Dotyk ciemnosci C J Roberts

Przekład Agnieszka Brodzik





Tytuł oryginału: Captive in the Dark Copyright © 2013 CJ Roberts, Neurotica Books, LLC www.aboutcjroberts.com facebook.com/dotykciemnosci Copyright © for the Polish translation by Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2015 Copyright © by Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2015 Redaktor prowadząca: Magdalena Genow Redakcja: Magdalena Wójcik Korekta: Paulina Wierzbicka Projekt okładki: Dawid Czarczyński Projekt typograficzny, skład i łamanie: Maciej Majchrzak Fotografia na okładce: © Emmanuelle Brisson/Getty Images Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki Wydanie elektroniczne 2015 ISBN 978-83-7976-234-7 CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o. ul. Fredry 8, 61-701 Poznań tel.: 61 853-99-10 fax: 61 853-80-75 [email protected] www.czwartastrona.pl



Książkę dedykuję Mojej mamie – za to, że kochałaś mnie mimo wszystko, nawet gdy łaziłam za tobą w sklepie z paczką pieluch dla dorosłych, żeby wytargować chipsy. Kocham cię! Mojemu mężowi – za to, że wierzyłeś we mnie bardziej niż ja sama. Nigdy z nikim tak bardzo się nie śmiałam. Może nie zgadzamy się we wszystkim, ale z nikim innym nie chciałabym spędzić życia na kłótniach. R. Robinson – która przeczytała tę powieść w tak wielu wcieleniach i wciąż prosiła o więcej. Nie mam wątpliwości, że jesteś moją największą fanką. Dziękuję, że zawsze byłaś wobec mnie taka otwarta i nigdy nie przepraszałaś. K. Ekvall i A. Mennie – które przeprowadziły mnie przez mrok (ha, ha, ha), żebym mogła wyjść po drugiej stronie. Bez waszych mądrych słów, krytycznych uwag, sokolego wzroku, miliona maili i metaforycznych kopów w dupę nigdy nie skończyłabym tej książki. Dziękuję, że nie pozwoliłyście mi się poddać. S. Davis – za przeczytanie mojej pracy, kiedy była jeszcze potworna, i uwierzenie we mnie. A. Simpson – za niesamowity talent w projektowaniu. Moim dziewczynom (same wiecie, o kogo mi chodzi) – spotkajmy się na trzynastym piętrze z butelką wina. Mam parę historyjek do opowiedzenia. Kocham Was!



Prolog Zemsta, przypominał sobie Caleb. Właśnie jej to wszystko służy. Po dwunastu latach planowania i zaledwie kilku miesiącach właściwych działań wreszcie dokona swojej zemsty. Jako treser niewolnic wyszkolił co najmniej dwadzieścia dziewczyn. Niektóre miały ku temu skłonności, inne próbowały wydostać się z biedy, poświęcając wolność w zamian za bezpieczeństwo. Zgłaszały się też do niego przymuszone do niewolnictwa córki ubogich rolników, którzy chcieli pozbyć się ciężaru w zamian za posag. Trafiło się też kilka czwartych czy piątych z kolei żon szejków i bankierów, które miały nauczyć się sprawiać przyjemność swoim mężom. Jednak ta konkretna niewolnica, którą wypatrzył na zatłoczonej ulicy, wyróżniała się. Nie miała skłonności, nie była biedna, nie została przymuszona. Stała się czystym wyzwaniem. Caleb próbował przekonać Rafiqa, że mógłby wyszkolić dowolną inną dziewczynę, że pozostałe będą najlepiej przygotowane do tak poważnej, potencjalnie niebezpiecznej operacji, lecz Rafiq pozostawał niewzruszony. On również zbyt długo już czekał na dokonanie zemsty i zamierzał zaplanować wszystko w najdrobniejszych szczegółach. Dziewczyna musiała być kimś naprawdę wyjątkowym. Musiała być prezentem tak cennym, by zarówno o niej, jak i o jej treserze mówili wszyscy. Przez wiele lat Caleb był jedynym uczniem Muhammada Rafiqa i zdobywał coraz lepszą reputację oraz opinię człowieka całkowicie oddającego się powierzonemu mu zadaniu. Nigdy nie zawiódł. A teraz, po tak długim czasie spędzonym na przygotowaniach, nadszedł moment, by udowodnić swoją wartość przed człowiekiem, któremu zawdzięczał wszystko. Istniała tylko jedna przeszkoda dzieląca go od upragnionej zemsty. Ostatni test jego bezwzględności – będzie musiał kogoś uwięzić. Wyszkolił tak wiele dziewczyn, że nie pamięta ich imion. Tę również wytresuje dla Rafiqa. Plan był prosty. Caleb wróci do Ameryki, by odnaleźć kandydatkę na Wyprzedaż Kwiatów, jak Arabowie nazywali Zahra Bay. Aukcja odbędzie się w jego przybranej ojczyźnie, Pakistanie, za ponad cztery miesiące. Trafi na nią mnóstwo prawdziwych piękności z typowo patriarchalnych państw, gdzie nabywanie tego rodzaju towaru ograniczało jedynie prawo popytu i podaży. Jednak dziewczyna z kraju Pierwszego Świata zostanie uznana za prawdziwe osiągnięcie. Niewolnice z Europy stanowiły

poszukiwany towar, natomiast te z Ameryki to już prawdziwy rarytas. Taka dziewczyna ugruntowałaby pozycję Caleba na rynku rozkoszy i pozwoliła dotrzeć do najbardziej wpływowych ludzi. Jego celem było znalezienie kogoś podobnego do siebie z przeszłości – wyjątkowo pięknego, biednego, prawdopodobnie niedoświadczonego i predysponowanego do uległości. Kiedy dokona już wyboru, Rafiq przyśle mężczyzn, którzy pomogą mu wywieźć dziewczynę z kraju i przetransportować do Meksyku. Rafiq skontaktował się z sojusznikiem, który zapewni im bezpieczne schronienie w Maderze na pierwsze sześć tygodni, kiedy to porwana będzie się aklimatyzować pod czujnym okiem Caleba. Gdy zacznie zachowywać się wystarczająco posłusznie, wybiorą się na dwudniową podróż do Tuxtepec i tam wsiądą na pokład prywatnego samolotu. Na koniec wylądują w Pakistanie, gdzie Rafiq pomoże Calebowi w ostatnim etapie szkolenia, na kilka tygodni przed Zahra Bay. To aż nazbyt łatwe, pomyślał Caleb. Chociaż przez chwilę wydawało mu się, że jest zupełnie inaczej. Przez ostatnie trzydzieści minut przypatrywał się dziewczynie ze swojego punktu obserwacyjnego po drugiej stronie ulicy. Włosy miała spięte z tyłu, a na jej twarzy malował się grymas. Właśnie intensywnie wpatrywała się w ziemię przed stopami. Czasami trochę się wierciła, co sugerowało wewnętrzny niepokój, którego nie potrafiła ukryć. Caleb zastanawiał się, dlaczego sprawiała wrażenie tak zdenerwowanej. Znajdował się na tyle blisko, by dobrze ją widzieć, a jednocześnie był w ukryciu i dało się zauważyć jedynie czarny, niczym niewyróżniający się samochód z przyciemnianymi szybami. Caleb pozostawał niemal niewidzialny; dziewczyna najwyraźniej chciałaby tego samego. Czyżby podskórnie wyczuwała, że jej dotychczasowe życie wisi na włosku? Może czuła na sobie jego wzrok? Czyżby posiadała szósty zmysł ostrzegający ją przed potworami? Uśmiechnął się na tę myśl. W głębi swojej perwersyjnej duszy miał nadzieję, że dziewczyna faktycznie ma zdolność wykrywania potworów. A jednak obserwował ją od kilku tygodni i zupełnie nie zdawała sobie sprawy z jego obecności. Caleb westchnął. Był potworem, którego nikt nie spodziewałby się w świetle dnia. Ludzie często popełniali ten błąd. Wierzyli, że gdy świeci słońce, są bezpieczniejsi, bo potwory wychodzą tylko nocą. Jednak bezpieczeństwo – jak światło – to tylko fasada. Pod spodem cały świat skąpany jest w mroku. Caleb dobrze o tym wiedział. Wiedział również, że jedynym sposobem, żeby uchronić się przed złem, było zaakceptowanie tej ciemności, wejście w nią z otwartymi oczami, zlanie się z nią w jedność. Wrogów należy trzymać blisko. I właśnie tak postępował Caleb. Swoich przeciwników miał tak blisko, że czasem nie rozróżniał już, gdzie on się kończy, a gdzie zaczynają oni. Ponieważ bezpieczeństwo nie istniało, a potwory czaiły się wszędzie. Spojrzał na zegarek, a potem znowu podniósł wzrok na swą przyszłą ofiarę. Autobus się spóźniał. Wyraźnie sfrustrowana dziewczyna usiadła na piachu, kładąc plecak na kolanach. Gdyby przystanek znajdował się na stałej trasie, obok niej

kręciliby się inni ludzie albo siedzieliby na ławce, ale dziewczyna była sama. Każdego dnia Caleb mógł obserwować, jak sterczy pod tym samym drzewem rosnącym przy zatłoczonej ulicy. Pochodziła z biednej rodziny, co było prawie tak istotne jak jej uroda. Nawet w Ameryce ubodzy łatwiej znikają. A już zwłaszcza ktoś na tyle dorosły, żeby zwyczajnie uciec z domu. Właśnie z takiej wymówki najczęściej korzystały służby, gdy nie potrafiły kogoś znaleźć – zaginiony pewnie po prostu uciekł. Dziewczyna najwyraźniej nie zamierzała opuścić przystanku, chociaż jej autobus spóźniał się już czterdzieści pięć minut. Caleb z jakiegoś powodu uznał to za interesujące. Czy to możliwe, żeby tak bardzo lubiła szkołę? A może aż tak nienawidziła domu i rodziny? Jeśli to prawda, bardzo mu to ułatwi sprawę. Może dziewczyna uzna porwanie za ratunek. Niemal się zaśmiał w głos na tę myśl – jasne. Wpatrywał się w jej bezkształtne, nietwarzowe ubrania: luźne dżinsy, szara bluza z kapturem, słuchawki i plecak. Ciągle ubierała się w tym stylu, ale tylko w drodze do szkoły. Za jej murami wkładała coś bardziej kobiecego, nawet nieco frywolnego. Jednak na koniec dnia znowu zmieniała strój. Caleb jeszcze raz pomyślał o tym, czy dziewczyna nienawidzi domu. Czyżby ubierała się w ten sposób ze względu na surowych rodziców albo niestabilną sytuację? A może nie chciała przesadnie zwracać na siebie uwagi na niebezpiecznym osiedlu w drodze do szkoły i z powrotem? Nie wiedział, ale bardzo chciał się dowiedzieć. Dostrzegł w niej coś interesującego, co sprawiło, że uznał ją za właśnie taką dziewczynę, jakiej poszukiwał – kogoś obdarzonego zdolnością stapiania się z tłem. Kogoś, kto ma dość zdrowego rozsądku, żeby poddać się woli autorytetu albo nie protestować, gdy w grę wchodziło niebezpieczeństwo. Kogoś, kto potrafi przetrwać w każdych warunkach. Dziewczyna po drugiej stronie ulicy bawiła się słuchawkami i bezmyślnie patrzyła w ziemię. Była ładna, naprawdę ładna. Nie chciał jej tego robić, ale czy miał alternatywę? Pogodził się już z faktem, że potrzebuje jej do osiągnięcia swojego celu. Jeśli oszczędzi ją, będzie musiał znaleźć kogoś innego, a rezultat pozostanie ten sam. Nie przerywał obserwacji dziewczyny, swojej potencjalnej niewolnicy, zastanawiając się, jak wypadnie w oczach mężczyzny, dla którego jest przeznaczona. Wieść niosła, że na tegorocznej aukcji pokaże się Vladek Rostrovich, jeden z najbogatszych ludzi na świecie i z pewnością jeden z najbardziej niebezpiecznych. Właśnie w jego ręce trafi niewolnica i pozostanie tam tak długo, jak będzie trzeba, żeby Caleb mógł zbliżyć się do Vladka i zniszczyć wszystko, co jest bliskie jego sercu. A potem go zabije. Mimo to Caleb zastanawiał się, nie po raz pierwszy zresztą, dlaczego tak bardzo go przyciągała. Może chodziło o oczy. Nawet z takiej odległości widział, jakie są ciemne, tajemnicze i smutne. I jak stare się wydają. Pokręcił głową, żeby pozbyć się tych myśli i skupić na zadaniu. W tej samej chwili usłyszał skrzypienie skrzyni biegów – nadjeżdżał autobus. Caleb patrzył, jak na twarzy dziewczyny pojawia się wyraz ulgi. Wydawało się, że powodem jest nie tylko przyjazd długo wyczekiwanego pojazdu, ale raczej zbliżająca się ucieczka, a może

nawet wolność. Wreszcie autobus zatrzymał się w tym samym momencie, w którym słońce ostatecznie zaświeciło pełnią mocy. Dziewczyna spojrzała w górę i skrzywiła się, ale nie odwróciła twarzy, wygrzewając się w ciepłych promieniach, zanim przyjdzie jej schować się we wnętrzu pojazdu.

** Tydzień później Caleb zajął to samo miejsce co zawsze, czekając na dziewczynę. Autobus przyjechał i odjechał, ale po przyszłej niewolnicy nie było ani śladu. Postanowił, że poczeka i zobaczy, czy jeszcze się pojawi. Już miał się poddać, kiedy zauważył ją za rogiem, jak biegnie na przystanek, ile tchu w płucach. W końcu dotarła na miejsce, ciężko dysząc, niemal zrozpaczona. Łatwo poddawała się emocjom. Znowu zastanowił się, dlaczego tak bardzo zależało jej na dostaniu się do szkoły. Caleb wyjrzał przez okno samochodu, żeby ją obserwować. Chodziła w kółko, może właśnie zdając sobie sprawę, że przegapiła autobus. To wręcz niesprawiedliwe, że jeszcze kilka dni temu czekała na niego niemal godzinę, a jednak w tym tygodniu kierowca nie poczekał na nią ani minuty. Nie ma pasażerki, nie ma po co się zatrzymywać. Caleb zastanawiał się, czy dziewczyna będzie siedzieć na przystanku kolejną godzinę, żeby mieć absolutną pewność, że nie ma nadziei. Pokręcił głową. Tego rodzaju zachowanie obnażyłoby naturę desperatki. Miał nadzieję, że odejdzie, a jednocześnie, że poczeka. Tego rodzaju poszarpane myśli wprawiły go w konsternację. Nie powinien żywić żadnych nadziei. Powinny go obchodzić jedynie rozkazy i zadanie do wykonania. Plan. Prosty i oczywisty. W obliczu zemsty nie ma miejsca na sumienie. Sumienie jest dobre dla przyzwoitych ludzi, a on bardziej nieprzyzwoity być już nie mógł. Caleb nie wierzył w istnienie jakiejkolwiek siły wyższej czy życia pozagrobowego, chociaż wiedział bardzo dużo na temat religii ze względu na dorastanie na Środkowym Wschodzie. Jeśli jednak naprawdę istniała jakaś forma zaświatów, gdzie ludzie otrzymywali to, na co sobie zapracowali za życia, Caleb i tak był już potępiony. Z radością pójdzie do piekła, kiedy Vladek już umrze. Poza tym, jeśli Bóg i bogowie faktycznie istnieli, żaden z nich nie miał pojęcia o istnieniu Caleba; inaczej przejęliby się jego losem, gdy to miało jeszcze znaczenie. A jednak nikogo nie obchodził. Nikogo prócz Rafiqa. W razie gdyby zaświaty również nie istniały, Caleb musiał się upewnić, że Vladek Rostrovich zapłaci za swoje grzechy. Dwadzieścia minut później dziewczyna zaczęła płakać – na chodniku, na oczach Caleba. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Łzy zawsze go fascynowały. Lubił na nie patrzeć. Szczerze mówiąc, podniecały go. Kiedyś nienawidził tego odruchu, ale już dawno przestał. Tego rodzaju reakcje były częścią jego jestestwa, na dobre i na złe. Głównie na złe, co przyznał sam przed sobą z uśmiechem, poprawiając bieliznę na nabrzmiałym członku. Co takiego tkwi w tego rodzaju przejawach silnych emocji, że tak silnie na niego

oddziaływały? Niczym ostry ból przeszyła go czysta żądza, przynosząc ze sobą nieodpartą chęć, by posiąść ciało dziewczyny, zawładnąć jej łzami. Każdego dnia myślał o niej bardziej jak o niewolnicy niż zagadce do rozwiązania. Chociaż w jej oczach wciąż dostrzegał pewien rodzaj intrygującej tajemnicy. Jego umysł opanowały obrazy słodkiej niewinnej twarzy zalanej łzami i dziewczyny przełożonej przez kolano. Niemal czuł na dłoni miękkość jej nagich pośladków, ciężar ciała przyciśniętego do jego wzwiedzionego członka, gdy wymierza kolejne klapsy. Szybko musiał przestać marzyć. Nagle przed dziewczyną zatrzymał się samochód. Cholera. Caleb jęknął, porzucając przyjemne wizje. Wprost nie mógł uwierzyć własnym oczom. Jakiś dupek próbuje odebrać mu zwierzynę. Caleb zobaczył, jak dziewczyna kręci głową, nie chcąc skorzystać z zaproszenia do samochodu. Facet najwyraźniej nie odpuszczał i chociaż ona odchodziła już z przystanku, ruszył jej śladem. Caleb mógł zrobić tylko jedno. Wysiadł z samochodu. Był pewien, że dziewczyna nie zwróciła uwagi na to, jak długo w nim siedział. W tej chwili wydawała się zbyt przerażona, żeby myśleć o czymś innym niż płyty chodnikowe, w które wpatrywała się intensywnie. Maszerowała bardzo szybkim krokiem, trzymając plecak z przodu niczym tarczę. Caleb przeszedł na drugą stronę ulicy i powoli ruszył w jej stronę. Swobodnie rozejrzał się, jednocześnie idąc wprost na dziewczynę, jakby chciał się z nią zderzyć. Wszystko wydarzyło się bardzo szybko i niespodziewanie. Zanim zdążył zrealizować prosty plan pozbycia się zewnętrznego niebezpieczeństwa, dziewczyna nagle rzuciła mu się w ramiona, a plecak wylądował ciężko na chodniku. Caleb spojrzał na samochód, w którym dostrzegł niewyraźny kształt mężczyzny. Drugi drapieżnik. – O mój Boże – szepnęła dziewczyna w jego podkoszulek. – Udawaj, że wszystko gra, okej? Jej ramiona trzymały klatkę piersiową Caleba w żelaznym uścisku, w głosie zaś zabrzmiała rozpacz. Zamurowało go na chwilę. Jakże interesujący zwrot akcji. W tym scenariuszu grał rolę bohatera? Omal się nie uśmiechnął. – Widzę go – powiedział, dostrzegając wzrok łowcy. Idiota nadal tam siedział, wyraźnie zbity z tropu. Caleb otoczył dziewczynę ramionami, jakby ją znał. W pewnym sensie tak było. W przypływie swawoli przejechał dłońmi po ciele dziewczyny. Spięła się i wstrzymała oddech. Samochód z konkurentem w środku wreszcie odjechał z piskiem opon. Dziewczyna nie potrzebowała już jego ochrony, więc prędko się odsunęła. – Przepraszam – powiedziała szybko – ale ten koleś nie dawał mi spokoju. W jej głosie słychać było ulgę, ale incydent wyraźnie ją wystraszył. Caleb spojrzał jej w oczy, tym razem z bliska. Były dokładnie tak ciemne, urzekające i smutne, jak sobie je wyobrażał. Z miejsca poczuł ochotę, by ją posiąść, zabrać do

jakiegoś sekretnego miejsca, gdzie mógłby poznawać głębię tego spojrzenia, odkrywać schowane w nim tajemnice. Teraz jednak nie mógł tego zrobić. – To Los Angeles, miasto niebezpieczeństwa, intryg i gwiazd filmowych. Czy nie to napisano pod znakiem Hollywood? – rzucił, próbując rozluźnić atmosferę. Zmieszana dziewczyna pokręciła głową. Najwyraźniej nie była jeszcze gotowa na żarty. Kiedy jednak schyliła się, by podnieść rzucony na chodnik plecak, wydukała: – Ee… właściwie to chodzi raczej o „Tak bardzo L.A.” Ale to nie jest napisane pod znakiem Hollywoodu. Nic nie ma pod tym znakiem. Caleb ledwo powstrzymał się od szerokiego uśmiechu. Nie próbowała być zabawna. Raczej szukała bezpiecznego tematu do rozmowy. – Powinienem wezwać policję? – zapytał z udawaną troską. Teraz, gdy już poczuła się bardziej bezpiecznie, najwyraźniej lepiej mu się przyjrzała. Nie podobało mu się to, ale nic nie mógł poradzić. – Eee… – Wzrok dziewczyny ześlizgnął się z jego oczu, zatrzymując się nieco za długo na ustach, by zaraz potem spocząć na jej trampkach. – To chyba nie jest konieczne. I tak nic nie zrobią, tutaj jest pełno takich zboczków. Poza tym – dodała nieśmiało – nawet nie zapamiętałam numerów rejestracyjnych. Znowu na niego spojrzała, przyglądając się jego twarzy, by zaraz zagryźć dolną wargę i spuścić wzrok na ziemię. Caleb próbował udawać zatroskanego, chociaż najchętniej by się uśmiechnął. Najwyraźniej jestem dla niej atrakcyjny. Podejrzewał, że tak postrzega go większość kobiet; nawet jeśli rozumiały później albo już zbyt późno, co ta atrakcyjność naprawdę oznacza. Mimo to tego rodzaju naiwne, niemal niewinne reakcje zawsze go bawiły. Patrzył, jak dziewczyna z rozmysłem gapi się w ziemię, przestępując z nogi na nogę. Stała tak i nie zdawała sobie zupełnie sprawy, że tą uległością właśnie przypieczętowała swój los. Caleb miał ochotę ją pocałować. Stwierdził, że czas wyplątać się z tej sytuacji. – Pewnie masz rację – westchnął, uśmiechając się ze współczuciem – policja miałaby to gdzieś. Skinęła lekko głową, kiwając się nieznacznie na boki z nerwów, a może nawet z nieśmiałości. – Hej, a czy mógłbyś… – Chyba powinienem… Tym razem pozwolił sobie na szeroki uśmiech. – Przepraszam, ty pierwszy – szepnęła, a na jej twarzy wykwitł rumieniec W roli uroczej, nieśmiałej dziewczynki była zachwycająca. Zupełnie jakby na szyi zawiesiła znak z napisem „Zrobię wszystko, co tylko zechcesz”. Wiedział, że powinien już odejść. I to natychmiast. Och, ale tak świetnie się bawił. Rozejrzał się po ulicy. Ludzie niedługo się pewnie pojawią, ale w tej chwili nie było nikogo w pobliżu. – Nie, słucham, co chciałaś powiedzieć? Przyjrzał się jej kruczoczarnym włosom, których kosmyk obracała w palcach. Były długie i faliste i spływały kaskadą na wzgórki jej piersi. Piersi, które idealnie

pasowałyby rozmiarem do jego dłoni. Musi przestać tak myśleć, zanim jego ciało zareaguje. Dziewczyna podniosła wreszcie wzrok i spojrzała na niego. Słońce świeciło jej w twarz, więc zmrużyła oczy. – Och… eee… Wiem, że to trochę dziwne w kontekście tego, co się przed chwilą wydarzyło… ale, ten, uciekł mi autobus i… – wytrącona z równowagi postanowiła szybko wyrzucić z siebie słowa: – Wydajesz się w porządku kolesiem i w ogóle, a ja muszę dzisiaj oddać projekt i tak sobie myślę, czy… Mógłbyś mnie podwieźć do szkoły? Na jego twarzy pojawił się wprost nikczemny uśmiech. Z kolei ona wyszczerzyła wszystkie swoje bielutkie ząbki. – Do szkoły? Ile ty masz lat? Zaczerwieniła się jeszcze bardziej. – Osiemnaście! Jestem w ostatniej klasie i kończę szkołę latem. – Posłała mu uśmiech. Słońce wciąż świeciło w jej stronę, więc cały czas mrużyła oczy. – Dlaczego pytasz? – A nic – skłamał i wykorzystał jej młodzieńczą naiwność – po prostu wyglądasz na starszą. Kolejny szeroki uśmiech – i nawet więcej białych ząbków. Nadszedł czas, żeby to zakończyć. – Słuchaj, z chęcią bym ci pomógł, ale właśnie mam się spotkać z przyjaciółką kawałek stąd. Podwozimy się nawzajem do pracy i dzisiaj to jej kolej walczyć z ruchem na czterysta piątce. – Spojrzał na zegarek. – Właściwie to już się spóźniłem. Na widok jej zbolałej miny poczuł przypływ satysfakcji. Dziewczynie zrobiło się przykro nie tylko z powodu odmowy, ale też na wzmiankę o przyjaciółce. Pierwsza lekcja polega na tym, że nie dostajesz tego, czego chcesz. – Jasne, rozumiem. – Przyjęła odmowę spokojnie, ale wciąż się rumieniła. Wzruszyła ramionami, a jej wzrok powędrował z dala od niego. – Poproszę mamę, żeby mnie zawiozła. Żaden problem. Zanim zdążył jeszcze raz ją przeprosić, obeszła go i włożyła słuchawki do uszu. – Dzięki za pomoc z tamtym kolesiem. Na razie. Kiedy odchodziła, do jego uszu dobiegły słabe dźwięki muzyki z odtwarzacza. Zastanawiał się, czy włączyła ją tak głośno, żeby utopić w hałasie swoje zakłopotanie. – Na razie – szepnął. Poczekał, aż dziewczyna wyjdzie za róg, a potem wrócił do swojego samochodu i usiadł za kierownicą. Sięgnął po telefon. Musi przygotować wszystko na przybycie nowego gościa.



Jeden Obudziłam się ze straszliwym bólem głowy i zauważyłam dwie rzeczy jednocześnie – byłam sama i otaczała mnie ciemność. Czyżbyśmy gdzieś jechali? Nie widziałam za dobrze, ale i tak odruchowo się rozejrzałam, żeby odzyskać równowagę, znaleźć coś znajomego. Leżałam na podłodze vana, niczym nieprzypięta. Zaskoczona chciałam się zerwać, ale ruszałam się jak mucha w smole. Ręce miałam związane z tyłu, a nogi, choć wolne, bardzo mi ciążyły. Podjęłam jeszcze jedną próbę wypatrzenia czegoś w ciemności. Oba znajdujące się z tyłu okna były mocno przyciemnione, ale nawet w takich warunkach udało mi się dojrzeć cztery wyraźne kształty. Po głosach poznałam, że to mężczyźni. Mówili w nieznanym mi języku, który w moich uszach brzmiał jak wartki potok szarpanych głosek. Coś bogatego, bardzo odległego… może ze Środkowego Wschodu. Czy miało to jakieś znaczenie? Mój umysł mówił, że tak, to była istotna informacja. Wtedy nawet to drobne pocieszenie przestało mieć znaczenie. Załoga „Titanica” widziała wierzchołek lodowca, ale i tak ich to nie uratowało. Odruchowo chciałam zacząć krzyczeć. Właśnie tak reagujesz, gdy spełnia się twój najgorszy koszmar. Mimo to zacisnęłam szczęki. Naprawdę chciałam, żeby dowiedzieli się, że już się obudziłam? Oczywiście, że nie. Nie jestem aż tak głupia. Obejrzałam dość filmów i przeczytałam dość książek, a do tego wystarczająco długo mieszkałam na złym osiedlu, żeby wiedzieć, że zwracanie na siebie uwagi to najgorsze, co mogę zrobić – praktycznie w każdej sytuacji. W głowie usłyszałam sarkastyczne pytanie: „W takim razie co tu robisz, do cholery, skoro taka z ciebie znawczyni?”. Skrzywiłam się. Niczego się w życiu tak nie bałam jak tego, że jakiś popieprzony zboczeniec zaciągnie mnie do vana, zgwałci i zostawi gdzieś na pewną śmierć. Od chwili, gdy moje ciało zaczęło się zmieniać, na ulicy spotykałam mnóstwo perwersów, którzy bardzo szczegółowo opowiadali, co ze mną zrobią. Byłam ostrożna. Postępowałam według zasad, które miały uczynić mnie niewidzialną. Trzymałam głowę nisko, maszerowałam szybkim krokiem i ubierałam się skromnie. A mimo to mój koszmar się spełnił. Znowu. W głowie słyszałam głos matki, która pyta, co narobiłam. Było ich czterech. Z moich oczu popłynęły łzy, a z ust wydobył się jęk. Nie mogłam się powstrzymać. Nagle ucichły wszelkie rozmowy. Chociaż starałam się nie wydać żadnego odgłosu, moja klatka piersiowa walczyła o oddech, unosząc się i opadając gwałtownie,

w rytmie wzbierającej paniki. Wiedzieli, że się obudziłam. Pod wpływem impulsu krzyknęłam, żeby mnie puścili; najgłośniej, jak tylko potrafiłam, jakbym miała zaraz umrzeć, jak zresztą faktycznie mi się wydawało. Wrzeszczałam, choć nie było nikogo, kto mógłby mnie wysłuchać i pomóc. Moja głowa boleśnie pulsowała. – Pomocy! Niech mi ktoś pomoże! Zaczęłam się rzucać, wierzgając nogami na wszystkie strony, kiedy jeden z mężczyzn próbował je złapać. Van kiwał się na boki, a arabskie głosy porywaczy stawały się coraz bardziej krzykliwe i rozgniewane. Wreszcie trafiłam stopą w twarz jednego z nich, aż wylądował na ścianie samochodu. – Pomocy! – wrzasnęłam raz jeszcze. Moja rozsierdzona ofiara znowu zaatakowała i tym razem poczułam na lewym policzku solidny cios. Straciłam przytomność, ale zdążyłam jeszcze zrozumieć, że teraz moje ciało zostanie zdane na łaskę i niełaskę czterech zupełnie obcych mężczyzn. Mężczyzn, których nigdy nie chciałam poznać. Kiedy znowu się obudziłam, szorstkie dłonie wcisnęły się pod moje przedramiona, podczas gdy inne trzymały mnie za nogi. Właśnie wynoszono mnie z wnętrza vana w ciemną noc. Musiałam spać długie godziny. Głowa bolała mnie tak bardzo, że nie mogłam mówić. Lewą część twarzy miałam wielkości piłki nożnej i ledwo co widziałam na oko po tej stronie. Kręciło mi się w głowie i nagle, zupełnie bez ostrzeżenia, zwymiotowałam. Porywacze puścili mnie i po prostu przekręcili na bok. Kiedy leżałam tak, wstrząsana suchymi spazmami, mężczyźni wrzeszczeli coś do siebie, ale nic nie mogłam zrozumieć. Raz wzrok przysłaniała mi mgła, innym razem widziałam wszystko wyraźnie. Zbyt słaba, żeby stawić opór swojemu ciału, położyłam głowę obok wymiocin i znowu straciłam przytomność.

** Jakiś czas później się obudziłam, przynajmniej częściowo. Wierzgnęłam nogami i poczułam ból. Wszędzie. W głowie mi ćmiło, a kark miałam tak sztywny, że aż palił żywym ogniem. A najgorsze, że gdy spróbowałam otworzyć oczy, nie mogłam. Ktoś zawiązał na nich opaskę. Wszystko wróciło do mnie w przebłyskach pamięci. Pisk opon. Zgrzyt metalu. Ktoś idzie. Ktoś biegnie. Zapach piżma. Brud. Mrok. Wymiociny. Porwanie. Zebrałam w sobie resztki sił i determinacji, a potem spróbowałam się podnieść. Dlaczego nie mogłam się ruszyć? Ani rękami, ani nogami. Umysł nakazywał ciału ruch, ale ono zdawało się głuche na polecenia. Zalała mnie świeża fala paniki. Spod spuszczonych powiek popłynęły piekące łzy. Obawiając się najgorszego, spróbowałam ruchami głowy zsunąć opaskę z oczu. Poczułam spazm bólu w karku, a mimo to nie ruszyłam się może o milimetr. Co oni ze mną zrobili? Zaprzestałam prób. Po prostu pomyśl, powiedziałam sobie, poczuj. Starałam się wyczuć swoje ułożenie. Głowa leżała na poduszce, a reszta ciała na czymś miękkim, zapewne łóżku. Przeszedł mnie dreszcz. Wciąż miałam na sobie ubrania, co było pocieszające. Czułam materiał na nadgarstkach i wokół kostek, więc

nietrudno zgadnąć, że zostałam przywiązana do łóżka. O Boże! Zagryzłam wargę, dusząc w sobie płacz, gdy zrozumiałam, że moja długa do kostek spódnica została wysoko zadarta, aż do ud. Nogi miałam rozłożone. Dotykali mnie? Tylko się nie rozklejaj! Wciągnęłam głęboko powietrze i wypuściłam je powoli, starając się porzucić ten tok myślenia. Chyba nic mi nie zrobili, nie brakowało żadnych palców. Mechanicznie skupiałam się na tym, co jest tu i teraz. Rozumiejąc, że moje ciało nie doznało uszczerbku, westchnęłam z ulgą, ale zabrzmiało to raczej jak szloch. Właśnie wtedy usłyszałam jego głos. – Dobrze. Wreszcie się obudziłaś. Zaczynałem się martwić, że coś ci się stało. Zamarłam na dźwięk męskiego głosu. Nagle musiałam zmuszać się do oddychania. Mężczyzna mówił z upiorną łagodnością i troską, a do tego… brzmiał znajomo? Dzwonienie w uszach utrudniało mi skupienie się, ale wyraźnie słyszałam amerykański akcent, chociaż coś brzmiało w nim nie tak. Powinnam była wtedy krzyknąć, taka byłam przerażona, jednak zamiast tego tylko zamarłam. Mężczyzna przez cały ten czas siedział w pokoju i obserwował mnie, gdy panikowałam. Po kilka chwilach zapytałam drżącym głosem: – Kim jesteś? Żadnej odpowiedzi. – Gdzie jestem? Moje słowa i głos wydawały się docierać z opóźnieniem, niemrawo, jakbym była pijana. Cisza. Skrzypnięcie fotela. Kroki. Serce walące w piersi. – Jestem twoim panem. – Przycisnął chłodną dłoń do mojego czoła. Znowu odniosłam wrażenie, że skądś go znam. Przecież to głupota. Nikt ze znanych mi ludzi nie ma takiego akcentu. – A ty znajdujesz się tam, gdzie powinnaś. – Znam cię? Mój głos był surowy, odarty ze wszystkiego prócz emocji. – Jeszcze nie. Świat pod opuszczonymi powiekami eksplodował czerwienią, adrenalina zalała ciemność. Żrący strach pochłaniał moje synapsy, niosąc ostrzeżenie do wszystkich członków. Niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo. Uciekaj. Uciekaj! Umysł wrzeszczał na wszystkie mięśnie, by zmusić je do pracy. Z całych sił zaczęłam walczyć z więzami. Szarpnęłam, a potem zaczęłam histerycznie szlochać. – Proszę… wypuść mnie – płakałam. – Obiecuję, że nikomu nie powiem. Chcę tylko wrócić do domu. – Obawiam się, że nie mogę tego zrobić. Ot tak, nagle pochłonął mnie ocean rozpaczy, miażdżąc swoimi potężnymi falami. Głos mężczyzny był pozbawiony jakiejkolwiek modulacji, nie wyrażał żadnych uczuć. Jednego tylko nie brakowało – pewności. Nie mogłam zaakceptować właśnie tej pewności. Odgarnął mi włosy z czoła, a ten czuły gest sprawił, że nabrałam złych przeczuć.

Czyżby próbował mnie pocieszyć? Dlaczego? – Proszę. Płakałam, a on dalej mnie głaskał. Poczułam jego ciężar na łóżku i serce zaczęło mi bić jak oszalałe. – Nie mogę – wyszeptał. – I wcale nie chcę. Przez chwilę ciszę zakłócał tylko mój szloch i głębokie, bolesne westchnienia bólu. Ciemność dodatkowo wszystko pogarszała. Istniały tylko nasze oddechy, otoczone przez pustkę. – Powiem ci za to, co mogę zrobić. Rozwiążę cię i obmyję te wszystkie zadrapania i siniaki. Nie chciałem, żebyś obudziła się cała zmoczona. Naprawdę mi przykro, że zostałaś uderzona w twarz – jego palce musnęły mój policzek – ale właśnie to cię czeka, jeśli będziesz walczyć bez myślenia o konsekwencjach. – Zmoczona? – Wzdrygnęłam się. – Nie chcę żadnej wody. Proszę – błagałam – po prostu mnie wypuść. Jego głos był zbyt spokojny, zbyt wytworny, zbyt obojętny i… za bardzo przypominał Hannibala Lectera z Milczenia owiec. – Potrzebujesz kąpieli, Zwierzaczku. Jego odpowiedź była przerażająca. Jak Hannibal Lecter. „Witaj, Clarice”. Mogłam tylko płakać, gdy mnie uwalniał z więzów. Ręce i nogi miałam zdrętwiałe, bez czucia; wydawały się zbyt wielkie, zbyt ciężkie albo zbyt oddalone, żeby stanowić część mnie. Czyżby całe moje ciało zapadło w sen? Znowu spróbowałam się ruszyć, uderzyć porywacza, kopnąć go. I niestety raz jeszcze udało mi się tylko lekko drgnąć, szarpnąć niezręcznie. Sfrustrowana postanowiłam leżeć bez ruchu. Chciałam się obudzić. Chciałam uciec. Chciałam walczyć, uderzyć napastnika. Jednak nie mogłam. Wciąż miałam na oczach opaskę, kiedy mężczyzna podniósł mnie ostrożnie z łóżka. Poczułam, jak się unoszę i nagle wiszę w powietrzu. Ciężka głowa opadła na jego ramię. Czułam jego ramiona i dotyk ubrań na skórze. – Dlaczego nie mogę się ruszyć? – zapytałam, szlochając. – Dałem ci coś. Nie martw się, to minie. Gdy przestraszona i oślepiona spoczywałam w ramionach mężczyzny, jego głos nabrał kształtu i tekstury. Przesunął moje ciało tak, żeby głowa opadła na materiał koszuli. – Przestań walczyć – powiedział z nutą rozbawienia. Podporządkowałam się i zamiast tego postanowiłam skupić na szczegółach. Mężczyzna musiał być silny, skoro podniósł mnie bez wysiłku. Pod policzkiem czułam twarde mięśnie klatki piersiowej. Pachniał mydłem i może też nieco potem; był to zapach męski, jednocześnie znajomy i nieznajomy. Nie niósł mnie daleko, zaledwie kilka kroków, ale każda chwila wydawała się wiecznością w alternatywnej czasoprzestrzeni, w której zajmowałam obce ciało. Jednak rzeczywistość wróciła, kiedy mężczyzna położył mnie na czymś gładkim i zimnym. Zalała mnie fala paniki.

– Co ty wyprawiasz? Chwila ciszy, a potem jego rozbawiony głos: – Powiedziałem już: muszę cię umyć. Otworzyłam usta, żeby się odezwać, ale wtedy moje stopy zmoczyła zimna woda. Krzyknęłam z zaskoczenia. Gdy żałośnie próbowałam wydostać się z wanny, turlając się w stronę krawędzi, woda stała się cieplejsza, a porywacz z powrotem wcisnął mnie do środka. – Nie chcę się kąpać. Puść mnie. Próbowałam ściągnąć opaskę z oczu, kilkakrotnie uderzając się w twarz pogrążonymi w letargu dłońmi, które nie chciały słuchać wydawanych im poleceń. Porywacz słabo krył rozbawienie. – Nie obchodzi mnie to, czy chcesz. Potrzebujesz kąpieli. Poczułam jego dłonie na ramionach i zebrałam wszystkie siły, żeby go zaatakować. Wyrzuciłam do tyłu ręce i trafiłam w coś, zapewne w twarz albo szyję mężczyzny. Złapał mnie za włosy i pociągnął, przekrzywiając mi głowę. – Chcesz, żebym odpłacił tym samym? – warknął mi do ucha. Kiedy nie odpowiedziałam, zacisnął palce tak mocno, że poczułam ból. – Odpowiadaj. – Nie – wyszeptałam z płaczem. Natychmiast rozluźnił chwyt i po chwili całkiem puścił, ale najpierw delikatnie pomasował skórę mojej głowy. Upiorność tego gestu przyprawiła mnie o dreszcze. – Rozetnę ci ubrania nożyczkami – oznajmił obojętnym tonem. – Nie bój się. Zadudniło mi w uszach od szumu wody i odgłosów bicia serca, gdy oczami wyobraźni zobaczyłam, jak mężczyzna rozbiera mnie do naga i topi. – Dlaczego? – zapytałam z rozpaczą i ściśniętym gardłem. Jego palce musnęły moją szyję. Zadrżałam ze strachu. Nienawidziłam tego, że nie mogę nic zobaczyć, przez to musiałam wszystko czuć. Usta mężczyzny nagle znalazły się tuż przy moim uchu; miękkie, pełne, niemile widziane. Kiedy spróbowałam przechylić się na bok i uciec, on przysunął się jeszcze bliżej. – Mógłbym rozebrać cię powoli, nieśpiesznie, ale w ten sposób zajmie to mniej czasu. – Odsuń się od mnie, palancie! Ten głos należał do mnie? Moja waleczna strona powinna się teraz przymknąć. Przez nią obie zginiemy. Przygotowałam się na akt zemsty, ale ten nigdy nie nadszedł. Zamiast tego usłyszałam wybuch cichych odgłosów, jakby mężczyzna się śmiał. Pieprzony pomyleniec. Powoli i ostrożnie rozciął koszulkę. Zaczęłam się zastanawiać, czy porywacz rozkoszuje się paniką swojej ofiary. Myśl ta zabrała mój umysł w rejony, w które nigdy nie chciałabym się zapuszczać. Potem nadeszła kolej na spódnicę. Chociaż walczyłam, moje wysiłki były żałosne. Mężczyzna bez cienia wysiłku odsuwał moje ręce, gdy wchodziły mu w drogę. Gdy zginałam kolana, zwyczajnie przyciskał je z powrotem do dna wanny.

Nie zatkał odpływu, więc poziom wody się nie podnosił. Straszliwie marzłam, siedząc tam w samej bieliźnie. Porywacz sięgnął po mój stanik, a ja wstrzymałam oddech, nie mogąc opanować dreszczy. – Uspokój się – powiedział łagodnie. – Proszę – wydukałam między kolejnymi napadami łkania. – Proszę. Nie wiem, co twoim zdaniem powinieneś zrobić, ale naprawdę nie musisz. Proszę, puść mnie, a nikomu nic nie powiem, przysięgam… przysięgam. Nie odpowiedział. Wcisnął nożyczki między moje piersi i rozciął stanik. Poczułam, jak biust mi się rozjeżdża i zaczęłam znowu płakać. – Nie, nie, nie dotykaj mnie! Złapał mnie natychmiast za sutki i ścisnął. Wrzasnęłam z zaskoczenia i bólu, poddając się emocjom. Mężczyzna nachylił się i wyszeptał mi do ucha: – Chcesz, żebym puścił? Kiwnęłam głową, nie potrafiąc wydusić z siebie słowa. – Tak, proszę? Uszczypnął mocniej. – Tak, proszę! – zapłakałam. – Będziesz grzeczną dziewczynką? – zapytał, a jego głosie znowu zabrzmiała ta chłodna obojętność, będąca zaprzeczeniem jego wcześniejszej łagodności. – Tak. Stęknęłam przez zaciśnięte zęby. Zdołałam położyć dłonie na jego rękach, ogromnych i trzymających mnie mocno. Nawet nie próbowałam ich odsunąć. Mężczyzna nie zamierzał puścić. – Grzeczna dziewczynka – powtórzył z sarkazmem. Jednak zanim zostawił w spokoju moje wrażliwe i obolałe sutki, najpierw je delikatnie pomasował. Postanowiłam poddać się tej bardziej litościwej stronie porywacza. Byłam cicho i starałam się nie zasłużyć na kolejną karę, ale nie potrafiłam opanować płaczu. Kiedy mężczyzna zdjął resztki stanika i zajął się majtkami, poczułam zimną i gładką stal, której ostra krawędź przecięła materiał i może mogłaby przeciąć także skórę, gdybym za bardzo się opierała. Porywacz najpierw polał mnie wodą, zapewne ze słuchawki prysznicowej, a potem wreszcie zatkał odpływ wanny. Woda była wystarczająco ciepła i przyjemna dla mojej nagiej skóry, ale strach nie pozwalał mi się zrelaksować i ucieszyć, że wciąż nic poważnego mi się nie stało. Za każdym razem, kiedy woda docierała do jakiegoś zadrapania, o którego istnieniu dotąd nie wiedziałam, czułam szczypanie i krzywiłam się. Starając się zapanować nad płaczem, powiedziałam tak spokojnie, jak tylko potrafiłam: – Czy mógłbyś zdjąć mi opaskę? Proszę, poczułabym się znacznie lepiej, gdybym widziała, co się dzieje. – Przełknęłam głośno ślinę, a w gardle całkiem mi wyschło. – Nie skrzywdzisz mnie… prawda? Zęby mi dzwoniły, gdy czekałam na odpowiedź, wciąż oślepiona, wciąż w pułapce.

Przez chwilę nic nie mówił, ale potem usłyszałam: – Musimy zostawić opaskę tam, gdzie jest. A jeśli chodzi o krzywdzenie, na razie zaplanowałem tylko kąpiel. Musisz jednak zrozumieć, że twoje zachowanie będzie miało konsekwencje. Za każdy przejaw nieposłuszeństwa otrzymasz karę. – Nie czekał na moją reakcję. – Nie ruszaj się, a nic ci nie zrobię. Zajął się myciem mojego ciała mydłem w płynie, które pachniało miętą i lawendą. Ciemność rozkwitła zapachem, który wypełnił całe pomieszczenie i otoczył mnie kokonem. Tak jak głos mężczyzny. Kiedyś podobał mi się zapach lawendy. Nie teraz, od tej chwili go nienawidziłam. Kiedy porywacz przeszedł do moich piersi, nie zdołałam się powstrzymać i odruchowo złapałam go za ręce. Bez słowa uwolnił jedną dłoń i zacisnął ją na moim nadgarstku, aż w końcu sama go puściłam. Później trzepnął mnie w udo, kiedy wciąż zsuwałam nogi, nie pozwalając się tam umyć. To miejsce było intymne, nikt go nie widział oprócz mnie, a przynajmniej odkąd przestałam być dzieckiem. Nikt mnie tam nie dotykał, nawet sama nie zbadałam zbyt dobrze tych rejonów swojego ciała. A teraz ktoś zupełnie obcy, kto mnie porwał i więził, próbował poznać mnie tak… dogłębnie. Poczułam, że przekroczył granicę i tym samym przypomniał mi przeszłość, którą długo i usilnie próbowałam zapomnieć. Walczyłam, ale z każdym dotykiem, z każdą ingerencją, moje ciało trochę mniej należało do mnie, a bardziej do porywacza. Nie mogłam przestać się trząść. I wtedy wszystko się skończyło. Mężczyzna odetkał odpływ, wyciągnął mnie z wanny i osuszył ręcznikiem, a potem uczesał włosy, posmarował maścią skaleczenia i na koniec podał mi szlafrok. Byłam przerażona, zawstydzona i ślepa, ale zadowolona z kąpieli – wreszcie przynajmniej na zewnątrz czułam się czysta. Poczułam jego oddech na szyi, gdy stałam przed nim samodzielnie, a on powiedział: – Chodź za mną. Nie miałam innego wyjścia, jak pozwolić mu poprowadzić się za rękę i wyjść z łazienki.



Dwa Caleb poprowadził swojego pięknego więźnia na środek pokoju. Kroki dziewczyny były pełne wahania i strachu, jakby spodziewała się, że zostanie wypchnięta za krawędź przepaści. Chciał, by szła do przodu, ale ona wciąż ciągnęła do tyłu. Jemu to nie przeszkadzało. Mogła całą noc tak się o niego opierać. Pozwalał jej wpaść na siebie i omal nie zaśmiał się w głos, gdy odskoczyła od niego jak kot bojący się wody. Właściwie w tym wypadku nie wody, tylko wzwodu. Wyciągnął ręce, żeby złapać ją delikatnie za ramiona, a dziewczyna zamarła, wyraźnie zbyt wystraszona, by ruszyć się gdziekolwiek. Caleb poczuł przypływ pożądania. Wreszcie ją miał – tutaj – w swoich rękach, pod kontrolą. Zamknął oczy, gdy podniecenie uderzyło mu do głowy. Pojawiła się ponad trzy godziny temu, przewieszona przez ramię tego śmiecia, Jaira. Była posiniaczona, brudna i śmierdząca od potu oraz wymiocin, ale to nie było najgorsze. Jeden z nich – i nie musiał się zastanawiać który – uderzył ją w twarz. Kiedy Caleb zobaczył krew na jej ustach oraz fioletową opuchliznę na lewym policzku i pod okiem, omal nie stracił panowania nad sobą. Cudem udało mu się powstrzymać chęć zamordowania tego skurwiela na miejscu. Wątpił, by w tym przypadku przemoc była konieczna. W końcu to kobieta, jak trudne musiało być spacyfikowanie osiemnastolatki? Przynajmniej dziewczynie udało się kopnąć go w twarz. Caleb z chęcią zapłaciłby za przyjemność obejrzenia tego momentu. Odgłosy jej cichych, ale głębokich oddechów, przywróciły go do rzeczywistości. Pożądanie, które wcześniej grzało jego podbrzusze, teraz opadło ciężko do jąder. Penis boleśnie stwardniał. Caleb musnął palcami ramię dziewczyny, a potem przesunął się na jej lewą stronę. Chciał się lepiej przyjrzeć swojemu więźniowi. Różowe usta były nieznacznie otwarte, a spomiędzy nich wypływał szelest oddechu. Caleb niczego tak nie pragnął, jak zdjąć opaskę i spojrzeć w te zdumiewające oczy, a potem całować ją, aż nie stopnieje w jego ramionach – na to jednak nie mógł sobie pozwolić. Niczym sokół potrzebowała ciemności, żeby zrozumieć, kto jest jej panem. Nauczy się mu ufać, polegać na nim i wyprzedzać jego pragnienia. A on, jak każdy władca godny tego miana, nagrodzi ją za posłuszeństwo. Będzie nie tylko niezmiernie surowy, ale też tak sprawiedliwy, jak tylko zdoła. Nie wybrał narzędzia zemsty przypadkowo. Wybrał piękną niewolnicę. A każda niewolnica powinna potrafić się

przystosować, przetrwać. Nachylił się, by wciągnąć do płuc zapach jej skóry, przebijający spod woni lawendowego mydła. – Chciałabyś przyłożyć sobie do twarzy coś chłodnego? – zapytał. Dziewczyna natychmiast cała zesztywniała na dźwięk jego niskiego i cichego głosu. Przez chwilę wydawało mu się to wręcz komiczne. Przestępowała z nogi na nogę, nerwowo, na ślepo, nie potrafiąc obrać kierunku. Jej dłoń powędrowała do twarzy; widział wyraźnie, że kusi ją, by zdjąć opaskę. Mruknął z dezaprobatą, a jej ciekawskie palce wróciły do ściskania szlafroka. Caleb, czując coś na kształt litości, raz jeszcze popchnął ją lekko w stronę łóżka. Dziewczyna wydała z siebie pojedynczy, zduszony okrzyk, gdy jego dłoń spoczęła na klapie szlafroka. – Spokojnie, Zwierzaczku, masz coś za plecami i nie chciałbym, żebyś znowu się potłukła. – Nie nazywaj mnie tak – odpowiedziała drżącym, a jednak stanowczym głosem. Caleb zamarł. Nikt nie zwracał się do niego w ten sposób, a już na pewno nie prawie naga kobieta z zawiązanymi oczami. Natychmiast ją do siebie przyciągnął; tak blisko, że jej gładki policzek dotknął jego, szorstkiego. – Będę cię nazywał, jak tylko zechcę, Zwierzaczku. Należysz do mnie. Rozumiesz? – warknął. Poczuł, jak dziewczyna kiwa głową tak nieznacznie, że niemal niezauważalnie. Do jego uszu dobiegło jej ciche kwilenie kapitulacji. – Dobrze. A teraz, Zwierzaczku – odepchnął ją trochę od siebie – odpowiedz na moje pytanie. Chcesz lód do twarzy czy nie? – T-t-tak – wydukała drżącym głosem dziewczyna. Caleb uznał, że tak jest znacznie lepiej, ale jeszcze nie dość dobrze. – T-t-tak? – zadrwił, a potem przysunął się do niej, górując nad drobną postacią nastolatki. – Mama nie nauczyła cię mówić „proszę”? Zadarła głowę, jakby widziała go przez opaskę, a jej pełne usta wykrzywiły się w grymasie niezadowolenia. Zaśmiałby się w głos, ale cała sytuacja nagle przestała być już komiczna. Jej kolano dotkliwie zderzyło się z jego kroczem. Czemu kobiety zawsze celują w to miejsce? Pulsujący ból powędrował w górę, zacisnął się wokół jego trzewi i sprawił, że Caleb zgiął się wpół. Ostatni posiłek podjechał niebezpiecznie wysoko. Dziewczyna nadal walczyła jak lwica. Wbiła paznokcie głęboko w ręce Caleba, próbując uwolnić z nich szlafrok. Kiedy jej się nie udało, zaczęła wściekle uderzać w niego łokciami. Udało mu się wciągnąć powietrze do płuc, ale w jej uszach musiało to zabrzmieć raczej jak zwierzęcy ryk. – Puść mnie, ty skurwielu. Puszczaj! – wrzasnęła między jednym a drugim napadem płaczu. Wiła się i wierzgała w ramionach Caleba, próbując osłabić jego chwyt. Musiał ją poskromić, inaczej wpadnie w znacznie gorsze kłopoty niż kara za nieposłuszeństwo. Zupełnie już wściekły, Caleb resztkami silnej woli zmusił się do

wyprostowania. Gdy górował nad dziewczyną, ich gniewne spojrzenia spotkały się. Udało jej się zdjąć opaskę i teraz stała zupełnie nieruchomo, przyglądając się Calebowi z mieszaniną zaskoczenia i strachu. Nie mrugała, nic nie mówiła, nawet nie oddychała – po prostu patrzyła na niego. On również nie odwracał od niej wzroku. Obrócił ją i przycisnął jej ręce do boków. Zalała go fala gniewu. Ścisnął mocniej ramiona dziewczyny, pozbawiając ją tchu. – To ty? Pytanie uciekło z jej ust razem z wydychanym powietrzem. Dwa krótkie słowa wydawały się płynąć na fali rozpaczy i czystej wściekłości. Wiedział, że ta niezręczna chwila kiedyś nadejdzie. Nie był już bohaterem. Nigdy nie był. Dziewczyna walczyła o oddech, dysząc jak pies, a to porównanie nieco go rozbawiło. – Cholera! – krzyknął, gdy jej głowa zderzyła się z jego nosem. Instynktownie puścił dziewczynę i podniósł ręce do twarzy. Niewolnica szybko zareagowała i zaraz zobaczył, jak jej ciemne włosy i poły szlafroka fruną w drodze do drzwi sypialni. Caleb wydał z siebie niski pomruk, a potem rzucił się w stronę uciekinierki i złapał za materiał szlafroka, ale ona zwyczajnie wysunęła się z niego i pobiegła dalej nago. Widok jej nagiego ciała poraził jego zmysły. Gdy dotarła wreszcie do drzwi i przekonała się, że są zamknięte na klucz, jego palce wczepiły się w jej włosy i zacisnęły w pięść. Pociągnął ją ostro do tyłu, przez co dziewczyna potknęła się i padła na podłogę. Caleb, nie znajdując już nic zabawnego w wybrykach niewolnicy, usiadł na jej powalonym ciele. – Nie! – krzyczała rozpaczliwie, raz jeszcze próbując uderzyć go kolanem w krocze, a paznokcie wbić w twarz. – Lubisz walczyć, prawda? – rzucił z uśmiechem. – Ja też. Z większą siłą, niż wydawało mu się to konieczne, usiadł na niej okrakiem, a nadgarstki przycisnął do podłogi lewą ręką. – Pierdol się – wydyszała. Klatka piersiowa dziewczyny bezczelnie się podniosła. Zresztą całe jej ciało było napięte, każdy mięsień walczył, nie chcąc się poddać, ale ten wybuch energii wiele ją kosztował. W jej oczach widać było szaleństwo i dzikość, ale wyraźnie słabła. Teraz przytrzymywał ją bez wysiłku. Powoli wchłaniał ciepło jej drżącego ciała, przyciśniętego tak mocno do niego; ta myśl odurzyła go, poraziła zmysły. Jej podbrzusze ocierało się o jego brzuch, a jedno od drugiego oddzielał tylko cienki materiał koszuli. Obfity i zdecydowanie ciepły biust unosił się i opadał pod jego klatką piersiową. Wyczuwał znajdujące się tuż pod nimi bijące szaleńczo serce. W wyniku wysiłków dziewczyny jej skóra ocierała się o niego z narastającą siłą. Prawie nie mógł tego znieść. Prawie. Przytrzymując jej nadgarstki lewą ręką, wycofał się nieco i trzasnął otwartą dłonią w jej prawą pierś, a potem wierzchem w drugą. Z gardła dziewczyny natychmiast wydobył się zduszony szloch. – Podoba ci się to? – warknął Caleb.

Raz jeszcze wymierzył jej ciosy, a potem jeszcze i jeszcze, i jeszcze, aż wreszcie całe jej ciało odpuściło, każdy mięsień zaprzestał walki i dziewczyna już tylko wypłakiwała sobie oczy, skulona. – Proszę. Proszę, przestań – jęczała. – Proszę. Czuł pod sobą jej ciepło i strach. Jej usta poruszały się szybko, bezgłośnie wypuszczając słowa, które najwyraźniej nie były przeznaczone dla niego. Caleb przełknął ślinę, gdy wróciły do niego niechciane wspomnienia. Mrugnął i odepchnął je daleko, zamykając na klucz. To odruch, zazwyczaj szybki i łatwy do wykonania dzięki wypracowanej przez lata wprawie. Tym razem jednak znowu to poczuł, kiedy jej strach i jego podniecenie nie tylko walczyły ze sobą, lecz także łączyły się, nasycając otaczające ich powietrze i wypełniając pomieszczenie. Wydawały się tworzyć nową osobę, która oddycha wraz z nimi, obserwując i zakłócając ten moment. Jego gniew wyparował. Patrzył na piękne piersi dziewczyny – przybrały odcień głębokiego różu w miejscach, które uderzył, ale jego ciosy nie pozostawią trwałych śladów. Niechętnie puścił jej nadgarstki. Jego kciuk bezwiednie spróbował wygładzić czerwony znak. Caleb zmarszczył brwi i spojrzał na dziewczynę. Miał nadzieję, że skończyły się jej niespodzianki. Kiedy tylko poczuła, że jego palce rozluźniają się, zsunęła ręce na piersi. Z początku myślał, że chodzi o skromność, ale gdy zaczęła je lekko masować, zrozumiał prawdziwą przyczynę – chęć złagodzenia bólu. Wciąż miała jeszcze zamknięte oczy, jakby nie chciała dopuścić do siebie myśli, że Caleb siedzi na niej okrakiem. Większość ludzi nie chce widzieć tego, co złe. Wszystko to pogarszał zapewne jeszcze fakt, że go rozpoznała. Zauważył w jej spojrzeniu poczucie zdrady. Cóż, będzie musiała się z tym jakoś pogodzić; tak jak on. Kiedy jego niewolnica wreszcie się opanowała, Caleb powoli podniósł się i stanął nad nią. Musiał traktować ją z pełną surowością. Tego rodzaju akt niesubordynacji wymagał szybkiej i odpowiednio srogiej kary. Szturchnął pięknie zaokrąglone i jędrne biodra dziewczyny czubkiem buta. – Wstawaj – oznajmił tonem nieznoszącym sprzeciwu. Polecenie było kategoryczne, a jednak jej ciało tylko skuliło się na dźwięk jego głosu, ale pozostało na podłodze. – Wstawaj, albo ja cię podniosę. Uwierz mi, że nie chcesz tego. Chociaż z wyraźną niechęcią, dziewczyna zdjęła rękę z piersi i spróbowała odepchnąć się od podłogi. Powoli przeniosła ciężar ciała na ramię, ale kosztowało ją to wiele wysiłku; drżąca ręka mogła w każdej chwili odmówić posłuszeństwa. – Grzeczna dziewczynka, dasz radę… wstań. Mógłby jej pomóc, ale wtedy straciłby szansę na nauczenie jej czegoś. Cztery miesiące to wcale nie tak długo na wyszkolenie niewolnicy. Nie mógł sobie pozwolić na marnowanie czasu. Im szybciej dziewczyna podda się instynktowi przetrwania, tym lepiej – a on miał na myśli trochę inne reakcje niż kopanie go w krocze. Spędzą ze sobą sześć tygodni w tym domu. Zamierza wykorzystać je do czegoś bardziej pożytecznego niż jej dziecinne wygłupy.

Popatrzyła na niego groźnie, przekazując w tym spojrzeniu całą swoją nienawiść. Caleb powstrzymał uśmiech. Domyślał się, że dziewczyna już nie uważała go za uroczego. Bardzo dobrze. Uroczy znaczy mięczak. Zebrawszy w sobie dość siły, przycisnęła otwartą dłoń do dywanu i wyprostowała łokieć. Oddychała ciężko i krzywiła się z bólu, ale jej łzy już wyschły. Najpierw podparła się nogami i rękami, a potem spróbowała stanąć. Kiedy wreszcie już w pełni się wyprostowała, Caleb wyciągnął do niej ramiona, ignorując wyraźne protesty. Wysunęła rękę z jego dłoni, ale wciąż wpatrywała się w podłogę. Zjeżył się, ale darował jej to nieposłuszeństwo i bez dalszego dotykania zaprowadził dziewczynę do łóżka. Usiadła ostrożnie na samej krawędzi, przykrywając piersi dłońmi i pochylając głowę nieco do przodu, żeby schować je pod splątanymi, hebanowymi kosmykami. Caleb usiadł obok. Stłumił chęć zdjęcia włosów z jej twarzy. Na razie niech się ukrywa – do czasu, aż się uspokoi. – A teraz – powiedział łagodnie – chciałabyś, żebym ci podał lód? Niemal wyczuwał chłodną wściekłość, którą emanowała. Wściekłość, a nie strach? Trudno mu było się z tym pogodzić. Chociaż spodziewał się pewnej dawki gniewu, z zaskoczeniem przyjął fakt, że dziewczyna nie zareagowała jeszcze na swoją całkowitą nagość. Nie powinna być bardziej wystraszona niż zezłoszczona? Nie powinna próbować wybłagać sobie u niego litości? Jej zachowanie nie zgadzało się z przewidywaniami i utartymi schematami. Było to zarówno zaskakujące, jak i intrygujące. – I jak? Wreszcie, spomiędzy zaciśniętych zębów, wycedziła: – Tak. Poproszę. Nie mógł się powstrzymać i zaśmiał się w głos. – I co? Takie to trudne? Widział, jak zaciska szczęki, ale nie powiedziała ani słowa, cały czas wpatrując się w poobijane kolana. Bardzo dobrze, pomyślał Caleb, w takim razie zrozumiała. Wstał i obrócił się w stronę drzwi, chociaż gdy tylko postąpił krok do wyjścia, usłyszał za plecami pełen napięcia głos: – Dlaczego mi to robisz? – zapytała głucho dziewczyna. Odwrócił się z cierpkim uśmiechem na ustach. Chciała poznać powód. Seryjni mordercy je mieli. Powody niczego nie zmieniały. Ciągnęła dalej: – Czy to przez to, co się wydarzyło na ulicy tamtego dnia? Czy to dlatego, że… – przełknęła głośno ślinę, a Caleb widział, jak bardzo starała się powstrzymać łzy – flirtowałam z tobą? Czy sama to na siebie sprowadziłam? Mimo całego wysiłku dziewczyny, pojedyncza łza spłynęła po jej prawym policzku. W tamtej chwili Caleb wbrew sobie spojrzał na nią tak, jak na każde dziwaczne stworzenie – obiektywnie, ale z nienasyconą ciekawością. – Nie – skłamał – to nie ma nic wspólnego z tamtym dniem. Potrzebowała tego kłamstwa; Caleb to rozumiał. Czasami takie niewielkie

oszustwo wystarczało, żeby zlikwidować ciężar prawdy. To nie twoja wina. Może i sam potrzebował skłamać, ponieważ pamiętał, jak bardzo pożądał jej tamtego dnia i wcale nie z powodów związanych z jego misją. – Przyniosę ci trochę lodu. Aspiryna chyba też ci się przyda. Oboje zdziwili się na odgłos klucza przekręcanego w zamku. Jair jak gdyby nigdy nic wszedł do pokoju, a Caleb nawet nie próbował ukrywać swojego gniewu. – Co ty tu robisz, do cholery? Jair był wyraźnie pijany i to czyniło go jeszcze bardziej niebezpiecznym. Swoje pełne gniewu spojrzenie skierował w stronę łóżka, gdzie siedziała przestraszona dziewczyna. Nie mógł się wprost napatrzyć na jej nagie ciało. Na twarzy Jaira wykwitł pożądliwy uśmieszek. – Widzę, że ta mała dziwka się obudziła. Dziewczyna się bała, naprawdę się wystraszyła. Odsunęła się na sam skraj łóżka i próbowała przykryć rękami i włosami, a nawet wyciągnąć spod siebie narzutę. Caleba zastanowiło to, że nie reagowała w ten sposób przy nim, gdy siedzieli razem na łóżku. Wydawała się wtedy raczej wkurzona niż przestraszona, ale dopiero od chwili, gdy udało jej się ściągnąć opaskę z oczu i zdała sobie sprawę, z kim ma do czynienia. Mogło to oznaczać jedną z dwóch rzeczy – albo ze względu na ich krótkie spotkanie w przeszłości miała wrażenie, że go zna, albo nie uznała go za potencjalnie groźnego. W obu przypadkach myślała bardzo niemądrze. Spojrzał spode łba na Jaira, który wpatrywał się w dziewczynę, jakby jednocześnie chciał ją zabić i zgwałcić. Caleb znał go na tyle, żeby nie wątpić, że właśnie tego pragnął. Nadeszła chwila próby. Caleb zmusił się do potraktowania Jaira, jakby mężczyzna miał jakiekolwiek znaczenie. – Cóż, chyba nie takie wybiorę dla niej imię, ale tak, obudziła się. – Zerknął przez ramię na dziewczynę, zaledwie przelotnie. Szybko zauważył jej błagalne spojrzenie i dodał: – I do tego nabrała wigoru. – Uśmiechnął się. Nie dało się nie zauważyć pożądania na twarzy Jaira, a Caleb aż za dobrze wiedział, co mężczyźni jego pokroju w swoich fantazjach robią takim przestraszonym dziewczynom. Bez wahania Jair ruszył chwiejnym krokiem w stronę łóżka, owinął swoje brudne dłonie wokół kostki niewolnicy i pociągnął. Krzyknęła i złapała się ramy. Caleb szybko się odwrócił i chwycił ją w pasie, a potem przeciągnął na drugą stronę łóżka. Wziął ją w ramiona i usiadł, opierając się plecami o wezgłowie, lewą stopę wciąż trzymając na podłodze. Dziewczyna umościła się na jego kolanach i wtuliła twarz w koszulę. Czuł na swojej klatce piersiowej, jak wstrząsa nią pełen przerażenia, błagalny szloch. Czyżby spodziewała się, że ją ochroni? Interesujące. Caleb skrzywił się, gdy jej paznokcie boleśnie wbiły się w jego żebra. Szybko i zdecydowanie oderwał dłonie dziewczyny od swojej koszuli i złapał ją za

nadgarstki. – Nie, nie, nie, nie, nie… – powtarzała bez ustanku, próbując jeszcze raz skryć się w jego ramionach. Caleb, nagle zirytowany tą myślą, obrócił ją, wykorzystując własny pęd dziewczyny. Wcisnął jej nadgarstki między piersi i przytrzymał blisko siebie. Jair po raz kolejny spróbował złapać ją za kostkę. – Nie – powiedział spokojnie Caleb. – Twoje zadanie polegało na przywiezieniu jej do mnie. Nie na biciu i nie na pieprzeniu. – Nie pierdol, Caleb! – wrzasnął wściekle Jair, a wyraźny akcent sprawił, że zabrzmiał jak barbarzyńca. – Ta głupia dziwka kopnęła mnie w twarz i mogłem zrobić z nią znacznie więcej. Jest mi coś winna. Słysząc swoje imię, Caleb przycisnął mocniej dziewczynę do siebie, jakby chciał wycisnąć z niej całą rozpacz. Chwila ciszy, jaka zapadła po ostatniej wypowiedzi Jaira, tylko podkreślała wściekłość w spojrzeniu Caleba. Ten pierwszy z miejsca wytrzeźwiał, nawet jeśli zaledwie na moment, gdy uzmysłowił sobie, co zrobił. Choć trwało to ułamek sekundy, Caleb poznał, że Arab zdał sobie sprawę z tego, jak karygodny popełnił błąd, wymawiając jego imię w obecności dziewczyny. Nagle przypominając sobie o pozbawionej tchu niewolnicy, którą trzymał w ramionach, Caleb rozluźnił chwyt, a ona natychmiast wciągnęła głęboko powietrze; walka o oddech tak ją zaabsorbowała, że na moment zapomniała o płaczu. Pozostając w jego silnych objęciach, dziewczyna wydawała z siebie chrapliwe kwilenie, ale Caleb nawet nie próbował jej uspokoić. Wolną ręką złapał za jej brodę i przechylił twarz tak, by Jair mógł na nią spojrzeć. – Będzie się goić kilka tygodni. Pod wpływem rosnącego gniewu jego palce głębiej wbiły się w skórę dziewczyny. W pokoju dało się wyczuć napiętą atmosferę, a potem ciszę przerwały odgłosy płaczu porwanej. – Cholera – westchnął Jair. – Masz rację. – Zawahał się, a potem dodał przez zaciśnięte zęby: – Nie mów nic Rafiqowi. To się więcej nie powtórzy. Mężczyzna nie był tak głupi, jak się wydawał na początku. Wiedział, że uderzenie porwanej stanowi najlżejsze z jego przewinień. Wydał imię Caleba. A imiona mają moc. Jair musiał wiedzieć, że za ten występek poniesie konsekwencje. Jeśli nie zdawał sobie z tego sprawy, Caleb zadba, by to się zmieniło. Jako wyrachowany najemnik na usługach najbogatszych, Jair zarabiał na swoje utrzymanie, porywając i przetrzymując ekskluzywne niewolnice seksualne. Jedno słowo o jego szczeniackich wybrykach wystarczy, by nagle kontrakty się urwały. I jedno słowo o tym, jak pograł sobie z Calebem, a Rafiq zadba o to, by Jairowi urwano także głowę. Jednak sugestia, że Caleb potrzebował wsparcia innego mężczyzny, nie spodobała mu się za bardzo. – Sam załatwiam swoje sprawy, Jair – wypowiedział jego imię zjadliwym tonem. – Dlaczego boisz się kogoś, kto znajduje się tysiące kilometrów stąd, skoro ja muszę zrobić tylko kilka kroków, żeby cię zabić? Jair cały zesztywniał, ale nie odezwał się ani słowem.

O tak, pomyślał Caleb, jesteś moją dziwką. Kiedy przemówił, jego głos miał w sobie słodycz z posmakiem arszeniku. – A teraz, proszę… idź i przynieś naszemu gościowi aspirynę i paczkę kostek lodu. Wygląda na to, że boli ją głowa. Jair wyszedł z pokoju bez słowa i sztywnym krokiem. Caleb się uśmiechnął. Kiedy znowu zostali sami, dziewczyna w jego ramionach natychmiast znowu się załamała. – Proszę, proszę, błagam cię, nie pozwól mu mnie skrzywdzić. Przysięgam na Boga, że nie będę już się stawiać. Wyprowadzony z równowagi Caleb zaśmiał się cierpko: – Myślałem, że lubisz się stawiać? I dlaczego uważasz, że ja cię nie skrzywdzę? Wciąż szlochając, dziewczyna odpowiedziała: – Sam mówiłeś, że tego nie zrobisz. Proszę. Wyraźnie podkreśliła ostatnie słowo, a Caleb uśmiechnął się, chowając twarz w jej włosach. Nie chcąc już pokazywać jej krągłych wdzięków Jairowi, pochylił się i sięgnął po narzutę. Robiąc to, przycisnął dziewczynę twarzą do materaca, a jego wyjątkowo twardy członek otarł się o jej pośladki. Szarpnęła tak mocno, że Caleb dziwił się, jak jej ciało to wytrzymało. Puścił nadgarstki dziewczyny i przykrył ją. – Musisz się uspokoić. Nie chcę, żebyś doznała szoku. W odpowiedzi usłyszał tylko zduszony jęk. Caleb zaśmiał się i pogłaskał ją po głowie. – Obiecuję, że jeśli będziesz mnie słuchać, wyjdziesz na tym lepiej, niż się spodziewasz. Jair wrócił, trzymając rzeczy, o które prosił Caleb. Ich więzień zaczął jeszcze mocniej się trząść. Wyraźnie wciąż wściekły Jair rzucił aspirynę. – Coś jeszcze? – warknął. Łapiąc buteleczkę jedną ręką, Caleb pokręcił głową i cmoknął z dezaprobatą. Wyjął jedną tabletkę, a potem drugą, podobną, z własnej kieszeni. Pokazał Jairowi, żeby podszedł bliżej, i podał mu obie pigułki. Następnie sięgnął po paczkę z lodem i odłożył ją na bok. – Nie bądź taki przewrażliwiony, Jair. Przez to stajesz się jeszcze mniej atrakcyjny. Jair mruknął nieprzyjemnie. – Jestem pewien, że nasz gość uważa cię za uroczego mężczyznę. Zgodziła się być grzeczna, o ile tylko jej nie skrzywdzisz. Dziewczyna pod narzutą przestała się trząść i cała zesztywniała. Caleb podniósł się z łóżka. – No idź, bądź miły. Daj jej to, co przyniosłeś. Jair spojrzał podejrzliwie na Caleba, ale posłuchał i podszedł do porwanej, wyciągając do niej rękę, w której trzymał szklankę wody. Dziewczyna otworzyła szeroko oczy, a Caleb dostrzegł w nich cierpienie, którego już nie rozumiał.

– No dalej, Zwierzaczku. Specjalnie użył jej nowego przydomku i zupełnie bez zaskoczenia zauważył, jak porwana spogląda na niego, ale już nie z gniewem, ale bardziej pasującym do sytuacji strachem. Nie doczekawszy się dalszych komentarzy, dziewczyna wyciągnęła drżące ręce po tabletki i szklankę. Zrobiła to wyjątkowo ostrożnie, by nie dotknąć Jaira. Mądre posunięcie. Szkło obijało się o jej zęby, gdy popijała pigułki, ale udało jej się nic nie rozlać. Kiedy woda się skończyła, porwana podała pustą szklankę Jairowi, raz jeszcze dbając o to, by nie doszło do kontaktu fizycznego. Jej wzrok powędrował w stronę Caleba. Patrzyła na niego żałośnie. – Podziękuj, dziwko – warknął Jair, gdy dziewczyna zwyczajnie zwinęła się w kłębek. Caleb skrzywił się, ale nie skomentował tej uwagi. Wzrok porwanej raz jeszcze powędrował w jego stronę w poszukiwaniu wskazówki, po czym wymamrotała słabym głosem podziękowania i ciaśniej owinęła się narzutą. Podszedł do łóżka i usiadł ostrożnie obok na bawełnianej pościeli. Spojrzał wymownie na Jaira i mężczyzna wyszedł z pokoju. Wtedy Caleb znowu został sam na sam ze swoim zaskakującym więźniem. – Twój lód. Szczupła ręka wydostała się spod fałd narzuty i sięgnęła po podarunek. – Masz w sobie dużo dumy – wyszeptał Caleb. – Ja potraktowałem cię tak łagodnie, a ty byłaś jak rozpuszczony bachor. A jednak mężczyźnie, który groził ci gwałtem, okazałaś wyłącznie posłuszeństwo… to wiele o tobie mówi. – Pieprz się – odpowiedziała zachrypłym głosem. Caleb roześmiał się. – Cóż, zaiste jesteś interesująca. I taka była prawda. Z jakiegoś powodu wiedział o tym od samego początku, a jednak takiego zachowania się nie spodziewał. Śmiech powoli ucichł, a kiedy mężczyzna znowu przemówił, jego głos okazał się zimny, ale miękki jak aksamit. – Wiesz co… zdecydowanie wolałbym pieprzyć ciebie. Bawełniane wzgórze drgnęło, a potem gwałtownie się skurczyło, gdy dziewczyna wycofała się na skraj łóżka, przyciskając narzutę do piersi, jakby w ten sposób mogła się obronić. Caleb tylko się z tego śmiał. Dziewczyna patrzyła na niego groźnie, ale już dało się zauważyć rozszerzone źrenice. Żołądek miała pusty i podany jej środek szybko zaczynał działać. Biorąc pod uwagę dawkę, powinna już osiągnąć odmienny stan świadomości. A mimo to nie straciła nic ze swojego uroku. Głowa jej opadła, ale szybko się znowu wyprostowała, jednym, choć niezgrabnym ruchem. Caleb uśmiechnął się na ten widok, ale przelotnie. – Co… jest… ze mną… nie tak? – zapytała bełkotliwie. Ciało dziewczyny rozluźniało się wbrew jej woli. Walczyła z tym, walczyła z narkotykiem. – Pójdziesz teraz spać, Zwierzaczku – oznajmił zwyczajnie Caleb.

– Co proszę? Dlaczego? – Pod wpływem szoku szeroko otworzyła oczy, wręcz komicznie, a do tego zaczęła zagryzać wargi. – Nie czuję swojej twarzy, nie czuję, nie czuję. – Zachichotała dziwnie, ale miejsce śmiechu szybko zajął ciężki oddech. Caleb podszedł do drzwi i mimowolnie się uśmiechnął.



Trzy Miałam siedem lat, kiedy po raz pierwszy ostrzeżono mnie, bym nie została dziwką. Była to jedna z tych niewielu chwil, które spędziłam z ojcem, i pamiętam ją bardzo dobrze, bo mocno mnie wystraszył. Oglądaliśmy Powrót na Błękitną Lagunę i bohaterka filmu, Lilli, właśnie spanikowała po zauważeniu krwi między nogami. Byłam zbyt młoda, żeby zrozumieć, co się stało, więc zapytałam ojca. On odpowiedział: – Kobiety to brudne dziwki pełne brudnej krwi, więc co miesiąc muszą się jej pozbywać. Tak mnie tym zaskoczył i wystraszył, że nie odezwałam się ani słowem. Wyobraziłam sobie, jak wypływa ze mnie cała krew i skóra opada aż do kości. – A czy ja jestem kobietą, tatusiu? Ojciec upił sowitego łyka swojego rumu z colą i stwierdził: – Kiedyś będziesz. Ze łzami w oczach pomyślałam o horrorze wykrwawiania się. – A skąd wezmę więcej krwi? Ojciec uśmiechnął się i mnie przytulił. Zapach alkoholu w jego oddechu zawsze działał na mnie kojąco. – Poradzisz sobie, moja dziewczynko… po prostu nigdy nie bądź dziwką. Uścisnęłam go mocno. – Nie będę! – Odsunęłam się trochę i spojrzałam w jego zapijaczone oczy. – Ale kto to dziwka? Zaśmiał się wtedy w głos. – Zapytaj matkę. Nigdy tego nie zrobiłam. Nigdy nie powtórzyłam matce tego wszystkiego, co mówił mi ojciec, chociaż pytała za każdym razem, gdy przyprowadzał mnie z powrotem do domu. Instynktownie przeczuwałam, że skończyłoby się to kłótnią. Dwa lata później, w moje dziewiąte urodziny, dostałam pierwszej miesiączki i płakałam żałośnie, prosząc mamę, żeby zadzwoniła po lekarza. Zamiast tego wpadła do łazienki i zażądała, żebym natychmiast wytłumaczyła jej, co się stało. Spojrzałam na nią wtedy, emanując wstydem ze wszystkich porów ciała, i wyszeptałam: – Jestem dziwką. Dopiero w wieku trzynastu lat ponownie spotkałam się z ojcem. Do tego czasu

bardzo dobrze zrozumiałam, kim jest „dziwka”. Moja matka była „dziwką”, bo zakochała się jako młoda dziewczyna i zaszła w ciążę. Najpierw urodziła mnie… potem mojego brata… i siostrę… i drugą siostrę… i drugiego brata… i cóż – całą resztę. Moim przeznaczeniem było dołączyć do zastępu dziwek właśnie przez nią. Wyglądało na to, że mam dziwkarstwo we krwi, brudnej krwi. Przekonanie to podzielali moi dziadkowie i ciocie, a także ich mężowie i dzieci. Matka była najmłodsza z rodzeństwa i ich opinia była dla niej bardzo ważna. Dlatego też – co najważniejsze – ona w to wierzyła. I sprawiła, że uwierzyłam też ja. Ubierała mnie w sukienki aż do podłogi, zabraniała noszenia makijażu, kolczyków lub czegokolwiek bardziej egzotycznego niż spinka we włosach. Nie mogłam bawić się z braćmi ani kuzynami. Nie mogłam siadać na kolanach ojca. Wszystko to miało zahamować płynące w moich żyłach dziwkarstwo. W wieku trzynastu lat miałam już dosyć tego Puta Manifesto mojej rodziny. Buntowałam się przy każdej okazji. Pożyczałam krótkie spodenki, spódniczki i koszulki od koleżanek. Odkładałam pieniądze z urodzin i okazjonalnego kieszonkowego, które matka dawała mi za opiekę nad rodzeństwem, gdy wychodziła na randki z kolejnym facetem. Za oszczędności kupowałam błyszczyki i lakiery do paznokci. Matka wpadała we wściekłość za każdym razem, gdy znajdowała którąś z tych rzeczy w moim pokoju. – Disgraciada! – wrzeszczała na mnie i rzucała we mnie kontrabandą. W jej oczach byłam kompromitacją i źródłem wstydu. – To właśnie robisz za moimi plecami? Nosisz to… to… to coś! Pokazujesz cycki i nogi jak ulicznica! Zawsze płaczę, gdy jestem wściekła albo emocje biorą nade mną górę. Nie potrafię kontrolować potoku łez i słów. – Pieprz się, mamo. Pieprz się! Ty jesteś dziwką, nie ja. Ja po prostu… – Pociągnęłam nosem. – Ja po prostu chcę się ubierać jak inne dziewczyny w moim wieku. Mam dość płacenia za twoje błędy. Ja nic złego nie zrobiłam. W oczach mojej rodzicielki pojawiły się łzy wściekłości. – Wiesz co, Livvie, uważasz się za lepszą ode mnie – przełknęła głośno ślinę – ale to nieprawda. Jesteśmy do siebie bardziej podobne, niż ci się wydaje. I mówię ci… zachowuj się dalej jak dziwka, a właśnie tak będziesz traktowana. Rozpłakałam się w głos, gdy zebrała moje rzeczy i wrzuciła do kosza na śmieci. – Te ubrania należą do moich koleżanek! – Cóż, w takim razie już nie są twoimi koleżankami. Takich przyjaciół ci nie trzeba. – Nienawidzę cię! – Trudno… ja ciebie też w tej chwili nienawidzę. Tyle poświęciłam… dla takiego rozpuszczonego bachora.

** Obudziłam się bez tchu i zdezorientowana. Krawędzie mojego snu rozpłynęły się, ale

czający się we mnie strach nie zniknął. Otaczała mnie ciemność, absolutna ciemność, więc przez chwilę wydawało mi się, że wciąż tkwię w swoim koszmarze. Wtedy powoli, klatka po klatce, wszystko do mnie wróciło. A kiedy każda z tych klatek wędrowała do mentalnego katalogu w moim umyśle, niewyraźne przekonanie nabierało kształtu – właśnie ten koszmar jest rzeczywistością, moją rzeczywistością. Nagle poczułam tęsknotę za snem. Nawet najgorszy koszmar byłby lepszy niż ta koszmarna rzeczywistość. Najgorszy sen byłby lepszy niż to, co musiałam przeżywać. Oczy piekły od łez wylewanych w ciemności. Rozejrzałam się dokoła, zupełnie bez przekonania, zauważając różne znajome przedmioty, ale żaden nie należał do mnie. Kiedy mgła przysłaniająca wzrok wreszcie się rozproszyła, jeszcze wyraźniej ukazując zimną i twardą jak stal rzeczywistość, pomyślałam, że naprawdę zostałam porwana. Słowo „porwana” rozbłysło w moim umyśle jak neon. Rozejrzałam się jeszcze raz i zobaczyłam, że otacza mnie obcość. Nieznajoma przestrzeń. Naprawdę trafiłam do zupełnie nieznanego miejsca. Zachciało mi się płakać. Zachciało mi się płakać, bo tego nie przewidziałam. Zachciało mi się płakać, bo nie wiedziałam, co mnie czeka. Zachciało mi się płakać, bo chciałam płakać. Zachciało mi się płakać, bo najprawdopodobniej umrę, zanim zdążę doświadczyć prawdziwego życia. Jednak przede wszystkim zachciało mi się płakać, bo byłam okropnie, tragicznie głupią typową kobietą. Tak wiele razy fantazjowałam o dniu, w którym ten mężczyzna pomógł mi się pozbyć natręta. Czułam się jak księżniczka, która trafiła na rycerza w lśniącej zbroi. Jezu Chryste, nawet poprosiłam go o podwiezienie! Byłam tak rozczarowana, kiedy odmówił i wspomniał o czekającej na niego przyjaciółce, że aż serce mnie zabolało. Przeklinałam się za to, że nie nałożyłam nic bardziej seksownego. Najbardziej wstydziłam się tego, że od tamtej pory praktycznie każdego dnia wyobrażałam sobie jego idealne włosy, enigmatyczny uśmiech i dokładną barwę oczu. Spuściłam powieki. Ależ ze mnie idiotka, przeklęta, głupia gówniara. Niczego nie nauczyłam się na błędach własnej matki? Najwyraźniej nie. Jakimś cudem mimo wszystko zdołałam stracić resztki rozumu na widok przystojnego dupka z ładnym uśmiechem. A potem zupełnie jak ona dałam się wyrolować. Pozwoliłam mu zrujnować sobie życie. Z jakichś niezrozumiałych dla mnie powodów znienawidziłam w tamtej chwili matkę. Tym mocniej zabolało mnie od tego serce. Z gniewem otarłam łzy, które już miały popłynąć z oczu na policzki. Zamiast rozpaczać, powinnam skupić się na ucieczce. Jedynym źródłem słabego światła w pomieszczeniu była nocna lampka. Ostry ból do tego czasu przeobraził się raczej w tępe pulsowanie, ale głowa nadal mi pękała. Nie miałam już więzów i leżałam pod grubą narzutą, od stóp do głów pokryta warstwą potu. Odsunęłam tkaninę. Spodziewałam się zobaczyć pod nią swoje nagie ciało. Zamiast tego moim oczom ukazał się bieliźniany komplet z satyny – krótka halka i majtki. Chwyciłam nerwowo

materiał. Kto mnie ubrał? Ubieranie oznacza dotykanie, a dotykanie mogło oznaczać wiele różnych rzeczy. Caleb? To on to na mnie nałożył? Ta myśl napełniła mnie strachem. A pod nim pojawiło się coś o wiele bardziej przerażającego – niemile widziana ciekawość. Porzucając rozmyślania o sprzecznych emocjach, postanowiłam przyjrzeć się swojemu ciału. Byłam cała obolała, nawet na skórze głowy, ale między nogami nie wyczuwałam nic szczególnego. Żadnych wewnętrznych obtarć, które mogłyby sugerować to, o czym bałam się w ogóle myśleć, a co może mi się w pewnym momencie przydarzyć. Od razu zrobiło mi się lżej, ale jedno spojrzenie na moje nowe więzienie wystarczyło, żeby ta ulga zupełnie wyparowała. Musiałam się stąd wydostać. Podniosłam się z łóżka. Pokój wydawał się od dawna nieremontowany – na ścianach widziałam pożółkłą tapetę, a na podłodze leżał cienki, poplamiony dywan. Łóżko z potężną, żelazną ramą i czterema słupkami było najwyraźniej jedynym w miarę nowym meblem. Wydawało się zupełnie nie pasować do tego rodzaju miejsca. Z drugiej strony, co ja tam wiem o takich miejscach. Pościel pachniała płynem do zmiękczania tkanin. Podobnego używałam w domu do prania ubrań całej rodziny. Żołądek podjechał mi do gardła. Nie nienawidziłam swojej matki, kochałam ją. Nie mogłam się poddawać. Musiałam znaleźć sposób na ucieczkę. W pierwszym odruchu chciałam spróbować otworzyć drzwi, ale uznałam, że to głupi pomysł. Po pierwsze, pamiętałam, że są zamknięte na klucz. Po drugie, nawet gdyby było inaczej, prawdopodobnie i tak wpadłabym na swoich porywaczy. Oczami wyobraźni zobaczyłam znowu spojrzenie tamtego mężczyzny, Jaira, i wstrząsnął mną potężny dreszcz. Zamiast do drzwi, podeszłam do zasłon i rozsunęłam je. Okno było zabite deskami. Cudem zdusiłam okrzyk rozpaczy. Spróbowałam oderwać kawałek drewna, ale okazało się to niemożliwe. Cholera. Za moimi plecami zupełnie bez ostrzeżenia otworzyły się drzwi. Odwróciłam się, plecami opierając się o ścianę, jakbym jakimś cudem mogła stopić się z zasłonami. Czyli drzwi jednak nie były zamknięte na klucz. Czyżby on czekał, aż się obudzę? Światło, miękkie i niezbyt jasne, wpadało przez próg i rzucało cienie na podłodze. Caleb. Ze strachu trzęsły mi się nogi, gdy porywacz podszedł bliżej. Wyglądał jak sam Diabeł, ubrany w czarne spodnie i czarną koszulę zapinaną na guziki. Szedł powoli, ostrożnie stawiając każdy krok. Wciąż był tak przystojny, że ściskało mnie w żołądku, a serce biło jak oszalałe. Czysta perwersja. Wpadające do pokoju światło sprawiało, że jego cień był czarny i długi. Przypomniały mi się złowieszcze słowa Edgara Allana Poego, które uosabiał stojący przede mną mężczyzna: „lecz w drzwiach mrok stał tylko, mrok i strach”[1]. Caleb podniósł rękę, jakby chciał mnie uderzyć, a ja natychmiast schowałam twarz w dłoniach. Jednak on wymierzył cios w ścianę. Kiedy ja się skuliłam, ten dupek się zaśmiał. Powoli opuściłam ręce i przykryłam nimi piersi. Caleb złapał mnie za nadgarstki i przycisnął je do ściany nad moją głową. Uwięziona tak blisko niego, zareagowałam jak przestraszone zwierzę. Zamarłam, jakby bezruch miał zniechęcić

drapieżnika. Jakby Caleb był wężem, który zjada tylko żywe myszy. – Jesteś głodna? – zapytał. Usłyszałam te słowa, ale nie miały dla mnie żadnego znaczenia. Mój mózg przestał funkcjonować tak, jak powinien. Potrafiłam myśleć jedynie o bliskości jego ciała. O intensywnym cieple jego silnych palców przyciśniętych do moich nadgarstków. O otaczającym mnie czystym, mokrym zapachu jego skóry. O niewidzialnym ciężarze jego wzroku. Co to było? Nie doczekawszy się odpowiedzi, Caleb musnął palcami prawej dłoni dolną część mojej prawej piersi; poczułam łagodny dotyk satyny. Przed oczami stanęła mi nasza wcześniejsza wymiana zdań. „Pieprz się”. „…zdecydowanie wolałbym pieprzyć ciebie”. Nogi ugięły się pode mną, a sutki stwardniały. Wciągnęłam gwałtownie powietrze do płuc i uciekłam przed dotykiem Caleba, wciskając zamknięte oczy w skórę uniesionej ręki. Jego wargi musnęły moje ucho. – Odpowiesz mi z łaski swojej? Czy znowu mam cię do tego zmusić? Jedzenie? Nagle poczułam, jak skręca mnie w żołądku. Pierwotny ból. Tak, byłam głodna, a on mi właśnie o tym przypomniał. Właściwie to umierałam z głodu. Zebrałam się na odwagę, robiąc głęboki wdech. – Tak. Poczułam jego uśmiech na uchu, a potem palce podtrzymujące brodę. Kątem oka widziałam, jak się do mnie przysuwa. Jego oddech chłodził moją rozgrzaną skórę. – Tak – powtórzył moją odpowiedź – jesteś głodna? Czy tak, zamierzasz odpowiedzieć? A może tak, znowu mam cię zmusić? Serce biło mi jak oszalałe. Poczułam jego oddech na policzku. Nagle zaczęło brakować mi powietrza, jakby bliskość tego mężczyzny wszystko ze mnie wydusiła. – A może po prostu tak? Otworzyłam usta, a płuca wciągnęły tyle życiodajnego tlenu, ile tylko zdołały pomieścić. Wciąż za mało. Zmusiłam się do odpowiedzi mimo narastającej paniki. – Tak – wydukałam. – Jestem głodna. Wiedziałam, że się uśmiechnął, chociaż nie mogłam tego zobaczyć. Wstrząsnął mną dreszcz tak potężny, że moje ciało niemal rzuciło się w stronę Caleba. Pocałował mnie delikatnie w policzek. Chyba jęknęłam. Potem wyszedł z pomieszczenia, pozostawiając mnie sparaliżowaną nawet już po tym, jak zatrzasnął drzwi. Wrócił niedługo z wózkiem pełnym jedzenia. Ścisnęło mnie w żołądku, gdy poczułam zapach mięsa i chleba. Trudno było zapanować nad chęcią rzucenia się na posiłek. Wtedy za Calebem do pokoju wszedł Jair, niosąc krzesło. Widok Jaira sprawił, że zaczęłam marzyć, by podłoga rozstąpiła się i pochłonęła mnie w całości. Wcześniej, kiedy chciał mnie zgwałcić, ponownie szukałam ratunku w ramionach Caleba. Wydaje mi się, że gdzieś w głowie wciąż trzymam się uporczywie nadziei, że ten człowiek mnie ochroni. Widziałam tylko to potworne, zdziczałe spojrzenie Jaira. Naprawdę chciał mnie skrzywdzić.

Drzwi się zamknęły, a ja uniosłam wzrok i zobaczyłam, że Caleb siedzi obok wózka z jedzeniem. Znowu zostaliśmy sami. Strach i głód rozrywały mnie od środka. – Chodź tutaj – powiedział. Zaskoczył mnie, ale ruszyłam w jego stronę. – Stój. Chcę, żebyś tu przypełzła. Nogi mi zadrżały. Mam pełzać? Żartuje sobie? Uciekać. Uciekać natychmiast. Caleb wstał i patrzył wprost na mnie. Gdzie uciekać? Jeśli spróbuję, zaraz powali mnie na podłogę i znowu czymś naszprycuje! Moje kolana zderzyły się z podłogą. Miałam inny wybór? Spuściłam głowę, ale i tak czułam na sobie ciężar jego wzroku. Na czworaka przemierzyłam pokój, aż wreszcie trafiłam przed buty mojego ciemiężyciela. Znajdowałam się w pułapce. Zupełnie naga. Słaba. Wystraszona. Należałam do niego. Pochylił się i złapał mnie obiema rękami za włosy. Powoli podniósł moją głowę do momentu, w którym nasze spojrzenia się spotkały. Popatrzył na mnie intensywnie, zmarszczył brwi, a usta zacisnął w cienką kreskę. – Żałuję, że ci to zrobił – powiedział, głaszcząc mój lewy policzek. – Jesteś naprawdę piękną dziewczyną. Jaka szkoda. Poczułam ukłucie w sercu. Wspomnienie, pewne szczególne wspomnienie przebiło się przez mur obronny i wypłynęło na powierzchnię mojego umysłu. Mój ojczym też uważał, że jestem bardzo ładna. Takie ładne dziewczynki czeka marny los w tym świecie, w rękach takich mężczyzn. Instynktownie złapałam porywacza za nadgarstki, żeby go odepchnąć, ale on nie chciał puścić. Nie był brutalny, lecz stanowczy. Bez użycia słów jasno wyraził swoje życzenie; jeszcze się na mnie nie napatrzył. Nie mogąc znieść jego wzroku, spojrzałam w punkt gdzieś za jego plecami. Powietrze wokół zdawało się ustępować mu miejsca. Jego oddech spływał po moich policzkach, a drżącymi, spoconymi dłońmi wyczuwałam niezwykłą siłę jego przedramion. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech, mając nadzieję, że mnie to choć trochę uspokoi. Zapach Caleba mieszał się z wonią jedzenia i wciskał się do moich płuc. Ta kombinacja budziła we mnie dziwne, pierwotne instynkty. Nagle poczułam się jak mięsożerca. Pragnęłam odrywać mięso od kości zębami i pić jego krew. Nie mogąc się powstrzymać, wyszeptałam: – To twoja wina. To wszystko twoja wina. Nie jesteś od niego lepszy. Słowa te sprawiły mi przyjemność. Powinnam była powiedzieć je wcześniej. Kropelka potu spłynęła po mojej szyi. Czułam, jak powoli zsuwa się z obojczyka i wędruje dalej, między piersi, przypominając mi o istnieniu mojego ciała. Mojego słabego, kruchego ciała. Caleb westchnął ciężko, wypuszczając powoli powietrze. Zadrżałam, nie potrafiąc zdecydować, co to oznaczało – uspokoił się czy wręcz przeciwnie, zaraz wymierzy cios? Wtedy powiedział, słabo skrywając swój gniew: – Na twoim miejscu uważałbym na to, co do mnie mówisz, Zwierzaczku. Między

mną i nim istnieje przepaść. Nauczysz się to doceniać, nawet jeśli tego nie chcesz. Ostrzegam cię jednak: wciąż jestem zdolny do rzeczy, których nie jesteś w stanie sobie wyobrazić. Jeśli jeszcze raz mnie sprowokujesz, udowodnię ci to. Po tych słowach mnie puścił. Bez zastanowienia padłam znowu na czworaka i zaczęłam wpatrywać się w jego buty. Byłam przekonana, że zaraz zupełnie się załamię, jeśli tylko wyobrażę sobie te rzeczy, których wyobrazić sobie nie jestem w stanie, bo w mojej głowie potrafią się rodzić naprawdę paskudne obrazy. Właściwie to dokładnie w tej chwili zaczęły pojawiać się w mojej głowie, kiedy głos Caleba przywrócił mnie do rzeczywistości. – Twoje życie diametralnie się zmieni. Powinnaś spróbować to zaakceptować, ponieważ nie możesz nic na te zmiany poradzić. Czy ci się to podoba, czy nie, czy będziesz walczyć, czy nie, twoje dawne życie dobiegło końca. Straciłaś je długo przed tym, jak obudziłaś się w tym miejscu. Nie istniały żadne słowa, nie istniałam ja, nie istniało to miejsce. Szaleństwo. Obudziłam się w pocie i strachu, a zobaczyłam tylko tę ciemność. Przerażenie, ból, głód, ten mężczyzna – wszystko to mnie pożerało. Chciałam przyłożyć głowę do czubków jego butów. Chciałam, żeby wszystko się skończyło. Słowa Caleba zawisły w powietrzu jak dymek z kwestią bohatera komiksu, wciąż trzymając się jego ust. Kiedy straciłam swoje życie? Tamtego dnia na ulicy? Znowu pomyślałam o mamie. Daleko jej było do ideału, ale nikogo tak bardzo nie kochałam. A ten mężczyzna właśnie powiedział, że nigdy więcej jej nie zobaczę, że nigdy więcej nie zobaczę swoich najbliższych. Powinnam była się tego spodziewać. Każdy czarny charakter wygłasza taką przemowę – „Nie próbuj uciekać, to niemożliwe” – ale do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, jak jest przerażająca. Stał nade mną niczym bóg, który zabrał słońce, nie przejmując się zupełnie moją rozpaczą. – Mów do mnie „panie”. Za każdym razem, kiedy o tym zapomnisz, będę zmuszony odświeżyć ci pamięć. Możesz wybrać między posłuszeństwem i karą. Wszystko zależy od ciebie. Gwałtownie zadarłam głowę i moje zszokowane, przerażone i wkurzone spojrzenie spotkało się z jego spojrzeniem. Nie zamierzałam mówić do niego „panie”. Nie. Ma. Mowy. Z pewnością dostrzegał determinację w moich oczach. Właśnie wywrzaskiwały niewypowiedziane wyzwanie: Tylko spróbuj, skurwielu. Tylko spróbuj. Uniósł brew i jego wzrok odpowiedział, również bez słowa: Z przyjemnością, Zwierzaczku. Tylko daj mi powód. Zamiast ryzykować walkę, której nie miałam szans wygrać, znowu wbiłam wzrok w podłogę. I tak w końcu stąd ucieknę. Muszę tylko mądrze wszystko zaplanować. – Zrozumiałaś? – zapytał, zadowolony z siebie. Tak, panie. Słowa pozostały niewypowiedziane, a ich brak zauważony. – Zro-zu-mia-łaś? – pochylił się bliżej. Podkreślił każdą sylabę, jakby zwracał się do dziecka albo obcokrajowca. Wpatrywałam się w jego nogi, nie mogąc zmusić się do odpowiedzi, nie mogąc

zmusić się do walki. Poczułam tworzącą się w gardle gulę i przełknęłam ślinę, żeby coś na to poradzić, ale i tak z oczu popłynęły łzy. Nie były to łzy bólu czy strachu, ale frustracji. – Bardzo dobrze, najwyraźniej nie jesteś głodna. Ja jestem. Kiedy wspomniał o jedzeniu, moje ślinianki zaczęły intensywnie pracować. Zapach posiłku wywracał mój żołądek na drugą stronę. Gdy Caleb odrywał kawałki chleba, wbiłam paznokcie w cienki dywan w miejscu, gdzie ściekały moje łzy. Co takiego chciał ode mnie, czego nie mógł sobie po prostu wziąć? Pociągnęłam nosem, próbując opanować płacz. Caleb znowu mnie dotknął, tym razem głaszcząc po głowie. – Spójrz na mnie. Otarłam łzy z twarzy i podniosłam wzrok na porywacza. Siedział na krześle, przechylając na bok głowę. Wydawał się nad czymś intensywnie zastanawiać. Miałam nadzieję, że cokolwiek to było, nie stanie się dla mnie powodem kolejnych upokorzeń, ale wątpiłam, by okazało się inaczej. Caleb podniósł palcami kawałek mięsa z talerza i powoli wsunął do ust, cały czas wpatrując się w moją twarz. Szybko ścierałam wierzchem dłoni każdą łzę, która zdołała wypłynąć mi z oczu. Następnie Caleb sięgnął po kostkę wołowiny. Przełknęłam głośno ślinę. Nachylił się nade mną i przysunął smakowicie pachnący kęs mięsa do moich warg. Z niemal nieskrywaną ulgą otworzyłam usta, ale on gwałtownie się odsunął. Za chwilę wszystko powtórzył. I znowu. Za każdym razem przysuwałam się bliżej i bliżej, aż w końcu wcisnęłam się między jego nogi, trzymając ręce po obu stronach jego ciała. Nagle rzuciłam się na niego, przytrzymałam jego rękę i otoczyłam ustami palce, żeby skraść jedzenie. O mój Boże, było takie pyszne. Jego palce były mocne i słone, ale udało mi się wyrwać spomiędzy nich kawałek mięsa. Caleb szybko zareagował, łapiąc mnie za czubek języka i szczypiąc wściekle, a jednocześnie drugą ręką chwytając mnie za kark. Ścisnął jeszcze mocniej, zmuszając mnie do otwarcia ust pod wpływem szoku i fali bólu spływającej kaskadami do gardła. Jedzenie wypadło na podłogę, a ja zaskowyczałam z powodu jego utraty. Caleb wreszcie puścił język, a jego dłonie wylądowały po obu stronach mojej głowy i podniosły ją tak, żebym spojrzała mu w oczy. – Byłem dla ciebie zdecydowanie zbyt miły. Jeszcze się przekonasz, jak bardzo. Jesteś dumna i rozpuszczona, ale ja wybiję ci z głowy te złe maniery. Po tych słowach wstał tak gwałtownie, że popchnął mnie jednocześnie na podłogę. Wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi. Tym razem usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Obok czekało jedzenie. [1] Tłumaczenie: Stanisław Barańczak.



Cztery Głód przybrał formę wściekłego, żywego stworzenia, które wyło i drapało pazurami moją skórę od wewnątrz. Rzuciłam się na posiłek jak zwierzę na skraju śmierci – wciskając mięso i chleb do gardła najszybciej, jak tylko potrafiłam, spłukując to wodą. Nawet nie zwracałam uwagi, czy wsuwam do ust kurczaka czy fasolę. To był tylko pokarm, który wypełni pustkę w brzuchu. Jadłam tak długo, jak tylko mogłam. W końcu byłam syta. Na rękach i twarzy miałam rozsmarowane odrobiny jedzenia z tłuszczem i solą, a do żołądka wędrowały ostatnie kęsy sowitego posiłku. Głód stracił już nade mną władzę i wreszcie między pustymi papierowymi talerzykami zauważyłam plastikowy widelec. Zacisnęłam na nim dłoń i natychmiast pobiegłam do zabitego deskami okna. Wciąż czułam w ustach smak posiłku, gdy widelec trzasnął mi w dłoniach przy pierwszej próbie podważenia kawałka drewna. Oddychając szybko i płytko ze względu na przepełniony brzuch, wreszcie rzuciłam połamanymi plastikowymi resztkami w zamknięte drzwi. Łzy raz jeszcze przysłoniły mi świat, wciągając pod powierzchnię fali strachu i przemożnego smutku. Nie uda ci się stąd uciec. Jesteś w kropce. On wróci i zrobi ci coś potwornego. Coś naprawdę, naprawdę paskudnego. A ty nie możesz zrobić nic, żeby temu zapobiec. Boże, błagam, pomóż mi się stąd wydostać. Pobiegłam do skrytej w półmroku łazienki, podniosłam deskę sedesu i zwymiotowałam wszystko, co zjadłam. Między kolejnymi skurczami żołądka wrzeszczałam do wnętrza muszli. Mój krzyk odbijał się głucho od porcelany, a odgłosy torsji na koniec ustąpiły miejsca łzawemu zawodzeniu i dyszeniu. Spłukałam toaletę, zanim widok wymiocin znowu przyprawi mnie o mdłości. Poczułam się nieco lepiej. Wrócił głód, ale już się uspokoiłam. Próbowałam włączyć światło, ale najwyraźniej włącznik również zlikwidowano. Zamiast niego do kontaktu podłączona była kolejna lampka nocna. W łazience wciąż trwały prace; stare mieszało się z nowym. Ostrożnie ominęłam wannę z hydromasażem, gdzie zostałam siłą rozebrana i wykąpana. Tylko jedno spojrzenie wystarczyło, żebym znowu poczuła dotyk jego rąk. Gwałtownie odwróciłam głowę, skupiając się na obmyciu twarzy i przepłukaniu ust w umywalce. Musiałam pozbyć się smaku i zapachu wymiocin. Nad umywalką zobaczyłam metalowy talerz. Wsunęłam palce pod jego krawędzie i próbowałam oderwać go od ściany, ale był wmurowany. Popatrzyłam na niego

smutno. Był tak błyszczący i idealnie gładki, prawie jak szkło. Zobaczyłam w nim swoje odbicie po raz pierwszy od czasu porwania. Skóra wokół lewego oka nabrała słabego, fioletowo-zielonkawego koloru, do tego wydawała się spuchnięta. Mogłam już podnieść powiekę na tyle, by dobrze widzieć, ale wciąż mało przypominało prawe oko. Dotknęłam go palcami, zaskoczona, że nie bolało już tak mocno jak wcześniej. Wyglądałam paskudnie. Miałam nie tylko podbite oko, ale też włosy w koszmarnym nieładzie. Co dziwne, zaczęłam je bezwiednie poprawiać. Poczułam się jak idiotka, gdy dotarła do mnie absurdalność tego gestu. Tak, Livvie, nie zapominaj, że musisz wyglądać uroczo dla swojego przystojnego porywcza. Głupia! Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje, ale Caleb był tego przyczyną. To on stał za całym tym bólem i przeciwstawnymi emocjami. Wszystko, co mi się przytrafiło i przytrafi, zawdzięczam jego wypaczonemu i perwersyjnemu gustowi. Pokonana odwróciłam się i ruszyłam w stronę wyjścia. Wtedy otworzyły się drzwi do sypialni, a ja z zaskoczenia aż podskoczyłam. Zaczęłam rozpaczliwie szukać w łazience kryjówki albo drogi ucieczki. Zupełnie nieracjonalnie, bo przecież już wiedziałam, że to bezcelowe. Jednak instynkt to instynkt, a on kazał mi się chować, nawet jeśli odnalezienie mnie miałoby zająć zaledwie kilka sekund. Caleb wszedł od razu do łazienki, nucąc coś pod nosem. Kiedy dotarł do wejścia, zanurkowałam pod umywalkę. Próbowałam się chować zupełnie na widoku. Podszedł do mnie spokojnie, wolny od agresji, jaką okazał mi wcześniej. Potem zwrócił się do mnie słowami: – Chcę, żebyś wstała. Wyciągnął do mnie rękę. Wpatrywałam się w nią przez chwilę, która wydawała się wiecznością, zastanawiając się, jakie ta dłoń przyniesie mi szkody. Jego spokój i mój strach wisiały ciężko w powietrzu. Wewnętrzny głos przekonywał, że Caleb mnie skrzywdzi. Ta pewność sprawiła, że straciłam czucie w całym ciele. Szukając sposobu, by zdobyć jego względy, wysunęłam nieśmiało rękę, spodziewając się ataku. W końcu dotknęłam jego wyciągniętej dłoni, jednocześnie niczego tak nie pragnąc, jak cofnięcia się i powrotu pod umywalkę. Nie zrobiłam tego jednak. Caleb się uśmiechnął. Wyraz jego twarzy wydał mi się jednocześnie piękny i diabelski. Oplótł palcami mój nadgarstek, a ten dotyk sprawił, że przeszedł mnie dreszcz. Skamieniałam ze strachu. Caleb powoli mnie podniósł i po chwili stałam przed nim, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami, oddychając nerwowo. Przysunął moją dłoń do swojej twarzy i po raz pierwszy mogłam jej dotknąć. Intymność tego gestu sprawiła, że wbiłam wzrok w podłogę, i nagle bardziej przerażała mnie jego serdeczność niż okrucieństwo. Przesunął moimi palcami po swojej twarzy, nie pozwalając mi się wyrwać. Jego skóra była ogolona i miękka, ale wyraźnie męska. Ten gest miał proste, ale specyficzne zadanie, miał mi pokazać, że Caleb potrafi być delikatnym, łagodnym kochankiem, ale też nieprzyzwyczajonym do odmowy mężczyzną. Tak. Zrozumiałam. On był facetem, a ja? Dziewczynką, nawet jeszcze nie kobietą.

Powinnam paść przed nim na kolana i wielbić ołtarz jego męskości, wdzięczna, że mnie dostrzegł. A wszystko to zawarte w jednym dotyku. Uniósł prawą rękę i zsunął włosy z mojego ramienia, a potem zaczął mnie głaskać. Silny dreszcz przebiegł mi po plecach; odruchowo cofnęłam się. Otarłam się o zimną porcelanę umywalki. Zupełnie jak w tańcu, Caleb zrobił krok do przodu. Jego palce wczepiły się w moje włosy, objęły głowę, która wciąż skierowana była w dół. Pocałował moje palce, zahaczając o nie lekko zębami. Nieco zaostrzony kieł, kiedyś częściowo odpowiadający za jego chłopięcy urok, teraz nadawał mu złowieszczej obcości. Bicie serca dudniło mi w uszach, oddech stał się ciężki. Niepokój wędrował po moim ciele i wreszcie spoczął w brzuchu; zbierało mi się na wymioty. Powinnam z nim walczyć? Zaryzykować, że straci panowanie nad sobą? Instynkt podpowiadał: biegnij, uciekaj. Innym razem: stój, nie ruszaj się. Teraz zaś… bądź posłuszna? Proszę, przestań. Caleb puścił mój nadgarstek i zaczęłam się bać. Nie wiedząc, co począć z rękami, skrzyżowałam je na piersiach. Czułam się, jakby jego wzrok wypalał we mnie dziurę. Intensywność tego spojrzenia zakrawała na obsceniczność. Co robił w moich w myślach? Działo się ze mną coś bardzo dziwnego. Rozróżniałam tylko tak proste przeciwieństwa, jak mężczyzna i kobieta, męski i żeński, twardy i miękki, drapieżnik i ofiara. Tak, byłam przerażona. Jednak na dnie tego przerażenia czaiło się coś, co wydawało się nieco znajome. Pożądanie? Może. Odwróciłam wzrok od twarzy Caleba. Kiedyś był bohaterem moich fantazji, dotykał mnie w snach. Pragnęłam poczuć dotyk jego spojrzenia na nagiej skórze. Wyobrażałam sobie miękkość jego mięsistych warg na piersiach. A teraz stał przede mną i naprawdę mnie dotykał. I w niczym nie przypominało to marzeń. W zasadzie nie przypominało to żadnych moich fantazji, nawet tych najbardziej makabrycznych. Przyznaję, czasami wyobrażałam sobie, że pożerają mnie wampiry z książek Anne Rice. Widziałam te sceny oczami wyobraźni. Osiemnasty wiek, a ja stoję w alejce i przystojny, nie do końca zły Lestat trzyma twarz między moimi udami. Jestem dziwką, a on jednym z moich klientów. Wyczuwam jego niebezpieczną, drapieżną naturę, ale po jednym pocałunku nie zwracam już na nią najmniejszej uwagi. Wiem, że zaraz zatopi we mnie swoje kły, ale mimo to zdaję się na jego łaskę, żywiąc nadzieję, że śmierć to nie koniec. Nie czułam się teraz jak we śnie. Śniąc, nie możesz czuć. Każdy dotyk to tylko twoje wyobrażenie na jego temat: jak twoim zdaniem wygląda prawdziwy pocałunek, prawdziwy strach, prawdziwe wrażenia, gdy ktoś cię pieprzy. Jeśli nigdy nie doświadczyłaś żadnej z tych rzeczy, twój umysł nie potrafi ich odtworzyć. Znałam dobrze całowanie i co nieco wiedziałam o pieszczotach, ale brakowało mi zupełnie wiedzy o przekraczaniu barier. Kiedy chłopak mnie dotykał, wiedziałam, że kiedy tylko go o to poproszę, natychmiast przestanie. W przeciwieństwie do Caleba. Brak przyzwolenia wszystko zmieniał. To było realne. Realny dotyk, realna dominacja, realny mężczyzna, realny strach.

Pieścił moją twarz, muskając opuszkami palców krawędź ucha, przesuwając je w dół po szyi, by zawędrować aż po obojczyk. Zaczynało mi brakować tchu. Caleb robił coś okropnego, a jednak wcale nie czułam się tak źle. Czułam tkwiący gdzieś głęboko w trzewiach niepokój, ale niżej rodził się zupełnie inny ciężar. Wydałam z siebie jęk protestu, bez słów błagając go, żeby przestał. Zawahał się na moment i mogłam odetchnąć, ale zaraz wrócił do przerwanej czynności. Pokręciłam powoli głową, próbując się odsunąć, ale on przytrzymał mnie drugą ręką. – Spójrz mi w oczy – powiedział beznamiętnym, a jednocześnie drżącym głosem. Zacisnęłam mocno powieki, jeszcze raz kręcąc głową. Westchnął. – Chcę, żebyś na mnie spojrzała. Nie posłuchałam go, zbyt przejęta trwogą, żeby się ruszyć. To nie może się dziać naprawdę. Nie mnie. A jednak się działo, a ja nic nie mogłam na to poradzić. Zakwiliłam, odsuwając głowę od jego dłoni. Caleb zdenerwował się jeszcze bardziej, gdy uniosłam ręce i złapałam go za nadgarstki. – Nie – oznajmił łagodnie, jakby beształ małe dziecko. Trzęsłam się potwornie i czułam, że nogi zaraz się pode mną ugną. Caleb zacisnął mocniej pięść, w której trzymał moje włosy, tym samym zmuszając mnie do podniesienia głowy. Zacisnęłam mocniej powieki, a z moich ust wydobył się pozbawiony łez szloch. Znalazłam się niebezpiecznie blisko cienkiej granicy między poczytalnością a szaleństwem. Caleb pochylił się, pocałował mnie w policzek, a potem w kark. Westchnęłam przestraszona i próbowałam się cofnąć, ale nie miałam gdzie. On dotknął kciukiem moich ust, próbując zagłuszyć wszelki płacz i jęki. – I gdzie podziała się ta twoja odwaga, Zwierzaczku? Już nie próbujesz mnie drapać, już nie syczysz? Gdzie moja twardzielka? Moje serce zupełnie zamarło. Nie miałam pojęcia, gdzie podziała się wcześniejsza waleczność. Czy w ogóle kiedykolwiek byłam odważna? Nie wydaje mi się. Raczej ciągle udawałam niewidzialną, stapiałam się z tłem. Och, przydałaby mi się teraz ta umiejętność. Zupełnie mnie zatkało; pod wpływem emocji nie potrafiłam wydusić z siebie słowa. Kiedy Caleb puścił moje włosy, zalała mnie fala paniki. Osunęłam się na podłogę i powtarzałam sobie raz po raz: Nie ma mnie tutaj. To tylko sen, potwornie realistyczny sen. Powinnam się lada chwila obudzić. Przysunęłam kolana do klatki piersiowej i zaczęłam się kołysać. Powtarzana w myślach mantra sprawiła, że wszystko wydało mi się jeszcze prawdziwsze. Nie płakałam, gdy mnie podniósł, bo się tego spodziewałam. Czułam w sobie ogromną pustkę, jakby z mojego ciała uciekła dusza, zostawiając tylko skorupę. Caleb zaniósł mnie do łóżka i bez najmniejszego wysiłku postawił na podłodze. Powoli traciłam ostrość wzroku, jakby umysł zaczynał wygaszać wszystkie procesy myślowe. Po prostu stałam, oczekując. Caleb zsunął mi włosy na lewe ramię i stanął za plecami. Czułam na sobie jego złowieszczo wzwiedzionego członka. A potem pocałunek na szyi.

– Nie – błagałam łamiącym się głosem; czyli tak właśnie brzmiałam, znajdując się na granicy rozpaczy. – Proszę… nie. Na karku poczułam powiew jego cichego śmiechu. – Po raz pierwszy nie zapomniałaś o manierach. – Objął mnie i powiedział prosto do ucha: – Szkoda tylko, że nie nauczyłaś się odpowiednio do mnie zwracać. Spróbuj jeszcze raz. Podpowiem ci: „Proszę, nie rób tego, panie”. Potrafisz tak? Chciało mi się płakać, chciało mi się wrzeszczeć, bylebym tylko nie musiała go słuchać. Zamilkłam. – A może – polizał moje ucho – potrzebujesz małej zachęty. Nagle odsunął się ode mnie i poczułam na plecach chłodne powietrze. Osunęłam się na podłogę i przycisnęłam czoło do narzuty łóżka. Wtedy Caleb kucnął za mną i zaczął masować mi barki. Wzrastała we mnie chęć walki i chociaż wiedziałam, że tego pożałuję, nie potrafiłam się powstrzymać. Wyrzuciłam łokieć do tyłu i uderzyłam Caleba prosto w goleń. Poczułam ból i przez kilka sekund nie mogłam się ruszać. Łydki ze stali. – No proszę, jaka twardzielka – powiedział chłodno. Złapał mnie za włosy i odciągnął od łóżka. Wrzeszczałam dziko, wbijając paznokcie w jego dłonie, żeby się wyswobodzić, ale cały ten opór na nic się nie zdał. Zanim zdążyłam się obejrzeć, już leżałam na brzuchu, a on przyszpilił mnie do podłogi, wciskając kolano między łopatki. Poniosłam sromotną klęskę. – Nienawidzę cię! – krzyczałam. – Nienawidzę cię, ty pieprzony skurwielu! – Całe szczęście mam to gdzieś – stwierdził bez litości. – Za to powiem ci, co mi się nie podoba: wciąż nie nauczyłaś się dobrych manier. Wszystko mogło pójść tak gładko, Zwierzaczku, ale muszę przyznać – poczułam jego oddech na jednej stronie twarzy – że wolę właśnie w ten sposób. Sięgnął po coś leżącego na łóżku. Próbowałam wykręcić głowę i zobaczyć co, ale jego kolano wbiło się we mnie ze zdwojoną siłą. Caleb musiał się nieco wysilić, żeby złapać mnie za nadgarstki, ale już po chwili związał je miękką taśmą, jakby z jedwabiu. Płakałam i próbowałam się wyrwać, ale wszystko na próżno. Starałam się nie dopuszczać do siebie myśli o bólu, o naruszeniu mojej niewinności, przebiciu się przez bariery ciała i ostatecznym upadku, po którym zostałby już tylko palący wstyd. Tak było lepiej. Wolałam go chorego, sadystycznego, perwersyjnego. W ten sposób łatwiej definiowałam swoje uczucia wobec niego. Znikały obrazy wspaniałego anioła wysłanego na ratunek damie w opałach. Nie powinnam śnić o jego niebiesko-zielonych oczach ani o miękkości złotych pukli. Teraz nawet jego zapach przyprawiał mnie o mdłości. Przynajmniej oboje uznamy ten akt za to, czym jest w rzeczywistości: za gwałt, a nie spełnienie pragnień czy fantazji. Wątpliwości znikną – teraz Caleb stał się tylko potworem, kolejnym potworem, jakich wielu. Pociągnął mnie za nadgarstki i podniósł z podłogi, a potem jednym płynnym ruchem przywiązał moje ręce do słupa łóżka tak wysoko, że musiałam stanąć na palcach. Wisiałam jak na wystawie: moje ciało rozciągnięte, tchu brak, wszystko na wierzchu. Caleb złapał mnie niedelikatnie za twarz i zapytał:

– Wiesz, w czym tkwi twój problem, Zwierzaczku? Nie nauczyłaś się dokonywać mądrych wyborów. Obiad mógł potoczyć się zupełnie inaczej, ale wolałaś to. Na czubku języka miałam jakąś bezczelną odpowiedź, która miała wywołać w nim gniew tak silny, jak silny był mój strach. On jednak mnie pocałował. Gwałtownie, dominująco, żeby zdusić we mnie chęć pyskowania. Nie wsunął mi języka do ust, był na to zbyt cwany. Po prostu przycisnął mocno swoje mięsiste wargi do moich. Wszystko skończyło się, zanim zdążyłam zareagować. Podszedł do wózka, gdzie wcześniej leżało jedzenie, i zaczął przeszukiwać czarną torbę. Otworzyłam szeroko oczy. Skąd to się tu wzięło, do licha? Nie znam nic równie złowieszczego jak czarna torba; czarna torba oznaczała planowanie, przygotowania, przemyślane pakowanie. Nagle zrobiło mi się słabo. Wrócił z kilkoma przedmiotami, uśmiechając się, jakby nie działo się nic nadzwyczajnego. Rozłożył przyniesione rzeczy ostrożnie i z lubością. Pokazał mi skórzaną obrożę – szeroki pasek z metalowym kółkiem, na którym umieszczona została mała kłódka z kluczykiem. Obroża wyposażona była też w drugie kółko. Szybko założył mi ją na szyję. Kiedy trafiła już na swoje miejsce, ścisnął ją, a potem wyjął kluczyk, pomachał mi nim przed oczami i położył go na stoliku. Teraz sięgnął po długi łańcuch, podobny do tych służących do wyprowadzania psów, ale z zaciskami na obu końcach. Przełożył łańcuch przez ramę łóżka, szczękając przy tym tak głośno, że aż pisnęłam ze strachu, potem przyczepił oba zaciski do metalowego kółka przy obroży. Musiałam cały czas patrzeć na sufit, żeby nie czuć duszącego ucisku. Im bardziej płakałam, tym trudniej mi się oddychało, więc musiałam się uspokoić, ale łzy nie przestawały kapać i wpływać do uszu. Proszę. Przestań. Nie rób tego. Chciałam powiedzieć to na głos. Błagać go. Nie mogłam jednak wydusić ani słowa. Byłam zbyt przerażona, zbyt wściekła i zbyt… dumna. Myślałam o tych wszystkich rzeczach, które powinnam była zrobić. Pojawiło się jeszcze więcej łez. Caleb przesunął rękami po moich ramionach, a potem zaczął masować piersi. Cała się trzęsłam, zesztywniały mi sutki. Dwa grube skórzane paski zastąpiły jedwabną wstążkę. Przypominały obrożę, a do każdego doczepiony był łańcuszek, który można było połączyć z drugim. Mężczyzna odpiął grubszy łańcuch od obroży, żeby obrócić mnie plecami do siebie. Z ulgą zauważyłam, że lepiej mi się oddycha. Nie przejmowałam się za bardzo tym, że teraz ten łańcuch zostaje przyczepiony do pasków na nadgarstkach. Miałam większą swobodę ruchu i mogłam normalnie postawić stopy na podłodze. Jednak nowa pozycja nadal nie pozwalała mi odsunąć się od Caleba, a mięśnie ramion zdążyły rozboleć od napięcia. Naprawdę się teraz bałam; nie potrafiłam już ukryć swojego przerażenia. Byłam na łasce porywacza i tylko on wiedział, co to oznacza. Zrobił kilka kroków do tyłu, zapewne po to, by ocenić swoją pracę, a może po prostu chciał podziwiać dzieło. W każdym razie poczułam nadchodzący kres. Zbuntowałam się, a on przyjął moje wyzwanie. Stałam twarzą do łóżka, z rękami przywiązanymi do ramy. Nie miałam na sobie nic prócz żałośnie seksownej bielizny, którą mój oprawca sam wybrał.

– Rozsuń nogi – rozkazał bez cienia emocji w głosie. Kiedy nie posłuchałam, podszedł bardzo blisko i wcisnął mi się między uda. Gdy wydałam zduszony okrzyk, jego lewa dłoń wylądowała w najbardziej intymnym z miejsc. Próbowałam się wyrwać. Nadaremnie. – Jeśli nie zaczniesz robić tego, co ci każę, będę musiał włożyć ci do tej słodkiej cipki całą rękę. Zrozumiano? Zwracał się do mnie beznamiętnie, ale stanowczo. Jego pytanie było czysto retoryczne i służyło podkreśleniu mocy rozkazu. Głośno jęknęłam, ale potem kiwnęłam głową. – Dobrze, Zwierzaczku, a teraz wykonaj polecenie. Raz jeszcze się wycofał i czekał. Powoli rozsuwałam nogi, coraz szerzej i szerzej, aż w końcu kazał mi przestać. – A teraz wypnij biodra w moją stronę. Zrobiłam, co kazał. Oparłam głowę o spętane ręce. – Gotowa? – zapytał i zrobił krótką pauzę dla lepszego efektu. – Pierdol się – wyszeptałam, za wszelką cenę próbując nie okazać strachu. Pierwszy cios spadł na moje łydki, a w głowie ból eksplodował białym światłem. Otworzyłam usta do krzyku, ale nie zdołałam wydać z siebie żadnego dźwięku. Zdecydowanie nie byłam gotowa na coś takiego! Zrozpaczona spróbowałam spojrzeć za siebie i dostrzegłam pasek w dłoni Caleba. Wrzask, który próbował uciec z mojej klatki piersiowej, wreszcie wydostał się na zewnątrz. Drugie smagnięcie wylądowało w podobnym miejscu co pierwsze, a do tego szybciej, niż się tego spodziewałam. Nogi się pode mną ugięły, a ciało zakołysało niebezpiecznie do przodu. Kością łonową uderzyłam w ramę łóżka. Zawyłam z bólu, dusząc się łzami. – Wyprostuj nogi – ryknął Caleb. – Jeśli stracisz przytomność, natychmiast cię obudzę. Ja wisiałam na łańcuchach, a on kontynuował wymierzanie kary. Usłyszałam następny cios, jeszcze zanim go poczułam; pasek przeciął powietrze ze świstem. Omal nie wyrwałam sobie ramion ze stawów, próbując się przed nim schować. Jednak w swoim czasie i tak wylądował na mojej skórze. Wrzeszczałam tak głośno i tak długo, że w końcu zabrakło mi tchu. Caleb z niesamowitą siłą uderzył skórzanym pasem w moją kostkę. Natychmiast wyprostowałam nogi i zaczęłam ocierać bolące miejsce o drugą stopę. Wtedy poczułam kolejne uderzenie, tym razem w łydki. Zaczęłam podskakiwać, żeby sobie ulżyć. Znowu masując jedną nogę o drugą, rozpaczliwie próbowałam choć trochę uśmierzyć koszmarne pieczenie. Nigdy czegoś takiego nie czułam. Nie wiedziałam, że taki ból jest w ogóle możliwy. Całe moje ciało szczypało, pulsowało i swędziało. – Boże, błagam, przestań! – krzyczałam. Caleb wymierzył cios w dolną część pleców. Miałam wrażenie, że zaraz zemdleję. – Nie, nie Boże. Spróbuj jeszcze raz. Kaskada bolesnych smagnięć spadła na moje ciało. Jęczałam i trzęsłam się, wierzgałam i szarpałam za więzy, próbując się oswobodzić.

– Panie – wrzasnęłam. – Panie! Wykrzykując to obrzydliwe słowo, wreszcie zrozumiałam, a on odniósł zwycięstwo. Nie miałam racji, ból wcale nie był lepszy. Słodki Boże, nie ma nic gorszego od bólu. – Nareszcie – odrzekł ponuro Caleb. – Tylko nie myśl sobie, że to wszystko. Jeszcze nie skończyliśmy. Masz na swoim sumieniu bardzo dużo grzechów. Nigdy w życiu nie płakałam tak głośno. Z moich oczu płynął wodospad łez, a szloch wstrząsał całym ciałem. Jeszcze? Nie wytrzymam ani chwili dłużej. – Proszę, panie. Proszę, już nie. Zatrzymał na chwilę ciosy, by zdjąć mi majtki. Były tak mokre od potu, że przykleiły się do skóry. Dyszałam z ustami przyciśniętymi do przedramienia. Nie miałam już siły, on musi natychmiast przestać. Czyżby próbował mnie zabić? Rzucił majtki na bok i przycisnął opuszki palców do obrzęku na dolnej części moich pleców. Jęknęłam z bólu. Caleb wstał i smagnął mnie w pośladki z głośnym plaśnięciem. – O wiele lepiej – powiedział. – Za każdym razem, kiedy poczujesz na sobie mój pasek, chcę, żebyś powiedziała, dlaczego zasługujesz na ten cios. Smagnął mnie z taką siłą po tyłku, że pasek owinął się wokół nich i uderzył jeszcze z drugiej strony. Ścisnęłam słupek łóżka dłońmi, a twarz wtuliłam w przedramiona, kuląc się przed bólem. Nie potrafiłam dość szybko przypomnieć sobie moich przewin, mogłam tylko krzyczeć i błagać swojego oprawcę, żeby przestał. – Popraw się – powiedział i trzasnął mnie tuż nad kolanem. – Przepraszam, że cię uderzyłam! – wrzasnęłam. Tylko to przyszło mi do głowy. – Uderzyłam cię… i co dalej? – warknął. Ciosy nadchodziły tak szybko, że straciłam już rachubę. Z krzykiem próbowałam uciekać przed paskiem. – Przepraszam, że cię uderzyłam, panie. Przepraszam. To była gra, wreszcie to zrozumiałam. Gdy zapominałam odpowiednio się do niego zwrócić, uderzał mnie kilka razy; w innym przypadku spadał tylko jeden cios. Kiedy gra dobiegła wreszcie końca, miałam zdarte gardło, obolałe i piekące ciało, a słowo „panie” stało się bardziej odruchowe niż płacz. Do mokrego od potu ciała poprzyklejały się wszędzie powyrywane włosy. Kolana odmówiły posłuszeństwa i wisiałam teraz na rękach, dysząc. Caleb też dyszał. Wyciągnął z torby szczotkę, a ja jęknęłam. – Błagam, już nie… panie, błagam – poprosiłam słabym głosem, ale i tak mnie usłyszał. – Ciii, Zwierzaczku. Uczesał mi włosy i zebrał w kucyk. Podał mi też wodę; mogłam się napić tyle, ile tylko chciałam. Większość popłynęła po moim ciele, ale uczucie było tak przyjemne, że zaczęłam rozlewać ją celowo. Gdy mnie rozwiązywał, wstrząsały mną gwałtowne dreszcze. Wystarczyło tylko odpiąć łańcuch od pasków i rozwiązać przedramiona, ale proces ten stał się dla mnie źródłem dodatkowego bólu. Upadłam na podłogę i przewróciłam się na twarz. Szorstki dotyk dywanu był torturą. Krzyknęłam, czując palce Caleba wbijające się

w obtartą skórę. Podniósł mnie. Narzuta okazała się zupełnie inna. Była chłodna, przyjemna i chętnie się w nią wtuliłam, eksponując plecy i pośladki. Nie przejmowałam się już zupełnie swoim wyglądem, miałam w nosie wstyd czy przyzwoitość. Caleb spryskał moje ciało wodą, a ja mogłam tylko jęczeć. – Trochę zaboli, ale obiecuję, że kiedy skończę, poczujesz się lepiej. Zamarłam. Napięłam mięśnie pośladków w obawie, że wymierzanie kary jeszcze się nie skończyło. Wzdrygnęłam się, gdy jego ręce dotknęły obolałego ciała. Zaczął wcierać w moją skórę chłodny balsam, a uczucie okazało się tak przyjemne, że specjalnie podstawiałam się pod jego dłonie. Nabrałam pewności, że w kilku miejsca skóra została przecięta. Kiedy przestał, zebrało mi się na płacz, ale zdusiłam go w sobie. Caleb położył się obok, z twarzą bardzo blisko mojej, ale nie odwróciłam się. Patrzyłam mu prosto w oczy. Kiedy się uśmiechnął, zrobił to z ciepłem i serdecznością. Wbrew wszystkiemu, co się wydarzyło, jego uśmiech przypomniał mi tamten dzień, w którym pierwszy raz go zobaczyłam. Zamknęłam oczy. Wykończona znowu zasnęłam. Tym razem nic mi się nie śniło.



Pięć Caleb zamknął za sobą drzwi i przekręcił klucz, a potem wsunął go do kieszeni. Przycisnął czoło do drewna. Oczami wyobraźni w dalszym ciągu widział jej ciało, leżące twarzą do materaca, z krzyżującymi się śladami po smagnięciach skórzanego paska, od ramion aż po kostki. Miał ochotę czubkiem języka śledzić kształt każdego z nich, nie omijając najmniejszego skrawka. Przez drzwi usłyszał jej stłumiony płacz i po jego ciele przebiegł dziwny dreszcz. Rosło w nim napięcie, wyczuwał je w każdym mięśniu. Rozciągnął ręce, a potem lekko zacisnął pięści; knykcie zbielały na chwilę, by zaraz się schować pod luźną skórą. Starał się zrelaksować, na siłę próbował się odprężyć. Wybiła trzecia nad ranem, a on był nakręcony i spocony, a ponadto czegoś mu brakowało – może kobiety. Odwrócił wzrok od drzwi, a słaby blask lampy nie dawał wiele światła, jednak wciąż pozwalał zorientować się w przestrzeni. Caleb lubił ten dom. Z każdym spędzonym tu tygodniem podobał mu się jeszcze bardziej. Z tego, co mu powiedziano, kiedyś znajdowała się w tym miejscu plantacja trzciny cukrowej, do czasu aż rewolucja meksykańska zniosła niewolnictwo. Teraz z żyznych pól został ugór, ale dom stał nadal. Właściciel wydał setki tysięcy dolarów na instalację elektryczną i niezbędną do tego przebudowę, ale wciąż wielu rzeczy nie dokończono. Przestronna kuchnia w kwadracie nadal wyglądała, jakby miała się zawalić, ale dało się tu i ówdzie zauważyć akcenty nowoczesności. Stał staromodny piec z kafelkami, ale tuż obok najnowszej generacji mikrofalówka. Terakoty zapewne nie wymieniano, ale kominek był elektryczny. W zasadzie jedynym pomieszczeniem w całym budynku, który wyremontowano od początku do końca, było to, które aktualnie zajmował – główna sypialnia. W tle dało się słyszeć słaby płacz dziewczyny, którego odgłosy chyba się nasiliły. Kiedy zamknął oczy, jego mózg automatycznie podrzucił mu wspomnienie jej zaczerwienionego ciała przywiązanego do ramy łóżka – nagiego, całkowicie zdanego na jego łaskę. Caleb westchnął. Może uda się do baru na tej samej ulicy i znajdzie bardziej otwartą kobietę, która odwróci jego uwagę od dziewczyny za zamkniętymi drzwiami. Przeczesał palcami włosy i jeszcze raz westchnął, a potem ruszył na drugą stronę kuchni. Otworzył lodówkę, a chłodne, wilgotne powietrze sprawiło przyjemność jego skórze, zbyt dużą przyjemność. Każdy nerw ciała mężczyzny ogłosił najwyższy stopień pogotowia. Czuł nawet ubrania przy poruszaniu się.

Opierając łokieć o drzwiczki, Caleb pochylił się i sięgnął po butelkę dos equis. Skroplona para na szkle przypominała mu pot. W jego myślach znowu zagościła dziewczyna, w towarzystwie niewolnic z przeszłości; nigdy nie nudził mu się ich słony, słodko pachnący pot. Tylko kobiety miały tę właściwość. Tylko kobiety potrafiły być tak seksowne, że chciało się je wylizać, podczas gdy one myślały, że są brudne. Zamknął oczy, oparł czoło o zamrażarkę i oddał się we władanie instynktom. Uśmiechnął się słabo, sam do siebie, a potem wrażenie minęło. Podniósł powieki, odsunął się od lodówki i przymknął drzwiczki. On nią zawładnął, a ona się mu poddała. Niewielkie zwycięstwo, ale to zawsze jakiś początek. Caleb otworzył piwo i pozwolił, żeby metalowy krążek potoczył się po ladzie. Przysunął butelkę do ust. Mocny, zimny, nasycony dwutlenkiem węgla napój spłynął po jego gardle, rozpraszając część wytworzonego przez ciało gorąca. Nie mógł udawać, że nie czuje się świetnie. Poczuł w sobie siłę i władzę, a nic innego się nie liczyło. Nawet dziewczyna najwyraźniej to rozumiała, bo inaczej nie próbowałaby na każdym kroku mu się przeciwstawiać. Oparł się o ladę, trzymając w ręku piwo, ale nie pijąc go. Ta dziewczyna to prawdziwa wariatka. Kąciki jego ust poszybowały w górę. Gdyby wiedziała, z kim ma do czynienia, nie próbowałaby go tak prowokować. Stawiała się przy każdej okazji. Skrzywił się, wspominając jej cios kolanem w jądra. Cholera! Miała szczęście, że już wtedy nie smagnął jej pasem po tyłku. Z drugiej strony, gdyby to zrobił, może nie doszłoby do incydentu z jedzeniem. Zaśmiał się krótko na wspomnienie wyrazu twarzy dziewczęcia, gdy kazał jej nazywać się panem. Jej spojrzenie powiedziało mu wszystko. Będzie musiał zburzyć ją aż do fundamentów, inaczej niczego nie zbuduje. Wyzwanie było co najmniej intrygujące, a do tego naprawdę niespodziewane. Nagle uśmiech zniknął z jego twarzy. Caleb spojrzał na odpływ zlewu, do którego wpadały krople spływające z butelki. Niektóre zwisały przez moment z jego palców, by potem zginąć w rurze. Caleb wyprostował się i pociągnął długi łyk piwa. Tak, zniszczy ją i zbuduje od nowa – dla Vladka. Dziewczyna stała się narzędziem zemsty Rafiqa. Dzięki niej dostaną się na tyle blisko tego skurwiela, żeby go zabić. Musiał szybko złamać jej buntowniczą naturę, a nie ją podziwiać. Musiał wydobyć na wierzch niewolnicę, którą w niej wcześniej dostrzegł. Posłuszeństwo oznacza przetrwanie. Caleb w pewnym sensie nie docenił porwanej dziewczyny. Obserwował ją przez długie tygodnie i zawsze grała kameleona dostosowującego się do otoczenia. Nauczyła się nosić męskie, pozbawione kształtu ubrania zawsze wtedy, gdy chodziła po swoim osiedlu. Z początku myślał, że po prostu to lubi, ale szybko zwątpił w swoją pierwotną ocenę, kiedy zaczął widywać ją za ogrodzeniem szkoły w krótkich spódniczkach i bluzkach w jasnych kolorach. Odtąd zaczął dostrzegać w niej kobietę, która rozumie potrzebę dostosowywania się do otoczenia. Wiedziała, że żyje w świecie należącym do mężczyzn, i zachowywała się zgodnie z tym przekonaniem. To bardzo istotne dla dziewczyny w jej sytuacji. W oczach rodziców może była nastoletnią córką, o którą nie muszą się martwić, ponieważ nie wkłada

prowokacyjnych ubrań, by zachęcić nimi młodych, jurnych chłopaków. Na swoim osiedlu nie przyciągała niczyjej uwagi, pozostawała niewidzialna. Jednak w środku wciąż była sobą – cokolwiek to w istocie oznacza. I właśnie ta schowana pod sprytnym kamuflażem dziewczyna tak mu się spodobała. W tamtym momencie poczuł, że wybór właśnie tej kobiety był nieunikniony. Tylko ona jedna zwróciła na siebie uwagę Caleba, chociaż nie do końca rozumiał tego przyczyny. Potem, w dniu incydentu na chodniku, zrozumiał, że musi ją mieć. Zrobiła na nim ogromne wrażenie, więc na pozostałych zadziała podobnie. Może popełnił w tym względzie błąd, wybierając kogoś pociągającego go w tak nieokreślony sposób. Nie mógł się oprzeć tkwiącej w dziewczynie tajemnicy, a teraz czuł się jeszcze bardziej zdezorientowany i jednocześnie zaintrygowany. Nagle zrobiło mu się żal, że zmarnują tak wspaniały dar, przekazując go Vladkowi. Odwrócił się, nie odrywając pleców od lady, która wpijała mu się boleśnie w kręgosłup. Jedną rękę oparł na krawędzi blatu, a w drugiej trzymał butelkę, z której spływały krople, tworząc zimne wężyki na jego przedramieniu. Pociągnął łyk piwa. Wiele zależało od tej dziewczyny, a więc i od niego. Pomijając prywatną zemstę Caleba, nie mógł też po prostu zawieść Rafiqa. Vladek Rostrovich musiał zginąć. W tej jednej kwestii on i Rafiq zawsze się zgadzali. Za to sposób przeprowadzenia kolejnych posunięć to już inna para kaloszy. Caleb pociągnął długi łyk z butelki, chwilę trzymał piwo w ustach, a potem pozwolił mu popłynąć do żołądka. Niszczenie czyjegoś życia szło Calebowi gładko, a ten przypadek niczym się nie różnił od wcześniejszych. A może jednak? Wypił resztę napoju, ale nie zaspokoił pragnienia. Odwrócił się i wypłukał butelkę, wpatrując się w uciekającą do odpływu wodę. Dziewczyna naprawdę się go bała, co do tego nie miał żadnych wątpliwości. Musi to rozegrać na swoją korzyść. Pod jego kuratelą przeobrazi się w niewolnicę, przyjmując kształt niezbędny do przetrwania. Zaakceptuje sytuację, w jakiej się znalazła, i spróbuje znaleźć jakieś pozytywne strony swojego położenia. Jakkolwiek długo by to trwało, postara się przeżyć ten czas najlepiej, jak tylko może. Niewątpliwie będzie jeszcze walczyć, ale on ją przekona, że to bezcelowe. Mimo wypitego piwa wciąż się nie uspokoił. Podszedł jeszcze raz do lodówki i otworzył drzwiczki. Powtórka. Znowu poczuł smak bursztynowego napoju w ustach, ale jego pragnienie tylko się wzmagało. Nowe myśli odwróciły jego uwagę. Co zrobi z dziewczyną, gdy będzie już po wszystkim? Stojąc nieruchomo, nadstawił uszu, ale zza zamkniętych drzwi nie dobiegały żadne dźwięki. Ani śladu rozpaczliwych krzyków; jego ofiara najwyraźniej się uspokoiła. Caleb podszedł do stołu i bezgłośnie wysunął krzesło. Pociągnął długi łyk piwa i rozejrzał się po pomieszczeniu. Usiadł. Co zrobi z dziewczyną, jeśli nigdy mu nie zaufa? Caleb napił się, a potem odstawił butelkę na stół i odchylił się do tyłu na krześle. Oddychał przez nos i zamknął oczy. Nie miał zielonego pojęcia, jak to jest stworzyć z kimś związek. Wiele słyszał o miłości w ciągu ostatnich dwunastu lat, ale nigdy nie poczuł tego, o czym wszyscy mówili. Nieprzytomnie przesunął palcami po szyjce butelki. Jedyną osobą, do której

żywił jakieś uczucia, był Rafiq, ale tego nie można raczej nazwać miłością. Caleb go rozumiał; rozumiał jego gniew i chęć zemsty. Ufał mu nad życie. Bez Rafiqa, który dał mu cel w życiu, Caleb byłby zagubiony – i za to go szanował. Czy zrozumienie, zaufanie i szacunek razem dają miłość? Caleb nie wiedział. Rafiq nauczył go pisać i czytać, posługiwać się pięcioma językami, uwodzić kobiety, doskonale się maskować, zabijać, ale nigdy nie pokazał mu, jak kochać. Odchylił się znowu, pociągnął łyk piwa, a potem odstawił butelkę w inne miejsce na stole. Wpatrywał się w okrągły ślad na lakierowanej powierzchni. Przysunął się bliżej i przesunął palcem przez cienką warstwę wody, tworząc dwa długie przejrzyste paski. Wędrowały po gładkim blacie stołu, mokre i samotne, by potem zlać się w jedno, gdy jego palce się spotkały. Kilka lat temu Rafiq poznał pewną kobietę. Teraz jest jego żoną i urodziła mu dwóch synów. Caleb nigdy ich nie spotkał i nie spotka, zresztą nigdy na to nie liczył. Doskonale rozumiał, jaką pełni rolę w życiu Rafiqa. Chociaż cieszył się jego szacunkiem i uczuciami, jakimi darzy się chłopca, którego się wychowało na mężczyznę, Caleb nigdy nie stanie się częścią rodziny. Nie miał w związku z tym rozterek; granice zostały bardzo wcześnie i wyraźnie wytyczone. Może znalazło się kilka chwil, kiedy Caleb czuł coś na kształt zazdrości wobec rodziny Rafiqa. Niemniej jednak pocieszał się myślą, że to, co łączyło go z tym mężczyzną, jest znacznie głębsze. Łączyła ich chęć zemsty. Stali się równymi partnerami na drodze do wyrównania starych rachunków. Nie żałował, że nie ma pojęcia o posiadaniu własnej rodziny. Tej biologicznej praktycznie nie pamiętał. Właściwie to wielu rzeczy nie pamiętał: swoich urodzin, wieku, pierwszego imienia. Nie przejmował się tym, chociaż czasami chciał wiedzieć, skąd pochodzi, żeby móc unikać tego miejsca. Bywało, że w czasie przymusowych podróży do Ameryki w takim czy innym celu wystarczył drobny szczegół, żeby wyprowadzić go z równowagi. Co, jeśli miał matkę, która myślała, że Caleb nie żyje? Choć nikomu o tym nie mówił, przerażała go myśl, że mógłby spotkać matkę, która uraduje się na jego widok. Ponieważ ten skradziony jej przed laty chłopiec dawno już nie żył i Caleb wolał, żeby tak już pozostało. Butelka znowu okazała się pusta; trzymał ją w ręku i czuł chłód szkła. Wstał równie cicho, jak usiadł, a potem bezgłośnie podszedł do zlewu. Opłukał butelkę, wsłuchując się w bulgotanie wody spływającej do kanalizacji. Następnie sięgnął po miękki ręcznik i starł wszystkie ślady swojej obecności. To nie zapominanie spędzało mu sen z powiek; raczej zachowane wspomnienia. Potrzebował prysznica i o wiele więcej piwa. Tęsknił za tym bursztynowym napojem, gdy nadchodził czas powrotu do suchego, pozbawionego duszy Pakistanu – doskonale sprawdzał się jako pomoc w zapominaniu. Caleb miał tylko nadzieję, że w tym gównianym miasteczku bar jest jeszcze otwarty. Wszedł do swojego pokoju, a potem zdjął ubrania i ruszył do łazienki, żeby się umyć. Ustawił odpowiednią temperaturę wody i poczekał, aż w pomieszczeniu zbierze się para, by wreszcie wskoczyć do kabiny i wsunąć twarz pod strumień. Woda spłynęła po jego nagiej skórze, nieco go parząc, ale Caleb z przyjemnością

przywitał to lekkie pieczenie. Nigdy by tego nie przyznał, ale od czasu do czasu potrzebował poczuć ból tak samo, jak potrzebował go komuś zadać. Raz jeszcze Caleb oczami wyobraźni zobaczył dziewczynę leżącą twarzą do materaca, z krzyżującymi się czerwonymi śladami po smagnięciach skórzanym paskiem, od stóp do głów. Sposób, w jaki ta wizja na niego oddziaływała, był perwersyjny; nie brzydziła go, tylko podniecała. O ironio. Nie potrafiąc się powstrzymać, Caleb zaczął rozmyślać o przeszłości i Rafiqu.

** Vladek nie zawsze był bogaty i wpływowy. Dawno, dawno temu ten podejrzany Rosjanin zarabiał na życie jako najemnik i handlarz, który sprzedawał wszystko – od narkotyków, przez broń, aż po ludzi. Podróżował po całej Rosji, Indiach, Polsce, Ukrainie, Turcji, Afryce, Mongolii, Afganistanie, a pewnego pamiętnego dnia zawitał także do Pakistanu. Muhammad Rafiq był wtedy jeszcze młodym człowiekiem, kapitanem pakistańskiej armii pod dowództwem ambitnego brygadiera. Wojna z Saddamem Husajnem, nazwana przez Amerykanów Pustynną Burzą, trwała w najlepsze, kiedy Rafiq został wezwany do pomocy siłom koalicji. Ze względu na niedawną śmierć ojca wolał zostać bliżej domu do czasu zapewnienia opieki matce i siostrze, ale niestety odebrano mu tę możliwość. Brygadier miał chrapkę na awans, a nic tak nie pomagało w karierze jak wojna. Nieobecność Rafiqa była równie nieunikniona, jak w ostatecznym rozrachunku katastrofalna, ponieważ w czasie jego dwuletniej służby z dala od rodzinnej miejscowości siostra Rafiqa, A’noud, wpadła w oko Vladkowi. Kiedy Rafiq powrócił do domu z dobrymi wieściami o zdobyciu wyższej rangi, jego matka od sześciu miesięcy nie żyła, zamordowana, a po siostrze nie został nawet ślad. Rafiq postanowił poświęcić cały swój czas i wszelkie dostępne środki na to, aby ustalić tożsamość zabójcy matki. Podążył za każdym tropem, sprawdził każdą plotkę, próbując dowiedzieć się, czy jego siostra wciąż żyje. Po trzech latach dotarł do nazwiska Vladka Rostrovicha, który po zamordowaniu matki Rafiqa pojmał A’noud, ale podobno szybko mu się znudziła. Wysłał ją do burdelu, który sam założył w Teheranie. Rafiq udał się do tego miasta, ale historia się powtórzyła i kiedy zawitał na miejsce, okazało się, że siostra nie żyje już od dawna. Kiedy nadzieje na odnalezienie A’noud żywej się rozwiały, w Rafiqu rozgorzała chęć zemsty. Postanowił spalić burdel do cna, zabić każdego klienta, a na koniec zostawić sobie właściciela. Od tych zamiarów nie odwiodłaby go nawet wizja pojmania i kary śmierci. Wtedy jednak usłyszał dźwięk tak przerażający, że poczuł, jakby jego własne cierpienie właśnie zyskało głos. Ruszył śladem tego krzyku i trafił pod drzwi, za którymi czaiło się coś, co miało zmienić wszystko: oblepiony krwią i brudem, skąpany w mroku mały, drżący i wściekły kształt. Oto oczom Rafiqa ukazał się chłopiec wymagający natychmiastowej opieki lekarskiej.

Chłopiec, którego właściciel burdelu nazwał Kéleb – pies. Zbolały, obrzydzony i pogrążony w żałobie po siostrze Rafiq rozpoznał samego siebie w spojrzeniu małego Kéleba. Oczy te znały katusze, których słowa nie były w stanie opisać. Wyczekiwały łaskawej śmierci, która uparcie nie nadchodziła. Rafiq zaproponował odkupienie chłopca od właściciela, choć ten ostrzegł go, że dzieciak jest na skraju wyczerpania, a w przypadku zgonu nie ma mowy o zwrocie należności. Rafiq zaakceptował warunki i ostrożnie zawinął skomlącego „psa” w płótno, żeby zabrać go do szpitala. Kéleb z początku zachowywał się bardzo nieufnie, przekonany, że Rafiq chce od niego dokładnie tego samego, co wszyscy inni. Raz po raz rzucał się na swojego wybawiciela, bijąc go pięściami, drapiąc i kopiąc wściekle, nie zważając na własne obrażenia. Rafiqowi robiło się go żal, ale też powoli tracił cierpliwość i nie zamierzał dawać się okładać rozgniewanemu nastolatkowi. Siłą go uspokajał do czasu, aż wreszcie udało się z nim dogadać. Dopiero gdy Rafiq dał mu posmakować najskrytszych pragnień, wtedy chłopak stał się czymś więcej niż sumą własnych strachów. Pod osłoną nocy Kéleb po raz pierwszy przystąpił do lekcji zabijania. Morderstwo przyszło mu zbyt łatwo i zbyt szybko się skończyło. Kiedy Rafiq stał na czatach przy drzwiach, Kéleb zastrzelił mężczyznę, który dręczył go przez większość życia. Chłopiec stanął nad martwym ciałem, podziwiając sporych rozmiarów dziurę w miejscu, gdzie kiedyś znajdowała się twarz Narweha. W ręku trzymał magnum .44, które Rafiq pożyczył mu specjalnie na tę okazję. Pistolet podarował Rafiqowi amerykański oficer, który chciał w ten sposób podziękować za uratowanie życia. Rafiq powiedział, że to broń Brudnego Harry’ego, ale Kéleb nie zrozumiał, co to znaczy. Wiedział tylko, że przeklęte ustrojstwo powaliło go na ziemię, kiedy nacisnął spust, przez co przegapił spektakularny widok eksplodującej twarzy Narweha; mógł jedynie podziwiać jej pozostałości. Kimkolwiek był Brudny Harry, Kéleb podziwiał jego oręż. Jeszcze tego samego wieczora Rafiq podarował chłopcu broń Brudnego Harry’ego na stałe i opowiedział mu o wydarzeniach poprzedzających ich spotkanie w Teheranie. Mówił o swojej matce i siostrze, o bezskutecznych poszukiwaniach Vladka, ale przede wszystkim o żądzy zemsty. Kiedy skończył, zawarli przymierze tak silne, że w jego obliczu nic nie miało znaczenia. Tamtej nocy, kiedy chłopiec przyznał, że nie pamięta, by kiedykolwiek nazywano go inaczej niż psem, Rafiq nadał mu imię Caleb – oznaczające lojalnego sługę.

** Caleb zamrugał. Woda stała się zimna. Wyszedł z kabiny z wrażeniem, że to wszystko było na nic. Minęło dwanaście lat od tamtej nocy w Teheranie. Dwanaście lat. Pięć, odkąd ostatni raz kwestionował jakieś swoje zadanie. Z początku, kiedy był jeszcze młodym człowiekiem nieodstępującym na krok

wpływowego pakistańskiego oficera, szerzyły się plotki na temat natury ich relacji i przeszłości Caleba. Pewnych życiowych prawd chłopak uczył się w zaskakujących momentach, choć jako mężczyzna zrozumiał, że część z nich była nieunikniona. Na przykład pewnego dnia Rafiq nauczył go, że ze spekulantami należy radzić sobie poprzez uciszenie najgłośniejszych – permanentnie. Okazało się to trudniejsze niż zabicie Narweha, ale łatwiejsze, niż mu się wydawało. Przekonywał sam siebie, że tylko źli ludzie rozprawialiby o takich sprawach, a to ułatwiło mu dokonanie egzekucji. Niemniej jednak ściszone szepty, protekcjonalne uśmieszki i podejrzliwe spojrzenia mówiły mu, że na świecie wciąż było pełno ludzi wątpiących w jego motywację i szczerość. W świecie kryminalistów za szacunek należało zapłacić wysoką cenę, tym bardziej na Środkowym Wschodzie, a już w szczególności dla człowieka z Zachodu, jak Caleb. Nie istniały półśrodki, jak przypominał mu Rafiq; albo wszystko, albo nic. Jeśli Caleb chciał mieć jakiekolwiek szanse na odnalezienie Vladka, musiał wkroczyć w ten parszywy świat. I tak zaczęła się jego przygoda z zawodem tresera niewolnic seksualnych. Caleb rzucił ręcznik na bok, a potem przeszedł na drugą stronę swojej sypialni, mijając po drodze łóżko, i stanął przed wysokimi oknami. Rozsunął zasłony i wyjrzał na zewnątrz. Zobaczył rozgwieżdżone niebo, horyzont spowity w mroku. Świat schował się pod całunem nocy, a nieśmiały księżyc nie chciał się pokazać. Przygoda ta nie należała do łatwych. O wiele mniej trudu kosztowało go zabijanie winnych mężczyzn niż sprzedawanie niewinnych kobiet. Musiał uczyć się okrucieństwa i bezduszności, wybierając przy tym drogę niszczącą duszę. Mimo wszystko Caleb parł do przodu. Z początku szkolił niewolnice z pomocą Rafiqa, później już sam. I z każdą kolejną dziewczyną, którą Caleb przyprowadzał na aukcję, zdobywał uznanie w brudnym świecie seksu na sprzedaż. Z każdym bogatym, dwulicowym biznesmenem chwalącym jego osiągnięcia, Caleb umacniał swoją pozycję w podziemnej elicie. Z każdym sukcesem coraz głębiej wkraczał w ciemność, w nadziei że znajdzie w niej Vladka. A jednak lata mijały, a jego nemezis pozostawała nieuchwytna. Tymczasem Caleb stał się częścią świata, który chciał zniszczyć. Kolejne zadania pchały go coraz bardziej do przodu, aż pewnego dnia obejrzał się i zauważył, że nie potrafi już odnaleźć drogi powrotnej. Chciał się wycofać. Minęło tyle lat bez żadnych wieści o Vladku Rostrovichu, ani słowa o miejscu jego pobytu czy ostatnich poczynaniach. Głód zemsty Rafiqa zdawał się nie słabnąć, ale Caleb czasami zastanawiał się, czy nie przypominał już bardziej przyzwyczajenia. Postanowił opowiedzieć o swoich spostrzeżeniach Rafiqowi. Wtedy jednak los z niego zakpił i w tamtym czasie, siedem lat po tym, jak Caleb został uratowany z burdelu, ktoś rozpoznał w dwudziestym szóstym najbogatszym człowieku na świecie, Demitrim Balku, byłego kryminalistę Vladka Rostrovicha. W ciągu tych siedmiu lat Vladek rósł w siłę i stał się jeszcze zamożniejszy. Środki pozyskane w podziemiu wykorzystał do finansowania legalnych przedsięwzięć.

W ten sposób wszedł w posiadanie większości zasobów stali i sporej części bogatej w złoża ropy ziemi w Rosji, kopalni diamentów w Afryce i tylu akcji w większych europejskich firmach, że świat zapomniał o jego grzeszkach z przeszłości. Wszędzie towarzyszyli mu ochroniarze, a sam Vladek nikomu nie ufał. Jeśli Caleb miał jakiekolwiek szanse na porzucenie życia, jakie sam sobie stworzył, w tamtej chwili przepadły z kretesem. On i Rafiq raz jeszcze stali się jednym umysłem w pogoni za jednym celem. Zamierzali poświęcić wszystko, co trzeba, byle go osiągnąć. Caleb zaszedł już daleko i postanowił, że dokończy to, co zaczął. Był winny Rafiqowi tyle, jeśli nie więcej. Jednak po dwunastu latach czekania nie tylko chęć zemsty sprawiała, że Caleb dalej kroczył w ciemność. Prowadziła go także nadzieja, że na końcu tego wszystkiego czeka metaforyczne światełko w tunelu. Puścił zasłonę, która natychmiast opadła z powrotem na swoje miejsce. Widok za oknem okazał się niezbyt interesujący i myśli Caleba szybko powędrowały z powrotem do dziewczyny zamkniętej w pokoju na końcu korytarza. Miała do odegrania w tym wszystkim rolę znacznie większą, niż się domyśla. Pewnego dnia stanie się jej dłużnikiem. Jednak teraz była mu potrzebna. Nie jest łatwo dostać się w pobliże Vladka, zwłaszcza gdy ten udaje Demitriego Balka, miliardera. Pięć lat zajął mu powrót do swoich korzeni, do handlu niewolnikami. Caleb przekręcił głowę i skrzywił się, gdy mięsień naramienny boleśnie się naciągnął i za moment znowu skurczył. Po dwunastu latach planowania, skomplikowanych manewrów i infiltracji wreszcie zbliżał się moment, na który Rafiq i jego wychowanek tak długo czekali. Za cztery miesiące Zahra Bay’ odbędzie się w Pakistanie. Pierwsza faza planu została już zakończona. Co prawda Caleb nie był jeszcze pewien dziewictwa porwanej, ale niedługo się przekona. Trochę niezręcznie byłoby przyprowadzić na aukcję dziewic dziewczynę bez wianka, ale Rafiq uważał, że jej pochodzenie i uroda, zgodnie z opisem Caleba, wystarczą, by stała się najbardziej pożądaną niewolnicą na targowisku. Na wpół ubrany Caleb nałożył swoją koszulę od Armaniego i zaczął zapinać guziki zwinnymi palcami. Z początku nie zgadzał się z Rafiqiem, nie widział sensu w poszukiwaniu Amerykanki; w końcu znane są z rozwiązłości i braku posłuszeństwa. Kiedy jednak znalazł się tak blisko dziewczyny i miał okazję osobiście doświadczyć jej uroku, musiał przyznać rację Rafiqowi. Porwana była na swój sposób unikalna. Uniósł ręce i dokończył zapinanie guzików, dla wygody pomijając ostatni. Sięgnął po zapinki do mankietów. Kiedy (żadne jeśli) Vladek zalicytuje dziewczynę, z pewnością zapyta o jej tresera. Wtedy, jakkolwiek się to rozegra, Caleb ofiaruje mu ją za darmo, jako wyraz podziwu i w ramach prośby o audiencję. Od tego momentu wszystko zależeć będzie od tego, jakie zrobi to wrażenie na Vladku. Nie tylko dziewczyna, ale też sam treser. Vladek musi być zachwycony, żeby dopuścić Caleba odpowiednio blisko siebie. A kiedy już wkroczy w ten ściśle chroniony świat Rostrovicha, znajdzie najlepszy sposób na to, aby zniszczyć wszystko, co Vladek kochał i cenił, a potem zabić jego

samego. Śmierć Rostrovicha nie nadejdzie tak szybko, jak w przypadku Narweha. Caleb nie sięgnie po magnum .44, żeby pośpiesznie zakończyć życie przeciwnika. Razem z Rafiqiem czekali na zemstę dwanaście lat i zamierzali długo się nią rozkoszować. Tymczasem Caleb spodziewał się, że dziewczyna będzie próbowała za wszelką cenę przetrwać. Wtedy, kiedy wszystko już się skończy, każde z nich – Caleb, Rafiq i niewolnica – znajdzie sposób, by zapomnieć o przeszłości. Ich drogi się rozejdą. W pełni już ubrany wyjął klucz z tylnej kieszeni poprzedniej pary spodni i przełożył go do nowej, a następnie przeczesał palcami włosy, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. Rzęsy były zbyt długie, usta zbyt pełne, a całokształt nie podkreślał jego niewątpliwej męskości; wręcz przeciwnie. Caleb był… ładny i zawsze stanowiło to dla niego problem. Gdyby miał jakiś fizyczny defekt, nawet najmniejszy, jego życie od początku potoczyłoby się zupełnie inaczej. Podszedł do wyjścia, po drodze zabierając broń Brudnego Harry’ego. Potrzebował chłodnego, ciężkiego metalu, żeby przypominał mu, że nie jest już taki „ładniutki”. Sięgnął po marynarkę i nałożył ją, poprawiając kaburę. Nie oglądając się za siebie, zamknął bezgłośnie drzwi i ruszył korytarzem, mijając zabytkową sofę, w kierunku drzwi wyjściowych. Ustawienie tak słabego światła w budynku o tej porze było nie tylko funkcjonalne, ale też miało służyć bezpieczeństwu. Nikt nie wiedział, że tu przebywają, nie licząc ludzi podróżujących z nim, a Caleb ufał im mniej niż obcym. Zbliżając się do drzwi, raz jeszcze spojrzał na pokój, w którym zamknął porwaną dziewczynę. Spędzi z nią sześć tygodni. Właśnie tyle czasu będzie miała, żeby zrozumieć, czego się od niej wymaga. Potem pojadą do Pakistanu, gdzie pozna Rafiqa. Biorąc pod uwagę jego niezłomny charakter, mężczyzna nie potraktuje jej zbyt łagodnie, jeśli nie będzie mu od samego początku posłuszna. Vladek tym bardziej. Dlatego musi się nauczyć wykonywać polecenia, żeby przetrwać. Caleb ruszył przez foyer, a jego kroków na ceramicznych płytkach prawie nie było słychać. Gdy otworzył drzwi, do środka wpadła noc. Zawahał się w progu. Nagle opuściły go odczuwane wcześniej niepokój, pragnienie i pożądanie. Przez chwilę wcale nie chciał wychodzić. Wiedział jednak, że właśnie tego potrzebuje. Noc była gorąca, ale przyjemna, więc niezadowolenie Caleba stopniowo znikało. Niewybrukowane, piaszczyste ulice wioski wydawały się zupełnie opuszczone. Z małych betonowych albo drewnianych budynków mieszkalnych nie dobiegały żadne dźwięki. Caleb wsłuchał się w ciche, niemal niezauważalne odgłosy swoich kroków na ubitym piachu. W tej nocnej ciszy nawet cykanie świerszczy wydawało się hałaśliwe, ale jednak stanowiło przyjemny akompaniament dla jego marszu. Im głębiej zapuszczał się między domy, tym wyraźniej ciche dźwięki kroków i owadów ustępowały miejsca innym odgłosom, aż w końcu całkiem zagłuszyły je muzyka i zgiełk. Bar okazał się zupełnie gówniany, ale przynajmniej otwarty. Na twarzy Caleba zagościł uśmiech.



Sześć Na zewnątrz padał deszcz, wyraźnie go słyszałam. Wzięłam głęboki wdech, a potem powoli otworzyłam oczy, na moment zapominając zupełnie, gdzie się znajduję. Po chwili jednak znowu zawładnął mną smutek. Nie wiedziałam dokładnie, jaki był to dzień. Porywacz trzymał mnie w ciemności, nie licząc słabego światła lampek nocnych. Nie wiedziałam, dlaczego zorganizował to w ten sposób. Jeśli chciał mnie zdezorientować, osiągnął sukces. Nigdy bym nie pomyślała, że niemożność ustalenia pór dnia może spowodować taki zamęt w postrzeganiu rzeczywistości. Łatwo się pogubić w niekończącej się ciemności i wlokących się niemiłosiernie godzinach. Dużo rozmyślałam o domu rodzinnym, o matce i jej przeżyciach po moim zaginięciu. Może żałowała wszystkich tych okazji, gdy mogła mi powiedzieć, że mnie kocha, a tego nie zrobiła. Może żałowała, że nie przytulała mnie, choć tak rozpaczliwie tego potrzebowałam. Teraz było już za późno. Zastanawiałam się, czy mają jakieś pojęcie o tym, gdzie mogę się znajdować, i czy policja oświadczyła już matce, że wszelkie nadzieje na moje odnalezienie przepadły. Liczyłam dni według posiłków. Dotychczas zjadłam już sześć śniadań. Chciałam wracać do domu. Nie wiem, czy od czasu pierwszej chłosty minął dzień czy ledwie kilka godzin, ale przez ten okres moja relacja z porywaczem bardzo się zmieniła. Kiedy spałam, on ogłosił się władcą mojego losu, a ja nie mogłam zaprotestować. Otworzyłam oczy następnego dnia, a on wszedł do pokoju ze słoiczkiem zimnego kremu, którego użył po wymierzeniu kary. Na jego twarzy malowała się powaga. Zabrakło pełgającego nieustannie na ustach zalążka uśmiechu. Od razu zrozumiałam, że lepiej nie wystawiać na próbę jego cierpliwości. Spałam na brzuchu, dokładnie w takiej pozycji, w jakiej mnie zostawił, nie mając dość siły czy chęci, żeby się ruszyć. Moja skóra, od ramion aż po kostki, a zwłaszcza na pośladkach, była dotkliwie napięta i swędząca. Przy każdym poruszeniu głowy piekły mnie ramiona, a ból promieniował aż do nóg. Caleb stanął przy łóżku, głośno wciągając powietrze i powoli je wypuszczając. Zastanawiałam się, czy czuł wstyd z powodu tego, co mi zrobił. – Możesz się podnieść? – zapytał. Wydawał się obojętny, jakby w zasadzie nie interesowała go moja odpowiedź. – Nie wydaje mi się – wychrypiałam, czując parzące łzy w oczach. – Bardzo mnie boli, panie. Trzymałam głowę nisko w nadziei, że porywacz zrozumie, jak trudno mi było

zwracać się do niego w ten sposób. – Nie dziwi mnie to. Popatrz, do czego doprowadził twój brak manier – odezwał się niższym, cichszym głosem. Zacisnęłam szczęki i nic już nie mówiłam. Teraz, gdy minęło już kilka dni, bałam się jego towarzystwa, ale też go wyczekiwałam. Jeśli nie z innych powodów, to chociażby dlatego, że nienawidziłam siedzieć sama po ciemku. Ześlizgnęłam się z łóżka i po raz pierwszy od dłuższego czasu nie czułam tego potwornego, palącego bólu. Ostrożnie wstałam, czując opór napiętych mięśni. Skrzywiłam się po wpływem dotkliwego echa cierpienia. Po potwornym incydencie sprzed kilku dni, prawdopodobnie trzech, leżałam na brzuchu, a Caleb siedział obok. Pomagał mi wstać, gdy musiałam iść do łazienki, a pod pretekstem uczynności odbierał mi resztki prywatności. Kąpał mnie i karmił, wkładając każdy kęs do ust palcami. Czasami czułam się jak lalka. Kiedy opierałam się albo okazywał niechęć, plaśnięcie otwartą dłonią o obtarte plecy wystarczało jako zachęta do posłuszeństwa. Płaciłam wysoką cenę. Zimny krem lądował na mojej skórze przynajmniej dwa razy dziennie, a jego aplikacja zawsze wywoływała we mnie najdziwniejsze emocje. Caleb dotykał mnie przy wmasowywaniu kojącej substancji i chociaż próbował udawać, że nie robi to na nim żadnego wrażenia, jego ruchy wydawały się celowe, wykalkulowane. Zaczynał od kostek, a ja z ekstazy aż przygryzałam wargę. Nikt wcześniej mnie nie masował i nie spodziewałam się, że moje kostki potrzebują aż tyle uwagi. Kiedy Caleb mnie dotykał, naprawiał coś, o czym nie wiedziałam, że jest zepsute. Leżałam zupełnie bez ruchu, z całych sił próbując nie pokazać po sobie, że jego poczynania przyprawiają mnie o zawroty głowy. Wtedy on łapał mnie za łydki i ugniatał je, wbijając głęboko palce, a ja wydawałam z siebie głębokie westchnienie, wciskając twarz w poduszkę. Calebowi jakimś cudem zawsze udawało się choć trochę rozsunąć mi nogi, a jego dłonie wędrowały tak blisko moich najbardziej intymnych obszarów, że ledwo powstrzymywałam się, by nie wrzasnąć, żeby przestał. On z kolei przemawiał do mnie zawsze przy masowaniu pośladków. Myślę, że bawiło go to, jak bardzo czuję się przez niego niekomfortowo. Pewnego dnia jeszcze wszystko pogorszył, nieustannie zadając mi pytania. – Czyli nigdy wcześniej nie byłaś z mężczyzną – raczej stwierdził, niż zapytał; zupełnie jakby mówił o czymś, co doskonale wie. Zastanawiałam się, czym się zdradziłam, skoro to dla niego takie oczywiste. – Nie, panie. – Z kobietą? Szybko pokręciłam głową. – Nie, panie. A jednak skłamałam. Byłam kiedyś z kobietą, no, właściwie dziewczyną. Nie wiem, czy uznałabym to za seks, ponieważ Nicole głównie pozwalała mi się dotykać i całować. Żadna z nas nie przeżyła jeszcze swojego pierwszego razu z chłopakiem. Myślę, że po prostu

chciałyśmy poeksperymentować. Jej skóra była taka miękka, taka różowa, a do tego zawsze pachniała lekko wanilią. Uwielbiałam dotyk jej drobnych sutków na moim języku, gdy delikatnie ssałam, od czasu do czasu skubiąc je zębami. Nie była jeszcze w pełni dojrzała. Piersi miała znacznie mniejsze od moich, ale równie piękne. Z kolei usta bardzo się różniły od warg mojego chłopaka. Były bardziej miękkie, gładkie, delikatne. Dziwnie się czułam, rozmyślając o niej, gdy Caleb wcierał we mnie krem. Między nogami poczułam rodzące się napięcie i przez chwilę moja skóra poddała się jego dłoniom, a umysł fantazjom; chciałam, żeby dotknął mnie tam. – Pieściłaś się kiedyś? Zaczerwieniłam się i schowałam twarz w dłoniach, a te wcisnęłam w poduszkę. Caleb wydał z siebie ten charakterystyczny szyderczy śmiech, ale nie wymusił na mnie odpowiedzi. Zaczynałam przyzwyczajać się do jego poczynań, wierząc, że wynikają raczej z rutyny niż intymności. Jednak pozostałe rzeczy wciąż sprawiały mi kłopot. Do nagości zdecydowanie jeszcze musiałam się przyzwyczaić. Zaczęłam cieszyć się, że nikt prócz Caleba nie wchodził do mojego pokoju, ale nawet jego obecność wywoływała we mnie przeogromny wstyd. Jednak żadne ubranie nie było obojętne dla mojej skóry. Nawet narzuta, kiedyś tak przyjemnie miękka, teraz wydawała się szorstka. Nienawidziłam siadać na niej do posiłków. Weszłam do łazienki, w której wciąż było pusto i panował więzienny klimat, a potem spojrzałam w lustro. Siniak na twarzy trochę już zbladł, ale wciąż dało się go dostrzec. Z ulgą zauważyłam, że za to całkiem zniknęła już opuchlizna. Na głowie wciąż panował zupełny nieład. Gapiłam się na swoje odbicie dłuższą chwilę. Kim była dziewczyna, która odwzajemniała mój wzrok? Podniosłam włosy, żeby spojrzeć na obrożę na szyi. Musiałam przyznać, że efekt intrygował. Wyglądałam jak egzotyczne stworzenie złapane w lasach deszczowych Brazylii. Po raz setny zapytałam sama siebie, dlaczego Caleb postanowił mnie tu trzymać. Cały dzień chodziłam koło niego naga, a jednak nie próbował w pełni wykorzystać mojej bezbronności, choć byłam całkowicie zdana na jego łaskę. Czasami odnosiłam wrażenie, że walczy, by się opanować, ale nigdy nie stracił nad sobą kontroli. Wsunęłam palec przez metalową obręcz z przodu i pociągnęłam – obroża mocno trzymała. Paski na nadgarstkach również stały się częścią mojego codziennego ubioru i podobnie jak obroża zostały zabezpieczone kłódkami. Mogłabym spróbować je odciąć, ale w pokoju nie znalazłam nic ostrego. Skórzane więzy sprawiały, że z jakiegoś powodu czułam się jeszcze bardziej naga; jakby podkreślały fakt, że nie miałam na sobie nic więcej. Odwróciłam się i spojrzałam, jak co dzień, na ślady po smagnięciach paskiem. Otworzyły się drzwi i wszedł mój „pan” ze śniadaniem. Stanęłam w progu łazienki i patrzyłam, jak zamyka za sobą drzwi, popychając je stopą. Dałabym głowę, że ten mężczyzna nigdy nie spał. Nie byłam pewna, która jest godzina, ale wydawało mi się, że jest zbyt wcześnie, żeby on zdążył już się umyć i ubrać. Do tego zawsze wkładał takie ciuchy, jakby właśnie wybierał się na imprezę albo kolację na mieście, jakby wygoda się dla niego nie liczyła. Oczywiście pomijając ten dzień, kiedy się

poznaliśmy. Podskoczyłam, gdy nagle przemówił. – Dlaczego się chowasz? Natychmiast spuściłam wzrok na podłogę, ale nie odsunęłam dłoni od piersi. – Jestem naga, panie – odpowiedziałam drżącym głosem. Postawił tacę na łóżku. – Już widziałem cię nagą. Skąd nagle ta skromność? Przestań się zakrywać i chodź tutaj. Złożyłam ręce przed sobą i powoli ruszyłam w stronę łóżka. Caleb westchnął, kiedy do niego podeszłam, i strzepnął moje dłonie, zakrywające wzgórek łonowy. – Przestań się przede mną chować. To absurdalne. Zagryzłam wargę. – Tak, panie – odpowiedziałam nieco tylko głośniej niż szeptem. Byłam tego dnia w dziwnym humorze. To prawda, dręczył mnie przemożny smutek, w końcu kto by radował się z takiego położenia? Codziennie towarzyszyły mi gniew, strach, dezorientacja i samotność. A jednak dzisiaj poczułam coś więcej i wbrew wszelkiej logice zapragnęłam, żeby Caleb to zrozumiał. Chciałam, żeby powiedział mi coś miłego, może nawet mnie przytulił. Słowo „dziwny” nijak nie oddawało mojego nastroju. Nagle zachciało mi się płakać, ale zamiast tego gapiłam się na podłogę, próbując nie myśleć o niczym. Caleb westchnął głęboko, biorąc moją twarz w dłonie. – Nie mam zbyt wiele czasu, żeby nauczyć cię odpowiedniego zachowania. Zmarszczyłam brwi, dziwiąc się takiemu doborowi słów. Co to ma oznaczać, do cholery? – Lepiej się czuję – szepnęłam, chociaż wyraz mojej twarzy temu przeczył. Serce zaczęło mi szybciej bić, gdy poczułam dotyk ciepłych, gładkich dłoni Caleba. Jego twarz, a w szczególności usta, były jednocześnie zbyt blisko i zbyt daleko. – Nie ma powodu, żebym nie mogła znowu nałożyć ubrań. Minęło kilka sekund, a jego niebieskie oczy próbowały złapać moje spojrzenie. Usta wykrzywiły się, a na twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek. Bardzo dobrze poznałam to charakterystyczne ułożenie warg. Zapomniałam odpowiednio się do niego zwrócić, a do tego wygłosiłam kwestię, która mogła zabrzmieć jak polecenie. Chyba się wzdrygnęłam i myślę, że właśnie na to czekał. Odsunęłam się od niego i od razu padłam na kolana w nadziei, że się nade mną zlituje i przychyli do prośby. Caleb wyciągnął rękę do sprzączki paska, a mnie serce zaczęło walić, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Gwałtownie pokręciłam głową i chwyciłam jego dłonie. – Proszę, nie bij mnie – zachrypiałam i otarłam twarz z łez. – Przepraszam, panie. Proszę, nie bij mnie. Wydał z siebie dźwięk podobny do śmiechu, ale bardziej przypominający pełne irytacji chrząknięcie, a potem trzepnął mnie po rękach. – Wstawaj – rozkazał spokojnym głosem, ale ja tylko uczepiłam się jego nóg i płakałam. Westchnął ciężko, a zaraz potem wyciągnął gwałtownie koszulę ze spodni i szybko

rozpiął guziki. Nie wiem, co bardziej mnie wystraszyło – wizja kolejnej kary czy jego rozbieranie się. Podniósł mnie, ciągnąc za włosy, a ja poczułam, jak tonę pod zalewem fali strachu. – Zdejmij mi koszulę. Otworzyłam powoli oczy, analizując sytuację sekundę po sekundzie. Chyba mnie ogłuszyło. Caleb był ode mnie wyższy, więc gdy stanęłam przed nim, moje oczy znajdowały się na poziomie jego gładkiej, muśniętej słońcem klatki piersiowej. On również oddychał szybciej. Może niepotrzebnie powiedziałam mu, że już lepiej się czuję. Może tylko to pozwalało mu panować nad sobą przez kilka ostatnich dni. Nie mogłam nic poradzić, zostało mi tylko być posłuszną, więc delikatnie zsunęłam materiał koszuli z jego ramion. Upadła na podłogę. Chwycił moją twarz w dłonie i starł łzy z policzków. – Wciąż myślisz, że jakaś szmata może cię przede mną ochronić? Wpatrywałam się w niego błagalnym wzrokiem. – Podnieś koszulę – rozkazał. Kucnęłam powoli, wciąż patrząc mu w oczy, a on nie odrywał dłoni od mojej twarzy. Sięgnęłam po koszulę samymi palcami. – Nałóż ją. Uśmiechnął się do mnie szeroko, gdy wsunęłam na siebie jego koszulę. Wisiała mi aż do kolan, a rękawy tylko nieco wyżej. – Przekonamy się – wyszeptał mi do ucha, a ja zadrżałam. Kiedy on ruszył do wyjścia – zapewne po to, by ubrać się w coś innego – pozwoliłam sobie westchnąć z ulgą, że nie zostałam ukarana. Zapinałam koszulę, którą mi podarował, z zaskoczeniem zauważając, że pod wpływem jego zapachu czuję motylki w brzuchu. Jego koszula, jego zapach, przytłaczające. Po raz pierwszy od mojego porwania obecność Caleba, bliskość jego ciała sprawiały mi przyjemność. Podniosłam oba rękawy do nosa i wciągnęłam głęboko ich woń. Może to nie było przytulenie, ale dawało mi taką samą pociechę. Powinnam się stąd wydostać, zanim zupełnie zwariuję. Caleb wrócił szybciej, niż się spodziewałam i do tego bez koszuli. Nie potrafiłam odwrócić wzroku od jego szczupłej, umięśnionej klatki piersiowej i płaskiego brzucha, a także cieniutkiego paska włosów biegnącego od pępka aż po brzeg szytych na miarę spodni. Przyprowadził ze sobą wózek i przyniósł krzesło; jedno i drugie postawił blisko drzwi. Skrzywiłam się na wspomnienie potwornej nocy. Nie miałam najmniejszej ochoty powtarzać tamtych wydarzeń. Mimo to nie odezwałam się ani słowem i milcząc, poddałam się jego woli, gdy odwrócił mnie plecami do siebie i spiął nadgarstki z tyłu. Tym razem upewnił się, że nie odbiorę mu jedzenia, choć i tak nie miałam na to najmniejszej ochoty. Właściwie to nie byłam ani trochę głodna, jedynie smutna. Trudno było udawać chęć jedzenia, gdy wciąż analizowałam w myślach naszą wcześniejszą rozmowę. Caleb nakarmił mnie śniadaniem, podczas gdy ja klęczałam przed nim na podłodze, z rękami spiętymi na plecach. Dużo się przy tym uśmiechał, ale on się chyba zawsze uśmiechał. Wydawał się bardzo opanowany, spokojny. Od

początku wiedziałam, że wszystko, co ze mną robi, ma jakiś ponury powód, nawet ten uśmiech. Przypomniał mi się moment, w którym powiedział, że nie ma czasu na nauczenie mnie wszystkiego. Czego powinnam się nauczyć? Kiedy zaczniemy to tajemnicze szkolenie? Czyżby planował mnie kiedyś wypuścić? Czy ja w ogóle wyjdę z tego cało? Caleb to niewątpliwie przystojny mężczyzna, więc dlaczego robi coś takiego? Dlaczego porywa kobiety, skoro może je mieć bez użycia siły? Wszystko to strasznie przypominało mi Kolekcjonera. Odwróciłam głowę, gdy próbował dać mi kolejną porcję jajecznicy. – Już się najadłaś? Kiwnęłam głową. – Tak, panie. – Dobrze. Dokończę za ciebie. Chciałam z nim porozmawiać. Chciałam zadać mu kilka ważnych pytań, na które z pewnością mi nie odpowie. Każde z nich czaiło się na końcu języka. Oblizałam usta, gotowa się odezwać, kiedy on mnie ubiegł: – Połóż się. Zmarszczyłam ze zdziwienia brwi. – Co w tym takiego trudnego do zrozumienia? Połóż się. Dotknął mojego lewego ramienia i pchnął powoli na podłogę, ciągnąc za łańcuch przyczepiony do obroży. Było mi trochę niewygodnie w tej pozycji. Związane z tyłu ręce wbijały się w kręgosłup, a stopami dotykałam pośladków. Zaczęłam się wiercić i wreszcie udało mi się wyciągnąć nogi spod siebie, a następnie je złączyć. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jakie to jest seksowne – powiedział, a ja zacisnęłam zęby i odwróciłam wzrok. – Bardzo dobrze wyglądasz w białym kolorze, muszę to zapamiętać. Cieszę się, że to zasugerowałaś. Patrząc na ciebie w ubraniu, myślę tylko o tym, by cię rozebrać. A jednak uważam, że to świetna okazja, żebyś poczuła się komfortowo, będąc naga w moim towarzystwie. Poza tym będę miał przyjemne widoki przy śniadaniu. Ścisnęłam mocniej nogi, ale musiałam je zaraz rozsunąć, gdy tego zażądał. Wspomnienie bicia paskiem wciąż jest żywe w mojej pamięci; za nic nie chciałabym znowu zasłużyć na karę. W pokoju panowała cisza, zakłócana jedynie przez mój ciężki oddech. Nigdy wcześniej nie czułam się tak odsłonięta. – Cudownie. – Wciągnął gwałtownie powietrze, a kiedy za chwilę znowu przemówił, jego głos był nieco ochrypły. – Założę się, że masz tam idealny odcień różu. A teraz… trzymaj nogi rozłożone. Nie prowokuj mnie. Zamknęłam oczy, żeby powstrzymać czające się pod powiekami łzy. Strach i zażenowanie przeistoczyły się w gniew, powoli wzbierający w mojej piersi. Skupiłam się na wolnym oddechu. Gapiłam się w ścianę nieruchomo, gdy on kończył posiłek. Czułam się dziwnie z nogami rozłożonymi tak, by mógł patrzeć. Powietrze docierało w każdy zakątek mojego ciała. Czasami zdawało mi się, że moje łono otwiera się samo z siebie, jak małe głodne usta. Zastanawiałam się, czy to zauważył, i modliłam się, by było inaczej.

Próbowałam sobie wyobrazić, jak tam wyglądam. Czy jestem piękna? Czy obrzydliwie wulgarna? Dlaczego mnie to w ogóle obchodzi? Po głowie przelatywało mi dużo różnych myśli, kiedy do rzeczywistości przywołał mnie nagły dotyk zimnego metalu między udami. Caleb opuścił łańcuch i właśnie sunął nim w tę i z powrotem po moich wargach. Spojrzałam na niego zmrużonymi oczami, żałując ponad wszystko, że nie mogę go kopnąć w twarz, żeby zetrzeć z niej ten paskudny uśmieszek. – Nie chcę, żebyś stała się jeszcze bardziej arogancka, ale muszę przyznać, że jesteś piękna. Strach ustąpił dumie i dałam się złapać na jego przynętę. – Bardzo zabawne – powiedziałam, próbując złączyć kolana – że akurat ty nazywasz mnie arogancką. Ledwo opanował śmiech. – Słusznie, ale to nie ja leżę na podłodze z rozłożonymi nogami. Rozpłakałam się, gdy wzbierające we mnie frustracja i gniew wylały się w postaci łez – była to oznaka słabości. – Nienawidzę cię. – Nieprawda – powiedział to, jakby stwierdzał oczywistość, jakby doskonale mnie znał. Klęknął między moimi nogami i pochylił się, trzymając ręce na dywanie. Odwróciłam głowę na bok. Caleb pocałował mnie, najpierw za uchem, a potem na szyi. – Ale chciałabyś, żeby tak było. – Przestań – szepnęłam. – Dlaczego? – odpowiedział równie cicho. – Nagle zrobiło ci się zbyt gorąco w mojej koszuli? Z moich ust wydostało się stłumione westchnienie, kiedy przez materiał poczułam na piersi dotyk jego ciepłej dłoni. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć mu, by sobie nie schlebiał, ale wtedy jego druga dłoń powędrowała na dół, między uda. Zamarłam w bezruchu, sparaliżowana strachem. Przez cienką koszulę głaskał mnie palcami, jednocześnie nie odwracając ode mnie wzroku. Nie wszedł we mnie, i tak nie mógłby ze względu na ubranie, ale jego palce i tak wniknęły we mnie głęboko, aż do szpiku kości. Czułam go wszędzie. Wtedy, wbrew wszelkiej logice, zalała mnie fala gorąca. Przyjemności, pożądania, nie bólu. Całe moje ciało nagle skupiło się na dotyku dłoni Caleba i ruchach jego palców. Serce zaczęło mi bić jak oszalałe, musiałam powstrzymywać się, by nie jęknąć. Na twarzy porywacza pojawił się znaczący uśmiech, a ręka po chwili cofnęła się, pozostawiając mnie bez tchu na podłodze. – Teraz mi powiedz, że mnie nienawidzisz. – Nie. Przycisnął do mnie swój nagi tors, a ciepło jego ciała przyprawiało o dreszcze. Pocałował mnie w szyję, jednocześnie przesuwając palce po udzie. Wciągnął głęboko powietrze, by wydmuchać je na moją skórę. Wzwiedziony członek ogrzewał mnie przez spodnie. Wcisnął mi go między nogi, jakby chciał mimo warstw materiału

wejść do środka. Szarpałam się z więzami na nadgarstkach, próbując uwolnić ręce. Caleb zwolnił, nieśpiesznie i łagodnie mnie pieszcząc, wręcz z uczuciem. Kołysał się w przód i w tył, całując mnie, ocierając się o mnie, oddychając tuż przy mojej skórze. Coś się zmieniło, chociaż wcale tego nie chciałam. Zrobiło mi się gorąco, bardzo gorąco. Mój oddech przyśpieszył. Czułam zapach Caleba, docierał do mnie zewsząd, otaczał i wpychał się do środka. Poczułam pocałunek na piersiach i dłonie przytrzymujące moje kolana daleko od siebie. – Przestań… przestań. Pierwszy sprzeciw był szczery, jednak drugi… nie do końca. Usta Caleba zawędrowały do mojego sutka i chwyciły go przez materiał koszuli, nieznośnie dręcząc właśnie dlatego, że nie mógł dostać się dalej. Ssał mocniej, a sutek stał się twardy, mokry i rozgrzany. Na wpół westchnęłam, na wpół jęknęłam, nie mogąc powstrzymać się przed wygięciem pleców w łuk, zamknięciem oczu i poddaniem się emocjom, których wcześniej nie znałam. – Wcale mnie nie nienawidzisz. Myślę, że wręcz za mną przepadasz. Płakałam, ale nie z rozpaczy. – Myślę, że wiem, co ci się spodoba. Jego dłonie i usta wędrowały po całym moim ciele i chociaż wiedziałam, że powinnam, nie potrafiłam się opierać. Caleb i tak zrobi, co zechce, bez względu na moje protesty. Stanie się coś strasznego, jeśli nic nie zrobię? Będzie to moja wina? Otworzyłam gwałtownie oczy i podniosłam się, kiedy jego usta wylądowały na moim łonie. Spojrzał na mnie i złapał za obrożę, całując mnie wściekle, jednocześnie przyciskając z powrotem do podłogi. Zszokowana zaczęłam się wić, płacząc i stękając. Poczułam swój smak na ustach, a więc on również to czuł. Jęknął z twarzą między moimi nogami, pieszcząc mnie językiem i zmuszając tym do wrzasku. Zacisnęłam nogi najmocniej, jak tylko potrafiłam, a jego palce wbiły się w moje uda. Czułam tylko jego usta. Całe ciało poddało się wrażeniom płynącym z tego jednego, różowego punktu. Żadnych wyrzutów sumienia, żadnego wstydu, chciało tego, czego chciało, i nie interesowało go nic innego. Moje własne ciało mnie zdradziło. Mięśnie napięły się, wszystkie wrażenia skoncentrowały się w tym jednym miejscu lizanym przez Caleba. Kręciło mi się w głowie, a w jednym oślepiającym momencie zdawało mi się, że cała eksplodowałam. Wygięłam plecy w łuk, zagryzłam wargi i wiłam się pod jego twarzą, aż w końcu poczułam ostry skurcz, którzy powędrował w kierunku ust mężczyzny. Leżałam na podłodze i dyszałam, jęcząc cicho, gdy przez moje ciało przetaczał się łagodny dreszcz. Czułam na sobie ciężar Caleba. Pocałował mnie w szyję. – Mówiłem, że ci się spodoba – szepnął. Zabrakło mi słów. Odwróciłam głowę i spojrzałam mu prosto w oczy spod na wpół zamkniętych powiek. – Nie powinnaś tak mocno zagryzać ust, na drugi raz nie powstrzymuj się – oznajmił, wycierając mi wargę kciukiem. Na jego twarzy też dostrzegałam wilgoć, albo od potu albo ode mnie, proszę, niech to będzie od potu. Uśmiechnął się i pocałował mnie… czyli to jednak nie pot. Co za upokorzenie.

– Naprawdę cię nienawidzę – wyznałam po cichu, patrząc na sufit, obojętna, zaspokojona i jakby pusta w środku. Caleb zsunął niesforne kosmyki z mojej twarzy i znowu mnie pocałował. Jego palce dotknęły wilgotnego miejsca i nie mogłam się powstrzymać od jęku, gdy poczułam ostre pulsowanie. – Za to twoja cipka ma inne zdanie na ten temat… i to jest najważniejsze. – Uśmiechnął się, a ja zamknęłam oczy i odwróciłam głowę. – Chyba już wiem, jak cię nazwę. Mruczysz jak kotek, więc będziesz Kotkiem. Nagle zakłuło mnie w sercu. Przecież już mam imię. Olivia. Livvie. Zdałam sobie właśnie sprawę, że nigdy jeszcze nie zapytał, jak się nazywam. Nawet tamtego dnia na ulicy. To chyba oznaczało, że nigdy nie uważał mnie za osobę – nigdy. Poczułam bolesną gulę w gardle. Czy na całym świecie istniał choć jeden człowiek, któremu na mnie zależy? Pomyślałam o Nicole, najlepszej przyjaciółce. Ona nie miała mnie gdzieś. Nigdy nie przestanie mnie szukać, nigdy nie porzuci nadziei. Kiedy wreszcie odzyskałam ostrość widzenia, Caleb wpatrywał się we mnie z przedziwnym wyrazem twarzy. Wciąż się uśmiechał, niezbyt radośnie, raczej z zaciekawieniem, jakby domyślił się, że myślami byłam setki kilometrów stąd. Patrzyliśmy na siebie przez kilka długich sekund, chociaż trudno mi powiedzieć, nad czym się oboje wtedy zastanawialiśmy. Chyba po prostu nie potrafiliśmy odwrócić od siebie wzroku. Moja pierś zadrżała pod wpływem szlochu, którego nie chciałam z niej wypuścić. Gdy czar prysł, Caleb powoli się wyplątał, a potem złapał mnie za ramię i podniósł z podłogi. W głowie mi się kręciło i miałam miękkie nogi. Chciałam wyrwać rękę z jego uścisku, kiedy poczułam, jak po udach spływa mi coś ciepłego. Instynktownie ścisnęłam nogi i spojrzałam w dół, a widok mnie zmroził: kropelki wydzieliny spływały po udach. Caleb też na nie zerknął, czym przyprawił mnie o palący wstyd i świeże łzy, po czym wydał z siebie coś między westchnieniem a jękiem, by potem wyciągnąć rękę i dotknąć źródła wycieku. Następnie podniósł dłoń i zaczął rozcierać wilgoć między opuszkami palców a kciukiem. Ku mojemu przerażeniu polizał je, zamknąwszy oczy, smakując moje upokorzenie. Zaczęłam szlochać. Tym razem na głos. – Co się stało, Kotku? – przycisnął się do mnie. – Nie spodobała ci się przyjemność, jaką ci dałem? – Obserwował mnie z wyraźną satysfakcją, nawet gdy łzy spływały mi po twarzy i kapały na podłogę. – No, mów – nalegał, a jego głos stał się bardziej stanowczy. Nie potrafiłam mu odpowiedzieć. Celowo złapał mnie za skrępowane ręce i poprowadził do łóżka. Najpierw sam usiadł, a potem pociągnął mnie na swoje kolana, co przyjęłam ze strachem. Wydałam z siebie okrzyk zaskoczenia, ale szybko zamilkłam. Co znowu sobie wymyślisz? – Dlaczego płaczesz, Kotku? – wypytywał. – Skrzywdziłem cię dzisiaj? – Delikatnie pocałował mnie w ramię. – Tak – odparłam z płaczem.

Dzisiaj zadał mi ból emocjonalny, i to najgorszy z możliwych. Caleb odsunął się ode mnie, z wyrazem zdumienia na twarzy, ale szybko przyjął maskę zobojętnienia. Jego usta raz jeszcze odnalazły drogę do mojego ramienia, tym razem wędrując nieco wyżej, na szyję. Zamarłam, szukając jakiegoś sposobu na uniknięcie tych pieszczot, ale wiedziałam, że na próżno. – Odpowiedz jak należy – mruknął. – Pieprzyłem cię? Wydałam zduszony krzyk, przytłoczona strachem. – Nie, panie – odparłam nieco tylko głośniej niż szeptem. Otoczył mnie ciasno swoją lewą ręką, przyciągając blisko do klatki piersiowej i zmuszając, bym położyła głowę na jego ramieniu. Godzinę temu chciałam prawie dokładnie tego samego – nie licząc faktu, że byłam przerażona, upokorzona i półnaga. Chciałam, żeby mnie przytulił. Uważaj, czego sobie życzysz… – Doszłaś? – zapytał szeptem, nie zmieniając tonu. Zacisnęłam powieki i starałam się za wszelką cenę nie zadrżeć w bezgłośnym szlochu. – Spokojnie, Kotku, możesz mi powiedzieć prawdę. No dalej, podziękuj swojemu panu, że pozwolił ci szczytować. Prawą ręką siłą rozłożył mi nogi, nie pozwalając mi ich z powrotem złączyć. Siłowałam się z nim, płacząc. – Zaraz się na ciebie rozgniewam, Kotku. Odpowiedz na moje pytanie. Nie wytrzymałam i wrzasnęłam, ostatecznie poddając się histerii. – Nie nazywam się tak! Caleb niemal natychmiast przełożył mnie przez lewe kolano, przytrzymując nogi prawym, i spacyfikował serią szybkich ciosów, które wydusiły ze mnie krzyk. Kiedy moje myśli rozbiegły się w różnych kierunkach, szukając postradanych zmysłów, na nagie pośladki spadały kolejne uderzenia. – Proszę, przestań – błagałam. – Przestań, przepraszam. Przysięgam na Boga, przepraszam. Jednak Caleb ani myślał okazać mi łaskę. Oparł się całym swoim ciężarem o moje wierzgające i wyrywające się ciało, żeby móc dalej mnie karcić z pełnym zaangażowaniem, podczas gdy ja szarpałam się, przerażona. – Proszę… proszę, panie – wołałam bez końca, wydając długie, gardłowe jęki. Tak bardzo pragnęłam pomasować obolałe pośladki, ale Caleb trzymał mnie z całych sił. – Czy to ból sprawia, że jest ci łatwiej, Kotku? Twoja duma wymaga, bym zmuszał cię do posłuszeństwa laniem? Jego głos był niski, surowy – podniecony. Pod brzuchem czułam jego pulsującą erekcję. A może to tylko moje serce? Uderzył mnie jeszcze raz, domagając się odpowiedzi na zadane wcześniej pytanie. Po chwili zadał następny cios, a ja nagle zrozumiałam, że kolejne klapsy ścierają piekący ból. Zaczęłam się zastanawiać nad przyczyną, gdy tymczasem na moich pośladkach lądowały kolejne razy. Moje myśli zaczynały się rozpierzchać, gdy świadomość próbowała uciec przed

bolesną rzeczywistością. Po prostu daj mu tego, czego chce. Wtedy przestanie. Co ja takiego zrobiłam, że sobie na to wszystko zasłużyłam? „Zachowuj się jak dziwka, a jak dziwka zostaniesz potraktowana…” Te słowa zawsze wracają, żeby mnie nawiedzać i karać. Nagle pocieszająca była świadomość, że kiedy Caleb skończy karcenie, wybaczy mi. Nie będzie żywił do mnie urazy z powodu wyimaginowanych przewinień. Wybaczy mi. Chcę, żeby mi wybaczono. Wtedy wydarzyło się coś interesującego. Poczułam, jak dreszcz wędruje przez moje ciało, a w głowie nagle się rozjaśnia. Nie myślałam o niczym. Dosłownie o niczym. Zniknął cały ból, wstyd, smutek czy tęsknota. Istniały tylko odgłosy wywoływane przez spotkanie dłoni Caleba z pośladkami, moje krzyki i jego dyszenie. Ciosy przestały przynosić ból; plecy zupełnie zdrętwiały i czułam już tylko ciepło. Powoli znieruchomiałam na kolanach Caleba. To dziwne, ale… uspokoiłam się. Wtedy Caleb także znieruchomiał i już tylko mocno mnie trzymał. Jego ciało również się rozluźniło. Nastąpiła cisza, dało się słyszeć jedynie nasze oddechy. Mój płytki i szybki, jego głęboki i powolny. Głaskał mnie bez słowa po plecach, tak jak głaszcze się grzywę konia, ale to mi nie przeszkadzało. Potrzebowałam tego, pragnęłam. Jeszcze bardziej się zrelaksowałam. Po kilku minutach Caleb łagodnie przerwał ciszę: – Jak się nazywasz? – Kotek – odparłam z miejsca znajdującego się gdzieś poza mną. Caleb delikatnie masował moje obolałe i spuchnięte pośladki. Oddychałam coraz wolniej, moje ciało pulsowało. – Będzie o wiele łatwiej, gdy się poddasz, Kotku – powiedział cicho – o wiele łatwiej. Zareagowałam jedynie słabym jękiem. Korzystając z mojej apatii, powoli podniósł mnie tak, bym usiadła wyprostowana na jego kolanach. Poplątane kosmyki przylepiły mi się do twarzy, karku i pleców. Caleb zgarnął wszystkie do tyłu. Normalne, racjonalne myśli jeszcze do mnie nie powróciły. Byłam za to wdzięczna. Normalna, racjonalna myśl dyktowałaby raczej strach, wściekłość albo jakieś wariacje tych emocji. Miło dla odmiany być wolną od tych uczuć. Wzrok Caleba powędrował do moich ust, a potem wrócił do oczu, gdzie spotkał się z nieobecnym spojrzeniem. Wyjął mały klucz z kieszeni i odpiął kłódkę przy pasku trzymającym moje ręce z tyłu. Powoli przeniosłam je na kolana, a świadomość stopniowo zaczynała wracać. Nie podobało mi się to. – Pocałuj mnie – powiedział. – I zanim odmówisz… Przerwałam mu, przykładając swoje słone usta do jego pełnych warg. Odsunął się nieco pod wpływem tej impulsywnej odwagi. Wtedy jednak usłyszałam westchnięcie i jego ciało znowu znalazło się blisko mnie. Wciągnęłam głęboko powietrze, ignorując wszelkiego rodzaju emocje, które próbowały przebić mur odrętwienia. Starałam się, żeby pocałunek wypadł naturalnie; walczyłam z impulsem, by odwrócić twarz. Caleb złagodniał. Nigdy wcześniej nie był delikatny, gdy mnie całował. Wydawało mi się to dziwne, ale poczułam, że coś się w nim zmienia. Cicho jęknął. Nigdy wcześniej nie słyszałam od niego takich dźwięków. Wyciągnął rękę do

mojej piersi, ale potem ją cofnął. Raz jeszcze powstrzymał swoją żądzę. Nie spodziewałam się tego, ale w tamtej chwili poczułam coś w rodzaju kontroli. Wcześniej przy każdej naszej potyczce byłam zupełnie bezsilna, ale teraz chyba odgadłam, czego on pragnie. Pragnie mnie. Nie tylko mojego ciała, ale mnie. I chociaż miał nade mną pełnię władzy i dyktował moją przyszłość, w tym momencie… to ja panowałam nad nim. Nagle mnie odepchnął. – Grzeczna dziewczynka – pochwalił mnie cicho, ale drżenie głosu zdradziło jego dezorientację. Wstał i spojrzał w dół, zauważając, że wpatruję się w niego intensywnie. Uśmiechnął się i złapał mnie za włosy. – Nie powinnaś patrzeć mi w oczy, o ile o to nie poproszę, Kotku. Tylko sobie kłopotów narobisz w ten sposób. Niezwykła chwila dobiegła końca. Caleb znowu rządził i do tego się rozgniewał. Czyżby dlatego, że stracił nad sobą kontrolę, nawet jeśli trwało to ułamek sekundy? Nie mogłam się powstrzymać od uśmiechu i niestety nie udało mi się go ukryć dość szybko. Caleb pociągnął mnie za włosy do łazienki i szybko wykąpał, nie odzywając się ani słowem. Po wytarciu mojego ciała ręcznikiem i uczesaniu włosów znowu skrępował mi nadgarstki, tym razem z przodu. – Podnieś ręce – rozkazał. Aż się wzdrygnęłam pod wpływem siły jego głosu. Złapał mnie w pasie i podniósł, żeby przypiąć do ramy łóżka. Pozycja, jaką musiałam przyjąć, napawała mnie strachem: stałam na palcach, cała rozciągnięta. Zadrżałam ze zdenerwowania, czekając na kolejną bezlitosną karę. Moje przerażenie osiągnęło szczyt, kiedy Caleb zawiązał mi opaskę na oczach. – Błagam, panie, błagam. To tak bardzo boli. Przesunął dłońmi po moich piersiach, a potem ścisnął sutki tak mocno, że stały się twarde jak kamień. Skrzywiłam się i próbowałam przyjąć pozycję, która pozwoli mi się uwolnić od tego cierpienia. – Lubię zadawać ci ból, Kotku… sprawia mi to przyjemność. Zamarłam bez słowa, czekając na najgorsze. – Nie zaknebluję cię, ale jeśli zaczniesz krzyczeć, wcisnę ci w usta coś tak wielkiego, że zapomnisz o całym bólu, który czułaś wcześniej. Zagryzłam dolną wargę. Wciąż stałam tak, skonsternowana, długo po tym, jak wyszedł z pokoju.



Siedem Jeśli się odpowiednio skupiłam, mogłam stać na palcach, co przynosiło ulgę obolałym ramionom i plecom. Istniało tylko cierpienie, nic więcej. Żadnych myśli, żadnych emocji, tylko ciało wrzeszczące, by je uwolnić. Czułam dotkliwe skurcze łydek. Cały swój ciężar starałam się pchnąć w podłogę, żeby ugasić ogień w nogach. Próbowałam się przekręcać i kołysać w nadziei, że znajdę pozycję, która przyniesie nieco mniej cierpienia niż inne. Minuty ciągnęły się w nieskończoność. Ból napełniał każdy mięsień naprężonego do granic możliwości ciała. Zaczęłam cicho płakać, ale szloch zmagał się z każdym oddechem. Wcześniej bałam się, że znowu zostanę wychłostana. Teraz z chęcią dałabym się wychłostać, byleby móc się położyć. Do mojej świadomości przebiła się przerażająca myśl. Co, jeśli jego tu w ogóle nie ma? Co, jeśli jeszcze długo nie wróci? Jak miałam znieść te tortury jeszcze przez godzinę, a co dopiero całą noc? O ile w ogóle była noc. Starałam się odwrócić uwagę od cierpienia i pozwolić, żeby wola wygrała z ciałem. Skupiłam się na skrzypieniu skórzanych pasów, które ocierały się o ramę łóżka. Na oddychaniu. Na temperaturze kutego żelaza ogrzanego przez moje plecy. Starałam się odnaleźć spokój, schowany tuż pod warstwą bólu. Zupełnie jak wtedy, gdy przełożył mnie przez kolano – jednak tym razem sztuczka nie zadziałała. Każdy oddech wydawał się ściągać mocniej moje więzy. Płakałam. Z początku cicho, ale za chwilę już głośniej, bardziej żałośnie. Ścisnęło mnie w żołądku i nagle zrozumiałam, dlaczego Caleb nie chciał mnie zakneblować – zbierało mi się na wymioty. Walczyłam z mdłościami, próbując uspokoić skurcze, myśląc o czymś przyjemnym. Tak wyglądało całe moje życie – było nieustanną próbą zapobieżenia temu, co nieuniknione. Krople potu spływały mi między piersi i zbierały się w pępku. Irytowało mnie uczucie, że cała się kleję. Włosy przylepiły się do twarzy, karku i pleców. Doprowadzało mnie to do wściekłości. Szarpałam się gwałtownie z frustracji, próbując złagodzić ból w mięśniach. Wtedy usłyszałam coś, czego się zupełnie nie spodziewałam. Przez chwilę wydawało mi się, że to tylko wytwór mojej wyobraźni. W przeszłości wiele razy budziłam się w nocy z przeświadczeniem, że coś usłyszałam. To tylko wrażenie. Stałam cicho i skupiałam się na otaczających mnie dźwiękach. Dzięki opasce na oczach miałam wyostrzony słuch, ale i tak nie mogłam wskazać źródła hałasu. Zdawał się dochodzić zewsząd. Starałam się oddychać płytko, żeby nie

zakłócać poszukiwań. Znowu to usłyszałam. Zdecydowanie był to kobiecy głos. Czyżby płakała? Nie, chodziło o coś innego. Owszem, słyszałam krzyki, a niektóre przypominały reakcję na ból, ale jednocześnie miały w sobie coś o wiele bardziej zwierzęcego. Na mojej przegrzanej skórze zbierały się krople potu, by potem popłynąć w dół. Wytężałam słuch, ale jednocześnie blokowałam wrażenia dotykowe. Wsłuchiwałam się coraz mocniej i mocniej i wreszcie dotarło do mnie wyraźne, głośne dudnienie. Coś twardego najwyraźniej uderzało w regularnych odstępach o równie solidną powierzchnię. Stałam nieruchomo, oddychając szybko i wsłuchując się badawczo w otoczenie. Ktoś właśnie uprawiał seks. Czy to był… Caleb? Z jakąś kobietą? Zanim zdążyłam sformułować pytanie w myślach, już znałam na nie odpowiedź. Oczywiście. Caleb uprawiał seks. Pieprzony kutas. Oblała mnie fala gorąca. Nie mogłam zaczerpnąć tchu. Nie mogłam krzyczeć. A jednak emocje powróciły. Przywiązał mnie – nagą – do ramy łóżka. Żebym cierpiała. A sam właśnie gdzieś pieprzył jakąś dziwkę. W ogóle nie myślał o mnie i o bólu, który przeżywam z jego powodu. On zwyczajnie miał to gdzieś! Gorące łzy spłynęły po mojej twarzy. Nie mogłam się powstrzymać i zaczęłam rozmyślać o tym, czy jest dla tej kobiety miły. Czy wsunął głowę między jej nogi, tak jak mnie? Wspomnienie to robiło z moim ciałem zadziwiające rzeczy. Nikt wcześniej nie doprowadził mnie do orgazmu. Nigdy. A jednak wymusił go na mnie. Co to oznaczało? Spanikowałam i rozpaczliwie próbowałam resztkami sił oswobodzić się z więzów… na próżno. Krzyki tej drugiej kobiety stały się głośniejsze i bardziej gardłowe. Właściwie to jak się wsłuchałam, zaczęłam rozróżniać ciche i łagodne pomruki oraz przeszywające wrzaski o wysokim natężeniu. Najpierw cicho, potem głośno, i tak bez końca. Zapomniałam na chwilę o bólu, zauroczona odgłosami. Im bardziej wytężałam słuch, tym więcej potrafiłam wyróżnić. Najwyraźniej kobiecie się podobało. Nagle zaczęła jęczeć, ciężko i jakby z głębi ciała. Pamiętałam te odgłosy – właśnie takie wydawałam, gdy język Caleba wędrował po moich najintymniejszych rejonach. Na samo wspomnienie oblała mnie fala gorąca – więcej potu, więcej zawrotów głowy, więcej jęków. Nie mogłam przestać o tym myśleć. Wstyd mieszał się z przyjemnością. Zamknęłam oczy. Dlaczego nie mogłam po prostu stracić przytomności? Dźwięki wydawane przez Caleba stały się trochę inne, bardziej gniewne, dyszał jak biegacz tuż przed metą. Zacisnęłam szczęki i z nieznanego mi powodu pochyliłam się do przodu. Mięśnie ramion paliły. Szarpanie się nie pomagało. Kobieta wrzeszczała ochryple, a jej krzyki zdawały się dobiegać z głębi gardła. Odgłosy przybrały kształt słowa. Zastanawiałam się, czy mogło to być jego imię. Co zaskakujące, myśl ta bardzo mnie zirytowała. Oto stoję tutaj, przywiązana do przeklętego łóżka jak jakiś przedmiot, podczas gdy inna kobieta wywrzaskiwała imię Caleba. Niewątpliwie w trakcie intensywnego orgazmu. Tymczasem ja musiałam nazywać go „panem”. Nie pozwalał mi używać imienia. Nawet podczas szczytowania, co nie znaczyło, że miałam na to ochotę, nie w tym rzecz.

Znowu rozległ się jej krzyk i tym razem nie mogłam się powstrzymać przed zawtórowaniem jej, wymawiając na głos imię Caleba. Tylko że ja jęczałam nie z rozkoszy, lecz z bólu. Nigdy wcześniej nie powiedziałam jego imienia; dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Pomyślałam o tych wszystkich dniach, które minęły od czasu mojego pojawienia się w tym domu. Zawsze w myślach nazywałam porywacza Calebem, ale nigdy nie wypowiedziałam tego słowa na głos. Dlatego teraz zrobiłam to jeszcze raz, tym razem nieco głośniej, próbując wygrać rywalizację z nieznaną kobietą. Zalała mnie nowa fala bólu, ciężka, mokra, wypływająca spomiędzy nóg. Zacisnęłam je mocno. – Caleb – jęknęłam. – Caleb! – wrzasnęła kobieta. Szarpnęłam do przodu mimo przytrzymujących mnie pasków i ignorując ból, ignorując palące mięśnie w nogach; wszystko, byle odwrócić uwagę od nasłuchiwania. Słyszałam go. Szarpnęłam do przodu. Dyszał teraz, nisko i ciężko. Coraz szybciej, chociaż jęki nieznanej kobiety wydłużały się, rozciągały. Poczułam przypływ paniki. I pot. Ten przeklęty pot, który przyklejał się do mnie, irytując, doprowadzając do szału, jakiego nigdy wcześniej nie znałam. Gdybym wiedziała, że cokolwiek mi to da, odgryzłabym sobie rękę, by się oswobodzić, niczym kojot. – Wypuść mnie! – wrzeszczałam. – Wypuść mnie! – wołałam żałośnie, oddychając najszybciej, jak tylko potrafiłam. Szeptałam jego imię. Napinały mi się mięśnie, a okrzyki mieszały się z jej okrzykami, z jego dyszeniem. Stworzyliśmy we trójkę symfonię przyjemności i agonii. Słyszałam, jak kobieta wydaje z siebie przenikliwy pisk, niewiele tylko głośniejszy od mojego. Zemdlałam. Wreszcie. Nie wiem, jak długo tak wisiałam bez przytomności, niedostępna dla świata. Pamiętam za to, jak obudziłam się pod wpływem ciepłego ciężaru na udach. Ani trochę już nie panikowałam. Włosy miałam mokre, ale czyste i pachnące lawendą. Silne dłonie przycisnęły moje ramiona do miękkiego materaca, a ja, nie mogąc zaoponować, jęknęłam z ulgi i zadrżałam na wspomnienie bólu. Wiedziałam, że to jego ręce; choćby nie wiem kto dotykał mnie w przyszłości, zawsze rozpoznam jego ręce. Nie wiedziałam tylko, co o tym myśleć. Przycisnął kciuki po obu stronach mojego kręgosłupa między ramionami, a potem przesunął w stronę karku, ugniatając. Wczepił palce w mokre włosy i łagodnie pociągnął. Zabolała mnie skóra głowy, więc ciało posłusznie się podniosło. Wydawało mi się, że powinnam coś powiedzieć, coś zrobić. Wrzeszczeć na niego, kopać, bić i awanturować się, uciec się do przemocy, która tym razem jemu przyniesie niewyobrażalne cierpienie. Jednak jego dłonie sprawiały mi zbyt dużą przyjemność, a obolałe ciało bardzo tego potrzebowało. Poza tym i tak nigdy z nim nie wygram. Jego silne dłonie masowały mi ramiona. Wypuściłam z siebie powietrze, długo i powoli. Nie. Nie będę walczyć. Wtedy, nie mogąc się powstrzymać, zapytałam: – Dlaczego to robisz? Dlaczego mnie wybrałeś? Najpierw wciągnął głęboko powietrze, a potem je wypuścił. Nie przestał mnie

masować, ale też nie udawał, że nie wie, o co pytam. – A dlaczego nie ty, Kotku? Wybrałabyś kogoś innego na swoje miejsce? – Łagodność przeobraziła się w szorstkość. – Gdybym zgodził się na wypuszczenie ciebie pod warunkiem, że twoje miejsce zajęłaby inna dziewczyna, chciałabyś tego? Najchętniej krzyczałabym, że tak. A jednak zapadła cisza. Tylko jego ręce nadal ugniatały moje ciało. – Co się ze mną stanie? – zapytałam cicho, jakbym miała nadzieję, że nie usłyszy. Nie byłam pewna, czy chcę poznać odpowiedź. Najpierw nic nie mówił, a potem usłyszałam: – Cokolwiek sobie zażyczysz. Zanim zdążyłam się znowu odezwać, jego palce znowu wplotły się w moje włosy. Znowu za nie pociągnął, ale tym razem tylko przechylił mi głowę i przycisnął kciuk za uchem. Wtedy rozluźniłam zupełnie mięśnie twarzy i zamknęłam oczy, nie potrafiąc skupić się na niczym innym prócz cielesnych wrażeń. Zawsze tak bardzo pragnęłam dotyku? Nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie. – Kim była kobieta, która do ciebie przyszła? Jego palce nagle znieruchomiały, a ja w duchu przeklinałam się za bycie tak bardzo… sobą. A jednak serce zaczęło mi szybciej bić, gdy czekałam z niecierpliwością na jego reakcję. Niewiele brakowało, a wyciągnęłabym się przed nim i mruczała jak kot, kiedy jego palce raz jeszcze wyruszyły w podróż po mojej głowie i za ucho. – Ojej, Kotku, jakie ty masz duże uszy. Zaśmiał się, a dźwięk ten przyprawił mnie o przedziwne dreszcze. – Hej! – oburzyłam się. – Wcale nie mam dużych uszu. Ani trochę. Naprawdę! Jego śmiech tylko mnie bardziej prowokował. – Nawet nie próbowała być cicho. „Caleb, och, Caleb!” Nagle cała jego wesołość wyparowała i chwycił mnie mocniej za włosy, zupełnie nieprzyjemnie, choć reakcja ta wydawała się odruchowa. Zamarłam, zagryzając dolną wargę. Moja głupota raz jeszcze okazała się bezdenna. – Przepraszam, panie – wyszeptałam. Wszystko skończyło się bardzo szybko; najwyraźniej nie miał już ochoty na pogaduszki. Zupełnie niespodziewanie poszedł do łazienki i wrócił z kubłem wody oraz gąbką, a wszystko postawił na podłodze. Podniósł mnie bez słowa, nie wyjaśniając swoich zamiarów. Ja też wolałam się nie odzywać, zbyt przerażona, że go czymś sprowokuję i zasłużę sobie na kolejne tortury. Posadził mnie na podłodze, tuż obok mokrej plamy. – Zsikałaś się – powiedział, a wszelkie emocje skrywał pod maską obojętności. Odwróciłam wzrok, jednocześnie zawstydzona i przestraszona. Caleb podszedł do drzwi i zatrzymał się z ręką na gałce. Odwrócony do mnie plecami powiedział: – Nigdy nie zwracaj się do mnie tym imieniem, Kotku. Nie w ten sposób. Wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Patrząc na sporych rozmiarów plamę na podłodze, usłyszałam chrobot przekręcanego w zamku klucza. Dlaczego czułam

ucisk w piersi? W oczach zebrały mi się łzy. Nie wiedziałam, co myśleć o Calebie. Czasami bywał tak miły i łagodny, a innym razem przerażał mnie do szpiku kości. Kim była ta przeklęta kobieta? Dlaczego ona może go nazywać po imieniu, a ja nie?

** Czas mijał, a ja nigdy więcej nie słyszałam już tej kobiety i często zastanawiałam się, co się z nią stało. Moje życie zrobiło się bardzo monotonne – wypełniał je tylko Caleb, różne kary, okazjonalne orgazmy i niekończąca się ciemność. Już od tak dawna nie widziałam słońca czy księżyca ani żadnego właściwie światła prócz płomieni świec i lampek nocnych. Nie wiedziałam już, ile minęło dni. Kiedyś potrafiłam to ocenić po posiłkach przynoszonych przez Caleba, ale teraz już nie. Teraz karmił mnie, kiedy chciał i czym chciał. Traciłam zmysły. Gdybym tylko miała jakieś poczucie czasu, mogłabym… sama nie wiem… coś. Wreszcie zebrało się we mnie tyle gniewu, że wyrwałam lampkę z kontaktu i rzuciłam nią z całej siły w ścianę, po czym kilka godzin – jak mi się wydawało – spędziłam w absolutnych ciemnościach, płacząc. Bałam się wejść do łazienki i zabrać stamtąd drugą lampkę, bo mogłabym w mroku nie odnaleźć kontaktu. Wpatrywałam się w miejsce, gdzie spodziewałam się szczeliny pod drzwiami, w nadziei, że cokolwiek zobaczę, ale dostrzegałam tylko czerń. Waliłam pięściami i wrzeszczałam ile sił w płucach, ale nikt nie przyszedł… nikt się nie przejął. Gapiłam się w mrok i zastanawiałam, czy właśnie tak wygląda śmierć. Leżałam na plecach i wyobrażałam sobie, że znajduję się w trumnie i patrzę na nicość, zupełnie zapomniana. Myślę, że nawet spałam z otwartymi oczami. Chociaż nie mogłam tego wiedzieć na pewno, wyglądało na to, że wizyty Caleba w moim pokoju stawały się coraz rzadsze. Tymczasem ja coraz mniej denerwowałam się jego obecnością. W zasadzie z dnia na dzień towarzystwo Caleba stawało się coraz bardziej kojące. Jednak on, z drugiej strony, zdawał się coraz bardziej mną rozgniewany. Co gorsza, jego niezadowolenie było dla mnie formą kary i obsesyjnie starałam się unikać jednego i drugiego. Kiedy mnie dotykał, z całych sił próbowałam się nie ruszać. Kiedy do mnie mówił, nie odzywałam się choćby słowem. Kiedy nie potrafiłam się powstrzymać i protestowałam, natychmiast błagałam go o wybaczenie. Jednak im mniej się opierałam, tym większe spotykało mnie okrucieństwo. Nic nie rozumiałam. – Poddaj się – mówił. – Nie wiem, co masz na myśli – upierałam się. Obróciłam nieco głowę, słysząc znajomy dźwięk. Mój słuch bardzo się wyostrzył i tylko kilka sekund zajmowało mi zidentyfikowanie odgłosu. Talerze. Podniosłam się i zaczęłam walić w drzwi. Nikt mi nie odpowiedział. Położyłam się na plecach i przycisnęłam podeszwy stóp do drzwi, by zrobić coś wyjątkowo głupiego. Zaczęłam je wściekle kopać, domagając się uwagi Caleba. I znowu nic z tego. Zaczynałam straszliwie panikować.

– Błagam! – wołałam. – Siedzę tu po ciemku i chcę wyjść! Kiedy odpowiedziała mi jedynie cisza, zaczęłam wrzeszczeć z rozpaczy. – Caleb! Caleb… błagam, otwórz drzwi. W dalszym ciągu nic. Oczywiście do czasu, kiedy ktoś kopnął w drzwi tak mocno, że się wygięły i zobaczyłam błysk światła w szparze. Wycofałam się, śmiertelnie wystraszona. Ten jeden raz cieszyłam się, że drzwi są ciężkie, solidne i zamknięte na klucz. Nigdy wcześniej nie miałam tak złych przeczuć jak wtedy, gdy usłyszałam chrobot klucza przekręcanego w zamku. Po raz pierwszy uznałam ciemność za sprzymierzeńca. Wczołgałam się pod łóżko. Było tam tak niesamowicie mało miejsca, że nie mogłam obrócić głowy, wciśnięta między podłogę i sprężynowy materac. Wstrzymałam oddech, kiedy otworzyły się drzwi. Serce zaczęło mi bić jak oszalałe, dosłownie wprawiając całe ciało w drżenie. Zacisnęłam powieki i marzyłam, by znaleźć się w innym miejscu. W głowie usłyszałam karcący głos. Pod łóżkiem? Głupia. Po prostu bezdennie głupia. – Co jest, do cholery? – zaklął pod nosem, a ja poczułam niewielką ulgę, poznawszy, że to Caleb wszedł do pokoju. – Oj, Kotku, coś ty narobiła? – zakpił. – Przepraszam – powiedziałam, ale chyba mnie nie słyszał. Zamknęły się drzwi. Nasłuchiwałam, ale do moich uszu docierało tylko dudnienie serca. Nagle coś zaszeleściło. Wiedziałam, że Caleb porusza się po pokoju, ale dopiero kiedy wszedł na terakotę w łazience, wiedziałam, gdzie dokładnie się znajduje. Zagryzałam wargę tak mocno, że poczułam smak krwi. W pomieszczeniu rozległ się jego głos. – Wyjaśnij mi coś, Kotku… – Usłyszałam jego kroki gdzieś blisko. – Kiedy dokładnie zaczęłaś uważać się za moją… – najwyraźniej szukał odpowiedniego słowa – kochankę? W głowie dudniło mi od szaleńczego bicia serca. – Wtedy, gdy pierwszy raz doprowadziłem cię do orgazmu ustami? Czy może podczas tych wielu razy, gdy przekładałem cię przez kolano? Chyba to lubisz. Poczułam, jak materac ugina się pod jego ciężarem. Niestety nie z tej strony, na którą patrzyłam. Teraz otwarcie już płakałam. Caleb wiedział, gdzie jestem, i tylko sobie ze mną pogrywał. – Przepraszam, panie – szepnęłam. Prychnął, kpiąc z mojego żałosnego tonu. – Jeśli będę musiał cię stamtąd wyciągnąć, będzie to dla ciebie bardzo bolesne. Lepiej, żebyś sama to zrobiła – poinformował mnie śpiewnym tonem. Szlochając, powiedziałam mu, że zaraz wyjdę, i błagałam, żeby mnie nie krzywdził. Czułam się dziwnie, czołgając się na brzuchu jak zwierzę. Płakałam i prosiłam, nie potrafiąc okazać żadnej innej emocji prócz strachu. I frustracji, ponieważ raz jeszcze właściwie sama sobie na to wszystko zasłużyłam. Kiedy już się wyczołgałam, Caleb podniósł mnie i postawił, przyciskając moją głowę do swojej piersi, by kołysać się ze mną w przód i w tył. Przytuliłam się do

niego mocno, oplatając jego talię obiema rękami. Przyzwyczaiłam się do tego, by szukać u Caleba schronienia, nawet jeśli przed chwilą mnie karał. Wielokrotnie obiecywałam, że będę już posłuszna. Mówiłam, że żałuję. On tylko wzdychał i przysuwał mnie bliżej, a potem szeptał mi do ucha: – Pożałujesz, Kotku, pożałujesz. Nagle brutalnie pchnął mnie twarzą w dół na łóżko. Jęknęłam, ale nie opierałam się. Chciałam pokazać mu, jaka potrafię być grzeczna; jak szczerze obiecywałam, że nigdy więcej nie wymówię jego imienia, że nigdy nie uznam, iż jesteśmy sobie tak bliscy. Swoimi zwinnymi palcami zdołał skrępować mi nadgarstki, wsuwając je między pręty wezgłowia. Cała się spięłam, szykując się na ciosy. Słyszałam, jak Caleb wstaje z łóżka i zaczyna się rozbierać. Zachowywał się inaczej niż zwykle. Zupełnie inaczej. Szarpnęłam za więzy. – Proszę, nie – błagałam, nie mogąc się powstrzymać. Bardzo wolno się przygotowywał. Wpatrywałam się w otaczającą mnie absolutną ciemność, próbując dojrzeć kształt Caleba. Tętno dudniło mi w uszach, a w powietrzu niemal czułam swój namacalny strach. Materac ugiął się pod ciężarem Caleba i od razu zrozumiałam, że nie uniknę tego, co ma się zaraz wydarzyć. Caleb położył swoją nagą pierś na moich równie gołych plecach, przygniatając mnie. – Chcesz być moją kochanką, Kotku? Czy właśnie dlatego wołałaś mnie po imieniu? Szarpałam wściekle, próbując zrzucić go z pleców, i ciągnęłam za krępujące mnie paski. Nic tym nie osiągnęłam. Poczułam tylko, jak Caleb twardnieje między moimi udami. Leżałam nieruchomo. Był zupełnie nagi. Nigdy wcześniej nie rozbierał się do naga w mojej obecności. Zaczęłam wypłakiwać się w poduszkę. Moje wcześniejsze wysiłki nie zrobiły na Calebie żadnego wrażenia, bo gdy do mnie przemówił, nie brakowało mu tchu: – Doprowadziłem cię do orgazmu wiele razy, ale nigdy nie odwzajemniłaś tej przysługi. Musisz zasłużyć sobie na przywilej zwracania się do mnie po imieniu. – Panie, błagam – wołałam w ciemność. Przycisnął się do mnie, a jego twardy wzwód palił mnie żywym ogniem między drżącymi nogami. – Nie, dzisiaj tak do mnie nie mów. Skoro tak bardzo tego chcesz, używaj mojego imienia. Mój płacz tylko się wzmógł. Caleb westchnął ostro, jakby rozgniewany – a może rozczarowany? Zsunął się ze mnie, a materac zaskrzypiał pod jego ciężarem, gdy położył się obok. Nie mogłam opanować szlochu, chociaż poczułam ulgę. Dlaczego on to robił?! Długo głaskał mnie po głowie i dotykał twarzy opuszkami palców. Łóżko znowu zaprotestowało głośno, gdy przesunął się, by masować moje plecy, ramiona i nogi, powoli i łagodnie… wyćwiczonymi ruchami. Popłakiwałam cicho w poduszkę, ale potem przestałam, gdy znowu poddałam się jego manipulacji i poczułam się irracjonalnie bezpieczna. Kiedy jednak znowu się na mnie położył, cała się spięłam.

Stale powtarzał, żebym się rozluźniła. Wszędzie czułam jego pocałunki, nie takie jak wcześniej, niegroźne. I niech Bóg ma mnie w swojej opiece, nie powinno robić to żadnej różnicy, a jednak jakimś cudem zrobiło. Nigdy wcześniej nie byłam tak blisko z jakimkolwiek mężczyzną. Nie spodziewałam się, że tak zadziała na mnie ciepło jego nagiej skóry. Walczyłam z instynktem. Ciało mówiło, żeby się w niego wtulić, ale umysł ostrzegał przed potwornym błędem. Jakby to było, dotykać go tak, jak on dotykał mnie? Uległby zupełnie mojemu urokowi, tak jak ja uległam jego? Mimo wszelkich wysiłków zatraciłam się w tych łagodnych pieszczotach, a z moich ust wydostawały się ciche jęki. Dłoń Caleba spoczęła na moich pośladkach, ścisnął je, delikatnie rozsunął. Nie protestowałam. Nawet kiedy jego palce powędrowały wzdłuż zaokrąglonego kształtu i otworzyły wargi mojego łona. Strach przebił się przez mur przyjemności, ale zaraz został zagłuszony przez pożądanie, gdy Caleb natknął się na małą zdradziecką kulkę. Już wcześniej to robił – wykorzystywał swoje dłonie, by za pomocą tej podstępnej aparatury wywołać we mnie ekstazę. I miał rację, nigdy jeszcze nie poprosił o to samo. Ani razu. Potrzebowałam tego. Potrzebowałam chwili zapomnienia, nawet jeśli miała trwać tylko kilka minut. Caleb sprawiał mi taką przyjemność, że z trudem opierałam się jego działaniom, które i tak by na mnie wymusił. Masował mnie bez końca, przyprawiając o jęki rozkoszy. Nadchodziło znajome mrowienie, które kończyło się eksplozją. – Rozsuń nogi – wyszeptał, a jego pulsujący członek ocierał się o zewnętrzną stronę mojego uda. Na samą myśl o jego męskości jęknęłam głośniej niż kiedykolwiek. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Pamiętałam tylko, by rozsunąć nogi. – Szerzej – mruknął, a ja go posłuchałam. Przeszedł mnie niepohamowany dreszcz, gdy poddałam się fali orgazmu. Wysunęłam biodra do tyłu, szukając palców Caleba, błagając bez słów o mocniejszy dotyk. Dał mi to, czego pragnęłam, a ja podsycałam szczytowanie tak długo, jak tylko mogłam. Nie zwróciłam zupełnie uwagi, że Caleb uklęknął i przyjął pozycję między moimi szeroko rozsuniętymi nogami. Kiedy coś dotknęło mojego odbytu, spróbowałam się gwałtownie podnieść, ale ręka Caleba przycisnęła mnie z powrotem do materaca. – Trzymaj głowę nisko. Zebrał palcami trochę mojej wilgoci i nałożył ją bezpośrednio na pierścień zaciśniętych mięśni. Nie mogłam pohamować drżenia. Z zaskoczeniem zauważyłam, że mój strach w równych częściach wywodził się z ogłuszającego wstydu – bo ktoś dotykał mnie w tak intymnym miejscu – jak i obawy przed penetracją. Tej części mojego ciała nie chciałam nikomu pokazywać. Sama też nigdy jej nie oglądałam. Kiedy wsunął palec do środka i przypuścił atak na tę sekretną dziurkę, cała reszta zniknęła i została tylko ona. Zacisnęłam mocniej mięśnie, ale niewiele to pomogło. Caleb powoli wkładał palec głębiej, prosząc, żebym się rozluźniła. Potem się wycofał i za chwilę naparł jeszcze raz. Wszystko to zdawało się trwać wieczność i przez cały ten czas coraz mocniej skupiałam się na tym, by nie uczynić tej sytuacji jeszcze

bardziej krępującą. Po chwili właściwie nie czułam już bólu. Najwyraźniej Calebowi to wystarczyło, bo już tylko mnie przytrzymywał. Nagle coś niewiarygodnie wielkiego próbowało przebić się przez mój odbyt. Zamarłam. Nie ma mowy, żeby mógł wcisnąć do środka coś tak ogromnego. Cofnęłam się gwałtownie. Walczyłam z tym, co nieuniknione. – Spokojnie, Kotku. Rozluźnij się. Weź głęboki oddech… dobrze, a teraz jeszcze jeden. Czułam, że coś mnie rozsadza. Cały mój wszechświat wywrócił się do góry nogami. Caleb trzymał mnie mocno, wciskając się coraz głębiej, jednocześnie cały czas mnie instruując. Słuchałam uważnie jego kojących słów i próbowałam postępować według poleceń. Kiedy ból przeważał nad przyjemnością, ze wszystkich sił próbowałam wbić twarz w poduszkę. Minęło sporo czasu, zanim Caleb wszedł we mnie cały. Zamarł na moment i położył na mnie głowę, mówiąc łagodnie: – Nie opieraj się. Pieścił moje piersi, brzuch, całował w ramiona, raz jeszcze sprawiając, że wbrew sobie jęknęłam z rozkoszy. Wbrew sobie? Poważnie? Rozluźniłam się i ogromny wzwód spoczął we mnie w całości. Poczułam ciepły oddech na karku, gdy Caleb wydał z siebie pomruk. Ten dźwięk – tak męski, tak zwierzęcy – wydał mi się cudowny. – Proszę – szepnęłam, ale sama już nie wiedziałam, o co właściwie proszę. Caleb był we mnie, w każdej mojej komórce. Jego penis pulsował wewnątrz odbytu i czułam to. Co więcej, on z pewnością też czuł mnie. Nie tylko moje drżenie, ale mnie. Z każdym dniem stawałam się coraz bardziej bezsilna. Każdego dnia Caleb odzierał mnie z kolejnych warstw mojego jestestwa. A teraz wiem, że zabrał już resztki. Ale co w takim razie zostało? Przedłużenie Caleba? Ktoś zupełnie nowy? Nie miałam pojęcia. Nie chciałam tego wiedzieć. Caleb pochylił się i pocałunkami zebrał łzy z moich policzków. I wciąż się nie ruszał. Nie wystarczyło mu pieprzyć moje ciało; chciał też kompletnie namieszać mi w głowie. Działało. Chciałam, żeby był dla mnie miły. Żeby mnie całował. Żeby sprawiał mi przyjemność. Bałam się bólu i raz jeszcze oczekiwałam, że mnie uspokoi. Zupełne szaleństwo! A potem zaczął mnie pieprzyć. Przez całe życie nie czułam niczego podobnego. Wrażenia wdarły się we mnie szturmem i sparaliżowały, jakby umysł nie potrafił już zdecydować, jak powinnam zareagować. Cała się trzęsłam, a on pchał i pchał, raz po raz, a mimo to czerpałam z tego chorą przyjemność. Rosła we mnie i błagała, żeby ją uwolnić. Czy to zawsze tak wygląda? Czy podobnie czułabym się, gdyby pieprzył mnie w… nawet w myślach nie chciałam użyć tego słowa. Cipka. Caleb nazwałby ją cipką. Szczytowałam. Mocno. Siła orgazmu zacisnęła się wokół penisa; cała wokół niego pulsowałam. Caleb wydał z siebie zduszony jęk i przycisnął usta do mojego ramienia. – Boże… wiedziałem, że tak cię będę czuć. Zanim zdążyłam zapytać, co dokładnie miał na myśli, poruszył się we mnie

i wszelkie słowa odleciały w siną dal. Doszłam jeszcze kilka razy, a ona cały czas mnie pieprzył. Każdy kolejny orgazm sprawiał, że stawałam się kimś, kogo coraz mniej znałam. Wreszcie Caleb ścisnął mnie za pośladki. – Jesteś taka przyjemna w środku. Uwielbiam twoją ciasną dupkę. Stęknął i wcisnął się jeszcze głębiej. Wydawał się puchnąć i nie mogłam uwierzyć, że potrafi być jeszcze większy. – O tak! – jęknął głośno i kilka chwil później wypełnił mnie swoim nasieniem. Kiedy przestał już pulsować, opadł na mnie i zaczął uspokajać, szepcząc do ucha. Stęknęłam cicho, gdy Caleb na powrót stał się miękki, łagodny. Wyciągnął po coś rękę i położył na łóżku. Powoli wyszedł ze mnie. Czułam dokładnie, jak penis wysuwa się po trochu, wywołując lawinę paniki. Nasienie zaraz ze mnie wypłynie! Zacisnęłam mimowolnie odbyt, a Caleb syknął. Po raz kolejny znalazł nowy sposób, żeby mnie upokorzyć. Łzy popłynęły wartkim strumieniem po płonących policzkach. Po raz pierwszy umyliśmy się razem, wciśnięci w małą wannę. Usiadłam mu między nogami, opierając się o część, której jeszcze nie miałam okazji zobaczyć. Położyłam głowę na jego piersi i płakałam, wykończona i wyprana z emocji, zupełnie już bezsilna. Caleb głaskał mnie, umył i cały czas mówił. – Jak się nazywasz? – Kotek – wyszeptałam słabo. – A ja? – Poczułam, jak się spina. – Pan. Po kąpieli wytarł mnie ręcznikiem w zupełnej ciszy. Byłam wdzięczna. Bez ociągania się ruszyłam do łóżka, śpiesząc się, by zapaść w nieświadomość snu. I marzyłam tylko, żeby nie śnić o tym wszystkim, co się wydarzyło. O tym całym mętliku i niepewności. O bezsilności. Moje modlitwy, jak zawsze, nie doczekały się odpowiedzi. Caleb położył się obok i wiedziałam, że nie ma mowy o spaniu. Otworzyłam oczy i wpatrywałam się w ciemność. Byłam odrętwiała i miałam złamane serce. Nie tylko zszokowały mnie jego poczynania, ale też to, jak przez niego moje ciało zwróciło się przeciwko mnie. Odczuwałam intensywny ból, a jednak czasami odnosiłam wrażenie, że ten sam ból w chwili szczytowania wzmacniał tylko i tak gwałtowne dreszcze. Przytłoczył mnie ciężar wstydu. Część mnie czerpała z tego więcej niż przyjemność. Kilka razy wycofywał się tuż przed tym ostatnim dreszczem, a ja wtedy mocniej do niego przywierałam. Co mam o tym wszystkim myśleć? Leżałam tak, z szeroko otwartymi oczami, płytkim oddechem, pokonana, i gapiłam się w nicość. Leżał obok mnie, nagi i ciepły, dotykał mojej skóry. Starałam się nie poruszać, nie myśleć o nim, nie myśleć o niczym prócz ciemności panującej w tym pomieszczeniu, do którego zaczęło ograniczać się moje życie. Łzy płynęły mi po twarzy; z prawego oka po grzbiecie nosa do oka lewego i stamtąd na poduszkę. Poduszkę, moją jedyną przyjaciółkę. Płakałam, próbując zachować to dla siebie. Łzy należały do mnie, nie do niego. Zresztą i tak miałby to gdzieś. On i tak w ogóle się mną nie przejmuje.

– Kotku, nie powinnaś się tak zachowywać – powiedział, zdradzając tym, że wcale nie śpi i jest gotowy znowu mnie dręczyć. – Przecież wiem, że wcale tak bardzo nie cierpiałaś, skoro szczytowałaś, i to nie raz. Jego słowa przecięły mnie na pół, wywołując palący ból wstydu w piersi, pod wpływem którego bardziej się skuliłam. Chciałam powiedzieć coś złośliwego, ale ugryzłam się w język. Lepiej w ogóle nie otwierać ust, bo gdybym to zrobiła, tylko bym się rozpłakała, a dość już miałam łez. Rzygać mi się już chciało od łez. Caleb pocałował mnie w czoło, ale ja się wzdrygnęłam. Przełknęłam głośno ślinę i wciągnęłam głęboko powietrze. – Tobie chodzi tylko o to, żeby mnie zranić – stwierdziłam spokojnie. W moich słowach pobrzmiewał strach. Spodziewałam się kolejnej fali przemocy, ale już mnie to gówno obchodziło. Zamiast tego jednak Caleb po prostu mnie uciszył. – Chodź tutaj – powiedział bardzo łagodnie, jakby nic mi z jego strony nie groziło. – Wszystko będzie dobrze. Złapał mnie gwałtownie i przycisnął moją twarz do piersi. Zanim zdążyłam cokolwiek o tym pomyśleć, objęłam go i ścisnęłam najmocniej, jak tylko potrafiłam. Caleb był moim ciemiężcą i pocieszycielem; twórcą ciemności i światła. Nie przejmowałam się tym, że może w każdej chwili mnie skrzywdzić, w tamtym momencie potrzebowałam po prostu, żeby ktoś mnie przytulił, był dla mnie miły i powiedział dokładnie te słowa: Wszystko będzie dobrze. Oczywiście to kłamstwo, wiedziałam o tym. A jednak nie interesowało mnie to. Potrzebowałam kłamstwa. Potrzebowałam swoich książek, swoich filmów, a teraz ramion Caleba. Trzymał mnie w nich przez wieczność i kołysał lekko, aż w końcu wszystkie moje łzy wyschły i tylko przytulałam się do niego. – Proszę, nie zostawiaj mnie tutaj. Nienawidzę tego pokoju. Czułam na policzku dotyk jego palców. To dało mi nadzieję. Wtedy jednak Caleb zaczął się wycofywać. Bez słowa wstał, zebrał ubrania i wyszedł. Zupełnie zdezorientowana przytuliłam się do poduszki. Pachniała nim.



Osiem Drzwi otworzyły się powoli, a cień Caleba wydawał się wyraźnie mniej złowieszczy, gdy otaczało go światło z pokoju za jego plecami. Ośmieliłam się przyznać sama przed sobą, że witam go z ulgą. Caleb. Ugryzłam się w język, zanim zdążyłam wypowiedzieć jego imię na głos, i zamiast tego wzięłam głęboki wdech. Siedziałam i czekałam, a on stał w progu i oparł się o framugę, jak gdyby nigdy nic. W lewej dłoni beztrosko trzymał coś, co wyglądało jak jedwabna koszulka nocna. Wpatrywałam się w nią, gdy on wyciągnął ją w moją stronę. Zmęczona, próbowałam w ciemności odczytać jego nastrój z wyrazu twarzy. Czy to jakaś kolejna pieprzona gierka? Jeśli tak, była jedną z najbardziej okrutnych. – To jak będzie, Kotku? Założysz i wreszcie pozwolisz sobie na odrobinę luksusu w postaci skromności? Czekałam, aż wyda się, że tylko sobie ze mną pogrywa, ale on nadal patrzył na mnie lekko zdziwiony. Ruszyłam w jego stronę i sięgnęłam po koszulkę, spodziewając się oporu. Kiedy nic takiego nie nastąpiło, zrobiłam jeszcze jeden krok i na krótką chwilę mój policzek spotkał się z jego klatką piersiową. Potem się wyprostowałam, a Caleb się zaśmiał i brzmiało to niemal… uroczo. Materiał był miękki i zmysłowy, ześlizgiwał mi się z palców, gdy szukałam miejsca na głowę. Nigdy wcześniej nie stałam tak blisko otwartych drzwi i mój entuzjazm musiał być widoczny. Światło wpadające z pomieszczenia za Calebem przywoływało mnie do siebie. Drżącymi rękami próbowałam zapanować nad śliskim jedwabiem. Niespodziewanie na pomoc przyszedł mi Caleb. Przytrzymał moje dłonie, studząc ich przesadny entuzjazm. Podniosłam wzrok i wreszcie mogłam dojrzeć jego twarz w blasku sączącym się z sąsiedniego pomieszczenia. Byłam dziwnie podekscytowana możliwością zobaczenia go w pełnym świetle i dokładnego przyjrzenia się jego rysom, tak jak pierwszego dnia na ulicy. Wydawało mi się, że od tamtej chwili minęła wieczność. Podniósł prawą dłoń do mojej twarzy. Instynktownie zamknęłam oczy, kiedy jego palce pieściły najpierw moją brew, potem kość policzkową, brzeg szczęki i wreszcie łuk warg. Zachwiałam się. Początkowy odruch ucieczki przed jego dotykiem z czasem zanikł, ale nie potrafię przypomnieć sobie, kiedy dokładnie to nastąpiło. Teraz wyczekiwałam jego pieszczot. Moja skóra pragnęła głaskania, które zaspokoi ten nowy, wcześniej nieznany głód. Mogłam w każdej chwili poczuć ciężar Caleba na plecach i usłyszeć niskie pomruki tuż przy uchu, gdy sprawiał sobie mną

przyjemność. Oddałam jedwab w jego bardziej kompetentne ręce i otworzyłam oczy, pełna wyczekiwania, ale też zaskoczona. Próbowałam powstrzymać drżenie, kiedy wsunął na mnie koszulkę przez głowę, ale nie udało mi się. Materiał lizał moją skórę od stóp do głów; z początku był zimny, ale po chwili ogrzał się ciepłem mojego ciała. – Proszę – powiedział zachrypłym głosem. Znowu mnie pogłaskał, tym razem wybierając ramię. Wpatrywałam się w jego klatkę piersiową i ciemne guziki na czarnej koszuli. Chwycił mnie za rękę i wyprowadził przez próg. Moje sutki stwardniały pod wpływem kontaktu z jedwabiem. Naprawdę prowadził mnie do innego pokoju? – Chodź – rozkazał, uśmiechając się do mnie zachęcająco. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę, ale jak zwykle niepotrzebnie się dziwiłam. Weszłam do salonu i poczułam się, jakbym wkraczała do zupełnie innego świata. Co dziwne, bałam się to zrobić. Zawahałam się, bo pomieszczenie wydało mi się zbyt duże, zbyt zimne i zbyt jasne dla moich wrażliwych oczu. Ścisnęłam dłoń Caleba, pragnąc upewnić się, że jest tak blisko, a potem przestałam. Zrozumiałam, jak idiotyczne są moje myśli, ale wiedziałam też, że nie ma mowy, żebym je zmieniła. Jak się nazywa to zjawisko, gdy porwany staje po stronie porywacza? Syndrom sztokholmski? Czy właśnie na to cierpiałam? Da się na to zachorować jak na grypę? Wiedziałam, że moje rozmyślania są pozbawione sensu. Tak naprawdę odpowiedź była banalnie prosta – nie chciałam wpaść na tego drugiego kolesia, tego, który mnie porwał. To wszystko. Tak, tak, oczywiście. Tego typu rozważania mnie uspokajały. Caleb wcale nie namieszał mi w głowie, nie aż tak. Na pewno? Porzuciłam tę myśl i puściłam rękę Caleba, żeby to podkreślić. Co ty na to, mój wewnętrzny głosie? Pożerałam wzrokiem każdy szczegół, każdy przedmiot znajdujący się w tym pomieszczeniu, żeby wszystko zapamiętać, zanim znowu trafię do swojego czarnego pudełka. Spojrzałam na sufit, jakieś trzy i pół metra od podłogi, i zachwyciłam się pięknem drewnianych krokwi biegnących od ściany do ściany. Pokój był piękny, stary i bogato wyposażony. Pod stopami miałam duże ceramiczne płyty, niektóre z wzorem w kwiaty. Na ścianach wisiały gobeliny i karnisze, które pasowały stylem do foteli wyglądających na antyki. Czułam się jak w osiemnastowiecznym salonie. Spodziewałam się w każdej chwili zobaczyć mężczyznę z fularem i równie stylową, co bezużyteczną laską, który wkroczy do środka, by zaproponować mi herbatę. Jedno spojrzenie na zwieńczone łukiem wejście wystarczyło, żeby domyślić się, że mężczyzna ten nie byłby Anglikiem. Ten dom miał wyraźnie hiszpańską duszę. Gdzie oni mnie wywieźli? Po lewej stronie zobaczyłam swego rodzaju aneks kuchenny. A przynajmniej stół. Z kolei dokładnie naprzeciwko znajdowało się… okno. Zakręciło mi się w głowie i chyba nawet pisnęłam, po czym natychmiast podbiegłam do okna, wymykając się Calebowi z rąk, gdy próbował mnie powstrzymać, na szczęście mnie nie gonił. Złapałam kraty w oknie i wyjrzałam na zewnątrz. Wciąż była noc! Miałam nadzieję, że nastał już dzień. Nie widziałam słońca

od... od kiedy? Mój umysł wciąż nie przyjmował do siebie nic prócz faktu, że właśnie oglądam świat zewnętrzny. A mimo to wciąż pozostawałam uwięziona. Pomieszczenie było więzieniem w środku więzienia. Mimo to od dawna nie miałam tyle wolności i ten niewielki kęs będzie musiał mi wystarczyć. Do głębi poruszona patrzyłam w noc. Wyciągnęłam rękę przez kraty, żałując, że je tu zamontowano. Dotknęłam szyby i poczułam jej ciepło. Z zewnątrz nie dobiegały żadne dźwięki i trudno było cokolwiek dostrzec, a po księżycu nie było ani śladu. Zastanawiałam się, czy właśnie ta nieprzenikniona czerń stanowiła powód, dla którego Caleb wypuścił mnie w nocy – zupełnie nie potrafiłam zorientować się w przestrzeni. Mogłam równie dobrze znajdować się raptem kilometr od domu, jak i w zupełnie innym kraju. Dręczyła mnie ta myśl: Meksyk znajdował się jednocześnie tak blisko Kalifornii, a przy tym zbyt daleko, by żywić nadzieję na ratunek. Głos Caleba przerwał te rozważania. – Jesteś głodna? – zapytał, stojąc gdzieś daleko za mną. Nie odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć, zbyt przejęta ciemnością panującą na zewnątrz, by cokolwiek było w stanie odwrócić moją uwagę. Udało mi się wydukać tylko: – Trochę. – Zadałem ci pytanie, które wymaga odpowiedzi „tak” lub „nie”. Byłoby miło, gdybyś się zdecydowała i patrzyła na mnie, gdy do ciebie mówię. Z trudem odwróciłam wzrok od okna i spojrzałam na Caleba. Znowu miał na twarzy ten swój szeroki uśmiech. Ten sam, który wywoływał u mnie tyle rozterek. W ciemności przyprawiał mnie o ciarki, lecz w świetle był wręcz paraliżujący. – Przepraszam, panie – powiedziałam, odzyskując panowanie nad sobą. – Tak, jestem głodna. Znowu odwróciłam się w stronę okna i zacisnęłam dłonie na prętach krat. Słowa Caleba odbijały się echem w mojej głowie: „Jesteś taka przyjemna w środku. Uwielbiam twoją ciasną dupkę”. – Mam ryż z kurczakiem i tamales. Co wolisz? – Chyba ryż – odparłam, znowu się odwracając. Nawet ta prosta wymiana zdań wydawała mi się kolejną grą, kolejnym sprawdzianem. Nie czułam się wcale głodna, ale bałam się, że jeśli odmówię posiłku, będę musiała wrócić do swojego więzienia. Caleb wyjął resztki dania z lodówki i wyłożył je na talerz. Jaki swojski widok. – Właśnie się szykowałem do kolacji, kiedy ty postanowiłaś zaliczyć swój mały… epizod. Mówił bardzo swobodnie, jakbyśmy rozmawiali o kolorystyce wyposażenia salonu. Caleb ostrożnie i cicho zamknął drzwiczki mikrofalówki i nastawił timer. Mój epizod. Wszedł wtedy we mnie tak głęboko. Poczułam jednocześnie ukłucie bólu i dreszcz podniecenia. Ścisnęło mnie w żołądku. Epizod. To, co on nazwał epizodem, dla mnie było wydarzeniem zmieniającym życie. Nigdy już nie będę taka sama, ale dla niego najwyraźniej nie miało to żadnego znaczenia. Zamrugałam szybko. Ani mi się waż płakać, Livvie.

Najwyraźniej nieskutecznie próbowałam ukryć swoje emocje, ponieważ Caleb szybko dodał: – Żadnych łez, Kotku. Nie oglądasz już ciemności, więc ja nie chcę oglądać twoich łez. Wsunął łyżkę do ust i jeszcze raz otworzył lodówkę. Stałam bez słowa, wpatrując się w niego jak idiotka i nie wiedząc, co ze sobą począć. Kiwnęłam tylko głową, na nic więcej nie było mnie stać. Caleb wyciągnął dwa piwa i postawił je na ladzie, a potem wyjął z mikrofalówki talerz. – Smacznego – rzucił, podając mi naczynie. – Tylko ostrożnie, jest gorące. Usiądź przy stole. Trzymałam już talerz w rękach, ale nadal tylko gapiłam się na Caleba. Wtedy poczułam, jak rozgrzane naczynie parzy. – Cholera! – wrzasnęłam i podbiegłam do stołu. Caleb zaśmiał się pod nosem, a potem wstawił do mikrofalówki kolejną porcję jedzenia. Zaczęłam ssać dwa palce lewej ręki, czując się jak totalna idiotka. Po chwili Caleb wyciągnął swój talerz i postawił go na stole. Następnie zabrał butelkę piwa i podszedł do mnie. Wziął moją poparzoną dłoń i przytknął do zimnego szkła. Mokry chłód pod naszymi rozgrzanymi rękami wydawał się niezwykle przyjemny. Podniosłam wzrok, spojrzałam na Caleba i nagle straciłam dech w piersi. – Już lepiej? – zapytał, ale ja usłyszałam coś innego i serce zaczęło mi bić szybciej. Ścisnęłam mocniej uda. Caleb nagle mnie puścił, a ja wyszłam z transu. Wyciągnęłam krzesło spod stołu i usiadłam. Nie podobało mi się to, że znowu była noc i przegapiłam szansę na zobaczenie słońca. Ludzie nie wiedzą, jakie mają szczęście, że mogą każdego dnia je oglądać. Ja nigdy się nad tym nie zastanawiałam… aż do teraz. Rozczarowanie przeszyło mnie niczym dreszcz, znowu ciągnąc w dół. Caleb to zauważył. Czy cokolwiek mogło ujść jego uwagi? – Co się stało? Co znowu jest nie tak? Spojrzałam na niego wzrokiem, który miał wyrażać: Żartujesz sobie ze mnie?! Caleb tylko wzruszył ramionami. – Zawsze możesz wrócić do swojego pokoju. Skrzywiłam się, słysząc tę sugestię. – Nie, jestem naprawdę wdzięczna. Po prostu chyba żałuję, że słońce jeszcze nie wstało. Nie widziałam go już od dawna. – Hmmm – mruknął tylko Caleb. Starałam się na niego nie patrzeć, bo kiedy to robiłam, potrafiłam myśleć tylko o tej chwili, kiedy we mnie wszedł. Był wtedy taki delikatny i łagodny, a chociaż walczyłam z tym, zmusił moje ciało do przeżywania rozkoszy. A potem pomyślałam, jaki bywał okrutny. Grzebałam w jedzeniu, zastanawiając się nad tym, czy uda mi się jeszcze kiedyś stąd uciec. Z każdym dniem spędzonym w towarzystwie Caleba wydawało mi się to coraz mniej prawdopodobne. Wiedziałam jednak, że nie powinnam tracić nadziei. Nagle przyszło mi do głowy pytanie, co stałoby się z moim

porywaczem, gdybym zdołała wrócić do domu. Doczekałby się kary? Ta myśl wywoływała we mnie sprzeczne emocje. Cholera, może jednak miałam ten cały syndrom sztokholmski. – Nie przyprowadziłem cię tutaj na kolację, żebyś przez cały czas gapiła się w talerz. Podniosłam posłusznie wzrok. Caleb znowu się uśmiechnął. A może on jest zbyt ładny, żeby pójść do więzienia. Myślenie o tym tylko przypomniało mi o seksie analnym. – Opowiedz mi o swoim domu rodzinnym, Kotku. Masz rodzeństwo? Poczułam ukłucia gdzieś za oczami, które groziły przeobrażeniem się w potok łez. Odłożyłam widelec i schowałam twarz w dłoniach, próbując powstrzymać płacz. Nie chciałam o tym mówić, nie z Calebem; zbyt dużo mnie to kosztowało. A jednak logiczna część mojego umysłu zastanawiała się, czy otwarcie się przed porywaczem sprawi, że dostrzeże we mnie człowieka i zacznie traktować inaczej. Na przykład nie każe już wracać do ciemnego pokoju. A może nawet wypuści. To była moja szansa. Bardzo ważna szansa. Na chwilę udało mi się zwalczyć chęć płaczu. Poradzę sobie. Musiałam sobie poradzić. – Mam pięciu braci. Nie chciałam wspominać o siostrach w jego obecności. Patrzył na mnie dłuższą chwilę, a potem się odezwał: – A ty jesteś…? – Najstarsza. Odchylił się na krześle i zaczął mi się przyglądać, sondować mnie tymi ciemnymi oczami, jakby wiedział o czymś i mu się to nie podobało. – A rodzice? Dlaczego nagle zaczęło go to obchodzić? – Została mi tylko mama. Ojca nie ma już od dłuższego czasu. – Zmarł? – zapytał niemal z troską. – Nie – odparłam – po prostu go nie ma. – Czyli twoi bracia mają innego ojca? – Właściwie to… ojców. Znowu wbiłam wzrok w talerz, grzebiąc w jedzeniu i próbując nie myśleć o spojrzeniu Caleba. – Twoja matka urodziła dzieci więcej niż jednego mężczyzny? – powiedział to z dezaprobatą. Pokręcił lekko głową, a potem mruknął pod nosem: – Zachód. – Jego wzrok raz jeszcze zaczął mnie sondować. – Jak się z tym czujesz? A kim ty jesteś? Moim psychiatrą? – Nie wiem. Chyba mnie to nie obchodzi. – A co myśli o tym twój najstarszy brat? – Pochylił się w moją stronę, najwyraźniej naprawdę zainteresowany. Zaczynałam się trochę bać. – Mój brat? – powtórzyłam ze zdziwieniem. Nie rozumiałam, do czego on właściwie zmierza. Mój brat miał czternaście lat i nic

prócz biegania po ulicy z kolegami kompletnie go nie interesowało. To ja odpowiadałam za mamę i resztę rodzeństwa. – Ciężar dbania o ciebie i twoją matkę z braku ojca spada na twojego najstarszego brata – wyjaśnił, wciąż zaintrygowany, ale jednocześnie dziwnie skonsternowany. Czy on się urwał z choinki? – Tak, oczywiście. Jak mogłam zapomnieć. Popatrzył na mnie niemal ze współczuciem. Poczułam rumieńce na twarzy i gulę w gardle; coraz trudniej było mi panować nad emocjami. Zagryzłam wargę i gapiłam się na stygnący ryż z kurczakiem. – Jak to jest, że mimo tak poważnych obowiązków wciąż pozostajesz taką niewinną, drżącą jak osika dziewczynką, której trzeba mówić, co ma robić? – Nie jestem dzieckiem – oznajmiłam twardo, ale w głosie brakowało przekonania i pewności siebie. – Jasne – odparł Caleb z szerokim uśmiechem, który szybko zniknął. – Uważasz, że to twoja matka jest winna? Zamrugałam ze zdziwienia i tylko kiwnęłam głową w odpowiedzi. Jak mógł mnie tak łatwo przejrzeć? Otarłam łzy, zanim zdążyły spłynąć po policzkach. – Tak! – krzyknęłam w końcu i poddałam się rozpaczy, chowając twarz w dłoniach. – Nie chciałem, żebyś przeze mnie płakała, Kotku. Nachylił się jeszcze bliżej i chwycił mnie za rękę. O tak, na pewno nie chciałeś. Starałam się wyrwać z tego uścisku, ale Caleb nie puszczał. Wreszcie odważyłam się na niego spojrzeć. Czy to mój ból odbijał się w jego oczach? Caleb przełknął ślinę, jakby zawładnęły nim silne emocje, i próbował to ukryć. Chrząknął, a kiedy przemówił, raz jeszcze odzyskał nad sobą pełne panowanie. – Myślisz, że za tobą tęskni? – zapytał zupełnie swobodnym tonem, jakby te słowa miały być dla mnie obojętne, a tymczasem łamały mi serce. Rozpłakałam się tak mocno, że łzy rozlały się po całej mojej twarzy i wciąż musiałam wycierać ręce o koszulkę. – Proszę, przestań. Dlaczego jesteś taki okrutny? Wydawał się tracić cierpliwość. – Po prostu odpowiedz na moje pytanie. Jest bardzo proste: czy twoim zdaniem matka za tobą tęskni? A może uważasz, że mogła już się pogodzić ze zniknięciem córki i zapomnieć o tobie? Wyrwałam rękę z nieprzyjemnego uścisku i uderzyłam pięścią w stół. – Nie znasz mnie! Nie znasz mojej rodziny. Nic o mnie nie wiesz, nic. Jesteś tylko jakimś pierdolonym zboczeńcem, który porywa kobiety, żeby poczuć władzę! Myślisz, że mnie obchodzi, co powiesz? Mam to w dupie. Nienawidzę cię! Kiedy skończyłam, ogarnęło mnie zimne, czarne i ciężkie przerażenie. Caleb wydawał się wkurzony. Ostrożnie odłożył widelec na talerz, ale wystarczyło jedno spojrzenie na jego pobielałe knykcie, by zrozumieć, że ledwo panował nad emocjami. Spojrzałam mu w oczy, nie dając mu oderwać od siebie wzroku, w nadziei, że to ostudzi jego gniew. Gdyby odwrócił wzrok, byłabym skończona. Nagle roześmiał się tak głośno i z taką siłą, że aż podskoczyłam i zatkałam uszy.

Miałam ochotę krzyczeć, żeby przestał. Caleb podniósł się z krzesła i podszedł do mnie, wyciągając ręce. Szybko schowałam twarz w dłoniach, żeby ją przed nim ochronić. Ku mojemu zaskoczeniu, oderwał je i pocałował mnie w usta tak mocno, że aż boleśnie. Pozostał blisko i czułam jego ciepły oddech na skórze. – Daruję ci ten jeden raz, Kotku. Daruję ci, bo dzięki temu wybuchowi wiele się o tobie dowiedziałem. Poza tym cię lubię. Lubię tę twoją niewyparzoną gębę. Nie chcę jej obić. Wolę ją całować, właśnie tak. Raz jeszcze przyłożył swoje usta do moich, tym razem delikatnie. Jego język ostrożnie wciskał mi się między wargi, aż w końcu się rozchyliły. Złapałam go niezbyt mocno za nadgarstki i odepchnęłam, a potem odsunęłam się i obróciłam twarz, żeby otrzeć usta wierzchem dłoni. Caleb stał prosto, złapał mnie za brodę i podniósł nieco moją głowę. Znowu popatrzyliśmy sobie w oczy. – Jednak jeśli twoje zachowanie się nie zmieni – ciągnął dalej – będę musiał dać twojej niewyparzonej buzi nauczkę. Rozumiesz? Kiwnęłam powoli głową, podczas gdy on wciąż trzymał mnie za brodę. Uśmiechnął się szeroko. – Dobrze. Usiadł z powrotem na krześle, najwyraźniej zadowolony z siebie. To tyle, jeżeli chodzi o współczucie z jego strony. – A matka na pewno za mną tęskni – oznajmiłam niewzruszona. – Nigdy nie przestanie mnie szukać… żadna matka nigdy by nie przestała szukać swojego dziecka. Jednak mówiłam niezbyt przekonująco, nawet ja musiałam to przyznać. Przez chwilę Caleb wydawał się równie dotknięty co ja, ale tylko na moment. Czy chciałam wiedzieć dlaczego? Może chodziło mu o coś więcej niż tylko o pognębienie mnie? – Skoro tak mówisz – szepnął, a jego twarz nabrała chłodnego wyrazu. Odwróciłam wzrok i zaczęłam pić swoje piwo, a potem sięgnęłam po widelec i wepchnęłam do ust sporą porcję kolacji. Z pełnymi ustami nie mogłam mówić. Siedzieliśmy w ciszy przez kilka długich minut, a w pokoju dało się słyszeć jedynie odgłosy jedzenia i picia. Gapiłam się na swój widelec, metalowy widelec, chyba trochę za długo i kiedy poczułam na sobie wzrok Caleba, spojrzałam na niego. On tylko się uśmiechnął, jakby prowokował mnie do użycia tej broni przeciwko niemu. Dziwnie było odkryć, że zaczynam rozróżniać jego złośliwe uśmieszki. Myślę, że nieco się upiłam, bo nagle świat zaczął wydawać się trochę, sama nie wiem, chwiejny? Z nieznanych mi wtedy powodów poczułam, że muszę powtórzyć pytanie… ostrożnie. Powiedział mi już kiedyś, że mógłby zrobić ze mną wszystko, co tylko by zapragnął, ale nigdy nie wyjawił szczegółów. Czy to, co się między nami wydarzyło, było najgorszą z tych rzeczy? Podchodziłam do tego z zaskakująco dużą dawką optymizmu. – Panie? – zaczęłam, a gdy się nie odezwał, ciągnęłam dalej: – To, co się stało wcześniej… czy to wszystko, co dla mnie planujesz? Moja dociekliwość najwyraźniej ani trochę go nie zaskoczyła, ale ja czułam się,

jakbym zadała mu najważniejsze pytanie, jakie kiedykolwiek mogło się pojawić. Nie przerywał jedzenia i nawet na mnie nie spojrzał. Ja zaczęłam grzebać w talerzu, a potem upiłam łyk piwa. Cisza stawała się coraz bardziej niezręczna i zrozumiałam, że Caleb ma gotową odpowiedź i specjalnie nie chce mi jej udzielić. Poczułam rumieńce na twarzy, chociaż zdawałam sobie sprawę, że częściowo za ten stan rzeczy odpowiedzialny jest alkohol. Znowu wbiłam wzrok w talerz. Zjadłam już wszystko, choć nie pamiętałam, żebym to zrobiła. – Chcesz jeszcze? – zapytał, wskazując na pustą butelkę po piwie, a na jego twarzy błąkał się uśmiech. – Tak, chyba tak. Caleb wstał od stołu i podszedł do lodówki. Ja w tym czasie się rozejrzałam, ciągle w szoku, że tutaj trafiłam. Nie wierzyłam, że to może mi się kiedykolwiek przytrafić. Nigdy bym nie przypuszczała, że moje życie może nagle tak straszliwie się zmienić. Nie oznaczało to oczywiście, że wcześniej miałam powody do optymizmu. Caleb wrócił szybko z butelką i otworzył ją, a potem mi podał. – Nie pij zbyt dużo, Kotku. Nie chcę, żebyś się pochorowała. Spróbowałam bursztynowego napoju, dziwiąc się, że tak bardzo przypominał w smaku zwykłą wodę. Caleb wrócił na krzesło i nadal mnie ignorował, kończąc kolację. Bardzo mnie to irytowało. – A co z tobą, panie? – prowokowałam go. – Co z twoją rodziną? – A o co właściwie pytasz? – Domyślam się, że wszyscy zajmują się porywaniem. Naprawdę się uśmiechnął. Nie półgębkiem, jak zazwyczaj, gdy próbował się powstrzymać. Tym razem zupełnie normalnie. Boże, ten skurwiel był cholernie przystojny. To niesprawiedliwe. – Nie. – Masz siostry? – Nie. A ty? – Żadnych. Nie rozmawialiśmy już o tym? Czyżby coś wiedział? – A co z twoją matką? Caleb spoważniał. – Nie żyje. Biło od niego namacalne wręcz poczucie ogromnej straty i wbrew rozsądkowi zrobiło mi się go straszliwie żal. Gdyby moja matka nie żyła… nie wiedziałabym, co ze sobą począć. Jej paskudny charakter nie miał zupełnie znaczenia ani to, że wciąż uważała mnie za odpowiedzialną za pewne sytuacje, choć w głębi duszy czułam się zupełnie niewinna. Kochałam ją. Nic innego się nie liczyło. Nawet jeśli ona nie odwzajemniała tego uczucia. – Przykro mi – wyszeptałam szczerze. – Dziękuję. Zacisnął szczęki. – Jak umarła?

Jego oczy zapłonęły z mocą, jakiej jeszcze nie było dane mi widzieć, ale nie wycofałam się. Ku mojemu rozczarowaniu jako pierwszy odwrócił wzrok. Wbił widelec w swój tamal, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy wolałby nadziać mnie. Ewidentnie ma jakiś problem z matką. Czy nie tak, jak my wszyscy? – Co się stało z twoją matką? – zapytał. – Mężczyźni pojawiali się i znikali w waszym życiu, składali obietnice, a potem brali, co chcieli, i znikali? – A czy to nie zawsze tak wygląda? – powiedziałam ze złośliwym uśmieszkiem. Albo gorzej nawet. – Chodź tutaj, Kotku. Pod wpływem jego barytonu serce zaczęło mi szybciej bić i słyszałam jego dudnienie w uszach. Potrafiłam już rozpoznać, co oznaczał ten ton. Pokręciłam głową i poznał moją odmowę, jeszcze zanim udało mi się wyartykułować jakiekolwiek słowa. – Nic ci nie zrobię, Kotku, o ile mnie nie sprowokujesz. A teraz chodź tutaj. Mówił łagodnym, a jednak stanowczym tonem i jego polecenie zabrzmiało śmiertelnie poważnie. Powoli się podniosłam i podeszłam do Caleba, zatrzymując się bezpośrednio przed nim. Wyciągnął do mnie ręce i złapał za przedramiona, żeby przytrzymać mnie w miejscu. – Widzisz – westchnął – jesteś w tej chwili taka słodka, posłuszna i potulna. Szanujesz mnie, szanujesz to, co mógłbym ci zrobić, gdybym tylko zechciał. W tym momencie mam ochotę tylko cię przytulić, ochronić i odsunąć od wszelkich trosk. Jeśli teraz ja coś obiecam, dotrzymam słowa. Podniósł się z krzesła, wciąż nie puszczając moich rąk. Oddychałam szybciej, a w głowie kręciło mi się od wypitego alkoholu i świeżego niepokoju w piersi. Wbiłam wzrok w podłogę, nie chcąc patrzeć mu w oczy, chociaż czułam na sobie jego spojrzenie. On też zaczął oddychać nieco ciężej i nieco mocniej trzymać mnie za ręce. Pochylił się, a ja straciłam resztki tchu. Wreszcie mnie pocałował, niemal czule, najpierw w jeden policzek, a potem drugi. Następnie po prostu mnie wyminął i zawołał: – Włóż naczynia do zlewu. Zaraz wracam. Działając jak zaczarowana, szybko zebrałam talerze i wstawiłam do zmywania, a potem wytarłam stół znalezioną w zlewie gąbką. Następnie wróciłam do stołu i usiadłam na krześle. Nie panowałam nad rozbieganymi myślami. Gdyby nie to, że otwierał piwo na moich oczach, uznałabym, że czegoś mi do niego dosypał. Jednak najwyraźniej zwyczajnie się upiłam. Nie przyszło mi nawet do głowy, że przecież zostałam sama i mogłabym w tej chwili szukać sposobu na ucieczkę. Po chwili usłyszałam zbliżające się w moją stronę kroki Caleba. Czyżby wystawiał mnie na próbę? Nagle poczułam się jak tresowane zwierzątko. Zostań, Livvie. Zostań. Dobra dziewczynka. – No cóż, Kotku, miło było zjeść z tobą kolację, ale obawiam się, że mam do załatwienia pewną sprawę, więc będziesz musiała wrócić do swojego pokoju. Poczułam, jak zimny dreszcz wędruje po moim kręgosłupie. Zatrzęsłam się, nieco zbyt gwałtownie.

– Błagam, panie – powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. – Nie mogę tam wrócić, błagam, nie każ mi tam siedzieć. Moim ciałem wstrząsały konwulsje strachu i paniki, ale już nie gniewu i wściekłości. Alkohol sprawił, że nie potrafiłam ukryć emocji. – Kotku, oboje doskonale wiemy, że proszenie nic ci nie da. Wyjaśniłem, że muszę coś zrobić, i nie mam czasu, żeby cię niańczyć. Nie zniechęciło mnie to. – Wcale nie trzeba mnie niańczyć, przyrzekam. Nie będę przeszkadzać, posiedzę cicho. W tamtym pokoju oszaleję. Spojrzałam na niego najbardziej żałosnym wzrokiem, na jaki było mnie stać. Nie mogłam wrócić do znajdujących się w tamtym pomieszczeniu ciemności, smutku i strachu. Caleb westchnął ciężko, przyglądając mi się bez słowa. Po chwili zapytał: – Powiedz, Kotku, co będę z tego miał?



Dziewięć Caleb był zaskoczony, na co zgodziła się przystać, byle trzymać się z dala od „swojego pokoju”. Zastanawiał się, nie po raz pierwszy zresztą, czy słusznie postępuje. Wiedział przecież, że zapraszanie niewolnicy do prywatnej przestrzeni to ostatnia rzecz, jaką powinien robić. I tak poświęcał jej zbyt wiele czasu w swoich myślach. Im dłużej pozostawał w jej towarzystwie, tym mniej sobie ufał. Zwłaszcza teraz, gdy każde, nawet ukradkowe spojrzenie przywoływało wspomnienie jej drżącego ciała, które chciało więcej, zupełnie nie zdając sobie z tego zupełnie sprawy. W niczym już nie przypominała tej nieśmiałej dziewczynki, którą poznał na ulicach Los Angeles. Jego poczynania są złe i gdzieś w głębi duszy to rozumiał, a jednak nie potrafił powiedzieć z pełnym przekonaniem, że gdyby mógł cofnąć czas, nie zrobiłby tego. Albo że nie chciał robić tego ponownie. W tej dziewczynie było coś takiego, co chciał posmakować i zbadać. Coś, co chciał mieć na wyłączność. Po raz pierwszy mu coś zaofiarowała i Caleb czuł silną presję, żeby odmówić. Niespodziewany dreszcz powędrował wzdłuż jego kręgosłupa, a penis natychmiast urósł. Podczas gdy jego umysł miał mnóstwo wątpliwości, ciało doskonale wiedziało, czego pragnie. Caleb zamknął oczy, próbując wyobrazić sobie uczucie, które musi towarzyszyć stojącej niedaleko dziewczynie, z zawiązanymi oczami i nieco drżącej. Gołymi stopami wyczuwał chłód terakoty, do nosa docierał zapach palących się świeczek, a w ustach zabłąkał się delikatny posmak potu. Pragnął poczuć smak jej potu. Pragnął zrobić cokolwiek, byle odwrócić uwagę umysłu od porażki przy kuchennym stole. Nie powinien był zadawać jej tych wszystkich pytań. Wcale nie chciał poznać odpowiedzi. A już wyjątkowo nie przypadła mu do gustu ta cała rozmowa o matkach. Powiedział, że jego rodzicielka umarła, i w zasadzie faktycznie mogła być to prawda. Niemniej jednak dla niego już z pewnością nie żyła. Gdy tylko pomyślał o współczuciu, jakie malowało się na twarzy dziewczyny, jego pożądanie natychmiast ostygło. Pieprzyć współczucie. Nie potrzebował go. Nie potrzebował niczego od nikogo, a już na pewno nie od tej siksy. Kłamca. Caleb potencjalnie mógł wciąż mieć żyjącą matkę, która – zdaniem dziewczyny – być może wciąż za nim tęskni. Dlaczego nie potrafił jej sobie przypomnieć? W głębi duszy czuł, że mógł ją kiedyś… kochać? Ale gdy myślał o niej teraz, nie czuł nic. To było… niepokojące. Porzucając te frustrujące i kłopotliwe rozważania, Caleb skupił się na dziewczynie.

Uśmiechnął się sam do siebie, gdy na nią spojrzał, stojącą pośrodku ogromnej, starej jak świat łazienki. W niektórych krajach na tej powierzchni znajdowałby się czyjś cały dom. Dziewczyna zatrzymała się kilka kroków od niego, z zawiązanymi oczami i zdana na jego łaskę. Jednak tym razem sama to wybrała. Caleb poczuł na powrót twardniejący wzwód, gdy przyjrzał się drżącej niewolnicy. Nie mogła wiedzieć, jaki miała na niego wpływ; jego ofiara była taka niewinna. Włosy w kompletnym nieładzie schły bez żadnej pomocy po kąpieli. Były równie nieokiełznane jak ich właścicielka, a do tego pociągające. Zanim wpuścił ją do swojego pokoju, stawała się coraz bardziej wstydliwa. Podejrzewał powód tej nieśmiałości. Najpierw wszedł w nią i uwolnił swoją przyjemność, a potem dziewczyna zjadła spory posiłek i wypiła piwo. Nietrudno było poznać, dlaczego nagle zaczęła nalegać, by wydostać się z jego pokoju, chociaż wcześniej pracowała ciężko, by otrzymać zaproszenie. Była taka słodka, gdy się upiła. Z drugiej strony, zawsze była słodka, choćby i bez grama alkoholu. Ostatecznie poszła razem z nim. Uwierzyła, że się nią zaopiekuje, tak jak obiecał. Wydała zduszony okrzyk, kiedy usłyszała, jak Caleb rozkłada stół; ciekawe, co przyszło jej wtedy do głowy. Omal nie jęknął z rozkoszy na widok jej twardych sutków odznaczających się pod materiałem koszulki nocnej. Wydawały się zachęcać go, by wziął je w usta i ssał tak długo, aż jej ciało nie podda się niepohamowanym dreszczom. Westchnął. Co się z nim dzieje, do cholery? Po wyjeździe z Teheranu zaspokoił wszystkie swoje żądze, spełnił każdą możliwą fantazję. Obcował z wieloma kobietami, a jednak żadna nie miała na niego tak silnego wpływu. Jeśli pierwszym zadaniem każdego niewolnika jest zaakceptowanie nieistotności jego potrzeb, pierwszym zadaniem każdego pana było niepoddawanie się władzy własnego pożądania. Prosta zasada – żeby panować nad niewolnikiem, musisz panować nad sobą. Przez ostatnie trzy tygodnie coraz łatwiej było mu naginać wolę swojej niewolnicy tak, by odpowiadała w akceptowany przez niego sposób. A jednak im większą zdawał się mieć kontrolę nad jej ciałem, tym bardziej wymykał mu się jej umysł. Im mniej wiedział o tym, co sobie myśli, tym silniej chciał w nią wejść na wszelkie możliwe sposoby. Jednak za każdym razem spotykał się z odrzuceniem, blokadą, zaprzeczeniem. Jego agresja wobec dziewczyny rosła, ale dynamika między nimi pozostawała niezmieniona. Z czasem zaczęło mu to przeszkadzać w sposób, którego nie potrafił wyjaśnić. Powinien być zadowolony, wręcz poczuć ulgę. Vladek nie zdobędzie nad nią władzy. Jej umysł pozostanie bezpieczny i nietknięty, nawet jeśli ciało zupełnie się podda. Mimo to myśl o Vladku dotykającym jej ciała obrzydzała go. – Zdejmij koszulkę – powiedział Caleb łagodnie, lecz stanowczo. Uśmiechnął się, czerpiąc przyjemność z tego, jak dziewczyna przestraszyła się na dźwięk jego głosu. Przestąpiła z nogi na nogę, wyraźnie zastanawiając się, co począć z rękami. – Ee…? – zawahała się, a jej głos omal nie rozproszył się zupełnie w ogromnej przestrzeni pokrytej kafelkami łazienki. Caleb zakradł się do niej najciszej, jak tylko potrafił, z przyjemnością podziwiając

drżenie jej wyraźnie napiętego ciała. Naprawdę był chorym skurwielem. Dziewczyna dyszała lekko, a potem wciągnęła gwałtownie powietrze, kiedy Caleb dotknął jej brzucha, delikatnie popychając ją do tyłu, by wylądowała w jego ramionach. Była ciepła, smakowicie ciepła. – Boisz się, że cię skrzywdzę, Kotku? – wyszeptał w małżowinę jej ucha. – Bo wcale nie jestem tym zainteresowany, ani trochę. Obiecałem, że nic ci nie zrobię, jeśli będziesz wykonywać wszystkie moje polecenia. Oddychał z trudem i nierówno. Nagle niczego tak nie pragnął, jak całować jej dolną wargę, którą teraz dziewczyna przygryzała. Zamiast tego odsunął się i zwyczajnie powtórzył: – Zdejmij koszulkę. Dziewczyna zrobiła głęboki, drżący wdech, wyraźnie zbierając się na odwagę. Caleb czuł, że częstując ją piwem po obiedzie, postąpił jednocześnie mądrze i chytrze. Właściwie to dziwił się, że dziewczyna nie chwieje się bardziej, zwłaszcza ze względu na zawiązane oczy. Drżącą ręką zsunęła prawe ramiączko, a krótko po tym także lewe. Koszulka opadła jej aż do pasa, odkrywając w ten sposób piękne piersi. Caleb musiał się skupić na oddechu; ledwo się opanował, żeby pozostać w miejscu. Dziewczyna próbowała zdjąć koszulkę przez nogi, ale krągłe biodra jej w tym przeszkodziły. Caleb uznał to za piekielnie i naiwnie seksowne. Kiedy zrozumiała już, że dalej ubrania nie pociągnie, zrezygnowała z tego bardziej skromnego sposobu i ściągnęła koszulkę przez głowę. Ciało Caleba zdawało się kołysać zgodnie z ruchem jej obfitego biustu. Jego członek nie mógł już bardziej stwardnieć; złapał go i poprawił ułożenie w majtkach, żeby nie wyginał się tak boleśnie. – Przestań – rzucił Caleb ochryple. – Zostaw tak, jak jest. Podszedł bliżej i bez wysiłku podniósł dziewczynę, a potem położył płasko na przygotowanym wcześniej stole. Najwyraźniej znowu nie wiedziała, co ma począć z rękami, ale Caleb ani trochę się nie zdziwił, gdy postanowiła zakryć nimi piersi. Chciał jej tego zabronić, zwrócić uwagę na niewłaściwe zachowanie, ale wyjątkowo pozwolił na tę uwodzicielską skromność. Zwłaszcza że cichy szloch, ledwo słyszalny na tle szumu wody w wannie, oznaczał łzy skryte za opaską. Ciepłe, słone, pyszne łzy, które nagle chciał poczuć na ustach. – Obróć się, Kotku. – Co zamierzasz zrobić? – zapytała zlękniona. Kiedy się zawahała przed wykonaniem polecenia, dodał: – Obiecuję, że cię nie skrzywdzę. Najwyraźniej dała się udobruchać, bo powoli obróciła się na brzuch. Krzyknęła, gdy Caleb sięgnął po koszulkę i podniósł do góry, nad talię. Nagle zerwała się, by wstać, ale on szybko przyszpilił ją do stołu własnym ciężarem. – To dla twojego dobra. Nie poczujesz bólu. Caleb wsłuchiwał się w strach w jej głosie i chociaż trochę uderzał mu do głowy, nabrał wątpliwości. Prawda była taka, że nie chciał zrobić tego, co zrobił, bez

względu na to, ile czerpał z tego przyjemności. Dziewczyna nie należała do niego i to nie jego zachcianki miała spełniać. Jednak właśnie ta myśl wywołała w nim gniew i pożądanie. Nazwała go po imieniu. Wykrzyczała jego imię: ze strachu, w gniewie i potrzebie. I niech Bóg ma go w swojej opiece – pod wpływem tego okrzyku aż go wykręciło. Osiągnął szczyt pożądania i nie potrafił znaleźć już żadnego dla siebie ratunku prócz jednego – posiąść ją. Uczyniła go słabym, nawet jeśli na chwilę. Nigdy by się nie spodziewał, że jej ciało będzie tak na niego reagować; nie w tej sytuacji. A jednak dziewczyna wydawała się wyjątkowo uległa, pełna napięcia, które czekało, by rozładował je dotykiem. Dlatego skrzywdził ją bardziej, niż planował, i stracił nieco pewności co do swoich poczynań. Nigdy wcześniej się tak nie czuł. – Ze względu na tamten… incydent, możesz być nieco poraniona. Chcę to załagodzić. Cała się spięła, ale nie odezwała ani słowem. – Musisz podciągnąć nogi pod klatkę piersiową i rozsunąć je dla mnie. Intensywny rumieniec na twarzy dziewczyny trudno było opisać, ale Caleb zaryzykowałby użycie słowa „karmazynowy”. Z kolei jego uśmiech łatwo dało się określić jako olśniewający. Niechętnie wykonała jego polecenie, najwyraźniej wdzięczna za pomoc Caleba. Zauważył wcześniej, że gdy tłumaczył swoje poczynania chęcią pomocy, szybciej mu ulegała. Pozwolił jej wierzyć, że potrafi się jeszcze oprzeć jego rosnącym wymaganiom. Może uważała, że nie robi tych wszystkich wulgarnych rzeczy z własnej woli, ale przystaje na coś, co i tak zrobiłby mimo jej protestów. Nie oponowała, kiedy przypiął jej nadgarstki do stołu i włożył rozpórkę między nogi. – To pozwoli ci pozostać w tej samej pozycji – wyjaśnił, wiedząc, że dziewczyna z pewnością tej pomocy będzie potrzebować. Szarpnęła dziko, kiedy palce Caleba po raz pierwszy zaaplikowały lubrykant na jej niewątpliwie obolałe pośladki. Łazienka wkrótce wypełniła się odgłosami jej łzawego szlochu i wstydliwego pociągania nosem. Niezbyt głośne echo tych dźwięków wydawało się przez chwilę rozbrzmiewać także we wnętrzu Caleba. Rzadko zdarzało mu się czuć winnym, a dziewczyna najwyraźniej miała niezwykłą umiejętność wywoływania w nim wyrzutów sumienia. Uczucie to było… obce, nieprzyjemne i cholernie irytujące. – Wystarczy już tego płaczu. Rozpaczasz bardziej z zażenowania niż jakiegokolwiek innego powodu. Przestań ryczeć. Jego donośny głos sprawił, że dziewczyna zamarła, wyraźnie przestraszona. Caleb westchnął. – Proszę bardzo, to ci pomoże. Umieścił niewielką ilość lubrykantu na palcu i delikatnie złapał jej łechtaczkę między kciuk i palec wskazujący. Zadrżała, sparaliżowana jego dotykiem, a on wiedział, że w głębi ducha błaga go, by puścił jej wrażliwe ciało, ale on oczywiście nie zamierzał tego robić.

– Nic ci się nie stanie, Kotku. Spokojnie – zapewnił ją łagodnym tonem, jednocześnie masując śliskie epicentrum jej jestestwa. A robił to wytrenowanym ruchem, najlepiej jak potrafił, zawsze starając się nie trzeć zbyt mocno i jednocześnie nie za lekko. Nie będzie się z nią drażnił. Zrobi to po prostu tak, jak należy, wynagrodzi jej wszystko. Wpatrywał się intensywnie w jej zaciśnięte usta, rozpaczliwie próbujące nie wypuścić choćby najcichszego jęku. A jednak jej wargi powoli się rozchyliły i spomiędzy nich wydostało się ciche kwilenie. Wkrótce to ciche kwilenie przerodziło się w stękanie, a to z kolei w szybkie dyszenie, które wydłużyło się w ochrypłe jęki. Caleb raz jeszcze dziwił się wrażliwości jej ciała i temu, jak jej ciemnoróżowe usta nieco się tylko otwierały, a koci języczek wysuwał spomiędzy nich, by nawilżyć delikatną, jędrną tkankę warg. Zbliżała się do szczytowania, więc szarpała się w więzach, próbując powstrzymać moment ostatecznego uwolnienia, a jednak nieświadomie wypinała się w poszukiwaniu tego, czego najbardziej się bała. Caleb wycofał się nieco, odwlekając tę chwilę, żeby zrobić to, co musiał zrobić. Wyciągnął lewą rękę i złapał za giętką rurkę, której do tego potrzebował. W momencie, gdy kolejny raz zaprowadził swoją niewolnicę na wyżyny ekstazy, pod wpływem których jęczała i płakała jednocześnie, wepchnął rurkę w jej odbyt. Rzuciła się gwałtownie do tyłu, ale on trzymał ją twardo. Powoli i z namysłem masował jej łechtaczkę do czasu, aż jej ręce wreszcie się rozluźniły, kolana zmiękły, a oddech zwolnił. Caleb zignorował uporczywy nacisk członka na rozporek, podobnie jak przypływ ostrego, przypominającego ból pożądania w podbrzuszu. Zamiast tego skupił się na sprawieniu ulgi swojej grzecznej niewolnicy. Na policzkach wykwitły jej rumieńce o barwie głębokiego karmazynu, widoczne nawet na zaczerwienionej skórze. Taki kolor osiągnąć dało się jedynie orgazmem, a Caleb nie mógł odmówić sobie uczucia dumy. Głaskał dziewczynę po plecach, nie dziwiąc się już temu, jak wygina się w łuk pod jego rękami. Będzie mu tego brakowało. Tego. Jej. Porzucił tę myśl i zamiast tego skupił się na swoich poczynaniach. Dziewczyna płakała cicho, kiedy napełniał ją wodą i uspokajał, że uczucie napięcia w brzuchu jest normalne i nie powinna panikować, chociaż to akurat nie podziałało. Palce jej prawej ręki oplotły mocno jego dłoń, a te lewej zacisnęły się w pięść na winylowym blacie stołu. Kiedy wyczuł, że dziewczyna nie zmieści już więcej wody, zakręcił kurek i nakazał jej przeć. Wtedy rozpłakała się na dobre. Błagała, żeby nie naciskał na jej brzuch. W tych rozpaczliwych prośbach wyraźnie pobrzmiewał wstyd i zażenowanie, a twarz wyrażała ból. Caleb próbował utrzymać ją w miejscu, obiecując, że wszystko będzie dobrze i nie musi się niczego bać ani wstydzić. Jego wysiłki na nic się jednak nie zdały. Wreszcie przycisnął ją do stołu ciężarem swojego ciała. Z twarzą tuż przy twarzy niewolnicy raz jeszcze i jeszcze napełniał ją wodą i opróżniał, nie ustając w próbach przekonywania jej, że lepiej wyjdzie na poddaniu się jego woli. Kiedy wreszcie zabieg dobiegł końca, zdjął dziewczynie opaskę z oczu i odpiął nadgarstki, żeby mogła usiąść na kolanach na blacie stołu. Ku zaskoczeniu Caleba

zarzuciła mu ręce na szyję i schowała twarz w jego ramionach, nie puszczając. Poczuł ciepło przepływające przez członki, kiedy jej drżące ciało dotykało jego ciała. Uczucie to było tak przyjemne jak promienie słońca na twarzy. Wróciło do niego nieproszone wspomnienie ich spotkania na chodniku. Mrużyła wtedy oczy w porannym słońcu, próbując przyjrzeć się jego twarzy. Wydała mu się urocza, zwłaszcza gdy się uśmiechała. Nagle poczuł przemożną chęć zobaczenia jej uśmiechu. Zamiast tego odsunął ją od siebie, by móc scałować jej ciepłe i słone łzy z gładkich policzków. Nawet smakowała jak słońce. Wolał jej uśmiech czy łzy? Zdumiony różnorodnością własnych myśli zostawił ją, by się umyła, jednocześnie instruując, żeby po wszystkim wróciła do sypialni. Caleb krążył powoli po pomieszczeniu, rozmyślając o wielu rzeczach naraz. Rafiq poinformował go wcześniej, że transport jest już załatwiony i muszą tylko dotrzeć do Tuxtepec. Potwierdził także, że trasa ich podróży do Pakistanu jest wolna od celników, a paliwo zorganizowane w odpowiedniej ilości. Wszystkie wieści były dobre, ale Caleb jakoś nie potrafił się nimi cieszyć; wręcz przeciwnie, chyba popsuły mu humor. Po dwunastu latach zemsta wydawała się przychodzić zbyt szybko. Już niedługo będzie musiał poinformować dziewczynę o jej przeznaczeniu. Będzie musiał zmusić ją do zrozumienia, że wyszkolił ją na dziwkę. Dziwkę Vladka. Oczami wyobraźni widział już wyraz jej twarzy. Wiedział również, że lepiej odwlekać ten moment jak najdłużej. Trzy tygodnie. Nagle zaczął się zastanawiać, co też zajmuje dziewczynie tyle czasu. Już miał wejść do łazienki, ale pomyślał, że lepiej tego nie robić. Powinien dać jej chwilę na uspokojenie się i dojście do siebie. Rozejrzał się po pokoju. Nikt by się nie domyślił, ile bogactwa i wykwintności w sobie kryje. Klejnot koronny piaszczystego meksykańskiego miasta. Pluszowy dywan importowany z Turcji, podobnie jak gobeliny. Pościel wypchana gęsim puchem, poszewki uszyte z najlepszej egipskiej bawełny, a do tego marmurowy kominek z Włoch. Właśnie ten kominek był chyba największym zbytkiem w pomieszczeniu. Caleb nie sądził, by kiedykolwiek było tu dość chłodno, aby go użyć. Jedna ściana została w całości wykonana z hartowanego szkła, z ukrytymi drzwiami przesuwnymi, które prowadziły na taras. Caleb westchnął i uśmiechnął się. Dziewczyna nie widziała pewnie tyle bogactwa przez całe swoje życie. Gdzie będzie ją trzymał Vladek? Ścisnęło go w żołądku. Usłyszał naciśnięcie klamki i odwrócił się, żeby zobaczyć reakcję porwanej. Nie rozczarował się – jej dłonie od razu wystrzeliły do ust, oczy otworzyły się szeroko, zdumione. – Nie tego się spodziewałaś? – drażnił się z nią. – N-n-nie! – odparła, rozglądając się dokoła. Caleb zaśmiał się szczerze i serdecznie, a potem poprowadził ją na środek pokoju. Zaczęła chodzić dokoła, jak w transie, dotykając wszystkiego palcami. – Mieszkasz tutaj? Skąd cię na to stać? – zapytała bez śladu złośliwości. Wiedział, że chodziło po prostu o ciekawość, a nie o szyderstwo.

Nagle zapragnął być właścicielem tego domu, żeby mógł zasłużyć sobie na jej podziw. Zdziwiła go ta niespodziewana potrzeba, żeby zaimponować dziewczynie. Przecież była tylko niewolnicą, niewartą jego uwagi. Dom Caleba w Pakistanie w niczym nie ustępował temu budynkowi. A jednak ona nigdy go nie zobaczy. Pod wpływem impulsu odsunął ją od okna, żeby stanęła twarzą do niego. Zapragnął jej bliskości, chociaż miał obiekcje wobec własnego dziecinnego zachowania. Dziewczyna zamarła, jakby właśnie przypomniała sobie o jego obecności. Jak mogła o nim zapomnieć choćby i na moment. Zamierzał przypomnieć jej, na czym powinna skupiać całą swoją uwagę, a zrobi to łagodnie, choć stanowczo, zsuwając ramiączka jej koszuli nocnej. – Co robisz? – zapytała nieśmiało. Caleb przyglądał jej się badawczo, a kąciki jego ust uniosły się w niewielkim uśmiechu. – Dobiliśmy targu, Kotku. Ty nie wracasz do swojego pokoju, a ja dostaję posłusznego zwierzaczka. Powoli się pochylił i pocałował ją w dolną wargę; dokładnie tak, jak tego pragnął. Dziewczyna przygryzła ją. – Zrobisz sobie w ten sposób krzywdę, Kotku. – Podniósł jej brodę, żeby spojrzeć w te wielkie, brązowe oczy, których pięknu ani trochę nie zaszkodziła opuchlizna po płaczu. – Nie zamierzam cię znowu pieprzyć, jeśli o to się martwisz. Próbowała odwrócić wzrok, ale on jej na to nie pozwalał. Wydawało mu się, że jeśli dostatecznie się skoncentruje, uda mu się wychwycić dudnienie jej serca. Znowu się pochylił i pocałował ją, tym razem w ucho. – Będę tylko trochę samolubny. – A co to oznacza? – zapytała, niepewna. Caleb bez słowa złapał ją za rękę i poprowadził do podwójnego łóżka z wiśniowego drewna, które miało wiele funkcji i nie wszystkie dało się łatwo odgadnąć. – Chodź, to ci pokażę. Caleb usiadł na krawędzi łóżka, a niechętna partnerka stanęła przed nim. Jego ciekawskie oczy od razu zauważyły jej zdenerwowanie. Przez chwilę, która zdawała się trwać wiecznie, żadne z nich nie wypowiedziało nawet słowa. Caleb zwyczajnie obserwował, sprawdzał i zapamiętywał spostrzeżenia. Kiedy wreszcie przemówił, dziewczyna podskoczyła z zaskoczenia. – Po prostu mnie dotknij. – Chcesz, żebym cię dotknęła? Gdzie? Calebowi naprawdę podobała się ta cecha niewolnicy – wydawała się zawsze ostrożna i jednocześnie zaintrygowana. Ta przypadłość sugerowała odwagę i podstępną naturę. Z wszystkich tych cech, co dziwne, najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy. Czasami trudno mu było nie dostrzegać między nimi podobieństw, które go bawiły i niepokoiły. – Gdzie tylko zechcesz – powiedział z uśmiechem. Dziewczyna zmarszczyła czoło, jakby to wytłumaczenie wymagało dodatkowego wyjaśnienia. Myliła się. Caleb chciał, żeby go dotykała gdziekolwiek, byle tylko nie

musiał jej zmuszać. Może jeśli zrobi to z własnej woli, Caleb będzie mógł przestać winić się za wcześniejsze popychanie jej do tego. A może po prostu potrzebował jej dotyku. Był kiedyś taki czas, kiedy Caleb nienawidził wszelkiego dotyku. Znał wtedy tylko okrucieństwo, lecz teraz, w odpowiednich warunkach, podobało mu się to. – A potem? Co zamierzasz zrobić potem? Wydawała się teraz niemal rozgniewana, zirytowana. Caleb chyba to rozumiał. Nie miała żadnego powodu, żeby wierzyć, że po wszystkim jej nie wykorzysta. Szczerze mówiąc, w dużej mierze sam sobie nie wierzył. A jednak należał do mężczyzn dotrzymujących raz danego słowa. Rafiq tego jednego go chociaż nauczył. – Będę trzymał ręce tutaj – poklepał łóżko po bokach – o ile nie poprosisz, bym położył je gdzie indziej. Posłał jej szelmowski uśmiech i zdawał sobie z tego sprawę, ale nie potrafił się powstrzymać. Z całych sił próbował nie zaśmiać się w głos, kiedy dziewczyna prychnęła drwiąco i przewróciła oczami. Nie wierzyła mu ani trochę. Ostrożna, ale ciekawska. Przez kilka chwil w pokoju nie rozlegały się żadne dźwięki, a Caleb nie odrywał wzroku od niewolnicy, podczas gdy ona zastanawiała się, co powinna powiedzieć albo zrobić. Caleb poczuł, jak przyśpiesza mu puls i oddech. Czyżby naprawdę się niepokoił? Uczucie to ewidentnie działało na niego jak afrodyzjak. Dziewczyna kilka razy zagryzła wargę; jej białe ząbki wbiły się w jędrną tkankę. Caleb nieświadomie zaciskał palce na narzucie. Istniały na jego ciele miejsca, gdzie chciał poczuć jej usta, a w innych nie pogniewałby się za dotyk ostrych ząbków. Chrząknęła, budząc Caleba z gorących rozważań. – Czyli… eee… jeśli tego nie… wtedy będę musiała wrócić do pokoju, prawda? Doskonale wiedział, dlaczego właśnie tak sformułowała to pytanie. Caleb kiwnął głową. Zauważył, jak jej ramiona nieznacznie opadają, jakby się bardziej rozluźniła. Tak naprawdę tego chciała. Pragnęła go. Powstrzymał się od uśmiechu. – Dobra, zrobię to. Ale musisz mi obiecać, że będziesz trzymał ręce na łóżku. Obiecujesz? Caleb nie mógł już dłużej walczyć z uśmiechem. Dziewczyna nawet nie zapytała, jakiego rodzaju dotyk był akceptowalny. Skinął tylko głową. Na jej twarzy pojawiły się rumieńce, ale mówiła niemal pewnym siebie głosem. Raz jeszcze Caleb nie mógł się nadziwić tym kontrastom. W jednej chwili nieśmiały podlotek, w drugiej prawdziwa lwica. – Zamknij oczy. Inaczej chyba nie dam rady tego zrobić. Caleb zaśmiał się, zwłaszcza z ciemniejącej czerwieni na policzkach, ale z ociąganiem poddał się jej woli.

** Zrobiło się późno; niemal tak późno, że aż wcześnie, w zależności od perspektywy. Dziewczyna spała spokojnie obok niego, przyciskając pośladki do jego krocza.

Niesamowite, jak łatwo zasnęła, chociaż podobno tak wiele przez niego przeszła. Zacisnął powieki i wciągnął do nosa zapach jej włosów i znajdującej się pod nimi skóry. Przypomniały mu się jej małe ciekawskie paluszki, które zagrzebały się w jego blond czuprynie. Od tego właśnie zaczęła. Czuł mrowienie na całej skórze głowy, a wrażenie to spływało w dół po jego szyi i rozchodziło się wzdłuż kręgosłupa, docierając aż do członków. Jeden zwykły dotyk sprawił, że Caleb zwątpił w możliwość dotrzymania obietnicy. Mimo to nie poruszył się. Chciał sprawdzić, jak daleko dziewczyna zajdzie. Powtarzał sobie, że to również część jej szkolenia, mająca za zadanie zaznajomić ją z męskim ciałem i przyzwyczaić do dotykania go. Nie wszyscy mężczyźni są do niego podobni. Więcej przyjemności sprawiało im branie niż dawanie, a Caleb nauczył Kotka wyłącznie poddawania się jego dotykowi, a nie jak uzyskać poczucie kontroli poprzez zainicjowanie kontaktu. W tamtym momencie przyznał sam przed sobą, że celowo unikał tego aspektu tresury niewolnicy. Zabiegi tego rodzaju sprawiają, że staje się podatny na jej wdzięki, jednak nie dlatego, że stawał się niewolnikiem jej dotyku, nic równie pospolitego. Wszystkie szkolone przez niego dziewczyny dotykały go, i to często. Jednak przy nich udawało mu się pozostać obojętnym; informował je tylko, co sprawia mu przyjemność, a nad czym muszą jeszcze popracować. Przy tej dziewczynie chciał… czegoś. Przy czym nieokreśloność tych pragnień rozpraszała go, a na to nie mógł sobie pozwolić. Niemniej jednak musiał ją nauczyć wszystkiego, prawda? Musiał to jakoś przetrwać. Nie miał innego wyjścia. Poddał się jej dotykowi, a dziewczyna zacisnęła mocniej palce wokół jego włosów. Poczuł lekkie ćmienie bólu, a jego członek szybko zareagował. Następnie jej dłonie powędrowały do jego twarzy, a delikatne opuszki palców zaczęły tańczyć na brwiach, kościach policzkowych i szczęce. Kiedy przycisnęła kciuki do ust, spiął się, spodziewając się pocałunku. Nic takiego się nie wydarzyło. Zamiast tego śledziła kształt jego szyi i ramion, zapuszczając się nawet pod koszulę, między kilka niezapiętych guzików na klatce piersiowej. Poczuł, jak jej ciało rozgrzewa się o kilka stopni, a ciepło łona promieniowało kilka centymetrów od jego twardniejącego penisa. Ostatecznie to on zarządził koniec. Szybko miał dosyć prób zapanowania nad sobą, by dotrzymać danej wcześniej obietnicy. Powiedział jej, że to wystarczy i żeby położyła się do łóżka. Jego głos zabrzmiał chłodno, chociaż w środku był niemiłosiernie rozgrzany. Przypiął jej lewy nadgarstek do złotego łańcuszka zamontowanego na jednym ze słupków. Był cienki, ale solidny, pozwalał niewolnicy na komfortowy sen, jednocześnie uniemożliwiając ucieczkę. Potem poszedł do łazienki wziąć prysznic i zrobić coś, czego nie potrzebował od bardzo dawna. Gdy błyszczące wstążki nasienia rozlały się na kafelki prysznica, Caleb raz jeszcze zapytał sam siebie, co on, do cholery, wyprawia. Teraz leżał na łóżku obok niej, trzymając ją jak kochankę, wąchając zapach jej

pieprzonych włosów i pieszcząc ramię. Gorzej, nie wiedział, czy będzie potrafił przestać. Nie chciał tego. Objął ją w pasie i przyciągnął bliżej. Westchnęła. Gówniara nawet odchyliła głowę do tyłu i położyła policzek na materiale jego koszulki. Chciała, żeby ją pocałował? Nie marnował czasu, tylko natychmiast to sprawdził. Przycisnął usta do jej ust, delikatnie, niepewnie. Westchnęła raz jeszcze, otwierając szerzej usta, wciąż pogrążona w półśnie. Zachęcony tą reakcją wsunął jej język między wargi. Musi być masochistą. Inaczej dlaczego miałby torturować się w ten sposób? Dziewczyna smakowała ciepłem, słodyczą i trochę także alkoholem. Pod wpływem tych doznań Caleb wydał z siebie cichy jęk. Jej ciało przesunęło się nieco bliżej, a usta aktywnie poszukiwały jego ust. Podarował jej to, czego oboje bardzo chcieli; jego język powędrował głębiej. Nagle dziewczyna zrobiła się żarłoczna. Zaczęła ssać wargi Caleba, byle jak, chciwie, wciąż pogrążona we śnie. Odsunął się, a ona zaskomlała, na oślep szukając jego twarzy. Zdusił śmiech. – Mmm, Caleb – powiedziała, boleśnie wzdychając. Jego serce natychmiast zaczęło bić trzy razy szybciej. Krew dudniła mu w uszach. Czyżby dziewczyna śniła o nim? A może tylko udawała, że śpi? Zdawała sobie w ogóle sprawę, że ją całował? Świadomie odwzajemniła pieszczotę? – Tak, Kotku? – zapytał, szczerze stremowany. – Mmm – odparła. Kąciki jej ust uniosły się nieco w cieniu uśmiechu. Caleb zapragnął pocałować ją jeszcze raz, ale powstrzymał się. Dziewczyna próbowała odwrócić się do niego, ale nie pozwalał jej na to złoty łańcuszek. Zmarszczyła brwi, ale mimo wszystko się nie obudziła. Caleb pochylił się bliżej i uwolnił jej nadgarstek. Natychmiast przysunęła się do niego i położyła głowę na jego ramieniu, a świeżo oswobodzoną ręką przyciągnęła go bliżej do siebie. Lewą nogą przyszpiliła jego udo do materaca. Gorąca cipka przycisnęła się do jego biodra. Czy to naprawdę się działo? Zrezygnowany Caleb objął dziewczynę jedną ręką, a drugą położył na swojej klatce piersiowej, tuż nad mocno bijącym sercem. Po chwili sen uratował go z tej słodkiej tortury.



Dziesięć Przyśnił mi się ten sam sen, który prześladował mnie, odkąd go poznałam. Ten sam, którego kiedyś tak wyczekiwałam za każdym razem, gdy kładłam się do łóżka. Wcale go nie pragnęłam, ale nie miałam wyjścia. Myślę, że moja podświadomość z determinacją próbowała wrócić do tamtych chwil i znaleźć to, co przeoczyłam. Maszeruję szybkim krokiem po chodniku, próbując uciec przed groźnym mężczyzną, który siedział w samochodzie za moimi plecami. Wtedy podnoszę wzrok i widzę go. Może to jego swobodny krok, a może spojrzenie, którym mnie wyminął, zamiast otaksować, w każdym razie nieznajomy wydał mi się bezpieczny. Rzucam się na niego, obejmując go w pasie, i szepczę: – Udawaj, że wszystko gra, okej? Poza rzeczywistością snu czuję prawdziwy pot spływający mi po karku. Odnoszę wrażenie, że rzucam się na łóżku, ale nie potrafię zrozumieć, skąd wziął się ten niepokój. Nieznajomy spełnia prośbę i obejmuje mnie w pasie, ku mojemu zaskoczeniu. Chwila grozy kończy się szybko, ale z jakiegoś powodu nie chcę go puścić. Czuję się bezpiecznie w jego ramionach, bezpieczniej niż kiedykolwiek. A do tego ładnie pachnie; tak, jak pachnieć powinien każdy mężczyzna – świeżym mydłem, ciepłą skórą i lekkim potem. Myślę, że chyba zbyt długo już go trzymam, więc odsuwam się jak oparzona. Potem unoszę wzrok i dostrzegam przed sobą anioła. Nogi miękną mi w kolanach. W rzeczywistości poza snem słyszę swoje kwilenie. W głębi duszy wiem, dlaczego nie chcę więcej na niego patrzeć, ale nie mogę się powstrzymać. Zaczynam śnić w trzeciej osobie. Staję się obserwatorką. W jej oczach jest najpiękniejszym stworzeniem, jakie kiedykolwiek widziała, wliczając w to szczeniaczki, noworodki, tęcze, wschody i zachody słońca. Nie potrafi go nawet nazwać mężczyzną, bo mężczyźni nie wyglądają tak dobrze. Jego skóra jest przepięknie opalona, jakby słońce poświęciło chwilę, by wycałować ją do perfekcji. Umięśnione przedramiona są pokryte meszkiem w tym samym złotym kolorze co włosy na głowie. Z kolei oczy przypominają niebieskozielone Morze Karaibskie, które widziała jedynie na plakatach filmowych. Nieznajomy uśmiecha się, a dziewczyna nie potrafi się powstrzymać i odpowiada tym samym. Jest jego marionetką. Mężczyzna pociąga za sznurki. W swoim uśmiechu pokazuje nie tylko białe zęby, ale też ostry kieł po lewej stronie. Jego zęby nie są idealne, ale ta drobna wada tylko podkreśla ich piękno.

Mówi coś do niej, coś o innej dziewczynie, ale ona nie chce słuchać. Gdzieś w oddali słyszę znajomy głos, mój głos. We śnie? Czy poza nim? Nie potrafię zdecydować. Wiem tylko, że błagam, by sen już się skończył. Nie znalazłam tego, czego szukałam – tego przeoczonego wcześniej szczegółu. Powinnam się obudzić. Powinnam się obudzić, zanim przejdę do tej nieznośnej części, która nie ma nic wspólnego ze wspomnieniami, będąc fantazją i pożądaniem. Przysuwa się bliżej i podnosi głowę. Pragnie, by mężczyzna nasycił się tymi pełnymi ustami. Nie zamierza poprzestać, dopóki się tak nie stanie. Kiedy jego język wsuwa się między wargi, dziewczyna czuje na dole coś, czego nigdy wcześniej nie czuła; jest to szczególnego rodzaju ból i obszerność. Nagle zdaje sobie sprawę, że czuje bicie serca nie tylko w piersi, ale też między tymi sekretnymi fałdkami. Jęczy między kolejnymi pocałunkami, a krótko po tym słyszy podobny dźwięk u niego. Pragnęła dotykać go wszędzie. Nie przejmowała się zupełnie tym, czy nieznajomy weźmie ją od razu na chodniku, tak bardzo go pożądała. Nie bała się potępienia ze strony matki. Dla niego może zostać dziwką. Cieszy się, że poczekała na tego mężczyznę. Cieszy się, że to on skradnie jej niewinność. Dłoń nieznajomego znalazła się w jej włosach i z jakiegoś powodu dziewczyna wyczuła niebezpieczeństwo, ale zdusiła w sobie strach. Pocałunek przerodził się w bardziej żarłoczny, wygłodzony – zaczęły ją nawet nieco boleć usta. Jego ręka zacisnęła się w pięść na jej włosach. Wrażenie to jest znajome, ale odległe. Dziewczyna pragnie całować dalej. Czyżbym wyczuwała smak piwa? Nagle sen staje się zbyt rzeczywisty. Pocałunek. Dotyk. – To właśnie robisz, kiedy ja idę do łóżka, Livvie? Zakładasz swoje dziwkarskie ciuszki i próbujesz uwieść swojego ojca? – On nie jest moim ojcem! – To jego wina, nie moja. – Zachowuj się jak dziwka, a będziesz traktowana jak dziwka. Nienawidzę cię. Bez ostrzeżenia dziewczynę ogarnia fala przytłaczającego żalu. Coś poszło potwornie źle. Odsuwa się od pocałunku i otwiera z przerażenia oczy. Ta sama młoda twarz, która wcześniej wydawała jej się przepiękna, teraz patrzyła na nią z groźnym wyrazem. Oczy nieznajomego przypominały morze, ale nie słoneczną karaibską plażę, lecz obrzydliwe potwory czające się w głębinach jego spojrzenia. Nie był już aniołem, tylko diabłem, którego zawsze się obawiała. Otworzyłam szeroko oczy i wpatrywałam się w otaczającą mnie pustkę. Serce waliło mi w piersi, pod powiekami zbierały się łzy, ale mimo wszystko czułam wstydliwą wilgoć między nogami. Znajomy strach groził świeżym piekłem i walczyłam zaciekle, żeby go powstrzymać. Caleb spał spokojnie obok, a jego ramię ściskało mnie jak imadło. Powinnam spróbować wstać, ale, szczerze mówiąc, bliskość jego muskularnego ciała dawała mi uczucie komfortu, którego tak mi brakowało od tygodni. Od lat. Poza tym w jego pokoju było chłodno. Nie tak jak w moim – moim, to zabawne – gdzie czułam tylko wilgotny żar.

Pomyślałam o tym, co się wydarzyło wcześniej, lecz mój umysł ledwo sobie radził z przetworzeniem tych wspomnień. Wydaje mi się, że gdybym oglądała o tym film albo czytała w książce, uznałabym te sceny za podniecające. Jednak przeżyć je, poczuć na własnym ciele… to coś zupełnie innego, przerażającego. Głównie przerażającego. Na samą myśl serce zabiło mi jak szalone, ale tym razem czułam się inaczej. Oprócz tego w moim podbrzuszu zaległo coś ciężkiego. Przypominało mi to chwile z dzieciństwa, kiedy bawiłam się w chowanego w ciemności. Nie chciałam dać się znaleźć, ale samo siedzenie w mroku, w niepewności, było jednocześnie ekscytujące i straszne. Wiedziałam wtedy, że właśnie ten przypływ emocji tak mnie do tej gry przyciągał, nie ukrywanie się czy szukanie przyjaciół. Przy Calebie to uczucie towarzyszyło mi bez przerwy. Wciąż widziałam jego twarz, z zamkniętymi oczami i pochyloną w moją stronę; czułam pod palcami jego muskularne ciało. Całe wspomnienie powracało do mnie w serii przebłysków, a te nie pozwalały usnąć w ciemności. Wcześniej śniłam też o całowaniu go, więcej nawet. Czułam jego wzwód na pośladkach i wbrew wszelkiej logice chciałam go tam dotknąć. Chciałam zobaczyć, co znalazło się wewnątrz mnie. Kiedy zeszłej nocy poprosił, żebym przestała, byłam nieco rozczarowana. Może nawet urażona, bo pomyślałam, że zrobiłam coś nie tak, jak powinnam. Przemówił do mnie z początku ostrym, zdystansowanym tonem, jednak po chwili złagodniał i powiedział, że poszło mi dobrze, aż za dobrze. Z jakiegoś szalonego powodu, nie licząc absolutnego zażenowania, czułam też… sama nie wiem, czy ulga to dobre słowo, może nawet duma, ale na pewno coś podobnego. Caleb był niezwykłą osobą, do tego okrutną i nieludzką. Czasami wychodził z niego potwór, a jednak zdarzały się chwile, gdy wydawał się zdolny do czegoś na kształt troski. Przez niego płakałam, wrzeszczałam i trzęsłam się ze strachu, lecz zaledwie ułamek sekundy później potrafił sprawić, że trudno było uwierzyć w jego odpowiedzialność za te wszystkie uczucia. Obejmował mnie wtedy i czułam się bezpieczna w jego ramionach. Jak to w ogóle możliwe? Chyba jestem bardziej naiwna, niż się spodziewałam. Powoli, wpatrując się w zasłony, dostrzegłam widok, którego tak długo mi brakowało. Właśnie wstawało słońce, zmieniając odcień materiału na nieco jaśniejszy. Moje serce zaczęło bić szybciej i ogarnęła mnie fala przyjemnego podniecenia. Czułam się jak w świąteczny poranek. Chwyciłam ostrożnie rękę Caleba i delikatnie ściągnęłam ją ze swojej piersi. W odpowiedzi usłyszałam jęk i przez chwilę zupełnie się nie ruszałam, przerażona. On jednak tylko westchnął, a potem, ku mojej ogromnej uldze, odwrócił się w drugą stronę. Co bardziej zaskakujące, okazało się, że zostałam uwolniona ze złotego łańcucha. Nie zastanawiając się nad tym zbyt długo i być może nieco zbyt pośpiesznie, ześlizgnęłam się z łóżka i powlokłam w stronę okna. Odsunęłam zasłony, tylko troszeczkę, ale kiedy promienie słońca dotarły do moich oczu, zabolała głowa. Zacisnęłam mocno powieki. Minęło tak cholernie dużo czasu! Powoli otworzyłam oczy i tym razem zobaczyłam to, czego mojej duszy tak boleśnie brakowało. Zobaczyłam światło – piękne, ciepłe, bezpieczne światło dnia. Ledwo

powstrzymałam zbierające się pod powiekami łzy. Przez chwilę wydawało mi się, że wszystko, co się wydarzyło między mną i Calebem, było zaledwie snem, a teraz, kiedy wzeszło słońce, mogłam się wreszcie obudzić. I nigdy więcej nie zasnąć. Potwory nie wrócą. Odsunęłam materiał zasłony jeszcze kawałek i udało mi się dojrzeć sporych rozmiarów taras, a na nim stół z dużym parasolem, doniczki z kwiatami i fotele. Zupełnie nierealny widok. Przycisnęłam dłoń do szyby, czując ciepło promieni słonecznych i chłód poranka, ale wszystko wydawało się nierealne. Obejrzałam się na śpiącego Caleba, który oddychał ciężko. Nie wyglądał, jakby miał się zaraz obudzić. Serce waliło mi w piersi. To jest to, moja szansa na ucieczkę. W głowie słyszałam ostrzeżenie: Jeśli to zrobisz, a on cię złapie, zginiesz! Nie bądź głupia! Jednocześnie coś mi mówiło: Jeśli nie zrobisz tego teraz, być może nigdy nie dostaniesz drugiej szansy. Podjęłam decyzję. Spróbuję. Zasłoniłam z powrotem okno i cicho rozejrzałam się w poszukiwaniu jakiegoś sposobu na otwarcie drzwi. Na zewnątrz nie zauważyłam zbyt wiele, żadnych budynków, dróg czy ludzi. Nie pozwoliłam, żeby mnie to zniechęciło. Palcami badałam szybę, ale nie natknęłam się na żaden mechanizm pozwalający przesunąć drzwi. W ten sam sposób sprawdziłam też ścianę i znowu nic. Z niepokojem obejrzałam się z powrotem na pokój. Caleb nadal spał spokojnie. Zaczęłam pchać szybę, ale nic to nie dało, niech to szlag! Zauważyłam na dole szyny, więc wiedziałam, że drzwi należy przesunąć. Myśl! Po prostu myśl! Nie potrafiłam znaleźć miejsca, w którym dało się odblokować drzwi, ale musiało przecież gdzieś być, więc może… zamek znajdował się tam, gdzie nie sięgał mój wzrok. Popatrzyłam w górę, zdając sobie sprawę, że niestety nie sięgnę tak wysoko. Jedyna szansa na odblokowanie drzwi stała w kącie pokoju, a był nią wielki, skórzany fotel. Wydawał się ciężki. Omal nie krzyknęłam z frustracji. Spojrzałam jeszcze raz na Caleba. Jakim cudem mam przesunąć ten fotel, nie robiąc hałasu? Podeszłam po cichu do mojego nieożywionego nemezis i mocno pchnęłam. Fotel zaszurał cicho o dywan, a ja natychmiast zerknęłam na łóżko. Caleb nadal spał. Mimo to nie miałam zielonego pojęcia, jak mogłabym przesunąć fotel w odpowiednie miejsce, nie budząc porywacza. Rozejrzałam się dokoła i próbowałam nie zemdleć, choć z twarzy odpłynęła mi cała krew. Na drzwiach szafy wisiała marynarka Caleba, a spod niej wystawała kabura. Czy to możliwe? O mój Boże, błagam, niech tam będzie! Wyciągnęłam rękę do miękkiego materiału i uniosłam go. Pod spodem znajdował się największy pistolet, jaki kiedykolwiek widziałam, właściwie to jedyny, jaki kiedykolwiek widziałam, ale faktycznie ogromny. Zrobiło mi się niedobrze. W głębi duszy miałam ochotę zapomnieć o tej całej piekielnej sprawie i wrócić do łóżka. Pieprzyć to! Sięgnęłam po broń. Pieprzona spluwa ważyła chyba tonę. Drzwi szafy uchyliły się i gdy zajrzałam do środka, aż zdziwiła mnie liczba schowanych tam narzędzi służących do zadawania bólu. Szpicruty, bicze, łańcuchy i inne ustrojstwa, których w ogóle nie rozpoznawałam, bo nie pojawiały się w programie „Real Sex” na HBO, oglądanym przeze mnie w domu Nicoli. Co to za spiczaste dildo? Omal nie zemdlałam. Czy Caleb planował użyć tego wszystkiego na

mnie? Co za popierdoleniec. A jednak… Zauważyłam kajdanki, właściwie to kilka par. Nie zostały obszyte futerkiem, więc musiały być prawdziwe. Inaczej cała sytuacja mogłaby stać się żenująca. Byłam gotowa zaryzykować. Nałożyłam marynarkę Caleba, a jej rozmiar nieco mnie przytłoczył. Położyłam broń na fotelu i zaczęłam podwijać rękawy. – Co ty wyprawiasz, do cholery? – wściekły głos Caleba sprawił, że natychmiast zamarłam. Nasze spojrzenia się spotkały, moje było pełne przerażenia, a jego zimne i jadowite. Sięgnęłam po broń, a on wyskoczył z łóżka. Choć raz to ja byłam szybsza. – Nie ruszaj się! Ani kroku, kurwa – zaskrzeczałam przeraźliwe, na granicy paniki. Mogłam go zastrzelić z samego strachu i myślę, że to zrozumiał, bo od razu się zatrzymał. Serce waliło mi jak szalone, wzrok przesłoniła mgła. Ogarnij się, Livvie. Lepiej się, do jasnej cholery, ogarnij. – Odłóż broń, Kotku – wyszeptał, jakbym to ja bała się bardziej od niego. Może tak właśnie było. Calebowi pewnie nie pierwszy raz ktoś grozi, natomiast ja zdecydowanie nigdy wcześniej nie mierzyłam do nikogo z pistoletu. Zbierało mi się na płacz. Nie chciałam tego robić. Wcale nie chciałam go skrzywdzić. Nie masz już wyboru, Livvie. Albo on, albo ty. Nie podobała mi się cała ta sytuacja. Czułam się jak jedna z tych głupich lasek w filmach, która trzyma na muszce swojego przyszłego mordercę. Ręce jej się trzęsą jak w delirium, a zabójca po prostu podchodzi coraz bliżej. Dziewczyna nie potrafi do niego strzelić, a potem ginie. A potem ja ginę. Wzięłam głęboki wdech i starałam się trzymać broń nieruchomo, ignorując jej ogromny ciężar i drżenie rąk pod jego wpływem. A już zwłaszcza starałam się nie zwracać uwagi na pot zbierający się na dłoniach, przez który robiły się śliskie. – Proszę, Caleb – powiedziałam niemal błagalnym tonem – nie ruszaj się. Puść mnie i nie zmuszaj, żebym cię zabiła, bo naprawdę to zrobię. Przysięgam na Boga, że to zrobię. Caleb był spokojny, zbyt spokojny. – Nikt nikogo nie będzie zabijał, Kotku. Ale nie mogę cię puścić. Po prostu odłóż broń, a ja obiecuję, że cię nie skrzywdzę. Nie mogąc się powstrzymać, roześmiałam się w głos. Chociaż to ja celowałam z pistoletu, pozostawałam zakładnikiem. A jednak śmiech zabrzmiał histerycznie. Moje myśli zawędrowały w przedziwne miejsce, najwyraźniej po drodze wskrzeszając Brudnego Harry’ego, zapewne pod wpływem broni. – Wiem, co sobie myślisz – powiedziałam przez ściśnięte gardło. – Strzelił sześć razy czy tylko pięć? Szczerze mówiąc, w tej całej zabawie straciłam rachubę. Ale zakładając, że to magnum .44, najpotężniejszy pistolet na świecie, może elegancko odstrzelić ci głowę... musisz sobie zadać pytanie: Czy mam dziś szczęście? Masz, śmieciu? Wyraz twarzy Caleba był nie do podrobienia – coś między poważną troską (o moje zdrowie psychiczne) a wściekłością (na moją głupotę). – Kotku… – zaczął. Uniosłam pistolet, używając do tego obydwu rąk, bo dla jednej był to zbyt duży

ciężar. Przy tym manewrze dotknęłam nieznacznie spustu i po raz pierwszy zobaczyłam w oczach mojego porywacza prawdziwy strach. Przełknął głośno ślinę. Puściłam cyngiel i poczułam ulgę, że nie zrobiłam niczego głupiego, a w tym przypadku głupszego. Sięgnęłam po kajdanki i rzuciłam je w stronę Caleba. Złapał je, nie przerywając kontaktu wzrokowego. – Broń nie jest naładowana, Kotku. Serce zabiło mi szybciej. – Gówno prawda, Caleb. Nie każ mi sprawdzać, które z nas blefuje. Uśmiechnął się, tylko trochę. Gdybym nie znała go tak dobrze, nie wiedziałabym, co tak naprawdę kryje się pod tym uśmieszkiem. Nie wiem dlaczego, ale zerknęłam na jego szorty. Pieprzony skurwiel miał wzwód. – Przypnij się do łóżka i nie każ mi tego powtarzać. Tym razem wyszczerzył zęby, wyraźnie zadowolony z siebie. – Kotku, jeśli tego właśnie chciałaś, wystarczyło poprosić. Serio? Pozwoliłby się przypiąć do łóżka? Livvie, skup się! – Zamknij się i rób, co ci każę – rzuciłam zjadliwie. Caleb zmarszczył brwi i przez chwilę zapomniałam, kto tu miał nad kim przewagę. Ciężki metal ślizgający się w mojej spoconej dłoni mi o tym przypomniał. – Teraz! Caleb podszedł do słupka znajdującego się najbliżej mnie, ale wciąż kilka długich kroków dalej, i spiął nadgarstki. – Ciaśniej. Byłam niecierpliwa, nerwowa. On posłuchał rozkazu i mogłam odetchnąć z ulgą. Opuściłam broń i odczekałam chwilę, żeby nieco się uspokoić i opanować. – Czujesz się już lepiej, Zwierzaczku? – wyszeptał Caleb, wciąż skory do gierek. Jak opętana podeszłam do niego i trzasnęłam z całej siły w twarz, aż rozbolała mnie ręka. On natychmiast rzucił się do przodu, wyciągając ręce do moich bioder i próbując przewrócić mnie kopnięciem w kostkę. Wylądowałam płasko na plecach, a pistolet poleciał do tyłu. Caleb nie mógł już dosięgnąć mnie obiema rękami, więc próbował przyciągnąć między nogi. Odsunęłam się do tyłu, nie pozwalając się złapać. Uwolniłam się i uderzyłam w stojący z tyłu fotel. – Zapłacisz za to – wydyszał. Na prawej części jego twarzy pojawił się wściekle czerwony znak. Pokręciłam głową. – Ja już zapłaciłam. Teraz twoja kolej. Kilka minut później wreszcie udało mi się przysunąć fotel wystarczająco blisko szklanych drzwi. Stanęłam na nim i zaczęłam badać palcami górną krawędź. Błagam, niech się okaże, że miałam rację. Serce omal nie wyskoczyło mi z piersi, ale kiedy wyczułam maleńką blokadę, natychmiast zamarło. Obejrzałam się na Caleba. Wściekłość zniknęła z jego twarzy, ale czerwony odcisk mojej dłoni pozostał. Pomodliłam się pod nosem, zeszłam z fotela i odsunęłam drzwi. Wtedy do moich uszu dobiegł głos Caleba: – Kotku – wydawał się zmartwiony albo smutny – nie pozwól, żebym cię odnalazł.

Czy to groźba? Nie zamierzałam zostać ani minuty dłużej, żeby się o tym przekonać. Nie oglądałam się już więcej. Biegłam, ile sił w nogach. W płucach czułam żywy ogień, pędząc boso po piasku. Wciąż było dość wcześnie, a ziemia nie zdążyła się nagrzać. Chciałam wołać o pomoc, ale nie miałam pewności, czy znajdowałam się już wystarczająco daleko, żeby Caleb mnie nie słyszał, więc tylko biegłam. Przed sobą zobaczyłam mężczyznę w fartuchu, który wprowadzał wózek ze skrzynkami do budynku. – Pomocy! – zawołałam. Nieznajomy spojrzał w moją stronę, wyraźnie zaniepokojony i zdezorientowany. Kiedy do niego dobiegłam, praktycznie rzuciłam mu się w ramiona, próbując wepchnąć nas oboje do środka. – Que pasa? Que te paso? – zapytał po hiszpańsku. Popchnęłam go jeszcze raz i oboje omal nie przewróciliśmy się o wózek. Dyszałam z wysiłku, ale próbowałam zapanować nad oddechem i wyjaśnić po hiszpańsku, że jestem Amerykanką, która została porwana i przetrzymywana. Powiedziałam, że uciekłam, ale mój porywacz znajduje się niedaleko i muszę natychmiast zawiadomić policję. – Kim jest ten mężczyzna? – zapytał. – Kim jest mężczyzna, który cię porwał? – Nieznajomy wydawał się równie zdenerwowany, gdy otwierał drzwi, by spojrzeć, skąd przybiegłam. – Odsuń się od drzwi! – wrzasnęłam. – Caleb! Nazywa się Caleb. Proszę, po prostu zadzwoń po policję. Gdzie ja jestem, do cholery? Wreszcie mężczyzna zamknął drzwi i zablokował je bolcem. – W Meksyku. – W Meksyku! – Tak, w Meksyku. Mężczyzna wydawał się zdenerwowany. Pieprzony Meksyk, wiedziałam! – Tak, kurwa, jesteś w Meksyku – powiedział śmiertelnie poważnym tonem mężczyzna siedzący w rogu. Razem z nieznajomym, który chyba pracował tu jako barman, spojrzeliśmy w stronę, skąd dobiegał głos. Jego właściciel był brudny, ale nie w taki sposób jak bezdomni czy menele; wyglądało to raczej na jego styl bycia. Niedawno wzeszło słońce, a ten koleś już siedział w barze i wyglądał jak członek amerykańskiego gangu motocyklowego. Gapił się na mnie intensywnie, napił się piwa, a potem zlizał piankę z wąsów. Nagle zdałam sobie sprawę z tego, jak jestem ubrana. Oprócz marynarki Caleba nie miałam na sobie prawie nic. Skrzyżowałam ramiona na piersi i cofnęłam się o krok w stronę wyjścia z knajpy. – Mogłabym prosić o pomoc? Muszę wezwać policję. Znowu się napił i pokręcił głową. – Wcale nie chcesz iść na policję, kochaniutka, uwierz mi. Te brudne Meksykańce są gorsze niż bandziory. Po prostu sprzedadzą cię z powrotem temu kolesiowi, od którego uciekłaś. Najlepsze, co możesz zrobić, to spróbować przekroczyć granicę,

gdzie możesz liczyć na pomoc naszych chłopaków. Spojrzałam na barmana. – Es la verdad – powiedział. To prawda. Nie na żarty już wkurzona wrzasnęłam: – W takim razie pomóż mi przedostać się przez granicę! Barman aż podskoczył i nerwowo obejrzał się po pomieszczeniu. Motocyklista wstał, złapał za piwo i wypił wszystko duszkiem, a potem odstawił gwałtownym ruchem na bar i wytarł usta wierzchem dłoni. – Skarbek, ty się nie musisz tu na mnie wydzierać. Podszedł bliżej, sunąc palcami po blacie, celowo wgapiając się we mnie jak sroka w gnat. – Na bank się dogadamy. – Pierdol się – powiedziałam, patrząc na niego z obrzydzeniem. Zarechotał. – Myślałem raczej o innego rodzaju umowie, laleczko, na przykład o okupie. Coś w rodzaju znaleźnego. – Obrzucił mnie taksującym spojrzeniem. – Oczywiście jestem gotów pójść na kompromis. Wtedy zza drzwi dał się słyszeć głośny huk i ktokolwiek za nimi stanął, nie był zadowolony. Motocyklowiec zauważył, jak spanikowałam, i wcisnął mnie pod bar. – Siedź tam i nawet nie oddychaj, jeśli chcesz przeżyć! Kierując się czystym instynktem przetrwania, zwinęłam się w kłębek i schowałam pod kasą. Mężczyzna pobiegł na zaplecze i wrócił szybko z kilkoma skrzynkami piwa. Zanim zdążyłam się zorientować, co planuje, postawił je na podłodze i przesunął pod bar, obok mnie. Tymczasem wściekłe walenie w drzwi trwało nadal. – Nie ruszaj się stąd – rzucił do mnie ostatni raz motocyklowiec, a potem złapał za szklankę i zaczął nalewać do niej piwa, kiedy rozległ się potężny huk i coś rozsadziło drzwi. Omal się nie posikałam ze strachu. – Hej, hej! – zawołał głośno mężczyzna. Serce biło mi jak szalone. Zacisnęłam mocno powieki i wyobrażałam sobie, że jestem gdzieś indziej. – Gdzie ona jest? – zapytał Caleb nieludzko spokojnym głosem. – Gdzie kto jest? – Przestań zgrywać idiotę, albo odstrzelę ci ten parszywy łeb. – To nie brzmi zbyt zachęcająco. Zrozum, koleś, ja tylko pilnuję baru Javiera. – A gdzie się podziewa Javier? – Miał jakiś problem w domu ze swoją starą, a kij mnie to obchodzi. Ja tylko korzystam z darmowego piwa pod jego nieobecność. – A o co chodzi z tymi porzuconymi kratami piwa przed wejściem? – Nigdy się nigdzie nie śpieszyłeś? – W pokoju zaległa ogłuszająca cisza. – Poza tym, jeśli szukasz kogoś tutaj z pieprzonym shotgunem, to najwyraźniej koleś ma dobry powód, żeby stąd spieprzać – dodał po chwili motocyklista ze wstrętnym śmiechem. Kolejna chwila ciszy. Dało się słyszeć, jak Caleb równym krokiem podchodzi do

baru. W tym momencie naprawdę trochę popuściłam. Nie była to najprzyjemniejsza chwila mojego życia. – Mógłbyś powtórzyć, jak się nazywasz? – poprosił Caleb. – Jeszcze się nie przedstawiałem. Możesz do mnie mówić Mały. Caleb zaśmiał się krótko i sztywno. – Mały, co? Cóż, Mały. – Słyszałam wyraźnie, jak Caleb ustawia broń, by wycelować w motocyklistę. – Zadam ci tylko jedno pieprzone pytanie, a potem zrobię ci dziurę w piersi. Gdzie jest dziewczyna? Mały chrząknął głośno. – Słuchaj, koleś… wygląda na to, że zgubiłeś kogoś bardzo dla ciebie ważnego, i gdybym miał jakiekolwiek pierdolone pojęcie, gdzie ten ktoś się znajduje, na bank bym ci powiedział, ale nie wiem. Ja tu tylko sobie piwkuję, a Javier musiał się szybko ulotnić. Pomyślałem, a co tam, zostanę na jednego. Nic nie wiem o twojej dziwce. Dlatego, z łaski swojej – usłyszałam, jak wyciąga własną broń i odbezpiecza ją – zabieraj tę spluwę albo twój mózg wyląduje na ścianie Javiera! Cisza, jaka zapadła po tych słowach, przygniotła mnie swoim ciężarem. Czułam, jak zimny pot spływa mi po twarzy i szczypią zaciśnięte mocno powieki. Wbiłam paznokcie głęboko w przedramiona. Byłam absolutnie pewna, że zaraz ktoś zginie, podczas gdy ja chowałam się za skrzynką ciepłego piwa. Nagle Caleb głośno się roześmiał. Zagryzłam boleśnie wargę, żeby powstrzymać wrzask. Mały wkrótce również zaczął rechotać, a ja przestraszyłam się, że właśnie mnie wydał. – W porządku, Mały, posłuchaj. Uwierzę ci na słowo, że nie masz pojęcia, o czym mówię. Ufam też, że jeśli wpadniesz na półnagą dziewczynę opowiadającą niestworzone historie, będę pierwszą osobą, z którą się skontaktujesz. Znajdziesz mnie w dużym domu na końcu ulicy. Pytaj o Caleba. Nikogo więcej. – Jasne, chłopie. Możemy teraz opuścić broń? Przez kilka chwil nic nie słyszałam. Wtedy do moich uszu dobiegły odgłosy kroków Caleba, oddalające się coraz dalej i dalej od baru. Zanim poczułam ulgę, mój porywacz raz jeszcze przemówił sprzed wejścia: – Ale jeśli dowiem się, że skłamałeś, odnajdę cię. A jeśli dowiem się, że zrobiłeś coś mojej własności, zabiję cię. I z tymi słowami odszedł.



Jedenaście – Gdzie ona jest, Caleb? – w głosie Rafiqa słychać było z trudem hamowany gniew. Caleb doskonale znał ten ton. Rafiq mówił zawsze w ten sposób na samym początku, gdy Caleb był jeszcze trudnym dzieckiem. Ani trochę mu się to nie podobało. Nastało wczesne popołudnie, a po dziewczynie nadal nie było śladu. Do tej pory mogła pokonać wiele kilometrów. Dlaczego pozwolił jej uciec, do cholery? Taka impulsywność nie leżała w jego naturze, ani tym bardziej głupota. Chociaż ostatnio miał co do tego pewne wątpliwości. Najpierw nie zabezpieczył swojej broni, a potem rozkuł dziewczynę w środku nocy. A teraz nie wiedział, jak się to wszystko potoczy. – Nie wiem, Rafiq. Gdybym wiedział, już dawno bym ją przyprowadził z powrotem. – Czy aby na pewno? – pytanie zawisło groźnie w powietrzu. Od kiedy Rafiq zaczął w niego wątpić? Kiedy Caleb dał mu ku temu powód? Odpowiedź na oba te pytania brzmiała oczywiście: teraz. Dlatego też Caleb odezwał się z tym samym kontrolowanym gniewem: – Rozumiem, jaka jest ważna, Rafiq. Wiem, co tu robię.Mam zniszczyć Vladka. Trochę jakby zobojętniał. Gdzie i kiedy stracił poczucie celu? Kiedy jego skupienie zmalało? Co dziwne, nie czuł się winny. Już myślał, że znajdą jakiś inny sposób na dotarcie do Vladka. Potrzeba jest matką wynalazków. Mimo to w dalszym ciągu nie miał pojęcia, dlaczego pozwolił dziewczynie odejść. Wiedział, że daleko nie odeszła, może nawet chowała się u tego barmana, wskazywała na to mowa ciała tego motocyklisty. A więc dlaczego? Dlaczego nagle tak wiele ryzykował, skoro nic na tym nie zyskiwał, a mógł stracić wszystko? – Zazwyczaj bym się z tobą zgodził, Caleb – powiedział cicho Rafiq. – Jednak rzadko zdarza ci się popełniać jakiekolwiek błędy, a co dopiero tak ogromne. Tak łatwo zapomniałeś, co dla ciebie zrobiłem? Znalazłem cię. Przygarnąłem. Pomogłem zostać człowiekiem, którego boją się wrogowie. Naprawdę muszę przypominać ci, gdzie byś wylądował, gdyby nie moja pomoc? Caleb zacisnął szczęki. – Nie, oczywiście, że nie. – Za nic w świecie nie zapomniałby o tym, o czym właśnie przypominał mu Rafiq. – Czy jednak mogę zwrócić uwagę, że to ja zabijam dla ciebie? Chciał, żeby to zabrzmiało groźnie, ale wyszła mu z tego raczej dziwna prośba. Jakby dziecko zwracało się do rodzica. Nastała chwila ciszy i im dłużej trwała, tym większy budziła w Calebie niepokój. – Zawiodłem, Rafiq. Naprawię swój błąd.

Znajdzie jakiś sposób. – Przepraszam, że w ciebie zwątpiłem, khoya – odparł Rafiq łagodniejszym tonem. – Wiem, jak wiele dla mnie poświęciłeś. Chodzi o to… – Rozumiem, Rafiq. – Zawahał się na moment. – Dam znać, gdy tylko ją odnajdę. Caleb rozłączył się, zanim rozmówca zdążył odpowiedzieć. Potrzebował czasu do zastanowienia się, a im dłużej trwała ta wymiana zdań, tym dłużej w jego myślach gościło coś, o czym myśleć nie powinien. Przycisnął palce do skroni, żeby ulżyć sobie nieco w bólu. Czyżby zdradzał właśnie kogoś, komu ufał? Wreszcie docierała do niego gorzka rzeczywistość. Dlaczego nagle tak się zmienił? Dlaczego nie dotrzymywał słowa? Czuł narastający gniew, który palił go w piersi. To przez tę dziewczynę. Odkąd zobaczył ją po raz pierwszy, wzbudzała w nim dezorientację i sprzeczne emocje. Pozwolił sobie poczuć… coś. A ona odpłaciła mu, celując w niego jego własną bronią. Przycisnął dłoń do policzka, chcąc poczuć to drapiące pieczenie tuż pod powierzchnią skóry. Powinien znaleźć dziewczynę i sprowadzić ją tutaj. Przejąć kontrolę nad nią, a w ten sposób także nad sobą. Czy to jedyny powód, dla którego pragniesz dostać ją z powrotem? Pomyślał o dotyku jej miękkiego, jędrnego ciała, o ramieniu oplatającym go w pasie. Pozwolił jej odejść. Z własnej głupoty, ale jednak. A teraz nie potrafił zapomnieć o tym, że nawet się nie obejrzała. Po prostu uciekła… od niego. W pewnym sensie nie chciał jej znaleźć, ale nie zaprzestanie wysiłków, dopóki tego nie zrobi. Nie może znowu zawieść Rafiqa. Skupienie i obiektywność zastąpiły niepokój i dezorientację. Nadszedł czas, żeby złożyć wizytę barmanowi.

** Po tym, jak Caleb wyszedł z knajpy, przez dobrą godzinę nie chciałam opuścić kryjówki pod barem. A przynajmniej wydawało mi się, że minęło tyle czasu, chociaż mój wewnętrzny zegar mógł się śpieszyć. To właśnie robią z człowiekiem długie tygodnie spędzone w niewoli pogrążonego w mroku pokoju. Wreszcie kolos zwany Małym złapał mnie za ramię, podniósł z podłogi i wytrząsnął resztki histerii. Kiedy się już uspokoiłam, zapytałam: – Dlaczego mi pomagasz? On tylko zmarszczył brwi. – Ponieważ wyglądasz, jakby przydała ci się pomocna dłoń. A poza tym jesteś Amerykanką. Wyprowadził mnie na zewnątrz, gdzie właściciel baru, Javier, czekał w starym, pordzewiałym pick-upie nieokreślonej marki. Bałam się wsiąść do środka. Nie miałam pojęcia, gdzie zamierzają mnie zabrać ani co ze mną zrobią, gdy już znajdziemy się na miejscu. Wiedziałam tylko tyle, że Mały obiecał zadbać o moje bezpieczeństwo. Gdybym miała jakieś alternatywy, uciekałabym od motocyklowca najdalej, jak się tylko da. Prawda jednak była taka, że nie miałam lepszych opcji i on

też doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Dlatego wsiadłam do pick-upa. Jechaliśmy zaledwie jakieś piętnaście minut, a potem zatrzymaliśmy się przed małym, betonowym budynkiem. Cholera. Mój strach nigdy nie malał, teraz nawet nieco się zwiększył. Rozejrzałam się i całą siłą woli zmusiłam do pilnej obserwacji. Szykowałam się do ucieczki. Wokół budynku zbudowano niską zagrodę z drutu i faktycznie w środku biegało parę kur, które wydziobywały rozrzucone gdzieniegdzie na piachu ziarna. W powietrzu czuło się wyraźny zapach zwierzęcych odchodów. A jednak nic w tym obrazku nie budowało „domowej” atmosfery. Pod ścianą leżał przewrócony na bok rowerek dziecięcy, a jedna z kur skubała rozerwane siodełko. – Co my tutaj robimy? – zapytałam. Czułam się głupia, ale wciąż miałam nadzieję, że niedługo ruszymy w kierunku granicy z Ameryką. Miałam też nadzieję na cud i boską interwencję. Wystarczyłby na przykład telefon. Wiele sobie życzyłam, a wszystko zależało od widzimisię zupełnie obcego mi człowieka. Miałam już serdecznie dosyć poznawania nowych ludzi. – Musimy znaleźć dla ciebie jakieś ubrania. Poza tym Javier ma telefon, a trzeba załatwić kilka spraw. Poczułam radość na myśl o istnieniu telefonu, ale wtedy dotarła do mnie reszta wypowiedzi mężczyzny. – Jakich spraw? Poczucie niepokoju wzrosło we mnie dwukrotnie, a strach szybko zagościł na nowo. Mały prychnął. – Jak to się mówi, kochana, za darmo to można w zęby dostać. A ty nie wyglądasz, jakbyś miała przy sobie kasę… Myślę, że wiesz, do czego zmierzam. Serce zaczęło mi bić jak szalone, w uszach słyszałam jego rytmiczne dudnienie, bum-bum-bum. – O jakiej sumie mówimy? Nie chciałam się przyznać, że jesteśmy kompletnie spłukani. A już na pewno nie miałam ochoty płacić w naturze, co najwyraźniej wciąż pozostawało otwartą kwestią. – Za taką ślicznotkę jak ty? Powiedziałbym, że jesteś warta dla kogoś co najmniej sto kawałków. Omal nie zwymiotowałam, czując bolesny ucisk w żołądku w reakcji na te słowa. Moja rodzina nigdy nie zebrałaby takich pieniędzy. Jedyna osoba, jaką znam, która mogłaby zdobyć sto tysięcy dolarów, to Nicole, ale nie należały do niej, tylko do jej rodziców, a ja prawie ich nie znałam. Nicole zawsze siedziała sama w wielkim domu. Popadłam w czarną rozpacz. Uciekłam od jednego porywacza tylko po to, by wpaść w ręce drugiego. Wpatrywałam się w Małego. Czułam, że coś we mnie wzbiera. Walcz albo uciekaj. Zamierzałam zrobić i to, i to. – A co, jeśli jednak nie jestem dla nikogo tyle warta? – wyszeptałam pod nosem, bo choć tak naprawdę nie chciałam poznać odpowiedzi, i tak musiałam zadać to pytanie.

Mały spojrzał na mnie z góry i uśmiechnął się. – Och, jestem pewien, że jesteś warta co najmniej tyle dla twojego chłoptasia, Caleba. – Obrzucił mnie taksującym spojrzeniem, powoli i rozmyślnie, a potem jeszcze bardziej wyszczerzył zęby. – Czyż nie, kochaniutka? Przełknęłam głośno ślinę. Gdzie się podział barman? Gdzie poszedł? Czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Mały złapał mnie swoją mięsistą, spoconą łapą za rękę i pociągnął za sobą. Wyrywałam się, nie zamierzałam mu niczego ułatwiać. On tymczasem cały czas się ze mnie śmiał i wiedziałam, że prędzej skrzywdzę siebie niż jego. Budynek w środku okazał się bardziej zadbany niż na zewnątrz. Na betonowych ścianach zawieszono nawet obrazy, głównie religijne. Tuż przede mną, nad małą, przykrytą plastikiem kanapą wisiał namalowany Chrystus na krzyżu, ze zbolałym wyrazem twarzy, który płakał krwawymi łzami i patrzył w niebo, pytając, dlaczego Bóg go opuścił. Mogłam zadać to samo pytanie. Zostawiłam znanego mi już Diabła dla zupełnie obcego i będzie mnie to słono kosztować – przy odrobinie szczęścia sto tysięcy dolarów, ale kto wie, może o wiele więcej. – Gdzie jest telefon? – powiedziałam zachrypłym głosem, na granicy płaczu. Wciągnęłam do płuc rozpacz i rozpalone powietrze. Modliłam się, żeby rodzina Nicole mi pomogła. Nie wiedziałam, czy w ogóle mi uwierzą, a co dopiero zapłacą. Zadzwonią po policję? Rozłączą się? Mały wskazał mi kanapę, przy której stał stary aparat z numerowaną tarczą. To z niego miałam wykonać najważniejszy telefon swojego życia.

** Odnalezienie domu barmana nie nastręczyło mu zbyt wiele trudności. Wystarczyło poczekać, aż w knajpie pojawią się stali klienci, a potem pomachać im przed nosem amerykańską walutą. Wszyscy obywatele brudnych krajów znali wartość dolara. Amerykańskie pieniądze symbolizowały amerykański styl życia i szansę na zapracowanie sobie na lepszą przyszłość. Dla takiej szansy warto było kraść, zabijać i sprzedać czyjąś duszę. Caleb nie powstrzymał się i zadrwił z tego, jak łatwo było namierzyć dziewczynę. Powiedział jej, że nie może się dać odnaleźć, i mówił to szczerze. Ona jednak raz jeszcze go nie posłuchała. Zamiast tego Caleb z powodzeniem zlokalizował swoją zgubę. Czuł się zwycięzcą, ale nie tylko. Gdzieś w głębi duszy był rozdarty. Zawsze targały nim sprzeczne emocje w stosunku do tej dziewczyny. Co zrobi, gdy ją odnajdzie? Pobije? Nakrzyczy? Wymierzy jej tyle klapsów, że będzie płakać i błagać o łaskę, a może zacznie ją całować, czym osiągnie to samo? W jej przypadku nie potrafił przewidzieć swojego postępowania – emocje brały nad nim górę, nie panował nad sobą. Wrócił piechotą na plantację, nie śpiesząc się z odebraniem swojej nagrody. Pomijając poczucie zwycięstwa i gniew, wcale nie czerpał przyjemności z tego, co mogło niedługo nastąpić. Caleb miał nadzieję, że barman nie posiada rodziny. Miał nadzieję, że Kotek wróci do niego bez zbędnego zamieszania. I wreszcie liczył na to,

że nikogo nie będzie musiał zabić. Mimo to wątpił w każdy z tych scenariuszy. Dlatego wracał powoli, bez pośpiechu. Nasłuchując chrzęstu piasku pod butami, wpatrywał się w krajobraz wioski. Niedaleko za nią leżało miasto, a gdzieś w nim dziewczyna, schowana w jednym z tych wielu budynków z piasku, gliny i wapna, spocona od duchoty panującej pod dachem z pordzewiałej blachy. Takich domków były setki i ciągnęły się aż po horyzont, ale to nie miało znaczenia. Miasto mogło wydawać się duże, ale w najistotniejszych kwestiach pozostawało bardzo małe. Bieda rodziła rozpacz, a rozpacz rodziła korupcję, korupcja zaś gwarantowała mu bezpieczną przystań. Cokolwiek wydarzy się tej nocy, Caleb wróci do domu ze swoją zdobyczą. Obcas buta wbił mocno w ziemię. Nawet się nie obejrzała. Nawet raz. Po prostu od niego uciekła. Jego gniew się wzmagał. „Czy mam dziś szczęście?” Tak, Kotku, mam dzisiaj dużo szczęścia. Przyśpieszył. Lepiej uderzyć, kiedy jego wściekłość pozostawała gorąca, a krew zimna.

** Słońce wciąż paliło mi ramiona, chociaż nastał już wczesny wieczór. Od stóp do głów pokrywał mnie kurz, a w ustach czułam drobinki piasku. Jechaliśmy z Małym na jego motocyklu. Javier podarował mi jedną z sukienek jego żony. Niestety, należała ona do dość pulchnych kobiet i jej ubranie radziło sobie niewiele lepiej niż koszula nocna. Przynajmniej była czarna, a to już coś. Założyłam ją na koszulę, a na to jeszcze marynarkę Caleba. Ubranie stanowiło niewielkie pocieszenie w obliczu tego, co się miało ze mną stać. Nicole stanęła na wysokości zadania. A przynajmniej obiecała, że to zrobi. Kiedy usłyszałam jej głos w słuchawce, rozpłakałam się z ulgi i czystej radości. Ona również płakała. Mimo zakłóceń na linii wsłuchiwałam się w jej pełen napięcia głos, gdy wyjaśniała, że nigdy nie wierzyła w moją ucieczkę, bo nie zwiałabym bez niej. Oprócz tego bardzo wyraźnie powiedziała mojej matce, że nadal we mnie wierzy. Właściwie to matka uważała, że Nicole ponosi pełną odpowiedzialność na moje zniknięcie, i domagała się, żeby policja zabrała ją na przesłuchanie i zmusiła do wydania miejsca, w którym aktualnie przebywam. Kiedy to się nie powiodło ze względu na brak jakichkolwiek dowodów na ingerencję osób trzecich – nigdy nie odnaleziono moich podręczników – i skończyłam już osiemnaście lat, matka zebrała wszystkie moje rzeczy i wyrzuciła je na trawniku Nicole. Nawrzeszczała też na nią, nazwała ją dziwką i samolubnym bogatym dzieciakiem. Dla mnie wybrała gorsze wyzwiska. Serce we mnie zamarło, niszcząc też częściowo radość z kontaktu z przyjaciółką. Może Caleb jednak miał rację. Mimo to Nicole zapewniła mnie, że wszystko naprawi, zadzwoni do mojej matki i wyjaśni jej całą sprawę. Powiedziałam, żeby dała sobie spokój. Rodzicielka wcześniej też się mną zupełnie nie przejmowała. W pewnym sensie nie obchodziło mnie już to. Przede wszystkim chciałam żyć. Chciałam wydostać się z tego piekielnego miejsca. A potrzebowałam do tego gotówki, i to całkiem sporo gotówki. Dokładnie sto

tysięcy dolarów. – Jasna cholera, Livvie! Jakim cudem mam zorganizować taką kasę? Moi rodzice są teraz na rejsie. Nie to pragnęłam usłyszeć. Spojrzałam na Małego i Javiera, pierwszy patrzył na mnie z nadzieją, a drugi spoglądał nerwowo na drzwi. Żałowałam, że wtedy w barze nie spotkałam tylko Javiera, wydawał się bardziej podatny na argumenty. Z drugiej strony jednak po prostu zostawił mnie na łaskę porywacza. – Potrzebuję tych pieniędzy, Nik. Proszę – powiedziałam niebezpiecznie wysokim, niemal piszczącym głosem. – Nie wiem, co oni ze mną zrobią. To ją na chwilę uciszyło. Już miała mi coś odpowiedzieć, kiedy Mały wyrwał mi słuchawkę z ręki i dobitnie oznajmił, co się ze mną stanie, jeśli Nicole nie zapłaci okupu. Ostatnio traktuje się mnie jak rzecz i tylko zmieniam właściciela. Mały spojrzał na mnie z góry. Powinnam była zadzwonić na policję. A jednak wiedziałam, że skoro rodzona matka mi nie pomogła, prawdopodobnie jeszcze mniej obeszłabym policjantów. Zwłaszcza w tak biednym, nękanym przez narkoprzemytników kraju jak Meksyk. Miałam wybór między złym, gorszym i koszmarnym wyjściem. Taki wybór to żaden wybór. – Wyjeżdżamy. Teraz. Nawet już nie pytałam gdzie. Pędziliśmy zbyt szybko, żebym mogła zeskoczyć z motocyklu, ale wciąż nie zgasła we mnie iskierka nadziei, że ten plan wypali i odzyskam wolność. Kiedy Mały nieco zwolnił, moje serce przyśpieszyło. Zbliżaliśmy się do Chihuahua. Nicole zgodziła się z nami spotkać tam jutro w nocy i przywieźć pieniądze. Jak tego dokona, nie miałam zielonego pojęcia. Gorzej nawet, wątpiłam, by to było w ogóle możliwe. Wiem tylko, że obiecała Małemu okup. Jeśli blefowała, nie grało to żadnej roli, bo w ten sposób kupowała mi czas. Jednak na początek musieliśmy się zatrzymać i zabrać resztę „gangu” Małego. Ani trochę nie cieszyła mnie wizja spotkania kolejnych ludzi jego pokroju, ale jak zwykle nie miałam nic do powiedzenia w tej kwestii. Owinęłam się szczelniej marynarką. Kiedy jechaliśmy nieco wolniej, zapach Caleba dotarł do mojego nosa i zaczęłam o nim myśleć. Co się teraz stanie? Już mnie szukał? I dlaczego ta wizja napawała mnie jednocześnie strachem i nadzieją? Nadzieją na co? Przez chwilę żałowałam, że po prostu nie zostałam z nim w łóżku i nie pozwoliłam mu okazać jego bardziej łagodnej strony. Może kiedyś wreszcie by mnie wypuścił. Zamrugałam, żeby porzucić te myśli. Postąpiłaś słusznie, Livvie. Ten plan może się udać, naprawdę. Kiedy zatrzymaliśmy się przed zupełnie zrujnowanym budynkiem, do moich uszu dobiegły krzyki, śmiech i odgłosy rozmów, a wszystko przy akompaniamencie rockowej muzyki. Zachwiałam się i omal nie spadłam z motocykla. Mały zarechotał, podchodząc do drzwi. – Uważaj na siebie, maleńka, lepiej, żeby ten rumak na ciebie nie spadł. Wcale mnie to jakoś nie bawiło. Mały otworzył drzwi do budynku i owionął mnie zapach, który był jeszcze bardziej przytłaczający niż muzyka – woń marihuany. Stanęłam na zewnątrz, żałując każdej decyzji, jaka zaprowadziła mnie tutaj. Po chwili przekroczyłam próg i wszystkie

rozmowy momentalnie ucichły. Dziewięciu motocyklistów, w tym jedna młoda kobieta, odwróciło się w moją stronę. Zamarłam pod wpływem badawczego spojrzenia członków gangu. Większość wydawała się zdezorientowana, ale kilku mężczyzn chyba się podnieciło. – Poznajcie Jessikę – przedstawił mnie Mały. Wydawał się zadowolony i zapewne już liczył pieniądze w głowie. Zdecydowałam się użyć fałszywego imienia; właściwie bez powodu, po prostu nie chciałam, żeby ktokolwiek znał prawdziwe. – Macie jej nie pieprzyć – spojrzał na mnie lubieżnie – o ile sama nie zechce. Wciąż cisza, nie licząc długiej wersji November Rain lecącej z rozkręconych na cały regulator głośników gównianego radiomagnetofonu. Skuliłam się pod marynarką Caleba, czując raz jeszcze jego kojący zapach i żałując kolejnej decyzji. To wszystko było jedną wielką popieprzoną ironią. Mały zwrócił się do mnie, przedstawiając swoją ekipę: – Jessica, to jest Joker, Dymek, Casanova, Śmierdziel, Boston, Abe, Dzik, Dzieciak, a ta dziwka to Nancy. Kogo to w ogóle obchodziło? Na pewno nie mnie. Gapiłam się tylko pustym wzrokiem w przestrzeń, na nikogo konkretnie. Nancy popatrzyła na mnie krzywo, jakbym to ja nazwała ją na powitanie dziwką. Nie odezwałam się ani słowem. Bieda i Los Angeles czegoś mnie nauczyło. Lepiej nie wyglądać na słabeusza, ale zbytnia pewność siebie może zostać uznana za wyzwanie. Rozejrzałam się dokoła, przytrzymując wzrok w jednym miejscu tylko na kilka sekund i nie odzywając się, reagując wyłącznie nieznacznym skinieniem. Żałowałam, że Caleb nie nauczył mnie czegoś bardziej pożytecznego niż wytrzymywanie klapsów wymierzanych silną ręką. Omal się nie zaśmiałam, popadając na moment w histerię, ale w ostatniej chwili ugryzłam się w język. Nie mogę tracić zimnej krwi w momencie, gdy sytuacja wymaga pełnej czujności. – Nancy, zabierz Jessikę i daj jej coś do jedzenia, zanim się spakujemy i ruszymy w dalszą drogę. Chcę dotrzeć do Chihuahua przed zmrokiem. Dziewczyna przewróciła oczami, a potem popatrzyła na mnie i powiedziała: – No dobra, chodź. Poszłyśmy razem wąskim korytarzem do innego małego pomieszczenia. W środku zobaczyłam na podłodze kilka brudnych dmuchanych materaców i niskie sterty ubrań, które najwyraźniej służyły także jako serwetki i poduszki. Nancy wściekle kopnęła kupkę szmat, która stanęła jej na drodze, i ruszyła w róg, gdzie leżało łóżko zasypane ubraniami, kosmetykami i pojedynczo pakowanymi kondomami. Odwróciłam wzrok, nie mówiąc ani słowa. – Słuchaj, laska. Lepiej, żebyś mi zwróciła kasę, bo mnie nie stać, żeby fundować innym żarcie. Szok sprawił, że zapomniałam języka w gębie. To tyle, jeżeli chodzi o kobiecą solidarność. Wtedy zdałam sobie sprawę, że proszę o zbyt wiele. Caleb nauczył mnie spodziewać się współczucia, nawet okazywał mi je od czasu do czasu. A przynajmniej pewną jego formę, zważywszy na sytuację. Musiałam przestać

rozmyślać o tym sukinsynie. Dziewczyna podniosła parę dżinsowych szortów i kusy skórzany top ze sznurowaniem z przodu. Na widok tak dziwkarskiego stroju nie mogłam się powstrzymać przed grymasem niezadowolenia. Nagle coś uderzyło w moją pierś i na podłodze wylądowała garść przekąsek. Zazgrzytałam zębami, a Nancy odpowiedziała na to parszywym uśmieszkiem. Podniosłam paczkę chipsów i dwa batoniki białkowe. Och tak, z pewnością oddam jej pieniądze za te rarytasy. Dziewczyna nadal patrzyła na mnie spode łba, wykopując kolejną stertę ubrań do kąta. – I co, tak będziesz stać, czy usiądziesz i zaczniesz jeść? Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. Wtedy z drugiego pokoju dało się słyszeć podniesione głosy. – Pojebało cię do reszty? Zawtórowały mu kolejne osoby. – Źle zrobiłeś, sprowadzając tu tę dziwkę – powiedział ktoś. – Jezu Chryste, Mały, oddaj ją, póki możesz – stwierdził inny. – Od kiedy jesteście takimi cykorami? – zapytał Mały. – Co się dzieje? – Nancy rzuciła mi nienawistne spojrzenie, a ja wbiłam wzrok w podłogę. Złapała mnie za łokieć, ścisnęła mocno i wypchnęła z pokoju, a potem poszła dołączyć do kłótni. Kiedy Mały opowiedział całą historię, podniosły się krzyki. Wszystko trwało przez dobre trzy kwadranse, a potem większość kolesi wyszła, żeby uniknąć „wpierdolu”. Nancy wróciła, cała nakręcona. Znalazłam kąt, gdzie mogłam się schować, podczas gdy oni się pakowali. Nie chciałam, żeby mnie zobaczyli i zaczęli wrzeszczeć. Poszło im całkiem sprawnie, bo większość z nich wrzuciła zaledwie kilka rzeczy do plecaków – najwyraźniej tylko tyle ze sobą mieli. Obserwowałam ich, nie czując właściwie nic, zapamiętując jedynie imiona, które mnie nie interesowały. Byłam taka zmęczona i wystraszona. Chciałam… właściwie to nie wiedziałam, czego chcę. Ciągłe uczucie przerażenia pozbawiło mnie resztek energii i nadziei, a ich miejsce zajęła rozpacz. – Dzieciaku, po prostu jedźmy stąd. Usłyszałam Nancy, więc podniosłam wzrok. Po tym, jak blisko siebie stali z tym mężczyzną, poznałam, że są parą. – Wiesz, że nie mogę, nie zostawię Małego. Poza tym ja się nie boję jakiegoś pieprzonego zboczeńca. Niech tu przyjdzie, a Mały wykończy go na dobre. Zaczęli się spierać. – Kochanie, proszę, spadajmy stąd. Kilka pełnych napięcia minut później Dzieciak odparł: – Nie. – Dobra – powiedziała powoli i kpiąco Nancy, a potem wyszła wściekła z pokoju. Kiedy wszystko zostało już załatwione, tylko Joker, Nancy, Abe i Dzieciak zostali, żeby dotrzymać Małemu towarzystwa. Musiałam przyznać, że nie wydawali się zbyt

przyjemni, a w Nancy już rozpoznałam straszną dziwkę. Najważniejsze, że następnego ranka miałam ruszać w drogę do domu. Gang postanowił, że spędzimy noc w tym budynku. Zrobiło się już późno, nie mogłam sprawdzić godziny, ale na zewnątrz już zmierzchało. Siedziałam cały czas w kącie, podczas gdy reszta piła piwo i śmiała się w głos. Myślę, że tkwiłam w tym miejscu tak długo, że w końcu o mnie zapomnieli. Nikt nie spał, a ja nie miałam zupełnie apetytu. Czekałam tylko, aż zapadnie noc, i nasłuchiwałam tykania zegara odmierzającego czas. Nie wiedziałam jednak do czego.

** Porwana dla okupu. Dziewczyna została porwana dla okupu. Rodzina Javiera siedziała skulona w kącie, a sam mężczyzna leżał bez ruchu i ledwo oddychał, ale wciąż żył. Pieprzony palant miał dostać swój udział w zamian za pomoc w przemyceniu własności Caleba. Zerknął w stronę rodziny barmana i natychmiast rozpoznał tę żałosną minę na twarzy kobiety. Kotek zawsze patrzyła tak na niego, kiedy była przerażona i nie wiedziała, co się zaraz stanie. Zdawało mu się jednak, że z czasem ten wyraz nieco złagodniał. Wciąż nie odwracał wzroku od kobiety, ale w końcu coś w nim pękło i musiał popatrzeć gdzie indziej. Bardzo dobrze, że zdecydował się przyjechać tutaj sam. I dobrze, że żona oraz dzieci Javiera były w tym czasie w domu. To właśnie dzięki nim ojciec rodziny przeżyje. Caleb nigdy nie zamordowałby człowieka na oczach dziecka, ale Jair i reszta zrobiliby to z przyjemnością. Caleb podszedł do ławy i sięgnął po leżące przy telefonie ołówek i notes. Kotek korzystała dzisiaj z tego aparatu. Dotykała wszystkich tych rzeczy, ale nie pozostał żaden ślad po niej. Pomyślał o jej zapachu, wciąż dającym się wyczuć w poduszce, na której znalazł też kilka zagubionych włosów dziewczyny. Wtedy czuł gniew, ale teraz… Rzucił ołówek i notes na podłogę obok Javiera. – Direcciones. ¡Ahora! Wskazówki dojazdu, teraz. Javier pluł i płakał, a z jego drżących ust ciekła krew, gdy zmusił się do pisania. Caleb patrzył na niego beznamiętnie. Porwana dla okupu. Jeśli przytrzymywali ją dla pieniędzy, jeśli mieli w nosie prawo i oddanie dziewczyny Amerykanom, co jeszcze mogli teraz z nią robić? Słowo „gwałt” przepłynęło przez niego jak fala i musiał z całych sił powstrzymywać się przed uderzeniem Javiera. Emocje są potrzebne jedynie do kontroli, przetrwania i osiągnięcia celu. Najwyraźniej musiał jeszcze raz nauczyć się tego, co zdawało mu się, że dawno opanował. Caleb zabrał zakrwawioną kartkę papieru. Motocykliści nie znajdowali się daleko stąd, ale wiedział też, że nie może jechać sam. Musi wrócić do domu i zabrać Jaira oraz paru innych uzbrojonych najemników. Porywacze z pewnością mieli ze sobą broń. Ku jego zaskoczeniu, nie martwił się wyłącznie o swoje bezpieczeństwo. Ta

dziewczyna, ta głupia dziewczyna. Musi ją odzyskać. Caleb nie mógł się doczekać spotkania z gangiem motocyklistów.

** Wstałam i pobiegłam do łazienki, żeby zwymiotować. Słyszałam w tle ich śmiech i słowa Dzieciaka, który wyzywał wszystkich kolegów od dupków. Otoczyłam ramionami sedes i pewnie dotknęłam czyichś sików, ale bez żadnego jedzenia w żołądku i naćpana gęstymi oparami marihuany niewiele mogłam na to poradzić. Śmiali się ze mnie. Świnie. Powinnam była zawsze zachowywać czujność i nikomu nie ufać. Powinnam była uciec od Małego, a już na pewno nie usypiać w toalecie. Jednak wymioty i skurcze żołądka pozbawiły mnie resztek sił. A poza tym się naćpałam. Zaczęło się bardzo zwyczajnie: zrobiło mi się cieplej i przyjemniej. Po moim ciele rozchodziło się delikatne mrowienie, przeciągnęłam się. Myśli stały się płynne i nierealne, jakby nic nie było tym, czym było, jakbym spadała, ale spadanie okazało się dobre, więc nie protestowałam. Poczułam, że coś mnie okrywa. Potem delikatność zrobiła się szorstka, a ciepło nieprzyjemnie gorące. Szarpnęłam się, zdezorientowana. W głowie mi szumiało. Trzepotały mi powieki, ale nie mogłam otworzyć oczu i nagle odniosłam dziwne wrażenie, że coś ciągnie mnie za sutki przez sukienkę, niezbyt mocno, lecz stanowczo. Odruchowo chciałam strącić to coś i wtedy zrozumiałam, że to czyjeś ręce. Zmusiłam swoje słabe i niemrawe ciało do protestu i chciałam wrzeszczeć, ale głowa mi pękała, a język leżał martwy w ustach. Kiedy poczułam czyjeś wargi na piersi, ssące coraz mocniej, wreszcie zdołałam krzyknąć. W końcu świadomość przebiła się przez opary narkotyku. Odzyskałam przytomność. – Ciii, lepiej, żebyś nikogo nie obudziła. Głos należał do kobiety – Nancy. Co się dzieje, do cholery? Próbowałam jeszcze raz wrzasnąć, ale ktoś zatkał mi usta. Dłoń była zbyt duża i ciężka, by mogła należeć do Nancy. Starałam się wołać jeszcze głośniej, żeby przekrzyczeć ten żywy knebel. I wtedy usłyszałam kogoś jeszcze. Naliczyłam już trzy osoby. Ale kto to był? Ciemność nie pozwalała mi ich rozpoznać. – Pośpiesz się, stary, ona się zaraz obudzi. Szarpnęłam rękami i zdziwiłam się, gdy złapały mnie i przytrzymały kobiece ramiona. Materiał rozerwał się i poczułam, że mam nagie piersi. Leżący na mnie mężczyzna nie tracił czasu i zaczął je ssać, drapiąc mnie kilkudniowym zarostem. Wolną ręką ciągnął za sukienkę, próbując ją podnieść. Wierzgałam wściekle nogami, ale on i tak zdołał jakoś się między nie wedrzeć i na piersiach poczułam jego nagą klatę. – Nie bądź taka nieśmiała, dziecinko, wiem, kim jesteś. Jesteś dziwką, prawda? A potem wydał z siebie taki rechot, że wreszcie poznałam, z kim mam do czynienia – to Joker. – Przewróć ją na brzuch – rozkazał drugi mężczyzna.

– Nie mogę, stary, jak zabiorę rękę, to zacznie wrzeszczeć. – Nie bądź cipą, puszczę cię przodem. Przesuń ją tutaj. Moje szeroko otwarte oczy przyzwyczaiły się trochę do ciemności i mogłam oglądać z przerażeniem, jak Joker złapał swoją koszulę, leżącą niedaleko, i wcisnął mi ją do ust, podczas gdy Abe przesunął mnie na klatkę piersiową Jokera; w ten sposób usiadłam na nim okrakiem. Ręce – zbyt słabe, by się opierać – miałam przyciśnięte do pleców. Płakałam i wrzeszczałam żałośnie, ale knebel wszystko zagłuszał. – Dlaczego pozwalasz im to robić? – krzyknęłam do Nancy, która mimo wszystko prawdopodobnie mnie zrozumiała. Spojrzała na mnie spanikowana, ale raczej wynikało to z gniewu albo podniecenia. Oczy miała dzikie, szalone. Bawiła się nie gorzej niż koledzy. Joker leżał na podłodze i trzymał mnie za ręce, wyginając moje ciało w wyjątkowo niewygodnej pozycji. Nieco już otrzeźwiałam i zaczęłam widzieć przebłyski potwornych scenariuszy, które jednak nijak nie podpowiadały, jak się z tego wykaraskać. Gdzieś za mną Abe spuścił spodnie i przycisnął do mnie swojego penisa, szukając wejścia. – O mój Boże, jesteś taka fajna, skarbie. Odsunęłam się od niego najdalej, jak tylko potrafiłam, wykręcając sobie boleśnie ręce. Moje wysiłki jednak nie dały nic prócz jeszcze bardziej nieprzyjemnej pozycji. Wreszcie udało mi się wypluć materiał z ust i jednym płynnym ruchem ugryzłam Jokera w ramię tak mocno, że poczułam jego krew. Ryknął, a przez to zakołysała mi się głowa. Za chwilę leciałam już przez pomieszczenie i wylądowałam boleśnie na sedesie, uderzając w niego żebrami. – Ja pierdolę! Ja pierdolę! Ja pierdolę! – wrzeszczał Abe, a Joker głośno przeklinał. – Ty pieprzona dziwko! – krzyknął Joker. Złapał mnie za włosy i usłyszałam ohydny chrzęst, gdy jego pięść zderzyła się z moją twarzą. Zachłysnęłam się i swoją, i jego krwią. – Stary, kurwa, co ty wyprawiasz! – zawołała wreszcie Nancy. Jednak nie mogła nic zrobić, żeby powstrzymać swojego kolegę przed kopaniem mnie w żebra. Zabrakło mi tchu i słyszałam tylko kolejne trzask, trzask, trzask. Hałas dochodzący z łazienki musiał wystraszyć pozostałych, ponieważ nagle szeroko otworzyły się drzwi. – O mój Boże! – wrzasnął Dzieciak. – Pieprzeni idioci, coście narobili!? – zawtórował mu Mały. Nie wiem, co się wydarzyło potem, bo cała się trzęsłam i odpłynęłam w nieświadomość.



Dwanaście Krew. Mnóstwo krwi. Mieszała się z drobinkami piachu, tworząc papkę w ustach chłopca. Płakał. Dostał tak bolesny cios. Nad nim stał nieznajomy i krzyczał, ale chłopiec nic nie rozumiał. Słowa nie tylko były wypowiadane zbyt szybko, by mógł je połączyć w sensowną całość, ale też nigdy wcześniej takich nie słyszał. Chciał wrócić do domu. Zamknął oczy i znalazł się tam, chociaż na chwilę. Matka wzięła go w ramiona i całowała w szyję, a chłopiec chichotał. Był jej „małym przystojniakiem”. Jego drobne nóżki wierzgały, gdy piszczał ze śmiechu, ale matka trzymała go mocno, nie pozwoliłaby mu upaść. Poczuł piekące łzy w oczach. Wszystko go piekło. – Sukat! – rzucił mężczyzna. Znał to słowo, mężczyzna wypowiadał je zawsze wtedy, gdy chłopiec płakał albo krzyczał. Dlatego zmusił się, by zamknąć usta i oddychać przez nos, połykając całą krew, która spływała mu do gardła. Nie czuł już głodu; jego żołądek napełnił się krwią. To właśnie głód stał się przyczyną tego wszystkiego. Każdego ranka Narweh kładł kawałek chleba i szklankę wody na małym stoliku w pokoju, patrząc złośliwie na chłopców, gdy wychodził. Było ich wszystkich sześciu – dwóch Anglików, jeden Hiszpan, dwóch Arabów i właśnie on. Z początku dzielili się po równo, ale po paru dniach głód stał się nie do wytrzymania i wtedy zaczęli walczyć o jedzenie. Każda potyczka kończyła się pełnym brzuchem dla jednego czy dwóch, a zakrwawionym nosem dla tych, którzy przegrali. Chłopiec często wygrywał, ale od czasu do czasu pozostali sprzymierzali się przeciwko niemu i wtedy musiał głodować. Podobnie było tamtego dnia. Kiedy poczuł zapach jedzenia, nie potrafił się powstrzymać. Od ostatniego wygranego posiłku minęły dwa dni. Woda była gorąca, a chleb zimny, ale pochłonął wszystko w ułamku sekundy. Głód go nie opuścił. Na talerzu na stole leżały różne rzeczy i chłopcu wydało się, że wyczuwa zapach kurczaka. Chłopiec był jeszcze małolatem i wszelkie mięso nazywał „kurczakiem”. Usiadł przy stoliku i podniósł mięso, które zapiekło go w usta, ale to nie miało znaczenia. Mrowienie docierające do jego ust, języka i gardła nie mogło powstrzymać go przed chęcią skosztowania pysznego, skradzionego mięsa. Chłopiec nie zauważył nadchodzącego ciosu. W jednej chwili miał usta wypełnione smakowitym kurczakiem, a w następnej krwią i piachem. Nie wiedział nawet, co go dopadło. Właściwie nie wiedział też, czym sobie na to zasłużył; rozumiał jednak, że

cokolwiek to jest, nigdy więcej tego nie zrobi. – Ghabi! Kéleb! Coś gorącego i mokrego zderzyło się z bokiem jego twarzy. Teraz oczy chłopca naprawdę zapłonęły. Drobne dłonie zaczęły trzeć powieki, ale to tylko pogorszyło sprawę. Wrzeszczał, a z jego wypełnionego krwią gardła dobiegało gulgotanie. Mimo całej agonii poczuł smak pysznego jedzenia, które wylądowało na jego ustach. Przełknął. Z mocno zaciśniętymi powiekami, żeby nie wpuścić piekących przypraw do oczu, wyciągnął kawałki mięsa z włosów i wsunął do ust. Piekło dwa razy bardziej, bo miał skaleczone wargi. Najwyraźniej jednak wciąż był zbyt głodny, żeby się tym przejmować. Mężczyzna nie przestawał na niego krzyczeć – Kéleb – a potem złapał za kark i pociągnął po podłodze, podczas gdy dziecko próbowało czołgać się na czworaka. Płakał. Krzyczał. Wołał błagalnie za matką. Nigdy nie przyszła. Nienawidził jej.

** Powietrze było gęste. Namacalne. Wypełnione podnieceniem przed tym, co ma nadejść. Nie mogła być daleko. Zacisnął mocniej palce na kierownicy SUV-a. Pogłaskać ją czy udusić? Wciąż nie potrafił zdecydować. Wiedział tylko, że chce ją znowu mieć. Nacisnął mocniej na pedał gazu. Jair spojrzał na niego zaskoczony z fotela pasażera. Pieprzyć go. – Jak udało jej się uciec? – zapytał oskarżycielsko. Caleb popatrzył na niego i gdyby wzrok mógł zabijać, Jair padłby trupem. Niestety tylko się uśmiechnął. – Musi być niezła. Z radością się o tym sam przekonam, kiedy Rafiq stwierdzi, że do niczego się już nie nadaje. Caleb nic nie powiedział, zamiast tego skupiając się na panowaniu nad adrenaliną buzującą mu w żyłach. Zbliżał się moment krytyczny. Wciąż nie wiedział, do czego Rafiqowi potrzebny jest Jair, a jakakolwiek reakcja z jego strony mogła tylko potwierdzić to, co nie było prawdą. Caleb wciąż pozostawał lojalny, nawet jeśli na moment jego determinacja osłabła. – Dotknij jej, a utnę ci łapy – warknął. Debilu. – Jesteśmy na miejscu. Caleb zaparkował SUV-a w pewnym oddaleniu od ich celu. Budynek dało się łatwo zauważyć – tylko w nim wciąż paliły się światła i grała głośna muzyka. Mimo wszystko Caleb nie chciał stracić elementu zaskoczenia. „Atakuj nieprzygotowanego, pojawiaj się, gdzie nikt się ciebie nie spodziewa”. Jedna z pierwszych lekcji Sztuki wojny Sun Tzu. Kierowca drugiego samochodu, w którym jechali kuzyni Jaira, zatrzymał się za nimi i wyłączył silnik. Ze środka wysiadło trzech mężczyzn i natychmiast ruszyło do tyłu SUV-a, skąd wyjęli broń. Ręka Caleba powędrowała do rewolweru S&W model 29 z potężnymi pociskami

o kalibrze .44; wystarczył jeden, żeby zrobić dziurę w drzwiach. Albo twarzy. Wszystko jedno. Spojrzał na Jaira i musiał powstrzymać chęć strzelenia mu między oczy, by mieć już go z głowy. W końcu jednak Jair czasami się do czegoś przydawał. Caleb zerknął na rewolwer. Już od jakiegoś czasu nie miał okazji go używać, ale znajome wrażenie właśnie wędrowało od jego palców, przez ramię i klatkę piersiową, aż do serca. Jego głowa pływała w adrenalinie, a kilkadziesiąt centymetrów niżej na myśl o zabójstwie i odebraniu swojej własności twardniał jego na wpół wzwiedziony członek. Jair sprawdził swój AK-47, a Caleb zauważył, jak najemnik głaszcze lufę. Rozumiał go lepiej niż zazwyczaj. Żądza krwi i wrażenie, że istnieje coś, co ich łączy, napawały go czystą odrazą. Jair prychnął i splunął na ziemię niedaleko stóp Caleba, który wyciągnął broń, sprawdził jej funkcjonalność i obserwował najemnika. Obaj położyli palce na spusty swoich broni. – I co? – zaczął Jair, a kiedy jego towarzysz nic nie odpowiedział, dokończył: – Chodźmy po naszą małą dziwkę. Nie bał się. Strach jest zarezerwowany dla tych, którzy mają po co żyć. Caleb od dawna niczego się nie bał. Przesuwając spojrzenie z Jaira na jego kuzynów, pokazał im to. Pokazał im, że ma w sobie pustkę, a każdy z mężczyzn odwrócił wzrok, kryjąc swój strach. Jair uśmiechnął się pod nosem. Caleb odwrócił się do nich plecami, w ten sposób dając im do zrozumienia, kto tutaj dowodzi. Bagażnik został zamknięty z cichym trzaskiem, ale w uszach Caleba odgłos ten przypominał wybuch. Nie oglądał się. Jair i jego kuzyni ruszyli za nim. Odgłosy ich kroków na żwirowym podłożu odbijały się echem w ciszy przed świtem. Przed nimi światła stawały się jaśniejsze, a muzyka głośniejsza i wreszcie Caleb usłyszał także głosy. Krzykliwe, wściekłe, histeryczne. Coś poszło nie tak. Coś poszło zupełnie nie tak, jak powinno, a Caleb znowu poczuł to nieznajome wrażenie. Serce zaczęło mu bić szybciej. Zawahał się i stanął, żeby nad sobą zapanować. Wziął głęboki wdech. A potem kolejny. I kolejny. Do jego uszu dobiegł kobiecy głos, pełen gniewu. Zanim zdążył zauważyć, co robi, pobiegł. Mężczyźni ruszyli za nim bezszelestnie. Caleb zatrzymał się tuż przed wejściem, żeby nikt nie zauważył, że się zbliżali. Schował się pod małym oknem. – Ale z was kretyni! Co mamy z nią teraz zrobić, do cholery? – wrzeszczał ktoś w środku. Serca Caleba chciało wyskoczyć z piersi, a dudnienie w uszach prawie go ogłuszyło. Walczył, żeby zapanować nad oddechem. Czyżby ją skrzywdzili? – Pieprzona dziwka mnie ugryzła, to jak niby miałem zareagować?! – odpowiedział inny mężczyzna. Caleb ostrożnie podniósł głowę i zajrzał przez okno. Rozpoznał motocyklistę z baru, który przedstawił się jako Mały, choć w rzeczywistości był wielkim skurwielem, co tym wyraźniej dało się zauważyć, gdy maszerował w kółko po niewielkim salonie w swoich ciężkim buciorach. Przeczesał palcami długie i tłuste włosy, a potem rzucił: – A co wy tam z nią wyrabialiście, patałachy? Mówiłem, że jest nietykalna.

Za dwoma pogrążonymi w kłótni mężczyznami pokazała się drobna blondynka. Caleb uznał ją za typową ulicznicę – tona makijażu, mało ubrań i wiecznie spragniony czegoś wzrok. A do tego zupełna nieprzewidywalność. – Tylko się wygłupialiśmy, Mały. To ona nagle dostała szału. Mały pogroził jej palcem, a w oczach miał czysty gniew. – Nie wtrącaj się, dziwko. Doskonale wiem, co tam wyprawialiście. Caleb próbował ocenić, ile osób znajduje się w budynku. Dom nie należał do zbyt dużych, ale też nie był mały, a po pustych pomieszczeniach łatwo niósł się dźwięk. A gdzie dziewczyna? Całą siłą woli zmusił swoje ciało do pozostania na miejscu. Najpierw należało się dowiedzieć, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Jeśli dziewczyna wciąż żyje, musiał się upewnić, że dotrze do niej, zanim zacznie się strzelanina. Jeśli. Jeśli wciąż żyje… jeśli. Wyczuwał palcem spust. Co do jednej rzeczy nie miał najmniejszych wątpliwości – jeśli któryś z nich ją skrzywdził… Mężczyzna z cienkimi czarnymi włosami coś jej zrobił. Uderzył ją, być może zgwałcił… a nawet zabił. Caleb poczuł suchość w gardle i musiał przełknąć ślinę. Zabije tego skurwysyna, a ta blondyna będzie na to patrzeć; pokaże jej zapowiedź tego, co przytrafi się także i jej. – Pierdol się, Mały – rzuciła w odpowiedzi. – To wina Abe’a i Jokera, to oni nie mogli utrzymać fiutów w portkach. Nie moja. Caleb zagryzł dolną wargę, aż poczuł smak krwi. Towarzyszący mu najemnicy przestępowali z nogi na nogę, czekając na sygnał ich dowódcy. – To jedyne wejście – wyszeptał Jair, przebijając się przez strumień morderczych myśli Caleba. – Ilu ludzi w środku? – Dwóch mężczyzn i kobieta w salonie, przynajmniej jeszcze jeden z tyłu. Możliwe, że to nie wszyscy. Nadszedł czas. Dziewczyna może nie żyć albo właśnie umierać, a oni nie mogli czekać, aż pojawi się reszta gangu. – Przed budynkiem stoi pięć motocykli – zauważył Jair. Caleb kiwnął głową. – Dwóch brakuje. Jair, Dani, wyważycie drzwi, a my wkroczymy za wami. Pójdę z Khalidem na tyły budynku i poszukamy dziewczyny. – Spojrzał na Jaira, który się uśmiechnął. – Kiedy się zacznie, daj im poczuć nasz gniew. Nie chcę, żeby poszło zbyt szybko. – Choć raz się ze sobą zgadzamy. – Wyszczerzył zęby. – Podobasz mi się w tym wydaniu, Caleb.

** Narweh znał tylko kilka najprostszych słów i wyrażeń po angielsku – tak, nie, jeść, spać, przyjść i seks. Najczęściej komunikował się za pomocą kija, a porozumienie z chłopcami wypracowywał laniem, a czasami nawet czymś znacznie gorszym. Działy się również inne rzeczy, o których Kéleb za wszelką cenę próbował nie myśleć. Kiedy był posłuszny, w nagrodę otrzymywał jedzenie, ubrania i prezenty od różnych

mężczyzn. I chociaż nienawidził tego, czym musiał sobie na to wszystko zasłużyć, starał się jakoś przetrwać. Kiedy odmawiał, musiał znosić bicie, którego nie wytrzymałby niejeden dorosły mężczyzna. Z czasem Kéleb stał się wyższy, dojrzalszy i piękniejszy. Te atuty sprawiły, że szybko zyskał też arogancję i cięty język. Znał lepiej arabski niż angielski, chociaż Anglicy pomagali mu zachować podstawową wiedzę. Wkrótce zaczął wybierać sobie prześladowców, prowokując ich do rywalizacji między sobą, obiecując prawdziwe uczucie, chociaż nie był do niego zdolny. W oczach wielu pozostawał wciąż dzieckiem, ale spotykał się głównie z okrucieństwem i przez to znał praktycznie jedno tylko pojęcie – przetrwanie. Każdej nocy, kiedy przytulał się do swoich przyjaciół w niedoli na brudnej podłodze burdelu, w którym ich przetrzymywano, coraz mniej pamiętał siebie z przeszłości. Gorzej nawet, zupełnie przestał się czymkolwiek przejmować. Był Psem. Nigdy nie był nikim więcej. Został tylko instynkt. Głód. Głód go nigdy nie opuszczał. Brakowało mu jedzenia, komfortu, władzy… ciągle chciał więcej i więcej. Nauczył się nawet pragnąć bólu, ponieważ oznaczał on, że chłopiec wciąż żyje, wciąż udaje mu się przetrwać. Gdyby nauczył się radzić sobie z bólem, kontrolować swoje reakcje na cierpienie, wykorzystać je do własnych celów, wtedy zdobędzie wolność. A Kéleb niczego tak bardzo nie pragnął jak wolności. Narweh o tym wiedział. Od samego początku jakimś sposobem wiedział. To właśnie z tego powodu pozostali chłopcy i dziewczynki mieli urzekające imiona, żeby kusić potencjalnych klientów, a tymczasem on został Psem. Przydomek ten nadano mu, by go poniżyć i sprawić, by nie czuł się już człowiekiem. Nie działało. Kiedy Narweh patrzył mu w oczy, Kéleb nie chciał spuścić wzroku. I pewnego dnia Narweh miał już tego dosyć. Kéleb wiedział, że zaraz zostanie ukarany. Klęknął na podłodze i czekał, ale nie czuł strachu. Narweh uwielbiał go bić i chłopiec przestał już walczyć. Duma mu na to nie pozwalała. Zaciskał zęby, kiedy rozkazano mu się rozebrać. – Czyli gwałt, tak? – powiedział bezbłędnie po arabsku. – Twoi przyjaciele wiedzą, jak bardzo lubisz pieprzyć psy? Twarz Kéleba zapiekła po wymierzonym policzku, ale chłopiec nie odezwał się ani słowem; zacisnął tylko pięści, trzymając ręce po bokach. Przypominał sobie w duchu, że jest wolny. Unosząc spokojny wzrok, by spojrzeć we wściekłe oczy Narweha, zdjął thobe. Spojrzenie jego właściciela pozostało jadowite, ale teraz zza warstwy gniewu przebłyskiwało pożądanie. Kéleb omal się nie uśmiechnął. Tak, naprawdę był pięknym zwierzęciem. Kolejny policzek zmusił go do odwrócenia wzroku, ale nie do wbicia go w ziemię, nigdy. Usłyszał za plecami hałas i miał ochotę się obejrzeć, ale nie zamierzał dawać temu skurwielowi satysfakcji płynącej z przyłapania go na ciekawości. Nie miało to większego znaczenia, bo tajemnica i tak po chwili została ujawniona. Lustro. Narweh postawił przed nim lustro, a chłopiec zobaczył, jak zaczyna się w sobie kulić. Nie, nie mógłby tego oglądać, to zbyt wiele. A jednak nadal nie chciał spuścić wzroku.

– Co się stało? – dręczył go Narweh. – Nie lubisz patrzeć na swoją piękną twarzyczkę? Próżność to plaga całej twojej rasy. Właśnie przez nią wydaje wam się, że zasługujecie na coś więcej, podczas gdy nie należy wam się nic. Zasługujecie tylko na śmierć. Kéleb walczył z każdym impulsem przeszywającym jego ciało. Zmusił się do pozostania w miejscu; powtarzał sobie, że da radę. Przecież potrafi znieść wszystko. Narweh klęknął za nim i w tej chwili Kéleb przestał oddychać. Wszystko, tylko nie to. Proszę. Wszystko. Zacisnął powieki. – Jeszcze raz zamkniesz oczy, a załatwię cię tak, że nigdy już nie będziesz mógł tego zrobić. Po raz pierwszy od bardzo dawna Kéleb omal nie zapłakał. Narweh podniósł swój thobe i splunął na rękę, szykując się do wejścia w chłopca. Nic już nie dało się zrobić. Albo to, albo śmierć. Kéleb uczepił się mocno swojej chęci przetrwania. Zaczerpnął powietrza i wstrzymał oddech, kiedy poczuł, jak coś wbija się w niego gwałtownie. Zacisnął zęby, żeby nie wydać najcichszego dźwięku. Jednak lustro… lustro zmusiło go do oglądania tego, czemu zaprzeczał i udawał, że nie istnieje. Nie był wolny. Odbicie Narweha w lustrze uśmiechało się do niego. Kéleb spojrzał na ziemię. Nie poszło tak szybko jak zwykle. Narweh nie chciał zwyczajnie sobie ulżyć, jak w przeszłości, rzucić go na ziemię i posiąść jak dzika bestia, bijąc i poniewierając. Tym razem się nie śpieszył. Chciał, żeby chłopiec musiał w każdej chwili walczyć z chęcią zaprotestowania, by za moment zdać sobie po raz kolejny sprawę, że nie może. Wreszcie z piersi Kéleba wyrwał się szloch i Narweh spojrzał na jego odbicie w lustrze. Chłopiec się załamał. Kéleb nienawidził za to chłopca, za tę słabość. W przypływie gniewu chwycił lustro, rozbił je i rzucił na ziemię. Sięgnął po kawałek szkła i wyswobodził się, a potem ruszył w stronę swojego ciemiężcy. Narweh zaśmiał się głośno. Kéleb rzucił się na niego, zaciskając krwawiące palce na odłamku. Niestety Kéleb był może wyrośniętym chłopcem, ale wciąż tylko chłopcem, chudym i nieporadnym. Jego siła nie mogła równać się sile dorosłego mężczyzny. Kiedy skoczył w jego stronę, Narweh kopnął go mocno w brzuch i przewrócił na ziemię. Oczy chłopca zaszły mgłą, zabrakło mu tchu. Narweh wstał szybko i wykorzystał przewagę. Jego stopa kilkakrotnie zderzyła się z żebrami i genitaliami Kéleba. Chłopiec przewrócił się na bok i próbował zaczerpnąć powietrza oraz złapać stopę Narweha. Nie udało mu się ani jedno, ani drugie. Otoczył go mrok i stracił przytomność. Obudził go jego własny krzyk i rozdzierający ból. Zanim zorientował się, dlaczego ktoś rozcina jego skórę, spadły na niego kolejne ciosy. Próbował poruszyć rękoma i nogami, ale okazało się, że został związany. Na plecach chłopca tańczył mokry ogień i Kéleb zrozumiał w tamtej chwili, że nie przeżyje do rana. Bicz smagnął jeszcze raz, po raz kolejny rozdzierając skórę. Tym razem chłopiec wrzasnął.

**

Caleb nigdy wcześniej nie czuł takiej adrenaliny jak wtedy, gdy usłyszał odgłosy strzelaniny i zobaczył, jak drewniane drzazgi wzlatują w powietrze. Rat-tat-tat-tat. Skrzypienie. BUM. Drzwi zostały wkopane do środka. Nagle rozległo się dudnienie kroków, a ze środka krzyki i wściekłe wrzaski. Jair wpadł do budynku pierwszy, a jego wojenny okrzyk jeszcze bardziej wystraszył zwierzynę. Kiedy Mały opanował się na tyle, by zareagować, dostał bronią Jaira w twarz. Krew prysnęła na ścianę za motocyklowcem, a on sam padł na podłogę. Pierwsza krew, ale nie ostatnia. Kobieta pisnęła przestraszona i pobiegła na korytarz, wołając kogoś o ksywce Dzieciak. Caleb ruszył jej śladem, a za nim dwóch kuzynów Jaira właśnie spuszczało łomot drugiemu mężczyźnie z salonu. Blondyna zaczęła na kogoś krzyczeć. Przed Calebem znajdowały się dwie pary drzwi. Za tymi po prawej świeciło się światło, a te bezpośrednio przed nim były zamknięte. Caleb strzelił dwukrotnie przed siebie i drzwi się otworzyły, a on padł na ziemię. Wtedy w wąskim korytarzu rozległy się strzały ze śrutówki. – Wyłaź, ty skurwielu! – ryknął mężczyzna z drugiego końca pomieszczenia. Caleb podniósł głowę i wycelował w biodra motocyklowca. Chciał ominąć tułów, a nie mógł ryzykować strzałem w kolano, bo mógłby spudłować. Strzelił. Mężczyzna zawył w agonii, gdy pocisk dosięgnął celu. Rzucił śrutówkę i złapał się za podbrzusze, a spomiędzy drżących palców zaczęła płynąć krew. Szok wykrzywił rysy twarzy motocyklowca. Za Calebem Khalid zaśmiał się głośno i przeskoczył rozłożone nogi towarzysza, żeby sprawdzić drugie drzwi. Caleb wypuścił wstrzymywane powietrze. Musiał przygotować się na to, co może za nimi znaleźć. Podniósł się i kucnął, a potem przysunął do ściany. – To może być naprawdę proste – zawołał. – Wasi przyjaciele nie mogą wam pomóc. – Zamilkł na moment, żeby ostatnie stwierdzenie zawisło na chwilę w powietrzu. – Chcemy tylko odzyskać dziewczynę. – Pierdol się! – krzyknęła kobieta histerycznym głosem. Stres sprawił, że stała się nieprzewidywalna. – Zabiję tę pieprzoną dziwkę, przysięgam na Boga, że tak będzie! Caleb poczuł, jak jego serce zamiera na moment. Czyli jeszcze żyje. – Niech coś powie! – wrzasnął w odpowiedzi Caleb. Przez chwilę słyszał tylko ciężkie dyszenie i spanikowane piski. – Chyba – zaczął niepewnie mężczyzna łamiącym się głosem – chyba jest w szoku czy coś. Słuchaj, stary, my naprawdę nie mieliśmy z tym nic wspólnego. Przysięgam. – W jego wypowiedź coraz wyraźniej wdzierała się panika. – Po prostu… odejdźcie, a my ją tutaj dla was zostawimy. Caleb spojrzał na Khalida. Mężczyzna był gotowy do strzału i tylko czekał, by zacząć zabijać. W każdej chwili sytuacja mogła się bardzo skomplikować i wtedy dla najemnika nie będzie miało najmniejszego znaczenia, czy dziewczyna wyjdzie z tego żywa. Ta kwestia pozostawała istotna jedynie w oczach Caleba. Właściwie Jairowi śmierć porwanej będzie na rękę. Rafiq mógłby wtedy winić Caleba, a Jair i jego kuzyni z przyjemnością popatrzą na ich konfrontację. Caleb szybko rozważył możliwości. Jakie istniały szanse, że chowająca się w pokoju

dwójka jest uzbrojona? Drzwi na końcu korytarza prowadziły do sypialni, a budynek nie był zbyt wielki. Kto niósłby broń do łazienki? Caleb podjął decyzję. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie. Dudnienie kroków Khalida, gdy ten ruszył po śrutówkę leżącą przy wykrwawiającym się motocykliście. Krzyk wydostający się ze ściśniętego gardła blondynki, gdy lufa pistoletu Caleba pokazała się w progu. Spanikowany wrzask młodego chłopaka, gdy przyciskał krwawą miazgę do piersi i zaczął czołgać się do najdalszego rogu małej łazienki. Wtedy blondyna rzuciła się na Caleba, złapała go za włosy i ubranie, jednocześnie krzycząc histerycznie. Wystarczył jeden mocny cios i upadła na toaletę, próbując zaczerpnąć tchu po tym, jak uderzenie wypchnęło całe powietrze z jej płuc. Caleb wiedział, że powinien ją zastrzelić, żeby się po prostu jej pozbyć, ale widok, jaki pojawił się przed jego oczami, pozbawił go zupełnie czucia i nie mógł się ruszyć. Nagle wróciły do niego wspomnienia, których od dawna próbował się pozbyć. Teheran. Krew. Bicz. Gwałt. Krew. Bicz. Gwałt. Przebłyski wizji zmieniały się szybko. Jego pięść zaciśnięta na pościeli. Jego jęki. Krew. Tak dużo krwi. Niemal słyszał mokre odgłosy kolejnych smagnięć biczem o zakrwawione ciało. Jego wrzask przeszył powietrze i przez chwilę myślał, że wreszcie umrze. Wreszcie. Wtedy bicz opadł raz jeszcze. I jeszcze. – Co się stało? Ciało Caleba trzęsło się z wściekłości, której nie czuł od czasu wyczekiwanej zemsty na Narwehu. Spojrzał w oczy drżącego chłopca, który przyciskał Kotka do swojej piersi i próbował coś powiedzieć, ale nie mógł. – Kim jesteś? – Dzieciak – wydukał ostatkiem sił, a potem wydał z siebie jeszcze kilka dźwięków, ale niezrozumiałych. Caleb podniósł broń i czekał. – Co się stało? – zapytał jeszcze raz przez zaciśnięte zęby. – Proszę – błagał Dzieciak, a w jego niebieskich oczach odbijały się silne emocje. – To nie ja, ja próbowałem ich powstrzymać… oni… – Przełknął głośno i przycisnął mocniej Kotka. Caleb omal nie nacisnął spustu. Nie chciał na nią patrzeć. Jeśli na nią spojrzy… – Co takiego oni zrobili?! Dzieciak się wzdrygnął. Broń wciąż była wycelowana prosto w jego głowę. – Próbowali ją zgwałcić! Próbowali. Ale, a-a-ale nie zrobili tego. Broniła się i… i… Z oczu chłopaka popłynęły łzy. Łzy strachu. Strachu, że za chwilę umrze. Dzieciak odwrócił wzrok i wyciągnął ręce w stronę Caleba. – Proszę – wyszeptał. Caleb spojrzał na chłopaka. Ksywka pasowała do tej gładkiej twarzy i nieco zbyt pełnych ust, tak jak u niego. Narodziło się w nim coś perwersyjnego. Pozwoli temu jednemu przeżyć. Dziewczynie też. Jednak niedługo będą żałować, że tak się stało. Wreszcie spojrzał na Kotka. Jej twarz była poobijana i zakrwawiona. Oczy zamknęła, ale usta cały czas się poruszały, trzęsły, podobnie jak reszta jej ciała. Głowa wisiała przekrzywiona na lewą stronę, a ręce leżały bezwładnie, przerzucone przez ramiona

Dzieciaka. Niżej widział rozłożone nogi, poznaczone siniakami i śladami butów w miejscach, gdzie ją rozmyślnie deptano. Caleb przełknął ślinę. – Khalid – powiedział spokojnym głosem – weź koc i przykryj nim dziewczynę. Jest w szoku. Potem zabierz tych dwoje na zewnątrz. Odwrócił się i zobaczył Daniego, który stał razem z Khalidem na korytarzu. Weszli do łazienki, gdy on wyszedł. Zdążył zrobić krok i usłyszał odgłosy walczącej z nimi blondyny. Caleb pozwolił, by wróciły do niego stare wspomnienia, wymieszane z obrazem dziewczyny, która leżała na podłodze łazienki, pobita i drżąca. Wszystkie te wizje posłużyły jako paliwo do tego, co zamierzał zaraz zrobić. Kiedy wszedł do salonu, zobaczył Jaira stojącego nad Małym, który leżał twarzą do podłogi i z rękami związanymi z tyłu. Caleb odepchnął najemnika do tyłu, złapał za tłuste włosy mężczyzny i pociągnął. Przez chwilę wydawało się, że Jair zaraz odsunie Caleba. Wtedy jednak ich spojrzenia się spotkały i ten pierwszy zrozumiał, że z Calebem lepiej nie zadzierać. Mały zaraz miał się o tym również przekonać. – Jair. Nóż. Mały szarpał się i przeklinał, więc trzeba było usiąść na nim okrakiem, żeby się nie wyrwał. Kiedy nóż wylądował w dłoni Caleba, poczuł przypływ endorfin, a wzdłuż kręgosłupa przebiegł mu dreszcz wściekłości. – Ostrzegałem cię, skurwielu! Żądza krwi go oślepiła. Podniósł nóż i ustawił pod kątem czterdziestu pięciu stopni w stosunku do ciała Małego, a potem wbił prosto w kark w miejscu, gdzie szyja spotykała się z prawym ramieniem. Z gardła mężczyzny wydostał się nieludzki wrzask, za to Caleba obmyła kolejna fala endorfin. Wyciągnął ostrze noża i krew prysnęła na jego klatkę piersiową i ramiona. Oddychał przez rozszerzone nozdrza i kręciło mu się w głowie. Znowu wbił nóż, tym razem celując bardziej na środek, żeby przerwać rdzeń kręgowy. Wspólnicy Małego darli się wniebogłosy, a ich krzyki sprawiały, że Caleb upajał się władzą i siłą męskiej satysfakcji. Jair i jego ludzie dopingowali go, jednocześnie domagając się swojego udziału. Gdzieś w tle dało się słyszeć piskliwy głos kobiety, która błagała Caleba, by przestał. On jednak raz jeszcze podniósł nóż i wbił ostrze głęboko w ciało ofiary. Mały nie wydawał już żadnych dźwięków. Tylko krwawił pod ciosami Caleba. Kiedy jego ciało stało się bezwładne, a głowa trzymała się tułowia zaledwie na kilku skrawkach mięśni, kości i więzadeł. Myśli Caleba wreszcie powoli zaczynały się klarować. Rozejrzał się po popryskanym krwią pomieszczeniu i wsłuchał się w krzyki następnych w kolejce, myślami wracając do Kotka. Cierpiała i potrzebowała go. Puścił Małego i patrzył, jak jego ciało opada na ziemię jak worek kości. Wstał, cały mokry od krwi mężczyzny i z pokrytym strzępami nożem w ręku. Podążył wzrokiem za skomlącym chłopakiem o ksywce Dzieciak i powoli do niego podszedł. Ledwo postąpił dwa kroki, kiedy tamten zaczął wrzeszczeć. Przycisnął czubek ostrza do jego gładkiej brody i powiedział: – Zamierzam zabrać ciebie i tę małą dziwkę ze sobą, a kiedy Kotek się obudzi, powie mi, co się wydarzyło. Jeśli któreś z was miało cokolwiek wspólnego z próbą

gwałtu, będziecie cierpieć bardziej niż wasz kolega. Zrozumiano? Dzieciak zamknął oczy, a spod zaciśniętych powiek popłynęły łzy. Caleb omal nie pozwolił, by nóż przebił jego ciało. Coś w rysach tego chłopaka, jego wieku i płaczliwości sprawiało, że chciało się go trzasnąć przez łeb. Tak też zrobił. – Jair – powiedział zimnym głosem – zabierz tę cipkę i dziewczynę, żywych. Resztę zabij i spal budynek. Upuścił nóż na podłogę i poszedł do łazienki, nie odwracając się za siebie. Mężczyzna, którego postrzelił wcześniej, wciąż wykrwawiał się i wił w korytarzu, ale na widok swojego oprawcy zamarł, żeby stać się niewidzialnym. Caleb raz jeszcze poczuł przypływ wściekłości – to jeden z tych, którzy skrzywdzili Kotka. Zapragnął wrócić po nóż i pograć chwilę w „dźgaj gwałciciela”, ale nie miał już czasu na takie przyjemności. Dziewczyna musiała trafić do szpitala. Podszedł do jej drżącego ciała i nagle pożałował, że jest cały unurzany we krwi. Jęczała i płakała, gdy wziął ją w ramiona. Serce waliło mu jak szalone i musiał się powstrzymywać, by nie przycisnąć jej mocno do swojej piersi. Podniósł ją i wyszedł na zewnątrz najszybciej, jak potrafił. W świetle dnia spojrzał na dziewczynę; promienie słońca padały na jej zakrwawioną twarz. Drżenie ciała nieco złagodniało, a brwi lekko się zmarszczyły. Przez chwilę widział ją taką, jaką zobaczył tamtego pamiętnego dnia – nieśmiałego podlotka, który patrzy z podziwem na swojego wybawiciela. Zawiodłem cię. Caleb pocałował ją w czoło i wyszeptał do ucha: – Nie martw się, Kotku, obiecuję, że wszystko naprawię.



Trzynaście Czułam, że tonę i opadam coraz niżej. Próbowałam otworzyć oczy, ale świat skrywała mgła. To tylko fatamorgana, nie rzeczywistość. Czy to możliwe, żeby tak wyglądała rzeczywistość? Otaczało mnie oślepiające światło i stłumione głosy, ale nie mogłam podnieść głowy, żeby sprawdzić, skąd dochodzą. Mężczyzna w białym fartuchu pojawił się w zasięgu wzroku i przemówił. Morderstwo? Czyżbym trafiła do odcinka serialu Z archiwum X? Nie, to nie miało najmniejszego sensu. Naukowiec? Lekarz? Szaleniec ze skalpelem? Nie zrozumiałam jego wypowiedzi, ale twarz wydawała się przekazywać otuchę, składać fałszywe obietnice i wygłaszać frazesy, które miały mnie uspokoić. Wtedy zobaczyłam tunel delikatnej niebieskiej poświaty. Chciałam coś powiedzieć albo podnieść się z łóżka, ale intensywny ból mi na to nie pozwalał. Opuściłam ciężkie powieki i zapadłam się znowu w sobie. Zdarzały się chwile, kiedy wracałam do przytomności, ale nie pamiętam ich zbyt dobrze. Czas stał się zupełnie względny. Nie istniało teraz, wtedy czy później. Istniał jedynie ból. Raz było go więcej, raz mniej, ale nigdy mnie nie opuszczał. Tonę. Opadam. Opadam. Opadam. Nie na dno, lecz zawsze w dół. Czyżbym płakała? Nie wiem tego na pewno. To chyba dlatego, że cała płonę. Tonę i płonę jednocześnie. Matka miała rację. Pójdę do piekła. Czy to możliwe, by popełnić błąd tak ogromny, że nigdy nie zostanie wybaczony? Chyba tak. Nie chcę spłonąć. Nie chcę wiecznie opadać na nieistniejące dno. Wieczność wydaje się niewyobrażalna. Musi istnieć kres cierpienia. Nie zasłużyłam sobie na to. – To nie moja wina! Zaufałam mu. Obiecywał, że wszystko będzie dobrze. Pocałunek. Dotyk. Kolejne pocałunki. Kolejne pieszczoty. Nie wiedziałam, co począć. Nie wiedziałam, co

powiedzieć. To nie moja wina! Wybacz mi. Wybacz mi. Ty dziwko… wybacz mi. Tonę. Wciąż się spalam. Na zawsze. Otworzyłam oczy. Tym razem już na pewno. Otaczała mnie ciemność. W kącie stała tylko lampka dająca słabe światło. Zdumiona, próbowałam się poruszyć, ale moje ciało przeszył ból. Przez chwilę myślałam, że może wciąż śnię. Wszystko mnie paliło. Położyłam dłoń na żebrach i wyczułam bandaże oplatające tułów. Każdy oddech przyprawiał mnie o ból. Wciąż słyszałam niskie brzęczenie w uszach i zdałam sobie sprawę, że dobiega z mojego wnętrza. Przed oczami widziałam mroczki za każdym razem, gdy poruszałam głową, a światło parzyło. Za pomocą wzroku i palców próbowałam ocenić obrażenia. Na szyi ktoś zawiesił mi temblak, w którym spoczęła moja lewa ręka, nos zaś przykrywała swego rodzaju taśma. Powieki miałam zapuchnięte i mruganie przypominało nieprzyjemny obowiązek. Delikatnie dotknęłam jeszcze raz twarzy, ostrożnie zdejmując coś miękkiego z oczu. Zauważyłam cień w kształcie człowieka, który zastygł w pozycji siedzącej w kącie. Zmrużyłam powieki i pochyliłam się nieco do przodu. W ciemności towarzyszył mi Caleb, upiornie nieruchomy. – Staraj się leżeć spokojnie – powiedział niewiele głośniej niż szeptem. Nachylił się do światła. Odruchowo chciałam się poruszyć, ale ból mi to uniemożliwił. Zresztą nie tylko on – pojawienie się Caleba również mnie unieruchomiło. Wydawał się zmęczony, jakby przeżył piekło. To tak, jak ja. Wracały do mnie strzępki wspomnień, niektóre ostre, niektóre niewyraźne. Każda sekunda przeszłych wydarzeń wracała do mnie, raz w przyspieszonym, a raz w zwolnionym tempie. Czyli odebrał mnie porywaczom. Zastanawiałam się, co to dla mnie oznacza. Czułam ulgę? Byłam przerażona? W zasadzie nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnych emocji. Jakbym straciła czucie, jakbym została pusta w środku. Caleb podniósł się z fotela i ruszył w moją stronę. – Nie bój się. Teraz już wszystko będzie dobrze. Wcale się nie bałam. Wcale nie było dobrze i nigdy nie będzie. – Masz posiniaczoną twarz, jednak nie doszło do żadnego złamania. Twoje ramię wypadło ze stawu i kilka żeber popękało, ale to nic poważnego. Wszystko się z czasem zagoi, lecz obawiam się, że mogę ci zaproponować jedynie odpoczynek i środek uśmierzający ból. Jego słowa nie miały dla mnie żadnego znaczenia. Wciąż żyłam. I wciąż znajdowałam się w rękach Caleba. Kiedy się podniósł, nie wzdrygnęłam się, lecz tylko patrzyłam, jak podchodzi bliżej. Czego mam się bać? Co mogę jeszcze stracić? – Gdzie jestem? – prawie nie rozpoznałam swojego głosu; był ochrypły przez wysuszone gardło.

– Gdzieś indziej – powiedział. Mętna odpowiedź. Typowe. Usiadł obok mnie na łóżku. Wygodne łóżko, przyjemne otoczenie, na tym się skupiałam, bo umysł nie potrafił podjąć większego wysiłku. Naprawdę mam to wszystko gdzieś. Caleb złapał mnie za rękę. Odruchowo ścisnęłam palce, niezbyt mocno. Kiwnął głową i wycofał się. Czyżby miał krew we włosach? Krew. Wszędzie. Zamknęłam oczy i zablokowałam napływ wspomnień. Wolałam pozostać bez czucia, zapomnieć. Nie byłam gotowa na to, co miał mi do powiedzenia Caleb. Nie chciałam słyszeć, jak nazywa mnie idiotką, bo wydawało mi się, że zdołam przed nim uciec. Daruj sobie, palancie. Już wszystko wiem. Nie byłam gotowa na kolejne groźby gwałtu albo śmierci. No już, miejmy to za sobą. Proszę. – Przepraszam, Kotku – wyszeptał. On przepraszał? Nie spodziewałam się zupełnie usłyszeć przeprosin z ust Caleba. Wydałam z siebie przedziwny prychnięcio-śmiecho-płacz. Cierpiałam, ale prawie udało mi się zaśmiać. Zrobiłabym to, gdyby każdy oddech nie przyprawiał mnie o ból. – Przykro mi, że ci to zrobili. Prawda, było mu przykro, ale nie za to, że mnie porwał z domu. – Dobrze. Dom. Rodzina. Wszystko to stało się, bo chciałam wrócić do beznadziejnej matki. Chociaż wcale mnie tam nie chce. Nigdy nie chciała. Ilekroć bym przepraszała, ona nie zamierzała mi wybaczyć. Oczy zapiekły. Nie mogłam uwierzyć, że płaczę za matką. Nienawidziłam jej. Nienawidziłam jej, bo kochałam ją tak mocno, a ona wyraźnie tego uczucia nie odwzajemniała. Caleb chrząknął i przełknął głośno ślinę. – Zapłacili za wszystko. Oni. Ludzie, którzy prawdopodobnie byli gorsi niż Caleb. Znowu zaczęłam się cała trząść, ale te słowa z ust Caleba sprawiły mi pewną satysfakcję. – Cóż – zaczęłam beznamiętnym tonem – lubisz tę robotę. Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu i z jakiegoś nieznanego powodu dotknęło mnie to dogłębnie. Moje życie stało się żartem – dla Caleba, dla mojej matki, dla tych pieprzonych zbirów! Okrutnym, rozdzierającym serce żartem. Nie mogłam się doczekać puenty. Nie mogłam się doczekać, aż ten żart się wreszcie skończy. W tej chwili potrzebowałam po prostu czyjejś uwagi. Nie chciałam czuć się porzucona i samotna. Zdusiłam słowa, których z pewnością później bym pożałowała, i zamiast tego powiedziałam tylko: – Caleb… – Słucham? Wpatrywałam się w niego, przerażona i niepewna. Nie wiedziałam, jaki będzie następny krok. On odwzajemniał moje spojrzenie, zaintrygowany i niezdecydowany. Jeśli jego twarz wyrażała prawdziwe uczucia, było mi go niemal żal. Zawsze to lepiej niż żałować samego siebie, ale wolałabym czuć się silniejsza, nawet jeśli w głębi

ducha pragnęłam skulić się w kącie i płakać. Miejmy to już z głowy. – Nie wiem, co dla mnie zaplanowałeś. Wiem za to, że… wiem, że… Zawahałam się na moment, próbując zebrać myśli. Tkwiące we mnie słowa musiały zostać wypowiedziane. Albo teraz, albo nigdy. Pozwoliłam, by iskierki bólu dodały mi odwagi. – …Wiem, że to na pewno nic dobrego. Cokolwiek planujesz. Ale możesz zrobić dla mnie jedną rzecz? – Jaką? Zamrugałam szybko. – Jeśli to coś równie potwornego, co zrobili ze mną ci skurwiele… mam już dość uciekania, by wpadać w jeszcze gorsze gówno, więc jeśli planujesz kolejne tortury, wolałabym po prostu umrzeć. Zrób mi tę jedną przysługę i… zrób to szybko. Odchylił się do tyłu, jakbym go spoliczkowała. A może i nie. W sumie spoliczkowałam go dwa razy i nigdy nie miał takiego wyrazu twarzy. Nagle przestał patrzeć na mnie z ciekawością i niezdecydowaniem – wydawał się wkurzony! Ale także… urażony. – Właśnie tak myślisz? – zapytał przez ściśnięte gardło. – Myślisz, że mógłbym… Wstał i zaczął krążyć po pomieszczeniu. Nie odwracałam od niego wzroku. – A co niby mam myśleć, Caleb? – rzuciłam ostro. Twarz paliła żywym ogniem, a nos bolał i wydawał się zapchany. Każdy oddech przynosił mi cierpienie. – Porwałeś mnie, pobiłeś, zrobiłeś mi… coś, o czym nawet nie chcę mówić na głos. Palący ból w piersi zdawał się rozprzestrzeniać, tak jakby żarzące się we mnie gniew i rozpacz zaczynały wędrować do góry, by wydostać się na powierzchnię. – Niby czego innego miałabym się po tobie spodziewać? – Zrobiłam dość nieudaną imitację jego niezwykłego akcentu, powtarzając: – „Nie pozwól, żebym cię odnalazł”. Czy nie to mi powiedziałeś? Wreszcie zatrzymał się na środku pokoju. W jego oczach najpierw zapłonął ogień, a potem zaiskrzył lód. – Jesteś głupią, głupią dziewuchą, Kotku. Tym razem naprawdę się zaśmiałam. Głośno i histerycznie, mimo bólu, który rozdzierał mnie od środka. Caleb nigdy nie powiedział nic równie prawdziwego. Faktycznie byłam głupią, głupią dziewuchą! Głupią, bo miałam nadzieję, że matka kiedykolwiek mi wybaczy. Głupią, bo myślałam, że jestem kimś innym. Jak nazwał mnie ten obrzydliwy motocyklowiec? Dziwka! To określenie prześladowało mnie niemal całe życie. Co takiego zrobiłam, żeby sobie na nie zasłużyć? Najwyraźniej nic! Wciąż pozostawałam dziewicą, która walczy ze swoją prawdziwą, dziwkarską naturą. I po co? Oj, tak, głupia ze mnie dziewucha. Śmiałam się i śmiałam, aż wreszcie coś we mnie… pękło. Histeryczny rechot zmienił się w płacz pełen czystego żalu i czarnej jak smoła rozpaczy. Wreszcie poczułam, jak Caleb siada obok i bierze mnie w ramiona. Nie opierałam się. Zawsze szukałam oparcia w ludziach, którzy krzywdzili mnie najmocniej. W matce. W ojcu. Jak pobity pies łasiłam się o miłość okrutnego właściciela. Nie

znałam nic innego. A ramiona Caleba wydawały się bezpieczne, ciepłe, stanowiły dla mnie sanktuarium. Krąg krzywdy nigdy się nie skończy, bo nie potrafiłam odróżnić dobra od zła. – Zapłacili za wszystko – wyszeptał raz jeszcze zimnym tonem, ale jego słowa nic dla mnie nie oznaczały, chociaż podejrzewałam, że dla niego miały ogromną wagę. Liczyły się dla mnie tylko jego ramiona; chciałam czuć jego twarde, silne ciało. Jego objęcia mówiły to, czego usta nie mogły wypowiedzieć – jesteś bezpieczna i obronię cię – może nawet niosły ze sobą pewien wyraz uczuć, choćby zupełnie popieprzonych. Przez cały ten czas Caleb powtarzał tylko: – Zapłacili za wszystko. I wtedy poczułam coś nowego, co jednak wciąż wydawało się dziwnie rzeczywiste, bardziej rzeczywiste niż cokolwiek innego. Nienawidziłam Caleba w jednej chwili, by za chwilę zupełnie zapomnieć o tym gwałtownym uczuciu. I nic już nie rozumiałam, a już siebie najmniej. Płakałam przez jakiś czas, szukając pocieszenia w kojących objęciach Caleba. Ta iluzja, to wyobrażenie pomagało. Nie chciałam odchodzić. Chciałam zostać tutaj na zawsze, przyciśnięta do jego piersi, czując jego palce we włosach i dudnienie serca tuż obok ucha, którego rytm układał się w słowa: jesteś bezpieczna, zaufaj mi, kocham cię. Kocham. Chciałam, żeby mnie kochał? Tak. Chciałam, żeby ktoś mnie kochał. A czym jest miłość, jeśli nie ryzykowaniem dla kogoś życia? Caleb mnie uratował. Czy to oznaczało, że mnie kocha? W pewnym sensie chciałam tak myśleć. Pragnęłam wierzyć w nieistniejące romantyczne ideały. Pragnęłam wierzyć w kłamstwo. Więcej nawet – chciałam, żeby to nie było kłamstwo. Po chwili zmusiłam się do tego, by go puścić. Im dłużej trwałam w jego objęciach, tym mocniej wątpiłam w to, że starczy mi sił, by od niego uciec, a to było niebezpieczne. Nieustannie targały mną sprzeczne uczucia. Caleb był niebezpieczny i to nie tylko ze względu na jego siłę i bezwzględność, o której bałam się myśleć. – Mogę spojrzeć w lustro? – zapytałam ostrożnie, pociągając nosem. Nie chodziło o próżność. Musiałam zobaczyć, jak niewiele brakowało, a straciłabym życie. Chciałam, żeby to coś dla mnie znaczyło. Potężna dawka gorzkiej rzeczywistości mogła otrząsnąć mnie raz na zawsze z głupich fantazji. Puścił mnie bardzo powoli, wydawało mi się, że wręcz z ociąganiem. Nawet kiedy próbowałam się od niego odsunąć, opuszkami palców dotknął kącików moich spuchniętych powiek i wyraz jego oczu powiedział mi wtedy, że ból i powierzchowność nie ma znaczenia. Echo tych słów dostrzegałam też na jego twarzy. – To nie jest konieczne. Obrażenia nie zostawią żadnych trwałych śladów. – Czyli aż tak źle, co? – zapytałam, ale jego spojrzenie uległo zmianie, stężało i wystygło. Wiedziałam już wszystko, co musiałam wiedzieć. Te skurwysyny zrobiły mi prawdziwą krzywdę. Moje ręce przytrzymywane z tyłu. Ból. Śmiech. Twardy członek szukający wejścia. – To nie jest konieczne – powtórzył stanowczym tonem. – Obrażenia są powierzchowne. – Zawahał się, co stanowiło wyraźny kontrast w stosunku do jego

pewnej postawy. – Zapłacili za wszystko. Caleb nie należał do ludzi, którzy mieli wątpliwości. A jednak zauważyłam, że teraz się waha. Chciał coś powiedzieć, ale najwyraźniej nie mógł. – Wiem, że wiele przeszłaś. – Wyciągnął rękę i złapał mnie za brodę, by podnieść nieznacznie moją głowę i spojrzeć mi w oczy. – Obiecuję, że nigdy więcej do tego nie dojdzie. Wycofałam delikatnie głowę. Właśnie nie tyle poprosił, co rozkazał, żebym nigdy więcej od niego nie uciekała. Nie mówiąc tego dosłownie, właśnie mnie karcił i dawał do zrozumienia, że biorąc sprawy w swoje ręce, tylko ściągnęłam na siebie większe kłopoty. Trudno było przyjąć to stwierdzenie, ponieważ… miał rację. – Tak, Caleb. – Zawahałam się i po chwili poprawiłam: – Tak, panie – wyszeptałam posłusznie, czując znowu pustkę w środku. Caleb skrzywił się, ale skinął głową. Nie wiedziałam, co jest bardziej przerażające w tamtej chwili – moja szczerość czy jego akceptacja. Jego palce w dalszym ciągu kreśliły ostrożnie linie na mojej szczęce. Caleb był niepewny, zamyślony, jakby bał się, że sprawi mi ból. Nie mogłam tego znieść. Zawsze czułam się rozdarta w jego towarzystwie. Nieustannie rozdarta między tym, co powinnam, a tym, co chciałam zrobić. Zaczęłam myśleć o swoim życiu, o dotychczasowej egzystencji i przeszłości skupionej wokół matki, która wydała mnie na ten świat. O wszystkich pragnieniach, które doprowadziły mnie w to miejsce. Podobnie jak pragnienia mojej matki dały jej to, co ma teraz. Chociaż starałam się być kimś zupełnie innym, czułam, że staję się jej wierną kopią. To takie niesprawiedliwe. Patrzyłam na Caleba i jego palce tańczące na moich ustach, tak delikatnie i intymnie, i pomyślałam, że moje życie było zupełnie niesprawiedliwe. Odepchnęłam jego rękę, niezbyt surowo, ale stanowczo dając mu do zrozumienia, że nie życzę sobie jego dotyku. W oczach Caleba dostrzegłam przebłysk czegoś zwierzęcego, ale chwilę potem jego twarz zastygła w wystudiowanej pozie beznamiętności. Usiadł prosto, opierając plecy o wezgłowie. Te trzydzieści centymetrów odległości między nami mogło równie dobrze być całym oceanem. Zaległo kłopotliwe milczenie, ale to tylko cisza przed burzą. Caleb musiał mieć jakieś plany wobec mnie. Wciąż jednak nie chciał mi ich zdradzić. – Caleb… – Miałaś rację. – Musiał zauważyć dezorientację na mojej twarzy i chyba się jej spodziewał, bo od razu wyjaśnił: – Przez sen powiedziałaś, że to nie jest twoja wina, i miałaś rację. W niczym nie zawiniłaś. Po prostu… Poczułam gulę w gardle i choćbym nie wiem, jak się starała, nie mogłam się jej pozbyć. Utknęła, pozbawiając mnie tchu. Palce Caleba przesunęły się po narzucie w stronę mojej nogi, ale w ostatniej chwili się zawahały i wróciły na swoje miejsce. Dlaczego nie mógł po prostu nadal być tym złym, bezdusznym skurwielem? Wtedy wiedziałabym, jak go traktować i jaką gram w tym wszystkim rolę. Dlaczego musiał nieustannie zmieniać się z zimnego i bezlitosnego w łagodnego i ciepłego,

i z powrotem? – Co oni ci zrobili, Kotku? Możesz mi powiedzieć? Zamknął oczy, a ja zaczęłam się zastanawiać, co ukrywa. Czy chodziło o mnie? Wydawało mi się to bez sensu. Przecież mnie torturował, więził, bił i zmuszał do niewyobrażalnych rzeczy. A teraz, teraz miałby coś do mnie… czuć? Mój wewnętrzny głos przypominał, że mimo wszystkich krzywd, jakie mi wyrządził, zawsze okazywał mi coś na kształt litości. Tak, nadal żyłam, a poza tym nie próbował zrobić tego, czego próbowały te zwierzęta. Dla nich nie byłam człowiekiem. Dostrzegałam subtelną różnicę między tym, jak traktował mnie Caleb, a tym, jak omal nie potraktowali mnie tamci, z taką łatwością. On zawsze potrafił się kontrolować i wyjaśniał, co zamierza zrobić i dlaczego. Całował mnie i pieścił, doprowadzał na wyżyny rozkoszy. Byłam dla niego prawdziwą osobą, tak jak on dla mnie. Właśnie w tym momencie zdałam sobie sprawę, że coś dla niego znaczę. Chociaż był zdolny do niewyobrażalnych rzeczy, coś dla niego znaczyłam. Ironia tego nagłego olśnienia sprawiła, że poczułam ucisk w żołądku. Teraz, kiedy wiedziałam, jak wygląda prawdziwy horror, pojęłam też, że nie doświadczę go nigdy ze strony Caleba. Nawet kiedy mnie krzywdził, kiedy sprawiał mi ból i wywoływał u mnie wstyd, zawsze potem koił w swoich objęciach i masował – brał za mnie odpowiedzialność. Nigdy nie dopuściłby się tego, co zrobili ci skurwiele. Nie miałam co do tego wątpliwości. Jednak czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Tego nie wiedziałam. Może nic nigdy się naprawdę nie liczyło. Tak bardzo starałam się być kimś ważnym. Starałam się uczynić swoje życie istotnym. A jednak siedząc tutaj w tej chwili – pogrążona w smutku i pusta w środku, w dalszym ciągu na uwięzi – wiedziałam, że nigdy nie stanę się nikim innym jak tym, za kogo wszyscy mnie mieli. Żaden z moich uczynków nie ma znaczenia. Nigdy nie miał i mieć nie będzie. Wierząc, że stanie się inaczej, pokazywałam tylko, jak jestem naiwna. A jednak nadzieja i marzenia nie wydawały się takie złe. Wreszcie odpowiedziałam na pytanie. – To nie ma już znaczenia, Caleb. – Mój głos zdradzał kruchość i zmęczenie. – Nic już nie ma znaczenia. Przez kilka chwil się nie odzywał, ale widziałam, że jest wściekły. Ja też. Nawet mimo całego odrętwienia w środku aż się we mnie gotowało. Obserwowałam Caleba. Subtelne zmiany, których kiedyś bym nie dostrzegła, teraz stały się wyraźnie widoczne. Czyżbym otworzyła okno na jego duszę? Zdawał sobie z tego sprawę? Gorzej, czy on też potrafił mnie już przejrzeć? – Oboje znamy prawdę. Ich uczynki mają znaczenie. – W jego głosie nie słyszałam już gniewu, ale niezachwianą pewność. – Wszystko ma znaczenie. Wszystko ma dla nas osobiste znaczenie. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Nie udawaj takiej pokonanej, oboje wiemy, że to nie w twoim stylu. Chciałam się roześmiać, ale cała wesołość utknęła gdzieś w moim gardle i z ust wydostały się tylko chrapliwe odgłosy dławienia się. – A skąd niby wiesz, co jest w moim stylu?

Wcześniej nigdy nie odpowiadał w pełni na moje pytania, zawsze wybierając półprawdy, ale w pewien dziwny sposób wyczułam, że powód był prosty – on nie wiedział jak. Innymi słowy, tak naprawdę chciał mi odpowiedzieć, ale nie potrafił. – Nic o mnie nie wiesz. Nawet tak podstawowych rzeczy jak moje imię. Kolejna chwila ciszy. Wpatrywałam się w niego intensywnie, czekając na wybuch gniewu, wręcz go pragnąc. Potrzebowałam kłótni z kimś, wobec kogo miałam pewność, że mnie nie skrzywdzi. Czułam, że muszę to wszystko z siebie wyrzucić. Tu i teraz. Wiedziałam, że Caleb ma rację, i faktycznie poddawanie się nie jest w moim stylu, choćbym nie wiem jak bardzo tego pragnęła. Zachowywał spokój i nadal nie otworzył oczu. Jego piękne złote włosy miały teraz rdzawy odcień, a przy skórze dostrzegałam zaschniętą krew. Zadrżałam. Zapłacili za wszystko. Przepyszne i przepiękne słowa; nie usłyszałabym ich z ust żadnego innego mężczyzny. Coś w jego pozycji się zmieniło, w napięciu mięśni, ale pozostał w bezruchu. Miał zimne spojrzenie, ale ten chłód nie był skierowany do mnie. – Masz rację. Nie znam twojego prawdziwego imienia, ale swojego też nie, a mimo to wiem doskonale, kim jestem, i biorę to, co chcę. Nie spodziewałam się zupełnie takiej odpowiedzi. Siedziałam zdumiona i zdezorientowana. Caleb mówił mi coś ważnego, ale nie do końca rozumiałam, co mam z tym zrobić i czy to powinno uśmierzyć mój ból. Domyśliłam się, że niewielu ludzi o tym wie, a sądząc po wyrazie twarzy Caleba, wiele to dla niego znaczyło. Serce zaczęło mi szybciej bić, kiedy zrozumiałam, że właśnie się przede mną w pewien sposób otworzył. Zdałam sobie sprawę, iż pragnę się dowiedzieć, jak stał się osobą, która siedziała obok mnie. Caleb. To nie było jego prawdziwe imię. Nie znał swojego prawdziwego imienia. Co ci się przytrafiło, Caleb? Kto ci to zrobił? I dlaczego teraz ty robisz to samo mnie? Przyglądałam się jego twarzy, tym surowym rysom, które nie przyzwyczaiły się do wyrażania tego, co w danej chwili czuł. Wtedy to poczułam. W pewnym momencie w trakcie studiowania przeróżnych filmów i scenariuszy zrozumiałam elementarną prawdę na temat człowieka i powodu, dla którego tak bardzo ciągnie nas do tego wyimaginowanego świata. Każdy tytuł próbował opisać człowieczeństwo, zarówno z tej złej, jak i dobrej strony. Z początku było to przedłużenie mojego życia, które w przedziwny sposób odbijało się w tym świecie „fikcji” jak w lustrze. Każda z tych historii chciała, nie – musiała – ukazać słabość człowieka, jego poddaństwo wobec swoich uczynków i obrazu własnej osoby, jaką ma w głowie. Te opowieści czasami bywały prawdziwe, czasami potworne, ale ludzie zawsze byli ludźmi, a pojedyncze fragmenty nie stanowiły całej historii. Widziałam fragmenty tego mężczyzny, Caleba. Jednak jak wyglądał w całości, nagi i bez ochronnej maski? Kim był ten człowiek, który może robić mi i innym takie rzeczy, a potem wytrzymać sam ze sobą? I kim ja jestem, skoro dostrzegłam w nim przebłyski dobroci, które w jakiś sposób go rehabilitowały? Dlaczego w ogóle próbowałam? Co ważniejsze jednak, dlaczego on próbował? Czekał. I ja czekałam. Chciałam go ponaglić, wyciągnąć z niego coś więcej, ale wiedziałam, że w ten sposób tylko go do siebie zrażę. Najwyraźniej rzucił mi

wyzwanie. Pozwolił mi zerknąć przez dziurkę od klucza, ale jeśli chciałam otworzyć drzwi, będę musiała sprawić, by zechciał mnie wpuścić do środka. Może im więcej dowiemy się na swój temat, tym mocniej się do siebie zbliżymy, a wtedy pojawi się choć cień szansy, że przekonam go, by więcej mnie nie krzywdził. „Poddaj się”, powiedział raz do mnie. Chciał, żebym się poddała. Nie tylko fizycznie, ale także psychicznie. Postaram się. Postaram się dla niego. Nie dla tego sadystycznego, wywołującego sprzeczne emocje mężczyzny, który siedzi obok mnie; nie dla Caleba. Postaram się dla tego przystojnego nieznajomego, który kryje się w środku. Tego, którego poznałam na chodniku pewnego pamiętnego dnia – tego mężczyzny bez imienia. Byłam gotowa spróbować go zrozumieć wyrywkowo, a potem przekonam się, co uda się poskładać z tych fragmentów. Postanowiłam wykonać pierwszy krok, bo on najwyraźniej nie miał takiego zamiaru. Może nie potrafił tego zrobić. – W pewnym sensie jestem zadowolona, że uwolniłam się od mojego dawnego życia. – Zauważyłam, że jest zdziwiony tą zmianą tematu; miło było dla odmiany go zaskoczyć. – Co prawda to nie jest wcale lepsze, ale ty przynajmniej chciałeś, żebym wróciła… nie wydaje mi się, żebym mogła się tego spodziewać po matce. – Oblizałam zaschnięte usta i zmusiłam się do pociągnięcia dalej tego wątku. – Ona myśli, że jestem temu wszystkiemu winna. Jej zdaniem sama uciekłam… i jestem dziwką. W zasadzie zawsze była o tym przekonana. Gula w ściśniętym gardle zmalała, zamiast urosnąć. Z zaskoczeniem zauważyłam, że moje mięśnie się rozluźniają. Przyjemnie było mówić to wszystko na głos. Wcześniej rozmawiałam o przeszłości z Nicole, ale to co innego. Caleb to silny mężczyzna, on nie wzdrygnie się, słuchając takich opowieści. Z jakiegoś powodu byłam pewna, że nie ugnie się pod tym ciężarem i nie poczuje zażenowania, tak jak Nicole. – Moja matka nienawidzi siebie, a ja jestem jej częścią, tylko w postaci drugiego człowieka. – Powieki Caleba powoli się podniosły, brwi zmarszczyły. Najwyraźniej słuchał pilnie mojej historii, więc ciągnęłam dalej: – Kiedy miałam trzynaście lat, matka przyłapała swojego faceta na pocałunku ze mną. A raczej złapała nas na całowaniu się. Był od niej młodszy i chciał wyrobić sobie zieloną kartę. Mama szukała kogoś, kto nie mógł jej opuścić. Nazywał się Paulo. Nie chciałam sprawiać jej żadnych kłopotów. Po prostu próbowałam być jak inne dziewczyny, zakładać takie same ciuchy i robić to, co one. Jednak matka trzymała mnie krótko. W pewnym sensie… – z moich oczu popłynęły łzy – w pewnym sensie lubiłam to, jak Paulo na mnie patrzył. Chłopcy w szkole nie zwracali na mnie uwagi, wiesz? Zawsze nosiłam takie długie, brzydkie sukienki. Jednak Paulo… on patrzył na mnie tak, jakby nigdy nie widział nic piękniejszego. Po drugiej stronie łóżka palce Caleba powoli wędrowały w moją stronę. Zanim zdążył się wycofać, z wahaniem położyłam otwartą dłoń na narzucie, wnętrzem do góry. Bez słowa splótł swoje palce z moimi. – Co się potem stało? – zapytał głosem pobrzmiewającym uczuciem, którego nie potrafiłam zidentyfikować.

– Matka wtedy już spała, a ja siedziałam w salonie i oglądałam telewizję. Właśnie leciał film na Cinemax, z Shannon Tweed w roli głównej. Caleb nie rozpoznał nazwiska słynnej aktorki filmów erotycznych. Omal się nie uśmiechnęłam, bo dostrzegłam w tym coś uroczo niewinnego. Coś niewinnego pod fasadą Caleba. Ścisnął moją rękę, żebym kontynuowała. Czułam, że mam kogoś po swojej stronie, i nie umknęła mi ironia tego stwierdzenia. Matka nie wierzyła we mnie, ale wiedziałam, wiedziałam, że Caleb uwierzy mi na słowo. Wystarczało mu to, że ja przedstawiłam to jako prawdę. – Była tam taka… scena seksu. Siedziałam w pokoju sama, więc… zaczęłam dotykać swoich piersi. Wiedziałam, że robię coś złego, ale… wszystko, co robiłam, było złe. – Ścisnęłam dłoń Caleba po wpływem rosnącego niepokoju i wstydu z przeszłości, który groził zniszczeniem mnie do reszty. – Paulo mnie przyłapał. Miał na sobie slipy i zauważyłam, że jest podniecony. Nigdy wcześniej nie widziałam wzwodu. Na filmach nigdy tego nie pokazywali. – Poczułam, jak po twarzy płyną kolejne łzy, oślepiając mnie. Mój wzrok pływał w wodzie o barwie wspomnień. – Chciałam wstać i iść do łóżka, ale Paulo mnie zatrzymał. Zauważyłam, że wcześniej pił. Kiedy pchnął mnie z powrotem na kanapę, jego oddech pachniał piwem. Położył dłoń na mojej koszulce. Powiedziałam mu, żeby przestał, ale on… zagroził, że jeśli go nie pocałuję, powie mamie, co robiłam. Wbrew sobie pociągnęłam nosem. – Spokojnie, Kotku, nie musisz mi dalej opowiadać. Ciało Caleba znajdowało się tak blisko, czułam jego ciepło, choć dotykał tylko mojej dłoni. – Nie! Muszę wytłumaczyć, co się wtedy stało… dlaczego matka mnie już nie kocha. Zacisnęłam mocno powieki, sprawiając sobie jednocześnie fizyczny i psychiczny ból. Byłam wykończona. Chciałam, żeby Caleb sprawił, by to wszystko odeszło. – Pocałował mnie. Nigdy wcześniej tego nie robiłam. Smakował piwem, ale to nic takiego. Z jakiegoś powodu zawsze lubiłam zapach alkoholu. Paulo mnie całował, a mi zaszumiało w głowie. Kiedy kazał mi otworzyć usta… zrobiłam to. Potem już było inaczej. Już mi się nie podobało. Jego język okazał się oślizgły i poruszał się w moich ustach jak wąż; wchodził i wychodził. Obrzydlistwo. Chciałam się odsunąć, ale Paulo mi nie pozwalał. Wtedy do salonu weszła mama. Paulo aż podskoczył. Jego okropnie wzwiedziony członek wypychał mu absurdalnie majtki. Ale matka nie wściekła się na niego. Wściekła się na mnie. Spojrzała na telewizor, a potem znowu na nas. Starałam się wszystko wytłumaczyć, ale ona tylko zapytała: „Tym się zajmujesz, kiedy ja kładę się spać, Livvie?”. Spytała jeszcze, czy zakładam dziwkarskie ciuchy i próbuję uwieść swojego ojca. Powiedziałam wtedy, że przecież nie jest moim ojcem, ale to nie miało znaczenia. Chciałam wyjaśnić, że to on mnie pocałował, a ja wcale o to nie prosiłam. Paulo się nie odzywał. Zupełnie jakby doskonale wiedział, że w całej tej sytuacji chodzi tylko o sprawy między mną a matką. „Zachowuj się jak dziwka, a jak dziwka zostaniesz potraktowana”. Właśnie to mi zawsze powtarzała.

Rozpłakałam się trochę, powtarzając słowa matki. Od tamtej feralnej nocy przypominały mi się za każdym razem, kiedy myślałam o tym, by się przeciwko niej zbuntować. Caleb siedział cicho, luźno trzymając mnie za rękę. Chciałam na niego spojrzeć, ale bałam się tego, co mogłabym zobaczyć. Nie zniosłabym widoku obrzydzenia na jego twarzy. Albo współczucia. – Paulo został deportowany, ale matka nigdy mi nie wybaczyła. Przestała zwracać na mnie uwagę i zamiast tego skupiła się wyłącznie na reszcie dzieci… a zwłaszcza na chłopcach. Czułam się w domu jak duch. Byłam tam, ale jakby mnie nie było. Starałam się odzyskać jej względy i stałam się idealnym dzieckiem. Nie chodziłam na randki ani na imprezy. Zakładałam najbardziej workowate ubrania, jakie tylko mogłam znaleźć. Mimo to… Głos Caleba przerwał moją opowieść. – Mimo to nadal winiła cię za zrujnowanie jej szczęścia. Kiwnęłam głową. Wreszcie powróciło towarzyszące mi wcześniej odrętwienie. Poczułam, jak moja ręka powoli się unosi, a potem jak usta Caleba składają na niej delikatny pocałunek. – Nie wiem, czy ci to pomoże, Livvie, ale ja nigdy nie uważałem cię za dziwkę. I naprawdę… nigdy nie widziałem nic piękniejszego. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Boże, jaki on był przystojny. Po raz pierwszy widziałam jego prawdziwe oblicze i jak długo by ta chwila trwała, będę się nią cieszyć. Uśmiechnął się słabo i zrozumiałam, że wiele przede mną ukrywa. Miałam w tamtej chwili twarz obrzydliwego potwora, a on w dalszym ciągu uważał mnie za piękną. – Cóż… może właśnie na tym polega mój problem… jestem zbyt ładna. Jego uśmiech zniknął, a ja pożałowałam, że się w ogóle odezwałam. Spróbowałam to naprawić, mówiąc: – Hej, teraz znasz moje imię. Na twarzy Caleba pojawił się znowu cień uśmiechu. Puścił moją rękę, a ciepło między nami szybko ostygło. Poczułam wzbierające łzy, gdy wstał i oznajmił: – Dla mnie zawsze będziesz Kotkiem… Livvie. Teraz nadeszła moja kolej, by się smutno uśmiechnąć. Jego słowa, jak zawsze, miały drugie dno. Caleb okrążył łóżko i podszedł do mnie z drugiej strony. Pochylił się nad szafką nocną i wysunął górną szufladę. – To pomoże ci na ból. Podniósł strzykawkę i zdjął osłonkę. – Co to? – zapytałam na widok igły. – Przecież już powiedziałem. – A co, jeśli tego nie chcę? Spojrzał na mnie rozbawionym wzrokiem. – Za chwilę, kiedy całkiem wchłonie się poprzednia dawka, zechcesz. – Będę po tym spać? Nie chcę spać. – Nie zaśniesz. – Odniosłam wrażenie, że mnie okłamał. – Ten środek tylko pomoże ci znieść ból.

– A ty? – Nagle zrobiłam się nerwowa. I nieśmiała. – Co ze mną? – Zostawisz mnie tutaj samą? Zapadła długa chwila ciszy, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy tylko wyobraziłam sobie ostatnie kilka minut. – Jeśli chcesz, zostanę. Caleb patrzył na mnie intensywnie, ale nic nie mówił. Nie potrafiłam przyznać otwarcie, jak bardzo bezradna się wtedy poczułam. Matka pogodziła się z moim odejściem. Uwolniłam się od niej, ale nie byłam wolna. – Kotku? Jego głos pozostawał beznamiętny, ale w oczach dało się dostrzec emocje, których nie potrafiłam zidentyfikować. Wydawał się spoglądać na coś bardzo odległego. Nagle pokręcił głową, budząc się z krótkiego zamyślenia. Gdzie się podziewał przed chwilą? Po chwili wahania powiedziałam zachrypłym głosem: – Nie chcę być sama. – W takim razie zostanę – odparł łagodnie. Czułam się, jakby w moją twarz uderzyła torba pełna kamieni. Ale przynajmniej Caleb był przy mnie. Dbał o mnie. Ponieważ wiedział, że tego potrzebuję. Podniósł ostrożnie pościel, a potem podsunął koszulę nocną, w którą byłam ubrana, aż do bioder. Wydałam stłumiony okrzyk – moje nogi były całe posiniaczone, a niektóre ślady przybrały kształt podeszew butów. – Patrz na mnie, Kotku. Nasze spojrzenia się spotkały i w tej samej chwili poczułam ukłucie. Chwilę później powieki zaczęły mi ciążyć; latałam, by potem spaść i za moment znów się wznieść wysoko. Nic mi się nie śniło, po prostu leciałam w stronę horyzontu, który nie był ani czarny, ani biały. Caleb mógł mnie skrzywdzić i na pewno to zrobi. Nie dzisiaj i może nie jutro ani pojutrze. Mimo to po raz pierwszy nie miałam wątpliwości, że to zrobi. Gdybym przestała istnieć, nie zrobiłoby to na nim żadnego wrażenia. I cokolwiek by się stało, na koniec stanę znowu na nogi, bo Caleb pokazał mi, że potrafię przetrwać wszystko. Przedziwny to dar, pochodzący z niespodziewanego źródła.



Czternaście Nie bez powodu wolałam nie zasypiać – nie chciałam śnić. Nie chciałam myśleć o matce, o Paulo, o braciach i siostrach. Albo o wszystkim, co się wydarzyło między mną i Calebem. A już z pewnością nie chciałam wyobrażać sobie, jak Nicole, przepiękna Nicole, krąży po Meksyku, bezskutecznie mnie szukając. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby coś jej się przytrafiło. Wiłam się i kręciłam, gdy gniew, smutek i niepokój wywracały mój umysł na drugą stronę. Ból w ramieniu nie pomagał, a całe to wiercenie się w łóżku sprawiło, że promieniował aż do kości. Było też coś, czego nie dało się uniknąć. Ściszone głosy. Wspomnienie, gdy ktoś przytrzymywał mnie i rozbierał. Gdy moje krzyki pozostawały bez odpowiedzi, a ciało musiało znosić ssanie i ciąganie. Poczułam to wszystko jeszcze raz – to potworne cierpienie. Mimo zażycia silnych leków zmusiłam się do otwarcia oczu i krzyknęłam. Wciągnęłam głęboko powietrze do płuc i starałam się skupić wzrok. Caleb podniósł się gwałtownie z fotela, na którym siedział, i włączył światło. Wtedy zdałam sobie sprawę, że jestem bezpieczna, że Caleb przy mnie czuwa i nic mi nie grozi z jego strony. Wydałam zduszony okrzyk, a potem powiedziałam przez ściśnięte z emocji gardło: – Sen był taki prawdziwy. Zupełnie jakby oni znowu… Caleb usiadł obok i wtuliłam się w niego, szukając wsparcia, komfortu, spokoju. Nie musiałam kończyć zdania. – Już dobrze. Nie mogą cię więcej krzywdzić. Powiedział to, co chciałam usłyszeć. Jego słowa przyniosły mi ukojenie. Podniosłam rękę i przyciągnęłam go bliżej. Przez wspaniałe, długie sekundy istniał dla mnie tylko dotyk jego ramion i twardego jak skała torsu. Jego puls zabierał mnie z dala od sennego koszmaru. – Pachniesz mydłem – szepnęłam cicho w jego koszulkę. Nie podobała mi się myśl, że zostawił mnie samą. Nie chciałam być sama w ciemności, już nigdy. Palce Caleba przeczesywały moje mokre od potu włosy. – Czekałem, aż zaśniesz. To trwało tylko chwilę. Zaskoczył mnie. Tak się przyzwyczaiłam do jego złośliwych uwag, że spodziewałabym się raczej czegoś w stylu „Ojej, Kotku, ale masz wielki nos”. Dlaczego teraz było inaczej? I czy faktycznie coś się zmieniło? W pewnym sensie

znałam odpowiedź na te pytania. – Nie musiałeś spać w fotelu. – Naprawdę? – trochę mnie przedrzeźniał, ale w jego głosie nie słychać było surowości czy protekcjonalności. – Dupek. Ścisnął mnie nieco mocniej. – Zawsze potrafisz się jakoś odgryźć. To jego ton sprawił, że się na chwilę zapomniałam. – I teraz nagle to pozytywna cecha? – To znaczy, że nie stało ci się nic poważnego. Zaśmiał się nieco, a ja też nabrałam na to chęci. Jednak nie potrafiłam jeszcze wykrzesać z siebie niezbędnej do śmiechu radości. Dlatego tylko westchnęłam z zadowoleniem. To właśnie był ten dziwny, makabryczny humor, jaki mógł zaistnieć tylko między mną i Calebem. Oboje próbowaliśmy się trzymać tego nastroju, ale wyparował tak nagle, jak się pojawił. A potem została nam już tylko cisza i świadomość, że powinniśmy powiedzieć milion rzeczy, zadać milion pytań, a jednak żadne z nas nie chciało wykonać pierwszego kroku. – Dzisiaj musimy opuścić to miejsce – wyszeptał Caleb, jakby chciał w ten sposób zmniejszyć wagę swoich słów. Na moje ciało wystąpił pot, ale w dalszym ciągu nie potrafiłam się zdobyć na puszczenie Caleba. Powinnam wstać. I to natychmiast. Mimo to nie mogłam się ruszyć. Nie w chwili, gdy usta Caleba spoczęły na mojej skroni, i nie w chwili, gdy jego muskularne ciało dawało mi poczucie bezpieczeństwa i przynależności, o które zabiegałam całe życie. Jednak pozostanie w tych objęciach było zbyt ryzykowne. Niewątpliwie żywiłam pewne uczucia względem Caleba. Część z nich rozumiałam, a niektórych nie. Jeśli pozwolę sobie mu zaufać, oddać w jego ręce swoje bezpieczeństwo, swoje życie albo… swoje serce, źle się to skończy. Znowu! Skrzywiłam się na to wspomnienie. Zawsze wydawało mi się, że stanowię połączenie dwóch zupełnie różnych osób, ale nie są one równoważne. Jedna jest bardziej dominująca, silna, pewna siebie i lepiej z nią nie zadzierać. To ona kazała Calebowi spieprzać, ona uderzała w niego łokciem i gryzła go w rękę. To dzięki niej się jakoś trzymałam. Tak naprawdę byłam jednak tą drugą osobą. Kimś, kto potrzebował miłości i akceptacji. Kimś, kto nie chciał puścić Caleba, bo był przekonany, że jest on dla mnie ważny w jakiś irracjonalny, nieodwołalny sposób. Wyzwalał we mnie nieznane mi wcześniej uczucia i sprawiał wrażenie kogoś bardziej pokiereszowanego przez życie niż ja. Nie w sensie tragicznym, raczej fundamentalnym. I właśnie to nas łączyło, skracało dzielący nas dystans. Jednak ta druga osoba we mnie twierdziła, że to nie ma najmniejszego znaczenia.

Porwał cię w konkretnym celu, przypominała. Nie ufaj mu. Nie bądź jak twoja matka, nie daj się nabrać na to pieprzenie. On ma cię gdzieś! Odsunęłam się, ale teraz Caleb nie próbował mnie siłą zatrzymać. Spoczęło na mnie głębokie spojrzenie jego błękitnych oczu. Z początku myślałam, że wyrażają tak wiele, ale teraz… nic nie dostrzegałam. Miałam już dosyć tej pustki. Chciałam czegoś więcej. Potrzebowałam czegoś więcej. – Co się stało? – zapytał, skrzętnie ukrywając swoje emocje. – Powiedz. – Myślę, że mam dosyć uciekania, ale nie zniosę też już tej niepewności. Chcę wiedzieć, co się ze mną stanie, Caleb. Proszę, wyjaśnij mi to i daj czas, żebym… Nie do końca rozumiałam, co chcę powiedzieć, ale część mnie, ta mądrzejsza część, wiedziała doskonale. Szykuj się… Jasne włosy Caleba, zazwyczaj starannie uczesane, teraz wpadały mu do oczu. Zdusiłam nagłą ochotę, by odsunąć je z czoła. Kiedy siedzieliśmy tak w wymownej ciszy, patrzyłam, jak gapi się na własne ręce. Zacisnął zęby, wyraźnie napięty, ale nie czułam strachu. Przestałam się już bać Caleba. Gdyby zamierzał mnie skrzywdzić, zrobiłby to już dawno. Teraz wyraźnie chciał mi wszystko powiedzieć. Musiałam tylko poczekać. Wciąż się nie odzywałam, czekając na słowa, które tak pragnęłam usłyszeć. Serce waliło mi w piersi. – Żałuję, że cię spotkałem. Żałuję, że kiedykolwiek na ciebie spojrzałem… – Słysząc smutek w jego głosie, poczułam tępy ból w klatce piersiowej, chociaż wiedziałam, że nie powinnam. – Mam pewne zobowiązania, Kotku. Przełknął głośno ślinę. Zmarszczył brwi i natychmiast dał mi tym do zrozumienia, że czuł jednocześnie żal, gniew i obrzydzenie. Ogarnęła mnie przemożna chęć pocieszenia go, ale wtedy zdałam sobie sprawę, że powinnam bardziej przejmować się tym, co te słowa oznaczały dla mnie, a nie dla niego. – Pewien mężczyzna powinien umrzeć. Potrzebowałem cię… nadal potrzebuję… – zawahał się. – Jeśli nie zrobię tego teraz, nigdy się nie uwolnię. Nie mogę odejść, dopóki cel nie zostanie osiągnięty. Dopóki on nie zapłaci za to, co zrobił matce i siostrze Rafiqa, a także mnie. Caleb nagle się podniósł, jego klatka piersiowa gwałtownie wznosiła się i opadała. Przeczesał palcami włosy, a potem zacisnął dłoń w pięść. – Dopóki nie straci wszystkiego, co kiedykolwiek kochał, dopóki nie pozna tego uczucia, nie mogę odpuścić. Muszę spłacić swój dług. Potem, może… – Rafiq? – Słyszałam wcześniej to imię, ale nie zdawałam sobie sprawy z jego wagi. Dlaczego ten mężczyzna jest tak istotny? Czyżby miał większy wpływ na to, co się ze mną stanie? Caleb spojrzał na mnie. Przed chwilą odpłynął myślami gdzieś daleko i choć odpowiadał na moje pytanie, to nie ja byłam prawdziwym adresatem jego słów. Teraz znowu odzyskał panowanie nad sobą, a jego twarz na powrót skryła się pod maską niewzruszoności, którą zakładał z taką łatwością. Cała się spięłam. Przez kilka ostatnich chwil Caleb wydawał się niemal ludzki, ale teraz to wrażenie wyparowało. – Zamierzam sprzedać cię jako niewolnicę seksualną mężczyźnie, którego

nienawidzę z całego serca. Ogarnęła mnie fala mdłości i przyprawiła o gulę w gardle. Jego słowa jakby wymierzyły mi serię policzków; wzdrygałam się na każde z nich. Sprzedać. Niewolnica. Seksualna. Zderzyłam się z rzeczywistością i straciłam dech w piersi. Czułam się, jakbym miała zaraz zwymiotować. Nigdy więcej porównań z filmami. Nigdy więcej doszukiwania się podobieństw z fikcyjnymi postaciami. To działo się naprawdę. To moje przeznaczenie. Stałam się… rzeczą, produktem na sprzedaż. Zrobił z ciebie dziwkę, Livvie, pieprzoną dziwkę. Caleb wciąż coś mówił, ale ja już go nie słuchałam. Z trudnością powstrzymałam mdłości i chrząknęłam, by oczyścić gardło i powiedzieć: – Czyli zostanę prostytutką? Caleb przerwał w połowie zdania i skinął, a potem zwiesił nisko głowę. Tym razem nie czułam już potrzeby, żeby poprawić mu zwisające na czoło kosmyki. Właściwie to poczułam, że to też manipulacja. Każdy jego gest był rozmyślny. Caleb doskonale wiedział, jak zmarszczyć brwi, żeby ukazać smutek. Jak skryć piękne oczy za niesfornymi włosami, by wydawać się bezradnym i godnym zaufania. Nie zamierzałam znowu dać się na to nabrać. Cokolwiek do niego czułam, właśnie we mnie umierało, zostawiając za sobą znajome odrętwienie. – A tamtego dnia, kiedy się poznaliśmy, byłeś tam w tym celu. Znałeś tego dupka w samochodzie? W oczach Caleba zapłonął gniew, ale szybko zgasł. Jego umiejętności ukrywania emocji były godne podziwu. Dlaczego taki jesteś? A co cię to obchodzi, Livvie? Przecież ten człowiek zrobił z ciebie kogoś, kim przysięgałaś nigdy nie zostać. – Czy to ma jakieś znaczenie… – Nie, chyba nie ma – przerwałam mu ostro. Żałował, że mnie poznał? No cóż, zdecydowanie czułam to samo. Wróciła do mnie dawna wściekłość. Moje pieprzone życie robiło się coraz ciekawsze. Wreszcie zaczynałam mieć nadzieję na wyrwanie się z bezwartościowej egzystencji i udowodnienie wszystkim, że jednak coś potrafię, a stypendium miało być moją przepustką do innego życia. Jednak wtedy przydarzył mi się Caleb. Chociaż mogłam wreszcie… – Mogłam wreszcie pokazać jej, że nie miała racji… – Nie potrzebujesz akceptacji matki – powiedział Caleb, dobrze zgadując, kogo miałam na myśli. Spojrzałam na niego. – Gówno wiesz na temat tego, czego potrzebuję. Już tyle czasu próbujesz mi mącić w głowie, a ja ciągle próbowałam rozgryźć, po co ktoś taki jak ty miałby mnie porwać. Mimo tego wszystkiego, co mi zrobiłeś, nawiedzały mnie pewne myśli… – Myśli czy fantazje, Kotku? – wszedł mi w słowo, a ja wciąż nie mogłam rozgryźć jego wyrazu twarzy. – Chyba jedno i drugie – przyznałam, choć właściwie nie miało znaczenia, co

powiedziałam. – Powtarzałam sobie, że nie potrafisz się opanować, że coś ci się stało i uczyniło cię takim… takim popieprzonym jak ja, ale ty jesteś jeszcze bardziej popieprzony niż ja. I w najdziwniejszych zakamarkach mojego umysłu narodziła się ta myśl… – Że mogłabyś mnie naprawić? Co więcej, że mogłabyś naprawić samą siebie? Cóż, przykro mi, Zwierzaczku, ale ja wcale nie chcę się zmieniać. Cokolwiek myśli sobie ten twój nastoletni móżdżek na temat mężczyzn, to absurd. Nie mamy romansu. Nie jesteś damą w opałach, a ja nie jestem przystojnym księciem, który przybył ci na ratunek. Uciekłaś, a ja pojechałem zabrać moją własność. Koniec opowieści. Za dwa lata, może nawet wcześniej, osiągnę swój upragniony cel: zemstę. A potem zadbam, żebyś odzyskała wolność. Pieprzyć to, mogę nawet odesłać cię z takimi pieniędzmi, że pojedziesz, gdzie tylko zapragniesz. I będziesz robić, cokolwiek ci się zamarzy. Do tego czasu jednak… Zbierało mi się na płacz, ale łzy dotychczas nie przyniosły mi niczego dobrego i teraz raczej się to nie zmieni. – Ile? – Słucham? – Kiedy już przestanę być twoją dziwką, ile mi zapłacisz? Dziwki dostają pieniądze za swoją pracę, prawda? Caleb patrzył na mnie przez chwilę, która zdawała się wiecznością. – A ile byś chciała? – Oprócz wolności także… milion dolarów? Raczej zabrzmiało to jak pytanie niż stanowcze żądanie. Prawda była taka, że Caleb nie musiał mi niczego oferować, bo ja nie miałam nic, czego nie mógłby sam sobie wziąć. – Milion dolarów? Chyba trochę dużo, nie uważasz? – Pierdol się. Caleb się uśmiechnął, mała wredna szuja. – Wybacz – ironizował, prześmiewczo schylając przede mną głowę. – Chciałem powiedzieć: żadna cipka nie jest aż tak dobra. Chociaż twoja jest całkiem blisko. Znowu próbował mnie zaszokować i gdybym nadal była tym naiwnym podlotkiem, którego spotkał kilka tygodni temu, może by mu się to udało. Tylko że ja się zmieniłam i podobała mi się ta nowa dziewczyna. Może ta wyrachowana, zła i waleczna wersja mnie całkiem pokona tę słabszą. – Jak blisko? – W połowie drogi. Na zewnątrz byłam spokojnym stawem, wewnątrz zaś oceanem w czasie sztormu. – Co dokładnie musiałabym robić? – Być posłuszną. – Tobie? – Tak, ale też… – Mężczyźnie, któremu mnie sprzedasz? Ścisnęło mnie w żołądku, ale mimo to spojrzałam Calebowi w oczy. Jeśli

przetrwałam jego poczynania, przetrwam wszystko. Taką miałam przynajmniej nadzieję. – Kim on jest? Caleb odpowiedział na to pytanie łagodniejszym tonem, ale co to dla mnie teraz oznaczało? Nic. – Nazywa się Demitri Balk i jest miliarderem, który zajmuje się handlem bronią, narkotykami, diamentami… wszystkim, co przynosi cierpienie i pieniądze. I właśnie jemu do samego początku zamierzał mnie sprzedać. Zakuło mnie w sercu. Nie jesteś damą w opałach, a ja nie jestem przystojnym księciem, który przybył ci na ratunek. Nie. Nie jest. W prawdziwym życiu można liczyć wyłącznie na siebie. – Nie będziesz u niego na wieczność – powiedział Caleb cicho. – Masz tylko umożliwić osiągnięcie celu komuś o znacznie większej władzy niż ja. W pewnym sensie oboje jesteśmy tylko pionkami w grze. Ja zwyczajnie mam większą rolę do odegrania, a w tę rozgrywkę zainwestowałem całe swoje życie. Jeśli mam dać ci jakąś nadzieję, mogę obiecać, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby cel został osiągnięty i żebyśmy oboje dostali to, czego potrzebujemy. Jego ton sugerował, że Caleb nie wątpi w żadne swoje słowo i chce, żebym i ja uwierzyła. – Dwa lata to bardzo długo. Wszystko może się wydarzyć. – Jakaś część mnie chciała się złamać, ale nie zamierzałam się temu poddawać; musiałam być silna, nie dla kogoś innego, ale dla siebie samej. – Co potem? Przez długą chwilę nic nie mówił. – Niewolnicy… – zaczął i zawahał się, widząc moją żywą reakcję na użycie tego słowa. – Będziesz dla niego cenna. Dopóki pozostaniesz posłuszna, nie będzie miał powodu, żeby cię skrzywdzić. Będzie o ciebie dbał, jak o… swoje zwierzę. Zaśmiałam się drwiąco. – W końcu każda dziewczyna marzy, żeby zostać pupilem miliardera. – Przełknęłam głośno ślinę, bo nawet ja słyszałam fałsz w swoim głosie. – Może będę absurdalnie szczęśliwa i nigdy więcej o tobie nie pomyślę ani ty o mnie. – Być może. – Czy ten Demitri jest przystojny? Tak przystojny jak ty? – zapytałam, czując, jak cała drętwieję. Caleb wyraźnie się wzdrygnął. I bardzo dobrze. Chciałam sprawiać mu ból. Był przykładem osoby, którą mogłabym się stać, gdybym pozwoliła sobie na surowość, bezwzględność i całkowite poddanie się chęci zemsty. Nie mogłam tak skończyć. Nie chciałam być jak Caleb. – Da mi choć w połowie tak silne orgazmy, jak ty? Powiedz mi, Caleb, powiedz mi wszystko, żebym wiedziała, co mnie czeka. Wytłumacz, że nie mam innego wyjścia. W ten sposób będzie lepiej, będę polegać wyłącznie na sobie, zamiast czekać na przystojnego księcia na białym koniu. Caleb odwrócił się do mnie plecami, zaciskając pięści. Nie rozumiałam zupełnie, co go tak zirytowało. – Powinnaś się teraz przespać.

Oczy mnie szczypały, ale to nie była odpowiednia chwila na płacz – nie tutaj i nie na oczach Caleba. Miałam już dość łez, dość słabości i braku kontroli nad własnym życiem. – Wolałabym się nie kłaść. Nie chcę, by wrócił tamten koszmar. – Przeczesałam palcami mokre od potu włosy i poczułam, jak gdzieś głęboko w duszy podejmuję decyzję i zamieniam się w lód. – Za to chętnie bym się umyła. Caleb odwrócił się i zauważyłam natychmiast, że jego twarz przybrała beznamiętny wyraz. Rozmowa dobiegła końca i myślę, że oboje mieliśmy ochotę, by na chwilę zapomnieć o tym, co nieuniknione. Caleb powiedział mi wszystko, co chciałam wiedzieć, a przecież nie musiał. Niestety jego słowa nie przyniosły mi ulgi, na którą tak liczyłam. Myślałam, że jeśli będę wiedzieć, czego się spodziewać, przygotuję się na przerażającą przyszłość. Jednak… To nie dlatego jesteś zdenerwowana. Chodzi o to, że jemu na tobie nie zależy. Wszystko, co do tej pory zrobił, służyło zmanipulowaniu ciebie i osiągnięciu celu. Każdy dotyk, każdy pocałunek, każdy komplement – to wszystko kłamstwa. A ty się dałaś nabrać. – Pomogę ci. Podniosłam wzrok i spojrzałam na wyciągniętą rękę Caleba. Chciałam zadrwić z jego słów; nie tylko tych sprzed chwili, ale wszystkich z przeszłości i przyszłości. Jednak bałam się, że głos mi się załamie i zdradzi moje infantylne uczucia. Powoli podniosłam zdrową ręką pościel i wstałam. W głowie mi się zakręciło i przez ułamek sekundy widziałam lustrzane odbicie mojej paniki na twarzy Caleba, ale zaraz pojawiło się na niej uczucie ulgi, gdy mnie złapał. – Livvie – powiedział cicho, a jego dłonie przytrzymywały moje drżące ramiona. – Pozwól, że ci pomogę. W dalszym ciągu wpatrywałam się w kolana; zrobiłam się jednocześnie blada i zarumieniona. Caleb też nie odrywał ode mnie wzroku i wbrew sobie poczułam, że się w nim zatracam. Czy on właśnie nazwał cię Livvie? Zważywszy na wszystko, co się między nami wydarzyło, nie byłam pewna, jakie emocje będą mi towarzyszyć za minutę. Każda chwila była podszyta innego rodzaju podejrzliwością i nieufnością, a pod tym wszystkim także płytkim pragnieniem. Caleb nie zamierzał mnie ratować, ale to nie oznaczało, że muszę zrezygnować ze swojego księcia na białym koniu. Wyciągnął do mnie rękę, więc ją złapałam. Weszliśmy razem do łazienki i chociaż nic w tym niezwykłego, czułam się taka słaba i poobijana – zarówno w środku, jak i na zewnątrz – że sytuacja stała się dla mnie źródłem wstydu. Traciłam wcześniejszą pewność siebie pod ciężarem burzliwych emocji. – Co się stało? – zapytał Caleb, ale tylko pokręciłam w odpowiedzi głową i nadal wbijałam wzrok w podłogę. Stanął i zwyczajnie patrzył na mnie przez chwilę. – Jeśli to przetrwam, nie mogę wrócić do domu. Muszę iść naprzód i nie wiem, co to by miało właściwie oznaczać. Zawahałam się, jakby odrętwiała. Poddam się, bo muszę, ale powinnam znaleźć

sposób na to, by nie załamać się do końca. – A może ty wiesz? Caleb nie odpowiedział, za to objął mnie, tak jak wiele razy wcześniej, i przez chwilę przytrzymał. Wiedziałam, że jego gest to tylko kojące kłamstwo. Zbliżał się koniec. Koniec tych chwil między nami dwojgiem, kiedy łgarstwo wydawało mi się takie autentyczne. Nic mi już nie zostało. Jedna ręka zwisała luźno, a drugą miałam w temblaku, ale mimo to przyjemnie czułam się w objęciach Caleba, nawet jeśli nie odwzajemniałam uścisku. Chciał się odsunąć, ale nie byłam jeszcze gotowa na to, by spojrzeć mu w oczy, więc wtuliłam się w niego, prosząc bez słowa, by został nieco dłużej. Przytrzymał mnie jeszcze na czas jednego uderzenia serca, a potem pocałował delikatnie w czubek głowy. – Ile mi jeszcze zostało, Caleb? Kiedy mnie opuścisz? Caleb chrząknął parę razy, a potem odezwał się przez ściśnięte gardło: – Kilka miesięcy. – Chciał powiedzieć szybko resztę, zanim zdążę podekscytować się wizją tak długiego oczekiwania. – Miałaś być ze mną tylko sześć tygodni i minęło trochę ponad połowę tego czasu. Nie zostaniemy tu sami na długo. Przycisnął się do mnie, a ja mu na to pozwoliłam. Mówił i nie chciałam, żeby przestał. Zastanowiłam się przez chwilę, co to wszystko oznaczało. Trzy i pół tygodnia minęło, odkąd zostałam porwana. Ponad trzy tygodnie. Nie potrafiłam wyrazić słowami tego głębokiego poczucia samotności, jakie obudziło się we mnie, gdy zrozumiałam, że nie byłam w domu prawie miesiąc. Ten czas spędziłam w odosobnieniu, w towarzystwie jednego człowieka. I tak naprawdę nikt już mnie nie szukał. – Czy istnieje jakiś sposób… – Nie. Zamilkłam. Ton głosu Caleba nie znosił sprzeciwu, ale zastanawiałam się, czy ta pewność wynikała z tego, że już zastanawiał się, czy można mnie jakoś uchronić przed tym losem. Musiałam w to wierzyć. Musiałam mieć nadzieję, że zależało mu na mnie na tyle, by to rozważyć. Musiałam, bo to moja jedyna nadzieja na wyjście z tego cało. A jednak część mnie trzymała się kurczowo prawdy. – Będziesz za mną tęsknił, Caleb? Objęłam go w pasie. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam, i natychmiast postanowiłam się od niego odsunąć. Przytrzymał mnie. – Tak – odparł krótko. W chwili, gdy chciałam na niego spojrzeć, Caleb puścił mnie i odwrócił się plecami. – Ale to nic nie zmienia. Nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie usłyszałam. Znowu się przede mną zamknął; widziałam to po jego postawie, gdy znowu stanęliśmy twarzą w twarz. Caleb odwiązał temblak na mojej szyi i ból, który przeszył mi ramię, przywrócił mnie do rzeczywistości, ale wciąż stałam jak zaczarowana. Kiedy ręka została całkiem uwolniona, Caleb ściągnął ze mnie koszulę przez głowę, ostrożnie manewrując nią przy ramieniu. Rzucił ją do kosza na śmieci. Stanęłam przed nim, ubrana jedynie w bandaże. Dzisiaj nie patrzył już na mnie tak jak kiedyś. W mojej nagości nie było nic seksownego. Dzisiaj patrzył na mnie beznamiętnym wzrokiem.

Podszedł bliżej. – Coś nie tak? – zapytał, lecz wydawał się niezainteresowany odpowiedzią albo rozproszony; może jedno i drugie. – Nie, nic – odparłam szczerze, ale wątpiłam, żeby mnie usłyszał. Właśnie odwiązywał bandaże z mojego tułowia, tłumacząc, że właściwie nie potrzebuję ich, żeby zagoiły mi się żebra, ale dzięki opatrunkowi nie zapomnę, by nie zajmować niektórych pozycji i nie wykonywać niektórych ruchów. Założy je z powrotem, kiedy już się wykąpię. Tak, pomyślałam gorzko, przecież nie chcę, żeby moje żebra wyglądały nieestetycznie. Otoczył mnie ramionami, zdejmując bandaże, ale chociaż moje piersi znajdowały się zaledwie parę centymetrów od twarzy Caleba, jego wzrok zdawał się ich w ogóle nie zauważać. W pewien dziwny sposób tylko wzmogło to moje zakłopotanie. Najwyraźniej, kiedy już cała sytuacja między nami została wyjaśniona, nie musiał udawać uczuć, których wcale nie żywił. Ale powiedział, że będzie za mną tęsknił. To musiało coś znaczyć, prawda? Kiedy zostałam uwolniona z bandaży, popatrzyliśmy na siebie przez chwilę, jakbyśmy próbowali odgadnąć nawzajem swoje myśli. Potem Caleb podszedł do stojącego w kącie pomieszczenia prysznica i puścił wodę. Nigdy wcześniej z niego nie korzystaliśmy, bo zawsze szykował dla mnie kąpiel. Szybko jednak zrozumiałam, co się za tym kryło. Też nie miałam za bardzo ochoty siedzieć w wannie. Nie potrafiłam natomiast pojąć, jak miał mi pomóc się umyć w tej ciasnej kabinie. Nie mogłam podnieść rąk wysoko, żeby zająć się włosami, a do tego w ogóle jakiekolwiek poruszanie było dla mnie bolesne ze względu na żebra. Jeśli to oznaczało, że Caleb zamierza wejść do kabiny ze mną, nie podobał mi się ten pomysł. Sprawdził temperaturę wody i wydawał się usatysfakcjonowany. Poczułam na sobie jego badawczy wzrok i zarumieniłam się, nie tylko na twarzy, ale na całym ciele. Caleb chrząknął. – Wejdź pod wodę, a ja przygotuję ci wszystko, czego potrzebujesz. Jeśli będę ci potrzebny, zawołaj. Pójdę do pokoju. Kiwnęłam głową, gdy mnie mijał, ale nie ruszyłam się, dopóki nie wyszedł z łazienki i nie zamknął za sobą drzwi. Woda była ciepła, czysta i kojąca. Prysznic miał kilka uchwytów na różnej wysokości, więc strumień obmywał całe moje ciało, ale ciśnienie nie było za duże, więc nie poczułam bólu. Pozwoliłam wodzie, żeby spływała po mnie przez kilka minut, a tymczasem ja wdychałam parę i z każdym oddechem szło mi łatwiej. W końcu postanowiłam się umyć, a przynajmniej tam, gdzie mogłam sięgnąć bez bólu. Stojąc tak w kabinie prysznica, po raz pierwszy od ponad trzech tygodni zamyśliłam się. Kiedy stąd wyjdę, rozpocznie się najtrudniejsza podróż całego mojego życia. Muszę się uratować. Muszę pozostać silna, mądra i odważna. Muszę pozwolić, by moja bardziej bezwzględna część osobowości przejęła kontrolę, a dawna ja… przestanie istnieć. – Niech się w tobie zakocha – wyszeptała Bezwzględna Ja. – Spraw, żeby nie mógł bez ciebie żyć. Poczułam, jak rośnie w siłę, przynosząc ze sobą szaloną myśl, że mam nad Calebem

jakąś namiastkę władzy. Nigdy wcześniej nie próbowałam wykorzystywać swoich wdzięków, ale z pewnością mnie o to oskarżano. Co jeśli naprawdę tego spróbuję? Wizja uwiedzenia Caleba przeraziła mnie na tyle, że poczułam fizyczny ból, ale też… byłam ciekawa, czy jestem w stanie to zrobić. A to już wzbudziło we mnie entuzjazm. Zastanawiałam się, czy potrafiłabym sprawić, żeby ten skurwiel padł przede mną na kolana. Wiedziałam teraz, dlaczego nigdy nie pieprzył mnie w konwencjonalny sposób – potrzebował dziewicy. A jeśli potrzebował dziewicy, musiałam przestać nią być. Zanim zdołałam się powstrzymać, oparłam się o ścianę prysznica i zaczęłam płakać. Wypłakiwałam sobie oczy za dawne czasy.



Piętnaście Prawda wreszcie wyszła na jaw. Nigdy nie zapomni wyrazu twarzy dziewczyny, kiedy wyjawił jej, że planuje sprzedać ją do seksualnej niewoli. Czego się spodziewał? Że zrozumie? Zemsta była jego celem. Ona nie potrafiła tego pojąć, jeszcze nie. Ta chwila będzie go nawiedzać do końca życia. Kolejne wspomnienie pośród setek, które nigdy go nie opuszczą. Tylko że w pozostałych to on zawsze był ofiarą. Zawsze chłopiec, nigdy mężczyzna. Teraz nawiedzać go będzie ten potwór, którym się stał. Caleb opadł na podłogę, opierając się o drzwi łazienki. Potrzebował chwili oddechu, żeby powstrzymać mdłości i opanować rozbiegane myśli, które rozrywały go od środka. Po raz pierwszy od dawna Caleb pragnął czegoś więcej niż tylko zemsty. Pragnął tej dziewczyny. Pragnął Livvie. Znał teraz jej imię, ale w rzeczywistości wiedział o niej znacznie więcej. Może nawet zbyt wiele. Nosiła bezkształtne ubrania do szkoły, bo chciała, żeby matka odwzajemniała jej miłość. Jej oczy wyrażały smutek, bo wiedziała, że to na próżno. Miała braci i siostry. Czuł się jednocześnie za nich odpowiedzialny i o nich zazdrosny. Była zabawna i nieśmiała, ale też dzika i odważna. Jej pierwszy pocałunek był absolutną katastrofą. W dzieciństwie nikt jej nie otaczał opieką. I nikt prócz Caleba nie dał jej fizycznej przyjemności. Livvie była twarda. Tyle wiedział, ale wcześniej nie miał pojęcia, co musiała przeżyć. Zasłużyła na coś lepszego. Zasłużyła na lepszą rodzinę, a już na pewno na kogoś lepszego niż on. Dostrzegał to w jej oczach i zachowaniu, ale starał się nie dociekać przyczyny. Chciał, żeby pozostała dla niego bezimienna. Chciał zapomnieć, że miała jakąś przeszłość, historię, marzenia i nadzieje. Wszystko to, co czyniło z niej… Livvie. Słyszał jej płacz przez drzwi łazienki i serce omal nie wyrwało mu się z piersi. To jego wina. Przyczynił się do każdej z tych łez, a ku jego konsternacji nie wywołały u niego pożądania, tylko… głęboki smutek. Była to emocja, której nie czuł już od bardzo, bardzo dawna. A wcześniej smucił się tylko swoim losem; nigdy nie żałował nikogo innego, nawet innych chłopców przetrzymywanych w burdelu. Dlaczego teraz się to zmieniło? Dlaczego przez nią? Oczami wyobraźni raz jeszcze zobaczył jej zakrwawione i nieruchome ciało w ramionach tamtego młodego chłopaka. Mogła wtedy umrzeć, a Caleb wiedział, że

nigdy by sobie tego nie wybaczył. Bez względu na prawdziwy powód zdecydowanie czuł coś do tej dziewczyny. Opowiedział jej całą historię, pokazując, że plan był bardzo osobistą sprawą. Jakie to jednak miało znaczenie w ostatecznym rozrachunku? Nie wybaczy mu, tak jak on nigdy nie wybaczyłby Narwehowi. Nigdy nie będzie w stanie zapomnieć o tym, co jej zrobił. W takim razie jakie to w ogóle miało znaczenie? Dziewczyny nigdy nie zdobędzie, więc dlaczego miałby rezygnować też z zemsty? Czy nie zasłużył sobie na nią? Narweh nie żyje! Zabiłeś go. Co więcej zyskasz, niszcząc mężczyznę, którego nigdy nie widziałeś na oczy? Caleb porzucił te myśli. Przecież Rafiq go uratował. Zapewnił mu dach nad głową, pełny żołądek i kobiece towarzystwo w łóżku. Caleb był mu winny wszystko, nawet swoje życie. Jeśli Rafiq pragnął śmierci Vladka, Caleb powinien dać mu jego głowę. Rafiq chciał jednak więcej, niż tylko zabić Vladka. Chciał, żeby tamten cierpiał niewysłowione katusze. Chciał, żeby wszystko, co Vladek kiedykolwiek pokochał, zniknęło z powierzchni ziemi. Nie wróci to życia jego matce i siostrze, ale wydawało się… słuszne. Caleb zawsze czuł, że tak powinno się stać. Naprawdę był wiernym uczniem Rafiqa i służenie mu nadawało sens jego życiu. Bez Rafiqa, bez ich zemsty… co innego mu pozostawało? Nie mógł przecież zaprzepaścić dwunastu lat pracy pod wpływem trzech tygodni spędzonych z dziewczyną, której nigdy nie mógłby… Omal nie użył tego słowa. Kochać. Co to w ogóle miało znaczyć? Wszyscy bezmyślnie szastają tym słowem, ale co ono właściwie oznacza? Po tym wszystkim, co się wydarzyło w jego życiu, czy w ogóle był zdolny do miłości? Nie, raczej nie. Zadzwonił telefon. O tej godzinie mogła to być tylko jedna osoba. Tylko tego mu teraz brakowało. – Słucham? – Co z nią? – zapytał Rafiq zimnym i beznamiętnym tonem. – Kilka pękniętych żeber i wybity bark. – Caleb przeczesał palcami wciąż jeszcze wilgotne włosy i zacisnął dłoń w pięść. Nie chciał teraz prowadzić tej rozmowy. – Nie wydaje mi się, żeby trzy tygodnie wystarczyły na wygojenie się ran. Dziewczyna może nie znieść teraz podróży. Nastała długa chwila ciszy i Caleb pomyślał, że połączenie zostało zerwane. – Jair powiedział, że wzięliście zakładników. Dodał też, że odstawiłeś nie lada przedstawienie podczas akcji odbijania dziewczyny… co masz do powiedzenia na ten temat? Caleb aż się zjeżył. Ta rozmowa nie szła w dobrym kierunku. – Na miejscu znaleźliśmy kobietę i mężczyznę, którzy mogą udzielić nam odpowiedzi na kilka pytań. Nie wiem, kto jeszcze wie o dziewczynie i o mnie, mogą istnieć potencjalni świadkowie. Nie wiem też, czy zdołała się skontaktować z kimś ze Stanów. Próbuję chronić nasze tyłki, Rafiq. A odkąd to Jair jest twoim źródłem informacji, a nie ja?

Caleb ledwo powstrzymał się od podniesienia głosu. Nie chciał wystraszyć Kotka… Livvie. – Zbieram informacje z pożytecznych źródeł, a ty ostatnio nim nie jesteś. – Rafiq mówił obojętnym tonem, a w rzeczywistości jego słowa dogłębnie uraziły Caleba. – Narobiłeś niezłego bałaganu. Dziewczyna jest poturbowana, musimy się liczyć z potencjalnymi świadkami, a policja z pewnością zainteresuje się wznieconym przez ciebie pożarem. A teraz zakładam, że panienka trafiła do szpitala, gdzie znowu może wydarzyć się coś nieprzewidywalnego. Kiepska robota, Caleb. Caleb westchnął ciężko, przemęczony do szpiku kości. Mimo to jego gniew wypłynął na wierzch. – Wbrew temu, co może się wydawać tobie i twojemu nowemu przyjacielowi, Jairowi, nie jestem głupi. Tym terytorium rządzą narkotykowe kartele i wątpię, żebyśmy wpadli w kłopoty, których nie da się rozwiązać zwykłą łapówką. Dom został już wyczyszczony, a jutro rano ruszymy w drogę do miejscówki naszego kolejnego kontaktu. Dziewczynie nie stało się nic poważnego. Daj jej tylko trochę czasu i zaufania. – Gdzie teraz jesteś? – Nie twoja sprawa. Caleb rozłączył się, zanim kłótnia rozgorzała na dobre. A niech to szlag! Pragnął tylko odrobiny spokoju. Livvie cię potrzebuje. Wypuścił powoli powietrze z płuc i wyszedł z sypialni. Słyszał nerwowe szepty lekarza i jego żony w kuchni. Kobieta winiła męża za sytuację, w jakiej się znaleźli, i właśnie próbowała go przekonać, żeby poluźnił jej więzy, żeby mogli uciec, zostawiając wszystko za sobą. Mężczyzna powiedział jej, żeby siedziała cicho i mu zaufała. Idiota. Gdyby lekarz miał odrobinę oleju w głowie, posłuchałby żony. Caleb był zabójcą. Jeśli tylko by zechciał, mógł zamordować ich oboje i po prostu odejść, zostawiając ich przywiązanych do krzeseł w jadalni. Z pewnością właśnie taki krok byłby najrozsądniejszy, ale Caleb nie chciał zabijać niewinnych ludzi. A już zwłaszcza takich, którzy mu pomogli. Wszedł do kuchni i wszelkie rozmowy natychmiast ucichły. Kobieta przyglądała mu się badawczo, podczas gdy mężczyzna uniósł brwi i popatrzył na niego pytająco. Może właśnie dlatego został lekarzem. Może należał do tej garstki prawdziwie altruistycznych medyków na świecie. Szkoda by było go zabić. – Gdzie trzymacie swoje ubrania? – zapytał kobietę, która spojrzała na niego pustym wzrokiem. Najwyraźniej nie znała angielskiego. Jej mąż potrafił porozumiewać się w tym języku, ale i tak wydawał się dziwnie zaskoczony. Caleb pokręcił głową i tak długo dukał po hiszpańsku, aż wreszcie kobieta zrozumiała i odwróciła się do męża, by powiedzieć mu, gdzie znajdują się potrzebne ubrania. – Znam hiszpański, po prostu sam nie za dobrze mówię w tym języku. Znowu popatrzyła na niego pustym wzrokiem. Nie, nie rozumiała ani słowa. Caleb wyszedł z kuchni i pomaszerował przez korytarz w stronę sypialni

małżonków. Najwyraźniej lekarze dobrze zarabiali nawet tutaj, w Meksyku. Pokój okazał się bardzo elegancko wyposażony: na ścianach ciepłe kolory, a meble białe – bardzo nowoczesny wystrój. Na szafce z szufladami stała kryształowa ramka ze zdjęciem ślubnym. Wydawali się szczęśliwi, zapewne… zakochani. Myślisz jak kobieta. Caleb uśmiechnął się sam do siebie; nigdy wcześniej nie przyszło mu coś takiego do głowy. Z drugiej strony, nigdy wcześniej nie rozważał tak skomplikowanego tematu jak miłość. Zabiłem dla niej, a potem przystawiłem lufę pistoletu do głowy lekarza w szpitalu i kazałem wrócić biedakowi do domu, żeby tam ją bezpiecznie przechować. Nawet teraz szukam rzeczy, które sprawią jej przyjemność. Czy nie na tym polega miłość? Lepiej, żeby tak nie było. Uśmiech zniknął z twarzy Caleba. Tego rodzaju myślenie tylko przyniesie im kolejną tragedię. Nawet jeśli miał pewne… pragnienia, co niby ma z nimi począć? Jak wyjaśnić to Rafiqowi? Przecież on nie zrozumie. Zupełnie go to nie obejdzie. Zapewne oboje zarobią kulkę, a już na pewno dziewczyna. Ale najpierw Rafiq musiałby zabić Caleba, bo on za nic w świecie nie pozwoliłby jej skrzywdzić. Zszokowała go ta myśl. Przyznał już wcześniej, że będzie za nią tęsknił, choć nigdy nie powinien był mówić czegoś podobnego, a teraz… zakładał, że mógłby dla niej zaryzykować śmierć z ręki Rafiqa. Porzucił tego rodzaju rozważania. Lepiej trzymać się ustalonego planu. Dziewczyna dojdzie do siebie. Rafiq dostanie to, czego chciał, a Caleb spłaci swój dług. Uwolni wtedy dziewczynę i odetnie więzy łączące go z Rafiqiem. Tak, kiwnął głową, tak będzie najlepiej dla nich wszystkich, nawet dla niej. Livvie. Nie. Nie Livvie, tylko Kotek. Caleb znalazł to, czego szukał: ubrania dla Kotka. Wracając do sypialni, przeszedł obok kuchni, gdzie znajdowali się zakładnicy. Raz jeszcze przerwał ich rozmowę. Kobieta miała łzy na policzkach, ale pozostawała spokojna. Odważna. – Odejdziemy rano. Obiecuję, że nie zrobię krzywdy żadnemu z was, ale na moją litość możecie liczyć tylko pod pewnymi warunkami. Jeśli piśniecie komuś choć słówko na temat tego, co tu się wydarzyło… – Masz moje słowo! – zawołał lekarz. Nic go nie ruszało, a przecież widział krew na ciele Caleba i wiedział, że pochodziła z tętnic, i zapewne domyślił się, co zaszło. Dlatego Caleb nie wątpił w szczerość lekarza. Kiedy mężczyzna patrzył w wypełnione łzami oczy żony, Caleb dostrzegł, jak silne łączyło ich uczucie. Będą żyć i umierać dla siebie, ale przede wszystkim zrobią wszystko, by chronić siebie nawzajem. Caleb czuł się dziwnie, obserwując coś podobnego. Co dziwniejsze, wyraźnie zazdrościł swoim zakładnikom. Nikt nigdy nie spojrzał na niego tak, jakby życie bez niego traciło sens, a on sam nigdy nie cenił nikogo bardziej niż samego siebie. Nie wiedział, czym jest miłość. W drodze powrotnej zauważył szafkę na pościel i zabrał stamtąd świeży zestaw do łóżka dziewczyny. Powietrze wydawało się inne, gdy znowu wszedł do pokoju. Drzwi do łazienki zostały uchylone, a ze środka uciekała para wodna. Caleb położył ubrania

i pościel na łóżku, a potem wszedł do toalety. Dziewczyna znalazła lustro. W końcu w każdej łazience było lustro, a on nie pomyślał, żeby je zdjąć, bo chciał szybko uciec od Livvie i jej pytań. Stał i patrzył na nią, zastanawiając się nad kolejnym krokiem. – Naprawdę nieźle mi dokopali, prawda? Skrzywiła się, dotykając sporego siniaka, zajmującego większość policzka i oczodołu. – Wszystko zniknie – powiedział Caleb, próbując przyjąć nonszalancki ton. Chociaż oboje wiedzieli, że sytuacja nie należała do najprostszych, zamierzał udawać. – Nadal będę ładna dla Demitriego? – zapytała głosem tak zimnym, jakiego jeszcze od niej nie słyszał. Chciała, żeby te słowa go zraniły, i ku swojemu ogromnemu zaskoczeniu zauważyła, że faktycznie tak się stało. – Za kilka tygodni – powiedział równie ostro i natychmiast tego pożałował, widząc, jak spod fasady spokoju na twarzy dziewczyny przebija się smutek. Dziwnie się czuł w jej towarzystwie. Jakby miała za chwilę wybuchnąć. Nie potrafił przewidzieć jej reakcji i to miało wpływ także na jego zachowanie. Odwróciła się do niego, zupełnie naga. Jej ciało może i było poznaczone siniakami, ale pozostawało piękne. Wciąż go pragnął. W jej wyglądzie dostrzegał coś, co sprawiało, że chciał cofnąć się o krok, ale zwalczył ten odruch. Nigdy nikomu nie ulegnie, a już z pewnością nie tej dziewczynie. Chyba go… prześladowała. Jak pantera albo lwica. Aż się zdziwił, że tak świetnie pasowała do niej wymyślona przez niego ksywka. Chociaż w tej chwili nie była prawdziwym kociakiem. Patrzyła na niego wygłodzonym wzrokiem niczym drapieżnik na swoją ofiarę. Zatrzymała się tuż przed klatką piersiową Caleba, tak blisko, że niemal czuł dotyk jej sutków. Nie powinien jej pragnąć, nie w chwili, gdy tak wyglądała. A mimo to pragnął. Być może nawet bardziej. Została pobita i skrzywdzona, ale przetrwała! Spojrzała tym sukinsynom prosto w oczy i po raz pierwszy skosztowała czyjejś krwi. W dziewczynie drzemała wojowniczka i zabójczyni, a on widział w tym coś seksownego. Myślał w ten sposób nawet w chwili, gdy celowała w niego z broni. – Caleb – wyszeptała, a on potrafił odpowiedzieć tylko nieartykułowanym dźwiękiem. – Tak wiele się wydarzyło. Byłam taka bezsilna. Gówno prawda, pomyślał. – Gdybym tylko mogła… spełnić choć jedno swoje życzenie. Nagle Caleb poczuł przemożną chęć cofnięcia się, ale mimo to pozostał w miejscu i kiwnął głową. Livvie spojrzała na niego błagalnym i wygłodniałym wzrokiem. – Kochaj się ze mną – powiedziała tak cicho, że przez chwilę wydawało mu się, iż się przesłyszał. Potem jednak zdał sobie sprawę, że jej dłoń powędrowała pod jego koszulę. – Chcę, żebym o tej jednej rzeczy sama zdecydowała. Zrobię, co zechcesz. Nie będę próbowała uciekać, ale pragnę tej jednej rzeczy, niech ta jedna decyzja…

będzie należała do mnie. Caleb chciał coś powiedzieć, cokolwiek, ale w tej chwili każda jego myśl poświęcona była wizji wejścia w dziewczynę. Istniało dość proste wyjaśnienie, dlaczego miałaby tego chcieć. Jeśli nie będzie dziewicą… Mimo to miał to gdzieś. Zwyczajnie miał to gdzieś. Jakoś to naprawi później. Dlatego zamiast odmówić, powiedział: – Nie chcę cię skrzywdzić. – Nie skrzywdzisz. Wiem o tym. Nie mógł się powstrzymać, dlatego pochylił się i pocałował dziewczynę w usta. Zadrżała lekko, bardziej w stylu Kotka, którego znał wcześniej. Serce zabiło mu szybciej, a penis stwardniał i zaczął pulsować. Jej język wysunął się nieśmiało, a on otworzył usta, poddając się jej woli. Nie ufał jeszcze sobie na tyle, by jej dotknąć, taka go opanowała żądza, więc w końcu cofnął się i położył dłonie na futrynie, podczas gdy dziewczyna ruszyła do przodu i zaczęła go całować bardziej pewnie, agresywnie. Jej usta smakowały miętą, zapewne od pasty do zębów, a także solą z łez. Nie chciał, żeby płakała. Nie teraz i bez względu na powód. Odsunął się od niej powoli. – Przestań. Spojrzała na niego zaskoczona. – Zrobiłam coś nie tak? – zapytała, a jej słowa obudziły w nim coś dotychczas pogrążonego w głębokim śnie. – Boże, nie. Jesteś idealna. Ja po prostu nie chcę sprawiać ci bólu. A w twoim obecnym stanie… – Jeśli kiedykolwiek w życiu zdarzyło mu się zarumienić, to właśnie teraz. – Wiem, że by cię to bolało. Omal nie jęknął, widząc, jak się zaczerwieniła, uśmiechnęła i odwróciła wzrok. – I co teraz? – Chodź ze mną. Złapał ją za rękę, ostrożnie, i poprowadził do łóżka. Pomógł jej się położyć. Była bardziej nieśmiała niż chwilę wcześniej, ale nie wahała się. Pocałował ją w usta, kładąc się koło niej i delikatnie rozsuwając jej nogi. Następnie wyćwiczonym ruchem zsunął wargi niżej, na jej szyję, piersi i brzuch. Jęknęła, gdy wreszcie trafił na jej miękkie i wilgotne włosy między udami. Jeszcze nie zaczął jej nawet lizać, a już czuł, jak wzrasta jej napięcie. Pocałował jej wargi sromowe w nadziei, że ukoi nieco ten strach. Nie będzie jej boleć ani trochę. Sprawi jej przyjemność. Sprawi, że będzie czuła się tak, jak na to zasłużyła. Kiedy poczuł, jak jej uda nieznacznie się otwierają, robiąc mu miejsce na działanie, pochylił głowę i pozwolił, żeby czubek języka zsunął się na sam dół jej krocza, a potem powędrował na górę, do guzika łechtaczki. Ten powolny ruch sprawił, że otworzyła się przed nim jeszcze bardziej. – Chcesz, żebym przestał? – wyszeptał w jej mokre wargi, nie zamierzając robić nic podobnego. – Ani mi się waż, kurwa. Zamorduję cię, jeśli przestaniesz – odparła z taką szczerością, że Caleb mimowolnie się roześmiał.

– Gdzie się nauczyłaś tak mówić? – zadrwił z niej, a ona w odpowiedzi zakołysała biodrami. Skrzywiła się nieco po chwili i obojgu przypomniało się, jaka była obolała. Caleb nie zamierzał czekać, aż znowu go poprosi. Pogłaskał jej nogę, a potem wsunął język nieco głębiej, a różowe fałdki złapał ustami. Dziewczyna odruchowo próbowała się od niego odsunąć. Nie dlatego, że jej się nie podobało, wiedział o tym. Po prostu przyjemność płynąca z bycia ssaną i lizaną jednocześnie była zbyt wielka. W głowie Caleba pojawiła się wizja penisa znikającego w jej ustach, miękkiego języka muskającego żołądź. Jęknął, a jej biodra zakołysały się mocno, jednak nie przeszkodziło mu to w dawaniu rozkoszy. Odsunął się nieco, pozwalając jej na przyjęcie wygodnej pozycji, a potem powtórzył swój manewr. Jęczała i wzdychała, kołysząc się pod koniuszkiem jego chętnego języka, i tym razem nie było nawet cienia bólu. Istniała tylko przyjemność. Jego palce odnalazły wargi i rozchyliły je. Między mokrymi fałdkami znalazł maleńkie wejście do jej ciała. Polizał je, a ona zadrżała. Czubkiem wilgotnego palca dotknął łechtaczki, ciesząc się z reakcji, jaką tym wywołał. Dziewczyna zadrżała i wyjęczała jego imię. Potem jej dłonie zaczęły wchodzić mu w drogę, próbując wcisnąć jego palce głębiej, w oczekiwaniu na coś, co nie do końca jeszcze rozumiała. – To takie… o mój Boże. Ja chyba… Nie dokończyła, gdyż Caleb zaczął masować łechtaczkę, jednocześnie ssąc jej palce. Poczuł, jak jej cipka pulsuje pod jego dłonią, i pożałował, że nie może zobaczyć skurczy tych maleńkich mięśni. Wtedy ze środka na pościel wylała cię ciepła wilgoć. To też później zliże, ale teraz nie chodziło o niego. Na dłuższą chwilę położył policzek na jej udzie, próbując złapać oddech, podczas gdy ona również dyszała. Jej dłoń poruszała się powoli, a Caleb omal nie westchnął, gdy przeczesała palcami jego włosy. Chociaż jego penis boleśnie spuchł, jakby go coś ugryzło, pragnął, by ta chwila trwała wiecznie. Nie był pewien, co dziewczyna próbowała osiągnąć, zachęcając go do seksu, zwłaszcza po tym wszystkim, co zaszło między nimi i potem w czasie ich rozłąki. Jednemu nie mógł zaprzeczyć – coś się w nim bezpowrotnie zmieniło. W pewnym sensie Caleb jej nie docenił, a ona znalazła sposób, żeby na niego wpłynąć. W tej chwili nie miał siły, żeby się tym przejmować, ale wkrótce nabierze to znaczenia. – A co z tobą? – zapytała ospale, a Caleb odniósł wrażenie, że dziewczyna próbuje być po prostu uprzejma i tak naprawdę nie miała w tej chwili zamiaru się w ogóle ruszać, a co dopiero go doprowadzić. Uśmiechnął się. – Nie przejmuj się mną. Nie jestem taki znowu bezinteresowny, więc po prostu cieszmy się oboje tą chwilą. Podniósł wzrok akurat w momencie, gdy dziewczyna uśmiechnęła się i zaraz zasnęła. Caleb wstał z łóżka i po cichu złapał czystą pościel, którą przyniósł wcześniej. Kołdra była czysta, więc nie ruszał leżącej dziewczyny. Nakrył ją tylko i nadal ubrany położył się obok. Przez kilka minut został w tym miejscu i tylko

patrzył na Kotka, starając się ignorować siniaki. Irytujące brzęczenie obudziło go z letargu. Chciał pocałować dziewczynę. Chciał przebrać się i ocierać penis o jej gładką skórę. Chciał w nią wejść. Porzucił te myśli i wstał, żeby podnieść telefon z podłogi. Otrzymał wiadomość: R: WSIADAM DO SAMOLOTU. DO ZOBACZENIA NIEDŁUGO. Najpierw zakręciło mu się w głowie, potem poczuł przypływ gniewu i miał ochotę wrzeszczeć, rzucać różnymi przedmiotami, na koniec zaś …ogarnął go przemożny smutek. Pomyślał o trzech tygodniach, które miał spędzić z Livvie i które właśnie stracili. Pomyślał o ogromnym długu, który musiał spłacić. Patrzył na wiadomość i wreszcie… nie czuł już nic. Spojrzał na śpiącą Livvie i w tej chwili cała jego wściekłość wyparowała. Rafiq, pomyślał, Rafiq. Wszystko stało się bardziej skomplikowane, niż kiedykolwiek się spodziewał. Raz jeszcze popatrzył na dziewczynę pogrążoną we śnie, a w jego umyśle została już tylko jedna myśl. Potrzebujesz siły. Nie wiedział, czy chodziło o niego czy o dziewczynę. Nie miał dość energii, żeby teraz to rozważyć. Zdawał sobie sprawę tylko z jednego – że chce wrócić do łóżka i udawać, że kilka ostatnich chwil się nie wydarzyło.



To nie koniec historii...



C.J. Roberts

Druga część serii ‚‚The dark duet’’



Jeden Niedziela, 30 sierpnia 2009 Dzień drugi Wiwisekcja. Właśnie to słowo przychodzi mi na myśl, gdy zastanawiam się, jak opisałabym swoje samopoczucie. Zupełnie jakby ktoś rozciął mnie skalpelem, a ze środka wydostały się tkanki i krwawe bąble. Słyszę, jak trzaskają żebra przy otwieraniu klatki piersiowej. Moje mokre i lepkie ograny zostają powoli wyciągnięte na zewnątrz, jeden po drugim, aż w końcu staję się zupełnie pusta. Pustka ta nie oznacza jednak kresu cierpienia. Ból sugeruje, że wciąż żyję. Wciąż. Żyję. Nade mną świecą sterylne, przemysłowe fluorescencyjne światła. Jedna z żarówek mruga i brzęczy, jakby miała się zaraz przepalić, walczy o życie. Już od godziny nie mogę przestać obserwować nadawanego przez nią alfabetem Morse’a komunikatu. Światło-ciemność-bzz-bzz-światło-ciemność. Bolą mnie oczy, a mimo to nie mogę odwrócić wzroku. Odpowiadam własnym komunikatem: Nie myśl o nim. Nie myśl o nim. Caleb. Nie myśl o nim. Ktoś mnie obserwuje. W takich miejscach zawsze ktoś cię obserwuje. Ktoś przychodzi ciągnąć za różne kable. Jedna osoba patrzy na wykres pracy serca, druga na rytm oddechów, a trzecia dba o to, żebym nic nie czuła. Nie myśl o nim. Kable. Te wystające z dłoni doprowadzają płyny i leki. Te przylepione do klatki piersiowej monitorują pracę serca. Czasami wstrzymuję oddech, żeby sprawdzić, czy się zatrzyma. Ono jednak tylko przyśpiesza, a ja po chwili muszę zaczerpnąć powietrza. Bzzzz-światło-ciemność. Jest też kobieta, która próbuje mnie karmić. Zdradza mi swoje imię, ale mam to w nosie. Ona się nie liczy. Nikt się nie liczy. Pyta mnie, jak się nazywam, jakby jej uprzejmość miała zachęcić mnie do mówienia. Nigdy nie odpowiadam. Nigdy nie jem. Nazywam się Kotek, a mojego pana nie ma. Co może być ważniejszego? Kątem oka widzę, jak obserwuje mnie z cienia. – Naprawdę myślisz, że błaganie ci coś da? – pyta mnie duch Caleba i uśmiecha się. Płaczę. Wydostaje się ze mnie głośny szloch, tak gwałtowny, że wstrząsa całym moim ciałem. Nie potrafię go powstrzymać. Pragnę Caleba, a zamiast tego dostaję leki. Pokarm jest dostarczany przez rurkę, kiedy śpię. Zawsze ktoś mnie obserwuje. Zawsze.

Chcę stąd odejść. Przecież nic mi nie dolega. Gdyby Caleb tu był, wyszłabym stąd szczęśliwa, uśmiechnięta i kompletna. Ale jego nie ma, a oni nie pozwalają mi opłakiwać go w spokoju.

** Dzień trzeci: Zamykam oczy, a potem powoli znowu podnoszę powieki. Caleb stoi obok mnie. Serce zaczyna mi szybciej bić, a z oczu płyną łzy. Wreszcie tu przyjechał. Wreszcie przybył, żeby mnie stąd zabrać. Jego twarz jest ciepła, a uśmiech szeroki. Zauważam znajome wygięcie warg i wiem, że myśli o czymś niegrzecznym. Czuję mrowienie, które rodzi się w brzuchu i wędruje do cipki, sprawiając, że puchnie i zaczyna pulsować. Nie miałam orgazmu od wielu dni, choć wcześniej zdążyłam się do nich przyzwyczaić. – Mam cię uwolnić? Wyglądasz tak seksownie, gdy jesteś przypięta do łóżka – mówi z uśmiechem. – Tęskniłam za tobą – próbuję powiedzieć, ale moje usta okazują się niewiarygodnie suche i kiedy oblizuję dolną wargę językiem, na myśl przychodzi mi papier ścierny. Karmią mnie przez rurkę, która została wciśnięta mi do nosa; zawartość kroplówki spływa po gardle. Swędzi mnie tam i nie mogę się podrapać. Boli. Nie potrafię pozbyć się tej rurki i czuję jej zawartość za każdym razem, kiedy przełykam. Smakuje środkiem antyseptycznym. – Przepraszam – mówi Caleb. – Za co? – szepczę. Chcę, żeby przeprosił mnie za to, że tak długo zwlekał, by… wyznać mi miłość. – Za przywiązanie cię do łóżka – wyjaśnia. Marszczę brwi ze zdziwienia. Przecież on uwielbia mnie wiązać. – Kiedy zyskamy pewność, że jesteś stabilna emocjonalnie, uwolnimy cię. Coś tu jest nie tak. Coś tu jest bardzo nie tak. To przez te leki. – Wiesz, gdzie się znajdujesz, Olivio? – pyta łagodnie kobieta. Nie nazywam się Olivia. Nie jestem już tamtą dziewczyną. – Jestem doktor Janice Sloan i pracuję dla FBI – mówi. – Policjanci zdołali cię zidentyfikować dzięki zdjęciu dołączonemu do aktów sprawy zaginięcia. Twoja przyjaciółka, Nicole, zgłosiła porwanie. Szukaliśmy cię. Twoja matka bardzo się martwiła. Mam ochotę się odezwać i kazać jej się zamknąć. Dosłownie aż mnie świerzbi. Przestań! Przestań do mnie mówić. Ale ona nie zamierza milczeć. Będzie zadawać więcej pytań, tych samych pytań, a tym razem może się okazać, że będę musiała na nie odpowiedzieć. Wiem, że to jedyny sposób, żeby mnie wypuścili. Teraz trzymają mnie przywiązaną do łóżka i naszprycowaną lekami; mówią, że próbowałam skrzywdzić pielęgniarkę. Ja wyjaśniam, że to ona zaczęła. Nie prosiłam

o przewiezienie do szpitala. Krew nie należała do mnie, a jej właściciel nie będzie za nią tęsknił. Byłam niemal pewna, że nie żyje. Wiem o tym, bo sama go zabiłam. – Rozumiem, że to dla ciebie trudne. Tak wiele przeszłaś… – Słyszę, jak kobieta przełyka głośno ślinę. – Nie potrafię sobie tego wyobrazić – ciągnie dalej. Z daleka śmierdzi od niej współczuciem, którego wcale sobie nie życzę. Nie od niej. Kobieta wyciąga rękę, żeby mnie dotknąć, a ja odruchowo cofam dłoń. Głośne szczęknięcie sprzączki pasa uderzającego o metalową ramę łóżka brzmi jak groźba przemocy. Jestem gotowa właśnie w ten sposób zareagować na kolejną próbę kontaktu fizycznego. Kobieta unosi obie ręce i odsuwa się o krok. Zaczynam oddychać spokojniej, a czarny krąg otaczający pole mojego widzenia znika. Świat odzyskuje kolory i ostrość. Teraz, gdy już zwróciła moją uwagę, zdaję sobie sprawę, że nie jest sama. Przyszła z mężczyzną, który uniósł głowę i patrzy na mnie jak na zagadkę, którą chce rozwiązać. To spojrzenie jest boleśnie znajome. Odwracam głowę w stronę okna i wbijam wzrok w światło wpadające przez szpary między żaluzjami. Ściska mnie w żołądku. Caleb. Wydaje mi się, że słyszę jego imię. Kiedyś patrzył na mnie w ten sposób. Zastanawiam się dlaczego, skoro najwyraźniej potrafił czytać mi w myślach. Z tęsknoty za nim wszystko mnie boli. Tak bardzo mi go brakuje. Czuję znowu, jak łzy zbierają się pod powiekami i wypływają kącikami oczu. Doktor Sloan nie odpuszcza. – Jak się czujesz? Rozmawiałam z naszym przedstawicielem, który był obecny podczas wstępnego badania, a także dowiedziałam się od policji w Laredo, co zaszło w trakcie twojego zatrzymania. Przełknęłam głośno ślinę, próbując odepchnąć napływające wspomnienia. Właśnie tego bardzo chciałam uniknąć. – Wiem, że to może wyglądać inaczej, ale jestem w szpitalu, żeby ci pomóc. Znalazłaś się tutaj ze względu na oskarżenie o napaść na funkcjonariuszy straży przygranicznej, posiadanie broni, stawianie oporu oraz podejrzenie popełnienia morderstwa. Moim zadaniem jest ustalenie twojej odpowiedzialności, ale też pomoc. Jestem pewna, że masz powody, dla których dopuściłaś się tego, o co się ciebie oskarża, ale nie pomogę ci, o ile nie wtajemniczysz mnie w swoją historię. Proszę, Olivio, daj sobie pomóc – mówi doktor Sloan. Czuję narastającą panikę. Moje serce już przyśpieszyło, a wzrok raz jeszcze zachodzi mgłą. Duszę się od łez zbierających się wokół rurki w gardle. Świat po stracie Caleba jest pełen bólu. Spodziewałam się tego. – Twoja matka próbuje znaleźć kogoś do opieki nad twoim rodzeństwem, żeby móc się z tobą zobaczyć – mówi. NIE! Niech się trzyma z dala ode mnie. – Powinna dotrzeć tutaj jutro albo pojutrze. Możesz porozmawiać z nią przez telefon, jeśli chcesz. Jęczę, żeby wreszcie zamilkła. Chcę, żeby wszyscy zostawili mnie w spokoju – ta kobieta, mężczyzna w kącie, moja matka, rodzeństwo, nawet Nicole. Nie chcę ich słuchać. Nie chcę ich oglądać.

Odejdź, odejdź, odejdź. Drę się jak opętana. Nie wrócę do domu! – Caleb! – wołam. – Pomóż mi! Moje ciało chce się zwinąć w kłębek, ale nie może. Jestem uwięziona jak zwierzę w klatce, ku uciesze gawiedzi. Chcą wiedzieć, co się stało, ale oni nigdy, przenigdy tego nie zrozumieją. Nie mogę im powiedzieć. Ból jest mój i tylko mój. Krzyczę i krzyczę, aż w końcu ktoś podbiega i naciska wszystkie magiczne guziki. Leki przejmują kontrolę. Caleb.

** Dzień piąty: Doskonale zdaję sobie sprawę, że znajduję się na oddziale psychiatrycznym szpitala. Powtarzano mi to wielokrotnie. Śmiać mi się chce z ironii sytuacji. Wypuszczą mnie wtedy, gdy będę w stanie ich o to poprosić, ale ja nie zamierzam się odzywać. Dosłownie stałam się własną zakładniczką. Może faktycznie zwariowałam. Może faktycznie pasuję do tego miejsca. Obtarcia na nadgarstkach i kostkach przybrały kolor wściekłej czerwieni. Chyba ostro walczyłam. Tęsknię za więzami. W pewnym sensie pozwalały mi wić się i szarpać. Dawały mi coś, przeciwko czemu mogłam się buntować. Bez nich… czuję się jak zdrajczyni. Nie jestem już więźniem i najwyraźniej pozwalam im mnie tu trzymać. Jem, kiedy przynoszą posiłki, żeby nie wciskali mi więcej rurek do nosa. Biorę prysznic, kiedy jest to konieczne. Wracam do łóżka jak grzeczna dziewczynka. Odpływam w nieświadomość pod wpływem leków. Och, uwielbiam leki. Tylko że oni nigdy nie zostawiają mnie samej. Zawsze ktoś mi towarzyszy, obserwując mnie jak króliczka doświadczalnego. Kiedy tylko mgła po lekach opada, od razu ich widzę: doktor Sloan i jej „partner”, agent Reeda. Mężczyzna lubi na mnie patrzeć. Odpowiadam tym samym. Kto pierwszy odwróci wzrok, przegrywa. Często ja jestem pierwsza. Jego wzrok jest niepokojący. W oczach Reeda dostrzegam znajomą determinację i przebiegłość, jakiej nie mogłabym dorównać. – Jesteś głodna? – zapytał. Czuję się, jakby mówił, że nie mam innego wyjścia i muszę się złamać; że w końcu dostanie to, czego ode mnie chce. Dręczę go milczeniem, a on czasami uśmiecha się pod nosem. W takich chwilach widmo Caleba staje się bardziej wyraźne. Nie doczekawszy się odpowiedzi, Caleb musnął palcami prawej dłoni dolną część mojej prawej piersi. Tego dnia jednak on pierwszy odwraca wzrok i skupia uwagę z powrotem na swoim laptopie. Wstukuje coś na klawiaturze, a potem myszką przewija informacje, których nie mogę dostrzec.

Wciągnęłam gwałtownie powietrze do płuc i uciekłam przed dotykiem Caleba, wciskając zamknięte oczy w skórę uniesionej ręki. Powoli sięga po swoją teczkę, która stoi na podłodze obok krzesła, i wyciąga z niej kilka brązowych folderów. Otwiera jeden z nich i zapisuje coś, marszcząc czoło. Jego wargi musnęły moje ucho... Wiem. Wiem, że Caleba tu nie ma. Postradałam zmysły. Właściwie to zauważam, że agent Reed jest całkiem przystojny. Nie tak przystojny jak Caleb. Mimo to wydaje mi się równie interesujący. Jego czarne jak smoła włosy wydają się nieco zbyt długie jak na wykonywany przez niego zawód, ale pozostają nienagannie ułożone. Miał na sobie typowy strój filmowego agenta: białą koszulę, czarny garnitur i ciemny krawat. Nosił to jednak swobodnie, jakby prywatnie ubierał się tak samo. Zaczęłam się zastanawiać, jak wyglądałby nago… Caleb zmienił mnie w kogoś takiego. Sam to przyznał. Jestem wszystkim, czym chciał, żebym była. I co dostałam w zamian? Wiedziałam, że się uśmiechnął, chociaż nie mogłam tego zobaczyć. Wstrząsnął mną dreszcz tak potężny, że moje ciało niemal rzuciło się w stronę Caleba. – Twoja matka powinna przyjechać dzisiaj – informuje agent Reed. Ton jego głosu pozostaje beznamiętny, ale wzrok mówi coś innego. Czeka na moją reakcję. Serce zaczyna mi szybciej bić, ale chwila mija szybko i znowu czuję… odrętwienie. Jest moją matką, a ja jej córką. To nieuniknione. W końcu będę musiała się z nią zobaczyć. I wiem, że wtedy będę musiała to powiedzieć. Będę musiała powiedzieć jej, że nie chcę wracać do domu. Będę musiała kazać jej o mnie zapomnieć. Z wdzięcznością przyjęłam wstrzymanie egzekucji, ale dlaczego aż pięć dni zajęło jej dotarcie tutaj? Może niepotrzebnie się martwiłam, że trudno będzie powiedzieć jej o moim odejściu. Nie wiem właściwie, co czuję. – Wyjaśnij mi, co się z tobą działo przez te prawie cztery miesiące. Jeśli wytłumaczysz, skąd wzięłaś broń i pieniądze, zadbam o to, żebyś dzisiaj wyszła ze szpitala razem z matką – obiecuje Reed tonem przedstawiciela handlowego, który chce mnie namówić na zakup towaru. Nie, dziękuję. Już wiedzą o pieniądzach, nie zajęło im to wiele czasu. Spoglądam na Reeda zmieszanym i niewinnym wzrokiem. Pieniądze? Wpatruje się we mnie przez sekundę, a potem spogląda na foldery i zapisuje coś skrycie. Agent Reed najwyraźniej nie łyknął mojej ściemy. Nie robi to na nim wrażenia. Przynajmniej nie mam do czynienia z kompletnym idiotą. Jego wargi musnęły moje ucho. – Odpowiesz mi z łaski swojej? Czy znowu mam cię do tego zmusić? Tik-tak. Czas ucieka, a ja nie mogę bez końca chować się za zasłoną milczenia. Ciążą na mnie dość poważne zarzuty. Najwyraźniej nie da się po prostu wejść z Meksyku do Stanów Zjednoczonych. Wiem, że powinnam współpracować i opowiedzieć całą historię, żeby zyskać poparcie Reeda, ale nie potrafię się przełamać. Jeśli zacznę mówić, nigdy nie będę mogła zostawić tego wszystkiego za

sobą. Do końca życia będę w cieniu tego, co się wydarzyło przez ostatnie cztery miesiące. Co więcej, nie mam pojęcia, co właściwie powiedzieć! Po raz setny dzisiaj tęsknię za Calebem. Coś ścieka mi po szyi i zdaję sobie sprawę, że płaczę. Zastanawiam się, jak długo agent Reed mnie obserwował i czekał, aż się wreszcie złamię albo poddam. Czuję się zagubiona, a ta odrobina troski ze strony mężczyzny jest jak ostatnia deska ratunku. Nietrudno dostrzec w nim Caleba. – Tak – wydukałam. – Jestem głodna. Mija kilka długich i pełnych napięcia sekund, zanim mężczyzna przerwie niekończącą się ciszę. – Możesz mi nie wierzyć, ale chcemy dla ciebie jak najlepiej. Jeśli nie spróbujesz pomóc nam pomóc tobie, wkrótce stracisz panowanie nad tym, co się z tobą dzieje. – Chwila ciszy dla lepszego efektu. – Potrzebuję informacji. Jeśli się boisz, możemy zapewnić ci ochronę, ale musisz okazać dobrą wolę. Każdy kolejny dzień, kiedy nic nie mówisz, oznacza kurczenie się twoich szans. Czuję na sobie jego wzrok i wiem, że próbuje swoimi ciemnymi oczami skłonić mnie do udzielenia odpowiedzi. Przez chwilę chcę wierzyć, że naprawdę pragnie mi pomóc. Mogę sobie pozwolić na zaufanie nieznajomemu? Co takiego chciał ode mnie, czego nie mógł sobie po prostu wziąć? Otwieram usta, a słowa czają się na czubku języka. Skrzywdzę go, jeśli coś powiem. Zaciskam z powrotem wargi. Agent Reed wydaje się sfrustrowany. I chyba słusznie. Bierze kolejny głęboki wdech i patrzy na mnie, jakby mówił „dobra, sama o to prosiłaś”. Sięga ręką do teczki i wyciąga z niej jeden z brązowych folderów, na które wcześniej patrzył. Otwiera go i najpierw wpatruje się w jego zawartość, a potem we mnie. Nachylił się nade mną i przysunął smakowicie pachnący kęs mięsa do moich warg. Przez chwilę wydaje się niepewny, ale potem wraca jego determinacja. Wyciąga ze środka kartkę i podchodzi, trzymając ją luźno w dłoni. W pewnym sensie nie chcę na to patrzeć, ale nie potrafię się powstrzymać. Muszę spojrzeć. Serce zaczyna mi szybciej bić. Każde włókno mojego jestestwa zaczyna drgać, jakby ktoś próbował na nich wygrywać piosenkę. Czuję palące łzy w oczach, a z ust wydobywa się dźwięk wyrażający jednocześnie radość i smutek. To zdjęcie Caleba! To zdjęcie jego pięknej, surowej twarzy. Tak bardzo chcę po nie sięgnąć, wyciągam szyję, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Z niemal nieskrywaną ulgą otworzyłam usta, ale on gwałtownie się odsunął. – Znasz tego mężczyznę? – pyta agent Reed, ale jego ton wyraźnie pokazuje, że już zna odpowiedź. Pogrywa sobie ze mną i dobrze mu idzie. W akompaniamencie zduszonego szlochu jeszcze raz próbuję chwycić fotografię. Agent Reed trzyma ją tuż poza moim zasięgiem. – Ty skurwielu – szepczę ochryple, gapiąc się w kawałek papieru. Jeśli mrugnę, zniknie? Za chwilę wszystko powtórzył.

Nie próbuję ponownie chwycić fotografii, lecz nie potrafię odwrócić od niej wzroku. Caleb jest na niej młodszy, ale niewiele. To wciąż mój Caleb. Jego jasne włosy podmuch wiatru odrzucił do tyłu, a błękit oczu wygląda cudownie, gdy patrzy w obiektyw. Jego usta, pełne i doskonałe do całowania, utworzyły pełną irytacji linię na idealnej twarzy. Ma na sobie białą koszulę, a wiatr rozchylił jej poły, ukazując kuszący widok. To mój Caleb. Pragnę mojego Caleba. Spoglądam spode łba na agenta Reeda i wreszcie łamię śluby milczenia, nasycając każdą sylabę gniewem: – Daj. Mi. To. Oczy mężczyzny na ułamek sekundy otwierają się szeroko. Dostrzegam pyszałkowate zadowolenie z siebie, ale zaraz znika. Rundę pierwszą wygrał agent Reed. – Czyli jednak go znasz? – kpi. Patrzę na niego groźnie. Podchodzi bliżej, wyciągając do mnie zdjęcie. I znowu. Wyciągam po nie rękę, ale on je cofa. Za każdym razem przysuwałam się bliżej i bliżej, aż w końcu wcisnęłam się między jego nogi, trzymając ręce po obu stronach jego ciała. Caleb nauczył mnie kilku rzeczy na temat potyczek, których nie mogę wygrać. Chciałby, żebym ruszyła głową i wykorzystała wszystkie swoje atuty, aby dostać to, czego potrzebuję. Zmuszam swoją twarz, by wyrażała spokój i smutek. To drugie przychodzi bez trudu. – Tak… znałam go. Celowo wbijam wzrok w kolana i pozwalam, by z moich oczu popłynęły łzy. – Znałaś? – pyta zaciekawionym głosem agent Reed. Kiwam głową i zaczynam głośno szlochać. – Daj mi zdjęcie – szepczę. – Najpierw powiedz mi to, czego chcę – odpowiada mężczyzna. Wiem, że myśli dokładnie to, co chciałam, żeby myślał. – On… – nie potrafię opanować żalu, nie muszę udawać bólu. – Umarł w moich rękach. Oczami wyobraźni natychmiast widzę Caleba, jego szklany wzrok i ciało pokryte krwią oraz piachem. To właśnie w tamtej chwili go straciłam. Zaledwie kilka godzin wcześniej trzymał mnie w ramionach i myślałam, że wreszcie wszystko będzie dobrze. Wystarczyło pukanie do drzwi… i sprawy przybrały zupełnie inny obrót. Agent Reed ostrożnie robi krok do przodu. – Widzę, że to dla ciebie trudne, ale muszę wiedzieć, jak to się stało, panno Ruiz. – Daj mi zdjęcie – płaczę. Mężczyzna znowu się do mnie zbliża. – Powiedz mi, jak to się stało – szepcze. Nie raz już grał w tę grę. Podnoszę wzrok i patrzę na niego groźnie spod mokrych od łez rzęs. – Próbował mnie ochronić.

– Przed czym? Kolejny krok do przodu – tak blisko, tak chętnie. – Przed Rafiqiem. Agent Reed bez słowa odwraca się, żeby wyjąć kolejną fotografię z folderu i mi ją pokazać. – Masz na myśli tego człowieka? Syczę. Dosłownie syczę. Oboje jesteśmy zdziwieni moją reakcją. Nie wiedziałam, że potrafię być taka zdziczała. Podoba mi się to. Czuję, że jestem zdolna do wszystkiego. Nagle rzuciłam się na niego, przytrzymałam jego rękę i otoczyłam ustami palce, żeby skraść jedzenie. O mój Boże, było takie pyszne. Agent Reed stoi blisko i wydaje się zupełnie zaskoczony, gdy nagle łapię go za kołnierz koszuli i przyciskam swoje usta do jego. Upuszcza folder. Mój! Mimo szoku udaje mu się przycisnąć mnie z powrotem do łóżka. Zakłada mi kajdanki i przykuwa do metalowej ramy. Zanim udaje mi się złapać dokumenty, on ma je już w swoich rękach. Caleb szybko zareagował, łapiąc mnie za czubek języka i szczypiąc wściekle, jednocześnie drugą ręką chwytając mnie za kark. Jego twarz wykrzywia gniew i niedowierzanie. – Co ty wyprawiasz? – szepcze i ociera wargi, a potem patrzy na swoje palce, jakby spodziewał się znaleźć na nich odpowiedź. Jedzenie wypadło na podłogę, a ja zaskomlałam z powodu jego utraty. Kiedy próbuję się odezwać, zamiast tego krzyczę z frustracji, a pod powiekami zbierają mi się łzy wściekłości. Jesteś dumna i rozpuszczona, ale ja wybiję ci z głowy te złe maniery. Kiedy do środka wchodzi pielęgniarka, przestraszona i z ręką na piersi, agent Reed uprzejmie każe jej spływać. – Lepiej? – pyta, unosząc brew. Spoglądam na skute ręce. – Ani trochę… Wiwisekcja. Światło-ciemność-bzz-bzz-światło-ciemność. Caleb, tęsknię za tobą. – Pomóż mi go złapać, Olivio. – Waha się na moment, najwyraźniej zastanawiając się nad czymś. – Wiem, że nie jestem przyjemny, ale może potrzebujesz kogoś takiego jak ja po swojej stronie. Caleb. Odejdź, odejdź, odejdź. Serce mnie boli. – Proszę… daj mi zdjęcie. Agent Reed wchodzi w zasięg mojego wzroku, ale ja tylko gapię się na jego krawat. – Jeśli dam ci to zdjęcie, opowiesz mi, co się stało? Odpowiesz na moje pytania? Zagryzam dolną wargę, a gdy znajduje się w moich ustach, oblizuję ją. Teraz albo nigdy, a nigdy nie wchodzi w rachubę. Stało się to, co nieuniknione. – Rozepnij kajdanki.

Mężczyzna obrzuca mnie badawczym spojrzeniem. Wiem, że jego umysł pracuje na najwyższych obrotach, próbując znaleźć sposób, by skłonić mnie do mówienia. Zaufanie nie może być jednostronne. W końcu Reed robi krok do przodu i powoli, ostrożnie rozpina kajdanki. – I jak? – pyta. – Powiem ci wszystko, ale tylko tobie. W zamian dasz mi każde jego zdjęcie, jakie masz, i wyciągniesz mnie stąd. – Serce bije mi jak oszalałe, ale zebrałam się wreszcie na odwagę; nigdy się nie poddaję. – Daj mi zdjęcie – mówię, wyciągając rękę. Agent Reed krzywi się na myśl, że nie może ze mną wygrać. Niechętnie zbiera zawartość folderu i podaje mi zdjęcie Caleba. – Najpierw będziesz musiała odpowiedzieć na moje pytania, a potem porozmawiam z przełożonymi o umowie. Obiecuję, że zrobię wszystko, żeby cię ochronić, ale musisz zacząć mówić. Musisz mi wyjaśnić, dlaczego wygląda na to, że miałaś z tą sprawą więcej wspólnego, niż powinnaś jako ledwie osiemnastoletnia dziewczyna. Nikt już dla mnie nie istnieje, gdy wpatruję się w twarz Caleba. Szlocham i muskam palcami znajome rysy twarzy. Kocham cię, Caleb. – Przyniosę kawę – oznajmia agent Reed, a w jego głosie słyszę pewną rezygnację, choć pozostaje zdeterminowany. – A kiedy wrócę, spodziewam się wyjaśnień. Nie zauważam, kiedy wychodzi, ale mam to gdzieś. Wiem, że daje mi czas, bym mogła rozpaczać w samotności. Wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi. Tym razem usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Pierwszy raz od pięciu dni jestem sama. Podejrzewam, że minie dużo czasu, zanim znowu będę mogła spędzić chwilę z Calebem. Całuję go drżącymi ustami.



O autorce C.J. Roberts to niezależna pisarka, która uwielbia mroczne i erotyczne historie przełamujące tabu. Jej prace określano mianem jednocześnie zmysłowych i niepokojących. Oprócz tego nęka swoich recenzentów… No co? Caleb musiał się skądś wziąć! Urodziła się i wychowała w południowej Kalifornii. Po ukończeniu szkoły średniej w 1998 roku wstąpiła do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych i przez dziesięć lat służby zwiedzała cały świat. Wyszła za mąż za wspaniałego i utalentowanego mężczyznę, który nieustannie robi na niej ogromne wrażenie. Mają piękną córkę. C.J. Roberts znajdziesz na: Facebooku: http://www.facebook.com/AuthorCJRoberts Twitterze: @AuthorCJRoberts www.aboutcjroberts.com



Spis treści Książkę dedykuję Prolog Jeden Dwa Trzy Cztery Pięć Sześć Siedem Osiem Dziewięć Dziesięć Jedenaście Dwanaście Trzynaście Czternaście Piętnaście To nie koniec historii... C.J. Roberts: Druga część serii „The dark duet” Jeden O autorce