Douglas Claire - Siostry

Claire Douglas SIOSTRY przełożyła Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik

Tytuł oryginału: The Sisters Copyright © Claire Douglas 2015 Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVI Copyright © for the Polish translation by Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik, MMXVI Wydanie I Warszawa, MMXVI

Spis treści Dedykacja Motto Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17

Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Podziękowania Przypisy

Pamięci mojego brata Davida i dla siostry Sam

Chciałabym mieć więcej sióstr, bo wówczas odejście którejś z nich nie spowodowałoby takiego bezruchu. Emily Dickinson …jesteśmy bliźniakami, dlatego kochamy się mocniej niż inni ludzie. Louisa May Alcott, Mali mężczyźni

Rozdział 1 Wszędzie ją widzę. Jest w oknie włoskiej restauracji na rogu mojej ulicy. Trzyma w dłoni kieliszek wina, zapewne musującego prosecco, i śmiejąc się, odchyla głowę do tyłu. Jej blond grzywka otula twarz w kształcie serca, a zza przymrużonych powiek spoglądają szmaragdowe oczy. Próbuje przejść przez ulicę i w skupieniu zagryza dolną wargę, gdy czeka cierpliwie na jakąś przerwę w potoku jadących aut. Jej wysłużona brązowa torba wisi w zgięciu łokcia. Biegnie do autobusu w czarnych sandałach i obcisłych dżinsach. Okulary w drucianych oprawkach trzymają jej rozczochrane włosy. Za każdym razem, gdy ją widzę, zaczynam biec w jej stronę, mimowolnie podnosząc rękę, żeby zwrócić na siebie jej uwagę. Bo na ułamek sekundy zapominam o wszystkim. Przez ten króciutki moment ona nadal żyje. A potem z siłą tsunami zalewa mnie fala wspomnień. Dociera do mnie, że to nie ona, że to już nigdy nie będzie ona. Lucy jest wszędzie i nigdzie. Tak wygląda rzeczywistość. Już nigdy jej nie zobaczę. Dzisiaj, w ruchliwy piątkowy wczesny wieczór, stoi przed dworcem Bath Spa i rozdaje ulotki. Dostrzegam ją, gdy delektuję się cappuccino w kawiarni naprzeciwko i mimo iż deszcz zachlapał szyby, dziewczyna wydaje się tak podobna do Lucy, że muszę na nią spojrzeć jeszcze raz. Ma taką samą drobną figurę ukrytą pod szkarłatnym płaszczem przeciwdeszczowym, takie same jasne włosy do ramion i zbyt duże usta, dzięki którym zawsze wydaje się w dobrym humorze, nawet jeśli jest od tego daleka. Trzyma parasolkę w groszki, którą osłania się przed kolejnym gwałtownym wiosennym deszczem, a uśmiech na jej twarzy nie blednie, nawet jeśli jest ignorowana przez zaaferowanych ludzi robiących zakupy i wrogich podróżnych albo gdy przejeżdżający autobus posyła w jej stronę małą falę, która zalewa jej gołe nogi i delikatne czółenka w lamparci wzór. Coś mnie ściska w żołądku, gdy grupa biznesmenów w garniturach zasłania mi widok na kilka długich sekund. Wreszcie idą na dworzec, jakby byli jednym bytem. Czuję wielką ulgę, kiedy stwierdzam, że tłum jej nie porwał i że nadal stoi w dokładnie tym samym miejscu i podsuwa ulotki niezainteresowanym nimi przechodniom. Szpera w za dużej aksamitnej torbie, starając się panować nad parasolką trzymaną w zgięciu łokcia, i po zmęczeniu wyzierającym zza jej uśmiechu wnioskuję, że niebawem skończy pracę. Nie mogę pozwolić jej odejść. Wypijam resztę kawy, parząc sobie przy tym podniebienie, i wypadam na zewnątrz, na deszcz, w pośpiechu zarzucając parkę na

ramiona. Zapinam ją szybko, naciągam kaptur na włosy, żeby uchronić je przed nieuniknionym skręceniem się, i przechodzę przez ulicę. Gdy podchodzę bliżej, widzę, że dziewczyna jest tylko nieznacznie podobna do mojej siostry. Jej włosy są bardziej kasztanowe w odcieniu, oczy mają kolor akacjowego miodu, nos jest mały, zadarty i upstrzony piegami. Wydaje się też starsza. Może być trochę po trzydziestce. Jest jednak tak samo piękna jak Lucy. – Cześć – mówi. Dociera do mnie, że stoję tuż obok niej i się na nią gapię. Nie jest tym zaniepokojona. Widocznie przyzwyczaiła się do tego, że ludzie się jej przypatrują. Wygląda na zadowoloną, że ktoś był łaskaw się zatrzymać. – Cześć – udaje mi się wykrztusić, gdy podaje mi ulotkę rozmiękłą od deszczu. Biorę ulotkę i rzucam na nią okiem. Czytam napisane jaskrawą czcionką słowa „Bear Flat Artists” i „Otwarte studio” i pytająco unoszę brwi. – Jestem artystką – wyjaśnia. Dwie czerwone plamy, które pojawiają się na jej policzkach po tych słowach, zdradzają mi, że jest nowicjuszką i jeszcze nie ma odpowiednich kwalifikacji, by nazywać się artystką; prawdopodobnie jest późną studentką. Mówi, że ma w domu pracownię, do której zaprasza publikę w ramach weekendu Bear Flat Artists. – Robię i sprzedaję biżuterię, ale będą też inni artyści, pokazujący swoje obrazy i fotografie. Jeśli jesteś zainteresowana, to serdecznie zapraszamy. Stoję blisko niej i widzę, że ma w uszach dwa kolczyki w różnych kolorach. Zastanawiam się, czy założyła je celowo, czy też bezwiednie, nie zauważając, że nie stanowią pary. Podziwiam ją za to. Lucy zrobiłaby podobnie – moja siostra nie przejmowała się tym, czy szminka pasuje do koloru topu lub czy torebka pasuje do butów. Jeśli widziała coś, co się jej podobało, wkładała to i już. Dziewczyna zauważyła, że spoglądam na jej uszy. – Sama je zrobiłam – mówi, dotykając nieśmiało delikatnego żółtego kolczyka w kształcie stokrotki w lewym uchu. – Mam na imię Beatrice. – Abi. Abi Cavendish. Czekam na reakcję. Wydaje mi się, że widzę w jej oczach niemal niedostrzegalny przebłysk rozpoznania, i wiem, że nie kojarzy mojego nazwiska w związku z lekturą moich artykułów. Potem mówię sobie, że mam paranoję – nadal pracuję nad tym ze swoją psycholożką Janice. Nawet jeśli Beatrice czytała wiadomości o Lucy w gazetach lub oglądała je w telewizji, raczej by o tym nie pamiętała. Minęło blisko osiemnaście miesięcy. Kolejna historia, kolejna dziewczyna. Powinnam o tym wiedzieć, przecież codziennie opisywałam takie wydarzenia. Teraz jednak jestem po drugiej stronie. To ja jestem newsem.

Beatrice się uśmiecha, a ja staram się wyprzeć z głowy myśli o mojej siostrze. Odwracam ulotkę, udając, że rozważam możliwość zajrzenia do pracowni. Deszcz uderza rytmicznie w parasolkę dziewczyny i tył mojej kurtki. – Przepraszam, że taka mokra. Rozdawanie ulotek podczas deszczu to chyba nie najlepszy pomysł. – Nie czeka na moją odpowiedź. – Nie musisz nic kupować. Możesz po prostu wpaść i się rozejrzeć, przyprowadzić przyjaciół. Ma jedwabisty głos, słoneczny jak jej uśmiech. Mówi z ledwo słyszalnym akcentem, którego jednak nie potrafię zidentyfikować. Jakby z północy. Może jest Szkotką. Nigdy nie radziłam sobie dobrze z rozpoznawaniem akcentów. – Jestem w Bath od niedawna, więc nie znam wielu ludzi. – Słowa wyskakują mi z ust, zanim zdałam sobie sprawę z tego, że chcę je wypowiedzieć. – Znasz już mnie – odpowiada przyjaźnie. – Wpadnij. Przedstawię ci kilka osób. To interesujący ludzie. – Pochyla się w moją stronę i dorzuca konspiracyjnym szeptem: – Poza tym fajnie jest powęszyć w czyimś domu. – Śmieje się. Ma wysoki, dźwięczny śmiech. Dokładnie taki jak Lucy. Kupiła mnie. Gdy idę labiryntem brukowanych bocznych uliczek, kąciki moich ust wędrują ku górze na wspomnienie jej uśmiechu, jej ciepła. Już wiem, że jutro zajrzę do jej domu. Szybko docieram do swojego dwupokojowego mieszkania. Znajduje się ono w atrakcyjnym georgiańskim budynku przy ciasnej bocznej uliczce w pobliżu Circus, na której samochody stoją zaparkowane zderzak w zderzak. Wchodzę do odrapanego holu, w którym leży wytarty szary dywan, a ściany pokrywa łuszcząca się łososiowa farba. Zatrzymuję się, żeby oderwać szarą kopertę od podeszwy trampka Converse. Opuszczam wzrok i widzę kilka listów leżących na podłodze; podnoszę je z nadzieją. Dostrzegam, że są zaadresowane do mnie. Ozdabiają je błotniste odciski butów pozostawione przez sąsiadów, którzy przeszli po nich w drodze do swoich mieszkań i nie pofatygowali się, by je podnieść. Przeglądam je i dopada mnie smutek – same rachunki. Ostatnio już nikt nie pisze listów, a już na pewno nie do mnie. Na górze, w pudełku na szafie, trzymam plik listów, notatek, biletów do muzeów i innych pamiątek po Lucy. Uratowałam je z jej pokoju po jej śmierci. Obydwie przechowywałyśmy swoją korespondencję sprzed ponad dekady, gdy studiowałyśmy na innych uniwersytetach, zanim mogłyśmy sobie pozwolić na komputery i laptopy, zanim nauczyłyśmy się wysyłać e-maile. Przeciskam się obok rowerów górskich należących do wysportowanej pary zajmującej mieszkanie w suterenie i przeklinam, gdy zarysowuję sobie nogę o pedał. Wdrapuję się po schodach na ostatnie piętro. Nadal ściskam w dłoni ulotkę, która zaczęła się rozpadać pod wpływem wody. Otwieram drzwi i wchodzę do przedpokoju, który wygląda o wiele bardziej elegancko od zagraconego holu na dole. Wynajmuję to mieszkanie, ale zanim się tu

wprowadziłam, właściciel pomalował ściany na blady odcień szarości i położył na podłodze dębowe deski stylizowane na stare.
 Potem szybko przyjechała do mnie mama i przyozdobiła lokal dywanami, narzutami i zdjęciami w ramkach, żeby zapanowała w nim bardziej domowa atmosfera i aby jedyne dziecko, które jej pozostało, miało powód do życia. Odwieszam mokry płaszcz i zauważam leżącą na fornirowanej szafce komórkę. Na jej widok ogarnia mnie smutek. Podnoszę ją z lękiem i nadzieją, że nie mam żadnych nieodebranych połączeń. Niestety, jest ich dziesięć. Aż dziesięć. Przeglądam listę. Najczęściej dzwoniła mama, ale kilka razy próbowała się ze mną połączyć Nia. Zostawiły wiadomości, w których proszą, żebym oddzwoniła. W ich głosach da się wyczuć ledwo dostrzegalną panikę. Wyszłam tylko na dwie godziny, ale wiem, że boją się, że próbowałam ze sobą skończyć. Minął już prawie rok, odkąd trafiłam w to miejsce – nadal nie znoszę myśli o nim – ale one wciąż uważają, iż jestem niestabilna, słaba psychicznie i że nie powinnam zbyt długo przebywać sama. Obciągam rękawy bluzy, podświadomie starając się ukryć połyskliwe blizny, które nigdy nie znikną. Mieszkanie tonie w mroku, mimo że jest dopiero trochę po siedemnastej. Świat za oknem wygląda tak, jakby ktoś zarzucił na Bath brudnoszare prześcieradło. Włączam lampę w salonie, pomarańczowy blask natychmiast ociepla atmosferę, i opadam na kanapę. Telefon do rodziców odkładam na później. Nie mogę zwlekać zbyt długo, bo tata będzie gnał wściekle swoją zieloną mazdą i wpadnie do mnie pod pretekstem, że akurat tędy przejeżdżał, podczas gdy tak naprawdę będzie chciał sprawdzić, czy nie leżę nieprzytomna na łóżku otoczona pustymi buteleczkami po lekarstwach. Komórka przerywa mi zadumę brzękliwą aranżacją Waterloo Sunset Kinksów, a ja, zdumiona, rzucam ją na podłogę i przyglądam się, jak podskakuje. Panikuję. Nie zauważyłam, kto dzwoni. Serce zaczyna mi łomotać, dłonie robią się znajomo lepkie, żołądek podchodzi do gardła, które się zaciska. „Uspokój się, pamiętaj o ćwiczeniach oddechowych. To na pewno ktoś, kogo znasz. Ta piosenka ma dla ciebie znaczenie”. Waterloo Sunset. „Londyn. Nia. Oczywiście”. Odczuwam tak silną ulgę, że prawie wybucham śmiechem. To Nia. Tylko Nia. Serce zwalnia i pochylam się, żeby podnieść telefon. Melodia milknie i imię Nii wyświetla się w nieodebranych połączeniach. – Chryste Panie, Abi! Martwiłam się. Próbuję się do ciebie dodzwonić od kilku godzin – burczy, gdy do niej oddzwaniam. – Wyszłam tylko na dwie godziny i zapomniałam telefonu. – Co robiłaś? – Wyczuwam w jej głosie nutkę powątpiewania, jakby podejrzewała, że szykowałam się do powieszenia się w lesie lub włożenia głowy do piekarnika gazowego. – Nie masz pracy? Tłumię westchnienie. Kiedyś pracowałam jako redaktorka prowadząca

połyskliwego czasopisma. Teraz, gdy mam na to ochotę, piszę coś jako freelancerka, zazwyczaj wtedy, kiedy kończą mi się pieniądze. Wiem, że jeśli nie będę ostrożna, stracę wszystkie kontakty. Zostało mi już tylko kilka lojalnych osób, co mnie nie dziwi po tym wszystkim, co się wydarzyło w ciągu minionego roku. – Miranda twierdzi, że na razie nie ma zbyt dużo pracy – kłamię. Miranda, moja była szefowa, zalicza się do szczupłego grona lojalnych. Rzucam ściskaną w dłoni ulotkę w stronę stolika kawowego. Nie trafiam i ciężki od deszczu papier upada na podłogę. Nie da się jej przeczytać. Zamieniła się w papier mâché, ale zdążyłam ją skopiować oczami. Zrzucam trampki z nóg i opieram stopy na aksamitnych poduszkach. Wyglądam przez okno na dachy Bath i staram się wypatrzyć wśród dachówek iglice Abbey. Deszcz na chwilę przestaje padać i słońce próbuje wyjrzeć zza czarnych chmur. Jej głos łagodnieje. – Wszystko w porządku, Abs? Mieszkasz sama w miejscu, którego prawie nie znasz… – Mama i tata mieszkają sześć kilometrów stąd. – Zmuszam się do śmiechu, ale dostrzegam ironię tej sytuacji. W wieku osiemnastu lat chciałam za wszelką cenę studiować, żeby uciec od rodziców i miasteczka Farnham w hrabstwie Surrey, gdzie mieszkaliśmy. A teraz sami spójrzcie. Dobiegam trzydziestki i podążam za rodzicami jak jakiś maniak, i przeprowadzam się do miasta, gdzie oni starają się odbudować swoje złamane życie. Marne mają szanse, jeśli kręcę się w pobliżu i przypominam im o tym, co stracili. Nie potrafię powiedzieć Nii o Beatrice. Jeszcze nie teraz. Nie po poprzednim razie. Tylko by się zmartwiła. – Wszystko u mnie dobrze, Nia. Spacerowałam po Bath, a że zaczęło padać, to weszłam do kawiarni. Nie martw się o mnie. Podoba mi się tutaj. Bath jest takie spokojne. W przeciwieństwie do mojego umysłu” – dodaję w myślach. – Spokojne? – prycha. – Myślałam, że roi się w nim od turystów. – Tylko latem. To znaczy, jest tu spory ruch, ale nie tak gorączkowy jak w Londynie. Zapada cisza. No i proszę. Wszystko to, czego nie ubieramy w słowa, zawarło się w tym jednym: Londyn. Wiem, że o tym myśli. Jak mogłoby być inaczej? Gdy z nią rozmawiam, nie myślę o niczym innym. Tylko o ciasnym wiktoriańskim segmencie, w którym mieszkałyśmy we trzy. O tamtym wieczorze. Ostatnich godzinach życia Lucy. – Tęsknię za tobą – mówi słabym głosem, pocieszająco bliskim, z miękką walijską intonacją.

Na sekundę zamykam oczy i przypominam sobie swoje dawne życie: zabiegany Londyn, pracę, którą uwielbiałam, błyskotliwe przyjęcia i wspaniałe wydarzenia, w których uczestniczyłam dzięki temu, że Nia pracowała w PR w branży modowej, Lucy i Luke’a, Calluma… Lecz gdy cofam się myślami do czasu sprzed owej nocy, mam wrażenie, że spoglądam na życie kogoś innego, tak bardzo odbiega ono od tego, jak obecnie żyję. – Też za tobą tęsknię – piszczę, po czym zmuszam się do tego, by mówić radosnym głosem. – Jak ci się mieszka w Muswell Hill? Podobnie jak w Balham? – Inaczej, a zarazem tak samo. Wiesz, o co mi chodzi… – wzdycha. (Wiem bardzo dobrze). – Abs, muszę ci coś powiedzieć. Martwi mnie to od dawna. Nadal nie jestem pewna, czy powinnaś się o tym dowiedzieć. – Okej… – Czuję się nieswojo. – Chodzi o Calluma. Kontaktował się ze mną. Czekam na atak paniki. Ale nic się nie dzieje, czuję tylko lekkie mrowienie poniżej pępka. Czy to antydepresanty tak mnie urządziły? Osłabiły wrażenia, wspomnienia o nim? Staram się wyobrazić sobie jego mierzącą metr osiemdziesiąt pięć sylwetkę, prawie czarne włosy, błękitne oczy za firanką gęstych rzęs, obcisłe dżinsy i skórzaną kurtkę. Przypomniałam sobie, że go kochałam. On również jest częścią wspomnień owego wieczoru. I został skalany na zawsze, jak wszystko inne. – Czego chciał? – Staram się mówić nonszalancko, ale wiem, że Nia nie da się oszukać. Jest moją najlepszą przyjaciółką i była przy mnie, wie, jak wiele Callum dla mnie znaczył. – Poprosił o twój numer. Chce porozmawiać. – Cholera – rzucam; oddech mi się rwie. – Dałaś mu go? Wie, gdzie mieszkam? Jeśli wie, powie Luke’owi. Obiecałaś, że im nie powiesz, dokąd się przeprowadziłam. Dałaś słowo. – Podnoszę głos, gdy przypominam sobie twarz Luke’a, gdy widziałam go po raz ostatni, zastygłą w bólu; powiedział spokojnie, że nigdy mi nie wybaczy śmierci Lucy. Jego słowa w połączeniu z dystansem zadały mi taki sam ból jak ostrze, którym pocięłam sobie nadgarstki. – Abi, spokojnie – odpowiada szybko. – Nic mu nie powiedziałam. Wydaje mi się, że nawet nie mieszka już z Lukiem. – Przepraszam. – Przełykam ciężko ślinę i staram się stłumić lęk. – Nie mogę z nim rozmawiać. Nie mogę. Już nigdy… – W porządku. Nie martw się. Nie powiedziałam mu nic o tobie. Mam jego numer, na wypadek gdybyś jednak postanowiła kiedyś z nim porozmawiać… – Urywa. Milczę i wiem, że nigdy nie będę na to gotowa. Bo rozmowa z nim oznaczałaby powrót do wieczoru, w którym zabiłam swoją siostrę.

Rozdział 2 Dom Beatrice stoi po lewej stronie wysadzanej drzewami ślepej uliczki. Po obydwu jej stronach ku bezchmurnemu niebu pną się dumnie georgiańskie szeregowe, wysokie na pięć pięter domy z wapienia z Bath, a w miejscu, gdzie uliczka się rozszerza, znajdują się ogrodzone korty tenisowe, prawdopodobnie przeznaczone do prywatnego użytku mieszkańców. Słońce wreszcie praży, jakby ku czci pierwszego długiego weekendu majowego. Słyszę dobiegający z oddali warkot kosiarki i ujadanie psa. Zdejmuję skórzaną kurtkę i wciskam ją, zwiniętą, pod pachę. Jestem na chodniku pod domem przy Pope’s Avenue – adres zapamiętałam z ulotki. Przed bramą z kutego żelaza stoi biały fiat 500 z dwoma pasami – zielonym i czerwonym. Szerokie schody wiodą do masywnych szafirowych drzwi z numerem dziewiętnaście, umieszczonym na półkolistym okienku nad wejściem. Czy to na pewno to miejsce? Wydaje się zbyt drogie, zbyt eleganckie. W ogóle nie przypomina studenckiego lokum, którego się spodziewałam. Zanim przekonam się do odejścia, otwieram bramę i idę krótkim chodnikiem wykładanym białymi i czarnymi kafelkami. Mijam po drodze grubego rudego kota, który się myje na zadbanym trawniku. Waham się, w gardle czuję suchość, ale ciągnę za mosiężną rączkę staromodnego dzwonka. Zalewa mnie fala mdłości, gdy dźwięk dzwonka rozbrzmiewa za zdobnymi drzwiami, przez które za chwilę wkroczę w nowy etap życia. Czekam z kołaczącym sercem. Słyszę głuchy odgłos kroków. Drzwi się otwierają i widzę za nimi Beatrice, która wita mnie z szerokim uśmiechem. Stoi boso, a paznokcie jej stóp zdobi czarny lakier. Cienka antracytowa sukienka sięga jej do kolan i kontrastuje ze ślicznym srebrnym wisiorem, który wisi między jej drobnymi piersiami. Delikatny tatuaż w formie kwiatu wije się wokół jej kostki jak pnącze. – Tak się cieszę, że przyszłaś. – Wydaje się szczerze uradowana na mój widok. – Wejdź. Prowadzi mnie przez długi, szeroki hol wykładany kremowymi wapiennymi płytami pasującymi do zewnętrznej elewacji budynku. Widzę misternie pomalowany żyrandol wiszący z sufitu, wieszak na płaszcze, który wygląda tak, jakby miał się załamać pod ciężarem wiszących na nim okryć, światełka w kształcie margerytek wijące się wzdłuż balustrady schodów wiodących na wyższe piętro, chodniki ozdobione wzorem margerytek (chyba ma do nich słabość) i starodawny żeberkowy kaloryfer pomalowany na różowo. W domu unosi się woń cukierków Parma Violets przemieszana ze słabym zapachem dymu papierosowego. – O rety – wymyka mi się, gdy omiatam wzrokiem hol. Wazon ze świeżymi margerytkami stoi na antycznym stoliku obok małej

szklanej popielniczki, z której wylewają się pęki kluczy. Pantofle w lamparci wzór, które Beatrice miała na nogach wczoraj, stoją obok kaloryfera. – Wspaniały dom. Do kogo należy? Przez chwilę patrzy na mnie, zdumiona, po czym śmieje się tym znanym mi już dźwięcznym śmiechem. – Do mnie, rzecz jasna. I do Bena. Chodź. Wszyscy są na dole. Zostawia otwarte drzwi, żeby nie musieć ich co chwila otwierać. Oczywiście nie ma pewności, że ktoś przyjdzie. – Otwieram pracownię po raz pierwszy – mówi. – W ten weekend sporo ludzi przy mojej ulicy i kilku sąsiednich otwiera swoje domy, więc powinno to wzbudzić zainteresowanie. Wydaje się stremowana, podekscytowana. Ma zaróżowione policzki i prawie skacze po holu. Idę za nią i czekam na wyjaśnienie, kim jest Ben, o którym wspomniała. Jeśli jest mężatką, wszystko może się zmienić. Mijamy dwa salony. W jednym na środku stoi duża sztaluga z pochlapanym farbą płótnem, a w drugim dziwna biała, gładka rzeźba przypominająca kształtem Cerbera, greckiego mitologicznego trzygłowego psa. Na jego widok przechodzą mnie ciarki. Schody zakręcają i wiodą na dół do kuchni, w której stoją masywne meble, ręcznie pomalowane na odcień gołębiej szarości. Blaty zrobiono z jasnego marmuru poprzecinanego ciemniejszymi żyłkami, który kojarzy mi się ze stiltonem. W pomieszczeniu dominuje drewniany stół, przy którym siedzą dwie młode dziewczyny i mężczyzna. Popijają coś i rozmawiają. Pulchna kobieta o szerokich barkach, z kolczykami w nosie i z pofarbowanymi na czarno kręconymi włosami ściągniętymi z tyłu tak mocno, że jej brwi unoszą się jakby w grymasie zdziwienia, stoi przy piecu Aga i ściska w dłoniach kubek z czymś ciepłym, co sugeruje tańcząca nad nim para. Gdy dostrzega mnie idącą za Beatrice, uśmiecha się ciepło, błyskając złotym zębem. – Cześć, jestem Pam – mówi z ciężkim akcentem z zachodniej Anglii. – Jesteś siostrą Beatrice? Jesteście do siebie podobne jak dwie krople wody. Beatrice wybucha trochę za głośnym śmiechem. – Nie mam siostry – odpowiada i odwraca się do mnie. – Chociaż zawsze chciałam mieć. W gardle mnie ściska, gdy myślę o Lucy. Już wiem, że nie pomyliłam się co do Beatrice. Dziewczyna obejmuje mnie opiekuńczo ramieniem. – To jest Abi. Jest naszą pierwszą… jak to ująć? Potencjalną klientką? – Unosi pytająco brew. Czuję na sobie spojrzenia wszystkich i najchętniej uciekłabym do swojego bezpiecznego mieszkanka. Nie jestem przyzwyczajona poznawać nowych ludzi.

Już nie. Spędzam życie – moje nowe życie – z opuszczoną głową, kontrolując emocje, a oto znalazłam się w tym ogromnym, fantazyjnie urządzonym domu w towarzystwie nieznajomych. – Przyszłaś obejrzeć naszą sztukę? – pyta Pam. – Wspaniale. Chyba widać, że nie mamy doświadczenia. – Śmieje się głośno i tubalnie. Od razu czuję do niej sympatię. Milczę. Od kiedy to nie potrafię prowadzić grzecznościowej rozmowy? Właściwie znam odpowiedź. To Lucy była zawsze tą bardziej towarzyską z nas dwóch. Beatrice ściska mnie za ramię, jakby czytała mi w myślach. Jestem jej za to wdzięczna. Już wiem, że mnie rozumie. – Pam maluje niesamowite obrazy. Mieszka w jednym z pokojów na poddaszu – wyjaśnia. Zdejmuje rękę z mojego ramienia i odwraca się, żeby wskazać śliczną dziewczynę z rozjaśnionymi włosami ostrzyżonymi na chłopaka, siedzącą przy stole. – To jest Cass, fantastyczna fotografka. Też tutaj mieszka. Obok niej siedzi Jodie. Rzeźbiarka. Kiwam głową do Cass, potem do Jodie, która jest od niej niewiele starsza; ma włosy w mysim kolorze, uderzająco niebieskie oczy i nadąsane usta. Domyślam się, że trzygłowy potwór na górze jest jej dziełem. Beatrice zostawia mnie i w podskokach zbliża się do jedynego mężczyzny w kuchni, tego, na którego starałam się nie patrzeć, mimo że czułam na sobie jego spojrzenie od chwili, gdy weszłam do pomieszczenia. Wstaje, gdy Beatrice się do niego zbliża. Jest szczupły, ale dobrze zbudowany. – A to jest mój Ben – mówi Beatrice, obejmując go w talii. Sięga mu zaledwie do ramienia. Chłopak wydaje się w zbliżonym wieku do niej, ma piegowatą twarz, orzechowe oczy i zmierzwione włosy koloru piasku. Nagle dociera do mnie, że jest przystojny. Nie w moim typie, niemniej muszę przyznać, że atrakcyjny. Ma na sobie eleganckie ciemne dżinsy i białą koszulkę polo Ralpha Laurena. Zerkam na jego lewą dłoń, żeby sprawdzić, czy są małżeństwem, i z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu czuję ulgę, nie widząc obrączki. Nie potrafię określić, dlaczego mnie to tak bardzo cieszy ani które z nich chciałabym widzieć singlem – ją czy jego. Ze złością stwierdzam, że się rumienię. – Cześć – mówię nieśmiało i myślę o tym, jaką są atrakcyjną parą. – Też jesteś artystą? Bada wzrokiem moją twarz i odnoszę wrażenie, że stara się mnie jakoś umiejscowić, że kogoś mu przypominam. – Zdecydowanie nie. Co poniektórzy mogliby powiedzieć, że jestem artystą w sikaniu, ale to chyba się nie liczy. – Uśmiecha się. Ma miękki szkocki akcent, wyraźniejszy niż Beatrice. I brzmi jak David Tennant. Beatrice daje mu kuksańca w bok. – Ben – upomina go – nie pomniejszaj się. Mój brat jest tym mądrzejszym.

Zajmuje się informatyką – wyjaśnia, patrząc na niego czule. Brat. Oczywiście. Gdy to powiedziała, dostrzegam podobieństwo: identyczne piegi na zadartych nosach i pełne usta. Tylko oczy mają inne. Beatrice odrywa się od niego niemal niechętnie i klaszcze w dłonie. – Moi drodzy, zajmijmy stanowiska. Abi, może byś poszła ze mną? Przyda mi się szczera opinia na temat tego, jak wszystko urządziłam. Zgadzasz się? Potakuję. Schlebia mi, że mnie o to poprosiła. Wszystkie idziemy za nią gęsiego, jakbyśmy były jej służącymi. Gdy wspinam się za resztą po schodach, zerkam za siebie. Ben nadal stoi na środku kuchni. Nasze spojrzenia się spotykają. Szybko się odwracam i resztę schodów pokonuję biegiem. Palą mnie policzki. – Na razie nie mam pracowni – mówi Beatrice, wprowadzając mnie do sypialni. Wsuwa blokadę z kwiecistego materiału pod drzwi, żeby się nie zamknęły. Pam, Jodie i Cass zniknęły w swoich pokojach i szykują się do przyjęcia odwiedzających, chociaż trudno mi sobie wyobrazić, żeby Jodie sprzedała w najbliższym czasie trzygłową rzeźbę, którą widziałam na dole. Pokój Beatrice jest ogromny, bardzo wysoki i ozdobiony misternymi fasetami. Mógłby należeć do gwiazdy filmowej z lat czterdziestych dwudziestego wieku. Na łóżku leży pikowany zagłówek z soboli i bladoróżowa pościel. Ściany w kolorze écru. Moje stopy zanurzają się w dywanie w słomkowym kolorze. Przy otwieranych pionowo oknach Beatrice ustawiła toaletkę w stylu francuskim i ułożyła na granatowym aksamicie połyskujące kolczyki, dzięki czemu wyglądały jak gwiazdy migoczące na nocnym niebie. Za kolczykami ustawiła stojak w kształcie drzewa, z którego gałązek zwisają kusicielsko srebrne naszyjniki. – Rety – rzucam, podchodząc do biżuterii. – To wszystko twoje dzieło? Przepiękne! – Dziękuję – odpowiada nieśmiało. Stoi tuż za mną, więc nie widzę jej twarzy, ale z tonu głosu wnioskuję, że się rumieni, słysząc komplement. Urzeka mnie to, że nie uświadamia sobie, jaka jest utalentowana. I wtedy go dostrzegam wśród gałązek drzewka. Krótki srebrny łańcuszek z wisiorkiem w kształcie litery A ułożonej z margerytek. Ten naszyjnik jest dla mnie stworzony, jestem tego pewna. Jakby Beatrice wiedziała, że w jej życiu pojawi się dziewczyna z imieniem zaczynającym się na tę literę. Wyciągam rękę i dotykam wisiorka, muskam palcami margerytki. – Podoba ci się? – Beatrice jest tak blisko, że jej oddech muska mi kark. – Cudowny. Ile kosztuje? Staje przede mną i zdejmuje naszyjnik ze stojaka. Układa go sobie na dłoni i wyciąga rękę w moją stronę. – Proszę. Chciałabym, żebyś go wzięła.

– Nie mogę… – zaczynam, ale mnie ucisza i prosi, żebym się odwróciła i przymierzyła biżuterię. Odgarniam włosy z szyi, żeby mogła zapiąć łańcuszek. Czuję na skórze jej chłodne palce. – Gotowe – mówi. Opiera dłonie na moich ramionach i delikatnie mną kieruje, tak żebym się odwróciła twarzą do niej. – Idealnie. – Proszę, pozwól mi za niego zapłacić – odzywam się, zakłopotana jej hojnością. Macha bagatelizująco dłonią. – Niech to będzie podziękowanie za pomoc dzisiaj po południu. – Marszczy nos, zatroskana. – Bo zostaniesz i mi pomożesz, prawda? Dotykam wisiorka na szyi. – Jak mogłabym teraz odmówić? – żartuję, bo nie chcę, żeby wiedziała, że od samego początku chciałam zostać. I że zrobiłabym to za darmo. Popołudnie mija szybko, a przez pokój Beatrice przelewa się strumień osób oglądających jej biżuterię. Niektórzy robią to dla zabicia czasu i z czystej chęci rozejrzenia się po uroczym domu Beatrice, a kilkoro odwiedzających zagląda tu w drodze z poddasza, gdzie kupili fotografie Cass lub obrazy Pam. Szybko wchodzimy w role – Beatrice jest sprzedającą, a ja kasjerką i pomimo dużego zamieszania stwierdzam, że dobrze się bawię. Mój podziw wzbudza to, jaka Beatrice jest pewna siebie w kontaktach z ludźmi. Czuję rozczarowanie, gdy o dziewiętnastej w progu staje Pam i pyta, czy mogłybyśmy kończyć. – Zdecydowanie. Jestem wykończona. – Beatrice opada na łóżko. Pam wywraca dobrodusznie oczami. Słyszę jej ciężkie kroki, gdy oddala się korytarzem i znika. – Świetna zabawa. Zostaniesz z nami na kieliszek wina? – pyta Beatrice. – Chyba powinniśmy to uczcić. – Chętnie – odpowiadam, chociaż wolałabym zostać tu tylko z nią. Spędziłyśmy takie miłe popołudnie we dwie, a jej towarzystwo sprawiało mi większą przyjemność, niż się spodziewałam. Stworzyłyśmy zespół i nie chcę, żeby to się zmieniło. Jeśli pójdziemy na dół, będę musiała prowadzić grzecznościowe rozmowy z innymi. I dzielić się Beatrice. Mój entuzjazm trochę przygasa, gdy pomagam jej spakować kilka pozostałych sztuk biżuterii do odpowiednich pudełek. – Ciekawe, co Ben robił przez całe popołudnie – zastanawia się na głos, gdy próbuje domknąć wieko od pudełka z bransoletką. – Chyba nie chciał mieć z tym wszystkim nic wspólnego. – Śmieje się krótko i ostro, ale wyczuwam jej rozczarowanie, że Ben nie zajrzał sprawdzić, co u niej słychać. – Jest starszy od ciebie? – pytam, podając jej parę kolczyków. Bierze je ode mnie i wrzuca do szuflady. – Tylko o kilka minut. Jesteśmy bliźniętami.

Zdaję sobie sprawę z tego, że krew odpłynęła mi z twarzy. „Bliźnięta”. Beatrice spogląda na mnie. – Coś ci jest? Zrobiłaś się blada. Chrząkam. – Chodzi o to, że… też jestem bliźniaczką. Byłam. Jestem… Plączę się, bo nienawidzę opowiadać ludziom o Lucy. Nie znoszę ich spojrzeń, w których mieszają się litość i zażenowanie, bo są przerażeni tym, że mogę się rozpłakać. Nieuchronnie zapada między nami niezręczne milczenie, a potem oni się odwracają, żeby zerknąć na buty, na dłonie, na cokolwiek, byle nie na mnie. Mruczą pod nosem, jak im przykro, po czym zmieniają temat, a po ich odejściu zastanawiam się, czy popełniłam jakieś okropne faux pas, wspominając o zmarłej siostrze. Od czasu jej śmierci unikają mnie niektórzy z moich dawnych przyjaciół. Nia zapewnia mnie, że to dlatego, iż nie wiedzą, co powiedzieć; ale dlaczego nie mogą zrozumieć, że powiedzenie czegoś, czegokolwiek, jest lepsze od milczenia? Wstrzymuję oddech i spodziewam się podobnej reakcji w przypadku Beatrice. Ona jednak przerywa wykonywaną przez siebie czynność i patrzy mi prosto w oczy. – Co się stało? – pyta, a ja widzę, że ona naprawdę chce się tego dowiedzieć. Nie odpycha mnie w obawie przed moim żalem. Nie jest zażenowana. Stawia temu czoło. Czuję tak ogromną ulgę w związku z tym, że jest inna od pozostałych, że mam ochotę ją uściskać. – Ona… umarła. – Oczy zachodzą mi łzami. „I to była moja wina”, mam ochotę dodać. Ale nie robię tego. Prawda na mój temat wszystko by zrujnowała. – Abi, tak mi przykro – mówi i kładzie mi dłoń na ramieniu. – Chcesz o tym porozmawiać? Milknę, bo wiem, że nie mogę rozmawiać o Lucy. Co miałabym powiedzieć? Że byłyśmy monozygotycznymi bliźniaczkami, że kochałam ją bardziej niż kogokolwiek na świecie, że była moją drugą połową – tą lepszą – i że bez niej jestem zagubiona, żyję w stanie zawieszenia, że życie bez niej wydaje się niewłaściwe, że to była moja wina i że nigdy sobie tego nie wybaczę, mimo że sąd oczyścił mnie z zarzutów. Potrząsam tylko głową. – Rozumiem – mówi łagodnym głosem. – Nasi rodzice zmarli, gdy byliśmy z Benem mali, ale nadal trudno mi o tym rozmawiać, nawet po tak długim czasie. Chyba nigdy nie dochodzi się do siebie po stracie kogoś bliskiego. W tym momencie to czuję – więź między nami. Powstała wokół smutku i wyjątkowego związku, który potrafią zrozumieć wyłącznie bliźnięta. O północy nie potrafiłam już określić, ile szampana wypiłam, by uspokoić nerwy i podbudować pewność siebie na tyle, by móc gawędzić z przyjaciółmi

Beatrice. Przepraszam wszystkich na chwilę i zamykam się w łazience na dole, bo boję się, że zrobi mi się niedobrze. Powinnam była zjeść więcej. Pochylam się nad umywalką i głęboko oddycham, aż mdłości ustępują. „Muszę iść do domu” – myślę, gdy ochlapuję twarz zimną wodą i przyglądam się sobie w lustrze łazienkowej szafki. Jak zwykle podskakuję na widok swojego odbicia; na widok ciemnych sińców pod oczami, blond włosów, które zarosły i nie przypominają schludnej krótkiej fryzury, za dużych ust, przez które zawsze wydaję się radosna, nawet jeśli nie jest mi do śmiechu. Wszędzie widzę Lucy, ale nigdy w takim stopniu jak wtedy, gdy patrzę w lustro.

Rozdział 3 Drzwi frontowe zamykają się z trzaskiem. Beatrice podchodzi do okna swojej sypialni w samą porę, by spojrzeć na dwie ciemne sylwetki wychodzące chwiejnym krokiem przez furtkę i idące w stronę przystanku autobusowego przy końcu ulicy. Oboje chichoczą, potykają się – są oczywiście lekko wstawieni. Mężczyzna obejmuje wąską talię kobiety, jakby nie chciał jej pozwolić na to, by złożyła się wpół; wygląda jak lalkarz sterujący marionetką. Mijają latarnię i zalewa ich światło. Coś ściska Beatrice w żołądku, gdy zauważa, że to Ben. I Abi. Autobus numer czternaście przetacza się pod oknem jak staruszek pogrążony w letargu i hamuje z piskiem na nadal rozgrzanym asfalcie. Beatrice patrzy, jak Abi znika w środku, a Ben macha jej nawet po tym, jak autobus skręcił za rogiem i zniknął. Jest za ciemno, by mogła dojrzeć wyraz twarzy brata, ale potrafi go sobie wyobrazić. Błysk w jego orzechowych oczach, krzywy uśmiech na pełnych ustach. Tak wygląda mężczyzna, który jest oszołomiony. Coś takiego widziała w jego przypadku tylko jeden raz. Gdy Ben odwraca się powoli i niechętnie rusza w stronę domu, Beatrice wie – w ten wyjątkowy sposób dostępny tylko dla bliźniąt – że coś się właśnie zaczyna. Zaciąga zasłony tak energicznie, że nadal falują, gdy się od nich oddala i chodzi po pokoju. Nie włącza światła i woli nasłuchiwać charakterystycznych dźwięków klucza przekręcanego w zamku, sztybletów Bena stukających o kamień w holu i dudniących, gdy pokonuje po dwa schodki naraz w drodze do jej pokoju. Dlaczego myśl o tym, że jej brat być może znalazł kogoś, kto mu się podoba, sprawia, że chce się jej płakać? Ben otwiera zamaszyście drzwi i światło ze spocznika schodów zalewa pokój. – Dlaczego siedzisz po ciemku, ty szalona krowo? – pyta ze śmiechem, włączając światło. Wzrusza ramionami i przysiada na toaletce. Ben siada ciężko na podwójnym łóżku. Materac wzdycha pod jego ciężarem. – Cass i Jodie wyszły, a Pam znowu zasnęła przy sztaludze. Jak wam poszło twoim zdaniem? – Wydaje się szczerze zainteresowany, co chwyta ją za serce. – Chyba dobrze. – Wyjmuje kolczyki z uszu. – Sprzedałam trochę biżuterii. Dałam Abi naszyjnik. Uważnie obserwuje twarz Bena w lustrze w poszukiwaniu jakiegoś znaku. Zauważa nieśmiały uśmiech na wspomnienie imienia Abi, ale gdy ich spojrzenia się spotykają, uśmiech nagle znika. Ben marszczy brwi. – Nic ci nie jest, Bea?

– Widziałam cię z Abi. – Wie, że nie powinna, ale nie potrafi się powstrzymać. – Podoba ci się, prawda? Tego nie było w planie, Ben. – W planie? – Zaczyna mu drgać nerw w okolicy szczęki i Beatrice wie, że go rozzłościła. – Nie ma żadnego planu. Spędziliśmy wszyscy miło czas, trochę się wstawiliśmy, pośmialiśmy się i odprowadziłem ją na autobus. Nie ma o czym mówić. – Wiesz, o co mi chodzi. Musisz uważać. Wiesz, przez co przeszła. – Jest dużą dziewczynką. Ben kładzie się na łóżku z rękami pod głową i wpatruje się w sufit. Beatrice zauważa, że brat nadal ma na nogach sztyblety i denerwuje ją to. – Mam być tą, która jej pomoże – warczy. – Nie sądzę, by emocjonalne zaangażowanie było dla niej w tej chwili korzystne. – Nieważne, Bea. Najwyraźniej postanowiłaś, że będzie kolejnym z twoich projektów. – Projektów? – pyta płaczliwie. – To coś więcej niż zbieg okoliczności, Ben… To znak. – Wiem, już to mówiłaś. – Ben siada i wzdycha. – Posłuchaj, sporo wypiłem. Idę się położyć. – Wstaje i wychodzi z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. Beatrice przygląda się sobie w lustrze. Nie chce płakać. Zamiast tego przeciera oczy bawełnianym płatkiem nasączonym oleistym płynem do demakijażu, po czym rytmicznymi pociągnięciami oczyszcza twarz i szyję. Gdy spotkała Abi, od razu wiedziała, kim jest. Wielkie zielone oczy obudziły wspomnienie, zanim dziewczyna miała szansę się przedstawić. Nazwisko potwierdziło jej spostrzeżenie, rzecz jasna. Abi Cavendish. Bliźniaczki Cavendish. Swego czasu ich delikatne twarze w kształcie serc spoglądały wzruszająco z reportaży w gazetach, nieświadome czekającej je przyszłości. Wróciła wczoraj do domu – to było zaledwie wczoraj? – i wyciągnęła wycinek z gazety ukryty między biustonoszami i majtkami w szufladzie z bielizną. Pokazała go Benowi, uderzając weń energicznie palcem i mówiąc, że to musi coś znaczyć. Czy nie widział, pytała, czy naprawdę nie widział, że to było przeznaczenie? Wycięła ten artykuł z gazety ponad rok temu, a teraz, niemal równo rok później, spotyka jego bohaterkę. Powiedziała mu, że jeśli Abi przyjdzie na dzień otwarty pracowni, będzie to znaczyło, że jest kobietą, której Beatrice ma pomóc. I przyszła. Widzisz, Ben? To przeznaczenie. Beatrice ze złością pociera twarz płatkiem kosmetycznym. Nie powinna mieć obsesji. To był udany dzień, zwieńczony sukcesem. Uczyniła pierwsze kroki w kierunku zostania artystką z prawdziwego zdarzenia, a w jej życiu zagościła Abi. Wie, że zrobiła coś potwornego, niewybaczalnego. Lecz pomagając Abi, może wszystko naprawić. Może się stać Dobrą Osobą. Karma. Musi zrobić wszystko, co w jej mocy, by tym razem Ben nie stanął jej na

drodze.

Rozdział 4 Po powrocie do zimnego, pustego mieszkania z ciepła, harmidru i paplaniny w pełnym życia domu Beatrice czuję się jak pies wyrzucony z domu do budy na podwórku. Atakuje mnie przytłaczająca cisza, która przypomina mi, że mieszkam sama, że Nia nie tłucze się w kuchni, parząc herbatę za herbatą, a Lucy nie siedzi zwinięta na kanapie i nie stuka palcami w klawiaturę laptopa. Mimo że żadna z nich nie mieszkała tu ze mną, nadal nie potrafię przywyknąć do przebywania bez nich i spodziewam się widoku ich duchów za każdym rogiem. To jeden z powodów, dla których wyjechałam z Londynu. Zapalam lampkę i gdy przechodzę przez pokój, żeby zaciągnąć zasłony, dostrzegam coś, kogoś, na ulicy. Serce mi przyspiesza. Przed bramą wejściową stoi mężczyzna. Jego sylwetka jest ledwie widoczna na tle atramentowej nocy. Ma postawiony kołnierz, a z ust zwisa mu smutno papieros. Rysy jego twarzy są niewyraźne, skąpane w cieniu, jakby ktoś wytarł je gumką na rysunku, ale kształt jego głowy i chuda sylwetka są mi tak dobrze znane, że od razu wiem, że to Luke. Luke. Znalazł mnie. Nerwowo szukam komórki w kieszeni kurtki, którą nadal mam na sobie, i rozpaczliwie staram się wybrać numer rodziców trzęsącymi się palcami. Wtem on spogląda w okno, nasze spojrzenia się spotykają i zamieram. Patrzę, nadal trzymając w dłoni telefon, jak rzuca niedopałek na chodnik i kroczy prowadzącą przez ogród ścieżką, by zadzwonić do mieszkania poniżej. To nie Luke. Oczywiście, że to nie on. Nia nigdy by nie złamała danego mi słowa. Przypomina mi to jednak w niemiły sposób, że nie jestem jedyną osobą, która nie potrafi sobie wybaczyć tego, co się stało w ów wieczór Halloween osiemnaście miesięcy temu. Biegam gorączkowo po mieszkaniu w nagłym pragnieniu zasłonięcia wszystkich okien i włączenia świateł. Gdy moje serce w końcu zwalnia i oddech wraca do normy, siadam na kanapie z filiżanką kawy i dzwonię do mamy. Muszę usłyszeć jej pocieszający głos po tym napadzie strachu. Mówi chropawo, jakbym ją obudziła. Dociera do mnie, że jest po północy. – Abi? Nic ci nie jest? Wyobrażam ją sobie, jak siada na łóżku we flanelowej piżamie i serce jej wali, bo spodziewa się usłyszeć mój płacz, więc szybko wyjaśniam, że nic się nie stało. I, bez zastanowienia, opowiadam jej o Beatrice. Policzkuję się w myślach, gdy słyszę w jej głosie lęk. – Ale to nie jest to samo, co wcześniej, kochanie? – Oczywiście, że nie – warczę, a policzki pieką mnie na wspomnienie Alicii. Waha się i wiem, że chce powiedzieć coś jeszcze, ale moja matka zawsze wyznawała zasadę, że zanim się coś powie, trzeba pomyśleć. Zauważa, jakie to

wspaniałe, że znalazłam przyjaciółkę i że zaczynam się zadomawiać w Bath. Potem mi przypomina, jak to ma w zwyczaju, że powinnam nadal spotykać się z Janice, że nie mogę zapomnieć zażyć antydepresanty i że muszę się z całych sił starać, żeby nie trafić znowu do tego miejsca – ścisza głos, gdy wypowiada te ostatnie słowa, na wypadek gdyby sąsiedzi mogli usłyszeć przez ściany, że jej córka przebywała w ośrodku psychiatrycznym. Gdy się wreszcie rozłącza, siedzę z telefonem na kolanach. Od dawna nie czułam takiego pobudzenia jak teraz, gdy myślę o tym wieczorze i o Beatrice. O tańcach w jej salonie, gdy wszyscy potencjalni klienci poszli do domów, o jej świetnych przyjaciołach artystach, o winie, które wypiliśmy i przez które się chwialiśmy i śmialiśmy ze wszystkiego, i o tym, jak na koniec zgasiliśmy światło i opadliśmy na aksamitną sofę, na której siedziałam ściśnięta między Beatrice i Benem, stykając się z nimi udami; po raz pierwszy od wieków miałam poczucie przynależności. Dotykam naszyjnika na szyi, naszyjnika, który Beatrice zrobiła własnoręcznie. To na pewno ona, prawda? Nawet nasze imiona się stapiają: Abi i Bea – Abea. Czy ona również to wyczuwa? Ten związek i pewność, że powinnyśmy były się spotkać. Wtem zalewa mnie mrok i tłumi moją radość. Nie zasługuję na to, by być szczęśliwą. Poczucie winy. Janice nieustannie powtarza, że jest to bezsensowne uczucie, a jednak pochłania mnie ono dzisiaj. „Uznano cię za niewinną, Abi”. Niemal słyszę łagodny głos Lucy, jej oddech muskający ucho, jakby siedziała skulona obok mnie na kanapie, i nagle, ku mojemu zaskoczeniu, słyszę swój głos, głębszy, dochodzący znikąd i odbijający się od ścian mieszkania. Przestrasza mnie. – Przepraszam, Luce. Przepraszam. Proszę, wybacz mi. Nie odzywa się przez dwa dni. Przez dwa dni ukrywałam się w mieszkaniu. Deszcz dudnił o świetliki w dachu, a sobotni upał dziś wydaje się odległym snem. Mama dzwoni i zaprasza mnie na obiad, ale dziękuję jej i mówię, że muszę popracować. W rzeczywistości myśl o spędzaniu długiego weekendu z rodzicami, ale bez Lucy sprawia, że bulgoczący we mnie smutek osiąga niebezpiecznie wysoki poziom. Nasza rodzina przypomina stół z wyłamaną nogą – jest niekompletna, na zawsze zniszczona. Wiem, że zbyt długa samotność nie służy mojemu zdrowiu, bo daje mi więcej czasu na obsesyjne myśli, na wspominanie Lucy i jej ostatniej nocy; panikę i strach. Przychodzą do mnie w chwilach, gdy najmniej się ich spodziewam, gdy leżę w łóżku na krawędzi snu albo gdy przeglądam stronę Lucy na Facebooku i ponownie czytam kondolencje od jej ponad trzystu przyjaciół. Czuję nagle woń mokrej trawy zmieszaną z zapachem spalin, widzę krew zakrzepłą na głowie Lucy, jej piękną, ale potwornie spokojną twarz, gdy Luke tulił ją w ramionach, słyszę Calluma krzyczącego rozpaczliwie do telefonu i wzywającego karetkę, czuję

pocieszający dotyk dłoni Nii na ramieniu, gdy kucam przy drzewie oparta plecami o chropowatą korę, czuję metaliczny smak krwi na ustach i żółci w gardle, gdy Nia powtarza raz za razem, że z Lucy wszystko będzie dobrze – robi to, by podnieść mnie, a może siebie, na duchu. I deszcz, taki rzęsisty, lejący się strumieniami i sprawiający, że ubrania przyklejają się nam do ciał; pada jak łzy. Aby przezwyciężyć nieustępliwe, nieznośne myśli, staram się przypomnieć sobie miękki szkocki akcent Beatrice, jej pospieszny, podekscytowany sposób mówienia, ciepło i humor. Nadal nie jestem pewna, czy wie, co zrobiłam – szybkie przeszukanie Google pozwoliłoby dowiedzieć się o wszystkim. Czy to dlatego się nie odzywa? Kto by się chciał przyjaźnić z kimś, kto zabił siostrę bliźniaczkę? Z Beatrice łączy mnie silniejszy związek, niż mi się wydawało w pierwszej chwili. Jest bliźniaczką, a poza tym straciła kogoś bliskiego, więc mnie rozumie. Teraz, gdy już ją znalazłam, wiem, że nie mogę pozwolić jej odejść. Nadal pada, gdy staję pod jej drzwiami, ściskając parasol i obejmując bukiet dużych białych margerytek. Ciągnę dzwonek i czekam. Zeskakuję do tyłu z kamiennego stopnia, zaniepokojona, gdy brązowy pająk w żółte ciapki opada naprzeciwko mojej twarzy i rozpaczliwie wspina się po srebrnej nici w stronę witrażowego okna nad drzwiami. Nikt nie otwiera, więc czekam kilka sekund, zanim zrobię krok do przodu i znowu pociągnę dzwonek. Gdy nikt nie podchodzi do drzwi, przechylam się przez barierkę z kutego żelaza i zaglądam przez okno na parterze do pokoju, w którym widzę wyłącznie sztalugę oraz kilka półek z ustawionymi na nich książkami w twardych oprawach w różnych formatach. Gdy zbieram się niechętnie do odejścia, kątem oka dostrzegam coś w piwnicznym oknie. Pamiętam, że znajduje się tam kuchnia. Widziałam tylko zarys włosów i ubrania, ale budzi to we mnie dyskomfort. Skrada się do mnie znana mi paranoja, przez którą pocę się pod pachami. Wiem na pewno, że rano nie czułam się niechciana. Lecz czy przypadkiem się nie narzucam, jak niegdyś Alicii? Uczucia, które wydawały mi się już dawno pogrzebane – jeszcze zanim umieszczono mnie w zakładzie psychiatrycznym, kiedy mój otumaniony smutkiem umysł sądził, że Alicia jest swego rodzaju bratnią duszą – dochodzą znowu do głosu, wywołując mdłości. Czy mogłam pomylić się w przypadku Beatrice tak samo jak wcześniej? Przed śmiercią Lucy byłam wesoła, pracowita, lubiana przez przyjaciół. Spójrzcie na mnie teraz. Stałam się osobą, której inni starają się unikać, przed którą się ukrywają. Oczy pieką mnie od łez upokorzenia. Widzę jak przez mgłę, gdy chwiejnym krokiem idę wykładaną kafelkami ścieżką w stronę przystanku autobusowego, a margerytki więdną mi w objęciach. Wiatr niemal zagłusza ten głos, ale jednak do mnie dociera, że ktoś mnie woła po imieniu. Odwracam się i widzę ją. Stoi w progu boso, paznokcie u stóp ma pomalowane na czarno. Jest ubrana w niebieską sukienkę popołudniową w groszki

i mięsisty kardigan. Macha do mnie gorączkowo i się uśmiecha. Zalewa mnie fala ulgi, a wszystkie stare wątpliwości cofają się w najgłębsze zakamarki umysłu, gdzie jest ich miejsce. Biegnę do niej truchtem. – Przepraszam – mówi, gdy się zbliżam. – Rozmawiałam przez telefon z klientem. Jestem taka podniecona! Mam klienta. Nie zamierzałam otwierać drzwi, dopóki nie zobaczyłam, że to ty. Wejdź, wejdź. Mówi jak zwykle szybko, podekscytowana. Nie przestaję się uśmiechać. Wchodzę do holu i wciągam tak mi miłą woń fiołków. Wręczam jej pęk zwiędniętych już margerytek. Konsternacja na chwilę zmienia wyraz jej twarzy, która przez moment wygląda ostrzej, jakby starzej. – To dla mnie? – Marszczy brwi. Gdy potakuję nieśmiało i wyjaśniam, że to w ramach podziękowania za naszyjnik, przyjmuje kwiaty i uśmiecha się skromnie, a jej twarz znowu łagodnieje. – Dzięki, Abi. Nie musiałaś. Chciałam ci dać ten naszyjnik. Bardzo mi pomogłaś w sobotę. Napijesz się herbaty? Odpowiadam, że z największą przyjemnością. Rzucam mokrą parasolkę na wycieraczkę i ściągam trampki. Stwierdzam z ulgą, że rano pamiętałam, żeby włożyć skarpetki do pary. Idę za Beatrice i czuję pod stopami ciepły kamień – Beatrice ma oczywiście ogrzewanie podłogowe. Schodzimy do kuchni w piwnicy. – Masz piękny dom – mówię, gdy po raz kolejny podziwiam wysokie sufity i misterne fasety, podłogi kryte wapieniem z Bath i ściany malowane farbami Farrow and Ball. Ten dom jest zadziwiająco czysty, zważywszy na fakt, że mieszkają w nim młodzi ludzie. Dotarłyśmy już do kuchni. Zdejmuję mokrą kurtkę i wieszam ją na oparciu krzesła, żeby przeschła. Siadam przy drewnianym stole i czuję się, jakbym wróciła do domu. Puchaty rudy kot ze spłaszczonym pyskiem śpi skulony na wyglądającym na antyczny fotelu stojącym w kącie. Beatrice podąża za moim wzrokiem i informuje mnie, że pers – Sebby – należy do niej. Lucy też kochała koty. – Starzeje się – mówi Beatrice czule. – Lubi głównie drzemać. W domu jest ciszej niż w sobotę i słychać wyłącznie deszcz szumiący w rynnie na zewnątrz. Mam nadzieję, że jesteśmy same. Nie zauważyłam przed domem białego fiata z zielono-czerwonym pasem. Ben powiedział mi tamtego wieczoru, że fiat jest jego własnością. Pamiętam, jak zapytałam rozbawiona, dlaczego tak wysoki mężczyzna chce jeździć takim małym samochodem. Przyglądam się, jak Beatrice odkręca kran nad prostokątnym zlewozmywakiem, żeby nabrać wody do wazonu, w który wstawia kwiaty. – Są śliczne, dziękuję – mówi, układając je. Zauważam, że łodyżki niektórych margerytek wypadły na zewnątrz. – To miłe, że dom ci się podoba.

Uważam, że jest wyjątkowy, ale może to zasługa ludzi, którzy tu ze mną mieszkają. – Odwraca się w moją stronę i posyła mi wspaniały uśmiech. Czuję w gardle gulę, gdy myślę o moim pustym mieszkaniu. – Jest duży – zauważam. Jakim cudem artystka i informatyk mogą sobie pozwolić na takie luksusy? – Owszem. Jest za duży dla mnie i Bena. Dlatego fajnie się składa, że mieszkają z nami dziewczyny. Chociaż Jodie się wyprowadza. Przez jej twarz przebiega emocja przelotna jak światło reflektora szperacza. Bawię się naszyjnikiem i czekam, aż powie coś więcej. Zdaje się, że Beatrice chce coś dodać, ale zmienia zdanie. – Wstawię wodę – mówi. – Jaki paskudny dzień. A weekend był taki słoneczny. Okropna pogoda. – Ben jest w pracy? – pytam. Jej wąskie plecy na chwilę lekko sztywnieją, gdy wypowiadam jego imię. Patrzę, jak wlewa wrzątek do dwóch filiżanek i dociska łyżeczką torebki z herbatą do ścianek naczynek. Jasne włosy opadają jej na twarz, a ja miałabym ochotę podejść do niej i zagarnąć jej jedwabiste włosy za ucho, żeby nie wchodziły jej w oczy. – Tak. Pracuje na umowy-zlecenia. – W jej głosie słychać udawaną wesołość i odnoszę wrażenie, że chyba się pokłócili. – Nie do końca rozumiem, czym się zajmuje, ale wiem, że ma to związek z komputerami. – Śmieje się, gdy podaje mi kubek z herbatą i odstawia krzesło naprzeciwko mnie, żeby usiąść. – A ty, Abi? W sobotę mówiłaś, że byłaś dziennikarką. Nawet kiedy siedzi, Beatrice wydaje się kipieć energią. Nogi jej podskakują pod stołem, eleganckie palce uderzają o białą porcelanę. Bierze jabłko z misy z owocami stojącej na środku stołu i zachęca mnie, żebym zrobiła to samo. Dziękuję cicho i wybieram ciemnoczerwoną, soczystą śliwkę, ale gdy się w nią wgryzam, stwierdzam, że jest twarda i kwaśna. – Pisałam artykuły dla jednej z ogólnokrajowych gazet, w Londynie – mówię z ustami pełnymi śliwki, którą z trudem udaje mi się przełknąć. – Tak było, zanim dostałam wymarzoną posadę w czasopiśmie. Później też pisałam wiadomości. Pracowałam w agencji prasowej i sporo czasu spędzałam na odwiedzaniu sławnych ludzi lub ważnych osobistości. Nazywamy to domokrąstwem, ale można by to nazwać również prześladowaniem. – Śmieję się, żeby pokazać, że żartuję; Beatrice uśmiecha się seraficznie, a ja się zastanawiam, co sobie myśli. Bierze kęs jabłka i gryzie je powoli, z namysłem. – Teraz pisuję jako freelancerka i chwilowo nie mam za dużo pracy – dodaję pospiesznie, żeby zapomniała o wcześniejszym komentarzu. – Masz problemy finansowe? Patrzy na mnie zatroskana i pod jej wzrokiem palą mnie policzki. Sądząc po

jej drogich strojach i pięknym domu, Beatrice nie musi martwić się o pieniądze. Nie chcę, żeby myślała, że to z tego powodu chcę się z nią przyjaźnić. – Nie – kłamię. – Rodzice powiedzieli, że w razie potrzeby mi pomogą. I będę mogła się do nich przeprowadzić, jeśli nie będzie mnie stać na opłacanie czynszu. – Mam świetny pomysł – oznajmia niemal krzykiem. Oczy jej lśnią, a policzki są zaróżowione. – Może przeprowadziłabyś się tutaj? – Tutaj? Jestem tak zszokowana, że z trudem wypowiadam słowa i prawie się dławię kawałkiem twardej śliwki. Oczywiście. Niczego tak nie pragnę, jak przeprowadzić się do niej, być z nią cały czas. – Doskonale! – oznajmia. Z radości podskakuje i upuszcza jabłko. Patrzę, jak owoc toczy się po stole i spada na kafelki na podłodze. Beatrice to ignoruje i wpatruje się we mnie z taką intensywnością, jakiej u niej jeszcze nie widziałam. – Tak bardzo się zdenerwowałam, gdy Jodie powiedziała, że chce się wyprowadzić. Lecz dzięki temu będziesz mogła z nami zamieszkać. Powinnam była wcześniej o tym pomyśleć. Głupol ze mnie! – Uderza się dłonią w czoło i robi śmieszną minę, na widok której chichoczę. Jej entuzjazm jest zaraźliwy, a na myśl o tym, że przeprowadzę się do tego obłędnego domu i zamieszkam z ludźmi, zamiast tłuc się po pustym mieszkaniu, mam ochotę skakać z radości po kuchni. – Może chciałabyś obejrzeć pokój? Jodie chyba wyszła. Jak fajnie, że się do nas wprowadzisz. – Ale… To wszystko dzieje się za szybko. Serce zaczyna mi łomotać. Nie jestem pewna, czy mogę to zrobić, czy mogę zacząć znowu żyć normalnie, zamiast wieść żywot pustelnika. – Żadnych ale, Abi. Tak dobrze się dogadywałyśmy w sobotę. Bardzo się denerwowałam dniem otwartym, a dzięki tobie było tak fajnie. Na pewno polubisz pozostałe dziewczyny. Pam jest nadzwyczajna i przezabawna, a Cass jest kochana… – Wyciąga do mnie rękę. – Chodź. Uśmiecha się. Oczy ma szeroko otwarte z ekscytacji, co sprawia, że wygląda jeszcze piękniej. Myślę o tym, jak wspaniale będzie mieszkać z Beatrice i nie być już samotną; znowu będzie tak, jakbym miała siostrę. Nie mogę powstrzymać uśmiechu wypływającego mi na twarz. – Masz rację – mówię, biorąc ją za rękę i pozwalając jej pociągnąć się lekko. Wstaję. – Będzie doskonale. Wychodzę za nią z kuchni, a kwaśną śliwkę zostawiam na stole. Bose stopy Beatrice klapią po kamiennych krętych schodach, gdy się po nich wspinamy. Dotykam jednego ze światełek w kształcie margerytek, którymi

opleciono balustradę. Moja ekscytacja się nasila na myśl o tym, że niedługo będę mieszkała w tym pięknym domu. Znowu czuję woń fiołków i dociera do mnie, że roztacza ją Beatrice. Tak pachną pewnie jej perfumy lub proszek do prania. Ten zapach jest odurzający. Gdy docieramy na parter, nie potrafię się powstrzymać i zaglądam do salonu, który ciągnie się przez cały dom. Z soboty pamiętam aksamitne miękkie kanapy, artefakty przywiezione przez Beatrice z podróży w takie miejsca jak Indie, Birma i Wietnam oraz drzwi balkonowe prowadzące na duży taras z wyjściem do ogrodu. Przypominam sobie radość, która mnie rozpierała, gdy siedziałam ściśnięta między Benem i Beatrice na jednej z owych kanap – trzymaliśmy w dłoniach kieliszki z winem i gawędziliśmy ze sobą, jakbyśmy się znali od lat. Beatrice zatrzymuje się w połowie schodów i spogląda na mnie, unosząc pytająco swoje idealnie wymodelowane brwi. – Po prostu jestem wścibska – przyznaję, gdy idzie dalej. Doganiam ją i dodaję: – I wspominam sobotni wieczór. Śmieje się urzekająco, dźwięcznie. – Był wspaniały. A wiele takich przed nami, jeśli się tu przeprowadzisz. Pokój Jodie jest na górze, obok mojego. Pokój Bena jest naprzeciwko, obok łazienki. Na poddaszu są jeszcze dwa pokoje, które zajmują Cass i Pam. Na szczęście mają własną łazienkę. Zwykle któraś z nich ją okupuje, farbując sobie włosy. Chociaż pewnie pamiętasz to wszystko z dnia otwartego pracowni. Potakuję. Nie chcę, żeby wiedziała, jak dokładnie zapamiętałam rozkład pomieszczeń w jej domu. Wtedy naprawdę by pomyślała, że jestem jakimś prześladowcą. Docieramy na górę i zatrzymujemy się przed pierwszymi napotkanymi drzwiami. Pomalowano je kremową farbą i założono solidną mosiężną klamkę. Nie mają zamka. Beatrice delikatnie w nie stuka. Nikt się nie odzywa, więc otwiera je. Towarzyszy temu długie skrzypienie. Pokój tak bardzo odbiega wyglądem od reszty domu, że czuję się, jakby nas nagle teleportowano do akademika. Czuć w nim zapach niepranej pościeli i brudnych ubrań przemieszany z jakąś gryzącą, chemiczną wonią. Jodie leży na pojedynczym łóżku, które ustawiono pod ścianą, żeby zrobić miejsce dla dwóch ohydnych rzeźb. Dziewczyna ma na uszach wielkie słuchawki, zamknęła oczy i bezgłośnie śpiewa piosenkę, której słucha. Nie słyszę jej dobrze, ale to chyba coś wolnego i ponurego. Rozglądam się po dużym pokoju, w którym na ścianach w kolorze indygo ponaklejano plakaty gotyckich zespołów z początku lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Pokój jest wysoki i znajduje się w nim marmurowy kominek. Próbuję sobie wyobrazić, że będzie moją sypialnią. Dwa otwierane pionowo okna są prawie tak wysokie jak ściany i wychodzą na ulicę, na identyczne pięciokondygnacyjne domy naprzeciwko. Srebrna brzoza w ogrodzie przed domem wygina się i pręży na wietrze, a jej liście rzucają plamiste cienie na

brudny dywan. Jodie otwiera oczy i zdejmuje słuchawki z uszu. – Przepraszam, Jodie. Pukałam – mówi Beatrice, niespecjalnie skruszona. Jodie siada i spuszcza nogi z łóżka. Patrzy na nas ponuro. Ma na sobie wielką czarną koszulkę z sylwetką Roberta Smitha, co nadaje jej wygląd dwunastolatki. Ma blade nogi, a na łydkach tyle pryszczy, że przypominają mi się książki dla dzieci z ćwiczeniami „połącz kropki”. – Pamiętasz Abi? – pyta ją Beatrice. Jodie z szorstkim wyrazem twarzy kiwa głową, gdy się z nią witam, a jej jasnoniebieskie oczy lustrują mnie tak uważnie, jakby potrafiła czytać mi w myślach i wszystko o mnie wiedziała. Serce mi łomocze i przypominam sobie słowa Janice, mantrę, której mnie nauczyła, żebym się uspokajała, gdy czuję zbliżający się atak paniki. Jodie odwraca się do Beatrice. Jej drobna twarz jest zmarszczona. – Zaledwie wczoraj ci powiedziałam, że się wyprowadzam, a ty już znalazłaś kogoś na moje miejsce. Wstaje i wciąga parę szarych obcisłych dżinsów, które leżały zwinięte obok łóżka. – Nie planowałam tego, Jodie. Wpadłam na ten pomysł kilka minut temu, gdy rozmawiałam z Abi na dole – mówi Beatrice beztrosko, podchodząc do jednej z przypominających gargulce rzeźb. Może nie znam się na sztuce, ale na pewno każdy widzi, że te rzeźby są szkaradne. – Jest artystką? – pyta Jodie, jakby nie było mnie w pokoju. Gdy Beatrice kręci przecząco głową, Jodie jeszcze bardziej marszczy brwi. – Myślałam, że pozwalasz tu mieszkać wyłącznie artystom. Czuję wrogość emanującą z każdego pora skóry Jodie. Stoję zmieszana przy drzwiach i czuję się jak intruz. Beatrice otwiera usta, by coś powiedzieć, ale Jodie gasi ją wzruszeniem ramion. – A co mi tam. Przecież to już nie moja sprawa. Wy się tym martwcie. Gdy rusza w moją stronę, instynktownie biorę wdech. Zamiast mnie minąć i wyjść z pokoju, Jodie zatrzymuje się i jej twarz znajduje się w odległości kilku centymetrów od mojej. – Z jakiegoś powodu bardzo jej zależy na tym, żebyś tu była – mówi cicho. Patrzę na Beatrice stojącą w drugim końcu pokoju, oglądającą rzeźbę, przesuwającą dłonie po jej przypominającym dziób nosie i wydającą odgłosy świadczące, ku mojemu zaskoczeniu, o aprobacie. Przenoszę spojrzenie z powrotem na Jodie, która zimnym tonem ciągnie: – Na twoim miejscu miałabym się na baczności. Po tych słowach wypada z pokoju, a ja patrzę za nią, zdumiona.

Rozdział 5 Beatrice przycupnęła na swojej nowo kupionej, antycznej skórzanej sofie i obserwuje, jak wskazówki reprodukcji zegara z lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku stojącego nad kominkiem przesuwają się, aż wreszcie wskazują siedemnastą trzydzieści. Każde tyknięcie sekundnika pulsuje w jej spiętym ciele. „Może wrócić do domu w każdej chwili” – myśli. Serce jej podskakuje w oczekiwaniu, gdy słyszy dźwięk klucza przekręcanego w zamku, trzaśnięcie drzwi wejściowych, dudnienie kroków na kamiennych płytkach, swoje imię wypowiadane z miękkim szkockim akcentem. Stara się odgadnąć, jak bardzo się rozzłości, gdy się dowie, co zrobiła. – Tutaj jestem! – woła. Wsuwa głowę przez drzwi i marszczy brwi, gdy stwierdza, że miejsce trzygłowej rzeźby Jodie zajęła nieznana mu skórzana kanapa i duże mahoniowe biurko. – Gdzie jest Jodie? Ben wchodzi do pokoju i rzuca torbę z laptopem pod ścianę. Beatrice patrzy na nią oskarżycielsko i martwi się, że ohydna czarna torba zabrudzi ścianę, świeżo pomalowaną na limonkowy kolor. – Coś ty zrobiła z tym pokojem? Beatrice przełyka ślinę. – Przemalowałam go. – Jednego dnia? Wzrusza ramionami. – To nie trwało długo. Postanawia, że nie powie mu o malarzu, któremu zapłaciła za pomoc. Trzęsą się jej kolana, więc naciąga na nie bawełnianą sukienkę, próbując w ten sposób je uspokoić. – Jodie się wyniosła. Ben kręci głową, jakby starał się przetrawić słowa siostry. Ignoruje torbę, a Beatrice przełyka swoje rozdrażnienie. – Jodie się wyniosła? Dokąd? – Z powrotem do rodziców. – Beatrice stara się mówić spokojnym głosem; wie, że Ben się denerwuje, gdy za bardzo się ożywia, a przecież nie może pokazać po sobie, jaka jest podekscytowana. – Jej tata przyjechał po nią dziś rano. Na szczęście zabrała rzeźby ze sobą. Zajmowały za dużo miejsca. Zatem teraz mogę tu urządzić swoją pracownię, zamiast w sypialni. Ben rozgląda się po pokoju, jakby spodziewał się zobaczyć Jodie, ukrytą za którąś z zasłon przy balkonowych oknach. Przesuwa dłoń po kłującym zaroście, który zarysował się na jego podbródku. – Nie rozumiem. Dlaczego wyprowadziła się tak nagle? Słowem o tym nie

wspomniała. Beatrice posyła mu długie, badawcze spojrzenie, po czym uszczypliwie rzuca: – Wiesz, dlaczego się wyniosła. Czerpie przyjemność z tego, jak jej brat podnosi rękę, by poluzować prążkowany krawat, który zdaje się go dusić, jak na jego czole wzdłuż linii włosów połyskują perełki potu. Ben blednie, przez co jego piegi stają się wyraźniej widoczne. – To przez to, co usłyszała? – pyta. Beatrice potakuje. – Byłeś bardzo nieostrożny, Ben. Zwykle taki nie jesteś. – Wiem. Jestem na siebie wściekły. – Ben chodzi po pokoju i jęczy. Beatrice krzywi się na ten pokaz frustracji. – W każdym razie – odzywa się, próbując go uspokoić – na szczęście nic się nie stało. Chociaż Jodie twierdzi, że kazałeś jej się wynosić. Ben zatrzymuje się i patrzy na nią szeroko otwartymi orzechowymi oczami. – To jasne, że nie kazałem – wybucha. – Dlaczego miałaby tak mówić? I dlaczego nie porozmawiała o tym ze mną? Beatrice wzrusza ramionami. Jest wycieńczona całą tą sytuacją. Już się nie przejmuje Jodie. – A skąd się to wzięło? – pyta Ben, przechodząc po olejowanych deskach w stronę kanapy. Przesuwa dłoń po jej obłych plecach. – Pewnie kosztowała fortunę? – Po to są fundusze powiernicze – odpowiada. – Zamówiłam ją tydzień temu. I tak zamierzałam poprosić Jodie, żeby opuściła ten pokój. To nie było w porządku, że zajęła go razem z sypialnią na piętrze. Nie płaciła za wynajem. – Nigdy jej o to nie prosiłaś – zauważył. – Nie o to chodzi – ucina. – Nie potrzebujemy pieniędzy. Ben siada obok niej na kanapie i kładzie uspokajająco dłoń na jej nagim ramieniu. Mimo że jego palce są ciepłe, ich dotyk wywołuje gęsią skórkę. – Bea, to, co robisz, jest wspaniałe. Odwraca się w jego stronę, podejrzewając sarkazm, ale jego orzechowe oczy są pełne podziwu. Zalewa ją miłość do brata. „Ben, robię to wszystko dla ciebie” – chciałaby mu powiedzieć, ale wie, że nie może. Nie zrozumiałby. Jeszcze nie teraz. Bierze go za rękę. – To, co robimy, Ben. Robimy to razem, pamiętasz? Siedzą w kojącym milczeniu, a Beatrice myśli, że może mu jeszcze nie powie o Abi, że to by tylko zepsuło tę cenną, rzadką chwilę, gdy siedzą razem, tylko we dwoje. Ben zsuwa dłoń z jej ramienia i obejmuje ją, by przyciągnąć do siebie, a ona wzdycha z zadowoleniem i przytula się do niego. „Nadal jest moim

Benem – myśli. – Moim bliźniakiem”. On jednak w swoim stylu niszczy ten moment nieuniknionym pytaniem. – Co zrobisz z pokojem Jodie? Beatrice wyswobadza się z jego objęć i podchodzi do kominka. Klęka przed nim, a ciąg powietrza z szybu kominowego owiewa jej gołe nogi. Tylko po to, by zagrać na zwłokę, przekłada kłodę drewna ze stojącego obok kosza na zimną kratkę paleniska. Stara się sobie przypomnieć, kiedy ostatnio rozpalali ogień w tym pokoju. Nie wspomniała Benowi o tym, że Abi odwiedziła ją bez zapowiedzi dwa dni temu, ściskając w dłoniach te żałosne margerytki, ze smutkiem i udręką w wielkich zielonych oczach. Stała przy furtce, przemoczona i taka mała w swojej za dużej parce. Wyglądała tak krucho, że poruszyła serce Beatrice. W tym momencie obudziła w niej macierzyńskie uczucia. Beatrice chciała ją objąć i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, że ona jest tu po to, by jej pomóc. „Ben nie zrozumie” – myśli, gdy uważnie układa na palenisku kolejną kłodę drewna, zwlekając z udzieleniem bratu odpowiedzi. Wie bowiem, że jakiekolwiek uczucia, które w nim zakiełkowały wobec Abi, trzeba będzie stłumić, a nie jest pewna, jak Ben na to zareaguje. Mają niepisaną zasadę: żadnych romansów wśród współmieszkańców. Ben to bagatelizuje, rzecz jasna, ale widziała, jak patrzył na Abi w dniu otwartych pracowni i jak przybliżał się do niej w czasie późniejszej imprezy. Wie dokładnie, dlaczego dziewczyna mu się podoba. Bezbronna, trochę nieśmiała, szczupła i jasnowłosa. Abi jest jak najbardziej w jego typie. – Udostępnimy pokój komuś innemu? – pyta Ben, przerywając niecierpliwie ciszę. Podnosi się z kolan i otrzepuje je. Staje naprzeciwko Bena i chce, musi zobaczyć wyraz jego twarzy, gdy mu powie, ale zanim zdąży otworzyć usta, na jego obliczu pojawia się rozczarowanie, bo właśnie sobie uświadomił, co zaplanowała. „Ben, tak dobrze mnie znasz” – myśli. – Już zaproponowałaś Abi, żeby się wprowadziła, prawda? – Patrzy na nią ciężko, ostro. Upolowane zwierzę. „Przepraszam, Ben”. – Nawet mnie nie zapytałaś. To jest także mój dom. Nie potrafi pozbyć się ukłucia wyrzutów sumienia, gdy jej brat wstaje bez słowa z kanapy i wychodzi z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami.

Rozdział 6 Dom Monty’ego, a raczej rezydencja z dwuspadowym dachem i wieżyczkami, stoi dumnie na szczycie stromego wzgórza górującego nad Bath. Przypominający rogal księżyc przesuwa się nad kominem i myślę o tym, jak strasznie ten dom wygląda w gasnącym świetle, jak gotycko. Niemal spodziewam się ujrzeć stado nietoperzy latających wokół jednej z wież. Wbrew swojej woli wracam myślami do Halloween, do owego wieczoru sprzed ponad osiemnastu miesięcy, do owego fatalnego przyjęcia i kłótni, z powodu której wyszłyśmy z niego wcześniej, niż planowałyśmy. Beatrice wysiada z taksówki. Wygląda elegancko w czarnych szortach i kryjących rajstopach podkreślających jej długie, kształtne nogi. Idę za nią, gdy ruszamy wysypanym żwirem podjazdem. Kakofonia głosów, brzęk szkła i rytm tanecznej muzyki sączą się przez otwarte okna, dając nam znać, że impreza rozkręciła się już na całego. – Nic ci nie jest, Abi? – pyta Beatrice, gdy się zatrzymuje, by wyciągnąć szpilkę ze żwiru, opierając się o mnie dla równowagi. – Domyślam się, że takie sytuacje są dla ciebie trudne. Beatrice nie pytała mnie więcej o Lucy, w związku z czym czuję ulgę. Dzięki temu nie muszę jej okłamywać. Czy chciałaby nadal utrzymywać ze mną kontakt, gdyby wiedziała o Alicii i o tym, jak trafiłam do szpitala psychiatrycznego po śmierci Lucy? Jeszcze bardziej obciągam rękawy bluzy na nadgarstki, żeby ukryć ślady świadczące o spirali ściągającej mnie w dół. – Nic – kłamię. Bardzo mi schlebiło to, że Beatrice zadzwoniła do mnie, żeby mnie zaprosić na przyjęcie u Monty’ego. Nie dość, że chce, żebym z nią zamieszkała, to jeszcze zaprosiła mnie do grona swoich przyjaciół, do swojego życia. Niemniej odczuwam tego wieczoru silny lęk, pomimo zażycia antydepresantów. – Wspaniałe miejsce, prawda? – odzywa się, by rozładować atmosferę i bierze mnie pod ramię. – Monty to dziany facet. Dziany Monty! Tak powinniśmy go nazywać! – Śmieje się ze swojego wątpliwego dowcipu, podczas gdy mnie serce wali nieprzyjemnie w piersi. Beatrice powiedziała mi, że poznała Paula Montgomery’ego, zwanego dla wygody Montym, w czasie studiów, po tym, jak wygłosił pewną mowę. „Bardzo się zaprzyjaźniliśmy”, twierdzi Bea. „Jest gejem i ekstrawaganckim typem. No i odnosi sukcesy jako artysta. Jego przyjęcia obrosły legendą”. Biorę głęboki wdech; po chwili przeciskamy się przez ciężkie drzwi wejściowe. Ciepło uderza we mnie jak niewidzialna ściana. Mam trudności z przełykaniem, a język przykleił się do suchego podniebienia. Ludzie są wszędzie, stoją grupkami na spoczniku schodów, rozmawiają w holu, opierają się o framugi

drzwi z wyluzowanymi uśmiechami, trzymając w dłoniach kieliszki z bąbelkami. Kelnerzy w biało-czarnych strojach z wprawą manewrują wśród tłumu, ukradkiem uzupełniają kieliszki i podsuwają gościom przystawki na srebrnych tacach. Muzyka pulsuje mi w uszach, przez co serce wali mi jeszcze szybciej i boleśnie odczuwam swoje tętno w gardle. Zawsze wiedziałam, że będzie mi trudno uczestniczyć w pierwszym przyjęciu bez Lucy. Nagle dostrzegam ją pośród ludzi tłoczących się na szerokich schodach. Na szyi ma powiewny szal i widzę znany mi, zachęcający uśmiech tańczący na jej za dużych ustach, ale gdy mrugam oczami, znika. Beatrice zerka na mnie i bezgłośnie pyta, czy wszystko w porządku, a gdy potakuję, ściska mnie pokrzepiająco za rękę, mówi, że świetnie sobie radzę, i każe mi trzymać się blisko siebie. Patrzę na jej elegancko, równo obcięte włosy i trzymam ją kurczowo za rękę, gdy przeciskamy się przez hordy rozpychających się gości. W taki sam sposób podążałam za siostrą na przyjęciach i w klubach. Zawsze bowiem mówiono o Lucy i Abi Cavendish, nigdy odwrotnie. Była o dwie minuty starsza ode mnie, była moją lepszą połową, mądrzejszą, błyskotliwszą i inteligentniejszą. Ja byłam tą słabszą w miocie. Mama zawsze z upodobaniem rozprawiała o tym, że to ja byłam chorowita i ulewało mi się, podczas gdy Lucy rozkwitała i pochłaniała całe mleko i pokarmy stałe, które wpadły w jej pulchne rączki. Na wyblakłych zdjęciach z połowy lat osiemdziesiątych, wykonanych polaroidem taty, kwadratowych i pożółkłych, z zagiętymi ze starości rogami, Lucy i ja siedzimy razem na owczej skórze przed kominkiem lub na kocu piknikowym na trawniku w naszym ogrodzie, dwoje prawie identycznych niemowląt ubranych w takie same stroje – ona pulchna i urocza i ja, jej karłowata, chuda bliźniaczka, jej odbicie w krzywym zwierciadle. Nawet w szkole łatwiej się zaprzyjaźniała z dzieciakami. Miała w sobie naturalną żywotność, podczas gdy ja byłam zbyt natarczywa. Gdy proponowała, żebyśmy przyłączyły się do innych dziewczyn na podwórku, wydymałam dolną wargę i kręciłam głową, co doprowadzało ją do szału. Była towarzyskim motylem, a ja podcinałam jej skrzydła. Chciałam ją mieć tylko dla siebie, jakbym wiedziała już wtedy, że czas, który jest nam dany, będzie krótki, skończony. Kiedy Lucy bawiła się z innymi w chowanego lub przeciąganie liny, krążyłam po podwórku sama i tworzyłam w głowie różne historie na temat wspaniałych przygód, jakie nas czekają, tylko nas dwie. Dopiero na studiach wyszłam z cienia Lucy. Nie miałam wyboru. Miała tęgi umysł, więc było pewne, że zostanie przyjęta do jednego z tych zbudowanych z czerwonej cegły uniwersytetów z Russell Group1. Rodzicie chcieli, żeby była lekarzem, i nie zawiodła ich. Ja natomiast zabiegałam o miejsce w lokalnym uniwersytecie, ale chyba zaskoczyłam wszystkich, gdy dostałam się na dziennikarstwo w Cardiff.

Lucy weszłaby na to przyjęcie z wysoko uniesioną głową, jakby należała do tego świata bogactwa i sztuki, a ja bym szła za nią, skąpana w jej pewności siebie jak w brokacie. – Beatrice, moje śliczne kochanie! – ryczy donośny głos i wielki jak niedźwiedź mężczyzna z kędzierzawą brodą, który wygląda na co najmniej pięćdziesięciolatka, wyłania się z tłumu. – Tak się cieszę, że przyszłaś. Ma na sobie koszulę w oślepiający wzór, rozpiętą pod szyją i opinającą wydatny brzuch. Całują powietrze przy swoich uszach, po czym odwracają się w moją stronę. – A więc to jest Abi – mówi i patrzy na mnie czekoladowobrązowymi oczami. – Wiele o tobie słyszałem. Jestem Monty. – Energicznie ściska mi rękę. – Chodźcie i napijcie się czegoś. Idą razem, a ja drepczę za nimi. Widzę ramiączko krwistoczerwonego biustonosza Beatrice wystające spod jej czarnego topu, wrzynające się w jej ramię. Dudniąca muzyka zagłusza ich słowa, więc nie słyszę zbyt dobrze, o czym rozmawiają. Docieramy do ogromnego, wysokiego salonu z białymi ścianami, fasetami i georgiańskimi okiennicami, pomalowanymi na ołowianą szarość. Monty wciska mi w dłoń kieliszek z czymś pomarańczowym i wraca do rozmowy z Beatrice, a ja czuję ukłucie zazdrości, że zabiera jej tyle czasu. Biorę łyk koktajlu. Jest tak mocny, że alkohol pali mi gardło i tłumi lęk. Zanim się orientuję, co robię, wypijam go i biorę kolejny kieliszek od mijającego mnie kelnera. Kręci mi się w głowie, gdy rozglądam się po pokoju i widzę wiele oprawionych w złote ramy obrazów olejnych, przedstawiających skąpo odzianych mężczyzn i kobiety; wyglądają jak współczesne wersje Botticellego. Uświadamiam sobie, że są to płótna samego Monty’ego. Beatrice podsunęła mi pod nos ulotkę z jego najnowszej wystawy, gdy jechałyśmy tu taksówką. Jego dzieła nie przypadły mi do gustu. Docierają do mnie urywki rozmów o artystach, o których nigdy nie słyszałam, i o książkach, których nie czytałam; przypomniało mi to imprezy, w których uczestniczyłam z Nią i Lucy. Były podobne do tej – pełne pretensjonalnych, zamożnych ludzi, naturalnie swobodnych i pewnych siebie. Nie przeszkadzało mi, że do nich nie pasowałam, bo miałam Nię i Lucy, a poza tym chodziłyśmy tam tylko po to, żeby się pośmiać i dostać torbę z darmowymi słodyczami. Grupka trzydziestokilkulatków tańczy w kącie, raczej nieśmiało, do Happy Mondays. Kieruję uwagę z powrotem na Beatrice i czuję ulgę, gdy widzę, że Monty oddala się od niej, żeby porozmawiać z elegancką kobietą po sześćdziesiątce. Beatrice unosi brwi i marszczy nos. – Ta kobieta ma etolę z prawdziwego futra? – chichocze. – Spójrz, ono ma nawet łeb. – Wygląda na to, że ją to bawi, a ja patrzę na nią, skonsternowana; iloma

koktajlami ją uraczono? – Chodźmy się rozejrzeć – mówi. – Zawsze chciałam trochę powęszyć w domu Monty’ego. Bierze mnie za rękę i zaglądamy do różnych pokojów; wszystkie są tak samo ogromne i starannie urządzone jak salon. Roi się w nich od ludzi pijących szampana i koktajle. Czuję się jak w filmie Stephena Poliakoffa. Serce mi wali w piersi. Nie z powodu zwykłego lęku, ale narastającej radości z przebywania tak blisko Beatrice. Jej pewność siebie i radość są zaraźliwe. W jej towarzystwie doświadczam odurzającego przypływu adrenaliny spowodowanego bliskością kogoś, kogo podziwiam. Przy niej wierzę, że mogę zrobić wszystko, być każdym. Chichocząc i obejmując się, przechodzimy chwiejnym krokiem przez pokój muzyczny i stawiamy puste już kieliszki do koktajli na lśniącym kremowym fortepianie. – Wreszcie – wzdycha Beatrice, wskakując na skórzaną kanapę Chesterfield i przerzucając nogi przez podłokietnik. – Pokój, w którym nikogo nie ma. Na tym przyjęciu jest zbyt wielu ludzi. Nóg nie czuję. Aby podkreślić swoje słowa, zrzuca szpilki i rozprostowuje palce. Rajstopy rozciągnięte między nimi wyglądają jak błona pławna. Siadam ciężko obok niej, wdzięczna za przerwę w nieustającej kakofonii muzyki, rozmów i hałasu, która towarzyszyła nam w każdym pokoju, jakby gonił nas rój pszczół. Światło jest przygaszone. Schlebia mi, że Beatrice czuje się w moim towarzystwie na tyle swobodnie, żeby się o mnie oprzeć. Wdycham jej zapach: woń perfum i szamponu jabłkowego. Siedzimy w ten sposób przez jakiś czas w przyjacielskim milczeniu. Ja opieram się prosto o sztywne oparcie, a Beatrice traktuje moje kolana jak poduszkę i prostuje nogi, przez co zajmuje prawie całą kanapę. Nieświadomie wyciągam rękę i ostrożnie odgarniam jej jasne włosy z twarzy. Są takie miękkie, a skóra na czole jest gładka jak aksamit. Ma zamknięte oczy, a czując mój dotyk, wzdycha z zadowolenia. I gdy patrzę na jej piękną twarz, tak podobną do twarzy Lucy, a przecież tak inną, moje uczucia do niej mieszają się jak farby na palecie, aż stają się mroczne, niewyraźne. Z jednej strony staje się moją przyjaciółką, siostrą… a równocześnie dostrzegam trudno uchwytne, niczym cień na krawędzi pola widzenia, inne, nieznane mi uczucie. Pochylam się nad nią i przyglądam się jej delikatnym rysom. Oczy ma nadal zamknięte, długie rzęsy rzucają cień na gładkie policzki i nagle pragnę pocałować piegi na jej nosie, dotknąć miejsca nad łączącymi się obojczykami. Wyobrażam sobie, że całowanie się z dziewczyną jest delikatniejsze, słodsze. Pochylam się jeszcze niżej. Moje usta wiszą nad jej ustami, a czas zwalnia. Jakby czytała w moich myślach, Beatrice otwiera oczy i podnosi głowę z moich kolan jednym szybkim ruchem. Opieram się o kanapę, a policzki pieką mnie na myśl o tym, czego prawie się dopuściłam. Co ja sobie wyobrażałam? Te dwa koktajle najwyraźniej uderzyły mi do głowy. Beatrice mnie nie pociąga. Po

prostu pomieszały mi się uczucia, jakimi ją darzę. Mam ochotę krzyknąć: „Podziwiam cię, Beatrice! Przypominasz mi Lucy. Jesteś osobą, jaką chciałabym być, i jesteś taka piękna. Kojarzysz mi się z rzeźbą, dziełem sztuki”. Lecz te słowa nie wypłyną ze mnie, bo mam wrażenie, jakby mój mózg otulała wata, i mogę tylko gapić się na nią, gdy zdejmuje nogi z podłokietnika i pochyla się, żeby włożyć szpilki. Jeśli Beatrice wyczuwa emocjonalną walkę, jaką toczę, jeśli wie, jak niewiele brakowało, żebym ją pocałowała i zrobiła z siebie idiotkę, nie pokazuje tego po sobie. Zrywa się na równe nogi i podaje mi rękę. – Chodźmy – rzuca, jak zwykle energicznie. – Potańczymy. Biorę ją za rękę i potulnie wychodzę za nią z pokoju. Nastrój w salonie uległ zmianie. Ktoś przygasił światło, a monotonna melodia domu pozbawiona zwrotek i refrenu oddala się. Monty buja się na środku pokoju z drinkiem w dłoni i z zamkniętymi oczami. Już otwieram usta, by coś powiedzieć, ale dostrzegam znajomo wyglądającą dziewczynę, która przebija się w naszą stronę przez spocony, kołyszący się tłum. Ma na sobie słodką sukienkę babydoll, która pasuje do jej filigranowej sylwetki, oraz zaczesaną do tyłu, usztywnioną żelem grzywkę rozjaśnionych włosów ostrzyżonych w stylu pixie. Jej duże ciemne oczy wpatrują się w Beatrice. – Wszędzie cię szukałam – mówi płaczliwym głosem, gdy do nas dochodzi. Głos ma cienki i piskliwy. Wtem dociera do mnie, kto to jest. Cass, fotograficzka mieszkająca z Beatrice. – Pamiętasz Abi? – pyta Beatrice. – Będzie naszą nową współlokatorką. Cass niechętnie odrywa wzrok od Beatrice, żeby mruknąć coś na powitanie, ale natychmiast patrzy znowu na nią. – Muszę z tobą porozmawiać. – Dobrze – odpowiada Beatrice i bierze ją za rękę tak, jak mnie pół godziny temu. – Zaraz wrócę. Posyła mi przepraszające spojrzenie i nie mam wyjścia. Muszę patrzeć, jak się oddalają, trzymając się za ręce. Nie mogę zgasić palącego płomienia uczucia krzywdy, który rozgorzał w moim żołądku. Zastanawiam się, czy nie wezwać taksówki i nie pojechać do domu. Upokorzyło mnie to, co się wydarzyło w pokoju muzycznym, a teraz zostałam porzucona dla Cass. Nie ma powodu, bym tu zostawała. Stoję nieśmiało w progu i już mam zrealizować postanowienie, gdy nagle dostrzegam znajomą twarz w tłumie przy dużym oknie wykuszowym. Tańczy z dwoma facetami i dziewczyną, której nigdy nie widziałam. W pierwszej chwili mnie nie zauważa. Patrzę, jak się porusza z pewnością siebie kogoś, kto wie, że potrafi tańczyć. Przemyka obok mnie kelner. Sięgam po kolejny koktajl z jego srebrnej tacy i sączę go, przyglądając się Benowi. Patrzę na jego długie nogi w ciemnych dżinsach, wyprasowaną białą

koszulę, która jest rozchylona w sam raz, by odsłonić opaloną szyję, i kontrastuje z drogim, dopasowanym, grafitowym swetrem. Zapomniałam, jakiego Beatrice ma atrakcyjnego, seksownego brata bliźniaka. Wtem, jakby poczuł, że go oceniam, kieruje na mnie spojrzenie swych orzechowych oczu i uśmiecha się do mnie. Biorę wdech. Jest nadzwyczajnie przystojny. Przestaje tańczyć i zbliżamy się do siebie jak dwa magnesy. Nie umiem powstrzymać uśmiechu, który wypływa mi na usta. Jest taki wysoki, wyższy, niż zapamiętałam, a jego jasne jak piach włosy są dłuższe i bardziej zmierzwione. I już stoimy naprzeciwko siebie. Nagle czuję pragnienie, by rzucić się mu w ramiona, wtulić się w jego pierś i wdychać jego cytrynowy zapach. Tak bardzo się różni od Calluma, wiecznego studenta w niechlujnych trampkach i z potarganymi włosami. Ben wydaje się bardziej elegancki, dojrzalszy, chociaż obaj mają po trzydzieści dwa lata. Patrzę na jego pełne, zmysłowe usta i piegi na prostym nosie. Należą do niego, ale występują też na pięknej twarzy Beatrice i nagle dociera do mnie, że Ben podoba mi się po części dlatego, że jest jej bratem, jej bliźniakiem. Jest męską wersją Beatrice. – Abi – mówi z uśmiechem – jak miło cię widzieć. – Cześć, Ben – odpowiadam nieśmiało. – Przyszłam z Beatrice. – Oczywiście. Uśmiecha się, ale wyczuwam chłód w jego tonie. Zerka krótko w stronę Beatrice stojącej z Cass. Bea odwraca się w naszą stronę i dostrzegam na jej pięknej twarzy grymas niezadowolenia, który robi na mnie takie samo wrażenie, jakie zrobiłyby dziecięce bazgroły na sławnym obrazie. – Pokłóciliście się? – pytam, zszokowana wrogością w oczach Beatrice. A może była ona skierowana do mnie? – Można tak powiedzieć – mruczy w odpowiedzi, ku mojej uldze. Nie odrywa wzroku od Beatrice. Zupełnie jakby toczyli pojedynek na spojrzenia, jak to się robi w dzieciństwie. Mnie wykluczyli. Jestem niewidzialna. Jest tylko ich dwoje i zawsze tak będzie. Skąd miałoby się wziąć miejsce dla trzeciej osoby? Dociera do mnie, że wstrzymuję oddech, czekam. Wtem jego spojrzenie znowu spotyka się z moim i robię wydech, wdzięczna za to, że znowu poświęca mi uwagę. – Muszę koniecznie zapalić – oznajmia. – Miałabyś ochotę wyjść ze mną do ogrodu? Idę za nim przez hol po podłodze z kafelków ułożonych w szachownicę. W kuchni mijamy grupę młodych mężczyzn. Stawiam tam na blacie opróżnioną do połowy szklankę, po czym wychodzimy do ogrodu. Jest rześki wiosenny wieczór; mam cienką bluzkę, więc otaczam się ramionami. Żałuję, że nie wzięłam ze sobą

płaszcza, ale cieszę się, że przynajmniej mam na sobie dżinsy, a nie swoją jedyną spódnicę. – Proszę, włóż to. Zaraz zamarzniesz – mówi. Zdejmuje sweter i narzuca mi go na ramiona. Światło z kuchni rzuca na nas poświatę, w której widzę zarys jego szczupłego ciała pod bawełnianą koszulą. Podchodzi bliżej mnie, osłaniając dłońmi płomień zapalniczki, gdy przypala papierosa. Jego końcówka skwierczy i żarzy się, gdy Ben się zaciąga. Kieruje paczkę w moją stronę. Nie palę od bardzo dawna, ale biorę papierosa, wdzięczna za to, że mam co zrobić z rękami. Podaje mi ogień, a ja zaciągam się głęboko. Nikotyna dociera do płuc i natychmiast czuję się spokojniejsza. „Och, jak mi tego brakowało”. – Słyszałem – mówi, wydmuchując kłęby dymu, które rozpływają się w mroku nocy – że będziemy współlokatorami. Tupię nogami, żeby się rozgrzać, i potakuję. – Dopiero w połowie czerwca. Muszę dać właścicielowi miesięczne wypowiedzenie. – Znowu zaciągam się papierosem. – Szkoda, że się wprowadzasz – stwierdza z nieśmiałym uśmiechem. Patrzę na niego, oniemiała. Dobija mnie rozczarowanie wywołane jego słowami. Ben nie chce, żebym z nimi zamieszkała. Czy go czymś obraziłam? Wydawało mi się, że dobrze się dogadywaliśmy na imprezie po dniu otwartym pracowni. – Mamy w domu pewną zasadę – mówi ponuro. – Żadnych romansów między mieszkańcami. Beatrice jest pod tym względem bardzo konsekwentna. Twarz mi płonie, co staram się ukryć, chuchając teatralnie w dłonie, mimo że nie jest aż tak zimno. – A miałem nadzieję, że może kiedyś wybralibyśmy się na drinka. Ale nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, skoro masz się do nas wprowadzić. Przygląda mi się bacznie w świetle żaru papierosa. Brakuje mi słów. Podobam mu się, w co nie mogę uwierzyć. Rzuca niedopałek na grządkę z kwiatami, gdzie świeci na pomarańczowo na tle brązowej ziemi i powoli dogasa. – Jeszcze razem nie mieszkamy – zauważam nieśmiało. – To prawda. Patrzymy na siebie i zastanawiam się, czy mnie pocałuje. Moje serce łomocze w piersi jak szalone, pobudzone tyloma nieoczekiwanymi zdarzeniami. – Pójdziesz ze mną na drinka? – W jego głosie brzmi nadzieja, a jego źrenice ciemnieją, gdy się do mnie zbliża. – Tak – odpowiadam niemal szeptem, nie odrywając od niego wzroku. Stoimy tak razem przez chwilę. Żadne z nas się nie odzywa. „No, pocałuj mnie” – myślę.

Odległa salwa śmiechu psuje moment i Ben odsuwa się ode mnie lekko, by wyjąć z kieszeni dżinsów telefon. Gdy prosi mnie o numer telefonu, podaję mu go, a on wprowadza go do komórki i puszcza mi sygnał. – Żadnych wykrętów i tłumaczenia, że zgubiłaś numer – żartuje. – Czar nowoczesnej technologii. Śmieję się i wiem, że nigdy nie odważę się do niego zadzwonić, chyba że on pierwszy to zrobi. Już mam otworzyć usta, by coś powiedzieć, ale zauważam, że Ben sztywnieje. Odrywa ode mnie wzrok, by popatrzeć na kogoś lub coś za moimi plecami. Odwracam się i widzę Beatrice stojącą w progu. Jej długie palce bawią się nóżką od kieliszka z szampanem; przygląda się nam w zamyśleniu. Cass nie widać. Uśmiecha się, ale jej oczy nie wyrażają wesołości i widzę, że jest czymś zdenerwowana. – Tu jesteś – odzywa się. – Zastanawiałam się, gdzie cię znajdę. Nie jestem pewna, czy mówi do Bena, czy do mnie. – Palę papierosa – odpowiada Ben. – Ben, jesteś taki niegrzeczny – śmieje się, chociaż nie wiem, czy jest szczerze rozbawiona. Wychodzi na patio i staje obok brata. Wyciąga ku niemu rękę i trzepocze rzęsami. Ben wzdycha i wywraca oczami, udając irytację, po czym sięga do kieszeni po paczkę papierosów, wytrząsa jednego na dłoń, wsuwa go w jej usta i posłusznie przypala. – Nie powinnam – mówi nie wiadomo do kogo. Obejmuje go w talii, a on kładzie jej rękę na ramieniu. Zazdroszczę im tej bliskości. Beatrice zaciąga się głęboko kilka razy. – Pam i Cass też tu są. Gdzieś tutaj – mówi, odwracając się do Bena i unikając mojego wzroku. Czuję ukłucie paniki na myśl, że mnie ignoruje. Nie spojrzała na mnie ani razu, odkąd wyszła na zewnątrz. Co, jeśli podejrzewa, że miałam ochotę ją pocałować, i już nie chce się ze mną przyjaźnić? Żałuje, że mnie zaprosiła do ich domu? Nie zniosłabym odrzucenia, nie po tym wszystkim. Nie chcę wracać do swojego samotnego życia, do mieszkania, które wydaje mi się za duże, i do przerażenia ogarniającego mnie przy każdym zachodzie słońca, bo jestem tam sama ze swoimi myślami. Chcę z nią zamieszkać, być częścią jej życia. – Świetnie się bawią – ciągnie – chociaż Pam trochę się upiła i flirtuje z Montym. Jest przekonana, że może go przekabacić. Śmieję się, jakby to była najzabawniejsza rzecz, jaką słyszałam. Beatrice odwraca się do mnie i rzuca mi zaskoczony uśmiech. – Wszystko w porządku, Abi? – Czuję, że zaczyna mnie boleć głowa – odpowiadam. Muszę się czym

prędzej wyrwać z tej imprezy i z tej sytuacji. – Chyba pojadę do domu. W orzechowych oczach Bena pojawia się troska. – Mam ci towarzyszyć? – Ja z nią pojadę. – Beatrice rzuca Benowi ostrzegawcze spojrzenie i wywija się z jego objęć. – Chodź, Abi. Wezwę taksówkę. Obejmuje mnie ramieniem i prowadzi w stronę domu. Zabiera mnie z ogrodu i od swojego brata bliźniaka.

Rozdział 7 Jest druga sobota czerwca. Wreszcie się przeprowadzam. Bezchmurne niebo ma kolor pudrowego błękitu. Gdy przejeżdżamy obok kortu tenisowego, widzę kilka nastolatek w krótkich spódniczkach odsłaniających opalone, szczupłe nogi. Niefrasobliwie zarzuciły rakiety na ramiona i gawędzą przy siatce. I wtedy to czuję – nieznany mi przypływ ekscytacji na myśl, że to będzie moje nowe życie. To będę nowa ja. Wreszcie patrzę optymistycznie w przyszłość i mam nadzieję, że może uda mi się jako tako uporządkować życie bez Lucy. – Ładna dzielnica – zauważa tata. Parkuje tyłem między dwoma samochodami stojącymi na prawo od domu Beatrice. Mojego domu. Wyglądam przez szybę i z ukłuciem rozczarowania stwierdzam, że nie ma fiata Bena. Tata wyłącza silnik i wskazuje na numer dziewiętnaście. – To tutaj? Gdy potakuję, gwiżdże cicho z aprobatą. – Dobrze o siebie zadbałaś – chichocze. – I nawet nie musisz płacić czynszu. – Tego nie jestem pewna – przyznaję. – Mama twierdzi, że powinnam nalegać. Wzrusza ramionami i mówi, jak zawsze, że mama pewnie ma rację, po czym wysiada z auta. Biorę telefon z deski rozdzielczej, wysiadam i idę za ojcem na tył samochodu. Tata otwiera bagażnik i odsłania moje życie zapakowane w kartonowe pudła i czarne torby. Spogląda na mnie, a mnie ściska w piersiach, gdy widzę troskę w jego zielonych oczach. – Jesteś pewna, kochanie? Przecież możesz wprowadzić się do nas, jeśli nie chcesz być sama. Mama nigdy nie była zadowolona z tego, że zamieszkałaś osobno po tym wszystkim… – Chrząka, ale gdy znowu się odzywa, jego głos jest jeszcze bardziej szorstki. – Nie wiesz zbyt dużo o tych ludziach, prawda? Troska w jego głosie sprawia, że czuję gulę w gardle. Ktoś obcy by tego nie dostrzegł – jego smutku – ale ja go widzę. Nosi go jak ciężki trencz, którego nie chce zdjąć, a pod którego ciężarem się ugina. Uwidacznia się w siwiźnie, która przyprószyła ciemne brwi, chudości jego niegdyś pełnej twarzy, nowych zmarszczkach rysujących się na ziemistej skórze. Myślę sobie, że to przeze mnie. Jak na mężczyznę, który ma blisko metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, wydaje się wątły, skurczony, starszy. – Chcę tu zamieszkać, tato – mówię. Gdyby wiedział, jak bardzo. – Zaprzyjaźniłam się z Beatrice. Ona mnie rozumie. Tata otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale przeszkadzają mu w tym piski Beatrice i Cass, które wypadły z domu i pędzą w naszą stronę. Pam biegnie za nimi, uśmiechając się pogodnie.

Od czasu przyjęcia u Monty’ego widziałam się z Beą tylko kilka razy: parę tygodni temu na targu staroci, gdzie kupiła dwie drogie sukienki popołudniowe, pewnego wieczoru w modnym barze w centrum i w ubiegłą sobotę, gdy poprosiła, żebym jej towarzyszyła na wystawie jednego z jej ulubionych artystów w Holburne Museum. Potem umówiłyśmy się z Pam i Cass na herbatę w kawiarni w centrum. Dzień był przyjemny i dobrze się czułam w obecności pozostałych dziewczyn, chociaż Pam zagarnęła mnie dla siebie i zarzucała opowieściami o swojej przeszłości i o tym, jak to mieszkała z malarzem nudystą. Starałam się skupić na tym, co mówiła, ale było mi trudno, bo Beatrice i Cass rozmawiały po cichu w kącie – Cass jak zwykle ze zbolałą miną na jej twarzy elfa – a ja byłam ciekawa, o czym tak rozprawiały. Nie widziałam się z Benem od czasu przyjęcia. Nie zadzwonił, żeby zaprosić mnie na drinka. Może to i lepiej. Nie mogę zaprzeczyć, że między nami iskrzy, ale pewnie angażowanie się w związek ze współlokatorem, zwłaszcza bratem bliźniakiem Beatrice, nie jest chyba najlepszym pomysłem. Mam wrażenie, że Bea jest nadopiekuńcza, może nawet trochę zaborcza. – Abi! – piszczy Beatrice i zarzuca mi ręce na szyję, jakbyśmy się znały od lat. – Wszystkiego najlepszego z okazji przeprowadzki! Śmieje się dźwięcznie. Wypuszcza mnie z objęć i odwraca się do taty, żeby się przedstawić, a ja z rozbawieniem zauważam lekki rumieniec na jego szorstkiej twarzy, gdy Bea pochyla się, żeby pocałować go w policzek i powiedzieć, jak bardzo się cieszy, mogąc go wreszcie poznać. Wskazuje na moją komórkę. – Strzelmy sobie fotkę. Musimy upamiętnić ten dzień – mówi i przysuwa się do mnie tak blisko, że stoimy twarzą w twarz, ramię w ramię. Wyciągam rękę i staram się ustawić obiektyw tak, żeby objął nasze twarze, i naciskam guzik. Robię z tuzin zdjęć, które potem przeglądamy, śmiejąc się przy tym z naszych zezowatych spojrzeń i głupich min. – Mogę wam zrobić zdjęcie, jeślibyście chciały. Odwracam się i widzę Cass stojącą nieopodal. Czubki jej sandałów sięgają krawędzi chodnika, ręce ma splecione za plecami. Rumieni się, mówiąc te słowa, ale w wyrazie jej twarzy jest coś więcej, jakby lekkie rozdrażnienie dziecka, które czuje się porzucone, gdy jego przyjaciółka poświęca uwagę komuś innemu. Posyłam jej serdeczny uśmiech, ale na mnie nie patrzy. Każde z nas bierze po pudle z bagażnika. Prowadzę tatę do domu i przyglądam się z rozbawieniem, jak otwiera coraz szerzej oczy, patrząc na ogromny hol i przestronne, wysokie pokoje, do których się z niego wchodzi. Śledzę jego wzrok w nadziei, że w którymś z tych pokoi zobaczę Bena. Beatrice idzie tuż za mną. Trzyma jedno z moich pudeł, małe i podłużne, w którym znajdują się stare listy od Lucy. Czuję nagłą chęć, żeby je wyrwać z jej rąk. Mówi od niechcenia, jakby czytała w moich myślach, że Bena wezwano do

pracy. – Przeprasza cię, że nie może pomóc – dyszy Beatrice, wyprzedzając mnie, i wchodzi na schody. Ciągnę się za nią przygnębiona, taszcząc własne pudło i zastanawiając się, czy Ben nie próbuje mnie unikać. Przez sporą część popołudnia wyciągamy pudła z bagażnika i wnosimy je na piętro do mojego nowego pokoju, z którego zabrano rzeczy Josie. Zostały tylko wąskie pojedyncze łóżko z metalową ramą oraz obwisły materac, który oparto o ścianę naprzeciwko otwieranych pionowo okien. Obok niego stoją rozklekotana sosnowa komoda i szafka nocna. Ściany w kolorze indygo są poznaczone śladami po blu tacku2, który odszedł razem z kawałkami tynku, gdy Jodie zrywała swoje plakaty. Dywan w niegdyś słomkowym kolorze jest pociemniały i wydeptany, a obok szafy wbudowanej w ścianę widnieje na nim podejrzana plama w kształcie wielkiego mola. Moje uniesienie wywołane przeprowadzką do Beatrice i uczestniczeniem w jej życiu nieco słabnie, gdy widzę, w jakim stanie jest ten pokój. Pod każdym względem – poza powierzchnią – kojarzy mi się z pokojem, który dzieliłam z Nią w czasie studiów. Czuję ukłucie żalu na myśl o moim schludnym mieszkanku w centrum miasta, o jego świeżo odmalowanych ścianach i drewnianej podłodze. Rzucam pudło i otwieram okno. Zaciągam się świeżym powietrzem w nadziei pozbycia się stęchłego zapachu pozostawionego przez Jodie. – Pomogę ci go pomalować. – Słyszę za sobą miękki szkocki akcent Beatrice. Stoi w progu i lustruje pokój, marszcząc zadarty nosek z dezaprobatą. Jej kot Sebby ociera się jej o nogi. Bea wygląda tak świeżo i pięknie w popołudniowej sukience w stylu vintage, mimo że taszczyła moje pudła. Za to ja mam na sobie klejące się do ciała dżinsy i biały T-shirt z szarą plamą. – Nie jestem zadowolona z tego, jak Jodie traktowała ten pokój. Prosiłam ją, żeby zakrywała podłogę, gdy pracowała przy rzeźbach, ale ona nie ma szacunku dla cudzych rzeczy. Zgadzam się z nią, a w myślach składam przyrzeczenie, że będę dbała o ten pokój tak, żeby pasował do tego pięknego, eklektycznego domu. Zerkam na misterne fasety przy suficie i widzę wiszącą w rogu pajęczynę, która powiewa w podmuchach powietrza wpadającego przez otwarte okno. Wiem, że za pomocą farby i dzięki wypraniu dywanu uczynię ten pokój swoim. Mimo że tata miał wcześniej obiekcje, po rumieńcu wypływającym mu na szyję i chichocie wydobywającym się z gardła za każdym razem, gdy Beatrice się do niego zwraca, orientuję się, że jest nią tak samo urzeczony jak ja. Gdy żegnamy się kilka godzin później, mówi do mnie: – Myślę, że będziesz tu szczęśliwa, kochanie. – Bierze mnie w objęcia. – Mama na pewno się uspokoi.

Patrzę, jak idzie na swoich długich nogach do samochodu, w którym składa się niemal na pół, by usiąść za kierownicą. Macham mu, gdy zjeżdża z chodnika i znika za rogiem. W oddali słyszę wycie karetki, które gryzie się z błękitem nieba i doskonałością tego letniego dnia. Po moim ciele przebiega dreszcz, kiedy myślę o czyimś życiu wiszącym na włosku i rodzinie, w której może powstać wyrwa. Już na zawsze sygnał karetki będzie budził we mnie myśli o owym wieczorze naznaczonym śmiercią mojej siostry. Siedzimy przy stole i pijemy wino przy pustych talerzach. Jesteśmy rozluźnione i cieszymy się swoim towarzystwem. W chwili gdy Pam opowiada nam właśnie o tym, jak to na przyjęciu u Monty’ego wpadła na swojego byłego ze znacznie młodszą dziewczyną u boku, do domu wchodzi Ben i z jakiegoś powodu wszystkie milkniemy. Powietrze iskrzy od napięcia. Ben ma lekko zwichrzone przez czerwcową wilgoć włosy. Ma na sobie wyprasowaną lnianą koszulę z rozpiętym kołnierzykiem odsłaniającym opaloną szyję, a ja nagle wyobrażam sobie, jak ją całuję. Jestem zszokowana wrażeniem, jakie on na mnie wywiera. Beatrice odsuwa krzesło i wstaje od stołu. – Ben… – Wydaje się zdziwiona jego widokiem, jakby zapomniała, że on również tu mieszka. – Zostało trochę lazanii. Podchodzi do pieca, wkłada parę rękawic Emmy Bridgewater i ostrożnie wyciąga talerz z czeluści pieca, jakby przeprowadzała operację. Stawia go na stole obok Cass. Kątem oka widzę, że Ben zajął miejsce naprzeciwko mnie, a obok Cass, ale nie odrywam wzroku od przypalonego kawałka makaronu na moim talerzu. – Być może zapomniałeś, że Abi się do nas dzisiaj wprowadziła – mówi Beatrice, wracając na swoje miejsce u szczytu stołu. – Nie zapomniałem. Patrzę w orzechowe oczy Bena, połyskujące złoto, na jego znany mi krzywy uśmiech i przeszywa mnie ukłucie pożądania, tak silne i nieoczekiwane, że płoną mi policzki, zdradzając mnie przed wszystkimi. Niechętnie odrywam od niego wzrok i zerkam na Beatrice, która przygląda się nam uważnie zza przymrużonych powiek, a jej blade palce niemal stapiają się z porcelaną filiżanki, którą ściska w dłoni. Z jakiegoś powodu, którego nie rozumiem, oblewam się cała potem. Jakiś czas później siedzę na krawędzi świeżo pościelonego łóżka. W pokoju nadal panuje nieład, otaczają mnie pudła, z których tylko część jest pusta, szuflady komody są otwarte i wylewają się z nich ubrania, które wepchnęłam tam wcześniej. Na podłodze przy ścianie piętrzy się sterta książek, która może się w każdej chwili przewrócić. Biorę do ręki oprawione w ramki zdjęcie przedstawiające mnie z Lucy, które po rozpakowaniu postawiłam na szafce obok łóżka. Jesteśmy opalone, obejmujemy się za szyje i uśmiechamy szeroko do obiektywu. Zrobiono je podczas

letnich wakacji w Portugalii z Callumem i Lukiem, krótko przed jej śmiercią. Wróciliśmy z plaży i gdy siedziałyśmy pod ścianą, czekając na powrót Luke’a z lodami, Callum, nasz nadworny fotograf, postanowił strzelić nam kilka fotek. Obydwie mamy – a w zasadzie powinnam powiedzieć: miałyśmy – to zdjęcie na szafkach obok łóżek. Zastanawiam się, co się stało z jej zdjęciem. Czy zabrała je mama, gdy pakowała rzeczy z jej pokoju, na co ja nie mogłam się zdobyć z powodu rozpaczy, zrzucając to na barki pogrążonej w smutku matki? Nadal nęka mnie poczucie winy. Odstawiam fotografię. Niebo jest zamglone, fioletowo-pomarańczowe, a słońce zaraz się schowa za rzędem domów po drugiej stronie ulicy. Wieczorny wietrzyk sączy się przez uchylone okno, wnosząc do środka woń skoszonej trawy i ognisk. Zamykam oczy i oddycham głęboko, chłonąc zapach lata. „Jestem tu, wreszcie tu jestem”. I gdy tak myślę, stwierdzam, że było to łatwiejsze, niż sądziłam. Stałam się częścią jej życia w niecałe sześć tygodni. Słyszę ciche pukanie do na wpół otwartych drzwi mojego pokoju. Otwieram oczy i widzę długą nogę w dżinsach i lniany rękaw. Zrywam się z łóżka tak gwałtownie, że materac jęczy pode mną na znak protestu. – Cześć – mówi Ben z zakłopotaniem. – Mogę wejść? Wzruszam ramionami. – Jeśli chcesz. – Przepraszam, że nie zadzwoniłem, ale to nie jest łatwe. Te jej zasady. – Nie ma sprawy. To pewnie nie był dobry pomysł – stwierdzam nonszalancko. Odgłosy rozmowy, rechotliwy śmiech Pam i brzęk sztućców podpowiadają mi, że reszta jest jeszcze w kuchni. Zamykam drzwi stopą, odgradzając nas od pogrążającego się w mroku korytarza. Odwracam się w jego stronę i widzę, jak mina mu rzednie na dźwięk moich słów. – Szkoda – mówi – bo ja nie mogłem przestać o tobie myśleć od czasu tamtego przyjęcia. – Naprawdę? – pytam. Wkurza mnie to, z jakim przejęciem to wypowiadam. Ujmuje moją dłoń. Dzielą nas centymetry. Jego oczy są ciemne i wpatrują się we mnie intensywnie w półmroku. Serce mi wali i drżę ze zdenerwowania. Nie wiem, kto wykonuje pierwszy ruch, ale nagle zaczynamy się całować. Wsuwa mi dłonie we włosy, a ja gładzę miękką skórę jego pleców pod koszulą. Od czasu Calluma nikogo tak nie pożądałam. Przyciskam się do jego ciała i jesteśmy tak blisko, jak to tylko możliwe w ubraniu. Jego penis ugniata mi brzuch, zęby gryzą wargi. Nie wiem, jak długo się całujemy, ale zauważam, że w pokoju zrobiło się ciemno. Niespodziewanie przerywa pocałunek i odpycha mnie delikatnie, aż prawie się potykam o jedno z pudeł.

– Przepraszam – mówi, przeczesując włosy rękami. – Nie wiem, co mnie napadło. Marszczę brwi, zmieszana. – Nic się nie stało. Chciałam, żebyś mnie pocałował. Cieszę się, że to zrobiłeś. Patrzę, jak podchodzi do okna, a jego twarz jest blada jak pergamin w świetle księżyca, które wpada do środka przez rozsunięte zasłony. Coś go ewidentnie martwi. – Beatrice przestrzegała mnie przed tobą – rzuca w końcu. – Słucham? – Jestem zszokowana. Dlaczego miałaby to robić? Czy nie jestem dość dobra dla jej bliźniaka? – Dlaczego? – pytam. Po raz pierwszy jestem na nią wściekła. – Chodzi o twoją siostrę bliźniaczkę. Beatrice powiedziała mi, że nie żyje. Przykro mi, Abi. Przełykam gulę, którą poczułam w gardle. – Dzięki. – Coś mi tu nie pasuje. Podchodzę do niego do okna. – Dlaczego jednak przestrzegała cię przede mną? Odwraca się w moją stronę. – Uważa, że jesteś bezbronna po tym wszystkim, co cię spotkało. Marszczę brwi. Z jednej strony schlebia mi, że Beatrice się o mnie troszczy, a z drugiej jestem zła, że wściubia nos w nie swoje sprawy. – Nie wie, co mnie spotkało. – Tak – odpowiada zbyt szybko. – Wie jednak, że sporo przeszłaś. Nazwijmy to kobiecą intuicją. Sam nie wiem. – Mam dość lat, by samodzielnie podejmować decyzje – ucinam. – Tak też jej powiedziałem – mruczy. Chwyta mnie w talii i przyciąga do siebie, obejmując ramionami. Pochyla głowę, a ja zamykam oczy, pełna oczekiwania. Chcę, pragnę być blisko niego. W chwili, w której mamy się znowu pocałować, skrzypnięcie drzwi sprawia, że od siebie odskakujemy. Jestem pewna, że nie potrafię ukryć swojej winy, gdy Beatrice staje jak cień w progu. – Domyśliłam się, że was tu znajdę. Dlaczego tu jest tak ciemno? Włącza światło, a ja mrugam z powodu tej napaści na mój wzrok. Czarne plamy latają mi przed oczami. – Rozpakowuję rzeczy, a Ben mi pomaga. – Wskazuję na pudła stojące za mną. To przy łóżku jest prawie puste. Wiem, że nie brzmi to zbyt przekonująco. – Pomogę ci. Ben, bądź tak miły i przynieś wino. Ben wybiega posłusznie z pokoju. Widzę, że koszula wystaje mu ze spodni. Po drodze rzuca mi smutny uśmiech, a ja nie mogę się powstrzymać i odwzajemniam go.

Podejrzewam, że Beatrice będzie chciała mnie wypytać o Bena, żeby mi dać do zrozumienia, iż wie, że coś się między nami dzieje, ale tego nie robi. Zamiast tego podchodzi do małego podłużnego pudełka, które przyniosła tu wcześniej, tego, w którym znajdują się listy od Lucy. Stoi ono na dwóch większych pudłach. Wstrzymuję oddech, gdy je podnosi, i w milczeniu wyrażam życzenie, żeby zostawiła je w spokoju. Chciałabym załkać: „Czy nie wiesz, jakie jest cenne?”. Ona jednak jest jak sroka, która dopadła nowego świecidełka. Obraca się w moją stronę na obcasach i trzyma pudełko na dłoniach odwróconych środkami do góry, jakby niosła jakieś jagniątko na ofiarę. – To się zniszczyło – mówi niewinnie. W tym momencie zauważam, że pudełko faktycznie zostało zgniecione i że taśma pakowa, którą skleiłam dwa skrzydła kartonu tworzące pokrywę, rozdarła się, a pod nią widać kolorowe koperty znajdujące się w środku. Biorę od niej pudełko ze zmarszczonymi brwiami. – Pójdę sprawdzić, dokąd Ben poszedł z tym winem – rzuca, przechodząc obok mnie, a ja nie potrafię rozszyfrować wyrazu jej oczu. Po jej wyjściu opadam na wyleżany materac, z pudełkiem na kolanach. Odsuwam kartonowe skrzydło i wyjmuję kilka kolorowych kopert związanych gumką recepturką. Przeglądam je bezmyślnie. Wtem, ku mojemu przerażeniu, coś do mnie dociera. Liczę koperty jeszcze raz, bo wiem, że powinno ich być dwadzieścia siedem. Mimo że przeliczam je pięciokrotnie, za każdym razem bardziej gorączkowo, rozpaczliwie, stwierdzam, że jest ich dwadzieścia sześć. Jednego listu brakuje. Serce mi wali w piersi, a w głębi gardła czuję posmak żółci. Brakuje jednego z moich cennych listów, części jedynej namacalnej pamiątki po mojej bliźniaczce, jedynego medium pozwalającego mi nadal słyszeć jej głos. Brakuje go i wiem, że tylko Beatrice mogła go zabrać. Lazanie zjedzone na kolację nieprzyjemnie podjeżdżają mi do gardła. Dlaczego miałaby mi coś takiego zrobić? Przypominam sobie, jak Beatrice zachowała się w ogrodzie na przyjęciu u Monty’ego, jaka była nonszalancko spokojna, gdy patrzyła na mnie stojącą z Benem, oraz to, jak przyglądała się nam podczas dzisiejszej kolacji, i nagle dociera do mnie, dlaczego tak postąpiła. Podejrzewa, że Ben mi się podoba, i w ten sposób mnie karze. Siedzę zgięta wpół i próbuję głęboko oddychać. Czuję ucisk w piersiach, w głowie mi się kręci i nie słyszę Beatrice wchodzącej do pokoju. Zauważam ją dopiero wtedy, gdy staje nade mną z kieliszkami wina w dłoniach. – Nic ci nie jest? – pyta i podaje mi jeden kieliszek, który stawiam na komodzie obok siebie. Ma coś pod pachą, jakiś kolorowy papier. Zauważa szok malujący się na mojej twarzy, który jest chyba wyraźnie widoczny, i podąża za moim wzrokiem.

– Och, to chyba należy do ciebie, bo na kopercie jest twoje nazwisko. Znalazłam ją na schodach. Pewnie wypadła z pudełka, gdy je wnosiłam na górę. – Uśmiecha się do mnie pogodnie i wyjmuje spod pachy list od Lucy. Biorę go od niej trzęsącą się ręką, a w głowie mam zamęt. Przecież na pewno zauważyłabym pastelowo różową kopertę na wapiennych płytach? Pokonałam schody kilka razy po tym, jak wniosła tu to pudełko. – Działajmy – rzuca wesoło, jakby nie dostrzegając mojego niepokoju. – Rozpakujmy któreś pudło. Obawiam się, że Ben jednak nie będzie mógł nam pomóc. Zajrzał do nas Monty i porwał go na drinka. Dlaczego mnie to nie zaskakuje? Wkładam cenny list od Lucy do pliku pozostałych i gdy Beatrice jest odwrócona do mnie tyłem i pochłonięta segregowaniem moich ubrań, staję na palcach i wsuwam pudełko na najwyższą półkę w szafie, z dala od jej wścibskich oczu.

Rozdział 8 Beatrice nienawidzi kłamstw, nie znosi spustoszenia i bólu, do których kłamstwa nieuchronnie prowadzą. Zbyt dobrze pamięta ich skutki, zniszczenia, które powstają, gdy prawda wychodzi na jaw; to wszystko jest nadal zbyt świeże w jej wspomnieniach. A teraz zbyt dobrze znane uczucia towarzyszące zdradzie wypłynęły na powierzchnię. Dlaczego nie może przestać o nim myśleć? Przewraca się na plecy i skopuje kołdrę w nogi łóżka. W pokoju nadal pachnie stęchlizną pomimo otwartego szeroko okna, nogi ma lepkie od potu, a koszula nocna klei się jej do ciała jak druga skóra. Przewraca się na bok i widzi światło w szparze pod zamkniętymi drzwiami sypialni. Kto jeszcze nie śpi o tak późnej porze? Czy to Abi ma kłopoty ze snem w nowym domu? A może to Ben nie może się rozluźnić, świadomy tego, że obiekt jego uczuć przebywa po drugiej stronie korytarza? Beatrice wzdycha, siada, włącza lampkę nocną i sięga po telefon, żeby sprawdzić godzinę. Jest po pierwszej. Jak ma spać, skoro wie, że Abi jest w pokoju obok i dzieli je tylko ściana, a od jej brata bliźniaka dzieli ją zaledwie szerokość korytarza? Wie, rzecz jasna, że ich zejście się jest tylko kwestią czasu. Widzi, jak się przyciągają, jakby wytwarzali własne pola magnetyczne. To było oczywiste już podczas przyjęcia u Monty’ego. Czy im się wydawało, że jest ślepa i nie widziała, jak na siebie patrzyli w ogrodzie? Nie zamierzała zapraszać Abi na to przyjęcie, ale ona nagrała się kilkakrotnie na jej skrzynkę z pytaniem, czy mogłyby się spotkać przed przeprowadzką. Beatrice zaczęła się czuć nękana i w końcu ją zaprosiła – głównie po to, by ją uspokoić. „Nawet głupie zasady obowiązujące w domu ich nie powstrzymają” – myśli. Nie uda się jej trzymać ich dłużej na dystans i jest naiwna, jeśli myśli inaczej. Chyba że… Spuszcza nogi z łóżka i podchodzi do toaletki, delikatnie muskając biżuterię rozłożoną między kremami do twarzy i kosmetykami do makijażu. Myśl o jej kiełkującym biznesie jak zwykle ją uspokaja. W końcu znalazła coś, w czym jest dobra, coś, co pomaga jej przepracować ból z przeszłości. „Och, Abi – myśli, dotykając bransoletki ze srebrnych margerytek przeplatanych paciorkami szafirów, z której jest najbardziej dumna. – Mamy ze sobą więcej wspólnego, niż mogłabyś się domyślić”. Siedząc przy toaletce, otwiera jedną z szufladek i wyjmuje z niej artykuł wycięty z gazety, pomięty i z oślimi uszami. Papier ma już kolor herbaty z mlekiem. Kładzie go sobie na kolanach i gładzi w próżnej próbie rozprostowania linii w miejscu, w którym był wielokrotnie zginany. Czyta tekst po raz setny. Bliźniaczka uznana za niewinną spowodowania śmierci swojej siostry wskutek niezachowania ostrożności za kierownicą

KOBIETA, która zabiła swoją bliźniaczkę w wypadku przy A31 w pobliżu Guildford w hrabstwie Surrey, została uznana za niewinną spowodowania śmierci wskutek niezachowania ostrożności za kierownicą. Ława przysięgłych w sądzie Southwark Crown Court składająca się z siedmiu kobiet i pięciu mężczyzn potrzebowała niespełna godziny, by uznać wczoraj, że Abigail Cavendish, lat 28, z Balham w południowym Londynie, jest niewinna. Panna Cavendish, jej siostra Lucy, która siedziała na przednim siedzeniu pasażera, i trzy pozostałe osoby wracali z przyjęcia Halloween 31 października ubiegłego roku. Prowadzone przez nią audi A3 zjechało z drogi w czasie ulewnego deszczu i wpadło do rowu, dachując. Alkomat, którego użyto na miejscu wypadku, nie wykazał, żeby panna Cavendish przekroczyła dozwoloną ilość spożycia alkoholu. Oskarżenie utrzymywało, że panna Cavendish jechała zbyt szybko i nie zachowała wystarczającego skupienia na niebezpiecznej drodze. Jeden z pasażerów, pan Luke Munroe, chłopak zmarłej, stwierdził, że wcześniejsza kłótnia zakłóciła zdolność myślenia panny Cavendish owego wieczoru, przez co jechała ona nerwowo. Sędzia Ruth Millstow orzekła, że śmierć Lucy Cavendish była skutkiem tragicznego wypadku spowodowanego fatalnymi warunkami atmosferycznymi. Beatrice wpatruje się w załączone zdjęcie, w szczęśliwe, uśmiechnięte twarze bliźniaczek wyglądających jak lustrzane odbicia. Gdyby widziała je razem, nie potrafiłaby ich odróżnić. Fotografia wygląda tak, jakby zrobiono ją podczas wakacji: w tle widać zastygłą w bezruchu palmę, bliźniaczki są opalone i mają jasne włosy, cieniutkie ramiączka koszulek lub sukienek przytulonych do siebie dziewczyn ewidentnie wskazują, że były na wakacjach. Beatrice zobaczyła to zdjęcie w lokalnej darmowej gazecie, którą znalazła w metrze na siedzeniu obok, gdy wracała z wizyty u przyjaciółki w Islington. Przeglądała ją dla zabicia czasu, nie poświęcając uwagi przygnębiającym historiom młodych ludzi zadźganych nożem lub babć obrabowanych w biały dzień. I wtedy je zauważyła. Siostry, szczupłe blondynki o twarzach w kształcie serca i pełnych ustach, mogłyby być z nią spokrewnione, tak bardzo były do niej podobne. Kiedy przeczytała tytuł, poczuła przypływ empatii. Bliźniaczki – jak ona i Ben. Czytała dalej i krzyknęła, gdy jej wzrok padł na nazwisko uczestnika wypadku. Luke Munroe. Żołądek skurczył się jej boleśnie. Czy kiedykolwiek ucieknie od przeszłości? Luke był chłopakiem zmarłej siostry. Najwyraźniej wybrał kogoś podobnego do niej. Czy wszechświat próbował jej coś powiedzieć? Wsunęła gazetę do torebki, wróciła do domu i ostrożnie wycięła artykuł,

przeczuwając, że pewnego dnia się jej przyda. Przygląda się sobie w lustrze: swoim jasnym włosom, lekko przylizanym od potu, i policzkom, zbyt różowym w miękkim świetle lampki. Nie ma znaczenia, jakie uczucia budzi w niej to, co być może rozgrywa się pod jej nosem: jak starają się trzymać ją w niewiedzy i śmieją się z niej za jej plecami. Ma obowiązek pomóc Abi. Musi o tym pamiętać, nawet jeśli Ben zdaje się o tym zapominać. „Nie tylko ty nie możesz sobie wybaczyć, Abi”. Beatrice ostrożnie składa wycinek ponownie na czworo i wsuwa go do szuflady. Gdy wraca do łóżka i układa się w pościeli, wie, że musi interweniować. Zanim będzie za późno.

Rozdział 9 Potrzebuję kilku sekund, by po otwarciu oczu następnego ranka zorientować się, że jestem w domu Beatrice. Cichy dźwięk radia dobiega gdzieś z głębi domu, a promienie słońca przeciskają się przez szczelinę w wytartych granatowych zasłonach Jodie, tworząc podłużne plamy na suficie. Patrzę na zmieniające się wzory, niepewna, co mam robić, jak się zachowywać, skoro już tu jestem. Minęło tak dużo czasu, odkąd mieszkałam z ludźmi w moim wieku, że paraliżuje mnie swego rodzaju trema. Jęczę z zażenowania, gdy przypominam sobie poprzedni wieczór i moją przesadną reakcję na zgubienie listu Lucy. Byłam taka pewna, że Beatrice wyjęła go z pudełka, aby mnie ukarać za nasilające się uczucia do Bena, o których z pewnością wie, że nie potrafiłam się skupić na ani jednym jej słowie, gdy pomagała mi się rozpakowywać. Jeśli zauważyła moje dziwne zachowanie, to świetnie się maskowała. Sączyła czerwone wino i wykrzykiwała uwagi na temat mojej garderoby i tego, że powinnam kupić sobie nowe ubrania. „Masz tylko podarte dżinsy, dziurawe swetry i workowate koszulki, Abi”. Wreszcie zostawiła mnie samą, żeby iść spać. Rzuciła mi przez ramię zatroskane spojrzenie i zamknęła za sobą drzwi, a ja usiadłam na środku pokoju i objęłam kolana rękami. Siedziałam otoczona fortecą z pustych kartonów. Pot skroplił mi się nad brwiami i górną wargą. Serce kołatało tak, iż myślałam, że umrę. W końcu byłam tak przerażona, że wybrałam numer Janice, mimo że było już po północy. Uspokoiła mnie i zapewniła, że to tylko kolejny atak paniki. Przypomniała mi o mechanizmach radzenia sobie z takimi sytuacjami. – Przekonanie, że Beatrice mogłaby ukraść list od Lucy, jest twoim sposobem na karanie siebie za to, że jesteś szczęśliwa – wyjaśniła w swój jak zwykle spokojny, logiczny sposób, a jej rzeczowy głos koił moje skołatane nerwy jak krem antyseptyczny obtarcie. – Masz poczucie winy w związku z tym, że jesteś szczęśliwa. Nazywa się to poczuciem winy u ocalałych. Rozmawiałyśmy o tym, pamiętasz? To jest objaw twojego stresu pourazowego. Nie pozwól, by te destrukcyjne myśli zniszczyły waszą przyjaźń. Teraz, w świetle dnia, już wiem, że Beatrice nie jest okrutna, że nie próbowałaby mnie celowo skrzywdzić. Na pewno by się zorientowała, jak bardzo ważne są dla mnie te listy. Łączy mnie z nią specyficzna więź. Poza tym zachowała się wspaniale, pozwalając mi wkroczyć w swoje życie. Jakby wiedziała już podczas naszego pierwszego spotkania, jak bardzo potrzebowałam jej przyjaźni. Muszę jej zaufać. Tak mi radziła Janice minionej nocy. Muszę sobie pozwolić na zbliżenie się do ludzi i na to, by mnie poznali. Moja komórka brzęczy na szafce nocnej. Kładę się na brzuchu, żeby po nią

sięgnąć, i z radością stwierdzam, że to wiadomość od Nii, która pyta, jak się miewam. Robi mi się przykro, gdy sobie uświadamiam, że nie poinformowałam jej o moich nowych planach mieszkaniowych, bo wiedziałam, że podejdzie do nich sceptycznie i będzie się martwić. Siadam, opieram głowę o niewygodne metalowe wezgłowie i podciągam kołdrę pod pachy, po czym posłusznie jej odpisuję, informując, że wszystko u mnie w porządku i że zadzwonię do niej za kilka dni. Odsuwam nieuniknione. Owijam się w szary welurowy szlafrok i przemykam do dużej łazienki. Czuję ulgę, że przed umyciem zębów i twarzy nie natknęłam się na Beatrice ani jej brata. Praktyczne białe kafelki są zimne pod moimi stopami. Przyglądam się w dużym lustrze swojemu odbiciu z zapuchniętymi oczami i usuwam resztki tuszu spod rzęs. Oceniam nazbyt dobrze znaną, wymizerowaną twarz – jej twarz. Przesuwam szczotką po włosach i zauważam coraz wyraźniejszy przedziałek, coraz bardziej widoczną różową skórę – uboczny skutek stresu i lekarstw, które połykam codziennie. Pokonuję liczne schody i z każdym krokiem czuję rosnące rozczarowanie, gdy nie wpadam na Beatrice ani jej brata. W domu słychać tylko płaczliwe tony, które rozpoznaję jako głos Lany Del Ray; piosenka rozbrzmiewa tym głośniej, im niżej schodzę. Zdaje się, że muzyka dobiega z kuchni. Mam nadzieję, że spotkam tam Beatrice lub Bena. Docieram do holu i mijam salon, w którym stała trzygłowa rzeźba Jodie. Wtem błysk koloru każe mi się zatrzymać i odwrócić. Wsuwam głowę za drzwi i ze zdumieniem stwierdzam, że ściany pomalowano na jaskrawy limonkowy kolor, który doskonale kontrastuje z bielą sufitu i faset. Zamiast rzeźby Jodie w pomieszczeniu dominują ogromna skórzana kanapa i biurko. Zanim zdążę pomyśleć o tym, co robię, otwieram drzwi szerzej. Pokój jest przepiękny i znajdują się w nim drzwi prowadzące do długiego, starannie utrzymanego ogrodu za domem. Podchodzę do biurka stojącego pod ścianą. Leżą na nim kolczyki i naszyjniki zrobione przez Beatrice, jakby to była wystawa w butiku. Zauważam wyglądający znajomo żółty kolczyk w kształcie margerytki. Biorę go do ręki i przypominam sobie, że to ten kolczyk Beatrice miała w uchu, gdy się poznałyśmy. Trzymam go na dłoni i podziwiam kwiatek, taki misterny, delikatny. Zamykam go w dłoni i przymykam oczy. Pozwalam na to, by wspomnienie naszego pierwszego spotkania krążyło we mnie jak niezapomniany tekst piosenki miłosnej i walczę z nagłą chęcią, nagłym pragnieniem, by wsunąć kolczyk do kieszeni szlafroka. Dotykam naszyjnika, którego nigdy nie zdejmuję, i przypominam sobie, że przecież mam już kawałek Beatrice. Odkładam żółty kwiatek na biurko, tam, gdzie go znalazłam. I zauważam bransoletkę. Jest olśniewająca, przeplatana szafirami, przy czym kilku kamieni brakuje, jakby Beatrice jej nie skończyła. Wychodząc z pokoju, myślę o tym, ile Beatrice ma

szczęścia, skoro posiada to wszystko: dom, pieniądze, talent i co najważniejsze, bliźniaka. Muzyka jest głośniejsza – Lana Del Ray ustąpiła miejsca Arctic Monkeys. Schodzę do kuchni. Kiedy staję na ostatnim stopniu, podskakuję z zaskoczenia. Spodziewałam się, miałam nadzieję, zobaczyć tu któreś z bliźniąt czekające na mnie. Tymczasem jedyną osobą w pomieszczeniu jest niska, pulchna kobieta o siwiejących blond włosach, której nie poznaję. Wydaje się na mnie nie zważać, kiedy pochyla się nad stołem tak nisko, że jej duże, ciężkie piersi przyobleczone w kwiecisty fartuch prawie dotykają drewna, podczas gdy ona prędko, niemal agresywnie, zagniata ciasto. Szybkie zerknięcie na zegar pozwala mi stwierdzić, że właśnie minęła dziesiąta. Chrząkam, żeby oznajmić swoje wejście, i kobieta podnosi wzrok. Jej oczy są małe i ciemne, przypominają porzeczki zatopione w pulchnej twarzy, która ma kolor zagniatanego przez nią ciasta. Obraca się na piętach, żeby ściszyć radio marki Roberts stojące na blacie za nią i omiata mnie swoimi oczkami, bez wątpienia oceniając stan mojej garderoby. – Kolejna – mówi z ciężkim akcentem, najprawdopodobniej wschodnioeuropejskim, choć nie jestem tego pewna. – Przypominacie bezdomne psy – stwierdza, ale jej głos nie brzmi nieprzyjaźnie. – Piękne bezdomne psy. Przychodzicie tu, zostajecie na jakiś czas, odchodzicie i słuch o was ginie… – Kręci głową, jakby starała się pozbyć wspomnień owych dziewczyn. Chcę jej powiedzieć, że nie zamierzam się nigdzie wynosić, i zapytać ją, kim, do licha, jest i dlaczego robi chleb w kuchni Beatrice. (Nie potrafię myśleć o tym domu inaczej, jak o domu Beatrice, chociaż wiem, że należy także do Bena). – Jestem Abi – mówię, podchodząc do stołu. Pod stopami, którymi szuram, czuję klejące się kafelki. Otulam się szlafrokiem i próbuję zapanować nad dreszczami. Duże okno jest otwarte i mimo że dzień jest ciepły, w kuchni znajdującej się w podpiwniczeniu jest zimno, bo nie dociera tu słońce palące na zewnątrz. Kobieta uśmiecha się enigmatycznie, ale się nie przedstawia. Mam ochotę krzyknąć: „Kim jesteś? I co tutaj robisz?”. – Gdzie są pozostali? – pytam zamiast tego. – Pozostali… – odpowiada, energicznie zanurzając ręce po łokcie w cieście – grają w tenisa. Czuję ukłucie żalu, że poszli grać, a mnie nie zaprosili. Podchodzi do pieca, klęka przed nim i ostrożnie wsuwa foremkę z chlebem do jednej z komór. – Zaparzyć ci kawę? – pyta. Wstaje i wyciera dłonie w fartuch. Z wdzięcznością potakuję i mruczę słowo podziękowania. Siadam

naprzeciwko wejścia do kuchni, żeby ich zobaczyć, jak tylko wrócą z tenisa. Słucham paplaniny kobiety, która przekrzykuje inną, bardziej energiczną piosenkę z radia, równocześnie majstrując coś przy skomplikowanym ekspresie do kawy. Mówi mi, że ma na imię Ewa, przyjechała z Polski i jest gosposią Beatrice i Bena od sześciu lat, odkąd przeprowadzili się do Bath. – Biedactwa – mówi konspiracyjnie i podaje mi kawę zaskakująco delikatnymi rękami jak na tak dużą kobietę. – Tak bardzo potrzebowali matki, gdy ich poznałam. Stracili rodziców bardzo dawno temu. Biorę łyk kawy i czuję przypływ zaciekawienia, które krąży mi w żyłach. Wreszcie będę mogła dowiedzieć się o nich czegoś więcej. Ewa siada obok mnie i opowiada o swoich początkach w tym domu. Mimo że ma wyraźny akcent, który sprawia, że czasami nie rozumiem, co mówi, snuje swoją opowieść z lubością, co pozwala mi myśleć, że lubi plotki, a to może zadziałać na moją korzyść. – Mieszkam w pobliżu, więc nocuję u siebie – wyjaśnia. – Staram się przychodzić codziennie, żeby ugotować dla nich coś, co będą mogli sobie odgrzać lub zamrozić. A zatem pyszne lazanie, które jedliśmy wczoraj wieczorem, były dziełem Ewy. – Zajmuję się też sprzątaniem – ciągnie. – Zwłaszcza Ben lubi czystość. Mają też ogrodnika. Ta dwójka wymaga opieki. „Przecież oni mają po trzydzieści dwa lata i już od dawna nie są dziećmi!”, miałam ochotę krzyknąć. Ewa milknie i zerka na mnie szybko. Ocenia, czy może mi zaufać. Najwyraźniej uznaje, że tak, bo ciągnie: – Gdy Beatrice przeprowadziła się do Bath, wydawała się bardzo wrażliwa. Zalewała się łzami i mówiła, że nie wie, co ma robić. Nigdy się nie dowiedziałam, w jakiej sprawie. Nie opowiadała mi, co się stało, zanim się tutaj przenieśli, ale mam wrażenie, że przed czymś uciekała. A może przed kimś. Ten dom był w zupełnym… jak to powiedzieć… w opłakanym stanie? Potakuję zachęcająco. – Beatrice zabrała się do roboty. Potrzebowała roku, by go zmodernizować. To pewnie kosztowało fortunę. Potem wprowadził się tu Ben i od razu poczuła się lepiej, bezpieczniej. Jestem ciekawa, przed kim, lub przed czym, Beatrice uciekała. Niepokoi mnie to, że ma swoją historię, o której nic nie wiem. Chcę wiedzieć o niej wszystko, bo w przeciwnym razie będziemy tylko zwykłymi znajomymi. Biorę łyk kawy i rozkoszuję się jej gorzkim smakiem. – Jak zginęli ich rodzice? – Chyba w wypadku samochodowym. – Kolejny zbieg okoliczności, kolejna rzecz, która nas łączy. – Bliźniaki były wtedy niemowlętami, może małymi

dziećmi, nie pamiętam dokładnie. – Marszczy brwi. – Wychowywali ich dziadkowie, którzy, z tego, co wiem, byli bardzo bogaci. Gdy umarli, z ich pieniędzy utworzono fundusze powiernicze, z których rodzeństwo może korzystać od ukończenia dwudziestu pięciu lat. To stąd mają pieniądze. Dlatego stać ich na ten wspaniały dom i nie muszą pobierać od nas opłat za wynajmowane pokoje. Myślę o bliźniaku z trzema sypialniami w małej dzielnicy mieszkalnej w Farnham w hrabstwie Surrey, gdzie dorastałyśmy z Lucy. Nie żyło nam się tam źle. Rodzice dbali o to, żeby w domu było czysto, porządnie i przytulnie, czego nas też nauczyli. Jakże odmienne dzieciństwo mieli Beatrice i Ben. Wyobrażam sobie Beatrice i Bena, osierocone bliźnięta biegające po przestronnych pokojach, w których hulał przeciąg, w pełnej zakamarków rezydencji dziadków otoczonej rozległym ogrodem. Przed wejściem do domu na pewno znajdował się obszerny podjazd. Jak bardzo ten dom różnił się od tego, w którym my spędziłyśmy dzieciństwo. Ewa pije kawę z głośnym siorbnięciem. – Po śmierci dziadków mają tylko siebie. – Przynajmniej mają siebie – zauważam, myśląc o Lucy. Potakuje. Oblizuje górną wargę czubkiem języka. – Owszem, ale to znaczy, że są o siebie bardzo zazdrośni. – Przygląda mi się znad krawędzi kubka. – Nie pozwolą, by ktokolwiek stanął między nimi. – Jej słowa brzmią jak przestroga. Odgłos kroków na kamiennej posadzce i podniesione wesołe głosy nie pozwalają jej powiedzieć nic więcej. Serce bije mi żwawiej, gdy Beatrice zbiega po schodach z rakietą tenisową w ręce. Tuż za nią idą Cass, Pam i Ben. Bea jest zarumieniona, a krótka biała spódniczka muska jej opalone uda. Staram się spojrzeć jej w oczy, ale nie patrzy w moim kierunku. – Chleb pachnie pysznie, Ewo – mówi, jakby mnie tu w ogóle nie było. – Dobrze nam się grało, prawda, Ben? Wyciąga rękę i zsuwa mu czapkę na oczy, przeciwko czemu Ben protestuje pogodnie. Patrzę na niego, bo chciałabym, żeby zwrócił na mnie uwagę, i czuję ulgę, gdy odwzajemnia spojrzenie i posyła mi swój asymetryczny uśmiech. Ma na sobie szorty khaki sięgające do kolan, a ja z miłym zaskoczeniem stwierdzam, że ma umięśnione łydki. – Dzień dobry, Abi. Oddala się od siostry i ku mojemu zachwytowi siada na krześle obok mnie. Słońce ożywiło piegi na jego nosie, a biała koszulka od Freda Perry’ego podkreśla jego opaleniznę i zdrowy wygląd. Opieram się pokusie dotknięcia go. Prosi bezczelnie Ewę, żeby zrobiła mu kawę. Gosposia utyskuje, że nie jest jego niewolnicą, ale wstaje i podchodzi do ekspresu. Z tego, jak jej twarz jaśnieje, gdy

się z nim droczy, i jak mówi z tak silnym akcentem, że już prawie w ogóle jej nie rozumiem, wnioskuję, że zrobiłaby dla niego niemal wszystko. Kiedy w kuchni jest tyle osób, wydaje się ona mniejsza, klaustrofobiczna. Cieszy mnie lekki podmuch powietrza wpadający przez okno. Pam stoi obok pieca, wychwalając z podnieceniem w głosie zapach chleba, który już wszyscy czujemy, a Cass siada z nami przy stole. Beatrice opada na stary aksamitny fotel stojący w kącie, przerzuca nogi przez podłokietnik i opowiada o grze w tenisa. Znowu robi mi się przykro, że mnie nie zaprosili. Czuję się naga, bo nadal siedzę w bieliźnie, podczas gdy wszyscy pozostali są ubrani i najwyraźniej wstali kilka godzin temu. Mimo że Beatrice jest jak zwykle gadatliwa, gdy rozprawia o meczu wygranym przez nią i Bena i o sprzeczce z nastolatką z sąsiedztwa, która też chciała skorzystać z kortu, nie patrzy w moją stronę i stara się mnie nie zauważać; czuję, że czymś ją zdenerwowałam, a ona teraz mnie za to karze. Chłód przebiega mi wzdłuż kręgosłupa. Bezwiednie się wzdrygam i zerkam na Bena, tłumiąc poczucie zranienia. – Wszystko w porządku? – pyta, bezgłośnie poruszając ustami. Cass usiadła na lewo ode mnie, ale wpatruje się w przestrzeń szklistym wzrokiem. Nie słyszałam, żeby ta dziewczyna rozmawiała z kimś innym poza Beatrice. – Nic mi nie jest. – Uśmiecham się nieśmiało. Bawię się pustym kubkiem po kawie, a w brzuchu mi burczy z głodu. Beatrice rozmawia z Cass, która siada obok niej na fotelu. Nie mieszczą się w nim we dwie i Cass praktycznie ląduje na kolanach Beatrice. Splatają się nogami. Czuję mdłości i zmuszam się do tego, by odwrócić od nich wzrok. Ben dotyka mnie kolanem pod stołem, a mnie przeszywa dreszcz. Na chwilę zapominam o wszystkich innych. – Posłuchajcie! – Czysty głos Beatrice rozbrzmiewa w kuchni. Patrzymy na nią i Cass stłoczone w fotelu. Obie mają na stopach takie same trampki. Model Dunlop Green Flash. Zawsze o takich marzyłam. – Może zrobimy dzisiaj wieczorem imprezę? Na cześć Abi, która się do nas wprowadziła. – Wreszcie na mnie patrzy. – Co ty na to, Abi? Miałabyś ochotę? Patrzy na mnie wyczekująco. Wszelka wrogość, o którą ją wcześniej podejrzewałam, znika z jej pięknych oczu o miodowym odcieniu, a jej miejsce zajmuje lśniąca nadzieja. Gdy mamroczę, że się zgadzam, piszczy i zrywa się z fotela. – Będzie super! – stwierdza. Podbiega, staje za mną i obejmuje mnie za szyję. Stykamy się głowami, a jej jasne włosy muskają mój policzek. Pachnie słono i słodko zarazem. Nie potrafię się powstrzymać i chichoczę, zarażona jej entuzjazmem. Już się zdążyłam zorientować, że wykorzysta każdą okazję, by urządzić imprezę. Jej ciepło mnie koi.

Dociera do mnie z mdlącą wyrazistością, że zrobię wszystko, by uchronić się przed ponownym wystawieniem na działanie chłodu.

Rozdział 10 Gdy tylko zjadam śniadanie – jajko w koszulce na toście przyrządzone przez Ewę, według której powinnam trochę przytyć – Beatrice prowadzi mnie siłą do swojego pokoju. – Mam nadzieję, że cię nie obrażę, kochana, ale rozpaczliwie potrzebujesz nowych ubrań – oznajmia, gdy idę za nią jak cień po schodach. – Zanim wybierzemy się na zakupy, możesz pożyczyć coś ode mnie. Ponagla mnie, żebym weszła do pokoju, a gdy to robię, z uczuciem tęsknoty wspominam dzień otwarty pracowni, to, z jakim podnieceniem jej pomagałam i jak szczodrze mnie obdarowała naszyjnikiem. – Proszę – rzuca. Otwiera szeroko drzwi dużej kremowej szafy, odsłaniając przede mną rząd kolorowych spódnic, jedwabnych sukienek i ślicznych bluzek, z których część jest owinięta celofanem. Ma więcej ubrań, niż kiedykolwiek miałyśmy Lucy, Nia i ja razem wzięte. Stoję obok jej toaletki i bawię się naszyjnikiem, podczas gdy Beatrice wydaje z siebie pomruki i achy, przeglądając sukienkę za sukienką. – W tej będziesz wyglądała bajecznie, a w tej… O, tak. Zdecydowanie jest dla ciebie – mówi, zdejmując sukienki, spódnice i bluzki z wieszaków i rzucając je na łóżko. – Przejrzyj je. Wydaje mi się, że nosimy taki sam rozmiar. Chociaż… – odwraca się i przygląda mi się, marszcząc przy tym zadarty nosek (co, jak zauważyłam, robi często) – jesteś trochę chudsza ode mnie. – Nigdy taka chuda nie byłam – mruczę, gdy podchodzę do łóżka i podnoszę biało-zieloną sukienkę z krótkim kimonowym rękawem. Pozwalam, by miękki jedwab zsuwał mi się z dłoni. Beatrice dotyka lekko mojego ramienia. – Przepraszam, Abi. Nie miałam na myśli nic złego. – Zauważa, którą sukienkę trzymam. – Będziesz w niej wyglądała prześlicznie. To Alice Temperley. Piękna, prawda? A ta… – Podnosi granatową sukienkę z zaprasowanymi od środka kremowymi zakładkami. – …pasuje do ciebie. – Beatrice, nie wiem, czy mogę pożyczyć te rzeczy. Są takie śliczne. „I drogie”. – Nie wygłupiaj się. Nalegam – mówi, odsuwając się ode mnie i podając mi pełną spódnicę w stylu lat pięćdziesiątych i białą bluzkę. – Przymierz też to. Na dżinsy podczas tej fali upałów jest za gorąco. Dla podkreślenia swoich słów ściąga tenisową spódniczkę oraz T-shirt i staje przede mną w ślicznym białym biustonoszu i figach. Ciało ma drobne i opalone, a ramiona i klatkę piersiową ozdobione piegami. Odwracam od niej wzrok i patrzę krytycznie na perłoworóżowy lakier,

którym wieki temu pomalowałam paznokcie u stóp, a który starł się do tego stopnia, że już prawie go nie widać. Płoną mi policzki. Gdy dochodzę do wniosku, że mogę już na nią spojrzeć, stwierdzam, że zarzuciła na siebie bawełnianą zwiewną sukienkę na cieniutkich ramiączkach, a jej dekolt lśni od potu. W pokoju jest gorąco i duszno. Chciałabym zrzucić z siebie szlafrok, żeby po prostu spadł na podłogę wokół moich stóp, ale brakuje mi pewności siebie, by stanąć przed nią w samej bieliźnie. – Ben ma szczęście – zauważa – że ma balkon w swoim pokoju. Czasami myślę, że popełniłam błąd, oddając mu tamten pokój. No i wychodzi na ogród, podczas gdy z tego widać ulicę. Za to mój jest chyba większy. Lustruje pokój i marszczy nos, jakby oceniała, czy dokonała dobrego wyboru. Następnie ostrożnie zarzuca mi na ramiona resztę ubrań, które mogę pożyczyć, przez co wyglądam tak, jakbym niosła zemdlone dziewczę. Myślę o tym, jak bardzo te ubrania nie są w moim stylu. Zwykle czuję się dobrze w dżinsach i koszulkach, a nie w zwiewnych markowych sukienkach. To Lucy była zawsze tą bardziej elegancką z nas dwóch. W czasie wypraw na zakupy polowała na znaleziska w sklepach z używaną odzieżą, podczas gdy ja wolałam od razu iść do salonu Gapa. Coś mnie dławi w gardle na myśl o tym, że nie ma jej tu ze mną i że nie może przeglądać tych sukienek, wykrzykując z zachwytu nad materiałami. Miała styl podobny do Beatrice. Wiem, że moja siostra wyglądałaby fantastycznie w tych wszystkich kreacjach. – Jesteś do niej tak bardzo podobna – słyszę swój głos. Beatrice zamiera w bezruchu, z bawełnianą bluzką w ręku. – Masz na myśli Lucy? – mówi niemal szeptem, a ja tylko potakuję, bo nie mogę wydusić choćby słowa. – Traktuję to jak najwyższy komplement. Dopiero gdy jestem w moim pokoju i wciągam przez głowę sukienkę Alice Temperley, dociera do mnie, że nigdy nie mówiłam ani Beatrice, ani Benowi, jak moja siostra miała na imię. „Skąd wiesz, że miała na imię Lucy?”. Przyjaciele Beatrice mają przyjść o dziewiętnastej, ale gdy wchodzę do salonu pięć minut po tej godzinie, nie ma w nim nikogo. Drzwi prowadzące na taras są otwarte i do środka wlewają się promienie słońca, które wypalają drewnianą podłogę. Biały haftowany woal, który Beatrice kupiła „za bezcen, kochana” w Indiach, powiewa w delikatnych podmuchach wiatru, a ja czuję płynący z oddali papierosowy dym. Chodzę po pokoju, podnoszę przedmioty i je oglądam, po czym odstawiam na miejsce: drewnianą figurkę Buddy, wazę z epoki Ming, oprawioną w ramkę fotografię przedstawiającą obejmującą się parę młodych ludzi, pewnie rodziców bliźniąt. Przez cały czas staram się zdusić niepokojące odczucia ściskające mnie głęboko w żołądku.

„Beatrice zna imię mojej siostry. Pewnie czytała o mnie w Google”. Najwyraźniej wie o mnie znacznie więcej, niż daje po sobie poznać. Ben pewnie też. Nagle pali mnie poczucie wstydu wywołane świadomością, że oni wiedzą, kto przyczynił się do śmierci Lucy. Jak Ben może na mnie patrzeć, nie mówiąc już o całowaniu się ze mną? Jak Beatrice mogła mi zaproponować zamieszkanie w swoim domu? Wpatruję się w twarze młodej pary na zdjęciu. Są niewiele po dwudziestce i wydają się świeżo zakochani, gdy tak leżą oparci o pień wielkiego dębu. Kobieta jest ubrana w dżinsowe dzwony i bluzkę z etaminy i ma takie same miodowe oczy i zadarty nos jak jej córka. Mężczyzna z krótką fryzurą i bokobrodami patrzy na nią z uwielbieniem i jest podobny do Bena. Oni również umarli, jak Lucy, z tą tylko różnicą, że Beatrice i Ben nie mogą się o to obwiniać. – To nasi rodzice. Podskakuję na dźwięk głosu Beatrice. Odwracam się i widzę, jak wpływa do pokoju przez otwarte drzwi. Znowu się przebrała i tym razem ma na sobie powiewną kremową sukienkę do połowy łydki, w której wygląda eterycznie. Pewnie przez cały czas była na tarasie. Ściskam fotografię, sparaliżowana, jakby przyłapano mnie z klejnotami koronnymi. – N-nie węszyłam tu – jąkam się. Beatrice kręci głową. – Nie wygłupiaj się. – Wyjmuje mi zdjęcie z dłoni i delikatnie gładzi szkło kciukiem. Pachnie papierosami. – Miała na imię Daisy. Od zawsze uważam, że to piękne imię. Szkoda, że jej nie pamiętam. Że nie pamiętam ich obojga. Byliśmy tacy mali, gdy zginęli. Dociera do mnie, że temat przewodni margerytek3 przewijający się w domu i jej biżuterii jest hołdem, jaki Beatrice składa matce, którą ledwo znała. Biorę głęboki wdech. Muszę to powiedzieć, żeby oczyścić atmosferę. – Ty wiesz, prawda? Wiesz, jak zginęła moja bliźniaczka, Lucy? Sztywnieje i powoli odstawia zdjęcie na półkę nad kominkiem, a następnie odwraca się w moją stronę. – Abi. – Bierze mnie za rękę i prowadzi ku jednej z kanap. – Po prostu pamiętam artykuł z gazety, to wszystko. Zapadł mi w pamięć, bo też jestem bliźniaczką. Ja również cię nie szpiegowałam. To brzmi prawdopodobnie. Przypominam sobie błysk rozpoznania w jej oczach owego dnia, gdy się poznałyśmy, gdy się przedstawiłam. Niecodziennie słyszy się nazwisko Cavendish i może ono zapaść w pamięć. To nie znaczy, że robiła rozeznanie na mój temat. – W takim razie wiesz, że ją zabiłam? – Obejmuję dłońmi kolano obleczone jedwabiem zielonej sukienki popołudniowej. Nie potrafię spojrzeć jej w oczy. – Nie zabiłaś jej, Abi.

– Spowodowałam wypadek. – W gardle bulgocze mi szloch i zalewa mnie fala mdłości, gdy myślę o tamtym wieczorze i późniejszych zdarzeniach. – To ja byłam kierowcą. To była moja wina. – To był wypadek. Wypadek. Pogoda była kiepska, było ciemno. Coś takiego mogło spotkać każdego. Proszę, musisz z tym przestać. – Chyba nie potrafię – odpowiadam na pograniczu płaczu. – Chyba nigdy nie będę umiała przestać się karać. – Czy Lucy by chciała, żebyś to sobie robiła? – pyta ostrym głosem, a gdy na nią spoglądam, dostrzegam w jej oczach błysk złości. – Bo wiem, że gdyby to mnie spotkało, gdyby Ben spowodował wypadek, w którym bym zginęła, nie chciałabym, żeby się karał do końca życia. – Bierze mnie za rękę i ją ściska, po czym łagodniejszym już tonem dodaje: – Chciałabym, żeby był szczęśliwy, Abi. Naprawdę chciałabym, żeby żył. Wysoko cenię jej opinię. Jakkolwiek by było, rozumie mnie, bo też jest bliźniaczką. Nie zna jednak całej historii i na szczęście nie pozna jej nikt spoza naszej piątki, która była tamtego wieczoru w samochodzie. Gdy siedzę samotnie na kanapie, do pokoju wchodzi Ben z kieliszkiem czerwonego wina w dłoni. Beatrice zniknęła w kuchni razem z Cass. Poszły po wino i kieliszki. Słońce nadal świeci jasno, a przez otwarte okna wpada do środka woń świeżo skoszonej trawy oraz lekki wiatr, jakże miły po dusznym upale dnia. Ben marszczy brwi, gdy zauważa mnie siedzącą samotnie. Nie potrafię rozszyfrować tej jego miny, ale wygląda tak, jakby zobaczył ducha. Przygląda się sukience od Alice Temperley, którą mam na sobie. – Jest twoja? – pyta, siadając obok mnie. Siedzi tak blisko, że jego gołe kolano styka się z moim. Nieśmiało naciągam zielony jedwab trochę niżej. – Należy do Beatrice. Nie mam ze sobą letnich ubrań. Nie spodziewałam się takiej fali upałów. – Śmieję się, gdyż staram się przegonić napięcie, które emanuje z Bena. Dziwię się, dlaczego tak bardzo się przejmuje moim strojem. Odwraca się w moją stronę, zaniepokojony, co mnie zaskakuje. – Mam nadzieję, że się nie pogniewasz. I proszę, nie zrozum mnie źle. Kocham moją siostrę, ale proszę, nie pozwól jej zrobić z siebie jej klona. Policzki mnie palą. – Tylko pożyczyłam od niej ubrania, Ben. To nic wielkiego. Patrzy na mnie tak, jakby chciał powiedzieć coś więcej, ale zamiast tego bierze łyk wina. Bawię się dłońmi splecionymi na kolanach, bo obawiam się spotkania z ludźmi, których nie znam. Wygląda na to, że zarówno Beatrice, jak i Ben mają liczne grono przyjaciół. Zazdroszczę im tego. Ben chwyta mnie za ręce, żeby je uspokoić. – Będzie fajnie, Abi. Nie martw się tak bardzo – mówi uspokajająco, jakby

czytał w moich myślach. Otwieram usta, by odpowiedzieć, ale nie mam na to szansy, bo przeszkadza mi w tym donośny, krzykliwy głos Monty’ego, który staje w drzwiach, zasłaniając dostęp światła z holu. Przynajmniej jedna przyjazna twarz. W wielkiej dłoni trzyma butelkę czerwonego wina, którą stawia na orzechowym stoliku do kawy. – Monty! – Ben wstaje i klepie większego od siebie mężczyznę po plecach. Wprowadza go do pokoju, a Monty opada na jeden z eleganckich foteli w stylu Ludwika XIV i wypełnia go po brzegi. Ben siada obok mnie, ocierając się o mnie kolanem, co sprawia, że przeszywa mnie dreszcz. – Dzięki za ostatni wieczór, Ben, staruszku – mówi Monty, po czym zwraca się do mnie: – Potrzebowałem rady dotyczącej mojego komputera, a tutaj nie ma lepszego informatyka niż Ben. Ben skromnie kręci głową. – Jesteś technofobem, Monty. W domu rozbrzmiewa dzwonek przy drzwiach i kilka minut później w pokoju pojawia się Beatrice. W jednej dłoni trzyma kilka kieliszków, a w drugiej butelkę wina. Za nią wchodzi do pokoju trzech mężczyzn z dwiema kobietami. – Abi, to są Grace i Archie – mówi Bea, stawiając kieliszki i wino obok butelki przyniesionej przez Monty’ego. Dziewczyna jest drobna, ciemnowłosa i śliczna, mężczyzna zaś przysadzisty, piegowaty i z burzą rudych włosów na głowie. Ben zrywa się z kanapy, żeby się przywitać z Archiem, Monty wstaje i z kimś gawędzi, a Grace przysiada z zakłopotaniem na kanapie. – To są Maria, Edward i Niall. Maria wygląda na grubo po czterdziestce. Ma gęste, wyraziste brwi i rzymski nos; jest ubrana w obszerny kaftan. Edward i Niall wydają się moimi rówieśnikami. Edward jest niski, myszaty i nijaki, za to od Nialla nie mogę oderwać wzroku. Jest niemal równie wysoki jak Ben i ma podobnie muskularne, jędrne ciało, ale zamiast jasnych włosów jego głowę zdobi burza ciemnych zmierzwionych loków, które opadają mu na uszy i kołnierz czarnej skórzanej kurtki. Przez plecy przewiesił sobie gitarę akustyczną. Ma skórę koloru toffi i brązowe oczy w kształcie migdałów. Ciemne kropki zarostu są widoczne na podbródku i górnej wardze i choć zwykle nie podobają mi się mężczyźni z zarostem, stwierdzam, że do niego to pasuje. Jego niedbały wygląd kojarzy mi się z Callumem. Beatrice sadza Nialla obok mnie, a sama siada na kanapie naprzeciwko między Marią i Grace. Edward dołącza do mężczyzn. Monty chyba zna wszystkich dość dobrze, choć nie przypominam sobie, bym kogokolwiek z nich widziała u niego na przyjęciu. Wino jest rozlewane do kieliszków, a Niall pracowicie zwija skręta z marihuaną. Siedzę cicho, sączę wino i rozglądam się po pokoju. Siedzący po

mojej prawej stronie Niall nie odezwał się do mnie ani słowem i podejrzewam, że jest już naćpany. Ben nadal stoi z Montym, Archiem i Edwardem przy drzwiach balkonowych, trzymając w długich palcach papierosa, a Beatrice plotkuje z dwiema kobietami. Nie stara się ani trochę wciągnąć mnie do rozmowy. Tylko ja widzę, jak Cass wślizguje się chyłkiem do pokoju jak nerwowy chart. Ma wielkie oczy i długie kończyny. Nie odrywa wzroku od Beatrice, gdy stawia na stoliku kawowym dodatkowe kieliszki oraz butelkę sauvignon blanc. Patrzę jej w oczy i uśmiecham się zachęcająco, ale odwraca się ode mnie i siada na skraju fotela w stylu Ludwika XIV, obok Beatrice. Gdy Beatrice zauważa Cass, sięga nad Grace, by ścisnąć ją dla pokrzepienia za kolano, po czym wraca do rozmowy. Jej gest emanuje bliskością i troskliwością. Wtajemniczeniem. Nagle czuję się wykluczona, gdy tak siedzę obok milczącego Nialla. Kobiety śmieją się z czegoś, o czym opowiada Beatrice, i wpatrują się w nią z uwielbieniem. Nawet starsza, ubrana bez gustu Maria wydaje się oczarowana. Co ona w sobie ma? Jej głos jest czysty, miękki, niemal hipnotyczny. Zerkam na Bena w nadziei, że na mnie spojrzy, ale stoi obrócony do mnie plecami. Koszula w prążki podkreśla jego szerokie barki. Głos Monty’ego rozbrzmiewa w pokoju. Słodka woń marihuany łaskocze mnie w nozdrza. Pytam Nialla, czy mogę się zaciągnąć. „Czemu nie?” – myślę sobie. Opieram się o aksamitną kanapę i zaciągam się głęboko. Po raz ostatni paliłam trawkę na studiach, z Nią, ale jest to ciekawsze od siedzenia tu bez możliwości rozmowy z Beatrice. Niall nagle staje się o wiele bardziej interesujący. Siedzimy na kanapie, chichoczemy i palimy maryśkę. Zauważam, że Beatrice od czasu do czasu zerka w naszą stronę z obojętnym wyrazem twarzy. Później, już po zachodzie słońca, gdy pozostali poszli do domu lub położyli się spać, zostajemy w pokoju same. Ściemniło się. Beatrice zamyka drzwi balkonowe i chodzi szybko po pokoju, przypalając świece ustawione nad kominkiem. – Cieszysz się z poznania kogoś? – pyta, gdy siada na kanapie obok mnie. – To fajni ludzie. – Nie odpowiadam, więc odwraca się w moją stronę, zatroskana. – Nie bawiłaś się dobrze? Chodzi o Lucy? Jeśli chciałabyś porozmawiać… – Korzystam z porad psychologa – ucinam. Wcześniejsze uczucie zazdrości nadal mnie dręczy. Chcę ją zranić, odepchnąć. I nawet gdy to teraz robię, wiem, że nie jestem w porządku. Zszokowana, otwiera szeroko oczy, a na jej twarzy maluje się poczucie krzywdy. Natychmiast czuję żal. – Przepraszam – mówię. – Jestem zmęczona. Nie chciałam na ciebie warczeć. I zanim zorientuję się, co robię, otwieram się przed nią i opowiadam o spotkaniach ze swoją psycholog, o stresie pourazowym, o problemach z paranoją;

dobrze, że chociaż pomijam szczegóły dotyczące Alicii i późniejsze wydarzenia. – Och, Abi – odzywa się, gdy kończę. – Dziękuję, że mi o tym mówisz. Jestem do twojej dyspozycji, jeśli chciałabyś kiedyś pogadać. Wiesz, ja też miałam problemy. Nie takie jak twoje, rzecz jasna, ale również przeżyłam załamanie. Byłam… – Milknie i opiera głowę o miękkie poduszki, a jej oczy wydają się jeszcze większe w świetle świec. – Zranił mnie ktoś, kogo bardzo kochałam. Opowiada mi o swoim pierwszym roku na studiach, kiedy poznała mężczyznę, o którym myślała, że spędzi z nim całe życie, i o tym, jaka była przybita, gdy wszystko między nimi się skończyło. Oraz o tym, jak nie radziła sobie emocjonalnie. – Musiałam odejść z Exeter, bo nie mogłam znieść tego, że był w pobliżu. Jego widok był dla mnie zbyt bolesny. Zaczęłam więc podróżować. – Studiowałaś w Exeter? Marszczy brwi, jakby zirytowało ją to, że przerwałam jej opowieść o utraconej miłości i złamanych sercach. – Tak. A czemu pytasz? Też tam studiowałaś? – Nie, ale studiował tam mój przyjaciel – odpowiadam, myśląc o Luke’u. Oczywiście wtedy jeszcze nie był chłopakiem Lucy. Zeszli się dopiero kilka lat później. Pamiętam jednak naszą rozmowę o latach studenckich, gdy siedzieliśmy wszyscy przy naszym ulubionym stoliku w lokalnym pubie i prześcigaliśmy się w opowieściach o rozpustnych przyjęciach i okazjonalnie zażywanych narkotykach. Luke zawsze miał do opowiedzenia jakąś zabawną, według niego, historyjkę o Exeter, a Lucy droczyła się z nim, że to miejsce było jego pierwszą miłością. Beatrice przygląda mi się z poważną miną. – Abi? Pytałam, jaki przyjaciel. – Ktoś, kogo znałam. Już się nie spotykamy. Nie potrafię zmusić się do tego, by jej to wyjaśnić. Za bardzo mnie boli wspominanie tego, jak było. Zanim. – Ach, taki przyjaciel. – Śmieje się, niemal z ulgą. Nie chce mi się wyprowadzać jej z błędu. Kładę głowę obok niej i leżymy tak, jak leżałam niegdyś z Lucy. Przez chwilę milczymy. Wtem otwiera szeroko oczy, podnosi głowę z poduszki i przypatruje mi się oczami błyszczącymi z ekscytacji. – Co myślisz o Niallu? – W jej oczach połyskuje nadzieja. – Jest całkiem przystojny. – Posyłam jej konspiracyjny uśmiech, na który odpowiada zmarszczeniem brwi. – Nawet bardzo, prawda? Wyciąga się do przodu, żeby sięgnąć po kieliszek z winem stojący na stoliku i pociągnąć łyk. Włosy opadają jej na twarz i zasłaniają ją, gdy rzeczowym tonem

mówi: – Gdy tylko go zobaczyłam, uznałam, że będzie idealny. Dla ciebie. Kiedy mam pewność, że Beatrice zaszyła się w swoim pokoju, idę do niego. Leży na boku w łóżku z kolanami podciągniętymi do nagiej klatki piersiowej. Otula go pasiaste bawełniane prześcieradło. Okno balkonowe jest szeroko otwarte i cienka firanka faluje na lekkim wietrze. Światło księżyca pada na jego twarz. Długie rzęsy rzucają cień na policzki, a ja czuję nagłą pokusę, by się pochylić i pocałować piegi na jego nosie. Jest taki podobny do siostry. Powoli otwiera oczy, czując, że ktoś go obserwuje. – Bea? – pyta głosem ciężkim od snu. – To ja, Abi – szepczę. Mruga, jakby chciał, żeby jego oczy szybciej przystosowały się do mroku. – Co się dzieje? – Właśnie chciałabym się tego dowiedzieć. Klękam tak, że moja twarz znajduje się kilka centymetrów od jego twarzy. Czuję woń czerwonego wina i papierosów. Marszczy brwi. – Nie rozumiem. – Beatrice stara się naraić mi Nialla – mówię głośnym szeptem podsycanym czterema kieliszkami wina, które wcześniej wypiłam. – Jeśli czujesz do mnie cokolwiek, musimy jej o tym powiedzieć. Bo to jest nie fair. Uśmiech powoli wypływa mu na usta. Wyciąga rękę i delikatnie odgarnia mi włosy z twarzy. – Dobra, powiemy jej. Odrzuca prześcieradło i odsłania długie opalone nogi. Ma na sobie tylko bokserki. Kładę się obok niego, a on otula nas chłodną materią, chroniąc przed światem. Wtulam się w niego, rozkoszuję się ciepłem jego skóry, tym, jak miękki meszek na jego klatce piersiowej muska mój policzek. W jego objęciach wierzę, że już nigdy nie wydarzy się nic złego. Szukając ustami moich ust, rozpina zamek błyskawiczny w sukience Beatrice, a ja wyswobadzam się z niej i rzucam ją na podłogę, gdzie leży zmięta, zapomniana.

Rozdział 11 Ich ulubiona ławka jest upstrzona dużymi białymi plamami ptasich odchodów i Beatrice nie potrafi wyzbyć się wrażenia, że to jest zły omen. Sięga, by dotknąć drewnianej poręczy rozgrzanej przez prażące niemiłosiernie słońce. Nie może powstrzymać łez gromadzących się na krawędzi rzęs. Może jeśliby się poddała i rozpłakała, mogłaby zacząć żyć własnym życiem, zacząć zapominać. Ze złością ociera łzy grzbietem dłoni i ściskając japonki w drugiej ręce, oddala się od ławki i idzie w stronę wzgórza. Trawa jest szorstka i kłuje ją w bose stopy. Mogłaby być Guliwerem spoglądającym na miasto rozciągające się poniżej – jej własnego Liliputa. Po lewej stronie widzi liczne łuki i cztery wieże opactwa, a trochę dalej łuk Royal Crescent. Z dołu dobiega ujadanie psa. Słychać też piski dzieci na pobliskim placu zabaw. Beatrice rozumie, że powinna się cieszyć szczęściem brata. I cieszy się. Minęły dwa tygodnie, odkąd Abi się do nich wprowadziła, a podejrzenie, właściwie pewność, że jest z Benem, tylko jej przypomina, jaka jest samotna. Zawsze była przekonana, że w tym wieku będzie już mężatką, być może spodziewającą się dziecka. Lecz spotkanie go zmieniło bieg jej życia, jakby była pociągiem, który został zmuszony do objazdu torami wiodącymi do innego miasta, przez co się zgubiła – nie może wrócić na właściwy tor i zmierzać do celu. Ma więc trzydzieści dwa lata, nie ma kochanka, męża, a tym bardziej dzieci. Myślała, że przeprowadzka do Bath jej pomoże, zapewni nowy start, ale on jest tu z nią, zawsze przy niej, w jej głowie i sercu. Dokądkolwiek się uda, on zawsze będzie podążał za nią. Już do końca życia. „Minęło trzynaście lat” – myśli. Minęła ponad dekada, odkąd jej serce nie tyle pękło, ile zostało zmiażdżone, dlaczego więc nie potrafi dojść do siebie? Ben tego nie rozumie. Bea wie, że jej brat był zakochany i został zraniony, ale potrafił pozbyć się bólu i ruszyć do przodu. Dlaczego ona nie umie? Ben. Myśli o jego dobrotliwych orzechowych oczach i zadartym nosie. Nie może go stracić. Jest jej jedyną rodziną. Zaproszenie do domu innych artystycznych osobowości pozwala jej czuć się mniej samotną, być częścią czegoś, społeczności, ale ci ludzie nie są prawdziwą rodziną, nie są jej krewnymi. Tylko z Benem łączą ją geny. „Nie mogę cię stracić, Ben. Potrzebuję cię”. Podskakuje, czując na ramieniu czyjąś dłoń. Odwraca się i widzi stojącego za nią Bena. Przez chwilę jest w szoku, jakby to nie mógł być on, tylko miraż wywołany tym, że zbyt długo stała na słońcu. – Wiedziałem, że cię tu znajdę. – Podnosi foliową torebkę w paski. – Przyniosłem coś do picia. Wygląda na to, że nasza ławka zamieniła się w ptasią toaletę. – Marszczy nos z obrzydzenia, a ona śmieje się, czując ulgę wywołaną tym,

że ma go obok siebie. Siedzą w przyjacielskim milczeniu pod cedrem, w cieniu rzucanym przez jego aksamitną koronę i przyglądają się skąpo odzianym młodym parom leżącym na ręcznikach – mężczyźni mają na sobie tylko szorty i świecą nagimi torsami, a dziewczyny włożyły bikini, które nie dają wyobraźni zbyt wiele pola do popisu. Spora grupa kobiet urządziła sobie piknik z małymi dziećmi i plotkuje pod pobliskim dębem. – Wszystko w porządku, Bea? – pyta Ben, podając jej puszkę z pimmsem, którą siostra przyjmuje z wdzięcznością. – Wydajesz się dość melancholijna. W jej żyłach, obok alkoholu, krąży złość. – A czego się spodziewasz, skoro ciągle mnie okłamujesz? Słońce podkreśliło piegi na jego twarzy, dzięki czemu jego cera wygląda na opaloną i zdrową. Ben przeczesuje włosy palcami – zawsze tak robi, gdy jest niespokojny. Bea widzi, że toczy wewnętrzną dyskusję i zastanawia się, czy ma ją dalej okłamywać, ona zaś chce mu przekazać, że to, co postanowi jej powiedzieć, jest bardzo ważne. Bo może to oznaczać koniec wszystkiego. – Mówisz o Abi, prawda? Ulżyło jej, że postanowił być z nią szczery. – Od kilku tygodni przemykacie się za moimi plecami. Najbardziej boli mnie to, że nic mi nie powiedziałeś. Wygląda na zawstydzonego, choć może to tylko uprzejmość. – Przepraszam. Nie wiedziałem, jak ci to wyjaśnić. Abi chciała, żebym ci powiedział. Czuła się z tym bardzo niezręcznie. Wiele o tobie myśli. Poza tym wiem, że nie zgadzasz się na romanse między współlokatorami. Bea stawia puszkę na ziemi obok siebie. – Złamałeś zasady, ale to nie wszystko – mówi, nie patrząc na niego. Wyrywa mlecz z korzeniami i zaczyna metodycznie obrywać płatki. – Przejmuję się Abi, ale ona jest potwornie pokręcona. – Wygina się tak, żeby na niego patrzeć. – Przecież o tym wiesz, prawda? Widziałeś artykuł poświęcony Lucy. Abi obwinia się o jej śmierć. Spotyka się z psychiatrą. Powiedziała też, że ma paranoidalne urojenia i poczucie winy ocalałego. Jest słaba i nie jest chyba najlepszą kandydatką na dziewczynę. Myśli, że nie zauważyłam blizn na jej nadgarstkach. Zauważyłam je, Ben. A ty nie? Ben powoli potakuje. – Podejrzewałem coś – przyznaje. – Nie powiedziała tego, ale idę o zakład, że była w szpitalu psychiatrycznym. Uważaj. Tylko o to cię proszę. Ben milczy, jakby zastanawiał się, czy być z nią szczerym. – Bardzo mi się podoba. Nie czułem czegoś takiego… Nie chce tego słuchać. Rzuca mlecz, już łysy, pozbawiony płatków, na

ziemię. – Rozumiem – przerywa mu, starając się panować nad głosem. Siedzą tak przez chwilę i przyglądają się grupie nastolatków grających w piłkę nożną. Beatrice nabiera powietrza i pyta: – Myślisz, że powinniśmy być z nią szczerzy? Chodzi mi o naszą przeszłość. O to, co zrobiliśmy. Ben patrzy na siostrę, jakby nie wiedział, kim ona jest. Jego twarz purpurowieje. – Chyba żartujesz! – wyrzuca z siebie. – Uzgodniliśmy, że nikomu nigdy nie powiemy. Bea dopija resztkę pimmsa i zgniata puszkę w dłoni. – Abi jest inna – stwierdza. – Sam to powiedziałeś. I chcesz ją okłamywać? – Dopuściliśmy się czegoś ohydnego, Bea – mówi niskim głosem. – Abi już nigdy nie spojrzy na mnie tak samo. Ani na ciebie. Wszystko zniszczysz. Czy tego właśnie chcesz? Beatrice cmoka z niezadowoleniem. – Oczywiście, że nie – odpowiada. – Abi nigdy by nie zrozumiała, a już na pewno by nam tego nie wybaczyła. – Ben wybucha histerycznym śmiechem. – To zrujnowałoby nam życie. Musielibyśmy się znowu przeprowadzić. A przecież już się tu urządziliśmy. – Pochmurnieje. – Nie możesz nikomu powiedzieć. Nigdy. Pimms wiruje w jej pustym żołądku, wywołując uczucie mdłości. – Wiem. Ale mam takie poczucie winy, Ben. – Bierze go za rękę i siedzą w milczeniu, patrząc na dachy Bath. Na samą myśl o tym żółć podchodzi jej do gardła, ale musi o to spytać. – Sypiasz z nią? Ben puszcza jej dłoń, jakby była trędowata. – Nie odpowiem na to pytanie. Beatrice mruga, żeby powstrzymać łzy. W jej piersiach narasta furia. – Tak potwornie mnie wkurwiasz – syczy. – Mówiłam ci, że angażowanie się w związek z nią nie jest dobrym pomysłem. Jest moją przyjaciółką. To ja ją znalazłam. To ja mam jej pomagać, a ty to zniszczysz, tak samo, jak niszczysz wszystko inne… – Z każdym wypowiadanym zdaniem coraz bardziej podnosi głos. Kobiety siedzące pod sąsiednim drzewem odwracają się, żeby na nią spojrzeć, równocześnie tuląc do siebie dzieci, jakby była jakąś pijaczką stwarzającą zagrożenie dla ich pociech. Ben chwyta ją za rękę i mocno ściska. – Przestań – upomina ją. – Ludzie patrzą. – Moje uczucia w ogóle cię nie interesują, prawda? Wystarczy, że postanowiłeś związać się z nią, nie bacząc na zasady obowiązujące w domu! – krzyczy. Pozwala sobie na krzyk, bo wściekłość pozbawia ją poczucia wstydu. –

Gdy zamieszkaliśmy razem, uzgodniliśmy, że będziemy się szanować… Powiedzieliśmy… – Milknie i głęboko oddycha. – Wiem, co powiedzieliśmy, Bea. – Ben ma spoconą, spanikowaną twarz. – To dlaczego ją posuwasz, Ben? Pod moim dachem, pod moim nosem… – Nie bądź taka melodramatyczna, do cholery! – Pluje, na co ona się wzdryga. – To jest nasz dom, Bea. Nasz! – Nieważne. – Bea łyka łzy. Płacze, choć wie, że robi z siebie widowisko. Patrzy na nich kilka kolejnych osób, a jeden z nastolatków zapytał głośno, czy Beatrice coś się stało. – Nic jej nie jest – burknął Ben. Wstał i podniósł siostrę do pozycji pionowej. – Chodź. Lepiej się stąd zwijajmy – zakomenderował. Beatrice wsuwa stopy w japonki i idzie za Benem w dół zbocza. Jej brat trzyma foliówkę z pustymi puszkami. Dziewczyna się zastanawia, czy nie powiedziała za dużo, czy nie posunęła się za daleko. Musi podbiec, żeby go dogonić, ale on zatrzymuje się dopiero w połowie drogi, więc gdy wreszcie przed nim staje, dyszy i brakuje jej tchu. Chwyta go za rękę, on odwraca się w jej stronę i patrzy na nią. Jego spojrzenie jest ciężkie jak ołów, kiedy pyta: – Co ci odpieprzyło, Bea? Zwiesza głowę, zaskoczona nagłym wybuchem złości brata. – Przepraszam. – Ledwie mówisz. O co chodzi z Niallem? Bea zamiera. – Z Niallem? O nic. Przyjaźnimy się, to wszystko. No i nie mieszka z nami. Ben patrzy na nią z niedowierzaniem. Wzdycha i kręci głową. Bea widzi, że gniew ulatuje z niego jak powietrze z powoli ściskanego balonu. Ale gdy próbuje wziąć go za rękę, odtrąca ją. – Co się dzieje? – pyta, a w jej oczach wzbiera uczucie krzywdy wywołane jego reprymendą. – Przepraszam, że urządziłam ci scenę. – Wie, jak bardzo Ben nienawidzi kłócić się publicznie, nie znosi przyciągać uwagi. – Nie o to chodzi. – Zatem o co? – Wyjmuje z kieszeni chusteczkę i czyści nos. Zanim odpowie, Ben się waha. – Abi wiele dla mnie znaczy. Pomimo upału Bea czuje na karku gęsią skórkę. – O czym ty mówisz? – Chciałbym, żeby wszystko układało się między nami jak należy. I chcę, żebyś potraktowała to poważnie i przestała być zazdrosna. Wiem, że to dla ciebie trudne, bo zawsze byłaś dla mnie najważniejszą kobietą w życiu. Rozumiem to. Nie rozumiem jednak, dlaczego Abi nie może być równocześnie moją dziewczyną i twoją przyjaciółką. Nie musimy się o nią kłócić.

– Według mnie to nie jest właściwy moment, by wiązała się z kimkolwiek – mówi cicho. – Myślałam, że po tym, jak jej pomogę, cała reszta by się ułożyła. Jakoś. – Nie chcę słyszeć tych bzdur o karmie, Bea – wzdycha. – Nie da się zmienić przeszłości, cofnąć tego, co zrobiliśmy. Przecież to wiesz, prawda? W głowie się jej kręci, więc opiera się o mur ogradzający czyjś ogród przed domem. Jak ma mu to wytłumaczyć, żeby zrozumiał? Traci kontrolę nad nim, nad ich życiem. Chciała tylko pomóc Abi, a zamiast tego dostała burę. Zamyka oczy i masuje skronie. Musi pomyśleć, poukładać sobie wszystko w głowie. Gdy znowu otwiera oczy, widzi, że Ben przygląda się jej uważnie, z pewną rezerwą. Patrzy na jego szorty od Armaniego, czerwone polo od Ralpha Laurena i na bardzo drogie, nowiutkie okulary przeciwsłoneczne od Toma Forda, które założył na włosy w słomkowym kolorze. Nawet jako informatyk nie zarabia tyle, by było go na to wszystko stać, i Beatrice wie, że aby do niego dotrzeć, musi wymierzyć cios poniżej pasa – taki, żeby go naprawdę odczuł. „To ja tu rządzę, Ben. I mogę wszystko zepsuć”. – Ładne okulary – mówi znaczącym tonem. Rumieniec, który występuje mu na szyję, jest dla niej dowodem, że brat zrozumiał jej sugestię. Przecież zawsze był tym mądrzejszym. Gdy podaje mu rękę, tym razem jej nie odtrąca. Powoli schodzą zboczem w kierunku domu. W milczeniu.

Rozdział 12 Kraj cierpi w gorącym uścisku upału, jakiego nie doświadczyliśmy od siedmiu lat. Spędzamy dni na leniuchowaniu pod drzewami w ogrodzie Beatrice, grze w tenisa lub opalaniu się w Alexandra Park, z którego można podziwiać Bath rozciągające się poniżej jak model wioski. Na piknik zabieramy głównie papierosy i wino i siedzimy w parku godzinami, gawędząc tak długo, aż słońce podobne do pomarańczowej kuli chowa się za miastem. Czasami, zwykle wtedy, gdy Beatrice pracuje nad biżuterią, udaje nam się z Benem wymknąć do ogrodu botanicznego, gdzie się całujemy schowani za obsypanymi wielkimi kwiatami krzewami o egzotycznych nazwach. Niekiedy rozmawiamy o Lucy. Opowiadam mu o niej i o swoim poczuciu winy, a on, podobnie jak wcześniej jego siostra, zapewnia mnie, że to był wypadek. Kiedy mu mówię, że nigdy sobie nie wybaczę, patrzy na mnie nieobecnym wzrokiem, jakby mnie nie widział, tylko był pochłonięty jakimś wspomnieniem. – Wiem, jak się czujesz – mówi w końcu, jakby wyrywał się z transu. Opowiada trochę o dorastaniu w Szkocji, ale gdy zaczynam go pytać o mamę, tatę i dziadków, automatycznie wchodząc w tryb dziennikarki, zamyka się w sobie i zmienia temat. Czuję, że nawet po tylu latach to dla niego bolesne. Czy nadejdzie kiedyś dzień, w którym będę potrafiła mówić o Lucy bez znanego mi ucisku na klatkę piersiową, jakby usiadł na niej wojownik sumo, bez konieczności dławienia łez? Ben odrzucił dwie propozycje kontraktów w ciągu minionych kilku tygodni. – Nie zamierzam pracować w taki upał – stwierdza. Znowu czuję się jak studentka, która nie ma pracy i obowiązków. Wiem jednak, że to nie może trwać wiecznie. Skończyły mi się oszczędności i nie mogę dłużej korzystać z hojności Beatrice. Pewnego ranka znajduję Nialla śpiącego na kanapie. Ma rozchylone usta i cicho chrapie. Gitarę ułożył troskliwie w nogach. Otaczają go butelki po winie i popielniczki pełne niedopałków. Najbardziej zaskakuje mnie jednak widok wtulonej w niego Beatrice, która oplotła go swoimi długimi opalonymi nogami i oparła głowę na jego piersi. Oboje są kompletnie ubrani. Dwa tygodnie po przeprowadzce jestem w kuchni i wyjmuję z pralki swoje nieliczne ubrania oraz sukienki, które pożyczyła mi Beatrice, i wkładam je do plastikowego kosza na pranie. Potrzebowałam kilku tygodni, by zidentyfikować źródło woni fiołków, którymi pachniała Beatrice i cały dom podczas mojej pierwszej wizyty. Proszek do prania. Zanurzam twarz w mokrych ubraniach i wdycham cudowny zapach, który tak bardzo lubię – to jest ich zapach, zapach ich domu. Składam ubrania i robię sobie kawę w ekskluzywnym ekspresie. Myślę o tym, jak swobodnie się tutaj czuję. Wtem do kuchni wpada Ben z zatroskanym

wyrazem twarzy. – Bea wyszła? – pyta, gdy łyżeczką nakładam spienione mleko do kubka. Z jakiegoś powodu zdrobnienie jej imienia wywołuje we mnie irytację. – Powiedziała, że idzie na spacer, żeby przewietrzyć głowę. – Kiedy to było? – Staje nade mną i w milczeniu oczekuje szybkiej odpowiedzi. Wzruszam ramionami. – Nie wiem, jakieś dziesięć minut temu. Czy chcesz…? Nie kończę zdania, gdyż Ben się odwraca i wbiega na górę, biorąc po dwa schodki naraz. Idę za nim z kubkiem w dłoni i doganiam go w chwili, gdy wybiega przez ozdobne drzwi wejściowe, wpadając na Cass. Mruczy pod nosem „przepraszam”, ale mknie dalej ogrodową ścieżką, nie oglądając się za siebie. – Po co ten pośpiech? – pyta Cass rozbawionym tonem. Jej krótkie blond włosy są zmierzwione. Stoi w progu ubrana w T-shirt w marynarskie paski i czarne szorty. Kojarzy mi się z aktorką z francuskiego filmu Nowej Fali z lat sześćdziesiątych i z ukłuciem zazdrości myślę o tym, jaka jest piękna i młoda. Może mieć co najwyżej dwadzieścia dwa lata. W jednej dłoni trzyma puszkę z jakimiś chemikaliami, a w drugiej błyszczące arkusze papieru formatu A4. Po wejściu głębiej do holu zamyka za sobą drzwi nogą. Stoję i patrzę na nią bez słowa. Spośród wszystkich osób poznanych dzięki Beatrice w towarzystwie Cass czuję się najbardziej niezręcznie i nie potrafię określić dlaczego. Być może dlatego, że jest taka milcząca i wdaje się w dłuższe rozmowy wyłącznie z Beatrice, za którą drepcze jak pełen gracji pudel. A może dlatego, że ma w sobie tyle pewności siebie, której mnie brakowało w jej wieku. Jest dla mnie całkowitą zagadką. W czasie naszej krótkiej znajomości chyba nigdy ze sobą nie rozmawiałyśmy. – Właśnie zaparzyłam kawę. Może miałabyś ochotę? – proponuję i podnoszę kubek, próbując w ten sposób przełamać niezręczną ciszę. Z tego kubka zazwyczaj pije Beatrice. Zrobiono go z białej kostnej porcelany; widnieje na nim rysunek ptaka z rozłożonymi skrzydłami wykonany czarną kreską. Cass zerka ze zmarszczonymi brwiami na kubek, a potem na mnie. – Nie, dziękuję – odpowiada chłodno. – Muszę wywołać kilka zdjęć. – Masz własną ciemnię? Jestem pod wrażeniem. Nie wiem dużo o fotografii, ale liznęłam co nieco w ramach wiedzy o mediach na studiach licencjackich. – Beatrice urządziła ją dla mnie w byłym pokoju z łazienką. Jest malutka, ale spełnia swoje zadanie. Rumieni się, jakby powiedziała za dużo, i przyciskając papiery do piersi, szybko wspina się po krętych schodach, zostawiając mnie w holu. Zastanawiam się, jakiego rodzaju zdjęcia robi i czy uczy się w college’u, czy na studiach

magisterskich. Ruszam za nią. Cass idzie do pokoju na poddaszu, a ja do salonu, żeby usiąść na tarasie z widokiem na długi zadbany ogród. Gdy spojrzę do góry, widzę nad sobą taras; jest mniejszy, przypomina balkon Julii. Należy do pokoju Bena. Mamy kolejny upalny, bezwietrzny dzień. Jestem wdzięczna Beatrice, że pożyczyła mi tak wiele swoich ślicznych ubrań, chociaż Ben naciska na mnie, żebym kupiła sobie nowe rzeczy. Kiedy siadam na jednym z drewnianych leżaków, w kieszeni spódnicy zaczyna mi wibrować telefon. Na wyświetlaczu pojawia się imię Nii. Zastanawiam się, czy odebrać połączenie. Jak mam jej wyjaśnić to wszystko, co się stało w ciągu minionych kilku tygodni, żeby się nie martwiła? Lecz jeśli z nią nie porozmawiam, pomyśli o najgorszym. Po tym wszystkim, na co naraziłam ją tamtego dnia, ponad rok temu, gdy znalazła mnie półprzytomną w kałuży krwi sączącej się z moich świeżo pociętych nadgarstków, jestem jej winna szczerość i wiem o tym. – Cześć, Nia – mówię wesoło. Nawet ja dostrzegam, że mój radosny ton brzmi fałszywie. Jestem spocona pod pachami, tylko po części z powodu upału. Stawiam kubek z kawą na podłokietniku leżaka. – Co słychać, Abs? – odpowiada pytaniem. Słyszę szum samochodów w tle, jakiś klakson, stłumione niezrozumiałe rozmowy, brzęk łyżeczki uderzającej o porcelanę. Oczami wyobraźni widzę Nię siedzącą przed którąś z kawiarń w Muswell Hill, słabo mi znanej części Londynu – pewnie postanowiła się tam przeprowadzić właśnie dlatego, że też ją kiepsko zna. Wyobrażam sobie, jak się bawi kawą, zdejmuje łyżeczką piankę z cappuccino i zlizuje ją jak zawsze, jej ciemne włosy swobodnie opadają wokół bladej twarzy, a brązowe oczy są poważne. – Nie odzywasz się do mnie od kilku tygodni. – W głosie Nii wyczuwam troskę. – Dostaję tylko sporadyczne wiadomości z informacją, że wszystko w porządku. A jest w porządku? Na pewno? Uczucia, jakie wzbudza we mnie jej nadopiekuńczość, wzbierają we mnie i opadają jak wzburzone morze uderzające o brzeg. Na ogół rozumiem, że Nia troszczy się o mnie i leży jej na sercu moje dobro, że nie chce, aby powtórzyło się to, co się kiedyś stało, ale od czasu do czasu czuję się tym przytłoczona. Czy ona nie rozumie, że choć bardzo ją kocham, to rozmowy z nią przypominają mi o moim dawnym życiu, przez co pragnę cofnąć czas tak bardzo, że odczuwam to niemal jak fizyczne uderzenie? – Wszystko w porządku, naprawdę. Po prostu byłam zajęta… – Pracowałaś? – W jej głosie słyszę nadzieję. Wie, jak wiele praca dla mnie znaczyła przed śmiercią Lucy. – Niezupełnie. Poznałam kogoś. Jest wspaniały. Wiem, że by ci się spodobał.

A jego siostra Beatrice bardzo mi przypomina Lucy… – Och, Abi – mówi, a ja słyszę w jej głosie panikę. – Chyba nie jest tak, jak z Alicią? Policzki mnie pieką z powodu fali oburzenia, która mnie zalewa. – Ani trochę. Mocno się zaprzyjaźniłyśmy. Mieszkam z nią. I z nim. Nazywa się Ben Price. To bliźnięta, dasz wiarę? Mają cudowny dom, a Beatrice nawet nie bierze ode mnie pieniędzy za wynajem pokoju. Zrzucamy się tylko na jedzenie. Mają gosposię, która przychodzi dla nas gotować. Po drugiej stronie telefonu zapada ciężka cisza i przez chwilę myślę, że Nia się rozłączyła, czego nigdy dotąd nie robiła. Przez wszystkie lata naszej przyjaźni starałyśmy się unikać poważnych sprzeczek, tak jak niektórzy ludzie unikają mięsa lub nabiału. Zdarzało się, że czułyśmy pokusę, ale wolałyśmy walczyć z nią niż ze sobą nawzajem. Wiem, że nie spodoba się jej to, co się ostatnio u mnie dzieje i właśnie dlatego zwlekałam z przekazaniem jej informacji. Dotykam naszyjnika i muskam palcami literę A. Jak mam ją przekonać, że mieszkanie tutaj jest dla mnie dobre? – Nia, jesteś tam? – Oczywiście. – Proszę, postaraj się zrozumieć. Opowiadam jej o tym, jak poznałam Beatrice w ów deszczowy dzień pod koniec kwietnia, jak się zaprzyjaźniłyśmy, jak poznałam przez nią Bena i jak się tu przeprowadziłam. – I nie jest jak z Alicią? – powtarza. Zapewniam ją, że jest zupełnie inaczej. Mam nadzieję, że brzmię przekonująco. – To wszystko wydarzyło się raczej szybko. A jak stoisz z pracą? – naciska. – Uwielbiałaś być dziennikarką, Abi. A teraz co? Utrzymuje cię ta Beatrice – wypluwa jej imię, jakby miało ohydny smak, a ja ściskam mocno telefon, żeby się nie rozpłakać. – Freelancerka jest trudniejsza, niż myślałam… – A w ogóle próbowałaś? – Kim ty jesteś? Moją matką? – burczę. Słyszę, że bierze głęboki wdech, żeby powstrzymać się przed powiedzeniem czegoś. Ręka mi się trzęsie, gdy dociskam telefon do ucha. Słyszę w oddali śmiech i zgrzytanie metalowego krzesła po asfalcie. Zaraz się rozpłaczę. Dlaczego Nia nie postara się spojrzeć na świat moimi oczami? – Posłuchaj, Nia – mówię, żeby ją udobruchać. – Może byś mnie odwiedziła? Nie byłaś w Bath od lat. Bardzo bym chciała, żebyście się spotkali, poznali. Wtedy byś zrozumiała. – Co takiego, Abi?

– Jacy są dla mnie ważni… – Milknę. – Nia, byłam w kiepskim stanie, gdy poznałam Beatrice. Owszem, było lepiej niż wcześniej, ale nie dobrze. I czułam się taka samotna, mieszkając w pojedynkę. – Też mieszkam sama. – Wiem, Nia, ale nie słuchasz mnie… – Waham się. Nie przerywa mi, więc ciągnę: – Mam wrażenie, że Beatrice i Ben… – Przełykam gulę, którą poczułam w gardle. – W jakimś sensie mnie uratowali. – Och, Abi – słyszę w jej głosie desperację. – Musisz przestać szukać kogoś, kto cię uratuje. Tylko ty możesz to zrobić. Pomimo swojej dezaprobaty Nia godzi się przyjechać w odwiedziny w okolicy moich urodzin, czyli za kilka tygodni. Po rozłączeniu się mam nadzieję, że wyszłyśmy na prostą. Niewiele brakowało, a byśmy się pokłóciły. Mam dość czekania na to, aż Beatrice i Ben wrócą skądś, dokądkolwiek się udali, więc jadę autobusem do centrum. Przechadzam się bocznymi uliczkami i cały czas wracam myślami do rozmowy z Nią. Wiem, że ma rację. Nie powinnam być na utrzymaniu Beatrice, powinnam próbować pracować na zlecenia. Dziennikarką chciałam być od jedenastego roku życia. Czy naprawdę zamierzam zaprzepaścić swoją ciężką pracę? W ciągu ostatnich kilku tygodni żyłam niczym w bańce i wiem, że to nie może trwać dłużej. Postanawiam, że jutro zadzwonię do znajomych, nawet do tych, którzy według mnie mniej mnie wspierali od czasu rozprawy sądowej. Skręcam w Northumberland Passage i z wdzięcznością witam odpoczynek od słońca, który znajduję w tej wąskiej uliczce ocienionej przez budynki wznoszące się po obu stronach. Ulica jest pełna ludzi – tłoczą się przy stoisku, w którym można kupić torby z ceraty, oglądają przez szyby wystawy ze świecidełkami, ozdobami lub dziecięcymi ubrankami, siedzą przy stolikach w barach bistro z kubkami latte lub cappuccino w dłoniach. W powietrzu unosi się woń pasztecików z serem. Kluczę po ulicy, chłonę atmosferę i zatrzymuję się przed sklepikiem z używaną odzieżą w stylu sukienek noszonych przez Beatrice. Naturalnie mam ochotę wejść do środka. Nie ma tam nikogo z wyjątkiem sprzedawczyni siedzącej za wiktoriańską ladą i rozmawiającej znudzonym głosem przez telefon. Przeglądam sukienki. Znajdę tu wszystko, od balowych sukien z lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku po sukienki z frędzelkami z lat dwudziestych. I wtedy ją dostrzegam. Serce bije mi żwawiej. To krynolinowa suknia popołudniowa z lat czterdziestych, rdzawoczerwona w małe białe jaskółki, z kołnierzykiem Piotrusia Pana i kimonowymi rękawkami. Jest idealnie w stylu sukienek Beatrice. Zdejmuję ją z wieszaka i pozwalam, by materiał spływał mi między palcami. Nie mogę powstrzymać radości, gdy stwierdzam, że jest w moim rozmiarze. Jest droga, nie stać mnie na nią, lecz mimo to ją kupuję.

Przechodzę przez plac naprzeciwko rzymskich łaźni i ściskam pod pachą papierową torbę z nową sukienką. Wtem słyszę, że ktoś woła Beatrice. Potężna kobieta w kaftanie w kolorowy wzór pędzi w moją stronę. Uśmiecha się szeroko i macha do mnie, ale gdy jest bliżej, dostrzegam w jej oczach błysk zwątpienia. Uśmiech ustępuje zmarszczeniu brwi. – Przepraszam, myślałam, że… – Macha rękami nad ciemnymi włosami, nagle zupełnie nieporadna. Dochodzi do siebie. – Myślałam, że to Beatrice. A to Abi, prawda? Poznałyśmy się jakieś dwa tygodnie temu w domu Bei. Jestem Maria – wyjaśnia, gdy patrzę na nią osłupiała. Oczywiście. Jedna z przyjaciółek Beatrice. Przez kilka minut prowadzimy grzecznościową pogawędkę, po czym Maria przeprasza mnie i odchodzi w kierunku opactwa. Patrzę za nią, rozbawiona tym, że wzięła mnie za Beatrice. To pewnie dlatego, że mam na sobie zieloną sukienkę Alice Temperley. Niemniej schlebia mi ta pomyłka. Po powrocie do domu słyszę przyciszoną rozmowę dobiegającą z kuchni. Beatrice i Ben siedzą blisko siebie przy drewnianym stole, pochłonięci dyskusją, ale gdy wchodzę do kuchni, milkną. – Wróciłaś – zauważa Beatrice obojętnym tonem, podnosząc na mnie wzrok. Oczy ma czerwone i zapuchnięte, jakby płakała. Ben odsuwa krzesło i podchodzi do ekspresu. – Jest za ciepło na kawę – stwierdza Bea, gdy Ben podsuwa jej kubek. Beatrice zaczyna skubać nieistniejący strupek na gładkim opalonym ramieniu. Żołądek mi się zaciska, gdy siadam naprzeciwko niej, rzucając torbę ze swoją nową sukienką na podłogę. Z wrogości, którą wyczuwam, wnioskuję, że Ben powiedział jej wreszcie, że się spotykamy. Dociera do mnie nagle, że to dlatego tak się wcześniej spieszył. Chciał dogonić siostrę. Szkoda, że nie zabrał mnie ze sobą. Wówczas moglibyśmy porozmawiać z Beatrice razem, tworząc jeden front. A tak czuję się wykluczona i odepchnięta; wkurza mnie to. – A więc – zaczyna Bea, gdy Ben siada przy stole i podsuwa mi kubek z kawą – Ben mi o was powiedział. Chciałabym powiedzieć, że się domyśliłam, ale milczę. – Nie musieliście się przede mną ukrywać – ciągnie chłodno. – Myślałam, że jesteś moją przyjaciółką, Abi. – Jestem i wiesz o tym. Nie wiedziałam… Nie wiedzieliśmy, co ci powiedzieć. Przede wszystkim sami nie wiedzieliśmy, co się między nami dzieje… – dukam, starając się zdusić oburzenie związane z tym, że to ja muszę się tłumaczyć, podczas gdy Ben siedzi w milczeniu. Lustruje nas oboje. Przenosi spojrzenie na Bena, a potem z powrotem na mnie. Następnie bierze nas za ręce. – Cieszę się waszym szczęściem, to oczywiste – mówi, jakby chciała

przekonać samą siebie. – Ale proszę, już nigdy więcej mnie nie okłamujcie. Przez całe życie mnie okłamywano. – Patrzy znacząco na Bena, ale on nie odrywa wzroku od sęka na dębowym stole. Otwieram usta, żeby jej wyjaśnić, że odkąd się wprowadziłam, namawiałam Bena, żeby powiedział jej prawdę, ale on postanowił inaczej. Zamykam jednak usta, zwieszam głowę i potulnie ją przepraszam. Sprawia mi ulgę świadomość, że przynajmniej już wie. Koniec z tajemnicami. Atmosfera w czasie kolacji jest raczej przygaszona. Beatrice mówi niewiele; przerzuca widelcem sałatkę z kurczakiem na talerzu. Cass jest jak zwykle posępna, a Ben i ja siedzimy obok siebie jak dwójka złajanych dzieciaków. Tylko Pam paple trzy po trzy ze swoim ciepłym akcentem z południowo-zachodniej Anglii. Później odnajduję Bena w jego pokoju. Słońce już zaszło. Drzwi balkonowe są otwarte; blokuje je duży egipski kot wyrzeźbiony z czarnego kamienia – kosztowny artefakt, o czym Ben mnie swego czasu poinformował, przywieziony z jednej z wypraw. Powietrze stoi, firanki się nie ruszają przy braku powiewu. Ben rozebrał się do bokserek i leży na pościeli z zamkniętymi oczami. Jego sypialnia jest, jak zawsze, bardzo czysta i minimalistyczna. W kącie pokoju dostrzegam jakby talerz satelitarny na drewnianych nogach. Jest wielki, futurystyczny i emanuje skandynawską elegancją. Pamiętam, jak Ben pokazywał mi go w oknie wystawowym salonu Bang & Olufsen. Rozprawiał o tym, jaki wspaniały dźwięk daje ten system nagłośnieniowy i jak świetnie się sprawdzi na imprezach. Pamiętam, że kosztował fortunę. Nie mogę uwierzyć, że wydał na niego tyle pieniędzy. Ben otwiera oczy. Podchodzę do niego, całuję go namiętnie i pragnę go bardziej niż kiedykolwiek. Odrywam się od niego, żeby zdjąć sukienkę. W pośpiechu rozpinam biustonosz i pozwalam, by opadł na podłogę. – Co robisz? – pyta. – Rozbieram się. A ty? – Wdrapuję się na łóżko i znowu się do niego przysuwam. Zsuwam mu bokserki przez biodra. – Pomogę ci. Chwyta mnie za ręce. W pierwszej chwili myślę, że się wygłupia, że to jakaś nowa gra, ale gdy spoglądam na niego w półmroku, widzę odrazę wykrzywiającą jego twarz. – Przestań, Abi – mówi, odwracając się ode mnie i z powrotem naciągając bokserki. – Mogłabyś coś na siebie włożyć? Wściekła, wyrywam prześcieradło spod niego i owijam się nim. Jestem zszokowana jego odrzuceniem. Wychodzę z łóżka. – O co ci chodzi? – Nie chcę tego powiedzieć, ale słowa same ze mnie wypadają. – Co się dzieje? Już ci się nie podobam? Wpadające przez okno światło księżyca oświetla go, gdy siedzi na środku łóżka z kolanami podciągniętymi pod brodę. Chciałabym do niego podejść, objąć

go, pocałować w szyję, klatkę piersiową, ale czuję się tak, jakbym go nie znała. Jeśli byłam pewna czegokolwiek, to właśnie uczuć Bena do mnie. – Och, Abi – głos mu się rwie. A ja czuję ucisk w piersi. – Oczywiście, że mi się podobasz. Tylko uważam, że nie powinniśmy uprawiać seksu. – Ale dlaczego? Co się dzieje? Jego oczy ciemnieją i patrzą intensywnie. – Chodzi o Beę. Ma problem z tym, że sypiamy ze sobą. Wybucham śmiechem. To na pewno jakiś żart. – A co ją to obchodzi? – Raczej nie okazujemy jej w ten sposób szacunku, prawda? Chciałabyś ze mną spać w domu swoich rodziców? Przez chwilę się nad tym zastanawiam. – No, nie, ale to co innego. Przecież mieszkamy tutaj. Wzdycha. – Posłuchaj. Już i tak pogwałciliśmy zasady obowiązujące w domu. Nie chcę jej jeszcze bardziej wkurzać. Jesteś moją pierwszą dziewczyną od lat. Wydaje mi się, że Bea czuje się przez to zagrożona. Zawsze była zaborcza. Zawsze byliśmy tylko ona i ja. Pozwólmy jej przyzwyczaić się do tego, że jesteśmy razem. Oswoi się z tym. – A co z tym, czego ja chcę? Tego nie bierzesz pod uwagę? Czy muszę się zawsze naginać do tego, czego chce kochana Bea? – Jestem tak wściekła, że muszę się gryźć w dolną wargę, żeby nie powiedzieć czegoś, czego będę później żałowała. – To nie tak, Abi. Daj spokój. Bądź rozsądna. Na pewno rozumiesz jej perspektywę. Jestem jej jedyną rodziną. Po prostu jest trochę zaborcza. To wszystko. A myśl o tym, że twoje rodzeństwo uprawia seks w pokoju obok, jest dość ohydna. – To ja jestem nierozsądna? – Do oczu napływają mi gorące łzy wściekłości. Zbieram swoje ubranie. – Dzisiaj chcę spać sama – mówię, ciskając w niego prześcieradłem. Materiał ląduje mu na kolanach, ale Ben go nie dotyka, jakby był zbrukany moją nagością. – Może powinieneś porozmawiać z Beatrice. Najwyraźniej przejmujesz się tylko jej uczuciami. Na płacz pozwalam sobie dopiero w swoim łóżku, owinięta kołdrą pachnącą Benem.

Rozdział 13 Pogoda się zmienia. Nie śpię przez większą część nocy. Wsłuchuję się w deszcz uderzający o dachówki i mam nadzieję, że Ben również przewraca się z boku na bok w swoim łóżku w pokoju po drugiej stronie korytarza. Od dwóch tygodni większość nocy spędzałam wtulona w jego ramiona. Wymykałam się do siebie wcześnie rano, żeby Beatrice nas nie nakryła. Naciągam kołdrę na głowę, by osłonić się przed światłem ulicznej latarni, które dostaje się do pokoju przez ohydne, rzadkie niebieskie zasłony Jodie. „Może to jest to, na co zasługuję” – myślę sobie. Beatrice była dla mnie dobra, zaprosiła mnie do swojego domu, okazywała mi przyjaźń, gdy jej tak bardzo potrzebowałam, a ja jej za to odpłaciłam obściskiwaniem się z jej bratem za jej plecami. Prześladuje mnie spojrzenie orzechowych oczu Bena. Głębokie kałuże miodu z refleksami zieleni. Jak mogłabym mu się oprzeć? „Nawet dla ciebie, Beatrice”. Przepełnia mnie poczucie samotności tak potężne, aż wydaje mi się, że się duszę. „Właśnie w takich chwilach mi ciebie brakuje, Lucy. Tak bardzo mi ciebie brakuje. Gdybym mogła z tobą teraz porozmawiać, usłyszeć twoją radę. Wraz z utratą ciebie zginęła jakaś część mnie. Już nie jestem pełną osobą. Nie wiem, jak bez ciebie żyć, Lucy. Nie wiem, jak być sobą bez ciebie”. Chciałabym zapaść się w nicość, nie musieć już o niczym myśleć, nie musieć być sobą. Wracam myślami do owej ciemnej nocy w Balham, gdy postanowiłam skończyć z tym wszystkim. Byłam w bardzo złym stanie, teraz to wiem, podobnie jak wiem, że już nigdy czegoś takiego nie zrobię. Lecz życie czasami boli tak samo jak tamte nacięcia, które zrobiłam na nadgarstkach. Blizny po nich nieustannie przypominają mi o mojej winie, o żalu. Chyba w końcu zasnęłam, bo gdy budzi mnie skrzypnięcie drzwi, zaczyna już widnieć. Ciężkie kroki zbliżają się w mroku i czuję go, jak wchodzi do łóżka, jak materac ugina się pod jego ciężarem, gdy mnie obejmuje i przyciąga do siebie. Czuję wyraźnie jego znajomy cytrynowy zapach, gdy muska mój policzek. – Przepraszam – szepcze, a ja czuję przy uchu jego gorący oddech. Czuję się bezpieczna w jego ramionach. Zapadam znowu w nieświadomość i mam nadzieję, że w końcu wszystko będzie dobrze. Nie ma go przy mnie, gdy się budzę, i gdyby nie zapach jego wody kolońskiej na poduszce, wątpiłabym, że tu w ogóle był. Rozsuwam zasłony. Materiał jest cienki i trochę lepki. Niebo ma kolor dymnej szarości, ulice są mokre i lśniące po nocnej ulewie, a ja nagle czuję ukłucie straty – skończyła się fala upałów, skończyło się coś między mną i Benem.

Już mam odejść od okna, gdy słyszę stuk bramy z kutego żelaza, piknięcie zamka samochodu i widzę Bena, ubranego w garnitur z krawatem, pakującego swoje tyczkowate ciało do fiata. Przypomniało mi się, że mówił coś o nowym kontrakcie z jakąś firmą ze Swindon. Patrzę, jak odjeżdża, i zastanawiam się, czy jestem nierozsądna. Beatrice jest wobec Bena zaborcza, owszem, ale to zrozumiałe, zważywszy na to, jakie mieli dzieciństwo. Nie mieli mamy i taty, a wychowywali ich dziadkowie, którzy byli bogaci, ale jak się zdaje, mało nimi zainteresowani. Odchodzę od okna i idę po szampon i żel do mycia ciała. Biorę prysznic. Woda spływająca po moim ciele dodaje mi energii. Jestem rozczarowana, że jest zbyt zimno na to, żebym włożyła sukienkę, którą wczoraj kupiłam. Zamiast niej wciągam na siebie wyblakłe obcisłe dżinsy i koszulkę z długimi rękawami. Znowu czuję się sobą. Upał minionych kilku tygodni był tak intensywny i nieustępliwy, że niemal się cieszę z deszczu i spadku temperatury. Myślę o strojach Beatrice wiszących kolorowym rzędem w mojej szafie. Może to właściwy moment, by je zwrócić i przestać udawać, że jestem kimś, kim najwyraźniej nie jestem. Beatrice i Cass siedzą obok siebie przy kuchennym stole tak blisko, że niemal stykają się głowami. Pochylają się nad plikiem czarno-białych fotografii. Nie podnoszą wzroku, gdy wchodzę do środka. – Dzień dobry – mówię, ze stukiem nastawiając czajnik. W kuchni jest ciemno, mimo że zapalono górne oświetlenie. Od czasu do czasu słyszę szum opon samochodów przejeżdżających przez kałuże na mokrej ulicy biegnącej powyżej nas. – W porządku – mruczy Beatrice, nie patrząc na mnie. – Co robicie? – Przestawiam krzesło i siadam naprzeciwko nich. – To jest bajeczne – mówi Beatrice, zwracając się do Cass; mnie ignoruje. Napinam się. – Podoba mi się to, jak światło pada na bransoletkę. – Beatrice chwali fotografię Cass. – Klejnoty w nim połyskują. Krew dudni mi w uszach i czuję w piersi znajomy ucisk. „Masz paranoję, Abi. One cię nie ignorują”. – Zgadzam się. – Cass ma rozrzewnione spojrzenie i rumieniec na twarzy. – A co powiesz na to? – Ty robiłaś te zdjęcia? – pytam Cass, która patrzy na mnie i bardzo delikatnie kiwa głową. Zakładam, że przytaknęła. Beatrice nadal patrzy na zdjęcie. Wstaję i robię sobie herbatę, nie pytając, czy też by się napiły, po czym wsuwam dwie kromki chleba do tostera. Policzki mnie palą, gdy smaruję tost masłem i słucham, jak wykrzykują coś nad jedną z fotografii i zachwycają się światłem na drugiej. Czy to te zdjęcia wywoływała wczoraj Cass? A jeśli tak, to dlaczego fotografuje biżuterię Beatrice?

– Pięknie tutaj wyszłaś – stwierdza Cass. Słyszę w jej głosie podziw. Zerkam na zdjęcie. Przedstawia popiersie kobiety o twarzy w kształcie serca otoczonej jasnymi włosami. To Beatrice, ale na pierwszy rzut oka mogłaby to być Lucy. Albo ja. Nie ma na sobie nic z wyjątkiem naszyjnika wykonanego ze srebra przeplatanego szmaragdami. Cass udało się bardzo korzystnie uchwycić migdałowe oczy, zadarty nos i pełne usta; efekt jest olśniewający. Piegi na nosie są ledwie widoczne, a twarz wygląda świeżo i naturalnie, jakby modelka miała znacznie mniej niż trzydzieści dwa lata. Serce mi się ściska i przełykam łzy, gdy Beatrice się śmieje, jak zwykle kojarząc mi się z Lucy. Biorę kęs tostu i oparta o marmurowy blat przyglądam się im, jak dyskutują o stronie internetowej, klientach i prowizjach. – Ben zaprojektował wspaniałą stronę. Gdy wrzucimy te zdjęcia, będzie ją można „postawić”, jakby to ujął. Rodzinna współpraca. Wymieniają z Cass czułe spojrzenia. Chrząkam. – Jeślibyś chciała, mogłabym coś napisać… – zaczynam. Beatrice tylko macha ręką, nawet na mnie nie patrząc. – Dzięki, ale to nie będzie konieczne. Cass szepcze coś niezrozumiale, na co Beatrice wybucha swoim dźwięcznym śmiechem. Tym razem jego dźwięk mnie denerwuje. Wiem, że znowu mnie karze. Zawsze mnie karze, bo Ben i ja mamy się ku sobie. Gdy przyglądam się jej eleganckiej fryzurze i perfekcyjnym ubraniom, dociera do mnie, że w ogóle nie można jej porównywać z moją siostrą. Lucy była ciepła, przyjacielska i otwarta, podczas gdy w przypadku Beatrice za wspólną im obu energiczną osobowością kryje się chęć kontroli, jakby celowo kusiła mnie do wyjścia na słońce tylko po to, żeby potem zepchnąć w cień. Nagle tracę apetyt. Bez słowa zostawiam tost i kubek z herbatą na blacie i wychodzę z kuchni. Jadę autobusem do miasta i ponad godzinę spędzam w sklepie z farbami, w którym można kupić wyroby takich marek jak Little Greene i Farrow and Ball. Dumam nad paletą kolorów o niezwykłych nazwach. Moja sypialnia w Balham była pomalowana zielenią eau-de-nil, Nii była żółta, a Lucy w błękicie kaczego jaja, więc omijam wszystko, co nawiązuje do tych kolorów kojarzących mi się z moim dawnym życiem. W końcu wybieram blady fioletoworóżowy, kolor rodem z mieszanki słodkości Dolly Mixture. Coś nowego, świeżego, z czym nie wiążą się żadne wspomnienia. Siedzę w autobusie z puszką farby, wałkiem i pędzlami. Stojąca pod moimi nogami elegancka tekturowa torba, w którą zapakował je sprzedawca, jest mokra i pęka na krawędziach. Między mną a oknem siedzi ściśnięta starsza kobieta pachnąca mokrym psem. Co chwila przysypia i budzi się gwałtownie, po czym

znowu przysypia, opuszczając podbródek w stronę klatki piersiowej. Głowa przechyliła się jej na bok i prawie opiera mi się o ramię. Na zewnątrz ludzie chodzą pospiesznym krokiem z parasolami lub w płaszczach przeciwdeszczowych. Wczoraj było zupełnie inaczej – tak gorąco, że każdy, na kogo się spojrzało, pokazywał więcej ciała, niż powinien. Jak to możliwe, że jednego dnia temperatura osiąga poziom ponad trzydziestu stopni, a następnego jest zimno, wietrznie i odnosi się wrażenie, że wróciła wiosna? Autobus mknie Wellsway i zatrzymuje się dla chwili wytchnienia na czerwonym świetle. Kątem oka dostrzegam mignięcie znajomo wyglądającej blond czupryny. To Cass wychodzi z delikatesów. Trzyma za rękę dziewczynę, która wydaje mi się znajoma. Oczywiście. To Jodie. Nie wiedziałam, że nadal mają ze sobą kontakt. Zawsze mi się wydawało, że Jodie odeszła w niełasce, ale przecież Beatrice nigdy nie rozmawiała ze mną na ten temat. Autobus podjeżdża na przystanek. Wysiadam z torbą pod ramieniem. Rozglądam się za dziewczynami, ale nigdzie ich nie widzę. Zniknęły. Przekręcam klucz w zamku i wchodzę do domu. W środku jest cicho i pusto. Dociera do mnie, jaki wydaje się wielki i jakim poczuciem samotności emanuje, gdy nie ma w nim ludzi, muzyki, imprezy, wina. W kątach przy suficie igrają cienie, które gonią się jak duchy. Pokonuję szybko schody, a po plecach przebiega mi dreszcz. Otwieram drzwi do mojego pokoju i upuszczam puszkę z farbą na podłogę. Ktoś u mnie był. Siedział na moim łóżku. Narzuta, którą rano tak skrupulatnie wygładziłam, jest zmięta i pościągana. Marszcząc brwi, podchodzę bliżej. Robi mi się sucho w ustach, gdy widzę, że coś leży pośród fałd tkaniny. Coś martwego, zakrwawionego, śmierdzącego. Wydaję zdławiony okrzyk. To ptak. Bez głowy. Brązowe pióra są sklejone od krwi. Krzyczę i cofam się o krok, cała roztrzęsiona. Kto mógłby położyć na moim łóżku coś tak ohydnego, potwornego? – Coś ci się stało? Podskakuję i odwracam się gwałtownie. W drzwiach stoi Beatrice ubrana w długą czarną sukienkę. Przez chwilę, z powodu mojego rozstroju, mam wrażenie, że przypomina kostuchę. Nie patrzy na mnie, lecz na łóżko. – Och. Przypuszczam, że to Sebby przyniósł ci prezent. – C… Co takiego? Myślałam, że wyszła, a tymczasem była tutaj. Czekała, aż to znajdę? Liczyła na to, że się zdenerwuję? Czy to jest jakaś kara, omen związany z tym, że usidliłam jej brata? Chciałabym jej powiedzieć, że nie musiała się tak starać. Ben już mnie odrzucił. Wybrał ją, a nie mnie. – Sebby, mój kot – wyjaśnia, wchodząc do pokoju. – Często tak robi. Mam ci pomóc zmienić pościel? Potakuję, niezdolna wydusić z siebie słowa. Język robi mi się nagle zbyt

gruby i mnie dusi. Patrzę, jak Beatrice ostrożnie zwija narzutę tak, żeby martwy ptak nie upadł na dywan. – Obawiam się, że jest już do niczego, ale mam zapasową, którą mogę ci dać. – Dzięki – bełkoczę. Beatrice znika, zabierając ze sobą zbrukaną narzutę i truchło ptaka. Tego wieczoru Ben wraca do domu na tyle późno, że zdążyłam pomalować sypialnię i odsuwam się, by podziwiać moje dzieło. Fioletoworóżowe ściany gryzą się z jaskrawozieloną narzutą, którą pożyczyłam od Beatrice. „To zapasowa narzuta Pam, ale nie będzie miała nic przeciwko”, zapewniła mnie, dając mi ją. Słyszę jego ciężkie kroki na kamiennych schodach, czuję, że zatrzymał się pod moimi drzwiami, jakby się zastanawiał, czy zostanie miło przyjęty. Wtem rozlega się skrzypienie drzwi. – O rety! Dobra robota, Abi. Wzruszam ramionami, z wałkiem w dłoni. Nie wiem, czy na niego krzyczeć, czy go pocałować. Niebo ciemnieje i słyszę dobiegający z oddali pomruk grzmotu. – Chyba powinniśmy pogadać – mówi. Nadal ma na sobie garnitur, a zmoczone przez deszcz włosy przylegają mu gładko do głowy. Biała koszula podkreśla opaleniznę, a ja jeszcze nigdy nie pożądałam go tak bardzo jak w tej chwili. Może to dlatego, że jego ciało jest teraz poza moim zasięgiem. – Nie wiem, czy jest o czym rozmawiać – odpowiadam i odkładam wałek do rynienki. – Muszę umyć ręce i twarz. Jestem cała w farbie. Próbuję wyjść z pokoju, ale chwyta mnie w talii. Trzyma tak mocno, że brakuje mi tchu. – Proszę, Abi. Nie mogę cię stracić. – Dostrzegam w jego oczach błysk bólu i coś dławi mnie w gardle. – Wiem, że to brzmi głupio i że nie byliśmy ze sobą aż tak długo, ale zakochuję się w tobie. Czuję napór łez zbierających się pod powiekami. – Ben… Mój opór słabnie, gdy jego usta znajdują moje i całuje mnie namiętnie. Niechętnie odpycham się od niego, bo wiem, że to nas zaprowadzi donikąd. – Chodźmy coś zjeść. Porozmawiać. Tylko we dwoje – proponuje. Burczy mi w żołądku, bo od śniadania nic nie jadłam. Zgadzam się. Gdy już zmyłam farbę z włosów i przebrałam się w czyste ubranie, idziemy do pubu za rogiem, zostawiając za sobą Beatrice i dom. Zamawiamy coś przy barze, po czym znajdujemy miejsce przy drewnianym stole w głębi. Migocze między nami świeca, a ja myślę o tym, jak bardzo brakuje mi chwil sam na sam z nim, z dala od jego bliźniaczki. Ben ujmuje moją dłoń.

– Przepraszam cię za poprzedni wieczór, za to, że tak na ciebie wsiadłem. Jestem pewien, że gdy Bea oswoi się z tym, że jesteśmy razem, sprawy będą wyglądały inaczej. – Dzisiaj znalazłam w swoim łóżku martwego ptaka. Był bez głowy – wyrzucam z siebie. Cieszę się na widok zdumienia malującego się na jego twarzy. – Co się stało? Wzruszam ramionami. – A skąd mam wiedzieć? Beatrice twierdzi, że to sprawka jej kota. – Sebby’ego? – Śmieje się. – Dziwne. Beatrice zawsze żartuje, że brakuje mu genu odpowiedzialnego za gonienie myszy. Twierdzi, że nie byłby w stanie zapolować na jedzenie, nawet gdyby przebiegało mu przed nosem. – Chcesz powiedzieć, że to się nigdy wcześniej nie zdarzyło? – Napina mi się skóra na głowie, a apetyt słabnie. – Nigdy czegoś takiego nie zrobił. To ohydne. Na pewno się przestraszyłaś. – Owszem – przyznaję, po czym lekkim tonem dodaję: – Mam nadzieję, że Beatrice nie próbowała mnie w ten sposób zniechęcić do ciebie. Na jego twarzy pojawia się irytacja. – Nie zrobiłaby czegoś takiego – mówi. Zbyt szybko. – Tylko żartowałam, Ben. – wyjaśniam. Ale to nieprawda. Przez chwilę się sobie przyglądamy. Cisza między nami jest ciężka, ponura, jak powietrze przed burzą. Przychodzi kelner z naszym jedzeniem. Ben zaczyna pałaszować swój stek, gdy tylko talerz ląduje przed nim, i mówi z pełnymi ustami, że umiera z głodu. Grupa mężczyzn siedzi przy stole, pije i się śmieje. Zgiełk jest dokuczliwy, aż się wzdrygam. Jeden z mężczyzn, dość młody, o ostro zarysowanej szczęce, patrzy na mnie i puszcza do mnie oko. Odwracam wzrok i się rumienię. Biorę łyk wody. – Moim zdaniem Beatrice nigdy nie zaakceptuje naszego związku – mówię, odstawiając szklankę na stół. – Nie jestem pewna, czy to dlatego, że się najpierw zaprzyjaźniłyśmy, czy też dlatego, że nie chce zostać strącona z piedestału. Rumieniec pojawia się na jego szyi i wędruje coraz wyżej. – Nie ma nic przeciwko temu. Cieszy się razem z nami. Wiem, że kłamie. Patrzę na niego tak długo, aż odwraca wzrok i znowu skupia się na steku. – Dzisiaj rano nie wydawała się zbyt uradowana moją obecnością – zauważam, bawiąc się łososiem. – W zasadzie mnie ignorowała, gdy była z Cass. No, a potem ten ptak… Szczęka zaczyna mu drgać, zaciska usta. Nie patrzy na mnie. – Czuje się trochę zraniona, to wszystko. Działaliśmy za jej plecami. Na pewno nie chciała cię ignorować. Wiele dla niej znaczysz. Broni jej, to jasne. Jest jego bliźniaczką. Ukłucie poczucia winy przebija się

przez mur, który wzniosłam wokół mojego serca. „Jak się czujesz, Ben, gdy tkwisz między dwiema kobietami, które są dla ciebie tak ważne?” – myślę. Może ma rację. Beatrice jest moją przyjaciółką, nie ignorowałaby mnie celowo. Najzwyczajniej w świecie była zajęta swoją stroną internetową. „Nie trzeba dużo wysiłku, żeby odpowiedzieć dzień dobry i być uprzejmą”. Potrząsam głową, żeby odgonić tę nielojalną myśl. Kocham się z jej bratem bliźniakiem za jej plecami, miała prawo trochę się na mnie wkurzyć. Przyzwyczai się do tego. Z czasem. Biorę go za rękę i ściskam. – Przepraszam – szepczę. – Nie chcę się kłócić. – Zatem zgadzasz się, żebyśmy zwolnili tempo? – ścisza głos. – W sferze seksu? Nadal chcesz, żebyśmy byli razem? – Oczywiście – odpowiadam, czując ulgę, i nagle na sali robi się jaśniej, śmiechy nie są tak dokuczliwe. – I przeproszę Beatrice. Ma prawo być na mnie wkurzona. – Nie wkurzyła się na ciebie. Posłuchaj, najlepiej będzie zostawić na razie ten temat. – Wydaje się rozdrażniony. – Zapłaćmy i chodźmy się przejść. Sięga do kieszeni, wyciąga zniszczony portfel, wyjmuje z niego dwa zmięte banknoty i rzuca je na stół. To ledwie wystarczy na pokrycie połowy jego rachunku, że o swoim nie wspomnę. Nie oczekiwałam, że będzie za mnie płacił, ale… Uśmiecha się do mnie, mówi lżejszym tonem, ale wydaje się sztuczny i sprawia wrażenie, jakby coś przede mną ukrywał.

Rozdział 14 Deszcz uderza o drzwi balkonowe. Beatrice osłania oczy dłońmi przed światłem ze swojej pracowni, żeby móc wyglądać na ogród. „Gdzie on jest?” – myśli. Po niebie przetaczają się szybko wściekłe chmury, a ona tęskni za wczorajszą temperaturą. Jak bardzo by chciała, żeby zawsze było lato. Niebem wstrząsa nisko dudniący grzmot, a chwilę potem ciemność w ogrodzie przerywa na chwilę nieuchronna błyskawica. Beatrice odskakuje od okna. Zawsze się bała uderzenia pioruna i wyobrażała sobie, jak jego elektryczne paluchy przebijają się przez szybę, by ją śmiertelnie porazić. Trzęsie się i otula szczelniej swetrem. Zbliża się północ. Gdzie jest Ben? Nie czuje się bezpiecznie, dopóki on nie wróci. Nie podoba się jej, że jest w domu sama. Najbardziej lubi, gdy wokół jest mnóstwo ludzi i gdy ma Bena u boku. Zwalcza pokusę zadzwonienia do niego, bo nie chce pokazać po sobie, że go potrzebuje, choć wie, że tak jest. Chodzi po pokoju i próbuje pozbyć się energii z nóg, rąk, dłoni, które aż ją świerzbią, żeby sięgnąć po telefon. Jej wzrok pada na aksamitne pudełko leżące obok telefonu komórkowego. Wieczko jest uniesione i odsłania szafirową bransoletkę spoczywającą na satynowym materiale, biżuterię, z której jest najbardziej dumna. Obiecała wysłać ją rano klientce. Kobieta słono za nią zapłaciła, lecz to nie pieniądze są ważne, tylko uznanie dla jej talentu. Beatrice nigdy się nie spodziewała, że będzie artystką. Kiedy zaczynała studia, wiele lat temu, chciała zostać prawniczką. Nie skończyła studiów, bo wszystko potoczyło się potwornie źle i musiała uciekać. Poznała go w pierwszym sierpniu nowego tysiąclecia. Większość studentów wyjechała do domów na wakacje, ale ona została w Exeter z przyjaciółką Lailą. Obydwie nie chciały stracić mieszkania ani wracać do swoich rodzin i rozkoszowały się pierwszym smakiem dorosłości. Poszły do lokalnego pubu Seven Stars, do którego w czasie semestru chodzili wszyscy studenci; przyciągało ich tanie piwo. W szafie grającej można było wybrać Groovejet (If This Ain’t Love) Spillera i nawet teraz, po tylu latach, nie może słuchać tej piosenki bez przypominania sobie, jak się czuła, gdy go zauważyła. Opierał się o bar i gawędził z kolegą, trzymając w ręce piwo. Wydawało się, że nie widział, jak na niego zareagowała: przez kilka długich sekund nie mogła oddychać, jakby wiedziała, że znalazła bratnią duszę. Jakby wiedziała, że jest im pisane być razem, zanim udało się im zamienić słowo. A gdy zaczęli rozmawiać, nie mogli przestać. Była zdumiona tym, jak wiele ich łączyło. On również studiował, aczkolwiek na innym kierunku. Gdy się dowiedziała, że mieszka w tym samym kampusie, nie mogła uwierzyć, że go wcześniej nie zauważyła. Beatrice rzadko kiedy pozwala sobie myśleć o tamtych czasach. To było przed trzynastu laty i wiele się od tamtej pory wydarzyło, tak dużo czasu się

zmarnowało, tylu rzeczy można żałować. Złamano jej serce, więc nie miała wyboru i musiała porzucić nie tylko uniwersytet, ale też i kraj. Kilka lat później dowiedziała się od Laili, że Luke ma nową dziewczynę. Poczuła się tak, jakby znowu wyrwano jej serce z piersi. Podskakuje na dźwięk zamykanych drzwi wejściowych, przyciszonych głosów i chichotu rozchodzącego się echem po domu. Biegnie do holu i widzi Bena obejmującego Abi w talii. Włosy mają mokre i przyklejone do głów; długie kosmyki Abi wyglądają uroczo. Dziewczyna trzyma w dłoni ociekającą wodą parasolkę, którą upuszcza na wycieraczkę. Zwróciła swoją śliczną twarz w stronę Bena i patrzy na niego z uwielbieniem. Beatrice nie spodziewała się, że Abi mogłaby się w nim zakochać, nie tak szybko. Oboje się śmieją i ich widok budzi w niej niechciane wspomnienia. Te, które chciałaby głęboko pogrzebać. Chciałaby znaleźć kogoś, w kim mogłaby się zakochać; wie, że wówczas mogłaby wymazać przeszłość, tak jak wykonany ołówkiem rysunek da się zetrzeć gumką. – No dobra, Abi. – Ben posyła jej swój asymetryczny uśmiech, Abi zaś nie patrzy w jej kierunku. Stojąc przy staromodnym grzejniku, Beatrice nagle czuje się niezręcznie we własnym domu. Dostrzega, że w Abi coś się zmieniło, widzi rezerwę, która wcześniej nie przebijała się w jej osobowości. To prawda, że Abi była zawsze trochę roztrzęsiona, nieśmiała i bezbronna, co tak bardzo urzekło Beatrice, ale jednocześnie zawsze chciała się jej przypodobać i była wobec niej uprzejma. Kiedy tamtego pamiętnego dnia Abi powiedziała, że Beatrice przypomina jej Lucy, schlebiło jej to i odniosła wrażenie, że być może oznacza to początek długoletniej przyjaźni, której obydwie tak bardzo potrzebują. – Dobrze się bawiliście? – pyta, starając się zdusić zazdrość. To nie ich wina, że jest samotna. – Tak, dziękuję – odpowiada Abi krótko, nadal wpatrzona w Bena, którego obejmuje w talii. Beatrice jest zaskoczona jej szorstkością. „Czy tylko udawałaś, że tak bardzo chcesz być moją przyjaciółką? Czy robiłaś to tylko po to, żeby wskoczyć do łóżka mojemu bratu?”. Być może Ben opowiedział jej o tym, jak się wczoraj zdenerwowała w parku w związku z podejrzeniem, że sypiają ze sobą. Czy mógł być aż tak nielojalny? To nie to, że sypia z Abi, tak bardzo ją zaniepokoiło. Zupełnie nie o to chodzi. Po prostu nie chce, żeby ich związek stał się zbyt poważny. Nawet ona dostrzega, że rozwija się zbyt szybko i że jedno z nich na tym ucierpi, a Abi jest taka bezbronna. Ograniczenie ich intymnych kontaktów może trochę spowolnić proces, dać każdemu z nich szansę spojrzenia na ich relację z dystansu. Seks w tym przeszkadza. Łatwiej jest, gdy się go usunie z równania. Przynajmniej tak jej się wydaje. Abi odkleja się od Bena, bierze go za rękę i prowadzi na górę.

– Dobranoc, Beatrice! – woła przez ramię, a w sposobie, w jaki to powiedziała i jak prowadzi jej brata na górę, Beatrice dostrzega próbę szydzenia z niej, chęć pokazania, że Beatrice nie wygra. „To nie jest jakaś cholerna gra, Abi. To moje życie”. Ben uśmiecha się głupkowato, jak zakochany facet, gdy idzie za Abi po schodach. Beatrice zdaje sobie sprawę z tego, że wygląda jak pełna dezaprobaty gospodyni, gdy tak stoi na dole, owinięta grubym wełnianym swetrem z rękami splecionymi na piersiach. Ben chyba nie postąpi wbrew jej prośbie? Na pewno nie będzie tak okrutny i nie będzie się kochał z Abi po tym, co mu wczoraj powiedziała. Nie zrobi tego, skoro wie, że Beatrice może pociągnąć za sznurek i skończyć to wszystko. Beatrice wzdycha i wyłącza światło w pracowni. Musi ufać, że Ben postąpi właściwie. Nie może go mieć na oku jak nadopiekuńcza matka. Jej wzrok ląduje na aksamitnym pudełku leżącym na biurku. Zapisuje w pamięci, że wysłanie zamówienia jest pierwszą rzeczą, którą musi zrobić rano. Z korytarza na piętrze dobiega chichot, który powoduje, że zapomina o bransoletce. Zamyka drzwi i idzie za swoim bratem i jego dziewczyną na górę.

Rozdział 15 Jest uwięziona na ostatnim piętrze domu i uderza w okno na strychu. Wiem, że krzyczy, mimo że szkło tłumi jej wołanie i zagłuszają je ryczące wokół niej płomienie. Ma wielkie, przerażone oczy. Biegnę w stronę domu i staram się wyważyć drzwi wejściowe, ignorując ogień liżący farbę, która zwija się pod jego wpływem, ale dym mnie powala. Płaczę, wyczerpana, a ona robi się coraz mniejsza i już prawie jej nie widzę. Znika mi z oczu. Zanim się zorientuję, co się dzieje, Callum chwyta mnie wpół i odciąga od domu Beatrice, mówiąc, że nic nie mogę zrobić. – Odeszła, Abi. Odeszła. Musisz jej na to pozwolić. – Ale nie mogę! – krzyczę. Wrzeszczę tak długo, aż krew ścina mi się w żyłach i boli mnie gardło. Nagle widzę przed sobą twarz Luke’a. Wściekłość deformuje jego przystojne rysy, przez co wygląda ohydnie, przerażająco. Patrzy na mnie i mówi, że to moja wina. Dom znika, a na jego miejscu pojawia się moje stare audi leżące na boku w rowie. Lucy leży w ramionach Luke’a, który ją tuli i płacze, jak podczas owej potwornej, straszliwej nocy. Wtem dostrzegam, że to nie twarz Lucy spogląda na mnie otwartymi, martwymi oczami, tylko Beatrice. Budzę się przestraszona. Poduszka jest mokra od potu, prześcieradło też jest mokre i zmięte w nogach, a kołdra leży na podłodze. Serce mi wali o żebra, gdy siadam na łóżku i łapię powietrze. Jak bardzo bym chciała, żeby Ben leżał obok mnie, uspokajał mnie i uświadamiał, że to był tylko koszmar. „To był tylko koszmar” – powtarzam sobie w myślach, gdy serce zaczyna zwalniać. Wiem, że wydarzenia z moich snów mogą być za każdym razem inne, ale koniec jest zawsze taki sam. Jak w rzeczywistości. Moja siostra nie żyje, Luke mnie nienawidzi, a ja zawsze będę siebie obwiniać. Nigdy nie będę umiała pozwolić Lucy odejść. Idę po schodach i zbliżam się do kuchni, ale staję jak wryta na dźwięk ich podniesionych głosów. – Nie ma jej. Leżała wieczorem na biurku, a dzisiaj rano jej już nie było – mówi Beatrice. – Sugerujesz, że ktoś ją ukradł? – Głos Bena brzmi nadzwyczaj opryskliwie, a jego szkocki akcent jest jeszcze wyraźniejszy. Nigdy nie słyszałam, jak się kłócą, i serce mi wali. – Wieczorem tam była – powtarza podniesionym tonem. – To wszystko, co mam do powiedzenia. A teraz jej nie ma. – Może ją gdzieś przełożyłaś? – Czemu miałabym to robić? – pyta ostrym, zimnym tonem. Stoję na schodach, niepewna, czy powinnam się wycofać, czy wejść do

kuchni. Ukryta za ścianą staram się wyobrazić sobie ich miny. – Sam nie wiem, Beatrice. Ale nikogo nie oskarżaj, dopóki nie będziesz miała pewności. – Oskarżać? A kogo ja, do cholery, oskarżam, Ben? Nikogo. – Twierdzisz, że zniknęła, i mówisz to oskarżycielskim tonem – odpowiada spokojnie. – No, powiedz. Kto ją, twoim zdaniem, zabrał? Zamieram w bezruchu i czekam. Głos Beatrice, w którym szkocki akcent jest słabszy niż u Bena, ledwie przebija się przez szum pralki. – Cass spędziła tę noc w Londynie, a Pam nocowała u swojego chłopaka. Jest tylko jedna osoba, która mogła zabrać bransoletkę. No, chyba że spędziłeś z nią całą noc. Tak było? Byłeś z nią przez całą noc, Ben? Ma na myśli mnie. Krew uderza mi do głowy. Ziemia wiruje, aż muszę się oprzeć o ścianę, żeby się nie przewrócić. Nie potrafię zgadnąć, jaką minę ma Ben, i nie czekam na jego odpowiedź, tylko rzucam się w górę schodów. Potykam się, gdy gorączkowo próbuję stamtąd uciec, i obcieram sobie piszczel, ale nie oglądam nogi, tylko biegnę, aż wpadam do mojego pokoju. Zamykam drzwi i opieram się o nie. Brakuje mi tchu, chwytam gwałtownie powietrze, obtarcie mnie piecze i pojawia się na nim krew. Czy Beatrice zasugerowała właśnie, że jestem złodziejką? A może to moja paranoja, moja choroba podniosła swój wywołujący urojenia łeb? Zerkam na szafkę nocną. Moje środki przeciwdepresyjne nie leżą tam gdzie zwykle. Może zapomniałam je zażyć wieczorem? Chodzę po podłodze na czworaka i szukam opakowania, które mogło spaść za szafkę lub komodę. Zauważam znajomo wyglądające pudełeczko pod łóżkiem. Sięgam po nie z ulgą, odklejam srebrną folię jak dentysta szykujący wypełnienie zęba, ale stwierdzam, że w środku nie ma tabletek. Jak mogłam być tak głupia? Sprawdzam datę. Po raz ostatni realizowałam receptę prawie trzy miesiące temu, ale nadal powinien mi zostać jeszcze jeden listek. Potrząsam pudełkiem, ale wypadają z niego tylko puste listki. Wszystkie tabletki wycisnęłam. Opada mnie panika, wokół zapada ciemność. Czy wzięłam prozac przed położeniem się do łóżka? Dlaczego tego nie pamiętam? Tak wiele się ostatnio działo: przeprowadzka, związek z Benem. To dlatego nie pamiętam, kiedy ostatnio zażywałam lekarstwo. Ben położył się ze mną poprzedniego wieczoru, ale leżeliśmy w ubraniach na kołdrze i rozmawialiśmy po cichu. Potem pewnie usnęłam, bo gdy się obudziłam w nocy, Ben był już w swoim pokoju, a ja nadal miałam na sobie dżinsy i bluzę, w których byłam w pubie. Miałam sucho w ustach, więc poczłapałam do kuchni po wodę. Czy wzięłam tabletkę po powrocie na górę? Nie sądzę. Janice ostrzegała mnie, że przerywanie przyjmowania leku jest niebezpieczne i że powinno się go odstawiać stopniowo, gdy przychodzi na to czas. Nie jest za późno i na pewno mogę się umówić na pilne spotkanie z internistą lub Janice. „Wszystko

będzie dobrze – mówię sobie. – Nie trzeba panikować. Pominięcie jednej tabletki na pewno wiele nie namiesza. Już mi się to zdarzało”. A co, jeśli pominęłam więcej? Siadam na podłodze i opieram się o łóżko. Jego metalowa rama wbija mi się nieprzyjemnie w plecy, ale nie przejmuję się tym. Witam ten ból. Podciągam trzęsące się kolana do piersi, a z moich ust wydobywa się szloch. Jak mogłam myśleć, że te cholerne pigułki załatwią sprawę? Teraz, gdy nie ma już Lucy, zawsze będę się tak czuła – jakbym stała na krawędzi przepaści i mogła w nią runąć z powodu jednego niewłaściwego ruchu. Udawało mi się unikać jej przez cały dzień. Rankiem wydzwaniam do swoich znajomych i z ulgą stwierdzam, że Miranda, moja była szefowa, wydaje się zadowolona z tego, że dzwonię. Mówi mi nawet, że być może będzie miała dla mnie zlecenie. – Patricia Lipton zgodziła się udzielić wywiadu do naszego działu poświęconego sztuce. Wiem, jak bardzo lubisz jej powieści. Będę musiała jechać na Isle of Wight, bo Patricia nie znosi wywiadów przez telefon. To może być to, czego potrzebuję – oderwać się na chwilę od Beatrice, żeby przewietrzyć głowę. Udaje mi się umówić na wizytę u internisty, żeby przepisał mi antydepresanty. Potem idę do miasta, żeby kupić narzutę, która będzie pasowała do ścian w nowym kolorze. Mniej więcej w porze herbaty przeciskam się przez drzwi z torbą na zakupy w jednej i z parasolem w drugiej ręce. Słyszę jej głos odbijający się echem w holu. Woła „cześć” i wychodzi z pracowni. Mimo że jest chłodno, ma na sobie bawełnianą sukienkę i chodzi boso. Srebrna bransoletka układa się elegancko wokół tatuażu na jej kostce. – To ty. Myślałam, że to Ben. – Wydaje się rozczarowana. – Byłaś na zakupach? Nie sądziłam, że masz jeszcze jakieś pieniądze. – Patrzy znacząco na reklamówkę, którą ściskam w rękach. Palą mnie policzki w obliczu jej bezpośredniości. – Kupiłam ją… na wyprzedaży. To narzuta. Potrzebuję nowej po wypadku z ptakiem. – No tak. Patrzy na mnie zimno. Zamykam za sobą drzwi, rzucam torby i parasol pod nogi i zdejmuję parkę. Odwieszam ją na wieszak. Nadal stoi obok. Splotła wątłe ramiona przed sobą i obserwuje mnie, a ja wiję się pod jej krytycznym spojrzeniem. – Te sukienki, które ci pożyczyłam – odzywa się. – Nadal ich potrzebujesz? – Już nie, dziękuję. Upały minęły, więc nie są mi już potrzebne. Chcesz, żebym ci je oddała? – Poproszę.

Ruchem głowy wskazuje schody, więc ruszam na górę, z każdym krokiem czując się bardziej odtrącona. Słyszę plaśnięcia bosych stóp o kamień i czuję jej oddech na karku, bo idzie za mną bardzo blisko. Otwieram szafę i wyjmuję z niej sukienki, zostawiając na wieszaku tylko jedną. Tę, którą kupiłam w sklepie z używaną odzieżą. Tylko jedną, która należy do mnie. Oczy Beatrice błysnęły na jej widok, ale nic nie powiedziała. – Proszę – mówię, podając jej ubrania, które wiesza sobie na przedramieniu. – Dziękuję, że mi je pożyczyłaś. Mam jeszcze zieloną sukienkę Alice Temperley, ale trzeba ją wyprać. Zrobię to i ci ją oddam. Wzrusza ramionami, ale nie wychodzi. – Masz może coś jeszcze, co należy do mnie, Abi? – pyta zimnym tonem. Nie pomyliłam się. Jest przekonana, że coś jej ukradłam. – Na przykład? – Patrzę na nią. – Na przykład bransoletkę z szafirami. Pamiętam, jak ją podziwiałam w dniu po tym, kiedy się tu wprowadziłam. Siedziałam wtedy przy jej biurku w pracowni. – A po co by mi była? Wzdycha. – Nie mam ochoty na żadne gierki. Jeśli ją masz, proszę, żebyś ją oddała. Już za nią zapłacono. Zrobiłam ją dla nowego klienta i nie chcę go zawieść. To prezent dla jego żony. – Nie możesz zrobić drugiej? Najwyraźniej nie to chciała usłyszeć, bo jej policzki oblewają się czerwienią. Przymyka powieki i jej oczy przypominają teraz dwie szparki. Wciąga głośno powietrze. – Nie wierzę ci – syczy. – Byłam dla ciebie dobrą przyjaciółką. Zaprosiłam cię tutaj, nie płacisz za wynajem, a przecież prawie cię nie znam. Starałam się pomóc ci poradzić sobie z żalem po stracie Lucy, a oto jak mi się odpłacasz. Wiem, że to ty ją zabrałaś, Abi. Nie wiem dlaczego, ale wiem, że to zrobiłaś. Otwieram usta, żeby zaoponować, ale ona zatrzaskuje za sobą drzwi, zanim zdążam cokolwiek powiedzieć. Leżę wyciągnięta na nowej narzucie i boję się zejść na dół, na wypadek gdyby Beatrice powiedziała Pam i Cass o bransoletce. Wiem, że siedzą przy kuchennym stole i jedzą pyszne jedzenie (najprawdopodobniej przyrządzone przez Ewę), a nie zniosłabym ich pełnych rozczarowania spojrzeń lub oskarżycielskich słów. Moje słowa są tu bez znaczenia. Beatrice wie, że ukradłam jej cenną bransoletkę, i już. Jak ja nie znoszę konfrontacji. „Ukrywając się, zachowujesz się, jakbyś była winna – myślę. – Jak mi się udało wplątać w tę sytuację? Czy popełniłam ten sam błąd co w przypadku Alicii?”.

Słyszę skrzypnięcie drzwi, więc podnoszę wzrok. Widzę Bena, który stoi w drzwiach ze swoim asymetrycznym uśmiechem na ustach. – Mogę wejść? Brakowało mi cię dzisiaj. Wygląda na zmęczonego. Pod oczami ma cienie, widoczne pomimo opalenizny. Potakuję smutno, a gdy siada obok mnie na zbyt miękkim materacu, zalewam się łzami. – Co się dzieje? – pyta, przyciągając mnie do siebie. Wtulam się w jego pierś, znajdując pocieszenie w znanym mi zapachu detergentu zmieszanym z piżmową wonią biura. Przez łzy opowiadam mu o tym, co usłyszałam dzisiaj rano, i o chłodzie Beatrice. – Nie mogę uwierzyć, że tak z tobą rozmawiała – rzuca ze złością, gdy kończę. – Nie wolno jej tak oczerniać ludzi. Naprawdę nie wiem, co ją opętało. – Chyba nie myślisz, że ukradłam jej bransoletkę? Łapie mnie za podbródek, delikatnie odwraca moją głowę w swoją stronę i ociera mi łzy. – Oczywiście, że nie. Jak zwykle przesadza z reakcją. Pewnie ją gdzieś przełożyła i zapomniała gdzie. Ciągle robi takie rzeczy, więc się nie przejmuj. Opieram się o niego, czując ulgę. Jeśli Ben jest po mojej stronie, mogę się zmierzyć ze wszystkim. Pyta, czy coś jadłam, a gdy wyjaśniam, że wstydziłam się spotkać z innymi, bierze mnie za rękę i prowadzi do kuchni. Gdy mijam wielkie ozdobne lustro na korytarzu, widzę swoje zapuchnięte oczy i wielkie usta klowna. Nigdy nie wyglądałam atrakcyjnie po płaczu. Beatrice i Pam siedzą przy stole. Obrzucają nas spojrzeniami i szybko odwracają wzrok. A zatem, tak jak myślałam, Beatrice powiedziała Pam o bransoletce. – Zostało coś do jedzenia? – pyta Ben. Nadal trzyma mnie za rękę, a ja ściskam mocniej jego dłoń, jakby była tratwą ratunkową. – Ewa zrobiła placek z rybą. Jest trochę w piecu – odpowiada Beatrice, ignorując mnie. Talerze dziewczyn są puste, podobnie jak kieliszki do wina i dwie butelki stojące na środku stołu. Ben puszcza moją dłoń i podchodzi do pieca, a ja siadam naprzeciwko jego siostry. – Beatrice… – zaczynam. Tak wiele chciałabym jej powiedzieć, ale nie radzę sobie dobrze z konfrontacją. Przerywa mi Ben, który stawia przede mną talerz z plackiem z rybą. Wiem, że jeśli wezmę choć jeden kęs, zwymiotuję. Siada obok mnie i podaje mi sztućce oraz kieliszek do wina. Patrzy na mnie pokrzepiająco. Urzeka mnie, że przejmuje kontrolę nad sytuacją, że się o mnie troszczy.

– Widzę, że pochłonęłyście całe wino. – W jego głosie nie ma typowego dla niego ciepła, gdy zwraca się do siostry. Pam czuje się niezręcznie i wychodzi pospiesznie z kuchni pod pretekstem telefonu do chłopaka. Słychać tylko uderzenia kropli deszczu o okna i okazjonalne podmuchy wiatru wprowadzające je w rezonans. Skubię jedzenie, a Ben pochłania swoje z apetytem, nie zrażając się ciężką atmosferą, przez którą w pomieszczeniu robi się klaustrofobicznie. Biorę mały kęs placka, po czym odkładam sztućce. Beatrice patrzy to na mnie, to na Bena, a ja wpatruję się z rozpaczą w dłonie. Jestem zaskoczona, gdy kątem oka dostrzegam, że wyciąga rękę w moją stronę. Trzymam splecione dłonie na kolanach. – Przepraszam, Abi – mówi poważnie. – Nie powinnam była oskarżać cię o to, że cokolwiek mi ukradłaś. – A więc znalazłaś tę bransoletkę? – Głos Bena brzmi ostro. – Nie znalazłam. Ale w szerszym kontekście to nie ma znaczenia. Tak jak powiedziałaś, Abi, mogę zrobić dla klienta drugą. To nic wielkiego. Ben zerka na mnie i widzę zwątpienie zaciemniające spojrzenie jego orzechowych oczu. Milczy. – Przepraszam, że rozmawiałam z tobą tak nonszalancko. Ale nie wzięłam jej, Beatrice. Nie jestem złodziejką. Myślę o tych wszystkich ludziach, od których coś wzięłam. O Lucy, Alicii i tak, nawet o Beatrice. Może jestem złodziejką. Gdy wracam do sypialni, stwierdzam, że ktoś próbował się ze mną skontaktować i nagrał wiadomość. To Miranda. Odsłuchuję, przechadzając się po pokoju. Z okna widzę Beatrice wychodzącą przez furtkę. Dokąd ona idzie o tej godzinie? Tłumię myśli o niej i staram się skupić na słowach Mirandy. Wywiad z Patricią Lipton jest mój, jeśli jestem nim nadal zainteresowana. Zarezerwowała mi pokój w hotelu. Wyjeżdżam pojutrze. Czuję przypływ adrenaliny i mam cel. Wiem, że Nia miała rację, gdy zabroniła mi rezygnować z pracy. Opuszczenie tego domu, nawet na kilka dni, może być najlepszym rozwiązaniem. Dla mojego zdrowia psychicznego.

Rozdział 16 Beatrice kroczy ulicą bez parasola, nie bacząc na to, że wiatr szarpie jej czerwony płaszcz przeciwdeszczowy, a deszcz smaga jej bose nogi. Nie zwraca nawet uwagi na to, jak bardzo przemoczone są jej pantofle w lamparci wzór. Niebo jest ciemne, bezksiężycowe. Nie powinna chodzić po ulicach sama tak późno, ale to jest przecież Bath. Tutaj, pomimo deszczu i wiatru, czuje się bezpieczniej niż we własnym domu. Chowa się w wejściu do kawiarni przy głównej ulicy i przypala papierosa. Pali więcej, odkąd Abi z nimi zamieszkała. Palce się jej trzęsą, gdy wsuwa papierosa w usta. Zaciąga się głęboko, rozkoszując się mdlącym aromatem tytoniu, który drapie ją w gardło. Nadal jest roztrzęsiona po kłótni z Abi i po tym, jak przy obiedzie zrobiono z niej czarny charakter. Serce jej przyspiesza na samo wspomnienie. Jak oni mogą ją w ten sposób traktować? Po tym wszystkim, co zrobiła. Dla nich obojga. Starała się być uprzejma, gdy po południu poprosiła Abi o zwrot ubrań. Naprawdę chciała je odzyskać. Przecież minęły już dwa tygodnie i dziewczyna mogła sobie kupić jakieś letnie stroje. Poza tym nie chciała jej oglądać w swoich sukienkach. Nie po tym wszystkim. Była zszokowana, gdy Abi ze złością zdejmowała jej cenne ubrania z wieszaków i niemal rzucała nimi w jej stronę, jakby to były szmaty. A potem jeszcze ta niepoważna uwaga, że mogłaby zrobić drugą bransoletkę – jakby ta pierwsza nie miała znaczenia, podobnie jak narażenie na szwank reputacji Beatrice i lekceważenie jej ciężkiej pracy. Beatrice miała ochotę zdzielić ją w tę zadowoloną z siebie twarz. Zaciąga się znowu papierosem. „Może się pomyliłam, oskarżając Abi o kradzież bransoletki?” – myśli, gdy wypuszcza dym w mokre wieczorne powietrze. Próbowała ją przeprosić przy obiedzie, ale wściekło ją to, że Abi najwyraźniej pobiegła do Bena i udawała, że to ona, biedna Abi, jest ofiarą w tej sytuacji. Miała czelność siedzieć tam i ściskać go za rękę. Jej twarz wykrzywiał grymas zmartwienia i grała niewinną dziewczynkę, podczas gdy Ben siedział u jej boku, taki duży i opiekuńczy. „Próbujesz nastawić Bena przeciwko mnie?”. Zauważyła wiszącą w szafie Abi rdzawoczerwoną sukienkę popołudniową, a także zupełnie nowe, zapakowane jeszcze w pudełko trampki Dunlop Green Flash. Beatrice zastanawia się, czy Abi zauważyła, jakie są do siebie podobne. Takie same twarze w kształcie serc, zadarte nosy, jasne włosy, smukłe sylwetki. „Czy próbujesz mnie zastąpić, Abi? O to ci chodzi? To dlatego kupiłaś sobie identyczne trampki? Sukienkę w moim stylu?”. Na samą myśl o tym przeszywa ją dreszcz i otula się szczelniej płaszczem. Był taki czas, kiedy wiedziała, że jest dla Bena dziewczyną numer jeden,

najważniejszą w jego życiu. Teraz jednak nie jest tego taka pewna. To prawda, że gdy zapraszała Abi do zamieszkania z nimi, miała ukryty motyw, ale coś takiego jest ostatnią rzeczą, której by się spodziewała. Uliczna latarnia szumi i błyska, a jej pomarańczowe światło oświetla drobny deszcz, który nadal pada. Beatrice zaciąga się papierosem, po czym gasi go o ścianę i rzuca niedopałek za siebie. „Jakąkolwiek gierkę uprawiasz, Abi – myśli stanowczo, wsuwając ręce głęboko w kieszenie i wychodząc znowu na deszcz, by wrócić do domu – nie pozwolę ci wygrać. Mam zbyt wiele do stracenia”.

Rozdział 17 Mini morris, czerwony i zaskakująco błyszczący, stoi dokładnie naprzeciwko trapu, po którym schodzę z promu. Drobnej budowy Azjata o pięknej, niemal kobiecej twarzy zaprasza mnie do niego, nieświadomy mojego dyskomfortu wywołanego strachem. – Jeździła już pani mini, panno Cavendish? – pyta, przyciskając podkładkę z klipsem do piersi. Mimo że jest drobny, muszę truchtać, żeby za nim nadążyć. Kręcę głową. Mam trudności z przełykaniem. Gdy podchodzimy do samochodu, zaznacza coś skrzypiącym długopisem na rysunku przedstawiającym auto – opisuje jego obecny stan. Mam nadzieję, że oddam je jutro bez najmniejszej ryski. Otwiera drzwi i wsuwa się do środka, żeby mi pokazać, jak się uruchamia silnik, gdzie znajdują się kontrolki i kierunkowskazy i jak mam korzystać z wbudowanej nawigacji satelitarnej. Potem rzuca kluczyki na moją trzęsącą się dłoń i zostawia mnie samą. Nie jestem pewna, czy mam dość mocne nerwy, by usiąść za kierownicą po tak długim czasie. W Londynie łatwo było zrezygnować z poruszania się samochodem, bo stacja metra znajdowała się kilka kroków od naszego domu. Nawet w Bath mogę jeździć autobusami, gdy muszę dostać się do centrum albo odwiedzić rodziców. „Jazda samochodem to strata pieniędzy”, powtarzam mamie i tacie, gdy martwią się tym, że od czasu wypadku nie jeżdżę. Moje audi poszło do kasacji, ale firma ubezpieczeniowa wypłaciła mi kilka tysięcy i wszyscy nalegali, żebym kupiła inne auto, bo powinnam znowu usiąść za kółkiem. Potem jednak poznałam Alicię, próbowałam popełnić samobójstwo i przeżyłam załamanie nerwowe. A gdy poczułam się na tyle dobrze, by opuścić szpital psychiatryczny, i zamieszkałam z rodzicami, nie potrzebowałam samochodu. Tak sobie powtarzałam. Prawda jest jednak inna – jestem przerażona. Kiedy po raz ostatni siedziałam za kierownicą, zabiłam swoją siostrę. A jeśli znowu narażę na szwank czyjeś życie? Przełykam żółć podchodzącą mi do gardła, siadam na fotelu kierowcy i ostrożnie dotykam kierownicy. W mini nie mogę wyrządzić sporych szkód, prawda? Młoda matka z wózkiem przechodzi przez jezdnię tuż przede mną i wzdrygam się, wyobrażając sobie, że w nią wjeżdżam – maska samochodu wyrzuca wózek wysoko w powietrze, dziecko krzyczy… Zwalczam odruch wymiotny. „Nie wiem, czy sobie poradzę”. Czekam, aż młoda matka bezpiecznie wprowadzi wózek na chodnik, i dopiero wtedy odważam się włożyć kluczyk do stacyjki i bojaźliwie wciskam guzik zapłonu. Siedzę przez chwilę w mruczącym aucie, a na myśl o jeździe ulicami Cowes robi mi się niedobrze. Odwracam głowę. Blask popołudniowego słońca odbija się w oddali od tafli morza, a trójkątny żagiel jakiejś łódki buja się na

falach w górę i w dół. Biorę głęboki wdech, chłonąc woń soli w powietrzu, i z zamkniętymi oczami przypominam sobie mantrę, której nauczyła mnie Janice. Uspokajam się, skupiając się na wdechach i wydechach. Wdech i wydech. Wtem słyszę łagodny głos Lucy tak wyraźnie, jakby siedziała na miejscu pasażera. „To nie była twoja wina. Dasz radę, Abi”. Wciskam sprzęgło, wrzucam pierwszy bieg i delikatnie naciskam na pedał gazu, zdumiona, gdy samochód powoli stacza się z krawężnika na ulicę. Nie potrafię zetrzeć z twarzy uśmiechu, gdy słyszę Lucy wiwatującą obok mnie, cieszącą się tym, że jadę, naprawdę jadę w stronę Cowes. Z okien pensjonatu, w którym Miranda wynajęła dla mnie pokój ze śniadaniem, mam widok na przystań, a jego gospodyni przypomina mi moją zmarłą babcię. Skacze wokół mnie i pyta, czy może mi rano zrobić śniadanie na gorąco i czy chciałabym, żeby zaniesiono mi do pokoju moją jedyną podręczną torbę. Grzecznie dziękuję za obie propozycje i chowam się w pokoju, który jest mały, ale przytulny na swój nędzny sposób. Szybko rozpakowuję kosmetyczkę i wieszam w białej szafie spodnie, które włożę na jutrzejszy wywiad. Odczuwam zdenerwowanie przemieszane z ekscytacją w związku z tym, że dostałam szansę rozmowy z Patricią Lipton. W pokoju jest chłodno, mimo że grzeje słońce. Wyjmuję sweter i na chwilę podsuwam go pod nos, żeby poczuć krzepiący zapach domu. Domu Beatrice. Otulam się nim i wychodzę. Idę w kierunku przystani. Wiatr odgarnia mi włosy z twarzy, czuję zapach ryb i frytek, słyszę melancholijne wołanie mew i wracam pamięcią do Lucy i naszych nadmorskich wakacji spędzanych w miejscach takich jak to; do tego, jak za nią biegałam – zawsze ja goniłam ją – gdy byłyśmy ubrane w czerwone kostiumy z falbankami na dole. Jej słomiany kucyk kołysał się, kiedy biegła, nasz śmiech brzmiał dźwięcznie, gdy trzymałyśmy w pulchnych paluszkach plastikowe wiatraczki, miałyśmy buzie usmarowane lodami, a mama i tata chodzili za nami z dumnymi uśmiechami, kiedy nieznajomi ludzie komentowali to, jakie jesteśmy śliczne i identyczne. Okazuje się, że zbyt identyczne. Idę dalej i mijam przystań z zacumowaną w niej grupą biało-błękitnych łodzi, pokonuję brukowane chodniki w centrum, a potem promenadę z wczasowiczami odpoczywającymi na drewnianych ławkach z widokiem na morze, aż wreszcie docieram do plaży. Kroczę po kamykach i dziwię się, że w lipcu, w środku sezonu, jest tu tak spokojnie. Widzę kilka rodzin wykorzystujących ostatnie dziś promienie słońca i nieliczne pary, które siedzą, trzymając się za ręce lub opierając się o mur. Podchodzę do krawędzi wody w japonkach i dżinsach podwiniętych nad kostkę i rozkoszuję się ciepłym morzem muskającym mi palce. Na początku przyszłego miesiąca obchodzę trzydzieste urodziny. Za każdym razem, gdy o tym myślę, czuję przeszywający ból pod żebrami, poczucie straty wywołane tym, że idę przez życie sama, zamiast

przeżywać tak ważne momenty wspólnie z Lucy. Starzeję się, podczas gdy moja bliźniaczka już zawsze będzie miała dwadzieścia osiem lat. Gdy się odwracam, żeby spojrzeć na drogę, zamieram. Siedzi na murku. Skrzyżowała długie nogi w kostkach, jasne włosy muskają jej opalone ramiona, smukłe palce dłoni osłaniają oczy przed słońcem. W pierwszej chwili jestem przekonana, że to Lucy, ale zauważam ciemne plamki kwiatów wijące się wokół kostki. Mrużę oczy, żeby lepiej widzieć. Wsiadła do pociągu jadącego do Southampton, a potem na prom, żeby mnie śledzić? Zamykam oczy i potrząsam głową w nadziei, że gdy je otworzę, zniknie jak złudzenie optyczne, którym – mam nadzieję – jest. Przecież na pewno sobie tylko wyobrażam, że ona tam siedzi. To moja choroba, paranoja. Jednak gdy otwieram oczy, nadal tam jest. „Nie mam wyjścia – myślę sobie. – Muszę z nią porozmawiać, zapytać ją, w co się bawi”. Gdy tylko robię krok w jej stronę, wstaje, otrzepuje letnią sukienkę, zeskakuje z murka z kocią zwinnością i znika wśród grupek ludzi na ulicy, zostawiając mnie za sobą, przerażoną, że tracę zmysły. Przez większą część nocy przewracam się z boku na bok w dwuosobowym łóżku, jakby moje ciało miało świadomość, że nie powinno w nim leżeć samo. Myślę o wielu osobach: o Lucy, Nii, Callumie, Luke’u, Benie, Beatrice, Cass, Jodie i Pam. Ich twarze się zmieniają, gdy pędzą przez moje myśli niczym w filmie odtwarzanym w przyspieszonym tempie. Czy Beatrice naprawdę śledziła mnie tutaj? A jeśli tak, to dlaczego? W końcu zasypiam ukołysana piskiem mew, dopiero gdy słońce przesącza się do środka przez szpary w drewnianych okiennicach. Nie mogę się pozbyć niepokoju, który mi towarzyszy, gdy biorę prysznic i się ubieram. Wkładam eleganckie czarne spodnie, których nie musiałam nosić od czasu śmierci Lucy. Są trochę za luźne w talii. Słońce stoi wysoko, mimo to zarzucam dżinsową kurtkę na bawełnianą bluzkę, żeby się zabezpieczyć. Pakuję resztę moich nielicznych rzeczy do torby i schodzę na śniadanie. Z jadalni roztacza się taki sam widok na przystań jak z mojego pokoju. O dziwo, jestem głodna i z przyjemnością zjadam jajka z kiełbasą i bekonem, które przyrządziła dla mnie gospodyni. Grzecznie kiwam głową, gdy opowiada o miejscowych atrakcjach. Jazda do domu Patricii lokalnymi drogami jest przyjemnością, a dzięki nawigacji satelitarnej nie gubię się. Nadal trzęsą mi się kolana w związku z tym, że siedzę za kierownicą, ale kompaktowa budowa samochodu dodaje mi pewności siebie, podobnie jak to, że nie wiozę żadnych pasażerów, których mogłabym nieumyślnie zabić. Czuję się nawet na tyle swobodnie, że włączam radio. Katy Perry śpiewa o fajerwerkach, gdy mijam trzymające się za ręce pary, za którymi podskakują dzieci jedzące lody. Skręcam w boczną drogę, niewiele lepszą od polnej, i moje mini podskakuje na wybojach aż do chwili, gdy docieram do otwartej bramy z kutego żelaza prowadzącej do ślicznego edwardiańskiego

wiejskiego domu. Parkuję obok czarnego volkswagena golfa i zastanawiam się, czy fotograf już dotarł na miejsce. Staję na żwirze, który skrzypi mi pod stopami, gdy zmierzam w stronę łukowatych drewnianych drzwi wejściowych. Serce mi wali, myślę o tym, czy czegoś nie pomieszam i się nie wygłupię przed tak inteligentną kobietą jak Patricia. Napisała niezliczone bestsellery, z których większość przeczytałam. Jest jedną z moich idolek i to, że ją poznam i porozmawiam z nią o jej życiu, sprawia, że przez kilka minut zapominam o wszystkim innym. Drzwi otwiera mi Patricia, wysoka i elegancka, bynajmniej niewyglądająca na swoje sześćdziesiąt osiem lat. Przedstawiam się, podaje mi rękę i wiem, że moja dłoń jest lepka. Zaprasza mnie do przestronnego salonu wielkości salonu Beatrice, w którym jednak nie ma kolorowych kanap i eklektycznych artefaktów Bei. Za sprawą dominujących odcieni kremów i brązów kojarzy mi się on z fotografią w sepii. Jest piękny i widać, że ktoś z niego korzysta: na stoliku kawowym leżą sterty książek, na kanapie widać psią sierść, przy przeszklonych drzwiach prowadzących na patio stoi drapak dla kota. Przysiadam na kanapie, a Patricia siada naprzeciwko mnie w eleganckim fotelu stojącym obok kominka. Z pokoju widać duży ogród z sadem w oddali. Zaczynam się powoli rozluźniać. Przyjmuję propozycję herbaty. – Fotograf jest już w ogrodzie – mówi Patricia. Choć trochę mnie onieśmiela, czuję, że już ją lubię i że mnie nie rozczaruje. Wyjmuję z torby notatnik. Rozmawiamy przez blisko godzinę o jej dzieciństwie, o tym, jak zaczęto wydawać jej powieści i co ją inspiruje do pisania sag, a ja czuję, że z każdym zawijasem stenogramu, który sporządzam, odzyskuję swoją pewność siebie. Na koniec mam zamiar zapytać ją o rady dla osób mających nadzieję zostać pisarzami, lecz naraz otwierają się drzwi na patio. Do salonu wpada świeże letnie powietrze; wraz z nim roztacza się zapach malw. Podnoszę wzrok i jestem tak zszokowana, że upuszczam pióro i notatnik na dywan z trawy morskiej. W pierwszej chwili myślę, że to kolejne złudzenie optyczne. Ale nie. To on. Na szyi dynda mu aparat fotograficzny, jego twarz ma jak zwykle skonsternowany wyraz, gdy pokonuje próg, wysoki i smukły jak Ben. Nie widziałam go od owego dnia w szpitalu, kilka miesięcy po śmierci Lucy, ale jego uroda nadal powoduje, że brakuje mi tchu. Nie zauważył mnie. – Jesteśmy gotowi, panno Lipton, jeżeli skończyła już pani rozmowę – mówi Callum ze swoim akcentem z południowego Londynu. Wstaję i nasze spojrzenia się spotykają. W ogóle się nie zmienił. Nadal ubiera się niedbale jak student i ma na sobie tę samą czarną skórzaną kurtkę, którą nosił, gdy byliśmy razem, sprane dżinsy i znoszone trampki w stylu retro. Ma krótsze włosy i kilka nowych zmarszczek, a jego oczy, które nękały mnie w snach i koszmarach przez wiele miesięcy od naszego rozstania, nadal mają głęboki

szafirowy odcień. – Abi… Jego głos brzmi łagodnie. Patrzymy na siebie. Nie mogę oderwać od niego wzroku; mam wrażenie, że cofnęłam się w czasie i że minione osiemnaście miesięcy było potworną pomyłką. Zmuszam się do tego, by oderwać od niego wzrok, i kontynuuję rozmowę z Patricią, bo nie chcę, żeby obecność Calluma w tym samym pomieszczeniu uniemożliwiła mi profesjonalne zachowanie. Dziękuję jej za poświęcony mi czas i staram się mówić spokojnym głosem. Ignorując Calluma, biorę notes, długopis i pospiesznie pakuję je do torby. Patricia odprowadza mnie do drzwi. Jeśli zauważyła napięcie między mną i fotografem, to udawanie, że niczego nie dostrzegła, przychodzi jej z łatwością. Dopiero gdy siedzę w samochodzie, a Patricia jest już w domu, puszczają mi nerwy. Opieram się o kierownicę, chwytam powietrze, a serce mi wali. Cała się trzęsę. „Skup się na oddechu” – mówię sobie. W tym stanie nie mogę prowadzić, muszę się uspokoić. Po spotkaniu z Callumem po tak długim czasie czuję się fizycznie chora. Wreszcie nogi przestają mi się trząść, a serce zwalnia. Co Callum tutaj robi? Na pewno to zorganizował. To nie może być zbieg okoliczności. Patrzę w stronę domu. Na szczęście go nie widać. Muszę stąd odjechać, nie chcę z nim rozmawiać. Wkładam kluczyk do stacyjki i uruchamiam silnik. Wrzucam wsteczny i nagle słyszę Calluma. Idzie w moją stronę po żwirowym podjeździe, z aparatem wiszącym na szyi. – Abi, zaczekaj! – woła, zbliżając się do samochodu. Otwieram okno. – Nie mam ci nic do powiedzenia. Nie mogę na niego patrzeć. Zmuszam się do tego, żeby wyglądać przez przednią szybę. Widzę łąkę i pasące się na niej krowy. – Abi, proszę. Miałem nadzieję, że cię tu spotkam. Możemy się umówić na drinka za pół godziny? – Nie wiedziałam, że nadal pracujesz dla Mirandy – odpowiadam sztywno, nadal patrząc na krowy. – Nie pracuję. Jestem freelancerem. Z tym zleceniem zadzwonił do mnie Mike z Picture Desk… – To nie ma sensu – ucinam. – Nie mam ci nic do powiedzenia – mówię zimnym jak stal głosem. Znacząco zwiększam obroty silnika. – Proszę. Słyszę w jego głosie nutę rozpaczy i czuję się zmuszona na niego popatrzeć. Nasze spojrzenia się spotykają. Nadal czuję ból, gdy go widzę. Gdy sobie przypominam…

Przełykam ślinę. Coś drapie mnie w gardle. Bardzo nieznacznie kiwam głową. Rozpromienia się. – Przy głównej ulicy jest pub. Nazywa się White Hart. Spotkamy się tam za pół godziny? – Zastanowię się nad tym. Powinieneś tam wracać. Nie możesz kazać Patricii czekać na siebie – mówię i zamykam okno, odgradzając się od niego szybą. Gdy odjeżdżam, widzę go we wstecznym lusterku. Robi się coraz mniejszy, aż wreszcie skręcam i tracę go z oczu. Wbrew rozsądkowi siedzę przy stoliku w mrocznej, ponurej salce wykładanej mahoniową boazerią i sączę colę. Czy postępuję właściwie? Czy nie byłoby mądrzej pozwolić, by przeszłość pozostała przeszłością, zamiast siedzieć tu i ją odgrzewać, obarczając się wzajemnie winą? Wysyłam szybko wiadomość do Nii. Wyjaśniam sytuację i pytam, co mam robić. Odpowiada w ciągu kilku minut – zachęca mnie do spotkania. Pyta: „Nie chcesz znać odpowiedzi?”. Odpisuję, że ma rację, faktycznie chciałabym je poznać. Jestem wreszcie gotowa wysłuchać, co Callum ma do powiedzenia, choćby to było nie wiem jak bolesne. Callum wchodzi do pubu w chwili, gdy wrzucam telefon do torebki. Podchodzi do baru. Jak zwykle zamawia kufel piwa Stella i dołącza do mnie. Siedzimy przy kwadratowym oknie z szybkami w ołowianych ramkach, przy którym wiszą wyblakłe czerwone zasłony. – Chciałabyś usiąść na zewnątrz? Kręcę głową. – Tutaj jest dobrze. Mam ochotę warknąć do niego, że to nie jest randka. Nie chcę siadać z innymi na ławie w ogródku piwnym. Chcę mieć to jak najszybciej za sobą. – Co u ciebie słychać? – pyta. Nogi ma tak długie, że niemalże sięga kolanami do brody, gdy siedzi na obciąganym aksamitem stołku. Stawia ciężki aparat cyfrowy Canona na stoliku obok piwa. – A jak myślisz? – odpowiadam. Nie zamierzam mu tego ułatwiać. Wzdycha. – Nia mówiła, że wyprowadziłaś się z Londynu – próbuje znowu. – Nie powiedziała dokąd. – Bo ją o to prosiłam. Milczy i sączy piwo. Widzę, że zastanawia się nad tym, co powiedzieć. Też się nie odzywam i jestem ponura. Odstawia kufel i przygląda mi się. – Dobrze wyglądasz. Wiem, że pamięta nasze ostatnie spotkanie. Też je pamiętam: wyraz zdumienia w jego zwykle uśmiechniętych oczach, gdy widział mnie leżącą w pozycji embrionalnej na wąskim łóżku w sterylnie zielonym pokoju. Leżałam

pod prześcieradłem, byłam podłączona do kroplówki i miałam zabandażowane nadgarstki. Przypominam sobie, jak łza wymknęła mu się spod powieki i spływała po nosie. Myślał, że jej nie dostrzegłam, i szybko ją starł. „Prawdziwi faceci nie płaczą, prawda, Callumie?”. Słońce wdziera się do środka przez okno i oświetla drobiny kurzu wirujące nad stołem, po czym znowu chowa się za chmurą i w sali zapada półmrok. – Wiesz… – Nie patrzy na mnie, tylko bierze do ręki podkładkę pod kufel i muska palcami krawędź kartonika. – Moja obecność tutaj nie do końca jest dziełem przypadku. Mike powiedział mi, że będziesz prowadziła wywiad z Patricią Lipton. Chciałem się z tobą zobaczyć, ale mimo to się zdziwiłem, że przyjechałaś. Wiem, że ostatnio nie pracowałaś… – Sporadycznie pisałam coś dla Mirandy, odkąd wyniosłam się z Londynu – mówię na swoją obronę. Podnosi ręce do góry. – Nie chcę się z tobą kłócić. Chciałem się z tobą zobaczyć, sprawdzić, czy wszystko w porządku. – Żeby zagłuszyć poczucie winy. Zwiesza głowę i wiem, że wymierzyłam mu cios poniżej pasa. Jak mogę go obwiniać, skoro też ponoszę winę? – Luke nadal mnie nienawidzi? – pytam cicho. Podnosi głowę, a mnie przeszywa dreszcz pożądania. Wiem, że bez względu na to, co się wydarzyło, zawsze będzie dla mnie kimś wyjątkowym, moją pierwszą miłością. – Nie wiem. Nie rozmawiamy o tym. Odkąd się wyprowadził, prawie go nie widuję. Pamiętam, że nadal padało, gdy przyjechała karetka. Luke tulił Lucy w ramionach. Szedł przy noszach niesionych do karetki, jakby miał do tego prawo, a ja leżałam bezwładnie oparta o drzewo, zbyt przerażona, by się poruszyć, gdy badał mnie ratownik. Lucy nie przeżyła jazdy do szpitala, a mnie nie było obok niej, gdy umarła. Wkroczyłyśmy na ten świat razem, lecz Lucy opuściła go beze mnie u swojego boku. Powiedziano mi, że miała rozległe urazy głowy. Reszta z nas wyszła z wypadku ze skręceniami, rozcięciami i siniakami. – Powiedział, że nigdy mi nie wybaczy – mówię pod nosem. – Nie myślał tak, Abi. Był zrozpaczony. Stracił dziewczynę. Czuję przypływ oburzenia. – Wyrugował mnie i nigdy mu tego nie zapomnę. To przez niego nie było mnie przy niej w chwili śmierci. – Zaciskam dłonie w pięści i skupiam się na bólu wywoływanym przez paznokcie wbijające się w ciało. Wolę to od łez, które za chwilę uronię. – Wszyscy ją kochaliśmy – mówi cicho, a ja wiem, że wreszcie jestem

gotowa usłyszeć prawdę. Muszę wiedzieć, co się wydarzyło tamtego wieczoru. Starałam się bronić przed tą wiedzą przez osiemnaście miesięcy i unikałam tematu, gdy Janice zachęcała mnie do zmierzenia się z nim, do rozmowy z Callumem. Nie chciałam wracać do tego potwornego czasu, do wspomnienia o tym, że ostatnie słowa wypowiedziałam do Lucy w złości. – Tamtego wieczoru… powiedziałeś, że ci się wydawało, że Lucy to ja, ale to nie było prawdą. Zgadza się, Callumie? Zagryza wargę. Wiem, że się zastanawia, czy być ze mną szczerym, czy mogę się znowu załamać. Kładę dłoń na jego ręce. – Muszę znać prawdę. Uciekałam przed nią, ale lepiej się z nią w końcu zmierzyć. Nie jestem na nią zła. Nigdy nie byłam. Ale proszę, powiedz mi prawdę. Byłeś zakochany w Lucy? Kręci głową. – Och, Abi. Oczywiście, że nie byłem w niej zakochany. Nie w taki sposób, jak myślisz. Twoja szalona zazdrość zawsze niszczyła nasz związek. Lucy była moją przyjaciółką, to wszystko. Wybucha we mnie płomień wściekłości, który gaśnie równie szybko, jak się pojawił. Ma rację. Wiem, że ma rację. Nie mogę się już dłużej okłamywać. Cofam jednak rękę i chwytam szklankę. – Wiem, że byłam zazdrosna… – zaczynam. – Podobało mi się to – przerywa mi Callum. – Przynajmniej na początku. Byłaś zaborcza, ale przez to miałem wrażenie, że mnie kochasz. Po jakimś czasie zaczęło to być męczące. Podnoszę na niego wzrok. – Nie możesz mnie winić o to, że byłam zazdrosna. Zanim się poznaliśmy, chodziłeś z Lucy. – Jak wiele razy miałem ci powtarzać, że byliśmy razem tylko przez dwa tygodnie. Dwa cholerne tygodnie, na długo przed tym, jak poznałem ciebie. Byliśmy na kilku randkach, ale nic z tego nie wyszło. Potem poznała Luke’a. Niewiele nas łączyło. Za to z tobą… – Zawiesza głos. Nie musi tego mówić. Byliśmy w związku cztery lata i wszystko nas łączyło. Lubiliśmy taką samą muzykę, takie same filmy, siebie nawzajem. – Całowałeś się z nią w wieczór Halloween, Callumie. Wzdycha. – Myślałem, że to ty – mówi łagodnie. – Obydwie byłyście przebrane za czarownice. Było ciemno. Przecież byłyście identyczne, Abi. Całowałem ją, myśląc, że to ty. Powiedziałem ci to wtedy. Słyszę nutę rozdrażnienia w jego głosie i wracam myślami do naszego związku, do tych wszystkich razów, kiedy musiał mnie zapewniać, że nie podoba

mu się któraś z moich przyjaciółek, że nie żywi żadnych uczuć do Lucy, że to ze mną chce być. Widzę, jakie to musiało być męczące. Wyczerpujące. Gdy tamtego wieczoru zobaczyłam Calluma całującego się z moją siostrą, rozdzieliłam ich, wściekła, z siłą, o jaką bym się nigdy nie podejrzewała, po czym wypadłam z przyjęcia, a oni wybiegli za mną, tłumacząc, że są niewinni. Nie uwierzyłam im. Nie chciałam im wierzyć, bo zżerała mnie zazdrość. Luke miał rację, mówiąc policji, że w chwili gdy samochód zjechał z drogi, miałam zaburzoną zdolność oceny sytuacji. Krzyczałam na Lucy. Nie mogę znieść tego, jak ją oskarżałam o to, że leci na mojego chłopaka. Nawet Luke mi wtedy powiedział, że wygaduję głupoty, ale byłam strasznie nakręcona. Wszystkie moje kompleksy wybuchły i wydostały się na zewnątrz. Ostatnim, co pamiętam sprzed chwili, w której straciłam panowanie nad kierownicą, były słowa Nii. „Uspokój się”, powiedziała. Gdybym zachowała spokój, być może nie doszłoby do wypadku. Gdyby Callum nie całował się z moją siostrą, moje ostatnie słowa skierowane do niej nie byłyby przesycone wściekłością, a ona by prawdopodobnie nie zginęła. Tak wiele jest tych „gdyby”. Byliśmy sobie tacy bliscy, cała piątka; wszystko robiliśmy razem. A potem ta jedna noc zmieniła wszystko na zawsze. – Tak mi przykro – mówię cicho. „Za moją zazdrość zapłaciłaś życiem, Lucy”. Łza spływa mi po policzku, ale nie zadaję sobie trudu, by ją wytrzeć. Callum ujmuje moją dłoń w swoje. – Abi, zerwałaś ze mną i nie godziłaś się na rozmowę po wypadku. Wiem, że mnie obwiniałaś, ale to była głupia pomyłka. Chciałbym ją cofnąć, gdyby się dało. – Ścisza głos. – Zrobiłbym wszystko, żeby ją cofnąć. Pociągam nosem. – Wiem. Chciałam na kogoś zrzucić winę, ale tak naprawdę obwiniałam siebie. I nadal to robię. – Abi, nie wolno ci tego robić. To był wypadek. Kręcę głową. Nigdy nie uwierzę, że to nie była moja wina. Nieważne, co inni będą mówili. – Po wypadku miałam w głowie mętlik. Prawda jest taka, że pewnie zawsze byłam trochę zazdrosna o Lucy. Zawsze mi się wydawało, że miała to wszystko, czego mnie brakowało. Była mądrzejsza, ładniejsza, ludzie lepiej się czuli w jej towarzystwie niż w moim. Żartowałyśmy, że była moją lepszą połową. Zaprzeczała, rzecz jasna, ale taka była prawda. – Posłuchaj, Abs. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak to jest mieć bliźniaka ani jak się teraz czujesz. Musisz jednak wiedzieć, że nigdy nie uważałem Lucy za twoją lepszą połowę. To ciebie kochałem. Wierzysz mi? Jeśli chodzi o tamten wieczór. To jest dla mnie bardzo ważne. – Wierzę – odpowiadam. Zgodnie z prawdą.

Przez chwilę siedzimy w milczeniu, a potem Callum pyta mnie o moje obecne życie. Opowiadam mu o przeprowadzce do Bath, o spotkaniu z Beatrice i Benem. – Też są bliźniakami. Mam wrażenie, że było nam to pisane, że miałam ich poznać, chociaż… Callum unosi brew, zachęcając mnie, bym kontynuowała. – Beatrice jest nadopiekuńcza względem Bena. Na początku wydawało się, że chce się ze mną przyjaźnić, ale odkąd się zeszliśmy… – Zerkam na niego, by sprawdzić jego reakcję. Jeśli poruszyło go, że jestem z kimś, nie daje tego po sobie poznać. – Beatrice odsunęła się ode mnie. A wczoraj wydawało mi się, że ją widziałam. – Tutaj? Na Isle of Wight? – Tak. Opowiadam o wszystkim, o Janice, stresie pourazowym, paranoi, ale nie potrafię zmusić się, by opowiedzieć mu o bransoletce. – W głębi duszy wiem, że to nie mogła być ona. To nie ma sensu. Callum przytakuje i delikatnie ściska mnie za rękę. – Nie pozwól, by zazdrość lub paranoja zakłóciły twój osąd lub zniszczyły związek z Benem. Nie wypowiada kolejnych słów, które wiszą między nami. Ty też tak robiłaś.

Rozdział 18 Wtaczają się przez drzwi, roześmiani i potargani. Beatrice czuje woń soli morskiej na jego włosach i myśli o tym, jak bardzo jej brakowało tego swobodnego radowania się swoim towarzystwem. Zapada zmierzch – jej ulubiona pora dnia latem. W domu jest cicho i nie ma śladu obecności Pam ani Cass. Beatrice cieszy się, że jeszcze trochę może mieć brata tylko dla siebie. – Dzięki za dzisiejszy dzień, Bea. – Ben zamyka drzwi podeszwą trampka i rzuca kluczyki na stolik w holu. Wpadają z brzękiem do ceramicznego naczynia. – Zawsze wiesz, jak mnie rozweselić. – Zasłużyliśmy na przyjemność. – Podnosi rękę i czule ściska go za ramię, podziwiając silne, napięte muskuły. – Idź wstawić wodę. Muszę lecieć na górę. – Ustawiasz mnie – żartuje i przemierza hol. Beatrice czeka, aż jej brat zniknie na schodach prowadzących do kuchni, po czym zdejmuje sandały i rzuca na podłogę płócienną torbę z wiaderkiem, łopatką, kremem z filtrem i wodą mineralną, i pokonuje schody wiodące na górę, zanim zdąży się rozmyślić. Wie, że już za chwilę Ben będzie jej szukał. Pokój Abi wygląda nienagannie. Nowa narzuta, jak się Beatrice wydaje, z The White Company – „Myślałam, że nie masz pieniędzy, Abi” – leży równo rozłożona na łóżku, ściany mają śliczny lawendowy kolor, a zapach Jodie zastąpiła jakaś znajoma kwiatowa woń. Cztery książki leżą w równym stosiku na szafce nocnej, tuż obok oprawionego w srebrną ramkę zdjęcia przedstawiającego Abi i Lucy: siostry są opalone, obejmują się za szyje i uśmiechają się do siebie. To samo zdjęcie widnieje na wycinku z gazety, ale w przeciwieństwie do gazetowego to jest kolorowe. Beatrice podnosi je i przygląda mu się bacznie, szukając jakichś różnic w twarzach bliźniaczek, ale przypomina to dziecięcą zabawę w porównywanie obrazków. Lucy ma bardziej zaokrąglone brwi, jakby wyregulowane, usta pociągnięte różowym błyszczykiem, ma lepiej ułożone włosy, które są też gładsze, i jest oczywiste, że poświęcała wyglądowi więcej uwagi; była bardziej kobieca. Lecz poza tymi drobnymi różnicami w podejściu do mody i dbałości o urodę dziewczyny wyglądają jak lustrzane odbicia. Ich podobieństwo jest niesamowite. Odstawia fotografię i jej wzrok pada na dużą plastikową margerytkę wieńczącą baryłkowatą butelkę perfum stojącą pośród kremów do twarzy i balsamów do ciała. Po jej plecach przebiega dreszcz. To Daisy Marca Jacobsa. Ona nosi ten sam zapach. „Dlaczego to robisz, Abi? Dlaczego kupiłaś takie same perfumy?”. Beatrice podnosi książkę leżącą na wierzchu stosiku. Wydanie w twardej okładce z naruszoną plastikową obwolutą. Abi znalazła ją pewnie w sklepie charytatywnym albo, co Bea odkryła, przekartkowując ją i zauważając stempel,

w centralnej bibliotece publicznej w Bath. Patricia Lipton – nazwisko autorki coś jej mówi. Odwraca książkę, żeby przeczytać zamieszczony z tyłu opis – to jakaś nudna historia o przytułku, z której byłaby dumna Catherine Cookson. Beatrice odkłada ją na miejsce. To nie jest literatura w jej guście. Otwiera szufladę i serce jej podskakuje, gdy zauważa pudełko tabletek. To chyba nie są pigułki antykoncepcyjne? Na listkach nie ma wgnieceń, nie wyciśnięto z nich żadnej tabletki. – Co robisz? – Jego głos brzmi tak ostro, że Beatrice odskakuje od szafki i upuszcza tabletki na podłogę. – Ja… Odwraca się i widzi Bena stojącego w progu. Patrzy na nią spod zwężonych powiek. Wystarczy mu zrobić kilka kroków i stoi tuż przed nią. Pochyla się, by podnieść lekarstwo. Ma ściągnięte brwi. – Nie mogę uwierzyć, że grzebiesz w jej rzeczach. W co ty się bawisz? I co to jest? – Odwraca listek w dłoni. – Fluoxetin. Odłóż to na miejsce – burczy. Beatrice odbiera mu lekarstwa. – To lek antydepresyjny? – pyta. Przytakuje z zaciśniętymi szczękami. – Nie powinna była wziąć ich ze sobą? Nie jestem lekarzem, Ben, ale na pewno nie powinna pomijać dawek. – Nie powinniśmy wchodzić do jej pokoju bez jej wiedzy – zauważa. Podchodzi do okna i rozsuwa zasłony, których Abi nie zdążyła jeszcze wymienić, a które nie pasują do reszty pokoju, i wygląda przez okno. Beatrice staje za nim, nadal ściskając w dłoni pudełko z lekarstwem. Widzi nad jego ramieniem, że lampa uliczna budzi się do życia. – Przepraszam. Myślałam… No wiesz, bransoletka… Ben wzdycha. – Nie możesz sobie odpuścić? Chwyta go za ramię. – Popatrz na mnie, Ben. Odwraca się w jej stronę ze spuszczonym wzrokiem. – Uważam, że ukradła tę bransoletkę – mówi Beatrice. – Nie wiem dlaczego. Może jest zazdrosna, może chce sabotować moją nową działalność. Może chciała ją mieć dla siebie, a może potrzebowała pieniędzy. Nie wiem. Przykro mi. Rozumiem, że ci się podoba, ale… – Kocham ją, Beo. Jego głos brzmi nadzwyczaj łagodnie i ten ton doprowadza Beę do szału. Przez chwilę wydaje się jej, że czuje mdłości. Ben podnosi wzrok, by na nią spojrzeć, szuka jej twarzy, jakby czekał na jej reakcję, a w jego oczach jest coś, jakieś samozadowolenie, jakby wypowiedział te słowa celowo, żeby ją

sprowokować, zranić. – Mimo że może być złodziejką? – Wie, że to cios poniżej pasa, ale nie potrafi się oprzeć. – Nie jest złodziejką. Jeśli jednak naprawdę wzięła twoją bransoletkę, jak utrzymujesz, to potrzebuje naszej pomocy. Jego słowa ją zawstydzają. – Masz rację. Podchodzi do nocnej szafki Abi i wsuwa paczkę antydepresantów do szuflady, w której je znalazła. Już ma ją zamknąć, gdy nagle coś przykuło jej wzrok. Jakiś błysk. W samym rogu, niemal schowany pod papierem w pąki róż wyściełającym szufladę, leży kolczyk. – Ben, popatrz. Beatrice nie potrafi powstrzymać satysfakcji, gdy triumfalnie kładzie kolczyk na dłoni. Leży na niej, nieświadomy swojego znaczenia – delikatna margerytka, żółta jak słońce.

Rozdział 19 Ktoś był w mojej sypialni. Ktoś inny mógłby tego nie zauważyć, ale ja to widzę po odrobinę za bardzo rozchylonych zasłonach, pomarszczonym wgnieceniu na narzucie w miejscu, gdzie ktoś usiadł na łóżku, otwartej szufladzie szafki nocnej czy książce Patricii Lipton ułożonej do góry nogami. Rzucam torbę obok łóżka i podbiegam do szafy. Otwieram energicznie drzwi i staję na palcach, żeby zdjąć pudełko z listami od Lucy ukryte na półce nad skromną kolekcją moich ubrań. Czuję ulgę, gdy trzymam je w dłoniach, ale gdy je otwieram, orientuję się, że ktoś w nim szperał. Listy, które z takim trudem związałam gumką recepturką, są teraz luzem i przesuwają się w pudełku w tę i z powrotem, gdy niosę je w stronę łóżka. Gorączkowo przeliczam listy i serce mi zamiera. Tym razem nie mam wątpliwości: trzech brakuje. Biorę głęboki wdech, żeby powstrzymać mdłości, i myślę o Beatrice, boleśnie świadoma, dlaczego to zrobiła. Już mam zamknąć wieko, gdy zauważam coś błyszczącego wsuniętego do jednej z kopert. Fotografia? Wyjmuję ją, zdziwiona, równocześnie myśląc o tym, że przecież nie trzymam zdjęć razem z listami od Lucy. Nieruchomieję, zszokowana, i pozwalam, by pudełko zsunęło się z moich kolan na dywan. Listy rozsypują się dookoła. Przeszywa mnie dreszcz. Nigdy nie widziałam tego zdjęcia. Jest to czarno-biała odbitka o wymiarach osiemnaście na trzynaście centymetrów, na której widać czyjeś popiersie. Półdługie jasne włosy sugerują, że to ja. Nie mogę tego stwierdzić na pewno, bo ktoś celowo i bardzo agresywnie wydrapał twarz. Wiem, że nie mogę się spieszyć z opowiedzeniem Benowi o listach i zdjęciu. Ryzykuję kilka dni później. Leżymy na pasiastych leżakach, które ustawiono na stałe na tarasie, odkąd przyszła fala upałów. Przy naszych nogach stoją puste szklanki, na wpół wyjedzone paczki czipsów, popielniczka i butelka kremu z filtrem, którym Ben nasmarował wcześniej swój piegowaty nos. Skierował twarz w stronę słońca skrytego za chmurami; ma zamknięte oczy, mimo że słońce nie ma szans porządnie przygrzać. Ja siedzę w dżinsach i swetrze. Od czasu mojego powrotu z Isle of Wight skrzętnie omijamy temat Beatrice i zaginionej bransoletki. Prawie nie widuję Bei, jakby celowo schodziła mi z drogi, żeby mnie unikać, a gdy wpadamy na siebie w porze śniadania lub mijamy się na schodach, wymieniamy kilka nijakich, grzecznościowych zdań. Pomimo wszystkiego: jej oziębłości, reakcji złością na mój związek z jej bratem, oskarżeń, kradzieży listów od Lucy, martwego ptaka i strasznej fotografii, przykro mi, że do tego doszło. W chwilach słabości chciałabym do niej podbiec, przeprosić ją za

wszystko złe, co się stało, i odnowić naszą przyjaźń. Wiem jednak, że to niemożliwe, o ile będę nadal z Benem. Myliłam się, sądząc, że będę mogła mieć ich oboje. Byłam zbyt zachłanna. Chrząkam, nagle zdenerwowana tym, jak mam poruszyć ten trudny temat, ale jestem zdecydowana odzyskać moje listy. Niewiele brakuje, żebym się odpłaciła Beatrice pięknym za nadobne i splądrowała jej pokój – do tego stopnia nie wiem, co począć. Gra, do której mnie zmuszono, utknęła w martwym punkcie. Ben opiera się na łokciu i przygląda mi się spod przymrużonych powiek. – Coś cię gryzie? – Muszę ci o czymś powiedzieć. – To coś poważnego? – pyta żartobliwie. Mimo to podnosi oparcie leżaka do pozycji siedzącej i wyjmuje papierosa. – Gdy byłam na Isle of Wight… – zaczynam. – …spotkałaś się ze swoim byłym chłopakiem – kończy. Uśmiech znika z jego twarzy i przez chwilę, milisekundę, dostrzegam jego inne oblicze, którego nigdy wcześniej nie widziałam: twarde, badawcze spojrzenie, zaciśnięte szczęki. To zupełnie inny człowiek. Szybko jednak znika, a jego miejsce znowu zajmuje Ben – ciepły, znany, bezpieczny. Przez kilka sekund nie mogę wydusić z siebie słowa, tak bardzo jestem zaskoczona. – Nie to zamierzałam ci powiedzieć – mówię w końcu. – To nie moja sprawa – mówi pod nosem, spuszczając wzrok. Mam ochotę go dotknąć, zapewnić go, że nie ma powodu do zazdrości, ale coś mnie powstrzymuje. – Skąd wiesz? Wzrusza ramionami. – Beatrice. – A skąd ona to wie? Marszczy brwi, jakby nigdy się nad tym nie zastanawiał. – Nie wiem. Zakładam, że jej powiedziałaś. Ze złością wydmuchuję powietrze. Jest ślepy i najwyraźniej nie zauważa, że Beatrice prawie w ogóle ze mną nie rozmawia, że jesteśmy uwikłane w jakąś dziwaczną próbę sił związaną z jego osobą. „To byłaś ty, droga Beo, prawda? To ty siedziałaś tego dnia na murku – myślę, wściekając się w milczeniu. – Pojechałaś ze mną na Isle of Wight. Ale dlaczego? Żeby napytać mi biedy?”. – Dlaczego jesteś taka zła? – Przerzuca swoje długie nogi przez podłokietnik leżaka, żeby siedzieć z twarzą zwróconą w moją stronę. – Jeśli już, to ja powinienem być zły na ciebie. – Czy nie powiedziałeś przed chwilą, że to nie twoja sprawa? – warczę

w odpowiedzi. – Jesteś moją dziewczyną. – I chciałbyś, żebym ci powiedziała? Mruga. – Owszem, chciałbym. Zaciskam pięści przy bokach. – Beatrice to mąciwoda. – Czuję wybuch wściekłości rozsadzający mi pierś i nie kontroluję słów, które się ze mnie wylewają. – Nienawidzi tego, że jestem twoją dziewczyną. Chce cię mieć tylko dla siebie. Wykradła część listów, które Lucy pisała do mnie. To wszystko, co mi po niej zostało, i Beatrice na pewno wie, jakie są dla mnie ważne. Wiem, że była w moim pokoju. Wiem, że to ona położyła martwego ptaka na moim łóżku, żeby mnie przestraszyć. Sam powiedziałeś, że jej kot jest zbyt gruby i leniwy, żeby gonić za jakimkolwiek stworzeniem, nie wspominając o jego zabiciu. Wiesz, że znalazłam też zdjęcie? Jestem na nim ja – wiem to, bo mam na sobie biały T-shirt z Blondie. Nawet nie wiem, kiedy je zrobiono. Ani kto je zrobił. – Milknę dla wzmocnienia efektu. – W miejscu, w którym powinna być moja twarz, znajdują się białe zadrapania. Nie sądzisz, że można się przestraszyć? Nieruchomieje, a na jego twarzy maluje się przerażenie. Aż miałabym ochotę wybuchnąć śmiechem. Zamiast tego mówię: – Stara się mnie zastraszyć. Może ma nadzieję, że się wyprowadzę. Nie wiem. Ale to jest chore. Milczy i analizuje moje słowa. Wreszcie odzywa się spokojnym głosem: – Jeśli była w twoim pokoju, to w związku z tym, że według niej to ty ukradłaś jej bransoletkę – mówi, nie podnosząc głosu. – Nie wierzę, że wsunęła między twoje rzeczy tę ohydną fotografię. Bea nie jest podła. Waham się. – Grzebała w moich lekach antydepresyjnych – wyrzucam z siebie. – Nigdy nie leżą tam, gdzie je zostawiłam. A raz nawet opakowanie było puste, jakby ktoś zadał sobie wielki trud, żeby wycisnąć wszystkie pigułki. Musiałam zorganizować sobie szybko receptę. Wiesz chyba, jak niebezpieczne jest pominięcie dawki? Potakuje, a ja naraz to widzę. I nie wierzę. Ta myśl przemyka po jego twarzy jak chmura, a ja nagle dostaję szału. – Wiesz, co myślę? – Nie czekam na jego odpowiedź. – Według mnie jej bransoletka nigdzie nie zniknęła. Bea to wymyśliła, żeby wskazać mnie palcem. Zniechęcić cię do mnie. I najwyraźniej to jej się udaje. Jesteś po jej stronie. Bliźniaki trzymają się razem, prawda? Powinnam to wiedzieć lepiej niż inni! – Śmieję się, choć mnie to wcale nie bawi. – Co ja sobie myślałam, zadając się z wami? – Łzy kłują mnie w oczy. Mrugam, żeby je powstrzymać. – Abi – odzywa się kojącym, cierpliwym głosem. Tak mówili do mnie

lekarze z oddziału psychiatrycznego. – Nie jestem po jej stronie. Proszę, nie stawiaj mnie między wami. Kocham was obie. Ben po raz pierwszy powiedział, że mnie kocha. Nie potrafię powstrzymać łzy, która spływa mi po policzku. Bierze mnie za rękę. – Chodź tutaj – mówi. Siadam obok niego na leżaku. Splatam nogi z jego nogami i opieram głowę na jego piersi. Odgarnia mi włosy z twarzy, a drugą ręką obejmuje mnie opiekuńczo. Znikają złość i paranoja, gdy przypominam sobie przestrogę Calluma. Nie mogę pozwolić, by moja zazdrość i choroba zniszczyły to, co łączy mnie z Benem. – Porozmawiam z nią. Wszystko wyjaśnię. Nie martw się, proszę. Wszystko będzie dobrze. Rozpaczliwie pragnę mu wierzyć. Później tego wieczoru, gdy idę na górę z kubkiem herbaty i talerzykiem czekoladowych ciasteczek upieczonych przez Ewę, słyszę podniesione głosy dobiegające z sypialni Beatrice. Zatrzymuję się i nadstawiam uszu, zadowolona z tego, że ściany są cieńsze, niż się wydawało. Słyszę cichy pomruk Bena mówiącego ze szkockim akcentem, ale na tyle niewyraźnie, że nie potrafię rozpoznać słów. Jestem jednak pewna, że wspomniał moje imię. A potem rozlega się wyższy ton Beatrice, drżący z oburzenia. – To jasne, że nie zabrałam jej cennych listów. Nie słyszę odpowiedzi Bena, wiem jednak, że mnie broni. Kocha mnie. Nie potrafię powstrzymać uśmiechu, gdy otwieram nogą drzwi swojego pokoju. Gdy następnego ranka schodzę do kuchni na śniadanie, Beatrice siedzi już przy stole. Przegląda bezrefleksyjnie gazetę i obejmuje szczupłymi palcami porcelanowy kubek. Ma na sobie różowy jedwabny szlafrok i jest nieumalowana. Widzę, że jest bardzo zmęczona i blada. Wstawiam wodę i czekam przy blacie, aż się zagotuje. Nie odrywam wzroku od okna. Ulicą przechodzi jakaś kobieta. Widzę tylko jej łydki w cienkich rajstopach i beżowe pantofle na obcasie. Zdaje się, że rozmawia przez telefon. Słychać ją głośniej i wyraźniej, gdy się zbliża, a potem jej głos cichnie wraz z oddalającymi się krokami. Beatrice milczy do czasu, gdy siadam naprzeciwko niej z kubkiem herbaty. – Dzień dobry – mówi, nie patrząc na mnie znad gazety. Odburkuję jej coś na powitanie i sączę herbatę. O tak wiele chciałabym ją zapytać. Skąd wiedziała, że się spotkałam z Callumem? Czy pojechała za mną na Isle of Wight z zamiarem mącenia między mną i Benem? Boi się, że mogę go jej zabrać? Dlaczego stara się mnie zastraszyć? Domyślam się, że to ona, ale i tak mnie to niepokoi. Nie wiem jednak, od czego zacząć, bo to wszystko nawet mnie wydaje się jakieś naciągane, wręcz niedorzeczne. Milczymy przez jakiś czas, ale napięcie między nami jest wyraźnie

wyczuwalne. Wiercę się na krześle. Gdzie jest reszta? Wiem, że Ben pojechał dzisiaj do pracy, ale nie widziałam, żeby Pam lub Cass wychodziły ze swoich pokoi. – Beatrice – zagajam. Słychać, że jestem spięta, a kubek z herbatą drży w mojej dłoni, gdy myślę o tej konfrontacji, ale muszę oczyścić atmosferę. Wiem, na czym stoję z Benem. Kocha mnie i Beatrice nie może na to nic poradzić, mimo największych chęci. – Mogę cię o coś zapytać? Podnosi głowę i po raz pierwszy widzę u niej opuchnięte oczy. Wygląda, jakby płakała. – Proszę. Wydaje się obojętna, znudzona. – Gdy byłam na Isle of Wight, wydawało mi się, że widziałam cię na plaży. Byłaś tam? To stąd wiedziałaś, że się spotkałam z Callumem? Patrzy na mnie, a jej oczy otwierają się coraz szerzej. Kręci głową i wybucha szczekliwym śmiechem, który budzi mój dyskomfort; przeraża mnie. – A więc to taką rolę mi przypisujesz, Abi? Zazdrosnej, zaborczej siostry bliźniaczki? A co byś powiedziała na zazdrosną i zaborczą dziewczynę? – Nie jestem zazdrosna ani zaborcza. – Myślę o Lucy i Callumie i wiem, że kłamię. – Och, Abi. – Bierze głęboki wdech i nie odrywa ode mnie wzroku, jakby chciała mi wejrzeć w myśli. – Kim jesteś? – pyta w końcu. W jej głosie słychać zdumienie, jakby naprawdę nie była pewna tego, kim jestem. Pocę się pod pachami. – Nie rozumiem. Ręka drży mi tak mocno, że wylewam herbatę prosto na stół. Odstawiam kubek. Beatrice nadal mi się przypatruje, jakbym ją zaskoczyła. – Daj spokój, Abi. Możesz przestać udawać niewiniątko. Bena tu nie ma. Jesteśmy tylko my dwie. Mrugam, zbita z tropu. – Rób, jak chcesz – wzdycha. – Nawet nie wiedziałam, że pojechałaś na Isle of Wight. Niby skąd miałabym wiedzieć? Prawie nie rozmawiamy od kilku tygodni. – Odsuwa krzesło i wsuwa złożoną gazetę pod pachę. – Jest mi cię żal, Abi. – Milknie, jakby się zastanawiała, czy powiedzieć to, co myśli; jakby się martwiła, że może ją to zdradzić. – Ale proszę, sama też sobie pomóż. Zażywaj lekarstwa. I z tymi słowy wychodzi z kuchni. Jej bose stopy piszczą na wapieniu z Bath, a ja zostaję przy stole sama. Większą część dnia spędzam w swoim pokoju z laptopem i schodzę do kuchni tylko po to, by dorobić sobie kawy lub złapać kanapkę. Natykam się tam na

Ewę, która robi jakiś placek i zagniata ciasto delikatnymi dłońmi. Pam stoi przy piecu Aga i mówi coś tak szybko, że wątpię, by Ewa mogła zrozumieć choć słowo. Nie zwracają na mnie uwagi, gdy szykuję sobie lunch. Miranda, zadowolona z artykułu poświęconego Patricii Lipton, zleciła mi przeprowadzenie wywiadu telefonicznego ze znanym aktorem komediowym. Okazuje się, że jest on zabawny tylko w telewizji; na moje pytania odpowiada monosylabami i narzeka, że jest przeziębiony, co odbieram jako eufemizm dla kaca. Po rozmowie z nim mam ochotę wyrwać się z domu, więc pakuję laptop do torby i idę do kawiarenki przy głównej ulicy. Udaje mi się tam wysmażyć tysiąc słów, które przesyłam Mirandzie. Później, gdy chmury przysłaniają słońce i wokół zapada szarość, zamykam laptop i wracam do domu. Wypiłam dwie mocne kawy. Trzęsę się i czuję niesmak, gdy skręcam w naszą uliczkę. Zwalniam, gdy widzę ich wychodzących przez furtkę domu z numerem dziewiętnaście. Beatrice trzyma Bena pod rękę, a drugą wzięła za rękę Cass. Za nimi idą Pam z chłopakiem. Skręcają w lewo w stronę kortów. Widzę ich oddalające się sylwetki, słyszę piskliwy śmiech. Beatrice odrzuca głowę do tyłu, rozbawiona, istna wodzirejka. Myślę o tym, że ma przewagę. Nie mogę tam wrócić. Nie mogę spędzać nocy z Benem ze względu na zakaz uprawiania seksu, nie jestem zapraszana przez Beatrice, gdy urządza jakieś wypady. Stara się mnie wykluczyć, przypomina mi, że oni wszyscy są jej, a nie moimi przyjaciółmi. Nikt z nich nie jest mój. Zawracam w stronę głównej ulicy. Poprawiam torbę na ramieniu i idę, oddalając się od tego domu, od nich. Od przystanku trzeba iść dwie minuty w dół zbocza i przejść na drugą stronę kanału, na którym cumują śliczne barki i przy którym stoją puby z widokiem na wodę. Zaczyna padać deszcz, słaby, ledwie dostrzegalny, ale taki, na którym przemokniesz w ciągu kilku minut. Moi rodzice mieszkają w domu z tarasem w wiosce Bathampton. Jest to dom jakby wyjęty z książek z bajkami dla dzieci: z wielodzielnymi oknami i różami pnącymi się przy wejściu; w takim domu wilk czeka przebrany w strój babci, by cię oszukać. Wiem jednak, że nie czyhają tu na mnie żadne wilki; zostawiłam je w domu Beatrice. Drzwi otwiera mama, a na jej tak mi bliskiej, dobrej twarzy pojawia się zdziwienie. Na jej widok zalewam się łzami. – Abi? W jej głosie brzmi niepokój. Zaprasza mnie do środka i prowadzi przez mały kwadratowy przedpokój. Z salonu wybiega tata i oboje pochylają się nade mną, pytają niespokojnymi, spanikowanymi głosami, czy nic mi nie jest, czy próbowałam zrobić sobie coś złego. Odpowiadam im, zapłakana i zasmarkana, że oczywiście nie próbowałam się zabić, a oni śmieją się z ulgą i sadzają mnie w fotelu przy telewizorze. Zatrzymali

swój ulubiony serial Emmerdale i kobieta z czarnymi włosami i otwartymi ustami zamarła na ekranie, jakby miała wykrzyczeć jakąś obelgę. Ich mopsiczka Belle, nazwana tak wbrew faktycznej urodzie (choć uważamy, że jest cudna), wskakuje mi na kolana i wciska nos pod pachę. Przytulam ją i chłonę bliski mi psi zapach. Jest w rodzinie od blisko piętnastu lat i gdy tulę się do jej karku, często myślę o tym, jak bardzo tęskni za Lucy. Mimo że jest koniec lipca, w żelaznym piecyku pali się drewno, a w pokoju jest duszno, bo moi rodzice nie znoszą zimna. Zawsze planowali wyjazd z Anglii, gdy będą już na emeryturze, ale w obecnej sytuacji zmienili zdanie. Z mojego powodu. Tata siedzi na kanapie w milczeniu, przygląda się mnie i Belle i czeka, aż zacznę mówić. Mama wraca z kubkiem herbaty – jej lekarstwem na wszystko – który wciska mi w ręce. – Na pewno jest ci zimno. Masz na sobie tylko koszulkę. Widzę, że masz gęsią skórkę na rękach – stwierdza i pędzi na górę po sweter. Miło jest tu być, kiedy się tak o mnie troszczą. Rozsiadam się wygodniej z psem na kolanach i zastanawiam się, dlaczego nie chciałam się tutaj przeprowadzić. Podnoszę wzrok na zdjęcia ustawione nad kominkiem i zatrzymuję spojrzenie na fotografii przedstawiającej Lucy w dniu rozdania dyplomów. Nie ma w zasadzie zdjęć, na których widniejemy w pojedynkę, ale to jest wyjątkiem – większe od pozostałych, dominujące nad mniejszymi zdjęciami o wymiarach osiemnaście na trzynaście centymetrów. Doktor Lucy Cavendish. Mama wraca z mięsistym beżowym swetrem, który zarzuca mi na ramiona. – Pokój gościnny jest przygotowany, gdybyś chciała zanocować, kochanie – mówi, siadając obok taty. – Co słychać, Abi? – pyta tata. Oboje czekają. Otwieram usta, by im o wszystkim powiedzieć. O tym, jak się zakochałam w Benie, jak bezpiecznie się czułam w nocy w jego ramionach, kiedy strzegł mnie przed koszmarami i poczuciem winy, jak sprawił, że znowu poczułam się wartościowa, ale po kilku tygodniach świetnego seksu uznał nagle, że sypianie ze sobą jest wbrew zasadom jego zaborczej siostry; o Beatrice i o tym, pod jak wieloma względami przypomina mi Lucy – z wyjątkiem potrzeby kontrolowania innych, której Lucy nigdy nie miała – i że jest zła, a być może zazdrosna o mój związek z Benem; o tym, że podrzuca mi do pokoju paskudne rzeczy, żeby mnie nakłonić do wyprowadzki, co się jej chyba uda, że się ciągle boję tego, co powie lub zrobi, że nastawiła już pozostałych domowników przeciwko mnie i że się obawiam, że powoli, niepostrzeżenie, wpłynie też na Bena – jakkolwiek by było, w jego życiu jest miejsce dla tylko jednej kobiety, którą na pewno będzie jego siostra. Przecież wiecie, drodzy rodzice, że nie ma silniejszej więzi niż ta między bliźniakami.

Jak mogę im to powiedzieć? Zwłaszcza im? Zamykam więc usta, sączę herbatę i mówię im to, co chcą usłyszeć: że miałam trudny dzień, pracowałam za ciężko i jestem zmęczona. – Naprawdę nie ma się czym przejmować – rzucam. I gdyby nie szybkie spojrzenia, jakie wymienili, gdy im się wydawało, że tego nie widzę, mogłabym pomyśleć, że udało mi się ich przekonać. Zasypiam w gościnnym pokoju na poddaszu, w dwuosobowym łóżku, wtulona w kołdrę Cath Kidston. Wtem na sosnowym stoliku obok łóżka wibruje moja komórka. Minęła już północ, ale się pochylam, żeby sprawdzić, kto dzwoni. Ben. Odbieram. – Abi? Gdzie jesteś? Tak się martwiłem. Mimo że wydaje się niespokojny, wręcz spanikowany, nie mogę pozbyć się wrażenia, że nie martwił się zanadto, skoro dopiero teraz próbuje się do mnie dodzwonić. – Jestem u rodziców. – Nie wracasz do domu? Kładę się na poduszkach i patrzę na światło księżyca tańczące na suficie. – Nie. Dzisiaj nie. Milknie. W tle słyszę Paint It Black Rolling Stonesów, znajomą kakofonię głosów i brzęk kieliszków, co mi podpowiada, że impreza rozkręciła się na całego. – Beatrice uznała, że fajnie będzie urządzić wieczór towarzyski. – Ostatnie słowa wypowiada, śmiejąc się z lekkim zażenowaniem. – Miałem nadzieję, że się pojawisz. – Nic o tym nie wiedziałam. – Pomysł powstał naprędce. – Wydaje się wstawiony. – Muszę przez jakiś czas odpocząć. – Ode mnie? – pyta wyjątkowo wysokim i piskliwym głosem. – Nie od ciebie. Zamykam oczy i wyobrażam sobie imprezę beze mnie. Zastanawiam się, kogo zaproszono. – Abi… – mówi. Słyszę w telefonie jego oddech. – Wiem, że ostatnio nie dogadywałyście się z Beatrice. Powinna być bardziej wyrozumiała. „Bardziej wyrozumiała wobec niestabilnej psychicznie dziewczyny z paranoją. Czy tak?”. Jednak nie mówię tego. Nie mam siły na kłótnię. – Jutro wrócę. – Wspaniale. – Jego głos brzmi weselej. – Musimy porozmawiać o tym, co będziemy robili w twoje urodziny w następną sobotę. Możemy robić, co zechcesz. To ważna okazja. Moje urodziny. W głowie mi dudni na samą myśl o kolejnych urodzinach bez Lucy.

– Jeśli mam być szczera, chętnie spędziłabym je gdzieś tylko z tobą. Może moglibyśmy dokądś pojechać? – Nie chcesz przyjęcia? Przecież kończysz trzydziestkę. Beatrice myślała… – Nie – oponuję ostro. – Nie chcę żadnego przyjęcia. – Jak sobie życzysz. Zorganizuję coś wyjątkowego tylko dla nas dwojga. To będzie mój prezent. Może pojechalibyśmy do Londynu? – Nie. Do Londynu nie. W tej chwili nie zniosłabym tego miejsca. – To może gdzieś nad morze? Do Lyme Regis lub Weymouth? Przyznaję, że Lyme Regis to dobry pomysł, a on zapewnia mnie, że wszystko zorganizuje, że już wie, dokąd pojedziemy i że to będzie niespodzianka. Gdy się rozłączamy, czuję się lepiej niż przez cały dzień i zasypiam z myślą o tym, że spędzę weekend w towarzystwie Bena, wtulona w niego w pokoju hotelowym. Będziemy spacerować wzdłuż brzegu i zachowywać się jak normalna para niemająca trosk. Żadnych zakazów dotyczących seksu, żadnych zasad obowiązujących w domu. A przede wszystkim bez Beatrice.

Rozdział 20 Nigdy bym nie pomyślała, że Lucy nie dożyje naszej trzydziestki. Lecz gdy się budzę w pokoju, który cały czas nazywam pokojem Jodie, mam bolesną świadomość, że jej nie będzie przy mnie i że bez względu na moje przerażenie, nastał trzeci sierpnia i samotnie kończę trzydzieści lat. Czy kiedykolwiek będzie lepiej, czy też już wszystkie urodziny będę przeżywała przygnieciona ciężarem jej braku? Rodzice zawsze nas rozpieszczali w urodziny i urządzali przyjęcia, nie bacząc na trudności finansowe. Mama, która urodziła się w środku zimy, powtarzała nam ciągle, jakie mamy szczęście, że obchodzimy nasz dzień latem, mimo że na naszych imprezach najczęściej słońce było płochym gościem, a zachmurzone niebo i ulewne deszcze zaglądały nieproszone. To jednak nie zniechęcało mamy. Jeśli lało szczególnie mocno, wyciągała z garażu daszek i kazała tacie rozciągać go nad patio. Obstawała przy tym, że powinniśmy siedzieć na dworze i jak najpełniej korzystać z lata, nie przejmując się kroplami deszczu spływającymi nam z daszku na szyje. Zapraszała całą okolicę i naszych kolegów z klasy. Było to tak nonsensowne, że Lucy i ja chichotałyśmy z tego w najlepsze, a mama krzątała się wokół nas i dbała o to, żeby wszyscy mieli galaretki i lody, a także kurtki przeciwdeszczowe i kalosze. – Pewnego dnia będziecie wdzięczne za te wspomnienia – łajała nas radośnie, przyłapując nas na konspiracyjnym chichocie, i przynosiła kolejne koreczki z sera i ananasa powbijane w zawinięte w folię aluminiową pomarańcze. Miała rację. Wracam pamięcią do każdego przyjęcia urodzinowego z dzieciństwa z nostalgią i tęsknotą tak silną, że przybiera ona postać intensywnego, obezwładniającego bólu. Przypuszczam, że nie ma nic dziwnego w tym, że wraz z upływem lat bez niej coraz częściej wspominam nasze dzieciństwo, przeszłość, czas, gdy byłyśmy szczęśliwe. Rozlega się dzwonek. Wyskakuję z łóżka, owijam się szlafrokiem i pędzę na dół. Zanim dobiegam do drzwi, Beatrice już je zamyka. Trzyma ogromny bukiet z białych lilii i róż. Lilie to moje ulubione kwiaty. A róże uwielbiała Lucy. – Wszystkiego najlepszego. – Beatrice się uśmiecha. – Właśnie je dla ciebie przywieziono. Podaje mi bukiet, który okazuje się tak ciężki, że prawie go upuszczam. Przysuwam nos do aksamitnych płatków róży. Któż mógł wydać niemałą kwotę na tak wystawny bukiet? – Chodź ze mną. Jestem pewna, że mam w kuchni odpowiedni wazon. Ruszam za nią, gdy idzie przez hol, a jej różowy szlafrok wydyma się z tyłu. Odkąd wróciłam od rodziców, zauważyłam, że Beatrice wychodzi z siebie,

żeby być dla mnie miłą. Między innymi zaprosiła mnie do galerii, za co grzecznie jej podziękowałam, i na imprezę u Nialla, na co z radością przystałam, i z biegiem dni nasze stosunki się poprawiały. Teraz jest między nami niemal tak samo jak dawniej. Podejrzewam, że Ben z nią porozmawiał. Cokolwiek jej powiedział, okazało się to skuteczne. Osiągnęłyśmy swego rodzaju impas. Nikt z nas nie wspomina o listach, fotografii lub bransoletce. I mimo że w nocy przewracam się z boku na bok na myśl o tych listach i potwornym zdjęciu przedstawiającym mnie bez twarzy, obawiając się tego, co może być następne, nie mam na razie wyboru i muszę czekać na właściwy moment. Gdy docieramy na dół, stwierdzam, że wszyscy już są w kuchni, a gdy pokonuję ostatni schodek, słyszę energiczne Sto lat. Ben stoi obok pieca, przy patelni, na której coś skwierczy i strzela. Po odśpiewaniu piosenki doskakuje do mnie, obejmuje mnie i całując zamaszyście w czoło, prawie zgniata bukiet. – Wszystkiego najlepszego – mówi. – Od kogo są te kwiaty? – Nie wiem, jeszcze nie przeczytałam wizytówki – odpowiadam, lekko przytłoczona. Mam wrażenie, jakbym ostatnie tygodnie spędziła w kwaterze dla służby i dopiero teraz została dopuszczona do towarzystwa państwa. Pam podaje mi kartkę i butelkę drogiego szampana, a Cass stoi przy mnie z kubkiem herbaty. – Zajmę się nimi – mówi Beatrice, widząc, że nie mam wolnej ręki, by wziąć herbatę. Odbiera ode mnie kwiaty i kładzie je na blacie, po czym się pochyla, żeby poszukać wazonu w szafce pod zlewem. Ben prowadzi mnie do stołu i mówi, że szykuje śniadanie: kanapki z boczkiem, specjalny przysmak. Jego entuzjazm jest tak urzekający, że nie mam serca powiedzieć mu, iż nie przepadam za boczkiem. Pam i Cass siadają naprzeciwko mnie, a Pam rozprawia o tym, jak to „wiele wiosen temu” kończyła trzydziestkę – jakby jej liczne zmarszczki i siwy przedziałek nie mówiły dobitnie, że jest ode mnie starsza o blisko dwie dekady. Cass nieśmiało podsuwa mi przez stół zapakowany prezent. – To drobiazg. – Rumieni się. Dziękuję jej i rozpakowuję prezent. Nie potrafię ukryć zdziwienia na widok dużej czarno-białej fotografii przedstawiającej mnie – ale równie dobrze mogłaby to być Lucy lub Beatrice – w dużym zbliżeniu, tak że widać na niej tylko twarz i górę ramion w białej koszulce. Jestem zamyślona, wiatr zawiał mi kosmyki włosów na policzek, a tło jest tak nieostre, że nie potrafię powiedzieć, gdzie lub kiedy zrobiono to zdjęcie. Callum jest świetnym fotografem, ale to jest zupełnie inna liga. – Cass, to zdjęcie jest wspaniałe – mówię, szczerze poruszona. Pozostali stają nade mną i wykrzykują głośno swoje zachwyty. Nagle krew

ścina mi się w żyłach. W tej fotografii jest coś odrażająco znajomego – ujęcie, jasne włosy, biały T-shirt – i nagle uświadamiam sobie, gdzie je widziałam. To jest większa wersja zdjęcia, które znalazłam w sypialni, tego, z którego wydrapano mi twarz, zostawiając w jej miejscu białą plamę. – Dostanę odbitkę? Ben się uśmiecha, gdy wraca do pieca z łopatką w dłoni, nieświadomy mojego dyskomfortu. Serce mi wali, w głowie mi się kręci. Czy będę miała zaraz napad paniki? Odwracam się, żeby spojrzeć na Beatrice, zobaczyć, jak na to wszystko reaguje, ale ona opiera się o blat z uśmiechem na ustach, a bukiet kwiatów stoi pięknie ułożony za nią. Ben serwuje kanapki z boczkiem, a ja rozglądam się przy stole. Patrzę na Beatrice, która siedzi obok mnie i wspomina trzydzieste urodziny, które obchodzili z Benem kilka lat wcześniej, na Cass uśmiechającą się nieśmiało znad kubka z kawą, na Pam połyskującą złotym zębem. Mam wrażenie, że uczestniczę w jakiejś surrealistycznej grze. Czy to Cass podrzuciła zdjęcie do mojego pokoju? Czy działała w imieniu Beatrice? Czy to było ostrzeżenie? Groźba? – A więc – odzywa się Beatrice, zwracając się do mnie. Jej talerz jest pusty. – Jakie masz na dzisiaj plany? Otwieram usta, żeby powiedzieć, że Ben obiecał zabrać mnie do Lyme Regis, ale on na to nie pozwala, wchodząc mi w słowo: – To miała być niespodzianka, pamiętasz? Wymieniają spojrzenie, którego nie potrafię rozszyfrować. Biorę kęs kanapki z boczkiem, która smakuje jak karton. Ta przeklęta fotografia to wszystko, o czym mogę myśleć. – Prawie zapomniałam o prezencie – mówi Bea i podaje mi małą paczuszkę zawiniętą ślicznie w papier w motyle. – Dziękuję – mruczę pod nosem. Wiem, że w moim głosie nie słychać wdzięczności, ale boję się tego, co znajdę w środku. Z niepokojem otwieram prezent. Pudełko jest małe, granatowe, jak pudełka, w które Beatrice pakuje sprzedaną biżuterię. Czuję suchość w ustach. Pomiędzy fałdami aksamitu leży bransoletka. W pierwszej chwili wydaje mi się, że to ta, która zaginęła. Jest bardzo podobna, zrobiona z lśniącego srebra, od tamtej różni się tym, że nie jest przetykana szafirami, lecz połyskują w niej małe, okrągłe, zielone kamienie. – Perydot – informuje Bea, obserwując moją reakcję. – Kamień Lwów. – Zawsze myślałam, że moim kamieniem jest rubin. Jestem zdumiona jej hojnością. Dotykam delikatnie bransoletki, po czym zakładam ją na nadgarstek. Pasuje idealnie. – Nie w przypadku sierpniowych lwów. Zrobiłam rozeznanie. Podoba ci się? Z dziecinnego podniecenia w jej głosie wnioskuję, że jest to dla niej bardzo

ważne, i jestem skołowana. Co tu się dzieje? Czy to jest jej kolejna sztuczka, za pomocą której igra z moim umysłem? – Śliczna. Staram się mówić normalnie. W głębi duszy jestem poruszona, ale nie ufam jej motywom. Już nie. Uśmiecha się w odpowiedzi, wstaje i opróżnia swój brudny talerz. – Nie zapomnij o tym… – Podaje mi małą kopertę, która leżała obok wazonu. – Przysłano to razem z kwiatami. Nie chcesz wiedzieć, od kogo są? Biorę ją od niej i wysuwam kartkę, marszcząc brwi, gdy czytam życzenia. Są tak nieoczekiwane, szokujące, że atrament rozmazuje mi się przed oczami. Krzyczę i upuszczam kartkę na kamienne kafelki, tylko na wpół świadoma tego, że Ben ją podnosi i że wszyscy obserwują moją reakcję, gdy czyta wypisane na niej słowa. Wszystkiego najlepszego, Abi. Udanych trzydziestych urodzin. Chciałabym przy Tobie być. Kocham Cię Lucy xx Zapada grobowa cisza. Przetrawiają przeczytaną treść, dociera do nich, że kwiaty przysłała mi moja zmarła siostra. Nie mogę oddychać. Beatrice przełamuje milczenie jako pierwsza. – Czy… Czy mogła zamówić kwiaty przed śmiercią? – Oczywiście, że nie – jęczę, zakrywając twarz dłońmi i walcząc z chęcią zwrócenia dopiero co spożytego śniadania. – Skąd mogłaby wiedzieć, że będę tu mieszkała? Poza tym nie była tak zorganizowana. Zginęła prawie dwa lata temu. Ben masuje mi ramiona, żeby mnie pocieszyć. – Nic się nie stało, Abi. To czyjś chory dowcip. – I to zdjęcie! – Podnoszę je ze stołu i macham nim przed twarzą zaskoczonej Cass. – Takie samo znalazłam w swoim pokoju. – Opowiadam im o wydrapanej twarzy, ale patrzą na mnie tak, jakbym to wszystko zmyśliła. – To zrozumiałe, że jesteś zdenerwowana – odzywa się Beatrice. – Pozbędę się tych kwiatów. Słyszę jej kroki za sobą, szelest kwiatów wyjmowanych z wazonu, bulgotanie wody w odpływie zlewu i kapanie kropel z łodyg na zimne kafelki. Bea mówi, że wrzuci bukiet do kosza na odpadki biodegradowalne. Jej głos jest energiczny, pojednawczy, pomocny. Odwracam się i widzę Cass oraz Pam stojące przy schodach, niepewne, co mają zrobić lub powiedzieć. Pospiesznie idą za Beatrice, która trzyma ociekające wodą kwiaty daleko od siebie, jakby były zatrute. – Tak mi przykro. – Ben siada na miejscu Beatrice, które się właśnie

zwolniło. – Nie pozwól, żeby to zepsuło ci urodziny. Kręcę głową. – Czy ty niczego nie rozumiesz? – jęczę. – Ktoś chce mnie dopaść. Wiem, jak paranoicznie to brzmi. Ben w odpowiedzi bierze mnie za rękę i całuje ją. – To nieprawda. – To jak to wyjaśnisz? – zawodzę. – To musiał być ktoś z Bath – rzucam i drę zdjęcie, które Cass dała mi na urodziny. Przypomina mi o wszystkich okropnościach, które mnie spotkały, odkąd tutaj zamieszkałam. Kątem oka widzę, że Ben przygląda mi się, zszokowany, ale się nie odzywa. – Nikt z mojego poprzedniego życia, z wyjątkiem Nii, nie zna tego adresu. Unosi brew. – Nie bądź śmieszny – warczę. – Znam ją od osiemnastego roku życia. – A Callum? Wyrywam mu swoją dłoń. – Callum nigdy by tego nie zrobił. Myślę o Luke’u, ale też go szybko wykluczam. Może mnie nienawidzić za wypadek, ale nigdy by się nie posunął do czegoś tak podłego i nie wykorzystałby Lucy, żeby mi dokopać. To musiał być ktoś, kto jej nie znał. Ktoś, kto mieszka w tym domu. – Skąd przywieziono te kwiaty? Z której kwiaciarni? Ben podnosi gwałtownie głowę. Sięga po kartkę leżącą na stole. – Nie ma tu tej informacji. Na kopercie też nie. Myślę o Beatrice, która stała rano przy drzwiach wejściowych z bukietem w objęciach. Nie widziałam dostawcy. Bea mogła sama zadzwonić do drzwi i czekać, aż zejdę. Zamykam oczy i zagryzam wargę do krwi. Myślałam, że zawarłyśmy rozejm. Chyba Beatrice nie byłaby aż tak okrutna? Uświadamiam sobie, że przecież prawie wcale jej nie znam. Staram się nie pozwolić, by te wydarzenia zepsuły mi urodziny, i powtarzam sobie, że to byłoby dokładnie to, czego winowajca by sobie życzył. Uważnie obserwuję Beatrice i zauważam, że od kilku tygodni nie była taka wesoła. Krząta się po domu i podśpiewuje pod nosem. Chcę wierzyć, że to dlatego, że zostawiłyśmy nieporozumienia za sobą, a nie z innego, bardziej niepokojącego powodu. Pakuję małą torbę podróżną w swoim pokoju, kiedy dzwoni Nia z życzeniami. Słyszę w tle echo komunikatu wygłaszanego przez megafon i Nia wyjaśnia, że jest na dworcu. Kiedy ją pytam, dokąd jedzie, udaje się jej wymigać od odpowiedzi. Potem pyta mnie o moje plany. Mówię jej o niespodziance, jaką Ben dla mnie wymyślił, i że mam nadzieję, że zatrzymamy się w hotelu w Lyme

Regis, gdzie nigdy nie byłam. Postanowiłam przemilczeć to, że nie możemy spędzać ze sobą nocy, bo Ben nie chce okazać „braku szacunku dla zasad Bei” – te słowa doprowadzają mnie do szału, bo przypominają mi, jakiego świra na punkcie kontroli ma jego siostra i jaka jest zaborcza. Z przyczyn, które nawet dla mnie nie są jasne, nie mówię jej o kwiatach i fotografii. – Wyjeżdżasz dzisiaj? – wydaje się zdziwiona. – Mam nadzieję, że dzisiaj po południu, chociaż Ben nic nie mówił. – Aha… Nia milknie i mam wrażenie, że połączenie zostało przerwane, ale po chwili znowu słyszę jej głos, słaby i daleki. Mówi mi, że ma nadzieję, iż będę się dobrze bawiła, i że niebawem mnie odwiedzi. Rozłącza się, a ja się zastanawiam, dlaczego Nia jest taka tajemnicza. Mija wczesne popołudnie, a Ben nadal nie wyjawia mi, dokąd mnie zabierze. Mówię mu, że jadę na lunch do rodziców. Wydaje się zadowolony, że mnie nie będzie, odprowadza mnie do drzwi i prosi, żebym wróciła przed siedemnastą. Nie czuję się dobrze u rodziców, męczę się, bo staramy się udawać, że nie zauważamy nieobecności Lucy i tego, że tylko jedna z nas kończy trzydzieści lat. Siedzimy i rozmawiamy, trzymając na kolanach talerzyki z tortem, na który nikt z nas nie ma ochoty. Przed siedemnastą mówię, że muszę wracać, bo Ben zabiera mnie do Lyme Regis. – Kiedy poznamy tego twojego chłopaka? – pyta mama, ściskając mnie na pożegnanie. Śmieję się i mówię, że niebawem. Obejmuję ją i jak zwykle dziwię się, jaka jest szczupła, jak bardzo skurczyła się od chwili śmierci Lucy. Boję się, że jeśli ją ścisnę za mocno, popękają jej kości. Wracam do domu Beatrice w chwili, gdy słońce znika za chmurą. Zatrzymuję się z dłonią na klamce furtki i patrzę na poszarzałe niebo. Zamykam oczy i cofam się pamięcią do owych urodzinowych przyjęć w deszczu i czuję to, podobnie jak w samochodzie na Isle of Wight – ona jest ze mną. Gdy spadają pierwsze krople deszczu, odbieram to jako znak, że Lucy również wspomina deszczowe imprezy z dzieciństwa. – Wszystkiego najlepszego, Lucy – szepczę. – Abi? Otwieram oczy i widzę Bena stojącego ze zmarszczonymi brwiami w drzwiach. – Co ty wyprawiasz? Przecież pada. Dopiero wtedy dostrzegam balony wiszące przy furtce jak pęk ściętych głów, światełka w kształcie margerytek zawieszone nad wejściem i lampiony ustawione wzdłuż ogrodowej ścieżki. Niepewnie otwieram furtkę, ocierając się o balony z napisami „Wesołej trzydziestki”, i nagle przeszywa mnie chłód aż do kości.

Wyobrażenie romantycznej nocy z Benem w Lyme Regis rozpływa się przed moimi oczami. – Nigdzie dzisiaj nie wyjeżdżamy, prawda? – pytam. Przez jego twarz przemyka zwątpienie. Bez słowa podaje mi rękę i pomaga pokonać próg. Pochyla się nade mną, a ja czuję znaną mi woń wody kolońskiej. Muska ustami moje ucho. – Przepraszam, Abi. Proszę, postaraj się wyglądać na zaskoczoną. Zanim mój mózg nadąży przetrawić jego słowa, Ben prowadzi mnie przez hol, a potem schodami do góry, do kolorowego salonu. Otwiera drzwi i równocześnie wpycha mnie do pokoiku pełnego ludzi, którzy jednym głosem krzyczą: – Niespodzianka! Ktoś dmuchnął w gwizdek, ktoś inny wciska mi do ręki kieliszek z szampanem, a ja nie mam wyjścia, tylko mrugam, zdumiona, patrząc na uśmiechniętą szeroko Beatrice, która stoi przed Montym, Niallem, Marią i Grace. Cass wzięła ją pod łokieć i stoi przy niej jak dziecko trzymające się spódnicy mamusi. Widzę Pam całującą się z chłopakiem (jakimś nowym, szczupłym, z kucykiem) przy kominku i Nię stojącą niepewnie obok nich. – Nia? Jestem w takim szoku, że prawie upuszczam kieliszek. Omijając pozostałych, podchodzi do mnie. Wygląda na zawstydzoną. – Przepraszam, nie mogłam ci powiedzieć – mówi, gdy już jest przy mnie. Bierze mnie w ramiona, a ja przełykam łzy. – Wszystko w porządku? – szepcze mi do ucha. Udaje mi się przytaknąć, pisnąć, że jest w porządku, chociaż tak naprawdę dławi mnie uczucie rozczarowania. Jestem zachwycona obecnością mojej najstarszej przyjaciółki i tym, że będzie świętować moje urodziny razem ze mną, ale przyjęcie to ostatnia rzecz, której bym sobie życzyła. Podkreśla tylko fakt, że Lucy tu nie ma. Później, gdy wszyscy tańczą do Groove Is In The Heart widzę Bena śmiejącego się w towarzystwie Beatrice i Nii. Podchodzę do niego, biorę go za rękę i proszę, żebyśmy porozmawiali na osobności. Nie czekając na jego odpowiedź, prowadzę go przez pokój i wychodzimy na taras. Niebo zrobiło się fioletowoszare, a w powietrzu nadal unosi się groźba deszczu. Widzę w rogu Monty’ego pogrążonego w głębokiej dyskusji z Pam i jej nowym facetem, Niall przycupnął na mokrym leżaku w towarzystwie jakichś ludzi, których nie znam, i wspólnie palą maryśkę. Ben podchodzi za mną do balustrady i opiera się o nią. Wzdrygam się, słysząc dobiegający z oddali pisk mewy. Zawsze mnie dziwi, jak dużo ich tu jest. – Wszystko w porządku? – pyta rozkojarzony, bo jednocześnie obserwuje palaczy na leżakach. – Mam nadzieję, że nie będą ich gasić na tym drewnie. To

drewno tekowe. Te leżaki kosztowały cholernie dużo. Chcę mu powiedzieć, że guzik mnie obchodzą leżaki. Sięga do tylnej kieszeni dżinsów po papierosy, wytrząsa jednego na dłoń i proponuje mi go. Kręcę głową, więc wkłada go sobie do ust i przypala. Zauważyłam, że jest bardzo zdenerwowany, gdy nie ma fajki w dłoni. – Podoba ci się przyjęcie? – Nieszczególnie. – Z przyjemnością dostrzegam w jego oczach, że go dotknęłam. – Co się stało z romantycznym wieczorem, który mi obiecałeś? Zaciąga się głęboko dymem. – To była tylko jedna z możliwości. Beatrice stwierdziła, że przyjęcie będzie lepsze. Tłumię złość. – To był pomysł Beatrice? Wydaje się zmieszany, jakby się bał, że powiedział coś niewłaściwego. – No, tak. Chciałem cię gdzieś zabrać, ale Beatrice poinformowała mnie, że już zorganizowała imprezę i zaprosiła Nię. Wydała mnóstwo pieniędzy na jedzenie i wino. Cała się spinam. – Nie wpadłeś na to, żeby jej powiedzieć, że nie chcę żadnego pieprzonego przyjęcia, o czym ci przecież wcześniej mówiłam? – warczę. Starannie wypowiadam każde słowo, żeby podkreślić, o co mi chodzi. Jest zdziwiony. – Powiedziałem jej o tym… Jednak ona stwierdziła, że lubisz przyjęcia. I że na pewno się ucieszysz na widok Nii. Pomyślałem… – Patrzy na mnie bezradnie, a ja wiem, że to nie była jego wina. Zdaję sobie sprawę z tego, jaką Beatrice potrafi być manipulantką. Jednak bardzo chciałabym, żeby Ben choć raz postawił mnie na pierwszym miejscu, zamiast ciągle się martwić, że może urazić czymś ukochaną siostrę. Biorę głęboki wdech, ale nie mogę – lub nie chcę – powstrzymać kazania, które ciśnie mi się na usta. – Dlaczego nie potrafisz dostrzec, co ona robi?! – krzyczę. – W ogóle się mną nie przejmuje. To był jej sposób na to, żebyśmy nie mogli spędzić razem weekendu. Bez niej. Owinęła sobie ciebie wokół małego paluszka, Ben. Dlaczego ty tego nie widzisz? Odwracam się, żeby od niego odejść, ale chwyta mnie za ramię i przyciąga z powrotem, jakbym była psem na automatycznej smyczy. Wbija mi palce w ciało. Twarz ma spiętą, białą. Pochyla się nade mną. – Zrobiła to dla ciebie, Abi – wyrzuca z siebie. – Zorganizowała to wszystko dla ciebie. Nawet znalazła numer twojej najstarszej przyjaciółki, żeby ją również zaprosić. A ty w zamian wściekasz się na nią?

– Puść mnie – syczę przez zaciśnięte zęby. Rozluźnia uścisk, zszokowany swoim postępowaniem. – Przepraszam, Abi. Przepraszam. – Pieprz się, Ben! Przeciskam się przez tłum. Prawie nic nie widzę przez łzy i jak przez mgłę dostrzegam, że Nia przeprasza Beatrice i podąża za mną, gdy wybiegam z pokoju.

Rozdział 21 Beatrice widzi ich wyraźnie przez otwarte drzwi balkonowe. Abi jak zwykle ma na sobie dżinsy i T-shirt, a na jej twarzy maluje się zdenerwowanie. Ben pochyla się, żeby się z nią zrównać, mruży oczy z wściekłości, a z jego ust pryska ślina. Beatrice rozpoznaje wyraz jego twarzy – to złość. Wie, jak bardzo Ben nie lubi tracić panowania nad sobą. Czuje, że Nia sztywnieje. – Czy oni się kłócą? – przekrzykuje muzykę Nia, a na jej ślicznej twarzy maluje się troska. – Tego się spodziewałam. Abi miała nadzieję na romantyczny weekend z Benem, a nie na przyjęcie. Beatrice wzrusza ramionami, siląc się na nonszalancję, podczas gdy w środku podskakuje z radości. Nie potrafi oderwać wzroku od sceny rozgrywającej się na tarasie. Ben próbuje zatrzymać Abi, ale ona wyrywa mu się i wpada do pokoju z zapłakanymi oczami i bladą twarzą. Przeciska się przez upojony alkoholem tłum w kierunku drzwi. – Lepiej pójdę za nią – rzuca Nia i podaje Beatrice swój kieliszek. Bea bierze go od niej bez słowa i odprowadza wzrokiem Nię podążającą za Abi. Czeka. Jedno uderzenie serca. Drugie. Idzie do niego. Ben ma kamienną, beznamiętną twarz. – Proszę. – Beatrice podaje mu nietknięty kieliszek z szampanem Nii. – Chyba dobrze ci to zrobi. Ben bez słowa bierze od niej naczynie i pochłania jego zawartość jednym tchem. „Biedactwo – myśli Bea. – Związek z Abi przywołał to wszystko z powrotem, prawda?”. Przeszłość. To, co zrobiliśmy. Teraz to widzi. Wreszcie rozumie, dlaczego Abi tak mu się spodobała. Podmuch wiatru dociska do ud jej cienką bawełnianą sukienkę. Żałuje, że nie włożyła swetra. – Miałaś rację, gdy mnie ostrzegałaś przed tym, że jest w rozsypce – odzywa się wreszcie Ben. – Nie dostrzegałem, jak bardzo. Teraz już wiem. W odpowiedzi Beatrice przyciąga go do siebie i obejmuje. Chciałaby zabrać ból, bo gdy on cierpi, ona również. Tuli głowę do jego piersi, pokrzepiona równym biciem jego serca, które czuje pod koszulą. – Jest o mnie zazdrosna – mówi. – Jestem twoją bliźniaczką, a ona wie, jak wyjątkowa to jest więź. Odrywa się od niej i pociera dłonią podbródek. – Tak. – To wszystko, co mówi: o listach, ptaku i fotografii… Ben, jej się wydaje, że próbuję zniszczyć wasz związek. Ale przecież wiesz, że tak nie jest, prawda?

Ona jest chora. Według mnie nie zażywa lekarstw. Zostawiła je w szufladzie, gdy pojechała na Isle of Wight. A powinna była zabrać je ze sobą. Ukradła mi kolczyk. Sam widziałeś. I jest coś jeszcze… – Co takiego? – pyta znużony. – Ponoć mnie widziała, tego dnia, gdy była na plaży na Isle of Wight. Wspomniała mi o tym w kuchni. Nie wiedziałam, co powiedzieć… – Wystarczy, Bea – warczy. Spostrzega, że poczuła się dotknięta jego reakcją, więc już łagodniejszym tonem dodaje: – Powiedziała mi, że według niej zabrałaś jej środki antydepresyjne. Beatrice bierze głęboki wdech. – Na Boga, Ben. Chyba jej nie wierzysz? – Oczywiście, że nie – odpowiada. Zbyt szybko. – Według mnie jest niebezpieczna. Jest poważnie zaburzona. Kupiła sukienkę dokładnie w moim stylu, sprawiła też sobie takie same perfumy, jakich używam. I takie same trampki. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że stara się być taka jak ja. Zastąpić mnie… Ben wybucha śmiechem. – To śmieszne. – Tak? – Przygląda się mu i zastanawia się, czy to powiedzieć. – Na pewno zauważyłeś? Ben krzyżuje ręce na piersiach. Napiął bicepsy. To gest obronny. Włożył nową koszulę; bez wątpienia markową. – Co takiego miałem zauważyć? Beatrice otwiera usta, by to powiedzieć, ale brakuje jej odpowiednich słów. Cokolwiek powie, zabrzmi to źle. Ben wzdycha. Wkłada w usta papierosa i przypala go. – Posłuchaj, Bea – odzywa się, zaciągnąwszy się kilkakrotnie. – Abi potrzebuje naszego wsparcia i zrozumienia. Wiesz to. Ma za sobą ciężki okres. Wyobrażasz sobie, jak to jest stracić bliźniaka? Przez długą chwilę przygląda mu się z niedowierzaniem. – Wiem bardzo dobrze, jak to jest. Twarz Bena łagodnieje. – Niemniej to nie tłumaczy jej zachowania – ciągnie Beatrice. Ben milczy przez moment i obserwuje siostrę przez obłok dymu. Beatrice wie, że szuka w myślach rozwiązania. Solidny Ben, na którym zawsze można polegać. Typowy facet, który musi coś naprawić, zmienić złą sytuację na dobrą. – Sądzisz, że powinniśmy ją poprosić, żeby się wyprowadziła? – pyta w końcu Ben. Serce Beatrice przyspiesza. Oczywiście myślała o tym kilkakrotnie. Nie spodziewała się jednak, żeby Ben na to przystał. Uważnie dobiera słowa.

– Może tak by było lepiej. Odkąd się wprowadziła, sytuacja w domu zrobiła się napięta. Ben odwraca się od niej, żeby spojrzeć na ogród. Rzuca niedopałek za taras, opiera się o balustradę i chwyta poręcz, jakby nagle zakręciło mu się w głowie. Beatrice gładzi go po plecach, tak jak robiła, gdy byli młodsi. Nadal jest widno, szare chmury są ciężkie, trawa lśni od deszczu, powietrze pachnie czystością i świeżością. Ktoś w domu puścił Psycho Killer Talking Heads i ludzie śpiewają razem z wokalistą. – Beatrice? Odwraca się i widzi w progu Nię. Ma na sobie czerwono-białą sukienkę w grochy, która opina jej krągłości i podkreśla celtycką urodę. Beatrice zabiera rękę z pleców Bena. Nia podchodzi do nich, obejmując się ramionami w związku z nagłą zmianą temperatury. Ma inteligentne brązowe oczy i rzeczową postawę, którą Beatrice podziwia. – Abi chce być sama – informuje ze śpiewnym walijskim akcentem. – Wiedziałam, że ten dzień będzie dla niej trudny. – Nie powinniśmy byli urządzać dla niej przyjęcia. To było bezmyślne – stwierdza Beatrice. Na te słowa Ben protestuje i zapewnia siostrę, że przecież miała dobre intencje, że nie wiedziała, jak Abi zareaguje. Beatrice zwraca uwagę na to, że Nia się nie odzywa. Przygląda się im obojgu, jakby próbowała ich rozgryźć, jakby coś ją w nich niepokoiło. – Czy mam przerwać imprezę i prosić wszystkich, by wrócili do domu? – pyta Beatrice, marszcząc nos i patrząc na grupki ludzi, którzy się śmieją, piją i tańczą. Nia zerka na zegarek. – Jest jeszcze wcześnie. Może Abi dołączy do nas później. Na razie jest rozczarowana. – Odwraca się w stronę Bena. – Gdy z nią dzisiaj wcześniej rozmawiałam, była pewna, że gdzieś razem jedziecie. Ben przypala kolejnego papierosa. Ma przekrwione oczy. Beatrice martwi się, że brat za dużo pali. Jest pewna, że jeśli Abi będzie z nimi dłużej mieszkała, z powodu napięcia i trosk Ben się rozchoruje. Żałuje – nie po raz pierwszy – że zaprosiła Abi do ich domu. – Trochę się ścięliśmy – mówi Ben, strzelając oczami w stronę siostry. „Możesz to powtórzyć” – myśli Beatrice, przyglądając się bratu. Ben rzuca niedopałek za taras i odpycha się od balustrady. Podaje Beatrice pusty kieliszek. – Idę porozmawiać z Abi. Muszę ją przeprosić. Beatrice chce zaprotestować, zapytać go, czy zamierza nadal sugerować, żeby Abi się wyprowadziła, lecz dociera do niej, że cokolwiek powie, on już tego

nie usłyszy, dlatego przełyka słowa i patrzy, jak Ben lawiruje wśród ludzi, uśmiecha się i kłania uprzejmie do tych, którzy się z nim witają, aż wreszcie znika jej z oczu. – Musi ci być bardzo ciężko – odzywa się nagle Nia tuż obok niej. Niebo pociemniało i na twarz Nii pada cień, więc trudno określić jej wyraz. Stoją na tarasie tylko we dwie. W ich stronę napływają rytmy tanecznej muzyki. – Nie rozumiem. – Ben jest twoim bliźniakiem. Musisz się starać, żeby nie być wobec niego nadopiekuńczą. – Kocham go – odpowiada. – Nie chcę, żeby spotkała go krzywda. – I jesteś zdania, że Abi nie jest dla niego odpowiednia? Beatrice ostrożnie waży kolejne słowa, nie chcąc obrazić Nii. – Abi zamieszkała tu jako moja przyjaciółka. Nie chciałam, żeby została dziewczyną Bena, ale nie dlatego, że jej nie lubię, lecz dlatego, że tak dużo przeszła. Odkąd tu zamieszkała i zeszła się z Benem… – Wzdycha. – Mamy same kłopoty. – Teraz ja nie rozumiem. – Posłuchaj – mówi i odwraca się do niej. – Dzieje się sporo dziwnych rzeczy. Opowiada jej o wszystkim, kończąc na sukience i trampkach. – Tylko nie to – jęczy Nia. – Znowu? Beatrice się wzdryga. – Już kiedyś tak było? – pyta. – Niezupełnie, ale… – Nia się waha. – O co chodzi? – Gdy tylko cię zobaczyłam, od razu pomyślałam, że jesteś do niej podobna – mówi Nia pospiesznie. Beatrice marszczy brwi. – Do Lucy? Nia kręci przecząco głową. – Nie tylko do Lucy, ale też do Alicii – odpowiada. Beatrice nagle ogarnia złe przeczucie. – Kim jest Alicia? – pyta. Nia się wierci i jeszcze mocniej obejmuje ramionami, jakby chciała się schować. Beatrice widzi, że Nia się zamyka, i wie, że prawdopodobnie żałuje tego, co już powiedziała. – Nie mogę o tym rozmawiać. Będziesz musiała zapytać Abi. Nie mam prawa o tym mówić. Beatrice puchnie z oburzenia. – Wiem, że próbowała się zabić. Wiem więcej, niż ci się wydaje, Nio. To jest

mój dom. Muszę wiedzieć, z kim mieszkam, do cholery. Czy Abi jest niebezpieczna? Nia się odwraca. – Oczywiście, że nie. Jest teraz w lepszej formie, zwłaszcza teraz, gdy zażywa leki antydepresyjne. – Głos jej się jednak łamie, nie jest do końca pewna tego, co mówi. – Chodzi o to, że ona nie zawsze zażywa te przeklęte antydepresanty. Nie rozumiesz tego? – warczy Beatrice. Jest napięta jak rozciągnięta gumka recepturka. Ma przeczucie, że cokolwiek się wydarzyło z tą Alicią, nie skończyło się dobrze. Pamięta intensywność spojrzenia Abi, niedostatek, którym emanowała, gdy się poznały, i w głębi duszy wie, że bezbronność Abi ją nakręcała, że podobało się jej, iż Abi tak bardzo chciała się z nią zaprzyjaźnić. Czuła się chciana, wyjątkowa. – Proszę, ja to muszę wiedzieć. Zapada cisza. Beatrice wstrzymuje oddech, świadoma, że jakikolwiek nagły ruch może zmienić bieg wydarzeń, sprawić, że Nia postanowi jej niczego nie wyjawiać. Nia milczy przez moment, a Beatrice jest pewna, że ta jedyna chwila minęła. Wtem Nia odzywa się głosem niewiele mocniejszym od szeptu: – Mówię ci to tylko dlatego, że troszczę się o Abi i się martwię. Beatrice słucha, a w miarę jak Nia mówi, serce podchodzi jej do gardła. Nia opowiada jej o tym, jak kilka tygodni po śmierci Lucy Abi zaczęła obsesyjnie interesować się ich nową sąsiadką, jak się z nią zaprzyjaźniła, jak ją przekonała, że są bratnimi duszami, jak zaczęła ją nachodzić. – Pojawiała się w miejscach, o których wiedziała, że Alicia tam będzie. Była zazdrosna, gdy Alicia chodziła gdzieś z innymi przyjaciółmi. Alicia uznała pewnie, że Abi jest zbyt intensywna, wręcz namolna. To było zrozumiałe. Ja znam Abi od lat, Alicia zaś dopiero co ją poznała i dlatego nie mogła brać poprawki na jej stan. Doszło do tego, że po kilku miesiącach Alicia powiedziała Abi, żeby trzymała się od niej z daleka. Abi… źle to przyjęła. – Co takiego zrobiła? – Krew pulsuje Beatrice w uszach. – Nia, musisz mi to powiedzieć. Nia jęczy przez dłoń przytkniętą do twarzy i mruczy pod nosem, że zdradza zaufanie Abi. Beatrice czuje przypływ wściekłości. Ma ochotę nakrzyczeć na tę dziewczynę i na samą siebie za to, że naraziła siebie i Bena na ryzyko, zapraszając do domu obcą osobę. Nie dba o lojalność i zaufanie. Natychmiast, już, w tej chwili musi poznać prawdę. Stara się mówić spokojnie i zatuszować swój strach. – Co Abi zrobiła, gdy Alicia ją odtrąciła? Cichym głosem, który prawie niknie w dudnieniu muzyki dobiegającej z salonu, Nia odpowiada:

– Zaatakowała ją.

Rozdział 22 Leżę w łóżku z zamkniętymi oczami. Słyszę odgłosy przyjęcia – rytmiczne dudnienie tanecznej muzyki, brzęk kieliszków, niski pomruk rozmów – od czasu do czasu przerywane głośnymi wybuchami śmiechu, trzaśnięciem drzwiami, krokami na schodach. Nie czuję się na siłach, by się z tym zmierzyć. Gdy zaczyna się ściemniać, Ben otwiera drzwi i pospiesznie podchodzi do łóżka. Na jego twarzy maluje się zaniepokojenie, kiedy klęka obok posłania, jakby się modlił, i zapewnia mnie, że jest mu przykro, że mnie kocha i chciałby być dla mnie takim chłopakiem, jakiego chciałabym mieć. Przesuwam się bez słowa, aby mógł się położyć obok mnie na jednoosobowym łóżku, i leżymy tak w milczeniu przez jakiś czas. Pozwalam mu wziąć się za rękę. – Wiesz – odzywa się w końcu w ciemności. – Nie rozumiem, dlaczego tak się popsuło między tobą i Beą. Przecież tak się lubiłyście. – Też tego nie rozumiem – przyznaję, myśląc o tym wszystkim, co się wydarzyło. – Pewnie uważa, że masz paranoję i jesteś zazdrosna. – Bo pewnie tak jest. – Zaraz się rozpłaczę. – Uważam jednak, że ona jest zaborcza i lubi rządzić innymi. Sytuację z martwym ptakiem da się jakoś wytłumaczyć. Może. Ale zdjęcie? Było niepokojące, chyba to dostrzegłeś? Przytakuje, ale mi nie przerywa. – Tak się cieszyłam, że wyjedziemy i spędzimy czas tylko we dwoje. Chciałam uciec od tego domu. Od cholernych zasad Beatrice. Czy to znaczy, że jestem zaborcza? W odpowiedzi mnie obejmuje. – I te kwiaty – kontynuuję. – Kto mógł zrobić coś tak okrutnego? Zniknęły też moje listy. To wszystko jest takie dziwne. I na pewno nie dzieje się tylko w mojej głowie. Przecież widziałeś kwiaty. Chrząka i się wierci, najwyraźniej zakłopotany tym, co zaraz powie. – Znalazłem numer tej kwiaciarni. To jest mała kwiaciarnia w pobliżu mostu Pulteney. Zadzwoniłem tam. Pamiętają, że zamówienie złożyła kobieta. Osobiście. Serce mi wali. Czekam. – Abi – mówi zatroskanym głosem. – Opisano ciebie. Krew ścina mi się w żyłach. Myślę o Lucy, o bileciku dołączonym do kwiatów. „Kocham cię, Lucy”. Jak to możliwe, skoro ona nie żyje? Wtem na myśl przychodzi mi Beatrice. Kwiaciarka opisała mnie, ale równie dobrze mogła mówić o niej. Wysoka, szczupła blondynka… Nie mam szansy odpowiedzieć, bo do pokoju wpada Beatrice i mówi, że musi ze mną pilnie porozmawiać. Nia idzie tuż za nią. Ben patrzy to na mnie, to na siostrę, jakby przerażony tym, co Beatrice zamierza powiedzieć. Bea włącza górne

światło, dzięki czemu widzimy, że obie są bardzo blade i niespokojne. Ben i ja równocześnie podnosimy się do pozycji siedzącej. – Co się dzieje? – pyta Ben. Nia przysiada w nogach łóżka. Wygląda na nieszczęśliwą. – Przepraszam, Abi. Wszyscy się o ciebie martwimy. Musiałam jej powiedzieć. Nie wiem, o czym ona mówi. – O czym? – pytam. Patrzy na mnie błagalnie swoimi dużymi brązowymi oczami, które zawsze kojarzyły mi się z bassetem. – O Alicii – odpowiada. Pokój zaczyna pływać. Z obrzydzeniem stwierdzam, że nie mogę ufać mojej najlepszej przyjaciółce. Już zawsze będzie mi towarzyszyła etykieta osoby chorej psychicznie i nigdy nikt nie będzie mi wierzył, bo „Abi jest stuknięta i była w psychiatryku. Jak można wierzyć w cokolwiek, co mówi? Ma paranoję i zwidy”. Czuję się jak w koszmarze, w którym staram się wytłumaczyć swoje zachowanie, powiedzieć wszystkim, że jestem całkowicie zdrowa na umyśle, że to był głupi błąd, który się nigdy nie powtórzy, że nie jestem niebezpieczna ani szurnięta, ale z moich ust nie wydobywa się żaden dźwięk. Łzy napływają mi do oczu. – Przykro mi, ale Beatrice twierdzi, że nie zażywasz lekarstw. Martwię się o ciebie, Abi. – Patrzy na mnie szczerymi oczami. – Martwię się o ciebie… – powtarza, a w jej oczach lśnią łzy. – Dlaczego wszyscy ciągle to mówią? – pytam, odzyskując wreszcie głos. – Zażywam swoje lekarstwa. Beatrice prycha z niedowierzaniem i marszczy nos. Nadal stoi w progu, jakby się bała znaleźć obok mnie. Chcę jej powiedzieć, iż wiem, że była w moim pokoju, że dotykała moich lekarstw i igrała z moim umysłem. Jednak wszyscy patrzą na mnie, jakbym była kompletnie szurnięta; zdaję sobie sprawę, że mi nie uwierzą. Biorę Bena za rękę i patrzę na niego błagalnie. Mówię: – Jeśli chodzi o Alicię, to prawda. – Co się stało? – pyta. – Miałam na jej punkcie obsesję – odpowiadam. Kulę się, gdy widzę niedowierzanie malujące się na jego twarzy, i wiem, jakie to się wydaje głupie i pokręcone. Zamykam oczy jak dziecko, które wierzy, że nikt go nie widzi, skoro ono zacisnęło oczka. – Nachodziłam ją, a gdy kazała mi się odczepić, do czego miała wszelkie prawo… zaatakowałam ją. – Co takiego?

Otwieram oczy. Ben wygląda na przerażonego. – Uderzyłam ją – tłumaczę. – Trzeba ją było od niej odciągać – informuje Beatrice głosem, w którym zdaje się pobrzmiewać radość. – Czy… czy zgłosiła to na policję? – pyta Ben. – Wezwano policję, ale nie wniesiono oskarżenia przeciwko mnie. Podbiłam jej oko. Czułam się z tym okropnie i… i… – Pozwalam, by informacja o będącej skutkiem tych zdarzeń próbie samobójczej zawisła – niewypowiedziana – w powietrzu. – Kilka dni później trafiłam do szpitala. Ben pochyla się i mnie obejmuje. Trzęsę się, po twarzy płyną mi łzy. Głaszcze mnie po włosach i mówi, że wszystko będzie dobrze. Potem warczy do dziewczyn, żeby wyszły z pokoju. Jestem zdziwiona jego autorytarnym zachowaniem i tym, że krzyczy na swoją kochaną siostrę. Dociera do mnie, że staje po mojej stronie. Gdy Beatrice i moja przyjaciółka wychodzą, Nia rzucając na odchodnym bezgłośne „przepraszam” przez ramię, Ben prowadzi mnie do swojego pokoju i mówi, że nie chce mnie zostawiać samej dzisiejszej nocy i że Nia może spać w moim łóżku. – Żałuję, że cię nigdzie nie zabrałem – mruczy mi we włosy, gdy zwijam się w jego objęciach. – Żałuję tak wielu rzeczy. Potem mnie namiętnie całuje, tak jak wtedy, gdy się poznaliśmy, zanim Beatrice zaczęła mówić o zasadach i szacunku, a gdy przystępuje do zdejmowania ze mnie ubrania, pytam go, czy jest pewny. Odpowiada, że tak i że od tej pory będzie mnie stawiał na pierwszym miejscu. Kiedy zaczynamy się powoli kochać, nie mogę pozbyć się myśli, że to właśnie jest to, co różni mnie od Beatrice – że w tym aspekcie miłości Ben należy tylko do mnie. Gdy się budzę następnego ranka, słońce przesącza się do pokoju przez zasłony, a mnie przepełnia poczucie odnowy i nadzieja. Mam za sobą urodziny, których się bałam, i wspaniałą noc z Benem. Nie wiem, czy to z powodu wymuszonej przerwy, czy też dramatycznych wydarzeń minionego wieczoru, ale nasze zbliżenie było lepsze niż kiedykolwiek. Nie jestem też pewna dlaczego, ale odnoszę wrażenie, że to, co się stało wieczorem, coś między nami zmieniło, zbliżyło nas do siebie. Ben jakby nagle zrozumiał mój skołowany, obsesyjny, paranoiczny umysł i zdaje się, że spodobało mu się to, co zobaczył. Nie miałam okazji porozmawiać z Beatrice o tym, co się zdarzyło. Wchodzę do kuchni i stwierdzam, że podczas śniadania panuje przyjacielska atmosfera. Bea siedzi obok Nii, je tost przy dużym dębowym stole i ma mokre włosy, jakby dopiero co wyszła spod prysznica. Włożyła żółtą koszulę, która gryzie się z kolorem jej włosów; mimo to wygląda w niej korzystnie. Boli mnie to, że siedzą

obok siebie. Moja najlepsza przyjaciółka i mój wróg. „To kolejna osoba, którą starasz się zwrócić przeciwko mnie, Beatrice? To jest ktoś, z kim spędziłam niemal połowę życia”. Gdy mnie spostrzega, mruczy pod nosem, że ma mnóstwo pracy, i zgarnąwszy z talerza trójkątny tost, pospiesznie wychodzi z pomieszczenia. Czuję, że Nia wodzi za mną wzrokiem, gdy podchodzę do szafki, żeby wyjąć kubek i włączyć ekspres do kawy. – Przepraszam, Abi – wyrzuca z siebie, gdy tylko siadam naprzeciwko niej. Ma na sobie białą czystą bluzkę, ale i tak wygląda, jakby prawie nie spała. – Martwiłam się o ciebie, ale mimo to nie powinnam była mówić Beatrice o Alicii. Nie miałam do tego prawa. Mówię jej, że ma rację i nie powinna była o tym opowiadać, ale przyznaję, że Beatrice potrafi być bardzo przekonująca. Jest jak zwierzę gotowe rzucić się na ofiarę i nie podda się, dopóki nie chwyci jej mocno zębami. – Pewnie i tak powinnam im powiedzieć o Alicii – konkluduję, sącząc kawę. Nic nie zniszczy mi nastroju tego ranka ani nie zatrze wspomnienia minionej nocy z Benem. – Więc nie jesteś na mnie zła? – Nia uśmiecha się słabo, ale z nadzieją. – Już nie. – Biorę ją za rękę i delikatnie ściskam. – Wiem, że powiedziałaś jej o Alicii tylko z powodu troski o mnie. Ufam ci, Nio. Nia opiera się wygodnie, z wyraźną ulgą. – I cieszę się, że tu jesteś – dodaję. – Co myślisz o tym domu? O bliźniakach? Nia mówi, jak bardzo podoba się jej ten wspaniały dom i że spadłam na cztery łapy – tak określa zbieg okoliczności, że po tym wszystkim, co mnie spotkało, zamieszkałam z bliźniakami. – No i są do siebie tacy podobni, prawda? Z twarzy. On jest jej męską kopią – kończy. – Z wyjątkiem oczu – zauważam i myślę o orzechowych oczach Bena i migdałowego kształtu, miodowych oczach Beatrice. – Czy to dlatego zwróciłaś na nią uwagę, Abi? Bądź szczera. To dlatego, że jest podobna do Lucy? I do ciebie? Wzruszam ramionami. – Pewnie tak. Jej podobieństwo do Lucy przykuło moją uwagę. Ma też żywą osobowość, jak ona. Wyjątkiem jest jej paskudna strona… coś, czego się nie spodziewałam. – Rozczarowało cię to, że nie pojechałaś do Lyme Regis? – pyta. – Owszem, ale wyszło mi to na dobre. Coś się zmieniło tej nocy. Ben… My… Śmieję się, gdy Nia piszczy z niedowierzaniem. Przez kilka sekund siedzimy

w milczeniu, po czym Nia dodaje ostrożnie: – Jest mi jej trochę żal. Wiem, że jest nadopiekuńcza, ale nadal nie rozumiem, co masz przeciwko niej. Dlaczego tak wybiegłaś wczoraj wieczorem? Z powodu rozczarowania związanego z tym, że nie wyjechaliście? A może z jakiegoś innego powodu? I wtedy o wszystkim jej opowiadam. Marszczy brwi, gdy mówię, i przymyka oczy, przez co widzę pierwsze oznaki kurzych łapek, co przypomina mi o tym, że my się starzejemy, a Lucy już nie. Nia milczy, ale jej twarz blednie, gdy opowiadam o martwym ptaku na łóżku, ohydnym zdjęciu, kwiatach rzekomo od Lucy, a gdy kończę, trochę zadyszana i z wyschniętymi ustami, odchyla się na krześle z grobową miną i stwierdza: – To jest popieprzone. – Po czym pyta: – Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wszystkim wcześniej? – Nie miałam okazji, poza tym bałam się, że posądzisz mnie o paranoję, zważywszy na moją historię – wyjaśniam. Zastanawia się przez chwilę. – Wygląda na to, że z tej Beatrice jest niezła manipulantka. Martwię się o ciebie. Zdjęcie i kwiaty były przejawem prawdziwej nikczemności. Abi… – Milknie, gdy Cass zbiega po schodach do kuchni. Sprzymierzeniec Beatrice. Jej szpieg. W milczeniu patrzymy, jak Cass majstruje przy ekspresie do kawy, zupełnie nas ignorując, zatopiona we własnym świecie. Gdy bierze kubek i wychodzi z pomieszczenia, Nia znowu się odzywa. Tym razem jej głos jest bardziej nieustępliwy i pobrzmiewa w nim strach. – Uważam, że nie jesteś tutaj bezpieczna, Abi. Powinnaś się wyprowadzić.

Rozdział 23 Siedzą w kuchni i się naradzają – mówi Cass, podając Beatrice kubek z kawą. – Nie słyszałam, o czym rozmawiały. Gdy weszłam do kuchni, zamilkły. – Dzięki – odpowiada Beatrice. Bierze kubek z rąk Cass i powoli sączy napój. Jest jej niedobrze, jest roztrzęsiona i czuje, że w jej żyłach krąży zbyt dużo nerwowej energii. Zrzuca Sebby’ego z kolan, wstaje z kanapy. Kot zeskakuje na podłogę z niezadowolonym miauknięciem, bo pani gwałtownie przerwała mu sen. Beatrice podchodzi do okna. Ma gęsią skórkę na ramionach i ściska dłońmi kubek. W nocy padało, leżaki są mokre i zarzucone puszkami po piwie i niedopałkami. Pozostałości po urodzinowym przyjęciu Abi nadal są widoczne na dywanie, stoliku kawowym i półce nad kominkiem: niedopałki, plamy po winie, paczki chrupek, puste i częściowo napełnione kieliszki do szampana. W pokoju unosi się woń potu i nieświeżego oddechu. Ewa przyjdzie później i sprawi, że wszystko znowu będzie wyglądało jak nowe – Beatrice wie, jak bardzo Ben nie znosi bałaganu, jak go to stresuje. Cass staje za nią i kładzie jej dłoń na ramieniu. – Wszystko w porządku, Beo? – pyta łagodnie, a Beatrice kręci głową, zagryzając wargę, żeby się nie rozpłakać. Jak ma opisać Cass żal, który czuje? Jakby traciła Bena po raz kolejny. Wydawało się jej, że robi coś fajnego – dobrego – dla Abi, urządzając dla niej przyjęcie. Myślała, że może w ten sposób naprawi całe zło, które się wydarzyło, i przeciągnie Bena na swoją stronę. Ale nie. Abi i tak znalazła sposób na to, żeby jej dokopać, postawić wszystko do góry nogami, wskutek czego ona znowu jest czarnym charakterem. Bena nie zniechęciła nawet wiadomość o tym, że jego ukochana dziewczyna nachodziła obsesyjnie swoją sąsiadkę, aż wreszcie ją zaatakowała. „Co jeszcze musi się wydarzyć, Ben, żebyś dostrzegł jej prawdziwe oblicze?”. – Jest mściwa – stwierdza, a jej głos wydaje się chropawy, zachrypnięty w cichym pokoju. – Nie sądzisz, Cass? Jest cholernie niebezpieczna. Chcę, żeby się wyniosła z tego domu. Cass ściska ją za ramię. – Nie martw się – mówi łagodnie, uspokajająco. – Według mnie wyniesie się już niebawem.

Rozdział 24 Napięcie wokół moich urodzin znika i pozostała część sierpnia mija we względnej harmonii. Nia dzwoni niemal codziennie i namawia mnie, żebym przyjechała do Londynu i zamieszkała z nią, ale odpowiadam jej, że nie mogę się wyprowadzić. Przynajmniej jeszcze nie teraz i nie bez Bena. Nie pozwolę Beatrice wygrać. Beatrice siedzi w swojej pracowni i oprawia kamienie w srebrnych pierścionkach lub wisiorkach; Ben przyjął zlecenie od dużej firmy technicznej z korytarza M44, a ja dostaję coraz więcej zleceń od Mirandy. Jeżeli zdarza nam się przebywać w domu równocześnie, spędzamy wieczory razem, jedząc domowej roboty placki lub zapiekanki Ewy i wypijając do tego jedną lub dwie butelki wina. Beatrice urządza czasami spontaniczne imprezy i nie jestem zaskoczona, gdy pewnego dnia oznajmia radośnie, że zaczęła się spotykać z Niallem. Wydaje się radosna, bardzo podobna do Bei, którą poznałam. Nawet jeżeli zauważyła, że co noc zakradam się do sypialni Bena, nie komentuje tego, jakby jej to już nie interesowało, jakby się nie przejmowała tym, co się między nami dzieje. Przynajmniej na pozór wygląda na to, że dobrze się dogadujemy, ale nie ufam jej do końca. Zachowuję czujność i czekam na jej kolejny ruch. Zanim zdążyłam się zorientować, od moich urodzin minęło kilka tygodni. Wygląda na to, że nasza trójka znalazła sposób na koegzystencję, a ja mam coraz więcej nadziei. Mówię o tym Benowi w pewną niedzielę, gdy spacerujemy po ogrodzie krajobrazowym Prior Park. Słońce stoi wysoko, niebo jest błękitne. Ben bierze mnie pod rękę, idziemy mostem Palladian. Pokazuje mi imiona, daty i wiadomości dla kochanków i przyjaciół, które wyryto na wapiennych kolumnach. Nie może się nadziwić napisowi sprzed ponad stu lat. – Cieszę się – mówi. – Bardzo ważne jest dla mnie to, żeby moje dwie najlepsze przyjaciółki się dogadywały. Czuję to, tę śladową zazdrość. Wiem, że nie mogę go mieć tylko dla siebie. Kto lepiej niż ja potrafiłby zrozumieć ich więź? Czasami ich związek przypomina mi silniej o tym, co utraciłam. Idziemy w milczeniu, oboje pogrążeni w myślach, a nasze cienie płożą się przed nami – wydłużone wersje nas. Zastanawiam się, co się dzieje w jego głowie; od czasu do czasu bowiem Ben jest jak telewizor, który się nagle wyłącza, a ja wtedy nie wiem, o czym myśli. Gdy schodzimy z mostu nad jezioro, Ben mówi: – Moje zlecenie dobiegło końca, ale pracę zaproponowała mi inna firma, ze Szkocji. Oferują dobre pieniądze i nie mogę odrzucić tej propozycji. Przed nami jakaś matka boryka się z małym rozwrzeszczanym dzieckiem; próbuje zarzucić je sobie na ramię i zanieść do kawiarni. Obiecuje mu ciastko. Uśmiecham się do niej ze współczuciem.

– Na jak długo wyjedziesz? – To jest kontrakt jedno-, może dwutygodniowy. Nie mogę znieść myśli o rozdzieleniu się z nim na tak długo. Jest moją kotwicą i martwię się, że bez niego wypłynę na otwarte morze, bez konkretnego celu. – Czy musisz przyjmować to zlecenie? – pytam. – A co z funduszem powierniczym…? Sztywnieje. Obraziłam go, uraziłam jego męską dumę. – Wywodzę się z klasy robotniczej. Nie czułbym się dobrze, nie zarabiając pieniędzy – burczy. Przypomina mi się opowieść Ewy o ich bogatych dziadkach i pełnym zakamarków domu na obrzeżach Edynburga. Niezbyt mi to pasuje do klasy robotniczej, ale gryzę się w język, bo rozumiem, że Ben może chcieć zarabiać na życie, a nie polegać wyłącznie na rodzinnej spuściźnie. Odkąd zarabiam, płacę Beatrice za pokój, pomimo jej protestów. Czuję, że powinnam tak robić. I wiem, jak się czuje Ben. Doszliśmy do kawiarni – a raczej chaty z drewnianymi stołami ustawionymi na zewnątrz, z widokiem na jezioro. Przy stołach siedzą głównie młode rodziny. Dzieciaki biegają wkoło z lodami i korzystają z ostatnich chwil lata. Udaje nam się znaleźć mały stolik ukryty częściowo za bujnym krzewem, skąd widzimy jezioro. Siadam, a Ben wchodzi do chaty, żeby kupić nam kawę. Wraca z dwoma kubkami z plastikowymi pokrywkami i podaje mi jeden z nich, równocześnie stawiając krok swoimi długimi nogami nad ławką naprzeciwko mnie. Widzę nad jego ramieniem, jak stado mew siada na wodzie, szukając czegoś do zjedzenia i odstraszając kilka kaczek. – Poradzisz sobie? W domu z Beatrice i resztą? Beze mnie? – pyta. Cieszy mnie, że się o mnie martwi. – Wygląda na to, że wszystko się uspokoiło i znowu się dogaduję z Beatrice. Dzięki temu życie stało się o wiele łatwiejsze. Przytakuje i bierze łyk kawy. – Te wszystkie dziwne wydarzenia, Ben. To było okropne. Czułam się, jakbym traciła kontakt z rzeczywistością. – Rozumiem to. Kręcę głową, próbując odgonić niechciane wspomnienia. To wszystko to przeszłość, przypominam sobie, i muszę o niej zapomnieć. Ben jest w Szkocji od dziesięciu dni, a ja snuję się po domu, niespokojna jak duch, który nie ma kogo nawiedzać. Najbardziej brakuje mi go w nocy, więc sypiam w jego łóżku, inhaluję się jego zapachem i wyobrażam sobie, że jest obok mnie.

W piątek, w dniu, w którym Ben ma wrócić do domu, siedzę przy kuchennym stole z laptopem. Pam stoi przy zlewie i myje pędzle. Przefarbowała włosy z kruczoczarnych na krwistorude – robiła to w domu i najwyraźniej kiepsko jej to wyszło, ale już się do nich „przyzwyczaiła”. Ma na sobie workowaty, pochlapany farbą kombinezon i coś mówi, w ogóle nie zważając na to, że staram się napisać artykuł, który obiecałam Mirandzie. Loguję się na Facebook, wybita z rytmu przez nieustanną paplaninę Pam, bo wiem, że nie popracuję tak długo, jak długo ona będzie w kuchni. Jak co tydzień zaglądam na konto Lucy, którego nadal nie likwiduję, bo nie jestem gotowa skontaktować się z administratorami, żeby to zrobić. Pokrzepiają mnie dawne wpisy na jej osi czasu, zdjęcia, które wrzuciła przed śmiercią, zabawne teksty, które przesyłałyśmy do siebie. Na zdjęcie profilowe wybrała fotografię przedstawiającą nas na jakiejś imprezie – uśmiechamy się jak głupie, mamy włosy mokre od potu, a za nami tańczy grupa ludzi, trochę niewyraźna. Uśmiecham się, bo pamiętam, kiedy Nia zrobiła to zdjęcie – było to podczas otwarcia nowego klubu w Covent Garden. Na czołach mamy perełki potu, odgarnęłyśmy włosy do tyłu, usta mamy niepomalowane i nawet ja muszę przyglądać się bacznie temu zdjęciu, by przypomnieć sobie, która z tych uśmiechniętych, uwielbiających się bawić dziewczyn to ja. Listy w pudełku na górze to jedyne osobiste rzeczy, które mi po niej zostały. Owszem, mogę wchodzić na stronę Facebooka, klikać filmiki z nią, ale to listy mają dla mnie największe znaczenie, bo to w nich opisywała swoje przemyślenia i uczucia. Gdy je czytam, słyszę jej głos i mogę sobie wyobrażać, że ze mną rozmawia. Pisanie listów było czymś naszym, osobistym. Dostęp do nich miałyśmy tylko my, a nie trzystu znajomych z Facebooka. I kiedy myślę o tych trzech listach, które Beatrice zabrała i schowała Bóg wie gdzie, wrze we mnie ogromna wściekłość; potrzebuję dłuższej chwili, by się uspokoić i dojść do siebie. Poczekam na właściwy moment i je odzyskam. Pam nadal coś mówi, ale puszczam jej paplaninę mimo uszu. Na osi czasu Lucy pojawił się nowy wpis. Serce zaczyna mi walić i szybko mrugam oczami, żeby się upewnić, że dobrze widzę. Nie mylę się. Dwa słowa pływają mi przed oczami, aż robi mi się niedobrze. „Zastąpiono mnie”. Palce mi się trzęsą nad klawiaturą. Widzę, że wpisu dokonano wczoraj. Zasycha mi w ustach. Czy ktoś się włamał na jej konto? Może to jakiś idiota zrobił sobie kawał, ale dlaczego miałby napisać coś takiego? Co to znaczy? – Dobrze się czujesz, kochana? – pyta Pam, zauważywszy moją zszokowaną minę. Nie potrafię się zdobyć na to, by jej powiedzieć, co się stało. Mimo że bardzo ją lubię, podziwiam jej kojącą obecność i pewność siebie oraz nie przeszkadza mi, że jest trochę zapatrzona w siebie, wątpię, by mnie zrozumiała.

Gdy dostałam w dniu urodzin kwiaty, wydawała się skonsternowana, niemal obojętna i przekonywała mnie, że pewnie istnieje jakieś logiczne wytłumaczenie tego zdarzenia. Jakby to było możliwe. Przyklejam więc do ust spięty uśmiech i mówię jej, że wszystko jest w porządku. Zdaje się, że mi wierzy, bo zbiera swoje pędzle i nuci coś pod nosem, idąc po schodach na górę. „Dlaczego coś takiego napisałaś, Lucy?” – myślę i dopiero wtedy się opanowuję i czuję pod powiekami piekące łzy, które się pojawiają, gdy dociera do mnie, że to przecież nie Lucy napisała te słowa. Jak mogłaby to zrobić? Nie żyje. Ona nie żyje, do cholery! Robię głębokie wdechy i staram się koncentrować na oddechu. Zamykam z trzaskiem swój laptop i mówię sobie, że to była pomyłka, że to nic nie znaczyło. Że to wcale nie jest takie dziwne, straszne i chore, że na osi czasu mojej siostry pojawił się jakiś wpis niemal dwa lata po jej śmierci. Gdy zaglądam na jej konto później, wpisu nie ma, a ja się zastanawiam, czy w ogóle tam był. Jest już ciemno, gdy mały fiat Bena skręca wreszcie w naszą ulicę. Obserwuję przez okno, jak parkuje pod domem. Zbiegam na dół i otwieram szeroko drzwi w chwili, gdy staje na chodniku. Ma na sobie zgniłozieloną sztruksową marynarkę, której wcześniej nie widziałam, i wełnianą czapkę wciągniętą głęboko, tak że zakrywa mu włosy. Mimo że mamy dopiero koniec sierpnia, pogoda się zepsuła i jest raczej jesienna. Tak bardzo za nim tęskniłam. Biegnę w jego stronę, ale coś w jego postawie każe mi się zatrzymać w furtce. Wydaje się zmęczony, opalenizna, którą wypracował latem, zblakła, ramiona ma przygarbione. Wołam do niego i podnosi wzrok. Gdy dociera do niego, że to ja, uśmiech odmienia jego twarz. Otwieram furtkę i wpadam w jego ramiona. Rzuca walizkę na chodnik, żeby móc mnie objąć. – Tak się stęskniłem – mówi mi we włosy, tuląc mnie mocno, gorączkowo. – To były okropne dwa tygodnie. Potakuję współczująco i przypominam sobie nasze późnowieczorne rozmowy telefoniczne, w czasie których narzekał na szefa, żenująco długie godziny pracy i „chaotyczną firmę”, dla której pracował. Podnosi walizkę i wchodzimy do domu. – Gdzie jest Bea? – pyta. – Jak się dogadywałyście? Zapewniam go, że Beatrice była super i że we cztery dogadywałyśmy się dość dobrze w ciągu ostatnich dziesięciu dni. Mimo że Cass nadal jest dla mnie zagadką, przywykłam do jej cichej osobowości, kociego przemykania się po domu i tego, że jedyną osobą, w której towarzystwie czuje się swobodnie, jest Beatrice. Gdy wchodzimy do kuchni, Ben pyta, czy często widywałam Nialla. Z jego udawanej nonszalancji wnoszę, że stara się zdusić w sobie uczucie zazdrości i niepokoi go to, iż nie jest już jedynym mężczyzną w życiu swojej siostry.

Odgrzewam zapiekankę z kurczakiem przyrządzoną przez Ewę i mówię mu, że Beatrice nie ma w domu – poszła do galerii sztuki z Niallem. Na jego twarzy pojawia się smutek. Udaję, że tego nie widzę, bo nie podoba mi się to, co w związku z tym czuję. Stawiam przed nim talerz z jedzeniem i idę do spiżarni po butelkę wina. – Coś mi się zdaje, że ci się przyda – mówię, nalewając mu kieliszek chablis. Uśmiecha się z wdzięcznością, ale w jego oczach widać zmęczenie. Siadam naprzeciwko niego i też nalewam sobie wina. Już mam mu powiedzieć o tajemniczym wpisie na facebookowym koncie Lucy, ale wydaje się taki zmęczony, znękany, że nie mam sumienia go dodatkowo martwić. Później, już w jego sypialni, podchodzę do systemu muzycznego Bang & Olufsen, żeby go włączyć, i w tym momencie Ben krzyczy do mnie tak, że aż podskakuję: – Nie dotykaj go! – Podchodzi do mnie i odpycha mnie na bok. – Jest bardzo drogi. Czuję się zraniona, ale przypominam sobie, że ma za sobą długą podróż i stresujące dziesięć dni w pracy, której nie znosił. Po prostu jest zmęczony i sfrustrowany. Zorientowałam się już, że w niektórych kwestiach jest pedantem, na przykład nie znosi, kiedy piorę lub prasuję jego cenne markowe koszule lub dotykam kosztownych gadżetów. Nie ma sprawy. To jedno z jego dziwactw. Nic nie znaczy. Odsuwam się więc i wchodzę do łóżka. Gdy do mnie dołącza, próbuję zsunąć z niego bokserki. – Nie dzisiaj, Abi – mówi i odsuwa się na drugą stronę materaca. – Mam gonitwę myśli. Muszę się wyspać. Odwraca się i nie mam wyboru – mogę tylko patrzeć na jego plecy i znamię w kształcie czterolistnej koniczyny na prawym barku. Jego słowa mnie zmroziły. Następnego ranka zostawiam śpiącego Bena i jadę autobusem do miasta. Dzień jest rześki, niebo jest jaskrawoniebieskie, lekko fioletowawe, a chmury przesuwają się trochę za szybko, co sugeruje, że zbliża się deszcz. Wysiadając na przystanku Bath Spa, owijam szczelniej szyję szyfonowym szalem i ruszam w stronę Milsom Street. Widziałam tam parę butów do kostek, które chciałabym przymierzyć. Teraz, gdy już zarabiam, mogę sobie pozwolić na kupienie ich. Idę z opuszczoną głową, ręce wsunęłam do otwartych kieszeni parki i rozmyślam o Benie oraz o tym, co go może martwić. Nie zauważam kobiety, która idzie w moją stronę, i prawie na nią wpadam. – Przepraszam – mówię i podnoszę wzrok. Stoi przede mną Jodie ubrana w puchową kurtkę i szare obcisłe dżinsy. Jej zazwyczaj ponura twarz jest uśmiechnięta. – Jodie, jak się masz? Niesie skórzany plecak, który wygląda jak duży chrząszcz.

Patrzy na mnie i orientuję się, że stara się mnie skojarzyć, przypomnieć sobie, skąd mnie zna. Widzę błysk w jej oczach, gdy wreszcie się orientuje, kim jestem. – Abi, zgadza się? Jak ci się mieszka z szurniętymi bliźniętami? – pyta. Irytuje mnie jej nielojalność. – Nie są szurnięci – ripostuję. Wybucha śmiechem, pustym i nieszczerym. Jakaś kobieta próbuje nas ominąć na wąskim chodniku i cmoka z niezadowoleniem. Przepraszam ją i się przesuwam, robiąc miejsce. Jodie czyni to samo. Delikatny deszcz moczy mi policzek. Mimo że nie lubię Jodie, pytam ją, czy ma czas na szybką kawę, bo chciałabym zadać jej kilka pytań. Zastanawia się nad moją propozycją i widzę, że nie wie, co ma zrobić. Jakaś jej część chciałaby poplotkować o „szurniętych bliźniakach”, jak ich nazywa, ale druga nie chce się w to angażować, nie chce powiedzieć czegoś, co mogłoby do nich dotrzeć. Jednak się zgadza i idziemy do kawiarni w pobliżu rzymskich łaźni. Zajmujemy jedyny wolny stolik na piętrze i z ulgą opadamy na krzesła. Jodie zdejmuje plecak i kurtkę ludzika Michelin. Strugi deszczu wściekle smagają okna, kawiarnia pęka w szwach, a na szybach skrapla się para wodna z oddechów klientów i gorących napojów. – W Bath wiecznie pada – mówi Jodie, obserwując ulewę. – Nieważne. – Bierze łyk karmelowej latte i ze złością stwierdza, że jest za gorąca. – O czym chciałaś ze mną porozmawiać? – Posłuchaj – zaczynam, nachylając się do niej konspiracyjnie. – Pamiętasz, co mi powiedziałaś? Tamtego dnia w twoim pokoju? Kazałaś mi mieć się na baczności. Wzrusza ramionami. – Tak. I co z tego? – Co miałaś na myśli? Mruży oczy. – Dlaczego chcesz to wiedzieć? Coś się stało? – Nadal się przyjaźnisz z Cass? – Tak – odpowiada niepewnie. – O co chodzi? – Ale pokłóciłaś się z Beatrice? – pytam, ignorując jej pytanie. Wzdycha. Wygląda młodo. Może mieć niewiele ponad dwadzieścia lat. – Każdy, kto poznaje Beatrice, jest nią urzeczony. Jest piękna, zabawna, utalentowana, bystra. Równie dobrze mogłaby mówić o Lucy. Potakuję zachęcająco, bo czuję, że chce powiedzieć coś więcej. I nie mylę się. – Zaprasza do siebie ludzi, których porzuca, gdy się nimi znudzi. Jeszcze się nie zorientowałaś?

Wyczuwam w niej niewypowiedziany ból spowodowany odrzuceniem. – Nie jestem pewna – przyznaję. – Moje uczucia wobec Beatrice są skomplikowane. – Zakochałaś się w niej? Prawie wypluwam kawę, taka jestem zszokowana. – Oczywiście, że nie! Dlaczego tak myślisz? – Wszyscy się w niej zakochują. Cass jest zadurzona po uszy. – Cass? – Jest lesbijką. Nie wiedziałaś? Jest zakochana w Bei, wszędzie za nią chodzi i nie da powiedzieć na nią złego słowa. Naraz wszystko nabiera sensu. Jak mogłam być aż tak ślepa? Jodie siorbie swoją kawę. Ma na sobie workowaty czarny T-shirt z wizerunkiem zespołu, którego nie znam. Kiedy się jej przyglądam, dochodzę do wniosku, że zawsze ma spiętą twarz, jakby była wkurzona, nawet kiedy się uśmiecha. – Gdy się wyprowadziłam, pokłóciłam się z Cass. Teraz znowu się przyjaźnimy. Nie potrafi oprzeć się swojemu zauroczeniu, prawda? – Czy Beatrice też ma takie skłonności? – Coś tam między nimi było jakiś czas temu. Wydawało im się, że nikt się nie zorientował, ale ja wiedziałam. Odnoszę wrażenie, że niewiele umknie uwadze Jodie. Czuję przypływ… Czego? Podniecenia na myśl o nich dwóch razem? Żalu, że to nigdy nie byłam ja? – Beatrice jest popieprzona. Powiedziała Cass, że jakiś facet złamał jej serce, gdy była na studiach, i nigdy nie doszła do siebie. No i to, jak traktuje Bena, jaka jest wobec niego zaborcza. To też jest dziwne. – Co przez to rozumiesz? – Nadal dochodzę do siebie po informacji o homoseksualnych skłonnościach Cass. – Daj spokój – prycha. – Nie wiem dokładnie, co się tam dzieje, ale coś jest nie w porządku. Ona ma nad nim władzę. Tyle wiem. Siadam prościej, czekam. Chciałabym jej powiedzieć, co się działo, odkąd tam zamieszkałam, że według mnie stoi za tym Beatrice i że wszystko ustało, odkąd zeszła się z Niallem – aż do wczoraj. Jednak nie otwieram ust. Nie mogę jej zaufać, nie mam pewności, że Jodie nie wygada wszystkiego Cass. – Dlaczego tak twierdzisz? – pytam. I Jodie opowiada. Kilka tygodni przed wyprowadzką usłyszała ich rozmowę. – Nie podsłuchiwałam ich – zapewnia, chociaż podejrzewam, że było inaczej. Szła na dół po schodach i usłyszała podniesione głosy dobiegające z salonu. Ben był zdenerwowany. Słyszała, jak chodził po pokoju. Beatrice siedziała na

kanapie. Jodie widziała przez uchylone drzwi jej gołe nogi, założone jedna na drugą, i dłonie zaciśnięte na kieliszku wina. – Krzyczał na nią i mówił, że nikt się nigdy nie może dowiedzieć i że obiecała jej nic nie mówić. Nie mam pojęcia, kim była owa ona. Czynił aluzję do jakiegoś przestępstwa, zdarzenia z przeszłości. Przestraszyłam się. Ben zachowywał się, jakby postradał zmysły ze zmartwienia. A Beatrice… Po prostu tam siedziała i prawie się z nim droczyła, jakby podobało się jej, że mają wspólny sekret. Odniosłam wrażenie, że z ich dwojga to on obawiał się bardziej, że tajemnica mogłaby wyjść na jaw. – Jodie milknie i upewnia się, że ma moją niepodzielną uwagę. Owszem, ma. – Najdziwniejsze było to, że zwracał się do niej per Daisy. Gdybym nie poznała jej głosu i nie widziała nóg z tatuażem wokół kostki, pomyślałabym, że rozmawia z kimś innym. – Daisy? – marszczę brwi i coś sobie przypominam. – Przecież tak miała na imię ich matka. Jodie wzrusza ramionami. – Tego nie wiem. W każdym razie pewnie mnie usłyszeli, bo Ben otworzył drzwi i przyłapał mnie na tym, że ich słuchałam, a jego twarz… – Wzdryga się teatralnie. – Był wściekły. Warczał do mnie i kazał mi powiedzieć, co podsłuchałam. Nie uwierzył mi, gdy udawałam niewiniątko. Po tym wydarzeniu Beatrice utrudniała mi życie. – W jaki sposób? – Pewnie już wiesz, że potrafi traktować ludzi ozięble. I wiesz, jak to jest. Uśmiecham się, spięta. Nagle czuję, że łączy mnie z Jodie więź. Ma rację. Wiem bardzo dobrze, jak to jest. Gdy wracam, dom jest pusty. Biegnę do swojego pokoju i uruchamiam laptop. Loguję się na Facebooku i od razu wchodzę na konto Lucy. Na jej osi czasu nie ma nowych wpisów, ale jest link do zdjęcia. Klikam na nie i wydaję stłumiony okrzyk, gdy twarz ze zdjęcia się wyostrza i wypełnia cały ekran. To jest czarno-biała fotografia przedstawiająca twarz i ramiona Beatrice w biżuterii jej autorstwa. Zdjęcie, które Cass zrobiła z myślą o jej stronie. Pamiętam wczorajsze słowa: „Zastąpiono mnie”. Wcześniej nie odgadłam ich znaczenia, ale teraz, w połączeniu ze zdjęciem, rozumiem przekaz. Wybucham śmiechem i czuję ulgę. Nie zwariowałam. Moja choroba nie wróciła. Ktoś od czasu do czasu pogrywał sobie z moim umysłem, odkąd tu zamieszkałam. A teraz wiem już kto. Cicha woda brzegi rwie. Beatrice przeklina pod nosem, gdy granat, który stara się oprawić w srebrnym pierścionku, upada na dębowe biurko. Bea ma zbyt grube, niezdarne palce. Wygina je i strzela kostkami. Cass, która leży na skórzanej kanapie z nogami przerzuconymi przez podłokietnik, patrzy na nią znad książki.

– Wszystko w porządku? – pyta. – Ten cholerny kamień ciągle mi wypada – warczy Beatrice, podnosi go i znowu próbuje. Brzuch ją boli, bo zaczyna się napięcie przedmiesiączkowe. Odkąd ruszyła jej strona internetowa, nie wyrabia się z pracą i przytłacza ją to. – Mam ci pomóc? – pyta Cass. Beatrice kręci głową. Chciałaby zostać sama. Cass zaczęła się do niej ostatnio bardziej kleić. Podejrzewa, że ma to coś wspólnego z jej nowym związkiem z Niallem – chociaż właściwie nie można tego nazywać związkiem. Mimo że Niall jest niebywale przystojny, zaczyna ją nudzić. Mało ich łączy. Bea wie, że jest jak uschnięte drzewo i będzie musiała się go pozbyć. Niebo szarzeje i w pokoju robi się ciemno. Nie odrywając wzroku od książki, Cass odruchowo sięga za siebie i włącza lampę. „Jest piękna – myśli Beatrice, przyglądając się przyjaciółce, jej małemu nosowi, wydłużonym, ciemnym oczom, platynowej czuprynie. – I zrobiłaby dla mnie wszystko”. Odkłada pierścionek na biurko, a obok kładzie granat, który połyskuje w świetle lampy czerwono i pomarańczowo. Nie jest w stanie skupić się na tym zadaniu. Ben wrócił. Nie widziała go od blisko dwóch tygodni, a wczoraj wieczorem, gdy przyjechał, była z Niallem. Pędziła do domu, ale ku swojemu zaskoczeniu dowiedziała się od Pam, że Ben się położył. Poszła do jego sypialni i delikatnie otworzyła drzwi, żeby sprawdzić, czy jeszcze nie śpi, i zszokowana ujrzała śpiącą obok niego Abi, która położyła głowę na jego piersi. Może twierdzić, że jest inaczej, ale ona to czuje. Wymyka się jej z rąk. Naprawdę za nim tęskniła. Od lat nie rozstawali się na tak długo. Rozumie, dlaczego musiał wyjechać i dlaczego musiał tam spędzić tyle czasu, ale drażni ją to, że jeszcze nie przyszedł się z nią zobaczyć, że najpierw poszedł do Abi. Sama jest sobie winna. Zajmowała się Niallem, pozwoliła sobie myśleć, że być może znalazła kogoś, dla kogo warto byłoby stracić Bena. Jednak zajrzała już pod piękną powierzchowność Nialla i dostrzegła pod nią nicość. Jak może myśleć o stworzeniu z kimś związku, skoro każdą relację porównuje z więzią, która łączy ją z bratem bliźniakiem? Jak mogłaby poprawić ich stosunki? – Cześć. Odwraca się i widzi Bena stojącego w progu. Ma potargane włosy i posyła jej zmęczony uśmiech. Biegnie do niego i bierze go w objęcia. – Tęskniłam za tobą. Dobrze się czujesz? – Jestem wykończony. To było dziesięć emocjonujących dni – mówi. Wtem Beatrice uświadamia sobie obecność Cass siedzącej na kanapie. Dziewczyna jest wyprostowana, na kolanach trzyma książkę i przygląda się im uważnie. Ben nie musi mówić, co myśli, bo Bea to wie – nie mogą rozmawiać w obecności Cass. Beatrice delikatnie wypycha brata za drzwi i woła do Cass, że

spotkają się później. – Chodźmy na spacer – mówi do niego bezgłośnie w holu. Ben przytakuje. Wkładają płaszcze przeciwdeszczowe, Beatrice chwyta parasol, wychodzą za drzwi i idą w stronę Alexandra Park. – Gdzie jest Abi? – pyta Bea, biorąc go pod ramię. Przez chmury przesączają się słabe promienie słońca i Beatrice żałuje, że włożyła sukienkę, a nie spodnie. Marzną jej stopy w pantoflach w lamparci wzór. Ben wzrusza ramionami. – Nie widziałem jej dzisiaj od rana. Beatrice miałaby ochotę powiedzieć mu, że wie, iż Abi z nim sypia, ale nie chce prowokować go do kłótni. Jako mężczyzna ma swoje potrzeby. Czy może zabronić mu uprawiać seks, zbliżyć się z kimś? Była naiwna, sądząc, że to możliwe. Od czasu urodzin Abi Beatrice stara się utrzymywać spokój, dla dobra Bena. Słucha jego opowieści o pobycie w Londynie, o tym, jak dziwnie się tam czuł po tych wszystkich latach. Ben mówi o tym małym domu, mrocznym i obskurnym, cuchnącym gotowaną kapustą i brudnymi skarpetami Paula. To jest życie, od którego tak bardzo chciał uciec. Ze współczuciem ściska go za rękę, gdy opisuje, co się tam działo. – Paul nadal tam mieszka? – pyta Bea, gdy jej brat kończy swoją opowieść. Ben przytakuje. – Tak. I nadal mnie nienawidzi. Jest zazdrosny. Wiodę życie, jakiego on pragnie. Milkną. Słychać tylko pisk podeszew ich butów na mokrym asfalcie i dobiegające z daleka ujadanie psa. Znowu zaczyna padać i Beatrice się zatrzymuje, żeby rozłożyć niebieską parasolkę w grochy. Ben odbiera ją od niej, jak zawsze – wiedziała, że to zrobi – i osłania ich oboje. – Mówiłeś Abi o Londynie? – pyta Bea. – Myśli, że pojechałem do pracy w Szkocji. Nie mogę jej powiedzieć, przecież to wiesz. Beatrice gryzie się w policzek, gdy docierają do końca ulicy i skręcają w lewo do parku. „Tak wiele kłamstw” – myśli. Dzień jest zimny i mokry, więc park świeci pustkami; właśnie takim Beatrice go lubi. Trzęsie się w swoim szkarłatnym płaszczu. Ben się zatrzymuje, by ją objąć. Pyta: – Zimno ci? Chcesz wracać do domu? Bea kręci głową. Chce, żeby dalej mówił, chce słuchać o Abi, bo jest dla niej jasne, że ich związek nie ma szans na powodzenie, skoro on tak wiele przed nią ukrywa. „Znam wszystkie twoje sekrety, Ben. Znam je, a mimo to nadal cię

kocham i jestem przy tobie. Zawsze”. Szuka w myślach właściwych słów, żeby nakierować rozmowę z powrotem na temat Abi. – Wydaje mi się, że Abi bardzo za tobą tęskniła – rzuca ostrożnie. Ben prowadzi ich pod duży dąb, bo deszcz zaczyna się nasilać. – Też za nią tęskniłem. Tęskniłem za wami obiema – stwierdza. Nadal ją obejmuje, a ona wtula głowę pod jego pachę. Stoją i obserwują deszcz spływający z liści i rozchlapujący się na trawie, która robi się błotnista. Żadne z nich nie ma ochoty iść dalej. – Twierdzi, że się lepiej dogadujecie – mówi Ben. Nadal osłania ich parasolem. – Robię to dla ciebie, Ben. Wiem, że wiele dla ciebie znaczy, ale nadal uważam, że jest stuknięta. Ben się napina. Wreszcie pyta: – Dlaczego tak uważasz? – Kwiaty, bransoletka, listy. Według mnie to wszystko kłamstwa. Wiesz… – Odwraca się, by na niego spojrzeć, i stara się zachować beznamiętny wyraz twarzy, chociaż w związku z tym, co odkryła, rozpiera ją podniecenie. – Czytałam w internecie o wynikach badań poświęconych bliźniakom, zwłaszcza identycznym. Profesor, który przeprowadzał badania, powiedział, że czasami bliźniak, który przeżyje tego drugiego, przejmuje jego osobowość. Ben wierci się niespokojnie, zamyka parasol i cofa rękę, którą ją obejmował. – Co chcesz mi przez to powiedzieć? Bea milczy, niepewna, czy powinna kontynuować. Musi go jednak chronić. Wie, że związek z Abi nie przyniesie mu nic dobrego, że Ben będzie przez nią cierpiał. – Mówiłeś, że opis osoby, która zamówiła kwiaty, pasował do Abi, czy tak? Opisano Abi czy Lucy? Może to Abi myślała, że jest Lucy? Czy na chwilę nie zapomniała o własnej tożsamości? Ben przygląda się jej przez kilka sekund, po czym wybucha śmiechem. – Żartujesz, prawda? Według ciebie Abi myśli, że jest Lucy? To popieprzone! – Abi jest popieprzona. – Tylko znowu nie zaczynaj, Bea. Nie chcę tego słuchać. – No i te inne rzeczy. Bransoletka, listy, które rzekomo ukradłam. Według mnie zabiega o uwagę i chce nas skłócić. – Już to kiedyś mówiłaś. I nie wierzę w to. Beatrice splata ramiona na piersiach. Czuje nagły przypływ wściekłości. – Zatem uważasz, że ukradłam jej listy? Ben przesuwa dłoń po twarzy, zirytowany. Włosy ma mokre od deszczu,

woda kapie mu z czubka nosa. – Nie wiem. Twierdzisz, że ukradła ci bransoletkę, więc może zrobiłaś to, żeby się na niej odegrać. Ze złości łzy napływają jej do oczu. – Masz mnie za złodziejkę? Myślisz, że jestem aż tak małostkowa? Nie patrzy na nią. Pochyla tylko głowę i kopie stertę mokrych liści leżących przy czubku jego buta. Beatrice kontynuuje: – Znaleźliśmy w sypialni kolczyk. Ukradła mi go i nigdy z nią o tym nie porozmawialiśmy. Nigdy nie doprowadziłam do żadnej konfrontacji z nią. Bo mi tego zabroniłeś. A czy uważasz, że ukradła mi bransoletkę? Ben gwałtownie podnosi głowę i obdarza siostrę nadzwyczaj twardym spojrzeniem; szczęki ma zaciśnięte. – Nie potrzebuję tego w tej chwili – warczy i robi się purpurowy na twarzy. – Mam za sobą koszmarne dwa tygodnie, a ciebie stać tylko na to, żeby utyskiwać na Abi. Gdy Ben mówi, z ust pryska mu ślina. Beatrice odsuwa się od niego o krok. Nie jest przyzwyczajona do widoku wściekłego brata, ale wie, że potrafi stracić panowanie nad sobą. Już raz była świadkiem jego wybuchu. – To wszystko miesza mi w głowie – rzuca Ben. Wpycha jej w rękę parasolkę. Jeden z drutów kłuje ją w pierś, aż Bea wydaje stłumiony okrzyk. Potem stawia kołnierz kurtki, wciska ręce w kieszenie i z pochyloną głową wychodzi na ulewę, byle się od niej oddalić. Nie próbuje go zatrzymać ani dogonić. Z gardła wyrywa się jej szloch, gdy patrzy na jego plecy. Osuwa się na rozmoczoną trawę, nie przejmując się tym, że mokre błoto oblepia jej gołe nogi. Ziściła się jej największa obawa… Abi wygrała.

Rozdział 26 Zamykam laptop i siedzę bardzo spokojnie na łóżku w moim pokoju, zasłuchana w deszcz atakujący okna. Zastanawiam się nad swoim kolejnym ruchem. Potem wychodzę ostrożnie na korytarz. Z tego miejsca mogę zajrzeć do pokojów Beatrice i Bena. Są puste. Wychylam się przez balustradę, żeby spojrzeć piętro niżej, tam, gdzie znajduje się salon, i nadstawiam uszu. Dźwięk rozchodzi się w tym domu doskonale, ale w tej chwili nie słyszę pomruku telewizora lub rozmowy, brzęku kieliszków do wina czy też odgłosów sztućców lub trzaskania szafkami, które by mi podpowiadały, że ktoś jest w kuchni. Ewa ma przyjść dopiero w poniedziałek. Jestem też pewna, że Cass i Pam wyszły gdzieś razem. O ile mi wiadomo, jeszcze nie wróciły. Podobnie jak Ben i Beatrice. Dom jest pusty. Waham się. Serce mi wali w piersi i nagle podejmuję postanowienie. Podchodzę do wąskich, krętych schodów wiodących na poddasze. Pełna niepokoju robię krok i gdy jestem pewna, że nikt nie wyskoczy z cienia, żeby mnie zgromić, idę dalej na górę, a drewniane schody skrzypią pod moimi stopami. Pierwsze drzwi, które napotykam, prowadzą do małego kwadratowego pokoju, w którym pod oknem ustawiono łóżko. Obok niego stoi sosnowa szafa. Patrząc na obrazy wiszące na ścianach, wnioskuję, że jest to pokój Pam. Już mam go minąć, gdy moją uwagę przykuwa olejny obraz w jaskrawych barwach. Przedstawia dwie biegnące dziewczyny, zdaje się, że są na polu kukurydzy. Trudno jest dostrzec tył ich jasnych głów, bo słomianego koloru włosy powiewają za nimi, złote jak kukurydza, i tylko czerwone sukienki i błękitne niebo wnoszą do obrazu plamy w innych kolorach. Dziewczyny trzymają się za ręce, wydaje się, że są w tym samym wieku, wyglądają jak bliźniaczki. Dlaczego namalowała bliźniaczki? Zrobiła to, zanim się tu wprowadziłam? Nie pamiętam, żebym widziała ten obraz w maju, gdy po raz pierwszy rozglądałam się po domu. Czy to zbieg okoliczności, że dziewczyny z obrazu przypominają mnie i Lucy? Zmuszam się do opuszczenia pokoju. Nie mogę się rozpraszać, bo nie mam dużo czasu. Cass zajmuje większy z dwóch pokojów na poddaszu. Jest śliczny, ze skosami, a na bladozielonych ścianach wiszą oprawione w ramki czarno-białe fotografie. Dwuosobowe łóżko jest niepościelone, narzuta leży zwinięta w nogach, odsłaniając zmięte prześcieradła. Rozglądam się gorączkowo po pokoju, niepewna, od czego powinnam zacząć. Obchodzę łóżko i zauważam kolejne drzwi, różniące się od pozostałych, ciężkie, przeciwpożarowe. Otwieram je pchnięciem. Spodziewam się zobaczyć garderobę lub łazienkę, a tymczasem widzę ciemnię. W powietrzu unosi się silna kwaśna woń. Nad umywalką wiszą fotografie

przyczepione drewnianymi klamerkami do sznurka na bieliznę. Mrugam w ciemności i po omacku szukam na ścianie włącznika światła. Znajduję go i naciskam, a pomieszczenie wypełnia się ciemnoczerwoną poświatą. Szybko zerkam za siebie, żeby się upewnić, że jestem sama, po czym wchodzę głębiej. Biorę do ręki stykówkę z rzędami miniaturowych zdjęć i wydaję stłumiony okrzyk, gdy omiatam ją wzrokiem. Wszystkie zdjęcia przedstawiają Beatrice. Niektóre wyglądają, jakby zrobiono je bez jej wiedzy, inne są ewidentnie upozowane. Gdy myślę o tym, jaką obsesję musi mieć Cass na punkcie Beatrice, drzwi nagle się zamykają i więżą mnie w małym pomieszczeniu. Ściany zaczynają się zbliżać do siebie. Przez kilka sekund nie mogę nic zrobić. Stoję jak zamurowana. Potem do głosu dochodzi adrenalina, podbiegam do drzwi i ciągnę je. Z ulgą stwierdzam, że mnie tu nie zamknięto. Otwieram drzwi szerzej za pomocą stopy i przeglądam stos zdjęć leżących na blacie. Zatrzymuję się, gdy zauważam, że jedno różni się od pozostałych. Przyglądam mu się uważniej. Przedstawia profil Beatrice i nałożony nań mój profil – razem tworzą rozszczepioną twarz. Rezultat jest niepokojący. Powierzchnia zdjęcia się klei. Nie jestem pewna, co mam z nim zrobić ani czy ono czegokolwiek dowodzi. Mam tylko kilka na poły przemyślanych teorii tłumaczących, dlaczego Cass mogłaby mi coś takiego zrobić. Wychodzę z pokoju. Drzwi zamykają się za mną, a ja nadal trzymam w dłoni zdjęcie. Gdy zbiegam po schodach, z przestrachem zauważam Bena wdrapującego się na górę. Włosy ma mokre od deszczu, dół dżinsów jest przemoczony i ciężki. Jego twarz jest wykrzywiona w grymasie niezadowolenia, przez co wydaje się wymizerowany, zakłopotany i dopiero na mój widok odzyskuje swoją normalną, pogodną minę. Patrzy na fotografię, którą przyciskam do piersi, i na to, gdzie stoję. – Co robisz? – pyta, a jego twarz znowu pochmurnieje. Przez głowę przelatuje mi myśl, żeby go okłamać; tylko jak to zrobić, skoro trzymam w dłoni fotografię i jest oczywiste, że schodzę z poddasza. Czekam, aż dotrze na piętro, i podaję mu zdjęcie. – Znalazłam to w pokoju Cass. Bierze ode mnie odbitkę i zerka na nią. – Trochę dziwne – mówi bez entuzjazmu i oddaje mi zdjęcie. – Dlaczego poszłaś do jej pokoju? Opowiadam mu o złowrogim wpisie, który pojawił się na osi czasu Lucy, oraz o zdjęciu Beatrice i moim podejrzeniu, że stoi za tym Cass. – Wpadłam niedawno na Jodie. Powiedziała mi, że Cass jest zakochana w Beatrice i że miały ze sobą przygodę. Może Cass jest zazdrosna? Spodziewam się, że Ben mnie zrozumie, może nawet okaże współczucie, on jednak patrzy na mnie z zaciśniętymi szczękami.

– Spotkałaś się z Jodie? – pyta nienaturalnie cichym głosem, a jego twarz jest trupio biała. – To głupia kłamczucha. Dlaczego miałabyś wierzyć w choćby jedno jej słowo? Nic o niej nie wiesz. – Ja… na nią wpadłam… – I wierzysz w to, że Cass i moja siostra miały… niby co takiego? Lesbijską przygodę? To jest oburzające kłamstwo. Milczę i nieśmiało skubię fotografię. – Pokaż mi swój komputer. Chcę zobaczyć ten wpis i zdjęcie – oznajmia kategorycznym tonem. Mija mnie i kieruje się w stronę mojego pokoju. Idę za nim. – Usunięto je – mówię, gdy podnosi z łóżka mój laptop. – Oczywiście. – Wybucha sarkastycznym śmiechem i puszcza laptop, który ląduje miękko na materacu. – Nigdy ich nie było, prawda, Abi? Jego słowa są jak policzek. – Były – upieram się. – Nie kłamię. Ben osuwa się na moje łóżko i obejmuje głowę rękami. – Już nie wiem, komu mam wierzyć – mamrocze przez palce. Patrzy na mnie zaczerwienionymi oczami. – Pokłóciłem się właśnie z Beatrice. Twierdzi, że jesteś psychicznie chora. Uważa, że mieszasz rzeczywistość z fantazją, masz rozdwojenie jaźni: czasami wydaje ci się, że jesteś Lucy, i robisz te dziwne rzeczy. Broniłem cię. Zamieram, słysząc jego słowa. Przeszywa mnie chłód. Nogi się pode mną uginają i osuwam się na podłogę. Zszokowana, pytam go: – Też uważasz, że jestem chora psychicznie? Kręci głową. – Nie twierdzę, że w to wierzę. Ale Beatrice na pewno. Myślę o paranoi, poczuciu winy ocalałego, stresie pourazowym i tym wszystkim, co u mnie stwierdzono po śmierci Lucy. Czy Beatrice może mieć rację? Myślę o kwiatach zaadresowanych do mnie przez Lucy, o tym, że kwiaciarka opisała mnie. – Beatrice jest nie fair – warczę. – Kwiaciarka opisała mnie, ale równie dobrze mogłaby to być sama Beatrice, nie sądzisz? Unosi się między nami niewypowiedziane oskarżenie, coś niedobrego, śmierdzącego jak bąk. Myślę o Facebooku i o tym, że tylko ja znam hasło do konta Lucy. O ile ktoś się nie włamał na jej konto, nie mógł zamieścić tam tych rzeczy. Cass nie mogła tego zrobić. Zwłaszcza nie ona. Zdjęcie, które nadal trzymam w dłoni, nic nie znaczy. W porządku, Cass może kochać się w Beatrice. Mogły mieć seksualną przygodę, Cass mogła się poczuć trochę zazdrosna, gdy się wprowadziłam, ale przecież jestem z Benem. W niczym jej nie zagrażam. Dlaczego miałaby to zrobić?

To znaczy, że jego siostra, jego bliźniaczka… – To Beatrice mi to robi – upieram się, klękając. Ben opiera głowę na rękach i jęczy. – Czy ty tego nie widzisz, Ben? Nie dostrzegasz, co ona robi? – Słyszę desperację w swoim głosie, ale on tylko kręci głową. – Dlaczego mi nie wierzysz? Dlaczego zawsze uważasz, że to ona ma rację? – Znowu się zaczyna – mruczy pod nosem. Podnosi głowę, a ja widzę, jaki jest wyczerpany. – Znowu się zaczyna? – przedrzeźniam go i wstaję z kolan, a serce mi wali. – Tak myślisz? Że tylko biadolę…? Też się podnosi i stoimy naprzeciwko siebie. Ręce ma dociśnięte do boków. – Ciągle kłócimy się o to samo, Abi. – Bo mi nie wierzysz! – krzyczę. – Nie krzycz na mnie – mówi spokojnie. Chciałabym go uderzyć, okładać pięściami jego tors, potrząsać nim tak długo, ażby dostrzegł, że niczego nie zmyślam. Zamiast tego ciskam w niego zdjęciem, ale jest tak lekkie, że opada na podłogę jak liść. Osuwam się na dywan i zalewam się łzami bezsilności. Nie wytrzymam tego dłużej. Nie mogę znieść tego, że według niego to ja zawsze jestem nierozsądna, mam paranoję. – Już dłużej nie mogę – płaczę. – Mam tego dość. Ben milczy przez chwilę. Wtem czuję, że bierze mnie w objęcia. – Abi, nie mów tak. – To powiedz, że mi wierzysz. Powiedz, że według ciebie Beatrice wygaduje głupoty. Waha się, więc się od niego odpycham. – Wyprowadzam się – mówię przez dłonie. – Mogę zamieszkać znowu u rodziców. Klęczy obok mnie, ale odsuwam się i odwracam do niego plecami. – Abi, nie chcę, żebyś to robiła – zapewnia mnie. – Musisz zrozumieć, jakie to dla mnie trudne. Jest moją siostrą… – A ja twoją dziewczyną. Ocieram oczy rękawem, przepełniona poczuciem rezygnacji. Zataczamy kolejne kręgi, ale nic się nigdy nie zmieni. Wiem, że między nami koniec, i z tego powodu niemal czuję ulgę. Beatrice wygrała. – Abi, popatrz na mnie – prosi rozgorączkowanym głosem, spanikowany. Odwracam się niechętnie w jego stronę. – Wyprowadźmy się. Razem. To jasne, że nie będzie się między nami układało tak długo, jak długo mieszkamy we troje pod jednym dachem. Poza tym jestem za stary, żeby nadal mieszkać z siostrą. – Posyła mi smutny uśmiech. Wczoraj te słowa by mnie zachwyciły. Ale jest już za późno. Kręcę głową i z satysfakcją zauważam jego skrzywdzone spojrzenie.

– Nie wierzysz mi – mówię. – Więc czemu by to miało służyć? – Och, Abi. Wierzę ci. Proszę… Kocham cię. Chcę być z tobą. Moja determinacja słabnie. Ben to wyczuwa i bierze mnie w ramiona. Siedzimy na dywanie w słomkowym kolorze z plamą w kształcie mola i łagodnie się kołyszemy. Wtem mówi mi we włosy: – Mam wystarczająco dużo gotówki. Możemy niebawem coś wynająć. Co ty na to? Odsuwam się nieco, bo chcę widzieć jego twarz, upewnić się, że mówi poważnie. – Zrobiłbyś to? Mimo że jestem trochę szurnięta? – Staram się śmiać przez łzy. – Pragnę cię, Abi. Tutaj nie możemy być razem. To, co się dzieje między tobą i Beatrice, nigdy się nie skończy, prawda? Wciąż się wzajemnie obwiniacie, prowadzicie jakąś próbę sił. Otwieram usta, żeby zaprotestować, ale posyła mi ostrzegawcze spojrzenie. – Daj spokój. To oczywiste. I schlebia mi to. Muszę jednak dokonać wyboru. I wybieram ciebie. Gdy się pochyla, żeby mnie pocałować, myślę: „Wygrałam”. Wybrał mnie, nie ją. Dlaczego więc nie triumfuję tak bardzo, nie czuję się tak zachwycona, jak powinnam? Gdy wieczorem siedzimy we troje przy stole, unikając patrzenia sobie w oczy, Ben informuje Beatrice o dokonanym przez siebie wyborze. Bea milczy przez chwilę i zagryza wargę, ale zauważam, że jej twarz blednie, a oczy lśnią zbyt mocno. Zwiesza głowę, zrezygnowana po ostatniej próbie wpłynięcia na jego decyzję, i wygląda tak, jakby za chwilę miała zwymiotować. Siedzę w milczeniu i sączę herbatę. Czuję się winna, gdy spuszcza głowę, a idealnie przycięte włosy zasłaniają jej piękną twarz. Z westchnieniem podnosi głowę i mruży oczy, jakby się nad czymś zastanawiała. – Jesteś tego pewien, Ben? – pyta cicho, nie patrząc w moją stronę. – Czy przy Abi jesteś szczęśliwy? Ben bierze mnie za rękę i mówi, że tak, jest przy mnie szczęśliwy, jestem tym, czego pragnie i na co czekał. – A więc to koniec – wzdycha Bea i opuszcza ramiona. – Zawsze zależało mi tylko na twoim szczęściu, Ben. Proszę, uwierz w to. Odsuwa krzesło i w milczeniu wychodzi z kuchni. Oboje wpatrujemy się w kubek z kawą, ten z wizerunkiem ptaka, jej ulubiony. Patrzymy na widniejący na jego krawędzi ślad różowej szminki, a ja czuję niepokój. Dlaczego Bea nie walczyła? Czemu tak spokojnie przyjęła porażkę? Czy naprawdę go puści?

Rozdział 27 Przechadzam się po domu i staram się zapisać go w pamięci. Dotykam światełek w kształcie margerytek, którymi opleciono poręcz schodów, przesuwam dłonią po gustownie pomalowanych ścianach, rozkoszuję się ciepłem ogrzewanych wapiennych płyt na podłodze, kładę się na miękkiej aksamitnej kanapie w salonie, staję na tarasie z widokiem na ogród, przerzucam nogi przez podłokietnik starego, wytartego fotela w kuchni, jak zrobiły to Beatrice i Cass pierwszego ranka po tym, jak tu zamieszkałam. Pławię się w otaczającym mnie pięknie. „Będzie mi brakowało tego domu” – myślę. Przez chwilę byłam tu szczęśliwa, przez moment ten dom dawał mi obietnicę życia, którego częścią tak rozpaczliwie pragnęłam być. Życia, które tak bardzo się różniło i było o wiele bardziej wystawne od tego, od którego próbowałam uciec. Rankiem dwa dni później siedzę z laptopem przy kuchennym stole i udaję, że spisuję wywiad dla Mirandy, ale tak naprawdę szukam w internecie mieszkań, które moglibyśmy wynająć z Benem. W domu panuje grobowa cisza, zakłócana jedynie szumem wody w staromodnych grzejnikach spowodowanym stygnięciem bojlera. Ben jest w pracy, a reszta pojechała spotkać się z przyjacielem Beatrice, który otwiera pracownię we Frome. Nie zostałam zaproszona. Czytam szczegółową ofertę wynajmu mieszkania przy Walcot Street. Nagle w domu rozlega się głośny dźwięk dzwonka, który sprawia, że aż podskakuję. „Ktoś stoi przed drzwiami” – mówię sobie, gdy moje serce rozpoczyna znany mi taniec wojenny. Odrywam się od komputera i modnego mieszkania przy Walcot Street, żeby otworzyć. W progu stoi pomarszczona kobieta z krótkimi siwiejącymi włosami i rumianymi policzkami. Jest niemłoda, może mieć około sześćdziesięciu lat. – Dzień dobry – mówi z wyraźnym szkockim akcentem. Mruży oczy, gdy się uśmiecha. Jest niska – mierzy raptem z półtora metra – i pulchna. Ma na sobie wyblakły niebieski płaszcz przeciwdeszczowy i ciężkie brązowe buty widoczne spod długiej spódnicy. W zgięciu łokcia trzyma dużą torbę. Ulica za nią jest cicha, słońce dryfuje po błękitnym niebie. Powietrze pachnie świeżością po wcześniejszym przelotnym deszczu. – Szukam Bena – mówiąc to, zerka z nadzieją w głąb holu za moimi plecami. – Bena? Jest w pracy. Wróci dopiero wieczorem. – Dziwię się, czemu ta kobieta go szuka. – Oczywiście. – Na jej twarzy pojawia się rozczarowanie. – Że też o tym nie pomyślałam. Wrócę później. – Przepraszam – mówię łagodnie, bo wydaje się bardzo zawiedziona. – Czy

mam mu przekazać, kto go szukał? Nie mogę pozwolić tej kobiecie odejść, nie wiedząc, kim jest. Nieznajoma rozgląda się, jakby się spodziewała, że Ben może się pojawić na ulicy w każdej chwili. – Jestem jego mamą, kochaniutka. Nie martw się, później go złapię. Zatrzymałam się z jego bratem na tydzień w Bristolu, więc będziemy jeszcze mieli okazję. Próbowałam do niego dzwonić, ale nigdy nie odbiera telefonu, i martwię się o niego. Po śmierci ojca… – Milknie i trzęsie się jej broda, ale udaje się jej pozbierać. – Widziałam się z Benem w ubiegłym tygodniu… Pokłóciliśmy się… Chcę… – Przerywa, a w jej oczach pojawia się panika, jakby powiedziała za dużo. – Nieważne. Wrócę dzisiaj wieczorem. Powiesz mu o tym, kochaniutka? Przekażesz mu, że wpadnę dzisiaj około dwudziestej? Gapię się na nią, zdumiona. Krew dudni mi w uszach. – Jest pani jego mamą? – Nie mogę uwierzyć w to, co usłyszałam. – Jest pani mamą Bena? – powtarzam, na wypadek gdybym za pierwszym razem tylko to pomyślała, a nie wypowiedziała. Twarz kobiety pochmurnieje i dostrzegam zmieszanie w jej jasnoniebieskich oczach. Nie jest podobna do Bena. Ani do Beatrice. – Owszem, jestem jego mamą. A kim ty jesteś? – Jego dziewczyną. Abi. – Ach. – Rozpromienia się i patrzy na mnie tak, jakby dopiero teraz mnie zobaczyła. – Wspominał o tobie, gdy mnie odwiedził w ubiegłym tygodniu. Ależ z ciebie chudzina. – Widzieliście się w ubiegłym tygodniu? – Trzymam się futryny, żeby nie upaść. – W Szkocji? Śmieje się. – Wiem, że nadal mam akcent, ale nie. Nie mieszkamy już w Szkocji. Od dziesięciu lat mieszkamy w Londynie. W Streatham. Przyjechał w odwiedziny. – Ścisza głos. – Pewnie opowiadał ci o śmierci taty. Długo chorował, ale i tak to był szok. – Oczy jej lśnią. – Według mnie Ben bardzo to przeżył, bez względu na to, co mówi Paul. – Odwraca się na dźwięk klaksonu i dopiero wtedy zauważam czerwone mondeo stojące z włączonym silnikiem przy krawężniku. – To Martin, mój drugi syn. Będę się zwijać. Do zobaczenia, kochaniutka. – Czule głaszcze mnie po ramieniu. – Mam na imię Morag. Miło było cię poznać. Wychodzi za furtkę i biegnie w stronę czekającego na nią samochodu, a ja patrzę, zszokowana, jak siada na miejscu pasażera i kładzie torebkę na kolanach. Gdy samochód odjeżdża, osuwam się na zimny kamienny stopień. W głowie mi się kręci. Jakże ta kobieta może być matką Bena, skoro jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym ponad trzydzieści lat temu? Nalewam sobie do kieliszka wina z opróżnionej do połowy butelki stojącej

w lodówce, mimo że jest dopiero jedenasta. Zdenerwowana, wypijam je jednym haustem. I dzwonię do Bena. Odbiera od razu, a w jego głosie słychać nutę paniki. Zazwyczaj nie dzwonię do niego, kiedy jest w pracy. Gorączkowo opowiadam mu o wszystkim, krążąc wokół kuchennego stołu. Mam nadzieję, że z miejsca mi wszystko wyjaśni, ale przecież wiem, że to niemożliwe. Niby jak można by to wytłumaczyć? Milczy długo, zbyt długo, po czym wyrzuca z siebie: – Jak wyglądała? – Po pięćdziesiątce. Mówi z podobnym szkockim akcentem jak ty. Powiedziała też, że widziała się z tobą w Londynie w ubiegłym tygodniu. Mówiłeś, że byłeś w Szkocji, więc niczego nie rozumiem. – Byłem w Szkocji w ubiegłym tygodniu. Jego zniecierpliwiony ton nie zniechęca mnie do drążenia tematu, jak to bywało do niedawna. – Wspomniała też, że zatrzymała się z twoim bratem w Bristolu. O co tu chodzi? Czy macie z Beatrice brata? – Oczywiście, że nie mamy – ucina. – Posłuchaj, Abi. Jestem w pracy i nie mogę o tym rozmawiać. Zaraz wrócę. – Nie możesz tak po prostu wyjść. Co powie na to twój szef? – Mój piskliwy głos odbija się echem w cichej kuchni. Ben wydaje się taki zły i zszokowany, że zaczynam podejrzewać jakąś sztuczkę – ktokolwiek zrobił wpis na koncie Lucy i przysłał mi kwiaty w urodziny, przysłał też do mnie tę kobietę w średnim wieku, namówiwszy ją, żeby udawała matkę Bena. Czy faktycznie tracę kontakt z rzeczywistością, jak twierdzi Beatrice? Czy wiadomości od mojej zmarłej siostry i wizyta nieżyjącej matki Bena są tylko wytworami mojej wyobraźni? Ta kobieta, Morag, nie jest ani trochę podobna do Bena, Beatrice i młodej matki o imieniu Daisy z fotografii w salonie. Ale jeśli Morag jest ich matką, to kim jest kobieta na zdjęciu? I dlaczego mieliby kłamać? – Powiedziała, że wróci wieczorem. Wspomniała, że w samochodzie czeka na nią Martin. I przedstawiła się jako Morag. To dość niezwykłe imię. – Nie znam jej, do cholery! – syczy. – Nie wierzysz mi? – Nie wiem, co mam myśleć… Jednak Ben już się rozłączył. Rzucam telefon na antyczny fotel i nalewam sobie kolejny kieliszek wina. Krztuszę się po jednym łyku, więc podbiegam do zlewu. Łapię powietrze i pochylam się nad zlewem tak długo, aż mdłości mijają. Potem osuwam się na fotel. Nogi mi się trzęsą. Czuję pod pupą wibrujący telefon. Wyciągam go z nadzieją, że to Ben dzwoni, by mnie przeprosić i wyjaśnić, kim była ta dziwna kobieta. Na ekranie komórki wyświetla się Nia. Szybko jej relacjonuję, co się stało, i obiecuję, że zadzwonię do niej wieczorem. W tej chwili czuję się na siłach rozmawiać tylko z Benem.

Niecałą godzinę później słyszę fiata Bena zatrzymującego się przed domem. Siedzę na dole schodów, gdy Ben wpada do domu z przekrzywionym krawatem. Podskakuje na mój widok, a jego wzrok łagodnieje. – Och, Abi. Siada obok mnie i obejmuje mnie ramieniem. Przyciąga mnie do siebie i muska ustami moje włosy, mrucząc, że wszystko będzie w porządku. Zwykle uwielbiam być w jego ramionach, znajdować pokrzepienie w tym, jak mnie uspokaja. Czuję się wtedy bezpiecznie. Ale nie teraz. W tej chwili irytuje mnie to, że po raz kolejny zakłada, że to ja mam problem. Odsuwam się od niego. – Co się dzieje, Ben? I nie próbuj mi mówić, że sobie wyobraziłam tę cholerną kobietę, bo to nieprawda. Była tam. – Wskazuję na drzwi. – Kobieta z krwi i kości. I twierdziła, że jest twoją matką. Marszczy nos, bo poczuł z moich ust alkohol. – Piłaś? – Wzięłam kilka łyków wina. I nie – oświadczam, gdy na jego twarzy pojawia się niema sugestia, że to z tego powodu mogłam widzieć jego zmarłą matkę – nie piłam przed jej przyjściem. – Nie rozumiem, Abi. To nie ma sensu. – Kręci głową i wydaje się udręczony. – Dlaczego ktoś miałby udawać moją mamę? Wzdycham. – Nie wiem, Ben. Ty mi powiedz. Wzrusza ramionami i przeczesuje palcami włosy. – Jesteś pewna, że to się wydarzyło? Może nie mówiła, że jest moją mamą. Może powiedziała coś innego. Ogarnia mnie wściekłość, ale staram się zachować spokojny ton głosu. – Wiem, że w przeszłości miałam problemy ze zdrowiem psychicznym. Wiem, że próbowałam popełnić samobójstwo. Mój stan sprawia, że mogę mieć paranoję, mogę nawet sabotować własne życie z powodu poczucia winy. Ale nigdy nie miałam urojeń, Ben. Nigdy sobie nie wyobrażałam, że z kimś rozmawiam, nie dyskutowałam z nikim, kto rzekomo stał przede mną, a był tylko wytworem mojej wyobraźni. – Chwytam go za rękę. Jest lepka. – Musisz mi uwierzyć. – Nie wiem, Abi. To wszystko jest takie dziwne. – Powiedziała, że wróci dzisiaj wieczorem, około dwudziestej. Zobaczymy, co wtedy powie. Zerkam na niego i staram się rozszyfrować wyraz jego twarzy, rozpoznać, czy kłamie. Pamiętam słowa Jodie. Nazwała ich szurniętymi bliźniakami. Uważa, że coś ukrywają. Czy właśnie to? – W porządku – mówi pod nosem. Na jego czole lśnią perełki potu. Ma wilgotne dłonie. Co chwila odciąga palcem kołnierz koszuli, jakby go dusił. Denerwuje się. Szkoda tylko, że nie wiem,

z jakiego powodu. Nie wierzę, że ta kobieta była wytworem mojej wyobraźni. Wiem, że ją widziałam i że z nią rozmawiałam. Przedstawiła się jako mama Bena. Nie wyglądała mi na osobę, która mogłaby uciec się do takiej sztuczki, żeby igrać z moim umysłem. Wyglądała jak matka: urocza dobra mama z rumianymi policzkami. Mówiła ze szkockim akcentem i wydawała się autentyczna. Lecz gdy zbliża się dwudziesta, siedzę jak na szpilkach. Beatrice, Pam i Cass jeszcze nie wróciły z Frome, więc snujemy się z Benem po domu, a każde z nas udaje, że nie nasłuchuje pukania do drzwi. Jemy razem kolację – lazanie, które Ewa wcześniej zrobiła – i pijemy po kieliszku wina. Nie słuchamy muzyki, nie włączamy telewizora. Dwudziesta przychodzi i mija. Potem dwudziesta pierwsza, dwudziesta druga. I nic. Przed dwudziestą trzecią wracają Beatrice z Pam i Cass. Przerywają ciszę śmiechem, odgłosami zdejmowania butów i odwieszania płaszczy. Słyszę, jak schodzą do kuchni, mówią jedna przez drugą i dyskutują o jakimś artyście, o którym nigdy nie słyszałam. – Nie wróci, prawda? – mówię, gdy szykujemy się o północy do snu. Ben stoi na środku pokoju w bokserkach, co mi przypomina, że się nie kochaliśmy od czasu jego powrotu ze Szkocji. – Oczywiście, że nie wróci – mruczy. A ja widzę na jego twarzy to coś. Jest niemal szary, ziemisty, ale dlaczego? Jest mną rozczarowany? Wciągam przez głowę koszulę nocną. Wkurzają mnie jego zatroskane spojrzenia rzucane mi spod oka, sugerujące słowa, których nie chce wypowiedzieć. W najlepszym razie uważa, że mam urojenia. Jestem psychicznie niestabilna. W najgorszym – że to wymyśliłam. W każdym razie, nie wierzy mi. – Wiesz – mówię, zgarniając dżinsy i bluzę. – Dzisiaj będę spała sama. – Nie – protestuje i podchodzi do mnie. – Nie możesz odejść. Przepraszam, wierzę ci. Po prostu tego nie rozumiem. Odbiera ode mnie ubranie i kładzie je na krzesło, po czym zagania mnie do łóżka i kładzie się obok. – Tak bardzo cię kocham – szepcze, muskając ustami moją szyję. Gdy ściąga ze mnie koszulę, zapominam o całej złości i urazie. Pocałunkami zagłusza wszelkie pytania. Następnego dnia Ben dzwoni do pracy z informacją, że nie przyjedzie, bo źle się czuje, a ja wiem, że chce sprawdzić, czy tajemnicza kobieta, owa Morag, znowu się pojawi. Wymusza na mnie obietnicę, żebym nie mówiła o niczym Beatrice, bo to ją tylko zmartwi. Gdy wychodzi umyć swój cenny samochód, dzwonię do Nii i przepraszam ją za to, że nie zadzwoniłam wieczorem. Opowiadam jej o wszystkim.

Słucha i mi nie przerywa. W tle słyszę odgłosy z jej biura: dzwonki telefonów, niezrozumiałe rozmowy kolegów, słaby dźwięk stacji Radio One. Oczami wyobraźni widzę jej biuro w Covent Garden urządzone w stylu open space, szklane przepierzenia i ściany ozdobione zdjęciami ze świata mody i nagle czuję zazdrość. Zamykam oczy i myślę, że chciałabym cofnąć czas, chciałabym, żeby moje życie nie zmieniło się tak nieodwracalnie, żebyśmy nadal mieszkały w naszym segmencie w Balham i żeby pytania, z którymi dzwonię do Nii, dotyczyły wyłącznie tego, do którego nowego klubu wybierzemy się wieczorem. – Myślisz, że znowu wariuję? Sądzisz, że mogłam to sobie wyobrazić? – Nie wariujesz, Abi. Nie chcę słyszeć takiego gadania – mówi to tak zdecydowanie, tak rzeczowo, że chcę jej wierzyć. – Nie potrafię wyrazić, jak bardzo mi przykro w związku z tym, co się stało, gdy cię odwiedziłam. Nie uważałam jednak, że wariujesz. Martwiłam się, że gdybyś przestała zażywać antydepresanty… że byś… Nie musi kończyć zdania – i tak wiem, co chce powiedzieć. Wspomnienie chwili, w której znalazła mnie w wannie, nie odeszło. Prawdopodobnie nigdy się go nie pozbędzie, z czym czuję się paskudnie. – Och, Nio – szepczę. – Nie rozgadujmy się. Mam ochotę wybuchnąć śmiechem. To jest jej życiowa mantra, a ja nie po raz pierwszy chciałabym być tak pewna siebie jak ona. – Wydaje mi się, Abi, że on ci wierzy. I dlatego został dzisiaj w domu. To dlatego myje w tej chwili samochód. Podejrzewa, że ona wróci, i chce być na dole, gdy to się stanie. Podchodzę do okna z telefonem przyciśniętym do ucha. Na dole Ben szoruje maskę samochodu dużą spienioną gąbką, ale wydaje się rozkojarzony i rozgląda się co chwila, gdy tylko usłyszy dobiegający z daleka warkot silnika. Wrzuca gąbkę do wiadra, aż piana chlapie na chodnik, i idzie na tył samochodu, żeby otworzyć bagażnik. „Co robisz, Ben?”. Słyszę pomruk silnika auta, które skręciło w naszą ulicę. To czerwony ford mondeo, ten sam co wczoraj. Parkuje przed domem, dalej niż wczoraj, i stoi z włączonym silnikiem. Ben go słyszy i odsuwa się od swojego fiata. Przez kilka sekund stoi na chodniku w swojej koszulce z krótkim rękawem, jakby nie mógł się zdecydować. Zerka w stronę okna, przez które patrzę, a ja instynktownie się cofam. Chyba mnie nie zauważył. Kiedy znowu wyglądam na zewnątrz, pakuje swoje długie nogi do samochodu po stronie pasażera. – Podjechało to mondeo – szepczę do słuchawki. Nie wiem, dlaczego ściszam głos, skoro w domu nie ma nikogo. – Ben do niego wsiadł. Opieram się o parapet. W głowie mi się kręci, gdy auto zjeżdża z krawężnika. Zanim mija dom i znika mi z oczu, udaje mi się jeszcze zobaczyć bladą twarz Bena, który patrzy na mnie. Nasze spojrzenia spotykają się na krótką

chwilę i już go nie ma. – O Boże. Widział mnie. – Mam trudności z przełykaniem, w gardle mi zaschło. – Co tu się dzieje, Nia? – Ben cię z jakiegoś powodu okłamuje, Abi. Bez wahania wsiadł do samochodu z kimkolwiek, kto nim przyjechał, więc najwyraźniej zna kobietę, która wczoraj przyszła do domu. Wbrew temu, co twierdził. Jęczę i myślę o niej, o Morag. Po raz pierwszy przychodzi mi do głowy pewna myśl. – Dlaczego nie zapytała o Beatrice? – Jak to? – Wczoraj, gdy zapukała do drzwi, chciała się widzieć z Benem. Jeśli jest ich matką, dlaczego nie chciała się spotkać z Beatrice, z córką? – Nie wiem, ale posłuchaj; musisz zajrzeć do jego samochodu. – Słucham? Nie mogę. – Nie chcesz się dowiedzieć, dlaczego kłamie? Przełykam ślinę, ale w gardle mam sucho. Z okna widzę, że klapa bagażnika w fiacie jest podniesiona. Mówię sobie, że wyświadczę Benowi przysługę, jeśli podejdę do samochodu i zamknę bagażnik. Nie mam kluczyków, ale przynajmniej zamknę klapę, żeby nikt się nie zorientował, że auto nie jest zamknięte. – Okej – mówię. – Idź, idź, idź – mówi jak starszy sierżant. Zbiegam po schodach i wypadam na ulicę. Rozglądam się na boki, by się upewnić, że nikt mnie nie obserwuje, i dopiero wtedy nabieram odwagi, by podejść do fiata, nadal trzymając telefon przy uchu. – Jesteś tam? – pyta Nia. – Stoisz przy samochodzie? – Tak. Opuszczam wycieraczki na szybę i podchodzę do bagażnika. – Musisz uważnie rozejrzeć się w środku, żeby znaleźć jakąś podpowiedź – warczy Nia, która weszła już w rolę panny Marple5. – Na Boga, Nia! Nie mogę węszyć w jego samochodzie. Nie chcę myśleć źle o Benie. Kocham go i nie mogę znieść myśli, że mógłby mnie okłamywać, że wolałby pozwolić mi żyć z przekonaniem, że popadam w obłęd, zamiast wyjawić mi prawdę. Nia wyczuwa moje wahanie i cicho mówi: – Rozumiem, że czujesz się z tym okropnie, Abi. Ale coś się tu nie zgadza. I wiesz o tym. – Jodie też jest tego zdania – przyznaję ze łzami w oczach. Mówię Nii to, co usłyszałam od Jodie. – On coś ukrywa. Oboje coś ukrywają.

Potakuję, chociaż wiem, że Nia mnie nie widzi. Łza spływa mi po policzku. Mówię Nii, że niebawem oddzwonię. Jest rozczarowana, ale wymusza na mnie obietnicę, że do niej zadzwonię, jeśli znajdę coś, co wytłumaczy dziwne zachowanie Bena. Zapewniam ją, że tak zrobię. – Abi… – Milknie, jakby się zastanawiała, czy powinna być ze mną szczera. – O co chodzi? Możesz mi powiedzieć. Jesteś jedyną osobą, której w tej chwili ufam. – Dopiero gdy wypowiadam te słowa, dociera do mnie z pełną mocą, że tak właśnie jest. – Okej. Gdy cię odwiedziłam w ubiegłym miesiącu, coś mi w tej dwójce nie pasowało. Nie potrafiłam określić co. I nadal nie potrafię. Wiem, że martwiłaś się z powodu Beatrice… ale w Benie było coś… – Waha się. – Nie umiem tego nazwać. Niemniej to wystarczyło, żebym się martwiła na myśl, że mam cię z nimi zostawić. Proszę, uważaj na siebie. Denerwuję się, słysząc te słowa, ale mówię jej, że nic mi nie jest, i kończę rozmowę. Palce mi się trzęsą, gdy wsuwam komórkę do tylnej kieszeni dżinsów. Zaglądam do środka ponad półką z tyłu i stwierdzam, że wnętrze samochodu jest nadzwyczaj czyste. Dbałość o porządek u Bena jest bliska zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych – zabrania mi nawet jeść w samochodzie. Co też miałabym tu znaleźć? Uświadamiam sobie, że nie mam wyboru i muszę mu zaufać. Na pewno powie mi, co się dzieje. Z pewnością istnieje jakieś proste wytłumaczenie tego wszystkiego. Musi. Nie mogę bowiem znieść myśli o tym, że mogłabym stracić Bena, który od kilku miesięcy jest moją tratwą ratunkową – tylko dzięki niemu nie poszłam na dno. To dla niego wstaję rano i mierzę się z kolejnym dniem bez Lucy. Nie jestem w stanie nawet myśleć o tym, jakie znaczenie miałoby jego kłamstwo dla nas, dla mnie. Już mam opuścić klapę, gdy dostrzegam coś kątem oka. W pierwszej chwili wydaje mi się, że to kawałek krzemienia lub skrawek materiału wystający spod wykładziny, pod którą trzyma się koło zapasowe, ale gdy przyglądam się uważniej, widzę, że jest to coś różowego, cienkiego jak papier, co wyraźnie kontrastuje z czarnym wnętrzem bagażnika. Chwytam to coś w palce i ciągnę. Jest sztywne jak róg koperty. Krew uderza mi do głowy, gdy szukam rozpaczliwie uchwytu, ale jeszcze zanim udaje mi się podnieść matę, domyślam się już, co pod nią znajdę. Mimo to i tak wydaję stłumiony okrzyk. Cofam się chwiejnym krokiem, jakby mnie ktoś uderzył. Na kole zapasowym, powiewając lekko na wietrze, leżą trzy różowe koperty ze zniszczonymi ze starości rogami. Na każdej widnieje moje imię i nazwisko oraz adres z okresu studiów, wypisane charakterem pisma Lucy. A tuż obok, zwinięta w kole, leży srebrna bransoletka – błękitne szafiry połyskują w popołudniowych promieniach słońca.

Rozdział 28 Gdy Beatrice wysiada z autobusu, czuje chłód. Słońce schowało się za dużą, szarą jak popiół chmurą, zabierając ze sobą tę odrobinę ciepła, która została jeszcze tego dnia. Beatrice owija się mięsistym swetrem robionym na drutach. Podmuch wiatru porywa jedwab popołudniowej sukienki, odsłaniając jej gołe kolana. Wywołany tym chłód sprawia, że podwija palce stóp w pantoflach. Zatrzymuje się przed oknem agencji nieruchomości i przegląda oferty wynajmu mieszkań. Dlaczego ciągle to robi, dlaczego się tak torturuje? „Zostawi mnie. Naprawdę mnie zostawi”. Minęło kilka dni, odkąd jej o tym powiedział, ale dopiero teraz zaczyna to do niej docierać. Straciła go, ostatnią osobę z rodziny. Obawa, która towarzyszy jej od lat, wreszcie się ziści. I w chwili gdy Beatrice uświadamia to sobie w pełni, coś się w niej nieoczekiwanie zmienia. Czuje ulgę. Tak rozpaczliwie się go trzymała, a teraz ma poczucie wolności, którego nie zaznała od kilku lat. – Zaczekaj! Odwraca się i widzi Cass, która biegnie w jej stronę. Aparat fotograficzny zawieszony na szyi podskakuje na jej piersiach. – Wszystko w porządku, Bea? – dyszy, a na jej ślicznej twarzy maluje się troska. Lojalna, piękna Cass. Beatrice zagryza wargę, żeby się nie rozpłakać i nie opowiedzieć Cass o wszystkim. Przez tyle lat zachowywała tajemnicę, mimo że ta zżerała ją od środka, a teraz czuje się, jakby była dynią, z której ktoś wybrał miąższ; wreszcie zapada się w sobie i gnije, zamieniając się w pulpę. Potrzebuje, żeby ktoś ją znowu wypełnił, wymienił jej wnętrze, przywrócił jej blask. Już raz zrzuciła skórę, zmieniła tożsamość. Wydawało się jej, że Beatrice Price będzie kimś zupełnie innym, ale okazuje się, że nadal jest tą samą osobą. Chociaż może nie, może jest nawet gorsza od tej, od której chciała uciec. Cass nadal przygląda się jej pytająco, przekrzywiwszy głowę na bok. Jest taka młoda, świeża, prostolinijna. Beatrice wie, że Cass nigdy by jej nie skrzywdziła, ale czy nadal by się nią przejmowała, gdyby poznała prawdę? Czy ktokolwiek by się nią przejmował? – Przepraszam, Cass. Nie chciałam cię zignorować. Byłam w swoim świecie. Cass uśmiecha się z ulgą i bierze Beatrice pod ramię. – Ben cię zdenerwował? – pyta. Beatrice potakuje i resztę drogi pokonują w milczeniu. Gdy skręcają w swoją ulicę, Cass pyta, czy pograją w tenisa, zanim się ściemni. – Czemu nie? – odpowiada Beatrice. Wie, że Cass w ten sposób stara się ją pocieszyć, odciągnąć jej myśli od Bena i zbliżającej się wyprowadzki.

Gdy dochodzą do ogrodzenia domu, Beatrice się zatrzymuje. Z drzwi wejściowych wypada Abi, taszcząca dużą torbę podręczną. Twarz ma śmiertelnie bladą, a oczy czerwone. W głowie Beatrice rozlega się dzwonek alarmowy. – Abi? Otwiera piszczącą furtkę. Na ich widok Abi zatrzymuje się na ścieżce; na jej twarzy maluje się niepokój, prawie lęk. – Dokąd idziesz? Nic ci nie jest? – pyta Beatrice. „Czy w końcu ci odbiło?” – dodaje w myślach. Abi mruga, a strach malujący się na jej twarzy ustępuje miejsca złości, zielone oczy patrzą dziko. Beatrice instynktownie odsuwa się od Cass. Cichym głosem każe jej wejść do domu. Cass zerka to na jedną, to na drugą bez słowa, ale robi to, co jej kazano. „Zawsze posłuszna – myśli Beatrice. – Taka ufna”. Abi upuszcza na czarno-białe płytki torbę, która ląduje z głośnym plaśnięciem. Z rozczochranymi włosami i dzikim spojrzeniem wygląda, jakby uciekła z ośrodka dla psychicznie chorych, i serce Beatrice zaczyna bić szybciej. Boi się, że Abi mogłaby ją zaatakować jak niegdyś Alicię. „Wiedziałam, że jesteś popieprzona, Abi. Jak mogłoby być inaczej po tym wszystkim, co cię spotkało?”. Chwyta furtkę, gotowa ją zatrzasnąć, gdyby Abi się na nią rzuciła. – Wyprowadzam się na jakiś czas do Nii – oświadcza Abi. Beatrice milczy. Lęka się, że mogłaby powiedzieć coś nie tak, a nie chce prowokować Abi, której najwyraźniej odbiło. – Była tu wczoraj wasza matka. Wątpię, żeby Ben ci o tym powiedział. Zdaje się, że świetnie sobie radzi z ukrywaniem różnych rzeczy. – Wybucha śmiechem osoby, która balansuje na krawędzi histerii. Ten śmiech napawa Beatrice niepokojem. – O czym ty mówisz? Moja matka nie żyje. Abi patrzy na nią bez słowa, a Beatrice wierci się pod jej krytycznym spojrzeniem. Równocześnie zastanawia się, co ma robić. Czy powinna zadzwonić do Bena? Nie może pozwolić Abi nigdzie samej iść, jeśli dziewczyna przeżywa jakieś załamanie. – Gdzie jest Ben, Abi? Mam go poprosić, żeby wrócił z pracy? – Mój Boże – odpowiada Abi, a krew odpływa jej z twarzy. – Ty nic nie wiesz, prawda? A ja przez cały czas myślałam, że to ty. – Że co – ja? Abi, przerażasz mnie. – Witaj w klubie – odpowiada Abi. Podnosi torbę z ziemi i zarzuca ją sobie na ramię jak strażak. – Boję się od kilku miesięcy, Beatrice. Od kilku cholernych miesięcy. – Rusza w stronę Bei, a ta odruchowo się cofa. – Myślałam, że tracę rozum, a wierz mi, nie byłoby o to wcale trudno. Ale to jest właśnie to, na czym mu zależy, prawda? Chce, żebym myślała, że wariuję. Nie rozumiem tylko, dlaczego

mu na tym zależy. – Komu? – Beatrice czuje chłód. Ma gęsią skórkę na nogach. – O kim ty mówisz? – O Benie – syczy Abi. – Twoim ukochanym braciszku. – Zatrzymuje się przy Beatrice i jej spojrzenie łagodnieje. – Przepraszam, że myślałam, że to ty. Ale byłaś wobec niego taka zaborcza, taka zazdrosna. Rozumiem to. Teraz jestem bliźniaczką bez pary, ale nadal potrafię to zrozumieć. Wygląda na tak smutną, że do oczu Beatrice napływają łzy. Bliźniaczka bez pary. Beatrice wie bardzo dobrze, jak to jest. Łza ucieka jej spod powieki i spływa po nosie. – Odchodzisz od Bena? – Pociąga nosem. Nadal nie rozumie, co Abi stara się jej powiedzieć. „Co ty wiesz, Abi? Co ty wiesz o mojej mamie?”. Abi zdaje się zastanawiać. Nie odrywa wzroku od Beatrice. – Chcę wiedzieć, dlaczego mnie okłamywał. Ale muszę wyjechać. Możesz mu to powiedzieć? Przekaż mu, że potrzebuję trochę czasu na osobności, ale wrócę. – Wyciąga rękę, żeby uściskać Beatrice, ale przeszkadza jej w tym torba, która zsuwa się między nie, więc jej ruch jest niezdarny. – Chyba mogłybyśmy się zaprzyjaźnić, gdyby nie Ben. To moja wina. Odsuwa się i poprawia torbę na ramieniu. Wychodzi przez furtkę, a miękkie jasne włosy powiewają wokół jej twarzy. Gdy skręca za róg i znika, niebo się rozdziera i po kilku sekundach Beatrice jest przemoczona do suchej nitki. Wbiega do holu, zatrzaskując za sobą drzwi. Osuwa się na dolny stopień schodów. „Och, Ben – myśli, a słowa Abi kotłują się w jej głowie jak elementy układanki, którą dopiero trzeba ułożyć, aby można było obejrzeć pełen obraz. – Co ty narobiłeś?”.

Rozdział 29 Opieram głowę o szybę, gdy pociąg wyjeżdża z miasta, i patrzę, jak ceglana zabudowa zostaje z tyłu za schlapanym przez deszcz szkłem – widok przypomina akwarelę, po której spływa farba. Wszystko się zmieniło, nikt z mieszkańców domu nie jest tym, za kogo go uważałam. „Nawet ty, Ben. Nawet ty”. Maskuję szloch, biorąc łyk gorzkiej kawy, którą udało mi się kupić na dworcu, i cieszę się, że obok mnie nikt nie siedzi, a wagon jest prawie pusty. Wygląda na to, że niezbyt wielu ludzi wybiera się do Waterloo o siedemnastej trzynaście w deszczowe środowe popołudnie. Kurtka przemokła mi tak bardzo, że nawet koszulka na górze pleców jest mokra. Zdejmuję parkę i wieszam ją na sąsiednim siedzeniu. W głowie mi huczy i mam mdłości, a całe ciało drży z zimna i szoku. Gdy znalazłam kryjówkę Bena, nie od razu zrozumiałam, co widzę i co to oznacza. W pierwszej chwili pomyślałam, że to Beatrice podrzuciła te rzeczy, żeby wrobić Bena, rozdzielić nas, ale w głębi duszy wiem, że nie zrobiłaby tego, nawet jeśli nie chce, żebyśmy byli razem. Za bardzo kocha Bena, żeby robić z niego takiego drania. Zabrałam listy i przycisnęłam je do piersi, jakby słowa Lucy mogły przeniknąć do mojego serca. Czułam ulgę, że w końcu je znalazłam, ale bransoletkę zostawiłam na miejscu, w kole zapasowym – nie śmiałam jej dotknąć – i położyłam matę na miejsce. Zatrzasnęłam klapę i pobiegłam do domu. W głowie miałam mętlik. Od razu zadzwoniłam do Nii i szlochałam jej do telefonu tak bardzo, że ledwie mogła mnie zrozumieć. – Musisz opuścić ten dom, Abi, i to szybko, zanim on wróci – poleciła mi, gdy już wszystko z siebie wydusiłam. Trzęsę się na wspomnienie jej słów. Kazała mi wyjechać z Bath i zatrzymać się u niej. Zdążyłam spakować swoją nigdy nienoszoną rdzawoczerwoną sukienkę i zieloną sukienkę Alice Temperley, której nie oddałam Beatrice, a także listy od Lucy i zdjęcia, które są dla mnie zbyt cenne, żeby je zostawiać. Nie spodziewałam się spotkać Beatrice, gdy wychodziłam z domu, i teraz dociera do mnie, że nie powiedziałam jej o listach i bransoletce. Zamiast tego wygarnęłam jej, jakim jej brat jest kłamcą. Ze zdumienia malującego się na jej twarzy wnioskuję, że nie miała pojęcia, o czym mówiłam. Uważam, że znam ją już na tyle dobrze, żeby umieć odczytać jej miny i ocenić uczucia. A może nie? Najwyraźniej kiepsko sobie radzę z oceną charakterów – zakochałam się w Benie i myślałam, że to Beatrice próbuje mnie terroryzować. Dobry bliźniak i zły bliźniak. Czy mogłam ich pomylić? Niebo ciemnieje i zapalają się światła w wagonie. Światło jest zbyt jasne i wzmaga dudnienie w mojej głowie. Od patrzenia na nie bolą mnie oczy, więc zamykam je, zaciskam mocno powieki i staram się przypomnieć sobie wszystkie

wydarzenia z minionych miesięcy, od chwili, gdy się przeprowadziłam. W głowie mam mętlik i trudno mi przychodzi sformułować jakąś konstruktywną myśl. Jest jednak dla mnie oczywiste, że Ben chciał, abym uwierzyła, iż to Beatrice ukradła mi listy od Lucy i zrobiła to w odwecie za kradzież jej bransoletki, której rzekomo się dopuściłam. Przez cały czas wiedział, że to nieprawda, bo sam schował te rzeczy w swoim samochodzie. Zalewa mnie kolejna fala mdłości. Po jakimś czasie zapadam w drzemkę, a gdy otwieram oczy, w pociągu jest pełno ludzi; jakiś łysy mężczyzna w przeciwdeszczowej kurtce North Face wisi nad sąsiednim siedzeniem i w milczeniu wywiera na mnie presję, żebym zabrała stamtąd swoją kurtkę. Kładę ją sobie na kolanach i po chwili wilgoć zaczyna przenikać na moje dżinsy. Jest zbyt ciemno, żeby wyglądać za okno, w którym widzę tylko odbicia pasażerów i swojej twarzy, jej twarzy – zbyt bladej, o ciemnych, udręczonych oczach. Nia czeka na mnie na dworcu Waterloo przy salonie WHSmith, zgodnie z naszymi ustaleniami, i kiwa się nerwowo w swojej za dużej granatowej budrysówce, w której wygląda na dwunastolatkę. Kiedy przeciskam się przez tłum, uświadamiam sobie, że wracam do Londynu po raz pierwszy od czasu, gdy wypuszczono mnie z oddziału psychiatrycznego osiemnaście miesięcy temu. Nia się rozpromienia na mój widok. Podbiega do mnie i bierze mnie w objęcia. – Abi, dzięki Bogu – mówi. Ciągle zapominam, jaka filigranowa jest Nia. Sięga mi zaledwie do ramienia. – Nic ci nie jest? Nie wyglądasz dobrze – mówi. Bierze mnie za rękę i prowadzi do metra. Kiwam głową i zapewniam ją, że jestem jeszcze w szoku, ale rozpraszają mnie otaczający nas ludzie, hałas, zapachy. Żyłam tu kiedyś, lecz teraz wszystko wydaje mi się całkowicie obce. W metrze panuje ścisk, choć jest już po dziewiętnastej, więc musimy stać w pędzącym pociągu, który wchodzi w zakręty z przerażającą prędkością. W powietrzu unosi się woń mokrych ubrań i nieświeżych oddechów, mimo że okno jest otwarte. Moja twarz znajduje się zbyt blisko pachy jakiegoś nieznajomego. Skupiam się intensywnie na tym, żeby nie wpaść w panikę i nie dostać ataku klaustrofobii, a Nia, która wyczuwa mój dyskomfort, opowiada o swoim dniu w biurze i o tym, jak bardzo musiała się starać, żeby zdobyć nowego klienta. Pociąg zatrzymuje się wreszcie na East Finchley. Wysiadamy, ale zanim udaje mi się złapać oddech, tłum nas porywa i suniemy po peronie, stajemy na ruchomych schodach, po czym idziemy krętymi korytarzami, aż docieramy na ulicę. Wciągam w płuca świeże powietrze i czuję deszcz na języku. – Do Muswell Hill idzie się stąd piętnaście minut, więc wsiądźmy do autobusu – mówi Nia. Bierze mnie za rękę i prowadzi na przystanek. Torba wrzyna mi się w ramię,

w ustach mam sucho, ale wykrzesuję z siebie jeszcze trochę energii, żeby wejść do autobusu. Po pięciu minutach wytaczamy się z niego i idę usłanymi liśćmi ulicami do mieszkania Nii, które znajduje się na ostatnim piętrze wiktoriańskiego domu z czerwonej cegły. – Mam tylko jedną sypialnię, ale w salonie jest kanapa – mówi Nia, przekręcając klucz w zamku. Przypomina mi się mieszkanie, które wynajmowałam w Bath, zanim przeprowadziłam się do Beatrice i Bena. W holu widzę nawet dwa rowery ustawione pod ścianą, a na wycieraczce leżą listy i ulotki. Nia podnosi je i przegląda, po czym wrzuca je do skrzynki przypisanej do mieszkania na parterze. – Nigdy ich nie wrzucają – stwierdza. Idę za nią na ostatnie piętro. Jej mieszkanie jest małe i przytulne. Znajduje się w nim salon połączony z kuchnią oddzieloną od pokoju barkiem śniadaniowym. Rzucam torbę i wyczerpana osuwam się na brązową lnianą kanapę, a Nia wstawia wodę. Przenosi moją torbę do sypialni i mówi, że dzisiaj mogę spać w jej łóżku. Mam ochotę rozpłakać się z wdzięczności. – Proszę. – Podaje mi kubek herbaty i siada obok mnie. – Wydajesz się wykończona. – Dzięki, Nia – szepczę. Zaczyna mnie boleć gardło. Biorę łyk naparu i opieram głowę na oparciu kanapy. – Jak ci się mieszka w północnym Londynie? – Dobrze. – Uśmiecha się i obejmuje dłońmi kubek. – Lecz brakuje mi ciebie. Tęsknię do czasów Balham. Tutaj jest uroczo, ale… – Nie dopowiada zdania do końca, a do mnie dociera, być może po raz pierwszy, że jej życie też zmieniło się drastycznie od śmierci Lucy. Rozglądam się po salonie, patrzę na kremowobiałe ściany o fakturze baranka, bure zasłony w oknie, kuchenne szafki z melaminy, które ktoś próbował pomalować na czerwono, gruby fotel przykryty wielobarwną patchworkową narzutą, którą pewnie wydziergała mama Nii, i stwierdzam, że to mieszkanie kojarzy mi się z podniszczonym, ale wygodnym szlafrokiem. Trochę znoszonym, lecz przytulnym, ciepłym, realnym. Znacznie się różni od wielkiego, pięciokondygnacyjnego domu Beatrice i Bena, pełnego dzieł sztuki, artefaktów i pretensji. Deszcz łomocze wściekle w dach i rozklekotane, próchniejące ramy okienne, a ja wtulam się w niemodną kanapę i piję herbatę z wyszczerbionego kubka, mając u boku moją najlepszą przyjaciółkę, której ufam bezgranicznie. Bez wątpienia wiem, gdzie wolę być. Ben próbował dodzwonić się do mnie jedenaście razy i nagrał dwie wiadomości. Siedzę na skraju łóżka Nii z telefonem przyciśniętym do ucha

i słucham, jak jego głos ze szkockim akcentem błaga mnie o kontakt, mówi, że się o mnie martwi, zapewnia, że wszystko mi wyjaśni, jeśli tylko do niego zadzwonię. Tak bardzo chcę mu wierzyć, ale nie jestem przekonana, że nie uraczy mnie kolejnymi kłamstwami. Jak można racjonalnie wytłumaczyć to, że ukrył w schowku w bagażniku moje listy oraz bransoletkę Beatrice i obserwował z boku, jak się wzajemnie oskarżamy? A co z innymi zdarzeniami? Z ptakiem, fotografią, złowieszczymi wpisami na Facebooku, kwiatami…? A ta kobieta, Morag? Czy jest jego matką? A jeśli tak, to dlaczego mówił, że nie żyje? Niedobrze mi się robi, gdy myślę o tym wszystkim, o tych kłamstwach, manipulacji. Przez większą część nocy nie śpię, wsłuchuję się w wiatr trzaskający małym oknem na poddaszu i wpatruję się w brązowy obrys plamy na suficie. Gdy wreszcie udaje mi się zasnąć, śni mi się Ben, który przekształca się w Beatrice, ona z kolei przekształca się w Lucy. Po przebudzeniu czuję się bardziej wyczerpana niż przed pójściem do łóżka. Rano Nia stoi przy patelni i coś smaży. Zawsze wstawała jako pierwsza i była najlepiej zorganizowana z nas wszystkich. Kiedy ją widzę w znajomej flanelowej piżamie i futrzanych kapciach, przed oczami miga mi przeszłość, nasz dom, w którym mieszkałyśmy razem w Balham. Niemal się spodziewam, że za chwilę z łazienki wypadnie Lucy ze strapioną miną i będzie szukać kluczyków, telefonu, za dużej torby na ramię, jak zwykle spóźniona do przychodni. Nia odwraca się i patrzy na mnie. – Dobrze się czujesz? – pyta. Z wprawą kelnerki – przez trzy lata pracowała w Cardiff w Sam’s Café, żeby opłacić sobie studia – kładzie na barku dwa talerze z jajkami na bekonie. – Domyślam się, że pewnie nie masz apetytu, ale spróbuj cokolwiek zjeść – mówi, gdy siada na jednym z obitych skórą stołków. – Wyglądasz za chudo. Brakowało mi jej bezpośredniości. Nia mówi to, co myśli, nie bawi się w żadne gierki, nie mówi jednego, myśląc co innego. Możliwe, że po raz pierwszy doceniam to, jak łatwo się z nią żyje, i że dotychczas uważałam to za coś oczywistego. – Nie powinnaś być w pracy? Jej policzki okrywają się rumieńcem i wygląda na zawstydzoną. – Powiedziałam, że jestem chora. Nie chciałam zostawiać cię samej. Przeżyłaś szok. – Nio, nie musiałaś. Ale dzięki. – Siedzimy obok siebie i tylko dla niej staram się przełknąć jajka, które smakują jak guma. – Ben do mnie wydzwania – mówię, przesuwając jedzenie po talerzu. – Co zamierzasz zrobić? – Brązowe oczy Nii są pełne troski. Wzdycham i odkładam sztućce. Prawie nie tknęłam jedzenia, ale Nia udaje, że tego nie widzi.

– Naprawdę nie wiem, co o tym wszystkim myśleć – stwierdzam. – Rozumiem cię – zapewnia mnie i upija łyk kawy. – Dlaczego on robi takie rzeczy? Dlaczego ukrył listy i bransoletkę? Czy to znaczy, że to on przysłał mi kwiaty? Boże, Nia! – Serce mi wali. – I kim jest Morag? Jak może być matką Bena? Nia kręci głową. – Też tego nie rozumiem. – Jaką ja byłam idiotką! Wprowadziłam się do nich, prawie ich nie znając, zaangażowałam się w ich życie, zakochałam się. – Byłaś bezbronna, a oni to wykorzystali – mówi Nia i mruży oczy ze złości. – Cholernie mnie to wkurza. – Uderza kubkiem o blat i przygląda mi się uważnie. – Nie mogę się pozbyć myśli, że ten Ben to jakiś socjopata. Może nakręca go wprawianie bezbronnych kobiet w przerażenie? Czy naprawdę tak błędnie go oceniłam? Troskliwy, solidny, zabawny, seksowny. Jak może być socjopatą? Nie mogę uwierzyć, że byłby w stanie zrobić mi coś takiego. Obraz Bena, który noszę w głowie, zmienia się i przekształca w kogoś zupełnie innego, ale nie mogę uwierzyć w tego całkiem nowego, spaczonego Bena. – Czy aż tak potwornie się pomyliłam, Nio? Na pewno da się jakoś logicznie wyjaśnić obecność tych rzeczy w bagażniku jego samochodu… – Odpycham talerz, żołądek mam ściśnięty. – Abi – odzywa się ostrzegawczym tonem. – Jak można tu mówić o pomyłce? – Może ktoś włożył tam te rzeczy, żeby mnie nastawić przeciwko niemu? W domu mieszkają inni ludzie. A Cass? Znalazłam u niej tę dziwną fotografię. Wydaje mi się, że jest zakochana w Beatrice. – Jeżeli faktycznie tak jest, to na pewno nie chciałaby cię rozdzielać z Benem – zauważa Nia. – Może widzi, jak bardzo Beatrice przeżywa wyprowadzkę Bena, i nie chce do niej dopuścić? I w ten sposób próbuje nas rozdzielić? – Zrywam się ze stołka i zaczynam chodzić po pokoju, bo dzięki nadziei odzyskuję energię. – To brzmi prawdopodobnie, zgodzisz się? Nia wzrusza ramionami, pałaszując śniadanie. – No, niezupełnie – mruczy z ustami pełnymi jajka. – Po pierwsze, twoje listy zniknęły kilka miesięcy temu, podobnie jak bransoletka. Dlaczego miałaby je zabierać już wówczas? Wtedy nie mogła wiedzieć, że Ben weźmie pod uwagę wyprowadzkę i zamieszkanie z tobą. Nadzieja mnie opuszcza. – Ponadto – ciągnie Nia nieugięcie, nie zauważając, że każde jej słowo jest jak sztylet wbijany w moją pierś – o co chodzi z tą matką? Najwyraźniej okłamuje

cię w tej kwestii. Wsiadł wczoraj do ich samochodu, pamiętasz? Chwytam się za serce. – A jeśli go porwali? – Abi. – Patrzy na mnie gniewnie. – Wsiadł do tego samochodu z własnej woli. Sama widziałaś. Zakrywam twarz dłońmi i jęczę, osuwając się na kanapę. – Na pewno jest socjopatą, bo wiesz co? – Podnoszę głowę, żeby na nią spojrzeć. – Wydawało mi się, że mnie kocha. Zwłaszcza pod koniec, gdy powiedział, że powinniśmy wynająć razem mieszkanie. Wyprowadzić się z tamtego domu. Chciał zostawić Beatrice, swoją zaborczą bliźniaczkę. Dla mnie. Nia w milczeniu je końcówkę bekonu, ale widzę, że myśli aż się kłębią w jej głowie. Tak dobrze ją znam. Kończy jeść, odkłada nóż i widelec na talerz, podchodzi do mnie, siada obok i podaje mi kubek z kawą. Biorę łyk, ale kawa jest już letnia. – Wiem, że bliźnięta łączy wyjątkowa więź, ale czy to nie jest trochę dziwne, że nadal mieszkają razem, mimo że są już po trzydziestce? Ściągam brwi i pochylam się, żeby odstawić kubek na wytartym dywanie. – Ja mieszkałam z Lucy. – Owszem, ale byłyście tej samej płci. No i byłyście najlepszymi przyjaciółkami. – Oni też są – oponuję. – Tak myślę. – dodaję. – Według mnie łączy ich dziwna relacja – stwierdza Nia. Odwracam się, żeby na nią spojrzeć. – Co masz na myśli? – Nie wiem. Ona jest taka zaborcza. Zupełnie jakby… – Kręci głową. – Jakby co? Co próbujesz mi powiedzieć? Znowu kręci głową. – Zignoruj mnie. Jestem jedynaczką i nie wiem, jak to jest mieć rodzeństwo, o bliźniaku nie wspomnę. – Myślisz, że ma nad nim władzę? – pytam. Brałam to wcześniej pod uwagę, oczywiście, zwłaszcza po spotkaniu z Jodie. Nia przytakuje, chociaż nie jestem do końca pewna, że właśnie to chciała powiedzieć. Gdy Nia bierze prysznic, nie potrafię się oprzeć i sprawdzam swój telefon. Trzy nieodebrane połączenia od Bena i kolejna wiadomość, w której mnie błaga, żebym oddzwoniła. Trzymam palec nad jego imieniem. Nęka mnie ton rozpaczy w jego głosie. Wystarczy nacisnąć przycisk i będę z nim rozmawiać; on udzieli mi prostego wyjaśnienia, które wszystko wytłumaczy, i będę mogła wrócić do domu i naszego życia. Waham się i zanim się porządnie zastanowię, wybieram jego numer. Odbiera, zanim słyszę sygnał. Brakuje mu tchu, jest wyraźnie spanikowany.

– Abi? Abi? To ty? – Tak – mówię cicho. Zamykam oczy, słysząc jego głos. – Dzięki Bogu, tak się martwiłem. Beatrice również. Wydawało się jej, że przeżyłaś jakieś załamanie. Gdzie jesteś? „Jakieś załamanie. – Nagle wiem, co powie, jakie znajdzie wytłumaczenie. – Tak łatwo wszystko wytłumaczyć, zrzucając winę na mnie, prawda, Ben? Wszystko jest zawsze moją winą, mojej wyobraźni, obłędu, popieprzenia, paranoi. Nie tym razem, Ben. Już nigdy więcej nie będziesz mógł użyć tego wytłumaczenia”. – Abi? Abi? Jesteś tam? Odkładam telefon.

Rozdział 30 Mieszkam u Nii od dwóch dni. Ben nie ustaje w próbach dodzwonienia się do mnie, chociaż nigdy nie odbieram. Początkowo jego wiadomości głosowe są przymilne, błagalne, ale z czasem robią się natarczywe, pobrzmiewa w nich złość – pyta, dlaczego nie chcę z nim rozmawiać, dlaczego go zostawiłam, jak mogę mu to robić. „A jak ty mogłeś mi to zrobić, Ben?”. W pierwszej chwili boję się, że zadzwoni do moich rodziców, żeby ich niepokoić, przez co będą się jeszcze bardziej o mnie martwili, więc dzwonię do nich z informacją, gdzie jestem. Dopiero gdy odkładam słuchawkę, przypominam sobie, że Ben ich nie poznał i nie wie, gdzie mieszkają. Prawie nic o mnie nie wie, a ja, jak się okazuje, wiem o nim jeszcze mniej. Żyliśmy w kokonie – on i ja w owym finansowanym z funduszu domu z jego bliźniaczką i jej dziwnymi przyjaciółkami. Nie żyliśmy w realnym świecie. W piątek w porze lunchu rozlega się dzwonek domofonu. Składam kanapę i myślę sobie, że być może to Nia wróciła do domu na lunch i zapomniała kluczy. Podchodzę do okna i odsuwam burą zasłonę, żeby to sprawdzić. Ktoś znowu dzwoni, tym razem natarczywiej. Przez małe okienko na poddaszu widzę fragment muskularnego męskiego barku, słomkowego koloru włosy, które muskają kołnierz skórzanej kurtki w naturalnym kolorze, i wiem, że to zdecydowanie nie jest Nia. W ustach robi mi się sucho. Czyżby to był Ben? Udało mu się znaleźć adres Nii i mnie tu wytropić? Przypominam sobie jednak, że Ben nie ma skórzanej kurtki. Waham się i nie wiem, co mam zrobić. Gdy dzwonek odzywa się po raz trzeci, idę do przedpokoju i naciskam guzik, żeby usłyszeć głos niespodziewanego gościa. – Słucham? – pytam z niepokojem. – Abi? – odpowiada pytaniem głos, który rozpoznaję. Głos z przeszłości. – Tak… – Mówi Luke. Kremowobiałe ściany zaczynają na mnie napierać. Skąd on wie, że tu jestem? – Czego… Czego chcesz? Nie mogę uwierzyć, że z nim rozmawiam, że stoi przed domem Nii. Nie widziałam go od czasu rozprawy. Oskarżycielskie spojrzenie jego wzburzonych niebieskich oczu nęka mnie do dziś. – Proszę, musimy pogadać. „To może być sztuczka” – myślę, gdy mój palec wisi nad przyciskiem. Jeśli go wpuszczę, będziemy sami w tym małym mieszkaniu, ja i on, w towarzystwie jego smutku i oskarżeń.

„Luke nigdy by cię nie skrzywdził”. Słyszę głos Lucy, cichy, wyraźny, dźwięczący w ciasnym przedpokoju. Równie dobrze mógłby to być mój głos. Wpuszczam Luke’a i czekam. Słyszę odgłos jego kroków na schodach, serce mi wali. Widzę go, zanim on mnie dostrzega: znajome, opadające blond włosy, znoszona skórzana kurtka. Zniknęła jego niefrasobliwa postawa – teraz jest przygarbiony, jakby dźwigał na barkach brzemię śmierci. Czy ja też tak wyglądam? Staje przede mną i krew odpływa mu z twarzy. Patrzy na ducha. – Lucy. – To zaledwie szept, słowo unoszące się wraz z westchnieniem. Łzy pieką mi oczy. Mrugam, żeby je powstrzymać. – Cześć, Luke. – Przepraszam – mówi. Podbiega do mnie i bierze mnie w objęcia. Jestem tak zszokowana, że nie mogę się ruszyć przez kilka sekund. Nie takiej reakcji się spodziewałam. A potem opieram głowę na jego ramieniu i zamykam oczy, chłonę znany mi zapach skórzanej kurtki i pokrzepienie, jakie dają mi jego silne ręce. Jest tak wysoki jak Callum. I jak Ben. Odsuwając się ode mnie, uśmiecha się nieśmiało. Ma zaczerwienione oczy. Chrząka i niepewnie pyta: – Mogę wejść? Prowadzę go do kuchni i wstawiam wodę. Jego policzki zaczynają odzyskiwać kolor, ale stoi i patrzy na mnie, jakby nie mógł uwierzyć, że tu jestem. Wiem jednak, że nie widzi mnie, lecz Lucy. – Jesteś w szoku. Wiem – mówię i podchodzę do szafki po dwa wyszczerbione kubki. – Doświadczam tego za każdym razem, gdy patrzę w lustro. – Jesteś jej wierną kopią. – Byłyśmy identycznymi bliźniaczkami, Luke. – Wybucham śmiechem i napięcie między nami znika. – Wciąż tak bardzo za nią tęsknię. – Głos mu się łamie i przez chwilę obawiam się, że się rozklei, ale udaje mu się wziąć się w garść; siada na jednym ze stołków przy barku. – Ja też. – Podaję mu kawę, czarną, bez cukru. – Nadal pamiętasz, jaką piję kawę – zauważa, gdy bierze ode mnie kubek. Widzę, że trzęsą mu się ręce. – Oczywiście. Robiłam ci ją przez lata. Jest coś w sposobie, w jaki siedzi, w postawnej sylwetce w znajomej kurtce, w tym, jak włosy opadają mu na czoło, co mi się z kimś kojarzy. I nagle doznaję olśnienia: Luke jest podobny do Bena. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam? Luke wprawdzie nie ma piegów, jego skóra ma bardziej złoty odcień, ale kształt podbródka i wyraziste kości policzkowe są podobne. Czy podświadomie uległam urokowi Bena, mężczyzny, który – co wiem – spodobałby się Lucy?

– Skąd wiesz, że tu jestem? – pytam Luke’a. – Nia. – Zerka na mnie. – Nie denerwuj się na nią. Gnębię ją od dawna. Odkąd spotkałaś się z Callumem. Zadzwonił do mnie potem. Powiedział mi, że uważasz, że cię nienawidzę. – Wydaje się smutny. Sięga przez blat, żeby wziąć mnie za rękę. – Nie mogę pozwolić, żebyś tak myślała – mówi łagodnie. – Zasługuję na to. Za to, co powiedziałam Lucy. Za sposób, w jaki ją potraktowałam. To była moja wina – wyrzucam z siebie. Łza spływa mi po nosie i spada na blat. Wstydzę się tego, że płaczę w obecności Luke’a po tak długim czasie. Zaciskam oczy i staram się stłumić wspomnienie szoku i rozczarowania malującego się na twarzy mojej siostry, gdy na nią krzyczałam owego wieczoru, oskarżając ją o to, że leci na mojego chłopaka. A gdy wybiegłam z imprezy, rzuciła się za mną, rozpaczliwie prosząc, abym wysłuchała jej wersji, i zapewniała mnie, że nigdy, przenigdy by mnie nie skrzywdziła. Ja jednak nie chciałam jej wysłuchać, nie dałam jej szansy niczego wytłumaczyć. A teraz jest za późno. Już nigdy nie usłyszę jej głosu. – Oddałabym wszystko za to, żeby spędzić z nią pięć minut. Chciałabym jej powiedzieć, jak bardzo mi przykro. Zmarła, myśląc, że jej nienawidzę – mówię, a spod moich zamkniętych powiek płyną łzy. – Serce mi pęka. – Abi. – Jego głos brzmi łagodnie i delikatnie, kiedy pokrzepiająco ściska mnie za rękę. – Lucy wiedziała, że jej nie nienawidzisz. Musisz w to uwierzyć. Miłość, jaką się darzyłyście, była oczywista dla wszystkich. Byłaś dla niej całym światem, Abi. I wiedziała, że ty czujesz do niej to samo. Otwieram oczy i ocieram mokrą twarz rękawem. Luke wyciąga z kieszeni chusteczkę i podaje mi ją. – Jest czysta, daję słowo – zapewnia. Śmieję się przez łzy. – Przepraszam cię, Abi – mówi, nagle znowu poważniejąc. – Czuję się okropnie z tym, że obwiniałem cię o ten wypadek. Byłem zły i załamany jej śmiercią. Chciałem się na kimś wyżyć, a ty byłaś łatwym celem. Tymczasem powinienem był cię wspierać. – Głos mu się łamie. – Lucy byłaby mną rozczarowana. Kręcę głową. – Nie… Luke, nie byłaby rozczarowana. To ja ją zawiodłam. Zabiłam ją. – Przestań. Nie chcę, żebyś tak mówiła. – Mocniej ściska mnie za rękę, żeby podkreślić swoje słowa. – Powiedziałem okropne rzeczy… Przepraszam, byłem taki… – Wiem. – Szlocham. – Lecz to nie była twoja wina. To był wypadek. Teraz już to wiem. W głębi duszy zawsze wiedziałem. Uśmiecham się. Dzięki jego słowom jest mi trochę lżej. Tęskniłam za nim.

Byli z Lucy parą wiele lat i traktowałam go jak brata. – Nie mogłam znieść myśli o tym, że mnie nienawidzisz – mówię w końcu. – Nie mógłbym cię nienawidzić. – Cofa rękę. – Byłem samolubny. Lucy chciałaby, żebym się tobą opiekował. – Chciałaby też, żebym ja zatroszczyła się o ciebie – przyznaję, a w gardle coś mnie dławi. – Tak bardzo cię kochała. Jak mogłam być tak zazdrosna? Jak mogłam tamtego wieczoru myśleć, że chciała się całować z Callumem, skoro tak bardzo kochała Luke’a? – Gdy cię widzę… twoją twarz, mam wrażenie, że patrzę na Lucy. Bałem się, że to będzie dla mnie zbyt bolesne. – Posyła mi niepewny uśmiech. – Ale teraz wiem, że to dar. Patrząc na ciebie, widzę ją. Czy to dziwne? Kręcę głową, bliska łez. – To nie jest dziwne, Luke. Doskonale rozumiem, co stara się powiedzieć. Pamiętam słowa, które mama powiedziała w szpitalu po mojej próbie samobójczej, gdy ją zapytałam, jak może żyć bez swojej drugiej córki. A ona przez łzy odpowiedziała: „Bo Lucy żyje w tobie, Abi. Gdy patrzę na ciebie, widzę ją. Gdy słyszę twój głos, mam wrażenie, że słyszę ją. Nigdy nie odejdzie tak do końca. Nie rozumiesz tego? Kiedy ty umrzesz, kochanie, na tym świecie nie zostanie po niej już nic”. – Możemy usiąść na kanapie? Tyłek mi ścierpł na tym stołku – mówi Luke, a ja śmieję się z ulgą, bo po tak długim czasie wreszcie oczyściliśmy atmosferę między nami. Lucy byłaby z nas dumna. Zeskakujemy ze stołków. – Chodź tutaj – rzuca, a jego głos gotuje się od emocji, gdy bierze mnie w braterski uścisk. – Obiecaj mi, że już nie stracimy ze sobą kontaktu. Całuje mnie w czubek głowy, a ja wyobrażam sobie, myślę, że gdziekolwiek Lucy jest, wie, jak bardzo ją kochamy. I zawsze będziemy kochali. – Obiecuję – zapewniam, gdy odsuwamy się od siebie. Bierzemy swoje kawy i siadamy na miękkiej kanapie z wytartymi podłokietnikami. Nadrabiamy minione dwa lata. Luke mówi mi, że dostał awans w firmie, w której pracuje od roku. – Od czasu jej śmierci rzuciłem się w wir pracy – opowiada. – Dzięki temu nie postradałem zmysłów. – Przez jakiś czas mieszkał z Callumem, teraz przeniósł się sam do Islington. – Callum bardzo się o ciebie martwił. Powiedział, że teraz mieszkasz w Bath, niedaleko rodziców. – Tak… Waham się. Jak dużo powinnam mu powiedzieć? Trudno się przyznać, że znowu powinęła mi się noga. Że od czasu śmierci Lucy nic nie jest tak, jak powinno.

Wtem przypomina mi się coś, co powiedziała Beatrice, gdy z nią zamieszkałam, mianowicie, że studiowała w Exeter. – Mieszkam z dziewczyną, która studiowała na twoim uniwersytecie. Nie wiem, czy studiowaliście razem, ale jesteście mniej więcej w tym samym wieku. Rozpromienia się. Nie zmienił się za bardzo. Nadal lubi rozprawiać o studenckich czasach. – Jak się nazywa? – Beatrice Price. Ma brata bliźniaka, Bena. On chyba studiował w Edynburgu. Znasz ją? Kręci głową i ściąga brwi. – Nazwisko nic mi nie mówi. Ale to było dawno temu. W którym roku tam była? – W dwutysięcznym. Albo w dwa tysiące pierwszym. – Na jakim kierunku? Próbuję sobie przypomnieć. – Szczerze mówiąc, nie jestem pewna. W tej chwili projektuje biżuterię. Czekaj. Mam jej zdjęcie. Jest bardzo atrakcyjna. Może ją sobie przypomnisz. Uśmiecha się smutno, a ja łajam się w myślach za to, że wykazałam się takim brakiem wrażliwości. – Przyniosę telefon. Moja komórka ładuje się w sypialni Nii. Odłączam ją od prądu i serce mi zamiera, gdy widzę kolejne nieodebrane połączenie od Bena. – Proszę – mówię i siadam na kanapie. Siedzimy obok siebie, a ja podnoszę telefon, żebyśmy mogli oboje patrzeć na wyświetlacz. – Zrobiłyśmy sobie kilka zdjęć w dniu, w którym się do niej przeprowadziłam. Od razu znajduję zdjęcie, bo jest jednym z ostatnich, które robiłam. Beatrice ściąga usta w dzióbek, a ja wystawiam język. Obejmujemy się ramionami. Wyglądamy, jakbyśmy były dobrymi przyjaciółkami. Albo siostrami. Jaka szkoda, że wszystko się tak potoczyło. – O Boże! – rzuca Luke i zabiera mi telefon, żeby móc się lepiej przyjrzeć zdjęciu. Myślę, że zaraz sobie zażartuje z mojego głupiego wyglądu, ale nie. – Chodziłem z nią na studiach – mówi. Zamieram. – Co takiego? I nie pamiętasz, jak się nazywa? Ogląda jeszcze kilka zdjęć, które zrobiłam tego dnia. Przedstawiają Beatrice i mnie w różnych zwariowanych pozach przed jej domem. – Nie ma na imię Beatrice, a przynajmniej nie miała, gdy ją znałem.

Wówczas nazywała się Daisy. Daisy McDow. Pokój wiruje mi przed oczami. Przypominam sobie, jak Jodie mówiła, że słyszała Bena zwracającego się do Beatrice per Daisy. Luke oddaje mi telefon, a ja dalej wpatruję się w fotografię, w piękną twarz w kształcie serca, w migdałowego kształtu oczy w kolorze akacjowego miodu. „Kim jesteś?”. – Nigdy nie wspomniała, że ma brata, nie mówiąc już o bliźniaku – ciągnie Luke i marszczy brwi, gdy sięga pamięcią wstecz. – Chodziłem z nią przez kilka miesięcy. Przez pewien czas byliśmy ze sobą na poważnie. Nie mogę uwierzyć. Przecież są z Benem tacy zżyci. – Jesteś pewien, że nie napomknęła nic o Benie? Luke przytakuje. – Przecież bym zapamiętał. Poznałem też jej matkę. Ona również nie wspominała o żadnym bliźniaku. Krew dudni mi w uszach. – Poznałeś jej matkę? Podobno zmarła, gdy Beatrice była dzieckiem. Ściąga brwi. – To nieprawda. Przenosi ciężar ciała z jednej nogi na drugą i jego skórzana kurtka skrzypi. – Możesz opisać tę kobietę? Krzywi się. – Kurczę, Abi, prawie jej nie pamiętam. To było blisko czternaście lat temu. – Proszę. To ważne. – Przysuwam się do niego. – Była niska? Trochę korpulentna? – O nie, zdecydowanie nie była niska. Bardzo wysoka, szczupła i wytworna. Powiedziałbym, że elegancka. – Elegancka? – Miała pieniądze. To było widać po jej zachowaniu, po tym, jak mówiła, w co się ubierała. Ujmę to tak: nie wyglądała jak większość matek. To pewne. Mój umysł pracuje pełną parą. Co to wszystko znaczy? – Wiesz – ciągnie Luke. – Przez jakiś czas szalałem za Daisy. Ale była trochę dziwna. – Pod jakim względem? Wzrusza ramionami. – Powiedziałbym, że dość intensywna. Pytam go, czy jest pewien, że to ta sama dziewczyna, każę mu znowu oglądać zdjęcia, ale przytakuje i mówi mi, że się nie pomylił, że to z pewnością ona, Daisy McDow. – Nie jest kimś, o kim łatwo zapomnieć – stwierdza, a twarz mu pochmurnieje. – Co się między wami wydarzyło?

Wierci się i widzę, że opowiadanie o przeszłości sprzed czasów Lucy budzi w nim dyskomfort. Przełyka ciężko ślinę. – Zerwałem z nią. Sprawa zaczęła wyglądać zbyt poważnie. Miałem zaledwie dziewiętnaście lat. Nie chciałem tego rodzaju związku. Pamiętam wieczór w salonie Beatrice, kiedy to opowiadała mi o chłopaku ze studiów, który złamał jej serce i przyczynił się do tego, że wyruszyła w podróż. I o tym, jaka była zrozpaczona, gdy po powrocie dowiedziała się, że znalazł sobie kogoś innego. Czy tym kimś była Lucy? – Rzuciła studia po tym, jak z nią zerwałeś? – pytam, chociaż boję się poznać odpowiedź. Marszczy brwi, starając się sobie przypomnieć. – Zdaje się, że tak, bo nigdy więcej jej nie widziałem. – Luke, ona opowiadała mi o tobie, mówiła o tym, jaka była zrozpaczona, gdy z nią zerwałeś. Chyba nigdy nie przestała cię kochać. Odwraca się w moją stronę, a na jego przystojnej twarzy maluje się poczucie winy. – Wydawała się bardzo zdenerwowana, ale… – Ściąga brwi. – Byliśmy ze sobą tylko przez kilka miesięcy. – A potem poznałeś Lucy? – Dopiero kilka lat później, ale tak. Później zakochałem się w Lucy. Patrzę na zdjęcie przedstawiające mnie i Beę. Stykamy się jasnowłosymi głowami, nasze twarze mają podobny kształt i takie same szerokie usta. Bea jest podobna do Lucy. Zawsze tak uważałam. Ale nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak bardzo my jesteśmy do siebie podobne, co jest śmieszne, zważywszy na fakt, że byłyśmy z Lucy identycznymi bliźniaczkami. – Nie sądzisz, że Beatrice… Daisy wygląda jak Lucy? – pytam, nie odrywając wzroku od zdjęcia. Wzrusza ramionami. – Chyba mam swój ulubiony typ urody. Niektórzy faceci tak mają. A co to ma do rzeczy, Abi? Pamiętam zbolałą minę Beatrice w ów wieczór, gdy leżąc na kanapie, wspominała swoją utraconą miłość. – Nie jestem pewna – odpowiadam. – Okłamywała mnie przez wiele miesięcy. Oboje kłamali. Nie rozumiem tylko dlaczego. Pakuję właśnie resztę ubrań do torby, gdy Nia wraca do domu. Wchodzi do sypialni, wnosząc ze sobą zapach deszczu. – Och, jesteś na mnie zła – stwierdza i krzywi się, widząc, że pakuję torbę na jej łóżku. – Pomyślałam, że spotkanie z Lukiem dobrze ci zrobi. – Nie o to chodzi, Nia – mówię. Zwijam bluzę, wciskam ją do torby i zaciągam mocno sznurek. – Cieszę się, że się spotkaliśmy. Muszę jednak wrócić

do domu i pogadać z Benem. – Opowiadam jej w pośpiechu o tym, czego się dowiedziałam o Beatrice od Luke’a. – Chcę się dowiedzieć, dlaczego oboje mnie okłamywali. A potem się stamtąd wyprowadzę. – Luke chodził na studiach z Beatrice? Ale ten świat jest mały. – Dlaczego zmieniła imię? Dlaczego nie wspomniała Luke’owi o bracie bliźniaku? Dlaczego kłamią na temat rodziców? – zastanawiam się na głos. – Nie mam pojęcia. Wiem natomiast – nie potrafi stłumić podniecenia, gdy szpera w torebce – to… Rozentuzjazmowana jak dziewczynka, która pokazuje mamie, co zrobiła w szkole, wyciąga z torebki żółtą przylepną karteczkę i rzuca mi ją. Podnoszę ją i widzę znajomy charakter pisma Nii – jakiś adres w Streatham w południowym Londynie. – Co to jest? – pytam. – Adres Morag Jones – odpowiada Nia. W głowie mi dudni i osuwam się na łóżko z opuszczonymi barkami. – Skąd wiesz, że to właściwy adres? Ben ma na nazwisko Price. – Trochę poszperałam, poprosiłam kilka osób o przysługę. W Londynie jest zameldowana tylko jedna kobieta o imieniu Morag; na dodatek pod tym samym adresem jest zameldowany mężczyzna – niejaki Ben. Wspominałaś, że ta kobieta mieszka w Streatham, prawda? – No tak, ale to może być zbieg okoliczności. – Jedźmy tam i to sprawdźmy. Co mamy do stracenia? – Ale… – wzdycham. – Morag była dwa dni temu w Bath. Pewnie jeszcze nie wróciła do Londynu. – Wiem – odpowiada cierpliwie, jakby mówiła do kogoś ze swoich podwładnych. – Jednak, być może, kogoś tam zastaniemy. I ten ktoś może nam powiedzieć wszystko, co jest nam potrzebne. – No, nie wiem… Ja… – Daj spokój. Jesteś przecież dziennikarką! Zarabiasz na dociekaniu prawdy. – Bierze mnie za rękę i ściąga z łóżka. Jest zaskakująco silna jak na kogoś tak drobnej postury. – Nie ma jeszcze siedemnastej. Pewnie uda nam się tam dotrzeć przed zmrokiem. Pomimo obiekcji nie potrafię się pozbyć dreszczyku podniecenia, gdy zarzucam na siebie parkę i wychodzę za Nią na wietrzną ulicę, gdyż wreszcie mam szansę poznać część odpowiedzi.

Rozdział 31 Beatrice stoi w oknie i obserwuje Bena szperającego w bagażniku. „Co robisz, Ben?”. Nigdy nie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak wysoki mężczyzna chce mieć taki mały samochód. Może podoba mu się idea, że w nim dominuje? Może czuje się męski, gdy siedząc za kierownicą, muska głową podsufitkę, z fotelem maksymalnie odsuniętym do tyłu, żeby mieć dość miejsca na nogi? Wzdryga się, gdy Ben zatrzaskuje drzwi i kopie zderzak czubkiem buta. Równie gwałtownie zamyka furtkę, wpada do domu i trzaska drzwiami z taką siłą, że Beatrice spodziewa się usłyszeć brzęk tłuczonego szkła. Jego zachowanie zaczyna ją martwić. Nie chodzi do pracy od dwóch dni, czyli od wyjazdu Abi, i prawie z nią nie rozmawia. Beatrice odnosi wrażenie, że obwinia ją o nagły wyjazd Abi. Czuje niepokój, gdy słyszy jego kroki na schodach, i szykuje się na spotkanie z nim, a on otwiera drzwi do jej pokoju z takim rozmachem, że uderzają o ścianę, aż Bea podskakuje. – Beatrice – warczy. Niechętnie odchodzi od okna. Jego jasne włosy są przetłuszczone, koszulka polo wymięta – Ben wygląda, jakby się nie mył od kilku dni. Martwi ją to, jak on siebie traktuje, przez co przechodzi. Gdyby tylko mogła wszystko naprawić… Rusza w jej stronę. – Musisz mi to powtórzyć jeszcze raz. Co dokładnie powiedziała Abi, gdy wyszła z domu? Beatrice wzdycha. – Ben, rozmawialiśmy już o tym. Powiedziałam ci wszystko, co pamiętam. Ben jęczy i otacza głowę rękami. Podchodzi do niego, obejmuje go – jego koszulka jest mokra od potu. – Proszę, nie rób sobie tego. – Nie mogę tego znieść – mówi przez palce. Cały się trzęsie. „Och, Ben”. – Powiedziała, że ją okłamałeś. Już ci mówiłam. Nie powiedziała jednak, w jakiej kwestii. Czy ona wie, Ben? Poznała nasz sekret? Odsuwa się od niej i zaczyna chodzić po pokoju. – Morag tu była. – Słucham? – Beatrice patrzy na niego z przerażeniem. – Nic mi nie mówiłeś. – Nie chciałem cię martwić. – Zatrzymuje się i odwraca się w jej stronę. – Myślisz, że o to chodziło Abi, gdy mówiła, że kłamałem? Ściąga brwi i stara się sobie przypomnieć. – Napomknęła coś o mojej mamie, ale myślałam, że jej… wydało mi się to dziwne. Czy o to jej chodziło? Myśli, że Morag jest moją mamą?

– Oczywiście – warczy Ben. – Myśli, że jest moją mamą. – Bo jest. Ben patrzy na nią tak, że Beatrice dosłownie kurczy się pod jego badawczym spojrzeniem. Jej brat wypowiada kolejne słowa powoli, zimno, dobitnie: – Wiesz, że to nieprawda. Do serca Beatrice wkrada się poczucie winy. Kiedy Abi wyszła z domu, wyglądała, jakby jej odbiło – miała szeroko otwarte oczy i bladą twarz. Zawsze była chuda, a w obszernej bluzie i za dużej parce wyglądała na zabiedzoną i Beatrice doszła do wniosku, że w końcu postradała zmysły – to było najlogiczniejsze wytłumaczenie, zważywszy na jej przeszłość. Okazuje się jednak, że Abi mówiła z sensem. – Wiesz – odzywa się Beatrice – tak dziwnie się zachowywała. Ukradła mi bransoletkę i kolczyk. Wiem, że według niej to ja przysłałam jej kwiaty na urodziny, ale tak nie było. – Milknie i uważnie przygląda się Benowi. – Musisz mi wierzyć. Ben wpatruje się w nią, ale jego oczy są szkliste i Beatrice wie, że nie patrzy na nią, lecz gdzieś w dal i nie słyszał ani jednego jej słowa. Ma ochotę nim potrząsnąć. – Jak ona mogła odejść? – mamrocze Ben, jakby tylko do siebie. – Dlaczego nie odbiera telefonu? Muszę z nią porozmawiać. Mnie nikt nie porzuca. Beatrice gryzie się w usta, żeby się powstrzymać przed powiedzeniem mu, że to się przecież tak właśnie skończy. Zbyt wiele ukrywali przed Abi. Przeszłość musiała wreszcie zapukać do ich drzwi. – Wie, że ją okłamujesz. Powiedziała, że się bała od miesięcy i że chcesz, by myślała, że wariuje. O co jej chodziło? – Nie wiem. – Nie możesz jej powiedzieć prawdy? Przecież już wie o Morag. – Powiedzieć prawdę? „Wreszcie słucha” – myśli Bea, gdy Ben podnosi głowę. Ma wykrzywioną twarz, która wygląda nadzwyczaj paskudnie. – A co dokładnie miałbym jej powiedzieć? – warczy. – Miałbym jej opowiedzieć, co się wydarzyło na studiach? O tak, jestem pewien, że po tym wyznaniu przybiegłaby do mnie z otwartymi ramionami. – Zaciska pięści przy bokach, aż kostki mu bieleją. – Nie mogę jej stracić – mamrocze. – Nie mogę, Beatrice. Nigdy nie kochałem nikogo tak bardzo jak jej. – Nawet mnie? – pyta Beatrice. Nienawidzi się za to, że wyraziła swoje obawy. Dlaczego przy nim zawsze czuje się taka słaba? Ben ma zimne oczy i zaciska szczęki tak mocno, jakby wkładał ogromny wysiłek w okiełznanie gniewu. Jego słowa są jak nóż wbity między jej żebra:

– Czasami żałuję, że cię poznałem. W jego głosie czai się cicha groźba.

Rozdział 32 Adres zapisany na przylepnej karteczce Nii doprowadza nas do wąskiej, wysadzanej drzewami uliczki w Streatham Hill, gdzie wszystkie domy wyglądają tak samo – są to trzykondygnacyjne wiktoriańskie szeregowce z czerwonej cegły z dużymi oknami wykuszowymi. Niebo zrobiło się już granatowe i w salonach zapalono światła, które rzucają na zewnątrz ciepłą bursztynową poświatę. Myślę sobie, że chciałabym teraz siedzieć gdzieś przed telewizorem z kubkiem herbaty, zamiast snuć się po zimnych ulicach, smagana przez wiatr. Zatrzymujemy się przed numerem pięćdziesiątym trzecim. Dom nie jest tak elegancki jak domy sąsiadów, przed którymi znajdują się żywopłoty z bukszpanów i ścieżki wykładane biało-czarnymi kafelkami. Czerwone drzwi przydałoby się pomalować, ramy okienne próchnieją, w ogrodzie stoi stary poplamiony materac oparty o przepełnione kosze na śmieci. Na zapuszczonej trawie leży i rdzewieje rower bez tylnego koła. – Sądzisz, że to właściwy adres? – pytam ze ściągniętymi brwiami i zerkam Nii przez ramię na kartkę, którą nadal ściska w dłoni. Nagły podmuch wiatru uderza w nas i wpycha do małego ogrodu przed domem, przewraca też jeden z koszy; śmieci wysypują się nam pod nogi. Karteczka wypada z dłoni Nii i patrzymy z przerażeniem, jak dołącza do liści, które wzbiły się w powietrze; żółty papier odcina się od ciemnopomarańczowej barwy liści, zbitych w kłąb wirujący i tańczący po ulicy. – Mam taką nadzieję – odpowiada Nia, spoglądając bezradnie za karteczką. Bierze mnie pod rękę. Przechodzimy niepewnie nad pustymi puszkami po fasoli w sosie pomidorowym i rozmokłymi gazetami leżącymi na ścieżce. Nia puka głośno do drzwi wejściowych. Zasycha mi w ustach, gdy nasłuchujemy odgłosów świadczących o tym, że ktoś jest w domu, i tłumię rozczarowanie, gdy ich nie słyszymy. – To pewnie nie ta Morag – stwierdzam. – A nawet jeśli, to pewnie nadal jest w Bath. Nia puszcza moją rękę i podchodzi do drzwi. Osłania twarz dłońmi i zagląda do środka przez prostokątną szybkę. – Chyba kogoś słyszę. I widzę światło. Czuję też zapachy z kuchni – mówi przez dłoń, która tłumi jej głos. – Widzę… Och! – Nagle wpada do środka, przewracając się o próg, gdy ktoś otwiera drzwi. Niska pulchna kobieta patrzy na nas, zdumiona, a mnie serce przyspiesza, ponieważ ją znam. – O co chodzi? – pyta, patrząc na Nię leżącą na podłodze. – W co wy się tu bawicie? I co zrobiłyście z moimi koszami? Nie chcę żadnych kłopotów. Nia się podnosi, zarumieniona, i przeprasza.

Daję krok do przodu, żeby oświetliło mnie światło z przedpokoju. Wtedy Morag mnie rozpoznaje. I blednie. – Co… Co ty tu robisz? Uświadamiam sobie, że Ben ją ostrzegł i nie usłyszę od niej żadnej informacji, którą miałam nadzieję uzyskać. Łajam się za to, że szok nie pozwolił mi przepytać jej dokładniej tamtego dnia. – Pani Jones. Morag… – zaczynam, ale ona podnosi ręce i odsuwa się ode mnie, jakbym miała ją napaść. – Proszę. Nie wiem, jak mnie znalazłaś, ale nie mogę z tobą rozmawiać. – Chce zamknąć drzwi, ale wsuwam nogę w szczelinę między drzwiami a progiem, żeby jej to uniemożliwić. – Czy to Ben ci zabronił? – pytam. – Nie powinnam była tam przyjeżdżać. Przepraszam. To nie moja sprawa – odpowiada. Szokuje mnie desperacja malująca się na jej twarzy. Strach. – Proszę, zabierz stopę. Musicie stąd odejść. – Ale przecież jestem jego dziewczyną. To ja, Abi. – Łzy szczypią mnie w oczy. – Chcę tylko zrozumieć, co się dzieje. – To nie moja sprawa – powtarza, a ja niechętnie cofam stopę, żeby mogła zamknąć drzwi. Trzaskają nieodwracalnie. Wpatrujemy się w nie z konsternacją. W końcu Nia rzuca w ciemność: – Chyba musisz jechać do domu i zażądać, żeby Beatrice i Ben wszystko ci wyjaśnili. A potem musisz się stamtąd wyprowadzić. Czy chcesz, żebym z tobą pojechała? Kręcę głową. – Ben jest zbyt sprytny. Obróci wszystko przeciwko mnie, powie, że to moja wina, że mam paranoję – rzucam zrezygnowana. Byłyśmy tak blisko poznania prawdy, a mogę się już nigdy nie dowiedzieć, co przede mną ukrywali. Z kim mieszkałam przez cztery miesiące? Nia ma rację co do jednego: muszę zerwać z Benem. Z nami koniec. Na myśl o odejściu od Bena boli mnie serce. Nadal go kocham, a raczej moje wyobrażenie o nim. No bo jak mogłabym kochać kogoś, kto mną manipulował przez kilka miesięcy? Zakochałam się w beztroskim, uprzywilejowanym życiu, jakie on i Beatrice wiodą. Chciałam być częścią ich świata, jak Alicja w Krainie Czarów, bo chciałam uciec od swojego. Oni jednak okłamywali mnie od samego początku, od chwili, w której wkroczyłam w ich życie. – Chodźmy – mówi Nia, znowu biorąc mnie pod rękę. Już mamy się odwrócić i odejść, gdy drzwi wejściowe otwierają się ze skrzypnięciem, a na ścieżkę znowu wylewa się światło. Spodziewam się zobaczyć

Morag, więc się dziwię, gdy zamiast niej widzę jakiegoś dwudziestokilkuletniego mężczyznę, który opiera się o framugę, podświetlony od tyłu przez światło padające z przedpokoju. Ma krótko obcięte włosy i srebrzystą bliznę na prawej brwi; ubrany jest w grafitową bluzę z kapturem i dżinsy zsunięte tak nisko, że aż dziw, że mu nie spadają. – Abi? – woła. – A kto pyta? – odzywa się Nia. Przechodzi przez próg w brudnych białych skarpetach i zamyka za sobą drzwi. W powietrzu czuć wilgoć, więc naciąga kaptur na głowę. – To ja jestem Abi – mówię zza pleców Nii. Czy wyszedł nas przegonić? – Paul, brat Bena. Przybrany brat. – Podaje nam rękę. Paznokcie ma ogryzione do żywego, ale nie odtrącamy jego okaleczonej dłoni, bo nie chcemy go urazić. – Nie powinienem z tobą rozmawiać. Mama mnie zabije. Przejdźmy na koniec ulicy. Nie chcę, żeby nas tu widziała. Idziemy za nim w milczeniu. Zatrzymuje się przed domem obstawionym rusztowaniem. Zdaje się, że budynek jest pusty. Paul siada na niskim ceglanym murku, wciska ręce w kieszenie i wyciąga kiepskiego skręta. Wsuwa go w usta i przypala. Patrzymy na niego i zastanawiamy się, co zamierza nam powiedzieć. – Co tu się dzieje? Czy Ben i Beatrice byli adoptowani? Dorastali tutaj? – zarzucam go pytaniami, nie czekając na odpowiedzi. Przygląda mi się krytycznie przymrużonymi oczami i zaciąga się głęboko. – Powiem tylko – chichocze, zatrzymując wzrok na moich włosach – że Ben ma swój typ. – Powoli wypuszcza dym. – Naprawdę nie masz o niczym pojęcia, prawda? Nie przypuszczam, żeby ten drań ci cokolwiek powiedział. – Jad sączący się z jego ust szokuje mnie. – Tak – ciągnie, zanim zdążam otworzyć usta – są adoptowani. Ben nie dorastał tutaj. Dorastaliśmy w Glasgow. Tutaj przeprowadziliśmy się jakieś sześć lat temu. – Ma dziwny akcent. Szkocki przemieszany ze slangiem mockney. – To znaczy, że bliźniaki adoptowano? – upewniam się. – A Morag jest ich przybraną matką? Teraz to ma sens, tylko dlaczego Ben ukrywał to przede mną? Wstydzą się miejsca, w którym się wychowywali? I jakim cudem stać ich na ten piękny dom, skoro nie istnieje fundusz po ich rzekomych zamożnych dziadkach, o których mi opowiadali? Skąd mogliby wziąć na to pieniądze? Paul kręci przecząco głową. – Morag jest przybraną matką Bena. – Ale nie Beatrice – rzuca Nia. Obracam się na piętach, żeby na nią spojrzeć, przekonana, że czegoś nie

zrozumiała. – Nie rozumiem – mówię, patrząc najpierw na nią, a potem na Paula. – Chcesz powiedzieć, że nie dorastali razem? Jego uśmiech wydaje się złowrogi w gęstniejącym mroku. Chłopak siedzący w cieniu i kryjący swoją twarz pod kapturem wygląda jak kostucha. – Nie dorastali razem. Nawet nie wiedzieli o swoim istnieniu do dziewiętnastego roku życia. Rozdzielono ich, gdy byli dziećmi, i każde z nich trafiło do innego domu. Beatrice znalazła się w domu ludzi z wyższych sfer w Edynburgu. Ściągam brwi. – Nie dorastali razem? – powtarzam i opieram się o ścianę. Czuję pod palcami zimne, chropowate cegły. W głowie wirują mi fragmenty wspomnień, skrawki różnych wypowiedzi bliźniaków i Ewy, które słyszałam w ich domu. Po namyśle stwierdzam, że sobie nie przypominam, aby kiedykolwiek mówili, że wychowywali się razem. To ja tak założyłam. Dlaczego jednak miałabym myśleć inaczej? Słyszę westchnienie Nii. – Jest coś więcej, prawda? – pyta. Dlaczego odnoszę wrażenie, że Nia wie coś, o czym ja nie wiem? – Owszem. Paul znowu się zaciąga i powoli wypuszcza dym przez nos, a ja myślę o tym, że wcale nie jest podobny do Bena. Nic dziwnego, skoro nie łączą ich geny. – Dlaczego nam to mówisz, skoro twoja mama nie chce tego zrobić? – pyta Nia, przyglądając mu się pogardliwie. – Bo Ben to wstrętny fiut – odpowiada, wyrzucając niedopałek za murek. – Nie widzieliśmy go przez lata, ale gdy się dowiedział, że tata leży na łożu śmierci, pojawił się od razu i grał rolę posłusznego najstarszego syna, bo liczył na swoją część tortu… – To znaczy pieniędzy? – przerywam i patrzę na ich dom, tak bardzo odstający od sąsiednich. Paul podąża za moim wzrokiem. – Dom wygląda teraz marnie, ale mój tata miał kasę. Był sknerą i nigdy niczego nam nie dał. Powiedział, że dostaniemy wszystko po jego śmierci. Ben się martwił, że tata nie uwzględni go w testamencie, więc przyjechał, żeby się nim opiekować. Tata zapomniał wtedy o wszystkim, na co ten palant nas naraził, i przepisał mu część swoich ciężko zarobionych pieniędzy. – Ile? – pytam i myślę o ich funduszu powierniczym. To nie ma sensu, skoro ich tata zmarł zaledwie kilka tygodni temu. I z pewnością nie wystarczyłoby na opłacanie stylu życia prowadzonego przez

Beatrice i Bena. – Mniej więcej po dwadzieścia tysięcy na łebka. – Uśmiecha się szeroko i znowu zaciąga dymem. – Tam, gdzie jest kasa, jest i Ben. Nie potrafi się oprzeć, mimo że jego zadzierająca nosa siostrzyczka siedzi na małej fortunie. – Mówisz tak, jakbyś go nienawidził – zauważam zdumiona. – Przecież to twój brat. – Przybrany. To okrutny drań, Abi. Nie widzisz tego? Myślę o Benie, o jego ciepłych orzechowych oczach, mocnych ramionach, w których mnie tulił. Myślę o chwilach, w których bronił Beatrice, swojej bliźniaczki, nawet gdy obstawałam przy tym, że źle zrobiła. Myślę także o tym, jak mnie pieścił, kochał. – Nie – mówię krótko. – Nie wierzę ci. Kręci głową i wybucha krótkim, pełnym goryczy śmiechem. – Potrafi być bardzo czarujący. Nigdy nie miał problemu z rozkochiwaniem w sobie pięknych dziewczyn. Ale ja go znam. – Patrzy na mnie. – Znam go, Abi. Jest zimny, wyrachowany i okrutny. I nie zatrzyma się przed niczym, żeby zdobyć to, czego chce. Zazwyczaj są to pieniądze, ale zdarza się, że kobieta. Myślę o tym, jak Ben manipulował mną i Beatrice. Ogarnia mnie smutek, gdy zaczynam dopuszczać do siebie myśl, że Paul może mówić prawdę. Nia ściska mnie za rękę. Wiem, że robi to po to, żebym mu nie przerywała. – Opowiedz nam o nim – mówi łagodnie. – Mama i tata sądzili, że nie będą mogli mieć dzieci – opowiada cicho. – Dlatego adoptowali małego Bena. Mniej więcej dwa lata później na świat przyszedł Martin, a kilka lat później pojawiłem się ja. Zupełnie nieoczekiwanie. Jesteśmy prawdziwymi dziećmi mamy, ale to Ben zawsze był jej ulubieńcem. Chyba czuł się przez nas zagrożony, bo wiedział, że go adoptowano. Mama nigdy tego przed nim nie ukrywała. Najbardziej nienawidził mnie; pewnie dlatego, że jestem najmłodszy. – Paul się krzywi. – Miał osiem lat, gdy się urodziłem. Pamiętam, że kopał mnie pod stołem nawet wtedy, gdy byłem mały. Albo szczypał, gdy nikt nie widział. Robił mi też różne brzydkie numery, na przykład chował zabawki i mówił, że je zgubiłem, żebym miał kłopoty. Pewnego razu znalazłem w jego szafie moje samochodziki. Zdrapał z nich wszystkie naklejki. – Rodzeństwo czasem tak robi – zauważam pogardliwie. Paul mnie ignoruje. – Pewnego razu – kontynuuje – gdy miałem sześć lat, wracałem ze szkoły do domu. Napadła mnie grupa nastolatków. Zobaczyłem niedaleko Bena. Myślałem, że mi pomoże, ale on tylko stał i się przyglądał, jak mnie kopali. Przez cały czas miał spokojny, obojętny wyraz twarzy. Kurwa, miałem tylko sześć lat! – Na twarzy Paula maluje się wściekłość przemieszana z żalem. – Kiedy indziej po powrocie ze szkoły odkryłem, że moja rybka została spuszczona w toalecie. Powiedział mamie,

że widział, jak to robiłem. Uwierzyła mu. Nigdy nie skrzywdziłem zwierzęcia. Gdy Martin miał siedemnaście lat, zakochał się po uszy w dziewczynie z college’u. Była piękna, urocza, miła. Ben rozkochał ją w sobie Potrafił to robić, zawsze był przystojny. Bidulka nie miała szans. Rzucił ją dwa tygodnie później. Guzik go obchodziła. Chciał po prostu dowalić Martinowi. Ben nigdy w życiu niczego i nikogo nie kochał. Ten popierdoleniec zrobił sporo złego mnie i Martinowi. To obrzydliwy manipulant. – A jak reagowali na to wasi rodzice? – pytam. Jest mi niedobrze. – Zawsze udawało mu się wyłgać – odpowiada. „Nie tym razem” – myślę ze złością. Nie będzie mógł się wyłgać z tego, co mi zrobił. – Bardzo mi ulżyło, gdy zniknął z domu – ciągnie Paul. – Ucieszyłem się z tego. Dreszcz przebiega mi po plecach i otulam się ciaśniej parką. Wiatr się wzmógł i jest już prawie ciemno. Patrzę w niebo z nadzieją, że zobaczę gwiazdy, przypominam sobie jednak, że jesteśmy w Londynie, gdzie nocne niebo rzadko bywa bezchmurne, w przeciwieństwie do Bath. Gdybym nie znalazła tych rzeczy w samochodzie Bena, nie uwierzyłabym, że potrafi być takim ohydnym manipulantem. Teraz jednak widzę, że zakochałam się w potworze. – Gdzie w tym wszystkim jest miejsce Beatrice? – I to jest najciekawsze – mówi Paul. – Spotkał ją, swoją bliźniaczkę, na studiach. Coś ich do siebie przyciągało. Tak mówił mamie, jakby to miało wszystko wytłumaczyć. Związali się ze sobą, nie wiedząc, że są spokrewnieni. Żółć podchodzi mi do gardła. Chyba zwymiotuję. – Związali się? – Zgadza się. Zanim się dowiedzieli, że są bliźniakami, byli kochankami. Dacie wiarę? Mój brat posuwał własną bliźniaczkę. Gdy się dowiedzieli, że są rodzeństwem, całkiem im odbiło. Rozstali się i nie widzieli przez lata. Potem ona odziedziczyła pieniądze po przybranym ojcu i Benowi na nowo udało się wślizgnąć do jej życia. Pamiętam, jak przeczytał nekrolog w gazecie – stąd wiedział, że siostrzyczka ma kasę. W ciągu kilku tygodni odnowił z nią kontakt. Trzy miesiące później przeprowadził się do Bath, żeby z nią zamieszkać. Kręci mi się w głowie. Blada twarz Paula, który odsłania w uśmiechu żółte zęby, rozmywa mi się przed oczami. Nie potrafię się powstrzymać i wymiotuję w bukszpanowy żywopłot. Nia głaszcze mnie po plecach i odgarnia mi włosy z twarzy. – Nic o tym nie wiedziałaś? – pyta Paul, gdy dochodzę do siebie. Cała się trzęsę. Uśmiech znika z jego twarzy, a jego miejsce zajmuje troska. – Przepraszam cię, ale zasługujesz na to, żeby znać prawdę. Prostuję się i patrzę na niego, choć widzę go niewyraźnie.

– Bardzo mu zależało na tym, żebyś się nie dowiedziała – ciągnie poważniejszym tonem. Zeskakuje z murku i staje przed nami. Jest tak samo wysoki jak Ben, ale szczuplejszy. Wyobrażam go sobie jako uroczego sześciolatka, którego biły jakieś łobuzy, podczas gdy jego starszy brat nie zrobił nic, żeby go bronić. Znowu walczę z odruchem wymiotnym. Dlaczego nie potrafiłam dostrzec w Benie jego prawdziwego ja? Dlaczego byłam aż tak łatwowierna? Zdesperowana? – Abi – mówi z naciskiem. – Ben zaatakował mamę. Teraz ona się go boi. – Jak to? – pyta Nia ostrym tonem. Przytrzymuję się jej, żeby nie upaść, bo nogi mam nadal słabe. Nie wiem, czy mam dość dużo siły, by wysłuchać więcej potwornych rewelacji o człowieku, o którym myślałam, że go znam. I kocham. – W ubiegłym tygodniu pojechała z Martinem do Bristolu. Głupia, myślała, że Ben być może opłakuje ojca. Zmartwiła się, gdy nie mogła się do niego dodzwonić, więc pojechała do domu Beatrice. Nie zastała go, zatem wróciła po kilku dniach z Martinem… „To pewnie tego dnia widziałam go, jak odjechał w mondeo” – myślę. Nadal czuję w ustach kwas i mam nadzieję, że nie będę znowu wymiotować. – Wściekł się na nią o to, że dwukrotnie była pod domem – ciągnie Paul. – Martin opowiedział, że gdy dotarli do jego mieszkania, Ben wpadł w szał. Wrzeszczał na nich oboje, a potem rzucił się na mamę i przewrócił ją na podłogę. Podniósł pięść, żeby ją uderzyć. Martin jest tego pewny. Wyrzucił gnoja z domu i od tamtej pory go nie widzieliśmy. Wyszedłem, żeby cię ostrzec, Abi. – Jego głos przybiera naglący ton. – Ben jest nie tylko kłamliwym manipulatorem, ale przyparty do muru potrafi być niebezpieczny.

Rozdział 33 Zachowuje się jak zwierzę w klatce, wrze w nim nieukrywana wściekłość i nie potrafi się uspokoić, chodząc po domu. Beatrice nigdy, przez te wszystkie lata, odkąd go zna, zarówno wtedy, jak i teraz, nie widziała go w takim stanie. Przeraża ją to. Nie potrafi znaleźć właściwych słów i nie wie, co zrobić, by poprawić sytuację. Wie tylko, że straciła władzę nad nim i że nie jest już tą, którą Ben kocha najbardziej. Intuicja bliźniaczki ją zawiodła; a może nigdy tak naprawdę nie mówiła jej prawdy. Może działa tylko wtedy, gdy bliźniaki wychowują się razem? Zazdrości Abi. Owszem, straciła Lucy, ale miały wspólne dzieciństwo, były bliźniaczkami w pełnym tego słowa znaczeniu, podczas gdy ona i Ben nie mieli szansy tego doświadczyć. Zbliża się dwudziesta druga. Beatrice jest z nim sama w domu. Pam i Cass zatrzymały się we Frome u Trudy. Ją też zapraszały, ale odmówiła, bo bała się zostawić go samego. Od czasu kłótni i jego okrutnych słów żałuje jednak, że z nimi nie pojechała. Wie, że Ben zawsze będzie mógł ją zranić, bo go kocha – zawsze kochała go bardziej, niż on ją. Ben jest w swojej sypialni i rzuca się po pokoju jak małe dziecko, które dostało napadu złości, dlatego że jego kolega musiał iść do domu. Beatrice zastanawia się, czy do niego nie pójść, ale nie wie, czy zniesie kolejne obelgi i to, że kompletnie nie bierze pod uwagę jej uczuć. Abi, Abi, Abi. Jak to możliwe, że tak łatwo zajęła jej miejsce? Powinna była zauważyć, pojąć, że Ben ma obsesję na punkcie Abi, podobnie jak ona ma obsesję na jego punkcie. Słyszy dobiegający zza ściany dzwonek telefonu komórkowego i stłumiony głos Bena, który rozmawia z kimś nerwowo. Nie potrafi się oprzeć pokusie, otwiera gwałtownie drzwi od swojego pokoju i wbiega do jego sypialni. Uderza ją przede wszystkim to, że w pokoju jest zimno i ciemno. Dopiero po chwili dostrzega, że drzwi balkonowe są otwarte; przytrzymuje je egipski kot, którego Ben tak uwielbia, a zasłony falują na wietrze. – Jak tu zimno – mówi Bea. Ben siedzi na łóżku w ciemności ze spuszczoną głową. Wpatruje się w telefon, który trzyma w dłoniach. Wydaje się taki bezbronny i smutny, że Beatrice czuje wewnętrzny przymus, by podejść do niego bez względu na to, jak paskudnie wcześniej postępował. – Dzwoniła Abi. Jest w drodze do domu – oznajmia Ben. Zalewa ją nieoczekiwana fala ulgi. – To wspaniała wiadomość, prawda? – pyta. Ben rzuca telefon na dywan. – Przyjeżdża tylko po swoje rzeczy i wyłącznie dlatego, że jej powiedziałem, że wyjechałem do pracy.

Beatrice czuje ucisk w żołądku. – Dlaczego ją okłamałeś? – Bo chcę, żeby wróciła. Jeśli uda mi się z nią porozmawiać, wyjaśnić wszystko, to zobaczy… – Głos mu się rwie. Ben wpatruje się w telefon. Gdy podnosi wzrok i ich spojrzenia się spotykają, Beatrice robi krok do tyłu na widok bezbrzeżnego smutku w jego oczach. – Ona wie – wyrzuca z siebie beznamiętnie Ben. Beatrice przełyka ciężko ślinę. – Co wie? – Wszystko – odpowiada Ben monotonnym głosem, który zaczyna ją niepokoić. Bea ma wrażenie, że jej tchawica się zwęża. – Jak może wszystko wiedzieć? Ben? To niemożliwe. – Starałem się udaremnić jej dociekania – ciągnie Ben, nadal tym samym potwornie spokojnym głosem. – Tego się bałem najbardziej. Tylko ciebie mogłem kontrolować, Bea. Bałem się, że jej powiesz. – Znowu się odwraca w stronę okna, jakby szukał odpowiedzi w wietrznej nocy. – Ja? – śmieje się nerwowo Beatrice. – Dlaczego miałabym to zrobić? Znowu się odwraca w jej stronę. Klęczy przed nią na podłodze, ale ona nie widzi jego twarzy ukrytej w mroku. Jedynym źródłem światła w pokoju jest księżyc w pełni. – Nigdy nie miałaś nic do stracenia, prawda? – pyta Ben. – Z wyjątkiem mnie. – Nie powiedziałam jej, daję słowo. Ben ciągnie, jakby jej nie słyszał: – Wiem, że jesteś we mnie zakochana, i to jest kurewsko ohydne. Nienawidzę tego, co zrobiliśmy, nienawidzę tego, że muszę na ciebie patrzeć i przypominać sobie o tym. W końcu poznałem ją, taką piękną, kochaną, bezbronną. No i wyjechałaś z tą swoją zazdrością, upokarzającymi uwagami i ciągłym przypominaniem mi, że muszę być grzeczny, jeśli chcę nadal mieszkać w twoim pieprzonym domu, korzystać z twoich pieprzonych pieniędzy, bo w przeciwnym razie puścisz farbę! – Stopniowo podnosi głos, a w kącikach jego ust zbiera się spieniona ślina. Beatrice nie potrafi się powstrzymać. Wybucha pełnym goryczy śmiechem. – Chyba sobie żartujesz? Ben, czy ty tego nie widzisz? Wybrałeś kobietę, która wygląda dokładnie jak ja. Ściąga brwi, jakby dopiero teraz to do niego dotarło. – I nie puściłabym farby, nie… – Urywa. Jej złość słabnie, gdy myśli o ich sytuacji.

Ben kręci głową, chociaż nie odrywa oczu od siostry. – Nie mogłem ryzykować. Zwłaszcza że wyglądałyście na tak mocno zaprzyjaźnione. Musiałem was rozdzielić. Po tych słowach do Beatrice naraz dotarło, dlaczego Abi wyjechała i o czym jej mówiła przed domem. – To ty to robiłeś, prawda? – rzuca mu w twarz. – Ukradłeś moją bransoletkę i jej listy. Chciałeś, żeby uwierzyła, że chcę ją skrzywdzić i że jestem zazdrosna o wasz związek. Chciałeś, żebym uwierzyła, że ona była zazdrosna o nasze relacje. To dlatego zaproponowałeś, żebyśmy tego dnia pojechali na Isle of Wight? Nie wiedziałam, że Abi tam będzie. Za to ty wiedziałeś. Widziała mnie na tym murku. Zaplanowałeś to? To była kolejna zagrywka? Zdjęcie to też twoja sprawka? I wysyłka kwiatów również? A co z martwym ptakiem na jej łóżku? Wątpiłam w to, żeby Sebby mógł zrobić coś takiego, ale myślałam, że może się mylę. O Boże, Ben, to takie… chore. Ben wybucha śmiechem. Jednak nie ma w nim choćby cienia rozbawienia; ten śmiech przeraża ją bardziej niż cokolwiek innego tego wieczoru. – To nie było takie trudne. Bardzo mi ułatwiłaś sprawę tą swoją zaborczością. Jego jadowity ton zadaje Beatrice ból. Czy aż tak jej nienawidzi? – Masz rację. Jestem zaborcza, bo cię kocham. Jestem w tobie zakochana i nic na to nie poradzę. Starałam się widzieć w tobie brata bliźniaka, ale nie potrafię. – Szlocha, jest rozedrgana, ale w końcu może wyjawić całą ohydną, skrywaną prawdę. – Tak bardzo cię pragnę. I wiem, że ty również mnie kochasz. To dlatego ją wybrałeś. Nie rozumiesz tego? Tak naprawdę pragniesz mnie, ale nie możesz mnie mieć, więc wybrałeś kogoś, kto wygląda jak ja, kto… – Zamknij się – mówi Ben. Beatrice się podnosi, żeby patrzeć na niego z góry. Łzy i smarki spływają po jej twarzy. – Nie wydaje ci się, że też mam poczucie winy, Ben? Nie sądzisz, że się martwię o to, co się ze mną stanie? Zrobiliśmy coś, co jest niezgodne z prawem. Ale już o to nie dbam. Kocham cię i chcę być z tobą… – Kazałem ci się zamknąć! – wrzeszczy, zrywa się na równe nogi, chwyta ją za nadgarstki i potrząsa nią. – Zamknij tę ohydną jadaczkę! – Przestań, Ben. Przestań. To boli – błaga go. Trzęsie się ze strachu. – Proszę, też chcę sobie ułożyć życie. Nie chcę cię kochać w ten sposób. – Nigdy nie pozwolisz mi odejść, co? – rzuca przez zaciśnięte zęby. Odciąga ją od łóżka w stronę balkonu. Gdy się odzywa, jego głos znowu jest spokojny, obojętny, przerażający. – Przykro mi, Beatrice, ale muszę to zrobić. Muszę położyć kres tej żenującej sytuacji. Potem nie będzie już żadnych tajemnic. I żadnych kłamstw.

W tym momencie Beatrice uświadamia sobie z przeraźliwą jasnością, że Ben zamierza wyrządzić jej fizyczną krzywdę. Krzyczy, żeby przestał, gdy wywleka ją na balkon, błaga go o litość, gdy pcha ją mocno na balustradę, kopie go i stara się wcelować w piszczele, ale jest taki wysoki, taki silny, że Beatrice nie potrafi zatrzymać jego ciosu wymierzonego w jej głowę. Krzyczy z bólu i traci ostrość widzenia. Nie może odepchnąć rąk, które zaciskają się na jej szyi. Gdy Ben zamyka palce na jej tchawicy, Bea odkrywa, że nie jest w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

Rozdział 34 Pada deszcz, gdy wysiadam z taksówki, zapłaciwszy kierowcy. Stoję przy furtce z kutego żelaza i odprowadzam wzrokiem samochód niknący powoli w mroku nocy. Naciągam kaptur parki na głowę i patrzę na dom Beatrice. Zawsze myślałam o nim, że jest jej domem, i teraz wiem już dlaczego. Nigdy nie należał do Bena. Nadal robi mi się niedobrze na wspomnienie tajemnicy, którą tak rozpaczliwie starali się ukryć. Kazirodztwo to największe tabu, a ja żyłam obok niego przez kilka miesięcy, nieświadoma niczego. Paul zapewnił mnie, że doszło do tego dawno temu, kiedy jeszcze nie wiedzieli o swoim pokrewieństwie, ale skąd mogę mieć pewność? Skąd ma ją mieć jakakolwiek przyszła dziewczyna Bena? Łączył ich związek erotyczny, zanim odkryli, że są nie tylko rodzeństwem, ale bliźniakami. Nic dziwnego, że są tacy popaprani i że Ben tak bardzo się starał, abym się nigdy o niczym nie dowiedziała. Otwierane pionowo okna są ciemne, a okiennice otwarte. Kiedy zadzwoniłam do Bena, powiedział mi, że wyjechał do pracy, a Beatrice, Pam i Cass pojechały odwiedzić przyjaciół we Frome. Jego głos brzmiał obojętnie. Nie błagał mnie już, żebym wróciła, nie wyznawał mi miłości. Nawet nie zareagował, gdy mu powiedziałam, że wiem, co zrobił i jaką tajemnicę starał się ukryć. Zupełnie jakby stracił ducha walki. Jakby się już nie przejmował tym, że odchodzę. Gdy skończyłam rozmawiać z Benem, oznajmiłam Nii, że wracam do domu. Prosiła, żebym zaczekała do poniedziałku – wtedy mogłaby jechać ze mną. „Mam w ten weekend dyżur”, wyjaśniła, załamując ręce. Zapewniłam ją, że sobie poradzę, a skoro Ben wyjechał, nie będę musiała go oglądać. Zamierzam zabrać resztę swoich rzeczy i pojechać taksówką do rodziców. Przekręcam klucz w zamku i wchodzę do ciemnego przedpokoju. Rzucam torbę na wycieraczkę i zdejmuję mokrą parkę. Włączam światło i mrugam, gdy oczy przyzwyczajają się do jasności. Czuję nasilające się mdłości na widok pantofli Beatrice w lamparci wzór ustawionych równo obok sztybletów Bena. Nie chcę ich już nigdy więcej oglądać. Odrywam wzrok od ich butów i się wzdrygam. Chłód przeszywa mnie na wskroś. Siedziałam w mokrym ubraniu podczas dwugodzinnej podróży z Londynu. Dżinsy kleją mi się do nóg. Ściągam je z siebie i zdejmuję koszulkę z długim rękawem. Stoję w przedpokoju w samej bieliźnie. Pochylam się, żeby wyciągnąć z torby cokolwiek, co mogę na siebie włożyć. I wtedy to słyszę. Uderzenie. Odgłos dobiega znad mojej głowy. Z pokoju Bena. Prostuję się. Serce mi wali. Nasłuchuję. Czy się przesłyszałam? Cisza. Wtem słyszę miauknięcie i widzę Sebby’ego schodzącego po schodach. Cała się rozluźniam. To tylko przeklęty kot. Pochylam się znowu nad torbą i wyciągam pierwszą rzecz, która wpada mi w ręce. Jak na ironię, czuję przesuwający się między palcami jedwab – zielona sukienka Alice Temperley. Wciągam ją przez

głowę i inhaluję się zapachem Beatrice. Wonią fiołków. Przypomina mi się, jak Ben patrzył na mnie owego wieczoru w salonie, gdy włożyłam tę sukienkę po raz pierwszy, i jak mnie prosił, żebym nie pozwoliła jego siostrze zrobić ze mnie jej klona. I jak Maria zatrzymała mnie na ulicy, myśląc, że jestem Beatrice. I wreszcie dociera to do mnie: spodobałam się Benowi, bo wyglądam jak jego siostra. Przyglądam się sobie w lustrze w złotej ramie wiszącym nad grzejnikiem. – O Boże – mówię na widok swojego odbicia. Przepełnia mnie odraza. Podobałam mu się, pragnął mnie, bo jestem do niej podobna – do jedynej kobiety, której nie mógł posiąść. Przypomina mi się nasz seks – był nadzwyczajny. Czy to dlatego, że kochając się ze mną, myślał o niej? Zakręciło mi się w głowie i opieram się o różowy grzejnik, zastanawiając się, czy zemdleję. Kolejne uderzenie, tym razem głośniejsze. Serce podchodzi mi do gardła. Ktoś jest na górze. Zamieram i przez sekundę myślę, żeby zabrać swoją torbę i wybiec w mokrą noc. Ale Bena przecież nie ma. To może być Cass, Pam lub nawet Beatrice. Mieszkałam tu przez cztery miesiące. Czego się boję? Słyszę głos Paula, cichy i niespokojny. Ostrzega mnie: „Przyparty do muru potrafi być niebezpieczny”. „Bena tu nie ma” – myślę. Powiedział mi, że wyjechał do pracy. Nakazuję sobie przestać być taka żałosna. Zamykam drzwi wejściowe, wrzucam klucze do miski, podnoszę torbę i ruszam na górę, do swojego pokoju. Zauważam go, gdy jestem już prawie na piętrze. Stoi na korytarzu, przed salonem i rzuca na mnie długi cień. Zamieram w bezruchu i upuszczam torbę na podłogę. Słyszę, jak stacza się ze schodów, po drodze wypluwając z siebie zawartość, która ląduje na schodach i podłodze. – Beatrice? – pyta. Nie poznaję jego głosu. Wydaje się zdumiony i nawet w półmroku widzę, że jego twarz jest trupio blada. – To ja, Abi – odpowiadam. Ściąga brwi i przygląda się mi ubranej w sukienkę Beatrice. Staram się mówić lekkim tonem. – Myślałam, że wyjechałeś. Do pracy. „To tylko Ben – myślę. – Nadal jest człowiekiem, który twierdził, że mnie kocha, który sypiał ze mną. Na pewno nie zrobi mi krzywdy”. Wpatruje się we mnie i potrząsa głową, jakby się starał pozbyć niechcianej myśli lub wyobrażenia. – Abi – mówi z lekceważącym prychnięciem. – Oczywiście. – Wydaje się roztargniony, trochę skołowany. – Chciałbyś, żebym wyszła? – pytam z nadzieją. Chwytam balustradę. Szklany płatek lampki w kształcie margerytki wrzyna

mi się w dłoń, ale nie czuję bólu. Ku mojemu zdumieniu Ben kręci głową i przeczesuje jasne włosy dłonią. – Nie. Nie wychodź. Przepraszam, że cię okłamałem. Chciałem, żebyś wróciła, a nie zrobiłabyś tego, gdybyś się dowiedziała, że tu jestem. Ma rację. Odwracam się i patrzę za siebie. Na drzwi, które zamknęłam, na torbę, która leży u podnóża schodów, na mój telefon komórkowy, który wypadł z kieszeni, i przez ułamek sekundy zastanawiam się, czyby nie rzucić się do ucieczki. Mówię sobie, że jestem śmieszna. Paul mnie nastraszył, to wszystko. Na pewno Ben nie jest tak zły, jak go opisał jego przybrany brat. Może jest o niego zazdrosny, bo żył w jego cieniu? Przecież sama wiem, jak to jest. Potem jednak przypominam sobie te wszystkie potworności, których Ben dopuścił się wobec mnie, odkąd tu zamieszkałam. O tym, jak mną manipulował, jak mnie nastraszył, jak się bawił moim słabym umysłem. Wiem, że zachowuje się jak wynaturzony człowiek. Zalewa mnie świeża fala odrazy. Muszę jednak grać dalej. – Może powinniśmy pogadać? – sugeruję, choć wiem, że żadne słowa nie usprawiedliwią jego czynów i kłamstw. Przez chwilę wydaje się, że obudziłam w nim nadzieję. Patrzy na mnie z niedowierzaniem. – Chciałabyś? – Oczywiście – odpowiadam. – Spotkamy się za chwilę w kuchni? Wezmę tylko z pokoju sweter, bo zamarzam. Przesuwa się i pozwala mi przejść korytarzem. Napięcie na jego twarzy ustępuje miejsca uldze. – Wstawię wodę – mówi i posyła mi swój krzywy, czarujący uśmiech. Kiedyś na ten widok poczułabym w brzuchu mrowienie, lecz teraz przeszywa mnie chłód. Muszę go jakoś przekonać, że wszystko jest jak dawniej. Do czasu, gdy wymyślę, co mam robić. – Przyjdę za pięć minut. – Staram się odwzajemnić uśmiech, chociaż to, co wykrzywiło moje usta, zapewne bardziej przypomina jakiś grymas. Skóra mi cierpnie, gdy Ben muska ustami mój policzek. Patrzę za nim, jak idzie po schodach i schyla się, żeby podnieść rzeczy, które wypadły z mojej torby. Kładzie moją komórkę na stoliku obok miski z kluczami, a ja jestem w szoku, że potrafi się zachowywać, jakby nic się nie stało, jakby to nie on stał za tym wszystkim: kwiatami, zdjęciem i podłymi wpisami na Facebooku. „Jest bardzo utalentowanym aktorem” – myślę, gdy go obserwuję. Zupełnie jakby nie miał sumienia, poczucia winy. Gdy znika mi z oczu, mijam salon i wbiegam po schodach na piętro, na którym znajdują się sypialnie. „Zgarnę resztę moich rzeczy i spadam stąd” – myślę, starając się zapanować nad rosnącą paniką. Wszystko

będzie dobrze, jeśli zachowam spokój. I jeśli Ben będzie uważał, że wszystko jest między nami po staremu. Zapalam światło na korytarzu. Gdy nie otacza mnie ciemność, od razu się uspokajam. Drzwi do pokoju Bena są szeroko otwarte i widzę przez nie balkon, którego Ben nie zamknął. Białe zasłony powiewają jak dwa duchy i wpuszczają do środka deszcz, który utworzył na dywanie ciemną plamę. Już mam się odwrócić i wejść do swojego pokoju, ale zatrzymuję się w pół ruchu. Widzę stopę. Bosą stopę i nogę znajdującą się za balkonowym oknem, oświetloną przez księżyc w pełni. Wiem, że to noga Beatrice, bo wokół kostki wije się tatuaż w kształcie margerytek. Wraz z wywołującym mdłości ściśnięciem żołądka pojmuję nagle, że ciemna plama na dywanie to nie woda, lecz krew. Przeszywa mnie dreszcz. Biegnę w stronę balkonu. Beatrice leży bezwładnie, oparta o balustradę z kutego żelaza. Głowę ma ustawioną pod dziwnym kątem, na szyi wściekle czerwone pręgi, jej popołudniowa sukienka jest przemoczona do suchej nitki. Przez krótką, przeraźliwą chwilę wydaje mi się, że nie żyje. Że Ben ją zabił. Chwytam ją za nadgarstki i próbuję wyczuć puls. Oddycham z ulgą, gdy mi się to udaje. Pochylam się nad bezwładną Beatrice i potrząsam nią; sukienka oblepia mi ciało w ulewnym deszczu. „Ocknij się, Beatrice. Proszę, ocknij się”. Jest zimna. Z przerażeniem zauważam ranę na głowie, z której krew przemieszana z deszczem płynie strumieniem. „Ben, coś ty zrobił?”. I w tym momencie jestem już pewna, że Paul mówił prawdę – Ben jest potwornie niebezpieczny. Stać go nie tylko na podrzucanie budzących trwogę zdjęć i podsyłanie tajemniczych wiadomości. Jest zdolny uciec się do przemocy, a nawet morderstwa. – Beatrice, proszę… – łkam, ciągnę ją za ręce, klepię po policzkach, staram się ją ocucić. – Proszę, ocknij się. Musimy stąd uciekać. – Deszcz chłoszcze moje plecy, gdy potrząsam nią rozpaczliwie. – Proszę, Beatrice! Ocknij się. Ocknij się! Muszę ją stąd zabrać, zanim Ben się zniecierpliwi czekaniem na mnie. „Proszę, ocknij się, proszę!”. – Co tu się dzieje? Na dźwięk jego głosu przeszywa mnie dreszcz przerażenia. Podnoszę wzrok. Ben stoi w progu i przygląda się nam. Oczy ma przymknięte, patrzy na nas klęczące na balkonie – obydwie mamy prawie identyczne przemoczone sukienki, kosmyki mokrych jasnych włosów oblepiają nam policzki. – Coś ty zrobił? – szepczę z niedowierzaniem, tuląc do siebie Beatrice. Jej krew zalewa moje ręce i sukienkę. – Jest twoją siostrą. Twoją bliźniaczką. W głowie mi się kręci z przerażenia, gdy dociera do mnie, w jaką pułapkę wpadłyśmy. Jesteśmy na balkonie w czasie burzy, nikt nas nie usłyszy, nikt się nawet nie zorientuje, że tu jesteśmy. – To wszystko twoja wina, Bea – mówi spokojnie.

Głos ma ostry, oczy puste, nic niewidzące. Jego twarz jest wykrzywiona w ohydnym grymasie ukazującym, jakim jest potworem. Widziałam już ten wyraz jego twarzy owego dnia na tarasie, gdy się dowiedział o moim spotkaniu z Callumem. Spod czarującej powierzchowności wyzierał wówczas diabeł, ale ja byłam zbyt ślepa, by to zauważyć. – Ben, to ja, Abi. Nie Bea. To jest Bea. Musisz mi pozwolić jej pomóc. – Wydawało ci się, że możesz mnie kontrolować – ciągnie, jakby nie słyszał mojego głosu. – Myślałaś, że możesz mi mówić, co mam robić. Obie tak myślałyście. Obie, do cholery! Ale ty byłaś najgorsza, Bea. Sądziłaś, że będziesz mogła mi wszystko zabrać: pieniądze, dom. Te twoje zawoalowane groźby pojawiające się, gdy nie postępowałem zgodnie z twoim życzeniem. Nie pozwolę ci. Nie pozwolę ci i już! – syczy. Wiem, że patrzy na mnie, ale widzi Beatrice. Popadł w obłęd, nie widzi mnie – a raczej widzi Beę, nawet jeśli patrzy na mnie – i nagle wszystko staje się przeraźliwie oczywiste. Zabije mnie. Chcę się bronić, walczyć, uratować siebie i Beę, ale równocześnie ogarnia mnie spokój, bo w końcu dołączę do Lucy. Należało się spodziewać, że umrę krótko po niej. Podobnie było z przyjściem na świat. I wtedy myślę o rodzicach. Stracili już jedno dziecko. Nie mogą stracić drugiego. – Ben, proszę… – próbuję. Nie ma sensu krzyczeć, bo wiatr i deszcz zagłuszą mój głos. – Proszę – próbuję ponownie. Muszę przemówić mu do rozsądku. Nie może tego zrobić. Na jego twarzy pojawiają się zmieszanie i wątpliwość. Czuję, że się waha. – To ja, Abi. Wróciłam… – mówię drżącym głosem. Za bardzo się boję, żeby płakać. – Proszę. – Zamknij się, zamknij się – mamrocze i kręci głową. Wtem rzuca się na mnie, chwyta za nadgarstki, wciskając palce w moje blizny, i odciąga mnie od Beatrice, aż szuram kolanami po podłodze. Stawia mnie na nogi. – Też jesteś suką – mówi i uderza mnie mocno w twarz. Czuję smak krwi. Mojej krwi. Jestem zbyt zszokowana, żeby zareagować. Policzek mi pulsuje. – Pewnie sobie myślisz, że jestem głupi. Wciskasz mi kit, że chcesz pogadać. Kładzie mi dłonie na szyi, zaciska palce na tchawicy, a ja wiem, że nie zdołam się wyswobodzić. Umrę tu dzisiaj. „Lucy, pomóż mi. Proszę, pomóż mi. Nie wiem, co robić”. Przed oczami latają mi ciemne plamy. W głowie mi się kręci. „Kopnij go w jaja – słyszę jej głos, ostry, zdecydowany. – Kopnij go w pieprzone jaja, Abi”. Robię, co każe. Podnoszę kolano i kopię go mocno w krocze. Jęczy. Robię to jeszcze raz, a potem podcinam mu prawą nogę. To

działa. Chwiejąc się, cofa się do pokoju. Wtedy zauważam kamiennego egipskiego kota, który blokuje balkonowe drzwi. Schylam się i podnoszę go w chwili, gdy Ben rusza na mnie z twarzą czerwoną z wściekłości. Wkładając w to całą siłę, staram się wymierzyć nim cios w bok głowy Bena. Jest wysoki, więc trafiam w bark, ale to wystarcza, żeby stracił równowagę i upadł na drzwi balkonowe, raniąc sobie głowę o szybę. Otwiera oczy ze zdumienia, po czym osuwa się na podłogę, otoczony potłuczonym szkłem. Widzę krew połyskującą w świetle księżyca przy jego uchu. Staję nad nim. Serce mi wali. Nadal trzymam kamiennego kota. Ben się nie rusza, oczy ma zamknięte. Zabiłam go? A jeśli tak, to jak to wytłumaczę policji? Rzucam posążek i pochylam się nad Beatrice. Znowu nią potrząsam, tym razem z większą siłą. Bea wierci się i jęczy. – Wstawaj! – szepczę, a w gardle wzbiera mi szloch. Nie chcę obudzić Bena, jeśli nadal żyje. – Bea, proszę, podnieś się! Znów jęczy i dotyka głowy w miejscu, w którym jej włosy są sklejone od krwi. – Nie mogę – mówi cicho. – Nie mogę. – Szybko, zanim się ocknie – ponaglam ją, nadal szeptem. – Musimy się stąd wydostać, Bea. Staram się zapanować nad paniką, bo wiem, że muszę zachować jasny umysł, jeśli mamy mieć szansę, by ujść z tego z życiem. Mobilizuję całą swoją siłę i udaje mi się postawić Beatrice na nogi. Zatacza się, kręci się jej w głowie i opiera się na mnie całym ciężarem ciała. Ben pomrukuje, jego oczy drżą pod powiekami. Nie zabiłam go. Udało mi się go tylko ogłuszyć, więc musimy się spieszyć. Musimy stąd uciekać. Beatrice stara się poruszać nogami; chwytam ją pod pachę i po części wynoszę, a po części wyciągam z pokoju Bena. „Chodź, Bea! Chodź!”. Gdy docieramy do progu, czuję paznokcie wpijające się w moją łydkę, a potem dłoń zaciskającą się wokół mojej kostki. Widzę go, jak leży na podłodze wyciągnięty w moją stronę i patrzy na mnie wygłodniałym, opętanym wzrokiem. – Puść mnie! – krzyczę. Staram się wyswobodzić, ale Ben trzyma mnie mocno i zaciska zęby, koncentrując się, gdy wyciąga w moją stronę drugą rękę. Próbuję równocześnie podtrzymywać Beatrice i się uwolnić. Działam gorączkowo, rozpaczliwie, wściekła na siebie za to, że porzuciłam kamiennego kota. Kopię do tyłu i uderzam go piętą w nos. Puszcza moją kostkę. – Pieprzona suka! – wrzeszczy, łapiąc się za nos, z którego tryska krew. – Szybko! – Wytaczam się za drzwi z Beą, która jest biała ze strachu. – Biegiem!

Nadal opierając się na sobie, zbiegamy chwiejnie ze schodów najszybciej, jak możemy. Serce mi wali tak szybko, jakby miało za chwilę eksplodować. Gdy docieramy na drugi bieg schodów, widzę go, jak przechyla się przez poręcz. – Abi, Bea! Przepraszam! – woła. – Wróćcie! Ma zakrwawiony kołnierzyk koszulki polo, umazany krwią nos, sterczące na wszystkie strony włosy i ciemne plamy potu pod pachami. Wygląda na obłąkanego. Tak bardzo chcę się od niego oddalić, że prawie spadamy z ostatnich stopni. Chwytam telefon ze stolika, na którym Ben go wcześniej położył, gotowa wybrać numer policji. Ręce mi się trzęsą tak bardzo, że nie mogę otworzyć drzwi. Siłuję się z wpuszczanym zamkiem, podczas gdy Ben zaczyna iść w dół. – Czekajcie! – woła. Cholerny zamek nie chce się otworzyć. Nie możemy się wydostać. Ben jest coraz bliżej, Beatrice wisi na mnie. Utknęłyśmy. Dopadnie nas i wiem, że tym razem nie pozwoli nam się wymknąć. – Bea! – krzyczę. – Wstawaj! Pomóż mi! Widzę, z jakim wielkim wysiłkiem przesuwa zasuwę, podczas gdy ja przekręcam klucz. Wspólnymi siłami udaje się nam otworzyć drzwi. – Nie możecie odejść! – wrzeszczy Ben, zeskakując z czterech ostatnich stopni. Jest tuż-tuż. – Zostaw nas! Znowu rzuca się w naszą stronę i udaje mu się chwycić Beatrice. Próbuje ją ode mnie odciągnąć, jakbyśmy przeciągali linę. – Proszę… – mówi, muskając jej włosy. – Przepraszam. Nie możesz odejść, Bea. Potrzebuję cię, Daisy. Moja Daisy. Jesteśmy prawie wolne. Nie mogę zostawić z nim Beatrice. Opiera się na nim jak szmaciana lalka albo słonecznik muśnięty pierwszymi promieniami słońca. Dotyka boku jej głowy w miejscu, w którym ją zranił. Ze zdumieniem dostrzegam łzy w jego oczach. Wygląda to tak, jakby zły duch, który kazał mu robić te okropne rzeczy na górze, opuścił go, oddając nam Bena, którego znałyśmy i kochałyśmy. Lecz gdy przyglądam się temu, jak ją pieści, przeprasza i całuje w głowę, zastanawiam się, czy nie jest to jego kolejna manipulacja. Kolejny sposób na uzyskanie tego, co chce. – Przepraszam, Daisy. Tak bardzo cię przepraszam za to, że cię skrzywdziłem. Widzę, że Beatrice słabnie w swoim postanowieniu. Rozluźnia uścisk na moim nadgarstku. „Co z tobą!” – mam ochotę krzyknąć. „On cię próbował zabić, do cholery!”. Nie wiem, czy wybrać numer dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć. Bea się prostuje i odsuwa od Bena – słonecznik sięgający ku niebu. – Musisz zostać sam – mówi do niego łagodnie. Puszcza moją rękę, ale tylko po to, by dotknąć czule jego twarzy. Kocha go.

Naprawdę go kocha. – Wiem, że nie chciałeś tego zrobić. Wiem, że przeżywasz ogromny stres. Ale zbyt wiele się wydarzyło. Jego twarz się wykrzywia. Zły duch znowu w niego wstępuje i Ben chwyta ją za ramię. – Nie możesz odejść… Przerywa mu skrzypnięcie furtki dwie posesje dalej. Przysadzisty mężczyzna przed pięćdziesiątką wyszedł na spacer ze swoim chartem i właśnie nas mija. Podnosi rękę w geście powitania, gdy nas dostrzega, nieświadomy tego, co się tu dzieje. Jego obecność wystarczy jednak do tego, by Ben się rozproszył i puścił Beatrice, która znowu się na mnie osuwa. Wykorzystuję okazję i przeciągam ją przez próg, po czym zatrzaskuję drzwi przed nosem Bena. Wiem, że za nami nie pójdzie. Nie teraz. To koniec.

Rozdział 35 Stoimy na chodniku, deszcz smaga nasze głowy. Brakuje nam tchu i trzęsiemy się jak osiki. Nadal podtrzymuję Beatrice ramieniem. – Chcesz jechać do szpitala? Zbadać głowę? – pytam ją z troską. – Nic mi nie jest, Abi – oponuje Beatrice zmęczonym głosem. Strzela oczami w stronę szafirowych drzwi wejściowych. Czy Ben znowu się na nas rzuci? Ze stłumionym okrzykiem strachu zaczynam wyciągać ją na ulicę, jak najdalej od domu. Trzęsącymi się palcami wybieram numer taty i proszę, żeby po nas przyjechał. – Będzie tu za pięć minut – mówię, rozłączywszy się. Bea nadal patrzy w stronę drzwi. – Nie wyjdzie za nami… – Staram się mówić pewnym siebie głosem. – Wiem – wzdycha. – Wiem, że nie wyjdzie, Abi. Nie o to chodzi. On… został tam sam. Nie mogę go zostawić. Jest w takim stanie, że… A jeśli zrobi coś głupiego…? Jeśli będzie próbował zrobić sobie krzywdę? Patrzę na nią z niedowierzaniem. Trzęsie się w swojej cienkiej sukience, włosy ma posklejane od krwi i jest przemoczona do suchej nitki, a potrafi myśleć tylko o swoim bracie psycholu. – Niewiele brakowało, aby cię zabił! – mówię z trudem, jakby nadal zaciskał ręce na moim gardle. – Nie zabiłby mnie – odpowiada spokojnie. – Kocha mnie. – Spójrz na swoją szyję, Beatrice. Zamierzał cię zabić. Uderzył cię w głowę. Jesteś ranna. Jak możesz mówić takie rzeczy? Nie chcesz go oskarżyć? Na dźwięk tych słów kręci głową, a do oczu napływają jej łzy. – Jest moim bliźniakiem. Nie ma sensu się z nią kłócić. Muszę ją zabrać z tego domu. Delikatnie ciągnę ją za rękę. – Bea, proszę. Jedź ze mną do mojego domu. Rodzice powiedzieli, że możesz u nas zostać tak długo, jak będziesz chciała. Niechętnie pozwala się zaprowadzić do początku ulicy. Tata zostawia nas w kuchni. Stropiony, zerka na nas ukradkiem. Mama skacze wokół Beatrice i otula ją puszystym szlafrokiem, jakby była dzieckiem. Beatrice przyjmuje jej troskliwość. Jest odrętwiała; widzę, że wydarzenia dzisiejszego wieczoru jeszcze do niej nie dotarły. – Przygotowałam dla ciebie gościnny pokój – oznajmia mama i stawia kubek z parującą herbatą na okrągłym stoliku, przy którym siedzi Bea. Bezgłośnie mówi do mnie zza pleców Beatrice, że idą się z tatą położyć, abyśmy miały trochę prywatności. Uśmiecham się do niej z wdzięcznością. Nie chcę zostawiać Beatrice samej, więc nie idę się przebrać w piżamę, tylko wciągam

sweter mamy na mokrą sukienkę. Na szczęście w domu rodziców, jak zawsze, jest gorąco niczym w tropikach. Biorę Beatrice za rękę. Jest zimna i sucha. – Bea, proszę, napij się herbaty. Potrzebujesz czegoś ciepłego i słodkiego, bo jesteś w szoku. Twarz ma bladą, a na szyi różowe ślady po dłoniach Bena. Patrzy na mnie zaczerwienionymi oczami. – Nie zabiłby mnie. Wiesz o tym, prawda? Był zły, zdezorientowany. Też przeżywał ogromny stres w związku z tym, co zrobiliśmy. – Bea – mówię łagodnie. – Jego brat, Paul, o wszystkim mi opowiedział. Znam twoją przeszłość, waszą przeszłość. Myślałam, że to Luke złamał ci serce na studiach, ale to nie był on, prawda? Tylko Ben. Przytakuje powolnym skinięciem i bierze łyk herbaty. – Głupio zrobiłam, że pozwoliłam mu się wprowadzić do siebie. Ale tak bardzo się ucieszyłam, kiedy się odezwał i poprosił o spotkanie. Minęło prawie osiem lat, odkąd… od naszego rozstania i uznałam, że jestem gotowa przyjąć go z powrotem do swojego życia, już jako brata. Spotkaliśmy się kilkakrotnie i zaproponowałam mu, żeby ze mną zamieszkał. Kupiłam niedawno dom w Bear Flat i pomyślałam, że możemy żyć w nim razem. Nie jako mąż i żona, na co miałam nadzieję, gdy się po raz pierwszy spotkaliśmy, ale jako bliźnięta, którymi jesteśmy. – Och, Beatrice… Nie potrafię sobie wyobrazić szoku, przerażenia, odrazy, jakie można poczuć, odkrywszy, że mężczyzna, którego uważa się za swoją bratnią duszę, z którym chce się spędzić resztę życia, okazuje się nie tylko bratem, ale na dodatek bliźniakiem. – Przepraszam, że cię oskarżyłam o to, że ukradłaś mi bransoletkę – mówi. – Tak wiele razy chciałam ci powiedzieć prawdę o Benie i o mnie… – Też cię przepraszam. Za wszystko. Dotykam naszyjnika i przypominam sobie, jak się czułam, gdy mi go dała w dniu otwartych pracowni, i jak się ucieszyłam z tego, że mam coś, co wykonały utalentowane dłonie Beatrice. – Muszę być z tobą szczera. Wzięłam twój żółty kolczyk. Głupio zrobiłam, ale czułam, że muszę go wziąć. To oczywiście mnie nie tłumaczy. Chciałam mieć coś… – Waham się. Trudno to wyjaśnić. – Chciałam mieć coś twojego. – Czuję się zażenowana zdesperowanym tonem mojego głosu. Może to dlatego Ben mi się spodobał. – Ale to Ben ukradł bransoletkę z szafirami i moje listy. Chciał nas skłócić. Znalazłam je w bagażniku jego samochodu w dniu, w którym wyjechałam. – Domyśliłam się tego później – mówi Bea. Nadal się trzęsie. – Ben się bał, że opowiem ci o naszej przeszłości. Chciał nas rozdzielić, namieszać między nami,

żebym nie czuła się winna, że trzymam to przed tobą w tajemnicy. Chyba mu się wydawało, że jeśli za bardzo się zżyjemy, będzie mi trudno nadal cię okłamywać. A gdybym powiedziała ci prawdę, ziściłyby się jego największe obawy. Straciłby ciebie i prawo do normalnego życia. – Uśmiecha się smutno. – Dziękuję, że powiedziałaś mi o kolczyku. – Skoro już rozmawiamy tak szczerze, to czy mogę cię o coś zapytać? Potakuje, nadal ściskając kubek z herbatą. Rękawy szlafroka ma naciągnięte na dłonie. – Czy to ciebie widziałam wtedy na Isle of Wight? Wygląda na zawstydzoną. – Naprawdę nie wiedziałam wówczas, że też tam będziesz. Ben zapytał, czy miałabym ochotę wybrać się z nim nad morze, a ja tak się ucieszyłam z tego, że chce spędzić ze mną trochę czasu, byłam taka żałośnie wdzięczna, że się zgodziłam. – Chcesz powiedzieć, że pojechał za mną do Cowes? – W głowie mi się kręci na samą myśl. Beatrice przytakuje, mocniej ściskając kubek. – Dopiero gdy zobaczyłam cię na plaży, zrozumiałam, co się dzieje. Ben w tym czasie poszedł po lody. Patrzę na nią skonsternowana. – Nie wydawało ci się to dziwne? Że chciał mnie śledzić? – Kiedy go o to zapytałam, powiedział, że się o ciebie martwił. Według niego zachowywałaś się nieprzewidywalnie, z czym w owym czasie mogłam się zgodzić, więc chciał mieć pewność, że nic ci się nie stanie. Uwierzyłam mu. Pomyślałam, że jest troskliwym facetem. – Pojechał za mną do domu Patricii Lipton? Widział mnie z Callumem? – dopytuję. Ściąga brwi i kręci głową. – Nie. Nie jestem pewna, jak się dowiedział o Callumie. Milczę przez chwilę, zszokowana tym, jak daleko Ben się posunął. – Wszystko byłoby w porządku, gdybym się nie zaangażowała w związek z Benem – zauważam ze szlochem. Po twarzy Beatrice spływa łza. – Byłam o ciebie zazdrosna – przyznaje. – Po tym, jak odnowiliśmy kontakt, byłaś pierwszą dziewczyną, w której się zakochał. Wiem, że nie mogę mieć Bena w ten sposób, ale naprawdę… uczucia, którymi darzyłam go na studiach, nie odeszły zupełnie. Staram się ukryć dyskomfort. – W jego przypadku jest zupełnie inaczej. W tej chwili widzi we mnie wyłącznie swoją siostrę. – Usta jej drżą, gdy zmusza się do uśmiechu.

Wysuwam rękę, żeby ścisnąć jej dłoń, ale na wspomnienie tego, czego się o nich dowiedziałam, ściska mnie w dołku, więc cofam rękę i kładę ją na kolanach. – Według mnie tak nie jest – mówię. – Czy ty tego nie dostrzegasz, Bea? Naszego podobieństwa? Wybrał mnie, bo w głębi duszy nadal go pociągasz. A najzabawniejsze w tym jest to, że zainteresowałam się tobą, bo jesteś podobna do Lucy. To wszystko jest takie popieprzone. Wydaje z siebie odgłos, który można by wziąć za śmiech. – Zorientowałam się, że jesteśmy podobne, gdy zobaczyłam wasze zdjęcie w gazecie. A więc wiedziała o mnie wcześniej, jeszcze zanim się poznałyśmy. Nie uroiłam sobie zatem tego spojrzenia zdradzającego, że mnie rozpoznała. – Później już się nad tym nie zastanawiałam – ciągnie. – Myślałam, że Ben ma to za sobą, że już na mnie nie patrzy w ten sposób… Powoli zaczyna mi opowiadać o swoim dzieciństwie w Edynburgu, o tym, że była jedynym potomkiem zamożnych katolików, Annabel i Edwarda McDowów. Powiedzieli jej, że ją adoptowali, gdy była bardzo mała. Dowiedziała się, że jej biologiczni rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Jedyne, co o nich wiedziała, to ich imiona i nazwisko: Helen i William Price. Miała też zdjęcie, które McDowowie pozwolili jej zachować – to, które stoi nad kominkiem w salonie. – Moi prawdziwi rodzice dali mi dwa imiona: Beatrice Daisy, ale McDowowie zrezygnowali z Beatrice. Uznali, że Daisy McDow brzmi lepiej. Przechrzciłam się na Beatrice Price, gdy się dowiedziałam o Benie. Rodzice adopcyjni nigdy jej nie powiedzieli, że ma brata bliźniaka. W tamtych czasach urzędnicy mieli problem ze znalezieniem domu dla rodzeństwa, więc je rozdzielili, a Bena adoptowali Morag i Eric Jonesowie z Glasgow. Postanowili zachować jego imię. Beatrice nie mogła się doczekać wyjazdu ze Szkocji na studia w Anglii. Podobała się jej perspektywa nauki w Exeter leżącym blisko wybrzeża. Postanowiła studiować prawo, jak jej przybrany ojciec. Tam poznała Luke’a, który był w jej typie: wysoki błękitnooki blondyn – i świetnie się bawili przez jakiś czas, ale pod koniec pierwszego roku, kiedy rozjeżdżali się na wakacje i rozmawiali o tym, że być może będą latem podróżować, Luke z nią zerwał, twierdząc, że nie jest gotów na poważniejszy związek. Była rozczarowana, ale nie przybita. Postanowiła zostać w Exeter z jedną z przyjaciółek. Tydzień później spotkała w pubie Bena. Mieszkał w tym samym kampusie i studiował informatykę, ale ich drogi dotychczas się nie zeszły. – Walnęło mnie, gdy tylko go zobaczyłam – mówi cicho ze łzami w oczach. – To było obopólne zauroczenie od pierwszego wejrzenia. Ich romans był spontaniczny i intensywny. Patrzę na swoje dłonie, gdy mi o tym opowiada. Nadal trudno mi tego słuchać. Żołądek mi się wywraca na myśl,

że byli kochankami. Całe lato byli nierozłączni. Z początkiem nowego semestru postanowili zamieszkać razem. – Wiedziałam, że jest moją bratnią duszą. Twierdził, że czuje to samo. Żadne z nas nie doświadczyło czegoś takiego nigdy wcześniej. Tak wiele nas łączyło. Urodziliśmy się tego samego dnia, a kiedy mi powiedział, że jego również adoptowano, nie mogłam w to uwierzyć. Wreszcie spotkałam kogoś, kto mnie w pełni rozumiał. – Jak długo byliście razem? – pytam ze ściśniętym gardłem. Przełyka ślinę i patrzy w dal. – Trzy miesiące. Beatrice poznała prawdę, gdy jej rodzice przyjechali z wizytą w październiku, na początku nowego semestru. Była tak podekscytowana wizją, że jej mama i tata poznają Bena, że gdy tylko wysiedli z eleganckiego bentleya, pchnęła go w ich stronę. – Mama patrzyła na niego przerażona – wspomina. Wiem, że dostrzegła to, czego my nie zauważyliśmy: naszego oczywistego podobieństwa, sercowatych twarzy, zadartych piegowatych nosów. Wiedziała, że rozdzielono mnie z bratem bliźniakiem, ale nigdy mi tego nie powiedziała, bo nie chciała, żeby mnie to zdenerwowało. Miała podejrzenia, ale o wszystkim przesądziła dopiero fotografia. Poprosiłam mamę, żeby ją przywiozła. Chciałam ją pokazać Benowi. Powiedział mi, że jego rodzice również zginęli, gdy był mały, i że w pudełku w szafie w Glasgow trzyma ich zdjęcie. Powinnam była się domyślić, przecież wymienialiśmy się identycznymi informacjami, ja jednak znałam imiona prawdziwych rodziców. On nie. Może nie chciałam niczego dostrzec… – Ben rozpoznał zdjęcie? – Od razu. Miał w domu takie samo. Potem mama powiedziała wszystko, co wiedziała o bliźniaku, z którym mnie rozdzielono. – Blednie na te wspomnienia. – Abi, to było potworne. Byliśmy z Benem oszołomieni, potem zdegustowani, ale pomimo to wciąż się kochaliśmy. Nie sposób ot tak wyłączyć takich uczuć. Rodzice bali się, że nadal będziemy razem, mimo że znaliśmy prawdę. Mama chyba się zorientowała, że nie zrezygnuję z Bena tak łatwo. Bardzo się pokłóciłyśmy i rodzice oznajmili mi, że muszę wyjechać z uniwersytetu jeszcze tego samego dnia. Ben płakał, potem wpadł w szał. Krzyczał na nich, nazwał ich kłamcami i oskarżał, że starają się nas rozdzielić. Po tym wszystkim, co się dzisiaj wydarzyło, potrafię sobie wyobrazić jego napad wściekłości. Beatrice przełyka ciężko ślinę, ociera oczy i ciągnie: – Rodzice dosłownie wciągnęli mnie do samochodu. Chyba nie wiedzieli, co mają robić. Czuli odrazę do całej tej sytuacji. Ben powiedział mi później, że

pojechał do domu i opowiedział o wszystkim Morag. Potwierdziła to, co już wiedzieliśmy. Zrozumiał wreszcie, że moi rodzice nie kłamali. Stronił ode mnie, czując coraz większy wstręt do tego, co zrobiliśmy. Nie zrozum mnie źle. Też byłam tym zdegustowana, ale trudno mi było się odkochać. Tak bardzo się zżyliśmy. – Beatrice na chwilę milknie. – Wyruszyłam w podróż, starałam się żyć dalej. Wiedziałam, że nie mogę go mieć. No bo jak bym mogła? Dobrze sobie radziłam, dostałam pracę u jubilera, mój tata zmarł i zostawił mi fundusz powierniczy, więc przeniosłam się do Bath. Kupiłam dom, zaczęłam się urządzać, poznałam Ewę, która zaproponowała, że może u mnie sprzątać… Radziłam sobie. Do czasu, gdy zupełnie nieoczekiwanie dostałam list od Bena. To było jakieś sześć lat temu. Moje życie stanęło na głowie. – Wzdycha na to wspomnienie. – Wpadłam w panikę. Nie wiedziałam, co robić. Jego list ożywił stare uczucia, o których myślałam, że je pogrzebałam. Umówiliśmy się na kawę. Dobrze nam się rozmawiało. Chciał, żebyśmy znowu byli razem, ale już jako brat i siostra. Jako bliźnięta. Też tego chciałam. Musisz mi uwierzyć, Abi. Nie sądziłam, że się w nim znowu zakocham… – Zaczyna szlochać. – Tak bardzo mi przykro… – Och, Beatrice. Siedzimy w milczeniu. Nie mamy nic więcej do powiedzenia. Przypominają mi się słowa Paula, że motywacją Bena są pieniądze. Widział, jak Ben przeczytał nekrolog informujący o śmierci przybranego ojca Beatrice. Wiedział, jak bogaty był ten człowiek. Z pewnością zdawał sobie sprawę, że zostawił córce dużo pieniędzy. Czy to był prawdziwy powód, dla którego się z nią skontaktował? Wygląda na to, że wychowywał się w innych warunkach. Teraz cieszył się najwyższej jakości rzeczami i za nic nie zgodziłby się z tego rezygnować. Nie potrafię jednak podzielić się z Beatrice moimi przypuszczeniami. Tak bardzo wierzy, że Ben ją kocha, że łączy ich silna więź bliźniąt. Beatrice zamyka oczy. – I wtedy pojawiłaś się ty, Abi. I wszystko się zepsuło – stwierdza. Gdy znowu otwiera oczy, są pełne łez. – Czy ktoś jeszcze o tym wie? Pam? Cass? – pytam. Kręci przecząco głową. – Nigdy nikomu nie powiedziałam. Za bardzo się wstydziłam. Wiedziałam, że Ben jest wybuchowy, że potrafi kłamać, a nawet uciekać się do manipulacji. Ale to, co zrobił, jak skrzywdził mnie… i ciebie… – Jęczy, a po jej policzku spływa łza. Odsuwam krzesło i podchodzę do niej. Pada mi w ramiona. Obejmuję ją, a jej ciałem wstrząsa szloch. Następnego ranka budzę się wcześnie po kilku godzinach niespokojnego snu pełnego koszmarów, w których Ben nas goni. Wstaję, owijam się kołdrą i idę do gościnnej sypialni z nadzieją, że zastanę tam śpiącą Beatrice. Łóżko jest jednak

zasłane, a w pokoju nie ma nikogo. Zupełnie jakby jej tu nigdy nie było. Wróciła do niego. Przez cały ten czas wydawało mi się, że to ona kontrolowała jego, ale się myliłam. To on pociągał za sznurki w ich związku. Beatrice nigdy od niego nie odejdzie. „Och, Beatrice”. Słońce próbuje się przebić przez czarną chmurę, która zasłania je w połowie. Chodniki pachną świeżością, obmyte w czasie nocnej burzy. Stoję w progu i ciągnę za uchwyt staromodnego mosiężnego dzwonka. Tata siedzi w samochodzie i obserwuje dom, jakby był policjantem na służbie. Nie przyznałam mu się do tego, co się tu wczoraj wieczorem wydarzyło; gdyby wiedział, z miejsca skontaktowałby się z władzami. Wie tylko, że muszę odebrać swoje rzeczy, bo się wyprowadzam. Jestem mu wdzięczna za jego pokrzepiającą obecność, ale serce mi wali, gdy czekam przed drzwiami, przerażona tym, że to Ben może je otworzyć. Nie chcę go już nigdy więcej oglądać. Oddycham z ulgą, gdy zza drzwi wysuwa się głowa Beatrice. Wygląda na zawstydzoną. Jest blada, ale pięknie wygląda w jednej ze swoich popołudniowych sukienek. Na mój widok otwiera drzwi szerzej. – Bea, nie mogę uwierzyć, że do niego wróciłaś – syczę. Chce mi się płakać na myśl o tym, że mu wybaczyła i nadal będzie mu wybaczała. Już zawsze. Zagryza wargę i widzę, że powstrzymuje łzy. – Jest mu przykro, Abi. Chce cię przeprosić – mówi. Wtedy dostrzegam za jej plecami Bena, który stoi w przedpokoju. Dłonie zaczynają mi się pocić. Podchodzi do nas i obejmuje Beatricę w talii. Włosy ma umyte, schludnie uczesane. Ogolił się. Uśmiecha się i zupełnie nie przypomina człowieka, który nas wczoraj terroryzował. – Wejdź, Abi. Ben nie zrobi nam krzywdy. – Już w to wierzę – warczę. – Zapomniałaś o wczoraj, Bea? Mimo mojej pozornej brawury nogi mi się trzęsą i nie ruszam się z progu. Nie patrzę na Bena. Ben wychyla się ponad ramieniem siostry. – Abi, proszę. Przepraszam. Nie wiem, co mnie wczoraj opętało. Nie chciałem ci zrobić krzywdy. Nie zrobiłbym. Musisz mi uwierzyć. Musisz… Patrzę na niego. Uśmiecha się przymilnie i robi oczy szczeniaka. Umiem przejrzeć go na wylot. Widziałam już potwora kryjącego się pod tą maską. – Daruj sobie – odpowiadam, podnosząc głowę. – Nie interesuje mnie to. Przyjechałam tylko po to, by sprawdzić, czy z Beą wszystko w porządku, i żeby odebrać swoje rzeczy. Tata czeka na mnie. – Odwracam się i wskazuję na samochód stojący przy chodniku z włączonym silnikiem. – Nie chcesz z nim

zadzierać. Przed laty służył w wojsku. Ben zwiesza głowę i mruczy pod nosem, że rozumie, że przecież nie śmiałby mnie skrzywdzić, prosi mnie o wybaczenie i wyrozumiałość. – Nigdy sobie nie wybaczę. Tego, co zrobiłem Bei… i tobie. – Prawda jest taka, że pragniesz Bei, ale nie możesz jej mieć, więc wybrałeś mnie. Jej kopię. – To wszystko, co mogę powiedzieć. Staram się nie dopuszczać do głosu poczucia krzywdy wywołanego tym, jak mnie okłamano, zmanipulowano, wykorzystano. Ben przeczesuje palcami gęste włosy. – To nieprawda – mówi, ale nie brzmi zbyt przekonująco. – Naprawdę cię kochałem. Wywracam oczami. – Jesteś kłamcą, Ben. Skoro mnie kochałeś, to czemu dopuściłeś się takich rzeczy? – Nie chciałem cię skrzywdzić. Ani Beatrice – mówi. – Nie wiem, co mnie napadło. Przepraszam, Abi. Wiem, że mi nie wierzysz, ale naprawdę przepraszam. Ma rację. Nie wierzę mu. Nie mogę uwierzyć w ani jedno słowo płynące z jego spaczonych, kłamliwych ust manipulatora. – Rozumiem, że wpisy na Facebooku są twoim dziełem? Podrzuciłeś mi zdjęcie, które Cass zrobiła bez złych intencji i z którego wydrapałeś moją twarz? A kwiaty? Muszę przyznać, że nieźle to sobie wymyśliłeś, udając, że dzwoniłeś do kwiaciarni, gdzie rzekomo opisano mnie jako osobę zamawiającą bukiet. Wiedziałeś, że oskarżę o to Beatrice. – Musiałem mieć pewność, że nigdy się nie dowiesz o mnie i Bei – tłumaczy. – Zrobiłem to wszystko, bo cię kochałem, Abi. Gdy tak patrzę na Bena stojącego swobodnie w drzwiach, obejmującego siostrę, ubranego w czystą koszulę od Armaniego i dżinsy J Brand, wiem, że kryje się za tym wszystkim coś więcej. Jego kręci pogrywanie ludźmi, zastraszanie ich, mieszanie im w głowach. – Przypuszczam, że to oczywiste – stwierdzam. – Tak dobrze się znasz na komputerach. Co zrobiłeś, Ben? Włamałeś się na jej konto? – Nie czekam na odpowiedź. – A Callum? Jak się dowiedziałeś, że się z nim spotkałam? – Przejrzałem twój telefon. Widziałem wiadomość, którą wysłałaś do Nii. Po co wracać do tego wszystkiego, Abi? Hm? Było, minęło. Nagle czuję ochotę, aby walnąć jego głową o ścianę. – Jakim ty jesteś człowiekiem, Ben? Wpatruje się we mnie, twarz mu pochmurnieje. Martwię się, czy nie posunęłam się za daleko. Beatrice gładzi go po ramieniu. – Abi – odzywa się. – Benowi naprawdę jest przykro. Przeżywa ogromny stres…

Wywracam oczami. Ściska mnie w żołądku na myśl o nich razem. – Ty mogłaś mu wybaczyć, Bea, ale ja nie potrafię. Ben spogląda na mnie wzrokiem, z którego naraz znikła wszelka serdeczność. – Nie mogę cię zmusić, żebyś mi wybaczyła, Abi. Ale przepraszam. Jeśli to jest cokolwiek warte. Mam ochotę odpowiedzieć, że niewiele, ale gryzę się w język. Ben patrzy na mnie po raz ostatni, po czym cofa się w głąb holu, odwraca i schodzi po schodach do kuchni. Wiem, że już nigdy go nie zobaczę. – Twoje rzeczy są tutaj, Abi – mówi Beatrice słabym głosem. Widzę stos pudeł ustawiony przy grzejniku i wyobrażam sobie, jak Beatrice i Ben robili porządek w moim pokoju, pozbywając się wszelkich dowodów na to, że kiedykolwiek mieszkałam w ich domu. Beatrice pomaga mi przenosić pudła do samochodu. Tata wyskakuje z niego, gdy widzi, że się zbliżamy. – Wszystko w porządku? – pyta mnie. Posyłam mu nikły uśmiech i przytakuję. Podaję mu pudło, które wstawia do bagażnika. Po załadowaniu wszystkich pudeł stoję, niezdecydowana, przy drzwiach pasażera. Martwię się o nią. – Poradzisz sobie, Bea? – Oczywiście. – Uśmiecha się promiennie i obejmuje mnie, a ja czuję zapach szamponu jabłkowego na jej włosach i fiołkową woń proszku do prania na sukience. – Dziękuję za wszystko, co dla mnie wczoraj zrobiłaś. Nigdy tego nie zapomnę – mówi cicho. Tata rozumie, że to jest rozmowa między dziewczynami, więc wraca na miejsce kierowcy. – Pozbądź się go – zachęcam ją. – Nie potrzebujesz go. – Wiesz, że potrzebuję – odpowiada i odrywa się ode mnie. – Proszę, Abi, obiecaj mi jedno. Proszę, nie mów o nas nikomu. Patrzę na swoje trampki. – Nia wie. – I nikt więcej? – Nie powiem nikomu innemu, obiecuję. – Podnoszę głowę, żeby na nią spojrzeć. – Nie rozumiem tylko, dlaczego to robisz. – Wydaje mi się, że rozumiesz – rzuca z płonącym spojrzeniem. – Jest moim bliźniakiem, moją drugą połową. I potrzebuje pomocy. Przecież to wiesz, prawda? Chcę mu pomóc poczuć się lepiej. Odwraca się, by odejść, ale przytrzymuję ją za rękę. – Beatrice, muszę ci o czymś powiedzieć. Nie byłam z tobą zupełnie szczera.

Też… też byłam zazdrosna. O wasz związek. Kilka razy próbowałam namieszać, powiedziałam Benowi, że chowasz moje antydepresanty… Chciałam, żeby… sama nie wiem. Bronił mnie, uwierzył mi. – Cii, Abi. Rozumiem. Stoi przede mną w pantoflach w lamparci wzór, lekka bawełniana sukienka omiata jej kolana, poruszana delikatnym podmuchem wiatru, słońce oświetla delikatnie jej twarz, a jasne włosy lśnią. Jej podobieństwo do Lucy zapiera mi dech. Mam wrażenie, że tracę ją po raz drugi. – Uważaj na siebie, Bea. – Pociągam nosem. – Ty też, Abi – mówi smutno. – Ty też. Pochyla się, żeby wziąć na ręce grubego rudego kota, po czym się odwraca i idzie w stronę domu.

Rozdział 36 Mieszkam w Londynie już od sześciu miesięcy i z każdym upływającym dniem jestem trochę silniejsza i patrzę w przyszłość z większą nadzieją. Miranda zaproponowała mi moją starą pracę w redakcji, a Nia zasugerowała, żebyśmy wynajęły wspólnie większe mieszkanie w Muswell Hill. Żadna z nas tego oczywiście nie mówi, ale zgadzamy się telepatycznie, że zamieszkanie na północnym brzegu rzeki jest mniej bolesne – z tą okolicą wiąże się niewiele wspomnień związanych z naszym dawnym życiem. Mieszkanie z Nią jest cudownie nieskomplikowane po tym wszystkim, co przeżyłam. Bea odezwała się do mnie tylko raz. Miesiąc temu przysłała mi e-mail z informacją, że sprzedała dom w Bath i razem z Benem przeprowadziła się gdzieś, gdzie nikt ich nie zna. Nie podała nowego adresu. Czytając między wierszami, podejrzewam, że odnowili swój związek i żyją jako para. Już nic mnie nie zaskoczy. Nadal widuję Lucy w najmniej oczekiwanych miejscach. Czasami siedzi przede mną w autobusie, ma dobrze ostrzyżone blond włosy zaczesane na jedną stronę, elegancką szyję, ale gdy się odwraca, mam wrażenie, że przywdziała maskę – na jej twarz nałożono twarz kogoś innego. Kiedy indziej jest na imprezie, w której uczestniczymy z Nią, albo je prażoną kukurydzę w kinie w rzędzie przed nami. W ubiegłym tygodniu wydawało mi się, że widziałam ją w Sainsbury’s, tyle że była młoda. Za młoda. Jak Lucy nastolatka. Za każdym razem, gdy ją widzę, staram się iść w przeciwnym kierunku. Bo to nie jest Lucy. Teraz już to wiem. Wiem również, jak niebezpieczny potrafi być mój umysł, jak bardzo nie mogę ufać własnemu osądowi. Tak bardzo się pomyliłam w przypadku Bei… Dzisiaj, w słoneczny wietrzny wtorek na początku marca, w przerwie na lunch kluczę po Hyde Parku dla zabicia czasu przed wywiadem z dobrze się zapowiadającym aktorem, który mam przeprowadzić w Ritzu. Mam na sobie sukienkę popołudniową, którą kupiłam w ubiegłym roku w sklepie vintage w Bath, i długi szary sweter. Czuję się szczęśliwa i pewna siebie. Właśnie wtedy ją zauważam. Siedzi na drewnianej ławce i czyta książkę. Płaszcz przeciwdeszczowy Burberry otula jej szczupłe ciało. Nogi w czarnych obcisłych dżinsach założyła jedną na drugą. Okulary w drucianych oprawkach nasunęła na blond włosy. Ściąga brwi w skupieniu i wodzi oczami w tę i z powrotem po stronie. Pomimo obietnic, które sobie złożyłam, nie potrafię nie spoglądać na nią tęsknie i nie wyobrażać sobie, że siadam obok niej i zagajam rozmowę. Zdecydowanym ruchem poprawiam torbę na ramieniu i mijam ją. Jakby świadoma tego, że ją obserwuję, podnosi głowę i patrzy na mnie

dużymi zielonymi oczami, a mnie serce zamiera w piersi, jakby ktoś mnie uderzył. Jest bardziej podobna do Lucy niż ktokolwiek inny, z wyjątkiem mnie. Bardziej niż Beatrice czy Alicia. Posyła mi tak ciepły i serdeczny uśmiech, że się zatrzymuję. Słabnę w swoim postanowieniu. – Cześć – mówię nieśmiało i staję przed nią. – Mogę usiąść obok ciebie? Odkłada otwartą książkę na kolana, okładką do góry. – Oczywiście – mówi z akcentem. Chyba skandynawskim. Jeśli jest w tym kraju sama, może potrzebować przyjaciółki. Czuję lekki dreszczyk ekscytacji. – Mam na imię Ingrid – przedstawia się i podaje mi delikatną dłoń, chichocząc przy tym wesoło. Jej śmiech jest wysoki i dźwięczny, jak śmiech Lucy. I już jest po mnie. Podaję jej rękę i siadam obok niej, tak blisko, że czuję kokosową woń jej włosów. Wiem, że wreszcie ją znalazłam. To ona. Wcześniej nie byłam dość uważna, pozwoliłam sobie na dekoncentrację. Ale nie tym razem. Teraz wszystko się dobrze ułoży. Zadbam o to. – Jestem Abi – mówię, naciągając sukienkę na kolana. – Ale możesz mi mówić Bee.

Podziękowania Oto osoby, którym chciałabym podziękować za to, że umożliwiły mi napisanie tej książki. Dziękuję: wydawnictwu HarperCollins i miesięcznikowi „Marie Claire” za zorganizowanie konkursu na debiut literacki; fantastycznemu zespołowi z Harper, a zwłaszcza moim redaktorkom Marcie Ashby i Kimberley Young za ich świetne rady, podpowiedzi i entuzjazm; wspaniałej agentce Juliet z The Agency Group (miałam ogromne szczęście trafić do Team Mushens!); mojej utalentowanej przyjaciółce, pisarce Fionie Mitchell za zachęcenie mnie do wzięcia udziału w konkursie; mojej matce Lindzie, ojcu Kenowi, macosze Laurze, ojczymowi Johnowi, bratu Davidowi i siostrze Sam za ich niezachwiane wsparcie przez wszystkie lata; moim pięknym dzieciom Claudii i Isaacowi (którzy nie będą mogli przeczytać tej książki jeszcze bardzo, bardzo długo) i wreszcie, choć nie mniej ważnemu, mężowi Tyowi, za jego cierpliwość, zrozumienie i wiarę we mnie (i bycie guru w temacie przecinków!).

1

Sieć najlepszych brytyjskich uniwersytetów, których działalność jest skupiona na badaniach naukowych. Często porównuje się ją z amerykańską Ivy League (przyp. tłum.). 2 Plastyczna masa klejąca wielokrotnego użytku, używana do mocowania lekkich elementów, np. plakatów, do ścian lub tablic (przyp. red.). 3 Margerytka po angielsku to daisy; słowo to wymawia się identycznie jak imię Daisy (przyp. tłum.). 4 Korytarz M4 jest to jedna z najważniejszych europejskich technopolii (ultranowoczesnych parków technologicznych i parków naukowych), zlokalizowana w okolicy autostrady M4 (stąd nazwa) w południowej Anglii pomiędzy Londynem a Bristolem. Na tym obszarze znajdują się przedstawicielstwa wielkich międzynarodowych korporacji z branży elektronicznej, m.in. Microsoftu, Hewletta-Packarda, Vodafone, Cisco, i motoryzacyjnej (Honda); swoje siedziby mają również liczne instytuty badawcze (przyp. red.). 5 Jane Marple, detektyw amator, fikcyjna postać stworzona przez autorkę kryminałów Agathę Christie (przyp. red.).

Przekład: Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik Redakcja: Krystian Gaik Korekta: Mira Lubowicz, Katarzyna Skwark Cover layout design: © HarperCollinsPublishers Ltd 2015 Cover photographs: © Andy & Michelle Kerry/Trevillion Images (main image); © Alamy/BE&W; Vaida Abdul/Arcangel Images (yellow shoes) Skład i łamanie: Dolina Literek Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. 00-372 Warszawa, al. 3 Maja 12 tel./faks (22) 646 05 10, 828 98 08 [email protected] www.gwfoksal.pl ISBN 978-83-280-3289-7 Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.