Dom Nocy 10

P.C. CAST + KRISTIN CAST

UKRYTA Tom X cyklu

DOM NOCY Przełożyła z angielskiego Iwona Michałowska-Gabrych

Tytuł oryginału: Hidden Koncepcja graficzna okładki Elsie Lyons Opracowanie graficzne Jarosław Danielak Fotografie na okładce dziewczyna © Herman Estevez błyskawica i drzewo © Istockphoto konar © EPG_EuroPhotoGraphics/Shutterstock.com HIDDEN. Copyright © 2012 by P.C. Cast and Kristin Cast Published by arrangement with St. Martin’s Press, LLC. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy żaden fragment niniejszego utworu nie może być reprodukowany ani przesyłany za pośrednictwem urządzeń mechanicznych bądź elektronicznych. Niniejsze zastrzeżenie obejmuje również fotokopiowanie oraz przechowywanie w systemach gromadzenia i odtwarzania informacji. Książka ta jest fikcją literacką. Wszystkie postaci, organizacje i zdarzenia są albo wytworem fantazji autorek, albo użyte zostały w celu wykreowania sytuacji fikcyjnych. Polish edition © Publicat S.A. MMXIII ISBN 978-83-245-8096-5 Wydawnictwo “Książnica” Publicat S.A ul. Chlebowa 24 61-003 Poznań tel. 61 652 92 52 faks 61 652 92 00 www. Ksiaznica.com e-mail: [email protected]

Książkę tę dedykujemy tym z Was, którzy popełnili błędy i mają dość odwagi, by je naprawiać, a także dość mądrości, by się na nich uczyć.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Lenobia Spała tak niespokojnie, że znajomy sen wykroczył poza ramy eterycznej krainy podświadomości i fantazji, od samego początku przybierając boleśnie rzeczywistą formę. Najpierw było wspomnienie. Cofnęła się o dziesiątki, a potem o setki lat. Znów była młoda i naiwna. Znajdowała się w ładowni statku płynącego z Francji do Ameryki — z jednego świata do drugiego. W trakcie tego rejsu poznała Martina, który powinien zostać jej partnerem na całe życie, lecz zamiast tego zmarł zbyt młodo, wraz ze sobą zabierając do grobu jej miłość. We śnie czuła łagodne kołysanie statku, zapach koni, siana, morza i ryb — i obecność Martina. Zawsze jego. Stał przed nią, przyglądając jej się z niepokojem w oliwkowo-bursztynowych oczach. Właśnie wyznała mu miłość. - To niemożliwe. — Sen odtworzył w jej umyśle słowa Martina, który teraz ujął łagodnie jej dłoń i uniósł. — Widzisz różnicę? Pogrążona we śnie Lenobia wydała cichy okrzyk bólu. Brzmienie jego głosu! Głębokie, zmysłowe, wyjątkowe. Ten specyficzny kreolski akcent! Przez ponad dwa wieki trzymała się z dala od Nowego Orleanu, by nie usłyszeć niczego, co przypominałoby jej ten słodko-gorzki głos i cudną wymowę. - Nie - odpowiedziała młoda Lenobia, porównując ich złączone ręce, brązową i białą. — Widzę tylko ciebie.

Wciąż pogrążona w głębokim śnie nauczycielka jazdy konnej z Domu Nocy w Tulsie poruszała się niespokojnie, jak gdyby jej ciało usiłowało zmusić umysł, by się obudził. Tej nocy jednak umysł nie posłuchał. Tej nocy rządziły sny i niezrealizowane możliwości. Sceneria się zmieniła, ukazując kolejny epizod — wciąż w ładowni tego samego statku, wciąż z Martinem, ale wiele dni później. Mężczyzna wręczał jej na długim rzemyku niewielki mieszek pofarbowany na głęboki szafir. Zawiesił go na szyi Lenobii. - To gris-gris. Będą cię chroniły, moja śliczna. Minęło jedno uderzenie serca, a ona przeniosła się o stulecie w przód. Starsza, mądrzejsza, bardziej cyniczna Lenobia trzymała w dłoni rozpadający się mieszek, z którego wysypywała się zawartość. Zgodnie ze słowami Martina zawierał trzynaście przedmiotów, lecz większość z nich po stu latach noszenia amuletu stała się nierozpoznawalna. Lenobia pamiętała ledwo uchwytny zapach jałowca, gładkość glinianej grudki, która niemal natychmiast rozpadła się w pył, maleńkie gołębie piórko rozsypujące się w dłoni. Najbardziej ze wszystkiego zapamiętała jednak ulotny przypływ radości wywołany odkryciem czegoś, czego w odróżnieniu od innych pamiątek miłości i troski Martina czas nie zdołał zniszczyć. Był to pierścionek — szmaragd w kształcie serca otoczony maleńkimi brylancikami i osadzony w złocie. - Serce twojej matki, twoje serce, moje serce — szepnęła, wsuwając pierścień na palec. — Wciąż za tobą tęsknię, Martinie. Nigdy nie zapomniałam. Ślubowałam ci to! Sen znów się przeobraził, przenosząc ją z powrotem do Martina — tyle że tym razem nie byli na morzu, nie spotykali się w ładowni i nie zakochiwali w sobie. Było to mroczne, straszne wspomnienie. Nawet we śnie Lenobia pamiętała miejsce i datę: Nowy Orlean, 21 marca 1788 roku, krótko po zachodzie słońca. Gdy w stajni wybuchł pożar, Martin uratował życie ukochanej, wynosząc ją z płomieni.

- Martin! Nie! — krzyknęła wówczas, a teraz wyjąkała te same słowa, robiąc wszystko, by się obudzić, nim będzie musiała na nowo przeżyć koszmarne zakończenie tamtego dnia. Nie obudziła się. Zamiast tego usłyszała słowa ukochanego, które złamały jej serce dwa stulecia temu, i poczuła dawny ból. — Za późno, najdroższa. Na tym świecie za późno. Ale spotkamy się znowu. Moja miłość nie kończy się tutaj, nie kończy się nigdy... Odnajdę cię, moja śliczna. Przysięgam. Martin wrócił do płonącej stajni, by schwytać złego człowieka, który próbował ją skrzywdzić. Żaden z nich stamtąd nie wyszedł. Dopiero w tym momencie snu Lenobia obudziła się z potwornym szlochem, usiadła na łóżku i drżącą dłonią odgarnęła włosy ze spoconej twarzy. W pierwszej kolejności pomyślała o swojej klaczy. Przez łączącą je telepatyczną więź wyczuła, że Mujaji jest zaniepokojona, niemal przerażona. — Ciii, złotko. Śpij, ze mną wszystko w porządku — powiedziała na głos, wysyłając pozytywne wibracje czarnej ślicznotce. Czując wyrzuty sumienia, że ją zdenerwowała, pochyliła głowę i zaczęła niespokojnie obracać na palcu pierścionek ze szmaragdem. — Nie wygłupiaj się — skarciła siebie stanowczo. — To był tylko sen. Jestem bezpieczna. Jestem tutaj. To, co stało się wtedy, nie może mnie zranić już bardziej — okłamała samą siebie. Myślała jednak co innego. „Gdyby Martin naprawdę wrócił, można by znów zranić moje serce”. W jej gardle zbierał się szloch, lecz tym razem zacisnęła wargi i zmusiła się do powściągnięcia emocji. „To wcale nie musi być Martin” — argumentowała racjonalnie. Travis Foster, śmiertelnik zatrudniony przez Neferet do pomocy w stajni, był jedynie przystojną odskocznią. On i jego wielka piękna klacz rasy perszeron. — Pewnie właśnie o to chodziło Neferet, gdy go zatrudniała — mruknęła Lenobia. — O odwrócenie mojej uwagi. A ten perszeron to tylko dziwny zbieg okoliczności. — Zamknęła oczy,

odpędzając wspomnienia. — Travis nie musi być wcieleniem Martina — powtórzyła głośniej. — Wiem, że reaguję na niego niezwykle mocno, ale w końcu tak dawno z nikim nie byłam... „Nigdy nie miałaś ludzkiego kochanka — podpowiedziało jej sumienie. — Ślubowałaś to!” — W takim razie czas na wampirskiego kochanka — stwierdziła. — To byłaby odpowiednia odskocznia. — Usiłowała zająć swój umysł listą przystojnych Synów Ereba, lecz zamiast ich silnych muskularnych sylwetek widziała brązowe oczy w oliwkowej obwódce i szczery uśmiech... — Nie! — Nie wolno jej o tym myśleć. Nie wolno jej myśleć o nim. „A jeśli Travis jednak jest wcieleniem Martina? -— nie dawał jej spokoju błądzący umysł. — Martin obiecał, że mnie odnajdzie, i może właśnie to zrobił”. — A jeśli nawet, to co? — zapytała głośno, wstając i przechadzając się niespokojnie. — Zbyt dobrze wiem, jak kruchą istotą jest człowiek. Łatwo go zabić, a współczesny świat kryje w sobie jeszcze więcej niebezpieczeństw niż w osiemnastym wieku. Kiedyś moją miłość zakończył ogień i złamane serce. Nie zniosłabym tego ponownie. Zatrzymała się i ukryła twarz w dłoniach, bo jej serce znało prawdę, która pulsowała w ciele i duszy, nie dając się zanegować. — Jestem tchórzem. Jeśli Travis to nie Martin, nie chcę się przed nim otwierać. Nie chcę ryzykować miłości do kolejnego człowieka. A jeśli to Martin, nie mogę znieść tego, co nieuniknione: że kiedyś znów będę musiała go stracić. Opadła ciężko na stary fotel bujany stojący obok sypialnianego okna. Lubiła w nim siadywać z książką, a kiedy nie mogła spać, patrzyła przez okno na wschodzące za stajnią słońce. Choć rozumiała ironię tego faktu, widok jego czerwonej łuny sprawiał jej przyjemność. Mogła sobie być wampirka, ale w głębi duszy pozostawała dziewczyną kochającą poranki, konie i wysokiego mężczyznę o skórze barwy cappuccino, który zmarł stanowczo zbyt dawno, stanowczo zbyt młodo.

Opuściła ramiona. Od dziesiątków lat nie myślała tyle o Mar-linie. To odzyskane wspomnienie było jak miecz obosieczny: z jednej strony uwielbiała przypominać sobie jego uśmiech, zapach, dotyk; z drugiej nie mogła znieść próżni, jaką pozostawiła po sobie jego śmierć. Od ponad dwustu lat Lenobia rozpaczała nad utraconymi nadziejami, nad zmarnowanym życiem. — Nasza przyszłość zginęła w płomieniach nienawiści, obsesji i zła. — Potrząsnęła głową i otarła oczy. Musiała zapanować nad emocjami. Zło wciąż raniło światłość i boginię. Wzięła głęboki oddech i skierowała myśli ku czemuś, co zawsze ją uspokajało, nawet jeśli cały świat pogrążał się w chaosie — ku koniom, a w szczególności ku Mujaji. Gdy już trochę doszła do siebie, znów sięgnęła do tej szczególnej części swego ducha pobłogosławionej przez Nyks i obdarzonej darem komunikacji z końmi w dniu Naznaczenia, gdy Lenobia miała szesnaście lat. Bez trudu odnalazła swoją klacz i natychmiast poczuła ukłucie winy. Mujaji wciąż była niespokojna. — Ciii — szepnęła wampirka, powtarzając na głos to, co jednocześnie przekazywała zwierzęciu za pomocą telepatii. — Ja tylko daję upust swojej niemądrej słabości. Niedługo mi przejdzie, ślicznotko. Przysięgam. — Zebrała w sobie ładunek ciepła i miłości, przesłała go klaczy o barwie nocy i Mujaji jak zwykle odzyskała spokój. Lenobia zamknęła oczy i westchnęła przeciągle. Wyobrażała sobie, jak czarna piękna Mujaji uspokaja się wreszcie i zapada w sen bez marzeń. Skoncentrowała się na jej obrazie, wyciszając zamęt, jaki wywołało w jej duszy przybycie młodego kowboja. „Jutro — obiecała sobie sennie — wyjaśnię Tra-visowi, że nigdy nie będziemy dla siebie nikim więcej niż szefową i podwładnym. Kolor jego oczu i uczucia, jakie we mnie wzbudza, przestaną mieć znaczenie, gdy się od niego odsunę. To musi... to musi...” W końcu zasnęła.

Choć Shadowfax nie był z nią związany, natychmiast zjawił się na wezwanie. Na szczęście lekcje już się skończyły, więc kiedy wielki kot rasy maine coon pojawił się w hali sportowej, było tam ciemno i pusto. Żadnych uczniów. Smok Lankford też gdzieś zniknął, choć wiedziała, że w każdej chwili może wrócić. Po drodze Neferet spotkała tylko kilkoro czerwonych adeptów. Uśmiechnęła się zadowolona, że udało jej się umieścić w Domu Nocy ich zbuntowaną frakcję. Jakież cudowne możliwości wykreowania chaosu stwarzali — szczególnie teraz, kiedy mieli doprowadzić do rozbicia kręgu Zoey i do tego, że jej najlepsza przyjaciółka Stevie Rae pogrąży się w rozpaczy po stracie ukochanego Rephaima. Świadomość, że zadaje Zoey cierpienie, niezmiernie radowała Neferet, lecz Tsi Sgili była zbyt zdyscyplinowana, by zacząć triumfować przed ukończeniem czaru ofiarnego i wprowadzeniem w życie swoich zamiarów. Choć tej nocy w szkole panował niezwykły spokój, w rzeczywistości lada moment ktoś mógł wkroczyć do hali. Musiała działać szybko i po cichu. Na rozkoszowanie się efektami swoich knowań będzie jeszcze miała mnóstwo czasu. Przemawiała cicho do kota, przywołując go bliżej, a kiedy podszedł, przyklękła przy nim. Myślała, że będzie się jej bał. Koty miewają przeczucia. Oszukać je znacznie trudniej niż ludzi, adeptów czy nawet wampiry. Własny kot Neferet, Skylar, nie chciał się przenieść do apartamentu na dachu budynku Mayo; wolał się kręcić po zakamarkach Domu Nocy, obserwując ją wszechwiedząco wielkimi zielonymi oczami. Shadowfax miał mniej obaw. Skinęła na niego, a on podszedł jeszcze bliżej. Nie był przyjazny — nie łasił się do niej ani nie oznaczył jej swoim moczem, ale jednak podszedł, a tylko o to jej chodziło. Nie pragnęła jego miłości, lecz śmierci.

Tsi Sgili, nieśmiertelna małżonka ciemności i była najwyższa kapłanka Domu Nocy, zaledwie z mglistym cieniem żalu głaskała lewą ręką długi szary tygrysi grzbiet kota. Futro miał grube i miękkie, a ciało zwinne, lecz atletyczne. Podobnie jak Smok Lankford, którego wybrał na swego wampira, Shadowfax był silny i w kwiecie wieku. Szkoda, że trzeba go poświęcić w imię czegoś ważniejszego. Wyższego celu. Jej żal nie był równoznaczny z wahaniem. Wykorzystała otrzymany od bogini dar komunikacji z kotami, przekazując przez dotyk jeszcze więcej życzliwości już i tak ufnemu zwierzęciu. Nie przestając go głaskać lewą ręką, zachęcać do wyginania się i pomrukiwania, prawą chwyciła ostry jak brzytwa ceremonialny sztylet i szybko, jednym ruchem poderżnęła Shadowfaksowi gardło. Wielki kot nawet nie jęknął. Jego ciało wiło się w konwulsjach, próbując się wyrwać, lecz Neferet zaciskała pięść na futrze, trzymając zwierzę tak blisko siebie, że jego gorąca krew zalała przód zielonej aksamitnej sukni. Obecne wciąż wokół Tsi Sgili macki ciemności zadrżały wyczekująco. Zignorowała je. Poradziła sobie z nim szybciej, niż się spodziewała. Cieszyło ją to. Nie oczekiwała wprawdzie, że będzie się na nią gapił, a tymczasem kot wojownika nie odrywał od niej wzroku nawet wtedy, gdy upadł na piasek i leżał, oddychając płytko i wijąc się w drgawkach. Rozpoczęła rytuał. Musiała odprawić go szybko, póki zwierzę żyło. Ostrzem sztyletu narysowała krąg wokół konającego ciała. Krew kota spłynęła do rowka, tworząc coś w rodzaju szkarłatnej fosy. Następnie Neferet zanurzyła dłoń w ciepłej krwi, stanęła obok kręgu, uniosła obie ręce — jedną zakrwawioną, drugą z unurzanym we krwi sztyletem — i zaintonowała: Ofiara ma niech znakiem będzie. Niech ciemność zaraz tu przybędzie.

Auroksie, czyń moją wolę Przypieczętuje Rephiama dolę! Przerwała, pozwalając kleistym mackom zimnej czerni muskać swoje ciało i otoczyć krąg. Czuła ich podniecenie, pragnienie, pożądanie i potworność. Przede wszystkim jednak czuła ich moc. By dokończyć czar, raz jeszcze zanurzyła sztylet we krwi i napisała nim na piasku resztę zaklęcia: Na moc bólu, krwi i znoju Bądź, naczynie, nożem moim! Cały czas mając przed oczami wyobraźni obraz Auroksa, wstąpiła do kręgu i zanurzyła nóż w ciele Shadowfaksa, przymocowując je do ziemi, a jednocześnie uwalniając nici ciemności, by mogły się nasycić krwią i bólem. Gdy kot był już całkowicie wykrwawiony i absolutnie martwy, Tsi Sgili przemówiła: — Ofiara została złożona. Zaklęcie rzucone. Rób, czego żądam. Zmuś Auroksa, by zabił Rephaima. Zmuś Stevie Rae do rozerwania kręgu. Odczyń czar ujawniający! Do dzieła! Sługi ciemności niczym kłębowisko węży odpełzły w noc, ku polu lawendy i innemu rytuałowi, który właśnie się tam odbywał. Neferet spoglądała za nimi, uśmiechając się z zadowoleniem. Jedna z macek, gruba jak jej ręka, uderzyła w drzwi prowadzące z hali do stajni. Tsi Sgili spojrzała w jej kierunku, słysząc stłumiony dźwięk rozbijanego szkła. Zaciekawiona ruszyła w tamtą stronę. Uważając, by nie narobić hałasu, zajrzała do stajni i jej szmaragdowe oczy rozszerzyły się z radosnego zdumienia. Gruba macka ciemności zachowała się naprawdę niezdarnie. Zrzuciła jedną z lamp gazowych z kołka zawieszonego w pobliżu snopów siana, które Lenobia zgromadziła dla swoich pupili. Zafascynowana Neferet

patrzyła, jak pierwszy snop się zajmuje, pluje, bucha żółtym ogniem, trzaska głośno i zaczyna płonąć na całego. Spojrzała wzdłuż długiego rzędu zamkniętych drewnianych boksów. Widać było jedynie rozmyte kontury koni. Większość / nich spała. Niektóre leniwie skubały siano, czekając na świt i odpoczynek w słoneczku, który będzie trwał dopóty, dopóki uczniowie nie przyjdą na wieczorne zajęcia. Przeniosła wzrok na siano. Cały snop płonął już żywym ogniem. W nozdrza uderzył ją zapach dymu, a w uszy trzask ognia, który szalał jak spuszczona z uwięzi bestia. Tsi Sgili odwróciła się i starannie zamknęła za sobą grube drzwi, oddzielając halę od stajni. „Całkiem możliwe, że nie tylko Stevie Rae pogrąży się dziś w żałobie” — pomyślała z rozkoszą, opuszczając halę i pozostałości po rzezi, nie zauważywszy białej kotki, która przydreptała do nieruchomego ciała Shadowfaksa, zwinęła się w kłębek obok niego i zamknęła oczy. Lenobia Nauczycielkę zbudziło przerażające przeczucie. Oszołomiona otarła dłońmi twarz. Przysnęła w bujanym fotelu przy oknie i nagle ocknęła się w czymś, co bardziej przypominało koszmar niż rzeczywistość. — To wariactwo — wymamrotała sennie. — Muszę się wreszcie wyciszyć. W przeszłości medytacje często pomagały jej w odzyskaniu spokoju. Wzięła głęboki oczyszczający oddech. I wtedy poczuła. Ogień! A konkretnie ogień w stajni. Zacisnęła zęby. „Precz, zmory z przeszłości! — pomyślała. — Jestem za stara na wasze gry!” Wtedy jednak złowróżbny trzask wyrwał ją z resztek otępiającego snu. Szybko rozsunęła ciężkie czarne zasłony, spojrzała w stronę stajni i wydała okrzyk przerażenia. To nie był sen!

Ani gra wyobraźni! To był koszmar na jawie. Płomienie lizały ściany budynku. Na oczach Lenobii dwuskrzydłowe drzwi otworzyły się gwałtownie od środka i na tle kłębiącego się dymu i zabójczego ognia zamajaczyła sylwetka wysokiego kowboja wyprowadzającego ze stajni wielkiego szarego perszerona i czarną klacz. Puścił oba konie, odpędzając je od płomieni w kierunku szkolnych dziedzińców, i ponownie wbiegł w ogień. Na ten widok wszystkie wątpliwości Lenobii zniknęły, a każda cząstka jej ciała zbudziła się do życia. — O bogini, nie! To nie może się stać po raz drugi. Nie jestem już przestraszoną dziewczyną. Tym razem zakończenie będzie inne!

ROZDZIAŁ DRUGI Lenobia Wypadła z pokoju, pędem zbiegła po krótkich schodach prowadzących z jej mieszkania na parter i pognała do stajni. Spod drzwi wydobywały się kłęby dymu, ale wampirka pokonała panikę i przyłożyła dłoń do drewna. Nie było rozgrzane, więc otworzyła drzwi i próbowała błyskawicznie ocenić sytuację. Najmocniej paliło się na drugim końcu budynku, tam gdzie magazynowano zapasy, bardzo blisko boksu Mujaji oraz Bonnie, perszerona Travisa, i legowiska samego kowboja. — Travis! — zawołała, unosząc rękę, by osłonić twarz przed żarem. Wbiegła do stajni i zaczęła otwierać najbliższe boksy, by wypuścić konie. — Uciekaj, Persefono! — pogoniła deresza, który był tak przerażony, że bał się opuścić boks. — Travis? — zawołała Lenobia, gdy klacz w końcu wybiegła ze stajni. — Travis, gdzie jesteś? — Wypuszczam konie, które są najbliżej ognia! — odkrzyknął i w tym samym momencie wybiegła z tamtego kierunku szara klaczka, omal nie tratując wampirki. — Spokojnie, Anjo, spokojnie! — przemawiała do niej Lenobia, kierując ją ku wyjściu. — Wschodnie drzwi są odcięte przez ogień i... — Resztę słów Travisa zagłuszyła eksplozja szyb w siodłami. W powietrze wyleciały gorące okruchy szkła.

— Wyjdź stąd i zadzwoń po straż! — zawołała wampirka, otwierając najbliższy boks i wypuszczając wałacha. Przeklinała się w duchu za to, że przed wybiegnięciem z mieszkania nie chwyciła za komórkę i nie wezwała strażaków. — Już to zrobiłam — odpowiedział jej nieznajomy głos. Lenobia spojrzała w tamtą stronę i poprzez kłęby dymu zobaczyła adeptkę biegnącą ku niej i prowadzącą przerażoną do granic możliwości kasztankę. — Spokojnie, Divo. — Lenobia machinalnie uspokajała klacz, przejmując lejce z rąk dziewczyny. Pod wpływem jej dotyku zwierzę pozwoliło się uwolnić z kantaru i pogalopowało przez najbliższe wyjście za pozostałymi końmi. Kobieta odciągnęła adeptkę od narastającego żaru. — Ile jeszcze zosta... — Urwała, zauważając, że półksiężyc na czole dziewczyny jest czerwony. — Chyba tylko kilka. — Czerwona adeptka drżącą dłonią otarła z twarzy pot i sadzę. — Za... — zająknęła się — ...zaczęłam od Divy, b...bo zawsze ją lubiłam i myślałam, że może mnie pamiętać. Ale nawet ona się bała. Bardzo. Wtedy Lenobia przypomniała sobie tę dziewczynę. To była Nicole. Miała dar komunikacji z końmi i wrodzone umiejętności jeździeckie, nim zmarła, a potem zmartwychwstała i dołączyła do zbuntowanej frakcji Dallasa. Nie było jednak czasu na zadawanie pytań. Liczyło się tylko to, żeby bezpiecznie wyprowadzić stąd konie. I Travisa. — Świetnie się spisałaś, Nicole. Dasz radę tam wrócić? — Tak. — Dziewczyna potaknęła nerwowo. — Nie chcę, żeby się spaliły. Zrobię, co mi każesz. Lenobia położyła jej dłoń na ramieniu. — Chcę tylko, żebyś otworzyła boksy i odsunęła się. Ja wyprowadzę zwierzęta. — Dobrze, nie ma sprawy. — Nicole pokiwała głową. Sprawiała wrażenie zdyszanej i przestraszonej, lecz bez wahania ruszyła za nauczycielką do płonącej stajni.

— Travis! — wołała Lenobia, kaszląc i usiłując coś zobaczyć poprzez kłęby dymu. — Słyszysz mnie? — Tak! — dobiegło z płomieni. — Tu jestem! Furtka boksu się zacięła! — Musisz ją otworzyć! — Lenobia wiedziała, że nie wolno jej wpadać w panikę. — Trzeba otworzyć wszystkie! Ja przywołam konie do siebie i wyprowadzę, a ty biegnij za nimi. Wyciągnę was stąd! — Zrobione! — zawołał po chwili Travis z piekła ognia i dymu. — U mnie też wszystkie otwarte! — odkrzyknęła gdzieś z bliska Nicole. — Teraz biegnijcie za końmi na zewnątrz! — rozkazała im Lenobia i ruszyła tyłem ku dwuskrzydłowym drzwiom, które stały szeroko otwarte. Zatrzymała się w nich, unosząc dłonie wierzchem do góry i wyobrażając sobie, że przyciąga moc bezpośrednio z Zaświatów, z tajemnej krainy Nyks. Otworzyła serce i duszę na dar bogini. — Do mnie, moje piękne córy i synowie! Biegnijcie za moim głosem i miłością ku życiu! Konie w popłochu wybiegały z płomieni i atramentowoczarnego dymu. Ich strach był tak namacalny, że sprawiał wrażenie żywej istoty. Lenobia, która doskonale rozumiała przerażenie ogniem i śmiercią, posyłała wybiegającym na teren szkoły zwierzętom spokój i siłę. Czerwona adeptka spoglądała za nimi, kaszląc. — To już wszystkie — powiedziała i osunęła się na trawę. Lenobia ledwie na nią spojrzała. Wszystkie jej emocje skupione były na oszalałym stadzie, a wzrok na gęstniejącym dymie i unoszących się coraz wyżej płomieniach, z których wciąż nie wyłaniał się Travis. — Travis!!!—zawołała. Cisza. — Ogień szybko się rozprzestrzenia — wyjąkała adeptka i znów się rozkaszlała. — Mógł go zabić.

— Nie! — odparła stanowczo Lenobia. — Nie tym razem. — Odwróciła się w stronę stada i przywołała ukochaną klacz: — Mujaji! — Zwierzę zarżało i pokłusowało w jej kierunku. Kobieta uniosła dłoń, by je powstrzymać. — Spokojnie, ślicznotko. Pilnuj reszty moich dzieci. Użycz im swojej siły i spokoju oraz przekaż moją miłość. Klacz niechętnie, lecz posłusznie zaczęła krążyć między grupkami spłoszonych koni, zaganiając je w jedno stado. Zadowolona Lenobia wzięła dwa głębokie oddechy i wbiegła do płonącej stajni. Panował tam niewyobrażalny żar. Dym był tak gęsty, że oddychało się jak wrzątkiem. Na moment przeniosła się z powrotem do tamtej potwornej nocy w Nowym Orleanie i do innej płonącej stajni. Grube wybrzuszenia blizn na jej plecach zabolały na nowo i Lenobię ogarnęła panika. Na dźwięk kaszlu nadzieja zwyciężyła — Lenobia wróciła do teraźniejszości, odzyskując siłę woli i pokonując lęk. — Travis, nie widzę cię! — krzyknęła, zdejmując nocną koszulę, wbiegła do najbliższego boksu i zanurzyła ją w korycie z wodą. — Wracaj — wykrztusił. — Jasne! Już raz patrzyłam, jak ktoś ginie przeze mnie w ogniu. Nigdy więcej. Okryła się mokrą koszulą jak kurtką z kapturem i ruszyła w kierunku, z którego dobiegał kaszel. Znalazła Travisa obok otwartego boksu. Próbował wstać, ale zdołał jedynie uklęknąć, nim kaszel i duszność zgięły go wpół. Lenobia bez wahania wpadła do boksu i ponownie zamoczyła koszulę. — Co ty... — Kaszel znów nie pozwolił mu dokończyć. — Nie! Wynoś... — Nie mam czasu na kłótnie. Kładź się. — Nie był dość szybki, więc powaliła go kopniakiem, a gdy ze stęknięciem upadł na plecy, okryła mokrą koszulą jego twarz i pierś. — Leż tak — rozkazała, sięgając do koryta i zlewając wodą własną twarz i

włosy. Potem, nim Travis zdążył zaprotestować albo pokrzyżować jej plany, chwyciła go za nogi i zaczęła ciągnąć. „Czy on musi być taki wielki i ciężki?” — pomyślała jesznim dym zaczął jej mieszać w głowie. Płomienie szalały wokół i była pewna, że czuje zapach płonących włosów. „No cóż, Martin też był wielki...” Potem jej umysł całkiem odmówił współpracy, a ciało poruszało się jak sterowane pilotem, tyle że lego pilota nie obsługiwał żaden człowiek, lecz instynktowna potrzeba uratowania mężczyzny. — To ona! To Lenobia! — Nagle nie wiadomo skąd pojawiły się silne ręce, które usiłowały odebrać jej ciężar. Walczyła z nimi. „Tym razem Śmierć nie wygra! Nie i już!” — Już w porządku, pani profesor. Udało się. Poczuła chłód i dopiero wtedy zrozumiała, co się dzieje. Wdychała czyste powietrze i kaszlała gorącym dymem, czując, jak ktoś łagodnie pomaga jej usiąść na trawie i zakłada na twarz maskę tlenową, z której płynęło do jej płuc jeszcze cudowniejsze powietrze. Odetchnęła kilka razy i całkiem oprzytomniała. Wszędzie wokół biegali ludzcy strażacy. Płonącą stajnię polewano strumieniami wody z wielkich węży. Dwaj ratownicy pochylali się nad nią zdumieni, że tak szybko dochodzi do siebie. Zerwała maskę z twarzy. — Nim się zajmijcie! — Zdarła tlącą się koszulę z nieruchomego ciała Travisa. Zbyt nieruchomego jej zdaniem. — To człowiek, ratujcie go! — Tak jest — wymamrotał jeden z ratowników i obaj zabrali się do cucenia Travisa. — Lenobio, wypij to. — Ktoś wetknął jej puchar w ręce. Podniosła głowę i ujrzała dwie wampirskie uzdrowicielki ze szpitala Domu Nocy, Margaretę i Pefredo. Ukucnęły przy niej. Lenobia wypiła jednym długim haustem wino mocno zaprawione krwią i od razu poczuła pulsującą w żyłach energię. — Powinnaś pójść z nami — powiedziała Margareta. — To ci nie wystarczy do pełnego wyzdrowienia.

— Później — odparła Lenobia, rzucając na ziemię opróżniony puchar. Ignorując ratowników, dźwięk syren, gwar głosów i panujący dookoła chaos, podczołgała się do głowy Travisa. Ratownicy założyli mu już maskę, a teraz wkłuwali w rękę wenflon. Mężczyzna miał zamknięte oczy, poparzenia twarzy widoczne były nawet przez maskę. Ubrany był w dżinsy i pomiętą koszulkę, którą prawdopodobnie włożył w ostatniej chwili. Na nagich muskularnych ramionach już pojawiały się bąble. A dłonie... dłonie były spalone do ciała. Chyba mimowolnie jęknęła, dając wyraz swojej rozpaczy, bo Travis otworzył oczy. Były dokładnie takie, jak pamiętała: brąz whisky z odrobiną oliwkowej zieleni. Skrzyżowali spojrzenia. — Wyjdzie z tego? — zapytała ratownika znajdującego się bliżej niej. — Widywałem gorsze przypadki. Będzie miał spore blizny. Musimy go jednak jak najszybciej zawieźć do szpitala Świętego Jana, bo dym w płucach jest znacznie bardziej niebezpieczny niż oparzenia. — Ratownik umilkł, a kiedy znów się odezwał, Lenobia wiedziała, że się uśmiecha, choć nie odrywała wzroku od Travisa. — Szczęściarz z niego. Znalazła go pani w ostatniej chwili. — Tak naprawdę potrzebowałam na to dwustu dwudziestu czterech lat, ale cieszę się, że zdążyłam. Travis próbował coś powiedzieć, jego słowa jednak zdławił potworny urywany kaszel. — Przepraszam panią. Mamy wózek do transportu rannych. Odsunęła się, by przenieśli Travisa na wózek, lecz ani na moment nie oderwała wzroku od jego oczu. Szła obok, gdy wieźli go do karetki. Nim wnieśli go do środka, zdarł maskę i zapytał ochryple: — Co z Bonnie? — Nic jej nie jest. Czuję ją. Jest z Mujaji. Będę jej strzegła. Wszystkich ich będę strzegła — zapewniła go.

Wyciągnął rękę, a ona ostrożnie dotknęła jego przypalonej pokrwawionej dłoni. — Mnie też? — wychrypiał. — Tak, kowboju. Możesz się ze mną założyć o tę swoją wielką uroczą klacz. — Po czym nie zważając, że gapią się na nich ludzie, adepci i wampiry, pochyliła się i delikatnie pocałowała go w usta. — Myśl o szczęściu i koniach, a znajdziesz mnie. Tym razem zadbam o to, żebyś i ty był bezpieczny. — Miło to słyszeć. Mama zawsze mówiła, że potrzebuję stróża. Mam nadzieję, że odpoczywa spokojnie, gdy wie, że już to mam. — Jego głos brzmiał tak, jakby Travis miał w gardle papier ścierny. Uśmiechnęła się. — Masz, ale tym razem to ty musisz się nauczyć spokojnie odpoczywać. Dotknął jej dłoni koniuszkami palców. — Chyba już umiem. Bo znalazłem dom. Spojrzała w jego bursztynowo-oliwkowe oczy, tak znajome, lak bardzo podobne do oczu Martina, i wyobraziła sobie, że widzi także znajomą duszę z jej życzliwością i siłą, uczciwością i miłością. Duszę, która zdołała jakoś wypełnić obietnicę powrotu. Coś w środku mówiło jej, że chociaż ten wysoki wysportowany kowboj w niczym innym nie przypomina jej utraconego ukochanego, wreszcie na nowo odnalazła swoje serce. Emocje odebrały jej głos, tak że potrafiła jedynie się uśmiechnąć, skinąć głową i obrócić dłoń, by lekko uścisnąć jego palce — ciepłe, silne i zdecydowanie żywe. — Musimy już jechać — rzekł ratownik. Lenobia z wielką niechęcią cofnęła rękę i otarła oczy. — Na razie możecie go sobie wziąć, ale chcę jak najszybciej go odzyskać. — Rzuciła mężczyźnie w fartuchu groźne spojrzenie. — I proszę go dobrze traktować. Pożar w stajni jest niczym w porównaniu z żarem mojej furii. — T...tak jest — wymamrotał ratownik, szybko wsuwając Travisa do karetki. Nim zamknęły się drzwi i samochód odjechał,

błyskając kogutem, Lenobia usłyszała coś na kształt śmiechu, który szybko przeszedł w okropny kaszel. Gdy tak stała, spoglądając w ślad za karetką i martwiąc się o Travisa, ktoś w pobliżu odchrząknął znacząco. Lenobia natychmiast się obróciła i zobaczyła coś, co do tej pory ignorowała, zajęta wyłącznie Travisem. W szkole panowało istne pandemonium. Zaniepokojone konie tłoczyły się przy wschodnim murze, wozy strażackie zalewały płonącą wciąż stajnię hektolitrami wody, a adepci i wampiry stali w przerażonych bezradnych grupkach. — Spokojnie, Mujaji, spokojnie. Już wszystko dobrze, ślicznotko. Zamknęła oczy i skoncentrowała się na wykorzystaniu daru otrzymanego od bogini ponad dwieście lat temu. Natychmiast poczuła odpowiedź pięknej czarnej klaczy, która uspokoiła się, uwolniona od resztek strachu i paniki. Potem Lenobia przeniosła uwagę na perszerona, który tupał nerwowo i strzygł uszami, nie widząc nigdzie Travisa. — Nic mu nie jest, Bonnie. Nie musisz się bać — rzekła łagodnie wampirka, jednocześnie posyłając zaniepokojonej klaczy falę pozytywnych emocji. Bonnie opanowała się niemal równie szybko jak Mujaji, co niezmiernie ucieszyło Lenobię, pozwalając jej przenieść uwagę na resztę stada. — Persefono, Anjo, Divo, Biszkopciku, Cwaniaku — wybierała poszczególne konie i starała się przekazać im wsparcie — róbcie to co Mujaji. Bądźcie spokojne i silne. Nic wam nie grozi. Ktoś w pobliżu znów odchrząknął, dekoncentrując ją. Zirytowana otworzyła oczy i zobaczyła przed sobą człowieka. Miał na sobie mundur strażacki i obserwował ją z uniesionymi brwiami i nieskrywanym zaciekawieniem. — Rozmawia pani z końmi? — Nie tylko rozmawiam. Proszę zobaczyć. — Wskazała stado za jego plecami. Odwrócił się i na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie.

— Uspokoiły się. Dziwaczne. — Jakoś nie podoba mi się to określenie. Wolę słowo „magiczne”. — Lenobia od niechcenia skinęła strażakowi głową i ruszyła w stronę grupy adeptów zgromadzonej wokół Erika i profesor Pentesilei zwanej Pen. Mężczyzna podążył za nią niemal truchtem. — Jestem Steve Alderman. Kapitan Alderman — powiedział. — Staramy się opanować pożar i musimy wiedzieć, kto zarządza tym miejscem. — Sama chciałabym to wiedzieć, kapitanie — odparła ponuro Lenobia. — Proszę ze mną — dorzuciła. — Spróbuję to wyjaśnić. Dotarła do miejsca, gdzie stali Erik i Pen. Był tam również jeden z Synów Ereba, Kramisha, Shaylin i kilkoro byłych niebieskich adeptów z piątego oraz szóstego formatowania. — Pentesileo, wiem, że Tanatos towarzyszy Zoey i jej kręnowi w odprawianiu rytuału na farmie Sylvii Redbird, ale gdzie jest Neferet? — zapytała głosem ostrym jak bicz. — N...nie mam pojęcia. — Roztrzęsiona nauczycielka literatury wpatrywała się w płonącą stajnię. — Poszłam do jej mieszkania, gdy zobaczyłam pożar, ale jej nie zastałam. — A na komórkę nie dzwoniliście? — zapytała Kramisha. — Nie odbiera — rzekł Erik. — Świetnie — mruknęła Lenobia. — Czy mogę przyjąć, że pod nieobecność wspomnianych osób to pani tu rządzi? — zapytał kapitan Alderman. — Na to wygląda — odparła. — Muszą państwo jak najszybciej sprawdzić, czy wszyscy uczniowie są na miejscu. W pobliżu stajni znaleźliśmy jedynie tę dziewczynę z czerwonym półksiężycem na czole. — Wskazał kciukiem pobliską ławkę. — Nie jest ranna, tylko trochę zdenerwowana. Tlen nad podziw szybko oczyszcza jej płuca, ale może warto byłoby ją przebadać w szpitalu. Lenobia spojrzała w tamtym kierunku i zobaczyła Nicole oddychającą głęboko przez maskę tlenową i badaną przez

ratownika. Margareta i Pefredo kręciły się obok, spoglądając na mężczyznę jak na wyjątkowo obrzydliwego insekta. — Szkolny szpital jest lepiej wyposażony w sprzęt do leczenia adeptów niż ludzkie szpitale — zauważyła Lenobia. — Jak pani sobie życzy. Decyzja należy do pani, a ja wiem, że wampirska fizjologia jest inna niż nasza. — Urwał, po czym dodał: — Nie chciałem pani urazić. Mój najlepszy kolega z liceum został naznaczony i przeszedł Przemianę. Lubiłem go i nadal lubię. Lenobia zdołała się uśmiechnąć. — Nie uraził mnie pan, kapitanie. Powiedział pan prawdę. Wampiry mają inne potrzeby fizjologiczne niż ludzie. Nicole otrzyma tu najlepszą opiekę. — Doskonale. W takim razie poślę chłopaków do hali sportowej, żeby zobaczyli, czy nikogo tam nie ma — rzekł strażak. — Wygląda na to, że opanujemy pożar, zanim się rozprzestrzeni, ale lepiej sprawdzić pobliskie miejsca. — Moim zdaniem sprawdzanie hali to strata czasu — powiedziała Lenobia, zawierzając intuicji. — Lepiej niech się skoncentrują na gaszeniu ognia. Pożar nie wybuchł sam z siebie. Trzeba się temu przyjrzeć, a zarazem sprawdzić, czy nikt z naszych nie znajduje się w środku. Ja wyślę wojowników do hali i pozostałych pomieszczeń. — Zgoda. Wygląda na to, że zdążyliśmy na czas. W hali na pewno będzie dym i zniszczenia po akcji ratunkowej, ale nie takie straszne, jak może się wydać na pierwszy rzut oka. Myślę, że konstrukcja budynku nie została naruszona. Jest zbudowany z solidnego grubego kamienia. Będzie wymagał pewnego remontu, ale szkielet przetrwa. — Strażak zasalutował i odszedł, wykrzykując rozkazy w kierunku najbliższych podwładnych. „Przynajmniej jedna dobra wieść” — pomyślała Lenobia, starając się nie patrzeć na dymiące resztki stajni. Przeniosła wzrok z powrotem na Erika i pozostałych.

— A gdzie Smok? Wciąż w hali? — Jego też nie znaleźliśmy — rzekł Erik. — Smok zniknął? — Duża kryta hala przylegała jedną ścianą do stajni. Do tej pory umysł Lenobii zaprzątały inne kwestie, ale nieobecność przywódcy Synów Ereba w kryzysowym dla szkoły momencie wydała jej się wysoce niepokojąca. — Nie podoba mi się, że Neferet i Smok jednocześnie się gdzieś k.-.ubili. To zły omen. — Lenobio... ja ją widziałam. Wszyscy przenieśli wzrok na drobną dziewczynę z kaskadą gęstych ciemnych włosów, przy których jej delikatne rysy wyglądały niemal jak u lalki. Lenobia szybko przypomniała sobie jej imię: Shaylin. Najnowszy nabytek Domu Nocy w Tulsie i jedyna adeptka, której Znak od samego początku był czerwony. Od pierwszego spotkania z nią, które nastąpiło zaledwie kilka dni wcześniej, wampirka miała wrażenie, że dziewczyna jest trochę dziwna. — Widziałaś Neferet? — Zmrużyła oczy. — Kiedy? Gdzie? — Jakąś godzinę temu — odparła Shaylin. — Siedziałam przed internatem i patrzyłam na drzewa. — Wzruszyła nerwowo ramionami. — Kiedyś byłam niewidoma, więc teraz, kiedy już widzę, lubię patrzeć. Na wszystko. — Mów, co z Neferet — ponaglił ją Erik. — Zobaczyłam, jak idzie chodnikiem w stronę hali. Wyglądała bardzo... hm... bardzo ciemno. — Shaylin umilkła z nieszczęśliwą miną. — Jak to: ciemno? — Shaylin ma specyficzny sposób widzenia ludzi — wyjaśnił Erik. Położył dłoń na ramieniu dziewczyny. — Skoro widziała, że Neferet jest ciemna, to chyba dobrze zrobiłaś, Lenobio, nie pozwalając wysłać do hali ludzkich strażaków. Lenobia chciała dalej naciskać na Shaylin, ale Erik spojrzał jej w oczy i ledwo dostrzegalnie pokręcił głową. Poczuła dreszcz, który nie zwiastował nic dobrego. To zdecydowało.

— Axisie, idź z Pentesileą do biura. Jeśli Diana śpi, obudźcie ją. Weźcie spis adeptów i rozdajcie go Synom Ereba. Niech znajdą każdą osobę po kolei i każą jej zameldować się u mentora, a potem wracać do pokoju. — Gdy Syn Ereba i nauczycielka odeszli, Lenobia spojrzała w szczere oczy Kramishy. — Możesz poprosić tych adeptów — wskazała kręcące się w pobliżu zagubione duszyczki — żeby się zameldowali u mentorów? — Jestem poetką. Umiem stworzyć całkiem niezły pentametr jambiczny, więc chyba potrafię też sobie poradzić z bandą przestraszonych sennych dzieciaków. Lenobia odpowiedziała uśmiechem. Lubiła tę dziewczynę, jeszcze zanim umarła, by się odrodzić jako czerwona adeptka pisząca tak prorocze wiersze, że mianowano ją Wampirską Mistrzynią Poezji. — Dziękuję, Kramisho. Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. Postaraj się zrobić to szybko. Wiem, że nie muszę ci tego mówić, ale świt zbliża się wielkimi krokami. — Jakbym nie wiedziała — prychnęła adeptka. — Jeśli wkrótce się gdzieś nie schronię, spalę się bardziej doszczętnie niż ta stajnia. Gdy Kramisha oddaliła się pospiesznie, wzywając rozproszonych adeptów, Lenobia spojrzała na Erika i Shaylin. — Musimy przeszukać halę. — Zgoda — rzekł Erik. — Chodźmy. Shaylin jednak się zawahała. Odruchowo strząsnęła z ramienia dłoń Erika, co nie uszło uwagi Lenobii, po czym spojrzała w niebo i westchnęła, jakby na coś czekała lub czegoś pragnęła. — O co chodzi? — zapytała nauczycielka, choć miała na głowie ważniejsze rzeczy niż zajmowanie się roztargnioną dziwną czerwoną adeptką. — Gdzie jest deszcz, gdy go potrzebujemy? — zapytała w zamyśleniu Shaylin, nie odrywając wzroku od nieba.

— Co? — zdziwił się Erik. — Deszcz! Marzę o tym, żeby spadł. — Dziewczyna przeniosła na niego wzrok i wzruszyła ramionami jakby nieco zawstydzona. — Przysięgam, że wyczułam go w powietrzu. Pomógłby strażakom i postarał się o to, żeby ogień się nie rozprzestrzenił. — Ludzie już się tym zajęli. My musimy przeszukać halę. Nie podoba mi się, że Neferet szła do niej. — Lenobia ruszyła przed siebie, sądząc, że pozostali podążą za nią, ale zawahała się, widząc, że Shaylin wciąż się wzbrania. Już chciała przemówić do niej ostrzej, ale ubiegł ją Erik. — Hej, to ważne — zwrócił się do dziewczyny cichym, lecz naglącym głosem. — Chodźmy z Lenobią przeszukać halę. Strażacy poradzą sobie z resztą. — Shaylin nie zareagowała. — Co z tobą? — zapytał głośniej. — Skoro nie ma tu Tanatos, Smoka, a nawet Zoey i jej przyjaciół, musimy bardzo uważać, komu mówimy o... — Eriku, zgadzam się z Lenobią — przerwała mu Shaylin. — Chcę się tylko dowiedzieć, co będzie z n i ą. Lenobią podążyła wzrokiem za spojrzeniem dziewczyny j zobaczyła Nicole, która siedziała na ławce między dwoma ratownikami z zaróżowioną, powalaną sadzą twarzą. — To jedna z czerwonych wampirek Dallasa. Nie zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że ma coś wspólnego z tym pożarem — rzekł wyraźnie rozgniewany Erik. — Lenobio, myślę, że powinnaś siłą wysłać Nicole do naszego szpitala i kazać trzymać ją pod kluczem, póki się nie dowiemy, co naprawdę tu zaszło. Nim Lenobią zdążyła zareagować, zrobiła to Shaylin. Jej głos zabrzmiał stanowczo i bardzo mądrze jak na szesnaście lat. — Nie. Wyślij ją do szpitala, ale nie każ zamykać. — Nie wiesz, co mówisz, Shaylin. Ona trzyma z Dallasem — powiedział Erik. — Już nie. Zmienia się — odparła dziewczyna.

— Pomogła mi wyprowadzić konie — odezwała się w końcu Lenobią. — Gdyby miała coś wspólnego ze wznieceniem pożaru, bez trudu zdołałaby uciec pod osłoną dymu, a ja nie miałabym pojęcia, że tam była. — To brzmi bardziej prawdziwie. Jej kolory są inne, lepsze. — I nagle Shaylin zrobiła wielkie spłoszone oczy. — O jeny. Za dużo powiedziałam. Muszę się nauczyć trzymać gębę na kłódkę. — Cóż za potworne barbarzyństwo się tu dokonało! — rozległ się w oddali grzmiący głos. Lenobią spojrzała w kierunku, z którego dobiegał. Przez teren szkoły zbliżała się szybko ku nim spora grupa wampirów i adeptów pod wodzą Tanatos, z Zoey i Stevie Rae po obu jej stronach. Za Tanatos, ku powszechnemu zdziwieniu, kroczył Kalona z rozpostartymi w obronnym geście skrzydłami, jakby nagle zmienił się w anioła stróża Śmierci. Dokładnie w tym momencie z nieba lunął deszcz.

ROZDZIAŁ TRZECI Zoey Zorientowałam się, zanim jeszcze zobaczyłam wozy strażackie i dym. Wiedziałam, że Neferet rozpęta piekło w Domu Nocy, bo Tanatos poznała prawdę o jej zbrodniach. Gdy stało się jasne ponad wszelką wątpliwość, że Neferet stoi po stronic ciemności, Tanatos natychmiast na nią doniosła. W drodze powrotnej z lawendowej farmy babci najwyższa kapłanka Śmierci zadzwoniła do Włoch i oficjalnie poinformowała Najwyższą Radę Wampirów, że Neferet nie jest już kapłanką Nyks i że postanowiła poślubić ciemność. Odkąd uświadomiłam sobie obrzydliwą prawdę o tej kobiecie, niczego nie pragnęłam bardziej niż tego, żeby została zdemaskowana. Teraz, gdy to nastąpiło, miałam jednak okropne uczucie, że przyczyni się to raczej do jej uwolnienia niż do poniesienia przez nią konsekwencji za kłamstwa i zdrady. Cała ta noc była tak straszna i niepojęta, jakby nas wrzucono w sam środek krwawego horroru: rytuał, ponowne przeżywanie wizji zabójstwa mojej mamy, to co się stało ze Smokiem, Rephaimem, Kaloną i Auroksem... Z Auroksem? Z Heathem? „Nie — pomyślałam. — Nie mogę tam iść. Nie teraz”. Stajnie trawił ogień, a wszystkie konie z nerwowym rżeniem kręciły się w pobliżu wschodniego muru. Osmalona i chyba lekko poparzona Lenobia oraz Erik, Shaylin i grupa innych adeptów stali na deszczu wstrząśnięci i zmoknięci jak kury. A Nicole, czerwona wampirka i super wredna dziewczyna Dallasa, leżała bezwładnie na ławce, obskakiwana przez dwóch ludzkich ratowników, jakby

była co najmniej złotoskrzydłym aniołkiem. Miałam ochotę nacisnąć guzik, wyłączyć ten okropny film, zwinąć się w kłębek i zasnąć bezpiecznie u boku Starka. Albo zamknąć oczy i wrócić do czasów, w których największym moim problemem było chodzenie z trzema facetami, co uważałam wówczas za potwornie stresujące. Otrząsnęłam się, ze wszystkich sił usiłując wyprzeć panujący wokół mnie i we mnie chaos, by skupić się na słowach Lenobii. — Tak, pożar wybuchł w samej stajni — mówiła. — Nie wiemy, kto lub co go wywołało. Czy któreś z was widziało ostatnio Neferet? — Nie osobiście, ale widzieliśmy jej obraz zapisany przez ducha ziemi babci Zoey. — Tanatos uniosła głowę i oznajmiła silnym, pewnym głosem, którego nie stłumił nawet deszcz: — Neferet sprzymierzyła się z białym bykiem. Złożyła mu w ofierze matkę Zoey. Każdy, kto podąża za światłością i boginią, musi od tej pory traktować ją jak wroga, choć będzie to wróg potężny. Zauważyłam, że jej słowa wstrząsnęły Lenobią, choć wiedziałam, że od dawna przeczuwała zdradę Neferet. Istnieje jednak wielka różnica między przeczuciem a pewnością, szczególnie kiedy chodzi o coś wręcz niepojętego w swojej potworności. W końcu nauczycielka odkaszlnęła. — Czy Najwyższa Rada ją ukarała? — zapytała. — Poinformowałam dziś Najwyższą Radę o tym, co widziałam — odparła Tanatos pełniąca obowiązki najwyższej kapłanki naszego Domu Nocy. — Rada żąda, by Neferet stawiła się przed nią celem poniesienia kary za zdradę bogini i naszych wartości. — Musiała wiedzieć, co odkryjecie, jeśli wasz rytuał się powiedzie — rzekła Lenobia.

— Owszem. Dlatego wysłała do nas tego stwora, by zabił Rephaima, zniszczył nasz krąg i nie dopuścił do ujawnienia prawdy — odezwała się Stevie Rae, nie okazując zbyt wielkich emocji. — Wygląda na to, że jej się nie udało — zauważył Erik Night. Stał obok Shaylin, a ja nagle uświadomiłam sobie, że bardzo często widuje ich razem. Hm... — Udałoby się — odparła Stevie — gdyby nie zjawił się Smok i na chwilę nie powstrzymał Auroksa. — Umilkła i spojrzała na Kalonę, po czym ku powszechnemu zdumieniu posłała mu swój typowy ciepły, słodki uśmiech. — Tak naprawdę to Kalona uratował swojego syna. — A więc Smok był z wami! — wykrzyknął Erik, rozglądając się za mistrzem szermierki. Poczułam skurcz w żołądku i zacisnęłam powieki, żeby się nie rozpłakać. Ponieważ wszyscy milczeli, zaczerpnęłam tchu i przekazałam najsmutniejszą wieść: — Owszem, był z nami. Walczył w naszej obronie. Naszej i Rephaima. Ale... — Umilkłam, szukając w sobie odwagi, by wypowiedzieć kolejne słowa. — Ale Aurox go zabił, odczyniając zaklęcie wiążące krąg i uwalniając nas, żebyśmy mogli uratować Rephaima — dokończył za mnie Stark. — Tyle że było za późno — kontynuowała Stevie Rae. — Rephaim też by zginął, gdyby nie zjawił się Kalona. — Smok Lankford nie żyje? — Lenobia zbladła jak ściana. — Niestety. Zmarł jako wojownik, wierny sobie i swemu ślubowaniu, by połączyć się w Zaświatach ze swoją małżonką — rzekła Tanatos. — Wszyscy byliśmy tego świadkami. Lenobia zamknęła oczy i pochyliła głowę. Widziałam, że porusza ustami, jakby się modliła. Gdy uniosła głowę, jej twarz była zagniewana, a oczy przypominały chmury burzowe. — Pożar w stajni miał odwrócić naszą uwagę i pomóc Neferet w ucieczce.

— Bardzo możliwe — przyznała Tanatos, po czym umilkła, jakby wsłuchiwała się poprzez deszcz w głosy strażaków i rżenie koni. Zmrużyła oczy. — Śmierć niedawno nawiedziła to miejsce. Lenobia pokręciła głową. — Strażacy przeszukują stajnię. Nie sądzę, żeby były ofiary. — To, co czuję, nie jest duchem adepta ani wampira — uściśliła Tanatos. — Uratowaliśmy wszystkie konie! — odezwała się nagle Nicole. Zaskoczył mnie jej ton. Do tej pory słyszałam z jej ust tylko szyderstwa i wyzwiska, ale tym razem mówiła jak zwykła dziewczyna, którą zdenerwował pożar, cierpienie koni i zło panoszące się na świecie. Stevie Rae najwyraźniej nie uwierzyła w jej nowe oblicze. — Co ty tu robisz, do cholery? — zapytała. — Pomogła Lenobii i Travisowi uwolnić konie — wyjaśniła Shaylin. — Jasne. Tylko najpierw podłożyła ogień — prychnęła Stevie. — Zamknij się, dziwko! — fuknęła Nicole, tym razem bardziej przypominając dawną siebie. — Uważaj, co mówisz — powiedziałam groźnie, stając obok Stevie. — Dość tego! — Tanatos uniosła ręce i powietrze zaiskrzyło od mocy. Wzdrygnęliśmy się. — Nicole, jesteś czerwoną adeptką. Już najwyższy czas, żebyś ślubowała posłuszeństwo jedynej najwyższej kapłance z czerwonym półksiężycem. Nie wolno ci jej lżyć. Zrozumiano? Nicole skrzyżowała ramiona i lekko skinęła głową. Moim zdaniem nie wyglądała na skruszoną, a jej zachowanie po tym wszystkim, co się dziś stało, doprowadzało mnie do szału. Spojrzałam więc na nią i powiedziałam dokładnie to, co myślałam: — Przyjmij do wiadomości, że nikt nie będzie już słuchał twoich bredni. Od tej pory wszystko będzie wyglądało inaczej.

— Przede wszystkim jeśli chcesz skrzywdzić Zoey, musisz sobie najpierw poradzić ze mną — rzekł Stark. — Kiedyś wykorzystałaś mnie, żeby próbować zabić Stevie Rae — dodał Rephaim — To się już nie powtórzy. — Zoey, Stevie Rae — skarciła nas ostro Tanatos. — Jeśli chcecie być traktowane jak najwyższe kapłanki, musicie się odpowiednio zachowywać. Was wojownicy także. — Ona próbowała nas zabić! — wybuchnęła Stevie. — To było dawno! — wypaliła Nicole. — Jak mamy walczyć z wielkim pradawnym złem, które właśnie wypuszczono na świat, skoro zachowujemy się jak kłótliwe dzieci? — zapytała cicho Tanatos. Tym razem nie sprawiała wrażenia silnej i mądrej, lecz zmęczonej i przygnębionej, a to przerażało mnie bardziej niż jej wcześniejsza demonstracja mocy. — Tanatos ma rację — powiedziałam. — O czym ty gadasz, Zo? Dobrze wiesz, jaka jest Nicole. — Stevie wskazała dziewczynę oskarżycielskim palcem. — Podobnie jak wiedziałaś, jaka jest Neferet, nawet gdy nikt ci nie wierzył. — Chodzi mi jedynie o to, że Tanatos ma rację w sprawie kłótni. Jeśli nie będziemy się trzymać razem, nie ma mowy o walce z Neferet. — Spojrzałam na Nicole. — A to oznacza, że albo do nas dołączasz, albo wynosisz się stąd w cholerę. — Skoro klnie, to znaczy, że mówi poważnie — stwierdziła Afrodyta. — Zgadzam się z nią— dodał Damien. — Ja też — poparł go Darius. — I ja — powiedziała Shaunee. — Fakt — mruknęła stojąca za jej plecami Erin. — Ja zdecydowałem, po czyjej jestem stronie — rzekł z powagą Kalona. — Czas chyba, żeby i inni dokonali wyboru. — Jestem tu nowa, ale wiem, czyja strona jest właściwa. Jestem z nimi. — Shaylin podeszła do nas.

Erik poszedł w jej ślady. Milczał, ale spojrzał mi w oczy i skinął głową. Uśmiechnęłam się do niego, a potem obróciłam się w stronę Tanatos, uradowana solidarnością przyjaciół. — Nie jesteśmy kłótliwymi dzieciakami. Jesteśmy po prostu zmęczeni tym, że ciągle usiłują nami dyrygować ludzie, którzy uważają, że wiedzą wszystko najlepiej, a sami pakują się w jeszcze większe tarapaty niż my. — Co nie jest łatwe — mruknęła ponuro Afrodyta. — Przestań — skarciłam ją instynktownie. — Wybieraj, z kim jesteś — zwróciłam się do Nicole. — Dobrze. Wybieram stronę Nicole. — Czyli stronę samoluba — skwitowała Stevie Rae. — Albo wredoty — dodała Erin. — Albo brzydoty — zawtórowała jej Afrodyta. — Tanatos odchodzi — powiedziała nagle Lenobia, wskazując oddalającą się najwyższą kapłankę. — Tak jak myślałem — odezwał się Kalona tak szorstko, że jego głos zdawał się osuszać deszcz. — Wraca do swojej cywilizowanej Najwyższej Rady, a walkę ze złem pozostawia nam. Tanatos zatrzymała się i odwróciła, przeszywając nieśmiertelnego mrocznym spojrzeniem. — Wojowniku, moje słowo jest równie wiążące jak twoje ślubowanie. Podążam śladem Śmierci. Niestety nie oznacza to opuszczenia tej szkoły w możliwej do przewidzenia przyszłości. Nie mówiąc nic więcej, ruszyła przed siebie ku tlącemu się wciąż wejściu do hali sportowej. — Matko, jak ona dramatyzuje! — Afrodyta przewróciła oczami. — Przecież już powiedziała, że to nie wampir, adept ani koń. Więc niby co? Mamy się pogrążyć w żałobie z powodu śmierci jakiegoś komara? — Masz problem? — zapytała Nicole, kręcąc głową. — Na boginię, czy ty zawsze musisz być taką wiedźmą? Może byś raz pomyślała, zamiast mleć ozorem? Tanatos nie mówi o komarach czy innych robalach. Dla mnie to oczywiste, że chodzi

o kota. To jedyny zwierzęcy duch w tej szkole, na jakim może jej zależeć. Wszyscy nagle uświadomili sobie, że Nicole ma rację, i zaległa ciężka cisza. Wciągnęłam powietrze. — Na boginię! Tylko nie Nala! Afrodyta zmarszczyła brwi. — Spoko, nasze koty są na dworcu. Ten śmierdzący pies też. To musi być jakieś inne zwierzę. — Cesarzowa nie śmierdzi — wycedził Damien. — Ale cieszę się, że ona i Cammy są bezpieczne. — Chybabym umarła, gdyby Belzebubowi coś się stało! — jęknęła Shaunee. — Ja też! — zapewniła Erin, jakby się licytowała z przyjaciółką o to, która bardziej kocha kota. — Uwielbiam Nalę — Stevie spojrzała mi w oczy i obie musiałyśmy mocno walczyć, by się nie rozpłakać. — Nasze zwierzęta są bezpieczne! — rzekł z naciskiem Darius, uspokajając mnie na moment. — To, że kot nie był nasz, nie czyni jego śmierci mniej straszną — powiedział Erik, sprawiając wrażenie bardziej dojrzałego niż zwykle. — Zastanówcie się, kto teraz wziął stronę samoluba? Westchnęłam i już miałam się z nim zgodzić, gdy nagle Nicole prychnęła z irytacją i ruszyła za Tanatos. — A ty gdzie leziesz? — zawołała Stevie. Nicole nie zatrzymała się ani nie odwróciła, ale jej głos i tak do nas dotarł: — Samolub idzie pomóc Tanatos szukać martwego kota, obojętne czyjego. Bo samolub lubi zwierzęta. Są milsze niż ludzie. Koniec, kropka. — O czym ona gada? — mruknęła Afrodyta. Spojrzałam na nią z politowaniem. — Ona coś kombinuje. Tej dziewczynie nie można ufać — powiedziała stanowczo Stevie Rae, gapiąc się spode łba na

odchodzącą Nicole. — Cóż, mogę ci powiedzieć, że omal nie zadławiła się dymem, pomagając mi wyprowadzić konie — rzekła Lenobia. — Ona zmienia kolor — szepnęła Shaylin. — Ciii! — skarcił ją Erik. — Próbowała mnie zabić! — Stevie powiedziała to tak, jakby za chwilę miała eksplodować. — Daj spokój, palantko. Czy w ogóle istnieje ktoś, kto nie próbował zabić ciebie albo Zoey? Albo mnie, skoro już o tym mówimy? Pogódź się z tym — skwitowała Afrodyta i nim Stevie zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, uniosła rękę i kontynuowała: — Później. Jeśli ty, Stark i reszta czerwonych adeptów, których światło dzienne spaliłoby na frytkę, nie zamierzacie spędzić tu reszty dnia, chowając się w budynkach, lepiej wsiadajmy do autobusu i wracajmy na dworzec. Poza tym ptakolud wkrótce zmieni się w stuprocentowego ptaka, czego z pewnością wolałby nie robić przy wszystkich. — Nienawidzę, kiedy ona ma rację — mruknęła do mnie Stevie. — Mnie to mówisz? No dobrze — zarządziłam — zbierzcie wszystkich, którzy powinni wrócić na dworzec, a ja sprawdzę, co z Tanatos, ze Śmiercią i tak dalej. Spotkamy się przy autobusie. Wkrótce. — Chciałaś powiedzieć: ja i Stark sprawdzimy, co z Tanatos, ze Śmiercią i tak dalej — poprawił mnie Stark. Ścisnęłam go za rękę. — Właśnie to miałam na myśli. — A ja — wtrącił Kalona — również pójdę z wami śladem Tanatos, choć na dworzec nie wracam. — Po tych słowach uniósł leciutko kąciki ust, po czym przeniósł wzrok ze mnie na syna. — Wkrótce jednak i ja spotkam się z wami wszystkimi. Stevie Rae puściła na chwilę dłoń Rephaima i serdecznie uścisnęła Kalonę, co zdumiało go chyba równie mocno jak nas wszystkich, choć Rephaim przyglądał się temu z szerokim uśmiechem.

— Jasne, że niedługo się spotkamy. Jeszcze raz dzięki, że przyleciałeś synowi na pomoc. Nieśmiertelny poklepał ją niezdarnie po plecach. Nie ma za co. Potem Stevie znów ujęła Rephaima za rękę i ruszyła w strong parkingu. — Zaczekamy na was, ale pamiętajcie, że słońce niedługo wzejdzie jak dwa razy dwa! Afrodyta pokręciła głową i ujęła Dariusa pod rękę. — O co jej chodzi z tym „dwa razy dwa”? Jesteście pewni, że ona w ogóle skończyła podstawówkę? — Lepiej jej pomóż zagonić wszystkich do autobusu — mruknęłam. Na szczęście deszcz i wiatr zagłuszyły jej odpowiedź. Gdy Afrodyta, Darius, reszta mojego kręgu oraz Erik i Shaylin odeszli — teoretycznie po to, by wypełnić moje polecenie — zostało nas czworo: Stark, Lenobia, Kalona i ja. — Gotowa? — zapytał mnie Stark. — Jasne — skłamałam. — W takim razie chodźmy do hali — rzekła Lenobia. Idąc w ślady Tanatos i Nicole, usiłowałam się przygotować nu jakąś potworność, ale najwyraźniej tej nocy przeżyłam ich już zbyt wiele, bo potrafiłam jedynie ocierać deszcz z twarzy i mechanicznie stawiać kroki: raz — dwa — raz — dwa. Nie byłam gotowa na nic z wyjątkiem snu. W hali było ciepło i sucho, cuchnęło jednak dymem. Piasek pod naszymi stopami był wilgotny i brudny. „Smok by się wściekł” — pomyślałam. W tej samej chwili Kalona wskazał środek słabo oświetlonej przestrzeni, gdzie z trudem dostrzegłam niewyraźne sylwetki Tanatos i Nicole. — Tam — powiedział. — Powinniśmy byli zapalić pochodnie — mruknęła Lenobia, idąc wraz z nami po błocie, w które zmienił się piach. — Ludzie pogasili prawie wszystkie latarnie w stajni.

Nie powiedziałam tego na głos, ale w gruncie rzeczy cieszyłam się z półmroku, bo wiedziałam, że to, nad czym stoją Tanatos i Nicole, nie będzie pięknym widokiem. Zachowując tę myśl dla siebie, chwyciłam Starka za rękę, by zaczerpnąć od niego trochę siły. — Uważajcie, po czym stąpacie — odezwała się klęcząca na ziemi Tanatos, nie podnosząc wzroku. — Są tu ślady magii. Chcę je zachować i zbadać, by się dowiedzieć, kto odpowiada za to barbarzyństwo. Spojrzałam jej przez ramię, lecz nie od razu dotarło do mnie, na co patrzę. Na piasku widniał okrąg o dziwnie ciemnym wnętrzu, a pośrodku niego leżały dziwne pokryte sierścią kształty. Obok na piasku wypisano jakieś słowa. Zmrużyłam oczy i usiłowałam je odczytać. — Co to, do diabła, jest? — zapytałam. Czerwone wampiry lepiej widzą w ciemnościach, więc kiedy Stark otoczył mnie ramieniem, wiedziałam, że to musi być coś bardzo, bardzo złego. Nim zdążyłam powtórzyć pytanie, Nicole sięgnęła do kieszeni i wyjęła komórkę. — Muszę błysnąć. Zabolą was oczy, ale trzeba to utrwalić na zdjęciu. Miała rację. Oślepiona błyskiem zamrugałam, by pozbyć się łez i czarnych plamek. — Wiem, czyje to dzieło — rzekł z powagą Kalona, który jako nieśmiertelny łatwiej znosił światło niż wampir. — Nie wyczuwacie śladów jej obecności? Kiedy już zaczęłam coś widzieć, przysunęłam się bliżej, choć Stark próbował mi to uniemożliwić. Zbyt późno pojęłam, co mam przed sobą. — Shadowfax! — Zabity w mrocznym rytuale — dokończyła za mnie Tanatos. — Ginewra też — dodała Nicole. Omal się nie porzygałam.

— Zabili koty Smoka i Anastasii? Oba? Tanatos łagodnie pogłaskała futro Shadowfaksa, po czym przeniosła rękę na mniejszego kotka, który leżał skulony obok niego. — Ten nie zginął w rytuale ofiarnym. Umarł z żalu. — Wstała i spojrzała na Kalonę. — Twierdzisz, że wiesz, czyja to sprawka? — Oboje doskonale to wiemy. Neferet poświęciła kota wodnika w ramach zapłaty. Ciemność jest jej posłuszna, lecz w zamian żąda krwi, śmierci i bólu. Wciąż na nowo, bo żadna ofiara jej nie zadowoli. — Wskazał wypisane na piasku słowa. — To dowodzi słuszności moich domysłów. W półmroku dostrzegałam nieruchome ciała kotów, lecz nie byłam w stanie odczytać słów. Stark przygarnął mnie do siebie i przeczytał na głos: Na moc bólu, krwi i znoju Bądź, naczynie, nożem moim! — Neferet nazywa Auroksa naczyniem — wyjaśnił Kalona. — O bogini! To dowodzi czegoś więcej niż tylko jej uczestnictwa w tej rzezi. — Tanatos spojrzała mi w oczy. — Twoja matka nie była przypadkową ofiarą złożoną ciemności, lecz zapłatą za stworzenie pachołka Neferet, naczynia, Auroksa. Oparłam się o Starka. Nogi miałam jak z waty i chyba tylko dzięki niemu w ogóle stałam. — Wiedziałem, że ten przeklęty byczek to nic dobrego — rzekł Stark. — Kogo ona chciała nabrać, mówiąc, że to dar od Nyks? — Naczynie jest czymś przeciwnym — odparła Tanatos. — To istota ulepiona przez ciemność z bólu i śmierci, a sterowana przez Neferet. Nie mogłam im powiedzieć, co zobaczyłam — albo zdawało mi się, że widzę — w kamieniu proroczym. Jak mogłabym to zrobić, gdy Stark otaczał mnie ramieniem, Smok dopiero co

zginął, a obok nas leżały dwa martwe koty? Byłam jednak zbyt wstrząśnięta, zmęczona, zraniona i oszołomiona, by się powstrzymać. Pamiętając jedynie, by nie wymawiać imienia Heatha, wymamrotałam idiotycznie: — Aurox musi być czymś więcej! Pamiętasz, o co cię zapytał po lekcji? Chciał wiedzieć, kim jest. Czym jest! Powiedziałaś, że sam może o tym zadecydować i że nie musi pozwalać, by jego przeszłość rządziła przyszłością. Dlaczego istota ulepiona wyłącznie z ciemności i nie będąca niczym innym jak tylko naczyniem Neferet miałaby pytać o swoją tożsamość? — Coś w tym jest. Pamiętam naszą rozmowę. — Tanatos skinęła głową, po czym przeniosła wzrok na ciała kotów. — Być może Aurox nie jest wyłącznie pustym naczyniem. Być może spotkanie z wami, a w szczególności z tobą, Zoey, dotknęło obecnych w nim szczątków świadomości. Poczułam nagły przypływ emocji. Stark spojrzał na mnie pytająco. — Mówił prawdę! — wyjaśniłam. — Ostatniej nocy, zanim uciekł, powiedział: „Ja wybrałem inną przyszłość”. Chodziło mu o to, że nie chciał skrzywdzić Rephaima ani Smoka, ale nie mógł nic poradzić na to, że Neferet sprawuje nad nim kontrolę. — Brzmi logicznie — rzekła powoli Tanatos, jakby próbowała się przedrzeć przez labirynt myśli. — Ofiara z kota Smoka Lankforda była potrzebna, bo Neferet traciła władzę nad naczyniem. Wszyscy widzieliśmy przemianę Auroksa z byka w chłopaka i to, że kiedy uciekał, znów zaczął się zmieniać w byka. — Na pewno zauważyliście też, jaki był przerażony, gdy z powrotem stał się Auroksem i zobaczył, co zrobił Smokowi — powiedziałam. — Nie zmienia to faktu, że go zabił — zauważył Stark. Czułam, że stał się okropnie spięty, a rysy jego twarzy zastygły w maskę. — A jeśli zabił Smoka tylko dlatego, że Neferet złożyła w ofierze Shadowfaksa? — zapytałam, chcąc, by zrozumiał, że może istnieć więcej niż jedna poprawna odpowiedź.

— Zoey, to nie czyni Smoka ani trochę mniej martwym — oznajmił Stark, przestając mnie obejmować i odsuwając się lekko. — Ani Auroksa mniej niebezpiecznym — dodał Kalona. — Może jednak zagrożenie jest mniejsze, niż sądziliśmy — . odparła rozsądnie Tanatos. — Jeśli Neferet musi odprawiać rytuał ofiarny, ilekroć chce wykorzystać Auroksa, będzie musiała starannie wybierać sytuacje, w których to robi. — Kilka razy powtórzył, że wybrał dla siebie inną przyszłość — upierałam się. — Zo, to jeszcze nie oznacza, że jest dobry — rzekł z naciskicm Stark, kręcąc głową. — Wiesz, ludzie czasem się zmieniają— odezwała się nagle Nicole. Zamrugaliśmy zdziwieni. Najwyraźniej nie tylko ja zapomniałam ojej obecności. Nie chciałam się otwarcie z nią zgadzać, więc przygryzłam w ;irgę i zamartwiałam się w milczeniu. — Aurox nie jest człowiekiem, ani dobrym, ani złym. — Wzdrygnęłam się, bo w ciemnej hali głos Kalony zabrzmiał tak wybuch bomby. — Jest naczyniem. Istotą stworzoną przez Neferet jako broń. Czy może posiadać sumienie i zdolność do zmiany? — Wzruszył ramionami. — Możemy tylko snuć domysły, ale czy to w ogóle ma znaczenie? Nie zastanawiamy się nad tym, czy włócznia ma sumienie. Liczy się to, kto jej używa. A Auroksa używa Neferet. — Od jak dawna to wiesz? — zapytałam, odwracając się gwałtownie w jego stronę. Stark gapił się na mnie, jakbym robiła z siebie idiotkę, ale nie przejmowałam się nim. Nawet jeśli nie wiedziałam, jak im o tym powiedzieć, wierzyłam, że ujrzałam poprzez kamień proroczy duszę Heatha wewnątrz Auroksa. — Skoro wiedziałeś, kim jest Aurox, to dlaczego wcześniej nic nie mówiłeś? — Nikt mnie nie pytał — odparł nieśmiertelny. — Bzdury! — rzuciłam, wylewając na niego cały swój

gniew, frustrację i konsternację związane ze sprawą Heatha-Auroksa. — Co jeszcze przed nami ukrywasz? — A co jeszcze chcecie wiedzieć? — zapytał bez wahania. — Tylko zastanów się, młoda kapłanko, czy naprawdę chcesz usłyszeć odpowiedzi na swoje pytania. — O ile pamiętam, zadeklarowałeś, że jesteś po naszej stronie — zauważył Stark, stając pomiędzy Kaloną a mną. — Ja też to pamiętam. Pamiętam znacznie więcej, niż sądzisz, czerwony wampirze — odparł Kalona. — A to niby co ma oznaczać?! — zawołał Stark. — Że ty też nie zawsze byłeś grzecznym chłopcem! — krzyknęła Nicole. — Nie waż się tak o nim mówić! — wrzasnęłam na nią. — Znów się kłócicie! — zawołała Tanatos z taką pasją, że aż powietrze wokół zawirowało. — Wróg rozpętał piekło w naszym własnym domu, popełniając morderstwo nie raz czy dwa, ale wiele razy. Neferet sprzymierzyła się z najpotężniejszym złem, jakie kiedykolwiek znał ten świat, a wy walczycie ze sobą? Jeśli nie potrafimy się zjednoczyć, już nas pokonała! Kapłanka ze smutkiem pokręciła głową i odwróciła się od nas, by przyklęknąć przy ciałach kotów i raz jeszcze łagodnie przesunąć po nich dłońmi. Tym razem powietrze nad nimi zaczęło falować, tworząc połyskujące kontury Shadowfaksa i Ginewry. Tyle że nie jako dorosłych kotów, które leżały na ziemi martwe i sztywne, lecz słodkich pulchnych kociaków. — Idźcie do bogini, moje maleństwa — rzekła do nich kapłanka łagodnym ciepłym głosem. —Nyks i ci, których najbardziej kochacie, już tam na was czekają. Mały Shadowfax wyciągnął puszystą łapkę i uderzył w bufiasty rękaw Tanatos, jakby chciał się bawić. Zaraz potem oba kociaki zniknęły w jasnym rozbłysku. Przysięgam, że usłyszałam melodyjny śmiech Anastasii, i wyobraziłam sobie, że ona i Smok z wielką radością witają w Zaświatach swoich ulubieńców.

A co się tyczy Zaświatów... była tam również moja mama, Jack i Heath, jeśli się myliłam, sądząc, że dostrzegam go w Auroksie. Kiedyś i ja tam przebywałam, więc istnienie Zaświatów było dla mnie równie oczywiste jak moje własne. Wiedziałam, że to niesamowite magiczne miejsce, i choć nie nadszedł jeszcze czas mojej śmierci i nie mogłam tam zostać, piękno tej krainy utrwaliło się w moim umyśle i duszy, tworząc bańkę cudowności bezpieczeństwa stanowiącą całkowite przeciwieństwo tego, czym był teraz otaczający mnie świat. — Czy naprawdę byłoby tak źle, gdybyśmy przegrali? Nie uświadomiłam sobie, że mówię to na głos, póki Stark nic potrząsnął moim ramieniem. — O czym ty gadasz, Zo? Nie możemy przegrać, bo Neferet nie może wygrać. Nie wolno nam dopuścić do zwycięstwa i ciemności. Widziałam jego niepokój i czułam jego strach. Wiedziałam, że go przeraziłam, ale nie potrafiłam się powstrzymać. Byłam po prostu tak zmęczona ciągłą walką śmierci i ciemności z miłością i światłością! Czemu to nie mogło się raz na zawsze skończyć? Dałabym wszystko, żeby tak się stało! — Co takiego może się stać? — bredziłam. — Neferet nas zabije i już. Bycie martwą nie wydaje mi się takie straszne. — Machnęłam rękami w kierunku miejsca, w którym niedawno ukazały się kocięta. — Chyba trochę przesadzasz z ustępstwami — mruknęła z odrazą Nicole. — Zoey Redbird, śmierć bynajmniej nie jest najgorszą rzeczą, jaka może się nam przytrafić — odparła Tanatos. — Owszem, ciemność wydaje się przytłaczająca, zwłaszcza po wszystkim, czego dowiedzieliśmy się tej nocy, lecz miłość i światłość wciąż tu są. Pomyśl, jak bardzo twoje słowa zasmuciłyby Sylvię Redbird... Poczułam ukłucie wstydu. Miała rację. Są rzeczy gorsze niż śmierć i przytrafiają się ludziom, których zostawiasz na tym świecie. Pochyliłam głowę, podeszłam do Starka i ujęłam go za

rękę. — Przepraszam. Macie rację. Nie powinnam była tego mówić. Tanatos uśmiechnęła się życzliwie. — Wróć na dworzec. Módl się. Śpij. Znajdź pociechę i wskazówki w słowach, które usłyszeliśmy od Nyks: „Piastujcie w sobie wspomnienia tego, co zdarzyło się tej nocy. Do nadchodzącej walki potrzebny wam spokój i tchnienie mocy”. — Zawahała się, westchnęła ciężko i dodała: — Jesteś taka młoda. Miałam ochotę wrzasnąć: „Wiem! O wiele za młoda, by ratować świat!”. Zamiast tego jednak stałam w milczeniu, czując się głupia i bezużyteczna, gdy Tanatos pochylała się nad ciałami Shadowfaksa i Ginewry, owijała je swoją falbaniastą spódnicą i przyciskała do siebie łagodnie, jakby były śpiącymi dziećmi. Potem dała znak Kalonie. — Chodź ze mną. Muszę przekazać Synom Ereba smutną wieść o śmierci ich mistrza. Chciałabym, abyś ty w tym czasie zaczął budować stos pogrzebowy dla Smoka i tych maleństw. Gdy stos zapłonie, oficjalnie mianuję cię wojownikiem Śmierci. Nie zaszczycając mnie spojrzeniem, kapłanka opuściła halę, a Kalona ruszył za nią, nie patrząc ani na mnie, ani na Starka. — Nawiasem mówiąc, ta twoja drużyna jest jakaś popieprzona — oznajmiła Nicole, potrząsając głową, po czym i ona odmaszerowała. Czułam na sobie wzrok Starka. Jego dłoń w mojej była jakaś sztywna. Spojrzałam na niego pewna, że zacznie na mnie wrzeszczeć albo przynajmniej zapyta, co się ze mną, u diabła, dzieje. Znowu. Ale on tylko rozłożył ramiona. — Chodź tu, Zo — powiedział i przytulił mnie mocno.

ROZDZIAŁ CZWARTY Aurox Biegł, nie wiedząc ani nie troszcząc się o to, dokąd niosą , m nogi. Rozumiał jedynie, że musi się oddalić od kręgu, od Zoey, nim znowu zrobi coś strasznego. Jego stopy, w pełni już przemienione w racice, rozgniatały żyzną ziemię, niosąc go z nieludzką prędkością przez pogrążone w zimowym śnie pola lawendy. Wicher przenikał jego ciało, a emocje duszę. Oszołomienie. Nie zamierzał nikogo krzywdzić, a jednak zabił Smoka, może także Rephaima. Gniew. Wykorzystano go! Zmuszono do zrobienia czegoś niezgodnego z jego wolą! Rozpacz. Nikt nigdy nie uwierzy, że nie chciał niczyjej krzywdy. Był bestią, sługą ciemności. Naczyniem Neferet. Wszyscy go znienawidzą. Zoey go znienawidzi. Samotność. Jednak nie był naczyniem Neferet. Niezależnie od tego, co się stało tej nocy, niezależnie od tego, do jakiego stopnia potrafiła nim sterować, nie należał do niej. Nie po tym, co zobaczył i co poczuł tej nocy. A poczuł światłość. Nie potrafił jej w pełni pojąć, lecz czuł siłę bogini w magicznym kręgu i rozpoznał jej piękno w przywoływaniu żywiołów. Zanim ohydne macki zawładnęły żyjącą w nim bestią, w oczarowaniu obserwował poruszający rytuał zakończony wygnaniem ciemności z ziemi przez światłość. Z ziemi i z niego, choć w jego przypadku oczyszczenie było zaledwie chwilowe. Trwało dość długo, by mógł sobie uświadomić, co zrobił; zaraz potem zalał go gniew i zrozumiała

nienawiść wojowników, pozostawiając mu jedynie dość człowieczeństwa, by mógł uciec, nie zabijając Zoey. Jego ciało się zatrzęsło, a z trzewi wyrwał się jęk i po chwili byk z powrotem stał się chłopakiem, bosym, gołym od pasa w górę, ubranym jedynie w poszarpane dżinsy. Obezwładniła go słabość. Roztrzęsiony zwolnił i wlókł się, oddychając ciężko. W jego umyśle toczyła się wojna, a serce przepełniała mu nienawiść do samego siebie. Włóczył się bez celu w bladym świetle przedświtu, nie wiedząc i nie chcąc wiedzieć, gdzie się znajduje, póki fizyczna potrzeba nie zmusiła go do podążenia za zapachem i szemraniem wody. Przykląkł na brzegu krystalicznego strumienia i pił, aż ugasił płonący w nim ogień. Potem osunął się na ziemię wycieńczony i w końcu zapadł w pozbawiony wizji sen. Zbudziła go jej pieśń. Była tak kojąca, tak spokojna, że w pierwszej chwili nawet nie otworzył oczu. Głos był rytmiczny jak bicie serca, ale Auroksa ujął nie tyle rytm, ile uczucie wypełniające pieśń. To było coś zupełnie innego niż gwałtowne emocje towarzyszące przemianie z chłopaka w zwierzę. Uczucie obecne w pieśni tej kobiety pochodziło z samego jej głosu — radosnego, podekscytowanego, wdzięcznego. Emocje te nie wypełniły Auroksa, lecz przywołały obrazy radości i pozwoliły mu bawić się odległą perspektywą szczęścia. Nie rozumiał słów, lecz i to nie było mu potrzebne. Jej głos niósł ze sobą pociechę, która wymykała się słowom. Gdy już całkiem się zbudził, zapragnął zobaczyć właścicielkę głosu. Zapytać ją o radość. Spróbować się dowiedzieć, jak może zbudować to uczucie w sobie. Otworzył więc oczy i usiadł. Leżał niedaleko wiejskiego domu, na brzegu czystego strumyka wijącego się jak wstążka i szemrzącego łagodnie, melodyjnie na piasku i kamieniach. Aurox podążył wzrokiem za nurtem i na lewo od siebie ujrzał kobietę w sukni bez rękawów zakończonej długimi skórzanymi frędzlami udekorowanymi koralikami i muszelkami. Tańczyła wdzięcznie, bosymi stopami wybijając rytm. Choć słońce dopiero wyłaniało się zza horyzontu i panował chłód, kobieta miała rumieńce i

wyglądała na rozgrzaną. Wokół niej unosił się dym pochodzący z wiązki suszonych roślin, którą trzymała w ręku. Wydawał się współgrać z rytmem pieśni. Samo patrzenie na nią poprawiało Auroksowi nastrój. Nie musiał wysysać z niej radości, bo ona wibrowała wszędzie wokół. Ta kobieta wprost zalewała świat swoimi emocjami. Odchyliła głowę. Przetykane srebrnymi nitkami czarne włosy sięgały jej szczupłej talii. Uniosła nagie ramiona, jakby chciała objąć wschodzące słońce, i zaczęła tańczyć w koło, wciąż wybijając stopami rytm. Aurox był tak zaintrygowany jej śpiewem, że nie uświadamiał sobie, iż kobieta obraca się ku niemu i wkrótce go zobaczy. Dopiero gdy ich spojrzenia się skrzyżowały, rozpoznał ją. To była babcia Zoey. Zeszłej nocy znajdowała się wewnątrz kręgu. Sądził że na jego widok krzyknie, lecz ona tylko się zatrzymała i przestała śpiewać, po czym odezwała się spokojnie, mówiąc wyraźnym głosem: — Widzę cię, tsuka-nv-s-di-na. Jesteś zmiennokształtnym, który zabił Smoka Lankforda. Próbowałeś także zabić Rephaima, ale ci się nie udało. Ponadto zaatakowałeś moją ukochaną wnuczkę, jakbyś zamierzał ją skrzywdzić. Czy przyszedłeś tu po to, by i mnie zabić? — Ponownie uniosła ramiona, wciągnęła głęboko w płuca chłodne rześkie powietrze poranka i dokończyła: — Jeśli tak, to powiem niebu, że nazywam się Sylvia Redbird, a dzisiejszy dzień jest dobry na umieranie. Z radością odejdę do Wielkiej Matki, by się spotkać ze swymi przodkami. — Po tych słowach uśmiechnęła się do niego. Ten uśmiech nim wstrząsnął. — Nie przyszedłem tu, by panią zabić — odezwał się Aurox drżącym głosem, który ledwie rozpoznawał. — Przyszedłem tu, bo nie miałem dokąd pójść. I wybuchnął płaczem.

Sylvia Redbird wahała się zaledwie przez jedno uderzenie serca. Aurox patrzył przez łzy, jak kobieta przekrzywia głowę, a potem kiwa nią, jakby otrzymała odpowiedź. Podeszła do niego rozkołysanym krokiem; skórzane frędzle jej sukni szemrały melodyjnie na chłodnym porannym wietrze. Kiedy znalazła się przy nim, usiadła, podkurczając nogi, i bez oporów objęła go, przyciskając jego głowę do swego ramienia. Nie miał pojęcia, jak długo tak siedzieli. Wiedział jedynie, że płakał, a ona przytulała go i kołysała łagodnie, cichutko śpiewając i poklepując go po plecach w rytmie uderzeń własnego serca. W końcu chłopak wyśliznął się z jej uścisku i ze wstydem odwrócił głowę. — Nie, dziecko — powiedziała kobieta, ujmując go za ramiona i zmuszając, by na nią spojrzał. — Nim się odwrócisz, powiedz mi, dlaczego płakałeś. Aurox otarł twarz, odkaszlnął i głosem, który brzmiał bardzo młodo i —jak mu się zdawało — bardzo głupio, rzekł: — Bo mi przykro. Sylvia Redbird wciąż patrzyła mu w oczy. — I? — nie ustępowała. Westchnął przeciągle. — I jestem bardzo samotny — przyznał. Oczy Sylvii się zaokrągliły. — Jesteś kimś więcej, niż się wydajesz. — Owszem — przyznał. — Jestem potworem ciemności. Bestią. Uniosła kąciki ust. — Czy bestia potrafi płakać? Czy ciemność potrafi się czuć samotna? Nie sądzę. — Dlaczego więc jest mi tak głupio z powodu tego płaczu? — Zastanów się — powiedziała kobieta. — Twoja dusza płakała. Potrzebowała tego, bo czuła smutek i samotność. Sam musisz zdecydować, czy to głupie czy też nie. Ja już

zdecydowałam, że nie ma powodu, by się wstydzić szczerych łez. — Sylvia Redbird wstała i wyciągnęła do niego drobną i pozornie wątłą dłoń — Chodź ze mną, dziecko. Otwieram przed tobą swój dom. — Dlaczego? Niedawno widziała pani, jak zabijam wojownika i próbuję zabić kolejną osobę. Mogłem uśmiercić również Zoey. Przekrzywiła głowę i przyglądała mu się badawczo. — Czyżby? Nie sądzę. A przynajmniej nie wydaje mi się, żeby mógł to zrobić chłopiec, którego teraz mam przed sobą. Zwiesił bezradnie ramiona. — Tylko pani tak uważa. Nikt inny w to nie uwierzy. — Cóż, tsu-ka-nv-s-di-na, jestem jedyną osobą, która w tej chwili ci towarzyszy. Czy zatem moja wiara nie wystarcza? Aurox ponownie otarł twarz i wstał niepewnie. Potem ostrożnie ujął jej delikatną dłoń w swoją. — W tej chwili pani wiara wystarcza. Uścisnęła jego dłoń i uśmiechnęła się. — Mów do mnie „babciu”. — A co znaczy to słowo, którym ty mnie nazywasz, babciu? Znów się uśmiechnęła. — Tsu-ka-nv-s-di-na w języku mego ludu oznacza byka. Aurox poczuł gorąco, a potem chłód. — Bestia, którą się staję, jest straszniejsza od byka. — W takim razie nazywanie cię tsu-ka-nv-s-di-na może odebrać część potworności temu czemuś, co w tobie drzemie. Nazwy mają w sobie moc, synu. — Tsu-ka-nv-s-di-na. Zapamiętam — rzekł Aurox. Wciąż nieco roztrzęsiony poszedł ze starą szamanką do stojącego pomiędzy śpiącymi polami lawendy małego kamiennego domku o szerokiej, zachęcającej do wejścia werandzie. Babcia poprowadziła go do głębokiej skórzanej sofy i podała mu tkany ręcznie koc, by mógł okryć ramiona. — Niech twój duch spocznie — powiedziała.

Aurox się odprężył, a babcia rozpaliła w kominku i zagotowała wodę, nucąc cicho. Potem przyniosła z innego pokoju bluzę i skórzane mokasyny dla niego. Kiedy w pomieszczeniu było już ciepło, a pieśń dobiegła kresu, babcia dała gościowi znak, by zasiadł wraz z nią przy drewnianym stoliczku, i poczęstowała go jedzeniem z fioletowego talerza. Najadł się, popijając słodzoną miodem herbatą. — Dź... dziękuję, babciu — wyjąkał. — Jedzenie jest dobre. Herbata też. Wszystko tu jest takie dobre! — To herbatka z rumianku i hyzopu — wyjaśniła Sylvia Redbird. — Piję ją, gdy chcę się uspokoić i skoncentrować. Ciastka upiekłam według własnego przepisu, z wiórkami czekoladowymi i odrobiną lawendy. Zawsze uważałam, że czekolada i lawenda podnoszą na duchu. — Babcia uśmiechnęła się i ugryzła ciastko. Jedli w milczeniu. Aurox jeszcze nigdy nie czuł się tak dobrze. Wiedział, że to niemożliwe, ale miał dziwne, a zarazem cudowne wrażenie, że jego miejsce jest tu, przy tej staruszce. Dlatego właśnie potrafił wypowiedzieć słowa płynące prosto z serca: — To Neferet przysłała mnie tu zeszłej nocy. Miałem przeszkodzić w odprawieniu rytuału. Babcia skinęła głową. Nie wyglądała na zdumioną — raczej na zamyśloną. — Nie chciała, żebyśmy się dowiedzieli, że to ona stoi za zabójstwem mojej córki. Aurox przyglądał jej się uważnie. — Zabito ci córkę. W nocy obejrzałaś zapis tej zbrodni, a jednak dziś jesteś spokojna i radosna. Skąd czerpiesz ten spokój? — Ze swego wnętrza — odparła. — A także z wiary, że istnieje nie tylko to, co widzialne i namacalne. Weźmy chociażby ciebie. Powinnam co najmniej się ciebie bać, a niektórzy powiedzieliby nawet, że powinnam cię nienawidzić. — Niektórzy? Wielu by tak powiedziało. — A jednak ani się ciebie nie boję, ani cię nie nienawidzę.

— Pocieszasz mnie. Dajesz mi schronienie. Dlaczego, babciu? — zapytał Aurox. — Bo wierzę w moc miłości. Wierzę, że światłość jest lepszym wyborem od ciemności, szczęście od nienawiści, zaufanie od sceptycyzmu — odparła babcia. — A więc nie chodzi o mnie, lecz o to, że jesteś po prostu dobrym człowiekiem. —Ale bycie dobrym człowiekiem chyba nie jest takie proste co? — zapytała. — Nie wiem. Nigdy nie próbowałem być dobry. — Niespokojnie przeczesał palcami gęste jasne włosy. Kiedy się uśmiechnęła, zmarszczyła jej się skóra wokół — Czyżby? Ostatniej nocy potężna nieśmiertelna kazała ci powstrzymać rytuał, a jednak jakimś cudem udało się go ukończyć. Jak to możliwe, Auroksie? — Nikt nie uwierzy w prawdę. — Ja tak — powiedziała babcia. — Zdradź mi ją, synu. — Przyszedłem tu, żeby wypełnić rozkaz Neferet: zabić Rephaima, odwrócić uwagę Stevie Rae i uniemożliwić dokończenie rytuału, ale nie mogłem tego zrobić. Nie mogłem zniszczyć czegoś, co było wypełnione taką światłością i dobrem. — Mówił szybko, chcąc wyrzucić z siebie prawdę, nim babcia go powstrzyma, odtrąci. — Potem zawładnęła mną ciemność. Nie chciałem się zmieniać! Nie chciałem, żeby pojawił się byk! Ale nie mogłem nad tym zapanować, a gdy on mnie zastąpił, pamiętał tylko ostatni rozkaz: zabić Rephaima. Jedynie silna obecność żywiołów i dotyk światłości powstrzymały go na dość długo, żebym zdążył odzyskać część władzy i zmusił go do ucieczki. — A więc dlatego zabiłeś Smoka. Bo usiłował chronić Rephaima — zrozumiała kobieta. Aurox pochylił ze wstydem głowę. — Nie chciałem go zabić. I nie planowałem. Ciemność sterowała bestią, a bestia mną.

— Teraz jednak jej tu nie ma — powiedziała łagodnie babcia. Aurox podniósł na nią wzrok. — Jest. Zawsze tu jest. — Uderzył się w pierś. — Zawsze będzie we mnie. Babcia ujęła go za rękę. — Może i tak. Ale ty też tu jesteś. Tsu-ka-nv-s-di-na, pamiętaj, że udało ci się zapanować nad bykiem i zmusić go do ucieczki. Naucz się ufać sobie, a wtedy inni mogą się nauczyć ufać tobie. Pokręcił głową. — Nie. Ty jesteś inna niż reszta ludzi. Nikt poza tobą mi nie uwierzy. Będą widzieli tylko bestię. Nikogo nie będę obchodzić na tyle, by mi zaufał. — Zoey zasłoniła cię przed wojownikami. To dzięki niej udało ci się uciec. Zamrugał zdziwiony. Zupełnie się nad tym nie zastanawiał. Jego emocje były tak zagmatwane, że nie uświadamiał sobie, co tak naprawdę zrobiła Zoey. — Rzeczywiście — rzekł w zamyśleniu. Babcia poklepała go po dłoni. — Nie pozwól, żeby jej wiara w ciebie poszła na marne. Wybierz światłość, synu. — Już próbowałem i nie udało mi się! — Spróbuj bardziej — powiedziała surowo Sylvia Redbird. Otworzył usta, by zaprotestować, ale jej wzrok go powstrzymał. Jej oczy mówiły, że słowa, które wypowiedziała, są nie tyle rozkazem, ile deklaracją wiary. Raz jeszcze pochylił głowę — tym razem nie ze wstydu, lecz w odpowiedzi na nieśmiały przebłysk nadziei. Przez chwilę rozkoszował się tym nowym cudownym uczuciem. Potem delikatnie wysunął dłoń z dłoni babci i wstał. — Muszę się nauczyć, jak dowieść, że masz rację — rzekł w odpowiedzi na jej pytające spojrzenie. — Jak chcesz to zrobić, synu?

— Muszę odnaleźć siebie — odparł bez wahania, Uśmiechnęła się ciepło i promiennie, nieoczekiwanie przywodząc mu na myśl Zoey, dzięki czemu nieśmiała nadzieja rozrosła się, ogrzewając go w środku. — Dokąd pójdziesz? — Tam, gdzie mogę dokonać najwięcej dobra. — Auroksie, synu, wiedz, że dopóki będziesz panował nad bestią i nie będziesz zabijał, zawsze możesz się u mnie schronić — powiedziała. — Nigdy o tym nie zapomnę, babciu. Kiedy objęła go w drzwiach, zamknął oczy i wdychał aromat lawendy, rozkoszując się gestem matczynej miłości. Zarówno zapach, jak i dotyk pozostały w nim, gdy powoli jechał stronę Tulsy. Lutowy dzień był słoneczny i — jak powiedział prezenter a radiu — „dość ciepły, by kleszcze zaczęły się budzić”. Aurox zaparkował samochód Neferet na tyłach Utica Square, po czym intuicyjnie oddalił się od zatłoczonego centrum boczną uliczką u nazwie South Yorktown Avenue. Nim dotarł do wysokiego kamiennego muru otaczającego Dom Nocy, w nozdrza uderzył go zapach dymu. „Ten pożar to robota Neferet. Śmierdzi jej ciemnością” — pomyślał, nie pozwalając sobie na zastanawianie nad tym, co mogło spłonąć. Zamiast tego wsłuchał się w swój instynkt, który kazał mu wrócić do Domu Nocy i szukać tam odkupienia. Z bijącym mocno sercem wśliznął się w cień szkoły, po czym szybko i bezszelestnie podszedł do wschodniego muru w miejscu, gdzie wspierała się o niego połowa rozłupanego na dwoje starego dębu. Nietrudno mu było wspiąć się po chropawym murze, chwycić nagie konary poranionego drzewa i zsunąć się po nich na ziemię po drugiej stronie. Przykucnął w cieniu dębu. Zgodnie z jego nadziejami mieszkańcy szkoły pochowali się przed słońcem

w budynkach, za ciemnymi zasłonami. Wyszedł zza pnia i rozejrzał się po terenie szkoły. Od razu zobaczył, że pożar strawił stajnię. Cała jej zewnętrzna ściana runęła i została już zasłonięta grubym czarnym brezentem, ale wyglądało na to, że ogień nie rozprzestrzenił się na inne budynki. Aurox ostrożnie posuwał się między kawałkami połamanych gałęzi, zastanawiając się, dlaczego nikt nie zadał sobie trudu, by je posprzątać, skoro resztę szkoły utrzymywano w takim porządku. Nie miał jednak czasu zbyt długo nad tym rozmyślać, bo na zwisającej gałęzi przed nim wylądował nagle ogromny kruk i zaczął głośno krakać, krzyczeć i jakoś obrzydliwie mlaskać. — Wynocha! — szepnął Aurox, usiłując przepędzić wielkie ptaszysko, które jednak odpowiedziało znowu krakaniem. Chłopak rzucił się naprzód, chcąc go uciszyć, zahaczył stopą o wystający korzeń i przewrócił się, uderzając ciężko o podłoże. Ku jego zdumieniu ziemia rozstąpiła się pod nim. Spadał i spadał głową w dół, coraz niżej i niżej. Potem poczuł okropny ból w prawej skroni i stracił przytomność.

ROZDZIAŁ PIĄTY Zoey Zasnęłam słodko w ramionach Starka, więc byłam w totalnym szoku, gdy obudziło mnie gwałtowne szarpanie i niemal krzyk: — Zoey! Zbudź się! Przestań! No przestań! — Stark? Co jest? — Usiadłam, przesuwając Nalę, która przylgnęła do mojego biodra i udawała tłusty pomarańczowy pączek. — Miau! — burknęła gniewnie i podreptała na skraj łóżka, a ja przeniosłam wzrok na swojego wojownika, który podobnie tak kotka spoglądał na mnie takim wzrokiem, jakbym właśnie dokonała masowego mordu. — Co jest? — zapytałam, ziewając szeroko. — Czemu mnie budzisz? Spokojnie sobie spałam! Stark usiadł, podsuwając sobie poduszkę pod plecy, skrzyżował ramiona, pokręcił głową i odwrócił wzrok. — Spałaś? To teraz tak się to nazywa? Miałam ochotę go udusić. — Co ci odbiło? — zapytałam. — Wypowiedziałaś jego imię! — Czyje imię? Mrugałam intensywnie, próbując się pozbyć uczucia, że nagle znalazłam się w tym okropnym starym filmie Inwazja porywaczy ciał, w którym kosmici zabijają ludzi i podszywają się pod nich. A konkretnie pod Starka.

— Heatha! — rzekł z obrzydzeniem. — Trzy razy! Obudziło mnie to! Co ci się śniło? — zapytał, wciąż nie patrząc mi w oczy. Byłam totalnie zszokowana i skonsternowana. Co mi się śniło? Żebym to ja pamiętała! Wiedziałam jedynie, że Stark pocałował mnie przed snem i że jego pocałunek był bardzo namiętny, ale nie miałam siły na nic poza odwzajemnieniem tego pocałunku, po czym położyłam głowę na ramieniu chłopaka i natychmiast zapadłam w kamienny sen. Od tamtego momentu byłam absolutnie nieprzytomna, dopóki nie zaczął mną szarpać i wrzeszczeć, żebym przestała. — Nie mam pojęcia — odparłam szczerze. — Nie musisz mnie okłamywać. — Stark, ja wcale nie chcę cię okłamywać. — Odgarnęłam włosy z twarzy i musnęłam jego rękę. — Nie pamiętam żadnego snu. Dopiero wtedy raczył na mnie spojrzeć. Miał smutne oczy. — Wołałaś Heatha. Leżysz obok mnie, a wołasz jego. Serce mi się ścisnęło na dźwięk jego głosu. Nie mogłam sobie wybaczyć, że sprawiłam mu ból. Mogłabym powiedzieć, że śmieszne jest obwinianie mnie o coś, co powiedziałam we śnie i czego nawet nie pamiętałam, ale on był naprawdę zasmucony. Chwyciłam go za rękę. — Przepraszam — powiedziałam. Splótł palce z moimi. — Chciałabyś, żeby on tu był zamiast mnie? — Nie! — zapewniłam go. Owszem, kochałam Heatha od dzieciństwa, ale nie zamieniłabym Starka na niego. Choć prawda była taka, że gdyby to Stark zginął, byłabym z Heathem. Tego jednak nie musiałam mówić w tej chwili. Ani w żadnej innej. Miłość do dwóch chłopaków, nawet jeśli jeden z nich nie żyje, jest okropnie skomplikowana. — Więc nie wołałaś go dlatego, że chcesz być z nim zamiast ze mną?

— Chcę być z tobą. Przysięgam. — Przysunęłam się do niego on rozłożył ramiona i przygarnął mnie do piersi. Wdychałam jego znajomy zapach, myśląc, że nigdzie nie będzie mi lepiej niż w ramionach tego wojownika. Ucałował mnie w czubek głowy. — Wiem, że to trochę niemądre być zazdrosnym o kogoś, kto nie żyje. — Fakt — przyznałam. Zwłaszcza że całkiem go lubiłem. — Fakt — powtórzyłam. — Ale twoje miejsce jest przy mnie, Zo. Odsunęłam się nieco, by móc spojrzeć mu w oczy. — Tak — rzekłam z powagą. — Proszę, nie zapominaj o tym. Nieważne, ile szaleństwa dzieje się wokół, poradzę sobie / mm, jeśli będę wiedzieć, że mój wojownik jest przy mnie. — Zawsze, Zo. Zawsze — powiedział. — Kocham cię. — Ja też cię kocham, Stark. Zawsze. — Pocałowałam go, iłując do zrozumienia, że nie ma najmniejszego powodu do zazdrości o kogokolwiek innego, a jednocześnie pozwalając, by żar jego miłości choć na tę krótką chwilę wypalił wspomnienie tego, co zobaczyłam ostatniej nocy w kamieniu proroczym... Drugi raz obudziłam się dlatego, że było mi strasznie gorąco. Nadal spoczywałam w ramionach Starka, który leżał przodem do mnie, przykrywając mnie jedną nogą i zamykając w puszystym niebieskim kocu jak w kokonie. Tym razem nie przypominał szalonego narzeczonego. Wyglądał uroczo, trochę chłopięco i bardzo sennie. Nala jak zwykle ułożyła się do snu na moim biodrze, więc chwyciłam ją, nim zaczęła zrzędzić, i jak najciszej przesunęłam się na chłodniejszą część łóżka. Śpiący Stark zrobił lekki nich ręką nawykłą do trzymania miecza, jakby sięgał po mnie. Skoncentrowałam się na radosnych myślach — na coli, nowych butach, kotach, które nie prychają mi w twarz — i Stark natychmiast się uspokoił.

Ja też próbowałam się uspokoić. Nala gapiła się na mnie. Podrapałam ją za uszami. — Sorry, że znowu cię zbudziłam — szepnęłam, a ona szturchnęła mnie pyszczkiem w brodę, prychnęła na mnie, a na koniec wskoczyła z powrotem na koc, obróciła się trzy razy i znów zamieniła w śpiący włochaty pączek. Westchnęłam. Chciałam zrobić to samo co ona — zwinąć się w kłębek i zasnąć — ale mój umysł był zbyt rozbudzony. A to oznaczało myślenie. Po tym, jak się kochaliśmy, Stark wymamrotał sennie: „Jesteśmy razem. Wszystko inne samo się rozwiąże”. Zasnęłam, czując się bezpieczna i pewna, że ma rację. Teraz, gdy byłam już — niestety! — w pełni rozbudzona, powróciła jasność myśli, a wraz z nią obawy. Podejrzewałam zresztą, że gdyby Stark wiedział, co zobaczyłam w kamieniu proroczym, cofnąłby swoje słowa o tym, że wszystko samo się rozwiąże, i znów zmienił się w kogoś, kto jest zazdrosny o umarlaka. Położyłam dłoń na kamyku, zawieszonym na cienkim srebrnym łańcuszku, który nosiłam na szyi. Wyglądał niewinnie, jak każdy inny wisiorek. Nie parzył ani nic. Wyjęłam go spod koszuli i uniosłam powoli. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam przez kamień na Starka. Nie stało się nic szczególnego. Stark wciąż był Starkiem. Obróciłam kamień, by spojrzeć na Nalę. Ona także pozostawała śpiącym grubym rudym kotem. Schowałam kamień z powrotem pod koszulę. A może tylko sobie to wszystko wyobraziłam? Serio. No bo jakim cudem Heath mógłby się znajdować w Auroksie? Nawet Tanatos twierdziła, że Aurox został stworzony przez ciemność w wyniku złożenia ofiary z mojej mamy. Był naczyniem sterowanym przez Neferet. Ona jednak musiała zabić Shadowfaksa, żeby mieć całkowitą władzę nad Auroksem, który w dodatku zadawał Tanatos te dziwne pytania o to, kim naprawdę jest. Tyle że... czy to naprawdę robiło jakąś różnicę? Aurox nie był Heathem. Heath umarł. Przeniósł się do głębszej części

zaświatów, do której ja nie mogłam pójść za nim, bo żyłam, a on nie. Stark najwyraźniej wyczuł mój niepokój, bo zaczął się wiercić przez sen i marszczyć brwi. Nala znów zamruczała gniewni', Nie chciałam, żeby któreś z nich się zbudziło, więc wstałam cichutko i wyszłam na palcach z pokoju, nurkując pod kocem, który zastępował nam drzwi. Cola. Potrzebowałam solidnej dawki coli. Jeśli będę miała szczęście, może znajdę też trochę płatków Count Chocula i nieskwaśniałe mleko. Mniam, na samą myśl o tym poczułam się nieco lepiej. Zdecydowanie pożądałam płatków śniadaniowych. Wlokłam się słabo oświetlonym tunelem, mijając wyloty korytarzy i zasłonięte kocami wejścia, za którymi spali moi przyjaciele w oczekiwaniu na zachód słońca, aż dotarłam do wnęki, której używaliśmy jako kuchni. Było to coś w rodzaju ślepego zaułka, dość szerokiego, by pomieścić kilka stołów, laptopy i trzy duże lodówki. — Na sto procent musi tu gdzieś być jakaś cola — mruknęłam do siebie, grzebiąc w pierwszej lodówce. — Jest w drugiej. Pisnęłam idiotycznie i podskoczyłam. — Kurczę, Shaylin! Zawału przez ciebie dostanę! — Sorry, Zoey. — Podeszła do drugiej lodówki i wyjęła puszkę wysokokalorycznej i bynajmniej nie bezkofeinowej coli, po czym podała mi ją z przepraszającym uśmiechem. — Nie powinnaś spać? — Usiadłam na pierwszym lepszym krześle i sączyłam colę, starając się nie zachowywać tak posępnie, jak się czułam. — Fakt, jestem zmęczona i czuję, że słońce jeszcze nie zaszło, ale w głowie kłębi mi się tyle rzeczy... Wiesz, jak to jest? Prychnęłam. — Czy ja wiem, jak to jest? — Twój kolor jest trochę niewłaściwy — mruknęła od niechcenia, jakby mówiła o czymś tak zwyczajnym jak kolor mojej koszulki.

— Shaylin, nie za bardzo rozumiem, o co chodzi z tymi kolorami. — Ja sama nie do końca to rozumiem. Wiem tylko, że je widzę i jeśli się nad tym za bardzo nie zastanawiam, zazwyczaj dostrzegam w tym sens. — Podaj mi przykład tego sensu. — Dobra. Weźmy ciebie. Twoje kolory zbytnio się nie zmieniają. Na ogół jesteś fioletowa ze srebrnymi plamkami. Nawet kiedy szykowałaś się do wyjazdu na rytuał u babci i wiedziałaś, że to będzie ciężkie przeżycie, miałaś takie same barwy. Sprawdziłam to, bo... — Urwała. — Bo? — Bo byłam ciekawa. Sprawdziłam kolory całego twojego kręgu, ale... dopiero teraz sobie uświadomiłam, jakie to było wścibskie. Zmarszczyłam brwi. — Ale to nie jest nic w rodzaju czytania nam w myślach? — Nie! — zaprzeczyła gorliwie. — Tyle że im dłużej mam tę zdolność widzenia, im dłużej ją ćwiczę, tym poważniej ją traktuję. Myślę, Zoey, że ona mówi mi różne rzeczy o ludziach, w tym takie, które woleliby zachować dla siebie. — Na przykład Neferet. Powiedziałaś, że na zewnątrz jest olśniewająca, a wewnątrz ma barwę oka martwej ryby. — Na przykład. Ale także ty. Kramisha by powiedziała, że wścibiam nos w nie swoje sprawy. — Może po prostu mi powiesz, co we mnie widzisz, a wtedy ja ocenię, czy za bardzo wścibiasz nos w moje sprawy. — Od powrotu z ceremonii u babci twoje kolory są ciemniejsze. — Urwała, przyjrzała mi się, pokręciła głową, po czym się poprawiła: — Nie, niezupełnie. Nie tyle ciemniejsze, ile bardziej zamazane. Jakby fioletowy i srebrny rozpłynęły się i pomieszały. — No dobra — powiedziałam wolno, zaczynając rozumieć, co miała na myśli, gdy mówiła o wścibianiu nosa w cudze sprawy. — Rozumiem, że dostrzegasz we mnie zmianę i to cię dziwi, bo

na ogół moje kolory się nie zmieniają. Ale co to dla ciebie oznacza? Już tłumaczę. To chyba znaczy, że jesteś czymś zakłopotana. Czymś ważnym. Strasznie cię to męczy i nie możesz sobie , o poukładać w głowie. Zgadza się mniej więcej? Skinęłam głową. — Mniej więcej. — I czujesz się dziwnie ze świadomością, że ja o tym wiem? Znów skinęłam głową. — Trochę tak. — Zastanowiłam się przez chwilę, po czym dodałam: — Ale prawda jest taka, że czułabym się mniej dziwnie, gdybym wiedziała, że nie rozpowiesz wszystkim wokół o moich zamazanych kolorach i wielkim zakłopotaniu. Od tego a leży, czy uznam, że wścibiasz nos w moje sprawy, czy też nie. — Jasne — mruknęła smutno. — Tak właśnie myślałam. Chce żebyś wiedziała, że możesz mi ufać. Nigdy nie byłam plotkarą. Poza tym dar, który otrzymałam od Nyks w chwili Naznaczenia, jest niesamowity. Zoey, ja znowu widzę! — Wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. — Nie chcę tego stracić. Będę używać tego daru tak, jak życzy sobie bogini. Czułam, że jest bardzo zdenerwowana, i zrobiło mi się przykro — tym bardziej że sama byłam częściowo odpowiedzialna ze jej stan. — Spokojnie, Shaylin. Wiem, jak to jest mieć dar, który stanowi wielką odpowiedzialność i którego nie chce się użyć w niewłaściwy sposób. Daj spokój, kto jak kto, ale ja wiem to lepiej niż ktokolwiek. — Umilkłam, po czym dodałam: — Częściowo z tego powodu jestem teraz zakłopotana. Nie chcę podjąć kolejnej niedojrzałej, głupiej błędnej decyzji. To, co robię i mówię, ma wpływ nie tylko na mnie, ale także na innych. Każda zła decyzja wywołuje efekt domina i może namieszać w życiu adeptów, wampirów oraz ludzi. To fatalne, ale nie zmienia faktu, że otrzymałam dar od Nyks i jestem odpowiedzialna za to, jak go wykorzystuję.

Shaylin zastanawiała się przez chwilę, a ja popijałam colę. W sumie miło mi się gadało z tą dziewczyną. Było to zdecydowanie przyjemniejsze niż snucie ponurych rozmyślań dotyczących Auroksa, Heatha, Starka, Neferet i... — Dobra — przerwała moje wcale nie ponure rozmyślania Shaylin. — W takim razie co powinnam robić, gdy zobaczę, że czyjeś kolory się zmieniają? Czy mam obowiązek komuś o tym powiedzieć? Na przykład tobie? — Jak konkretnie sobie to wyobrażasz? Że na przykład przychodzisz do mnie i mówisz: „Hej, Zoey, twoje kolory są zamazane. Co się stało?”? — No, może, ale jedynie pod warunkiem, że jesteśmy przyjaciółkami. Myślałam raczej o tym, co zobaczyłam dzisiaj u Nicole. Do tej pory jej barwy były takie same jak u reszty ludzi Dallasa: czerwień zmieszana z brązem i czernią, jakby ktoś krwawił podczas burzy piaskowej. Ostatniej nocy przy stajni to się zmieniło. Wciąż była rdzawoczerwona, ale jaśniejsza, czystsza. Jakby zdrowsza. Pewnie zabrzmi to dziwnie, ale przysięgam, że dostrzegłam nawet trochę niebieskiego. Nie takiego jak niebo; raczej jak ocean. Dlatego pomyślałam, że obecne w niej zło może odpływać, a gdy tylko to pomyślałam, poczułam, że mam rację. — Shaylin, twoje słowa są strasznie zagmatwane — mruknęłam. — Nie dla mnie! Dla mnie to wszystko staje się coraz wyraźniejsze. Po prostu wiem pewne rzeczy i tyle. — Rozumiem. I wierzę, że mówisz prawdę. Problem w tym, że ta twoja wiedza jest bardzo subiektywna. To trochę tak, jakbyś oceniała życie, a ludzie byliby odpowiedziami, ale zamiast odpowiedzi typu „prawda/fałsz”, gdzie łatwo stwierdzić, czy odpowiedź jest poprawna czy błędna, dostajemy wypracowania. A to oznacza, że twoja ocena może się opierać na wielu różnych czynnikach. Nikt nie jest całkiem czarny ani całkiem biały. — Westchnęłam, bo od własnych wywodów zaczynała mnie boleć głowa.

— Zoey, przecież życie nie jest czarne ani białe, prawdziwe ani fałszywe. Tak samo ludzie. — Pociągnęła łyk napoju, w odróżnieniu od mojej coli przezroczystego. Pomyślałam, że nigdy i nie zrozumiem, po co ludzie piją przezroczyste napoje: nie dość, że są bezkofeinowe, to jeszcze nie dość słodkie. — czy inaczej rozumiem, co próbujesz mi powiedzieć — kontynuowała. — Wierzysz, że widzę kolory ludzi, tylko nie wierzysz w moją ocenę tych kolorów. Już miałam zaprzeczyć i powiedzieć coś, co poprawi jej nastrój ale coś w środku zmusiło mnie do zmiany planów. Shaylin musiała usłyszeć prawdę. — Mniej więcej. — Cóż — oznajmiła, prostując ramiona i unosząc brodę |a uważam, że moja ocena jest właściwa. Sądzę, że coraz hu dziej się w tym wprawiam, i chcę wykorzystać swój dar w słusznej sprawie. Wiem, że czeka nas walka. Usłyszałam, co Neferet zrobiła twojej mamie, i wiem, że porzuciła światłość na rzecz ciemności. Będziesz potrzebowała kogoś takiego jak ja. Kogoś, kto potrafi zajrzeć do wnętrza ludzi. Miała rację. Potrzebowałam jej daru, ale musiałam się najpierw dowiedzieć, czy mogę zaufać jej ocenie. — W takim razie zacznijmy. Miej oczy otwarte i daj mi nać, gdy zobaczysz w kimś zmianę, OK? — Pierwsza zmiana, jaką zaobserwowałam, dotyczy Ni-i ole. Erik opowiadał mi o niej. Wiem, że w przeszłości była naprawdę zła, ale prawda tkwi w jej barwach, a one się zmieniają — Świetnie. Będę o tym pamiętać. — Uniosłam brwi. — A skoro o pamiętaniu mowa... Nie chcę być wredna ani nic, ale musisz uważać na Erika. On nie zawsze... — Jest arogancki i samolubny — przerwała mi, spokojnie odwzajemniając moje spojrzenie. — Wszystko mu się udaje, bo jest przystojny i ma talent. Nawet po tym, jak go zostawiłaś, żyje mu się całkiem znośnie. — Powiedział ci, że go zostawiłam? — Nie wiedziałam, czy Shaylin powiedziała to złośliwie czy serio. Nie zabrzmiało

to, jakby się wyzłośliwiała, lecz w końcu nie znałam jej zbyt dobrze. Poza tym praktycznie za każdym razem widywałam ją w towarzystwie Erika. Nie żeby mnie to obchodziło. Serio. Nie byłam zazdrosna. Raczej czułam, że moim obowiązkiem jest ją ostrzec. — Nie musiał mi mówić. Zrobiły to miliardy innych osób — odparła. — Nie mam do niego żalu. Może sobie być, kim chce. Jeśli ci się podoba, to ja się nie wtrącam. — Uświadomiłam sobie, że dostałam słowotoku, ale nie mogłam przestać. — Tym bardziej że on też nie chce już ze mną być. To wszystko zamierzchła historia. Chodzi tylko o to, że Erik... — Jest pojebem — uratowała mnie Afrodyta, mijając nas, ziewając i zaglądając do jednej z lodówek. — Teraz usłyszałaś to już od dwóch jego byłych. — Podeszła do stołu i postawiła naprzeciwko pustego krzesła obok mnie kubek soku pomarańczowego i butelkę czegoś, co wyglądało na super drogi szampan. — Oczywiście Zo nie nazwała go pojebem. Użyła milszego określenia. — Wróciła do lodówki i zajrzała do zamrażarki. Usłyszałam podzwanianie szkła, po czym Afrodyta podeszła do stołu, trzymając w ręku długi cienki kieliszek z matowego szkła w rodzaju tych, z których ludzie piją podczas witania nowego roku w telewizji. — Ja nie jestem miła, więc powtórzę: p-o-j-e-b — przeliterowała. — Oto kim jest nasz Eryczek. — Strzeliła korkiem od szampana i uśmiechnęła się do kieliszka. — Mimoza, śniadanie mistrzów, jak by powiedziała moja mama — oznajmiła, mieszając sok z szampanem. — Wiem, kim jest Erik — rzekła Shaylin. Nie sprawiała wrażenia wkurzonej. Ani zadowolonej. Jedynie pewnej siebie. — Wiem też, kim ty jesteś. Afrodyta uniosła jasne brwi i wypiła spory łyk drinka. — Mów. „No, no” — pomyślałam. Pewnie powinnam interweniować, lecz przypominałoby to próbę zepchnięcia samochodu z torów kolejowych. Raczej sama zostałabym rozjechana, niż uratowała

auto. Wolałam więc spokojnie popijać colę i obserwować bieg wydarzeń. — Jesteś srebrna. To przywodzi mi na myśl światło księżyca co oznacza dotyk Nyks. Ale jesteś też maślano żółta jak płomyk małej świeczki. — Co oznacza...? — Afrodyta wpatrywała się w swoje wypielęgnowane paznokcie, jakby odpowiedź Shaylin ani trochę i nie obchodziła. — Co oznacza, że równie łatwo cię zdmuchnąć jak tę świeczkę. Afrodyta zmrużyła oczy i uderzyła dłonią o blat stołu. — Dość tego, młoda. Zbyt wiele przeżyłam w wojnie ciemnością, żeby teraz znosić twoje bredzenie i popisywanie się pseudo wiedzą. Wyglądała, jakby za chwilę miała skoczyć Shaylin do gardła. Rozważałam właśnie, czyby nie pobiec po Dariusa, gdy do pokoju wparowała Stevie Rae. — Dzieńdoberek! — powiedziała z szerokim ziewnięciem. — Jeny, jaka jestem zmęczona. Zostało w lodówce trochę mountain dew? — O zachodzie słońca nie mówi się „dzieńdoberek”, kretynko. I w ogóle czemu nikt nie śpi? — burknęła Afrodyta. Stevie zmarszczyła brwi. — Nie widzę nic złego w mówieniu „dzieńdoberek” nawet o zachodzie słońca — zaperzyła się. — To uprzejme. Poza tym lubię wcześnie wstawać. W tym też nie ma nic złego. — Ranny ptaszek! — prychnęła Afrodyta, dolewając sobie szampana. — Już pijesz? — zapytała Stevie. — Tak, a co? Jesteś wieśniackim odpowiednikiem mojej starej? — Nie. Gdybym była jakimkolwiek odpowiednikiem twojej mamy, nie miałabym nic przeciwko temu, żebyś piła alkohol na śniadanie. Twoja mama jest zdrowo stuknięta.

Stevie włożyła puszkę mountain dew z powrotem do lodówki. — Stwierdziłam, że picie napojów gazowanych na śniadanie to też kiepski pomysł. Jestem pewna, że gdzieś tu znajdzie się odrobina lucky charms. — Pycha! — wtrąciła Shaylin. — Jak je znajdziesz, podziel się ze mną — Count chocula. — Ponieważ nie wyglądało na to, żeby Afrodyta w najbliższym czasie miała kogoś zabić, odnalazłam język w gębie. — Jak gdzieś zobaczysz kartonik, chętnie się nim zajmę. — Co złego jest w mimozie, do cholery? — zapytała Afrodyta. — Sok pomarańczowy nie pasuje do śniadania? — Mam na myśli szampan. To alkohol — zauważyła Stevie. — To różowy veuve clicquot. Czyli dobry szampan. Nie należy uważać go za alkohol — odrzekła Afrodyta. — Naprawdę w to wierzysz? — zaciekawiła się Shaylin. — Dlaczego to coś do mnie mówi? — zapytała Afrodyta, ignorując ją ostentacyjnie i zwracając się do mnie. — Jeszcze nie wyjechaliśmy do szkoły, a mnie już głowa boli — mruknęłam. — Stajnia prawie doszczętnie spłonęła, a nasza najwyższa kapłanka wyleciała z hukiem, bo okazała się morderczą pół boginią Chyba możemy sobie zrobić dzień wolnego? — zasugerowała Afrodyta. — Nie — odparła Stevie Rae. — Właśnie dlatego musimy jechać do szkoły. Tanatos nas potrzebuje. Poza tym trzeba zorganizować pożegnanie Smoka. To nie będzie przyjemne, ale musimy wziąć w tym udział. To zamknęło usta nawet Afrodycie, która w milczeniu popijała swojego drinka. Stevie nasypała sobie i Shaylin lucky charmsów (które są zdecydowanie gorsze od count choculi, choć mają pianki) i wszystkie siedziałyśmy z niewyraźnymi minami. — Będzie mi go brakowało — powiedziałam — ale cieszę się, że znów jest z Anastasią. Zaświaty są naprawdę niesamowite.

— Naprawdę widziałaś, że się spotkali? — zapytała Shaylin robiąc wielkie oczy. — Wszyscy to widzieliśmy — odparłam z uśmiechem. — To było piękne — powiedziała Stevie Rae, pociągając nosem i ocierając oczy. — Fakt — przyznała cicho Afrodyta. Shaylin odkaszlnęła. — Słuchaj, Afrodyto, ja wcale nie zamierzałam być wredna. Nie powinnam była mówić takich rzeczy. To zły sposób wykorzystania mojego daru. Rzeczywiście masz migoczące żółte światełko wewnątrz tego srebrnego, ale nie dlatego, że masz zgasnąć. To część twojej wyjątkowości. Twoje ciepło. Małe i trudne dostrzegalne, bo przez większość czasu ukrywasz cieple i dobre uczucia. Nie zmienia to jednak faktu, że one tam są. Przepraszam. Afrodyta wbiła w nią spojrzenie swoich chłodnych niebieskich oczu. — Niech się wypcha. — O rany! — mruknęłam. — Afrodyto, zajmij się swoim ujadaniem. Shaylin, to dobry przykład tego, o czym wcześniej mówiłam. Nie kwestionuję twojego daru. Nie wątpię w niego. Mam jedynie problem z twoją kompetencją w jego rozszyfrowywaniu. — Doskonale go rozszyfrowałam. — Shaylin czuła się wyraźnie niedoceniona. — Po prostu Afrodyta mnie wkurzyła, więc się odegrałam. Przecież już przeprosiłam. — Przeprosiny nie zostają przyjęte — rzekła Afrodyta i odwróciła się do niej plecami. W tym momencie do kuchni wpadł Damien z iPadem w ręku, bardziej rozczochrany niż zwykle po zakończeniu tego, co nazywał „procesem odzyskiwania świeżości”. — Musicie to zobaczyć! Początkowo z umiarkowanym zainteresowaniem patrzyłam na stop-klatkę wieczornych wiadomości stacji Fox 23 z niesamowitą Cherą Kimiko w roli głównej. Uwielbialiśmy ją. Nie

tylko miała iście wampirską urodę, ale w dodatku była prawdziwą osobą, a nie, jak większość prezenterek, plastikową lalką. Afrodyta zajrzała mi przez ramię. — Kimiko to klasyka. Nigdy nie zapomnę, jak w samym środku wiadomości nagle wypluła gumę. Myślałam, że mój stary padnie trupem... — Chera jest super, ale wieści są fatalne — przerwał jej Damien. — I poważne. Neferet zorganizowała konferencję prasową. Oż kurde!

ROZDZIAŁ SZÓSTY Zoey Stłoczyliśmy się wokół iPada. Damien wcisnął przycisk „play” i wiadomości zaczęły się odtwarzać. Na dolnym pasku wyświetlało się pytanie: „Chaos w Domu Nocy w Tulsie?”. Potem ekranie pojawiła się Neferet i banda facetów w garniturach. Znajdowali się w jakimś uroczym miejscu pełnym marmuru i elementów art déco. Miałam wrażenie, że już tam byłam. Z głośnika dobiegł głos niewidocznej Chery Kimiko. — Wampiry i przemoc? Zdziwią się państwo, słysząc, kto potwierdza te słowa. Stacja Fox 23 jako jedyna transmituje relacje byłej najwyższej kapłanki Domu Nocy w Tulsie. Relację przerwała jakaś durna reklama, którą Damien próbował przewinąć. — Chyba kręcili to gdzieś w centrum. — W holu Mayo — podpowiedziała ponuro Afrodyta. — A obok niej stoi mój stary. — Ojejuńciu! — Stevie Rae zrobiła wielkie oczy. — Ona robi konferencję prasową z burmistrzem? — I z częścią Rady Miasta. To reszta tych krawaciarzy — dodała Afrodyta. Damien skończył przewijać reklamę i wszyscy oglądaliśmy i relację z zapartym tchem. — Przybyłam tu, by publicznie ogłosić, że zrywam wszelkie kontakty z Domem Nocy w Tulsie i z Najwyższą Radą Wampirów. — Neferet jakimś cudem potrafiła jednocześnie wygląda dostojnie, a zarazem bezradnie.

— Pieprzona franca — burknęła Afrodyta. — Ciii!—uciszyliśmy ją. — Najwyższa kapłanko, dlaczego zrywasz kontakty ze swoim plemieniem? — zapytał jeden z reporterów. — A czy wy i my nie możemy być uważani za to samo plemię? Czyż wszyscy nie jesteśmy inteligentnymi istotami, zdolnymi do miłości i wzajemnego zrozumienia? — Najwyraźniej pytanie było retoryczne, bo nie czekała na odpowiedź. — Wampir ska polityka zaczęła mnie mierzić. Wielu z was wie, że ostatnimi czasy dałam społeczności Tulsy szansę zatrudnienia w Domu Nocy. Zrobiłam to w przekonaniu, że ludzie i wampiry mogą być dla siebie kimś więcej niż tylko nieufnymi sąsiadami. Możemy razem żyć, pracować, a nawet kochać. Stevie Rae udała, że się dusi. Ja potrafiłam jedynie kręcić głową. Nie do wiary. — Rada Wampirów przysłała tu najwyższą kapłankę Śmierci, Tanatos, by storpedowała moje plany. Obecne wampirskie władze wspierają przemoc i segregację: wystarczy spojrzeć na to, jak bardzo wzrosła liczba aktów przemocy w centrum Tulsy w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Naprawdę sądzicie, że te wszystkie ataki, w których upuszczano ofiarom krew, są dziełem ludzkiego gangu? — Najwyższa kapłanko, czy chcesz powiedzieć, że to wampiry napadały na ludzi? Neferet dramatycznym gestem uniosła dłoń do szyi. — Gdybym miała stuprocentową pewność, natychmiast zawiadomiłabym policję. Niestety mam tylko podejrzenia. Ale mam też sumienie i dlatego postanowiłam opuścić Dom Nocy. — Uśmiechnęła się olśniewająco. — Proszę, nie nazywajcie mnie już najwyższą kapłanką. Od tej pory jestem po prostu Neferet. Choć to było tylko wideo na iPadzie, zauważyłam, że jeden z reporterów rumieni się i uśmiecha do niej.

— Krążą pogłoski, że pojawił się nowy gatunek wampira, którego. Znak jest czerwony — rzekł inny dziennikarz. — Czy możesz je potwierdzić? — Niestety tak. Wyewoluował nowy gatunek wampira i adepta. Wszyscy naznaczeni na czerwono są w pewien sposób upośledzeni. — Upośledzeni? Można prosić o jakiś przykład? — Oczywiście. Pierwszym, który przychodzi mi do głowy, jest James Stark, adept, którego przysłano do nas z Chicago po tym jak przypadkowo spowodował śmierć swego mentora. Później, został pierwszym czerwonym wampirskim wojownikiem. Jęknęłam. — Ta pinda gada o twoim facecie! — oburzyła się Afrodyta. — Ostatniej nocy zabito wieloletniego szkolnego Mistrza Szermierki, Smoka Lankforda. Został stratowany przez byka. Świadkiem tego wypadku — ostatnie słowo wymówiła z wyraźnym przekąsem — był nie kto inny jak James Stark. — Chcesz powiedzieć, że jest niebezpieczny? — Obawiam się, że to możliwe. Podobne podejrzenia żywię wobec wielu nowych adeptów i wampirów. Pamiętajcie, że nową najwyższą kapłanką Domu Nocy w Tulsie została Śmierć. — Czy mogłabyś szerzej opisać... Jeden z mężczyzn w garniturach wystąpił naprzód, przerywając wywiad. — Zapewne bardziej niż większość z was przeżywam wyrodki, jakie rozegrały się ostatnio w Domu Nocy. Jak wiadomo wielu z was, przed niemal czterema laty naznaczono moją ukochaną córkę Afrodytę. Aż nazbyt dobrze rozumiem to, że wampiry nie lubią, jak ludzie wtrącają się w ich życie osobiste, polityczne i kryminalne. Od dawna same rozwiązują swoje problemy. Teraz jednak zapewniam was i miejscowy Dom Nocy, że decyzją Rady Miasta Tulsy powołano komitet do zbadania stosunków ludzko-wampirskich. Niestety kończy nam się czas — rzekł ojciec Afrodyty, który oczywiście jest burmistrzem naszego miasta. — Pozostała mi do ogłoszenia jeszcze jedna

wieść: od tej chwili Neferet wchodzi w skład Rady Miastu j jako specjalistka od spraw wampirskich. Podkreślam: Tulsa jest otwarta na kontakty z wampirami, które pragną pokoju z ludźmi. — Gdy wszyscy reporterzy zaczęli mówić jeden przez drugiego, burmistrz uniósł rękę i uśmiechnął się nieco protekcjonalnie (upodabniając się dziwnie do Afrodyty). —Neferet będzie prowadzić cotygodniową kolumnę w dodatku kulturalnym do „Tulsa World”. Tam odpowie na wszystkie wasze pytania. Proszę pamiętać, że nasza współpraca dopiero się zaczyna. Musimy działać powoli i ostrożnie, by nie naruszyć chwiejnej równowagi stosunków wampirsko-ludzkich. Zamiast na burmistrza patrzyłam na Neferet, więc nie umknął mi fakt, że zmrużyła oczy, a rysy jej stężały. Potem burmistrz LaFont pomachał do kamery i akcja przeniosła się z powrotem do studia, w którym siedziała Chera Kimiko. Damien dotknął ekranu i obraz zniknął. — Do kurwy nędzy! Mój stary postradał te nędzne resztki rozumu, które jeszcze mu zostały po tylu latach życia z moją starą! — oburzyła się Afrodyta. — Zdaje się, że słyszałem swoje nazwisko? — Do kuchni wszedł Stark, przeczesując palcami potargane włosy i rzucając mi swój bezczelny seksowny półuśmieszek. — Neferet urządziła właśnie konferencję prasową, na której oznajmiła wszystkim, że jesteś groźnym zabójcą— usłyszałam własny głos. — Że co? — Wyglądał na równie wstrząśniętego jak ja. — To nie wszystko — dodała Afrodyta. — Pokumała się z moim starym i doprowadziła do tego, że całe miasto uznało ją za dobrą ciocię, a nas za wstrętnych krwiopijców. — Hej, Afrodyto, wiadomość dnia w pigułce: ty już nie jesteś krwiopijcą— wytknęła jej Stevie Rae. — Och, daruj sobie. Myślisz, że starzy cokolwiek o mnie wiedzą? Od miesięcy z nimi nie gadałam. Przypominają sobie, że mają córkę, jedynie wtedy, gdy im to pasuje. Na przykład teraz.

— Gdyby to nie było takie straszne, byłoby nawet zabawne — stwierdziła Shaylin. — Neferet wmówiła im, że to ona zerwała kontakty z Najwyższą Radą i szkołą, a nie że została wyrzucona za zabicie mojej mamy — wyjaśniłam Starkowi. — Najwyższa Rada tak tego nie zostawi! — łudził się. — Nie ma mowy! — W każdym razie mój stary jest w swoim żywiole — rzekła Afrodyta. Zauważyłam, że odsunęła od siebie szampan i nalewa do kieliszka sam sok. — Od lat kombinował, jak się pokumać z wampirami. Kiedy już starzy pogodzili się z tym, że nie jestem klonem matki, byli nawet zadowoleni, że zostałam naznaczona. Obserwowałam ją bacznie, wspominając dzień, który wydawał się teraz bardzo odległy — dzień, w którym podsłuchałam, jak rodzice wściekają się na nią o to, że na moją korzyść dała soli", odebrać przywództwo Cór Ciemności. Teraz mogła wyglądu jak Królowa Śniegu, ale we wspomnieniach wciąż słyszałam trzask dłoni matki uderzającej ją w policzek i widziałam, jak Afrodyta z wielkim wysiłkiem tłumi łzy. Na pewno nie było jej łatwo słuchać, jak ojciec nazywa ją publicznie „ukochaną córką”, podczas gdy w rzeczywistości zawsze zależało mu jedynie - na wykorzystaniu jej do własnych celów. — Po co? Czego twoi rodzice chcą od wampirów? — zapytała Stevie. — Chcą mieć więcej kasy, władzy i urody. Innymi słowy, chcą należeć do lepszej kasty. Jedynie tego zawsze pragnęli. Wykorzystują, kogo tylko mogą, w tym mnie, a najwyraźniej także Neferet, byle dopiąć swego. — Słowa Afrodyty dziwnie współgrały z moimi myślami. — Neferet im tego nie załatwi — powiedziałam. — Daj spokój, Zo, ona jest stuknięta jak szczur w blaszanym sraczu — stwierdziła Stevie. — Cokolwiek to znaczy, w pełni się zgadzam, ale jest coś jeszcze. Zauważyliście jej wzrok podczas przemówienia ojca

Afrodyty? Była wyraźnie niezadowolona z finału sprawy — zauważyłam. — Komisja, kolumna w gazecie i powolny proces nie przypominający niczego, co mogłoby szczególnie zainteresować małżonkę ciemności — przyznał Damien. — W dodatku burmistrz nie odniósł się do jej stwierdzenia, że Stark jest niebezpieczny — zauważyłam. — To też jej nie ucieszyło. — Chciałbym być dla niej niebezpieczny! — wybuchnął Stark, wciąż wyglądający na wstrząśniętego. — Mój stary jest dobry w obiecywaniu czegoś i robieniu czegoś całkiem innego — powiedziała Neferet. — Z całą pewnością uważa, że z Neferet także może zagrać w tę grę. — Potrząsnęła głową. Chociaż jej głos był beznamiętny, twarz zdradzała napięcie. — Musimy natychmiast jechać do Domu Nocy. Jeśli Tanatos jeszcze o tym nie wie, trzeba ją jak najszybciej poinformować — oznajmiłam. Neferet „Ludzie są tacy słabi, nudni i potwornie prości” — myślała, patrząc, jak burmistrz Charles LaFont po konferencji prasowej płaszczy się i przymila, wciąż unikając jakichkolwiek konkretnych pytań dotyczących niebezpieczeństwa, śmierci i wampirów. Nawet ten człowiek, o którym mówiono, że wkrótce zasiądzie w Senacie, i który podobno był taki charyzmatyczny i dynamiczny... Neferet musiała zamaskować kaszlem szyderczy śmiech. Ten człowiek był nikim. Po ojcu Afrodyty spodziewała się więcej. Ojciec! Na dźwięk tego słowa odezwało się echo z przeszłości, które przestraszyło ją do tego stopnia, że odruchowo zacisnęła palce na filigranowej żelaznej poręczy. Zakaszlała, by stłumić podejrzany odgłos pękania. Teraz już naprawdę miała dość.

— Punie burmistrzu, odprowadzi mnie pan do domu. — To powinno być pytanie, ale ona wypowiedziała je raczej jak rozkaz. Czterej radni obecni na konferencji i sam burmistrz spojrzeli w jej kierunku. Bez trudu czytała im w myślach. — Wszyscy uważali ją za piękną i ponętną. Dwaj do tego stopnia, że byli gotowi poświęcić żony, rodziny, kariery, by się z nią pieprzyć. Charles LaFont do nich nie należał. Nie miała wątpliwości, że jej pożąda, ale jego największe pragnienie nie było natury seksualnej. Była nim chęć zaspokojenia obsesyjnych pragnień odpowiednio wysokiego statusu i akceptacji społecznej, jakie żywiła jego żona. Neferet naprawdę żałowała, że nie da się uwieść go w prostszy sposób. Wszyscy oni bali się jej. Uśmiechnęła się na myśl o tym. Charles LaFont odchrząknął i nerwowo poprawił krawat. — Oczywiście, oczywiście. Z przyjemnością. Neferet skłoniła się chłodno pozostałym, ignorując ich pożądliwe spojrzenia, i wraz z burmistrzem wsiadła do windy, by pojechać do swego apartamentu na dachu. Milczała. Wiedziała, że burmistrz jest spięty i znacznie mniej pewny siebie, niż wskazywałoby jego zachowanie. a miejscach publicznych przybierał pozę protekcjonalnego luzaka lecz Neferet doskonale widziała przestraszonego onieśmielonego człowieczka ukrytego pod tą maską. Drzwi windy się otworzyły i Tsi Sgili weszła do marmurowego holu swojego apartamentu. — Wstąpisz na drinka, Charles. — Nie dała mu szansy na odmowę. Podeszła do ozdobnego barku w stylu art deco i nalała do dwóch kieliszków czerwonego wina o intensywnym aromacie. Oczywiście posłuchał jej. Podała mu kieliszek i roześmiała się na widok jego wahania. — To tylko bardzo drogi cabernet. Nie jest zaprawiony krwią.

— Ależ oczywiście. — Wziął kieliszek i zaśmiał się głupkowato, przywodząc jej na myśl tchórzliwego pieska. Nienawidziła psów niemal równie mocno jak mężczyzn. — Zamierzałam ujawnić więcej informacji niż ta o Jamsie Starku — wycedziła. — Sądzę, że społeczeństwo ma prawo wiedzieć, jak niebezpieczne stały się wampiry z Dom Nocy. — A ja sądzę, że nie należy straszyć społeczeństwa bez potrzeby — skontrował LaFont. — Bez potrzeby? — zapytała ostro. LaFont skinął głową i pogładził się po podbródku. Była przekonana, że wierzy, iż wygląda mądrze i dobroduszni W jej oczach jednak wyglądał na słabego i żałosnego. Dopiero wtedy zwróciła uwagę na jego dłonie. Były ogromne i blade, o grubych palcach, które mimo wielkości sprawiały wrażenie miękkich, niemal kobiecych. Miała ochotę zwymiotować. Zakrztusiła się winem i w jej zachowanie wkradła się odrobina niepokoju. — Nic ci nie jest? — zapytał LaFont. — Nic — odparła szybko. — Jestem po prostu zaskoczona. Chcesz powiedzieć, że ostrzegając mieszkańców przed niebezpieczeństwami, które wynikają z sąsiedztwa nowych wampirów, straszę ich bez potrzeby? — Właśnie. Po konferencji prasowej miasto i tak będzie w stanie gotowości. Nie ma mowy o tolerowaniu dalszej przemocy. — Czyżby? A niby jak zamierzasz powstrzymać wampiry? — zapytała podejrzanie łagodnym tonem. — Ależ to proste. Będę kontynuował to, co dziś rozpocząłem. Ty ostrzegłaś mieszkańców. Działając w naszej komisji jako łącznik między miastem a Najwyższą Radą, staniesz się głosem rozsądku promującego pokojowe współistnienie ludzi i wampirów. — Zamierzasz więc powstrzymać przemoc za pomocą słów — podsumowała.

— Owszem. Zarówno wypowiadanych, jak i pisanych — podkreślił wyraźnie z siebie zadowolony. — Przepraszam, jeśli trochę się pospieszyłem ze wzmianką o kolumnie w gazecie pomysł podsunął mi w ostatniej chwili mój dobry przyjaciel Jim Watts, redaktor dodatku kulturalnego do „Tulsa World” Porozmawiałbym z tobą o tym wcześniej, ale ponieważ dziś po południu zjawiłaś się w moim biurze z pilnymi wieściami, wszystko potoczyło się nadzwyczaj szybko. „Bo ja się o to postarałam. Bo wykorzystałam waszą nieudolność. A teraz czas wykorzystać ciebie, tak jak zrobiłam z dziennikarzami i radnymi” — pomyślała. — Nie zwróciłam się do ciebie po to, by się godzić na powściągliwość i prowadzenie jakiejś kolumny — oznajmiła. — Może i nie, ale zajmuję się polityką w Oklahomie od niemal dwudziestu lat i znam tutejszych ludzi. Najłatwiej ich przekonać powolnym, łagodnym szturchaniem. — Jakby się spędzało bydło? — podpowiedziała, nie kryjąc pogardy. — Cóż, osobiście nie użyłbym tego porównania. Po prostu nauczyłem się, że tworzenie komisji, konsultacje społeczne i sondaże wśród mieszkańców tworzą dobrze naoliwione kółko w mechanizmie polityki municypalnej. — Zachichotał i upił wina. Neferet ukryła dłoń w fałdach aksamitnej sukni, zacisnęła i w pięść i wbiła w skórę ostre jak szpony paznokcie, utaczając ciepłe krople krwi. Niewidoczne dla głupiego człowieczka macki ciemności wspięły się po jej nodze, szukając... znajduje... pijąc... Ignorując lodowaty żar znajomego bólu, Neferet spojrzała w oczy burmistrza ponad kieliszkiem i nagle zaczęła śpiewać coś co brzmiało jak kołysanka. Pokoju z wampirami dusza twa nie żąda Płoną zbyt jasno, zbyt mocno, zazdrościsz im ognia Z powściągliwością i gazeta precz! Wolę mą musisz wype...

Rozdzwoniła się komórka LaFonta. Burmistrz zamrugał i jego szkliste spojrzenie pojaśniało. Odstawił kieliszek, wyjął telefon z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz, mrużąc oczy. — To komendant policji. — Musnął ekran, po czym otarł dłonią twarz. — Miło cię słyszeć, Dean — powiedział, kiwnął głową i zerknął na Neferet. — Wybacz, ale muszę z nim porozmawiać. Zaraz wrócę i przedyskutujemy szczegóły kolumny. Wsiadł do windy, zostawiając Neferet samą — jeśli nie liczyć wygłodniałych macek ciemności. Pozwoliła im sycić się sobą przez kilka kolejnych uderzeń serca, po czym strząsnęła je z siebie i polizała świeże rany na dłoniach, by się zabliźniły. Macki pulsowały wokół niej, falując w powietrzu jak kłębowisko węży gotowych przychylić jej nieba. — Jesteście mi winne jedną przysługę — powiedziała, po czym podniosła słuchawkę stacjonarnego telefonu i wystukała numer Dallasa. — Co za pojeb dzwoni o tej porze? — usłyszała gniewny głos. — Zamknij się i słuchaj! — Uśmiechnęła się do ciszy, która zapadła po jej słowach. Niemal czuła zapach jego strachu. Potem mówiła szybko, z każdą chwilą lepiej panując nad emocjami: — W Domu Nocy wkrótce się dowiedzą, że odwróciłam się od nich i dołączyłam do Rady Miasta Tulsy. Oczywiście dobrze wiesz, że zamierzam jedynie wykorzystać tych ludzi do zaognienia konfliktu. Póki otwarcie do was nie wrócę, masz być moimi rękami, oczami i uszami w Domu Nocy. Zachowuj się, jakbyś teraz, kiedy mnie nie ma, chciał żyć ze wszystkimi w przyjaźni. Wkradnij się w łaski nauczycieli. Zaprzyjaźnij się z niebieskimi wampirami, a potem rób to, w czym nastolatki są najlepsze: wbijaj im nóż w plecy, rozsiewaj plotki, twórz kliki. — Banda Zoey w życiu mi nie zaufa. — Kazałam ci się zamknąć i słuchać, smarkaczu! Nie musisz mi mówić, że Zoey ci nie zaufa. Jest zbyt blisko związana ze Stevie Rae. Ale możesz rozbić to kółko wzajemnej adoracji.

Nie jest wcale takie spójne, jak się wydaje. Przyjrzyj się Bliźniaczkom, a w szczególności Erin. Wodą łatwiej manipulować niż ogniem. — Umilkła, czekając, aż Dallas potwierdzi przyjęcie zadania, ale on milczał. — Teraz możesz mówić!— warknęła. — Rozumiem, najwyższa kapłanko. Zrobię, co każesz — zapewnił ją. — Świetnie. Czy Aurox wrócił do Domu Nocy? — Nie widziałem go. W każdym razie nie było go z nami, gdy wróciliśmy do internatu po pożarze. To... to ty podpaliłaś stajnie? — zapytał z wahaniem. — Tak, choć był to raczej szczęśliwy przypadek niż celowe działanie. Jak duże są zniszczenia? — Część stajni się spaliła i zrobił się wielki chaos — odparł chłopak. — Zginęły jakieś konie? Albo jacyś adepci? — zapytała z podnieceniem. — Nie. Kowboj został ranny, ale poza tym nie ma ofiar. — Och, jaka szkoda. Cóż, zajmij się swoim zadaniem. Kiedy wrócę do Domu Nocy, by rządzić jako wampirska bogini Tsi Sgili, hojnie cię wynagrodzę. — Nie czekając na odpowiedź, rozłączyła się. Sączyła wino i rozkoszowała się wizją powolnej bolesnej śmierci Charlesa LaFonta, kiedy jej uwagę przykuł dźwięk dochodzący z sypialni. Zapomniała o młodym posługaczu, który kilka godzin wcześniej tak bezczelnie z nią flirtował. Był bardzo chętny do napojenia jej swoją krwią. Teraz, gdy się zorientował, jak niewiele zabrakło, by wysączyła ją do cna, pewnie będzie mniej chętny. Wstała i ruszyła do sypialni z opróżnionym do połowy kieliszkiem w ręku. Krew, która pozostała w żyłach chłopaka, będzie smakować strachem. Neferet się uśmiechnęła.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Zoey Stevie i ja miałyśmy się spotkać z Tanatos w jej gabinecie. Zadzwoniłam do kapłanki z autobusu, kiedy jechaliśmy do szkoły. Nie rozmawiałyśmy długo. Powiedziała, że wie o konferencji prasowej Neferet i żebyśmy jak najszybciej do niej przyszły. Dom Nocy cuchnął dymem. W całej szkole panował potworny smród. Gdy zaparkowaliśmy autobus, uświadomiłam sobie, że czuję nie tylko dym. Niestety miałam dość doświadczenia, by rozpoznać ostry zapach strachu. Na pierwszy rzut oka było widać, że lekcje jeszcze się nie zaczęły. Wszędzie pełno było adeptów, którzy ewidentnie nie udawali się do klas, tylko stali i szeptali coś w grupkach. Powinniśmy być z tego wielce zadowoleni. No wiecie, kto z nas nie lubi, jak odwołują lekcje z powodu śnieżycy albo pękniętej rury? Tym razem jednak nie odczuwałam zadowolenia, lecz konsternację i niepewność. — Wiem, że zabrzmi to w moich ustach jak herezja, ale uważam, że Tanatos powinna zagnać wszystkich do klas —mruknęła Afrodyta, znów wyrażając na głos moje myśli, co trochę mnie przerażało. — To, co się tu dzieje, to jakieś totalne gówno i przepis na panikę pod tytułem: „Ojejku, jejku, bez Neferet nie damy sobie rady!”. — Zamaszystym gestem wskazała ,chmary szepczących uczniów oraz grupę wampirów i adeptów przy dwóch posępnych zajęciach: uprzątających gruz ze stajni i dorzucających drewna do wielkiej sterty, która miała się stać miejscem

pogrzebowym Smoka Lankforda. — Zgadzam się z tobą, moja śliczna — przytaknął Afrodycie w nie posępny Darius. Wysłałam w myślach szybką, lecz żarliwą modlitwę: Nyks, pomóż mi powiedzieć i zrobić to, co właściwe, i pomóż moim przyjaciołom, żeby byli silni i pewni. Potem stanęłam twarzą do pozostałych i powiedziałam to, co dyktowała mi intuicja: — Z wielką niechęcią przyznaję na głos, zresztą w głębi duszy też, że Afrodyta ma rację. Afrodyta zarzuciła blond grzywą. — To chyba oczywiste. — Ta szkoła potrzebuje solidnej dawki normalności, a z żalem stwierdzam, że najbardziej normalną rzeczą, jaka może ją w chwili spotkać, jest nasza obecność. — To znaczy, że wszyscy mamy przesrane — powiedziała Kramisha. Miała na głowie krótką żółtą perukę i buty na czarnych koturnach, które miały chyba ze dwanaście centymetrów wysokości. Jej spódniczka była krótka i świecąca jak diabli. W tym wariackim stroju jakimś cudem udało jej się wyglądać nawet nieźle, co sprawiło, że przez jakieś dwie i pół sekundy zastawiałam się, czy nie powinnam częściej nosić butów na koturnach. — Kramisho, ja mówię serio — skarciłam ją. — Ja też — odparła. — Słuchajcie, ludziska. Możemy być normalni. W nowym stylu. Takim ciekawszym. — Po tych słowach Stevie wyszczerzyła się do Rephaima. Afrodyta prychnęła, a ja udałam, że tego nie słyszę, i uśmiechnęłam się do Stevie. — Podzielimy się na dwie grupy. Część pójdzie do stajni, .i część do stosu Smoka. I pamiętajcie: bądźcie normalni — powiedziałam surowo. — Zachowujcie się tak jak zwykle. Musimy wziąć się w garść i pomóc w zaprowadzeniu tu czegoś co przynajmniej z grubsza będzie przypominało porządek. Tc raz mamy wrażenie, że atakują nas ze wszystkich stron. Spalili stajnię,

zabili koty, zabili Smoka, a Neferet z wrednej wariatki stała się wredną wariatką wciągającą ludzi w coś, czego kompletnie nie pojmują i z czym nie potrafią sobie poradzić. Musimy być silni i widoczni. Musimy trzymać w kupie cały Dom Nocy. Wczoraj powiedziałam Tanatos, że jesteśmy kimś więcej niż bandą kłótliwych dzieciaków, więc czas, żebyśmy pokazali swoją siłę i otrzymali szacunek, na jaki zasługujemy. — Mądre słowa, kapłanko — rzekł Darius. Miałam ochotę go uściskać. — Przyłączę się do osób pracujących przy stosie i wprowadzę tam trochę spokoju. — Uśmiechnął się ciepło do Afrodyty. — Chodź ze mną. Będziesz miała dobry wpływ na wojowników, którzy są zdruzgotani po śmierci Mistrza Szermierki. — Normalnie powiedziałabym, że wszędzie podążam za tobą, przystojniaku — odparła. — Ale tym razem potrzebuję towarzystwa Zoey, więc udam się wraz z nią do Tanatos. Może później spotkamy się przy stosie? Zaskoczona jej słowami pomyślałam, że oprócz Shaylin właściwie z nikim nie rozmawiałam od czasu rytuału ujawniającego. Kiedy wracaliśmy autobusem z ciałem Smoka, panowało ponure milczenie. Potem był pożar, martwe koty i — na szczęście — sen, choć nie dość długi. Wszystko to oznaczało, że nikt nie przyparł mnie do muru i nie zapytał o Auroksa. Czyżby Afrodyta właśnie miała zamiar to zrobić? Zerknęłam na nią. Stojąc na palcach, całowała Dariusa. Wyglądała normalnie. Jak zawsze na stukniętą na punkcie swojego wojownika i wredną wobec wszystkich innych. — Ja też idę z Zo — wdarł się głos Stevie Rae w moje neurotyczne rozmyślania nad Afrodytą. — Jak skończymy gadać z Tanatos, będę przy stosie. Potrzeba tam kogoś, kto sprowadzi wszystkich na ziemię, a mój żywioł świetnie się do tego nadaje. — Cmoknęła Rephaima. — Dołączysz do mnie?

— Tak. — Odwzajemnił pocałunek i łagodnie dotknął jej policzka. Potem przeniósł wzrok na mnie. — Jeśli nikt nie ma nic | przeciwko temu, chciałbym obejść mur szkoły, zwłaszcza jego wschodnią stronę. Jeżeli nici ciemności Neferet prześlizgując środka, powinnyśmy o tym wiedzieć. — Wydaje mi się, że to dobry pomysł. Zgadzacie się? — zapytałam zerkając na Starka i Dariusa. Obaj wojownicy pokiwali głowami. — Świetnie. — Przeniosłam wzrok na Stevie — Przywołanie twojego żywiołu także uważam za dobry pomysł. Damien, Shaunee i Erin: wy też trzymajcie swoje żywioły pod ręką. Jeśli uznacie, że mogą was wzmocnić, po prostu je przywołajcie. Tylko nie bądźcie zbyt ostentacyjni i... — Umilkłam, w pełni uświadamiając sobie, co mówię. — Nie. To błąd. Jeśli zamierzacie użyć swoich żywiołów, bądźcie ostentacyjni. — Rozumiem, co masz na myśli, Zo — rzekł Damien. — Czas żeby Dom Nocy uświadomił sobie, że w walce z ciemnością pomagają nam monumentalne siły dobra. — Monumentalne to znaczy wielkie — przetłumaczyła Stevie Rae. — Wiemy, co to znaczy — burknęła Kramisha. — Ja nie wiedziałam — przyznała Shaunee. — Ja też nie — dodała Erin. — Miałam ochotę uśmiechnąć się do nich i powiedzieć, że miło słyszeć z ich ust bliźniacze komentarze, ale nim zdążyłam to zrobić, Erin zaczerwieniła się jak burak i odwróciła plecami do Shaunee, która też miała bardzo nieszczęśliwą minę, więc chwilowo zrezygnowałam i zakodowałam sobie, żeby zapalić dla nich czerwoną i niebieską świecę, prosząc Nyks o dodatkowe wsparcie. O ile znajdę czas. Co tam ja — o ile Nyks go znajdzie. Stłumiłam westchnienie. — No dobra. W takim razie podzielcie się na grupy i róbcie normalne rzeczy, na przykład weźcie podręczniki i idźcie do czytelni.

— To ma być normalna rzecz? — zapytał Johnny B. i kilki osób się roześmiało. Podobał mi się ten śmiech. Był normalny. -— W takim razie idź do hali i pograj w kosza albo w inną męską grę — powiedziałam, jakimś cudem zachowując powagę. — Ja idę do stołówki. Kuchnia w tunelach wygląda jak po przejściu szarańczy. Musimy zaliczyć spożywczak, zanim tam wrócimy, Zo — powiedziała Kramisha. — OK, to też normalne. Idź. Każdy, kto się nie najadł przed wyjazdem, niech do niej dołączy. Ale rozejdźcie się. Nie jedzcie we własnym gronie, tylko pogadajcie z innymi — poleciłam. Mruknęli potakująco i podzielili się na grupki skupione wokół Dariusa, Bliźniaczek, Damiena i Kramishy. Rephaim oddalił się samotnie. Przez chwilę spoglądałam za nim, zastanawiając się, czy kiedykolwiek naprawdę będzie jednym z nas, a jeśli nie, jak to wpłynie na jego związek ze Stevie Rae. Zerknęłam na nią. Wpatrywała się w odchodzącego chłopaka z totalnym uwielbieniem. Przygryzłam wargę, martwiąc się coraz bardziej. — Wszystko w porządku, Zo? — zapytał cicho Stark, otaczając mnie ramieniem. — Tak. — Na chwilę wtuliłam się w niego. — Po prostu jak zwykle się zamartwiam. Przygarnął mnie mocniej. — Nie ma sprawy, o ile nie zaczniesz ryczeć. Jak zaczynasz płakać i pociągać nosem, robisz się naprawdę nieatrakcyjna. Szturchnęłam go żartobliwie. — Nigdy nie płaczę. — Jasne, jasne. I nigdy nie pociągasz nosem. — Uśmiechnął się do mnie tym swoim uroczym zawadiackim uśmiechem. — Właśnie! To niesamowite, co? — zażartowałam. — Jaaasne — mruknął przeciągle i ucałował mnie w czubek głowy. — Hej — powiedziałam, wciąż bezpiecznie wtulona w niego — może pójdziesz do stajni i pomożesz Lenobii? Ja

pogadam z Tanatos, a potem przyjdę tam po ciebie. Zawahał się tylko na chwilę, po czym przytulił mnie jeszcze mocniej. Nie lubił się ze mną rozstawać, zwłaszcza kiedy działy się różne dziwne rzeczy, ale skinął głową. — Będę cię wypatrywał — powiedział, pocałował mnie w czoło wypuścił z objęć i ruszył do stajni. Pozbawiona jego ciepłego dotyku zadrżałam z zimna. Inni też zaczęli się rozchodzić grupkami do swoich zadań. Tylko Stevie Rae i Afrodyta zostały ze mną. — Idę z wami, ale zaczekajcie chwilę. Zadzwonię do matki. Musi wiedzieć, że Neferet nie tylko łże w żywe oczy, ale jest cholernie niebezpieczna — powiedziała Afrodyta. — Myślisz, że ci uwierzy? — zapytałam. — A coś ty! Ale i tak muszę spróbować. — A czemu nie do taty? W końcu to on jest burmistrzem — zauważył Stevie. — W domu LaFontów rządzi matka. Jeśli są jakieś szanse, żeby do zakutej pały pana burmistrza coś dotarło, to tylko za jej pośrednictwem. — Powodzenia — mruknęłam. — Zwisa mi to. — Machnęła ręką i oddaliła się. — Ku mojemu zdumieniu od jednej z odchodzących grup odłączyła się Shaylin i podeszła do mnie. — Mogę iść z wami? — zapytała cicho, ale wyraźnie, unosząc dumnie głowę, jakby szykowała się do bitwy. — Po co? — zapytałam. — Chcę zapytać Tanatos o te moje kolory. Wiem, że kazaliście mi nie rozgłaszać, jaki mam dar, i rozumiem dlaczego. Neferet zdecydowanie nie powinna o nim wiedzieć. Ale ona nie jest już najwyższą kapłanką, a ja potrzebuję odpowiedzi na parę pytań. Damien mówił, że od bardzo dawna nikt nie miał daru prawdziwego widzenia. Tanatos jest mądra. I stara. Pomyślałam, że może mi rozjaśnić niektóre sprawy. Oczywiście jeśli nie macie nic przeciwko temu — dodała szybko.

Spojrzałam na Stevie. — Ty jesteś jej najwyższą kapłanką. Co sądzisz? — Nie wiem. A ty? — Myślę, że jeśli nie możemy zaufać Tanatos, to mamy kompletnie przerąbane — powiedziałam szczerze. — W takim razie może czas zewrzeć szyki? Jeśli tak, to wierzę, że Tanatos powinna należeć do naszej armii. — No to idziemy — podsumowałam. — Dzięki — rzekła Shaylin. — Strata czasu, tak jak myślałam. — Afrodyta podeszła do nas, chowając komórkę do swojej eleganckiej błyszczącej złotej torebki od Valentina. — Na szczęście nie zmarnowałam go wiele. — Nie chciała słuchać? — zapytałam. — Owszem, wysłuchała. A potem powiedziała dwa słowa: Nelly Vanzetti. I się rozłączyła. — Co? — zdziwiłam się. — Nelly Vanzetti to jej psychiatra — wyjaśniła Afrodyta. — Po co twoja mama podała ci nazwisko psychiatry? — zapytała Stevie. — Żeby mi zakomunikować, że jestem totalnie szurnięta, wieśniaro. Co nie znaczy, że ją to obchodzi. Po prostu w ten sposób daje mi do zrozumienia, że jej nie chce się mnie słuchać, ale jest gotowa zapłacić za to psychiatrze. — Wzruszyła ramionami. -— Czyli po staremu. — To naprawdę podłe — stwierdziła Shaylin. Afrodyta zmrużyła oczy. — A ty co tu robisz? — Ma dar — odparła Stevie. — Aja mam to głęboko — burknęła Afrodyta. — Chcę zadać Tanatos kilka pytań — wyjaśniła Shaylin. — Idzie z nami — oznajmiłam. — Niech wam będzie — mruknęła od niechcenia Afrodyta. — Niech idzie. Przed nami. Ja muszę pogadać z wami dwiema bez jej kolorowego nasłuchu.

— Idź przodem, Shaylin — powiedziałam, nie czekając, aż znów zaczną się kłócić. — Spotkamy się w gabinecie Tanatos. Shaylin skinęła głową, zmarszczyła brwi pod adresem Afrodyty ruszyła przodem. Afrodyta uniosła rękę. — Wiem, że powinnam być milsza i tak dalej, ale ona mnie wkurza. Za bardzo przypomina miniaturową wersję Kim Kardashian, co oznacza, że jest bezużyteczna, irytująca i zdecydowanie zbyt widoczna. Spojrzałam na Stevie, sądząc, że zacznie się z nią sprzeczać, ale ona tylko potrząsnęła głową. — Mam dość bezsensownych kłótni. — Bezsensownych kłótni? Na serio tylko tyle masz do powiedzenia?— prychnęła Afrodyta. — Nie zamierzam się nigdy więcej do ciebie odezwać — oznajmiła Stevie. — Świetnie. Przejdźmy zatem do ważniejszych spraw. Nie spodoba wam się nic z tego, co teraz powiem, ale musicie mnie wysłuchać, jeśli nie chcecie być takie jak moja matka. — Zamieniamy się w słuch — powiedziałam. Stevie zacisnęła usta, ale skinęła głową. — Zacznę od tego, wieśniaro, że masz fioła na punkcie Kamy, odkąd polał twojego kochasia wodą i wskrzesił go... — Skropił swego syna nieśmiertelnymi łzami i za pomocą magii zawrócił go z progu śmierci. Przecież przy tym byłaś, do i jasnej ciasnej! — oburzyła się Stevie. Zapomniałaś, że ze mną nie rozmawiasz? Tak czy inaczej dowiodłaś właśnie słuszności mojej tezy. Jeszcze parę rodzin temu uważaliśmy, że Kalona jest równie stuknięty i niebezpieczny jak Neferet, a teraz nagle został wojownikiem Śmierci. Cała szkoła będzie się do niego ślinić tak jak wtedy, gdy wyskoczył spod ziemi. Ale my będziemy mieć więcej rozumu. A przynajmniej ja. Będzie mi miło, jeśli się do mnie przyłączycie. — Ja nigdy mu nie zaufam — powiedziałam cicho z głębi serca.

— Zo, on złożył Tanatos ślubowanie — zauważyła Stevie. Spojrzałam jej w oczy. — Zabił Heatha. Zabił Starka. Przywrócił go do życia jedynie dlatego, że Nyks zmusiła go, by zapłacił za zabicie Heatha Stevie, ja byłam z nim w Zaświatach! Zapytał Nyks, kiedy mu przebaczy, a ona powiedziała, że najpierw musi zasłużyć na przebaczenie. — Może właśnie do tego dąży — odparła Stevie. — A może jest przewrotnym, kłamliwym gwałcicielem i mordercą — skontrowała Afrodyta. — Jeśli Zoey i ja się mylimy, to super. Będziesz mogła powiedzieć: „A nie mówiłam?”, a my uśmiechniemy się od ucha do ucha i zrobimy zajebistą imprezę. Jeśli jednak mamy rację, nie damy się zaskoczyć, kiedy upadły bóg będzie chciał urządzić kolejną jatkę. Stevie westchnęła. — Wiem, wiem. Rozumiem to wszystko. Nie zamierzam mu ufać w stu procentach. — Świetnie. Ale na swojego chłoptasia też miej oko. On ufa ojcu w stu procentach, a to oznacza, że Kalona może się nim posłużyć. Znowu. Stevie zacisnęła zęby, ale kiwnęła głową. — Dobra. — Po drugie — Afrodyta przeniosła wzrok na mnie — wyjaśnij, co ci strzeliło do głupiego łba, kiedy zwróciłaś się do tego pieprzonego byka per „Heath”? — Co? — wykrztusiła Stevie. — To niemożliwe! Prawda, Zo? Powiem szczerze —- łatwo byłoby skłamać. Powiedzieć, że Afrodyta najwyraźniej straciła rozum i słyszy głosy. Ostatniej nocy braliśmy udział w tylu szalonych wydarzeniach, a w dodatku żywioły objawiły się tak potężnie, że nic nie było w pełni jasne z wyjątkiem tego, że Neferet zabiła moją mamę i została małżonką ciemności. Więc o mało nie skłamałam.

W porę przypomniałam sobie jednak, jaką cenę zapłaciłam poprzednio za okłamywanie przyjaciół: nie tylko straciłam na jakiś czas ich zaufanie, ale przede wszystkim szacunek dla siebie. Nie było mi dobrze, kiedy kłamałam. Czułam, że oddalam się od bogini i od drogi, którą dla mnie zaplanowała. Wzięłam więc głęboki oddech i jednym tchem powiedziałam prawdę: —Spojrzałam na Auroksa przez kamień proroczy i zobaczyłam Heatha, i się przeraziłam, i wykrzyknęłam jego imię, a Aurox się obrócił i na mnie spojrzał, zanim zaczął się zmieniać z powrotem w byka, i dlatego jak na mnie ruszył, to stałam w miejscu i powiedziałam, że mnie nie skrzywdzi. Koniec. — Kompletnie ci odwaliło. Kuźwa, chyba za szybko skasowałam numer do psychiatry. Musisz się leczyć, dziewczyno. — Będę trochę milsza niż Afrodyta, Zo, ale to się nie trzyma kupy. Jakim cudem Heath mógł się znajdować w pobliżu Auroksa? — Nie wiem! Poza tym nie był w pobliżu. Był w tym samym miejscu co on. A przynajmniej jego obraz z kamienia wyświetlał się na Auroksie. — Miałam ochotę krzyczeć z frustracji, nie potrafiąc opisać tego, co zobaczyłam. — Wyglądał jak duch? — zapytała Stevie Rae. — To mogłoby mieć jakiś sens. — Afrodyta skinęła głową, jakby podążała za tokiem myśli Stevie. — W końcu odprawialiśmy rytuał przywołujący Śmierć. Może wywołaliśmy jego ducha. — Nie sądzę — powiedziałam. — Ale pewności nie masz, co? — zapytała Stevie. — Nie. Pewna mogę być jedynie tego, że kamień proroczy to stara magia, a stara magia jest potężna i nieprzewidywalna. Do diabła, w ogóle nie powinna działać nigdzie poza Isle of Skye, więc nie mam pojęcia, czemu cokolwiek przez niego widzę tutaj. — Rozłożyłam ręce. — Może mi się zdawało. A może nie. Nawet mnie wydaje się to dziwaczne. Wydawało mi się, że widzę Heatha, a potem Aurox całkowicie przeobraził się w byka i zwiał.

— Wszystko działo się bardzo szybko — zauważyła Stevie. — Jedno jest pewne: jak znów zobaczysz Auroksa, musisz na niego spojrzeć przez ten zasrany kamień — podsumowała Afrodyta. — I nie powinnaś znaleźć się z nim sam na sam. — Nie mam zamiaru! Nawet nie wiem, gdzie on jest! — Pewnie z Neferet — powiedziała. Powinnam ugryźć się w język, ale usłyszałam własny głos mówiący: — Powiedział, że dokonał innego wyboru. — Taaa... po tym, jak zabił Smoka i omal nie zabił Rephaima — mruknęła Afrodyta. Westchnęłam. — Jak na to zareagował Stark? — zapytała Afrodyta, a kiedy milczałam, uniosła brwi. — A, kumam. Nie powiedziałaś mu? — Nie. — Nie winię cię, Zo — wtrąciła łagodnie Stevie. — Hej, on jest jej wojownikiem. Jej strażnikiem — zauważyła Afrodyta. — Może być denerwujący i arogancki, ale powinien wiedzieć, że Zoey ma słabość do Auroksa. — Nie mam żadnej słabości! — No dobrze, nie do Auroksa, tylko do Heatha, a uważasz, że Heath może być Auroksem. — Afrodyta pokręciła głową.— Nie widzisz, jak idiotycznie to brzmi? — Całe moje życie jest idiotyczne. — Stark musi się dowiedzieć, że masz słaby punkt. — Nie mam żadnego słabego punktu! — Wieśniaro, wytłumacz jej to. Stevie odwróciła wzrok. — Stevie? Westchnęła i w końcu na mnie spojrzała. — Jeśli uważasz, że istnieje choćby najmniejsza szansa, że Heath nawiedza Auroksa czy coś w tym stylu, to znaczy, że nie będziesz w stanie obiektywnie go ocenić. Coś o tym wiem. Gdybym straciła Rephaima, a potem zobaczyła go w jakimś innym facecie, choćby nawet wydawało się to idiotyczne,

pozwoliłabym temu facetowi się podejść. Kierowałabym się tym. Wskazała swoje serce. — A to zazwyczaj jest silniejsze od tego — Wskazała głowę. — Więc powiedz swojemu łucznikowi, co widziałaś — nalegała Afrodyta. Wkurzało mnie to jak diabli, ale musiałam im przyznać rację. — Dobrze. Powiem mu, choć to nie będzie przyjemne. — A ja powiem Dariusowi. — A ja Rephaimowi. — Niby po co?!! — wrzasnęłam. — Bo wojownicy z twojego otoczenia powinni to wiedzieć — wyjaśniła Afrodyta. — Dobrze — wycedziłam przez zęby. — Ale na tym koniec. Mam już dość tego, że wszyscy gadają o mnie i o moich problemach z facetami. — Cóż, Zo — powiedziała lekkim tonem Stevie, chwytając mnie pod rękę — faktycznie masz z nimi pewne problemy. — Tanatos też musi o tym wiedzieć — dodała Afrodyta, gdy szłyśmy w stronę gabinetu kapłanki. — Ma dar komunikacji ze Śmiercią. Na pewno rozumie duchy i tym podobne. — Może po prostu wyślijmy tę informację do „Tulsa World”, żeby Neferet mogła ją umieścić w swojej zafajdanej kolumnie? — wściekłam się. — Użyłaś prawie brzydkiego słowa. Uważaj, Zo. Jeszcze trochę i z ust wyleci ci „kurwa” — zakpiła Afrodyta. — One nie latają — zauważyła Stevie Rae. — Przyspieszyłam, praktycznie ciągnąc ją za sobą i zmuszając Afrodytę do truchtu, jeśli chciała za nami nadążyć. Nie słuchałam ich dyskusji na temat przekleństw, bo byłam zajęta zamartwianiem się. Zamartwiałam się szkołą. Zamartwiałam się zagadką Auroksa-Heatha. Zamartwiałam się koniecznością powiedzenia Starkowi o zagadce Auroksa-Heatha.

Na koniec zamartwiałam się swoim ściśniętym żołądkiem i prawdopodobieństwem dostania biegunki z nerwów. A bo to pierwszy raz?

ROZDZIAŁ ÓSMY Shaunee — Damien, ja chyba nie powinnam się zbliżać do stajni Lenobia miała ostatnio zbyt dużo do czynienia z ogniem. Shaunee przeniosła wzrok na Erin. Kiedy Zoey kazała wszystkim się rozejść, ta trójka pozostała razem, kombinując, gdzie najbardziej przydadzą się ich żywioły. — Słusznie — zgodził się chłopak. — Lepiej idź do stosu Smoka. Wkrótce będą cię tam potrzebować. Shaunee zwiesiła ramiona. — Wiem, choć ani trochę mnie to nie cieszy. — Po prostu połącz się ze swoim żywiołem, a reszta pójdzie jak z płatka — powiedziała Erin. Shaunee zamrugała zdziwiona nie tylko tym, że Erin w ogóle się odezwała—odkąd przestały być Bliźniaczkami, zdecydowanie unikała rozmów — ale także jej nonszalanckim tonem. Erin mówiła o podpaleniu ciała Smoka tak, jakby chodziło o zwykłe zapalenie zapałki. — Nic w pogrzebie Smoka nie pójdzie jak z płatka. Niezależnie od obecności żywiołu. — Przecież nie mówię, że to będzie jakaś totalna łatwizna — odparła Erin. Wyglądała na zagniewaną zresztą w ostatnich dniach wyglądała tak przez cały czas. — Chodzi mi o to, że kiedy naprawdę połączysz się z żywiołem, nie myślisz zbyt wiele o innych sprawach. Chyba że nie jesteś aż tak związana z ogniem.

— Bzdura — Shaunee też czuła narastający wewnątrz gniew.— Jestem równie mocno związana z ogniem jak ty z wodą. — Jak tam chcesz. — Erin wzruszyła ramionami. — Ja tylko chciałam pomóc. Ale już nie będę. — Odwróciła się w stronę Damiena, który spoglądał to na jedną, to na drugą, jakby nie wiedział czy ma wskoczyć pomiędzy nie, czy uciec jak najdalej. — Ja idę do stajni. Lenobia ucieszy się na widok wody, a ja nie mam problemu z używaniem swojego żywiołu. — Po tych słowach się oddaliła. — Czy ona zawsze taka była? — Shaunee usłyszała własny głos zadający pytanie, które dręczyło ją od kilku dni. — To znaczy jaka? — Bezwzględna. — Szczerze? — Tak. Czy Erin zawsze była taka bezwzględna? — Naprawdę trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, Shaunee — odparł Damien łagodnie, jakby ze wszystkich sił starał się jej nie zranić. — Po prostu powiedz prawdę. — Mówiąc szczerze, dopóki się nie pokłóciłyście, zasadniczo nie dało się ocenić, jaka jest każda z was z osobna. Nigdy nie znałem jednej bez drugiej. Dokańczałyście nawzajem swoje zdania. Byłyście jak dwie połówki całości. — Ale teraz już nie jesteśmy? — ponagliła go Shaunee, gdy się zawahał. — Nie. Teraz jest inaczej. Teraz jesteście oddzielnymi jednostkami. — Uśmiechnął się do niej. — Wyrażając to najprzymilniej: dla większości z nas stało się oczywiste, że tą, która posiada serce, jesteś ty. Shaunee spojrzała w ślad za oddalającą się Erin. — Zauważyłam to już wcześniej i nie dawało mi spokoju. Wiedziałam, że bywa złośliwą wredną plotkarą. Ale potrafiła też być zabawna i fajnie się z nią przebywało.

— Zabawna, ale zwykle kosztem innych — rzekł Damien. — I fajna, bo zgrywała się na kogoś, kto przyjaźni się tylko z wybrańcami. Shaunee spojrzała mu w oczy. — Wiem. Teraz to widzę. Przedtem widziałam tylko to, jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. A ja potrzebowałam najlepszej przyjaciółki. — A teraz? — zapytał. — Teraz potrzebuję polubić siebie, a nie mogę tego zrobić, będąc tylko połową osoby. Poza tym jestem zmęczona tym, że zawsze muszę mówić coś złośliwego, dowcipnego albo po prostu wrednego. — Pokręciła głową, sprawiając wrażenie smutnej i bardzo starej. — Nie chcę przez to powiedzieć, że Erin jest okropna. Tak naprawdę chcę, żeby była taka fajna, zabawna i świetna, jak mi się kiedyś wydawało. Po prostu sobie uświadomiłam, że beze mnie musi taka być albo nie. Ja nie mam z tym nic wspólnego. — Jesteś mądrzejsza, niż myślałem — przyznał Damien. — Ale nauka wciąż mi nie idzie. Uśmiechnął się. — Istnieją inne rodzaje mądrości. — Miło to słyszeć. — Hej, nie myśl o sobie tak źle. Jeśli się postarasz, może pójdzie ci lepiej. — Wiem, że dla ciebie wyniki w nauce są ważne, ale ja zadowolę się „innymi rodzajami mądrości” — oznajmiła i Damien się roześmiał. — Idę do stosu — dodała. — Może jak się tam trochę pokręcę, to będzie lepiej. — Dla ciebie czy dla wojowników? — Obojętne. I dla nich, i dla mnie. Nie wiem — westchnęła. — W takim razie przyjmę, że pomożesz i sobie, i im. A ja pokręcę się tu i ówdzie. Jak powietrze. Spróbuję zdmuchnąć trochę ciemności, która przylgnęła do tego miejsca. — Ty też ją czujesz?

Skinął głową. — Czuję złą energię. Zbyt wiele negatywnych rzeczy wydarzyło się tutaj w zbyt krótkim czasie. — Przekrzywił głowę i przyglądał się dziewczynie. — Teraz, gdy się lepiej zastanowiłem wcale nie uważam, że powinnaś się trzymać z dala od stajni. Ogień nie jest zły. Ty nie jesteś zła i Lenobia o tym wie. Pamiętasz, jak sprawiłaś, że kopyta koni się rozgrzały i mogliśmy na nich jechać w burzy lodowej? — Pamiętam. — Przywołanie tego wspomnienia odrobinę poprawiło jej nastrój. — W takim razie idź do stosu i pomóż przy nim, ale stajnię też odwiedź. Przypomnij wszystkim, że ogień może wiele zdziałać, nie tylko niszczyć. Liczy się to, jak nim rozporządzamy. — Chcesz powiedzieć, że liczy się sposób jego użycia? Damien uśmiechnął się od ucha do ucha. — No widzisz, mówiłem, że będą z ciebie ludzie. „Rozporządzać” to świetny przykład poszerzenia słownictwa. Oznacza „władać czymś, używać czegoś w określony sposób”. — Głowa mi pęka —jęknęła Shaunee, ale zaraz się zaśmiała. — Więc przyjdziesz do stajni? — Tak, później. Damien zaczął się oddalać, lecz nagle się cofnął i mocno uściskał Shaunee. — Cieszę się, że stałaś się oddzielną osobą. Jeśli potrzebujesz przyjaciela, jestem do dyspozycji — powiedział i szybkim krokiem odszedł w kierunku stajni. Shaunee zamrugała, by powstrzymać napływające do oczu łzy. — Ogniu — szepnęła, patrząc na kręcone brązowe włosy Damiena powiewające na wywoływanym przez niego samego wietrzyku — poślij mu iskierkę. Zasługuje na znalezienie fajnego faceta, który go uszczęśliwi, zwłaszcza że on sam zawsze tak bardzo się stara uszczęśliwiać innych.

Czując się lepiej niż w ciągu wielu minionych tygodni, odeszła w przeciwną stronę. Szła wolniej, z większym namaszczeniem niż Damien, ale już nie dlatego, że się bała. Nie cieszyła się, jak Erin, na myśl o stosie i pogrzebie. Nie potrafiła tak po prostu wyprzeć smutku i bólu. „I wcale nie chcę być zimna jak głaz, nawet gdybym dzięki temu miała nie cierpieć” — pomyślała. Skoncentrowała się, by pożyczyć sił od niewyczerpanego ciepła swego żywiołu. Dziękuję, Nyks. Spróbuję nim dobrze rozporządzać — myślała właśnie, gdy nagle w jej rozważa wdarł się głos nieśmiertelnego: — Nie podziękowałem ci. Podniosła głowę. Kalona stał przy dużym posągu Nyks znajdującym się przed szkolną świątynią. Miał na sobie dżinsy skórzaną kamizelkę bardzo przypominającą tę, którą zwykle nosił Smok, tyle że większą i z podłużnymi otworami na czarne skrzydła złożone teraz na plecach. Ponadto jego kamizelka nie miała na sobie insygniów bogini, ale trudno było Shaunee o tym myśleć, gdy nieśmiertelny wpatrywał się w nią swoimi nieziemskimi bursztynowymi oczami. „On jest niesamowicie, totalnie, nieludzko cudowny” — pomyślała, lecz szybko się otrząsnęła i skupiła na jego słowach. — Mnie? Za co? — Za podarowanie telefonu. Gdybym go nie miał, Stevie Rae nie mogłaby do mnie zadzwonić. Bez ciebie Rephaim byłby teraz martwy. Shaunee spojrzała na niego życzliwie i wzruszyła ramionami, nie wiedząc, dlaczego nagle tak się zdenerwowała. — Ale to ty przybyłeś na jej wezwanie. Równie dobrze mogłeś nie odebrać telefonu i do końca pozostać wrednym tatuśkiem. — Poniewczasie uświadomiła sobie, co powiedziała, i zamilkła jak rażona gromem. Zaległa długa niezręczna cisza.

— Masz rację — rzekł w końcu Kalona. — Nie byłem dla swych synów dobrym ojcem. I nadal nie dla wszystkich nim jestem. Spojrzała na niego, niezupełnie wiedząc, o co mu chodzi. Jego słowa zabrzmiały dziwnie. Mogła się spodziewać, że będzie smutny, poważny albo nawet wściekły, ale on zdawał się zaskoczony i nieco zakłopotany, jakby to, co mówił, dopiero w tym momencie przyszło mu do głowy. Żałowała, że nie widzi jego twarzy, lecz był teraz odwrócony w inną stronę: wpatrywał się w posąg Nyks. — Hm... — zaczęła, nie mając pojęcia, co właściwie powinna mu powiedzieć. — Twoje stosunki z Rephaimem się poprawiły więc może nie jest za późno, żeby zacząć lepiej traktować także pozostałych synów. Gdyby mój ojciec nagle się tu zjawił i chciał mieć ze mną coś wspólnego, przynajmniej dałbym mu szansę. — Nieśmiertelny odwrócił głowę i spojrzał na dziewczynę, a ona zdenerwowała się jeszcze bardziej, jakby te bursztynowe oczy zbyt wiele w niej dostrzegały. — Chcę powiedzieć, że nigdy nie jest za późno, by wszystko naprawić. — Naprawdę w to wierzysz? — Tak. Ostatnio coraz mocniej. — Chciała, żeby przestał się w nią wpatrywać. — To ile masz tych dzieci? Wzruszył ramionami, na moment unosząc lekko ogromne skrzydła. — Straciłem rachubę. — Może powinieneś się tego dowiedzieć. To będzie dobry początek stawania się porządnym ojcem. — Wiedzieć coś a zachowywać się w zgodzie z tą wiedzą to dwie różne rzeczy — zauważył Kalona. — Pewnie. Powiedziałam tylko, że będzie to dobry początek. — Shaunee wskazała głową posąg Nyks. — A to jest dobre miejsce, by zacząć. — Posąg bogini? Zmarszczyła brwi, już mniej onieśmielona jego spojrzeniem.

— Nie chodzi tylko o stanie przed posągiem. Spróbuj ją poprosić o... — Nie wszystkim udziela przebaczenia!!! — zagrzmiał Kalona. Shaunee zadrżała, ale przeniosła wzrok na boginię i była gotowa przysiąc, że widzi, jak Nyks unosi kąciki pięknych, pełnych marmurowych warg, uśmiechając się do niej. Nawet jeśli to było złudzenie, dało jej zastrzyk potrzebnej siły. — Nie zamierzałam powiedzieć „przebaczenie” — kora kontynuowała pospiesznie adeptka. — Chciałam powiedzieć „pomoc”. Spróbuj ją poprosić o pomoc. — Nie wysłucha mnie — rzekł Kalona tak cicho, że Shaunee ledwo go usłyszała. — Od eonów mnie nie słucha. — Ile razy w ciągu tych eonów prosiłeś ją o pomoc? — Ani razu — odparł. — Więc skąd wiesz, że cię nie słucha? Potrząsnął głową. — Czy ona cię do mnie przysłała, żebyś była moim sumieniem? Tym razem to Shaunee potrząsnęła głową, zaprzeczając gorliwie. — Nikt mnie do ciebie nie przysyłał, a bogini wie, że mam dość kłopotów z własnym sumieniem, więc za cholerę nie mogę robić za cudze. — Ja nie byłbym tego taki pewien, młoda adeptko... nie byłbym taki pewien — mruknął Kalona, po czym gwałtownie odwrócił się od niej, zrobił kilka długich szybkich kroków i wzniósł się w nocne niebo.

Rephaim Nie przeszkadzało mu aż tak bardzo, że inni uczniowie wciąż go unikają. Damien był miły, ale on był taki dla wszystkich, więc Rephaim nie miał pojęcia, czy zachowanie chłopaka ma cokolwiek wspólnego z jego osobą. Stark i Darius przynajmniej nie próbowali go zabić ani rozdzielić ze Stevie. Ostatnio Darius wydawał się nawet życzliwy. Pomógł Rephaimowi, gdy ten potknął się w autobusie wciąż osłabiony po ranach, z których uleczyła go magia. „Ojciec mnie uratował, a potem złożył ślubowanie wojownika Śmierci. Jednak mnie kocha i wybiera światłość zamiast ciemności”. Ta myśl wywołała uśmiech Rephaima, choć były Kruk Prześmiewca nie był aż tak naiwny i ufny, jak sądziła Stevie Rae i pozostali. Bardzo pragnął, by jego ojciec podążał ścieżką Nyks, ale też lepiej niż ktokolwiek z wyjątkiem samej bogini furię i przemoc, które przez wieki były codziennością Kulony. Samo istnienie Rephaima było dowodem na to, jak wielki ból potrafi sprawiać innym jego ojciec. Zwiesił ramiona. Znajdował się w pobliżu rozłupanego starego dębu, którego część wspierała się o mur, a część leżała na ziemi. Wnętrze grubego drzewa wyglądało, jakby poraził je piorun ciśnięty przez wściekłego boga. Rephaim wiedział lepiej, czyje to dzieło. Jego ojciec był nieśmiertelnym, lecz nie bogiem. Był wojownikiem. Upadłym wojownikiem. Dziwnie zaniepokojony chłopak odwrócił wzrok od wielkiej dziury pośrodku drzewa, usiadł na skraju powalonego pnia i przyglądał się grubym konarom opartym o wschodni mur. — Trzeba to naprawić — rzekł na głos, wypełniając nocną. ciszę brzmieniem ludzkiego głosu. — Mógłbym to zrobić razem ze Stevie Rae. Może w tym drzewie drzemie jeszcze jakieś życie. — Uśmiechnął się. — Czerwona uleczyła mnie, więc dlaczego nie

miałaby uleczyć drzewa? Drzewo milczało, lecz Rephaim doświadczał dziwnego déjà vu. Miał poczucie, że już kiedyś tu był — nie tylko podczas dni, które spędził w szkole. Był tu już wcześniej, z wiatrem w skrzydłach, wzywany przez lśniąco błękitne dzienne niebo. Zmarszczył brwi i pocierał skronie, czując narastający ból głowy. Czy przyleciał tu kiedyś za dnia, gdy był krukiem, ;i jego człowieczeństwo skrywało się tak głęboko, że wszystkie godziny zlewały się w jedną niewyraźną mieszankę widoków, dźwięków, zapachów? Jedyną odpowiedzią było pulsowanie w skroniach. Wokół niego wiatr poruszał powalonymi konarami, szeleszcząc nielicznymi uschłymi liśćmi, które wciąż trzymały się kurczowo starego drzewa. Przez chwilę Rephaim miał wrażenie, że dąb próbuje do niego przemówić, wyjawić mu swoje tajemnice. Przeniósł wzrok na wykrot i zobaczył cień, połamaną korę rozłupany pień, odsłonięte korzenie. Ziemia pod drzewem wyglądała, jakby zaczęła się zapadać, tworząc coś w rodzaju szybu. Rephaim zadrżał. Tam już kiedyś był szyb. Szyb, na którego dnie przez wieki tkwił uwięziony Kalona. Wspomnienie tamtych wieków i tamtej potwornej pół rzeczywistej egzystencji, wypełnionej gniewem, przemocą i samotnością, wciąż stanowiło część wielkiego ciężaru spoczywającego na barkach Rephaima. Bogini, wiem, że przebaczyłaś mi moją przeszłość, i zawsze będę ci za to wdzięczny. Czy jednak mogłabyś także nauczył mnie, jak mam w pełni przebaczyć sobie? Wiatr znów zaszemrał kojąco, jakby to bogini szeptała poprzez stare drzewo. — Uznam to za znak — rzekł Rephaim, przyciskając dłoń do kory. — Poproszę Stevie Rae, by mi pomogła naprawić zło, które cię zniszczyło. Wkrótce. Obiecuję ci, że niebawem tu wrócę. Gdy się oddalał, by dokończyć obchód muru, zdawało mu się, że słyszy głęboko pod drzewem jakieś szmery, i wyobraził sobie, że to stary dąb mu dziękuje.

Aurox Przechadzał się nerwowo, trzema krokami pokonując niewielką przestrzeń wydrążonego szybu pod rozłupanym dębem. W tę i z powrotem, w tę i z powrotem... Myślał, myślał, myślał... rozpaczliwie próbował coś wymyślić. Bolała go głowa. Wprawdzie nie roztrzaskał sobie czaszki, wpadając do dziury, ale nabił sobie porządnego guza i krwawił. Był głodny i spragniony. Trudno mu było odpoczywać we wnętrzu ziemi, choć jego ciało było zmęczone i potrzebowało snu, by dojść do siebie. Dlaczego sądził, że powrót do szkoły jest dobrym pomysłem? Dlaczego chciał się ukryć w miejscu, z którego pochodził zabity przez niego nauczyciel, w miejscu, gdzie wciąż przebywał chłopak, którego Aurox także próbował zabić? Ukrył twarz w dłoniach. „Nie ja! — miał ochotę krzyczeć. — Nie zabiłem Smoka Lankforda! Nie ja zaatakowałem Rephaima! Ja wybrałem inną przyszłość!” Ale jego wybór nie miał znaczenia. Aurox przemienił się w zwierzę siejące śmierć i zniszczenie. Przychodzenie do szkoły było głupotą. Podobnie jak wiara, że znajdzie tu swoje miejsce i będzie mógł czynić dobro. Dobro? Gdyby ktoś się dowiedział, że Aurox tu jest, zaatakowaniu by go uwięziono, może nawet zabito. Nikt by nie uwierzył w jego dobre intencje. On zaś wchłonąłby wściekłość tych, którzy go znaleźli, i przemienił się w byka. Nie potrafiłby nad tym zapanować. A wówczas Synowie Ereba otoczyliby go i zakończyli jego nieszczęsny żywot. „Już raz nad tym zapanowałem. Nie zaatakowałem Zoey” — uświadomił sobie. Czy jednak w ogóle otrzymałby szansę wyjaśnienia, że nie ma złych zamiarów? Czy miałby choć chwilą na sprawdzian kontroli nad sobą, na przekonanie się, że jest kimś więcej niż tylko bestią? Znów zaczął chodzić od ściany do ściany. Gdzie tam. Nikogo w Domu Nocy nie będą obchodziły jego zamiary. Nikt nie zobaczy niczego oprócz bestii.

Nawet Zoey? Zoey też go potępi? „Zoey zasłoniła cię przed wojownikami. To dzięki niej udało ci się uciec” — uspokoiło go wspomnienie słów babci Redbird. Zoey osłoniła go własnym ciałem. Uwierzyła, że Aurox zdoła powściągnąć drzemiącą w nim bestię i nie skrzywdzi jej. Babcia Zoey dała mu schronienie. Zoey nie może pragnąć jego śmierci. Ale inni owszem. Nie winił ich. Zasłużył na śmierć. To, że ostatnio zaczął coś czuć, że zapragnął innego życia, innego wyboru, nie zmieniało przeszłości. Przeszłości, w której czynił zło; w której wypełniał wszystkie rozkazy kapłanki. Neferet... Choć wymówił to imię bezgłośnie, jedynie w myślach, jego przerażonym ciałem wstrząsnął dreszcz. Drzemiąca w nim bestia pragnęła do niej wrócić. Drzemie w nim bestia pragnęła jej służyć. — Jestem kimś więcej! — Otaczająca go ziemia wchłonęła słowa, tłumiąc w nim człowieczeństwo. Rozpaczliwie chwycił się powykręcanego korzenia i próbował się wspiąć na powierzchnię. „Trzeba to naprawić” — dobiegły skądś słowa. Aurox zamarł. Rozpoznał głos Rephaima. A więc babcia mówiła prawdę chłopak przeżył. Niewidzialny ciężar na barkach Auroksa odrobinę zelżał. Jedna śmierć mniej obciążała jego sumienie. Przykucnął, wytężając słuch, by się dowiedzieć, z kim rozmawia Rephaim. Nie wyczuwał gniewu. Gdyby tamten wiedział, że jego prześladowca jest tak blisko, z pewnością targałoby nim pragnienie zemsty, prawda? Czas wlókł się jak żółw. Wiatr przybrał na sile, szarpiąc uschniętymi liśćmi rozłupanego drzewa w górze. Aurox wychwytywał pojedyncze słowa: zrobić... drzewa... Czerwona uleczyła.. Wszystkie wypowiadane głosem Rephaima, bez złości, jakby po prostu myślał na głos. A potem wiatr przyniósł modlitwę chłopaka: „Bogini, wiem, że przebaczyłaś mi moją przeszłość, i zawsze będę ci za to wdzięczny. Czy jednak mogłabyś także

nauczyć mnie, jak mam w pełni przebaczyć sobie?” Aurox wstrzymał oddech. Rephaim prosił boginię, by mu pomogła przebaczyć sobie. Dlaczego? Pocierał pulsujące skronie, wytężając umysł. Kapłanka rzadko się do niego odzywała. Robiła to jedynie wtedy, gdy kazała mu popełnić akt przemocy. Odzywała się jednak do samej siebie, gdy był w zasięgu jej słów, jakby nie wierzyła, że może ją usłyszeć i sam wyciągnąć wnioski. Co wiedział o Rephaimie? Że to syn nieśmiertelnego Kalony skazany przez boginię na to, by być chłopakiem w nocy, a krukiem za dnia. Skazany? Przecież Rephaim przed chwilą się modlił. Powiedział, że bogini mu przebaczyła. Z całą pewnością nie mogła jednocześnie przebaczyć i ukarać. Potem Aurox ze zdumieniem przypominał sobie kruka, który krakał na niego tak głośno, że rozproszył jego uwagę, przez to wpadł do szybu. Czy to mógł być Rephaim? Zamarł w napięciu, przygotowały na konfrontację, która zdawała mu się nieunikniona. „Obiecuję ci, że niebawem tu wrócę” — dotarły do szybu kolejne słowa Rephaima. Chłopak odchodził, choć nie na długo. Aurox oparł się o ścianę szybu, oddychając z ulgą. Ciało go bolało, a umysł pracował intensywnie. Pewnie było jedynie, że nie może pozostać w tej dziurze. Czy bogini Rephaima, ta, która mu przebaczyła, przywiodła go tutaj? A jeśli tak, to czy chciała pokazać Auroksowi perspektywę odkupienia czy zemsty? Czy powinien się ujawnić, być może oddać do dyspozycji Zoey, i przyjąć na siebie wszystkie pisane mu konsekwencje? A jeśli bestia znów nim zawładnie i tym razem Aurox nie zdoła nad nią zapanować? Może powinien uciec? Albo pójść do kapłanki i zażądać odpowiedzi na swoje pytania?

— Nic nie wiem — szepnął do siebie. —Nic nie wiem... Pochylił głowę przytłoczony ciężarem zamętu i tęsknoty. Nieśmiało poszedł za przykładem Rephaima i posłał bogini własną modlitwę. Była prosta i szczera, a do tego była pierwszą modlitwą w życiu Auroksa. Nyks, jeśli naprawdę jesteś boginią, która przebacza, pomóż mi, proszę... proszę...

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Zoey — Trzeba powstrzymać Neferet! — rzuciła bez wstępów! Tanatos. — Wreszcie jakaś dobra wiadomość — stwierdziła Afrodyta. — Więc jak? Cała Najwyższa Rada przyjedzie tu, żeby zdementować te brednie, które wygłosiła na konferencji, czy możemy się spodziewać tylko Duantii? — Nie mogę się doczekać chwili, kiedy ludzie usłyszą prawdę o niej — powiedziała Stevie równie wkurzonym tonem, nie dając Tanatos czasu na odpowiedź. — Jestem diabelnie zmęczona patrzeniem, jak ta krowa się uśmiecha, trzepocze rzęsami i wmawia wszystkim, że jest słodką idiotką. — Neferet nie tylko się uśmiecha ,i trzepocze rzęsami — odparła ponuro Tanatos. — Używa daru bogini do manipulowania i krzywdzenia innych. Nawet wampiry ulegają jej czarowi, a ludzie są wobec niego całkiem bezradni. — Co znaczy, że Najwyższa Rada musi podnieść tyłki i coś w tej sprawie zrobić — powiedziałam. — Chciałabym, żeby to było takie proste — rzekła Tanatos. Poczułam skurcz żołądka. Miałam złe przeczucia, a one prawie zawsze się sprawdzały. — Jak to? Dlaczego to nie ma być proste? — zapytałam. — Najwyższa Rada nie chce wplątywać ludzi w sprawy wampirów — odparła.

— Ale Neferet już ich wplątała — zauważyłam. — Właśnie. Chcą zamknąć oborę po tym, jak krowy uciekły — dodała Stevie. — Ta franca zabiła mamę Zoey! — Afrodyta pokręciła głową z niedowierzaniem. — Chcesz nam powiedzieć, że Najwyższa Rada zamierza to tak po prostu zignorować i pozwolić, żeby to morderstwo i szkalowanie nas wszystkich uszło jej płazem? — A co Rada miałaby zrobić? Ujawnić, że Neferet jest morderczynią? — Tak — odparłam zadowolona, że sprawiam wrażenie twardej i dojrzałej kobiety, a nie przerażonej dwunastolatki, choć tak naprawdę czułam się bardziej jak ta ostatnia. — Wiem, że jest nieśmiertelna i potężna, ale zabiła moją mamę. — Nie mamy na to dowodów — odrzekła cicho Tanatos. — Pierdoły! — zdenerwowała się Afrodyta. — Widzieliśmy to wszyscy! — W rytuale ujawniającym uruchomionym przez czar śmierci. Żadnego z nich nie można powtórzyć. Wszystkie pięć żywiołów całkowicie obmyło ziemię z tego aktu przemocy. — Wzięła ślub z ciemnością — spierała się Afrodyta. — Nie tylko sprzymierzyła się ze złem, ale prawdopodobnie robi z nim różne świństwa. — Bleee —jęknęłyśmy jednocześnie Stevie i ja. — Ludzie nigdy by nie uwierzyli, nawet gdyby zobaczyli to na własne oczy. — Obróciłyśmy się i spojrzałyśmy na Shaylin, do tej pory stojącą w milczeniu i przyglądającą się naszej czwórce z czymś, co wyglądało na oszołomienie czy nawet trans. Głos miała spokojny. Owszem, była zdenerwowana, ale uniosła dumnie brodę i zrobiła taką minę jak zawsze, gdy zamierzała się przy czymś uprzeć. — Co ty, do cholery, o tym wiesz i dlaczego się odzywasz? naskoczyła na nią Afrodyta. — Miesiąc temu byłam człowiekiem. Ludzie nie ufają wampirskiej magii. — Shaylin bez mrugnięcia okiem wpatrywała

się w Afrodytę. — Ty już zbyt długo przebywasz wśród niej. Całkowicie zatraciłaś perspektywę. — A ty całkowicie zatraciłaś rozum — warknęła Afrodyty nadymając się jak purchawka. — Znów się spieracie jak dzieci. — Tanatos nie podniosła głosu, ale jej słowa przerwały kłótnię, nim dziewczyny zdążyły się sobie rzucić do oczu. — One nie chcą się spierać — powiedziałam w ciszy, która nagle zaległa. — Żadna z nas tego nie chce. Jesteśmy jednak sfrustrowane i oczekujemy od ciebie oraz od Najwyższej Rady zrobienia czegoś, czegokolwiek, co pomoże nam w walce z Neferet. — Pozwól, że pokażę ci prawdę o tym, kim jesteśmy, a wtedy może lepiej zrozumiesz, na czym polegałaby wojna, w którą twoim zdaniem mamy wciągnąć ludzi. — Tanatos uniosła prawą rękę i wyciągnęła ją przed siebie wierzchem do góry na wysokości piersi. Odetchnęła głęboko i lewą ręką zamieszała w powietrzu nad nastawioną dłonią. — Oto świat! — rzekła nabrzmiałym mocą hipnotyzującym głosem. Wpatrywałam się w jej dłoń, na której zaczynał się tworzyć maleńki globus. Był niesamowity — w niczym nie przypominał tych nudnych globusów, których używają nauczyciele historii jako zbieraczy kurzu. Wyglądał, jakby był wykonany z czarnego dymu. Woda pluskała i falowała. Onyksowe kontynenty formowały się na naszych oczach. — O jeny! — wykrzyknęła Stevie Rae. — Jaki piękny! — W istocie — przyznała Tanatos. — A teraz zobaczcie, kim my jesteśmy w tym świecie! Machnęła na globus palcami lewej ręki, jakby go spryskiwała wodą. Cała nasza czwórka jęknęła z zachwytu na widok pojawiających się iskierek, które zapełniły onyksowe lądy maleńkimi diamentami. — Cudne — wyjąkałam. — To prawdziwe diamenty? — zainteresowała się Afrodyta, podchodząc bliżej.

— Nie, moda wieszczko. To dusze. Dusze wampirów. Nasze. — Ale jest ich tak mało! Oczywiście w porównaniu z resztą globusa, która jest całkowicie pogrążona w ciemności — zauważyła Shaylin. Zmarszczyłam brwi i podeszłam bliżej, stając obok Afrodyty. Shaylin miała rację. Światełka zajmowały tylko maleńki fragment ogromnej Ziemi. Gapiłam się bez końca, przenosząc wzrok z jednej gromady światełek na kolejną: Wenecja, Isle of Skye, jakieś miejsce znajdujące się prawdopodobnie w Niemczech. Garstka diamentów we Francji, kilka plamek w Kanadzie i kilka kolejnych w Stanach — trochę więcej, ale wciąż mało. —- To Australia? —- zapytała Stevie. Spojrzałam na drugą połowę globusa i zauważyłam kolejną gromadkę iskier. —- Tak — odparła Tanatos. — I Nowa Zelandia. —- A to Japonia, prawda? — Shaylin wskazała maleńką jasną plamkę. —- Owszem — przytaknęła Tanatos. —- Ameryka ma mniej diamentów, niż powinna — zauważyła Afrodyta. Zamiast odpowiedzieć, kapłanka spojrzała mi w oczy. Odwróciłam wzrok i jeszcze raz przyjrzałam się globusowi. Powoli obeszłam Tanatos dookoła, żałując, że tak słabo uważałam na geografii. Gdy ukończyłam obchód, odwzajemniłam spojrzenie najwyższej kapłanki. —- Jest nas za mało — powiedziałam. —- Niestety masz całkowitą rację. Jesteśmy błyskotliwi, potężni i olśniewający, ale nieliczni. —- Więc nawet gdybyśmy zdołali sprawić, że ludzie by nas wysłuchali, jednocześnie otworzylibyśmy im do naszego świata drzwi, które lepiej pozostawić zamknięte — dokończyła Afrodyta spokojnie, dojrzale i wyjątkowo niewrednie jak na siebie. Zaczęliby uważać, że ich zasady odnoszą się także do nas

i że muszą nam je narzucić, a to by oznaczało wygaszanie szych światełek. — Ujęłaś to prosto, ale trafnie. — Tanatos klasnęła i globus zniknął w chmurze połyskującego dymu. — Więc co mamy robić? Nie możemy tak po prostu pozwolić Neferet ściemniać. Ona nie poprzestanie na konferencji prasowej, komisji i kolumnie w gazecie. Pragnie śmierci i zniszczenia! Do jasnej ciasnej, ona poślubiła ciemność! — wykrzyknęła Stevie. — Musimy zwalczyć jej ogień swoim — powiedziała Shaylin. — Zamiast używać jakichś gównianych nietrafionych przenośni, po prostu powiedz, o co ci chodzi, do cholery! — ochrzaniła ją Afrodyta. — O to, że skoro Neferet wciąga ludzi, to i my powinniśmy, Ale na własnych zasadach — powiedziała Shaylin, bezgłośnie dodając słowo „franco”, lecz Afrodyta i tym razem postanowiła ja zignorować, więc na szczęście tego nie zauważyła. — Zaciekawiłaś mnie, Shaylin. Dlaczego postanowiłaś towarzyszyć dwóm kapłankom i wieszczce? — zapytała niezbyt uprzejmie Tanatos. Dwie kapłanki i wieszczka milczały. Osobiście byłam ciekawa, jak Shaylin poradzi sobie z Tanatos. Miałam nadzieję, że Stevie milczy z tego samego powodu. Rozumowanie Afrodyty już znałam. Shaylin podsumowała ją jednym trafnym słowem: franca. Drobna czerwona adeptka uniosła dumnie głowę i zrobiła wyjątkowo upartą minę. — Przyszłam z nimi, bo chciałam cię zapytać o swój dar, a one się zgodziły. — Urwała, zerknęła na Afrodytę i uściśliła: — To znaczy dwie z nich się zgodziły. — Jakim darem obdarzyła cię Nyks, adeptko? — Prawdziwym widzeniem. A przynajmniej tak sądzę. — Spojrzała niespokojnie na Stevie Rae, a potem na mnie. — Prawda?

— My też tak sądzimy — powiedziałam. — Fakt. Przynajmniej tak uważa Damien na podstawie tego, co wyczytał, a on prawie zawsze ma rację — dodała Stevie. — Powiedziała, że Neferet ma kolor oczu martwej ryby. Co każe mi przypuszczać, że to coś więcej niż zwykła choroba psychiczna albo lekkie opóźnienie w rozwoju — rzekła ku mojemu uczeniu Afrodyta. — Widzisz aurę? — zapytała Tanatos, przyglądając się Shaylin jakby patrzyła przez mikroskop na rzadki okaz fauny. — Widzę kolory — odparła dziewczyna. — Nie wiem, jak to nazwać. Do czasu... do czasu Naznaczenia byłam niewidoma. Straciłam wzrok, mając pięć lat. A tu nagle fiuuu! Za jednym zamachem dorobiłam się czerwonego półksiężyca na czole, odzyskałam wzrok i zaczęłam widzieć kolory. Mnóstwo kolorów. Dzięki nim wiem wiele o ludziach. Na przykład jak tylko po raz pierwszy zobaczyłam Neferet, wiedziałam, że jest zgniła w środku, chociaż na zewnątrz była piękna. — Widziałam, jak zaciska dłonie za plecami, by zachować spokój pod bacznym spojrzeniem najwyższej kapłanki. — W ten sam sposób dowiedziałam się, że Erik Night to zasadniczo dobry chłopak, choć słaby. Zawsze wybiera łatwiejszą drogę. Twój kolor jest czarny, ile nie matowy. Jest głęboki, bogaty w odcienie i poprzecinany małymi złotymi błyskawicami. — Westchnęła. — Moim zdaniem oznacza to, że jesteś bardzo stara, mądra i potężna, ale masz także bardzo wybuchową naturę, nad którą panujesz. Przez większość czasu. Tanatos uniosła kąciki ust. — Mów dalej. Shaylin zerknęła szybko na Stevie, po czym znów przeniosła wzrok na najwyższą kapłankę. — Kolory Stevie Rae są jak fajerwerki. To każe mi myśleć, że jest najmilszą i najszczęśliwszą osobą, jaką w życiu spotkałam. — Od razu widać, że nie miałaś okazji poznać Jacka — powiedziała Stevie, uśmiechając się smutno. — Ale dzięki. To, co powiedziałaś, było naprawdę miłe.

— Wcale nie chciałam być miła. Po prostu mówię prawdę — Przeniosła wzrok na Afrodytę. — Przynajmniej przez większość czasu. Afrodyta prychnęła. Czekałam, aż Shaylin dojdzie do mnie i powie Tanatos, I moje kolory pociemniały, bo strasznie się czymś przejmuję, ale ona w ogóle mnie pominęła. Po prostu kiwnęła lekko głowę jakby podjęła jakąś decyzję, i dokończyła: — Dlatego tu przyszłam. Potrzebuję twojej rady w sprawie wykorzystania tego daru i chcę się dowiedzieć prawdy o nim. Chyba właśnie w tym momencie nabrałam dla niej szacunku. Tanatos nie była jakąś tam najwyższą kapłanką. Była członkinią Najwyższej Rady Wampirów i miała dar komunikacji ze Śmiercią. Powiedzmy sobie szczerze: była groźna. Bardzo groźna. A ta drobna, ważąca mniej niż pięćdziesiąt kilo Shaylin, która została adeptką niecały miesiąc temu, postanowiła nie udzielać jej żadnych informacji o moich prywatnych sprawach. Nie powiedziała nawet o migoczącym ciepłym płomyczku wewnątrz Afrodyty. Do tego potrzeba było odwagi — mnóstwa odwagi. Spojrzałam na zaciśnięte dłonie Shaylin i zobaczyłam, palce jej zbielały. Wiedziałam, jak się czuje. Ja też musiałam stawić czoło potężnej kapłance wkrótce po swoim Naznaczeniu. Zbliżyłam się do Shaylin. — Nie wiem, jak się nazywa to, co ona widzi, ale uważam, że ma dar. Zgadzam się z Damienem. Sądzę, że to dar prawdziwego widzenia. — Wszystkie tak sądzimy — poparła mnie Stevie Rae. — Pomożesz mi? — zapytała Shaylin. I wtedy Tanatos mnie zaskoczyła. Nie powiedziała ani słowa. Odwróciła się, podeszła do swego biurka i patrzyła w dół, jakby odpowiedź na pytanie Shaylin była zapisana w wielkim kalendarzu, którego używała jako podkładki. Stała tak z pochyloną głową idiotycznie długo. Zdążyłam dojść do wniosku, że i ja muszę zacisnąć dłonie za plecami, żeby nie wyłamywać

sobie palców, nim kapłanka wreszcie się odwróciła i spojrzała na nią. — Shaylin, udzielam ci tej samej odpowiedzi, której udzieliłam Zoey, Stevie i Afrodycie. — Usłyszałam, jak Afrodyta mamrocze, że nie pamięta, aby zadawała jej jakieś pieprzone pytanie, ale Tantos kontynuowała: — Każda z was otrzymała od bogini niezwykły dar i jest to wielkie szczęście, bo będziemy potrzebować wszystkich mocy światłości, by walczyć z ciemnością. — Chciałaś chyba powiedzieć: by pokonać ciemność — poprawiła ją Stevie. Znałam odpowiedź Tantos, nim ją wypowiedziała. — Ciemności nie można całkowicie pokonać. Można tylko z nią walczyć i demaskować ją za pomocą miłości, światłości i prawdy. — Znowu skazani na porażkę... — mruknęła Afrodyta. — Wyznaczę każdej z was zadanie pozwalające na ćwiczenie waszych darów. Pierwsze jest przeznaczone dla ciebie, wieszczko — zwróciła się do Tantos do Afrodyty, która westchnęła ciężko. — Otrzymałaś od Nyks wizję przed konferencją prasową Neferet? — Nie. — Afrodyta wydawała się zaskoczona pytaniem. — Od mniej więcej tygodnia nie miałam żadnej. — Więc jaki z ciebie pożytek, wieszczko? — zapytała Tantos zimno, niemal okrutnie. Afrodyta zbladła jak ściana, a potem poczerwieniała jak burak. — Kim ty jesteś, żeby kwestionować mój dar? Nie jesteś boginią. Nie muszę się tłumaczyć tobie, tylko jej! — Istotnie. — Twarz Tantos złagodniała. — W takim razie tłumacz się jej. Słuchaj jej. Wypatruj jej znaków i sygnałów. Twoje wizje z czasem stawały się coraz trudniejsze i bardziej bolesne prawda? Afrodyta skinęła sztywno głową.

— Może to dlatego, że bogini chce, abyś ćwiczyła dar także w inny sposób. Zrobiłaś to już raz przed obliczem Najwyższej Rady, pamiętasz? — Pewnie, że pamiętam. Dzięki temu dowiedziałam się, że dusze Kalony i Zoey opuściły ich ciała. — Ale nie potrzebowałaś do tego wizji. — Nie. — W takim razie już rozumiesz — rzekła Tanatos i obróciła się w stronę Stevie. — Jesteś najmłodszą kapłanką, jaką spotkałam w życiu, a żyję już bardzo długo. Jesteś pierwszą czerwoną najwyższą kapłanką w historii naszej rasy Masz potężny dar komunikacji z ziemią. — Taaak — mruknęła przeciągle Stevie, dając do zrozumienia, że czeka na puentę. — Twoim zadaniem jest ćwiczenie się w kierowaniu. Stanowczo zbyt często zdajesz się na Zoey. Czerp siłę od ziemi zacznij się zachowywać jak przystało na najwyższą kapłankę. — Nie dając Stevie szansy na odpowiedź, przeszyła Shaylin spojrzeniem czarnych oczu. — Jeśli masz zdolność prawdziwego widzenia, wartość twego daru zależy od twojej wartości. Nie trwoń go na drobiazgi i zazdrość. — Po to tu przyszłam — odparła pospiesznie Shaylin. — Żeby się dowiedzieć, jak go używać. — To ty, adeptko, musisz dorosnąć do tego daru i nauczyć się nim władać. Twoim zadaniem jest badanie osób, które cię otaczają. O wynikach melduj swojej najwyższej kapłance. Stevie Rae wykorzysta moc swego żywiołu i rozwijające się zdolności kierownicze, by cię poprowadzić. — Nie wiem... — zaczęła Stevie, ale Tanatos jej przerwała. — I nigdy nie będziesz wiedzieć. Niczego. Niczego ważnego. Jeśli nie zaakceptujesz odpowiedzialności, jaką niesie ze sobą rola najwyższej kapłanki. Naucz się polegać na sobie, żeby inni czuli, że mogą polegać na tobie. Stevie zamknęła usta i pokiwała głową, wyglądając, jakby miała dwanaście lat i była dokładnym przeciwieństwem

najwyższej kapłanki. Nie zdążyłam jednak nic jej powiedzieć, bo Tantos w końcu zbombardowała mnie torpedami swoich oczu. — Korzystaj z kamienia proroczego. — Słucham? — zdziwiłam się. — Boisz się go — kontynuowała, jakbym w ogóle się nie odezwała. — Prawdę mówiąc, w dzisiejszych czasach powinnaś się bać wszystkiego. Współczesny świat powinien przerażać nas wszystkie. Ale strach nie zwalnia z odpowiedzialności. Posiadasz stary magiczny artefakt, który jest ci posłuszny. Używaj go. — Jak? W jakim celu? — wybąkałam. — Kamień proroczy, prawdziwe widzenie, zdolność wieszczenia, zdolności przywódcze... wszystkie te dary są bezużyteczne, jeśli same nie zaczniecie sobie odpowiadać na pytania. Twierdzicie, że nie jesteście kłótliwymi dzieciakami? Udowodnijcie to! Odmaszerować. — Odwróciła się do nas plecami i podeszła do biurka. Wszystkie cztery odruchowo ruszyłyśmy w przeciwną stronę — do drzwi. — Zapalę o północy stos Smoka. Bądźcie na uroczystości. Zaraz po niej potrzebuję was i reszty kręgu w holu szkoły. Zwołałam własną konferencję prasową. — Jej słowa uderzyły w nas jak niewidzialna ściana. Zatrzymałyśmy się, obróciły i patrzyłyśmy na nią cielęcym wzrokiem. Próbowałam przełknąć ślinę, choć gardło miałam suche jak pieprz. — Przecież mówiłaś, że nie możemy podważać wiarygodności Neferet przed ludźmi, więc po co ta konferencja? — Będziemy kontynuować w dobrej woli to, co Neferet rozpoczęła jedynie w celu wywołania chaosu i konfliktu. Kapłanka dała ludziom szansę zatrudnienia w szkole. Ogłosimy więc, że choć z żalem przyjęliśmy wieść ojej odejściu, podania o pracę nadal są mile widziane. Będziemy się uśmiechać. Będziemy życzliwi i otwarci. Obecny na konferencji James Stark będzie czarujący, przystojny i niegroźny.

— Chcesz im wmówić, że Neferet jest po prostu sfrustrowaną byłą pracownicą szkoły? — zapytała Afrodyta. — To genialne! — I normalne — dodałam. — Ludzie to kupią— stwierdziła Shaylin. — Hej, jeśli naprawdę mamy być normalni i ludzcy, to musimy urządzić targi pracy — powiedziała Stevie, a my wbiłyśmy w nią głupkowate spojrzenia. — Mów dalej — zachęciła ją Tanatos. — Jak sobie to w obrażasz, kapłanko? — Moje liceum na koniec roku szkolnego organizowało targi pracy dla maturzystów. Wyglądało to trochę jak dzień otwartych drzwi w szkole, z ohydnym sokiem, pieczonymi ciasteczkami i tak dalej, tyle że przyjeżdżały firmy z Tulsy i Oklahoma City, a nawet z Dallas, żeby przyjmować podania o pracę i umawiać maturzystów na spotkania, a myśmy się tylko gapili i żal o wali, że jesteśmy w młodszych klasach. — Stevie uśmiechnęła się zawstydzona i wzruszyła ramionami. — Pewnie przyszło mi to do głowy dlatego, że przez Naznaczenie straciłam okazję. — Szczerze mówiąc, to całkiem ciekawy pomysł. — Tanatos znów mnie zaskoczyła. — Wspomnimy na konferencji o tym, że chcemy zorganizować targi pracy. — Dwa ostatnie słowa wymówiła tak, jakby były w obcym języku. — Jeśli to mają być prawdziwe drzwi otwarte, będziemy potrzebowali większej liczby osób. Może zaprosimy siostry z Kociej Budy i zorganizujemy zbiórkę na bezdomne koty? Ludziom z Tulsy mogłoby się to spodobać — dodała Stevie. — No i uznaliby to za normalne — wtrąciła Afrodyta. — Imprezy charytatywne są normalne i przyciągają ludzi z grubymi portfelami. — Świetne spostrzeżenie — przyznała Tanatos. — Moja babcia może pomóc w koordynacji z Kocią Budą. Przyjaźni się z siostrą Mary Angelą, która jest tam dyrektorką — powiedziałam.

Tanatos przytaknęła. — W takim razie zadzwonię do Sylvii i zapytam, czy czuje się na siłach koordynować to, co nazwiemy wieczorem otwartych drzwi i targami pracy dla Tulsy Obecność twojej babci oraz sióstr zakonnych uspokoi sytuację i sprawi, że ludzie poczują się jak w domu. — Moja mama może upiec tonę ciastek z wiórkami czekoladowymi i i je przywieźć — zaproponowała Stevie. — W takim razie ją zaproś. Wierzę w ciebie, podobnie jak Nyks Nie zawiedź żadnej z nas. A teraz już naprawdę odmaszerować! Wyszłyśmy z gabinetu Tanatos, rozmawiając o konferencji prasowej, o otwartych drzwiach i o tym, jak to dobrze, że mamy Plan. Dopiero po jakimś czasie uświadomiłam sobie, że nie podziałam ani słowa o sprawie Auroksa-Heatha...

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Shaunee Synowie Ereba posępnie zrzucali drewno na stos dla Smoka. Shaunee robiła co w jej mocy, żeby im pomóc. Po samym dotyku potrafiła ocenić, jak dobrze będzie się paliło drewno, więc wskazywała najsuchsze bele i deski, a także pokazywała, jak odpowiednio je rozmieścić, by ogień płonął mocno i szybko wszystko pożerał. Próbowała ich pocieszać, mówiąc, że wykonują świetną robotę i że Smok byłby z nich dumny, ale oni słysząc to, jeszcze bardziej cichli i posępnieli. Nawet Darius milczał i zachowywał się niemal jak obcy. Dopiero kiedy pojawiła się Afrodyta, zarzucając grzywą i tradycyjnie bez żenady kłapiąc ozorem, nastrój odrobinę się poprawił. — Przystojniaku, a pamiętasz ten wykład, który dał ci Smok, kiedy zacząłeś się ze mną spotykać? — Mrugnęła do kilku innych wojowników. — Stephen, Conner i Westin na pewno pamiętają. Czy to nie wy musieliście razem z nim brać dodatkowe lekcje, kiedy Smok się dowiedział, że Darius zadaje się z adeptką? — Przy ostatnich słowach zniżyła głos, dziwnie upodabniając go do głosu Mistrza Szermierki. Wojownicy zdołali się uśmiechnąć. — Przez trzy dni z rzędu każdy z nas po kolei musiał walczyć z twoim chłopaczkiem.

— Lepiej uważaj, Conner — mruknął Darius. — Chłopaczkiem to ja nie jestem już od dziesiątków lat. Conner parsknął śmiechem. — Właśnie dlatego Smok tak się zdenerwował. Afrodyta uśmiechnęła się zalotnie i pogłaskała gruby biceps Dariusa. — Chciał cię wymęczyć, żebyś nie miał dość energii na zadawanie się ze mną. — Do tego potrzeba by armii wampirów — rzekł Darius. Tym razem roześmiał się Stephen. — Serio? To dlatego Anastasia musiała interweniować? Afrodyta uniosła jasne brwi. — Interweniować? Jak to? Nic mi o tym nie mówiłeś, przystojniaku. — Musiało mi umknąć, bo byłem zbyt zajęty zadawaniem z tobą, ślicznotko. — Ha! — zakpił Westin. — Nie ma mowy, żeby któryś z nas mógł zapomnieć, jak Anastasia z rozwianym włosem naskakuje na Smoka i sztorcuje go, żeby się nie znęcał nad biednym młodym Dariusem. Shaunee nie zdołała powstrzymać śmiechu. — Naprawdę powiedziała, że znęca się nad Dariusem? Conner, wysoki, jasnowłosy i niemal równie gorący jak żywioł Shaunee, przytaknął. — Pewnie! Nawet zwróciła się do niego per „Bryan” i przypomniała mu, że gdyby ona sto lat wcześniej nie zaczęła się zadawać z adeptem, jego życie byłoby znacznie mniej ciekawe. — Znałem Smoka Lankforda przez pięćdziesiąt lat — rzekł Stephen. — Nigdy nie widziałem, żeby pokonał go inny wojownik, a Anastasia potrafiła go powstrzymać jednym spojrzeniem. — Dobrze, że znów są razem — rzekł Darius. — Bez niej nie był sobą—przyznał Westin. — Doskonale to rozumiem. — Darius uniósł dłoń Afrodyty i ucałował ją delikatnie.

— Naprawdę widzieliście, jak się spotykają? — Tak — odparli jednocześnie Darius, Afrodyta i Shauit — Znów jest szczęśliwy — dodała Shaunee. — Ona umarła pierwsza, ale zaczekała na niego — powiedziała działa Afrodyta. Uśmiechała się do Dariusa, ale Shaunee widziała w jej oczach łzy. — Zginęła śmiercią wojownika — rzekł Westin. — Smok też — dodał Darius. — Musimy dziś o tym pamiętać — powiedziała Shaunee. — Pamiętać o ich radości, ślubowaniu i o tym, że wciąż łączy ich miłość. — Zawsze miłość — rzekł cicho Darius, dotykając policzka Afrodyty. — Zawsze miłość — powtórzyła, po czym uniosła brew. — Chyba że jest się zbyt zmęczonym. — Ha! Więc Anastasia miała rację! Znęcaliśmy się nad biednym młodym Dariusem. — Stephen i pozostali wojownicy parsknęli śmiechem. Darius splunął, a Afrodyta zawtórowała jego kolegom. Shaunee oddaliła się od rosnącego stosu i otaczających go osób. Ogniu, ogrzej tę iskiereczkę radości, którą Afrodyta zdołała w nich rozpalić. Pomóż wojownikom pamiętać, że Smok i Anastasia są razem i są szczęśliwi. Poczuła, jak wokół niej narasta żar, który następnie otacza zgromadzonych, niewidoczny dla oka i niemal niewyczuwalny dla kogoś, kto nie ma daru komunikacji z ogniem, a jednak użyteczny. Shaunee wierzyła, że udało jej się pomóc. Odeszła, czując się już nieco mniej okropnie. Wiedziała, że musi iść do stajni, ale bynajmniej nie pałała chęcią ujrzenia zniszczeń dokonanych przez jej żywioł. „To nie ja nim rozporządzałam” — wbijała sobie do głowy. Mimo to szła powoli, okrężną drogą przez dziedziniec z uroczą fontanną pośrodku. Stamtąd zamierzała pójść boczną ścieżką mijającą parking i prowadzącą raczej do hali sportowej, a nie do samej stajni.

Najpierw usłyszała wodę, a dopiero potem głos Erin. Nie zamierzała się ukrywać i podsłuchiwać. Cofnęła się w cień wyłącznie dlatego, że chciała uniknąć sceny z przyjaciółką, a nie po to, by ją szpiegować. Potem usłyszała drugi głos. Początkowo go nie rozpoznała, bo mówił cicho. Rozpoznała jedynie zalotny śmiech Erin. Zastanawiała się właśnie, czy ciekawość to to samo co wścibstwo, gdy drugi głos odezwał się głośniej, a ona uświadomiła sobie, że chłopakiem, do którego tak zalotnie śmieje się Erin, jest Dallas. Poczuła ucisk w żołądku i podkradła się bliżej. — No przecież mówię. Ciągle o tobie myślę, dziewczyno. Wiesz co się dzieje, gdy woda spotyka się z prądem? Shaunee stała w całkowitym bezruchu, pragnąc, by Erin nazwała Dallasa palantem i kazała mu wracać do wstrętnej Nicole, gdzie jego miejsce, ale ku swemu przerażeniu usłyszała flirciarską odpowiedź przyjaciółki. — Błyskawice. Woda i prąd tworzą błyskawice. Brzmi fantastycznie. — Bo jest fantastyczne. Ty jesteś fantastyczna. Jesteś jak sauna, dziewczyno. Albo jak łaźnia parowa, w której chciałbym wziąć kąpiel. Shaunee musiała mocno zacisnąć usta, żeby nie jęknąć „..bleee!” i nie zrobić tego, co powinna zrobić Erin: nie nazwać Dallasa palantem. Jak ona może chcieć mieć z nim cokolwiek wspólnego? Przecież to skończony dupek! Nienawidzi Stevie Rae i Zoey! Stevie mówiła, że próbował ją zabić! Na pewno Erin tylko go podpuszcza, żeby za chwilę dać mu w pysk i pokazać, gdzie jego miejsce. Shaunee czekała, ale się nie doczekała. Nie słysząc nic, podkradła się jeszcze bliżej. Erin pewnie sobie poszła. Przewróciła oczami i odeszła, nie zadając sobie nawet trudu powiedzenia Dallasowi, żeby się wypchał. Myliła się. I to jak! Erin stała oparta o fontannę cała zalana wodą, która spływała jej po włosach, ubraniu, ciele. Dallas wpatrywał się w

nią, jakby od wieków nic nie jadł, a ona była krwistym stekiem. Erin uniosła ręce nad głowę, dzięki czemu do piersi przywarła jej mokra i całkowicie teraz przejrzysta koszulka. — Nadaję się na Miss Mokrego Podkoszulka? — zapytała zmysłowym głosem i zakręciła biodrami, aż cycki jej podskoczyły. — Nie masz konkurencji. To najbardziej seksowna rzecz jaką w życiu widziałem. -— Pokażę ci coś lepszego — powiedziała Erin i jednym ruchem zdarła z siebie przemoczoną koszulkę, a potem rozpięła koronkowy stanik. Dallas oddychał tak ciężko, że nawet Shaunee go słyszała Oblizał wargi. — Masz rację. To jest lepsze. — A to? — Włożyła kciuki za pasek kraciastej spódniczki i zsunęła ją, uśmiechając się do Dallasa, który nie mógł oderwać wzroku od jej stringów. — Co powiesz na zdjęcie reszty? — zapytał głębokim głosem, przybliżając się do niej. — Brzmi nieźle. Lubię nie mieć na sobie nic oprócz wody. — Erin zdjęła stringi i została jedynie w butach od Christiana Louboutina. Przesunęła dłońmi po mokrym ciele. — Chcesz się zamoczyć razem ze mną? — Chcę nie tylko tego — odparł. — Dziewczyno, otworzę przed tobą nowy świat! — Jestem gotowa — powiedziała jedwabistym głosem, nie przestając się obmacywać. — Jestem cholernie zmęczona nudnym światem, w którym dotąd żyłam. — Błyskawice, dziewczyno! Wywołajmy burzę, zróbmy zmiany! — Dawaj!—rzuciła. Przysunął się do niej i wtopili się w siebie tak mocno, że Shaunee nie musiała się obawiać, iż ją usłyszą, kiedy uciekała, czując mdłości i nie mogąc powstrzymać łez.

Zoey — Jeśli nie macie nic przeciwko temu, skoczę do biblioteki. Damien mówił, że jak dobrze poszukam, mogę znaleźć w sekcji naukowej stare księgi na temat prawdziwego widzenia. On pewnie jest lepszy w wyszukiwaniu, ale ja jestem uparta — powiedziała Shaylin. — Jeśli coś tam jest, w końcu to znajdę. — Nie ma sprawy — odparłam, a Stevie wzruszyła ramionami. — Spoko. Shaylin zaczęła się oddalać, ale przystanęła. — Dzięki, że zabrałyście mnie ze sobą do Tantos. I że wysłuchałyście tego, co tam mówiłam. I jeszcze raz przepraszam za to, co powiedziałam wcześniej o Afrodycie. — Nie mnie powinnaś za to przepraszać — zauważyłam. — Wiem, ale myślę, że tylko ty mnie wysłuchasz — mruknęła Shaylin, spoglądając za oddalającą się Afrodytą. — Ona też cię wysłucha, choć niezbyt dokładnie — powiedziała Stevie. — Dobrze ci poszło z Tantos, Shaylin. Podoba mi się to, co mówisz o kolorach poszczególnych osób. Myślę, że powinnaś się wsłuchiwać w swój instynkt. — Tak? — zapytała zdyszana Kramisha, podbiegając do nas. — Moim zdaniem przez instynkt można się wpakować w niezłe gówno. „To największe niedopowiedzenie roku” — pomyślałam. — Co jest? — zapytała Stevie. — Czerwoni adepci Dallasa. Udają, że chcą pomóc w sprzątaniu stajni. Stevie zmarszczyła brwi. Ja przygryzłam wargę. Kramisha skrzyżowała ramiona i przytupywała. — Czy pomaganie jest czymś złym? — przerwała niezręczną ciszę Shaylin. — Dallas i jego grupa są, hm... — zaczęłam, usiłując wymyślić zdanie nie zawierające słów, których za wszelką cenę chciałam uniknąć.

— ...bandą palantów — dokończyła Kramisha. — Może próbują się zmienić — podsunęła Shaylin. — Bandą kłamliwych palantów — poprawiła się Kram i — Nie ufamy im — wyjaśniłam. — I mamy ku temu wiele powodów — dodała Stevie — Ale wiecie co? Mam pomysł. Tanatos mówiła, że muszę się ćwiczyć w zarządzaniu, a Shaylin ma trenować prawdziwe widzenie, więc może połączymy obie te rzeczy? — Wyprostowała się i jej głos ze słodkiego i dziewczęcego zmienił się w głos znacznie pewniejszej i starszej kobiety. — Shaylin, do biblioteki możesz iść później. Na razie chodź ze mną do stajni. Chcę żebyś się przyjrzała kolorom czerwonych adeptów i powiedziała mu którzy są najbardziej niebezpieczni. — Tak jest, kapłanko! — odparła Shaylin. — Nie musisz nazywać mnie kapłanką — powiedziała szybko Stevie, odzyskując swój zwykły głos. — Wystarczy, że pozwalasz mi się rządzić. — Aż tak się nie rządzisz — zauważyła Kramisha. — W każdym razie się staram. — Stevie westchnęła i zerknęła na mnie, a ja wyszczerzyłam zęby. — Jak chcesz, możesz mi rozkazywać. Spojrzała na mnie, jakby chciała powiedzieć: „Daj spokój!" — Jeśli kiedyś spróbuję, możesz mnie nazwać parówką i kazać mi się zatrzasnąć w bułce z musztardą. Zaśmiałam się. — Cóż, jeśli nie jestem wam potrzebna, chciałabym spędzić trochę czasu w samotności i zastanowić się nad działaniem kamienia proroczego. Niedługo dołączę do was w stajni. Jeśli zobaczycie Starka, powiedzcie mu, że wszystko w porządku i że wkrótce przyjdę. — Spoko loko — odparła Stevie. Patrzyłam, jak odchodzą. Słyszałam, jak Kramisha pyta Shaylin o swój kolor, i nim ta zdążyła odpowiedzieć, zaczęła nawijać, że tylko nie pomarańczowy, bo pomarańczowego nienawidzi jak psa. Shaylin wyglądała na skonsternowaną, ale

zaciekawioną, Stevie wyglądała na zamyśloną i zdeterminowaną, jakby próbowała odzwierciedlić na zewnątrz zdolności przywódcze, nad którymi pracowała wewnątrz. A ja? Gdybym spojrzała w lustro, pewnie zobaczyłabym zdołowaną i zmęczoną Zoey z rzęsami posklejanymi od tuszy i rozczochranymi włosami. Chciałam pójść z przyjaciółkami i pomóc im w sprzątaniu stajni. Chciałam znaleźć Starka, żeby potrzymał mnie za rękę i podokuczał mi na temat ciągłego zamartwiania się i wklepywania w Google objawów chorobowych. A przede wszystkim chciałam zapomnieć o tym durnym kamieniu proroczym, który miałam na szyi, i skupić się na czymś bardziej sensownym — na przykład na wrednych czerwonych adeptach albo na zadaniu domowym. Wiedziałam jednak, że Tanatos ma rację. Będziemy potrzebowali wszystkich swoich darów, by mieć szansę choćby na oddalenie od siebie ciemności. Zamiast pójść za tamtą trójką, odeszłam więc w przeciwnym kierunku. Pozbyłam się | umysłu wszystkich zbędnych myśli i zdałam się na intuicję. Kiedy stało się jasne, dokąd prowadzą mnie nogi, szepnęłam: Duchu, proszę, przybądź do mnie. Pomóż mi się nie bać. Żywioł z którym czułam się najbardziej związana, ukoił mój lęk, toteż kiedy znalazłam się przed roztrzaskanym starym dębem, moje emocje wydawały się owinięte miękkim ciepłym kocem. Potrzebowałam ducha. To miejsce mnie przerażało. Tutaj zabito profesor Nolan i omal nie zabito Stevie Rae. Tutaj Kalona wyrwał się spod ziemi, a Jack — biedny słodki Jack — zginął magicznie. A teraz instynkt mnie tu przywiódł. Co gorsza kamień proroczy zaczął emitować ciepło. „Świetnie — pomyślałam. — Kramisha miała rację: podążanie za instynktem może cię wpakować w niezłe gówno”. Westchnęłam i przyznałam, że instynkt się nie mylił: jeśli w Domu Nocy ukrywała się prastara magia, to miejsce było dla niej idealne. Sgiach mówiła, że stara magia jest potężna, a także nieprzewidywalna i niebezpieczna. Pamiętałam, jak mi

tłumaczyła, że sposób, w jaki się przejawia, ma wiele wspólnego z kapłanką, która go przywołuje. Co to oznaczało dla mnie? Jaką kapłanką się stawałam'' Westchnęłam. Skołowaną, beznadziejną i niewyspaną. „Ale z potencjałem” — podpowiedział mój umysł. „I ze zbyt małą wiedzą” — skontrowałam. „Musisz uwierzyć w siebie” — zaszemrał wiatr. „Muszę najpierw przestać wszystko psuć” — odparłam. „Musisz zawierzyć bogini”. To zakończyło moją wewnętrzną bitwę. Wierzę w ciebie, Nyks. I zawsze będę wierzyła. Zdecydowanym ruchem wyjęłam spod bluzki kamień proroczy, wzięli głęboki oddech, uniosłam kamień i przez dziurkę przypominającą otwór w kole ratunkowym spojrzałam na połamane zniszczone drzewo. Przez moment nic się nie działo. Patrzyłam i patrzyłam, a drzewo wciąż było tylko starym rozłupanym drzewem. Zaczęłam się uspokajać i —jak to zwykle bywa — właśnie wtedy rozpętało się piekło. Ze środka roztrzaskanego pnia wyłonił się ohydny wir cieni. W jego wnętrzu widziałam straszne stworzenia o powykręcanych ciałach, z potwornymi plamami na skórze, jakby gniły od jakiejś obrzydliwej zarazy Zamiast oczu miały głębokie oczodoły. Usta zaszyte. Cuchnęły jak stara padlina i zatkany kibelek razem wzięte. Zakrztusiłam się i chyba wydałam odgłos rzygania, bo wszystkie naraz obróciły w moją stronę swoje bezokie twarze i wyciągnęły długie szkieletowate palce. — Nie! Stop! Nie czerpałam już pociechy z żywiołu ducha. Sparaliżował mnie strach. I wtedy w środku wiru rozbłysło nagle piękne światło koloru księżyca w pełni, które całkowicie spaliło ohydne kreatury i odrzuciło mnie do tyłu, aż upadłam na tyłek, opuszczając kamień i tracąc więź z dawną magią. Zamrugałam, zaczerpnęłam tchu i drzewo znów stało się drzewem — starym i trochę przerażającym,

ale jednak zwyczajnym i rozłupanym. Nie troszcząc się o rozkazy Tantos ani samej Śmierci, pozbierałam się z ziemi i uciekłam. — Nie jestem stuknięta. To moje życie jest stuknięte. Nie ja. — powtarzałam jak mantrę, spazmatycznie łapiąc oddech i rozpaczliwie szukając normalności, koncentracji albo choćby odrobiny spokoju, ale serce waliło mi tak mocno, że dudniło w uszach, a powietrza w płucach wciąż było za mało. „Atak serca — pomyślałam. — Nie znosiłam tego poziomu szaleństwa i dostałam ataku serca”. Potem pomyślałam, że może brak tchu i mocne bicie serca wynikają z tego, iż wciąż biegnę — i właśnie wtedy znajome silne ręce pochwyciły mnie i gwałtownie zatrzymały. Padłam w ramiona Starka jak jakaś smarkula, tak roztrzęsiona, że aż dzwoniły mi zęby. — Co? Co się stało? Kto cię goni? — pytał Stark, wciąż przygarniając mnie do piersi, a jednocześnie obracając tak, by móc spojrzeć w ciemność za moimi plecami. Objęłam go i poczułam, że ma przewieszony przez ramię łuk i kołczan. Był zwarty i gotowy. Jego obecność mnie uspokajała, choć wciąż byłam przerażona. Spazmatycznie zaczerpnęłam tchu i potrząsnęłam głową. — Nie, nic mi nie jest, nic mi nie jest. Odsunął mnie na długość ręki i zlustrował całe moje ciało w poszukiwaniu obrażeń. — Co się stało? Co cię tak przestraszyło? Przed kim uciekasz jak wariatka? Zmarszczyłam brwi. — Tylko nie wariatka. — No, tak to wyglądało. A to — przycisnął palec do mojego serca — omal nie wyskoczyło ci z piersi. — Stara magia. Zrobił wielkie oczy. — Byk?

— Nie, nic z tych rzeczy. Spojrzałam przez kamień czy na drzewo. Wiesz, na to przy wschodnim murze. — Po co, do cholery? — Bo Tanatos kazała mi ćwiczyć z tym głupim kamień na wypadek gdyby miał się okazać przydatny w walce z Neferet. — I zobaczyłaś coś, co zaczęło cię gonić? — No nie... Tak... Tak jakby. Zobaczyłam jakieś okropne istoty wewnątrz czegoś, co wyglądało jak tornado i wyłoniło się z wnętrza drzewa. Stark, to były najobrzydliwsze stwory jakie widziałam w życiu. I śmierdziały. Potwornie. Omal się nie porzygałam. Zakrztusiłam się, a wtedy mnie zauważyły, ale nim zdążyły coś zrobić, spaliło je jasne światło. — Urwałam starając się myśleć mimo paniki. — To światło trochę przypominało świetlne pociski Sookie z Czystej krwi. Myślisz, że też mogę być wróżką? — Nie. Opanuj się, Zo. Czysta krew to fikcja, a my żyjemy w prawdziwym świecie. Co się stało po tym świetle? — Nie wiem. Uciekłam. — Rozejrzałam się wokół i odkryłam, że przebiegłam kawał drogi wzdłuż muru i jestem prawie przy stajni.:— Ale daleko dobiegłam! — No i? — No i nic. Złapałeś mnie. Na boginię, myślałam, że mam atak serca! — Po prostu się przestraszyłaś. Tylko tyle? Znowu zmarszczyłam brwi. Głos miał łagodny, ale na jego twarzy malowało się zdenerwowanie, jakby nie mógł się zdecydować, czy ma mną potrząsnąć, czy mnie pocałować. — Owszem — odparłam.— Bardzo się przestraszyłam Trzymające mnie kurczowo ramiona rozluźniły się i przytuliły mnie kojąco. Stark zrobił długi wydech, który zakończył się śmiechem. — Przeraziłaś mnie na śmierć, Zo. — Wybacz — wymamrotałam z ustami przy jego piersi, znów otaczając go ramionami i przyciskając do siebie. — Dzięki, że mnie znalazłeś i byłeś przygotowany do natychmiastowej

odsieczy. — Nie musisz mi dziękować. Jestem twoim wojownikiem. Twoim strażnikiem. Ratowanie ciebie jest moją pracą, nawet jeśli na ogól sama radzisz sobie z tym całkiem nieźle. Odsunęłam się, by spojrzeć mu w oczy. — Ja jestem pracą? Uniósł kąciki ust w bezczelnym półuśmiechu. — Pełnoetatową. Bez ubezpieczenia i prawa do urlopu. — Serio? — No dobra. Nie. — Uśmiechnął się szerzej. — Pamiętam, że raz dostałem zwolnienie, kiedy strzała mnie poparzyła, a drugi raz, kiedy mnie pociął pewien szalony Szkot. Więc odwołuję to, co powiedziałem. Mam ubezpieczenie, tylko że kiepskie. — Zwalniam cię ze skutkiem natychmiastowym! — Spoliczkowałabym go, gdyby mi się chciało wyplątywać z jego objęć. — Nie możesz mnie zwolnić. Podpisałem umowę do końca życia. — Uśmiech zniknął mu z ust, ale pozostał w oczach. — Jesteś moją kapłanką, moją królową, moją mo bann ri. Nigdy cię nie opuszczę. Zawsze będę cię chronił. Kocham cię, Zoey Redbird. — Pochylił się i pocałował mnie tak czule, że szczerość jego oddania odbiła się echem głęboko w mojej duszy. — Ja też cię kocham — powiedziałam. — I wiesz, że nie musisz być zazdrosny o nieżyjącego faceta, prawda? Dotknął mojego policzka. — Wiem. Przepraszam za ostatnią noc. — Nie ma sprawy. Nawiasem mówiąc... jest coś, co powinieneś wiedzieć. — Co? Wzięłam głęboki oddech i wypaliłam: — Ostatniej nocy pod koniec rytuału spojrzałam na Auroksa przez kamień proroczy i zobaczyłam Heatha. Dlatego nie pozwoliłam tobie i Dariusowi go skrzywdzić.

Poczułam, że napięcie Starka wraca do poziomu, który prywatnie oznaczałam jako: „Alarm! Niebezpieczeństwo!”. — To dlatego wołałaś Heatha przez sen? — Wydawał się bardziej zraniony niż zły. — Nie. Tak. Nie wiem! Mówiłam prawdę. Nie pamiętam co mi się śniło. Możliwe jednak, że był to Heath, skoro wcześniej zobaczyłam go w Auroksie. — Ten byk nie jest Heathem! Jak mogło ci to w przyjść do głowy? — To mi nie przyszło do głowy. Ja to zobaczyłam. — Zoey, musi istnieć jakieś wytłumaczenie tego, co widziałaś. — Cofnął się o krok. Moje dłonie zsunęły się z jego ramion. — Dlatego Tanatos chce, żebym ćwiczyła patrzenie przez kamień. Mam rozpracować, jak to działa. — Teraz, kiedy wypuścił mnie z objęć, czułam się zziębnięta i samotna. — Przepraszam, Stark. Nie chciałam zobaczyć Heatha w Auroksie. Nie chcę widzieć, mówić ani robić nic, co by cię zraniło. Nigdy. — Mrugałam jak opętana, żeby nie wybuchnąć rzewnym łkaniem. Stark przeczesał dłonią włosy. — Zo, nie płacz, proszę. — Nie płaczę — powiedziałam, kończąc zdławionym szlochem i ocierając wierzchem dłoni łzę, która zdołała się jakoś wydostać. Stark sięgnął do kieszeni dżinsów i wyjął zmiętą chusteczkę. Zrobił krok w moją stronę i otarł drugą łzę, która podążyła za pierwszą. Potem ucałował mnie łagodnie, podał mi chusteczkę i znów mnie objął. — Nie martw się, Zo. Pogodziłem się z Heathem w Zaświatach. Chciałbym go znowu zobaczyć. — Serio? — Musiałam się wyplątać z jego ramion, by wydmuchać nos. — No tak. Chciałbym go zobaczyć, choć mniej bym się cieszył, gdybyś ty go zobaczyła. — Jego szczerość wywołała uśmiechy na twarzach nas obojga. — I wiem, że nie chciałaś mnie

zranić. Ale ten byk nie może być Heathem, Zo. — Stark, kiedy tylko po raz pierwszy zobaczyłam Auroksie, od razu wiedziałam, że ma coś wspólnego ze starą magią. Czułam się przy nim cholernie dziwacznie. —Nie miałam najmniejszej ochoty mu o tym mówić, ale zasługiwał na całkowitą uczciwość. — Nic dziwnego. W końcu jest sługą ciemności! Jasne, że to stara magia. Został stworzony z najpotworniejszej potworności. Neferet złożyła w ofierze twoją mamę, żeby go powołać do życia. Byłbym zaskoczony, gdybyś nie czuła się przy nim dziwacznie. Westchnęłam przeciągle. — Faktycznie, brzmi to rozsądnie. — Założę się, że jeśli wspólnie się nad tym zastanowimy, dowiemy się, dlaczego kamień pokazał Heatha. — Przygryzłam wargę, więc Stark kontynuował, jakby głośno myślał: — Pomyśl, Zo,co jeszcze widziałaś przez kamień? — Hm... na Skye widziałam te stare duszki uosabiające żywioły. — Czy przypominały to, co zobaczyłaś dzisiaj? Wzdrygnęłam się. — Nie, ani trochę. Duszki żywiołów były nieziemskie, tajemnicze i dziwne, ale w dobrym znaczeniu tych słów. To, co dziś zobaczyłam, było groteskowe i przerażające. — W porządku. A oprócz tego, co zobaczyłaś dziś przy drzewie i zeszłej nocy podczas rytuału, czy kamień proroczy pokazał ci coś jeszcze, odkąd wróciliśmy z Włoch? Spojrzałam mu w oczy. — Tak. Ciebie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Zoey — Mnie? To nie ma sensu, Zo — rzekł Stark. — Wiem, wiem. Przepraszam. To było trochę tak, jakbym cię szpiegowała, bo spałeś, ale zrobiłam to tylko dlatego, że miałeś taki niespokojny sen. Zresztą to wyszło trochę przez przypadek, więc nigdy ci o tym nie wspominałam, a teraz może to brzmieć, jakbym sobie wszystko wymyśliła — tłumaczyłam się pospiesznie. — Zoey, ja potrafię podsłuchiwać twoje emocje. Jeśli uważasz, że patrzenie na mnie, gdy śpię, przypomina szpiegowanie, to co powiedzieć o tym, co ja robię? Poza tym masz rację. Sypiałem naprawdę fatalnie. Nie winię cię, że chciałaś mnie przebadać kamieniem. Po prostu mi powiedz, co zobaczyłaś. — Nad tobą był jakiś cień. Pomyślałam, że wygląda jak widmo wojownika. Otworzyłeś dłoń i pojawił się w niej miecz strażnika. Wtedy widmo go chwyciło, a miecz zmienił się we włócznię. Chyba zakrwawioną. Przestraszyłam się, więc wezwałam ducha, a on przegnał cień. Obudziłeś się i... — Poczułam na twarzy falę gorąca. — No, kochaliśmy się i zapomniałam o tym wszystkim. — Zo, miło mi słyszeć, że jestem dobry w łóżku i tak dalej, ale mimo wszystko jak mogłaś zapomnieć, że widziałaś unoszącego się nade mną widmowego faceta z włócznią?

— Przysięgam, Stark. Zaraz potem wpakowaliśmy się w to całe szambo, które się rozpętało w Domu Nocy. Miałam kupę roboty! — Skrzyżowałam ramiona i patrzyłam na niego spode łba. — Poza tym nie całkiem o tym zapomniałam. Powiedziałam Lenobii o widmie. — Świetnie. Powiedziałaś nauczycielce, a samemu zainteresowanemu nie. — Teraz już wiesz. — No i co Lenobia na to? — Powiedziała, żebym miała oczy otwarte w prawdziwym świecie, zamiast gapić się przez kamień. I to właśnie robiłam do zeszłej nocy, kiedy znów użyłam kamienia i zobaczyłam Heatha. odparłam. — Spójrz na mnie przez kamień jeszcze raz. — Teraz? — Teraz. — Dobra. — Uniosłam kamień proroczy, wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na Starka. — No i? Jak wyglądam? — Jakbyś był nadąsany. — I? — I denerwujący. — Nic więcej? — Może dość przystojny. Ale tylko może. — Schowałam kamień z powrotem pod bluzkę. — Wyglądasz w stu procentach jak ty. Zresztą nie sądziłam, że zobaczę coś innego. Kamień nie był gorący. — Robi się gorący? — Tak, czasami. — Przygryzłam wargę w zamyśleniu. — Właśnie dlatego za pierwszym razem spojrzałam na ciebie przez niego. Był ciepły. — A gdy patrzyłaś na Auroksa? — zapytał Stark. — Wtedy nie, ale wiedziałam, że muszę spojrzeć. Czułam się, jakby coś mnie do tego popychało — odpowiedziałam. — Poza tym wcześniej kamień rozgrzewał się w obecności Auroksa.

— Zasrana stara magia — mruknął Stark. — Jak ona mnie wkurza! Powinna istnieć chociaż jakaś instrukcja do niej, ale nie. — Może zadzwonić do Sgiach? W końcu to ona dała mi kamień. Zajmuje się starą magią. Może udzieli mi jakichś wskazówek. Stark prychnął drwiąco. — Nie prosiłaś jej o to na Skye? — Prosiłam — przyznałam. — O ile dobrze pamiętam, nie dała ci żadnych konkretnych odpowiedzi. — Dobrze pamiętasz. Powiedziała, że jej zdaniem jedyna stara magia, jaka jeszcze pozostała na ziemi, znajduje się na Skye. — Myliła się — rzekł Stark. — Najwyraźniej. — Wiesz, co myślę? Otoczył mnie ramieniem, a ja oparłam głowę na jego piersi i objęłam go ręką w pasie. — Że jestem stuknięta? Wyszczerzył się i pocałował mnie w czoło. — Nie jesteś stuknięta. Jesteś kompletnie szalona. Totalnie. Ale ja lubię ludzi, którzy mają totalnie narąbane. — Gadasz jak Stevie Rae. — Uśmiechnęliśmy się do siebie znów spokojni, pełni ufności, poświęcenia i wiary w siebie nawzajem. — Więc co chciałeś powiedzieć? Co myślisz? — Że dość już mam decydowania o tym, co chcę zrobić, na podstawie słów innych osób. Zwłaszcza dorosłych, które serwują nam zagadki albo wrzucają nas w środek jakiejś gównianej burzy, nie oferując żadnej pomocy — powiedział. — Wiem, co masz na myśli. Czuję to samo, odkąd Neferet straciła rozum, a nikt oprócz mnie o tym nie wiedział. — Więc spróbujmy sami rozpracować tę starą magię. Zo, masz dar komunikacji ze wszystkimi pięcioma żywiołami. Nikt nie pamięta, kiedy ostatnio to się zdarzyło. Jesteś innym rodzajem adeptki, innym rodzajem najwyższej kapłanki. Jesteś wojowniczą królową, a ja jestem twoim strażnikiem. Razem poradzimy sobie

ze wszystkim. — Uśmiechnął się zawadiacko. — Poradziliśmy sobie nawet z Zaświatami. — Jeśli nie liczyć twojej śmierci — przypomniałam mu. — Drobiazg. Wszystko się dobrze skończyło. Przytuliłam go mocno. — Nawet lepiej niż dobrze. Pocałował mnie, a ja czerpałam siłę z jego smaku, dotyku miłości. Może miał rację. Może razem poradzimy sobie ze wszystkim. Westchnęłam radośnie i umościłam się w jego ramionach. — Chodźmy do stajni. — Zrobił ruch brodą w kierunku pobliskiego budynku. — Chyba powinniśmy. Jestem pewna, że spotkamy tam Erin. Nawet stąd wszystko tam wygląda na mokre. — Szczerze mówiąc, dość dawno jej nie widziałem. — Stark wzruszył ramionami. — Może tylko masz takie wrażenie, bo stajnia w gruncie rzeczy nie jest tak zniszczona, jak nam się wydawało. Większość szkód spowodował dym, a spłonęło tylko trochę siana i jeden boks. — Ale Persefonie nic się nie stało? — Spletliśmy palce i ruszyliśmy wolno w stronę stajni, muskając się ramionami i biodrami. — Tak. Wszystkie konie są zdrowe. Tylko z Bonnie jest problem. Bardzo nerwowo się zachowuje. Lenobia umieściła ją w boksie razem z Mujaji, żeby się uspokoiła. Podobno dobrze się rozumieją. Nawiasem mówiąc, paru adeptów twierdzi, że widzieli, jak Lenobia całuje Travisa, zanim zabrała go karetka — rzekł Stark. Zrobiłam wielkie oczy. — Serio? Niech no tylko Afrodyta i Stevie to usłyszą! Stark zachichotał. — Stevie już wie. Od Kramishy, która rozpowiada to na prawo i lewo. -— Szturchnął mnie ramieniem. — Spędzając tyle czasu przy tym drzewie, przegapiłaś parę niezłych tek.

Spojrzałam na niego zdziwiona. — Tyle czasu? Przecież byłam tam tylko chwilkę! Zatrzymał się. — Jak myślisz, która jest teraz godzina? Wzruszyłam ramionami. — Bo ja wiem? Nie patrzyłam na komórkę, ale u Tantos byłyśmy o wpół do ósmej i spędziłyśmy tam nie więcej niż pół godziny, więc teraz będzie góra wpół do dziewiątej. — Zoey, jest wpół do dwunastej. Ledwo przyjdziemy do stajni, a już trzeba będzie wyruszyć na ceremonię pogrzebową Smoka. Zmroziło mnie. — Stark, umknęły mi trzy godziny! — Owszem. I nie podoba mi się to. Przysięgnij, że nie będziesz więcej patrzeć przez ten cholerny kamień pod moją nieobecność. Byłam zbyt przerażona, by się z nim spierać. — Nie ma sprawy. Przysięgam. Nie będę patrzeć przez to cholerstwo pod twoją nieobecność. Rozluźnił się i pocałował mnie. — Dzięki, Zo. Coś, co potrafi kraść ci czas, nie jest dobro — powiedział, trzy ostatnie słowa wymawiając ze szczególnym naciskiem. — Sgiach mówiła, że stara magia może być dobru lub zła, ale nie obchodzi mnie, z którą mamy do czynienia, skoro zabiera coś bez pytania. — Wiem, wiem. — Ruszyliśmy w dalszą drogę, lecz ściskałam go mocno za rękę. — Nic dziwnego, że się czułam, jakbym zaraz miała dostać ataku serca. Stałam tam i gapiłam się na te obrzydliwe śmierdzące kreatury godzinami! —Zadrżałam. — Spokojnie. Rozpracujemy tę gównianą starą magię. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Ścisnął moją rękę, a ja odpowiedziałam tym samym. Chciałam mu wierzyć. Na pewno wierzyłam w niego — w jego siłę i miłość. Martwiło mnie co innego: ta obca magia, w której środku tkwiła ciemność, co rusz zakradająca się i porywająca

najbliższe mi osoby. Myślałam właśnie o tym, jak bardzo nie chcę stracić nikogo więcej gdy poczułam, że ten durny kamień znów się rozgrzewka. Przystanęłam i zatrzymałam Starka, przyciskając dłoń do serca, na którym spoczywał kamień. — Co jest? — zapytał Stark. — Rozgrzewa się. — Czemu? — Nie mam pojęcia. Miałeś mi pomagać w rozpracowaniu tego, pamiętasz? — Pewnie. Dobra. Damy radę. — Zaczął się rozglądać. — No to rozpracowujmy. — Jak? — Właśnie się zastanawiam — powiedział. Westchnęłam i też próbowałam się zastanowić. Zatrzymali my się pod jednym z wysokich drzew niedaleko wschodniej ściany stajni. Zerknęłam szybko w górę w obawie przed czającymi się gdzieś tam istotami bez oczu i z zaszytymi ustami, ale nic nie zobaczyłam. Wokół panował całkowity spokój. Potrafiłam myśleć jedynie o tym, że nie ma o czym myśleć. Z wnętrza stajni dobiegały nas głosy i dźwięki jakiegoś pracującego sprzętu, którego pewnie używano do usuwania gruzu. Potem zza naszych pleców dobiegł odgłos innego zbliżającego się silnika. — Dziwne — powiedział Stark, spoglądając ponad moim ramieniem. — Taksówki raczej tu nie przyjeżdżają. Podążyłam za jego wzrokiem i zobaczyłam zdezelowany bordowy samochód z kanciastymi czarnymi literami „TAXI” na boku. Stark miał rację. Taksówka była w Domu Nocy wyjątkowo dziwacznym widokiem. Zresztą Tulsa w ogóle nie słynie z usług taksówkowych. Co nigdy specjalnie mnie nie martwiło, bo zabytkowa kolejka na kółkach jeżdżąca po centrum i tak jest fajniejsza.

W tym momencie z bocznego wyjścia stajni wybiegła Lenobia. Dopadła do taksówki, otworzyła tylne drzwi i pomogli wysiąść wysokiemu zabandażowanemu kowbojowi. Taksówka odjechała, a Travis i Lenobia stali i gapili się na siebie. Kamień proroczy tak się rozgrzał, jakby zaraz miał mi wypalić dziurę w bluzce. Wyciągnęłam go i trzymałam z dala od skóry. Nic jednak nie mówiłam, bo wraz ze Starkiem byłam całkowicie pochłonięta wpatrywaniem się w Travisa i Lenobią. Stali dość daleko od nas, ale i tak miałam wrażenie, że naruszamy ich prywatność. Co wcale mi nie przeszkadzało gapić się nadal. Aż wreszcie zrozumiałam. Szturchnęłam Starka. — Kamień niesamowicie się rozgrzał, gdy tylko Travis wysiadł z taksówki — powiedziałam cicho. Stark przeniósł wzrok z Travisa i Lenobii na kamień, a potem na mnie. Zdecydowanym gestem położył mi rękę na ramieniu. — Zrób to. Spójrz na niego przez kamień. Jestem przy tobie. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Jak będzie próbował wyssać z ciebie czas, powstrzymam go. Skinęłam głową i jednym szybkim ruchem, jakbym zrywała plaster, uniosłam kamień do oka i spojrzałam przez otwór na Travisa i Lenobię. Zaczęło się tak jak wtedy przy dębie: początkowo ich obraz, pozostawał taki sam. Patrzyłam na dłonie Lenobii nerwowo dotykające zabandażowanych dłoni Travisa, które przypominały wielkie, sięgające do łokci białe rękawice. Nawet z tej odległości twarz kowboja była nienaturalnie czerwona i lśniąca, jakby zbyt mocno się opalił i wysmarował żelem aloesowym, żeby sobie ulżyć. Nie miałam jednak wrażenia, że cierpi. Szczerzył się do Lenobii jak prosię w deszcz. Już miałam opuścić kamień i powiedzieć Siarkowi, że chyba faktycznie jestem szurnięta jak diabli, gdy Travis pochylił się i pocałował Lenobię. Wtedy wszystko się zmieniło. Zrobiło się tak jasno, że musiałam zamrugać, a gdy znów zaczęłam widzieć, w miejscu Travisa stał niesamowicie przystojny młody Murzyn. Miał długie

włosy związane w kucyk nisko na karku i ramiona tak szerokie, że wyglądał jak rugbysta. Całował Lenobię, można by pomyśleć, że to jego ostatni pocałunek na tym świecie. A on odwzajemniała pocałunek. Tyle że nie była tą samą Lenobią, którą znałam. Wyglądała na jakieś szesnaście lat. Otoczyła go ramionami jakby nie miała puścić do końca świata. Powietrze wokół drgało, miałam wrażenie, że patrzę na nich sponad parującego garnka, tylko zamiast pary widziałam radosne turkusowe duszki fruwające wokół nich. Przysięgam! Szczęście wewnątrz mnie pęczniało i bulgotało, jakby to moja głowa była garnkiem, a moje emocje wodą. Unosiłam się na falach radości, miłości niebieskich bąbelków. Aż nagle w głowie mi się zakręciło i żołądek się zbuntował. — Zoey! Przestań! Dość! Puść go! Uświadomiłam sobie, że Stark wrzeszczy na mnie i ciągnie za kamień proroczy. Znów poczułam ziemię pod stopami. Niebieskie bąbelki wyparowały i radość odpłynęła, pozostawiając mnie chorą, wykończoną i roztrzęsioną. W ostatniej chwili puściłam kamień, zgięłam się wpół i zaczęłam rzygać pod drzewem. — Wszystko w porządku. Wszystko w porządku. Jestem przy tobie. Nic ci nie będzie. — Stark odgarnął mi włosy z twarzy, a ja miałam wrażenie, że wyrzyguję wszystkie wnętrzności. — Stark? Zoey? — usłyszałam zbliżający się zdyszany zdenerwowany głos Lenobii. Z większej odległości dobiegał głos Travisa pytającego, co się dzieje. Nie mogłam jednak odpowiedzieć, bo byłam zajęta puszczaniem pawia. — Zoey! O bogini, nie! — Lenobia przeraziła się nie na żarty widząc, że wymiotuję. — Ona nie odrzuca Przemiany. Nic jej nie będzie — zapewnił ją Stark, podając mi kolejną chusteczkę, żebym otarła usta. Gdy mdłości w końcu minęły, oparłam się o drzewo pełna wstydu i obrzydzenia. Cholernie nienawidzę rzygać.

— Więc o co chodzi? Co ci zaszkodziło? Podtrzymując mnie z obu stron, poprowadzili do żelaznej ławki stojącej niedaleko drzewa (ale na szczęście nie tak blisko żebyśmy czuli smród moich rzygów — ble!). — Zawołać kogoś? — zapytał Travis. — Nie — powiedziałam szybko. — Nic mi nie jest. Teraz jak siedzę, już mi znacznie lepiej. — Spojrzałam pytająco na Starka, a on skinął głową. — Ufamy jej. Cokolwiek zobaczyłaś, powiedz jej o tym. Przeniosłam wzrok na Lenobię. — Ufasz Travisowi? — Całkowicie — odparła bez wahania. Potężny kowboj uśmiechnął się i podszedł tak blisko niej, że dotykali się ramionami. — No więc tak: mój kamień proroczy zaczął się rozgrzewać. Kiedy Travis wysiadł z taksówki, kamień zrobił się bardzo gorący. Stark był tu ze mną, więc wspólnie postanowiliśmy, że spojrzę przez otwór w kamieniu na... no, na was i sprawdzę, czy to mi pomoże w zrozumieniu, co właściwie pokazuje kamień. No i spojrzałam. — Kamień proroczy? — zapytał Travis. Nie wydawał się, ani trochę przestraszony, a jedynie zaciekawiony. — To wiekowy magiczny amulet, który Zoey dostała od bardzo starej wampirskiej królowej — wyjaśniła Lenobia. — Co zobaczyłaś? — Hm, najpierw nic. Dopóki się nie pocałowaliście. — Uśmiechnęłam się niezręcznie. — Przepraszam za podglądanie Travis uśmiechnął się i otoczył ramiona Lenobii zabandażowaną ręką. — Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, droga panno, tu będziesz o wiele częściej widywała mnie całującego tę uroczą dziewczynę. Czekałam, aż Lenobia zamorduje go wzrokiem, lecz tylko spojrzała na niego z uwielbieniem, przycisnęła dłoń do jego piersi i ostrożnie oparła głowę o jego ramię.

— Co zobaczyłaś, gdy się całowaliśmy? — powtórzyła. — Travis zmienił się w potężnego czarnoskórego faceta, a ty w młodszą wersję siebie. Wokół was krążyły takie eteryczne niebieskie wesołe bąbelki. Jestem prawie pewna, że były to jakieś duszki wodne. — Nagle oczy otworzyły mi się szerzej. — Jak teraz o tym myślę, to muszę powiedzieć, że te bąbelki kojarzą mi się z oceanem. Dziwne. W każdym razie to mnie wciągnęło, tak jakby unosząc z ziemi i wrzucając do niebieskiego oceanu radości. Przepraszam. Wiem, że to brzmi idiotycznie. — Wstrzymałam oddech, czekając, aż Lenobia się roześmieje, a Travis prychnie drwiąco. Nie zrobili żadnej z tych rzeczy. Zamiast tego Lenobia zaczęła płakać. I to na maksa! Ramiona jej drżały, szlochała i smarkała całkiem jak ja czasami. A Travis tylko ją przytulał i patrzył na nią, jakby była jakimś cudem świata, który się zmaterializował. — Znaliśmy się wcześniej. Dlatego gdy jestem z tobą, czuję że znalazłem dom. Lenobia pokiwała głową. — Travis to mój jedyny ludzki kochanek — powiedziała do mnie przez łzy. — Moja jedyna miłość, która powróciła do mnie po dwustu dwudziestu czterech latach. Ślubowałam nie pokochać żadnego więcej i nie pokochałam. Poznaliśmy się i zakochali na statku transoceanicznym płynącym z Francji do Nowego Orleanu. — Więc kamień pokazał mi prawdę? — Tak, Zoey. Jak najbardziej — odparła Lenobia, po czym znów ukryła twarz na piersi Travisa i płakała, a on ją przytulał, uwalniając dwa wieki czekania, samotności i bólu. Wstałam, chwyciłam Starka za rękę i zaczęłam go odciągać, żeby ci dwoje mogli zostać sami. — To nie znaczy, że Aurox jest Heathem, który do ciebie a wrócił — powiedział Stark, gdy wchodziliśmy do stajni. — Wiesz o tym, prawda? Uratowała mnie Stevie Rae, podbiegając do nas.

— O jeny! — wołała. — Gdzie was wywiało? Nie mogłam się doczekać, żeby wam powiedzieć o Lenobii i Travisie. — Wiemy, wiemy — odparł Stark. — A gdzie Afrodyta i Darius? — Są już przed świątynią Nyks, przy stosie — powiedział Stevie. — My też zaraz tam idziemy — Muszę znaleźć Erin, Shaunee i Damiena. Spadam — odmeldował się Stark. — Co mu się stało? — zapytała Stevie, spoglądając za nim. — Wewnątrz Auroksa może się znajdować Heath — poinformowałam ją. — Ojejuńciu! — jęknęła Stevie, idealnie wtórując moim myślom.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Kalona Bycie po stronie światłości okazało się mniej ciekawe niż to co zachowało się w jego wspomnieniach. Szczerze mówiąc, Kalona się nudził. Owszem, rozumiał, dlaczego Tanatos kazała mu trzymać się z boku i nie zwracać na siebie uwagi, zanim się skończy się pogrzeb Smoka. Wtedy zamierzała ogłosić, że został jej nowym wojownikiem i obejmie stanowisko Mistrza Szermierki oraz przywódcy Synów Ereba w Domu Nocy w Tulsie. Wcześniej jego obecność wywołałaby konsternację, a może nawet urazę pozostałych wojowników. Problem w tym, że Kalonie to wcale nie przeszkadzało. Był potężnym nieśmiertelnym. Dlaczego miałby się przejmować czymś tak nieistotnym jak cudze uczucia? „Bo ci, których uważam za najbardziej nieistotnych, czasem mnie zaskakują: Heath, Stark, Smok, Aurox, Rephaim” — pomyślał zaskoczony tym ostatnim imieniem. Rzeczywiście kiedyś uważał Rephaima za nieistotnego, ale się mylił. Teraz wiedział, że kocha i potrzebuje swego syna. W czym jeszcze się pomylił? Zapewne w wielu kwestiach. Przygnębiony tą myślą przechadzał się w tę i z powrotem wzdłuż najciemniejszej, najbardziej zacienionej strony świątyni Nyks. Znajdował się tak blisko stosu Smoka, że mógł przybyć na pierwsze wezwanie Tanatos, ale nikt go nie widział. Nie lubił, kiedy ktoś mu mówił, co ma robić.

Niepokoiła go też ta adeptka komunikująca się z ogniem. Shaunee. Zdawała się posiadać zdolność przekonywania skłaniania do myślenia o sprawach, których nie zwykł rozważać. Robiła to już wcześniej. Próbował nią manipulować w celu zdobycia informacji o Rephaimie i Czerwonej. Wtedy dała mu coś idiotycznie przyziemnego i prostego: telefon komórkowy. Ten drobny podarek uratował życie jego syna. Teraz z kolei dziewczyna zmusiła go do myślenia o eonach spędzonych dala od Nyks. — Nie! — powiedział na głos, aż zagajnik rosnących po zachodniej stronie świątyni judaszowców zadrżał, jak gdyby się przestraszył nadciągającej burzy Kalona wziął się w garść i powściągnął gniew. — Nie — powtórzył głosem, w którym nie było już nieśmiertelnej mocy. — Nie będę myślał o wiekach które spędziłem z dala od niej. W ogóle nie będę o niej myślał. Wokół niego zatańczył śmiech, szemrząc w krzewach, których kwiaty nagle się otworzyły, jakby zaświeciło na nie letnie słońce. Kalona zacisnął pięści i spojrzał w górę. Ujrzał go siedzącego na okapie dachu świątyni. Po tej stronie budynku było ciemno, ale Ereb emitował własne światło. Ereb. Jego brat. Nieśmiertelny małżonek Nyks. Najbardziej podobna do Kalony istota we wszechświecie, a zarazem jedyna, której nienawidził bardziej niż siebie samego. Ereb tutaj, w świecie śmiertelników, po takim czasie! Dlaczego? Kalona ukrył wstrząs pod maską pogardy — Jesteś niższy, niż pamiętałem. Ereb się uśmiechnął. — Mnie też miło cię widzieć, bracie. — Jak zwykle wmawiasz mi coś, czego nie powiedziałem. — Przepraszam. I bez tego mówisz bardzo ciekawe rzeczy. „W ogóle nie będę o niej myślał”. — Ereb nie tylko wyglądał niemal jak lustrzane odbicie Kalony, ale potrafił też idealnie naśladować jego głos.

— Miałem na myśli Neferet — skłamał gładko Kalona, szybko biorąc się w garść. Mimo upływu czasu wciąż był doby w okłamywaniu Ereba. — Nie wątpię, bracie. — Ereb pochylił się do przodu, rozwarł złote skrzydła i sfrunął wdzięcznie na ziemię, by wylądować przed bratem. — Właśnie dlatego postanowiłem ci złożyć wizytę. — Przybyłeś na ziemię dlatego, że byłem kochankiem Neferet? Kalona skrzyżował ramiona na szerokiej piersi i spojrzał w bursztynowe oczy Ereba. — Nie. Przybyłem dlatego, że jesteś kłamcą i złodzieje. Wydarcie Neferet resztek dobroci to tylko jedna z twoich licznych zbrodni. — odparł Ereb, również krzyżując ręce na piersi. Kalona wybuchnął śmiechem. — Kiepski z ciebie szpieg, jeśli wierzysz, że musiałem jej cokolwiek wydzierać. Była więcej niż chętna, by oddać mi swoje ciało. — Nie mówię o ciele! — Ereb podniósł głos i Kalona usłyszał nawoływania wampirów pytających co się dzieje po drugiej stronie świątyni. — Jak zwykle, bracie, zjawiłeś się tu tylko po to, by mi narobić kłopotów. Miałem pozostać w ukryciu i czekać na wezwanie. Chociaż jeśli się dobrze zastanowić, zabawnie będzie patrzeć, jak sobie radzisz z odkryciem przez śmiertelników. Pozwól, że udzielę ci szybko porady: nawet wampiry mają tendencję do przesadnie emocjonalnej reakcji na widok boga. Ereb bez wahania uniósł obie ręce. — Ukryj nas! — polecił. Kalona poczuł pęd wiatru i poczucie lekkości tak znajome, tak słodko-gorzkie, że mógł na nie zareagować tylko dwiema emocjami: gniewem lub rozpaczą. Nie zamierzał jednak okazać przed Erebem rozpaczy.

— Sprzeciwiasz się Nyks? Wyraźnie ogłosiła, że nie masz prawa przekraczać granicy Zaświatów. Jak śmiesz mnie tam zabierać! — Kalona zastygł w powietrzu z rozłożonymi czarnymi skrzydłami, gotów zaatakować Ereba. — Zawsze udajesz impulsywnego głupca, bracie. Nigdy bym się nie sprzeciwił decyzji swojej małżonki. Nie zabrałem cię w Zaświaty. Przywołałem jedynie do ciebie fragment Zaświatów, by na chwilę osłonił nas przed oczami śmiertelnych — Ereb znów się uśmiechnął, tym razem demonstrując pełnię swej urody. Jego złotoskrzydłe ciało lśniło jak słońce, a skóra była tak nieskazitelna, jakby wykonano ją z jego promieni. „Nie da się ukryć — pomyślał Kalona — że on począł się z pocałunku nieba i słońca, tak jak ja począłem się z pocałunku nieba i księżyca. Niebo, jak większość nieśmiertelnych, jest przewrotnym draniem, który bierze, co chce, a potem nie interesuje się potomstwem, które po sobie zostawił”. — Jakie to uczucie? Na pewno lepsze niż wtedy, gdy wśliznąłeś się do królestwa za tą adeptką, Zoey Redbird. Wtedy byłeś tylko duchem. Nie mogłeś poczuć na skórze dotyku magii Nyks. A przecież zawsze fascynowało cię to, czego mogłeś dotknąć, to, czym mogłeś fizycznie zawładnąć. „Zaczyna się złościć — pomyślał Kalona. — To dobrze. Przestanie być taki doskonały”. Tym razem on się uśmiechnął. Światło, które skierował na brata, nie było gorące i nie oślepiało. Było chłodnym srebrzystym blaskiem księżyca. — Wciąż jesteś zazdrosny, że jej dotknąłem? Po tylu wiekach? Pamiętasz, że Nyks jest boginią, prawda? Nie mógłbym jej dotknąć, gdyby jej wolą, jej pragnieniem nie było być głaskaną, pieszczoną, kochaną przez... — Nie przybyłem tu, by rozmawiać o swojej małżonce! — eksplodowały złotym żarem słowa Ereba. — Cóż za pokaz boskiego gniewu! — zaszydził Kalona. — A oni nazwali cię dobrym bratem. Gdyby tylko te sługusy, które postanowiły zostać w Zaświatach, mogły cię teraz zobaczyć!

— Nie nazwali mnie dobrym bratem. To ciebie nazwali szczurołapem! — Ereb cisnął w Kalonę ognistym potokiem słów — Czyżby? Zapytaj ich jeszcze raz. Myślę, że po eonach starannego namysłu obwołają mnie tym, który odmówił dzielenia się nią — rzekł Kalona. — Wybrała mnie —wycedził Ereb, zaciskając pięści. — Czyżby? — powtórzył Kalona. — Ja pamiętam co innego. — Ty ją zdradziłeś! — zagrzmiał Ereb. Kalona zignorował jego furię. Nie pierwszy raz miał z nią do czynienia. — Po co tu przybyłeś? — zapytał głosem chłodnym jak księżyc. — Powiedz, co masz do powiedzenia, i odejdź. Śmiertelny świat może i nie jest niczym szczególnym, ale należy do mnie. Nie zamierzam się z tobą nim dzielić, podobnie jak nie zamierzam dzielić się nią! — Przybyłem, by cię ostrzec. Słyszeliśmy w Zaświatach twoje ślubowanie. Wiemy, że ślubowałeś zostać wojownikiem Śmierci i Mistrzem Szermierki w tej szkole. — Oraz przywódcą Synów Ereba — dodał Kalona. — Nie zapominaj o reszcie mojego tytułu. — Nigdy nie zapomnę, że zamierzałeś zbezcześcić moje dzieci! — Dzieci? Czyżbyś parzył się teraz ze śmiertelniczkami i płodził chłopców, którzy wyrosną na wampirskich wojowników? To fascynujące, zwłaszcza że ja zostałem tak surowo osądzony za spłodzenie swoich synów. — Odejdź. — Złote oczy Ereba błyszczały. — Opuść to miejsce i przestań się wtrącać w życie wampirów Nyks oraz honorowych wojowników, którzy poprzysięgli mi służbę. — A czy ty sam się nie wtrącasz, każąc mi odejść? Jestem zdumiony, że Nyks ci na to pozwoliła. — Moja małżonka nie wie, że tu jestem. Przybyłem wyłącznie dlatego, że znów sprawiasz jej kłopoty, a ja żyję po to, by je od niej odpędzać. To jedyny powód mojej wizyty — rzekł

Ereb. — Żyjesz po to, by lizać jej stopy, i jesteś jak zawsze zazdrosny o mnie. — Kalona nie mógł powstrzymać fali radości, która go ogarnęła na dźwięk tego, co ujawnił Ereb. „Wciąż wzbudzam w Nyks uczucia! Wciąż mnie obserwuje!”. Szybko jednak powściągnął emocje, wiedząc, że musi je ukryć przed Erebem. — Wiedz jedno — rzekł już beznamiętnym tonem — Nie ślubowałem ci posłuszeństwa. Ślubowałem je najwyższej kapłance będącej uosobieniem Śmierci dzięki darowi, który otrzymała od bogini. Twoja wizyta tylko dała mi powód do wyraźnego rozróżnienia między tymi wojownikami, którzy uważają się za twoich synów, i pozostałymi. Nie zamierzam obciążać twoich synów swoim przywództwem. — W takim razie musisz opuścić ten Dom Nocy — zauważył Ereb. — Ja nie. Ale ty tak. I zanieś Nyks ode mnie tę wiadomość: Śmierć nie rozróżnia między swoimi wyznawcami a tymi, którzy wyznają innych bogów. Przychodzi do wszystkich śmiertelnych. Nie potrzebuję twego zezwolenia ani zezwoleniu Nyks, by jej służyć. A teraz odejdź, bracie. Muszę wziąć udział w pogrzebie. — Kalona wyciągnął przed siebie ręce i klasnął w dłonie, wywołując wokół siebie eksplozję lodowatego srebrnego światła, która zniszczyła bańkę Zaświatów stworzony przez Ereba, a jego wyrzuciła wysoko w niebo. Gdy światło zbladło, stopy Kalony dotknęły ziemi. Znów stał obok świątyni Nyks. Zza rogu wybiegła Afrodyta. Zatrzymała się i wbiła w niego wzrok. — Wzywa mnie? — zapytał. Dziewczyna zamrugała, jakby miała problemy ze wzrokiem. — Bawiłeś się latarką czy co? — Nie mam latarki. Wzywa mnie? — powtórzył pytanie. — Zaraz. Jedna debilka, a konkretnie Kramisha, zapomniała przynieść świecę ducha. Muszę ją wziąć ze świątyni Nyks i masz pójść ze mną do stosu. Tantos ukończy krąg, powie parę miłych

słów o Smoku, a potem cię przedstawi. Czuł się niezręcznie pod spojrzeniem tej dziwnej szorstkiej ludzkiej dziewczyny, którą Nyks z sobie tylko znanych powodów mianowała swoją wieszczką, więc mruknął coś niewyraźnie i obrócił się, by otworzyć boczne drzwi świątyni. Nie chciały ustąpić. Spróbował ponownie. Wysilał się, wkładając w kolejną próbę całą swą nieśmiertelną moc. Drzwi za nic w świecie nie chciały się otworzyć. Dopiero wtedy zauważył, że drewniane drzwi całkowicie zniknęły, a klamka wystaje z litego kamienia. Do świątyni nie było wejścia. Afrodyta odepchnęła go, chwyciła za klamkę, pociągnęła ją i kamień z powrotem stał się drzwiami, które bez problemu ustąpiły. Dziewczyna zerknęła na niego, po czym przestąpiła próg świątyni Nyks. — Pieprzony dziwak z ciebie — mruknęła, zarzuciła grzywą i weszła do środka. Drzwi zamknęły się za nią. Kalona przycisnął do nich dłoń, a one zadrżały pod jego dotykiem i zmieniły się z ciepłego drewna z powrotem w zimny kamień. Cofnął się, czując w środku niezmierzoną pustkę. Kilka minut później Afrodyta wyszła przez całkiem zwyczajnie wyglądające drzwi. Trzymała w ręku grubą fioletową świecę. — No chodź — powiedziała, mijając go. — Tanatos chce, żebyś stanął na skraju kręgu i spróbował nie rzucać się zbytnio w oczy. Co oczywiście byłoby prostsze, gdybyś miał na sobie więcej ciuchów. Szedł za nią, starając się nie zwracać uwagi na pustkę, jaka się w nim wytworzyła. Był dokładnie taki, jak powiedział Ereb: impulsywny głupiec i uzurpator. Jeśli Nyks go obserwuje, to wyłącznie z pogardą. Odmawia mu wszystkiego: wstępu do Zaświatów, wstępu do swojej świątyni, wstępu do swego serca...

Wieki, które minęły, powinny były złagodzić jego ból lecz Kalona powoli zaczynał pojmować, że jest wręcz przeciwnie. Aurox Nyks, jeśli naprawdę jesteś boginią przebaczą, pomóż mi, proszę... proszę... Nie uciekł ze swej podziemnej kryjówki. Zamiast tego powtarzał w kółko to jedyne zdanie, tę jedyną modlitwę, może Nyks wynagrodzi mu wytrwałość. Tyle przynajmniej mógł jej zaoferować. Powtarzał swoją mantrę, gdy nagle wokół niego zaczęła krążyć magia. Początkowo serce zabiło mu mocniej. „Nyks mnie usłyszała” — myślał. Chwilę później zorientował się jednak w jakim był błędzie. Kreatury, które materializowały się w otaczającym go zimnym wilgotnym powietrzu, nie mogły służyć bogini przebaczenia. Cofnął się. Ich smród był nie do zniesienia, a bezokie twarze przerażały. Serce waliło mu jak młotem, ciało przeszywał strach, budząc bestię. Czy te istoty przysłano tu, by go ukarały za czyny dokonane na rozkaz Neferet? Aurox zaczął karmić bestię własnym strachem. Nie chciał, by przejęła władzę, ale nie chciał też poddać się bez walki tej wirującej złowrogiej masie, która próbowała go otoczyć. A przynajmniej tak mu się zdawało. W rzeczywistości stwory powoli wznosiły się w górę, tworząc coś w rodzaju tornada Im wyżej się wznosiły, tym szybciej wirowały, jakby odpowiadały na jakieś bezgłośne wezwanie. Aurox uspokoił się nieco i bestia ustąpiła. Nie o niego chodziło tym potworom. W ogóle go nie dostrzegły. Tornado ciągnęło za sobą cuchnącą czarną mgiełkę. Wiedziony impulsem Aurox wyciągnął rękę i dotknął jej.

Jego dłoń zmieniła się w mgłę, jakby tworzyła ją ta sama substancja. Nie czuł dotyku wiru, a jednak wydawało się, że się rozpuszcza jego ciało. Przerażony Aurox próbował uwolnić dłoń, lecz już jej nie było. Stracił dłoń, a zaraz potem mgła zaczęła pożerać resztę jego ciała. Bezradnie patrzył, jak znika ręka, biceps, ramię. Usiłował zbudzić bestię, połączyć się z tkwiącą w ciele mocą, lecz mgła osłabiała jego uczucia, ogłuszała go i wciągała. Kiedy wchłonęła głowę, cały stał się mgłą. Nie czuł nic z wyjątkiem wielkiej tęsknoty, niezaspokojonego pragnienia, niesłabnącej potrzeby. Nie wiedział, czego tak pożąda. Wiedział jedynie, że ciemność go wchłonęła i niesie na fali rozpaczy. „Ja nie mogę być tylko tym! — myślał gorączkowo. — Muszę być czymś więcej niż tylko mgłą, tęsknotą i bestią!” Wydawało się jednak, że jest wyłącznie tym. Ogarnęła go rozpacz. Był i nie był tym wszystkim... był nicością... kompletną nico ścią... Przypuszczał, że odgłos dławienia, który słyszy, może pochodzić z jego ciała, które gdzieś, w jakiejś formie, wciąż istnieje i dusi się z obrzydzenia. Potem ją zobaczył. To była Zoey. Trzymała przed sobą biały kamień — tak jak , uprzedniej nocy podczas rytuału, kiedy Aurox próbował dokonać wyboru i zrobić to, co dobre. Poczuł, że mgła zmienia kierunek. Ona też dostrzegła Zoey. Chciała ją wchłonąć. „Nie!” — zawołał gdzieś głęboko jego duch. „Nie!” — powtórzył umysł Auroksa. Patrząc na Zoey, chłopak zaczął jednak odczuwać zamiast rozpaczy coś innego: lęk i siłę dziewczyny, jej determinację i słabość. I uświadomił sobie coś, co go zaskoczyło: Zoey była równie niepewna siebie i swego miejsca w świecie jak on. Martwiła się, że nie starczy jej odwagi, by czynić to, co słuszne. Kwestionowała własne decyzje i wstydziła się błędów. Od czasu do czasu nawet Zoey Redbird, utalentowana adeptka hojnie obdarowana przez boginię, czuła się jak oferma i miała ochotę się poddać.

Tak samo jak on. Zalało go współczucie i zrozumienie, a razem z nimi fale rozżarzonej do białości mocy. W oślepiającym błysku Aurox wypadł ze środka rozsypującego się wiru, lądując bezpiecznie w swoim odbudowującym się ciele, trzęsąc się jak osika i spazmatycznie łapiąc oddech. Niedługo odpoczywał. Wciąż rozedrgany i słaby, spróbował się wspiąć po wystających fragmentach korzeni. Powoli, bardzo powoli zdołał się podźwignąć na skraj przepaści. Znieruchomiał i nasłuchiwał, ale słyszał jedynie wiatr. Ukryty za rozszczepionym pniem wydostał się na powierzchnię ziemi. Zoey już tam nie było. Aurox rozejrzał się wokół, zatrzymując wzrok na ogromnej stercie drewnu, na której leżała postać w całunie. Choć otaczali ją chyba wszyscy mieszkańcy Domu Nocy, bez trudu zidentyfikował ten obr „To stos Smoka Lankforda” — brzmiała jego pierwsza myśl „Ja go zabiłem” — brzmiała druga. Stos przyciągał go równie mocno jak rozpacz obecna w czarodziejskiej mgle. Nietrudno mu było zbliżyć się do kręgu adeptów i wampirów. Uwaga uzbrojonych po zęby Synów Ereba skierowana była bowiem na stos pogrzebowy. Aurox posuwał się chyłkiem, wykorzystując jako kryjówkę wielkie dęby i ich cienie, póki nie znalazł się dość blisko, by słyszeć, co mówi Tanatos. Potem zebrał się na odwagę, skoczył uchwycił się wiszącej nisko gałęzi, wspiął wysoko i przykucnął by bez przeszkód oglądać makabryczny spektakl. Tanatos ukończyła właśnie tworzenie kręgu. Czworo wampirskich nauczycieli trzymało w rękach świece uosabiające cztery żywioły. Spodziewał się, że pośrodku kręgu, w pobliżu stosu, ujrzy Zoey, lecz ze zdumieniem stwierdził, że to Tanatos trzyma fioletową świecę w jednej ręce, a w drugiej dużą latarkę. Gdzie się podziała Zoey? Czyżby pochwyciły ją potwory z mgły? I co właściwie sprawiło, że w końcu się rozproszyły? Aurox rozglądał się gorączkowo. Wreszcie zobaczył ją stojącą obok Starka w otoczeniu przyjaciół, smutną, ale całą i zdrową.

Z uwagą przyglądała się Tanatos i wyglądało na to, że oprócz żałoby po stracie Mistrza Szermierki nic jej nie doskwiera. Aurox poczuł tak obezwładniającą ulgę, że omal nie spadł z gałęzi. Wpatrywał się w dziewczynę. To ona wywołała ten wewnętrzny konflikt, który nim targał. Dlaczego? Była dla niego niemal taką samą zagadką jak uczucia, które w nim wzbudziła. Przeniósł wzrok na Tanatos przechadzającą się z wdziękiem w obwodzie kręgu i przemawiającą głosem kojącym nawet jego skołatane nerwy. — Nasz Mistrz Szermierki zginął tak, jak żył: jako wojownik wierny swojej przysiędze, swojemu Domowi Nocy i swojej bogini. Pamiętajmy jednak, że choć rozpaczamy po jego śmierci bez swojej małżonki, słodkiej Anastasii, Smok był jedynie cieniem samego siebie. Aurox spojrzał na Rephaima. Wiedział, że to on zabił Anastasię Lankford, gdy był jeszcze Krukiem Prześmiewcą. Było wielką ironią losu, że Smok zginął, by go uratować, ale jeszcze większą ironią było to, że Rephaim płakał teraz rzewnymi łzami nad śmiercią Mistrza Szermierki. — Śmierć łagodnie potraktowała Smoka Lankforda. Nie tylko pozwoliła, by umarł, jak przystało na wojownika, ale także bezpiecznie zaprowadziła go do bogini. Nyks połączyła Bryana „Smoka” Lankforda z jego ukochaną i to samo uczyniła z duchami ich dwóch kotów, Shadowfaksa i Ginewry. „Ich zwierzęta też zginęły? Nie pamiętam, żeby na ceremonii były obecne jakieś koty”. Zaskoczony Aurox uważniej przyjrzał się stosowi i dostrzegł dwa małe zawiniątka spoczywające po obu stronach zabitego wojownika. Tanatos zatrzymała się naprzeciwko Zoey i obdarzyła adeptkę uśmiechem. — Powiedz nam, Zoey Redbird, która byłaś tam i wróciłaś, jaka jest jedyna niezmienna rzecz w Zaświatach? — Miłość — odparła bez wahania Zoey. — Zawsze miłość. — A ty, Jamesie Stark? Co znalazłeś w Zaświatach? — zapytała Tanatos młodego wojownika otaczającego Zoey

ramieniem. — Miłość — powtórzył pewnym głosem chłopak. — Zawsze miłość. — To prawda — rzekła Tanatos i na nowo podjęła wędrówkę wokół kręgu. — Mogę wam także zdradzić, że zdolność komunikacji ze Śmiercią daje mi czasem wgląd w Zaświaty. To co tam zobaczyłam, nauczyło mnie, że choć miłość pozostaje z gdy przechodzimy z tego królestwa do tamtego, nie może istnieć wiecznie bez współczucia, podobnie jak światłość nie może istnieć bez nadziei, a ciemność bez nienawiści. Wypowiedziawszy i zaakceptowawszy tę prawdę, proszę was teraz o otwarcie się na naszego nowego Mistrza Szermierki i przywódcę Synów ba, mojego zaprzysiężonego wojownika Kalonę! W duszy Auroksa odbiło się zdumienie widoczne na wielu twarzach w dole. Tymczasem Kalona, skrzydlaty nieśmiertelny, który tak długo stał po stronie ciemności, wstąpił do kręgu, podszedł do Tanatos, przyłożył pięść do serca i skłonił się z czcią. Potem uniósł głowę i w powietrzu rozległ się jego głęboki głos: — Zostałem zaprzysiężony jako wojownik Śmierci i będę nim. Poprzysiągłem też zostać Mistrzem Szermierki. I będę nim. Nie zamierzam jednak zajmować miejsca Smoka Lankforda jako przywódcy Synów Ereba. Aurox zauważył, że Tanatos obserwuje Kalonę bacznie, z zadowoleniem. Wojownicy rozmieszczeni wokół kręgu poruszyli się niespokojnie, jakby nie wiedzieli, co myśleć o deklaracji nieśmiertelnego. — Będę służył jako wojownik Śmierci — powtórzy! Kalona. Zwracał się do kapłanki, lecz jego słowa docierały do wszystkich zebranych. — Będę chronił was i tę szkołę. Ale nie przyjmę tytułu, który łączyłby mnie z Erebem. — Zasiadałam w Najwyższej Radzie, gdy utrzymywałeś, że jesteś Erebem, który zstąpił na ziemię — zauważyła Tantos, — Co masz teraz do powiedzenia w tej sprawie?

— Nigdy nie uzurpowałem sobie takiego miana. To była sprawka Neferet. Ona kreuje się na boginię, a to oznacza, że potrzebuje nieśmiertelnego małżonka. Dlatego nazwała mnie ziemskim wcieleniem Ereba. Wyrzekłem się jednak tego tytułu, gdy wyrzekłem się jej. Szepty zaszeleściły w kręgu niczym wiatr w koronie drzewa. Tantos uniosła latarkę. — Cisza! — zakomenderowała. Głosy ucichły, lecz szok i niedowierzanie trwały. — Kalona mówi prawdę o Neferet. Smoka zabił Aurox, jej wytwór. Nie był żadnym darem od Nyks. Zeszłej nocy, podczas rytuału ujawniającego na farmie lawendowej Sylvii Redbird, ziemia odsłoniła przed nami słuszną prawdę. Aurox został stworzony przez ciemność dzięki ofierze z matki Zoey. Jest naczyniem poddanym woli Neferet. Ciemność nadal nim włada dzięki kolejnym krwawym ofiarom — Wskazała ciała leżące na stosie. — Mam dowody na to, że to Neferet odebrała życie Shadowfaksowi, by ciemność mogła rządzić Auroksem. Dla małej Ginewy ta śmierć przelała czarę goryczy. Smutek złamał jej serce i z własnej woli podążyła za Shadow faksem w Zaświaty, by zjednoczyć się z tymi, których oboje najbardziej kochali. Aurox zmarł. Nie mógł złapać tchu. Czuł się, jakby Tantos właśnie go wypatroszyła. „To nieprawda! — chciał krzyczeć. — Nieprawda!!!”, ale ona wciąż bombardowała go słowami. — Zoey, Damien, Shaunee, Erin, Stevie Rae, Darius, Stark, Rephaim i ja byliśmy świadkami mrocznych postępków Neferet! — krzyczała. — Smok Lankford zginął, żebyśmy mogli dać świadectwo prawdzie. Teraz musimy podjąć walkę z tym, co zabiło naszego Mistrza Szermierki. Kalono, cieszy mnie twoje wyznanie. Teraz wiem, że próba podszycia się pod Ereba, choćby chodziło tylko o jego ziemskie wcielenie, była wynikiem knowań Neferet. Akceptuję cię jako wojownika Śmierci obrońcę tej szkoły, lecz nie wolno ci kierować tymi, którzy zostali zaprzysiężeni jako Synowie Ereba. To byłoby obrazą dla bogini i jej małżonka. — Aurox ujrzał w oczach nieśmiertelnego błysk gniewu, lecz zaraz potem Kalona pochylił głowę i przyłożył pięść do serca.

— Niech się dzieje twoja wola, najwyższa kapłanko — rzekł. Potem cofnął się na skraj pierścienia zgromadzonych a wszyscy w pobliżu odsunęli się od niego nieznacznie, lecz wyraźnie. Tanatos poprosiła Shaunee o przywołanie ognia i zapalenie stosu. Gdy ciało Smoka Lankforda przysłonił wielki płomień Aurox zeskoczył z drzewa i przez nikogo niezauważony wlókł się z powrotem do rozłupanego dębu, by ukryć się pod ziemią i w samotności szlochać z rozpaczy i nienawiści samego siebie.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Zoey — Wszystko w porządku, Zo? — szepnął mi do ucha Stark, gdy wraz z pozostałymi osobami z naszego kręgu staliśmy przed wejściem do holu szkoły. Tanatos poprosiła nas, żebyśmy zaczekali, aż skończy rozmowę z gronem nauczycielskim i wojownikami, i towarzyszyli jej w drodze na spotkanie z dziennikarzami. — Smutno mi z powodu Smoka — odszepnęłam. — Nie to miałem na myśli. — Wciąż mówił bardzo cicho, tak by nikt inny go nie słyszał. — Chodziło mi o kamień. Widziałem, jak go dotykałaś podczas pogrzebu. — Przez chwilę zdawało mi się, że się rozgrzał, ale to minęło Pewnie po prostu staliśmy zbyt blisko ognia. — Podniosłam głos. — Świetnie sobie poradziłaś ze swoją częścią ceremonii powiedziałam do Shaunee. — Wiem, że nie jest łatwo rozpalać stosy pogrzebowe, ale robiąc to, pomagasz wszystkim szybciej przez to przejść. — Dzięki. Fakt, wszyscy mamy już dosyć pogrzebów. Tym razem przynajmniej widzieliśmy, jak Smok wkracza w Zaświaty, ale widok kotów leżących na stosie razem z nim był wyjątkowo smutny — Otarła oczy, a ja zastanawiałam się, jakim cudem ona lub ktokolwiek może płakać i wciąż wyglądać tak ładnie. — Nawiasem mówiąc — obróciła się twarzą do Erin, która trzymała się z tyłu i patrzyła na osoby kręcące się przy stajni jakby kogoś wypatrywała — Erin, czy nie będzie ci przeszkadzało, jeśli przeniosę kuwetę Belzebuba do mojego pokoju?

Przez większość dni i tak śpi u mnie. Erin zerknęła na nią i wzruszyła ramionami. — Jak sobie chcesz. Ta kuweta i tak śmierdzi jak diabli — Moja droga, koty nie lubią mieć brudnej kuwety. Musiałaś ją codziennie czyścić — poinformował ją Damien, marszcząc brwi. Erin prychnęła drwiąco. — Na szczęście już nie muszę. I znów zaczęła się gapić na adeptów przy stosie. Zauważyłam, że nie płacze. Zastanowiłam się nad tym i uświadomiłam sobie, że nie płakała ani przez chwilę podczas pogrzebu. Początkowo rozpad przyjaźni między Bliźniaczkami zdawał się negatywnie wpływać głównie na Shaunee, ale z czasem zaczęłam dostrzegać, że Erin nie jest sobą. Z drugiej strony było to chyba naturalne, skoro wcześniej „bycie sobą” oznaczało w jej wypadku zachowywanie się jak Shaunee, ale z czasem zachowywała się znacznie dojrzalej i milej. Postanowiłam przy najbliższej okazji pogadać z Erin i upewnić się, że wszystko z nią w porządku. — Cholerka, żałuję, że Tanatos nie kazała Rephaimowi czekać z resztą adeptów w autobusie. Na pogrzebie był strasznie zdenerwowany. Nienawidzę go zostawiać samego w takim stanie — powiedziała Stevie Rae, podchodząc do mnie. — Nie jest sam. Jest z innymi adeptami. Widziałam, jak idą razem do autobusu. Kramisha nawijała mu o tym, że poezja jest dobrym sposobem na rozładowanie emocji. — Kramisha namiesza mu w głowie tymi poetyckimi bredniami — wtrąciła Afrodyta. — Jamb rymowany, bla, bla, bla. Poza tym nawet ty musisz rozumieć, że informowanie ludzi o jego „ptasim problemie” nie jest dobrym pomysłem. — Cześć! Przepraszam, że przeszkadzam, ale szukam holu szkoły...

Wszyscy jak jeden mąż obróciliśmy się i zobaczyliśmy człowieka idącego w naszą stronę chodnikiem prowadzącym z parkingu. Za nim wlókł się drugi facet, który niósł kamerę i wielkie zawiniątko wciśnięte do przewieszonej przez ramię czarnej torby oraz długi szary mikrofon dyndający mu nad głową. Jak zwykle pierwszy ocknął się z szoku Damien. Naprawdę uważam, że powinno się go mianować Miss Koleżeństwa !Domu Nocy w Tulsie. — Jest pan w najwłaściwszym miejscu. Gratuluję znalezienia nas! — Uśmiechnął się tak ciepło, że z faceta od razu zeszła połowa ciśnienia. Wyciągnął rękę. — Super. Jestem Adam Paluka z Tulsa Fox News 23. Mam zrobić wywiad z waszą najwyższą kapłanką i... i chyba z niektórymi z was też. — Miło pana poznać, panie Paluka. Ja jestem Damien — rzekł chłopak, podając mu rękę. — O rany, ale ma pan uścisk — zachichotał. Reporter wyszczerzył zęby. — Staram się. Ale mów mi Adam. Pan Paluka to mój ojciec. Damien znów zachichotał, a Adam zaśmiał się wesoło. Dość długo patrzeli sobie w oczy. Stevie szturchnęła mnie i spojrzałyśmy na siebie wymownie. Adam był naprawdę niezłym, obiecującym metroseksualnym ciachem. Ciemne włosy, ciemne oczy, ładne zęby, świetne buty i męska torebka, którą Stevie i ja od razu zauważyłyśmy. „Potencjalny chłopak dla Damiena” — przekazałyśmy sobie wzrokiem. — Cześć, Adam. Jestem Stevie Rae. — Stevie wyciągnęła rękę. — Nie masz dziewczyny, co? — zapytała, gdy podał jej swoją. Jego uśmiech przyblakł, ale tylko odrobinę. — Hm, nie. Nie. Zdecydowanie nie mam dziewczyny. — Potem jego spojrzenie padło na czerwony półksiężyc na czole Stevie. — A więc należysz do nowego gatunku wampirów o których mówiła wasza była najwyższa kapłanka.

Uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Tak, jestem pierwszą czerwoną kapłanką. Fajnie, co? — Twój tatuaż z pewnością jest fajny — odparł Adam wydawał się bardziej zaciekawiony niż onieśmielony. — Dzięki! — uradowała się Stevie. — A to James Stark, pierwszy czerwony wampirski wojownik. On też ma niesamowity tatuaż. Stark wyciągnął rękę. — Miło cię poznać. I nie musisz mi mówić, że mam fajny tatuaż. Adam wyraźnie zbladł, ale uścisnął dłoń Starka. Jego uśmiech był nerwowy, lecz wyglądał na szczery. — Cześć — wtrąciłam i potrząsnęłam jego dłonią. — Jestem Zoey. Adam omiótł wzrokiem pełny tatuaż na mojej twarzy, i widoczną w dekolcie bluzki część pokrywającą szyję i obojczyk, a potem spojrzał na dłoń, na której widniał ten sam delikatny wzór. — Nie wiedziałem, że wampiry robią sobie dodatkowe tatuaże. Macie tatuażystkę w szkole? Uśmiechnęłam się. — Czasem nas odwiedza. Głównie jednak przebywa w Zaświatach. — Widząc, że Adam próbuje przetrawić moje słowa wykorzystałam okazję: — Słuchaj no, mówiłeś, że nie masz dziewczyny. A chłopaka? — Mmm... nie, chłopaka też nie mam. Przynajmniej w tej chwili. Zerknął na Damiena, który odwzajemnił spojrzenie. „Sukces!” — zdążyłam pomyśleć, nim Afrodyta prychnęła — Co to ma być, do cholery, „Randka w ciemno”? Jestem Afrodyta LaFont. Owszem, burmistrz to mój stary. I kij mu w oko. — Ujęła Dariusa pod rękę. — A to mój wojownik, Darius.

Adam przyjrzał się szkolnemu swetrowi Afrodyty z insygniami szóstoformatowca w postaci trzech Mojr wyszytymi na piersi i uniósł urocze brwi. — Czy do Domu Nocy przyjmuje się także ludzi? — Afrodyta jest wieszczką Nyks, czego dowodzi jej więź z Dariusem, Synem Ereba zaprzysiężonym jako jej obrońca — Dobiegł półmroku głos zbliżającej się do nas wdzięcznym krokiem Tantos. Pomyślałam, że pojawiła się w idealnym momencie, a do tego wywołuje piorunujące wrażenie: wysoka i potężna, ponadczasowa i klasycznie piękna, przemawiająca miłym, konkretnym tonem, jakby udzielanie informacji ludzkim reporterom było dla niej normalką. — Wiem, że wewnętrzne sprawy naszego społeczeństwa nie są dla wszystkich jasne, lecz sądzę, iż większość ludzi ma świadomość, iż wojownik nie może się związać ślubowaniem z istotą ludzką. — Nie miałem wiele czasu na przygotowanie się do tych rozmów, ale udało mi się przestudiować pewne materiały, więc o tym akurat wiem. — To, że Afrodyta jest wieszczką Nyks i że uczęszcza do tej szkoły wraz z grupą czerwonych adeptów i wampirów, będzie jednym z tematów naszej rozmowy. A może raczej jest, bo mam wrażenie, że rozmowa już się zaczęła. — Tanatos całkowicie wyłoniła się z półmroku, wskazując kamerzystę, który najwyraźniej cały czas nas filmował, choć do tej pory nie zwracaliśmy na niego uwagi. — Jestem Tanatos, nowa najwyższa kapłanka Domu Nocy w Tulsie — zwróciła się do reportera. — Bądź pozdrowiony, Adamie Paluka. Witaj w naszej szkole. — B...bądź pozdrowiona — zająknął się leciutko Adam. — Przepraszamy za filmowanie. Nie chcieliśmy nikogo urazić. — Nie uraziliście nas — odparła z uśmiechem kapłanka. — Sami was tu zaprosiliśmy. Cieszę się, że wywiad się rozpoczął bez zbędnych formalności. Czy będziemy kontynuować tu, pod pięknym nocnym niebem Tulsy? — Oczywiście! — rzekł Adam, dając znak kamerzyście. — Te lampy gazowe dają całkiem dobre światło. Jeśli da nam pani

sekundę, uruchomimy mikrofon na żurawiu, żeby nagrały nam się wszystkie głosy — Wspaniale. Zoey, Afrodyto, Stevie Rae, Starku i Damienie proszę, zostańcie z nami. A was, Dariusie, Shaunee i Erin poproszę o przejście się i sprawdzenie, czy wszyscy wrócili do internatu. To była ciężka noc dla naszej szkoły. Darius skłonił się Afrodycie i Tanatos, po czym odszedł w towarzystwie Shaunee. Erin ruszyła w przeciwną stronę — Powiedziała pani, że był to dla szkoły ciężki dzień. Dlaczego? — Jestem przekonana, że jako człowiek mediów wie pan o pożarze, który wybuchł w naszym campusie. — Tak, dotarła do nas ta wieść. Płonęła stajnia? — upewnił się. — Istotnie. Był to nieszczęśliwy, lecz niezupełnie nie przewidywalny wypadek. — Tanatos wskazała duże ozdobne miedziane lampy rozwieszone wokół nas. — Światło lamp gazowych i świec lepiej służy naszym oczom niż żarówki jak raczył pan zauważyć, tworzy przyjemny nastrój, ale to żywy płomień, który czasem staje się groźny. W stajni pozostawione bez dozoru zapaloną latarnię. Poryw wiatru zrzucił ją na belę siana i budynki stanęły w ogniu. — Mam nadzieję, że nikt nie ucierpiał? — zapytał Adam z czymś, co wyglądało na szczerą troskę. — Opiekunka koni i jedna z adeptek nałykały się trochę dymu, a człowiek zatrudniony jako stajenny doznał poparzeń głównie rąk. Z pewnością odzyska pełną sprawność. Muszę powiedzieć panu i pańskim widzom, że Travis Foster to prawdziwy bohater. Dzięki niemu udało się uratować wszystkie konie — Ten Travis Foster to człowiek? — Stuprocentowy. A do tego ceniony pracownik i przyjaciel. — To fascynujące — powiedział Adam i rozejrzał się wokół. Zauważyłam błysk w jego oczach na widok oddalonego stosu, który przygasł i emitował już tylko pomarańczowy blask.

— Proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale ten stos nie ma chyba nic wspólnego z pożarem w stajni? Czytałem, że wampiry palą zmarłych na stosach. Czyżbym przybył tu w złym momencie? — zapytał z pozorną troską, przez którą jednak przebijało wyraźne zaciekawienie. — Nie myli się pan, To pozostałości stosu pogrzebowego. Dotknęła nas wielka strata, choć nie ma nic wspólnego z pożarem stajni. Nasz Mistrz Szermierki, Smok Lankford, zginął w nieszczęśliwym wypadku na lawendowej farmie przylegającej do rezerwatu znanego jako Tall Grass Prairie. — Nie odzywałam się, ale zachodziłam w głowę, jak u diabła Tantos zamierza wyjaśnić śmierć Smoka w kategoriach zrozumiałego dla ludzi „nieszczęśliwego wypadku”. — Kilkoro z nas odprawiało na farmie uroczy rytuał oczyszczający, gdy nagle zaatakował nas wielki samiec bizona zbiegły z rezerwatu. Prawdopodobnie oszołomił go zapach palonej szałwii. Mistrz Szermierki zdołał uratować adeptów, lecz sam stracił życie. — Och, to potworne! Bardzo mi przykro! — Adam wyglądał na mocno zmartwionego. Szczerze mówiąc, wszyscy tak wyglądaliśmy, tyle że pozostali chyba ze wstydu wywołanego gigantycznym kłamstwem Tanatos. — Dziękuję panu. Był to okropny wypadek i ogromna strata dla Domu Nocy, ale przynajmniej nasz przyjaciel zginął tak, jak żył: jako honorowy wojownik broniący młodszych. Dzięki niemu nikt inny nie odniósł ran, a nawet udało się dokończyć rytuał. Dzielność Smoka Lankforda będzie pamiętana i sławiona przez kolejne stulecia. Tanatos otarła oczy haftowaną chusteczką, którą wydobyła z rękawa. To była naprawdę wzruszająca chwila. Adam stał ze współczującą miną, a kamerzysta najpierw sfilmował stos, a potem naszą kapłankę, na której twarzy malowała się bardzo ludzka walka z rozpaczą. Tanatos rozegrała tę scenę tak doskonale, że zaczęłam się zastanawiać, ile lekcji aktorstwa wzięła jako adeptka.

— A odpowiadając na pańskie pytanie — kontynuowała po otarciu oczu i wzięciu głębokiego oddechu — nie, nie przyszedł pan w złym momencie. Przecież to myśmy pana zaprosiliśmy jesteśmy szczęśliwi, mogąc tu pana gościć nawet w tak chwili. Rozpocznijmy zatem oficjalny wywiad. Czy to miejsce będzie odpowiednie? — Wskazała jedną z długich kamiennych ławek ustawionych przed wejściem do budynku. W zwykły dzień nauki siedziałoby na nich mnóstwo uczniów odbywających lekcje, flirtujących lub plotkujących, ale dziś nie było żywej duszy. — Idealne — odrzekł Adam. — Nim zaczniemy, młody człowieku, proponuję, abyś nazywał mnie po prostu „Tanatos”. Zwracanie się do rozmówcy w trzeciej osobie nie cieszy się wśród wampirów popularni* — Oczywiście — odparł Adam. Kiedy on i kamerzysta przygotowywali sprzęt, Tanatos usiadła pośrodku ławki. — Zoey i Stark tutaj — powiedziała cicho, wskazując swoją prawą stronę. — Afrodyta, Stevie Rae i Damien tutaj. — Wskazała lewą. Posłusznie zajęliśmy miejsca. Gdy Adam wrócił i zaczęło się oficjalne filmowanie, poczułam lekką tremę. O rany, nawet moi starzy znajomi z liceum South Intermediate to obejrzą! — Tanatos, czy mogłabyś odnieść się do tego, co powiedziała dziś o tobie Neferet, była najwyższa kapłanka Domu Nocy w Tulsie: że jej następczynią została sama Śmierć? Adam umilkł i uśmiechnął się. — Moim zdaniem wcale nie przypominasz Śmierci. — A czy często ją widujesz, młodzieńcze? — zapytała łagodnym żartobliwym tonem Tanatos. — Szczerze mówiąc, nie. Jeszcze nigdy nie umarłem — odparł rezolutnie. — Pozwól zatem, że wyjaśnię ci słowa Neferet. Oczywiście nie jestem samą Śmiercią. Chodzi jedynie o to, że posiadam zdolność pomagania umarłym w przechodzeniu z ziemskiego królestwa w Zaświaty. Jestem Śmiercią jedynie w takim sensie w

jakim ty jesteś człowieczeństwem. Oboje reprezentujemy te zjawiska. Być może zrozumiesz to lepiej, jeśli potraktujesz to jako bardzo wierną kopię. — Neferet wspomniała także o nowym, czerwonym gatunku wampira. Sugerowała, że może być niebezpieczny. — Patrzyłam jak kamera filmuje Starka, a potem Stevie Rae. — Czy mogłabyś i do tego się odnieść? — Oczywiście. Najpierw jednak musimy sobie wyjaśnić pewną rzecz: Neferet nie jest już pracownicą Domu Nocy w Tulsie biorąc pod uwagę sposób funkcjonowania naszej społeczności, kiedy najwyższa kapłanka traci swoją funkcję, traci ją na zawsze. Nie zatrudni jej w tej roli żaden inny Dom Nocy. Jak pewnie sobie wyobrażasz, jest to trudna i często wysoce zawstydzająca sytuacja zarówno dla byłej pracownicy, jak i dla pracodawcy Wampiry nie znają pojęcia oszczerstwa, w związku z tym nie mają też odpowiednich uregulowań prawnych. Używamy systemu opartego na ślubowaniu i honorze. Najwyraźniej w tym wypadku system nie zadziałał jak należy. — Chcesz powiedzieć, że Neferet... — Urwał, kiwając głową na znak, że chce, by Tanatos dokończyła zdanie za niego. — Owszem, to smutne, lecz prawdziwe: Neferet oczernia nas, bo jest byłą pracownicą sfrustrowaną zwolnieniem z funkcji — skłamała gładko Tanatos. — Oto cała prawda. Adam zerknął na Starka stojącego obok mnie niedaleko Tanatos. — Zwolniona kapłanka wygłosiła parę niepokojących zdań na temat pewnej konkretnej osoby z Domu Nocy, niejakiego Jamesa Starka. — To ja — odparł natychmiast Stark. Zauważyłam, że jest nieco skrępowany, ale przypuszczałam, że wszyscy inni, w tym widzowie przed telewizorami, zobaczą jedynie przystojnego chłopaka o twarzy ozdobionej czerwonymi tatuażami w kształcie skierowanych ku sobie strzał.

— Powiedz mi, Jim... mogę cię tak nazywać? — zapytał Adam. — Hm, możesz, ale byłoby lepiej, gdybyś mówił do mnie po prostu „Stark”, tak jak wszyscy. — Świetnie, Stark. Neferet twierdzi, że zabiłeś swojego mentora z Domu Nocy w Chicago, i sugeruje, że stanowisz zagrożenie dla społeczeństwa. Co ty na to? — To kupa pierdoł! — usłyszałam własny głos. Stark wykrzywił usta w swoim bezczelnym uśmieszku i wziął mnie za rękę, splatając swoje palce z moimi, tak wszyscy widzowie to zobaczyli. — Zo, nie używaj prawie przekleństw przed kamerą, sobie pomyśli twoja babcia, jeśli to usłyszy? — Przepraszam — wymamrotałam. — Sam im to powiedz. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. — O, pierwszy raz dopuszczasz mnie do głosu. Ku mojej frustracji wszyscy się roześmieli. Zmarszczyłam brwi. Stark zaczął mówić, choć pewnie się domyślał, że rozważali uduszenie go poduszką przy najbliższej okazji. Początkowo słychać było w jego głosie wahanie, ale z czasem się rozkręcił. — Mój mentor, William Chidsey, był niezwykłym wampirem. Był miły, niezmiernie inteligentny i utalentowany. Wiele dla mnie zrobił. W gruncie rzeczy traktowałem go bardziej jak ojca niż jak mentora. — Urwał i przetarł dłonią twarz, a kiedy kontynuował, zachowywał się, jakby zupełnie zapomniał o kamerze i rozmawiał z reporterem bez świadków. — Adamie, musisz wiedzieć, że bardzo wcześnie, gdy uczyłem się w wampirskim odpowiedniku waszej drugiej klasy liceum, odkryłem, że posiadam szczególny dar. — Stark wypowiedział ostatnie słowo bez sarkazmu, ale i bez zachwytu. Jego ton dawał do zrozumienia, że taki dar stanowi wielką i niezbyt przyjemną odpowiedzialność. — Nie potrafię chybić celu. Jestem łucznikiem — wyjaśnił w odpowiedzi na pytające spojrzenie Adama. — W cokolwiek wyceluję ze swego łuku, trafiam. Niestety, nie jest to

takie proste, jak się wydaje. Istnieją rozbieżności między tym, na co patrzysz, tym, o czym naprawdę myślisz i tym w co celujesz. Podam ci prosty przykład: wyobraź sobie, że bierzesz łuk, zakładasz strzałę i celujesz w znak „Stop”. Naciągasz cięciwę i mierzysz w środek dużego czerwonego znaku. Ale twoja głowa myśli: „Chcę trafić w to coś, co zatrzymuje samochody”. I nagle twoja strzała przeszywa chłodnicę najbliższego przejeżdżającego samochodu. — Ojej... to rzeczywiście może wywołać wiele problemów — przyznał Adam. — „.Wiele” to spore niedopowiedzenie. Trochę potrwało zanim się zorientowałem i nauczyłem się nad tym panować. Zanim to nastąpiło, popełniłem straszny błąd. — Stark znów umilkł a ja ścisnęłam jego rękę na znak wsparcia. — W wyniku tego błędu zginął mój mentor. Nie pozwolę, by coś podobnego wydarzyło się ponownie. Ślubowałem, że już nigdy do tego nie dopuszczę. — Właśnie dlatego James Stark trafił do Domu Nocy w Tulsie — podsumowała Tanatos i kamera znów skierowała się na nią. — W tej szkole uważamy, że każdemu należy się druga szansa. — Przeniosła wzrok na Afrodytę, a gdy kontynuowała, z trudem powstrzymałam się od rozdziawienia ust. — Nie sądzisz, Afrodyto LaFont, że to doskonałe miejsce na otrzymanie drugiej szansy? Niepotrzebnie się martwiłam. Z wycelowaną w siebie kamerą nasza wieszczka była w swoim żywiole. Podeszła bliżej i kamerzysty i usadowiła się na ławce obok Tanatos. — Zgadzam się z tobą w stu procentach, najwyższa kapłanko. Przez niemal cztery lata byłam adeptką, ale nasza ukochana bogini Nyks postanowiła zabrać mi Znak, zastępując go darem przepowiedni. Rodzice zaakceptowali moją decyzję o pozostaniu w Domu Nocy. Rozmawialiśmy nawet o możliwości odbycia przeze mnie stażu w siedzibie Najwyższej Rady Wampirów Wenecji, gdy ukończę szkołę. Mama i tata bardzo mnie wspierają. — Wyszczerzyła się do kamery. — Wystarczy

spojrzeć na wyciągi z ich kart kredytowych z ostatnich miesięcy. Jejku, mam naprawdę niesamowitych rodziców! Opowiadała takie idiotyzmy, że całkiem odebrało mi mowę. Na szczęście Stevie Rae otrząsnęła się szybciej. — A skoro o cudownych rodzicach mowa, to moja mama Ginny Johnson, zrobi najlepsze ciastka z wiórkami czekoladowymi w całym znanym wszechświecie i będzie je sprzedawać podczas dnia otwartych drzwi, który wkrótce organizujemy w szkole, prawda, Tanatos? — Masz absolutną rację, Stevie Rae — odparła bez mrugnięcia okiem kapłanka. — W najbliższy weekend, o ile kapryśna pogoda Oklahomy na to pozwoli, planujemy urządzić coś w rodzaju festynu. Liczymy na to, że weźmie w nim udział miejscowa organizacja charytatywna Kocia Buda, która wystawi koty do adopcji. Już teraz mogę również ogłosić, że wszelkie dochody ze sprzedaży wyrobów cukierniczych — uśmiechnęła się do Stevie Rae — zostaną przeznaczone właśnie na organizację. Ponadto babcia najwyższej kapłanki naszych adeptów Zoey Redbird, będzie sprzedawać produkty ze swojej lawendowej farmy. — Nie zapomnij o targach pracy. Wszyscy z kamerzystą włącznie odwrócili się na dźwięk głosu naszej nauczycielki jeździectwa. Lenobia prowadziła swoją nieziemsko piękną czarną klacz Mujaji. — Profesor Lenobio, jakże się cieszę, że postanowiłaś wziąć udział w wywiadzie — zwróciła się do niej Tantos. — Ojej, jaki piękny koń! — zachwycił się Adam, a kamerzysta zrobił zbliżenie Mujaji. Damien dotknął ramienia reportera i uśmiechnął się od ucha do ucha. — Ależ mój drogi, to jest klacz! — Och, proszę o wybaczenie! — wybrnął zgrabnie Adam, rumieniąc się uroczo. — Szczerze mówiąc, nigdy nie widziałem zbytniej różnicy między chłopakami a dziewczętami.

— Bo wszyscy jesteśmy tacy sami — usłyszałam własne słowa podziękowałam Nyks w myślach, że mi je podsunęła. — Chłopak, dziewczyna, człowiek czy wampir: jakie to ma znaczenie? Wszyscy mieszkamy w Tulsie i kochamy to miasto, Powinniśmy trzymać się razem! Tantos roześmiała się perliście. — Wyjęłaś mi to z ust, Zoey. A tobie, Lenobio, dziękuję za przypomnienie. Adamie, chciałabym ogłosić, że podczas festynu i charytatywnej aukcji kotów Dom Nocy po raz pierwszy w swojej historii będzie przyjmował podania o pracę od ludzkich nauczycieli. Obecnie potrzebujemy wykładowców dramatu i literatury. — Wstała i rozłożyła ramiona jak wcielenie dobroduszności i mądrości. — Bądźcie pozdrowieni, mieszkańcy Tulsy! Dom Nocy otwiera przed wami swoje podwoje. Widzimy się w sobotę!

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Neferet Nie zobaczyłaby wywiadu, gdyby nie wezwała do swojego apartamentu na dachu obsługi hotelowej. Przyjemnie służący blondynek był niemal dość młody, by ją zainteresował. Poprzedniego boya, który miał szczęście odpowiedzieć na jej wezwanie, czekało kilka dni zwolnienia. Osłabiony i posiniaczony, nie miał pamiętać nic oprócz fascynacji jej urodą i serii mrocznych erotycznych wizji, które lekarz zapewne przepisze malignie wywołanej gorączką. Ludzie to takie słabe istoty Szkoda, że co rusz musi sobie szukać nowych zabawek. Przyjrzała się nowemu nabytkowi. Był wysoki i wyglądał na strasznie zdenerwowanego. Cerę miał fatalną. Sądząc po liczbie i rozmiarze pryszczy, nikt go jeszcze nie rozdziewiczył. Myśląc o tym, że krew prawiczka świetnie doprawi schłodzony szampan, który ze sobą przyniósł, Neferet dała mu znak, by wszedł do salonu. — Wnieś butelkę do środka, proszę — wymruczała. Krew prawiczków była tak słodka, że bez trudu dało się przymknąć oko na kiepską cerę i spocone dłonie. W końcu nie zamierzała go dotykać, a przynajmniej nie za wiele... — Postawić tu, proszę pani? — Przeniósł wzrok z jej piersi na usta, a potem na butelkę, którą właśnie otwierał, roztaczając wokół siebie aurę pożądania, strachu i fascynacji.

— Tu będzie idealnie. — Przesunęła długim szpiczastym paznokciem po górnej partii jedwabnej sukni. — Wow — wyjąkał chłopak, drżącymi niedoświadczonymi dłońmi usiłując się uporać ze złotą folią otaczającą korek szampana. — Mam nadzieję, że nie będzie mi pani miała za złe tych słów, ale jest pani o wiele ładniejsza niż te wszystkie inne wampirki, które właśnie lecą w telewizji. — Inne wampirki? W telewizji? — Tak, na Fox 23. — Włącz! — wykrzyknęła. — Ale jeszcze nie ot... — Zostaw tego szampana! Sama potrafię go otworzyć. Włącz te wiadomości i zmykaj. Chłopak spełnił polecenie i wymknął się z apartamentu, nie przestając jej obrzucać długimi spojrzeniami. Neferet nie zwracała na niego uwagi, bo była całkowicie zaprzątnięta sceną na ekranie wielkiego płaskiego telewizora. Widnieli na nim Tantos, Zoey i kilkoro jej przyjaciół. Znajdowali się w Domu Nocy, zbici w gromadkę gawędzili na luzie z reporterem. Skrzywiła się. Wyglądali tak normalnie. Kiedy usłyszała, że Tanatos tłumaczy śmierć Smoka tragicznym wypadkiem z udziałem zbiegłego z rezerwatu bizona, wygięła usta w podkówkę. — Przeklęty Aurox! — wycedziła. — Niedoskonałe niezdarne naczynie! To wszystko jego wina. Oglądała dalej, prychając kpiąco na widok Starka i Zoey, zaczęła słuchać, dopiero gdy wychwyciła swoje imię. Zwiększyła głośność i usłyszała słowa Tanatos: „Neferet oczernia nas, bo jest byłą pracownicą sfrustrowaną zwolnieniem z funkcji”. Jej ciało stało się zimne jak lód. „Ona śmie mnie nazywać pracownicą!” — pomyślała z furią tak potężną, że szklane drzwi balkonu rozprysnęły się i zasypały marmurową podłogę odłamkami szkła. „Wszyscy mieszkamy w Tulsie i kochamy to miasto. Powinniśmy trzymać się razem!” — zgrzytał w uszach Neferet idiotycznie wesoły głos Zoey.

— Nie pozwolę ci pokrzyżować moich planów, ty nieznośna dziewucho! — syknęła Tsi Sgili. Kiedy Tanatos obwieściła że Dom Nocy w Tulsie będzie przyjmował podania o pracę ludzkich nauczycieli, szczęka opadła jej tak samo jak dziennikarzowi. Po dobrodusznym pożegnaniu nowej najwyższej kapłanki Neferet z niedowierzaniem obserwowała, jak prowadzący w studiu trajkoczą bez sensu o tym, jaki ciekawy był wywiad z wampirami i jak wspaniały dla miasta będzie dzień otwartych drzwi połączony z targami pracy, a w tle pokazywano uśmiechniętą buźkę Zoey. Neferet wcisnęła wyłącznik, uznawszy, nie zniesie widoku Zoey Redbird ani chwili dłużej. We wnęce między salonem a jadalnią rozdzwonił się komputer. Na ekranie rozbłysły kontury uniesionych rąk. Nyks a obok nich zaświecił się napis: „Najwyższa Rada Wampirów” Neferet podeszła wolno do komputera i kliknęła „odbierz” automatycznie uruchamiając kamerkę. Uśmiechnęła się uroczo do sześciu poważnych kapłanek siedzących na swoich rzeźbionych marmurowych tronach. — Czekałam na wieści od was. Pierwsza zabrała głos Duantia, przewodnicząca rady. Jej głos brzmiał w uszach Neferet bardzo, ale to bardzo staro. W długich gęstych włosach kapłanki z całą pewnością siwizna przeważała nad brązem, a pod oczami widać było worki. — Wezwałyśmy cię tutaj, a jednak wciąż jesteś w Tulsie, a nie w Wenecji. Co cię zatrzymało? — Jestem bardzo zajęta — odparła Neferet, nadając swemu głosowi ton rozbawienia, a nie złości czy strachu. Nie mogła pozwolić, by choć przez chwilę sądziły, że się boi. Ich czy kogokolwiek innego. — Podróż do Wenecji byłaby dla mnie obecnie wielkim utrudnieniem. — W takim razie jesteśmy zmuszone wydać wyrok absente reo. Neferet skrzywiła się, jakby zjadła cytrynę. — Zachowajcie swoją łacinę dla wampirów, które są zbyt stare, by żyć w teraźniejszości.

Duantia kontynuowała, jakby nie usłyszała jej komentarza. — Nasza siostra, najwyższa kapłanka i siódma członkini rady Tantos, uzyskała niepodważalne dowody dzięki rytuałowi ujawniającemu przeprowadzonemu przez najwyższą kapłankę Zoey Redbird, jej... — Ta bezczelna dziewucha nie jest żadną kapłanką! — Nie przerywaj mi!!! — Choć Duantia znajdowała się tysiące kilometrów od Tulsy, jej mocy była wyczuwalna nawet przez internet. Neferet omal się nie skuliła. — Powiedz, co masz do powiedzenia. Nie będę przerywać — powiedziała beznamiętnie. — W rytuale ujawniającym, któremu przewodniczyła Tantos,wzięli także udział młoda najwyższa kapłanka Zoey Redbird, jej krąg, którego każdy członek otrzymał od Nyks dar komunikacji z żywiołem, oraz kilku Synów Ereba. Podczas ceremonii ziemia pokazała, że zamordowałaś ludzką kobietę, poświęcając ją białemu bykowi ciemności, któremu wydajesz się zaślubiona. Neferet patrzyła, jak członkinie rady wiercą się niespokojnie jakby samo usłyszenie słowa „zaślubiona” w odniesieniu do białego byka było dla nich trudne do zaakceptowania. Sprawiło jej to przyjemność. Wkrótce Najwyższa Rada będzie musiała znieść więcej niż tylko słowa. — Co masz do powiedzenia na swoją obronę? — zapytała Duantia. Neferet wyprostowała się dumnie. Czuła poruszające się wokół niej macki ciemności, obejmujące ją w kostkach i ślizgające się wokół łydek. — Nie muszę się bronić. Zabicie tej kobiety nie było morderstwem, lecz ofiarą złożoną świętości. — Śmiesz nazywać ciemność świętą?! — wykrzyknęła , członkini rady o imieniu Aletheia. — Aletheio, czyli Prawdo, jak powiedzielibyśmy w języku, który nie jest martwy: podzielę się z tobą odrobiną tego, co oznacza twoje imię. Prawdą jest, że jestem nieśmiertelna.

W ciągu nieco ponad stu lat osiągnęłam większą moc niż przez wszystkie wieki swego istnienia. W ciągu kolejnych lat większość z was obróci się w pył, a ja wciąż będę młodą potężna i piękna, a do tego będę boginią. Jeśli postanowię poświęcić istotę ludzką, nieważne, w jakim celu, czyn ten jest świętością, a nie grzechem! — Neferet — odezwała się Duantia, przerywając ciszę która zapadła po wykrzyczanych przez Tsi Sgili słowach — Czy jesteś zaślubiona ciemności? — Przywołaj białego byka i sama go zapytaj. O ile odważysz — zaszydziła Neferet. — Najwyższa Rado, jaki jest twój werdykt? — zapytała Duantia, nie odrywając wzroku od oczu rozmówczyni. Każda z członkiń rady po kolei wstawała i wypowiadała te same słowa: — Wyrzekam się jej! Duantia wstała ostatnia. — Wyrzekamy się ciebie! — rzekła stanowczo. — Od tej pory nie jesteś najwyższą kapłanką Nyks. Nie jesteś wampirem. Od tej pory jesteś dla nas martwa. Wszystkie kapłanki jak jeden mąż odwróciły się plecami Neferet, a komputer pisnął, sygnalizując koniec połączenia obraz znikł. Neferet wpatrywała się w czarny ekran, oddychając ciężko i usiłując zapanować nad plątaniną emocji. Najwyższa Rada miała czelność się jej wyrzec. — Wstrętne stare jędze! —rzuciła gniewnie. Za wcześnie! Oczywiście zamierzała z nimi zerwać, ale dopiero wtedy, gdy skłóci je między sobą i zmusi, by skoczyły sobie do gardeł, dzięki czemu miały być zbyt zajęte wewnętrzną walką, by próbować zapobiec rzezi, jaką planowała urządzić poza ich przytulną wysepką. — Prawie mi się to udało, kiedy Kalona stał przy moim boku, udając Ereba. Dopiero Zoey wszystko zniszczyła, zmuszając mnie do wydania go.

Nie mogąc opanować frustracji, wyszła na balkon, miażdżyła po drodze obcasami szkło. Przycisnęła dłonie do zimnej kamiennej balustrady. — To Zoey sprawiła, że przysłały Tanatos do Tulsy, by mnie szpiegowała. A jej matka była zbyt słabą i niedoskonała ofiarą. Gdyby Aurox nie okazał się uszkodzonym naczyniem rytuał ujawniający przerwałaby śmierć Rephaima. Teraz Najwyższa Rada się mnie wyrzekła, a ludzie z Tulsy uznają mnie za oswojonego sprzymierzeńca. — Uniosła ręce ku niebu i wykrzyknęła z gniewem: — Zoey Redbird zapłaci za swoje zagrywki! Zdarła z siebie jedwabną suknię, odsłaniając przed nocą swoje ciało. Rozłożyła ręce i odchyliła do tyłu głowę. — Przybądź, ciemności! — wykrzyknęła i przygotowała się na bolesną rozkosz lodowatego dotyku białego byka. Nic. Wśród nocy poruszały się jedynie ciemne macki, które stale jej towarzyszyły. — Panie, przybądź! Potrzebuję cię! — wzywała. Nie zaskoczyło mnie twoje wezwanie, bezduszna. Jak zwykle usłyszała w głowie jego głos, lecz nie poczuła zapierającej dech obecności. Opuściła ramiona i rozejrzała się w poszukiwaniu oblubieńca. — Nie widzę cię, panie. Potrzebujesz czegoś. Nadal nie pojmowała, dlaczego jej się nie ukazał, lecz nie uzewnętrzniała konsternacji. — Potrzebuję ciebie, panie — odparła uwodzicielsko. Najgrubsza z wężowatych macek ciemności natychmiast odłączyła się od pozostałych pełzających wokół jej kostek otoczyła ją w talii, przecinając gładką skórę i rysując idealny szkarłatny krąg. Pozostałe wspinały się po nogach, by skosztować świeżej krwi. Neferet bardzo uważała, by nie krzyknąć z bólu. Okłamywanie mnie nie jest mądre, moja bezduszna.

— Potrzebuję więcej mocy — przyznała. — Chcę zabić Zoey Redbird, a ona ma silną ochronę. Ponadto jest ulubienicą bogini. Nawet ty nie jesteś gotowa by otwarcie zniszczyć kogoś takiego jak ona. — Więc mi pomóż. Błagam cię o to, panie — przekonywała go Neferet, ignorując ostrą jak brzytwa mackę, która cięła jej skórę, i pozostałe, które piły jej krew. Rozczarowujesz mnie. Oczekiwałem, że mnie wezwiesz i będziesz błagać o pomoc. A nie powinienem oczekiwać. Nie powinienem przewidywać twoich działań, moja droga bezduszna. To mnie nudzi, a ja nie zamierzam trwonić mocy na coś, co jest przewidywalne i nudne. Głos uderzał bezlitośnie w jej umysł, lecz nawet się nie wzdrygnęła. — Nie będę cię prosić o wybaczenie — odparła zimno — Wiedziałeś, kim jestem, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Nie zmieniłam się i nie zmienię. Właśnie dlatego zawsze nazywałem cię bezduszną. — Tym razem głos niósł ze sobą mniej potęgi, a więcej rozbawienia. — Przypominasz mi o naszych uroczych początkach. Byłaś taką słodką niespodzianką. Zaskocz mnie znowu, a wtedy rozważę przyjście ci z pomocą. Na razie daję ci władzę nad tymi cząstkami ciemności, które postanowią przy tobie zostać. Nie rozpaczaj. Wiele z nich cię wybierze. Tak dobrze je karmisz. Zobaczymy się znowu, bezduszna, kiedy... jeśli zainteresujesz mnie wystarczająco, bym zechciał powrócić. — Głos stawał się coraz cichszy, aż wreszcie gruba macka oplatająca ją w pasie puściła i zniknęła w mroku. Neferet osunęła się na ziemię. Leżała na zimnym balkonie, patrząc, jak nici ciemności zlizują jej krew. Nie przeszkadzała im. Pozwoliła im się nasycić, głaszcząc je, zachęcając i obserwując, ile spośród nich pozostało przy niej. Jeśli byk jej nie pomoże, będzie musiała to zrobić sama, Zoey Redbird zbyt długo zatruwa jej życie. Stanowczo zbył długo Neferet pozwala jej niweczyć swoje plany. Nie zamierzała jednak

jej zabić. To by zbyt szybko ściągnęła na nią gniew byka. W odróżnieniu od Najwyższej Rady Wampirów bogini nie można było zignorować. „Nie — pomyślała. — Nie muszę jej zabijać. Muszę jedynie stworzyć istotę, która zrobi to za mnie. Naczynie raz zawiodło, ponieważ ofiara była niedoskonała. Gdy ją udoskonalę, wszystko się uda”. — Jestem nieśmiertelna — powiedziała na głos. — Nie potrzebuję byka, by utworzyć naczynie. Potrzebuję jedynie świętej ofiary i mocy. Zaklęcie już opanowałam. Aurox był zaledwie początkiem... — Pogłaskała nici ciemności, pozwalając im dalej poić się swoją krwią. „Dość — zapewniała siebie. — Zostało ich dość” Zoey — Bogini wie, jak niechętnie to przyznaję, ale się myliłam — powiedziała Afrodyta. — To jednak przypomina oglądanie tej durnej „Randki w ciemno”. — Pokręciła głową i przewróciła oczami idąc powoli wraz ze Stevie i ze mną w stronę parkingu, gdzie czekał na nas pełen adeptów autobus. Szłyśmy tak wolno, bo byłyśmy zajęte gapieniem się na Damiena i tego reportera z Fox 23, Adama, stojących przy furgonetce telewizji, trajkocących i szczerzących się do siebie. — Ciii! — szepnęłam do niej. — Jeśli cię usłyszą, Damien się zawstydzi. — Och, daj spokój! — prychnęła. — Gejuś jest tak zajęty flirtowaniem, że nie zwraca na nas najmniejszej uwagi. — Ja tam się cieszę, że flirtuje — odparłam. — Patrzcie! Wyjmują telefony! — szepnęła Stevie Rae tak natarczywie, że w zasadzie trudno było to nazwać szeptem. — Znów się pomyliłam — westchnęła Afrodyta. — To nie przypomina „Randki w ciemno”, tylko National Geographic.

— Moim zdaniem jest słodziutkim ciasteczkiem — oznajmiła Stevie Rae. — Facet, który rozmawia z Damienem? — zapytała Shaylin dołączając do nas. — Tak. Chyba umawiają się na randkę — poinformował ją Stevie. — Ma ładne miękkie kolory — oznajmiła Shaylin Szczerze mówiąc, całkiem pasują do kolorów Damiena. — Czyżby ich tęcze się zlewały? — zakpiła Afrodyta Shaylin zmarszczyła brwi. — To nie są barwy tęczy. Co za okropny stereotyp. To kolory letniego nieba: błękit i żółć. Damien ma też trochę pierzasto białych rzeczy, które wyglądają jak cumulusy. — Ja pierdzielę, ono nie ma za grosz poczucia humoru! oświadczyła Afrodyta. — Afrodyto, przestań mówić o Shaylin „ono”. To nieuprzejme — upomniała ją Stevie Rae. — A tak na przyszłość, jak bardzo nieuprzejme w porównaniu z innymi określeniami na debila? — Afrodyta uniosła pytająco brwi. — Takie jak „pojeb” albo „down” czy raczej jak „niepełnosprawny umysłowo”? — To ty jesteś najwyższą kapłanką, ale moim zdaniem odpowiadanie jej tylko ją podjudza — zauważyła rozsądnie Shaylin. — Wiesz, tak jak wtedy, kiedy się podniesie wrzeszczącego bachora, a on dalej wrzeszczy. „O w mordę — pomyślałam. — Afrodyta powyrywa jej włosy razem z cebulkami”. Ale ona tylko się roześmiała. — Hej, ono zażartowało! Może jednak posiada jakąś osobowość? — Afrodyto, obawiam się, że masz uszkodzony mózg — stwierdziła Stevie. — Dziękuję — odparła Afrodyta. — Wsiadam do autobusu i mierzę gejusiowi czas. Jeśli za pięć minut nie przestanie flirtować, to... — Spojrzała na autobus i umilkła. Podążyłam za nim

wzrokiem i zobaczyłam stojące przed otwartymi drzwiami Erin. Shaunee wyglądała na zdenerwowaną, a Erin nijaką. Widziałam, że rozmawiają, ale były za daleko, żebym mogła coś usłyszeć. — Z nią jest coś nie tak — powiedziała Shaylin. — Z kim? — zapytała Stevie. — Z Erin. — Shaylin ma rację. Coś jest nie tak z Erin — przyznała Afrodyta. Nie wiem, co mną bardziej wstrząsnęło: to, co ona i Shaylin powiedziały, czy to, że się zgadzały. — Powiedz, co widzisz — zwróciła się Stevie cicho do Shaylin. — Spróbuję to opisać jak najlepiej. Gdy byłam mała, krótko przed utratą wzroku, za moim domem był kanalik, przy którym się bawiłam. Udawałam, że to piękny spieniony górski strumyk, a ja znajduję się w Górach Skalistych. Był czysty i nawet ładny, ale gdy tylko podeszło się zbyt blisko, czuło się smród chemikaliów i zgnilizny. Woda wyglądała ładnie, powierzchnia jednak była brudna i zanieczyszczona. — Shaylin. — Moja cierpliwość się kończyła. Czułam się, jakbym słuchała kolejnego wiersza Kramishy, a to raczej nie wróżyło dobrze. — Co ty, u diabła, wygadujesz? Erin ma kolor zanieczyszczonej wody? A jeśli tak, to dlaczego wcześniej nic nie powiedziałaś? — Bo się zmienia!!! — wrzasnęła Shaylin, a gdy twarze siedzących w autobusie oraz Erin i Shaunee obróciły się w naszą stronę, zawołała: — Zima zmienia się w wiosnę! Nie czujecie wiosny w powietrzu? Wszyscy pokręcili głowami i zmarszczyli brwi, ale chyba przestali nasłuchiwać. — Taki z ciebie szpieg jak z koziej dupy trąba — mruknęła Afrodyta, po czym ściszyła głos. — Zo, skumaj wreszcie. To proste. Shaylin chce powiedzieć, że Erin wygląda tak jak dawniej: jest ładna, jasnowłosa, łubiana, doskonała. Jak to ona. Ale pod powierzchnią coś gnije. Ty tego nie widzisz. Ja też nie ale Shaylin

tak. — Spojrzała w stronę autobusu, a my zrobiłyśmy to samo akurat w momencie, gdy Shaunee potrząsała głową i wchodziła szybko po wyłożonych czarną gumą schodkach autobusu, a Erin pozostawała na zewnątrz, piękna, lecz zimna jak Królowa Śniegu. — Wygląda na to, że Shaunee też to dolega. Choć jej oczywiście byśmy nie uwierzyły. Pomyślałybyśmy że jest wściekła na Erin z powodu operacyjnego rozdzielenia szajbusek nierozłączek. — Moim zdaniem to dość brutalne — powiedziałam. — Moim też — przyznała Stevie Rae. — Ale instynkt mi podpowiada, że to prawda. — Mnie też — odezwał się Damien, podchodząc do nas. Wciąż był zarumieniony i machał wesoło do odjeżdżającej furgonetki telewizyjnej, ale wpatrywał się w Erin. — I podpowiada mi coś jeszcze. — Że ty i chłoptaś z telewizji wkrótce zostaniecie kochankami? — zapytała Afrodyta tonem równie wesołym i uprzejmym jak wredne były jej słowa. — To nie powinno cię interesować — odparł Damien, po czym gładko zmienił temat. — I myślę, że powinnaś słuchać uważnie. To, co zaraz powiem, sprawi, że twój świat zadrży w posadach. — Co za zużyty tekst — mruknęła. — Może zużyty, ale trafny — rzekł Damien. — Przetłumaczyłaś to, co zobaczyła Shaylin, a to oznacza, że pełnisz rolę wyroczni. — Nie jestem żadną zasraną wyrocznią, tylko wieszczką — odparła wściekła jak osa Afrodyta. — Wyrocznia, wieszczka — Damien wyciągnął jedną rękę, potem drugą, jakby ważył coś w dłoniach i porównywał. — Dla mnie to jedno i to samo. Poucz się historii. Sybilla, Pytia, Kasandra! Czy te imiona coś ci mówią? — Nie. Serio. Staram się zbyt wiele nie czytać. — Na twoim miejscu bym zaczął. To tylko trzy najważniejsze z wielu imion, które przychodzą do mojej wykształconej głowy. Niektórzy nazywają je wyroczniami, inni

wieszczkami. To to samo. — Mogę ściągnąć streszczenie z netu? — zapytała Afrodyta. Udawała, że się wygłupia, ale zbladła jak ściana, a oczy miała wielkie i jeszcze bardziej topazowoniebieskie niż zwykle. Wyglądała na przerażoną. — Wystarczy — wtrąciłam energicznie. — Lekcje odrobione. — Wszyscy wbili we mnie tępe spojrzenia, więc próbowałam się tłumaczyć: — Tantos kazała nam ćwiczyć nasze dary. Myślę, że to, co się tu wydarzyło, daje nam dodatkowe punkty. Może więc pojedziemy wreszcie do tuneli i pooglądamy powtórki Fringe? — Fringe? Jestem za. — odparła Shaylin i ruszyła do autobusu. — Lubię Waltera — stwierdziła Afrodyta. — Przypomina mojego dziadka, tyle że jest trochę mądrzejszy i jest naćpanym wariatem, a nie pijanym socjopatą. Mimo to z jakichś powodów obaj dają się lubić. — Masz dziadka? I lubisz go? — zapytała Stevie, nim ja zdążyłam to zrobić. — Pewnie, że mam dziadka. Nigdy się nie uczyłaś biologii czy co? — prychnęła Afrodyta, po czym wzruszyła ramionami. — Olać to. Moja rodzinka jest trudna do opisania. Chodźcie do autobusu, ono już wsiadło — dodała i ruszyła za Shaylin. Stevie Rae, Damien i ja zostaliśmy sami. — Stuknięta. — Tylko tyle potrafiłam powiedzieć. — Owszem — przytaknął Damien. — Myślicie, że wszyscy są już w autobusie? — zapytałam. — Mam nadzieję. W każdym razie Rephaim jest, a do świtu pozostało tylko parę godzin. Jestem pewna, że nigdy nie widział żadnego odcinka Fringe, a prawie na pewno by mu się spodobały. Oglądanie DVD w jego objęciach wygląda mi na dobrą opcję, nawet jeśli będziemy musieli to robić w towarzystwie stukniętej Afrodyty. — Stevie uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Możemy zamówić pizzę od Andoliniego?

— Pewnie — odpowiedziałam. — Ehem, ehem — zakaszlał teatralnie Damien. — Tak? — zapytałam. — Słuchajcie... czy będziecie wściekłe, jeśli... hm, jeśli wyskoczę z kimś na kawę? Jeszcze tej nocy? Do Coffee Heaven na Cherry Street? — Mają otwarte o tej porze? — zapytałam, zerkając na komórkę. Kurczę, była prawie czwarta nad ranem! — Ostatnio pracują na okrągło. Przez burzę lodową stracili parę tygodni i teraz próbują to nadrobić, obsługując... hm. nocnych gości — wyjaśnił Damien. — Serio? Mają otwarte ze względu na nas? — Doskonale pamiętałam ich pyszne kanapki i świetne dzieła miejscowych artystów, które upiększały lokal. — Kiedyś zamykali o jedenastej. — Już nie — odparł radośnie Damien. — Hej, to super! Wprawdzie nigdy tam nie byłam, ale to superancko, że kawiarnia w Midtown jest otwarta przez całą dobę ze względu na nas — powiedziała Stevie Rae. — Może jutro poprosimy Dariusa, żeby nas tam podrzucił w drodze na dworzec? — zapytałam. „W końcu to naturalne, że licealiści mają ochotę wpaść do kawiarni po szkole”, myślałam. — Damien, jak tam dziś będziesz, mógłbyś zapytać, czy możemy jutro wpaść? — Oczywiście! Zrobię dla was rekonesans! — Potem mina mu zrzedła. — Jak myślisz? Czy Jack by mnie znienawidził? — Och, daj spokój — odrzekłam szybko. — Na pewno me — Jack by to zrozumiał — dodała Stevie Rae. — Nic chciałby, żebyś się smucił i w samotności czekał na jego powrót. — Ale on wróci, prawda? — Damien spojrzał mi w oczy Ich duszom pisane jest ponowne spotkanie — wyszeptał mi w głowie znajomy mądry głos Nyks. Uśmiechnęłam się i wzięłam Damiena pod rękę. — Wróci. Nyks i ja obiecujemy ci to. Damien zamrugał, by powstrzymać łzy.

— Mam randkę! I mogę się nią cieszyć! — Możesz — przyznałam. — Chyba się popluję ze szczęścia! — wykrzyknęła Stevie. — Choć to trochę obrzydliwe — dodała, biorąc Damiena pod ramię z drugiej strony. — Dziwne powiedzonko — mruknął. — Nie da się ukryć — powiedziałam. — Pamiętam tę ohydną scenę plucia, którą Leonardo odstawił z Kate w Titanicu. — Głupi pomysł scenarzystów — przytaknął Damien. — To jedyna słaba scena w tym filmie. — Oprócz tej, w której Leo zmienia się w słodkiego loda na patyku — dodałam. Damien i Stevie wydali odgłosy świadczące o pełnej aprobacie. Podeszliśmy do autobusu. Spojrzałam na twarze adeptów w oknach. Wyglądało na to, że wszyscy są na swoich miejscach, to niezmiernie mnie ucieszyło, bo chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu. Stark siedział na schodach obok Dariusa. Kiedy nasze oczy się spotkały, zrobiło mi się ciepło na sercu i poczułam dreszczyk podniecenia. W pierwszym rzędzie, zaraz przed Kramishą, siedział Rephaim. Stevie pomachała mu, dosłownie wibrując z radości. Shaylin i Afrodyta właśnie wsiadały. Nie widziałam twarzy tej ostatniej, ale sądząc po tym, jak zarzucała jasnymi lokami, już flirtowała ze swoim wojownikiem. Ok, ciemność była wrzodem na tyłku i spotkało nas wiele zła ale przynajmniej trzymaliśmy się razem i mieliśmy miłość. Zawsze miłość. — Muszę z tobą pogadać. — Beznamiętny głos Erin podziałał na mnie jak zimny prysznic. — Jasne — powiedziałam. — Zaraz wsiadam — rzuciłam do Stevie i Damiena. — Zostaję — rzuciła Erin, gdy znalazłyśmy się same. — Zostajesz? Tutaj? — Doskonale wiedziałam, co ma na myśli, ale musiałam zyskać na czasie, by przetrawić pytania, które podsuwał mi umysł. Gdy Shaunee próbowała się odłączyć i

przenieść do Domu Nocy po zerwaniu przyjaźni z Erin, powstrzymałam ją, więc czy nie powinnam powstrzymać także Erin? — Jasne, że tutaj, a niby gdzie? Tunele wychodzą mi już bokiem. Od tej wilgoci mam włosy jak czarownica. — Jutro wpadniemy do salonu na Utica i kupisz sobie coś z Avedy — zaproponowałam. — Słuchaj, nie chodzi tylko o włosy. Nie chcę mieszkać w tunelach. Moje miejsce jest tu, w szkole. Nie chcę dojeżdżać jakimś głupim autobusem. — Erin, wiem, że dojeżdżanie autobusem jest głupie. Było głupie, jeszcze zanim zostałam naznaczona. Myślę jednak, że powinniśmy się trzymać razem. Nie jesteśmy jakąś tam paczką przyjaciół. Jesteśmy rodziną. — Nie. Nie jesteśmy rodziną. Jesteśmy grupą młodzieży która chodzi do tej samej szkoły. I tyle. Koniec, kropka. — Dary otrzymane od Nyks czynią nas kimś więcej wiedziałam zdumiona nie tylko tym, co usłyszałam od Erin, całym jej zachowaniem. Była zimna jak skała! — Zbyt wiele razem przeszliśmy, by uwierzyć, że jesteśmy tylko grupką osób przypadkiem chodzących do tej samej szkoły. — A jeśli ja czuję coś innego? Czy nie mogę sama o sobie decydować? Myślałam, że Nyks daje każdemu wolną rękę. — Owszem, ale to nie oznacza, że nie mamy się odzywać gdy ktoś, na kim nam zależy, chce zrobić coś głupiego. — Pozwól jej odejść. Obejrzałyśmy się i zobaczyłyśmy Afrodytę. Stała ze skrzyżowanymi ramionami na najniższym stopniu schodów, oparta o futrynę. Spodziewałam się, że zobaczę na jej twarzy szyderstwo, ale nie wyglądała na wkurzoną, a w jej głosie nie było sarkazmu. Sprawiała jedynie wrażenie bardzo pewnej siebie Za jej plecami stały Stevie Rae i Shaylin, kiwając głowami. Tu nieme wsparcie dla Afrodyty pomogło mi podjąć decyzję, którą moja gwardia przyboczna podjęła już za mnie. Wybrałyśmy to, co było najlepsze dla nas wszystkich, nawet jeśli nie było takie dobre dla

Erin. — Dzięki, Afrodyto. Kto by pomyślał, że akurat ty się ze mną zgodzisz? — Erin się zaśmiała. W porównaniu z dojrzałą i spokojną Afrodytą wypadła jak nadąsane dziecko. — Wiesz co, Erin? — zapytałam. — Cieszę się, że obie mi to przypomniałyście. Nyks daje nam wolną rękę, więc jeśli postanowiłaś mieszkać w Domu Nocy, uszanuję twój wybór. Mam nadzieję, że to nie zmienia twojej roli w naszym kręgu. Wciąż jesteś wodą. Twój żywioł nadal jest dla nas ważny. Jej usta się uśmiechnęły, lecz niebieskie oczy pozostały zimne. — Tak, jasne. Zawsze będę wodą, a woda potrafi się wślizgnąć wszędzie. Jak będziecie mnie potrzebowali, dajcie znać, a ja się zjawię. — Dobra — powiedziałam, choć czułam się wyjątkowo niezręcznie. — No to na razie. Widzimy się jutro. — Spoko. Do zobaczenia w szkole. — Machnęła od niechcenia ręką i odeszła. Wspięłam się po schodkach do autobusu. — Wszyscy są? — zapytałam Dariusa. — Wszyscy — odparł. — W takim razie jedźmy. Stevie Rae usiadła obok Rephaima, Afrodyta z przodu obok wadzącego Dariusa. Ja podeszłam do Starka, który czekał na mnie na tyłach. Pochyliłam się i ucałowałam go. — Pogadam z Shaunee i zaraz wracam — szepnęłam. — Będę czekał. Zawsze — odparł, dotykając łagodnie mojego policzka. Ruszyłam rozkołysanym krokiem, bo Darius omijał już dziury w parkingu, zawracając w stronę drogi wyjazdowej. Shaunee siedziała samotnie na swoim miejscu. — Mogę się na chwilę przysiąść? — Jasne — odparła. — Więc wciąż nie pogodziłaś się z Erin? — zapytałam. Wciągnęła policzki i pokręciła głową.

— Nie. — Jest nieźle wkurzona. — Usiłowałam wymyślić co| ją skłoni do otwarcia się przede mną. — Nie sądzę — powiedziała. Zmarszczyłam brwi. — Hm. Wyglądała na wkurzoną. — Nie — powtórzyła Shaunee, gapiąc się przez okna Przypomnij sobie, jak się zachowywała w ostatnich dniach zwłaszcza dziś. „Wkurzona” to nie jest właściwe słowo. Zastanowiłam się. Erin zachowywała się chłodno. Beznamiętnie. I właściwie nic poza tym. — Masz rację. Po namyśle stwierdzam, że była raczej obojętna, i to mnie dziwi — przyznałam. — Wiesz, co jest jeszcze dziwniejsze? To, że ona okazuje więcej uczuć niż Erin. — Shaunee wskazała za okno, na mały nauczycielski dziedziniec w pobliżu parkingu. Obok fontanny siedziała jakaś dziewczyna. Kiedy ją mijaliśmy, zauważyliśmy w słabym świetle, że ukryła twarz w dłoniach, a ramiona drżą, jakby strasznie płakała. — Kto to? — zapytałam. — Nicole. — Czerwona adeptka Nicole? Jesteś pewna? — Wyciągnęłam szyję, żeby się lepiej przyjrzeć, ale jechaliśmy już otoczoną drzewami drogą i dziewczyna znikła mi z oczu. — Tak — odparła Shaunee. — Widziałam ją, jak szłam do autobusu. — Hm — mruknęłam. — Ciekawe, co się z nią dzieje. — Myślę, że dla niektórych z nas pewne rzeczy się zmieniają i czasem te zmiany są cholernie bolesne. — Czy mogę coś zrobić, żeby dla ciebie były mniej bolesne? — zapytałam. W końcu na mnie spojrzała. — Zaprzyjaźnić się ze mną. Zamrugałam zdziwiona.

— Przecież się z tobą przyjaźnię. — Nawet bez Erin? — Wolę ciebie bez Erin — odparłam szczerze. — Ja też — powiedziała Shaunee. — Ja też. Jakiś czas później wróciłam na swoje miejsce. Stark objął mnie, a ja oparłam głowę na jego ramieniu i słuchałam bicia serca, czerpiąc pociechę z siły i miłości mojego wojownika. — Obiecaj, że nie obrazisz się na mnie i nie zaczniesz się zachowywać jak obcy — powiedziałam cicho. — Obiecuję — odparł bez wahania. — Cokolwiek się stanie. A teraz zapomnij o wszystkim z wyjątkiem tego, że zamierzam cię zmusić do spróbowania dziś innej pizzy. — Nie santino? Przecież ją uwielbiamy! — Zaufaj mi, Zo. Wiem od Damiena, że teraz króluje pizza duńska. Powiedział, że to istna ambrozja, i choć nie wiem dokładnie, co to znaczy, myślę, że coś dobrego, więc musimy jej spróbować. Uśmiechnęłam się i rozluźniłam, postanawiając przynajmniej na czas podróży ze szkoły na dworzec udawać, że moim największym problemem jest poszerzenie horyzontów kulinarnych.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Babcia Redbird Powitała słońce z radością, wdzięcznością i sercem lżejszym niż w ciągu ostatnich lat; lżejszym nawet niż tego ranku, gdy spotkała Auroksa i wybrała miłość oraz przebaczenie zamiast gniewu i nienawiści. Jej córka nie żyła i choć Sylvia już do końca życia miała się zmagać ze smutkiem po jej stracie, wiedziała, że Linda uwolniła się wreszcie od spustoszenia, jakie od lat rządziło jej życiem. Odpoczywała w Zaświatach u boku Nyks, szczęśliwa i wolna od bólu. Ta myśl wywołała uśmiech na twarzy starszej pani. Siedząc przy swoim warsztaciku, ze starą czirokeską kołysanką na ustach dobierała zioła i kamienie, kryształy i nici oplatała wiązki suszonej lawendy długimi źdźbłami turówki. O wschodzie zamierzała zaśpiewać pieśń ku czci słońca, pławiąc się w jego blasku i jednocząc z nim w oczyszczającym dymie turówki okraszonym kojącym zapachem lawendy. Tworząc kadzidełko, pomyślała o Zoey, swojej duchowej córce. — Ach, u-we-tsi-a-ge-ya, strasznie mi cię brak! — powiedziała cicho. — Zadzwonię do ciebie po zachodzie słońca. Dobrze będzie usłyszeć twój głos. — Jej wnuczka była młoda, lecz otrzymała od swojej bogini niezwykły dar i choć wiązało się to z wielką odpowiedzialnością, dawało jej zarazem zdolność sprostania wymaganiom z niej wynikającym. To skierowało myśli Sylvii ku Auroksowi — chłopcu, który był jednocześnie bestią.

— A może to bestia, która jest chłopcem? — Potrząsnęła głową nie odrywając rąk od pracy. — Nie. Będę wierzyć w to, co w nim najlepsze. Nazywam go tsu-ka-nv-sdi-na. Bykiem, a nie bestią Ma duszę, więc ma wybór. Chcę wierzyć, że Aurox wybierze światłość, nawet jeśli mieszka w nim także ciemność, nas nie jest całkowicie dobry. Ani całkowicie zły. — Zamknęła oczy, wdychając słodki zapach ziół. — Wielka Matko Ziemio, wzmocnij w tym chłopcu dobro i pozwól mu oswoić tsu-ka-nv-sdi-na. Znów nucąc, dokończyła produkcję kadzidełka i dopiero wtedy uświadomiła sobie, że z kołysanki przerzuciła się na całkiem inną melodię: Pieśń o kobiecie, która dzielnie walczyła na wojnie. Zaczęła się poruszać w miejscu, wybijając wyrazisty rytm. Gdy dotarło do niej, co robi, znieruchomiała. Spojrzała na swoje dłonie. Wiązka turówki i lawendy przetkana była niebieską nitką zaplecioną w koszyczek z turkusem w środku. Sylvia doznała olśnienia. — Wiązka bogini! — szepnęła z czcią. — Dziękuję ci, Matko Ziemio, za to ostrzeżenie. Mój duch cię usłyszał, a ciało jest posłuszne. — Powoli z powagą starsza pani wstała, poszła do sypialni i zdjęła koszulę nocną. Potem otworzyła komodę opartą o ścianę z surowych sosnowych desek i wyjęła najświętsze relikwie: pelerynę i indiańską spódnicę, które zrobiła, gdy tylko się dowiedziała, że jest w ciąży. Jelenia skóra była stara i nieco luźna, ale wciąż gładka i miękka. Zielony barwnik, który z takim trudem uzyskała, mimo upływu kilku dekad wciąż miał barwę mchu. Wszystkie muszle i koraliki trzymały się mocno. Splatając siwe włosy w długi gruby warkocz, Sylvia zaczęła głośno śpiewać Pieśń o kobiecie, która dzielnie walczyła na wojnie. Założyła srebrne kolczyki z turkusami.

Jej głos wznosił się i opadał w rytm uderzeń bosych stóp o podłogę, a dłonie nie przestawały zakładać na szyję turkusowych naszyjników, jednego po drugim, tworząc znajomy przyjemny ciężar. Na szczupłe ręce wsuwała srebrne bransoletki z turkusami, póki nie zakryły całych przedramion od nadgarstków po łokcie. Dopiero wtedy Sylvia Redbird chwyciła kadzidełko i pudełko długich zapałek, po czym wyszła z sypialni. Pozwoliła, by duch prowadził jej bose stopy. Nie zawiódł jej do szemrzącego strumienia biegnącego za domem, gdzie zwykle witała dzień. Zamiast tego znalazła się pośrodku swojego szerokiego ganku. Zawierzając intuicji, zapaliła kadzidełko. Wprawnymi pełnymi wdzięku ruchami rozpraszała wokół siebie aromat turówki i lawendy. I właśnie wtedy, gdy była od stóp do głów owiana dymem i śpiewała wojenną pieśń kobiet mędrców, z kałuży ciemności wyłoniła się i zmaterializowała przed jej nosem Neferet. Neferet Głos Sylvii Redbird brzmiał jak kreda skrzypiąca po tablicy. — Wedle twoich poglądów nieuprzejmie jest nie powitać gościa — powiedziała głośno Neferet, by zagłuszyć okropną pieśń starej kobiety. — Gość to osoba, którą się zaprosiło. A ja ciebie nie zapraszałam. Jesteś więc intruzem. Wedle moich poglądów postępuję właściwie. Neferet wydęła wargi. Kobieta przestała śpiewać, lecz wciąż wybijała bosymi stopami monotonny rytm. — Ta pieśń jest niemal równie denerwująca jak dym. Naprawdę myślisz, że ten smród cię ochroni? — Myślę o wielu rzeczach, Tsi Sgili — odparła Sylvia, wymachując wokół siebie grubą wiązką ziół i tańcząc w miejscu.

— W tej chwili na przykład myślę o tym, że złamałaś przysięgę którą mi złożyłaś, gdy moja u-we-tsi-a-ge-ya wstąpiła do waszego świata. Wytłumacz mi się z tego. Bezczelność tej staruchy niemal bawiła Neferet. — Nie składałam ci żadnej przysięgi. — Ależ tak. Obiecałaś być przewodniczką i obrończynią Zoey. I nie dotrzymałaś słowa. Powinnaś za to zapłacić. — Starucho, rozmawiasz z nieśmiertelną. Nie wiążą mnie te same prawa co ciebie — prychnęła Neferet. — Może i stałaś się nieśmiertelna, lecz nie zmienia to praw Matki Ziemi. — Może i nie, ale zmienia sposób ich wdrażania — odparła Neferet. — Koszt złamanej przysięgi to tylko jeden z twoich długów wobec mnie, wiedźmo. — Jestem boginią, nie wiedźmą! — Tsi Sgili poczuła narastający gniew i powoli zaczęła podchodzić bliżej ganku. Macki ciemności sunęły wraz z nią, choć czuła ich wahanie, jakby obawiały się dotyku smużek białego dymu. Sylvia wciąż tańczyła i kołysała kadzidełkiem. — Twój drugi dług jest większy — powiedziała. — To dług życia. Zabiłaś moją córkę. — Poświęciłam ją w imię wyższego celu. Nie mam żadnego długu! Staruszka nie zwracała na nią uwagi. Przerwała taniec, by się schylić i położyć dymiące zioła u swoich stóp. Potem uniosła głowę i rozpostarła ręce, jakby chciała objąć niebo. — Wielka Matko Ziemio, usłysz mnie. Jestem Sylvia Redbird, kobieta mędrzec z plemienia Czirokezów i Ghigua swego ludu, mieszkańców Domu Nocy. Błagam cię o miłosierdzie. Tsi Sgili, Neferet, która niegdyś była najwyższą kapłanką Nyks, złamała przysięgę i jest mi za to winna zapłatę. Zabiła również moją córkę, więc ma wobec mnie dług życia. Przywołuję cię, Matko Ziemio, i proszę o egzekucję obu długów. Jako zapłaty żądam ochrony.

Ignorując obawy nici ciemności, Neferet zbliżyła się do Sylvii i weszła po schodach na ganek. — Grubo się mylisz, starucho. Jestem jedyną boginią, która cię słyszy. Jestem nieśmiertelną i to mnie powinnaś błagać o ochronę. Neferet weszła na zadymiony ganek. Sylvia znów się odezwała, lecz tym razem jej głos był inny. Przedtem, gdy wzywała Matkę Ziemię, brzmiała w nim moc; teraz był cichszy i łagodniejszy. Sylvia nie rozpościerała już ramion i nie wznosiła twarzy do nieba. Spokojnie patrzyła w oczy Tsi Sgili. — Nie jesteś żadną boginią. Jesteś wściekłą skrzywdzoną dziewczynką. Żal mi ciebie. Co ci się przydarzyło? Kto cię skrzywdził? Furia dosłownie rozsadzała Neferet. Zapominając o mackach ciemności, rzuciła się na Sylvię, pragnąc drapać, szarpać, gryźć ciało tej bezczelnej jędzy Zbyt szybkim jak na swój wiek ruchem Sylvia uniosła ręce na wysokość twarzy i oddała cios. Ból przeszył dłonie Neferet i rozprzestrzenił się na całe ciało. Krzyknęła i odskoczyła wpatrując się w krwawe ślady na swoich pięściach. Miały dokładnie ten sam kształt co niebieskie kamienie na bransoletach| staruszki. — Śmiesz podnosić rękę na boginię? — Na nikogo nie podnoszę ręki. Bronię się jedynie kamieniami ochronnymi, które podarowała mi Wielka Matka. Nie zrywając kontaktu wzrokowego i trzymając uniesione ręce, kobieta znów zaczęła śpiewać. Neferet miała ochotę gołymi rękami rozerwać ją na strzępy, lecz próbując się zbliżyć, poczuła falę żaru bijącego od niebieskich kamieni, jakby pulsowały ogniem równie silnym jak jej furia. Potrzebowała białego byka! Jego zimna ciemność musiała zgasić płomienie staruchy. Być może bijąca od niej dziwna energia zaskoczy go i sprawi, że byk ponownie użyczy Neferet swojej kuszącej mocy.

Zdołała zapanować nad gniewem i cofnęła się poza otaczający Sylvię krąg dymu i żaru. Przyglądała się tańcowi kobiety i słuchała jej starej, przedwiecznej pieśni. Wszystko, co wiązało się z Sylvią Redbird, świadczyło o tym, że i ona, i moc ziemi nad którą miała władzę, istnieją już od bardzo, bardzo dawna Biały byk był równie stary i nie mógł się przestraszyć jakiejś Indianki. — Sama się z tobą rozprawię — powiedziała jednak Neferet po czym nie odrywając wzroku od oczu staruszki, uniosła ręce nawet się nie krzywiąc, rozorała sobie rany zadane przez ochronny turkus. Krew popłynęła na ganek. Tsi Sgili skropiła nią chmurę dymu, rozpraszając ją i pstrząc staruszkę czerwonymi kropelkami, które mocno kontrastowały z zielenią i turkusem jej ubioru i ozdób. Potem nastawiła dłonie i pozwoliła, by krew nie ściekała. — Chodźcie, moje czarne dzieci, pijcie! Macki początkowo się wahały, ale po pierwszych kroplach jej krwi nabrały odwagi. Sylvia szeroko rozwarła przestraszone oczy. Wciąż spoglądała w twarz przeciwniczki, lecz jej pieśń poczęła tracić moc, a głos stał się stary, słaby i drżący... — Dość, dzieci! Skosztowałyście mojej krwi, a Sylvia Redbird została nią namaszczona. Uwięźcie ją i przynieście mi! — zawołała Neferet, po czym zaintonowała pieśń będącą mrocznym odwzorowaniem wojennej pieśni Sylvii. Nie musisz zabijać, musisz tylko ukoić gniew mój. Swoją porcją wypijaj, a dla mnie klatką stwórz. Stare w nowe zmienię, młodym życiem nakarmią cię. Lecz ty bądź posłuszny i zabij staruchy pieśń!

Macki wypełniły rozkaz. Uchylając się przed turkusowymi kamieniami, otoczyły nagie stopy kobiety i powstrzymać jej taniec. Ciemność wznosiła się coraz wyżej, by ostatecznie opleść Sylvię od stóp do głów, zmuszając do przerwania pieśni która przeszła w przerażający krzyk, gdy macki uniosły kobietę i ruszyły przez szarość i mgłę za swoją panią, dzierżąc potworne więzienie i zamkniętą w nim osobę. Aurox Zaczekał, aż słońce znajdzie się wysoko na zimowym niebie dopiero wtedy wygrzebał się z nory. Poranek był szary, z czasem słońce przebiło się przez chmury i mgłę. W południe gdy znajdowało się w swoim najwyższym punkcie, Aurox wyłonił się z kryjówki. Nie pozwolił, by poczucie pośpiechu pulsujące pod skórą odebrało mu czujność. Wykorzystując silne mięśnie rąk, wisiał na korzeniach, tylko nieznacznie wychylony na powierzchnię uruchomił swoje paranormalne zmysły. „Muszę się wydostać niezauważony” — myślał. W szkole nie było tak cicho jak poprzedniego dnia. Ludzcy robotnicy uwijali się przy stajni, naprawiając zniszczone fragmenty. Wampirów Aurox nie dostrzegł, ale kowboj Travis był dosłownie wszędzie. Choć ręce wciąż miał spowite bandażami jego głos brzmiał tak donośnie, że docierał do uszu chłopak Nic dziwnego, że Lenobia ukryła się przed południowym słońcem: Travis nie tylko pilnował robotników w jej imieniu, ale i świetnie radził sobie z końmi. Aurox patrzył, jak mężczyzn przeprowadza wielkiego perszerona i czarną klacz Lenobii z jednego prowizorycznego boksu do drugiego. „On nie jest zwykłym pracownikiem. Ta wampirka mu ufa — zdumiał się. — Skoro najwyższa kapłanka może tak bardzo zaufać człowiekowi w chwili kryzysu i chaosu, to może istnieje szansa, że Zoey...”

Nie. Nie mógł sobie pozwolić na snucie takich myśli. Usłyszał na własne uszy, kim jest. Zoey też to słyszała. Wszyscy słyszeli! Został stworzony przez ciemność dzięki krwi matki Zoey, a to znaczyło, że ona nigdy mu nie zaufa ani nie przebaczy. „Na tej ziemi jest tylko jedna osoba, która mi ufa i która mi przebaczyła. Muszę iść do niej”. Czekał wśród plątaniny korzeni i kawałków kory, obserwując sytuację. W końcu robotnicy zaczęli opuszczać stajnię, rozmawiając o tym, jak to dobrze, że są blisko Queenies i mogą tam wpaść na lunch w postaci jedynych w swoim rodzaju knajpek z jajkiem. Śmiali się, kiedy to mówili. Przyjaciele zawsze się śmieją. Aurox też chciałby się śmiać z przyjaciółmi. Gdy oddalili się od niego, a ich głosu przycichły, chłopak wygramolił się z nory i z małpią zręcznością wspiął po pękniętym drzewie na mur, by przeskoczyć na drugą stronę. Miał ochotę biec — przywołać bestię i orać racicami ziemię, pędząc z nieziemską prędkością. Zmusił się jednak do marszu. Otrzepał ubranie z piachu, liści i trawy. Rozczesał palcami włosy, odrywając grudki błota i krwi i próbując jakoś doprowadzić fryzurę do normalności. Normalność była dobra. Niezauważalna. Niegroźna. Samochód stał w tym samym miejscu, w którym Aurox zostawił go poprzedniego dnia. Kluczyki wciąż tkwiły w stacyjce. Lekko drżącymi dłońmi uruchomił silnik i powoli ruszył z parkingu przy Utica Square na południowy wschód — do swego azylu. Podróż zdawała się trwać zaledwie chwilę. Był za to wdzięczny losowi. Skręcając w drogę prowadzącą do domu babci Redbird, opuścił szyby. Choć było chłodno, chciał chłonąc zapach lawendy i zaakceptować płynący z niego spokój, tak jak zaakceptował azyl oferowany przez babcię Redbird. Gdy zaparkował przed szerokim gankiem, wszystko się zmieniło. Początkowo tego nie rozumiał. Nie ogarniał. Potem poczuł w nozdrzach zapach, lecz nie chciał przyjąć do wiadomości

jego pochodzenia. — Babciu? Babciu Redbird? — zawołał, wysiadając i biegnąc wzdłuż ściany domku. Spodziewał się zobaczyć ją przy krystalicznym strumieniu. Tam było jej miejsce. Powinna nucić radosną piosenkę, spokojna, bezpieczna, cała i zdrowa. Nie znalazł jej. Ogarnęło go potworne przeczucie. Przypomniał sobie przyjemny zapach, który jego nozdrza wyłowiły spośród woni lawendy, gdy parkował przed domem babci. Pobiegł. — Babciu! Babciu, gdzie jesteś?! — krzyczał, skręcając za róg i ślizgając się na luźnym żwirze niewielkiego placyku wikingowego przed domem. Schwycił się barierki schodów i pokonał sześć stopni dwoma susami, zatrzymując się pośrodku szerokiego ganku, przed samymi drzwiami. Otworzył je szarpnięciem i wbiegł do środka. — Babciu! To ja, Aurox, tsu-ka-nv-s-di-na! Wróciłem! Cisza. Nie było jej tam. Coś było nie tak. Bardzo nie tak Aurox wrócił na ganek. Tam zapach był najbardziej wyczuwalny. Ciemność. Strach. Nienawiść. Ból. Potrafił wyczytać te i inne emocje z plamek krwi na drewnianym podeście. Gdy oddychał ciężko, wchłaniając potworną świadomość przemocy i zniszczenia, nagle pojawił się wokół niego dym unoszący się spiralnie od jego odzianych w mokasyny stóp i niosący strzępy informacji. W szarej mgle tkwiła zapisana prastara pieśń dryfująca wokół niego jak piórka. Z jej wnętrza dobiegało echo głosu odważnej kobiety. Aurox zamknął oczy i wciągnął głęboko powietrze. „Proszę — błagał bezgłośnie — powiedz mi, co się tu wydarzyło”. Uderzyły w niego emocje. Nienawiść, furia — te były znajome i łatwe do rozpoznania. — Neferet — szepnął. — Byłaś tu. Wyczuwam cię.

Po tych znajomych emocjach przyszły jednak inne, które nim wstrząsnęły. Poczuł odwagę Sylvii Redbird. Poznał jej mądrość i determinację a na końcu jej strach. Padł na kolana. — Bogini, nie! — wykrzyknął w niebo. — To krew Neferet utoczona przez babcię Redbird. Czy Neferet ją zabiła, jak przedtem jej córkę? Gdzie jest ciało? Jedyną odpowiedzią było westchnienie nasłuchującego wiatru i drażniące krakanie olbrzymiego kruka siedzącego na kraju ganku. — Rephaimie, to ty? — Aurox przeczesał palcami brudne włosy. Kruk wpatrywał się w niego, obracając głowę to w jedną to w drugą stronę. — Chciałbym, żeby bogini uwolniła mnie od byka, który we mnie mieszka, i uczyniła ptakiem. Wtedy wzbiłbym się w niebo i latał w nieskończoność... Kruk zakrakał, rozpostarł skrzydła i wzleciał. Aurox pozostał sam. Połową siebie pragnął szlochać z rozpaczy i frustracji; drugą połową chciał przywołać bestię i zaatakować kogoś, kogokolwiek, by zabić w sobie furię i strach. Chłopak, który był także bestią, postanowił nie robić żadnej z tych rzeczy. W ogóle nie zrobił nic — tylko myślał. Bardzo długo siedział na babcinym ganku pośród pozostałości krwi i dymu, strachu i odwagi, usiłując odnaleźć drogę do prawdy. „Gdyby Neferet zabiła babcię Redbird, zostawiłaby tu ciało — myślał. — Nie ma powodów, by ukrywać swoje czyny. Jej zbrodnie zostały już ujawnione. Tanatos się o to postarała. Czego więc pragnie Neferet bardziej niż śmierci i zniszczenia?” Odpowiedź była równie prosta jak potworna. „Pragnie chaosu, a prostym sposobem, żeby go wzbudzić, jest wywołanie cierpienia Zoey Redbird”. Gdy tylko o tym pomyślał, od razu wiedział, że to prawda. Babcia była wyjątkową śmiertelniczką. Uzdolnioną przywódczynią, przez wielu kochaną. I miała wielką moc. Sylvia Redbird była znacznie lepszym

materiałem na ofiarę niż jej córka. — Nie! — Aurox nie mógł znieść tej okropnej myśli. A także tej, że porywając ukochaną babcię Zoey, Neferet pragnęła, by adeptka zwróciła przeciwko niej całą swoją imponującą moc, dzieląc w ten sposób wampirską społeczność i wywołując chaos w Tulsie. „Niezależnie od tego, czy chce jej użyć jako ofiary czy jako zakładniczki, jeśli będzie przetrzymywała babcię, a Zoey będzie próbowała ją uwolnić, Neferet osiągnie to, czego najbardziej pragnie: chaos i zemstę. A to oznacza, że babcię musi uratować ktoś inny”. Aurox błyskawicznie podjął decyzję, choć rozumiał, że może ona oznaczać kres jego życia. Podróż powrotna do Tulsy zdawała się trwać wieczność. Myślał o Neferet i jej całkowitej obojętności wobec ludzkiego życia. Myślał o Smoku Lankfordzie i jego zwycięskiej walce z samotnością i rozpaczą, które próbowały go pochłonąć. Myślał o odwadze tych, którzy stawiają czoło wrogowi tak wielkiemu, że on drżał na samo jego wspomnienie — białemu bykowi. I wreszcie myślał o Zoey Redbird. Nim dojechał do miasta, było grubo po zachodzie słońca. Nie pojechał na parking na tyłach Utica Square. Minął zamknięte centrum handlowe i ruszył na wschód wzdłuż Dwudziestej Pierwszej Ulicy. Na skrzyżowaniu z Utica Street skręcił w lewo, a przecznicę dalej jeszcze raz w lewo, wjeżdżając przez główną bramę Domu Nocy i parkując niedaleko niewielkiemu żółtego autobusu. Odetchnął głęboko. „Muszę być spokojny. Muszę panować nad bestią. Potrafię tego dokonać” — powtórzył w duchu kilkakrotnie, po czym wysiadł z samochodu. W drodze z pustego domu babci Redbird myślał o wielu rzeczach, tylko nie o tym, co właściwie powinien zrobić, gdy już dotrze do Domu Nocy. Pozwalając, by prowadził go instynkt, ruszył więc przez campus.

Musiał trafić na porę lunchu, bo ze stołówki dobiegały zapachy od których ślinka napływała mu do ust. Uświadomił sobie, że przez cały dzień nic nie jadł, i automatycznie ruszył w tamtym kierunku. Gdy skręcił w chodnik wiodący do stołówki wielkie drewniane drzwi stanęły otworem i ze środka wysypywała się gromada adeptów rozmawiających swobodnie znajomymi głosami. Zoey dostrzegła go pierwsza. Jej oczy zaokrągliły się ze zdumienia Zaczęła kręcić głową i otworzyła usta, jakby chciała na niego krzyknąć, lecz nim to zrobiła, powietrze przeszył niczym strzała głos Starka: — Zoey, wracaj do środka! Darius, Rephaim, do mnie! Łapać go!

ROZDZIAŁ SZESNASTY Zoey — Muszę porozmawiać z Zoey! — krzyknął Aurox, a wtedy Stark uderzył go pięścią w usta. Aurox padł na kolana, plując krwią, zdecydowanie niezdolny wykrzyczeć nic więcej. — Stark! Przestań, do cholery! — Usiłowałam powstrzymać jego rękę. — Mówiłem, żebyś wracała do środka! — wrzasnął, oganiając się ode mnie jak od muchy. Wspólnie z Dariusem zepchnął Auroksa z chodnika i wrzucił w gąszcz dębów i ich głębokich cieni. „Stłuką go na kwaśne jabłko!” — pomyślałam. — On się nie broni, Stark. Nie robi nikomu krzywdy. — Pobiegłam za nimi, nie mogąc znieść stłumionych jęków ciągniętego po trawie chłopaka. Usiłowałam przemówić Starkowi do rozumu, ale nie słuchał, a Darius nawet na mnie nie spojrzał. Nagle poczułam na ramieniu dłoń Stevie Rae. — Zo, niech faceci sami to załatwią. — Ale on... — Nie wypuścimy go stąd. — Stark kopnął Auroksa, który wturlał się w cień u stóp wielkiego dębu. — Nawet jeśli zmieni się w to monstrum. Głos Starka był równie groźny jak wygląd. Mój wojownik sięgnął po zawieszony na plecach łuk, założył strzałę i wymierzył w Auroksa.

— Nie chcę się zmienić! Próbuję to powstrzymać! — Chłopak z wysiłkiem podniósł się na kolana. Głowę miał spuszczoną, z jego ust ściekała na koszulę krew. — Jeśli nie pozwalacie mi porozmawiać z Zoey, zawołajcie Tanatos. — Przyprowadź ją! — zwrócił się Darius do Rephaima. — Kalonę też. Rephaim pobiegł, a Darius podszedł do Auroksa, który podniósł głowę. Oczy mu błyszczały, twarz miał zarumienioną próbował wstać, lecz Darius uderzył go na odlew i powalił. Potem wojownik wydobył spod płaszcza cienki groźnie wyglądający sztylet i stanął nad Auroksem, który leżał z wciśniętą w ziemię twarzą. Chłopak jęknął okropnie. — Przemień się, a cię zabiję — powiedział wolno i wyraźnie Stark. — Próbuję to powstrzymać! — odparł Aurox dziwnym głosem, jakby ktoś z trudem przepychał mu te słowa przez gardło. Odwrócił głowę. Zobaczyłam, że twarz ma wykrzywioną, a oczy błyszczą mu coraz bardziej. Skóra falowała i wydymała się, jakby przemieszczały się pod nią dziesiątki robaków. Było to tak obrzydliwe, że omal nie zwymiotowałam. „To nie może być mój Heath — pomyślałam. — Kamień się mylił”. Położyłam dłoń na kamieniu i przycisnęłam go do piersi. Nic. Nie był nawet ciepły. Spadła na mnie lawina smutku. „Pomyliłam się. Znów narobiłam bałaganu...” — Staraj się bardziej! — Zamrugałam zdumiona, patrząc na Afrodytę, która minęła mnie i podeszła do Auroksa. O co jej chodziło, u diabła? — Afrodyto, cofnij się! On może... — zaczął Darius. — Nic nie zrobi — przerwała mu. — Chłoptaś z łukiem strzeli mu w tyłek, a potem ty rozpłatasz go od krocza po gardło. W przedszkolu nie byłabym bezpieczniejsza. Co nie powinno dziwić, bo bachory z pewnością wykończyłyby mnie nerwowo. — Afrodyto, co ty wyprawiasz? — zapytałam, odzyskując język w gębie.

Wypielęgnowanym paznokciem wskazała Auroksa. — Jeśli nikogo nie zaatakujesz, nie będziesz miał powodu do walki. Więc zapanuj nad tym cholerstwem w sobie i to już! — Zerknęła na mnie przez ramię. — Chodź tu bliżej. Po co cała szkoła ma się na nas gapić jak na katastrofę kolejową — Omiotła wzrokiem wszystkich stojących za moimi plecami Damiena, Shaunee, Shaylin, Stevie Rae. Ich obecność powoli mnie uspokajała i pomagała mi myśleć. — Dobra — kontynuowała Afrodyta. — Shaylin mówi, że on ma kolor księżyca co przywiodło mi na myśl Nyks, a każdy, kto przywodzi mi na myśl Nyks, nawet ktoś tak obrzydliwy jak ten byczek, chyba powinien mieć prawo głosu. Koniec, kropka. — Tak. Przepraszam. — Shaylin zbliżyła się do mnie i powiedziała cicho: — Wiem, że wolelibyście tego nie słyszeć, ale kiedy na niego patrzę, bez najmniejszych wątpliwości w srebrne światło księżyca. — Chcę to słyszeć. — Tym razem głos Auroksa brzmiał całkiem normalnie, a jego skóra przestała wstrętnie drgać. Z ust wciąż kapała mu krew, jedna strona twarzy miała czerwoną pręgę w miejscu, w którym uderzył o chodnik po ciosie Starka, ale znów wyglądał jak zwykły chłopak, a nie coś rodem z Resident Evil. — Nie ruszaj się, kurwa — wycedził Stark. — A ty, Afrodyto, choć raz posłuchaj Dariusa i cofnij się. Nie pamiętasz w co on się zmienił? — Zabił Smoka. Ciebie też może zabić — rzekł Darius. — Nie chciałem! Walczyłem z tym! — Aurox spojrzał mnie. — Zoey, powiedz im! Powiedz, że próbowałem to powstrzymać. Nie wiem, co się stało. Ale wiem, że mi wierzysz Babcia Redbird powiedziała, że mnie obroniłaś. Stark zrobił krok w jego stronę. — Babcię Zoey zostaw w spokoju! — Przyszedłem tu z jej powodu! Zoey, twoja babcia jest w niebezpieczeństwie! Poczułam się, jakby mnie zdzielił pięścią w żołądek. Stark, nastąpił Auroksowi na kark, wciskając jego twarz w ziemię

wrzeszcząc coś o babci. Darius też krzyczał. Do chóru dołączył Damien. Twarz Auroksa zaczęła falować. Nagle pojawił się Kalona; jedną ręką chwycił Starka, drugą Dariusa i odrzucił ich. Stanął nad Auroksem z rozpostartymi szeroko skrzydłami, pięściami i twarzą jak u nieśmiertelnego Hulka, gotów zrobić z chłopaka mokrą plamę. — Nie zabijaj go! — pisnęłam. — On wie coś o mojej babci! — Wojowniku, spocznij! — Tanatos nie podniosła głosu, ale z jej rozkazu biła taka moc, że skóra Kalony zadrżała. Pobrykiwał jak koń, który próbuje strącić muchę, lecz opuścił pięści Najwyższa kapłanka Śmierci przeszyła mnie spojrzeniem czarnych oczu. — Przywołaj ducha. Wzmocnij dobro w Auroksie. Pomóż mu się nie zmieniać. Wzięłam drżący oddech i zamknęłam oczy, by nie musieć patrzeć na istotę, która była Auroksem, a o której kiedyś myślałam, że jest Heathem. Na istotę, która mogła skrzywdzić moją babcię. — Duchu, przybądź do mnie — szepnęłam. — Jeśli w Auroksie jest dobro, umocnij je. Pomóż mu pozostać chłopakiem. Poczułam, jak żywioł, z którym byłam najsilniej związana, śmiga wokół mnie, i usłyszałam głęboki wdech Auroksa, który go wchłonął. Wtedy mój kamień na krótką chwilę się zagrzał. Otworzyłam oczy i kamień ostygł. Aurox siedział na ziemi |oparty o pień wielkiego dębu, zakrwawiony i posiniaczony, ale znów pod postacią zwykłego chłopaka. Darius i Stark pozbierali się z ziemi i podeszli do nas z nieszczęśliwymi minami. Kalona się odsunął, choć wyglądał na wściekłego. — Stevie Rae, przywołaj ziemię. Pogłęb cienie pod tym drzewem. Damienie, przywołaj powietrze. Niech wiatr wieje dość mocno, by stłumić nasze słowa. Adepci mają dość przemocy i chaosu. To, co się tu dzieje, niech pozostanie tajemnicą rozkazała Tanatos. Stevie i Damien posłuchali kapłanki i po chwili odniosłam wrażenie, że stoimy w małej bańce o zapachu dębu, a wiatr szaleje

wewnątrz niej, porywając nasze słowa. Tanatos z aprobatą skinęła głową pod adresem Stevie i Damiena. Potem spojrzała na Auroksa. — Mów, co wiesz o Sylvii Redbird! — poleciła ostro. — Neferet ją zabrała. — O bogini!... —jęknęłam i upadłabym, gdyby Stark zdążył mnie złapać. — Zabiła ją? — N...nie wiem. Mam nadzieję, że nie — odparł z powagą Aurox. — Nie wiesz? Masz nadzieję? — zapytała z wściekła Stevie Rae. — Znowu coś zrobiłeś, chociaż nie zamierzałeś? — Nie! Ja nie mam z tym nic wspólnego. — Więc skąd o tym wiesz? — wykrztusiłam drżącym głosem, czując, że jeszcze chwila i porzygam się. — Wróciłem do jej domu, a jej nie było. Na ganku zobaczyłem krew. Krew Neferet. Rozpoznałem jej zapach! — A krew babci? — zapytałam. — Też tam była? — Nie. — Pokręcił głową. — Ale w dymie i ziemi znajdowały się ślady jej mocy, jakby była przygotowana do bitwy — Mówiłeś, że wróciłeś do domu Sylvii. Dlaczego? — pytała Tanatos. Aurox otarł krew z twarzy. Ręka mu drżała. Właściwie wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać. — Znalazła mnie wczoraj rano, po tej strasznej nocy. Przebaczyła mi. Powiedziała, że we mnie wierzy, i zaoferowała mi schronienie. Rozmawiała ze mną, jakbym był zwyczajnym chłopakiem, a nie potworem. Nazwała mnie tsu-ka-nv-s-di -na — Spojrzał mi w oczy. — To czirokeskie słowo, znaczy „byk” — powiedziałam, przypominając sobie słowa z dziecięcych lekcji. — Tak właśnie mówiła. Powiedziała, że mogę u niej mieszkać, jeśli tylko nikogo nie skrzywdzę, ale wyjechałem. — Pokręcił głową. — Źle zrobiłem! Powinienem był zostać i chronić ją. Nie wiedziałem, że coś jej grozi! — Nie winię cię. Nie tym razem — powiedziała Tanatos,

— Mówisz, że wyjechałeś wczoraj, a wróciłeś dzisiaj? Przytaknął. — Wyjechałem, bo chciałem się dowiedzieć, kim jestem. Czym jestem. Przyszedłem tu i ukryłem się pod tym roztrzaskującym drzewem. — Spojrzał błagalnie na kapłankę. — Słyszałem co mówiłaś o mnie przy stosie pogrzebowym Smoka. Nie mogłem tego znieść. Potrafiłem myśleć jedynie o tym, żeby wrócić do babci Redbird i poprosić ją o pomoc w naprawieniu krzywd które wyrządzono, żeby mnie stworzyć. — Powstałeś dzięki zabiciu jej córki, naczynie — oznajmił zimno Kalona. — Chcesz nam wmówić, że matka ofiary zaproponowała ci schronienie? — Wiem, że trudno w to uwierzyć. — Znów spojrzał na mnie swoimi oczami dziwnej barwy. — Nie rozumiem, jak bestia może być taka życzliwa i wspaniałomyślna, ale jest. Poczęstowała mnie nawet ciastkami z wiórkami czekoladowymi i lawendą oraz mlekiem. — Potem wskazał swoje buty, które rozpoznałam jako ręcznie zszywane mokasyny w rodzaju tych, które babcia często robiła jako prezenty z okazji przesilenia zimowego. — Żaden człowiek nie jest tak wspaniałomyślny. Nawet bogni nie byłoby łatwo wybaczyć komuś takiemu jak ty — rzekł Kalona zimnym głuchym głosem. — Mnie wybaczyła — wtrącił cicho Rephaim. — A robiłem gorsze rzeczy niż Aurox. — Babcia nazwała go bykiem. Naprawdę robi ciastka z czekoladą i lawendą — powiedziałam. — Te mokasyny też są jej dziełem. — To znaczy, że byłeś u niej i rozmawiałeś z nią — powiedział Stark. — Ale nie znaczy, że nie zrobiłeś jej czegoś strasznego i nie skradłeś tych rzeczy. — Gdyby tak było, po co by tu przyjeżdżał? — usłyszałam własny głos. — Doskonałe pytanie — stwierdziła Tanatos, po czym zwróciła się do Shaylin: — Odczytaj nam jego kolory, moje dziecko.

— Już to zrobiłam. Właśnie dlatego Afrodyta powstrzymała Dariusa i Starka, żeby go nie pobili. — Ma księżycową aurę — wyjaśniła Afrodyta. — Dlatego interweniowałam i wcisnęłam pauzę na testosteronie. — Mów jaśniej, wieszczko — zażądała Tanatos. — Skoro ma barwę księżycowego blasku, to muszę wierzyć, że jest jakoś związany z Nyks, bo księżyc to jej główny symbol — powiedziała Afrodyta. — Dobre rozumowanie — przyznała Tanatos, po czym przyjrzała się Auroksowi. — Zanim jeszcze Zoey wzmocniła twego ducha, nie pozwoliłeś bykowi zająć swego miejsca, -— Starałem się nie dopuścić do przemiany, ale niezbyt dobrze mi szło — odparł. — W każdym razie próbowałeś. — Przeniosła wzrok na mnie. — Czy twoja babcia mogła mu przebaczyć po tym, I była świadkiem jego przemiany? — Tak — odparłam bez wahania. — Babcia to najżyczliwsza osoba, jaką znam. Jest naszą Ghigua, kobietą mędrcem. — Podeszłam do Auroksa. — Dokąd Neferet ją zabrała? — Nie wiem. Wiem tylko, że babcia z nią walczyła. Utoczyła jej krwi, a potem obie gdzieś znikły. Przykro mi, Zo. — Nigdy, przenigdy więcej tak mnie nie nazywaj — powiedziałam. Stojący obok mnie Stark zmrużył oczy i przyglądał się Auroksowi jak muszę, której zamierza wyrwać skrzydełka. — Nie jesteś Heathem Luckiem — powiedział niskim głosem, jakby z najwyższym trudem utrzymywał nerwy na wodzy. Aurox potrząsnął głową. Wyglądał na całkowicie skołowanego. — Jestem Aurox. Nie znam żadnego Heatha Lucka. — I całe szczęście — odparł Stark. — Więc posłuchaj Zoey i nigdy nie nazywaj jej „Zo”. Nie jesteś godzien nawet czyścić jej butów facetowi, który pierwszy tak ją nazwał.

— Czy ten Heath Luck ma coś wspólnego z babcią Redbird? — zapytał Aurox. — Nie! — rzuciłam, nie czekając, aż Stark znowu na niego rzuci — Zresztą nieważne. Teraz musimy się skupić na tym, by ją odnaleźć. — Być może wiem, dokąd ją zabrała — odezwał się Kalona, a my wbiliśmy w niego wyczekujące spojrzenia. — Ma apartament na dachu hotelu Mayo. Cała góra należy do niej. Ściany są zrobione z litego marmuru i dźwiękoszczelne. Ma tyle prywatności, ile może sobie kupić. Być może tam przetrzymuje Sylvie Redbird. — Ale jak mogła ją tam zaciągnąć? — zapytałam, choć bardzo chciałam wierzyć, że wystarczy się udać do apartamentu Neferet, by odnaleźć babcię. — Babcia nigdy w życiu nie poszłaby tam z nią, a nawet jeśli burmistrz i Rada Miasta liżą Neferet tyłek, personel Mayo z pewnością nie zignorowałby faktu, że ich gość siłą ciągnie przez hotelowy hol jakąś staruszkę. — Widziałaś, jak się porusza bezszelestnie, niewidoczna. Pozwolę sobie zauważyć, że nawet ty, Zoey Redbird, potrafisz bez trudu pojawiać się i znikać — powiedziała Tanatos. — No, niby tak. Ale nie sądzę, żebym potrafiła wywołać zniknięcie innej osoby. — Neferet potrafi — rzekł z powagą Aurox. — Potrafi to i znacznie więcej. Wasza bogini obdarzyła ją mocą. Biały byk obdarzył ją swoją. A tę moc, której nie ma, zdobywa podstępem za pomocą bólu, śmierci i oszustwa. Moc wypełnia ją po brzegi. — Niedocenianie Neferet byłoby błędem — przyznała Tantos. — W takim razie musimy jechać do jej apartamentu i zmusić do oddania nam babci — stwierdziłam. — Chwileczkę — wtrącił Stark. — Skąd mamy wiedzieć, on tego wszystko nie zmyślił, żeby nas zwabić w pułapkę? — Nie jestem wytworem Neferet! — zawołał Aurox. — Dwie noce temu z całą pewnością nim byłeś. I dlatego smok Lankford nie żyje! — rzucił mu w twarz Stark.

— Coś w tym jest — zauważyła Stevie. — Spróbuj najpierw zadzwonić do babci. Zadowolona, że mam się czym zająć, wyjęłam telefon i wywołałam numer. Gdy odezwał się sygnał, Tanatos powiedziała: —- Jeśli nie odbierze, zostaw jej wiadomość na poczcie głosowej. Staraj się mówić normalnie. Powiedz, że organizujesz dzień otwartych drzwi. Jeśli Neferet ją porwała, może mieć dostęp do jej telefonu. Skinęłam głową i zrozpaczona słuchałam, jak włącza się poczta głosowa i mówi znajomym głosem, że babcia nie może odebrać, ale oddzwoni. Wzięłam głęboki oddech i po sygnale starałam się mówić jak najzwyklejszym tonem: — Cześć, babciu, przepraszam, że tak późno dzwonię. Dobrze, że wyłączyłaś telefon, bo inaczej bym cię obudziła. — Głos zaczął mi drżeć, lecz zanim całkiem się rozsypałam wybuchnęłam płaczem, poczułam na ramieniu silną rękę Starka, oparłam się o niego i mówiłam szybko, mając nadzieje, że sprawiam wrażenie ożywionej, a nie rozhisteryzowanej: — Nie wiem, czy już dotarła do ciebie wieść, że organizujemy dzień otwartych drzwi połączony z targami pracy i zapraszamy praktycznie całe miasto. Przy okazji będziemy zbierać pieniądze na Kocią Budę i udowodnimy, że Neferet jest kompletnie stuknięta, a my nie — dokończyłam, myśląc: „Masz za swoje, stara jędzo!”. — To będzie w przyszłą sobotę. Tanatos prosiła, żebym cię spytała, czy pomożesz nam wszystko zorganizować razem z siostrą Mary Angelą. Powiedziałam, że na sto procent, więc zadzwoń, jak tylko będziesz mogła, a podam ci konkrety, dobra? Kocham cię, babuniu! Bardzo cię kocham! Na razie! Stark wyjął mi komórkę z ręki i rozłączył rozmowę. Potem wziął mnie w ramiona, a ja w końcu się rozpłakałam. Trzęsłam się i smarkając, poczułam w pewnym momencie dotyk innej dłoni i rozpoznałam spokojną obecność ziemi. Następna dłoń przyniosła ze sobą łagodną bryzę, kolejna rozgrzewający ogień Duch, który był już obecny we mnie, pozwolił mi zatamować łzy, wyśliznąć się z objęć Starka i uśmiechnąć niepewnie do przyjaciół.

— Dzięki. Już mi lepiej. — Dopiero będzie ci lepiej — zażartował łagodnie Stark, podając mi zmiętą chusteczkę—jak wydmuchasz nos. — Wyglądasz jak pół dupy zza krzaka, Zo. — Afrodyta potrząsnęła, ale stała ramię w ramię z resztą mojego kręgu na znak wsparcia. — Nie kłamię. Podniosłam wzrok z przyjaciół na Auroksa i zobaczyłam, że stoi twarzą do Tanatos. Darius i Kalona zagradzają mu drogę do kapłanki. Aurox obrócił się i spojrzał na mnie. I ze zdumieniem zobaczyłam w jego oczach łzy. Wydawał się niemal równie zrozpaczony jak ja. — Skuj mnie — zwrócił się do Tanatos. — Zamknij mnie gdzieś. Przyjmę każdą karę, ale proszę, dla dobra Sylvii Redbird uwierz mi! Nie jestem pomocnikiem Neferet. Gardzę nią. Nienawidzę tego, że stworzyła mnie ze śmierci i bólu. Żeby mnie kontrolować, musi sprawić, że ciemność zawładnie moim ciałem i obudzi drzemiącą w nim bestię. Wiesz, że to prawda, najwyższa kapłanko! — Biorąc pod uwagę dowody, jakie znaleźliśmy, wygląda mi to na prawdę — przyznała. — W takim razie wysłuchaj mnie. Przysięgam, że Neferet porwała babcię Zoey! — Masz tylko jedną szansę. — Wyszłam spomiędzy przyjaciół i podeszłam do niego. — Jeśli nas okłamujesz, jeśli masz coś wspólnego z krzywdą babci, wykorzystam wszystkie pięć żywiołów i wszelkie moce otrzymane od bogini, żeby cię zniszczyć i niezależnie od tego, czym albo kim jesteś. Przysięgam! — Zgoda. — Skłonił się. — Od tej pory jesteś związany przysięgą — oznajmiła Tantos. — Każda istota posiadająca duszę ma wybór. Liczę na to, że dokonujesz właściwego, Auroksie. — Tak — odparł.

— Przyjmujemy twoją przysięgę — rzekła Tanatos i spojrzała na nas. — Musimy się dostać do mieszkania Neferet. — Ja mogę iść —- zaoferował Aurox. — Nie!!! — wrzasnęli chórem Stark, Darius i Kalona. — Ja mogę się dostać do tego cholernego apartamentu. — powiedziała Afrodyta. — Ta franca wierzy, że jestem taką samą francą jak ona, i chociaż pod pewnymi względami może to być bliskie prawdy, Neferet mierzy cudzą lojalność na podstawie własnej, a nie ma jej za grosz. W dodatku nie może podsłuchiwać moich myśli. Pójdę tam. — Może cię wpuścić, ale nigdy nie pozwoli ci sprawdzić czy przetrzymuje babcię Redbird — rzekł Aurox. — On ma rację. Neferet ukryje porwaną przed Afrodytą — przytaknęła Tanatos. — Ale nie przede mną— dodał chłopak. — Nie uzna tego za konieczne. Będzie wściekła, że nie zdołałem powstrzymać rytuału ujawniającego, ale wpuści mnie do środka na dość długo, żebym sprawdził, czy przetrzymuje babcię. — Albo na dość długo, żeby cię przekabacić — dodał Darius. — I obudzić tę istotę, która w tobie tkwi — dodał Stark. — Auroksie, nie potrafisz powstrzymać bestii, jeśli Neferet złoży ofiarę, która ją zbudzi — rzekła kapłanka. — Może właśnie w tym celu porwała babcię Zoey — zauważył Darius, posyłając mi przepraszające spojrzenie — Może potrzebuje ofiary większej niż z kota wojownika, by uzyskać władzę nad Auroksem. — Nie! Ja nie... — powiedział łamiącym się głosem Aurox opuszczając ramiona i ukrywając twarz w dłoniach. Potrafiłam jedynie kręcić głową. Stark ujął mnie za rękę. — Nie pozwolimy na to. Odbijemy babcię. — Tylko jak? — spytałam zdławionym głosem. — Ja pójdę — rzekł Kalona, wbijając we mnie wzrok. Nie tylko zdołam wejść do domu Neferet, ale jeśli przetrzymuje Sylvię Redbird, odnajdę ją i uwolnię. Ciemność nie

może się przede mną ukryć. Zbyt długo się znamy. Neferet sądzi, że skoro stała się nieśmiertelna, nic nie może jej skrzywdzić, ale przy mojej wiekowej mocy i doświadczeniu jest zaledwie dzieckiem. Nie mogę jej zabić, lecz mogę jej wykraść staruszkę. — Być może. Jeśli w ogóle cię wpuści — odparł Stark. — O ile pamiętam, ostatnio jakoś za tobą nie przepadała. — Nie znosi mnie, ale wciąż mnie pragnie. — Czyżby? Nikt inny jakoś tego nie widzi — prychnął Stark. — Zmieniła obiekt zainteresowań. Jest teraz małżonką białego byka. Kalona uśmiechnął się sarkastycznie. — Jesteś młody i mało wiesz o kobietach. Czułam, że Stark się najeżył, więc szybko wzięłam się w garść. Wytarłam oczy i nos. — Chcesz ją przekonać, że nas zdradzasz i że ślubowanie złożone Tanatos było fałszywe — powiedziałam. — Ona nawet nie wie, że złożyłem Tanatos ślubowanie — odparł. — Hm — wtrąciła Shaunee — może jednak wie. Zerknęłam na nią zdumiona. — Nie mówię tego ze złośliwości i naprawdę nie chcę się wdawać w szczegóły, więc proszę, żebyście mi po prostu zaufali. Mam powody sądzić, że cokolwiek wie o nas Erin, wie także Dallas — powiedziała. — O w mordę —jęknęła Stevie Rae. — Dallas rozmawia z Neferet -— dodał Rephaim. — Co? — Zupełnie zapomniałam o jego obecności i poczułam się winna jak diabli, gdy wzruszył ramionami i wyjaśnił: — Rzadko się odzywam, więc ludzie mnie nie zauważają mam szansę usłyszeć różne rzeczy. — Ja cię zauważam — powiedziała Stevie, stając na palcach, by ucałować go w policzek. Uśmiechnął się do niej.

— Ty tak. Ale Dallas nie. Stał blisko mnie, gdy dziś podczas przerwy zadzwonił jego telefon. Dwa razy. I za każdym razem to była Neferet. — A ja jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewna że Erin powie Dallasowi o nas wszystko, co będzie chciała wiedzieć — dodała Shaunee. — Erin pozostała w Domu Nocy, gdy wy wróciliście na dworzec — zauważyła Tanatos. Spojrzałam na Shaylin. — Powiedz jej. — Kolory Erin są inne niż przedtem — rzekła bez wahania adeptka. — Zauważyłam to kilka dni temu. — Zmienia się — wyjaśniła jej słowa Afrodyta. — Obie z Shaylin tak uważamy. Dlatego doradziłyśmy Zoey, żeby pozwoliła Erin tu zostać. — W takim razie zgadzam się z Shaunee. Bardzo możliwe że Neferet wie wszystko, co wie Erin — rzekła Tanatos. — Moim zdaniem — wtrąciła Afrodyta — wszyscy powinniśmy trzymać gęby na kłódkę w sprawie babci Redbird, Auroksa i w ogóle naszych spraw. Nikt, kto nie należy do naszego grona, nie ma prawa nic wiedzieć. Wystarczy, że jedna Erin wypapla, i już będzie problem. — Rozsądne słowa, wieszczko — powiedziała Tantos i wszyscy pokiwali głowami. Spojrzałam na Kalonę. Wliczanie go do naszego grona było nieco dziwne, nie musiało jednak oznaczać, że nie możemy mu ufać. — Nadal wierzysz, że ona ci zaufa? — zapytała go Tantos, jakby słyszała moje myśli. — Neferet? Nigdy. Ale mnie pragnie, nawet jeśli tym, czego naprawdę pożąda, jest jedynie moja nieśmiertelna moc. Poza tym, jak zauważyła Afrodyta, Neferet ocenia cudzą lojalność w oparciu o własną — odparł. — Neferet jest lojalna wyłącznie wobec siebie — dodał Rephaim.

— Właśnie — przytaknął Kalona. — Miejmy nadzieję, że ty jesteś mniej płytki — mruknął Stark, dając do zrozumienia, że sądzi całkiem na odwrót. A ja po prostu tam stałam wpatrzona w Kalonę, pamiętając, jakim kłamliwym i przewrotnym zabójcą był niegdyś i myśląc: „To ma być zbawca mojej babci?”. Walcząc z napływającymi do oczu idiotycznymi łzami, usłyszałam, jak Rephaim szepcze moje imię. Spojrzałam na niego, a on bezgłośnie wymówił trzy proste słowa: „Ludzie się zmieniają”.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Shaylin — Jazda. — Afrodyta skinęła zagiętym palcem na Shaylin, dając jej znak, by szła za nią, i ruszyła nerwowym krokiem przez trawnik w stronę internatów. Shaylin westchnęła, stłumiła irytację i podążyła za denerwującą blondynką. Ledwie ją dogoniła, Afrodyta znów się odezwała: — Musisz zrobić rekonesans. — A ty musisz się nauczyć dobrych manier — odparła Shaylin. Afrodyta przystanęła i zmrużyła groźnie niebieskie oczy. — Powinnaś wiedzieć, że ta mina jest nieatrakcyjna i wywołuje kurze łapki — rzuciła Shaylin, nim Afrodyta zdążyła powiedzieć coś złośliwego i przemądrzałego. — Rozmawiałaś z Damienem, co? — Może — odparła enigmatycznie Shaylin, nie chcąc pakować chłopaka w kłopoty. Owszem, rozmawiała z nim. Szczerze mówiąc, zaczynała go naprawdę lubić. To samo dotyczyło Stevie Rae i Zoey. Z Afrodytą jednak sprawy miały się inaczej — Afrodyto, naprawdę wygląda na to, że będziemy musiały razem pracować czy jak tam nazywasz to swoje wieszczenie. Byłoby więc prościej dla nas obu, gdybyś traktowała mnie w miarę uprzejmie.

— Nie. Byłoby prościej dla ciebie. Dla mnie nic by się nie zmieniło. Shaylin pokręciła głową. — Naprawdę? Może zapytasz Nyks, co o tym sądzi? Musimy stoczyć walkę z potężną ciemnością. Mama Zoey została zabita a jej babcia jest w wielkim niebezpieczeństwie. Popraw mnie jeśli się mylę, ale czy Zoey nie jest przypadkiem twoją koleżanką? Afrodyta znów zmrużyła oczy i wyrzekła tylko jedno słowo. — Jest. — Więc może powinnaś robić co w twojej mocy, żeby jej pomóc? — Robię to, dziwko! — fuknęła Afrodyta. — Jak możesz być tego taka pewna? Czy choć przez moment przyszło ci do głowy, że gdybyś była mniej wredna, być może uzyskałabyś lepszy dostęp do swojego daru wieszczenia? Zmrużone oczy Afrodyty stopniowo się rozszerzyły. Wyglądała na lekko zdziwioną. — Nie — przyznała. —Nie przyszło mi to do głowy. Shaylin załamała ręce. — Wilki cię wychowywały czy co? — Coś w tym stylu — odparła Afrodyta. — Tyle że nadziane. — Nie do wiary — mruknęła Shaylin i zaczęła od nowa: — No dobrze. Powiem ci, co wiem. Kiedy odczytałam twoją aurę wypowiedziałam tę wredną uwagę o migoczącym światełku, które w tobie widzę, coś mi się stało z głową i gdy następnym razem na ciebie spojrzałam, wszystkie twoje kolory były wymieszane. — Bo byłam wściekła. — Nie. Kolory innych też się zlewały, póki cię nie przeprosiłam. Nie, nie tak. Póki nie przeprosiłam cię szczerze. — Hm. To niemal interesujące. — Nic nie zrozumiałaś, prawda?

— Nigdy nic nie rozumiem — odparła Afrodyta, Wracamy do rekonesansu. — Świetnie. Co mam zrobić? — Znajdź Erin. I Dallasa. Jeśli się nie mylę, a wiedz, że nie mylę się prawie nigdy, zastaniesz ich razem. — A to nie będzie zbyt dobre, co? — Jesteś upośledzona czy jak? — Nie zamierzam odpowiadać na to pytanie — rzekła Shaylin. — Świetnie. Nie mamy czasu na zabawę w „połącz kropki”. Do świtu zostało parę godzin. Wkrótce autobus wyruszy na dworzec, a Kalona do ohydnej nory Neferet. — Fakt. Nie ma sensu, żeby czekał do świtu w nadziei że, słońce ją osłabi. Byłoby to zbyt oczywiste i bezskuteczne — powiedziała Shaylin, spoglądając w niebo. — O czym ty pieprzysz, wariatko? Wskazała w górę. — Chmury deszczowe. W dużej liczbie. Wolałabym, żeby się rozeszły. Zasłaniają słońce i jego osłabiający wpływ. I która jest wariatką? — Nie waż się mnie tak nazywać — pogroziła jej Afrodyta. — I nawzajem — odparła Shaylin. — Zastanowię się. Wracając do tematu: zanim wyjedziemy na dworzec, a Kalona odleci, chcę, żebyś sprawdziła kolory Dallasa i Erin. Przyda się każda dodatkowa informacja o Erin a szczególnie ta, że jest zdradliwą śmierdzącą pindą... Owszem parafrazuję Shaunee. Mam związane z nimi przeczucie i nie należy ono do najsłodszych. — OK, brzmi sensownie, ale nie mam pojęcia, gdzie oni mogą być. A ty? Czy to jeden z twoich darów? — zapytała Shaylin. — Na boginię, ty naprawdę jesteś upośledzona. Nie, nie mam w głowie GPS-u. Natomiast mam w niej mózg. A on mi mówi, że jeśli Erin i Dallas świntuszą, to warto by zacząć poszukiwania od pokoju Erin. Pokoju, którego nie dzieli już z

Shaunee. — Hm. To ma sens. — Shaunee się zawahała. — Tyle że nie wiem który pokój jest jej. — Trzecie piętro, numer trzydzieści sześć. Kiedy jeszcze miały wspólny mózg, mówiły, że to obwód ich klatki piersiowej w żartach, a ja mówiłam, że IQ. — Jasne — mruknęła Shaylin. — Co innego mogłaś mówić? — No widzisz! Rozumiesz mnie — udawała zachwyt Afrodyta —To na razie. Do zobaczenia w autobusie. Pospiesz się. — Zaczęła się oddalać, lecz przystanęła i dodała: — Proszę. Shaylin zrobiła wielkie oczy Afrodyta spojrzała na nią z politowaniem i otworzyła usta. Najwyraźniej zamierzając powiedzieć coś złośliwego. Potem jednak zamknęła je i spojrzała w górę. Długo gapiła się w niebo po czym znów przeniosła wzrok na Shaylin. — Wygląda na to, że twoje życzenie się spełnia. Chmury nadchodzą. — Potem zarzuciła grzywą i odeszła, Shaylin pokręciła głową. — Kompletna świruska — mruknęła do siebie i ruszyła do żeńskiego internatu. — Nyks, nie znam cię zbyt dobrze i nie chcę żebyś myślała, że jestem niemiła, bluźniercza czy coś w tym stylu, ale dlaczego wybrałaś na swoją wieszczkę właśnie ją? — Nikt tego nie wie z Afrodytą włącznie. Podskoczyła jak oparzona, patrząc na postać wyłaniającą się z cienia pobliskiego dębu. — Erik! Co ty tu robisz? — Uniosła dłoń do gardła. Wyobrażała sobie, że chłopak usłyszy, jak mocno bije jej serce. Nie tylko dlatego, że ją przestraszył. Ilekroć go widziała, w pierwszej chwili myślała tylko o jednym: że jest bezgranicznie przystojny. Wysoki, ciemnowłosy i tak idealny, że kompletnie ją rozpraszał. Potem jednak zaczynała dostrzegać jego barwy, które nie były nawet w połowie tak atrakcyjne. Doszła do wniosku, że Erik Night jest jak jedno z tych przepięknie pomalowanych naczyń, do których chciałoby się nałożyć sałatki lub czegoś, do kiedy się je obróci, widzi się na dnie ostrzeżenie: „Nie nadaje się

do podawania żywności”. — Wybacz, nie chciałem cię przestraszyć. Uciekłem tu przed pracą. Miał uśmiech jak milion watowa żarówka. Shaylin rozumiała, dlaczego niemal sto procent adeptek się w nim kocha. Niestety ona widziała nie tylko jego powierzchowność. — W takim razie nie przeszkadzam. Uciekaj dalej. Na razie! — Hej. — Gdy go mijała, na chwilę dotknął jej ramienia. Przystanęła. — Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi. Przyjrzała mu się. Gdy ją naznaczył, jego aura składała się głównie z nieokreślonej groszkowej zieleni przyćmiewającej błyski czegoś, co mogło być złote jak promienie słońca, lecz było zbyt ulotne, by mogła mieć pewność. Reszta była mglista i nijaka. Przez ostatnie dni Shaylin nie poświęcała jego barwom zbytniej uwagi, więc kiedy się skoncentrowała, ze zdumieniem stwierdziła, że choć wciąż składa się głównie z zieleni, jest jaśniejsza i nie przywodzi już na myśl papki z groszku. Bardziej przypominała turkus, piękny turkus morskich fal. A nijaka szara mgła wokół tej zieleni uniosła się, ukazując piaskowy kolor pięknej dziewiczej plaży. — Owszem — powiedziała Shaylin, czując się trochę tak jakby rzucono ją na głęboką wodę. Starała się nie okazywać zdenerwowania. — Jesteśmy przyjaciółmi i nic poza tym. — Przecież nie prosiłem o nic więcej. Spojrzała mu w oczy. Były niebieskie, błyszczały i stanowczo zbyt często zerkały na jej piersi. Powiedzenie czegoś w rodzaju: „Najwyraźniej masz bardzo szeroką definicję przyjaźni byłoby zbytnio w stylu Afrodyty, więc wybrała prostą odpowiedź: — Nie, nie prosiłeś o nic więcej. Uśmiechnął się. — Więc możemy być przyjaciółmi? Trudno było nie odwzajemnić jego uśmiechu, a poza tym nie widziała powodu, by to robić. Uśmiechnęła się więc od ucha do ucha.

— Jasne. Przyjaciółmi. — Wspaniale! Może w takim razie odprowadzę cię tam, Dokąd zmierzasz? Równie dobrze mogę uciekać przed pracą w twoim towarzystwie jak w samotności. — Przed czym konkretnie tak uciekasz? — zapytała, nie mówiąc mu, dokąd idzie, tylko kierując się bardzo wolno w stronę internatów. — Przed konspektami — odparł z westchnieniem. — Nienawidzę ich pisać. Wiesz, nigdy nie zamierzałem być nauczycielem. — Taa, wszyscy to wiedzą. Miałeś zostać gwiazdorem filmowym. — powiedziała lekceważąco Shaylin. Nie chciała być protekcjonalna ani sarkastyczna, ale uraza malująca się w jego twarzy świadczyła o tym, że tak właśnie wyszło. Tak. — mruknął krótko, odwracając wzrok i wpychając dłonie w kieszenie dżinsów. — Wszyscy to wiedzą. — Słuchaj, przecież bycie Łowcą to tylko próg spowalniający na drodze do Hollywood, prawda? Ile masz lat, dwadzieścia jeden? — Dziewiętnaście. Parę miesięcy temu przeszedłem Przemianę. A co? Wyglądam staro? Roześmiała się. — Dwadzieścia jeden lat nie znaczy staro. — Znaczy, jeśli dodasz do tego cztery, a tyle trwa kontrakt łowcy. — Czy jako Łowca musisz mieszkać w Domu Nocy w Tulsie? — A co, próbujesz się mnie pozbyć? — zapytał półżartem. — Nie, coś ty — zaprzeczyła. — Po prostu się zastanawiam, czy nie mógłbyś poprosić o przeniesienie na Zachodnie Wybrzeże i tam kontynuować pracy.

W miarę wymiany zdań uświadamiała sobie, że Erik nie mówi jak wkurzony rozpieszczony bachor, tylko jak ktoś zmęczony, sfrustrowany, może nawet przybity. — Już to obadałem. Odpowiedź, którą dostałem, była dziwaczna i trochę straszna. — Zerknął na nią z ukosa. Pewnie straszniejsza dla ludzi, których naznaczam, niż dla mnie — Oj tam, Naznaczenie wcale nie było takie straszne. W gruncie rzeczy byłeś dość zabawny — powiedziała. Erik zmarszczył brwi. — Miałem być potężny, pewny siebie i może nawet trochę straszny. — Więc jednak chcesz być straszny? Roześmiał się. — Nie, raczej nie. Tak naprawdę straszne nie jest, a przynajmniej nie powinno być samo Naznaczenie. Tą naprawdę przerażającą częścią jest fakt, że coś w mojej krwi zmusza mnie do pozostawania w tym miejscu. Owszem, mogę podróżować ale tylko wtedy, gdy krew wzywa mnie do naznaczenia kogoś kim ma się zaopiekować nasz Dom Nocy. — Więc jesteś czymś w rodzaju GPS-u. — Chyba tak. — Nie wydawał się tym zachwycony, nie mówmy już o mnie. Dokąd idziesz? Przełknęła odruchowo, choć gardło miała całkiem suche i wypowiedziała pierwsze kłamstwo, jakie jej przyszło do głowy — Do internatu. Afrodyta prosiła, żebym przyniosła parę rzeczy z jej pokoju. — Prosiła w sensie: „Czy mogłabyś mi przynieść?”, czy rozkazała w sensie: „Przynieś mi te rzeczy, bo jak nie, to skrępuje ci ręce gumką i wrzucę cię do garnka z gotującą wodą jak kucharz mojej starej, kiedy gotuje homara!”? Shaylin zachichotała. — Twoje umiejętności aktorskie albo się bardzo poprawiły albo raczej bardzo pogorszyły, bo stanowczo zbyt przypora nasz Afrodytę. Zadrżał w udawanym przestrachu.

— Postaram się więcej tego nie robić. — W każdym razie odpowiedź brzmi: drugi przykład był bliższy prawdy. — Tak myślałem. Odprowadzę cię do internatu, dobra? Spojrzała na niego. „Co mi szkodzi?” — pomyślała. — Dobra — odparła. Erik — Chyba się z tobą zgadzam w kwestii konspektów. To musi być strasznie nudne: wymyślać, czego będziesz uczył, spisywać to, przedstawiać do akceptacji, a potem tego uczyć — powiedziała Shaylin. — Jakbym nie wiedział — mruknął ponuro. — Niedługo zaczynamy Szekspira. Uwielbiam jego sztuki, ale o wiele fajniejsze było po prostu w nich grać, a nie służyć jako robot Najwyższej Rady Domu Nocy. Owszem, pisanie konspektów jest beznadziejnie nużące. Co rusz musiał się powstrzymywać przed zerkaniem na jej piersi. Na swoją obronę miał to, że pod białą koszulką wyraźnie rysował się kuszący różowy stanik z małymi czarnymi kokardkami widniejącymi pośrodku i na paskach. — Jakiej sztuki będziesz uczył na zajęciach z Szekspira? — zapytała. „Patrz na jej twarz i skup się!” — Na zajęciach z Szekspira? — Rzuciła mu spojrzenie świadczące o tym, że uważa go za idiotę, a on musiał się z nią zgodzić, bo kiedy zmuszał się do oderwania wzroku od jej piersi, a raczej od tego, co je zakrywało, rozpraszały go jej gęste czarne włosy, kręcone, falujące wyglądające na miękkie jak jedwab... — A, na zajęciach z Szekspira. Na pewno komedii. Tragedii na świecie jest stanowczo za wiele. — Której?

Wyglądała na autentycznie zainteresowaną. — Jestem rozdarty — przyznał więc. — Moja ulubioną jest Poskromienie złośnicy, ale końcowa mowa Katarzyny zwyczajnie nie pasuje do matriarchalnego systemu obowiązującego w Domu Nocy, a rozwścieczenie Tanatos jest ostatnią rzeczą na jaką miałbym ochotę. Myślę więc także o Jak wam się podoba. Rozalinda jest jedną z najsilniejszych bohaterek Szekspira więc szefostwo powinno być zadowolone. — Czy to trochę nie przypomina odkrywania na nowo Ameryki? — Może i tak, ale bycie nauczycielem wcale nie jest takie proste. Wiele nieprzyjemnych rzeczy dzieje się za kulisami nie licząc wojny z ciemnością, która zdaje się nie mieć końca i denerwującego faktu, że co rusz ginie któreś z nas, a kolejni adepci zostają naznaczeni, więc zaczynamy mieć niedobory personelu. Zaległa długa niezręczna cisza. — Tak — powiedziała w końcu Shaylin. — To musi być dla was naprawdę kłopotliwe, że nauczycielom wypruwa się flaki obcina głowy i zarzyna ich jak prosięta. Nie wspominając o wszystkich nowych czerwonych adeptach, których musicie uczyć, bo nie umarliśmy na dobre. Na razie. Erik zmarszczył brwi. Nie to miał na myśli. A przynajmniej niezupełnie. — Chyba nieściśle się wyraziłem. — A ja chyba muszę pamiętać, że groszek nie zmienia w urocze turkusowe morze i dziewiczą plażę — powiedziała Shaylin. — Co to niby ma znaczyć? — Owszem, była niesamowicie atrakcyjna, ale kompletnie jej nie rozumiał. — Że ktoś musiał mnie przywołać do rzeczywistości. Dzięki, że to zrobiłeś. Przyspieszyła. Po chwili stali już przed żeńskim internatem, a Erik wciąż zachodził w głowę, o co jej chodziło z tym groszkiem i turkusem.

— Nie ma za co — mruknął u podnóża szerokich schodów. Shaylin zdążyła już wejść na pierwszy stopień i teraz niemal dorównywała wzrostem Erikowi, choć w rzeczywistości była taka niska. Westchnęła. — Nic musisz mówić „nie ma za co”. Tak naprawdę wcale ci nie dziękowałam, tylko przypominałam sobie o czymś. — O czym? — zapytał ze szczerym zainteresowaniem. Znów westchnęła. — O tym, że to, co widoczne dla oka, nie jest w człowieku najważniejsze. Najważniejsze kryje się wewnątrz. — Tyle że ty widzisz, co się tam kryje, prawda? — Prawda — odparła łagodnie. — Nie miałem na myśli nic złego, gdy mówiłem te wszystkie rzeczy. Po prostu dawałem upust swojej frustracji. Kobiety ciągle to robią, więc dlaczego ja nie mogę? — Eriku, nie poprawiasz sytuacji, zachowując się jak męski szowinista. — Szowinista... rozumiem, że to coś złego? Nic tak fajnego jak na przykład... onanista? — Wiesz co, może jednak nie powinieneś nic mówić? — Udawała rozgniewaną, ale było widać, że z trudem powstrzymuje śmiech. W końcu z jej uroczych różowych ust wyrwał się krótki chichot. — Naprawdę powiedziałeś „onanista”? — Naprawdę i jezdem z tego dumny — odparł, starając się najlepiej oddać akcent chłopaka z oklahomskiej prowincji. — Dobra, dobra, wystarczy — powstrzymała go ze śmiechem, nim zdążył coś dodać. — Muszę lecieć, bo... Cofnęła się, ale nie trafiła w stopień i upadłaby na swój piękni okrągły tyłeczek, gdyby Erik nie był szybszy niż grawitacja i nie schwycił jej w pasie jak jakiś superbohater, ratując ją przed robieniem sobie krzywdy. Wskutek tego splotu okoliczności Shaylin stała teraz o stopień wyżej od niego, a on oplatał ją dłońmi w talii. Kiedy upadała, zamachała rękami i instynktownie złapała go za ramiona,przywierając do niego tak mocno, że czuł dotyk czarnych

kokardek jej różowego stanika. — Uwaga — powiedział łagodnie, jakby przemawiał do przerażonego ptaka. — Nie chcę, żeby coś ci się stało. — Dź... dzięki. Omal się nie przewróciłam. Spojrzała na niego, a on zapatrzył się bez reszty w jej wielkie orzechowe oczy. Pachniała równie słodko jak w dniu, w którym ją naznaczył —jak brzoskwinie i truskawki razem wzięte. Nigdy nie pragnął niczego tak bardzo, jak pocałować ją w tym momencie. Tylko raz. Przez sekundę. Pochylił się. Miał wrażenie, że dziewczyna przybliża ku niemu usta. Pochylił się mocniej i przyciągnął ją bliżej. Wtedy dostał cios w klatkę piersiową. — Teraz próbujesz mnie całować? Zastanów się. — Pokręciła głową i popchnęła go, strącając ze stopnia. Zatoczył się. Usiłował dociec, co poszło nie tak, gdy nagle usłyszał drwiący śmiech. Upokorzony podniósł głowę i zobaczył Erin i Dallasa. Stali na szczycie schodów obok szerokich drzwi. — To się chyba nazywa „sprzeczne sygnały” — powiedział Dallas. — Najpierw cię ściska, a potem odpycha. I to ma być w porządku? — Właśnie. Jak dziewczyna mówi „tak”, to powinna też myśleć „tak”, a nie: „Co tam, pobawię się nim trochę, a potem go odtrącę” — dodała Erin. — Nie macie pojęcia, o czym mówicie. — Shaylin oparła rękę na biodrze i uniosła wysoko głowę, ale policzki miała zaczerwienione. Zdaniem Erika wyglądała uroczo, lecz zbyt miękko. Dallas objął Erin w pasie, a ona wtuliła się w niego. Zeszli po schodach, nie przestając się śmiać z Shaylin. — Nie martw się, stary — zarechotał Dallas. — Moja syrena i ja ogłosimy wszystkim, jaka z niej przewrotna cipa. — Erik próbował mu przerwać, on jednak mówił dalej: — Nie, nie musisz mi dziękować. Uznaj to za przysługę.

Erik zerknął na Shaylin. Jej twarz nie była już zarumieniona lecz blada jak kreda. Przez krótką chwilę rozważał możliwość roześmiania się i odejścia z Dallasem i Erin. To byłoby łatwiejsze. Może nawet poczułby się znów tak fajnie jak wtedy, gdy był najbardziej pożądanym adeptem w szkole i mógł mieć każdą dziewczynę. Potem uświadomił sobie sens własnych myśli i zrobiło mu się niedobrze. — Nie. — Spojrzał Dallasowi w oczy. — Shaylin miała rację, nie wiecie, o czym mówicie. Po prostu próbowałem zrobić coś głupiego. Ona o to nie prosiła. — Oj, wyluzuj. Jesteś Erik Night. — Głos Dallasa wciąż brzmiał przyjaźnie, ale spojrzenie stało się harde. — Owszem, jestem. I mówię ci, że się mylisz. Shaylin nie jest cipą. To ja zachowałem się jak fiut. Jeśli zamierzacie o niej mówić, to na pewno nie w ten sposób. — Kto by uwierzył, że takie dziwadło jak ona cię odtrąciło? — Erin nawet nie próbowała ukryć pogardy. ,A ja marzyłem o tym, żeby znaleźć się w środku bliźniaczej kanapki. Bogini, naprawdę jestem fiutem” — pomyślał Erik. — Albo mówcie prawdę, albo w ogóle milczcie — powiedział. — Na razie. Było mi bardzo niemiło — oznajmiła Shaylin, szybko idąc w dół po schodach. — Zmieniłam zdanie — dodała zatrzymując się przy Eriku. — Afrodyta może sobie sama zabrać swoje rzeczy. — Przeniosła wzrok na Erin. — Rozumiem, że dzisiaj też nie jedziesz z nami na dworzec? — Nigdy już nie wsiądę do tego dziecinnego autobusiku, ale ty się nie krępuj. Do ciebie bardziej pasuje. — Powiedz im, syreno — wtrącił Dallas, miętosząc jej tyłek — Woda musi być wolna, żeby płynąć tam, dokąd ma ochotę. — Taaa, czas na nas. Nudzę się — stwierdziła Erin. — Mogę temu zaradzić. — Dallas ugryzł ją w szyję, a ona pisnęła, po czym zaczęła się śmiać.

— A ja nie będę mówiła „nie — tak”, tylko „tak — tak” — zaszydziła z Shaylin, po czym wzięła Dallasa za rękę i odmaszerowali, zanosząc się wrednym śmiechem. Erik spoglądał za nimi. — A ci kiedy się spiknęli? — Zaraz po tym, jak Erin pożarła się z Shaunee — odrzekła Shaylin. — I jest tak źle, jak Shaunee przypuszczała, Oczy Erika zrobiły się okrąglutkie. — Nie przyszłaś tu po rzeczy Afrodyty, prawda? — Prawda. Dopiero wtedy dotarł do niego sens jej przekazu. — Cholera! Erin zmieniła front, tak? A to oznacza, że Dallas i jego klika będą wiedzieli wszystko, co wie paczka Zoey. — Na to wygląda. Muszę powiedzieć Zo i Stevie Rac, że Erin i Dallas naprawdę są razem. — Shaylin zawahała się, po czym dodała: — Dzięki, że stanąłeś w mojej obronie. Wiem że, nie było łatwo. — Naprawdę uważasz mnie za palanta, co? Nie od razu odpowiedziała. Zamiast tego przyjrzała mu się bacznie, jakby rozumiała, jak ważna będzie dla niego jej odpowiedź. — Myślę, że masz potencjał, by stać się bardziej turkusowy niż groszkowy — rzekła w końcu. — To dobrze? Uśmiechnęła się. — Nawet lepiej niż być szowinistycznym onanistą. Parsknął śmiechem. — To idealnie. Mogę cię odprowadzić do autobusu? — Nie, nie tym razem. Ale kiedyś możesz ponowić propozycję. A tak na przyszłość, gdy mówię „nie”, to mam na myśli „nie”, a gdy mówię „tak”, mam na myśli „tak”. — W zasadzie już to wiedziałem — odparł. — Świetnie. W takim razie następnym razem możesz zaczekać, aż powiem „tak”, zanim mnie pocałujesz. Do zobaczenia, Eriku.

Spoglądał w ślad za nią, uśmiechając się coraz szerzej. I nie był to jego stuwatowy uśmiech. Tym razem Erik nie udawał szczęśliwego. Tym razem naprawdę czuł się szczęśliwy. I po raz pierwszy od dłuższego czasu uświadomił sobie, że o wiele lepiej jest się czuć szczęśliwym, niż tylko udawać..

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Kalona — Chmury się rozpraszają. Wierzę, że to dobry znak — rzekł do najwyższej kapłanki Śmierci stojącej przed autobusem pełnym adeptów i wampirów, którzy wciąż nie wyjechali do swojej dworcowej siedziby. — Trzymamy za słowo — powiedziała Stevie Rae. Na prawdę musimy już wracać na dworzec, ale życzymy ci powodzenia. Wiem, że jeśli Neferet przetrzymuje babcię Redbird jesteś właściwym kandydatem do jej uwolnienia. Uśmiechnęła się do niego swoim niewinnym radosny uśmiechem, a Rephaim pomachał mu wesoło. Potem drzwi do autobusu się zamknęły i Darius ruszył. Zoey od dłuższego czasu milczała jak zaklęta. Wszyscy gadali, wysiadali, biegali po podręczniki i wracali, a ona po prostu siedziała. Kalona czuł jednak, że go obserwuje. Czul jej nieufność, ale i nadzieję. „Jestem jej jedyną szansą na odzyskania babci żywej — pomyślał, gdy autobus znikał w głębi Utica Street. — Mogłaby przynajmniej życzyć mi powodzenia”. — Nyks, proszę cię o opiekę nad moim wojownikiem Kaloną. Na dźwięk imienia bogini nieśmiertelny wzdrygnął się i spojrzał na Tanatos, która stała przed nim z uniesionymi rękami i twarzą wpatrzoną w lekko już jaśniejące niebo. — Postanowił czcić ciebie poprzez mnie, twoją lojalną kapłankę. Jest moim mieczem, moją tarczą, moim obrońcą a skoro mnie przypadło w udziale kierowanie tym Domem Nocy Kalona

musi bronić także jego! Moc bijąca od głosu Tanatos otarła się o skórę Kalony. Zadrżał. Ona przywołuje Nyks! A bogini jej odpowiada! Wstrzymał oddech. — Zaklinam cię, dobra bogini Nocy, przyjdź nam z odsieczą umocnij go, jeśli będzie osłabiony przez ciemność, pozwól by jego szczytny cel lśnił niczym księżyc rozświetlający szarą mgłę, rozpraszając cienie, które mogłyby zmącić mu rozum i odwieść go od powziętego zamiaru. Nie pozwól, by padł ofiarą ciemności, póki wybiera światłość! Kalona zacisnął pięści, by kapłanka nie zauważyła, że drżą dłonie. Nyks pozostawała niewidoczna, lecz obecna. Nieśmiertelny czuł w powietrzu słodycz, która mogła pochodzić tylko od niej. Zawsze tak było: dokądkolwiek podążyły uczucia Nyks, niosły ze sobą magię i światłość, moc i śmiech, radość i miłość. Zawsze miłość. Pochylił głowę. „Jakże mi jej brakowało!” — myślał. — Kalono, bogini cię błogosławi! Po tych słowach kapłanki przetoczył się przez nich oboje wir energii. Kalona podniósł oczy na Tanatos i zobaczył, że kapłanka uśmiecha się do niego dobrotliwie. — Nyks cię wysłuchała — powiedział, z ulgą stwierdzając, że choć jest roztrzęsiony, jego głos brzmi spokojnie. — W istocie — odparła Tanatos. — I to z całą pewnością to dobry znak. — Nie zawiodę ciebie ani bogini — zadeklarował Kalona, po czym rozłożył skrzydła i wzbił się w niebo, myśląc: „Nie, tym razem. Tym razem nie mogę jej zawieść”. Poleciał prosto do celu. Taras hotelu Mayo był szeroki i wysoko położony. Nieśmiertelny opadł lekko z nieba koloru śliwki a zimny kamień i starannie złożył skrzydła na nagich plecach.

Szedł do niej z obnażonym torsem, bo taki podobał jej się najbardziej. — Bogini, twój małżonek powrócił! — zawołał, dziękując w myślach komuś, kto rozbił szkło w drzwiach apartamentu, Dzięki temu nie musiał sam siłować się z drzwiami, gdyby okazało, że nie jest tak mile widziany, jak się spodziewał. — Nie widzę tu żadnego małżonka, a jedynie skrzydlatego nieudacznika — dobiegł jej głos zza pleców Kalony, z kąta balkonu znacznie oddalonego od wejścia do mieszkania. Powoli obracał się w jej stronę, by mogła dokładnie zobaczyć jego nagi tors i potężne skrzydła. Neferet była pożądliwą istotą. Pragnęła mężczyzn, ale bardziej niż fizycznej przyjemności, jaką mogła czerpać z ich ciała, pożądała władzy nad nimi. Biały byk obdarzał ją mocą, lecz nie był człowiekiem. — W ciągu eonów swego istnienia rzeczywiście kilka razy zawiodłem. Popełniałem błędy. Największym z nich było odejście od ciebie, bogini — powiedział szczerze, choć miał na myśli całkiem inną boginię. — Więc teraz nazywasz mnie boginią i płaszczysz przede mną? Zrobił dwa kroki w jej kierunku, poruszając skrzydłami — Wyglądam na kogoś, kto się płaszczy? Przechyliła głowę. Wciąż stała w półmroku, więc widział jedynie jej szmaragdowe oczy i na włosach płomienny połysk wschodzącego za jej plecami słońca. — Nie — odparła znudzonym głosem. — Wyglądasz na kogoś, kto trzepocze skrzydełkami. Rozłożył skrzydła i rozwarł ramiona. Bursztynowe oczy odwzajemniły jej zimne spojrzenie. Każdy krok Kalony był starannie wystudiowany. Jako nieśmiertelna z niewielkim stażem Neferet wciąż nie mogła mieć dość siły, by się oprzeć jego unikowi. — Spójrz jeszcze raz, bogini. Spójrz na swego małżonka. — Widzę cię. Nie wyglądasz tak młodo jak kiedyś.

— Zapominasz, z kim rozmawiasz! — Na próżno usiłował opanować gniew. Zdążył zapomnieć, jak bardzo znienawidził jej chłodny sarkazm. — Czyżby? — Wysunęła się z półmroku. — To ty przyszedłeś do mnie. Naprawdę wierzyłeś, że przyjmę cię z otwartymi ramionami? Słońce wzbiło się już ponad odległy horyzont i Kalona wreszcie mógł się przyjrzeć podchodzącej do niego Neferet. Zmieniła się. Wciąż była piękna, ale zatraciła wszystko, co dawniej było łagodne, śmiertelne, ludzkie. Wyglądała jak urodziwy posąg, w który tchnięto życie, nie dano mu jednak sumienia ani duszy. Zawsze była zimna, lecz do niedawna posiadała umiejętność udawania życzliwości i miłości. Teraz już jej nie miała Kalona zastanawiał się, czy tylko on tak wyraźnie widzi, że ta kobieta staje się narzędziem zła. — Nie wierzyłem, ale miałem nadzieję, choć słyszałem pogłoski, że moje miejsce u twego boku zostało zajęte przez szczurołapa — powiedział, licząc na to, że Neferet weźmie pobrzmiewający w jego głosie szok za zazdrość. Na jej twarz wypełzł gadzi uśmiech. — Istotnie. Znalazłam coś potężniejszego niż ptak, choć muszę przyznać, że twoja zazdrość mnie bawi. Przełykając żółć, która napłynęła mu do gardła na myśl o dotknięciu tej istoty, Kalona pokonał ostatnie dzielące ich metry i wysunął do przodu skrzydła, gładząc jej skórę chłodnymi miękkimi piórami. — Ja jestem potężniejszy niż ptak. — Dlaczego miałabym cię przyjąć? — zapytała pozornie beznamiętnie, lecz Kalona czuł, jak jej skóra drży w oczekiwaniu na jego pieszczoty. — Bo jesteś boginią i zasługujesz na nieśmiertelnego małżonka. Przysunął się jeszcze bliżej, wiedząc, że Neferet czuje lodowatą moc jego księżycowej nieśmiertelności.

— Mam już nieśmiertelnego małżonka — oznajmiła. — Nie takiego, który potrafiłby zrobić to. — Kalona otoczył ją skrzydłami, po czym powoli przykląkł przy niej jego wargi niemal muskały jej drżące ciało. — Będę ci służył. — Jak? — Jej głos wciąż nie zdradzał emocji, dłoń uniosła się jednak, by pogłaskać wnętrze jego skrzydła. Zamknął swój umysł na wszystko oprócz fizycznych doznań i jęknął. Nie przestawała go głaskać. — Jak? — powtórzyła. — Zwłaszcza że masz już inną panią — dodała. Spodziewał się, że będzie wiedziała o ślubowaniu złożonym Tanatos, więc miał gotową odpowiedź. — Jedyną panią, której mogę prawdziwie służyć, jest bogini, a jeśli moja bogini mi przebaczy, zrobię wszystko, o co mnie poprosi. Bawiła go ta ciągła gra słów. Neferet miała myśleć, że to o niej, choć w rzeczywistości te słowa mogły dotyczyć dowolnej bogini. Ledwie jednak je wypowiedział, jego ciało przeszyła prawda. Wzdrygnął się i odsunął od stojącej przed nim istoty. To jedno zdanie zakończyło zabawy, którymi przez eony zabijał czas. „Stworzono mnie, bym służył tylko jednej bogini Neferet była przeciwieństwem wszystkiego, co reprezentowała sobą Nyks”. Obróciwszy się do niej plecami, Kalona ukrył twarz w dłoniach. „Jak mogłem kiedykolwiek myśleć, że ona lub inna kobieta może zająć miejsce Nyks w moim sercu? — myśl zrozpaczony. — Przez wieki żyłem jako popękana skorupa, usiłując wypełnić ziejącą we mnie pustkę przemocą, żądzą i gwałtem. Wszystko na nic!” Poczuł jej dłonie na ramionach. Były miękkie, ciepłe i zdawały się promieniować życzliwością. Bardzo, bardzo łagodnie obróciła go twarzą do siebie. Gdy uniósł głowę, jego ciało znieruchomiało. To nie Neferet za nim przyszła. Nie ruszyła się z miejsca. To nie ona go dotknęła. Neferet nigdy, przenigdy nie dotknęła go z taką czułością.

Ale Nyks tak. Kalona w zamyśleniu otarł łzy z twarzy. — Hmmm... — Neferet postukiwała się w podbródek długim ostrym paznokciem, przyglądając mu się i w żaden sposób nie okazując, że przed chwilą była tu Nyks. Czyżby tylko uroił sobie obecność bogini? Niemożliwe! Pamiętał jej dotyk, jej ciepło. Ona naprawdę tam była! Ze wszystkich sił pragnął w to wierzyć. — Kalono, nie mogę powiedzieć, że nie wzruszyły mnie twoje błagania. Wygląda na to, że w końcu się nauczyłeś, jak należy rozmawiać z prawdziwą boginią. Być może przebaczę ci zdradę i pozwolę znowu mnie kochać. Pod jednym warunkiem. — Zrobię wszystko. — Te słowa także wyrzekł do swojej niewidzialnej bogini, licząc na to, że wciąż tu jest i wciąż go słucha. — Tym razem musisz mi przynieść Zoey Redbird. Nie chcę jej śmierci, a przynajmniej nie teraz. Doszłam do wniosku, że poznęcania się nad nią będzie o wiele bardziej zabawne. — Neferet podeszła wolno do Kalony i podrapała go po klatce piersiowej. Skóra pękła, wypuszczając cienkie szkarłatne kreski. Neferet obróciła dłoń wnętrzem do góry, gromadząc krew w dłoni. Potem zacisnęła pięść, pochyliła się i polizała pierś Kalony zasklepiając rany. Uśmiechnęła się. — Zdążyłam zapomnieć, jak słodko smakujesz. Chodź ze mną. Sprawdzimy, czy pod innymi względami też jest tak dobrze. Całkowicie otępiały Kalona stał bez ruchu. Wciąż pod wrażeniem dotyku Nyks, zupełnie zapomniał o Sylvii Redbird. Nie pragnął niczego z wyjątkiem swojej bogini. „Nie zniosę dotyku Neferet — pomyślał. — Nawet jeśli to ma być tylko pretekst, nie potrafię otworzyć się na coś, co uwłacza godności mojej bogini”. Do rzeczywistości przywróciło go krakanie kruka. Obejrzał się. Słońce było już wysoko nad horyzontem, oświetlając sylwetkę ptaka siedzącego na kamiennej barierce i patrzącego na Kalonę inteligentnym wzrokiem.

— Czy to mógł być Rephaim? Nieśmiertelny otrząsnął się z transu. Przysięgał, że nie zawiedzie Tanatos i Nyks. Nie zamierzał też zawieść własnego syna. Tyle że nie mógł znieść dotyku groteskowej imitacji swojej bogini. Stał bez ruchu niezdolny zrobić kroku. Jego umysł stał się polem bitwy, na którym zwalczały się sprzeczne myśli. — Co z tobą? — zapytała Neferet. Stała za drzwiami z rozbitą szybą, podejrzliwie mrużąc oczy. Uniosła rękę. W zaciśniętej dłoni wciąż ściskała krew Kalony. — Potrzebuję kilkorga z was, żeby mu pokazać, jak bardzo się zmieniłam. Nie toleruję już nieposłuszeństwa. Na oczach Kalony z kąta salonu wyśliznęły się wężowe nici ciemności i oplotły dłoń Neferet, jakby wchłaniały całą ją a nie tylko krew. Nieśmiertelny wiedział, że te nici muszą sprawiać ból. Pulsowały i wiły się, lecz ona niemal z miłością głaskała je drugą dłonią. Odwrócił wzrok. Brzydził się nią. Wtedy usłyszał jęk. Początkowo sądził, że dobiega on z ust Neferet, ale gdy na nią spojrzał, zobaczył, że wciąż z uśmiechem głaszcze macki ciemności. Jęk rozbrzmiał znowu. Kalona zajrzał w głąb pokoju. W środku nie paliło się światło. Ściany zrobione były z grubego witrażowego szkła, więc choć apartament znajdował się na szczycie wysokiej budowli, do wnętrza nie docierało wiele dziennego światła. Jedyne prawdziwe oświetlenie stanowiło kilka grubych świec o migoczących płomieniach. Niewiele więc dało się zobaczyć oprócz macek ciemności. Z wyjątkowo ciemnego kąta wypełzła kolejna macka. Wtedy mrok zawirował i w płomieniu świecy na moment zamigotało coś srebrnego. Kalona zamrugał, nie wiedząc, czy może zaufać swoim oczom. Skoncentrował wzrok na ciemnej plamie, która przybrała kształt czegoś w rodzaju kokonu zwisającego z sufitu. Nie miał pojęcia, co to może być. Srebro znowu błysnęło wśród mroku i wtedy zobaczył wewnątrz kokonu coś jeszcze: otwarte ludzkie oczy. Kiedy w nie spojrzał, wszystko stało się jasne.

Skrzydlaty nieśmiertelny wszedł do pokoju. Sylvia Redbird poruszyła się i wyjąkała drżącym głosem: „Dość... dość...” — a macki wciąż tłoczyły się wokół niej, wrzynając się w skórę. Krew kapała do kałuży, która zdążyła się już stworzyć pod klatką. Co ciekawe, głodne macki ciemności nie chciały pić utoczonej krwi. Sylvia znów się poruszyła, wysuwając do przodu ręce. Gdy macki dotknęły srebrnych bransolety z turkusami, które oplatały całe jej przedramiona, zadrżały i cofnęły się szybko, wypuszczając czarny dym i kurcząc się, by inne macki mogły zająć ich miejsce. — Widzę, że odkryłeś moją nową pupilkę. Kalona zmusił się, by odwrócić wzrok od Sylvii Redbird. Macki ciemności już się nasyciły, lecz wciąż oplatały rękę Neferet groteskowo naśladując bransolety ochronne na rękach Sylvii. — Oczywiście poznajesz babcię Zoey Redbird. Szkoda, że była przygotowana, gdy po nią przyszłam. Zdążyła przywołać moc swoich przodków w ochronnym zaklęciu. — Tsi Sgili westchnęła z irytacją. — To ma jakiś związek ze srebrem i turkusem. Nie mogę jej bezpośrednio dotknąć, choć moje ukochane dziatki ciemności poczyniły już pewne szkody. — Prędzej czy później staruszka wykrwawi się na śmierć — rzekł Kalona. — Z pewnością. Szkoda tylko, że jej krew nie jest nic warta. Kompletnie nie nadaje się do picia. Nieważne. Poczekam, ile będzie trzeba. — Zamierzasz ją zabić? — Zamierzałam ją złożyć w ofierze. Jak widzisz, okazało się to trudniejsze, niż oczekiwałam. Nieważne. Jestem boginią i łatwo adaptuję się do zmian. Być może zachowam ją jako swoją zabawkę. To byłoby dla jej wnuczki prawdziwą torturą. — Wzruszyła ramionami. — Nieważne, czy ją zabiję, czy wykorzystam. Koniec będzie taki sam. W końcu to tylko śmiertelna skorupa. — Myślałem, że już masz zabawkę — rzekł Kalona, na siłę udając lekko zaciekawionego. — Co z Auroksem? Dlaczego

miałabyś porzucić tak potężną istotę dla jakiejś staruszki? — Nie porzuciłam go. Chłopiec-byk okazał się niedoskonały i nie tak przydatny, jak sądziłam. Trochę jak ty, moja utracona miłości. — Pogłaskała pulsującą mackę. — Ale już o tym wiesz, prawda? Zastąpiłeś Smoka Lankforda w roli Mistrza Szermierki. Z pewnością wiesz, jak zginął twój poprzednik. — Oczywiście. Aurox go zabił. — Kalona przesuwał się powoli w stronę klatki Sylvii. — A ja zająłem miejsce Smoka jedynie w celu zdobycia zaufania Tanatos i Najwyższej Rady. — Po co? — Jak to po co? Dla nas. Rada jednogłośnie wyrzekli ciebie. Nie możesz skłócić kapłanek ze sobą, więc pomyślałem, że zrobię to za ciebie. Tanatos zaczyna mi ufać, a Najwyższa Rada ufa jej. Zacząłem już podjudzać Śmierć przeciwko pozostałym. — Ciekawe — odparła Neferet. — I jakież troskliwe z twojej strony, biorąc pod uwagę fakt, że rozstaliśmy się jako zapiekli wrogowie. — Postąpiłem pochopnie. Uświadomiłem to sobie dopiero wtedy, gdy zaślubiłaś kogoś innego. Nie lubię, gdy się mnie zmusza do odczuwania zazdrości — mówił, przechadzając się w nadziei, że zrobi na niej wrażenie sfrustrowanego pytaniami. W rzeczywistości przechadzał się w taki sposób, by niezauważalnie podchodzić coraz bliżej klatki Sylvii Redbird. — A ja nie lubię, gdy się mnie zdradza. Co bynajmniej tobie nie przeszkodziło. — Nie zdradzam cię — powiedział szczerze Kalona. Nie zdradzał jej, bo nie było między nimi żadnego sojuszu. — Och, sądzę, że robisz znacznie więcej. Sądzę, że sprzeniewierzyłeś się również własnej naturze. Zatrzymał się gwałtownie. — Mówisz od rzeczy.

— Jak się miewa twój syn Rephaim? — Rephaim? A co on ma z tym wspólnego? — Na wzmiankę o ukochanym synu Kalona po raz pierwszy poczuł lekki strach. — Widziałam, jak rozpaczasz nad jego stratą. Zależy ci na nim — Wypluła te słowa, jakby mierził ją ich smak. Zrobiła krok ku niemu, a on cofnął się o krok. — Rephaim jest przy mnie od dawna. Przez wieki wykonywał moje polecenia. Tęskniłem za nim, tak jak tęskniłbym za każdym oddanym sługą. — Myślę, że kłamiesz. Zmusił się do śmiechu. — Myśląc tak, dowodzisz, że nieśmiertelność nie jest równoznaczna z nieomylnością. — Powiedz mi, że nie pozwoliłeś, by uczucia i sentymenty się osłabiły. Powiedz, że nie postanowiłeś, niczym żałosny piesek pokojowy, pobiec za boginią, która cię odtrąciła. — Uczucia nie czynią mnie słabym. To ty torturujesz starą kobietę, by sprawić ból nastolatce. — Nie waż się wspominać o Zoey Redbird! Ty, który wiesz, ile bólu mi zadała! — Neferet oddychała ciężko. Oplatające ją macki ciemności poruszyły się podekscytowane. — Zoey zadała ci ból? — Kalona z niedowierzaniem pokręcił głową. — To ty rozsiewasz wszędzie ból i chaos. To nie Zoey cię atakuje, tylko ty ją. Wiem o tym, bo wykorzystałaś mnie, by ją zranić. — Wiedziałam, że łżesz. Zawsze wiedziałam, że ją kochasz. Swoją słodką reinkarnację A-yi. — Nie kocham jej! — Kalona omal nie rzucił jej w twarz prawdy: „Zawsze kochałem i będę kochał tylko Nyks!” Usłyszał jednak za plecami jęk i powstrzymał się. — Ale i nie nienawidzę. Czy nie sądzisz, że mogłabyś znaleźć przyjemność, gdybyś podzieliła Najwyższą Radę i rządziła ze swego zamku na Capri tymi wampirami, które wybiorą starszą magię? Twoje czerwone wampiry z rozkoszą by cię czciły i chętnie ożywiłyby stare

wampirskie prawa. Jeśli zechcesz pójść tą drogą pomogę ci, będę twym małżonkiem i spełnię każdy twój rozkaz. Mówił spokojnym, wyważonym tonem, niedostrzegalnie cofając się o kolejny krok. Dalej od Neferet, bliżej Sylvii Redbird. — Chcesz, żebym wyjechała z Tulsy? — Dlaczego nie? Co tu ciekawego? Mroźna zima, gorące lato, płytcy bogobojni mieszkańcy. Myślę, że oboje przerośliśmy to miasto. — Świetna uwaga. — Macki ciemności, wciąż napęczniałe od jego krwi, znieruchomiały wraz z Neferet, która zdawała się rozważać propozycję Kalony. — Oczywiście jesteś gotów złożyć przysięgę krwi, że będziesz mi służył. — Oczywiście — skłamał. — Doskonale. Być może źle cię oceniłam. Mam istoty które idealnie się nadają, żeby udzielić mi pomocy w rzuceniu takiego czaru. — Czule pogłaskała macki. — Każemy im zmieszać naszą krew i połączyć nas na zawsze? Kalona napiął mięśnie, szykując się do przeskoczenia niewielkiej odległości dzielącej go od Sylvii Redbird. Zamierzał rozkazać niciom ciemności, by ją puściły, i odlecieć z nią, gdy Neferet będzie zajęta upuszczaniem sobie krwi i przywoływaniem mrocznego zaklęcia, które nigdy nie zostanie rzucone. Uśmiechnął się. — Jak sobie życzysz, bogini. Już unosiła w górę kąciki swoich pełnych czerwonych ust gdy rozległ się rozpaczliwy krzyk kruka. Neferet zmrużyła oczy i przeniosła wzrok na siedzącego wciąż na barierce ptaka stanowiącego łatwy cel w blasku porannego słońca. Wymierzyła w niego szczupły palec i zaintonowała: Nieśmiertelną krew wam dałam, więc Rephaima zgładźcie zaraz!

Macki oderwały się od jej ciała i niczym czarne strzały popędziły ku krukowi. Kalona bez wahania rzucił się pomiędzy ptaka a śmierć, przyjmując na siebie cios przeznaczony dla syna. Siła uderzenia wyrzuciła go z apartamentu na balkon. Uderzył w kamienną balustradę, czując w piersi eksplozję bólu. — Leć, Rephaimie! — zawołał do siedzącego bez ruchu ptaka. Kruk posłuchał rozkazu, lecz Kalona nie zdążył się tym nacieszyć. Neferet zmierzała ku niemu, ciągnąc za sobą nici ciemności. Wstał, ignorując potworny ból w piersi. Rozpostarł ramiona i skrzydła. — Zdrajca! Kłamca! Złodziej! — krzyczała Tsi Sgili. Ona również rozłożyła szeroko ręce i rozczapierzyła palce, przeczesując powietrze i zagarniając kleiste macki. — Zamierzasz walczyć ze mną za pomocą ciemności? Czyżbyś nie pamiętała, że nie tak dawno próbowałaś to zrobić, a kazałem jej odejść? Jesteś równie głupia jak szalona, Neferet — rzekł Kalona. Jej odpowiedź miała formę śpiewnych słów zaklęcia: Dzieci, posłuszne mi bądźcie, nieśmiertelną krew utoczcie. Kiedy wola ma się stanie, wnet was czeka ucztowanie! Cisnęła w niego nićmi ciemności. Kalona wysunął naprzód ręce i przemówił bezpośrednio do wężowatych sług, używając tych samych słów, których użył kilka tygodni wcześniej, gdy Neferet po raz pierwszy ośmieliła się rzucić mu wyzwanie — kiedy był cały, silny i wolny od dławiących więzów ziemi. — Stop! Od dawna jestem przyjacielem ciemności. Spełnijcie mój rozkaz! To nie wasza bitwa. Odejdźcie! Wstrząśnięty poczuł, że macki wrzynają się w jego ciało, posłuchały go! Przecinały i rozrywały skórę, chłepcząc krew jak

trujące pijawki. Nieśmiertelny zerwał z siebie jedną z pulsujących nici i cisnął ją na podłogę balkonu. Roztrzaskała się, lecz po chwili odbudowała z fragmentów w formie kilkunastu kolejnych ostrych jak brzytwa macek. Neferet zaniosła się maniakalnym śmiechem. — Wygląda na to, że tylko jedno z nas jest przyjacielem ciemności, i tym kimś nie jesteś ty, mój były kochanku! Kalona ciskał się, strząsając z siebie nici, i nagle w ostrzegającym błysku jasności pojął, co się święci. Neferet miała rację. Macki już go nie słuchały, bo jego serce szczerze wybrało drogę. Już nie układał się z ciemnością.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Kalona Jego moc wróciła błyskawicznie, jak stary przyjaciel, który przychodzi, by znów podzielić się chlebem. Kalona był wojownikiem Nyks. Przez wiele wieków walczył z ciemnością potężniejszą niż ta. Owszem, macki rozmnażały się po roztrzaskaniu, ale gdy przetrąciło się im kark, nie potrafiły się natychmiast odrodzić. Były to pomniejsze sługi ciemności. Kalona roześmiał się, nie przestając wirować, uderzać, walczyć. Jak dobrze było znów robić to, do czego go stworzono! Zauważył, że Neferet w milczeniu obserwuje jego zmagania. — Chciałaś mnie pokonać za pomocą tych marionetek? Przez wieki walczyłem z takimi w Zaświatach. Przekonasz się, że potrafię z nimi walczyć przez kolejne wieki! — Och, jestem pewna, że potrafisz, zdrajco. Ale ona nie potrafi. — Neferet wycelowała długim palcem w Sylvię Redbird, która wciąż tkwiła uwięziona i cierpiąca w klatce ciemności. Krwią Kalony napojone, Sługi moje uniżone Jego moc w swoją zamieńcie. Turkus wam niestraszny będzie.

Macki natychmiast posłuchały Neferet. Puściły go i napęczniałe od nieśmiertelnej krwi otoczyły Sylvię Redbird. Krzyknęła przeraźliwie i uniosła ręce, usiłując zagrodzić ciemności drogę. Bransolety wciąż spowalniały atak, lecz niedostatecznie. Dzięki mocy wykradzionej z nieśmiertelnej krwi Kalony kilka macek zdołało pokonać ochronne właściwości turkusu i wgryzały się w ciało staruszki. Gdy osłabły, wróciły, by ponownie napić się krwi. Kalona znów podjął walkę, lecz na każde dwie, które powstrzymał, dwie inne przedzierały się, przywierały do ciała i piły jego krew. Wzmocnione, ponownie zaatakowały kobietę. Sylvia Redbird zaczęła śpiewać. Kalona nie znał tej pieśni lecz natychmiast zrozumiał jej znaczenie. To była pieśń śmierci — Tak, Kalono. Zostań, proszę, i walcz z ciemnością. Przyczyniasz się jedynie do wykarmienia dręczycieli babci Zoey. W końcu przedrą się przez jej amulety, ale dzięki twoje mocy uda im się to szybciej. Może zresztą wcale jej nie zabije gdy turkus straci moc. Może naprawdę zostawię ją sobie jako zabawkę. Jak długo twoim zdaniem zdoła zachować rozum, torturowana przez ciemność? Kalona wiedział, że Neferet ma rację. Nie mógł uratować Sylvii. Nie mógł kazać ciemności, by od niej odstąpiła. Przeciwnie: ciemność wykorzystywała obecną w jego krwi moc aby dręczyć kobietę. — Odejdź! Zostaw mnie! -— zdołała wykrzyknąć staruszka. Wiedział, że powinien to zrobić, lecz wtedy musiałby powrócić do Domu Nocy jako pokonany. Czy jednak miał wybór? Pozostając, przyczyni się do śmierci Sylvii Redbird. Kiedy turkus przestanie działać, Neferet nie zdoła powściągnąć furii i zniszczy kobietę. Choć raniło to jego dumę, mógł zwyciężyć tylko w jeden sposób: odlatując, by powrócić następnego dnia i znów podjąć walkę. Rozpostarł potężne skrzydła i sfruną z balkonu, pozostawiając za sobą macki ciemności, Neferet i Sylvię Redbird. Wiedział, dokąd musi się udać. Leciał wysoko i szybko, po czym opadł w nieludzkim tempie pośrodku campusu Domu Nocy

na wprost posągu Nyks. Przykląkł i zrobił to, na co do tej pory sobie nie pozwalał: uniósł wzrok na marmurową podobiznę swojej utraconej bogini. „Nie — poprawił się w duchu. — To nie ją utraciłem, lecz siebie” Podobizna Nyks, którą uchwyciła rzeźbiarka, była naprawdę cudowna. Bogini stała naga z uniesionymi rękami, trzymając w dłoniach półksiężyc. Jej marmurowe oczy patrzyły prosto przed siebie. Wyglądała pięknie i surowo, majestatycznie i potężnie. Kalona oddałby wszystko, by jeszcze raz poczuć jej dotyk. — Dlaczego? — zapytał. — Dlaczego przyjęłaś moje ślubowanie i pozwoliłaś mi znów podążać swoją ścieżką akurat wtedy kiedy potrzebowałem władzy nad ciemnością, by pokonać Neferet? Teraz, kiedy utraciłem tę władzę, Tsi Sgili zwycięży. Musiałem pozostawić w jej rękach torturowaną staruszkę! Zawiodłem! Przyjęłaś mnie tylko po to, żebym przegrał? — Wolna wola — odezwał się władczy głos Tanatos. — Lepiej niż ja wiesz, co to oznacza. — Tak — przyznał Kalona, nie odrywając wzroku od posągu. — Oznacza, że Nyks nas nie powstrzymuje, gdy popełnialiśmy błędy, nawet jeśli kosztuje to nas i nasze otoczenie bardzo wiele. — Jako nieśmiertelny mogłeś tego nie zauważyć, ale życie to szkoła. — rzekła kapłanka. — W takim razie nigdy jej nie skończę — odparł gorzko Kalona. — Możesz też patrzeć na nie jako na niekończącą się szansę ewolucji. — dodała Tanatos. — Ewolucji w co? — Wstał i spojrzał na najwyższą kapłankę. Nie słyszałaś? Zawiodłem. Sylvia Redbird wciąż jest w więziona przez ciemność, którą włada Neferet. — Moja odpowiedź na pytanie, w co chcesz ewoluować, brzmi: wybierz. Z całą pewnością jesteś wojownikiem, ale sam musisz zdecydować, jakiego rodzaju. Smok Lankford był

wojownikiem, lecz z powodu utraconej miłości omal nie postanowił stać się zgorzkniałym bezdusznym zdrajcą, który sprzymierzył się swojej przysiędze. Możesz postąpić tak samo. — A więc wiesz — rzekł Kalona. — Że kochasz Nyks? Owszem, wiem. Wiem też, że jest ona poza twoim zasięgiem, czy się do tego przyznajesz czy nie. Kalona zacisnął usta. Miał ochotę wykrzyczeć swoją furię, powiedzieć Tanatos, że wierzy, iż bogini go dotknęła, więc może wcale nie jest poza jego zasięgiem. Przypomniał sobie jednak, jak pod naciskiem jego dłoni zasklepiły się drzwi świątyni Nyks, blokując mu wstęp, i jego pewność osłabia — Przyznaję się — odparł krótko. — Świetnie. Odpowiem zatem na twoje drugie pytanie: owszem, słyszałam. Nie zdołałeś uratować Sylvii Redbird, bo nie masz już władzy nad ciemnością. — Właśnie. Tanatos omiotła wzrokiem podłużne rany na jego ciele. — Walczyłeś z nią. — Owszem. — W takim razie nie zawiodłeś. Wypełniłeś przysięgę. — Lecz wypełniając ją, nie mogłem spełnić twojej prośby — odrzekł. — To niepokojący paradoks. — Istotnie — przyznała Tanatos. — Co teraz? Nie możemy pozwolić Neferet torturować staruszki. Planuje zdobyć w ten sposób władzę nad Zoey. Nawet wykorzystana wbrew swojej woli, Zoey byłaby dla ciemności potężnym sprzymierzeńcem. Tanatos pokręciła smutno głową. — Wojowniku, twoje słowa są prawdziwe, lecz nie pojąłeś najważniejszego. — To znaczy? — Nie wolno pozwolić Neferet torturować staruszek, bo to nieludzkie. Gdybyś to zrozumiał, Nyks stałaby się mniej nieosiągalna.

— Ja rozumiem! Kalona i Tanatos odwrócili się jednocześnie i ujrzeli Auroksa. Siedział na kamiennych stopniach świątyni Nyks, milczący i niezauważony dotąd przez żadne z nich. — Dlaczego on nie jest pilnowany? Albo przynajmniej zamknięty w pokoju? — zapytał Kalona. — Nie potrzebuję straży ani zamknięcia bardziej niż ty! Postanowiłem tu przyjść, odwrócić się od ciemności, tak samo jak ty! — krzyknął Aurox. — Gdybym przyjechał do domu babci Redbird wcześniej albo wcale go nie opuścił, walczyłbym o nią jeszcze zacieklej! Kalona podszedł do niego, złapał go za kołnierz i cisnął na ziemię u stóp posągu. — Nie zdołałeś nawet się powstrzymać od zabicia Smoka! Zaatakowałeś Rephaima. Nie możesz walczyć z ciemnością, głupia istoto. Niezależnie od swoich szlachetnych słów i jakże szczytnych zamiarów zostałeś stworzony z ciemności! — A jednak nie trzeba mi mówić, że życie staruszki jest ważne nie tylko ze względu na to, w jaki sposób można wykorzystać jej wnuczkę! — odparował Aurox. Kalona wyciągnął rękę, by znów nim potrząsnąć, lecz przeszkodziła mu Tanatos. — Chłopak mówi prawdę. Zależy mu na Sylvii. — Ale został stworzony z ciemności! Oczy Tanatos się zaokrągliły. — Właśnie! Wojowniku, to może się okazać ratunkiem dla Sylvii Redbird! — Ruszyła szybko, podczas gdy oni tkwili w miejscu. —Na co czekacie? Za mną! —zawołała, nie zatrzymując się. Kalona i Aurox spojrzeli na siebie zdziwieni, po czym wypełnili polecenie kapłanki.

Zoey Nie mogłam spać. Wciąż zamartwiałam się o babcię. Starałam się nie myśleć o wszystkim, co może z nią robić Nefret, ale umysł nieustannie podsuwał mi obrazy tortur, jeśli nie śmierć. — Przestań o tym myśleć! — powiedział surowo Stark, gdy ułożyłam się do snu w jego ramionach. — Nie wiesz, co się na prawdę stało, a samymi myślami doprowadzasz się do szaleństwa. — Wiem. Wiem. Po prostu nie potrafię przestać. Stark, ja nie mogę jej stracić. Nie mogę stracić mojej babci! — Objęłam go i wtuliłam twarz w jego pierś. Próbował mnie pocieszyć i przez chwilę rzeczywiście jego dotyk mnie uspokoił. Skoncentrowałam się na miłości i sile swojego wojownika, strażnika, ukochanego. Dawał mi oparcie. Potem słońce wzeszło i Stark zasnął, pozostawiając mnie samą z moimi myślami. Nawet miarowe pochrapywanie Nali nie pomogło mi zasnąć. Tak naprawdę miałam ochotę jedynie skulić się w kącie i wypłakać w miękkie rude futerko mojej kotki. Tyle że to nie oddałoby mi babci. Wiedziałam, że mój niepokój może obudzić Starka, a w środku słonecznego dnia nie byłoby to dobre, więc ucałowałam Nalę i na palcach wyszłam z pokoju. Nogi same zaniosły mnie do kuchni, gdzie wyszperałam puszkę zimnej coli i torebkę serowych doritos. Chwilę siedziałam przy stole, licząc na to że ktoś się obudzi, przyjdzie tu i porozmawia ze mną. Niestety tak się nie stało. Nie winiłam ich. Poprzedniego dnia wstaliśmy wcześnie, poza tym wszyscy byli zestresowani i potrzebowali snu. Do diabła, ja też go potrzebowałam. Zamiast tego pogapiłam się na telefon, wypiłam colę i zjadłam wszystkie chipsy. A przy okazji płakałam. Jeśli Neferet naprawdę porwała babcię, to przeze mnie. To ja zostałam naznaczona i wywołałam eksplozję w naszej rodzinie.

— Powinnam była zerwać z nimi wszelki kontakt — wyszlochałam. — Gdybym to zrobiła, Neferet nic by nie wiedziała o mamie ani o babci. Byłyby bezpieczne, żywe... — Wytarłam tłuste ręce w spodnie i wydmuchałam nos w papierowy ręcznik. Sprowadziłam na swoją rodzinę te wszystkie wampirze nieszczęścia. — Ukryłam twarz w ręczniku i beczałam jak dwulatka. — Właśnie tak się czuję! — wyłam. — Jak małe dziecko! Bezradna! Głupia! Bezużyteczna! Nyks, gdzie jesteś? Proszę pomóż mi! Tak bardzo cię potrzebuję! W takim razie dorośnij, córko. Bądź kobietą, najwyższą kapłanką a nie dzieckiem. Jej głos wypełnił mój umysł. Uniosłam głowę, mrugając wycierając nos. Ściany tunelu świeciły. Dokładnie naprzeciw mnie zaczął się formować jakiś kształt. Jakbym spoglądała w kałużę ciemnej wody, na której wklęsłym dnie powoli tworzyła się postać kobiety. W zwykłych okolicznościach opisałabym ją jako grubą. Była naga i miała ogromne piersi, szerokie miękkie biodra i grube uda. Wokół twarzy unosiła się wielka czupryna ciemnych włosów. Kobieta była absolutnie piękna — piękna w każdym calu każdej krągłości, co sprawiło, że musiałam całkowicie zrewidować swoją definicję tuszy. Otworzyła oczy, które okazały się kryształami ametystu, ciepłymi, życzliwymi, o barwie fiołków. — Nyks! Tak. u-we-tsi-a-ge-ya, to jedno z moich imion. Choć twoi przodkowie znają mnie jako Matkę Ziemię. — W takim razie jesteś też boginią mojej babci! Uśmiechnęła się. Była tak niewiarygodnie piękna, że dosłownie nie mogłam na nią patrzeć. Owszem, znam Sylvię Redbird. — Możesz jej pomóc? Myślę, że jest w poważnych tarapatach! — Złączyłam dłonie i zacisnęłam mocno. Twoja babcia dobrze mnie zna. Może się otoczyć mocą ziemi,jak wszyscy, którzy wybrali moją drogę.

— Dziękuję! Dziękuję! Powiesz mi, gdzie jest? Pomożesz ją uratować? Możesz sama to zrobić, Zoey Redbird. — Nie rozumiem! Proszę, dla dobra babci, pomóż mi! — błagałam boginię. Znowu się uśmiechnęła — tym razem jeszcze bardziej oślepiająco. Ależ odpowiedziałam ci. Jeśli masz uratować babcię a w ostatecznym rozrachunku swoich ludzi, musisz dorosnąć. Bądź kobietą, najwyższą kapłanką, a nie dzieckiem! — Chcę nią być! Po prostu nie wiem jak. Możesz mnie nauczyć? — Przygryzłam wargę, by znów się nie rozpłakać. Nikt nie może cię nauczyć, jak dorosnąć do tego, co jest ci pisane. Musisz sama znaleźć drogę. Ale wiedz jedno: dziecko siedzi, płacze, roztkliwia się nad sobą. Najwyższa kapłanka działa. Który sposób wybierasz, Zoey Redbird? — Właściwy! Chcę wybrać właściwy sposób, ale potrzebuję twojej pomocy. Zawsze ci jej udzielam. Nigdy nie odbieram tego, co dałam Bądź pozdrowiona, moja ukochana u-we-tsi-a-ge-ya... Po tych słowach bogini wsiąkła w ścianę tunelu i zniknęła w świetlistym pyle przypominającym jej ametystowe oczy. Siedziałam i gapiłam się w ścianę, myśląc o słowach bogini i uświadamiając sobie, że czuję przede wszystkim wstyd. Wielka Matka Ziemia powiedziała mi prosto z mostu, żebym przestała się nad sobą użalać. Raz jeszcze wytarłam twarz, dopiłam colę i podjęłam decyzję. — Czas dorosnąć — powiedziałam na głos. — Czas przestać ryczeć. Czas coś zrobić! A to znaczy, że skoro nie śpię, to moje baranie stadko też nie śpi. Co tam słońce! Ruszyłam tunelem, wciskając po drodze numery telefonu. — Co jest, Zo? — zgłosiła się po trzecim dzwonku zaspana Stevie Rae. — Ubieraj się i bierz zieloną świecę. Widzimy się w piwnicy — powiedziałam i wyłączyłam się.

Następna była Afrodyta. — Jeśli nikt nie umarł, to masz przerąbane — oznajmiła na dzień dobry. — Zamierzam dopilnować, żeby tym, kto umrze, nie była moja babcia. Obudź Dariusa i spotkajmy się w piwnicy. — Proszę, pozwól mi zadzwonić do Shaunee i do królowej Damieny i też je obudzić — powiedziała. — Nie ma sprawy. Niech wezmą swoje świece. Aha, i niech Shaunee zabierze też niebieską świecę Erin. Możesz reprezentować wodę zamiast niej. — Mam lepszy pomysł, ale to nic nowego. Na razie. Gdy dotarłam do swojego pokoju, nie wahałam się już ani trochę. Najwyższe kapłanki nie są niezdecydowanymi dzieciakami. Działają. Więc działałam. — Stark, wstawaj. — Potrząsnęłam go za ramię. Zamrugał, patrząc na mnie spomiędzy swoich uroczych, acz potarganych włosów. — Co się stało? Nic ci nie jest? — Stało się to, że nie będziemy spać, póki nie wymyślimy, jak uratować babcię. Usiadł, odsuwając Nalę od swego biodra, co spotkało się z jej gorącymi protestami. — Przecież Kalona poleciał ją ratować. — Powierzyłbyś Nalę jego opiece? Przetarł oczy. — Chyba nie. Ale dlaczego Kalona miałby się opiekować Nalą? — Dla niczego. Próbuję ci wytłumaczyć, dlaczego nie podoba mi się myśl, że mamy się zdać na niego w sprawie babci. — Więc co robimy? — Tworzymy krąg. — Podeszłam do stolika nocnego, chwyciłam zapalniczkę i grubą fioletową świecę o zapachu lawendy i mojego dzieciństwa. Wciągnęłam ten zapach głęboko w nozdrza.

— Ubieraj się — rzekłam do Starka. — Widzimy się w piwnicy. Ruszyłam szybko. Nie chciałam czekać na nikogo, nawet na niego. Potrzebowałam trochę czasu dla siebie, by móc się skoncentrować i zaczerpnąć siły od ducha, który był moim ulubionym żywiołem. Musiałam być dzielna, silna i mądra a w rzeczywistości nie miałam żadnej z tych cech... cóż, w każdym razie nie miałam ich wszystkich naraz. Pamiętam, że kiedyś zapytałam babcię, jak to się stało, że jest taka mądra, a ona się roześmiała i powiedziała, że otaczała się mądrymi ludźmi i nigdy nie przestawała słuchać ani się uczyć. — OK — mruknęłam, wchodząc po metalowej drabince prowadzącej z tuneli pod dworcem do piwnicy nad Mufty — Mam mądrych przyjaciół. Umiem słuchać. I teoretycznie umiem się uczyć. Więc to właśnie zrobię. Podeszłam w miejsce, które można było uznać za środek piwnicy, usiadłam po turecku i położyłam świecę na zimnej cementowej podłodze. Z zapalniczką w ręce zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko trzy razy, wdech — wydech, wdech — wydech, wdech — wydech. — Duchu, jesteś moim sercem — powiedziałam, nie otwierając oczu. — Wypełniasz mnie i dajesz mi siłę. Proszę, przybądź do mnie! — Potem otworzyłam oczy i zapaliłam fioletowa świecę. Zapłonęła srebrnym płomieniem. Poczułam przypływ żywiołu i nagle cały chaos, który wypełniał moją głowę od czasu, gdy Aurox powiedział mi o porwaniu babci, zniknął. Duch hulał we mnie i wokół mnie, a srebrzysty płomień fioletowej świecy tańczył radośnie. Skinęłam głową. — No to do dzieła. Pierwszy krok: sprawdzić, co się, u diabła, dzieje. Wyjęłam z kieszeni komórkę i wywołałam numer Tantos. Owszem, rozsądek nakazywał przebywanie pod ziemią, póki słońce nie zajdzie, bo na powierzchni czerwona wampiry nie mogłyby mi towarzyszyć i ratować tyłka, ale to nie znaczyło, że

muszę leżeć w łóżku jak grzeczna dziewczynka. Jej telefon właśnie dzwonił, gdy Kalona odsunął zardzewiała kartę i Tanatos wkroczyła do piwnicy w towarzystwie jego i Auroksa. Nacisnęłam przycisk „zakończ” i wstałam. Już otwierałam usta, żeby zapytać kapłankę, po jaką cholerę tu przyszła i w dodatku przywlokła ze sobą Auroksa, gdy do mojej głowy dotarło co widzę. Kalona był cały w różowych pręgach i polany krwią. Wyglądał, jakby ktoś pobił go batem zrobionym i brzytwy. — Gdzie babcia? Zatrzymał się przede mną i spojrzał na mnie swoimi bursztynowymi oczami. Kilka czerwonych pręg pękło i zaczęła się z nich sączyć krew. „Jego ciało jest słabe tu, pod ziemią — przypomniałam sobie. — Rany się nie goją”. Nie chciałam jednak poczytywać mu za zasługę tego, że z własnej woli zszedł pod ziemię, choć ewidentnie był ranny. Był wojownikiem i ślubował chronić kapłankę. — Gdzie babcia? — powtórzyłam. — W apartamencie Neferet. Tsi Sgili uwięziła ją w mackach ciemności — odparł. — Dlaczego jej nie uwolniłeś? — Miałam ochotę unieść pięści, uderzać go w pierś, otworzyć kolejne rany i sprawić, że będzie cierpiał tak bardzo jak ja, jak babcia. Nie zrobiłam tego. Zraniłam go jedynie kolejnymi słowami: — Powiedziałeś, że ją uwolnisz, jeśli to Neferet ją przetrzymuje. Przez wieki ciemność była twoją najlepszą przyjaciółką! Dlaczego nie zdołałeś uratować babci? — Sługi ciemności nie słuchają już Kalony. Szczerze wybrał powrót na ścieżki Nyks, więc nie jest sprzymierzeńcem ciemności — odparła Tanatos. — Zajebiście! Genialny moment sobie wybrałeś, Kalono! — prychnęła Afrodyta, która wspięła się właśnie po drabinie wraz z Dariusem i Starkiem. W ślad za nimi pojawili się Shaunee, Damien i ku mojemu zdziwieniu, Shaylin.

— Więc dlaczego uciekłeś? Dlaczego, u diabła, nie walczyłeś z mackami, nie pokonałeś ich i nie uwolniłeś babci? — pytał Stark. — Podobno ochrona Nyks przed ciemnością była twoim pełnoetatowym zajęciem, zanim spieprzyłeś sobie życie Zapomniałeś już, jak to się robi? — Czy wyglądam, jakbym uciekł przed walką?! — naskoczył na niego Kalona. — Tak — odparł bez wahania Stark. — Ty tu jesteś, a babci nie ma. Uciekłeś, gnoju! Kalona warknął i zrobił krok w jego stronę. Darius wyszarpnął nóż z rękawa, a Stark uniósł łuk. Wściekła jak diabli wkroczyłam między nich. — Kalono, nie pogarszaj sytuacji! Powiedz mi, dlaczego Neferet wciąż przetrzymuje babcię! — zażądałam. — Wytrzymałbym wielodniową walkę ze sługusami ciemności. I w końcu bym ich pokonał. Kosztowałoby mnie to jedynie trochę krwi i bólu. Ale ona nie kazała im ze mną walczyć. Kazała im poić się moją krwią, by się wzmocniły i mogły pokonać ochronny czar ziemi, którym otoczyła się Sylvia Redbird. — Mów dalej. Chcę wiedzieć wszystko. — Mój głos brzmiał silnie, ale zaraz potem musiałam zakryć dłonią usta by stłumić szloch. „Nie — pomyślałam. —Nie wolno mi płakać”. — Turkus i srebro. Moc ziemi. Chroni ją, ale wzmacniając się dzięki mojej krwi, macki zaczęły się już przedzierać przez osłonę. Gdybym został i dalej z nimi walczył, w końcu bym zwyciężył, ale Sylvia Redbird byłaby już martwa. — Aby przedrzeć się przez klatkę ciemności więżącą twoją babcię, potrzebujemy istoty, której tworzywem jest ciemność. — rzekła Tanatos. — Czyli mnie. — Aurox wystąpił naprzód. — No to jesteśmy w dupie — skwitowała Afrodyta. Niestety musiałam się z nią zgodzić.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Zoey — Potrafię to zrobić — rzekł Aurox. — Zostałem stworzony przez ciemność i z ciemności. Macki nie będą się mną posilać. To byłoby tak, jakby zjadały same siebie. Może nawet potrafię nimi władać. Jeśli mnie nie posłuchają, unicestwię je i uratuję Sylvię Redbird. Zoey, bardzo mi zależy na twojej babci. Mogę ją uratować. Wiem o tym. — Nie umiesz zapanować nad tym cholerstwem w sobie! — krzyknął Stark. — Jasne, że Neferet cię wpuści. Niby dlaczego miałaby tego nie zrobić? Utoczyła z babci mnóstwo krwi. Wykorzysta jej część, żeby nakarmić ciemność i odzyskać władzę nad tobą! — Macki nie mogą się karmić krwią Sylvii Redbird — rzekł Kalona. — Neferet to przyznała, a ja widziałem na własne oczy. Mogę jedynie przypuszczać, że ta sama magia, która osłabiła jej ciało, chroni także krew. — Ale ciebie wciąż można kontrolować, prawda? — Damien podszedł do Auroksa. Mówił rzeczowym tonem i wiedziałam, że otwiera właśnie foldery z biologią w swoim ogromnym mózgu. — Jesteś naczyniem stworzonym z ciemności. Więc tkwiąca w tobie bestia będąca, w uproszczeniu mówiąc, istotą ukształtowaną ze zła białego byka, pojawia się bez konieczności składania ofiary. Widzieliśmy to, gdy Stark i Darius cię uderzyli.

— Bestia karmi się przemocą i nienawiścią, żądzą i bólem. To prawda — przytaknął Aurox. — A jednak do pewnego stopnia nad nią panujesz. W tamtej sytuacji udało ci się uniknąć przeobrażenia — zauważyła Tanatos. — Staram się nie przekształcać. Staram się nad tym panować. — Wiesz, w jakim stopniu masz nad tym władzę? — zapytała Stevie Rae, dołączając do nas. —- Nie — odparł żałośnie Aurox. — Dlatego tu jesteśmy. Musimy nauczyć Auroksa kontrolować te przeobrażenia, przynajmniej na dość długo, by zdołać się przedrzeć przez klatkę ciemności i zrzucić Sylvię Redbird z balkonu siedziby Neferet — rzekła Tanatos. — Zrzucić? — pisnęłam, bo powiedzenie tego normalnym tonem nie wchodziło w grę. Miałam wrażenie, że moja głowa za chwilę eksploduje. — Będę krążył w pobliżu, złapię ją i zaniosę w bezpieczne miejsce — powiedział Kalona. — Ile mamy czasu na wykombinowanie, jak powstrzymać przemianę Auroksa i złapać babcię? — zapytała Afrodyta. — Nie sądzę, żeby miała przeżyć kolejną noc — odparł Kalona. —- W takim razie bierzmy się do dzieła. — Spojrzałam na Auroksa. — Naprawdę się troszczysz o moją babcię? — Tak. Bardzo. Jeśli będzie trzeba, jestem gotów oddać życie, byle tylko ją uratować. — Może się okazać, że będzie trzeba — powiedziałam, po czym przeniosłam wzrok na Starka, Dariusa i Kalonę. — Wygląda na to, że musicie się nad nim trochę poznęcać. Teraz! Wojownicy spojrzeli na Tanatos. — Zgadzam się z Zoey. Sprawcie mu ból.

Aurox — Może nawet mi się to spodoba — rzekł Stark, odkładając na bok łuk i strzelając knykciami. — Może mnie też — mruknął Kalona, okrążając Auroksa. — Jestem ci winien rewanż za syna. — A ja za Smoka — dodał Darius, wyjmując zza pasa mały, ale groźnie wyglądający nóż. — Nie macie go zabić — odezwała się Zoey chłodnym, beznamiętnym tonem. Brak emocji w jej głosie przeraził Auroksa bardziej niż każdy z trzech wojowników. — Założę się, że nie tak łatwo go zabić — powiedziała Afrodyta, krzyżując ramiona i mrugając do Dariusa. — Dalej, pobaw się trochę tym swoim nożykiem, przystojniaku. — Bestia karmi się gniewem. Spoważniejcie. Rozgniewajcie się — rozkazała wojownikom Tanatos, a oni zamilkli i otoczyli Auroksa. Natychmiast wyczuł zmianę w ich nastawieniu. Przedtem wyraźnie go nie lubili i nie ufali mu, ale nie byli wściekli. Teraz biła od nich furia. Bestia wewnątrz niego poruszyła się wyczekująco. Aurox zacisnął zęby i napiął ciało. „Nie oddam mu władzy! — myślał. — To tsu-ka-nv-s-di-na, nie bestia. Ujarzmię byka!” Kalona zaatakował pierwszy. W nadludzkim tempie zawirował i uderzył go na odlew w twarz, rzucając na kolana. Nim chłopak zdążył wstać, doskoczył do niego Darius. Aurox poczuł ostry ból w ramieniu, a potem ciepło krwi płynącej strużką z .wąskiej płytkiej rany. Chwilę później Stark zdzielił go pięścią w brzuch. Aurox zgiął się wpół. Wojownicy byli wściekli. Zapach jego krwi podziałał na wampiry. Czuł narastającą w nich agresję, szczególnie mocno bijącą od Starka. „To ciemność — pomyślał. Stark poznał zło, choć wybrał inną drogę”.

Zdołał się podnieść i przybrać pozycję obronną, nim Kalona zadał mu kolejny silny cios — tym razem w drugi policzek. Uderzenie zakręciło Auroksem, lecz zdążył unieść rękę i zablokować cios Starka. Gdy obracał się i parował ciosy, byk miotał się wewnątrz niego, usiłując się wyrwać spod kontroli. Skóra Auroksa drżała i czuł, że w jego kościach zaczyna się już przeobrażenie z chłopaka w rogatą bestię, ale wciąż był sobą. Wciąż miał władze. — Musisz walczyć! — krzyknęła Zoey. Sparował kolejny cios Starka. — Nie mogę! — wrzasnął. — Jeśli zacznę walczyć, przeobrażę się! — Więc do czego w ogóle się nadajesz? — Afrodyta uniosła ręce w geście frustracji. — Neferet nie pozwoli ci tak prostu wejść, powiedzieć ciemności, żeby się wyniosła, wziął babci za rękę i wyjść. — Mają rację — przyznała Tanatos. — Musisz walczyć I mimo to utrzymać bestię w ryzach. Skinął głową i z potwornym przerażeniem zanurkował pod rękę Dariusa trzymającą nóż, po czym podniósł się szybko i uderzył go od dołu w brodę. Poczuł, jak w Dariusie eksploduje ból i złość. Bestia też to poczuła. Emocje wlały się w ciało Auroksa, wypełniając bestie mocą. Usiłował ją powstrzymać, ujarzmić, lecz gdy obrócił się gwałtownie i kopnął Starka w brzuch, pozbawiając go tchu, poczuł, jak stopy zaczynają mu sztywnieć i zmieniać się w racicy — Myśl o świetle księżyca! — zawołała do niego adeptka obdarzona darem prawdziwego widzenia. — Masz je w sobie Spróbuj je znaleźć! Pomyślał o księżycu i lawendzie, o srebrze i turkusie, o otaczającej go zewsząd ziemi. Kalona po raz kolejny zdzielił go w twarz. Tym razem Aurox schwycił go za nadgarstek i wykorzystując swą nadludzką siłę, odrzucił od siebie. Bestia zaryczała.

— Traci kontrolę! — powiedziała Afrodyta. — Wracajcie do tunelu! — zawołał Stark. — Nie wiem, jak długo damy radę go powstrzymywać. — Lepiej to zróbcie, bo my nigdzie się nie wybieramy! — odparła Zoey. — Auroksie, wytrwaj! — Próbuję! — odkrzyknął, cofając się przed trzema wojownikami, którzy oddychali ciężko, lecz już go nie atakowali. — Panuję! — Jeśli będzie inaczej, jeśli zranisz kogoś z nich, zniszczę cię — powiedział Kalona. Głos miał spokojny. Nie krzyczał, nie popisywał się. Ale Aurox czuł, że mówi prawdę. „Nieśmiertelny może mnie zniszczyć — pomyślał i bestia nieco ustąpiła, uwalniając część gniewu. Aurox nie ruszył się z miejsca. — Panuję! Panuję nad nią! — Na to liczę — powiedziała Zoey. — Przerwijcie na chwilę. — Wojownicy pokiwali głowami, lecz wciąż spoglądali na Auroxa z obawą. — Damien, Shaunee, Stevie Rae, stańcie na swoich miejscach — kontynuowała Zoey. — Utwórzcie krąg wokół Auroksa. — Troje wywołanych rozeszło się. — Afrodyto, weź świecę Erin i zastąp wodę. — Mam lepszy pomysł. — Afrodyta podała świecę dziewczynie z darem prawdziwego widzenia. — Idź na zachód i myśl o czymś mokrym. — Ja mam być wodą? — Dziewczyna wzięła od niej świecę,. ale potrząsnęła głową ze zdumieniem. Afrodyta wyjęła z kieszeni mały srebrny przedmiot i otworzyła go. Aurox ujrzał światło tańczące na lustrzanej powierzchni. Dziewczyna uniosła lusterko do twarzy adeptki. — Odczytaj własną aurę. Adeptka westchnęła i spojrzała w lusterko. Uniosła brwi zrobiła wielkie oczy. — Ja cię! Kurczę! Nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby odczytywać samą siebie. Składam się z różnych odcieni

niebieskiego! Afrodyta zamknęła lusterko i z zadowoloną miną schowała je z powrotem do kieszeni. — Tak myślałam. Jazda na zachód. Adeptka z uśmiechem zajęła miejsce w kręgu. — To było mądre, wieszczko — rzekła Tanatos. — Miewam przebłyski — odparła Afrodyta. — Nie ma za co! — zawołała do Zoey, która wraz z pozostałymi adeptkami przyglądała się jej baranim wzrokiem. — Cóż — powiedziała Zoey. — Sprawdźmy, czy ja też potrafię być mądra. — A co ja mam robić? — zapytała Tanatos. — Utwórz krąg. Tym razem nie chcę być niczym z wyjątkiem ducha — odparła natychmiast Zoey. — Zgoda — przytaknęła kapłanka. — Auroksie, panujesz nad sobą? — zapytała Zoey. Wciąż ciężko oddychał, a bestia czyhała tuż pod jego skórą, ale odkąd wojownicy wstrzymali atak, odzyskał część kontroli. — Na razie tak. — Dobrze. — Zoey ruszyła w jego stronę. — Tantos utwórz krąg. My przywołamy swoje żywioły i będziemy je trzymać w gotowości. Wojownicy, kiedy wszystkie żywioły przybędą, zaatakujcie Auroksa. Auroksie — zatrzymała się o kilka kroków od niego i wojowników — chcę, żebyś z mini walczył i ze wszystkich sił starał się powstrzymać bestię, ale jeśli ona zacznie brać górę, a my zobaczymy, że nie potrafisz powstrzymać metamorfozy, sami będziemy musieli przyjść ci z pomocą. — Jak? — zapytał. — Trochę zrobiłam już wcześniej. Posłałam ducha, by cię wzmocnił. Wyobraź sobie to razy pięć — objaśniła. — Mówisz że bestia karmi się przemocą, gniewem i bólem? — Tak. — Skinął głową. — Chociaż żywioły same w sobie nie są dobre ani złe, każde z naszej piątki czuje się w ich obecności zdecydowanie dobrze. Pomyślałam więc, że jeśli każde z nas wyśle tobie nie tylko sam

żywioł, lecz także związane z nim samopoczucie, może zdołasz się tego uchwycić i nabrać dość pozytywnej mocy, by wyłączyć bestię. — Auroksie, jeśli to się uda — Tanatos dołączyła do Zoey w środku kręgu — dowiedziesz, że jesteś czymś więcej niż tylko . ciemnością, z której cię ulepiono. — W takim razie się uda, bo nie jestem ciemnością. Nie mogę nią być — rzekł stanowczo. — Dowiedź tego! — rzucił Stark. — Dowiodę — odparł Aurox. — Jestem gotów. — No to zacznijmy od powietrza. — Tanatos wzięła z rąk Zoey zapalniczkę i podeszła do Damiena. — Powietrze, jesteś pierwszym z żywiołów i przywołuję cię do kręgu — powiedziała po prostu i zapaliła świecę Damiena, po czym podeszła Shaunee, w ten sam sposób przywołując ogień. Gdy stanęła przed adeptką mającą dar widzenia, poświęciła jej żywiołowi więcej czasu: — Wodo, jesteś zmienna i zawsze potrafisz się przystosować. Wielokrotnie byłaś przywoływana do tego kręgu i przybywałaś na wezwanie swojej adeptki Erin Bates. Ona Jednak, jak woda, zmieniła się i przystosowała do nowego środowiska. Dlatego staje przed tobą inna córa Nyks gotowa z radością przyjąć twoje dary. Jako najwyższa kapłanka zapraszam cię do kręgu. Przybądź, wodo, i pokaż Shaylin, że jest błogosławiona! Tanatos zapaliła świecę, a dziewczyna krzyknęła cicho. — Czuję ją! Jest wszędzie wokół! — Z całego serca dziękujemy Nyks za ten dar — rzekła z uśmiechem Tanatos. Potem podeszła do Stevie Rae, wezwała ziemię i zapaliła zieloną świecę. Aurox poczuł zapach trawy i piasku. Wdychając go głęboko, przypomniał sobie poranek, w którym zbudził go śpiew babci Redbird. „Muszę to zrobić. Ona we mnie uwierzyła. Nie mogę jej zawieść”. Tanatos stanęła przed Zoey.

— Duchu, jesteś ostatnim żywiołem, którego brakuje nam do kręgu. Otwierasz i zamykasz nasz rytuał. Przywołuję cię powtarzając wciąż na nowo: „Bądź pozdrowiony”! Przybądź duchu! Gdy przytknęła zapalniczkę do fioletowej świecy, rozległo się skwierczenie i knot zapłonął czyściutkim srebrnym płomieniem, który rósł i rósł, tworząc rozjarzoną linę łączącą wszystkie tworzące krąg osoby. Aurox czuł unoszącą się wokół moc. Wziął głęboki oddech i przygotował się. — Do dzieła — powiedziała Zoey. — Wojownicy, zadajcie mu ból! Tym razem pierwszy zaatakował Stark. Aurox sądził, że jest gotów, lecz wampir go zaskoczył. Zamiast uderzyć pięścią, kopniakiem podciął mu nogi. Aurox runął jak długi. Nim zdążył się pozbierać, Kalona kopnął go w brzuch, a Darius ciął nożem w drugie ramię. Aurox zareagował instynktownie. Chwycił nieśmiertelnego za nogi i obrócił, po czym uderzył go drugą ręką, na wpół już przemienioną w twardą racicę. Zaraz potem zadał Dariusowi cios w plecy. Obaj wojownicy stęknęli z bólu, który zapłonął w głębi Auroksa jak suche drewno po dotknięciu zapałki. Bestia przebiła się na zewnątrz. Byk zaryczał i natarł na Starka. — Już! — zawołała Tanatos. — Każcie swoim żywiołom wypełnić Auroksa! Pokażcie mu, jak to jest czuć radość powietrza, ognia, wody, ziemi, ducha! — krzyknęła Zoey. Aurox słyszał ją jak przez mgłę, lecz obrócił głowę w jej stronę. Srebrny płomień, który trzymała w ręku, przykuł uwagę byka. Bestia znów zaryczała, chcąc zmienić kierunek i zaatakować ogień. — Uważaj, Zo! — wrzasnął Stark. — Chodź tu, gnoju! Nawet na nią nawet nie patrz! Uderzył Auroksa ramieniem, odrzucając go do tyłu. Ten udał, że się zatacza, a w rzeczywistości jedynie zamarkował ruch

w prawo, by lewą pięścią, już całkowicie zmienioną w racice zdzielić Starka w sam środek brzucha. Wojownik zgiął się wpół, a Aurox pochylił głowę, gotów go ubóść. I właśnie wtedy uderzyły w niego żywioły. Tym razem naprawdę się zatoczył. Najpierw poczuł dotknięcie ducha. Głęboko wewnątrz niego coś się poruszyło — coś, co było przeciwieństwem ciemności dzielącej z nim ciało bestii. Do życia gwałtownie zbudziła się dziwnie znajoma radość. Odwrócił głowę, instynktownie szukając Zoey i znajdując ją. Ich spojrzenia się skrzyżowały i Aurox zobaczył w oczach dziewczyny łzy. W jednej ręce trzymała świecę o srebrnym płomieni i drugą dłoń przyciskała do serca. — Nie płacz, Zo, bo znowu cała się zasmarkasz — usłyszał własny, całkowicie normalny ludzki głos. Potem poczuł w środku pęd powietrza. Krzyknął zdziwiony . i roześmiał się. To było jak minitornado! Następny pojawił się trzaskający wesoło ogień, który zgasiła woda. Ziemia pachniała plantacją lawendy, dodając mu spokoju i sił. Znów się roześmiał. Spojrzał w dół i zobaczył, że zamiast śmiercionośnych racic ma dłonie i stopy! — Nie upajaj się zwycięstwem. Jeśli nie umiesz walczyć, | żaden z ciebie pożytek. — Po tych słowach Stark uderzył go mocno i Auroksowi z nosa pociekła krew. Chłopak stęknął i wyrzucił do przodu pięść, trafiając Starka z boku w brodę. — Umiem walczyć! — zawołał. Stark padł na ziemię. Bestia poruszyła się wewnątrz Auroksa, ale on pomyślał o żywiołach i ich obecność go wzmocniła, kurcząc i dławiąc bestię. Uśmiechnął się od ucha do ucha... i wtedy zaatakował go Darius. Aurox sparował cios i uderzył wojownika w przegub dłoni tak mocno, że nóż wysmyknął mu się z ręki i potoczył po piwnicznej podłodze. Nie przestając się uśmiechać, chłopak podciął kopniakiem wojownika, który padł na tyłek.

Z Kaloną nie poszło tak łatwo. Jego szybkość była nieziemska, a pozbawiony refleksu bestii Aurox potrafił odeprzeć zaledwie jedną trzecią ciosów. Ale to nie miało znaczenia. Liczyło się to, że wciąż walczył i pozostawał człowiekiem. — Wystarczy! — zawołała Tanatos, gdy Stark i Darius dołączyli do Kalony i zaczęli osaczać Auroksa. Wojownicy się zatrzymali, choć Auroks odniósł wrażenie że czynią to niechętnie. — Duchu, ziemio, wodo, ogniu, powietrze, dziękuje wam za potężne wsparcie. Możecie już odejść. Bądźcie pozdrowieni i do następnego razu! — Kapłanka rozwiązała krąg. Wszystkie świece jak jeden mąż zapłonęły wysokim płomieniem, po czym zgasły. — Uff. Zadziałało — przerwała ciszę Zoey. Aurox koszulą otarł sobie krew z nosa i ust, po czym — nie zastanawiając się, co robi — odruchowo podszedł do Zoey podniósł ją i zaczął kręcić się z nią w koło, wołając: — Udało ci się! To działa! Zoey wybuchnęła śmiechem, ale gdy tylko postawił ją na ziemi, odsunęła się i stanęła obok Starka. — To nie tylko moja zasługa, lecz nas wszystkich. — Ujęła Starka za rękę i ignorując Auroksa, uśmiechnęła się do pozostałych. — Byliście niesamowici! — Owszem, krąg zrobił swoje — przyznał Stark. — Tylko jak to się ma do uwolnienia babci? Neferet raczej nie pozwoli wam utworzyć kręgu w swoim mieszkaniu. — Tak daleko w przyszłość jeszcze nie sięgnęliśmy przyznała Zoey. — Czy Aurox musi być w zasięgu waszego wzroku, żebyście mogli go wzmocnić żywiołami? — zapytał Kalona. — W zasadzie nie — odparła dziewczyna. — Wysłanie żywiołów komuś, kogo nie widzimy, jest trudniejsze i nie wiem jak długo może działać, ale jest możliwe. — Sądzę, że pomoże nam czar ochronny — powiedziała wolno Tanatos, jakby się głośno zastanawiała. — Otoczcie hotel

Mayo. Ja utworzę krąg i rzucę czar, wiążąc go solą. Zoey, dopóki duch będzie się znajdował w centrum kręgu, w sercu budynku, krąg powinien wytrzymać. — Mayo ma wielki hol — powiedziała Afrodyta. — Jest sam bar i restauracja z całkiem niezłym żarciem, porządnymi szampanami oraz intymną atmosferą bez nadmiaru światła. — Po co mi to mówisz? — zapytała Zoey. — Bo ty i ja możemy sobie tam usiąść przy osłoniętym stoliku w kącie. Ja będę popijać dobry szampan, a ty czytać jakiś nudny kobylasty podręcznik, zapalając przy okazji mniejszy, mniej oczywisty odpowiednik tej fioletowej świecy i posyłając byczkowi wszystkie pięć żywiołów. — A my gdzie będziemy? — zapytał z wyraźnym niezadowoleniem Stark. — Na zewnątrz. Będziecie strzegli baraniego stadka, żeby jakiś stuknięty kloszard nie podszedł do, powiedzmy, królowej Damieny i nie wystraszył jej tak, że wrzaśnie, upuści świecę i wszystko spieprzy — odparła Afrodyta. — Nie upuściłbym świecy! — zaperzył się Damien. — A gdyby strasznie, ale to strasznie śmierdział i wyglądał na takiego, co ma wszy? — zapytała. — Fuj! — wzdrygnął się Damien. — Mówiłam — zatriumfowała Afrodyta. — Dasz radę, Auroksie? — zapytała Zoey. Spojrzał jej w oczy. — Tak — odparł bez wahania. — Dam radę. Zrobię to. Jeśli tylko żywioły mnie wzmocnią. — Umilkł i uśmiechnął się czystą rozkoszą — Mnie! Jestem czymś więcej niż bestią, i czymś więcej niż ciemnością. — Obrócił się do Tanatos. — Mówiłaś, że mam wybór. Wybieram światłość i ścieżki bogini. Tanatos odwzajemniła uśmiech. — Tak, moje dziecko. Wierzę, że dokonałeś wyboru. Wierzę też, że Nyks cię usłyszała. — Z całą pewnością mówi tak głośno, że bogini musiała go usłyszeć — zauważyła Stevie Rae, ale i ona się uśmiechnęła.

Zoey bez śladu uśmiechu obróciła się ku Kalonie. — Naprawdę zdołasz złapać babcię? To brzmi jakoś niewiarygodnie i strasznie. Aurox na serio ma ją zrzucić z dachu wieżowca? Kalona rozpostarł skrzydła, otaczając nimi wszystkich zebranych i muskając sufit. Podczas walki otworzyły się rany nieśmiertelnego i teraz po ciele spływała mu krew. „Wygląda jak bóg zemsty” — pomyślał Aurox. — Złapię ją, a gdy już to zrobię, będzie całkowicie bezpieczna. Zoey skinęła głową. — Trzymam za słowo. W takim razie nasz plan jest gotowy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Zoey Czekanie do zmroku dłużyło się w nieskończoność. Trzymanie gęby na kłódkę, gdy reszta adeptów powoli się budziła i sennie dreptała do kuchni, by zjeść płatki i pogadać o szkole, zadaniach domowych i innych duperelach, które z całą pewnością nie miały nic wspólnego z ratowaniem babci, wywoływało we mnie pulsowanie skroni i ból żołądka. Na domiar złego Aurox siedział ukryty w wieży numer jeden, czekając, aż wrócimy po niego, by wdrożyć plan tworzenia kręgu dla ratowania babci. Wszystko dlatego, że —jak to ujęła Afrodyta — „nie możemy pozwolić, żeby go ktoś zobaczył, bo jeśli Neferet usłyszy, że byczek wrócił do Domu Nocy, a my nie skopaliśmy mu dupy, to możesz od razu narysować na nim wielką tarczę strzelniczą, a babcię przechrzcie na grzankę”. Trudno się dziwić, że głowa bolała mnie jak diabli, a żołądek zachowywał się, jakby lada chwila miał odmówić mi posłuszeństwa. — Napij się coli — powiedział Stark, przysuwając sobie krzesło i siadając przy stoliku obok mnie. — Już jedną wypiłam — mruknęłam. — To wypij drugą. — Pochylił się i ucałował mnie w policzek. — Ruszasz nogą jak neurotyczka — szepnął. — Wszyscy patrzą na ciebie, jakby się bali, że zaraz wybuchniesz.

— To całkiem możliwe — szepnęłam, udając, że tylko muskam go nosem. — Count chocula, Zo? — zapytała z przesadnym ożywieniem Stevie Rae. — Nie jestem głod... — zaczęłam, ale Afrodyta mi przerwała. — Z chęcią zje miseczkę. Śniadanie to najważniejszy posiłek dnia. — Dziwne — powiedziałam. — Nigdy go nie jadasz. Uniosła opróżniony do połowy kieliszek mimozy i udała że wznosi toast. — Ale za to pijam. Codziennie. Sok pomarańczowy to pożywka dla mózgu. — A szampan to zabójca szarych komórek — wybełkotała Shaylin z ustami pełnymi płatków. — Lubię myśleć, że w ten sposób bogini wyrównuje szanse Wyobraź sobie, jak drastycznie przewyższałabym was wszystkich inteligencją, gdybym tyle nie piła. — Moim zdaniem twoja logika jest ułomna — rzekł Damien. — A moim zdaniem twoje włosy są ułomne. Czyżby to było wczesne łysienie androgenowe? Damien jęknął ze zgrozy, a ja westchnęłam. — Odczep się od niego — powiedziała Stevie do Afrodyty podając mi miseczkę płatków. — A propos — mruknęła Afrodyta, przyglądając się jej krytycznie i mieszając kolejną porcję szampana z sokiem — nie odczepiły ci się czasem szelki od tych wieśniackich portek, które zaraz spadną ci z dupy? — Ja uważam, że Stevie wygląda świetnie — wtrąciła Shaylin. — Pewnie, że tak uważasz. A jutro włożysz dwa różne buty, bo tak ci podpowie twój wyrafinowany gust. Usiłowałam jeść, nie zważając na ich kłótnię. Stark siedział przy mnie, trzymając dłoń na moim udzie i od czasu do czasu

zaciskając ją, by mi dodać otuchy. Mój umysł nie chciał zamilknąć. Rozumiałam, dlaczego musimy czekać do zachodu słońca. Dwie z uczestniczek mojego kręgu zapaliłyby się od słonecznych promieni. Nie mówiąc o Starku, który zmieniłby się w żałosną frytkę. Rozumiałam nawet, że musimy jechać do szkoły i pójść na pierwszą lekcję, prowadzoną przez Tanatos, która miała nas podzielić na grupy i przydzielić nam zadania związane z przygotowaniami do dnia otwartych drzwi. Na szczęście zadania dla tych, którzy mieli ratować babcię, wymagały opuszczenia campusu. Liczyłam więc na to, że Erin, Dallas ani nikt inny, kto mógłby celowo lub przypadkiem spotkać się z Neferet, nie będzie miał pojęcia, co kombinujemy ani nawet że wiemy o porwaniu babci. Czekanie było jednak potwornie trudne, zwłaszcza że adepci nie wtajemniczeni w nasz plan nie widzieli powodu do pośpiechu i potwornie się grzebali. Aurox siedział skulony na jednej z wież wieńczących budynek dworca. Babcia wisiała w klatce zbudowanej z ciemności. Niełatwo w takiej sytuacji udawać, że nic się nie dzieje. Miałam ochotę chodzić, wrzeszczeć, może nawet w coś uderzyć. Albo w kogoś. Cóż, w Neferet z pewnością. Natomiast nie miałam ochoty wybuchnąć płaczem i uznałam, że to dobry znak. Kończyły mi się właśnie płatki i cierpliwość, gdy do kuchni wparowała niczym fajerwerk Kramisha. W każdym razie z fajerwerkiem kojarzył mi się jej strój: ciasno opinająca tyłek żółta spódniczka, fioletowy sweter z wyhaftowanymi na piersi symbolami i piątego formatowania w postaci złotego rydwanu Nyks gnącego tren gwiazd i jaskrawoczerwone świecące skórzane buty na koturnach, niemal idealnie pasujące do odcienia szkarłatnej krótkiej peruki. — Autobus czeka. Wiem, że Darius jest super, ale już się wkurza, że się tak guzdrzecie. — Pogoniła gestem krzątających się adeptów. — Dalej, jazda! — Miałam ochotę ją ucałować. Wtedy przeszyła mnie swoimi czarnymi oczami. — Mam coś dla

ciebie. Żołądek zacisnął mi się w supeł, kiedy sięgnęła do tej swojej wielkiej torby od Louisa Vuittona i wyjęła fioletowy notes — Nie masz pojęcia, jak nienawidzę poezji — mruknęła Afrodyta. — A spadaj mi z tym swoim nastawieniem — odparła Kramisha. — Miałaś dziś wizję? — Nie. Dziś zastępuje mi ją mimoza, ale dzięki, że pytasz. — odparła Afrodyta. — Wygląda na to, że ja będę musiała zastąpić ciebie wieszczko, więc nie nienawidź mojej poezji. — Pogoniła Afrodytę gestem. — Znikaj. Wiersz jest dla Zoey. — Świetnie. Niektórzy mówią „pieprzyć jogę”, a ja mówię „pieprzyć przenośnie”. I to bynajmniej nie w sensie przenośnym. — Zarzuciła grzywą i wyszła z kuchni, kręcąc tyłkiem. — Będę wam potrzebna? — zapytała Stevie. Spojrzałam pytająco na Kramishę. — Nie — odparła. Popatrzyła na Damiena, Shaylin i Starka. — Wy też możecie iść. — Nie wiem, czy mi się to podoba — powiedział Stark. — Musi. Mam silne przeczucie, że muszę pogadać z Zoey na osobności. — Wciąż trzymając w ręku to, co na własny użytek zaczęłam nazywać Fioletowym Nośnikiem Apokalips Kramisha skrzyżowała ramiona i tupnęła na Starka. — Idź — powiedziałam. — Przeczucia Kramishy w zdecydowanej większości przypadków się sprawdzają. — Przez „w zdecydowanej większości przypadków” Zoey rozumie „zawsze” — dodała z wyraźnym zniecierpliwieniem Kramisha. — Dobra. Ale i tak mi się to nie podoba. Będę w autobusie — Stark ucałował mnie, zmarszczył brwi pod adresem Kramishy i wymaszerował. Pokręciła głową. — Traktuje cię jak swoją własność. — On tylko chce, żebym była bezpieczna — broniłam

Starka. — Jasne — prychnęła. — To samo powiedział drugi mąż mojej ciotki, zanim tak ją trzasnął, że przeleciała przez cały pokój. Tylko za to, że krzywo na niego spojrzała. — Dziewczyno, Stark w życiu mnie nie uderzy! — Tak tylko gadam. Tak czy inaczej to, z czym przyszłam, jest przeznaczone tylko dla ciebie. Nie wiem, dlaczego mam przeczucie, że tego wysłuchasz, przemyślisz to i zachowasz w tajemnicy. Jesteś najwyższą kapłanką, więc możesz robić, co chcesz, ale ja muszę być uczciwa i mówić ci o wszystkich swoich przeczuciach. — OK, rozumiem. Daj. — Sięgnęłam po zeszyt. — Nie — odparła ku mojemu zaskoczeniu. — Nie wiem czemu, ale to jest coś, co trzeba przeczytać na głos. Więc słuchaj. Kiedy zaczęła czytać, jej głos się zmienił. Nie stał się głośniejszy, lecz nabrzmiał mocą, a wypowiadane słowa były tak melodyjne, że przypominały bardziej inwokację niż zwykły wierszyk. Lustro przedwieczne Lustro magiczne Szarości odcienie Zakazane Ukryte Daleko w głębinie Mgłą spowite Magią dotknięta Lud swój zgarnij Przeszłość ujawnij Czar utkany Problem zażegnany! Gdy skończyła, w kuchni zrobiło się bardzo cicho. — Porąbane to cholerstwo — powiedziała już normalnym głosem. — Skumałaś coś?

— Nie wiem. Była w tym moc, jakby chodziło o coś więcej niż o zwykły wiersz. Cieszę się, że według niego to ty masz „zagarnąć lud i ujawnić przeszłość”. — Weź przestań, Zo. To nie do mnie, tylko do ciebie. Ja nawet za dobrze nie wiem, co to jest, bo nie przypomina żadnego z moich wcześniejszych wierszy. Bardziej przypomina zaklęcie niż proroctwo. — Zaklęcie? — Rozejrzałam się. Wszystko wyglądało tak samo. Nic szczególnego się nie zdarzyło. — Jesteś pewna? — A gdzie tam. Bierz. — Wydarła kartkę i podała mi. Wiem, że ty i twój krąg coś kombinujecie. I że gdybyś mogła tobyś mi o tym powiedziała. — Uniosła rękę, by powstrzymać moje mętne wyjaśnienia. — Nic mi nie musisz tłumaczyć, jesteś moją najwyższą kapłanką. Ufam ci. Po prostu musiałam ci to dać i powiedzieć, że będzie potrzebne. Jak ten moment przyjdzie, wypowiedz wiersz tak jak ja. Te słowa mają moc. Wzięłam od niej wiersz, złożyłam go starannie i wsunęłam do przedniej kieszeni dżinsów. — Dziękuję, Kramisho. Mam nadzieję, że wkrótce będę mogła ci powiedzieć, ile to dla mnie znaczy. — Będziesz, będziesz. Już mówiłam, że w ciebie wierzę. Ty też musisz w siebie uwierzyć. — Wiem. To właśnie mnie przeraża — przyznałam wbrew sobie. Kramisha przytuliła mnie mocno — Zo, gdyby to cię nie przerażało, tobym powiedziała, że nie masz za grosz rozumu. Po prostu bądź silna i pamiętaj; Nyks nie jest głupia, a to ona wybrała cię do tej gównianej roboty. — Hm — powiedziałam. — Już mi trochę lepiej. — No, może nie jestem doktorem Philem z telewizji, ale mam łeb na karku — powiedziała. — I masz fajniejsze buty niż on — zauważyłam, starając się, by zabrzmiało to w miarę naturalnie.

— Fakt. Przypominają mi rubinowe pantofelki Dorotki Czarnoksiężnika z Krainy Oz, tyle że moje są na koturnach, bo znam się na modzie lepiej niż ona. Jej komentarz wydał mi się całkiem na miejscu, ponieważ czułam, że podążam żółtą ceglaną drogą prosto w jakieś cholernie zafajdane gówienko, co oznaczało, że Aurox jest Dobrą Czarownicą Glindą. A ja? Byłam niemal pewna, że okażę się Tchórzliwym Lwem... Sądziłam, że jestem gotowa na spotkanie z Erin. Myliłam się i to bardzo. Spodziewałam się, że będzie chłodna i zdystansowana, bo tak właśnie zachowywała się już od kilku dni. Wiedziałam nawet, że kręci z Dallasem — Shaylin opowiedziała nam o spotkaniu z nimi poprzedniej nocy i o tym, że mieli bardzo mętne i obrzydliwe barwy. A Shaunee przyznała, że widziała, jak się obściskują, choć odmówiła podania tego, co nazwała „obleśnymi szczegółami”. Nie spodziewałam się jednak, że Erin będzie się zachowywała tak ostentacyjnie. Tymczasem kiedy weszłam na pierwszą lekcję, ona siedziała sobie na tyłach klasy w objęciach Dallasa otoczona bandą wrednych czerwonych adeptów. — O kurwa — mruknęła Afrodyta, gdy na nasz widok Erin , parsknęła swoim drwiącym śmiechem mającym świadczyć o tym, jaka to z niej seksowna laska. — Nie zwracajcie na nią uwagi — szepnęła Shaunee, kiedy wszyscy z rozdziawionymi ustami przyglądaliśmy się, jak głęboko do rynsztoka wpadła nasza dawna koleżanka. No dobrze: wszyscy oprócz Shaunee, która nawet nie zerknęła na swoją eksbliźniaczkę. Szła z podniesioną głową, jakby nie słyszała niedojrzałego chichotu i nie czuła rzucanych w jej kierunku wrednych spojrzeń. — Shaunee ma rację — powiedziałam tak cicho, żeby tylko moja paczka usłyszała. — Erin należy do osób, którym zależy na zainteresowaniu ze strony innych, nawet w postaci dezaprobaty. Ignorujcie ją i pozostałych.

Tak zrobiliśmy. Usiadłam w pierwszym rzędzie, po jednej stronie mając Stevie Rae, Rephaima i Shaunee, a po drugiej Afrodytę, Shaylin i Damiena. Puste krzesło Auroksa dosłownie kuło w oczy. „Co on teraz robi? — zastanawiałam się. — Co mu przychodzi do głowy, gdy przygotowuje się na konfrontację z Neferet i ratowanie babci? Czy nie stchórzy? Pewnie nawet nie zastaniemy go w wieży kiedy po niego przyjdziemy. Pewnie będzie już w połowie drogi do Brazylii...” — Patrz — wdarł się w moje paniczne myśli głos Shaylin. Wskazywała głową coś po naszej lewej stronie. Spojrzałam tam i ze zdziwieniem zobaczyłam Nicole siedzącą samotnie z przodu sali, bliżej nas niż Dallasa i jego ekipy. — Kolory? — zapytała cicho Afrodyta. — Czerwony prawie zniknął — odpowiedziała Shaylin tak żebyśmy usłyszały ją tylko my dwie. — A piaskowy brąz przechodzi w złoto. Wygląda całkiem ładnie. — Hm — mruknęłam. — Dziwne — dodała Afrodyta. — Dziwne jak jasna choinka — wtrąciła Stevie Rae. Jeśli o mnie chodzi, nadal jej nie lubię. Próbowałam wymyślić jakąś mądrą odpowiedź, gdy do sali weszła Tanatos. — Bądźcie pozdrowieni! — przywitała nas. — Bądź pozdrowiona! — odpowiedzieliśmy chórem. Tanatos nie marnowała czasu i byłam jej za to niezmiernie wdzięczna, bo miałam już serdecznie dosyć jego marnowania. — Nie mogę was poprosić o oddanie zadań domowych, jak by zrobił nauczyciel w zwykłej szkole. Nie będę też udawać, że nie straciliście swojej przywódczyni Neferet i że wasze życie nie uległo diametralnej zmianie. „Diametralny = ogromny, dramatyczny” — wystukał szybko Damien na swoim iPadzie i pokazał nam. — Chcę wiedzieć, kto jest odpowiedzialny za pożar w stajni.

Pytanie zadanie przez Erin z końca sali zaskoczyło nie tylko mnie. Wszyscy wokół zaczęli szeptać. Shaunee zbladła jak ściana. Nawet Tanatos wahała się nieco zbyt długo jak na nauczycielkę, nim odpowiedziała. — Najprawdopodobniej był to nieszczęśliwy wypadek — rzekła w końcu. — Ha, ha, jeszcze żem nie słyszał o szczęśliwym wypadku — mruknął niemal szyderczo Dallas. — Chciałeś powiedzieć: „jeszcze nie słyszałem” — poprawiła go spokojnie Tanatos. — A czy ty czasem nie jesteś wypadkiem?! — zawołała do chłopaka Stevie Rae. —Pamiętam, jak mi mówiłeś, że twoi rodzice pojechali do Dallas tylko na weekend, a nie na robienie dzieciaka. Parę osób się roześmiało. — Czasem najlepsze rzeczy rodzą się całkiem przypadkowo I w bólach. Zgodzisz się z tym, Dallasie? — zapytała Tanatos. Chłopak wymamrotał coś niezrozumiałego. Potem Erin wyszeptała coś swoim zmysłowym głosem Marilyn Monroe. — Więc nikt nie zapłaci za podpalenie stajni? — zapytał Dallas. — To nie było podpalenie — odezwała się Nicole. Nie zwracała się jednak do niego: patrzyła na Tanatos i mówiła tak, jakby tylko one dwie znajdowały się w tej sali. — Już powiedziałam Lenobii. Byłam przy tym. Silny wiatr zdmuchnął latarnię. Wszystko działo się bardzo szybko. Szłam do siodlarni, żeby wziąć zgrzebła, bo miałam wyszczotkować jedną z klaczy, zobaczyłam, jak poryw wiatru zdmuchuje latarnię, a ona spada prosto na wielką stertę wiązek siana, które zapalają się jak fajerwerki. — Obejrzała się i tym razem zwróciła do Dallasa: — To był wypadek. Koniec, kropka. — Och, jak to dobrze, że wszyscy ci ufają— zadrwił — bo inaczej mogliby pomyśleć, że kłamiesz. — W istocie dobrze — przedarł się przez jego sarkazm głos Tantos. — Lenobia zgadza się z Nicole. Wszyscy jesteśmy

szczęśliwi, że nikt nie zginął. — Ale stajnia jest strasznie zniszczona — rozbrzmiał w niezręcznej ciszy mój głos. — Czy lekcje jazdy będą odwołane? — zapytałam, starając się, by zabrzmiało to naturalnie — Nie, skąd. — Tanatos spojrzała na mnie z czymś, co powie na pewno było wdzięcznością. — Pozostajemy przy starym planie zajęć. Możliwe jednak, że w najbliższych dniach zamiast jeździć na koniach, będziecie sprzątać pogorzelisko. — Dotknęła czoła, jakby sobie o czymś przypomniała. — Niektórzy będą z tego zwolnieni, bo muszą mi pomóc w przygotowania do dnia otwartych drzwi. Damien podniósł rękę. — Tak, Damienie? — zapytała Tanatos. — Nie mam pytań. Po prostu zgłaszam się do pomocy. — To miło z twojej strony — uśmiechnęła się kapłanka. — Na pewno znajdę dla ciebie zadanie. — Zabierasz ich na wycieczkę? — Dziwnie się czułam, słysząc głos Erin dobiegający z końca sali. — Przypuszczam, że niektóre sprawy trzeba będzie załatwiać poza campusem. Ty także chciałabyś pomóc, Erin? — Jeśli to oznacza zwolnienie z lekcji, to chętnych jest więcej. — wtrącił Dallas. Nie mogłam nawet zerknąć z ukosa na Stevie czy Afrodytę, ale wydało mi się, że zauważam kątem oka, jak Stevie zaciska kciuki. — Przydasz się i ty, Dallasie. Spędziłam dziś sporo czasu na wyszukiwaniu w internecie organizacji charytatywnych działających w Tulsie. Wygląda na to, że jedną z najprężniej działających jest Wieczór Wina i Róż, który wspiera Centrum Parkowe. Obwieszają centrum mnóstwem światełek i organizują bankiet połączony z degustacją win. To idealne zadanie dla ciebie, mój interesujący młody czerwony wampirze. — Dla mnie? — zdziwił się. — Nie przepadam za winem. Usłyszałam prychnięcie Afrodyty, ale siedziałam wpatrzona przed siebie, nie śmiąc nawet zaczerpnąć tchu. Wiedziałam, co

kombinuje Tanatos, i miałam wielką nadzieję, że jej się uda. — Źle mnie zrozumiałeś — sprostowała kapłanka. — Chcę jedynie wykorzystać ich oświetlenie podczas naszej imprezy. Pomyśl, jak pięknie by wyglądał nasz campus z mnóstwem żarówek zawieszonych na tych starych dębach. — Mnóstwo prądu to dobra rzecz. Od dawna mówię, że ta szkoła potrzebuje więcej prądu. W końcu nie żyjemy w latach sześćdziesiątych! Potrzebujemy prawdziwego światła. Nasze oczy do niego przywykną—perorował bezczelnie Dallas. — Zgadzam się z tobą, przynajmniej chwilowo — odparła z uśmiechem Tanatos. Podziwiałam jej niesamowity talent aktorski. — Erin — zwróciła się do dziewczyny — myślę, że dobrze by ci się współpracowało z Dallasem. Możemy liczyć na twoją pomoc przy dekoracjach na dzień otwartych drzwi? Potrzebujemy nie tylko wyjątkowego oświetlenia, ale też stołów przykrytych pięknymi obrusami, rozstawionych na wszystkich dziedzińcach. Dasz radę współpracować w tej kwestii z miejscowymi ludźmi i z Dallasem? — Jestem urodzoną dekoratorką — odparła Erin — a robienie zakupów to mój żywioł. Daj mi złotą kartę kredytową i wchodzę w to. — Nie będziemy skąpić grosza — zapewniła ją Tanatos. Zwłaszcza, że ten dzień zbliża się wielkimi krokami. Nie mamy wiele czasu. — Kiedy mam pieniądze, dotrzymuję terminów. — Erin wyraźnie podlizywała się kapłance. Afrodyta idealnie wybrała moment na machnięcie ręką. — Halo! — mruknęła tonem jeszcze bardziej znudzonym i bezczelnym niż zwykle. — Masz pytanie? — zwróciła się do niej Tanatos. — Raczej inteligentne stwierdzenie. Jeśli zamierzasz powierzyć komuś zebranie wszystkich accoutrements na akcję i charytatywną, nikt nie nadaje się do tego lepiej niż moja jakże skromna osoba. To, co klasa średnia tak barbarzyńsko nazywa zmysłem organizacyjnym”, wypiłam z mlekiem matki.

Tanatos uśmiechnęła się protekcjonalnie. — Jestem o tym przekonana — powiedziała równie protekcjonalnym tonem — ale Erin i Dallas zgłosili się pierwsi. Mam jednak dla ciebie pewne zadanie. Chciałabym, żebyś sobie zrobiła krótką wycieczkę poza campus i zaprosiła swoich rodziców na dzień otwartych drzwi. Sądząc z twoich wczorajszych komentarzy dla telewizji, mogę liczyć na ich wsparcie. — Jak tam chcesz. Mogę z nimi pogadać. Afrodyta genialnie odgrywała swoją rolę. Udawała potwornie wkurzoną tym, że Tanatos nie odebrała zadania Erin i nie powierzyła go jej, podczas gdy w rzeczywistości wszystko toczyło się dokładnie tak, jak zaplanowaliśmy. Erin i Dallas musieli uwierzyć, że robią coś ważnego, a pozostali są chłopcami na posyłki i wcale ich to nie cieszy. Mieli zadzierać nosa i być wobec nas wredni. To ich tak rozkojarzy, że nie powiedzą Neferet nic oprócz tego, że Tanatos im zaufała i powierzyła mnóstwo odpowiedzialnych zadań. Pierwszy etap przebiegał zdecydowanie pomyślnie. Ręka Damiena wystrzeliła w górę. — Mogę jechać z Afrodytą? — wyrzucił z siebie, gdy Tantos udzieliła mu głosu. — Zawsze chciałem zobaczyć od środka, jak działa polityka municypalna. — Fuj — mruknęła z obrzydzeniem Afrodyta. — Możesz — zgodziła się Tanatos. Przyszła kolej na mnie. Byłam przygotowana, ale i tak z trudem zachowywałam spokój w głosie. — Dzwoniłam do babci, żeby jej powiedzieć o drzwiach otwartych i o tym, że chcemy, żeby wystawiła swoje produkty z lawendy, ale jeszcze nie oddzwoniła. — Zostawiłaś wiadomość? — zapytała Tanatos. — Tak. — Wypuściłam powietrze. — Trudno się dziwić, że ma wyłączony telefon, skoro dopiero co odprawialiśmy ten rytuał związany z moją mamą i tak dalej. —Teraz już głos miał prawo mi drżeć i naprawdę się z tego cieszyłam, bo ledwie

wydobywałam go z gardła. — Chcesz, żebym pojechała na farmę i porozmawiała z babcią? — Może jutro. — Tanatos machnęła ręką. — To nie jest takie pilne. Dzisiaj chciałabym, żebyś pojechała ze mną do Kociej Budy i przedstawiła mnie jej dyrektorce, siostrze Mary Angeli. Na twoją babcię z całą pewnością możemy liczyć, więc lepiej wykorzystasz swój czas, koordynując współpracę z organizacją. — Dobrze — powiedziałam. — Nie ma sprawy. — Mogłabym pojechać z wami? — zapytała Shaylin, nie podnosząc ręki. — Strasznie bym chciała, żeby jakiś kot mnie wybrał! Tanatos się uśmiechnęła. — Oczywiście, młoda adeptko. — Potem spojrzała bacznie na Stevie Rae. — Najwyższa kapłanko, ciebie poproszę o zorganizowanie współpracy ze swoją biologiczną matką. Wspomniałaś podczas wywiadu, że piecze doskonałe ciastka. Myślę jednak, że do nasycenia apetytów mieszkańców Tulsy ma wystarczą jej wypieki. — Mogę ją poprosić, żeby namówiła do współpracy inne mamy z komitetu rodzicielskiego. Ciągle coś pieką dla Klubu Kibica Walczących Kur z Henrietty. — Liczę zatem, że zajmiesz się sprawami podniebienia — powiedziała Tanatos. — Podsumujmy: ci, których wyznaczyłam na koordynatorów, czyli Dallas, Erin, Afrodyta, Zoey Stevie Rae, niech dobiorą współpracowników spośród najbliższych sobie adeptów i przydzielą im zadania. Dallasie, jesteś typem wojownika, więc możesz sprawować pieczę nad całą swoją grupą. A wy, Zoey, Afrodyto i Stevie Rae, możecie zabrać swoich wojowników, gdy udajecie się poza campus. Zaufam waszej ocenie. Starajcie się nie rzucać w oczy, to znaczy ukrywajcie. Znaki i nie noście żadnych elementów szkolnego mundurka. Nie potrzebujemy dodatkowych napięć na linii ludzie-wampiry ani przesadnego zainteresowania mieszkańców. Ponadto — kontynuowała — do poniedziałku jesteście zwolnieni z lekcji. Koordynatorzy grup powinni mi zdawać relacje z postępów prac i

oczywiście prosić o pomoc, ilekroć będą jej potrzebować. Dziś udam się z Afrodytą do burmistrza, lecz zaraz potem wrócę do campusu i będę do waszej dyspozycji. Nie czekamy na dzwonek — zakończyła. — Wy, moi wyjątkowi uczniowie, nie musicie tak ściśle przestrzegać regulaminu. Wiem, że leży wam na sercu dobro szkoły. Do dzieła zatem! Bądźcie pozdrowieni! W ten sposób Tanatos pozbyła się Dallasa, Erin i gromadki ich szpiegów, którym się zdawało, że mają do czynienia z łatwowierną i podatną na manipulacje kapłanką i że powierzone im niezwykle odpowiedzialne zadania związane z organizacją imprezy, nad której zepsuciem z całą pewnością zamierzał ciężko pracować. My z kolei mieliśmy uratować babcię i skopać tyłek nieświadomej niczego Neferet. Potem przyjdzie czas na naprawianie szkód, których dokonają Dallas, Erin i ich ekipa. Taki przynajmniej mieliśmy plan.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Aurox Czekanie na wieży dworca było dla niego okazją do odpoczynku. Nie wiedział dlaczego, ale odkąd złożono na jego barki odpowiedzialność za uratowanie babci Redbird, chaos i tumult w głowie znacznie przycichł. Aurox wiedział, że jest na właściwej drodze. A kiedy żywioły sięgnęły w głąb niego i wzmocniły go, by własną wolą mógł kontrolować bestię, był w siódmym niebie. — Nie jestem tylko naczyniem stworzonym z ciemności! Jego słowa odbiły się od kamiennych ścian wieży. Uśmiechnął się. Chciałby móc je wykrzyczeć z dachu Mayo. — Zrobię to — obiecał sobie. — Kiedy babcia Redbird będzie już wolna i bezpieczna, wykrzyczę, że wybrałem światłość zamiast ciemności. Teraz samo wypowiadanie tych słów poprawiało mu nastrój, choć nie słyszał ich nikt oprócz niego. Chyba że bogini mnie słucha... Wzniósł oczy do nocnego nieba. Było czyste i choć dworzec mieścił się w sercu miasta, dało się dostrzec mnóstwo gwiazd i wąski sierp księżyca. — Półksiężyc. Twój znak — powiedział do niego Aurox. — Nyks, jeśli mnie słyszysz, chcę ci podziękować. Musisz mieć coś wspólnego z faktem, że mogę wybrać coś innego niż to, z czego mnie stworzono. Ciemność nie dałaby mi takiego wyboru, więc to musiałaś być ty. Dziękuję. I byłbym ci wdzięczny gdybyś dodała sił babci Redbird. Pomóż jej przetrwać, dopóki tam nie dotrę i nie

uratuję jej. Przepełniony pewnością i radością Aurox oparł się o zaokrągloną ścianę wieży, zamknął oczy i z uśmiechem na ustach zapadł w głęboki sen. Nie był przyzwyczajony do śnienia. Na ogół niewiele pamiętał po przebudzeniu. Sen o wędkowaniu był więc od samego początku niezwykły. Aurox nigdy w życiu nie wędkował, a jednak pomost, na którym siedział, wydał mu się znajomy. Spokojne jezioro otoczone pięknym starym gajem miało barwę niebieskiego topazu. Pierwszy raz w życiu trzymał w ręku wędkę, lecz był z nią oswojony. Zakręcił kołowrotkiem i rzucił. Spławik z przyjemnym pluskiem uderzył o powierzchnię jeziora. Aurox westchnął, spojrzał leniwie w czystą taflę... i doznał potwornego szoku. Zamiast własnej ujrzał twarz innego chłopaka. Nieznajomy miał potargane włosy barwy piaskowego brązu i niebieskie oczy, w których malowało się takie samo zdumienie, jakie czuł Aurox. Uniósł dłoń i dotknął swojej twarzy — To nie ja — powiedział kłamliwemu odbiciu i znów przeżył szok: rozpoznał własny głos, choć ciało było cudze! — To sen. Projekcja mojego śpiącego umysłu. Wiedział, że musi się obudzić, ale nie potrafił oderwać oczu od postaci w jeziorze. Wtedy postać otworzyła usta i Aurox usłyszał siebie wypowiadającego słowa, nad którymi nie miał żadnej władzy. Hej, zrozum wreszcie. Pożyczyłeś mój wybór i moją dobroć. One nie należą do ciebie. Auroksa ogarnęło przerażenie. Ten chłopak... to ciało mówiło prawdę. Patrzył, jak jego odbicie kręci głową, przecząc temu, co podpowiada mu serce. — Nie, to ja wybrałem światłość. To był mój wybór!

Zgaduj dalej, stary. Ja dokonałem wyboru, a ty jedynie się pod niego podczepiłeś. Więc nie możesz sobie pozwalać na relaks, zwłaszcza że masz uratować babcię Zo. — Zo. — Aurox zmarszczył brwi. — Nie wolno mi jej tak nazywać. Co ty powiesz, Sherlocku?... To dlatego, że ja pierwszy ją tak nazwałem. Tak czy owak, muszę cię ostrzec: nie bądź zbyt pewny siebie. To nie będzie takie proste, jak sobie myślisz. Robię, co mogę, ale przyjdzie chwila, kiedy będziesz musiał przejąć stery. W tym momencie na wędkę Auroksa złapała się ryba, marszcząc lustrzaną taflę i rozpraszając sen. Otworzył oczy, spazmatycznie łapiąc oddech. Usiadł prosto, serce biło mu tak mocno, że poczuł, jak w środku budzi się bestia. Wstał i zaczął się przechadzać, by odpędzić niepokój. Spojrzał w niebo. Srebrny sierp księżyca znajdował się teraz w innym miejscu. Aurox zerknął na zegarek, który pożyczył mu Mark. Była prawie dziesiąta wieczorem. Lada chwila mogła się zjawić Tanatos. Musiał wziąć się w garść i zejść na dół. Musiał na nowo znaleźć w sobie siłę i przygotować się do konfrontacji z Neferet i ciemnością. Wspiął się po zardzewiałej metalowej drabince i zeskoczył z wieży na dach dworca, po czym podbiegł do schodów ewakuacyjnych. Będzie czekał. Zoey na niego liczy. Wszyscy na niego liczą. Nie zawiedzie ich. Udowodni, że warto było powierzyć mu życie babci Redbird. — To był tylko sen — przemówił do milczącej nocy. W jego głosie brzmiała pewność, ale do serca zakradł się cień a wątpliwości, wywołując ból.

Zoey — Jest! Czeka tam, pod najciemniejszą częścią daszku, tak jak mu kazała Tanatos! — Wskazałam wejście do opuszczonego dworca, które wyglądało jak żywcem wyjęte z Gotham City Aurox ukrył się głęboko w mroku, ale jego niezwykle jasne włosy i błyszczące jak księżyc oczy i tak były widoczne. Stark zahamował obok niego, a Tanatos otworzyła tylne drzwi jednej ze szkolnych terenówek, dając Auroksowi znak, żeby wsiadał — A gdzie reszta? — zapytał chłopak, gdy już zamknął drzwi i rozejrzał się po wnętrzu samochodu. Był wyraźnie zdenerwowany. — Tanatos udała, że nas dzieli na grupy i wysyła do różnych zajęć, żeby Neferet nie dowiedziała się niczego, co mogłoby wzbudzić jej podejrzenia. Nie pamiętasz? -— A tak, tak. — Umilkł na chwilę. — Bądź pozdrowiona, Tanatos — dodał. — Bądź pozdrowiony, Auroksie. Nie obawiaj się. Reszta grupy dołączy do nas naprzeciwko Mayo. — Nic ci nie jest? Wyglądasz jakoś blado — odezwała się z tylnego siedzenia Shaylin. Obróciłam głowę. — Jak to blado? Aura mu się zmienia? — Nie, aurę ma taką samą. Po prostu jest blady. Na twarzy — wyjaśniła Shaylin. — Nic mi nie jest — odparł stanowczo Aurox. — Po prostu chcę jak najszybciej to załatwić. — Podobnie jak my — rzekła Tanatos. — Uspokój się a napięcie zachowaj na bitwę. Aurox skinął głową i umilkł, a ja przygryzłam wargę, gapiąc się przez okno i myśląc o babci. Na szczęście budynek Mayo znajdował się blisko dworca. Stark zjechał z Piątej Ulicy i zaparkował na tyłach Oneok Plaża. Obok stała już druga ciemna terenówka, z której wysiedli Darius, Afrodyta, Shaunee i Damien. Dwoje ostatnich miało świece swoich żywiołów Afrodyta jedną

ręką ściskała dłoń Dariusa, a w drugiej trzymała okropnie gruby podręcznik geometrii. — Geometria? Że niby to ma być najlepszy wybór do naszej udawanej sesji naukowej? — Uświadomiłam sobie, że z nerwów gadam, co mi ślina na język przyniesie, choć moja niechęć do geometrii była jak najbardziej szczera. — „Udawana” jest tu słowem kluczowym. Nie zamierzamy się naprawdę uczyć, tylko udawać, debilko. — Dobra, dobra. Wiem, że nie będziemy się uczyć — powiedziałam. — Po prostu jestem cholernie zdenerwowana i boję się o babcię. — To całkowicie zrozumiałe — rzekł Damien i przygarnął mnie mocno. — Po to tu jesteśmy. Odbijemy ją. — Spojrzał na Auroksa. — Gotowy? Aurox skinął głową. Wcale nie uważałam, że wygląda na gotowego, ale o mnie pewnie można było powiedzieć to samo. Starałam się go nie osądzać. Shaylin i ja wyjmowałyśmy właśnie z torebek świece żywiołów, gdy z nieba spadł Kalona bezszelestny jak sama noc. — Jakie wieści ze szkoły? — zapytała go Tanatos. — Dallas i Erin podzielili czerwonych adeptów. Sieją niezgodę nawet wśród własnego gatunku. Trzeba się nimi zająć, gdy już załatwimy najpilniejszą sprawę. — Zgoda — przyznała kapłanka. — Ale plan się powiódł. — Z pewnością. Są tak zajęci pokazywaniem innym adeptom, kto tu rządzi, że bynajmniej się nie zastanawiają, co może w tej chwili robić Zoey lub którekolwiek z nas — rzekł nieśmiertelny. — Erin popełnia wielki błąd — powiedziała cicho Shaunee. — Cieszę się, że popełnia go bez ciebie — odparł Damien. — Wszyscy się cieszymy — przytaknęłam. W tym momencie niedaleko nas zaparkował mój garbus, z którego wysiedli Stevie Rae i Rephaim. — Sorki za spóźnienie! — zawołała Stevie, podbiegając do nas z zieloną świecą. — Erin i Dallas jechali zaraz za mną, więc

musiałam udawać, że kieruję się do Henrietty. Matko, myślałam, że zamierzają mnie śledzić, ale potem zjechali z autostrady. Musieli po prostu jechać do Garbee’s, tego sklepu z lampami. — Umilkła i zerknęła na mnie. — Wszystko w porządku Zo? Wyglądasz jak jeleń w świetle reflektorów. Zamrugałam, uświadamiając sobie, że cały czas się na nią gapię. — Wybacz. Po prostu dziwnie wyglądasz bez tatuaży. Uniosła dłoń i dotknęła czoła, uważając, by nie rozmazać grubej warstwy pudru w kremie zakrywającej jej piękny wamipirski Znak. — Tak, dla mnie też wszyscy wyglądacie dziwnie. — Ale dzięki temu jesteśmy mniej zauważalni, a o to dziś chodzi — podsumował Stark. Rozumiałam i zgadzałam się, że nie wolno nam rzucać się w oczy — nawet Kalona miał na sobie długi skórzany prochowiec, który w ciemnościach niemal ukrywał jego potężne skrzydła. Nie zmieniało to jednak faktu, że bez tatuaży wyglądaliśmy dziwnie i banalnie. Zbyt banalnie. A przecież tej nocy musieliśmy być potężni, pewni i wyjątkowi. Starałam się skupić na plusach i wierzyć, że wszystko pójdzie jak z płatka, ale w rzeczywistości bolał mnie żołądek i chciało mi się płakać. „Nie — pomyślałam. — Nie poryczę się. Ryczą małe słabe dziewczynki. Przywódcy działają. Dla dobra babci, a nie dla własnego, muszę działać”. — Hej, twój Znak wciąż jest na swoim miejscu. Nie można go zmazać, zgubić ani zapomnieć — rzekł Stark, najwyraźniej wyczuwając mój nastrój. — Dzięki, że mi o tym przypominasz — powiedziałam, dotykając delikatnie jego twarzy chwilowo pozbawionej tatuażu. — Wszyscy powinniśmy o tym pamiętać. Nasza moc spoczywa nie w symbolach gatunku, lecz w nas samych. Są nią nasze decyzje i dary otrzymane od bogini — zauważyła Tanatos. — Zaczynajmy więc. Pierwszym krokiem będzie utworzenie kręgu i rzucenie czaru ochronnego. Gdy czar zacznie działać,

ukryje krąg. I dopóki krąg nie zostanie przerwany, każde z waszej piątki będzie bezpieczne. Ludzkie oczy was nie dostrzegą, ludzkie ręce nie skrzywdzą. Przed rzuceniem czaru i po jego odwołaniu będziecie jednak w niebezpieczeństwie. Włoski na rękach stanęły mi dęba i musiałam głęboko oddychać, żeby nie spanikować. Co chwila zerkałam na Auroksa. Odkąd wsiadł do samochodu, prawie nic nie mówił. Przywołałam w pamięci obraz bogini z naszego ostatniego spotkania i modliłam się w duchu: Proszę, Nyks, spraw, żeby był na to gotów! — Shaunee, wejście do Mayo znajduje się po południowej stronie. Mimo zimy stoją przed nim stoliki. Usiądziesz tam ze swoją świecą. Dariusie, idź z Shaunee i strzeż jej — poleciła Tanatos. — Oczywiście, kapłanko — odparł z powagą wojownik. — Będę dość blisko, by przyjść z pomocą także Afrodycie i Zoey, jeśli zajdzie potrzeba. — Te stoliki należą do restauracji. Postawili je tu ze względu na palaczy — wyjaśniła Afrodyta, grzebiąc w torebce, wyjmując paczkę papierosów i rzucając ją Shaunee. — Palisz? — Może to było głupie pytanie, ale mimo wszystkich ekstrawagancji Afrodyty nie wyobrażałam jej sobie juko palaczki. — Oszalałaś? Czy ty wiesz, ile to powoduje zmarszczek? Witaj, ziemista obwisła skóro w wieku lat trzydziestu. Wiem, że to stoliki dla palaczy, bo byłam już kiedyś w tej knajpie, więc jestem przygotowana. — Spojrzała na Shaunee. — Gdy Zoey i ja będziemy udawały, że wkuwamy, ty możesz udawać, że palisz i że Darius jest twoim facetem. Po raz kolejny zwracam uwagę na słowo „udawać”. Pamiętaj, że będę widziała wszystko przez tę wielką szybę i zabiję cię, jeśli twoje udawanie będzie zbyt realistyczne. Nawiasem mówiąc, zamów białą zupę chili. Jest niezła. — Dzięki — odparła Shaunee. — I choć jesteś naprawdę wredna, dziękuję za pożyczenie mi swojego wojownika.

— Daruj sobie. — Damienie — kontynuowała Tanatos, ignorując Afrodytę i resztę — wzdłuż wschodniej ściany Mayo biegnie alejka. Jest kiepsko oświetlona. Składują tam śmieci. Możesz się w niej ustawić. Stark, pójdziesz z nim. Gdyby ktoś próbował przeszkodzić, nim utworzę krąg i rzucę czar ochronny, masz wykorzystać całą swoją zdolność kontrolowania umysłu i zmusić go do odejścia. Stark skinął głową. — Rozumiem. Nie pozwolę, by ktoś przeszkodził Damienowi, podobnie jak Darius nie pozwoli, żeby ktoś przeszkodził Zo. — Masz moje słowo — rzekł Darius. Ścisnęłam dłoń Starka. Wiedziałam, że nienawidzi myśli o rozstaniu się ze mną choćby na chwilę, ale podobnie jak ja rozumie, że to konieczne. Trzeba było chronić krąg, a powietrze miało być przywołane jako pierwsze, więc Damien stałby sam w zimnej ciemnej uliczce, czekając, aż Tanatos obejdzie cały budynek i otoczy go czarem ochronnym. Byłby o wiele bardziej narażony na niebezpieczeństwo niż ja, siedząca w przytulnej restauracji i udająca, że uczę się geometrii. — Stevie Rae, na alejkę Damiena wychodzą drzwi dla personelu na tyłach budynku, po tej stronie Czwartej Ulicy. Stevie skinęła głową. — To moja północ. Będę tam z Rephaimem. — Po zachodniej stronie Mayo biegnie ulica Cheyenne — zwróciła się kapłanka do Shaylin. — Nie ma tam dla ciebie odpowiedniej kryjówki. Jest tylko chodnik. Woda zostanie przywołana jako trzeci z żywiołów. Nie zamierzam kłamać: będziesz sama, dopóki ziemia i ogień nie dopełnią kręgu. — Nie — wtrąciłam szybko, dziękując intuicji za podsuwane mi słowa. — Będzie z nią Nyks. Dała już Shaylin niesamowite dary: prawdziwe widzenie, dar komunikacji z wodą i silę umysłu właściwą wszystkim czerwonym wampirom.

— Ona ma rację, Shaylin — dodała Stevie Rae. — Zostałaś naznaczona niedawno, więc nie miałaś zbyt wiele czasu na ćwiczenie się w swoim darze, zwłaszcza że postanowiliśmy nie grzebać w głowach zwykłym ludziom, ale potrafisz to robić. Jeśli ktoś będzie ci przeszkadzał, po prostu na niego spójrz. Zmuś, żeby popatrzył ci w oczy, a potem powiedz mu, co ma zrobić, i bardzo intensywnie o tym myśl. Shaylin skinęła głową. W ogóle nie sprawiała wrażenia zdenerwowanej. Wyglądała jak wcielenie spokoju i pewności siebie. — Mam myśleć: „Idź sobie, zostaw mnie i zapomnij, że mnie widziałeś”? — Właśnie tak — odparła z uśmiechem Stevie. — Pikuś, nie? — Będę miał na ciebie oko — rzekł Kalona. — Nie! Shaylin sobie poradzi. Reszta też. Ty masz nie odrywać wzroku od dachu Mayo i balkonu apartamentu Neferet. Jak tylko zobaczysz babcię, dajesz nura i łapiesz ją. To dzisiaj twoje jedyne zadanie — powiedziałam. — Nieprawda, młoda kapłanko — wtrąciła Tanatos. — Kalona to mój wojownik, w związku z czym ma obowiązek strzec naszych adeptów oraz mnie. — Podeszła do niego. — Rzucaj na mnie cień, gdy będę tworzyć krąg i otaczać go czarem. Chroń naszych ludzi. Dopilnuj przygotowań do tego, co chcemy dziś osiągnąć. — Przeniosła wzrok na mnie, a potem na stojącego na skraju naszej grupy Auroksa. —Nie możesz wejść do mieszkania Neferet, póki czar nie zacznie działać. — Będę czekał, aż poczuję przypływ żywiołów — odparł. — Pamiętaj, że bez ich siły nie dasz rady zapanować nad bestią, która zaatakuje, gdy tylko Neferet zrozumie, że przyszedłeś po jej więźnia — rzekła Tanatos. — Będę o tym pamiętał — zapewnił ją Aurox. — A ja dopilnuję, żeby krąg został utworzony — powiedział Kalona. — Będę cię strzegł z wysokości. Będę strzegł was wszystkich. — Nieśmiertelny przeniósł zimne spojrzenie

bursztynowych oczu na Auroksa. — Wiesz, że tobie nie mogę pomóc. Będziesz musiał sam się wydostać z nory Neferet. Poczułam lekki wstrząs. Do tej pory byłam tak skoncentrowana na ratowaniu babci, że nawet się nie zastanawiałam, co się później stanie z Auroksem. — A nie możesz przenieść na ziemię ich obojga? — zapytałam Kalonę. — Bezpiecznie? Nie. Moja nieśmiertelna siła ma pewne ograniczenia — odparł. — Auroksie, czy zginiesz, jeśli upuszczę cię z góry? Zadał to pytanie takim tonem, jakby pytał chłopaka, czy woli kanapkę z szynką i serem czy z indykiem i serem, przez co zabrzmiało jeszcze bardziej dziwacznie. Aurox poruszył nerwowo ramionami. — To pewnie zależy od tego, czy bestia przejmie władzę, ją znacznie trudniej zniszczyć niż mnie. — Kiedy babcia będzie już bezpieczna, przywołamy swoje żywioły. — Teraz mówiłam równie dziwacznie jak oni dwaj. Auroksie, pozwól wtedy bestii przejąć władzę na dość długo, byś zdołał się stamtąd wydostać. — Myślisz, że to możliwe? — zapytała go Tanatos. — Nie wiem. Sądzę, że wiele zależy od Neferet. Szczerze mówiąc... — Zająknął się. — Nie zastanawiałem się nad wyjściem, tylko nad wejściem. — Zgadzam się z Zoey. Wykorzystaj bestię. Żeby ją kontrolować, Neferet musi złożyć ofiarę. A ponieważ my ofiarę wykradniemy — powiedziała Tanatos — byk może cię stamtąd bezpiecznie wyprowadzić. Kiedy znów staniesz się sobą, wróć do Domu Nocy. Aurox natychmiast się rozpromienił. — Na dobre? Będę mógł chodzić do szkoły? — Na to pytanie nie mogę odpowiedzieć sama. O twoim losie musi zadecydować Najwyższa Rada.

Wstrzymałam oddech, czekając, aż Aurox się wycofa zrozumie, że wysyłamy go z samobójczą misją, każe nam iść do diabła i odejdzie. Nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Zamiast tego spojrzał mi w oczy i powiedział: — Mam do ciebie pytanie. — Wal. — Co to znaczy „podczepić się”? Nie zdziwiłabym się ani trochę bardziej, gdyby Aurox przykucnął i wydał na świat miot kociąt. Przez chwilę nie potrafiłam nawet myśleć o odpowiedzi. — Tak się mówi, gdy ktoś sam czegoś nie wymyślił, tylko korzysta z tego, co wymyślił albo stworzył ktoś inny — wyjąkałam w końcu. Jego twarz przypominała gipsowy odlew. Wziął głęboki oddech, po czym wolno wypuścił powietrze. Gapiliśmy się na niego, ale on milczał. Wyglądał niemal jak posąg. — No więc pod kogo się podczepiłeś? — przerwał ciszę Stark. Aurox spojrzał na niego swoimi księżycowymi oczami. — Pod nikogo. I dzisiaj tego dowiodę. — Potem przeniósł wzrok na mnie. — Kiedy poczuję obecność żywiołów, pójdę do Neferet. Po uwolnieniu babci róbcie to, co ustaliliście: odeślijcie żywioły i uciekajcie. Nie chcę ryzykować, że zrobię któremuś z was krzywdę, a nie mogę być pewien, że zdołam odzyskać władzę nad bestią. Powiedzcie babci, że jej bezpieczeństwo jest ważniejsze niż moje. — Omiótł wzrokiem całą naszą gromadę. — Bądźcie pozdrowieni! Przebiegł przez ulicę i zniknął w drzwiach Mayo. — Ma przed sobą paskudną noc — mruknął Stark. — Niech żyją eufemizmy! — prychnęła Afrodyta. — Powinieneś raczej powiedzieć: „Ma przed sobą totalnie zasrane życie”.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Neferet — Jak myślisz, staruszko, dlaczego twoja krew jest tak zepsuta, że moje dzieci nie mogą jej pić? Sylvia Redbird powoli obróciła głowę. Jej oczy w klatce ciemności wyglądały jak migoczące sadzawki. — Twoje pachołki nie mogą pić mojej krwi, bo zdążyłam się na ciebie przygotować. Kobieta mówiła ochryple, ale wciąż była w jej głosie siła, która zdumiewała Tsi Sgili niemal równie mocno jak drażniła. — Ależ oczywiście. Jesteś taka wyjątkowa, tak ukochana przez swoją boginię! Ale chwileczkę — kpiła Neferet, udając zaskoczenie. — Skoro jesteś taka wyjątkowa i ukochana, to co tu robisz i dlaczego dręczą cię moje dzieci? — To ty nazwałaś mnie wyjątkową. Ja bym tak o sobie nie powiedziała, Tsi Sgili. Gdybyś zapytała, odpowiedziałabym, że jestem ceniona przez Wielką Matkę Ziemię. Tylko tyle. — Jeśli twoja Wielka Matka Ziemia tak traktuje swoje cenione dziecko, które wzywa pomocy, to może powinnaś zmienić boginię? — Neferet pociągnęła łyk zaprawionego krwi a wina. Nie wiedziała, dlaczego czuje taką potrzebę drażnienia staruszki. Ból i nieuchronnie zbliżająca się śmierć więźniarki powinny wystarczająco satysfakcjonować nieśmiertelną, lecz tak nie było. Nie mogła znieść, że Sylvia nie krzyczy. Że nie błaga. Od ucieczki Kalony przestała nawet jęczeć. Teraz albo milczała, albo śpiewała. Neferet nienawidziła jej przeklętego

śpiewu. — Nie prosiłam Wielkiej Matki Ziemi o pomoc. Prosiłam jedynie o błogosławieństwo, a ona pobłogosławiła mnie dziesięciokrotnie. — Błogosławieństwo! Tkwisz wewnątrz klatki utkanej z ciemności, która powoli boleśnie cię zabija. Kim ty jesteś, jakąś katolicką świętą? Mam cię ukrzyżować do góry nogami i odciąć ci głowę? — Neferet roześmiała się z własnego żartu, ale nawet w jej uszach ten śmiech brzmiał głucho. „Potrzebuję podziwu i czci — myślała ponuro. — Jak mogę być boginią, nie mając wyznawców?” — To ty zabiłaś nauczycieli. Nie było to pytanie, lecz Neferet i tak czuła potrzebę udzielenia odpowiedzi. — A jakże! — Dlaczego? — By wywołać chaos w stosunkach ludzko-wampirskich, rzecz jasna. — Co ci z tego przyjdzie? — Chaos wyniszcza. Wyniszcza ludzi, wampiry, społeczeństwo. Na ich zgliszczach wyrośnie zwycięzca, który będzie rządzić światem. Czyli ja. — Neferet uśmiechnęła się zadowolona z siebie. — Przecież miałaś już władzę. Byłaś najwyższą kapłanką Domu Nocy. Bogini cię uwielbiała. Dlaczego z tego zrezygnowałaś? Neferet zmrużyła oczy. — Władza to nie to samo co kontrola. Ile władzy ma twoim zdaniem Wielka Matka Ziemia, skoro nie ma kontroli nad tym, czy cię zabiję czy nie? Dawno zrozumiałam, że prawdziwa władza polega na kontrolowaniu. Sylvia pokręciła głową.

— Nie możesz naprawdę kontrolować nikogo z wyjątkiem siebie, Tsi Sgili — powiedziała, wreszcie sprawiając wrażenie tak wycieńczonej, jak być powinna. — Może czasem tego nie widać, ale wszyscy dokonujemy własnych wyborów. — Czyżby? Przetestujmy tę teorię. Zakładam, że wolałabyś żyć. — Neferet urwała, czekając na odpowiedź. — Tak — szepnęła Sylvia. — Cóż. Zdaje mi się jednak, że to ja decyduję o tym, czy będziesz żyć, czy umrzesz. — Uniosła nadgarstek i szybkim wyćwiczonym ruchem ostrego paznokcia przecięła sobie jedną z pulsujących żył. — Ta rozmowa zaczyna mnie nudzić. Gdy krew poczęła jej płynąć z nadgarstka, głos Neferet zmienił się w zaśpiew. Pijcie, dzieci, wściekłość moją, by nią zamknąć klatkę swoją! Wierne macki ciemności przypłynęły do niej, by ochoczo chłeptać krew. Gdy się wzmocniły, ruszyły z powrotem do Sylvii Staruszka obronnym ruchem uniosła ręce, lecz wówczas kilka bransolet pękło, wysypując turkus i srebro poza obręb klatki, do kałuży krwi w dole. Kiedy kobieta chciała na nowo podjąć swoją pieśń, pulsujące macki przerwały jej, przylegając do nagiej i bezbronnej już skóry rąk. Sylvia jęknęła z bólu, a Neferet zaniosła się śmiechem. Kalona Ludzie nie spoglądają w górę. To jedno nie zmienia się od wieków. Człowiek podbił niebo, a jednak rzadko w nie spogląda, chyba że chodzi o podziwianie pięknego zachodu słońca albo lśniącego księżyca w pełni. Kalona tego nie pojmował, ale był za to wdzięczny. Okrążył Mayo, obserwując Damiena, Stevie Rae, Shaylin i Shaunee. Potem wrócił nad Oneok Plaza i wylądował

obok Tanatos. — Wszyscy czworo są na swoich miejscach. Kapłanka skinęła głową. — Świetnie. Zoey siedzi w środku. Czas zaczynać. Sięgnęła pod swoją obszerną aksamitną szatę i wydobyła dużą ciemną torbę oraz pudełko długich zapałek. Kalona wskazał torbę. — Sól do związania czaru. — Cóż, budynek jest spory, więc potrzebuję sporo soli. Nieśmiertelny przytaknął, myśląc, że zaczyna lubić specyficzny humor Tanatos. — Miejmy nadzieję, że w tej torbie znajdzie się też trochę szczęścia. — Nie sądziłam, że nieśmiertelni w nie wierzą. — Ratujemy istotę ludzką, nie nieśmiertelną. Ludzie trzymają kciuki i życzą sobie szczęścia. Ja tylko ich naśladuję — odparł Kalona. — Poza tym wierzę, że przyda nam się wszelka możliwa pomoc. Jeśli to oznacza odrobinę szczęścia, przyjmę i ją. — Ja także. — Tanatos wyciągnęła do niego rękę. — Niezależnie od wyniku naszych dzisiejszych działań wiem, że dotrzymasz obietnicy danej mnie, a za moim pośrednictwem Nyks. Bądź pozdrowiony, Kalono. Chwycił ją za przedramię i skłonił się z szacunkiem. — Bądź pozdrowiona, najwyższa kapłanko. Wzbił się w niebo, a ona przeszła przez Piątą Ulicę i weszła w ciemną alejkę, w której czekali Damien i pilnujący go Stark. Kalona przycupnął na jednej z przypór wschodniej ściany budynku i przyglądał się im. Był zdumiony, że głos Tanatos tak wyraźnie do niego dociera. Obecna w nim moc była tak namacalna, że przestraszył się, iż skoro on słyszy słowa kapłanki, mogą je usłyszeć także ludzie. Przybądź, powietrze, do mego kręgu, Słysz każde słowo, chroń, daj potęgę.

Zapaliła zapałkę i żółta świeca ożyła, oświetlając poważną twarz Damiena. Stark stał przed nim, trzymając w ręku łuk z założoną strzałą. Kalona poleciał w ślad za kapłanką, która cofnęła się, wyszła z alejki i szybko pomaszerowała przed front budynku. Ukrytą wśród szat ręką rozsypywała sól. Światła udekorowanego wejścia do holu pochwyciły małe kryształki, które z góry wyglądały jak diamenciki. Tanatos podeszła do okrągłego stolika, przy którym siedzieli Shaunee i Darius. Przed dziewczyną stała duża torebka zasłaniająca przed przechodniami czerwoną świecę. Przybywaj, ogniu, do kręgu mego, Czuwaj i wzmacniaj — tego nam trzeba. Zapałka zapłonęła, nim Tanatos potarła ją o draskę, z głośnym sykiem zapalając czerwoną świecę. Kalona się skrzywił. Świetnie, że żywioły przybywają na wezwanie, ale byłby im wdzięczny, gdyby robiły to mniej hałaśliwie. Nadal usypując ścieżkę z soli, Tanatos obeszła budynek i znalazła się na chodniku biegnącym wzdłuż ulicy Cheyenne. Podobnie jak z drugiej strony, także tu budynek miał przypory w połowie wysokości swoich kondygnacji. Kalona przysiadł tam, spoglądając na drobną adeptkę siedzącą po turecku na żywopłocie. Ukryła się tak dobrze, że Tanatos omal jej nie minęła. Nieśmiertelny z aprobatą pokiwał głową. „Młoda, ale sprytna — pomyślał. — Nyks miała rację, obdarowując ją”. Przybądź do mego kręgu, wodo, Obmyj, wypełnij, siły dodaj. Niebieska świeca nie ożyła gwałtownie jak czerwona, lecz zapłonęła równym płomieniem, a zapach majowych deszczów docierał aż do nozdrzy Kalony.

Nieśmiertelny znów wzniósł się w powietrze, podążając siadem najwyższej kapłanki. Stevie Rae i Rephaim czekali na tyłach budynku. Tanatos musiała zejść po ciemnych stromych schodach i lawirować między ciężarówkami oczekującymi na wyładunek. Kalona krążył, bacznie obserwując otoczenie. „Rephaim chroni swoją Stevie, a ja chronię swego syna” — myślał. Wyglądało jednak na to, że nic im nie grozi. Noc była cicha jak sama śmierć. Tanatos stanęła przed Stevie. Do kręgu wołam, ziemio, ciebie, Grunt pod nogami daj w potrzebie. Zielona świeca pyknęła i zapaliła się. W jej migoczącym świetle Kalona dostrzegł na moment uniesioną twarz Rephaima. Chłopak wydawał się spokojny i pewny, jakby wierzył, że wynik zbliżającej się akcji może być wyłącznie pozytywny. Kalona chciałby mieć tyle wiary co on. Wzbił się wyżej, wciąż nie tracąc z oczu Tanatos, która dokończyła obchód budynku, przechodząc przez alejkę, w milczeniu mijając Damiena i Starka i wciąż sypiąc sól, która otoczyła już cały budynek. Po dotarciu do głównego wejścia kapłanka zawahała się na moment i spojrzała w górę. Kalona zerknął na nią, a potem wzbił się na szczyt Oneok Plaża i stamtąd patrzył, jak Tanatos wchodzi do Mayo. Na chwilę stracił ją z oczu, lecz wkrótce zobaczył przez wielkie okno restauracji, jak podchodzi do stolika, przy którym siedzą Zoey i Afrodyta. Choć nie słyszał jej słów, sam wyszeptał ostatnie wezwanie: Duchu, przyzywam cię tej nocy, Wypełnij nas i użycz mocy. Zoey miała ze sobą maleńką fioletową świeczkę wotywną. Kalona wiedział, że dziewczęta zamierzały ją ukryć za podręcznikiem. Był zbyt daleko, by dostrzec płomień, ale nie

wątpił, że krąg został utworzony i czar ochronny już działa. Poczuł przypływ mocy żywiołów w postaci mrowienia skóry. „Nie! — miał ochotę zawołać w noc. — Skoro ja czuję czar, to i Neferet może go czuć!” Przerażony wpatrywał się w balkon na dachu Mayo, lecz grube kamienne balustrady zasłaniały widok. Czy powinien polecieć, ryzykując, że Tsi Sgili go zobaczy? Co się tam teraz dzieje? — Pospiesz się, chłopcze — mruknął. — Idź tam i odwróć, jej uwagę, żeby nie wyczuła obecności kręgu i żeby jej zemsta dosięgła jedynie ciebie. Ja dopilnuję, żeby wszyscy wyszli z tego cało. Wykradnij staruszkę, nim Tsi Sgili cię zabije! Kalona wiedział, że to musi się tak skończyć, i sądził, że Aurox również to wie. Nie ma dla niego ucieczki. Tej nocy Neferet odbierze życie naczyniu, które ją zdradziło. Poczuł falę gorąca i wiedział, że to Ereb się zmaterializował. Nie odwrócił się jednak. Nie odrywał wzroku od balkonu Neferet — Gotów przyjąć moją pomoc, bracie? — Dlaczego miałbym jej potrzebować? Zawsze byłem lepszym wojownikiem — rzekł Kalona. — Wojownikiem być może, lecz nie małżonkiem. — To był twój tytuł, nie mój.-— Kalona nie zamierzał dać się wciągnąć w utarczkę. — Wracaj do swojej bogini. Nie mam dziś czasu ani cierpliwości na kłótnie z tobą. — Ciemność nie może się karmić nami oboma jednocześnie — odparł beznamiętnie Ereb. — Gdybym poleciał z tobą, moglibyśmy uwolnić staruszkę i oddać ją najbliższym. Neferet nie zdołałaby nas powstrzymać. Kalona obrócił się nieco, by zerknąć na brata, jednocześnie nie tracąc z oczu balkonu. — Po co miałbyś to robić? — Żeby zdobyć to, czego chcę, rzecz jasna — odparł Ereb. — Czyli? — Wykurzyć cię z Domu Nocy. Ze wszystkich Domów Nocy. Wampiry to nie twoja kasta. Żyj sobie wiecznie gdzie indziej, a te dzieci zostaw Nocy i jej Słońcu.

— Ślubowałem być wojownikiem Śmierci i dotrzymam ślubów. — Już raz ich nie dotrzymałeś. Co za różnica, czy zrobisz to ponownie? — Nie zrobię tego ponownie!!! — Chłodna moc księżycowego światła wzburzyła powietrze między nimi. Ze złotych, pobłogosławionych przez słońce skrzydeł Ereba uniosła się mgiełka. Potrząsnął skrzydłami i mgiełka spłonęła. — Jak zwykle myślisz tylko o sobie — zaszydził z brata. Kalona z niesmakiem potrząsnął głową. — Co by powiedziała Nyks, gdyby usłyszała, jak negocjujesz warunki uwolnienia starej kobiety? — Chcesz mnie pouczać na temat życia starej kobiety? — prychnął Ereb. — Ile kobiet, starych i młodych, zniszczyłeś w ciągu eonów swego wygnania? — Nyks nie wie, że tu jesteś. — Kalona odwrócił się plecami do brata. — Wyrzekła się mnie. Złamałem przysięgę. A jednak mam dość rozumu, żeby wiedzieć, że gdyby się o tym dowiedziała, wzgardziłaby tobą za to, co robisz. — Moja bogini gardzi tobą! Kalona nie patrzył, jak brat się oddala. Nieobecność jego żaru i złośliwości wystarczyła, by wiedział, że Ereb wrócił w Zaświaty. Sam w milczeniu wpatrywał się w balkon. Wkrótce dołączyła do niego Tanatos. — Krąg utworzony, czar rzucony. Teraz możemy tylko czekać — powiedziała. — I patrzeć — rzekł Kalona, dodając w myślach: „I zastanawiać się”.

Aurox Poczuł działanie czaru ochronnego. Wiedział, co to znaczy. Bez wahania popędził do windy i wcisnął przycisk, by zawiozła go do apartamentu Neferet. — Szybko! Dalej! — wołał do zamkniętych drzwi. „Za wolno! — myślał z rozpaczą. — Muszę tam być już teraz! Skoro ja poczułem czar, ona też go poczuła!” Miał ochotę walić pięściami w jadącą wolno windę. Zalała go fala frustracji. Bestia poruszyła się wyczekująco. Zamarł. Starał się oddychać wolniej. „Kontroluj bestię., kontroluj bestię” — powtarzał jak mantrę. Gdy winda dotarli na dach i drzwi powoli się otwierały, żywioły w końcu go odnalazły, wypełniając jego ciało i duszę siłą i spokojem, które ostudziły zapał bestii. Aurox odetchnął z ulgą i znów pewny siebie wyszedł do marmurowego holu. W powietrzu unosił się gęsty aromat krwi Neferet. Przez chwilę chłopak nie mógł zrozumieć, co się dzieje. Czyżby babcia Redbird zdołała zranić kapłankę? Potem usłyszał śmiech i znajomy szelest pożywiających się macek ciemności. Usłyszał też potworne jęki cierpiącej kobiety, Przygotował się na konfrontację, czerpiąc siłę od wypełniających go żywiołów, i szybko wszedł bezszelestnie do apartamentu. Myślał, że jest gotów na to, co zobaczy. Wiedział, że Neferet uwięziła babcię Redbird w klatce z ciemności. Wiedział, że babcia jest ranna i przerażona. Rzeczywistość okazała się jednak znacznie gorsza. Rzucił babci tylko jedno spojrzenie, przez moment patrzył w jej zbolałe oczy. Potem w pełni skoncentrował się na Neferet. Ona natomiast zdawała się nieświadoma jego obecności. Siedziała rozparta na dużej półkolistej czarnej sofie. Ręce miała rozłożone, skierowane wierzchem dłoni do góry, i śmiała się. Macki ciemności obsiadły ją całą, wijąc się na poduszkach i ocierając o siebie nawzajem w walce o dostęp do krwawiących nadgarstków Tsi Sgili. Gdy jedna odczepiała się od skóry, jej

miejsce natychmiast zajmowała kolejna. Aurox patrzył, jak nabrzmiała macka sunie ku klatce babci i dołącza do innych, nieprzerwanie tnących skórę staruszki jak brzytwa i pozostawiających ślady identyczne z tymi, które niedawno nosił na ciele Kalona. Jego rany już się wyleczyły, lecz chłopak wiedział, że babcia nie będzie miała tyle szczęścia. Podszedł do Neferet i padł przed nią na kolana. — Kapłanko, wróciłem! Na dźwięk jego głosu uniosła odchyloną do tyłu głowę, zmrużyła oczy, jakby próbowała się skoncentrować, lecz zaraz odzyskała ostrość widzenia i zadając kłam letargicznym pozorom, szybkim ruchem złapała świeżo wykarmioną mackę i rzuciła nią w Auroksa. Wężowa istota uderzyła go w pierś, rozcinając mu koszulę i raniąc skórę. — Za późno! — krzyknęła na niego Neferet. Nawet się nie wzdrygnął. — Wybacz, kapłanko! Zgubiłem się. Nie potrafiłem odnaleźć drogi do ciebie — wyrecytował wymówkę, która zdawała mu się najbardziej wiarygodna. Neferet usiadła prosto, łagodnie odsuwając od siebie macki t cmokając na nie łagodnie, jakby były jej ukochanymi dziećmi. — Zignorowałeś mój rozkaz. Musiałam złożyć ofiarę, żeby zawładnąć bestią, a ty mimo to zawiodłeś. — Rzuciła w niego kolejną macką, która wyrysowała na jego bicepsie czerwony wężyk, zwielokrotniając ból. Bestia też go poczuła i zaczęła się wiercić. Aurox zamknął uczy i wyobraził sobie otaczający go świetlisty krąg. Bestia niechętnie znieruchomiała. Umocniony Aurox otworzył oczy. — Nie zignorowałem rozkazu! — rzekł błagalnie. — To utworzenie kręgu i przywołanie Śmierci nie pozwoliły mi dokończyć dzieła. Kapłanko, nie potrafię opisać potęgi przywołanej przez Tanatos światłości. Ona osłabiła bestię i nie zdołałem jej wezwać!

— Aleja zdołałam, a ty nawet wtedy nie zabiłeś Rephaima! Rzuciła w niego kolejną macką, która tym razem nie tylko przecięła mu skórę, lecz owinęła się wokół szyi i zaczęła z niej pić. Aurox wciąż znosił to mężnie, lecz wewnątrz niego bestia ryczała. Na szczęście szum wody ją zagłuszał, a potężne porywy wiatru rozpraszały jej głos. — To przez Smoka Lankforda. On go chronił — rzekł chłopak, starając się nie wykonywać najmniejszego ruchu. Zirytowana Neferet pokręciła głową. — Nie powinno go tam w ogóle być. Myślałam, że śmierć Anastasii całkiem go złamała. Myliłam się, niestety. — Westchnęła. — Nadal jednak nie rozumiem, co ci przeszkodziło zabić Rpehaima, gdy Smok był już martwy. — Tamto zaklęcie coś ze mną zrobiło. Nie byłem sobą. Nie potrafiłem sterować bestią. Po tym, jak ubodła szermierza, nie zdołałem jej zmusić, by pozostała i dobiła Rephaima. Pobiegła a ja nie mogłem jej zatrzymać. Dopiero dziś w pełni odzyskałem zmysły. Gdy tylko to nastąpiło, przyszedłem do ciebie. Neferet zmarszczyła brwi. — Nie było to zbyt mądre posunięcie. Ale chyba powinnam się była tego spodziewać. Niedoskonała ofiara daje popękane naczynie — mamrotała bardziej do siebie niż do niego. — Cóż, skończyło się nawet nieźle — tym razem zwróciła się do Auroksa. — Zakończyłeś irytująco honorowy żywot Smoka Lankforda. Nie powstrzymałeś rytuału ujawniającego, przez co Najwyższa Rada Wampirów się mnie wyrzekła, ale doszłam do wniosku, że zbytnio mnie to nie martwi, bo mam do dyspozycji miejscowych ludzi i niewielką, ale wierną grupę wampirów — Nachyliła się i podsunęła mu zakrwawioną dłoń. — Więc ci wybaczam. Aurox ujął jej dłoń i skłonił się. — Dziękuję, kapłanko.

Macka owinięta wokół jego szyi odpadła, zsunęła się na dłoń Neferet i wspięła po jej ręce, by zwinąć się w kłębek na piersi. — Szczerze mówiąc, twój powrót poddał mi pewien pomysł. Smok Lankford był niemal całkowicie załamany śmiercią partnerki. To naprawdę żałosne, żeby pozwolić emocjom tak sobą zawładnąć! Ale nieważne. Był dojrzały i mądry, a jednak śmierć Anastasii omal go nie zniszczyła. Zoey Redbird nie jest ani dojrzała, ani mądra. Kiedy Kalona tak bezmyślnie zabił jej człowieka, mało brakowało, a miałabym z nią już spokój! — Postukała powalanym krwią palcem o swoje czerwone wargi i przeniosła wzrok na kąt, w którym w zaciskającej się klatce ciemności wisiała Sylvia Redbird. — Sylvio, wyobrażasz sobie, jak załamana będzie twoja słodka biedna u-we-tsi-a-ge-ya, gdy cię zabraknie? Głos babci był słaby i zbolały, lecz pozbawiony wahania: — Zoey jest silniejsza, niż sądzisz. Nie doceniasz miłości. Myślę, że to dlatego, iż nigdy nie pozwoliłaś sobie, by ją poznać. — Nigdy nie pozwoliłam jej sobą zawładnąć, bo nie jestem idiotką! — rzuciła Neferet z gniewnym błyskiem w oku. „Nie drażnij jej! Milcz, póki cię nie uwolnię!” — miał ochotę błagać Aurox. Ale ona nie chciała milczeć. — Akceptacja miłości nie czyni cię idiotką. Czyni cię człowiekiem, czyli właśnie tym, kim nie jesteś, Tsi Sgili. Chełpisz się swoim panowaniem nad ludźmi, bo stałaś się istotą zbrukaną, której nie sposób pokochać. Aurox zauważył, że słowa staruszki głęboko dotknęły Neferet. — Naczynie — powiedziała, wstając z uśmiechem, który nadawał jej gadzie rysy — przywołaj bestię i zabij Sylvię Redbird!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Aurox Choć potrzebował rozkazu, by się zbliżyć do babci Redbird i uratować ją, słowa Neferet wywołały u niego ból żołądka i przyspieszyły mu puls. Wstał i ruszył w kierunku klatki splecionej z macek ciemności. — Po prostu skręć jej kark. Nie uszkadzaj ciała bardziej, niż to uczyniły moje dzieci. Chcę mieć pewność, że Zoey ją rozpozna. — Tak, kapłanko — odrzekł głucho Aurox. Nie patrzył na potworną kałużę krzepnącej krwi z odłamkami turkusu, która utworzyła się na dywanie pod klatką. Patrzył babci w oczy i próbował jej zakomunikować, że nie musi się bać; że nigdy by jej nie skrzywdził. Bezgłośnie wymówił dwa słowa: „uciekaj” i „balkon”. Babcia nie odrywała od niego wzroku. Skinęła głową. — Będzie mi brakowało wschodów słońca, lawendy i u-we-tsi-a-ge-ya, ale nie boję się śmierci — powiedziała. Aurox był już niemal przy klatce. Wiedział, co musi zrobić. Macki otworzą się przed nim, babcia ucieknie, a on pobiegnie za nią, by ją odgrodzić od oślizłych dzieci Neferet. Na balkonie złapie ją i będzie czekał, aż Kalona uniesie ją w bezpieczne miejsce. Potem żywioły go opuszczą i bestia będzie musiała wywalczyć dla niego wolność. Nie miał zbyt wielkiej nadziei, że zwycięży, ale trzymał się myśli, że uratowanie babci Redbird samo w sobie jest zwycięstwem. Uniósł ręce, by rozdzielić macki.

— Dlaczego nie przywołałeś bestii? — rozległ się niemal nad jego uchem głos Neferet. Babcia Redbird się wzdrygnęła, spoglądając mu przez ramię. Aurox obrócił się i ujrzał Tsi Sgili unoszącą się na kłębowisku macek. Nie widział jej stóp: od kolan w dół zdawała się zespolona ze swymi mrocznymi dziećmi, które od tak dawna karmiła. Wtedy niczym zimowy wiatr zmroził go strach. Obecny wewnątrz Auroksa ogień ogrzał go jednak i pozwolił mu odnaleźć głos. — Kapłanko, bestia nie słucha już moich rozkazów tak jak przed rytuałem ujawniającym. Ale nie potrzebuję jej, by skręcić staruszce kark. — Och, ja tak lubię bestie! Pomogę ci ją przywołać. — Szybkim jak atakujący wąż ruchem Neferet spoliczkowała Auroksa. Bestia zadygotała, lecz ziemia ukoiła dotkliwy ból, po raz kolejny pozwalając chłopcu zapanować nad bykiem. Neferet uniosła brwi. — Czy to nie ciekawe? Nie wyczuwam nawet odrobiny tej istoty w tobie. — Mroczne kłębowisko przypłynęło jeszcze bliżej Auroksa. Czuł oddech Neferet: śmierdzący, jakby najadła się zgniłego mięsa. Zmusił się do bezruchu, gdy wsparła się o niego, otaczając go ramionami, jakby był jej kochankiem. — A wiesz, co wyczuwam? Potrafił jedynie pokręcić głową. — Powiem ci. — Przesunęła ostrym paznokciem po jego policzku. Pojawiły się krople krwi, a macki zadrżały wyczekująco. — Wyczuwam zdradę. — Znów go spoliczkowała, tym razem uderzając zakrzywionymi palcami i ponownie rozcinając mu skórę. — Jesteś naczyniem stworzonym jako dar dla mnie Jesteś moim sługą. Bestia musi przybyć na moje wezwanie. — Uderzyła go raz jeszcze. Krew popłynęła. Bestia się poruszyła lecz duch wzmocnił Auroksa i pozwolił mu zachować władzę

— Duch? Jak to możliwe, że jest w tobie? — Neferet unosiła się nad nim, rosnąc dzięki furii, która pozwalała jej dzieciom mnożyć się i nabrzmiewać. — Uderz go! Cisnęła w niego nicią ciemności. Tym razem zdążył unieść rękę, by sparować cios. Nić wbiła się głęboko w przedramię Bestia zadrżała, karmiąc się bólem Auroksa. Cztery pozostałe żywioły natychmiast dołączyły do ducha. Woda koiła, powietrze chłodziło, ziemia dawała oparcie, a ogień wzmacniał. Neferet zaś szalała. — Masz w sobie żywioły! Gdzie ta dziwka Zoey i jej krąg?! — Nie znajdziesz jej, wiedźmo! — wrzasnął, odwracają się, jednym ruchem otwierając klatkę ciemności, chwytając babcię w ramiona i biegnąc. — Uderzajcie! Tnijcie! Zadajcie mu nieznośny ból! Tego żądam! Macki owinęły mu się wokół kostek, tnąc głęboko. Przewróciły go, upuścił babcię. — Auroksie! — zawołała. Próbował odpowiedzieć, kazać jej biec na balkon, gdzie czekała wolność, ale Neferet była szybsza. W mgnieniu oka dokończyła wezwanie. Bestio z ciemności, wołam cię, Przybądź i słuchaj tylko mnie! Macki całkowicie otoczyły Auroksa, nie tylko tnąc, lecz przysysając się do niego. Jego skóra zafalowała i zaczęła wchłaniać potworne wężopodobne stwory. Ból w środku narastał; z każdym uderzeniem przerażonego serca ciemność wlewała się w ciało Auroksa, zmuszając żywioły do ucieczki i budząc bestię. Babcia Redbird szlochała, wyciągając do niego ręce. Ból był nieznośny; ciałem Auroksa wstrząsnęły drgawki, zaczynało się przekształcać.

— Nie! Uciekaj! — zdołał krzyknąć. Jego głos się zmienił: był teraz niewiarygodnie potężny i całkowicie nieludzki. Zrodzona z bólu, furii i rozpaczy bestia przebiła się przez ciało Auroksa. Staruszka zdołała wstać i kuśtykała w stronę rozbitej szyby w drzwiach balkonowych. — Zabij ją. Już! — rozkazała Neferet. Reszta umysłu Auroksa krzyknęła rozpaczliwie, a bestia zaryczała i ruszyła wypełnić rozkaz. Zoey Pokręciłam głową, gdy Afrodyta zamawiała trzeci kieliszek szampana. — Jak ty możesz pić? — Dzięki fałszywemu dowodowi osobistemu, według którego jestem dwudziestopięcioletnią Anastasią Beaverhousen. Spojrzałam na nią z politowaniem. — No dobra. Tak naprawdę moje fałszywe nazwisko brzmi: Kitina Maria Bartovick. — Rzeczywiście, to znacznie mniej podejrzane — mruknęłam kpiąco. — Ważne, że działa. — Nie zrozumiałaś mojego pytania o milion kieliszków szampana — zauważyłam. — Owszem, zrozumiałam. Za to ty nie rozumiesz mojego poczucia humoru. — Upiła trochę musującego różowego napoju. — Nawiasem mówiąc, czemu nagle zaczęłaś wyglądać jak pół dupy zza krzaka? Co jest? Otarłam brew drżącą ręką. Żołądek nieźle dawał mi w kość. Afrodyta pochyliła się w moją stronę, udając zainteresowanie otwartą książką do geometrii. — Jak zaczniesz kaszleć krwią i umrzesz, to wszystko spieprzysz — szepnęła.

— Nie mam zamiaru umrzeć. Po prostu... —Urwałam, czując nagły przypływ energii. — O nie! — Co jest? — Duch. Wrócił. — Wywołałam numer telefonu Tantos. Przez przednią szybę zauważyłam wzdrygnięcie ramion Shaunee, jakby i ją coś uderzyło od środka, i przysięgam, że w powietrzu wokół niej pojawiły się iskry. Shaunee obróciła się gwałtownie i nasze spojrzenia się skrzyżowały. Tanatos odebrała po pierwszym dzwonku. — Kalona złapał babcię? — spytałam. — Nie. Nigdzie jej nie widać. Zoey, nie możesz... — Rozłączyłam się i chwyciłam fioletową świecę. — Nie ma jej? — Nie. — Wstałam. — Idę tam. — Nie czekając, aż Afrodyta zacznie się ze mną spierać, wybiegłam z restauracji i pobiegłam przez hol do windy. Shaunee i Darius przybiegli za mną. Shaunee trzymała świecę, której płomień był znacznie większy i jaśniejszy od płomienia mojej, ale obie wciąż się paliły. — Ogień wrócił — powiedziała Shaunee. Wcisnęłam przycisk przywołujący windę. — Wiem. Babcia wciąż tam jest. Do holu wbiegł Stark, a za nim Damien, podobnie jak my trzymający płonącą świecę. — Powietrze wróciło! Ogień i duch też? Skinęłam głową. — Babcia wciąż tam jest. Jadę na górę — zwróciłam się do Starka. — Nie beze mnie — odparł. — Ani beze mnie — wydyszała Stevie Rae, podbiegając do nas z płonącą świecą. Zaraz po niej wpadła do holu przestraszona i skołowana Shaylin, otaczając dłonią płomyk swojej niebieskiej świecy. — Coś się stało. Woda wróciła, chociaż Tanatos nie rozwiązała kręgu, więc wolałam tu przyjść.

— Dobra decyzja — pochwaliłam ją. — Słuchajcie. — Drzwi windy się otwarły. Weszłam do środka. — Aurox stracił kontrolę. Pewnie dlatego, że Neferet zrobiła mu coś strasznego. Pojadę tam ze Starkiem i dopilnuję, żeby to coś nie zabiło babci. Wy zostańcie tutaj. Nie pozwólcie świecom zgasnąć. Krąg musi trwać. — Nie ma mowy. — Shaunee weszła za mną do windy. — Jeśli ty jedziesz, to ogień jedzie z tobą. — Wszyscy jedziemy — dodała Stevie. — Pieprzyć. Ja też — powiedziała Afrodyta. Nie było dyskusji. Wszyscy wcisnęliśmy się do windy. Wgniotłam przycisk kierujący windę do apartamentu Neferet. — Oczywiście wiecie, że gdy te drzwi się otworzą, wdepniemy w cholerne gówno? — zapytała Afrodyta. — Nie wychodź z kręgu i trzymaj się blisko Zoey — poradził jej Darius, trzymający noże w obu dłoniach. Stark założył strzałę. Oparłam mu na ramieniu wolną rękę. — Nie zabijaj Auroksa, jeśli nie będziesz musiał. — Zoey, to nie będzie Aurox. To będzie bestia. Pamiętaj o tym — odparł. Skinęłam głową. — Będę pamiętać. A ty pamiętaj, że cię kocham. — Zawsze — powiedział. Drzwi się otworzyły, ukazując pusty hol. Wyszliśmy z windy, trzymając zapalone świece, by nie przerwać kręgu. W nozdrza uderzył mnie zapach krwi — potworny i kuszący zarazem. Oprócz niego czułam słabą woń lawendy i czegoś, czego nie potrafiłam zidentyfikować, choć przywodziło mi na myśl urwiska w pobliżu farmy babci. — Czuję turkus — powiedziała Stevie Rae. Wtedy usłyszałam rozpaczliwy głos babci wykrzykującej imię Auroksa i wyraźny rozkaz Neferet: „Zabij ją! Już!”. Wbiegłam do apartamentu. — Powietrze, ogniu, wodo, ziemio, duchu! Powstrzymajcie bestię!

Nastąpił oślepiający błysk i Aurox, całkowicie już przemieniony w potworne stworzenie, które w sobie nosił, natarł na babcię. Moc żywiołów otoczyła go, bombardując energią. Bestia zaryczała wściekle, okrążając babcię i strzykając z ohydnej paszczęki śliną i krwią. — U-we-tsi-a-ge-ya! — Uciekaj na balkon! — wrzasnęłam. Zaledwie parę metrów za nią znajdowały się drzwi z rozbitą szybą, przez które w świetle gwiazd widziałam lądującego na balkonie Kalonę z rozpostartymi skrzydłami. — Nie! Nie tym razem! — Nagle przed nami znalazła się Neferet. — Zablokujcie drzwi! — rozkazała i w drzwiach natychmiast utworzyła się czarna pajęczyna, uniemożliwiając babci ucieczkę. Neferet obróciła się w naszą stronę. — Tym razem jesteście w moim domu, a ja nie zapraszałam tu żadnych czerwonych adeptów ani wampirów! — O nie! — wrzasnęła przeraźliwie Stevie Rae, unosząc się w powietrze, lecąc przez hol i uderzając ciężko o zamknięte drzwi windy. To samo spotkało Shaylin i Starka. Shaylin uderzyła się tak mocno, że aż krzyknęła. Obie dziewczyny upuściły świece, przerywając krąg. — Zoey! — zawołał zbolałym głosem Stark. Jego ciało raz po raz uderzało o zamknięte metalowe drzwi. — Powstrzymaj to! — zawtórowała mu Shaylin. Wiedziałam, co się stało. Czerwone wampiry funkcjonowały według innych prawideł. Słońce je spalało. Potrafiły sterować ludzkimi umysłami. Nie mogły wejść do niczyjego domu bez zaproszenia. Afrodyta, która znała te prawidła aż nazbyt dobrze, podbiegła do windy i wcisnęła guzik. Gdy drzwi się otworzyły, Stevie, Shaylin i Stark wpadli do środka. Stark szybko się podniósł. — Podaj mój łuk! — wrzasnął do Rephaima. — Nie — powiedziała Neferet. — Wolę, żebyś go nie miał.

— Machnęła ręką. Coś ciemnego i kleistego zwaliło Rephaima z nóg. — Ale nie mam nic przeciwko temu, żebyście popatrzeli. — Pstryknęła palcami i w drzwiach windy utworzyła się pajęczyna macek, uniemożliwiając ich zamknięcie. Potem Neferet odwróciła się do mnie. — Jakież to miłe, że dołączyłaś do babci. Zabawimy się? Naczynie, zabij staruszkę! Komenda podziałała na bestię jak uderzenie bicza. Byk zaryczał i zaczął z całej siły uderzać o ekran żywiołów. A one zaczęły ustępować. Upuściłam świeczkę i wyciągnęłam ręce. Damien chwycił mnie za prawą, a Shaunee za lewą. — Duchu, trzymaj go! — wrzasnęłam. — Powietrze, smagaj go! — krzyknął Damien. — Ogniu, parz go! — zawołała Shaunee. Otaczająca byka bańka energii zafalowała i przez chwilę myślałam, że go utrzyma, lecz wtedy Neferet znów się odezwała. Dzieci me, z boskiej ciemności zrodzone, Wchłońcie żywioły, niech ma zemsta się dokona! Skóra bestii drgała, zwierzę zaryczało i z jego paszczy zaczęły się wylewać obrzydliwe czarne stwory. Uderzyły o bańkę żywiołów, a ja miałam wrażenie, że dostałam pięścią w żołądek. Shaunee krzyknęła. Damien jęknął z bólu. Oboje wciąż trzymali mnie mocno za ręce. — Duchu, trzymaj! — Powietrze, trzymaj! — Ogniu, trzymaj! Próbowaliśmy, ale wiedzieliśmy, że nie mamy szans. Dzieci ciemności były zbyt liczne. Przerwany krąg nie mógł ich powstrzymać.

— Zoey, uciekaj! — zawołała babcia skulona na podłodze przed siatką ciemności, która odcięła jej drogę ucieczki. Po drugiej stronie widziałam Kalonę uderzającego wściekle w pajęczynę macek. Bił, rozdzielał, ciął. Posuwał się naprzód, ale wiedziałam, że nie zdąży. — Babciu, chodź do mnie! — Nie mogę, u-we-tsi-a-ge-ya! Jestem zbyt słaba. — Spróbuj! Musisz spróbować! — zawołała z windy Stevie Rae. Babcia zaczęła się czołgać w naszą stronę. Neferet wybuchnęła śmiechem. — Niezła zabawa! Nigdy nie sądziłam, że wykończę was tylu za jednym zamachem! Nawet Kalonę! Najwyższa Rada będzie załamana, gdy się dowie, że zwariował i zaatakował mnie, a kiedy próbowaliście mi pomóc, zabił was wszystkich. — Siedziała na oparciu ogromnej kanapy, założywszy nogę na nogę, jedną dłoń trzymając wdzięcznie na kolanie. Stopy przykrywała jej długa czarna suknia, która jednak miała w sobie coś niepokojącego. Neferet siedziała bez ruchu, a materiał cały czas się poruszał. Wzdrygnęłam się, mając wrażenie, że obsiadły ją robale. — Nikt w to nie uwierzy. Tanatos tu jest. Opowie wszystko — zauważyłam. — Ach, jakie to smutne, że w pierwszej kolejności Kalona zaatakował własną kapłankę — zadrwiła Neferet. — Nie ujdzie ci to płazem!!! — wrzasnęłam. Znów się roześmiała i skinęła palcem, a wówczas istoty, które wypłynęły z ciała bestii, ze zdwojoną siłą natarły na bańkę żywiołów. Shaunee potknęła się i puściła moją dłoń. Siła żywiołów osłabła. — Wybacz, Zoey, nie dam rady. — Dłoń Damiena wyśliznęła się z mojej, a on sam padł na kolana i zaczął wymiotować.

Bańka zadrżała. Poczułam w środku okropne szarpnięcie i wiedziałam, że wkrótce duch mnie opuści i bestia będzie wolna. — Dorośnij, Zoey. Tym razem nie zażegnasz problemu — powiedziała Neferet. Stark wrzeszczał coś za moimi plecami. Darius i Rephaim stali ramię w ramię przed otwartą windą, walcząc z nićmi ciemności, które usiłowały przeniknąć do jej wnętrza. Wszystko to dostrzegałam jednak jak przez mgłę, bo w głowie wciąż huczały mi ostatnie słowa Neferet: „Nie zażegnasz problemu”... „Nie zażegnasz problemu”... W końcu mnie olśniło. Nie wiersz, lecz zaklęcie! Poczułam, jak duch wyrywa się ze mnie. Postąpiłam naprzód i wyszarpnęłam z kieszeni dżinsów złożoną kartkę, a kamień proroczy na mojej szyi natychmiast się rozgrzał. Nie miałam czasu na zastanawianie się. Musiałam działać. Wysunęłam kamień spod bluzki i wyciągnęłam go przed siebie jak tarczę, po czym wyrecytowałam głosem spotęgowanym przez moc: Lustro przedwieczne Lustro magiczne Szarości odcienie Zakazane Ukryte Daleko w głębinie Mgłą spowite Magią dotknięta Lud swój zagarnij Przeszłość ujawnij Czar utkany Problem zażegnany!

Spojrzałam przez kamień proroczy i świat całkowicie się odmienił. Nie trzymałam już małego kamyka w kształcie koła ratunkowego. Na moich oczach kamień stał się pełny i gładki. Nie wiedziałam, co to jest, póki nie zobaczyłam połyskującego na jego ciemnej powierzchni odbicia pokoju. — Zamierzasz ze mną walczyć za pomocą lusterka? Nie zawahałam się. Znałam odpowiedź. — Tak — rzekłam stanowczo. — Właśnie tak. Trzymając lusterko w obu dłoniach, obróciłam się i skierowałam je na Neferet. Wstała z kanapy i sunęła w moją stronę. Śmiała się okrutnie, spoglądając lekceważąco w lusterko, lecz gdy pochwyciło jej odbicie, obraz zupełnie się zmienił. Tsi Sgili zaczęła kołysać głową z boku na bok, otworzyła usta, zaskomlała i skuliła się jak po otrzymaniu ciosu. Zdumiona zmianą wyciągnęłam szyję, by zobaczyć odbicie. Nie zobaczyłam Neferet, którą znałam. Ta była młoda, może w moim wieku. I niezwykle piękna, choć jej długa zielona suknia zamieniła się w podarty łachman, odsłaniając ślady dotkliwego pobicia. Urodziwa twarz pozostała nienaruszona, ale na piersiach dziewczyny było coś, co wyglądało na ślady po ugryzieniach. Nadgarstki miała spuchnięte i czarne od sińców, lecz najgorsza była krew rozmazana po wewnętrznej stronie ud i spływająca po nogach. — Nie! — wyszlochała Neferet. —Nigdy więcej! Ukryła twarz w dłoniach i łkała rozpaczliwie. Macki ciemności poczęły się rozpuszczać. — Duchu! — przywołałam swój żywioł, który jako jedyny wciąż utrzymywał bestię w słabnącej bańce mocy. — Puść go! — Ruszyłam naprzód, wciąż trzymając lusterko skierowane na Neferet. — Auroksie! — zawołałam. Byk odwrócił się od miejsca, gdzie babcia upadła na podłogę, i spojrzał na mnie. — Ciemność nie ma nad tobą władzy. Wróć do nas! Potrafisz!

— Potrząsnął koślawą głową. Nie przestawałam iść w jego stronę. Zaczął mnie okrążać, a ja przez cały czas patrzyłam w jego księżycowe oczy. — Duchu! Nie więź go, lecz mu pomóż! Poczułam, jak żywioł wnika w bestię, która zachwiała się i osunęła na jedno kolano, rycząc wściekle. — Walcz z nią! Nie jesteś tylko wytworem ciemności! — zawołałam do ukrytego wewnątrz Auroksa. Uniósł głowę, a ja poczułam gwałtowny przypływ nadziei. Jego ciało drżało i falowało. Przemieniał się! — Zoey, uważaj! — zawołał Stark. Odwróciłam się i zobaczyłam zachodzącą mnie od tyłu Neferet. Wciąż patrzyła w trzymane przeze mnie lustro. Z oczu płynęły jej krwawe łzy. Ostrymi paznokciami drapała do krwi własne ciało. Teraz uniosła zakrwawione śmiercionośne pazury, by mnie zaatakować. — Dziwko! Nie pozwolę, żebyś mi to przypominała! Do diabła z Nyks, zabiję cię własnymi rękami! — I ruszyła na mnie. Aurox uderzył ją mocno. Wciąż było w nim dość bestii, by nie zatracił rogów. Czubek jednego z nich wbił się w środek klatki piersiowej Neferet. Siłą rozpędu oboje przelecieli przez resztki pajęczyny ciemności uszkodzonej przez Kalonę. Nieśmiertelny uskoczył na bok przed pół chłopakiem, pół bestią niosącym przez balkon krzyczącą i wierzgającą Neferet. W mgnieniu oka Aurox dobiegł do balustrady, rozbił ją swoją nieludzką siłą, po czym oboje spadli z dachu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Zoey Upuściłam lustro i pobiegłam. — Kalono, ratuj go! Ruszył, nim skończyłam mówić. Rozpostarł skrzydła, przeskoczył nad roztrzaskaną barierą i zniknął. Pognałam za nim, zatrzymując się na skraju dachu, i wyjrzałam ostrożnie. Zdążyłam zobaczyć, jak Kalona chwyta za kostkę Auroksa, już całkowicie ludzkiego, zaledwie kilka metrów nad ziemią. Neferet nie miała tyle szczęścia. Uderzyła w ostrą krawędź budynku, stoczyła się stamtąd i wylądowała na środku Piątej Ulicy. Z góry wyglądała jak zepsuta lalka: miała złamany kark, ręce i nogi wykręcone w niewłaściwych kierunkach, jej głowa zmieniła się w ciemną kałużę krwi. Podeszła do mnie Tanatos i mocno ścisnęła mnie za ramię, jakby się bała, że spadnę w ślad za Tsi Sgili. Zaraz potem pojawiła się cała reszta. Stark objął mnie od tyłu, a ja nie przestawałam się gapić na ciało Neferet. Kalona z Auroksem wylądowali na dachu. Afrodyta pomogła babci wstać i podejść do nas. — U-we-tsi-a-ge-ya, oderwij wzrok od tego okropnego widoku — powiedziała babcia, chwytając mnie za rękę. Ale ja wciąż patrzyłam. Dzięki temu zobaczyłam, że ciało Neferet zaczyna się poruszać. Nic mi nie umknęło. Widziałam, jak młóci rękami i nogami, jej włosy się unoszą, plecy wygina ją. Potem Tsi Sgili jakby się rozpadła. Z fałd jej pokrwawionych ubrań wystrzeliły tysiące czarnych pająków, odpełzły do rynsztoka i zniknęły w ciemnościach.

Dopiero wtedy odwróciłam wzrok. — Ona żyje — zwróciłam się do Tanatos. To nie było pytanie, lecz najwyższa kapłanka Śmierci i tak odpowiedziała. —- Nie wiem. — Była blada i wyraźnie wstrząśnięta. — Nigdy nie widziałam ani nie wyobrażałam sobie tego, czego przed chwilą byliśmy świadkami. W środku czułam wielki spokój. Nie byłam zmęczona. Nie płakałam. Nie byłam nawet wściekła — byłam po prostu bardzo, bardzo spokojna. — Lepiej się przygotujmy. Czuję, że Neferet jeszcze raz spróbuje nas dorwać — powiedziałam. — Zgadzam się z tobą, kapłanko — rzekła Tanatos. Objęłam babcię w pasie, by mogła się o mnie oprzeć. — Musisz jechać do szpitala — powiedziałam łagodnie. — Nie, u-we-tsi-a-ge-ya. Wystarczy, że pojadę do domu. Spojrzałam jej w oczy. — Doskonale to rozumiem, babuniu. Stark i ja cię odwieziemy. — Najpierw musisz zrobić co innego — rzekł Stark. — Pocałować cię i powiedzieć, że cię kocha, może później. Wynośmy się stąd. To pajęcze obrzydlistwo było wisienką na dzisiejszym gównianym torcie. Potrzebuję kąpieli i prochów na uspokojenie — stwierdziła Afrodyta. Milczałam. Ciało Starka dawało mi dziwne sygnały: „Czekaj tu. Wszyscy muszą to zobaczyć”. Ścisnął mnie za rękę, po czym poszedł do apartamentu i po chwili wrócił z moim kamieniem proroczym na zerwanym łańcuszku. Znów miał kształt koła ratunkowego i wyglądał na całkowicie nieszkodliwy, ale ponieważ wiedziałam już, co potrafi, chwyciłam go bardzo ostrożnie i chciałam włożyć do kieszeni dżinsów, lecz Stark mnie powstrzymał.

— Nie chowaj. Unieś go i skieruj na Auroksa, a potem jeszcze raz wypowiedz zaklęcie. — Co? — zapytałam, gubiąc nagle całą dojrzałość i inteligencję. — Na mnie? — Wszyscy spojrzeli na chłopaka, który wyglądał jak półtora nieszczęścia. Ubranie miał kompletnie podarte, a twarz i dłonie posiniaczone i pokrwawione. — Dlaczego na mnie? — Bo kiedy ubodłeś Neferet, przez moment uchwyciłem twoje odbicie w magicznym lustrze. Wszyscy muszą zobaczyć to, co ja widziałem — rzekł Stark. — Wypowiedz zaklęcie, Zoey. — Nawet nie wiem, czy znowu zadziała. Ta stara magia jest zwariowana i kompletnie nieprzewidywalna — mruknęłam. — Wypowiedz zaklęcie, u-we-tsi-a-ge-ya — ponagliła mnie babcia. — Nie mam... Stark podał mi zmiętą kartkę. — Owszem, masz. — OK. — Uniosłam kamień proroczy i skierowałam go na Auroksa. Jeszcze zanim zaczęłam recytować wiersz, poczułam bijący od kamienia żar. Lustro przedwieczne Lustro magiczne Szarości odcienie Zakazane Ukryte Daleko w głębinie Mgłą spowite Magią dotknięta Lud swój zagarnij Przeszłość ujawnij Czar utkany Problem zażegnany!

Z mojego głosu nie biła taka moc jak poprzednio, ale słowa brzmiały wyraźnie. Pod koniec recytacji kamień znów zmienił się w lite lusterko skierowane prosto na Auroksa. — O w mordę. To prawda — powiedziała Afrodyta. — To najdziwniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam, a widziałam już niejedno. Babcia pokuśtykała do Auroksa i dotknęła jego policzka. Chłopak patrzył w lusterko ze łzami w oczach. Potem przeniósł wzrok na nią. — Miałam rację, wierząc w ciebie, tsu-ka-nv-s-di-na — powiedziała babcia. — Dziękuję, że mnie uratowałeś, chłopcze. — Przysunęła się ku niemu, a gdy się pochylił, ucałowała go czule w policzek. — Musisz spojrzeć w lusterko, Zo — odezwał się Stark. — Wcale nie muszę. — Czułam się dziwnie ogłuszona. — Wiem, jak wygląda Heath. Aurox znów patrzył na swoje odbicie. — A więc to Heath? — Tak — westchnął Stark. — To Heath. Co znaczy, że jakimś cudem jesteś moim kumplem. Chłopak uśmiechnął się, nie odrywając wzroku od lusterka. — Miło cię znowu widzieć — powiedział. Coś w jego głosie przyprawiło mnie o dreszcz. Potem Aurox spojrzał mi w oczy. — A kim on był dla ciebie? — zapytał. Przez głowę przemknęło mi mnóstwo odpowiedzi: „problemem”, „wrzodem na tyłku”, „kochankiem”, „małżonkiem”, „oparciem”, „wieczną miłością”. — Heath był moim człowieczeństwem — odparłam w końcu. — Wygląda na to, że teraz stał się twoim. Upuściłam lusterko. Nim zdążyło się rozbić, pyknęło i zamieniło się z powrotem w kamień proroczy. Tym razem włożyłam go do kieszeni. Babcia podeszła do mnie, a ja znów otoczyłam ją ramieniem w pasie. Stark ujął moją dłoń, uniósł ją do ust i ucałował.

— Nie martw się — powiedział cicho. — Cokolwiek się zdarzy, mamy miłość. Zawsze miłość. Koniec Na razie... Wypatrujcie kolejnego tomu Domu Nocy.