Donnell Tim - Conan I Podziemie Niewoli

I Przed samotnym podró¿nym wyros³a zbita œciana lasu, a droga, do tej pory dobra i szeroka, tutaj, w mroku wiekowych sosen i œwierków, zaczê³a wydawaæ siê w¹sk¹ œcie¿k¹, która lada chwila zagubi siê w leœnej trawie i k³uj¹cych krzakach pokrytych dojrza³ymi czerwonymi jagodami. Jednak¿e jeŸdziec, wolno zag³êbiaj¹cy siê w las, najwidoczniej dobrze zna³ tê okolicê. Jecha³ wypuœciwszy z rêki wodze, z przyjemnoœci¹ siê rozgl¹da³ i pe³n¹ piersi¹ wdycha³ o¿ywcze leœne powietrze. Jaskrawe promienie niezbyt gor¹cego s³oñca, którym uda³o siê przebiæ przez gêst¹ zas³onê ga³êzi, tworzy³y z³ociste plamy na poroœniêtych traw¹ koleinach. Potê¿ny ogier bezg³oœnie st¹pa³ po miêkkiej ziemi, a jeŸdziec co jakiœ czas zrywa³ kilka aromatycznych jagód ze zwisaj¹cych nad drog¹ krzaków. Ta puszcza, przez któr¹ prowadzi³a droga, by³a tak podobna do gêstych lasów jego rodzinnej Cymmerii, ¿e chwilami zapomina³, gdzie siê znajduje i dok¹d zmierza. Surow¹ twarz jeŸdŸca rozpromienia³ ³agodny uœmiech, gdy bra³ do ust kolejn¹ garœæ jagód. Ich znajomy z dzieciñstwa smak budzi³ wspomnienia rodzinnego kraju. Jasne niebieskie oczy pod gêstymi brwiami, które w chwilach gniewu b³yszcza³y oœlepiaj¹co i przera¿a³y wrogów bij¹c¹ z nich nienawiœci¹, teraz spogl¹da³y spokojnie i ³agodnie. Niesforne czarne w³osy rozsypa³y siê na ramionach, skrywaj¹c potê¿n¹ szyjê. Na oko jeŸdziec mia³ ze trzydzieœci lat, lecz blizn i szram na rêkach i twarzy starczy³oby dla trzech posiwia³ych wojów, by mogli –5–

wieczorami, przy kielichu dobrego wina, z dum¹ opowiadaæ o swoich wyczynach. Szramy nie psu³y widoku, wrêcz podkreœla³y piêkno jego dumnej, mê¿nej twarzy: twarde, w³adcze usta i energiczny podbródek œwiadczy³y o wewnêtrznej sile i niez³omnej woli. By³ to wêdrowny rycerz, poszukiwacz przygód, który nigdzie nie zatrzymywa³ siê na d³u¿ej, traktuj¹cy ca³y œwiat jak dom rodzinny. Solidna i wygodna odzie¿ podró¿na, chroni¹ca od upa³u i ch³odu jego potê¿ne, sprawne cia³o, para skórzanych sakw na baga¿, przytroczonych do siod³a ogromnego karego ogiera, szeroki miecz widoczny spod p³aszcza i para sztyletów przy pasie – wskazywa³o, ¿e podró¿ny jest cz³owiekiem, który z niejednego pieca jad³ chleb. Conan – tak mia³ na imiê jeŸdziec, samotnie przedzieraj¹cy siê przez gêsty las – potrz¹sn¹³ g³ow¹, otar³ rêce o skraj tuniki i da³ ostrogê wolno id¹cemu koniowi. Nie, to jeszcze nie Cymmeria, ostateczny cel jego podró¿y, ale st¹d jest ju¿ niedaleko... Zreszt¹ i w tych stronach mia³ do za³atwienia parê spraw. Kilka dni temu opuœci³ Belverus, stolicê Nemedii, i zmierza³ prosto do pó³nocnego ksiêstwa Bergheim. Lato mia³o siê ku koñcowi i zbli¿a³o siê œwiêto Obfitoœci Mitry. Conan mia³ powód, by w³aœnie w wigiliê tego œwiêta znaleŸæ siê w Menorze, g³ównym mieœcie ksiêstwa. Gdy wspomnia³ teraz o tym, uœmiechn¹³ siê weso³o, b³yskaj¹c bia³ymi zêbami, i jeszcze bardziej ponagli³ konia. Poch³oniêty myœlami podró¿ny nie zwraca³ uwagi na refleksy s³oñca, na krzaki z dojrza³ymi jagodami ani na œpiew ptaków w koronach drzew, gdy nagle jego uwagê zwróci³ odg³os, ca³kowicie obcy w tym lesie. Znowu rozleg³ siê ten dziwny dŸwiêk, nieco przypominaj¹cy g³os ludzki, i jeszcze raz, ju¿ bli¿ej... Conan œci¹gn¹³ wodze, ostro¿nie zbli¿aj¹c siê do tego kogoœ, kto szed³ lub jecha³ przed nim œcie¿k¹ i od czasu do czasu coœ chrypliwie wykrzykiwa³. Wkrótce przed Conanem zamajaczy³ zad gniadego konia, wolno st¹paj¹cego leœn¹ drog¹. JeŸdziec, niedbale siedz¹cy w siodle, bezlitoœnie szarpa³ struny erty. Jej brzêcz¹cy dŸwiêk najwyraŸniej ca³kowicie go satysfakcjonowa³. Co jakiœ czas milkn¹³, ¿eby nabraæ w p³uca powietrza, i znów wydziera³ siê na ca³y las: ...Gdy ksiê¿yc wzejdzie – Pobiegnê do ciebie, Tylko muszê siê najpierw napiæ! Kiedy przyjdzie czas, O¿eniê siê z tob¹, –6–

Tylko muszê siê najpierw napiæ! ¯eby dzieci wykarmiæ, Zacznê pracowaæ, Tylko muszê siê najpierw napiæ! A jak czas swój prze¿yjê, Do grobu mnie z³o¿¹, Tylko muszê siê najpierw napiæ! Wykrzykn¹wszy ostatnie s³owa, nieznajomy najwidoczniej stwierdzi³, ¿e chocia¿ œmieræ jeszcze nie przysz³a, jednak wypiæ i tak mo¿na, i zacz¹³ po omacku szukaæ za plecami buk³aka z winem. Koñ, znaj¹cy zwyczaje swego pana, zatrzyma³ siê i Conan, niemal zrównawszy siê z nimi, z ciekawoœci¹ przygl¹da³ siê œpiewakowi. By³ to rudawy, pyzaty mieszczanin, nie ubogi, s¹dz¹c po niegdyœ eleganckim zielonym p³aszczu i miêkkich trzewikach z wierzchem z wyt³aczanej skóry. Koszulê z cienkiego p³ótna i br¹zow¹ skórzan¹ kamizelê pokrywa³y niezliczone t³uste plamy i zacieki z czerwonego wina. Solidne spodnie z drogiej tkaniny równie¿ nosi³y œlady hulaszczego ¿ycia w³aœciciela. Conan doskonale zna³ ten typ ludzi: jeœli dziœ w sakiewce pobrzêkuj¹ pieni¹dze, mo¿na wyrzuciæ ca³¹ star¹ garderobê i ubraæ siê nie gorzej od tych, którzy zadzieraj¹ nosa na g³ównej ulicy. A potem, napiwszy siê wina, budzi siê taki elegant w rynsztoku i idzie do szynku, ¿eby przepuœciæ ostatnie grosze... Poprzedni¹ noc spêdzi³ zapewne w stogu siana – z potarganych w³osów bowiem stercza³y ŸdŸb³a trawy, a zmiêta twarz a¿ nadto wymownie œwiadczy³a o tym, ¿e w pachn¹cym ³o¿u towarzyszy³ mu skórzany buk³ak. Poczuwszy wreszcie na sobie spojrzenie Conana, nieznajomy gwa³townie siê odwróci³, œciskaj¹c pod pach¹ star¹ ertê i nieumiejêtnie próbuj¹c wyci¹gn¹æ miecz, który ugrz¹z³ w pochwie. Powa¿nymi jasnoszarymi oczyma spojrza³ w œmiej¹ce siê niebieskie oczy Conana. – Czego siê gapisz? JedŸ dalej! Droga szeroka! – Nie chcia³ siê widaæ popisywaæ przed przypadkowo napotkanym cz³owiekiem, ale Conan nie zamierza³ go wyprzedzaæ. – Mo¿e specjalnie ciê dogoni³em, ¿eby pos³uchaæ, jak œpiewasz? A gdy jeszcze grasz na tym instrumencie, prawdziwie rajska muzyka rozlega siê po ca³ym lesie! Nieznajomy potrz¹sn¹³ kud³at¹ g³ow¹, zostawi³ w spokoju miecz i z dum¹ wyci¹gn¹³ ertê spod pachy. –7–

– Tak, ta moja maleñka przyjació³ka pomaga mi skracaæ czas w podró¿y. A pieœni znam tyle, ¿e móg³bym œpiewaj¹c bez przerwy objechaæ ca³¹ Nemediê. – ¯eby tylko buk³ak przy pasie zawsze by³ pe³en, prawda? – Conan mrugn¹³ porozumiewawczo. Konie spokojnie sz³y drog¹, a podró¿ni, którzy poczuli do siebie nag³¹ sympatiê, co zdarza siê u ludzi zd¹¿aj¹cych w tê sam¹ stronê, rozeœmieli siê z ulg¹. Rudow³osy, uznawszy, ¿e mo¿na nie krêpowaæ siê przy tym cz³owieku, siêgn¹³ po buk³ak, czule poklepa³ d³oni¹ dwa inne, zawieszone z drugiej strony siod³a, i chciwie przy³o¿y³ go do ust. Po zaspokojeniu pragnienia otar³ usta i wyci¹gn¹³ buk³ak w stronê Conana. – OrzeŸwij siê, jeœli masz ochotê! I uwierz, ¿e Rudy Biorri czêstuje tylko najlepszym winem. Najbardziej kocham w ¿yciu dwie rzeczy – dobre wino i dobre konie! Conan zaœmia³ siê i poklepa³ go po ramieniu, a potem wskaza³ na ertê, któr¹ weso³ek zawiesi³ teraz na plecach niczym ³uk. – Nie, Rudy Biorri ma nie dwie, lecz trzy s³abostki – wino, konie i dobre pieœni. Nieprawda¿? – Tak, jak mog³em zapomnieæ o mojej maleñkiej przyjació³ce, o mojej ercie ze srebrzystym g³osem porannego ptaszka! Pos³uchaj, zaraz ci zagram! – I zacz¹³ szamotaæ siê z obszernym p³aszczem, chc¹c wydobyæ z jego fa³d zawieszon¹ na plecach ertê. Conan, który zdo³a³ siê ju¿ przekonaæ, jak bezlitoœnie szarpie on struny, postanowi³ odwróciæ uwagê swego towarzysza podró¿y i ³ykn¹³ wina. – Oho! – zawo³a³. – Ale wino! Chyba z królewskich piwnic! W szynkach takiego siê nie dostanie. Rudy Biorri natychmiast zapomnia³ o ercie i gwa³townie zwróci³ siê w stronê Conana. – S³uchaj, mój towarzyszu podró¿y, powiedz, jak siê nazywasz, i daj mi buk³ak, ¿ebym móg³ siê napiæ za twoje zdrowie. S³usznie mówisz! Trafi³eœ w samo sedno. Oczywiœcie, ¿e to wino z królewskich piwnic. No, dawaj buk³ak. Jak siê nazywasz? – Jestem Conan, przyjacielu, Conan-Cymmerianin. – Od razu wiedzia³em, ¿e jesteœ Cymmerianinem. No có¿, Conanie, twoje zdrowie, i niech ci Mitra zawsze pozwoli dojrzeæ to, co da siê zobaczyæ, a nawet jeszcze wiêcej. – I wino znowu weso³o zabulgota³o. Wreszcie, po kilkakrotnym przejœciu z r¹k do r¹k, znacznie ju¿ l¿ejszy buk³ak zosta³ przytroczony do siod³a i jeŸdŸcy w doskona–8–

³ych humorach ruszyli w dalsz¹ drogê. Rudy Biorri nie móg³ usiedzieæ spokojnie w siodle. Wypuœci³ z r¹k wodze, pozwalaj¹c, by koñ sam wybiera³ drogê, wymachiwa³ rêkami, wierci³ siê, pok³ada³ siê koniowi na szyi – jakby siedzia³ na ³awie w szynku, a w spodniach uwiera³ go cierñ. Koñ flegmatycznie szed³ naprzód, starannie przestawiaj¹c d³ugie nogi, obchodz¹c do³y i kretowiska, wcale nie przejmuj¹c siê weso³ym jeŸdŸcem, który co pewien czas kurczowo chwyta³ siê jedwabistej grzywy. – Biorri, ale masz konika! Patrzê i podziwiam, jak znosi twoje fanaberie. Wed³ug mnie ju¿ dawno powinien ciê zrzuciæ. – Te¿ gadanie! Zrzuciæ! Wprost nie do pomyœlenia, ¿eby moja ukochana Zolda powa¿y³a siê na coœ takiego. Mo¿esz, przyjacielu, d³ugo na to czekaæ, ale i tak siê nie doczekasz. Zrzuciæ! Wolne ¿arty! – Mówi¹c to, czule poklepa³ koby³ê po szyi. Zolda w podziêce zar¿a³a cichutko i potrz¹snê³a ³bem, podzwaniaj¹c wêdzid³em. Sz³a, miarowo przestawiaj¹c cienkie nogi, a Rudy Biorri siedzia³ teraz dumnie wyprostowany w siodle. – Wiesz, jak trafi³a do mnie ta moja gwiazdeczka? Nikomu o tym nie mówi³em i wszyscy s¹dz¹, ¿e kupi³em j¹, kiedy mia³em pieni¹dze. Nie, nigdy nie by³em na tyle bogaty, ¿eby kupiæ dobrego konia. Miewa³o siê pieni¹dze, ale nie a¿ takie. Ej, Zoldo, zatrzymaj siê, musimy za ciebie wypiæ! – I znowu siêgn¹³ po buk³ak. Koñ pos³usznie zatrzyma³ siê, co jakiœ czas potrz¹saj¹c z³ocist¹ grzyw¹. – No, Zoldo, ¿ebyœmy siê nigdy nie rozstali! – Chciwie ³ykn¹³ wina. – Przyjacielu, napij siê i ty za moj¹ Zoldê, za swego karego, za wszystkie wspania³e koniki! – W jego jasnych oczach b³ysnê³a ³za, stoczy³a siê na czerwony, spotnia³y nos i kapnê³a na spodnie. Konie znów sz³y obok siebie, a Biorri odkaszln¹³, poci¹gn¹³ nosem i zacz¹³ opowiadaæ: – Tak, przyjacielu, taka to by³a historia... Ró¿ne rzeczy robi³em w ¿yciu, czasem œpiewa³em, kiedy indziej œwisn¹³em komuœ mieszek, ale koni kraœæ nie zdarzy³o mi siê. Nigdy nie czu³em siê do tego zdolny. Wiedzia³em, ¿e jak tylko spróbujê, natychmiast wpadnê. Ka¿dy powinien robiæ swoje, moja rzecz to œpiewaæ pieœni i opowiadaæ bajki... No to jak¿e by³o z moj¹ Zold¹? Przecie¿ ukrad³em j¹, mimo wszystko ukrad³em! A mo¿e sama da³a siê ukraœæ? Ci¹gle siê nad tym zastanawiam. Pewnego razu siedzia³em sobie w ober¿y, pi³em wino i czeka³em, a¿ zapadnie wieczór i zbierze siê wiêcej ludzi, bym móg³ zagraæ na ercie, zaœpiewaæ kilka starych pieœni i opowie–9–

dzieæ o s³awnym rozbójniku Karrasie, kiedy nagle na ulicy zastuka³y kopyta, zar¿a³ koñ, rozleg³y siê g³oœne okrzyki. Gospodarz na z³amanie karku rzuci³ siê do drzwi. Tak jak siê spodziewa³em, bez przerwy k³aniaj¹c siê wprowadzi³ do sali czterech bogato odzianych podró¿nych. S³u¿ba od razu zaczê³a szykowaæ im stó³ przed kominkiem, a my musieliœmy siê usun¹æ na bok. Jednym s³owem – wielkie paniska... Od razu zrozumia³em, ¿e dziœ nie bêdê tu œpiewa³. Nowo przybyli siedzieli zasêpieni, wynioœli i jedli w milczeniu. Gospodarz miota³ siê jak oparzony, przygotowywa³ im najlepsze komnaty, a ja poma³u dopi³em swoje wino, œci¹gn¹³em z s¹siedniego sto³u pieczon¹ kaczkê i wymkn¹³em siê na dwór. Och, Mitro, co ja tam zobaczy³em! Wiesz, ³yknijmy sobie jeszcze. – I buk³ak z resztkami wina znów zacz¹³ kr¹¿yæ miêdzy nimi, odœwie¿aj¹c zaschniête usta. Conan jecha³ obok Rudego Biorri, z przyjemnoœci¹ s³uchaj¹c tej paplaniny nieoczekiwanego wspó³towarzysza podró¿y. Ciekawie opowiada, ma dobre wino, ¿eby tylko nie œpiewa³. – Tak, o czym to ja mówi³em? Aha, ju¿ sobie przypomnia³em – na dworze sta³y uwi¹zane cztery konie. S³udzy krêcili siê ko³o kuchni, a ja sta³em, z otwart¹ gêb¹, podziwiaj¹c te rumaki. A w³aœciwie patrzy³em na ni¹... S³uchaj, Cymmerianinie, czy zdarzy³o ci siê kiedyœ zakochaæ w jakiejœ kobiecie od pierwszego wejrzenia, na ca³e ¿ycie? – Od pierwszego wejrzenia tak, ale ¿eby na ca³e ¿ycie... – Nie szkodzi, grunt, ¿e znasz to uczucie i potrafisz mnie zrozumieæ. To w³aœnie by³a ona, ta moja figlarka. – Z czu³oœci¹ podrapa³ koby³ê miêdzy uszami. – Patrzy³a na mnie wyczekuj¹co, a ja podchodzi³em do niej coraz bli¿ej, i bli¿ej... W g³owie mi hucza³o, ju¿ sam nie wiedzia³em, co czyniê. Krótko mówi¹c, odwi¹za³em j¹ od koniowi¹zu w samym œrodku bia³ego dnia, na oczach ludzi. No i co robiæ dalej? Wzi¹æ za uzdê i prowadziæ? Szczerze mówi¹c, chcia³em to uczyniæ, ale siê zl¹k³em. Ci nowo przybyli goœcie, uzbrojeni po zêby, dogoni¹ mnie i posiekaj¹ na kawa³ki. W tej samej chwili na ganek wyszed³ gospodarz i zawo³a³: „Ej, Klime, ¯edir, wy lenie, natychmiast macie mi z³owiæ na ³¹ce parê gêsi i zaprowadŸcie konie do stajni! Bo jak nie, to najpierw ja, a potem ci panowie obedrzemy was ze skóry! A ty czego tu stoisz, gamoniu? – To do mnie zwróci³ siê tak ten t³usty wieprz! – Wynoœ siê st¹d! Dziœ nie pora na twoje pieœni! Panowie s¹ zmêczeni i chc¹ mieæ ciszê!”. Powiedziawszy to, znikn¹³ w drzwiach gospody. – 10 –

A ja, wœciek³y na niego, zupe³nie zapomnia³em o koniu i przeklinaj¹c gospodarza ostatnimi s³owami, powlok³em siê ulic¹ w poszukiwaniu innego zajazdu. Odszed³em ju¿ doœæ daleko, gdy nagle s³yszê: za moimi plecami postukuj¹ kopyta, jakby ktoœ stêpa jecha³ na koniu. Zszed³em na bok – odwróci³em siê i – o bogowie, to by³a ona, moja œlicznotka! Podesz³a i stanê³a, zagl¹da mi w oczy, niczym wierna ¿ona! Wskoczy³em na jej grzbiet i uciek³em z tej mieœciny. Od tej pory nie rozstajemy siê ze sob¹. Jest dla mnie niczym niañka. Jeœli przebiorê miarkê i spadnê z siod³a, sama mnie dowiezie do gospody lub zwali pod jakiœ krzak. Tak to jest, bracie... – I znowu poci¹gn¹³ nosem. S³oñce chyli³o siê ku zachodowi, ostatnie promienie oz³aca³y czubki drzew, a w dole, przy korzeniach, gêstnia³y wieczorne cienie. Conan, bacznie przypatruj¹c siê zaroœlom po obu stronach drogi, zapyta³ przycich³ego Biorriego: – Nie pierwszy raz jedziesz t¹ drog¹, prawda? Jak tu u was, spokojnie? Czy te¿ rozbójnicy grasuj¹ w tych odleg³ych od stolicy lasach? – Dawniej, za czasów ksiêcia Darsino, niekiedy napadali. Do stolicy jeŸdzi³o siê wówczas wielkimi taborami, w pe³nym uzbrojeniu. Nawet król nie móg³ nic poradzi栖 lasy jak by³y, tak i pozosta³y niebezpieczne. Kiedy stary ksi¹¿ê umar³, jego syn, m³ody ksi¹¿ê Orgeld, natychmiast zaprowadzi³ podrz¹dek – ustawi³ wie¿e stra¿nicze, zacz¹³ wysy³aæ konne patrole, a w razie potrzeby nawet wielkie oddzia³y wojska. I teraz jest ju¿ bezpiecznie. Który to raz jadê z Belverusu na œwiêto Obfitoœci Mitry i ani razu nie spotka³em ¿adnych rozbójników. – Ile czasu zajmie nam droga do Menory? Ju¿ zapada zmrok, a  nie widaæ koñca lasu. Czas ju¿ chyba zatrzymaæ siê na odpoczynek. – Poczekaj chwilkê, zaraz bêdzie tu taka ma³a œcie¿ka... O, w³aœnie tu, omal jej nie minêliœmy! JedŸ za mn¹, doprowadzi nas do polanki, na której zawsze siê zatrzymujê. Mówi¹c to, Biorri zag³êbi³ siê w gêste krzaki i paprocie. Rzeczywiœcie natrafili na œcie¿kê, która doprowadzi³a ich do niewielkiej polany ze œladami starego ogniska, ob³o¿onego wokó³ kamieniami. Obok trzech rosn¹cych sosen widaæ by³o coœ w rodzaju sza³asu, te¿ od dawna nie u¿ywanego. – No i co, nie mówi³em, przyjacielu Conanie? Wszystko jest tak, jak zostawi³em ostatnim razem. Tutaj uwi¹¿emy konie, a sami – 11 –

zanocujemy w zielonym pa³acu, tylko trzeba go najpierw trochê odnowiæ. Ty zrywaj paprocie, a ja przyniosê ga³êzi. – Lekko zeskoczy³ z konia, jakby nie zagl¹da³ ca³y dzieñ do swego bezdennego buk³aka. Zanim zapad³y ciemnoœci, zd¹¿yli doprowadziæ do porz¹dku sza³as, podrzuciæ koniom trawy i wkrótce zasiedli przy ognisku. Conan duma³ o swoich sprawach, a Rudy Biorri rzêpoli³ na ercie.

II Conan nieŸle zna³ Nemediê, ale tu, na pó³nocy, w otoczonym gêstymi lasami niewielkim ksiêstwie Bergheim znalaz³ siê po raz pierwszy. Nowe miejsca, obce miasta, zawsze wzbudza³y jego ciekawoœæ i wszystkie wra¿enia odnotowywa³ w ch³onnej pamiêci. Teraz mimo woli to, co ujrza³ w drodze, porównywa³ z okolicami Belverusu, stolicy Nemedii. Widaæ by³o, ¿e obecny ksi¹¿ê wprowadzi³ wszêdzie takie porz¹dki, jak w stolicy i nic nie przypomina³o tu dawnej g³uchej prowincji. Drogi prowadz¹ce do miasta by³y na niektórych odcinkach utwardzone, co nawet podczas wiosennych i jesiennych roztopów pozwala³o na unikniêcie odciêcia Menory od serca kraju – Belverusu i od innych miast. Oddzia³y uzbrojonych stra¿ników kilkakrotnie przemknê³y obok podró¿nych, co potwierdza³o s³owa Biorriego o bezpieczeñstwie tutejszych dróg. Gospody i zajazdy by³y zadziwiaj¹co porz¹dne i tanie – rudy pijaczyna opowiada³, ¿e dawniej gospodarze zdzierali skórê z podró¿nych i ubo¿si musieli nocowaæ w krzakach, ku uciesze z³odziei i rozbójników. Szeroka bita droga przeciê³a rzeczkê, na której sta³ solidny drewniany most, ochraniany przez dwóch konnych stra¿ników, i na drugim brzegu zmieni³a siê nie do poznania. Podkowy zadzwoni³y na g³adkich kamieniach, u³o¿onych starannie jeden obok drugiego. Od razu zrobi³o siê weselej i jeŸdŸcy zaczêli popêdzaæ konie, czuj¹c ¿e do Menory jest ju¿ ca³kiem niedaleko. – Oto Droga Królewska! Kilka lat temu sam król zaszczyci³ swoj¹ obecnoœci¹ m³odego ksiêcia, przybywaj¹c na œwiêto Obfitoœci Mitry. Nawet w Belverusie œwi¹tynne œwiêta nie koñcz¹ siê tak, jak tutaj, w Menorze, turniejami rycerskimi. Chcesz, ¿ebym odgad³, w jakim celu jedziesz do miasta? – Biorri z uœmieszkiem spojrza³ na swego potê¿nie zbudowanego kompana. – 12 –

– Ech, ty ba³amucie, ju¿ dawno wszystko odgad³eœ! Bo i po co mo¿e jechaæ do Menory rycerz w przededniu takiego œwiêta? Ale dlaczego ty ka¿dego roku zmuszasz swoj¹ drogocenn¹ Zoldê do podró¿owania przez ciemne lasy? – Tego te¿ nietrudno siê domyœliæ. Przecie¿ ju¿ ci mówi³em, ¿e znam ca³¹ masê pieœni i legend. Rycerze przed walk¹, a jeszcze chêtniej po niej, lubi¹ posiedzieæ przy mocnym winie i pos³uchaæ opowieœci o s³awnych zwyciêstwach. Corocznie wyje¿d¿am st¹d z dwoma pe³nymi mieszkami i chwa³a Mitrze, ¿e drogi s¹ teraz bezpieczne. No, ale ju¿ jesteœmy na miejscu – szykuj pieni¹dze, bo z tutejszymi stra¿nikami nie ma ¿artów. S³uchaj¹c paplaniny Biorriego, Conan ju¿ od dawna spogl¹da³ na coraz wyraŸniej widoczne w dali potê¿ne mury. Z wysokich wie¿ stra¿niczych na czeœæ zbli¿aj¹cego siê œwiêta zwiesza³y siê d³ugie kolorowe proporce z herbami ksi¹¿êcymi. Od czasu do czasu po³yskiwa³y halabarda i he³m stra¿nika przechadzaj¹cego siê po szczycie muru twierdzy. Miasto opasywa³a szeroka fosa z mêtn¹ zielonkaw¹ wod¹. Most zwodzony by³ opuszczony i z turkotem przeje¿d¿a³y po nim wozy ch³opskie pe³ne warzyw, owoców i dziczyzny, jad¹ce do miasta na targ, i puste, wracaj¹ce na wieœ po nowy towar. Widaæ by³o, ¿e handel tu kwitnie. Conan od razu poj¹³, i¿ Menora jest potê¿nym i bogatym miastem. A wiêc nie na darmo tu przyjecha³. Jeœli nawet sam król uczestniczy³ w œwiêcie Mitry, bêdzie na co popatrzeæ. I, byæ mo¿e, co nieco pokazaæ... Conan potrz¹sn¹³ g³ow¹ i weso³o siê uœmiechn¹³. Z zamyœlenia wyrwa³ go znajomy g³os, bez trudu przebijaj¹cy siê przez zgie³k t³umu przy bramie i skrzyp wozów: – JedŸ za mn¹, zaraz ciê zaprowadzê w takie miejsce, ¿e bêdziesz b³ogos³awi³ los, który pozwoli³ ci spotkaæ Rudego Biorriego! Conan, lawiruj¹c miêdzy dwoma wozami, pospieszy³ za gniad¹ koby³¹ i potargan¹ jaskraworud¹ czupryn¹, widoczn¹ na tle t³umu. Wkrótce skrêcili w cich¹ uliczkê z niewielkimi domkami i jechali obok siebie. – Du¿o tutaj zajazdów, ale nie ka¿dy jest dla nas odpowiedni. Po pierwsze – powinno byæ tam dobre wino, po drugie – ¿eby gospodarz nie by³ szalbierzem, i po trzecie – ¿eby mieli tam ³adne dziewczêta. – No, z takimi wymaganiami w¹tpliwe, czy znajdziesz jak¹œ przystañ w Belverusie. Te¿ sobie wymarzy³eœ – ¿eby w³aœciciel zajazdu nie by³ szalbierzem! Czegoœ takiego nie ma na œwiecie, albo w ogóle – 13 –

nie znam siê na ¿yciu. I jeszcze wino, dziewczêta... Nawiasem mówi¹c, nie powiedzia³eœ mi jeszcze, sk¹d by³o to wspania³e wino, które piliœmy wczoraj. Wspomnia³eœ coœ o królewskich piwnicach. – O, to d³uga historia... Kiedyœ o tym opowiem. A tymczasem mamy to, czego nam potrzeba! Zajazd „Stary Lis”! Serdecznie witamy! Conan rozeœmia³ siê g³oœno. – A toœ trafi³! „Stary Lis”! W³aœciciel to uczciwy cz³owiek, ¿aden szalbierz! Stary uczciwy lis! No, Biorri, ¿artowniœ z ciebie! Gdy ju¿ siê naœmia³, spojrza³ na Biorriego, który z lekkim uœmieszkiem wskaza³ rêk¹ na poz³acany szyld. Nad rudym lisim pyskiem, namalowanym na niebieskim tle, widnia³ fantazyjny napis: „Stary Lis”, a jeszcze wy¿ej po³yskiwa³a niewielka korona ksi¹¿êca. – Korona? Czegoœ takiego jeszcze nie widzia³em. ¯eby jakiœ zajazd, szynk na samym skraju miasta, znajdowa³ siê pod patronatem ksiêcia! Nie, Biorri, musieliœmy wczoraj zbyt du¿o wypiæ i widocznie jeszcze siê ca³kiem nie obudzi³em. Conan wci¹¿ ze zdumieniem wytrzeszcza³ oczy na szyld, a jego kary, czuj¹c, ¿e ju¿ czas na odpoczynek, niecierpliwie postukiwa³ kopytami i ponagla³ swego pana. Rudy Biorri zapuka³ do bramy, któr¹ natychmiast goœcinnie otworzono. Wjechali na podwórze, gdzieniegdzie poroœniête traw¹, i zsiedli z koni, rzuciwszy wodze podbiegaj¹cej s³u¿bie. Na ganek wyszed³ dostojnym krokiem gospodarz, niegdyœ zapewne tak samo rudy jak Biorri, a obecnie z b³yszcz¹c¹ na s³oñcu spotnia³¹ ³ysin¹ z resztkami rudych kosmyków za uszami. Kiedy tylko ujrza³ Biorriego, ca³e jego dostojeñstwo natychmiast siê ulotni³o. – Wreszcie jesteœ! Nawet nie wyobra¿asz sobie, jak rad jestem ciê widzieæ! Ej, ch³opcy, zaprowadŸcie Zoldê do najdalszego ¿³obu i dajcie jej du¿o owsa! – S³uchaj, Lisie, tym razem jestem z przyjacielem. I jego ugoœæ tak jak mnie, a w najgorszym przypadku tak jak ksiêcia. – Ech, ty rozbójniku, zawsze trzymaj¹ siê ciebie ¿arty! No dobrze, dobrze! ProwadŸcie karego w koniec stajni i te¿ nie po¿a³ujcie mu owsa! Ale piêkny! – powiedzia³ g³osem znawcy i poklepa³ ogiera po szyi. Conan z uœmiechem przys³uchiwa³ siê ich rozmowie, z ciekawoœci¹ przygl¹daj¹c siê gospodarzowi, uczciwemu szalbierzowi. Nie wiadomo czemu spodoba³ mu siê od pierwszego spojrzenia. Podobnie jak Biorri. Obaj byli do siebie podobni: rudzi, pyzaci i z pewnoœci¹ nie w ciemiê bici. Do samego gospodarza doskonale pasowa³a wypisana na szyldzie nazwa zajazdu – „Stary Lis”. Gruby, ³ysy, ze – 14 –

szczelinkami czarnych, chytrych oczek, nie wygl¹da³ na starego, ale gdy przypatrzy³o mu siê uwa¿niej, widaæ by³o, ¿e czas pobruŸdzi³ jego twarz zmarszczkami. Wygl¹da³ na strojnisia, choæ ubrany by³ w zwyk³e spodnie z solidnego zielonego materia³u i œwie¿¹ koszulê z cienkiego p³ótna, rozpiêt¹ na piersi. Mia³ za to bardzo ³adne buciki z be¿owej miêkkiej skóry, jedwabny pas z frêdzlami, œciœle opinaj¹cy gruby brzuch, i masywny z³oty ³añcuch, po³yskuj¹cy na mocnej szyi. – ZachodŸcie, zachodŸcie! Biorri, dla ciebie jak zawsze na pocz¹tku miejsce w k¹ciku, prawda? – Widzê, ¿e dobrze znasz moje zwyczaje. Za to w³aœnie tak ciê kocham. – Widzisz, przyjacielu, ja znam zwyczaje wszystkich moich sta³ych goœci, bo w innym razie nie mia³bym co tu robiæ. Na przyk³ad ty œpiewasz pieœni i zapewne ¿adnej nie zapomnia³eœ przez rok. No a ja pamiêtam twoje zwyczaje. Ty, czy wielki wielmo¿a – dla mnie to bez ró¿nicy – wszyscy jesteœcie moimi goœæmi. Beczka z najlepszym winem zawsze jest ta sama, a i jagniêta jednakowe. Rozmawiaj¹c, podró¿ni nawet nie zauwa¿yli, kiedy zrêczne dziewczêta zd¹¿y³y zastawiæ stó³ zak¹skami i dzbanami. Wkrótce pojawi³o siê te¿ pieczyste, nadzwyczaj smakowite i umiejêtnie przygotowane. Gospodarz odszed³, by zaj¹æ siê innymi goœæmi, a Biorri natychmiast nala³ wina w wielkie srebrne kubki. Zaspokoiwszy pierwsze pragnienie, przymru¿y³ oczy, z rozkosz¹ pokrêci³ g³ow¹ i nala³ sobie nastêpn¹ porcjê. – No i czy¿ nie mówi³em? Gdzie ci dadz¹ ksi¹¿êcego wina i jeszcze postawi¹ na stole srebrne kubki? Tylko tutaj i tylko dla nas. Mo¿e jeszcze takie wyró¿nienie spotka ksiêcia, jeœli zechce przypomnieæ sobie m³ode lata. A teraz daj mi tego barana – marzy³em o nim ca³y rok i chyba sam jeden opró¿niê ca³y pó³misek. Tak wiêc nie traæ czasu, Cymmerianinie! Conan bardzo by³ ciekaw, dlaczego Biorri i gospodarz ci¹gle wspominaj¹ ksiêcia, ale zaraŸliwy przyk³ad przyjaciela, który b³yskawicznie pa³aszowa³ pieczonego barana, zmusi³ go do porzucenia tych myœli. Ostatecznie ksi¹¿ê nigdzie nie ucieknie, a wino i baran mog¹ zaraz znikn¹æ. Puste pó³miski na ich stole zamieniono na pe³ne, pojawi³y siê nowe dzbany z winem, a oni ci¹gle siedzieli, ciesz¹c uszy podzwanianiem kubków, g³oœnym œmiechem weso³ej kompanii przy d³ugim stole poœrodku sali, wdychaj¹c zapach pal¹cych siê smolistych polan, sma¿onej cebuli i ciê¿ki aromat wspania³ego – 15 –

wina. Wreszcie, najedzeni, odsunêli siê od sto³u, rozparli na ³awach, spogl¹daj¹c ¿yczliwym okiem na biesiaduj¹cych ludzi. Conan przywyk³ ogl¹daæ w tawernach zakopcone sufity i poczernia³e belki stropów. Jednak tutaj nie znalaz³ nad swoj¹ g³ow¹ ani œladu kopcia czy brudu. Sufit miêdzy ciemnymi belkami ze szlachetnego dêbu by³ œwie¿o pobielony, co powodowa³o, ¿e ca³e pomieszczenie wydawa³o siê wy¿sze i obszerniejsze. Na œcianach widnia³y sceny z polowañ i turniejów rycerskich, namalowane przez jakiegoœ pijanego artystê bez gustu, aczkolwiek w sposób bardzo wyrazisty. Jaskrawe kolory gorza³y w promieniach s³oñca, przedostaj¹cych siê do wnêtrza przez w¹skie okienka z maleñkimi szybami w artystycznie kutych miedzianych oprawach. – Dok¹d mnie przyprowadzi³eœ, Biorri? Przecie¿ zostawiê tu po³owê sakiewki! Takie zajazdy s¹ nie dla nas, lecz dla wielkich rycerzy! – Dla wielkich rycerzy! Siedz¹ w³aœnie przy tym d³ugim stole. Czy wygl¹daj¹ na bogatszych od nas? Conan przyjrza³ siê im uwa¿niej: rzeczywiœcie, niczym nie ró¿nili siê od innych ludzi – potargane w³osy, wyœwiechtane spodnie, koszule z grubego szarego p³ótna, miecze w wytartych skórzanych pochwach... Za to ich radoœci starczy³oby na ca³¹ królewsk¹ ucztê. Dolatywa³y stamt¹d g³osy: – Hej, Lisie, przysi¹dŸ siê do nas! Wypijemy za twoje zdrowie! – Lisie, przyjacielu, ka¿ podaæ jeszcze dzbanek wina! I barana! Mamy dziœ dobry dzieñ – wszystko sprzedaliœmy, do samego koñca! – Dziewczêta, dziewczêta, nie uciekajcie, posiedŸcie z nami, bo bez was wino nie jest s³odkie! Zbli¿a³ siê wieczór i przybywa³o coraz wiêcej goœci. Byli tu kupcy, którzy przyjechali z daleka i zatrzymali siê w „Starym Lisie”, i okoliczni mieszkañcy, których co wieczór wabi³y pe³ne dzbany, dymi¹ce pó³miski, a przede wszystkim ³adniutkie, pulchne s³u¿ki, ze œmiechem wywijaj¹ce siê od poklepywañ i poca³unków. Kilku stra¿ników postawi³o w rogu halabardy, ¿eby wygodniej zasi¹œæ przy stole, zanim wyrusz¹ na nocny obchód ulic miasta. Wkrótce zajazd pe³en by³ ludzi, a us³uguj¹ce dziewczêta wraz z kilkoma kuchcikami bez ustanku biega³y miêdzy sto³ami, roznosz¹c dzbany i zak¹ski. Stary Lis, gdy ju¿ siê rozejrza³ po swoim gospodarstwie i stwierdzi³, ¿e wszystko jest w porz¹dku, skierowa³ siê do najdalszego stolika w k¹cie sali. – Popatrz tylko, przyjacielu – sam Lis do nas zmierza! Ech, stêskni³em siê przez rok za nim i za jego szynkiem! Gdyby nie to, ¿e – 16 –

nosi mnie po œwiecie, osiad³bym tutaj, popijaj¹c jego wino i porastaj¹c t³uszczem od tego, co tu pitrasz¹. Rzecz w tym, ¿e mam bez liku takich przyjació³ i wszêdzie muszê pobyæ. No, on zaraz z nami wypije, a ty zapytaj o ksiêcia, bo przecie¿ widzê, ¿e ciekawoœæ a¿ ciê rozpiera. Pytaj, o czym jak o czym, ale o ksiêciu Lis lubi pogadaæ. Biorri zd¹¿y³ z³apaæ za spódnicê ³adniutk¹ dziewczynê, klepn¹³ j¹ po pupie i za¿¹da³, ¿eby przynios³a kubek dla gospodarza. B³ysn¹wszy oczkami, uœmiechnê³a siê i ¿wawo jak ptaszek dok¹dœ polecia³a. Kiedy Lis wreszcie do nich dotar³, trzeci kubek sta³ ju¿ na stole. Dziewczyna okaza³a siê przewiduj¹ca i przy okazji przynios³a te¿ nowy dzban wina. Uœmiechniêty Lis usiad³ na ³awie obok Biorriego, naprzeciw Conana, i wymownie spojrza³ na puste kubki: – Biorri, mój ch³opcze, jeszcze s³oñce nie zasz³o, a ty ju¿ jesteœ zmêczony? Nie poznajê ciê, nie poznajê! A i twój przyjaciel, na oko taki chwat, siedzi z pustym kubkiem i wpatruje siê w sufit – przecie¿ to zniewaga dla „Starego Lisa”! Jak ciê zw¹, synku? – zapyta³ Conana, przysuwaj¹c do siebie kubek. – Na imiê mam Conan. I wybacz, ¿e patrzy³em nie na to, co trzeba. Widaæ zbytnio smakowa³a nam ta baranina, a przejedzony cz³owiek chêtniej gapi siê potem w sufit ni¿ na ³adne dziewczêta. Pozwól, ¿e nape³niê kubki. – Nie, ch³opcze, teraz moja kolej nalewaæ wino. Masz racjê, jedz¹c barana nie nale¿y zapominaæ o kubku. Widzê, ¿e znasz siê na rzeczy. Biorri, gdzieœ znalaz³ takiego dzielnego m³odzieñca? Przyjemnie z nim i wypiæ, i pogadaæ. – A czy¿ ja, stary szalbierzu, sprowadzi³em tu kiedy nieodpowiednich goœci? Przypomnij sobie, z kim tu przyjecha³em w zesz³ym roku. Wprawdzie zapomnia³em ju¿, jak siê nazywa³, ale te¿ by³ to ch³op na schwa³. Na trzeci dzieñ omal nie po³ama³ mojej erty, kiedy sam spróbowa³ œpiewaæ, ale przecie¿ nie ka¿dy ma talent... Za to pi³, jak nikt inny... – Jestem pierwszy raz w Menorze i bardzo siê cieszê, ¿e trafi³em do twojego szynku, do twego zajazdu. Wypijmy, gospodarzu, za to, ¿eby rozkwita³ on i ¿eby ró¿ni ksi¹¿êta – przy okazji mo¿e opowiesz o tej koronie nad bram¹? – ¿eby ksi¹¿êta wychodzili ze swoich pa³aców i jak najczêœciej zagl¹dali tutaj. – No, Biorri, co za zuch z tego Conana! Jak to powiedzia³ – „¿eby jak najczêœciej zagl¹dali tutaj!”. Trafi³ w samo sedno, o niczym jeszcze nie wiedz¹c! Bo ty mu nie powiedzia³eœ? 2 – Conan i podziemie niewoli

– 17 –

– Nie, Lisie, tylko ty mo¿esz opowiedzieæ tê historiê jak nale¿y, a popatrz, czeka na to, a¿ mu siê oczy œwiec¹! Nie, widzê, ¿e potrzebny bêdzie nam jeszcze jeden dzban. Ej, œlicznotko, daj wina, najlepiej od razu dwa dzbany! Bo inaczej tu uschniemy! – Tak, no wiêc ksi¹¿ê... Najpierw jednak wypijmy za jego zdrowie! – I gospodarz opró¿ni³ kubek. Conan i Biorri natychmiast poszli za jego przyk³adem. – Zdarzy³o siê to dawno, jakieœ piêtnaœcie lat temu, kiedy rz¹dzi³ tu mój ojciec, który odbudowa³ ten zajazd. Ja by³em wówczas jeszcze doœæ m³ody, nie mia³em piêtnastu lat, i znano mnie w Menorze jako zawadiakê i hulakê. Ojciec obawia³ siê nawet, ¿e w jakiejœ bójce roztrzaskaj¹ mi g³owê i zostanie bez nastêpcy. Ci¹gle grozi³ kijem i nakazywa³, ¿ebym wiêcej dba³ o siebie. Oczywiœcie, z latami nieco siê uspokoi³em, ale nie o tym teraz chcê mówiæ... Pewnego razu, kiedy nie uda³o mi siê wymkn¹æ z domu i musia³em pomagaæ s³u¿bie roznosiæ wino, zaszed³ do nas i stan¹³ u progu ubogo odziany m³odzieniec. Nikt prócz mnie nie zwróci³ na niego uwagi – a ja nagle stan¹³em jak wryty z dzbankiem w rêku. Ockn¹³em siê dopiero wówczas, kiedy ojciec pchn¹³ mnie kolanem poni¿ej pleców, i zanios³em dzbanek na miejsce. A m³odzieniec ci¹gle sta³ przy drzwiach i rozgl¹da³ siê, niezdecydowany, czy wejœæ dalej. Sam nie wiem, dlaczego poczu³em doñ nag³¹ sympatiê. Pozornie nic w nim nie by³o szczególnego – jasne w³osy do ramion, szare zdziwione oczy, rumiane policzki, stara czapka bez pióra, znoszony p³aszcz, dziurawe buty... I od razu widaæ, ¿e w szynkach nigdy nie bywa³. Gdy nasze oczy siê spotka³y, m³odzieniec uœmiechn¹³ siê i powiedzia³: „Chcia³bym siê napiæ wina... I zjeœæ coœ... od rana nie mia³em nic ustach...”. Inny po prostu przepchn¹³by siê przez t³um, usiad³by na ³awie i krzykn¹³: „Ej, jest tam kto?! Dawaj coœ do jedzenia i wypicia!”. A ten... Od razu poczu³em, ¿e coœ tu nie tak. Posadzi³em go przy tym w³aœnie stole, przynios³em wina i pieczon¹ gêœ z kapust¹ – pamiêtam to jak dziœ! Ch³opiec zacz¹³ jeœæ... I wtedy nagle zrozumia³em: z pewnoœci¹ uciek³ od bogatych rodziców i poszed³ w œwiat szukaæ przygód. W ten sposób po raz pierwszy w ¿yciu znalaz³ siê w szynku. Wszystko to tak mu w³aœnie powiedzia³em. A on jak siê nie zacznie œmiaæ! Ca³a jego nieœmia³oœæ natychmiast zniknê³a. Popatrzy³ na boki, przyjrza³ siê, jak proœci ludzie jedz¹ i pij¹, klepn¹³ mnie po ramieniu i powiedzia³: „No, widaæ sam Mitra przywiód³ mnie do tego szynku! W³aœnie potrzebowa³em – 18 –

takiego filuta jak ty! Zaraz napijemy siê jeszcze waszego cienkusza, zjemy do koñca tê chud¹ gêœ i pójdziesz ze mn¹ na ³¹czkê na ty³ach waszego zajazdu. Chcê z tob¹ porozmawiaæ”. Coœ podobnego – on chce ze mn¹ porozmawiaæ! Omal nie zakrztusi³em siê winem ze œmiechu, ale mimo wszystko poszed³em na ³¹czkê: by³o w nim coœ takiego, co zmusi³o mnie do podporz¹dkowania siê jego woli... Usiedliœmy na trawie za krzakiem, ¿eby ojciec mnie nie zobaczy³, i m³odzieniec zacz¹³ mówiæ. A ja s³ucha³em go z otwart¹ gêb¹. Tak, nigdy nie wiadomo, kiedy bogowie oka¿¹ siê ³askawi, a kiedy zeœl¹ nieszczêœcie. Okaza³o siê, ¿e to nie ¿aden sza³aput, któremu pomiesza³o siê w g³owie od bogactwa, lecz syn samego ksiêcia! Jedyny syn, nasz obecny w³adca... Biorri, s³ysza³eœ tê historiê ju¿ wiele razy, tak wiêc nie ma powodu, ¿ebyœ zapomina³ o kubkach! Widzisz przecie, ¿e mnie, staremu, zasch³o w gardle, a siedzisz bezczynnie i gapisz siê na Sintê. Nigdzie siê ona nie podzieje i macie jeszcze ca³¹ noc przed sob¹. Tak, na czym to ja skoñczy³em? Siedzimy wiêc na trawce, a m³odzieniec mówi mi, ¿e jego ojciec, stary ksi¹¿ê, jest bardzo chory i zapewne nie po¿yje d³ugo. I ju¿ wkrótce on, Orgeld, bêdzie musia³ rz¹dziæ ksiêstwem. Tymczasem ze wszystkich ksi¹g i legend wynika, ¿e dobry w³adca nie tylko powinien umieæ siedzieæ na tronie, lecz musi wiedzieæ, co dzieje siê doko³a, jak ¿yj¹ i co myœl¹ proœci ludzie... Mówi³ bardzo m¹drze, ale go zrozumia³em. „Tak – rzek³em – masz racjê, synu ksiêcia! Do siedzenia na tronie sam ty³ek wystarczy, ale ¿eby w³adaæ ludŸmi, potrzebna jest g³owa!”. W ten sposób siê zaprzyjaŸniliœmy. Powiedzia³, ¿e przyjdzie jutro, i odszed³, pozostawiwszy z³ot¹ monetê. Za tê nasz¹ gêœ! Kiedy wróci³em do szynku, ojciec powita³ mnie z polanem w rêku. Powiedzia³em mu, ¿e nie jestem ju¿ smarkaczem. ¯e mam bogatego przyjaciela i odt¹d bêdê z nim spêdza³ wiele czasu. Ojciec znów zamachn¹³ siê na mnie polanem, a wówczas ja pokaza³em mu z³ot¹ monetê. Da³ mi spokój, a kiedy powiedzia³em potem w sekrecie, co to za przyjaciel, ca³kiem siê rozkrochmali³. „Teraz – powiedzia³ – mogê byæ o ciebie spokojny! Jesteœ prawdziwym Lisem i niech Mitra ma ciê w opiece!”. A ten m³ody nastêpca tronu, Orgeld, okaza³ siê wprost nienasycony. Wszystkiego chcia³ siê dowiedzie栖 i o drogach, i o rozbójnikach, i kto czym siê zajmuje... Przez rok obeszliœmy z nim ca³e ksiêstwo, tylko we dwóch, bez ¿adnej stra¿y. Potem znikn¹³ mi z oczu. I nagle wiadomoœæ: umar³ stary ksi¹¿ê. No, myœlê sobie, ¿egnaj, przyjacielu, ju¿ wiêcej siê nie zobaczymy! – Stary zanurzy³ usta w kubku, ¿eby przep³ukaæ wyschniête gard³o. – 19 –

Biorri mrugn¹³ do Conana, uœmiechn¹³ siê i tr¹ci³ go pod sto³em nog¹. Conan z szacunkiem spogl¹da³ na ³ysego w³aœciciela szynku, który niegdyœ uczy³ rozumu m³odego ksiêcia. – Tak, kiedy z Biorrim jechaliœmy tutaj, ci¹gle siê dziwi³em, jaki panuje porz¹dek na drogach. Niemniejszy ni¿ w stolicy. Potrzebna do tego ¿elazna rêka i dobra g³owa. Jak s³usznie zauwa¿y³eœ, sam ty³ek nie wystarczy do rz¹dzenia. No, teraz ju¿ wiem, ¿e prawdziwym dobrodziejem tego kraju jest m¹dry Stary Lis. Nale¿y za to wypiæ! – Tak, wiele czasu spêdzi³em z tym m³odzieñcem, a on wszystko chwyta³ w lot. Oto co znaczy urodzony w³adca! Wypijemy, pójdê do kuchni sprawdziæ, czy wszystko w porz¹dku, a potem tu wrócê. Biorri, pilnuj, ¿eby kubki nie sta³y pró¿ne, bo gotów jestem pomyœleæ, ¿e siê starzejesz. Gospodarz wsta³ i podchodz¹c to do jednego, to do drugiego sto³u wita³ siê z goœæmi, poklepywa³ ich po ramionach i po plecach ogromnym ³apskiem poroœniêtym rudymi w³oskami, a¿ wreszcie znikn¹³ za niewielkimi drzwiami po drugiej stronie izby. – No, teraz nieprêdko wyjdzie z kuchni. Dobrze, resztê sam dopowiem – stary siê nie obrazi. Nie, nie zapomnia³ go m³ody ksi¹¿ê, nie zapomnia³. Og³osi³, ¿e bierze jego zajazd pod osobist¹ opiekê, pozwoli³ Lisowi umieœciæ na szyldzie koronê ksi¹¿êc¹, od tej pory piwnice s¹ tu pe³ne ksi¹¿êcego wina i dziczyzny, a przyrz¹dza j¹ najzdolniejszy uczeñ ksi¹¿êcego kucharza. No i sam ksi¹¿ê po dawnej znajomoœci przychodzi tu czasem w starej czapce, tylko ¿e teraz za bram¹ czeka na niego oddzia³ stra¿y. No có¿, inaczej ju¿ byæ nie mo¿e... Jeszcze raz osuszyli kubki i czarnooka Sinta zaproponowa³a, ¿e poka¿e im pokoje. Conan poszed³ za ni¹ na górê, marz¹c o tym, by lec na miêkkim ³o¿u, podczas gdy niezmordowanego Biorriego ktoœ ju¿ ci¹gn¹³ do weso³ej kompanii, by zagra³ im na ercie. Sinta zaprowadzi³a Conana do przestronnej czystej komnaty z szerokim ³o¿em, wielkim sto³em i dwoma rzeŸbionymi krzes³ami. Na pod³odze le¿a³a dobrze wyprawiona skóra niedŸwiedzia. – Przynieœ tu jeszcze wina, œlicznotko, i powiedz, ¿eby tam na ciebie nie czekano. Posiedzimy razem, porozmawiamy o tym i owym... Dziewczyna zaœmia³a siê, skinê³a g³ow¹ i pobieg³a po wino. Conan niespiesznie zdj¹³ p³aszcz, pas z mieczem i sztyletami, buty. Gêsta niedŸwiedzia sierœæ przyjemnie ³askota³a w stopy. – 20 –

A z do³u, z sali, s³ychaæ by³o brzd¹kanie erty i niespodziewanie silny, niski g³os Rudego Biorriego: Dobrym nie bêdê, Styl to nie mój, Zbójem by³ ojciec – I ja jestem zbój. Dobrym nie bêdê, Bo na có¿ mi to, Gdy ponura ma twarz I ponury mój wzrok. A gdy dobra robota siê nada I jest zajêcie dla r¹k, W ¿yciu takich jak ja Dobroæ to tylko zawada.

III Tego roku, jak zreszt¹ zawsze w lecie w przededniu œwiêta Obfitoœci Mitry, by³o pogodnie i upalnie. Ch³opi cieszyli siê z wyj¹tkowo bogatych plonów, a mieszczanie i rzemieœlnicy korzystali ze s³oñca. Dla Orgelda, m³odego w³adcy Bergheimu, by³ to najprzyjemniejszy okres – zbli¿a³o siê d³ugo oczekiwane œwiêto. Tego dnia uroczyœcie odziani mieszkañcy Menory wylegali t³umnie na ulice, zbierali siê na placu ko³o œwi¹tyni. Po uroczystych obrzêdach sam ksi¹¿ê sk³ada³ na o³tarzu Mitry bogate dary. I wówczas w mieœcie rozpoczynano tañce i hulanki, trwaj¹ce do bia³ego rana. Nastêpnego dnia zaczyna³ siê Wielki Turniej, ulubione widowisko ksiêcia Orgelda. Na to œwiêto zje¿d¿ali siê do miasta goœcie z ca³ego ksiêstwa, nawet z samego Belverusu przybywali znamienici rycerze, maj¹cy ochotê wzi¹æ udzia³ w s³awnym turnieju. Nagrodê dla zwyciêzcy stanowi³ miecz z dewiz¹ ksiêcia, daj¹cy prawo do tytu³ów i zaszczytów, a prócz tego wspania³y koñ ze stajni ksiêcia i pe³na zbroja z poz³acanej stali, niezwykle misternej roboty. Po zakoñczeniu turnieju zaczyna³y siê niezliczone bale, polowania, uczty i inne rozrywki, trwaj¹ce niekiedy nawet dwa tygodnie. Ksiê¿na Lawinia lubi³a te turnieje nie mniej ni¿ jej m¹¿. Widok œcieraj¹cych siê rycerzy nape³nia³ radoœci¹ jej gor¹ce serce. Czêsto – 21 –

¿a³owa³a, ¿e nie jest mê¿czyzn¹ – tak wielk¹ mia³a ochotê wsi¹œæ na konia i wzi¹æ udzia³ w tej krwawej zabawie. I nieraz zdarza³o siê, ¿e zwyciêzca prócz nagrody ksiêcia otrzymywa³ te¿ cenn¹ premiê od piêknej Lawinii. M³oda ksiê¿na by³a w ³o¿u równie odwa¿na i niezmordowana, jak jej wybraniec na polu walki. I rycerze nagrodzeni w ten sposób w nastêpnym roku znowu rwali siê do walki, ¿eby zas³u¿yæ na jej ³askê. Ciekawe, kto tym razem zostanie zwyciêzc¹? Ksiê¿na cichutko siê zaœmia³a, wspomniawszy m³odego Braina, tak nieposkromionego w walce i tak niewprawnego w mi³oœci. Na kilka dni zaszyli siê wówczas razem w g³êbi lasu, w jednym z licznych myœliwskich domków, podczas gdy ksi¹¿ê i jego goœcie uganiali siê po kniei za jeleniami. Stoj¹c w otwartym oknie i spogl¹daj¹c w dal, na zielone wzgórza i ciemne zagajniki, m³oda ksiê¿na z radoœci¹ myœla³a o oczekuj¹cym j¹ œwiêcie i turnieju. Lekki wiaterek igra³ z pasemkiem jej ciemnych w³osów, pieœci³ wysmuk³¹ szyjê, rumiane policzki, wzywa³ tam, w przestworza. Chcia³aby siê czuæ beztroska jak ptak, ale jakaœ trwo¿na myœl sprawia³a, ¿e chmurzy³a brwi, a na uœmiechniêtych ustach pojawia³ siê gorzki grymas. Odesz³a od okna, natychmiast zapominaj¹c o m³odym Brainie i o turnieju. Damy stoj¹ce w oddali zauwa¿y³y zmianê nastroju ksiê¿nej i na znak jej rêki spiesznie opuœci³y pokoje Lawinii. Ostatnimi czasy ksiê¿na czêsto je odsy³a³a, pozostaj¹c sama ze swymi nieweso³ymi myœlami. Od wczesnego dzieciñstwa wszystko uk³ada³o siê wyj¹tkowo pomyœlnie w jej ¿yciu, a niew¹tpliwie najbardziej powinna siê cieszyæ ze swego ma³¿eñstwa. Ksi¹¿ê i ksiê¿na, m³odzi i piêkni, stanowili dla ludu ucieleœnienie idea³u panuj¹cej pary: zachwycano siê ksiêciem Orgeldem, powa¿ano go za to, ¿e rz¹dzi³ zdecydowanie i m¹drze, a j¹, ksiê¿nê Lawiniê, ubóstwiali za urodê i weso³e usposobienie. Do tej pory doskonale rozumieli siê z ksiêciem, przymykaj¹c oczy na swoje grzeszki, nieuniknione w ¿yciu dworskim, wspieraj¹c siê nawzajem w trudnych chwilach. A teraz – teraz wszystko sta³o siê jakieœ chwiejne, nieokreœlone, m¹¿ chyba przesta³ jej ufaæ... I gdyby chodzi³o o jak¹œ kobietꠖ to jeszcze mog³aby zrozumieæ! Jednak to, co siê dzia³o, by³o tak niepojête, rzuca³o cieñ na jej w³asne ¿ycie i Ÿle wró¿y³o ksiêciu... Lawinia, zagryzaj¹c wargi i miêtosz¹c koronkow¹ chusteczkê, kr¹¿y³a po pokoju, nie mog¹c znaleŸæ sobie miejsca. Nie pozosta³o – 22 –

ani œladu po niedawnych przyjemnych myœlach. Wreszcie usiad³a w fotelu, machinalnym gestem prostuj¹c falbanki piêknej sukni, niebieskiej jak jej oczy. Ksiê¿na usi³owa³a uspokoiæ siê, odegnaæ niespokojne myœli, ale le¿a³y jej na sercu kamieniem, a nienawiœæ nap³ywa³a niczym purpurowa fala, m¹c¹c myœli. Lawinia gwa³townie zerwa³a siê z fotela i wysz³a przez otwarte drzwi na szeroki, zadziwiaj¹co zielony taras. Lekki wiaterek, który nie wiadomo sk¹d wzi¹³ siê w ten upalny dzieñ, ch³odzi³ jej rozpalon¹ twarz. Lawinia przesz³a siê po tarasie, niewidz¹cym wzrokiem spogl¹daj¹c na kamienne misy z rosn¹cymi w nich wspania³ymi ró¿ami, i zbli¿y³a siê do balustrady. Roztacza³ siê st¹d szeroki widok na okolice Menory, którymi dawniej nigdy nie mog³a siê nacieszyæ. Szeroka dolina, obramowana od strony horyzontu niebieskozielonym pasmem gêstego lasu, z niewielkimi ³agodnymi wzgórzami i rzadkimi zagajnikami, ogromne bezdenne niebo, na które patrz¹c zawsze zazdroœci³a ptakom, w¹ska wstêga rzeki, nape³niaj¹cej sw¹ wod¹ fosê miejsk¹ – wyszystko to dziœ zniknê³o, przyæmione niepokojem i bólem. Ech, Orgeld, Orgeld! Jak siê on zmieni³ ostatnio, jak nie jest podobny do dawnego rozs¹dnego, spokojnego ksiêcia! Odk¹d go zna³a, zawsze chêtnie przebywa³ z ludŸmi doœwiadczonymi i m¹drymi, którzy w trudnych sytuacjach mogli mu s³u¿yæ dobr¹ rad¹. Niew¹tpliwie najlepszy z nich by³ baron Diss z Redbornu. Jaka szkoda, ¿e umar³ rok temu! Jak zagadkowa by³a jego œmieræ, a póŸniej znikniêcie jego ¿ony i siedmiu doros³ych synów! Ca³y dwór hucza³ jak pszczo³y w ulu, wstrz¹œniêty tymi wydarzeniami, a ksiêcia w owym czasie interesowa³o coœ ca³kiem innego. Ksiê¿na ju¿ wówczas poczu³a, ¿e to nieczysta sprawa, ale ksi¹¿ê jak gdyby oœlep³, og³uch³, nie chcia³ nic s³yszeæ ani widzieæ. Trudno uwierzyæ, ale to w³aœnie da³o pocz¹tek jej k³ótniom z mê¿em. I pomyœleæ tylko, ¿e winê za to ponosi tylko jeden cz³owiek. Tylko jeden, ale ile z³a spowodowa³! Niech bêdzie przeklêty na wieki wieków! Tak, coraz mniej wokó³ ksiêcia ludzi, na których mo¿na polegaæ. Albo porzucaj¹ Menorê, wyje¿d¿aj¹c do swoich posiad³oœci, albo znikaj¹ w tajemniczy sposób. Na ich miejsce pojawiaj¹ siê nowi ludzie, co grozi buntem, albo... Ksiê¿na przy³o¿y³a do rozpalonego czo³a lodowate d³onie i pad³a na kolana. Mitra, Mitra, Ojcze wszystkiego, co ¿yje! Dopomó¿ córce swojej! Dopomó¿ Orgeldowi i jego maleñkiemu synkowi! – 23 –

Po³o¿y³a siê na dywanie, a jej ramionami wstrz¹sa³ bezg³oœny szloch. Jednak¿e stopniowo burza w jej duszy ucich³a, ksiê¿na z trudem dŸwignê³a siê, usiad³a i w jej ciemnych, zupe³nie suchych oczach pojawi³y siê z³e b³yski. Je¿eli tylko ona jedna na dworze przeczuwa nadci¹gaj¹c¹ tragediê, musi dzia³aæ! Trzeba tylko poczekaæ na odpowiedni¹ chwilê, a z pewnoœci¹ znajdzie jakieœ wyjœcie z sytuacji. Nieraz ju¿ tak bywa³o, trzeba tylko umieæ patrzeæ i s³uchaæ. A teraz musi siê czymœ zaj¹æ. Ból jak obrêcz¹ œciska³ jak g³owê, zaæmiewa³ wzrok... Lawinia wolno wsta³a z pod³ogi i zaczê³a wyci¹gaæ z w³osów drogocenne grzebienie i szpilki. B³yszcz¹ce w³osy ciê¿kimi kasztanowymi falami sp³ynê³y na jej ramiona, siêgaj¹c a¿ do pasa. Podesz³a do lustra, chmurnym wzrokiem spogl¹daj¹c na swe odbicie. Ale oto znów beztroski uœmiech pojawi³ siê na jej twarzy i tylko w g³êbi oczu jarzy³y siê niebezpieczne iskry. Uderzy³a z³otym m³oteczkiem w maleñki gong wisz¹cy tu¿ obok i do pokoju natychmiast wesz³y s³u¿¹ce. Ksiê¿na usiad³a w fotelu naprzeciwko lustra i za¿¹da³a: – Uczeszcie mnie! Do tej sukni muszê mieæ ca³kiem inn¹ fryzurê! Z ty³u upnijcie w³osy wysoko, a po bokach zróbcie maleñkie warkoczyki i powplatajcie w nie per³y. Przynieœcie te¿ to lekkie bia³e wino, które tak lubiê, i s³odycze. Jest mi dziœ smutno i macie mnie zabawiaæ rozmow¹! Ju¿ po chwili nalano wina do wytwornego kubka, a na niskim rzeŸbionym stoliku po prawej rêce ksiê¿nej postawiono paterê z ró¿nymi ³akociami. Lawinia potrz¹snê³a w³osami i spojrza³a figlarnie na jedn¹ ze swych s³u¿ebnic: – Jondo, spryciulo, powiedz, jak oczarowa³aœ piêknego Lograsa, przecie¿ jeszcze ca³kiem niedawno nawet nie chcia³ spojrzeæ w twoj¹ stronê, mimo ¿e ci¹gle nawija³aœ mu siê przed oczy. Bêdê rada, jeœli skoñczy siê to œlubem, i nawet dam ci posag. Jesteœ dobr¹ dziewczyn¹ i masz zrêczne rêce. No i dlaczego upuœci³aœ grzebieñ? Rozczesuj mi w³osy i nie milcz tak, chcê wiedzieæ, jak ci siê to uda³o. Owszem, jesteœ bardzo ³adna, ale wydaje mi siê, ¿e on wola³ Brigindê. Dziewczyna stanê³a w p¹sach, podnios³a koœciany grzebieñ i ostro¿nie rozczesuj¹c w³osy Lawinii zaczê³a nieœmia³o opowiadaæ: – Tak, moja pani, tak bardzo siê w nim zakocha³am, ¿e zapomnia³am o bo¿ym œwiecie. A on patrzy³ na tê zarozumia³¹ Brigindê jak na jak¹œ boginiê. Och, ile¿ ³ez wyla³am z powodu mojego Logra– 24 –

sa! Stroi³am siê, ale nic nie pomaga³o, w ogóle mnie nie zauwa¿a³, a¿ nagle... Ksiê¿na odstawi³a kubek z nie dopitym winem, wziê³a garœæ suszonych orzechów i uœmiechnê³a siê, dodaj¹c odwagi za¿enowanej dziewczynie. Jonda zaczê³a mówiæ dalej: – A przecie¿ ta Briginda wcale nie jest lepsza ode mnie! Te¿ coœ – pierwsza uczennica g³ównej hafciarki! Tylko ¿e nosa zadziera, jakby by³a wielk¹ dam¹, mo¿e to mu siê w niej spodoba³o? Ale przecie¿ i ja tak potrafiê, jeœli tylko zechcê! Lawinia nie wytrzyma³a i zaœmia³a siê: – No to od³ó¿ grzebieñ i poka¿ nam, jak siê nosi ta zarozumia³a Briginda, i jak ty siê zachowujesz przy nim, moja ma³a figlarko! Jonda, oœmielona jej s³owami, od³o¿y³a grzebieñ na stolik, wysz³a na œrodek pokoju, koniuszkami palców unios³a spódnicê i z wysoko zadart¹ g³ow¹ zrobi³a kilka wolnych kroczków w stronê ksiê¿nej. Wysz³o to tak zabawnie i realistycznie, ¿e Lawinia znów siê rozeœmia³a, rozsypuj¹c orzechy po pod³odze. Dziewczêta rzuci³y siê, by je pozbieraæ, a Jonda, zatoczywszy kr¹g po pokoju, zatrzyma³a siê przed ksiê¿n¹ i sk³oni³a z powag¹. – Jesteœ wspania³a i cieszê siê, ¿e ten ch³opiec dostanie siê tobie, a nie Brigindzie. A teraz powiedz wreszcie, na czym polega ca³y sekret – bo przecie¿ coœ w tym jest, prawda, Jondo? – Tak, pani, ale to by³o straszne... Zdecydowa³am siê... S³ysza³am, ¿e... – Dziewczyna zmiesza³a siê, nie wiedz¹c, jak to powiedzieæ. – No, co z tob¹? Ciekawa jestem twojej historii i rozkazujê, ¿ebyœ mówi³a dalej! – Ksiê¿na, udaj¹c, ¿e siê gniewa, nachmurzy³a siê i tupnê³a nog¹. – Zaraz... zaraz wszystko opowiem – wyszepta³a Jonda, podchodz¹c bli¿ej. Lawinia da³a znak jednej ze s³u¿ek, by postawi³a u jej nóg zydel obity srebrzyst¹ materi¹. Jonda usiad³a na nim pos³usznie, œciskaj¹c rêkoma kolana, i zaczê³a opowiadaæ. S³u¿ki, zapominaj¹c o grzebieniach i w³osach swojej pani, zamar³y bez ruchu, a i sama Lawinia odwróci³a siê od lustra i wpi³a wzrokiem w przestraszone i zarazem szczêœliwe oczy Jondy. – Ja... ja posz³am do czarownicy... do starej Wegdy... – szepnê³a dziewczyna, zakrywaj¹c twarz d³oñmi. Za plecemi ksiê¿nej jej s³u¿ki poruszy³y siê przera¿one. Lawinia uciszy³a je gestem rêki i zapyta³a zdziwiona: – Do czarownicy? Do Wegdy? Nigdy o takiej nie s³ysza³am. I co, potrafi pomóc zakochanym? – Serce jej mocno zabi³o i bezdŸwiêcz– 25 –

ny g³os szepn¹³ w duszy: „Tego ci w³aœnie potrzeba! Nie przegap okazji!”. – O, pani, ona pojawi³a siê w Menorze ca³kiem niedawno, najwy¿ej rok temu, ale wielu ju¿ j¹ zna! Pomaga wszystkim – zakochanym, nieœmia³ym i tym, którzy pragn¹ pozbyæ siê wrogów lub chc¹ poznaæ w³asn¹ przysz³oœæ. Najpierw wywró¿y³a, ¿e Logras do mnie bêdzie nale¿a³, nie do Brigindy, i dopiero wtedy zgodzi³a siê uczyniæ mnie szczêœliw¹. Ona nie walczy z losem, tylko mu pomaga – tak w³aœnie powiedzia³a... Posz³am do niej noc¹, sama jedna, nawet bez pochodni. Jak uda³o mi siê znaleŸæ w ciemnoœci jej domek, wie o tym tylko ksiê¿yc, który wyjrza³ akurat zza chmur, kiedy omal nie przesz³am mimo... Och, jak strasznie jest w mieœcie, kiedy siê idzie do czarownicy! Mia³am wra¿enie, ¿e ktoœ siê za mn¹ skrada, a w krzakach ko³o drogi ci¹gle coœ potrzaskiwa³o i popiskiwa³o. Tysi¹c razy gotowa by³am zawróciæ, ale jak tylko przypomina³am sobie zwyciêski uœmiech Brigindy i Lograsa obok niej, natychmiast przybywa³o mi odwagi i sz³am dalej. – I co by³o potem? Dosz³aœ wiêc do jej domu... – Dosz³am do jej domu, a zza chmur w³aœnie wyjrza³ ksiê¿yc. Stanê³am na ganku i zapuka³am do drzwi. W domku by³o ciemno, nie œwieci³o siê ¿adne okno, ale drzwi natychmiast siê otworzy³y i us³ysza³am skrzypi¹cy g³os: „WejdŸ, wejdŸ, dziewczyno, dziœ jest twoja noc i czekam na ciebie!”. Och, jak siê przestraszy³am, ale ju¿ siê nie mog³am wycofaæ. Drzwi zamknê³y siê za mn¹ i znalaz³am siê w ca³kowitych ciemnoœciach. Serce nieomal wyskoczy³o mi z piersi, myœla³am, ¿e zaraz umrê ze strachu. Nagle, sama nie wiem jak, zapali³a siê jedna lampa, druga, trzecia... Sta³am poœrodku ogromnej izby, tak wielkiej, ¿e w ¿aden sposób nie mog³aby siê pomieœciæ w tym domku na kurzej nó¿ce, do którego przed chwil¹ wesz³am. A obok mnie sta³a chuda, wysoka starucha w czarnej sukni z czerwonymi frêdzlami. Bez s³owa zaprowadzi³a mnie w drugi koniec izby, posadzi³a na krzeœle, sama usiad³a obok i zaczê³a wpatrywaæ siê w moj¹ d³oñ. Trudno opisaæ, jak siê wówczas ba³am! – Co tam by³o takiego strasznego? – z ciekawoœci¹ zapyta³a ksiê¿na. Dziewczêta za jej plecami zamar³y, boj¹c siê poruszyæ. – Siedzisz, starucha ogl¹da twoj¹ d³oñ, co w tym takiego dziwnego? – 26 –

– W tej ogromnej izbie ca³y czas lata³y jakieœ ptaki czy nietoperze, muskaj¹c mnie swymi skrzyd³ami. Wzdryga³am siê, a starucha gniewnie spogl¹da³a na mnie czerwonymi oczami. Klnê siê na Mitrê, ¿e mia³a czerwone oczy! Ch³ód przeszed³ Lawinii po plecech, ale w dalszym ci¹gu spokojnie wypytywa³a wzburzon¹ dziewczynê: – Czemu zamilk³aœ? Ciekawa jestem, co by³o dalej. Mów i nie bój siê, przecie¿ masz to ju¿ za sob¹! – Och, pani, jak tylko sobie to przypomnê, zimno mi siê robi ze strachu! Potem, kiedy powiedzia³a, ¿e Logras jest mi pisany przez los, natychmiast zniknê³y gdzieœ ptaki i nietoperze, a oczy czarownicy sta³y siê ca³kiem zwyczajne, czarne, wcale nie takie z³e. Pog³adzi³a mnie po g³owie i powiedzia³a: „Jesteœ odwa¿n¹ dziewczyn¹, skoro tu przysz³aœ! S³usznie zrobi³aœ, o szczêœcie trzeba walczyæ! Jeœli jest ci przeznaczone, nikomu go nie oddawaj!”. D³ugo jeszcze coœ mrucza³a i ³agodnie g³aska³a mnie po g³owie. Tak os³ab³am, ¿e prawie zasnê³am. A kiedy z trudem otworzy³am oczy, na d³oni staruchy le¿a³ medalion, o ten. – Jonda pokaza³a prosty medalion wisz¹cy na jej szyi: metalowy, owalny, z maleñkim kwiatuszkiem z niebieskich kamyków. Czarny jedwabny sznurek jaskrawo kontrastowa³ z delikatn¹ skór¹ i przez to szyja dziewczyny wydawa³a siê jeszcze bielsza. – A nastêpnego dnia, o pani, mój Logras ca³kiem siê odmieni³. Kiedy przechodzi³am obok niego, nagle siê zatrzyma³ i spojrza³ na mnie takim wzrokiem, ¿e pomyœla³am: mo¿e wzi¹³ mnie za moj¹ pani¹, piêkn¹ ksiê¿nê? Lawinia, œmiej¹c siê, poklepa³a dziewczynê po policzku: – Widzê, ¿e ju¿ ¿artujesz, a wiêc minê³y twoje lêki. Mówisz, ¿e teraz patrzy tylko na ciebie? A co z t¹ zarozumia³¹ Brigind¹? – Spogl¹da na mnie jak rozwœcieczona kotka, ale po tym, co prze¿y³am w domku czarownicy, niczego ju¿ siê nie bojê, ¿ebym tylko mia³a Lograsa. A bêdê go mia³a i niczego mi wiêcej nie trzeba. – Jak mówi³aœ, gdzie mieszka ta starucha? Wyobra¿am sobie, jak straszno by³o iœæ samej w ciemnoœciach. Przez któr¹ furtkê wysz³aœ? – Od ty³u, potem przesz³am przez ca³¹ alejê, znalaz³am siê na ulicy Szkar³atnej Baszty i skrêci³am w trzeci zau³ek. Tam, w samym jego koñcu, przesz³am przez jar i skrêci³am na prawo. Odnalaz³am niemal po omacku pi¹ty dom i wtedy w³aœnie zaœwieci³ ksiê¿yc. Najpierw wybra³am siê tam w dzieñ, ¿eby noc¹ nie zab³¹dziæ, i zapa– 27 –

miêta³am ten dom po wysokim uschniêtym drzewie na podwórzu. Nigdzie wiêcej nie ma tam takich, tylko niskie krzaki. Och, jak by³o strasznie w nocy! – Znowu wzdrygnê³a siê, wspominaj¹c swoj¹ przygodê. Lawinia potrz¹snê³a nie uczesanymi ci¹gle w³osami i powiedzia³a: – Jondo, tak mnie zabawia³aœ, ¿e zapomnia³am o swojej fryzurze. Masz tu na szczêœcie mój ulubiony pierœcieñ, a przed œlubem jeszcze coœ ci podarujê. Teraz zaœ szybko rozczeszcie mi w³osy i za³ó¿cie na nie siatkê z ma³ymi pere³kami, poniewa¿ zrezygnowa³am z wysokiej fryzury. Szczêœliwa Jonda i inne s³u¿ki zajê³y siê w³osami swej pani, a ona, w zadumie gryz¹c s³odkie orzechy i dopijaj¹c wino, nieweso³o uœmiecha³a siê do swoich myœli.

IV Do œwiêta Obfitoœci Mitry pozosta³y zaledwie trzy dni i by³a to ostatnia noc, kiedy ksiê¿na mog³a zrealizowaæ swe zamys³y. Wszyscy doskonale wiedzieli, ¿e wró¿bici, magowie i prorocy trzy dni przed œwiêtem trac¹ sw¹ moc, a jeœli mimo to usi³uj¹ coœ uczyniæ, przepowiedzieæ, Przejaœniejszy nie ma dla nich litoœci: zaledwie kupka popio³u pozostaje z takiego niepos³usznego cz³owieka. Tylko kap³ani Œwi¹tyni Mitry w owe dni urz¹dzali uroczyste procesje na pola i pastwiska, prosz¹c boga o dobre urodzaje na przysz³y rok. Lawinia, gdy dziewczêta u³o¿y³y jej w³osy, odes³a³a je i zaduma³a siê. Do wieczora jeszcze daleko, ale nie mo¿e przecie¿ niczym jakaœ s³u¿ka wyjœæ z dworu, ¿eby w bia³y dzieñ zbadaæ drogê. A wiêc trzeba bêdzie iœæ noc¹, przemykaæ siê nie znanymi ciemnymi uliczkami, przedostaæ siê przez jar – w dodatku bez pochodni! Chocia¿ mo¿e to i lepiej: nikt nie zobaczy samotnego œwiat³a wêdruj¹cego w ciemnoœci, nikt nie bêdzie jej œledzi³. Musi to zrobiæ sama. Sama... Tylko ona pozosta³a dziœ w pa³acu... Nie, jest jeszcze maleñki ksi¹¿ê, przysz³y w³adca Bergheimu, jej radoœæ i nadzieja. Jest on tak bezbronny, a ³atwo przekupiæ niañkê czy s³u¿¹c¹... Ksiê¿na gwa³townie zerwa³a siê i ogarniêta najgorszymi przeczuciami skierowa³a siê do pokoi maleñkiego ksiêcia. Biegn¹c w¹skim korytarzem przestraszy³a s³u¿¹ce, które nios³y paterê z owocami i ¿ywego zaj¹czka. Otworzy³a drzwi i wpad³a do sypialni. Na – 28 –

miêkkim dywanie poœrodku komnaty siedzia³ trzyletni z³otow³osy ch³opczyk i œmia³ siê weso³o, patrz¹c wielkimi oczami na udomowion¹ sójkê, która przycupnê³a na oparciu krzes³a. Wierci³a siê tam, potrz¹sa³a ogonkiem i niewyraŸnie powtarza³a s³owa, których nauczy³y j¹ s³u¿ki: – Ksi¹¿ê, ksi¹¿ê, jedz, jedz! Przeskoczy³a na poduszkê le¿¹c¹ u nóg ch³opca i krêci³a g³ow¹, spogl¹daj¹c na niego chytrymi b³yszcz¹cymi oczkami. Na widok ksiê¿nej sójka kilka razy podskoczy³a na poduszce, przelecia³a na kotarê wysokiego ³ó¿ka i stamt¹d odezwa³a siê jeszcze g³oœniej: – Ksi¹¿ê, ksi¹¿ê, jedz, jedz! Ten widok uspokoi³ ksiê¿nê. Usiad³a na poduszkach obok ch³opca. A on, ci¹gle siê œmiej¹c, wtuli³ twarz w falbany jej spódnicy. Lawinia wziê³a z r¹k s³u¿ki maleñkiego zaj¹czka, posadzi³a go na dywanie i powiedzia³a do syna: – Popatrz, Eryku, co ci przyniesiono z lasu! – Oj, mamo, on skacze! Zaraz st¹d ucieknie! S³u¿¹ce obst¹pi³y ich ze wszystkich stron i roz³o¿y³y szerokie spódnice, nie pozwalaj¹c zaj¹czkowi uciec do k¹ta, a maleñki Eryk, tupi¹c mocnymi nó¿kami, zacz¹³ siê uganiaæ za t¹ ¿yw¹ zabawk¹ po ca³ej sypialni. Lawinia pozosta³a z synem do samego wieczora i dopiero gdy usn¹³, uda³a siê do siebie. S³u¿¹ce pomog³y jej siê rozebraæ i odesz³y. Tego wieczora nie by³o ksiêcia we dworze – wytropiono niedŸwiedzie i z samego rana ksi¹¿ê wraz z dziesi¹tkiem baronów i dru¿yn¹ strzelców uda³ siê do pó³nocnego lasu. Ta noc nale¿a³a do niej. Ubra³a siê w ciemn¹ sukniê, mocne myœliwskie buty i szeroki ciemny p³aszcz z kapturem. Zamkn¹wszy od wewn¹trz drzwi, bezszelestnie podesz³a do rzeŸbionej boazerii w k¹cie sypialni. Lekko nacisnê³a okr¹g³¹ rozetkê, niemal niewidoczn¹ wœród liœci ornamentu, i uœmiechnê³a siê, widz¹c, jak wolno otwieraj¹ siê przed ni¹ tajemne drzwi, prowadz¹ce do ogrodu. W samym jego koñcu, w piêknej grocie, gdzie tak przyjemnie odpoczywa³o siê w upalne dni, by³o wyjœcie z pa³acu, o którym wiedzieli tylko ona i ksi¹¿ê. Cichcem wysz³a z obroœniêtej bluszczem pieczary i szybkim krokiem uda³a siê w stronê furtki. Dwa razy przekrêci³a klucz w zamku i furtka otworzy³a siê bez skrzypu. Jedna chwila – i ksiê¿na niczym nocna æma rozp³ynê³a siê w ciemnoœci. Lawinia bieg³a ciemn¹ alej¹, niemal nie dotykaj¹c nogami ziemi, nie czuj¹c ani odrobiny strachu. P³omieñ nienawiœci, trawi¹cy jej – 29 –

serce, oœwietla³ drogê lepiej ni¿ jakakolwiek pochodnia. ¯aden kamieñ nie zazgrzyta³, ¿adna ga³¹zka nie zatrzeszcza³a pod jej lekkimi krokami. Wokó³ by³o ca³kiem cicho. Jonda mówi³a z przera¿eniem, ¿e s³ysza³a za plecami i w krzakach jakieœ kroki, dziwne dŸwiêki. Ksiê¿na, choæ bardzo siê przys³uchiwa³a, nie s³ysza³a nic. Z ulicy Szkar³atnej Baszty skrêci³a w trzeci zau³ek i wkrótce zobaczy³a, a raczej poczu³a, ¿e droga gwa³townie opada. A wiêc wreszcie dosz³a do jaru! Trzeba teraz przejœæ na drug¹ stronê i skrêciæ w prawo, a potem odnaleŸæ pi¹ty dom... Lawinia ostro¿nie, przytrzymuj¹c siê ga³¹zek rzadkich krzaków i ³odyg wysokich, ostrych traw, zaczê³a schodziæ po bielej¹cej w ciemnoœciach œcie¿ce. Spod jej nóg z g³oœnym furkotem wzbi³ siê w powietrze jakiœ wielki ptak. Ksiê¿na zatrzyma³a siê na chwilê, ¿eby uspokoiæ wœciekle ³omocz¹ce serce, a potem ruszy³a dalej. Z trudem wdrapa³a siê na strome zbocze jaru. Stanê³a na górze i rozejrza³a siê. Gdzieœ za chmurami ledwie dostrzegalnie œwieci³ ksiê¿yc, nie pomagaj¹c nocnym podró¿nym, jedynie ich dra¿ni¹c. Wstêga œcie¿ki znika³a w gêstych krzakach. Lawinia po chwili wahania posz³a ni¹, rozsuwaj¹c ga³êzie, i wkrótce znalaz³a siê na cichej uliczce. W jej g³owie g³oœno hucza³o: „Na prawo... Pi¹ty dom... Uschniête drzewo...”. Skrêci³a na prawo, wpatruj¹c siê w niewyraŸne zarysy dachów. Im dalej sz³a w¹sk¹, jakby wymar³¹ uliczk¹, tym jaœniej robi³o siê woko³o. Chmury, szczeln¹ kurtyn¹ skrywaj¹ce ksiê¿yc, nagle zaczê³y rozpadaæ siê na strzêpy, a wysoki wiatr zmiót³ je na bok, ods³aniaj¹c kawa³ek czystego nieba i oœlepiaj¹cy per³owy dysk. Ca³¹ ulicê zala³o srebrzyste œwiat³o, widaæ by³o nawet maleñkie kamienie pod nogami. Przed jej oczami, niczym wiecha oznaczaj¹ca drogê, pojawi³o siê wysokie uschniête drzewo z nagimi ga³êziami, wzniesionymi do góry niczym koœciste rêce. Ksiê¿na wolno podesz³a do wal¹cego siê p³otu, stanê³a, rozejrza³a siê i dostrzeg³a niemal ca³kowicie ukryty w gêstych krzakach maleñki domek. W œwietle ksiê¿yca wydawa³ siê bardzo ma³y, mia³ krzywy dach i dwa okienka, mêtnie po³yskuj¹ce po obu stronach ganku. Stopnie ledwie dos³yszalnie skrzypnê³y pod jej ostro¿nymi krokami. Ksiê¿na, czuj¹c, ¿e ca³a dr¿y, nieœmia³o dotknê³a rêk¹ umocowanego do drzwi ¿elaznego kó³ka. Nagle poczu³a przyp³yw dumy i determinacji i zdecydowanie zastuka³a do drzwi. Po tamtej stronie – 30 –

nikt siê nie odezwa³. Wówczas Lawinia, zagryzaj¹c wargi, z³a na ca³y œwiat, ze wszystkich si³ zabêbni³a piêœci¹ po zmursza³ych deskach. Z g³êbi domku da³o siê s³yszeæ szuranie, skrzypnê³a pod³oga, rozleg³o siê jakieœ niewyraŸne mruczenie i ktoœ zacz¹³ siê mocowaæ z  licznymi zasuwami. Wreszcie drzwi otworzy³y siê bezg³oœnie i ksiê¿na zdecydowanie wesz³a do ciemnego domu. – IdŸ prosto przed siebie, nie bój siê i nie ogl¹daj! – us³ysza³a nagle za sob¹ dŸwiêczny kobiecy g³os. Lawinia, kurczowo zaciskaj¹c w rêkach tasiemki p³aszcza, posz³a naprzód, usi³uj¹c cokolwiek wypatrzeæ w ca³kowitych ciemnoœciach. Ca³kiem niespodziewanie po prawej stronie pojawi³ siê jasny punkcik, potem po lewej, kilka ogników rozb³ys³o przed ni¹. Zobaczy³a, ¿e stoi na œrodku ogromnej sali, takiej jak sala galowa pa³acu ksi¹¿êcego. Rozgl¹daj¹c siê zdziwiona, przypomnia³a sobie, co opowiada³a Jonda. Tak, w tej sali zmieœci³oby siê co najmniej z dziesiêæ takich lichych chatynek, do jakiej przed chwil¹ wesz³a! I jak bogato jest urz¹dzona! Któ¿ móg³by przypuszczaæ, ¿e wal¹cy siê domek skrywa za poczernia³ymi drzwiami takie wspania³oœci! Jakby w odpowiedzi na jej myœli rozleg³ siê g³os: – To nie dla wszystkich, moja ksiê¿no, tylko dla szczególnych goœci! Wy³¹cznie ich przyjmujê w salach mego pa³acu! Lawinia gwa³townie odwróci³a siê i mimo woli cofnê³a o krok – sta³a przed ni¹ niem³oda dostojna kobieta z czarnymi, nieco siwiej¹cymi w³osami, swobodnie opadaj¹cymi na ramiona. Co za g³upstwa mówi³a Jonda! Starucha?! Zapewne przestraszona dziewczyna oczu nie podnios³a na czarownicê. Ksiê¿na nie mog³a oderwaæ wzroku od jej spokojnej, w³adczej twarzy, od wynios³ej postaci, odzianej w luŸn¹ sukniê z czarnego, lej¹cego siê jedwabiu, z bogatym czerwonym haftem, jaskrawym jak jêzyki p³omieni. Uœmiechaj¹c siê, gospodyni uprzejmym gestem wskaza³a Lawinii jeden z poz³acanych foteli, stoj¹cych przy ogromnym kominku, zbudowanym z wielkich czarnych kamieni. W jego bezdennych czeluœciach natychmiast pojawi³ siê ogieñ i ksiê¿na poczu³a o¿ywcze ciep³o. Z ulg¹ usiad³a, zsunê³a z g³owy kaptur i zachwycona zaczê³a rozgl¹daæ siê doko³a. Lampy, które w cudowny sposób rozb³ys³y w ciemnoœci, oœwietla³y wspania³¹ salê, godn¹ samej królowej. Wysoki sufit podtrzymywa³y kolumny, ob³o¿one drogocennym jaspisem, œciany ozdobione by³y boazeri¹ z rzeŸbionego, poz³acanego drzewa dêbowego. Wy– 31 –

sokie okna wychodzi³y na niezwyk³y ogród, z którego nap³ywa³ aromat nocnych kwiatów i sk¹d s³ychaæ by³o granie zakochanych œwierszczy. Czarownica siedzia³a naprzeciw ksiê¿nej i nie mrugaj¹c wpatrywa³a siê w ni¹ czarnymi, zamyœlonymi oczami. Lawinia nawet nie zauwa¿y³a, kiedy miêdzy nimi pojawi³ siê stó³ z dwoma kubkami. – Napij siê mojego wina, ksiê¿no, za to, ¿eby spe³ni³y siê twoje ¿yczenia. A i ja chêtnie wypijê z tob¹ za œmieræ przeklêtego Ferndina! – Oczy czarownicy rozb³ys³y czerwonym ogniem; podnios³a swój kubek. Ksiê¿na drgnê³a: czarownica odczyta³a jej myœli, powiedziawszy g³oœno, w jakim tu przysz³a celu. Na Mitrê, nie jest przecie¿ ¿¹dn¹ krwi zbrodniark¹! Ale nie ma innej drogi. Z westchnieniem wziê³a w rêce ciê¿ki kubek i patrz¹c w oczy Wegdzie powtórzy³a z ca³¹ moc¹: – Za œmieræ przeklêtego Ferndina! M³oda ksiê¿na i tajemnicza kobieta, siedz¹ca naprzeciw niej, pi³y w milczeniu cierpkie wino, jak gdyby dope³niaj¹c jakiegoœ obrzêdu. G³oœno potrzaskiwa³y grube polana w ogromnym kominku, a snopy iskier oœwietla³y z³ocistymi refleksami dwie twarze zwrócone w stronê ognia. Surowa twarz Wegdy, ze œci¹gniêtymi czarnymi brwiami, wyraŸnie mówi³a, ¿e ma ona w³asne porachunki z Ferndinem. Kry³a siê w tym jakaœ tajemnica, co nieco zaniepokoi³o Lawiniê. Dopiwszy wino, odstawi³a kubek na stó³, spojrza³a prosto w oczy czarownicy i powiedzia³a: – Widzê, ¿e ludzie nie bez podstaw s³awi¹ twoj¹ moc! Ledwie zapuka³am, a ju¿ wiedzia³aœ, co mnie sprowadza! – Wiedzia³am o tym od dawna! – schrypniêtym g³osem zaœmia³a siê czarownica. – Pod³y nikczemnik! To on jest sprawc¹ twoich nieszczêœæ. I nieszczêœæ ca³ego ksiêstwa. Jednak¿e Ferndin zginie nie z twojej, ani nie z mojej rêki, chocia¿ z wielk¹ chêci¹ wbi³abym w niego sztylet lub poda³a truciznê... Jest mu s¹dzony inny los i nie mogê tego odmieniæ. Co ma by栖 bêdzie! Ja mogê tylko przyspieszyæ nieco to, co zaplanowali bogowie. – Zamilk³a, znów zwracaj¹c siê w stronê ognia, jakby chc¹c odczytaæ z niego wolê niebios. – Usi¹dŸ bli¿ej kominka, popatrzê na twoj¹ d³oñ i powiem, co, bêd¹c tak odwa¿n¹ kobiet¹, mo¿esz uczyniæ, ¿eby przyspieszyæ jego kres. Lawinia ju¿ siê nie zdziwi³a, ¿e stó³, na którym jeszcze przed chwil¹ sta³y kubki, znikn¹³, a jej fotel znalaz³ siê tu¿ obok fotela – 32 –

czarownicy. Poda³a Wegdzie szczup³¹, siln¹ d³oñ i równie¿ zaczê³a siê w ni¹ wpatrywaæ, staraj¹c siê coœ odczytaæ z jej linii. Wegda ujê³a rêkê ksiê¿nej w swe gor¹ce d³onie, pochyli³a g³owê tak, ¿e w³osy niemal zas³oni³y jej twarz, i wolno zaczê³a wodziæ palcem po d³oni Lawinii: – Spokojne dzieciñstwo... Szczêœliwa m³odoœæ... Udane ma³¿eñstwo... A oto fatalne spotkanie! Spotkanie nios¹ce œmieræ! I drugie spotkanie – nios¹ce d³ugie szczêœliwe ¿ycie! Masz dwie drogi... I tylko ty sama, ksiê¿no, mo¿esz dopomóc swemu losowi! Nienawiœæ nawija siê jak nitka na k³êbek, nawija, a ogieñ wszystko trawi, wszystko zabiera! Tylko wówczas dusze zaznaj¹ spokoju, a ksiêciu powróci rozum... Lawinia s³ucha³a zdrêtwia³a, staraj¹c siê nie uroniæ ani s³owa. Równoczeœnie zdawa³o jej siê, ¿e nie rozumie ani s³owa i ¿e wszystko jest takie jasne. Linie d³oni miga³y jej przed oczami, tworz¹c obraz skrzy¿owanych mieczy, zarys nieznajomej twarzy, a potem nagle zobaczy³a psie pyski z wyszczerzonymi zêbami... Znurzona zamknê³a oczy i odchyli³a siê na oparcie fotela. Czarownica po³o¿y³a coœ na d³oni ksiê¿nej i zacisnê³a jej palce. Lawinia drgnê³a, unios³a ciê¿kie powieki i zobaczy³a tu¿ przed sob¹ zmêczon¹ twarz z gorej¹cymi oczami. W³osy, zwieszone na zapad³e policzki, ko³ysa³y siê, poruszane lekkim wietrzykiem, który wpad³ nagle do sali. Jêzyki p³omieni w lampach trwo¿nie migota³y, ogieñ w kominku hucza³ wœciekle. – WeŸ to, ksiê¿no, i strze¿ tak jak w³asne dziecko! W tym pude³eczku jest smarowid³o sporz¹dzone wed³ug starodawnej recepty czarowników. Jeœli g³owê martwego cz³owieka przy³o¿yæ do cia³a i posmarowaæ t¹ maœci¹ – przyroœnie, a zabity o¿yje. Ranny, z którego uchodzi ¿ycie, nie umrze i szybko wyzdrowieje. WeŸ, musisz to zrobiæ! Ju¿ wkrótce wszystko siê dokona! Sama to zrozumiesz! A teraz idŸ szybko do domu, odprowadzê ciê! – Czarownica wsta³a i posz³a pierwsza. Za plecami ksiê¿nej znikn¹³ kominek, jedna za drug¹ zaczê³y gasn¹æ lampy, i wkrótce znów ogarnê³y j¹ ca³kowite ciemnoœci. Ze skrzypem otworzy³y siê drzwi. Zobaczy³a podwórze zalane ksiê¿ycowym œwiat³em i uschniête drzewo, które wydawa³o siê teraz ca³e ze srebra. Sz³a, nie czuj¹c nóg, a ksiê¿yc jasno oœwietla³ jej drogê. K³êby szarych chmur mknê³y po niebie, omijaj¹c dysk ksiê¿yca. Jar nie by³ teraz tak g³êboki, a mo¿e to wiatr unosi³ j¹ nad ziemi¹, nie daj¹c jej 3 – Conan i podziemie niewoli

– 33 –

siê potkn¹æ. Wkrótce przekrêcony dwa razy klucz zamkn¹³ furtkê w pa³acowym ogrodzeniu. Lawinia jak cieñ wœliznê³a siê do groty i odnalaz³a tajemne drzwi. W tym w³aœnie momencie wœciek³y poryw wiatru szarpn¹³ chmury na niebie i ksiê¿yc skry³ siê za ich gêst¹ zas³on¹. Dopiero w sypialni, kiedy ksiê¿na zdjê³a p³aszcz i buty, przypomnia³a sobie, ¿e ani ona, ani czarownica nie wspomnia³y o zap³acie. Jak¿e to tak, przecie¿ specjalnie wziê³a ciê¿ki mieszek ze z³otymi monetami! Nawet teraz wisi u jej pasa. O, bogowie, co za niedbalstwo! Zmartwiona ksiê¿na podesz³a do lustra i zdjê³a z g³owy per³ow¹ siatkê. W³osy sp³ynê³y jej na ramiona. „Jak u czarownicy!” – uœmiechnê³a siê nieweso³o i zerknê³a w ciemny owal ramy lustra. W sypialni nie pali³a siê ani jedna lampa, ale nagle zobaczy³a w lustrze wielk¹, s³abo oœwietlon¹ komnatê i kobietê w czarnej sukni z rozpuszczonymi w³osami. – Wegda! – cicho wykrzyknê³a ksiê¿na. – Tak, to ja! Mnie tak¿e nie s¹ obce ludzkie u³omnoœci, podobie jak ty zapomnia³am o z³ocie, a bez zap³aty czary nie maj¹ mocy. Wystarczy tego, co masz przy pasie. Daj sakiewkê i nie zapomnij – wszystko teraz zale¿y od ciebie! Tylko ty zdo³asz w³aœciwie pokierowaæ losem! Strze¿ tego pude³eczka! Lawinia, dr¿¹c z ch³odu, który przenikn¹³ nagle ca³e jej cia³o, odwi¹za³a od pasa mieszek i po³o¿y³a go na d³oni, któr¹ wyci¹gnê³a w stronê lustra. Lampy za plecami czarownicy natychmiast zgas³y i na ksiê¿nê spogl¹da³o teraz jej w³asne odbicie, ledwie widoczne w ciemnoœciach sypialni.

V – Hej, Rudy, wstawaj! Mówiê ci, obudŸ siê! No, poczekaj, zaraz siê zerwiesz na równe nogi! Conan kolejny raz próbowa³ obudziæ Biorriego, ale w odpowiedzi s³ychaæ by³o tylko potê¿ne chrapanie i mamrotanie przez sen. Œpiewak le¿a³ plackiem na niskim ³o¿u, z twarz¹ wciœniêt¹ w zmiêt¹ poduszkê, i w ¿aden sposób nie udawa³o siê go doprowadziæ do przytomnoœci. A przecie¿ wczoraj wieczorem ustalili, ¿e Biorri zaprowadzi Conana do najlepszego p³atnerza Menory, z którym, wed³ug jego s³ów, nie³atwo by³o za³atwiaæ sprawy. I oto teraz, przesiedziaw– 34 –

szy ca³¹ noc ze starymi przyjació³mi, którzy ¿¹dali od niego coraz to nowych pieœni, niezmordowany œpiewak le¿a³ jak kawa³ drewna, nieczu³y na mocne kuksañce Cymmerianina. – No, zaraz mi siê obudzisz! S³oñce wysoko, a ty wci¹¿ wylegujesz siê jak ksi¹¿ê. Chocia¿ chyba i on ju¿ dawno wsta³. Mówi¹c to, Conan wzi¹³ wielki dzban z wod¹ stoj¹cy w k¹cie, œci¹gn¹³ Rudego Biorriego z ³ó¿ka na pod³ogê i zacz¹³ obficie polewaæ mu g³owê. Chrapanie natychmiast usta³o, mêtne oczy otworzy³y siê na chwilê, rêka drgnê³¹, jakby przebieraj¹c struny niewidocznej erty, i w komnacie rozleg³ siê donoœny g³os: – By³o nas oœmiu za sto³em... Tra-la-la, tra-la-la! Do rana zosta³em sam... Tra-la-la, tra-la-la... chr-r-r... Conan jeszcze raz chlusn¹³ wod¹ i us³ysza³ dalszy ci¹g: – Reszta le¿y ju¿ pod sto³em... Tra-la-la, tra-la-la! Ej, draniu, co mi lejesz do kubka?! Wodê pi³em tylko w dzieciñstwie, no i w zesz³ym roku, kiedy buk³ak przedziurawi³ siê... nie, odwi¹za³ siê... nie, wino zbyt szybko siê skoñczy³o, a ja jecha³em, jecha³em, jecha³em... chr-r-r... Nie mog¹c siê powstrzymaæ od œmiechu, Conan wyla³ mu na g³owê dobr¹ po³owê dzbana i nagle us³ysza³: – Ju¿ siê obudzi³em. Wszystko pamiêtam. Czas wstawaæ. Trzeba iœæ do p³atnerza, bo zaraz zapadnie wieczór. A ¿eby iœæ, trzeba najpierw wstaæ. Conanie, dlaczego nie domyœli³eœ siê, ¿eby pos³aæ dziewkê po wino? Niech tu przyniesie coœ do picia, a ja jeszcze siê zdrzemnê... Weso³a s³u¿¹ca szybko przynios³a pe³ny dzban i ledwie Biorri us³ysza³ gulgot nalewanego wina, od razu zacz¹³ siê gramoliæ. – Tutaj, tutaj, ptaszyno, bli¿ej do mnie... Dawaj, gdzie masz kubek? Z zamkniêtymi oczami chwyta³ d³oni¹ powietrze, a s³u¿¹ca, œmiej¹c siê, wodzi³a kubkiem przed jego nosem. Wreszcie Biorri otworzy³ sklejone powieki i zacz¹³ krêciæ g³ow¹ w œlad za jej ruchami. – Dlaczego od razu dwa? Daj najpierw jeden, potem drugi... Muszê powiedzieæ Lisowi, ¿e ma nierozgarniête s³u¿¹ce, które na niczym siê nie znaj¹! Conan wcisn¹³ kubek w jego b³¹dz¹c¹ rêkê i podniós³ do spragnionych ust. Chwila – i kubek by³ pusty. Dziewczyna go nape³ni³a i Biorri znów b³yskawicznie go osuszy³. – Dobrze. Teraz mo¿na wstawaæ. Wygl¹da na to, ¿e ju¿ siê umy³em, a wiêc daj mi, ptaszyno, rêcznik. I przynieœ cokolwiek do jedze– 35 –

nia. – Spojrza³ na Conana ca³kiem ju¿ przytomnym wzrokiem i uœmiechn¹³ siê: – Zapomnia³em ciê uprzedziæ, ¿e mam bardzo mocny sen. Matka, zanim mnie zdo³a³a obudziæ, piêœci sobie poobija³a, za polano chwyta³a... Dobr¹ mia³em matkê... No co, zjemy i pójdziemy? – Patrzê na ciebie, Rudy, i myœlê: jak te¿ przyjmie nas ten twój p³atnerz, przecie¿ mówi³eœ, ¿e robi³ zbroje i dla ksiêcia, i dla przyjezdnych rycerzy. A z ciebie jeszcze woda cieknie na pod³ogê... No a te spodnie... Wstyd! Biorri, czyœ sobie wczoraj nie prze³o¿y³ barana z pó³miska na kolana? Ale plama! W takich spodniach nikt ciê nie wpuœci do porz¹dnego domu. – Spodnie! Wielka mi rzecz! – Biorri najwyraŸniej by³ dotkniêty tak¹ ironi¹, ale nie odebra³o mu to apetytu. Jad³ z wielkim smakiem, oblizuj¹c t³uste palce i wycieraj¹c je o kamizelê. – Nie podobaj¹ mu siê moje spodnie! Koñcz jeœæ i idziemy. Poka¿ê ci, co znaczy Rudy Biorri! D³ugo jeszcze nie móg³ siê uspokoiæ i mrucza³ gniewnie, dopóki nie wyszli z szynku. Na dworze zatrzyma³ siê na chwilê, jakby coœ sobie przypomnia³, potem uœmiechn¹³ siê i zdecydowanym krokiem ruszy³ naprzód. Conan, id¹c obok, z podziwem zerka³ na tego pijaka z potarganymi w³osami i bezdennym ¿o³¹dkiem, lubianego we wszystkich szynkach, który wszêdzie czu³ siê jak u siebie w domu. NieŸle pob³¹dziwszy znaleŸli siê w jakimœ œlepym zau³ku, gdzie spoza gêstych zaroœli wystawa³y tylko dachy porz¹dnych domów. – Przyjacielu, gdzieœ ty mnie zaprowadzi³? Od kiedy to p³atnerze mieszkaj¹ w takich ustronnych miejscach? Gdzie tu kuŸnie, warsztaty? – Poczekaj, na wszystko przyjdzie pora! Mówi³eœ coœ na temat moich spodni, prawda? Moja koszula i przepiêkna kamizela równie¿ ci siê nie podobaj¹? Mo¿e i takie buty nie s¹ godne st¹paæ po wspania³ych ulicach Menory? – Mówi³ to z wielk¹ powag¹, przytupuj¹c nog¹ i wymachuj¹c rêkami, a jego szare oczy skrzy³y siê tak¹ weso³oœci¹, ¿e Conan, nic ju¿ nie rozumiej¹c, roz³o¿y³ tylko ramiona: – Czy¿byœ przyprowadzi³ mnie tu po to, by pomówiæ o swoim ubiorze? Widzê, ¿e dzban zimnej wody to za ma³o, ¿ebyœ siê obudzi³. Trzeba ciê by³o jeszcze poczêstowaæ polanem, to byœ przypomnia³ sobie, gdzie masz mnie zaprowadziæ! Ech, czemu zwi¹za³em siê z tob¹, ty beczko bez dna! Conan ju¿ chcia³ zawróciæ i odejœæ, gdy Biorri rozeœmia³ siê nagle, klepn¹³ go po ramieniu i powiedzia³: – Poczekaj tu chwilê, zaraz pójdziemy do p³atnerza. St¹d jest ju¿ ca³kiem niedaleko. – I znikn¹³ w furtce. – 36 –

Conan zacz¹³ siê przechadzaæ po zaroœniêtej ³opuchami uliczce, podziwiaj¹c jab³onie, których ga³êzie ugina³y siê pod ciê¿arem rumianych owoców, przep³oszy³ dwa gotowe walczyæ ze sob¹ koty i s³ysz¹c cich¹ rozmowê wróci³ do furtki, za któr¹ znikn¹³ Rudy Biorri. Zajrza³ ponad niewysokim p³otem do ogrodu, gwizdn¹³ zdumiony i schowa³ siê za pniem rosn¹cego w pobli¿u drzewa. Od strony domu dumnym krokiem szed³ rudy strojniœ ze starannie uczesanymi w³osami, w maleñkiej niebieskiej aksamitnej czapce, zawadiacko zsuniêtej na ucho. Œnie¿nobia³a koszula, solidne niebieskie spodnie wsuniête w nowiutkie buty i haftowana z³ot¹ nici¹ kamizela dodawa³y mu nieprzepartego uroku. Obok, nie spuszczaj¹c z Biorriego zakochanych oczu, sz³a piêkna kobieta, ju¿ nie najm³odsza, ale mimo to apetyczna. Widaæ by³o, ¿e niczego tak nie pragnie na œwiecie, jak rzuciæ siê na szyjê temu frantowi. – Przyjdê, oczywiœcie ¿e przyjdê do ciebie wieczorem. Przecie¿ ledwie zsiad³em z konia, od razu tu przybieg³em. Tylko o tobie myœla³em ca³y rok, szczêœcie ty moje! Nie, nie zatrzymuj mnie, mam do za³atwienia wa¿ne sprawy w mieœcie. Przyjdê, jak siê œciemni. – Mówi¹c to, mocno poca³owa³ œlicznotkê w rumiane usta. – Biorri, wiesz przecie, jak ciê kocham! Bêdê czeka³a, na œwiêto mam zawsze przygotowane twoje ulubione wino. – A¿ nie chce mi siê nigdzie st¹d ruszaæ. Jesteœ sama, masz wino, a i pewnie upieczesz gêœ, prawda? – Oczywiœcie, ¿e upiekê! – Zaœmia³a siê i zawis³a na jego szyi. Conan, stoj¹c za drzewem, z rozbawieniem obserwowa³, jak Biorri energicznie wyrywa siê z jej namiêtnych objêæ. Wreszcie uwolni³ siê i pobieg³ do furtki, machaj¹c na po¿egnanie: – Najwa¿niejsze, ¿ebyœ nie zapomnia³a o gêsi! Wyskoczy³ na ulicê i widz¹c Conana, poci¹gn¹³ go za sob¹. Gdy odeszli spory kawa³ek od domu, zaczêli siê g³oœno œmiaæ. – Kto tu by³ niezadowolony z mojego wygl¹du? Kogo mierzi³y moje piêkne spodnie? Nie, przyjacielu, chocia¿ jesteœ silny i byæ mo¿e doœæ sprytny, w porównaniu z Rudym Biorrim zas³ugujesz na miano zwyk³ego smarkacza. Pójdziemy teraz do p³atnerza, ale wszelkie pertraktacje ja bêdê prowadzi³, jasne? Conan szed³ cichymi uliczkami przedmieœcia, ci¹gle nie mog¹c nadziwiæ siê przemianie, jaka dokona³a siê w jego towarzyszu. Nie zosta³o ani œladu po jego leniwym, ko³ysz¹cym siê kroku – rudy elegant szed³ energicznie, pewny siebie, i jego g³os, kiedy opowiada³ o swojej piêknej wdówce, u której przechowywa³ odœwiêtny strój, – 37 –

dŸwiêcza³ niskim basem. Conan wspomnia³, ¿e to w³aœnie zaskoczy³o go pierwszego wieczora, kiedy przyjechali do Menory. – Pos³uchaj, przyjacielu, jeœli chodzi o spodnie, wszystko jest teraz dla mnie jasne – jestem pewien, ¿e w ka¿dym mieœcie, do którego zagl¹dasz, ¿eby poœpiewaæ i wypiæ, czeka na ciebie taka œlicznotka z dzbanem wina, gêsi¹ i kufrem pe³nym twoich rzeczy. Ale wyt³umacz mi, jak to siê dzieje, ¿e kiedy œpiewasz sam dla siebie, trudno to w ogóle nazwaæ œpiewem – mówi¹c miêdzy nami, ryczysz gorzej ni¿ os³y, które spotyka³em na po³udniu. A kiedy wokó³ ciebie zbierze siê kompania, twój g³os rozbrzmiewa jak dzwon, a rêka sama siêga po miecz... lub po kubek, zale¿nie od tego, o czym jest pieœñ. Co na to powiesz? – Nieraz mnie ju¿ o to pytano. Chocia¿ sam nie wiem dlaczego tak siê dzieje, ale jako cz³owiek wielkiej m¹droœci wyjaœniê w sposób nastêpuj¹cy: mam takie ubranie, by w nim piæ, jeœæ i le¿eæ w rynsztoku. I mam inne ubranie, w którym bez wstydu mogê siê pokazaæ choæby na dworze. Tak te¿ jest z moimi g³osami: jeden na dzieñ powszedni, kiedy nikt go nie s³yszy, a drugi dla dobrej kompanii, która i ugoœci winem, i nape³ni mój mieszek. Teraz ju¿ rozumiesz, przyjacielu Conanie? – Szczerze ci powiem, Biorri: wielu widzia³em frantów w swoim ¿yciu, ale takiego zabawnego jak ty, widzê po raz pierwszy. A do tego twojego p³atnerza dojdziemy dzisiaj, czy nie? Uwa¿aj, bo wrzucê ciê w twoim piêknym stroju do kana³u i bêdziesz potem siedzia³ go³y u wdówki, czekaj¹c, a¿ ci wszystko upierze! – Stañ na chwilê i pos³uchaj! Co s³yszysz na tej ulicy? W³aœnie! Stukot m³otów i brzêk pancerzy! A jeœli chodzi o kana³ – czy¿byœ s¹dzi³, ¿e mam w Menorze tylko jedn¹ przyjació³kê i jeden kufer? No, jesteœmy na miejscu. Teraz tam, w tamt¹ bramê! Z zacisza sennych ogrodów wyszli na doœæ ruchliw¹ ulicê. Tam i siam biegali po niej zmyœlni czeladnicy, uginaj¹c siê pod ciê¿arem siode³, czapraków, tarcz i pochew. Ze wszystkich stron dolatywa³ stukot m³otów i burz¹cy krew w ¿y³ach brzêk broni: rycerze, dla którzych wykonano pancerze i miecze, wypróbowywali je na miejscu, na podwórzach warsztatów. I na tym podwórzu, gdzie zaszli, jakiœ rycerz krzesa³ z miecza iskry, walcz¹c ze zwalistym czeladnikiem, a potem stan¹³, obejrza³ klingê i powiedzia³: – Doskona³a robota! Nie bez powodu mistrz Klars liczy sobie tak drogo! A teraz pójdziemy obejrzeæ kolczugi! – I odszed³, rozmawiaj¹c z o¿ywieniem ze swoimi towarzyszami. – 38 –

Conan chcia³ ju¿ wejœæ do warsztatu, z którego co chwila wybiegali ch³opcy z he³mami, sztyletami, nagolennikami i innymi czêœciami zbroi, ale Biorri przytrzyma³ go za rêkaw i odci¹gn¹³ w cieñ koniowi¹zu. Z domu, rozmawiaj¹c g³oœno, wysz³o dwóch ludzi: przystojny panicz z zaczerwienionym z gniewu obliczem, trzymaj¹cy w rêku mocno wypchany trzos, i potê¿nie zbudowany majster w wytartych skórzanych spodniach i wypuszczonej na nie prostej koszuli. Spod opadaj¹cych na czo³o kêdzierzawych, czarnych, nieco siwiej¹cych w³osów ironicznie b³yszcza³y m¹dre, piwne oczy, a gêsta broda podrygiwa³a od powstrzymywanego œmiechu. – Nie, panie, broñ i pancerze robiê tylko na zamówienie. Gotowe dostaniecie w s¹siednich warsztatach, tam wam wszystko dorobi¹, dopasuj¹ i ka¿dy dowolny herb umieszcz¹ na tarczy, a ja robiê pancerze na miarê rycerza, a broñ tak, ¿eby pasowa³a mu do rêki. – I dla mnie tak zrób! Ile razy mam mówiæ: zrób, a ten trzos bêdzie nale¿a³ do ciebie! Przecie¿ pozosta³y jeszcze ca³e trzy dni do turnieju! – Nie, panie, ja ju¿ swoje powiedzia³em. Jeœli ktoœ zechce, niech wam zrobi w ci¹gu trzech dni, ale nie majster Klars! I nie jest mi potrzebny wasz trzos, panie, sam wam chêtnie zap³acê, ¿ebyœcie tylko ju¿ st¹d poszli i nie przeszkadzali mi w pracy! – Ach ty, zuchwalcze! Nie wiesz, z kim mówisz! Nie ujdzie ci to p³azem, nie bêdê zwa¿a³ na to, ¿e jesteœ pupilkiem ksiêcia! Ju¿ ci to wkrótce nie pomo¿e! – Prze¿uwaj¹c przekleñstwa, wskoczy³ na konia, którego przyprowadzi³ mu koniuch, i galopem wypad³ za wrota. – Dobry sobie, co? – Biorri z uœmiechem spogl¹da³ spod okapu koniowi¹zu na majstra, stoj¹cego spokojnie na ganku i z ironicznym uœmieszkiem obserwuj¹cego odje¿d¿aj¹cego niedosz³ego klienta. – Jeœli ktoœ mu siê nie spodoba, za nic nie sprzeda mu broni ani nie przyjmie zamówienia. Powiedzia³, ¿e nie mo¿e zrobiæ zbroi w ci¹gu trzech dni. Jeœli tylko zechce, wszystko wykona w jedn¹ noc! No a teraz chodŸmy, czas, ¿ebyœmy z nim porozmawiali. Z tymi s³owami wyszed³ na œrodek podwórza, wzi¹³ siê pod boki i zawo³a³: – Na Przejaœniejszego Mitrê! Przecie¿ to sam mistrz Klars wyszed³ na ganek, ¿eby powitaæ szanownego Biorriego! Ale dlaczego jesteœ sam? Gdzie Altus, Mink, Ergon i inni mistrzowie? Przybywam z daleka i oczekujê powitania ze wszystkimi honorami! – 39 –

– No, co za goœæ! Biorri, w³aœnie ciê wczoraj wspominaliœmy – gdzie siê podziewa ten hultaj, zaraz œwiêto, a jego nie ma! Witaj, przyjacielu, cieszê siê, ¿e ciê widzê! Mistrz Klars zszed³ z ganku. Objêli siê, g³oœno poklepuj¹c jeden drugiego po plecach. Kilku czeladników zatrzyma³o siê, zaskoczonych tym niebywa³ym widowiskiem, ale majster tak na nich spojrza³, ¿e natychmiast zniknêli. – Dobrze, ¿e nie zapominasz starych przyjació³. ChodŸmy, posiedzimy, pogadamy, przecie¿ nie widzieliœmy siê ca³y rok! – Posiedzimy i spokojnie pogadamy, ale najpierw chcê ciê o coœ poprosiæ... – Dla ciebie, Rudy, wszystko, co sobie za¿yczysz! Nawet naszyjnik dla twojej œlicznotki mogê zrobiæ, chocia¿ jestem p³atnerzem! Gadaj œmia³o, o co chodzi. Biorri zwróci³ siê w stronê koniowi¹zu i skin¹³ przyzywaj¹co rêk¹. Conan wyszed³ z ukrycia i zbli¿y³ siê do mistrza Klarsa. – O, a któ¿ to taki? Czy¿by twój przyjaciel? No to witaj! Nie wiem, z kim mam do czynienia, ale ja jestem mistrz Klars. – A ja – Conan-Cymmerianin. Jestem rad, ¿e mogê ciê poznaæ, a tym bardziej siê cieszê, ¿e przyprowadzi³ mnie tutaj ten œpiewaj¹cy frant. – No wiêc który z was ma do mnie sprawê? Czujê, ¿e chodzi tu nie o naszyjnik, lecz o dobry miecz... Zgad³em? – Klars, widzieliœmy przed chwil¹, jak pozby³eœ siê tego nachalnego klienta, który potrz¹sa³ ci pod nosem sakiewk¹. Niech ci tylko nie przyjdzie do g³owy potraktowaæ tak mego przyjaciela! Nie po to przyby³ na turniej, ¿eby staæ na uboczu! Widzisz, jaki to dzielny m³odzian, wyekwipuj go wiêc jak najlepiej. A mieszek ma równie ciê¿ki jak ten cz³owiek, który tak ci wygra¿a³. Mistrz przesta³ siê uœmiechaæ i bacznie zmierzy³ wzrokiem Conana. Potem twarz znów mu siê rozjaœni³a i wyci¹gn¹³ do Cymmerianina szerok¹ d³oñ: – Zgoda! Ca³a przyjemnoœæ pracowaæ dla takiego woja! To nie jakiœ tam fagas przeklêtego Ferndina! I niech Mitra pozwoli mi zobaczyæ, jak pokonasz na turnieju tego przeklêtego wyrodka! Tfu, muszê jak najszybciej przep³ukaæ gard³o po wymówieniu jego obrzydliwego imienia! ChodŸmy do mnie i tam wszystko ustalimy. Przeszli obok stajni, kuŸni, minêli warsztat, gdzie robiono kolczugi, i zbli¿yli siê do niewielkiego domu, stoj¹cego w sadzie. Gospodarz otworzy³ drzwi i zaprosi³ do œrodka. – 40 –

– Widzisz, co to znaczy Rudy Biorri! – szepn¹³ do ucha Conanowi jego towarzysz. – Majster zaprosi³ nas do swego domu! Nawet ja nigdy tutaj nie by³em. Najwidoczniej przypad³eœ mu do gustu! Niem³oda, lecz wci¹¿ bardzo przystojna kobieta w br¹zowej, obcis³ej u góry sukni, przypominaj¹cej stroje wielkich dam, w milczeniu sk³oni³a siê goœciom i wysz³a pos³uszna w³adczemu spojrzeniu mê¿a. Po chwili wróci³a z dzbanem wina, a m³odziutka s³u¿¹ca, kilka razy biegaj¹c do kuchni, zastawi³a stó³ najprzeró¿niejszym jad³em. Nakrywszy do sto³u, kobiety odesz³y, a majster zasiad³ na krzeœle z wysokim oparciem i zacz¹³ nalewaæ wino. – Wypijemy, zak¹simy i weŸmiemy miarê. Jutro wieczorem wszystko bêdzie gotowe. Rano przyprowadŸ swego konia, na pewno ma zbite podkowy. Sk¹d przyjecha³eœ? – Z Belverusu, ale konia podkuwa³em jeszcze dawniej. Dobrze trafi³eœ z tymi podkowami. S³uchaj, wspomnia³eœ o jakimœ Ferndinie, co to za ptaszek? Do rozmowy wmiesza³ siê Rudy Biorri: – Ech, Conanie, co siê tu dzieje! Lis wczoraj wszystko mi opowiedzia³. Wypijmy najpierw za nasze spotkanie, a potem porozmawiamy o tym plemieniu szakali! – Tak, Biorri, masz racjê! Nie warto psuæ smaku dobrego wina rozmowami o tym... tfu, niech go! Z rozkosz¹ osuszyli kubki i zabrali siê do jedzenia. Mimo ¿e niedawno zjedli obfite œniadanie u Lisa, aromatyczne wonie potraw stoj¹cych na stole kaza³y im zapomnieæ o ca³ym œwiecie. Przed Conanem w g³êbokiej misie parowa³o pieczyste z jarzynami, polane ostrym sosem, który szczypa³ w jêzyk i wywo³ywa³ ³zy. Ten ogieñ mo¿na by³o ugasiæ tylko winem, tak wiêc dzban kr¹¿y³ w ko³o, a¿ wreszcie go opró¿nili. Gospodarz nie popêdza³ swych goœci, ale co chwila z luboœci¹ taksowa³ wzrokiem szerok¹ pierœ i potê¿ne ramiona Cymmerianina. Z trudem wytrzyma³, a¿ wszystko zosta³o zjedzone i wypite, i niecierpliwie zerwa³ siê z krzes³a. – Biorri, o Ferndinie opowiesz mu lepiej ode mnie, masz bardziej giêtki jêzyk. Ale pamiêtaj, masz to tak powiedzieæ, ¿eby w nim krew zawrza³a, ¿eby choæ trochê poczu³, jak¹ ¿ywimy nienawiœæ do tego psiego syna! A tymczasem ja zrobiê tu tak¹ zbrojê, jakiej nie ma nawet ksi¹¿ê Orgeld! ChodŸmy, Cymmerianinie, chodŸmy jak najszybciej, nie mo¿na traciæ czasu! – 41 –

U Klarsa zabawili do wieczora. Conan zawsze lubi³ pracownie p³atnerskie, ale to, co tutaj zobaczy³, wprawi³o go w zachwyt. By³o to prawdziwe ma³e królestwo, którym w³ada³ groŸny majster Klars. Kochali go i zarazem bali siê wszyscy, poczynaj¹c od siwobrodych majstrów, najbli¿szych wspó³pracowników Klarsa, a koñcz¹c na sprytnych ch³opakach, którzy dopiero niedawno przyszli do niego na naukê i z wielkim zapa³em zamiatali podwórze. Jeden z nich co si³ w nogach pobieg³ z jakimœ poleceniem, wypowiedzianym przez mistrza cichym g³osem, i wkrótce ze wszystkich warsztatów wylegli powa¿ni p³atnerze w poprzepalanych fartuchach, z rêkami poczernia³ymi od pracy w metalu. Niczym królewska œwita przeszli za mistrzem Klarsem do wielkiej izby z prostymi ³awkami wzd³u¿ œcian, na których by³y roz³o¿one przeró¿ne kolczugi, he³my, misiurki, a na œcianach wisia³y miecze i sztylety. W jednym rogu zwraca³y uwagê umocowane w specjalnym stojaku b³yszcz¹ce topory bojowe. Przyci¹ga³y wzrok ³uki i strza³y ró¿nych rodzajów, gotowe do bitwy, by zaœpiewaæ sw¹ odwieczn¹ pieœñ œmierci. Mo¿na tutaj by³o tak¿e zamówiæ bojowy rz¹d dla koni – siod³a, przystosowane dla jeŸdŸców w zbrojach, masywne strzemiona, pikowane derki i wiele, wiele innych rzeczy, których przeznaczenie zna³ tylko prawdziwy woj. D³ugo wybierali, przymierzali, przyk³adali, a potem poszli do kuŸni, gdzie sam mistrz Klars wybra³ klingê spoœród ca³ej sterty ¿elastwa przygotowanego do ostatniego hartowania. Od dŸwiêku m³otów, œmiechu kowali, syku powietrza w miechach, tryskaj¹cych na wszystkie strony iskier i zapachu gor¹cego metalu Conana zaswêdzia³y rêce i schwyci³ m³ot stoj¹cy pod œcian¹. – Ano poka¿, na co ciê staæ! Widzê, ¿e potrafisz trzymaæ m³ot w rêkach! Czy¿byœ by³ kowalem? – Zdarza³o siê! Hej, ch³opcy, wiêcej ognia! Klinga wyci¹gniêta ze st¹gwi ze s³on¹ wod¹ do czerwonoœci roz¿arzy³a siê w palenisku i Conan zacz¹³ j¹ pracowicie kuæ ogromnym m³otem, a majster Klars poprawia³ go swoim m³otkiem. Biorri, pokrêciwszy siê nieco ko³o paleniska, wkrótce znikn¹³, nie mog¹c wytrzymaæ panuj¹cego tu gor¹ca i ha³asu. Nie by³o go do wieczora, gdy spoceni i zmêczeni mistrz i jego potê¿ny pomocnik wyszli na dwór. A w kuŸni za ich plecami w dalszym ci¹gu p³on¹³ ogieñ i bez przerwy podzwania³y m³oty – du¿y i ma³y. – 42 –

– A wiêc ustaliliœmy. Rano przyprowadzisz konia, zmienimy mu podkowy i wybierzemy uprz¹¿. A teraz trzeba troszeczkê odsapn¹æ. Hej, Biorri, stary hulako, gdzie ciê ponios³y demony? Jego g³os zahucza³ na ca³¹ ulicê i okoliczne psy odpowiedzia³y mu wœciek³ym ujadaniem. Drzwi stajni skrzypnê³y i na progu ukaza³ siê Biorri. Nasz elegant nieŸle siê tam wyspa³ i teraz z sianem na spodniach, kamizeli i czapce, któr¹ œciska³ pod pach¹, nie wygl¹da³ ju¿ tak wspaniale. Conan nie móg³ siê powstrzymaæ od œmiechu. – Teraz poucztujesz u „Starego Lisa” i mo¿esz siê wybieraæ do nastêpnej wdówki z kufrem. – Dobrze, ¿eœ mi przypomnia³! Przecie¿ jej obieca³em! ChodŸmy, odprowadzê ciê do zajazdu, po drodze opowiem o tym Ferndinie, a potem wyruszê do niej. Pieczona gêœ to nie byle co! A i ona sama... palce lizaæ! – Biorri z rozkoszy zmru¿y³ oczy i cmokn¹³. Mistrz Klars równie¿ siê rozeœmia³ i tkn¹³ go w brzuch wielk¹ piêœci¹: – No dobrze, jeœli obieca³eœ, to idŸ! Ale jutro przyjdziesz do nas i nie wypuœcimy ciê, dopóki nie zaœpiewasz wszystkiego, co znasz. Szczególnie o królu Gregorze! Dobrze, idŸcie, bo ju¿ prawie ca³kiem ciemno. Hej, Arnolf, weŸ pochodnie i odprowadŸ tych panów! Ruszaj ¿ywo! Ch³opak z zapalon¹ pochodni¹, Conan i Biorri wyszli za bramê, a mistrz Klars d³ugo jeszcze spogl¹da³ za nimi, to chmurz¹c siê od nieweso³ych myœli, to znów nagle z jakiegoœ powodu uœmiechaj¹c siê. Potem wróci³ do kuŸni i do stuku m³otów do³¹czy³ jego w³adczy, gromki g³os.

VI Œwiêto Obfitoœci Mitry od najdawniejszych czasów by³o dla mieszkañców Menory i ca³ego ksiêstwa Bergheim najradoœniejszym wydarzeniem roku. Rolnicy zbierali plony, hodowcy byd³a podliczali swoje stada, i wszyscy wznosili mod³y do Mitry o ³aski na przysz³y rok. Ma³¿eñstwa zawarte w okolicach œwiêta uchodzi³y za najbardziej trwa³e i szczêœliwe. Dlatego jeszcze wiele dni po zakoñczeniu obrzêdów i ceremonii ku czci Przejaœniejszego Mitry w mieœcie i w ca³ej – 43 –

prowincji odbywa³y siê niezliczone wesela. Jednak¿e w tym roku, pomimo o¿ywienia, które jak zwykle zapanowa³o w Menorze w przededniu œwiêta, wyczuwa³o siê jakieœ napiêcie, zaniepokojenie, oczekiwanie nieszczêœcia. Miasto ¿y³o jak dawniej, toczy³ siê handel, ulice pe³ne by³y ludzi, ale nie s³yszano tu g³oœnych rozmów, œmiechu. Siedz¹cy w szynkach mieszczanie o czymœ szeptali, ze smutkiem krêc¹c g³owami i wyra¿aj¹c nadziejê, ¿e Mitra nie dopuœci do tak strasznych rzeczy. Ferndin – by³o to imiê, które niepokoi³o ca³e miasto, którego jak d¿umy bali siê wszyscy mieszkañcy. Ksi¹¿ê, ich m¹dry, m³ody ksi¹¿ê Orgeld, który w tak krótkim czasie przeobrazi³ ca³y kraj, nagle sta³ siê pos³uszn¹ marionetk¹ w rêkach owego przyb³êdy! Gdzie podzia³o siê jego opanowanie i rozs¹dek w sprawach pañstwowych, gdzie jego m¹dre wyroki? Niekoñcz¹ce siê uczty, polowania, szalone hulanki. Wszystkie wa¿ne sprawy zaniedbano, a jeœli ju¿ trzeba by³o o czymœ zadecydowaæ, ksi¹¿ê najpierw zasiêga³ rady u swego niezast¹pionego Ferndina i potem powtarza³ jego s³owa. I oto teraz Ferndin zamierza wzi¹æ udzia³ w Wielkim Turnieju! Kiedy wieœæ ta obieg³a miasto, zahucza³o w nim jak w ulu. Przecie¿ zwyciêstwo w turnieju poœwiêconym Wszechmog¹cemu Mitrze stanowi³o dla nisko urodzonego cz³owieka jedyn¹ szansê na uzyskanie tytu³u, który w ka¿dym innym przypadku przechodzi³ z ojca na syna! W turnieju mogli braæ udzia³ wojowie z ró¿nych warstw spo³ecznych – ksi¹¿êta, baronowie, a tak¿e ludzie prostego urodzenia. Zwyciêzcê uwa¿ano za wybrañca Mitry. Jeœli w ¿y³ach tego cz³owieka p³ynê³a b³êkitna krew, ksi¹¿êca nagroda dodawa³a wagi jego tytu³owi i przysparza³a bogactw. Jeœli zaœ Mitra da³ zwyciêstwo prostemu cz³owiekowi, od razu stawa³ siê szlachetnym rycerzem, a tytu³ i maj¹tek, który przy okazji otrzymywa³, czyni³y z niego wielk¹ personê. To w³aœnie zamierzal osi¹gn¹æ Ferndin. Bez tytu³u i maj¹tku by³ jak lekka szczapa miotana falami. Wystarczy³by jakiœ kaprys ksiêcia lub intrygi dworzan, by natychmiast wyrzucono go z pa³acu. Gdyby jednak mia³ tytu³... O, wtedy móg³by siê zmierzyæ z ka¿dym wrogiem! Umocni³by to, co ju¿ osi¹gn¹³, i zosta³by g³ównym doradc¹ ksiêcia w sprawach pañstwowych, zajmuj¹c miejsce nale¿¹ce niegdyœ do barona Dissa z Redbornu. A potem... Potem zosta³by prawdziwym w³adc¹ Bergheimu, krêc¹c ksiêciem tak, jak potrafi to czyniæ piêkna kochanka ze starym lubie¿nikiem... Widzieli to i przeczuwali wszyscy – zarówno z otoczenia ksiêcia, jak i prosty naród. Œwiêto Mitry zbli¿a³o siê jak wielka burzowa – 44 –

chmura, nie wiadomo by³o, czy burza przejdzie bokiem, czy spali ca³e miasto piorunami. Taki smutny obraz przedstawi³ Conanowi wymowny Biorri, kiedy wieczorem wracali do szynku starego Lisa. I Conan, który nigdy nie widzia³ ani m³odego ksiêcia, ani podstêpnego Ferndina, móg³ ju¿ doskonale wyobraziæ sobie swego przysz³ego przeciwnika. Opowiedziawszy to wszystko, Biorri przystan¹³ na chwilê i zapyta³: – Teraz rozumiesz, dlaczego Klars tak ci siê przypatrywa³? Da³bym sobie rêkê uci¹æ, ¿e podobnych do ciebie wojów nie bêdzie na turnieju. Mo¿esz uwierzyæ w³óczêdze Biorriemu, przecie¿ od lat ogl¹dam te zmagania! Panowie doskonale w³adaj¹ broni¹, ale ¿aden z nich nie ma tak szerokich ramion i potê¿nych r¹k. A proœci ludzie nie pal¹ siê do takich turniejów – obowi¹zuj¹ tutaj surowe zasady: wolno zabiæ przeciwnika. W ostatnich latach wielu uczestników turnieju wola³o uznaæ sw¹ przegran¹ ni¿ straciæ ¿ycie, ale mimo to... Kto z prostych wojów zechce zaryzykowaæ w³asn¹ g³owê, walcz¹c z doœwiadczonym rycerzem, od dzieciñstwa przywyk³ego do siedzenia w siodle, codziennie æwicz¹cego siê w sztukach walki? Ale ty... Takich zuchów Menora jeszcze nie widzia³a. Mo¿e to sam Mitra przywiód³ ciê tutaj? Zamyœli³ siê i szed³ w milczeniu. Przy bramie powiedzia³: – Nie pójdê teraz do Lisa, bo nie móg³bym odwiedziæ swej œlicznotki. Oczekuj mnie jutro rano, wybierzemy siê razem, ¿eby podkuæ twego ogiera. No, ma³y, poœwieæ mi teraz, ¿ebym siê nie potkn¹³ na drodze! – Da³ kuksañca ch³opcu z pochodni¹ i obaj zniknêli za rogiem. Po umyciu siê na podwórzu z ty³u domu i po zjedzeniu kolacji w towarzystwie ch³opów, którzy przyjechali na targ z okazji œwiêta, Conan poprosi³ gospodarza, by obudzono go rano, i poszed³ na górê. Obudzi³y go mocne szturchañce. Kiedy niechêtnie otworzy³ oczy, ku swemu zdziwieniu ujrza³ Biorriego. Mia³ jaœniej¹cy czystoœci¹ strój, a jego rude w³osy by³y œwie¿o umyte i gorza³y w promieniach s³oñca jak p³omienie ogniska. – ObudŸ siê, obudŸ! Specjalnie przyszed³em wczeœniej, ¿eby ci siê zrewan¿owaæ za wczorajsze! Ty, przyjacielu, te¿ masz twardy sen. Jeszcze chwila, a musia³bym ci wylaæ na g³owê dzban wody! Conan z³apa³ go w garœæ i powali³ na ³o¿e, które a¿ zaskrzypia³o pod ich ciê¿arem. Jednak zapach gor¹cej pieczeni, rozchodz¹cy siê po ca³ej izbie, by³ tak kusz¹cy, ¿e Cymmerianin trzepn¹³ tylko Biorriego kilka razy poduszk¹ i usiad³ za sto³em. – 45 –

– Ty z pewnoœci¹ ju¿ jad³eœ. Nie wierzê, by wdówka wypuœci³a ciê z pustym ¿o³¹dkiem. – Nie, nie myœl, ¿e to wszystko jest tylko dla ciebie! Tak siê spieszy³em, ¿e nie mia³em czasu dobrze zjeœæ, a w dodatku ona ci¹gle chcia³a mnie ca³owaæ. Prawie siê ud³awi³em! Sam rozumiesz, ¿e takie jedzenie nie idzie na zdrowie! – A co bêdzie z twoj¹ kamizel¹? Czy pomyœla³eœ o spodniach? Nie, nic ci nie zostawiê, siedŸ spokojnie i podziwiaj, jak ja jem. – Ech, Cymmerianinie, nie znasz jeszcze Rudego Biorriego! No bo i có¿ ty w³aœciwie o mnie wiesz? Popatrz, jak zachowuj¹ siê wielcy panowie, w tym równie¿ Rudy Biorri! Przysiad³ siê do sto³u i zacz¹³ jeœæ z tak¹ godnoœci¹, nie upuszczaj¹c ani kropli sosu i nie brudz¹c r¹k, ¿e Conan zapatrzy³ siê w niego z podziwem, zapominaj¹c o tym, co sam ma na talerzu. Wytwornym gestem Biorri uj¹³ kubek i wolno zacz¹³ piæ wino ma³ymi ³yczkami. Tego ju¿ Conan nie móg³ wytrzyma栖 pijak Biorri cedzi wino przez zêby jak stary baron na stypie! Œmiech wstrz¹sn¹³ œcianami izby. Biorri odstawi³ kubek i równie¿ siê rozeœmia³. Szybko dokoñczyli œniadanie, osiod³ali konie i pojechali do mistrza Klarsa. – Niech przy okazji podkuje tak¿e moj¹ lekkonog¹ Zoldê, bo zaraz zacznie siê œwiêto, potem czeka nas turniej, a co bêdzie dalej, kto wie... – roztropnie zauwa¿y³ Biorri. Galopem przemknêli pustymi o tej porze ulicami i zatrzymali siê przy znanej bramie. Mistrz ju¿ na nich czeka³, i kiedy ch³opcy poprowadzili konie do kowala, powiedzia³: – Oni tam wszystko sami zrobi¹. Wiedzia³em, Rudy, ¿e przyprowadzisz do mnie swoj¹ piêkn¹ koby³kê. No, chodŸmy, obejrzymy to i owo! Poszli do izby, gdzie na œcianach wisia³a broñ. Czeka³ tam na nich wysoki ciemnow³osy m³odzieniec z bardzo powa¿nymi oczami. – To mój starszy syn, Rialt. Jeœli chcesz, bêdzie twoim giermkiem. No, a teraz do roboty! Wk³adaj zbrojê, Cymmerianinie! Gdy tylko weszli do pokoju, Conan zauwa¿y³ w k¹cie, gdzie wczoraj groŸnie b³yszcza³y topory, starannie roz³o¿on¹ na szerokiej ³awie gotow¹ zbrojê. Jej rozmiar nie pozostawia³ cienia w¹tpliwoœci: zosta³a wykonana specjalnie dla niego. A wiêc majster i jego ludzie nie spali ca³¹ noc, spiesz¹c siê z zamówieniem. – 46 –

Conan podszed³ do ³awy i okiem znawcy zacz¹³ ogl¹daæ zbrojê. Od razu doceni³ mocne, a zarazem misterne, sploty kolczugi, wygodne klamry i pancerz, który dobrze os³ania³ cia³o, nie krêpuj¹c ruchów. Obok le¿a³a wielka ciê¿ka tarcza z wizerunkiem s³onecznego dysku i b³yszcz¹cy miecz z masywn¹ rêkojeœci¹. Ko³o miecza majster po³o¿y³ pochwê bogato zdobion¹ z³otem. Conan, odziawszy siê przy pomocy Rialta, który bardzo zrêcznie pozapina³ wszystkie klamry, z przyjemnoœci¹ przespacerowa³ siê po izbie. Lubi³ ten ciê¿ar ¿elaza, czu³ wtedy jeszcze bardziej sw¹ si³ê i krew zaczyna³a siê burzyæ w ¿y³ach na myœl o czekaj¹cej go bitwie. Majster poda³ mu tarczê i Conan, wyci¹gn¹wszy miecz z pochwy, kilka razy ze œwistem przeci¹³ nim powietrze. – Mam wra¿enie, jakbym siê urodzi³ w tej zbroi! Mistrzu Klars, jesteœ królem p³atnerzy! No to teraz bêdê mia³ u¿ywanie na Wielkim Turnieju, przekonam siê, co to za rycerze walcz¹ w imiê Przejaœniejszego Mitry! – Ale najpierw wypróbujesz miecz i zbrojê w walce ze mn¹. Nie powinni ciê przedwczeœnie widzieæ na Œwiêtym Placu, gdzie mnóstwo przyjezdnych rycerzy próbuje teraz swych si³, przechwalaj¹c siê zrêcznoœci¹ przed gapiami. Przeklêty Ferndin ma zbyt wielu szpiegów, którzy z pewnoœci¹ krêc¹ siê tam, wypatruj¹c s³abych punktów przeciwników. Nikt nie wie, jaki on jest w walce. Jedni mówi¹, ¿e w³ada mieczem jak doœwiadczony rycerz, a inni, ¿e nie wytrzyma pierwszego pojedynku. Ja osobiœcie nie w¹tpiê, ¿e jest niebezpiecznym przeciwnikiem. A teraz, Rialcie, zaprowadŸ goœci na tylne podwórze i powiedz ludziom, ¿eby nikt tam nie zagl¹da³ – bo obedrê ze skóry! Poczekajcie tam na mnie, zaraz przyjdê. Conan ju¿ wczoraj zrozumia³, ¿e czeka go nie zwyk³y ksi¹¿êcy turniej, lecz coœ znacznie bardziej powa¿nego i niebezpiecznego. A po ostatnich s³owach mistrza Klarsa zala³a go gor¹ca fala przeczucia walki na œmieræ i ¿ycie, d³onie mocniej zacisnê³y siê na skórzanych pêtlach tarczy i na rêkojeœci miecza, nogi naprê¿y³y siê, a oczy rozb³ys³y zimnym ogniem. To, co mistrz Klars nazwa³ „tylnym podwórzem”, by³o idealnie równym placem, ze wszystkich stron ogrodzonym mocn¹ drewnian¹ barier¹. Mo¿na tu by³o wypróbowaæ konia, zbrojê, a nawet stoczyæ prawdziw¹ walkê, nie obawiaj¹c siê wœcibskich oczu. Tutaj w³aœnie koniuchowie przyprowadzili wspania³ego wronego ogiera i figlarn¹ gniad¹ koby³kê. Na grzbiet ogiera narzucono grub¹ – 47 –

derkê, os³aniaj¹c¹ boki i nogi szlachetnego zwierzêcia. Koñ mia³ te¿ ochronê g³owy ze szparami na oczy, a skórzanego siod³a z poz³acanymi strzemionami móg³by pozazdroœciæ ka¿dy baron. Rumak niecierpliwie grzeba³ kopytem i potrz¹sa³ g³ow¹, podzwaniaj¹c wêdzid³em. Conan obszed³ go doko³a, podziwiaj¹c uprz¹¿. By³a wyj¹tkowo solidnie wykonana, pomalowana na czarno, z b³yszcz¹cymi metalowymi nak³adkami. Obejrza³ podkowy, a gdy stwierdzi³, ¿e kowale dobrze wywi¹zali siê ze swego zadania i starannie spi³owali kopyta, nie zwa¿aj¹c na ciê¿ar zbroi lekko wskoczy³ na siod³o i kilka razy przejecha³ wko³o, sprawdzaj¹c, czy wszystko jest w porz¹dku. Koñ, podzielaj¹c dobry nastrój swego pana, bieg³ po placu, jakby nie czuj¹c na grzbiecie ciê¿aru jeŸdŸca. Biorri, stoj¹c obok ze sw¹ koby³¹, mi³oœnie poklepywa³ j¹ po zgrabnej szyi. – Ale zuch z tego starego Klarsa! – powiedzia³ z zachwytem. – No, Ferndinie, strze¿ siê teraz! Koniuchowie przyprowadzili jeszcze jednego konia – dla mistrza Klarsa. Grubokoœcista, z³ocistoruda koby³a sta³a spokojnie, kiedy nak³adali na ni¹ uprz¹¿. Z ukrytych tylnych drzwi wyszed³ mistrz, odziany w bogat¹ zbrojê. Najwidoczniej nieraz stacza³ w niej walki na tylnym podwórzu, poniewa¿ by³a pogiêta i poobijana. Miecz, wisz¹cy w pochwie przy pasie Klarsa, wzbudza³ prawdziwy respekt. – No, Cymmerianinie, zaraz mi poka¿esz, na co ciê staæ! Jesteœ tak silny, ¿e ca³kiem niechc¹cy mo¿esz zrobiæ krzywdê staremu Klarsowi, ale pamiêtaj – to nie s¹ ksi¹¿êce szranki, zachowaj spokój i zimn¹ krew! A wiêc zaczynamy! – Wzi¹³ z r¹k syna he³m, na³o¿y³ go, wskoczy³ na konia i odjecha³ na drugi koniec placu. Czeladnicy, nie mog¹c powstrzymaæ ciekawoœci, zerkali na nich zza uchylonych drzwi i spoza zabudowañ gospodarczych. DŸwiêk stali, tupot kopyt i g³os mistrza Klarsa, domagaj¹cego siê od Conana ci¹gle nowych manewrów, zag³usza³y ich pe³ne zachwytu okrzyki. Kiedy jednak mistrz zatrzyma³ siê i odda³ tarczê Rialtowi, zniknêli, jakby ich wiatr zdmuchn¹³. Zdj¹wszy he³m i potrz¹sn¹wszy sklejonymi od potu w³osami, majster, dysz¹c ciê¿ko, podjecha³ do Conana: – Widzê, ¿e urodzi³eœ siê po to, ¿eby byæ wojem, tak jak ja – ¿eby byæ p³atnerzem. Jeszcze nie spotka³em cz³owieka, który zna³by tyle sposobów walki. Z³aŸ z konia, rozbieraj siê, a ja poœlê Rialta do Lisa: od dziœ jesteœ moim goœciem! I nie spieraj siꠖ tak bêdzie lepiej dla ciebie. Sam lubiê Starego Lisa, chêtnie chodzê tam siê napiæ, – 48 –

ale zajazd to zajazd, ka¿dy mo¿e tam wejœæ. Chyba mnie rozumiesz? Hej, Biorri, zaprowadŸ Zoldê do mojej stajni i te¿ siê tu przeprowadŸ – uprzedza³em, ¿e teraz do mnie masz nale¿eæ: starczy tego zabawiania hulaków w szynku. Zsiad³ z konia i rzuci³ wodze koniuchom. Ogier Conana, jeszcze rozgrzany walk¹, r¿a³ i stawa³ dêba, ale i jego wkrótce zabrano z podwórza. Rialt pomóg³ Conanowi zdj¹æ zbrojê, przekaza³ j¹ terminatorom, którzy natychmiast podbiegli, i poszed³ do Starego Lisa. Mistrz Klars, Conan i Biorri wolno szli przez ogród. – Dobrze znam m³odego ksiêcia – powiedzia³ Klars. – Jest zapalczywy, ale kiedy trzeba, zachowuje niewzruszony spokój i opanowanie. Zawsze wiedzia³, czego chce, i potrafi³ to osi¹gn¹æ. A teraz nagle pojawi³ siê ten Ferndin i ksi¹¿ê zmieni³ siê nie do poznania. To jakaœ nieczysta sprawa! S¹dzê, ¿e nie obesz³o siê bez czarów. Miej siê na bacznoœci, Cymmerianinie, masz teraz strasznego przeciwnika! Ech, gdybym móg³ do twojej si³y dodaæ sw¹ nienawiœæ! Gdybym tylko móg³!

VII Obudzi³o go ostro¿ne pukanie do drzwi. Sen natychmiast ulecia³ i umys³ zacz¹³ pracowaæ jasno. Tak, ju¿ jest ranek, wkrótce wzejdzie s³oñce i zaczn¹ siê te wszystkie idiotyczne ceremonie ze sk³adaniem ho³dów i przynoszeniem darów. Ferndin usiad³ gwa³townie, opuszczaj¹c nogi na miêkki dywan. Wypi³ duszkiem kubek wina z rozpuszczonym w nim maleñkim kawa³eczkiem kujeby – gêstej, czerwonawej substancji, przygotowanej w podziemnych celach przez kap³anów Seta, którzy unikali jakichkolwiek kontaktów z ludŸmi. Set – oto prawdziwy w³adca tego œwiata, wielki, tajemniczy w¹¿, pan ¿ycia i œmierci! Tylko on godzien jest ho³dów i szacunku, nie to, co ten bo¿ek bez twarzy, któremu s³abi ludzie chc¹ dogodziæ niewinnymi ofiarami! Mitra, Sprawca ¯ycia, Bóg Obfitoœci, i S³oñce – jego oko... Czego to nie wymyœli cz³owiek, by p³ody z jego pola mog³y wykarmiæ rodzinê, a krowy dobrze siê cieli³y! Ferndin uœmiechn¹³ siê, czuj¹c, jak ¿ar kujeby rozchodzi siê po ca³ym ciele, nape³niaj¹c cz³onki m³od¹ si³¹ i lekkoœci¹. Ile ma lat? Trudno powiedzieæ... Chyba nie mniej ni¿ osiemdziesi¹t. A w lustrze 4 – Conan i podziemie niewoli

– 49 –

widaæ cz³owieka z czarnymi w³osami i drapie¿nym wyrazem twarzy, któremu nikt nie da³by wiêcej ni¿ czterdzieœci lat. To prowincjonalne ksiêstewko jest ca³kiem dobrym miejscem, dobrym i bardzo bogatym! Ju¿ wkrótce on, Ferndin, stanie siê jego w³adc¹, a wówczas bêdzie mo¿na pomyœleæ o innych œwiêtach dla ludu i o innych bogach. A raczej o Bogu! I oczywiœcie bêdzie siê mu sk³ada³o w ofierze nie jagniêta i owoce, lecz takie cieplutkie, ³adne owieczki jak ta, która œpi jeszcze w jego ³o¿u. Jakie apetyczne s³u¿¹ce ma ten prostak Orgeld! Podszed³ do œpi¹cej dziewczyny, gwa³townym ruchem zdar³ z niej okrycie, namiêtnym poca³unkiem zdusi³ krzyk strachu i posiad³ jej szamocz¹ce siê cia³o  – to kujeba kr¹¿¹ca we krwi domaga³a siê ujœcia. Zaspokoiwszy szaleñczy poryw namiêtnoœci, pozostawi³ w ³o¿u ca³kowicie opad³¹ z si³ dziewczynê, szybko siê ubra³ i wyszed³ na dwór. Nie zwracaj¹c uwagi na przestraszon¹ s³u¿bê, z szacunkiem schodz¹c¹ mu z drogi, poszed³ prosto na pokoje ksiêcia. Orgeld sta³ przed wielkim lustrem i poprawia³ haftowany ko³nierz uroczystego stroju, który wk³ada³ raz w roku, na œwiêto Obfitoœci Mitry. Starodawny ubiór g³owy z niebieskiego aksamitu, haftowany z³otem, uwydatnia³ piêkno jego jasnych w³osów, opadaj¹cych na ramiona. Szeroka kurtka z bufiastymi rêkawami, przewi¹zanymi niebieskimi wst¹¿kami powy¿ej ³okci, i krótkie spodnie po³yskiwa³y w œwietle wschodz¹cego s³oñca z³otym szamerunkiem i drogocennymi kamieniami. Ksi¹¿ê Orgeld tej wiosny skoñczy³ trzydzieœci lat i wygl¹da³by ca³kiem nieŸle, gdyby nie podpuchniête od nocnych hulanek oczy i ten szary kolor twarzy, który zast¹pi³ jego do niedawna jeszcze zdrow¹, bia³¹ cerê. Oczy, niegdyœ takie ¿ywe i weso³e, przygas³y, spogl¹daj¹c na œwiat ze znudzeniem i obrzydzeniem. Wygl¹da³o na to, ¿e ¿ycie utraci³o dlañ wszelki sens i musia³ uciekaæ siê do najbardziej niedorzecznych rozrywek, które zrêcznie podsuwa³ mu niezmordowany Ferndin. I teraz, kiedy tylko Orgeld go ujrza³, od razu siê o¿ywi³: – Wreszcie przyszed³eœ! Masz dzisiaj byæ ko³o mnie przez ca³y dzieñ! To œwiêto, które niegdyœ tak mnie cieszy³o, nie zapowiada teraz niczego prócz nudy. I jak mnie bol¹ oczy od tego jasnego œwiat³a! Najchêtniej przespa³bym ca³y dzieñ, a wieczorem mo¿na by coœ urz¹dziæ w dolnych salach... Nie, tylko nie dziœ... I ksiê¿na... Ostat– 50 –

nimi czasy ca³kiem przesta³a mi siê podobaæ! Co mo¿e to znaczyæ, przyjacielu Ferndinie? Mo¿e znasz odpowiedŸ, bo ja ju¿ sam siebie nie rozumiem... – Mój ksi¹¿ê, widzia³em niema³o ludzi, a i sam przeszed³em przez to. Tak jak dziecko staje siê m³odzieñcem, tak te¿ m³ody cz³owiek staje siê doros³ym mê¿czyzn¹, a proces ten podobny jest do ciê¿kiej choroby. Wszystko minie, wszystko siê u³o¿y, tyle ¿e œwiat zdawaæ siê bêdzie ca³kiem inny, a to, co sobie ceni³eœ, rozwieje siê jak dym, i polubisz coœ ca³kiem innego... – Jak trafnie opisa³eœ to, co siê ze mn¹ dzieje! Ka¿dego dnia b³ogos³awiê los, ¿e zes³a³ mi ciebie, mój m¹dry Ferndinie! Twoje s³owa dzia³aj¹ koj¹co i ¿ycie nie wydaje siê ju¿ takie banalne! A jaka ³adna by³a ta czarnulka, która wczoraj tañczy³a na stole, prawda? – Zaœmia³ siê i wyszed³ na galeriê. „G³upi szczeniaku, myœlisz, ¿e jak siê odziejesz w b³yszcz¹cy niczym s³oñce strój, od razu zapewnisz sobie przychylnoœæ bogów! Ale poczekaj, ju¿ wkrótce w¹tpliwoœci ca³kiem zatruj¹ ci duszê, œwiat³o s³oneczne stanie siê dla ciebie nie do zniesienia, i bêdziesz nale¿a³ tylko do Seta, wielkiego Wê¿a Wiecznej Nocy, a wszelkie wspomnienia o Mitrze zostan¹ st¹d na zawsze wykorzenione!”. Ferndin, nie spuszczaj¹c z oczu drzwi prowadz¹cych na galeriê, nies³yszalnym krokiem podszed³ do wezg³owia ³o¿a ksiêcia i energicznie machn¹³ rêk¹. Natychmiast pojawi³ siê w powietrzu ogromny, przezroczysty w¹¿, zwin¹³ siê w k³êbek i u³o¿y³ na poduszce. Uniós³ trójk¹tn¹ g³owê, kilkakrotnie b³yskawicznie wysun¹³ i cofn¹³ rozdwojony jêzyk i znów zwin¹³ siê w k³êbek. – Bardzo dobrze! Le¿ tutaj, usypiaj jego rozum, wysysaj jego mózg, niech pozostanie tylko pos³uszna mi pow³oka! Ksi¹¿ê jest mi na razie potrzebny, a potem... – zaœmia³ siê z³owieszczo – potem oddam go tobie! W¹¿ b³ysn¹³ ¿ó³tym okiem i zwin¹³ siê jeszcze ciaœniej. Ferndin machn¹³ rêk¹ i zjawa zniknê³a. Ech, jaka szkoda, ¿e mam tylko jednego wê¿a, zrodzonego w ognistej otch³ani! Bez wê¿a nie mogê podporz¹dkowaæ sobie ksiê¿nej tak ³atwo, jak jej naiwnego mê¿a. Oczywiœcie, na mój rozkaz przysz³aby tutaj jak ka¿da z dziewek s³u¿ebnych, ale nie do tego zmierzam... Potrzebujê nie tylko cia³a, ale i ¿ywej duszy, a jej dusza pe³na jest nienawiœci... Wykrêca siê, ci¹gle siê wykrêca ode mnie! Och, jakiego niewiarygodnego wysi³ku wymaga ca³kowite podporz¹dkowanie sobie cz³owieka! A jak trudno by³o wówczas, rok – 51 –

temu... – nachmurzy³ siê i zagryz³ usta. – No, nic, czas jest moim sprzymierzeñcem, wkrótce ksi¹¿ê przestanie mi zawadzaæ, nienawiœæ zamieni siê w strach, a wtedy, piêkna ksiê¿no, przyjdzie kolej na ciebie! £adna jesteœ, klnê siê na Seta! A jakie namiêtne s¹ twoje oczy i gibkie cia³o! Nie, ksiê¿no, nie uciekniesz ode mnie! Oddali³ siê od ³o¿a i znów stan¹³ ko³o lustra. Ksi¹¿ê, który przyszed³ do sypialni ze œwie¿¹ ró¿¹, z kroplami wody po nocnym deszczu, powiedzia³ w zadumie: – Jak piêknie pachnie! Ten zapach budzi we mnie têsknotê za przesz³oœci¹ i serce œciska mi siê od z³ego przeczucia... Jednak wszystko to dziecinada, prawda, Ferndinie? ChodŸmy, ju¿ pora, zaraz pojawi¹ siê kap³ani. Ach, jak pachnie ten kwiat! ChodŸmy szybciej, wrêczê go ksiê¿nej. Ferndin uœmiechn¹³ siê ze zrozumieniem, ale w jego duszy zawrza³a wœciek³oœæ. Tyle w³o¿y³ wysi³ku, a tu jakiœ kwiatek, który mo¿na zmi¹æ w d³oni, gotów jest swym zapachem odrodziæ wspomnienia i gasn¹cy rozum! Przekleñstwo! Ten ch³opak nie jest taki s³aby, jak siê na pocz¹tku wydawa³o. Tak, trzeba za wszelk¹ cenê zapewniæ sobie zwyciêstwo w turnieju i zdobyæ tytu³. Przebywaj¹c potem stale ko³o ksiêcia, bêdzie móg³ wszystko z nim uczyniæ. Wszystko! Ksi¹¿ê Orgeld czeka³ na ksiê¿nê na dolnej galerii pa³acu. Lawinia zatrzyma³a siê po drodze w Naro¿nej Wie¿y, sk¹d nastêpca tronu chcia³ przygl¹daæ siê procesji œwi¹tecznej i ceremonii sk³adania ofiar. Zostawiwszy dziecko pod opiek¹ licznych piastunek i s³u¿¹cych, Lawinia pospiesznie zesz³a na dó³. Mia³a na sobie taki sam starodawny ubiór jak ksi¹¿ê. Poszerzona od biustu suknia z niebieskiego aksamitu tak gêsto by³a usiana drogocennymi kamieniami i z³otym haftem, ¿e niemal nie zgina³a siê podczas ruchu. Miêkki czepek ze z³otego brokatu obramowywa³ jej blad¹ twarz z czystym wysokim czo³em, a na plecy opada³a lekka bia³a pelerynka. Ksiê¿na wysz³a na galeriê i a¿ zmru¿y³a oczy od jaskrawego s³oñca. Wygl¹da³a bardzo ³adnie w tym stroju i doskonale o tym wiedzia³a. Jak w dawnych latach ze wszystkich stron rozleg³y siê pe³ne zachwytu szepty dworzan i s³ug, od czego mocniej zabi³o jej serce. Ksi¹¿ê, któremu nagle rumieniec pojawi³ siê na twarzy, podszed³ do ¿ony i wzi¹³ j¹ za rêkê. – Jaka jesteœ dziœ piêkna, Lawinio – powiedzia³. – Przypominasz mi kwiatuszek b³yszcz¹cy kropelkami rosy! – 52 –

I poda³ jej ró¿ê. Lawinia, która dawno ju¿ nie s³ysza³a od ksiêcia podobnych s³ów, uœmiechnê³a siê i przypiê³a ró¿ê do piersi. Wziêli siê za rêce i wolno zaczêli schodziæ szerokimi marmurowymi schodami. Na dole czeka³a na nich poz³ocista kareta zaprzê¿ona w dwa oœlepiaj¹co bia³e konie, przystrojone kitami niebieskich piór. Ksi¹¿ê i ksiê¿na ramiê w ramiê obeszli doko³a ca³y dziedziniec, z godnoœci¹ odpowiadaj¹c na uk³ony swych s³ug. Wreszcie wsiedli do karety i wyjechali poza udekorowan¹ wiankami i girlandami kwiatów bramê pa³acu. Ferndin utkn¹³ gdzieœ w k¹cie, miêdzy bram¹ do stajni i przejœciem do kuchni. Ksi¹¿ê, jak zakochany ch³opak, patrzy³ tylko na ksiê¿nê, zupe³nie zapominaj¹c o nim. A wszyscy ci hrabiowie i baronowie oczywiœcie usi³owali przecisn¹æ siê jak najbli¿ej do w³adcy, nie bez satysfakcji spychaj¹c nienawistnego Ferndina tam, gdzie stali koniuchowie i kucharze. W tym ciemnym k¹cie nikt nie zwraca³ na niego uwagi, nikt nie widzia³ jego strasznej, wykrzywionej wœciek³oœci¹ twarzy, a on sta³ przyciœniêty plecami do œciany i szepta³ poblad³ymi wargami: „Ju¿ wkrótce wszystko siê zmieni, wszystko bêdzie inaczej! Ko³o ksiêcia pozostanê tylko ja i pos³uszni mi ludzie! Jutro turniej, on zadecyduje o wszystkim. Zwyciê¿ê, poniewa¿ jestem wybrañcem Seta i taka jest Jego wola!”. S³udzy zd¹¿yli ju¿ wspi¹æ siê na pa³acowe mury i oblepili okna wie¿ stra¿niczych, chc¹c obejrzeæ procesjê kap³anów, powracaj¹cych z pól do œwiatyni. Od dwóch dni kap³ani Mitry obchodzili okoliczne wioski, dokonuj¹c obrzêdów, przyjmuj¹c dary i b³ogos³awi¹c pola i pastwiska. Teraz oczekiwano ich tutaj, w Menorze. Na placu przed œwi¹tyni¹ zbudowano wielki o³tarz, na którym kilka razy w roku sk³adano ofiary Mitrze. Dzisiaj, w dzieñ Obfitoœci Jasnego Mitry, o³tarz by³ przystrojony bukietami kwiatów i fruwaj¹cymi na wietrze ró¿nokolorowymi wst¹¿kami. Wokó³ z³otej czaszy, w której powinien zaraz zapaliæ siê Œwiêty Ogieñ, le¿a³ wianek z ró¿, kwiatów polnych i zbo¿a. WoŸnica trzy razy objecha³ plac i zatrzyma³ ksi¹¿êc¹ karetê w pobli¿u wejœcia do œwi¹tyni, pod bia³ym marmurowym ogrodzeniem parku poœwiêconego Mitrze. Œwita, jad¹ca konno za karet¹, zatrzyma³a siê na uboczu, i lud, który ciasnym pierœcieniem otacza³ plac, móg³ nacieszyæ oczy widokiem po³yskliwych strojów ksiêcia i ksiê¿nej, a tak¿e piêknych ubiorów dworzan. – 53 –

Nagle da³ siê s³yszeæ œpiew licznych g³osów, donoœne uderzenia gongów i okrzyki. To z daleka, czêsto zatrzymuj¹c siê, wolno zbli¿a³a siê procesja, a ludnoœæ miasta, s³awi¹c Mitrê, sk³ada³a dary na wozy kap³anów. Ulice, którymi przechodzi³a procesja, by³y dok³adnie zamiecione i spryskane wod¹, a na ich g³adkie kamienie ze wszystkich stron sypa³y siê œwie¿e kwiaty. Wszêdzie powiewa³y ró¿nokolorowe wst¹¿ki i flagi, a radosne masy ludzi w odœwiêtnej odzie¿y oczekiwa³y z niecierpliwoœci¹ nastêpnego postoju procesji. Na czele, jako Jasny Mitra, kroczy³ w bia³ym stroju Najwy¿szy Kap³an. G³owê mia³ przyozdobion¹ wielkim z³otym dyskiem, rozsiewaj¹cym dr¿¹ce, jaskrawe refleksy, a na plecach wstêgê ze z³otog³owiu, podobn¹ do oœlepiaj¹cej œcie¿ki s³oñca na powierzchni spokojnej wody. Na widok jego ¿yczliwej twarzy z uœmiechaj¹cymi siê niebieskimi oczami ludzie równie¿ zaczêli siê uœmiechaæ i wznosiæ entuzjastyczne okrzyki. Co jakiœ czas b³ogos³awi³ on t³um, a s³udzy, dumnie id¹cy obok, rozpryskiwali na wszystkie strony aromatyczn¹ wodê z szerokich dzbanów. Za nimi pod¹¿ali kap³ani w zielonych, szkar³atnych, ¿ó³tych i niebieskich strojach. Na g³owach mieli wymyœlne maski ró¿nych zwierz¹t, bohaterów i demonów. Nieustannie kr¹¿yli, tañcz¹c przy wtórze fletów i bêbnów. Muzykanci, wszyscy w jaskrawoczerwonych krótkich tunikach, w wiankach z k³osów, tañczyli razem z nimi. Nagle, zag³uszaj¹c zgie³k t³umu i weso³¹ muzykê, rozleg³y siê uderzenia gongów. Ich czysty dŸwiêk przep³yn¹³ ponad zgromadzonymi ludŸmi. Procesja zatrzyma³a siê. Najwy¿szy Kap³an wysun¹³ siê do przodu, zwrócony do swej œwity, maj¹cej na twarzy rytualne maski, i dostojnym gestem uniós³ rêce ku niebu. Muzykanci umilkli, a potem zaczêli graæ w kó³ko tê sam¹ melodiê, liczni s³udzy zaœ, zebrani po obu stronach kap³ana, œpiewali staro¿ytne psalmy, s³awi¹ce Mitrê-Twórcê Wszechœwiata, Mitrê-Twórcê ¯ycia, Mitrê-Boga Obfitoœci. W tym czasie kap³ani w maskach odgrywali skomplikowan¹ pantomimê, gdzie si³y Œwiat³a walczy³y z si³ami Ciemnoœci i zwyciê¿a³y je ku chwale Wielkiego Mitry. Gdy umilk³y ostatnie dŸwiêki pieœni, mieszkañcy miasta, naprzeciw których zatrzyma³y siê jaskrawo pomalowane wozy, zaczêli na nie sk³adaæ dary. Czego tu nie by³o! Szczodre lato jak gdyby chcia³o siê pochwaliæ swoimi rumianymi jab³kami, z³ocistymi aromatyczny– 54 –

mi gruszami, wokó³ których kr¹¿y³y chciwe osy, szaroniebieskimi œliwami, wype³niaj¹cymi oplecione wst¹¿kami kosze. Ob³e ¿ó³te dynie, dumnie wystaj¹ce spomiêdzy pêczków ogrodowej zieleniny, wygl¹da³y jak poz³ocone. Inne wozy wioz³y dary od rzemieœlników – bele grubych tkanin, materia³y na derki z bogatym haftem, odœwiêtne nakrycia g³owy, piêkne talerze, dzbany, kubki i czasze – wszystko to, czym s³ynê³a Menora. Ostatni wóz zawsze wzbudza³ najwiêksze emocje: kufry, puste przy wjeŸdzie do miasta, stopniowo nape³nia³y siê z³otymi, srebrnymi i br¹zowymi monetami, a poprzeczne ¿erdzie, tak jak na wiosnê drzewa pokrywaj¹ siê liœæmi, obrasta³y naszyjnikami, bransoletami, wisiorkami, b³yszcz¹c w s³oñcu z³otem i szlachetnymi kamieniami. Akurat ten wóz zatrzyma³ siê w miejscu, gdzie sta³ mistrz Klars z czeladnikami i terminatorami. Ludzie z szacunkiem poszeptywali, zerkaj¹c z ciekawoœci¹ na ch³opców, którzy z wysi³kiem trzymali w rêkach coœ przykrytego jaskrawoniebiesk¹ opon¹, oblamowan¹ poœrodku piêknym z³otym szlaczkiem w niezwyk³e kwiaty. Mistrz potrz¹sn¹³ w³osami, zmoczonymi wod¹ ze œwiêtego Ÿród³a Mitry, bez poœpiechu zdj¹³ oponê i powiesi³ j¹ na jednej z ¿erdzi, obok per³owego naszyjnika i wypchanego aksamitnego trzosa z bezcennym haftem, nad którym nieznana mistrzyni trudzi³a siê zapewne ca³y rok. Pod spodem znajdowa³ siê wielki kufer z ró¿anego drewna, pokryty fantazyjn¹ rzeŸb¹ i ozdobiony kutymi naro¿nikami w formie liœci. Terminatorzy z trudem postawili kufer na wozie i uchylili pokrywê. Zewsz¹d da³y siê s³yszeæ pe³ne zachwytu okrzyki – kufer do samej góry nape³niony by³ z³otymi monetami, na których le¿a³ wieniec z ciemnoczerwonymi wendyjskimi rubinami, godnymi samego króla. Conan i Biorri stali niedaleko: jeden z nich mimo woli wyobra¿a³ sobie, ¿e jest posiadaczem tych wszystkich nieprzeliczonych bogactw, a drugi – ciesz¹c siê z pogodnego dnia, z muzyki i tañca kap³anów, spogl¹da³ na to z przeczuciem przysz³ych wydarzeñ. – Gdyby takie œwiêta urz¹dzano przynajmniej dwa razy w roku – powiedzia³ poruszony Biorri, przeciskaj¹c siê przez t³um za mistrzem Klarsem – pozosta³bym tutaj i przesta³ siê w³óczyæ po œwiecie! Zapomnia³em dodaæ, ¿e po z³o¿eniu darów z ogrodu Mitry wyje¿d¿a mnóstwo powozów z winem i wszelkim jad³em, i œwiêto trwa do rana. A potem ci, którzy jeszcze mog¹ ustaæ na nogach, id¹ na Œwiêty Plac, by przygl¹daæ siê pojedynkom. Wtedy znów odbywa – 55 –

siê uczta – i to jaka! Dba o to sam ksi¹¿ê. No, dobrze, nie oci¹gaj siê, ju¿ widaæ plac i trzeba stan¹æ bli¿ej o³tarza. Ale nie musieli siê przepycha栖 przed mistrzem Klarsem ludzie rozstêpowali siê z szacunkiem, a widz¹c obok niego potê¿nego Conana i szelmowsko uœmiechniêtego Rudego Biorriego, wiwatowali na ich czeœæ tak, jakby byli oni uczestnikami procesji. Biorri ledwie nad¹¿a³ witaæ siê ze swymi licznymi przyjació³mi. Wyszli na plac i zatrzymali siê ko³o wielkiego jesionu, wystrzelaj¹cego wysoko ponad bia³ym ogrodzeniem œwiêtego ogrodu, daj¹cego nieco och³ody. Widaæ st¹d by³o dobrze ca³y plac i wolno przesuwaj¹c¹ siê procesjê kap³anów, uroczyœcie obchodz¹c¹ o³tarz. Ca³kiem blisko, otoczona stra¿¹ przyboczn¹ we wspania³ych strojach, sta³a ksi¹¿êca kareta. Bia³e konie, blask z³ota i szlachetnych kamieni na odzieniu ksiêcia i ksiê¿nej, niebieskie pióropusze i niebieska tunika woŸnicy – przyci¹ga³y uwagê nie mniej ni¿ procesja Mitry z Najwy¿szym Kap³anem na czele i z wozami wype³nionymi najprzeró¿niejszymi darami. Ksi¹¿ê i ksiê¿na stali bez ruchu, góruj¹c nad t³umem jak przepiêkne pos¹gi. Ludzie na placu umilkli, oczekuj¹c g³ównego momentu ceremonii. W ciszy s³ychaæ by³o, jak skrzypi¹ ko³a wozów, wje¿d¿aj¹cych w otwart¹ bramê ogrodu œwi¹tynnego. Kap³ani zdjêli ju¿ maski i pozostali tylko w z³otych obrêczach na g³owach. Stanêli bez ruchu po drugiej stronie o³tarza ofiarnego, nie spuszczaj¹c oczu z Najwy¿szego Kap³ana. Nagle, gdzieœ z daleka zawarcza³y bêbny, a flety odpowiedzia³y im piskiem niczym przestraszone ptaki. Muzyka wci¹¿ narasta³a, a¿ nagle umilk³a. W ciszy, która zapad³a, og³uszaj¹co g³oœno zaszumia³y skrzyd³a dzikich go³êbi, lec¹cych nad placem w stronê ksi¹¿êcego pa³acu. Najwy¿szy Kap³an wszed³ na podwy¿szenie przy o³tarzu i powoli uniós³ rêce: – Chwa³a potê¿nemu Mitrze! Daje on dobry znak naszemu krajowi! Go³êbie przelatuj¹ce z pól do miasta to symbol zwyciêstwa Œwiat³a nad Ciemnoœci¹! Niech spe³ni siê wola Mitry! Z tymi s³owami zwróci³ siê w stronê wejœcia do œwi¹tyni. Wysokie wrota otworzy³y siê i m³odzi ch³opcy, niemal jeszcze dzieci, w bia³ych, przybranych z³otem strojach, wynieœli czasze z winem ofiarnym i olejem, kosze z p³odami rolnymi i klatki z ptakami. Okr¹¿yli o³tarz zwartym ko³em i zamarli bez ruchu. Najwy¿szy Kap³an zszed³ na dó³ i ch³opcy po kolei zaczêli wspinaæ siê na pod– 56 –

wy¿szenie, sk³adaj¹c dary do czaszy ofiarnej. Wkrótce zosta³a nape³niona po brzegi. Obok niej pozostali tylko ch³opcy, trzymaj¹cy klatki z ptakami. W tym momencie do karety podbiegli s³u¿¹cy i pomogli wysi¹œæ ksiêciu i ksiê¿nej. Podeszli oni do klatek i zaczêli je otwieraæ. Ptaki po chwili wahania wylatywa³y na wolnoœæ. Najpierw kr¹¿y³y nad zamar³ym placem, a potem skierowa³y siê tam, gdzie zniknê³o stado go³êbi – w stronê pa³acu. – To znak od Mitry! Nast¹pi¹ wielkie wydarzenia! – powiedzia³ ktoœ szeptem za plecami Conana. – Czy¿by Dawca ¯ycia mia³ nas wybawiæ od tego wyrodka? ¯eby skrêci³ sobie kark na jutrzejszym turnieju! – I dobrze by by³o, gdyby nasz ksi¹¿ê znów sta³ siê taki jak dawniej! – odpowiedzia³ mu drugi g³os. Conan chcia³ siê obejrzeæ, ale Biorri szturchn¹³ go w bok. Naczelny Kap³an mia³ ju¿ w rêkach zapalon¹ pochodniê, a inni kap³ani Mitry, stoj¹c na podwy¿szeniu, przy dŸwiêkach g³oœnych œpiewów wolno nieœli go ku wielobarwnej stercie p³odów, przystrojonych kwiatami. P³omieñ wystrzeli³ wysoko, nad czasz¹ uniós³ siê s³up ognia, a p³atki kwiatów od razu poczernia³y zwêglone. – Ofiara zosta³a przyjêta! Radujcie siê, mieszkañcy Bergheimu! Radujcie siê, mieszkañcy miasta! Nastêpny rok obiecuje urodzaj i pokój! Zawierajcie ma³¿eñstwa, bêd¹ one szczêœliwe i urodz¹ siê wam zdrowe dzieci! S³awmy Mitrê, Jasnego Boga, i oddajmy chwa³ê Jemu! I znów nad placem pop³ynê³y dostojne dŸwiêki pieœni, a trwa³o to dot¹d, dopóki nie zgas³a w czaszy ostatnia iskra œwiêtego ognia. Odziani na bia³o s³udzy ci¹gle stali wokó³ niej, os³aniaj¹c o³tarz przed t³umem – pozosta³y na dnie popió³ mia³ cudowne w³aœciwoœci lecznicze i kap³ani po zakoñczeniu ceremonii skrupulatnie zbierali go do drogocennego dzbana. Zgie³k, gwar, radosne okrzyki, og³uszaj¹cy dŸwiêk ró¿nog³osych gongów, zawieszonych u wejœcia do œwi¹tyni, kwiaty, sypi¹ce siê pod nogi kap³anów, ostatni raz obchodz¹cych plac – mo¿na by³o od tego wszystkiego dostaæ zawrotu g³owy, a krew zaczyna³a szybciej kr¹¿yæ w ¿y³ach. Conan lubi³ takie œwiêta, gdy wko³o ciesz¹ siê ludzie, zewsz¹d s³ychaæ ¿arty i œmiech, a wszelkie k³opoty i niepokoje rozwiewaj¹ siê jak poranna mgie³ka w promieniach gor¹cego s³oñca. Cymmerianin mimo woli uœmiechn¹³ siê na myœl, jak dziesiêæ lat temu móg³by siê ob³owiæ w takim odœwiêtnym t³umie. Co prawda, móg³by i teraz, ale... Teraz, kiedy tyle przeszed³ w ¿yciu, tyle pozna³ jego se– 57 –

kretów, takie drobne z³odziejstwa wydawa³y mu siê g³upi¹ dziecinad¹. Ale takie cenne stroje, jakie ma na sobie para ksi¹¿êca, która w³aœnie zbli¿a siê do nich we wspania³ej karecie, godne s¹ uwagi... A wiêc to jest ten ksi¹¿ê Orgeld – niegdyœ zuchwa³y i zarazem m¹dry m³odzieniec, który teraz dosta³ siê w ³apy przeklêtego Ferndina! Conan popatrzy³ na ksiêcia z nag³¹ sympati¹: ten w³adca, jego rówieœnik, z nieco zmêczon¹ twarz¹, na której usi³owa³ zachowaæ uprzejmy uœmiech, by³ dok³adnie taki, jak mo¿na go by³o sobie wyobraziæ na podstawie opowieœci Lisa i Biorriego. A obok niego... Conan zacz¹³ przepychaæ siê do przodu, nie dostrzegaj¹c zdziwionych spojrzeñ Biorriego i Klarsa. Zatrzyma³ siê dopiero przed stra¿nikami otaczaj¹cymi plac, nie spuszczaj¹c oczu z kobiety, bez ruchu stoj¹cej w karecie u boku ksiêcia. Jak gdyby czuj¹c na sobie zachwycony wzrok Conana, ksiê¿na ledwie dostrzegalnym ruchem zwróci³a ku niemu g³owꠖ i nagle jakby gor¹ca b³yskawica przeszy³a jej cia³o. Krew w niej zakipia³a, zatêtni³a w koniuszkach palców i okrasi³a rumieñcem blade policzki. Kareta ju¿ dawno minê³a wysoki jesion i stoj¹cych pod nim ludzi, a Lawinia ci¹gle widzia³a przed sob¹ te przyzywaj¹ce niebieskie oczy, poci¹g³¹ w³adcz¹ twarz, niepokorne czarne w³osy i potê¿ne ramiona. S¹dz¹c z widoku, by³ to prosty cz³owiek, na którego nie warto zwracaæ uwagi, ale jakieœ dziwne uczucie radoœci i niepokoju nie opuszcza³o ksiê¿nej przez ca³y dzieñ. – Ale¿ piêkna jest ta wasza ksiê¿na! – powiedzia³ Conan, kiedy przebi³ siê wreszcie przez t³um do Rudego Biorriego. Kareta zniknê³a ju¿ z pola widzenia, a fala ludzi zala³a plac. – Co prawda ta po³yskliwa skorupa, w któr¹ siê ubra³a, nie pozwoli³a mi dobrze siê jej przyjrzeæ, ale co za oczy! Jakie usta! Szczêœciarz z tego ksiêcia! – No, widzê, ¿e i ty nie ocala³eœ! Wielu s³awnych rycerzy nosi w sercu tê zadrê, i w³aœnie z myœl¹ o tych nieszczêœnikach u³o¿y³em wiersz ku czci ubóstwianej bogini. Pos³uchaj: O, Lawinio, bogini, Œwiat³o oczu mych zniewolonych, Nie przestanê wychwalaæ... Hej, Conanie, jeszcze nie skoñczy³em, dok¹d mnie ci¹gniesz?! – Biorri ze œmiechem odpycha³ potê¿ne rêce Cymmerianina, który chcia³ zmusiæ go do milczenia. – 58 –

– Od twoich wierszy zasch³o mi w gardle! Choæ nie jestem baronem, wiem, ¿e dla kobiety takie rymy nic nie znacz¹, pos³ucha ich i zapomni. Tak wiêc zachowaj je dla tych ba³wanów wielmo¿ów. A teraz pójdziemy czegoœ siê napiæ. Mówi³eœ, ¿e bêd¹ wozy z poczêstunkiem. No i gdzie one s¹? Zanim Biorri zd¹¿y³ odpowiedzieæ, ze wszystkich stron rozleg³y siê radosne okrzyki, ludzie na placu rozst¹pili siê i z wrót ogrodu œwi¹tynnego jeden za drugim zaczê³y wyje¿d¿aæ wozy zaprzê¿one w byki, których rogi przyozdobiono kwiatami. WoŸnice w kolorowym odzieniu, z girlandami podzwaniaj¹cych blaszek na rêkawach, weso³o pokrzykiwali na swe zwierzêta i wkrótce wozy, za³adowane pêkatymi beczkami z aromatycznymi pokarmami, potoczy³y siê ulicami Menory, poci¹gaj¹c za sob¹ t³umy ludzi spragnionych wina i zak¹sek.

VIII Zaledwie niebo na wschodzie zaró¿owi³o siê, zapowiadaj¹c nadejœcie poranka, kiedy na szerokiej ³¹ce przy Œwiêtym Placu zatêtni³o ¿ycie. Pali³y siê ogniska, a w ich jasnym œwietle ksi¹¿êcy s³udzy ustawiali ostatnie namioty. Kiedy wzejdzie s³oñce, oczom goœci uka¿e siê piêkny, ciesz¹cy oczy pó³okr¹g ma³ych namiotów, ozdobionych najprzeró¿niejszymi chor¹giewkami. Bêd¹ tutaj wk³adaæ na siebie zbroje i odpoczywaæ uczestnicy turnieju. Z drugiej strony ³¹ki roz³o¿yli siê kowale i p³atnerze z przenoœnymi paleniskami i kowad³ami. Niektórym rycerzom zdarzy siê dziœ walczyæ tylko raz, ale inni pozostan¹ w szrankach do koñca, chc¹c uzyskaæ b³ogos³awieñstwo Mitry i cenn¹ nagrodê. I oczywiœcie nie obejdzie siê wtedy bez pomocy doœwiadczonych majstrów, potrafi¹cych szybko wyprostowaæ pogiêt¹ zbrojê, naostrzyæ miecz, podkuæ konia. Œwiêty Plac posypano czystym rzecznym piaskiem. Ostatnimi czasy coraz wiêcej rycerzy chcia³o uczestniczyæ w Turnieju Mitry, przyje¿d¿ali w tym celu z Belverusu, z Nemedii i nawet z s¹siednich królestw. Dlatego pierwszego dnia plac dzielono niskimi barierami na cztery czêœci, ¿eby jednoczeœnie mog³o siê odbywaæ kilka pojedynków. Z tej strony, gdzie do pola siêga³ niewielki zagajnik, dla ksiêcia i jego œwity zbudowano wysoki pomost z drewnianym daszkiem. – 59 –

Ni¿ej znajdowa³y siê ³awki dla znaczniejszych goœci, a dalej, za ogrodzeniem, t³oczyli siê niecierpliwi mieszkañcy miasta, którzy przybyli tu ju¿ w nocy, ¿eby zaj¹æ lepsze miejsca. Dla kap³anów Mitry naprzeciwko kolorowych namiotów wzniesiono coœ na kszta³t œwi¹tyni: lekki dach wsparty na rzeŸbionych ¿erdziach, niskie a¿urowe wrota, schodki, wiod¹ce prosto na plac turniejowy, i dwie br¹zowe czasze po obu stronach, w których zap³onie œwiêty ogieñ Mitry. Teraz, w s³abym œwietle poranka, kiedy nie po³yskiwa³y poz³acane pancerze, nie furkota³y na wietrze kolorowe chor¹giewki i wst¹¿ki, nie s³ychaæ by³o zawo³añ heroldów i dŸwiêku broni, ³¹ka przypomina³a jakiœ jarmark. Pokrzykiwali do siebie majstrowie i s³udzy. Giermkowie, którzy przybyli wczeœniej, zajmowali namioty, k³óc¹c siê miêdzy sob¹. Kupcy, którzy nigdy nie przepuœciliby takiej okazji, porozk³adali najprzeró¿niejsze towary i smako³yki, g³oœno nawo³uj¹c mieszkañców t³ocz¹cych siê na placu. Robi³o siê coraz jaœniej i przybywa³o coraz wiêcej ludzi. Chocia¿ do po³udnia, do Œwiêtej Godziny Mitry, by³o jeszcze daleko, wydawa³o siê, ¿e po³owa mieszkañców Menory zebra³a siê tutaj, na rozleg³ej zielonej polanie. Od samego rana w ksi¹¿êcym pa³acu panowa³ zgie³k i rwetes. Kiedy w³adcy Menory i dworzanie zasiadali przy sto³ach w ogromnej sali bankietowej, której okna wychodzi³y na wschód, s³udzy i koniuchowie szykowali konie do uroczystego przejazdu. Przez otwarte szeroko okna ogromnej, urz¹dzonej wed³ug dawnego zwyczaju sali nap³ywa³o czyste poranne powietrze. Ksiêciu Orgeldowi kiedyœ bardzo podoba³y siê ciemne, bez poz³oty i rzeŸb grube belki sufitu, a ciê¿kie br¹zowe lampy ze stercz¹cymi niczym promienie s³oñca bojowymi kopiami wywo³ywa³y w nim uczucie dumy ze s³awnych przodków. Jednak¿e dziœ wszystko wydawa³o mu siê tak proste i ubogie, jak w przydro¿nym szynku. Siedzia³ nachmurzony, z niepokojem oczekuj¹c wschodu s³oñca. To w³aœnie s³oñce najbardziej go dra¿ni³o w ostatnich czasach i od samego rana marzy³ o tym, by jak najszybciej nadesz³a noc z lekkimi, ch³odnymi cieniami, refleksami p³omieni lamp na œcianach i twarzach, i tym cudownym, pobudzaj¹cym krew w ¿y³ach uczuciem, ¿e jest nie tylko w³adc¹, lecz równie¿ gospodarzem Bergheimu. Jedynie Ferndin rozumie jego uczucia, odgaduje jego najskrytsze pragnienia! Ju¿ wkrótce zasi¹dzie wœród tych hrabiów i baronów, którzy bêd¹ siê rumienili, s³uchaj¹c jego ¿artów. – 60 –

Poczu³ delikatne dotkniêcie d³oni. Lawinia patrzy³a na niego spokojnymi jasnymi oczyma, w g³êbi których kry³ siê niepokój. – Wschodzi s³oñce! Czas nape³niæ kubki! Wszyscy czekaj¹ na twe s³owa, poranne s³owa w³adcy Bergheimu! Orgeld westchn¹³, podniós³ rêkê i natychmiast s³udzy, jakby tylko czekaj¹c na ten znak, zaczêli nape³niaæ z³ote kubki pienistym winem Mitry. Napój, którego receptura stanowi³a tajemnicê kap³anów Jasnego Boga, sporz¹dzano tutaj, w Menorze, z cierpkich win kupowanych w Puantanie. ¯adne inne wino nie by³o tak lekkie i nie powodowa³o takiego radosnego szmeru w g³owie. Pierwszy dzieñ Turnieju Mitry zawsze zaczynano od wypicia kubka tego wina o wschodzie s³oñca. Skraj z³ocistego dysku wychyn¹³ zza horyzontu, poz³acaj¹c bezchmurne niebo. – Chwa³a Przenajjaœniejszemu Mitrze, niech towarzyszy nam Jego b³ogos³awieñstwo, niech otacza ³askami Bergheim, ¿eby i w nastêpnym roku, jak i dot¹d, nic nie zam¹ci³o naszej radoœci! – Te s³owa, które ksi¹¿ê zawsze wypowiada³ z tak¹ ³atwoœci¹ i uczuciem, teraz ledwie przechodzi³y mu przez gard³o, a usta z trudem uk³ada³y siê do czegoœ w rodzaju uœmiechu. Lawinia patrzy³a na mê¿a spokojnie, ale serce jej œciska³o siê ze strachu i wœciek³oœci. Jak gdyby zrzuciwszy z pleców wielki ciê¿ar, ksi¹¿ê bezsilnie opad³ na fotel. Kubek zimnego wina nieco go odœwie¿y³. Nic nie jedz¹c, kaza³ sobie jeszcze nalaæ po dwakroæ. Jednak tym razem nie poczu³ radosnego upojenia. A s³oñce wznosi³o siê coraz wy¿ej, oœlepiaj¹c oczy. Wokó³ krêcili siê s³udzy, roznosz¹c œwi¹teczne potrawy na z³otych i srebrnych pó³miskach. Dworzanie rozmawiali z o¿ywieniem na temat oczekuj¹cego ich widowiska. Imiê Ferndina wypowiadano z ironi¹, poniewa¿ nikt spoœród siedz¹cych przy stole nie wierzy³ w zwyciêstwo tego ¿a³osnego przyb³êdy, który nie wiadomo w jaki sposób zdoby³ poparcie ksiêcia. Wszyscy byli przekonani, ¿e Œwiêty Turniej przyniesie sromotn¹ klêskê bezczelnemu parweniuszowi i ¿e zostanie on wygnany z ksiêstwa. Poranna uczta trwa³a w najlepsze, a na górnym kru¿ganku cicho przygrywa³y flety i piszcza³ki. Tymczasem ten, który tak bardzo pragn¹³ zaj¹æ miejsce przy stole obok ksiêcia, siedzia³ sam w swej sypialni, z nienawiœci¹ spogl¹daj¹c na czerwonawe poranne s³oñce. Dawno ju¿ wypi³ wino z kujeb¹, daj¹ce si³ê i m³odoœæ staremu cia³u. Przy szerokiej ³awie nakrytej miêkkim dywanem czeka³ na Ferndina smag³y milcz¹cy s³uga. – 61 –

– Przeklête s³oñce! Przez pó³ nocy b³aga³em Seta, ¿eby chmury zakry³y niebo i ta ¿ó³ta kula nie wisia³a mi nad g³ow¹! Ale wkrótce nastan¹ inne czasy, s³oñce na mój rozkaz bêdzie siê kry³o za chmurami! Bergheim to tylko zap³ata za te umiejêtnoœci, i Set j¹ otrzyma! Rób swoje, Akrusie, rozmasuj mi cia³o jak nale¿y. Przygotowa³eœ kocie skórki? – Tak, panie, jak kaza³eœ, dwie rude i trzy czarne. – Nie mia³eœ trudnoœci ze schwytaniem kotów? – Czarne rzuci³y siê na przynêtê jak g³odne tygrysy, a potem spokojnie siedzia³y w worku, ale... – Mów dalej, to bardzo wa¿ne. – Z rudymi nieŸle siê namêczy³em. Przez d³u¿szy czas w ogóle nie mog³em natrafiæ na ¿adnego rudego kota, a kiedy ju¿ je znalaz³em, wcale nie chcia³y przyjœæ do przynêty. Coœ niezwyk³ego! Musia³em je ³owiæ sieci¹ i podrapa³y mi rêce. – Mówisz, ¿e podrapa³y? A wiêc czekaj¹ mnie jakieœ nieoczekiwane trudnoœci... No a co by³o potem? – Kiedy w nocy po³o¿y³em ich wnêtrznoœci na Czarnym O³tarzu i zapali³em ogieñ ofiarny, ci¹gle gas³, dopóki nie doda³em kilku kropli wê¿owego jadu... Wówczas ogieñ buchn¹³ a¿ po korony drzew i ofiara zosta³a przyjêta. – Tak... Zwyciê¿ê, ale bêdê musia³... Dobrze, zaczynaj, potem rozetrzesz smarowid³o skórkami, najpierw rudymi, a nastêpnie czarnymi! Ferndin rozebra³ siê i po³o¿y³ na ³awie. S³uga odpi¹³ od pasa pêkaty flakon ze srebrnym korkiem i zacz¹³ smarowaæ skórê swego pana obrzydliwie œmierdz¹cym zielem. Jednak¿e Ferndin chêtnie wdycha³ tê ciê¿k¹ woñ, mru¿¹c oczy i postêkuj¹c z rozkoszy. Równie¿ s³uga, rozcieraj¹c mocnymi rêkoma cia³o swego pana, tak chciwie w¹cha³ ten zapach, ¿e a¿ mu dr¿a³y nozdrza, i co jakiœ czas oblizywa³ jêzykiem w¹skie usta. Wkrótce cia³o Ferndina b³yszcza³o od br¹zowawej t³ustej mazi. S³uga wydosta³ z niewielkiego skórzanego woreczka dobrze wyprawione kocie skórki i roz³o¿y³ je na pod³odze. Na rêkach Akrusa, do ³okci pokrytych g³êbokimi œwie¿ymi szramami, co jakiœ czas pojawi³y siê krople krwi, które pospiesznie zlizywa³. – Zdaje siê, ¿e jeszcze zosta³o trochê tej maœci, mo¿esz ni¹ posmarowaæ swoje skaleczenia – ³askawie zezwoli³ Ferndin. S³uga sk³oni³ siê z szacunkiem: – Dziêkujê ci, panie! Jeœli jednak mo¿na, posmarujê je potem, kiedy krew przestanie ciec. – 62 –

– Oczywiœcie, ¿e nie teraz! Dla ciebie nie stanowi ró¿nicy, czy to krew obca, czy twoja, byle tylko by³a! Rozcieraj, nie traæ czasu! Rude skórki zamigota³y w rêkach Akrusa, a Ferndin, zagryzaj¹c wargi, od czasu do czasu wykrzykiwa³: – O, Wszechmocny Secie! Nie tak energicznie! Delikatniej, delikatniej! Pali mnie jak ogieñ! Och! A teraz nogi! I nie zapomnij o stopach! Nie mog¹c ju¿ d³u¿ej wytrzymaæ, Ferndin gwa³townie odepchn¹³ s³ugê nog¹, zerwa³ siê i zacz¹³ biegaæ po komnacie, ¿eby ostudziæ ¿ar. Na ca³ym ciele mia³ purpurowe plamy, podskakiwa³ jak na roz¿arzonych wêglach i rzuca³ przekleñstwami. S³uga wsta³ z pod³ogi, wzi¹³ jedn¹ z czarnych skórek i uchwyciwszy w³aœciwy moment przy³o¿y³ j¹ do pleców swego pana. – Nareszcie! Spiesz siê, bo oszalejê od tego ¿aru! O, jak dobrze! Jaki mi³y ch³ód! Znowu czujê siê m³ody i mogê walczyæ choæby z setk¹ baronów! Jeszcze, jeszcze, czemu ledwie muskasz mi plecy? Silniej! O, tak! O, Secie, dziêki ci za tw¹ m¹droœæ! Rzuæ ju¿ tê skórkê, Akrusie, weŸ nastêpn¹! Rozp³aszczy³ siê na pod³odze, a s³uga klêcz¹c, gwa³townie rozciera³ mu pierœ, brzuch, nogi. Rêce Ferndina, ci¹gle jeszcze pokryte czerwonymi plamami, konwulsyjnie drapa³y pod³ogê, ale Akrus, bojaŸliwie zerkaj¹c na silne palce swego pana, nawet nie mia³ zamiaru zbli¿aæ siê do nich z koci¹ skórk¹. Skoñczywszy rozcieraæ stopy, s³uga zrêcznie odskoczy³ na bok, schwyci³ ostatni¹ czarn¹ skórkê i rzuci³ Ferndinowi, który z³apa³ j¹ w locie, usiad³ na dywanie i sam zacz¹³ rozcieraæ sobie rêce. – Widzê, ¿e nie zapomnia³eœ, jak to by³o ostatnim razem! Tak, niewiele brakowa³o, a pozby³bym siê wiernego s³ugi! Za to ty czegoœ siê nauczy³eœ i jestem rad, ¿e nie skrêci³em ci wówczas karku... No, to ju¿ wszystko, teraz mo¿na siê ubieraæ! Ferndin sprê¿ystym krokiem podszed³ do lustra i z satysfakcj¹ zacz¹³ podziwiaæ swe muskularne cia³o ze wzgórkami stalowych miêœni i skór¹ tak œwie¿¹ jak u siedemnastoletniego ch³opca. Akrus, z szacunkiem stoj¹c z ty³u, trzyma³ w rêkach cienk¹ koszulê. – Czy mogê byæ pewien tego... jak mu tam... Gordiona, którego zw¹ Nieprzekupnym? – zapyta³ Ferndin, wolno wk³adaj¹c koszulê, rozkoszuj¹c siê dotykiem ch³odnej tkaniny. – Nieprzekupny! Dlatego tak go nazywaj¹, poniewa¿ nikt jeszcze nie próbowa³ go przekupiæ. Opowiada³em ju¿, jak siê przestraszy³, kiedy kilka dni temu straci³ swój dŸwiêczny g³os. – 63 –

– Tak, to by³o bardzo zabawne, Akrusie. Kogo by wówczas Najwy¿szy Kap³an wyznaczy³ do losowania? Jakiegoœ m³odego herolda o donoœnym g³osie, a Gordion zosta³by zwyk³ym stra¿nikiem... – Ten biedak, kiedy razem z winem po³kn¹³ czarn¹ per³ê naszego w³adcy, Seta, ca³kiem zaniemówi³. Czego tylko nie próbowa³, ¿eby jakoœ pobudziæ swe gard³o! – A jak przyj¹³ to, co powiedzia³eœ o mnie? Wiem, ¿e s³udzy w pa³acu, a nawet mieszczanie, s¹ Ÿle do mnie nastawieni. Wierz¹, ¿e to sam Mitra decyduje o rezultacie pojedynków! No wiêc co powiedzia³? – Teraz Gordion Nieprzekupny jest jednym z najwierniejszych s³ug mojego pana! Kiedy us³ysza³, ¿e chce mu pomóc sam Ferndin, przyjaciel ksiêcia Orgelda, wytrzeszczy³ oczy i poprzysi¹g³ na g³owê swej matki – a to dla nich najœwiêtsza przysiêga – ¿e uczyni wszystko, co rozka¿esz, panie! – Nie jest taki g³upi. Zrozumia³, drañ, ¿e nic nie robi siê za darmo! – Tak, mój panie, teraz mo¿esz wybieraæ sobie przeciwników wed³ug w³asnej woli, a s³awetny Gordion, wyci¹gaj¹c z czaszy p³ytki z imionami, g³oœno obwieœci to ku radoœci t³umu! – Dobrze, jestem dziœ z ciebie bardzo zadowolony, Akrusie! Czas iœæ... A teraz zniknij, stañ siê nie zwracaj¹cym uwagi zwyk³ym mieszkañcem miasta i krêæ siê w pobli¿u tego Nieprzekupnego. Dam ci znak, który przeciwnik mi nie odpowiada... Widzê, ¿e jakaœ si³a wmiesza³a siê w moje plany, dlatego b¹dŸ czujny! Wieczorem czeka na ciebie nagroda, pamiêtaj o tym! Ferndin, gotów ju¿ do wyjœcia, ostatni raz spojrza³ w lustro i podkrêci³ w¹sy z uœmiechem, który co rano nak³ada³ na sw¹ twarz jak elegant wk³ada na g³owê aksamitn¹ czapkê. Wyszli z komnaty i przydzielony Ferndinowi paŸ pobieg³ co si³ w nogach do stajni z rozkazem wyprowadzenia koni. Tymczasem  Akrus niezauwa¿enie znikn¹³ w jednym z licznych korytarzy pa³acu. Kiedy Ferndin dotar³ do Œwiêtego Placu, zbierali siê ju¿ tam rycerze, pragn¹cy wzi¹æ udzia³ w turnieju. Widzowie, którzy z uciech¹ szeptali pomiêdzy sob¹, ¿e faworyt ksiêcia stchórzy³ w ostatniej chwili, obawiaj¹c siê o swe ¿ycie, skoro tylko ujrzeli go przy ostatnim namiocie, umilkli przestraszeni. Odezwa³y siê tr¹by, og³aszaj¹c przybycie ksiêcia i ksiê¿nej. S³oñce, zbli¿aj¹c siê do zenitu, weso³o igra³o z chor¹giewkami trzepo– 64 –

cz¹cymi na wietrze, po³yskiwa³o na z³otych haftach strojów. Wkrótce ludzie ze œwity ksiêcia i goœcie honorowi zajêli ³awy pokryte drogimi kobiercami, z aksamitnymi poduszkami dla dam. Ludzie powitali ksiêcia i ksiê¿nê radosnymi okrzykami, wzlecia³y pod niebo czapki, a tr¹by zagrzmia³y og³uszaj¹co. Osun¹wszy siê na fotel, ksi¹¿ê wolno podniós³ rêkꠖ by³ to znak do rozpoczêcia Wielkiego Turnieju. Radosna muzyka tr¹b ust¹pi³a miejsca melodyjnemu podzwanianiu gongów z drewnianej œwi¹tyni. Na plac wyszli kap³ani Mitry na czele z Najwy¿szym Kap³anem.W tym samym czasie przez szerok¹ bramê, która otworzy³a siê w drugim koñcu ogrodzenia, wolno wjechali rycerze. By³o ich trzydziestu; czekaj¹c na b³ogos³awieñstwo, stanêli w szeregu naprzeciw kap³anów w bia³o-z³otych strojach. Obok Najwy¿szego Kap³ana stan¹³ z wielk¹ srebrzyst¹ czasz¹ w rêkach sam Gordion Nieprzekupny. Ka¿dego roku wyci¹ga³ z tego naczynia z³ote tabliczki i wykrzykiwa³ na ca³y plac wolê Najjaœniejszego Mitry. Ptaki, zaniepokojone ju¿ przedtem ha³asem tr¹b i gongów, ucieka³y w pop³ochu z zagajnika, gdy tylko us³ysza³y jego potê¿ny g³os. Gordion by³ tak nieod³¹czn¹ postaci¹ Wielkiego Turnieju, jak ksi¹¿ê czy Najwy¿szy Kap³an. Ten szczup³y cz³owiek z wy³upiastymi oczami potrafi³ przekrzyczeæ zgie³k wzburzonego t³umu i ryk tr¹b. I teraz ludzie przycichli w oczekiwaniu na ulubione widowisko. Gordion wydosta³ z czaszy zwój z zasadami Mitry. Wed³ug tych zasad rokrocznie, z pokolenia na pokolenie, odbywa³y siê turnieje na Œwiêtym Placu. Rycerze, stoj¹c naprzeciw Gordiona, zamarli, zerkaj¹c jedynie k¹tem oka na co znaczniejszych przeciwników. Widzowie, szeptem wymieniaj¹c miêdzy sob¹ uwagi, przygl¹dali siê groŸnemu szeregowi. Najwiêksze wra¿enie robili dwaj wojownicy, stoj¹cy na skraju po przeciwnych stronach: Ferndin w bogatej, b³yszcz¹cej z³otem zbroi, na gor¹cym, m³odym, szarym ogierze, co by³o kolorem rzadko spotykanym w tych stronach, i potê¿nie zbudowany wojownik na ciê¿kim czarnym rumaku, w czarnej zbroi, który po raz pierwszy tego ranka pojawi³ siê na placu. Nikt nie wiedzia³, kto to taki i sk¹d przyby³, ale dla wielu rycerzy widok nieznajomego oznacza³ koniec marzeñ o zwyciêstwie. Gdy s³oñce dosiêg³o zenitu, dŸwiêk gongów pop³yn¹³ nad szerok¹ polan¹. Najwy¿szy Kap³an podniós³ i opuœci³ laskê ze z³otym dyskiem, a Gordion wyszed³ dumnie naprzód i oznajmi³: 5 – Conan i podziemie niewoli

– 65 –

– Najjaœniejszy Mitra, Bóg Obfitoœci, Sprawca i Obroñca ¯ycia, nakazuje rozpocz¹æ te zmagania wojowników, ¿eby jeden z nich, najdzielniejszy i najbardziej sprawny w walce, wybrany przez samego Boga, otrzyma³ nale¿n¹ nagrodê! – Zwyciêzca otrzyma tytu³ i stanie siê szlachetnym rycerzem, jeœli stan¹³ w szranki jako cz³owiek prostego urodzenia. – Jeœli zwyciêzca jest rycerzem, otrzyma nagrodê, która pomno¿y jego maj¹tek, i tytu³, zapewniaj¹cy mu jeszcze wiêksz¹ s³awê. – Zwyciêzca bêdzie wiernie s³u¿y³ ksiêciu s³awnego Bergheimu, albowiem taka jest wola Mitry. – Rycerze, którzy chc¹ wzi¹æ udzia³ w turnieju, maj¹ podaæ do powszechnej wiadomoœci swe imiê i zawo³anie. Otrzymaj¹ wówczas z³ote medaliony ze Znakiem Mitry. – Takie same medaliony bêd¹ umieszczone w srebrnej czaszy do ci¹gniêcia losów. – Rycerze wed³ug woli Mitry zostan¹ podzieleni na pary i maj¹ walczyæ ze sob¹ do ostatecznego zwyciêstwa. – Ci, którzy zwyci꿹, znów zostan¹ podzieleni na pary i maj¹ walczyæ miêdzy sob¹ do zwyciêstwa. – Rycerze bêd¹ u¿ywaæ w walce bojowego orê¿a – mieczy, bu³aw, sztyletów – i nikt nie ma prawa przerwaæ pojedynku. – Zwyciêzca, jeœli jego przeciwnik nie jest ju¿ zdolny do walki, mo¿e darowaæ mu ¿ycie. – Rycerz mo¿e siê poddaæ i wówczas pojedynek zostaje zakoñczony. – Dwaj rycerze, którzy pokonali wszystkich innych, maj¹ odbyæ decyduj¹c¹ walkê nastêpnego dnia w po³udnie. – Ten, kto bêdzie zmierza³ do zwyciêstwa w sposób nieuczciwy, zostanie przeklêty przez Mitrê. – Nikt nie mo¿e powiedzieæ, ¿e nie zna³ zasad turnieju! – Niech nam b³ogos³awi Jasny Bóg! – Z tymi s³owami Gordion odda³ zwój jednemu z kap³anów i odsun¹³ siê na bok. Stoj¹c z czasz¹ za plecami Najwy¿szego Kap³ana, Gordion dobrze widzia³ wszystkich wojowników, ale bardziej go teraz interesowa³ zbity t³um, w którym bezskutecznie usi³owa³ kogoœ wypatrzeæ. Wreszcie jego rozbiegane oczy napotka³y maleñkiego, ruchliwego staruszka, i Gordion odetchn¹³ z ulg¹. A stary ¿ebrak ci¹gle krêci³ siê za plecami rycerzy, mrucz¹c coœ i wymachuj¹c rêkoma. Nikt nie próbowa³ odpêdziæ go od namiotów, a handlarze, uwa¿aj¹c starusz– 66 –

ka za nienormalnego, na wyœcigi czêstowali go jedzeniem. W Menorze, jak zreszt¹ w ca³ej Nemedii, ob³¹kanych traktowano ze szczególnym szacunkiem: uwa¿ano, ¿e s¹ bli¿ej bogów ni¿ zwykli œmiertelnicy, ¿e nawet mog¹ przepowiadaæ przysz³oœæ. Rozgniewaæ takiego biedaka to jak rozdra¿niæ demona – jego przekleñstwo mog³o sprowadziæ nieszczêœcie na ka¿dy dom, na ka¿dego, kto po¿a³uje dla starca kawa³ka chleba. I oto teraz wœcibski ¿ebrak, szczerz¹c zêby w uœmiechu i robi¹c g³upie miny, krêci³ siê za plecami potê¿nie zbudowanego rycerza, stoj¹cego na samym skraju szeregu. Gordion przeniós³ wzrok z niego na Ferndina, który ledwie dostrzegalnie skin¹³ g³ow¹. Najwy¿szy Kap³an chwilê sta³ g³êboko pogr¹¿ony w myœlach, a potem wyci¹gn¹³ laskê w stronê nieznajomego na czarnym ogierze, daj¹c mu znak, by siê zbli¿y³. Rycerz podjecha³ niemal bez u¿ycia wodzy, zeskoczy³ na ziemiê i sk³oni³ siê. – Jak siê nazywasz i sk¹d pochodzisz? – zapyta³ Najwy¿szy Kap³an. – Jestem Conan z Cymmerii – odpar³ czarnow³osy olbrzym, spogl¹daj¹c na niego zimnymi niebieskimi oczami. – Czy przysiêgasz, ¿e bêdziesz walczy³ zgodnie z Zasadami Mitry? – Przysiêgam! – Conan, jak nauczy³ go rano mistrz Klars, przyklêkn¹³ na jedno kolano, wyci¹gn¹³ z pochwy miecz i wbi³ go mocno w piasek. Najwy¿szy Kap³an wyci¹gn¹³ rêkê, a s³udzy podali mu szerok¹ czaszê z wod¹ ze ród³a Mitry. Krople aromatycznej wody zab³ys³y na twarzy i w³osach Cymmerianina, sp³ynê³y na miecz i zbrojê, zmoczy³y grzywê konia. Jeden z kap³anów, œpiewaj¹c psalm ku czci Mitry, podszed³ do Najwy¿szego Kap³ana z innym naczyniem, nieco podobnym do dzbana z w¹sk¹ szyjk¹. W³o¿y³ do œrodka rêkê i wyci¹gn¹³ okr¹g³¹ z³ot¹ blaszkê na jedwabnym sznurku. – Mitra daje ci Znak Ptaka! Pochyl g³owê, Cymmerianinie! – Mówi¹c to, na³o¿y³ Conanowi podzwaniaj¹cy medalion. Natychmiast te¿ drugi kap³an wrzucil do naczynia Nieprzekupnego Gordiona tak¹ sam¹ z³ot¹ blaszkê. – Conan rodem z Cymmerii! Znak Ptaka! – gromkim g³osem obwieœci³ Gordion, wyst¹piwszy do przodu. Conan wskoczy³ na konia i zaj¹³ swe miejsce w szeregu rycerzy. Na œrodek placu wyje¿d¿a³ ju¿ nastêpny rycerz. – 67 –

IX – Popatrz, moja piêkna ksiê¿no, ilu tym razem zebra³o siê rycerzy! Ju¿ od dawna, od czasu, gdy odwiedzi³ nas król, nie by³o tylu chêtnych do zmierzenia siê na turnieju. Zaprawdê, rok ten obfituje we wszystko – zarówno w p³ody ziemi, jak i w odwagê. – Tak, ksi¹¿ê, dziœ ka¿dy, kto jest ci wierny i wystarczaj¹co silny, staje w szranki! W s³owach ksiê¿nej kry³a siê ironia i pewna aluzja, ale on nie zrozumia³ tego. – Te¿ tak myœlê, moja droga! Przecie¿ nawet Ferndin, ten weso³ek, postanowi³ wzi¹æ udzia³ w turnieju. Och, Lawinio, jaki to m¹dry cz³owiek! Kiedy coœ mi radzi, nie mam w¹tpliwoœci, ¿e to jedyna s³uszna droga. Nie to, co stary Diss: on zawsze kaza³ mi samemu znaleŸæ wyjœcie z sytuacji, a potem wszystko zmienia³! Te¿ mi doradca! No, pokój jego prochom... Ferndin ma nadziejê, ¿e Mitra pomo¿e mu odnieœæ zwyciêstwo, a wówczas bêdzie móg³ zaj¹æ miejsce biednego Dissa. – O, Najjaœniejszy Mitro! Tak te¿ s¹dzi³am, ¿e w³aœnie do tego zmierza! – Twarz ksiê¿nej poczerwienia³a z gniewu, a oczy jej spochmurnia³y. – Orgeldzie, czy jesteœ œlepy, ¿e nic nie widzisz?! Ci ludzie zebrali siê na placu, by nie dopuœciæ do w³adzy tego niegodnego cz³owieka, ¿eby uratowaæ Bergheim i ciebie! Ksi¹¿ê machn¹³ rêk¹, jakby opêdzaj¹c siê od natrêtnej muchy. – Jesteœ m¹dra, Lawinio, bardzo m¹dra, ale mimo wszystko masz rozum kobiecy! Jak ka¿da kobieta boisz siê cieni i widzisz niebezpieczeñstwa tam, gdzie ich nie ma. Po raz ostatni mówiê ci – zostaw Ferndina w spokoju albo siê pogniewam! Nie przeszkadzaj mi w ogl¹daniu turnieju, nie odwracaj uwagi g³upimi podejrzeniami! Ksiê¿na pustym wzrokiem patrzy³a na t³um i zagryza³a usta, by powstrzymaæ gniewne s³owa. W tym w³aœnie momencie rozleg³ siê g³oœny jak huk grzmotu okrzyk Nieprzekupnego Gordiona, od którego m³oda ksiê¿na drgnê³a mimo woli. Powróci³a do rzeczywistoœci. Znów widzia³a Œwiêty Plac, kap³anów w œnie¿nobia³ych szatach i po³yskuj¹cy stal¹ szereg wojowników. – Conan rodem z Cymmerii! Znak Ptaka! Ksiê¿na w roztargnieniu spojrza³a na rycerza, który szykowa³ siê ju¿, ¿eby wskoczyæ na konia, i serce zabi³o jej mocniej. Pozna³a go! To by³ ten sam olbrzym z b³yszcz¹cymi niebieskimi oczami, który patrzy³ wczoraj na ni¹ na placu z takim zachwytem. I jeszcze coœ – 68 –

sobie przypomnia³a. Zerknê³a na sw¹ d³oñ i sploty linii u³o¿y³y siê w obraz spogl¹daj¹cej na ni¹ twarzy. Tak, to by³a ta sama twarz, któr¹ ujrza³a wówczas u czarownicy! I skrzy¿owane miecze! Znaczy wiêc, ¿e tu, na Wielkim Turnieju, wa¿¹ siê losy ksiêstwa! Lawinia, nie zwracaj¹c ju¿ uwagi na ksiêcia, który ci¹gle coœ mówi³, wbi³a wzrok w potê¿nego rycerza. Tymczasem rycerze jeden za drugim wyje¿d¿ali na œrodek pola i przyklêkaj¹c przed Najwy¿szym Kap³anem sk³adali przysiêgê Mitrze. Nad Œwiêtym Placem przetacza³y siê og³uszaj¹ce okrzyki Gordiona: – Szlachetny rycerz, hrabia Margus z Satonu! Znak Deszczu! – Szlachetny rycerz, baron Rifsain z Berketu! Znak Ryby! – Szlachetny rycerz, hrabia Brain z Merdifu! Znak Wiatru! Imiê Braina na chwilê zwróci³o uwagê ksiê¿nej. Przeœliznê³a siê obojêtnym wzrokiem po zgrabnej sylwetce m³odego rycerza, patrz¹cego nie na Najwy¿szego Kap³ana, lecz na ni¹, i lekko siê do niego uœmiechnê³a. A potem znów wpatrzy³a siê w czarnow³osego wojownika, chc¹c pochwyciæ jego spojrzenie. Conan! A wiêc tak siê nazywa! Z zimnej barbarzyñskiej Cymmerii! Nawet nie spojrzy w stronê ksi¹¿êcej lo¿y, widocznie nie istnieje ju¿ dla niego nic prócz przysz³ej walki, i ¿adne myœli o kobietach nie zaprz¹taj¹ mu g³owy. Lawinia patrzy³a na Conana z przedziwnym uczuciem: mia³a wra¿enie, ¿e to jej w³asne nogi spinaj¹ bojowego rumaka, ¿e to jej rêce nie mog¹ siê doczekaæ chwili, gdy wreszcie wyci¹gn¹ miecz i opuszcz¹ go na g³owê znienawidzonego wroga. Nigdy jeszcze ¿aden turniej nie wzburzy³ w niej tak krwi, choæ serce pozosta³o zimne jak lód. – Ferndin rodem z Zamory! Znak Wê¿a! – gromkim g³osem oznajmi³ Gordion i podstawi³ czaszê, by wrzucono do niej ostatni¹ z³ot¹ blaszkê. I nikt, nawet najbli¿ej stoj¹cy, nie zauwa¿y³, kiedy znalaz³a siê ona w jego rêkawie. W drugim rêkawie dawno ju¿ le¿a³a schowana blaszka ze Znakiem Ptaka. Znów zagra³y tr¹by i s³udzy rozjechali siê po ca³ym placu, zbieraj¹c trzosy i pojedyncze monety, szczodrze rzucane zewsz¹d. – Szczodroœæ i obfitoœæ! – wo³ali, przeje¿d¿aj¹c obok o¿ywionych widzów. – Szczodroœæ i obfitoœæ! Zwyciêstwo temu, który najbardziej na nie zas³u¿y! Czeœæ i chwa³a! Tymczasem rycerze opuœcili plac i czekaj¹c na losowanie zajêli miejsce w szeregu za bram¹. Ksi¹¿êcy s³udzy sprawnie ustawili zdjête na czas uroczystych ceremonii ogrodzenie, dziel¹ce plac na cztery – 69 –

czêœci. Zaraz Mitra g³osem Gordiona obwieœci sw¹ wolꠖ zestaw czterech par, które maj¹ potykaæ siê ze sob¹. Nieprzekupny Gordion, wystawiaj¹c na próbê cierpliwoœæ zamar³ego z wra¿enia t³umu, d³ugo grzeba³ rêk¹ w czaszy, a¿ wreszcie wyci¹gn¹³ z niej po³yskuj¹c¹ w s³oñcu z³ot¹ blaszkê i og³osi³ imiê pierwszego wojownika: – Znak Wiatru! Szlachetnie urodzony rycerz, hrabia Brain! – I przekaza³ blaszkê s³udze. Potem tak samo wolno w³o¿y³ rêkê w czaszê i znów zacz¹³ podzwaniaæ blaszkami. I oto ma ju¿ znak przeciwnika m³odego Braina: – Znak Ptaka! Conan z Cymmerii! Wymienieni rycerze natychmiast na³o¿yli podane im przez giermków he³my, chwycili tarcze i zajêli miejsce przy bramie. Potem stanê³a za nimi druga para, trzecia i czwarta. Radosny ryk t³umu, witaj¹cego pierwszych walcz¹cych, by³ tak g³oœny, ¿e zag³uszy³ dŸwiêk tr¹b. Heroldowie uroczyœcie odprowadzali ka¿d¹ parê na miejsce i rycerze, zwróciwszy konie w stronê lo¿y ksi¹¿êcej, zamarli w oczekiwaniu na znak do walki. Ksi¹¿ê Orgeld, zapomniawszy o smutku i nudzie, które tak mu ostatnio doskwiera³y, pa³aj¹cymi oczami spogl¹da³ na jeŸdŸców w b³yszcz¹cych zbrojach. Wsta³ z fotela i da³ znak heroldowi, który krzykn¹³ g³oœno: – Na stanowiska! – I zatr¹bi³. Rycerze zawrócili konie i rozjechali siê w przeciwne strony. Rêka ksiêcia, œciskaj¹ca czerwon¹ skórzan¹ pi³kê, na chwilê zamar³a uniesiona w powietrzu – i opad³a przy wtórze tr¹b. Natychmiast na polu walki zar¿a³y konie i stal zadzwoni³a o stal. Rycerze walczyli, zdumiewaj¹c widzów swymi umiejêtnoœciami i zrêcznoœci¹, pocz¹tkowo nie czyni¹c sobie krzywdy, jak gdyby chc¹c wybadaæ s³abe punkty przeciwników. Jednak ju¿ wkrótce uwagê t³umu – a tak¿e goœci, dworzan, ksiêcia i ksiê¿nej – przyci¹gnê³a jedna walcz¹ca ze sob¹ para – potê¿ny Cymmerianin i szczup³y, zrêczny Brain. Wszyscy pamiêtali, ¿e w poprzednim roku m³odzieniec ten odniós³ b³yskotliwe zwyciêstwo, nie zabijaj¹c ani jednego ze swych przeciwników. I tym razem mieszkañcy miasta ¿yczyli sukcesu w³aœnie jemu, wiernemu s³udze ksiêcia Orgelda. Jednak trafi³ mu siê trudny przeciwnik – tutaj, w Nemedii, jak i w ca³ej Hyperborei, wiele s³yszano o odwadze i sile cymmeriañskich wojowników, którzy za nic mieli lodowate demony – 70 –

i ziej¹ce ogniem smoki. I oto teraz los rzuci³ do ich maleñkiego ksiêstwa jednego z tych poszukiwaczy przygód. Kim jest ten barbarzyñca o twarzy pokrytej szramami? A jeœli ów przybysz jest jeszcze gorszy od przeklêtego Ferndina? I jeœli nagle oka¿e siê zwyciêzc¹? Na trzech placach pojedynki zakoñczono doœæ szybko – rycerze, którzy zostali lekko ranni, uznali siê za pokonanych. Postêpowano tak doœæ czêsto, co spotyka³o siê z pe³n¹ akceptacj¹ kap³anów Mitry i samego ksiêcia: nie by³o sensu traciæ wiernych wasali. Jednak walka na czwartym polu, przyci¹gaj¹ca uwagê wszystkich widzów, zanosi³a siê na d³u¿sz¹. Obaj przeciwnicy jak gdyby starali siê zademonstrowaæ wszystkie swoje mo¿liwoœci, zrêcznie atakuj¹c i równie dobrze siê broni¹c. Conan od razu pozna³ swego przeciwnika: by³ to ten sam m³odzieniec, który wypróbowywa³ miecze na podwórzu mistrza Klarsa. Ju¿ wówczas Cymmerianin zwróci³ uwagê na to, z jak¹ zrêcznoœci¹ i szybkoœci¹ zadaje on ciosy, a teraz sam musia³ odparowywaæ b³yskawiczne ataki Braina. Jednak¿e Conan, który stoczy³ w swym ¿yciu mnóstwo walk, gdzie rycerskoœæ okazywa³a siê zgubnym luksusem, nawet w tak krótkim czasie zdo³a³ odkryæ niejedn¹ mo¿liwoœæ pokonania sprytnego ch³opaka mocnym uderzeniem. K¹tem oka widzia³, w jaki sposób zakoñczono walki na s¹siednich placach. Ten ch³opak, zapalczywy i œmia³y do zuchwa³oœci, podoba³ mu siê coraz bardziej. Trzeba siê jeszcze z nim pobawiæ, niech poka¿e, co umie, a potem... Conan ju¿ wiedzia³, jak zakoñczy pojedynek. Miecze œciera³y siê, dzwoni¹c i krzesz¹c iskry, rozgor¹czkowane konie stawa³y dêba, a pojedynek ci¹gle trwa³. Ludzie, którzy pocz¹tkowo nieufnie spogl¹dali na Cymmerianina, spodziewaj¹c siê, ¿e bêdzie walczy³ brutalnie i nieczysto, stopniowo zaczêli braæ jego stronê. Mieszkañcy Menory, wytrawni znawcy turniejów, doskonale widzieli, ¿e ten olbrzymi barbarzyñca nie chce korzystaæ ze wszystkich swoich mo¿liwoœci. I wkrótce zamiast Braina, zaczêli dopingowaæ Conana: – Conan, tnij! Œmia³o, Cymmerianinie! Chwa³a i zwyciêstwo! Dalej, dalej! Ksi¹¿ê siedzia³ w wysokim fotelu jak na szpilkach, wstawa³, wychyla³ siê przez barierê i wo³a³: – Co za cios! Ale wojownik! Dalej, Cymmerianinie! Tnij! Lawinia nie spuszcza³a z Conana zachwyconych oczu, pewna jego zwyciêstwa, i porusza³a ustami, bezdŸwiêcznie powtarzaj¹c jego imiê. – 71 –

JeŸdŸcy, rozgrzani walk¹, rozjechali siê, ustawiaj¹c do nastêpnego ataku. Conan spi¹³ ostrogami rumaka i rzuci³ siê na m³odego rycerza jak na œmiertelnego wroga. Tak mocno uderzy³ mieczem w tarczê przeciwnika, ¿e pêk³o stalowe poszycie. Prowadzony wprawn¹ rêk¹ czarny rumak Cymmerianina pchn¹³ szerok¹ piersi¹ w bok konia Braina – i koñ, i jeŸdziec runêli na ziemiê. Rycerz nie zd¹¿y³ uwolniæ siê ze strzemion i koñ przygniót³ mu nogê. Conan móg³ teraz zadaæ ostatni cios, poniewa¿ przeciwnik nie prosi³ o zmi³owanie, nie poddawa³ siê. Zamiast tego zsiad³ z konia i z zimn¹ krwi¹ czeka³, a¿ Brain wstanie. Zgromadzony wokó³ Œwiêtego Placu t³um zahucza³: – Conan! Conan zwyciêzca! Brain, chwiej¹c siê na nogach, kulej¹c, zrobi³ kilka kroków w stronê Cymmerianina. Ból nie do wytrzymania zasnuwa³ oczy m³odzieñca czerwon¹ mg³¹. Bez lêku czeka³ na ostatni cios. Jednak przeciwnik z jakiegoœ powodu zwleka³. Brain, wielkim wysi³kiem woli przezwyciê¿aj¹c ból, spojrza³ na niego. Conan sta³ z opuszczonym mieczem i spokojnie mu siê przygl¹da³. Nie maj¹c doœæ si³, by podnieœæ miecz do zadania ciosu, Brain, zgrzytaj¹c zêbami ze z³oœci i wstydu, rzuci³ go pod nogi Cymmerianina, przyznaj¹c siê do pora¿ki. Nie patrz¹c w stronê ksi¹¿êcej lo¿y, z trudem, wsparty na ramieniu giermka, poszed³ w stronê Bramy Zwyciê¿onych. Conan, lekko wskoczywszy na siod³o, spi¹³ konia, który stan¹³ dêba, i przy wtórze entuzjastycznych okrzyków opuœci³ Œwiêty Plac. Gordion znów wyszed³ do przodu, wykrzykuj¹c imiona nastêpnych uczestników turnieju. Ludzie okrzykami zagrzewali rycerzy do walki, ale ¿aden pojedynek nie wywo³a³ ju¿ takiego wybuchu namiêtnoœci. Ksi¹¿ê i ksiê¿na rozmawiali ze sob¹ cicho, omawiaj¹c sukcesy i pora¿ki walcz¹cych. Gdy zwyciêzcy opuszczali plac, towarzyszy³y im radosne okrzyki. Pokonanych wynoszono lub sami, z opuszczonymi g³owami, wychodzili za ogrodzenie przez Bramê Pokonanych. Za ka¿dym razem, kiedy Gordion zaczyna³ wykrzykiwaæ imiona rycerzy, Lawinii zamiera³o serce, a ksi¹¿ê Orgeld nerwowo postukiwa³ rêk¹ o barierê. Jednak¿e na plac wychodzili coraz to nowi rycerze, a Ferndin ci¹gle sta³ za bram¹, zimnym wzrokiem przygl¹daj¹c siê walcz¹cym. Pozosta³o szeœciu wojowników, z których nale¿a³o utworzyæ trzy pary. Widzowie, podnieceni pojedynkami, g³oœno ze sob¹ rozmawiali, zgaduj¹c, kto bêdzie walczy³ ze znienawidzonym Ferndinem. – 72 –

Wszyscy licz¹cy siê w turnieju rycerze opuœcili ju¿ plac i jak na z³oœæ przeciwnikiem ksi¹¿êcego faworyta móg³ teraz zostaæ tylko albo ca³kiem m³ody wojak, albo siwy rycerz. Przekrzykuj¹c zgie³k t³umu, Gordion og³osi³: – Znak Ryby! Szlachetnie urodzony rycerz, baron Rifsain! – Znak Wê¿a! Ferndin, rodem z Zamory! T³um zahucza³ niezadowolony i Gordion musia³ wytê¿yæ gard³o, ¿eby og³osiæ dwie ostatnie pary Baron Rifsain, niegdyœ postrach turniejów, nale¿a³ do najbli¿szego otoczenia ksiêcia. Jako jedyny cz³owiek na Œwiêtym Placu cieszy³ siê z wyniku losowania: tylko dlatego wsiad³ na konia, nie zwa¿aj¹c na swój wiek, by móc uwolniæ ksiêstwo od tego niebezpiecznego przyb³êdy. Triumfalny uœmiech zje¿y³ jego siwe w¹sy, kiedy nak³ada³ podany przez giermka he³m. Baron nie zauwa¿y³ pe³nego nienawiœci spojrzenia, jakie rzuci³ nañ stoj¹cy obok Ferndin. Zagrzmia³y tr¹by, rycerze zajêli miejsca i zamarli, czekaj¹c na sygna³ do rozpoczêcia pojedynku; ksi¹¿ê, œciskaj¹c w rêku czerwon¹ pi³kê, zwleka³, jak gdyby wypróbowuj¹c cierpliwoœæ widowni, ale oto jego d³oñ siê rozwar³a, pi³ka upad³a na piasek i tr¹by da³y sygna³ do boju. I znów, jak na pocz¹tku turnieju, wszystkie oczy by³y zwrócone na jedn¹ parê rycerzy – na barona Rifsaina, który rzuci³ siê do walki z ca³¹ furi¹ nagromadzonej w nim z³oœci, i na Ferndina, który mimo woli cofn¹³ siê do rogu pod wœciek³ym naporem. Ksiê¿na wykrzykiwa³a radoœnie: mia³a wra¿enie, ¿e Ferndin zaraz zostanie pokonany, nie wytrzyma potê¿nych ciosów starego Rifsaina. Zmartwiony ksi¹¿ê uderzy³ piêœci¹ w barierê i za¿¹da³ wina. Kiedy jednak s³uga przyniós³ pe³ny kubek, ksi¹¿ê widzia³ ju¿ tylko walcz¹cych, zapomnia³ o ca³ym œwiecie. Ferndin, który w pierwszej chwili wydawa³ siê taki nieudolny, nagle, z zaskakuj¹c¹ lekkoœci¹ pos³uguj¹c siê ciê¿kim mieczem, powstrzyma³ natarcie barona, spi¹³ konia i sam run¹³ do ataku. Teraz on zadawa³ straszne ciêcia, a stary baron ledwie nad¹¿a³. Ale oto baron zrêcznie uchyli³ siê od ciosu i miecz Ferndina, który zawis³ ju¿ nad jego g³ow¹, ze zgrzytem osun¹³ siê po tarczy. Z okrzykiem zwyciêstwa baron Rifsain ci¹³ wroga.Wydawa³o siê, ¿e tak silny cios zmiecie ka¿dego przeciwnika. Widzowie, oczekuj¹cy na to, ¿e Ferndin runie na ziemiê zalany krwi¹, zakrzyknêli radoœnie. Jednak zdarzy³o siê coœ dziwnego: klinga zadzwoni³a, jakby natkn¹wszy siê na kamieñ, a przed oczyma zaskoczonego barona, który w³o¿y³ wszyst– 73 –

kie si³y w decyduj¹ce uderzenie, b³ysnê³o ostrze wroga. By³a to ostatnia rzecz, jak¹ zobaczy³ stary baron: chwilê póŸniej Rifsain wolno osuwa³ siê na piasek z roz³upan¹ czaszk¹. Ze wszystkich stron rozleg³y siê gwizdy, przekleñstwa, t³um zawrza³, gotów roznieœæ w strzêpy ogrodzenie. Heroldowie musieli w³o¿yæ niema³o wysi³ku w to, ¿eby uspokoiæ ludzi. Pojedynki na s¹siednich placach zakoñczy³y siê spokojnie, nie przyci¹gaj¹c zbytnio uwagi widzów. Rycerze pospiesznie opuœcili szranki i na piasek zbryzgany krwi¹ wyszed³ Najwy¿szy Kap³an. Gordion sta³ nieco z ty³u, gotów podchwyciæ ciche s³owa kap³ana i cisn¹c je, niczym pocisk z balisty, na g³owy rozwœcieczonego t³umu. I oto poruszy³y siê blade wargi kap³ana Mitry, a nad Œwiêtym Placem og³uszaj¹co rozbrzmia³ g³os Gordiona: – Walka by³a prowadzona zgodnie z zasadami! Zwyciê¿y³ Ferndin z Zamory! Taka jest wola Mitry! Turniej odbywa siê dalej! Piêtnastu rycerzy ustawi³o siê ko³o Bramy Zwyciêzców, czekaj¹c na losowanie. Poniewa¿ by³a ich nieparzysta liczba, ostatni rycerz, który pozostanie bez pary, ma walczyæ z Rycerzem Mitry – jednym z kap³anów œwi¹tyni. Rycerz Mitry, jeœli nawet zwyciê¿y w pojedynku, nie dostanie nagrody – w nastêpnej walce móg³ wzi¹æ udzia³ tylko w takim przypadku, je¿eli znów bêdzie brakowa³o przeciwnika. Jeœli jednym z dwóch pozosta³ych rycerzy okaza³ siê kap³an ze œwi¹tyni, zwyciêstwo przyznawano jego przeciwnikowi i nastêpnego dnia pojedynek nie odbywa³ siê. Nieprzekupny Gordion, spogl¹daj¹c wy³upiastymi oczami gdzieœ w dal, znów podszed³ z czasz¹ do jednego z kap³anów Mitry i zacz¹³ odbieraæ z jego r¹k z³ote blaszki, dŸwiêcznie wykrzykuj¹c znaki i imiona. I znów dwie z nich trafi³y do d³ugich, obszytych b³yszcz¹cym jedwabiem rêkawów uroczystego stroju herolda. Z³ote blaszki podzwania³y w czaszy, a Gordion wolno w nich grzeba³, nieruchomym wzrokiem ci¹gle spogl¹daj¹c w przestrzeñ i elektryzuj¹c tym widzów. Jak nikt inny dobrze wiedzia³, ¿e t³um szybko zmienia nastroje, przechodz¹c od wœciek³ej z³oœci, której, wydawa³oby siê, nic nie potrafi uspokoiæ, do radosnego oczekiwania na dalszy ci¹g widowiska. Gordion, czuj¹c siê podczas tej chwili ciszy jedynym w³adc¹ pstrokatego morza g³ów i tysiêcy skierowanych na niego oczu, triumfowa³ i zarazem czu³ pogardê do tych ludzi. Prostacy! Wszystkimi zebranymi tutaj kieruje jedno jedyne uczucie, upodabniaj¹ce doros³ych do g³upich dzieciaków. Ciekawoœæ – oto co ich tu sprowadza – 74 –

i dlatego mocniej bij¹ i zamieraj¹ ich serca. A on, Gordion, dziêki Mitrze obdarzony wspania³ym g³osem, jak nikt inny umiej¹cy przeprowadzaæ losowania, z ³atwoœci¹ gra³ na ludzkich s³aboœciach. Cicho podzwania³y blaszki w srebrnej czaszy, ale na Œwiêtym Placu zapad³a taka cisza, ¿e nawet ludzie stoj¹cy w tylnych rzêdach s³yszeli ten intryguj¹cy dŸwiêk. Wreszcie Gordion wolno podniós³ rêkê i w jego palcach b³ysnê³a pierwsza z³ota blaszka. Delektuj¹c siê cisz¹, bezg³oœnie pulsuj¹c¹ uderzeniami mnóstwa serc, Gordion spojrza³ na blaszkê, chwilê milcza³, poruszaj¹c ustami, i wreszcie krzykn¹³ tak g³oœno, ¿e a¿ poderwa³o siê stado wron, a wielotysiêczny t³um drgn¹³: – Znak Drzewa! Szlachetnie urodzony rycerz, baron Frostus z Chatory! Ksiê¿na, zaciskaj¹c d³onie i staraj¹c siê nie patrzeæ w stronê rycerzy, s³ucha³a okrzyków Gordiona. Ksi¹¿ê, wstrz¹œniêty nie tyle œmierci¹ barona, co wœciek³ym gniewem t³umu, szepta³, zagryzaj¹c wargi: – Przecie¿ uprzedza³em! Jeszcze jedno takie zwyciêstwo i t³um po³amie bariery! Nie, nie mo¿na do tego dopuœciæ! Hej, ch³opcze, chodŸ tutaj! PaŸ podszed³ i sk³oni³ siê nisko. Ksi¹¿ê kaza³ mu siê jeszcze zbli¿yæ i coœ szepn¹³ na ucho, a potem niecierpliwie machn¹³ rêk¹ w stronê rycerzy. – Tylko szybko, s³yszysz?! Szybko! PaŸ co si³ w nogach zbieg³ ze schodków i staraj¹c siê nie zwracaæ na siebie uwagi pomkn¹³ w stronê Bramy Zwyciêzców. Jednak nie zd¹¿y³ – nad t³umem zadudni³ potê¿ny g³os Gordiona: – Znak Wê¿a! Ferndin z Zamory! Przy wtórze tr¹b cztery pary rycerzy wjecha³y na plac. Ksiê¿na podnios³a g³owê i napotka³a triumfuj¹cy wzrok Ferndina. Czy¿by i tym razem by³ pewien zwyciêstwa? Lawinia uœmiechnê³a siê pogardliwie i spojrza³a na przeciwnika nienawistnego parweniusza. M³ody ch³opak, niemal jeszcze dziecko! To jego pierwszy turniej i taki jest dumny z odniesionego przed chwil¹ zwyciêstwa! Czy i on zginie, jak stary baron?! Ksiê¿na zamknê³a oczy i potrz¹snê³a g³ow¹, odpêdzaj¹c straszn¹ wizjê. Ryknê³y tr¹by, og³aszaj¹c pocz¹tek pojedynków. Rycerze runêli do ataku, b³ysnê³y miecze – i nagle wszystko umilk³o. Tylko s³aby jêk umieraj¹cego m³odzieñca na chwilê zak³óci³ ciszê. Frostus osun¹³ siê na szyjê konia, miecz wypad³ mu z d³oni... A t³um znów zahucza³, nie kryj¹c oburzenia. – 75 –

Ksi¹¿ê by³ równie wœciek³y jak poddani. Z jego ust sypa³y siê gniewne s³owa, d³onie zaciska³y siê w piêœci, oczy miota³y b³yskawice. Lawinia z radosnym zdziwieniem spogl¹da³a na mê¿a; nagle pomyœla³a, ¿e Ferndin tymi okrutnymi zwyciêstwami sam sobie wykopa³ grób i ksi¹¿ê teraz na zawsze odwróci siê od niego, ale zmrozi³y j¹ ju¿ pierwsze s³owa Orgelda. – Ale¿ on walczy! Ci niedo³êdzy nie s¹ jego godni! Jeden cios – i ju¿ nie ¿yje! Nie, nie mogê mieæ do Ferndina pretensji o te zwyciêstwa! Taki wojownik wart jest dziesiêciu innych, którzy prosz¹, ¿eby ich oszczêdziæ! Czemu stoicie? Walczcie dalej! – Ostatnie s³owa ksi¹¿ê Bergheimu wykrzykn¹³ tak g³oœno, ¿e rycerze znów rzucili siê na siebie. Conan skrzy¿owa³ miecz z ros³ym rycerzem, zapewne jego rówieœnikiem. Przez chwilê, zapominaj¹c o Ferndinie, odda³ siê ca³kowicie walce, powstrzymuj¹c ataki przeciwnika. To nie by³ porywczy Brain, który przez ca³y czas stara³ siê czymœ go zaskoczyæ. Ten rycerz tak niestrudzenie wali³ ciê¿kim niczym m³ot mieczem, jakby za ka¿dym razem zamierza³ rozr¹baæ przeciwnika na dwoje. Wkrótce Conanowi znudzi³a siê taka wymiana ciosów, od których by³o wiele ha³asu, lecz ma³o skutku. Spi¹³ swego rumaka i zacz¹³ zataczaæ ko³a wokó³ przeciwnika, nie pozwalaj¹c mu wymachiwaæ mieczem. Koñ Conana, pozornie taki wielki i nieruchawy, s³ucha³ najl¿ejszego ruchu rêki swego pana i ju¿ wkrótce przeciwnik Conana nie wiedzia³, co ma robiæ z mieczem i sk¹d nale¿y oczekiwaæ ciosu. Dopiero gdy skrêci³ koniem, uda³o mu siê zamachn¹æ mieczem – nie zd¹¿y³ go jednak opuœciæ, poniewa¿ barbarzyñca w zrêczny sposób, podpatrzony u Semitów, mistrzów w takich sztuczkach, wytr¹ci³ mu broñ z rêki. Zatoczywszy w powietrzu wielki ³uk, miecz upad³ na piasek w pobli¿u lo¿y ksiêcia. Przeciwnik Cymmerianina z otwartymi ze zdumienia ustami spogl¹da³ to na sw¹ pust¹ rêkawicê, to na Conana. Widzowie, którzy jeszcze przed chwil¹ zanosili siê wœciek³ym krzykiem, teraz œmiali siê i zachwyceni klaskali w d³onie. Lawinia rozpromienionymi oczami spogl¹da³a na Conana, który wreszcie, jakby czuj¹c na plecach ¿ar jej wzroku, zwróci³ konia w stronê lo¿y w³adcy Bergheimu. Tymczasem jego przeciwnik pos³a³ giermka po miecz i opuœci³ plac, ci¹gle z niedowierzaniem spogl¹daj¹c na swoj¹ rêkê. – Popatrz tylko na tego wojownika, przecie¿ to ozdoba turnieju! Mam wra¿enie, ¿e to w³aœnie Cymmerianin zmierzy siê jutro z na– 76 –

szym dzielnym Ferndinem! Ale¿ to bêdzie walka! Sam ju¿ nie wiem, który z nich bardziej zas³uguje na zwyciêstwo... Jednak chyba Ferndin! To naprawdê m¹dry cz³owiek, gdy tymczasem ten barbarzyñca... Ksi¹¿ê Orgeld coœ jeszcze mówi³ wzburzonym g³osem, œciskaj¹c w rêku skórzan¹ pi³kê, ale Lawinia nic ju¿ nie s³ysza³a. Jej oczy toczy³y niemy dialog z uœmiechaj¹cymi siê oczyma Cymmerianina. I ¿adne s³owa nie by³y tu potrzebne. Lawinia nie zauwa¿y³a nawet, kiedy skoñczy³y siê dwa pozosta³e pojedynki: widzia³a tylko jego, czarnow³osego olbrzyma z surow¹ twarz¹ i ³agodnymi, przyci¹gaj¹cymi oczami. Grzmia³y tr¹by, jakby konkuruj¹c z Gordionem, wyrzykuj¹cym imiona ostatnich par, ha³asowali widzowie, a Lawinia ci¹gle jakby œni³a na jawie. Ale oto tr¹by zabrzmia³y jeszcze g³oœniej, oznajmiaj¹c rozpoczêcie pojedynku. Lawinia drgnê³a i spojrza³a na plac. Na piasku zmaga³y siê ostatnie dwie pary i, chwa³a Mitrze, Conan nie walczy³ z Ferndinem. Nie chcia³a, ¿eby spotkali siê dzisiaj, ba³a siê tego, co wkrótce j¹ czeka. Jeszcze jeden dzieñ, niech wszystko zdecyduje siê jutro, a teraz bêdzie patrzeæ, patrzeæ, patrzeæ na tego Cymmerianina...

X Ulicami Menory p³ynê³y potoki ludzi wracaj¹cych z turnieju. Na Œwiêtym Placu pozostali tylko kap³ani i s³udzy ksi¹¿êcy, porz¹dkuj¹cy teren. Tu i ówdzie trzeba by³o naprawiæ po³amane bariery, które t³um i tak jutro zniszczy. W œlad za widzami, którzy opuœcili polanê, ¿eby jak nale¿y pokrzepiæ siê winem i podyskutowaæ na temat pojedynków, do miasta wyruszy³a grupa jeŸdŸców. Gdy na szerokiej drodze wyprzedzali ludzi, natychmiast rozpoznawano wœród nich tego, który zas³u¿y³ dziœ na powszechn¹ sympatiꠖ cymmeriañskiego barbarzyñcê, b³yskotliwego zwyciêzcê w trzech pojedynkach. Jecha³ spokojnie na swym karym koniu pomiêdzy rudym œpiewakim, którego w Menorze zna³ ka¿dy pies, i mistrzem Klarsem, p³atnerzem ksi¹¿êcym. Za nimi jecha³ m³ody giermek, spogl¹daj¹cy na boki tak dumnie, jakby to on sam pokona³ trzech s³awnych rycerzy. Kopyta monotonnie postukiwa³y na jasnych kamieniach drogi, a jeŸdŸcy skracali czas rozmow¹. – 77 –

– Mówi³em ci, Cymmerianinie, ¿e ten Ferndin nie jest tym, za kogo siê podaje! S³udzy, którzy widzieli, jak macha³ mieczem, æwicz¹c z fechtmistrzem ksiêcia, mówili ze œmiechem, ¿e nic ³atwiejszego, jak zrzuciæ go z siod³a, a i sam fechtmistrz wygada³ siê, ¿e takiego niezgu³y nigdy jeszcze nie spotka³. Powiedzia³, ¿e prêdzej koz³a mo¿na nauczyæ jeŸdziæ konno i pos³ugiwaæ siê broni¹ ni¿ tego ksi¹¿êcego faworyta... A tymczasem oto co siê wydarzy³o... – mistrz Klars zamilk³ i sposêpnia³. – Nawet nie zd¹¿y³em okiem mrugn¹æ, kiedy ten ch³opak by³ ju¿ martwy! Klnê siê na Mitrê, ¿e nikt nie wie, jak to siê sta³o. Rozjechali siê, podjechali do siebie – i koniec! I mamy jeszcze jednego nieboszczyka! – Rudy Biorri, ci¹gle rozgor¹czkowany widokiem turnieju i zawartoœci¹ buk³aka, który, pusty ju¿, smêtnie zwisa³ u jego biodra, znów zacz¹³ mówiæ, nie mog¹c siê powstrzymaæ: – A stary baron Rifsain? Chocia¿ by³ ju¿ siwy, nie brak³o mu si³. Móg³ siê okazaæ najbardziej niebezpiecznym przeciwnikiem w tym turnieju! Oczywiœcie prócz ciebie, przyjacielu Conanie! Ale przecie¿ o tobie nikt nic do dziœ nie wiedzia³! Dlatego mówiê... – Odpocznij, przyjacielu, bo ca³kiem ci zaschnie w ustach! Jak przep³uczemy gard³a, bêdziesz mówi³ dalej. A ty, Conanie, widzia³eœ, jak Ferndin pokona³ tego m³odzieñca? – Klars pytaj¹co spojrza³ na Cymmerianina. – Wiesz, mistrzu, ¿e i ja tego nie pojmujê... Kiedy odezwa³y siê tr¹by, œledzi³em swego przeciwnika, ale widzia³em te¿ wszystkich innych... Omal nie krzykn¹³em wtedy do tego ch³opca: „Gdzie jedziesz?! Skrêæ w prawo!”. A on szar¿owa³ tak, jakby zamiast Ferndina widzia³ przed sob¹ jakiegoœ innego przeciwnika. Ferndin nawet nie zamachn¹³ siê mieczem, tylko pchn¹³ go prosto w gard³o. W tym momencie starliœmy siê z moim przeciwnikiem, a gdy siê rozjechaliœmy, obok wszystko by³o ju¿ skoñczone... Przez jakiœ czas jechali w milczeniu, ale wkrótce Biorri nie wytrzyma³: – A ta ostatnia walka! Na Mitrê, nigdy nie widzia³em czegoœ podobnego! I gdyby nie Ferndin z jego pod³ymi zwyciêstwami, noszono by ciê teraz na rêkach! – Tak, ten przeklêty Ferndin, niczym demon œmierci, pozbawi³ Bergheim trzech dzielnych rycerzy! I jedno jego zwyciêstwo jest bardziej nikczemne od drugiego! Ile wysi³ku kosztowa³o heroldów i stra¿ników, ¿eby uspokoiæ t³um – myœla³em, ¿e rozerw¹ na strzêpy samego Najwy¿szego Kap³ana. Ale ostatecznie to w³aœnie jemu uda– 78 –

³o siê zapanowaæ nad ludŸmi. Dziœ wieczorem w Menorze bêdzie szumia³o jak w ulu. Tak wiêc lepiej, Rudy, siedŸ u mnie i nie wychylaj nosa! – Tak, przyjacielu, i ja chêtnie pos³ucham twoich pieœni, no bo popatrz, jak to siê dzieje: tyle czasu jesteœmy ju¿ razem, a nigdy jeszcze dla mnie nie œpiewa³eœ! – No, wreszcie siê doczeka³em! Sam Conan Niezwyciê¿ony prosi najmarniejszego spoœród œpiewaków, ¿eby zagra³ na ercie i pokaza³, co umie! A ja ju¿ myœla³em, ¿e uszy zatykasz, kiedy udajê s³owika! Ale oto jesteœmy na miejscu. Popatrzcie, temu spryciarzowi Rialtowi uda³o siê nas wyprzedziæ i otwiera teraz bramê, jakby to sam król przyby³ ze œwit¹! Zuch ch³opak, bêdzie jeszcze z ciebie po¿ytek, wspomnisz s³owa Rudego Biorriego! Wjechali na podwórze, nie zauwa¿ywszy, ¿e przemkn¹³ siê za nimi jak cieñ niepozorny staruszek w starej, nasuniêtej na oczy czapce. Ukradkiem podszed³ do wiaty dla koni i zgin¹³ z oczu, zlewaj¹c siê z ciemnym t³em stajni. Tymczasem na podwórzu zebrali siê wszyscy majstrowie i czeladnicy. Terminatorzy stali z boku, nie œmi¹c zbli¿yæ siê do groŸnego gospodarza i jego potê¿nego goœcia. Wszyscy byli na Œwiêtym Placu i widzieli, jak zakoñczy³y siê pojedynki. A oto bohater dzisiajszego dnia, ten, który byæ mo¿e zostanie jutro wybrañcem Mitry, stoi obok i œmieje siê z niewybrednych ¿artów Rudego Biorriego. Mistrz Klars skin¹³ rêk¹, przywo³uj¹c ch³opaków. Nie zd¹¿y³ jeszcze poleciæ im, by rozsiod³ali konie i zabrali je do stajni, kiedy nagle za plecami czeladników rozleg³ siê schrypniêty œpiew. Rozst¹pili siê. Na œrodek wyszed³ ¿ebrak, ten sam, który rankiem krêci³ siê ko³o namiotów, prosz¹c o ja³mu¿nê. W s³abym œwietle gasn¹cego dnia wydawa³ siê jak cieñ: szare pomarszczone policzki, szara kapota z grubego sukna, brudna skórzana torba, zwisaj¹ca na pasie, i jasnoszare, wodniste oczy. Twarz mia³ skrzywion¹ w ¿a³osnym uœmiechu. Przytupywa³, nuc¹c pieœni Mitry, a z jego ust wydobywa³y siê jakieœ oddzielne, ca³kowicie niezrozumia³e s³owa. Jeden z czeladników na znak mistrza Klarsa poszed³ do kuchni  po jedzenie dla ¿ebraka. Tutaj ubogich zawsze karmiono i zapewniano im nocleg – mistrz Klars wola³ nie nara¿aæ siê na gniew bogów. Wkrótce ¿ebrak w bezmyœlnym tañcu kr¹¿y³ ju¿ ko³o nóg karego. Koñ zerka³ na niego ze z³oœci¹, prycha³ i k³ad³ po sobie uszy, ale – 79 –

sta³ ko³o swego pana bez ruchu, jak wykuty z kamienia. A jednak kiedy ¿ebrak potkn¹³ siê i chwyci³ za derkê, ¿eby nie upaœæ, koñ nie wytrzyma³ i stan¹³ dêba. Conan z³apa³ starego za ko³nierz, potrz¹sn¹³ nim i krzykn¹³: – Czy ci ¿ycie niemi³e?! Patrz, gdzie idziesz! To bojowy koñ, a nie jakaœ chabeta! Czy s³yszysz, co do ciebie mówiê? ¯ebrak, ci¹gle nuc¹c monotonnie, chwyci³ za szeroki pas Cymmerianina, staraj¹c siê utrzymaæ na nogach. Conan jeszcze raz niecierpliwie potrz¹sn¹³ starym, a¿ spad³a mu na ziemiê podarta czapka. Starzec, z wianuszkiem siwego puchu na odkrytej g³owie, wydawa³ siê ca³kowicie bezbronny w ogromnych rêkach Cymmerianina. – Hej, przyjacielu, uwa¿aj, bo duszê z niego wytrzêsiesz! Wtedy szczêœcie odwróci siê od mistrza Klarsa. Jeœli temu ¿ebrakowi jest to s¹dzone, niech lepiej umrze gdzieœ w rynsztoku lub na drodze, ale nie w domu dobrych ludzi! Stary, trzymaj¹c siê jedn¹ rêk¹ miecza Conana, stara³ siê znaleŸæ na ziemi swoj¹ czapkê. Któryœ z ch³opców podniós³ j¹ i z lêkiem wsun¹³ w trzês¹c¹ siê rêkê. Twarz ¿ebraka zajaœnia³a pe³nym wdziêcznoœci uœmiechem, puœci³ Conana i zacz¹³ wolno nak³adaæ czapkê. W tym momencie wróci³ czeladnik, pos³any do kuchni przez Klarsa. Za³adowa³ jedzeniem ca³¹ torbê starego. Niczego nie po¿a³owano: by³ tam œwie¿y chleb, wielki kawa³ek aromatycznego sera, gor¹ce, tylko co zdjête z ro¿na miêso i skórzany buk³ak z winem. Stary, w dalszym ci¹gu na nikogo nie patrz¹c, poklepa³ rêk¹ po nabitej do granic mo¿liwoœci torbie i coœ mrucz¹c pokuœtyka³ w stronê stajni. Kiedy któryœ z majstrów ostro¿nie skierowa³ go do bramy, pokiwa³ trzês¹c¹ siê g³ow¹ i pokornie opuœci³ dziedziniec. – Chwa³a Mitrze, wreszcie sobie poszed³! Ba³em siê, ¿e przeklnie nas albo umrze tu na miejscu, kiedy go tak potrz¹sa³eœ! – Mistrz Klars, którego nie³atwo by³o przestraszyæ, odetchn¹³ z wyraŸn¹ ulg¹. – Powinieneœ ³agodniej obchodziæ siê z ubogimi! Czasami siedz¹ w nich takie demony, ¿e lepiej oddaæ ostatni kawa³ek chleba, byle tylko sobie poszli! – Tak, ten stary prawie narobi³ w spodnie, kiedy z lekka nim potrz¹sn¹³em! Ale przecie¿ bramê znalaz³, choæ konia nie zauwa¿y³! Powinien mnie nie przeklinaæ, lecz b³ogos³awiæ! No, dobrze, brama ju¿ jest zamkniêta i wiêcej tu nie wróci. Bêdzie teraz gdzieœ pod krzakiem pi³ twoje wino. Zreszt¹ i nam chyba by to nie zaszkodzi³o, jak s¹dzisz, Biorri? – 80 –

– Ju¿ od dawna o niczym innym nie marzê... Klars, prowadŸ do sto³u, nale¿y siê nam! – ChodŸmy, chodŸmy, kobiety ju¿ dawno wszystko przygotowa³y. Conanie, oddaj miecz Rialtowi i zdejmij kolczugꠖ zaniesie to do twojej komnaty. Czeka³a na nich zaprawdê wspania³a uczta – ogromny stó³ ugina³ siê pod pó³miskami z pieczonym miêsem i dziczyzn¹; wielkie talerze nape³nione by³y potrawami, których aromat móg³ doprowadziæ do sza³u zg³odnia³ego cz³owieka. Nie ulega³o jednak w¹tpliwoœci, ¿e mê¿czyŸni siedz¹cy wokó³ sto³u przede wszystkim siêgn¹ po wysokie dzbany i srebrne kubki, ¿e wino utoruje drogê do g³odnych ¿o³¹dków, pobudzi krew i rozwi¹¿e jêzyki. Biorri opró¿ni³ niemal ca³y dzban wina i rozprawi³ siê z pó³miskiem pieczonej dziczyzny. Wycieraj¹c kawa³kiem chleba t³usty sos z dna miski, nagle sobie przypomnia³: – Przecie¿ obieca³em, ¿e ci zaœpiewam, przyjacielu Conanie! Czy nie zmieni³eœ zdania i rzeczywiœcie chcesz pos³uchaæ takiego nêdznego œpiewaka? No, to niech ktoœ skoczy po ertê, bo ja ju¿ nie mogê siê ruszyæ. Tym bardziej ¿e powinienem jeszcze przep³ukaæ gard³o. – Zabra³ dzban jednemu z majstrów, nape³ni³ swój kubek i mru¿¹c z rozkoszy oczy, zacz¹³ s¹czyæ trunek. Kiedy opró¿ni³ kubek, erta le¿a³a ju¿ u niego na kolanach, a wszyscy doko³a ucichli. Potrzaskiwa³y knoty w lampach, nocne æmy wpada³y przez otwarte okna, a Biorri bez poœpiechu stroi³ swój instrument. I oto jego palce zaczê³y biegaæ po strunach, pop³ynê³y s³owa pieœni o m¹drym i dzielnym królu Gregorze, o trzech jego synach, z których jednego zgubi³a chciwoœæ, drugiego – mi³oœæ, a trzeciego – g³upota... Potem, chwilê odpocz¹wszy, Biorri chytrze mrugn¹³ do Cymmerianina. Jego palce wœciekle zaczê³y szarpaæ struny i zaœpiewa³ tak¹ nieprzyzwoit¹ piosenkê o starym kawalerze, wybieraj¹cym sobie panny, ¿e co chwila przerywa³ mu wybuch œmiechu s³uchaczy. Mistrz Klars po³o¿y³ ciê¿k¹ rêkê na ramieniu Conana: – ChodŸmy, synu, ju¿ czas! Oni bêd¹ tu œpiewali do rana, a ty musisz wypocz¹æ! Przepchnêli siê do drzwi i wyszli do ogrodu. Œwie¿y ch³odny wiatr przyniós³ zapach jab³ek, gdzieœ wysoko nad g³ow¹ odezwa³ siê senny ptak, a przez otwarte okno s³ychaæ by³o podzwanianie kubków i brzd¹kanie erty. 6 – Conan i podziemie niewoli

– 81 –

Conan z rozkosz¹ leg³ na szerokim ³o¿u. S¹dzi³, ¿e natychmiast zaœnie, ale gdy tylko jego zmêczona g³owa dotknê³a poduszki, sen ulecia³ jak sp³oszony ptak. I znów przed oczyma zab³ys³y miecze, zagrzmia³y tr¹by, rozleg³ siê g³os Gordiona, og³aszaj¹cego ostatni pojedynek... Conan uœmiechn¹³ siê, pod³o¿y³ rêce pod g³owê i zamkn¹³ oczy, wspominaj¹c tê walkê. „Dziwne jest to losowanie!”. – pomyœla³, ci¹gle jeszcze uœmiechniêty. Dzisiaj los, z woli Mitry, zetkn¹³ go z tymi, których jako pierwszych ujrza³ na podwórzu mistrza Klarsa. Najpierw m³ody Brain, potem ten z czerwon¹ gêb¹... Conan niespokojnie poruszy³ siê, usi³uj¹c przypomnieæ sobie imiê tego t³uœciocha, albo przynajmniej jego znak, ale machn¹³ rêk¹ i znów powróci³ myœlami na Œwiêty Plac. Jego przeciwnik, têgi rycerz z wielkim brzuchem i nalanymi krwi¹ oczami, wœciek³ siê, gdy zobaczy³, z kim ma walczyæ. Conan, w takich chwilach wyczuwaj¹cy nastrój i myœli przeciwnika, od razu zorientowa³ siê, jak sprawy stoj¹. Ten rycerz bez w¹tpienia by³ cz³owiekiem Ferndina i marzy³ o tym, by w³aœnie z nim siê zmierzyæ, dla porz¹dku pomachaæ trochê mieczem i udaæ, ¿e sromotnie przegra³. Oczywiœcie nie grozi³o mu to, ¿e zostanie zabity czy choæby zraniony, przeciwnie – spodziewa³ siê szczodrej nagrody za pomoc. A teraz, kiedy tak ju¿ by³ bliski pomyœlny koniec, przysz³o walczyæ z tym dzikim Cymmerianinem, i nie wiadomo, co siê jeszcze mo¿e staæ... Conan przez skórê wyczuwa³ te myœli, które k³êbi³y siê w mózgu grubego rycerza, czu³ jego wœciek³oœæ, która równie¿ jemu zaczê³a siê udzielaæ. A to mog³o kosztowaæ ¿ycie tego wieprza dosiadaj¹cego konia. Co prawda, odniós³ on dwa zwyciêstwa, ale dla Conana niewiele to znaczy³o. Znacznie wa¿niejsze by³o co innego: jasne spojrzenie i ledwie dostrzegalnie poruszaj¹ce siê wargi, odpowiadaj¹ce na jego wezwanie. Dlatego to zwyciêstwo nie powinno zostaæ splamione krwi¹, choæby nawet tak œmierdz¹c¹, jak tego... Tfu, w ¿aden sposób nie mo¿e sobie przypomnieæ jego przeklêtego imienia! Nienawiœæ ca³kowicie zm¹ci³a wzrok grubasowi. Walczy³ nieŸle, ale ka¿demu zadanemu ciosowi towarzyszy³y jego ordynarne przekleñstwa. Conan, gdy ju¿ zapanowa³ nad gniewem, uœmiecha³ siê teraz zimno, spogl¹daj¹c w wytrzeszczone z wœciek³oœci oczy przeciwnika. Miecze dzwoni³y, szukaj¹c s³abych miejsc w obronie obu walcz¹cych, konie kr¹¿y³y w miejscu, wzbijaj¹c kopytami bia³y kurz. Wreszcie Conan, przeleciawszy obok swego przeciwnika, w pe³nym galopie zawróci³ karego i mocno uderzy³ bu³aw¹ w okr¹g³y he³m. – 82 –

Miecz natychmiast wypad³ z rêki t³uœciocha, oczy ca³kiem wysz³y mu z orbit, zakrztusi³ siê ostatnim przekleñstwem i jak worek run¹³ na ziemiê. Przestraszony koñ odbieg³ w drugi koniec pola i miota³ siê tam, szukaj¹c wyjœcia. Pokonany rycerz, gdy doszed³ ju¿ trochê do siebie, zacz¹³ siê wolno podnosiæ. I wówczas Conan, zapominaj¹c, ¿e obieca³ sobie nie przelewaæ krwi na turnieju, uczyni³ to, co wprowadzi³o widzów, a w szczególnoœci Rudego Biorriego, w euforiê: raz i drugi opuœci³ naje¿on¹ kolcami bu³awê na t³usty zad pokonanego. To wystarczy³o, by skórzane spodnie pêk³y z trzaskiem, zwisaj¹c w strzêpach. Biedak le¿a³ na piasku i nawet nie próbuj¹c wstaæ wydziera³ siê g³oœno ku uciesze t³umu. Z pokiereszowanego siedzenia chlusta³a krew i s³udzy musieli dobrze siê namêczyæ, zanim zdo³ali zabraæ go z placu. Na s¹siednim polu toczy³ siê jeszcze drugi pojedynek... Conan, krêc¹c siê wokó³ swego przeciwnika, zd¹¿y³ wszystko w porê dostrzec: i wypady grubego rycerza, i to, co dzia³o siê obok, za niewysokim ogrodzeniem. Wydarzenia na s¹siednim polu rozwœcieczy³y go nie na ¿arty. Ferndinowi, przeklêtemu Ferndinowi, jak ju¿ nawet Conan nazywa³ tego cz³owieka z zimn¹ twarz¹ i z³owieszczym uœmiechem, trafi³ siê przeciwnik niem³ody i niezbyt zrêczny. Musia³ mieæ wiele szczêœcia, ¿e doszed³ tak wysoko w tym turnieju. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e Ferndin zwyciê¿y bez trudu, i wszyscy przygl¹dali siê Conanowi, podziwiaj¹c za¿art¹ walkê, której towarzyszy³y gêste przekleñstwa. Kiedy jednak grubas run¹³ na ziemiê, Ferndin wpad³ w furiê. Widaæ by³o, jak zab³ys³y mu oczy, jak na bladych wargach pojawi³ siê z³y uœmiech. U¿y³ tej samej metody, za pomoc¹ której Conan w poprzedniej walce wytr¹ci³ miecz swemu przeciwnikowi. Niem³ody rycerz, bardzo ju¿ zmêczony, bez szans na zwyciêstwo, podniós³ rêkê na znak, ¿e siê poddaje, ale zanim zd¹¿y³ powiedzieæ choæby s³owo, œwisn¹³ miecz Ferndina, rozcinaj¹c mu g³owê od ucha do ucha. He³m pod wp³ywem tego strasznego ciosu odlecia³ daleko na bok, a zabity zawis³ na strzemionach, zbryzguj¹c piasek szkar³atn¹ krwi¹, dopóki stra¿nicy nie schwytali oszala³ego konia. Biorri mia³ racjê, kiedy powiedzia³, ¿e niewiele brakowa³o, by t³um zdemolowa³ wszystko: ogrodzenie, drewnian¹ œwi¹tyniê, ³awki... Ale kiedy namiêtnoœci zosta³y opanowane, Najwy¿szy Kap³an poleci³ kontynuowaæ rytua³. I wówczas oni, zwyciêzcy dzisiejszego – 83 –

dnia, dwóch przeciwników przed Oczyma Mitry, podjechali do podwy¿szenia, ¿eby przyj¹æ z r¹k ksiêcia czasze ze œwiêtym winem. Ksiê¿na sama nalewa³a je ze z³otego dzbana, bogato zdobionego b³yszcz¹cymi kamieniami. Jednak jej oczy, zwrócone wy³¹cznie na Cymmerianina, œwieci³y jaœniej ni¿ te kamienie, poniewa¿ ¿adne diamenty nie dadz¹ siê porównaæ z blaskiem oczu zakochanej kobiety... Weszli na trzy stopnie i znaleŸli siê na niewielkim, pokrytym dywanem pomoœcie, niemal tej wysokoœci, co podwy¿szenie dla ksi¹¿êcej pary. Sam ksi¹¿ê podsun¹³ im z³ot¹ tacê z dwiema ciê¿kimi czaszami. T³um g³ucho szumia³ za ich plecami, ksi¹¿ê spogl¹da³ na rycerzy, mimo woli porównuj¹c ich ze sob¹, a ksiê¿na nie odrywa³a wzroku od niebieskich oczu, uœmiechaj¹cych siê do niej ponad skrajem czaszy. Ferndin jak gdyby zauwa¿y³ ten ich niemy dialog i zakrztusi³ siê nagle Winem Mitry. Czasza nieomal wypad³a mu z r¹k, ale wysi³kiem woli opanowa³ siê i wypi³ wszystko do dna. Spojrzenie, jakie rzuci³ na Conana i ksiê¿nê, powiedzia³o Cymmerianinowi dostatecznie wiele... A wiêc prócz tytu³u i w³adzy tego jeszcze pragnie ów ³otr! Conan zacisn¹³ piêœci, mia³ ochotê zerwaæ siê z ³o¿a i ju¿ teraz ruszyæ do walki, ale nagle sen, okrywaj¹c ciemn¹ opoñcz¹ wszystkie obrazy, zmiót³ jak wiatr niespokojne myœli. Wkrótce w nocnej ciszy s³ychaæ by³o tylko równomierny oddech œpi¹cego Cymmerianina i chrobotanie myszy pod pod³og¹. W ksi¹¿êcym pa³acu, równie¿ stopniowo zapada³a cisza. Gdy na dworze pojawi³ siê Ferndin, nieraz po ca³ych nocach stare mury ogromnej sali jadalnej dr¿a³y od pijackich okrzyków. Jednak w dni œwiêta Mitry ksi¹¿ê nie zaryzykowa³ takiej biesiady, zw³aszcza ¿e nie by³o obok cz³owieka, który zachêca³ go do tego rodzaju rozrywek. W sypialni Ferndina równie¿ by³o cicho. Pali³a siê jedna lampa i na wzburzonym ³o¿u, z wyrazem bezgranicznej udrêki na twarzy, spa³a kamiennym snem m³oda s³u¿¹ca ksiê¿nej. Kiedy tylko Ferndin powróci³ do pa³acu, schwyta³ j¹ w korytarzu, zaci¹gn¹³ do swojej sypialni, zamkn¹³ drzwi i coœ cicho powiedzia³, spogl¹daj¹c w jej wielkie ze strachu oczy. Dziewczyna pokornie zdjê³a z siebie sukniê i dr¿¹c podesz³a do ³o¿a. Czarownik dopad³ j¹ z ty³u i rycz¹c jak g³odny wilk brutalnie posiad³ jej delikatne, dygoc¹ce cia³o, wy³adowuj¹c ca³¹ sw¹ z³oœæ. – 84 –

Wyobrazi³ sobie, ¿e to ksiê¿na szamocze siê w jego rêkach, nie maj¹c si³y sprzeciwiæ mu siê, a ³zy, ciekn¹ce strumieniem spod zaciœniêtych powiek dziewczyny, tylko rozpala³y zwierzêce ¿¹dze gwa³ciciela. Kiedy zrobi³o siê ju¿ ca³kiem ciemno, wsta³, przesun¹³ rêk¹ nad twarz¹ swojej ofiary, doprowadzi³ siê nieco do porz¹dku i przeszed³ do maleñkiego, przylegaj¹cego do sypialni pokoiku. Tam, przy samych drzwiach, chciwie ³owi¹c ka¿dy dŸwiêk, dolatuj¹cy z sypialni, czeka³ na niego ten sam stary ¿ebrak w ³achmanach, który zabawia³ t³um na Œwiêtym Placu, skacz¹c ko³o namiotów. – No i co, Akrusie, uda³o ci siê to zrobiæ? Mów szybko! Stary spojrza³ na Ferndina zmru¿onymi oczami i odpowiedzia³ ¿a³osnym tonem: – O, mój panie, najpierw pozwól mi zrzuciæ z siebie tê pow³okê, a wtedy wszystko ci opowiem! – Ale¿ z ciebie uparty drañ! Ju¿ dawno powinienem by³ rzuciæ ciê wê¿om na po¿arcie, tylko ¿e jesteœ mi bardzo przydatny... Dobrze, zaraz pozbêdziesz siê tej maski. Ze stoj¹cej w rogu rzeŸbionej szafki wyj¹³ kawa³ek cieniutkiej srebrzystej tkaniny i roz³o¿y³ j¹ na pod³odze. – Stañ tu! No, co siê oci¹gasz, jakbyœ pierwszy raz widzia³ Chustê Seta? Pospiesz siê! Akrus z lêkiem stan¹³ poœrodku srebrzystego kwadratu, którego rogi natychmiast zaczê³y wolno siê podnosiæ, a¿ zawi¹za³y siê w wêze³ nad jego g³ow¹. Ferndin sta³ z rêkami za³o¿onymi za pas i z okrutnym uœmieszkiem spogl¹da³ na srebrzysty t³umok podskakuj¹cy na pod³odze. Ze œrodka dobiega³y g³uche jêki, Akrus macha³ rêkami, jakby walcz¹c z niewidocznym wrogiem, a¿ wreszcie ucich³, zwiniêty w k³êbek. Wówczas mocny wêze³ u góry rozwi¹za³ siê i tkanina z cichym szelestem opad³a na pod³ogê. ¯ó³toskóry s³uga, ci¹gle jeszcze pojêkuj¹c, z trudem wsta³ z kolan i jak najszybciej przeszed³ z czarodziejskiej tkaniny na dywan. – No wiêc znowu jesteœ w swojej skórze – powiedzia³ Ferndin, chowaj¹c srebrzyst¹ tkaninê do ma³ej skrzynki. – Opowiadaj, co uda³o ci siê uczyniæ. – Dziêkujê ci, mój panie! Jak dobrze znów znaleŸæ siê w swoim ciele i mówiæ w³asnym g³osem! – G³upcze, przecie¿ wiem o tym doskonale! Co to za gadatliwoœæ ciê ogarnia za ka¿dym razem po takich przeistoczeniach! Opowiadaj, bo inaczej... – I wbi³ groŸny wzrok w oczy s³ugi. – 85 –

Akrus cofn¹³ siê, narzuci³ na obna¿one ramiona krótk¹ zielon¹ tunikê i zacz¹³ mówiæ: – Mo¿esz byæ ze mnie zadowolony, panie! Ci prostacy nic nie podejrzewali i dali mi jeszcze ca³¹ torbê wszelakiego jad³a! – Zachichota³, wspominaj¹c szczodroœæ mistrza Klarsa. – A jednak najwyraŸniej zg³upia³eœ w masce tego starego durnia! Czy pos³a³em ciê po jedzenie? Nie denerwuj mnie, Akrusie, takie ¿arty drogo ciê mog¹ kosztowaæ! Przecie¿ wiesz, ¿e wszystko uzale¿ni³em od losowania, a tu nagle pojawia siê taki przeciwnik! O, na Seta, dlaczego ten barbarzyñca nie skrêci³ sobie karku gdzieœ w górach swojej Cymmerii? – Tylko dlatego, mój panie, ¿e los przeznaczy³ mu inne miejsce do tego celu. Stanie siê to jutro, z woli Czarnego W³adcy! – Jak ci siê uda³o?! Mów! Przecie¿ Cymmerianie s¹ tacy nieufni, a i mistrz Klars te¿ nie jest naiwny! – Tutaj, jak wszêdzie, ludzie boj¹ siê opêtanych i usi³uj¹ ich sobie zjednywaæ. Móg³bym zajœæ na ka¿de podwórze, dotkn¹æ ka¿dej rzeczy, a nawet wzi¹æ sobie, co zechcê, a ci ludzie staraliby siê mnie ug³askaæ i delikatnie wyprowadziæ za bramê. Mistrz Klars równie¿ jest taki! – A barbarzyñca? – Nie, mój panie, on jest inny... Swymi potê¿nymi ³apskami omal nie wytrz¹s³ ze mnie duszy, tak ¿e biedny przestraszony starzec musia³ uchwyciæ siê mocno miecza, chluby mistrza Klarsa! A schwyci³ go u samej góry, ko³o rêkojeœci! – Brawo, to jeszcze lepiej ni¿ zamierzaliœmy! A co z koniem? – Z koniem nie by³o ¿adnego k³opotu. Szed³em przez podwórze jak œlepiec i wpad³em prosto na rumaka Conana. Co prawda to bydle prawie mnie stratowa³o kopytami, tak i¿ mo¿na powiedzieæ, ¿e Cymmerianin uratowa³ starego ¿ebraka od œmierci. Ale za to zd¹¿y³em niby przypadkiem dotkn¹æ poprêgu! – No, barbarzyñco, œpij tê ostatni¹ noc, bo jutro ju¿ zaœniesz na zawsze! Och, Lawinio, nawet ¿al mi ciebie: spogl¹da³aœ na niego tak gor¹cym wzrokiem, a teraz z twoich oczu pop³yn¹ potoki ³ez! Jednak kiedy kobieta p³acze, jest jeszcze bardziej godna po¿¹dania! A wiêc jak mam ciê nagrodziæ, Akrusie? – O, mój panie, chcia³bym... Tam w sypialni, na ³o¿u... Ona tak jêcza³a! I ja chcia³bym doprowadziæ j¹ do tego, by jêcza³a i p³aka³a! – Widzê, ¿e tutaj, za drzwiami, nie traci³eœ czasu! Dobrze, bierz j¹, a rano zostawiê ci parê ³yków mego wina z kujeb¹, wzmocnisz si³y po wszystkich trudach... i po figlach z t¹ dziewczyn¹... – 86 –

S³uga pad³ na kolana, ca³uj¹c bose stopy swego pana. Niedba³ym gestem odepchn¹wszy go na bok, Ferndin otworzy³ drzwi i œwiszcz¹cym szeptem powiedzia³: – Wstañ... ChodŸ tutaj... Nie otwieraj teraz oczu... Œpisz i wszystko to tylko ci siê œni... Jutro zapomnisz... IdŸ i rób, co ci ka¿e twój w³adca... Zaszeleœci³y przeœcierad³a na ³o¿u i do pokoiku z zamkniêtymi oczyma wesz³a dziewczyna, dr¿¹c na ca³ym ciele. Nie mog¹c ju¿ d³u¿ej wytrzymaæ, Akrus schwyci³ j¹ za rêkê i poci¹gn¹³ do k¹ta, na niskie ³o¿e, pokryte pstr¹ narzut¹. Ferndin sta³ obok, z satysfakcj¹ s³uchaj¹c zd³awionych krzyków s³u¿¹cej, wyobra¿aj¹c sobie, ¿e ju¿ wkrótce równie¿ ksiê¿na pójdzie jej œladem...

XI O œwicie silny, zachodni wiatr przygna³ ³awicê szarych, postrzêpionych chmur. Ukradkiem zbli¿a³y siê do Menory, zaci¹gaj¹c niebo. S³oñce nie zd¹¿y³o jeszcze wyjrzeæ zza horyzontu, kiedy wiatr zagna³ ju¿ ca³e swoje stado w jedno miejsce. Niskie chmury pêdzi³y jak sp³oszone ptaki, nie maj¹c si³ skrêciæ z raz obranej drogi. Zrobi³o siê zimno jak póŸn¹ jesieni¹. Wiatr przenika³ na wylot, ale mieszkañców Nemedii trudno zadziwiæ zmianami pogody. Znacznie gorsze by³o co innego: w dniu decyduj¹cego pojedynku mog³o to oznaczaæ gniew Mitry, a mieszkañcy miasta doskonale wiedzieli, co z tego wynika³o. Ubrani ciep³o, od samego rana ci¹gnêli na Œwiêty Plac. Ko³o po³udnia ruchliwe zwykle miasto ca³kiem wymar³o, za to na szerokiej polanie nie mo¿na ju¿ by³o szpilki wetkn¹æ. Niezwyk³y by³ to widok: ogromne pole, wype³nione faluj¹cym t³umem odœwiêtnie ubranych ludzi, powiewaj¹ce na ¿erdziach wstêgi i chor¹giewki, heroldowie, harcuj¹cy na spienionych koniach – i ledwie s³yszalne g³osy przycich³ych ludzi, niemal ca³kowicie zag³uszanych szumem liœci. T³um, powitawszy ksiêcia i ksiê¿n¹ entuzjastycznymi okrzykami, znów ucich³, oczekuj¹c w napiêciu na maj¹ce wkrótce nast¹piæ wydarzenia. Zziêbniêty ksi¹¿ê, otulaj¹c siê p³aszczem na rysim futrze, te¿ z niepokojem czeka³ na pojedynek, maj¹c wra¿enie, ¿e zale¿y od niego los Bergheimu. Zwyciêstwo tego nie wiadomo sk¹d przyby³e– 87 –

go barbarzyñcy mo¿e zburzyæ bardzo wa¿ne plany pañstwowe. Nie móg³ sobie przypomnieæ, co to za plany, ale by³ pewien, ¿e bez Ferndina pañstwo zginie, a i dla niego samego nastan¹ ciê¿kie czasy. Ksiê¿na by³a blada i zmêczona po bezsennej nocy, d³ugiej jak ca³e ¿ycie. Wpatrywa³a siê wielkimi oczyma w piasek, jak gdyby szukaj¹c tam znaków czegoœ, co wkrótce mia³o siê wydarzyæ. Zajêta swymi myœlami nie od razu spostrzeg³a, ¿e coœ jest nie w porz¹dku. – Jak tu cicho... ¯adnych œmiechów ani nawo³ywañ... Mój ksi¹¿ê, czy nie wydaje ci siê to dziwne? – Na Œwiat³oœæ Mitry, bardzo mi siê to nie podoba! Nigdy jeszcze moi poddani nie byli tacy posêpni. Mo¿na by pomyœleæ, ¿e to nie œwiêto, lecz pogrzeb... Mój pogrzeb... – za¿artowa³ nieweso³o, ale ¿art ten zabrzmia³ tak z³owieszczo, ¿e ksi¹¿ê umilk³ i odwróci³ g³owê. Tymczasem heroldowie ustawili siê przed œwi¹tyni¹ i zatr¹bili, daj¹c sygna³, który zwykle gromkim echem odbija³ siê od lasu. Jednak teraz dŸwiêk tr¹b grz¹z³ w nisko wisz¹cych chmurach i nie powraca³. W ca³kowitej ciszy wyszli ze œwi¹tyni kap³ani Mitry i sam Najwy¿szy Kap³an. Równoczeœnie do Bramy Zwyciêzców wolno podjechali dwaj rycerze, z których jednemu przypadnie dziœ upragnione zwyciêstwo, a drugi... drugi byæ mo¿e po¿egna siê z ¿yciem. Czarnow³osy rycerz w czarnej zbroi na potê¿nym karym koniu zamar³ nieruchomo po prawej stronie bramy. Jego przenikliwe niebieskie oczy ch³odno przeœliznê³y siê po stoj¹cym obok przeciwniku i spojrza³y tam, gdzie na podwy¿szeniu wœród wystrojonych dworzan siedzia³ ksi¹¿ê, co chwila podnosz¹c do ust kubek z podgrzanym winem, i zastyg³a w bezruchu ksiê¿na. Wygl¹da³o na to, ¿e tylko Ferndin, celowo zagrzewaj¹cy konia, by ani chwili nie sta³ spokojnie, nie odczuwa³ tej pe³nej napiêcia ciszy wisz¹cej nad Œwiêtym Placem. Jego ¿ó³te oczy zmru¿one by³y w zadowolonym z siebie uœmieszku, jak u sytego kota. Co chwila podkrêca³ w¹sa, spogl¹daj¹c w tê sam¹ stronê co Cymmerianin. Dziœ promienie s³oñca nie odbija³y siê figlarnie od jego z³oconej zbroi, rzucaj¹c ¿ó³te refleksy, ale i tak krêci³ siê przed zamkniêt¹ bram¹ jak m³ody ch³opak, który po raz pierwszy zaszczycony zosta³ wzglêdami wielkiej damy. Conan k¹tem oka widzia³ zwyciêski blask w ¿ó³tych oczach Ferndina i jego celowo b³azeñskie pozy. Trudno by³o uwierzyæ, ¿e to ten sam cz³owiek, który jeszcze wczoraj bez wahania wyprawi³ na Szare – 88 –

Równiny trzech wiernych wasali ksiêcia. Tak, nie jest to ³atwy przeciwnik! Taki mo¿e udawaæ spokojnego i prostodusznego, ¿eby ³atwiej zadaæ podstêpny cios. Znów zagra³y tr¹by i serce Conana zabi³o mocniej, jak zawsze przed walk¹. Ka¿dy miêsieñ, ka¿dy nerw odezwa³ siê na to dŸwiêczne nawo³ywanie. Nawet koñ, wyczuwaj¹c nastrój swego pana, cicho zar¿a³ i niecierpliwie zacz¹³ grzebaæ kopytem. S³udzy przynieœli pochodnie i zapalili Œwiêty Ogieñ w dwóch czaszach u stóp œwi¹tyni. Tak jak wczoraj wyst¹pi³ naprzód niezmiernie dumny z siebie Gordion z niewielkim zwojem w rêku, pos³ucha³, jak ha³asuj¹ wrony w zagajniku, spojrza³ na t³um wy³upiastymi oczami i na znak Najwy¿szego Kap³ana zacz¹³: – Dziœ, w dniu decyduj¹cego pojedynku miêdzy dwoma znakomitymi rycerzami, którzy zwyciê¿yli wszystkich swoich przeciwników w uczciwej walce, przywo³ujemy na sêdziego samego Najjaœniejszego Mitrê! – Niech Bóg o Ognistym Obliczu wybierze najbardziej godnego i pomo¿e mu uzyskaæ chwalebne zwyciêstwo! – Do walki nale¿y u¿ywaæ bojowego orê¿a – mieczy, bu³aw i sztyletów! – Pojedynek ma trwaæ do ostatecznego zwyciêstwa! – Rycerz ma prawo przerwaæ pojedynek, uznaj¹c siê za pokonanego! – Ten, kto zwyciê¿y w sposób nieuczciwy, œci¹gnie na siebie przekleñstwo Mitry! – Nikt nie mo¿e powiedzieæ, ¿e nie zna³ zasad turnieju! – Niech dzieje siê wola Najjaœniejszego! Kap³ani wyst¹pili do przodu i zaczêli œpiewaæ. By³ to pradawny hymn do Boga o Ognistym Obliczu, modlitwa, której zawsze towarzyszy³a jego niewidzialna obecnoœæ. Równie¿ teraz wiatr na chwilê ucich³ i wœród gêstych szarych chmur pojawi³y siê dwa jasne przeœwity – jakby dwoje niebieskich oczu spojrza³o z nieba na ludzi. A potem chmury znów pomknê³y naprzód, zaci¹gaj¹c ca³e niebo. Najwy¿szy Kap³an podniós³ i opuœci³ laskê. Na ten znak dwóch m³odzieñców wprowadzi³o na plac m³odego gor¹cego ogiera jasnoz³ocistej maœci. Nawet w s³abym œwietle pochmurnego dnia jego lœni¹ce boki wygl¹da³y jak odlane z metalu. Szed³ na mocnych zgrabnych nogach, wysoko trzymaj¹c g³owê na dumnie zgiêtej szyi. Widaæ by³o, ¿e taki koñ z ³atwoœci¹ uniesie ka¿dego rycerza w pe³nym bojowym rynsztunku. – 89 –

Po raz pierwszy tego dnia t³um widzów o¿ywi³ siê, da³ siê s³yszeæ pe³en aprobaty szmer g³osów i dŸwiêczne okrzyki ma³ych ch³opców, którzy nie dopuszczali jeszcze do siebie ponurych myœli. Do siod³a szlachetnego zwierzêcia przytroczona by³a piêkna bojowa zbroja. Coœ takiego mia³ prawo nosiæ jedynie zwyciêzca Œwiêtego Turnieju. Ka¿dy przedmiot zdobi³y s³oneczne dyski, co oznacza³o b³ogos³awieñstwo Mitry. W tej zbroi rycerz móg³ walczyæ wszêdzie prócz Œwiêtego Placu. M³odzieñcy trzymaj¹cy konia zamarli w miejscu. Przy dŸwiêkach tr¹b giermek przyniós³ bezcenny miecz z wyt³oczonym u samej rêkojeœci znakiem Mitry, herbem ksi¹¿êcym i – po drugiej stronie – znakiem obecnego roku. W³aœnie ten miecz uchodzi³ za g³ówny symbol zwyciêstwa w turnieju i dawa³ zdobywcy godne zazdroœci przywileje. M³odzieniec, trzymaj¹c miecz w wyci¹gniêtych rêkach, przyklêkn¹³ na jedno kolano przed Najwy¿szym Kap³anem i z pochylon¹ g³ow¹ czeka³ na b³ogos³awieñstwo. Za jego plecami dwóch innych trzyma³o za uzdê z³ocistego konia. Przy monotonnych dŸwiêkach hymnu Mitry Najwy¿szy Kap³an pokropi³ wod¹ miecz, konia i zbrojê. M³odzieñcy wolnym krokiem zaczêli obchodziæ plac, ¿eby wszyscy mogli podziwiaæ drogocenne trofea. Kiedy ta procesja przechodzi³a ko³o Bramy Zwyciêzców, Conan us³ysza³ cichy œmiech Ferndina. Spojrza³ zdziwiony w tamt¹ stronê. ¯ó³te drapie¿ne oczy nie mru¿y³y siê ju¿ w zadowolonym uœmieszku, lecz patrzy³y prosto na niego z wyraŸn¹ kpin¹. – No co, Cymmerianinie, dobry ten ksi¹¿êcy koñ, prawda? A miecz jeszcze lepszy. Ale wiesz, co jest najcenniejsze? Czu³e spojrzenie piêknej damy! – Jego kpi¹cy œmiech zla³ siê z dŸwiêkiem tr¹b i brama otworzy³a siê, wpuszczaj¹c przeciwników na plac. Krew uderzy³a Conanowi do g³owy, zaswêdzia³a go d³oñ, gotowa schwyciæ za miecz, ale ko³o bramy harcowali na koniach heroldowie, towarzysz¹c przeciwnikom w drodze na œrodek pola, gdzie czeka³ na nich Najwy¿szy Kap³an. Zsiedli z koni, podeszli bli¿ej i, rzucaj¹c na siebie wrogie spojrzenia, przyklêkli, opuszczaj¹c miecze na piasek. Kap³an sta³ z odchylon¹ do ty³u g³ow¹ i szeroko otwartymi oczami wpatrywa³ siê w pochmurne niebo. Wiatr rozwiewa³ mu w³osy i luŸn¹ szatê, a on sta³ ci¹gle w milczeniu, jakby na coœ czekaj¹c. Na miejsce szarych porannych ob³oków przype³z³y teraz z daleka ponure ciemne chmury, siêgaj¹ce a¿ po horyzont. Tu i ówdzie – 90 –

rozœwietla³y je b³yskawice, zapowiadaj¹ce burzê. Jednak Najwy¿szy Kap³an nie spieszy³ siê. Wreszcie westchn¹³ i przeniós³ wzrok na rycerzy, klêcz¹cych przed nim bez ruchu. Uniós³ laskê i skierowa³ j¹ w stronê Cymmerianina. – Conanie, wojowniku z Cymmerii, przysiêgnij Najjaœniejszemu Mitrze, ¿e bêdziesz walczy³ uczciwie! – Przysiêgam! – Ferndinie, wojowniku z Zamory, przysiêgnij Najjaœniejszemu Mitrze, ¿e bêdziesz walczy³ uczciwie! – Przysiêgam! G³owy wojowników znów pokropiono pachn¹c¹ wod¹ i Najwy¿szy Kap³an, po raz ostatni machn¹wszy mokr¹ rêk¹, majestatycznie oddali³ siê w kierunku drewnianej œwi¹tyni. Tam, podobnie jak dla ksiêcia, przygotowano wysoki fotel, z którego móg³ ogl¹daæ pojedynki. – Znak Ptaka, Conan z Cymmerii, i Znak Wê¿a, Ferndin z Zamory, z woli Mitry maj¹ siê zmierzyæ w tym pojedynku! – og³uszaj¹co zapowiedzia³ Gordion. Pozostanie mu dziœ og³osiæ ju¿ tylko imiê zwyciêzcy – i jego w³adza nad t³umem zakoñczy siê do nastêpnego roku. Przy dŸwiêkach tr¹b rywale rozjechali siê w przeciwne strony i zamarli bez ruchu, czekaj¹c, kiedy ksi¹¿ê rzuci pi³kê. Jednak on zwleka³, zachowuj¹c siê podobnie, jak przed chwil¹ Najwy¿szy Kap³an. Chmury, coraz bardziej zbli¿aj¹ce siê do Œwiêtego Placu, niepokoi³y go nie mniej ni¿ kap³ana Mitry. – Jak tylko siêgam pamiêci¹, podczas turniejów nigdy nie by³o burz! Trzeba jednak zaczynaæ, bo zaraz lunie deszcz i trudno im bêdzie walczyæ! Pi³ka upad³a na piasek, zagrzmia³y tr¹by i jeŸdŸcy wœciekle rzucili siê na siebie. Wczoraj Conan walczy³ tak, jakby siê bawi³, poniewa¿ jego przeciwnicy nie dorównywali mu ani si³¹, ani umiejêtnoœciami. Teraz jednak od pierwszej chwili wyczu³, ¿e Ferndin jest równie silny, jak on sam. Choæ nie by³ tak potê¿nie zbudowany jak Cymmerianin, jego ciosy mia³y si³ê górskiej lawiny. Spod poz³acanego he³mu b³yszcza³y nienawiœci¹ ¿ó³te oczy i ani cienia uœmiechu nie by³o na zajadle zaciœniêtych wargach. Conan zrêcznie odparowywa³ podstêpne ciosy przeciwnika, ale i ten nie da³ siê zaskoczyæ ¿adnym manewrem Cymmerianina. – 91 –

Jakby wiatr zdmuchn¹³ poranne otêpienie z t³umu widzów. Teraz wszyscy mieszkañcy Menory, zgromadzeni wokó³ Œwiêtego Placu, wo³ali jednym g³osem: – Co-o-nan! Tnij! Co-o-nan! Wojownicy kr¹¿yli ze skrzy¿owanymi mieczami, staraj¹c siê ciê¿arem swego cia³a zepchn¹æ przeciwnika z konia. Jednak okaza³o siê, ¿e maj¹ tyle samo si³y i nie mog¹ pokonaæ jeden drugiego. Rozjechali siê wiêc, ¿eby zetrzeæ siê w pe³nym pêdzie. Konie, chrapi¹c i tocz¹c pianê z pysków, runê³y na siebie. Wydawaæ by siê mog³o, ¿e to dwie tr¹by powietrzne pêdz¹ przez pole, ¿eby zderzywszy siê zawirowaæ w œmiertelnym tañcu. Zadzwoni³y miecze, rycerze ciêli nimi, usi³uj¹c znaleŸæ jakieœ s³abe miejsce w obronie przeciwnika. Nagle kary koñ stan¹³ dêba i rycerz w czarnej zbroi, ledwie zd¹¿ywszy wyswobodziæ siê ze strzemion, zrêcznie zeskoczy³ na ziemiê. Ogier, miotaj¹c g³ow¹, odbieg³ przestraszony, wlok¹c za sob¹ siod³o i derkê, a pêkniêty poprêg jak w¹¿ wi³ siê za nim po piasku. Widzowie jêknêli i zrobi³o siê tak cicho, ¿e s³ychaæ by³o g³oœny oddech walcz¹cych i ¿a³osne r¿enie czarnego konia. Conan sta³ nieruchomo, szykuj¹c siê do obrony przed atakiem triumfuj¹cego przeciwnika, który z gard³owym okrzykiem zawróci³ konia i pomkn¹³, unosz¹c miecz do ciosu. Conan bywa³ nie w takich opa³ach, i to, ¿e mia³ teraz walczyæ pieszo z dosiadaj¹cym konia przeciwnikiem, nie przes¹dza³o jeszcze o jego klêsce. Ostatecznie zawsze zwyciê¿a ten, kto ma silniejsze nerwy i lepsz¹ broñ. A jeœli chodzi o miecz mistrza Klarsa, Conan tak by³ go pewien, jak siebie samego. Wczorajszy dzieñ a¿ nadto wyraŸnie wykaza³, jaki skarb dosta³ w swoje rêce – trzy walki, tyle mocnych uderzeñ i klinga b³yszczy jak nowa, ¿adnej szczerby nie mo¿na siê na niej dopatrzyæ. I teraz Conan by³ gotów przyj¹æ ka¿dy cios przeciwnika. Ferndin mkn¹³ z krzykiem, stoj¹c w strzemionach, pragn¹c wy³adowaæ na barbarzyñcy ca³¹ sw¹ z³oœæ. Miecze uderzy³y o siebie, ale zamiast ostrego szczêku krzy¿uj¹cych siê kling, w ciszy rozleg³ siê z³owieszczy zgrzyt i trzask, a Cymmerianin ze zdumieniem stwierdzi³, ¿e pozosta³a mu w d³oni sama rêkojeœæ z u³amkiem klingi. Rykn¹³ wœciekle jak ranny zwierz: – Przekleñstwo! – I oceniwszy wzrokiem odleg³oœæ od wroga, uczyni³ krok w stronê konia. Nic z tego! Ferndin, w uœmiechu szczerz¹c ostre zêby, znów zawróci³ konia, by ostatnim ciosem rozprawiæ – 92 –

siê z przeciwnikiem, a kary, wlok¹c po ziemi siod³o z przytroczon¹ do niego bu³aw¹, odbieg³ daleko w stronê ogrodzenia. Wszystko na nic! U pasa pozosta³ mu tylko sztylet. Conan wyrwa³ go z pochwy, wierz¹c w swoje umiejêtnoœci. Jeden rzut i maleñka ostra klinga wbije siê w szyjê przeciwnika, czyni¹c to, czego nie zdo³a³ zdzia³aæ miecz. Jak srebrna osa polecia³ sztylet naprzeciw wrogowi, ale odbi³ siê od tarczy, któr¹ Ferndin zas³oni³ siê b³yskawicznie, i bezsilnie upad³ na piasek. Cymmerianin, pieszy i bezbronny, zaciskaj¹c potê¿ne piêœci, z b³yskiem nienawiœci w oczach, by³ straszny jak zaszczute zwierzê. Zamierza³ zanurkowaæ pod g³owê konia, chwyciæ za uzdê i powaliæ jeŸdŸca na piasek, tak jak nieraz czyni³ w nierównych bojach, ale uprzedzi³o go uderzenie miecza przeciwnika. Ostra stal z rozmachem wpi³a siê w jego nie chronione zbroj¹ gard³o – by³ to ulubiony cios Ferndina, sprawiaj¹cy mu szczególn¹ satysfakcjê.Charkot zmieszany z ostatnim przekleñstwem wyrwa³ siê z rozciêtego gard³a i Cymmerianin, zalany gor¹c¹ krwi¹, wolno osun¹³ siê na ziemiê. W trakcie pojedynku nadesz³a burza. Nikt nie zwraca³ dot¹d uwagi na b³yskawice i dalekie grzmoty. Jednak teraz, kiedy oczy wszystkich zebranych na Œwiêtym Placu przykute by³y do le¿¹cego nieruchomo na piasku cia³a, nagle us³yszano œwist wiatru zrywaj¹cego liœcie z drzew i ³omot pierwszych ciê¿kich kropli deszczu. Nad Œwiêtym Placem z trzaskiem i hukiem zamigota³a zygzakowata, oœlepiaj¹ca b³yskawica, zajmuj¹ca prawie ca³e niebo. W t³umie zapiszcza³y przelêknione kobiety, zaczê³y p³akaæ dzieci. Heroldowie pêdzili po polu, staraj¹c siê pojmaæ karego konia, który w ¿aden sposób nie dawa³ siê podejœæ obcym ludziom. Ksiê¿na, ca³y czas siedz¹ca bez ruchu, jak kamienny pos¹g, nie drgnê³a równie¿ wtedy, gdy potê¿ny wojownik o niebieskich oczach run¹³, przebity mieczem wroga. Unios³a tylko rêkê, wzywaj¹c stoj¹cego obok pazia, i, niemal nie otwieraj¹c ust, szepnê³a mu kilka s³ów. Ch³opiec, który najwyraŸniej tylko na to czeka³, natychmiast pobieg³ spe³niæ polecenie. Lawinia, opuœciwszy rêkê na porêcz fotela, znów zamar³a, suchymi, pa³aj¹cymi oczyma wpatruj¹c siê w nieruchome cia³o na œrodku pola. Najwy¿szy Kap³an, z niepokojem spogl¹daj¹c na niebiosa, jakby w obawie, ¿e nastêpna b³yskawica spopieli zarówno œwi¹tyniê, jak i zwyciêzcê, sta³ na schodach, nie spiesz¹c siê z kontynuowaniem rytua³u. Jednak ognisty zygzak rozb³ysn¹³ daleko st¹d i dopiero po d³u¿szej chwili grom przetoczy³ siê nad ucich³ym t³umem. Wtedy kap³an wyszed³ na œrodek i nie patrz¹c na pokonanego ryce– 93 –

rza skierowa³ laskê w stronê Ferndina. Zsiad³ on z konia i z satysfakcj¹ s³uchaj¹c, jak Gordion gromko wykrzykuje jego imiê, podszed³ bli¿ej. S³udzy szybko odprowadzili na bok jego konia, a jednemu z nich Ferndin da³ równie¿ swój miecz, pozostaj¹c jedynie ze sztyletem wisz¹cym u pasa. Wtedy m³ody giermek przyklêkn¹³ na jedno kolano i poda³ zwyciêzcy najwy¿sz¹ nagrodꠖ wspania³y miecz. Ferndin wzi¹³ go i umocowa³ do pasa. Za plecami s³ysza³ ju¿ niecierpliwy tupot kopyt – to wspania³y z³ocisty koñ czeka³ na nowego pana. Jeden z kap³anów Mitry osiod³a³ szarego konia i wzi¹³ wspania³¹ zbrojꠖ mia³ dziœ pe³niæ rolê giermka Wybrañca Mitry i towarzyszyæ mu w drodze do pa³acu ksiêcia, gdzie wieczorem na czeœæ zwyciêzcy wydana zostanie wielka uczta. Wed³ug starego obyczaju zwyciêzca turnieju musia³ teraz podjechaæ do lo¿y ksiêcia, by tak jak wczoraj przyj¹æ z jego r¹k kubek wina. Ferndin szarpn¹³ wodze, kieruj¹c konia tak, by przebieg³ truchtem wokó³ pola. Celowo obra³ tê droge, by jeszcze raz nacieszyæ oczy widokiem przeciwnika le¿¹cego w ka³u¿y krwi – ale cia³o Cymmerianina zniknê³o przez ten krótki czas, kiedy sta³ zwrócony twarz¹ do œwi¹tyni. Znikn¹³ te¿ kary koñ i tylko ciemna plama na piasku przypomina³a o pokonanym barbarzyñcy. Nikt nie zauwa¿y³ grymasu z³oœci na jego twarzy i wœciek³oœci wyzieraj¹cej z oczu: chocia¿ Ferndin by³ pewien, ¿e jego przeciwnik jest martwy, chcia³ jeszcze raz siê o tym przekonaæ. I któ¿ to móg³ tak szybko zabraæ zw³oki tego barbarzyñcy? W¹tpliwe, ¿eby giermek zd¹¿y³ przepchaæ siê przez t³um, by zabraæ swego pana. A i komu potrzebny jest nieboszczyk? Trzeba jednak kazaæ Akrusowi, ¿eby dowiedzia³ siê, co siê sta³o z tym przeklêtym Cymmerianinem... I Ferndin z radosnym uœmiechem, na tañcz¹cym koniu, podjecha³ do lo¿y. Uœmiech zamar³ mu na twarzy, gdy natkn¹³ siê na chmurny wzrok ksiêcia i ujrza³ kamienn¹ twarz ksiê¿nej. Ksi¹¿ê Orgeld, pos³uszny tradycji, nala³ do z³otego kubka skrz¹cego siê wina Mitry i poda³ go Ferndinowi, g³ucho wymawiaj¹c uroczyste s³owa: – Niech to œwiête wino pobudzi szlachetn¹ krew Wybrañca Mitry! Ferndin, ani trochê nie zbity z tropu takim niechêtnym tonem, z uk³onem przyj¹³ kubek i zacz¹³ wolno piæ wino, staraj¹c siê uchwyciæ spojrzenie ksiê¿nej. Jednak Lawinia patrzy³a nieruchomym wzrokiem gdzieœ w bok, jakby widz¹c coœ daleko za jego plecami. Fern– 94 –

din a¿ siê wzdrygn¹³. Wino, wcale nie rozgrzewaj¹c, wlewa³o siê lodowatym strumykiem w jego gard³o, a rêka trzymaj¹ca kubek mimo woli zadr¿a³a. Z wysi³kiem wypiwszy wszystko do dna, z szacunkiem sk³oni³ g³owê, postawi³ kubek i chwyci³ wodze. W tym momencie lun¹³ deszcz, który zbiera³ si³y od samego rana. Potoki wody zas³oni³y zwyciêzcê, widzów, œwi¹tyniê, zgasi³y Œwiêty Ogieñ w srebrnych czaszach. Ksi¹¿ê i ksiê¿na pospiesznie zeszli z podwy¿szenia, chc¹c opuœciæ Œwiêty Plac, zanim t³um zagrodzi drogê. Deszcz chwilami przestawa³ padaæ, a potem znów chlusta³y na ziemiê strumienie lodowatej wody, i trwa³o tak do samej nocy. Ludzie marzli i ogarnia³ ich coraz wiêkszy smutek. Równie¿ uczta wydana przez ksiêcia na czeœæ Wybrañca Mitry by³a ponura. Chocia¿ goœcie opró¿nili niema³o kubków na czeœæ nowo upieczonego barona Redbornu – ksi¹¿ê podarowa³ jednak temu przyb³êdzie piêkny maj¹tek starego Dissa – choæ pili za wiernoœæ, z jak¹ nowy wasal powinien s³u¿yæ swemu panu, nikt z siedz¹cych przy sto³ach nie wierzy³ temu przeklêtemu Ferndinowi. Tylko ksi¹¿ê Orgeld, który znów powesela³, jakby zapominaj¹c, ¿e utraci³ trzech sprawdzonych wasali, otrzymuj¹c w zamian jednego, wychwala³ bojowe talenty zwyciêzcy. Podczaszowie nalewali wino, s³udzy wnosili kolejne dania, muzykanci œpiewem fletów i dŸwiêkami z³oconych harf zag³uszali ciche rozmowy goœci. Ksi¹¿ê, ci¹gle wyczuwaj¹c napiêt¹ atmosferê i nie widz¹c zwyk³ej weso³oœci towarzysz¹cej piciu wina, wczeœniej opuœci³ salê biesiadn¹ i zabra³ ze sob¹ Ferndina. Ksiê¿na wysz³a ju¿ na samym pocz¹tku uczty, t³umacz¹c siê z³ym samopoczuciem. Szara twarz, gor¹czkowo œwiec¹ce oczy i bezkrwiste wargi nie pozostawia³y ¿adnej w¹tpliwoœci co do stanu jej zdrowia. Goœcie, czuj¹c siê teraz nieco swobodniej, trochê jeszcze pogadali i te¿ zaczêli siê rozchodziæ. Zbyt wczeœnie zakoñczy³a siê ksi¹¿êca uczta, jak nigdy dot¹d. Mnóstwo jedzenia zosta³o w kuchni, a muzykanci nie padali jak zwykle ze zmêczenia. Ksi¹¿ê zaprowadzi³ Ferndina – teraz ju¿ barona Ferndina – do komnaty ozdobionej ogromnymi, od pod³ogi do sufitu, gobelinami, przedstawiaj¹cymi wielkie czyny ksi¹¿êcych przodków, a tak¿e cuda czynione przez Mitrê. Dawniej, jako cz³owiek z gminu, bez tytu³u, nie mia³ prawa wstêpu do tego niewielkiego pomieszczenia, gdzie decydowano o losach Bergheimu. Móg³ dawaæ rady ksiêciu gdzie– 95 –

kolwiek – przy kubku wina, w sypialni, dok¹d pozwalano mu wchodziæ bez zapowiedzi, na polowaniu, na spacerze po piêknym ogrodzie – byle tylko nie tu. I oto co w pierwszym rzêdzie uczyni³ ksi¹¿ê Orgeld po mianowaniu go baronem Redbornu – przyprowadzi³ do Sali Obrad. Oœliz³a wê¿owa córka Czarnego Seta przez d³ugie noce podsuwa³a s³uszne myœli prostodusznemu ksiêciu. Jeszcze trochê i on, Ferndin, zostanie tym, kim w owej sali by³ niegdyœ stary Diss – G³ównym Doradc¹ w sprawach pañstwowych! Cel zosta³ ju¿ prawie osi¹gniêty! Jednak ksi¹¿ê nie spieszy³ siê z wypowiedzeniem tych d³ugo oczekiwanych s³ów; sta³ przy oknie, ws³uchuj¹c siê w niespokojny szum deszczu, i milcza³. Ferndin, nie chc¹c zaczynaæ rozmowy, chodzi³ od jednego gobelinu do drugiego, z uœmieszkiem przygl¹daj¹c siê odwa¿nym jeŸdŸcom, walcz¹cym ze smokami i podstêpnymi wrogami. Jeœli nawet przodkowie w³adcy nie dokonali wielkich czynów, nale¿a³o je po prostu wymyœliæ, ¿eby tak stworzone legendy uwieczniæ na piêknych tkaninach. Ksi¹¿ê, ci¹gle wpatrzony w czarne okno, odezwa³ siê wreszcie, ale nie powiedzia³ tego, czego oczekiwa³ Ferndin: – Twoje zwyciêstwo w Œwiêtym Turnieju, baronie, wzburzy³o Menorê, a za kilka dni zahuczy od tego w ca³ym Bergheimie. Przecie¿ ciê uprzedza³em... W ubieg³ych latach rycerze starali siê nie przelewaæ zbytecznie krwi przed Okiem Mitry... – Nie, mój panie, to w³aœnie tak powinna wygl¹daæ prawdziwa walka! Tañczyæ mo¿na na uczcie lub na weselu, ale wojownik z mieczem w rêku zawsze powinien pozostaæ wojownikiem! I jeœli nawet mnie samego przebi³by na turnieju miecz przeciwnika, umar³bym szczêœliwy, wiedz¹c, ¿e odda³em ¿ycie w imiê Najjaœniejszego! – Chyba masz racjê... Gdy s³ucham twych gor¹cych s³ów, ca³kowicie siê z tob¹ zgadzam. Jednak¿e miasto jest zaniepokojone, a na dworze zapanowa³a atmosfera jak we wrogim obozie. Ju¿ podczas uczty chcia³em objawiæ sw¹ wolê, ale nie odwa¿y³em siê, poniewa¿ mog³o to wywo³aæ bunt... – Swoj¹ wolê? – powtórzy³ Ferndin, udaj¹c zdziwienie. – Wiesz, jak ceniê twój rozum... Chyba tylko ty jeden widzisz dalej swego nosa. Jesteœ inny ni¿ stary Diss, który stale mia³ jakieœ w¹tpliwoœci. Twoje rady przypominaj¹ ciosy tego miecza – zamach i najtrudniejszy problem zostaje rozwi¹zany. W³aœnie na takim doradcy chcia³bym polegaæ w trudnych chwilach – œmia³ym, nie trac¹– 96 –

cym otuchy. Jednak twoja wczorajsza zapalczywoœæ Ÿle ci siê przys³u¿y³a... – A wiêc mój ksi¹¿ê widzi mnie w roli doradcy do spraw pañstwowych?! Czy dobrze zrozumia³em? – Dobrze zrozumia³eœ, ale trzeba bêdzie z tym poczeka栖 powiedzia³ ksi¹¿ê twardo, bez cienia wahania. – Jutro opuœcisz Menorê i pojedziesz do swego nowego maj¹tku Redborn. Zdaje siê, ¿e ju¿ kiedyœ tam by³eœ? – Tak, baron Diss niemal si³¹ mnie tam zaci¹gn¹³ i ledwie wyrwa³em siê z jego objêæ. Co za wspania³y by³ z niego cz³owiek! Nieco zbyt gadatliwy, ale jak¿e goœcinny! Wszyscy nazywali go Szczêœliwym Dissem! – Tak, pamiêtam... Bo te¿ faktycznie szczêœliwy jest ojciec, maj¹cy siedmiu synów... A przecie¿ nikt do tej pory nie wie, w jaki sposób umar³ i gdzie zniknê³a jego rodzina... Tak, i o tym maj¹tku gadaj¹ teraz ró¿ne rzeczy. Ale ty przecie¿ chcia³eœ tej w³aœnie nagrody, mój wierny Ferndinie, prawda? – Tak, mój ksi¹¿ê, i to w³aœnie dlatego, ¿e tak mi siê podoba³ stary Diss i jego wspaniali synowie. Kiedy bêdê móg³ wróciæ na dwór? – S¹dzê, ¿e do koñca jesieni wszystko tu ucichnie, opadn¹ namiêtnoœci. Ludzie maj¹ krótk¹ pamiêæ, znajdzie siê jakiœ inny temat do plotek. Wtedy uczyniê ciê G³ównym Doradc¹! – Dziêkujê za ten wielki zaszczyt. Nie œmiem odmówiæ. Od tej pory, z woli Mitry, jestem wiernym wasalem ksiêcia Bergheimu, zobowi¹zanym s³u¿yæ mu zarówno mieczem, jak i rad¹! – ¯egnaj! Pusto bêdzie tutaj bez ciebie, ale kiedy wrócisz, znajdziemy okazjê, ¿eby to uczciæ! – Opuszczam Menorê, myœl¹c tylko o dobru Bergheimu! – Ferndin sk³oni³ siê i ukradkiem zerkn¹³ zmru¿onymi ¿ó³tymi oczami na okutanego w p³aszcz zmarzniêtego ksiêcia. Wycofa³ siê z Sali Obrad i szybkim krokiem ruszy³ do swojej kwatery, nie zwracaj¹c uwagi na s³u¿bê, która gasi³a zbêdne lampy, ani na pobrzêkuj¹cych orê¿em gwardzistów, id¹cych korytarzem na zmianê warty. Gwa³townym szarpniêciem otworzy³ drzwi, rozejrza³ siê i, nie widz¹c s³ugi przed wejœciem do sypialni, niecierpliwie zawo³a³: – Akrusie, pró¿niaku, czy jesteœ tam? O, na Seta, chyba jeszcze nie zd¹¿y³ wróciæ! – Jestem tutaj, mój panie! – Ciemna sylwetka oderwa³a siê od niedŸwiedziej skóry, le¿¹cej z roz³o¿onymi szeroko ³apami przed wygas³ym paleniskiem. 7 – Conan i podziemie niewoli

– 97 –

– No, masz szczêœcie! Inaczej nie wysz³oby ci to na zdrowie! Rozpal ogieñ, przecie¿ wiesz, ¿e nie cierpiê wilgoci! Akrus pospiesznie wyci¹gn¹³ pochodniê z br¹zowej ³apy lwa, stercz¹cej nad paleniskiem, i ju¿ wkrótce odblaski ognia zatañczy³y na poz³acanych œcianach. – Czy uda³o ci siê dowiedzieæ, gdzie siê podzia³ Cymmerianin? S³uga skuli³ siê, przyciskaj¹c rêce do piersi. – Nie, mój panie! Mo¿na by pomyœleæ, ¿e duchy unios³y go ze Œwiêtego Placu! Nikt niczego nie widzia³, nikt nic nie pamiêta, i nawet ten ba³wan Gordion, który sta³ z twarz¹ zwrócon¹ na pole, przysiêga, ¿e cia³o Cymmerianina zniknê³o samo przez siê! Widzia³ tylko jakieœ niewyraŸne cienie, snuj¹ce siê wzd³u¿ ogrodzenia, ale s¹dzê, ¿e po prostu zamkn¹³ oczy, obawiaj¹c siê kolejnego grzmotu... – A ty, hultaju, gdzie wtedy by³eœ? Pewnie te¿ siedzia³eœ pod krzakiem i trz¹s³eœ siê jak bezdomny pies? – O nie! Jeœli nawet czymœ zawini³em, to w tym wypadku nie mo¿na mi niczego zarzuciæ! Wrêcz przeciwnie, burza jest dla mnie najlepszym pomocnikiem! Tylko ¿e tym razem, chocia¿ zaczê³a siê ca³kiem w porê, przeszkodzi³a mi zaobserwowaæ, gdzie podzia³y siê zw³oki tego przeklêtego barbarzyñcy i kto zabra³ jego konia... – No to gdzie siê schowa³eœ, ¿e niczego nie zauwa¿y³eœ? – Sta³em w t³umie za plecami mistrza Klarsa, tak jak mi polecono... Przez ca³y czas pojedynku nie wymówi³ on jednak ani jednego s³owa – zaciska³ tylko usta i zgrzyta³ zêbami. A potem, kiedy na niebie pojawi³y siê b³yskawice, przestraszeni ludzie zaczêli napieraæ od ty³u i przycisnêli mnie do jego spoconych pleców. Gdy wreszcie uda³o mi siê stamt¹d wydostaæ, na polu nikogo ju¿ nie by³o... – Mówisz wiêc, ¿e i Gordion niczego nie zauwa¿y³? Dziwne... Ani stra¿nicy stoj¹cy przy bramie? A pyta³eœ tych, którzy ochraniali drogê do miasta? – Najpierw siê œmiali, a potem omal nie nadziali mnie na piki... Dopiero z³oto ich uspokoi³o. Równie¿ Nieprzekupny Gordion otrzyma³ nagrodꠖ piêkny, ciê¿ki trzos. Przysi¹g³, ¿e odt¹d ka¿dy kubek wina bêdzie pi³ za zdrowie barona Ferndina! – Niech wypije choæ jeden, jeœli zd¹¿y... Dobrze... Nie wszystko idzie tak g³adko, jak planowa³em, ale najwa¿niejsze zosta³o osi¹gniête. A Cymmerianin i tak jest martwy, choæby nie wiadomo jakie duchy œpiewa³y nad nim pieœni ¿a³obne. Tak, jutro ruszamy do Redbornu i pobêdziemy tam parê tygodni... Najwy¿szy czas zaprowadziæ porz¹dek w tej dziurze. A nasza maleñka zatroszczy siê ju¿ – 98 –

o wspania³ego ksiêcia... Cha-cha-cha! IdŸ, zbierz ludzi, ¿eby rano byli gotowi do drogi! Wyje¿d¿amy o œwicie! Deszcz niezmordowanie bêbni³ o dachy, z szumem zalewaj¹c okna potokami wody, nie pozwalaj¹c zasn¹æ mieszkañcom Menory, zaniepokojonym wynikiem pojedynku, i tylko jeden cz³owiek oprócz barona Ferndina cieszy³ siê ze swego sukcesu. Nieprzekupny Gordion wraca³ do domu, niepewnie st¹paj¹c po œliskim, mokrym bruku. Zasiedzia³ siê na ksi¹¿êcej uczcie w wielkiej sali dla pa³acowej czeladzi, po³o¿onej w pobli¿u kuchni. Nie chcia³o mu siê nocowaæ w pa³acu wœród pijanej s³u¿by. Gdy szed³, za ka¿dym krokiem czu³ na biodrze mi³y ciê¿ar. Gordion przy³¹czy³ siê do nocnego patrolu, obchodz¹cego wyludnione ulice Menory, i bez ¿adnych przygód dotar³ do swego domu, stoj¹cego w zdzicza³ym sadzie. Niegdyœ sad ten uchodzi³ za najlepszy w ca³ej Menorze, takich jab³ek i gruszek, jakie mia³ jego ojciec, nikomu nie uda³o siê wyhodowaæ. Gordion otrzyma³ dobry spadek, ale nie bawi³o go grzebanie siê w ziemi. Zawsze chcia³ byæ bli¿ej panów i wkrótce przepuœci³ wszystkie ojcowskie pieni¹dze, hulaj¹c w szynkach z bogatymi, szlachetnie urodzonymi nierobami. I oto kiedy zosta³ ju¿ niemal bez spodni, Najjaœniejszy Mitra da³ mu wielk¹ szansê: jego krzyki, od których trzês³y siê œciany szynków, us³ysza³ przeje¿d¿aj¹cy drog¹ G³ówny Nadzorca ksiêcia. Wkrótce, po pewnym przeszkoleniu, Gordion zacz¹³ na Œwiêtym Placu og³aszaæ zarz¹dzenia w³adcy Bergheimu. W ten sposób sta³ siê s³awny, pi³ wino z ksi¹¿êcych piwnic, ale pieniêdzy brakowa³o mu jak dawniej... ¯e te¿ teraz tak mu siê uda³o z tym Ferndinem! Od razu widaæ, co to za spryciarz. A jak siê rozprawia z przeciwnikami – a¿ mi³o popatrzeæ! Takiemu panu mo¿na s³u¿yæ! Gordion szed³ przez sad, a z drzew la³y siê na niego strumienie wody. Nie zwraca³ uwagi na to, ¿e przemók³ na wylot, i tylko chciwie maca³ zawieszony u pasa ciê¿ki trzos. Zgrzytn¹³ rygiel, zaskrzypia³y drzwi i Gordion potkn¹³ siê o coœ w ciemnoœciach. Z trudem rozpali³ ogieñ w nie uporz¹dkowanym palenisku, zrzuci³ ciê¿ki, mokry p³aszcz i podszed³ szybko do szerokiego sto³u. Nie, nagie deski nie nadaj¹ siê do tego, co chcia³ zrobiæ. Poszpera³ w k¹cie i znalaz³ star¹, lecz ci¹gle piêkn¹ chustê, która pozosta³a mu po matce, roz³o¿y³ na stole i chrz¹kn¹³ z aprobat¹. Odwi¹za³ trzos od pasa, podszed³ do ognia i kucn¹³, wpatruj¹c siê w zdobi¹ce go – 99 –

tajemnicze znaki. Pod miêkk¹ skórk¹ wyczuwa³ monety – wiele, wiele monet... Odgarn¹wszy z czo³a mokre w³osy, Gordion podszed³ do sto³u, zêbami rozwi¹za³ mokry supe³ i zacz¹³ wysypywaæ na wzorzyst¹ chustê swe bogactwo. Poœrodku sto³u le¿a³ teraz imponuj¹cy stos z³otych monet, po³yskuj¹cych w s³abym œwietle paleniska. Gordion sta³ przez chwilê bez ruchu, spogl¹daj¹c oszo³omiony na ten skarb, a potem zanurzy³ w z³oto obie rêce. I wtedy przeraŸliwy krzyk wstrz¹sn¹³ œcianami starego domu. Gordion, wymachuj¹c rêk¹, odskoczy³ od sto³u. Ze zdziwieniem, nieprzytomnym wzrokiem, spogl¹da³ na sw¹ rêkê, gdzie czernia³y dwie g³êbokie ranki. Nagle zobaczy³, jak z b³yszcz¹cego stosu z³ota wype³za wielki ¿ó³ty w¹¿, spada na pod³ogê i znika w szparze pod drzwiami. Chwytaj¹c powietrze szeroko otwartymi ustami, nic ju¿ przed sob¹ nie widz¹c, Gordion zrobi³ ostatni krok i ciê¿ko zwali³ siê na stó³. Monety z brzêkiem posypa³y siê na pod³ogê i potoczy³y, rozb³yskuj¹c niebieskimi ognikami. Wkrótce zla³y siê w jeden hucz¹cy bia³y p³omieñ i wœród starego sadu buchn¹³ pod niebo oœlepiaj¹cy s³up ognia...

XII Ból, który pocz¹tkowo zdawa³ siê nie mieæ granic, stopniowo skoncentrowa³ siê w jednym punkcie, pulsuj¹c w nim, to pogr¹¿aj¹c œwiadomoœæ w grz¹skiej ciemnoœci, to znów rozb³yskuj¹c oœlepiaj¹cym czerwonym œwiat³em. Conan nie czu³ ani cia³a, ani r¹k, ani nóg – tylko ten ból i zapiek³e z nieznoœnego pragnienia usta. Ciê¿kie, jakby nalane o³owiem powieki drgnê³y i ostre œwiat³o przeniknê³o przez rzêsy. Conan chrapliwie jêkn¹³. Uzmys³owi³ sobie, ¿e ¿yje. Gwa³townie otworzy³ oczy. Zamigota³y przed nim têczowe ko³a, ale rêce, jeszcze przed chwil¹ le¿¹ce bezw³adnie wzd³u¿ cia³a, poruszy³y siê, palce zacisnê³y siê w piêœci, oœlepiaj¹cy wir usta³ i stopniowo wszystko zaczê³o wracaæ do normy. Znów zamkn¹³ oczy i nie zwracaj¹c uwagi na ból przeszywaj¹cy gard³o spróbowa³ poruszyæ nogami. By³y jednak gdzieœ strasznie daleko, za ciemn¹ zas³on¹ bólu, który jeszcze siê nasili³ od tych bezskutecznych usi³owañ. Conan przez jakiœ czas le¿a³, s³uchaj¹c g³uchych uderzeñ serca, a potem znów ostro¿nie otworzy³ oczy. Tym razem œwiat³o nie oœle– 100 –

pi³o go i tylko na œcianie zatañczy³y z³ociste refleksy p³omieni. Stopniowo u³o¿y³y siê w jeden obraz i Cymmerianin ujrza³ lampê z br¹zu, œwiec¹c¹ s³abym nieruchomym œwiat³em. Ostro¿nie, ¿eby znowu nie zawirowa³o mu przed oczyma, zacz¹³ siê rozgl¹daæ. Le¿a³ na szerokim ³o¿u, przykryty z³ocistozielon¹ kap¹. Naprzeciw mia³ jasn¹ œcianê. Obok ³o¿a sta³ fotel i stolik. Z lekka zezuj¹c, dostrzeg³ niewyraŸne zarysy wysokiego dzbana i kubka. Gard³o œcisnê³o mu siê w spazmie bólu i pragnienia, oczy znów siê zamknê³y i wszystko pokry³a czerwona kurtyna omdlenia. Zag³uszaj¹c stuk serca, rozleg³y siê jakieœ znane dŸwiêki. Purpurowa mg³a odp³ynê³a i zobaczy³ pêdz¹cych jeŸdŸców w b³yszcz¹cych zbrojach, us³ysza³ szczêk broni i r¿enie rumaków. Wszystko to przemknê³o przed nim i zniknê³o. Pozosta³ tylko skrawek jakiegoœ pola i czarny koñ, który wolno oddala³ siê od niego, wlok¹c siod³o z urwanym poprêgiem. Conan poczu³, ¿e coœ œciska w d³oni – okaza³o siê, ¿e jest to rêkojeœæ miecza z u³amkiem klingi. ¯ó³te oczy, spogl¹daj¹ce sk¹dœ z góry, wywo³a³y w nim tak¹ falê wœciek³ej nienawiœci, ¿e nieruchome dot¹d cia³o drgnê³o i Cymmerianin usiad³ na ³o¿u z szeroko otwartymi oczami. Ból w dalszym ci¹gu szarpa³ gard³o, ale cia³o, które wyzwoli³o siê z odrêtwienia, znów nale¿a³o do niego. Jedn¹ rêk¹ namaca³ opaskê na gardle, a drug¹ niecierpliwie siêgn¹³ po kubek. By³ pe³ny, tak ¿e nie trzeba by³o nalewaæ z dzbanka. Staraj¹c siê nie uroniæ ani kropli drogocennego p³ynu, Conan ostro¿nie zbli¿y³ kubek do spieczonych ust i zacz¹³ chciwie piæ. Woda pali³a gard³o jak mocne wino i równoczeœnie b³ogi ch³ód rozchodzi³ siê po ca³ym ciele. Wolno osun¹³ siê na poduszki i zasn¹³, upuszczaj¹c kubek na pod³ogê. Cichy szczêk klucza w zamku zabrzmia³ w jego g³owie jak og³uszaj¹cy ³oskot. Odwróciwszy lekko g³owê, ukradkiem, spod pó³przymkniêtych powiek, obserwowa³ drzwi. Rêce, le¿¹ce nieruchomo na kapie, gotowe by³y zacisn¹æ siê na szyi wroga – jeœli to wróg otwiera drzwi... Jednak postaæ, która pojawi³a siê na progu, nie wzbudza³a lêku: do pokoju wesz³a wysoka zgrabna kobieta w ciemnej sukni, z twarz¹ ukryt¹ pod woalk¹. Nios³a tacê, na której sta³a paruj¹ca czasza i niewielki poz³acany dzbanek, z ca³¹ pewnoœci¹ zawieraj¹cy wino. Postawi³a tacê na stoliku, podnios³a z pod³ogi kubek, pochyli³a siê nad Cymmerianinem i lekko dotknê³a jego spl¹tanych w³osów. Zanim zd¹¿y³a cofn¹æ rêkê, jego ogromna d³oñ delikatnie zacisnê³a – 101 –

siê na jej cienkich palcach. Pa³aj¹ce niebieskie oczy otworzy³y siê szeroko i szuka³y pod woalk¹ znajomych rysów. Nie próbuj¹c uwolniæ rêki, kobieta usiad³a na fotelu. Oczy pod woalk¹ b³yszcza³y zagadkowo, a na ustach pojawi³ siê uœmiech. Conan puœci³ jej d³oñ, uniós³ siê na poduszkach i siêgn¹³ do woalki. Jednak kobieta znów u³o¿y³a go delikatnie i sama pe³nym wdziêku ruchem ods³oni³a twarz. Widok piêknej ksiê¿nej natychmiast o¿ywi³ wspomnienia ostatnich dni. Conan b³yskawicznie przypomnia³ sobie wszystko, wraz ze zdradzieckim ciosem miecza Ferndina i jego ochryp³ym zwyciêskim okrzykiem. Z rykiem nienawiœci odrzuci³ kapê, chc¹c wyskoczyæ z ³o¿a, ale bezsilnie opad³ z powrotem, szepc¹c zbiela³ymi wargami: „Ferndin... Przeklêty Ferndin...”. Ch³odne, delikatne d³onie czule g³aska³y go po ramionach, przytrzymuj¹c w ³o¿u, a potem ostro¿nie zaczê³y odwi¹zywaæ zaschniêt¹ opaskê na gardle. Z trudem unosz¹c ciê¿k¹ g³owê Cymmerianina, ksiê¿na zdjê³a przesi¹kniêt¹ krwi¹ tkaninê, pochyli³a siê i ze zdumieniem wykrzyknê³a: „Najjaœniejszy Mitro! Nie wierzê w³asnym oczom!”. Na szyi Conana zamiast strasznej, ziej¹cej rany, któr¹ ca³kiem niedawno, dr¿¹c z przera¿enia, smarowa³a czarodziejsk¹ maœci¹, czerwienia³a g³êboka szrama. Lawinia pospiesznie siêgnê³a po ukryte w fa³dach sukni maleñkie z³ote pude³eczko i obficie posmarowa³a zabliŸnion¹ ranê. Czysta przepaska przyjemnie ogrza³a szyjê Cymmerianina, który natychmiast zasn¹³, oszo³omiony aromatem tej cudownej substancji. Ksiê¿na siedzia³a nieruchomo, ale nie by³ to ju¿ ten kamienny bezruch, który ogarn¹³ j¹ wczoraj na Œwiêtym Placu. Wczoraj... Wszystko to wydarzy³o siê zaledwie wczoraj... Ju¿ z samego rana kaza³a swoim zaufanym s³ugom przebraæ siê za zwyk³ych ludzi z t³umu i zaj¹æ miejsca przy bramie, prowadz¹cej na plac. Stra¿nicy równie¿ zostali uprzedzeni, a w krzakach sta³ w pogotowiu kryty wóz, zaprzê¿ony w parê ch³opskich koni. Och, jak ksiê¿na pragnê³a, ¿eby te wszystkie zabiegi okaza³y siê niepotrzebne, ale jej serce œciska³o z³e przeczucie, nie pozostawiaj¹c miejsca na nadziejê. Gdy pojedynek siê zakoñczy³ i butny zwyciêzca podszed³, by odebraæ nagrodê, za jego plecami wierni s³udzy ksiê¿nej doskoczyli do le¿¹cego cia³a, szybko u³o¿yli je na szerokim p³ótnie i biegiem wynieœli za ogrodzenie. Jeden ze s³ug schwyta³ konia i podniós³ z ziemi szcz¹tki miecza. – 102 –

Lawinia ze swego podwy¿szenia z trudem mog³a dostrzec, co siê tam dzieje. Burzowe czarne chmury pe³z³y tu¿ nad ziemi¹ i by³o tak ciemno, jak póŸnym wieczorem. Kiedy daleko zajaœnia³a b³yskawica, w jej migotliwym œwietle ksiê¿na z ulg¹ stwierdzi³a, ¿e ranny Cymmerianin i jego kary koñ zniknêli. Po powrocie do pa³acu, kiedy przebra³a siê ju¿ w such¹ sukniê, odes³a³a s³u¿¹ce. Zamknê³a na klucz drzwi sypialni i wymknê³a siê do ukrytego korytarza, którego boczne odga³êzienie prowadzi³o do maleñkiej komnaty – tej w³aœnie, gdzie teraz przebywa³ ranny Cymmerianin. Lawinia spojrza³a jeszcze raz na Conana – oddycha³ spokojnie i równo. A wczoraj... Ksiê¿na znów zadr¿a³a na wspomnienie le¿¹cego na pod³odze skrwawionego cia³a. Na jej rozkaz s³udzy szybko zdjêli z Cymmerianina zbrojê i kolczugê, rozciêli i œci¹gnêli przesi¹kniêt¹ krwi¹ koszulê i skórzane spodnie. Lawinia uklêk³a i ostro¿nie unios³a chustê przykrywaj¹c¹ ranê. Mimo woli a¿ krzyknê³a z przera¿enia: mia³a wra¿enie, ¿e g³owa ca³kiem oddzieli³a siê od tu³owia. Pod jej rêk¹, le¿¹c¹ na piersi Cymmerianina, nagle zabi³o serce – raz, drugi – a z rozciêtego gard³a wydoby³o siê s³abe chrypienie... Ksiê¿na, poleciwszy s³ugom zaczekaæ w korytarzu, ostro¿nie pokry³a maœci¹ brzegi g³êbokiej rany – i krew natychmiast przesta³a ciec. Jeszcze raz dr¿¹c¹ rêk¹ posmarowa³a ranê, schowa³a pude³eczko i obwi¹za³a szyjê czystym p³ótnem. Zawo³a³a s³u¿bê, kaza³a umieœciæ Cymmerianina na ³o¿u, poczeka³a, a¿ uporz¹dkuj¹ komnatê, i wypuœci³a ich do ogrodu. Mog³a ufaæ tam ludziom, jak sobie samej – wiernie s³u¿yli jej ojcu i dla swej pani gotowi byli skoczyæ w ogieñ. PóŸniej, opuœciwszy ucztê, znowu wróci³a tutaj i siedzia³a d³ugo, patrz¹c ze œci¹gniêtymi brwiami na wymizerowan¹ twarz Conana, z lêkiem przys³uchuj¹c siê chrapliwemu oddechowi... I oto teraz rana ju¿ siê zabliŸni³a, Conan otworzy³ oczy i zobaczy³ j¹, Lawiniê... Wsta³a, troskliwie okry³a œpi¹cego Cymmerianina i, jeszcze raz obejrzawszy siê, wyœliznê³a siê. Po powrocie do swej sypialni Lawinia zdjê³a woalkê z niestarannie uczesanych w³osów, zrzuci³a ciemn¹ sukniê i w³o¿y³a nocn¹ koszulê. Posta³a przed lustrem, z satysfakcj¹ spogl¹daj¹c na sw¹ wychud³¹ twarz z sinymi krêgami pod gor¹czkowo b³yszcz¹cymi oczyma. Lekko uderzy³a w gong, który zadzwoni³ ¿a³obnie, wolnym krokiem podesz³a do ³o¿a i bez si³ osunê³a siê na zmiêt¹ poœciel. S³u¿¹ca, która wbieg³a do sypialni, zaniepokojona wykrzyknê³a: – 103 –

– O, moja pani! Zaraz wezwê lekarza! – Przynieœ wiêcej orzeŸwiaj¹cego napoju, bo ca³a gorzejê, i przyœlij do mnie Jondê. A potem mo¿esz wezwaæ lekarza, chocia¿ i tak wiem, co mi jest... Wczoraj by³o tak zimno, i jeszcze ten deszcz... No, biegnij szybko! – Mówi¹c to, zamknê³a oczy i pad³a na poduszki. Wkrótce drzwi otworzy³y siê bezg³oœnie. Ostro¿nie st¹paj¹c po miêkkim dywanie, do sypialni wesz³a Jonda, nios¹c wielki dzban z aromatycznym napojem z jagód leœnych. Ksiê¿na uchyli³a powieki i szeptem kaza³a dziewczynie zbli¿yæ siê do siebie. Jonada postawi³a dzban, podesz³a do wezg³owia ³o¿a i uklêk³a, ze strachem patrz¹c na sw¹ pani¹, tak¹ blad¹ i udrêczon¹. – Jondo, póki nikogo nie ma, wys³uchaj mnie uwa¿nie: przez kilka dni bêdê chora, bardzo chora, i tylko tobie pozwolê wchodziæ do sypialni – wyszepta³a szybko Lawinia, z niepokojem spogl¹daj¹c na drzwi. – Wiem, ¿e jesteœ odwa¿na i wierna mi, dlatego tylko tobie powierzam sw¹ tajemnicê... D³ugo coœ jej mówi³a, a s³u¿¹ca, pochylona do ust swej pani, co chwila kiwa³a g³ow¹. Nagle za drzwiami da³y siê s³yszeæ zaniepokojone g³osy. Jonda zerwa³a siê na równe nogi i wbieg³a do przyleg³ej izby. Kiedy na progu pojawi³ siê ksi¹¿ê w towarzystwie lekarza, ksiê¿na le¿a³a ju¿ otulona puchow¹ ko³dr¹. G³owê mia³a bezsilnie z³o¿on¹ na poduszce, a oczy przymkniête. – Lawinio, serce moje, co z tob¹?! Powiedzia³aœ wczoraj wieczorem, ¿e siê Ÿle czujesz, ale pomyœla³em, ¿e tylko kaprysisz. Teraz jednak widzê, ¿e naprawdê jesteœ chora! – Tak, mój ksi¹¿ê, wczoraj by³o bardzo zimno... Przemarz³am i jeszcze w dodatku zmok³am... – Zamilk³a, oblizuj¹c suche wargi. Lekarz, który z zatroskan¹ twarz¹ podszed³ od drugiej strony ³o¿a, pomarszczon¹ rêk¹ dotkn¹³ czo³a ksiê¿nej, szczup³ymi palcami zbada³ jej puls i powiedzia³, cedz¹c s³owa: – Tak... Gor¹czkê we krwi uœmierzy zimny napój... Widzê, ¿e ju¿ go przynios³aœ, dziewczyno. Bardzo dobrze... Teraz dam ci lecznicze zio³a, które zmieszasz z podgrzanym winem i dasz swojej pani, jak tylko siê obudzi... Kilka dni w cieple i spokoju, a wszystko minie! – Pokiwa³ g³ow¹, puœci³ rêkê ksiê¿nej, sk³oni³ siê ksiêciu i odszed³ razem ze s³u¿¹c¹. Lawinia odwróci³a g³owê i ledwie dos³yszalnie zapyta³a: – Mianowa³eœ tego... Ferndina... swoim G³ównym Doradc¹? – Wiem, ¿e to ciê martwi... Dlaczego tak mu nie ufasz? Dobrze, porozmawiamy o tym póŸniej, teraz jesteœ chora... Baron na kilka – 104 –

miesiêcy pojecha³ do swego nowego maj¹tku, a potem, kiedy wróci, wyznaczê go na miejsce starego Dissa. W³aœnie jego, nikogo innego! Taka jest moja wola! – Zerwa³ siê z krzes³a i zacz¹³ chodziæ po sypialni z k¹ta w k¹t. – PodejdŸ tutaj, Orgeldzie, poniewa¿ trudno mi mówiæ g³oœno. – Lawinia s³abym gestem wyci¹gnê³a do niego rêkê. Wewn¹trz gotowa³a siê ze z³oœci, ale spogl¹da³a na niego spokojnie i bezradnie. – Si¹dŸ obok i pos³uchaj! On pojecha³ do Redbornu, prawda? To w³aœnie ten maj¹tek mu ofiarowa³eœ? – Tak, moja droga, ale wkrótce wróci. – Czegoœ w nim nie rozumiem, ale jeœli uwa¿asz, ¿e godzien jest tego zaszczytu, niech zostanie twym doradc¹... A teraz chcê spaæ... I jutro bêdê spaæ, i pojutrze... Niech Jonda zas³oni okna i nikogo tu nie wpuszcza. Jeœli bêdê czegoœ potrzebowa³a, przyœlê j¹ – to rozs¹dna dziewczyna. Zmêczona ksiê¿na zamknê³a oczy i odwróci³a siê. Ksi¹¿ê, zajêty swymi myœlami, w roztargnieniu pog³aska³ jej gor¹c¹ rêkê le¿¹c¹ na ko³drze i szybkim krokiem skierowa³ siê do drzwi. Tego dnia Lawinia jeszcze kilka razy przechodzi³a do tajemnej komnaty, ale Cymmerianin ca³y czas mocno spa³. Pod wieczór wziê³a przyniesione przez Jondê jedzenie i zesz³a do rannego, zostawiaj¹c dziewczynê w sypialni. Conan le¿a³ na plecach, z rêkami pod g³ow¹, i od razu odwróci³ siê na dŸwiêk otwieranych drzwi. Ujrzawszy ksiê¿nê, spróbowa³ wstaæ, uniós³ siê na ³o¿u, ale Lawinia postawi³a tacê na stole i usiad³a obok na niskim fotelu. Nozdrza Cymmerianina drgnê³y, gdy poczu³ zapach pieczystego z ksi¹¿êcej kuchni. Lawinia zaœmia³a siê i rzek³a: – Spróbuj jeœæ! S¹dzê, ¿e rana nie powinna ju¿ ci przeszkadzaæ. Nape³ni³a kubki winem i podsunê³a miêsiwo Cymmerianinowi. Nie da³ siê d³ugo prosiæ i zacz¹³ jeœæ. Lawinia spogl¹da³a na niego w zadumie, od czasu do czasu podnosz¹c do ust kubek. Wkrótce pó³misek i dzban by³y puste, a ona ci¹gle patrzy³a na niego ciemnoniebieskimi oczyma. Conan dotkn¹³ opaski na gardle, pokrêci³ g³ow¹ i zapyta³: – D³ugo tu jestem? Wygl¹da na to, ¿e przeklêty Ferndin omal mnie nie wys³a³ na Szare Równiny! Muszê go odnaleŸæ i wyrównaæ rachunki, bo inaczej moja dusza nie zazna spokoju! – Nie bój siê, Cymmerianinie, ju¿ wkrótce go znajdziesz! – Ksiê¿na, jak na turnieju, patrzy³a mu prosto w oczy bez mrugniêcia. – Ja równie¿ niczego bardziej nie pragnê ni¿ jego œmierci. Có¿ – 105 –

jednak mogê uczyniæ, bêd¹c s³ab¹ kobiet¹? Wczoraj, kiedy ciê zrani³, nieomal mi serce pêk³o... – Wczoraj?! Przecie¿ z ca³ych si³ wpakowa³ mi miecz w gard³o! A teraz jem i pijê! – Conan znów niedowierzaj¹co pomaca³ opaskê na szyi. Odstawiwszy kubek, Lawinia nachyli³a siê i ostro¿nie rozwi¹za³a supe³. Miêkkie p³ótno opad³o na pod³ogê. Ksiê¿na spojrza³a na szyjê barbarzyñcy, na której nie by³o ani œladu strasznej rany, i nie zdo³a³a powstrzymaæ pe³nego zdumienia okrzyku: – To prawdziwy cud! Dziêki ci, m¹dra Wegdo! Conan dotkn¹³ rêk¹ szyi. – Nawet blizny nie ma! Co to za Wegda? Pewnie jakaœ czarownica! Nienawidzê czarów, no, chyba ¿e przywracaj¹ do ¿ycia! – Tak, to czarownica i w³aœnie dziêki niej ¿yjesz. Popatrz, jeszcze trochê tego zosta³o! Lawinia siêgnê³a po z³ote pude³ko i zdjê³a wieczko. Kiedy dotknê³a palcem pachn¹cego smarowid³a, zamieni³o siê ono w niebiesk¹ mgie³kê, która nape³ni³a pokój mi³ym aromatem. Lawinia ze œmiechem wyci¹gnê³a rêkê i lekko dotknê³a muskularnej szyi w tym miejscu, gdzie wczoraj czernia³a œmiertelna rana. Conan delikatnie uj¹³ jej rêce i zacz¹³ ca³owaæ. Lawinia przesiad³a siê z fotela na skraj ³o¿a i rozchylonymi wargami przywar³a chciwie do jego twardych ust. Conan obj¹³ ksiê¿nê, która pokornie przytuli³a siê do jego mocnej piersi... Rano, kiedy do tajemnej komnaty dotar³o z sadu krakanie wron, Lawinia otworzy³a oczy i zaœmia³a siê cicho. Nawet dla jednej takiej nocy warto by³o wskrzesiæ tego barbarzyñcê! Delikatny i nienasycony, potrafi³ rozbudziæ w niej namiêtnoœæ, jakiej nawet nie podejrzewa³a w sobie. A mo¿e to gwa³towny wybuch mi³oœci, zmieszany ze spopielaj¹c¹ duszê nienawiœci¹, doprowadzil do takiego szaleñstwa?! Le¿a³a obezw³adniona rozkosz¹ i patrzy³a na migaj¹cy p³omieñ dopalaj¹cej siê lampy. Jeszcze chwila i pokój pogr¹¿y siê w ciemnoœciach. Staraj¹c siê nie obudziæ Conana, Lawinia ostro¿nie wsta³a i przesunê³a lekki fotel pod drug¹ œcianê. Pod samym sufitem, przy szerokiej dêbowej belce, nacisnê³a ozdobn¹ listwê i czêœæ boazerii odsunê³a siê na bok. Przez zakratowane w¹skie okienko wdar³o siê do œrodka œwie¿e poranne powietrze, natychmiast gasz¹c niepotrzebn¹ ju¿ lampê. Wrony ochryple kraka³y gdzieœ ca³kiem blisko i Lawinia, która bardzo lubi³a te ptaki, wyobrazi³a sobie, jak siedz¹ na ga³êziach, otwieraj¹c dzioby. Znów siê zaœmia³a i lekko zeskoczy³a na pod³ogê. – 106 –

Cymmerianin, pó³le¿¹c na poduszkach, z zachwytem spogl¹da³ na zgrabn¹, obna¿on¹ kobietê ze wspania³ymi kasztanowymi w³osami, siêgaj¹cymi poni¿ej pasa. Oczy ich spotka³y siê i powiedzia³y wszystko bez s³ów, rêce splot³y siê niecierpliwie, a cia³a chciwie przylgnê³y do siebie... Wierna Jonda powiedzia³a wys³annikom ksiêcia, ¿e jej pani Ÿle spa³a tej nocy, co by³o szczer¹ prawd¹. Gdy Lawinia wesz³a do swojej sypialni, natychmiast runê³a na ³o¿e i w jednej chwili zasnê³a. Otworzy³a oczy, kiedy s³oñce chyli³o siê ku zachodowi, i le¿a³a jeszcze czas jakiœ, rozmyœlaj¹c o Cymmerianinie. Siedzi teraz sam w tym ma³ym pokoiku, jak wielkie leœne zwierzê uwiêzione w klatce. Mia³a ochotê zatrzymaæ go przy sobie jeszcze trochê, ale wiedzia³a, ¿e Conan nie o niej teraz myœli. Dziwne, ale nie smuci³a siê z tego powodu, wrêcz przeciwnie – czu³a radoœæ. Zemsta mê¿czyzny i zemsta kobiety to dwie ró¿ne sprawy. Kiedy jednak do nienawiœci mê¿czyzny do³¹cza siê mi³oœæ i nienawiœæ kobiety, si³y mê¿czyzny wzrastaj¹ dziesiêciokrotnie... Ksiê¿na wezwa³a Jondê i kaza³a jej przynieœæ du¿o jedzenia i wina. Sprytna dziewczyna, biegaj¹c tam i z powrotem, przynios³a tyle wszystkiego, ¿e Lawinia ze œmiechem klasnê³a w rêce: – O, Najjaœniejszy Mitro! Przecie¿ biedna chora ksiê¿na nawet nie mo¿e patrzeæ na pieczon¹ dziczyznê, nie mówi¹c ju¿ o pierogu z miêsem jelenia! I do czego to podobne, ¿eby przynoszono tu wino w takich dzbanach?! Sk¹d je wziê³aœ? – Nasi koniuchowie pij¹ z takich... Pomyœla³am, ¿e lepiej przynieœæ jeden du¿y ni¿ piêæ ma³ych... – Jondo, ty wszystko pojmujesz w pó³ s³owa! Pomó¿ mi zanieœæ to na dó³ i pob¹dŸ do rana w sypialni. Powiesz, ¿e mocno zasnê³am po leczniczych zio³ach, rozumiesz? – Tak, moja pani! – Jonda wziê³a ciê¿ki dzban i w œlad za ksiê¿n¹ zaczê³a schodziæ ciemnymi schodami. Ledwie Lawinia wesz³a do tajemnej komnaty, natychmiast znalaz³a siê w objêciach Cymmerianina. Po szybkiej wymianie poca³unków przy³o¿y³a palec do ust, wyci¹gnê³a rêkê do uchylonych drzwi i wziê³a od Jondy dzban. Dziewczyna pobieg³a na górê po resztê rzeczy, a Lawinia wrêczy³a Cymmerianinowi flaszkê z oliw¹ do lampy. Nape³niwszy maleñk¹ br¹zow¹ czaszê, przy okazji nala³ te¿ oliwy do trzech pozosta³ych lamp, poprawi³ knoty i skrzesa³ ognia. Maleñkie okienko pod sufitem jaœnia³o jeszcze s³abym œwiat³em zachodu, ale Conan bez trudu siêgn¹³ do rzeŸbionej boazerii i wstawi³ j¹ na miejsce. – 107 –

Od razu jakby urwa³a siê niewidoczna niæ ³¹cz¹ca ich ze œwiatem. Poczuli, jak zalewa ich fala gor¹cej namiêtnoœci, jak ich cia³a dygocz¹ od niepowstrzymanego pragnienia po³¹czenia siê w jedn¹ ca³oœæ... Rozleg³o siê ostro¿ne pukanie do drzwi i ksiê¿na, z trudem uwolniwszy siê z gor¹cych objêæ, zaczê³a ustawiaæ na stole to, co podawa³a jej Jonda. Conan zaœmia³ siê cicho: – Chêtnie poby³bym d³u¿ej w niewoli u ciebie, gdyby nie to, ¿e p³omieñ nienawiœci bardziej pali moje serce ni¿ mi³oœæ! Lawinia przytuli³a siê do jego piersi i pytaj¹co zajrza³a w oczy: – A wiêc chcesz odp³aciæ Ferndinowi za swoj¹ przegran¹? I nawet mi³oœæ do mnie nie zatrzyma ciê w Menorze? A jeœli zacznê ciê b³agaæ na kolanach, byœ zosta³ jeszcze choæ trochê? – Nie, moja mi³a, mi³oœci i nienawiœci nie da siê ze sob¹ pogodziæ. Najpierw jedno, potem drugie. A wiêc Ferndin opuœci³ Menorê? Czy¿by uciek³? – Ksi¹¿ê odes³a³ go do Redbornu, ¿eby posiedzia³ tam, a¿ opadn¹ emocje. Jego zwyciêstwa podczas turnieju wzburzy³y ca³e miasto i  ludzie na dworze nastawieni s¹ wrogo wobec nowego barona... A ksi¹¿ê Orgeld, niczym ma³e dziecko, któremu ¿al rozstaæ siê z ukochan¹ zabawk¹, postanowi³ mianowaæ go swym g³ównym doradc¹ w sprawach pañstwowych! Lawinia z nasêpionymi brwiami i pociemnia³ymi oczami zaczê³a szybkim krokiem chodziæ po pokoju niczym rozwœcieczona lwica. – Wszystko siê wali, jakby spotka³a nas kara ze strony Najjaœniejszego! Bergheim wymyka siê nam z r¹k, czujê, ¿e wkrótce Ferndin zostanie jego w³adc¹, a my – ksi¹¿ê, ja, nastêpca tronu – rozwiejemy siê jak dym... Jednak najpierw chce on pobawiæ siê z nami jak kot z mysz¹, a to jest gorsze ni¿ œmieræ... – Przycisnê³a d³onie do twarzy i zamar³a, tylko ramiona drga³y w bezg³oœnym szlochu. Conan troskliwie obj¹³ j¹ i pog³aska³ po w³osach, jak starszy brat przestraszon¹ siostrzyczkê. – Sama widzisz, ¿e nie mo¿na zwlekaæ... Ale mam tu jeszcze pewien d³ug do sp³acenia. Bardzo bym chcia³ spotkaæ tego drania Klarsa! Za takie pieni¹dze, jakie mu da³em, wcisn¹³ mi zgni³y poprêg i nic nie warty miecz! A¿ dziw, ¿e nie z³ama³ siê pierwszego dnia! Po³amiê mu rêce, a temu hultajowi, Rudemu Biorriemu, obetnê jêzyk! „Najlepszy mistrz!”. Tfu, psie ³ajno, a nie mistrz! – Teraz to Conan miota³ siê wœciekle miêdzy ³o¿em a œcian¹, a Lawinia usiad– 108 –

³a w fotelu i spogl¹da³a na niego jak m¹dra starsza siostra na gor¹czkuj¹cego siê brata. – Uspokój siê i jedz, a potem poka¿ê ci coœ takiego, ¿e mo¿e zmienisz zdanie. – Wziê³a ze sto³u swój kubek i wskaza³a ciê¿ki dzban: – Nalej mi wina, ca³y dzieñ nic nie jad³am... Cymmerianin, kipi¹c gniewem i rzucaj¹c gromy na g³owê mistrza Klarsa, nie wiadomo kiedy zjad³ i wypi³ wszystko, co mu przyniesiono. Tymczasem Lawinia cicho wymknê³a siê za drzwi i wkrótce wróci³a, z trudem dŸwigaj¹c ciê¿kie siod³o z pêkniêtym poprêgiem. Po³o¿y³a je na pod³odze przed zdumionym Cymmerianinem i znowu wysz³a. Zapomniawszy o niedopitym winie, Conan uklêkn¹³ i przy jasnym œwietle czterech lamp zacz¹³ ogl¹daæ porwany rzemieñ. Solidna skóra ciemnoczerwonego koloru w miejscu rozdarcia by³a zrudzia³a i postrzêpiona jak stary, zbutwia³y sznurek. W d³oni Cymmerianina w³ókniste koñce rozsypa³y siê, jakby przepalone jakimœ jadem. – Przekleñstwo! Kto móg³ to uczyniæ? – zawo³a³ Conan, odrzucaj¹c poprêg i wstaj¹c z kolan. – Ten, kto zrobi³ to samo ze wspania³ym mieczem mistrza Klarsa. Znam jego broñ, z najdalszych miejsc przyje¿d¿aj¹ do niego rycerze, ¿eby zamówiæ miecz i zbrojê. Popatrz, mój mi³y, jak to wygl¹da. – Lawinia poda³a mu ciê¿k¹ klingê i rêkojeœæ z u³amkiem ostrza. Conan znów usiad³ na dywanie i d³ugo ogl¹da³ obie czêœci miecza. Spróbowa³ je z³o¿yæ razem, ale nic z tego nie wysz³o: klinga na krawêdziach jakby siê rozdê³a, pokryta ma³ymi pêcherzykami. Nie mog³oby siê nic takiego zdarzyæ, gdyby mistrz Klars Ÿle wyku³ miecz: kto jak kto, ale Conan wiedzia³, jak wygl¹daj¹ u³amki Ÿle wykonanej broni, jak b³yszczy stal w miejscu pêkniêcia przegrzanej klingi i co siê dzieje, jeœli w metalu pozostanie pêcherzyk powietrza. Nie, to by³o coœ innego: metal stopi³ siê, jakby wsadzono go do jakiegoœ nieziemskiego ognia... – Powiedz, co o tym s¹dzisz, a potem us³yszysz, co ja mam ci do powiedzenia. – Lawinia zaznaczy³a palcem na klindze granicê szarej plamy. Conan z ponur¹ twarz¹ odrzuci³ rêkojeœæ miecza. – Czary! – powiedzia³. – Ktoœ postanowi³ przeszkodziæ mi w wygraniu tego pojedynku! S³ysza³em o takich sztuczkach, ale widzê je po raz pierwszy. Podobno wystarczy dotkn¹æ broni i wypowiedzieæ – 109 –

odpowiednie zaklêcie... Zaraz, zaraz! Dotkn¹æ! To ten ¿ebrak! Stary ¿ebrak na podwórzu mistrza Klarsa! Przecie¿ zawis³ na moim mieczu, ¿eby nie upaœæ, i ca³y czas mrucza³ coœ niezrozumiale! I uchwyci³ siê te¿ poprêgu, kiedy wpad³ na konia! Przekleñstwo! – NieŸle znam siê na uprzê¿y i broni: w rodzinnym domu, kiedy jeszcze by³am dzieckiem, czêsto wk³ada³am lekk¹ zbrojê i próbowa³am nauczyæ siê czegoœ od starszych braci... Ja te¿ wiem, jak pêkaj¹ poprêgi i ³ami¹ siê miecze. Masz racjê, Cymmerianinie, to czary. I jestem przekonana, ¿e wiem, czyja to sprawka... – Ja te¿ wiem! Gdziekolwiek by siê schowa³, do jakiego by maj¹tku pojecha³, znajdê go i wykurzê stamt¹d! I wtedy ¿adne czary mu nie pomog¹! – Zemœcisz siê nie tylko za siebie, Conanie, ale i za mnie! – Ksiê¿na objê³a go rêkoma za szyjê, zajrza³a w g³êbiê jego gniewnych oczu. Jej delikatne rêce zeœliznê³y siê w dó³, uœmierzaj¹c gniew kipi¹cy w piersi Cymmerianina, i gor¹cy p³omieñ pragnienia wystrzeli³ tam, gdzie jeszcze przed chwil¹ buzowa³ czarny ogieñ nienawiœci.

XIII – Przekleñstwo! Ju¿ trzeci dzieñ nie mogê myœleæ o niczym innym! – Mistrz Klars odstawi³ kubek na stó³, rozlewaj¹c wino. – Wszystko wypada mi z r¹k, tak ¿e zaczynam w¹tpiæ w siebie! Biorri milcza³, smutnie kiwaj¹c rud¹ g³ow¹. Zaledwie od kilku dni zna³ Cymmerianina, ale kiedy run¹³ na piasek zalany krwi¹, poczu³ siê tak, jakby utraci³ rodzonego brata. Nie móg³ siê uspokoiæ od tej pory. A i mistrza Klarsa mo¿na zrozumieæ. Tyle lat wyrabia broñ, œwiêcie strzeg¹c sekretu swojej stali, i ani razu nikogo nie zawiód³ jego miecz, nie zgi¹³ siê sztylet, nie pêk³ na drugi dzieñ poprêg, zrobiony przez jego doœwiadczonych majstrów... Jest to wystarczaj¹cy powód, ¿eby straciæ humor. Biorri znów spode ³ba zerkn¹³ na Klarsa. W³osy rozczochrane, twarz pociemnia³a od bezsennych nocy, w oczach blask szaleñstwa... Zapewne czyni sobie wyrzuty za œmieræ Cymmerianina, uwa¿a, ¿e sam sprowadzi³ nañ zgubê... Ech, gdyby Conan prze¿y³! Jeœli nawet zosta³by ciê¿ko ranny, mo¿na by by³o próbowaæ go ocaliæ! Niew¹tpliwie to ludzie Ferndina zabrali go z placu, przekupiwszy stra¿e – przecie¿ na w³asne oczy – 110 –

widzia³, ¿e heroldowie ani drgnêli, kiedy jacyœ na czarno ubrani ludzie w jednej chwili zabrali z placu cia³o barbarzyñcy i wyprowadzili jego konia. Nawet miecza nie zostawili, kanalie! Mistrz Klars, kiedy doszed³ do siebie, chcia³ pobiec tam, by wzi¹æ u³aman¹ klingê, ale nigdzie jej nie dostrzeg³... Arena by³a pusta, tylko Ferndin puszy³ siê na z³ocistym ogierze, depcz¹cym kopytami krwaw¹ plamê. – S³uchaj, Biorri, dlaczego ca³y czas milczysz?! Powiedz coœ, bo inaczej rozwalê ci g³owê! Czy i ty myœlisz, ¿e to ja jestem winien? – Nic nie myœlê, przyjacielu Klarsie... Ró¿nie bywa w ¿yciu, mog³o wydarzyæ siê równie¿ i to... – Nie mog³o! Z moim mieczem nic takiego nie mog³o siê wydarzyæ! Wraz z Cymmerianinem i ja umar³em, umar³y moje rêce, moje mistrzostwo! A mo¿e to Mitra ukara³ mnie za to, ¿e chcia³em wykuwaæ broñ godn¹ bogów? Komu jest teraz potrzebny stary Klars, który przyczyni³ siê do zguby takiego rycerza? Wygl¹da na to, ¿e w³asnymi rêkami pomog³em wygraæ temu draniowi z oczyma wê¿a! O, Mitro! A wiêc jeœli wróci tutaj i zasi¹dzie w Sali Obrad u boku ksiêcia – równie¿ to bêdzie moim dzie³em! – Podpar³ rêkami g³owê, bardzo posiwia³¹ przez te dni, i jêkn¹³ ochryple. Rudy Biorri najchêtniej uciek³by st¹d, ale nie móg³ opuœciæ zrozpaczonego starego przyjaciela. Majstrowie i czeladnicy pochowali siê, gdzie kto móg³, a przestraszeni terminatorzy, niczym stado wróbli rozlecieli siê po swych rodzinnych domach. Wygas³ ogieñ w kuŸni, ucich³ obecny tu zawsze harmider i brzêk metalu, nie s³ychaæ by³o r¿enia koni ani skrzypienia bramy. „Tak, przeklêty Ferndin jednym ciosem powali³ nie tylko Cymmerianina, lecz tak¿e starego Klarsa” – ze smutkiem pomyœla³ Biorri, opró¿niaj¹c nie wiadomo ju¿ który z rzêdu kubek. Wino, niczym woda bez ¿adnego smaku, nie pali³o gard³a, nie przynosi³o ulgi – powodowa³o tylko, ¿e ¿o³¹dek pêcznia³, jak skórzany buk³ak. Z obrzydzeniem odsun¹³ kubek i podpar³ rêkami policzek. – Chyba jutro wyruszê w drogê powrotn¹ do Belverusu... W mieœcie nikomu nie s¹ teraz potrzebne moje pieœni... a i ja czujê siê teraz podobnie jak ty – niech pêknê, jeœli potrafiê cokolwiek zaœpiewaæ lub choæby wzi¹æ do r¹k ertê... Odwróci³ siê do okna, ¿eby ukryæ wilgotne oczy, i w izbie zawis³a przygniataj¹ca cisza. Cichutko skrzypnê³y drzwi i wszed³ Rialt, m³odszy syn gospodarza. Biorri spojrza³ w jego stronê, obawiaj¹c – 111 –

siê, ¿e mistrz Klars znowu rzuci czymœ ciê¿kim, ale stary p³atnerz ani drgn¹³. G³owê ci¹gle mia³ opart¹ na skrzy¿owanych rêkach i tylko ramiona drga³y mu od t³umionego szlochu. Ch³opak podszed³ na palcach do ojca i zacz¹³ coœ szeptaæ, zerkaj¹c na drzwi. Mistrz Klars podniós³ g³owê, gniewnie b³ysn¹³ oczyma i zerwa³ siê, przewracaj¹c ³awê: – Nie! Nikogo nie chcê widzieæ! Niech siê wynosi, ktokolwiek by to by³ – ksi¹¿ê, baron, czy sam... – Nie dokoñczy³, poniewa¿ w drzwiach pojawi³ siê niem³ody cz³owiek w czarnym, prostym p³aszczu. S³owa zamar³y na ustach mistrza Klarsa, a nieznajomy z uœmiechem podszed³ do okna i skin¹³ na niego. Zachowywa³ siê z tak¹ pewnoœci¹ siebie, jakby to by³ jego w³asny dom, a mistrz Klars przyszed³ do niego w goœci. Zacisn¹wszy usta, p³atnerz podszed³ do okna i zacz¹³ s³uchaæ tego, co szepta³ mu nieznajomy. Gniewnie zmarszczy³ brwi, widaæ by³o, ¿e jeszcze chwila i obrzuci gradem przekleñstw cz³owieka w czarnym p³aszczu. Jednak tajemniczy goœæ nagle podniós³ do oczu mistrza Klarsa jakiœ pierœcieñ i tak samo szybko schowa³ go do wewnêtrznej kieszeni brokatowej kamizeli, która mignê³a pod rozchylonym p³aszczem. Rudy Biorri machinalnie przysun¹³ do siebie niedopite wino i nie spuszcza³ oczu z goœcia. Nie mia³ ju¿ w¹tpliwoœci, ¿e przyby³ do nich jakiœ wielmo¿a, przywyk³y nie prosiæ, lecz rozkazywaæ, i ¿e oczywiœcie Klars bêdzie zmuszony us³uchaæ go. Klars, wci¹¿ nachmurzony, nie próbuj¹c protestowaæ, skin¹³ g³ow¹. Nieznajomy nagle przeniós³ wzrok na Biorriego, coœ jeszcze doda³ i machn¹³ rêk¹ w jego stronê. Potem szczelnie owin¹³ siê p³aszczem i tak samo cicho, jak wszed³, znikn¹³ za drzwiami. Rialt wybieg³ w œlad za nim. Klars chwilê milcza³, a potem powiedzia³, nie patrz¹c na Biorriego: – Kazano natychmiast iœæ... Mnie i tobie... Nale¿a³oby siê przebraæ, ale on powiedzia³, ¿e mamy iœæ tak, jak stoimy, byle prêdzej. Przynajmniej s³omê wyczesz z w³osów, Rudy, masz tu mój grzebieñ. – Jego g³os, w dalszym ci¹gu ochryp³y, jak gdyby nieco z³agodnia³. – Poczekaj, poczekaj! Dok¹d on chce nas poprowadziæ o tak póŸnej porze? Czy mam wzi¹æ ze sob¹ ertê? Nie, za nic nie mogê teraz œpiewaæ! – Nie bêdziesz œpiewaæ, a gdzie nas zaprowadzi – zobaczymy... Nasza sprawa – zastosowaæ siê do rozkazu! – 112 –

– Do rozkazu? Czy¿by... – Biorri a¿ otworzy³ usta od nag³ego domys³u. – Lepiej ju¿ milcz, wk³adaj p³aszcz i idziemy – uci¹³ rozmowê p³atnerz. Trzy ciemne postacie wymknê³y siê poza bramê i nie zwracaj¹c na siebie uwagi ruszy³y cichymi ju¿ o tej porze ulicami. Ich przewodnik szed³ tak szybko, ¿e Klars i Biorri ledwie za nim nad¹¿ali. Czarny p³aszcz to nikn¹³ w ciemnoœciach, to pojawia³ siê na tle jasnej œciany jak skrzyd³o nocnego ptaka. Skrêcili w w¹skie uliczki, przedzierali siê przez ogrody i op³otki, a¿ wreszcie, gdy ca³kiem ju¿ brak³o im tchu, zatrzymali siê przed wysokim murem. Nieznajomy przeci¹gle zagwizda³ i w odpowiedzi da³ siê s³yszeæ taki sam gwizd. Z lekkim skrzypniêciem otworzy³y siê w murze niewidoczne drzwi. Weszli w trójkê do ciemnego ogrodu, a ktoœ za ich plecami zamkn¹³ furtkê. – Tutaj! Nie zostawajcie w tyle! – ledwie dos³yszalnie szepn¹³ ich przewodnik, zanurzaj¹c siê w gêste krzaki. Potykaj¹c siê i przeklinaj¹c bez s³ów ciemn¹ noc, Biorri pod¹¿a³ za ledwie widocznymi sylwetkami nieznajomego i mistrza Klarsa. Ale oto zatrzymali siê ko³o jakiejœ budowli, majacz¹cej na tle gwiaŸdzistego nieba. W³adcza rêka poci¹gnê³a Biorriego za p³aszcz. Zrobi³ krok do przodu i poczu³ pod nogami g³adk¹ pod³ogê. Byli teraz w czymœ w rodzaju altanki. No tak, ¿e te¿ od razu na to nie wpad³: przecie¿ to stary ogród na ty³ach pa³acu ksi¹¿êcego! A wiêc... Zanim pomyœla³, co to wszystko mo¿e znaczyæ, bezg³oœnie otworzy³y siê przed nimi jeszcze jedne drzwi i s³abe œwiat³o pochodni zamajaczy³o w g³êbi korytarza. W¹skie schody prowadzi³y do podziemnego przejœcia. D³ugo nim szli. Wreszcie dotarli do niewielkiej ciemnej sali z krêconymi schodami, prowadz¹cymi gdzieœ w górê. Wzi¹wszy do rêki pochodniê, przewodnik poczeka³ na Biorriego i zrêcznie zacz¹³ siê wspinaæ na strome schody. Mistrz Klars w milczeniu szybko pod¹¿a³ za nim. Nikt nie zwa¿a³ na to, ¿e biednemu œpiewakowi wirowa³y ju¿ przed oczyma zielone i ¿ó³te krêgi. Równie¿ wino w ¿o³¹dku buntowa³o siê przeciwko takiemu traktowaniu. Wspinali siê bez koñca i umêczony Biorri pomyœla³, ¿e chyba zaraz trafi¹ do nieba. Nic ju¿ nie widz¹c, przytrzymuj¹c siê chropowatej œciany i gramol¹c po omacku, nagle stwierdzi³, ¿e stoi na czworakach na równej pod³odze. Oddycha³ chrapliwie, ze œwistem, dr¿¹ce nogi nie chcia³y siê wyprostowaæ, by unieœæ ciê¿kie cia³o. 8 – Conan i podziemie niewoli

– 113 –

Mistrz Klars uj¹³ go pod pachy i postawi³ pod œcian¹. Jednak¿e kolana Rudego Biorriego ci¹gle jeszcze dr¿a³y i ugina³y siê. Musia³a up³yn¹æ d³u¿sza chwila, zanim wreszcie odsapn¹³ i poczu³ siê pewniej na nogach. I oto znów ich przewodnik pêdzi naprzód, p³omieñ samotnej pochodni oœwietla ciemne œciany, w¹skie korytarze i strome schody – w dó³, w górê, prosto... Wreszcie ledwie ¿ywy Biorri wpad³ na szerokie plecy mistrza Klarsa i zrozumia³, ¿e dotarli do celu. Nieznajomy, wstawiwszy pochodniê do stojaka, znikn¹³ w w¹skim, przypominaj¹cym wnêkê, korytarzu. Rozleg³o siê pukanie i zgrzytnê³a zasuwa. Wkrótce przewodnik wróci³ i wskaza³ g³ow¹ na drzwi: – WejdŸcie! Czekaj¹ na was! Mistrz Klars westchn¹³ ciê¿ko i niechêtnie skierowa³ siê w stronê w¹skiej szczeliny, jaœniej¹cej w g³êbi korytarza. Biorri, niemal depcz¹c mu po piêtach, ruszy³ w œlad za nim. P³atnerz wolno wszed³ do tajemnej izby i w tej¿e chwili z okrzykiem przera¿enia odskoczy³ do ty³u, nieomal zbijaj¹c z nóg rudego œpiewaka. Jednak¿e przewodnik bez zbytnich s³ów wepchn¹³ ich obu do niewielkiego pomieszczenia i zatrzasn¹³ za nimi drzwi. Teraz równie¿ Biorri, wygl¹daj¹cy zza pleców Klarsa, wytrzeszczy³ oczy i poruszy³ zaschniêtymi wargami, nie mog¹c wydobyæ z siebie g³osu: prosto przed nimi, na niskim ³o¿u, z g³ow¹ podpart¹  potê¿n¹ rêk¹, siedzia³ Conan, spogl¹daj¹cy z uœmieszkiem na oszo³omionych przyjació³. Wreszcie nie wytrzyma³ i zaœmia³ siê gromko: – Cha-cha-cha! Nigdy nie s¹dzi³em, przyjacielu, ¿e potrafisz stroiæ takie miny! A ty, Klarsie, pewnie uzna³eœ, ¿e masz przed sob¹ ducha?! Dobra, Biorri, zamknij usta i chodŸ przep³ukaæ sobie gard³o. I ty, mistrzu, siadaj obok, wypijemy za mi³e spotkanie! A mo¿e nie cieszycie siê z tego, ¿e jestem ¿yw i zdrów? – Cymmerianin uœmiechn¹³ siê i podsun¹³ im dzban z winem. Biorri niepewnie przysiad³ na ³awie obok ³o¿a i dopiero wtedy zobaczy³ kobietê, stoj¹c¹ w drugim koñcu izby. Mistrz Klars chwilê przedtem zwróci³ uwagê na milcz¹c¹ postaæ z twarz¹ ukryt¹ pod woalk¹ i, natychmiast j¹ rozpoznaj¹c, przykl¹k³, pochylaj¹c z szacunkiem g³owê. Wreszcie Biorri zrozumia³ wszystko: nieznajomy w brokatowym kaftanie, tajemniczy pierœcieñ, ksi¹¿êcy ogród, tajne przejœcia... Cofn¹³ wyci¹gniêt¹ do kubka rêkê, zeœlizn¹³ siê z ³awki i ugi¹³ kolano jak prawdziwy rycerz. Kobieta pod œcian¹ zdjê³a woalkê. – 114 –

– Wstañcie! – G³os ksiê¿nej dr¿a³ nieco. – I nie bójcie siê, to nie zjawa, lecz ¿ywy cz³owiek. – Podesz³a bli¿ej i po³o¿y³a rêkê na ramieniu Cymmerianina. – Biorri, co tak mrugasz oczyma jak stara sowa?! Za pozwoleniem Jej Mi³oœci si¹dziemy przy stole i pogadamy... Mistrzu Klarsie, ¿ebyœ nie patrzy³ na mnie takim smutnym wzrokiem, powiem od razu: w tym, co siê sta³o, nie ma twojej winy... Reszta potem... A teraz, Biorri, ¿eby nie dr¿a³y ci rêce, bierz dzban i nalewaj wina! Dobry ³yk od razu przywróci ciê do ¿ycia, wiem o tym! Ksiê¿na, szeleszcz¹c sukni¹, podesz³a do drzwi i powiedzia³a: – Wrócê do was póŸniej, kiedy wszystko omówicie. Drzwi zamknê³y siê za ni¹ cicho. Na jakiœ czas zapad³o milczenie. Conan z uœmiechem spogl¹da³ na Biorriego i Klarsa, którzy siedzieli bez s³owa, nie wa¿¹c siê wzi¹æ kubków do r¹k. Biorri zerkn¹³ na szyjê Cymmerianina i znów ze zdumienia otworzy³ usta; prze³kn¹³ g³oœno œlinê i wydusi³ z siebie ochryp³ym g³osem: – Ta rana... Przecie¿ by³a tu taka ogromna rana... Krew tryska³a jak z zarzynanej œwini... Popatrz, Klarsie! Szyjê ma g³adk¹ jak noworodek... Nie, klnê siê na Mitrê, ¿e to o¿ywiony nieboszczyk! Ech, ¿e te¿ poszed³em z tob¹! – Uspokój siê, Rudy! – Klars po³o¿y³ ciê¿k¹ rêkê na ramieniu przyjaciela. – Jeœli ksiê¿na powiedzia³a, ¿e to nie zjawa, znaczy, ¿e tak jest... Ale jednak przysiêgnij na Najjaœniejszego, ¿e jesteœ tym, za kogo uchodzisz! – Uczyni³ rêk¹ znak odpêdzaj¹cy demony. – O, widzê, ¿e dobrze was przestraszy³em! Przysiêgam na Kroma, a jest to dla Cymmerianina najœwiêtsza przysiêga, ¿e jestem tym samym Conanem, który opró¿ni³ z wami niema³o kubków wina! I jeœli Mitra pozwoli, wypijê jeszcze tyle. A rana rzeczywiœcie by³a, ale gdzie siê podzia³a, mo¿e o tym powiedzieæ tylko ksiê¿na. To jej ludzie zabrali mnie ze Œwiêtego Placu, to jej rêce przywróci³y mnie do ¿ycia. Wypijmy teraz w³aœnie za to! Biorri, leniu jeden, oczywiœcie nala³eœ tylko sobie, zapominaj¹c o nas! Nawet w pa³acu ksi¹¿êcym wszystko cz³owiek musi robiæ sam. – I przechyli³ dzban nad kubkiem. W milczeniu pili wino i by³o widaæ, ¿e p³atnerza ci¹gle mêczy ta sprawa, o której nie by³o dot¹d mowy. Biorri z niepokojem przenosi³ wzrok z majstra na uœmiechaj¹cego siê Cymmerianina, jakby ba³ siê, ¿e zaraz wybuchnie burza. Nagle Conan odsun¹³ kubek, schyli³ siê i wydosta³ spod ³o¿a najpierw rêkojeœæ, a potem klingê, która b³ysnê³a groŸnie wœród naczyñ na stole. – 115 –

– Widzê, ¿e o jednym tylko myœlisz... No to spójrz teraz mistrzu, mo¿e sprawi ci to ulgê. Klars chciwie pochwyci³ klingê i wbi³ w ni¹ wzrok. Potem zacz¹³ ogl¹daæ u³amek ostrza przy rêkojeœci i, podobnie jak ca³kiem niedawno Conan, spróbowa³ po³¹czyæ ze sob¹ obie czêœci miecza. Przekonawszy siê, ¿e jest to niemo¿liwe, znów podniós³ do oczu klingê i ostro¿nie dotkn¹³ jêzykiem pociemnia³ego metalu. D³ugo potem p³uka³ usta winem, splun¹³ pod nogi i powiedzia³ gniewnie: – Œlina Seta! Czarodziejskie ziele, które potrafi zniszczyæ ka¿d¹ stal! Gdy ojciec przekazywa³ mi tajemnice swego rzemios³a, pokaza³ sztylety prze¿arte t¹ trucizn¹ i kaza³ spróbowaæ, jaki ma smak... Na ca³e ¿ycie zapamiêta³em tê cuchn¹c¹ gorycz, i oto teraz moja klinga... – I klinga, i poprêg, który jakby nagle zbutwia³. Tak wiêc wróg okaza³ siê sprytniejszy, ni¿ myœla³eœ. – Gdyby by³ teraz w Menorze, zadŸga³bym go tym od³amkiem! Ale ksi¹¿ê wys³a³ ju¿ tego ³otra do Redbornu. – W³aœnie o tym chcia³em z wami pomówiæ... Jak to by³o w regu³ach turnieju? „Jeœli ktoœ osi¹gn¹³ zwyciêstwo w nieuczciwy sposób, niech zostanie przeklêty przez Mitrê”. Jednak ja nie mam zamiaru czekaæ, a¿ runie na niego sosna lub spali go b³yskawica! Powinien zgin¹æ z mojej rêki, i proœcie Najjaœniejszego, ¿eby nie spieszy³ siê z zemst¹! Na jutro potrzebny mi bêdzie miecz, ten, który zostawi³em u ciebie – u¿ywa³em go w wielu walkach i przywyk³em doñ... – Jeœli nie boisz siê jeszcze raz u¿yæ mojej broni, przyniosê ci miecz, który wyku³em w dzieñ narodzin swego pierworodnego syna. Zosta³ poœwiêcony w œwi¹tyni Mitry i nie zaszkodzi mu ¿adne ziele! Za nic bym go nikomu nie sprzeda³, ale ciebie proszê: weŸ go! – Dziêkujê, Klarsie, wezmê, ale i przynieœ równie¿ mój stary miecz. Lawinia... Ksiê¿na mówi³a, ¿e do Redbornu jedzie siê st¹d dwa dni i droga jest spokojna... – Jeszcze jak! Dwa dni i dwie noce, ci¹gle lasem! Najwy¿ej spotkasz niedŸwiedzia albo ryœ skoczy ci na plecy – nic ponadto. Oczywiœcie, jeœli wiesz, gdzie i kiedy skrêciæ... – Biorri chytrze zerkn¹³ na Cymmerianina i znów nape³ni³ kubki. – Widzê, ¿e znasz ca³¹ Nemediê jak swoje piêæ palców. Czy¿byœ by³ równie¿ w Redbornie? – Gdybym nie by³, siedzia³bym cicho... Jednak stary Diss nigdy nie odwa¿y³ siê sam zag³êbiaæ w te lasy. Ostatnio zawsze jeŸdzi³ do – 116 –

swego maj¹tku wraz z synami i œwit¹. To nie trakt na Belverus, lecz ca³kowite pustkowie. – Jak¿e wiêc tam zawêdrowa³eœ? Pewnie zmyli³eœ drogê i koñ sam ciê tam doniós³... – Nie, jecha³em jako honorowy goœæ z Dissem i jego synami, a towarzyszy³a nam dru¿yna rycerzy i ca³a chmara s³ug. Piêkne lasy otaczaj¹ Redborn! A jakie tam jelenie i dziki! Po prostu królewskie polowanie! – Oczy Biorriemu rozb³ys³y i zacz¹³ wymachiwaæ rêkami, prawie rozlewaj¹c wino z kubka. – Baron by³ gospodarzem, jakich ma³o. Zaledwie kilka wsi doko³a, a pola nie gorsze od tych w Menorze! Umilk³ na chwilê, by z³apaæ oddech i mówi³ dalej: – Jest tam zamek – niedostêpna twierdza. Wysokie mury, baszty, g³êboka fosa. Podobno dawniej czêsto trzeba by³o broniæ siê od najazdów z pó³nocy, ale teraz zrobi³o siê spokojniej... – S³uchaj, przyjacielu, co tak ciê nasz³y te wspomnienia? Czy¿byœ zatêskni³ za niedŸwiedzim matecznikiem? A mo¿eœ zostawi³ tam jak¹œ wdówkê? – Widzisz, mam takiego niedomyœlnego przyjaciela, który zamierza sam podró¿owaæ po lasach, nie boj¹c siê nocnych duchów ani niedŸwiedzi... I w ¿aden sposób nie wpadnie na to, ¿eby wzi¹æ mnie ze sob¹. Dlatego próbujê temu upartemu barbarzyñcy podsun¹æ m¹dr¹ myœl... G³oœny œmiech wstrz¹sn¹³ œcianami izby, a¿ zatañczy³y strwo¿one p³omyki lamp. W drzwiach za ich plecami pojawi³a siê ksiê¿na i stanê³a w milczeniu, oparta o œcianê. – Twej m¹droœci móg³by nawet pozazdroœciæ stary Diss, gdyby jeszcze ¿y³ – powiedzia³ mistrz Klars, poklepuj¹c œpiewaka po kolanie. – I co bêdziesz mia³ z tego, ¿e siê tam ze mn¹ wybierzesz? Przecie¿ lubisz sobie dobrze zjeœæ i wypiæ, a tam mo¿na straciæ g³owê. – Conan bezwiednie siêgn¹³ rêk¹ do tego miejsca na szyi, gdzie powinna by³a znajdowaæ siê szeroka blizna. Z twarzy Biorriego w jednej chwili zniknê³a ca³a weso³oœæ, nachmurzy³ brwi, surowo spojrza³ swymi przezroczystymi oczyma w niebieskie oczy Cymmerianina, uderzy³ mocno piêœci¹ w stó³ i powiedzia³: – Kocha³em tego starego zrzêdê, barona Dissa. Szczerze mówi¹c, co roku przyje¿d¿a³em do Menory nie tylko po to, by zarobiæ, ale te¿ – 117 –

dlatego, by siê z nim zobaczyæ... I po œwiêcie zawsze bra³ mnie do swego maj¹tku, ¿ebym u niego trochê pogoœci³. Kiedy dowiedzia³em siê, ¿e umar³, przez dwa miesi¹ce nie mog³em œpiewaæ... Potem zniknêli jego synowie i ich matka, szlachetna Enora... A ksi¹¿ê, który tak wiele mu zawdziêcza³, zapomnia³ natychmiast o swym wiernym s³udze, zabawiaj¹c siê z tym przeklêtym Ferndinem... Teraz Ferndin zosta³ panem Redbornu, i czuje moje serce, ¿e pomóg³ on przenieœæ siê staremu baronowi na Szare Równiny. Jak równie¿ jego rodzinie... – Zamilk³, wpatruj¹c siê przed siebie nieruchomym wzrokiem. – A wiêc i ty chcesz wyrównaæ swoje rachunki z nowym baronem Redbornu – rozleg³ siê g³os za jego plecami i ksiê¿na podesz³a do sto³u. Usiad³a w swoim fotelu i da³a Conanowi znak, ¿eby nape³ni³ kubki. – Ja te¿ pragnê jego œmierci! Tylko ona mo¿e przywróciæ ksiêciu rozum, który utraci³ przez tego demona... – Ksiê¿na chcia³a mówiæ dalej, ale nagle jakby podmuch wiatru przeszed³ przez izbê. Jêzyczki p³omieni zachybota³y, nieomal zgas³y, œciany rozsunê³y siê, znikaj¹c w gêstej mgle. I w ciszy, która zapad³a, rozleg³ siê cichy, schrypniêty kobiecy g³os: – K³êbek nienawiœci nawija siê, nawija... Spotkanie, zwiastuj¹ce œmieræ... Oni bêd¹ ze sob¹ walczyæ... P³omieñ wszystko poch³ania, wszystko zabiera... Zapanuje spokój, a ksi¹¿ê odzyska rozum... Jasno rozb³ys³y lampy, œciany powróci³y na swoje miejsce. Przez chwilê wszyscy siedzieli w milczeniu, a¿ wreszcie Conan zapyta³: – Czyj to by³ g³os? Wydaje mi siê, ¿e ju¿ go s³ysza³em kiedyœ, chyba ca³kiem niedawno, we œnie... – To jej lekarstwo uratowa³o ci ¿ycie. Ona te¿ chce œmierci Ferndina, tak jak i my wszyscy. Tylko ty mo¿esz rozci¹æ ten wêze³ losu, Conanie! Zabij go i przywieŸ mi miecz ze znakiem Mitry! – Ksiê¿na zerwa³a siê na nogi i, pochylona nad sto³em, wbi³a pociemnia³e oczy w twarz Cymmerianina. Jej palce zacisnê³y siê, jakby trzyma³a w d³oni niewidzialny sztylet, odepchnê³a fotel i szybko posz³a w stronê drzwi. – Zabijê go, przysiêgam na Kroma, albo sam zginê! – Conan wsta³ i przeszed³ siê po izbie. – Wkrótce ju¿ ranek, czas ruszaæ w drogê. A wiêc jedziemy razem. No có¿, dobry towarzysz podró¿y bywa niezast¹piony. Mistrz Klars zawin¹³ w po³ê p³aszcza u³aman¹ klingê i rêkojeœæ miecza. Gdy skierowa³ siê do drzwi, w œlad za nim pod¹¿y³ Biorri. – 118 –

Na progu czeka³ na nich ten sam przewodnik w czarnym p³aszczu. Szli do wyjœcia niekoñcz¹cymi siê schodami i korytarzami, ale teraz ju¿ siê nie spieszyli. Conan jako ostatni opuœci³ izbê, cicho zamykaj¹c za sob¹ drzwi. Zaledwie zrobi³ w ciemnoœciach kilka kroków, gdy us³ysza³ za sob¹ szelest sukni i poczu³ na ramionach gor¹ce rêce. Odwróci³ siê i przytuli³ do siebie p³acz¹c¹ Lawiniê, ³agodnymi poca³unkami osuszy³ jej oczy. Ksiê¿na po raz ostatni chciwie wpi³a siê w jego usta i wyrwa³a siê, popychaj¹c go w stronê wyjœcia: – IdŸ! I niech siê spe³ni wola Mitry! A potem wróæ tu, bêdê na ciebie czeka³a! – Przysiêgam, ¿e go zabijê! – Powiedziawszy to, Cymmerianin szybko ruszy³ ciemnym korytarzem, by dogoniæ Klarsa i Biorriego.

XIV Wczesnym rankiem na ulicy P³atnerzy skrzypnê³a brama i wyjechali z niej dwaj jeŸdŸcy w podró¿nych p³aszczach. Pomachali rêkoma na po¿egnanie gospodarzowi domu i wolno ruszyli w stronê Placu Mitry. W s³abym œwietle budz¹cego siê dnia plac wydawa³ siê ogromny. Górowa³a nad nim bry³a œwi¹tyni, której pó³kolisty mur ci¹gn¹³ siê wzd³u¿ ulicy prowadz¹cej do rogatek miasta. Kopyta g³oœno postukiwa³y o kamienie, a od czasu do czasu s³ychaæ te¿ by³o turkot kó³ wozów. To mieszkañcy okolicznych wsi, którzy po œwiêcie zatrzymali siê w mieœcie, wracali teraz do domów. Kiedy jeŸdŸcy podjechali do murów miasta, czeka³o tam ju¿ kilka krytych wozów. Stra¿nicy, rozmawiaj¹c ze sob¹ schrypniêtymi g³osami, otwierali barmê. Kopyta koni i ko³a wozów zadudni³y dŸwiêcznie na deskach opuszczonego mostu. Szeroka droga wœród uprz¹tniêtych pól prowadzi³a teraz prosto w stronê rzeki. JeŸdŸcy z ³atwoœci¹ wyprzedzili wolno tocz¹ce siê wozy i puœciwszy konie k³usem szybko dojechali do pierwszego rozstaju dróg. Brukowana droga schodzi³a w dó³ w stronê mostu, a druga, poroœniêta na poboczach ³opianami i pio³unem, skrêca³a w prawo, wij¹c siê wzd³u¿ rzeki. – Têdy powinniœmy jechaæ, przyjacielu Conanie – powiedzia³ Rudy Biorri, skrêcaj¹c z wy³o¿onej g³adkimi kamieniami Drogi Kró– 119 –

lewskiej. Przed nimi, od strony wschodniej, zaró¿owi³y siê ju¿ ob³oki, a ostatnia poranna gwiazda s³abo mruga³a na po³udniu. Zobaczyli solidne domy podmiejskich wsi, z daleka dobiega³ ryk krów, beczenie owiec i nawo³ywanie pasterzy, pêdz¹cych stado. Podró¿ni zatrzymali siê, ¿eby przepuœciæ do rzeki spragnione zwierzêta. Conan jecha³ szerok¹ ulic¹ bogatej wsi, nie rozgl¹daj¹c siê na boki. Gdy znaleŸli siê w polu, popêdzi³ konia. Biorri stara³ siê nie pozostaæ w tyle, ale widaæ by³o, ¿e taka jazda nie sprawia mu przyjemnoœci. – Ej, Cymmerianinie, pohamuj siê trochê! – powiedzia³ wreszcie, kiedy Conan kolejny raz spi¹³ swego konia. – Redborn z pewnoœci¹ na nas poczeka, a i ten ³otr nie ucieknie! Jeœli nie masz nade mn¹ litoœci, to przynajmniej ulituj siê nad cienkonog¹ Zold¹! No, wreszcie! Tak mo¿na jechaæ, bo ju¿ ba³em siê, ¿e wytrzêsiesz ze mnie ca³e œniadanie. Conan po raz pierwszy tego ranka uœmiechn¹³ siê, spojrzawszy na swego nie trac¹cego ducha towarzysza podró¿y. Rudy Biorri, z ³ukiem na plecach, który wepchn¹³ mu mistrz Klars, z he³mem i tarcz¹ Conana, umocowanymi do siod³a, odziany w nowiutk¹ kolczugê, wygl¹da³ jak prawdziwy giermek. Konie sz³y teraz spokojnie obok siebie i Cymmerianin, wdychaj¹c ch³odne poranne powietrze, potrz¹sn¹³ g³ow¹, by odpêdziæ ponure myœli. Faktycznie, ma racjê ten weso³ek Biorri: czekaj¹ ich jeszcze dwa dni drogi i nie ma sensu rozpalaæ w sobie gniewu. Jak dojdzie do walki, pojawi siê równie¿ z³oœæ: utajona do tej chwili g³êboko w piersi, wybuchnie niszcz¹cym wroga p³omieniem. Biorri co jakiœ czas popatrywa³ na Cymmerianina. Mia³ wra¿enie, ¿e na karym koniu jedzie teraz obok niego ca³kiem inny cz³owiek, nie ten, z którym zaledwie przed kilkoma dniami w szynku Starego Lisa œmia³ siê z niewybrednych ¿artów przyjació³, nie ten, który wystukiwa³ d³oni¹ takt na blacie sto³u, s³uchaj¹c jego pieœni u mistrza Klarsa. Niebieskie oczy Conana gorza³y ponurym ogniem, mocno zaciœniête usta jakby na zawsze zapomnia³y o uœmiechu, i ca³y czas rwa³ siê do przodu, nie mog¹c znieœæ tak wolnej jazdy... Chyba nigdy jeszcze Ferndin nie mia³ takiego wroga! G³oœny furkot skrzyde³ odwróci³ uwagê Biorriego od tych myœli. Mimo woli schwyci³ ³uk, odprowadzaj¹c wzrokiem przelatuj¹ce kaczki. – Tutaj obok jest takie jezioro, gdzie zaraz coœ upolujemy! Conan jednak niechêtnie pokrêci³ g³ow¹: – 120 –

– Po co nam to potrzebne? Zapomnia³eœ, ile wszystkiego da³ Klars? Popatrz, Zolda a¿ siê ugina pod ciê¿arem tych worków i flaszek. W porównaniu z tym moja tarcza po prostu nic nie wa¿y. Biorri powesela³ na wspomnienie pêkatych flaszek z winem, ostatni raz z ¿alem spojrza³ za kaczkami i znów zarzuci³ ³uk na plecy. Stara, zaroœniêta traw¹ droga wi³a siê miêdzy rzadkimi zagajnikami z bogatymi w dzikie ptactwo jeziorkami. – Baron Diss zawsze skrêca³ z drogi, ¿eby jego synowie mogli tutaj zapolowaæ. Co prawda, s¹ to tereny ksiêcia, ale staremu baronowi Orgeld zawsze pozwala³ trochê postraszyæ kaczki, których wcale od tego nie by³o mniej... Biorri zamilk³, jakby czekaj¹c, co powie na to Conan, ale on, nie zwracaj¹c uwagi na stada kaczek, ze œwistem przelatuj¹ce nad g³ow¹, jecha³ w milczeniu, patrz¹c tylko przed siebie. Biorri ciê¿ko westchn¹³ i kontynuowa³ tê konwersacjê z samym sob¹: – No tak... Ale potem, kiedy podano te kaczki upieczone, z chrupi¹c¹ skórk¹, we wspania³ym sosie, albo pierogi z nadzieniem z miêsa kaczek, mo¿na by³o zapomnieæ o wszystkim... oczywiœcie oprócz kubka... – S³uchaj, Biorri, od twojej gadaniny nawet nieboszczyk siêgn¹³by po kubek i zapyta³by: „A gdzie pieróg z kaczek?!” – Conan rozchmurzy³ siê, odwróci³ i z uœmiechem spojrza³ na swego towarzysza. – Widzê, ¿e poczu³eœ g³ód i marzysz o tym, ¿eby spocz¹æ na trawce. Uwa¿am jednak, ¿e jeszcze za wczeœnie na obiad. Gdzie twój stary baron robi³ pierwszy postój? Biorri westchn¹³, spogl¹daj¹c na s³oñce, które nie dosz³o jeszcze do zenitu, i odpar³ ze smutkiem: – Zatrzymywaliœmy siê w lesie... Zaraz skoñcz¹ siê te bagna, wyjedziemy na suche tereny i zobaczymy las na horyzoncie... – A wiêc pocierp jeszcze trochê. Tak, tak¹ drog¹ mo¿na jechaæ tylko latem – patrz, nawet teraz ziemia mlaska pod kopytami. A co bêdzie jesieni¹? – Jest jeszcze inna droga, sucha, omijaj¹ca b³ota, ale to dodatkowy dzieñ jazdy. S³ysza³em o niej, ale nigdy siê tam nie wybra³em. O, ju¿ siê koñcz¹ zaroœla, teraz bêdzie bardziej sucho. I rzeczywiœcie, droga zaczê³a wspinaæ siê pod górê, ziemia pod kopytami ju¿ nie mlaska³a, pozosta³y w tyle wierzby i niskie krzaki – wjechali na równinê, poroœniêt¹ wysokimi trawami. Gdzieniegdzie ros³y drzewa z szeroko roz³o¿onymi grubymi konarami. Omi– 121 –

n¹wszy niewysokie wzgórze, podró¿ni zobaczyli wreszcie w dali niebiesk¹ liniê lasu. Jednak droga przy pochylonym kamiennym s³upie rozdziela³a siê na dwie nitki, biegn¹ce w ró¿ne strony. – No i gdzie mamy teraz jecha栖 na prawo, czy na lewo? – Conan z uœmieszkiem spojrza³ na Biorriego, który pieszczotliwie g³aska³ swój ukochany buk³ak. – Na lewo, przyjacielu Conanie, tylko na lewo! Niegdyœ droga ta by³a w¹sk¹ œcie¿k¹, po której przejechali przodkowie barona Dissa, ¿eby zbudowaæ swe rodowe gniazdo. Szerok¹ drogê na prawo postanowili omin¹æ. Sami po niej nie jeŸdzili i swym potomkom zabronili nawet patrzeæ w tamt¹ stronê. – Tak? A ja bym w³aœnie tam skrêci³... Mo¿e mylisz siê i w³aœnie tamta droga prowadzi do Redbornu? Zazwyczaj instynkt mnie nie zawodzi. – Taki zuch, jak ty, któremu nawet œmieræ nie jest straszna, oczywiœcie móg³by zaryzykowaæ, ale s¹dzê, ¿e lepiej najpierw skoñczyæ jedn¹ sprawê, a dopiero potem braæ siê za drug¹... Baron Ferndin ucieszy³by siê tylko, gdyby mu powiedziano, dok¹d uda³ siê jego wróg! – Dok¹d wiêc prowadzi ta droga? Popatrz, jaka udeptana, a ty mówisz, ¿e nikt po niej nie jeŸdzi... – Dobrze, pos³uchaj, co mi kiedyœ powiedzia³ przy winie starszy syn barona, bo inaczej ci¹gle bêdziesz zerka³ w tamt¹ stronê... Tê opowieœæ przekazuje siê z pokolenia na pokolenie i ¿aden z baronów Redbornu, zgodnie ze z³o¿on¹ przysiêg¹, nigdy nie jeŸdzi³ przeklêt¹ drog¹... – Przeklêt¹? A któ¿ j¹ przekl¹³? Powiedz to w koñcu! – A wiêc tak... I nie przerywaj mi, bo ju¿ nie pamiêtam, na czym skoñczy³em... – Jak zostawisz w spokoju buk³ak, od razu sobie przypomnisz. Jeszcze nic nie powiedzia³eœ, a ju¿ siê zaczynasz pl¹taæ! Nie, Biorri, nie poznajê ciebie! – Przecie¿ mówiꠖ to przeklêta droga, ci¹gle jednak zwodzi podró¿nych, szczególnie ludzi prostych, którzy us³yszeli o le¿¹cych tam, przez nikogo nie strze¿onych skarbach. Aha, i ciebie to zainteresowa³o, Cymmerianinie, widzê, jak ci oczy rozb³ys³y! Tak wiêc tam, daleko, w g³êbi lasów, jest wielka polana, do której mo¿na dotrzeæ wy³¹cznie t¹ drog¹. A na œrodku polany – pomyœl sobie tylko! – g³adka kamienna posadzka, jak w pa³acu, ozdobiona ró¿nymi deseniami. Po bokach ogrodzona jest niewysokim murem z czarne– 122 –

go kamienia i le¿y na niej ca³y stos b³yszcz¹cych drogocennych rzeczy. Rubiny, szafiry, szmaragdy, naszyjniki z pere³, jak zwiniête w k³êbek ¿mije. Ale to czarodziejski skarb: ¿adna trawka nie roœnie na tej polanie, ani jedna kropla wody nie kapnie tu, kiedy padaj¹ deszcze. A zim¹, podczas ciemnych, d³ugich nocy, skarb b³yszczy, oœwietlaj¹c swym blaskiem pokryte œniegiem drzewa... Znowu chcesz przerwaæ? Daj mi skoñczyæ, bo zbijesz mnie z panta³yku! To nie s¹ zwyk³e kamienie, lecz niegdyœ ¿ywi ludzie. Wystarczy przeleŸæ przez mur i dotkn¹æ skarbu, ¿eby samemu zamieniæ siê w drogocenny kamieñ, piêkny naszyjnik lub z³ot¹ obrêcz z diamentami... – Ciekawe... A wiêc nikt teraz tam nie chodzi? – Chodz¹ i nie wracaj¹! Powinieneœ siê cieszyæ, ¿e tarfi³ ci siê taki towarzysz podró¿y, jak Rudy Biorri! Bo inaczej gna³byœ ju¿ tam na z³amanie karku... Ech, Conanie, widzê, ¿e gotów jesteœ zapomnieæ i o Ferndinie, i o pani Lawinii, której zawdziêczasz ¿ycie, i o ca³ym swoim gniewie! – Biorri rozz³oœci³ siê nie na ¿arty, widz¹c, z jakim ¿alem Conan spogl¹da na znikaj¹c¹ w dali tajemnicz¹ drogê. – Nie znasz mnie jeszcze, przyjacielu! Nie zdarzy³o siê, by Cymmerianin zapomnia³ o zemœcie! Lepiej popatrz na siebie: baron Diss, och, jak go kocha³em – a sam najchêtniej pobieg³byœ za kaczkami przy pierwszym napotkanym bagnie! No dobrze, nie bocz siê, zapomnijmy o tym wszystkim. I nie pozostawaj w tyle, bo ju¿ niedaleko do lasu. Trzeba sprawdziæ, co napakowali nam do juków ch³opcy mistrza Klarsa. – Barbarzyñca uderzy³ piêtami konia i nie ogl¹daj¹c siê pogalopowa³ w stronê lasu, który wyrós³ przed nimi, tworz¹c nieprzeniknion¹ ciemn¹ œcianê. Na skraju wœród zdeptanej trawy widaæ by³o œlady niedawnego biwakowania: resztki ognisk, ogryzione koœci kaczek, chrust... Rozumiej¹c siê bez s³ów, Conan i Biorri minêli to miejsce i zatrzymali siê ko³o niewysokiej, krzywej sosny, samotnie stoj¹cej z dala od drogi. Zdj¹wszy z koni derki, usiedli pod drzewem, nie rozpalaj¹c ogniska. By³o ju¿ po³udnie i s³oñce piek³o jak w œrodku lata. Podró¿ni z rozkosz¹ pozbyli siê p³aszczy. Biorri zdj¹³ równie¿ kolczugê i, odetchn¹wszy z ulg¹, rzuci³ j¹ na le¿¹cy na ziemi p³aszcz. – Aleœ mi dogodzi³, stary Klarsie! – powiedzia³. – Nigdy nie nosi³em takiego ¿elastwa i, jeœli Mitra pozwoli, równie¿ teraz nie zamierzam tego czyniæ. Na³o¿y³em kolczugê tylko dlatego, ¿eby nie obraziæ przyjaciela, i zaraz zapakujê j¹ do jakiegoœ pustego worka. – 123 –

– Czy¿byœ znów zapomnia³, dok¹d jedziesz? Widocznie mistrz Klars lepiej zna od ciebie ¿ycie, chocia¿ tak w³óczysz siê po œwiecie... Jak tylko odpoczniemy, grzecznie na³o¿ysz kolczugê, bo inaczej wszystkie buk³aki z winem zawieszê u swego siod³a. Zrozumia³eœ? – Zrozumia³em, zrozumia³em! Nie mogê siê uskar¿aæ, bo sam siê tu naprasza³em. No to zobaczmy, co tam mamy w tym worku. Popatrz tylko, zaopatrzyli nas na drogê jak jakichœ baronów! – I Biorri roz³o¿y³ na trawie wielki haftowany obrus. Potem wyj¹³ chleb, ser, miêso na zimno, przyprawy w maleñkich podró¿nych buteleczkach i nawet dwa poz³acane kubki. – Bêdziemy piæ jak szlachetni rycerze. Dobrze, Klars, wybaczam ci tê kolczugê i pijê za twoje zdrowie! Kiedy dobrze sobie podjedli, znurzony Biorri po³o¿y³ siê na ciep³ej ziemi i zamkn¹³ oczy. Conan ¿u³ jeszcze wolno rumian¹ skórkê chleba, popatruj¹c na s³oñce przez przedziwnie popl¹tane ga³êzie. Opró¿niwszy ostatni kubek, zawin¹³ wszystko, co zosta³o, w obrus i zapakowa³ z powrotem do juków. Biorri przez przymkniête powieki z uœmieszkiem obserwowa³ Cymmerianina. Podoba³o mu siê to jego niepohamowane d¹¿enie do celu – wtedy, gdy walczy³ na turnieju, marzy³ o zdobyciu skarbów, tropi³ nienawistnego wroga... No, oczywiœcie, ju¿ przytroczy³ do siod³a worek i buk³ak, na³o¿y³ p³aszcz i gotów jest do drogi... Biorri szczelniej zamkn¹³ powieki i zacz¹³ lekko chrapaæ. – Ruszaj siê, czas wstawaæ! Przecie¿ i tak nie œpisz.Widzia³em, jak obserwowa³eœ mnie tymi swoimi chytrymi oczkami. Wyœpisz siê w nocy, a teraz – w drogê! – I Biorri zerwa³ siê, ledwie zd¹¿ywszy z³apaæ rzucon¹ mu kolczugê. Wkrótce las zamkn¹³ nad nimi swe ciê¿kie ga³êzie, zamiast upa³u poczuli teraz wilgotny ch³ód i zapach ¿ywicy. Wysokie paprocie, siêgaj¹ce koniom do kolan, pochyla³y nad drog¹ jasne liœcie. Drzewa, splecione w górze roz³o¿ystymi koronami, tworzy³y ciemny korytarz, niemal nie przepuszczaj¹c œwiat³a s³onecznego. W milczeniu jechali w¹sk¹ drog¹, oczarowni g³uch¹ cisz¹ gêstego lasu. Czas jak gdyby siê zatrzyma³, trudno by³o wyczuæ, czy to jeszcze dzieñ, czy nasta³ ju¿ wieczór. Kiedy zrobi³o siê tak ciemno, ¿e drzewa po bokach zla³y siê ze sob¹, tworz¹c jednolity mur, Biorri o¿y³: – Patrz na prawo, Conanie, gdzieœ tutaj na grubej soœnie powinien byæ znak. Gdy ujrzysz trzy szerokie naciêcia, bêdzie to znaczy– 124 –

³o, ¿e doje¿d¿amy do Polany Granicznej. To pocz¹tek posiad³oœci barona, dalej ci¹gn¹ siê ju¿ lasy, nale¿¹ce do Dissa... – Czy mówi³eœ o tych naciêciach? – Conan zatrzyma³ siê ko³o starego drzewa z pniem oszpeconym trzema g³êbokimi ranami, z których obficie s¹czy³a siê gêsta ¿ywica. – Wygl¹da na to, ¿e nowy baron zacz¹³ ju¿ robiæ porz¹dki w pobli¿u swoich w³oœci! No, jedziemy! W gêstym mroku cichy las nagle o¿y³: zachichota³ puchacz, a w oddali, jak echo, rozleg³ siê krzyk jakiegoœ nocnego ptaka. Koñ Cymmerianina spokojnie szed³ naprzód, a i sam barbarzyñca, czujnie przys³uchuj¹c siê odg³osom nocnego lasu, nie zauwa¿y³ nic podejrzanego. Jednak¿e Biorriemu ca³y czas zdawa³o siê, ¿e za jego plecami w krzakach coœ szeleœci, jakby jakiœ zwierz skrada³ siê ich œladem. Ale rzecz dziwna: Zolda, jego wierna Zolda, wyczuwaj¹ca zawsze niebezpieczeñstwo lepiej od swego niefrasobliwego pana, sz³a spokojnie za karym koniem Conana, jakby nie s³ysz¹c tych podejrzanych szmerów... Kilka razy Rudy Biorri mia³ wra¿enie, ¿e w zaroœlach zaœwieci³y siê zielone ogniki zwierzêcych oczu, i dopiero kiedy dr¿¹c¹ rêk¹ namaca³ wisz¹cy u pasa sztylet, nieco nabra³ ducha. Nagle Conan zatrzyma³ konia i ledwie dos³yszalnie szepn¹³: – Popatrz, Rudy, nie jesteœmy sami w tym lesie! Kogo jeszcze Nargal niesie t¹ drog¹? Dobrze, zaraz siê przekonamy. Nie zostawaj w tyle! – Powiedziawszy to, wolno ruszy³ naprzód, nie spuszczaj¹c oczu z migaj¹cych za drzewami odblasków ogniska. Wolno wyjechali na skraj ogromnej polany i stanêli, przygl¹daj¹c siê. To, co z daleka wziêli za wielkie ognisko, okaza³o siê ma³¹ kupk¹ p³on¹cego chrustu.Widaæ by³o, ¿e za chwilê ogieñ ca³kiem zgaœnie, strzelaj¹c ostatnimi iskrami. Obok ogniska, chc¹c siê zagrzaæ, przycupnê³a skulona ciemna postaæ. Ksiê¿yc, s³abo widoczny przez przeœwity w szybko pêdz¹cych ob³okach, pozwoli³ podró¿nym stwierdziæ, ¿e na polanie nikogo wiêcej nie ma. Gdy podjechali bli¿ej, zobaczyli star¹ kobietê z prostymi kosmykami siwych w³osów. Wydostawa³y siê one spod nakrycia g³owy, które mog³o kiedyœ nale¿eæ do wielkiej damy, i zwisa³y wzd³u¿ zapad³ych policzków. Suknia, brunatna w niepewnym œwietle ogniska, by³a wytarta i zmiêta, ze œladami czêstych noclegów w lesie. Kobieta siedzia³a przy gasn¹cym ognisku, œciskaj¹c kolana chudymi rêkami. Nawet nie odwróci³a g³owy na odg³os kroków. – 125 –

Conan zsiad³ z konia, zdj¹³ derkê i rozluŸni³ poprêg. Dopóki Biorri zajmowa³ siê sw¹ koby³¹, Cymmerianin wzi¹³ podró¿n¹ siekierê, przeszed³ siê wokó³ polany i uzbiera³ ca³e narêcze chrustu. Por¹ba³ te¿ kilka grubych ga³êzi. Wkrótce ognisko zap³onê³o weso³o. Usiedli przy nim, a kobieta po raz pierwszy podnios³a g³owê i spojrza³a w ich stronê. Wymizerowana twarz z zapad³ymi policzkami i cienkimi, bezkrwistymi ustami mog³aby siê wydawaæ ca³kiem bez ¿ycia, gdyby nie oczy – bystre i gor¹ce jak wêgle z ogniska. Kobieta popatrzy³a na nich i znowu zamar³a, jak zauroczona spogl¹daj¹c w ogieñ. Kiedy jednak Biorri zacz¹³ wypakowywaæ z worka zapasy przeznaczone na kolacjê, kobieta znowu zwróci³a siê w ich stronê, obserwuj¹c gorej¹cymi oczami, jak na haftowanym obrusie roœnie góra jad³a. Conan przyniós³ jeszcze suchych ga³êzi, rzuci³ je obok ogniska, zerkn¹³ na chud¹ sakwê staruszki i powiedzia³ cicho: – Si¹dŸ, matko, bli¿ej, zapraszamy na kolacjê. Twój ogieñ – nasz poczêstunek. Siadaj, siadaj, noc d³uga, a droga jeszcze d³u¿sza. Nie daj¹c siê d³ugo prosiæ, kobieta uœmiechnê³a siê z wdziêcznoœci¹, pokazuj¹c ca³kiem dobre zêby. Od razu te¿ znik³ ponury blask jej czarnych oczu, a ca³a twarz z³agodnia³a i jakby sta³a siê m³odsza. Biorri podsun¹³ jej pe³ny kubek, a sam jak zwykle przypi¹³ siê do podró¿nego buk³aka. Staruszka wyci¹gnê³a dr¿¹c¹ rêkê po pajdê chleba, wziê³a wielki kawa³ek pieczonego miêsa i chciwie zaczê³a jeœæ. Chyba nieczêsto zdarza³a siê jej taka okazja. Conan pi³ wino kubek za kubkiem, prze¿uwa³ miêso i rozmyœla³ o czymœ, nie odrywaj¹c wzroku od ognia. Biorri nie móg³ znieœæ tej leœnej ciszy, zak³ócanej jedynie potrzaskiwaniem pal¹cych siê ga³¹zek. – Dok¹d to wêdrujesz, kobieto? – zapyta³. – Powinnaœ siedzieæ w domu i niañczyæ wnuki, a nie ³aziæ po tych g³uchych lasach, i do tego jeszcze z pust¹ sakw¹! Doczekasz siê, ¿e ktoœ ciê sam¹ zje na kolacjê, takie to s¹ strony... Na twarzy staruszki znów pojawi³ siê m³ody uœmiech. Pokrêci³a g³ow¹ i odpowiedzia³a nieoczekiwanie miêkkim g³osem: – W tych lasach nie ruszy mnie ¿adne zwierzê. Znam tu ka¿d¹ œcie¿kê. A wêdrujê tak jak wy do Redbornu. Dziêkujê, ¿e nakarmiliœcie mnie, teraz ³atwiej bêdzie iœæ. – A sk¹d wiesz, ¿e zmierzamy do Redbornu? – Biorri przesta³ jeœæ i spojrza³ na ni¹ ze zdziwieniem. Kobieta odchyli³a siê do ty³u i nagle wybuchnê³a tak weso³ym œmiechem, ¿e Conan podniós³ g³owê i mimo woli te¿ siê uœmiechn¹³. – 126 –

– Przecie¿ jest tu tylko jedna droga i prowadzi w³aœnie do Redbornu! – Ale¿ ba³wan ze mnie! Tak, Conanie, twój wspó³towarzysz podró¿y nie zawsze mo¿e zaimponowaæ rozumem, ale có¿ na to poradzê? – Nie udawaj prostaka. Kiedy trzeba, rozumujesz nie gorzej od ksi¹¿êcych doradców. Nalej mi jeszcze, bo ju¿ ca³kiem przyw³aszczy³eœ sobie ten buk³ak, nawet siêgn¹æ do niego nie mogê. Conan napi³ siê i zapyta³: – Jak siê nazywasz, matko? – Mergit... Tak mnie nazywaj, Cymmerianinie... – No wiêc nalej te¿ Mergit, mój doradco, mianowany teraz podczaszym. I zostaw ju¿ ten buk³ak, bo wina nie starczy nam nawet na pó³ nocy! Mergit, napiwszy siê wina, zapyta³a: – Po co jedziecie do Redbornu? Conan zazgrzyta³ zêbami i powiedzia³: – Mamy tam sprawê... Wa¿n¹ sprawê do nowego pana w³oœci, barona Ferndina. Biorri splun¹wszy potwierdzi³: – Tak, musimy siê z nim zobaczyæ, i to jak najszybciej! Gdy wspomnieli o baronie Ferndinie, kobieta gwa³townie odstawi³a kubek, a w jej oczch, spogl¹daj¹cych gdzieœ ponad ich g³owami, b³ysn¹³ gniew. I w tym samym momencie z g³êbi lasu, to narastaj¹c, to niemal ca³kiem cichn¹c, dolecia³o wycie wilczej zgrai. Podejrzliwie spojrzawszy na kobietê, która znów zaczê³a jeœæ, Conan przysun¹³ bli¿ej do siebie grub¹, d³ug¹ ga³¹Ÿ. Biorri zadr¿a³, nieomal upuszczaj¹c w ogieñ opró¿niony do po³owy buk³ak. Mergit, jakby nic siê nie sta³o, znów zaczê³a mówiæ: – Wracam z Menory, bo mia³am wielk¹ ochotê popatrzeæ na œwi¹teczne obchody... Tym bardziej ¿e w Redbornie jest teraz tak cicho i smutno bez gospodarza... bez barona Dissa... Czy znaliœcie barona i jego dzieci? – zapyta³a, spogl¹daj¹c bacznie w oczy Rudemu Biorriemu. – Tak... zna³em go i nawet goœci³em u niego kiedyœ... Wszyscy umarli nagle w tak tajemniczy sposób... Staruszka gorzko siê zaœmia³a i pokiwa³a g³ow¹: – Masz racjꠖ nagle i w tajemniczy sposób... Ale ja wiem, dlaczego odeszli na Szare Równiny! – Odwróci³a siê i znów zamar³a bez ruchu, wpatruj¹c siê w ciemnoœci nocnego lasu. – 127 –

Conan podniós³ g³owê, jakby ockn¹wszy siê z g³êbokiego snu, sprê¿y³, niczym zwierzê gotowe do skoku, ostro¿nie dotkn¹³ jej ramienia i powiedzia³: – Opowiedz, co siê tam wydarzy³o. Koniecznie muszê wiedzieæ, w jaki sposób umar³ stary Diss i gdzie siê podzia³a jego rodzina... Czy wszyscy zostali zabici? Kto ich zamordowa³? Powiedz, jeœli wiesz! Mergit strz¹snê³a z ramienia rêkê Cymmerianina i g³uchym g³osem odpar³a: – Opowiadaæ o czymœ takim w nocy, to tylko niepokoiæ duchy Ciemnoœci! Jeœli jednak koniecznie chcesz, opowiem w dzieñ. Pod jednym warunkiem: pomo¿esz mi dotrzeæ do Redbornu. Masz takiego rumaka, ¿e nie zauwa¿y nawet dodatkowego ciê¿aru. W innym razie mogê wyci¹gn¹æ nogi gdzieœ w lesie i nikt mnie nawet nie pochowa... – To dlaczego powêdrowa³aœ do miasta? – Biorri, nie zdaj¹c sobie z tego sprawy, koñczy³ ju¿ jeœæ trzeci kawa³ek miêsa i ci¹gle z lêkiem zerka³ na dziwn¹ staruszkê. A ona nagle gwa³townie odwróci³a siê do Cymmerianina i patrz¹c na niego pa³aj¹cymi z gniewu oczyma, zaœmia³a siê chrapliwie: – Dlatego, ¿e bardzo chcia³am zobaczyæ, jak przeklêtego Ferndina zrzuc¹ z siod³a na turnieju..., a mo¿e nawet przeszyj¹ mu mieczem gard³o! Conan zakas³a³ zaskoczony jej s³owami, a Biorri zadr¿a³, zapominaj¹c zamkn¹æ usta. Nagle wytrzeszczy³ szeroko oczy i szczêkaj¹c ze strachu zêbami schwyci³ sêkaty kij, który przygotowa³ sobie  na wszelki wypadek: na polanie, jak spod ziemi, pojawi³o siê siedem czarnych cieni, bezszelestnie zbli¿aj¹cych siê do ogniska. Conan zerwa³ siê, schwyci³ miecz i krzykn¹³ do Rudego Biorriego: – WeŸ g³owniê i odpêdzaj je od ogniska, a ja zaraz siê z nimi rozprawiê... – S-s-s³uchaj, Co-o-onanie, przecie¿ to nie wilki! – Biorri, ci¹gle dzwoni¹c zêbami, zauwa¿y³, ¿e te zwierzêta wcale nie zwracaj¹ na nich uwagi i bez lêku podchodz¹ do ognia. – Rzeczywiœcie, to psy! Tfu, zgiñ, przepadnij! Sk¹d siê wziê³y w nocy w tym g³uchym lesie? Psy podesz³y bli¿ej i spogl¹daj¹c na ludzi m¹drymi oczyma u³o¿y³y siê wokó³ ogniska. By³y to ogromne, czarne pasterskie psy, z których ka¿dy móg³ bez trudu rozprawiæ siê z wilkiem. – 128 –

Konie, przywi¹zane niedaleko od ogniska, nie zwraca³y na nie ¿adnej uwagi: spokojnie parskaj¹c i podzwaniaj¹c trêzlami szczypa³y trawê, od czasu do czasu przestêpuj¹c z nogi na nogê. Œmiech staruszki wyrwa³ ich obu z os³upienia. – Nie bójcie siê, moje pieski s¹ ³agodne, jeœli nic mi nie zagra¿a! Dlatego mogê œmia³o sama chodziæ po lesie, tylko si³ ju¿ brak... – No, Mergit, jeszcze nigdy nie spotka³em takiej niesamowitej kobiety! – Conan schowa³ miecz do pochwy. – Dobrze, podwiozê ciê do Redbornu, ale opowiesz mi wszystko o starym Dissie. I o Ferndinie, bo zdaje mi siê, ¿e wiesz coœ o nim. Prawda? Bez s³owa skinê³a g³ow¹, wziê³a le¿¹cy z ty³u na trawie p³aszcz, rozes³a³a go ko³o ogniska, zakry³a siê z g³owa i ucich³a. Biorri u³o¿y³ siê jak najdalej od psów, bli¿ej koni, i te¿ wkrótce zasn¹³. Conan owin¹³ siê w p³aszcz i oparty plecami o drzewo znieruchomia³, spogl¹daj¹c w ogieñ. Psy le¿a³y spokojnie z ciê¿kimi pyskami na wyci¹gniêtych ³apach. Potrzaskiwa³ ogieñ, poch³aniaj¹c now¹ partiê ga³êzi, i w ciemnoœci polany co jakiœ czas rozb³yskiwa³y zielone punkciki psich oczu.

XV – Ciekawe, kim ona by³a na zamku? Mamk¹? Niañk¹? S³u¿¹c¹? Dziwna staruszka... Z pewnoœci¹ po tych wszystkich przejœciach trochê przestawi³o jej siê w g³owie – pos³uchaj tylko, jak rozmawia ze swymi psami. – Conan kiwn¹³ g³ow¹ w stronê Mergit. Skoro tylko wjechali na wielk¹ leœn¹ polanê, Mergit zrêcznie zeskoczy³a z konia i nie zwracaj¹c uwagi na swych towarzyszy podró¿y odesz³a na bok, omijaj¹c czerniej¹cy na mchu œlad po ognisku. Psy natychmiast wyskoczy³y z zaroœli i ze skowytem zaczê³y biegaæ wokó³ swej pani. Siedz¹c na ziemi i œmiej¹c siê cicho, Mergit bawi³a siê teraz z nimi jak z maleñkimi szczeniaczkami: ci¹gnê³a je za uszy, poszturchiwa³a, mówi³a coœ cicho, zwracaj¹c siê do ka¿dego po imieniu. Psy, odpychaj¹c jeden drugiego, w³azi³y jej pod rêce, przewraca³y siê na plecy, zadziera³y w górê ³apy i uœmiecha³y siê, szczerz¹c zêby w strasznych paszczach. – Nie, Conanie, to jakieœ nieczyste sprawki... Sk¹d ona to wszystko wie? – z niepokojem szepn¹³ Biorri, wytrz¹saj¹c zapasy z ostat9 – Conan i podziemie niewoli

– 129 –

niego worka. – Mo¿na pomyœleæ, ¿e sta³a obok... Ale sam pomyœl, musia³aby potem iœæ za nimi krok w krok tak, ¿eby nikt jej nie zauwa¿y³. Nie mogê tego poj¹æ. A ten jej wzrok, kiedy o tym opowiada³a... A¿ dreszcze czu³em na ca³ym ciele, mia³em wra¿enie, ¿e zaraz skoczy do gard³a jak wœciek³a wilczyca! I jeszcze coœ... Jakbym j¹ ju¿ kiedyœ widzia³ w zamku starego barona... Nie, nie przypomnê sobie... Conan, jednym uchem s³uchaj¹c jego s³ów, nie móg³ oderwaæ oczu od ogromnych czarnych psów, baraszkuj¹cych na szarym mchu. Cienkie rêce starej kobiety podobne by³y do ga³¹zek chrustu, kiedy wk³ada³a je w szkar³atne psie pyski, zdolne przegryŸæ ¿artem nie tylko s³ab¹ kobiec¹ rêkê, ale równie dobrze nadgarstek wielkiego, silnego mê¿czyzny. – Cieszysz siê, Goci, ¿e wracasz do domu? Ja te¿ jestem z tego rada... A ty, Ojris, tylko byœ siê bawi³! No, chodŸ tu, chodŸ, mój ma³y! I nie pchajcie siê, wszystkich popieszczê, o ¿adnym nie zapomnê... A ty, zbóju, jak zawsze musisz byæ pierwszy? Myœlisz, ¿e skoro jesteœ najm³odszy, wszystko ci wolno? No dobrze, nie odwracaj g³owy, po³ó¿ mi j¹ na kolanach! O, tak... Biorri chcia³ coœ powiedzieæ, ale nagle zamar³ z rêk¹ zanurzon¹ g³êboko w worku. Jego usta coœ bezdŸwiêcznie szepta³y, gdy wpatrywa³ siê w staruszkê. Uœmiechaj¹c siê do swoich myœli, Conan zabra³ Biorriemu worek i zawo³a³: – ChodŸ, Mergit, zjemy ten ostatni raz, ¿eby przyjechaæ do Redbornu z pustymi jukami. Mówisz, ¿e pod wieczór bêdziemy ju¿ we wsi? Mergit ostro¿nie zdjê³a z kolan ciê¿k¹ psi¹ g³owê i podesz³a do nich. – Tak, Cymmerianinie, nawet jeszcze nie zd¹¿y siê œciemniæ... Mieszkam teraz nie w zamku, lecz w maleñkiej chatynce na skraju wsi. Jeœli nie obawiacie siê, ¿e ca³kiem postrada³am zmys³y – mówi¹c to, uœmiechnê³a siê i spojrza³a na Biorriego – przenocujcie u mnie, a rankiem pójdziecie do nowego barona, skoro macie do niego tak wa¿n¹ sprawê. Usiad³a naprzeciw Conana i siêgnê³a po chleb. Teraz, kiedy na jej twarz pada³y promienie s³oñca, Mergit wygl¹da³a ca³kiem inaczej ni¿ w nocy, a nawet wczesnym rankiem. Zmarszczki na jej policzkach zniknê³y, a cienkie wargi z lekka poró¿owia³y. Kiedyœ musia³a byæ bardzo piêkna – dumny wyraz twarzy, orli nos, wysokie czo³o... Biorri, w zadumie przyciskaj¹c do piersi buk³ak, patrzy³ na – 130 –

Mergit, nie odrywaj¹c od niej wzroku, i tylko potrz¹sa³ g³ow¹, jakby usi³uj¹c coœ sobie przypomnieæ. Conan zjad³ kawa³ek sera, popi³ winem i zapakowa³ resztê jedzenia do worka. Rzuci³ go Rudemu Biorriemu i odwi¹za³ karego konia, zamierzaj¹c wskoczyæ na siod³o. Psy wolno podnosi³y siê, przeci¹gaj¹c i ziewaj¹c, a potem jeden za drugim znik³y bezszelestnie za pniami wielkich drzew. Staruszka, która najwyraŸniej nie po raz pierwszy podró¿owa³a w ten sposób, uchwyci³a siê siod³a i staj¹c na podstawion¹ nogê Cymmerianina lekko wskoczy³a na szeroki zad konia. – Chwa³a Mitrze, ¿e zes³a³ mi tak wspania³ych towarzyszy podró¿y – zaœmia³a siê zadowolona. – Mo¿ecie byæ pewni, ¿e stara Mergit potrafi siê odwdziêczyæ za okazane jej serce. Konie sz³y ¿wawo w¹sk¹ drog¹ i ka¿dy krok przybli¿a³ podró¿nych do celu. Ko³ysz¹c siê w siodle i mimo woli popêdzaj¹c karego, Conan wspomina³ dzisiejszy poranek. Ochryp³y z bezsilnej nienawiœci g³os staruszki, która siedzia³a teraz z ty³u cichutko jak myszka, ci¹gle jeszcze dŸwiêcza³ w jego uszach. I czu³, jak rozpala siê w jego piersi p³omieñ nieuniknionej zemsty. Tak jak rzeka na pocz¹tku drogi wch³ania w siebie maleñkie strumyki i potoki, nios¹c do morza coraz wiêcej wody, podobnie te¿ i jego nienawiœæ, ³¹cz¹c siê ze strumyczkami cudzego gniewu, gna³a naprzód i nie sposób ju¿ by³o zawróciæ z tej drogi. Nad ranem Conan zdrzemn¹³ siê przy wygas³ym ognisku. Kiedy otworzy³ oczy, zobaczy³ okutan¹ w podarty p³aszcz Mergit, która siedzia³a w oddali, otoczona przez swoje psy. Jeden z psów, z czujnie uniesion¹ g³ow¹, le¿a³ u samych nóg swej pani, a ona, spogl¹daj¹c w stronê Cymmerianina, czule g³aska³a go po karku. Conan wsta³, wzdrygaj¹c siê od porannego ch³odu, i rozprostowa³ zdrêtwia³e przez noc cz³onki. Obok, z twarz¹ zakryt¹ zmiêtym p³aszczem, spa³ spokojnie jak dziecko Rudy Biorri. Conan mocno szturchn¹³ go w bok i skierowa³ siê w stronê staruszki. Obudzony tak gwa³townie Biorri zerwa³ siê na równe nogi, unosz¹c nad g³ow¹ ciê¿ki kij. Rozejrza³ siê i odetchn¹³ z ulg¹: – Tfu, do licha! To ty mnie szturchn¹³eœ? Pomyœla³em sobie, ¿e w ciemnoœcich podkradaj¹ siê te... – Kiwn¹³ kud³at¹ g³ow¹ w stronê psów. – I ¿e ju¿ wczepi³y mi siê w bok! No, dziêki Mitrze, noc minê³a szczêœliwie! Narzuci³ na ramiona p³aszcz i poszed³ w krzaki za potrzeb¹, na wszelki wypadek nie wypuszczaj¹c z rêki kija. Psy wsta³y i odesz³y – 131 –

na bok, na sam skraj polany. Tylko jeden, ten, którego pieœci³a pomarszczona rêka staruszki, le¿a³ w dalszym ci¹gu u jej stóp, z g³ow¹ na kolanach swej pani. Conan usiad³ obok i spojrza³ wyczekuj¹co na Mergit: – No to mów, co wiesz. A potem ruszymy w drogê. Biorri, który wróci³ ze spaceru ca³kowicie ju¿ rozbudzony, odrzuci³ kij i poszed³ do ogniska po buk³ak i kubki. Mergit wypi³a kilka ³yków wina i zag³êbiaj¹c palce w gêstym, czarnym futrze psa powiedzia³a: – Opowiem wam wszystko, i przysiêgam na Mitrê, ¿e nie us³yszycie ani s³owa k³amstwa! Jeœli jednak któryœ z was – spojrza³a na nich groŸnie – spróbuje mi przerwaæ lub zada jakieœ pytanie, natychmiast wstanê, odejdê i nigdy ju¿ mnie nie zobaczycie! A nic gorszego nie mog³oby siê wam zdarzyæ na tej drodze! „Ale nas przestraszy³aœ!”. – prawie powiedzia³ g³oœno Rudy Biorri i natychmiast ugryz³ siê w jêzyk, kiedy zobaczy³, ¿e Conan spogl¹da na niego groŸnie i zaciska piêœci. – Rok temu, tu¿ przed œwiêtem Obfitoœci Mitry, baron Diss odby³ niemi³¹ rozmowê z ksiêciem Orgeldem. I to z jakiego powodu! Przez tego prostaka Ferndina! Postanowi³ on na jakiœ czas opuœciæ Menorê, a ksi¹¿ê, niczym zakochana kobieta, nieomal chwyta³ go za po³y kaftana, b³agaj¹c, ¿eby jednak zosta³... Baron Diss zdenerwowa³ siê wówczas nie na ¿arty i oœmieli³ siê przypomnieæ ksiêciu, jaki by³ on jeszcze niedawno i co siê z nim sta³o z winy tego przyb³êdy. – Mergit zamilk³a, jakby na nowo prze¿ywaj¹c dawne wspomnienia. – Tak wiêc Ferndin odjecha³, ksi¹¿ê zamkn¹³ siê w swych pokojach, a baron Diss poszed³ do przeznaczonej mu sypialni. D³ugo nie móg³ zasn¹æ, rozmyœlaj¹c o tym, co te¿ sta³o siê z ksiêciem, którego kocha³ jak w³asnego syna... Nagle drzwi, zamkniête od wewn¹trz na mocn¹ zasuwê, otworzy³y siê bezg³oœnie i na progu ukaza³a siê postaæ w ciemnym p³aszczu z kapturem. Baron chcia³ krzykn¹æ, zawo³aæ s³u¿bê, ale jêzyk uwi¹z³ mu w gardle. Podszed³szy bli¿ej, nieproszony goœæ zsun¹³ kaptur i Diss zobaczy³ przed sob¹ triumfuj¹ce oblicze Ferndina! Diss sta³ i milcza³, zniewolony przez niego. Ferndin podszed³ bli¿ej, poklepa³ barona po policzku, jak uczyni³by to z ³adn¹ s³u¿¹c¹, i powiedzia³: „Pozwalam ci usi¹œæ, stary!”. Baron pos³usznie podszed³ do fotela, ale us³ysza³ gniewny okrzyk: „Siadaj na ³ó¿ku, nie chcê, ¿ebyœ potem charcza³ i dusi³ siê w tym fotelu! No, tak ju¿ lepiej. Masz, wypij za zdrowie przysz³ego barona – 132 –

Ferndina z Redbornu!”. – I wyci¹gn¹³ spod p³aszcza wysoki kubek z winem. Diss czu³ zamêt w duszy, chcia³ przeszyæ mieczem tego ³otra, a jednak wyci¹gn¹³ rêkê po kubek. „Pij, pij, to jeszcze nie œmieræ! Œmieræ przyjdzie do ciebie póŸniej, w zamku Redborn! Nie chcê ¿adnych plotek w Menorze. Umrzesz spokojnie w swoim maj¹tku, we w³asnym ³ó¿ku. Wszystko odbêdzie siê, jak nale¿y, obiecujê ci”. Ze zgroz¹ s³uchaj¹c jego s³ów, baron opró¿ni³ kubek z gorzkos³odkim winem i bezsilnie opad³ na poduszki. „Doskonale! Ziarno nienawiœci nie zd¹¿y³o jeszcze w pe³ni wykie³kowaæ w twej duszy i teraz jesteœ mój! Jutro za¿¹dasz, ¿eby odwieziono ciê do Redbornu, i bêd¹ to twoje ostatnie s³owa. To wszystko, stary, ¿egnaj, ju¿ nie jesteœ dla mnie ¿adn¹ przeszkod¹”. – Podszed³ do drzwi i znikn¹³ tak samo cicho, jak siê pojawi³... Conan, który s³ucha³ Mergit, staraj¹c siê nie uroniæ ani s³owa, podniós³ na ni¹ oczy i otworzy³ ju¿ usta, by coœ powiedzieæ, ale kuksaniec Biorriego przywo³a³ go do porz¹dku. Nad polan¹ zapad³a cisza. – Poprzedniego dnia przybyli do Menory synowie barona, zamierzaj¹c wzi¹æ udzia³ w turnieju. Rano znaleŸli ojca le¿¹cego bez ruchu na zmiêtej poœcieli. Diss ledwo dos³yszalnie szepta³ zbiela³ymi wargami: „Do domu! Chcê wróciæ do Redbornu!” – a po jego policzkach toczy³y siê wielkie ³zy. Przywieziono go do zamku wieczorem i przez ca³¹ noc baronowa Enora nie odstêpowa³a mê¿a. Wpatrywa³ siê w ni¹ uporczywie, jakby siê czegoœ domagaj¹c, wargi mu drga³y – chcia³ coœ powiedzieæ, ale nie móg³... Dopiero rankiem, kiedy wzesz³o s³oñce, stary baron jak gdyby zerwa³ wiêzy krêpuj¹ce mu jêzyk. I opowiedzia³ wówczas wszystko baronowej. S³ysza³am to na w³asne uszy, poniewa¿ sta³am obok... Tak, tu¿ obok... Staruszka znowu zamilk³a, spogl¹daj¹c ze smutkiem na swe psy. Conan i Biorri czekali, kiedy zacznie mówiæ dalej; Cymmerianin gniewnie zaciska³ usta, a Rudy ukradkiem ociera³ wilgotne oczy. – Tego dnia baron Diss umar³ – ci¹gnê³a Mergit, nie patrz¹c na swych s³uchaczy, jakby rozmawia³a sama ze sob¹. – Gdy umar³, jego starszy syn, Digris, chcia³ natychmiast pêdziæ do ksiêcia, by opowiedzieæ mu o tej zbrodni. Jednak jego matka, baronowa Enora, wyperswadowa³a mu to. Wiedzia³a doskonale, jak ksi¹¿ê traktuje swego nowego faworyta, i zdawa³a sobie sprawê z tego, ¿e to siê na nic nie zda. – 133 –

Dziewiêæ dni po œmierci barona, kiedy nasta³a pora pierwszych wypominków, tu¿ przed wieczorem do bramy zamku dotar³ strudzony podró¿ny na spienionym koniu, maj¹cy ze sob¹ dwóch ciemnoskórych s³u¿¹cych... G³os staruszki zadr¿a³ i zabrak³o jej nagle tchu. Biorri nala³ jej wina, które wypi³a chciwie. – By³ to niem³ody rycerz, chyba rówieœnik barona. Nikt go nigdy przedtem nie widzia³. Ociera³ ³zy sp³ywaj¹ce na siw¹ brodê i mówi³, ¿e kiedyœ, dawno temu, zna³ dobrze barona i walczy³ z nim ramiê w ramiê. Zaprowadzono go wiêc do sali, gdzie przy³¹czy³ siê do ¿a³obnej ceremonii. I wówczas zaczê³y siê dziaæ w zamku dziwne rzeczy: p³omienie lamp przygasa³y i znów siê rozpala³y, albo migota³y tak, jakby w sali hula³y przeci¹gi, chocia¿ wszystkie okna by³y szczelnie zamkniête. G³oœno trzaska³y ciê¿kie drzwi, a przestraszeni s³udzy, wnosz¹cy jad³o, przysiêgali, ¿e deski pod³ogi i schody skrzypi¹ tak, jakby chodzi³ po nich ktoœ wielki i ciê¿ki. Nagle ze zbrojowni da³ siê s³yszeæ jêk i szczêk broni... Kiedy synowie Dissa otworzyli drzwi i oœwietlili pochodniami ogromne, mroczne pomieszczenie, zobaczyli, ¿e stary puklerz Redbornu roztrzaskany zosta³ na kawa³ki, a ca³a broñ le¿y bez³adnie rozrzucona na ziemi... To dusza barona Dissa nie mog¹c zaznaæ spokoju wzywa³a do zemsty. Baronowa i jej siedmiu synów natychmiast wiêc, nad szcz¹tkami puklerza, przysiêgli, ¿e siê zemszcz¹. Stoj¹cy w drzwiach za ich plecami goœæ zapyta³, za co i na kim chc¹ siê mœciæ. Odpowiedzia³o mu milczenie. Nikt wiêcej nie powiedzia³ ani s³owa. Wszyscy rozeszli siê do swoich pokojów. Nieznajomego równie¿ zaprowadzono do pokoju goœcinnego. S³udzy, ci¹gle jeszcze przys³uchuj¹c siê ka¿demu szmerowi, pochowali siê po k¹tach jak przestraszone myszy. Wkrótce w zamku zapad³a cisza – niepokoj¹ca, groŸna... Baronowa Enora natychmiast zasnê³a twardym snem, ale w œrodku nocy nagle siê ocknê³a, jakby ktoœ j¹ obudzi³. Szybko wsta³a, ubra³a siê, wziê³a pochodniê i cicho wysz³a z sypialni. Mijaj¹c puste ciemne komnaty, skrêcaj¹c w w¹skie korytarze, bez wahania kierowa³a siê do zachodniego skrzyd³a zamku. Zazwyczaj nikt tam nie mieszka³. W tych paradnych komnatach umieszczano tylko ksiêcia, gdy przyje¿d¿a³ z Menory na polowania. Baronowa sz³a i sz³a, jakby s³ysza³a przywo³uj¹cy j¹ g³os, a pochodnia z³owieszczo oœwietla³a ciemne wnêki pustych galerii. – 134 –

W jednym z korytarzy ujrza³a niewielkie uchylone drzwi. Za nimi zaczyna³y siê strome schody, prowadz¹ce do starej piwnicy na wino, z której nie korzystano co najmniej od stu lat. Zazwyczaj drzwi te by³y zamkniête, ale teraz bezg³oœnie otworzy³y siê przed ni¹ szeroko. Baronowa, jakby wcale siê temu nie dziwi³a, zaczê³a œmia³o schodziæ, przytrzymuj¹c siê przegni³ej porêczy. Nagle dostrzeg³a s³abe œwiat³o... Kilku ludzi z pochodniami sta³o w milczeniu, jakby czekaj¹c na ni¹. I oto znalaz³a siê na szerokim podeœcie, obok swoich synów. Nieco z boku sta³ ich wczorajszy goœæ, a za jego plecami ciemnia³y pos¹gowe sylwetki s³ug. G³osem nie znosz¹cym sprzeciwu, jakby on by³ tu gospodarzem, nieznajomy rozkaza³ odsun¹æ ciê¿k¹ p³ytê, zakrywaj¹c¹ wejœcie do piwnicy. Synowie Dissa, z nieruchomymi jak maski twarzami, bez szemrania spe³nili jego polecenie. Wtedy kaza³ im zejœæ na dó³. Nie patrz¹c na matkê, zeszli w¹skimi schodami do podziemi i umocowali pochodnie w starych stojakach. Po zniszczonych wilgoci¹ œcianach s¹czy³a siê woda, czuæ by³o zapach pleœni i zgnilizny. Nikt nie spyta³, dlaczego tu przyszli i czemu nieznajomy wydaje im rozkazy jak prostym s³ugom... Baronowa tak samo bez s³owa zesz³a w œlad za nimi i stanê³a przy drzwiach. Obok, niczym wilgotna pieczara, zia³ otwór jednej z g³êbokich nisz, w których niegdyœ przechowywano ogromne beczki z winem. Na znak dany wzrokiem przez nieznajomego s³udzy szybko wbili w œcianê niszy stalowe haki z ³añcuchami i zaprowadzili tam milcz¹c¹ baronow¹. Chwilê póŸniej by³a ju¿ mocno przykuta do œciany, a jej synowie, stoj¹c obok, przygl¹dali siê temu obojêtnie. Nieznajomy podszed³ bli¿ej, zajrza³ jej w oczy i zaœmia³ siê z³owieszczo. A potem wyj¹³ z kieszeni kawa³ek srebrzystej tkaniny i otar³ ni¹ twarz. Kiedy opuœci³ rêkê, baronowa ujrza³a przed sob¹ triumfuj¹co uœmiechniêtego Ferndina, zabójcê jej mê¿a. W tym momencie Enora ocknê³a siê, krzycz¹c straszliwie, zaczê³a siê szamotaæ. Jednak stalowe ³añcuchy mocno trzyma³y jej rêce, nie pozwalaj¹c ani na krok oderwaæ siê od mokrej œciany... „Na kim wiêc chcesz siê mœciæ, stara wiedŸmo?! No, zaczynaj, jestem tutaj! A mo¿e oczekujesz, ¿e twoi synowie, wierni przysiêdze – doprawdy, uœmiaæ siê mo¿na! – przyjd¹ ci na pomoc? – Jego oczy b³yszcza³y w pó³mroku, wargi drga³y w drapie¿nym uœmiechu, a rêka wyci¹gnê³a ju¿ do po³owy z pochwy ciê¿ki miecz. – A teraz patrz, niepocieszona wdowo, jak zniknie z powierzchni ziemi ród starego Dissa! Krzycz, wyj, szarp siꠖ jedynie sprawisz mi tym przy– 135 –

jemnoœæ! No, ty, najstarszy, chodŸ do mnie! Poma³u, bez poœpiechu, bli¿ej, jeszcze bli¿ej! Dobrze! Masz!”. – I miecz wbi³ siê w pierœ Digrisa, najstarszego syna barona... Ferndin odsun¹³ nog¹ cia³o i znów zawo³a³: „A teraz ty, Eringu, ulubieñcu starego Dissa, twoja kolej, ¿eby umrzeæ!”. M³odzieniec oderwa³ siê od stoj¹cych w milczeniu braci. Szed³ obojêtnie na spotkanie œmierci, patrz¹c przygas³ym wzrokiem w p³on¹ce szaleñcz¹ radoœci¹ oczy Ferndina. Enora szarpa³a ³añcuchy, jej krzyki wstrz¹sa³y piwnic¹, hucza³y echem w ciemnych zakamarkach. Zdawa³o siê, ¿e to wyje ranna wilczyca, gdy¿ nic ludzkiego nie by³o ju¿ w tym dzikim krzyku... Na pod³odze przed ni¹ ros³a sterta cia³. Oto i Girej, przedostatni syn, zrobi³ krok w stronê Ferndina, wystawiaj¹c pierœ na uderzenie miecza pokornie jak baranek nie znaj¹cy lêku... Pozosta³ tylko Ojris, najm³odszy syn, niemal jeszcze dziecko, ulubieniec matki. Baronowa z pian¹ i krwi¹ na pogryzionych ustach krzycza³a chrapliwie: „Nie idŸ tam! Zostañ, moje dziecko! Dzieci moje! Dzieci! O, Mitro, tobie powierzam moj¹ zemstê!”. Ostatnie s³owa zag³uszy³ œmiech Ferndina, ocieraj¹cego miecz. „Wzywaj, wzywaj mœciciela! Przyjdzie, kiedy promienie s³oñca oœwietl¹ tê piwnicê! Ale i ty nie ujrzysz ju¿ wiêcej œwiat³a! Powyjesz jeszcze trochê w ciemnoœci, a potem udasz siê w œlad za swoim potomstwem...”. Machn¹³ rêk¹ i nie wiadomo sk¹d pojawi³a siê przed nim ca³a kupa ociosanych kamieni. S³udzy szybko zaczêli zak³adaæ nimi wylot niszy i wkrótce ju¿ nie by³o s³ychaæ jêków i przekleñstw opad³ej z si³ kobiety. Tylko szmer sp³ywaj¹cej po œcianach wody narusza³ martw¹ ciszê podziemi... Ferndin pchn¹³ czubkiem buta g³owê najstarszego syna i powiedzia³: „Wrócê tutaj za rok, ju¿ jako pan tych w³oœci, a tymczasem niech szczury zatroszcz¹ siê o szlachetnych synów starego Dissa!”. Nie ogl¹daj¹c siê, wszed³ na górê, s³udzy po³o¿yli na miejsce ciê¿ki kamieñ i rano ani Ferndina, ani jego ludzi nie by³o ju¿ w Redbornie... W dzieñ w zamku wybuch³ pop³och, nikt nie móg³ poj¹æ, gdzie siê podzia³a rodzina barona i ich tajemniczy goœæ. Nikt niczego nie widzia³ ani nie s³ysza³. Tylko ja... A wy jesteœcie pierwszymi, którym o tym opowiadam... – 136 –

Mergit wsta³a, narzuci³a na ramiona p³aszcz i patrz¹c na Conana bezgranicznie zmêczonym wzrokiem, powiedzia³a cicho: – Czas ruszaæ w drogê, Cymmerianinie! S³oñce ju¿ wysoko i konie dobrze odpoczê³y...

XVI Gêsty mrok ogarn¹³ ju¿ las, kiedy wreszcie droga skrêci³a gwa³townie, drzewa zaczê³y rzedn¹æ i wyjechali na szerok¹ równinê,  schodz¹c¹ ³agodnie ku poroœniêtej wierzbami i szuwarami rzeczce. Za rzeczk¹, na wzgórzu, czernia³a wielka bry³a zamku Redborn. Conan a¿ gwizdn¹³ z podziwu, widz¹c na tle jasnego nieba jego groŸne kontury. Takiej twierdzy nikt nie zdobêdzie go³ymi rêkami. Gdyby nawet chcia³a tego dokonaæ setka dobrze uzbrojonych rycerzy, obroñcy zamku mogliby siê niczego nie lêka栖 ¿aden szturm nie jest groŸny, gdy siê siedzi za takimi niedostêpnymi murami. Tylko g³odem mo¿na by pokonaæ obroñców. Droga, ledwie widoczna w coraz gêstszym mroku, prowadzi³a nie do zamku, lecz w stronê niewielkiej wioski, niewyraŸnie majacz¹cej w oddali. Otoczona czêstoko³em, wydawa³a siê wymar³a, ale Conan i Biorri doskonale wiedzieli, ¿e skoro tylko zaró¿owi siê niebo na wschodzie i zapiej¹ pierwsze koguty, obudzi siê ¿ycie równie¿ w tym maleñkim œwiatku, odgrodzonym zaostrzonymi palami od dzikiego lasu. Brama by³a ju¿ zamkniêta, ale Mergit wskaza³a rêk¹ ledwie widoczn¹ œcie¿ynkê, id¹ca wzd³u¿ czêstoko³u. Wkrótce kary zatrzyma³ siê przed gêstymi zaroœlami olszyny, wœród których zniknê³a œcie¿ka. Staruszka lekko zeskoczy³a z konia, bez wahania rozgarnê³a krzaki, skinê³a na Conana i skry³a siê w zaroœlach. Kary, ostro¿nie stawiaj¹c nogi, wolno ruszy³ za ni¹. Odsuwaj¹c od twarzy uparte ga³¹zki, Conan dotar³ do samego czêstoko³u. Mergit wymaca³a coœ w ciemnoœci i czêœæ ogrodzenia odsunê³a siê cicho, wpuszczaj¹c ich do wsi. Biorri mrukn¹³ z podziwem: „Ale sprytna ta starucha!”. Tymczasem Mergit, cicho id¹c ledwie widoczn¹ œcie¿k¹, doprowadzi³a ich do niewielkiego, ciemnego domu. Jego drzwi podparte by³y grub¹ ¿erdzi¹, a okna zas³oniête deskami. – 137 –

– Jesteœmy na miejscu – powiedzia³a staruszka, chowaj¹c ¿erdkê pod ganek. – ZaprowadŸcie konie do szopy, tam za domem, ko³o krzaków, widzicie? Znajdziecie w niej i wodê, i siano. Potem wróæcie do domu, ale zachowujcie siê cicho. Zniknê³a za drzwiami, a Conan i Biorri poszli do szopy. – O, znalaz³oby siê tutaj miejsce jeszcze dla kilku koni! – Biorri rozsiod³a³ Zoldê i rzuciwszy jej garœæ pachn¹cego siana stan¹³ we drzwiach, czekaj¹c na Conana. – Choæ ta Mergit jest trochê niespe³na rozumu, mieliœmy szczêœcie, ¿e j¹ spotkaliœmy. ¯ebyœ wiedzia³, jak na pocz¹tku ba³em siê jej psów! Ale potwory! Nie chcia³bym wejœæ im w drogê! No to co, idziemy? Conan wyszed³ z szopy i ostro¿nie zamkn¹³ skrzyd³o wierzei. Biorri, przyciskaj¹c do piersi ostatni buk³ak, szed³ do domu, wyrzekaj¹c po drodze: – Ech, Klarsie, ¿e te¿ nie da³eœ jeszcze jednego worka! Wina mamy w bród, ale jedzenie ju¿ siê skoñczy³o... Ci¹gle wzdychaj¹c, otworzy³ niskie drzwi i wszed³ do domu. Ogieñ pali³ siê ju¿ w okopconym palenisku, a Mergit klêcza³a ko³o niego, grzej¹c zziêbniête rêce. Biorri rzuci³ buk³ak na stó³ i rozejrza³ siê: puste œciany, nad paleniskiem pó³ka z naczyniami, prosty drewniany stó³, niska le¿anka, zas³ana wzorzyst¹ kap¹, dwie ³awki ko³o sto³u – i to wszystko. Naprzeciw paleniska ciemnia³a przybudówka, w której dawniej trzymano w zimie byd³o. Teraz le¿a³o tam, podobnie jak w szopie, mnóstwo wspania³ego siana. Stanowczo nie by³o to najgorsze miejsce na nocleg, szkoda tylko, ¿e trzeba iœæ spaæ na g³odno... Nagle Conan zawo³a³ za jego plecami: – Na Kroma, czegoœ takiego jeszcze nie widzia³em! Popatrz, Rudy, co przynios³y te psy! Tak, Mergit, nie zginiesz z nimi – i same siê wy¿ywi¹, i ciebie nakarmi¹. Biorri wyjrza³ zza szerokich pleców Cymmerianina i zdumiony wytrzeszczy³ oczy: wszystkie siedem psów zd¹¿y³o ju¿ wejœæ cichcem do domu i po³o¿yæ siê przy progu; przynios³y Mergit dwa zaj¹ce i m³odego dzika. Gospodyni uœmiechnê³a siê. – Tylko dziêki temu ¿yjê. No, moje dziatki, dziêkujê wam, teraz bêdziemy mieli wspania³¹ kolacjê. Biorri, nabrawszy œmia³oœci, wyszed³ naprzód, po¿¹dliwie spogl¹daj¹c na dziczyznê. – Jeœli macie ochotê spróbowaæ pieczeni godnej samego króla, to pozwólcie mnie, staremu w³óczêdze, przygotowaæ kolacjê. – 138 –

– Co ty na to, Mergit? Dopuœcisz tego samochwa³ê do swojego ogniska? – zapyta³ z uœmiechem Cymmerianin. – Niezbyt mu ufam, ale miejmy nadziejê, ¿e nie spali wszystkiego na wêgiel. Mergit wsta³a, zdjê³a z pó³ki dzban, dwa wielkie pó³miski i wyci¹gnê³a dwa poczernia³e ro¿ny. – Do roboty, Rudy, poka¿, na co ciê sta栖 powiedzia³a. – Kiedyœ, dawno temu, s³ysza³am, jak œpiewasz, a teraz bêdê mia³a okazjê spróbowaæ twojej pieczeni. Jestem pewna, ¿e wszystko bêdzie tak, jak powiedzia³eœ – przygotujesz kolacjê godn¹ samego króla! – W takim razie, Conanie, usi¹dŸ z boku i nie przeszkadzaj. Patrz i podziwiaj, jak Rudy Biorri przygotowuje dziczyznê! Gadaj¹c bez przerwy, zrêcznie œci¹gn¹³ skórê i wypatroszy³ zaj¹ce i prosiaka, siêgn¹³ do maleñkiego skórzanego woreczka, który stale nosi³ u pasa, i ostro¿nie wydosta³ jakieœ przyprawy. – Nawet z ¿ab mogê ci przyrz¹dziæ takie danie, ¿e nie bêdziesz ju¿ chcia³ jeœæ nic innego. Teraz, kiedy miêso nadzia³em na ro¿en, najwa¿niejsz¹ spraw¹ jest podtrzymywanie ognia. Biorri rozgrzeba³ przepalone polana, u³o¿y³ z góry nowe i, nie odrywaj¹c oczu od ognia, zacz¹³ wolno obracaæ ro¿en. Wkrótce aromat pieczonego miêsiwa rozszed³ siê po ca³ej izbie i nawet psy zaczê³y go chciwie wietrzyæ, oblizuj¹c siê i œlini¹c. – A oto ju¿ i zarumieniona skórka, najwiêkszy przysmak na œwiecie! Teraz trzeba trochê zwiêkszyæ ogieñ. – Biorri jakoœ inaczej u³o¿y³ polana pogrzebaczem. – Jeszcze chwilkê poczekajmy i bêdziemy mogli zabraæ siê do jedzenia. Na twoim miejscu, Conanie, dawno ju¿ przela³bym wino do tego dzbana. Dziœ twoja kolej pe³niæ rolê podczaszego! Conan uœmiechn¹³ siê i wzi¹³ do rêki buk³ak. Wino strug¹ pola³o siê do glinianego dzbana, a staruszka wydoby³a trzy ogromne kufle. – Chyba lepsze bêd¹ od waszych podró¿nych kubków. – W sam raz! Ale popatrz, Rudy niesie ju¿ zaj¹ce, dawaj szybciej pó³misek. Biorri sztyletem zsun¹³ upieczone miêso z pierwszego ro¿na i wróci³ do ognia po prosiaka. Stó³ z dwoma pó³miskami, pe³nym dzbanem i wielkimi kuflami kusi³ zg³odnia³ych podró¿nych, ogieñ w palenisku potrzaskiwa³ koj¹co, a przy drzwiach le¿a³y spokojnie psy. Conan wyci¹gn¹³ z pochwy sztylet, ¿eby wbiæ go w rumiany bok prosiaka. – Powiedz, Cymmerianinie, czy to nie ciebie œci¹³ Ferndin na Œwiêtym Turnieju? Czy to nie twoj¹ nagrodê otrzyma³ ten demon, nikczemny s³uga Czarnego Seta?! – 139 –

Wbity w soczyste miêso sztylet zastyg³ w rêku Conana. Nie znajduj¹c w³aœciwych s³ów, wbi³ gniewny wzrok w twarz staruszki. Jednak¿e ona, z opart¹ na rêkach g³ow¹, patrzy³a na niego z takim matczynym wspó³czuciem, ¿e nieoczekiwanie dla samego siebie zacz¹³ jej wszystko opowiadaæ. Na pró¿no Biorri kopa³ go pod sto³em i ostrzegawczo pokas³ywa³ – Conan spogl¹da³ w pe³ne zrozumienia oczy tej starej kobiety i mówi³, mówi³... Rzecz dziwna: s³uchaj¹c z ogromn¹ uwag¹ s³ów Cymmerianina, Mergit zmienia³a siê z ka¿d¹ chwil¹. Znowu, jak we dnie, zniknê³y zmarszczki z jej policzków, krew nap³ynê³a do bia³ych warg, a w³osy, jeszcze niedawno opadaj¹ce ¿a³osnymi kosmykami, utworzy³y na jej ramionach piêkn¹ falê... Conan mia³ wra¿enie, ¿e równie¿ psy le¿¹ce przy drzwiach sta³y siê jeszcze wiêksze, a ich czarne grzbiety po³yskiwa³y w jasnym œwietle ognia. Jakby i one chciwie ³owi³y ka¿de s³owo Cymmerianina, a sierœæ groŸnie siê na nich je¿y³a. Wreszcie Biorri uspokoi³ siê i zacz¹³ jeœæ. Conan opró¿ni³ kufel i zamachn¹³ siê szyletem, odcinaj¹c rumian¹ nó¿kê prosiaka. – Oho, Biorri, wychodzi na to, ¿e jesteœ nie tylko królem œpiewaków, ale i kucharzem królów! Nic lepszego, jak zak¹siæ tê opowieœæ twoim pieczystym! Mergit w zadumie od³ama³a apetyczn¹ zajêcz¹ nogê, spróbowa³a i z zachwytem pokrêci³a g³ow¹. – Nawet w zamku barona, w aromatycznym dymie z wendyjskich polan, dziczyzna nie wychodzi³a tak dobrze – zauwa¿y³a – a ty na prostym palenisku, na smolistych szczapach, niemal bez przypraw stworzy³eœ prawdziwe cudo. Jeœli kiedyœ ochrypniesz i nie bêdziesz ju¿ móg³ œpiewaæ, uszczêœliwisz ka¿dy szynk swoj¹ sztuk¹ kulinarn¹! Biorri skromnie zauwa¿y³: – To dlatego, ¿e Stary Lis niekiedy zdradza przyjacio³om swe sekrety. Nalej mi wina, Conanie, i nie zapomnij o was, czas ju¿ coœ wypiæ, a nie tylko strzêpiæ jêzyki... Rzuciwszy psom koœæ, Mergit tak mocno zacisnê³a palce, ¿e a¿ jej stawy pobiela³y, i spogl¹daj¹c gdzieœ przed siebie, jakby rozmawiaj¹c z kimœ niewidocznym, mruknê³a: – Wiedzia³am, czu³am, ¿e on przyjdzie, i oto przyszed³... Teraz nie jesteœmy ju¿ sami, s³yszysz, nie jesteœmy sami... I potrafimy mu pomóc. – Zwróci³a w stronê Conana twarz z gor¹czkowo p³on¹cymi oczyma. – Wyci¹gnij Ferndina z zamku, a wtedy ci pomogê! Nie – 140 –

myœl, ¿e jestem stara i s³aba. Moja nienawiœæ nie ustêpuje twojej, a pragnienie zemsty pali mi serce! Zasêpiony Cymmerianin, mimo woli œciskaj¹c rêkojeœæ miecza, spogl¹da³ w jej pa³aj¹ce oczy. Obiecywa³a pomoc i Conan by³ przekonany, ¿e nie rzuca³a s³ów na wiatr. Teraz zawar³by przymierze z ka¿dym demonem, byle tylko móc siê zemœciæ... Staruszka, jakby czytaj¹c jego myœli, ukaza³a w drapie¿nym uœmiechu równe zêby. – Widzê, ¿e mnie zrozumia³eœ! Rankiem przekradniesz siê ogrodami do trzeciego st¹d domu. Mieszka w nim Algras, którego s³uchaj¹ mieszkañcy wszystkich wsi w okolicy zamku. Zapamiêtaj: dom z wysokim kominem i wielkim kamiennym spichlerzem. O mnie nic nie mów, jakbyœ w ogóle mnie nie widzia³, i nie wspominaj te¿ o moich dzieciaczkach... tak bêdzie lepiej! Przenios³a wzrok na Biorriego, który ze strachem spogl¹da³ na jej zarumienion¹, odm³odzon¹ twarz, coœ szepta³ i czyni³ pod sto³em dziwne gesty, jakby odganiaj¹c si³y nieczyste. – Nie trzêœ siê, Rudy, i nalej mi wina! Jeszcze nie wszystko powiedzia³am. Ferndina i jego sforê trzeba odci¹gn¹æ jak najdalej od zamku, a wtedy bêdê mog³a wam pomóc. Jak najdalej, ¿eby nie zdo³a³ skryæ siê za murami, bo inaczej nic z tego nie bêdzie! Zrozumia³eœ mnie, Cymmerianinie? Na jej twarzy pojawi³ siê grymas nienawiœci; psy przy drzwiach zerwa³y siê na równe nogi, warcz¹c i szczerz¹c zêby, gotowe rzuciæ siê na nienawistnego wroga. – A wiêc mamy szczêœcie, ¿e spotkaliœmy siê z tob¹ i twoimi pieskami – uœmiechn¹³ siê Conan. – Przyjmujê tw¹ pomoc i uczyniê tak, jak mówisz. Chyba najlepiej bêdzie œci¹gn¹æ Ferndina w pobli¿e wsi, na szerokie pole nad rzeczk¹? – O, widzê, ¿e dobrze siê rozejrza³eœ w ciemnoœci. Masz racjê, z tamtego miejsca nie zd¹¿y wróciæ do zamku... A teraz k³adŸmy siê spaæ, bo Rudy szczêka ju¿ zêbami ze strachu! Nie bój siê, jesteœmy sojusznikami, nie wrogami! Z uœmiechem dopi³a wino, wsta³a z ³awki i podesz³a do le¿anki. Psy znów po³o¿y³y siê przy drzwiach, zwiniête w czarne k³êbki. Biorri potrz¹sn¹³ g³ow¹, jakby odganiaj¹c czary, chciwie opró¿ni³ kubek i chwiej¹c siê na niepewnych nogach poszed³ w stronê kupy siana. Conan jeszcze trochê posiedzia³, wpatrzony w iskrz¹ce siê wêgle, a potem skierowa³ siê w œlad za swym przyjacielem. Rozes³a³ p³aszcz i leg³ na miêkkim sianie. Usi³owa³ zrozumieæ coœ z tego, co – 141 –

umyka³o jego œwiadomoœci, ale nie wiadomo kiedy zasn¹³, zmorzony ciep³em i aromatycznym zapachem traw. ...Przenikliwy krzyk, który wdar³ siê z zewn¹trz w senn¹ ciszê cha³upki, natychmiast obudzi³ Cymmerianina. Conan w jednej chwili przypomnia³ sobie wszystko, co dzia³o siê wczoraj. Skoczy³ na równe nogi, schwyci³ obna¿ony miecz i podbieg³ do uchylonych drzwi. K¹tem oka zobaczy³, ¿e nie ma ju¿ ani Mergit, ani jej psów. Z ulicy s³ychaæ by³o têtent kopyt, œmiechy i pokrzykiwania jeŸdŸców, gniewne g³osy mê¿czyzn i lamentowanie kobiet. Przez w¹sk¹ szparê prócz krzaków i burzanów nic nie by³o widaæ, ale Conan i bez tego doskonale wiedzia³, co siê dzieje. Beczenie przestraszonych owiec, rozpaczliwe gdakanie kur, pisk kobiet – wszystko wskazywa³o na to, ¿e oddzia³ uzbrojonych jeŸdŸców grabi wieœ. Nagle tu¿ obok zadŸwiêcza³a broñ i rozleg³y siê gromkie g³osy: – Popatrz, ona zamyka chlew! Widzia³eœ, jakie ma t³uste owce? No, otwieraj, stara wiedŸmo, bo jak nie – Ÿle z tob¹ bêdzie! Zatrzeszcza³a zerwana z zawiasów brama i jeŸdŸcy wdarli siê na s¹siednie podwórze. Conan poczu³ na g³owie oddech Biorriego, który te¿ usi³owa³ wyjrzeæ na zewn¹trz. Cymmerianin odwróci³ siê do niego i szepn¹³: – Zaraz zobaczê, ilu ich tam jest, a ty zamknij siê i nie wystawiaj nawet nosa. Otworzysz, kiedy trzy razy cicho zapukam. Zrozumia³eœ? Pochylony wyskoczy³ za próg i natychmiast znikn¹³ w gêstych zaroœlach. Siedz¹c w ciemnoœciach przy zamkniêtych drzwiach, Biorri z dr¿eniem serca s³ucha³, co dzia³o siê w pobli¿u. – Ach, ty, suko, gryziesz?! – zawo³a³ jeden z grabie¿ców. – Zaraz ciê nauczê! – Rozleg³ siê œwist miecza i zd³awiony krzyk. Nagle Biorri us³ysza³ wœciek³y ryk: – Zabijê was, plemiê Nergala! A masz, a masz! Zar¿a³ i ciê¿ko zwali³ siê na ziemiê ranny koñ, a potem raz za razem s³ychaæ by³o potê¿ne ciosy: ktoœ dobija³ wroga. Biorri ws³uchiwa³ siê, chc¹c rozpoznaæ g³os, ale najwyraŸniej nie nale¿a³ on do Cymmerianina. To zapewne gospodarz domu przybieg³ na ratunek swej rodzinie. Napastnicy szybko siê opamiêtali i z krzykiem natarli na nieoczekiwanego przeciwnika. Po chwili by³o ju¿ po wszystkim. JeŸdŸcy o czymœ g³oœno rozmawiali; nagle rozleg³ siê rozpaczliwy pisk i b³agalne wo³anie dziewczyny: – 142 –

– Zostawcie mnie, oszczêdŸcie! O, Mitro! Zabiliœcie mego ojca! Co zrobiliœcie z moj¹ matk¹? Puœæcie mnie, puœæcie! – Daj p³aszcz, zawiniemy jej g³owê, ¿eby nie wrzeszcza³a – us³ysza³ Biorri schrypniêty g³os. – Jeszcze mi ona zatañczy! Zemszczê siê za Silkera! Bêdzie mnie b³agaæ, ¿ebym j¹ wys³a³ w œlad za jej rodzicami na Szare Równiny! JedŸmy, bo nasz pan czeka. ¯al Silkera, tych ludzi nie mo¿na ani na chwilê spuœciæ z oka... Jazda! – I oddzia³ pomkn¹³ przez wieœ, odprowadzany wœciek³ym ujadaniem psów. Stopniowo wszystko ucich³o, jakby wieœ ca³kiem wymar³a. Biorri, siedz¹c w ciemnoœciach i usi³uj¹c coœ dostrzec przez w¹sk¹ szczelinê w rozeschniêtych okiennicach, ci¹gle siê przys³uchiwa³, maj¹c nadziejê, ¿e lada chwila rozlegnie siê szmer kroków i delikatne pukanie do drzwi. Jednak wokó³ by³o cicho, tylko liœcie szeleœci³y na dworze w porywach ciep³ego wiatru i myszy harcowa³y w sianie. W koñcu Biorri mia³ doœæ takiego czekania – jego natura nie znosi³a bezczynnoœci. Ostro¿nie zacz¹³ przeszukiwaæ pó³kê nad paleniskiem. Jak zwykle przeczucie go nie zawiod³o: za poszczerbion¹ mis¹ wymaca³ lampê. Nie licz¹c na to, by pozosta³a w niej choæ kropla oliwy, wyci¹gn¹³ j¹ jednak i postawi³ na stole. „W najgorszym razie zapalê ³uczywo, lepsze to ni¿ siedzieæ po ciemku” – pomyœla³, siêgaj¹c po hubkê i krzesiwo. S³aby ogieniek zatañczy³ w jego rêkach, oœwietlaj¹c star¹, pogiêt¹ lampê, do po³owy nape³nion¹ oliw¹, z p³ywaj¹cym w niej knotem. – No, Biorri, jednak bogowie ciebie kochaj¹! ¯eby wszystko tak siê udawa³o w ¿yciu! – Zapali³ lampê i zacz¹³ siê rozgl¹daæ w nadziei, ¿e znajdzie coœ, co skróci mu czas oczekiwania. D³ugo nie musia³ szuka栖 resztki dziczyzny i ca³kiem nie pusty buk³ak same wpad³y mu w rêce. Rudy Biorri znów siê ucieszy³, ¿e ma takie szczêœcie, usiad³ przy stole i w³aœnie podnosi³ do ust kawa³ek apetycznie pachn¹cego miêsa, kiedy zapukano trzy razy do drzwi. – Jak zwykle przychodzisz w sam¹ porꠖ szepn¹³ do Conana, który cicho wœlizn¹³ siê do chaty. – Popatrz, co znalaz³em! Nie potrzeba rozpalaæ w palenisku i dymiæ na ca³¹ okolicê. Niech myœl¹, ¿e nikogo tutaj nie ma... Si¹dŸ, zjedz coœ i opowiadaj. – Jedz sam, ja nie mam teraz ochoty. Ten drañ ze swymi s³ugusami najwidoczniej postanowi³ ca³kiem ograbiæ wieœ. Potem weŸmie siê za inne w okolicy... Ca³a zamkowa czeladŸ zosta³a uwiêziona. A te ³otry – skin¹³ w stronê drzwi – ju¿ trzeci dzieñ przyje¿d¿aj¹ tutaj i bior¹, co im wpadnie w ³apy: kury, œwinie, owce... Dzisiaj – mo¿e s³ysza³eœ? – zar¹bali jedn¹ kobietê i jej mê¿a, a potem porwali ich córkê... Na drugim – 143 –

koñcu wsi te¿ zabrali dziewczynê... – Conan przysun¹³ sobie dzban i nape³ni³ kubek. – Widzia³em tego, którego ojciec dziewczyny zabi³ pa³k¹. Pewnie dawniej zajmowa³ siê rozbojem, a inni te¿ nie s¹ lepsi. Cymmerianin w zadumie ¿u³ miêso, chmurnie spogl¹daj¹c na faluj¹cy p³omyk lampy. – A gdzie siê podzia³a nasza staruszka? – zapyta³ wreszcie Biorri. – I te jej okropne psy? Szczerze mówi¹c, lepiej siê bez nich czujê. Wiesz, patrzy³em na ni¹, patrzy³em i w ¿aden sposób nie mog³em sobie przypomnieæ... Twarz taka znajoma, jakbym z ni¹ kiedyœ rozmawia³, a zarazem prawdziwa z niej wiedŸma! Nie, w ¿aden sposób nie mogê sobie przypomnieæ, kim by³a na zamku... – Dobrze, siedŸ sobie tutaj i przypominaj, tylko trzymaj siê z dala od wina, a ja pójdê do tego, jak mu tam... Algrasa, zobaczê, co to za jeden. Jeœli trzeba bêdzie, przyprowadzê go tutaj. ¯ebyœ tylko nie zasn¹³, bo bêdê musia³ wy³amywaæ drzwi. – Conan wsta³ ¿wawo, przyjaŸnie klepn¹³ Biorriego po ramieniu i znów bezszelestnie wymkn¹³ siê na dwór. Zamkn¹wszy drzwi na zasuwê i pocieraj¹c to miejsce, gdzie Cymmerianin przy³o¿y³ sw¹ potê¿n¹ piêœæ, Rudy usiad³ na ³awie. „Patrzcie go, mam siê trzymaæ z dala od wina i nawet spaæ mi nie wolno – rozmyœlal nieweso³o. – A co ma robiæ cz³owiek w takiej ciszy i ciemnoœciach? No trudno, muszê pocierpieæ. Szkoda, ¿e nawet na ercie pograæ nie mo¿na – zaraz zajrzy tu jakiœ ciekawski. Ech, ten Conan, przecie¿ mogê nie gorzej od niego pe³zaæ po krzakach! Kiedy jednak ju¿ siê w to wpl¹ta³em, muszê go s³uchaæ. Ostatecznie to jego sprawa, a ja w razie czego bêdê mu os³ania³ ty³y. Rudy Biorri te¿ umie miecz trzymaæ w rêku, nie tylko buk³ak i ertê!”. D³ugo jeszcze snu³ siê z k¹ta w k¹t, mrucz¹c pod nosem i spogl¹daj¹c na stó³, gdzie obok resztek dziczyzny widnia³ pêkaty buk³ak. Kiedy wreszcie rozleg³o siê pukanie, Biorri podbieg³ do drzwi, niczym kochanek nie mog¹cy siê doczekaæ damy swego serca. Drzwi otworzy³y siê i do s³abo oœwietlonej chaty wszed³ z wahaniem krêpy siwy mê¿czyzna. Mia³ ju¿ sporo lat, ale w ¿adnym razie nie mo¿na go by³o nazwaæ starcem – potê¿ne ramiona, niemal nie ustêpuj¹ce barkom Cymmerianina, ogromne silne rêce, nawyk³e do ciê¿kiej pracy, nogi, mocno st¹paj¹ce po ziemi – wszystko to mówi³o, ¿e nie zawsze czas ma w³adzê nad cz³owiekiem, a prawdziwa si³a niechêtnie poddaje siê staroœci. – WejdŸ, Algrasie, posiedzimy, pogadamy... To mój przyjaciel, Rudy Biorri, znakomity œpiewak i muzykant, ulubieniec królów i kucharek. I w dodatku najlepszy kucharz, jakiego znam! – 144 –

Algras, ci¹gle jeszcze nieufnie trzymaj¹c rêkê na pasie ko³o sztyletu, bacznie przyjrza³ siê Biorriemu i nagle twarz mu pojaœnia³a. – Przecie¿ to ten sam Rudy Krzykacz, którego niegdyœ przywozi³ do Redbornu stary baron! Pamiêtam, pamiêtam, jak kiedyœ w nocy... Cha-cha-cha! – Zaœmia³ siê serdecznie, przypomniawszy sobie jak¹œ dawn¹ historiê. Biorri, wcale nie zachwycony tak¹ reakcj¹ Algrasa, zmarszczy³ brwi i powiedzia³: – Za to ja sobie ciebie nie przypominam. A w ogóle to œpiewa³em dla lepszych goœci, a w nocy... w nocy spa³em jak nale¿y. Oczywiœcie, jeœli nie pi³em w dobrej kompanii! – Otó¿ to – w dobrej kompanii! – znów zaœmia³ siê Algras. – Teraz, Cymmerianinie, wierzê, ¿e nie jesteœ szpiegiem tego przeklêtego Ferndina... Jêzyk by mi ko³kiem w gardle stan¹³, gdybym mia³ go nazwaæ baronem Redbornu! Nie by³ baronem i nigdy nim nie bêdzie! A co te¿ tutaj wyczynia ten drañ! W³asnymi rêkami skrêci³bym mu kark, zaczai³bym siê i napad³ z zasadzki, ale siedzi on w zamku jak borsuk w norze, i tylko jego s³udzy, przeklête plemiê Nergala, myszkuj¹ po wsiach... Ju¿ im ma³o byd³a, zaczynaj¹ porywaæ dziewczêta! Przekleñstwo na ich g³owy! – S³uchaj, Algrasie, o ile pamiêtam, w zamku zawsze by³o du¿o owiec, œwiñ, ptactwa... Co za gêsi, co za kaczki – palce lizaæ! – Rozmarzony Biorri przymkn¹³ oczy i poklepa³ rêk¹ buk³ak. – Nie mówi¹c ju¿ o leœnej zwierzynie... – Rudy ma racjê: po co grabiæ wieœ, jeœli w zamku tyle byd³a? – Conan przysiad³ obok i podsun¹³ przyjacielowi dzban. – Przelej wino, bo g³askasz ten buk³ak, jakby to by³a pierœ jakiejœ œlicznotki! Algras zaj¹³ miejsce naprzeciw i opuœciwszy silne rêce na kolana powiedzia³: – By³o byd³o i ptactwo, ale teraz nic nie ma... Kiedy umar³ stary baron Diss i zniknê³a baronowa Enora z synami – jeden Mitra wie, co siê z nimi sta³o i gdzie s¹ teraz! – w zamku zaczê³y siê dziaæ dziwne rzeczy... Zmarszczy³ brwi i rozejrza³ siê, jakby siê ba³, ¿e swymi s³owami œci¹gnie nieszczêœcie, a potem zacz¹³ mówiæ dalej: – Skoro tylko w zamku zabrak³o gospodarzy, w okolicy pojawi³o siê stado czarnych wilków. Wilki te ka¿dej nocy przemyka³y siê do zamku i zabija³y byd³o. Nie wiadomo, którêdy siê tam dostawa³y, ale co rano na œrodku podwórza znajdowano kilka rozszarpanych owiec, œwiniê lub dziesi¹tki kur. Przestraszeni s³udzy bali siê w nocy 10 – Conan i podziemie niewoli

– 145 –

wysun¹æ nos ze swych pokoi, zastawiaj¹c drzwi kuframi, a wilki gospodarzy³y sobie przed zamkiem... – I nie znaleŸli siê odwa¿ni ludzie, ¿eby urz¹dziæ na nich ob³awê? Wszyscy tutaj to myœliwi, choæby ty sam – jesteœ tak silny, ¿e pewnie i na niedŸwiedzia chodzi³eœ. Widzê na twych rêkach œlady niedŸwiedzich pazurów. A wilki, w dodatku na podwórzu... Gdzie uciek³yby, jeœli dziesiêciu myœliwych wyskoczy³oby z zasadzki? – Ech, Cymmerianinie, nie wszystko ci jeszcze powiedzia³em! M³ody jesteœ i zapalczywy, ale i my nie jesteœmy g³upi! Tak w³aœnie uczyniliœmy którejœ nocy: uzbroiliœmy siê, przygotowaliœmy pochodnie... Biorri, który s³ucha³ Algrasa z wielk¹ uwag¹, zapyta³ nagle: – A psy?! Przecie¿ w zamku by³o mnóstwo psów! Czy nie szczeka³y, kiedy przychodzi³y te... wilki? – Z lêkiem zerkn¹³ na drzwi, jakby boj¹c siê, ¿e psy starej Mergit znów pojawi¹ siê na progu. – W tym w³aœnie rzecz, ¿e wszystkie psy zniknê³y z zamku, kiedy przysz³y te potwory. Bez ¿adnego dŸwiêku, nie pozostawiaj¹c po sobie ani kawa³eczka skóry, ¿adnej obgryzionej koœci... Zniknê³y tak, jakby nigdy ich tu nie by³o. A czarne potwory robi³y, co chcia³y. Tak wiêc urz¹dziliœmy zasadzkê i czekaliœmy. By³a w³aœnie pe³nia ksiê¿yca i widzieliœmy ka¿dy kamyczek na podwórzu. Siedzimy, patrzymy, a¿ tu nagle od strony stajni rozlega siê wycie – ¿a³osne jak p³acz dziecka... Z ogrodu odpowiadaj¹ mu inne g³osy, a tak¿e od g³ównej bramy. DŸwiêki te przybli¿aj¹ siê i oto ju¿ na œrodku podwórza zamajaczy³y czarne cienie. Wycie ucich³o i wilki, ca³kiem tak, jak zrobiliby to ludzie, skry³y siê w cieniu, zostawiaj¹c jednego na stra¿y. Wilk siedzia³ bez ruchu poœrodku podwórza, sam go widzia³em – ogromny, czarny, ze straszn¹ paszcz¹! A tymczasem w chlewie becza³y przestraszone owce. Z krzykiem wyskoczyliœmy z zasadzki, piêciu z nas pobieg³o do chlewu, a trzech odciê³o wilkom drogê odwrotu... Strzeli³em do tego wilka z piêciu kroków, nie sposób by³o nie trafiæ, ale strza³a przesz³a przez niego jak przez dym ogniska. To nie by³y wilki, lecz wilko³aki, które zgubi³y rodzinê starego Dissa i rozgrabi³y jego maj¹tek! Ktoœ nas³a³ je na Redborn, a teraz jeszcze ten Ferndin... – Algras w gniewie stukn¹³ pustym kubkiem o stó³. – No i co, te bestie... czy te¿ wilko³aki, uciek³y wtedy? – zapyta³ Conan, usi³uj¹c poj¹æ coœ, co niejasno snu³o mu siê po g³owie. – Ogromny stra¿nik rzuci³ siê do kurnika, sk¹d nie by³o drugiego wyjœcia, a wiêc znalaz³ siê w pu³apce. Ci myœliwi, którzy wbiegli do chlewu, oœwietlaj¹c wszystkie k¹ty znaleŸli tylko trzy rozszarpa– 146 –

ne owce – i nikogo wiêcej. Wilki zniknê³y, jakby zapadaj¹c siê pod ziemiê. I w kurniku równie¿ nikogo nie znaleŸliœmy. Po tym wydarzeniu nie by³o ju¿ chêtnych na takie ob³awy. – Czy rzucaj¹ siê one równie¿ na ludzi? – Biorri z lêkiem spogl¹da³ w stronê drzwi. – Nie, nigdy siê to nie zdarzy³o. Ani razu nie ruszy³y te¿ byd³a we wsi. Rozprawi³y siê ze stadem barona Dissa i zniknê³y. Dawno ju¿ nikt ich nie widzia³ w naszych stronach, ale czeladŸ z zamku w dalszym ci¹gu mocno zamyka na noc wszystkie drzwi... Algras zamilk³, bacznie spogl¹daj¹c na Cymmerianina. Biorri pospiesznie nape³ni³ kubki i chc¹c przerwaæ ciê¿k¹ ciszê, która zawis³a w powietrzu, leciutko musn¹³ struny erty. DŸwiêki starej ballady sprawi³y, ¿e wyg³adzi³o siê nachmurzone czo³o ich goœcia. Algras napi³ siê wina i zacz¹³ przytupywaæ w takt melodii. Conan, nie zwracaj¹c uwagi na Biorriego, spogl¹da³ w ciemny k¹t i coœ sobie obmyœlaj¹c postukiwa³ o stó³ rêkojeœci¹ sztyletu. – Ile jest wsi wokó³ Redbornu? – zapyta³ nagle. – Dawniej by³y cztery, teraz zosta³y trzy – odpowiedzia³ Algras. Ulir by³ st¹d zbyt daleko, na samym skraju lasu. Dziki depta³y zasiewy, a wilki zabija³y byd³o... Nawet niedŸwiedzie podchodzi³y do samych domów. Baron Diss kaza³ ludziom przenieœæ siê bli¿ej zamku i teraz zosta³y tylko trzy osady: Odler, Ch³ank i nasza wieœ – Benta. Czy coœ wymyœli³eœ, Cymmerianinie? – Oczywiœcie, ¿e wymyœli³em, w innym razie po co bym siê do ciebie zwraca³? Jeœli dobrze rozumiem, wszyscy tu szanuj¹ ciê i s³uchaj¹ twych s³ów. – Tak, przyjacielu, d³ugo ju¿ ¿yjê i ludzie czêsto pytaj¹ mnie o radê... Sam baron mówi³, ¿e nikt jak ja nie potrafi pogodziæ poró¿nionych ch³opów. Dumnie podkrêci³ w¹sa i drwi¹co spojrza³ na Conana. Biorri, nie roni¹c ani s³owa, z udan¹ obojêtnoœci¹ siedzia³ z boku, brzd¹kaj¹c na ercie. – A wiêc i ja coœ wymyœlê, jeœli ju¿ przyprowadzi³em ciê tutaj. – Conan szeroko siê uœmiechn¹³, b³yskaj¹c niebieskimi oczami. Algras zapyta³ nagle: – Masz chyba z Ferndinem w³asne porachunki, prawda Cymmerianinie? No bo dlaczego chowasz siê w chacie starego Jurisa? I popatrz tylko, ju¿ min¹³ rok, jak nikt tutaj nie mieszka, a tak tu czysto... Biorri mimo woli drgn¹³, a Conan wskaza³ na niego rêk¹: – 147 –

– Rudy nie lubi ba³aganu, ca³¹ noc ciê¿ko pracowa³, wynosz¹c œmieci. Masz racjê, przyjacielu, to ja powinienem zabiæ Ferndina, ja i nikt inny! Dlatego potrzebna mi jest twoja pomoc. Pos³uchaj, co wymyœli³em... Pochyleni nad sto³em, mówi¹c to szeptem, to znów podniesionym g³osem, zastanawiali siê, jak wywabiæ z zamku Ferndina i jego s³ugi, a erta, pos³uszna gibkim palcom Rudego Biorriego, œpiewa³a rzewnie o dawnych zwyciêstwach...

XVII Cichy i ciemny, przez ca³y rok pozbawiony gospodarzy zamek Redborn znów o¿y³ – ale jak¿e to ¿ycie by³o niepodobne do tego, co dzia³o siê tu dawniej! S³udzy, dr¿¹c ze strachu, bez sensu snuli siê po korytarzach, jakby w ka¿dej chwili oczekuj¹c kary. Kiedy przyby³ nowy pan Redbornu, zapomniano nawet o wilkach, które napawa³y takim lêkiem czeladŸ i mieszkañców okolicznych wsi. Znów jak dawniej wieczorami gwarno by³o w ogromnej sali bankietowej, mog¹cej pomieœciæ setkê goœci, ale krzyki pijanych przyjació³ barona Ferndina nie przypomina³y tej szczerej weso³oœci, obecnej na ucztach wydawanych przez starego barona Dissa. Ferndin sprowadzi³ z Menory mnóstwo zubo¿a³ej szlachty i rycerzy, którzy, ciesz¹c siê, ¿e mog¹ dobrze po¿yæ na cudzy koszt, wynosili pod niebiosa nowego barona. A Ferndin, choæ wiedzia³, ¿e wszystko to k³amstwa, chêtnie s³ucha³ hymnów pochwalnych pod swoim adresem, upijaj¹c siê nimi jak naiwny m³odzieniec. Ta sfora goœci, zawsze gotowych s³awiæ barona Ferndina, którzy ucztowali przy sto³ach uginaj¹cych siê od wszelakiego jad³a, popijaj¹c swe s³owa wspania³ym winem z bogatych piwnic zamkowych, mog³a w przysz³oœci, dobrze odkarmiona, stanowiæ niema³¹ si³ê w walce z ksiêciem. Na to w³aœnie liczy³, œci¹gaj¹c ich do Redbornu, ale przeklêty przypadek sprawi³ mu przykr¹ niespodziankê... Z bogatego maj¹tku po roku pozosta³ jedynie potê¿ny kamienny zamek, jak dawniej wspaniale urz¹dzony, z cennymi meblami i ogromnymi piwnicami na wino. Ani byd³a, ani ptactwa, ani ¿adnych zapasów nie znalaz³ nowy gospodarz, obejmuj¹c swe rz¹dy... Nic te¿ dziwnego, ¿e wpad³ we wœciek³oœæ. – 148 –

Co gorsza, nie mo¿na by³o ukryæ tego przed goœæmi, którzy zawistnymi oczyma sprawdzaj¹c ka¿d¹ szparkê, ka¿dy k¹t, wszystko widzieli: puste chlewy, kurniki i spichrze. Tylko stajnia mog³a siê poszczyciæ kilkoma klaczami, ale te zreszt¹ ledwie sta³y. I to by³o wszystko... Pierwszego wieczora, rozkazawszy zamkn¹æ bramê i odprawiwszy goœci do ich pokojów, rozwœcieczony Ferndin spêdzi³ czeladŸ do niewielkiej sali obok jadalni, kaza³ stra¿nikom stan¹æ wokó³ s³ug i wy³adowa³ na nich ca³¹ sw¹ z³oœæ. Pe³zaj¹c na kolanach wokó³ nowego pana i rozmazuj¹c krew ciekn¹c¹ z rozbitych ust i nosów, s³udzy usi³owali powiedzieæ mu o wilkach, wzbudzaj¹cych przera¿enie w ca³ej okolicy. Ale nie wywar³o to na Ferndinie wiêkszego wra¿enia, kaza³ wszystkim wygarbowaæ skórê, prócz dwóch ³adniutkich dziewek, a potem, uspokojony nieco, pos³a³ do wsi wiernych stra¿ników. Ucztuj¹c i s³uchaj¹c fa³szywych pochlebstw, ka¿dego wieczora myœla³ teraz, ¿e nie wytrzyma dwóch miesiêcy w Redbornie. Jednak i ksi¹¿ê nie wytrzyma tak d³ugo bez niego, ta maleñka nie da mu spaæ spokojnie! Ostatecznie Ferndin przekona³ sam siebie, ¿e wszystko uk³ada siê dobrze, trzeba tylko potrz¹sn¹æ wsiami – niech poczuj¹ pañsk¹ rêkê, bo zbyt siê rozpuœcili u starego Dissa! – Hej, nie spaæ tam! Dlaczego kubki s¹ puste? – G³os barona Ferndina zahucza³ pod sklepieniem starej sali. S³udzy biegali od jednego goœcia do drugiego, nape³niaj¹c kubki, które ju¿ po chwili znów by³y puste. D³ugi stó³, w przy którym na wysokim starym fotelu baronów Redbornu z godnoœci¹ zasiada³ Ferndin, ugina³ siê po ciê¿arem najprzeró¿niejszych potraw i goœcie nie sk¹pili mu pochwa³: – Jeszcze nie spotka³em takiego szczodrego gospodarza jak baron Ferndin! Wznoszê toast za to... za to, ¿eby zawsze towarzyszy³y mu sukcesy i orêdownictwo Mitry, tak jak na Turnieju! Kto jak kto, ale ja jestem jego najwierniejszym przyjacielem! – I chudy rycerz, którego jedynym maj¹tkiem by³ wal¹cy siê ojcowski dom ko³o Menory, a para s³ug stanowi³a najwiêkszy luksus, na jaki móg³ sobie pozwoliæ, uroczyœcie opró¿ni³ swój kubek. W odpowiedzi rozleg³y siê okrzyki: – Wszyscy jesteœmy jego oddanymi przyjació³mi! Te¿ chcielibyœmy mieæ takiego pana! Jest prawdziwym rycerzem, nie to, co ksi¹¿ê Orgeld! Z rozkosz¹ po raz ju¿ któryœ s³uchaj¹c tych s³ów, Ferndin pokrêci³ g³ow¹ i rzek³: – 149 –

– Nie, przyjaciele, powinniœmy wznieœæ toast za naszego pana, ksiêcia Orgelda! Jest cz³owiekiem dobrym, szczodrym i sprawiedliwym, choæ brak mu twardej rêki... Baron Diss spisywa³ siê ca³kiem nieŸle, ale umar³. Kto go teraz mo¿e zast¹piæ? Bez dobrego doradcy nasz wspania³y ksi¹¿ê nie zdo³a pokierowaæ krajem. Chcê wiêc wypiæ za ksiêcia i za to, ¿eby Mitra nie sk¹pi³ swych ³ask Bergheimowi i da³ naszemu w³adcy dobrego doradcê! – Barona Ferndina! Barona Ferndina z Redbornu! Tylko on godzien jest tego zaszczytu! Pl¹cz¹ce siê jêzyki z trudem wypowiada³y pochlebstwa, z os³ab³ych r¹k wypada³y na pó³ obgryzione koœci, a powieki opada³y sennie. – M-m-muzyka gra-a-aæ! Cz-e-emu nie ma mu-uzyki! Wczooraj nie by³o mu-uzyki i dziœ nie bêdzie? A gdzie piêkne dziewki? U barona Re-edbornu wszystkiego musi byæ w bród: wina, muzyki, dzie-ewek... Siedz¹cy po prawej rêce Ferndina grubas, ten sam, który marzy³ o zdobyciu s³awy i nagród na Turnieju, a powróci³ z niego z pokiereszowanym ty³kiem, spojrza³ na gospodarza maœlanymi oczkami i be³koc¹c rzek³: – Ta-ak... Bez muzyki nie mo¿na... Nawet w szynku jest muzyka... I dziewki! I w Red... Red... bornie te¿ musz¹ byæ! – Czy u starego Dissa mog¹ byæ muzykanci? – Ferndin przenikliwymi ¿ó³tymi oczyma przyjrza³ siê pijanym goœciom, ale jego twarz wyra¿a³a jedynie dobrotliwe zdziwienie. – W takiej ciszy nawet dŸwiêk waszych kubków mo¿e uchodziæ za muzykê! Chocia¿ zreszt¹ mo¿na spróbowaæ. Ej, Egist! – GroŸnie spojrza³ na podaj¹cego do sto³u s³ugê. – Chyba widzia³em wczoraj na chórze harfy i flety. ZnajdŸ mi natychmiast kogoœ, kto choæ trochê umie graæ! Bo inaczej... – Pochyli³ siê w stronê oniemia³ego z przera¿enia s³ugi i zmru¿y³ oczy. – Bo inaczej ka¿ê zrzuciæ z wie¿y do fosy najpierw twoj¹ g³owê, a potem ca³¹ resztê! PodejdŸ bli¿ej, chcê ci coœ jeszcze powiedzieæ... Przyprowadzisz tutaj dwie s³u¿¹ce i te dziewczyny ze wsi, ale najpierw... – I szepn¹³ coœ do ucha dr¿¹cemu Egistowi. S³uga skin¹³ g³ow¹ i zgiêty w uk³onie pobieg³ do bocznych drzwi. Dla podtrzymania weso³ego nastroju baron Ferndin, ledwie umoczywszy usta w winie, zacz¹³ obsypywaæ komplementami goœci, którzy zaszczycili Redborn swym przybyciem. Bystrym okiem œledz¹c to, co dzia³o siê przy stole, we w³aœciwym momencie rzuconym ¿artem lub protekcjonaln¹ uwag¹ za¿egnywa³ w zarodku pijackie k³ótnie. – 150 –

„Tak, zdo³a³bym utrzymaæ w rêku nie tylko Bergheim, ale i ca³e królestwo!” – pomyœla³ zadowolony z siebie, czuj¹c siê jak potê¿ny w³adca, gdy siedzia³ tak u szczytu sto³u, spogl¹daj¹c na œciany ozdobione fantazyjnymi rzeŸbami i gobelinami przedstawiaj¹cymi sceny z polowañ s³awnych rycerzy na niedŸwiedzie, dziki i sarny. Ktoœ nieœmia³o podszed³ do niego i baron Ferndin, nie odwracaj¹c g³owy, us³ysza³ cichy, dr¿¹cy g³os Egista: – Mój panie, znalaz³em takich dwóch, co trochê umiej¹ brzd¹kaæ na strunach... A dziewczêta s¹ gotowe, czekaj¹ za drzwiami! – Dobrze, wezwij tych swoich muzykantów, a sam b¹dŸ w pobli¿u, bo mo¿e goœcie jeszcze czegoœ zechc¹. Bocznymi drzwiami wesz³o dwóch m³odych s³u¿¹cych z poz³acanymi harfami w rêku, ze strachem spogl¹daj¹c na nowego pana. Goœcie powitali ich radosnymi okrzykami: – No, wreszcie! Hej, dawajcie wina! Ale szybko! Ferndin, bezg³oœnie poruszaj¹c ustami, kolejno zajrza³ w oczy obu m³odzieñcom, którzy dr¿¹cymi rêkoma œciskali harfy, i odwróci³ siê, straciwszy dla nich wszelkie zainteresowanie. Ale muzykantów jakby ktoœ w jednej chwili odmieni³: twarze ich zastyg³y, niczym wyrzeŸbione z drewna uœmiechniête maski, a palce zrêcznie zaczê³y przebieraæ struny, ciesz¹c goœci starodawnymi biesiadnymi pieœniami. Podzwanianie kubków, œmiechy i niedwuznaczne okrzyki œwiadczy³y o tym, ¿e prócz poczêstunku i muzyki goœcie jeszcze na coœ niecierpliwie czekaj¹. Gospodarz wsta³ wiêc z wysokiego fotela, zagadkowo uœmiechn¹³ siê i trzykrotnie klasn¹³ w d³onie. Natychmiast otworzy³y siê szerokie paradne drzwi, po obu stronach których stali nieruchomi stra¿nicy, i na œrodek sali wbiegli s³udzy, nios¹cy ogromny, zwiniêty dywan. W jednej chwili roz³o¿yli go na kamiennej pod³odze i, bez przerwy k³aniaj¹c siê przycich³ym goœciom, skierowali siê do wyjœcia. Muzykanci nagle umilkli i zrobi³o siê ca³kiem cicho. Goœcie zamarli z kubkami w rêkach i wpatrywali siê w otwarte drzwi, czekaj¹c na dalszy ci¹g przedstawienia. Do sali wesz³o, podzwaniaj¹c orê¿em, kilku potê¿nych stra¿ników. Rozst¹pili siê i goœcie ujrzeli cztery m³ode dziewczyny, tul¹ce siê do siebie ze strachu. Gdy jednak Ferndin ledwie zauwa¿alnie skin¹³ d³oni¹ i spojrza³ na nie bacznie, drgnê³y, jak pora¿one b³yskawic¹, i lekkim krokiem, kusz¹co faluj¹c biodrami, podesz³y do dywanu. – 151 –

Wszystko by³o tak, jak rozkaza³ Ferndin: zamiast zwyk³ych sukienek dziewczêta mia³y na sobie luŸne szaty z cienkiego jedwabiu, zwi¹zane w talii srebrnymi sznurami; ich rozpuszczone w³osy, opadaj¹c falami na ramiona, siêga³y do pasa. Twarze dziewcz¹t, podobnie jak twarze obojêtnie stoj¹cych na uboczu muzykantów, przemieni³y siê w nieruchome, uœmiechniête maski. Maleñkie bose stopy uczyni³y ostatni krok i cztery zgrabne figurki zamar³y w rogach ogromnego wzorzystego dywanu z uniesionymi nad g³ow¹ szczup³ymi rêkami. Ferndin z lekka zwróci³ siê w stronê muzykantów, którzy, pos³uszni jego ciê¿kiemu spojrzeniu, zaczêli graæ jak¹œ nieznan¹ melodiê. Goœcie, s³ysz¹c jej pierwsze dŸwiêki, zaczêli szemraæ rozczarowani, stukaæ o stó³ pustymi kubkami i tupaæ nogami. Jednak powtarzaj¹ce siê frazy zniewala³y, uspokaja³y, i po chwili oczy pijanych mê¿czyzn nic ju¿ innego nie widzia³y prócz na wpó³ obna¿onych kobiecych postaci, stoj¹cych na dywanie. Muzyka zagra³a szybciej i rêka barona Ferndina, le¿¹ca do tej pory nieruchomo na stole, drgnê³a. Dziewczêta, pos³uszne temu gestowi, ko³ysz¹c biodrami w takt muzyki, rozpoczê³y dziwny taniec. Palce ich pana, po³yskuj¹c zielonymi i niebieskimi kamieniami grubych pierœcieni, porusza³y siê po stole, jakby przestawiaj¹c niewidoczne figurki, a cztery m³ode tancerki to schodzi³y siê ze sob¹, to rozchodzi³y, kr¹¿¹c i wyginaj¹c siê, kusz¹cymi ruchami swych cia³ doprowadzaj¹c goœci do szaleñstwa. – Coœ podobnego! Sk¹d na tym odludziu takie tancerki? Nawet na ucztach u króla nic takiego nie widzia³em! Ale¿ ten baron Ferndin przez trzy dni ukrywa³ swe œlicznotki i dopiero teraz zdecydowa³ siê je pokazaæ! – szepta³ hrabia Woller, rêkawami sfatygowanego kaftana ocieraj¹c bezwiednie zalany winem stó³. Jego s¹siad, wcale go nie s³uchaj¹c, wbi³ chciwy wzrok w jedn¹ z dziewczyn i dr¿¹c¹ rêk¹ usi³owa³ namacaæ stoj¹cy obok kubek. Wreszcie go odnalaz³, jednym haustem wypi³ ca³¹ zawartoœæ i wychrypia³: – Ty gadu³o, zapamiêtaj sobie: ta ruda, w zielonym stroju, nale¿y do mnie! Jeœli ktoœ do niej podejdzie, zabijê! – Dobrze, dobrze, Gertranie, ja upatrzy³em sobie blondynkê, spójrz tylko, jakie piersi widaæ, gdy siê pochyla! Klnê siê na wszystkie demony, które buszuj¹ teraz w mojej krwi, ¿e jeszcze trochê i ja... i ja... – Gwa³townie opró¿ni³ swój kubek, a potem, nie odwracaj¹c oczu od tancerki, krzykn¹³: – Wina, szybko! A jednak sk¹d tutaj takie tancerki? I muzykanci graj¹ coœ nieznanego... Od tej muzyki czujê – 152 –

siê bardziej pijany ni¿ od wina... Popatrz tylko, co siê dzieje! Nie, d³u¿ej nie wytrzymam! – G³oœno odstawi³ kubek i uniós³ siê z fotela. Inni rycerze, zapominaj¹c o jedzeniu i piciu, te¿ nie mogli spokojnie usiedzieæ na miejscu: ten dziwny taniec rozpala³ namiêtnoœci, tumani³ g³owy, i wkrótce ju¿ wszyscy goœcie tupali nogami i ryczeli opêtani po¿¹daniem. Muzyka gra³a coraz szybciej, dziewczêta kr¹¿y³y i wygina³y siê jak ró¿nokolorowe wê¿e. Lekkie tkaniny, nie nad¹¿aj¹c za szybkim ruchem tancerek, co chwila obna¿a³y zgrabne nogi i podryguj¹ce piersi... Nagle jedna z dziewczyn, czarnow³osa piêknoœæ, szarpnê³a srebrzysty sznur, opasuj¹cy jej szatê, i gwa³townym ruchem odrzuci³a go na bok. Trzy dziewczyny w dalszym ci¹gu kr¹¿y³y za jej plecami, a ona zatrzyma³a siê, poruszy³a ramionami i szkar³atny jedwab jak lekki ob³ok sp³yn¹³ do jej nóg. Czarnow³osa dziewczyna sta³a, niewidz¹cymi oczyma spogl¹daj¹c w stronê Ferndina, a goœcie a¿ umilkli, podziwiaj¹c jej smuk³e cia³o. W tej¿e chwili rozleg³ siê ³oskot przewracaj¹cego siê fotela i jeden z goœci, rzuciwszy na pod³ogê niedopity kubek, rycz¹c i szczerz¹c zêby, jak og³upia³e z namiêtnoœci zwierzê, rzuci³ siê do niej, roztr¹caj¹c mniej sprytnych konkurentów. Dziewczyna uczyni³a krok w jego stronê, schodz¹c z dywanu na kamienn¹ pod³ogê, a on po¿¹dliwie schwyci³ w objêcia jej bezwolne cia³o, przycisn¹³ do siebie jak cenn¹ zdobycz i rzuci³ siê do otwartych drzwi. Stra¿nicy odprowadzali go z³ym, zawistnym wzrokiem, œciskaj¹c halabardy w spotnia³ych rêkach. Muzykanci znów zagrali sw¹ melodiê: najpierw wolno, potem coraz szybciej i szybciej... Dziewczêta zawirowa³y. Ale oto nastêpna wysz³a naprzód, rozwi¹zuj¹c srebrny pas. Rude w³osy okrywa³y jej œnie¿nobia³e ramiona. Nie zd¹¿y³a jeszcze zrzuciæ z siebie zielonego jedwabiu, gdy rozleg³ siê dziki wrzask Gertrana, który odrzuci³ fotel i wyci¹gn¹³ z pochwy sztylet: – Ona jest moja! Nie podchodziæ, bo ka¿dego zabijê! Ty, smarkaczu, dok¹d leziesz?! – Da³ w ucho m³odemu rycerzowi, który ju¿ rwa³ siê w tamt¹ stronê, i ostrzegawczo wymachuj¹c sztyletem wyskoczy³ na œrodek sali. Ferndin z pogardliwym uœmieszkiem w milczeniu spogl¹da³ na szalej¹cych goœci. Ledwie dostrzegalnie poruszy³ palcem i muzyka przesta³a graæ, a dziewczyna pos³usznie wysz³a naprzeciw Gertranowi. Gertran odrzuci³ sztylet, który z brzêkiem upad³ na czarne – 153 –

kamienie pod³ogi, chciwie powiód³ dr¿¹cymi rêkoma po ramionach i piersiach nieruchomej tancerki, a potem z okrzykiem: „Moja!”, schwyci³ j¹ i pobieg³ do drzwi. W tej¿e chwili znów zagra³a muzyka. Jasnow³osa tancerka o delikatnej, nieco piegowatej twarzyczce, z ustami jak u bezbronnego dziecka, sta³a zrzuciwszy niebieski jedwab i czeka³a, któremu z tych piêciu bij¹cych siê ze sob¹ rycerzy ma przypaœæ w udziale... Tymczasem szczup³y m³odzieniec doszed³ do siebie po mocnym ciosie, korzystaj¹c z zamieszania podbieg³ do dywanu, z³apa³ j¹ za rêkê i szybko poci¹gn¹³ do drzwi. Kiedy walcz¹cy oderwali siê od siebie, zawyli ze z³oœci i rozczarowania: na dywanie zosta³a tylko jedna dziewczyna. Z przymkniêtymi piwnymi oczyma uwodzicielsko wyci¹ga³a do nich rêce, faluj¹c w s³odkim tañcu; na maleñkich stópkach, ledwie dotykaj¹c miêkkiego dywanu, fruwa³a niczym z³ocisty motyl. Muzyka popêdza³a j¹, ka¿¹c wirowaæ coraz szybciej, a jednoczeœnie powstrzymywa³a rozpalonych ¿¹dz¹ mê¿czyzn, którzy murem stali wokó³ niej. T³uœcioch, siedz¹cy po prawej rêce Ferndina, chcia³ biec za ka¿dym razem, gdy któraœ z dziewcz¹t zrzuca³a odzienie. Teraz, widz¹c przed sob¹ plecy goœci, gotowych schwytaæ upragnion¹ zdobycz, porwa³ ciê¿ki fotel i rzuci³ siê naprzód. Ferndin odprowadzi³ go wzrokiem, uœmiechn¹³ siê i poruszy³ rêk¹. W ciszy, która nast¹pi³a, m³odzieñcy, nie wypuszczaj¹c harf z  kurczowo zaciœniêtych palców, z cichym jêkiem zwalili siê na pod³ogê. T³uœcioch z rozmachem uderzy³ fotelem kogoœ w g³owê, kopniakiem odrzuci³ jednego, a drugiego powali³ piêœci¹; potem schwyci³ sw¹ zdobycz, zarzuci³ na plecy jak worek i wybieg³ z sali. Stra¿nicy oblizali zaschniête usta, z hukiem zamknêli wysokie drzwi i znów zamarli bez ruchu, ze z³oœliw¹ satysfakcj¹ spogl¹daj¹c na pozosta³ych biesiadników. Gospodarz dopi³ wino ze z³otego kubka i ogl¹da³ salê, która wygl¹da³a jak pole bitwy po walce, kiedy lada chwila zlec¹ siê ¿ar³oczne kruki. Któryœ z goœci zasn¹³ przy stole z twarz¹ w nie dojedzonym pasztecie, ze zwieszon¹ bezw³adnie rêk¹, ktoœ zwali³ siê na pod³ogê i pl¹cz¹cym siê jêzykim ¿¹da³ wiêcej wina... Na wspania³ym dywanie pozostali bez kobiet rycerze ok³adali siê piêœciami. Gdy ju¿ wreszcie mieli doœæ tej bezcelowej walki, chwiej¹c siê na nogach, podtrzymywani troskliwie przez s³u¿bê, zaczêli rozchodziæ siê do swoich pokojów. – 154 –

Znudzony Ferndin jeszcze raz zerkn¹³ na goœci zimnym wzrokiem i bez s³owa wyszed³ z sali przez maleñkie drzwi. Natychmiast pojawi³ siê jak spod ziemi Akrus i ruszy³ za nim niczym cieñ. Gdy rankiem Ferndin obudzi³ siê w sypialni barona Dissa, zaklaska³ w d³onie i natychmiast obok wspania³ego ³o¿a pojawi³ siê pochylony z szacunkiem s³uga. Spogl¹daj¹c na swego pana z oddaniem, skrzy¿owa³ na piersi rêce w oczekiwaniu rozkazów. – Ci szakale s¹ wyj¹tkowo ¿ar³oczni, Akrusie... Chyba wczoraj zjedli wszystko, co zdobyliœcie. – Coœ niecoœ zosta³o, ale oni rzeczywiœcie podobni s¹ do wyg³odnia³ych psów, ¿r¹ tak, jakby ca³y rok karmiono ich suchymi skórkami chleba. – Nikczemna zgraja, ale bardzo mi siê przydadz¹ w Menorze. Tak wiêc zbierz ludzi i jedŸcie do wsi! ¯eby dzisiejszy obiad by³ nie gorszy od wczorajszego! No i najwa¿niejsze: sprowadŸcie do zamku wszystkie ³adne dziewczêta, bo cztery to stanowczo za ma³o... Tylko patrzeæ, a ci wspaniali rycerze zaczn¹ o nie walczyæ na œrodku podwórza! No, szybko! – Tak jest, panie baronie! – Akrus sk³oni³ siê z szacunkiem i zauwa¿y³, jak pojaœnia³o z zadowolenia oblicze jego pana. Wkrótce na podwórzu rozleg³y siê g³oœne nawo³ywania, tupot kopyt i niewielki oddzia³ pospiesznie opuœci³ zamek. I oto nadesz³a pora obiadu. Wyspani goœcie zebrali siê na szerokim tarasie, cicho rozmawiali ze sob¹ i niechêtnym okiem spogl¹dali na wczorajszych szczêœliwców... Oddzia³, który pojecha³ do wsi wczesnym rankiem, jeszcze nie wróci³ i Ferndin, uprzejmie uœmiechaj¹c siê do goœci, z niecierpliwoœci¹ zerka³ w stronê bramy, a¿ wreszcie kaza³ nakrywaæ do sto³u... Liczne srebrne dzbany z winem powinny wynagrodziæ goœciom skromny posi³ek. „Gdzie oni siê podziali? No, Akrusie, ³otrze jeden, jak siê tylko zjawisz, zostanie z ciebie mokra plama! Zapewne dorwali siê do dziewek, widzia³em wczoraj, jak ci zbóje siê oblizywali...” – Ferndin, k¹tem oka spogl¹daj¹c na podwórze, nie spieszy³ siê z zapraszaniem goœci do sali bankietowej. Wœciek³oœæ kipia³a mu w piersi, przekleñstwa same cisnê³y siê na usta. Pod pretekstem, ¿e musi wydaæ jakieœ polecenie, Ferndin zostawi³ goœci i szybkim krokiem skierowa³ siê do wie¿y obserwacyjnej. Id¹c mrocznymi korytarzami starego zamku nie móg³ siê ju¿ powstrzymaæ i mrucza³ ze z³oœci¹: – 155 –

– Akrusie, ty ³otrze! Zap³acisz za to spóŸnienie! I niech bêdzie przeklêty ten ba³wan Orgeld, który zes³a³ mnie na to ohydne pustkowie! Nie, nie zamierzam udawaæ dba³ego gospodarza. Wycisnê z tego maj¹tku wszystko, co siê da, a potem wrócê do Menory! Zostawiê tutaj silny oddzia³ swych ludzi, i ¿eby wszystko kwit³o, jak przyjadê nastêpnym razem! Ci lenie zapomnieli u starego Dissa co to strach – ale teraz przypomn¹ sobie! Set mi œwiadkiem, ¿e przekonaj¹ siê, jak powinien postêpowaæ prawdziwy gospodarz! Ferndin zacz¹³ ju¿ wchodziæ na strome schody wie¿y, kiedy nagle us³ysza³ ³oskot opuszczanego mostu i skrzypienie ciê¿kiej bramy. Gwa³townie siê odwróci³ i szybko poszed³ z powrotem. Przez w¹skie okno wychodz¹ce na podwórze zobaczy³ swój oddzia³ – jeŸdŸcy, zakurzeni i zmêczeni, ciê¿ko zsiadali z koni. Wystarczy³o jedno spojrzenie, ¿eby poznaæ prawdê: wrócili z pustymi rêkami... Akrus rzuci³ koniuchowi wodze i pobieg³ na pokoje swego pana. Ferndin, zagryzaj¹c wargi i groŸnie mru¿¹c oczy, czeka³ u drzwi. Gdy Akrus go zobaczy³, skuli³ siê, oczekuj¹c bicia, i szybko zacz¹³ mówiæ urywanym g³osem: – Och, nie gniewaj siê, nie gniewaj siê, mój panie! Objechaliœmy wszystkie trzy wsie – Bentê, Ch³ank i Odler – i wszêdzie pusto, ani ¿ywego ducha, nie ma nic... – Co?! Co ty pleciesz?! – Ferndin zamachn¹³ siê i Akrus cofn¹³ siê o krok, ze strachu wtulaj¹c g³owê w ramiona. – Panie baronie... Litoœci, panie baronie... Nie wrócilibyœmy z pustymi rêkami, ale tam naprawdê nic nie ma – ani ludzi, ani byd³a, nawet nêdznej kury. Ci dranie uciekli do lasu, pozostawiaj¹c swe domy, ¿eby tylko nic nie dosta³o siê panu baronowi! – Znowu przeœladuje mnie pech! Potê¿ny Secie, czy¿ nie sk³ada³em ci bogatych darów, czy¿ nie przysiêga³em, ¿e podporz¹dkujê Bergheim twojej woli?! Wœciek³y Ferndin miota³ siê z k¹ta w k¹t. – I oto wszystko, co osi¹gn¹³em z takim trudem, mo¿e rozsypaæ siê w proch tylko dlatego, ¿e nie mam czym nakarmiæ sfory ¿ar³ocznych i sprzedajnych ³otrów, gotowych za rzucane och³apy i obietnice pozbawiæ w³adzy, a mo¿e nawet ¿ycia, swego ksiêcia! Co to za si³a kolejny raz staje mi na drodze? Secie, Czarny Secie, w³adco, pomó¿ mi! Po raz pierwszy Ferndin poczu³ w³asn¹ s³aboœæ, nawet przy u¿yciu czarodziejskiej si³y nie móg³ nic zmieniæ. Nieoczekiwanie strach cienk¹, zimn¹ ig³¹ przeszy³ mu serce, a d³onie pokry³y siê lepkim potem. – 156 –

„Co robiæ?! Co to wszystko znaczy i czym siê dla mnie skoñczy?”. – Gor¹czkowo szuka³ wyjœcia i nie móg³ go znaleŸæ. Czu³ siê jak szczur zapêdzony do k¹ta. – „Och, gdyby by³ tutaj stary Barch, który zapozna³ mnie zaledwie z ma³¹ cz¹stk¹ niezmierzonej m¹droœci Seta! O, wtedy jasno widzia³bym sw¹ przysz³oœæ i unikn¹³bym tego okropnego potrzasku!”. Zgrzytaj¹c zêbami, wysi³kiem woli odegna³ trwo¿ne myœli i rozkaza³: – Zbierz ludzi i poszperajcie w lesie ko³o wsi! Nie mogli daleko uciec, szybko ich znajdziecie! Odszukajcie ich i jak byd³o przypêdŸcie tutaj! Wszystkich! – Odepchn¹³ Akrusa i poszed³ na taras. Z uprzejmym uœmiechem zaprosi³ goœci do sto³u i stara³ siê ¿artami stworzyæ mi³¹ atmosferê, ale goœcie, ponuro spogl¹daj¹c na pustawe pó³miski, cicho wymieniali miêdzy sob¹ z³oœliwe uwagi i tylko pili na umór. Ju¿ nie by³o s³ychaæ hymnów pochwalnych, nikt nie zachwyca³ siê szczodrobliwoœci¹ barona Redbornu. Szybko rozprawiwszy siê ze wszystkim, co by³o na stole, goœcie rozeszli siê po zamku, szukaj¹c jakiejœ rozrywki. Pod wieczór wróci³ oddzia³, prowadz¹c dwa konie. Akrus wbieg³ na komnaty Ferndina. – S¹ w lesie! – zacz¹³ ju¿ od progu. – Ci dranie œmieli urz¹dziæ zasadzkê i zabili dwóch naszych... Ledwie wjechaliœmy do lasu i zatrzymaliœmy siê, nas³uchuj¹c, czy nie zabeczy gdzieœ owca lub nie zaszczeka pies, gdy nagle Charis krzykn¹³ i spad³ z konia: strza³a wbi³a mu siê z ty³u po he³m i wysz³a gard³em! Nie zd¹¿yliœmy jeszcze ustaliæ, sk¹d strzelano, gdy D¿abbi zachrypia³ i jak worek zwali³ siê na drogê. Strza³a przebi³a mu kolczugê i przeszy³a serce! Natychmiast rzuciliœmy siê w zaroœla, ale nikogo nie znaleŸliœmy – ci, którzy na nas napadli, zniknêli jak zjawy! ¯adnego œladu, zmiêtej trawy, z³amanej ga³¹zki! Ferndin, nie patrz¹c na niego, powiedzia³ g³uchym g³osem: – Dobrze, odejdŸ... Jutro rano zobaczymy, co robiæ dalej. Powiedzia³em, ¿ebyœ siê wynosi³! – krzykn¹³ wœciekle i Akrus ledwo zd¹¿y³ uskoczyæ za drzwi: ciê¿ki, rzeŸbiony taboret, rzucony przez Ferndina, rozlecia³ siê w drzazgi, uderzaj¹c o futrynê. – Nie s¹dzi³em, stary Dissie, ¿e sprawisz mi tyle k³opotów! – mrucza³ nowy baron, stoj¹c w oknie sypialni. – Z jak¹ ³atwoœci¹ rozprawi³em siê z tob¹ i twoj¹ liczn¹ rodzink¹! Wszystko sz³o jak z p³atka! I nagle ci nêdznicy, którzy ¿yj¹ tylko dlatego, ¿e ja im na to po– 157 –

zwoli³em, oœmielaj¹ siê sprzeciwiæ swemu panu! Nie, trzeba wracaæ do Menory! Ju¿ jutro! A wsie spalimy do szczêtu! Rano Akrus ledwie zdo³a³ obudziæ swego pana. Barona Ferndina przez ca³¹ noc przeœladowa³y jakieœ nieuchwytne czarne cienie, goni¹c go w górê, na dó³, w ko³o, popêdzaj¹c niewidzialnym knutem, a on szamota³ siê, usi³uj¹c unikn¹æ pal¹cych ciosów, jêcza³ przez sen, ale w ¿aden sposób nie móg³ wyrwaæ siê z niewoli majaków. Dopiero gdy s³uga zdecydowanie potrz¹sn¹³ Ferndinem, otworzy³ on oczy i natychmiast przypomnia³ sobie wszystko, co zdarzy³o siê poprzedniego dnia. Akrus bezszelestnie podszed³ do niewielkiego stolika i wróci³ z kubkiem aromatycznego wina; nozdrza mu falowa³y, gdy wdycha³ zapach cudownego napoju. Ferndin schwyci³ kubek, chciwie wypi³ jego zawartoœæ i opad³ na poduszki. Z zamkniêtymi oczyma, nie myœl¹c o niczym, czeka³, a¿ ciep³o kujeby rozejdzie siê po ca³ym ciele, daj¹c poczucie m³odoœci i si³y. Wreszcie zapyta³: – No, a co tam u goœci? Jeszcze nie poprzegryzali sobie garde³ z powodu dziewcz¹t? I czy coœ zosta³o do jedzenia? – Nie, mój panie! Ani chleba, ani sera, ani miêsa, tylko wino. Goœcie z³orzecz¹, chc¹c jak najszybciej wracaæ do Menory... S¹dzê jednak, ¿e bez oddzia³u stra¿ników pana barona nie odwa¿¹ siê nawet wyjrzeæ za bramê! – Akrus uœmiechn¹³ siê z³oœliwie. – Masz racjê, ta ha³astra nadaje siê tylko do tego, ¿eby jeœæ i piæ, a kiedy trzeba coœ zrobiæ, nie ma lepszych ludzi ni¿ ci z mojego oddzia³u. Szkoda tylko, ¿e dwóch straci³em przez tych drani... No nic, oddzia³ jest du¿y i ka¿dy z niego starczy za trzech. – Usiad³ i poda³ s³udze pusty kubek. – Nalej! Jeœli nie ma nic do jedzenia, trzeba chocia¿ piæ! A potem wracamy do Menory! Bêdê tam musia³ dobrze potrz¹sn¹æ trzosem, ¿eby wspania³ymi ucztami zatkaæ gêby moim drogim goœciom... Zreszt¹ i tak szybko ucichn¹. Zanim wrócimy, o wszystkim zapomn¹, a ich jêzyki bez ustanku bêd¹ wys³awiaæ moj¹ goœcinnoœæ! Kiedy Ferndin siê ubra³, postanowi³ pójœæ na wie¿ê obserwacyjn¹. St¹d, z góry, doskonale widaæ by³o ca³¹ okolicê z dwiema s¹siednimi wsiami – Odlerem i Ch³ankiem. Lasy ciemnia³y w¹skim pasmem na horyzoncie i tylko tutaj, ko³o Benty, dochodzi³y blisko do zamku. Przypatrzywszy siê dobrze, Ferndin dostrzeg³ na wzgórzu, tam, gdzie jasne pasmo drogi znika³o w zaroœlach, garstkê jeŸdŸców, to pojawiaj¹cych siê, to znikaj¹cych wœród drzew. – 158 –

Z takiej odleg³oœci nie sposób by³o ustaliæ, ilu ich jest i jak s¹ uzbrojeni, dlatego oddzia³ obwiesiów Ferndina znów pomkn¹³ w stronê lasu. Tym razem nakazano im unikaæ walki, mieli tylko pokrêciæ siê w bezpiecznej odleg³oœci i wypatrzeæ wszystko, co siê da. Ten oddzia³ ju¿ ca³y rok wiernie s³u¿y³ Ferndinowi. Akrus niema³o wypi³ taniego wina w najgorszych spelunkach Menory, zanim wybra³ takich ludzi, jacy byli potrzebni jego panu. Ferndin krytycznie przyjrza³ siê wszystkim, sprawdzi³, jak w³adaj¹ broni¹, obiecywa³ z³ote góry i bacznie wpatrywa³ im siê w oczy. Po czymœ takim najemnik stawa³ siê jego wiernym niewolnikiem, nie myœla³ ju¿ o pieni¹dzach i pragn¹³ tylko jednego – œlepo wype³niaæ rozkazy swego pana. Tak wiêc i teraz ludzie Ferndina, zapominaj¹c o tych, którzy zginêli, z g³oœnymi okrzykami wypadli za bramê i pomknêli w stronê Benty. Baron pocz¹tkowo chcia³ im rozkazaæ, ¿eby przy okazji podpalili wieœ, ale zrezygnowa³ z tego, poniewa¿ k³êby dymu zas³oni³yby przysz³e pole walki. To, ¿e do starcia musi dojœæ, stawa³o siê dlañ oczywiste, chocia¿ mia³ jeszcze nik³¹ nadziejê, ¿e uda siê st¹d ujœæ bez walki. Zszed³ z wie¿y i kaza³ wezwaæ przera¿onego zarz¹dcê zamku. – Ty brudna œwinio, odpowiadaj! – rzek³, podchodz¹c doñ ze z³¹ twarz¹. – Jak mo¿na wydostaæ siê st¹d inn¹ drog¹? Jak inaczej dojechaæ do Menory? No, przestañ mruczeæ pod nosem, odpowiadaj, jeœli ci ¿ycie mi³e! – Do Menory pro...prowadzi tylko ta dro...oga... Innych nie ma, wszêdzie lasy i bagna, panie baronie! – £¿esz, draniu! – Ferndin siêgn¹³ do gard³a zarz¹dcy, który zmru¿y³ oczy ze strachu i zacz¹³ szybko mówiæ: – Jeœli... jeœli na pó³noc, to s¹ tam œcie¿ki myœliwych, ale prowadz¹ one do Królestwa Kresowego, do naszych odwiecznych wrogów... Na wschód te¿ nie mo¿na, tam s¹ nieprzebyte lasy i bagna... Tylko jeden cz³owiek zna tajne œcie¿ki i on móg³by wszêdzie zaprowadziæ pana barona... Ja lasu nie znam, bojê siê go, ca³e ¿ycie spêdzi³em na zamku! – Gadaj, co to za cz³owiek?! Natychmiast masz go tutaj sprowadziæ! – To, panie baronie, Algras, myœliwy z Benty... Jeœli pan baron rozka¿e po niego pos³aæ, doprowadzi on do Menory ka¿d¹ drog¹! – Co ty pleciesz, ba³wanie?! – Ferndin a¿ siê zatrz¹s³ ze z³oœci. – Œmiesz ¿artowaæ ze swego pana?! Przecie¿ w Bencie nikogo nie ma! – 159 –

Tak mocno odepchn¹³ starego s³ugê, ¿e uderzy³ on g³ow¹ o zakopcony kamieñ ogromnego paleniska i z okrzykiem bólu osun¹³ siê na pod³ogê z roztrzaskan¹ czaszk¹. – Przekleñstwo! To pu³apka! Czujê niebezpieczeñstwo, œmiertelne niebezpieczeñstwo! Czy moi ludzie jeszcze nie wrócili? Trzeba porachowaæ siê z t¹ garstk¹ buntowników i wracaæ do Menory! O, jeszcze popamiêtacie Ferndina, po¿a³ujecie, ¿e œmieliœcie szczerzyæ zêby na swego pana! Nie zwracaj¹c uwagi na zw³oki starego zarz¹dcy, obszed³ ka³u¿ê dymi¹cej krwi i z hukiem zatrzasn¹³ drzwi, udaj¹c siê spiesznie na zamkowy podwórzec. S³ychaæ by³o stamt¹d tupot kopyt i wzburzone g³osy najemników, którzy w³aœnie wrócili. Na widok swego pana ucichli i jeden z nich, o twarzy niemal po oczy zaroœniêtej postrzêpion¹ brod¹, z pok³onem wyst¹pi³ naprzód. – No i coœcie tam zobaczyli? Czy oni rzeczywiœcie zamierzaj¹ odci¹æ nam drogê do Menory? – z udawanym spokojem zapyta³ Ferndin, uœmiechaj¹c siê ironicznie. – Panie baronie, jest ich tam z pó³ setki, jedni pieszo, inni wierzchem, a wszyscy z ³ukami i krótkimi mieczami! Nie maj¹ jednak ani kolczug, ani pancerzy, od razu widaæ, ¿e to ochotnicy, a nie prawdziwi ¿o³nierze! – Brodacz równie¿ pozwoli³ sobie na uœmiech, od którego zafalowa³ ca³y zarost na jego twarzy. – Potrafi¹ tylko kryæ siê w lesie, na polu przegonilibyœmy ich! Ferndin poklepa³ brodacza po ramieniu: – W takim razie trzeba ich wywabiæ w pole! Najlepiej tu, bli¿ej zamku, ale ostatecznie mo¿na te¿ tam, ko³o wsi. Masz racjê, Orlofie, oni czuj¹ siê w lesie, jak u siebie w domu, ale tutaj, kiedy nie bêdzie gdzie siê schowaæ... Och, prostacy, odp³acê wam za to, ¿e narobiliœcie mi k³opotów! A kiedy bêdzie ju¿ po wszystkim, dobrze siê zabawimy, klnê siê na Seta! – I pewnym krokiem uda³ siê do sali bankietowej, gdzie ha³asowli przy pustych sto³ach niezadowoleni goœcie.

XVIII – Popatrz, popatrz, opuszczaj¹ most zwodzony! A jednak Ferndin nie wytrzyma³! Biorri, trzymaj¹c za uzdê swoj¹ klacz, radoœnie tañczy³ w krzakach obok Cymmerianina. Z gêstej kêpy olszyn, gdzie stali, dosko– 160 –

nale widaæ by³o drogê prowadz¹c¹ do zamku. Conan, zaciskaj¹c piêœci, obserwowa³, jak z bramy zamku w œlad za najemnikami Ferndina wyje¿d¿a pstrokaty t³um jego goœci. – A oto i on! Popatrz, Conanie, jak z³oci siê jego zbroja! Czy¿by baron a¿ tak zg³odnia³? Pewnie myœl¹, ¿e raz dwa rozprawi¹ siê z wiejskimi buntownikami! ¯eby tylko Mergit nie zawiod³a, prawda, Conanie? – Cicho b¹dŸ, Rudy, nie trzêœ krzakiem i nie tr¹caj mnie w plecy! Przecie¿ nie jestem œlepy! No, Ferndinie – do bólu zacisn¹³ szczêki i zmru¿y³ oczy – chodŸ tutaj, chodŸ! Popatrz, Biorri, jak dali siê nabraæ! Jego s³udzy jad¹ z pochodniami, a to znaczy, ¿e chc¹ myœliwych wykurzyæ z lasu! Wszystko tak, jak mówi³em! Czas ju¿, ¿eby Algras ruszy³ w stronê wsi... Czy nie widzisz, co siê tam dzieje? – Zamieszanie, bieganina, siadaj¹ na konie... Algras jedzie pierwszy... Za chwilê bêd¹ tutaj... No, Conanie, zaraz siê zacznie! ¯eby tylko Mergit... – Daj spokój! Mergit, Mergit! Ostatecznie i bez niej siê obejdzie! To prawda, ¿e ma straszne psy, ale co psy zrobi¹ rycerzom w pe³nej zbroi? Mog¹ najwy¿ej wywo³aæ zamieszanie wœród tej sfory, co te¿ siê przyda, ale nie licz zbytnio na ich pomoc. Trzymaj siê obok mnie, os³aniaj mi ty³y, tak jak ustaliliœmy, jasne? Oddzia³ uzbrojonych jeŸdŸców zbli¿a³ siê do mostu na w¹skiej rzeczce, za któr¹ zaczyna³o siê szerokie pole, upatrzone przez Ferndina na pole walki. Jego najemnicy jechali na czele z zapalonymi pochodniami, jakby zamierzali podpaliæ wieœ. Ferndin œmia³ siê pod w¹sem: oczywiœcie, tak jak s¹dzi³, ci g³upcy wylegli z lasu i boj¹c siê, ¿e mog¹ zostaæ bez dachu nad g³ow¹, popêdzili na spotkanie w³asnej œmierci. Za jego plecami g³oœno rozmawiali goœcie, rozz³oszczeni tym, ¿e wieczorem i rano nic nie podano na stó³ prócz wina: – Oho, ile tam tych wiejskich wieprzy! Zaraz zaczn¹ uciekaæ przez pole jak zaj¹ce! – Dobra szykuje siê zabawa! Trzeba pomóc naszemu szczodrobliwemu gospodarzowi rozprawiæ siê z t¹ zgraj¹, a on ju¿ nam to wynagrodzi! – A¿ rêce swêdz¹! Ju¿ drugi dzieñ nic nie dostaliœmy prócz wina! Zaraz ja tych baranów... Ferndin z satysfakcj¹ przys³uchiwa³ siê g³osom rycerzy, podnieconych winem i zbli¿aj¹c¹ siê walk¹. Doskonale! Mówili i robili to, co chcia³, zachowuj¹c siê nie gorzej od wiernych najemników, œlepo spe³niaj¹cych jego wolê. 11 – Conan i podziemie niewoli

– 161 –

Spogl¹daj¹c spoza szerokich pleców s³ug jad¹cych na przedzie w stronê lasu, nie w¹tpi³ ju¿, ¿e ma w rêku wszystkie atuty. Ca³kiem uspokojony dziwi³ siê, ¿e rano okaza³ tak¹ s³aboœæ, tak siê ba³. Czegoœ takiego nigdy dot¹d nie by³o. „I nie bêdzie!” – pomyœla³ z przekonaniem, widz¹c pod lasem krz¹taj¹ce siê postacie. Kopyta g³ucho zadudni³y na deskach mostu i groŸny oddzia³ wolno wyjecha³ na szerok¹ polanê. Ferndin kaza³ jeŸdŸcom zatrzymaæ siê i wskaza³ rêk¹ wieœ, jakby dawa³ rozkaz ludziom z pochodniami, którzy wysunêli siê do przodu i pogalopowali drog¹. Inni, przygotowuj¹c siê do walki, ruszyli za nimi. Ich przeciwnicy, usi³uj¹c os³oniæ wieœ, zbli¿yli siê do rycerzy. Teraz widaæ by³o, ¿e na mocnych wiejskich koniach siedzia³o po dwóch jeŸdŸców: z przodu cz³owiek z krótkim mieczem i niewielk¹ tarcz¹, a z ty³u ³ucznik. £ucznicy zrêcznie zeskoczyli z koñskich zadów i zasypali rycerzy gradem strza³. Ludzie Ferndina, pos³uszni rozkazowi, natychmiast utworzyli zwarty szereg i z pochylonymi groŸnymi kopiami rzucili siê na przeciwnika. Jeszcze chwila i dosz³oby do starcia. Jednak w³aœnie wtedy z krzaków z trzaskiem i krzykiem, popêdzaj¹c swego rumaka, wypad³ rozjuszony Cymmerianin i zast¹pi³ drogê oddzia³owi Ferndina. Niczym czarna b³yskawica przemkn¹³ przed szykuj¹cymi siê ju¿ do ucieczki wiejskimi wojownikami, wysoko uniós³ nad g³ow¹ szeroki miecz i jednym ciosem przer¹ba³ kilka kopii. Mur jeŸdŸców drgn¹³, a Conan, korzystaj¹c z zamieszania, natychmiast uczyni³ wy³om w szeregach wroga. Za nim na cienkonogiej klaczy z trudem nad¹¿a³ Biorri. Od pierwszej chwili widaæ by³o, ¿e rudy przechera w³ada ciê¿kim mieczem nie gorzej ni¿ delikatn¹ ert¹. Wokó³ potê¿nego rycerza na czarnym koniu zawrza³a zaciêta walka. Pewnym siebie najemnikom nie zdarzy³o siê jeszcze spotkaæ tak niebezpiecznego przeciwnika – zanim zd¹¿yli unieœæ miecz, ju¿ mieli odr¹bane rêce. Nie patrz¹c na rannych wrogów, Cymmerianin rzuca³ siê na nastêpn¹ ofiarê, i ju¿ wkrótce oddzia³ stra¿ników Ferndina straci³ po³owê ludzi. Czarny ogier, zezuj¹c przekrwionymi oczami, tocz¹c pianê z pyska, ciê¿kimi kopytami depta³ pokonanych, koñcz¹c dzie³o swego pana. Tymczasem ³ucznicy, chc¹c pomóc Cymmerianinowi, zasypywali wrogów strza³ami, nie czyni¹c im jednak ¿adnej szkody: groty odbija³y siê od tarcz i mocnych pancerzy. – 162 –

Ferndin, pocz¹tkowo jak wszyscy zaskoczony takim obrotem sprawy, zorientowa³ siê, ¿e to zaledwie jeden rycerz walczy z jego oddzia³em. GroŸnie b³ysn¹³ oczyma i wstaj¹c w strzemionach zawo³a³: – Naprzód! On jest tu tylko jeden! Ten drugi siê nie liczy! Okr¹¿yæ go, nie dajcie mu uciec! To dlatego ci g³upcy odwa¿yli siê zbuntowaæ! Dalej, zajœæ od ty³u! Rycerze wreszcie siê opamiêtali, zrozumieli, ¿e to prawdziwa walka, a nie zabawa. Dodaj¹c sobie otuchy wojowniczymi okrzykami, natarli na Conana i Cymmerianin wkrótce przekona³ siê, ¿e ci paniczykowie umiej¹ siê ca³kiem nieŸle biæ. Nie zwracaj¹c uwagi na sypi¹ce siê strza³y, tak go naciskali, ¿e ledwie nad¹¿a³ odparowywaæ ciosy. Ostatecznie Conan i Biorri zostali otoczeni przez coraz œmielej sobie poczynaj¹cych przeciwników i Ferndin, wysun¹wszy siê nieco do przodu, stan¹³ oko w oko z Cymmerianinem. Nagle lepki strach znów nap³yn¹³ zimn¹ fal¹, w³osy zje¿y³y mu siê pod z³oconym he³mem – w groŸnym wojowniku, który unosi³ ju¿ miecz do zadania ciosu, rozpozna³ swego przeciwnika, zabitego na turnieju... Lodowate oczy Cymmerianina napotka³y pe³ne przera¿enia oczy barona... Ferndin, jakimœ cudem unikaj¹c miecza barbarzyñcy, skry³ siê za plecami rycerzy. Tymczasem ci, którzy otoczyli Conana ciasnym pierœcieniem, bawili siê z nim jak z zaszczutym zwierzem; rozpaczliwie os³aniaj¹c siê od ciosów, Conan ze wszystkich si³ stara³ siê przedostaæ do Ferndina, który to tu, to tam pojawia³ siê za plecami swych goœci. A wiêc to koniec... Znik¹d pomocy... Z wieœniaków uzbrojonych w krótkie miecze i myœliwskie ³uki w³aœciwie nie ma ¿adnego po¿ytku... Jednak mimo wszystko dobierze siê jakoœ do tego przeklêtego zabójcy i jego wierny miecz napije siê czarnej krwi Ferndina! A Mergit... co z ni¹?! Mia³ racjê, ¿e nie ma co liczyæ na obietnice zwariowanej staruszki... I nie widz¹c ju¿ nic prócz b³yszcz¹cej zbroi Ferndina i jego wykrzywionej strachem, po¿ó³k³ej twarzy, Conan z now¹ si³¹ rzuci³ siê na napastników. Nagle za jego plecami rozleg³y siê okrzyki przera¿enia. Mocnym ciosem rozp³atawszy czaszkê jednemu rycerzowi i zrzuciwszy z konia drugiego, Conan wyrwa³ siê z okr¹¿enia i spojrza³ do ty³u: od strony lasu mknê³o galopem siedmiu jeŸdŸców na czarnych koniach, w czarnych zbrojach. Za ich plecami powiewa³y krótkie czarne opoñcze, a na he³mach trzepota³y kity z czarnych piór. – 163 –

Wieœniacy rzucili siê do ucieczki, przekonani, ¿e rycerzy tych przys³ano z Menory na odsiecz baronowi. Conan i Biorri te¿ pomyœleli, ¿e to oddzia³ ksi¹¿êcy; Cymmerianin, postanawiaj¹c drogo sprzedaæ swe ¿ycie, zawo³a³: – No, Rudy, zaraz zrobi siê gor¹co! Trzymaj siê! Run¹³ na wrogów jak niepowstrzymana górska lawina, siej¹c œmieræ i przera¿enie na swej drodze. Ale Ferndin, przeklêty Ferndin, ci¹gle mu umyka³, z nadziej¹ spogl¹daj¹c na zbli¿aj¹cych siê jeŸdŸców; jak wszyscy by³ przekonany, ¿e to wys³añcy ksiêcia. Staraj¹c siê trzymaæ jak najdalej od strasznego miecza Cymmerianina, krêci³ siê po polanie, dodaj¹c otuchy walcz¹cym i mrucz¹c radoœnie: – O, Secie! Us³ysza³eœ moje wo³anie! Wiedzia³em, ¿e ksi¹¿ê nie wytrzyma i poœle po mnie swych ludzi! Zaraz skoñczymy z tym przeklêtym barbarzyñc¹! Och, Czarny Secie, a co to takiego? Cofaæ siê! Cofaæ siê do zamku! Szybko! Jednak by³o ju¿ za póŸno: trzech czarnych rycerzy, pêdz¹c na ukos przez pole, znalaz³o siê tu¿ ko³o mostu, odcinaj¹c drogê odwrotu. Pozostali jak wicher uderzyli na ludzi otaczaj¹cych Conana i wœciek³y szczêk mieczy zla³ siê z krzykami i jêkami umieraj¹cych. Oddzia³ Ferndina, jeszcze niedawno taki groŸny, przemieni³ siê w kupkê oszala³ych ze strachu jeŸdŸców, miotaj¹cych siê po polu i bezskutecznie usi³uj¹cych unikn¹æ œmierci. Teraz oni znaleŸli siê w okr¹¿eniu: siedmiu rycerzy sta³o doko³a, nie daj¹c siê nikomu wyrwaæ, a w œrodku sro¿y³ siê Conan, w czarnej zbroi niemal niczym nie ró¿ni¹cy siê od czarnych jeŸdŸców. Coraz mniej by³o pleców, za którymi móg³ siê skryæ Ferndin. Pa³aj¹ce niebieskie oczy ci¹gle go przeœladowa³y, a ci czarni jeŸdŸcy, w milczeniu stoj¹cy doko³a, wprawiali go w jeszcze wiêksze przera¿enie – nawet nie usi³owa³ siê wymkn¹æ i tylko spina³ ostrogami konia, unikaj¹c ciosów. Jak¿e brakowa³o mu czarodziejskiej si³y starego Barcha, o której na pró¿no marzy³ ca³e ¿ycie! Rozwin¹³by teraz czarne skrzyd³a i wzlecia³ pod niebo, wystrychn¹szy na dudka tego giganta Cymmerianina i czarnych jeŸdŸców, na których ba³ siê nawet spojrzeæ. „Nie, trzeba jednak spróbowaæ! O, Secie, w³adco, pomó¿ mi!” – i z ochryp³ym krzykiem, podobnym do krakania wrony, Ferndin gwa³townie zawrócil konia, zamierzaj¹c rzuciæ siê na czarnego jeŸdŸca z determinacj¹ cz³owieka pozbawionego resztek nadziei na ocalenie, ale rêka uniesiona do zadania ciosu nagle opad³a, gard³o œcisn¹³ spazm strachu, a po plecach pociek³y krople zimnego potu. – 164 –

JeŸdziec na czarnym koniu harcowa³ parê kroków od niego, nie atakuj¹c ani siê nie broni¹c. Na³o¿ona na zbrojê krótka opoñcza trzepota³a za jego plecami jak na silnym wietrze, chocia¿ Ferndin nie wyczuwa³ na rozpalonej twarzy najmniejszego powiewu. Pod dziwacznym czarnym he³mem z kit¹ ko³ysz¹cych siê czarnych piór widnia³a blada twarz; zapiek³e poczernia³e usta skrzywione by³y w z³owieszczym uœmiechu. Nieruchome oczy pod œci¹gniêtymi brwiami przeszywa³y na wylot jak kopie: jeŸdziec patrzy³ mimo Ferndina, a zarazem wprost na niego. Przera¿ony baron odwróci³ oczy i napotka³ wzrok drugiego jeŸdŸca w czarnej zbroi. Wyda³o mu siê, ¿e jest to ta sama twarz... Chcia³ siê znów ukryæ za swymi rycerzami, ale Conan rozproszy³ ju¿ wrogów po ca³ym polu, a Biorri dobija³ tych, którzy unikali rozwœcieczonego Cymmerianina, maj¹c nadziejê na ucieczkê. Conan r¹ba³ mieczem, szukaj¹c spotkania z tym jednym jedynym przeciwnikiem, traktuj¹c str¹canych z siode³ rycerzy jako przeszkodê na swej drodze. I oto wreszcie nast¹pi³ moment, kiedy miêdzy nim a Ferndinem nikt ju¿ nie pozosta³. Tylko kilka sp³oszonych koni biega³o po polu, a na zdeptanej trawie le¿a³y stosy por¹banych cia³... Wieœniacy, boj¹c siê w to mieszaæ, spogl¹dali z daleka na niezwyk³¹ walkê. Wykonali ju¿ swoje zadanie, wywabiaj¹c wroga z zamku, a teraz, zgodnie z uprzednim poleceniem Conana, przezornie trzymali siê na uboczu, widz¹c, ¿e Cymmerianin i tak zostanie zwyciêzc¹. Ferndin, nie trac¹c jeszcze nadziei, ¿e uda mu siê wymkn¹æ, puœci³ konia wœciek³ym galopem wko³o, ale wszêdzie napotyka³ b³yszcz¹ce ostrza mieczy i mro¿¹ce krew w ¿y³ach spojrzenia jednakowych czarnych oczu. Okr¹g coraz bardziej siê zacieœnia³, czarni rycerze podchodzili coraz bli¿ej, ale ¿aden z nich nie próbowa³ go atakowaæ. Widz¹c, ¿e na razie go nie ruszaj¹, Ferndin gwa³townie zwróci³ siê w stronê Cymmerianina. Mimo wszystko ³atwiej by³o znieœæ jego pe³ne nienawiœci spojrzenie ni¿ tamte oczy... – O, Czarny Secie, dopomó¿ s³udze twemu! – w rozpaczy zawo³a³ Ferndin. – Pomó¿, a ja... Tak, barbarzyñco, zbyt wczeœnie triumfujesz, jeszcze zobaczymy, kto swoim cia³em bêdzie karmi³ kruki! Spi¹³ konia ostrogami i rzuci³ siê na Conana. Ich miecze skrzy¿owa³y siê ze zgrzytem, tak jak ca³kiem niedawno na Œwiêtym Turnieju, ale teraz Ferndin czu³, ¿e do powstrzymania naporu potê¿nego Cymmerianina nie starczy mu nawet tych si³, które zawdziêcza³ cu– 165 –

downemu napojowi. Ledwie nad¹¿a³ zas³aniaæ siê przed ciosami, które spada³y nañ ze wszystkich stron. Broni¹c siê, czarownik stara³ siê tak ustawiæ swego konia, ¿eby w³asn¹ nog¹ dosiêgn¹æ nogi Cymmerianina. Wi¹za³ z tym ostatni¹ nadziejê: cienkie stalowe szpikulce, umocowane do nosków butów, z ³atwoœcia mog³y przebiæ najgrubsz¹ skórê, jedno uk³ucie i przeciwnik jest ju¿ martwy – przed trucizn¹, któr¹ u¿ywaj¹ s³udzy Seta, nie ma ratunku. Cofaj¹c siê i robi¹c uniki, Ferndin wbi³ wreszcie szpikulec w coœ miêkkiego. Kary koñ zachrapa³, stan¹³ dêba i jak skoszony run¹³ na ziemiê. Conan z koci¹ zrêcznoœci¹ wyskoczy³ ze strzemion i stan¹³ obok z uniesionym groŸnie mieczem. Zapominaj¹c o czarnych jeŸdŸcach, Ferndin zaœmia³ siê z³owró¿bnie: – Co, Cymmerianinie, jeszcze raz zachcia³o ci siê zakosztowaæ mego miecza?! Tym razem twoja g³owa upadnie daleko od cia³a! Zamachn¹³ siê, staj¹c w strzemionach, ale nagle jego koñ ¿a³oœnie zar¿a³ i zacz¹³ siê waliæ na bok: to Biorri podkrad³ siê od ty³u i przeci¹³ œciêgna rumakowi barona. Ferndin ledwie zd¹¿y³ wyrwaæ jedn¹ nogê ze strzemienia, gdy koñ padaj¹c ca³ym ciê¿arem przygniót³ mu drug¹. Le¿a³ na ziemi, ze wszystkich si³ staraj¹c siê uwolniæ, a ostry ból czerwon¹ mg³¹ zasnuwa³ mu oczy. Szeroki miecz Cymmerianina, wysoko uniesiony nad przeciwnikiem, opad³ ze œwistem, zas³aniaj¹c œwiat³o s³oñca, i g³owa barona Ferndina, z wyszczerzonymi zêbami i wytrzeszczonymi oczyma, odlecia³a daleko na bok, prosto pod nogi jednego z czarnych jeŸdŸców. Ciê¿ko dysz¹c, Conan sta³ poœrodku pola: – Koniec... Wróg zabity, ale muszê coœ jeszcze zrobiæ... coœ jeszcze... Jeden z czarnych rycerzy nasadzi³ na pikê okrwawion¹ g³owê Ferndina i wolno skierowa³ siê w stronê zamku. Inni ruszyli jego œladem. Po kilku krokach ten, który jecha³ ostatni, odwróci³ siê i w³adczym gestem wezwa³ Cymmerianina. Przechodz¹c przez zabitych, Conan, chwiej¹c siê na nogach, podszed³ do swego nieoczekiwanego sprzymierzeñca. Spojrza³ mu prosto w twarz ukryt¹ pod dziwnym he³mem i natychmiast odwróci³ wzrok: takim ch³odem powia³o z bezdennych czarnych oczu. Ledwie poruszaj¹c ciemnymi ustami, jeŸdziec rzek³ g³uchym g³osem: – Ogieñ wszystko strawi, wszystko zabierze... Dusze odzyskaj¹ spokój... I wolno ruszy³ w stronê zamku. – 166 –

XIX – Nie podoba mi siê to wszystko... – G³os Rudego Biorriego wyrwa³ Conana z odrêtwienia. – Nie podoba siê, ale i tak trzeba tam jechaæ. Masz tu konia, trzymaj wodze. Co prawda, nie mo¿e siê on równaæ z twoim rumakiem, ale to ju¿ trudno. Ech, szkoda karego! – Tak, Rudy, trzeba jechaæ i odszukaæ piwnice, o których mówi³a stara Mergit. – Conan poklepa³ po zadzie dereszowat¹ koby³ê, schwytan¹ przez Biorriego. – Czym oni karmili swoje konie?! Taki zdechlak do zamku jakoœ mnie dowiezie, ale nie mam pojêcia, jak bêdê wraca³. Chyba trzeba bêdzie kupiæ konia we wsi. No, jedziemy, bo widzisz, zatrzymali siê, czekaj¹ na nas! Conan wskoczy³ na konia i pojechali truchtem w stronê mostu, gdzie czekali na nich tajemniczy czarni jeŸdŸcy. Widz¹c, ¿e Cymmerianin pospiesza za nimi, znów wolno ruszyli ku zamkowi. Conan obejrza³ siê, s³ysz¹c za plecami têtent kopyt – to Algras i kilku ludzi ze wsi doganiali ich, najwyraŸniej nie dowierzaj¹c tamtym rycerzom, którzy nie wiadomo sk¹d siê pojawili. Tak wiêc jechali dalej dwiema niewielkimi grupkami: na czele czarni rycerze w rozwiewaj¹cych siê opoñczach, triumfalnie, jak najcenniejsz¹ zdobycz, nios¹cy na ostrzu kopii g³owê Ferndina, a nastêpnie Conan, Rudy Biorri i dziesiêciu myœliwych z Benty. Zamek by³ coraz bli¿ej. Wydawa³o siê, ¿e jego potê¿ne, ciemne mury nie zosta³y wzniesione ludzkimi rêkoma, lecz same przez siê wyros³y spod ziemi, tak jak d¹b wyrasta z ¿o³êdzi. Conan spogl¹da³ na wilgotne, stare kamienie i jak przedtem ciê¿ko mu by³o na duszy. Kiedy jecha³ tutaj, s¹dzi³, ¿e skoro tylko jego miecz przeszyje wroga – od razu poczuje b³ogi spokój. Okazuje siê jednak, ¿e choæ zabi³ wroga, nie jest to jeszcze koniec drogi, i nie zazna³ spokoju. Kopyta koni zadudni³y na grubych balach zwodzonego mostu i czarni jeŸdŸcy skryli siê za skrzyd³em uchylonej bramy. Conan, Biorri i inni równie¿ wjechali na podwórze i rozejrzeli siê zdziwieni – czarni rycerze zniknêli, jakby w ogóle nigdy ich nie by³o. Biorri pierwszy zobaczy³ w k¹cie podwórza stos cia³ s³u¿by z posinia³ymi, wykrzywionymi grymasem œmierci twarzami. Algras zeskoczy³ z konia, podbieg³ i delikatnie uniós³ g³owê rudow³osej dziewczyny: – Lejema! To Lejema, córka mojego s¹siada! O, Mitro, co on z nimi uczyni³?! Jakie maj¹ straszne, napuchniête twarze! Tylko po w³osach mo¿na poznaæ... Conan podszed³ bli¿ej i przyjrza³ siê uwa¿nie: – 167 –

– To trucizna, Algrasie! Przeklêty Ferndin by³ jednym ze s³ug Czarnego Seta, a oni najchêtniej u¿ywaj¹ trucizny... Wiele razy widzia³em, jak ludzie umieraj¹ od tego. Lepszy jest cios miecza prosto w serce! Popatrz, tu s¹ jeszcze dwie dziewczyny i ... Biorri, chodŸ szybko! Rudy podbieg³ do Cymmerianina, spojrza³ we wskazanym kierunku i gwizdn¹³ cicho: – A wiêc to tak... Prawdê mówi¹c, tak te¿ s¹dzi³em! Znaczy, ¿e Mergit... – Tak, to jej psy, i gdyby nie one, z pewnoœci¹ ju¿ byœmy nie ¿yli. On chyba czeka na nas! Ogromny czarny pies, ledwie widoczny w cieniu okapu, sta³ przy niewielkich otwartych drzwiach, nie spuszczaj¹c z Cymmerianina pa³aj¹cych oczu. – Na Kroma, ju¿ wolê ich w tej postaci, czy te¿ tak s¹dzisz, Rudy? No to chodŸmy. – Conan odwróci³ siê do Algrasa: – Pójdziesz z nami, a reszta niech czeka na podwórzu. ZnajdŸ te¿ gdzieœ mocny sznur i pochodniꠖ chyba nam siê przydadz¹. Cymmerianin zdecydowanym krokiem ruszy³ za psem, który skry³ siê za drzwiami. Poczekawszy na Biorriego i Algrasa, Conan pochyli³ g³owê i wszed³ do w¹skiego korytarza. Ku jego zdumieniu nieco dalej, tam, gdzie ³¹czy³y siê dwa przejœcia, p³onê³a pochodnia, wetkniêta w szczelinê miêdzy kamieniami. Cymmerianin wyci¹gn¹³ j¹ i rozejrza³ siê, niepewny, w któr¹ stronê siê udaæ. Lewy korytarz nikn¹³ w ciemnoœci i nawet œwiat³a dwóch pochodni by³o za ma³o, ¿eby siê zorientowaæ, dok¹d prowadzi. Prawy korytarz wcale nie by³ lepszy. – Mergit mówi³a, ¿e piwnice znajduj¹ siê w zachodnim skrzydle. Ej, Algrasie, czy bywa³eœ w zamku? – G³os Cymmerianina g³ucho zabrzmia³ w pustych korytarzach. – Bywaæ, bywa³em, jednak nie tutaj, lecz w komnatach barona Dissa, kiedy wydawa³ mi polecenia w zwi¹zku z polowaniem. A dok¹d idziemy? Powiedz, czego szukasz, mo¿e potrafiê ci pomóc. – Gdzie s¹ stare piwnice na wino? Wiem, ¿e nad nimi znajduj¹ siê apartamenty dla najdostojniejszych goœci... – To w tym koñcu, gdzie jest królewska sypialnia. Musimy iœæ w lewo. Z obna¿onymi mieczami ostro¿nie ruszyli naprzód. Ciemnoœci rozstêpowa³y siê przed œwiat³em pochodni, w¹ski korytarz d³ugo wi³ siê niczym górska œcie¿ka, a¿ wreszcie doprowadzi³ do zamkniêtych dêbowych drzwi. – 168 –

– No i proszꠖ mrukn¹³ rozczarowany Biorri – zamkniête! Ech, piesku, piesku, czemuœ nie pokaza³, którêdy mamy iœæ! Trzeba bêdzie wracaæ. – Rudy, popatrz lepiej pod nogi i powiedz, co to takiego. – Conan, oparty plecami o drzwi, z uwag¹ przypatrywa³ siê ciemnym plamom na pod³odze. Algras, podejdŸ bli¿ej i poœwieæ. – Tak jakby krew, i w dodatku ca³kiem œwie¿a – jêkn¹³ Biorri. – Chyba nieœli zar¿niêtego barana... – Nagle urwa³ i zblad³. – Ale jak przeszli przez zamkniête drzwi? – Po tej bitwie coœ ci w g³owie szwankuje. Sam siê przecie¿ domyœli³eœ, co to byli za rycerze, a teraz dziwisz siê, ¿e têdy przeszli. Trzymaj pochodnie, a my z Algrasem popchniemy drzwi. Przez tyle lat zawiasy musia³y ju¿ przerdzewieæ... Schowali miecze do pochew i z ca³ych si³ naparli na dêbowe deski. Zatrzeszcza³y, ale nie podda³y siê. – No, jeszcze raz! Nie, nic z tego, trzeba inaczej. Cofnêli siê i z rozbiegu mocno uderzyli ramionami w pociemnia³e drzwi, które z trzaskiem wyrwa³y siê z zawiasów. – Rudy, dawaj pochodniê, zobaczmy, co jest tam dalej! Przest¹pili próg i znaleŸli siê w niewielkiej komnacie bez okien. Na œrodku sta³ stó³ pokryty grub¹ warstw¹ kurzu, a na nim pali³a siê maleñka lampka. P³omyk ognia zatrzepota³, gdy z korytarza wdar³ siê strumieñ powietrza. – Niech nas Mitra ma w swej opiece! – mrukn¹³ Algras. – Wiesz, Cymmerianinie, nigdy w ¿yciu niczego siê nie ba³em, ale tym razem czujê siê jakoœ dziwnie... Po coœmy tu leŸli? Do czego potrzebne ci s¹ te stare piwnice? Sam widzisz, ¿e kryje siê w nich jakaœ si³a nieczysta! Tfu, tfu, ma³o nam jeszcze by³o barona Ferndina... – Nie bój siê i idŸ za mn¹! Wiem, co robiê, a i ty zaraz zrozumiesz. Biorri, nie szczêkaj zêbami, bo sobie jêzyk odgryziesz. Nie ulega w¹tpliwoœci, ¿e idziemy dobr¹ drog¹... No tak, ale gdzie teraz? Chyba trzeba wejœæ po tych schodach, ale s¹ takie zmursza³e, ¿e tylko patrzeæ, jak siê zawal¹... Conan ostro¿nie stan¹³ na pierwszym stopniu schodów, prowadz¹cych do ciemnego w³azu w suficie. Stopnie groŸnie trzeszcza³y, a porêcz chwia³a siê, w ka¿dej chwili mog¹c siê z³amaæ pod ciê¿arem Cymmerianina. Dwa schodki rozsypa³y siê, ledwie dotkn¹³ ich nog¹, ale mimo wszystko szczêœliwie dotar³ do ciemnego otworu. Wtedy pochyli³ siê i zawo³a³ w dó³: – W³aŸcie tutaj, tylko ostro¿nie! Jeœli schody wytrzyma³y mój ciê¿ar, nie za³ami¹ siê pod wami. Ty, Biorri, pierwszy, Algras za tob¹! – 169 –

Lekko, jak wiewiórka, Rudy wbieg³ po zgni³ych schodkach i znikn¹³ w ciemnym otworze. Algras wchodzi³ wolno, wymacuj¹c ka¿d¹ deskê i czepiaj¹c siê palcami pokruszonych kamieni zimnej œciany. Kiedy, stêkaj¹c, z ostatniego chwiejnego stopnia przeszed³ na tward¹ pod³ogê, za jego plecami rozleg³ siê huk i stare schody runê³y, odcinaj¹c im odwrót. Lampka na stole zamruga³a i zgas³a. Cofn¹wszy siê od otworu w pod³odze, Algras rzek³ schrypniêtym g³osem: – Aleœ nas zaprowadzi³, Cymmerianinie! Czy¿byœ szuka³ skarbów barona? On przechowywa³ swe pieni¹dze nie tutaj, lecz u ksiêcia w Menorze. Gdybym wiedzia³, za nic nie poszed³bym z tob¹! Conan rozgl¹da³ siê, nie zwracaj¹c ¿adnej uwagi na rozz³oszczonego Algrasa. Znajdowali siê w ogromnej sali, niegdyœ bogato umeblowanej i ozdobionej poz³acan¹ boazeri¹. Teraz ca³a poz³ota z³uszczy³a siê, zamiast drogich tkanin ze œcian zwisa³y zakurzone szmaty, a œwiat³o dzienne z trudem przebija³o siê przez szczeliny w grubych okiennicach. W k¹cie le¿a³y zwalone na kupê stare koœlawe sto³y i po³amane fotele. Oprócz paradnych drzwi Cymmerianin dostrzeg³ w pó³mroku mniejsze drzwi po obu koñcach sali. Od razu uzna³, ¿e na g³ówne wejœcie nie warto zwracaæ uwagi, wskaza³ swym towarzyszom jedne ma³e drzwi, a sam skierowa³ siê do drugich. Biorri wzi¹³ pochodniê z r¹k Algrasa, kucn¹³ w ciemnym k¹cie i zacz¹³ badaæ kurz i pajêczyny na pod³odze. Gdy nagle us³ysza³ obok ciche skrzypniêcie, zerwa³ siê na równe nogi i schwyci³ miecz. Ale to tylko porusza³y siê drzwi, ledwie trzymaj¹ce siê na jednym zardzewia³ym zawiasie. Biorri ostro¿nie pchn¹³ je rêk¹ i z lêkiem zajrza³ do ciemnego lochu. I w tym momencie pod sklepieniem sali zahucza³ jego krzyk, od którego sp³oszy³y siê nietoperze: – Tutaj! Conanie, spójrz, oni byli tutaj! Cymmerianin podbieg³ do Biorriego. Algras choæ niechêtnie te¿ ruszy³ siê z miejsca i poszed³ zobaczyæ, co takiego znalaz³ Rudy. Conan i Biorri znów spojrzeli po sobie porozumiewawczo, a Algras cofn¹³ siê przera¿ony: – O, Mitro, chroñ nas przed si³¹ nieczyst¹! To wilcze tropy! IdŸmy st¹d, z wilko³akami nie bêdê wiêcej walczy³, nie jestem czarownikiem ani magiem, a i wy chyba te¿... Cymmerianinie, czyœ ty oszala³, ocali³eœ g³owê w polu po to, by tu j¹ z³o¿yæ? No to trzeba by³o iœæ samemu, po coœ wzi¹³ nas?! – Czy wreszcie zamilkniesz?! – warkn¹³ rozsierdzony Conan. – Myœla³em, ¿e jesteœ solidnym cz³owiekiem, ¿e nie jesteœ tchórzem, bo przecie¿ w pojedynkê chodzi³eœ na niedŸwiedzia, a ty ledwie zo– 170 –

baczy³eœ na pod³odze œlady wilków, od razu ze strachu w³azisz na œciany! Przypatrz siê lepiej, co to za wilki, czy te œlady nie nale¿¹ do psów? Algras kucn¹³ obok i przyjrza³ siê dobrze: – Tak... rzeczywiœcie jakby psy... Ale sk¹d mog³y siê tu wzi¹æ? Nie, Cymmerianinie, mów, co chcesz, ale to jednak s¹ wilko³aki! Zastanów siê: tu, w sali, nie ma ani jednego œladu, a zaczynaj¹ siê dopiero za drzwiami. No i co na to powiesz, czy nie mam racji? – To powiem, ¿e masz milczeæ i iœæ za mn¹, tak czy owak nie mo¿emy wracaæ. Chyba ¿e chcesz skrêciæ kark, skacz¹c w dó³. ChodŸmy! Popatrz, nawet Biorri ju¿ siê nie trzêsie. Dobrze œwieæcie, gdzieœ tu powinno byæ zejœcie – zaszliœmy ju¿ zbyt wysoko, a mnie s¹ potrzebne piwnice. Stare piwnice, w których przechowywano wino! Conan pochyli³ siê i œmia³o przeszed³ przez niskie drzwi. Za nim, ci¹gle jeszcze niespokojny, ale staraj¹c siê nie zostawaæ w tyle, drepta³ Biorri, a na koñcu, mocno œciskaj¹c miecz w rêku i ogl¹daj¹c siê co jakiœ czas, pospieszy³ Algras. W lesie zna³ ka¿dy szmer, krzyk ptaka zapowiada³ mu obecnoœæ zwierzyny, zmiêta trawa wskazywa³a drogê, a tutaj, w tych ciemnych, zatêch³ych korytarzach, czu³ siê jak pogrzebany ¿ywcem. „Brr! Nie chcia³bym byæ baronem, ani nawet ksiêciem, ¿eby ca³e ¿ycie spêdzaæ w takim kamiennym wiêzieniu!” – wzdrygn¹³ siê, s³uchaj¹c kroków swych towarzyszy. Nagle Conan i Biorri stanêli i Algras z rozpêdu wpad³ na nich, nieomal przebijaj¹c Rudego mieczem. – Zabierz to, przyjacielu, bo przelejesz m¹ niewinn¹ krew. – Biorri da³ Algrasowi kuksañca w bok, doprowadzaj¹c go do przytomnoœci. – Conan wie, co robi, i s¹dzê, ¿e nie trzeba bêdzie walczyæ. Tylko dlaczego te schody znów prowadz¹ do góry, a nie na dó³? Mo¿e skrêciliœmy w z³¹ stronê? – Nie, œlady tu prowadz¹, a tak¿e krople krwi... Przynajmniej dobrze, ¿e te schody s¹ z kamienia. Przeklête lochy, dlaczego tyle ich porobiono? Tu i w Menorze... – W Menorze to co innego... Ka¿d¹ noc zgodzi³bym siê wêdrowaæ nimi, ¿eby tylko czeka³o tam to, co ciebie! – Nic prostszego! Najpierw nadstaw w³asn¹ g³owê, a potem za¿ywaj rozkoszy. No, starczy mielenia jêzykiem, idziemy! A ty, Algrasie, schowaj miecz, bo faktycznie przedziurawisz nim Rudego, a kto wtedy zaœpiewa nam wieczorem? Algras, s³ysz¹c ich pewne g³osy, nabra³ nieco odwagi i zacz¹³ siê wspinaæ na strome kamienne schody. A potem znów skrêcali to – 171 –

w jedn¹ stronê, to w drug¹, a¿ wreszcie dotarli do prowadz¹cych w dó³ schodów. Ciemne plamy na pod³odze wskazywa³y im drogê. Chyba to w³aœnie by³y te stare piwnice na wino. Pali³a siê zatkniêta w œcianê pochodnia, s³abo oœwietlaj¹c sklepiony sufit, wytart¹ kamienn¹ pod³ogê i wielk¹ p³ytê z ¿elaznym pierœcieniem. Wokó³ p³yty, niczym czarne zjawy, siedzia³o siedem czarnych psów, nie spuszczaj¹c z ludzi gorej¹cych, czerwonych oczu. Na uboczu, wpatrzona w œcianê niewidz¹cymi oczami, poniewiera³a siê g³owa Ferndina; nieŸle jej siê dosta³o od psich zêbów – fircykowata bródka i wojownicze w¹sy zamieni³y siê w ¿a³osne k³aki, d³ugie czarne w³osy, za które psy ci¹gnê³y g³owê, zbi³y siê w okropny ko³tun. Conan podszed³ bli¿ej i pochyli³ siê nad szcz¹tkami wroga. – Popatrz, Biorri: niby on, a jednoczeœnie jakby ktoœ inny! Ferndin by³ niewiele starszy ode mnie, a to czaszka starca, a¿ dziw, ¿e ma czarne w³osy... – Czary, przyjacielu, czary! Ci przeklêci magowie nawet stuletni¹ staruchê mog¹ zamieniæ w niewinn¹ dziewczynê, ale ty wiesz o tym lepiej ode mnie! Pamiêtasz, jak mi opowiada³eœ o tej œlicznotce, która tak ci siê wiesza³a na szyi? Psy patrzy³y, jakby na coœ czekaj¹c. Conan podszed³ do Algrasa, który z lêkiem zerka³ na psy, i wzi¹³ od niego grub¹ linê. – Powinna wytrzymaæ... Zaraz przywi¹¿ê j¹ do pierœcienia i spróbujemy œci¹gn¹æ p³ytê. Raz, dwa – Biorri, pod³ó¿ coœ z boku! Tak, dobrze! Jeszcze trochê! Posz³a! P³yta ze zgrzytem ruszy³a z miejsca i rysuj¹c pod³ogê odjecha³a na bok. Algras i Conan chcieli zajrzeæ w ziej¹c¹ otch³añ, ale ostrzegawczy pomruk psów kaza³ im siê cofn¹æ o krok. Jeden za drugim psy skaka³y, znikaj¹c w piekielnych ciemnoœciach. Ostatni schwyci³ oszpecon¹ g³owê Ferndina, potrz¹sn¹³ ni¹ wœciekle, uderzaj¹c o kamienie, i skoczy³ w œlad za innymi. Przez jakiœ czas panowa³a kompletna cisza, a potem Conan wzi¹³ pochodniê, zajrza³ do piwnicy i powiedzia³: – Nic nie widaæ, g³êboko tam i ciemno. Trzeba zejœæ. Nawet s¹ tutaj schody. Chwila – i znikn¹³ w podziemiach, pozostawiaj¹c na górze Algrasa i Biorriego. Przys³uchuj¹c siê jego cichn¹cym krokom, równie¿ oni zaczêli czym prêdzej schodziæ na dó³. Conan sta³ w milczeniu, oœwietlaj¹c kupê koœci, niemal do czysta obgryzionych przez szczury. Resztki bogatej niegdyœ odzie¿y mówi³y same za siebie: to byli oni, nieszczêœni synowie barona Dissa... – 172 –

Algras z jêkiem osun¹³ siê na kolana: – O, Mitro! Teraz wszystko rozumiem! To ich dusze b³¹ka³y siê po zamku pod postaci¹ czarnych psów, to oni pomogli rozprawiæ siê z Ferndinem! – Tak, Algrasie, to oni! Ferndin zabi³ i starego barona, i baronow¹, i ich synów, a teraz równie¿ jego g³owa znalaz³a siê w tej piwnicy! Ale gdzie ona jest? Biorri, gdzie podzia³a siê g³owa tego ³otra? Biorri nie odpowiada³. Sta³ do nich ty³em, ostrzem sztyletu wyd³ubuj¹c ze œciany jakiœ kamieñ. Gdy podeszli bli¿ej, zobaczyli, ¿e usi³uje usun¹æ warstwê jasnych kamieni, którymi za³o¿one by³o wejœcie do jednej z nisz na beczki. Algras i Conan bez s³owa chwycili za sztylety i zaczêli nimi poszerzaæ szczeliny miêdzy kamieniami. Hartowana sta³ dzwoni³a, na wszystkie strony lecia³y kamienne okruchy i wkrótce powsta³ otwór, przez który mo¿na by³o przecisn¹æ rêkê. Conan zbli¿y³ twarz do dziury i natychmiast siê cofn¹³ – smród rozk³adaj¹cych siê zw³ok uderzy³ w nos, md³oœci podesz³y do gard³a. Zakas³a³ i ze zdwojon¹ si³¹ zacz¹³ kruszyæ miêkki kamieñ. Otwór stawa³ siê coraz wiêkszy, ods³aniaj¹c p³ytk¹ niszê. Staraj¹c siê tam nie patrzeæ, Biorri pracowa³ stêpionym ju¿ sztyletem, walcz¹c z kamieniami jak z ¿ywym wrogiem. Spod r¹k Cymmerianina i Algrasa, który wreszcie zrozumia³, o co chodzi, wylatywa³y wielkie kamienne bry³y. Wkrótce mur zosta³ ca³kiem rozebrany. Wziêli pochodnie i zajrzeli. Tak, to by³a ona, Mergit! Kiedy tylko Conan ujrza³ psy siedz¹ce wokó³ p³yty, natychmiast domyœli³ siê, kogo spotkali w lesie. I teraz pozna³ jej sukniê, nakrycie g³owy i w³osy, gêst¹ fal¹ opadaj¹ce na ramiona... Tylko ¿e zamiast twarzy pustymi oczodo³ami spogl¹da³a na niego naga czaszka z wyszczerzonymi w triumfalnym uœmiechu œnie¿nobia³ymi zêbami... Conan opuœci³ oczy i dojrza³ u jej nóg g³owê Ferndina. Przykute do œciany rêce ci¹¿y³y ku ziemi, i Conan, nie mog¹c znieœæ tego widoku, zamachn¹³ siê mieczem i przer¹ba³ ³añcuch. W podziemiach rozleg³o siê ni to westchnienie ulgi, ni to jêk – i szcz¹tki kobiety runê³y na g³owê jej wroga. – Teraz nale¿y spe³niæ ich ostatni¹ wolê. Gdy siê jakoœ st¹d wydostaniemy, zniesiemy do piwnic i komnat zamkowych ca³e drzewo i chrust... Jeœli bêdzie za ma³o, przywieziecie ze wsi. ChodŸmy, bo trzeba to zrobiæ jeszcze dziœ! Nie ogl¹daj¹c siê, Conan poszed³ na górê, a za nim pospieszy³ Biorri. Algras ci¹gle jeszcze klêcza³ wœród rozrzuconych kamieni, odmawiaj¹c modlitwy za zmar³ych. – 173 –

S³oñce chyli³o siê ju¿ ku zachodowi, kiedy u³o¿ono ostatni¹ garœæ drew i ostatni¹ wi¹zkê chrustu. Na podwórzu zamku zebrali siê chyba wszyscy mieszkañcy Benty, którym Algras opowiedzia³ to, co widzia³ sam i o czym dowiedzia³ siê od Cymmerianina. Conan sta³ na szerokich schodach, rozgl¹daj¹c siê i kogoœ szukaj¹c wzrokiem. – Gdzie siê podzia³ ten nasz zuch? Zaraz trzeba bêdzie podpaliæ chrust, a jego jak nie ma, tak nie ma... Czy¿by gdzieœ znalaz³ dzban wina i nie mo¿e siê od niego oderwaæ? Ej, Rudy, Rudy! Chyba znów trzeba bêdzie przeszukiwaæ ca³y zamek... Jednak w tej w³aœnie chwili ze stajni wyjrza³a znajoma twarz. Rudy potrz¹sn¹³ rozczochranymi w³osami i spojrza³ na Conana. Cymmerianin otworzy³ ju¿ usta, ¿eby go solidnie zwymyœlaæ, ale Biorri przy³o¿y³ palec do ust i machn¹³ rêk¹, wzywaj¹c go do siebie. Conan poleci³ Algrasowi jeszcze trochê poczekaæ i pobieg³ do stajni. – Ju¿ myœla³em, ¿e trzeba ciê bêdzie spaliæ razem z tymi wszystkimi zmar³ymi! Gdzie siê szwendasz? Odpowiadaj, co tak mru¿ysz oczy jak syty kot? Zaraz ci... Biorri przerwa³ mu: – Zdaje siê mówi³eœ, ¿e nie masz ju¿ co robiæ w Redbornie? Ferndin zabity, zamek zaraz siê spali i mo¿na bêdzie siê st¹d wynosiæ... – No tak, bo po co traciæ czas? I tak ju¿ zbyt d³ugo polowa³em na tego kundla... Czekaj, czekaj, Rudy! A miecz? Tfu, przeklêty Ferndin! Przez tych nieboszczyków nieomal zapomnia³em o najwa¿niejszym! Przed chwil¹, kiedy ciê szuka³em, zajrza³em do stajni – nie by³o tam jego ogiera. A wiêc gdzie jest? Zbroja i miecz pewnie s¹ w pokojach barona. Trzeba tam pójœæ, póki jeszcze czas... – Nie gor¹czkuj siê i chodŸ tutaj, chcê ci coœ pokazaæ. – Biorri poci¹gn¹³ go za rêkaw do ciemnego k¹ta, gdzie le¿a³a kupa s³omy. – Spójrz, ile w tym zamku tajnych drzwi! Na szczêœcie w niektórych pozostawiono klucze, tak jak tutaj. Widzisz? Cymmerianin, który równie dobrze widzia³ w dzieñ, jak i w nocy, ju¿ wypatrzy³ niepozorne, ale mocne drzwi, obite poprzecznymi ¿elaznymi sztabami. Biorri triumfalnie dwa razy przekrêci³ ogromny klucz tkwi¹cy w zamku. Na widok tego, co ukaza³o siê ich oczom, Conan a¿ zakl¹³ z zachwytu. Klepn¹³ Rudego po ramieniu i wszed³ za nim do wielkiego pomieszczenia z zakratowanym oknem pod samym sufitem. Przywi¹zany do stalowego, umocowanego do œciany pierœcienia, sta³ tu¿ przed nim z³ocisty ogier. Spogl¹da³ pa³aj¹cymi oczami i niecierpliwie potrz¹sa³ jasn¹ grzyw¹. – 174 –

Pod przeciwleg³¹ œcian¹, jak w zbrojowni, sta³a szeroka ³awa, pokryta drogim dywanem. Roz³o¿one by³y na niej czêœci ksi¹¿êcej zbroi – nagrody zwyciêzcy w Œwiêtym Turnieju – a na œcianie wisia³ miecz w bogato zdobionej pochwie. Conan wzi¹³ go i przyjrza³ siê b³yszcz¹cej klindze: tak, to by³ ten sam miecz, o który walczy³ na turnieju: oto œwiêty znak Mitry i herb ksi¹¿êcy... Odetchn¹³ pe³n¹ piersi¹ i rozejrza³ siê doko³a: znów zobaczy³ konia, Rudego Biorriego, spogl¹daj¹cego nañ z przebieg³ym uœmieszkiem, i nagle jak gdyby pêk³a stalowa obrêcz, œciskaj¹ca do tej pory jego pierœ – zrobi³o mu siê lekko na duszy, znów chcia³o siê œmiaæ, pêdziæ galopem w nieznane, podzwaniaj¹c zbroj¹ i poganiaj¹c gor¹cego konia... Z³ocistorudego konia! Ogieñ, jak nienasycony zwierz, wdar³ siê natychmiast do komnat i podziemi starego zamku, po¿eraj¹c najpierw drwa i chrust, a potem chciwie rzucaj¹c siê na boazerie i obicia œcian, na belki sufitowe. Odjechawszy nieco, Conan, Biorri i mieszkañcy Benty patrzyli, jak z w¹skich okien wylatuje dym i wyrywaj¹ siê jêzyki p³omieni. Po¿ar sro¿y³ siê ju¿ z ca³¹ moc¹, zajê³y siê dachy wie¿ obserwacyjnych, k³êby dymu wzbi³y siê pod same niebo, zlewaj¹c z ciemnymi wieczornymi ob³okami... – Patrzcie, patrzcie, co to?! – rozleg³y siê przestraszone g³osy. Biorri, poklepuj¹c po cienkiej szyi pochrapuj¹c¹ Zoldê, wyszepta³: – To oni, Conanie, otrzymali wreszcie to, czego chcieli... Czarniejsi od najczarniejszego dymu ogromni jeŸdŸcy jeden za drugim wynurzali siê z buzuj¹cego ognia i bezg³oœnie popêdzaj¹c konie ulatywali w górê, w pomarañczowe niebo. Jeden, drugi, trzeci... Oto i siódmy wychyn¹³ z ognia. W tym samym momencie z trzaskiem i hukiem zawali³ siê dach; s³up p³omieni wystrzeli³ ponad rozpalone kamienie, rycz¹c jak rozjuszony potwór. JeŸdŸcy zatoczyli kr¹g na wysokoœciach, jakby ¿egnaj¹c siê z rodow¹ siedzib¹, i pomknêli dalej, ku ob³okom, zlewaj¹c siê z k³êbami dymu. – Widzia³eœ j¹, Conanie? – Tak... Siedzia³a na koniu ostatniej zjawy, a wiatr rozwiewa³ jej w³osy... – Mogê przysi¹c, ¿e nam pomacha³a. – Biorri otar³ nieproszon¹ ³zê i poci¹gn¹³ nosem. – No dobrze, to wszystko, teraz niech siê dopala... JedŸmy do wsi, odpoczniemy tam, zjemy coœ, a rano wyruszymy w drogê. – 175 –

– Do Menory, do ksiê¿nej? – Biorri, ci¹gle jeszcze poci¹gaj¹c nosem, zerkn¹³ filuternie na Conana. – Wiesz, Rudy, chyba poproszê ciê, ¿ebyœ przekaza³ Lawinii... to znaczy ksiê¿nej, ten miecz i przy okazji opowiedzia³ jej o wszystkim, co siê tu wydarzy³o... Przecie¿ jesteœ mistrzem od takich opowieœci. Ona ciê za to szczodrze wynagrodzi i zobaczysz, ¿e a¿ do nastêpnego œwiêta bêdziesz bez przerwy wesó³ i pijany! – A dlaczego, Conanie, sam nie chcesz zawieŸæ jej miecza? Przecie¿ tak prosi³a, ¿ebyœ wróci³, tak patrzy³a ci w oczy! – Nie, Biorri, nie wrócê do miasta, gdzie widziano, jak zosta³em pokonany. Nie mam tam co robiæ. Przeprowadzê ciê przez las, a potem siê rozstaniemy: ty pojedziesz do Menory, a ja... Umilk³ i zaduma³ siê. Biorri ze œmiechem da³ mu kuksañca w bok: – Chcesz, ¿ebym zgad³, dok¹d siê wybierzesz? Conan pog³aska³ miêkk¹ grzywê z³ocistego rumaka i uœmiechn¹³ siê szeroko, b³yskaj¹c zêbami: – Przecie¿, filucie, odgad³eœ to ju¿ wówczas, kiedy jechaliœmy do Redbornu!

– 176 –