, że mnie nienawidzisz - wypaplał. - Jacy oni? I nikt nie zmusza mnie do sprawiania, bym czuła cokolwiek. Kiedy to powiedziałam, obraz mnie w ramionach Kalony pojawił się w moich myślach, ale umyślnie oddaliłam go od siebie. - Oni „Wszyscy” - powiedział. - Oni powiedzą Ci, że jestem potworem, a Ty im uwierzysz. Cały czas patrzyłam na niego, cicho i spokojnie. Pierwszy odwrócił wzrok. - Powinnam myśleć, że może ty robisz rzeczy jak ugryzienie Beccy i wałęsasz się przy Kalonie z Twoim darem nie „mogę-ominąć-żadnego-celu” i kłaniając się ze związanymi rękoma, będąc gotowy do strzału. To może „Oni” myślą, że już nie jesteś takim miłym facetem - powiedziałam. - Czy ty zawsze mówisz dokładnie to, co myślisz? - No cóż, nie, ale staram się być szczera. Zrozum, jestem bardzo zmęczona i właśnie miałam straszny sen. Rzeczy, które dzieją się tu dookoła nie są dobre. Jestem zdezorientowana w kilku sprawach. A Ty przyszedłeś do mnie. Nie

218

Osaczona

przywołam Cię, mówiąc „Hej Stark, dlaczego nie zakradniesz się do mojego pokoju?” Więc nie mam nastroju, by grać w jakieś gry. - Nie zakradłem się - powiedział. - Nie sadzę, że ta część jest naprawdę ważna - powiedziałam. - Przyszedłem tu, bo sprawiłaś, że czuję - wypaplał na jednym wdechu. - Sprawiam, że czujesz, ale co? - Po prostu czuję. - Potarł dłonią o jego brew, jakby mógł mieć ból głowy. Odkąd umarłem i potem wróciłem, jest tak, jakby część mnie została martwa. Nie byłem w stanie nic czuć. Albo przynajmniej nic dobrego. - Mówił w krótkich, naciąganych zdaniach, jakby to, co miał do powiedzenia było dla niego trudne. - Ok, taa, mam pragnienie. Zwłaszcza, kiedy nie piłem ostatnio krwi. Ale to nie jest naprawdę „uczucie”. To tylko reakcja. No wiesz - jedzenie, spanie, życie, śmierć. To automatyczne. - Skrzywił się i spojrzał gdzieś z dala ode mnie. - To automatyczne dla mnie wziąć, co chcę. Jak z tej dziewczyny. - Becca - mój głos był zimny. - Ma na imię Becca. - Ok, więc ma na imię Becca. Jego wyraz twarzy stwardniał. Nie wyglądał przerażająco i nie miał czerwonych oczu, ale wyglądał jak kompletny palant, a ja byłam wystarczająco zmęczona, żeby mnie to wkurzyło. - Zaatakowałeś ją. Użyłeś wobec niej siły. Zrozum, to bardzo proste. Jeśli nie chcesz, żeby ludzie mówili o Tobie źle, musisz przestać czynić złe rzeczy powiedziałam. Jego oczy zabłysły i zobaczyłam czerwony błysk w ich głębi. - Spodobałoby się jej. Jeśli Ty i ten wojownik przybylibyście pięć minut później, nie widzielibyście jej ze mną. - Żartujesz sobie ze mnie? Myślisz, że kontrolowanie myśli jest grą miłosną? - Czy była smutna, kiedy zobaczyłaś ją w środku? Czy mówiła, że jestem gorący i jak bardzo mnie pragnie? - Stark cisnął we mnie pytaniem. - I myślisz, że to sprawia, że jesteś ok? Zrobiłeś bałagan w jej myślach, by chciała być z Tobą. W każdej definicji to się nazywa przemocą i jest złe. - Pocałowałaś mnie, tuż po tym, a ja nie zrobiłem bałaganu z Twoimi myślami! - Taa, no cóż, naprawdę ostatnio poważnie powinnam zakwestionować swój gust do facetów. Ale mogę Ci przysiąc, że teraz nie mam żadnego pragnienia, by rzucić się w Twoje ramiona. Wstał gwałtownie, odsuwając się od mojego łóżka. 219

Osaczona

- Nie wiem, do diabła, co ja właściwie tutaj robię. Jestem kim jestem, i nic tego nie zmieni. - Totalnie wkurzony, zaczął iść w kierunku drzwi. - Możesz to zmienić. Powiedziałam te słowa delikatnie, ale wydawało się, że zabłysnęły w powietrzu miedzy nami i owinęły się dookoła Starka, zmuszając go do zatrzymania. Przez chwilę tylko tam stał, pięści zacisnęły się po jego bokach, zgarbił się, jakby walczył ze sobą. Wciąż stojąco mnie tyłem, powiedział. - Rozumiem co chcesz mi powiedzieć. Kiedy mówisz mi takie rzeczy jak te, sprawiasz, że znowu czuję. - Może, dlatego, że jestem jedyną osoba, która mówi Ci teraz prawdę. Kiedy to powiedziałam, miałam wrażenie, że wypowiadam słowa Nyks, jakby to ona mówiła. Wzięłam głęboki wdech i spróbowałam się skupić, ale nawet będąc zmęczona i ranna i mając mieszane uczucia o różnych sprawach, podążyłam za nicią, która została rozwinięta przede mną i próbowałam zszyć razem pozostałe fragmenty człowieczeństwa Starka. - Nie sądzę, że jesteś potworem, ale nie sądzę również, że jesteś miłym facetem. Widzę kim jesteś i wierzę w to, co możesz wybrać. Stark, czy Ty nie rozumiesz? Kalona i Neferet pozostawiają Cię takim, bo chcą Cię wykorzystać. Jeśli nie chcesz stać się potworem wykreowanym przez nich, to musisz wybrać inną drogę i walczyć przeciwko nim, przeciwko ciemności, która im towarzyszy. - Westchnęłam, szukając dobrych słów. - Nie widzisz, jeśli dobrzy ludzie nic nie zrobią, zło wygra. Musiałam trafić w czuły punkt Starka, bo powoli odwrócił się twarzą do mnie. - Ale ja nie jestem dobrą osobą. - Byłeś dobrym facetem zanim to wszystko się zaczęło. Wiem, że byłeś. Nie zapomniałam, tak jak Ci obiecałam. A Ty możesz być dobrym facetem. - Kiedy słyszę jak to mówisz, prawie w to wierzę. - Wiara to pierwszy krok. Czyn to drugi. - Spauzowałam i nic nie powiedziałam, więc wypełniłam martwe powietrze jakimś bełkotem, który dryfował w moich myślach. - Przestałeś już myśleć o tym, dlaczego trzymamy się razem? Jego uśmiech był jak Złego Chłopca. - Taa, myślę, że to, dlatego, że jesteś taka cholernie gorąca. Próbowałam, niestety nieskutecznie, nie uśmiechać się do niego. - No cóż, taa, a tak poza tym. Wzruszył ramionami. 220

Osaczona

- To, że jesteś gorąca jest dla mnie wystarczające. - Dzięki. Ale właściwie, nie to miałam na myśli. Myślałam o tym, że mamy coś do zrobienia w sprawie Nyks i tego, że jesteś dla niej ważny. Uśmiech Starka natychmiast zbladł. - Bogini nie chce mi pomóc. Już nie. - Myślę, że byłbyś zaskoczony. Pamiętasz Afrodytę? Przytaknął. - Tak, raczej. Jest naprawdę zarozumiałą laską, która obecnie myśli, że jest kochana przez Boginię. - To Afrodyta. Ona i Nyks to lubią. - Skrzyżowałam palce. - Jesteś pewna? - Całkowicie - powiedziałam i nie mogłam powstrzymać olbrzymiego ziewnięcia, które mnie przejęło. - Przepraszam, nie spałam ostatnio zbyt długo. Pomiędzy całym tym stresem dookoła mnie, zranieniem i bardzo poważnie złymi snami, sen nie jest mi zbyt przyjazny. - Czy mogę Cię zapytać coś o Twoich snach? Wzruszyłam ramionami i przytaknęłam śpiąco. - Czy był w nich Kalona? Zamrugałam zaskoczona. - Dlaczego się o to pytasz? - Bo on tak robi. Dostaje się do snów ludzi. - Był w Twoich snach? - Nie, nie w moich. Ale słyszałem jak adepci mówili, że definitywnie był w ich snach, tylko, że oni to lubili bardziej niż Ty. Pomyślałam o tym, jak seksowny był Kalona i jak łatwe byłoby dla mnie poddać się jego hipnotycznym zdolnościom. - Taa, założę się, że tak jest. - Chciałbym Ci coś powiedzieć, ale nie chcę, żebyś pomyślała, że zmyślam, by Tobą wstrząsnąć. - O co chodzi? - Wyglądał na bardzo zakłopotanego, jakby to, co miał powiedzieć sprawiało, że stawał się naprawdę nerwowy. - Jest trudniej dostać mu się do Twojego snu, jeśli nie śpisz sama. Gapiłam się niego przenikliwie. Miał rację. Brzmiało to, jakby facet próbował dostać się do łóżka dziewczyny (i do majtek). - Nie spałam sama za pierwszym razem, kiedy to się zdarzyło powiedziałam. - Byłaś z facetem? 221

Osaczona

Poczułam, że moje policzki stają się cieplejsze. - Nie, byłam z moją współlokatorką. - To musi być facet. Jest tak jakby nie chciał rywalizować czy coś. - Stark to brzmi całkowicie jakbyś pieprzył o jakiś niestworzonych rzeczach. Uśmiechnął się. - Czy to pieprzenie to naprawdę dobre słowo? - To moje słowo - powiedziałam. - I skąd do diabła znasz takie rarytasy o Kalonie? - On wiele przy mnie mówi. Jest prawie tak, jakby nie zauważał, że czasem tam jestem. Słyszałem jak rozmawiał z Rafaimem o snach. Kalona powiedział, że myślał, by umieścić strażników Kruków między damskim i męskim akademikiem, by trzymać ich z daleka od siebie, ale zdecydował, że tego nie zrobi, bo naprawdę nie ma powodu, by kontrolować adeptów „poprzez bycie albo nie bycie w ich snach”. - Ohyda - powiedziałam. - A co z profesorami? Też są pod jego kontrolą? - Prawdopodobnie. Chociaż żaden z nich nie stanął przeciwko niemu albo Neferet. Oczekiwałam, że Stark zacznie bronić się przed pytaniem, ale wydawało się, że musiał coś przemyśleć i mówił jakby nie miało to dużego znaczenia, bym dowiedziała się o tych sprawach. Więc zdecydowałam się sprawdzić jak wiele mogę się dowiedzieć. - A co z Synami Erebusa? Widziałam jednego, kiedy dotarliśmy do szkoły, ale od tamtej pory ich nie widziałam. - Nie zostało ich wielu - powiedział Stark. - Co masz na myśli? - To, że kilku z nich nie żyje. Kiedy Szekina upadła, Ate oszalał i poprowadził atak przeciwko Kalonie, ale wydaje mi się, że Kalona jej nie zabił. - Nie. Neferet zabiła Szekinę. - Huh, no cóż, to coś wyjaśnia. Neferet jest mściwą suką. - Myślałam, że jesteś jednym z jej pupilków. - Nie. - Jesteś pewny? - Tak. - Czy ona o tym wie? - Zapytałam. - Nie - powiedział. - Pamiętam coś, co powiedziałaś mi przed śmiercią. Próbowałaś mnie ostrzec przed Neferet. 222

Osaczona

- Taa, też to pamiętam. - No cóż, miałaś rację. - Stark, ona się zmieniła, czyż nie? Mam na myśli, że nie jest już tylko Wampirzą Wyższą Kapłanką - powiedziałam. - Ona nie jest normalna, to na pewno. Jej siła jest dziwaczna. Przysięgam, że potrafi szpiegować ludzi lepiej niż Kalona. - Spojrzał gdzieś z dala ode mnie, a kiedy napotkał znowu mój wzrok, jego dusza była głęboko smutna. Chciałbym, żebyś była tam zamiast Neferet. - Była tam? - Zapytałam, ale ucisk w gardle powiedział mi, że wiem dokładnie co ma na myśli. - Obserwowałaś moje ciało, czyż nie? Tą kamerką. - Taa, - powiedziałam delikatnie. - Jack ją zainstalował. Nie chciałam zostawić Cię samego i to był najlepszy sposób, bym nie spuszczała Cię z oczu. Potem moja babcia miała wypadek i to wszystko zwariowało... Przepraszam. - Ja też przepraszam. Że to wszystko nie stało się inaczej, jeśli byłabyś tam Ty zamiast niej otworzyłbym oczy, by zobaczyć. Chciałam zadać mu pytanie o to, co właściwie dzieje się podczas tego całego umierania i stawania się nieumarłym, tak jak chciałam zadać mu pytanie o Neferet, ale jego oczy były wyizolowane i przepełnione bólem. - Zrozum - powiedział, gwałtownie zmieniając temat - musisz się trochę przespać. Też jestem zmęczony. Może prześpimy się razem. Będziemy tylko spać. Obiecuję, że nie będę niczego próbował. - Nie sądzę - powiedziałam. - Więc wolisz, by Kalona pokazał się znowu w Twoich snach? - Nie, ale ja, no cóż, ja, uh, nie sądzę, żeby Twoje spanie ze mną to był dobry pomysł. Jego wyraz twarzy stwardniał i stał się znowu zimny, ale mogłam widzieć ból, który wciąż był w jego oczach. - Bo myślisz, że nie dotrzymam obietnicy. - Nie, bo nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział, że tutaj byłeś - powiedziałam szczerze. - Wyjdę zanim ktokolwiek się dowie - powiedział cicho. I nagle znałam moją odpowiedź, czy może to przechylić się na walkę z jego człowieczeństwem. Ostatnie dwie linijki wiersza Kramishy zabrzmiały w mojej głowie: A człowieczeństwo ją ocali Lecz czy ona ocali mnie? I wiedziałam, co muszę zrobić.

223

Osaczona

- Dobrze, w porządku. Ale naprawdę musisz wyjść stąd wcześnie, zanim ktokolwiek Cię zobaczy. Jego oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu, a potem jego usta skrzywiły się w jego zarozumiały uśmiech Złego Chłopca. - Naprawdę? - Niestety, tak. Teraz, chodź tu, bo zasnę w połowie rozmowy z Tobą. - Super! Nie musisz mi mówić dwa razy. Jestem potworem, a nie debilem. Ruszył szybko z powrotem do łóżka. Przesunęłam się, a Nala zerwała się, co ją wkurzyło. Gderając, wyścieliła się na końcu łóżka, robiąc trzy szybkie kółka i przysięgam, że zasnęła znowu zanim jej głowa opadła na jej łapki. Spojrzałam z niej na Starka i prędko wyrzuciłam ręce w jego stronę zanim mógł się ułożyć do snu. - Co? - Powiedział. - Najpierw musisz pozbyć się tego łuku i strzał, które praktycznie wyrastają z Twoich pleców. - Oh, dobrze. - Ściągnął przez głowę skórzany pokrowiec, w którym trzymał łuk i kołczan strzał i położył je na podłodze obok łóżka. Kiedy wciąż nie ruszyłam moich ramion, powiedział: - Co znowu? - Nie wejdziesz do mojego łóżka w butach. - Cholerka. Przepraszam - wymruczał, wykopując buty. Potem spojrzał na mnie. - Czy mam coś jeszcze zdjąć? Zmarszczyłam się na niego. Jakby nie był już wystarczająco gorący w jego czarnej koszulce, dżinsach i z jego skrzywionym uśmiechem? Ale nie ma mowy, bym mu o tym powiedziała. - Nie. Nie musisz zdejmować już nic więcej. Jej, już wskakuj tu. Jestem naprawdę zmęczona. Wślizgnął się do łóżka obok mnie, zorientowałam się jak małe było moje łóżko, kiedy dzieliło się je z facetem. Musiałam przypomnieć sobie, że byłam zmęczona, a ten cały sposób spania Starka ze mną jest po to, bym odpoczęła. - Możesz zgasić światło? - Zapytałam go. Sięgnął do lampki i ją zgasił. - Więc, myślisz, że pójdziesz jutro na zajęcia? - Zapytał. - Taa, tak przypuszczam. - Potem, ponieważ nie chciałam mówić o tym, że chcę iść na zajęcia tak wcześnie po tym jak zostałam zraniona tak mocno, dodałam: - I muszę pamiętać, żeby spojrzeć do Hammera, którym Darius nas przywiózł. Myślę, że zostawiłam w nim torebkę. Albo chociaż mam nadzieję, że tam, bo jeśli ją zgubiłam, to będzie do bani. 224

Osaczona

- Teraz mnie to przeraża - powiedział Stark. - Co Cię przeraża? - Torebki lasek. Albo przynajmniej te wszystkie rzeczy, które Wy ludzie w nich trzymacie. - My ludzie? Jej. Jesteśmy dziewczynami, a torebki po prostu zawierają dziewczęce rzeczy. - Jego normalnie brzmiący głos spowodował, że się uśmiechnęłam. - Tam nie ma tylko normalnych rzeczy - powiedział. I przysięgam, że poczułam jak zadrżał. Zaśmiałam się tym razem na głos. - Moja babcia powiedziałaby, że jesteś Zagadką. - Czy to dobrze, czy źle? - Zagadka to coś, co musisz rozwikłać, nawet coś paradoksalnego. Na przykład, mamy tutaj macho, niebezpiecznego wojownika, który nie może nie trafić w cel, ale całkowicie świruje z powodu torebek dziewczyn? To jakby były Twoimi pająkami. Zdusił śmiech. - Moimi pająkami? Co to znaczy? - No cóż, ja nie lubię pająków, w ogóle. - Zadrżałam jak on to niedawno zrobił. - Oh, łapię o co chodzi. Taa, torebki są moimi pająkami. Naprawdę dużymi pająkami, które otwierasz i są wypełnione dużą ilością małych pająków. - Dobra! Dobra! Całkowicie mnie przerażasz. Zmieńmy temat. - Brzmi dla mnie dobrze. Więc... Myślę, że musisz być dotykana, kiedy śpisz, żeby to naprawdę zadziałało. - Jego głos brzmiał dziwnie intymnie z ciemności obok mnie. - Taa, pewnie. - Mój żołądek podszedł mi do gardła, ale nie tylko, dlatego, że mówiliśmy o pająkach. Jego westchnienie było ciężkie i przepełnione cierpieniem. - Mówię Ci prawdę. Więc, dlaczego to nie działa, kiedy tylko śpisz ze współlokatorką? Musisz być dotykana. Dziewczyna z chłopakiem. Myślę, że chłopak z chłopakiem też zadziała, jeśli to byłby Damien i jego chłopak. Albo nawet dziewczyna z dziewczyną, jeśli byłyby razem. - Spauzował. - Myślę, że bełkoczę. - Myślę, że tak. - Obecnie, bełkotanie objawiało się zazwyczaj u mnie przy zdenerwowaniu i było to niezwykłe spotkać kogoś innego, kto też bełkotał w zdenerwowaniu. 225

Osaczona

- Naprawdę nie musisz się mnie bać. Nie skrzywdzę Cię. - Bo wiesz, że mogę skopać Ci tyłek żywiołami? - Bo dbam o Ciebie - powiedział. - A Ty zaczęłaś dbać o mnie, czyż nie? To znaczy zanim to wszystko mi się stało. - Tak. - Z drugiej strony, teraz miałam wspaniałą możliwość, by wspomnieć o małym fakcie, że ja i Erik wróciliśmy do siebie. I może nawet powiedzieć o Heathu (Albo może nie.) Z drugiej strony, próbowałam naprawić człowieczeństwo tego dzieciaka, albo brak tego, ale prawdopodobnie nie pomogłoby mi powiedzenie teraz: „Hej, śpię z Tobą i dbam o Ciebie, ale mam chłopaka. Albo nawet dwóch”. I poza tym, musiałam zacząć być ze sobą szczera. Erik wydawał się dla mnie taki idealny, on jest tym, z którym powinnam być, tak mówią wszyscy. Wiec dlaczego zawsze lubię innych facetów, także, nawet przed tym zanim zaczynają grać niewiarygodnie zaborczych? Nie mówiłam jedynie o Heathu, ale o Lorenie i potem Starku. Jedyna rzecz o jakiej mogłam pomyśleć to, to, że czegoś musiało brakować Erikowi, albo w innym przypadku zmieniałam się w niegrzeczną poczwarę. Mówię tak na serio. Nie czułam się jak niegrzeczna poczwara. Czułam się jak dziewczyna, która lubi więcej niż jednego chłopaka. Przesunął się w łóżku do mnie i próbowałam nie podskoczyć, kiedy poczułam, że jego ramię podnosi się. - Chodź tu. Możesz położyć głowę na mojej piersi i zasnąć. Będę Cię chronił. Obiecuję. Wypchnęłam z myśli problem z Erikiem i pomyślałam, dlaczego nie - no właściwie byłam już z nim w łóżku - więc przysunęłam się. Położył ramię na mnie i próbowałam się zrelaksować obok niego z głową odpoczywającą na jego klatce piersiowej. Zastanawiałam się, czy było mu wygodnie. Czy byłam ciężka? Czy byłam zbyt blisko niego? Nie wystarczająco blisko? Potem jego ręka podniosła się i odnalazła moją głowę. Najpierw myślałam, że przesunie moją głowę (bo jest zbyt ciężka), albo mnie udusi, dlaczego nie. Więc byłam zaskoczona, kiedy zaczął głaskać moje włosy jakbym była płochliwym koniem. - Masz naprawdę piękne włosy. Czy powiedziałem Ci o tym zanim umarłem, czy tylko o tym pomyślałem? - Musiałeś jedynie o tym pomyśleć - powiedziałam.

226

Osaczona

- Powiedziałbym Ci, że wyglądałaś naprawdę seksownie, kiedy widziałem Cię dzisiaj nagą, ale prawdopodobnie nie byłoby to stosowne, kiedy leżymy w łóżku, ale nie robimy nic. - Nie - sztywniejąc, byłam gotowa wydostać się spod jego ramienia. - Nie byłoby to stosowne. Jego klatka zahuczała pod moim uchem, kiedy zdusił śmiech. - Zrelaksuj się, ok? - Więc nie mów o tym, że widziałeś mnie nagą. - Dobrze. - Przez chwilę głaskał moje włosy w milczeniu, a potem powiedział, - Ten Kruk Prześmiewca zranił Cię bardzo mocno. To nie było pytanie, ale odpowiedziałam: - Taa. - Kalona nie chciał, by Cię zraniono, więc wejdzie w niezłe gówno, kiedy tu wróci. - Nie wróci tu. Zabiłam go. Spłonął doszczętnie - powiedziałam po prostu. - To dobrze - powiedział. - Zoey, czy spełnisz jeszcze jedną obietnicę? - Przypuszczam, że tak, ale nie wyglądałeś na w stu procentach zadowolonego, kiedy dotrzymałam obietnicy. - Będę szczęśliwy, jeśli spełnisz tą. - Co tym razem? - Obiecaj mi, że jeśli stanę się prawdziwym potworem, mnie też spalisz. - Ta obietnica sprawia, że nie czuję się komfortowo w tej sytuacji powiedziałam. - No cóż, pomyśl o tym, bo to jest obietnica, którą będziesz musiała spełnić. Znowu zapadła cisza. Jedynym dźwiękiem w moim pokoju było delikatnie chrapanie Nali u stóp mojego łóżka i równe bicie serca Starka pod moim uchem. Wciąż głaskał moje włosy i nie trwało długo zanim moje powieki stały się niewiarygodnie ciężkie. Ale zanim zasnęłam chciałam usłyszeć od niego jeszcze jedno. - Czy zrobisz coś dla mnie? - Zapytałam śpiąco. - Myślę, że zrobiłbym dla Ciebie prawie wszystko. - Przestań nazywać się potworem. Jego ręka zatrzymała się na moment. Przesunął się delikatnie i poczułam jego usta na moim czole. - Idź już spać. Będę miał na Ciebie oko.

227

Osaczona

Zasnęłam, kiedy wciąż delikatnie głaskał moje włosy. Kalona nie wszedł tym razem do moich snów.

228

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Starka nie było, gdy się obudziłam. Czułam wielkie odnowienie, ale również głód, przeciągnęłam się i ziewnęłam, podczas gdy znalazłam strzałę leżącą na poduszce obok mnie. Złamał ją na pół, co natychmiast przyciągnęło moją uwagę. Mam na myśli, że jestem z miasta Broken Arrow (Złamana Strzała). Wiem, co symbolizuje złamana strzała, oznacza pokój, koniec walki. Pod strzałą była złożona notatka z napisanym na niej moim imieniem. Otworzyłam ją i zaczęłam czytać: Przyglądałem się tobie jak spałaś, wyglądałaś na całkowicie spokojną. Żałuje, że nie mogłem zamknąć oczu i poczuć spokoju. Nie mogłem. Nie czuje nic, kiedy nie jestem z tobą, to wszystko, co mogę zrobić, a nawet wtedy wszystko, co mogę zrobić to, nie myśleć, że mogę nienawidzić, przynajmniej nie teraz. Więc zostawiam to i mój spokój z Tobą. Stark - Co to do cholery ma znaczyć? - Spytałam Nalę. Moja kicia kichnęła, „zamiauczała” gderliwie na mnie, zeskoczyła z łóżka i poszła do swojej miski z jedzeniem. Spojrzała na mnie, mrucząc jak szalona. - Tak wiem, też jestem głodna. - Nakarmiłam swojego kota i myślałam o Starku kiedy się ubierałam, będąc pewna, że to będzie bardzo dziwny dzień w szkole. - Dzisiaj wynosimy się stąd. - Powiedziałam odzwierciedlając stanowczość, potem użyłam prostownicy, aby choć w połowie ułożyć sobie włosy. Pospiesznie zeszłam na dół i pojawiłam się w kuchni, w samą porę, aby złapać moje ulubione płatki zbożowe Count Chocula, dołączając do bliźniaczek, których głowy były blisko siebie w trakcie szeptów i patrzenia w zdenerwowaniu. - Hej, wam - powiedziałam siadając obok nich, nalewając sobie olbrzymią miskę pysznej czekoladowej przyjemności. - Co się dzieje? Słyszalnie tylko dla moich uszu, Erin powiedziała: - Zobaczysz, co się dzieje, jak tylko posiedzisz tu parę minut. 229

Osaczona

- Ta, obserwuj ptasich ludzi - szepnęła Shaunee. - Dobraaaa - powiedziałam wolno dolewając sobie mleka do płatków, przyglądałam się dzieciakom wokoło nas, mając nadzieje, że byłam kompletnie nonszalancka. Z początku naprawdę nie zauważyłam niczego. Dziewczyny były zajęte, chwytaniem proteinowych batonów, albo płatków, lub jakiegokolwiek śniadaniowego ulubionego jedzenia. Potem zdałam sobie sprawę, że to, co widziałam nie było dziwne, a właśnie w tym problem, że nie było. Nie było żadnego typowego żartowania z tego, co się wokół dzieje, żarty z czyichś włosów, albo jak ktoś mówi do czyjeś mamy, by była cicho. Nikt nie rozmawiał o chłopcach. W ogóle. Nikt nie narzekał, że nie ma zrobionej pracy domowej. Tak naprawdę nikt nie mówił za wiele o czymkolwiek. Oni właściwie tylko przeżuwali, oddychali i uśmiechali się. To wszystko. Obdarzyłam Bliźniaczki spojrzeniem typu „Co się kurwa dzieje?” - Ptasi ludzie - powiedziała bezgłośnie Erin w chwili, kiedy Shaunee skinęła głową. - To jest prawie tak bardzo wkurzające jak ten dupek Stark - szepnęła Erin Starłam się nie brzmieć znacznie na winną, gdy powiedziałam: - Stark? Co z nim? - Ten dupek przyszedł tutaj, kiedy byłaś wciąż na górze. Jakby to miejsce było jego i nie dbał o to, kogo zgwałci, czy zagarnie jakąś biedną, bezradną, ptasią dziewczynę - powiedziała Shaunee, wciąż cichym głosem. - Tak, powinnaś zobaczyć Beccky, ona lata za nim ja terier. - Powiedziała Erin. - A co on zrobił? - Spytałam wstrzymując oddech. - To było żałosne. Ledwie spojrzał na nią. - Powiedziała Shaunee. - Powiedzmy, że została wykorzystana, a następnie wyrzucona jak zasmarkana szmata - powiedziała Erin. Starałam się odkryć, co mogłam powiedzieć, by dowiedzieć się czegoś więcej o tym, co zrobił Stark lub czego nie zrobił, tak, by Bliźniaczki nie dowiedziały się, że zależy mi na nim tak bardzo, jak mi zależało, więc pomyślałam, że może powinnam powiedzieć coś w rodzaju może słów wstawienia się za Starkiem, kiedy oczy Erin stały się dzikie i szurnięte, kiedy patrzyła za mnie. - Cóż, o cholernym wilku mowa - powiedziała Shaunee głosem najbardziej złośliwej dziewczyny. - Dosłownie - dodała Erin. 230

Osaczona

- Zły stół - powiedziała Shaunee - Twoje sługusy są wszędzie tam i tam. Machnęła ręką wokół pokoju, na wszystkie dziewczyny, które przestały jeść i gapiły się na mnie. - Nie tutaj. Odwróciłam się na krześle i spojrzałam na Starka. Nasze oczy się spotkały. Jestem pewna, że moje były rozszerzone i zaskoczone. Jego były wnikliwe i serdeczne, prawie mogłam usłyszeć pytanie w nich. Ignorując wszystkich w pokoju powiedziałam: - Cześć Stark. - Nie uważałam przy tym, aby mój głos nie był zbyt przyjemny albo lodowaty. Powiedziałam cześć do niego tak, jak do każdego innego dzieciaka. - Wyglądasz lepiej, niż kiedy ostatnim razem się widzieliśmy - powiedział. Mogłam poczuć jak moje policzki rozgrzewają się. Ostatnim razem, kiedy się widzieliśmy byliśmy razem w łóżku. Podczas kiedy nadal wpatrywałam się w jego oczy, próbując wymyślić, co do diabła mogłam mu powiedzieć na oczach wszystkich, Erin odezwała się. - Wielkie zaskoczenie, że wygląda lepiej, niż kiedy chrupałeś Beccky wczoraj wieczorem. - Tak, przyglądanie się temu było wystarczające, by wywołać u każdego zły wygląd. Stark odwrócił wzrok ze mnie. Zobaczyłam przebłysk niebezpiecznego szkarłatu, kiedy wytężył wzrok na Bliźniaczki. - Rozmawiam z Zoey, a nie z żadną z was. Więc nie wpieprzajcie swoich tyłków. Było coś w jego głosie, co było dogłębnie przerażające. Nie krzyknął. Jego wyraz twarzy ledwie zmienił się. Natomiast promieniował strasznym odczuciem, wijącego się węża, wkurzonego, śmiertelnego i na skraju ataku. Spojrzałam z bliska na niego i dostrzegłam drobną falę powiewu wokół niego, jak ogrzewające uderzenia wbijające się w cynowy dach latem. Nie wiem czy Bliźniaczki dostrzegły to, ale z pewnością coś wyczuły. Obie zbladły, ale ledwie poświęciłam popatrzyłam na nie. Kluczowy był Stark, ponieważ wiedziałam, że patrzę na potwora, o którym mówił. Zobaczyłam zmianę, która ogarnęła go prawie natychmiast, przypominał mi Stevie Rae, która odzyskała ponownie człowieczeństwo. Czy to, dlatego przejmowałam się tyle Starkiem? Bo widziałam, że takie same trudności miała Stevie Rae z gniewnymi impulsami, ale zwyciężyliśmy nad nimi, czy wierzyłam, że on też wygra? 231

Osaczona

No cóż, radzenie sobie ze Stevie Rae nauczyło mnie jednej rzeczy na pewno, że adepci w tym stanie mogli być bardzo niebezpiecznymi stworzeniami. Utrzymując mój głos całkowicie spokojny, powiedziałam: - Stark, co chciałeś mi powiedzieć? Widziałam walkę na jego twarzy, jakby dziecko toczył walkę z potworem, który najwyraźniej chciał przeskoczyć stół i ugryź Bliźniaczki. W końcu przesunął swoje spojrzenie z powrotem na mnie. Oczy nadal świeciły mu lekko na czerwono, kiedy powiedział: - Tak naprawdę nie miałem nic do powiedzenia. Znalazłem to. To twoja, czyż nie? - Podniósł rękę i zacisnął w niej moją torebkę. Popatrzyłam na niego, a potem na torebkę i z powrotem na niego. Przypomniałam sobie, co powiedział na temat przerażających torebek, jakbym bała się pająków. Kiedy znowu spojrzałam w jego oczy, uśmiechnęłam się. - Dzięki, to moja - wzięłam ją od niego, jak nasze ręce się otarły, powiedziałam: - Pewien facet powiedział mi kiedyś, że torebki dziewczyny przypominają mu o pająkach. Czerwień odeszła z jego oczu, wprowadzając zmianę. Straszna aura, która go otaczała odpłynęła. Jeden z jego palców zawinął się na mnie, trzymaliśmy się tak tylko chwile. Potem on puścił torebkę i moją rękę. - Pająki? Na pewno dobrze słyszałaś? - Na pewno. Dzięki jeszcze raz za znalezienie jej. Wzruszył ramionami, okręcił się i garbiąc się wyszedł z pokoju. Kiedy tylko wyszedł wszyscy adepci wyłączając Bliźniaczki zaczęli szeptać w podnieceniu, jaki gorący ten Stark jest. Zjadłam moje płatki w ciszy. - Dobra, on jest nadal odrażający - powiedziała Shaunee. - Jest taki jak była Stevie Rae przed swoja przemianą? - Spytała Erin. Skinęłam głową. - W zasadzie tak - obniżyłam głos i dodałam: - Czy zauważyłyście coś w powietrzu wokół niego? Jakby dziwne falowanie albo szczególnie ciemny cień? - Nie, byłam zbyt zajęta myślą, że mnie zje, aby rozglądać się wokół niego. Powiedziała Erin. - Tak samo - powiedziała Shaunee - Więc dlatego on nie wkurza Cię, bo jest jak Stevie Rae przed jej przemianą? Wzruszyłam ramionami i użyłam pretekstu pełnych ust przez Count Chocula, aby nie mówić dużo.

232

Osaczona

- Hej, na serio, wiem o wszystkim, co mówił wiersz Kramishy powiedziała Erin - Ale nie możesz kręcić się wokół niego. On jest całkowicie zły. - Dodatkowo, wiersz nie musiał być o nim - powiedziała Shaunee. - Czy my naprawdę musimy teraz o tym rozmawiać? - Powiedziałam po tym jak przełknęłam. - Nie, on ma zerowe znaczenie dla nas. - Powiedziała szybko Shaunee. - Dokładnie - powiedziała Erin, po czym dodała: - Może faktycznie upewnij się, czy nie ukradł Ci niczego? - Tak, nieważne. - Otworzyłam moją torebkę, zajrzałam do niej, pogrzebałam w niej trochę, powiedziałam na głos inwentarz - Telefon komórkowy… błyszczyk… odjazdowe okulary przeciwsłoneczne… wartościowe rzeczy są, tak, moje pieniądze i prawo jazdy są, i… - nagle urwałam, kiedy znalazłam małą notatkę z narysowaną złamaną strzała. Pod strzałą były słowa: Dziękuję za wczorajszy wieczór. - Co? Znalazłaś coś, co on zwinął? - Spytała Erin, próbując spojrzeć przez stół do mojej torebki. Zamknęłam zamek. - Nie to tylko brudna chusteczka higieniczna. Żałuje, że jej nie zwinął. - Cóż, wciąż mówię, że jest dupkiem - narzekała Erin. Skinęłam głową, zrobiłam mały zgodny dźwięk, kiedy skończyłam jeść swoje płatki, próbując nie myśleć o ciepłej dłoni Starka dotykającej moje włosy. Moje zajęcia, jakby mój nauczyciel od hiszpańskiego profesor Garmy powiedział, gdyby nie zmienił się w dobrego, małego, ptasiego profesora: bueno para me. A najgorsze było to, że Kruk Prześmiewca wydawały się być wszędzie, więc mogłam przekonać się, że to prawie normalnie. Ale prawie potrafi być naprawdę wielkim słowem. Nie pomagało mi to, że mój plan został zmieniony w trakcie semestru, więc byłam w różnych grupach z różnymi dzieciakami, ale żaden z nich nie był Damienem albo Bliźniaczkami. Afrodyty nie było nigdzie widać, co mnie martwiło, od czasu do czasu zastanawiałam się czy ona i Darius nie zostali zjedzeni przez Kruki. Oczywiście znając Afrodytę, byli cały czas w pokoju bawiąc się w lekarza. To były obrzydliwe umysłowe obrazy, wślizgnęłam się za biurko mojej pierwszej lekcji, którą była teraz Literatura. Oh, kiedy Szekina przesunęłam wszystkie moje zajęcia tak, abym mogła chodzić na wyższy poziom Socjologii Wampirów, nie wspominała, że zmiana spowoduje zmianę układu moich lekcji i 233

Osaczona

podwyższenia poziomu Hiszpańskiego. Więc mój żołądek pienił się, kiedy czekałam na Profesor Penthasilea, lepiej znanej jako Prof P, by przydzieliła mi trochę literatury do odpowiednio paskudnych esejów, które wypełniały moją głowę, jakby miały się zemścić. Nie powinnam się obawiać. Prof. P. była tam. Wyglądała jak to ona, cudownie, z własnym stylem. Ale zachowywała się całkowicie jak inny wampir. Prof. P była zdecydowanie najbardziej na luzie, pogodnym nauczycielem, z jakim miałam kiedykolwiek okazję się spotkać, zaczynając od rozdawania godzinnych arkuszy gramatyki. Tak. Spojrzałam na kilka tuzinów stron do wypełnienia. Dobra, niektóre dzieci, cóż zgaduje, że większość dzieci, była na poziomie edukacji w publicznej szkole - nie były, więc tak zszokowane tym przydziałem. Ale to była Prof. P w Domu Nocy! Jedno, co mogłam powiedzieć o Piekielnej Szkole (jak to ludzkie dzieci nazywały), że zajęcia tam nie były nudne. Nawet przy nie nudzących profesorach, Prof. P się wyróżniała. Ona zniewoliła mnie po pierwszych sześćdziesięciu sekundach pierwszego dnia w jej klasie, mówiąc, że mieliśmy przeczytać na dziś Walter Lord’s - A Night to Remember - książkę na temat Tytanica. To było dość odjazdowe zwarzywszy na to, że ona w rzeczywistości żyła w Chicago, kiedy statek zatonął i pamiętała masę zdumiewających faktów na temat, nie tylko ludzi znajdujących się na statku, ale także o tym, jak wyglądało życie na początku XIX wieku i miała znakomite zajęcia. Patrzyłam na swój całkowicie nudny zestaw zadań, podczas gdy ona siedziała przy biurku, biblioteczce, gapiąc się z kamienną miną w ekran monitora. Jej charyzma na dzisiejszych zajęciach definitywnie spadła do skali nauczyciela z jakiejś podrzędnej szkoły. Profesor Penthasilea zdecydowanie została zmieniona osobowość. Klasa od hiszpańskiego była tuż obok. Dostałam Hiszpański II, który był szaleńczo za trudny dla mnie (Do diabła ten Hiszpański, na który chodziłam był już zbyt trudny dla mnie), ale prof. Garmy zmieniła się w nie nauczyciela. Gdzie lekcja była pogrążeniem się, co znaczy zasadniczo wszystko mówione było po hiszpańsku, a nie po angielsku, teraz ona przemknęła nerwowo przez pokój, pomagając dzieciom napisać opis obrazka zawieszonego na tablicy, była na nich grupa kotów, eh, gatos wszystkie splątane włóczką, um, hilo lub czymkolwiek (poważnie nie wiele umiałam z hiszpańskiego). Jej wampirze znaki, wyglądały jak pióra, przypominały mi wcześniej hiszpańskiego ptaka. Teraz wyglądała i

234

Osaczona

grała jakby neurotycznego wróbla, latając od dzieciaka do dzieciaka, w gotowości w trakcie nerwowego niepowodzenia. Ptasi nauczyciel numer dwa. Ale zdecydowanie wolałabym zostać z profesor Garmy w klasie w trakcie myślenia nad hiszpańskim cały dzień, gdyby to mogło mnie powstrzymać przed pójściem na moją trzecią lekcje Zaawansowaną Socjologie Wampirów, którą można było się „domyśleć” miałam z Neferet. Od pierwszego dnia w Domu Nocy, sprzeciwiałam się przed przeniesieniem mnie na wyższy poziom Wampirzej Socjologii. Początkowo, dlatego, że chciałam się wpasować. Nie chciałam być znana, jako dziwna z trzeciego formatu (albo pierwszoroczniak), dzieciak, który został wsadzony na szósty format (albo wyższy), ponieważ był „specjalny”. Miałam zamiar rzygnąć. Cóż, nie trwało to bardzo długo, kiedy zorientowałam się, że dla mnie nie ma sposobu pozostania incognito. Od kiedy poznałam swoje specjalne dary i odpowiedzialność (i zakłopotanie), które idą w związku z tym w parze. Ale to nieważne, co będą mówić o mnie na Wampirzej Socjologii, będą to tylko kolejne zajęcia, byłam wciąż bardzo zdenerwowana, pójściem tam. Oczywiście wiedza, że Neferet jest nauczycielem, wcale mi nie pomogła. Weszłam, odnajdując blisko ławkę z tyłu klasy, podeszłam kucając na moje miejsce, starając się wcielić w jednego z tych leniwych dzieci, które spały całe życie poza domem, budząc się tylko na przejście z klasy do klasy z siniakami pod oczami, ziewając i z błyszczącymi na różowo oczkami na ich czołach. Moje naśladowane lenistwo mogło wypalić, gdyby Neferet nie stała się ptasim nauczycielem. Niestety, na niej, nie. Neferet świeciła mocą, co wydawało się mało dobrą i szczęśliwą informacją. Postrzegałam to, jako jej triumf. Neferet była nadętym pająkiem, promieniowała zwycięstwem za każdą głowę, którą odgryzła, z radością rozważając nad kolejną masakrą. Kiedy na marginesie znalazłam notatkę: Darius będzie naprawdę zadowolony z mojej zdolności do nauki słownictwa, jakiego używał wokół mnie. Poza faktem, że wyglądała jak pająk jak dla mnie, spojrzałam na Neferet jeszcze raz i nie zauważyłam insygniów Nyks, bogini wyhaftowanej na srebrno z uniesionymi rękami pokrytej sierpem księżyca. Zamiast tego miała złoty łańcuch, z którego zwisał czysty czarny kamień ze skrzydłami. Zastanawiam się, nie po raz pierwszy, dlaczego nikt nie zauważył, że była zupełnie pokręcona.

235

Osaczona

Również zastanawiam się, dlaczego nikt nie zauważył, że promieniowała czarną energią, która wypełniała przestrzeń wokół niej jak powietrze tuż przed uderzeniem pioruna. - Na dzisiejszych zajęciach będziemy koncertować się na możliwościach jedynie wampira, ale czasami również zaawansowanego adepta. Więc nie będziemy potrzebować w tej chwili Przewodnika Adepta, o ile robiliście dodatkowe notatki z działu fizjologii. Proszę otworzyć tekst na stronie 426, na którym jest rozdział o ukrywaniu. - Neferet przyszło łatwo skupić uwagę niewielkiej klasy. Przeszła w tą i powrotem po pokoju, wyglądając królewsko, w swojej jak zwykle olśniewającej długiej czarne sukience, wykończonej złotą nitką, która wyglądała jak płynny metal. Jej kasztanowe włosy były ściągnięte do tyłu w cudownie skręcone kosmyki, uciekające z jej twarzy. Jej głos był doskonały i łatwy do słuchania. Całkowicie mnie przeraziła. - Tak, więc po przeczytaniu samemu rozdziału. Waszym przydziałem będzie zapisanie własnych snów przez pięć kolejnych dni. Często sekretne pragnienia zawierają wasze zdolności w waszych snach. Zanim zaśniecie chce abyście odczytali i pomyśleli, co skrywacie w sobie. Jakie mroczne tajemnice trzymacie ukryte przed światem? Gdzie byście poszli, żeby nikt nie mógł was znaleźć? Co byście zrobili, gdyby nikt nie mógł się z wami zobaczyć? Zatrzymała się na chwilę patrząc na każdego ucznia, kiedy mówiła. Jakiś się do niej uśmiechnął inny odwrócił wzrok. Inny odwrócił wzrok prawie z miną winowajcy. Ogólnie rzecz biorąc klasa była bardziej ożywiona niż jakakolwiek, w której byłam. - Brittney, kochanie przeczytałabyś na głos fragment strony 426 na temat ukrywania? Brittney, drobna brunetka, kiwnęła głową, przerzuciła strony i zaczęła czytać: PRZEPIS NA ZAMASKOWANIE SWEJ OBECNOŚCI Większość adeptów jest zaznajomionych z naturalnymi mocami, jakie posiadają, żeby ukryć swą obecność przed obcymi, tj. ludźmi. Praktykowana jest przez adeptów tradycja, by wykradać się z kampusu w celu wykonywania rytuałów pod czujnym okiem społeczności ludzkiej. Ale to jest tylko mała degustacja zdolności, na jakie dorosły wampir może zasłużyć. Nawet Ci bez powinowactwa z żywiołami mogą przywołać do siebie noc i ukryć swój ruch przed nieadekwatnymi typowymi ludzkimi zmysłami. 236

Osaczona

Tutaj Neferet przerwała: - Część z tego co nauczycie się z tego rozdziału, jest o tym, że każdy wampir może poruszać się ukradkiem pośród ludzi, jest to umiejętność, która się przydaje, ponieważ ludzie mają tendencję do bycia nader krytyczni z powodu naszej obecności. Zmarszczyłam brwi spoglądając w dół na tekst, myśląc, że nie mogę być jedynym adeptem, który spostrzegł, że Neferet jest uprzedzona do ludzi, gdy jej głos smagnął mnie batem z sąsiedniego biurka. - Zoey. Jak miło, że dołączyłaś do klasy, która bardziej pasuje do Twoich umiejętności. Powoli popatrzyłam w górę w jej oziębłe, zielone oczy i starałam się brzmieć jak każdy inny adept. - Dziękuję. Zawsze lubiłam zajęcia z Socjologii Wampirów. Uśmiechnęła się, i nagle przypomniała mi o stworzeniu w Obcym w tym totalnie dziwnym, starym filmie z Sigourney Weaver i naprawdę przerażającym obcym jedzącym ludzi. - Doskonale. Dlaczego nie przeczytasz na głos ostatniego paragrafu na tej stronie? 1. To wycieńczająca praktyka i może powodować nadmierne zmęczenie. 2. Ukrywanie może jedynie zadziałać z organicznymi rzeczami, dlatego łatwiej pozostać w ukryciu, gdy jesteś lekko ubrany (lub nagi). 3. Usiłowanie ukrycia rzeczy takich jak samochody lub motocykle albo nawet rowery to bezowocna praca. 4. Tak jak wszystkie nasze zdolności, ukrywanie ma konkretną cenę. Dla niektórych tą ceną mogą być lekkie zmęczenie i ból głowy. Dla innych może być ona znacznie gorsza. Doszłam do końca strony i spojrzałam na nią w górę. - Tyle raczej wystarczy, Zoey. Więc, powiedz mi, co właśnie przeczytałaś? Świdrowała mnie wzrokiem. Więc, obecnie właśnie przeczytałam, że moi przyjaciele i ja nie będziemy mogli uciec z Domu Nocy używając Hummera, chyba że w jakiś sposób dostaniemy pozwolenie na opuszczenie kampusu. Nie powiedziałam tej myśli. Zamiast tego, starałam się wyglądać pracowicie i powiedziałam: - Że samochody, domy i tym podobne nie mogą być ukrywane przed ludźmi.

237

Osaczona

- Lub wampirami. - Dodała swoim stałym głosem, który był niedoinformowany (lub porywający ciało), by mogli myśleć, że był zainteresowany i pouczający. - Nigdy nie zapominaj, że inny wampir może zobaczyć ukrycie, przez nieorganiczny materiał także. - Zapamiętam. - Powiedziałam uroczyście. I tak zrobię.

238

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Przed lunchem miałam zajęcia z szermierki i nie mogłam być szczęśliwsza. No dobra, przesadzam. Mogłabym być szczęśliwsza, jeżeli ja i moi przyjaciele znajdowalibyśmy się biliard mil od Domu Nocy, Neferet i Kalony. Nie wydawało się to zbyt prawdopodobne, zwłaszcza po wykładzie Neferet, że uciesze się, że Smok zgodził się z tym, że wyglądam na zbyt zmęczoną, aby robić coś więcej niż siedzieć i obserwować klasę. Właściwie, nie czułam się aż tak źle. Przeszukiwałam torebkę, próbując wyłowić lusterko, żeby nałożyć błyszczyk, którego na szczęście nie zgubiłam, nawet, kiedy je znalazłam nie sądziłam, że wyglądam aż tak źle. Więc Smok pozwolił mi siedzieć na lekcji, co w połączeniu z faktem, że jego kot był jednym z tych, które dały przedstawienie w moim pokoju, sprawiło, że miałam oko na naszego profesora szermierki. Na pierwszy rzut oka, Smok wydawał się być kolejną zagadką babci. Przede wszystkim, był niski. Po drugie, uroczy. Naprawdę uroczy. Tak jak facet, którego wybrałabyś, aby został w domu, piekł ciasteczka, a nawet mógłby w nagłych wypadkach skrócić sukienkę swojej córki. W świecie, w którym wampiry mężczyźni byli wojownikami i obrońcami, niski, uroczy facet nie przyciągał dużej uwagi. Ale jego cała osobowość zmieniała się, kiedy podnosił swój miecz, lub, tak jak mnie poprawił swój floret. Następnie obrócił się zabójczo. Nie zrobił się wyższy, to byłoby po prostu głupie (jak również niemożliwe). Nie musiał być wyższy, ponieważ był tak szybki, że jego floret wydawał się szybować i błyszczeć w swojej mocy. Przyglądałam się Smokowi musztrującemu klasę w szermierskich ćwiczeniach. Podczas zajęć z szermierki adepci nie wyglądali już na takich przybitych. Ale to prawdopodobnie, dlatego, że zajmowali się aktywnością fizyczną, a nie umysłową. Zwróciłam na nich uwagę i zauważyłam, że podczas tych zajęć klasa jest zupełnie pochłonięta ćwiczeniami, nie było żadnego drażnienia się, czy też nieszkodliwego dokuczania. Wszyscy zgadzali się na zadania, co było dziwne jak diabli. To znaczy, nie oszukujmy się. Prowadzenie 239

Osaczona

siłowni wypełnionej młodzieżą, która trzyma w swoich rękach ostre rzeczy, zupełnie skupionej na zajęciach jest prawie niemożliwe. Zmarszczyłam brwi na grupę facetów, którzy w normalnych warunkach dostaliby przynajmniej kilka nagan od Smoka, wraz z przypomnieniami, aby skupić swoją uwagę na zajęciach i nie zachowywać się jak idioci (w Domu Nocy profesorowie mogą nazywać uczniów idiotami, kiedy ci zachowują się jak idioci, ponieważ głupie dzieci nie mogą pobiec do domu i wypłakać się swoim mamusiom z tego powodu; dlatego w Domu Nocy jest dużo mniej idiotycznych zachowań niż w publicznych szkołach). Kiedy Smok stanął pomiędzy mną a obserwowanymi, zamrugałam i ponownie skupiłam się na nim. Powoli i wyraźnie mrugnął do mnie zanim odwrócił się do reszty klasy. Zaraz potem jego ogromny Maine Coon wyłożył się tuż przy mnie i zaczął lizać jedną ze swoich ogromnych łap. - Hej, Shadowfax. - Podrapałam go po głowie i poczułam się bardziej optymistycznie odkąd prawie zabił mnie Kruk Prześmiewca. Nawet myśląc, że Dom Nocy zmienił się w koszmar i dookoła czyhały na nas niebezpieczeństwa, lunch przypominał oazę spokoju. Naładowałam sobie swoich ulubionych rzeczy, spaghetti i piwa, i dołączyłam do Damiena i Bliźniaczek przy naszym stoliku. - Dobra, co odkryliście? - Wyszeptałam pomiędzy dużymi kęsami sera i pasty. - Wyglądasz znacznie lepiej. - Powiedział Damien, jego głos zdecydowanie nie przypominał szeptu. - Czuję się lepiej. - Powiedziałam, posyłając mu spojrzenie - WTF. - Uważam, że naprawdę powinniśmy przyswoić nowe słowa do kartkówki w przyszłym tygodniu. - Powiedział głośno Damien, otwierając jego zawsze gotów zeszyt i wyciągając ołówek numer dwa. Bliźniaczki jęknęły. Zmarszczyłam na niego brwi. Kpił sobie z nas? - Dobra, to, że pewne rzeczy tutaj uległy zmianie, nie znaczy że masz mieć gorsze oceny. - Damien, jesteś jak wrzód na tyłku. - Powiedziała Shaunee. - Gorzej. Jesteś pieprzonym wrzodem na tyłku ze swoimi gównianymi słówkami, i ja… - Damien przekręcił swój zeszyt tak, że mogłyśmy przeczytać, co napisał poniżej listy słówek. K.P są na wszystkich oknach. Mają doskonały słuch. Wymieniłyśmy się z Bliźniaczkami krótkim spojrzeniami, po czym westchnęłam i powiedziałam: 240

Osaczona

- Dobrze, Damien. Nieważne. Pouczymy się z tobą tych głupich słówek. Ale zgadzam się z Bliźniaczkami, że jesteś wrzodem. - W porządku. Zacznijmy od „gadatliwy”. - Wskazał swoim ołówkiem na słówko. Shaunee wzruszyła ramionami. - Czy to coś ze Star Treka? - Dla mnie brzmi dobrze. - Powiedziała Erin. Damien posłał im pełne dezaprobaty spojrzenie, wiedziałam, że nie musiał go udawać. - Nie, prostaczki, to jest tym, co oznacza. - Napisał - Dragon jest po naszej stronie. - Więc, Erin, dlaczego nie spróbujesz kolejnego słowa „zmysłowy”. - Oh, wiem, co znaczy to słówko. - Powiedziała Shaunee, chwytając ołówek Damiena zanim podał go Erin. Obok „zmysłowy” szybko napisała: „ja”. - Po czym, niżej napisała „Anastasia jest druga”. - Wezmę następne słowo. - Powiedziałam. Zignorowałam kolejne słowo, napisałam: „Do nocy musimy się stąd wydostać, ale nie możemy skorzystać z Hummera. Nie można go zamaskować”. - Zatrzymałam przygryzając wargę, a następnie dodałam „Musimy zachować ostrożność. N. wie, że będziemy próbowali odejść”. - Myślę, że nie wiem co oznacza to słowo. Możesz mi pomóc, Damien? - Nie ma problemu. - Damien napisał: „Musimy się stąd szybko wydostać. Zanim będą mogli nas zatrzymać”. - Dobra, poczekaj chwilę. Spróbuję następne słowo. Po prostu pozwól mi nad tym chwilę pomyśleć. - Wszyscy jedliśmy w milczeniu, podczas gdy ja rozmyślałam, ale nie o słowie „powszechny” (poważnie, mogłabym myśleć o tym przez wieczność, a i tak nie rozgryzłabym, co ono oznacza). Musimy się wydostać z kampusu, pod moją osłoną, tak szybko jak jest to możliwe. Ale Neferet spodziewa się, że spróbujemy uciec. Oznacza to, że będzie nas podsłuchiwać podczas lanchu, nie tylko za pośrednictwem Kruków Prześmiewców, ale też przez umysły Damiena i Bliźniaczek. Ponownie, ulżyło mi, że nikt, poza mną i Stevie Rae nie wie, że nie będziemy uciekać do tuneli, ale do Opactwa Sióstr Benedyktynek. Dzięki mojej notatce i umiejętnościom... - To jest to! Bliźniaczki i Damien spojrzeli na mnie. Uśmiechnęłam się do nich Przypomniałam sobie, co oznacza „powszechny”! - Skłamałam. - I mam pomysł jak się tego nauczyć. Napiszę definicje niektórych słów na karteczkach i dam 241

Osaczona

wam po jednej. Będziecie musieli dowiedzieć się, co znaczy to słowo, i nauczyć się go. Kiedy nauczycie się tego słowa, przekażecie je mi, i dam wam kolejne. To będzie coś takiego jak fiszki. - Zgłupiałaś? - Powiedziała Shaunee. - Nie. - Powiedział na głos Damien. - To dobry pomysł. Będzie zabawnie. Rwałam kawałki papieru pisząc na nich wściekle: „Dostać się do stajni”. Każdy kawałek uważnie złożyłam, po czym powiedziałam - Wystarczy, że przemyślicie definicje. Nie czytajcie słów, które wam dałam, aż do dzwonka na koniec szóstej lekcji. - Wręczyłam każdemu z nich złożoną karteczkę. - Dobra, dobra, łapiemy. - Powiedziała Erin wpychając jej karteczkę do kieszeni jej modnych jeansów. - Tak, nieważne. Wy dwoje zamieniacie się w nauczycieli. I nie jest to komplement. - Powiedziała Shaunee, biorąc jej kartkę. - Pamiętajcie, nie zaglądajcie tam aż do dzwonka. - Powiedziałam. - Nie zajrzymy. - Powiedział Damien. - A kiedy to zrobimy, może powinniśmy przywołać nasze żywioły, aby pomogły nam się lepiej skupić? - Tak! - Powiedziałam, uśmiechając się wdzięcznie do Damiena. - Mówiąc o - Shaunee chwyciła kartkę papieru, na której pisaliśmy - Mam to zamiar wziąć do pokoju pań i prowadzić swoje własne badania ze swoim żywiołem. - Patrzyła na mnie długo i intensywnie, a ja siknęłam głową, zrozumiałam, że chce wykorzystać swój żywioł, aby spalić dowód naszego „podstępu” co było wielkim słowem, którego definicje znałam. - Pójdę z Tobą, Bliźniaczko. Może będziesz potrzebować mojej pomocy. Erin pobiegła za nią. - Przynajmniej nie musimy się martwić, że Shaunee oświetli szkołę ogniem ze swojej łazienki. - Szepnął Damien. - Jasna cholera, jestem głodna! - Afrodyta wpadła do pomieszczenia i usiadła obok mnie. Jej taca była załadowana spaghetti. Wyglądała wspaniale, jak zawsze, ale też na trochę zmęczoną. Jej włosy, które normalnie nosi rozpuszczone, opadające na ramiona, teraz zebrała w coś, co kiedyś było eleganckim kokiem, ale teraz wyglądało na nieład. - Dobrze się czujesz? - Wyszeptałam, rzucając okiem na okno i mają nadzieję, że Afrodyta rozpozna spojrzenie bądź-cicho-mogą-nas-słyszeć. Afrodyta podążyła za moim wzrokiem i szybko skinęła głową, a następnie szepnęła. - Wszystko w porządku. Darius jest szybki!

242

Osaczona

Z tego, co zrozumiałam, wojownik prawdopodobnie wziął ją na jeden ze swoich super szybkich biegów. Krótko wyraziłam ubolewanie, że nie może nas stąd wyprowadzić pojedynczo, ale zmieniłam tok myślenia, może mógłby ponieść jednego lub dwóch adeptów w nagłym wypadku. - Oni są wszędzie. - Powiedziała Afrodyta tak cicho, że prawie jej nie usłyszałam. - Na całym obwodzie? - Wyszeptał Damien. Afrodyta skinęła głową, ładując „łopatę” spaghetti do ust. - Czają się też wokół kampusu. - Powiedziała pomiędzy kolejnymi kęsami, uważając, aby jej głos był odpowiednio niski - ale oczywiście są skupieni na tych przychodzących i wychodzących bez ich zgody. - Cóż, my zdecydowanie wyjdziemy bez ich zgody. - Powiedziałam. Spojrzałam na Damiena - Musisz iść, więc ja porozmawiam z Afrodytą. Rozumiesz? Przez chwilę przyglądał mi się intensywnie, aż zobaczyłam w jego oczach zrozumienie, kiedy przypomniał sobie, że mogę swobodnie rozmawiać z Afrodytą, nie martwiąc się, że Neferet może wejść do jej umysłu i dowiedzieć się, co mówiłam. - Rozumiem. - Powiedział. - Więc, przypuszczam, że zobaczę cię... - Jego głos zmienił intonację na pytanie. - Wystarczy, że poszukasz definicji słowa, które ci dałam, dobrze? Uśmiechnął się. - Dobrze. - Słówkowa notatka? - Powiedziała po tym jak Damien wyszedł. - To tylko sposób, w który ściągnę ich na spotkanie ze mną w stajni, zaraz po szkole bez ich wcześniejszej wiedzy o tym. Może, jeżeli ich zaskoczymy, to zajmie chwilę Neferet, żeby dowiedzieć się, co planujemy. - A do tego czasu my już będziemy daleko stąd? - Mam nadzieję. - Wyszeptałam. Pochyliłam się bliżej do Afrodyty, nie dbając o to, czy Kruk Prześmiewca wyda się to podejrzane, że trzymamy nasze głowy razem. Przynajmniej nie mogli się dostać do naszych umysłów. Dostańcie się z Dariusem do stajni tak szybko jak się da po zakończeniu lekcji. Smok i Anastasia są z nami. Mam nadzieję, że wskazówki kotów są prawdziwie i Lenobia też jest po nasze stronie. - Co oznacza, że może pomoże nam się stąd wydostać przez słabszą ścianę w stajni?

243

Osaczona

- Tak. Dobra, nie mów nikomu tego, co ci zaraz powiem, nawet Dariusowi. Przyrzekasz? - Tak, tak, jak chcesz. Krzyżyk na sercu i... - Wystarczy mi, że powiesz, że nikomu tego nie powtórzysz. Powiedziałam, nie chcąc usłyszeć kolejnej części o tajemnicy zachowanej aż do śmierci. - Nie powiem. Więc co chcesz powiedzieć? - Nie wracamy do tuneli zajezdni po tym jak się stąd wydostaniemy. Pójdziemy do Opactwa Benedyktynek. Jej spojrzenie było ostre i bardziej inteligentne, niż większość ludzi założyłaby, że jest. - Czy naprawdę sądzisz, że to dobry pomysł? - Ufam siostrze Mary Angeli, i mam złe przeczucia, co do tuneli. - Ach, cholera. Nienawidzę, kiedy to mówisz. - Cholera! Mnie też się to nie podoba! Ale czułam, że ciemność tam sprawia, że widzę zbyt wiele. - Neferet. - Wyszeptała Afrodyta. - Obawiam się, że tak. - Powiedziałam powoli, myśląc na głos. - Myślę, że wpływ sióstr może ją odepchnąć. Dodatkowo, Siostra Mary Angela powiedziała mi, że tam w opactwie było miejsce mocy, zdaje mi się, że moja kontrola nad elementami nie zaskoczyła jej. Myślę, że nazwała to Grotą Maryi. - Kiedy mówiłam, czułam pewność, że Nyks popiera decyzję, którą podjęłam. - Może uda nam się w jakiś sposób użyć tam mocy, tak jak robiliśmy to wcześniej przy wschodnim murze. Przynajmniej może mi to pomóc utrzymać nad nami osłonę. - Grota Maryi? Brzmi jak coś, co powinno być kojarzone z oceanem, a nie z Tulsą. Pamiętaj, że miejsce mocy przy wschodnim murze zostało nieprawidłowo użyte - powiedziała. - A co ze Stevie Rae i jej dziwakami? Nie wspominając już o twoich chłopakach? - Będą tam. Przynajmniej mam nadzieję, że tam będą. Kruki obserwowali to miejsce. - Cóż, mogę ci powiedzieć, przez to, że spędziłam z nimi dwa dni. Ona jest bardzo zaradna, i niektóre z tych „zaradności” nie są do końca miłe. - Urwała i trochę pokręciła się nerwowo. - Co masz na myśli? - Zapytałam. - Jeżeli ci powiem, proszę abyś obiecała, że mi uwierzysz. - Dobrze. Obiecuję. Więc mów.

244

Osaczona

- Cóż, mówienie o twojej prostackiej BFF i jej worku sztuczek przypomniało mi o czymś. Coś, czego się dowiedziałam po tym jak, ona i ja, no wiesz. - Skojarzyłyście się. - Próbując, (nieskutecznie) nie uśmiechnąć się. - To nie jest śmieszne, dupku. - Pękła. - To jest denerwujące. W każdym razie pamiętasz jak rozmawiałyście ze Stevie Rae o obszarze tuneli itd.? Zastanowiłam się. - Tak, pamiętam. - Wtedy mój żołądek ścisnął się, kiedy odtwarzałam tę scenę, doskonale pamiętam jak niekomfortowo wyglądała Stevie Rae kiedy zapytałam ją o tunele i innych czerwonych adeptów, zebrałam się w sobie, aby usłyszeć to co ma do powiedzenia Afrodyta. - Okłamała cię. Miałam przeczucie, że Afrodyta to powie, ale wiedza o tym nie sprawiła, że łatwo było mi o tym usłyszeć. - Właściwie to, o czym skłamała? - Więc wierzysz mi? Westchnęłam. - Niestety tak. Jesteś z nią skojarzona. Oznacza to, że jesteś z nią w tak bliski sposób jak nikt inny. Moje skojarzenie z Heathem nauczyło mnie tego. - Dobra, słuchaj nie chcę robić Stevie Rae jakiś nieprzyjemności. Zmrużyłam oczy. - Nie miałam na myśli, że jesteś kretynem. Istnieją różne rodzaje skojarzeń. Moja więź z Hethem jest bardzo fizyczna, ale mnie od lat do niego ciągnęło. Uh, mam rację, kiedy mówię, że nigdy nie ciągnęło Cię do Stevie Rae? - Do diabła, możesz tak założyć. - Powiedziała oschle Afrodyta. - Obie macie psychiczne zdolności. To logiczne, że wasz związek będzie psychiczny, a nie fizyczny. - Powiedziałam. - Tak, dobrze. Cieszę się, że tak uważasz. I dlatego wiem, że cię okłamała, kiedy powiedziała, że czerwoni adepci których nam przedstawiła są jedynymi, którzy istnieją. Jest ich więcej. Wie o tym, ma z nimi kontakt. - Jesteś absolutnie pewna? - Całkowicie i absolutnie. - Powiedziała. - Cóż, nie mogę się teraz o to martwić, ale mogłoby to tłumaczyć część ciemności, którą tam wyczułam. To jest ta sama aura, która kiedyś otaczała Stevie Rae, ale będzie to musiało zaczekać do czasu aż się stąd wydostaniemy. Powiedziałam, czując, że staję się nieszczęśliwa i zdenerwowana, bo moja najlepsza przyjaciółka czuła, że musi mnie okłamywać. 245

Osaczona

- Nie podoba mi się to, że musiałam ci to powiedzieć, ale Stevie Rae ma więcej tajemnic niż Paris Hilton torebek. Jest też pozytywna strona, założę się, że twoja wieśniaczka, dziwadła i twoi chłopcy sprawili, że ptasi chłopcy przeszli do przeszłości. - Mam nadzieję. - Westchnęłam grzebiąc w mojej serwetce. - Hej - powiedziała cicho. - Nie pozwól, aby ta sprawa ze Stevie Rae namieszała ci w głowie. Ona ma swoje sekrety, ale mogę ci również powiedzieć, że troszczy się o ciebie - nawet bardzo. Wiem też, że wybrała dobro, nie dbając o to jak trudne jest to czasem dla niej. - Wiem o tym. Wierzę, że Stevie Rae musiała mieć powód, aby mi o tym nie mówić. Mam na myśli, to nie jest tak, że ja nigdy wcześniej nie miałam tajemnic przed moimi przyjaciółmi. - Tak, dodałam cicho do siebie. I z tego powodu schrzaniłam to na długi czas. - Dobra, więc to nie Stevie Rae sprawia, że wyglądasz jakbyś potrzebowała pomocy farmakologicznej, żeby się rozweselić. - Potem jej brwi się uniosły i kontynuowała obserwowanie mnie. - Oh, rozumiem. Masz problem z chłopakiem. A może powinnam powiedzieć z chłopakami? - Niestety, liczba mnoga tego słowa wydaje się odpowiedniejsza. Mruknęłam. - Pomiędzy mną a Erikiem było coś, ale wiesz, że to się skończyło. Możesz mi o tym powiedzieć, jeżeli masz taką potrzebę. Spojrzałam na nią ponownie, myśląc jak ironicznym było to, że miała rację. Naprawdę mogłam z nią porozmawiać. - Nie jestem pewna, czy chcę być z Erikiem. - Wyrwało mi się. Jej oczy nieco się rozszerzyły, ale jej głos pozostał obojętny. - Naciska Cię w sprawie seksu? Wzruszyłam ramionami. - Tak. Nie. Tak jakby. Ale to nie to. - Pochyliłam się do przodu i zniżyłam głos. - Afrodyto, czy on był kiedykolwiek zaborczy i zazdrosny o ciebie? Zwinęła wargi w sarkastycznym uśmiechu. - Próbował. Ale nie jestem zbyt tolerancyjna na ten cały cyrk z zazdrością. - Urwała i dodała z większą powagą. - To zależy od Ciebie, Z. - Wiem, i nie pozwolę mu na to. - Westchnęłam. - Będę miała dużo do wyjaśnienia, kiedy uporam się z tym bałaganem. - Poważnie. Będziesz mieć kolejny bałagan, kiedy uporasz się z tym. Wchłonęła kolejny kawałek spaghetti.

246

Osaczona

- No cóż, spróbujmy najpierw poradzić sobie z tym jednym, żebym mogła wrócić do mojego śmiesznego osobistego dramatu. Powiedz Dariusowi, żeby przygotował się na złe rzeczy, które mogą zajść dzisiejszej nocy. Jak sam powiedział, Kalona nie będzie szczęśliwy, kiedy się stąd wydostaniemy. - Nie, on powiedział, że Kalona nie będziesz szczęśliwy, kiedy ty się stąd wydostaniesz. On naprawdę ma coś do ciebie. - Wiem, ale chciałabym, żeby to przebolał. - Powiedziałam. - Hej, myślałaś o tym pierwszym wierszu, który dała ci Kramisha, zanim opuściliśmy tunele? Brzmiał jak formuła do pozbycia się Kalony. - Cóż, jeżeli jest to formuła, to jeszcze jej nie rozpracowałam. - Nie chciałam przyznać się przed Afrodytą, że w ogóle nie myślałam o wierszu Kramishy - a przynajmniej nie o tym, na temat Kalony. Byłam całkowicie pochłonięta tym drugim wierszem i możliwością odzyskania człowieczeństwa przez Starka. Kiedy to sobie uświadomiłam ścisnęło mnie w żołądku. Co jeśli Stark celowo odwracał moją uwagę? Co jeśli grał, kiedy byliśmy tylko we dwoje, byłam zbyt zaangażowana, żeby dowiedzieć się czegokolwiek innego, np. jak wydostać się z Domu Nocy? - Dobra, jasne, twoje problemy przytłaczają Cię. I myślę, że możemy podsumować je jednym słowem. - Powiedziała Afrodyta. Moje oczy spotkały jej i powiedziałyśmy razem. - Chłopaki. Parsknęła, a ja zachichotałam nieco histerycznie. - Miejmy nadzieję, że kiedyś to wszystko minie i twoim największym problemem będzie dramat z facetami. - Zawahała się, a następnie dodała. - Mam nadzieję, że nie myślisz wciąż o Starku? Wzruszyłam ramionami i wzięłam potężny kęs spaghetti. - Zrozum, popytałam trochę dookoła i chłopak jest zły. Ten okres dobiegł końca. Zapomnij o nim. Połknęłam, jeszcze trochę, przeżułam i znowu połknęłam. Afrodyta wciąż mi się przyglądała. - Wiersz nawet nie musiał być o nim. - Powiedziała. - Wiem. - Powiedziałam. - Naprawdę? Słuchaj, musisz się zastanowić jak nas wydostać z tego piekła i jak pozbyć się Kalony. A przynajmniej wysłać go jak najdalej stąd. Kombinuj, teraz. Pomartwisz się o Starka i Erika i Heatha i nawet Stevie Rae później. - Tak, wiem. - Powiedziałam. - Pomyślę o nich wszystkich później. 247

Osaczona

- Tak, racja. Wciąż pamiętam jak przeżyłaś tą noc, kiedy zmarł Stark. Dotarł do Ciebie. Ale musisz pamiętać, że Stark tu dumnie kroczy, jakby za to wszystko odpowiadał, a przede wszystkim wykorzystuje dziewczyny i odrzuca je na bok, po tym jak pieprzy ich umysły nawet bardziej niż ich ciała i to nie ten sam facet, który zmarł ci na rękach. - A co jeśli to ten sam facet, tylko po prostu musi przejść przemianę jak Stevie Rae? - Cóż, mogę ci obiecać, że nie mam zamiaru oddać kolejnej części swojego człowieczeństwa, aby uratować mu tyłek. Cholera, Zoey, założę się, że Erik jest lepszy niż Stark! Słuchasz mnie? - Słucham Cię. - Odetchnęłam głęboko. - Dobra, mam zamiar zapomnieć teraz o wszystkich facetach i skupić się na wydostaniu nas stąd, a później na pozbyciu się Kalony. - Dobrze. Możesz się później uporać z problemem facetów. - Dobra. - Powiedziałam. - Problem twojej najlepszej przyjaciółki też może zaczekać. - Dobra. - Powiedziałam. - Dobra. - Powiedziała. Wróciłyśmy do jedzenia. Zrozumiałam, co powiedziała. Miałam zająć się swoimi wszystkimi osobistymi problemami. Później. Naprawdę. A przynajmniej tak sobie wmawiałam......

248

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Myślałam, że zajęcia z dramatu nie powinny być czymś wielkim. Jeden z głównych profesorów prawdopodobnie zastąpił Erika, który czasowo objął stanowisko Profesor Nolan, po tym jak została zabita. Siedziałam przy biurku za Beccą, odczuwając dziwne déjà vu i częściowo oczekiwałam zobaczyć Erika, wkurwiającego mnie przed całą klasą i proszącego, bym wstała, żeby spróbował mnie uwieść albo mnie upokorzyć. - O! Mój! Boże! On nie jest ze mną! Nawet jeśli tak bardzo chciałam żeby był! Becca denerwowała mnie tymi krzykami, odciągając moją uwagę od zdegustowania Erikiem. Zaczęła mówić z lekką zadyszką i zakończyła wypowiedź wrzaskiem do dziewczyny po jej drugiej stronie, którą rozpoznałam z piątego formatowania i która miała na imię Cassie. Znałam ją poniekąd, ponieważ zajęła dwudzieste piąte miejsce w Krajowym Konkursie Monologów Szekspira, który wygrał Erik i wszystkie dzieciaki z zajęć dramatu zazwyczaj ze sobą przesiadywały. Obecnie, uważałam, że nie zachowywała się jak Szekspirowska bohaterka. Zachowywała się jak chichocząca z bólu w tyłku laska. - Więc, ze mną również już nie jest. Ale mogę Ci powiedzieć, że odkąd mnie ugryzł umieram z tęsknoty za małym ugryzieniem i ssaniem przez niego mojej krwi. - Powiedziała Cassie i następnie rozpłynęła się w chichocie. Znowu. - Kim jest ten facet, o którym mówicie? - Zapytałam, nawet jeśli byłam już tego całkiem pewna. - Stark, oczywiście. On jest jedynym najgorętszym facetem w Domu Nocy. Oczywiście, nie licząc Kalony. - Powiedziała Becca. - CCP - oboje z nic. - Powiedziała Cassie. - CCP? - Zapytałam. - Całkowicie cholernie piękni22. - Powiedziała Becca. 22

CCF - Completely freaking fine

249

Osaczona

Później zdałam sobie sprawę, że powinnam była trzymać gębę na kłódkę. To znaczy, usiłowałam rozmawiać z ludźmi po praniu mózgów, ale nie mogłam stać z boku, i tak, wiedziałam, że część mojego wkurwienia pochodziła z całkowicie niestosownego uczucia zazdrości. - Oh, przepraszam, Becca. - Powiedziałam, z dużą ilością sarkazmu. - Ale czy Darius i Ja ostatnio nie ocaliliśmy twojej dupy przed zostaniem zgwałconą i ugryzioną przez ooh! Najgorętszego faceta w Domu Nocy? Wtedy skowyczałaś i smarkałaś. Zszokowana moim wybuchem, Becca otworzyła, zamknęła i ponownie otworzyła swoje usta, przypominając przy tym rybę. - Jesteś tylko zazdrosna. - Cassie nie wyglądała i nie brzmiała na zaskoczoną; wyglądała jak nienawistna dziwka. - Erik odszedł. Loren Blake nie żyje. Więc teraz nie masz dwóch najgorętszych facetów w szkole na swojej małej smyczy. Poczułam, że moja twarz oblewa się rumieńcem. Czy Neferet powiedziała wszystkim o mnie i Lorenie? Nie wiedziałam co powiedzieć, ale w każdym razie Becca nie dała mi szansy, bym mogła coś powiedzieć. - Tak, tylko dlatego, że jesteś potężna i masz powinowactwo z elementami kręgu nie oznacza, że możesz mieć każdego faceta, którego tylko zechcesz. Becca posłała mi takie samo nienawistne spojrzenie, jak Damienowi i Bliźniaczkom kiedy wczoraj wieczorem próbowali przemówić jej do rozumu. Reszta z nas obecnie może również raz na jakiś czas mieć szansę. Wstrzymałam się z moim przekonywaniem jej krzykiem i zamiast tego spróbowałam ją opamiętać. - Becca, nie myślisz jasno. Zeszłej nocy, gdy Darius i ja wkroczyliśmy pomiędzy Ciebie i Starka, zmuszał Cię, byś pozwoliła mu ssać Twą krew i był także na skraju zgwałcenia Cię. - Nienawidzę tego mówić. Szczególnie nienawidziłam wiedzy, że to prawda. - Nie pamiętam tego w ten sposób. - Powiedziała Becca. - Pamiętam, że lubiłam ssanie i że polubiłabym resztę z tego, na co się zgodziłam ze Starkiem, ssającym krew dziewczyn. Zmarnowałaś coś dobrego, co nie było Twoją sprawą. - Pamiętasz to tak, ponieważ Stark namieszał w Twojej głowie. Becca i Cassie śmiały się, powodując, że wiele głów odwracało się w naszym kierunku.

250

Osaczona

- Następną rzeczą jaką zamierzasz powiedzieć jest to, że także Kalona miesza w naszych umysłach i dlatego myślimy, że jest tak cholernie gorący. Powiedziała Cassie. - Czy właśnie powiedziałaś, że Wy dwie nie powiecie, że rzeczy dookoła są inne odkąd Kalona uciekł spod ziemi? - Tak. Więc? On jest ucieleśnionym mężem Nyks. Jego obecność wiąże się ze zmianami. - Powiedziała Cassie. - I oczywiście, że wyszedł z ziemi. Ziemia jest jednym z elementów kręgu Nyx. Jakbyś tego nie wiedziała? - Powiedziała Becca, przewracając oczami na Cassie. Tylko otworzyłam usta, żeby spróbować im wytłumaczyć, że on uciekł z ziemi, a nie, że został przez nią zrodzony, gdy drzwi do klasy się otworzyły i Kalona wkroczył do środka. Wszystkie kobiety, z wyjątkiem mnie, wydały narastające westchnienia. I żeby być całkowicie uczciwą, chciałam wzdychać i musiałam zacisnąć razem szczęki, żeby się powstrzymać. Był po prostu tak cholernie przystojny. Dzisiaj miał na sobie czarną, luźną, zasuwaną na zamek koszulę z krótkim rękawem, która była niezapięta, niewsadzona do spodni i wisiała na nim ukazując, ilekroć się poruszył, jego nieskazitelną i opaloną klatkę piersiową oraz przepyszny sześciopak. Z tyłu koszuli miał nacięcie, ponieważ jego wspaniałe, czarne skrzydła wystawały przez nie i następnie ułożyły się schludnie na jego szerokich plecach. Jego długie ciemne włosy były rozpuszczone na jego ramionach, sprawiając, że mimo nowoczesnego ubrania wyglądał jak starożytny bóg. Chciałam zapytać Becci lub Cassie ile według nich ma lat, ponieważ mi ponownie wydawało się jakby miał tylko osiemnaście albo dziewiętnaście, był w najlepszych latach jego młodości i siły, i nie był zbyt starożytny ani tajemniczy, by być poza moim zasięgiem. Nie! Posłuchaj samej siebie! Kolejną rzeczą jaką wiesz jest to, że brzmisz tak bezmyślnie jak Becca lub Cassie i reszta z nich. Pomyśl! On jest Twoim wrogiem! Nie zapominaj o tym! Zmuszając się żeby patrzeć poza jego fizyczne piękno i hipnotyczną przynętę, która od niego promieniowała zdałam sobie sprawę, że podczas gdy ja krzyczałam na siebie samą, on coś mówił. - Mówiąc to, myślę, że mógłbym pomóc prowadzić te zajęcia, odkąd wydaje się, że macie poważne problemy z nauczycielami. Doceniający śmiech klasy był ciepły i powitalny. Podniosłam dłoń. Jego bursztynowe oczy rozszerzyły się ze zdziwienia a następnie uśmiechnął się i powiedział: 251

Osaczona

- Jak wspaniale, że moje pierwsze pytanie pochodzi od najwspanialszego ze wszystkich adeptów. Tak, Zoey, jaką mogę dać Ci odpowiedź? - Jeśli Ty przejmujesz zajęcia Dramatu, po prostu zastanawiam się czy to oznacza, że oczekujesz, że Erik Night odszedł na dość długi czas? - Ok, nie chciałam zadawać mu pytania, ale moje instynkty sprawiły, że podniosłam rękę, tak jakby powiedziały mi co powiedzieć. Wiedziałam, że prześladowanie go faktem, że Erik uciekł było niebezpieczne, ale robiłam to w sposób, w jaki miałam nadzieję, że nie da mu powodu do jawnego gniewu. Tylko nie byłam pewna, dlaczego byłam kuszona do drażnienia się z już zmiennym nastrojem nieśmiertelnego. Kalona nie wyglądał w ogóle na poruszonego moim pytaniem. - Wierzę, że Erik Night może wrócić do Domu Nocy szybciej niż niektórzy sądzą. Ale niestety słyszałem, że może nie być w formie, żeby podjąć na nowo swoje obowiązki jako nauczyciel, albo ktoś inny przez dość długi czas. - Jego uśmiech stał się cieplejszy i intymniejszy, i mogłam poczuć, że Becca i Cassie i reszta dziewczyn w pomieszczeniu strzeliły we mnie niebezpiecznym, zazdrosnym spojrzeniem. Z okropnym poczuciem strachu i niedowierzania zdałam sobie sprawę, że dziewczyny naprawdę nie słyszały wszystkiego, co mówił Kalona. Nie mogły pojąć, że on po prostu groził Erikowi i powiedział, że wróci prawdopodobnie niedługo, przewieziony tutaj w worku na ciała. Wszystkim, co słyszały było brzmienie jego pięknego głosu. Wszystkim, co wiedziały było, że wyróżnił mnie swoją uwagą. - Teraz słodka Zoey lub jak lubię o Tobie myśleć A-ya, będziesz miała zaszczyt wybrać jaką część materiału będziemy najpierw przerabiać. Bądź uważna! Cała klasa musi przestrzegać Twojego wyboru. I wiedz, że będę grać główną rolę w tym co wybierzesz. - Zrobił krok w moją stronę klasy. Siedział w drugiej ławce od przodu, dokładnie za Beccą i przysięgam, że mogłam zobaczyć jak się trzęsie w jego pobliżu. - Być może dam Ci rolę do zagrania w naszym małym dramacie. Spojrzałam na niego, moje serce biło zbyt gwałtownie w klatce piersiowej, że byłam pewna, iż musiał je słyszeć. Gdy coraz bardziej się do mnie zbliżał miałam twardy orzech do zgryzienia. Przypominał mi o moich snach, gdzie przychodził do mnie i trzymał mnie w swych ramionach. Mogłam poczuć nić chłodu, która wiła się od jego ciała… zawijając się dookoła mnie… sprawiając że tęskniłam za zasłonieniem się tymi hebanowymi skrzydłami… Zamierza skrzywdzić Erika! Zazgrzytałam na tą myśl i poczułam, że rozkoszny chłód 252

Osaczona

ześlizguje się ze mnie. Bez względu na to, co dzieje się między mną a Erikiem, nie czułabym się dobrze, gdyby coś mu się stało. - Znam idealną sztukę, którą możemy zrobić. - Byłam dumna, że mój głos był spokojny i mocny. Jego uśmiech był czysty i zmysłowo radosny. - Jestem zaintrygowany! Jaki jest Twój wybór? - Medea23 - Powiedziałam na jednym wydechu. - Starożytna Grecka tragedia, rozgrywająca się w czasie, gdy bogowie nadal chodzili po ziemi. Mówi o tym, co się stało, gdy mężczyzna miał zbyt wiele nieposkromionej pychy. - Ah, tak, nieposkromiona pycha. Kiedy mężczyzna okazuje arogancję niczym bóg. - Jego głos nadal był głęboki i uwodzicielski, ale mogłam zobaczyć złość, która zaczęła płonąć w jego oczach. - Myślę, że znajdziesz tą arogancką dumę stosowaną tylko kiedy zadajesz się ze śmiertelnikami i sami w sobie nie są bogami. - Więc nie chcesz zagrać tej sztuki? - Powiedziałam z przesadzoną niewinnością. - Przeciwnie! Wierzę, że sztuka będzie zabawna. Może powinienem pozwolić Ci zagrać samą Medeę. - Zerwał kontakt wzrokowy i ponownie przeniósł swą charyzmę na klasę. - Uczcie się dzisiaj tej sztuki. Zaczniemy ją grać jutro. Miejcie się dobrze, moje dzieci. Z niecierpliwością czekam, aby ponownie zobaczyć każdego z Was. - Odwrócił się i tak nagle jak wkroczył do klasy, wyszedł. Przez dość długą chwilę panowała kompletna cisza. Ostatecznie, do nikogo i wszystkich zarazem powiedziałam: - Więc sądzę, że spróbuję znaleźć jakieś egzemplarze Medey. - Podniosłam się i przeszłam na koniec klasy. Ale nawet dźwięk otwieranych i zamykanych gablot i grzebania w archiwum starych sztuk i stosach skryptów nie mógł przysłonić szeptów, które zabrzmiały dookoła mnie. - Dlaczego ona została przez niego zauważona? - To nie fair! - Jeśli to pozostaje tajemnicą Nyks, to mam cholernie tego dosyć. 23

Kolchidzka czarodziejka, Medea, zostaje porzucona wraz z dziećmi przez swojego męża, Jazona. Ten bowiem, nie zważając na jej poświęcenie i pomoc, kiedy wraz z Argonautami przybył do Kolchidy po złote runo, postanawia poślubić, w miejsce barbarzynki, koryncką królewnę. Zdradzonej i zawiedzionej Medei pozostaje jedynie zemsta...Czy jednak, chcąc ukarać wiarołomcę, nie zapłaci sama zbyt wysokiej ceny?... Medea, Medeia, w mitologii greckiej, wnuczka Heliosa, córka Ajetesa, króla Kolchidy, czarodziejka. Pomogła Jazonowi w zdobyciu złotego runa. Żona Jazona, porzucona dla córki króla Koryntu. Zamordowała rywalkę, swoich i Jazona synów. Na cudownym wozie Heliosa uciekła do Aten.

253

Osaczona

- Tak, to gówno. Jeśli nie jesteś Zoey Redbird, to jesteś gównem dla Nyks. - Nyks daje jej każdego kogo chce. Bogini nie zostawia nic dla reszty z nas. Szeptali i szeptali, brzmiąc na coraz bardziej i bardziej wkurwionych. Nawet faceci wtrącali swoje trzy grosze. Najwidoczniej zostałam podręcznym kozłem ofiarnym, dla czegoś, co musiało być przytłaczającą ilością złości i zawiści, którą mieli do Kalony, ale nie pozwolili sobie jej na nim odreagować, ponieważ on mieszał im w głowach. Co było bardziej oczywiste, Kalona metodycznie darł na strzępy miłość adeptów do Nyks i użył mnie, bym mu pomogła. Nie mogli zobaczyć miłości, honoru i siły ich Bogini, ponieważ fizyczna obecność Kalony blokowała ich poglądy, tak jak cienie słońca przeświecają przez księżyc podczas zaćmienia księżyca. Znalazłam pudło rękopisów Medey i przeniosłam je na biurko Beccy i upuściłam je na nie. Kiedy spojrzała na mnie w górę powiedziałam: - Tutaj. Rozdaj je. - Następnie, bez żadnego słowa, opuściłam klasę. Kiedy wyszłam na zewnątrz, zeszłam z chodnika w cień szkoły i oparłam się o pokrytą lodem stronę kamienno - ceglanego połączenia, które składało się na budynki Domu Nocy i ścianę, która otaczała kampus. Trzęsłam się. Z jednym pojawieniem się, Kalona obrócił całą klasę przeciwko mnie. Nie miało znaczenia, że oczywiście nie śliniłam się do niego jak każdy. Nie miało nawet znaczenia, że go wkurwiłam. Wszystkim, co te dzieciaki przetwarzały była jego hipnotyzująca uroda i to, że mnie wyróżnił swoją specjalną uwagą bez żadnego powodu. I nienawidzili mnie za to. Ale było coś dużo większego niż to, że mnie nienawidzili. Najbardziej przerażające, najbardziej niewiarygodne było to, że zaczynali nienawidzić Nyks. - Muszę się go stąd pozbyć. - Wypowiedziałam głośno te słowa, robiąc z nich przysięgę. - Bez względu na wszystko, Kalona opuści ten Dom Nocy. Szłam powoli w kierunku stajni, nie dlatego, że opuściłam wcześniej moje ostatnie zajęcia i miałam czas do zabicia, zanim zaczną się sześciogodzinne zajęcia z jeździectwa. Szłam powoli, ponieważ poślizgnęłabym się i upadła na tyłek, gdybym nie była nadzwyczaj ostrożna. Znając moje szczęście złamałabym sobie coś i musiałabym poradzić sobie z gipsem podczas wszystkiego innego. Ktoś rozrzucił piasek i mieszankę soli na chodniku, ale przynosiły niewielkie efekty podczas sztormu, który nadchodził. Strumienie mroźnego deszczu lały się jeden za drugim, sprawiając że świat wyglądał jak olbrzymie ciasto z kryształową polewą. Nadal było pięknie, ale w niesamowity sposób jak 254

Osaczona

ze snów. Podczas, gdy się ślizgałam, zjeżdżałam i zmagałam się przez kilka metrów, które musiałam pokonać z klasy dramatu do stajni zdałam sobie sprawę, że nie ma mowy, żeby nasza szóstka była w stanie stąd wyjść, nie wspominając kilometrów lub coś koło tego, które musielibyśmy przejść do Opactwa Benedyktynek na rogu Lewis i Dwudziestej pierwszej ulicy. Chciałam usiąść w środku zimnego, mokrego, śliskiego paskudztwa i wybuchnąć łzami. Jak zamierzałam nas stąd wydostać? Potrzebowałam Hummera, ale nie mogłam go zamaskować. Pozostała tylko ucieczka na piechotę, która nie była wystarczająco szybka nawet w normalnych okolicznościach. Podczas lodowej burzy, która pokryła lodem i ciemnością ulice i chodniki w centrum Tulsy, nie było to tylko wolne, lecz niemożliwe. Byłam prawie przy wejściu do stajni, gdy z gałęzi starego, olbrzymiego dębu, który stał centralnie poza budynkiem usłyszałam krakanie Kruka. Moją pierwszą reakcją było poślizgnięcie i uskoczenie szybko do drzwi i wejście do środka. Obecnie zaczęłam się spieszyć i następnie gniew przejął mnie. Zatrzymałam się, wzięłam głęboki oddech, by się skupić i zignorować to ptasie coś, którego okropne ludzkie oczy spoglądały na mnie i sprawiały, że małe włoski z tyłu mojej szyi się zjeżyły. - Ogniu, potrzebuję cię - wyszeptałam, wysyłając moje myśli na południe, w kierunku ustalonym w kręgu przez płomień elementów. Prawie natychmiast poczułam ciepło ocierające się o moją skórę i było to wyczekiwanie i nasłuchiwanie powietrza dookoła mnie. Odwróciłam się i popatrzyłam w górę na lodową powłokę gałęzi dumnego, starego dębu. Zamiast Kruka Prześmiewcy straszny, widmowy obraz Neferet łomotał w środku drzewa, gdzie masywne gałęzie zaczęły się rozprzestrzeniać. Promieniowała ciemnością i złem. Nie było wiatru, ale jej długie włosy unosiły się dookoła niej, jakby kosmyki jej włosów żyły swoim życiem. Jej oczy jarzyły się paskudnym szkarłatem, bardziej rdzawym niż czerwonym. Jej ciało było na pół przetransformowane, a jej skóra połyskiwała nieziemskim światłem. Skupiłam się na jednej rzeczy, która pozwoliła mojemu strachowi wystarczająco zmaleć, żebym mogła mówić - jeśli jej ciało wyglądało na przeźroczyste, to naprawdę jej tam nie było. - Czy nie masz ważniejszych rzeczy do roboty niż szpiegowanie mnie? Cieszyłam się, że mój głos nie zadrżał. Nawet podniosłam podbródek i spojrzałam na nią.

255

Osaczona

- Ja i Ty mamy niedokończone sprawy. - Jej usta się nie poruszały, ale słyszałam niesamowite echo jej głosu dookoła nas. Naśladowałam jeden z wyniosłych szyderstw Afrodyty. - Ok, więc może nie masz nic lepszego do roboty niż szpiegowanie mnie. Ja, z drugiej strony, jestem zbyt zajęta by być Tobą zaniepokojona. - Kolejny raz potrzebujesz lekcji respektowania starszych. - Gdy patrzyłam, zaczęła się uśmiechać, i jej szerokie piękne usta rozciągały się i rozciągały i rozciągały, aż z okropnym duszącym dźwiękiem, z tej rozdziawionej paszczy eksplodowały pająki i jej obraz rozpadł się na setki tysięcy wściekłych, wielonożnych stworzeń. Zassałam powietrze na ogromny krzyk i właśnie zaczęłam gnać wstecz, gdy usłyszałam szelest skrzydeł i Kruk Prześmiewca wylądował na rozwidleniu drzewa. Zamrugałam, oczekując, że zacznie opanowywać pająki, ale one drgały i następne wydawało się, że wsiąkły w noc i znikły. Było tam tylko drzewo, Kruk i mój powracający strach. - Zzzzzoey - stworzenie syknęło moje imię. Oczywiście to był jeden z najniższego szczebla Prześmiewca, którego umiejętności mówienia nie były tak udoskonalone jak u Refaima. - Śśśśmierdzisz jak llllato. - Otworzył swój ciemny dziób i zobaczyłam rozwidlony język, który ciągnął się łapczywie, jakby smakował mojego zapachu. Ok. Dość tego. Neferet wystraszyła mnie na śmierć. A teraz ten… ten… ptasi chłopak będzie próbował się też nade mną znęcać? Do diabła, nie. - W porządku, jestem chora i zmęczona wami dziwolągi i sposobem w jaki ty, twój tatuś i paskudna Neferet myślicie, że możecie wszystko przejąć. - Tata ppppowiedział, znajdź Zzzzzzoey i znalazłem Zzzzzoey. Tata ppppowiedział, obserwuj Zzzzzoey i obserwuję Zzzzzoey. - Nie. Nie. Nie! Jeśli bym potrzebowała ojca zachowującego się jak wrzód na dupie, żeby podążał za mną wszędzie i mnie sprawdzał, to zadzwoniłabym do ojczyma. Więc do ciebie, twojego taty, reszty twoich braci ptako-chłopców i nawet do Neferet, mówię: Odczepcie. Się. Ode. Mnie! - Podniosłam dłonie i rzuciłam w niego ogniem. Pisnął i zwiał machając dziko i sfruwając nieregularnie z drzewa i z daleka ode mnie tak szybko, jak mógł iść, pozostawiając za sobą zapach przypalonych piór i ciszę. - Wiesz, to nie jest mądre zrażać ich do siebie. - Powiedział głos. Normalnie są irytujący. Raz, gdy wkurzysz ich ojca, naprawdę nie będą chcieć współpracować. 256

Osaczona

Odwróciłam się do budynków stajni, żeby zobaczyć Starka stojącego w otwartych drzwiach.

257

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY - Widzisz, to jedna z różnic między Tobą i mną. Ty chcesz z nimi dobrze żyć. Ja nie. Więc nie dbam o to, czy ich wkurzę. - Powiedziałam Starkowi. Zmieniłam to, co było strachem na złość. - I wiesz co? Teraz naprawdę nie chcę słyszeć już nic więcej na ten temat. - Wciąż brzmiąc na wkurzoną, dodałam. Widziałeś to? - To? Czyli masz na myśli Kruka Prześmiewcę? - Mam na myśli odrażające pająki. Wyglądał na zdziwionego. - Na drzewie były pająki? Naprawdę? Wypuściłam z siebie długi, sfrustrowany oddech. - Ostatnio nie jestem pewna, co mogę powiedzieć Ci, że jest rzeczywiste, a co jest tylko wytworem wyobraźni tu dookoła. - Widziałem, że jesteś całkiem wkurzona i podrzucasz ogniem jak dużą, lekką piłką. Zobaczyłam, że jego oczy spojrzały w dół na moje dłonie i zrozumiałam nie tylko, że się trzęsą, ale wciąż jarzyły się aurą ognia. Zaczerpnęłam głęboki, uspokajający wdech, by ustało drżenie. Potem o wiele spokojniejszym głosem powiedziałam: - Dziękuję ogniu. Możesz teraz odejść. Oh, czekaj. Najpierw, czy mógłbyś dla mnie pozbyć się małej ilości lodu? - Wskazałam moją lśniącą płomieniem ręką na sekcję chodnika między miejscem, gdzie stałam a stajnią i jak wspaniała miniatura miotacza ognia, ogień ogromnie radosny wyleciał z moich opuszków palców i barwnie oblizał cienki płaszcz lodu, powodując, że zmienił się w zimną, mokrą papkę. Ale chociaż ta papka nie była śliska. - Dziękuję Ci ogniu! Zawołałam, kiedy płomienie zanikały w moich palcach i pognały na południe. Przesuwałam się przez wodę i lodową papkę i stanęłam obok Starka, który gapił się na mnie. - Co? - Powiedziałam. - Jestem zmęczona tym, że prawie upadłam i obiłam sobie tyłek. 258

Osaczona

- Jesteś naprawdę kimś, no wiesz - uśmiechną się jego zarozumiałym, słodkim uśmiechem Złego Chłopca i zanim mogłam mrugnąć pociągnął mnie w swoje ramiona i pocałował. Nie był to nachalny pocałunek z obejmowaniem pełnym pożądania i przepełnionym zaborczością jakiego doświadczałam z Erikiem. Pocałunek Starka był bardziej słodkim znakiem zapytania, na który odpowiedziałam z prawdziwą przyjemnością. Pewnie powinnam być wkurzona. Powinnam go odepchnąć i powiedzieć mu to, zamiast oddawać mu pocałunek (entuzjastycznie). Byłabym w stanie powiedzieć, że moja reakcja na niego była taka, gdyż miałam ostatnio tyle stresu w moim życiu, że potrzebowałam jakiejś ucieczki, a jego ramiona były najłatwiejszą dostępną ucieczką, co daje do zrozumienia, że obecnie nie byłam całkiem odpowiedzialna za fakt, że przyssałam twarz do twarzy Starka w drzwiach do stajni. Prawda jest mniej pochlebna, ale wciąż to prawda. Nie pocałowałam go przez stres albo strach, czy ucieczkę, albo cokolwiek poza faktem, że chciałam go pocałować. Lubię go. Naprawdę, naprawdę go lubię. Nie wiedziałam, co z nim zrobię. Nie wiedziałam, gdzie mógłby wpasować się w moje życie - albo jak się wpasuje w moje życie, zwłaszcza jeśli wstydziłam się przyznać do swoich uczuć do niego publicznie. Mogłam jedynie wyobrazić sobie szaleństwo moich przyjaciół, które spowoduje ta wiadomość. Nie wspominając wielu wkurzonych dziewczyn do zabawy, które… I myśląc o tym milionie dziewczyn do zabawy, które Stark ugryzł i coś tam jeszcze, oblała mnie zimna woda i przestałam go całować. Popchnęłam go tak, że wyszedł za drzwi. Pospieszyłam do stajni, rozglądając się wokół i wyglądając na winną, a potem zaczerpnęłam wdech ulgi, bo byliśmy jedynymi wałęsającymi się i urywającymi się z zajęć. Było małe pomieszczenie w kompleksie głównej stajni, lepsze niż boksy. Było bardziej z przodu stajni. Zanurkowałam tam ze Starkiem depczącym mi po pietach, zamknęłam drzwi i wzięłam kilka wdechów z dala od niego. Kiedy obdarzył mnie tym spojrzeniem, tym jego seksownym uśmiechem i zaczął iść w moim kierunku, wyciągnęłam ręce przed siebie jak strażnik. - Nie. Ty zostajesz tam, ja zostaję tu. Musimy porozmawiać, a to nie będzie możliwe jeśli jesteś blisko mnie - powiedziałam. - Bo nie możesz trzymać rąk z dala ode mnie? - Oh, proszę. Doskonale udaje mi się trzymać moje ręce z dala od Ciebie. Jestem jedną z Twoich dziewczyn do zabawy. 259

Osaczona

- Dziewczyn do zabawy? - No wiesz z Invasion of the Body Snatchers. Tak myślę o tych dziewczynach, które gryziesz i mieszasz im w głowach, więc wszystkie mówią Ooh, ten Stark jest taki gorący! O Boże, o Boże, o Boże! To poważnie denerwujące. I swoją drogą, jeśli kiedykolwiek spróbujesz tego gówna ze mną, obiecuję, że przywołam pięć żywiołów i skopię Ci tyłek. Możesz na to liczyć. - Nie próbowałbym zrobić tego z Tobą, ale nie mówię, że nie chciałbym Ciebie spróbować. Totalnie chciałbym. - Jego głos stał się znowu taki seksowny i zaczął kroczyć bliżej do mnie. - Nie! Byłam poważna, kiedy powiedziałam, żebyś stał tam. - Dobra! Dobra! Co się dzieje z twoimi majtkami na takim stosie? Zmarszczyłam brwi. - Moje majtki nie są na żadnym stosie. To całe piekło uwolniło się dookoła nas, w razie gdybyś nie zauważył. Dom Nocy jest pod kontrolą czegoś, co prawdopodobnie jest demonem. Moi przyjaciele i ja nie jesteśmy bezpieczni. I nie mam pojęcia, jak zrobić to, co muszę zrobić, by naprawić ten cały bałagan, a na szczycie tego wszystkiego straciłam głowę dla faceta, który wykorzystuje dziewczyny w akademiku i kontroluje ich myśli. - Straciłaś dla mnie głowę? - Taa, świetnie, czyż nie? Już mam chłopaka wampira i ludzkiego chłopaka, z którym jestem Skojarzona. Jakby powiedziała moja babcia, moja karta do tańca jest bardziej niż pełna. - Mogę zająć się tym chłopakiem wampirem. - Automatycznie ręka Starka powędrowała do łuku, który miał zawieszony na plecach. - Do diabła nie, nie zajmiesz się nim! - Wrzasnęłam. - Wbij sobie to do głowy: Ten łuk nie jest receptą na Twoje problemy. Powinien być Twoją ostatnią deską ratunku, ale nigdy nie powinien być używany przeciwko innej osobie, czy to człowiekowi, czy wampirowi. Wiedziałeś o tym kiedyś. Jego wyraz twarzy stwardniał. - Wiesz, co mi się stało. Nie przeproszę za to, co stało się moją naturą. - Twoją naturą? Masz na myśli naturę zepsutego bachora czy twoją naturę dziwkarza? - Mam na myśli siebie. - Uderzył pięścią w swoją pierś. - Teraz jestem tym czym jestem. - Dobrze, musisz usłyszeć raz na zawsze, to co chcę Ci powiedzieć i nie będę tego powtarzać. Dam Ci cholerną wskazówkę. Wszyscy mamy w sobie coś

260

Osaczona

złego i wszyscy wybieramy, czy poddać się tym złym rzeczom, czy walczyć z nimi… - Ale to nie to samo… - Zamknij się i słuchaj mnie! - Mój gniew eksplodował wokół nas. - To nie to samo dla każdego z nas. Dla niektórych osób jedyną rzeczą, z którą muszą walczyć jest to, że zasypiają i omijają pierwszą godzinę, bo nie chce im się iść do szkoły. Dla innych ludzi to trudniejsze rzeczy - jak pójście na odwyk i pozostanie czystym albo poddanie się i branie znowu. Dla Ciebie to może być nawet trudniejsze - walczyć o swoje człowieczeństwo, czy poddać się ciemności i być potworem. Ale to wciąż wybór. Twój wybór. Staliśmy tam, patrząc się na siebie. Nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć. Nie mogłam podjąć wyboru, by zrobić coś dobrego dla niego i nagle zrozumiałam, że nie będę go śledzić i patrzeć na niego. Jeśli nie może być facetem, z którego będę publicznie dumna, więc granie kogoś innego, kiedy jesteśmy sami nic nie znaczy. I to było coś, co musi wiedzieć. - To co stało się ostatniej nocy, nie stanie się znowu. Nie będzie tak. Złość odpłynęła ze mnie i mój głos był spokojniejszy. Brzmiałam cicho i smutno w spokojnym, małym pomieszczeniu. - Jak możesz tak mówić, kiedy właśnie powiedziałaś mi, że straciłaś dla mnie głowę? - Stark, chcę Ci powiedzieć, że nie będę z Tobą, jeśli będę musiała ukrywać fakt, że jesteśmy razem. - Przez tego chłopaka wampira? - Przez Ciebie. Erik wpływa na nas. Zależy mi na nim. Ostatnią rzeczą, jaką chciałabym zrobić, to skrzywdzić go, ale to będzie głupie zostać z nim i marzyć, by być z Tobą, albo z kimkolwiek innym, włączając w to ludzkiego chłopaka, z którym jestem Skojarzona. Więc musisz zrozumieć, że Erik nie powstrzyma mnie przed byciem z Tobą. - Naprawdę żywisz do mnie uczucia, czyż nie? - Tak, ale mogę Ci obiecać, że nie będę Twoją dziewczyną, jeśli wstydzę się być z Tobą przy moich przyjaciołach. Nie możesz być zły wokół każdego innego i dobry wokół mnie. Jak zachowujesz się większość czasu, taki naprawdę jesteś. Widzę, że w Tobie jest wciąż dobro, ale to dobro może być ewentualnie zredukowane przez ciemność, która też jest w Tobie, a ja nie chcę tracić czasu, by zobaczyć, że to się stanie. Spojrzał gdzieś z dala ode mnie.

261

Osaczona

- Wiem jak czułaś się wcześniej, ale nie sądziłem, że zaniepokoi mnie to tak bardzo, gdy usłyszę to od Ciebie. Nie wiem, czy potrafię podjąć dobry wybór. Kiedy jestem z Tobą, czuję, że mogę. Jesteś taka silna i dobra. Wypuściłam wielkie westchnienie. - Nie jestem taka cholernie dobra. Namieszałam bardzo. Niestety, prawdopodobnie będę musiała to posprzątać. I to dużo. I to Ty byłeś mocniejszy wczoraj, nie ja. Jego oczy spotkały moje znowu. - Jesteś dobra. Czuję to. Jesteś dobra głęboko w Twoim sercu, pod każdym względem. - Mam nadzieję, że jestem. Próbuję być. - Więc zrób to dla mnie, proszę. - Zmniejszył dystans między nami, zanim mogłam go znowu powstrzymać. Najpierw mnie nie dotknął. Po prostu wciąż patrzył w moje oczy. - Nie zakończyłaś jeszcze swojej przemiany, ale nawet Synowie Erebusa nazywają Cię kapłanką. - Potem upadł na jedno kolano i patrząc na mnie, przyłożył prawą rękę do serca. - Co robisz? - Składam Ci ślubowanie. Wojownicy robią tak od wieków - przysięgają, że ciałem, sercem i duszą będą chronić ich Wyższą Kapłankę. Wiem, że wciąż jestem jedynie adeptem, ale wierzę, że jestem już wykwalifikowany jako Wojownik. - No cóż, jestem wciąż tylko adeptem, więc pasujemy do siebie. - Mój głos załamał się i musiałam zamrugać, by powstrzymać łzy, które wypełniły moje oczy. - Czy akceptujesz moje ślubowanie, Moja Pani? - Stark, rozumiesz, co właśnie robisz? - Znałam ślubowanie Wojownika Wyższej Kapłance i było ono przysięgą, która często wiązała ich ze służbą na całe życie i często było to trudniejsze do zerwania niż Skojarzenie. - Wiem. Podejmuję wybór. Dobry wybór. Wybieram dobro, a nie zło, światło, a nie ciemność. Wybieram swoje człowieczeństwo. Czy akceptujesz moje ślubowanie, Moja Pani? - Powtórzył. - Tak, Stark, akceptuję. I w imieniu Nyks związuję Cię służbą Bogini, jak i mi, bo służba mi, to służba jej. Powietrze wokół nas błysnęło. Stark krzyknął i wydawał się skręcać, upadając u moich stóp z jękiem. Upadłam na kolana obok niego, pociągając go za ramiona i próbując zobaczyć, co jest nie tak.

262

Osaczona

- Stark! Co się stało? Czy… - W niezwykłym płaczu spojrzał na mnie. Łzy spływały obficie w dół jego twarzy, ale jego uśmiech był promienny. Mrugnęłam i zorientowałam się co widzę. Jego sierp księżyca był całkowicie wypełniony. Dwie strzały i półksiężyc. Były udekorowane zawiłymi symbolami, które wydawały się lśnić ich nowym szkarłatem na jego bladej skórze. - Oh, Stark! - Sięgnęłam i delikatnie przebiegłam ręką po tatuażu, który na zawsze Naznaczył go jako dorosłego wampira - drugiego dorosłego wampira, który kiedykolwiek był. - Jest piękny! - Przeszedłem Przemianę, czyż nie? Przytaknęłam, a łzy zalały moje oczy i spłynęły w dół moich policzków. A potem byłam w jego ramionach, całując go, a nasze łzy zmieszały się razem, kiedy śmialiśmy się i płakaliśmy i przytulaliśmy się do siebie. Dzwonek, który sygnalizował koniec piątej godziny spowodował, że podskoczyliśmy. Pomógł mi stanąć na nogi i uśmiechając się wytarł moje łzy z policzków, a potem ze swoich. Potem rzeczywistość przełamała moją radość i zrozumiałam wszystko, nawet tą nową, wspaniałą Przemianę. - Stark, kiedy adept przechodzi Przemianę, jest jakiś rytuał, przez który musi przejść. - Znasz ten rytuał? - Nie, tylko wampiry znają. - Potem doznałam olśnienia. - Musisz iść do Smoka Lankforda. - Instruktora szermierki? - Taa. On jest po naszej stronie. Powiedz mu, że ja Cię wysłałam. Powiedz mu, że ślubowałeś mi służyć jako Wojownik. On będzie wiedział, co zrobić dla Ciebie. - Dobrze, tak zrobię. - Ale nie pozwól, by ktokolwiek zobaczył, że przeszedłeś Przemianę. - Nie wiedziałam, dlaczego to było dla mnie takie ważne, ale wiedziałam, że musi pozostać w ukryciu dopóki nie spotka się z Smokiem. Rozejrzałam się dookoła magazynku i znalazłam czapkę do jeździectwa, którą włożyłam na głowę Starka. Po małych poszukiwaniach znalazłam jeszcze ręcznik, który zwinęłam i założyłam na jego szyję. - Podciągnij to - poprawiłam ręcznik - i zasłoń się jego brzegiem. Nie będziesz wyglądał dziwnie. Mam na myśli, że na zewnątrz jest burza lodowa. Po prostu dostań się bez zauważenia do Dragona. Przytaknął. - A Ty co będziesz robić? 263

Osaczona

- Będę planować naszą ucieczkę stąd. Smok i jego żona weszli w to i myślę, że Mistrz Jazdy Konno, Lenobia też. Więc wróć tu tak szybko, jak możesz. - Zoey, nie czekaj na mnie. Wydostań się stąd. Oddal się daleko, daleko stąd. - A co z Tobą? - Mogę dostać się gdziekolwiek chcę. Znajdę Cię, nie martw się. Moje ciało nie będzie z Tobą cały czas, ale zawsze masz moje serce. Jestem Twoim Wojownikiem, pamiętasz? Uśmiechnęłam się i dotknęłam jego policzka. - Nigdy nie zapomnę. Obiecuję. Jestem Twoją Wyższą Kapłanką i przyrzekłeś mi siebie. To znaczy, że masz też moje serce. - Więc lepiej, żebyśmy oboje byli bezpieczni. Trudno jest żyć bez serca. Wiem o tym. Posmakowałem tego - powiedział. - Ale już nigdy więcej - powiedziałam. - Nigdy więcej - zgodził się. Stark pocałował mnie z taką delikatnością, że odebrało mi oddech. Potem zrobił krok w tył, przyłożył dłoń do serca i skłonił się formalnie. - Zobaczymy się niedługo, Moja Pani. - Bądź ostrożny - powiedziałam. - Ale jeśli nie będę mógł być ostrożny, będę szybki. - Rzucił mi swój zbyt pewny siebie uśmiech i zanurkował w drzwiach. Kiedy zniknął, zamknęłam oczy, przyłożyłam dłoń do piersi i skłoniłam się. - Nyks - wyszeptałam. - Mówiłam prawdę. Moje serce należy do niego. Nie wiem, co z tego będzie, ale proszę opiekuj się moim Wojownikiem i dziękuje Ci za danie mu odwagi do podjęcia dobrego wyboru. Nyks nagle nie pojawiła się przede mną, a ja jej nie oczekiwałam. Ale czułam ciszę w powietrzu wokół mnie i to mi wystarczyło. Wiedziałam, że ręka Nyks była ze Starkiem. - Chroń go… Daj mu siłę… oh, i czy mogłabyś mi pomóc odkryć, co mam z nim zrobić… - Modliłam się cicho aż dzwonek na szóstą godzinę nie zadzwonił. - Dobra, Zoey - powiedziałam do siebie. - Ucieknijmy z tego miejsca.

264

Osaczona

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Kiedy wbiegłam do stajni spóźniona, Lenobia posłała mi chłodne spojrzenie i powiedziała: - Zoey, masz w boksie gnój. - Rzuciła mi widły i wskazała mi kierunek stanowiska Persefony. Mruknęłam przeprosiny: - Tak, już proszę pani. - Pospieszyłam do boksu mojej klaczy, uważałam ją za moją, od kiedy przybyłam do Domu Nocy. Persefona parsknęła łagodnie z pozdrowieniem, podeszłam prosto do jej głowy, głaskając ją i całując w aksamitny pysk, a przede wszystkim powiedziałam jej, że jest najładniejszym, najmądrzejszym i najlepszym koniem, jaki zna wszechświat. Polizała mój policzek, dmuchając mi w twarz, wyglądało na to, że zgadza się z moją opinią. - Wiesz o tym, że ona cię kocha. Klacz właśnie mi to powiedziała. Odwróciłam się i zobaczyłam stojącą w wewnętrznych drzwiach boksu Lenobię, opierającą się o ścianę. Czasami zapominałam jak ona jest wyjątkowo piękna, więc w takich momentach, kiedy naprawdę patrzyłam na nią, byłam zaskoczona jej wyjątkowością. Jej siła była paradoksalnie delikatna. Jej srebrzysto białe włosy, niebiesko szare oczy, były najbardziej uderzającymi rzeczami w niej, okej, poza niesamowitymi tatuażami hodowanych koni, naznaczające ją, jako wampira. Miała na sobie zwykły strój, świeżo wyprasowaną białą koszulę i jasno brązowe jeździeckie spodnie, wsunięte do angielskich butów do jazdy konnej. Poza tatuażami i srebrną Boginią wyhaftowaną na jej sercu wyglądała jak elegancja improwizowana Calvinem Kleinem. - Ty naprawdę możesz z nimi rozmawiać? - Podejrzewałam ją o to często, ale Lenobia nigdy nie była szczera, jeśli chodzi o swoje umiejętności aż do teraz. - Nie poprzez słowa. Konie komunikują się uczuciami. One są namiętnymi, lojalnymi istotami z wystarczająco wielkim sercem, aby wstrzymać świat. 265

Osaczona

- Zawsze też tak uważałam - powiedziałam cicho całując Persefonę w czoło. - Zoey, Kalona musi zostać zabity. Gwałtowność jej oświadczenia wstrząsnęła mną doszczętnie, szybko się rozejrzałam, zaniepokojona czy nie ma Kruków Prześmiewców czuwających w pobliżu, tak jak byli na wszystkich moich zajęciach. Lenobia potrzasnęła głową i machnęła żebym się nie bała. - Konie gardzą Krukami bardziej niż koty, żaden z tych ohydnych ptasich potworów nie ośmieli się wejść do mojej stajni. - A co z innymi adeptami? - Zapytałam łagodnie. - Oni są zupełnie zajęci ćwiczeniami konnymi, które zostały ograniczone z powodu tej burzy, by nas podsłuchiwać. Więc powtarzam jeszcze raz, Kalona musi zginąć. - On nie może zostać zabity. On jest nieśmiertelny. - Moja frustracja z powodu tego nieszczęsnego faktu, była widoczna najwyraźniej w moim głosie. Lenobia potrząsnęła jej długimi, gęstymi włosami i zaczęła przemieszczać się z jednej strony stajni na drugą. - Ale musimy go pokonać. On odciąga ludzi od Nyks. - Wiem. Nawet nie jestem tu cały dzień, a już widzę jak zła jest sytuacja. Neferet też jest w tym wszystkim. - Wstrzymałam oddech, czekając czy Lenobia pozostała ślepo lojalna wobec swojej kapłanki, czy widzi prawdę. - Neferet jest gorsza od wszystkich innych - powiedziała gorzko Lenobia Ta, która powinna być najwierniejsza Nyks, zdradziła ją całkowicie. - Ona nie jest tym, kim kiedyś była - powiedziałam. - Ona się zmieniła, bo skupiła się na esencji zła. Lenobia przytaknęła głową. - Tak, paru z nas obawiało się tego. Wstydzę się powiedzieć, że stanęliśmy po drugiej stronie zamiast natychmiast skonfrontować się z Neferet, kiedy od razu zaczęła zachowywać się dziwnie. Nie uważam jej za kapłankę Nyks. Zamierzam ślubować moją lojalność wobec nowej Wyższej Kapłanki skończyła obdarzając mnie znaczącym spojrzeniem. - Nie mnie! - Praktycznie pisnęłam - Ja nawet nie przeszłam jeszcze przemiany. - Ty zostałaś naznaczona i wybrana przez naszą Boginię. To jest wystarczające dla mnie. To jest wystarczające też dla Smoka i Anastasii. - A jak z innymi profesorami? Czy któryś z nich też jest z nami? Straszny smutek przeszedł przez jej twarz. 266

Osaczona

- Nie, wszyscy inni są zaślepieni przez Kalonę. - Dlaczego nie ty? Odpowiedziała mi po pewnym czasie. - Nie jestem pewna, dlaczego nie zostałam zaślepiona, tak jak większość. Smok, Anastasia i ja odczuwamy to, ale przelotnie. Odczuwamy jego urok, ale część nas mogła pozostać nienaruszona wystarczająco, abyśmy mogli zobaczyć go naprawdę i uznać za niszczącą kreaturę, którą jest. Nie mamy wątpliwości, naszym zdaniem to ty go musisz pokonać Zoey. Czułam się beznadziejnie, bezsilnie, nie mogłam złapać tchu, cholernie młoda. Chciałam wymachiwać ramionami i krzyczeć: Mam siedemnaście lat! Nie mogę ratować świata. Nawet nie mogę iść do parku! Potem słodka, bryza łąki napełniła mnie pieszcząc moją twarz. Poczułam grzejące słońce latem, wilgotną rosę o świcie i mój duch przyniósł odpowiedź. - Ty nie jesteś zwykłym adeptem. Posłuchaj wnętrza dziecino, a wiem, że cichy, niewielki głos cię poprowadzi, a my pójdziemy za tobą. - Lenobia powiedziała to głosem, który przypomniał mi o mojej Bogini. Jej słowa połączone z żywiołami uspokoiły mnie, aż moje oczy niespodziewanie się powiększyły. Jak mogłam o niej zapomnieć? - Wiersz! - Wyrwało mi się, spiesząc do miejsca gdzie zawiesiłam moją torebkę, przy drzwiach boksu Persefony. - Jeden z czerwonych adeptów napisał proroczy wiersz. Dała mi jeden, który ma związek z Kaloną zanim tu przybyłam. Lenobia przyglądała mi się dziwnie, kiedy przeszukiwałam swoja torebkę. - Tu jest! - Złapałam ten wiersz, który musiał być o Starku. Złapałam za ten drugi wiersz i skupiłam się na nim. - Dobra… to jest to. Mówi jak uciec przed Kaloną. Tylko po prostu… po prostu jest napisany kodem poetyckim, czy coś w tym stylu. - Pozwól mi go też przeczytać. Być może będę mogła rzucić na niego trochę światła. Trzymałam wiersz tak, abym mogła go też zobaczyć, przeczytała go na głos, a ja śledziłam słowa. Co raz związało go Uczyni go wolnym W miejscu mocy - łączą się Noc Duch 267

Osaczona

Krew Człowieczeństwo Ziemia Połączeni nie pokonani Zwyciężą, gdy Noc poprowadzi Ducha Krew złączy człowieczeństwo A Ziemia ich dopełni. - Kiedy Kalona powstał z ziemi on nie narodził się, jak to Neferet próbowała nam wmówić, czy on był? - Powiedziała Lenobia, wciąż patrząc na wiersz. - Nie, on został tam uwięziony więcej niż tysiąc lat temu. - Powiedziałam. - Przez kogo? - Przez Cherokee przodków mojej babci. - Wydaje się, że to sugeruje, że czymkolwiek on był, to związanie, które zastosowali przodkowie Twojej babci nie podziała w ten sam sposób tym razem. Tym razem go opanujemy. I to będzie wystarczające dla mnie. Musimy się pozbyć go z nas, zanim kompletnie zniszczy naszą więź z Nyks. - Spojrzała znad wiersza na mnie - Jak ludzie Cherokee uwięzili go pod ziemią? Wypuściłam z siebie długi wydech powietrza, pragnęłam z całego mojego serca aby babcia była ze mną i mogła przeprowadzić mnie przez to. - Ja właściwie... ja nie wiem za dużo, o tym! - Płakałam. - Cii - uspokajała mnie Lenobia, dotknęła mojego ramienia, jak młodą klacz. - Czekaj, mam pewien pomysł. Pośpiesznie wyszła z boksu i wróciła z grubą, miękką, szczotką dla konia, którą mi podała. Potem opuściła ponownie boks, a wróciła niosąc belkę słomy. Położyła ją pod ścianą i na niej usiadła. Wygodnie oparła plecy, wyciągnęła długie źdźbło słomy i wsadziła je sobie do ust. - Teraz czyść swoją klacz myśląc głośno. Znajdziemy odpowiedź we trójkę. - Cóż - zaczęłam, kiedy czyściłam kasztanową szyję Persefony. - Babcia opowiadała mi, że kobiety Ghigua, uh… to były Mądre Kobiety, które zebrały się z kilku plemion razem, aby stworzyć dziewczynę z ziemi, stworzyć ją specjalnie dla Kalony, aby zwabiła go do pułapki w jaskini. - Chcesz powiedzieć, że kobiety zebrały się, aby stworzyć dziewczynę? - Tak, wiem, że brzmi to trochę dziwnie, ale przyrzekam, że się to zdarzyło. 268

Osaczona

- Nie, nie mam wątpliwości, że twoja babcia opowiadała prawdę. Tylko zastanawiam się ile kobiet zebrało się razem. - Nie wiem. Babcia tylko powiedziała mi, że ich narzędziem była A-ya, a każda z nich podarowała jej specjalny dar. - A-ya? Tak nazywała się ta dziewczyna? Kiwnęłam głową, a następnie spojrzałam przez ramie z klaczy na nią. - Kalona woła na mnie A-ya. Lenobia z szokiem zassała powietrze. - Zatem ty jesteś narzędziem, dzięki któremu zostanie pokonany ponownie. - Tak, tylko, że nie, pokonany, lecz prędzej przepędzony. - Powiedziałam automatycznie, a następie mój instynkt dogonił słowa i już wiedziałam, że to, co powiedziałam było prawdą. - To jestem ja. Tym razem nie może wpaść w pułapkę, bo się tego spodziewa. Ale mogę od niego uciec. - Mówiłam do Persefony bardziej niż do Lenobii, a nawet bardziej niż do siebie. - Ale ty nie jesteś w tej chwili tylko narzędziem. Ty dostałaś wolną wolę od naszej Bogini. Ty wybierasz dobro, a dobrem jest ucieczka przed Kaloną. Lenobia mówiła z zaraźliwą pewnością siebie. - Czekaj, co było w tej części o pięciu? Lenobia poszukała wiersz, który położyłam na podłodze boksu - W miejscu mocy - łączą się Noc Duch Krew Człowieczeństwo Ziemia - Chodzi o ludzi. - Powiedziałam czując przypływ podniecenia. - Jak Damien powiedział, one są napisane wielką literą, bo wiersz mówi o pięciu osobach przedstawiających pięć rzeczy. I… i założę się, że jeśli babcia byłaby tu to powiedziałaby, że było pięć kobiet Ghigua które zebrały się i stworzyły A-yę. - Czy czujesz to w głębi swojej duszy? To mówi ci Bogini? Uśmiechnęłam się do niej, a moje serce się powiększyło. - Tak, dokładnie to czuje. - Najbardziej oczywiste miejsce mocy jest tu w Domu Nocy - powiedziała. - Nie! - Powiedziałam z większym naciskiem niż miałam zamiar, powodując, że Persefona parsknęła nerwowo. Pogłaskałam i uspokoiłam ją, powiedziałam bardziej znośnym głosem: - Nie, szkolne miejsce mocy zostało przez niego skażone. Jego moc połączyła się z Neferet i z krwią Stevie Rae, która go uwolniła i… - wysapałam uświadamiając sobie konsekwencje tego, co przed chwilą powiedziałam - Stevie Rae! Myślałam, że ona reprezentuje ziemię, to znaczy ona ma powinowactwo z ziemią, ale ona nie ma być ziemią, ma być krwią. Lenobia uśmiechnęła się i kiwnęła głową. 269

Osaczona

- Bardzo dobrze. Jeden mniej. Teraz pozostały jeszcze cztery. - I miejsce - wymamrotałam. - Tak, miejsce - zgodziła się - Cóż, miejsce potęgi jest związane z duchem. Podobnie jak Avalon, starożytna wyspa Bogini, jest związana duchem w Glastonbury. Nawet chrześcijanie poczuli tam przyciąganie mocy i po pewnym czasie wybudowali tam opactwo. - Co? - Przeszłam obok Persefony, aby stanąć przed Lenobią - Co ty mówisz o opactwie i Bogini? - Cóż, Avalon nie jest dosłownie z tego świata, chociaż to jest potężne miejsce mocy. Chrześcijanie wyczuli to i wybudowali tam opactwo poświęcone Maryi. - Oh, Lenobia to jest to! - Musiałam mocno zamrugać, aby usunąć łzy ulgi z moich oczu. Potem roześmiałam się - Ono jest doskonałe. Miejsce mocy jest przy Dwudziestej-Pierwszej i Lewis, to jest opactwo Zakonnic Benedyktynek. Lenobi powiększyły się oczy, a następnie się uśmiechnęła. - Nasza Bogini jest mądra. Teraz wszystko, co musisz zrobić to dowiedzieć się, kto jest pozostałymi czterema rzeczami i dostarczyć ich tam. Reszta wiersza mówi o łączeniu się ze sobą… - przerwała. Spojrzawszy w dół zaczęła czytać: Noc poprowadzi Ducha Krew złączy człowieczeństwo A Ziemia ich dopełni. - Krew już mam, a przynajmniej mam nadzieję, że mam - powiedziałam. Kazałam Stevie Rae i pozostałym czerwonym adeptom dotrzeć do opactwa, kiedy dowiedziałam się, że Kalona chce ją schwytać. - Jak wpadłaś na to, aby ją tam wysłać? Mój uśmiech był szeroki, przysięgam, że prawie rozdarłam wargi. - Bo tam jest duch! Duchem jest przywódca zakonnic, Siostra Mary Angela. Ona uratowała moją babcię przed Krukami Prześmiewcami, opiekuje się nią tam. - Zakonnica? Reprezentująca ducha, pokonała pradawnego upadłego anioła? Jesteś tego pewna, Zoey? - Nie pokonała, właściwie nie wpuściła i dała wystarczająco dużo czasu, aby się przegrupować oraz znaleźć rozwiązanie jak pozbyć się go na stałe. Tak, jestem pewna. Lenobia zawahała się na chwilę, po czym kiwnęła głową. - Więc rozpoznałaś Krew i Ducha. Pomyśl, kim mogą być Ziemia, Noc i Człowieczeństwo? Wróciłam do czesania Persefony, wówczas zaśmiałam się i miałam ochotę puknąć się w głowę. 270

Osaczona

- Afrodyta. Ona musi być Człowieczeństwem, chociaż przez większość czasu chce coś z tym zrobić. - Wierzę ci na słowo - powiedziała uszczypliwym tonem Lenobia. - Nieźle, więc pozostały tylko Ziemia i Noc - pośpieszyłam. - Jak powiedziałam wcześniej moje pierwsze przypuszczenie odnośnie Ziemi to Stevie Rea z powodu jej powinowactwa, ale wiem w głębi serca, że ona jest krwią. Ziemia… ziemia… - ponownie westchnęłam. - Czy to możliwe, że to Anastasia? Ma dar zaklęć i rytuałów często zagruntowanych w ziemi. Pomyślałam o tym, niestety nie poczułam ukucia, które powiedziałoby mi, że to prawidłowa odpowiedź. - Niestety to nie ona. - Może skupiamy się na niewłaściwych osobach. Duch pochodzi z poza Domu Nocy, co jest czymś, czego się nie spodziewałam. Może ziemia też. - Cóż, jest to warte rozważenia jak spojrzy się na to z tej strony. - Jaka osoba nie będąca ani adeptem ani wampirem mogłaby reprezentować ziemię? - Zgaduje, że są to ludzie, których znam, które są blisko ziemi, są to ludzie mojej babci. Cherokee zawsze szanowało ziemię, są przeciwnikami nadużywania, posiadania i wykorzystywania jej. Światopogląd ludzi Cherokee różni się bardzo od dzisiejszego światopoglądu. - Wtedy nagle zamknęłam usta i oparłam czoło o miękkie ramię Persefony, wyszeptałam małe podziękowanie dla Nyks. - Ty już wiesz, kto to jest, prawda? Popatrzyłam na nią z uśmiechem. - To moja babcia. Ona jest Ziemią. - Doskonale - zgodziła się. - Mamy wszystko. - Nie mamy Nocy. Wciąż nie wiem, kto jest Nocą… - przerwałam, kiedy zorientowałam się, że Lenobia znacząco wpatruje się we mnie. - Spójrz w głąb Zoey Redbird, wierzę, że odkryjesz, komu Nyks powierzyła uosobienie Nocy. - Nie mnie - szepnęłam. - Oczywiście, że tobie - powiedziała Lenobia - Wiersz podaje to doskonale, Noc poprowadzi Ducha - Nikt z nas nigdy nie mógł zajrzeć do Opactwa Benedyktynek, ale to ono wypełnia kawałki zagadki, ale to ty poprowadzisz nas wprost do niego. - Jeśli mam rację - powiedziałam drżącym głosem. 271

Osaczona

- Słuchasz swojego serca, prawda? Odetchnęłam głęboko i przeszukałam moje wnętrze. Tak to było to, uczucie pochodzące od mojej bogini, które znałam, uczucie, które mówiło mi, że to prawda. Napotkałam mądre szare oczy Lenobi. - Prawda - powiedziałam stanowczo. - W takim razie musimy dostarczyć Ciebie i Afrodytę do Opactwa Benedyktynek. - Wszystkich nas - powiedziałam automatycznie. - To musi być Darius, Bliźniaczki, Damien i Afrodyta. Jeśli coś pójdzie nie tak będę potrzebowała mojego całego kręgu. Dodatkowo, moje przyjęcie tu nie było ciepłe, a jeśli pozbędę się Kalony, adepci złamią się na swoją dziwną obsesją i myślę, że nie wrócę tu zbyt szybko. I, oczywiście nadal musimy poradzić sobie z Neferet; Będę potrzebowała dużo pomocy od wszystkich. Lenobia zmarszczyła nieznacznie brwi i kiwnęła głową. - Rozumiem, chociaż mnie to boli zgadzam się z tobą. - Powinnaś iść z nami, ty, Smok i Anastasia. Dom Nocy teraz nie jest miejscem dla was. - Dom Nocy jest naszym domem. - Powiedziała. Spojrzałam na nią. - Czasami osoby ci najbliższe zdradzają cię, a twój dom nie jest miejscem, w którym możesz się dużej cieszyć. To jest straszne, ale prawdziwe. - Brzmisz bardzo rozsądnie jak na swoje lata, Kapłanko. - Tak, cóż, jestem produktem rozwodu i gównianego rodzicielstwa. Kto by wiedział, że się to przyda? Śmiałyśmy się razem, gdy zadzwonił dzwonek, sygnalizujący koniec dnia w szkole. Lenobia była na nogach w jednej chwili. - Powinnyśmy dostarczyć wiadomość do twoich przyjaciół. Możemy się tu spotkać. Tu jest najbardziej bezpiecznie od oczu i uszu Kruków Prześmiewców. - Już załatwione - powiedziałam - Oni wszyscy będą tu za chwile. - Jeśli Neferet zdaje sobie sprawę, że spotkamy się tu, to kiepsko będzie z nami. - Wiem - powiedziałam, ale, ah do diabła, było tym, co sobie pomyślałam.

272

Osaczona

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Pomimo faktu, że zaczął znowu padać deszcz ze śniegiem, Damien, Bliźniaczki, Afrodyta i Darius przybyli już minutę po dzwonku. - Fajna notatka - powiedziała Erin. - Bardzo chytrze z Twojej strony, byśmy przybyli tu, nie myśląc o tym naprzód - powiedziała Shaunee. - Świetna robota! - Powiedział Damien. - Ale myślisz o tym teraz, więc musimy być pewni, że te myśli są chronione, ruszcie się szybko, z tym cokolwiek musicie zrobić - powiedział Darius. - Zgadzam się - powiedziałam. - Przywołajcie wasze żywioły i uformujcie z nich ścianę ochronną wokół waszych myśli. - Nie ma problemu - powiedziała Erin. - Taa, ćwiczyliśmy - powiedziała Shaunee. - Potrzebujecie przywołania szybkiego kręgu? - Zapytałam. - Nie, Z, potrzebujemy, żebyś uciszyła się na moment - powiedział Damien. - Już nasze żywioły są uzbrojone i czekają. - Częściowi frajerzy, bierzcie się do roboty! - Powiedziała Afrodyta. - Zamknij się! - Wrzasnęły Bliźniaczki na nią. Afrodyta parsknęła na nie i stanęła obok Dariusa, który automatycznie owinął ją ramionami. Zauważyłam, że jego zadrapanie na twarzy prawie całkowicie się zagoiło i została jedynie cienka różowa linia w miejscu, gdzie miał brzydką ranę. To spowodowało, że zaczęłam myśleć o mojej, własnej bliźnie, a kiedy Bliźniaczki i Damien byli zajęci przywoływaniem ich żywiołów, a Afrodyta lepiła się do Dariusa, ja odwróciłam się do nich tyłem i dyskretnie zerknęłam pod moją koszulkę na przedzie. I skrzywiłam się po tym co zobaczyłam. Ok, moja blizna nie była długą, cienką różową linią. Była pomarszczona, postrzępiona, wciąż czerwona i wyglądała wściekle. Cofnęłam 273

Osaczona

ramiona. Nie, tak naprawdę nie bolało. Rana była obolała i wrażliwa w dotyku. I brzydka. Naprawdę, naprawdę brzydka. Kiedykolwiek myślałam o kimś, kto miałby zobaczyć moją brzydką bliznę („ktokolwiek” miał to być czy Stark, czy Erik, czy nawet Heath) chciałam wybuchnąć płaczem. Może nigdy nie będę z żadnym facetem. Na pewno uczyniłoby to moje życie mniej skomplikowanym… - Blizny wojenne dobra przeciw złu mają unikatowe piękno na swój sposób - powiedziała Lenobia. Podskoczyłam. Stała blisko mnie i nie słyszałam jej nadejścia. Spojrzałam na nią spokojnie. Była bezwzględnie perfekcyjna, całkowicie bez żadnej blizny i piękna. - To brzmi ładnie w teorii, ale kiedy blizny należą do Ciebie, rzeczywistość jest inna niż w teorii. - Wiem, co mówię Kapłanko. - Przerzuciła kurtynę jej srebrnych włosów na jedno ramię, odwracając się tak, że mogłam widzieć tył jej szyi, a drugą ręką, odciągnęła bluzkę, by pokazać straszną bliznę, która biegła od linii jej włosów w dół jej szyi i znikała, cienko marszcząc się na jej plecach. - Ok! Już przywołaliśmy żywioły - zawołała Erin. - Taa, jesteśmy gotowi, by skoncentrować się i nabałaganić - powiedziała Shaunee. - No, cóż, czy nie zrobimy tego na koniec? - Powiedział Damien. Lenobia i ja wymieniłyśmy szybkie spojrzenie. - Ta historia poczeka na inny moment - powiedziała miękko. Podążyłam za nią do moich przyjaciół zastanawiając się, z jakiego rodzaju złem mogła walczyć, które zrobiłoby tą straszną bliznę. - Zoey nazwała ludzi wspomnianych w wierszu - Lenobia powiedziała bez wstępu. - I miejsce mocy, do którego chodzą. Wszyscy spojrzeli na mnie. - To opactwo Benedyktynek. Pamiętam jeden z powodów, dlaczego Siostra Mary Angela nie była całkiem zszokowana, kiedy pokazałam jej, że mogę przywołać żywioły. Ona sama odczuła moc żywiołów. Powiedziała, że w jej opactwo zostało zbudowane na miejscu jakiejś duchowej mocy. Nie myślałam o tym wtedy. - Zatrzymałam się i zaśmiałam się lekko. - Wtedy nie brałam jej poważnie i myślałam, że jest tych szalenie ekscentryczną zakonnicą. - No cóż, na Twoją obronę, zakonnica jej w swoim rodzaju inna powiedziała Afrodyta. 274

Osaczona

Darius przytaknął. - Chociaż jest zakonnicą. - Jest również Duszą, o której mówił wiersz - powiedziałam. - Wow, udało ci się to odkryć! - Damien uśmiechnął się do mnie. - Kto jeszcze należy do personifikacji w wierszu? - Krew to Stevie Rae. - Ona zdecydowanie ją lubi - powiedziała Afrodyta. - Ty to człowieczeństwo - powiedziałam prosto, punktując moją wiadomość z wielkim uśmiechem. - Świetnie. Po prostu świetnie. Pozwól, że przedstawię swoje oświadczenie teraz: Nie. Chcę. Zostać. Znowu. Ugryziona. Kiedykolwiek. - Potem spojrzała na Dariusa, a jej wyraz twarzy się zmienił i dodała: - To nie dotyczy Ciebie, Przystojniaku. Bliźniaczki wybuchły rechoczącym dźwiękiem. - Ziemia to moja babcia - kontynuowałam, ignorując je. - To dobrze, bo Twoja babcia jest już w opactwie - powiedział Damien. - A co z Nocą? - Zapytała Shaunee. - To Zoey - powiedziała Afrodyta. Wzniosłam brew. Przewróciła oczami. - Kto do diabła inny miałby to być? Ktoś, kto nie jest mentalnie osłabiony, albo dzieli mózg - obdarzyła Bliźniaczki i Damiena wyniosłym spojrzeniem - Mógł to odkryć. - Ok, taa, jestem Nocą - powiedziałam. - Więc musimy dostać się do Opactwa Benedyktynek. - Powiedział Darius, przechodząc jak zwykle wprost do serca logiki naszej „operacji”. Mówię „operacja” bo zwykle odczuwałam jakbym machała w nadziei, że w jakiś sposób uda mi się naprawić wystarczająco dużo spraw, które wywołały ten bałagan, który nie jest właściwie Operacją. - Tak i musisz dostać się tam szybko, zanim Kalona i Neferet spowodują więcej zniszczeń wśród naszych ludzi - powiedziała Lenobia. - Albo zaczną wojnę z ludźmi - powiedziała Afrodyta. Wszyscy gapili się na nią. A kiedy na nią spojrzałam, zobaczyłam przez fasadę jej piękna i tego, jak zawsze wygląda na pozbieraną do kupy, rozbitą ciemność w jej oczach i niejasno czerwonawy ton, który nie wyblakł z jej białek. - Miałaś kolejna wizję - powiedziałam. 275

Osaczona

Przytaknęła. - Ah, cholera. Zostałam znowu zabita? Usłyszałam ostry wdech Lenobii. - Uh, długa historia - powiedziałam. - Nie, ciołku. Nie zostałaś zabita. Znowu - powiedziała Afrodyta. - Ale miałam przebłysk wojny - tej samej, którą widziałam przedtem - tyle, że tym razem rozpoznałam Kruków Prześmiewców. - Spauzowała, trzęsąc się. Wiedziałaś, że mogą gwałcić kobiety? Niezbyt komfortową wizję miałam. W każdym bądź razie Neferet połączy się z Kaloną, by wypełnić jej szalony schemat wojny-z-ludźmi. - Ale ostatnim razem miałaś wizję wojny i Zoey, którą powstrzymała ją powiedział Damien. - Wiem o tym. Jestem Dziewczyna z Wizjami, pamiętasz? Co więcej, nie wiem, dlaczego ta była inna, poza tym, że teraz Kalona został dodany do mieszanki. I, no cóż, nie chcę upewniać was w tym, bo to jest bardzo przerażające, ale Neferet całkowicie przeszła na Ciemną Stronę. Zmienia się i nie w wampira, jakiego znaliśmy wcześniej. Coś mnie olśniło i kawałki puzzli zaczynały do siebie pasować, wiedziałam, co się dzieje. - Ona staje się Królową Tsi Sgili, pierwszym wampirem Tsi Sgili i to jest to, czego wcześniej nie znaliśmy - powiedziałam zimnym głosem. - Taa. To właśnie widziałam - powiedziała Afrodyta, wyglądając blado. - I wiem, że wojna zacznie się tutaj w Tulsie. - Więc Rada, którą chcą przejąć musi być Radą tego Domu Nocy powiedziałam. - Rada? - Powiedziała Lenobia. - To zbyt dużo do wyjaśniania teraz. Powiedzmy, że to dobre, że myślą jedynie regionalnie, a nie globalnie - powiedziałam. - Ma się rozumieć, że jeśli pozwolimy Kalonie i miejmy nadzieję, Neferet z nim, uciec z Tulsy, może wtedy wojna się nie zacznie - powiedział Darius. - Albo chociaż nie zacznie się tutaj - powiedziałam. - I to mogłoby dać nam czas, by odkryć jak pozbyć się go na stałe, dokąd wydaje się być głównym zawodnikiem w wojnie. - To Neferet - powiedziała Lenobia głosem tak spokojnym, że prawie martwym. - Ona napędza Kalonę. Chciała wojny z ludźmi od wielu lat. Napotkała moje oczy. - Możliwe, że będziesz musiała ją zabić. Zbladłam. 276

Osaczona

- Zabić Neferet! Nie ma mowy! Nie zrobię tego! - Będziesz musiała - powiedział Darius. - Nie! - Zaczęłam płakać. - Jeśli miałabym zabić Neferet, nie miałabym tego strasznego nacisku we wnętrznościach, w trakcie myślenia o tym. Nyks powiedziałaby mi o tym, gdyby to była jej wola, ale nie wierzę, że zabicie jej Wyższej Kapłanki będzie kiedykolwiek wolą Bogini. - Ex-Wyższej Kapłanki - powiedział Damien. - Czy stanowisko Wyższej Kapłanki można naprawdę stracić? - Zapytała Shaunee. - Taa, nie jest jedną z tych rzeczy na zawsze? - Zapytała Erin. - I dodatkowo, czy naprawdę jest Wyższą Kapłanką, jeśli zmienia się w coś innego, jak Królowa Tsi Sgili? - Dodała Afrodyta. - Tak! Nie! - Wymamrotałam. - Nie wiem. Porzućmy temat zabicia Neferet. Nie mogę iść tam. Zobaczyła, że Darius, Lenobia i Afrodyta wymieniają długie spojrzenie, które definitywnie w rzeczy samej zignorowałam. Potem Lenobia powiedziała: - Wracając do wydostania Was wszystkich stąd. Myślę, że to jest coś, co musimy zrobić teraz. - Właśnie teraz? - Powiedziała Shaunee. - W tej sekundzie? - Zabrzmiała Erin. - Im szybciej, tym lepiej - powiedziałam. - To znaczy, mogę przywołać Wasze żywioły i wiem, że chronią Wasze myśli, ale prawda jest taka, że Neferet próbuje wedrzeć się do Waszych myśli, dowie się, co się dzieje, kiedy przebije się przez ścianę żywiołów. Tylko nie będzie wiedziała dokładnie co. Rozejrzałam się wokół oczekując, że będzie poruszać się, jako nadęty, spektralny pająk w cieniu. - Ona także pojawiła mi się dwa razy jako obrzydliwy duch, więc mówię, że musimy do diabła wydostać się stąd. Teraz. - Nie lubię dźwięku tego - powiedziała. - Opowiedz mi o tym - powiedziałam. - Wydostanie się stąd będzie problemem. A pogoda w ogóle nam nie pomaga. Nie mogłam nawet przejść z głównego budynku do stajni bez prawie złamania tyłka. Musiałam użyć ognia, by rozpuścić ten głupi lód. - Spojrzałam się na Shaunee i uśmiechnęłam się trochę zmieszana. - Czekaj, powiedziałaś, że użyłaś żywiołu ognia do rozpuszczenia lodu, tak? - Lenobia wtrąciła się. Wzruszyłam ramionami. 277

Osaczona

- Miałam dość tego, że mogę się przewrócić. Więc skupiłam płomień na miejscu, którym chciałam przejść. Lód rozpuścił się bez problemu. - Obecnie łatwiusieńkie - powiedziała Shaunee. - Sama to robiłam. Lenobia spojrzała bardziej podekscytowana. - Myślicie, że mogłybyście użyć płomienia, by rozpuścić lód pod waszymi nogami w grupie, kiedy będziecie się przemieszczać? - Taa, tak myślę. Jeśli odkryjemy jakiś sposób, by nie spalić też naszych stóp. Nie wiem jak długo jestem w stanie to robić. - Spojrzałam pytająco na Shaunee. Przytaknęła. - Pewnie, mogę pomóc i nie spalę nawet swoich nóg. Razem we dwie możemy wytrzymać dłużej niż każda z nas sama na własną rękę. - Bliźniaczko - powiedziała Erin - Dwudziesta-pierwsza i Lewis jest tylko pół mili w dół ulicy. Zoey wygląda lepiej dzisiaj, więc powinna być w stanie utrzymać płomień tak długo. - Nawet z lodem, który jest rozwiązanym problemem, nie możemy prawdopodobnie przemieścić się szybko na nogach i nie możemy zamaskować Hummer, bo nie jest organiczny - powiedziałam. - Myślę, że mam rozwiązanie dla Was - powiedziała Lenobia. - Chodźcie ze mną. - Podążyliśmy za nią, a ona poprowadziła nas do boksu Persefony. Klacz jadła ze spokojem i po prostu nadstawiła uszy, kiedy Lenobia przywitała ją, podchodząc do jej tylniej nogi, sięgając po nią, powiedziała: - Daj mi nogę, maleńka. Persefona posłusznie podniosła nogę. Lenobia szczotkując ściągnęła słomę, która trzymała się jej kopyta i potem wciąż trzymając nogę klaczy w górze, spojrzała na Shaunee: - Możesz wysłać płomień do jej podkowy? Shaunee spojrzała zdziwiona, to było niezwykłe pytanie, ale powiedziała: - Łatwiusieńkie. - Potem zaczerpnęła głęboki wdech i usłyszałam szept, coś czego nie mogłam całkiem zrozumieć i wskazała jednym lśniącym palcem na podkowę Persefony. - Zapal się, zapal - powiedziała. Płomień przemieścił się z jej palca do srebrnej podkowy Persefony. Persefona przestała jeść, rzuciła łbem wokół i obdarzyła zdziwionym spojrzeniem swoją podkowę, parsknęła i z powrotem wróciła do jedzenia. Lenobia przyłożyła palec do podkowy, jakby sprawdzała, czy żelazko jest gorące, szybko odsuwając palec.

278

Osaczona

- Zdecydowanie zadziała. Możesz teraz sprawić, żeby płomień odszedł, Shaunee. - Dziękuję Ogniu! Możesz już wrócić do mnie! - Płomień zawirował wokół konia, powodując znowu jej parsknięcie, a potem wrócił do Shaunee, która zaczęła lśnić dopóki nie zmarszczyła się i powiedział: - Tylko uspokój się. Lenobia położyła kopyto konia na ziemi, klepiąc jej zad czule i powiedziała. - Tak możecie opuścić to miejsce i dostać się szybko do opactwa. Na koniu, co w mojej opinii jest najlepszym wyjściem. - Dobry pomysł - powiedział Darius. - Ale jak uciekniemy? Kruki Prześmiewców nie pozwolą nam przejechać przez główną bramę. Lenobia uśmiechnęła się. - Może przepuszczą.

279

Osaczona

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY - To jest szalony plan - powiedziała Afrodyta. - Jednak może zadziałać - powiedział Darius. - Podoba mi się. To w jakiś sposób romantyczne, z końmi i w ogóle. Dodatkowo, to najlepszy plan, jaki mamy - powiedział Damien. - To jedyny plan jaki mamy - powiedziałam. Gdy Lenobia podniosła brwi, naprędce dodałam: - Ale także mi się podoba. - Im mniej koni weźmiecie, tym łatwiej będzie dla Was odejść niezauważonymi. Sugeruję, żebyście jechali w parach - powiedziała Lenobia. - Na trzech koniach będzie zdecydowanie łatwiej zakraść się niż na sześciu - powiedziała Erin. - Ale jak zamierzamy zabrać na nie Smoka i Anastasję? - Powiedziałam. - Zdecydowanie nie możemy wszyscy iść, przechodząc do pokoju szermierki lub klasy Anastasji. I nie chcę żebyśmy się rozdzielali. Brwi Lenobii ponownie się uniosły. - Nie wiem czy o tym słyszałaś, ale jest coś takiego, czego używa wielu z nas, zwane telefonem komórkowym. Wierz w to lub nie, ale Smok i Anastasja też mają po jednym. - Oh - powiedziałam czując się jak kretynka. Afrodyta przewróciła oczami. - Zwołam ich i zapoznam z ich częścią planu. Ci z was, którzy noszą spódniczki muszą je zmienić. Zoey może Wam pokazać gdzie znajdują się dodatkowe stroje do jazdy. Weźcie stamtąd wszystko, czego możecie potrzebować - powiedziała Lenobia, gdy spieszyła się do swego biura. - Powiem Smokowi, że manewr dywersyjny rozpocznie się za 30 minut. - 30 minut! - Mój żołądek się zacisnął. - To powinno Wam dać dostatecznie czasu, by zmienić i założyć uzdy na trzy konie. Nie będziecie w stanie użyć siodeł. To powinno być zbyt oczywiste. Lenobia zniknęła w swoim biurze, w momencie kiedy Damien powiedział: - Żadnych siodeł? Myślę, że się rozchoruję. 280

Osaczona

- Dołącz do tłumu - powiedziałam. - Chodźmy - powiedziałam do Afrodyty i Bliźniaczek. - Musicie zmienić te krótkie spódniczki. I kto do cholery nosi szpilki podczas burzy lodowej? - To są botki, - powiedziała Afrodyta. - I botki są właściwe na zimowy strój. - Trzy i pół calowe szpilki u botków nie są rozsądnym obuwiem na zimę powiedziałam, prowadząc ich do boksu i do przebieralni ubrań do jazdy, która była schludniejsza niż inne boksy. - Ograniczona na modę nudziara - zamruczała Afrodyta. - Zgadza się - powiedziała Shaunee. - W rzeczy samej - dodała Erin. Chwyciłam trzy uzdy i potrząsnęłam głową na przyjaciół. - Po prostu zmieńcie ubrania. W tej szafce są buty do jazdy. Sami odniesiecie korzyści z ich użycia. - Korzyści? - Słyszałam jak mówiła Shaunee, gdy wymaszerowałam z boksu. - Dziewczyna za dużo zadaje się z Królem Damienem - powiedziała Erin. Trzasnęłam drzwiami. Nie byłam pewna, jakie inne dwa konie może wybrać Lenobia, żeby z nami poszły, ale wiedziałam, że ja pojadę na Persefonie, więc pospieszyłam do jej boksu. Darius poruszał się przy jednym z wysokich stajennych okien i był zajęty układaniem stogów siana jeden na drugim. Oczywiście zamierzał powiedzieć nam, jaka jest pogoda i sprawdzał Kruków Prześmiewców. - Uh, Z, mogę zamienić z Tobą słówko? - Powiedział Damien. - Jasne, wchodź. - Wróciłam ponownie do boksu Persefony, chwytając zgrzebło i zaczęłam szybko wycierać klacz. Damien pozostał w drzwiach. - Jest jedna rzecz. Ja naprawdę nie umiem jeździć. - Więc to nie jest problem. Ja wykonam tą trudną część. Ty po prostu będziesz siedział za mną i trzymał się. - A co jeśli spadnę? Jestem pewien, że jest absolutnie miłym zwierzęciem pomachał delikatnie na powitanie do Persefony, która nadal szczęśliwie żuła swoje siano i nie poświęcała Damienowi żadnej uwagi. - Ale jest również duża. Naprawdę bardzo duża. Obecnie, jest potężna. - Damien, mamy zamiar uciec ze szkoły, walcząc o swoje życie, i następnie spróbować pozbyć się starożytnego nieśmiertelnego i wampirzej Wyższej Kapłanki, która stała się zła a TY stresujesz się jazdą za mną na koniu?

281

Osaczona

- Jazdą na oklep24. Jazdą na oklep za Tobą na koniu - powiedział. Następnie pokiwał głową. - Tak, tak, stresuję się tym. Zaczęłam chichotać i musiałam oprzeć się na Persefonie, ponieważ raniłam sama siebie. Ok, lekcja życiowa, którą naprawdę dobrze pojęłam: Jeśli masz dobrych przyjaciół, bez względu na to jak życie bywa do dupy, oni sprawiają, że się śmiejesz. W międzyczasie Damien zmarszczył się na mnie. - Tylko żebyś wiedziała, że zamierzam powiedzieć Jackowi, że się ze mnie śmiałaś i on będzie na Ciebie wściekły. To oznacza, że kolejnym razem, gdy będę kupował dla Ciebie prezent, będzie strajkował i nie dopilnuje, żeby był gustownie opakowany. - Tak, to w pewnym sensie nieuprzejme - powiedziałam a następnie ponownie wybuchłam chichotem. - Czy możecie być poważni! Mamy do wygrania wojnę i świat do ocalenia. Afrodyta stała z rękami na biodrach zaraz za boksem Persefony. Miała na sobie i jej pożyczone brązowe spodnie do jazdy, wsunięte do płaskich Angielskich butów do jazdy. Bez obcasów. Żadnych. Rzuciłam jej jedno spojrzenie i ponownie zaczęłam chichotać. Następnie dostrzegłam Bliźniaczki, które stały za nią. Obie miały jedwabne tuniki z nadrukami zwierząt od Dolce & Gabbana (prawdopodobnie z Saks Fifth Avenue lub Miss Jackson’s, taa). Były ubrane w brązowe legginsy do jazdy wykonane ze spandeksu, wsunięte do brązowych Angielskich butów do jazdy. To było bezcenne. Tym razem Damien dołączył do mojej histerii. - Nienawidzę ich dwojga - powiedziała Afrodyta. - Dziewczyno, odkryłyśmy, że mamy z Tobą coraz więcej i więcej wspólnego - powiedziała Erin do Afrodyty. - Ditto - powiedziała Shaunee, robiąc do mnie i Damiena grymas niezadowolenia. Niestety, słowa Lenobii ostudziły mój chichoczący dobry czas. - Rozmawiałam z Anastasią. Wszystko jest gotowe do odejścia, mimo że Smok jest tymczasowo niedostępny. Rozprawia się z niezwykłym przypadkiem Przemiany wampira. Powiedziano mi, bym powtórzyła Zoey słowa, że Stark przybył i wszystko załatwi. - Czy ona powiedziała Stark? - Zapytał Damien. - Co? - Powiedziały Bliźniaczki. 24

Oklep - popularna nazwa jazdy konnej bez użycia siodła swój kusy, czarny, modny bezrękawnik (ze złotą pikantną nalepką biegnącą poprzez jej piersi)

282

Osaczona

- O cholera - powiedziała Afrodyta. - Pogoda nadal jest zła i mogę zobaczyć poruszające się drzewa. Myślę, że planują nas pochwycić, gdy będziemy opuszczać stajnię. Lepiej już chodźmy powiedział Darius, gdy ponownie dołączył do naszej grupy. Zatrzymał się, gdy zobaczył, że wszyscy na mnie spoglądają. - Oczywiście, coś przegapiłem. - Tak i Zoey była właśnie gotowa nas wtajemniczyć - powiedział Damien. Przygryzłam wargę i spoglądałam z przyjaciela na przyjaciela. Więc, do diabła. - Ok, umowa jest taka. Stark przeszedł Przemianę. Jest drugim czerwonym wampirem, jaki kiedykolwiek istniał. - Co on pierdolony zrobił - krzyknęła Erin. - Nadal jest nierozgarniętym osłem. - Tak i dlaczego do cholery wiesz o jego Przemianie? - Powiedziała Shaunee. - Musicie przestać o nim myśleć jak o Stevie Rae. Oni żyją w różnych światach - powiedział Damien, łagodniej niż reszta. - Ona go kocha - wypaplała Afrodyta. - Afrodyto! - Krzyknęłam. - Więc ktoś musiał odkryć to idiotyczne żałosne zaślepienie nim powiedziała Afrodyta. - Nie pomagasz mi - powiedziałam. - Zaczekaj. Cofnijmy się. Zoey jest zakochana w Starku? To najgłupsza rzecz, jaką słyszałam w całym moim życiu - powiedziała Erin. - Cóż, oprócz wszystkich tych rzeczy włącznie z ukończeniem prawa jazdy w Oklahomie, Bliźniaczko. Bądźmy poważni. To była najgłupsza rzecz, jaką słyszałyśmy w całym naszym życiu - powiedziała Shaunee. - Prawda. Myślę, że oprócz tego. I jak Afrodyta mówimy: Straciłaś. Swój. Cholerny. Rozum. - Powiedziała Erin. - Ponownie. - Dokończyła Shaunee. Wszyscy na mnie patrzyli. - Myślę, że ukończenie kursu na prawo jazdy też jest głupie - powiedziałam nieprzekonująco. - Widzicie! Mówiłam Wam! - Powiedziała Afrodyta. - Ona myśli na poważnie o Starku. - Jasna cholera - powiedziała Erin. - Nigdy bym w to nie uwierzyła - powiedziała Shaunee. - Pozwólcie jej wytłumaczyć! - Krzyknął Damien. 283

Osaczona

Wszyscy byli naprawdę cicho. Oczyściłam gardło. - Ok, Cóż. Pamiętacie wiersz? - Wszyscy moi przyjaciele zmrużyli na mnie oczy, co jak myślałam nie było bardzo w porządku. Ale w każdym razie kontynuowałam. - Mówi, że przypuszczalnie uratuję jego człowieczeństwo? I tak zrobiłam. Myślę. Mam taką nadzieję. - Kapłanko, złapaliśmy go wykorzystującego adepta. Jak mogłaś mu to wybaczyć? - Powiedział Darius. - Nie wybaczyłam mu tego. To przyprawia mnie o mdłości. Ale pamiętam jak Stevie Rae walczyła, by utrzymać swe człowieczeństwo, i była okropna. Popatrzyłam na Afrodytę. - Wiesz o czym mówię. - Tak, i nie jestem w stu procentach pewna czy możesz jej dziś ufać. I powiem to, jako człowiek, ona jest Skojarzona. Spodziewałam się, że Bliźniaczki i Damien wybuchną na nią, ale oni pozostali bardzo cicho. Na koniec odwróciłam się do Dariusa. - Stark dał mi swoją Przysięgę Wojownika. - Jego Przysięgę Wojownika! I zaakceptowałaś go? - Powiedział Darius. - Tak. To było przed tym jak przeszedł Przemianę. Darius westchnął głęboko. - Więc Stark jest z Tobą związany dokąd nie uwolnisz go od tej Przysięgi. - Myślę, że spowodowało to jego Przemianę - Powiedziałam. - Myślę, że z czerwonymi adeptami, ich Przemiana jest czymś w rodzaju wyboru pomiędzy dobrem i złem. - Przez zobowiązanie wobec Ciebie, Stark wybrał dobro - powiedział Darius. Uśmiechnęłam się. - Lubię tak myśleć. - Więc to oznacza, że już więcej nie jest kretyńskim ciachem - powiedziała Erin. - Myślałam, że nazwałaś go durnym osłem - powiedziała Shaunee. - Bliźniaczko, to znaczy to samo - powiedziała Erin. - To znaczy, że mu ufam - powiedziałam. - I chciałabym, żebyście dali mu szansę. - Dawanie szansy niewłaściwej osobie może nas teraz zabić - powiedział Darius. Wzięłam głęboki wdech. - Wiem. 284

Osaczona

- Niedawno Przemieniony wampir potrzebuje być odosobniony w Świątyni Nyks. Smok zapewnił mnie, że Stark jest tu bezpieczny - Lenobia zerknęła na swój zegarek. - Mamy dokładnie dziesięć minut. Czy możemy przejść do ważniejszych rzeczy i pozostawić pytania o wiarygodności Starka na lepszy moment? - Zdecydowanie - powiedziałam. - Co pozostało do zrobienia? - Mogłam jedynie mieć nadzieję, że Smok bezpiecznie zamknie z dala nowo Przemienionego Starka w Świątyni Nyks, i że wypędzenie teraz stąd Kalony, tym samym sprawi, że pozbędziemy się również Neferet, więc mielibyśmy szansę radzić sobie z jego wiarygodnością w lepszej chwili. Szybko wzięliśmy uzdy do dwóch innych koni, trafnie nazwanych Nadzieja i Przeznaczenie. Następnie zaczęła się trudna część naszego planu. - Nadal mówię, że to nie jest bezpieczne - powiedział Darius, wyglądając jak burzowa chmura. - Muszę to zrobić. Nie ma tu Stevie Rae, i jestem najbliższą rzeczą, jaką mamy do czystego powinowactwa z ziemią - powiedziałam. - To naprawdę nie brzmi tak ciężko - powiedziała Afrodyta, starając się argumentować z wzburzonym wojownikiem. - Wszystko, co musi zrobić Zoey to zakraść się do ściany, powiedzieć drzewu, że właśnie nadszedł czas, by poprosić je, by mocniej napierało, a następnie ponownie się tutaj zakraść. - Zabiorę ją tam - powiedział Darius uparcie. - Z Twoją mega-szybkością to byłoby idealne - powiedziałam. - A tak przy okazji, jestem gotowa. - Skąd będę wiedziała, że Ci się udało i nadszedł czas bym zaczęła kolejną część planu? - Zapytała mnie Lenobia. - Wyślę do Ciebie ducha. Jeśli poczujesz szarpnięcie czegoś dobrego, będziesz wiedziała, że nic nam nie jest i nadszedł czas, by powiedzieć Shaunee, żeby była gotowa na uwolnienie ognia. - Ale ona musi pamiętać, że tylko podkowy koni powinny płonąć powiedziała Lenobia, rzucając Shaunee surowe spojrzenie. - Wiem! To nie takie trudne. Po prostu kontynuuj swoje sprawy. Przeznaczenie i ja zostałyśmy przyjaciółkami - Shaunee odwróciła się do dużej, gniadej klaczy, która miała ponieść ją i Erin i kontynuowała gadanie do konia, gdy Erin ją czesała i mówiła o kostkach cukru i czymś zwanym Krzykliwe Jabłka.

285

Osaczona

- Tylko dopilnuj, by była bezpieczna i wróć tutaj do mnie - powiedziała Afrodyta. Pocałowała Dariusa w usta, a następnie poszła w kierunku Nadziei, by pomóc Lenobii zapiąć ostatni pas uzdy klaczy. - Więc, Kapłanko, możemy? - Powiedział Darius. Skinęłam głową i pozwoliłam mu podnieść mnie w jego ramiona. Darius zrobił krok w tył w zimną, burzliwą noc, a następnie wszystko wokół nas się zamazało, gdy poruszał się ukośnie przez tereny z tyłu, do części dużej ściany, otaczającej szkołę, na której leżał olbrzymi dąb. W jakiś sposób, w jeden z ostatnich zimowych kataklizmów w Tulsie, drzewo poddało się i upadło. Tak jakby. Inaczej mówiąc (jak Afrodyta), w normalnych okolicznościach było to doskonałe miejsce żeby potajemnie uciec z kampusu bez niczyjej wiedzy, i wiedziałam z osobistego doświadczenia, że miała rację. Dziś nie mieliśmy do czynienia z normalnymi okolicznościami. Darius za szybko doszedł do miejsca naszego postoju, z drugiej strony upadłego drzewa i ukrył mnie pod nim, szepcząc. - Zostań tu, dopóki nie upewnię się, że jest bezpiecznie. - I poszedł. Więc przysiadłam pod drzewem i rozmyślałam jak jest mokro i zimno i jak irytujący są faceci. Następnie usłyszałam nieprzyjemny dźwięk łopoczących skrzydeł i zdecydowałam się wstać szybko. Pojawiłam się spod drzewa w odpowiednim momencie, by zobaczyć jak Darius pochwycił Kruka Prześmiewcę za jego skrzydła, rzucił nim o ziemię, a następnie podciął mu gardło. Szybko popatrzyłam w inną stronę. - Zoey, chodź. Nie mamy czasu. Starając się zignorować zwłoki Kruka Prześmiewcy, pospieszyłam do wpół przewróconego drzewa. Umieściłam na nim swoje dłonie i zamknęłam oczy. Skupiając się, poszukałam wewnątrz północy - miejsca ziemi w kręgu, a następnie zawołałam: - Ziemio, potrzebuję Cię. Proszę, przyjdź do mnie. Pośród lodowej burzy, w odrętwiałej zimie, nagle cudownie zostałam otoczona przez zapach wiosennej łąki… dojrzałej pszenicy… drzewa mimozy w rozkwicie. Skłoniłam głowę w podziękowaniu i kontynuowałam: - To co chcę, żebyś zrobiła będzie trudne, i nie prosiłabym cię o to jeśli to nie byłaby wyjątkowa sytuacja. - Wzięłam głęboki wdech i skupiłam się na pokrytej lodem korze pod moimi dłońmi. - Opadnij - Poleciłam. - Wybacz mi, ale muszę Cię prosić byś odpadła. - Skóra drzewa trzęsła się pod moimi dłońmi, 286

Osaczona

tak bardzo, że upadłam do tyłu, i z pęknięciem, które przysięgam mogłam słyszeć jako wewnętrzny krzyk umierania, stary dąb upadł, rozbijając się o dopiero co osłabioną ścianę, posyłając w dół bryły walących się kamieni i cegieł, i tworząc przerwę w barierze, która otaczała szkołę, przerwę, przez którą wydawało się logiczne dla nas, że spróbujemy uciec. Oddychałam ciężko i czułam się bardziej niż trochę roztrzęsiona, ale automatycznie wysłałam ducha do Lenobii, żeby wiedziała, że odniosłam sukces. Następnie się podniosłam, zatoczyłam się do upadłego drzewa i położyłam obie dłonie na jego korze. - Dziękuję ci ziemio. - Następnie w przypływie nagłej myśli, dodałam - Idź do Stevie Rae. Powiedz jej, że nadchodzimy. Powiedz, by była gotowa. Poczułam zwyczajne uczucie, że mnie słucha, jakie miałam, gdy polecałam żywiołowi, by coś zrobił. - Idź teraz ziemio. Ponownie dziękuję za pomoc i jest mi naprawdę przykro, że musiałam zranić drzewo. - Musimy wracać do stajni. - Darius pomaszerował w moją stronę i uniósł mnie w swe ramiona. - Postąpiłaś słusznie Kapłanko - powiedział. Położyłam głowę na jego przyjaznym ramieniu, i wiedziałam, że płaczę tylko dlatego, iż widziałam mokre strużki na jego kurtce. - Chodźmy stąd.

287

Osaczona

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Trzy śniade konie czekały na nas. Erin i Shaunee dosiadły już Przeznaczenia. Shaunee była „jeźdźcem”. Brała lekcję jazdy konnej w prywatnej szkole zanim została Naznaczona, ale również ogłosiła, że jest „prawie zaawansowanym jeźdźcem”. Afrodyta i Damien stali blisko Persefony i Nadziei. Damien wyglądał, jakby miał się rozchorować z jakiegokolwiek powodu. - Czuję dotyk ducha i wydaje mi się, że wszystko pójdzie dobrze powiedziała Lenobia, kiedy została zawiana przez nas i zaczęła ponownie sprawdzać uzdy koni. - Ściana została zburzona, ale byłem zmuszony zabić Kruka Prześmiewcę. Jestem prawie pewien, że zostanie to wkrótce odkryte - powiedział Darius. - Obecnie, to dobrze. Da to więcej wiary w myśli, że zburzona ściana jest miejscem, gdzie próbowaliście uciec - powiedziała Lenobia. Spojrzała na swój zegarek. - Czas wsiadać na konie. Shaunee jesteś gotowa? - Urodziłam się gotowa - powiedziała Shaunee. - W porządku, a Ty Erin? Erin przytaknęła. - Również jestem gotowa. - Damien? Przytaknął Lenobii, ale powiedział do mnie: - Jestem przerażony. Pospieszyłam do niego i wzięłam za rękę. - Też się boję. Ale to jest mniej przerażające, kiedy pamiętam, że jesteśmy razem. - Nawet, jeśli jesteśmy razem na koniu? Uśmiechnęłam się. - Nawet wtedy. Oprócz tego Persefona jest damą. - Wzięłam rękę Damiena i przycisnęłam ją do pięknej grzywy mojej klaczy. 288

Osaczona

- Oooh, ona jest miękka i ciepła - powiedział. - Proszę, pomogę Ci wsiąść - powiedziała Lenobia, zginając się obok nas i oferując Damianowi stopkę jaką zrobiła z rąk. Z ogromnym cierpiącym westchnieniem położył swoje kolano na jej rękach i próbował (bezowocnie) zdławić bardzo gejowski kwik, kiedy podrzuciła go na grzbiet Persefony. Zanim Lenobia pomogła mi, położyła ręce na moich ramiona i spojrzała w oczy. - Podążaj za swoim sercem i swoim instynktem, a nie pomylisz się. Pozwól im uciec, Kapłanko. - Zrobię co w mojej mocy - powiedziałam. - Dlatego tak w Ciebie wierzę - powiedziała. Kiedy byliśmy już wszyscy na koniach, Lenobia poprowadziła nas do drzwi, które otwierały zagrodę do ćwiczeń. Wcześniej Lenobia cicho przeszła i otworzyła zewnętrzną bramę zagrody. Teraz nic nie stało między nami i światem oprócz dużej ilości lodu przy głównej bramie szkoły, kilku Kruków Prześmiewców, ich ojca i szalonej Eks Wyższej Kapłance. Jak można sobie wyobrazić, byłam całkiem zaniepokojona w związku z tymi rozszalałymi nerwami. Na szczęście dla mojego ciała, nie miałam wystarczająco dużo czasu, by pomyśleć. Lenobia prześlizgnęła się do otwartych drzwi. Już zgasiła część światła w stajni, więc nie wyróżnialiśmy się, wszyscy siedząc jak kaczki. Spoglądaliśmy w lodową ciemność, wyobrażając sobie nadchodzący sztorm. - Dam Wam kilka minut, byście wezwali żywioły - powiedziała Lenobia. - Nagły wzrost intensywności burzy jest sygnałem dla Anastasii, by zacząć zaklęcie chaosu po drugiej stronie kampusu i nie zapomnijcie, że Smok stacjonuje przy szkolnej bramie. Wyciągnie Kruków Prześmiewców którzy sprawują tam wartę tak szybko, jak usłyszy zbliżający się dźwięk kopyt. Shaunee, kiedy będziesz gotowa wznieć miejscowy ogień. Kiedy zobaczę płomienie, uwolnię resztę koni. One wiedza już, że mają pędzić w panice wokół terenu szkoły i zrobić tyle chaosu, ile będzie możliwe. Shaunee przytaknęła. - Załapałam. - Potem znowu rozpal ogień na kopyta waszych koni - Lenobia spauzowała i powtórzyła. - To znaczy na podkowach przy kopytach. Powiem Persefonie, gdzie ma iść. Reszta musi jedynie trzymać się i podążać za nią. - Poklepała moją

289

Osaczona

gniadą klacz czule. Potem spojrzała na mnie: - Bądź pozdrowiona i mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, Wyższa Kapłanko - powiedziała. Przykładając rękę do swojego serca, ukłoniła się mi. - Bądź błogosławiona Lenobio - powiedziałam. Kiedy zaczęła odchodzić szybko, zawołałam za nią. - Lenobio proszę rozważ opuszczenie tego miejsca. Jeśli nie pozbędziemy się Kalony, Ty, Anastasia i Smok nie zapomnicie o dostaniu się pod ziemię - do tuneli pod magazynem, w opactwie, czy piwnicy budynków w śródmieściu. To naprawdę jedyna szansa, byście byli bezpieczni. Lenobia zatrzymała się i spojrzała przez ramię. Jej uśmiech był pogodny i mądry. - Ale Kapłanko, odniesiesz sukces. - I oddaliła się szybko. - Jejku, ona jest uparta - powiedziała Shaunee. - Przekonajmy się, czy ma rację - powiedziałam. - Ok, jesteście gotowi? Moi przyjaciele przytaknęli. Wzięłam głęboki wdech i skupiłam się. Byliśmy skierowani na północ, więc skierowałam Persefonę na wschód. Nie było czasu na piękne przemowy, czy inspirującą muzykę, był jedynie czas na działanie. Szybko przywołałam każdy z żywiołów, czując, że moje nerwy się uspokajają, kiedy żywioły wypełniały powietrze i utworzyły lśniący krąg, który nas wiązał. Kiedy Duch wypełnił mnie, nie mogłam się powstrzymać od głośnego śmiechu. Wciąż brzmiąc jakbym chichotała, powiedziałam: - Damien, Erin, zabierzcie się do pracy ze swoimi żywiołami. Czułam jak Damien za mną podnosi ręce i widziałam jak Erin robi to samo. Mogłam słyszeć jak Damien szepta słowa do wiatru, prosząc marznący wiatr, by wirował i wiał, podrzucał się i szamotał, wszystko wokół nas. Wiedziałam, że Erin prosiła o coś podobnego wodę - rozkazując jej wzmóc deszcz ze śniegiem i przemoczyć świat wokół nas. Spięłam się, by pomóc im kontrolować ich żywioły, tak byśmy mogli poruszać się (w teorii) wewnątrz małej bańki spokoju pośród zamętu żywiołów. Oba żywioły odpowiedziały w mgnieniu oka. Wypatrywaliśmy się, by zobaczyć noc na wprost nas, która eksploduje burzą i prawdopodobnie powoduje efekt Dopplera. - Ok - krzyknęłam ponad wiatrem. - Kolej ognia. Shaunee podniosła ręce, odrzuciła głowę do tyłu i jakby rzucała piłkę, cisnęła płomieniem, który zalśnił między jej dłońmi a pustym boksem w stajni, który Lenobia prosiła, by zniszczyła. Boks zapalił się wściekłym płomieniem. - Teraz podkowy koni - powiedziałam. Przytaknęła. 290

Osaczona

- Pomóż mi. - Pomogę, nie martw się. Shaunee wskazała na podkowy koni. - Ogniu podpal ich podkowy! - Krzyknęła. Persefona parsknęła. Jej głowa pochyliła się i kiedy trociny ze stajni zaczęły się palić pod jej kopytami, nadstawiła uszy i spojrzała się na kopyta. - Oh... ludzie... Musimy się stąd wydostać zanim ich podkowy spalą wszystko doszczętnie - powiedział Damien. Chwycił mnie tak mocno, że było mi trochę trudno oddychać, ale nie chciałam powiedzieć nic, co mogłoby spowodować u niego runięcie na bok. Myślałam o tym, że naprawdę mogliśmy podpalić trociny, kiedy usłyszałam wielkie zamieszanie za nami, które na pewno wywołała Lenobia uwalniając konie, by galopowały po ziemiach Domu Nocy, jakby były kompletnie przestraszone ogniem w stajni. Persefona rzuciła grzywą i parsknęła. Czułam, że jej mięśnie naprężają się i mam wystarczająco tyle czasu, by złapać się mocno i krzyknąć do Damiena: - Trzymaj się! Ruszamy! - A potem klacz ruszyła do przodu wprost w dokuczliwą noc. Trzy konie, bok przy boku, galopowały przez zagrodę i na zewnątrz do bramy, którą otworzyła Lenobia. Odwróciły się na lewo, zataczając koło wokół głównego szkolnego budynku i szybciej niż mogłam sobie wyobrazić, nastąpiło skwierczenie, a dym unosił się wokół, kiedy ogrzane kopyta spotykały się z lodem, który pokrywał asfalt na parkingu. Za nami mogłam słyszeć rżenie spanikowanych koni i przeraźliwy płacz Kruków Prześmiewców. Zagryzłam zęby i miałam nadzieję, że klacze Lenobii usuną kilka ptaszysk. Podkowy Persefony syczały po spotkaniu z lodem na drodze, która prowadziła w dół do szkoły. - O Bogini! Spójrzcie! - Damien zapłakał. Wskazał nad moim ramieniem na lewo na linię drzew formującą uliczkę. Smok był tam i walczył z trzema Krukami. Jego ostrze było srebrna mgłą, kiedy gwałtownie przemieszczał się do przodu, odpierał atak i obracał się. Kiedy podjechaliśmy bliżej, ptaszyska próbowały przerzucić uwagę na nas, ale Dragon podwoił atak, nadziewając na szpadę jednego z nich w mgnieniu oka i powodując, że dwa pozostałe odwróciły się do niego z sykiem. - Jedźcie! - Wrzasnął, kiedy galopowaliśmy obok niego. - I niech Nyks Was błogosławi! 291

Osaczona

Brama była otwarta. Byłam pewna, że zrobił to Smok. Przegalopowaliśmy przez nią, zwracając się w prawo jechaliśmy w dół opustoszałej ulicy. Na Dwudziestej pierwszej, światła nie działały, zwróciliśmy konie na prawo, sytuując je na środku ulicy. Śródmieście Tulsy zamieniło się w zamarzniętego ducha. Jeśli nie byłabym skupiona i nie byłabym całkowicie pewna, że nasze konie galopują w dół Dwudziestej Pierwszej ulicy, byłabym pewna, że całkiem zabłądzimy w dziwnym, apokaliptycznym świecie lodu. Nie było nic znajomo wyglądającego wokół mnie. Żadnych świateł. Żadnych poruszających się samochodów. Żadnych ludzi. Panowały zimno, ciemność i lód. Piękne, stare drzewa w śródmieściu były spowite taką ilością lodu, że wiele z nich dosłownie roztrzaskało się na środku. Linie elektryczne leżały, wijąc się jak węże wzdłuż ulicy. Konie nie zwracały na nie uwagi. Przeskakiwały nad nimi, a ich ogrzane płomieniami podkowy ślizgały się po lodzie, odpowiadając na atak iskier na chodniku. A potem ponad hałasem uderzających kopyt i syku płomieni o lód, usłyszałam przerażające uderzenia skrzydeł i płacz kolejnego, kolejnego i kolejnego Kruka Prześmiewcy. - Darius - wrzasnęłam. - Kruki. Spojrzała za nas i w górę i przytaknął ponuro. Potem zrobił coś, co kompletnie mnie zszokowało. Z wewnętrznej kieszeni wyjął czarny pistolet. Nigdy nie widziałam, żeby jakiś Syn Erebusa nosił przy sobie nowoczesna broń, która kompletnie do niego nie pasował. Powiedział coś do Afrodyty, która, była przytulona do jego pleców. Pochyliła się trochę na jedną stronę, pozwalając mu, by się trochę obrócił. Podniósł rękę, westchnął i oddał kilka strzałów. Dźwięk był ogłuszający pośród zamarzniętej nocy, ale ani w połowie niesamowity jak następujący po nim dźwięk - krzyk zranionych Kruków Prześmiewców i głuchy odgłos! Uderzenie! Ciał, kiedy spadały z nieba. - Tam! - Shaunee zapłakała, pokazując na wprost nas na prawo. - Widzę płomienie! Na początku nie widziałam nic, a potem pomiędzy spowitymi lodem drzewami mogłam zobaczyć pierwszą, potem kolejną i kolejną świecę - tlący się powitalny płomień. Czy to było to? Czy to było Opactwo Benedyktynek? Widoczność była straszna, a wszystko było takie dezorientujące i ciemne, że nie mogłam powiedzieć, czy to opactwo, czy tylko jeden z domów oświetlony świecami w linii po tej stronie ulicy. Skup się! Jeśli to jest miejsce mocy, powinnam ją poczuć. 292

Osaczona

Wzięłam głęboki wdech i wyszłam naprzeciw moim instynktom, i poczułam to - wyraźny zarys, który pochodził od kombinacji ducha i ziemi. - To tutaj! - Wrzasnęłam. - To opactwo! Skierowaliśmy konie na prawo i zanurzyliśmy się w drodze przez kanał, a potem po wale usianym z drzew. Konie musiały zwolnić, by manewrować między roztrzaskanymi drzewami i powalonymi przewodami linii elektrycznej, a potem wystrzeliliśmy spomiędzy drzew na polanę. Dokładnie na wprost nas był wielki, stary dąb. Jego dolne gałęzie były wypełnione małymi szklanymi klatkami z płonącymi świecami. Było też zadaszenie dalej między drzewami i nie znając go mogłam tylko wyobrazić sobie, że wynurza się kolos ceglanego budynku, którym było opactwo Benedyktynek, albo chociaż mogłam sobie wyobrazić, że to jego okna, bo były tam świece zapalone w każdym oknie. - Dobra, Wy możecie odpocząć sobie i uspokoić żywioły. - Bliźniaczki i Damien wyszeptały parę słów do swoich żywiołów, a wściekłość burzy zaczęła cichnąć pośród zimnej, pochmurnej nocy. - Stop! - Zawołałam i nasze posłuszne, lojalne klacze wpadły w poślizg, by się zatrzymać zanim groźna, wzbudzająca respekt postać wyłoniła się w ciemnej szacie. - Witaj dziecko. Słyszałam, że jedziecie - powiedziała, uśmiechając się do mnie. Ześlizgnęłam się z grzbietu Persefony i rzuciłam się w jej ramiona. - Siostro Mary Angelo! Jestem taka szczęśliwa, że Cię widzę! - I ja jestem szczęśliwa, że Was widzę - powiedziała. - Ale dziecko, myślę, że powinniśmy odłożyć nasze powitania dopóki nie rozprawimy się z tymi strasznymi potworami na drzewach za Tobą. Odwróciłam się, by zobaczyć kilka tuzinów Kruków Prześmiewców lądujących na drzewach. Oprócz dźwięku skrzydeł, były absolutnie cicho, a ich czerwone oczy lśniły jak u obserwującego demona. - No cóż, do diabła! - Powiedziałam.

293

Osaczona

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI - Język - Siostra Mary Angela powiedziała pogodnie. Darius już zsiadł i pomagał Afrodycie i Bliźniaczkom zejść na dół. Damien nie czekał na pomoc, tylko zsiadł prawie tak szybko jak ja i stał już obok mnie. - Kapłanko - Darius adresował ten zwrot do Siostry Mary Angelii. - Nie ma sposobu, żebyście trzymały w opactwie broń, prawda? Jej śmiech zabrzmiał kompletnie nie z miejsca, w którym się znajdowała, ale za to brzmiał całkiem pocieszająco. - Oh, Wojowniku, oczywiście, że nie mamy. - Jest ich zbyt wielu byśmy mogli ich pokonać, ale mamy krąg - Powiedział Darius, kiedy oceniał ptaki wypełniające drzewa. - Jeśli zostaniemy wewnątrz kręgu, będziemy bezpieczni. Darius oczywiście miał rację. Nasz krąg był nienaruszony. Choć dziwnie się czuło w centrum srebrnego strumienia, który wiązał nas razem wciąż lśniąc miedzy nami. - Pobiegnę do Domu Nocy i sprowadzę pomoc - powiedział Darius. Słyszałam frustrację w jego głosie. Jaką pomoc chciał przyprowadzić? Nie widziałam żadnego z jego braci Wojowników, odkąd weszliśmy na teren szkoły. Smok był świetny w szermierce, ale nawet on nie dorównałby tym wszystkim Krukom. Drzewa, które graniczyły z Dwudziestą-Pierwszą ulicą od strony opactwa były wypełnione ciemnymi kształtami. Jęczało pod ciężarem lodu, a dodatkowa waga Kruków Prześmiewców była jeszcze bardziej stresująca niż wielu z nich mogłoby znieść pękanie i łamanie kości, które było straszne, kiedy ptaki kpiąco krakały. - Hej, słyszałam, że potrzebujecie tutaj pomocy. W całym moim życiu, nie byłam nigdy tak szczęśliwa, słysząc jakiś głos, jak była w tym momencie, kiedy usłyszałam mówiącą przez nos Stevie Rae, uścisnęłam ją mocno, nie dbając o sekrety, jakie zachowała przede mną w tajemnicy, byłam szczęśliwa, widząc ją całą i zdrową. Wydając westchnienie nadziei, zobaczyłam, że czerwoni adepci wyszli z ciemności za nią. 294

Osaczona

- One są paskudne! - Powiedziała Kramisha, kierując twarz na Kruki. - Skopmy im tyłki - Powiedział Johnny B, patrząc cały przepełniony testosteronem i mięśniami. - Są paskudna, ale nie robią nic, poza obserwowaniem nas - powiedział kolejny znajomy głos. - Erik - zapłakałam. Uśmiechając się. Stevie Rae puściła mnie i Erik zaciągnął mnie w swoje silne ramiona. Widziałam niewyraźny zarys po mojej prawej stronie i Jack wystrzelił do Damiena. Spojrzałam w górę na Erika i nawet po środku tego bałaganu byliśmy my, marzyłam, by wszytko między nami mogło być proste i nieskomplikowane. W tej chwili marzyłam, by mógł być tylko Erik i ja, zamiast Erika, Starka, Kalony i Heatha… - Heath? - Zapytałam, wychodząc z jego objęcia. Erik westchnął i skinął głową z powrotem na budynek opactwa. - Jest tam. Nic mu nie jest. - Uśmiechnęłam się trochę zmieszana i nie wiedziałam co powiedzieć. - Zoey, Kalona będzie tu wkrótce. Powodem, dla którego Kruki nie atakują jest to, że nie próbujemy już uciekać. Tylko patrzą na nas, by mieć dla niego nas na oku. Nie zapomnij, co musisz zrobić - głos Dariusa przedarł się przez niezręczność między mną i Erikiem. Przytaknęłam i odwróciłam się do Siostry Mary Angeli. - Kalona podążał za nami tutaj. Pamiętasz, jak powiedziałam Ci, że jest nieśmiertelny? - Upadły Anioł - powiedziała, przytakując. - A pamiętasz, co powiedziałam Ci o naszej Wyższej Kapłance? No cóż ona odeszła na pewno i jestem pewna, że będzie z nim. Są w tym samym stopniu niebezpieczni. - Rozumiem. - Więc, on nie może zostać zabity, ale myślę, że wiem jak go stąd wypędzić i mam nadzieję, że Neferet także pójdzie z nim. Ale potrzebuję Twojej pomocy. - Cokolwiek mam jest Twoje - powiedział siostra Mary Angela. - Dobrze. Potrzebuję Ciebie - powiedziałam jej, a potem odwróciłam się do Stevie Rae. - I Ciebie. Afrodyta stanęła przede mną. - I mnie - powiedziała. - I potrzebuję Babci. Wiem, że to będzie dla niej trudne, ale potrzebuję jej tutaj, albo chociaż, gdziekolwiek w centrum mocy, którą czuję wokół nas. 295

Osaczona

- Kramisha, dziecko, czy mogłabyś przyprowadzić babcię Zoey? - Tak proszę pani - powiedziała Kramisha i zaczęła zmierzać w kierunku opactwa. - Grota Maryi jest siedzibą naszej mocy. - Siostra Mary Angela wskazała na jedną stronę, tam gdzie stałam - na miejsce, które było między nami, na północno-zachodnim brzegu schludnego trawnika, kiedy potwory zapełniały zagajnik drzew. Odwróciłam się, by zobaczyć, na co pokazuje i zaparło mi dech ze zdziwienia, zastanawiałam się, dlaczego nie zauważyłam tego do tej pory. To była największa świątynia, jaką kiedykolwiek widziałam. Była zbudowana z wielkich kawałków piaskowca z Oklahomy. Każdy kamień został wybrany uważnie, by pasował ładnie obok sąsiadów. Była jakby w kształcie kuli, przypominając mi obraz słynnych teatrów, jakie widziałam. Była tam ławka usytuowana wewnątrz, tak jak kilka naturalnych kamiennych krawędzi wokół zakrzywień w środku w różnych miejscach, a na każdej dostępnej powietrzni były rozstawione świece, więc cała świątynia szkliła się światłem świec i lodem. Kiedy szłam w jej kierunku, spojrzałam na wdzięcznie łukowy szczyt, który rozciągał się siedem stóp nad moją głową i zaparło mi dech. Tam, usytuowany w kierunku szczytu budowli, była najpiękniejsza statua Maryi, jaką kiedykolwiek widziałam. Jej twarz była pogodna w modlitwie, prawie uśmiechała się, kiedy patrzyła w górę. A u jej stóp splatało się mnóstwo przepięknych róż. Popatrzyłam na twarz Maryi i poczułam, że moje serce zaczęło mocniej bić. Rozpoznałam tą Maryję. Niby jakbym nie mogła? Pojawiła się mi tylko kilka dni wcześniej w formie mojej Bogini. - Mogę poczuć moc tego miejsca - powiedziała Afrodyta. - Wow, posąg statui Maryi jest naprawdę, naprawdę piękny - powiedział Jack. On i Damien trzymali się za ręce i patrzyli w górę. - Sprawdźcie chodnik „jest perfekcyjny” - powiedziała Stevie Rae. Spojrzałam w dół. Chodnik prowadził od miejsca, gdzie zostawiliśmy konie zmieniając się, kiedy osiągnął przód sanktuarium. Tu był większy i formował okrąg. Uśmiechnęłam się do Stevie Rae. - Jest zdecydowanie idealny. - Co chciałaś, byśmy zrobili, Zoey? - Siostra Mary Angela zapytała, ale zanim mogłam odpowiedzieć, huk silnika przyciągający uwagę z powrotem do nawiedzonych drzew przez ptaki i drogi pomiędzy nimi.

296

Osaczona

Z rosnącym przerażeniem, obserwowałam wielkiego, czarnego Hammera, tego samego, którym przyjechałam z powrotem do Szkoły, opuszczającego drogę. Strzał w jego silniku, pojazd przechylił się w dół kanału, potem w górę drugiej strony i jechał w przerażający sposób drogą przez gaj drzew, powodując, że Kruki zaczęły trzepotać skrzydłami i rechotać w szale zachęty. - Siostro, trzymaj się blisko mnie - powiedziałam. - Afrodyta, Stevie Rae, potrzebuję Was obok mnie także. - Jesteśmy tu - powiedziała Afrodyta, kiedy Erik i Darius przesunęli się obok mnie na swoich pozycjach. - Potrzebuję Babci - powiedziałam. - Idzie, nie bój się - powiedziała Siostra Mary Angela. W końcu Hummer zakołował, by się zatrzymać, tak blisko koni, że zaczęły parskać na niego i odsuwać się z dala, dopóki nie stanęły pod zadaszeniem. Drzwi do pojazdu otworzyły się i Kalona i Neferet wyszli z niego razem. Była ubrana cała na czarno, w jedwabną sukienkę sięgającą aż do ziemi, a jej naszyjnik miał zanurzony w skrzydłach onyks i odpoczywał między jej piersiami. Ciemna aura pulsował wokół niej, powodując, że jej cienkie włosy unosiły się i poruszały wokół jej ramion. - Cholera jasna - wyszeptała Afrodyta. - Taa, wiem - powiedziałam ponuro. Kalona stał obok niej. Miał na sobie czarne spodnie i nic więcej. Kiedy oddalał się od Hammera z Neferet, jego skrzydła zaszeleściły i otworzyły się trochę, ukazując jedynie cień ich wspaniałości. - Oh, święta Maryjo! - Obok mnie Siostrę Mary Angelę zatkało ze zdziwienia. - Nie patrz w jego oczy! - Wyszeptałam do niej. - On hipnotyzuje ludzi. Nie pozwól mu na to. Zawahała się, obserwując skrzydlatego mężczyznę, a potem powiedziała: - On nie wpłynie na mnie, ale współczuję mu. On na pewno jest upadły. - Ile ma lat według Ciebie? - Nie mogłam się powstrzymać, by ją o to zapytać. - Jest starożytny. Starszy niż ziemia. Nie miałam czasu, by powiedzieć jej, że wyglądał dla mnie na jakieś osiemnaście lat, wtedy kierowca wyszedł z Hammera i dołączył do Kalony i Neferet. Kierowcą był Stark. Jego oczy odszukały moje w mgnieniu oka, i nieznacznie pochylił głowę. 297

Osaczona

Usłyszałam krótki wdech Stevie Rae z powodu niespodzianki i poruszenie czerwonych adeptów za nami. - To ten dzieciak, który postrzelił mnie, czyż nie? - Powiedziała. - Tak - odpowiedziałam. - On przeszedł Przemianę - powiedziała Stevie Rae. - Jest czerwonym wampirem. - Jest także pieprzonym szczurem - wymruczała Afrodyta, potem pospiesznie dodała: - Przepraszam Siostro. - Nie ufaj mu Zoey - głos Dariusa doszedł do mnie. - Widzisz, gdzie umieścił swoją lojalność. - Darius - powiedziałam surowo, bez odwracania się do niego. - Musisz mi zaufać, a to znaczy, że musisz zaufać moim osądom. - Czasem Twoje osądy są ciosem - powiedziała Erin. - Nie, kiedy słucham Nyks - powiedziałam. - Słuchasz jej teraz? - Zapytała Shaunee. Gapiłam się na Starka, próbując zobaczyć jakiś cień ciemności wokół niego. Nie było tam nic - tylko Stark i pewne spojrzenie jego oczu, kiedy spotkały moje. - Absolutnie słucham Nyks. Teraz uformujcie krąg wokół nas. Natychmiast Bliźniaczki i Damien przesunęli się w tłumie wokół mnie. Damien podszedł do wschodniego brzegu cementowego kręgu. Czułam raczej niż widziałam Shaunee przechodzącą na swoje miejsce za mną i Erin ustawiającą się po naszej lewej stronie. Przez moment byłam skupiona, bo myślałam, że będą musiała się oddalić od Afrodyty, Stevie Rea i Siostry Mary Angeli i zająć miejsce ziemi, ale potem zrozumiałam, że Grota Maryi była usytuowana na północ, przepiękny strumień wiązał nasz krąg teraz włączając w to jej świątynię. - Nie możesz podtrzymywać kręgu przez wieczność - powiedział Aklina, kiedy szedł powoli w kierunku naszej grupy. - Ja, z drugiej strony, mogę podtrzymywać moją pasję do Ciebie przez wieczność. - Moi adepci - powiedziała Neferet, podchodząc obok Kalony, poza ciemnością, która szalała dookoła niej, wyglądała pięknie, jak pogodna Wyższa Kapłanka. - Pozwoliliście się omamić złej pogoni Zoey za mocą, która postawiła Was w tej ryzykownej sytuacji, ale nie jest dla Was za późno. Musicie po prostu wyrzec się jej, zamknąć krąg i zostaniecie zaakceptowani z powrotem na łono Waszej Wyższej Kapłanki. - Jeśli nie byłoby tutaj zakonnicy, powiedziałabym, co możesz sobie zrobić z Twoim obrzydliwym łonem Wyższej Kapłanki - powiedziała Afrodyta. 298

Osaczona

- Zoey nie jest tą, która odwróciła się od Nyks - powiedziała Erin. - Taa, wszyscy wiemy, że to Ty się od niej odwróciłaś. To Zoey pierwsza o tym wiedziała - powiedziała Shaunee. - Widzicie jak jej złe słowa skaziły wasze poglądy? - Neferet zabrzmiała smutno i bardzo rozsądnie. - A co ze skażeniem moich poglądów? - Siostra Mary Angela przemówiła zza mnie. - Ledwie znam to dziecko. Jej słowa nie mogły mnie skazić, nie pomogły mi wyobrazić sobie ciemność, której promieniowanie czuję od Ciebie. Spokojna fasada Neferet złamała się, kiedy drwiła sobie z zakonnicy. - Kobieto, jesteś głupia! Oczywiście, ze czujesz ciemność ode mnie. Moja Bogini jest uosobieniem Nocy! Spokój Siostry Mary Angeli nie był fasada, więc jej zachowanie w stosunku do niej nie zmieniło się. Po prostu powiedziała. - Nie, zaznajomiłam się z Nyks, ale nawet jeśli jest uosobieniem Nocy, nie bije od niej ciemność. Bądź szczera, Kapłanko i przyznaj się, że zerwałaś więź z Boginią dla tego stworzenia. - Dłoń zakonnicy przesunęła się w kierunku Kalony, powodując, że ciemne zagięcia jej habitu zafalowały wdzięcznie. Nephilium, rozpoznaję Cię. I w imię Naszej Pani mówię słowa, które juz znasz: Powinieneś opuścić to miejsce i wrócić do królestwa skąd upadłeś. Poczuj skruchę, a może będziesz mógł doświadczyć wieczności w raju. - Nie waż się do nie niego mówić, kobieto! - Neferet wrzasnęła, a jej cała spokojna prezencja odeszła. - On jest Bogiem, który przybył na ziemię. Powinnaś czcić go u jego stóp! Śmiech Kalony był przerażający, powodując, że Kruki Prześmiewcy zaczęły syczeć, kiedy przemieszczały się niespokojnie wokół nas. - Panie nie walczcie o mnie. Jestem Bogiem! Wystarczy dla każdej z Was. - Przemówił, by odpowiedzieć Neferet i Siostrze Mary Angeli, ale jego bursztynowe oczy patrzyły dokładnie na mnie. - Nigdy nie będę z Tobą - powiedziałam mu, ignorując wszystkich wokół nas. - Mój wybór zawsze będzie padał na Boginię, a ty jesteś kompletnym przeciwieństwem, tego, co ona sobą reprezentuje. - Nie sądziłaś… - Neferet zaczęła, ale Kalona podniósł jedną dłoń i tym gestem ją uciszył. - A-ya, źle mnie oceniasz. Spójrz głęboko w siebie, w dziewczynę, która została stworzona, by kochać mnie.

299

Osaczona

Coś za mną poruszyło tłum i czułam mały nagły zwrot, który mówił mi, że nasz krąg został przekroczony, co oznaczyło, że zdarzyłoby się coś, na co Bogini osobiście pozwoliła. Chciałam spojrzeć w tył i zobaczyć kto do nas dołączył, ale nie mogłam oderwać oczu od hipnotycznego spojrzenia Kalony. Potem jej dłoń wślizgnęła się w moją i miłość przełamała zaklęcie Kalony. Ze szczęściem w załzawionych oczach spojrzałam w dół, by zobaczyć Babcię siedzącą na wózku inwalidzkim, który popchnął do mnie Heath. Wyglądała, jakby przeszła przez wojnę. Jej ramię było umieszczone na temblaku, a jej głowa owinięta bandażami. Jej twarz była wciąż spuchnięta i pokryta siniakami, ale jej uśmiech był tak piękny jak dźwięk jej głosu. - Czy dobrze słyszałam, że potrzebujesz mnie, moja u-we-tsi-a-ge-ya? cisnęłam jej dłoń. - Babciu, zawsze Cię potrzebuję. Spojrzałam w tył na Heatha, który uśmiechał się do mnie. - Skop im tyłki, Zo - powiedział, a potem przesunął się do tyłu i dołączył do Erika i Dariusa. Babcia w międzyczasie, w jakiś sposób wstała na nogi. Zrobiła dwa powolne kroki, patrząc na gaj drzew i Kruki rojących się tam. - Oh synowie mojej matki! - Załkała, a jej głos zaniósł się jakby donośne uderzenie plemiennych bębnów przedarło się przez noc. - Czemu pozwoliliście mu stać się tym, czym jesteście? Czy nie czujecie krwi swojej matki? Nie możecie sobie wyobrazić, że jej serce się łamie? Zdziwiona, patrzyłam na kilku Kruków Prześmiewców, które odwróciły głowę, jakby nie były w stanie spojrzeć w twarz mojej babci. W innych czerwony blask zaczął umierać w oczach i rozpoznałam smutek i zakłopotanie w ich ludzkich wnętrzach. - Bądź cicho, Ani Yunwiya! - Głos Kalony rozprzestrzenił się wokół nas. Wiedziałam, że Babcia rozpoznała antyczne imię ludu Cherokee. Powoli zwróciła swoją uwagę na skrzydlatą istotę. - Widzę Cię, Starożytny. Czy nigdy się nie nauczysz? Czy kobiety muszą jeszcze raz razem pokonać Cię? - Nie tym razem, Ghigua. Nie dostaniesz mnie tak łatwo, by uwięzić mnie tym razem. - Może, tym razem po prostu poczekamy, aż sam wpadniesz w pułapkę. Jesteśmy bardzo cierpliwymi ludźmi, a Ty już zrobiłeś to wcześniej powiedziała Babcia.

300

Osaczona

- Ale ta A-ya jest inna - powiedział Kalona. - Jej dusza woła mnie z jej snów. Nie potrwa długo, kiedy jej ciało zacznie też mnie wołać, a potem będę ją miał. - Nie - powiedziałam po prostu. - Myśląc, że będziesz mnie miał, jakbym była Twoją własnością, to Twój pierwszy błąd. Moją duszę ciągnie do ciebie - w końcu powiedziałam przyznając się do tego głośno, ale znajdując zaskakującą siłę w mojej szczerości. - Ale jak powiedziałeś, jestem inną A-yą. Mam wolną wolę i nie oddam się ciemności. Więc moja propozycja: Odejdź teraz. Weź ze sobą Neferet i Kruki i udaj się gdzieś w inne, odległe miejsce, gdzie będziesz mógł żyć w spokoju i nie krzywdzić nikogo. - Albo? - Zapytał, wyglądając na rozbawionego. - Albo, jak powiedział skojarzony ze mną chłopak, skopię Ci tyłek powiedziałam po prostu. Jego rozbawiony uśmiech zmienił się w czarujący. - A-ya, nie wierzę, bym mógł opuścić to miejsce. Odkryłem jak bardzo lubię Tulsę. - Pamiętaj, że sam sprowadziłeś to na siebie - powiedziałam. Potem przemówiłam do kobiet otaczających mnie. - Wiersz mówi: Połączeni nie pokonani, Zwyciężą. Jestem Nocą. Prowadzę Cię do Siostry Mary Angeli - ona jest Duchem. - Wyciągnęłam lewą rękę i Siostra Mary Angela złapała ją z łatwością. - Stevie Rae, jesteś Krwią. Afrodyto, Ty jesteś Człowieczeństwem. Stevie podeszła do Siostry Mary Angeli, biorąc ją za drugą rękę, a potem spojrzała na Afrodytę, która przytaknęła i tez złapała ją za rękę. - Co one robią? - Głos Neferet doszedł z bliższej odległości niż wcześniej. Spojrzałam, by zobaczyć, że poruszała się szybko w naszym kierunku. - A-ya! Co to za głupota? - Kalona już nie brzmiał, jakby był rozbawiony i on także zbliżał się do naszego kręgu. - A Ziemia to dopełnia - wyciągnęłam rękę do Babci. - Nie pozwól, by Ghigua dołączyła do nich! - Zapłakał Kalona. - Stark, zabij ją - rozkazała Neferet. - Nie, A-yę! - Wrzasnął Kalona. - Zabij starą Ghigua. Wstrzymałam oddech i spojrzałam w oczy Starka, kiedy Neferet powiedziała. - Zabij Zoey. Żadnych błędów tym razem. Wyceluj w jej serce! - Kiedy powiedziała to, ciemność wyślizgnęła się z cienia wokół niej. Wyprostowałam się, by zobaczyć Starka, patrzyłam jak owija kostki i zaczyna podnosić swoje ciało. Widziałam doskonale walkę, która toczyła się w 301

Osaczona

Starku. Ciemna moc Neferet mogła wciąż wpływać na niego. Mój żołądek zacisnął się. Czy jego Przysięga Wojownika była wystarczająco silna, by wytrzymał to? Chciałam mu wierzyć. Zdecydowała się mu wierzyć. Czy to był głupi błąd? - Nie! - Kalona ryknął. - Nie zabijaj jej! - Nie będę się Tobą dzielić! - Płakała Neferet. Jej włosy unosiły się wokół niej i wydawało się, że rosną, kiedy na nie patrzyłam. Miałam rację wierząc, że nie była już tym, kim była wcześniej, ani ciałem, ani duszą. Obróciła się od Kalony do Starka. - Mocą, którą przywróciłam Cię do życia, rozkazuję Ci wystrzelić w cel. Wyceluj w serce Zoey! Patrzyłam na Starka, próbując życzyć mu, by wybrał dobro - by trzymał się obranej drogi i odwrócił od ciemności, spowijającej Neferet, więc widziałam ostateczny momenty, kiedy zrozumiał swoje wyjście. Jakbyśmy wrócili do małego pokoju w stajni, usłyszałam moje słowa. Masz moje serce… I jego odpowiedź: Więc lepiej, żebyśmy oboje byli bezpieczni. Trudno jest żyć bez serca… - Dlatego nie chybię. - Stark powiedział z lodowego dystansu, który nas dzielił, jakbyśmy byli sami. - Serce mojej Pani jest moim sercem. - Cień, który pochłonął jego ciało odpłynął z niego, kiedy podjął decyzję. I w panice, zrozumiałam, co zamierzał zrobić. Celując prosto we mnie, wystrzelił strzałę. Kiedy wystrzelił, zaczęłam płakać. - Powietrze, Ogniu, Wodo, Ziemio, Duchu! Usłyszcie mnie! Nie pozwólcie, by ta strzała dosięgła go! - Moja moc sięgnęła w kierunku Starka, łącząc wszystkie pięć żywiołów. Strzała dziwnie zalśniła i nagle nie zmierzała w moim kierunku, ale leciała z powrotem, w kierunku serca Starka. Wyła jak zwykle w dystansie, kiedy żywioły rzuciły na nią czar i uderzając w pierś Starka, rozpadła się z taka siłą, że Starka wyrzuciło do tyłu i upadł, ale nie postrzelony, na ziemię. - Ty Wredna dziwko! - Neferet wrzasnęła. - Nie wygrasz tak łatwo! Ignorując ją, złapałam rękę Babci. - I Ziemia to dopełnia - powtórzyłam. Wzięła moją dłoń i złączyłyśmy się razem, stanęłyśmy twarzą do Kalony i Neferet. - Nie przeklinaj ich - głos siostry Mary Angeli był tak pogodny, że wydawał się być ponadczasowy. - On jest zbyt zaznajomiony z ciemnością, złością i klątwami. 302

Osaczona

- Błogosławieństwo - powiedziała Stevie Rae. - Taa, ludzie, którzy są przepełnieni nienawiścią nie wiedzą jak poradzić sobie z miłością - powiedziała Afrodyta, spotykając moje oczy krótko i uśmiechając się. - Pobłogosław go Babciu. Dołączymy do Ciebie - powiedziałam. Potem silny głos mojej Babci rozbrzmiał, wzmocniony mocą Ducha i Krwi, Nocy i Ziemi, a wszystko połączyło się wypełnione przez człowieczeństwo miłości. - Kalona, mój u-do. - użyła słowa z języka Cherokee, które znaczyło „Brat”. - To moje błogosławieństwo dla Ciebie. - Babcia zaczęła recytować starożytne błogosławieństwo plemienia Cherokee, tak znajome dla mnie, które były jakby powrotem do domu. - Niech ciepły wiatr Nieba wieje delikatnie w Twoim domu… Powtórzyłyśmy w piątkę: - Niech ciepły wiatr Nieba wieje delikatnie w Twoim domu… Babcia kontynuowała. - A Wielkie Duchy błogosławiły wszystkich, którzy do niego wchodzą… Tym razem, kiedy powtarzałyśmy błogosławieństwo, Damien i Bliźniaczki recytowały z nami. Głos Babci był wciąż mocny i spokojny. - Niech Twoje stopy mają szczęśliwą drogę pośród wielu śniegów… Kiedy nasze głosy stały się głośniejsze w trakcie powtarzania słów Babci, każdy w kręgu dołączył do nas. Błogosławieństwo rozbrzmiewało echem za nami i wiedziałam, że zakonnice Benedyktynki opuściły sanktuarium, by wspomóc nas swoją modlitwą. Kiedy Babcia mówiła ostatni wers wiersza, jej głos był przepełniony taką miłością, ciepłem i radością, że przyniósł on łzy do moich oczu. - I niech tęcza zawsze dotyka Twojego ramienia… Potem ponad głosem naszych głosów złączonych w błogosławieństwie, słyszałam płacz w agonii Kalony. Zachwiał się i zatrzymał tylko stopę ode mnie. Neferet była przy jego boku, jej piękna twarz wyglądała na szaloną. Sięgnął jedną ręką do mnie. - Dlaczego A-ya? - Zapytał. Spojrzałam w jego niewiarygodnie bursztynowe oczy i obdarzając go prawdą. - Bo wybrałam miłość.

303

Osaczona

Jasne światło, utworzone z lśniącego srebrnego strumienia, które wiązała nasz krąg, zalało, pochłaniając Kalonę i Neferet. Patrzyłam jak pętla zaczęła się zaciskać. Wiedziałam, że srebrny strumień nie był jedynie zrobiony z żywiołów, ale zawierał również potęgę Nocy i Ducha, Krwi i Człowieczeństwa, a wszystko było ugruntowane mocą Ziemi. Z przeraźliwym płaczem, Kalona wygiął się w tył. Neferet przylgnęła do niego. Ciemność, która pulsowała w niej zaczęła drżeć i skręcać się, kiedy wrzeszczała w agonii. Nie odwrócił spojrzenia od mojego, objął ramionami Neferet, rozpościerając jego potężne skrzydła w kolorze nocy i wzbił się w niebo. Unosił się chwilę, kiedy jego skrzydła pokonywały grawitację, a potem srebrny strumień z wściekłością nabierał rozpędu, zanim trzasnęło, jak batem, uskrzydlony mężczyzna i upadła Wyższa Kapłanka wznosili się coraz wyżej i wyżej, dopóki nie zniknęli w chmurach z Krukami Prześmiewcami wrzeszczącymi i podążającymi za nim. Chwilę po tym jak zniknęli z widoku, poczułam znajome uczucie palącego rozprzestrzeniania się w na mojej klatce i wiedziałam, że następnym razem, kiedy spojrzę w lustro, zobaczę kolejny Tatuaż wdzięczności Bogini, tyle, że ten będzie wymieszany z blizną i głębokim bólem łamiącego się serca. Później

Nikt z nas nic nie powiedział przez, jak mi się wydawało długi czas. Potem, poruszając się automatycznie, podziękowałam żywiołom, zamykając nasz krąg. W odrętwieniu pomogłam Babci wrócić na jej wózek inwalidzki. Siostra Mary Angela zaczęła matkować każdemu, mówiąc o tym jak się mokro i zimno, że musimy być zmęczeni i zaganiała każdego w kierunku opactwa, gdzie obiecała gorącą czekoladę i suche ubrania, czekające na nas. - Konie - powiedziałam. - Już się nimi zaopiekowano - Siostra Mary Angela skinęła głową w kierunku dwóch zakonnic i rozpoznałam je z pracy społecznej na Ulicy Kotów, to były siostra Bianca i siostra Fatima. Prowadziły trzy konie do małego budynku po boku, który teraz był zielonym domem, ale miał ciężką, kamienną podstawę, wyglądał, jakby kiedyś była tam stajnia. Przytaknęłam, czując

304

Osaczona

ogarniające mnie wyczerpanie i zawołałam Dariusa. Potem podążyłam blisko niego, Erika, Heatha, podchodząc do Starka. Leżał na ziemi obok Hammera i był oświetlony przez światła wielkiego pojazdu. Jego koszulka była spalona na klatce piersiowej i było tam krwawe piętno złamanej strzały w miejscu jego serca. Rana wyglądała przerażająco. Nie tylko dlatego, że była odsłonięta i krwawiąca, ale dlatego, że wyglądała, jakby uderzyło go gorące żelazko. Wstrzymałam oddech. Widziałam jak raz umierał, nie mogłabym znieść jego drugiej śmierci. Zaczerpnęłam głęboki wdech i uklękłam obok niego, łapiąc go za rękę. Miałam rację. Nie oddychał. Ale, kiedy dotknęłam go, wciągnął głęboki oddech i otworzył oczy, kiedy wykręcał się z bólu. - Hej - powiedziałam delikatnie, uśmiechając się przez łzy i cicho dziękując Nyks za ten cud. - Naprawdę wszystko w porządku? Spojrzał na swoją pierś. - Dziwnie piecze, ale poza tym uczuciem, jakby został trafiony przez pięć żywiołów, myślę, że nic mi nie jest. - Przestraszyłeś mnie - powiedziałam. - Sam siebie przestraszyłem. - Wojowniku, kiedy przysięgłeś służyć Wyższej Kapłance, celem nie jest przestraszyć ją na śmierć, ale chronić swoją Damę przed śmiercią. - Powiedział Darius podając rękę Starkowi. Stark wziął ją i wstał powoli i skręcając się trochę z bólu. - No cóż - powiedział z tym swoim zarozumiałym uśmiechem, który uwielbiałam tak bardzo. - Służba tej damie może przyczynić się napisaniu nowej książki z zasadami. - Mówisz to nam? - Powiedział Erik. - Taa, to nie to o czym nie wiemy - powiedział Heath. - No cóż, do diabła - powiedziałam, potrząsając głową na wszystkich moich chłopaków. - Ptaszyno! Spójrz w górę! - Zawołała do mnie Babcia. Spojrzałam w górę i zaczerpnęłam wdech w zaskoczeniu. Chmury kompletnie zniknęły, pozostawiając niebo czyste i eksponując przepiękny sierp księżyca, który lśnił tak jasno, ze wypalił jakiekolwiek tęskne zakłopotanie i smutek, które zasiał w moim sercu Kalona. Siostra Mary Angela dołączyła do mnie. Ona, też patrzyła w górę, ale jej twarz odwrócona była do statui Maryi, na którą księżyc rzucał pojedynczy, piękny strumień światła. 305

Osaczona

- To jeszcze nie koniec z nim, czy z nią, wiesz o tym - powiedziała delikatnie. - Wiem - powiedziałam. - Ale cokolwiek się zdarzy, Moja Bogini będzie ze mną. - Tak jak Twoi przyjaciele, dziecko. Tak, jak Twoi przyjaciele.

306

Osaczona

307