Douglas Kristina - Fallen 2 - Demon

TŁUMACZENIE NIEOFICJALNE BETA

xeo222

wykidajlo

POCZĄTKI: ŚWIAT REALNY

ROZDZIAŁ 1 ON ZNOWU MNIE ŚLEDZIŁ, chociaż nie mogłam go dostrzec, instynktownie to wyczuwałam. Był tuż poza zasięgiem mojego wzroku, na zewnętrznych krańcach widzenia, kryjąc się wśród głębokich cieni. Czając się. Nie, żeby mnie molestował. Mogłam mieć olbrzymie luki w pamięci, ale miałam lustro i absolutnie żadnych złudzeń, co do swojego zupełnie nieistniejącego uroku. Zdecydowanie przeciętna... przeciętnego wzrostu i przeciętnej wagi, plus minus parę kilogramów. Byłam posiadaczką krótkich włosów w brązowym kolorze o odcieniu błota. Rozumiesz, robią się takie, kiedy farbujesz je zbyt często, a moje oczy były zwyczajnie piwne. Moja skóra miała lekko oliwkowy odcień i byłam raczej drobnokoścista. Wgląd, który zdecydowanie nie stanowił żadnej wskazówki, aby odkryć, kim lub czym byłam. Oto co wiedziałam: miałam na imię Rachela. Moje obecne nazwisko Fitzpatrick, ale przedtem nazywałam się Brown, a następnym razem to może być powiedzmy Montgomery. Pospolite nazwiska o anglosaskich korzeniach. Nie wiedziałam dlaczego właśnie takie mi pasowały. Rachel Fitzpatrick byłam już prawie dwa lata i miałam wrażenie, że tym razem to wygodne życie, które sobie urządziłam trwa dłużej niż zwykłe. Mieszkałam w dużym przemysłowym mieście na Środkowym Zachodzie, pracując dla gazety, która jak większość tego rodzaju, ciągnęła resztkami sił. Miałam cudowne mieszkanko na

ostatnim piętrze starego wiktoriańskiego domu; niezawodny, nieciekawy samochód; dobrych przyjaciół, do których mogłam się zwrócić w trudnych chwilach i bawić się z nimi, gdy czasy były dobre. Byłam nawet matką chrzestną córeczki Julie, mojej koleżanki z pracy. I ciągle z obawą czekałam, kiedy ta idylla się skończy. Był listopad i stwierdziłam, że chyba nigdy nie przepadałam za listopadem. Drzewa były nagie, wiał przejmujący na wskroś wiatr, a ciemność otulała miasto jak żałobny całun. I ktoś mnie obserwował. Nie wiedziałam jak długo tu był... trochę potrwało zanim zdałam sobie sprawę z tego, że znowu wrócił. Nigdy nie dawał mi szansy bym mogła dobrze mu się przyjrzeć; trzymał się cieni, wysoka, szczupła, niezaprzeczalnie groźna postać. Nie życzyłam sobie oglądać go dokładniej. Byłam bardzo ostrożna. Nie wychodziłam sama po zmroku, trzymałam się z daleka od ustronnych miejsc i zawsze miałam się na baczności. Nigdy nie wspomniałam o nim swoim przyjaciołom, nawet Julie. Mówiłam sobie, że nie chcę żeby się martwili. Ale nie poszłam również na policję, a przecież tego typu zmartwienia to była ich praca. Próbowałam wyciągnąć ile tylko mogłam z ogromnej mglistej pustki, którą była moja pamięć. Może obserwujący mnie był moim brutalnym mężem, przed którym uciekłam, a trauma wynikająca z jego okrucieństwa wytarła mój umysł do czysta. Albo byłam w programie ochrony świadków, przeszłam przez jakieś piekło i tropiła mnie mafia. Ale to nie wyjaśniało, dlaczego nigdy nie podszedł bliżej. Jakkolwiek byłabym

ostrożna, gdyby ktoś chciał mnie zranić, lub zabić, nie było prawdopodobnie żadnego sposobu, by go powstrzymać... cóż ja zapewne nie zdołałabym tego zrobić. Więc mój obserwator przypuszczalnie nie pragnął mojej śmierci. Tego zimnego, deszczowego czwartku pracowałam do późna, starając się sformatować kilka nekrologów. Taaa, układanie nekrologów późnym wieczorem nie należało do moich ulubionych zajęć; ale w tym Kurierze na ostatnich nogach, wszyscy pracowaliśmy w nadgodzinach, zawsze gdy nas proszono i robiliśmy to, co akurat było do zrobienia, chociaż nigdy nie posunęłam się do tego, żeby zajmować się sportem. Rzekomo byłam redaktorem od spraw gospodarstwa domowego i zdrowia. Może określenie redaktor był zbyt górnolotne, żeby nazywać nim jedynego reportera w tym rewirze, ale ogólnie lubiłam swoją pracę. Może za wyjątkiem nekrologów. Zwłaszcza tych dotyczących dzieci. Narodzin martwych noworodków, śmierci łóżeczkowych, poronień. Sprawiały, że miałam ochotę płakać, chociaż dziwna rzecz, nigdy nie płakałam. Gdybym mogła, łkałbym za tymi dziećmi, przez dni, tygodnie i lata. Nie zastanawiałam się, czy straciłam własne dziecko. Instynkt powiedział mi że nie, a ponadto, żal po straconych dzieciach był logiczną, ludzką reakcją. Kto nie odczuwałby smutku z powodu bezsensownej straty zupełnie nowego życia? Wzmógł się wiatr, wyjąc dął przez miasto i potrząsał zamkniętymi oknami nowego budynku, który Kurier niemądrze wybudował mniej niż trzy lata temu. Wylogowałam się ze swojego komputera i zamknęłam wszystko na noc. Rzuciłam okiem na zegar było grubo po dziesiątej, a biuro opustoszało. Mój samochód stał na parkingu... ktoś mógł tam być. Na wszelki wypadek, gdyby coś miało wyłonić się z ciemności wyjęłam na wierzch kluczyki, by biegnąc sprintem, szybko dostać się od środka mojego solidnego, starego Subaru.

Zawsze mogłam zadzwonić do Julie i sprawdzić, czy jej mąż nie mógłby przyjść i eskortować mnie do domu. Chociaż nie powiedziałam im o swoim obserwatorze, wyjaśniłam, że jestem niezwykle nadwrażliwa, jeśli chodzi o moje osobiste bezpieczeństwo i Bob dość często śpieszył mi z pomocą. Ale teraz mieli w domu noworodka i nie chciałam im przeszkadzać. Na razie wszystko było w porządku. Chwyciłam swój płaszcz i ruszyłam już w kierunku windy, gdy zadzwonił telefon przy moim biurku. Zawahałam się, po czym go zignorowałam. Ktokolwiek to był i czegokolwiek chciał, ja byłam zbyt zmęczona, by mu to dać. Wszystko, czego pragnęłam, to przedrzeć się przez ten porywisty wiatr, wrócić do domu i zwinąć się w kłębek na swoim miłym, ciepłym łóżeczku. Cholerna winda zjeżdżała niesamowicie powoli, biorąc pod uwagę, że cały budynek świecił pustkami. Telefon przy biurku w końcu zamilkł, za to odezwała się moja komórka. Zaklęłam, sięgając do kieszeni i otwierając ją gwałtownie, w tym momencie nadjechała winda. To była Julie, jej głos był pełny paniki. - Rachel, potrzebuję cię - wychrypiała zapłakana. Chyba działo się coś złego. Ścisnął mi się żołądek. - Co się stało? - Zapytałam i jak durna, weszłam do windy. - To dziecko. Ona jest... Ponieważ drzwi się zamknęły się i winda pojechała w dół, oczywiście straciłam sygnał. - Kurwa - krzyknęłam. Moje biuro mieściło się na dwudziestym drugim piętrze, nacisnęłam guzik drugiego poziomu parkingu, ale po chwili w pośpiechu

wcisnęłam stop, by nie zjechać na dół. Drzwi rozsunęły się na ciemnym i pustym ósmym piętrze. Wyskoczyłam na korytarz. Nacisnęłam w swojej komórce przycisk „oddzwoń”, a wtedy drzwi windy zasunęły się, pozostawiając mnie w zupełnych ciemnościach. Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach, próbowałam go zignorować. Miałam stalowe nerwy, nigdy nie byłam lekkomyślna i nie było żadnego powodu, bym miała czuć się niepewnie. Nie po raz pierwszy przebywałam sama w tym budynku. Ale nigdy wcześniej nie czułam się tu tak dziwnie. Julie odpowiedziała po pierwszym dzwonku. - Gdzie byłaś? - Zapytała, jej głos pobrzmiewał szaleństwem i pretensją. - Straciłam sygnał - odpowiedziałam krótko. - Co się stało z dzieckiem? - Jestem w szpitalu. Nie mogła oddychać, więc zadzwoniłam po karetkę. Mają ją na oddziale pomocy doraźnej... wywalili mnie... potrzebuję cię, żebyś mnie wsparła. Jestem taka przerażona, Rachelo! - Jej głos zniekształcały łzy rozpaczy. - Gdzie jest Bob? - Zapytałam, starając się być praktyczna. - Ze mną. Ale wiesz jacy mężczyźni potrafią być bezradni w takich sytuacjach. On tylko chodzi w tą i z powrotem, wyglądając jak chmura gradowa, a ja potrzebuję kogoś, kto doda mi otuchy. Potrzebuję swojej najlepszej przyjaciółki. Potrzebuję ciebie. Jak szybko możesz tu być? Zadziwiające, jak mogłyśmy zostać tak dobrymi przyjaciółkami, w ciągu tak krótkiego okresu czasu. Odczuwałam to jako trwałą więź, a nie zwykłą biurową przyjaźń, prawie jak gdybym znała ją w innym życiu. Ale ona nie wiedziała o mojej przeszłości więcej, niż ja sama. - Który szpital?

- Świętego Uriela. ;) Jesteśmy w poczekalni nagłych przypadków. Przyjedź jak najszybciej, Rachelo! Proszę! - Święty Uriel, zastanowiłam się. To chyba jakiś błąd, nieprawdaż? Czy Uriel był świętym? Ale wydałam z siebie uspokajający dźwięk - Będę tam za chwilę powiedziałam. I wiedziałam, że kłamię. Gwałtownie zatrzasnęłam telefon, analizując w myślach zawartość mojego biurka. Niewiele... kopia House Beautiful, najnowsza Laurell K. Hamilton i Biblia, co naprawdę było trochę dziwne. Nie zrozumiałam dlaczego ją miałam... może zanim uciekłam, byłam wyznawczynią jakiegoś fundamentalistycznego kultu. Sam Bóg to wiedział. Ja wiedziałam tylko, że zawszę muszę mieć przy sobie Biblię. Pewnie, gdy zamelduję się w jakimś hotelu, znajdę jakąś inną. Nie było żadnej potrzeby, by wracać. Podróżowałam z niewielkim bagażem, żeby jak najmniej rzucać się w oczy. Gdyby przeszukali moje biurko nie znaleźliby żadnych wskazówek, co do mojej osoby. Szczególnie, że ja sama do tej pory nie natrafiłam na żaden ślad mojej przeszłości. Moje mieszkanie było tylko odrobinę mniej bezosobowe. Nie było w nim listów, ani żadnych oznak prywatnego życia. Miałam na ścianie rządek tanich prerafaelickich reprodukcji http://pl.wikipedia.org/wiki/Prerafaelici , plus duży oprawiony plakat osnutego mgłą kawałka północno-zachodniego wybrzeża, który w jakiś sposób do mnie przemawiał. Nie cierpiałem tego, że muszę go zostawić, ale musiałam szybko się stąd wynosić. Za dzień lub dwa powinnam również pozbyć się samochodu i kupić inny. Zanim Julie zda sobie sprawę, że mnie nie ma, powinno upłynąć wystarczająco dużo czasu. W tej chwili była zbyt zajęta pochylaniem się nad malutką Amandą i obserwowaniem pełnymi niepokoju oczami, jak mała walczy o każdy oddech.

Ale Amanda nie umrze. Zacznie się jej poprawiać, tak jak, czego byłam pewna, wszystkim noworodkom wypełniającym ten szpital tylko dlatego, że ja zwlekałam z wyjazdem. Wszystko, co musiałam zrobić, to wynieść się z tego miasta, a one odzyskają zdrowie. Instynktownie o tym wiedziałam, chociaż nie miałam pojęcia dlaczego. Nacisnęłam guzik windy i niespokojnie zaczęłam przemierzać mroczny korytarz. Nic się nie działo, więc nacisnęłam jeszcze raz, po czym przyłożyłam ucho do drzwi, nasłuchując jakiegoś dźwięku, który wskazywał by na to, że winda była w ruchu. Nic, tylko głucha cisza. - Kurwa - powtórzyłam. Nie było żadnej rady... musiałam zejść po schodach. Nie miałam czasu, żeby o tym rozmyślać. Nadszedł czas by odejść, a ponieważ tak było zawsze, roztrząsanie tego nie miało sensu. Nie miałam pojęcia, skąd wiedziałam o tym wszystkim i dlaczego musiałam uciekać. Wiedziałam tylko, że właśnie to robiłam. Dopiero, kiedy drzwi prowadzące na schody zatrzasnęły się za mną, przypomniałam sobie swojego obserwatora i przez chwilę byłam przerażona. Chwyciłam za klamkę, oczywiście były już zablokowane. Nie miałam wyboru. Jeśli zamierzałam na czas wydostać się z miasta, musiałam się pospieszyć, więc ruszyłam schodami na dół. Na czas, ale na co... po co? Nie miałam żadnego konkretnego pomysłu. Lecz malutka Amanda nie pożyłaby zbyt długo, gdybym się stąd nie wyniosła. Na następnym półpiętrze potknęłam się i wyciągnęłam jak długa, trzaskając golenią o balustradę. Z trudem stanęłam na nogi i zmartwiałam. Ktoś był na klatce schodowej. Wyczuwałam go, był bliżej niż kiedykolwiek. Pomiędzy nim, a mną nie było niczego, ani nikogo. Żadnej ochrony, żadnego zabezpieczenia. Czas uciekał.

Nie miałam żadnej broni. Byłam idiotką... w tym stanie można było posiadać broń, a naprawdę niewielki pistolecik mógł zrobić całkiem sporą dziurkę w kimś, kto za mną łaził. Albo nóż, coś ostrego. Cholera, czy nie słyszałam, że w ostateczności można wbić klucze w oczy napastnika? Nie wiedziałam, czy był nade mną, czy pode mną, ale jedyne drzwi, które otwierały się z klatki schodowej były na poziomie parkingu. Gdybym wróciła na górę, znalazłabym się w potrzasku. Ruszyłam w dół na następne piętro, poruszając się tak cicho, jak tylko potrafiłam, nasłuchując jakichkolwiek kroków. Nie było żadnych. Ktokolwiek tu był, nie robił najmniejszego hałasu. Może był tylko wytworem mojej paranoidalnej wyobraźni. Nie miałam żadnych konkretnych powodów, by robić to, co robiłam, zdawałam się wyłącznie na instynkt. Mogłam mieć totalnego bzika, wyobrażając sobie tą moją moc. Dlaczego w całym wielkim świecie jedna, niepozorna Rachela Fitzpatrick miałaby mieć wpływ na dobro i zdrowie obcego dziecka? Wielu dzieci. Dlaczego ciągle musiałam zmieniać nazwiska i tożsamość? Jeśli ktoś mnie ścigał, to dlaczego jeszcze mnie nie dorwał? Co by się stało gdybym po prostu pojechała do domu i tu została? Dołączyła w szpitalu do Julie? Amanda by umarła. Nie miałam wyboru. Musiałam uciekać.

AZAZEL SCHODZIŁ PO SCHODACH, PODĄŻAJĄC ZA DEMONEM, cicho, ledwie oddychając. Mógł wyczuć jego panikę i wiedział, że miał zamiar uciec po raz kolejny. Tym razem odnalezienie go zabrało mu więcej czasu... widocznie musiał lepiej się postarać przy kreowaniu nowej tożsamości. Gdyby demon znowu zniknął,

nie miał pojęcia, jak długo zajęłoby mu odnalezienie go następnym razem. Im dłużej ta istota przemierzała ziemię, tym więcej siała zniszczenia. To był czas na jego ruch. Nie wiedział dlaczego się wahał, dlaczego tylko patrzył i nie podejmował żadnych działań. Jego nienawiść do tej istoty była tak silna, że powinno go to przerażać, gdyby był jeszcze w stanie odczuwać jakiś strach. Nie potrafił czuć nic oprócz nienawiści do tego potwora i nie miał pojęcia, co powstrzymywało jego rękę. Gdyby go zabił, nie poczułby zupełnie nic. Jak trudny do zabicia mógł być ten demon? Wyglądał jak normalna kobieta, ale Azazel nawet z daleka czuł jego uwodzicielską moc. Nie potrzebował żadnych wyjątkowych kobiecych sztuczek, by go wabić. Nie miał makijażu, nie afiszował się wyzywającym strojem. Raczej przejawiał tendencję, by nosić ciemne kolory, luźne podkoszulki i obszerne spodnie. Nie było w tym nic, co by kazało mężczyźnie myśleć o seksie; mimo to za każdym razem... gdy na nią spojrzał, czuł ukłucie żądzy. Musiał być czujny i nigdy jej nie lekceważyć. Jego. Część mocy demona miała sprawić, żeby zapomniał o tym czym on naprawdę jest, żeby myślał, że jest tylko słabą niewiastą. Tak łatwo było popełnić ten błąd i uznać go za kobietę. Kobietę, którą musiał zabić. Może tym razem demon mógł udawać kobietę, ale nigdy więcej tego nie uczyni. Jednak teraz była to po prostu kwintesencja całej uwodzicielskiej żeńskiej siły jaką stworzył wszechświat, wciśnięta w demona, który wyglądał jak delikatna, słaba kobieta. Mógłby ją złapać na parkingu, skręcić jej kark, a potem wzlecieć wysoko w górę i cisnąć jej ciało w słońce. Mógłby pogrzebać ją głęboko pod ziemią w trzewiach wulkanu. Czuł, że będzie potrzebować ognia, by całkowicie ją wykorzenić, ją i jej

paskudne moce. Zagrożenie zniknie dopiero, kiedy demon umrze. Zagrożenie dla noworodków, dla słabych mężczyzn, którzy śnili o seksie i budzili się w mocy demona. Oraz dla niego. Nienawidził jej przede wszystkim za to, że według przepowiedni miał się z nią związać, on i cała ludzkość. A jedynym sposobem, żeby upewnić się, że to się nigdy nie zdarzy, było zabicie jej. Stał w rogu klatki schodowej na parterze, patrząc na nią. Otoczył się skrzydłami i zniknął; rozglądała się gorączkowo wokół, lecz gdy niczego nie dostrzegła, ostrożnie ruszyła przed siebie. To był kolejny z dowodów na jej moc, moc, która tak bardzo ją demaskowała. Jeszcze nikt nie był w stanie go wyczuć, gdy się skrył. A ona to zrobiła. Jej świadomość, zdolność postrzegania, była tak samo wrażliwa jak u niego. I tego też nienawidził. Dziś wieczorem, mówił sobie. Dziś wieczorem zmusi się, by ją zabić. Jeszcze nie zdecydował, czy poinformuje o tym Uriela. Może po prostu zostawi go w błogiej nieświadomości. W końcu mógłby wrócić do Sheolu i jeśliby musiał, przejąć z powrotem przywództwo. I oglądać żonę Raziela na miejscu Sarah. Nie, nie był na to gotowy. Na pewno istniało coś jeszcze, co musiał zrobić zanim wróci. Uciekła do garażu, a on podążył za nią, cicho zamykając za sobą drzwi. To miejsce było jaskrawo oświetlone, lecz stało tam tylko kilka samochodów. Była już w połowie drogi do jednego z nich, w bordowym kolorze, który jak wiedział należał do niej. Wiedział, gdzie chciał ją zabrać... tak daleko, jak to tylko możliwe, z dala od tego miejsca. W inną stronę świata, jedno z niewielu miejsc, gdzie bicz boży znany jako Nephilimy wciąż jeszcze dotkliwie chłostał.

Czy istniało lepsze miejsce dla demona? Machnął ręką i parking pogrążył się w mroku, zgasły wszystkie światła. Był w stanie poczuć jej nagłą panikę, co go zaskoczyło. Nigdy by nie pomyślał, że demony bały się ciemności. Puściła się biegiem, ale jej samochód był zaparkowany w odległej części parkingu, więc rozłożył swoje skrzydła i porwał ją w górę. KRZYCZAŁAM, ALE MÓJ GŁOS zgubił się w okrywających mnie fałdach jakiejś dziwnej tkaniny. Nie mogłam widzieć ani słyszeć, ledwie zdołałam się poruszyć, więc z nerwów i dezorientacji dostałam zawrotów głowy i zrobiło mi się niedobrze. Poczułam, jakby ziemia usunęła mi się spod stóp i jakbym spadała, coraz niżej i niżej... Coś mocno mnie krępowało, ale nie mogłam wyczuć co. W dotyku przypominało to żelazne okowy zaciśnięte na moich ramionach, utrzymujące mnie w bezruchu, a moja twarz została mocno przyciśnięta do czegoś, co wyglądało na szorstką tkaninę. Zrobiłam wdech i o dziwo mogłam poczuć zapach skóry, ciepły, intensywny, niewątpliwie męski. Niemożliwe. Czułam również zapach oceanu, ale przecież byliśmy przynajmniej tysiąc mil od jakiejkolwiek słonej wody. Zaczęłam się wić, ale okowy zacisnęły się mocniej i nie mogłam zaczerpnąć oddechu. Moja klatka piersiowa została zmiażdżona, przyciśnięta do czegoś twardego, byłam bezsilna, zawieszona w nieważkości, otulona dziwnym kokonem przez potwora, który mnie porwał. Znowu spróbowałam się poruszyć, ale ból był oślepiający. Jakby ktoś miażdżył moje serce, pomyślałam, a wtedy zaczęłam tracić świadomość i wpadłam się w litościwą czarną dziurę. SŁYSZAŁAM CZYJŚ ŚPIEW, co było kompletnie absurdalne. Albo nie żyłam, albo zostałam porwana przez obcych, którzy zamknęli mnie w jakimś kokonie lub

ulu, bym prawdopodobnie została później zjedzona. Widziałam te filmy, zdołałam je zapamiętać, chociaż nie mogłam przypomnieć sobie własnych rodziców. Bolało mnie wszystko, ale szczególnie klatka piersiowa. Miałam wrażenie, jakby ktoś ktoś wszedł we mnie i zmiażdżył w dłoni moje serce. Kolejny głupi horror, pomyślałam, czując zawroty głowy. Ale jedną rzeczą, jaką zawsze pamiętałam był to, że życie nigdy nie przypominało filmu. Nie wierzyłam w duchy i ghule, ani w żadne inne hałasujące po nocach istoty. Ktokolwiek mi to robił, musiał być człowiekiem i dlatego mogłam odpowiedzieć na atak. Ostrożnie otworzyłam oczy. Leżałam pośrodku nierównego łóżka w czymś, co wyglądało jak zaniedbany pokój w motelu. W tle grało radio, coś sentymentalnego i przygnębiającego. Drugie łóżko stojące obok było puste, ale z wgłębieniem na poduszce w miejscu, gdzie spoczywała czyjaś głowa, więc przypuszczalnie nie byłam sama. Spróbowałam się poruszyć, tylko odrobinę, a kiedy moje ciało krzyknęło na znak protestu, nie byłam już taka ostrożna. Leżałam na tym gruzłowatym materacu twarzą w dół, jakby ktoś mnie tu rzucił i byłam stosunkowo pewna, że nie zostałam zgwałcona, ani wykorzystana w jakiś inny sposób. Komuś po prostu udało się mnie zgarnąć i uciec ze mną. Obserwator. Przewróciłam się na plecy, bardzo ostrożnie, na wpół przestraszona, że gdzieś tu się czai, żeby znowu się na mnie rzucić. Wyobrażałam go sobie jako nietoperza, nurkującego w dół na mnie, ciemne skrzydła trzepotały w moim umyśle. Może uderzyłam się w głowę i miałam wstrząśnienie mózgu, albo ktoś podał mi jakiś narkotyk.

Pokój był jeszcze gorszy niż myślałam, bardziej zaszczurzona nora niż motel. Nie, żebym kiedykolwiek wcześniej była w jakiejś norze... przynajmniej, myślałam, że nie... ale ten mały stoliczek i dwa krzesła, kuchenka elektryczna i obtłuczony porcelanowy zlew, to wszystko wyglądało dokładnie tak, jak wyobrażałam sobie norę. Obróciłam się z powrotem i prawie wrzasnęłam. Drugie łóżko już nie było puste. Leżał na nim mężczyzna, wpatrując się we mnie spod nisko opuszczonych powiek. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale głos zamarł mi w gardle. Musiał dostrzec przerażenie i furię w moich oczach, ale się nie poruszył. Było tu jedno niewielkie, brudne okno i wyczytałam z koloru nieba, że musi być nieco po wschodzie słońca. A następnie wpadając w prawdziwą panikę przypomniałam sobie Amandę i resztę. - Ja muszę... stąd wyjść - udało mi się wydyszeć chrapliwie. Nie poruszył się, nie zareagował i zastanowiłam się, czy mnie usłyszał, zrozumiał. Może nie mówił po angielsku. Nie mogłam pozwolić sobie na marnowanie czasu. Zaczęłam podciągać się, by usiąść, ignorując ból przeszywający moje ciało. - Musisz mnie wysłuchać - udało mi się powiedzieć, mój głos wciąż był ochrypły z bólu. - Ja nie mogę tu być. Muszę odejść bardzo daleko. Ludzie będą umierać. Wciąż ani drgnął. W świetle przedświtu ten pokój był mroczny, więc nie mogłam widzieć go wyraźnie. Wszystko, co mogłam o nim powiedzieć to, że był wysoki i szczupły, definitywnie nie był z tych okolic. Faceci ze Środkowego Zachodu nie byli tacy rośli.

Usiadłam, spuszczając stopy na brudną wykładzinę. - Wychodzę stąd powiedziałam próbując wstać z łóżka. Byłam cholernie obolała, ale prawie zdołałam to zrobić. Musiałam to zrobić. - Nie. Chociaż nie widziałam, żeby poruszył wargami, to słowo było wyraźne i stanowcze. - Mówiłam ci... - Powiedziałaś mi, że umrą ludzie... - rzucił znudzonym tonem. - Jedyną osobą, która ma umrzeć jesteś ty. Jego chłodne słowa powinny mnie zmrozić, ale już się zorientowałam, co mnie czeka, że zostałam spisana na straty. - Czekam - powiedziałam spokojnie - możesz robić, co chcesz. Pchnąć mnie nożem, udusić, zastrzelić... mam to gdzieś. Tylko zrób to z dala od miasta. Przypuszczam, że powinnam przyjrzeć się mu uważniej, by sprawdzić czy nie mogłabym znaleźć w nim jakichś słabych punktów, ale byłam zbyt przejęta myślami o Amandzie. Dosyć, już wystarczy, pomyślałam. Na Boga, niech już nie umiera więcej dzieci. - Jesteśmy w Australii - powiedział. Przestałam próbować utrzymać się na nogach i w końcu spojrzałam na niego. - Jak długo byłam nieprzytomna? - Niedługo. - Dobra, teraz już wiedziałam, że był kompletnym świrusem. Nie, że powinnam mieć, co do tego jakiekolwiek wątpliwości... osoba zdrowa psychicznie nie spada na ciebie z góry jak nietoperz i nie uprowadza w jakieś zakazane miejsce. Jeszcze raz

spróbowałam wstać z łóżka i tym razem mi się udało, jakby to, co mnie do tej pory trzymało, wreszcie puściło. - Podejdź do okna jeśli mi nie wierzysz. Podeszłam. Nie zauważyłam, żeby jakieś niedźwiadki koala albo kangury skakały za oknem... to wyglądało jak jakiekolwiek obskurne nabrzeże. Mimo wszystko, zabrałoby nam więcej niż kilka godzin, aby dotrzeć tu przemierzając ocean, z mojego ostatniego, zapamiętanego miejsca pobytu. Więc najwyraźniej zostałam wyłączona na dłużej niż mi powiedział, ale to nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, że Amanda i inne noworodki będą teraz bezpieczne. - W porządku - powiedziałam, odwracając się, by stanąć naprzeciw niego. Byłam znużona ciągłą ucieczką, zmęczona strachem i paniką, która groziła tym, że mnie udusi. - Rusz się, zrób to. Zabij mnie. I rozkładając szeroko ramiona czekałam, żeby w końcu zakończył moje życie.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 2

MĘŻCZYZNA WPATRYWAŁ SIĘ WE MNIE, jego twarz była zupełnie pozbawiona wyrazu. - Chyba oglądałaś zbyt wiele filmów.

Westchnęłam - Słuchaj, nie wiem kim, lub czym jesteś i nie dbam o to. Jestem zmęczona ucieczką, znużona pytaniami, na które nie znam żadnych odpowiedzi. Jeśli chcesz mnie zastrzelić, to rusz się i to zrób; w przeciwnym wypadku, podaj mi jakieś fakty, albo zostaw mnie w spokoju. - Nie mam broni - odpowiedział - Wciąż wahałam się, czy mogę już poczuć ulgę, gdy dorzucił. - Ale wiesz równie dobrze jak ja, że nie potrzebuję jej, żeby cię zabić. Osunęłam się na niewygodne łóżko. - Nie mam o tym pojęcia, dupku powiedziałam beznamiętnie. - Nawet nie wiem kim jestem, a jeszcze mniej wiem o tobie. Jestem pewna, że jeślibyś tylko chciał mógłbyś skręcić mi kark, ale śmiem twierdzić, że gdybyś planował mnie zabić, to dawno już byś to zrobił. - Nie powinnaś niczego zakładać. Mogę wymyślić pół tuzina powodów, dla których zabiję cię nieco później. Może potrzebuję lepszego miejsca, żeby pozbyć się twojego ciała. - Takiego jak Australia? Jego twarz ciągle była niewzruszona. - Być może będę to przeciągał, pozwalając ci cierpieć. A może zdecyduję dać ci szansę, by odwieść mnie od tego. Czy może nawet dam ci jakieś fory na starcie. Dobra, nic z tego nie zabrzmiało nawet w najmniejszym stopniu uspokajająco. Dokładniej mu się przyjrzałam. Może według niektórych standardów mógł być nawet uważany za atrakcyjnego. Cholera, wkurzająco zachwycającego... gdyby nie niewiarygodny chłód w jego niebieskich oczach. Miał długie, proste, atramentowoczarne włosy, jasną skórę, pociągłą twarz z pięknie wycyzelowanymi, wydatnymi kośćmi policzkowymi, wąskie usta i mocny nos. Wyglądał na tak lodowatego, jak Antarktyda, a jego lekko formalny ton sprawiał, że wydawał się jeszcze bardziej

nieprzystępny. - Zdajesz sobie sprawę, że z jakiegoś powodu żadna z tych możliwości nie wygląda na zbyt prawdopodobną. Nie skrzywdzisz mnie, ponieważ posiadasz chyba jakieś ludzkie uczucia. - Nie jestem człowiekiem. To stwierdzenie wydało mi się tylko odrobinę dziwne. Chociaż to było zupełnie niewiarygodne, zaczęłam mieć pewne podejrzenia, biorąc pod uwagę, że zdołaliśmy pokonać tysiące mil w kilka godzin. - Więc czym, do cholery jesteś? - Dobrze wiesz. Stałam w obliczu śmierci przepełniona tym, co uważałam za godziwą ilość szlachetnego spokoju, ale zaczął on przegrywać z irytacją, troszeczkę rujnując całą moją pozę Joanny d'Arc. - Nie mam zielonego pojęcia. Mówiłam ci, nawet nie wiem kim jestem i chociaż spadłeś na mnie jak piekielny nietoperz, mam spore trudności z przetrawieniem myśli, że możesz być czymś więcej niż tylko szalonym prześladowcą, który prawdopodobnie rozedrze na kawałki moje ciało i obgryzie kości. - My nie żywimy się ciałami. Tak czynią Nephilimy. To słowo, ta nazwa, potrąciła we mnie jakąś dziwną strunę, poczułam nagły przypływ mdłości, który pozbawił mnie kontroli nad całą moją siłą charakteru. Mimo, że to słowo nadal nic mi nie mówiło. - Czym są Nephilimy? Nie odpowiedział. Wstał, a ja patrzyłam na niego, szukając jakiejkolwiek oznaki słabości. Przypuszczalnie nie kłamał w sprawie broni... miał na sobie czarny T-shirt i

dopasowane dżinsy, a ja nie mogłam dostrzec na jego ubraniu żadnego zarysu gnata. Przez moment obawiałam się, że zamierza do mnie podejść i przygotowywałam się na walkę, ale zamiast tego zbliżył się do okna i rozsunął zasłony żeby wpuścić poranne światło. Miękki śpiew w radiu skończył się, a spiker, który po chwili się odezwał był... zdecydowanie Australijczykiem. Poczułam, jak zaczynają przepływać przeze mnie niekontrolowane dreszcze i próbowałam je opanować. Przynajmniej Amanda była bezpieczna. A potem wyłączył radio i odwrócił się, by spojrzeć na mnie. - Nadszedł czas, by stąd odjechać. - Dokąd? - Zamierzasz cokolwiek wyjaśnić, czy mam umrzeć z ciekawości? Oczywiście nie raczył mi odpowiedzieć. Tylko stał i czekał, a ja powoli i z bólem, znowu stanęłam na nogi. Miałam wrażenie, że ktoś użył mnie jako worka treningowego... przypuszczalnie ten facet. Zastanawiałam się, czy wyglądałam na tak poobijaną, jak się czułam. Kiedy ruszyłam w jego stronę, rzuciłam okiem na swoje odbicie w lustrze. I wrzasnęłam. Jeszcze zanim dźwięk mojego krzyku wybuchnął ze mnie, jedna jego ręka zacisnęła się na moich ustach, druga wokół pasa, więżąc mnie, podczas gdy ja walczyłam z narastającą histerią. Nie znałam tej kobiety w lustrze... nieznajomej patrzącej na mnie ciepłymi, piwnymi oczyma. Tak naprawdę, w tym pierwszym przerażającym mgnieniu, jedynie te oczy wydały mi się znajome. Równie dobrze mogłabym walczyć z maszyną. Jego ciało było zupełnie obojętne na moją szarpaninę i rozpaczliwe kopniaki. Panika minęła równie szybko jak się pojawiła, zostawiając mnie przyglądającą się sobie w lustrze, z nim stojącym za

moimi plecami i trzymającym mnie. Moje włosy były rude, czerwone. Wśród wszystkich farb, jakie stosowałam przez lata, jedynym kolorem jakiego nigdy nie użyłam był rudy. Byłam blondynką i brunetką oraz wszystkim pomiędzy, ale sama myśl o rudych włosach wpędzała mnie w chorobę. Moja skóra była blada, prawie przejrzysta, a gęste i kręcone włosy opadały mi na ramiona, chociaż zawsze preferowałam krótkie i praktyczne fryzurki. Jego dłoń zakrywała połowę mojej twarzy, ale zdołałam dostrzec swoje usta... pełne i pięknie wykrojone, zupełnie inne niż te niewielkie, które od czasu do czasu powiększałam za pomocą szminki. Zmusiłam swoje oczy do odwrócenia wzroku od tej obcej twarzy. Zrobiło mi się słabo. On musiał poczuć, że ochota do walki opuściła moje ciało, ponieważ powoli mnie uwolnił. Nie miałam wątpliwości, że te żelazne ręce mogą w każdej chwili, znowu zacisnąć się na moich ramionach, więc robiłam, co w mojej mocy, aby sprawić żeby moje ciało wydawało się wiotkie i uległe. - Nie nabierzesz mnie - wyszeptał mi do ucha - nie zamierzam nawet na minutę odwracać się do ciebie plecami. - Prawdopodobnie to dobry pomysł - powiedziałam ustami nieznajomej z lustra. - Bo bym uciekła. - Miałabyś dużo większą szansę gdybyś mnie wypatroszyła. Zaskoczona, spojrzałam na niego. Na jego twarzy znowu nie odbijały się żadne uczucia... uzmysłowiłam sobie, że to wyrażenie padło w jednym z moich żyć, ale nie mogłam przypomnieć sobie gdzie i kiedy. Jego oczy były zimne, twarz bez wyrazu. Powiedział, że nie jest człowiekiem. To było niemożliwe, ale gdy patrzyłam w jego bezduszne oczy, ta opcja stawała się ociupinę bardziej wiarygodna.

- Mało prawdopodobne, chyba że zamierzasz wręczyć mi nóż.(Kurde laska, zażycz sobie widelca, patroszenie nim trwa dłużej i mocniej boli;) - Byłam usatysfakcjonowana tym, że udało mi się powiedzieć to zjadliwym tonem, do chwili, gdy uderzyły we mnie jego następne słowa. - Nie potrzebowałabyś noża. - Myślę, że chyba skończę tą rozmowę - powiedziałam, czując się chora z powodu obrazu, jaki jego słowa wywołały w moim umyśle. Już dwa razy sprawił, że znalazłam się na granicy mdłości. Prawdopodobnie było to spowodowane kombinacją głodu i opóźnionej reakcji na lot. Mój mózg wciąż próbował nadać temu wszystkiemu jakiś sens. Powiedział, że niezbyt długo byłam nieprzytomna, mimo to jakimś sposobem znaleźliśmy się w Australii. Najwyraźniej kłamał, a ja musiałam być martwa dla świata przez wiele dni. Nic dziwnego, że mój żołądek podnosił wrzawę... padałam z głodu. - Tylko mnie nakarm - dodałam - a przyrzekam, że nie będę sprawiać ci żadnych kłopotów. Przez chwilę wpatrywał się we mnie i pomyślałam, że prawie mogę poczuć jego dotyk na swoim gardle. Wciąż ściskał jeden z moich nadgarstków, ale dyskomfort tego, przypominającego kajdany uścisku, był niczym w stosunku do bólu, który odczuwała reszta mojego ciała, więc ledwie go zauważałam. Potem skinął głową. - Panie przodem - mruknął i niezbyt delikatnie wypchnął mnie za drzwi. Tak, to musiała być Australia, albo zadał sobie bardzo wiele trudu, żeby mnie nabrać. Tablice rejestracyjne były zupełnie inne, a zwyczajnie wyglądający sedan, do którego mnie wepchnął, miał kierownicę po złej stronie. Zatrzasnął drzwi i obszedł samochód, żeby usiąść na miejscu kierowcy, nawet nie fatygując się, żeby zerknąć, czy nie próbowałam uciec. Musiał wiedzieć, że zaniechałam walki.

Jechaliśmy w ciszy, w świetle poranka, którym rozpoczynał się prawdopodobnie ostatni dzień mojego życia. Oparłam się o siedzenie, obserwując obojętnym wzrokiem umykający krajobraz. Przejeżdżaliśmy przez jakieś portowe miasto, ale zanim nastało południe minęliśmy już przedmieścia i wyjechaliśmy z zamieszkałych okolic. Dziwna rzecz, ale gdy tylko znaleźliśmy się w samochodzie, od razu włączył radio i cicha muzyka wypełniła pustą przestrzeń w moim umyśle. To wydawało się jakąś anomalią…on był zbyt zimną i pozbawioną uczuć personą, żeby poruszała go muzyka. Pomyślałam, że akurat to jest najmniejszym powodem do niepokoju. Słuchałam rzewnych głosów, niektóre z nich znałam, niektóre nie i czekałam na śmierć. Musiałam usnąć. Kiedy się zbudziłam, na niebie ostro świeciło słońce, a my zatrzymywaliśmy się przed restauracją, która wydawała się wyrastać na kompletnym odludziu. Rzuciłam okiem na swojego bezimiennego towarzysza, zastanawiając się, czy to jedna z jego iluzji, ale to wyglądało dość realnie, a kiedy wysiadłam za nim z samochodu, zauważyłam napis głoszący, że serwują Fostera (marka piwa). W tym momencie poczułam wdzięczność za tą niewielką przychylność losu. - Miło z twojej strony, że zdecydowałeś się mnie wreszcie nakarmić wymamrotałam z oporem, po tym, jak wśliznęliśmy się do naszego boksu i mój porywacz przywołał ponurą kelnerkę. - Ale może powinieneś pozwolić mi żebym sama coś zamówiła, skazaniec powinien mieć prawo do wybrania sobie swojego ostatniego posiłku. - Chociaż, jeśli głębiej się nad tym zastanowić gorąca kanapka z jagnięciną, sosem pieczeniowym i frytkami nie była złym wyborem. - Poradzę sobie. - rzucił. Dla siebie zamówił wegetariańskiego hamburgera. Więc okazało się, że mógł zabijać ludzi, ale nie zwierzęta. Wspaniale. Oparłam się o ścianę boksu, ukradkiem rozglądając się wokół siebie. Nie korzystał z łazienki odkąd z nim byłam, ale prędzej

czy później musiało go przypilić, nieprawdaż? Chyba, że naprawdę nie był człowiekiem, co do czego zaczynałam mieć wątpliwości. Zastanawiałam się, czy zdołałabym zapalić samochód na krótko. Z nowszymi mogłoby być trudno, ale przed restauracją zaparkowanych było dosyć starszych samochodów, z którymi mogłoby mi się udać, gdybym mogła choć na chwilę odwrócić uwagę mojego porywacza. Nie znałam jego imienia i nie miałam ochoty go poznać. Z jakiegoś powodu, gdy myślałam o nim jako o abstrakcji, łatwiej mogłam znieść tą sytuację. Gdyby miał imię, na przykład: Joe, Tom albo Harry, to stałoby się bardziej rzeczywiste, a tak długo, jak pozostawało to trochę nie z tego świata, jakoś mogłam sobie z tym poradzić. Gdyby poszedł do toalety, mogłabym rzucić się do ucieczki, pomyślałam. Mogłabym poprosić o pomoc któregoś z tych klientów o surowym wyglądzie... oczywiście, że pomogliby damie w opałach. Dwóch krzepkich facetów siedziało przy barze i jeszcze jeden, przy stoliku z tyłu... - Nikt ci nie pomoże. Nie trzeba było inteligencji naukowca zajmującego się napędem atomowym, żeby przewidzieć o czym myślałam. - Dlaczego nie? - Ponieważ nie zdołasz wstać z tego miejsca. Ani się odezwać. Co do cholery masz na myśli? - Zaczęłam, po czym zdałam sobie sprawę, że nie mogę poruszyć ustami. Nie wydostało się z nich na zewnątrz nawet jedno słowo, ani choćby stłumiony pisk protestu. Spróbowałam się unieść, ale mój tyłek był jak przyklejony, jakimś super klejem do

siedziska. Włożyłam w swoje spojrzenie całą, odczuwaną przeze mnie furię i panikę, ale on po prostu ze znudzeniem odwrócił wzrok, ponieważ kelnerka przyniosła kufel pienistego piwa. Jeden. Tylko dla niego. (Może się nim, cholera udławi :/ Sięgnęłam po nie, planując je przechwycić, albo wylać na jego kolana, ale moje ręce nie mogły przekroczyć środka stołu. To wyglądało tak, jakby pomiędzy nami znajdowała się szyba z plexiglasu, gruba, twarda i niewidzialna. Po mojej stronie stolika została postawiona szklanka z wodą mineralną i doszłam do wniosku, że nie mogąc rąbnąć jego piwa muszę się nią zadowolić, ale tak naprawdę najbardziej uszczęśliwiłaby mnie puszka zimnej, niskokalorycznej coli. Czekałam, kiedy wreszcie zniesie to swoje zaklęcie wudu, ale on po prostu pił swoje piwo, patrzył na pokryty kurzem krajobraz i kompletnie mnie ignorował. Przeszłam od furii, do błagania go w myślach i łez, powtórzyłam tą akcję kilka razy... na próżno. Kiedy pojawiło się moje jedzenie, pozwolił mi do niego sięgnąć, ale jakoś straciłam apetyt i tylko się w nie wpatrywałam. - Mam gdzieś, czy to zjesz, czy nie - powiedział, nie patrząc na mnie. - Masz na to dziesięć minut, potem wychodzimy. Spiorunowałam go wzrokiem, daremny wysiłek. A następnie zjadłam, bo gdyby trafiła się szansa, żeby rzucić się do ucieczki, potrzebowałabym wtedy całej swojej siły. Musiał podać mi jakiś narkotyk, albo mnie zahipnotyzować. Użył jakiegoś sposobu, by popieprzyć coś w moim umyśle, przekonując mnie, że nie mogę się poruszać, ani mówić. Jak na ostatni posiłek, to nie było takie złe. Zamówił również deser i kiedy kelnerka zabrała puste talerze, przyniosła mi olbrzymi kawał ciasta kokosowego, mój żołądek wykonał prawdziwe salto. Uwielbiałam ciasto kokosowe. Skąd wiedział? Dobrze wiedziałam, że teraz nie mogę go zapytać. Posłałam kelnerce uśmiech,

dziękując za deser, po czym zjadłam to cholerne ciasto, co do okruszka. (no cóż, dzięki ci Boże za twe hojne dary, a zwłaszcza za słodycze;) Nieznajomy wstał. - Czas na nas – powiedział. Moje stopy już nie były przyspawane do podłogi, ale przymusowe milczenie wiąż obowiązywało. Dość brutalnie wziął mnie pod rękę i zaprowadził z powrotem do samochodu, a kiedy wepchnął mnie do środka, zorientowałam się, że odzyskałam głos. - Muszę się wysikać - powiedziałam spokojnym tonem. To było kłamstwo, ale pomyślałam, że to może być dla mnie jedyna szansa na ucieczkę. (kurde kobieta ma pęcherz z żelaza... lekko licząc, nie siusiała od 18-tu godzin) Przeszył mnie spojrzeniem. - Więc, obawiam się, że przez parę następnych godzin będziesz odczuwać pewien dyskomfort. Poddałam się, nie zadałam sobie trudu, by próbować otworzyć drzwi. Nawet normalni ludzie byli w stanie zablokować drzwi samochodowe na odległość. Wycofał się na opustoszałą drogę, wyraz jego twarzy pozostawał bez zmian. Pusty. Ponury. Zdeterminowany. Chyba naprawdę zamierzał mnie zabić. - Jak masz na imię? - Nie pragnęłam tego wiedzieć, ale cisza doprowadzała mnie do szaleństwa. - Czy to ma jakieś znaczenie? - Tak, do cholery. Chcę wiedzieć, dlaczego podążałeś za mną przez wszystkie te lata. - Myślałem, że nie udało ci się zapamiętać nie więcej niż ostatni rok, lub coś około tego.

- Ja nawet nie pamiętam własnego nazwiska. Ale pamiętam ciebie. Wtedy na mnie spojrzał, głęboka, czarna pustka w jego oczach spowodowała, że poczułam nagły chłód. - Mam na imię Azazel. - powiedział. AZAZEL SKUPIŁ SIĘ na rozciągającej się przed nim drodze, wąskiej i spieczonej słońcem. Jej niewiedza zaczynała go denerwować, ale jeśli to była główna linia jej obrony, to łatwo będzie sobie z nią poradzić. Pod warunkiem, że nie przyjmie swojej prawdziwej formy, jego zadanie będzie stosunkowo łatwe. Jedno czego nie mógł zrozumieć, to dlaczego nie przybrała innej postaci, bardziej przystosowanej do walki. Posiadała śmiercionośną moce, ale nawet nie zaczęła z nich korzystać. Jedną z nich była możliwość przemiany w Lilitu, szalonego demona, potwora o kształcie ptaka, który podczas chwili nieuwagi mógł wydrzeć z człowieka wnętrzności. Przeciwko niemu byłoby to nieprzydatne, ale ona nie mogła o tym wiedzieć. Nigdy o tym nie pamiętała. To nie był pierwszy raz, gdy walczył z Lilith. Z przekleństwem wieczności nad jego głową, stawał z nią oko w oko w jej wielu demonicznych formach i za każdym razem ją pokonywał. Ale nigdy całkowicie. Przez te tysiące lat, które spędził na ziemi, wytępił nieprzebraną ilość demonów i innych ohydztw. Najwięcej oczywiście Nephilimów, które Uriel wypuszczał bezustannie, w celu gromienia Upadłych. Ale ona, demoniczna Lilith była poza jego kontrolą.

A on czekał już wystarczająco długo. Nie cierpiał myślenia o niej jak o kobiecie, ale teraz, gdy przebywał blisko niej, nie mógł już dłużej zaliczać jej do grupy bezpłciowców, jakimi była większość demonów. Jej destrukcyjna moc działała, jak u żadnej innej kobiety, ale on zawsze próbował myśleć o niej, jako o nim. Szczególnie biorąc pod uwagę to niedorzeczne proroctwo, którego zdecydowany był za wszelką cenę uniknąć. Była niebezpiecznie kobieca i nawet teraz mógł czuć jej uwodzicielską moc. Nie zareagowała na jego imię, ale powinna wiedzieć dokładnie kim był. Możliwe, że niczego nie pamiętała, ponieważ zawsze mówiła prawdę. Obserwował ją przez ostatnie pięć lat, a jej dziwne zachowanie potwierdzało to, co powiedziała. Do chwili, gdy w końcu ją zabrał, mieszkała w czterech różnych miastach, posługując się czterema różnymi nazwiskami. Zakładał, że podejmowała ten wysiłek po to, żeby go unikać, ale istniała niewielka szansa, że naprawdę nie pamiętała. Mógł wyczuć emanujące z niej, bardzo prawdziwe cierpienie i musiał z tym walczyć. Demony były specjalistami w tworzeniu takich złudzeń, jakich oczekiwałeś. A większość istot żywych czuło udrękę, gdy uświadamiały sobie, że śmierć zagląda im w oczy. Tu nie było miejsca na wątpliwości, ani na litość. Kiedy dzień zaczął zbliżać się ku końcowi, krajobraz za oknami samochodu stał się gęściej porośnięty krzakami. Dojadą na miejsce na długo przed zmrokiem... będzie miał aż nadto czasu, by zająć się tym, co zaplanował. Przez chwilę zastanawiał się, czy wrócić tam po fakcie, żeby zobaczyć czy coś zostało. Ten pomysł powinien napełnić go z ponurym zadowoleniem. Ale jakiegoś powodu te myśli nie wpływały na niego tak kojąco jak niegdyś. Ona... Demon... ktoś odwalał tu dobrą robotę.

- Azazel? - Zapytała, oczywiście próbując brzmieć normalnie. - To dziwne imię. Czy pochodzi ze Środkowego Wschodu? - Jest biblijne - odpowiedział krótko. - Ja nazywam się Rachela Fitzpatrick - po jego niekontrolowanym prychnięciu, zmieniła taktykę. - W porządku, Fitzpatrick nie jest moim prawdziwym nazwiskiem. Skoro wydajesz się wiedzieć o mnie więcej niż ja sama, dlaczego nie powiesz mi jak naprawdę się nazywam? - Nic nie powiedział. W radiu śpiewał Richard Thompson, a on pochylił się do przodu, żeby zrobić głośniej, pragnąc słuchać jego pełnego nostalgii głosu i przejmujących dźwięków gitary. W momencie gdy cofnął rękę, ona wyciągnęła swoją i wyłączyła radio. Spiorunował ją wzrokiem. - Jeśli pragniesz poruszać się i mówić - warknął, włączając je z powrotem - będziesz trzymać swoje ręce z daleka od radia. Z powrotem oparła się o siedzenie, kładąc dłonie na udach. Jej ręce były zupełnie normalne... nawet całkiem ładne. Co dziwne... nie nosiła żadnych pierścieni, błyskotek, ani ozdób, których kobiety używały od zarania dziejów. Już prawie mógł wyobrazić sobie te dłonie na swoim ciele. (oj Azazelku, czy aby czasem się nie zapędzasz?) Zadrżał, walcząc z tym. Tak łatwo było się zapomnieć, postrzegać ją jako atrakcyjną kobietę, zamiast tego robił, co w jego mocy, by poskromić swoją uzależnioną od seksu naturę. Zerknął na nią. Jej kręcone, rude włosy były takie same jak zawsze. Wężowa plątanina stworzona, by wabić mężczyzn w jej sieci, sprawiała, że pragnęli zanurzyć twarz w tych jedwabistych splotach. Ale on był na to odporny... może nawet przez chwilę poczuł niewielki pociąg, ale zdołał się od tego odciąć. Nie dopuści żeby go opętała, jak wielu innych mężczyzn. Nie mógł jej na to pozwolić.

RT śpiewał piosenkę „Nie można wygrać”, która brzmiała nieprawdopodobnie proroczo. Gdy się skończyła, pochylił się, przyciszył radio i spojrzał na nią. - To nie jest twoje prawdziwe imię. - Więc jak ono brzmi? - Zapytała, przez jej głos przebijała frustracja. - Na Boga, jeśli mam umrzeć, czy nie zasługuję chociaż na jedną odpowiedź? Chciałabym przynajmniej wiedzieć, z jakiego powodu zostałam wybrana przez zabójcę? Zrobiłam, co było w mojej mocy żeby być dobrym człowiekiem. Jeśli dawniej uczyniłam coś złego, coś, za co zasługuję na karę, to przynajmniej powinnam wiedzieć, co to było. - Twoje zbrodnie są zbyt liczne i przerażające, żeby wdawać się w szczegóły. Zmarszczyła czoło, a on zapragnął wygładzić te zmarszczki. Znowu próbowała swoich sztuczek, zmusił się żeby opanować swoją reakcję. - To nieprawda - powiedziała. Teraz wiem, że porwałeś niewłaściwą osobę. Gdybym popełniła jakieś straszne czyny, wiedziałabym o tym. Ja nie mogłabym uczynić jakichś... potworności, a potem prowadzić normalnego życia. Masz nie tą kobietę. Musiałeś pomylić mnie z kimś innym. - Ja się nie mylę. - Więc kim jestem? Co takiego zrobiłam? - Krzyknęła. Wtedy zmęczony jej jęczeniem, w końcu odpowiedział. - Jesteś samym złem, sukubem i morderczynią niemowląt. Jesteś koszmarem, przerażeniem, potworem. Spojrzał prosto w jej zaszokowaną twarz. - Jesteś Lilith.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 3

- CHYBA POSTRADAŁEŚ ZMYSŁY - powiedziałam. Mój głos zadrżał właśnie wtedy, kiedy najbardziej próbowałam być twarda. Poczułam, jakby wszechświat wokół mnie zrobiony był z piasku i nagle wszystko usunęło mi się spod stóp. - Nie, żeby to było dla mnie jakąś nowiną, nieprawdaż? Już w chwili, gdy powiedziałeś, że chcesz mnie zabić pomyślałam, że masz nierówno pod sufitem. Więc kto ci powiedział, że jestem Lilith? Pies twojego sąsiada? Wpatrywał się we mnie. - O czym ty mówisz? - „Son of Sam” - http://en.wikipedia.org/wiki/David_Berkowitz powiedziałam krótko. - No wiesz, ten seryjny morderca? Wyobrażam sobie, że kształciłeś się na jego dorobku. Potrząsnął głową. - Nie jestem seryjnym mordercą. Możesz uważać mnie za kata. - Och, to jest naprawdę niezwykle pocieszające. Zaciskałam dłonie razem, tak mocno, że aż mi zdrętwiały, żeby pohamować ogarniającą mnie irytację. Moje jęczenie i pretensje prowadziły donikąd... musiałam

zacząć działać posługując się logiką. - Słuchaj, przypuśćmy, że istniałaby jakaś nieprawdopodobna szansa na to, że ja faktycznie mogę być tą Lilith, ale dlaczego tak od razu chcesz mnie zabić? Ona była pierwszą żoną Adama, nieprawdaż? Zaufaj mi, nie czuję się nawet w przybliżeniu taka stara. Jeśli o to chodzi, nie sądzę żebym wierzyła w Adama i Ewę. To tylko miła historyjka i tyle. A nawet jeśli byłabym Lilith, to chyba nie jest wystarczający powód, żeby mnie zabić? - Czy naprawdę muszę ci o tym wszystkim opowiadać? - Powiedział, ignorując moje protesty. - Jesteś pierwszą żoną Adama, nie chciałaś zlec z nim w łożu. Uciekłaś, a kiedy błagał cię o powrót, odmówiłaś. Wybrałaś obcowanie z demonami i odbieranie dziecięcych dusz, byłaś tak krwawa i przerażająca jak Kali Niszczycielka, lub którykolwiek z krwiożerczych demonów, włóczących się po wszechświecie. Cudzołożysz z bestiami, uwodzisz mężczyzn we śnie i mordujesz niemowlęta. Wpatrywałam się w niego ogłuszona i usiłowałam wydobyć ze swojej udręczonej duszy ostatni gram pozytywnego nastawienia, jeszcze nie byłam do końca gotowa, żeby się poddać. - Kochanie - powiedziałam przeciągając samogłoski. - Ja nikogo nie uwodzę, ani w snach, ani na jawie. Nie pieprzę się ze zwierzętami i nie zabijam dzieci. - Powiedziałem bestie. Inne demony, nie zwierzęta, ani ludzie. I możesz dyskutować, ile chcesz... ja i tak wiem kim i czym jesteś, czy zechcesz się do tego przyznać, czy nie. - A tak na wszelki wypadek, nie sądzisz, że powinieneś zastanowić się dwa razy zanim mnie zamordujesz? - Nie.

Było coś nieprzejednanego w tym krótkim, chłodnym słowie. Nie próbowałam go dłużej naciskać, zmuszając się do skierowania wzroku w stronę porośniętego krzakami, bezludnego buszu. Nic z tego, co powiedział nie miało najmniejszego sensu... równie dobrze mógł mówić o kimś całkowicie nieznajomym. Oprócz tej części o niemowlętach. Dlaczego nagle poczułam rozpaczliwą potrzebę, by uciec tak daleko, jak tylko mogłam, od swojej nowo narodzonej chrześniaczki? To był tylko czysty instynkt, ale dostatecznie silny by sprawić, że kilkakrotnie rzucałam wszystko i znikałam. I co tak dokładnie porzucałam? Nie miałam żadnych wspomnień, żadnej przeszłości, żadnej rodziny. Czy to możliwe, że on mógł mieć rację? Odchyliłam głowę do tyłu i zamknęłam oczy, odcinając się od wątpliwości, rozbieganych myśli i strachu. Zamknęłam oczy i czekałam na to, co miało się wydarzyć. Musiało upłynąć parę dobrych godzin, zanim samochód wreszcie się zatrzymał. Usiadłam wyprostowana, rozglądając się wokół, oszołomiona i pogodzona z losem. Słońce było tuż nad horyzontem, a my zaparkowaliśmy obok opuszczonego budynku, który kiedyś mógł być jakimś wiejskim domem. Okna, drzwi i większa część dachu dawno już się rozpadły i wyglądało na to, że od blisko kilku dekad nikt nie odwiedzał tego miejsca. Azazel spojrzał na mnie. Musiał wyczuć, że nie mam już siły, ani ochoty by z nim walczyć. Rozpięłam pas bezpieczeństwa, ten pas bezpieczeństwa, który głupotą było zakładać, biorąc pod uwagę, że i tak miałam umrzeć. Ześliznęłam się z przedniego siedzenia, by stojąc w skwarze późnego popołudnia, czekać aż on obejdzie samochód. - Do środka - rzucił szorstko.

Weszłam. Przed oczami miałam romantyczną wizję Marii Antoniny idącej na szafot. To było ze wszech miar niemożliwe, żeby jego słowa miały taki niesamowity wpływ na mój umysł. Wiedziałam, że gdzieś tam musi istnieć jakieś rozsądne wyjaśnienie tego faktu, ale nie potrafiłam go znaleźć i miałam już dosyć uciekania. Jeśli w jego szalonych zarzutach była chociaż szczypta prawdy, a zaczynałam wierzyć, że mogła być, zatem... zatem nie zamierzałam z tym walczyć. Jeśli jakimś sposobem mogłam być odpowiedzialna za zgony tych dzieci, niewinnych noworodków, to raczej wolałabym umrzeć, niż podejmować ryzyko, że coś takiego znowu się zdarzy. Wnętrze domu było puste, nie było tam nic, oprócz jednego krzesła pośrodku głównego pokoju, przykręconego na stałe do podłogi. Obok niego leżały w schludnej kupce łańcuchy i sznury. Na ich widok ogarnęła mnie fala spóźnionej paniki. - Nie - wyszeptałam - Chyba nie zamierzasz spalić mnie żywcem? - Nie, nie zamierzam. Siadaj. Nie, żebym miała jakikolwiek wybór. Był zdolny poruszać się szybciej niż ja, był silniejszy, a nawet jeśli byłam demonem, którym twierdził, że byłam, to wszystkie moje zdolności i moce ukryły się w tym samym tajemniczym miejscu, w którym zniknęła moja pamięć. - Czy istnieje coś, co mogłabym powiedzieć lub zrobić, żebyś zmienił zdanie? Przynajmniej nie brzmiałam tak żałośnie, jak się czułam. Chociaż było kwestią dyskusji, dlaczego umieranie z godnością miałoby mieć teraz jakiekolwiek znaczenie. Nawet gdybym krzyczała, płakała, żebrała, to i tak nikt, oprócz tego skurwysyna by o tym nie wiedział. Nikt nie cofnąłby mojego wyroku. Usiadłam. Uklęknął u moich stóp i zaczął krępować moje kostki, a ja patrzyłam na

niego, na jego szerokie ramiona, jedwabiste czarne włosy, które opadły do przodu, zasłaniając jego zimną twarz, podczas gdy on przygotowywał moją egzekucję i nie miałam pojęcia dlaczego poruszyłam ręką. Wsunęłam palce pod jego włosy i pogładziłam go po surowej twarzy, jak kochanka, moje palce popieściły jego skórę i zatańczyły na ustach. Zamarł i spojrzał w górę, na mnie, jego głęboko-błękitne oczy wpiły się w moje usta z żarem, który sprawił, że przez całe moje ciało przepłynęła gorąca fala podniecenia. Pochyliłam się ku niemu, pragnąc poczuć smak jego warg. (Jasna cholera, ocknij się dziewczyno, on cię porwał, mentalnie zakneblował, związał i chce zamordować, a ty się do niego kleisz, chyba nawdychałaś się oparów testosteronu ;) Odskoczył ode mnie, przeklinając i znowu uderzyła we mnie zimna rzeczywistość. Opuściłam rękę i odwróciłam twarz, nie chcąc na niego patrzeć. - Jeśli jeszcze raz to zrobisz - warknął ostrym głosem. To cię uduszę. Chociaż prawdopodobnie byś to wolała, nieprawdaż? Znowu do mnie podszedł, chwycił moje nadgarstki i związał je szybkimi, nerwowymi ruchami. Zignorowałam ból... to się już nie liczyło. Byłam zdegustowana przepełniającymi mnie uczuciami. Tym, że pragnęłam mężczyzny, który będzie moim zabójcą. Odpaliłam ostatnią salwę. - Wolałabym uduszenie... od czego? Powiedziałeś, że nie zamierzasz mnie spalić. Zamierzasz mnie tu zostawić, żebym umarła z głodu? Potrząsnął głową, przełożył ciężki łańcuch przez moje związane nadgarstki i kostki, a następnie przymocował go do podłogi. Naprawdę nie dawał mi żadnej szansy. Odsunął się, a ten niesamowity wyraz jego twarzy, który tak mnie poruszył, dawno odszedł w niepamięć, pozostawiając go pięknym, surowym i zimnym w gasnącym

świetle dnia. - Zostawiam cię Nephilimom. - A one są...? W innych okolicznościach jego niedowierzające prychnięcie mogłoby mnie zirytować. - Są odrażające. Tak samo jak ty. Nie możesz zostać zabita na ludzki sposób, a ja wolę cię nie dotykać. Nephilimy są dla ciebie odpowiednim końcem. - A czym właściwie są te Nephilimy? - Zapytałam ponownie, ale nie byłam pewna, czy chciałam usłyszeć odpowiedź. - One polują na pochodzących nie z tego świata. Istoty takie jak ty i mój rodzaj powiedział. - Wytępiliśmy większość z tych, które włóczyły się po świecie, ale tu, w Australii wciąż jeszcze jakieś są. Zostawiam cię im. - Otrzepał kurz ze swojego ciemnego ubrania, prawie jakby pozbywał się winy za moją śmierć. - To będzie boleć - rzucił. - Ale szybko się skończy. I nie powinnaś też za długo na nie czekać. ( no to ją pocieszył :( Jego głos brzmiał prawie życzliwie. Miłosierdzie kata. Patrzyłam, jak ruszył w kierunku drzwi, przez chwilę jego sylwetkę oświetliły promienie zachodzącego słońca i właśnie w tym momencie zatrzymały go moje słowa. - Nie rób tego - tym razem głos mi się załamał. - Proszę. Ale wyszedł nie oglądając się za siebie, a chwilę później usłyszałam, jak zapalił samochód, słyszałam chrzęst opon na nierównej powierzchni. Słuchałam do czasu, gdy już nie mogłam usłyszeć niczego i zaczęła otaczać mnie ciemność. Czekałam na śmierć.

JECHAŁ ZBYT SZYBKO, IGNORUJĄC KURZ, który wciskał się do forda POS http://www.google.co.uk/search?q=ford+POS, otworzył wszystkie okna, jego stopa

wduszała pedał gazu w podłogę. Wypadek samochodowy nie zabiłby go. To, co stanie się z Lilith dotknie i jego. Powinien pozwolić tym kreaturom zakończyć również i jego życie, choćby nie wiem jak banalnie to brzmiało, to wokół nie było nikogo, kto mógłby zająć się tą robotą. Mógł poczekać. Przykuć się obok niej do tego krzesła i pozwolić żeby przyszły Nephilimy. Gdy poczuł jej chłodną dłoń gładzącą jego rozgrzaną skórę, zapragnął by... nie, nic nie mogło sprawić, żeby chciał ją uwolnić, zupełnie nic, ale umierając razem z nią mógłby mieć przynajmniej jakieś pokręcone poczucie sprawiedliwości. Mógł poczekać i upewnić się, że z nią skończyły, ale dobrze wiedział dlaczego nie byłby w stanie tego zrobić. Nie było żadnej możliwości, żeby mógł obojętnie patrzeć, jak rozrywają ją na sztuki, żywiąc się jej ciałem podczas, gdy jej serce wciąż jeszcze pompowałoby krew. Wróci za dnia i znajdzie ślady, krew, kości i skórę, to co Nephilimy zostawią po swojej uczcie i może byłoby tego dość na dowód dla Uriela, gdyby postanowił mu go dać. Jechał na wschód, a we wstecznym lusterku widział, jak słońce chowa się za horyzont, jasne promienie świata kuły go w oczy. Przyjdą po nią, gdy tylko zapadnie zmrok. Przyjdą, pożrą ją i wreszcie się to skończy. Nie będzie już żadnej możliwości, żeby spełniła się ta szalona przepowiednia. Lilith nie będzie już odbierać życia niewinnym niemowlętom; nie wśliźnie się już do snów żadnego mężczyzny, by okradać go z oddechu. I nigdy nie poślubi władcy Upadłych Aniołów i nie wprowadzi na ziemi

piekielnych zasad. Ta szczególna przepowiednia była od samego początku wypalona w jego mózgu. Nie miał pojęcia, kto istniał dłużej, Lilith czy Upadli, ale i oni i ona żyli na długo zanim zaczęto odliczać czas. Ten sam surowy sędzia, który wypędził i przeklął rodzaj Azazela, przeklął również pierwszą ludzką kobietę, tyle że o wiele bardziej okrutnie. Upadli zostali pozostawieni samym sobie. Po prostu musieli tylko być kurierami dla dusz pomiędzy śmiercią, a kolejnym życiem, obciążeni przekleństwem żywienia się krwią. Lilith została porwana przez demony i zmuszona do pokładania się z nimi, a potem zniknęła. Słyszał o niej... że w średniowieczu wkradała się w sny mężczyzn i pozostawiała ich wycieńczonych i bliskich śmierci, że wysysała życie z noworodków i niemowląt, zostawiając je martwe w kołyskach... a potem znowu zniknęła wśród cieni wszechświata. Tym razem odejdzie na dobre, a Upadli będą kontynuować swoje niekończące się poszukiwania Pierwszego. Lucyfera. Niosącego Światło, pogrzebanego żywcem w mroku i czekającego na nich. Po śmierci ukochanej Sarah, Twierdza Upadłych przestała być dla Azazela schronieniem, a stała się więzieniem, więc opuścił Sheol w poszukiwaniu demona przeznaczonego mu przez sadystyczną Najwyższą Władzę, na jego panną młodą. Zniszczenie jej unicestwi kolejne źródło zła w tym pokręconym świecie... i sprawi, że chociaż to konkretne, wiszące nad nim przekleństwo nigdy się nie spełni. Prędkościomierz szedł w górę, ale droga była pusta, a jeśli straciłby kontrolę, mógł po prostu wyfrunąć. Nic nie mogło go zabić nic oprócz ognia, lub stworzonych w innym świecie... Lilith, Nephilimów, oraz anielskich zastępów Uriela, które bardziej przypominały odziały żołnierzy gestapo niż Serafiny. Ale nikt nie mógł wyrwać go z

tego bólu, który zmienił się z paraliżującego, w powodujący jedynie odrętwienie. Kiedy ostatni słoneczny promień zniknął za horyzontem, usłyszał niesamowite wycie, zawodzenie. Był zbyt daleko... nie było żadnego sposobu, by mógł usłyszeć Nephilimy, które pochwyciły jej zapach i ruszyły w stronę starego domostwa... ale te krzyki rozbrzmiewały w jego umyśle. Ją również mógł tam zobaczyć, splątane czerwone loki, bladą skórę, drżące usta i przerażone oczy. Oczy, które wołały do niego. Delikatne usta, które pociągały go bardziej niż chciałby się do tego przyznać. Z całej siły nadepnął na pedał hamulca. Samochód wpadł w poślizg wirując w kurzu, po czym zatrzymał się przy skraju drogi. Azazel wystartował w górę, przebijając się przez metalowy dach, jakby był zrobiony z foli aluminiowej, pikując prosto w szybko ochładzające się powietrze. (Chłopie zapomniałeś do czego służą drzwi?;) Nephilimy już ruszały na opuszczony dom. Przebił się przez resztki dachu. Kawałki drewna i dachówek posypały się na niego, gdy wylądował na ziemi kilka kroków za nią. Błyskawicznie złożył skrzydła i ruszył w jej stronę. Siedziała w całkowitym bezruchu, a kiedy do niej podszedł, jej oczy skupiły się na nim i na nożu w jego dłoni. - Jednak jednak zdecydowałeś, że sam to zrobisz wyszeptała, nie zdołała ukryć strachu w swoim głosie. Przecież Lilith nie bała się niczego, nawet śmierci. Czy mógł się co do jej pomylić? Zawodzenia i pochrząkiwania zbliżających się Nephilimów mroziły krew w żyłach, a ich smród wyprzedzał je o mile, odór brudu, rozkładających się zwłok, zastarzałej krwi i toczonych robactwem organów. Słyszała je równie dobrze jak on i drżała ze strachu.

Wsunął nóż pomiędzy pomiędzy sznury. Zerknął przez pustą okienną ramę i zobaczył, że były już blisko. Nie zdołałby się przed nimi obronić, było ich zbyt wiele. Mógłby po prostu zostać tu czekając, żeby potwory pożarły ich oboje. Nie było czasu, by szukać klucza do zamka, który spinał jej kajdany. Szarpnął, rozrywając łańcuchy, zabrał ją z krzesła i wystrzelił do góry ku nocnemu niebu, a wycie Nephilimów ścigało ich przez ciemność. LEKKO WYLĄDOWAŁ NA OPUSZCZONEJ DRODZE, trzymając w ramionach jej bezwładne ciało. Samochód był tam, gdzie go zostawił, metalowy dach wyglądał jakby w środku eksplodowała bomba. Położył ją na tylnym siedzeniu i szybko zdjął z niej kajdany, których wcześniej nie zdołał otworzyć. Jej smukłe nadgarstki i kostki były otarte do żywego mięsa... musiała walczyć po tym, jak ją zostawił. Nie były łagodne dla jej skóry... celowo użył żelaznych łańcuchów. Tylko żelazem można było skuć demona, więc była bezbronna. Ale ponoć o tym nie wiedziała. Twierdziła, że nie ma pojęcia kim i czym była, a poszarpane i krwawiące ciało, można było niemal uznać za dowód jej niewiedzy. Objął rękami jej kostki, tak szczupłe i delikatne, że bez trudu zamknął je w swoich dłoniach. Kiedy je puścił, znów byłe gładkie i bez skazy. Przez chwilę zatrzymał na nich wzrok. Istniały w historii czasy, gdy kobiety okrywały się od stóp do głów warstwami odzieży, więc wtedy kostki były uznawane za jedne z najbardziej pobudzających erotycznie miejsc na ciele kobiety. Ostatnimi czasy, gdy wszystko było wystawione na pokaz, niejeden zapomniał o kostkach, ale jej były cudownie ukształtowane i zadziwiająco podniecające. To Lilith, przypomniał sobie, sięgając po jej krwawiące nadgarstki. Była najprawdziwszą syreną, wabiącą mężczyzn ku zgubie.

Nagle uderzył go ciepły, pachnący jak ziemia po deszczu, aromat jej krwi. Cofnął się wypuszczając z rąk jej uleczone nadgarstki i ukucnął, wpatrując się w jej szczupłe ciało, w roztargnieniu oblizując swoje palce, by po chwili zdać sobie sprawę z tego, co robił. Odskoczył, krztusząc się i plując, próbował usunąć ze swoich ust kuszący smak i zapach jej krwi. Podbiegł do przydrożnego rowu i próbował zmusić się do wymiotów. ( Mała zagadka: Skoro krew demona jest dla niego trucizną, a ta od przeznaczonej mu partnerki daje mu siłę życiową, to co stanie się gdy wypije krew Racheli? ;) To bolało. Jego ciało walczyło z nim, łaknąc jej kojącego eliksiru; ale zawsze panował nad tym swoim dziwnym, ludzkim ciałem i oczyścił usta z najmniejszego śladu jej krwi. A następnie wstał, otarł wargi i wrócił do niej. Nie miał pojęcia, czy Łaska zapomnienia podziała na demona, ale uniósł swoją dłoń ponad jej twarzą, nie dotykając i spróbował wyczyścić jej pamięć. Na jego długich palcach wciąż była zaschnięta krew, jej krew, zaklął. Poprawił ją na siedzeniu i zatrzasnął drzwi, po czym wskoczył na fotel kierowcy. Chwycił butelkę z wodą, nabrał jej w usta, wypluł powtórzył to jeszcze raz, po czym resztę wylał na swoje dłonie spłukując każdy, najmniejszy ślad jej krwi. To nie była jego wina, że wciąż czuł jej smak. Samochód zapalił dość łatwo, ignorując chore traktowanie i znowu wyjechał na drogę. Azazel ciągle jeszcze mógł słyszeć stłumione wrzaski Nephilimów, krzyki wściekłości, gdyż nie otrzymały swojej ofiary. Zbliżały się i nie mógł sobie pozwolić na dłuższą zwłokę. Zawsze mógł poruszać się szybciej niż oni, ale ona go spowalniała. Potrzebował świateł wielkiego miasta; potrzebował ludzi.

Ale przede wszystkim potrzebował czasu i przestrzeni, żeby przemyśleć dlaczego to zrobił i właśnie popełnił największy, cholerny błąd w ciągu tysiącleci swojego niekończącego się życia. USŁYSZAŁAM KRZYK. Wyrwał się z mojego gardła, w momencie odzyskiwania świadomości, dźwięk był ogłuszający, chciałam się powstrzymać, chciałam, ale nie mogłam. Przerwałam tylko dla nabrania głębokiego i gwałtownego wdechu, a następnie krzyknęłam jeszcze raz, przenikliwie, w czystym przerażeniu, które przepełniało mnie aż do szpiku kości. I nagle to się skończyło, ta udręka, której nie byłam w stanie kontrolować, została zatrzymana jego głosem, po prostu powiedział - Stop. Przez moment ani drgnęłam. Leżałam rozciągnięta na tylnym siedzeniu jadącego pojazdu. Logika podpowiadała mi, że to był samochód, którego użył Azazel, by zaciągnąć mnie do buszu, ale ten miał szyberdach, a widok gwiazd był dziwnie uspakajający. Zastanawiałam się, czy sparaliżował mnie tak jak w restauracji, ale stwierdziłam, że mogę się poruszać. Powoli, ostrożnie jakbym obawiała się, że moje kości mogą się rozsypać, udało mi się podciągnąć do pozycji siedzącej. Było prawie zupełnie ciemno. Delikatnie potarłam swoje nadgarstki, ale były całe, żadnych znaków po tych cholernych więzach, co mnie zaszokowało. Przecież walczyłam, jak wariatka, gdy zostawił mnie w zapadającej ciemności i byłam pewna, że czułam na nich wilgoć krwi. Sięgnęłam do swoich kostek, ale one też były gładkie i nieporanione. Nie miałam pojęcia, czy zamierzał pozwolić mi mówić, ale musiałam spróbować. - Co sprawiło że wróciłeś? Nie chciałam, żeby mój głos zabrzmiał oskarżycielsko. Przecież na Boga, zmienił zdanie, w kwestii zgładzenia mnie. Więc dlaczego miałabym się skarżyć?

Nie spojrzał na mnie. Świeże powietrze wpadało przez otwarty dach, zwiewając włosy z jego zimnej, beznamiętnej twarzy. - Nie mam pojęcia - odpowiedział w końcu. - Gdybym był tobą, nie pytałbym o to. Mogę odzyskać swoje zdrowie psychiczne na wystarczająco długo, by odwieść cię tam z powrotem i mieć cię z głowy. Więc sugeruję, żebyś siedziała cicho i nie zadawała pytań. Byłam wystarczająco inteligentna, żeby właśnie tak uczynić. Po tym piekielnie gorącym dniu, zrobiło się cholernie zimno, dygotałam. Przypomniałam sobie, że słyszałam zbliżające się do mnie odgłosy: jęki i wycie i ten okropny smród, który nękał moje nozdrza. Moje ciało prawie bezwiednie zadrżało. Zdecydowałam się wypróbować swoje szczęście. - Czy mógłbyś zamknąć szyberdach? Jestem przemarznięta. Odkąd zaszło słońce musiało się strasznie ochłodzić. Zawahał się. - Wcale nie jest tak zimno - powiedział w końcu. - Ale ja... - Wytrzymasz. - Dobra. - Objęłam się ramionami, próbując jakoś się ogrzać. Prawdopodobnie miał rację... to był chyba efekt wstrząsu i strachu, nic poza tym. Chciałam zapytać go dokąd mnie wiezie, ale ostrzegał, by nie zadawać mu pytań, a ja nie chciałam prowokować go do zmiany zdania. Podwinęłam nogi pod siebie i skuliłam się w rogu siedzenia, najdalej jak mogłam od zimnego wiatru wpadającego przez otwarty dach. Gwiazdy świeciły bardzo jasno na atramentowym niebie i zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie, po raz pierwszy w życiu, dane mi będzie zobaczyć Krzyż Południa. Zawsze miałam ukrytą słabość do astronomii, do gwiazd, konstelacji i sposobu, w jaki obracały się na niebie. To mogła być dla mnie jedyna szansa, by go oglądać na żywo i miałam nadzieję, że

niebo będzie czyste, tak długo jak tu będziemy. Chyba, że planował porzucić mnie tutaj, co by mi naprawdę bardzo odpowiadało. Mogłam tu zniknąć, przybierając nowe nazwisko i tożsamość równie łatwo jak na Północnej Półkuli. Miałam w tym dużo praktyki. Ze słabnącego blasku gwiazd mogłam wywnioskować, że zbliżamy się do czegoś, co wyglądało jak niewielkie miasteczko. Elektryczne światło prowadziło wojnę z naturą i elektryczność wygrywała. Nazywali to zanieczyszczeniem świetlnym http://pl.wikipedia.org/wiki/Zanieczyszczenie_%C5%9Bwietlne . Myślałam, że

przyzwyczaiłam się do tego, ale ten krótki czas tutaj przypomniał mi, jak bardzo kocham ogromny, nieskończony bezmiar nieba. Poczułam zapach morza, co mnie zaskoczyło. Przypuszczałam, że spędziliśmy cały dzień jadąc w głąb lądu, więc bliskość oceanu mnie zaskoczyła. Nie cierpiałam oceanu. Przerażał mnie, to całe falowanie, przypływy i odpływy. Zmusiłam się, żeby wziąć głęboki haust pachnącego solą powietrza, oblizałam wagi, by poczuć jego smak. Wtedy zdałam sobie sprawę, że Azazel obserwuje mnie we wstecznym lusterku. Jego spojrzenie było wbite w moje usta, a ciemnobłękitne oczy płonęły żywym ogniem. Wytrącona z równowagi, schroniłam się z powrotem w ciemny róg siedzenia. Przypominając sobie moment, w którym wyciągnęłam rękę, by go dotknąć, podczas gdy on skuwał mnie łańcuchem, przygotowując na śmierć. Poczułam to spojrzenie w dole brzucha, pomiędzy nogami, jak ostrą pieszczotę i moja twarz nagle stała się gorąca. Obróciłam się do okna, odcinając się od niego i całkowicie skoncentrowałam się na portowym mieście, do którego właśnie wjechaliśmy. To była robotnicza osada, nie żaden kurort, poznałam to od razu. Nie byłam pewna, czy był to dobry, czy zły znak.

Gdy zjechał na bok i zaparkował, rozejrzałam się zaskoczona. Byliśmy w wąskiej uliczce, pustej, nie licząc kilku zaparkowanych samochodów. Wyśliznął się zza kierownicy i zatrzasnął za sobą drzwi, zanim otworzył moje. Zastanawiałam się czy wyjść, ale wiedziałam, że mnie wyciągnie i nie będzie miły. Wysunęłam się z samochodu, lądując na trochę drżących nogach. - Nie zamkniesz szyberdachu? - Spojrzałam w górę, na niego. Zapomniałam jaki był wysoki. - Zostawiam ten samochód. A szyberdach się nie zamyka. (Szyberdach się nie zamyka, hi, hi, hi, a nie mówiłam, że powinien był użyć drzwi :D Oba te oświadczenia trochę mnie zdziwiły, dopóki dobrze nie przyjrzałam się samochodowi. Metalowy dach nad siedzeniem kierowcy wyglądał, jak rozerwana pod wpływem gorąca puszka coli. Co do cholery mogło być wystarczająco silne, żeby zrobić coś takiego? - Możesz pozwolić sobie na to, żeby ot tak porzucać samochody? - Zapytałam. - Musisz doskonale zarabiać. - Przede wszystkim, to on nie był mój. - No cóż, ten od kogo go pożyczyłeś, chyba nie będzie zbyt uszczęśliwiony tą dziurą w dachu. - Prawdopodobnie nie. - Zawahał się, patrząc na mnie, a ja pragnęłam móc odgadnąć, co dzieje się w jego umyśle. Jesteś samym złem - wyszeptał. - Powinienem zostawić cię Nephilimom. (Bosz ale uparty osioł :( Oparłam się plecami o samochód, moje nogi wciąż były trochę osłabione. Nagle ogarnęło mnie dziwne, obezwładniające uczucie, rozlało się po moich piersiach i między nogami. Uczucie, które było mi zupełnie obce. Stał zbyt blisko, ale nie byłam w stanie kazać mu się odsunąć. Nie chciałam tego. - Więc dlaczego tego nie zrobiłeś?

Mój głos był niemal szeptem, jakbym wiedziała, co miał zamiar zrobić i nie chciała go wystraszyć. Rozprosz go. Zatrzymaj. Wiedziałam, czego chciał i niech Bóg mi dopomoże, też tego pragnęłam.(Demony mają strasznie rozbuchane libido;) Jego granatowe oczy były lekko przymknięte i zdawało mi się, że dostrzegłam smugę krwi na jego ustach. Czyjej krwi? - Dlatego, że jestem głupi i wewnętrznie rozdarty - również wyszeptał te słowa w otaczające nas nocne powietrze. - Ponieważ wiem czym jesteś, a mimo to cię pragnę. I wtedy mnie pocałował. Jego usta były twarde, brutalne, zmusiły mnie do otwarcia moich, podczas gdy jego silne ciało wciskało moje plecy w samochód. Poczułam, jak przepływa przeze mnie żar, pożądanie i nie wiedziałam od kogo pochodzi to uczucie, ode mnie, czy do niego. Poczułam, jak napiera na mnie swoją twardą męskością, a ja zwilgotniałam, czując tylko jego usta i jeśli w tym momencie zdarłby ze mnie ubranie i zrobił to czego pragnął, nie zaprotestowałabym. Oplotłam ramionami jego szyję i oddałam mu pocałunek, mój język starł się z jego w szalonym tańcu. Podciągnął mnie do góry, ku sobie. Zawinęłam nogi wokół jego bioder, pragnąc być jeszcze bliżej, nie dopuszczając do siebie żadnych wątpliwości, pogrążając się w okrywającej nas oboje, gorącej mgiełce pożądania. On pierwszy odzyskał zdrowy rozsądek. Oderwał ode mnie swoje usta, a ja opuściłam nogi na ziemię, pozwalając im powoli ześlizgiwać się po jego biodrach i udach. Sięgnął w górę i zdjął moje ramiona ze swojej szyi, cofnął się, zmrużył oczy, a wyraz jego twarzy był tak chłodny i beznamiętny, jakby tych parę ostatnich minut nigdy nie istniało. - Pozwolę ci odejść - powiedział, jego głos był trochę ochrypły z powodu tego, co przed chwilą robiliśmy. - I sugerowałbym, żebyś uciekła, zanim zmienię zdanie.

Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. To było tak, jakby pocałunek nigdy się nie zdarzył. Może tylko mi się przyśnił? Ale to w końcu nie miało znaczenia... jednym, co naprawdę się liczyło było to, że chciał pozwolić mi odejść. - Tak po prostu? - Zapytałam. - Tak po prostu - odpowiedział. - Doszedłem do wniosku, że pozbycie się ciebie sprawia więcej kłopotów niż jesteś warta. (Zwłaszcza w dolnych partiach ciała ;) Z radością zgodziłam się z tym. Ale nie mogłam się poruszyć. Wciąż czułam to dziwne przyciąganie, wciąż pragnęłam go dotknąć, poczuć na sobie jego silne ciało, jego nagą skórę ocierającą się o moją. Stałam nieruchomo do czasu, aż poderwał mnie z miejsca jego głos. - Powiedziałem ci, zjeżdżaj. - Wtedy zaczęłam biec. Zanurzyłam się w pogrążone w mroku ulice. Bez portfela, bez paszportu. Bez nazwiska, przeszłości i przyszłości. Nie dbałam o to. Żyłam i byłam wolna. Tylko to się liczyło, o resztę zadbam później.

TŁUMACZENIE BETA

xeo222

wykidajlo

MROCZNE MIASTO ROZDZIAŁ 4

AZAZEL SIEDZIAŁ NA KRAWĘDZI KLIFU zwieszającego się nad wzburzonym oceanem, pozwalając chłodnej morskiej bryzie zwiewać z twarzy swoje nieco zbyt długie włosy. Zamknął oczy, delektując się tym uczuciem. Wiatr we włosach i zapach morza, były jedynymi z niewielu przyjemnościami, jakich mógł jeszcze doświadczać w swoim pustym życiu. Po chwili znowu otworzył oczy, wyczuwając zbliżającego się Raziela. W ciągu tego półtora roku, które upłynęło odkąd Azazel ponownie dołączył do Upadłych, Raziel ciągle próbował zwrócić mu przywództwo w Sheolu, a on niezmiennie i stanowczo odmawiał. Raziel jako lider i jego niekonwencjonalna żona, tworzyli duet bardzo sprawnie kierujący Sheolem. Raziel miał w sobie więcej współczucia, niż Azazel kiedykolwiek potrafił z siebie wykrzesać, a jego żona, mimo że trochę wszystkimi wstrząsnęła, okazała się być bardzo ciepłym i opiekuńczym Źródłem. Teraz już mógł patrzeć na nią bez morderczych skłonności. Nawet udawało mu się czasem zamienić z nią parę zdań, ponieważ Sarah ją lubiła. Podejrzewał, że jego żona wiedziała, że zbliża się jej śmierć... Sarah często miała niespodziewane wizje... i pewnie przygotowywała miejsce dla Allegry Watson, by ta mogła ją zastąpić. Jeśli Sarah ją akceptowała, to on po prostu nie mógł nią pogardzać.

Odkąd powrócił ze swojej dobrowolnej banicji, wszyscy pozostawiali go w spokoju, wiedząc, że powiedziałby im o tym, gdyby poczuł się gotowy, żeby ponownie wstąpić w szeregi Upadłych. W tym czasie, spędził wiele dni ślęcząc nad starymi tekstami, szukając jakiejś aluzji, wskazówki, co do miejsca pobytu Lucyfera. Pierwszego z nich, Przynoszącego Światło, anioła najbardziej faworyzowanego przez Boga, którego jako pierwszego ukarano, uwięziono gdzieś głęboko pod ziemią w nieskończonej ciszy. Dopóki go nie odnajdą będą bezsilni wobec tyranii archanioła, który jako jedyny nigdy nie uległ pokusom. Uriel, krwawy, bezwzględny i całkowicie bezlitosny został powołany, by czuwać nad ziemią i niebem, gdy Istota Najwyższa dała ludziom wolną wolę, a następnie odeszła, zostawiając ich samym sobie. Uriel sprawował kontrolę nad wszystkim i wymierzał sprawiedliwość, ale stosował najbardziej przerażające z kar Istoty Najwyższej. Zarazy, które zmiotły dwie trzecie populacji świata... hiszpanka, czarna ospa... cholera były kolejnymi prezentami dla niesubordynowanych. Szczególnie upodobał sobie kiłę i AIDS. Cudzołóstwo było w oczach Uriela najgorszym z grzechów, a karą za te grzechy była śmierć. Nikt nie mógł do niego dotrzeć, ani go powstrzymać, gdy zsyłał plagę za plagą, a ludzkość wpadła w kołowrót wojen i głodu. Tylko Upadli mieli jakąś szansę, żeby przerwać jego nieubłagany marsz w kierunku zagłady ludzkości i mieli coraz mniej czasu, ponieważ moc Uriela rosła. Raziel usadowił się obok Azazela, złożył skrzydła i utkwił wzrok w morzu. - Wiesz, że musisz ją odszukać, prawda? - Nie Nikt nie odmawiał liderowi, gdy prosił lub wydawał rozkaz, ale Azazel nie zawahał się tego uczynić.

On i Raziel upadli zaraz po Lucyferze, razem z Tamlelem i dwudziestoma innymi. Zostali potępieni na wieki za zbrodnię pokochania ludzkich kobiet. Po tym nie byli już ani ludźmi ani aniołami, tylko po prostu Upadłymi, przeklętymi, by żyć przez wieczność z niepohamowanym pragnieniem krwi. Nieszczęsne Nephilimy, pożeracze ciał, były ich mroczniejszą stroną, istotami z brudu i rozkładu. - To przecież ty znalazłeś nawiązanie do niej w starych manuskryptach powiedział Raziel swoim spokojnym, cierpliwym głosem. - Nie możesz zaprzeczyć, że to właśnie ona trzyma klucz. Mamy cholerne szczęście, że nie pozwoliłeś Nephilimom jej zgładzić, zanim udało ci się odkryć ten związek. - Gdybym nawet pozwolił, to i tak nie sprawiłoby to żadnej różnicy - stwierdził z uporem Azazel. - Ona niczego nie pamięta. - Użyłeś Łaski... ? - To nic nie dało. Niewiele mogłem z nią zdziałać. Mogłem odczytać jej myśli, właściwie tylko trochę, ale tam był kompletny chaos. Nie wiedziała kim, ani czym była; zupełnie nie pamiętała swojego poprzedniego życia. Skoro ona nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że jest Lilith, to w jaki sposób zdoła wyłuskać z pamięci coś na temat tego, co dopiero odkryliśmy, a co mogłoby zaprowadzić nas do Lucyfera? - Nie mamy innego wyboru. - Głos Raziela stał się cichszy. - Uriel staje się coraz silniejszy i nie upłynie zbyt wiele czasu, gdy w końcu odrzuci ograniczenia i przyjdzie po nas. Musimy odnaleźć Lucyfera i uwierz mi, że zadawałbym się z najbardziej nikczemnymi stworami jakie istnieją, nawet włącznie z Nephilimami, jeśliby to pomogło naszej sprawie. Wiedział, że Raziel ma rację. Wiedział od momentu, w którym natknął się na to niejasne odniesienie: Ona-demon, który pożera dusze mężczyzn i niemowląt, pokłada

się z Nieczystymi, zostanie pogrzebana obok Przynoszącego Światło, co stanie się sposobem na jego wybawienie. Oczywiście, to był tylko jeden wiersz stosunkowo niejasnego tekstu, którego pochodzenie również budziło wątpliwości. I nie zawierał żadnych informacji, że byłaby w stanie pomóc im znaleźć Lucyfera, ona tylko mogłaby wskazać im drogę. Z czego nie bardzo mogli skorzystać, jeśli niczego nie pamiętała. Powrócił myślami do demona. Demona posiadającego kształty, zapach i uczucia kobiety, której wystarczyło na niego spojrzeć, by wzbudzić w nim żądze, które powinny pozostać martwe. Pocałował ją. Ten pocałunek wypalił znak na jego ciele i w jego mózgu, dręcząc go i doprowadzając do obłędu. Jakie szaleństwo kazało mu po nią sięgnąć? Nikomu oprócz niej nie udało się go dotknąć przez ostatnie niemal siedem lat odkąd umarła Sarah, co było kolejnym dowodem na to jak niebezpieczna była Lilith. Jeśli udało się jej obudzić jego obumarłą duszę, to rzeczywiście musiała mieć bardzo silne moce. - Nie śledziłem jej ostatnio - powiedział, co było tylko połowicznym kłamstwem. Przestał zajmować się nią jakieś pół roku temu, gdy przyłapał ją w łóżku z młodym lekarzem. Ale nie miał wątpliwości, że wciąż mieszkała w Brisbane, w tym dziwnym mieszkaniu z widokiem na rzekę. Porwanie jej stamtąd nie zajęłoby mu zbyt wiele czasu. Ale musiałby jej dotknąć, trzymać ją w ramionach, chłonąć w płuca uwodzicielski zapach jej skóry. Musiałby ją przynieść w bezpieczne schronienie Sheolu, a to było ostatnie miejsce, w którym pragnąłby ją oglądać. Oprócz tego jednego cytatu z niejasnego tekstu, który dawał do zrozumienia, że ona dzierży odpowiedzi na temat miejsca uwięzienia Lucyfera, były tuziny innych

odniesień do Lilith, królowej demonów i jej małżeństwa z królem Upadłych. Nie miało znaczenia, że teraz Raziel był liderem. To Azazel doprowadzi ich do tragicznego upadku; Azazel jak zostało przepowiedziane, poślubi Lilith i będzie panował nad piekłem, z nią u swego boku. Oczywiście, te same źródła utożsamiły Upadłego z mitycznym Szatanem, siłą zła tak potężną jak sam Bóg. Według opinii Azazela opartej na doświadczeniu zdobytym podczas niekończących się stuleci długiego życia, jedyną istotą zbliżoną do tego opisu był Uriel, ostatni pozostały Archanioł. - Ty wiesz gdzie ona jest - stwierdził Raziel, niewzruszony protestami Azazela. - Ona nie może należeć do społeczności Sheolu. Przecież jest demonem. - Czy w jego głosie był odcień desperacji? Nie, po prostu brzmiał jak uparty osioł. - Wiem że nie może. Znam przepowiednię. Jeśli nie chcesz przynieść jej tutaj, możesz zabrać ją do Mrocznego Miasta i znaleźć Wyrywaczy Prawdy. Jeśli istnieją jakieś odpowiedzi, które można z niej wydobyć, oni są jedynymi, którzy są w stanie to zrobić. Zmroziło go. Wieki temu ledwie zdołał przeżyć krótką gościnę u brutalnych Wyrywaczy Prawdy. I był dużo silniejszy niż to kruche ciało, które przybrała Lilith. - Dlaczego ja? Michael mógłby... - urwał. Michael posiadał brutalną siłę pierwotnego wojownika. Zgładziłby ją przypadkiem, albo celowo. Co rozwiązałoby jego problem, lecz nie przybliżyło ich ani o cal do Lucyfera. Łamał sobie głowę, by znaleźć wśród Upadłych kogoś innego, kto mógłby podjąć się tego zadania i odpowiednio zająć się demonem, by uzyskać potrzebne informacje. Nie było nikogo takiego. Silni by ją zabili; łagodni byliby w niebezpieczeństwie, gdyby odzyskała swoje prawdziwe ja. Był jedynym, który znał ją na tyle, żeby

zapanować nad nią bez zabijania. Przynajmniej przez ten czas, gdy będzie użyteczna. Gdyby znalazła azyl w Sheolu, nie zdołałby się powstrzymać i przepowiednia stałaby się prawdą. Jakkolwiek silna byłaby jego determinacja, żeby nie stać się ofiarą sukuba, jeśli tylko zrobiłaby wyłom w murze, którym się otoczył, to nic nie zdołałoby jej powstrzymać. Nie był do końca przekonany, że o wszystkim zapomniała; ale nawet gdyby tak było, to prędzej czy później wróci jej pamięć. Przepowiednie miały ten brzydki zwyczaj, że lubiły się spełniać, a już szczególnie te ohydne. Jednak, gdyby mieli rządzić wypełnionym wieczną męką piekłem, ulubionym miejscem Uriela, to on byłby skłonny to zaakceptować. Objęcia bólu były jakąś alternatywą dla zimnej pustki, która go wypełniała. Być może lepiej czuć udrękę niż zupełnie nic. - Zabierz ją do Mrocznego Miasta - powiedział Raziel, wiedząc, że Azazel już się poddał. - Jeśli dostaniesz to, czego potrzebujemy, zawsze możesz ją tam zostawiać. Ucieczka stamtąd zabrałaby jej wieki. Azazel nawet nie drgnął. Zbliżał się przypływ i wiatr przybrał na sile, powodując, że powierzchnię oceanu przecinały grzywy wysokich fal. Nadchodziła burza. I lecąc musiałby zmagać się z wiatrem.

TŁUMACZENIE BETA

xeo222

wykidajlo

ROZDZIAŁ 5

ZASUNĘŁAM ZAMEK BŁYSKAWICZNY w swoim marynarskim worku i cisnęłam go na podłogę, próbując ignorować chmury, które narastały w głębi mojego umysłu. Rzuciłam okiem na zewnątrz, przez okno wychodzące na rzekę Brisbane. To był pogodny dzień, słoneczny blask odbijał się w wodzie i silna bryza wpadała przez otwarte okno. To nie był dzień, który zapowiadałby katastrofę. Mieszkałam na trzecim piętrze starej kolonialnej rezydencji, która została podzielona na dziwaczne apartamenty. Od półtora roku, odkąd się tu wprowadziłam, co rano, budziły mnie ptasie wrzaski i nie pragnęłam niczego innego. Kochałam ptaki... te hałaśliwe i te ciche. Było coś gdy oglądałam je w locie, co odbierało mi dech w piersi i sprawiało, że byłam oniemiała z zachwytu. Nie żebym sama chciała latać. Nie cierpiałam wysokości. Nienawidziłam latania. Myślę, że to z tego powodu nie opuściłam Australii, żeby dowiedzieć się czegoś więcej na temat mojej mrocznej przeszłości. Lubiłam czuć się bezpieczna w swoim apartamencie na najwyższym piętrze z maleńką łazienką wciśniętą pod skos dachu. Lubiłam swoją pracę, przyjaciół i mojego chłopaka, Rolfa. Nie pragnęłam zmian, które wyczuwałam w powietrzu. Usłyszałam dalekie kroki, ktoś wchodził na trzecie piętro i wypełniło mnie dziwne uczucie lęku. Było za wcześnie na Rolfa. Nie zadzwonił ani nie przysłał sms-a, że jest na szerokim ganku, który otaczał budynek, chociaż wiedziałam, że nie lubił tego starego domu i wspinaczki do mojego orlego gniazda. I niespodziewanie nie chciałam odpowiedzieć na pukanie do moich drzwi, obawiając się tego, kto był po

drugiej stronie. Pukanie rozległo się po raz drugi, bardziej nagląco, a ja spojrzałam na zewnątrz przez otwarte okno, zastanawiając się, czy udałoby mi się wydostać... Zaczynam być śmieszna, złajałam się. Wyobrażałam sobie, że kto czai się za moimi drzwiami... Ponury Żniwiarz? Przeszłam przez pokój i gwałtownie otworzyłam drzwi, próbując zignorować uczucie ulgi, widząc stojącego tam Rolfa. Wyglądał na zgrzanego, był rozczochrany i bliski wybuchu. - Dlaczego nie odbierasz telefonu? - Domagał się odpowiedzi. - Wydzwaniam do ciebie od wielu godzin. Podniosłam swoją komórkę, rzucając okiem na ekran. Nie było żadnych nieodebranych połączeń... wcale dziś nie dzwoniła, co tak naprawdę, samo w sobie było dość niezwykłe. Chociaż moi przyjaciele wiedzieli, że wybieram się za miasto, więc można było to rozsądnie wyjaśnić. Ale nie było też żadnego znaku tego, że Rolf wielokrotnie do mnie dzwonił. - Jesteś pewien że dzwoniłeś pod mój numer? Mój telefon twierdzi inaczej. - Więc twoja komórka musi być uszkodzona - powiedział zdegustowanym tonem. Nie mogę dziś z tobą jechać. Powinnam być przynajmniej rozczarowana. Zamiast tego poczułam się jakby ktoś wstrzymał moją egzekucję. Robiłam, co w mojej mocy, by mieć zmartwioną minę. - Dlaczego nie? Nagły wypadek w ostatniej chwili. Muszę zastąpić lekarza na oddziale położniczym. Wszystkie zdecydowały się rodzić w tym samym czasie i brakuje im rąk do pracy. Naprawdę nie miałem wyboru.

- Oczywiście, że nie miałeś - powiedziałam rozsądnym tonem. - Czy możesz otrzymać zwrot pieniędzy za naszą niewykorzystaną rezerwację? - Już się tym zająłem – powiedział.- Zadzwoniłem do kurortu, zanim zacząłem próbować dodzwonić się do ciebie, więc wiem, że mój telefon jest w porządku. To jednak z twoim musi być coś nie tak. Rzeczywiście, jeśli cokolwiek nie układało się w naszym związku, to zazwyczaj działo się tak z mojej winy. I było typowe dla Rolfa, że zadbał o swoje pieniądze, zanim spróbował skontaktować się ze mną. Był bardzo oszczędnym człowiekiem. Tak naprawdę bywały chwile, w których nie mogłam pojąć dlaczego go znoszę, ale kiedy wychodziłam na zewnątrz zaraz sobie przypominałam. Z jakiegoś powodu, Australijczycy wydawali się sądzić, że nie można mi się oprzeć. A przecież nie było we mnie niczego wyjątkowego... moje kręcone, czerwone włosy były bardziej przekleństwem niż pokusą i przecież zawsze nosiłam luźne ubranie i nigdy się nie malowałam... ale z jakiegoś tajemniczego powodu mężczyźni wciąż do mnie uderzali. Rolf u mojego boku trzymał ich na bezpieczną odległość. Co nie oznaczało, że miałam złamane serce, gdy musiał odwołać nasze plany. Przykleiłam do swojej twarzy wyrozumiały uśmiech. - O której musisz być w pracy? Ze zniecierpliwieniem spojrzał na zegarek. - Już powinienem tam być. - Więc idź i nie marnuj czasu na rozmowę ze mną - powiedziałam, popychając go w kierunku drzwi. - Nie przejmuj się mną. Oczywiście zapomniał mnie zapytać, czy nie jest mi przykro. Może nadszedł czas, by przestać liczyć na miłego dr. Rolfa. Zawsze mogłam znaleźć kogoś innego, kto zapewniłby mi ochronę, chociaż nie mogłam zrozumieć dlaczego jej potrzebowałam.

Słuchałam jak zbiega na dół po schodach, bezpieczny w przekonaniu, że wszystko w jego świecie jest poukładane na swoim miejscu, po czym rzuciłam okiem na moją wypchaną torbę. Podeszłam do dużego, otwartego okna, spoglądając w dół na ogród i przez krótką chwilę wydawało mi się, że obok żywopłotu dostrzegam cień, kogoś ciemnego, wysokiego i groźnego. Wtedy on zniknął, łącząc się z wysokimi krzewami. Chyba dostawałam bzika. No cóż, to że Rolf nie mógł nigdzie wyjechać, wcale nie oznaczało, że ja też nie mogłam. Moje torby były spakowane, miałam kilka dni urlopu i jeśli bym tu została zaczęłabym widzieć cienie w mojej własnej sypialni. Byłam zupełnie wolna przez następne cztery dni... mimo że kochałam swoje dziwne, małe mieszkanko, to jego ściany zaczynały mnie przytłaczać. Chwyciłam worek, plecak i wyszłam, kłusem zbiegłam po schodach, tych których Rolf nie cierpiał, a ja kochałam. Zawsze czułam się jak księżniczka wspinająca się do swojej wieży, gdy stałam na początku tych stromych schodów. Pozwoliłam swojej dłoni ześlizgiwać się po ciemnej, mahoniowej poręczy, w dziwnej pieszczocie. To wyglądało prawie tak, jakbym mówiła żegnaj. Mój maleńki Holden (http://www.google.co.uk/search? q=Holden&hl=en&prmd=imvns&source=lnms&tbm=isch&ei=zxXlTtuPI8P64QT7gtzCBQ&sa=X &oi=mode_link&ct=mode&cd=2&ved=0CB) stał zaparkowany w cieniu. Wsiadłam do

niego, rzucając oba bagaże na tylne siedzenie. Wyjeżdżając z parkingu spojrzałam przed siebie. Coś tam było, stało, coś ciemnego i mieniącego się jak miraż utworzony z gorącego powietrza, więc niewiele myśląc przycisnęłam pedał gazu i ledwo unikając zderzenia z zaparkowanym samochodem właściciela mojej kamiennicy, wypadłam na ulicę. Nie oglądając się za siebie dodałam gazu. Byłam przerażona. Serce tłukło się w mojej piersi, a pot pokrywał mi czoło i dłonie. Wbrew sobie

spojrzałam we wsteczne lusterko. Ulica była zupełnie pusta... nie podążała za mną żadna spowita cieniami postać. Żadna oślizła kreatura, rodem z horroru nie wyłoniła się z mroków, by porwać moją duszę. Powoli rozluźniłam stopę na pedale gazu i ponieważ byłam przy wyjeździe na główną drogę, przezornie się zatrzymałam. A potem, jak kompletna idiotka, nagle zapomniałam, że jestem w Australii i skręciłam w prawo, prosto pod nadjeżdżające pojazdy. Usłyszałam pisk opon, trzask metalu uderzającego o metal i zgrzyt miażdżonych samochodów. Tłusty dym wzbił się w powietrze. Jakaś karetka już tam była i widziałam, jak oni rzucili się do mojego maleńkiego samochodziku, ku wgniecionym do środka drzwiom od strony kierowcy. - Nikogo tu nie ma! - Wykrzyknął jeden z sanitariuszy. - Ktoś musiał zostawić samochód na luzie i zapomniał o zaciągnięciu ręcznego hamulca. Dziwne. Nie przypomniałam sobie żebym wysiadła z tego zmiażdżonego samochodu. I nikt nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi, podczas gdy myślałam, że wszyscy będą na mnie krzyczeć i wyzywać od głupich Amerykanek. Sanitariusze i policjanci pracowali nad wydobyciem kobiety z samochodu, w który uderzyłam, dzięki Bogu była w stanie z nimi rozmawiać i wyglądało na to, że wyszła z tego stosunkowo bez szwanku, więc moje poczucie winy trochę zelżało. Odwróciłam się do stojącego za mną mężczyzny. - Ona nie wygląda najgorzej. - Po czym mnie zmroziło. Odwróciłam się ku niemu automatycznie, zdając sobie sprawę, że to on i podświadomie poczułam otuchę. Złowróżbna rzeczywistość powróciła z rykiem, kiedy spojrzałam w górę, w jego lodowate-niebieskie oczy. - Azazel - wyszeptałam.

Nic nie powiedział, po prostu na mnie patrzył. Odwróciłam się i spojrzałam na to, co działo się na drodze, właśnie wyciągnęli kobietę z rozbitego samochodu. Czyżbym miała znowu przez to przechodzić. Gdzie do diabła był Rolf, gdy go potrzebowałam? I w jaki sposób wydostałam się z samochodu? W końcu odwróciłam się plecami do miejsca wypadku. - Czy jestem martwa? - Zapytałam rzeczowo. - Dlaczego tak pomyślałaś? - Jego niski głos wywołał drżenie w moim ciele. Zapamiętałam jego brzmienie. Słyszałam go w swoich snach. Erotycznych, żenujących snach, które za dnia próbowałam wyrzucić z pamięci. - Znowu tu jesteś? - Pamiętasz. Zaskakujesz mnie. Nie wyglądał na szczególnie zaskoczonego. To się nie zmieniło, gdy ostatnim razem z nim byłam, też nie okazywał żadnych reakcji. To było dziwaczne. Nie okazywał ich również, gdy mnie porwał i próbował zabić... chory sukinsyn. Spojrzałam w stronę policji, która teraz kierowała ruchem, zastanawiając się, czy zdążyłabym do nich podbiec, lub krzyknąć o pomoc. Jego spojrzenie podążyło za moim, ale nie wykonał żadnego gestu. - To ci nie pomoże. Oni nie mogą cię zobaczyć ani usłyszeć. Myślę, że o tym wiedziałam, ale nie chciałam w to uwierzyć. Obejrzałam się przez ramię, na niego. - Kolejny raz pytam... czy ja nie żyję? - Lilith nie jest taka łatwa do zabicia. - Nie nazywaj mnie tak - warknęłam jak ktoś, kto za chwilę miał zamiar wyjść z siebie. - Nazywam się Rachela.

Jego oczy zwęziły się. - Nie jest łatwo cię zabić. - Pamiętam. - Stałam zbyt blisko niego. Dziwne, że byłam w stanie wyczuć jego obecność, praktycznie poczuć ciepło jego ciała. Ludzie przechodzili przez nas, chcąc dostać się do miejsca wypadku. Ukradkiem zrobiłam mały krok, by się od niego odsunąć. - Zmieniłeś zdanie? - To nie było całkowite ułaskawienie. Ale jestem tu z innego powodu. Posłałam jeszcze jedno tęskne spojrzenie w kierunku policjantów kręcących się wokół miejsca wypadku, po czym odwróciłam się do niego, robiąc kolejny krok wstecz. - Więc wyjaśnij mi z jakiego. - Potrzebujemy cię. - Mówiąc to wyglądał, jakby był zmuszony przełknąć coś obrzydliwego. - Zabieram cię stąd. Chociaż robię to wbrew sobie. - Nigdzie z tobą nie pójdę. - W tej sprawie nie masz nic do powiedzenia. - miał znudzoną minę. - Chodź. Zdołałam drobnymi kroczkami odsunąć się od niego o dobre pięć stóp. - Ja tak nie myślę. - Prawdopodobnie mógł mnie stąd zabrać, ale ja nie miałam zamiaru mu się poddać. - Chodź. No już. - Jego głęboki głos brzmiał miękko, ale śmiertelnie stanowczo. Wciąż ani drgnęłam. Ale chciałam, Boże, jak chciałam przekroczyć tą dzielącą nas przestrzeń i przycisnąć się do niego całym ciałem. Pragnęłam mężczyzny, który chciał mnie zabić. Walczyłam z tym, walczyłam z potrzebą, by do niego podejść, piorunując go wzrokiem. To była bitwa, której zdecydowana byłam nie przegrać. Nie

walczył uczciwie... uwierzyłam, że jest czymś innym niż tylko człowiekiem, chociaż musiał być na wpół obłąkany, gdy powiedział, że ja jestem demonem. Ale pomimo wszystkich jego wysiłków, nie zamierzałam pozwolić mu nad sobą zapanować. Niedorzecznie silny pociąg, jaki do niego czułam, prawdopodobnie był tylko jeszcze jednym z jego podstępów. Nie byłam pewna, jak długo tam staliśmy. Nie zażądał ponownie, żebym do niego podeszła. Wpatrywał się we mnie tymi swoimi głęboko niebieskimi oczami, tak wyrazistymi w jego spokojnej twarzy, a ja próbowałam walczyć z nagłym chłodem, który mnie ogarnął. Gdybym się temu poddała nie byłoby już żadnej nadziei, chociaż jakoś nie mogłam określić, na co miałam nadzieję. - Myślałem, że jesteś mądrzejsza - powiedział w końcu. - Wiesz, że jestem twoim wrogiem i naprawdę niewiele trzeba żebym cię zabił. Zamiast zrażać, powinnaś próbować mnie zmiękczyć. Miękki nigdy nie było słowem, którego użyłabym w stosunku do Azazela. Był szczupły, silny, same surowe płaszczyzny i kąty. Nie przypuszczałam, żeby w odpowiednim momencie, kiedykolwiek był miękki. Na tą myśl moją twarz oblała purpura. Dlaczego, kiedy patrzyłam na tego mężczyznę, zawsze musiałam myśleć o seksie? Jeśli nie był człowiekiem, to mógł być nawet kompletnie aseksualny. A nawet jeśli nim był, to nie miało nic wspólnego ze mną. Nie powinnam podniecać się kimś, kto pragnął ujrzeć mnie martwą. Ale niestety, miał jakieś zadanie do wykonania. Nie powinnam była go zrażać. Powinnam być potulna i uległa, to może znowu by mnie wypuścił. Ale nie ruszyłam się z miejsca. Nie tym razem. Na jego ustach zatańczył delikatny cień uśmiechu, co mną wstrząsnęło, a następnie

znikł tak szybko, jak się pojawił. - Twój wybór - rzucił. I wszystko pociemniało. Już kiedyś to czułam: dusiłam się w nierozerwalnym uścisku, zapachu rozgrzanego mężczyzny i otaczającego mnie oceanu. Nie walczyłam... pamiętałam, że walka mogła jedynie pogorszyć moją sytuację. Byłam nieruchoma, zanurzona w egipskich ciemnościach i próbowałam rejestrować, co dzieje się wokół. To było szalone, ale czułam jakbym leciała. Szybując przez chmury, czas i przestrzeń i to sprawiało, że poczułam się cudownie, co było śmieszne, ponieważ nienawidziłam samej idei latania. Teraz byłam po prostu czymś otulona, moja wyobraźnia oszalała. Ale zrobiłam głęboki wdech, zapach jego skóry i morskiej bryzy wypełnił moje nozdrza i poddałam się tej przyjemności, pozwalając rozpłynąć się mojej wolnej woli. WZBIŁ SIĘ W GÓRĘ, demon mocno przywarł do niego. Tym razem z nim nie walczyła, co spowodowało, że wszystko stało się jeszcze trudniejsze. Czułby się lepiej, gdyby musiał z nią walczyć. Czuł jej głowę przyciśniętą do swojego ramienia, a na swojej skórze jej ciepły, wilgotny oddech. Gdyby walczyła, mógłby ją wypuścić, zapomnieć o niej i kto by wiedział gdzie i kiedy zamknęła się nad nią powierzchnia oceanu? Ale ocean nie zdołałby jej zgładzić. Zabicie demona nie było takie łatwe, nawet dla niego. Tak po prawdzie, znalezienie jej nie zabrało mu zbyt wiele czasu. Zawsze był jej świadomy, gotowy w ciągu jednego dnia skończyć to, co zaczął. Pozwalanie jej żyć było nie do przyjęcia. Wciąż nie wiedział, co skłoniło go do zmiany zdania, by po półtora roku znów do niej wrócić. Może prosty fakt, że Sarah znienawidziłaby go za to, co chciał zrobić. Mimo, że od jej śmierci upłynęło tak wiele czasu, łagodzący wpływ, jaki na niego miała przeciwstawiał się jego najbardziej krwawym instynktom. I krwawe było tu jak najbardziej trafnym określeniem. Lilith mogła krwawić...

pamiętał to. Przypomniał sobie otarte ciało na jej nadgarstkach i kostkach, które wyleczył po tym, jak wyrwał ją z łap Nephilimów. Mógłby sprawić, żeby znowu zaczęła krwawić i tym razem nie powstrzymałby go żaden nieprzemyślany akt miłosierdzia. Nie sądził, żeby w jego ciele pozostała teraz chociaż jedna zdolna do współczucia kosteczka. Zabierze ją do Mrocznego Miasta i kiedy tam będzie, przekaże ją Wyrywaczom Prawdy, a oni już odkryją jej wszystkie tajemnice. Teraz nie miał innego wyboru, jak tylko narażać się na pokusę, jaką była i udowodnić sobie, że był w stanie stawić jej opór. Będzie wiecznie opłakiwał swoją Sarah. Była wspaniałą żoną na jego niekończącej się banicji. Natomiast Lilith była dziwką i morderczynią. Nieważne, w co ona wierzyła. Nie mógł sobie pozwolić zapomnieć o tej podstawowej prawdzie.

TŁUMACZENIE BETA

xeo222

wykidajlo

Nie mogłam się powstrzymać żeby nie dodać mojego wyobrażenia Lilith

I Azazela...

...czyż nie wygląda na chronicznie wkurzonego ;) ROZDZIAŁ 6

OTWORZYŁAM OCZY, ZAMRUGAŁAM, po czym znowu mocno je zacisnęłam. Coś było nie w porządku z moim wzrokiem. Z moim umysłem też chyba było coś nie

tak. Serce biło mi gwałtownie na wspomnienie o strachu. Zaczęłam oddychać głęboko i powoli, starając się uspokoić. Leżałam na łóżku i ogarnęło mnie uczucie déjà vu. To wszystko już mi się kiedyś przydarzyło. Gdzie był Azazel? Znowu powoli otworzyłam oczy, potem usiadłam i rozejrzałam się wokół siebie. Byłam w sypialni, ogromnej, luksusowej z wysokim sufitem, ciężkimi starymi meblami i czymś, co wyglądało jak marmurowa posadzka. Nie mogłam mieć pewności ponieważ pokój był, jakby wypłukany z wszelkiego koloru. Wszystko w nim było w odcieniach dziwnej sepii, jak na starej fotografii. Spuściłam wzrok na swoje ciało i odetchnęłam z ulgą. Ja ciągle byłam w kolorze, moje dżinsy miały taką samą barwę wyblakłego indygo, jak wtedy gdy je kupiłam, tenisówki były brudnobiałe, a moje ramiona miały swój normalny, lekko opalony kolor skóry. Jakaś dziwne wspomnienie sprawiło, że sięgnęłam do swoich włosów. Były takie same, długie i gęste, przyciągnęłam kosmyk do oczu. Te same czerwone, do których jakoś w końcu udało mi się przyzwyczaić. Pogłaskałam narzutę, na której siedziałam. Była gruba i aksamitna, pomimo jej szaro-brązowej barwy. Ktoś musi mieć naprawdę dziwny zmysł dekorowania, by wybrać wszystko w tych mdłych odcieniach. Nawet marmur. Zsunęłam się z wysokiego łóżka, a podłoga pod moimi stopami okazała się zimna i twarda. Czy istniało coś takiego jak brązowy marmur, czy może go pomalowali? Ale zdałam sobie sprawę, że farba byłaby zbyt łatwą odpowiedzią. Wiedziałam, co znalazłabym gdybym otworzyła drzwi, gdybym rozsunęła te ciężkie beżowe kotary, które coś mi mówiło powinny być czysto białe i odsłoniła wysokie okna. Przekręciłam gałkę, mając nadzieję, że jakiś Czarnoksiężnik z Krainy Oz wywoła za drzwiami efekt jaskrawych kolorów jak rodem z krainy Munchkinland. http://www.google.co.uk/search?

q=Munchkinland&hl=en&prmd=imvns&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=kA_tTsu2OM P64QS0wO2qCQ&ved=0CE0QsAQ&biw=751&bih=759 Zamiast tego ujrzałam kolejny

zasepiony pokój. Żadnego znaku Azazela, wydałam z siebie mimowolne westchnienie ulgi. Były tu takie same wysokie okna zakryte ciężkimi zasłonami, a ja nie miałam ochoty przez nie wyglądać. Ale byłam zrobiona z mocniejszego kruszcu niż mogłoby się wydawać i jeśli już się tu znalazłam, to równie dobrze mogłam dowiedzieć się z czym przyjdzie mi się zmierzyć. Przemaszerowałam przez pokój i odciągnęłam zasłony na bok, po czym stałam tam jak zmrożona, patrząc na rozciągające się za oknem miasto. Nie miałam pojęcia, gdzie się znajdowałam... to wyglądało jak skrzyżowanie Nowego Jorku z lat trzydziestych i Londynu z dziewięćdziesiątych, zmieszane z wyobrażeniem na temat przyszłości jakiegoś producenta filmowego, z początków niemieckiego kina. Wszystko było pogrążone w podobnym monochromatycznym światłocieniu, w rodzaju szarawego brązu, jak w starych filmach. Przytrzymałam swoje ramię ponad tym miejskim pejzażem. Wciąż było normalne, wybuch koloru przeciwko ciemnu, mrocznemu stylowi tego dziwnego miejsca. Puściłam zasłonę, odwróciłam się, po czym wydałam z siebie przyciszony krzyk. Ponieważ Azazel stał tam i obserwował mnie. Przynajmniej był w kolorze, albo na tyle w kolorze, na ile sobie na to pozwalał. Był jak zwykle ubrany na czarno, czarne dżinsy i czarna koszula, a długie, atramentowo-czarne włosy otaczały bladą twarz i żenująco dobrze zapamiętane ciemnoniebieskie oczy, oraz wydatne kości policzkowe. Ale nawet jego blada skóra miała zdrowszy kolor niż ten pokój i usta również zachowały swoją naturalną barwę. Wpatrywałam się w nie, niepewna, czy miałabym ochotę analizować swoje własne myśli, a wtedy te usta wygięły się w nieprzyjemnym uśmiechu.

- Do jakiego piekła znowu mnie przywlokłeś? - Udało mi się zabrzmieć, jakbym była tym raczej umiarkowanie zainteresowana. - Czy to jest czyściec? - Czyściec jest mitem. To jest Mroczne Miasto. - Chyba stroisz sobie ze mnie żarty - rozejrzałam się wokół. - Więc, po co tu jesteśmy? Nie odpowiedział, jego niepokojące oczy przesunęły się po mnie, z czymś, co odbierałam jako lodowatą pogardę. Wciąż nie mogłam sobie uzmysłowić, co takiego zrobiłam, by na to zasługiwać, dlaczego miał tak niezachwianą pewność, że jestem jakimś demonem, ale nie zamierzałam go pytać. Już wiedziałam, że niczego mi nie powie. Zamiast tego zapytał - Jesteś głodna? Co mnie totalnie zaskoczyło. Do tej pory nie wykazywał jakiegokolwiek szczególnego zainteresowania moim samopoczuciem. Zdałam sobie sprawę, że padam z głodu. - Tak. Skinął głową, odwracając się w kierunku drzwi, a ja wpatrywałam się w niego z zastanowieniem. Był wysoki, jakieś sześć stóp i dwa cale (około 180cm ;), szczupły, z dobrze zarysowanymi silnymi mięśniami, co było dziwnie miłe dla oka. Nie był taki chudy jak wtedy, gdy widziałam go ostatnim razem... najwidoczniej w międzyczasie zjadł kilka solidnych posiłków, chociaż wciąż jeszcze mógłby przybrać parę kilogramów. Nie mogłam pozbyć się dziwnego uczucia, że czegoś w nim brakuje. Gdy odwrócił się do mnie plecami, to były silne plecy, szerokie barki i muskularne ramiona. Ale powinno być coś jeszcze. Obejrzał się. - Na co się tak gapisz? - Zapytał nieufnie i z rozdrażnieniem.

Rozdrażnienie nie było niczym nowym, rezerwa to był dla mnie mały tryumf, gdy czułam się taka bezbronna. - Na nic - odpowiedziałam. - Idziemy gdzieś? - Mówiłaś, że jesteś głodna, a ja na pewno nie będę dla ciebie gotował. Znam pewną restaurację. - Będziemy jedli w restauracji, jak normalni ludzie? - Zakpiłam. - Nie mów... że jesteśmy na naszej pierwszej randce. - My nie jesteśmy ludźmi, demonie. Żadne z nas. Wiesz o tym, czy chcesz zmierzyć się z tą prawdą czy nie. - To ty nie jesteś człowiekiem - wypaliłam w odpowiedzi. - Jeśli któreś z nas jest demonem, to ty. Spadasz na mnie i porywasz do beznadziejnych miejsc. Miejsc, których nie można ogarnąć rozumem. Do tej pory nie zauważyłam niczego, co mogło by być dowodem, że jestem czymś więcej niż normalną ludzką istotą, która miała nieszczęście przyciągnąć do siebie takiego nadprzyrodzonego prześladowcę. - Nie, nawet gdy patrzysz w lustro? Zapomniałam o tym. Rude włosy, ciepłe brązowe oczy, tajemniczy pąk ust, zdecydowana szczęka. Wciąż czułam się nieswojo, nawet po przeszło roku, mimo to mój wygląd był mi dziwnie znajomy. Ale nie miałam zamiaru poddać się bez walki. - Myślę sobie, że musiałeś zmącić mój umysł. - Zmącić twój umysł? - Powtórzył. - Gdyby to było takie proste. Idziesz? Przytrzymał drzwi i mogłam dostrzec korytarz za nimi. Może okaże się bardziej przystępny, gdy będziemy jeść. Żartowałam z niego na temat randki, ale naprawdę ludzie przejawiali tendencję do odprężania się, gdy jedli.

Przy odrobinie szczęścia, może odpowiedziałby mi przynajmniej na kilka niewinnych pytań. Mimo, że nie zrobił tego podczas tego obiadu w buszu, przypomniałam sobie nagle. Po prostu upewnił się, że nie będę mogła rozmawiać i przystąpił do jedzenia, nie dając mi innego wyboru, jak tylko iść za jego przykładem. Byliśmy na drugi piętrze. Podążyłam za nim przez elegancki hol, który wyglądał jak filmowa dekoracja, potem schodami w dół i przez ciężkie wejściowe drzwi, na ulicę. Jeździły po niej szare samochody i ciężarówki; ludzie o szarych twarzach, w szarych ubraniach i o szarych duszach wypełniali ulice. Azazel wyglądał jak prawdziwa tęcza, gdy szedł wśród nich w swoim surowym, czarnym stroju. Żaden z mieszkańców nie wydawał się zauważyć tego, że oboje bardzo się od nich różniliśmy. Pomyślałam o tuzinie filmów, w których ludzie w świecie technikoloru żyli w czerni i bieli i próbowałam przypomnieć sobie, co robili, by czar prysnął. Dorotka wzleciała razem z domem i wylądowała na czarownicy z Oz. Ja mogłam tylko pragnąć, żeby ten dom się zawalił i technicolor Azazela rozprysnął się na wszystkie strony. Pleasantville? http://pl.wikipedia.org/wiki/Miasteczko_Pleasantville Czy bohaterowie tego filmu zakochali się w sobie i w ten sposób złamali przekleństwo czerni i bieli? Niestety nie było tu nikogo, w kim mogłabym się zakochać, tylko mój śmiertelny wróg. Ponadto, byłam całkiem pewna, że nigdy w całym swoim życiu nie byłam zakochana, nawet w ciągu tych długich okresów samotności, z których składała się jego większa część. Na pewno nie kochałam Rolfa. Spełniał pewne zadanie, zresztą nieskutecznie i ten rozdział był już zamknięty. Nie będę za nim tęskniła. Przyśpieszyłam, by dotrzymać kroku Azazelowi. Ledwie zwracał na mnie jakąkolwiek uwagę. Musiał wiedzieć, że ucieczka stąd była praktycznie niemożliwa.

- Czy te stworzenia też tu mieszkają? To pytanie zdołało przyciągnąć jego uwagę. Spojrzał do tyłu, na mnie. - Jakie stworzenia? - Doskonale wiesz jakie... te które miały się mną zająć, kiedy po raz pierwszy mnie porwałeś. Prawdę mówiąc nigdy ich nie widziałam, dzięki Bogu, ale... - Nephilimy. Zadrżałam, mimo że moja pamięć wciąż szwankowała, mój instynktowny strach był bardzo prawdziwy. Co? - Słyszałaś. One są nazywane Nephilimami. To istoty tak stare jak czas, anioły, które spadły z nieba i z tego powodu popadły w szaleństwo. Zdołaliśmy zgładzić większość z nich, ale w Australii, oraz w Azji zostało ich parę . - Ja nie wierzę w anioły. Chociaż ciągle szedł dwa kroki przede mną, w jakiś sposób odniosłam wrażenie, że się uśmiecha. Co było totalnie niemożliwe... Azazel nigdy się nie uśmiechał. - Niemniej jednak - powiedział neutralnym tonem - właśnie nimi kiedyś były. Teraz one są po prostu odrażającymi potworami, żywiącymi się ludzkim mięsem. Przeszył mnie zimny dreszcz. - A kim są ci „my” Po tym pytaniu znowu na mnie spojrzał, unosząc brew. - Mówiłeś. „Zdołaliśmy zgładzić większość z nich” - powiedziałam. - Więc kogo

miałeś na myśli mówiąc „my”? - Resztę mojego rodzaju. - A twój rodzaj jest... ? - To nie twój interes. Zatrzymał się przed szarym frontem restauracji, ciężkie zasłony w oknach sprawiały, że wyglądała ona jak europejska kawiarnia z ubiegłego wieku. Otworzył drzwi, jego ręka wyglądała dziwnie na gałce koloru sepii i gestem zaprosił mnie do środka. To dziwne miasto może i było pozbawione koloru, ale zapach, który poczułam w restauracji były intensywny, mocny i pikantny. Mistrz ceremonii, który zaprowadził nas do stolika pochodził z bardzo starej szkoły cieni i szarości... ubrany był w galowy uniform, a kiedy odsuwał dla mnie krzesło jego maniery były nienaganne. Spojrzał na Azazela. - Czy pragniesz spotkać się z nim dziś wieczorem, mój panie? Tym mnie zaskoczył. Dlaczego do cholery nazwał Azazela “ moim panem”? Błysk irytacji przebiegł przez twarz Azazela. - Jeszcze nie podjąłem decyzji, Edgarze. Dam ci znać. - Bardzo dobrze, mój panie - powiedział i gnąc się w ukłonach tyłem wycofał się od naszego stolika. Popatrzyłam z zainteresowaniem. Tak naprawdę to nigdy wcześniej nie widziałam, żeby ktoś tak sprawnie poruszał się w tej pozycji, ale najwyraźniej Edgar miał w tym sporo praktyki. Odwróciłam się do... do Azazela. W restauracji byli również inni goście,

rozmawiający przyciszonymi głosami, ale nikt nawet nie spojrzał w naszym kierunku. Przypuszczałam, że dla nich wyglądaliśmy tak samo szaro jak oni, ponieważ w innym wypadku na pewno by się na nas gapili. Tak naprawdę, to co jakiś czas, któryś z gości rzucał okiem w naszą stronę, ale szybko odwracali swoje spojrzenia, jakby patrzyli na coś, czego nie powinni byli widzieć. Wszyscy wyglądali na pokonanych i przygnębionych. No cóż, gdybym ja żyła monochromatycznym życiem w miejscu, które zwano Mrocznym Miastem, to pewnie też miałabym notoryczną depresję. Zastanawiałam się, czy byli tu ponieważ chcieli tu być, albo może tak jak ja, zostali tu przywleczeni wbrew swojej woli. Nie żeby Azazel zechciał mi na to odpowiedzieć, gdybym go zapytała. Ale nic nie szkodziło spróbować. - Czym jest to miejsce? - Restauracją. Poddałam się, szkoda było pytać. Oparłam się o krzesło, zagryzając wargę w irytacji. Znowu coś przemknęło przez jego surową twarz, coś, co w kimś bardziej ludzkim można by prawie wziąć za uśmiech. Tak jest znacznie lepiej - wymruczał. - Wolę cię kiedy nie jęczysz. Odpowiedzi na swoje pytania otrzymasz we właściwym czasie. - Cholera, mam w głęboko w poważaniu to, co wolisz - powiedziałam słodziutkim tonem. I znowu wyglądał prawie na rozbawionego. - I co cię tak cholernie bawi? - Twój sposób wyrażania się. - Zechciałbyś to dokładniej wyjaśnić ? - Nie.

Zadowoliłam się cichym pomrukiem. Nawet nie zapytałam, czy tym razem zamierzał pozwolić mi zamówić coś dla siebie. Wątpiłam w to. To prawdopodobnie sprawiłoby tylko, że poczułby ochotę żeby potraktować mnie jak ostatnio, a byłam tym śmiertelnie zmęczona. Postanowiłam odzywać się tak rzadko, jak tylko będę mogła, nawet jeśli nie było to zgodne z moją naturą. No i znowu, przecież nie wiedziałam, co było zgodne z moją naturą. - Nie jestem przekonany, że „śmiertelnie” jest dobrym określeniem. Podskoczyłam. - Tylko mi nie mów, że czytasz w myślach. - Od czasu do czasu - powiedział to, jakby to było jedynie niewartym uwagi drobiazgiem. - Jesteś śmiesznie łatwa do odczytania. - Po czym dodał - przecież wiesz, że nie jesteś śmiertelna. Gapiłam się na niego w kompletnym osłupieniu, a po chwili przypomniałam sobie, że podobno miałam być jakimś demonem. - Wnoszę, że tzw. demony są nieśmiertelne. Więc jak mógłbyś mnie zabić? - Nieśmiertelny może zostać zgładzony tylko przez innego nieśmiertelnego. Nie przez człowieka, ani w wypadku, lub przez siły natury. Nie możesz utonąć, chyba że to ja wciągnę cię pod wodę. - Bez wątpienia z twojej strony byłaby to czysta przyjemność. - Przynajmniej nie dostrzegłam żadnej wody wokół tego ciemnego, przygnębiającego miasta. Nie odpowiedział, ponieważ pojawił się kelner, załadowany talerzami z jedzeniem, które o ile było mi wiadomo nie zostało zamówione. Jedzenie... wyglądało okropnie: szare mięso w szarym sosie pieczeniowym, blade ziemniaki i pozbawione koloru jarzyny. Nawet wino wyglądało na mętne. Ale za to smakowicie pachniało i tylko to

się liczyło. Miałam wybór. Mogłam pozwolić się mu zastraszyć, odmówić jedzenia i siedzieć w ponurym milczeniu. Albo to zjeść. Zdecydowałam się na opcję numer dwa. Smakowało niebiańsko, było tak dobre, że przymknęłam oczy i jęknęłam z rozkoszy. Zwykle nie byłam zbyt wielką fanką ciężkiej niemieckiej kuchni, ale to żarcie było tak cudowne, że zaryzykowałbym dla niego tysiąc zatkanych tętnic. Rzuciłam okiem na jego talerz. Niewiele na nim było i nagłe owładnęło mną przerażające podejrzenie, że dali mi zły talerz. Jego jedzenie wyglądało na dietetyczne, na takie, jakie wpychałam w siebie przez większość mojego życia, a przynajmniej przez tą część, którą udało mi się zapamiętać. Odłożyłam widelec - Czy on nie podał mi twojego talerza? - Nie. Powiedziałaś, że jesteś głodna. Ja nigdy nie jadam zbyt wiele. Zamierzałem go zapytać skąd wiedzieli, co przynieść, ale zamiast tego podniosłam widelec i zaczęłam wrzucać jedzenie do ust. W tą jego grę mogliśmy grać we dwoje. Jadłam w ciszy, powoli przeżuwając każdy kęs, próbując nie zauważać, jak on grzebał w swojej skąpej porcyjce. Nie był tak chudy jak wtedy, gdy po raz pierwszy go ujrzałam. Zaokrąglił się trochę, a to określenie dotyczyło głównie mięśni jego ramion. Silnych ramion. Ale już to wiedziałam... uniósł mnie bez wysiłku, leciał ze mną... Nie, to nie było w porządku. Nie miałam pojęcia, skąd to się we mnie brało, ale to było śmieszne. Właśnie, kiedy skończyłam solidny posiłek, czując się nie do końca nasycona, nagle pojawiły się przede mną kawa i ciasto malinowe. Spojrzałam na niego. - Dlaczego nie przekupujesz mnie czekoladą? To był test.

- Nigdy nie lubiłaś czekolady - odpowiedział, dając mi kolejny skrawek informacji. Przez chwilę skłaniałam się ku temu, by zacząć ostro domagać się lodów z gorącą polewą czekoladową, ale on, jak zwykle, miał rację. Nie przepadałam za czekoladą. Nie miałam pojęcia, skąd wiedział o mnie te rzeczy, drobne szczegóły życia, ale wiedział. To sprawiało, że nie mogłam go nie doceniać. Kiedy kończyliśmy jeść przy naszym stoliku znowu pojawił się kelner. Spodziewałam się zobaczyć, że dyskretnie położy rachunek przy łokciu Azazela, ale w dłoni Edgara nie było niczego. - On wie, że tu jesteś - powiedział starszy mężczyzna ściszonym głosem. - Chce ją zobaczyć. Wyraz rozdrażnienia wypłynął na twarz mojego towarzysza. - Ona potrzebuje czasu. - To nie była prośba, mój panie. Azazel rzucił na stół swoją ciężką lnianą serwetkę. Inny człowiek może westchnąłby ze frustracji. Azazel po prostu wyglądał na jeszcze zimniejszego, jeśli to w ogóle było możliwe. Wstał, rzucając mi kose spojrzenie. - Chodź. Zaczynałam nie cierpieć tego słowa wypowiadanego tym jego zimnym, rozkazującym tonem. - Jeszcze nie skończyłam. Tak naprawdę, byłam zbyt pełna, żeby coś jeszcze w siebie wcisnąć, ale postanowiłam walczyć z nim na każdym kroku. - Ależ tak. Ruszył ku mnie, a ja zerwałam się od stolika w pośpiechu, żeby przed nim uciec i przewróciłam krzesło. Teraz inni klienci zerkali na nas ukradkiem i zastanawiałam

się, co czyniło ich tak szczególnie dyskretnymi, zasady dobrego wychowania, czy to co wiedzieli o Azazelu. Albo może byli tylko zbyt zdołowani, żeby obchodziło ich cokolwiek. Gwałtownie strzelałam oczami po sali, zastanawiając się, czy był tu ktoś, do kogo mogłabym zwrócić się o pomoc. Ale w momencie, gdy próbowałam pochwycić czyjś wzrok, to osoba odwracała ode mnie oczy jakbym była nieczysta. Sapnęłam z irytacją. Byłam zdana wyłącznie na siebie, ale to nie była żadna nowość. Przeżyłam tak tysiące lat... dekady... Nie, to nie mogła być prawda. Przetrwałam długie lata bez niczyjej pomocy, więc przeżyję i to. Przecież, zdołałam wydostać się z jego ostatniej pułapki. To prawda, że byłam zdana na jego łaskę i chociaż nienawidzę tego mówić, na jego wyrzuty sumienia. Ta nowa sytuacja była niemal tak samo rozpaczliwa. Ale przynajmniej do tej pory nie groził, że mnie zabije. Moje akcje musiały pójść w górę. Utworzyliśmy dziwną procesję, Edgar pierwszy przeszedł przez drzwi i wyprowadzając z sali jadalnej, prowadził nas przez ciemny labirynt wąskich korytarzy, a Azazel szedł za mną, żeby powstrzymać mnie przed próbą ucieczki. To nie było konieczne... dokąd bym uciekła? Próbowałam ignorować narastającą panikę, kiedy zanurzaliśmy się coraz głębiej w trzewia budynku. Jeśli ten ktoś, z kim miałam stanąć twarzą w twarz, był w stanie nagiąć do swojej woli przerażającego Azazela, to ta istota musiała być rzeczywiście rodem z horroru. W końcu zatrzymaliśmy się przed dużymi, niewyróżniającymi się niczym drzwiami. Nasz przewodnik zapukał, po czym je otworzył, a niezbyt delikatne szturchnięcie Azazela popchnęło mnie do przodu.

Znalazłam się w przytulnym pokoju z wygodnymi meblami, w kominku płonął ogień, a na prawie wszystkich dostępnych powierzchniach leżały stosy książek. W takim miejscu niejeden chciałby spędzić deszczowe popołudnie, pomyślałam, rozglądając się wokół w poszukiwaniu osoby, która tu mieszkała. Początkowo go nie dostrzegłam, siedział w wyściełanym fotelu, w jednym z przytulnych zakamarków, w które obfitował ten pokój. Był bardzo stary, z jedwabistymi jasnymi włosami, które okrywały bladą skórę głowy i spływały mu za uszy. Był tak samo bezbarwny, jak wszyscy w tym miejscu i zastanawiałam się, czy tak samo stałoby się z moim porywaczem i ze mną samą, gdybyśmy zostali tu wystarczająco długo. Ubrany był w coś w rodzaju szaty, a w powietrzu unosił się kojący zapach dymu z fajki. Dziwne, że papierosy i cygara cuchnęły, ale dym fajki pachniał dystyngowanie i uspokajająco. Starzec wpatrywał się we mnie swoimi mlecznymi oczyma, które wyglądały przyjaźnie na jego pomarszczonej twarzy. - Więc jesteś tu, moja droga - powiedział, a jego akcent był brytyjski. Co nie było zbytnim zaskoczeniem... pasował on do atmosfery starożytnych ksiąg i starej brandy. Jego oczy zwęziły się, kiedy dostrzegł stojącego za mną Azazela, a jego widok wywołał w nim oczywiste niezadowolenie. - Azazelu. - Belochu - wymruczał Azazel w odpowiedzi, prawie niedostrzegalnie pochylając głowę. - To nie jest odpowiednia chwila. - Dla mnie każda chwila jest odpowiednia - odpowiedział ostrym tonem mężczyzna zwany Belochem. Musisz się do tego dostosować. Odwrócił się do mnie, a jego uśmiech był zarówno czarujący, jak i dobrotliwy. Jeśli on i Azazel byli wrogami, to w takim razie najwyraźniej on był moim nowym najlepszym przyjacielem. - Moja droga, dlaczego nie usiądziesz naprzeciwko mnie?

Minął kawał czasu odkąd ostatni raz gościłem taką śliczną młodą kobietę na moich starokawalerskich śmieciach. To jest wielka przyjemność. Azazelu, nalej nam obydwojgu po szklaneczce brandy. Skoro już to robisz, to nalej i sobie. Miałam opory, co do brandy. Rozważałam odmowę... pomysł picia czegoś mocniejszego niż wino nie był zbyt pociągający... ale nie chciałam, by ten dystyngowany starszy pan patrzył na mnie z taką samą, niezbyt skrywaną pogardą, z jaką spoglądał na Azazela. Chwilę później Azazel włożył kieliszek koniaku w moją lodowatą dłoń, a ja zamykając swoje palce na nóżce kieliszka, otarłam się o jego skórę. Drgnął rozlewając odrobinę brandy. Beloch wydał dezaprobujący dźwięk z powodu takiej niezdarności. - Możesz zostawiać nas samych. - Nie Cieszyłam się, że ta krótka, powściągliwa odpowiedź Azazela, tym razem nie została przeznaczona dla mnie. Beloch zacisnął usta. - Więc usiądź w kącie i bądź cicho. Musiał zauważyć moje zaniepokojone spojrzenie rzucone w kierunku Azazela, bo powiedział ciepłym głosem - Nie martw się o niego, Rachelo. On ma bardzo dominującą naturę i nie lubi chylić czoła przed wolą innych. Z przykrością dla niego, stoję w hierarchii wyżej. Przysiągł wykonywać moje rozkazy. Nareszcie pojawił się mistrz, lub przynajmniej ktoś wyższy rangą. Ktoś z mocą i umiejętnościami wystarczającymi do przeciwstawienia się despotycznym

skłonnościom Azazela. Posłałam Belochowi olśniewający uśmiech i rozsiadłam się wygodnie na wyściełanej miękkimi poduchami otomanie. - Więc powiedz mi młoda damo - powiedział, odchylając się i lustrując mnie spojrzeniem swoich lodowatych oczu. - Co sprowadza cię do Mrocznego Miasta? Poza naszym wspólnym, niezbyt przyjemnym przyjacielem? - Naprawdę nie mam pojęcia. - Bez przekonania wzięłam maleńki łyk brandy. I jeszcze raz smak zrekompensował niedostatek koloru, a jego bogactwo rozgrzało mój język. - Nie baw się w swoje gierki, Belochu – wysyczał Azazel. - Wiesz równie dobrze jak ja dlaczego ją tu sprowadziłem. Potrzebujemy odpowiedzi na nasze pytania. - A jak masz zamiar uzyskać te odpowiedzi, skoro ona cię przeraża? Prychnięcie Azazela oddawało jego pogardę dla takiej sugestii. Przeraża? Raczej nie. Nawet w pełni swoich mocy nigdy nie stanowiłaby dla mnie równorzędnego przeciwnika. Ona upiera się, że nic nie wie o mocach, które posiada, ale nawet gdyby ich użyła jestem dobrze przygotowany, by odeprzeć każdą z nich. - Powiedz mi, dlaczego ci nie wierzę? - Zapytał Beloch łagodnie. Siedziałam nieruchomo, kołysząc w kieliszku brandy, której nie chciałam pić i obserwowałam. Podczas, gdy rzekomo rozmawiali o mnie, wydawali się prawie zapomnieć o moim istnieniu, za to ujawniali swoją odwieczną wrogość. Co działało na moją korzyść... musiałam chronić własną skórę. Tak długo, jak trwałaby ich walka, ja mogłabym być poza kontrolą i próbować szukać sposobu ucieczki. - Jesteś przerażony tym, że przepowiednia może się spełnić. - Ciągnął Beloch. - Tak przerażony, że możesz ją zgładzić zanim wydobędziesz z niej to, co Upadli pragną z

taką desperacją wydostać. Nie dowiesz się, jakie tajemnice ona skrywa, dopóki sam nie zmierzysz się ze swoimi lękami. - Nie denerwuj mnie, Belochu - powiedział Azazel, zachowując kamienny wyraz twarzy. - Jestem o eony starszy od ciebie, nieprawdaż? I nigdy nie pozwoliłem, by wpływały na mnie ludzkie obawy i słabości. - To bardzo mnie zaskoczyło. Jeśli postawny, grzechu warty Azazel był znacznie starszy niż pomarszczony Beloch, to naprawdę chyba wszystkie zasady wyskoczyły przez okno. A wtedy, uświadomiłam sobie, że … było ogromnie dużo rzeczy o których wiedziałam, gotowały się na wolnym ogniu, tuż pod powierzchnią mojej świadomości. Rzeczy, o których nie chciałam pamiętać. Bałam się tych wspomnień. Jeśli o mnie chodziło, to one wszystkie wciąż mogłyby pozostawać głęboko pogrzebane. Beloch prychnął z rozbawieniem. - Może i jesteś starszy, Azazelu, ale to nie znaczy, że jesteś mądrzejszy. Daję ci wybór. Przywołaj jej wspomnienia i wystaw na próbę swoją odporność na przepowiednię. Gdy już poznasz prawdę, wróć tu z Rachelą, a ja znajdę odpowiedzi na wszystkie pytania, jakie będziesz miał ochotę mi zadać. To, albo ona zostaje tu ze mną. Wraz twarzy Azazela nie zmienił się nawet na jotę, ale jego spojrzenie spod przymrużonych powiek pobiegło w moją stronę i nie mógł nie zauważyć mojej napiętej uwagi. Jednakże nie dyskutował, wstał z miejsca odpychając kieliszek z brandy gestem, który spowodował groźne sapnięcie Belocha. A następnie spojrzał na mnie. - Chodź - warknął. Boże, jak ja nie cierpiałam tego słowa, wypowiadanego jego głębokim, zimnym głosem. Wszystko w nim było lodowate. Znowu spojrzałam na dobrotliwą twarz Belocha, przez chwilę zastanawiając się, czy byłoby dobrze zdać się na jego łaskę.

Ale nie byłam naiwna. Beloch może wyglądał jak życzliwy stary profesor, ale w jego oczach była stal, która być może była przeznaczona dla starego wroga jakim był Azazel, lub też mogła być przebłyskiem jego prawdziwej natury. Tak czy owak, wiedziałam, że lepiej dobrze się zastanowić zanim zamieni się jedną pułapkę na drugą. Wstałam, odstawiłam moją ledwie tkniętą brandy i uśmiechnęłam się do Belocha. - bardzo miło było cię poznać. - Powiedziałam Z jakiegoś powodu, moje słowa go rozbawiły. - Już nie mogę się doczekać, by zobaczyć jak rozwinie się wasz związek. Nie pozwól Azazelowi się zastraszyć. Masz więcej mocy, niż zdajesz sobie z tego sprawę, jeśli tylko zdecydujesz się do tego przyznać. Spodziewam się, że to będzie bardzo interesujące odkrycie, dowiedzieć się jak bardzo wrażliwy jest nasz wspólny przyjaciel. On nie do końca jest moim przyjacielem, pomyślałam, ale nie powiedziałam tego głośno, gdyż Azazel wymamrotał coś niepochlebnego, mocno złapał mnie za ramię i wywlókł z pokoju. Kilka minut później byliśmy już na zewnątrz na ciemnej ulicy obcego miasta, pojawiając się na niższym poziomie restauracji obok czarnej, rwącej rzeki. To, co było wcześniej mogło uchodzić za dzień, ale teraz miasto okryte było mrokiem. Było ciemno jak w grobie i poczułam, że mam dosyć. Czy to nie dziś rano pakowałam się, by wyruszyć na Wielką Rafę Koralową po jaskrawe, ciepłe promienie słońca? A znalazłam się w jakimś dziwnym, bezbarwnym świecie, znowu jako więzień. Opuściła mnie chęć do walki, wyparło ją obezwładniające wyczerpanie. Wszystko czego pragnęłam, to znaleźć jakieś ciche miejsce, bym mogła zastanowić się, co do cholery mam robić dalej. - Nie będziemy iść zbyt daleko - powiedział Azazel, a jeśli byłby to ktoś inny,

mogłabym pomyśleć, że zauważył moje wyczerpanie i obiecywał wytchnienie. Obie te rzeczy były niemożliwe... miał gdzieś, jak się czułam i nigdy nie zadbałby o zapewnienie mi wygody i wypoczynku. Nie mogłam sobie pozwolić, by o tym zapomnieć. Bez słowa pozwoliłam mu się prowadzić ciemną ulicą, mijając szarych mieszkańców z ich cichymi głosami i obojętnymi oczami. Nie miałam pojęcia, do czego nakłaniał go Beloch i nie dbałam o to. Jeśli tylko będzie mi dane paść na łóżko i spać przez dwadzieścia cztery godziny, będę po prostu uszczęśliwiona. Rzuciłam ukradkowe spojrzenie na swojego towarzysza o twardych oczach. Czy zostawi mnie w spokoju? Dawniej nie pragnął niczego, oprócz trzymania mnie na dystans, jakbym była nieczysta. Ale teraz nie wypuszczał mojego ramienia, a ja nie robiłam żadnego wysiłku, by wyrwać się z jego uścisku, gdy prowadził mnie ulicą z powrotem w kierunku kamiennicy z piaskowca o brunatnej barwie, którą opuściliśmy kilka godzin wcześniej. To było dziwne, ale czerpałam jakąś perwersyjną otuchę z jego dotyku. A przecież był moim wrogiem. Lecz jednocześnie był jedyną znajomą osobą w tym dziwnym świecie. I dlatego, nie chciałam go puścić.

TŁUMACZENIE BETA

xeo222

wykidajlo

ROZDZIAŁ 7

AZAZEL TRZYMAŁ SWOJE NERWY NA WODZY, zdecydowany nie ulec furii, która owładnęła całym jego jestestwem. Gardził Belochem i to się nigdy nie miało zmienić, a to uczucie było odwzajemnione. I nie tylko dlatego, że Beloch był jednym z tych dziwnych, na wpół żywych mieszkańców niepojętego świata Mrocznego Miasta. Azazel z zasady nie darzył sympatią wszystkich jego rezydentów... byli jak Nephilimy, tylko bez apetytu. Puste, niedające się odczytać istoty, nie ludzie, nie Upadli, ani nie Święci, a Beloch, jako władca i najwyższy burmistrz Mrocznego Miasta, był najgorszym z nich. Jednak nikt nie mógł zakwestionować jego mocy, choć trudno było je pojąć. On był jednym z tych, z którymi musiałeś mieć do czynienia, jeśli chciałeś skorzystać z jakichkolwiek nieprzyjemnych, unikalnych usług, jakie mogłeś znaleźć jedynie na terenie Mrocznego Miasta. Na przykład takich, jakie oferowali Wyrywacze Prawdy. Byli oni jedynymi istotami jakie istniały, które mogły wydobyć prawdę z każdego, chociaż ich metody wahały się od bolesnych mąk do najwymyślniejszych tortur. Najbardziej oporni nigdy nie przeżywali. Azazel widział więcej niż jedno ciało rozerwane na niezliczone kawałki, zanim ten proces dobiegł końca, a wspomnienia o tym wciąż go straszyły. Tysiące lat temu sam się z nimi zetknął i to samo czekało Lilith. Była zbyt

potężnym i pełnym mocy demonem, by Wyrywacze Prawdy mogli ją unicestwić, bez względu na to jak bardzo byliby brutalni. Ale w końcu wydobyliby od niej prawdę, a on mógłby zostawić ją tu, w tym ponurym, pustym świecie, gdzie nie mogłaby nikomu uczynić żadnej krzywdy i nigdy nie musiałby ponownie jej oglądać. Mroczne Miasto istniało prawie tak długo, jak daleko Azazel mógł sięgnąć pamięcią. Tajemnicze, dryfujące we wszechświecie miejsce, w założeniu sanktuarium pokoju, chociaż w istocie rzeczy nie wiedział kim, lub czym byli ci, którzy trafiali w to miejsce. Wiedział tylko, że istoty, które miały nieszczęście tu przybyć, zwykle kończyły złamane. Ale przypuszczał, że większość z nich była ludźmi, niezdolnymi do podporządkowania się rygorom, jakie nakładało Mroczne Miasto. Jego wezwano tu wieki temu, zarówno w celu przesłuchania, jak i wymierzenia kary, gdy o jeden raz za dużo odmówił wykonania rozkazu Uriela. Przeżył. Ona również to przetrwa. Beloch nadzorował pracę Wyrywaczy Prawdy, tak samo jak wszytko inne w Mrocznym Mieście i zawsze czerpał specjalną przyjemność z najbrutalniejszych metod, jakie stosowali jego podwładni. Siedząc w swoich kwaterach wyglądał jak życzliwy czarnoksiężnik, podczas gdy knuł swoje okrucieństwa, co sprawiało, że Azazel, który widział najgorsze z tego, na co było stać te potwory, czuł się chory z odrazy. Był przekonany, że Beloch chciał wziąć Lilith natychmiast i doznał uczucia dziwnego żalu. Azazel zmusiłby ją w końcu do wyznania prawdy, nie zmieniając jej kości w galaretę, ani nie zdzierając z niej żywcem skóry. Mógł mieć tylko nadzieję, że to nie będzie musiało zajść aż tak daleko. Fizycznie była słabą dziewczyną. Widocznie już nie mogła przybierać pradawnych postaci, których kiedyś używała, Lamii kobiety węża, która pożerała dzieci, lub demona wiatru ze szponami drapieżcy. Jakkolwiek mocno naciskał ją wtedy, gdy po raz pierwszy zabrał ją Australii,

pozostawała w ludzkiej formie, nawet stojąc w obliczu śmierci. Najwyraźniej nie posiadała już daru przemiany. A ponieważ była fizycznie tak samo słaba, jak większość ludzi, powinna szybko wyjawić swoje tajemnice. Mógłby je z niej wydobyć, ale po przyprowadzeniu jej do Mrocznego Miasta nie miał innego wyboru, jak tylko zrobić to, co rozkazał mu Beloch. Teraz prawie zapragnął, by Beloch ją zabrał, wtedy miałby to za sobą. Sadystyczna alternatywa starca sprawiła, że był wściekły. Gardził Lilith za bezwzględność, z którą mordowała inne istoty, za jej moce, nikczemność, oraz okrucieństwo, którym posługiwała się przez tysiąclecia. Ale Beloch miał rację, co do jednego. Najbardziej gardził nią z powodu przepowiedni, która trzymała w swojej mocy ich oboje i dopóki dawał opanowywać się gniewowi, ten gniew nie pozwalał odezwać się strachowi, który ona wciąż w nim wyzwalała. Wstrzymała się z tymi swoimi piekielnymi pytaniami, przynajmniej w tej chwili. Milczała, kiedy ciągnął ją ulicą, nie było już żadnych: jak, gdzie, ani dlaczego. Zaprowadzi ją z powrotem do domu, wrzuci do sypialni... i pójdzie się porządnie upić. Beloch rzucił mu rozkaz, ale nie musiał się spieszyć z jego realizacją. I nie miał nastroju, żeby dzisiaj się sprawdzać. Nie cierpiał Mrocznego Miasta. Przygnębiało go. Nie, żeby go to zaskoczyło... niewiele istniejących we wszechświecie rzeczy nie wprawiało go ostatnio w przygnębienie. Przenikliwa, krzycząca agonia, którą odczuwał po śmierci Sarah osłabła do nieustannego bólu, a kiedy myślał o niej, co często robił, starał się jak umiał, by móc pozwolić jej odejść. Nienawidziłaby jego żałoby. Znał ją tak dobrze... gdyby normalnie zakończyła swoje życie, miałby czas, by przygotować się do jej

straty. Zamiast tego, została zgładzona przez Nephilimy, a jej miejsce zajęła żona Raziela. Na myśl o kobiecie Raziela, poczuł w sobie chłodny gniew. Nie mógł tego opanować, chociaż wiedział, że to, co się zdarzyło nie było jej winą. Nawet posunął się do tego, by przyjąć od niej krew, jednak nie mógł się zmusić do skorzystania z jej nadgarstka, nalegał, by jeden z uzdrowicieli najpierw ją od niej pobrał. Gdy w końcu powrócił do Sheolu, padał z głodu i był bliski śmierci. Przyjąłby z zadowoleniem wieczną ciemność, ale to nie było mu przeznaczone. Gdyby umarł, cierpiałby niekończące się męczarnie, to był wyrok dla Upadłych, którzy utracili stan łaski, przez grzech pokochania ludzkiej kobiety. Przez długie tysiące lat, często żałował tego pierwszego impulsywnego sięgnięcia po to, czego zapragnął. Ale już nigdy, odkąd Sarah pojawiła się w jego życiu. Ona sprawiła, że wszystko, co uczynił było tego warte. A teraz... to coś, co szło obok niego, według przepowiedni miałoby zastąpić Sarah u jego boku, w jego łóżku, być jego partnerką i żoną, oraz rządzić z nim siłami ciemności. To proroctwo musiało być błędne. Próbowała go usidlić, wiedział to aż za dobrze. Mógł poczuć moc jej seksualności, za której pomocą wkradała się do snów prawych mężczyzn i uwodziła ich, tą samą zmysłowością, którą wypełniała łóżka i posłania tysięcy demonów. Była Lilith, najbardziej nieodpartą i to nie był żaden cud, że patrząc na nią myślał o seksie. Nic dziwnego, że uległ pokusie i pocałował ją, wtedy gdy zostawił ją w Brisbane. To nie mogło się powtórzyć. Beloch go nie docenił. Azazel był Alfą od samego upadku, aż do chwili, gdy siedem lat temu Raziel przejął jego obowiązki i wybrał na towarzyszkę życia Źródło, kobietę, której krew dostarczyła energii tym, którzy nie mieli żon.

Nigdy nie myślał o szukaniu idealnej partnerki. Gdy nadchodził czas, zawsze znajdowała się właściwa kobieta. Rozpoznawał je, akceptował, wiązał się z nimi i razem rządzili Sheolem. A kiedy umierały, po prostu wybierał następną, kochając każdą z nich najlepiej jak potrafił. Ale Sarah od samego początku była inna. Nie zamierzał o niej myśleć, przypomniał siebie. Po prostu musiał pamiętać, że pokładał się w łożu z niezliczoną rzeszą kobiet, lodowato zimnych, nieśmiałych i takich o gorącej krwi. Czynił to, co musiał; z czułością, namiętnością, miłością, ale nigdy żadna z nich nie miała nad nim jakiejkolwiek władzy. Dopiero Sarah. Lilith też nie będzie jej miała. Udowodni Belochowi i sobie, to, że jej ciało będzie po prostu narzędziem, którego mógł użyć, po czym się go pozbyć i że nigdy nie padnie ofiarą jej syreniego powabu. Uległ mu przez krótką chwilę. I na tym koniec. Dom był w dokładnie takim samym stanie, w jakim go zostawili. Azazel nie kłopotał się zamykaniem drzwi na klucz... większość mieszkańców Mrocznego Miasta trzymała się od niego z daleka. Przerażał ich, wiedział o tym. Przypuszczalnie patrzyli na niego i dostrzegali jaskrawy kolor i wieczne potępienie, a nie pragnęli żadnej z tych rzeczy. Tubylcy wielbili prawdę i umiar, atrakcyjność, a nie pożądanie, apetyt, a nie głód. On i jego rodzaj byli anatemą (przekleństwem;) dla łagodnej powściągliwości, w jakiej żyli mieszkańcy Mrocznego Miasta. Nigdy nie zatrzymał się, by zadać sobie pytanie kto i co zaludnia to bezbarwne i smutne miejsce. To było królestwo Belocha, miejsce ponad czasem, a cienie, które się tu poruszały, wyglądały bardziej na zgubione dusze, niż na ludzi lub demony. Nie obchodziło go to czym były. Nie stanowiły one żadnej groźby dla niego, ani jego braci... nawet Wyrywacze Prawdy, ani służby policyjne Belocha, Mroczni Strażnicy. Nie mogli opuścić tego miejsca; po prostu tylko tu istnieli. Ale nawet tu nie mogli go tknąć.

Tylko jej mogli dotknąć, ponieważ przywiódł ją tu, właśnie w tym celu, by dokonali na niej swej okrutnej powinności. Czuł jej zapach. Rozpoznał ten zapach w chwili, gdy tego ranka wyszła przez drzwi budynku, w którym mieszkała, subtelny, niepowtarzalny aromat jej skóry. Zastanawiał się, czy to był zapach, który emitowała, gdy pragnęła się parzyć, jak czyniła to zawsze, tak wielu doprowadzając do zguby. Jeśli tak, to był na to prawie uodporniony. Patrzył na nią i pragnął jej. Miał tego świadomość. Beloch musiał mieć go za głupca, który nie był zdolny zaakceptować tego podstawowego faktu. Wszyscy byli skazani na to, żeby pragnąć Lilith, nawet taka wyschnięta łuska mężczyzny, jaką był Beloch. Ale chociaż jej pragnął, nie miał ochoty jej dotykać, ani posiąść, a przecież mógł ją mieć wielokrotnie. Pozostał przy pragnieniu, które nigdy nie przeszło w działanie. Chciał jej, lecz ignorował to tak samo, jak zignorował tak wiele ze swoich pragnień. Beloch był głupcem myśląc, że nie byłby w stanie zmierzyć się z jej, albo swoimi własnymi żądzami. Nacisnął guzik w staroświeckim włączniku na ścianie przedpokoju, włączając mdłe światła, które sprawiły, że cienie tylko się pogłębiły. Rozejrzała się nerwowo wokół siebie, jakby martwiła się tym, co mogło ukrywać się w tych cieniach. Była niemądra. Jedyny powód do strachu stał tuż obok niej. Przynajmniej dopóki jej nie przekaże... - Idź do łóżka - powiedział szorstko, gdy puścił jej ramię. Jego palce były gorące, prawie parzyły. Oczekiwał, że ona czmychnie i rzeczywiście, odskoczyła poza zasięg jego ramion. Ale wtedy się zatrzymała, a on westchnął w duchu. - Co Beloch miał na myśli? Dlaczego powinieneś się mnie bać?

- Myślisz, że się ciebie boję? - Oczywiście, że nie - powiedziała głosem, w którym pobrzmiewało rozdrażnienie. - Przecież jestem przygnębiająco niegroźna. Poza tym to, co mówił, brzmiało jakby coś miało pomiędzy nami być. - Nic nie ma - powiedział, co było tylko połowicznym kłamstwem. - Do ubiegłego roku nic nigdy nie mówiło, że moglibyśmy kiedykolwiek się spotkać. Większość ludzi myśli, że stanowisz treść mitów. - Podobnie jak demony i Nephilimy. Spiorunował ją wzrokiem. Była całkowicie inna niż oczekiwał. Gdy po raz pierwszy ją porwał, nie zwiódł go kamuflaż jaki przyjęła, ale nawet w swojej prawdziwej formie, była daleka od krzykliwego wizerunku bogini seksu. Jej piersi były raczej małe, krągłości bioder bardzo subtelne; jej broda wyrażała upór, usta były zaciśnięte, a oczy wypełnione głównie gniewem albo strachem. Znał syreny... demony i ludzi, istoty, które próbowały wabić ludzi człowieka do swoich sieci... i nawet sam, raz czy dwa próbował tego, dla czystej przyjemności. Ale Lilith nie była podobna do żadnego demona, ani syreny, z jakimi kiedykolwiek miał do czynienia. Jej ubranie było proste i obszerne, twarz wolna od barwiczek; nie nosiła żadnego rodzaju ozdób. To wyglądało prawie tak, jakby seks po prostu nie były częścią jej życia. Ale on wiedział, że jest inaczej. Wiedział, że pod jej ponurą zewnętrzną powłoką bije serce drapieżcy, drapieżnika gotowego rozerwać na kawałki mężczyznę, który choć raz odważyłby się z nią sparzyć. Była Lamią, przeklętą wrzaskliwą sową; Lilitu, demonem wiatru, potworem z serca burzy. A jednak go do niej ciągnęło.

- Twoja sypialnia jest na końcu korytarza - przypomniał jej. - Pragnął, żeby się oddaliła. Jej zapach doprowadzał go do szału, nie dawał się określić, ale był obezwładniający. - Nie jestem jeszcze zmęczona - powiedziała. Weszła do salonu, usiadła i utkwiła w nim spojrzenie tych swoich ciepłych, brązowych oczu. - Chcę wiedzieć, co oznaczały słowa Belocha. Jakiej próby od ciebie oczekuje? Powoli uniósł wzrok i posłał jej mroczne spojrzenie. Wiedział, czego wymagał od niego Beloch, przed jakim stawiał go sprawdzianem. Chciał, by Azazel ją dotknął, poczuł jej smak, zległ z nią w łożu. Miał ją wypieprzyć, a następnie udowodnić, że będzie w stanie odwrócić się do niej plecami i wydać ją na okrutne tortury Wyrywaczy Prawdy, po czym świętować eksterminację jeszcze jednego demona. Dłużej już nie mógł się oszukiwać. Zgładziliby ją. Może ona mogła mieć w sobie krew demona, ale nie posiadała już zdolności do zmiany formy. Teraz miała słabe ciało ludzkiej kobiety, takie, które pod rękami Wyrywaczy Prawdy rozpadłoby się na kawałki. Ale on nie miał innego wyboru, musiał ją im oddać. Patrzył na nią, a jego ciało się obudziło. Pogardzał nią... i sobą. Każda taka reakcja była zdradą tego, kim był. Mógł sobie wmawiać, że to są po prostu jej sztuczki, że temu, co się z nim działo winne były jej moce. Ale nie spał i nie był pod wpływem środków odurzających. Nie zamierzał tego robić. Nie dziś wieczorem, kiedy żądza wprawiała jego ciało w tak silne drżenie, że pragnął pchnąć ją na ścianę i posiąść (to coś w stylu Raziela, a może wszystkie aniołki tak lubią ;). Do jutra wróci mu kontrola. Wtedy będzie mógł zabrać ją do swojego łóżka, po czym odejść, nieporuszony i nieczuły. Mógł zdemaskować demona w jedyny sposób możliwy, przez akt seksualny (kurde, znowu test na demona;). A wtedy już nie mogłaby udawać, że nie wiedziała czym była.

Czym TO było. - Idź do łóżka - powiedział szorstko. - Albo dostaniesz to, o co się napraszasz. Ta niemądra istota po prostu uniosła brew. To, że go nie doceniała było bardzo lekkomyślne z jej strony. W jednej chwili mógł wycisnąć z niej życie, skręcić jej kark, wykończyć ją, tak, jak wiele razy był tego bliski, więcej razy niż mógłby spamiętać. Mógł skończyć tą farsę. Musiała wyczytać w jego oczach pragnienie mordu. Wstała, odrzuciła włosy z twarzy i westchnęła melodramatycznie. Zbliżyła się i przecisnęła się obok niego w drzwiach. - Nie boję się ciebie - szepnęła. - A powinnaś - odpowiedział. Tylko poczuję jej smak, to będzie ostrzeżenie, wmawiał sobie przez mgiełkę pożądania. I zanim Rachela zdała sobie sprawę, co się stało, przycisnął ją do drzwi i opadł ustami na jej wargi. ZAMARŁAM W SZOKU, nie miałam innego wyjścia. Jego ręce zacisnęły się na moich ramionach, zamykając mnie jak w klatce. Jego ciało naparło na mnie przyciskając mnie do drzwi, a usta były twarde, złe, karzące. Kopnęłabym go kolanem w klejnoty, ale był zbyt blisko, chwytając mnie w pułapkę mnie między swoim twardym ciałem, a ścianą. Zacisnęłam usta, zastanawiając się, czy mogłabym ugryźć go na tyle mocno, by zaczął krwawić, dziwiąc się, dlaczego mój oddech stał się przyśpieszony, a serce biło tak szybko. To nie był strach. Powiedziałam prawdę... już się go nie bałam. Przypomniałam sobie jego pocałunek z nadbrzeża i przypływ żądzy, która wtedy zalała moje ciało. Teraz znowu to zrobił. Moje tętno biło gwałtownie, skóra stała się rozgrzana; byłam wilgotna i gotowa. Pomyślałam, pieprzyć to i otworzyłam dla niego usta, z dreszczem rozkoszy przyjmując słodką inwazję języka. Zrozumiałam, że czekałam na to i nie zdając sobie z tego sprawy, tęskniłam za tym. Tęskniłam za nim, za własnym wrogiem.

Jego ręce ześliznęły się wzdłuż moich ramion do rąbka luźnego T-shirtu, a następnie powędrowały w górę, nakrywając moje piersi ukryte pod cienkim stanikiem. Mogłam poczuć, jak moje sutki stwardniały pod jego szorstkim dotykiem i nienawidziłam tego, nie cierpiałam, że pragnęłam, potrzebowałam go tak bardzo, iż drżały mi nogi i dłonie, tak bardzo, że aż sprawiało mi to ból... A potem, gdy już miałam zacząć walczyć, on złagodniał, jego pocałunek stał się słodkim zabieganiem o względy, pyszną pokusą, a jego długie palce wśliznęły się pod stanik, podciągając go w górę i zsuwając z moich piersi, a ja zaczęłam sapać z ostrej przyjemności, jakiej dostarczały jego palce mojemu, ściągniętemu w twarde koraliki ciału. Uniósł w górę swoje dłonie i delikatnie ujął nimi moją głowę. Choć to było prawie niemożliwe jeszcze pogłębił swój pocałunek, a ja zapragnęłam pozbyć się ubrania... teraz, natychmiast. Zapragnęłam zedrzeć z niego wszystko i poczuć go w środku, pulsującego i zanurzającego się głęboko. Prawie to czułam, jego silne pchnięcia. Jęknęłam w jego usta, kiedy zaskoczyło mnie pierwsze drgnienie orgazmu. A wtedy zostałam odepchnięta, brutalnie, prawie upadłam. Moje nogi były słabe, jak z gumy. Pragnęłam więcej, chciałam sięgnąć po spełnienie, gotowa błagać go o to wszystko, co wydawało mi się jednocześnie niemożliwe, grzeszne i cudowne. To był pierwszy raz, jaki zdołałam wygrzebać ze swojej pamięci i wszystkich pokręconych wspomnień na temat własnej osoby, gdy dałam się ponieść mrocznej żądzy i zapragnęłam seksu. Pod wpływem jego odepchnięcia uderzyłam głową w ramę drzwi, ale nie pokazałam tego po sobie. Uniosłam wzrok i spojrzałam mu w oczy, dostrzegłam w nich pogardę oraz nienawiść, pożądanie i pragnienie zniknęły. Zapragnęłam zapaść się pod ziemię i umrzeć. - Bardzo ładnie - powiedział kwaśnym tonem. - Widzę, że perfekcyjnie opanowałaś rolę napastowanej dziewicy. A żeby to było bardziej ekscytujące, mogłabyś

spróbować wezwać Mroczną Straż, a ja mógłbym zniknąć, nie sądzę żeby przyszli. Ale przecież nie masz wyboru... Wpatrywałam się w niego. Chociaż cholernie dobrze udawało mu się panować nad oddechem, to przecież czułam, że był twardy, kiedy przyciskał się do mojego brzucha. Nie zamierzałam spoglądać na jego krocze, nie chciałam patrzeć nigdzie, poza jego twardą, wściekłą twarzą, a chłód, który z niej emanował, dosięgnął mnie i zaczęłam drżeć. Przycisnęłam się z powrotem do drewnianej futryny, uniosłam brodę i przyklejając do twarzy chłodny uśmiech odpowiedziałam. - Nie mam wyboru? powtórzyłam, wyławiając ten zwrot z jego złośliwego ataku. - Nie mam wyboru bo...? - Bo jesteś dziwką - powiedział. - Istniejesz tylko po to by niszczyć i deprawować ludzkość. Nawet nie drgnęłam. To było następne z jego kłamstw. Moja pamięć może i była uszkodzona, ale moje ciało wiedziało, że z Rolfem... znało tylko frustrację i pustkę. Seks tak niezbędny dla mężczyzn, dla kobiet był tylko ciężkim doświadczeniem. - Ale ty mówiłeś, że nie jesteś człowiekiem - wypaliłam w odpowiedzi, mocno wzburzona.- Dlatego nie można cię zniszczyć, ani zdeprawować. - Beloch chce, żebym właśnie to mu udowodnił. - Udowodnił, że jesteś oporny na moje tak zwane sztuczki? - Po prostu wybuchnęłam trochę niepewnym śmiechem - Chyba właśnie to udowodniłeś. Zignorowałam wspomnienie naszych przyciśniętych do siebie ciał. - To nie była wielka sztuka. Nie jestem żadną pięknością, ani uwodzicielką. Stawienie mi oporu powinno być dla ciebie dość łatwe. Nie próbował się do mnie zbliżyć, więc moje serce powoli zwolniło rytm. Usta mi

płonęły od jego pocałunków i zapragnęłam skryć się w mysiej dziurze. - Przecież wiesz, że niemożliwością jest ci się oprzeć. Zaprzeczanie temu jest stratą czasu. (a on znowu swoje, oczywiście jak facetowi staje, to winna jest zawsze kobieta ;) Nie mogłam się powstrzymać i znowu się roześmiałam. To był zupełny absurd. - Och, naprawdę? A to z jakiej przyczyny? - Wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. Nie jesteś tylko zwykłym demonem. Jesteś Lilith, pierwszą żoną Adama, zadającą się z potworami, sukubem, który wchodzi do snów mężczyzn, kimś, kto dla przyjemności dusi noworodki. Jesteś potworem. Jego słowa zmroziły mnie. W końcu pokrył mnie swoim lodem, złapał w pułapkę, nie mogłam mówić, nie mogłam się poruszyć, ani krzyknąć, że kłamie, gdyż wiedziałam, że gdzieś tam wśród tych wszystkich, wielkich kłamstw kryła się prawda. Nie oczekiwał jakiejkolwiek odpowiedzi. Mógł zobaczyć wstrząs w moich oczach i wiedział, że wreszcie do mnie dotarł. - Idź do łóżka - powiedział. - Albo cię tam zaniosę. Ta groźba nie powinna mnie dziwić, nie po tym pocałunku. Ale tak było i to wstrząsnęło mną do głębi duszy. Ponieważ go nienawidziłam, a pomimo to, chętnie bym się na to zgodziła. Bez słowa, zostawiłam go spoglądającego za mną. Wyszłam i ukryłam się. Przed nim. I przed istotą, którą obawiałam się, że mogłam być.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 8

OCZYWIŚCIE ŻE MU NIE UWIERZYŁAM. Równie dobrze mógł mi wmawiać, że jestem Kubą Rozpruwaczem. Mogłam mieć problemy z pamięcią, ale chyba wiedziałabym o tym, gdybym była uosobieniem kobiecego zła. Ponieważ, o dziwo, przypomniałam sobie wszystkie te przypowieści. Źródła mitu o Lilith, bo przecież to był mit. Lilitu, mezopotamskiego demona burz. Lamię, wrzaskliwą sowę, która pożerała dzieci i doprowadzała mężczyzn do szaleństwa, królową nieurodzaju i drapieżnej seksualności, królową nocy i wiatru. Lamię, mrocznego drapieżcę. Jak również pierwszą żonę Adama, która została przeklęta, pokładała się z demonami i mordowała dzieci. Miałam dreszcze i teraz nie musiałam już ich ukrywać. Zdołałam wrócić do swojego pokoju i zatrzasnąć za sobą drzwi. Oparłam się o nie plecami i zdrętwiała z przerażenia wpatrywałam się w otaczającą mnie szarość. To nie było prawdziwe. To nie mogło być prawdziwe. Ale... uciekałam od dzieci, niektóre z nich mogłyby umrzeć, gdybym za długo przebywała w ich pobliżu. To nie miało sensu, lecz z różnych fragmentów moich żyć zapamiętałam, co wytrącało mnie z równowagi. Chore niemowlęta, albo powrót w cienie. Z Azazelem, który obserwował i czekał, by mnie w nie zaciągnąć. Właśnie, od

jak dawna mnie śledził? Jak długo zwlekał zanim mnie porwał? Zjechałam w dół na podłogę, pragnąc móc zapłakać. Nigdy nie byłam kimś skłonnym do łez... czy demony mogą płakać? Ale ja jestem człowiekiem! Chciałam to wykrzyczeć. Krwawiłam, kochałam, nienawidziłam. Nienawidziłam Azazela z taką zaciętą pasją, że mogłaby przepalić skuwający go lód. Ale przecież demony powinny nienawidzić. Niewiele można było o mnie powiedzieć. Nie miałam żadnej rodziny, żadnej historii. Na ogół trzymałam się z daleka od mężczyzn, nawet jeśli mieli tendencję do zwracania na mnie zbytniej uwagi. Jeśli byłabym jakąś mityczną uwodzicielką, to oczywiście na dowód tego musiałabym mieć ciekawsze życie erotyczne, nie tylko te niezadowalające zbliżenia, których dostarczał mi Rolf. Ale to był tylko kolejny trop, nieprawdaż? Dlaczego nie byłam w stanie pamiętać czegoś więcej z mitologii pierwszej żony? Dlaczego została wyrzucona? Tu nie chodziło o zjedzenie jabłka. To była zbrodnia drugiej żony, uzurpatorki... Chryste, co było ze mną nie tak? Chociaż jako ikona feminizmu Ewa pozostawiała wiele do życzenia, moja zimna pogarda, którą do niej czułam... była zbyt osobista. Nie było żadnej możliwości, żeby ta absurdalna historia mogła być prawdziwa. Jeśli dobrze pamiętałam, to przypowieści wzajemnie sobie przeczyły. Niektóre źródła przedstawiały Lilith w postaci bogini, dojrzałej, kochającej i potężnej, podczas gdy inne widziały w niej krwiożerczego demona. Podział tych źródeł wyznaczała linia płci... patriarchalni historycy nigdy nie lubili silnych kobiet. Ale dlaczego tyle o tym wiedziałam? Wczesne mity trudno było nazwać powszechnie znanymi. Co kazało mi studiować te rzeczy? Jeśli to naprawdę były studia, a nie jakieś pradawne wspomnienia.

Nie, on się mylił. Byłam tego pewna. To nie żaden cud, że mnie nienawidził i potraktował z taką pogardą. Nic dziwnego, że pomyślał, iż zasługuję na śmierć i nic ponad to. Ale był w błędzie. Pomylił mnie z kimś innym. Im bardziej z nim walczyłam, tym więcej odsłaniałam prawdy. Jego pocałunek zbudził coś, jakąś ukrytą pamięć, której wciąż nie chciałam badać. Poczułam to wraz z przypływem pożądania. Prawda przyszła razem z nim, jak dręczący, znienawidzony autostopowicz, którego wciąż unikałam. Łóżko stojące w poprzek pokoju wyglądało zna byt duże, zbyt dalekie i zbyt wysokie, bym mogła się na nie wspiąć. Zdobyłam się na wysiłek i spróbowałam się na nie wdrapać, ale to było dla mnie zbyt wiele. To wszystko mnie przytłoczyło. Zwinęłam się w kłębek na dywanie, wciskając dłoń pod policzek. Kiedy był dobry czas na płacz, moje oczy oczywiście były suche. Nie mogłam sobie przypomnieć, żebym kiedykolwiek roniła łzy. Mocno zacisnęłam powieki, pragnąc je przywołać, ale pozostały suche. A następnie po prostu je zamknęłam. Skoro nie mogłam wymusić łez, mogłam przynajmniej zmusić się do spania i ulegając ciemności tak właśnie zrobiłam. AZAZEL SPOGLĄDAŁ W DÓŁ na demona, zwiniętego w kłębek na twardej podłodze. Nie wyglądał jak mityczny potwór. Wyglądał jak kobieta, ludzka kobieta posiadająca wszystkie słabości i zadziwiającą siłę jej rodzaju. Miłość do ludzkiej kobiety doprowadziła go do upadku, sprowadziła okrutną klątwę. Utrata ludzkiej kobiety powaliła go na kolana. Kobiety były dla niego równie niebezpieczne jak demony, a może nawet bardziej. Smutna, zagubiona kobieta mogła dostać się pod jego zbroję, dotknąć tego, co pragnął, żeby pozostało nietykalne. Potrafił odpowiedzieć siłą na siłę. Słabość była o wiele większym zagrożeniem.

Pochylił się i podniósł ją bez wysiłku. Gdy się poruszyła, dotknął ją Łaską snu. Nie miał pojęcia, jak jego moce działały nią. Z tego, co o niej wiedział, ta Łaska mogła równie dobrze wywołać w niej nadpobudliwość. Ale zmiękła w jego ramionach, zapadając w głęboki sen wywołany jego darem. Zaniósł ją do łóżka i ostrożnie na nie położył. Nic, co by zrobił nie obudziłoby jej teraz, przez co najmniej osiem godzin. Sprawnie zdjął z niej ubranie, szukając na jej ludzkim ciele jakichś znaków Lilith. Jej piersi były niewielkie ale doskonale ukształtowane i wiedział, że gdyby zapragnął ich dotknąć, wspaniale mieściłyby się w jego dłoniach. Delikatne loczki pomiędzy nogami były takie same miedzianozłote jak jej włosy. Nogi miała długie, a biodra lekko zaokrąglone. To było ciało młodej kobiety, nie kusicielki i zastanowił się, czy nie popełnił błędu. Nałożył na nią jedną ze znalezionych w komodzie nocnych koszul, zapiął rządek maleńkich guzików pod jej brodą. Rude włosy płonęły w łagodnej szarości pokoju jak wybuch koloru, a on odsunął ich kosmyk z jej twarzy. Nie. Wiedział do chwili gdy spróbował jej smaku, że będzie jego nemezis, jego przekleństwem, jego fatum, jego karą. Jeśli udałoby mu się pokonać wpływ, jaki na niego miała, wtedy udowodniłby, iż była jakaś nadzieja na to, że przepowiednie mogły się mylić, albo można było je zmienić. Zmusi się do zrobienia tego, co nakazał mu Beloch, ponieważ nie miał wyboru. Musiał pójść do łóżka z demonem, ale później zostawi ją bez żalu. I będzie wolny. ŚNIŁAM. ODPŁYWAŁAM W SEN w miękkich bezpiecznych objęciach, chciałam zanurzyć się w tym ciepłym, cichym komforcie. Tak długo jak w nim pozostawałam, nikt nie mógł mnie skrzywdzić. Wrogowie cofnęliby się, zatwardziałe serca zmiękły,

a lód stopił. Czułam na sobie ręce. Jego ręce i wiedziałam, że te dłonie nigdy wcześniej nie dotykały mnie w ten sposób. Czułam na skórze ich twardość i chłód, chciałam wyciągnąć do niego rękę, rozłożyć nogi i ramiona. Przyciągnąć go do siebie, trzymać tak mocno, jak tylko zdołam i odepchnąć od siebie ciemność. A wtedy spadłam niżej, w głąb przepaści i poczułam obecność dzieci, dzieci w swoich ramionach. Słodkie niemowlęta, śpiące brzdące, bezradne niewiniątka otulone moimi łagodnymi, opiekuńczymi objęciami, uśmiechające się do mnie. Gruchałam do nich, łaskotałam je pod bródkami, całowałam delikatne, słodkie czółka i maleńkie noski i oddychałam ich świeżym dziecięcym zapachem. Zanosiłam je bardzo ostrożnie, w pewne miejsce na szczycie góry i przekazywałam w szeroko rozwarte ramiona bogini-matki, która miała wiele imion. W swoim śnie płakałam za nimi, wylewałam łzy, których odmówiono mi w tym życiu. Nie zabijałam ich, nie dusiłam, kradnąc ich oddechy. Czyniło to okrucieństwo natury i niedosięgalnego Boga. Ja jedynie miałam je pocieszyć, śpiewać im, dostarczać do domu bogini-matki, gdzie mieszkały do czasu, aż były gotowe ponownie się odrodzić, by tym razem przeżyć pełne życie. Głęboka ulga przepłynęła przeze mnie, mimo, że byłam pogrążona w głębokim śnie. Byłam oczyszczona z najgorszego przestępstwa, które rzucił mi w twarz. Jedynego, które brzmiało prawdziwie. Nie byłam żadną kusicielką, uwodzicielką, wiedźmą seksu i rozkoszy. Ta prawda również została przeinaczona. Stanowiłam istotę pragnienia, które nigdy nie mogło zostać zaspokojone. Zawsze szukałam, próbując odnaleźć to, co powinno być moje. Tylko moje na resztę wieczności, chociaż nie miałam pojęcia, co miałoby to być.

Czas nic nie znaczył. Godzina po godzinie, wiek po wieku wędrowałam, szukając tego, co przede mną umykało. Skrzydlatej istoty, która połączyłaby się ze mną, z moim ciałem i duszą. Ponieważ miałam duszę. Nieważne, co mówili moi wrogowie, moja dusza była silna i dobra, nawet wtedy, gdy odpracowywałam swoją starą jak świat pokutę, chociaż moje przestępstwa zgubiły się w mgle niepamięci. Byłam silna mimo przekleństw, jakie na mnie spadły. I wciąż będę silna stojąc naprzeciw moich wrogów. Rozbudziłam się, poruszyłam we śnie i kolejny raz poczułam na sobie dłonie. Tym razem to nie było prawdziwe, chociaż gdy przesuwały się po mnie, były to te same dłonie, chłodne, mocne i bezosobowe. Następnie spowolniały, kiedy koniuszki jego palców zareagowały na gorączkę, która błyskawicznie ogarnęła moją skórę i prawie mimochodem ześliznęły się w dół krzywizny mojego boku. Gdy okrążyły talię, jego dłonie objęły moje biodra. A po nich przyszły usta, które z uwielbieniem przywarły do mojego pępka. Wygięłam się w łuk, przyjmując pocałunek, oplatając ramionami jego szyję, palce wplątałam w długie czarne włosy. Przyciągnęłam go do siebie i pocałowałam z głębi serca. Rozsunęłam nogi, byłam wilgotna, gorąca i gotowa. Pragnęłam go. A wtedy wciągnął mnie na swoje ciało, tak że znalazłam się na górze. Usiadłam na nim z szeroko rozłożonymi udami i wzięłam go w siebie, opuszczając się na jego zachwycająco grubą twardość, wydając z siebie ciche jęki rozkoszy, kiedy mnie wypełniał. To właśnie tego szukałam przez wieki. To było to, co miało mnie dopełnić. Ten mężczyzna. A wówczas punkt kulminacyjny wstrząsnął mną, wyrwał mnie z najgłębszych warstw snu i zrozumiałam, że jestem i zawsze będę sama. Spróbowałam poruszyć się pod gładkimi, miękkimi prześcieradłami wciąż przytłoczona ciężarem snu. Nie mogłam odnaleźć go dotykiem... nie było go tu.

Wszystko, co mogłam zrobić to leżeć i czuć, jak palące łzy odparowywały z moich suchych oczu. - Lilith - szepnął mi do ucha, ale zignorowałam to, chociaż pragnęłam się obrócić i przyciągnąć go do siebie. - Lilith. - I na dźwięk swojego imienia w moim uchu, zatopiłam się głębiej w sny bez marzeń.

GDY SIĘ OBUDZIŁAM, słabe światło przenikało przez bure zasłony i mogłam usłyszeć hałas samochodów na zewnątrz. Było ich tak niewiele, że trudno to było nawet nazwać ruchem ulicznym, ale przyciszone odgłosy silników były charakterystyczne. Nadal byłam w Mrocznym Mieście. Wciąż byłam Rachelą. Szalone sny były tylko projekcją moich pragnień. Pocałował mnie. Wciąż mogłam poczuć żar i nacisk jego ust, czuć jego smak. Czułam, jakbym wzięła w siebie jakąś cząstkę jego i nie było żadnego sposobu, żeby się tego pozbyć. Noc, jego słowa, mieszały mi w głowie. Test, czy nie tak powiedział? Jego szorstki pocałunek nie miał większego sensu niż słowa, które do mnie wypowiedział... nienawidził mnie, pragnął widzieć mnie martwą. Więc skąd na Boga ten pocałunek? A potem przypomniałam sobie jego erekcję mocno przyciśniętą do mojego brzucha. Wiedziałam, że to musiało oznaczać coś innego niż się wydawało . Może po prostu potrzebował seksu i jego podniecenie było odpowiedzią na jedyną kobietę w pobliżu. Może wmówił sobie, że byłam jakąś boginią seksu, chociaż to była tylko jego wyobraźnia. Pamiętałam jego długie palce na moich piersiach, drażniące moje sutki aż do bolesnego pobudzenia. Bogini seksu nie nosiłaby stanika w rozmiarze 34B. ŚNIŁAM O NIEJ. Śniłam o demonicznej bogini, która siała strach i nienawiść wśród ludzi. Znałam ją w swoich snach, kobietę zatraconą w mocy gniewu. Matkę,

kochankę i boginię ... ale czy była dziwką? A może to było po prostu częścią kłamstw rozpowiadanych przez mężczyzn? Kłamstw, którym Azazel dał wiarę. Ale przecież, był mężczyzną, czyż nie? Mimo, iż mówił, że nie jest człowiekiem. Miał fiuta, który stawał mu na baczność. Był facetem, ze wszystkimi męskimi słabościami i skłonnością do kłamstw. Sen przyblakł, jak mgła w blasku słońca, wypalał się i nie mogłam go już odtworzyć. Ta pora wydawała się być czymś, co tutaj mogło uchodzić za późne popołudnie i pokój wypełnił się cieniami. Usiadłam i włączyłam nocną lampkę, ale cienie i mrok pozostały pomimo blasku światła. Spojrzałam na swoje ciało, tylko po to by się uspokoić, że wciąż jestem w żywych kolorach i zamarłam. Miałam na sobie surową, białą, wiktoriańską koszulę nocną, całą w falbankach i koronkach, zapinaną pod samą szyję. Te ręce na moim ciele nie były żadnym snem. Przylgnęłam do wezgłowia łóżka i ochronnie owinęłam się ramionami, jakbym poniewczasie mogła utrzymać jego ręce z dala od siebie. Azazel wszedł do tego pokoju, zdarł ze mnie ubranie, ubrał mnie w tę idiotyczną rzecz i położył do łóżka. Nawet przez chwilę nie wyobrażałam sobie, że mógłby to zrobić ktoś inny. Nie obchodziło go to, że ten striptiz mógł być dla mnie upokarzający. Znowu, dlaczego on miałby się troszczyć o to, czy spałam na podłodze, czy w łóżku? Byłby uszczęśliwiony, gdyby mógł mnie wrzucić do lochu. Sądził, że jestem Lilith. I powiedział, że Beloch odesłał nas, żeby Azazel mógł udowodnić, że jest w stanie mi się oprzeć, a potem stwierdził, że jestem nieodparcie pociągająca. Najwyraźniej to nie była prawda. Pocałował mnie, pocałował mnie głębiej niż kiedykolwiek wcześniej byłam całowana, a potem odepchnął mnie od siebie, mimo że jego ciało mnie pragnęło, czego dowód naciskał na mój brzuch. Z łatwością mógłby mnie mieć. Chociaż twierdziłam, że seks nie jest żadną przyjemnością dla

kobiet, zdjęłabym ubranie i leżałbym pod nim bez słowa protestu. Ale nie pragnął mnie. Pomimo sztywnego kutasa wciskającego się w mój brzuch, pomimo głodu jego ust, nie pragnął mnie. To tyle, jeśli chodzi o bycie nieodpartą syreną. A potem mnie rozebrał, spałam ale prawie mogłam widzieć, jak jego pewne, sprawne dłonie zdejmują ze mnie ubranie. Jego chłodne, taksujące spojrzenie, gdy patrzył na moje nagie ciało. A następnie okrył je, od brody do palców u stóp, tą purytańską koszulą nocną. Nie byłam dla niego żadnym zagrożeniem. Czyżby już tego nie udowodnił? Że mógł mnie pocałować i zdołał odejść, że mógł rozebrać mnie do naga i na powrót zakryć, nie czując większego zainteresowania niż eunuch? Ale nie był eunuchem. Do tej pory już powinniśmy to zrobić. Bez względu na to, czy wciąż sądził, że jestem Lilith, wiedział, że na niego, moje tak zwane uwodzicielskie moce nie mają żadnego wpływu. Spojrzał na mnie i zobaczył Rachelę, zwyczajną oprócz ognistoczerwonych włosów. Spojrzał na mnie i odwrócił się plecami. Ześliznęłam się z wysokiego łoża i poszłam poszukać mojego ubrania. Nie znalazłam go... tylko szaro brązowa kupkę, dżinsy i zwykłą bawełnianą podkoszulkę. Nie chciałam wyglądać się jak duchy Mrocznego Miasta. Nie chciałam zmienić się w jednego z nich. Ale nie mogłam tułać się po mieście w wiktoriańskiej koszuli nocnej, a nagość nie była żadną opcją. W poszukiwaniu czegoś do ubrania, podeszłam do olbrzymiej

szafy, bielizna była w moim rozmiarze, a dżinsy też były w sam raz. I zobaczyłam, ku mojej uldze, że kiedy znalazły się na moim ciele, powoli zabarwiały się kolorem. Nabierały barwy, jak zanurzony w farbie papierowy ręcznik... dżinsy w kolorze piasku nasączały się indygiem, T-shirt głębokim różem, co dziwne ten kolor nie gryzł się z moimi włosami. Odciągnęłam bluzkę i zerknęłam za dekolt, na biustonosz. Jasno lawendowy, z delikatnej koronki. Doskonale. Ruszyłam w kierunku drzwi. Nie, żebym miała jakiś inny wybór. Umierałam z głodu, więc zaszywanie się w tym pokoju nie polepszyłoby mojej sytuacji. Opuściłam sypialnię i zostawiłam w niej poczucie względnego bezpieczeństwa. Był w salonie, czekał na mnie, jakby wiedział, że właśnie w tym momencie miałam się pojawić. Poczułam, jak moja twarz oblewa się rumieńcem na wspomnienie tego palącego pocałunku z wczorajszej nocy. Ale przecież, odepchnął mnie wtedy od siebie, pozytywnie zdając test, jaki sobie wyznaczył. Powinnam potrafić spojrzeć mu w oczy bez odrobiny zażenowania. Wyprostowałam swoje ramiona, czekając by coś powiedział. Patrzył na mnie zza opuszczonych powiek i nie mogłam odczytać jego reakcji. Po chwili powiedział. - Chodź. Zazgrzytałam zębami. - Dokąd? - Długo spałaś. Musisz być głodna. Zamierzam cię nakarmić. - Czy zaprowadzisz mnie z powrotem do Belocha? - Starałam się, by w moim głosie nie zabrzmiała nawet nuta optymizmu. Sprawianie mi przyjemności było ostatnim punktem na jego liście. Potrząsnął głową. - Jeszcze nie przyszedł na to czas. Jedzenie jest w pokoju

stołowym. - A gdzie on jest? Och, wiem. Za chwilę będzie „chodź”- zadrwiłam z niego. - Prowadź, ze względu na jedzenie zniosę twoją obecność. - W tej kwestii nie masz żadnego wyboru, demonie. - Nie nazywaj mnie tak! - Warknęłam - A jak oczekujesz, że będę się do ciebie zwracał? Zmyślonym imieniem wymyślonego człowieka? Nie miałam ochoty o tym dyskutować. - Tak. Mam na imię Rachela. - Przecisnęłam się obok niego, powstrzymując go od wypowiedzenia słowa, które doprowadzało mnie do szaleństwa. - Drugie drzwi po lewej. Zatrzymałam się, nie śmiąc mieć nadziei. - Nie idziesz ze mną? - Mniemam, że może uda ci się zjeść samodzielnie, bez mojej pomocy. - A potem pójdziemy do Belocha? Zawahał się i miałam dziwne wrażenie, że było coś okropnego, czego nie chciał mi powiedzieć. Ale przecież był moim wrogiem. Prawie wszystko, co mi mówił było okropne. - Jeszcze nic nie zostało dowiedzione. - Och, nie! Myślę, że to jest bardziej niż jasne, że jak większość mężczyzn,

sądzisz że nie można mi się oprzeć. A dla twojej wiadomości, z radością mogę obejść się bez nich i bez pieprzenia. Więc za demona seksu bierzesz nie tą dziewczynę. Oczywiście nie zaprotestował, mówiąc coś pochlebnego na mój temat. Po prostu odwrócił się, a ja patrzyłam jak wychodzi, świadoma dziwnego poczucia pustki. To było niedorzeczne i nie miało nic wspólnego z rzeczywistością. Przecież chciałam żeby odszedł. Na kredensie w pokoju stołowym było mnóstwo potraw, wszystko było brązowe i wyglądało okropnie, ale udało mi się użyć węchu, by wybrać to, na co miałam ochotę. Zastanawiałam się czy w tym domu była kuchnia, czy może całe to jedzenie przyniósł jakiś dostawca. Jeśli już o to chodzi, czy byliśmy tu tylko my dwoje? Nie słyszałam żadnych kroków, żadnych głosów. Gdybyśmy tylko we dwójkę z Azazelem przebywali w tej rezydencji, dużo jedzenia poszłoby do kosza. To nie był mój problem. Jadłam powoli, wiedząc, że kiedy skończę znowu będę musiała stawić czoła Azazelowi. Gdy w końcu nie mogłam już wmusić w siebie ani odrobiny więcej, wstałam od stołu i poszłam go szukać. Nie mogłam nigdzie go znaleźć. Zajęło mi bardzo dużo czasu, by dokładnie przeszukać to miejsce... było rozległe i pełne zakamarków, z pokojami dziennymi i salonami, z biblioteką, pokojami stołowymi i pokojami śniadaniowymi, a na górze było pół tuzina ogromnych sypialni, w tym moja własna. O ile mogłam stwierdzić, Azazel nie postawił nogi w którejkolwiek z nich. Świetnie, pomyślałam, zmierzając w stronę drzwi wejściowych. Było już popołudnie i niech mnie szlag, jeśli miałabym tu siedzieć i czekać na niego. Drzwi zostały zamknięte na klucz. Potrząsałam klamką, waliłam w nie pięściami, ale nic nie pomogło. Wściekła, ruszyłam do jednego z wysokich okien, ale ono też było zamknięte na głucho. Przez chwilę rozważałam rzucenie fotelem w okno i ucieczkę w

ten sposób, ale jakoś zabrakło mi odwagi. Usiądę i poczekam, pomyślałam, a kiedy wróci dobiorę się mu do skóry. Jeśli wróci. Może zamierzał wybyć na dłużej. W pokoju stołowym było zbyt dużo jedzenia... może miało go wystarczyć na kilka dni. A może wcale nie wróci, a ja powoli umrę z głodu. Nie, zanim by się to zdarzyło rzuciłabym fotelem w okno. Przypuszczanie, jeśli to szkło nie było jakimś kuloodpornym kompozytem, który oparłby się próbie rozbicia przez wkurzoną kobietę. Poszłam z powrotem do biblioteki. Ściany od podłogi do sufitu były wypełnione półkami, pełnymi burych woluminów wszelkiego kształtu i wielkości. Podeszłam bliżej i zaczęłam odczytywać tytuły. Może zdołam znaleźć jakąś powieść kryminalną, która mnie zajmie. Chociaż wyglądało jakby nie było tu niczego z bieżącego wieku i bardzo mało z ostatniego. Coś rzuciło mi się w oczy: Anioły i Demony. Chwyciłam to, mając nadzieję na Dana Browna. Zamiast tego wyciągnęłam ciężki, gruby, starożytny wolumin, w ozdobionej rytem oprawie. Już prawie wepchnęłam go z powrotem, po czym zmieniłam zdanie. Może mogłam zrobić odrobinę więcej w kwestii badań nad Lilith. Otworzył się na dobrej stronie. Ktoś inny go czytał, ale strony były zbyt zużyte, by mogło ty być spowodowane tylko przez Azazela. Może przez całe dekady więzili tu nieszczęsne kobiety, przekonani, że każda z nich była Lilith. Skoro tak, to co robili, gdy już odkryli, że te kobiety są po prostu ludźmi? Czy to jak je traktowali było w jakichś sposób łagodniejsze niż to, co planowali dla prawdziwej Lilith? Zwinęłam się w kłębek na jednej z kanap i rozłożyłam na kolanach olbrzymią księgę. Zaczęłam czytać, z satysfakcją odkrywając, że moje senne wspomnienia nie

odbiegały od rzeczywistości. Mit Lilith powstał w Sumerze i jego odbicia, w tym lub innym kształcie można było znaleźć w większości religii, również chrześcijańskiej. W jednych źródłach, była dobrotliwą matką boginią, w innych pożerającym ludzi demonem Kali. I wszystkim pośrodku. Ale nic nie wyglądało dobrze. Żaden z cytatów nie zawierał całej prawdy, jednak parę słów tu i tam, brzmiało w miarę rozsądnie. W końcu, historia i mitologia zostały napisane przez mężczyzn. Nic dziwnego, że były w nich błędy. Lilith była skazana, by poślubić demona Asmodeusa i razem rządziliby tajemnym miejscem i spłodziliby wiele demoniątek. Super. Jeśli sądzili, że wydadzą mnie za demona, to byli w wielkim błędzie. Chociaż prawdopodobnie nie szukali partnera do długiego i szczęśliwego związku dla potwora, za którego mnie mieli. Ale dlaczego do cholery nie pozbyli się tego Asmodeusa? Gdyby Lilith miała w przyszłości rodzić maleńkie demony, to czy pozbycie się wskazanego przez przepowiednię ojca nie rozwiązałoby problemu? Faceci, pomyślałem ze wstrętem. Typowe że ścigali kobietę. Właśnie miałam wrócić do początku księgi, by przeczytać o demonie Asmodeusu, gdy usłyszałam, jak otwierają się drzwi wejściowe i wiedziałam, że wrócił. Wchodząc na piętro, bez jednego słowa przeszedł obok otwartych drzwi do biblioteki. Wystrzeliłam z pokoju, doganiając go w połowie kondygnacji. - Nie lubię być zamykana. Przystanął, po czym się odwrócił, by spojrzeć na mnie z góry. Błąd, pomyślałam. Zanim go zaczepiłam, powinnam była podbiec kilka stopni wyżej. Już miał skłonność do wywyższania się ponad mnie, dawanie mu dodatkowego bonusu w postaci kilku schodów sprawiało, że to wszystko było jeszcze gorsze. - Na

zewnątrz nie jest dla ciebie bezpiecznie - powiedział. - A ty niepokoisz się o moje bezpieczeństwo? Od kiedy? Rozważył to. - Punkt dla ciebie. Teraz drzwi nie są zamknięte, możesz iść gdzie chcesz. Spojrzałam w górę, na jego bladą twarz. - Doskonale - powiedziałam. Chwilę później wbiegłam w ciemność Mrocznego Miasta, bez jednego spojrzenia za siebie.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 9

AZAZEL USŁYSZAŁ TRZAŚNIĘCIE DRZWI i przeklął powoli, acz dosadnie. Postanowił ją puścić. Jeśli chciała nadziać się na Wyrywaczy Prawdy albo Mroczną Straż, to trudno, wolna wola. Nie chciał się o nią troszczyć. Już wystarczająco złe było to, że wciąż żyła, chociaż o to nie mógł winić nikogo oprócz siebie. Nie będzie wybiegał w noc, by ją ścigać, żeby chronić przed wszystkimi nocnymi strachami Mrocznego Miasta. A było ich wiele. W tym mrocznym miejscu obowiązywały surowe reguły, a te na wpółżywe dusze, które tu mieszkały nie mogły błąkać się po nocach bez narażania

się na karę. Nie mógł się zdecydować, czy naprawdę była tak niewinna jak nowo narodzone jagnię, czy po prostu głupia. Nie miała bladego pojęcia jak śmiertelnie niebezpieczny był Beloch i o tym, że powinna trzymać się od niego na dystans. (Gdybyś raczył ją oświecić, to może nie byłaby taka nieświadoma) Nie miała pojęcia, że mężczyzna, o którym myślała jak o najgorszym wrogu, tak naprawdę był dla niej jedyną nadzieją na odwleczenie nieuniknionego. Jeśli o niego chodziło, to nie chciał, żeby cierpiała chociaż nie miał pojęcia dlaczego. Przecież zadawała cierpienie niezliczonym duszom przez niekończące się wieki swojego istnienia. Zasłużyła na jakiś surowy sąd. Tylko, że on nie chciał być tego świadkiem i zaczynał zdawać sobie sprawę, że nie będzie żadnej ucieczki z Mrocznego Miasta. Nie dla niej. Może wczorajszego wieczoru i uwierzyłby, że nie jest symbolem seksu, gdyby nie oddała mu pocałunku. Gdyby to, co poczuł, gdy dotknął jej ust nie przejęło go do szpiku kości, wstrząsając nim do żywego. Pragnął jej i gardził sobą z tego powodu. Beloch miał rację. Może i był sadystą, nadzorującym Mroczne Miasto z taką samą okrutną zawziętością, z jaką archanioł Uriel kontrolował cały wszechświat, ale nie podlegało dyskusji, że był rozsądny. Tak długo, jak Azazel będzie ignorował jej syreni śpiew, nigdy nie upewni się, czy przepowiednia była kłamstwem i czy on był odporny na jej mityczny urok. Oparcie się uwodzicielskiej sile zwykłego pocałunku mogło nie stanowić wystarczającego dowodu. Może zajmie się nią Mroczna Straż. Te brutalne kreatury, które patrolowały ulice Mrocznego Miasta i oczyszczały je bez litości wytaczając krew z tych, którzy w jakiś sposób im się nie spodobali. Nawet żądania Belocha nie miały na nich większego wpływu.

Względnie mogli ją znaleźć Wyrywacze Prawdy i zaprowadzić przed oblicze Belocha. Nienawidził myśli o jej reakcji, kiedy odkryje, że starzec o wyglądzie naukowca był wyrafinowanym katem i oprawcą. Nie miał najmniejszego zamiaru być w pobliżu, gdy to się wydarzy. Nie miał pojęcia, jak daleko posuną się w próbach wydobycia z niej prawdy. Mimo ukrytego w niej, gwałtownego ducha, jej ciało łatwo było złamać... wystarczyłoby zadać jej ledwie lekki ból, by wydobyć z niej to, czego potrzebowali. Ale teraz już wiedział, że istniała bardzo mała szansa, by wypuścili ją, kiedy już z nią skończą. Zatrzymał się na szczycie schodów. Powinien wrócić na dół i zamknąć drzwi na klucz. Po zaułkach Mrocznego Miasta pełzały istoty, których nie życzyłby sobie w domu, ale prosty zamek wystarczył, żeby zatrzymać je na zewnątrz. Ruszył schodami w dół, przechodząc przez słabe echo zapachu jej skóry, jej włosów. Znowu zaklął. Przyspieszył, zbiegł po schodach i chwilę później ruszył za nią w noc. Czy była w stanie dostrzec rozkład i chorobę pod wszechwładną szarością i brązem? Lub czy pomyślała nad prawdziwym stanem rzeczy? Czy nie zastanawiała się dlaczego wciąż była w żywych kolorach? Funkcjonariusze Mrocznej Straży czaili się nad czarną rzeką, wolno płynącą przez środek miasta. Mógł ich wyczuć, usłyszeć i wiedział, że nie mogła dotrzeć aż tak daleko. Dotarł do niego słaby krzyk agonii, ale pochodził z gardła mężczyzny, więc go zignorował. Przynajmniej była bezpieczna... śledząc jej zapach, mógł stwierdzić, że poszła w przeciwną stronę. Była wystarczająco bystra, by uniknąć niebezpieczeństwa. Problem był w tym, że w Mrocznym Mieście niebezpieczeństwo atakowało cię z każdej strony. Odwrócił się plecami do krzyków i szlochów konającego mężczyzny i podążył za nią. Znajdzie ją. A kiedy to zrobi, zawlecze ją za kark do domu i przykuje do

kolumny łóżka, dopóki Beloch po nią nie przyśle. TO POWINNA BYĆ MIŁA NOC NA PRZECHADZKI. Powietrze było ciepłe z zaledwie delikatną rześką nutą, która zapowiadała jesień, a łagodna bryza chłodziła moją skórę. Gdyby tylko cienie tak ciężko nie kładły się na wszystkim, wysysając kolor z budynków, które mijałam, z drzew w górze, samochodów i przede wszystkim, z ludzi. Byli duchami w kolorze sepii, jakby pochodzili z innego wymiaru i nikt nie popatrzył mi w oczy, ani nie odpowiadał na przyjazne pozdrowienia. To wyglądało prawie tak, jakby się mnie bali, ale to przecież było niemożliwe. Byłam zupełnie nieszkodliwa. Nieprawdaż? Bo gdybym posiadała jakąkolwiek ukrytą moc, jeśli byłabym potwornym demonem, za którego miał mnie Azazel i jakiego opisywały starożytne księgi i mity, to przecież powinnam wyładowywać swoją wściekłość i pragnienie zemsty na każdym, kto stanął mi na drodze, w tym na Azazelu. Gdybym miała taką moc, rozerwałabym go na sztuki. Ale ludzie, których mijałam przepływali obok mnie z opuszczonymi głowami w swojej upiornej szarości. W końcu złapałam za ramię młodą kobietę, zmuszając ją do spojrzenia na mnie. - Przepraszam, czy wiesz gdzie jest publiczny park? Dopadła mnie nagła tęsknota, by zrzucić buty i poczuć trawę pod stopami, nawet jeśli ta trawa miałaby być szara. Zamarła pod moim dotykiem, jej oczy były okrągłe ze strachu i zastanawiałam się, czy odebrało jej głos. Gdybym nie trzymała jej delikatnie za ramię, myślę, że mogłaby mi uciec. - U nas nie ma parków - powiedziała w końcu, jej głos był niski i zupełnie bezosobowy. Prawie jak generowany komputerowo.

- A może znalazłoby się jakieś miejsce, gdzie mogłabym posiedzieć? - Nie odpuszczałam. - To nie jest dobry pomysł - W jej głosie pojawił się ślad ożywienia, coś, co zabrzmiało prawie jak niepokój. - My nie... ty nie powinnaś... zacięła się, wyraźnie sfrustrowana. - Powinnaś wracać do domu. Odejść stąd. Nie należysz do tego miejsca. Ciekawość zawsze była moim głównym grzechem... przecież, byłam reporterem w Brisbane i podejrzewałam, że gdzie indziej też. - Kim są ci, którzy tu należą? Kim ty jesteś? Wyglądała na zaskoczoną i jeszcze ostrożniejszą. - My zasłużyliśmy na to miejsce. To jest nasza nagroda. - Niezbyt przypomina nagrodę - stwierdziłam ze swoim zwykłym brakiem taktu. - Idź już. Nie mogą zobaczyć, że z tobą rozmawiam. - Dlaczego nie mogą nas zobaczyć? - Ponieważ jesteś tu obca. Wszelkie powody, dla których obcy się tu pojawiają są złe. Szarpnęła swoim ramieniem, więc ją uwolniłam. - Ale... - Ja nie mogę ci pomóc - powiedziała. - Nawet nie powinnam cię ostrzegać. - Ostrzegać mnie?

- Jeśli tylko możesz, opuść Mroczne Miasto. Jeśli nie masz możliwości, by to zrobić, siedź w domu i nie wałęsaj się nocą po ulicach. Cokolwiek robisz, trzymaj się z daleka od Mrocznych Strażników. - Kim oni są? - Próbowałam osaczyć ją swoimi pytaniami, ale odsuwała się ode mnie. - To policja, trzymaj się z dala od rzeki. - Co... Ale już odeszła. Patrzyłam za nią, jeszcze jedna szara postać sunąca przez ulice tego miasta. Była młoda, ale jej oczy były puste, a ubranie bezkształtne i bure. Zamiast otrzymać jakieś odpowiedzi, zostałam z jeszcze większą ilością pytań. Trzymaj się z dala od rzeki, powiedziała. Mogłam tak zrobić. Faktycznie, gdybym miała odrobinę zdrowego rozsądku, powinnam obrócić się na pięcie i wrócić z powrotem do olbrzymiego starego domu i mojego nieprzyjemnego towarzysza. Problem był w tym, że nie był aż taki nieprzyjemny. Mimo tego całego chłodu i cynicznej rezerwy, były między nami płonące więzy żaru i palącego pragnienia, rozniecone przez jego usta na moich wargach i zetknięcie naszych ciał. On czuł to równie mocno jak ja, ale to nie miało sensu. Przecież się nie znosiliśmy. Lecz mimo wszystko, strasznie się bałam, że gdybym tam wróciła, gdybym wróciła do niego, znowu doszłoby pocałunków. Zapragnęłabym z nim zlec, zapragnęłabym wpuścić go do swojego ciała, pragnęłabym... Nie. Pisałam o kobietach, które zakochały się w swoich prześladowcach. Nie zamierzałam dopuścić, by oszalałe hormony weszły w drogę mojemu rozumowi. Nie miałam zamiaru ponownie pozwolić mu się dotknąć. Im dłużej pozostawałam z dala od niego, tym silniejsza stawała się moja determinacja.

Trzymaj się z dala od rzeki, powiedziała szara kobieta. Chyba nie było do niej zbyt daleko? W nocnym powietrzu czułam zapach wody. Odwróciłam głowę w drugą stronę, i wtedy usłyszałam krzyk. Ten dźwięk był wstrząsający, przeniknął mnie do szpiku kości, dziki, przerażający odgłos człowieka pogrążonego w bólu tak okropnym, że chciałam zakryć uszy. Ta garstka ludzi, która wciąż jeszcze przebywała na ulicy wyglądała na zupełnie nieporuszoną, nieświadomą faktu, że ktoś był mordowany, a ja miałam ochotę złapać ich i nimi potrząsnąć. Morderczym uchwytem uczepiłam się ramienia starszego mężczyzny, zaskoczona swoją własną siłą. - Masz telefon komórkowy? Musimy zadzwonić na 911! Mordują kogoś. Mężczyzna spojrzał na mnie przerażonym spojrzeniem - Zostaw mnie w spokoju zawołał - Odczep się ode mnie! Udało mu się wyrwać z mojego uścisku i pobiegł w głąb ulicy. - Skurwysyn wymamrotałam pod nosem. Więc to spadło na mnie. Puściłam się biegiem w kierunku tych krzyków, które teraz przeszły w szlochy i błagania o litość, ścigające szarych ludzi odbywających wieczorne spacery. Zupełnie obojętnych na horror, który rozgrywał się tuż obok. Byłam wściekła i odepchnęłam więcej niż jeden szary cień z mojej drogi, rozpaczliwie pragnąc dobiec do tego nieszczęśnika na czas. Odgłosy stawały się bliższe, a w tle rozpaczliwych krzyków dało się słyszeć inne odgłosy, złowieszczy świst ostrej stali. Poczułam zapach krwi, ciężki i działający na wyobraźnię tak samo, jak zapach jedzenia w tym bezbarwnym miejscu. Przed sobą widziałam ciemną wstęgę rzeki, więc przebiegłam sprintem dwie ostatnie przecznice, ledwie uskoczyłam przed brązową taksówką, która wyglądała jakby pochodziła z 1930 roku.

Hałas nagle ucichł, wypełniając powietrze przytłaczającą ciszą. Zatrzymałem się przy brzegu rzeki. Uliczne latarnie oświetliły wyludnioną okolicę. Żaden z pozbawionych serca i uczuć spacerowiczów nie ryzykował zapuszczenia się tutaj, a jedynym dźwiękiem był szum nurtu wzburzonej rzeki, czarnej w świetle księżyca. Wylądowałam w ostatnim miejscu, w jakim pragnęłam się znaleźć. Rozejrzałam się wokół, ale ofiary już nie było i bez pytania wiedziałam, że dotarłam za późno. Stałam osłupiała, przyglądając się, jak z pobliskiej bramy ukradkiem wysunął się mężczyzna ze szlauchem w dłoni i zaczął spłukiwać z kamiennej ścieżki ciemną mokrą kałużę, po chwili uciekł z powrotem do środka. Słonawy zapach wody nie zdołał całkowicie zamaskować odoru świeżej krwi i potężny obiad, który wcześniej zjadłam, groził ewakuacją na zewnątrz, zwłaszcza po moim desperackim biegu. Przełknęłam, próbując się uspokoić. Wzdłuż nadbrzeża stały ławki chociaż nikt z nich nie korzystał. Klapnęłam na najbliższą, drżały mi nogi. Gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości, co do rodzaju miejsca, w które zabrał mnie Azazel, oni dali mi teraz smutną pewność. To miasto było złe. Pomyślałam o jedynym miejscu, w którym czułam się tu bezpieczna. U Belocha. Spróbowałam przypomnieć sobie nazwę restauracji, ale nie zwróciłam na nią uwagi idąc tam z Azazelem. Kiedy biegłam ulicami wszystkie one wyglądały jednakowo. Nigdy nie miałam szczególnie silnego zmysłu orientacji i przypuszczam, że miałabym również problem z odnalezieniem drogi powrotnej do rezydencji Azazela. Oczywiście nie miałam zamiaru tam wracać. Tyle że, siedząc na tej ławce, nie miałam pojęcia dokąd pójść. Najpierw ich wyczułam.

Okropna myśl, ale ten zmysł wyostrzał mi się, gdy nie mogłam polegać na wzroku, poczułam zapach krwi i ludzkiego potu, a po chwili dotarł do mnie odgłos kroków i stłumiony dźwięk zbliżających się męskich głosów i bez dwóch zdań wiedziałam, że znalazłam się w gorszym szambie, niż byłam wcześniej. Ktoś został zabity kilka kroków ode mnie, a ja zdecydowałam się usiąść i dumać w miejscu, przed którym mnie ostrzegano, nieprawdaż? Niektórzy ludzie są zbyt głupi, by żyć, tak powiedziałby Azazel i tym razem zgodziłabym się z nim. Rzuciłam okiem w kierunku wartkiej rzeki, ale tam nie było żadnej drogi ucieczki... woda wzbudzała we mnie większe przerażenie niż zbliżający się mężczyźni. Zerwałam się z ławki i spięłam do biegu, ale było już za późno. Dostrzegli mnie. Instynktownie nastawiłam się na coś w rodzaju Nephilimów, ale grupa mężczyzn, która się pojawiła, wyglądała całkiem zwyczajnie. Nosili ciemne mundury z kołnierzykami pod szyję i szli w wojskowym szyku, prosto na mnie. Nieśli miecze i noże, żadnych karabinów w zasięgu wzroku i zastanowiłam się, czy zdołałabym im zwiać. Prawdopodobnie nie. Z drugiej strony, dlaczego mieliby chcieć mnie skrzywdzić? Byłam tylko siedzącą nad rzeką, niegroźną młodą kobietą, delektującą się nocnym powietrzem. Oczywiście, byłam w innym kolorze niż oni, drastycznie innym i to mogło okazać się wystarczającym powodem. Siedziałam bardzo spokojnie, usztywniając plecy gotowa, by udzielić rozsądnych wyjaśnień, gdy potężny mężczyzna, będący najwyraźniej przywódcą grupy, powiedział. - Brać ją.

W jednej chwili zostały dobyte miecze i zanim zdołałam drgnąć osaczyli mnie, blokując wszystkie drogi ucieczki. Mogłam tylko wpatrywać się w nich w otępieniu, zauważając, jak błyszczały ostrza w świetle księżyca. Musieli je wyczyścić, po tym jak zabili tego biedaka, pomyślałam, a następnie warknęłam. - Jak śmiecie? Te słowa wyskoczyły mi z ust bez mojego udziału, jakby kierowały się własną wolą, wypowiedziane władczym tonem, który wstrząsnął nimi prawie tak samo mocno, jak mną. Mężczyźni zamarli, czekając na polecenie swojego dowódcy. Ale to zaskoczenie trwało tylko moment, potem ruszyli na mnie i miałam do wyboru te ostrza albo rzekę. Wolałam ostrza. - Jestem gościem Azazela, powiedziałam bardziej normalnym głosem, ale to nie spowolniło ich zdecydowanego zbliżania się do mnie. Miecz świsnął obok mojej twarzy, mijając ją o milimetry - Beloch nie będzie szczęśliwy, jeśli mnie skrzywdzicie! - To ostatnie słowo zostało wypowiedziane na pograniczu krzyku. - Beloch. - przywódca wymówił to imię, nie jak pytanie, lecz jak stwierdzenie. Tym razem to słowo zadziałało. - Zabieramy cię do Belocha - powiedział w końcu. Był olbrzymim mężczyzną z szerokimi ramionami, brutalnymi dłońmi i pustymi oczyma. - A jeśli skłamałaś, nie okażemy ci żadnej łaski. O ile mogłam się zorientować, od początku nie mieli zamiaru okazać mi żadnego miłosierdzia, ale po prostu skinęłam głową, nie krzywiąc się, gdy dwóch z nich chwyciło mnie za ramiona i siłą powlokło z dala od rzeki. Poczułam, że coś spływało po mojej twarzy i kapało na T-shirt i zdałam sobie sprawę, że szabla była bliżej niż przypuszczałam. Spróbowałam sięgnąć do góry i zetrzeć krew, ale ich chwyt na moich ramionach uczynił taki ruch niemożliwym do wykonania. Wszystko, co mogłam zrobić, to pozwolić im prowadzić mnie przez, w obecnej chwili opustoszałe

ulice Mrocznego Miasta. Zbliżyliśmy się do restauracji, teraz oczywiście zamkniętej. Przeprowadzili mnie przez parter i odetchnęłam z ulgą, ponieważ znalazłam się na znajomym terenie. Popychając brutalnie, wrzucili mnie do jakiejś ciemnej komórki i zatrzasnęli drzwi. Nieźle. Raczej nie cierpiałam na klaustrofobię, nie żebym przypominała sobie wizyty w kabinie do rezonansu magnetycznego, lub w jaskiniach, ale w jakimś momencie swojego życia pewnie musiałam tego doświadczyć. Oparłam się o ścianę, wyciągnęłam rękę, żeby sprawdzić stan swojej twarzy. Wciąż krwawiłam, ale rozcięcie nie było głębokie i nie powinno zostawić zbyt dużej blizny. Uznając, że na razie jestem bezpieczna, ściągnęłam przez głowę swój Tshirt i ostrożnie oczyszczałam ranę, używając tyłu koszulki, żebym potem nie wyglądała na zbyt zakrwawioną. Po chwili krwawienie ustało i ostrożnie wciągnąłem T-shirt z powrotem przez głowę. Nagłe dopadło mnie wyczerpanie, ponieważ ostatnie półtora dnia dało mi się we znaki. Ludzie nie byli stworzeni do życia w silnym stresie, a ja przecież byłam człowiekiem. Byłam zmęczona, zmęczona strachem, zmęczona byciem dzielną w każdej sytuacji, zmęczona zastanawianiem się, co jeszcze mi się przydarzy. Oparłam się o ścianę, następnie ześliznęłam się na podłogę, położyłam głowę na kolanach i zadrżałam. Żadnych łez. Dlaczego nie byłam w stanie zapłakać? Z pewnością miałam więcej niż dosyć powodów do łez. Sięgnęłam w górę i dotknęłam oczu. Suche. Może urodziłam się bez kanalików łzowych. To w sumie nie było takie złe... łzy były oznaką słabości, a ja nie mogłam pozwolić sobie na jej okazywanie. Oparłam głowę o ścianę, starając się odprężyć. Pozostawanie w głębokim stresie nie wyszłoby mi na dobre. Wzięłam głęboki, uspokajający oddech, skoncentrowałam się w sobie i poczułam, jak moje ciało z wolna się rozluźnia.

- Tylko mi nie mów, że usnęłaś - rozbawiony głos przerwał moje wewnętrzne skupienie, otworzyłam oczy i spojrzałam do góry, w dobroduszną twarz Belocha obramowaną framugą drzwi. Odwzajemniłam jego uśmiech, czując wypełniającą mnie ulgę. Ziewnęłam i przeciągając się usiadłam. Teraz już wszystko będzie dobrze. - Nie miałam tu nic innego do roboty - powiedziałam spokojnym tonem. - Muszę cię przeprosić za Mrocznych Strażników. Nasze problemy z przestępczością nie są zbyt wielkie, ale za to uporczywe, a ty znalazłaś się w pobliżu rzeki, gdzie lubią czaić się przestępcy. To dobrze, że pomyślałaś, by wspomnieć moje imię. Drżę na sama myśl, co mogłoby się zdarzyć gdybyś postąpiła inaczej. Spojrzał przez ramię, a jego głosie zabrzmiała lekko zrzędliwa nuta. - A właśnie, gdzie jest Azazel? Dlaczego ci nie towarzyszył? Powinien się upewnić, że nie chodzisz tam, gdzie nie powinnaś i że nikt się do ciebie nie zbliży. - Wyszłam nic mu nie mówiąc - nie zatrzymałam się, by pomyśleć dlaczego go ochraniałam. Pomiędzy tymi dwoma mężczyznami od dawna istniała wrogość i nic, co bym uczyniła tego nie zmieni. Beloch podał mi wąską, sękatą dłoń, przyjęłam ją i wstałam. Był starcem i przypuszczałam, że wywróciłby się, gdybym naprawdę wykorzystała go do podniesienia się z miejsca. Błysk rozbawienia pojawił się w jego kaprawych oczach, jakby się domyślał, że go oszczędzałam, ale nic nie powiedział. - W moim gabinecie czeka na nas herbata i ciasto, moje dziecko. Jego palce zacisnęły się na mojej dłoni w zadziwiająco silnym uchwycie, aż zapragnęłam ją wyrwać, ale nie było żadnego grzecznego sposobu, by to zrobić. Poprowadził mnie w głąb ciasnych korytarzy. Korytarzy, które według mojego

odczucia powinny być pomalowane na uniwersalny, przemysłowy, zielony kolor, w kierunku ciężkich drewnianych drzwi prowadzących do jego gabinetu. Otworzył je i wylało się zza nich ciepło fizyczne i duchowe. Beloch cackał się ze mną jak rodzony dziadek, usadzając mnie w rozkosznie miękkim fotelu, okrywając moje nogi pledem i podając mi filiżankę Earl Greya. Nie znosiłam Earl Greya. Zapach bergamoty przypomniał mi stare kobiety i ich pełne dezaprobaty spojrzenia, ale mimo to piłam ją, ciesząc się z wypełniającego mnie ciepła. - Która jest godzina? - Zapytałam z niezbyt wielkim zainteresowaniem. My nie śledzimy tu czasu tak, jak ludzie w zewnętrznym świecie - odpowiedział Beloch, sadowiąc się w fotelu naprzeciwko mnie. Ku mojemu zaskoczeniu, na jego kolana wskoczył kot i usadowił się tam, a on gładził go w roztargnieniu swoimi silnymi sękatymi palcami. Kot odwrócił się, by przez chwilę popatrzeć na mnie, po czym ułożył się wygodnie na kolanach swojego pana. Dziwne. Kochałam koty. A jednak, kiedy spojrzałam na tego sepiowego zwierzaka poczułam natychmiastową odrazę. - Podziwiasz mojego ślicznego Lucyfera, nieprawdaż? - Zapytał. - On jest przepiękny, prawda? Ma takie śliczne, lśniące futerko. - Jego ręka pogłaskała błyszczą sierść. - Jest wspaniały - powiedziałam uprzejmie i to była całkowita prawda. - Karmię go tylko surowym mięsem. Stwierdziłem, że to nie tylko poprawia jego zdrowie, ale jest bardziej w zgodzie z jego atawistyczną naturą. Oczywiście, to sprawia, że jest zupełnie dziki w kontaktach z innymi ludźmi. Sugerowałbym, żebyś nie próbowała go głaskać... mogłabyś stracić palec.

Zaśmiałam się uprzejmie, przypuszczając, że żartował. Ale gdy spuściłam wzrok na koci pysk, zaczęłam się nad tym zastanawiać. - Myślę, że powinienem powiedzieć żeby przygotowano tu pokój dla ciebie ciągnął. - Miałem nadzieję, że Azazel … tak więc, on miał pewne zadanie do wykonania, ale skoro okazało się, że nie zdołał sobie z nim poradzić, równie dobrze możesz zostać tutaj. To było właśnie to, czego potrzebowałam. Więc dlaczego, na Boga miałam jakieś zastrzeżenia? Przecież chciałam tu być, lub co najmniej powinnam. Odchrząknęłam. - Nie sądzę, żeby to, co miał zrobić Azazel było czymś szczególnym. Widocznie musiał przekonać siebie, że go do mnie nie ciągnie. Udowodnił to aż w nadmiarze. Myślę, że teraz nie pragnie mnie uśmiercić. Chyba już go nie obchodzę. A co do uznawania mnie za atrakcyjną, to jest po prostu śmieszne. Delikatny uśmiech wygiął usta Belocha. - Myślę, że nie doceniasz swojego powabu, moja droga. Oddałam mu uśmiech, czując się lekko zażenowana - Jesteś bardzo miły, ale jeśli chodzi o Azazela równie dobrze mogłabym być... Nephilimem. - Z rozmysłem użyłam tego określenia, zastanawiając się, czy Beloch je znał. Wydawało się, że znał... - Czy ty też go nienawidzisz? - Oczywiście. Porwał mnie dwa razy, a może nawet więcej, gdybym tylko zdołała sobie przypomnieć moją przeszłość. Próbował mnie zabić, więził i nigdy nie odpowiadał na pytania. On w ogóle nie chce ze mną rozmawiać. - Ten ostatni argument zabrzmiano raczej kulawo w stosunku do poprzednich, ale w istocie rzeczy to doprowadzało mnie do szaleństwa bardziej niż wszystko inne.

Beloch przez chwilę nic nie mówił, głaszcząc swojego, odgryzającego palce kota. - Trzeba oddać mu sprawiedliwość, że nie miał zbyt szczęśliwego życia. Jego żony bezustannie umierały. Sądzę, że wciąż nosi głęboką żałobę po ostatniej. Nagle zrobiło mi się bardzo zimno. - Co się z nią stało? - Z Sarah? Przypuszczam, że została zamordowana. O cholera. Czyżby Azazel był jakimś Sinobrodym? Nie wyglądał, jak seryjny morderca, ale przecież skąd mogłam wiedzieć, jak wyglądają seryjni mordercy? Mogli być całkiem przystojni i czarujący, nieprawdaż? Azazel pasował do tego szablonu... jeśli obiektywnie to rozważyć, był niesamowicie przystojny. Ale czarujący już raczej nie. - Hmm … ile miał żon? - Będzie lepiej jeśli zapytasz o to Azazela. Chociaż mógł stracić rachubę. (złośliwe bydle z tego Belocha;) Już nie zawracałam sobie głowy ukrywaniem swojego niepokoju. Jak mogłam być taka głupia? Głupia, ponieważ gdy poczułam jego usta na swoich wargach odpowiedziałam na ten pocałunek, głupia ponieważ przez krótką chwilę, naprawdę go pragnęłam. - Może będzie lepiej jeśli to sobie odpuszczę. Beloch zachichotał. Ale dlaczego mamy marnować czas rozmawiając o Azazelu? Wolałbym porozmawiać o tobie, moja droga. O twoich życiach i miłościach, twoich wspomnieniach i snach. - O moich życiach? - Kurczę, jak dużo wiedział on o mojej przeszłości? Nagle dopadło mnie niespodziewane podejrzenie, że wiedział więcej niż ja. Mimo, że to

przecież nie mogło być możliwe. I znowu, nikt nie mógł wiedzieć mniej o mojej przeszłości niż ja sama. - Jestem zaskoczona, że Azazel ci tego nie powiedział. Prawie nic nie wiem o swoim życiu. Cierpię na jakąś dziwną formę amnezji. - Nie lubiłam używać tego słowa, ale wydawało mi się odpowiednie do rozsądnego wyjaśnienia czegoś, co jak wyczuwałam było dużo bardziej złowieszcze. - Amnezji - Jak echo powtórzył Beloch. - Moje biedne dziecko. Ale wiesz co, my tu w Mrocznym Mieście jesteśmy bardzo zaawansowani. Mamy bardzo skuteczne sposoby, żeby pomóc ci przypomnieć sobie prawie wszystko. Musiałam wyglądać na pełną wątpliwości, ponieważ się roześmiał. - Nie rób takiej przestraszonej miny, kochana. To jest po prostu forma biologicznego sprzężenia zwrotnego. (cóż za zgrabny eufemizm dla tortur ;) Z jakiegoś powodu, drżenie przebiegało wzdłuż mojego kręgosłupa, ale zmusiłam się do promiennego uśmiechu. - Myślę, że spasuję. Jeśli moja przeszłość jest choćby w przybliżeniu taka, jak myśli o niej Azazel, to chyba wolę jej nie znać. - Nie bądź śmieszna. Znasz to stare powiedzenie „Prawda cię wyzwoli”. Zamrugałam - Interesująca sentencja. Nigdy wcześnie jej nie słyszałam. Kto jest jej autorem? - Ktoś, kto spotkał ciebie, dziecko - powiedział z cichym śmiechem. Pozwól mi dolać ci herbaty. Musiała ci już wystygnąć. Spojrzałam w fusy pływające na dnie perfumowanego bergamotą szlamu. Wyglądały jak zatopione konary drzew po huraganie. Wróciłam spojrzeniem w górę

w górę i zdobyłam się na uśmiech. - Już wystarczy, dziękuję. Zbyt dużo herbaty sprawia, że trzęsą mi się ręce. - Ostrożnie odstawiłam delikatną filiżankę na stół. Beloch po prostu kiwnął głową. - Więc może zapoznam cię teraz... Drzwi otwarły się bez ostrzegawczego pukania, a gdy Beloch dostrzegł w nich Azazela, jego łagodna twarz spochmurniała z niezadowolenia. - W końcu postanowiłeś przyjść za swoją podopieczną? - Powiedział lodowatym tonem. Przybyłeś za późno. Ale Azazel wpatrywał się we mnie, a w jego oczach była jakaś płomienna intensywność. Szafirowe oczy, głębokie i pełne barwy, były tak różne od brudnej szarości i rdzawej czerni, tego zabarwionego sepią świata. - Wszędzie cię szukałem warknął. - Gdzie, do cholery byłaś? - Ja też cię kocham – powiedziałam słodko, ale te kpiące słowa były dziwnie pozbawione zjadliwości, co trochę mnie skrępowało. - Poszłam na spacer, nad rzekę, a jacyś ludzie znaleźli mnie i przyprowadzili tutaj. - Ludzie? - Powtórzył. - Mroczna Straż - podpowiedział Beloch. - Powinieneś być szczęśliwy, że ona wciąż żyje. Gdyby nie podała im mojego imienia, mogłaby zniknąć i musiałbyś nieźle się tłumaczyć. Podobno twoje imię nic dla nich nie znaczyło. - To jest twój świat, nie mój - powiedział Azazel. - Święta prawda. I to moje słowo jest tu najwyższym prawem. Azazel stanął pomiędzy nami, zasłaniając mi widok Belocha. - Tak właśnie jest. Co

oznacza, że powinieneś dobrze się zastanowić zanim podejmiesz decyzję. Co jest dla ciebie korzystniejsze? Zgładzenie mnie... czy jej? Zapanowała cisza i zapragnęłam móc widzieć twarz Belocha. No cóż trafiłeś w sedno - stwierdził w końcu. - Muszę przyznać, że to nie jest łatwa decyzja. Lider Upadłych, czy pierwsza kobieta... ale, jeśli poczekam kilka dni, mogę mieć was obydwoje. - Nawet nie pomyślałem, że mógłbyś zadowolić się czymś mniejszym. - Głos Azazela był jedwabisty, przekonywujący. - Jedno, co pobudza moją ciekawość to, to dlaczego nagle zdecydowałeś się ją zatrzymać, chociaż niedawno tak bardzo chciałeś się jej pozbyć. Już zacząłeś przegrywać? - Nie bądź śmieszny. - W jego głosie zabrzmiała głęboka pogarda i zastanawiałam się, co odpowie Beloch. Niestety, wszystko co mogłam zobaczyć, to opięty czarnymi dżinsami, zgrabny tyłek Azazela. Co nie było najgorszym widokiem. - Nie chciałem ci jej oddawać już pierwszej nocy, chociaż gdybyś nalegał zrobiłbym to. - Naprawdę? - Ty rządzisz Mrocznym Miastem. Jak mówiłeś, twoje słowo jest tu najwyższym prawem. Ale to mnie zaciekawiło i ona i przepowiednia. Jeśli ją teraz zabierzesz, już nigdy nie poznam prawdy. - A może cieszy mnie myśl, że spędzisz wieczność na snuciu domysłów zasugerował Beloch tonem daleko odbiegającym od tego, którym posługiwał się starszy dżentelmen serwujący mi herbatę.

- A może właśnie poznanie własnych słabości będzie dla mnie większą karą. Cisza. - Ponownie się zastanawiam dlaczego z taką determinacją starasz się przegrać. Wygląda, że najlepszym wyborem będzie pozbawienie cię tego, czego tak desperacko pragniesz. - Nie przesadzajmy z tą desperacją - odpowiedział Azazel pozbawionym emocji głosem. - To oczywiście jest twoja decyzja. Traktuję to tylko jako ćwiczenie dla umysłu. Jeśli zabierzesz ją teraz, po prostu wrócę na Sheol i zapomnę o niej. To w końcu może być najlepszym rozwiązaniem. - Nie próbuj ze mną pogrywać. Przegrasz. - Nastąpiła kolejna chwila ciszy. - Bierz ją. Gdybym był tobą, nie wypuszczałbym jej poza zasięg swojego wzroku. Jeśli jeszcze raz wejdzie w drogę Mrocznym Strażnikom, obawiam się, że wszyscy będziemy bardzo przygnębieni, w szczególności twoi przyjaciele, czekający na ciebie w domu. - Ona nie będzie chciała znowu uciekać. Obrócił się i zdołałam dostrzec twarz Belocha. Wyglądał, jak nadąsane dziecko pozbawione zabawki. Potem spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się - Nie martw się, moje dziecko. Azazel cię nie skrzywdzi. Nie ośmieliłby się. On musi coś sobie udowodnić, coś co dotyczy także ciebie i wiem, że masz dość szlachetnego ducha, by pozwolić mu znaleźć odpowiedzi na pytania, które go dręczą. Nie miałam pewności, co do żadnej z tych rzeczy, ale nie dyskutowałam, wstając z gracją.

Azazel nie odsunął się i był blisko, tak odurzająco blisko. Boże, jeśli już ktoś miał być demonem seksu, to powinien być nim on. Wystarczyło żebym na niego spojrzała i już roztapiałam się w środku. Twardo wziął mnie pod rękę, a ja zastanawiałam się, czy zostaną na niej siniaki. Gdybym miała odrobinę rozumu zdałabym się na łaskę Belocha... wygoda i bezpieczeństwo biblioteki, przeciwko niebezpiecznej obecności Azazela. Ale wiedziałam, że tego nie zrobię. Wiedziałam, że pojadę tam, gdzie mnie zaprowadzi, choć nie wiedziałam dlaczego. Staliśmy pod drzwiami, gdy Beloch przemówił jeszcze raz, a jego słowa sprawiły, że krew zamarzła mi w żyłach. - Przestań wyglądać na taką zmartwioną, moja droga Rachelo. Azazel cię nie skrzywdzi. Tak naprawdę, to powinnaś uważać się za szczęściarę. Nie każda kobieta dostaje do pieprzenia Upadłego Anioła. (co racja, to racja;)

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 10

- O CZYM ON MÓWIŁ? - Domagałam się odpowiedzi, kiedy wyprowadzał mnie z budynku. - Bądź cicho. - Omówimy to, gdy dotrzemy do domu.

- My nie mamy domu - warknęłam. - I nigdzie z tobą nie pójdę, jeśli mi tego nie wyjaśnisz. - Ależ owszem, pójdziesz - miał rację. Jego uścisk na moim ramieniu był nie do rozerwania, a ja już miałam pewne doświadczenia z jego żelazną wolą. Zmusiłby mnie, rzucając jakieś dziwne zaklęcie i nie mogłabym zrobić nic, jak tylko podporządkować się jego mocy, a ta moc była dosyć sugestywna. Prowadził mnie obok umundurowanych mężczyzn, którzy skupili się koło rzeki jakby w oczekiwaniu. Mogłam prawie poczuć, że nas obserwowali. Nagle musieliśmy się zatrzymać, gdyż ich potężny przywódca stanął nam na drodze. To powinno wyglądać śmiesznie... w porównaniu do chudego jak szkielet, żylastego Azazela, ten mężczyzna był olbrzymi, przytłaczający. Powinien mnie przerazić bardziej niż kiedykolwiek zrobił to Azazel. Ale istniały różne odcienie strachu. - Gdzie ją zabierasz, mój panie? - Ten zaszczytny tytuł w moich uszach zabrzmiał trochę sarkastycznie, a palce Azazela jeszcze mocniej zacisnęły się wokół delikatnego ciała ponad moim łokciem. - Do domu przy cedrowej. Beloch oddał ją pod mój nadzór. Żałuję, że muszę cię rozczarować. - Jego słowa przepełniał sarkazm. Brwi ogromnego mężczyzny zetknęły się ze sobą. - Dlaczego miałby to zrobić? Przecież obiecał ją nam. - Chyba będzie najlepiej, jeśli jego o to zapytasz, nieprawdaż? - Powiedział Azazel, ale w jego błękitnych oczach dostrzegłam niepokój. - Ponadto, czy nie miała najpierw trafić do Wyrywaczy Prawdy? Dostalibyśmy ją z powrotem, kiedy oni by z nią skończyli. - Wiesz, równie dobrze jak ja, że zazwyczaj niewiele zostaje, gdy Wyrywacze

skończą swoją robotę. Wydawało się, że nie mieli pojęcia jaki wpływ mają na mnie te słowa. - Święta prawda. Stąd moja obawa, czy powinienem pozwolić jej iść z tobą. Ona powinna tu zostać. - Jeszcze raz powtarzam, porozmawiaj o tym z Belochem. - Przecież wiesz, że tego nie zrobię. - Więc zejdź mi z drogi. Przez chwilę ten stojący przed nami ogromny mężczyzna wyglądał, jakby drżał z wściekłości. A następnie szorstko skinął głową i cofnął się. - Postawię strażnika przed domem - powiedział. - Żeby zapobiec ryzyku, że ponownie ją zgubisz. - To bardzo miłe z twojej strony - mruknął Azazel. Ale zupełnie niepotrzebne. Ona nigdzie beze mnie nie pójdzie. - Dopóki nie oddasz jej Wyrywaczom Prawdy. Mogłam poczuć jego wahanie chociaż wątpiłam, żeby kapitan to zauważył. - Dopóki nie oddam jej Wyrywaczom Prawdy - potwierdził gładko. I niezbyt delikatnym szarpnięciem wciągnął mnie w niekończącą się noc Mrocznego Miasta pozwalając, by pochłonęły nas cienie. Dopóki nie odda mnie Wyrywaczom Prawdy, którzy nie zostawiali wiele, gdy już z tobą skończyli. Czy po to ratował mnie przed Nephilinami, żeby tak po prostu

przekazać mnie ich ponurym odpowiednikom w Mrocznym Mieście? Gdy prowadził mnie przez opustoszałe ulice, rozglądałam się za jakąkolwiek możliwą drogą ucieczki. Ale gdybym od niego uciekła, nie miałabym pojęcia, dokąd miałabym się udać. Już wiedziałam, że nie pomogą mi ludzie, którzy tu mieszkają i zaczynałam mieć dojmujące, chociaż spóźnione podejrzenie, iż Beloch nie był miłym, roztargnionym profesorem, jakim wydał się być. - Nawet o tym nie myśl - Powiedział Azazel pod nosem. - Nie zrobiłabyś dziesięciu kroków. Wszędzie porozstawiani są Mroczni Strażnicy, którzy nas obserwują, a myślę, że od tej chwili będą to robić jeszcze gorliwiej. Drgnęłam, wystraszona zarówno myślą o nich, jak i świadomością, że Azazel znowu czytał w moich myślach. Chociaż przypuszczałam, że bardzo łatwo było odgadnąć o czym mogę myśleć, ponieważ moja głowa obracała się we wszystkie strony. Gdy dotarliśmy do starego domu z brunatnego piaskowca, zaparłam się piętami o ziemię, ale to mi nie pomogło. Po prostu wciągnął mnie po schodach na górę, wepchnął do środka i zatrzasnął za nami drzwi, zamykając je na klucz . - Nie, żeby to cokolwiek dało - mruknął. - Enoch może się tu dostać, kiedy tylko zechce. - Enoch? - Twój nowy wielbiciel. Kapitan Mrocznej Straży. Nie jest dobrze robić sobie z niego wroga. - On cię nienawidzi. - Tak. A teraz nienawidzi również i ciebie.

Westchnęłam. - Tak więc sprawy nie idą jak po maśle. Może mi wreszcie powiesz, co do cholery Beloch miał na myśli? - Na górze będzie nam wygodniej o tym pogadać. - Jego dłoń nie zaciskała się już na moim ramieniu i zastanowiłam się, czy gdybym się opierała, znowu użyłby przymusu. Nie miałam takiego zamiaru. Pragnęłam odpowiedzi, a tym razem zamierzał mi ich udzielić, chociaż pomyślałam, że jest w nim tyle z anioła, co we mnie z mitycznej bogini seksu. Ruszył w kierunku schodów, a ja podążyłam za nim. Zawsze mogłam kopnąć go w głowę, rzucić się do ucieczki i nieważne, jak wielu Mrocznych Strażników czaiło się wokół domu. Jedne drzwi były otwarte, a pościel na wysokim łożu, podobnym do mojego była zmięta. To musiała być jego sypialnia i bardzo starałam się nie okazywać jakiejkolwiek niechęci, kiedy do niej wchodziłam. Przecież, oboje byliśmy dorośli... mogliśmy prowadzić dyskusję w sypialni, równie dobrze, jak w bibliotece. Pod jedną ze ścian ogromnego pokoju stała wiktoriańska kanapa wyglądająca na bardzo niewygodną. Podeszłam do niej i usiadłam w pełni gotowa, żeby zasypać go gradem pytań. Uniósł brew i pomyślałam, że niemal dostrzegam dziwne rozbawienie na jego niegdyś srogich ustach. Nagle ogarnęła mnie pewność, że już nie czuł do mnie nienawiści, chociaż nie miałam zielonego pojęcia, co skłoniło go do zmiany zdania. Usiadł w głębokim fotelu, który stał pod kątem prostym do kanapy. - Dlaczego on nazwał cię aniołem? - Zaczęłam, nie czekając żeby on pokierował rozmową. - Według mnie nie wyglądasz na łagodnego cherubina strzegącego ludzi.

- Bo nim nie jestem - powiedział beznamiętnie. - Upadłem. Przez moment nie mogłam nawet drgnąć. Prawie byłam w stanie w to uwierzyć, patrząc na nieziemskie piękno jego jasnej twarzy i na chłodny gniew buzujący w szczupłym ciele o wyraźnie wyrzeźbionych mięśniach. - Kiedy? - Zanim zaczęto odliczać czas. Wywlekłam ze swojego mózgu fragmenty, które przeczytałam. - Czy ty jesteś Lucyferem? - Udało mi się go zaskoczyć. - Co wiesz na temat Lucyfera? - Niezbyt wiele. Był pierwszym upadłym aniołem, nieprawdaż? Ulubionym aniołem Boga, który stał się zbyt arogancki i został wypędzony z nieba, by stać się szatanem. - Praktycznie mogłam zobaczyć, jak obracały się trybiki za jego zimnymi błękitnymi oczami, gdy decydował się, jak dużo może mi zdradzić. - I tak i nie - powiedział w końcu. - On był ulubieńcem Boga, a jego imię znaczy Niosący Światło. Co do bycia aroganckim, ta arogancja była po prostu kwestionowaniem boskich działań mających na celu zagładę mężczyzn, kobiet i dzieci z powodu grzechu jednego mężczyzny, co Bóg czynił aż nazbyt często. Lucyfer lubił zadawać pytania i dlatego został skazany na wieczną mękę. A szatan jest po prostu sztucznym tworem, którego ludzie używali dla wyjaśnienia czynów Boga i jego Archanioła Uriela. (pójdę do piekła za tłumaczenie tej książki; hi!hi!) - Chcesz mi powiedzieć, że to Bóg jest szatanem?

Westchnął, najwyraźniej zirytowany. - Nie, po prostu tłumaczę ci, że szatan nie istnieje. Jest tylko ludzkim wymysłem. (no to hulaj dusza:) - Ale Upadłe Anioły jak najbardziej - wypaliłam w odpowiedzi. - Jestem aż nazbyt rzeczywisty - powiedział. - Dotknij mnie. - Próbowałam nie zadrżeć tą na myśl. Już go dotykałam, miałam pod swoimi dłońmi jego gładką, sprężystą skórę. - Wierzę ci na słowo. - Więc nie zamierzasz zapytać mnie o drugą część tego, co powiedział Beloch wymruczał. - Nie pamiętam, co mówił - odpowiedziałam, co było kompletnym kłamstwem. Dokładnie zapamiętałam, co wtedy powiedział. Te jego słowa wysłały dreszcz przez moje ciało, chociaż nie musiałam się do tego przyznawać. Przyznaję, że nie był to dreszcz odrazy. - On powiedział, że nie każda kobieta dostaje do pieprzenia anioła. - Znowu przeszył mnie ten sam gorący dreszcz. Ostrożnie dobierałam słowa. - Sądziłam, że silił się na dowcip. - Ale teraz już nie myślisz, że ta część o aniele była żartem. Oparłam się o kanapę, wyciskając z siebie każdy gram samokontroli, by wyglądać na spokojną i lekko zaciekawioną, podczas gdy mrowiło mnie całe ciało. To nie była intelektualna dyskusja. To prowadziło gdzieś, gdzie nie miałam pewności, że chcę się znaleźć. Znowu, czy nigdy nie mogłam mieć wyboru. - Dlaczego nie wyjaśnisz mi wszystkiego. Na przykład, dlaczego zamierzasz oddać mnie ludziom, którzy sprawią,

że nic ze mnie nie zostanie, kiedy ze mną skończą. Nawet okiem nie mrugnął. - Ja naprawdę nie chciałbym być zmuszony do wydania cię Wyrywaczom Prawdy. O wiele bardziej wolałbym dowiedzieć się tego, czego potrzebuję bez zabierania cię do nich. - Czego musisz się dowiedzieć? - To naprawdę bardzo proste. Muszę wiedzieć, co wiesz o Lucyferze. - Już ci powiedziałam... Potrząsnął głową, a jedwabiste czarne włosy zatańczyły wokół jego jasnej twarzy. - Nie mówię o oklepanej mitologii, którą powtarzałaś mi jak papuga. Lilith wie, gdzie został pochowany Lucyfer. Zostałaś uwięziona w pobliżu, to była kara za kwestionowanie słowa Bożego. - Sądzę, że wielu wokół nas robi to samo. Czy i ty upadłeś z tego powodu? Ponownie nawet nie mrugnął okiem. - Nie, upadłem jako drugi, wraz z dwudziestką moich przyjaciół. Zostaliśmy wysłani na ziemię, by uczyć ludzi obróbki metalu i rolnictwa. Uczyniliśmy fatalny błąd zakochując się w ludzkich kobietach. Bóg tamtych czasów był złą, mściwą istotą, więc skończyliśmy jako potępieni na wieki. Wpatrywałam się w niego oniemiała. - To była ostatnia rzecz, jakiej mogłam się po tobie spodziewać - powiedziałam w końcu. - Sądziłam, że nawet nie znasz znaczenia słowa „miłość”. Spojrzał na mnie i przez moment nie mogłam się poruszyć, uwięziona w głębokiej, płomiennej tęsknocie jego cudownie błękitnego wzroku. Pragnienie, smutek i niczym

niezmącony mroczny seksualny żar płonęły w jego długim powłóczystym spojrzeniu. Poczułam wewnętrzny wstrząs, a moje przypuszczenia posłały mnie do piekła. Wyraz jego twarzy rozpalił mnie i poczułam, jak moje ciało zadrżało w odpowiedzi. Ale w następnej chwili odzyskał zdrowe zmysły, przymknął powieki, a jego twarz znowu stała się chłodna i beznamiętna. Szybko spróbowałam zmienić temat. - Co miałeś na myśli mówiąc „Bóg tamtych czasów”? Zamierzasz próbować mnie przekonać, że istnieje ich więcej niż jeden? - Jest więcej bóstw niż ludzie potrafią sobie wyobrazić, ale tak czy inaczej wszystkie one okazują się być podobne do siebie. Istota Najwyższa, która ostatecznie obdarowała ludzkość wolną wolą, odeszła pozostawiając ją samej sobie. - To nie jest takie złe, nieprawdaż? - Nie, nie w porównaniu z surowym wymagającym tyranem, który stworzył świat i zostawił archanioła Uriela, by egzekwował jego słowo, a skutki tego były... bardziej niż niekorzystne. Nie było żadnej szansy na przebaczenie lub pokutę, jedynie wieczne potępienie. - Więc jesteś przeklęty? - Tak samo jak ty. Teraz Raziel przewodzi Upadłym i poprosił mnie, żebym dostarczył cię tu, do Mrocznego Miasta, żeby wydobyć z ciebie to, co wiesz. W tym miejscu nie mam żadnej władzy. Prędzej, czy później będę zmuszony do przekazania cię Wyrywaczom Prawdy i nie ma niczego, co mógłbym uczynić żeby temu zapobiec. Oni są bezwzględni i nie do powstrzymania. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. - A dlaczego chciałbyś coś robić w tej sprawie? Myślałam, że wolałbyś widzieć mnie martwą.

Wyglądał na skrępowanego. - Mam swoje powody. Ale w rzeczywistości, tak długo, jak żyłaś daleko i twoje życie nie zetknęło się z moim, byłem skłonny poczekać z tym kilka stuleci. - Ja nie będę żyła kilkaset lat. Jestem człowiekiem. Wydał z siebie odgłos wyrażający obrzydzenie. - Nie ma dla ciebie żadnej nadziei, jeśli będziesz podtrzymywała tą grę. Nie jesteś człowiekiem, nie byłaś nim od mileniów, od chwili, w której przeciwstawiłaś się Bogu i zostałaś przeklęła. Przed końcem tego tygodnia zabiorą cię Wyrywacze Prawdy i zostaniesz zgładzona, a ja nie jestem w stanie tego zmienić. - Więc po co prowadzimy tą dyskusję? Oparł się plecami o oparcie fotela i przymknął oczy, a ja obserwowałam nieruchome, eleganckie linie jego twarzy, wydatne kości policzkowe, wąski nos, okrutne, kuszące usta. - Może znajdzie się jakieś wyjście - powiedział cicho, więc prawie go nie usłyszałam. - Co się znajdzie? - Jeśli powiesz mi, co wiesz, to może znajdę sposób, żeby ukradkiem cię stąd wyprowadzić. Mogłabyś wrócić do Australii, albo gdziekolwiek zechciałabyś się znaleźć, pod warunkiem, że będziesz trzymać się z daleka od mojego życia. (faktycznie, to ona go ścigała i dwukrotnie porwała ;) - Bycie częścią twojego życia nigdy nie było moim najważniejszym priorytetem powiedziałam, mój głos był lodowaty. - To ty byłeś tym, który mnie śledził,

pamiętasz. - Usiadłam sztywno i przeczesałam palcami splątane włosy. - Nic nie wiem. Ciągle mi wmawiasz, że jestem jakimś mitycznym demonem seksu i nie wierzysz, gdy ci mówię, że się mylisz. Nie mam pojęcia, gdzie pochowano szatana... - Lucyfera - poprawił ją ostro. - Naprawdę nie mam pojęcia, gdzie go ukryli. Nie mogę ci pomóc. - Więc i ja nie mogę pomóc tobie. Siedzieliśmy w ciszy, żadne z nas nie było skłonne, żeby ją przerwać. W końcu nie mogłam jej dłużej znieść. - Dlaczego Beloch sądzi, że będziemy uprawiać seks? Beloch nie jest życzliwym starszym panem, jak wydajesz się o nim myśleć. - Zaczęłam mówić chcąc to wyjaśnić. - Dlaczego powiedział... to co powiedział? - To jest jedna z części jego małej gierki. On chce, żebym padł ofiarą twoich mocy. Tym sposobem pokona zarówno mnie jak i ciebie. - Dlaczego miałby chcieć pokonać którekolwiek z nas? - Ty jesteś Lilith, ucieleśnienie kobiecej mocy i buntu. Oczywiście, że pragnie cię zniszczyć. A mnie nienawidzi, ponieważ kiedyś byłem kochany przez Boga, a on nigdy tego nie doświadczył. - Beloch nie jest upadłym aniołem? - Zawahał się. Nie jest do końca jasne, czym dokładnie jest. Sądzę, że jest demonem.

- Niech to szlag! - Pękłam. - Dlaczego do cholery tak upierasz się żeby znęcać się nade mną, skoro pod nosem masz masz demona gotowego do bicia, karania albo czego tylko sobie życzysz? - Nie wszystkie demony są złe. - Ale ja jestem - nawet nie zadałam sobie trudu, żeby to zabrzmiało jak pytanie, a on nie kłopotał się odpowiedzią. - Więc nie prześpię się z tobą - powiedziałam w końcu. - Możesz powiedzieć Belochowi, żeby po prostu o tym zapomniał. - A wtedy on bezzwłocznie przekaże cię Wyrywaczom Prawdy. - A jeśli to z tobą zrobię? - Nie żebym tego chciała, ale jestem ciekawa. - Czy to oznaczałoby, że nie zostanę przekazana jego sługusom? Zostałbyś moim dobrowolnym niewolnikiem? - To była interesująca myśl. Uwielbiałam wyobrażanie sobie go, przede mną, na kolanach. - Oczywiście, że nie. Beloch zakłada, że zdołasz mnie pokonać. Wiem, że to niemożliwe. Łóżko nic dla mnie nie znaczy. - Dla mnie również nie - warknęłam. - Rozwiązanie naszego problemu jest proste. Po prostu powiedzmy mu, że już to zrobiliśmy. Pieprzyliśmy się dziko przez całą noc, ale nie jesteś pewien, czy jesteś na mnie odporny, więc potrzebujesz trochę więcej czasu, by mieć pewność. Co dałoby ci sposobność, by zaplanować ucieczkę. - W twoim planie są dwie fatalne usterki - powiedział. - Pierwsza, to ta, że musisz dać mi choć jeden powód żebym cię ocalił. Potrzebuję tych informacji, a Wyrywacze Prawdy wydobędą je dla mnie. Chciałam mu wykrzyczeć, że nie posiadam jakichkolwiek informacji, ale

zagryzłam wargę. Nie traciłam nadziei, że przekonam go, by mnie uratował. Już raz mnie ocalił, wtedy gdy sam zaaranżował moją śmierć. Pod jego lodowatą powierzchownością biło żyjące serce. Jeśli anioły miały serca. Jeśli naprawdę był aniołem. Zamiast tego powiedziałam - Mówiłeś, że są dwie fatalne usterki. - Jaka jest ta druga? - On będzie wiedział, czy kłamiemy. - Jak, ma kamery, mikrofony? - Przestań myśleć, że masz do czynienia z człowiekiem, Rachelo. ( hmmm odezwał się do niej po imieniu ;) Zaufaj mi, wiedziałby. Brzmienie mojego imienia na jego wargach było dziwne, prawie słodkie, chociaż nie wydawał się zauważyć, że go użył. - W jaki sposób się dowie? Powstrzymał westchnienie irytacji. - On wyczułby to po zapachu. - Fuj! Czy on myśli, że nie bierzemy prysznica? - Nie mówię o spermie, pocie i wydzielinach z pochwy - powiedział to tak bez ogródek, że poczułam uderzenie gorąca i rumieniec wypływający mi na twarz. - On wyczułoby zapach zmian w twoim ciele, w twojej skórze, w twoich żyłach. Wiedziałby. - Już kiedyś uprawiałam seks i zaufaj mi, nie było żadnych śladów, których nie dałabym rady zmyć.

- To jest częścią twojego przekleństwa. Wzbudzasz w mężczyznach wściekłą żądzę, a sama nie odczuwasz żadnej przyjemności. - Wspaniale - mruknęłam. - A ja przez cały ten czas myślałam, że jestem oziębła. Rzucił mi ostre spojrzenie, ale nie mogłam odgadnąć, co wyrażały jego oczy. Zaczynałam wysoko cenić te niewielkie skrawki koloru, chociaż wiedziałam, że nie powinnam. Nie powinnam cenić w nim niczego. Ale śmieszna prawda była taka, że to robiłam. Robiłam to odkąd obudziłam się w tym obskurnym pokoju hotelowym w Australii i spojrzałam w jego mroczne oczy i dostrzegłam w nich coś, co rozpoznałam. Nie wiedziałam, czy to było déja-vu, wstrząs, lub najszybszy zarejestrowany przypadek syndromu sztokholmskiego. Wszystkim, z czego zdałam sobie wtedy sprawę było to, że gdy spojrzałam mu w oczy, dostrzegłam... chciałabym powiedzieć, bratnią duszę, lecz to było niedorzeczne. Ale zobaczyłam, więź, połączenie, które istniało, choćby nie wiem, co chciał ze mną zrobić. A częścią tej więzi było również zupełnie niespodziewane pożądanie. - Więc co proponujesz? - Jeśli nie odpowiadały mu moje pomysły, to sam mógł coś wymyślić. - On da nam tydzień, jeśli będzie myślał, że postępujemy zgodnie z jego poleceniem. Jeśli będzie wierzył, że mną zawładniesz. Ale niech tylko pomyśli, że blefowaliśmy zabierze cię natychmiast i wygra. - A jeśli odmówisz gry według jego reguł? - Jeśli to zrobię będziesz martwa. To nie powinno być dla mnie niespodzianką. Zawsze wiedziałam, że w końcu mnie to czeka. - A dlaczego niby miałoby cię to obchodzić? - Zapytałam. Co za głupie,

mazgajowate pytanie, pomyślałam, pragnąc je odwołać. Próbował mnie zabić; często mi mówił iż sądzi, że jestem potworem, który powinien być unicestwiony. Byłam całkowicie zbędna. Oczywiście nic nie odpowiedział. Nie sądziłam, by Azazel był w stanie wyprodukować uprzejme, dodające otuchy kłamstwo. - To jest twoja decyzja powiedział. - Otrząsnęłam się z rozważań o mojej bliskiej śmierci. - Co masz na myśli? - Beloch jutro wyśle tu kogoś, a jeśli ten ktoś nie znajdzie nas razem w łóżku, to po prostu cię zabierze. Oparłam się o twardą sofę, przyglądając się jego pięknej twarzy. Nieunikniona, bolesna śmierć, lub przymus uprawiania seksu z mężczyzną, który pociągał mnie jak żaden inny - Och, przyparłeś mnie do muru. Wybieram seks. Nie wyglądał na szczególnie zadowolonego z powodu mojego szlachetnego poświęcenia. Tak naprawdę, wyglądał na przerażonego i zastanowiłam się, czy nie powinnam cofnąć swoich słów. - Nie podoba ci się ten pomysł? Zawsze można położyć się na plecach i myśleć o Anglii. ( w tym wypadku chyba o Sheolu ;) - Dlaczego do diabła miałbym to robić? - Jego głos nie wyrażał żadnych emocji. Poirytowana wzruszyłam ramionami. - To takie powiedzenie. Matki w czasach Wiktoriańskiej Anglii wmawiały swoim córkom, że seks jest okropny, ale to ich obowiązek, więc powinny leżeć na plecach i myśleć o Anglii. - To nie jest moim obowiązkiem.

- Nie bądź taki cholernie dosłowny. - Cisza. Oczekiwałam, że do mnie podejdzie, ale nie opuścił fotela. Po prostu popatrzył na mnie tymi swoimi jaskrawo-błękitnymi oczyma. W dali słyszałam kurant zegara, jeden. Ścisnął się mi żołądek. Czy naprawdę planowałam odbyć stosunek z tym ponoć nie będącym człowiekiem mężczyzną, który patrzał na mnie absolutnie pozbawionym uczuć wzrokiem? Inną alternatywą była moja śmierć. Czekałam tak długo, jak mogłam, ale cierpliwość nigdy nie była jedną z moich cnót. - Więc... co robimy? Nie odpowiedział. Nie musiał. Wstałam, zdenerwowana. - Myślę że pójdę wziąć prysznic zanim my... hmmm... to zrobimy. Gdzie chcesz się spotkać? On po prostu popatrzył na mnie. - Znajdę cię. Och. Mój. Boże. Co ja do cholery robię? Jedyną rzecz, jaką mogę zrobić, przypomniałam siebie. Może to właśnie ja byłam tą, która musiała zamknąć oczy i myśleć o Anglii. Wyglądał na zupełnie niezainteresowanego naszym zbliżającym się seksem. Miałam tylko nadzieję, że mógł to robić na komendę, ponieważ na pewno nie byłam typem uwodzicielki. - Więc dobrze - powiedziałam, niezdolna do ukrycia swojego skrępowania. - To na razie. - Ok. - Co za szambo. Praktycznie wybiegłam z pokoju, uciekłam z niego. Co, do cholery właśnie zgodziłam się zrobić? UCIEKŁA OD NIEGO. Nie miał pewności dlaczego. Prawdopodobnie ponieważ wiedziała, że jej prawdziwe ja zostanie ujawnione w chwili, gdy zrzucą ubrania. Nie, żeby na gładkiej pięknej skórze był jakikolwiek ślad demona. Zbadał ją dokładnie i

miała ciało ludzkiej kobiety. Nie było żadnego znaku jej demonicznego pochodzenia. Przynajmniej na tą chwilę Nie miał pojęcia, co może się zdarzyć w trakcie stosunku. Może zmienić się w węża albo smoka i go pożreć. Ten pomysł wyglądał mu trochę komicznie. Powinien był wiedzieć, że ostatecznie się zgodzi. To była jej jedyna szansa. Zastanawiał się, dlaczego była taka zdenerwowana. Tak naprawdę, zachowywała się jak płochliwa dziewica. Być może dlatego, ponieważ wiedziała, że gdy raz dosiądzie go naga, to już nie zdoła ukryć swojej prawdziwej natury. Zawsze musiała być na górze. Została potępiona z tak samo głupiej przyczyny, z jakiej i jego dosięgła klątwa. Nie zgodziła się na fizyczną dominację, nie chciała leżeć pod swoim mężem. A w świecie, w którym została stworzona, nie było miejsca na buntowniczą kobietę. Czuł, jak z jej powodu gotuje się w nim krew. Liczył na jej odmowę i zdołałby się z nią uporać. Był głupcem nie zdając sobie sprawy, że przywiódł ją ku śmierci. Nie, żeby miał inny wybór. On przeżył przeprawę z Wyrywaczami Prawdy, ale ona była słabsza. Tortury bez wątpienia sprowadziłyby na nią śmierć, a Beloch nie był entuzjastą okazywania litości. Gdyby powiedziała nie, mógłby wymyślić jakiś plan, żeby ją stąd wyrwać, chociaż nie miał pojęcia jaki, ani czy by mu się to udało. Musiał pamiętać, że prawda była ważniejsza od jednej małej kobiety. Więc weźmie jej ciało. Jej zgoda była niechętna, co w tej sytuacji było plusem. Czuła do niego strach i nienawiść... zrobił, co w jego mocy, by wzbudzić w niej te uczucia. Nie miał wątpliwości, że gdy pojawi się jej uwodzicielska natura, a on po prostu będzie musiał zrobić, co w jego mocy, by oprzeć się temu niebezpiecznie kuszącemu powabowi. Żaden człowiek nie był w stanie tego zrobić, ale on nie był człowiekiem. Mógł ją wziąć, pieprzyć i nie czuć żadnej bliskości, żadnej więzi. Jego ciało mogło robić to, co musiało i był w stanie potraktować swoje spełnienie jak fizyczny akt, nic więcej. Lilith wymagała całkowitej kapitulacji, ale on nigdy się jej nie podda. To nie leżało w jego naturze. Nie chciał zaakceptować przepowiedni. Zabiłby ją własnoręcznie zanim klątwa mogłaby się spełnić. Ale tak się nie stanie. Wstał, wszedł do swojej łazienki i

wziął zimny prysznic, lodowate krople uderzały w jego skórę. Ale nie były w stanie ostudzić pożądania, które skręcało mu wnętrzności. Czułby prawdziwy tryumf, gdyby jej nie pragnął, gdyby nie twardniał na samą myśl o zanurzeniu się w niej. Ale ten tryumf był poza jego zasięgiem. Nie był w stanie kontrolować swojej fizycznej reakcji tak samo, jak nie mógł przywrócić Sarah do życia. Ale mógł kontrolować wszystko inne. Nie zamierzał się ubierać, jeśli jednak poszedłby do niej nagi zobaczyłaby jego pobudzenie, a to dałoby jej zbyt dużą przewagę. Ostrożnie wciągnął dżinsy i udał się na poszukiwanie Racheli. Nadszedł czas.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 11

TAK DŁUGO STAŁAM POD PRZYSZNICEM, aż pomarszczyła mi się skóra na opuszkach palców, a parująca woda zaczęła zmieniać się w zimną, ale nawet wtedy zastanawiałam się, czy nie zostać pod nim jeszcze z pół godziny, zamiast stanąć twarzą w twarz z tym, co na mnie czekało. Nie mogłam przypomnieć sobie seksu, oprócz tych raczej niesatysfakcjonujących razów z Rolfem. Na pewno kiedyś musiałam to lubić, ale nawet jeśli tak, to utraciłam te wspomnienia. Również z moich zbliżeń z Rolfem nie zapamiętałam zbyt wiele, oprócz tego, że zawsze byłam na górze, co też nie pomagało mi w osiągnięciu spełnienia.

Ale to było jak jazda na rowerze, przynajmniej na to liczyłam. Jak raz się nauczyłeś, to później już jakoś szło do przodu. Ponadto, za większą część tej przejażdżki będzie odpowiadał Azazel. Byłam już wystarczająco zdenerwowana, a zimna woda sprawiała, że mało nie wyskoczyłam ze skóry, więc niechętnie zakręciłam kran i wyszłam z zadziwiająco nowoczesnej kabiny prysznicowej, w tym domu, który bardziej pasował do dziewiętnastego wieku. Znalazłam duże, złożone w kostkę ręczniki, więc szczelnie owinęłam się jednym z nich i spróbowałam zrobić coś z moimi komicznie splątanymi włosami. Mycie ich było cierniem w dupie, zwłaszcza, że pod wpływem ciepłej wody rana od szabli znowu zaczęła krwawić, sącząc się po mojej skórze, gdy pochylałam głowę. W Brisbane zużyłam zwykle pół litra odżywki starając się zmusić je do uległości, ale ten bajeczny prysznic nie był wyposażony w nic, oprócz lawendowego szamponu. Wspaniale. Kiedy Azazel mnie zobaczy, pewnie ze strachu wyskoczy ze spodni. Zachichotałam nerwowo. To byłaby jakaś korzyść z tej sytuacji, nieprawdaż? Ale on nie powinien być zaskoczony gdybym wyglądała jak szalona... pewnie spodziewał się tego w łóżku po kobiecie-demonie. Przynajmniej mogłam dostosować się do jego oczekiwań odpowiednią charakteryzacją. Chyba, że będzie to robił w całkowitych ciemnościach. To by wszystko ułatwiło. Poza tym, przecież uprawiałam seks z Rolfem i to nie było żadne wielkie halo. Jego coraz bardziej oklapły odzew był jeszcze jednym znakiem, że daleko mi było do niebezpiecznie kuszącej syreny, której nikt nie był zdolny się oprzeć, w co uparcie wierzył Azazel. Tak naprawdę, to będzie cholernie rozczarowany, jeśli oczekiwał fajerwerków i akrobacji. Nie znałam żadnych. Miałam szczery zamiar po prostu jak najszybciej przez to przebrnąć. Weszłam do swojego pokoju, planując znaleźć luźną koszulę, którą miałam na

sobie poprzedniej nocy. Może nawet nie musiałabym jej zdejmować... może tylko uniosłabym ją skromnie i przymknęłabym oczy. Stanęłam jak wryta. Leżał na moim łóżku, miał na sobie dżinsy... i nic poza nimi. Powinnam była przewidzieć, że będzie zachwycający bez koszuli. Jego skóra lśniła jak białe złoto na tle wypranych z koloru prześcieradeł, a ciemne, wilgotne po kąpieli włosy, założone były za uszy, z dala od jego ascetycznie pięknej twarzy. Patrzył na mnie uważnie, a moja panika sięgnęła zenitu. Ale teraz nie było już ucieczki. Mogłam to zrobić. Przecież robiłam to wcześniej, niezliczoną ilość razy, nieprawdaż? Spojrzałam na niego. - Czy moglibyśmy zgasić światło? - Nie. Przygryzłam wargę. - Czy wiesz, gdzie jest moja koszula nocna? - Nie będziesz jej potrzebować. Chodź. - Wskazał na łóżko obok siebie. Znowu ta cholerna komenda. Podeszłam kilka kroków. - Nie możesz czegoś zrobić? - Rzuciłam nerwowo. - Powiedzieć coś miłego? Wyciągnąć do mnie rękę? - Żebyś mogła mieć złudzenie, że to nie jest tym czym jest? Wątpię. Zrzuć ręcznik, wskakuj do łóżka i przestań udawać, że nie robiłaś tego przez dziesiątki tysięcy lat. Możesz użyć całego swojego talentu i doświadczenia... to i tak nie zrobi to na mnie wrażenia. - Nie mam żadnego talentu, ani doświadczenia. - Syknęłam poirytowana. A skoro nie zrobią one na tobie żadnego wrażenia, dlaczego miałabym próbować ich używać?

- Ponieważ nie należy odrzucać możliwości, które mogą przyśpieszyć sprawy, a na tym zależy nam obojgu. Zdejm ręcznik i chodź do łóżka. Wgramoliłam się na łóżko, kurczowo trzymając zaciśnięty wokół mnie ręcznik. Oparł się z powrotem o poduszki, jego kolor tworzył uderzający kontrast na tle burości tego świata. Czekał, żebym coś zrobiła, wzięła sprawę w swoje ręce. No tak, znałam zasady. Wprowadzić wtyczkę A w otwór B i tak dalej. Podciągnęłam nogi pod siebie i wpatrywałam się w niego. - A co jeśli nie jestem twoim mitycznym pożerającym dzieci demonem? - Zapytałam nagle. - Co, jeśli jesteś w błędzie i schwytałeś nie tą osobę? - Tu nie ma żadnego błędu. - Skąd ta pewność? - Z powodu mojej reakcji na ciebie. - To na chwilę zamknęło mi usta, po czym wykrztusiłam. - Och, założę się, że oprócz mnie nienawidzisz jeszcze wiele osób, a mimo to nie myślisz, że któraś z nich jest Lilith. - Już ci mówiłem że cię nie nienawidzę. I to nie o takiej reakcji rozmawiamy. - Więc o jakiej? - Zirytowana, domagałam się odpowiedzi. U kogoś innego ten błysk w oku mógłby sygnalizować rozbawienie, lecz oczywiście nie u Azazela. Nie odpowiedział na moje pytanie. Zamiast tego warknął. - Mogłabyś przestać próbować odwlekać to bezsensownymi pytaniami. - Racja - mruknęłam, nie mogąc opanować gniewu, który zabrzmiał w moim głosie.

- Im prędzej zaczniemy tym szybciej będziemy mieli to za sobą. - Dokładnie. Zaczynaj. - Zaczynaj? Cholera, i co robić? I dlaczego byłam taka wstrząśnięta? Przecież, tak samo jak on chciałam to mieć już za sobą. Chwyciłam za węzeł ręcznika i przysunęłam się do niego uważając, by moja dolna połowa pozostawała okryta, co było nie byle jakim wyczynem, ponieważ ręcznik zdawał się żyć własnym życiem i rozchylał się bez mojego udziału. ( to się nazywa branie się jak pies do jeża;) Niepewnie wyciągnęłam rękę i ostrożnie położyłam ją na jego klatce piersiowej i prawie szarpnęłam ją z powrotem. Jego skóra była ciepła. Z jakiegoś powodu oczekiwałam, że poczuję chłód. Pozwoliłam swoim palcom ostrożnie powędrować na jego ramię. - Czy anioły nie powinny mieć skrzydeł? - Szepnęłam. - Mam je, gdy ich potrzebuję. - Magia? - Cud - powiedział. Leżał w bezruchu pozwalając moim niepewnym palcom na badawczy dotyk. Jego sutki były ciemnymi krążkami na jasnej skórze i zapragnęłam dotknąć je ustami. Myśl była tak nagła i niespodziewana, że ją zignorowałam, przesuwając palce przez obojczyk na jego drugie ramię. - Wiesz - powiedział tonem swobodnej pogawędki, lepiej zrobisz jeśli zsuniesz swoją rękę trochę niżej. Wszystkie najbardziej interesujące części ciała znajdują się poniżej pasa. Nagle speszona gwałtownie cofnęłam rękę. Źle to robiłam. Dlaczego, do cholery

nigdy nie nauczyłam się, jak postępować z mężczyznami? Odpowiedź była prosta. Nigdy tego nie chciałam. Seks był ceną, którą płaciłam za towarzystwo, czymś czego chcieli faceci, nie ja. Chodziło o ich przyjemność, nie o moją. Ale tym razem było inaczej. Pragnęłam tego mężczyzny, pomimo strachu i przymusu. Chciałam poczuć jego ciepłą skórę na swoich piersiach, czuć go w sobie. Pragnęłam, by błądził po mnie ustami, całował mnie i poczuł mój smak. Powodzenia w spełnieniu się tych nierealnych pragnień, pomyślałam zdegustowana. - Co chcesz żebym zrobiła? Zapytałam, nagle rozdrażniona z powodu jego braku zainteresowania. - O co ci chodzi? - Najwyraźniej spodziewasz się, że zostaniesz obsłużony, lecz mimo twojego przekonania, że jestem dziwką, nie mam pojęcia, jak się do tego zabrać. Czy masz jakieś specjalne wymagania? Spojrzał na mnie zwężonymi oczyma. - A co oferujesz? - Chcesz, żebym ci wzięła do buzi? - Udało mi się nie zaciąć wypowiadając te słowa.? Raz próbowałam tego z Rolfem, usiłując go podniecić, ale żadne z nas nie bardzo za tym przepadało. - Sądzę, że to może być skuteczne, by kogoś pobudzić. - Jestem pobudzony. Zamrugałam. - Więc czego chcesz? - To zależy od ciebie. (i w taki sposób wyginęły mamuty;) - Gdyby to byłby mój wybór, wytyczyłabym językiem ścieżkę przez jego klatkę piersiową i... nie, nie mogłabym tego zrobić. Zamiast tego pochyliłam się i przycisnęłam swoje wargi do jego ust na krótką chwilkę, po czym się odsunęłam.

Żadnej reakcji. Tylko te patrzące na mnie jaskrawo-niebieskie oczy. Ok. Zamierzałam bardziej się do tego przyłożyć. Uniosłam się na kolana, oparłam dłonie na gładkiej skórze jego silnych ramion i pocałowałam go jeszcze raz, przyciskając swoje miękkie wargi do jego twardych i nieustępliwych, po czym znowu się cofnęłam. Co było problemem? Przecież pocałował mnie wczoraj, wycałował mnie dokładniej niż kiedykolwiek byłam całowana. Jego oczy zwęziły się i nagle dotknął mojej twarzy, odgarniając moje włosy z wąskiego nacięcia. - Jak to się stało? - Twój przyjaciel Henoch - odpowiedziałam, starając się by to zabrzmiało lekceważąco. - On nie jest moim przyjacielem. - Wystarczyło jedno spojrzenie na jego twarz, żebym pomyślała, że może być niebezpieczny. - Czy to boli? Wzruszyłam ramionami, ściskając ręcznik. - Już jest w porządku. Trochę krwawiło, ale myślę, że już przestało. Na szczęście właśnie wtedy zrobiłam unik. - Szczęśliwie dla Henocha - powiedział ponurym głosem. Jego ręka niemal łagodnie dotknęła mojej twarzy, jak szept pieszczoty. A następnie skinął nią. - Zdejmij ręcznik. Ok, mogłam to zrobić. I tak wcześniej, czy później musiałabym go zdjąć. Sięgnęłam do węzła pomiędzy moimi piersiami i zawahałam się. Chwycił moją rękę, pociągnął za węzeł i zerwał ze mnie ręcznik zanim zdałam sobie sprawę z tego, co zrobił. Golutka klęczałam na łóżku, czując się strasznie

obnażona. Nie byłam do tego przyzwyczajona. Walczyłam z pokusą, by próbować się okryć i czułam, że moja skóra płonie z zażenowania. Nie patrzył na moje ciało, patrzył na moją twarz. - Czy ty się rumienisz? - Nie - wymamrotałam. Pochyliłam głowę, nie chcąc napotkać jego spojrzenia. Chciałam odgarnąć włosy z twarzy, ale to wymagałoby ruchu i pomyślałam, że gdybym pozostała nieruchoma... Kolejny dotyk jego dłoni na mojej twarzy był dla mnie wstrząsem. Zadziwiająco łagodnie, prześliznął się po policzku i włosach, przesunął kciukiem przez moje wargi, a wtedy rzuciłam mu niepewne spojrzenie. Wolno, wolniutko, wciągnął mnie na siebie, przyciągając moje usta do swoich warg, całując mnie z obezwładniającą słodyczą, tak ogromną, że zachciało mi się płakać. Gdybym tylko mogła to zrobić. Przyciągnął mnie bliżej tak, że moje piersi przycisnęły się mocno do jego klatki piersiowej i poczułam, jak stwardniały mi sutki. Nagle stały się napięte i nadwrażliwe. Jego ręce prześliznęły się w górę moich nagich pleców, przytulając mnie jeszcze mocniej podczas, gdy jego wargi przeniosły się na moją szczękę, bok szyi, gdzie głęboko nabrał powietrza, jakby wdychał zapach mojej skóry. Otwarte usta przycisnął do pulsującej żyły przy podstawie mojej szyi, a jego język uczył się mojego smaku i usłyszałam odległy jęk, który musiał wydobyć się z moich ust. Wtedy poczułam jego zęby, zacisnęły się na mojej skórze, niezbyt boleśnie, ale moje stłumione pobudzenie wybuchło nagle pełną siłą, wypełniając całe ciało. Zanurzyłam dłonie w jego wilgotnych, jedwabistych włosach, przyciągając go do siebie. Pokój nie był ciemny tak jak chciałam, ale teraz to nie miało znaczenia. Cudownie było go pragnąć, cudownie poczuć to przemożne pożądanie. Nie było żadnych świadków, a on nie dbał o moje uczucia. Robiliśmy to i po prostu nie miałam nad tym żadnej kontroli, a jego usta tak cudownie pasowały do moich.

Miałam taką nagłą, dziwną fantazję: zapragnęłam, żeby jego zęby przecięły moją skórę, by pił ode mnie krew, jak wampir ze starych filmów. Ale jego usta powędrowały w dół, opasał rękoma moją talię i pozornie bez wysiłku wciągnął mnie na siebie, uniósł mnie, a jego język dotknął mojej piersi. - Och, Boże - szepnęłam. Lizał mnie łagodnie, delikatnie, drażniąc do czasu, aż chciałam na niego krzyczeć. A wtedy jego usta zassały mnie głęboko, wzbudzając głód, który odczułam jako gorący skurcz pomiędzy nogami i siedząc na nim okrakiem, przycisnęłam się do niego swoim nagim ciałem. Nie kłamał. Był absolutnie i bezwzględnie podniecony, a ja instynktownie kołysałam się na nim, czując go na swoim wrażliwym ciele. Byłam obezwładniona tym uczuciem. Na początku wszystko wydawało się koncentrować na powolnym, miarowym wciąganiu mojej piersi do jego ust, podczas gdy jego długie palce przykryły drugą i drażniły twardą brodawkę. Twardość między moimi nogami, gdy siedziałam na nim okrakiem była tak samo intrygująca, a ja pragnęłam więcej. Chciałam pełnego połączenia. Czułam się bezsilna, nie wiedząc co robić. Moje ręce powędrowały w dół, do zamka jego dżinsów. Chciałam zerwać je z niego, ale syknął z bólu, kiedy niechcący go przyszczypnęłam (i to jest powód dla którego należy nosić bieliznę ;) Gwałtownie cofnęłam dłonie. Złapał je i z powrotem przycisnął do miejsca, od którego uciekły. Nie mogłam w to uwierzyć, był twardy jak stal. Uświadomiłam sobie, że miejsce pomiędzy moimi nogami znowu stało się wilgotne, gorące i chciałam się cofnąć, ale wtedy wsunął tam swoją dłoń i przestałam myśleć. Potrzebowałam, by mnie dotykał, pieścił, ślizgał się w mojej wilgoci i walczyłam o to, żeby znaleźć się jeszcze bliżej niego. Gdy wcisnął we mnie swoje palce, jęknęłam z niezaspokojonego pragnienia, starając się dostać więcej. Nagle zdesperowana, sięgnęłam w dół, żeby znaleźć końcówkę zamka błyskawicznego jego dżinsów, wtedy drgnął i przeklął ponieważ znowu zadałam mu ból.

- Przepraszam, tak mi przykro - szepnęłam łamiącym się głosem. - Zupełnie nie wiem, co robię. Przepraszam... Wsunął jedną rękę za moja głowę, pod włosy i przyciągnął moje usta do swoich warg, skutecznie mnie uciszając. Drugą ręką uwolnił siebie, twarde, pulsujące, gorące ciało, ale już nie ośmieliłam się go dotknąć, wystraszona swoją niezdarnością. Zadrżałam bezradna, niepewna, szarpana tak silnym pożądaniem, że ledwie mogłam mówić. Nie potrzebował słów. Chwycił w dłonie moje biodra, podnosząc mnie, trzymając w ramionach uniesioną ponad jego wyprężoną erekcją. Tylko trochę zsunął swoje dżinsy... wciąż mogłam czuć szorstką tkaninę ocierającą się o moje nagie nogi... ale nie zwracałam na to uwagi. Poczułam nacisk, główkę penisa napierającą na dręczącą mnie pustkę, a jednak bałam się tego finiszu, naszego połączenia, wystraszona znowu zadałam mu ból. Usłyszałam kolejne przekleństwo i jego sfrustrowane, pełne irytacji westchnienie. Ujął moją dłoń i ostrożnie owinął ją wokół swojego członka i z drugą ręką opartą na moim krzyżu powoli zaczął mnie na niego opuszczać. Był taki duży. Olbrzymia, twarda inwazja, z którą walczyło nawet moje lśniące od soków ciało; ale on po prostu zaczął mną poruszać, drażniąc nasze ciała, aż miejsce naszego połączenia spłynęło słodką, śliską wilgocią. Poruszyłam ręką i w końcu zatopił się we mnie na pełną długość, a moje ciało zadrżało w odpowiedzi. Opuściłam wzrok pomiędzy nas, w miejsce połączenia. Widziałam swoje sutki, ściągnięte i twarde. Obserwowałam jego zanurzonego we mnie, a moje ciało przyzwyczajało się do tego uczucia . Nie poruszył się, więc powoli podniosłam oczy, by na niego spojrzeć.

Przez chwilę po prostu wpatrywaliśmy się w siebie, czas stanął w miejscu, jego oczy, usta... to było bardziej intymne niż połączenie pomiędzy naszymi udami. - Zaczynaj - ponaglił mnie chrapliwym głosem. Poruszyłam się, unosząc się odrobinę na kolanach, po czym opadłam w dół na niego i jeszcze raz, czując, jak mnie wypełnia. Tylko moment zabrało mi znalezienie rytmu, zamknęłam oczy, odrzucając do tyłu głowę, unosiłam się i opadałam, do i z, pusta i pełna, jazda jakich mało, jak lot na smoku przez rozświetlone księżycową poświatą niebo. Moje ręce zaciskały się na jego ramionach, trzymając się ich kurczowo dla utrzymania równowagi. Był wilgotny od potu, a jego dłonie opierały się na moich biodrach, nie ponaglając, po prostu mnie podtrzymując. Mogłabym ciągnąć to bez końca, żeglując na fali krystalicznie czystej przyjemności, ale wtedy wybuchło we mnie coś mrocznego, coś przytłaczającego i przerażającego. Poczułam, jak moje ciało wymyka mi się spod kontroli i to mnie przeraziło. Zdrętwiałam, wydając ze swojego gardła zduszony dźwięk. Wtedy jego ręce napięły się na moich biodrach, unosząc mnie, kontynuując rytm, który zgubiłam, gdy sama poczułam się zagubiona i poruszył biodrami w górę, wbijając się we mnie, mocno, raz za razem. Wpiłam palce w jego ramiona, chcąc się wyrwać, ale mi nie pozwolił. - Nie walcz z tym - szepnął. - Zaakceptuj to. Przesunął rękę po moim brzuchu, dotykając miejsca w którym byliśmy połączeni i wtedy uderzyła we mnie fala reakcji. Słyszałam swój własny stłumiony krzyk, a on gwałtownie przyśpieszył zagłębiając się we mnie coraz szybciej. Znowu mnie tam popieścił, intensywnie, jego głos był warknięciem. - Dojdź - powiedział. I to właśnie zrobiłam.

Roztrzaskałam się na tysiąc kawałków, rozbijając więżącą mnie ciemność, kiedy w głębi swojego ciała poczułam jego spełnienie. Umarłam, teraz już nic ze mnie nie zostało, kiedy weszłam do tego ciemnego miejsca, wchłonęłam je w siebie, moje ciało zamarzło. I wtedy opadłam na niego, pragnąc zapłakać, a jego ramiona objęły mnie z rozdzierającą serce czułością, trzymając mnie, gdy powoli wracałam do swojego ciała, do łóżka, do mężczyzny, na którym siedziałam okrakiem. Chciałam tak zostać na wieczność. Pragnęłam, by mnie całował, żeby powiedział mi, że mnie kocha; chciałam tych wszystkich bajek, które utkali ludzie. Ale zamiast tego jego ramiona przesunęły do tyłu, jego ręce złapały moje ciało i zdjęły mnie z niego, kładąc obok na łóżku. Odwróciłam się do niego plecami zwijając w ciasny kłębek, wtulając się we własne ciało. Nie chciałam zobaczyć obojętnego wyrazu jego twarzy, jego lodowatych błękitnych oczu. Powoli wracałam do siebie... jeśli rozważyłabym to wszystko na spokojnie, mogłabym przyznać, że starał się być miły. Trzymał mnie w ramionach, głaskał, prowadził, gdy zgubiłam drogę. I nienawidziłam go za to. Był moim wrogiem, dał mi to jasno do zrozumienia, a to, co właśnie zrobiliśmy było dla niego zwykłą biologią. To, co rozerwało moją duszę, z jego strony było po prostu instynktem. Wściekałam się, że to w ogóle nic dla niego nie znaczyło. Znienawidziłam go. Doskonale zdawałam sobie sprawę z jego obecności, opartego o poduszki, jego dżinsy wciąż były zsunięte w dół z jego bioder, nie poruszał się. Nie robił zupełnie nic. Nie wyciągnął ręki, by mnie dotknąć, nie wziął mnie w ramiona, nie odezwał się do mnie.

Chciałabym móc zapłakać. Gdybym była zdolna zalać się łzami, może zelżałaby moja wewnętrzna walka, a smutek i znaczenie ostatniego pół godziny zredukowałyby się do rozsądnych poziomów. Ale moje oczy były suche. Wpatrywałam się w pokój ślepym, pustym spojrzeniem. Aż wreszcie zamknęłam oczy i zasnęłam. NIE PORUSZYŁ SIĘ, NIE MÓGŁ TEGO ZROBIĆ. Uczynił to, co zaplanował i przeżył, całkiem nieźle, dziękuję. Nie zamierzał zmienić się w demona tylko dlatego, że wypieprzył jednego z nich. Nie zamierzał gubić swojej duszy, zapomnieć o Sarah, znowu się zakochać. To był tylko seks. Co go zdziwiło, była w tym naprawdę beznadziejna. Nie, to nie do końca prawda. To co właśnie dzielili... nie, nie chciał myśleć o tym w ten sposób. Nie dzielili nic. To, co właśnie zrobili miało niepokojąco erotyczną moc, pomimo jej zmieszania. Nawet Lilith nie zdołałaby udawać głębokiego rumieńca, gdy zerwał z niej ten cholerny ręcznik; nawet Lilith nie mogłaby sprawić, że jej śliskie od pożądania ciało w ten sposób sprzeciwiało się jego wtargnięciu. Naprawdę nie wiedziała, co robić. Co oznaczało, że jej utrata pamięci jest prawdziwa, a to, jak ją traktował, było bardziej niż okrutne. Obrócił głowę i spojrzał na nią zwiniętą w ciasny kłębek. Miała zamknięte oczy i nie było żadnego śladu łez, ale to przecież nie było żadną niespodzianką. Demony nie mogły płakać. Powinien był coś do niej powiedzieć, coś miłego. Biorąc pod uwagę to, czego się o niej dowiedział, to mógł być pierwszy orgazm, jakiego doświadczyła i wiedział, że to jest dla kobiety wstrząsającym przeżyciem. Ale nie mógł jej dotknąć. To byłoby zbyt niebezpieczne, gdyby wciągnął ją w swoje ramiona. Zbyt ryzykowne byłoby mruczeć uspokajające słowa w jej splątane włosy, całować jej kremową skórę, piersi, czuć przy ustach gorące tętno jej żyły. Pragnął jej, chciał od niej wszystkiego, żaru, seksu i

krwi w ustach, ale ona nie mogła być tą jedyną. Nigdy nie mogła nią zostać. ( nigdy nie mów nigdy :) Nawet, jeśli nie pamiętała swojej mocy, to nie oznaczało, że wciąż nią nie dysponuje. A poza tym, przez siedem lat żył w celibacie. Więc trudno się dziwić, że nim to również... wstrząsnęło. Poczekał dopóki nie był pewny, że śpi, a wtedy zsunął się z łóżka. W drodze do łazienki zrzucił dżinsy. Obmył się zirytowany, że znowu stwardniał, przypominając sobie, co czuł będąc w jej ciele. Nie poruszyła się, gdy wrócił do pokoju. Nad Mrocznym Miastem zaczynało wschodzić słońce, więc zgasił światło wsuwając się z powrotem do łóżka obok niej. Wydała cichy odgłos przez sen, brzmiał prawie jak stłumiony szloch, a on poczuł się, jakby otrzymał cios w żołądek. Otulił ją kołdrą, delikatnie, żeby jej nie obudzić. Opadł na materac i zamknął oczy. Czuł zapach jej skóry, cierpką woń seksu oraz zapach oceanu, który zawsze mu towarzyszył. Znajome, uspokajające zapachy. Dlaczego aromat jej skóry miałby być dla niego znajomy? Teraz to nie miało znaczenia. Zasnął.

TŁUMACZENIE BETA

xeo222

wykidajlo

ROZDZIAŁ 12

KIEDY AZAZEL OBUDZIŁ SIĘ, leżał na boku, a jego ciało było troskliwie owinięte wokół niej, lecz nie dość blisko, by jej dotknąć. Wciąż spała. Gdyby wiedziała, że jest tak blisko, i że jego twarz prawie kryła się w jej włosach, na pewno by się odsunęła. Beloch patrzył na nich, Azazel miał tego świadomość. Odsunął się powoli, ostrożnie, żeby jej nie zbudzić, wolno, by Beloch nie wyczuł, jaki jest wściekły. Obrócił się i usiadł, przykryty do pasa, świadomie chroniąc ją przed nieprzyjaznym spojrzeniem Belocha, który unosił się w powietrzu obok drzwi. Oczywiście nie był cielesny. Beloch nigdy nie opuszczał granic twierdzy Mrocznego Miasta, ale mógł prawie wszędzie wysyłać projekcję samego siebie. Azazel, chociaż wciąż spał wiedział, w którym momencie Beloch znalazł się w pokoju. Niewielką pociechą było to, że żadne oczy nie patrzyły na nich w mrocznych godzinach poranka. Napotkał spojrzenie Belocha. - Stało się - powiedział cicho, mając nadzieję, że jej nie zbudzi. - A mimo to nadal nic nie czuję. - A więc to tak - wymruczał Beloch swoim cichym, głuchym głosem, który towarzyszył jego projekcji. - W takim razie, czy mam ją zabrać? To musiało zostać zagrane bardzo ostrożnie. Gdyby zademonstrował wyraźną niechęć, Beloch mógłby wprowadzić w czyn swoją groźbę, a Azazel jeszcze nie wymyślił alternatywy dla jej niechybnej śmierci. - Jeśli chcesz - powiedział spokojnie.

Beloch przelewitował na lewo, żeby mieć lepszy widok na śpiącą Rachelę, więc Azazel także się przesunął, ochraniając ją kolejny raz. - Jeśli uważasz, że to był wystarczający test, to oczywiście zgadzam się, żeby oddać ją w twoje ręce. Czuję ulgę, że nie poprosiłeś mnie o więcej. Zapewniam cię, że jestem niepodatny na jej powaby i tarzanie się z nią w pościeli też tego nie zmieni. Jestem zadowolony, że tak szybko zdołałem cię o tym przekonać. Beloch tylko na niego spojrzał. - Nie mogę się zdecydować, czy czynisz bardzo nierozsądną próbę manipulowania mną, czy naprawdę jesteś na nią odporny. Chociaż ona wydaje się bardzo różna od wizerunku Lilith, to wciąż powinna posiadać swoją erotyczną moc. Uparcie twierdzisz, że nic do niej nie czujesz? Że jej moce tobą nie poruszyły? - Doszedłem w niej. Czy ta odpowiedź ci wystarczy? - A więc zrobiłeś to - wymruczał Beloch. - Kamery wyraźnie to pokazały. Azazel zdrętwiał. Nie zawracał sobie głowy przeszukiwaniem pokoju, wiedząc, że jeśli Beloch miałby ochotę sobie popatrzyć, to po prostu mógł wysłać tu swoją projekcję. Powinien zdawać sobie sprawę z tego, że Beloch będzie wiedział, jeśli próbowałby się opierać i nie spełnić jego poleceń. - Patrzyłeś - Tak patrzyłem - wymruczał Beloch. - Lecz nie rozumiem dlaczego musiałeś robić to wszystko jakbyś podnosił ciężary, że tak powiem. Myślałem, że po prostu pchnie cię na plecy i wskoczy na ciebie. Przecież to jest jej sposób. Azazelowi udało się zapanować nad gniewem.- Nie doceniasz jej.

Wiedziała, że nie zareagowałbym na to dobrze, że bardziej kusząca będzie dla mnie nieśmiałość i niepewność. - I co? Zaintrygowała cię, nieprawdaż? Ona nie spała. Wyczuł nagłe napięcie w jej ciele i zastanawiał się, od jak dawna słuchała. Był zbyt wściekły na Belocha, by to zauważyć. Ale w tej chwili niczego nie mógł z tym zrobić. - Ona jest piękną kobietą - powiedział pełnym napięcia tonem - A ja zbyt długo żyłem w celibacie. Oczywiście, że na nią zareagowałem. To nic nie znaczy. - Minęło już siedem lat od śmierci twojej ukochanej Sarah, czyż nie? - ton Belocha był trochę kpiący i Azazel zapragnął wepchnąć te słowa z powrotem w głąb jego gardła za to, że odważył się wymówić imię Sarah. - A teraz jesteś skazany na to, by zastąpić ją najpotężniejszym kobiecym demonem jakiego kiedykolwiek znał świat. To naprawdę musi boleć. Jestem pewny, że byłbyś szczęśliwy gdybym ją zabrał zanim się do niej przywiążesz. Azazel musiał postępować ostrożnie, przełknąć swoją wściekłość. - Byłbym ci głęboko wdzięczny - powiedział i wstrzymał oddech. Beloch zachichotał. - Żałuję, ale muszę zgodzić się z twoją początkową oceną. To nie był wystarczający test. Jeśli zamierzasz udowodnić, że nie jesteś wrażliwy na jej wdzięki, będziesz musiał znieść więcej niż ta krótka jazda w świetle księżyca. Azazel nie okazał ulgi. Nawet nie miał pewności dlaczego ją poczuł. Im prędzej Lilith zostałaby unicestwiona, tym szybciej przestałaby być groźbą dla jego przyszłości. - Jak sobie życzysz - powiedział. - Ale wyłączysz kamery. - Nie, lubię na was patrzeć. Oboje jesteście pięknymi zwierzętami i przyjemnie jest

patrzeć jak kopulujecie. Mielibyście piękne potomstwo. - Jednakże Upadli nie mogą się rozmnażać, a Lilith dusi noworodki, więc stwierdzam, że nasze rodzicielstwo byłoby raczej dyskusyjne. Beloch spojrzał w kierunku nieruchomej sylwetki Racheli, ale Azazel jeszcze raz się przesunął zasłaniając mu widok. - W takim razie zostawiam was byście się mogli pieprzyć jak króliczki - powiedział, złowróżbnie wykrzywiając usta. - Jeśli masz ochotę dalej się z nią w to bawić. Ale jeśli po tym ciągle będziesz chciał oddać ją w moje ręce, to ja będę szczęśliwy, a ty uwolnisz się od przepowiedni. Wszyscy będą zadowoleni. Za wyjątkiem Lilith, oczywiście. Ale do tego czasu ona nie będzie już niczego czuła - powiedział, po czym zniknął. Azazel nie ruszył się z miejsca, a Rachela też nawet nie drgnęła. Ona nie miała jego świadomości, nie wiedziała, że Beloch ich zostawił. Zostawił ich pod cichą obserwacją kamer. Gdyby mógł od nich uciec, zsunąłby się w dół, owinął ją swoim ciałem i wziął na swój sposób. Pomimo najścia Belocha, wciąż był dla niej twardy, naturalna reakcja po tylu latach celibatu. Obudzenie się obok ciepłego, kobiecego ciała było gwarancją podniecenia, bez względu kim... lub czym... byłaby ta kobieta. Ale wiedział, że nie ośmieli się jej dotknąć. Nie miał pojęcia, ile dokładnie usłyszała, ale to wystarczyło. - Jego już nie ma - powiedział cichym, chłodnym głosem, jakim zawsze się do niej zwracał, ukrywając pod nim kipiące w nim uczucia. Poruszyła się tak szybko, że był zaskoczony. Wyskoczyła z łóżka, owinięta w ciągnące się za nią prześcieradła. Za późno zdała sobie sprawę, że zostawiła go siedzącego na łóżku nagiego i pobudzonego. Gwałtownie odwróciła twarz, jeszcze raz przybierając ten rozkoszny odcień różu.

- Czy masz jakiekolwiek pojęcie, jak bardzo cię nienawidzę? To nie powinno go zaskoczyć. Odepchnął ją po tym, co zrobili i co chciał zrobić jeszcze raz. - Spodziewałem się tego. Nie potrzebujesz mi tego uświadamiać... musisz mieć ponad tuzin powodów. - Wynoś się z mojego pokoju. Azazel zsunął się z łóżka na jej stronę, a nie było zbyt dużo miejsca pomiędzy łóżkiem, a ścianą i oboje znaleźli się w potrzasku. Położył dłonie na jej ramionach, więc nie mogła go odepchnąć bez puszczenia prześcieradła, a tego nie zamierzała robić. Żałował, że nie ujrzy jej rozkosznego ciała, ale najpierw musiał pozbyć się kamer. Była sztywna, zła, zraniona. Kto by pomyślał, że Lilith mogła poczuć się urażona? Ale wczoraj wieczorem w końcu zdał sobie sprawę, że ona nie jest już Lilith. Jakikolwiek demon w niej mieszkał, musiał odejść, inaczej pojawiłby się podczas stosunku. Czekał na to, był przygotowany; jednak kiedy doszła, była po prostu kobietą zatraconą w magii swojego pierwszego orgazmu. Była Rachelą, piękną, wściekłą, zranioną, wpatrującą się w niego z takim poczuciem zdrady w swoich brązowych oczach, że zapragnął tylko przyciągnąć ją do siebie i trzymać w ramionach. Walczyłaby z nim gdyby tego spróbował. Więc zadowolił się lekkim pokręceniem głową. - Nie bądź dziecinna. To jest tylko kwestia zranionych uczuć... a tu chodzi o życie, śmierć i wieczność. Przestań tak bardzo poddawać się emocjom. Przecież demony nie miały emocji. Nawet, jeśli wtedy nie wypłynęło z niej nic demonicznego, ciągle była szansa, że warstwy amnezji i ludzkich uczuć mogły opaść,

pokazując jej, jakim była potworem. Czy może zostanie taka jak teraz, zdezorientowana i wściekła, słaba i wojownicza? I rozczulająca. Nic z tego nie wpływało dobrze na stan jego penisa. Uwolnił ją. - Zajmę się kamerami - powiedział ochrypłym głosem. - Idź wziąć prysznic. - Czy w łazience też są kamery? - Bardzo prawdopodobne. On obserwował nas odkąd tu przybyliśmy... nie masz co liczyć na prywatność. - Pozwolił opaść swoim rękom, ponieważ znowu chciał ją dotknąć. - Idź - powiedział. Poszła. „TO NIC NIE ZNACZYŁO”. Jego słowa wciąż bolały, chociaż nie powinny. Przecież wiedziałam, że jest moim wrogiem. Zdawałam sobie sprawę, iż myśli, że jestem potworem... faktycznie, to było zdumiewające, że był w stanie go postawić, biorąc pod uwagę, to co o mnie myślał. Ale to zrobił, wyjątkowo imponująco, a dziś rano też był twardy. Wciąż jeszcze czułam wypieki na twarzy po tym, jak głupio zerwałam z niego okrycie. Muszę zapamiętać to na przyszłość. Nie, żebym miała mieć jakąkolwiek przyszłość. Miałam gdzieś to, o czym mówił Beloch... zrobiliśmy, co kazał i nie było żadnego powodu, by robić to jeszcze raz. Żadnego powodu, ale dziwna tęsknota ogarnęła moje ciało. Znowu go pragnęłam. Jakie to było szalone... przecież nigdy nie potrzebowałam seksu, nie lubiłam tego nawet, gdy byłam zakochana. Tylko dlaczego na samą myśl o dotykaniu go, drżały mi ręce? Przypominałam sobie, w jaki sposób łączyły się nasze ciała, jak było czuć go w sobie, jego grubą męskość i znowu zapragnęłam tego doświadczyć. Próbowałam zamknąć na klucz drzwi do łazienki, ale oczywiście zamek został zdemontowany i trzasnęłam pięścią w drewno, po czym przycisnęłam do niego czoło.

Chciałam krzyczeć z furii i frustracji, ale co by to pomogło? Zrzuciłam prześcieradło, mając głęboko w poważaniu, czy obserwuje mnie ten stary dewiant i weszłam pod prysznic. Miałam lepkie uda, bolały mnie mięśnie, moje usta były opuchnięte i nadwrażliwe od jego warg. Oparłam się o marmurową ścianę i skierowałam na siebie strumień ciepłej wody, zmywając go z siebie. Wytarłam się do sucha, po czym, zanim otworzyłam drzwi, znowu chwyciłam prześcieradło. Moja sypialnia była pusta, łóżko zasłane świeżą pościelą, a na nim leżało schludnie złożone, nowe ubranie. Zastanawiałam się, komu miałam za to podziękować. Nie mogłam sobie wyobrazić Azazela ścielącego łóżko, ale nie wyczuwałam w domu nikogo innego. I wtedy przypomniałam sobie kamery, które z pewnością były w tym pokoju. Ubrałam się szybko, nie poddając się dziecięcemu impulsowi, by pokazać im środkowy palec ( czyli po prostu fucka ;). Oparłam się temu, ponieważ nie wiedziałam gdzie one były. Nie było żadnego znaku obecności Azazela, gdy zeszłam na dolne piętro. Miałam nadzieję, że zostało coś jadalnego z wczorajszej, ogromnej kolacji, ale ku mojemu zdziwieniu zastałam świeże, ciepłe jedzenie, w tym gorącą kawę. Wszystko na co mogłabym mieć ochotę. Mogłabym pragnąć, by mój apetyt zniknął wraz z wydarzeniami z ostatnich dwunastu godzin, ale niestety byłam głodna jak wilk. Znalazłam się tam w ciągu czterech sekund. Siedziałam wygodnie, opierając nogi na sąsiednim krześle, popijając drugą filiżankę kawy i racząc się francuskim migdałowym rogalikiem, gdy wszedł Azazel. Patrzyłam na niego, próbując nie wyobrażać go sobie nagiego, ani wyrazu jego twarzy, gdy jechałam na nim kurczowo zaciskając dłonie na jego ramionach...

- Jest jedzenie - powiedziałam niepotrzebnie. - Już jadłem. Oczywiście, pomyślałam, bezzasadnie dotknięta. W tym momencie prawdopodobnie nie istniało nic, co mógłby zrobić i mnie nie zirytować. Było późne popołudnie i niebo na zewnątrz pociemniało. Wyglądało, jakby nadchodziła burza. - O co chodzi z tą przepowiednią? - Nie miałam zamiaru go o to pytać, nie zamierzałam mówić niczego, co wymagałoby od niego otwarcia ust. Przecież zrobiłby to co zawsze, zignorował moje pytania, lub udzielił jednosylabowej odpowiedzi. - Nieważne - powiedziałam pośpiesznie. - Nie wiem dlaczego miałabym się tym przejmować. Podszedł, chwycił krzesło, o które oparte były moje stopy, wyciągnął je spod nich i usiadł obok mnie. - Przepowiednia pochodzi z jednego ze starożytnych zwojów znalezionych w Qumran. Lepiej znanych pod nazwą rękopisów znad Morza Martwego. Byłam bardziej wstrząśnięta tym, że raczył mi odpowiedzieć, niż samą odpowiedzią. - To są tylko legendy i mity, nic więcej. Napisane przez szalonych, mających omamy starców? - Byłabyś zaskoczona. - powiedział. - Połowa z tego to nonsensy. Reszta jest aż nazbyt bliska prawdy. - Więc jest tylko pięćdziesiąt procent szansy, że ta przepowiednia jest prawdziwa. O

czym ona mówi? - Teraz to nie jest ważne. Być może jest częścią pięćdziesięciu procent, które nie są prawdą. - W takim razie dlaczego tak bardzo się dla ciebie liczy? Zacisnął usta. Pamiętałam, co czułam, gdy jego wargi dotykały moich. Zapragnęłam zamknąć oczy i pokonać tą niewielką odległość, która nas dzieliła. Zostałam tam, gdzie byłam. - Przepowiednia mówi, że Lilith ostatecznie poślubi Asmodeusa, króla demonów i razem będą rządzili piekłem. - Nieźle, pomyślałam, sięgając po swoją kawę. Była zimna, ale musiałam w jakiś sposób zyskać na czasie. Przełknęłam, po czym spojrzałam na niego. - To kompletny Absurd - zgodziłam się z nim. - Zważywszy na to, że nie jestem mitycznym demonem, mimo iż ty sądzisz inaczej, to nie ma ze mną nic wspólnego Ale nawet jeśli to mogłaby być prawda, przecież nie byłby to twój problem? Skoro myślisz, że mam coś wspólnego z piekłem, więc równie dobrze mogę w nim rządzić. - Już ci mówiłem, że piekło nie istnieje. - Czy myślisz, że uwierzę w twoje słowa, jak w Ewangelię? - Prawda jest taka, że nigdy nie kłamię. Nie jestem do tego zdolny. - Czy to jest składnikiem tak zwanych anielskich przymiotów.

- Tak. - A ty jesteś aniołem. Wciąż uważałam to za tak samo idiotyczne, jak myśl, że ja mogłabym być demonem. - Więc dlaczego tak bardzo przejmujesz się tą przepowiednią? Dlaczego obchodzi cię to, kogo poślubię? To była śmieszna, pełna nadziei myśl, ale nie mogłam wyobrazić sobie, co jeszcze mogłoby go zaniepokoić w tej przepowiedni. - Oczywiście, nie dbam o to, kogo poślubisz. Pod warunkiem, że to nie będę ja. W zwojach i Piśmie Świętym jestem nazywany wieloma imionami. Azazel, Astaroth, Azael … i Asmodeus. Przez chwilę siedziałam jak sparaliżowana. A następnie nie mogąc się opanować, wybuchnęłam śmiechem. - Nie bądź śmieszny. Nie mam zamiaru cię poślubić. - To dobrze. Ale i tak mam zamiar upewnić się, co do tego. Dlaczego jego słowa były dla mnie tak bolesne? Przecież naprawdę nie chciałam go poślubić. Nie miałam pojęcia, z czym mogło się wiązać małżeństwo z aniołem, ale wyobrażałam sobie, że to nie było przyjemne. I nie było mowy, żebym mu dała aż taką władzę nad sobą. Już miał jej zbyt wiele. Chciałam odpowiedzieć na jego raniące słowa, sprawić, żeby on też poczuł ból, jaki ja czułam, niedorzeczny, irracjonalny ból i miałam jedną broń. - Kim jest Sarah? Myślałam, że wyobraziłam sobie jego drgnięcie, tak szybki był to ruch. Ale nie umknął moim oczom. - Moją żoną - powiedział. - Umarła siedem lata temu. I nie zamienię jej na ciebie.

Patrzył na mnie. Zawsze obserwował mnie okrutnymi, intensywnie niebieskimi oczyma lśniącymi w tym burym, wypłukanym z koloru otoczeniu. Chciałam ją znienawidzić. Pragnęłam, by wypełnił mnie gniew na myśl o kobiecie, którą kochał, uwielbiał na tyle, by spędzić siedem lat bez seksu, na tyle, by oddać mnie potworom, aby uniknąć ryzyka przymusu poślubienia mnie i zbrukania jej pamięci. Ale nie mogłam wydobyć z siebie odrobiny gniewu. Prawdę mówiąc, prawie mogłam poczuć ją między nami, łagodną obecność w pokoju. Och, z całą pewnością stała pomiędzy nami i tak będzie zawsze. Ale jeśli on by odszedł, a ja byłabym martwa, to dlaczego miałabym się tym przejmować? Ale niestety to robiłam. - A co, jeśli przyrzeknę, że za ciebie nie wyjdę? Przypuszczam, że może mi się udać przeżyć taki druzgocący cios dla mojego serca. Próbowałam brzmieć cynicznie, ale w moim głosie słychać było wyraźny ton słabości i zapragnęłam po prostu móc się zamknąć. Wykrzywiłam usta w parodii uśmiechu. - Więc bądźmy przyjaciółmi dla obopólnej korzyści. - My nie jesteśmy przyjaciółmi i nigdy nimi nie będziemy. Cholera, znowu wróciliśmy do skąpego dialogu. - Więc kim dla siebie jesteśmy? I nie mów, że śmiertelnymi wrogami... to już za nami i musisz się z tym pogodzić. Kim więc jesteśmy? - Niechętnymi sprzymierzeńcami. Postanowiłem, że nie chcę żeby Wyrywacze Prawdy dostali cię w swoje ręce.

- Więc, przede wszystkim powiedz mi, dlaczego mnie tu przywlokłeś? - To było uzasadnione pytanie, a ja oczekiwałam odpowiedzi. - By za wszelką cenę poznać prawdę, ale zmieniłem zdanie. - Dlaczego? Ponieważ się pieprzyliśmy? - Z rozmysłem użyłam tego ordynarnego słowa. Seks bez miłości, to właśnie było tylko pieprzenie. - Nagle zacząłeś się o mnie troszczyć? - Nie. Nagle zacząłem mocno gardzić Belochem. Chciałam odpowiedzi... nie było jego winą, jeśli mi się one nie spodobały. Znowu nie miałam pewności, czy mogę mu uwierzyć. Gdy po raz pierwszy zaprowadził mnie do zwodniczo przytulnego mieszkania Belocha, była pomiędzy nimi głęboka i silna wzajemna niechęć. To nie było niczym nowym. - Więc co z tym zrobimy? - Zapytałam trzeźwym, praktycznym tonem. - Jeszcze nie podjąłem decyzji. Nagle wstał, rozglądając się po pokoju i w tym momencie przypomniałam sobie o kamerach. Czy były w całym domu ? - Idę się przejść - powiedział tym swoim tonem „nie zabieram ze sobą więźniów”. Nie lubiłam czuć się jak więzień. - Mogę iść z tobą? - Zapytałam. - Nie - odpowiedział kategorycznie. - Już widziałaś, co może się zdarzyć, gdy włóczysz się samotnie.

- Ale teraz ty mnie ochronisz - argumentowałam. Posłał mi długie i twarde spojrzenie.- Jeśli byłbym tobą, nie liczyłbym na to. POWIETRZE TEGO CHŁODNEGO POPOŁUDNIA było ciężkie z powodu zbliżającej się burzy, kiedy Azazel poszedł w kierunku starej restauracji, a potem przemierzał labirynt korytarzy znajdujących się pod nią. Beloch był jego wrogiem, odkąd pamiętał. Był dużo potężniejszy niż powinien. Choć Azazel wiedział, że Mroczne Miasto istniało tak długo jak Upadli, być może jeszcze dłużej, cel jego istnienia był niejasny. Wspomnienia własnego uwięzienia w tym miejscu zatarły się w jego pamięci... przypominał sobie tylko ból, rozpacz, determinację, by przeżyć i niewiele więcej. Nie chciał prosić swoich wrogów o specjalne względy... zwłaszcza, kiedy byli tacy jak Beloch, czerpali radość z władzy i tortur. Mimo to stał tu, w kryjówce Belocha, jak petent. Jeśli chciałby zabrać ją stąd bezpiecznie na zewnątrz, potrzebowałby na to zgody Belocha. - Proszę - wydusił z siebie, a to wiele go kosztowało. Beloch spojrzał na niego i zaśmiał się. - Czyżbyś był zakochany, Azazelu? - Zagruchał z fotela przy kominku, sękatymi palcami gładząc swojego upiornego kota. - Jak to mój drogi? Myślałem, że jesteś zdecydowany nie paść ofiarą Lilith. Tak naprawdę, wcześniej, gdy upierałeś się, że udało ci się wziąć ją do łóżka bez uczucia, najwyraźniej okłamywałeś mnie, albo siebie. Azazel wytrzymał jego spojrzenie, z chłodnym i beznamiętnym wyrazem twarzy. - Miłość jest dla słabych ludzkich umysłów - powiedział. - Ponadto, Lilith zapomniała o swoich uwodzicielskich mocach... jest niezręczna, jak dziewczyna ze szkółki niedzielnej.

- Z tego, co mi wiadomo, uczennice mogą być całkiem apetyczne - wymruczał Beloch. - Lecz obawiam się, że nie mogę posłużyć się własnym doświadczeniem. Cielesne rozkosze wzbudzają we mnie wstręt. (kurcze sadysta i impotent;) Ale oto pytanie, które naprawdę mnie interesuje. Piłeś z niej, smakoszu krwi? - Nie. Równie dobrze jak ja wiesz, że to jest przekleństwo. Ona nie jest moją partnerką, a pożywiamy się tylko od swoich żon. Wcale nie miałem ochoty na jej krew. (kłamca, kłamca:)hi!hi! Pragnął, by to było prawda. Prawie mógł poczuć zapach krwi, pulsującej pod jej skórą, a jego kły zaczęły wydłużać się w odpowiedzi. Walczył z tym. Wystarczającym bluźnierstwem było to, że się z nią pieprzył. Picie jej krwi w sakramencie zarezerwowanym dla życiowych partnerek byłoby największą farsą. Jedynym powodem, dla którego czuł tą pokusę był fakt, że zbyt długo przebywał z daleka od Sheolu. Z dala od życiodajnego daru Źródła. To była naturalna reakcja, spowodowana wyłącznie potrzebami trzewi. To była tylko fizyczna potrzeba, z którą był w stanie walczyć. - Zastanawiam się, czy ci wierzę - powiedział Beloch w zamyśleniu. - Nie dbam o to, czy mi wierzysz, czy nie. Chcę żebyś ją wypuścił. Możemy znaleźć inne sposoby, by wyciągnąć z niej informacje, których potrzebujemy. - Nie bądź idiotą - powiedział Beloch. - W chwili, w której wszedłeś do Mrocznego Miasta, powierzyłeś ją mnie. Nie zrzekam się tego, co jest moje. Przywiodłeś ją tu, by Wyrywacze Prawdy odkryli sekrety, które ona skrywa w swoim wnętrzu i oni to właśnie uczynią. - Oni ją zabiją.

Beloch uśmiechnął się. - Tak, zrobią to. Bardzo niewielu przeżywa zabiegi Wyrywaczy Prawdy. Byłeś jednym z nielicznych. Jestem pewny, że byliby uszczęśliwieni, gdyby mieli szansę zająć się tobą jeszcze raz. Azazel nawet nie drgnął. Pokój był duszny i gorący, a trzask ognia brzmiał jak chichot czarownicy. Mógł targować się z Belochem. Nie miał żadnego powodu, by żyć i najmniejszej ochoty na kontynuowanie swojej egzystencji. Jeśli Beloch odesłałby ją... Rachelę... do Sheolu, Azazel był pełen wiary, że Upadli dowiedzieliby się od niej, wcześniej czy później tego czego potrzebowali. To po prostu zajęłoby trochę więcej czasu, ale prawda w końcu wyszłaby na jaw. Ona chciała żyć, a on pragnął umrzeć. To wydawało się być uczciwą wymianą. - Czego Wyrywacze Prawdy chcą ode mnie? - Zapytał. - Oczywiście tego, czego odmówiłeś im ostatnim razem. Nie pamiętasz? Nie, oczywiście, że nie. Postarałem się o to. Wyrywacze Prawdy chcą ni mniej ni więcej, tylko tajemnic Sheolu. Jak można przetrwać i się rozwijać w obliczu boskiej dezaprobaty. Czym jest osłona, która zatrzymuje wszystkich niepożądanych? Jak wielu was tam jest? Kto najbardziej żałuje swoich czynów i byłby skłonny wrócić do owczarni? - Jak Sammael zdrajca? - Azazel zdawał sobie sprawę z tego, że jego głos brzmiał lodowato i bezkompromisowo. - Jak Sammael męczennik - zripostował Beloch. - Twoja dziewczynka mogłaby zostać uwolniona, gdybyś zechciał otworzyć się przed Wyrywaczami Prawdy. Było coś tak znajomego w tym gładkim, kuszącym głosie. Tak łatwo byłoby mu dać to, czego chciał. - Nie, powiedział. - Tych tajemnic nie mogę wyjawić.

- Zamiast tego chcesz zobaczyć, jak twoja kochanka zostaje pocięta na kawałki przez Wyrywaczy Prawdy? Twarz Azazela stała się tak zimna i twarda, jak marmurowa posadzka pod jego stopami. - Ona nie jest moją kochanką. A jej śmierć to nie mój problem. - A dodatkowo byłaby korzyścią niweczącą proroctwo, które tak bardzo cię przeraża - zauważył Beloch - Przyprowadź ją do mnie dziś wieczorem. - Powiedziałeś, że może zostać ze mną... - Zmieniłem zdanie. Ona osłabia twoją determinację. Najmilszą rzeczą, jaką mogę dla ciebie zrobić, to usunąć pokusę. Nie będziesz zmuszony ponownie uprawiać z nią seksu, Azazelu. (co za stary krętacz, jak nie z tej strony to z tamtej, cholerny intrygant :( - Czy to nie łaskawe z mojej strony? Jesteś zwolniony z tej szczególnej kary. Azazel przez chwilę nawet się nie poruszył, po czym w końcu zapytał. - Kiedy ją chcesz? Uśmiech Beloch się poszerzył. - Przyprowadź ją nad rzekę przed siódmą, przyjdzie Mroczna Straż i uwolni cię od tego wyjątkowego ciężaru. Azazel patrzył na Belocha, na jego pełen samozadowolenia uśmiech. Sukinsyn był nieśmiertelny... nic by nie dało, gdyby skręcił mu kark i wdeptał go w podłogę. Został schwytany w pułapkę. To nie powinno mieć znaczenia. Ale miało. - Przyprowadzę ją - powiedział. I wyszedł. GDY AZAZEL WRÓCIŁ, prawie zmierzchało. Czekałam na niego w bibliotece, zniecierpliwiona i spięta. Próbowałam czytać, ale nie mogłam się skupić, wciąż

przypominałam sobie jego dłonie na moim ciele i skończyłam wpatrując się w pustkę, ponownie przeżywając te chwile. Nic dziwnego, że kiedy w końcu przyszedł, byłam w bardzo nerwowym nastroju. - Gotowa? - Jako pozdrowienie, to słowo pozostawiało wiele do życzenia i zastanowiłam się, czy miał na myśli kolejne pójście na górę. - Gotowa na co? - Zapytałam z rezerwą. - Chciałbym, żebyś mi pokazała deptak nad rzeką. Miejsce, w którym znalazła cię Mroczna Straż. - Dlaczego? - Bo tak chcę. - Przełknęłam warknięcie i wstałam. Nie chciałam znowu uprawiać z nim seksu, a jeśli próbowałby to sugerować, kategorycznie bym odmówiła. Nie było żadnego powodu, żeby czuć się zdegustowaną i rozczarowaną. - Jak się tam dostaniemy? - Pójdziemy pieszo. Im więcej ludzi będzie widziało nas razem, tym lepiej. - Nie wiem po co. Ponadto, oni ledwie zwracają na nas uwagę. Próbowałam porozmawiać z jedną młodą kobietą i praktycznie uciekła z krzykiem. - Ludzie w Mrocznym Mieście bardzo uważnie nas obserwują. Każdy z nich jest szpiegiem. A im więcej czasu spędzamy spacerując po ulicach, tym mniej go zostanie na uprawianie seksu. Zakładam, że to spotyka się z twoją aprobatą.

- Na te słowa ścisnął się mi żołądek. Co więcej, znowu prawie mogłam go poczuć i musiałam się zmuszać, żeby wyrzucić to z pamięci. - Bezwzględnie - powiedziałam ze stanowczością w głosie. Zrobiłam błąd spoglądając na niego, w jego jasną twarz, w płonące błękitne oczy i pojęłam, że mi nie uwierzył. Wiedział, że znowu go pragnę. Tak samo rozpaczliwie, jak on pragnął mnie. Wieczorne powietrze pachniało obietnicą deszczu. Popatrzyłam w górę w niebo, szukając jakichkolwiek znajomych znaków. Nie miałam pojęcia, gdzie byliśmy. Czyżby w jakimś dziwnym, równoległym świecie, który istniał w innym wszechświecie. Nigdy nie widziałam tu ani jednego promienia słońca, tylko wszechobecną szarość, która powlekała wszystko. Azazel i ja wciąż jeszcze byliśmy w kolorze, nasze ciała były żywe, usta czerwone, a skóra kremowa. Co było nie tak z tym światem, gdzie znikła każda plamka koloru? Byliśmy w połowie drogi do rzeki, gdy usłyszałam daleki huk pioruna i poczułam chwilowe napięcie. Coś było nie w porządku. Nie, żeby to było coś nowego. Tylko teraz wyczuwałam, że może być gorzej niż wcześniej, a moja skóra stała się lodowata. - Chyba nadchodzi burza - powiedziałam niepotrzebnie. - Może powinniśmy wracać. - Jest mało prawdopodobne żebyśmy się rozpuścili. - A co, jeśli zostaniemy trafieni przez piorun? - To nas nie zabije. Dobra, mogłam pokładać w tym wiarę. Więc szłam dalej, Azazel przy moim boku z

rękami w kieszeniach, od czasu do czasu ocierał się o mnie. Za każdym razem, gdy to się zdarzało reagowało całe moje ciało, oblewając się gorącem, a ja pragnęłam pochylić się ku niemu, zamknąć oczy i stopić się z nim, aż do szpiku kości, zatracić się w jego pięknym mleczno-złotym ciele. Szłam dalej. Rzeka była w zasięgu wzroku, gdy zaczęło padać. Płaszcz, który znalazłam w swojej szafie miał kaptur, ale nie przejmowałam się tym, uniosłam twarz, by łapać w usta krople deszczu. Wtedy wziął mnie pod rękę, kierując na drugą stronę ulicy w kierunku wału, za którym wrzała szara rzeka i poprowadził w kierunku jednej z pustych ławek, które stały frontem do wody. Puścił mnie i usiadł na jednym końcu, a ja doskonale rozumiałam, że nie chce żebym usiadła zbyt blisko niego. Przycupnęłam pośrodku ławki, żeby nie być zbyt ostentacyjną i spojrzałam na niego. - Gdzie była Mroczna Straż? - Jego głos był tak spokojny i beznamiętny jak zawsze. - Przyszli spod tego mostu - skinęłam w kierunku wąskiej ścieżki prowadzącej w ciemność. Była tam brama, wyblakła i prawdopodobnie zardzewiała. To miejsce było wyludnione... ponury, burzowy wieczór odstręczał od spacerów nawet twardych mieszkańców Mrocznego Miasta. Azazel odwrócił się, by zerknąć na przejście, a po chwili skierował twarz z powrotem w jej stronę. - W tej okolicy ich nie ma - powiedział. - Skąd wiesz?

- Po prostu wiem. Nie wątpię w twoje słowa. Jeśli jednak Mroczni Strażnicy byli tu wczoraj wieczorem, to teraz są w jakiejś innej części miasta. - Oparł się plecami o cementową ławkę, teraz poznaczoną kroplami padającego deszczu. - Nikt nas tu nie zobaczy. (w co ten Beloch pogrywa i czy Azazel naprawdę chciał ją oddać Mrocznej Straży? :( - Po co miałby nas oglądać? W tym momencie błyskawica rozdarła niebo, tak jasna, że po raz pierwszy Mroczne Miasto zostało zalane tak białym światłem, jak na starych filmach o Frankensteinie, a po chwili zgasło, by zrobić miejsce ogłuszającemu hukowi gromu. Wstałam i rzuciłam. - Powinniśmy się stąd wynosić. Spojrzał na mnie - Nie mogłem znaleźć kamer. One mogą nawet nie istnieć... to byłoby w stylu Belocha, kłamstwa, by nas dręczyć. Jeśli jednak one tam są, to nie mogę ich znaleźć i zniszczyć. Nie miałam pojęcia, po co mi to mówił, ani dlaczego akurat teraz. Uderzyła kolejna błyskawica, tym razem tak blisko, że mogłam usłyszeć jej skwierczenie. Wstał i złapał mnie za rękę mocnym, nierozerwalnym chwytem, pociągnął mnie wzdłuż brukowanej alejki, tak jak Mroczna Straż zeszłej nocy. Ale Azazel nie miał zamiaru mnie zabić. (Czyżby? :( Dotarliśmy do bramy i puścił mnie, sięgając do klamki. Była zablokowana, brama była zamknięta na klucz. Szarpnął ją mocno, ale była mocniejsza niż na to wyglądała i nawet nie drgnęła. Wymamrotał pod nosem coś obrzydliwego i rozejrzał się nieco rozpaczliwie. Nie było żadnego innego schronienia. - Zgaduję, że jesteśmy skazani na zmoknięcie, powiedziałam, robiąc co w mojej mocy, żeby brzmieć pogodnie.

- Tak - odpowiedział i pchnął mnie na bramę.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 13

NA PLECACH POCZUŁAM szorstkie i twarde drewno. Ze zdumieniem uniosłam wzrok na Azazela. - Co ty robisz? Jego ciało wcisnęło mnie z powrotem w mrok, podczas gdy dłonie powędrowały w górę, ku mojej szyi. Jego kciuki gładziły moje gardło i poczułam krótki przebłysk strachu. Pocałował mnie i jeśli nawet mój strach nie minął całkowicie, to płynnie przeistoczył się w natychmiastowe pobudzenie. Pragnęłam jego dłoni na swojej skórze, jego ust i muskularnego ciała napierającego na mnie... odkąd się obudziłam. Nie, chciałam tego odkąd zdjął mnie z siebie, a ja odwróciłam się do niego plecami. To było jak szaleństwo... destrukcyjne pożądanie zagłuszające rozsądek, myśli i instynkt samozachowawczy. Jęknęłam w jego surowe usta, otoczyłam ramionami szyję i przyciągnęłam go jeszcze bliżej, pozwalając mu całować mnie z wściekłą desperacją, którą witałam z radością. To było złe, wiedziałam o tym. To mogło skończyć się jedynie kompletną katastrofą. Mimo to nie byłam w stanie się powstrzymać i nie chciałam tego. Nie było ważne jaką cenę musiałabym za to zapłacić... było warto. Warto było poczuć,

jak jego ręce zsuwają się w dół pomiędzy nas, wślizgują się pod mój płaszcz i pod luźny T-shirt, przykrywając moje, okryte koronką stanika piersi. Biustonosz zapinał się z przodu, ale on i tak go rozerwał, a jego palce na mojej nagiej skórze sprawiły, że krzyknęłam z niewiarygodnego podniecenia. Poczułam grubość jego erekcji przyciśniętą do mojego brzucha i błyskawicznie stałam się wilgotna... gotowa na niego i szalejąca z żądzy. Mógł pchnąć mnie na mokry bruk i tam wziąć, a ja nie wydałabym nawet jednego jęku protestu. Musiałam dotknąć jego skóry, więc by móc ją poczuć szarpnęłam go za poły koszuli ściągając mu ją z ramion. Zapragnęłam więcej, tak bardzo, że miałam ochotę krzyczeć. Nigdy nie będę mieć dosyć tego mężczyzny, nigdy nawet za tysiąc lat. Był mój, był moim ciałem, duszą i sercem. Byłam z nim tak mocno związana, że gdyby ktoś próbował nas rozdzielić zapragnęłabym przestać istnieć. Oddałam mu pocałunek, nasze języki rozpoczęły swój taniec. Wtedy zamknęłam oczy, dając się porwać tym rozkosznym doznaniom, napięciu w moich piersiach i drżeniu w centrum kobiecości. Przycisnął swoje biodra do moich i przez długą spódnicę poczułam ciepło jego uda. Przez chwilę ją przeklinałam, pragnąc mieć na sobie spodnie, by było mi łatwiej znaleźć się jeszcze bliżej niego, bym mogła owinąć nogami jego biodra. Ocierał się o mnie, a ja poczułam dreszcz reakcji, inny niż poprzednio. Otarł się o mnie jeszcze raz, celowo mocniej dociskając, a wtedy przypomniałam sobie swój strach z ostatniej nocy, głęboką czerń. Przetrwałam i przeżyłam, byłam zraniona, a jednak ocalałam, ale jeszcze nie byłam gotowa, by znaleźć się tam ponownie. To byłoby zbyt wiele, ale on podciągnął do góry mój Tshirt, wystawiając moje ciało na działanie zimnego, mokrego powietrza. Jego palce głaskały moje piersi delikatnie podszczypując moje sutki. Przeszło przeze mnie drżenie i szarpnął mną wydech gwałtowny, jak miniaturowa eksplozja. Przerwał pocałunek, przesuwając usta na moją szyję. Wtedy spróbowałam przemówić. - Chodźmy do domu - wydyszałam. - Nie dbam o te cholerne kamery.

- Nie - odpowiedział ochrypłym głosem. Jego dłonie opuściły moje piersi i zaczęłam się obawiać, że zamierza odejść. - Zaczekaj - załkałam, wpijając palce w jego nagie ramiona - Nie przestawaj. Jeszcze nie... Nigdy wcześniej nie słyszałam jego śmiechu. Nawet nie miałam pewności, czy ten krótki, drwiący dźwięk... był śmiechem. - Nie - powtórzył, jego ręce zjechały ku mojej talii i niżej wzdłuż moich nóg. Podciągnął długą spódnicę, wystawiając moje uda na dżdżysty wieczór. Poczułam jak moczy je deszcz i zdawałam sobie sprawę z tego, że powinnam pilnować, czy ktoś nie patrzy. Pilnowałam, lecz po prostu niezbyt się do tego przykładałam. Nawet wtedy, gdy sięgnął do moich majtek i zerwał je ze mnie jednym gwałtownym szarpnięciem. Podłożył jedną rękę pod moją pupę, unosząc mnie i ponownie zapierając o drewniane drzwi. Usłyszałam zgrzyt zamka przy jego rozporku i wymamrotane przekleństwo gdy się uwolnił, a następnie wepchnął go we mnie, nie czekając, by upewnić się, czy byłam na niego gotowa. Byłam. Bardziej niż gotowa. Jego gruba inwazja sprawiła, że sapnęłam z obawy, ale nie sprawił mi bólu, był tylko delikatny dyskomfort, który szybko zmienił się w tak ogromną przyjemność, że uderzył we mnie kolejny zwiastun orgazmu, spazm rozkoszy sprawiającej, że przeszył mnie dreszcz i silniej zacisnęłam uda wokół jego bioder, trzymając się mocno. Zabrzmiał kolejny trzask pioruna, zaraz po nim dudnienie grzmotu. Zobaczyłam przebłysk czegoś, ale zamknęłam oczy, by lepiej delektować się jego silnymi pchnięciami, które wstrząsały mną do głębi.

Jego ręce zaciskały się na moich nagich udach i wbijał się we mnie raz za razem. Słyszałam mokre klepnięcia, kiedy łączyły się nasze ciała i to wywołało we mnie wstrząs mrocznej przyjemności. Znowu mnie pocałował, mocno. Poczułam smak krwi, jego, mojej albo nas obojga, to nie miało znaczenia. On nie mógł nasycić się mną, ani ja nim. Chciał ode mnie ostatecznej kapitulacji, tego mrocznego wybuchu, który tak mnie przeraził. Gdybym doszła do tego miejsca mogłabym nigdy nie wrócić. Próbowałam z tym walczyć, ale nie dałam rady. Wszystko zdawało się koncentrować pomiędzy naszymi ciałami, jego potężna inwazja, moje nagie piersi ocierające się o jego klatkę piersiową, jego usta na moich wargach. Moja samokontrola stała się historią. Gdy tam dotarłam on udał się razem ze mną, chronił mnie, kiedy całkowicie się pogubiłam. Oderwał swoje usta od moich warg z trudem łapiąc oddech, a ja oparłam głowę o jego ramię i suchy szloch wyrwał się z mojego gardła. Świat eksplodował. Zabrzmiał trzask kolejnego pioruna i otworzyło się niebo zalewając wszystko potopem. Znowu gwałtownie się we mnie zanurzył, a ja kolejny raz dotknęłam krawędzi, gdy poczułam jak drga i pulsuje wewnątrz mojego ciała. Nie miałam pojęcia dlaczego to zrobiłam, wiedziałam tylko, że muszę; moje usta otworzyły się, a zęby osunęły się na jego silne, potężne gardło i przebiłam skórę, by rozkoszować się ożywczą słodyczą jego krwi. Usłyszałam jego głęboki jęk, poczułam, że mocniej nabrzmiał wewnątrz mnie, a potem porwała mnie śmiertelna rozkosz. Drżałam w konwulsjach, zanurzona w miejscu, które wypełniało mnie przerażeniem. Tylko jego ciało i ramiona były moją kotwicą. Mogły minąć sekundy, albo godziny zanim otworzyłam oczy, dreszcze wciąż przebiegały przez moje ciało. Uniosłam głowę. Na jego szyi była krew, niewielka

plamka. Zlizałam ją i poczułam, jak znowu drgnął w odpowiedzi. Dlaczego zrobiłam coś takiego? Dlaczego wydawało mi się to takie właściwe? Kiedy ustąpiły dreszcze, owinęłam ramiona wokół jego szyi, oparłam czoło o jego ramię i wypowiedziałam te cholerne słowa. - Kocham cię - mój głos był ochrypły, łamał się, jakbym długo krzyczała, chociaż wiedziałam, że nie wydałam żadnego dźwięku. Deszcz padał wokół nas, zalewając moje oczy, kiedy podniosłam głowę, by napotkać jego enigmatyczne spojrzenie. - Większa część przepowiedni musi być prawdą - stwierdziłam. I wtedy usłyszałam że nadchodzą. WYSUNĄŁ SIĘ Z NIEJ, pozwalając jej stopom wrócić na ziemię, ale ciągle przyciskał ją do bramy. Mógł poczuć, jak fale słabości wywołane gwałtownymi reakcjami, wciąż przepływają przez jej ciało i nie był pewien, czy była zdolna ustać na własnych nogach. Puścił ją, gdy uznał, że już stoi stabilnie i poprawił swoje ubranie, zasuwając rozporek, a potem spojrzał w górę i w jej oczach ujrzał dziką panikę. - Musimy się stąd wydostać - powiedziała z drżeniem w głosie. - Oni nadchodzą. Azazel już ich wyczuł. Wiedział, że zmierzali w to miejsce. Wiedział również, że oni też wyczuli ich obecność. Powinien żałować, ale na to było za późno. Miał świadomość, że to się skończy w ten sposób, gdy ostatniej nocy pozwolił sobie wejść w jej ciało. I z tego powodu cały dzień rozdzierała go żądza. Kiedy poczuł, jak jej zęby lekko nadgryzły jego ciało, na tyle by wypuścić krew. Kiedy usłyszał jej słowa. „ Kocham cię” powiedziała. I chociaż to niewiarygodne, on wiedział, że to była prawda. Demon go kochał. Bez wyraźnej przyczyny. Miała rację, przepowiednia była prawdziwa.

Absolutnie nie miał wyboru. Szarpnęła nim - Musimy uciekać. Spojrzał jej w oczy i wolno potrząsnął głową. W tym momencie zdała sobie sprawę z jego zdrady i jej spojrzenie pociemniało z szoku i bólu. Starała się wyrwać, ale był zbyt silny. Trzymał ją w ramionach, jego dłonie jak kajdany zacisnęły się wokół kobiecych nadgarstków. Wiedział, że sprawia jej ból, ale zdawał sobie sprawę, że ból który jej teraz nienaumyślnie zadaje już niedługo wyda się jej pieszczotą. Walczyła jak szalona, ale zapomniała o wszystkich mocach, jakie kiedyś miała, z wyjątkiem swojej władzy nad nim, a tym nie mogła się teraz posłużyć. Wychodzący zza rogu Mroczni Strażnicy wyjęli miecze i ruszyli biegiem. Zastanawiał się, czy jego też mają rozkaz wykończyć. Mógł tylko mieć taką nadzieję. Ale te dziwne istoty nigdy nie zaoferowały mu łatwej ucieczki od zdrad, okrucieństw i żądz, które niosło jego życie. Cofnął się, gdy oni położyły swoje ręce na Racheli i zobaczył, jak oczy Henocha zabłysły z zadowolenia. Nie, nie Racheli, przypomniał siebie. Lilith. Demona, ani męskiego, ani żeńskiego, którego on naruszając reguły stworzenia wypieprzył na polecenie Belocha. To był jedyny sposób, by Beloch wykonał swoje zadanie i zgodził się udzielić mu pomocy w wydobyciu prawdy ukrytej wewnątrz jej wykastrowanej pamięci. ( to ciebie Azazelku bym wykastrowała, najlepiej tartką do ziemniaków :(, a jeśli Azazel zapłaci swoją duszą to i tak już przegrał, a więc niech tak będzie. Nie było żadnego błagania, żadnych wyrzutów, żadnej furii w jej olbrzymich oczach. Po pierwszym wstrząsie, coś się w niej zatrzasnęło, opuściła głowę nie patrząc w jego kierunku.

Miała ślad krwi na ustach. Jego krwi. Sięgnął w górę i dotknął swojej szyi. Ledwie przecięła skórę, a krwawienie było minimalne. Nie miał pojęcia dlaczego to zrobiła. Jeśli jednak miał jakiekolwiek wątpliwości w związku z tym, co robił, to był znak. Zadawali jej ból. Zakuli w okowy jej ręce, używali żelaza, by trzymać w ryzach jej utracone moce. Demony były bezsilne wobec żelaza... sam się nim posłużył, kiedy zostawił ją na śmierć. Byłoby bardziej miłosiernie zostawić ją tam. Teraz już by jej nie było i zapomniałby o niej. Ale nigdy nie wydobyłby informacji ukrytych w jej mózgu w taki sposób, jak Wyrywacze Prawdy zaprzysiężeni byli to robić. I mógłby zwątpić w swoją decyzję, bez żadnego dowodu, że stanowiła dla niego jakiekolwiek zagrożenie. Teraz miał ten dowód. Był do niej przywiązany, był jej częścią... przez krew i nasienie... a ona stanowiła cząstkę jego. Gdy wzięła w siebie jego płyny, razem z nimi odebrała mu wolność. Byli związani ciałem i uczuciem. Do chwili, w której ją zabiją. - Zabierzcie ją do Wyrywaczy Prawdy - powiedział zimnym tonem. - Zabierzemy ją tam, gdzie będziemy mieli cholerną ochotę - odparował Henoch i Azazel nie miał pewności, co było gorsze: przypadkowa, mordercza przemoc Mrocznej Straży, czy wyrafinowany sadyzm tortur Wyrywaczy Prawdy. - Beloch nie będzie zadowolony jeśli ją zabijecie - powiedział chłodno Azazel, grając jedyną kartą jaką posiadał. Nie robił jej żadnej przysługi oszczędzając ją dla Wyrywaczy Prawdy. Ale Upadli potrzebowali informacji, które zostały pogrzebane głęboko w jej demoniej pamięci. Twarz Henocha spochmurniała. - Nigdy nie sprzeciwiamy się jego rozkazom. Ale on nie zwróci uwagi, jeśli zadamy jej trochę bólu. Posmakujemy tego, czym ty się cieszyłeś. Niecodziennie masz szansę, żeby pieprzyć Lilith.

Krew Azazela ryknęła na znak protestu, ale udało mu się zapanować nad głosem. - Pożałowałbyś tego - powiedział. - Ona jest zarazą, spowoduje, że twoja męskość uschnie i odpadnie. Ja jestem odporny z powodu przepowiedni. Żaden z was nie miałby tyle szczęścia. - Kłamstwo wylęgło się z jego głowy, wstrząsając nim. Nie powinien móc kłamać. Henoch wyglądał na należycie przerażonego, a mężczyźni trzymający Rachelę odsunęli się gwałtownie, obawiając się nawet jej dotknąć. Dobrze. Oszczędził jej chociaż tego. - Trzymajcie się od niej z daleka, chłopaki - rozkazał Henoch. - Nie wiem, czy skrzydlaty chłopczyk kłamie, czy nie, ale ona nie jest warta wystawiania się na ryzyko. - Spojrzał z powrotem na Azazela. - Nie przypuszczałem, że masz wystarczające jaja żeby to zrobić. Musisz być bardziej podobny do nas, niż przypuszczałem. Azazel nawet nie drygnął. Deszcz lał, przemaczając ich wszystkich, a on poczuł się jakby tonął. Nie było niczego więcej, co mógłby zrobić. Powlekli ją. Przymocowali żelazny łańcuch do kajdan i ciągnęli ją, nie chcąc jej dotykać. Ani razu nie spojrzała w jego kierunku, nie wydała żadnego dźwięku protestu, nawet gdy upadła na bruk, gdy zbyt mocno szarpnęli łańcuchem. Po prostu walczyła, by wstać na nogi zanim znowu pociągnęli za łańcuch. I odeszła. WLEKLI MNIE PRZEZ ZALEWANE DESZCZEM ULICE. Ledwie mogłam iść z kajdanami wokół kostek. Czułam wilgoć pomiędzy udami. Pochodziła od niego i z tego, co niedawno robiliśmy. Na chwilę przed tym, nim oddał mnie w ręce oprawców. Zdrajca. Nie byłam w stanie myśleć, ani czuć, po prostu wlekłam się z trudem, ślizgając się od czasu do czasu, ciężko upadając i znowu się podnosząc. Wiedziałam,

że nie ujrzę go ponownie. Albo dowiedzą się tego, co było ukryte w zakamarkach mojego umysłu, albo i nie. Tak czy owak, już byłam martwa. Powinno mnie to obchodzić. Powinnam próbować ucieczki. Ale kajdany były z żelaza. Ale nawet gdyby były cynowe wątpiłam, żebym zdołała je rozerwać. Może gdyby były z papieru. To nie miało znaczenia. Nic się nie liczyło się. Byłam gotowa. Popychali mnie, żebym upadała na ziemię i szydzili ze mnie. Zanim dobrnęliśmy do budynku byłam posiniaczona i krwawiąca, ledwie zdolna stawiać kroki, gdy ktoś popychał mnie do przodu. Nie zaprowadzili mnie do ciepła i wygody azylu Belocha, ale do surowego białego pokoju, który bardziej przypominał szpitalną salę operacyjną, niż cokolwiek innego. Były tam różnego rodzaju sprzęty medyczne i inne rzeczy, których nie mogłam zidentyfikować. Wpatrywałam się w nie, próbując oderwać swoje myśli od obolałego ciała, a szok spowodowany widokiem tych przerażających narzędzi, ewidentnie mi w tym pomógł. Położyli mnie na stole, ale nawet wykorzystując nowe zabezpieczenia, żelazne kajdany pozostawili na miejscu. Ledwie skończyli, gdy sześć istot wsunęło się do środka. Były ubrane w coś na kształt mnisich habitów, ich kaptury były głęboko naciągnięte, a twarze ukryte w mroku. Nic nie mówili, po prostu rozstawili się wokół mnie i zdałam sobie sprawę, że muszą być Wyrywaczami Prawdy. Moja stoicka fasada zaczęła pękać. Rozglądając się rozpaczliwie dostrzegłam Belocha, stojącego tuż za nimi z życzliwym uśmiechem na ustach i łagodnym spojrzeniem. - Pomóż mi - poprosiłam łamiącym się głosem. - Nie pozwól im tego robić. Podszedł do szczytu stołu. - Drogie dziecko - wymruczał, głaszcząc moje wilgotne włosy. - To ja jestem tym, który każe im to czynić. Powiedziałbym, że ci współczuję, ale to jest po prostu zapłata za grzech. - Pochylił się do przodu i delikatnie pocałował mnie w czoło. Po czym wyszedł.

Wtedy wpadłam w odrętwienie. Straciłam nadzieję. Oni mieli mnie torturować, zabić i nie byłam w stanie zrobić nic, żeby temu zapobiec. Po prostu musiałam to znosić do czasu, aż ze mną skończą. Nie miałam innego wyboru. Nie chciałam żebrać, błagać, a Bóg wiedział, że nie mogłam płakać. Pragnęłam przetrwać to w godnej, pełnej wyrzutu ciszy. Jeden z Wyrywaczy Prawdy uniósł dłoń, a wtedy zobaczyłam, co w niej trzymał. I zaczęłam krzyczeć.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 14

AZAZEL NIE WRÓCIŁ do domu. Zamiast tego wędrował przez zalewane deszczem miasto. Był przemoknięty do suchej nitki, ale nie dbał o to. Po prostu starał się o niczym nie myśleć, gdy tak szedł przed siebie. Jeszcze nie mógł opuścić tego miejsca. Nie, dopóki nie będzie miał informacji, po które tu przybył. Cholerny Beloch skazał go na te tortury. (Na tortury? Chyba na wyrzuty sumienia, palancie:( Dlaczego starzec po prostu nie zabrał jej tej pierwszej nocy i z tym nie skończył? Odpowiedź była prosta. Zauważył, że Azazel nie jest gotowy, by się z nią rozstać. Beloch wiedział, że znalazł podatny grunt dla swoich okrutnych gier, które tak kochał.

Azazel powinien był wiedzieć, że skończy tu na górze przy kwaterze Belocha, w podziemiach niewinnie wyglądającej, starej restauracji. Kolejny dowód na jej podstępne moce, próbował sobie wmówić, kiedy przechodził przez prowadzące na dół drzwi, ale te słowa nie miały sensu. Celowo starał się nie myśleć, ponieważ jego myśli były zbyt przejmujące, zbyt bolesne. Jej wina, pomyślał znowu, usprawiedliwiając samego siebie. Zrobił, co musiał i nie żałował tego. Więc dlaczego tu był? Pierwszy zobaczył go Henoch, grający w holu w kości z kilkoma swoimi ludźmi. Spojrzał w górę na wchodzącego Azazela i uśmiechnął się. Na jego mundurze była krew i Azazel zrobił głęboki wdech. Mógł wyczuć jej zapach. Krew Racheli. - Wiedziałem, że się tu pokażesz, wcześniej czy później - wycedził Henoch przeciągając samogłoski. - Wyglądasz jakbyś przybył tu wpław. Nie zauważyłeś, że pada? Azazel nie zawracał sobie głowy odpowiedzią, kierując się w stronę korytarza. Henoch zerwał się błyskawicznie i zablokował mu drogę. - A tobie, co odbiło? - Zejdź mi z drogi. - Przecież wiesz, że nie możesz zmienić zdania. To nie ty decydujesz, tylko Beloch. To on zawsze wszystkim kierował, chyba zdajesz sobie z tego sprawę? - Zejdź-mi-z-drogi - wycedził Azazel. - Już za późno. Wyrywacze Prawdy zajmują się nią już od dłuższego czasu. Przestała krzyczeć wiele godzin temu.

Blokujący drogę Henoch, przewyższał wysokiego na sześć stóp i dwa cale Azazela, nie mówiąc już, że był cięższy o ponad czterdzieści funtów mięśni. Ale Azazel nawet się nie zawahał. Ruszył na niego, furia wypełniła jego ciało siłą, która sprawiła, że zaskoczony Henoch upadł na plecy. Próbował wstać, ale Azazel uderzył go jeszcze raz, a wtedy Henoch przeleciał w poprzek korytarza, ogłuszony lądując jak kupa szmat pod przeciwległą ścianą. Azazel poszedł dalej w głąb budynku. Nie było tam żadnych hałasów, oprócz zwyczajnych odgłosów dobiegających z góry, z restauracji gdzie tubylcy grzecznie napełniali brzuchy. Kiedy z determinacją podążał w głąb korytarza, pojawił się Edgar, jak zwykle przepełniony stoickim spokojem. - Czy życzysz sobie zjeść z nami obiad na górze, mój panie? Obawiam się, że w tym stroju nie będziemy mogli cię przyjąć wymruczał, nadskakujący jak zwykle. - Ale jestem pewien, że mogę znaleźć ci panie jakieś suche ubranie, by uczynić twój wygląd bardziej przyzwoitym, po czym z całą pewnością... - Gdzie jest Beloch? Edgar nawet nie mrugnął. - Sądzę, że w swoich komnatach. Wyraźnie zaznaczył, że dziś wieczorem nie życzy sobie żadnych gości. Będzie zajęty jakimś, hmm, swoimi sprawami i nie chce, by mu przeszkadzano. - Wiem, co to za sprawy. Którędy dostanę się do jego komnat? Pomieszczenia i korytarze w tym króliczym labiryncie codziennie zmieniały swoje położenie i nie było sposobu, żeby znaleźć pokoje Belocha. To było częścią jego skomplikowanego systemu obrony. Tak naprawdę, mój panie, to on nie przebywa w swoich komnatach - Edgar zawahał się, po czym pochylił do przodu i powiedział szeptem. Spędził kilka ostatnich godzin

w sali wydobywania prawdy. Wnoszę, że to szczególnie trudny przypadek. Azazel znał salę wydobywania prawdy. To tam pracowali Wyrywacze. Bardzo niewielu ludziom udało się przeżyć pobyt w tym miejscu. On był jednym z nich. - Czy ona wciąż mieści się na niższym poziomie? - Oczywiście, mój panie - odpowiedział Edgar prychając z dezaprobatą. Przecież krzyki nie mogą zakłócać posiłków moim gościom, nieprawdaż? Azazel bez słowa obrócił się na pięcie, ignorując potok protestów Edgara. I wielkimi krokami ruszył w głąb trzewi budynku. Po chwili się zatrzymał. Poczuł ten zapach. Woń tysiąca rzeczy. Jej krew. Jej strach. Smród śmierci i odchodów, ale te ostatnie były starsze, nie pochodziły z dzisiejszego dnia. Mimo to był daleki od poczucia ulgi. Nawet nie wiedział dlaczego tu był. - Witaj, drogi chłopcze - głos Belocha zabrzmiał za jego plecami. Siedział on w królewskiej pozie na fotelu z wysokim oparciem, w jednej z dłoni dzierżył puchar wysadzany klejnotami. - Oczekiwałem, że wcześniej lub później pokażesz się tutaj skinął dłonią w kierunku mniej zdobnego krzesła stojącego tuż obok niego. - Usiądź i powiedz mi dlaczego tu przyszedłeś. Jakbym znał odpowiedź. Azazel sadowił się na krześle, próbując zyskać na czasie. - Czy odkryłeś jej sekrety? Usta Belocha wykrzywiły się w uśmiechu. - Oczywiście, że je z niej wydobyliśmy. Chociaż może nie wszystkie. Ona teraz odpoczywa, a ja jestem w trakcie podejmowania decyzji o jej losie. Zimny węzeł, który wypełniał pierś Azazela zdawał się skręcać również w jelitach. - Czy odkryliście to, co wiedziała o Lucyferze?

- Ależ tak. Muszę powiedzieć, że Uriel jest teraz z ciebie bardzo zadowolony. Prawie się zrehabilitowałeś. Azazela zmroziło. - A co Urielowi do tego? Beloch potrząsnął głową. - Drogi chłopcze, kiedy, w końcu zrozumiesz, że Uriel jest częścią wszystkiego, co dzieje się we wszechświecie? Twoje czyny okazały się zbawienne, i on chce cię za nie wynagrodzić. - W jakim sensie zbawienne? - On szukał Lilith przez setki tysięcy lat, a wszystko co musiał zrobić, to poczekać aż ty uczynisz coś w sprawie przepowiedni. Wiedział, że prowadzisz ją do mnie, i że wtedy będzie mógł uwolnić świat od tego ohydztwa. Jeśli dalej będziesz tak dobrze służyć Archaniołowi, to myślę, że możesz otrzymać odkupienie. - Dla mnie nie ma odkupienia - spojrzał w mleczne oczy Belocha. Było tam coś, coś znajomego, coś występnego, w tym jego spokojnym spojrzeniu, ale Azazel nie miał wystarczającej odwagi, by próbować to określić. (Mnie tu śmierdzi Urielem :/- Przeklęła nas Istota Najwyższa. Jego sługa nie jest władny odwrócić tego przekleństwa. Beloch spiorunował go wzrokiem. - Uriel nie jest jego sługusem! - Warknął. Azazel nie miał najmniejszego zamiaru go prowokować. - Co ona ci powiedziała? - To, co już wiesz. Że została uwięziona w pobliżu Lucyfera, gdy nie chciała być posłuszna Istocie Najwyższej i zlec pod Adamem.

- Ale on ją uwolnił. - By terroryzowała ludzkość. By uwodziła mężczyzn i odbierała im życiową esencję, przez co ich nasienie stawało się jałowe, by dusiła nowo narodzone niemowlęta i wykradała je z ramion matek. - Ale w jakim celu Bóg miałby to zrobić? - Kim jesteś, aby kwestionować słowo Wszechmocnego? - Zagrzmiał Beloch i Azazel znowu doznał tego upiornego uczucia rozpoznania. Spróbował przypomnieć sobie gdzie i kiedy miała swój początek ich wzajemna wrogość, ale cokolwiek ją spowodowało zagubiło się w mgle niepamięci. Wydawało się jakby ich nienawiść trwała od zawsze. - Ja nigdy nie obawiałem się kwestionować Słowa Bożego. To za ten grzech zostałem wyrzucony z nieba, jeśli pamiętasz. Z powodu miłość i zadawania pytań. Ton Azazela był niesamowicie chłodny. - Jeśli kiedykolwiek chcesz tam wrócić, będziesz musiał się nauczyć akceptacji. Tym właśnie jest wiara. Posłuszeństwem bez zadawania pytań - powiedział Beloch, głosem wędrownego kaznodziei. - A niby dlaczego miałbym chcieć tam wrócić? Beloch wyglądał na zaskoczonego. Oczywiście że chcesz. Wszyscy tego chcą. To jest doskonałość, usposobienie wszystkiego, co dobre, szczyt... - To jest niebo - sucho powiedział Azazel. - Ale ja wolę ludzkość ze wszystkimi jej wadami.

Powolny, tajemniczy uśmiech uniósł zwiędłe wargi Belocha. Azazel doskonale wiedział, że Beloch może przybierać każdą formę jakiej zapragnął i zastanawiał się dlaczego tym razem wybrał starca. Prawdopodobnie lubił skłaniać niczego niepodejrzewających, by myśleli, że jest życzliwy i opiekuńczy. Na początku udało mu się nabrać nawet Rachelę. Azazel pragnął opuścić to piekło zanim usłyszy jej krzyki. - Co dokładnie ci powiedziała? Wiedzieliśmy, że była więziona z Pierwszym. Przeszliśmy przez to wszystko, żeby dowiedzieć się, co jeszcze wiedziała. Ona nosi w sobie tajemnicę miejsca uwięzienia Lucyfera. Co ci powiedziała? - Musisz podporządkować się jego Światłości, Archaniołowi Urielowi, by odkryć te odpowiedzi. Tymczasem, trzeba tu zrobić gruntowne porządki. Upewnimy się, czy w zakamarkach jej pamięci nie ma niczego przydatnego, a następnie Wyrywacze Prawdy z nią skończą. Azazel poczuł mdłości. Powinien był przewidzieć, że Uriel znajdzie sposób, żeby ich oszukać. Wpatrywał się w dziwnie znajomą twarz Belocha i wiedział, że jakiekolwiek żądania albo apele będą bezcelowe. - Mam nadzieję, że okażą jej litość? (taaa, tak samo jak ty ją jej okazałeś;( To nie zmieniłoby sposobu w jaki skręcały się jego wnętrzności, ale jej byłoby łatwiej. - Nie bądź śmieszny. Słowa konającego są często najbardziej interesujące. Wyrywacze Prawdy będą kontynuować jeszcze, przez co najmniej kilka godzin. Cała krew zastygła w żyłach Azazela. - Więc na co czekają. Czy jakikolwiek inny wynik ich działań może wchodzić w grę? - Oczywiście, że nie. To się zdarza dość często, kiedy Wyrywacze Prawdy otrzymują polecenie, by być tak brutalni, jak tego sobie zażyczył Uriel, wtedy delikwent tak spływa krwią, że trudno uzyskać od niego informacje, tak też było i w tym przypadku. I jest jeszcze kwestia jej głosu. - Beloch rzucił mu zadowolony z

siebie uśmiech. - Jej głos? - Straciła go z powodu krzyków. Ale wkrótce powinien wrócić, przynajmniej na tyle, żeby udało się nam zebrać jakieś ostatnie zeznania. - Beloch zachichotał. - Masz ochotę powiedzieć jej żegnaj? Nie sądzę, by była w stanie ci odpowiedzieć, a ponieważ to ty ją nam wydałeś, wątpię, że z radością przywitałaby twoją twarz jako ostatnią rzecz, którą zobaczy, ale decyzja należy do ciebie. Również intonacja jego głosu była dziwnie znajoma. W Azazelu zrodziło się niewiarygodne podejrzenie i chociaż wmawiał sobie, że to szaleństwo, stawało się ono silniejsze z każdą sekundą. - Zobaczę się z nią - powiedział. Beloch wydawał się być zaskoczony. - Nie sądzę... - Chcę ją zobaczyć. Azazel znał to pełne dezaprobaty sapnięcie, to zwężenie znajomych oczu. Nagle już wiedział. I ogarniająca go wściekłość była tak silna, że aż go sparaliżowała, podczas gdy mężczyzna nazywający siebie Belochem ciągnął dalej. - Henoch cię zaprowadzi - Strażnik, który się właśnie pojawił kulał i wyraźnie kipiał furią. Jego Azazel również rozpoznał z tak nadspodziewaną wyrazistością, że to aż nim wstrząsnęło. Jak wcześniej mógł być tak ślepy? Rzucił jedno ostatnie spojrzenie na Belocha. Przebranie starego człowieka kryło wewnątrz nienawiść i okrucieństwo. Ciało starca oblekało ostatniego z Archaniołów. To był Uriel, to zawsze był on. Tak jak Henoch był jego najbardziej zaufanym żołnierzem.

Azazel podążył za kulejącą sylwetką i usztywnionymi ramionami Mrocznego Strażnika, w dół ku ciemnym, najniższym poziomom starego domostwa, przez puste korytarze, i wiedział, że Henoch znowu będzie się starał go zaatakować. Henoch zatrzymał się przed ciężkimi drzwiami i odwrócił przodem do niego. Długi sztylet w jego dłoni nie był żadnym zaskoczeniem. Ani fakt, że ostrze lśniło od niebiańskiej mocy. - Popełniłeś swój ostatni błąd, Azazelu – powiedział z błyskiem w oczach. - On rozkazał mi cię wykończyć. Gdyby to zależało ode mnie, pozwoliłbym ci zobaczyć to, co zostało z dziewczyny, ale ja jestem tym, który postępuje zgodnie z jego poleceniami. - Ależ oczywiście, Metatronie. Król aniołów, wasal Uriela, wyglądał na zaskoczonego. - Ty wiesz? - Czyżby to był pomysł Uriela na niebo? Miejsce, gdzie uroczy staruszek jest samym Archaniołem igrającym uczuciami bólu i przyjemności? Ci biedni, bezbarwni ludzie, którzy przechadzają się tymi ulicami muszą być tą niewielką garstką, która według niego warta była oszczędzenia. - To ty i dziewczyna jesteście tu jedynymi pozbawionymi koloru, ty idioto. Łatwiej jest zabijać, gdy krew nie jest czerwona. - Mam gdzieś jakiego koloru jest twoja krew. Wystarczy, że można ją z ciebie wytoczyć. Usta Metatrona wykrzywiły się w paskudnym uśmiechu. - I nawzajem. Ale ja mam nóż, a ty puste dłonie.

Azazel odwzajemnił uśmiech z właściwym sobie spokojem. - Kiedyś, w przeszłości walczyłeś ze mną, Metatronie. Powinieneś wiedzieć, że nie potrzebuję broni. - Nie wydaje mi się - warknął Strażnik, podrzucając jarzące się ostrze i ruszając na Azazela z niezachwianym przekonaniem o swojej fizycznej przewadze. To potoczyło się błyskawicznie. Szybki i niespodziewany kopniak w pachwinę sprawił, że złożył się jak scyzoryk; jedno mocne uderzenie w potylicę i padł nieprzytomny. Pomogło mi szczęście i zaskoczenie pomyślał Azazel. Arogancja ze strony Metatrona była jedną z przyczyn jego upadku. Nie chciał znowu popełnić tego błędu. Ale to właśnie był kolejny raz, Azazel doskonale o tym wiedział. Przeszedł przez ciało Metatrona i sięgnął do drzwi. Wciąż jeszcze żyła, tyle wiedział. Poczułby to, gdyby przestała istnieć. Uriel nie zamierzał wyjawić Upadłym sekretów, przechowywanych w jej podświadomości. Azazel na próżno skazał ją na tortury. Komnata była ciemna, ale mógł poczuć zapach jej krwi i zatrzymał się na moment. To było nieuniknione, instynktowne, potężne. Chciał, by ta krew popłynęła w głąb jego gardła, pokrywając jego język. Prawie tak samo jak pragnął źródła tej krwi. Chwilę zajęło mu opanowanie swojej gwałtownej potrzeby. Włączył światło, i spojrzał na istotę leżącą na stole. Poznał ją po rudych włosach chociaż one też były ciemne od krwi. Jej twarz była tak poraniona i spuchnięta, że prawie nie można było jej rozpoznać. Jej tułów i nogi były krwawą miazgą. Krwawiła również z zakutych w kajdany kostek i nadgarstków, obtartych do żywego mięsa. Musiała walczyć. Pewnie byli zachwyceni. Nie mógł jej pomóc... jej stan był zbyt poważny, jak na jego skromny dar leczenia. Prawdę mówiąc była bliska śmierci, gdy jednak przechylił się przez nią i oswobodził ją z kajdan, otworzyła spuchnięte, popodbijane oczy i spojrzała na niego. Jej usta poruszyły się, więc przyłożył do nich swoje ucho, ale jej cichy chrypiący

głos był niemożliwy do zrozumienia. Nie chciał zobaczyć nienawiści w jej oczach więc skoncentrował się na kajdanach otaczających jej szczupłe kostki, potem zdjął z niej resztę więzów. Nie było żadnego powodu, by trzymać ją związaną w ten sposób... była zbyt słaba, by walczyć. Pewnie musieli znajdować przyjemność w zadawaniu jej bólu. Wsunął ramię pod jej kruche ciało, a ona drgnęła w cichej męce. Nie miał wyboru... musiał ją stąd zabrać. Podniósł ją ostrożnie, delikatnie przytulając do swojej piersi, a jego ręce stały się mokre od jej krwi. Kopniakiem otworzył drzwi i przechodząc ponad ciałem Metatrona, ruszył w kierunku ulicy. Mógł je wyczuć, wyjście na zewnątrz, którego używało niewielu. Mógł zanieść ją na górę po schodach, prosto do Uriel-Belocha i innych aniołów, ale nie mógł zabić ich wszystkich bez kładzenia jej na podłodze, a tego nie chciał robić. I nie był też w stanie zgładzić Archanioła. Mógłby go zranić w bitwie, ale tylko na krótki czas. Kojenie mściwej furii Uriela, nie należało teraz do jego priorytetów. Jednym, co się liczyło było zabranie stąd Racheli. Gdzieś, gdzie mogliby znaleźć pomoc. Do Sheolu. Korytarze były teraz bardziej podobne do mrocznych tuneli, ale jego zmysł orientacji był nieomylny, i krętą drogą kierował się do wyjścia, już prawie do niego dotarł, gdy jakiś cień padł na jego drogę. Więcej niż jeden. Wyrywacze Prawdy. - Myślisz że możesz zignorować rozkazy Uriela? - Zapytał jeden z nich swoim tubalnym głosem. Jesteś niemądry. Połóż ją na ziemi. Nie rozluźnił swojego chwytu, którym trzymał przy sobie jej wiotkie ciało. Miał nadzieję ich uniknąć. Beloch musiał to przewidzieć. - Już nie odpowiadam przed Urielem - powiedział spokojnie. - Nie będę kłaniał się jego tyranii. Zejdź mi z drogi jeśli chcesz żyć. - I tu się mylisz - wytknął mu Wyrywacz Prawdy. - To ty jesteś tym, który ma tu

umrzeć. Zostaw ją, albo zaraz umrze razem z tobą. Wyrywacze Prawdy mieli niezwykły talent do zadawania bólu i śmierci. Ale byli pozbawieni uczuć, nieczuli. Nie posiadali jego furii. - Z przyjemnością - powiedział, ostrożnie układając ją na ziemi. Nie miał wyboru. Musiała stracić przytomność, w tej sytuacji było to dla niej małe błogosławieństwo. Pomimo furii, coś powstrzymało go przed zabójstwem Metatrona. Ale nie czuł tego w stosunku do otaczających go mrocznych katów, i jak na jego gust zbyt szybko było po wszystkim. Był błyskawiczny, brutalny i wydajny, a ich zaskoczenie jego siłą stało się dla nich przyczyną klęski. Nie zastanawiał się nad tym, co robił, nad rozdzieraniem ciał i łamaniem kości, masakrą, którą spowodował sam jeden. Być może będzie go to nawiedzać nocami, a może nie. W ciągu zaledwie chwili sześciu z nich leżało u jego stóp, czymkolwiek były te istoty, teraz należały już do przeszłości. Cofnął się do ciała Racheli i zamarł. Jej oczy były otwarte, widziała wszystko, przerażające okrucieństwo, do którego był zdolny. Po chwili znowu zamknęła oczy, jakby nawet patrząc na niego widziała niesamowitego potwora. Ostrożnie uniósł ją w ramionach. Jej siła witalna słabła; straciła dużo krwi, jeśli nie otrzymałaby szybkiej pomocy niedługo by umarła. I nagle, o wiele za późno zdał sobie sprawę, że nie zniósłby gdyby tak się stało. Kopnął drzwi, otwierając je na bezksiężycową noc. Deszcz ustał, ale mrok pozostał. Jakże prasował do Uriela jego pomysł doskonałego życia pozagrobowego. Niebo, Raj, Walhalla. Mroczne Miasto, pozbawione słońca, radości i światła. Spojrzał w dół na Rachelę. Tak, była Rachelą, nie demonem, nie Lilith, bez względu na ukrytą w niej ciemność. Była Rachelą, a on ją zdradził. Istniała tylko jedna osoba, która mogła ją ocalić. Musiał zabrać ją do kobiety, której nie cierpiał, kobiety, która zajęła

miejsce Sarah. Musiał zabrać Rachelę do Sheolu, do żony Raziela, nowego Źródła. I modlić się do Boga, który ich porzucił, żeby Allie zdołała ją uratować. Szeroko rozpostarł skrzydła i wzniósł się do góry, w ciemne, groźne niebo otaczające to przeklęte miejsce. W górę, w kierunku błyszczącego słońca, zostawiając Mroczne Miasto i Archanioła Uriela daleko za sobą.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 SHEOL

ROZDZIAŁ 15 POWIETRZE TEGO WCZESNEGO PORANKA było nieruchome, a cisza spowijała ich sypialnię z widokiem na ocean. Allie uniosła głowę, odgarnęła z twarzy gęste brązowe włosy. Przez lata jej zmysły wyostrzyły się i dostroiły do rytmów ukrytej we mgle twierdzy i Upadłych, którzy ją zamieszkiwali. Wiedziała, kiedy odchodzą i wracają, znała ich smutki, radości i potrzeby. Boże, wyczuwała nawet ich żądze i pragnienia. W tym momencie ktoś rozpaczliwie potrzebował jej pomocy, ktoś, kto jeszcze tu nie dotarł, więc zaczęła podnosić się z łóżka, ale Raziel chwycił ją za ramię i przyciągnął z powrotem do swojej piersi. - A ty dokąd się wybierasz? - Wymruczał leniwie, dopiero co zaczęliśmy.

Allie wybuchnęła śmiechem, odpychając się od jego szczupłego, silnego, wspaniale nagiego ciała. - Czy mam ci przypomnieć o tym, co robiliśmy nie dalej niż wczoraj wieczorem na plaży przy świetle księżyca? A następnie to, co stało się po tym, jak przyniosłeś mnie do łóżka? - Jest nowy dzień - powiedział z niecnym błyskiem w oku, przetaczając się i wciągając ją pod siebie. Był w pełni podniecony, więc cicho zamruczała z zadowolenia. - A jakże szepnęła, sięgając w górę i przyciągając jego głowę. Ich pocałunek był głęboki i słodki, a ona rozgrzana i gotowa przycisnęła biodra do jego grubej, nabrzmiałej męskości i zamykając oczy pogrążyła się w słodkiej, mrocznej magii pożądania. Przypływ i odpływ, pchnięcie i wycofanie się, narastanie napięcia, prawie aż do bólu, a następnie nieopisane, napływające falami spełnienie. Później, kiedy leżała na olbrzymim łóżku wyzuta z sił i zadyszana, obserwowała, jak wstawał i przeciągał się, mężczyzna, anioł, pijący krew zadowolony z siebie i ze swojego życia. Zanim ruszył do łazienki, rzucił jej lubieżny uśmiech, a ona zrewanżowała się delikatnym wygięciem ust, była taka zmęczona. Pragnęłaby mieć jego energię. Po siedmiu latach ich więź stała się bardzo silna, tak mocna, że nic nie mogło jej rozerwać. Nic, nawet prawa natury, pomyślała ze śladem ponurej determinacji. Nie obchodziło jej, co mówiły reguły. Nigdy nie zamierzała umrzeć, nigdy nie zostawi swojego nieśmiertelnego męża. Nigdy, przenigdy nie pogodzi się z tym. Taka była kolej rzeczy, tak jej mówiono. Upadli nie popełniali błędów. Gdy już wybrali partnera, ten związek stawał się nierozerwalny. Podczas, gdy żona stawała się coraz starsza, jej mąż pozostawał wiecznie młody.

Miała jednak szczęście. Była Źródłem, duchową przywódczynią Upadłych, ich matką i żywicielką. Źródłem krwi podtrzymującym siły życiowe tych, którzy nie mieli partnerek, nawet zrzędliwego i trudnego do strawienia Azazela, męża Sarah. Jako Źródło, żyłaby dużo dłużej niż przeciętny człowiek. Ale po kilku setkach lat jednak musiałaby umrzeć, a Raziel trwałby dalej. Nie mogła tego znieść. Usiadła na łóżku, zawsze uważała siebie za kobietę praktyczną i ograniczała swoje rozpamiętywania do maksimum kilku minut dziennie. W tej chwili nie miała na to czasu. Miała nagiego męża w olbrzymiej kabinie prysznicowej i sama również musiała się wykąpać, a on był cholernie dobry w namydlaniu. Musiała również coś zjeść i przygotować się. Coś się zbliżało, coś co wymagało od niej pełnego zaangażowania. To, co nadchodziło miało zmienić wszystko. Musiała być gotowa. TO TRWAŁO BEZ KOŃCA, lot przez burze i niekończące się wymiary, zostawiając za sobą wściekły ryk półboga, delikatnie otaczał ramionami zmasakrowane ciało Racheli. Nie obudziła się, co było błogosławieństwem. Bała się latania i ostatnim razem, kiedy ją niósł musiał pozbawić ją przytomności, ponieważ gdyby z nim walczyła, to mogłoby się skończyć twardym lądowaniem. Jemu nic by się nie stało, ale ją taki wypadek mógłby zabić, a on nie chciał podejmować takiego ryzyka. W tej chwili ledwie oddychała. Wokół jej warg pojawiła się sina obwódka, z trudem walczyła o oddech i zastanawiał się, czy nie zranili jej serca. Nie, to on był jedynym, który to zrobił. Tak głupi i zapatrzony w siebie, jak to tylko możliwe. Widział wyraz jej twarzy, gdy przyszli Mroczni Strażnicy i zdał sobie sprawę z tego, że dokładnie to zrobił. Złamał jej serce.

Ale jaki miał wybór od chwili, w której zabrał ją do Mrocznego Miasta? Dawno temu on przeżył uwięzienie w tym miejscu i kłamał przed samym sobą, że ona również to przeżyje. Był idiotą nie dostrzegając ścieżki, na którą wepchnął go archanioł Uriel. Durniem, który nie rozpoznał czym naprawdę było Mroczne Miasto: wypaczoną wizją życia pozagrobowego stworzoną przez Uriela, niebem dla tych, którzy już stracili dusze. A on wyrwał ją prosto z jego krwawych szponów. Był na wpół przerażony tym, że Uriel będzie próbował zrobić coś, by go zatrzymać; jeśli jednak Anioł, Upadły albo inny nieśmiertelny, postanowił opuścić Mroczne Miasto, nikt nie mógł mu tego uniemożliwić. Prawo wolnej woli wciąż obowiązywało, jakkolwiek Uriel by nim nie gardził. Wcześniej, czy później na pewno znalazłby sposób, żeby je obejść; ale do tej pory mógł tylko wysłać Nephilimy w nieudanych atakach na Sheol. Azazel nie miał zamiaru o tym myśleć, o tym strasznym dniu siedem lat temu, dniu w którym zginęła Sarah. Musiał skoncentrować się na zapewnieniu bezpieczeństwa Racheli, przynosząc jej pomoc, której tak bardzo potrzebowała. Przynajmniej w tym momencie musiał zaprzestać noszenia żałoby i skupić się na życiu. Lekko wylądował na piasku. Z morza unosiła się poranna mgła, a plaża była opustoszała. Spojrzał w górę na olbrzymi opierający się na wspornikach budynek, który dawał schronienie Upadłym i ich żonom, jego ślepe okna odbijały głęboki błękit morza. Musiał ich obudzić. Przez ostatnią godzinę nie poruszyła się, ani nie wydała żadnego dźwięku, ale wciąż oddychała. Trzymał się tej nadziei i ruszył z nią w kierunku szerokiego wejścia, ostrożnie kołysząc ją w ramionach. Stała na trawniku. Patrzyła prosto na niego, najwyraźniej na nich czekała i poczuł,

jak jego zwykły gniew zapłonął gwałtowniej. Ale to nie mogło się równać z tym czego potrzebował. Rzuciła tylko jedno spojrzenie na Rachelę i natychmiast wzięła się do roboty. - Szpital już na nią czeka i jest tam żona Gabriela, Gretchen. Co się stało? - Ruszył razem z nią w kierunku holu, odpowiadając na jej rzeczowy ton. - Była torturowana. - Wyrywacze Prawdy, mam rację? Był zaskoczony, że miała świadomość ich istnienia, ale potem przypomniał sobie o więzi, która rozwijała się pomiędzy Upadłymi i ich partnerkami. Raziel nie miał przed nią tajemnic. - Tak. - Biedne dziecko - wyszeptała. - Ona nie jest dzieckiem - rzucił ostro. - Ona była kiedyś Lilith, pierwszą kobieta i występnym demonem. Nawet jeśli zapomniała o swojej przeszłości, to nadal może być niebezpieczna. - Więc dlaczego tak ostrożnie trzymasz ją w ramionach? - Wypaliła kobieta w odpowiedzi. - I nie obchodzi mnie, jaka jest jej przeszłość, w tym momencie ona jest tylko rannym dzieckiem i potrzebuje pomocy. - Tak. - Nie potrzebował jej o to prosić, nie musiał nawet zwracać się do niej po imieniu. Zrobiłaby to, czego potrzebował z powodu tego, czym była. Źródłem, tak samo jak jego Sarah. Uzdrowicielką, żywicielką. Jedyną osobą, której mógł zaufać, że pomoże Racheli.

Ostrożnie ułożył ją na szpitalnym łóżku, ale się nie obudziła. Był problem z jej płytkim oddechem; potrafił wyczuć jej tętno, przepływ krwi w jej żyłach, a one słabły, gasły. Umierała. Odwrócił się do kobiety, której nie cierpiał, kobiety, do której nawet nie chciał zwracać się po imieniu. - Proszę - wykrztusił. - Allie proszę cię. Uratuj ją. Patrzyła mu w oczy przez długą chwilę. - Zrobię to. - powiedziała. CZUŁAM SIĘ JAKBYM TONĘŁA w czymś lepkim i gęstym. Nie byłam w stanie się z tego wyrwać. Im bardziej starałam się płynąć w kierunku świeżego powietrza i słonecznego światła, tym mocniej to ze mną walczyło. Umierałam i zdawałam sobie z tego sprawę. Nie mogłam oddychać, a słońce również było zbyt daleko. Walczyłam. Nie byłam gotowa na śmierć, ale ledwie byłam zdolna ukształtować jakąś świadomą myśl. Nie wiedziałam kim byłam, ani gdzie się znajdowałam, jedyne z czego zdawałam sobie sprawę to rozdzierający ból, krzyczałam do czasu, aż przyszli i wpuścili coś w rurkę kroplówki, po czym znowu zapadłam w niebyt. Wokół mnie kręcili się ludzie, niewyraźne kształty nachylające się nade mną, pochylające się nad ciałem, w którym się ukryłam i nie było niczego, co mogłabym zrobić, by ich powstrzymać. Chciałam poczołgać się daleko, do jaskini i tam się uleczyć, ale wyczułam, że to nie było już możliwe. Potrzebowałam pomocy i nie miałam innego wyboru, jak tylko ją zaakceptować. Pogodziłam się z bólem, który odpływał i wracał, najpierw miażdżąc mnie w swojej żelaznej dłoni, by potem na moment mnie uwolnić. Musiałam mocno walczyć, by przetrwać tą burzę. Kiedyś było ze mną gorzej, instynktownie o tym wiedziałam, choć nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy i gdzie. Przeżyłam niewypowiedziany horror, ale te wspomnienia zostały zapieczętowane w miejscu, którego nigdy ponownie nie miałam odwiedzić. Gdybym tylko zdołała to przetrwać, pomyślałam, walcząc o oddech. Jeszcze jedną minutę, kolejną godzinę, następną dobę, to wszystko byłoby w porządku.

Nawet w moim na wpół przytomnym stanie, wiedziałam, że to kłamstwo. Wiedziałam to, kiedy walczyłam z męczarniami nawiedzającymi moje ciało, że chwila wytchnienia będzie krótka; po czym życie znowu wyciągnie spode mnie dywan. Nigdy nie będzie dobrze. Będzie tylko ból, rozpacz i katastrofa, i czy nie byłoby łatwiej po prosty zostawić to za sobą. Spróbowałam. Poczułam miękkość otulajacej mnie poduszki, i to było tak ciepłe, tak pocieszające, że chciałam zwolnić rozpaczliwy uścisk, którym czepiałam się życia i podryfować, zagubić się na wieczność. Pozwoliłam sobie odpłynąć, tylko po to, by ostry głos przywołał mnie z powrotem, gromiąc mnie, zły i żądający. Znałam ten głos, pamiętałam ten ton. On nie powinien być dla mnie żadną zachętą, by żyć, a jednak był. Wycofałam się z miękkiej ciemności i podążyłam za nim, instynktownie wiedząc, że właśnie tam było światło. To było to dlaczego chciałam żyć. I znowu zaczęłam walczyć. AZAZEL PRZEMIERZAŁ PIASEK, piorunując wzrokiem dom. Allie wyrzuciła go z sali chorych, i nie mógł jej o to winić. Krzyczenie na Rachelę by nie umierała, nie mogło w niczym pomóc. Poczuł, jak się wymykała i wpadł w panikę. Robił wszystko co w jego mocy, żeby nie chwycić ją za ramiona i nie zacząć nią potrząsać. Za to wykrzyczał, żeby do cholery nie ważyła się umierać. Ciskał na nią gromy, grożąc jej wszystkimi rodzajami niedorzeczności, w tym powrotem do Mrocznego Miasta. Gdyby umarła, nic by już z niej nie zostało. Demony nie miały żadnych dusz, a gdyby Rachela jakąś posiadała, ta to do tej pory powinna była ją już opuścić. Co się działo, kiedy umierał demon? Czy po prostu znikał? Przeczesał włosy drżącą dłonią i zmusił się do odwrócenia wzroku ku morzu.

Poczuł się jak ocean, wzburzony i gniewny. Jego lecznicze piękno wydawało się być poza zasięgiem Azazela. Nie poczuł żadnego pragnienia, by się rozebrać i nurkować pod chłodnymi, świętymi falami. Jego ciało było zdrowe. To umysł, duch i dusza cierpiały. Czy Upadli mieli dusze, może wcale nie byli lepsi od demonów? Dyskutowali o tym przez tysiąclecia, przy ogniskach, świecach, oświetleniu gazowym i elektryczności, i nie było na to pytanie żadnej jasnej odpowiedzi. Bóg pozbawił ich wszystkiego, w tym jakiejkolwiek możliwości odkupienia. Dla Upadłych Aniołów nie było żadnego odpuszczenia win, tylko wieczne potępienie zgodne z wolą okrutnego starego Boga, jak również jego nadgorliwego egzekutora, Uriela. Ale ten Bóg się zmienił. Uznał wolną wolę każdego, w tym Upadłych. Czy w tym samym czasie podarował im również dusze? Azazel zaczął przechadzać się w tą i z powrotem wzdłuż linii wody. Teraz był odpływ. Chodził tu również w czasie przypływu rozchlapując wysokie fale. W tym momencie woda się cofała, a wciąż nie było żadnych wieści ze szpitala. - Wydepczesz dół w tym piasku - powiedział Raziel, siadając ostrożnie, jego opalizujące błękitne skrzydła zamknęły się wokół niego. - Nic nie odpowiesz? Azazel ledwie rzucił na niego okiem. - Nie mam nic do powiedzenia. Idź i porozmawiaj ze swoją żoną. Wyrzuciła mnie z izby chorych. - Brwi Raziela wygięły się w łuk. - I wyszedłeś? Zadziwiasz mnie. Nie pomyślałbym, że Allie mogłaby cię do czegoś zmusić.

- Nie zrobiłem tego dla niej, tylko dla Racheli. Raziel spojrzał na niego. - Racheli? Chyba masz na myśli Lilith? Albo popełniliśmy jakiś błąd? Azazel przerwał jego spekulacje. - Ona nie pamięta kim jest. Nie ma żadnych mocy, oprócz uwodzicielskich, które wciągają w jej pajęczynę każdego mężczyznę jakiego złowi swoim wzrokiem. - To musiało być dla ciebie bardzo kłopotliwe, gdy przebywaliście w Mrocznym Mieście. Czy wszyscy mężczyźni zaczęli podążać za wami krok w krok? (to było dobre, Razielku, zaczynam cię lubić, to pewnie wpływ Allie :D Azazel spiorunował go wzrokiem. - Nie bądź śmieszny. - Ponieważ tak powinno się dziać, jeśli w pobliżu byłby uwodzicielski demon, Lilith. Jej nikt nie mógłby się oprzeć. Prawdopodobnie próbowaliby cię zabić, a ty wyglądasz na nietkniętego. Więc jak z tym jest? - Nie mam pojęcia. By się jej oprzeć musiałem zużyć ostatnią uncję swojej siły. - A właśnie, jak długo się opierałeś, przyjacielu? Wydajesz się być szczególnie zaniepokojony jej stanem. - Ponieważ to nasza wina. Moja wina. Podałem ją im na tacy, wiedząc, co mogą z nią zrobić! - Krzyknął z furią. - To dokładnie to, co zaaprobowaliśmy. Właśnie dlatego zabrałeś ją do Mrocznego Miasta i oddałeś Belochowi. Przyznaję, nie mieliśmy pojęcia, że Beloch jest Urielem. Zastanawiam się, czy zawsze nim był, czy po prostu Uriel przejął władzę

nad Mrocznym Miastem i demonem, który je kontrolował. - Dałem zrobić z siebie osła - warknął Azazel. ( oj tam, nie mogłeś stać się czymś, czym już od dawna jesteś;) Cichy śmiech Raziela nie poprawił jego nastroju. - Więc zrobiłeś to, co uzgodniliśmy, a następnie nagle wszedłeś i zabrałeś ją z powrotem, przy okazji doprowadzając Uriela do szału. Dlaczego? - Jego głos miał bardziej zaciekawione niż surowe brzmienie; ale przecież, chociaż role zostały odwrócone, to trudno było dawnemu uczniowi udzielać nagany mistrzowi. Zwłaszcza, że Raziel przed nie tak wielu laty, sam naruszył prawo w niemal taki sam sposób,. - Ponieważ ona... Ponieważ nic nie wiedziała na ten temat? Nie miał, co do tego żadnej pewności. Ponieważ była kimś innym? Wiedział, że to też nie jest prawda... za bystrymi, ciekawymi świata brązowymi oczami i tą plątaniną rudych włosów, ukrywała się pierwsza żona Adama, ta sama, która obcowała z demonami i dusiła niemowlęta. Wiedział o tym, czy chciał tego czy nie. - Dlatego, że tego chciałem - skończył nieprzekonująco, próbując ukryć swoje rozdrażnienie. - I zaufałem swoim instynktom. - A nie wziąłeś pod uwagę, że twoje instynkty mogły zostać zakłócone przez potężną seksualną moc Lilith? Chociaż nie cierpię ci tego mówić, to całkiem oczywiste, że zostałeś przez nią całkowicie wyssany, jeśli mogę użyć takiego słowa. (kurde co za określenie, ale niestety tak stało w tekście ;) - To nieprawda... niech cię szlag! - Obrócił się na pięcie, ku Razielowi. - Ona jest umierająca, a ty ośmielasz się robić sobie lubieżne żarty?

Raziel potrząsnął głową. Teraz dzięki swojej żonie nosił dłuższe włosy niż w przeszłości (oj Allie, Allie ;) sięgały mu nieco za ramiona i były puszczone swobodnie tak, by mogły unosić się na delikatnej bryzie. - Allie ją uratuje. Ona nie umrze, czuję to. Ty też mógłbyś to wyczuć, gdybyś nie był tak pochłonięty swoimi uczuciami. - Nie mam dla niej żadnych uczuć. Raziel parsknął śmiechem. - Więc dlaczego z nią spałeś? - Beloch... Uriel mnie zmusił – powiedział, po czym uzmysłowił sobie jak śmiesznie musiało to zabrzmieć. ;) - Uriel nie zmusił go do uczynienia czegoś, czego sam nie chciałby zrobić. Znowu spiorunował Raziela wzrokiem. - Spałem z nią ponieważ tego chciałem. Czy to jest odpowiedź, którą spodziewałeś się usłyszeć? Wmawiałem sobie, że to po to, by zobaczyć, czy będę zdolny się jej oprzeć, ale obydwaj wiemy, że to było tylko kłamstwo. Czy chcę się do tego przyznać czy nie, pragnąłem jej, od... nie jestem pewien od kiedy. Chyba jeszcze dużo wcześniej, zanim oddałem ją Nephilimom. - Prawda jest zawsze dobra dla duszy – lekko rzucił Raziel. Zaufaj Allie. Zawierzyłeś jej na tyle, żeby przylecieć tutaj z Rachelą, dość, by ją jej powierzyć. Myślę, że zamartwianie się tym, czy Rachela będzie żyła, czy umrze jest stratą czasu. Ona będzie żyć. A ty masz coś poważniejszego, by się martwić. Azazel cofnął się i spojrzał na niego. - Co to takiego? - To, co do cholery zamierzasz z nią zrobić, gdy wyzdrowieje. ( hi, hi, hi, tak trzymaj Razielku:)

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 16

TO BYŁO BARDZO DZIWNE UCZUCIE. Było tak, jakbym urodziła się znowu, po nieskończenie wielu razach. Mimo to wiedziałam, że ten raz jest ostatni... to była jedna z niewielu pewności, jakie jeszcze miałam. Żadnych więcej imion, żadnych kolejnych żyć. Po prostu tylko to jedyne. Mgła bólu unosiła się powoli. Otaczającemu mnie światu powracała ostrość i mogłam zobaczyć, że leżę na szpitalnym łóżku, z wszystkimi niezbędnymi rurkami wchodzącymi i wychodzącymi z mojego ciała. Obserwowałam ich z obojętnym zainteresowaniem, jakby zajmowali się kimś innym. To zmaltretowane ciało zdradziło mnie sprawiając mi tak wiele bólu, więc wolałam trzymać się z dala od niego. Czułam zapach morza. Zawsze obawiałam się oceanu, wciągnięcia przez prąd odpływu, fal, które mogą przetoczyć się ponad tobą i wepchnąć cię w dławiącą otchłań wody. Dziwne, ponieważ byłam oskarżona o duszenie niemowląt. Tak naprawdę, stare wspomnienia stały się bardziej realne niż mój obecny stan zanurzenia pół na pół, w bólu i koszmarze. Teraz znałam swoje przekleństwo. Nie

było nim zabijanie niewinnych dzieci, ale wyławianie ich z nicości, gdy coś położyło kres ich życiom, kołysanie w ramionach i przenoszenie ich w bezpieczne miejsce. Te nietknięte były dla mnie najtrudniejsze. Nadawano temu wiele nazw... czary, śmierć łóżeczkowa, SIDS. Niosłam je w ramionach i kąpałam we własnych łzach, każda strata szarpała mną, jakby to było moje własne dziecko. To była okrutna i potworna kara, ale było tego więcej. Pocieszałam kobiety, które były bezpłodne. Trzymałam je w ramionach, gdy spały i śpiewałam im. Chodziłam do ich mężów i szeptałam do nich, a oni budzili się i brali swoje żony i czasami, po prostu czasami, brzuchy kobiet wypełniały się dziećmi, za którymi tęskniły. Ale zbyt często pogrążały się w żałobie, a ich mężowie szli gdzie indziej. Wtedy mogłam tylko rozpaczać razem z nimi. Pokładłam się z potworami. Otrzymywałam ciało, które było używane do czasu aż się nie zużyło, po czym dostawałam następne i następne, jako że zepsucie ich ciał plugawiło moje ludzkie. Ich członki były szkaradne i zniekształcone, z kolcami jadowymi, szponami i każdej nocy moje ciało było nimi rozdzierane w nieopisanej męce... karane. Ale to się skończyło. To była przeszłość, a to ciało było nowe. Pamiętałam tylko urywki zdarzeń, a nie to co wtedy czułam. Zostałam oszczędzona i tyle. Znowu powoli wracałam do życia. Kładłam się z ludzkimi mężczyznami, zawsze na nich. Moim grzechem było stawianie pytań, a kara była wielka. Pokładałam się z ludzkimi mężczyznami i wykorzystywałam ich ponieważ mnie pragnęli, a ja nie czułam nic. Zległam też z Upadłym Aniołem i wtedy poczułam aż nadto. Trzymałam swoje powieki półprzymknięte, patrząc na kobietę podchodzącą do mojego łóżka. Była ładna, nosiła suknię w jaskrawych kolorach, która wirowała

wokół jej kostek i wyglądała na szczęśliwą. Czyżbym w końcu znalazła miejsce, gdzie ludzie mogli być radośni? Kolor był wszędzie... błękit nieba na zewnątrz, intensywny brąz włosów kobiety, tęcza sukienki, którą nosiła. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo tęskniłam się za kolorami podczas pobytu w Mrocznym Mieście. Dzień zamienił się w noc, po czym znowu nastał poranek. Chwilami śniłam, że mój wróg, ten zdrajca patrzy na mnie i chciało mi się krzyczeć. Gdy jednak otwierałam oczy jego nie było. To był tylko koszmar. Pamiętałam wszystko. Pamiętałam go. I pamiętałam, jak bardzo go nienawidzę. - Obudziłaś się, nieprawdaż? - Zapytała kobieta, jej głos był niski i melodyjny. Zastanowiłam się nad zignorowaniem jej, ale opiekowała się mną tak troskliwie i wiedziałam, że muszę odpowiedzieć. Próbowałam mówić, ale żaden dźwięk nie opuścił mojego gardła. Przez chwilę zastanawiałam się, czy zupełnie straciłam głos? Czy zdarłam go swoim krzykiem? Ale po chwili pojawił się zardzewiały dźwięk. - Tak - powiedziałam, wstrząśnięta jego chrapliwym brzmieniem. - To dobrze - wesoło odpowiedziała kobieta. - Nie próbuj już mówić. Uszkodziłaś swoje struny głosowe i najlepszą rzeczą, którą możesz robić to oszczędzać swój głos. Nazywam się Allie, a to jest Sheol. Dom Upadłych. - Jak to Upadłych? Ale znałam odpowiedź. Jeden z Upadłych Aniołów ocalił mnie, uratował przed wyrokiem śmierci wydanym przez Azazela. - Bardzo długo byłaś chora - ciągnęła Allie, obejmując dłonią moją rękę, tą, do

której nie była podłączona kroplówka. - Ale teraz jestem szczęśliwa mogąc powiedzieć, że najgorsze już za tobą i jesteś na najlepszej drodze do pełnego odzyskania zdrowia. To zajmie trochę czasu, ale z każdym dniem będziesz stawać się coraz silniejsza. Dobrze wiedzieć, pomyślałam mgliście, zapadając się w łóżko. Wciąż trzymała mnie za rękę i z jakiegoś powodu nie odpłynęłam. Nigdy nie lubiłam być dotykana, ale ta kobieta uspokoiła mnie, ukoiła. Wyleczyła. W ten sam sposób, w jaki i ja koiłam, uspakajałam i leczyłam bezpłodne kobiety świata. - Mieszka tu nas czterdzieści osób, ludzi. Mój mąż ma na imię Raziel, jest przywódcą Upadłych, a ja pełnię obowiązki jakby gospodyni i mam pieczę nad wszystkim. Jestem uzdrowicielką, powiernikiem, a od czasu do czasu głosem rozsądku, chociaż mój mąż nie zgodziłby się z tym. Jesteś tu bezpieczna, przyrzekam. Nie ma żadnego sposobu, żeby Uriel, Beloch, lub jakkolwiek by siebie nie nazwał, mógł się tu dostać. To jest święte miejsce, a on nie ma pozwolenia na przekroczenie jego granic, ani żaden z jego małych złośliwych bękartów. Nikt nie może tu wejść, chyba że zaprosimy go do środka. - Jak wampiry - szepnąłem. Wyraz twarzy Allie nagle stał się dziwny. - Przypuszczam, że można by tak powiedzieć. Ale podsumowując, nikt nie może cię tu niepokoić. Pomyślałam o Azazelu. Czy nadal był w Mrocznym Mieście, ciesząc się owocami swojej zdrady? Czy może moi wybawiciele zabili go podczas próby uwolnienia mnie? Zastanowiłam się, skąd wiedzieli, że będę potrzebować uwalniania? Kurcze, przecież byli aniołami, aczkolwiek upadłymi; prawdopodobnie wiedzieli o każdej cholernej rzeczy, o której mieli ochotę się dowiedzieć.

Poczułam się zmęczona i wyciągnąłem rękę, opierając ją o swój brzuch. Poważny błąd. Jęknęłam z bólu, cofając ją z powrotem. Cały mój brzuch bolał tak, jakby ktoś wyrzeźbił na nim swoje inicjały... i miałam przebłysk tego, co dokładnie robili z nim Wyrywacze Prawdy, swoimi ostrzami rękami i pazurami, a mój żołądek... skręcił się w przerażeniu. - Chce mi się spać - wychrypiałam. Allie kiwnęła głową. - Rozumiem. W tej chwili nie potrzebujesz gości. Goście? Kto miałby mnie odwiedzić? Nie znałam tu nikogo. Zamknęłam oczy, separując się od niej, od jej spokojnego, łagodnego głosu i leczniczej obecności. Nie pragnęłam niczego i nikogo. Chciałam tylko snu. AZAZEL STRACIŁ POCZUCIE czasu. Usiadł nad wodą w ciemnościach, cichy, wiedząc, że nie mógł zrobić nic, żeby jej pomóc. Po prostu musiał czekać, a czekanie był torturą. - Torturą - zaśmiał się sam z siebie. Pamiętał tortury, pamiętał swoje chwile, wieki temu pod rękami Wyrywaczy. Przeżył, ale po prostu ledwie, a posiadał siłę i wytrzymałość daleko mocniejszą niż zwykli śmiertelnicy. I choćby nie wiadomo czym była Rachela, to ciało, które zamieszkiwała było ludzkie i z tego powodu bardzo delikatne. To przez co wtedy przeszedł, zwykłego człowieka zabiłoby trzy razy. Nie wiedział, w jaki sposób udało się to przeżyć Racheli, ale niewiele brakowało. Jeszcze pięć minut i byłoby po niej. I nie wiedział, jak zdołałby to znieść. Wyczuł jej nadejście - Źródła, Allie, kobiety, która zastąpiła Sarah, stała się jej przyjaciółką, chociaż znały się tak krótki czas i otrzymała od niej błogosławieństwo. Sarah nie miała ani jednej złej, pełnej urazy kosteczki w swoim ciele. Wstydziłaby się za niego.

Zaczął wstawać, po raz pierwszy okazując jej uprzejmość, ale Allie dała mu znak, by usiadł i zajęła miejsce obok niego, zmuszając go do odwrócenia wzroku od morza. Wstrzymał oddech. Przyszła powiedzieć mu, że zrobiła, co w jej mocy, ale Rachela umarła. Skonała w męczarniach, nienawidząc go. - Z nią będzie wszystko w porządku - powiedziała łagodnie. - Teraz śpi, ale przez jakiś czas była przytomna i nawet zdolna, żeby trochę porozmawiać. Azazel poruszył się na swoim krześle, ale położyła mu rękę na ramieniu. Jej delikatne dotknięcie osadziło go na miejscu. - Ona nie jest gotowa na gości powiedziała. - I zanim ją odwiedzisz musimy porozmawiać. Jego stara niechęć zaczynała znowu budzić się do życia. - Na jaki temat? - Musisz zrozumieć, w jakim jest stanie. Co pamięta, a czego nie. Jej dotyk był lodowaty i odwrócił twarz, by spojrzeć w ciemność, na wzburzoną wodę. - Powiedz mi. - Ona przypomina sobie wszystko. W urywkach i kawałkach i nie jestem pewna, jak klarownie. - Wszystko? - Wie, że jest Lilith. Pamięta swoje przekleństwo i to, co zostało wyznaczone jej za pokutę. Ale w odróżnieniu od Upadłych okazało się, że jej przekleństwo nie było wieczne i w końcu ktoś ją od niego uwolnił. Przynajmniej, na to wygląda. - To nie mógł być Uriel. Wciąż chciał ją zniszczyć.

- Uriel pragnie zniszczyć każdego, kto kiedykolwiek zgrzeszył, a to obejmuje prawie wszystkie stworzenia. Po tym, jak zgładzi ludzi, prawdopodobnie znajdzie sposób, by znaleźć grzech również w zwierzętach. Nie ma niczego, co mogłoby go powstrzymać. - Niczego oprócz nas - powiedział cicho. - Co ona jeszcze pamięta? - Pamięta we fragmentach swoją klątwę i nie brzmi ona dokładnie tak samo, jak zwoje kazały nam w to wierzyć. Co nie jest niespodzianką... zwoje zostały napisane przez grupę starców z tendencją do mizogini, którzy wykorzystaliby jakiekolwiek usprawiedliwienie do oczernienia kobiet. - Zrobiła lekceważący gest. - I nie zaczynaj mi znowu wciskać tego gówna o problemie z zabieraniem ludzi do Sheolu i tego, że mam kręćka na temat równouprawnienia kobiet. Judeo-Chrześcijańska tradycja jest wobec nich całkowicie obraźliwa i powie mi to każdy posiadający chociaż odrobinę mózgu. - Oskarżasz mnie o brak mózgu - powiedział łagodnie. - Wiem o tym. - Och - sapnęła Allie. A w ciemnościach, Azazel stwierdził, że jest zdolny odczuwać rozbawienie. - Przypuszczam, że zdradziłaby ci, co zapamiętała na temat swojego przekleństwa. Mimo wszystko. - „Mimo wszystko”? - Jej pamięć z kilku ostatnich lat jest tak samo dziurawa, jak wspomnienia zamierzchłej historii. Ale ciebie pamięta. I to, że zamierzałeś oddać ją Nephilimom, zanim coś nie skłoniło cię do zmiany zdania. Pamięta, że uprawiałeś z nią seks, by zaraz po tym oddać ją istotom, które prawie ją zabiły. Ale nie pamięta, że to ty, po raz kolejny przybyłeś, żeby ją uratować. Dlaczego?

- Nie mam pojęcia, dlaczego nie pamięta akurat tego. To nie ma znaczenia. - Nie próbuj mnie zwodzić. Przecież oddałeś ją tym rzeźnikom. Więc dlaczego ją uratowałeś? - Dawniej Allie omijała go z daleka, ale parę ostatnich lat wzmocniło jej wewnętrzną siłę i już się go nie bała. Nie obawiała się podjąć wyzwania, żądać odpowiedzi na niewygodne pytania i przywołać go do porządku, jeśli zajdzie taka potrzeba. Pewne rzeczy zdecydowanie się zmieniły. - Zmieniłem zdanie. Jego ton wyraźnie wskazywał, że nie zamierzał dalej się tłumaczyć, a ona wzruszyła ramionami. - Jej będziesz musiał dać lepsze wyjaśnienie niż mnie. Oczywiście, kiedy już będzie gotowa, żeby z tobą rozmawiać. Czy powinnam jej powiedzieć, że ją ocaliłeś? - Biorąc pod uwagę nasze ostatnie stosunki wątpię, żeby była pod wrażeniem. Sam jej powiem, jeśli uznam, że musi o tym wiedzieć. Allie skinęła głową, po czym popadła w pełną refleksji zadumę. O dziwo, czuł się dobrze, siedząc w ciemnościach z żoną Raziela, patrząc na falę odpływu. Poczuł, jak wyciekają z niego ostatnie krople urazy. Sarah odeszła, a najlepszy sposób w jaki mógłby ją uhonorować to odpuścić sobie i żyć dalej. Zamknął oczy i przez moment prawie mógł poczuć jej dłonie na swoich ramionach, wargi składające pocałunek na czubku jego głowy, jej ciężki srebrny warkocz ocierający się o niego. Trzymał oczy zamknięte, pławiąc się w błogosławieństwie, a potem ona odeszła. Otworzył oczy, by odkryć, że były mokre i piekące. Pobłogosławił ciemność, ale wiedział, że Allie i tak może to wyczuć. Przeczyścił swoje gardło. - Czy ktoś nie powinien do niej zajrzeć?

- Gretchen tam jest. Nie zostawiłabym jej, gdyby się nie ustabilizowała. Wiesz o tym, Azazelu - jej ton był tylko trochę oskarżycielski. Zasłużył na to. - Tak - powiedział. Czuł przymus, żeby jej to powiedzieć i jakoś nie czuł irytacji z tego powodu. Może to było błogosławieństwo Sarah. - Dziękuję ci Allie. Dziękuję za uratowanie jej. Na wpół oczekiwał, że ona potraktuje to z lekceważeniem, ale po prostu odpowiedziała - Proszę bardzo. - Raziel zastanawia się, co z nią dalej będzie. - Ona należy do tego miejsca. Jest jak nowo narodzone dziecko... to jest jej nowe życie, tu są jej wspomnienia, stare i przyszłe. Znajdziemy sposób, by włączyć ją do społeczności. Nie zapytała go o zdanie. To już nie była jego decyzja. Zrzekł się przywództwa na rzecz Raziela i poszedł na swoje poszukiwania, w dążeniu do zniszczenia Lilith. Teraz był po prostu jednym z Upadłych. A ona miała tu żyć. Nienawidząc go. - Jak ma być - powiedział, używając starożytnych słów. - Tak będzie - formalnie wyszeptała Allie. Rzuciła okiem ponad swoim ramieniem. Raziel przyszedł, by do nich dołączyć. Stanął za nimi i tych dwoje wymieniło uśmiechy, coś w rodzaju tajemnej komunikacji, jaką kiedyś dzielił z Sarah. Czekał na przypływ gniewu, zazdrości i wściekłości z powodu wszystkiego, co stracił. Nie nadeszły. Został oczyszczony. Zadziwiające, biorąc pod uwagę, jak długo te uczucia rządziły jego życiem.

Allie spojrzała w górę na Raziela, a on skinął głową i położył dłonie na jej ramionach tak samo, jak kiedyś Sarah dotykała jego i złożył pocałunek na czubku jej głowy. Ta zbieżność powinna go drażnić. Ale zamiast tego, jakieś zamrożone miejsce w jego sercu zaczęło się rozgrzewać. - Jesteś bardzo osłabiony, Azazelu - powiedziała Allie po dłuższej chwili. - Wyczuwam to. Byłeś w głębokim stresie. Tego wszystkiego było zbyt wiele i trwało zbyt długo, wiesz o tym. Potrząsnął głową. - Nie jestem gotowy, by wejść do domu, czy przechodzić przez rytuał. - Nie ma takiej potrzeby - powiedziała, oferując mu swój smukły nadgarstek. - Zdziwiony spojrzał na Raziela, ale on po prostu skinął głową. - Potrzebujesz tego - powiedział. To było wbrew prawom Sheolu, korzystać ze Źródła bez pełnego rytuału, ale teraz to Raziel ustanawiał prawa. I wszystko się już zmieniło, z Rachelą i z nim. Chciał walczyć z tym palącym pragnieniem, odrzucić tę kobietę, ale nie mógł. Potrzeba była zbyt silna. Oburącz ujął jej nadgarstek, wahając się przez moment. Po czym nagryzł, delikatnie, wydłużającymi się kłami, a krew była sycąca, słodka i ożywcza. Zatrzymał się zanim w pełni się nasycił, ostrożnie, by nie przekroczyć pewnej granicy i wypuścił jej ramię ze słowami tradycyjnego podziękowania. - Jesteś pewien, że wziąłeś dosyć? - Zapytała, zarówno jako uzdrowicielka, jak i Źródło. Kiwnął głową, czując w sobie napływ siły, wypełniającej go żelazną mocą. - Więc teraz pójdę zajrzeć do mojej pacjentki. Gdy szła z powrotem do domu, zdał sobie sprawę, że w pewnym momencie

osiągnęła doskonałą grację, która szła w parze z byciem Źródłem. Teraz już był zdolny to dostrzec i podziwiać. Raziel zajął opuszczone przez nią miejsce. - Rozumiem, że już jej nie nienawidzisz. To dobrze, bracie. Podążył wzrokiem za spojrzeniem Azazela w kierunku morza. - Teraz posiadasz pełnię mocy, tak sądzę. Mam do ciebie jedno pytanie. Allie zarządziła, że Rachela tu zostanie. Czy to oznacza, że ty nas opuścisz? Myślał o tym. Ona go nienawidziła, a jej widok sprawiałby mu głęboki, niewytłumaczalny ból, od którego nie zamierzał uciekać. Już nazbyt długo próbował uciekać od bólu. - Nie, zostanę. Raziel kiwnął głową. - Dobrze. Podejrzewam, że możemy cię potrzebować. Przypuszczam, że Wyrywacze Prawdy nie byli w stanie wydobyć z niej wspomnień o Lucyferze? - Według tego, co mówił Uriel, osiągnęli swój cel, dzięki okazji, jaką im daliśmy. Byliśmy głupcami sądząc, że rzeczywiście przekazaliby nam te informacje. A pierwszą czynnością, jaką planowali zrobić, było wymazanie do czysta jej pamięci. - Oczywiście. To teraz nie ma znaczenia. Ona zostaje. Azazel kiwnął głową, wstając. - Niedługo wrócę. Niebo było atramentowo-czarne, rozświetlone tylko cieniutkim sierpem księżyca. Wzniósł się w górę, ponad chmurami i mgłą, która zawsze spowijała Sheol, w bezchmurną, chłodną noc. Gwiazdy były punkcikami światła. Skręcił i poszybował w dół, czując, że pęd wiatru przeczesuje mu włosy jak niewidzialne palce, całując jego

twarz i pomyślał o Racheli daleko w dole. Musiał ją uwolnić, tak jak uwolnił Sarah. Znów poszybował w górę, wyżej i wyżej, aż powietrze wokół stało się chłodne. Mógł dostrzec w dole swoje ulubione miejsce na krawędzi klifu, ale już wystarczająco długo tam siedział i dumał. Pulsował energią pochodzącą z krwi Allie i pragnął szybować w słodko pachnącym nocnym powietrzu, tańczyć na wietrze. Pofrunął dalej ponad oceanem, gdzie fale toczyły się po wodzie w małych kryzach piany i obracając się jak korkociąg opadł w dół, zanurzając się w wodzie spokojnym czystym ślizgiem, który ledwie zmarszczył jej powierzchnię. Zanurkował w głąb słonego morskiego orzeźwienia i poczuł leczniczą moc przebiegającą przez jego ciało, uzdrawiającą go po raz kolejny. Wdychał wodę pozwalając jej się wypełnić, ciało, płuca, po czym wypłynął na powierzchnię, by znowu nabrać powietrza. Zanurkował jeszcze raz i zobaczył delfiny. Przywitały go jak jednego ze swoich, gdy dryfowały niesione przez prąd, kręcąc się i figlując, płynęły razem z przyjacielem obdarzonym dziwnymi płetwami. Będąc w wodzie stracił poczucie czasu. Zanim zmęczył się pływaniem wzeszło słońce. Kolejny raz wzniósł się w górę wystarczająco wysoko, by ogrzane powietrze wysuszyło jego ubranie, tak że stało się sztywne od soli, (a kto pływa w ubraniu?;) a kiedy lekko wylądował na plaży, czekał na niego Michael. Michael, wojownik, który nigdy nie pozwoliłby Wyrywaczom Prawdy odebrać sobie Racheli. - Witam z powrotem - powiedział. - Raziel mówi, że tym razem zostaniesz z nami. - To prawda. - Michael pokiwał głową. - Będziemy cię potrzebować. Te niedobitki Nephilimów, które pozostały zaczynają się łączyć w jedną grupę. Okazało się, że te tępe bękarty w końcu zdały sobie sprawę z tego, że mogą latać.

- Cudownie - ponuro spuentował Azazel. Przez chwilę przypomniał sobie, jak skuwał łańcuchami Rachelę w tym opuszczonym domu w australijskim buszu i zrobiło mu się niedobrze. Ale w końcu przecież ją uratował, przypomniał siebie. Uratował ją... dwa razy. Ponieważ dwa razy próbował ją zabić. Tak przerażała go przepowiednia, że był gotowy złożyć ją w ofierze zanim znalazł odpowiedź kim i czym naprawdę była. - Jesteś gotowy, by walczyć? - Zapytał Michael. Pomyślał o Racheli, leżącej w szpitalnym łóżku, tak bliskiej śmierci. Miał wrażenie, że poczucie winy go udusi. Dokładnie tak, jak chciał tego Uriel. Potrzebował oderwać się od tego wszystkiego, potrzebował tego bezzwłocznie. - Jestem gotowy, by walczyć - odpowiedział.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 17

MIJAŁY DNI, a on codziennie pytał Allie, czy Rachela jest w stanie spotkać się z nim i każdego dnia dostawał tą samą odpowiedź: powinien jeszcze zaczekać, aż myślał, że od tego oszaleje. Chciał tylko ją zobaczyć, potrzebował tego. Przepowiednia najwyraźniej była fałszywa, lub straciła swoją moc. Przecież bez żadnego wahania zdołał przekazać Rachelę Wyrywaczom Prawdy, nawet jeśli nie był

w stanie powstrzymać się, żeby po nią nie wrócić. Nie miał zamiaru tego robić. Miał płonną nadzieję, że okażą jej litość, ale jedno spojrzenie spowodowało, że coś w nim pękło. Poczułby to w stosunku do kogokolwiek. Tortury były obrzydliwością i nie było żadnym cudem, iż czuł się winny, że ją na nie skazał. I nie miał dla siebie żadnego usprawiedliwienia za to, że pchnął ją na bramę i uprawiał z nią seks zanim ją zabrali. Nie mógł się powstrzymać i wmawiał sobie, że skoro może w niej dojść, a następnie oddać ją Wyrywaczom Prawdy, to proroctwo musiało być kłamstwem. Zatem to uczynił. Udowodnił, co potrzebował udowodnić, a jeśli istniała w jej mózgu jakakolwiek informacja na temat miejsca pułapki, w którą został schwytany Lucyfer, to została ona wydobyta i skradziona. I teraz należała do Uriela, chociaż przypuszczalnie już wcześniej wiedział o tym miejscu. Gdy Istota Najwyższa oddała stery w dłonie ostatniego archanioła, przykazała mu strzec stworzony przez siebie wszechświat. W tej umowie nie było mowy o detalach. Uriel przejął swoją nową rolę z wielkim zapałem, mając starożytną władzę, by gromić zło, gdzie tylko mógł, wysyłając zarazy, powodzie, pożary i siejąc spustoszenie gdziekolwiek mu pasowało. Niektórzy ludzie widzieli w tym boskie przekleństwo, inni bardziej postępowi dopatrywali się w tym tragicznych konsekwencji sił natury, które z boską pomocą należało znieść. Nie mieli pojęcia, że to boski sługus sprowadził na nich te katastrofy. Tak samo jak karmił się prywatnym lękiem Azazela, że przez wieczność będzie on partnerem okrutnego demona. A Azazel był na tyle głupi, by mu na to pozwolić. Miał już dosyć czekania. Robił wszystko, żeby dogadać się z Allie, ale była wciąż kobietą o ustalonych poglądach, która powoli przewracała prawa Sheou do góry

nogami, podczas gdy Raziel tylko czujnie ją obserwował, rzadko hamując jej zapędy. Rządziła szpitalem; rządziła domem i kobietami. Była Źródłem dla samotnych Upadłych, była omegą dla alfy, jakim stał się Raziel. Ale on zaczął czuć się zmęczony tym jej całym gównem. Siedział na skale zawieszonej wysoko nad oceanem i Wielkim Domem, który zapewniał schronienie Upadłym. Świecił księżyc, odbijając się w ciemnej toni morza. Nagle gwałtownie poderwał się w górę, w kierunku mrocznego nieboskłonu, po czym miękko opadł na wilgotny piasek. Nadszedł czas. Nie rozpoznał młodej dziewczyny siedzącej przy biurku w szpitalnym holu. Najwyraźniej pełniła tu dyżur. Potraktował ją niewielką dawką Łaski snu, aby obudziła się za kilka godzin. Nie chciał wystawiać Racheli na ryzyko przez tak ewidentne znokautowanie jej opiekunki. Jeśliby jednak potrzebowała pomocy Allie wyczułby to i odszedł. Rachela nie będzie narażona na żadne niebezpieczeństwo. Pchnięciem otworzył drzwi i cicho wsunął się do środka. Spała, jak podczas tych kilku pierwszych dni po tym, jak ją tu przyniósł i nie chciał opuścić miejsca przy jej łóżku. Teraz był w stanie ją rozpoznać. Jej posiniaczona twarz nie była już spuchnięta, siniaki zbladły do brzydkiej, intensywnej żółci. Zdrowiała powoli, lecz systematycznie. Nie było też żadnych kroplówek podłączonych do jej ciała, chociaż wciąż wyglądała na maleńką i kruchą leżąc w tym dużym, białym łóżku. Uważał ją za silną, potężną, a nie słabą ludzką istotę. Nie miał racji. Wciąż miała bandaże wokół ramion i nóg, a jej tułów wyglądał na spuchnięty pod białym prześcieradłem i opatrunkami kryjącymi rany. Nie chciał jej budzić. Usiadł na krześle, z którego kilkanaście dni temu zgoniła go Allie i patrzył na nią, kontemplując jej rany. Dar Allie jako uzdrowicielki był niezwykły; jak zawsze w przypadku Źródła, więc stan Racheli poprawiał się bardzo szybko, znacznie szybciej niż sprawiłaby to normalna ludzka medycyna. Raziel i Allie postanowili, że ona tu

zostanie. Nie brali pod uwagę jej zdania. Nauczył się o niej jednego, że Rachela miała swój rozum. Problemem było tylko jedno, że nigdzie indziej nie byłaby bezpieczna. Uriel jeszcze z nią nie skończył, a jedynie ściany Sheolu mogły go powstrzymać. Przynajmniej w tym momencie. Uriel spędził tysiąclecia na próbach przełamania zapory i tylko raz udało mu się osiągnąć cel, kilka lat temu za pomocą Nephilimów. Prędzej, czy później pewnie znajdzie na to sposób i niewiele mogli zrobić, żeby temu zapobiec. Poruszyła się przez sen, coś wyszeptała. Azazel gwałtownie uniósł głowę, wstrzymując oddech. Znowu zapadła w sen, a on się odprężył i rzucił okiem na monitory, które podawały na bieżąco dane o jej tętnie i ciśnieniu krwi... tylko po to, by stwierdzić, że wskaźniki przyśpieszyły. Jego oczy wróciły z powrotem do niej, a ona patrzyła na niego w takim kompletnym przerażeniu, aż to nim wstrząsnęło. - Nie krzycz - powiedział, jego głos był cichy i miękki, żeby nikogo nie zaalarmować. Drżała, a on zapragnął wziąć ją w ramiona i uspokoić. Tyle tylko, że to przecież jego się bała. - Nie mogę. To było niewiele więcej niż cień oddechu w surowym, uszkodzonym głosie i przypomniał sobie, jak Uriel powiedział, że go straciła. - Nie mam zamiaru cię skrzywdzić - powiedział unosząc się z krzesła, ale cofnęła się, więc szybko usiadł z powrotem, żeby jej nie straszyć. - Chciałem tylko zobaczyć, jak się czujesz.

Nie było mu dane uniknąć widoku pogardliwego grymasu niedowierzania na jej twarzy. - Dlaczego miałoby cię to obchodzić? - Szepnęła. To było jedyne pytanie, na które nie był w stanie odpowiedzieć. - Allie jest bardzo utalentowanym uzdrowicielem. - Do tej pory zdążył się już przyzwyczaić do wygłaszania pochwał na temat Allie, chociaż to wciąż pozostawiało delikatny niesmak w jego ustach. - Ona pomogła ci powrócić znad krawędzi śmierci. - Nie dzięki tobie - szepnęła. Zapomniał, przecież nie pamięta o tym, że ją uratował. To była naprawdę niewielka pokuta za pozwolenie im na zabranie jej do tego piekła. - Nie dzięki mnie - zgodził się. - Ale obiecuję, że z mojej strony nie masz powodu obawiać się niczego. Już nigdy. - Tak dobrze kłamiesz - jej głos był zdławiony i już wiedział, że to spieprzył. - Nigdy cię nie okłamałem. Nie potrafię kłamać. - To była prawda. Nie wyjawił jej niczego, ale przecież nie skłamał. - Wynoś się - te słowa były ledwie słyszalne, ale nie mógł nie zauważyć emanującej z nich nienawiści. To i tak było niewielką cząstką tego, czego oczekiwał. Nie strachu... który był niespodzianką. Ale nienawiści i gniewu, co było normalne. Zdradził ją pod każdym względem, pod jakim mężczyzna może zdradzić kobietę. Wysłał ją do oprawców ze swoim nasieniem w jej wnętrzu. Rzeczywiście, był potworem. Nie, nie zamierzał jej powiedzieć, że zmienił zdanie i poszedł za nią. To nie wystarczyło i było za późno. Wstał i wyciągnął rękę, żeby jej dotknąć, chcąc namacalnie przekonać się, że jest żywa i bezpieczna, ale uchyliła się z takim lękiem i odrazą, że wycofał się potrącając

krzesło. - Nie wracaj - szepnęła. Cicho zamknął za sobą drzwi. WCIĄŻ NIE BYŁAM W STANIE PŁAKAĆ. Boże, jeśli kiedykolwiek istniał czas, w którym potrzebowałam łez, to była nim właśnie ta chwila. To on był potworem, nie ja. Jak ktoś mógł kochać się z kimś, a następnie był w stanie oddać tą osobę katom? Nie, żeby to była miłość. Tak naprawdę, to był tylko seks, gorący, szorstki i pierwotny, a ja chciałam tego, tak samo dziko jak on. Niewiele mogłam sobie przypomnieć... może to ja go zainicjowałam. Wiem, że czekałam, marząc, by znowu mnie dotknął, jeszcze raz pocałował. Ale nie mogłam przypomnieć sobie, gdzie byliśmy. Była tam woda i drzwi za moimi plecami. Była noc, ale wydawało się, jakby w Mrocznym Mieście noc nigdy nie miała końca. Czy nie tak je nazywali? Przez chwilę widziałam tam Belocha. Moja pamięć była pełna dziur... był miły, nieprawdaż? Prawie ojcowski, w swoim gabinecie przepełnionym książkami i uspakajającym fajkowym dymem. Nie mógł o tym wiedzieć, prawda? Nie byłam w stanie o tym myśleć. O tym, co ze mną robili. Odkryłam, że mogę zabronić pewnym rzeczom dostępu do mojej pamięci. Przetrwałam zbyt wiele żyć, przeżyłam zbyt dużo okropności, ale byłam w stanie odrzucić te, których nie mogłam znieść. Musiałam wyrzucić z głowy Wyrywaczy Prawdy, ich noże i gruchające dźwięki, jakie wydawali. Już ich nie było. To było takie łatwe. W taki sam sposób pozbyłam się setek lat, w czasie których musiałam obcować z demonami i potworami. To nie było to ciało, a tamto już się skończyło. Odeszło w niepamięć. Z taką samą łatwością mogłabym pozbyć się wspomnień o Azazelu. Wymazać z pamięci dotyk jego silnych dłoni, jego warg na moich ustach, sposobu, w jaki mnie

uniósł i wypełnił. Mogłam pozbyć się tych wspomnień, kiedy w ulewnym deszczu owinęłam swoje nogi wokół jego bioder i walczyłam, żeby poczuć go głębiej. Wspomnienia orgazmu, który uderzył we mnie jak piorun i przepływał, dopóki on powoli mnie z siebie nie zdjął. A wtedy przyszła Mroczna Straż. To była jedyna dobra rzecz. Pamiętałam inny seks, niesatysfakcjonujące stosunki z ludzkimi mężczyznami i może to było częścią mojego przekleństwa. Jednak, czy Lilith nie powinna podniecać mężczyzn? I robiłam to, ale nigdy nie dla siebie. Podniecałam ich dla ich żon, dla dzieci, które jeszcze się nie narodziły. Podczas, gdy sama byłam gwałcona przez potwory. To już było przeszłością. Już było za mną. A jednak w Mrocznym Mieście znowu podążyłam swoim zwykłym kursem. Odbyłam stosunek z potworem, pomimo że ten był wspaniały, gładki, silny i twardy. W jego objęciach nauczyłam się rozkoszy... może chociaż to jedno było warte zapamiętania. Allie i Raziel chronili mnie przed nim. Nie zapytałam kim był ten, który mnie ocalił... ktoś musiał wiedzieć, że pojawiły się kłopoty. Nie miałam co do tego żadnych złudzeń : Azazel był tu kimś ważnym. Całkiem możliwe, że czuwali nad nim i przychodząc mu na pomoc ocalili również Lilith. Powody nie miały znaczenia. Byłam bezpieczna i miałam zamiar taka pozostać. Azazel już nigdy mnie nie zrani. Nigdy więcej mnie nie dotknie. Allie mnie o tym zapewniła, a jej słowo było tu prawem. Więc dlaczego chciało mi się płakać?

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 18

AZAZEL WZIĄŁ NA POWAŻNIE moje słowa. Nigdy więcej nie przyszedł do szpitala, nie widziałam go, gdy spacerowałam po plaży, chłonąc słoneczne światło, któremu w jakiś sposób udało się przebić przez mgły otaczające Sheol. Nie spotykałam go przy wspólnych posiłkach w ogromnych, przestronnych salach tego dziwnego budynku. Wyglądał jak stara willa nad morzem z czasów Hollywood, po części bungalow, po części budynek w stylu misyjnym. Nie mogłam sobie przypomnieć, skąd wiedziałam aż tyle. Przeżyłam zbyt wiele żyć, bym mogła je wszystkie spamiętać i nauczyłam się przyjmować ze spokojem te oderwane strzępy wiedzy. Pamiętałam to, co było dla mnie ważne. Że moje przekleństwo w końcu zostało zniesione. I że nie śmiałam spotkać się z Azazelem. Zastanawiałam się, czy został odesłany. Zostałam zaakceptowana przez wszystkich Upadłych Aniołów, których imiona stanowiły treści legend: Gabriel i Michael, Gadrael i Tamlel, i mniej znanych, o imionach takich jak Cassiel i Nisroc. Oraz ich żony, słodkie, ciche kobiety, które Allie próbowała wciągnąć do dwudziestego pierwszego wieku. Po raz pierwszy w moim niekończącym się życiu, czułam się bezpieczna i szczęśliwa, otoczona opieką i spokojna i nie mogłam oprzeć się zastanawianiu nad faktem, czy to miało związek z tym, że w Sheolu nie było żadnych dzieci. Nie musiałam przyglądać się, jak umierało kolejne niemowlę, już nigdy więcej.

Jednak chciałam pomóc. Kobiety zapewniły mnie, że chętnie zamieniły nadzieję na dziecko, na głęboką miłość, którą dzieliły ze swoimi partnerami i nigdy nie żałowały swojej straty. Mówiły mi to, a jednak płakały w moich ramionach i moje serce łkało razem z nimi. Przynajmniej wiedziałam, że to nie ja przyniosłam im klątwę bezpłodności... to był dar od rozgniewanego Boga, nałożony na Upadłych wraz z innymi przekleństwami, o których nie chciały mi mówić. Pracowałam w szpitalu razem z Allie, zajmowaniem się drobnymi urazami i lekkimi dolegliwościami. Do niedawna wśród Upadłych nie było nawet przeziębień, ale to się zmieniło. Zaczęło się siedem lat temu, po ogromnych stratach, jakie ponieśli w bitwie z Nephilimami. Mieszkańcy Sheolu powoli stawali się mniej odporni. - Nie jestem pewna czy to źle, czy dobrze - zwierzyła mi się Allie pewnego popołudnia, gdy siedziałyśmy na świeżym powietrzu chłonąc promienie słońca. Tym razem nie robiłyśmy zupełnie nic. Allie buzowała energią i rzadko bywała bezczynna, ale teraz po prostu siedziałyśmy, nasze dłonie odpoczywały. - Kiedyś nazywałam je żonami ze Stepford... każda z nich była idealna; żadna nie przybierała na wadze, nie chorowała, nie zadzierały im się nawet skórki przy paznokciach. To przyprawiało mnie o gęsią skórkę. Ale po tym, gdy wdarły się tu Nephilimy, wszystko się zmieniło. Żony przestały być tak ugodowe, mężczyźni stali się mniej autokratyczni. Któraś z kobiet powiedziała mi nawet, że seks stał się lepszy, chociaż uważam to za trudne do uwierzenia. Seks z Upadłymi... jest cudowny, bez względu na okoliczności. Poczułam gorąco na swojej twarzy i odwróciłam się, by spojrzeć w kierunku gór, mając nadzieję, że tego nie zauważyła. - Czyżby mieli magiczne fiuty, czy co? - Zapytałam swoim ochrypłym głosem, próbując brzmieć cynicznie i chłodno. Całkowicie doszłam już do siebie po traumie, jaką zafundowali mi Wyrywacze Prawdy, zarówno zewnętrznie jak i w środku. Wszystko już się zagoiło, oprócz rany po zdradzie Azazela, ale mój głos pozostał niski i ochrypły. Allie zapewniła mnie, że

to jest bardzo seksowne. Ja jednak nie mogłam doszukać się w tym jakiejś szczególnej zalety. Poczułam na sobie jej oczy. - Nie wiesz? Więc wreszcie padło to pytanie. Czy powinnam okłamać kobietę, która uratowała mi życie i chroniła mój delikatny spokój ducha? Czy też przyznać się do prawdy, o której ona najprawdopodobniej już wiedziała? Ale Allie była lepszą przyjaciółką, niż mogłabym mieć nadzieję. Po prostu wstała, pozwalając mi uniknąć podania bezpośredniej odpowiedzi. - Myślę, że to bardziej dotyczy Upadłych i ich prawdziwych partnerek. Kiedy są pomiędzy kolejnymi żonami, czasami oddają się przypadkowym kontaktom seksualnym, ale rozumiem, że te zbliżenia są po prostu przyjemne, a nie odmieniające życie. W ten sposób dowiedziałam się, że powinnam zostać partnerką Raziela. Oczywiście jemu zabrało cholernie dużo czasu, żeby się do tego przyznać; ale przecież mężczyźni, nawet ich upadło-anielska odmiana, są potwornie upierdliwi. Odmieniające życie? Chwile z Azazelem głęboko we mnie, były o wiele bardziej niż tylko przyjemne, ale nie chciałam wierzyć, że to mogło coś znaczyć. Ponadto, opuścił to miejsce, został wygnany, więc nie mogłam planować... - Raziel potrzebuje twojej obecności. Wydałam z siebie zdławiony krzyk. Nie usłyszałam jego nadejścia, nie miałam pojęcia, że był tak blisko. Aż tu stanął przed nami; mroczna istota, która śledziła mnie, porwała, kochała się ze mną, a na koniec mnie zdradziła. Nie, nie kochał się ze mną. Po prostu mnie wypieprzył, postępując zgodnie z poleceniami, rozkazami od Uriela.

Zmartwione oczy Allie spoczęły na mnie. - Czego on może chcieć? Powiedz mu, żeby zaczekał. - On nie może czekać - odparł Azazel. Jego niebieskie oczy wpatrywały się we mnie. Nawet w tym świecie koloru wciąż były jaskrawe, twarde i niedające się odczytać. - Przyszły nowe wieści. Allie zawahała się, znowu spoglądając na mnie. - Więc chodź ze mną... - Nie - rzucił Azazel. Jego spojrzenie paliło, jak fizyczny dotyk moje świeżo uleczone ciało, jak pieszczota, aż zapragnęłam zamknąć oczy i upajać się tym. Zignorowałam to i jego. Wstałam, przygotowując się, by podążyć za Allie. Chwycił mnie za ramię. Tak po prostu położył swoją rękę na moim ramieniu, a ja nie byłam w stanie się uwolnić, czując, jak przetacza się przeze mnie fala gwałtownych emocji. - Rachela i ja mamy pewne niedokończone sprawy. Za chwilę do was dołączymy. Allie rzuciła mi przepraszające spojrzenie. - On ma rację. Trzymałam go na dystans, ale prędzej, czy później musisz się z tym zmierzyć. - Zmierzyć się z czym? - Zapytałam chłodno. Azazel drgnął, to było tak błyskawiczne, że równie dobrze mogłabym sobie to wyobrazić, ale wiedziałam, co spowodowało ten dreszcz. Mój zmieniony torturami głos. Więc potrafił odczuwać wyrzuty sumienia. I co z tego? - Ze słoniem w składzie porcelany - enigmatycznie odpowiedziała Allie. Chwilę później odeszła, zostawiając mnie na plaży z Azazelem, który wciąż dotykał mojego ramienia.

- Czego chcesz? - Wychrypiałam. W istocie, był to erotyczny, sypialniany głos. Co wcale mi nie pomagało. - Jeśli zamierzasz mnie przeprosić, to nie chcę tego słuchać. - Ja nie przepraszam. Zaraz, dlaczego mnie to nie zdziwiło. - Więc po co ta rozmowa? - Uczyniłem to, co musiałem. Nie miałem wyboru i gdybym musiał, uczyniłbym to jeszcze raz - jego głos był chłodny, rzeczowy. - Włączając w to pieprzenie mnie przy bramie w ulewnym deszczu? To było to, co musiałeś zrobić? Co znowu chciałbyś powtórzyć? - Tylko mi znajdź jakąś bramę. Przełknęłam konwulsyjnie. Więc nie byłam na niego odporna. To nie powinno mnie zaskakiwać. Pieprzenie Azazela było pierwszą seksualną rozkoszą, jakiej doświadczyłaś, powiedziałam do siebie, celowo tak szorstko. To wywarło na mnie silny wpływ, bez względu na to, jak dojmująca była jego zdrada. - Czego ode mnie chcesz? Nic nie odpowiedział, a ja zapomniałam się na tyle, by spojrzeć do góry w jego oczy. Wcale nie były lodowate, co stwierdziłam z nagłym wstrząsem. Były wypełnione żarem, surową żądzą, której widok mną wstrząsnął i zastanowiłam się, co mógł wyczytać z moich. I wtedy się dowiedziałam, ponieważ pochylił się i nakrył moje usta swoimi, a ja zamiast go odpychać lgnęłam do niego, moje ciało przywarło do niego przyciągane ramieniem oplatającym moją talię. Obejmował mnie tam, swoją dłoń położył na moim biodrze i mogłam wyczuć jego erekcję. Moja reakcja była natychmiastowa: stałam się mokra i osłabła z tęsknoty za nim, moje sutki

stwardniały w oczekiwaniu, sekretne zakamarki mojego ciała drżały z pragnienia, by ich dotknął. Jego język wdarł się do wnętrza moich ust, tak jak pragnęłam, by jego penis zagłębił się we mnie i zapragnęłam go tak rozpaczliwie, że wszystko zniknęło, jego zdrada, ból, przerażenie. Potrzebowałam go w sobie; chciałam pchnąć go w dół na piasek i dosiąść. Zadrżałam, próbując z tym walczyć, ale oddałam mu pocałunek i ta świadomość wypełniła mnie tak wielkim wstydem, że aż mnie zmroziło. Musiał poczuć mój nagły chłód. Odsunął mnie od siebie pozornie bez niechęci, ale jego oczy skryły się za powiekami. Nie musiałam patrzeć w dół, by wiedzieć, że jest wciąż twardy, wiedzieć, że mnie pragnął. Chociaż zastanawiałam się, dlaczego. Miał inne, lepsze. Kobiety, które kochał, przypuszczalnie. Chociaż pomysł, że Azazel mógłby być zakochany wydawał się niedorzeczny. - Czy to jest dla ciebie częścią jakiejś sadystycznej rozrywki? - Zapytałam swoim nowym, zachrypłym głosem. - Nowym sposobem na zadawanie mi bólu? - Nie zareagował. - Miałaś dosyć tortur w Mrocznym Mieście. - Był tak samo zimny i spokojny, jak zawsze. - Potrzebujesz wrócić tam, gdzie jest twoje miejsce. Z powodu jego bezduszności, aż zabrakło mi tchu. - A gdzie niby miałoby być to miejsce? - W moim łóżku.(i w tym momencie oplułam monitor, cóż za finezja i wyrafinowanie, hi, hi, hi. Allie miała rację z tym słoniem ;) Furia i niedowierzanie po prostu mnie obezwładniły, więc tylko patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Wziął mnie pod rękę, ale się wyszarpnęłam, odskakując z dala od niego.

- Musimy przyłączyć się do Rady - powiedział spokojnie jak do dziecka. - Nie mam zamiaru zniewolić cię na tym piasku. Przed chwilą sama zapragnęłam posiąść go tu, na piasku. Nagle przypomniała mi się treść starej dziecięcej książeczki. Na krześle, w powietrzu, w łodzi, na płaszczu. Na piasku, z twoją ręką. W każdy sposób w jaki zdołałabym cię wziąć.(ciekawa książeczka;) Wyprostowałam się jak struna, mając nadzieję, że promieniowałam godnością, ale przypuszczałam, że po prostu, prawdopodobnie miałam tylko chmurną i nadąsaną minę. - W twoich marzeniach - syknęłam. - I w twoich. Czyżby odczytywał moje pragnienia? Te lubieżnie erotyczne wspomnienia, które budziły we mnie gorące dreszcze rozkoszy? Nie, nie było żadnego sposobu, żeby mógł dostrzec wnętrze mojego umysłu. - Owszem, mogę odczytywać twoje myśli - powiedział ze wstrząsającą szczerością. (kurde Azi, na twoim miejscu już bym szykowała zimny kompres na jaja;) Nie wszystkie, ale wystarczy, jeśli spróbuję, Chociaż jesteś trudniejsza do odczytania, niż większość. Nie mogę dostrzec zbyt wielu twoich fantazji, ale potrafię je sobie wyobrazić. Mam takie same marzenia. Nie mogłam znieść tej rozmowy, ani chwili dłużej. Wyminęłam go i ruszyłam w stronę Wielkiego Domu, jeśliby mnie dotknął chyba zaczęłabym biec. Ale nie zrobił tego. Po prostu dostosował się do mojego tempa i dopiero, gdy stanęliśmy przed drzwiami do sali konferencyjnej, wyszeptał przyciszonym głosem - Gorące dreszcze rozkoszy? Lubieżnie erotyczne wspomnienia? - A ja poczułam jak szkarłat zalewa moją twarz. Wszyscy się tam zebrali. Upadli siedzieli wokół stołu, z jednym krzesłem

pozostawionym dla Azazela. Jedyną kobieta przy stole była Allie... inne żony siedziały w głębi, a ja już ruszyłam w ich stronę, gdy Azazel chwycił mnie za rękę. - Jej miejsce jest przy stole. (przy stole, w łożu i w sercu;) Rozpaczliwie chciałam wyszarpnąć swoją rękę, ale przyglądało się nam zbyt wielu ludzi i nagle poczułam się skrępowana. - Ma rację - powiedziała Allie. - Niech ktoś przyniesie dla niej krzesło. - Naprawdę nie ma takiej potrzeby... – zaczęłam, ale Azazel zignorował mój sprzeciw. - To jest ważne również dla ciebie. Ktoś przysunął dodatkowe krzesło do olbrzymiego stołu, zaraz obok krzesła Azazela i nie miałam wyboru. Usiadłam, próbując trzymać się z dala od niego na tak ograniczonej przestrzeni, gdy jednak wśliznął się na siedzenie obok, jego udo otarło się o moje i nie było żadnego sposobu, żeby się odsunąć, oprócz wdrapania się na kolana Michaela... ale nawet ja miałam przed tym opory. Był Archaniołem, nieważne Upadłym, czy nie. - Otrzymaliśmy wiadomość - powiedział Raziel. - Uriel znalazł grobowiec Lucyfera. - Nic mi to nie mówiło. Allie powiedziała mi, że Upadli szukali miejsca, w którym Istota Najwyższa uwięziła pierwszego z Upadłych, ale to nie miało nic wspólnego ze mną. Jednak wszystkie oczy zwrócone były na mnie, niepokojąca sytuacja, a wtedy poczułam dotyk ręki Azazela na swoim udzie, uspokajający, powstrzymujący, lubieżny, nie miałam pewności jak go określić. Chciałam się odsunąć, ale Michael siedział zbyt blisko, a jego ogolona głowa i wytatuowane ciało sprawiało, że

wyglądał niezwykle groźnie. Zostałam gdzie byłam. W końcu odezwała się Allie - Przestańcie tak się w nią wpatrywać. Czy nie zdajecie sobie sprawy, że ona nie ma jakiegokolwiek pojęcia, co się tu dzieje? Wtedy zabrał głos Raziel.- To ty wyjawiłaś Urielowi, gdzie jest Lucyfer powiedział, jego zrównoważony ton nie wyrażał najmniejszego potępienia. - To właśnie Wyrywacze Prawdy próbowali z ciebie wydobyć. - Powinnam zaznaczyć, że mój pobyt u nich nie był moim pomysłem, to była inicjatywa Azazela - powiedziałam z niezwykłym spokojem. - I gdybyś nie wysłał kogoś, żeby mnie ocalił, umarłbym. - W rzeczywistości, decyzja o oddaniu cię Wyrywaczom Prawdy pochodziła od Rady. Nie wiedzieliśmy, że Mroczne Miasto jest częścią królestwa Uriela. - Ach, więc wszystko w porządku - powiedziałam z sarkazmem. - Nie pomyśleliście, że może istnieć łatwiejszy sposób, żeby uzyskać ode mnie te informacje? - Nie. Boże, czy on był tak samo monosylabiczny jak Azazel? - Zasadniczą kwestią jest to, że jeśli on nie przekazałby mnie w ręce katów, oni nie dowiedzieliby się, gdzie przebywa Lucyfer. I nie pytajcie mnie o to... Nie pamiętam niczego oprócz... bólu. Mój zniszczony krzykiem głos załamał się trochę przy tym słowie, pomimo mojego największego wysiłku, by temu zapobiec i spiorunowałam Raziela wzrokiem. Chciałam spiorunować wzrokiem również mężczyznę siedzącego przy mnie, ale to oznaczałoby, że musiałabym na niego spojrzeć, a na to nie mogłam się zdobyć.

- Oni wyrwali z ciebie to wspomnienie - odezwał się Azazel. - Jeśli tak, to dlaczego wysłałeś kogoś, żeby uratował mnie w ostatniej chwili? Zapytałam Raziela, ignorując go. - Ponieważ zdałeś sobie sprawę, że ci chłopcy nie grają w twojej drużynie? Czy też, ponieważ pomyślałeś, że już pozbawili mnie wszystkich użytecznych wspomnień? Kątem oka zauważyłam, że Azazel wykonał jakiś gest, ale Razie go zignorował. - Nikogo nie posłałem. Jesteś demonem. Twoje dobro nie jest naszym zmartwieniem... zostałaś spisana na straty. - Więc kto... - To nie ma znaczenia - przerwał Azazel. - Pytaniem jest, co teraz zrobimy? Brwi Raziela ściągnęły się w irytacji. - Sądzę, że należy odpowiedzieć na pytanie Racheli. Nagle odniosłam wrażenie, że nie spodoba mi się ta odpowiedź. Nikt nie śpieszył się z udzieleniem mi informacji... nikt się nie odezwał... więc obróciłam głowę i spojrzałam na Azazela. To znowu we mnie uderzyło, moja tęsknota za nim, za potworem, który oddał mnie w ręce oprawców. To było szalone i złe i umarłbym, jeśliby się o tym dowiedział. Więc mi odpowiedz - powiedziałam spokojnie. Te jaskrawoniebieskie oczy, które obserwowały mnie beznamiętnie. Te usta o cudownym kształcie, które mnie całowały. Ręce, które bez chwili wahania przekazały mnie Wyrywaczom Prawdy.

- To ja cię im odebrałem. Zdrętwiałam, odmawiając w umyśle litanię przekleństw. Zamierzałam się zamknąć, zanim powiem coś, czego nie zamierzałam. Co miałam zrobić, podziękować sukinsynowi? Nie mogłam wyzwolić się od uporczywego nacisku jego uda na moje i wiedziałam, że gdybym spróbowała wstać od stołu, to po prostu zmusiłby mnie, żebym usiadła z powrotem. Ale mogłam zepchnąć jego kontrolującą mnie dłoń. Zdarłam ją ze swojego uda i przełożyłam na jego własne. Pozostawił ją tam. Zdecydowaliśmy się postępować zgodnie ze słowami przepowiedni, skoro przeciwstawianie się jej tylko pogorszyło sprawy - powiedział Raziel. Jednak, czy te słowa były skierowane do mnie, czy do innych, nie byłam pewna. - Uwodzicielska Lilith poślubi Asmodeusa, króla demonów i razem pokierują piekłem. Oni wyzwolą Lucyfera z ciemności i stworzą nową generację Upadłych. - Ale my wiemy, że to jest niemożliwe – odezwała się Allie, Rachela nie jest już Lilith. Jej klątwa została złamana. - Skąd to wiesz? - Zapytał jej mąż. Allie zignorowała go. - A co do Azazela, on jest nazwany Asmodeuszem tylko w kilku niejasnych tekstach. Niektórzy uważają, że jest zupełnie innym demonem. - Chciałbym zwrócić uwagę, że nie jestem demonem. - W głosie Azazela, który zabrzmiał tuż obok mnie dało się usłyszeć jakby ceń rozbawienia, ale wiedziałam, że to jest niemożliwe. Ponadto, gdyby znalazł w tej sytuacji coś zabawnego, znienawidziłabym go jeszcze mocniej. - Poza tym skoro nie możemy się reprodukować, to jak stworzymy inną generację Upadłych poza naszą. Przepowiednia jest tylko jedną z pokrętnych historyjek Uriela, rozpowszechnianą, by dręczyć żony Upadłych i siać wśród nas niezgodę.

Wystarczająco nikczemne było to, że w rozpaczliwym odruchu, by odnaleźć Lucyfera oddaliśmy mu Rachelę. Jeśli pamiętasz, to przede wszystkim ja byłam temu przeciwna. A to nam nie tylko nie pomogło, ale dało przewagę Urielowi, tymczasem my zatraciliśmy nasze człowieczeństwo. - Moja miłości - łagodnie powiedział Raziel. - My nie jesteśmy ludźmi. - Cóż, ja jestem - warknęła Allie. - Absolutnie, nie jesteś. Spiorunowała go wzrokiem w poprzek stołu i mężczyzna o mniejszym znaczeniu zacząłby się pilnować. - Czy sugerujesz, że mamy ponownie złożyć Rachelę w ofierze, chociaż ona nie ma już niczego, co moglibyśmy wykorzystać? -To się jeszcze okaże. Asmodeus i Lilith będą rządzić... - Dosyć o tym. Ona nie jest już Lilith i nie wiemy, czy Azazel kiedykolwiek był Asmodeusem. Podaj lepszy powód. - Skoro już o tym mowa - powiedział siedzący obok mnie Azazel. - Uriel wierzy w tą przepowiednię, bez względu na to, czy jest ona prawdziwa, czy nie. Ona wytrąca go z równowagi i przeraża, zaznaczam, że niewiele rzeczy jest w stanie przerazić tego Archanioła. A przerażone istoty popełniają błędy. Jeśli on sądzi, że ma się czego bać z naszej strony, to podąży prosto do sarkofagu Lucyfera i zaprowadzi nas tam. - Więc co sugerujesz żebyśmy zrobili? - Michael domagał się odpowiedzi. - Czy mamy siedzieć i czekać? Czekać, żeby odnalazł Lucyfera i go zgładził? - On nie może tego zrobić. Nie może uchylić rozkazów Najwyższego, które mówią,

że nie może nas zniszczyć. Żyjemy w przekleństwie nałożonym na nas przez rozgniewanego i mściwego Boga. - Uriel nie jest święty - głos Raziela był wyważony. - Nawet jeśli on sądzi, że jest inaczej - dopowiedziała Allie. Stół obiegła fala śmiechu, który mnie zadziwił. Nie pomyślałabym, że te ponure istoty są do niego zdolne. - Więc co zrobimy? - Powtórzył Michael. - Odpowiedź jest oczywista. - Chłodny, niski głos Azazela wydawał się prawie wibrować we mnie, był tak blisko. - On spróbuje pozbyć się pierwszego, najważniejszego zagrożenia. Już tego spróbował i doznał niepowodzenia, co musiało mocno go zirytować. Jeśli będzie sądzić, że Lilith i Asmodeus naprawdę skojarzyli się w parę, niechybnie wpadnie w panikę. Niebezpieczeństwo tego połączenia jest dla niego podwójnym zagrożeniem: nie tylko w tym, że odnajdziemy Lucyfera, ale że spłodzimy potomstwo i nasze przekleństwo zostanie przełamane. Jeśli Upadli będą mogli mieć dzieci, wtedy nasza liczba wzrośnie i staniemy się silniejsi. Oniemiałam z oburzenia, ale zanim znalazłam właściwe słowa, uprzedził mnie Michael. - I zapanujecie nad piekłem. Uriel połączył niebo z piekłem, więc jeśli uwierzy przepowiedni, to będzie obawiać się, że zapanujesz nad jego własnym królestwem. - Mroczne Miasto? - Powiedział Azazel. - On może to kupić. - Jeśli się spoisz, odnajdziesz Lucyfera i go wyzwolisz, nasze wojsko będzie mieć przywódcę - dodał Michael, jego głos był pełen entuzjazmu. - To brzmi jak dobry plan.

Michael, waleczny anioł... oczywiście sądził, że coś związanego z bitwą było dobrym planem. Jeszcze raz otworzyłam usta, aby zaprotestować, ale żadne słowa z nich nie wyszły. Ten mój cholerny głos. Wciąż były z nim problemy, wystarczył jakikolwiek stres, albo kłopoty z oddechem i całkowicie zanikał. - To nie jest bez ryzyka - powiedział Raziel. - Ale z tego, co widzę to nasze najlepsze rozwiązanie. Czy w tej sprawie wszyscy się zgadzają? Czy Azazel i Rachela mają skojarzyć się w parę? (teraz Razjelku uklęknij i zapytaj czy Rachela zgodzi się was poślubić... cóż za romantyczne oświadczyny, czysta poezja;) Uniosłam się gwałtownie, przewracając razem z krzesłem. Azazel mógł mnie przytrzymać, ale tego nie zrobił i skończyłam waląc głową o ścianę, dosłownie i w przenośni. W końcu odzyskałam głos. - Do cholery, NIE.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222

ROZDZIAŁ 19 WSZYSCY PATRZYLI NA MNIE, jakby wyrosła mi druga głowa. - Słyszałeś powiedziałam gwałtownie. - Do cholery, nie.

Utkwione we mnie oczy Azazela, jak zwykle nie wyrażały żadnych emocji - Czemu nagle stałaś się taka przewrażliwiona. Przecież większość z tego mamy już za sobą. War zalał moją twarz. - O taaak, wypieprzyłeś mnie na polecenie Belocha. I widzisz do czego nas to doprowadziło. Cholera, spojrzenia wszystkich wędrowały pomiędzy mną a Azazelem, jakby obserwowali światowe mistrzostwa tenisa. To, albo brazylijską telenowelę. - Pozwól, że nie zgodzę się z tobą. Ja uznałem to za bardzo pouczające - powiedział swoim chłodnym, beznamiętnym tonem. - To zbliżenie udowodniło, że pasujemy do siebie, fizycznie. - Nigdy więcej - warknęłam. Allie wtrąciła się do rozmowy, dzięki Bogu! - Azazel, uważam, że nie przemyślałeś tego wystarczająco dobrze. Nie możesz ryzykować skojarzenia się z nią. To jest niebezpieczne. - On już się ze mną „skojarzył”, nie słyszałaś co mówił? Niby dlaczego to miałoby być niebezpieczne? Nie jestem żadną modliszką... i nie odgryzam głów swoim partnerom, kiedy już jest po wszystkim. Nawet jeśli na to zasługują - dodałam. Allie potrząsnęła głową. - Nie zrozumiałaś mnie. Oczywiście, że nie możesz tego

zrobić. Próbowanie tego jest po prostu zbyt niebezpieczne dla Azazela. On wie, że może skojarzyć się w parę tylko ze swoją prawdziwą partnerką. Jeśli zwiąże się z przypadkową kobietą, może umrzeć. Nie miałam pojęcia, co do cholery próbowała mi powiedzieć, ale wszyscy poza mną przebywający w tym pomieszczeniu wydawali się to rozumieć. Stałam tam, pragnąc zapaść się pod ziemię. Teraz czułam się głupio i niepewnie, jedyna stojąca na tej sali. Byłam zbyt porywcza... to zawsze była jedna z moich wad. - Ona ma rację - w końcu odezwał się Raziel. - Nie możesz tak ryzykować. - To nie jest żadne ryzyko - powiedział Azazel. - Wybieram ją. W sali zapanowała martwa cisza, szok mieszał się z wątpliwościami. Otworzyłam usta, żeby oznajmić, że ja natomiast jestem kurewsko pewna, iż nie wybieram jego, po czym kierując się rozwagą ponownie je zamknęłam. Pyskowanie prowadziło donikąd. Azazelu, jej krew cię otruje - łagodnie powiedziała Allie. - Jeśli się mylę, może. Ale tego nie robię. Dobrze rozważyłem przepowiednię. - Jeśli uwierzyć wszystkim przepowiedniom, to świat powinien skończyć się już kilkanaście razy - powiedziała z uporem. - Czy naprawdę sądzisz, że ty i Rachela zapanujecie w piekle. Tylko Uriel w to wierzy. - Tak. I Uriel będzie wiedział, kiedy skojarzymy w parę. Kiedy wezmę jej krew. Wtedy dopiero my... - Poczekaj chwilę - odepchnęłam się od ściany. - O co chodzi z całą tą krwią?

- Usiądź - powiedział Raziel, to był rozkaz nie propozycja. Nie chciałam tego zrobić, ale Azazel ujął mój nadgarstek, pociągnął niezbyt delikatnie i znowu siedziałam przyciśnięta do niego. Tym razem jego ręka pod stołem trzymała obydwa moje nadgarstki i nie było żadnej ucieczki. - Mogę jej to wyjaśnić, kiedy zostaniemy sami - powiedział Azazel, ale Raziel zrobił lekceważący gest. - Wytłumacz jej to teraz - powiedział. Azazel spojrzał na mnie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Bardzo dobrze. Gdy upadliśmy, zostaliśmy skazani na wieczne potępienie, bez żadnej nadziei na odkupienie. Przeklęto nas byśmy przyglądali się, jak starzeją się i umierają nasze ukochane; nie mogliśmy mieć potomstwa, a naszym zadaniem było przeprowadzanie dusz zmarłych pomiędzy światem doczesnym i zaświatami. Gdy jednak druga fala aniołów podążyła za nami, powstały Nephilimy, odrażające kreatury. - Pamiętam je - wymamrotałam, próbując wyszarpnąć swoje ręce. Jego długie palce na moich nadgarstkach równie dobrze mogłyby być kajdanami. - Istota Najwyższa dodała nową karę. Nephilimy, te istoty mogły i żywiły się ciałami. - Zawahał się przez moment, po czym kontynuował. - Upadli są żywiącymi się krwią. Musimy pożywiać się od naszych partnerek, albo jeśli któryś z nas utraci swoją żonę, Źródło dostarcza mu dość krwi, aby utrzymać go w zdrowiu, aż ponownie się zwiąże. - Co za Źródło? Bóg wie dlaczego zadałam to głupie pytanie, mimo całej absurdalności sytuacji w

jakiej się znajdowałam. - Ja nim jestem - cicho odpowiedziała Allie. - Jestem również żoną lidera i dostarczam krwi takim jak Azazel i Michael do czasu, aż każdy z nich znajdzie przeznaczoną mu partnerkę. To jest skomplikowany proces i błąd grozi śmiercią. Tylko moja krew i jednej konkretnej wybranki jest bezpieczna dla Upadłych. Jeśli któryś z nich spróbuje pić z kogoś innego, choruje i często umiera. - Boże - wyszeptałam. - Jakby to wszystko nie było dosyć szalone, to na dokładkę mamy tu jeszcze wampiry. - Żywiących się krwią - łagodnie powiedziała Allie. - Jak mówi Biblia. - Poważnie? - Przez moment byłam autentycznie zbita z tropu, zastanawiając się, gdzie w Starym Testamencie czaiły się wampiry. Czyżby gdzieś pod koniec, pomiędzy Przypowieściami i Psalmami? A następnie rozjaśniło mi się w głowie. - Moją krew? Myślisz, że on zamierza pić moją krew? Odbiło ci Azazelu? - Zgadzam się z tobą - powiedziała Allie. - To jest chwytanie się brzytwy. Gdyby ona byłaby twoją przeznaczoną ci partnerką, wszyscy wiedzielibyśmy o tym. Jeśli się na to zdecydujesz, zabijesz was oboje. - Ufff, wyjaśnij to - wtrąciłam, dźwięk mojego głosu stał się jeszcze bardziej szorstki.- Powiedziałaś, że moja krew go otruje. Allie milczała, więc to Azazel zaczął mówić dalej. - Jeśli nie jesteś mi przeznaczona, istnieje możliwość, że mogę cię wysuszyć zanim umrę. W pewnych okolicznościach pragnienie krwi staje się bardziej niż potężne, wręcz niekontrolowane. Tak się zdarzyło kilka lat temu, z Ephraelem. - Nie możemy narażać cię na takie ryzyko, Azazelu - skonkludował Raziel.

O mnie nie wspomniał, pomyślałam ponuro. - Nie. Jednocześnie Azazel powiedział - Tak. - Nie możesz mnie zmusić - to brzmiało jak kłótnia na placu zabaw, ale przestałam się tym przejmować. - Mogę - gładko odpowiedział Azazel. Zanim zdołałam zaprotestować, wtrącił się Raziel. - Nie, nie możemy użyć cię w ten sposób. A nawet, chociaż nie padła ta kwestia, to ciało i krew wybranej muszą zostać oddane dobrowolnie. Jeśli odmawiasz, kończymy dyskusję. Znowu zapanowała martwa cisza, sprawiając, że poczułam się winna i podenerwowana. - Chyba nie zależą od tego losy świata? - Zaprotestowałam. Wyraz twarzy Allie wystarczył za odpowiedź. - Azazelu - powiedział Raziel. - Musisz znaleźć inną partnerkę. Najwyraźniej jesteś w błędzie sądząc, iż to Rachela jest twoją wybraną. Musisz poszukać gdzie indziej. - Nie! - Rozejrzałam się wokół, nie mogąc uwierzyć, że ten protest wyrwał się z mojego uszkodzonego gardła. To nie miało nic wspólnego z racjonalnym myśleniem. Wyobrażenie sobie Azazela biorącego inną, wysłał przez moje ciało rozżarzoną do białości falę wściekłości. Co dla mnie samej było kolejnym zaskoczeniem. - Słucham? - Zapytał Raziel. Nie patrzyłam na Azazela. Wiedziałam, że jego twarz musi wyrażać tryumf, a nie mogłabym tego znieść. - Powiedziałam, nie - powtórzyłam. - On nie ma już czasu, by szukać jakiejś hipotetycznej wybranki, to jakby szukać prawdziwej... miłości, ona

nigdy nie pojawia się tam, gdzie się jej spodziewasz. - Rachelo - Wybrana jest prawdziwą miłością Upadłego - pouczyła ją Allie. Czułam się jak u dentysty. Nie ma to jak wiercić głębiej. - Jeśli pójdzie na poszukiwania, to będzie miał jeszcze większą szansę, że źle wybierze i może umrzeć - i niech mnie szlag, ale na tym ostatnim słowie załamał mi się głos. - Więc, co sugerujesz? - Głos Raziela ociekał sarkazmem. - Mamy spokojnie zaczekać na koniec świata? Cholera, więc to wszystko zależało ode mnie? Poczułam, jakbym się dusiła, jakby miażdżyły mnie wszystkie minione tysiąclecia. Nie mogłam oddychać. - Muszę stąd wyjść - powiedziałam przepełnionym paniką głosem, który oczywiście był ledwie słyszalny. - Proszę. Muszę pomyśleć. Dłonie wokół moich nadgarstków rozluźniły swój chwyt i zanim coś mogłoby skłonić go do zmiany zdania, odepchnęłam się od stołu. Nikt nie próbował mnie zatrzymać. Wybiegłam z sali, praktycznie przewracając się w pośpiechu, by uciec. Słońce przebijało się przez wieczną mgłę okrywającą Sheol. Wszyscy byli w sali posiedzeń rady... jedynymi żywymi istotami na zewnątrz były krążące i popiskujące w górze mewy. Podeszłam do granicy wody obserwując, jak grzebienie fal wznoszą się i rozlewają wokół mnie. Teraz już wiedziałam dlaczego bałam się oceanu: setki lat temu utopił mnie mężczyzna, o którym myślałam, że mnie kochał. Usiadłam na piasku, patrząc na spienioną wodę, podnoszącą się przez przypływ wyżej i wyżej. Więc los świata spadł na moje barki? Śmiałabym się, gdyby to nie było tak godne potępienia. Dlaczego musiało do tego dojść? Nie dusiłam dzieci. Nie wabiłam mężczyzn do zguby. Ale w swojej wściekłości

czyniłam inne naganne rzeczy, jako Lilith. Byłam demonem burzy w starożytnej Mezopotamii, podsycałam wiatr, który zasypywał piaskiem całe miasta razem z ich mieszkańcami. Tworzyłam huragany i tajfuny i tornada; i grzebałam tych, którzy przez całe lata zadawali mi ból. Gdy uciekłam ze swojej seksualnej niewoli do demonów, moja wściekłość była monumentalna, i chłostałam nią każdego, kto stanął na mojej drodze. Musiałam zakończyć swoją pokutę. Z jednej strony, cały świat mógł zostać zniszczony i zły starzec zatryumfowałby. Z drugiej strony, mogłam zapłacić za swoje grzechy i go ocalić, po prostu uprawiając seks z istotą, która sprawiała, że topiły się moje kości, bez względu na to, jak bardzo go nienawidziłam. Pragnęłam go prawie tak bardzo, jak bardzo pragnęłam ujrzeć go martwym i nic nie było mi w stanie przemówić do zdrowego rozsądku. To prawda, mogłam nie być dla niego tą jedyną. Ale czy mi się to podobało czy nie, on był mój. Odpowiedź była jasna. To może go zabić, jeśli o mnie chodzi, nie ma sprawy. To może zabić nas oboje, dziwne, ale w tej chwili również i to wydawało mi się akceptowalne. Ale wiedziałam, że tak się nie stanie. Znałam prawdę, chociaż obawiałam się stanąć z nią twarzą w twarz. Jedyną rzeczą, której nie chciałam, była ta część z krwią. Wstałam. Przypływ podszedł wysoko, dość, by zacząć lizać moje nagie palce u stóp, a one zaczęły mrowić, napinać się prawie pociągając mnie w głąb. Jednak się wycofałam. Boję się oceanu, przypomniałam siebie. Obawiałam się utonięcia. Spacerkiem wróciłam do domu, przy wejściu otrzepałam piasek ze swoich stóp. Słyszałam ich podnoszące się w dyskusji głosy, zbyt wielu ludzi mówiących w tym samym momencie. Popchnęłam drzwi i wszyscy zamilkli. Moje oczy skierowały się na Azazela. Jego twarz była beznamiętna, blada i piękna. Już znał odpowiedź. Odwróciłam wzrok. - Zrobię to - powiedziałam spokojnie.

AZAZEL OBSERWOWAŁ ZAMIESZANIE JAKIE ROZGRYWAŁO się wokół niego ze spokojem, którego nie czuł od lat. Nie miał zamiaru rozmyślać, kiedy, jak i dlaczego. Nie ufał przepowiedniom. Ale wiedział, że tak miało być. Po słowach wygłoszonych przez Rachelę sala obrad szybko opustoszała. Allie i reszta kobiet porwały ją ze sobą, a reszta Upadłych również opuściła to pomieszczenie. Pozostali jedynie Michael i Raziel. Michael, wojownik-samotnik, który rzadko kojarzył się w parę i trwał na absolutnym minimum krwi Źródła. Był bardzo szczupły, wyglądał na niemal zagłodzonego, jego włosy były zgolone blisko czaszki, a muskularne, wytatuowane ramiona ściągnięte gniewem. Raziel wyglądał na tak samo poruszonego, gotowego do innego rodzaju bitwy. Azazel wiedział, co się szykowało. - Nawet nie próbujcie mnie od tego odwodzić - powiedział. - Decyzja została podjęta. - Możesz zmienić zdanie - nalegał Raziel.- Ledwie mogliśmy obejść się bez ciebie przez ostatnie siedem lat. Nie wiem, co zrobilibyśmy gdybyś umarł. - Pragniesz śmierci - rzucił Michael ostrym głosem, zanim Azazel zdołał zaprzeczyć. - Wszyscy to widzimy. Wypieranie się tego nic by nie dało, nawet gdyby mógł to zrobić. Ci dwaj byli tymi, którym ufał najbardziej na świecie. - Pragnąłem śmierci - poprawił go Azazel. - Ale akurat ty jesteś osobą, która najlepiej zna ten temat, Michaelu. Wpadasz jak burza w środek każdej bitwy, jaką uda ci się znaleźć... to cud, że przetrwałeś tak długo. - Nie zmieniaj tematu - powiedział. - Wojna leży w mojej naturze; to jest mój cel w życiu. Twoim jest rządzić.

- Już nie. Teraz to Raziel ustala zasady i robi to mądrze. W tym momencie mam do odegrania inną rolę i już z tym nie walczę. Co do mojego pragnienia śmierci... nie miałoby sensu temu zaprzeczyć. Śmierć Sarah to było dla mnie... zbyt wiele. Nie otrzymałem żadnego ostrzeżenia, żadnego przygotowania i byłem tym wszystkim zmęczony. Ale zmieniłem zdanie. - Ponieważ zakochałeś się w demonie? - Raziel uniósł brew. - Wybacz ale mam trudności, żeby w to uwierzyć. - Ona nie ma w sobie więcej z demona niż ja. Co przypuszczam jest możliwe, jeśli czytałeś niektóre zwoje - dodał z nietypowym humorem. Dziwne, ale pewne rzeczy zaczynały go ostatnio bawić, co wciąż nie przestawało go zadziwiać. - To ciągle nasuwa jedno pytanie. Czy chcesz nam powiedzieć, że jesteś zakochany w kobiecie, której śmierci szukałeś przez ostatnie siedem lat? - Nie. Oczywiście, że nie. Ale pozostaje jeszcze połączenie, na dobre i na złe i to jest nasza ostatnia deska ratunku. - A jeśli umrzesz? - Zapytał Michael. - Azazel wzruszył ramionami. - To umrę. Żyłem niekończącym się życiem; istniałem na ziemi przez tysiąclecia. Nie boję się śmierci, nawet jeśli już jej nie pojmuję. - A co jeżeli śmierć jest jakimś wiecznym potępieniem, o którym nie mamy pojęcia? - Zażądał odpowiedzi Raziel. - Nawet wtedy. Ale wątpię, żeby tak było. Myślę, że dla tych z nas, którzy są przeklęci, nasz los będzie wieczną pustką. Z dostateczną świadomością, by móc to rozpoznać.

- Jak dla mnie, to brzmi gorzej niż piekło - jęknął Michael. - To brzmi jak spokój - powiedział Azazel. - Ale to nie jest i nie będzie jeszcze mój czas. Skojarzymy się w parę i spoimy, a Uriel będzie o tym wiedział i to doprowadzi go do obłędu z niepokoju. - I zniesiesz ją jako swoją partnerkę? Nawet, jeśli twoje uczucia są, powiedzmy, letnie, (O tak faktycznie, wyjątkowo letnie... zwłaszcza przy tej bramie w parku...;) wiesz równie dobrze jak ja, co więź robi z kobietą. Ona nie będzie mogła się z tobą rozstać i nie będzie jakiejkolwiek drogi ucieczki. - Wiem. - Ona zajmie miejsce Sarah - powiedział Michael z druzgocącą szczerością, uderzającą prosto w serce; wojownik, którego strzałą była prawda. - Wiem - jeszcze raz powtórzył Azazel. - Ale ona nie będzie służyć jako Źródło. O ile mi wiadomo, nie ma już żadnych mocy... jest w pełni człowiekiem. A jeśli stwierdzimy, że nie pasujemy do siebie, są niekończące się zadania, które będę mógł wykonywać z dala od Sheolu. Nie spodziewam się, żeby stwarzała problemy. - W porządku - powiedział w końcu Raziel. - Tylko pamiętaj, żeby jej nie wysuszyć. To rozwiązałoby problem, ale Uriel może pomyśleć, że to doskonała nowa droga do szczęśliwego małżeństwa Upadłych. - Gnijąca panna młoda - powiedział Michael z mrocznym uśmiechem. - Dlaczego nie? Azazel nic nie odpowiedział. PROBLEM Z PODSŁUCHIWANIEM BYŁ TAKI, że nigdy nie usłyszałaś nic

dobrego na swój temat, na przykład, jak ktoś rozmawiał na temat twojej inteligencji lub urody, albo cholera, nawet o czymś tak nudnym jak pogoda. Zawsze miałeś okazję usłyszeć coś, czego lepiej było nie słyszeć. W przeciwnym razie powiedzieliby ci to w twarz. Byłam śmieszna, oczywiście. Dlaczego miałabym myśleć, że się we mnie zakochał, bo ogłosił, że jestem jego wybranką? Wyobrażałam sobie, że wybrana partnerka w tym wyraźnie patriarchalnym społeczeństwie była po prostu kimkolwiek, kogo miał ochotę zatrzymać na wystarczająco długo. Cała rzecz o zakażonej krwi była wyssana z palca. Tak naprawdę, cała ta rzecz o krwi była prawdopodobnie bzdurą. To nie miało z nami nic wspólnego. Tyle tylko, że przypomniałam sobie, że tam w ciemnościach, w deszczu, to ja byłam tą, która gryzła. Przecięłam jego skórę i lizałam krew. Dlaczego? Przecież nie byłam „żywiącą się krwią”. To ponoć było przekleństwo nałożone tylko na Upadłych. Może szukałam sposobu, żeby popchnąć go poza krawędź. A może sama byłam po prostu perwersyjna, gdy doprowadził mnie do tak ogromnego podniecenia, że nie byłam w stanie myśleć. Wszystko było możliwe, biorąc pod uwagę, że nigdy, w całym moim życiu nie byłam aż tak pobudzona. Żeby go ukarać mogłabym chapnąć go znowu, ale wątpiłam, że to go obejdzie. Tak naprawdę, pomyślałam, kierował wtedy wszystkim z męczącą wyrozumiałością. I co, że doznałam zadziwiającej przyjemności z jego szczupłym, pięknym ciałem? W przyszłości mogłabym kontrolować swoje własne reakcje. On robiłby ze mną wszystko, na co miałby ochotę, a ja po prostu myślałabym o czymś innym. To doprowadziłoby go do szaleństwa. - Dlaczego się uśmiechasz? - Zapytała Allie, pojawiając się obok mnie. Wyglądasz, jakbyś miała grzeszne myśli.

- Wszyscy miewamy czasami niecne myśli - powiedziałam pogodnie, opuszczając miejsce, z którego podsłuchiwałam. W istocie rzeczy, to nie była moja wina. Szukałam cichego zakątka i znalazłam rozkładane krzesło na jednym z tarasów. Nie zdawałam sobie sprawy, że przylega on do sali obrad. - Chodźmy obejrzeć twoje pokoje. - Łóżko w szpitalu jest po prostu świetne... - Nie, miałam na myśli pokoje Azazela. I twoje. - Nie... powtarzam, nie... zamierzam dzielić pokojów z Azazelem. Zwiążę się z nim, zrobię to spojenie się krwią, ale to wszystko. Potem każde z nas może pójść swoją drogą. Allie potrząsnęła głową. - Nie, nie zrobisz tego. Nie będziesz mogła. To jest nierozerwalne. Te więzy może przerwać jedynie śmierć. - Śmierć nie wydaje się przełamać więzi pomiędzy Azazelem i Sarah. Nienawidziłam myśli o jej istnieniu, chociaż była jedynie ostatnią z nieskończenie długiego rządu ludzkich żon, jakie istniały w jego życiu. - W tym wypadku chodzi bardziej o okoliczności jej śmierci, niż o samą więź, jaka była pomiędzy nimi - łagodnie powiedziała Allie. - Sarah pozwoliłaby mu odejść, chciałaby, żeby to zrobił. Ale Azazel potrafi być bardzo uparty i był przepełniony wściekłością, która nie mogła znaleźć ujścia. - Za wyjątkiem ścigania demona. Dlaczego ja? Dlaczego nagle postanowił, że musi zabić akurat mnie?

- Oczywiście z powodu przepowiedni. Miałaś zastąpić Sarah. Chciał się upewnić, że to nie będzie możliwe. Próbowała mi to rozsądnie wyjaśnić, ale nie kupowałam tego. - Poprzez pozbycie się demona? - Zapytałam. - Tak. Ale musisz zdawać sobie sprawę, iż nie wiedział, że nie jesteś już demonem - powiedziała uczciwie. - On myślał, że jesteś potworem, który morduje dzieci. - Nie powinien dawać wiary paskudnym plotkom. - Nie myślał wtedy zbyt jasno. - A ja mam mu wybaczyć? Ponieważ nie wiedział? - Nie wiem, czy on pragnie wybaczenia - powiedziała Allie. - Nie sądzę, żeby był na to gotowy. Zbyt głęboko zasklepił się w poczuciu winy. - Trudno - warknęłam brutalnie. - Nie będę mieszkała w pokojach i spała w łóżku, które dzielił z ukochaną Sarah. - Byłam przerażona, zdając sobie sprawę, że zabrzmiałam jak zazdrosna wiedźma. Co było ze mną nie w porządku? - Nie będziesz. To nowe pokoje. To wyglądało na najrozsądniejsze rozwiązanie... Azazel poczuje się lepiej, jeśli nie będzie mieszkał w apartamentach lidera. - Myślałam, że to Raziel przewodzi Upadłym. Próbowałam nie myśleć o świętej Sarah i sprawie noclegu. Próbowałam nie zastanawiać się, dlaczego poczułam taką urazę. Ale zżerała mnie zazdrość. - Raziel jest Alfą dopiero od śmierci Sarah. Jest jedynym liderem Upadłych poza

Azazelem. Więc nie musisz martwić się o stare wspomnienia stojące na drodze waszych dobrych stosunków. - My nie mamy żadnych stosunków - powiedziałam. Allie tylko się uśmiechnęła. Kilka minut później popchnęła ciężkie, drewniane drzwi prowadzące do apartamentu i gestem zaprosiła mnie do środka. Zatrzymałam się na chwilę, ogarniając go wzrokiem. Pokój dzienny był piękny. Prawie japoński w swojej prostocie, z niskimi kanapami i uroczymi stolikami na krótkich nóżkach, czuło się tu spokój i harmonię. Wyglądał prawie jakby na kogoś czekał. - Sypialnia jest w głębi - uprzejmie powiedziała Allie. Też była piękna, z olbrzymim łożem na centralnym miejscu. To łóżko dzieliłabym z Azazelem, pomyślałam, krzywiąc się. To był śliczny pokój, a łazienka była snem sybaryty. Mogłabym cieszyć się mieszkaniem w tym apartamencie. Gdybym nie musiała go z nikim dzielić. - Do kogo wcześniej należało to miejsce? - Zapytałam, przejeżdżając ręką po grubej, jedwabnej narzucie leżącej na łóżku. Była ciemnoczerwona, w kolorze wina. Kolor krwi, pomyślałam z roztargnieniem. Może chcieli ukryć plamy. - Ostatnia żona Tama interesowała się dekorowaniem wnętrz i chciała urządzić apartament dla nowożeńców. Nikt tu jeszcze nie mieszkał... nie znajdziesz w nim żadnych wspomnień. Ostatni raz rozejrzałam się wokół, po czym skinęłam głową i skierowałam się w stronę pokoju dziennego. - Dobrze - powiedziałam. - Bardzo mi się podoba. Ale mam pytanie, gdzie będę spała, zanim zrobimy tą rzecz z połączeniem?

- Wyraz twarzy Allie stał się niepokojąco poważny - Nie wiesz, Rachelo? To się stanie dzisiaj wieczorem. Kurwa, pomyślałam, kolejny raz rozglądając się wokół siebie. - A co, jeśli nie jestem gotowa? - Zmieniłaś zdanie? Masz do tego prawo. - Nie, nie zamierzam zmienić zdania. Tylko nie myślałam, że to odbędzie się tak szybko. - Równie dobrze możemy mieć to już za sobą. - Usłyszałam głos Azazela, dobiegający od strony drzwi. TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 20

WYGLĄDA, JAKBY SPODZIEWAŁA SIĘ, że skoczę jej do gardła i zacznę chłeptać krew, ponuro pomyślał Azazel. Wciąż nie był pewien, po jaką cholerę się na to zgodziła. Spodziewał się, że na przełamywanie jej oporu będzie musiał poświęcić dni, a nawet tygodnie. Nikt nie był bardziej wstrząśnięty niż on, gdy wróciła do sali posiedzeń rady i ogłosiła, że to zrobi. Słońce lekko przypiekło jej nos. Nic dziwnego... przy jej ognistych włosach i

bardzo bladej skórze, a ona wyszła prosto na południowe słońce. Patrzył na nią przez okno w sali obrad, przyglądał się jej, jak siedziała wpatrując się w wodę. Wiedział, w którym momencie podjęła decyzję. Rozpoznał ten moment po nagłym usztywnieniu jej ramion. Nie wiedział tylko, jaka to była decyzja. A teraz była tu, w pokojach Alfy, patrząc na niego tak, jakby był jej najgorszym koszmarem. Miała rację. Gdyby zostawił ją w spokoju dwa lata temu, mogłaby mieć spokojne życie. Mieszkający w niej demon pewnie już wtedy ją opuścił, chociaż Azazelowi brakowało intuicji, żeby dostrzec jego zniknięcie. Mógł tylko ufać słowu Allie. Ale było już za późno również na gdybanie. Nosiła jakąś bezkształtną białą rzecz, a on nie cierpiał tego. Chciał zerwać z niej tą szmatę, własnymi zębami jeśli zajdzie taka potrzeba. Pragnął, żeby Allie poszła sobie w cholerę i zostawiła ich w spokoju. Czuł zapach krwi Racheli nawet przez jej skórę. Uśmiechnął się uprzejmie. Spędził zbyt wiele czasu na nienawidzeniu obu tych stojących przed nim kobiet, pragnąc ich śmierci, a to wszystko związane było z Sarah. Tęsknił za nią jak za utraconą cząstką siebie. Nie zamierzał ponownie do tego dopuścić. To było zbyt bolesne i przeniosło się na niewinnych. Nigdy już nie pozwoli sobie poczuć takiej obsesyjnej miłości. Zwiąże się z Rachelą i to wszystko. Uriel będzie wściekły, a oni będą mogli skoncentrować się na walce z nim, odrzucając na bok martwienie się o żony, partnerstwo, seks i krew. Seks i krew. Spojrzał na Rachelę, a jego nozdrza rozszerzyły się. - Czy mogłabyś zostawić nas samych, Allie? - Zapytał swoim spokojnym głosem. Miał prawie eon na udoskonalenie tej chłodnej nonszalancji, którą zazwyczaj okazywał i nie miał

zamiaru rezygnować z niej właśnie teraz. - Dlaczego? - Nerwowo zapytała Rachela. Ale Allie jedynie posłała jej uspokajający uśmiech i wymknęła się z pokoju zamykając za sobą drzwi. Przez chwilę zastanawiał się, czy Rachela rzuci się do ucieczki. - Zawsze możesz zmienić zdanie - powiedział spokojnie. - I wziąć na swoje sumienie losy świata? Nie sądzę. Skoro wszystko, co muszę, to położyć się na plecach i pozwolić ci to ze mną zrobić, myślę, że zdołam temu podołać. - Podołać temu? - Powtórzył, zaskoczony i rozśmieszony. - Doszłam do wniosku, że nie lubię słowa „pieprzenie”- powiedziała sztywno. - Więc, jak dokładnie się do tego zabierzemy? W tym momencie uśmiechnął się. Nie zdołał się powstrzymać. Nie była zadowolona z sytuacji i nie mógł jej za to obwinić. - Myślę, że tak samo jak wcześniej. - Miałam na myśli, czy ugryziesz mnie przed, czy po? Była zdenerwowana, co go zaskoczyło, skoro już dwa razy uprawiali seks. Pierwszy raz w jej pokoju w Mrocznym Mieście, a drugi na zewnątrz w rzęsistym deszczu, podczas gdy szła do nich Mroczna Straż. To było intensywne, instynktowne i pierwotne, wystarczające, by wstrząsnąć nim do szpiku kości. Nie przypuszczał, że po czymś takim wciąż jeszcze będzie okazywać jakąkolwiek nieśmiałość.

- Myślałem, że wróciły ci wspomnienia - powiedział. - Zachowujesz się, jak wystraszona dziewica, a nie sukub. - Ja nigdy nie byłam sukubem! - Przecież pokładałaś się z potworami. - Tak i znowu to robię - wypaliła w odpowiedzi. - Dobre jest w tym tylko jedno, że niewiele z tego pamiętam. Przy odrobinie szczęścia o tobie też zapomnę. - Nie, nie zapomnisz - powiedział. - Nigdy. - I ruszył ku niej. NIE RUSZYŁAM SIĘ Z MIEJSCA. On prawdopodobnie chciał zmusić mnie bym uciekała, czuła strach, ale wiedziałam że nie muszę się go obawiać. Nie skrzywdziłby mnie, nie rozmyślnie. Zgodziłam się na to, ale moje intencje nie były tak do końca szlachetne i czyste. Chciałam sprawdzić, czy seks z nim będzie tak samo piorunującym doświadczeniem, jak to było wcześniej, zanim mnie zdradził. Chciałam zobaczyć, czy tym razem zdołam stawić mu opór. Pragnęłam przekonać się, czy byłam tak słabą, bezużyteczną i bezwolną istotą, jak się tego obawiałam. I chciałam... pragnęłam go. Nie zamknął mnie w swoich ramionach, jak tego oczekiwałam. Byłam gotowa pozostać sztywna i nieugięta, ale nie próbował mnie dotknąć. Po prostu stał tam, zbyt wysoki, górując nade mną w swoim ciemnym ubraniu, podczas gdy ja miałam na sobie powłóczystą, białą piżamę, którą przyniosła mi Allie. To wydawało się być bardzo symboliczne. Wyciągnął rękę i rozpiął pierwszy guzik na przodzie mojej luźnej białej bluzy. Jego dotyk był tak lekki, że prawie go nie poczułam, po prostu zauważyłam tylko, że ustąpiło zapięcie. Jego ruch trwał zaledwie ułamek sekundy, jeszcze jedno wprawne dotknięcie i chłodne powietrze zatańczyło na mojej skórze.

Przełknęłam. Moje serce waliło jak młotem. Spróbowałam przypomnieć sobie sposób, którego się nauczyłam, żeby spowolnić bicie serca, oddech i uspokoić swoje ciało. Próbowałam wyobrazić sobie chłodny, gładki basen kąpielowy. Kolejny guzik ustąpił. Wyobraziłam sobie siebie leżącą na zielonej łące, obserwującą szafirowe niebo, gnane wiatrem chmury i słuchającą głośnego śpiewu ptaków. Następny guzik i pomyślałam, że chyba nie zostało już ich zbyt wiele. Nie zamierzałam sprawdzać... to mogłoby wszystko pogorszyć. Zamknęłam oczy, nucąc w myślach jakąś nonsensowną piosenkę, próbując odciąć się od uczucia chłodnego powietrza na mojej nagle rozgrzanej skórze. Sięgnął ku ostatniemu guzikowi i wszystko, co byłam w stanie zrobić, to nie odskoczyć od niego. Nie mogłam wymyślić niczego, co zdołałoby mnie rozproszyć, kiedy zsunął bluzę z moich barków, pozwalając jej spłynąć w dół, z moich ramion i na podłogę, tak że stałam tam w luźnym topie bez rękawów, ściąganych na sznurek spodniach i niczym więcej. Upadli wydawali się nie wierzyć w bieliznę i musiałam upierać się przy tym, bym mogła nosić podkoszulek pod ubraniem, pomimo kontrargumentów Allie. Przez długą chwilę, przechylając nieznacznie głowę lustrował mnie wzrokiem. Obmywało mnie to jego spojrzenie spod wpółprzymkniętych powiek. - Może spróbujesz policzyć od jednego do stu, po łacinie - zasugerował życzliwie, sięgając po rąbek mojego podkoszulka. - To mogłoby zadziałać. Spiorunowałam go wzrokiem. Zapomniałam, że od czasu do czasu może odczytywać moje myśli. - Czy zdajesz sobie sprawę, jakie to jest denerwujące? - Zapytałam, próbując zachować zimną krew.

- Nie dbam o to. Zanim zdałam sobie sprawę z tego, co robił, wyłuskał mnie z podkoszulka i rzucił go na podłogę, zostawiając mnie półnagą. Okay, już mnie widział w takim stroju. Moje sutki instynktownie się ściągnęły, mimo, że w pokoju było dość ciepło, przypominając sobie dotyk jego palców, ust, ssanie i ja... nie mogłam pozwolić sobie na podniecenie. Zimna woda, pomyślałam, pozwalając jej w myślach spływać po rozpalonej skórze. Nie dotknął moich piersi mimo, że na to czekałam, uzbrajając się przeciwko jego dotykowi i to w jakiś dziwny, pokrętny sposób było jeszcze bardziej podniecające. Oczekiwanie jeszcze mocniej rozgrzewało krew. Krew, przypomniałam siebie, próbując ostudzić ogarniające mnie ciepło. Ale z jakiegoś powodu to jeszcze bardziej mnie rozgrzało. Następnym jego posunięciem będzie rozwiązanie sznurka przy moich spodniach, one zsuną się na podłogę, a ja będę naga i nie istniała żadna cholerna rzecz, którą mogłabym zrobić, żeby temu zapobiec. Nie bez cofania mojego słowa. Czekałam, zniecierpliwiona. Ale on nie postąpił tak, jak przewidywałam. Zamiast tego podniósł mnie, a ja zesztywniałam pod wpływem tego dotyku, przypominając sobie, jak jego ramiona wspierały mnie o tamte drewniane drzwi, pamiętając jego siłę, pamiętając jego zdradę. Zapragnęłam zapłakać, ale chociaż moje demonie przekleństwo już mnie opuściło, wciąż nie byłam w stanie przywołać łez, tylko suche, przejmujące szlochy, gdy nikogo nie było w pobliżu. Żadnych łez przy Azazelu. Zaniósł mnie do sypialni, chociaż byłam sztywna, jak kawałek drewna i położył na olbrzymim łóżku. Sekundę później dołączył do mnie, klękając nade mną.

- Hmmm, nie sądzisz, że powinniśmy zdjąć nakrycia? - Zapytałam nerwowo. - Dlaczego? Myślisz, że narobimy na nich bałaganu? Dupek, pomyślałam, piorunując go wzrokiem. - Zielone łąki i szafirowe niebo, Rachelo - powiedział. - Położyć się na plecach i myśleć o Anglii, pamiętasz? Położyłam się z powrotem, dając mu lepszy niż miałam zamiar widok na moje piersi. Wciąż oczekiwałam, że ściągnie ze mnie luźne spodnie, ale tego nie zrobił i pomyślałam, że pewnie najpierw zamierza mnie ugryźć. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - powiedziałam, mój głos łamał się z podenerwowania. - O które pytanie ci chodzi? - Czy ugryziesz mnie przed, czy po seksie? Jego jaskrawo-błękitne spojrzenie napotkało moje. - W trakcie - powiedział i wsunął dłoń pomiędzy moje nogi. Zaskoczona szarpnęłam się na łóżku, pobudzona jego dotykiem przez barierę materiału. Odruchowo spróbowałam zacisnąć uda, ale zablokował je swoim kolanem, trzymając je rozsunięte, podczas gdy jego smukłe palce poruszały się pomiędzy nimi dotykając mnie przez jasną bawełnę. - Dlaczego jesteś wilgotna, demonie? - Szepnął. - Nie przypuszczałaś, że to polubisz. - Ja... ja już nie jestem demonem - powiedziałam ściśniętym głosem, próbując walczyć z podstępnymi uczuciami, które mnie ogarniały. Jego dotyk był bardzo delikatny, ale nawet ja mogłam wyczuć wilgoć, kiedy prześliznął po mnie mokrą tkaniną.

- Nie - powiedział, pochylając się do przodu, z jedną ręką opartą o łóżko, drugą wciąż pomiędzy moimi nogami. - Jesteś nim tylko dla mnie. Poczułam, jak ogarnia mnie smutek i rozczarowanie, ale on otarł się wargami o moje usta, tak łagodnie, że odczułam to jak błogosławieństwo. - Pewnie musisz być moim prywatnym demonem. Nawiedzasz mnie, kusisz, doprowadzasz do szaleństwa z pożądania i już nie mogę obarczać za to winą przepowiedni, twoich mocy, ani losu. To tylko ty. Wybrałem cię, ponieważ nie mogę sobie wyobrazić, żebym jeszcze kiedykolwiek kogoś tak pragnął. Zawładnęłaś mną, stałaś się moją obsesją; zaszłaś mi za skórę i nie mogę się ciebie pozbyć. A najgorsze ze wszystkiego jest to, że tego nie chcę. Spojrzałam na niego bez tchu. - Jeśli to deklaracja miłości, to pozostawia wiele do życzenia. - Nie kocham cię i nie chcę cię pokochać – powiedział, a jego delikatnie poruszające się palce odnalazły źródło mojej przyjemności. Szarpnęłam się i osunęłam na łóżko. - Ale zanim z tobą skończę, nie zauważysz różnicy. Wsunął swoją dłoń pod moją szyję przyciągając moje usta do swoich, a jego język uciszył wszystkie moje bezcelowe słowa protestu. Był w błędzie. Poczułabym różnicę. Ale w tej chwili rozwijające się we mnie uczucia były tak silne, że nie byłam w stanie z nimi walczyć. Duma wyskoczyła przez okno. Byłam spragniona. Przez niego po prostu umierałam z pragnienia. Gotowa wziąć to, co był skłonny mi dać. Mokra tkanina, która oddzielała mnie od jego zręcznych palców doprowadzała mnie do szału. Poczułam, jak wepchnął je we mnie, ale materiał uniemożliwił mu wszystko, za wyjątkiem płyciutkiej penetracji. Cicho jęknęłam z frustracji prosto w

jego usta, wyginając w łuk biodra w niemym błaganiu. Oderwał usta od moich warg, a jego oczy były jaskrawoniebieskie w pokoju, który teraz wyglądał na pełen cieni. - Poproś mnie - szepnął. Zacisnęłam swoje usta, zdecydowana nie wypowiedzieć ani słowa, a on pozwolił swojemu językowi igrać wzdłuż ich zaciętej linii, przekomarzając się i smakując, dopóki nie zapragnęłam niczego oprócz tego, żeby znowu je dla niego otworzyć. Upór i frustracja prowadziły ze sobą wojnę, aż zapragnęłam krzyczeć. Obsunęłam się niżej na łóżku, wyginając w łuk biodra i dociskając je do jego dłoni. - Poproś powtórzył, jego palec otarł się o mnie, wysyłając przez moje ciało błyskawicę czystej żądzy. Dyszałam, a pocieranie wilgotnej bawełny o najwrażliwszą część mojego ciała było oszałamiające, prawie do punktu bólu. Potrzebowałam więcej, pragnęłam spełnienia, teraz, zaraz. Zamknęłam oczy, kiedy pochylił się nade mną, a jego wargi zaczęły się drażnić z moimi; ale gdy pobudzenie narosło do prawie nieznośnego punktu, otworzyłam je i spojrzałam na niego, nie zawracając sobie głowy ukrywaniem wściekłości i poczucia krzywdy, które przebijały przez żar spalający moje ciało. Jego własne oczy były senne, półprzymknięte, ale otwarły się, gdy napotkały moje spojrzenie, a gdyby był kim innym mogłabym powiedzieć, że dostrzegłam w nich żal. Wycofał rękę spomiędzy moich ud i pochylił się do przodu. Ujął moją twarz w dłonie, jego kciuki otarły się o moje wargi, zanim pochylił się i złożył na nich pocałunek. - Już dobrze - szepnął. - Przepraszam. Nigdy nie przypuszczałam, że usłyszę od niego te słowa. Pomyślałam o swoim uszkodzonym głosie, bliznach na moim ciele, po czym poczułam ulgę. Miłość i nienawiść, jakie do niego czułam niemal rozrywały mnie na pół. Już nie mogłam przestać go kochać, tak samo, jak nie mogłabym przestać oddychać. Więc musiałam przestać go nienawidzić.

Jego usta powędrowały wzdłuż linii mojej szczęki, całując, lekko podszczypując, sunęły w dół szyi, dopóki nie posmakowały pulsu i przez jedną cudowną chwilę myślałam, że teraz weźmie moją krew, ale powędrował w dół ku moim drżącym piersiom, oczekujących na dotyk, czekających na jego usta. Jego dłonie prześliznęły się w dół, nakryły je, a ja załkałam z wrażenia wydając z siebie ostry, chrapliwy jęk... a potem nie byłam już w stanie wydać żadnego dźwięku. Jego usta zamknęły się na jednym z wyprężonych sutków, wessał go, a jego język zatańczył na twardym jak koralik zwieńczeniu. Przez moment pomyślałam, że dojdę, tylko czując jego usta na mojej piersi. Wówczas przypomniałam sobie jego szorstkie jednosylabowe polecenie „Chodź” i moje ciało wyprężyło się w orgazmie. Dysząc opadłam na poduszki, wstrząśnięta siłą mojej reakcji, ale wtedy przeniósł się na drugą pierś i tym razem spełnienie przyszło prawie natychmiast. Spróbowałam złapać oddech, gdy zsuwał luźne spodnie z moich nóg, po czym jego dłonie, bardzo silne dłonie znowu przesunęły się do góry, po moich łydkach, udach. Teraz mnie weźmie, pomyślałam i jakaś cząstka we mnie zaczęła się buntować. Nie chciałam, żeby był na mnie, panując nade mną; nie chciałam być kontrolowana. Jego ręce dotknęły mnie, a ja wiedziałam, że jestem mokra, gotowa na niego i próbowałam przekonać siebie, że mogę to zrobić, mogę pod nim leżeć. Oczekiwałam na dźwięk zamka błyskawicznego, głośny szelest zsuwanych dżinsów, ale on pochylił się i przycisnął do mnie swoje usta. Wiedziałam, że ludzie to robią, oczywiście, że o tym wiedziałam. Gdy jeszcze byłam demonem sugerowałam mężczyznom, żeby robili to swoim żonom. Ale nikt, nigdy podczas całego mojego istnienia nie zrobił tego dla mnie. Całował mnie tam, pomiędzy moimi udami, lizał, delektował się moim smakiem, ssał, dopóki z mojego gardła nie wyrwał się stłumiony szloch, a moje ręce nie zacisnęły się na jego głowie próbując go odepchnąć. To było zbyt wiele, nie mogłam tego znieść; ale jego długie włosy spłynęły na moje biodra i zamiast dalej go odpychać, wplotłam palce w

jedwabiste kosmyki. Dotyk języka był subtelniejszy od pieszczoty jego silnych palców, wabiąc mnie do mrocznego, dziwnego miejsca, gdzie istniała taka rozkosz, że zawahałam się przerażona, podczas gdy jego język wciąż okrążał i lekko trącał moje najwrażliwsze miejsce. Wsunął we mnie palec, a ja wygięłam się w łuk, odrywając tułów od łóżka, zanim z powrotem zdążyłam na nie opaść, dołożył drugi i poczułam, jak zwijają mi się palce u stóp. Po chwili dodał trzeci i było po mnie. Wydając cichy krzyk z głębi swoich trzewi i drżąc na całym ciele zapadłam w ciemność. Zanim się ocknęłam już był we mnie, zanurzony głęboko w moim wnętrzu. Wpadłam w panikę, szarpałam się i walczyłam, żeby go z siebie zepchnąć. Chwycił moje nadgarstki i przyszpilając je do łóżka, wcisnął we mnie swoje biodra. Moja walka była bezcelowa, mimo to przerażona nie mogłam przestać. Leżał na mnie, przytrzymując moje ciało. - Przestań - wydyszał przy moim uchu. - Przestań z tym walczyć. Przykro mi, ale nie ma innego sposobu. Jego słowa ledwie do mnie docierały. Wszystko, co wiedziałam to, że muszę go zatrzymać, odwrócić sytuację, musiałam być na górze, a nie pod nim. Lecz on był zbyt silny i nie mogłam go zrzucić. Nie próbował mnie kontynuować, jedynie trzymał w ramionach, jakby starał się okiełznać nerwową klacz, pomyślałam z nagłym, prawie histerycznym rozbawieniem. - Nie - błagałam, moja duma zniknęła. - Proszę, nie. Przytulił swoją twarz do mojej i otarł się o nią łagodnym, prawie kocim gestem otuchy. - Musimy to zrobić, Rachelo - szepnął. - Tylko ten raz, muszę cię mieć w ten sposób, żeby wziąć od ciebie krew. Zaczęłam kopać próbując go zrzucić, ale był zbyt silny, zatopiony zbyt głęboko w

we wnętrzu mojego ciała, wypełniając mnie. - Możesz sięgnąć do mojej szyi, kiedy będę na górze - udało mi się wydusić. - Nie. - Na stojąco? - Nie mogłam uwierzyć, że sugeruję coś takiego, po ostatnim, obezwładniającym razie, który zamienił się w zdradę. - Nie - wycedził przez zaciśnięte zęby, a jego ciało, nagie ciało było śliskie od potu i na moment wyrwałam się ze swojego bezrozumnego przerażenia, zastanawiając się, kiedy zdjął swoje ubranie i jak się czuł nagi, przyciśnięty do mnie. Starałam się wepchnąć pomiędzy nas swoje łokcie, ale jego siła była niewiarygodna. To było jakby tłuc w ceglany mur... nic nie mogło osłabić jego uścisku, jego pozycji... i powoli, bardzo powoli przestałam walczyć. Leżałam nieruchomo, dysząc, moje ciało pokrywał pot i Azazel. Uniosłam wzrok, napotkałam jego spojrzenie i mogłam dostrzec szczery żal w jego oczach. Cienie wypłukały cały kolor z pokoju. Jedynym wyjątkiem był głęboki błękit jego tęczówek i znowu przypomniałam sobie pułapkę Mrocznego Miasta, głębię jego zdrady. Było mu przykro, pomyślałam, ponuro. Nie chciał tego. Żałował. Był zmuszony... - Przestań - powiedział, puszczając moje ramiona i ujmując twarz w dłonie. Byłam wykończona walką z nim i mogłam już tylko leżeć przyciśnięta jego ciałem. Pocałował moje usta, powieki, nos. - Żałuję, że muszę cię zmuszać do leżenia pode mną. Ile razy muszę ci to powtarzać? Tak bardzo cię pragnę, że zgodziłbym się na cokolwiek zachcesz. Ale to musi odbyć się w ten sposób. Rozumiesz? - W przerwach pomiędzy słowami wycofywał do połowy swoją grubą penetrującą mnie męskość, po czym znowu mocno we mnie wchodził, raz za razem wbijając mnie w materac, a ja

drżałam, próbując opanować zalewającą mnie panikę. Czułam na sobie jego skórę ciepłą i wilgotną, obejmujące mnie muskularne ramiona, usta przyciśnięte do mojego policzka, jego długą nogę przyciśniętą do mojej i płytka penetracja jego penisa przestała mi wystarczać. Wolno, bardzo powoli uniosłam nogi i owinęłam nimi jego smukłe biodra. Równie powoli uniosłam swoje ramiona, by otoczyć nimi jego szyję i przyciągnąć go bliżej. Pozwoliłam temu odejść, pozwoliłam odejść starożytnemu przymusowi zrodzonemu z uporu i przemienionemu w postać gwałtownego przekleństwa. Pozwoliłam odejść wspomnieniom o tysiącach demonów, które noc po nocy gwałciły mnie w ten sposób, rozrywając mnie, raniąc, zabijając. Odeszło, to wszystko było już przeszłością, teraz istniał tylko Azazel. Zapach jego skóry, jak orzeźwiająca oceaniczna bryza, ciepłe ciało, smak w moich ustach, gdy polizałam jego ramię. Miarowy ruch do przodu, dotykający jakiegoś miejsca w moim wnętrzu, co czyniło mnie mnie dziką. I wtedy go pocałowałam, wyginając się ku górze, wychodząc mu na spotkanie, łącząc się z nim w tym szalonym tańcu żądzy i miłości; i już nie było mowy o żadnej kontroli, dominacji; o tym, kto był na górze, a kto pod spodem. Byliśmy tylko my dwoje, razem w cudownym, gorącym, intensywnym połączeniu i mój zbliżający się orgazm, potężniejszy niż kiedykolwiek. Chociaż chciałam go powstrzymać, przedłużyć rozkosz, odczucia były zbyt obezwładniające, straciłam nad nimi kontrolę i po prostu zanurzyłam się w morzu przyjemności. Poczułam, jak narasta jego własna potrzeba, jak jeszcze mocniej we mnie nabrzmiewa, chociaż myślałam, że to niemożliwe, wzrost tempa jego pchnięć, które wstrząsały mną, całym łóżkiem i błagałam o więcej, tego czego pragnęłam i potrzebowałam. Kiedy już dochodziłam do szczytu, poczułam początek jego wytrysku, a jego zęby zanurzyły się w mojej szyi i wtedy odjechałam. Te usta ssące moją szyję, wciąganie, picie, zatracenie się w moim smaku, słodki gorący strumień, którym mnie wypełniał, to było zbyt wiele.

Umierałam i nie dbałam o to. Mogliśmy skonać razem, wyniszczeni pożądaniem, które było naszym podstawowym błędem: ostrzegali nas, a my to zlekceważyliśmy. Umierałam, ale byłam w jego ramionach i tylko to się liczyło. Nagle pojawiły się pióra, dryfujące w ciemnościach, zamykające się wokół mnie, miękkie jak błogosławieństwo, a gdy znowu spadłam na ziemię, pozwoliłam sobie odpocząć w ich łagodności, w spokoju.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 21

POWOLI OTWORZYŁAM OCZY, niezupełnie pewna, co spodziewałam się zobaczyć. Piekielne płomienie? Tryumfującą twarz Belocha, przepraszam... Uriela? Całkowitą ciemność zupełnej pustki? Co jeszcze można było zobaczyć w życiu pozagrobowym? Bałam się patrzeć. On leżał obok mnie na białym prześcieradle, czarne włosy przysłaniały mu twarz, chociaż nie miałam żadnej wątpliwości, co do tego kim był. Spał jak zabity, leżąc na brzuchu, ale mogłam dostrzec unoszenie się i opadanie jego klatki piersiowej w rytm oddechu, więc wiedziałam, że przeżył. Ostrożnie dotknęłam szyi. Niczego tam nie było, żadnego znaku, ani bólu, tylko, kiedy pogłaskałam to miejsce czubkami palców, przepłynął przeze mnie dreszcz zapamiętanej reakcji. Przy podstawie mojej szyi niespodziewanie wydawała się

powstać całkowicie nowa strefa erogenna, a kiedy przypomniałam sobie jego usta ssące moje ciało, jęknęłam na wspomnienie przeżytej rozkoszy. Usiadłam, bardzo ostrożnie, żeby go nie zbudzić. Pokój wypełniał dziwny półmrok, który wydawał mi się świtem i ze zdziwieniem spojrzałam poza drzwi balkonowe do prywatnego ogrodu. Było późne popołudnie, gdy weszłam do tego pokoju. Późne popołudnie, gdy Azazel i ja kochaliśmy się, jeśli można tak to nazwać. Wątpiłam, żeby z jego strony było to właściwe słowo, ale nie zamierzałam szukać innych. Jednak teraz był poranek, a ja nie pamiętałam nic oprócz zamykającej się wokół mnie ciemności. Tyle że, czy nie było tam jakichś piór? Obserwował mnie. Powinnam była wiedzieć, że jak kot potrafił budzić się w jednej chwili, całkowicie przytomny. Przewrócił się na plecy zanim przypomniałam sobie, że chciałam poszukać jakichś znaków skrzydeł, o których wiedziałam, że musiał je gdzieś ukrywać. Patrzył na mnie spod ciężkich powiek, a ja szukałam śladu swojej krwi na jego ustach, zastanawiając się, czy to wzbudziłoby we mnie wstręt. Czy smakowałby krwią? - Żyjemy - stwierdziłam, nieco niepotrzebnie. - Czy miałaś jakiekolwiek wątpliwości? - Oczywiście, że tak. W jego oczach błysnęła iskra zaskoczenia. - I mimo to się zgodziłaś? - Tak. - Ja też potrafiłam odpowiadać monosylabami. Nie miałam zamiaru niczego mu tłumaczyć. Wyjaśniać, że pragnienie go było jak gorączka w mojej krwi, rozrywało mnie i będąc szczerą z samą sobą musiałabym się przyznać, że jeszcze raz

zdecydowałabym się stanąć twarzą w twarz z Wyrywaczami Prawdy, gdyby to dało mi szansę ponownego znalezienia się z nim w łóżku. (taaa Rachela przynajmniej nie oszukuje samej siebie, jak ktoś kogo znamy;) Podciągnął się i usiadł obok mnie, elastycznym, powolnym, kocim ruchem, który sprawił, że zaschło mi w ustach. Dla całego świata mógłby wyglądać jak mąż zamierzający przeczytać niedzielną gazetę. Moje piersi były teraz skromnie zakryte prześcieradłem, jednak o ile dobrze pamiętałam, wczoraj zaczynaliśmy na jedwabnej narzucie, która teraz leżała na podłodze. To samo prześcieradło luźno okrywało również jego biodra i dla całego świata musieliśmy stanowić obrazek jak z grzecznej, przedpołudniowej komedii romantycznej. Zastanawiałam się, co by się stało gdybym na niego wskoczyła. - Spaliśmy - powiedziałam, dając kolejny przykład błyskotliwej konwersacji. - Można się było tego spodziewać. Pierwsze tworzenie więzi jest przejmującym doświadczeniem dla obojga partnerów. Przepraszam, jeśli cię przestraszyłem. I proszę bardzo, oto kolejne przeprosiny. Ale nigdy z właściwego powodu, nie z powodu tamtej nikczemnej zdrady. - Nie przeraziłeś mnie. Rzucił mi niedowierzające spojrzenie, ale przecież czuł moją panikę, gdy brał mnie twarzą w twarz. Mogłam wszystkiemu zaprzeczać, ale mój strach był prawdziwy. Teraz już minął, kolejna część klątwy została rozbita. Część, o której nawet nie pamiętałam, że była moim przekleństwem. Ale on wiedział i był przygotowany na moją reakcję. Zbyt dobrze mnie znał. Wciąż na mnie patrzył, a ja nagle poczułam niechęć do spojrzenia mu w oczy. Z powrotem osunęłam się w dół na łóżku i odwróciłam do niego plecami. Nie miałam ochoty wstawać i szukać ubrania, ale jego spokojne, nieustępliwe spojrzenie zaczęło działać mi na nerwy. - Zdrzemnę się jeszcze troszeczkę - wymamrotałam. Miałam nadzieję, że pojmie

aluzję i opuści łóżko, zostawiając mnie na chwilę samą, ale ani drgnął. Zamiast tego ześliznął się w dół i przytulił do moich pleców gestem, który mógłby wydawać się opiekuńczy, gdyby nie pewna twardość wciskająca się w mój pośladek. Jego ramiona objęły mnie, przyciągając do siebie, dłonie powędrowały w górę nakrywając moje piersi. Syknęłam, protestując, ale tylko przez chwilę, a następnie umościłam się wygodnie w jego opiekuńczym cieple. Nie rozumiałam dlaczego czułam, że pragnę ochrony... od kogoś, kto dowiódł iż był dla mnie największym zagrożeniem. Ale z jakiegoś powodu poczułam się całkowicie bezpieczna, więc zamknęłam oczy i zasnęłam. LEŻENIE W ŁÓŻKU Z RACHELĄ W RAMIONACH było czystym piekłem, a to był dopiero początek jego pokuty. Jeśli mógł dać jej chociaż odrobinę spokoju i komfortu, to chciał to zrobić, nie zważając na cenę, jaką przyjdzie mu za to zapłacić. Wściekła erekcja nie była wielką torturą, nieprawdaż? Jak to się stało, że jego niekończąca się egzystencja przywiodła go do tego miejsca i tej chwili? Jego, który szczycił się, że zawsze zachowuje chłód i opanowanie, ze wszystkimi oprócz Sarah, a jej strata wypłukała z niego ostatnią cząstkę delikatności, jaką w sobie posiadał. Zbyt długo trwało zanim zdał sobie sprawę, że stał się takim samym potworem, jak ten którym najbardziej gardził. Może i nie był aż takim sukinsynem jak Uriel, ale bardzo się do tego zbliżył, a to że prawie przyczynił się do śmierci Racheli dobitnie mu to uświadomiło. Wciąż czuł jej smak... słodycz jej pożądania, bogaty aromat krwi... i prawie zaczął jęczeć. Nie ośmielił się zasnąć; co prawdopodobnie skończyłby się mokrym snem, całkowicie ją przerażając. Nie mógł przestać myśleć o tym, jak to było, gdy w końcu go zaakceptowała, jak opasała go udami i przyciągnęła bliżej, o delikatnych odgłosach pragnienia, jakie wydawała z głębi gardła, kiedy w nią wchodził, o sposobie ,w jaki odrzuciła do tyłu głowę i zaoferowała mu szyję, by mógł przyłożyć

do niej swoje usta i ssać z niej pożywną, ożywczą krew. Do diabła, kogo on chciał nabrać? Wzięcie krwi było rytuałem, celowym, świętym aktem, oraz czymś, co uzdrawia i daje siłę. A także najbardziej erotyczną rzeczą, jaką Upadli byli w stanie zrobić i to przywiązało go do niej na wieki. Boże, pomyślał, wstrząśnięty. A jednak zdawał sobie z tego sprawę. Wiedział, że doszłoby do tego, że w końcu byliby związani, nieważne czy nienawidziłaby go, czy nie. Wiedział o tym, nawet jeśli nie chciał tego zaakceptować. Spodziewał się, że będzie z nim walczyć. I pozwoliłby jej na to, do pewnego stopnia. Poświęciłby jej więcej czasu, gdyby miał taką możliwość, ale Uriel był zbyt blisko. Azazel nie miał innego wyboru, jak tylko odrzucić swoje własne wahania i wątpliwości. Dał jej tak dużo czasu, jak tylko to było możliwe, a nie było go wiele. Kolejna rzecz, którą był jej winien. Miał twarz zanurzoną w jej włosach i to powinno go łaskotać. Zamiast tego czuł się jakby dotykał jedwabiu. Przypomniał sobie, jak to było czuć się w ten sposób z kobietą; fizyczne połączenie, które nigdy nie osłabnie. I znał to poczucie winy, które wciąż trzymało go w swoich kleszczach. Poczucie winy, które nie miało nic wspólnego z Sarah, a wszystko z nim i z jego własnym gniewem. Sarah zmarła, dawno temu. Teraz był czas, żeby wreszcie ją uwolnić, pozwolić jej odejść. Rachela spała głęboko, najwyraźniej była wykończona. Nie wziął od niej aż tak wiele krwi, żeby zbyt mocno to odczuła... będąc szczerym, powstrzymywał się przed tym z całych sił, kierowany nieodpartym przymusem, by ją chronić. Ale siła pierwszego prawdziwego łączenia się w parę była naprawdę druzgocąca i prawdopodobnie Rachela będzie to odsypiała przez cały dzień. To nie stanowiło problemu. Mieli do zaplanowania kampanię wojenną. Niech śpi, później do niej wróci.

Niech śpi. KIEDY W KOŃCU SIĘ OBUDZIŁAM, sama w pustym łóżku... prawdopodobnie było już późne popołudnie. Opanowały mnie najdziwniejsze uczucia: radość i strach, rozkoszne znużenie i pewność, której tak potrzebowałam, a która promieniowała ze mnie głębokim fizycznym zadowoleniem i dojmującą seksualną tęsknotą. Znowu go chciałam. Pragnęłam go pomiędzy nogami, pochylającego się nade mną, spoconego i wchodzącego głęboko w moje ciało. Chciałam jego ust na mojej szyi, pijących to, co tylko ja mogłam mu dać. Sturlałam się z łóżka i ruszyłam do łazienki. Byłam w takiej malignie, że ledwo zdołałam docenić jej elegancję; ale po kilku minutach pod prysznicem, to uczucie powoli zaczęło mijać i poczułam się trochę bardziej ożywiona. Ubranie, którego pozbawił mnie wczorajszego popołudnia znalazłam starannie złożone na krześle i zastanowiłam się, kto to zrobił. Myśl o Azazelu składającym moje ciuchy była zbyt dziwaczna, by ją rozważać, mimo to pomyślałam, że przecież wiedziałabym, gdyby ktoś inny wchodził do sypialni. To musiał być on. Ubrałam się szybko, próbując nie myśleć o tym, w jaki sposób opadało ze mnie to ubranie. Jedno, czego nie mogłam znaleźć, to krótki podkoszulek na ramiączkach, a wówczas przypomniałam sobie jego dezaprobatę i poczułam, jak przelotny uśmiech zakwita na moich ustach. Weszłam do salonu nawet nie zawracając sobie głowy szukaniem czegoś tak cywilizowanego jak karteczka z informacją dokąd poszedł i otworzyłam drzwi na korytarz. Usłyszałam trwającą tam gwałtowną dyskusję. Męskie głosy, gniewne i napięte dobiegały zza zamkniętych drzwi sali obrad. Natychmiast obróciłam się na pięcie i pozwoliłam drzwiom do naszego apartamentu zatrzasnąć się za moimi plecami. Nie miałam ochoty wystawiać się na ich ciekawskie spojrzenia. Wiedzieli dokładnie, co ja i Azazel zrobiliśmy, oraz w jaki sposób to przebiegało, a co mnie samej wydawało się dojmująco osobiste. Nie miałam ochoty na to, żeby ktoś inny to roztrząsał.

Ponadto umierałam z głodu. Coś słodkiego uratowałoby mi życie.(Bosz znam to uczucie...;) Słońce już zaczynało zachodzić. Otworzyłam drzwi balkonowe i wyszłam na ustronne patio, pozwalając łagodnej bryzie tańczyć wokół mnie. Zapach oceanu w powietrzu działał kojąco, co było dziwne, biorąc pod uwagę, że jego widok kompletnie mnie przerażał. I dziękować bogom i boginiom, na niskim, prostym stoliku stała taca ze świeżymi owocami, francuskimi rogalikami i mrożoną herbatą w której pływały jeszcze nieroztopione kostki lodu. Rozejrzałam się sprawdzając, czy na patio prowadzą jakieś inne drzwi, ale nie mogłam dostrzec żadnych. Ktokolwiek dostarczył to jedzenie musiał posługiwać się magią, ale nie dbałam o to. Opadłam na jedno z wiklinowych krzeseł i zaczęłam jeść. Wciąż mogłam słyszeć gniewne głosy, ale w pewnej odległości. Zamknęłam oczy, pozwalając swojej pamięci podryfować do wczorajszego wieczoru. Natychmiast stałam się wilgotna i nieco zdegustowana swoją reakcją. Nie miałam zamiaru martwić się tym. To było to, co czułam; a kiedy on w końcu wróci, wyczuje moje podniecenie i... A jeśli nie wróci? A co jeśli to zainicjowanie więzi było wszystkim czego potrzebował? Wyraźnie zaznaczył, że nie chciał niczego do mnie czuć. Nie wątpiłam, że mówił serio... nie byłam aż tak naiwna... ale wiedziałam również, że tak samo jak w moim przypadku, jest to bardziej walka z samym sobą. Tyle tylko, że ja już przestałam z tym walczyć. Pragnęłam i potrzebowałam go teraz. Oparłam się o fotel i zamknęłam oczy, pozwoliłam palcom dotknąć moich ust, a potem podryfować w dół ku piersiom i w końcu do niewidocznego znaku na mojej szyi. Zastanawiałam się, czy jestem zdolna przywołać go siłą woli. Czy usłyszałby mnie, gdybym go wezwała?

Jakiś cień przesunął się pomiędzy mną, a słońcem. Otworzyłam oczy przepełniona nagłym, niekontrolowanym zachwytem. Po czym zmartwiałam, patrząc w skrytą pod kapturem twarz nieznajomego. - Kim jesteś? - Wychrypiałam. Zdążyłam już poznać wszystkich mieszkańców Sheolu, jeśli nie z imienia to z wyglądu, a tego mężczyzny nigdy wcześniej tu nie widziałam. Spojrzałam mu w oczy i ujrzałam w nich pustkę, jakby ta twarz była tylko maską. Już kiedyś widziałam takie oczy. Gdy byłam przypięta do stołu w sali przesłuchań Mrocznego Miasta, odchodząc od zmysłów z bólu. Próbowałam krzyczeć, ale żaden dźwięk nie opuścił mojego gardła. Już odebrali mi głos, a teraz odbiorą także życie. Skoczyłam na równe nogi w pośpiechu przewracając krzesło, ale ta istota nawet nie drgnęła. Po prostu wpatrywała się we mnie tymi pustymi oczami. (A co się stało z osłoną, czyżby te bestie nie potrzebowały zaproszenia, a może osłona nie chroni przed atakiem z powietrza?) Spróbowałam ponownie wydobyć z siebie głos i wyłuskałam jakieś smętne resztki. - Odejdź stąd. Nie należysz tutaj, a ja nie mam już dla ciebie żadnych informacji. Powiedziałam ci wszystko... nie musisz zadawać mi bólu. Wtedy odezwał się do mnie upiornym, bezcielesnym głosem o mechanicznym brzmieniu. - Nie przybyliśmy tutaj, żeby cię krzywdzić. My? Obejrzałam się i zobaczyłam, że po mojej lewej stronie pojawił się jeszcze jeden i patrzył na mnie tak samo bezdusznie. Rozważałam walkę z jednym z nich. Z dwoma nie miałam najmniejszych szans. Wciąż próbowałam wycofywać się w kierunku drzwi balkonowych, które jak idiotka zamknęłam za sobą. Gdybym zdołała dostać się do środka mogłabym zamknąć je na klucz, spowalniając ich, podczas gdy sama pobiegłabym po pomoc. - Więc po co tu jesteście? - Zapytałam. - Żeby cię zabić – odparła kreatura swoim mechanicznym, beznamiętnym głosem.

- Dlaczego? - Zapytałam i powoli zbliżyłam się do drzwi, a żaden z nich się nie poruszył. Miałam więc cień szansy, że zdążę uciec. - Tak zostało postanowione i zatem tak będzie - powiedział, ruszając ku mnie. Dostrzegłam jego ręce, dłonie, które wyglądały bardziej na szpony i przez jeden, decydujący moment po prostu zamarłam, przypominając sobie przeżyty horror. Owładnęła mną panika, ale zdążyłam odskoczyć zanim mnie dotknął, sprintem ruszyłam w kierunku drzwi; jednak zdążył mnie chwycić, szpony rozdarły białą bawełnę na moich ramionach, poczułam jak tryska z nich krew. Znowu krzyknęłam w śmiertelnej ciszy, wiedząc, że mnie zabiją i błagając, żeby ta śmierć była miłosiernie szybka. Nie chciałam umrzeć. Nie teraz. Chciałam leżeć w łóżku z Azazelem i zgłębiać tajemnice wszelkich cielesnych rozkoszy. Pragnęłam chodzić w słonecznym blasku brzegiem morza, które mnie przerażało. Chciałam rozmawiać z Allie, śmiać się z innymi i robić to, co umiałam najlepiej. Chciałam uleczyć poczucie straty i upewnić się, czy gdzieś nie istniały dzieci, które mogłyby wypełnić pustkę w ramionach tych kobiet. Poczułam dziwny dreszcz przebiegający przez moje ciało, prawie taki, jak wtedy gdy zmieniałam postać i zamiast uciekać zaatakowałam najbliższego Wyrywacza Prawdy, patrząc wstrząśnięta, jak szpony nocnego ptaka rozorały jego twarz, a on krzyknął z bólu. Sekundę później balkonowe drzwi eksplodowały gradem szklanych odłamków i ujrzałam stojącego w nich Azazela, na jego bladej twarzy malowała się wściekłość, a jego skrzydła, cudowne skrzydła były w pełni rozwinięte. Miały kolor głębokiego ciemnego granatu i wydawały się wypełniać przestrzeń słusznym gniewem. A w następnej chwili stał się on rozmytą plamą ruchu, odrywając ode mnie Wyrywacza Prawdy i rzucając nim o ścianę. Słyszałam chrzęst kości i wysoki kwik bólu tej istoty, gdy osunęłam się na ziemię, kurczowo tuląc do siebie swoje

poszarpane ramiona. Musiałam sobie wyobrazić tą chwilową przemianę, to uderzenie szponami drapieżcy. Ktoś przyszedł za Azazelem i efektywnie zajął się tym drugim, skręcając mu kark i rzucając go na ziemię. Azazel był przerażająco bezlitosny. Wyrwał pierwszej kreaturze podobne do obcęgów dłonie, a gdy ta wrzeszczała i lamentowała, szybkim skrętem, złamał jej kark i oderwał głowę od reszty ciała. Powinnam być chora, przerażona. Zamiast tego, gdybym mogła wydobyć z siebie głos, głośno bym mu kibicowała. Klęczałam na kamiennym patio, krew spływała mi z ramion, moje dłonie nie były już w stanie jej zatamować. Czułam zawroty głowy, zachwiałam się i pomyślałam, że właściwie to mogłabym na chwilę się położyć; wówczas znalazł się obok mnie, uniósł w swoich ramionach i z kamiennym wyrazem twarzy ostrożnie przytulił do siebie. A następnie poszybowaliśmy w górę, w górę po krańce nieba. Moja krew wsiąkała w jego ubranie tak samo jak w moje i kręciło się mi w głowie, chociaż nie miałam pewności, czy działo się tak z powodu upływu krwi, czy lotu w ramionach anioła. Potem zobaczyłam dokąd zmierzał. Zaczęłam walczyć, zdesperowana, by wyrwać się z jego uścisku. Któregoś popołudnia Allie wyjaśniła mi, że morze miało lecznicze moce dla mieszkańców Sheolu i wiedziałam, że mnie tam zabiera, w dół do czarnego, morderczego dna i wiedziałam, że znowu się utopię, że kolejny raz zginę z rąk mężczyzny, którego pokochałam. - Przestań - powiedział, mocno przyciskając mnie do siebie. – Sprawisz, że spadniemy. Nie dbałam o to. Wolałam raczej umrzeć łamiąc kark, niż pozwolić mu się utopić. Próbowałam mu to powiedzieć, ale z mojego gardła wychodziło jedynie powietrze, a on po prostu zignorował moją rozpaczliwą walkę. Zawisł pionowo ponad wrzącym oceanem, a następnie zanurkował w dół. Oczekiwałam przejmującego chłodu, ale morze było jedynie chłodne i słone.

Zamknęłam oczy, by nie wpuścić szczypiącej wody, zacisnęłam usta w milczącym krzyku i wstrzymałam oddech, walcząc z nim, gdy ściągał mnie coraz głębiej i głębiej. Pękały mi płuca, tonęłam, wtedy przyciągnął mnie do siebie i nakrył ustami moje wargi. Byłam zbyt wstrząśnięta, żeby stawić opór, gdy siłą otworzył mi usta wdmuchując do moich spragnionych płuc czyste, świeże powietrze, a moje oczy otworzyły się z drżeniem. Widziałam go wyraźnie w luminescencyjnej niebieskiej wodzie, czułam zapach jego skóry, a kiedy odjął swoje usta, zdałam sobie sprawę, że oddycham. Zdarł ze mnie podartą i zakrwawioną bluzę, pozwalając oceanowi ją porwać. Morska woda przemyła moje rany, ukoiła je. Poczułam, jak moje ciało prawie bezwiednie uwalnia się od mrożącej krew w żyłach paniki. Leżałam na plecach, woda owijała się wokół mnie, kołysała, pieściła. Chwilę później wystrzeliliśmy w górę, jego ramiona ciasno owijały się wokół mnie, gdy unosiliśmy się na wodzie. - Nigdy nie powinienem zostawiać cię samej - szepnął mi do ucha. - Ale żaden z nas nigdy nawet nie przypuszczał, że Wyrywacze Prawdy ośmieliliby się tu wejść. Przybiegłem, gdy tylko usłyszałem, jak zawołałaś, ale obawiałem się, że nie zdążę na czas. Jak mógł usłyszeć moje wołanie, skoro nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku? To nie miało żadnego sensu... ale przecież, również nie dawało się logicznie wytłumaczyć tej dziwnej chwilowej przemiany, jaką przeszło moje ciało. Zdążył na czas i tylko to się liczyło. Oparłam głowę o jego ramię, nogami owinęłam go w pasie, kiedy powoli wynosił mnie z morza. Brzeg wypełnił się ludźmi, a ja byłam bez koszulki. Trzymał mnie przy sobie, osłaniając. Allie rzuciła się do przodu. Nie oderwałam twarzy od jego ciepłej skóry, ale rozpoznałam jej głos, jej pełne troski pytania. - Wszystko w porządku powiedział Azazel. - Zajmę się nią.

Musiałam to sobie wyobrazić, ale pomyślałam, że czułam, jakby tłum rozsunął się z szacunkiem. Bez wysiłku niósł mnie przez chłodny główny hol, z powrotem do apartamentu, który był naszym schronieniem. Zaniósł mnie prosto pod ogromny prysznic, włączył ciepłą wodę i pozbawił mokrych spodni. Jego dłonie były łagodne, prawie bezosobowe, gdy rozgrzewając mnie zmywał sól z mojego ciała. Rany na moich ramionach już zaczęły się goić, a ja czułam się bezwładna, uległa, oddając się pod jego opiekę. Gdy skończył, zawinął mnie w gruby biały ręcznik i zaniósł do sypialni. Ktoś usunął zniszczone drzwi i uprzątnął potłuczone szkło. Łagodna bryza wpadała przez puste okienne skrzydło. Mogłam mieć tylko nadzieję, że ci sami ludzie usunęli również wszystkie części ciał Wyrywaczy Prawdy. Łóżko zostało pościelone, ale Azazel zerwał z niego narzutę i złożył mnie, razem z ręcznikiem w zapraszającą miękkość. Nie chciałam, żeby zostawiał mnie samą, ale nie potrafiłam o to poprosić. Nie mogłam. Wśliznął się do łóżka i ułożył obok, jego mokre, nagie ciało przytuliło się do mnie, kurczowo przyciągnął mnie do siebie i owinął się wokół mnie. Nareszcie, w końcu, wypuściłam swój wstrzymywany oddech. Czułam się dobrze. Byłam bezpieczna i kochana. Nie, to było śmieszne. Tak samo śmieszne jak myśl, że mogłam zmienić formę i wbić szpony w jedną z tych istot, które prawie mnie zabiły. Ale nie było żadnego innego słowa, żeby to określić, niż właśnie miłość. - Tak - wyszeptał przy mojej skroni.(Tutaj uśmiech sam wypłynął mi na usta;) Zna moje myśli, przypomniałam sobie, tym razem bez ukłucia paniki. Co on miał

na myśli mówiąc tak? Nieważne. Przynajmniej w tym momencie mogłam wierzyć, w to co chciałam i czego potrzebowałam. Wszystko było nieruchome i ciche. Zapadła noc i światło księżyca wpadało przez otwarte okno. Pragnęłam pozostać tak na zawsze. Czy mogłabym? Czułam, jak stawał się twardszy, grubszy chociaż wciąż leżeliśmy w całkowitym bezruchu. Spał? Wiedziałam, że mężczyźni czasami podniecają się przez sen. Gdy byłam jeszcze demonem do moich obowiązków należało szeptanie im do uszu, by pobudzić ich na tyle, żeby sięgali po żony i rozlewali w nich swoje nasienie. Czy mogłabym również szepnąć do ucha Azazelowi i nakazać mu, by mnie wziął? Jego dłonie przesunęły się ku górze i nakryły moje piersi, palcami zaczął delikatnie skubać mi sutki, a tlący się we mnie ogień znowu rozpalił się jasnym płomieniem. Przycisnęłam do niego pupę, ocierając się jak kotka, a jego nagły pomruk był przepełniony czysto zwierzęcą potrzebą. Czymś, co również mnie przyprawiło o drżenie. Obróciłam się w jego ramionach i nasze usta zwarły się w pocałunku. Wciąż smakował morską wodą, a ja chciałam go pić, wchłonąć. Chciałam go ssać, tak jak on ssał mnie i wiedziałam, jak zamierzam to zrobić. - O Boże - wymamrotał z trudem i przypomniałam sobie, że potrafił odczytywać moje myśli. Moje ciało zarumieniło się ze wstydu, ale on tylko roześmiał się, niskim gardłowym śmiechem i zdarł ze mnie ręcznik. TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 21

AZAZEL LEŻAŁ NA ŁÓŻKU w kompletnej agonii oczekiwania, mimo to Rachela nagle stała się nerwowa. Zapomniał, że pomimo jej namiętnych myśli, w sprawach

rozkoszny cielesnych była wciąż praktycznie nowicjuszką. Mogła wiedzieć, czego pragnęła, ale nie miała pojęcia, jak się do tego zabrać. Mógł odczytać jej wstyd i zmieszanie i chciał trzymać ją w ramionach, chroniąc ją przed wszystkim, w tym przed jej własną niepewnością. Ale wyczuwał również jej tęsknotę, a przecież już udowodnił, że on bynajmniej nie zalicza się do świętych. Ujął dłoń, którą przyciskała do jego ramienia i powoli przesunął nią w dół swojego torsu. Ze zdenerwowania zacisnęła ją w pięść, więc użył własnych palców, żeby ją otworzyć i ułożyć płasko na swoim brzuchu. Zadrżał w oczekiwaniu... nawet taki niewinny dotyk wystarczył, żeby prawie wysłać go na krawędź. Leż i myśl o Anglii, przypomniał sobie z nutą czarnego humoru i przesunął jej otwartą dłoń na swoją sztywną erekcję. Próbowała ją wyszarpnąć, ale nie pozwolił jej na to, przyciskając do twardego ciała. Po chwili uspokoiła się, pozwalając swoim palcom go dotykać, ucząc się go, otaczając. Zawinął własną dłoń wokół jej małej rączki, pokazując jej właściwe ruchy, chociaż to było niebezpieczne w stanie jego gwałtownego pobudzenia. Przesuwała po nim w górę i w dół z doskonałą precyzją, a w chwili, gdy właśnie miał ją powstrzymać, uwolniła go. Odetchnął z ulgą tylko po to, by poczuć jak jej palce znowu delikatnie go muskają, dotykając wrażliwej główki i wędrują wzdłuż grzbietu i naprężonych żył. Z trudem zdołał powstrzymać swój cichy jęk. Błyskawicznie zatrzymała dłoń. - Czy sprawiłam ci ból? Jego cichy śmiech był pełen napięcia. - Nie - powiedział. - Po prostu zrobiło mi się zbyt dobrze.

- Och - przez chwilę wydawała się to rozważać i nawet nie widząc jej twarzy wiedział, że uśmiecha się w ciemnościach. Coraz bardziej dostrajał się do każdego jej nastroju, kaprysu i reakcji. - W takim razie... - zamruczała i odsunęła się od niego, klękając nad nim. Poczuł delikatny jak muśnięcie piórkiem dotyk jej ust na swoim gardle i przypomniał sobie tamto ugryzienie w ulewnym deszczu, jej nieświadome naśladowanie świętego rytuału tworzenia więzi. Znaczyła pocałunkami szlak w dół jego piersi, aż poczuł jej wilgotny, ciepły języczek na swoim sutku, wówczas sięgnął swoimi dłońmi i przytrzymał ją tam, aby nią pokierować, po czym znowu je cofnął, walcząc z własną potrzebą kontrolowania sytuacji. Przesunęła się w dół, po czym zatrzymała, a jego dłonie bezwiednie zacisnęły się na prześcieradle. I wówczas jej ręka znowu go odnalazła, a jej zamknięte usta otarły się o jego wrażliwą główkę. Jęknął, ale tym razem zdała sobie sprawę, że był to jęk przyjemności i lekko poruszyła wargami w dotyku delikatnym jak muśnięcie słońca, który dla niego okazał się najcięższą torturą. Jej wargi cofnęły się, a on wypuścił swój hamowany oddech, tylko po to, by sekundę później poczuć, jak jej usta zamykają się wokół niego, wsysając go głęboko. Czuł delikatną pieszczotę jej języka i wszystko, co mógł robić to starać się natychmiast nie uwolnić nasienia. Musi wytrzymać, napomniał siebie. Istniały o wiele gorsze rzeczy niż te rozkoszne męki. A może jednak nie. Klęczała nad nim i dość łatwo było przyciągnąć ją do siebie. Pragnął dotykać ją ustami, czuć jej smak, dając jej to samo, co ona dawała jemu; ale stawiła mu opór, wyraźnie nie chcąc się rozpraszać, więc zadowolił się wsunięciem dłoni pomiędzy jej uda, odnalezieniem wilgotnych loczków i zagłębianiem się w nich, podczas kiedy ona zaciskała się wokół jego palców. Przesunęła usta niżej, próbując wziąć go całego, a on odnalazł jej łechtaczkę i zaczął drażnić ją kciukiem, kiedy wpychał w nią swoje palce. Odpowiedziała szybciej przesuwając po nim usta, w tą i z powrotem z tak dzikim głodem, iż zdał sobie sprawę, że za moment się zatraci. Ze stłumionym

rykiem, sięgnął w dół i pociągnął ją w górę, na siebie, gotowy, żeby pozwolić jej się dosiąść. Uniósł swojego penisa, a ona skwapliwie na niego opadła, w doskonałej precyzji zrodzonej ze wściekłej żądzy odczuwanej prze nich oboje. W chwili, gdy go brała w siebie, z jej gardła wydobył się cichy śmiech. A następnie, ku jego zdziwieniu, przewróciła na plecy pociągając go za sobą, ani na chwilę nie przerywając ich połączenia. Objął ją, a ona otoczyła go nogami. Spojrzał na nią i ujmując jej twarz w swoje dłonie, pocałował ją z całą długo powstrzymywaną mocą i desperacją. Jej odpowiedź była równie gwałtowna, przepełniona szalonym pożądaniem. Wtedy poruszył biodrami, cofając je, a następnie ponownie się w nią zagłębiając w odwiecznym rytmie, który w jakiś sposób zawsze miał w sobie urok nowości i poczuł delikatne drżenie zaciskających się wokół niego mięśni. Wiedział, że nie wytrzyma zbyt długo, już nie był w stanie, oparł swoją głowę obok jej skroni, koncentrując się wyłącznie na ich połączeniu, gdy jej cichy głos nagle przeniknął przez jego zamglony żądzą umysł. Azazel zastygł w udręce pożądania. - Chcę... szepnęła, tak zagubionym i łamiącym się głosem, że napełniło go to wstydem i smutkiem - …Chcę zmienić pozycję. Udało mu się wykrzesać z siebie krzywy uśmiech. - Oczywiście - powiedział, zaczynając obracać się i wciągać ją na górę; ale sprzeciwiła się, odpychając go. - Nie - powiedziała. - Inaczej. Wciąż był bardzo spokojny. - Istnieje wiele różnych pozycji - powiedział w końcu, jego głos brzmiał tak samo ochryple jak jej. - Ja... ja... - Zażenowanie zabarwiło jej głos i zdał sobie sprawę, że Rachela nie może wydobyć z siebie słów.

- Chcesz żebym się domyślił? - Zapytał z stłumionym rozbawieniem. - A może po prostu wypróbujemy kilka różnych sposobów, do czasu aż trafimy na ten, który miałaś na myśli? - Powiedział i wtedy wyłapał obraz z jej umysłu. - Ach, o to ci chodzi. To jest to, co absolutnie uwielbiam. Jeśli jesteś całkiem pewna. - Tak - wydyszała stłumionym głosem. Wycofał się z niej i odsunął, a ona odwróciła się, chcąc ułożyć się płasko na brzuchu. Wsunął rękę pod jej talię, przytrzymując ją. - Nie, moja miłości powiedział. - Tak się tego nie robi. - Ustawił się pomiędzy jej kolanami, sięgnął pomiędzy jej uda, odnajdując ją i powoli zaczął się w niej zagłębiać, niezwykły kąt sprawił, że była nieco ciaśniejsza. Nie popełnił błędu, biorąc jej jęk za oznakę dezaprobaty. Pierwsze skurcze jej orgazmu, ponownie prawie go z niej wypchnęły; ale wytrzymał, pozostał nieruchomy i gdy drgawki zmniejszyły swoje natężenie, pchnął głębiej. Był pewien, że ta powolna, ostrożna inwazja w końcu go zabije. Kiedy w reszcie zagłębił się w niej do końca, znieruchomiał, pozwalając jej do siebie przywyknąć. Był w niej głębiej niż kiedykolwiek, a ona opierała głowę o prześcieradło. Był zbyt blisko, wiedział o tym, ale chciał, żeby skończyła razem z nim. Pchnął mocno, jego biodra napięły się, a Rachela przyjęła go zapraszająca i uległa. Zagłębiał się w niej raz za razem, już niezdolny, by się kontrolować. Poczuł jej nadchodzący szczyt, wsunął dłoń pomiędzy jej uda i pieścił jej łechtaczkę do chwili aż rozlał się w niej, a jego skrzydła rozwinęły się otaczając ich oboje, zamykając w kokonie bezpieczeństwa i pożądania. To była niekończąca się rozkosz, bliższa raju niż cokolwiek innego, czego kiedykolwiek doświadczył. Poczuł, jak drży pod nim słaba i bezsilna. Otoczył ją ramionami i delikatnie ułożył na prześcieradłach, podczas gdy stopniowo cichły ostatnie dreszcze, a jego skrzydła złożyły się z powrotem uwalniając ich. Przewrócił się na plecy pociągając ją za sobą, pozwalając wyczerpanej i zaspokojonej

dziewczynie ułożyć się na nim. Nie musiał pytać, dlaczego potrzebowała zrobić to w tej pozycji. Akceptacja jego ciężaru na sobie wczorajszego wieczoru, była aktem wiary, pozwalającym pozbyć się upartej potrzeby kontroli, która prowadziła do katastrofy, właśnie wtedy, gdy szarpały nim jego własne wątpliwości. Ale dzisiaj poprzez rozmyślnie wybranie bardzo erotycznej, ale symbolicznie służalczej pozycji, odepchnęła od siebie ostatni ze swoich koszmarów. Mogła robić z nim co chciała, pod warunkiem, że sprawiało jej to przyjemność. Jej wargi były przy jego gardle, trąciła go tam nosem. - Dlaczego mnie nie ugryzłeś? - Szepnęła. Zawahał się przed daniem jej uczciwej odpowiedzi. - Nie muszę tego robić za każdym razem. Jeśli tego nie lubisz, nie... Była silniejsza niż się tego spodziewał. Przekręciła się na plecy i znowu był na niej, ułożony w kołysce jej ud. Sięgnęła w górę i ujęła jego twarz w swoje dłonie, składając na jego wargach przelotny pocałunek. Wyczuwała jego głód i wiedział, że jest on równy jej pragnieniu. Wygięła w łuk swoją szyję, przyciągając do niej jego twarz, a gdy tylko dotknął jej skóry, jego kły już były gotowe, żeby się w niej zagłębić. Smak krwi na języku był niewiarygodnie słodki. Musiał uważać. Utraciła jej dziś zbyt wiele; i chociaż wczoraj wieczorem wziął absolutne minimum, to wciąż jeszcze nie doszła do siebie. Oderwał usta od jej szyi i zalizał bliźniacze ranki, zamykając je, zsunął się na prześcieradła obok niej i wziął ją w ramiona, zupełnie wykończony. Gdyby Uriel wygrał, gdyby ich wszystkie wysiłki skończyły się fiaskiem, przynajmniej przestałby istnieć ze świadomością, że ostatnie chwile życia były najlepszą jego częścią. Zasnął przytulając ją do siebie.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 23

DWA DNI PÓŹNIEJ AZAZEL RZUCIŁ OSTATNIE, SMUTNE spojrzenie na leżącą na łóżku, zwiniętą w kłębek kobietę. Nadszedł czas. Gdyby był do tego zdolny, nałożyłby na nią Łaskę Snu, aby nie musiała doświadczyć nadchodzących dwudziestu czterech godzin. Czy zdołaliby to przetrwać, czy też nie, on gdyby tylko zdołał chciałby jej tego oszczędzić. Ale odkąd się związali, nie miał już na nią wpływu, żadnych możliwości kontrolowania jej, ani też nie mógł zastosować na niej ani jednej z posiadanych przez siebie Łask. Przygotowania zostały już poczynione. Gotowali się do bitwy. Michael, wieczny wojownik, z całą bezwzględną i determinacją gromadził ich siły. Upadli i ich żony zbroili się się; dom został zabarykadowany. Nie było żadnych wskazówek, w jaki sposób zostaną zaatakowani, ale jedno było pewne. To stanie się dzisiaj. Mimo, że w Sheolu nie było żadnych mędrców ani wyroczni, wielu jego mieszkańców obdarzonych było zmysłem przeczuwania. Nawet on miał dosyć tego daru, żeby wyczuć nadejście ich przeciwników i opuścił ciepłe objęcia Racheli, by przygotować się do walki. - Czy wiemy kiedy to się zacznie? - Zapytał Michaela, przyglądając się jak ten zapina swoją skórzaną zbroję. Azazel był jednym z najsilniejszych wojowników

wśród Upadłych, zaciętym, opanowanym, z mocą wykraczającą poza zwyczajne limity. Ale wiedział, że jest drugi w rankingu najlepszych, mimo posiadanej szybkości i sprytu, brakowało mu doskonałej finezji i wytrzymałości Michaela. Raziel znany był z niezwykłej biegłości we władaniu mieczem, Tamlel walczył dzidą. Żona Gabriela była doskonałą łuczniczką, a Allie nabrała dużej wprawy w posługiwaniu się sztyletem. Każde z nich było świetnie zaprawione w samoobronie. Będą walczyli na śmierć i życie; i zamiast pozwolić dręczyć ją Urielowi, Azazel wolałby wziąć Rachelę w ramiona i własnoręcznie ją zabić, zanim nawet zorientowałaby się, że nadchodzi śmierć. Gdyby miało do tego dojść, wziąłby ten ból na siebie i oszczędził go jej. - Nie bądź taki posępny - zbeształ go Michael. Jak zwykle przed walką był w świetnym nastroju. - Zwyciężymy. Sprawiedliwość jest po naszej stronie. - Od jak dawna chodzisz po tej ziemi, że myślisz, iż słuszność ma coś wspólnego ze zwycięstwem? - Gorzko powiedział Azazel, sięgając po własną skórzaną zbroję. Ostry miecz był w stanie przeciąć grube wyprawione skóry, ale zawsze ich używali i będą używać do końca świata, jeśliby do niego doszło. Ale nie dojdzie. Nie zamierzał pozwolić Urielowi wygrać. Michael musiał odczytać jego myśli. - Tak już lepiej. Gdzie Rachela? - Pozwoliłem jej spać. - Podczas bitewnego zgiełku? Mało prawdopodobne. Będzie zła, że próbowałeś ją chronić. - Ona ma o wiele więcej powodów, żeby być na mnie wściekła, więc ten jeden może po prostu dopisać do listy - odparł Azazel, zapinając na klamry pasy otaczające

jego tors, po czym zabrał się za ochraniacze na nogi. - Jeszcze ci nie wybaczyła? Przecież cię wybrała... to na pewno znaczy również, że postanowiła ci odpuścić. - Pewne grzechy są zbyt ciężkie, żeby mogły zostać wybaczone - odpowiedział, sięgając po miecz. W drzwiach zbrojowni pojawił się Raziel. - Nadciągnęli - powiedział. - Musimy zebrać się na plaży. Michael poklepał Azazela po ramieniu. - Zwyciężymy bracie. Zachowaj wiarę powiedział i wyszedł za Razielem. Azazel wsunął drugi, krótszy miecz do skórzanej pochwy, przygotowując się, aby podążyć za nimi. Zdołał postawić może ze dwa kroki, gdy weszła Rachela blokując mu drogę. Zaplotła swoje niesforne czerwone włosy w warkocze i przypięła je wokół głowy, jak nordycka wojowniczka. W tym krótkim czasie, jaki upłynął odkąd zostawił ją w sypialni udało zdołała znaleźć strój bitewny, a wyraz jej twarzy był zdecydowany i zacięty. - Chciałeś pozwolić mi po prostu to wszystko przespać? Zapytała z pretensją w głosie. - Przy odrobinie szczęścia, nigdy nie musiałabyś się dowiedzieć, co się tu wydarzyło - powiedział spokojnym głosem z beznamiętnym wyrazem twarzy. - Ponieważ tu nie należę, o to chodzi? Wszyscy inni przygotowują się do bitwy, gotowi bronić życia i swojego domu. A ja według ciebie powinnam skulić się na łóżku i czekać na jej wynik? - Jej ton był ostry i wibrował wściekłością. - Tak.

Rzuciła mu stalowe spojrzenie. - Daj mi broń. - Masz zamiar mnie wypatroszyć? - Zapytał, zaciekawiony. Ciekawy również tego, czy jej na to pozwoli w ramach ostatecznej pokuty. - Nie. Chcę pomóc bronić Sheolu. - Wracaj z powrotem do naszego apartamentu - powiedział, starając się, by rozpacz nie wkradła się do jego głosu. - Tylko zmniejszysz szanse na naszą wygraną. - Pieprzę cię - powiedziała swoim ochrypłym głosem. Wróg już prawie tu był. Wyczuwał jak się zbliżają. Dotarli do bramy Sheolu i za chwilę mogli roznieść ją w pył, zrywając święte przymierze ustanowione przez Najwyższą Istotę. Banicja Upadłych i wiekuiste potępienie zostały wyryte w kamieniu, to było ich życie. Wieczne życie, wieczne potępienie i nienaruszalny azyl Sheolu. A teraz Uriel właśnie miał złamać to prawo. - Wracaj do naszego apartamentu. - Dlaczego? Zrobił głęboki wdech. - Ponieważ mnie osłabiasz. Jeśli tam będziesz, będę myśleć o tobie, próbując cię chronić. Zamiast się z tobą kłócić, muszę iść walczyć. Rachela, nie mogę równocześnie wojować z Urielem i z tobą. Wracaj na miłość boską. - Na miłość boską - powtórzyła. - To przecież Bóg przeklął nas wszystkich. Czy istnieje jakikolwiek szczególny powód, dla którego powinnam go kochać? - Azazel usłyszał, jak brama kruszy się pod nieustępliwym natarciem ich wroga. W tym momencie nie mogę dyskutować z tobą o teologii - powiedział cicho. - Oni

już tu są. - Więc będę osłaniała twoje plecy - powiedziała. Wrogie zastępy maszerowały w kierunku plaży, a armia Sheolu, niewielka, nieodpowiednio wyposażona siła potępionych, czekała na nich. Popatrzył na Rachelę, na jej ogniste warkocze, zacięty wyraz twarzy i jego usta rozciągnęły się w leniwym uśmiechu. Chwycił ją w ramiona, równocześnie uchylając się przed sztyletem, który właśnie złapała i pocałował, nie z rozpaczą, ale z niezmąconą radością. Cokolwiek miało się zdarzyć, była jego i to wystarczyło. - Musimy iść - powiedział i biorąc ją za rękę skierował się ku piaszczystej plaży. Raziel i Michael stali na czele, przed innymi, potężna siła. Rachela puściła jego rękę, dołączając do Allie. Nie miał żadnego wyboru. Zatrzymał się tylko na chwilę, żeby pomyśleć, że może nie mieć już szansy ponownie jej dotknąć, po czym poszedł dołączyć do swoich dwóch dowódców. To była nieprzebrana armia, daleko jak okiem sięgnąć. Odziana nie w skórzane zbroje, lecz w błyszczący w słońcu metal. Szukał Uriela pragnąc dowiedzieć się, jaką przybrał formę, ale archanioł nie prowadził dziś swojej formacji aniołów. Na ich czele stał Metatron, król aniołów, okrutny, nieporuszony i olbrzymi, oraz definitywnie żywiący urazę. Stał z przodu, w centrum, górując nad swoimi piechurami, lecz jego miecz pozostawał w pochwie, a wojsko nie mogło ruszyć do walki dopóki go nie podniesie, lecz na razie tego nie zrobił. - Czyżby chciał rozmawiać? - Wymamrotał rozczarowany Michael. - Tchórz. Raziel spojrzał na niego z dezaprobatą. - Ty nie masz żony, Michaelu. Nie masz nic do stracenia.

- Ja nigdy nie przegrywam - stwierdził Michael po prostu. - Tak samo jak Metatron - powiedział Azazel. Król aniołów postąpił kilka kroków do przodu, jego czarne oczy na długą ciężką chwilę napotkały spojrzenie Azazela. Nie było żadnego znaku Enocha... ta forma całkowicie zniknęła. Był tylko ten głodny masakry gigant wśród mężczyzn. - Chcę porozmawiać - oznajmił, zatrzymując się w odległości około dwudziestu stóp od ich trójki. - Mógłbym go teraz zabić - wyszeptał Michael, napinając swoje wytatuowane ramiona. - Jego armia rozproszyłaby się bez przywódcy. - Pilnuj go - warknął Raziel i Azazel położył hamującą rękę na ramieniu Michaela, kiedy ich przywódca zrobił krok w przód. To powinno być trudne dla Azazela, widzieć Raziela na miejscu, które sam zajmował przez tysiąclecia, ale poczuł tylko ulgę. Spojrzał na Rachelę. Jej twarz była skupiona i nieruchoma, lecz gdy poczuła na sobie jego spojrzenie, odwróciła się i uśmiechnęła do niego. To prawie rzuciło go na kolana. Nigdy wcześniej nie uśmiechnęła się do niego, nie w ten sposób, pełny miłości i obietnicy i... tak... przebaczenia, o które nie miał odwagi jej poprosić. Zapragnął pobiec przez piasek i chwycić ją w ramiona, ale nie był w stanie się poruszyć. Zamiast tego, odwzajemnił jej uśmiech. - Co się z tobą do cholery dzieje? - Warknął Michael. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek widział jak twoja gęba pęka w uśmiechu i nagle zdecydowałeś, że teraz jest ku temu właściwa chwila?

Azazel odwrócił się do Michaela, a jego uśmiech nabrał trochę ironicznego wyrazu. - Jestem zakochany - powiedział. Spojrzał na Rachelę. Kocham cię, pomyślał, zastanawiając się, czy była w stanie odebrać te słowa. Jej oczy powiększyły się i wiedział, że go usłyszała. Może nie mogła do końca w to uwierzyć, nie, dopóki nie powie jej tego głośno. Jeśli jednak nigdy nie będzie miał na to szansy, przynajmniej umarłaby wiedząc o tym. Raziel podszedł do Metatrona i zatrzymał się. Jego ręka spoczęła na mieczu. Metatron zaczął mówić. - Ja, Metatron, pierwszy strażnik ezoterycznego królestwa, wykonawca prawa, opiekun Mrocznego Miasta, król walecznych aniołów, domagam się poddania tak zwanych Upadłych ze Sheolu i ich dziwek, najsłuszniejszym i miłosiernym rządom Archanioła Uriela, pana wszechświata. - Azazel usłyszał, jak Allie parska śmiechem, co powinno doprowadzić go do szału. Jednak szybko się opanowała, szepcząc coś do Racheli, która również stłumiła uśmiech. Raziel odpowiedział w wymaganym formalnym tonie. - Ja jestem Raziel, przywódca Upadłych i mieszkańców Sheolu, azylu uznanego za nietykalny przez Istotę Najwyższą. Odmawiamy ci prawa do posiadania władzy nad nami i domagamy się, byś opuścił to miejsce. Stalowe oczy Metatrona zwęziły się. Nie odejdziemy dopóki piasek nie stanie się szkarłatny od krwi; twojej, twojej partnerki i wszystkich, którzy tu mieszkają. Raziel nawet nie drgnął. - Więc przyłożysz do tego rękę? Nie masz żadnych wątpliwości, co do słuszności swoich rozkazów? - Nie mam żadnych wątpliwości. Poddasz się?

- Nigdy. Azazel oczekiwał, że jego ręka uniesie miecz, ale Metatron nadal się nie poruszył. - Nie okażę wam żadnej łaski. - Dlaczego mielibyśmy oczekiwać łaski ze strony sługusa Uriela? - Wyniośle zapytał Raziel. Metatron zazgrzytał zębami. - Uriel dał mi prawo, by zawrzeć z tobą układ. Twój najlepszy wojownik przeciwko mojemu. Jeśli zwycięży, wycofujemy się. Jeśli my wygramy, oddajesz się moim ludziom. Obiecuję ci, że śmierć będzie szybka. To i tak więcej niż zasługujesz. Azazel wysunął się do przodu, dołączając do Raziela. - Jak możesz oferować nam coś takiego? Uriel nigdy nie przystałby na to. Uśmiech Metatrona był cierpki.- Nie jestem sługusem za jakiego mnie masz. Prowadzę wojska i to jest mój własny wybór. Archanioł Uriel, od czasu do czasu, musi zdawać się na mnie. Raziel rzucił szybkie spojrzenie na Azazela, który skinął mu głową; po czym znowu odwrócił się do ciężko zbrojnego wojownika. - Zgadzamy się, chociaż mamy mało wiary, że Uriel będzie honorował warunki twojego układu. - Nie będzie musiał tego robić. Jestem mistrzem wśród swoich ludzi, zabiję twojego wojownika i zmielę jego kości na proszek, a potem spalę na stosie jego żonę, by jej krzyki wypełniały powietrze, gdy moja armia będzie gromić resztę twoich ludzi. Jeśli mi się sprzeciwisz, ciebie również pochłoną płomienie. Jeśli się zgodzisz, będę litościwy i poniesiesz szybką śmierć pod ostrzem mojego miecza.

- Naszym mistrzem jest archanioł Michael - powiedział Raziel. - Nie jest żonaty. - On nie jest żadnym archaniołem. Upadł - stwierdził Metatron lekceważącym tonem. - I zdaje się, że nie dość klarownie przedstawiłem warunki naszej umowy, to ja wybiorę waszego mistrza. Wybieram Azazela. Azazel usłyszał ryk frustracji Michaela, ale nie odwrócił się i ktoś musiał go pohamować. Bardziej rozproszył go cichy okrzyk przerażenia Racheli. Zdawał sobie sprawę, i to go martwiło, że cierpiała ze strachu o niego, a nie z obawy przed złożeniem jej w ofierze na stosie, co było najboleśniejszym sposobem zadawania śmierci. Wiedział, że tak będzie. Spojrzał na Raziela. - Mam twoją zgodę? - Zapytał zgodnie z protokołem. Po chwili Raziel skinął głową i cofnął się, dołączając do swojej rozczulająco małej, niedostatecznie uzbrojonej armii, na którą składali się Upadli i ich rodziny. Większość z nich Azazel znał od tysięcy lat. Michael i Gabriel upadli później, jak również Nisroc i Jehoel, ale reszta utraciła niebo niemal w tej samej sekundzie co on. Ale to o Rachelę najbardziej się obawiał. Metatron był bardzo sprawnym wojownikiem... żył dla walki, tak samo jak Michael. Azazel dał sobie radę ze zwyciężeniem go w Mrocznym Mieście tyko z powodu czystej wściekłości, która nim wtedy kierowała. Tu, na równym terenie, Metatron był zdecydowanie silniejszy. Mieli stoczyć pokazową walkę i trudno było zgadnąć, który z nich wyjdzie z niej zwycięsko. Jednak niemal tak wysoki jak Metatron, Azazel nie był tak muskularny i brakowało mu brutalnej siły fizycznej przeciwnika. Dlatego musiał wykorzystać inne swoje dary, szybkość i spryt, aby przedłużać walkę w celu zmęczenia masywniejszego od siebie mężczyzny i dopiero wtedy wykorzystać swoją szansę na zadanie śmiertelnego ciosu. - Będę z tobą walczył - powiedział i zdawało mu się, że usłyszał stłumiony krzyk Racheli. - I z przyjemnością cię zabiję - dodał pogodnym

tonem. Uśmiech Metatrona był pełen okrucieństwa. - Możesz próbować - powiedział i obrócił się przyjmując postawę do walki. - Ja będę walczył z ich mistrzem - zawołał do swoich ludzi. - A wynik tej potyczki zdecyduje o naszym ataku. Nie macie prawa nikogo tknąć, dopóki nie wydam takiego rozkazu. Jeśli zostanę pokonany, macie zostawić ich w spokoju. - Po czym odwrócił głowę i dobył miecza, a jego uśmiech wypełniony był mrożącym krew w żyłach oczekiwaniem. - Minęło kawał czasu, zdrajco. Azazel również wyciągnął swój miecz. Jego specjalnością była obróbka metalu, a to ostrze wykuł własnoręcznie tysiące lat temu. Było doskonale wyważone i ostre jak brzytwa, cięło szybko i gładko przechodziło przez kości. Odwzajemnił uśmiech Metatrona. - Żyłeś już nazbyt długo, sługusie - rzucił. - Czekam. Metatron śmignął do przodu, pełnym mocy ruchem, tak błyskawicznym, że ktoś inny mógłby nie zareagować na czas. Ale Azazel znał go od dawna i zrobił unik nawet zanim Metatron podniósł swój miecz, tnąc własnym muskularne udo swojego przeciwnika. Nie zdołał dosięgnąć tętnicy udowej, ale zadał mu ból i nieco go spowolnił, a gdy Metatron obrócił się rycząc z furii, Azazel smagnął mieczem również drugą nogę postawnego wojownika. - Tchórz! - wykrzyknął król aniołów, celując mieczem w szyję Azazela, ale znalazł jedyne powietrze. Odwrócił się z szybkością błyskawicy jednocześnie obniżając miecz na wysokość pasa, ciął Azazela przez klatkę piersiową i rozcinając skórzany puklerz dotarł do ciała. Twarz Metatrona rozpromieniła się w uśmiechu, który ułamek sekundy później starło ostrze Azazela. Gdyby trafiło w stalowy hełm nie wyrządziłoby mu większej krzywdy, jednak dosięgło Metatrona tuż nad okiem. Lejąca się krew na chwilę go oślepiła, a wtedy Azazel znowu ruszył na niego. Ale mimo utraty wzroku Metarton

zdołał go wyczuć, zakręcił się w miejscu i ciął, a Azazel poczuł, jak ostrze zatapia się głęboko w jego plecach. Upadł i przeturlał się po zroszonym krwią piasku, gdy ciężki miecz Metatrona minął go zaledwie o milimetry. Azazel nie zasypiał gruszek w popiele i zanim wojownik zdołał uwolnić ostrze z piachu, swoim własnym ugodził go dotkliwie w prawe ramię. Metatron tylko się zaśmiał, przerzucając miecz do drugiej ręki. Głęboko westchnął i spojrzał na Azazela. - Myślisz zdrajco, że nie zdołam cię zabić jedną ręką? Mogę to zrobić wiele razy i na tysiące sposobów. - Więc dlaczego zwlekasz, sługusie? - Zadrwił Azazel. - Ponieważ chcę przedłużać twoje cierpienie. Wiedząc, że nie możesz uratować demona Lilith od zasłużonej śmierci w płomieniach, będziesz cierpieć niewyobrażalną agonię zanim wreszcie pozwolę ci umrzeć. - Marnujesz swój oddech - powiedział Azazel znudzonym głosem.- Nie jestem dzieckiem, żeby przestraszyć się twoich słów. Skończ wreszcie to przedstawienie i zacznij używać miecza. Nie zrobisz wrażenia na żadnej z naszych kobiet. - Wszystkie wasze dziwki niedługo będą martwe! - Wykrzyknął Metatron ruszając na niego. To naprawdę niewiele się różni od walki byków, pomyślał Azazel. Już dawno temu rozpracował tego barbarzyńcę. Im bardziej będzie doprowadzał Metatrona do szału, tym więcej król aniołów zacznie popełniać błędów, aż w końcu będzie wyczerpany, obity i krwawiący. To było jak taniec z brutalnym partnerem i wypełniała go ta sama radość, pragnienie zabijania, zniszczenia mocy, która go zwabiła, zwiodła, sprawiła że zdradził nie tylko Rachelę, ale również i samego siebie: z każdym cięciem, z każdą krwawiącą raną zmywał z siebie poczucie winy i pozbywał się wyrzutów

sumienia. Był przyzwyczajony do piasku, trenował na nim, wiedział jak będzie zachowywał się pod jego nogami, gdy będzie atakował i parował ciosy; ale zmieszana z krwią skorupa, która pokrywała jego stopy spowolniła go... tylko odrobinę, ale to wystarczyło, żeby dosięgło go ostrze Metatrona. Usłyszał przenikliwy, pełen bólu krzyk Racheli.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 23 DWA DNI PÓŹNIEJ

AZAZEL RZUCIŁ OSTATNIE, SMUTNE spojrzenie na leżącą na łóżku, zwiniętą w kłębek kobietę. Nadszedł czas. Gdyby był do tego zdolny, nałożyłby na nią Łaskę Snu, aby nie musiała doświadczyć nadchodzących dwudziestu czterech godzin. Czy zdołaliby to przetrwać, czy też nie, on gdyby tylko zdołał chciałby jej tego oszczędzić. Ale odkąd się związali, nie miał już na nią wpływu, żadnych możliwości kontrolowania jej, ani też nie mógł zastosować na niej ani jednej z posiadanych przez siebie Łask. Przygotowania zostały już poczynione. Gotowali się do bitwy. Michael, wieczny wojownik, z całą bezwzględną i determinacją gromadził ich siły. Upadli i ich żony zbroili się się; dom został zabarykadowany. Nie było żadnych wskazówek, w jaki sposób zostaną zaatakowani, ale jedno było pewne. To stanie się dzisiaj. Mimo, że w Sheolu nie było żadnych mędrców ani wyroczni, wielu jego mieszkańców obdarzonych było zmysłem przeczuwania. Nawet on miał dosyć tego daru, żeby

wyczuć nadejście ich przeciwników i opuścił ciepłe objęcia Racheli, by przygotować się do walki. - Czy wiemy kiedy to się zacznie? - Zapytał Michaela, przyglądając się jak ten zapina swoją skórzaną zbroję. Azazel był jednym z najsilniejszych wojowników wśród Upadłych, zaciętym, opanowanym, z mocą wykraczającą poza zwyczajne limity. Ale wiedział, że jest drugi w rankingu najlepszych, mimo posiadanej szybkości i sprytu, brakowało mu doskonałej finezji i wytrzymałości Michaela. Raziel znany był z niezwykłej biegłości we władaniu mieczem, Tamlel walczył dzidą. Żona Gabriela była doskonałą łuczniczką, a Allie nabrała dużej wprawy w posługiwaniu się sztyletem. Każde z nich było świetnie zaprawione w samoobronie. Będą walczyli na śmierć i życie; i zamiast pozwolić dręczyć ją Urielowi, Azazel wolałby wziąć Rachelę w ramiona i własnoręcznie ją zabić, zanim nawet zorientowałaby się, że nadchodzi śmierć. Gdyby miało do tego dojść, wziąłby ten ból na siebie i oszczędził go jej. - Nie bądź taki posępny - zbeształ go Michael. Jak zwykle przed walką był w świetnym nastroju. - Zwyciężymy. Sprawiedliwość jest po naszej stronie. - Od jak dawna chodzisz po tej ziemi, że myślisz, iż słuszność ma coś wspólnego ze zwycięstwem? - Gorzko powiedział Azazel, sięgając po własną skórzaną zbroję. Ostry miecz był w stanie przeciąć grube wyprawione skóry, ale zawsze ich używali i będą używać do końca świata, jeśliby do niego doszło. Ale nie dojdzie. Nie zamierzał pozwolić Urielowi wygrać. Michael musiał odczytać jego myśli. - Tak już lepiej. Gdzie Rachela? - Pozwoliłem jej spać.

- Podczas bitewnego zgiełku? Mało prawdopodobne. Będzie zła, że próbowałeś ją chronić. - Ona ma o wiele więcej powodów, żeby być na mnie wściekła, więc ten jeden może po prostu dopisać do listy - odparł Azazel, zapinając na klamry pasy otaczające jego tors, po czym zabrał się za ochraniacze na nogi. - Jeszcze ci nie wybaczyła? Przecież cię wybrała... to na pewno znaczy również, że postanowiła ci odpuścić. - Pewne grzechy są zbyt ciężkie, żeby mogły zostać wybaczone - odpowiedział, sięgając po miecz. W drzwiach zbrojowni pojawił się Raziel. - Nadciągnęli - powiedział. - Musimy zebrać się na plaży. Michael poklepał Azazela po ramieniu. - Zwyciężymy bracie. Zachowaj wiarę powiedział i wyszedł za Razielem. Azazel wsunął drugi, krótszy miecz do skórzanej pochwy, przygotowując się, aby podążyć za nimi. Zdołał postawić może ze dwa kroki, gdy weszła Rachela blokując mu drogę. Zaplotła swoje niesforne czerwone włosy w warkocze i przypięła je wokół głowy, jak nordycka wojowniczka. W tym krótkim czasie, jaki upłynął odkąd zostawił ją w sypialni udało zdołała znaleźć strój bitewny, a wyraz jej twarzy był zdecydowany i zacięty. - Chciałeś pozwolić mi po prostu to wszystko przespać? Zapytała z pretensją w głosie. - Przy odrobinie szczęścia, nigdy nie musiałabyś się dowiedzieć, co się tu wydarzyło - powiedział spokojnym głosem z beznamiętnym wyrazem twarzy.

- Ponieważ tu nie należę, o to chodzi? Wszyscy inni przygotowują się do bitwy, gotowi bronić życia i swojego domu. A ja według ciebie powinnam skulić się na łóżku i czekać na jej wynik? - Jej ton był ostry i wibrował wściekłością. - Tak. Rzuciła mu stalowe spojrzenie. - Daj mi broń. - Masz zamiar mnie wypatroszyć? - Zapytał, zaciekawiony. Ciekawy również tego, czy jej na to pozwoli w ramach ostatecznej pokuty. - Nie. Chcę pomóc bronić Sheolu. - Wracaj z powrotem do naszego apartamentu - powiedział, starając się, by rozpacz nie wkradła się do jego głosu. - Tylko zmniejszysz szanse na naszą wygraną. - Pieprzę cię - powiedziała swoim ochrypłym głosem. Wróg już prawie tu był. Wyczuwał jak się zbliżają. Dotarli do bramy Sheolu i za chwilę mogli roznieść ją w pył, zrywając święte przymierze ustanowione przez Najwyższą Istotę. Banicja Upadłych i wiekuiste potępienie zostały wyryte w kamieniu, to było ich życie. Wieczne życie, wieczne potępienie i nienaruszalny azyl Sheolu. A teraz Uriel właśnie miał złamać to prawo. - Wracaj do naszego apartamentu. - Dlaczego? Zrobił głęboki wdech. - Ponieważ mnie osłabiasz. Jeśli tam będziesz, będę myśleć o tobie, próbując cię chronić. Zamiast się z tobą kłócić, muszę iść walczyć. Rachela,

nie mogę równocześnie wojować z Urielem i z tobą. Wracaj na miłość boską. - Na miłość boską - powtórzyła. - To przecież Bóg przeklął nas wszystkich. Czy istnieje jakikolwiek szczególny powód, dla którego powinnam go kochać? - Azazel usłyszał, jak brama kruszy się pod nieustępliwym natarciem ich wroga. W tym momencie nie mogę dyskutować z tobą o teologii - powiedział cicho. - Oni już tu są. - Więc będę osłaniała twoje plecy - powiedziała. Wrogie zastępy maszerowały w kierunku plaży, a armia Sheolu, niewielka, nieodpowiednio wyposażona siła potępionych, czekała na nich. Popatrzył na Rachelę, na jej ogniste warkocze, zacięty wyraz twarzy i jego usta rozciągnęły się w leniwym uśmiechu. Chwycił ją w ramiona, równocześnie uchylając się przed sztyletem, który właśnie złapała i pocałował, nie z rozpaczą, ale z niezmąconą radością. Cokolwiek miało się zdarzyć, była jego i to wystarczyło. - Musimy iść - powiedział i biorąc ją za rękę skierował się ku piaszczystej plaży. Raziel i Michael stali na czele, przed innymi, potężna siła. Rachela puściła jego rękę, dołączając do Allie. Nie miał żadnego wyboru. Zatrzymał się tylko na chwilę, żeby pomyśleć, że może nie mieć już szansy ponownie jej dotknąć, po czym poszedł dołączyć do swoich dwóch dowódców. To była nieprzebrana armia, daleko jak okiem sięgnąć. Odziana nie w skórzane zbroje, lecz w błyszczący w słońcu metal. Szukał Uriela pragnąc dowiedzieć się, jaką przybrał formę, ale archanioł nie prowadził dziś swojej formacji aniołów. Na ich czele stał Metatron, król aniołów, okrutny, nieporuszony i olbrzymi, oraz definitywnie żywiący urazę. Stał z przodu, w centrum, górując nad swoimi

piechurami, lecz jego miecz pozostawał w pochwie, a wojsko nie mogło ruszyć do walki dopóki go nie podniesie, lecz na razie tego nie zrobił. - Czyżby chciał rozmawiać? - Wymamrotał rozczarowany Michael. - Tchórz. Raziel spojrzał na niego z dezaprobatą. - Ty nie masz żony, Michaelu. Nie masz nic do stracenia. - Ja nigdy nie przegrywam - stwierdził Michael po prostu. - Tak samo jak Metatron - powiedział Azazel. Król aniołów postąpił kilka kroków do przodu, jego czarne oczy na długą ciężką chwilę napotkały spojrzenie Azazela. Nie było żadnego znaku Enocha... ta forma całkowicie zniknęła. Był tylko ten głodny masakry gigant wśród mężczyzn. - Chcę porozmawiać - oznajmił, zatrzymując się w odległości około dwudziestu stóp od ich trójki. - Mógłbym go teraz zabić - wyszeptał Michael, napinając swoje wytatuowane ramiona. - Jego armia rozproszyłaby się bez przywódcy. - Pilnuj go - warknął Raziel i Azazel położył hamującą rękę na ramieniu Michaela, kiedy ich przywódca zrobił krok w przód. To powinno być trudne dla Azazela, widzieć Raziela na miejscu, które sam zajmował przez tysiąclecia, ale poczuł tylko ulgę. Spojrzał na Rachelę. Jej twarz była skupiona i nieruchoma, lecz gdy poczuła na sobie jego spojrzenie, odwróciła się i uśmiechnęła do niego. To prawie rzuciło go na kolana. Nigdy wcześniej nie uśmiechnęła się do niego, nie

w ten sposób, pełny miłości i obietnicy i... tak... przebaczenia, o które nie miał odwagi jej poprosić. Zapragnął pobiec przez piasek i chwycić ją w ramiona, ale nie był w stanie się poruszyć. Zamiast tego, odwzajemnił jej uśmiech. - Co się z tobą do cholery dzieje? - Warknął Michael. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek widział jak twoja gęba pęka w uśmiechu i nagle zdecydowałeś, że teraz jest ku temu właściwa chwila? Azazel odwrócił się do Michaela, a jego uśmiech nabrał trochę ironicznego wyrazu. - Jestem zakochany - powiedział. Spojrzał na Rachelę. Kocham cię, pomyślał, zastanawiając się, czy była w stanie odebrać te słowa. Jej oczy powiększyły się i wiedział, że go usłyszała. Może nie mogła do końca w to uwierzyć, nie, dopóki nie powie jej tego głośno. Jeśli jednak nigdy nie będzie miał na to szansy, przynajmniej umarłaby wiedząc o tym. Raziel podszedł do Metatrona i zatrzymał się. Jego ręka spoczęła na mieczu. Metatron zaczął mówić. - Ja, Metatron, pierwszy strażnik ezoterycznego królestwa, wykonawca prawa, opiekun Mrocznego Miasta, król walecznych aniołów, domagam się poddania tak zwanych Upadłych ze Sheolu i ich dziwek, najsłuszniejszym i miłosiernym rządom Archanioła Uriela, pana wszechświata. - Azazel usłyszał, jak Allie parska śmiechem, co powinno doprowadzić go do szału. Jednak szybko się opanowała, szepcząc coś do Racheli, która również stłumiła uśmiech. Raziel odpowiedział w wymaganym formalnym tonie. - Ja jestem Raziel, przywódca Upadłych i mieszkańców Sheolu, azylu uznanego za nietykalny przez Istotę Najwyższą. Odmawiamy ci prawa do posiadania władzy nad nami i domagamy się, byś opuścił to miejsce.

Stalowe oczy Metatrona zwęziły się. Nie odejdziemy dopóki piasek nie stanie się szkarłatny od krwi; twojej, twojej partnerki i wszystkich, którzy tu mieszkają. Raziel nawet nie drgnął. - Więc przyłożysz do tego rękę? Nie masz żadnych wątpliwości, co do słuszności swoich rozkazów? - Nie mam żadnych wątpliwości. Poddasz się? - Nigdy. Azazel oczekiwał, że jego ręka uniesie miecz, ale Metatron nadal się nie poruszył. - Nie okażę wam żadnej łaski. - Dlaczego mielibyśmy oczekiwać łaski ze strony sługusa Uriela? - Wyniośle zapytał Raziel. Metatron zazgrzytał zębami. - Uriel dał mi prawo, by zawrzeć z tobą układ. Twój najlepszy wojownik przeciwko mojemu. Jeśli zwycięży, wycofujemy się. Jeśli my wygramy, oddajesz się moim ludziom. Obiecuję ci, że śmierć będzie szybka. To i tak więcej niż zasługujesz. Azazel wysunął się do przodu, dołączając do Raziela. - Jak możesz oferować nam coś takiego? Uriel nigdy nie przystałby na to. Uśmiech Metatrona był cierpki.- Nie jestem sługusem za jakiego mnie masz. Prowadzę wojska i to jest mój własny wybór. Archanioł Uriel, od czasu do czasu, musi zdawać się na mnie. Raziel rzucił szybkie spojrzenie na Azazela, który skinął mu głową; po czym znowu odwrócił się do ciężko zbrojnego wojownika. - Zgadzamy się, chociaż mamy mało wiary, że Uriel będzie honorował warunki twojego układu.

- Nie będzie musiał tego robić. Jestem mistrzem wśród swoich ludzi, zabiję twojego wojownika i zmielę jego kości na proszek, a potem spalę na stosie jego żonę, by jej krzyki wypełniały powietrze, gdy moja armia będzie gromić resztę twoich ludzi. Jeśli mi się sprzeciwisz, ciebie również pochłoną płomienie. Jeśli się zgodzisz, będę litościwy i poniesiesz szybką śmierć pod ostrzem mojego miecza. - Naszym mistrzem jest archanioł Michael - powiedział Raziel. - Nie jest żonaty. - On nie jest żadnym archaniołem. Upadł - stwierdził Metatron lekceważącym tonem. - I zdaje się, że nie dość klarownie przedstawiłem warunki naszej umowy, to ja wybiorę waszego mistrza. Wybieram Azazela. Azazel usłyszał ryk frustracji Michaela, ale nie odwrócił się i ktoś musiał go pohamować. Bardziej rozproszył go cichy okrzyk przerażenia Racheli. Zdawał sobie sprawę, i to go martwiło, że cierpiała ze strachu o niego, a nie z obawy przed złożeniem jej w ofierze na stosie, co było najboleśniejszym sposobem zadawania śmierci. Wiedział, że tak będzie. Spojrzał na Raziela. - Mam twoją zgodę? - Zapytał zgodnie z protokołem. Po chwili Raziel skinął głową i cofnął się, dołączając do swojej rozczulająco małej, niedostatecznie uzbrojonej armii, na którą składali się Upadli i ich rodziny. Większość z nich Azazel znał od tysięcy lat. Michael i Gabriel upadli później, jak również Nisroc i Jehoel, ale reszta utraciła niebo niemal w tej samej sekundzie co on. Ale to o Rachelę najbardziej się obawiał. Metatron był bardzo sprawnym wojownikiem... żył dla walki, tak samo jak Michael. Azazel dał sobie radę ze zwyciężeniem go w Mrocznym Mieście tyko z powodu czystej wściekłości, która nim wtedy kierowała. Tu, na równym terenie, Metatron był zdecydowanie silniejszy. Mieli stoczyć pokazową walkę i trudno było zgadnąć, który z nich wyjdzie z niej

zwycięsko. Jednak niemal tak wysoki jak Metatron, Azazel nie był tak muskularny i brakowało mu brutalnej siły fizycznej przeciwnika. Dlatego musiał wykorzystać inne swoje dary, szybkość i spryt, aby przedłużać walkę w celu zmęczenia masywniejszego od siebie mężczyzny i dopiero wtedy wykorzystać swoją szansę na zadanie śmiertelnego ciosu. - Będę z tobą walczył - powiedział i zdawało mu się, że usłyszał stłumiony krzyk Racheli. - I z przyjemnością cię zabiję - dodał pogodnym tonem. Uśmiech Metatrona był pełen okrucieństwa. - Możesz próbować - powiedział i obrócił się przyjmując postawę do walki. - Ja będę walczył z ich mistrzem - zawołał do swoich ludzi. - A wynik tej potyczki zdecyduje o naszym ataku. Nie macie prawa nikogo tknąć, dopóki nie wydam takiego rozkazu. Jeśli zostanę pokonany, macie zostawić ich w spokoju. - Po czym odwrócił głowę i dobył miecza, a jego uśmiech wypełniony był mrożącym krew w żyłach oczekiwaniem. - Minęło kawał czasu, zdrajco. Azazel również wyciągnął swój miecz. Jego specjalnością była obróbka metalu, a to ostrze wykuł własnoręcznie tysiące lat temu. Było doskonale wyważone i ostre jak brzytwa, cięło szybko i gładko przechodziło przez kości. Odwzajemnił uśmiech Metatrona. - Żyłeś już nazbyt długo, sługusie - rzucił. - Czekam. Metatron śmignął do przodu, pełnym mocy ruchem, tak błyskawicznym, że ktoś inny mógłby nie zareagować na czas. Ale Azazel znał go od dawna i zrobił unik nawet zanim Metatron podniósł swój miecz, tnąc własnym muskularne udo swojego przeciwnika. Nie zdołał dosięgnąć tętnicy udowej, ale zadał mu ból i nieco go spowolnił, a gdy Metatron obrócił się rycząc z furii, Azazel smagnął mieczem również drugą nogę postawnego wojownika. - Tchórz! - wykrzyknął król aniołów, celując mieczem w szyję Azazela, ale znalazł jedyne powietrze. Odwrócił się z szybkością błyskawicy jednocześnie obniżając miecz na wysokość pasa, ciął Azazela

przez klatkę piersiową i rozcinając skórzany puklerz dotarł do ciała. Twarz Metatrona rozpromieniła się w uśmiechu, który ułamek sekundy później starło ostrze Azazela. Gdyby trafiło w stalowy hełm nie wyrządziłoby mu większej krzywdy, jednak dosięgło Metatrona tuż nad okiem. Lejąca się krew na chwilę go oślepiła, a wtedy Azazel znowu ruszył na niego. Ale mimo utraty wzroku Metarton zdołał go wyczuć, zakręcił się w miejscu i ciął, a Azazel poczuł, jak ostrze zatapia się głęboko w jego plecach. Upadł i przeturlał się po zroszonym krwią piasku, gdy ciężki miecz Metatrona minął go zaledwie o milimetry. Azazel nie zasypiał gruszek w popiele i zanim wojownik zdołał uwolnić ostrze z piachu, swoim własnym ugodził go dotkliwie w prawe ramię. Metatron tylko się zaśmiał, przerzucając miecz do drugiej ręki. Głęboko westchnął i spojrzał na Azazela. - Myślisz zdrajco, że nie zdołam cię zabić jedną ręką? Mogę to zrobić wiele razy i na tysiące sposobów. - Więc dlaczego zwlekasz, sługusie? - Zadrwił Azazel. - Ponieważ chcę przedłużać twoje cierpienie. Wiedząc, że nie możesz uratować demona Lilith od zasłużonej śmierci w płomieniach, będziesz cierpieć niewyobrażalną agonię zanim wreszcie pozwolę ci umrzeć. - Marnujesz swój oddech - powiedział Azazel znudzonym głosem.- Nie jestem dzieckiem, żeby przestraszyć się twoich słów. Skończ wreszcie to przedstawienie i zacznij używać miecza. Nie zrobisz wrażenia na żadnej z naszych kobiet. - Wszystkie wasze dziwki niedługo będą martwe! - Wykrzyknął Metatron ruszając na niego. To naprawdę niewiele się różni od walki byków, pomyślał Azazel. Już dawno temu

rozpracował tego barbarzyńcę. Im bardziej będzie doprowadzał Metatrona do szału, tym więcej król aniołów zacznie popełniać błędów, aż w końcu będzie wyczerpany, obity i krwawiący. To było jak taniec z brutalnym partnerem i wypełniała go ta sama radość, pragnienie zabijania, zniszczenia mocy, która go zwabiła, zwiodła, sprawiła że zdradził nie tylko Rachelę, ale również i samego siebie: z każdym cięciem, z każdą krwawiącą raną zmywał z siebie poczucie winy i pozbywał się wyrzutów sumienia. Był przyzwyczajony do piasku, trenował na nim, wiedział jak będzie zachowywał się pod jego nogami, gdy będzie atakował i parował ciosy; ale zmieszana z krwią skorupa, która pokrywała jego stopy spowolniła go... tylko odrobinę, ale to wystarczyło, żeby dosięgło go ostrze Metatrona. Usłyszał przenikliwy, pełen bólu krzyk Racheli.

TŁUMACZENIE BETA

wykidajlo

xeo222 ROZDZIAŁ 24

DŹWIĘK EKSPLODOWAŁ Z MOICH UST, zakłócając końcówkę krzyku, gdy patrzyłam jak ciężki miecz spada na Azazela, kiedy ten potknął się na wilgotnym piasku, a mężczyzna, który kiedyś nazywał siebie Henochem drgnął zaskoczony, co wystarczyło, żeby ostrze dosięgło ramienia Azazela, a nie jego szyi. Impet uderzenia też był słabszy i Azazel mógł się odtoczyć, podrywając się z powrotem na nogi, pełny gracji jak tancerz.

Jednak słabł. Mogłam to dostrzec. Metatron był zbyt potężny, zbyt silny, pomimo ran, które zadał mu Azazel. Szybkość i zręczność Azazela stanowiły jego ochronę, ale teraz zaczynał być wolniejszy i jeśli nie zrobiłabym czegoś zostałby posiekany na moich oczach. Patrzyłabym jak umiera i nawet nie mogłabym zapłakać. Chciałam pobiec i rzucić się pomiędzy nich, rozpraszając ich na wystarczająco długo, żeby Azazel mógł wyprowadzić decydujący cios. Ale Azazel już mi powiedział, że go osłabiam. Gdybym się wmieszała, to mogłoby spowodować jego śmierć. Rozejrzałam się rozpaczliwie, ale nikt nie robił nic, aby mu pomóc. Wydawali się polegać na jakimś całkowicie beznadziejnym kodeksie honorowym, co skończyłoby się tym, że wszyscy bylibyśmy martwi. Nagle wypełniła mnie pradawna wściekłość. Mężczyźni i ich honor. Mężczyźni i ich pragnienie władzy, oraz kontroli. Robiący cholerne głupstwa z powodu durnej dumy i szalonej wiary w jakieś śmieszne pojęcie tego, co słuszne. Swoją dumą zabiliby nas wszystkich, ale ja nie miałam zamiaru im na to pozwolić. Odpuściła. Ale wciąż jeszcze we mnie była. Lilith, demon sztormowy. Lilitu, bogini wiatru, wściekła furia, która zsyłała huragany, tornada i cyklony. Poruszyłam dłonią, zaledwie odrobinę i mierzeja piasku zawirowała w niedużym lejku, po czym opadła na ziemię. Azazel zamachnął się na Metatrona, raniąc go nad drugim okiem. Polała się krew, oślepiając go po raz kolejny. Metatron otarł się rękawem, rozsmarowując ją po swojej twarzy i oddał cios. Jego miecz przeciął skórzany pancerz Azazela i ujrzałam jak tryska spod niego purpurowa krew. Wtedy zrozumiałam, że on umrze jeśli czegoś nie zrobię.

Wzięłam głęboki wdech i połączyłam się z mieszkającym we mnie demonem. Zakręciłam ręką, zerwał się wiatr, unosząc piasek. Azazel potknął się i upadł, a Metatron zawisł nad nim, unosząc miecz do ostatecznego ciosu... wówczas uderzył w niego przywołany przeze mnie wiatr. Piasek go oślepił, a podmuch odepchnął, dając Azazelowi kolejną szansę, by stanąć na nogi. Posłałam wiatr za plecy Azazela, podtrzymując go, gdy zbierał resztki swojej siły i ruszał na Metatrona, walczącego z osaczającym go wirem piasku. Poruszyłam dłonią, wiatr ucichł, piasek opadł na ziemię i wtedy Metatron zobaczył Azazela. Uśmiechnął się, uniósł swoją broń, ale w tym momencie Azazel ugodził go pod ramię wykorzystując lukę w zbroi. Metatron upadł na kolana, jego twarz zastygła w wyrazie zaskoczenia. Azazel uniósł swój miecz i przyłożył go do karku swojego wroga, kalecząc jego ciało. Wojownik upadł twarzą na piasek, zapanowała głucha cisza. Słychać było tylko ciężki oddech Azazela. Ostatnie delikatne tchnienie mojego gniewnego wiatru uciszyło ocean, który tak mnie przerażał. Rzuciłam się przed siebie, łapiąc Azazela zanim upadł. Był ciężki ale ja byłam silna, i powlokłam go w kierunku morza. Sekundę później była z nami Allie, podpierając go z drugiej strony, a on spojrzał na nią z krótkim grymasem bólu. Po czym się uśmiechnął. Cudownym uśmiechem, który wydawał się pojawić nie wiadomo skąd. Woda zachlupotała u naszych stóp. - Muszę wracać - powiedziała Allie.- Ty możesz zabrać go do oceanu. - Dobrze - powiedziałam. I poprowadziłam go głębiej w uzdrawiającą wodę. Przerażona zanurzałam się głębiej i głębiej, dopóki nie zamknęła się ona nad naszymi głowami. Wciągnęłam ją w płuca. Pod wodą zdarłam z niego zakrwawiony skórzany

puklerz i przyglądałam się, jak jego straszliwe rany zaczęły się zamykać. Pocałowałam go oddychając w jego usta i pozwoliłam mu owinąć się moimi nogami, po czym zaplotłam je mocno za jego plecami. Wzbił się w powietrze, jego ciemne skrzydła rozwinęły się unosząc nas coraz wyżej ponad plażę, a ja wczepiona w niego nie odczuwałam odrobiny lęku. Ani przed głębokim oceanem, ani przed lotem, ani przed miłością do tego twardego mężczyzny. Nie obawiałam się nawet demona, który wciąż się we mnie ukrywał i pomógł mi uratować człowieka, którego kochałam. Nie ujawniała się, myślałam że odeszła. Nienawidziłam jej; ale była częścią mnie, częścią która również kochała Azazela, więc pogodziłam się z nią. Wylądowaliśmy na piasku obok domu i uwolnił mnie, ale ja nie miałam zamiaru go puścić, chroniąc go tak, jak on chronił mnie. Przyglądaliśmy się jak Raziel z chłodnym błyskiem w oku stanął przed armią aniołów. - Wasz mistrz został pokonany - zawołał do nich - ... a Uriel naruszył prawa Istoty Najwyższej. Nie macie tu nic do roboty. Wynoście się i nigdy więcej nie wracajcie. Nikt nie wypowiedział ani jednego słowa sprzeciwu. Właśnie zaczęli się wycofywać, gdy jeden z nich się zatrzymał. - Możemy zabrać ciało? Allie udało się odwrócić olbrzymie ciało Metatrona i teraz leżał na plecach, pokryty krwią, jego oczy były zamknięte. Ale wówczas zobaczyłam, że wciąż oddycha, więc dołączyłam do niej, klękając na piasku i zaczęłam rozpinać ciężką metalową zbroję. - Ta decyzja należy od Azazela, to on jest mistrzem - powiedział Raziel. Azazel wpatrywał się w swojego pokonanego przeciwnika. - On żyje - stwierdził krótko. - Spytajcie go.

Ku mojemu zdziwieniu, pod ciężką skorupą z krwi i piasku oczy Metatrona otworzyły się i przez chwilę skupiły na mnie, a potem spoczęły na stojącym za mną Azazelu. - Starałem się - powiedział ochrypłym szeptem. - Umieram. - Tak - stwierdził Azazel zerkając na mnie, przez co nagle poczułam się skrępowana. Po czym wrócił spojrzeniem do Metarona. - Czy pragniesz zostać zwrócony swojej armii? Metatron przytrzymał jego spojrzenie i wolno potrząsnął głową. - Pochowajcie mnie tutaj. Nie chcę wracać do mroku. Nic więcej nie zostało do powiedzenia. Zaczęli odwrót, legion anielskich wojowników przeszedł obok nas, a kilka minut później nie było już po nich ani śladu. Allie wykonała dłonią przywołujący gest. - Potrzebujemy czterech silnych mężczyzn, żeby zanieść go do wody. Tylko ostrożnie. Jego rany są bardzo poważne. Azazel zostawił mnie, dołączając do trzech innych Upadłych. Delikatnie podnieśli poranione, krwawiące ciało Metatrona i ponieśli je w kierunku morza. Poszłam za nimi, ponieważ nie chciałam być zbyt daleko od Azazela. Prawie go straciłam i teraz nie miałam zamiaru wypuszczać go samego poza zasięg mojego wzroku. - Czy topicie swoich wrogów? - Usłyszałam zadane w malignie pytanie Metatrona. - Tak samo dobry sposób, jak każdy inny - stwierdził. - To jest odpowiednie miejsce spoczynku dla wojownika. Moment później był już pod wodą, a czterech mężczyzn skandowało coś pod nosem, coś dziwnego i rytmicznego. Wszyscy wokół czekali, ja również. Stałam po

kolana w falach przyboju, gdy podeszła do mnie Allie. - Jakie to szczęście, że akurat wtedy powiał wiatr - wymruczała, rzucając mi wymowne spojrzenie. - Tak, to prawda - powiedziałam, koncentrując się w miejscu na wodzie, gdzie zniknął Metatron. - Czy on przeżyje? - Nie wiem. Czasami rany są zbyt poważne. - Uśmiechnęła się do mnie, znacząco. - Miło mieć tajną broń przeciwko tak potężnemu wrogowi. Spojrzałam na nią próbując wyglądać tak niewinnie jak tylko zdołałam. - Nie mam pojęcia o czym mówisz. - Moje umiejętności stosowania uników były nieco zardzewiałe, ale nawet gdybym była w tym specjalistką, i tak by mi nie uwierzyła. - Nie ma sprawy - powiedziała wesoło, zwracając swoje spojrzenie w kierunku wody. Minutę później Metatron wynurzył się z morza. - Jasna-pieprzona-cholera! - On po prostu wyskoczył z niej, jak korek z ciepłego szampana. Następnie spojrzał na otaczających go Upadłych, ludzi stojących na brzegu, na mnie, a w końcu na Azazela. Napiął swoje ramię i uśmiechnął się. Po cięciu, które prawie rozpłatało go na pół została jedynie cienka blizna. - Uwielbiam wasze ceremonie pogrzebowe w morzu - powiedział. LEŻAŁAM NA AZAZELU, spocona, szczęśliwa, nasycona, jego dłonie wciąż głaskały mnie po plecach. Miałam zamknięte oczy i delektowałam się jego smakiem, zapachem, oraz cudem jakim było posiadanie go na własność. Nie potrzebowałam już niczego więcej do szczęścia. - Tak - powiedział.

- Czy już ci mówiłam, jak wkurzają mnie te twoje jednosylabowe wypowiedzi? Zapytałam sennie, całując go w szyję. - Tak - powtórzył. - Delikatnie go ugryzłam. - Co, tak? - Tak, Rachelo. Roześmiałam się. - Wiesz o czym teraz myślałam. Przytaknąłeś. Czy to miałeś na myśli? - Wiesz, co miałem na myśli - powiedział zrzędliwym tonem. - Daj mi pospać kobieto. Zwyciężyłem najpotężniejszego wojownika, jaki kiedykolwiek istniał, z jedynie odrobiną nieuczciwej pomocy, i zaspokoiłem cię prawie tak dobrze, jak ty wcześniej zaspokoiłaś mnie. Muszę odsapnąć. Zesztywniałam. - Jaką nieuczciwą pomoc masz na myśli? - Zapytałam niepewnie. Prawdopodobnie po prostu powinnam to zignorować. - Wiatr - odpowiedział spokojnie. - To było niezwykle miłe ze strony opatrzności, że zesłała go w tym momencie, inaczej byłbym martwy. - Podziękujmy opatrzności - powiedziałam radośnie. - Od tej pory możemy tak to nazywać - powiedział. - Mój śliczny, rozkosznie rozwiązły demonku. - To raczej nie jest pieszczotliwe określenie, przecież nienawidzisz demonów -

wytknęłam mu. - Ale ty nie jesteś prawdziwym demonem. No może odrobinkę - wymruczał. Pocałowałam go w usta. - Nie jestem demonem. - Skoro tak mówisz - wymruczał sennym głosem. - Wciąż mi nie odpowiedziałeś, co miałeś na myśli mówiąc TAK - powiedziałam, decydując się na tą chwilę zarzucić temat demona. - Tak - powtórzył po raz kolejny. Przytuliłam się do niego, opierając głowę o jego ramię.- Znowu mnie denerwujesz. Tak, co? - Tak, jeszcze czegoś potrzebujesz. Ale TAK, już to masz. Ugryzłam go, tym razem mocniej. - Czy nie możesz mi po prostu tego powiedzieć? - Tak, kocham cię - szepnął. I wtedy, po raz pierwszy w ciągu mojego niekończącego się istnienia, wybuchnęłam płaczem.

TŁUMACZENIE BETA

xeo222

wykidajlo

Koniec To na razie koniec historii Azazela i słodkiej Racheli, w której jednak siedział mały demonek ;) Ale czyż nie tak jest z każdą kobietą? Z naszymi bohaterami spotkamy się ponownie w następnej części „Wojowniku”, która będzie opowiadać o miłości kolejnego z Upadłych, narwanego Michaela ;) Pragnę podziękować mojej becie – Wiolu padam do stóp za zmaganie się z moimi błędami, szczególnie z kulawą interpunkcją, jesteś wielka :* Wam też dziękuję drogie chomiczki za komentarze (szczególnie te dłuższe;) dopingujące mnie do szybszego tłumaczenia. Już wkrótce zapraszam na kolejną część. Pozdrawiam, Gosia vel wykidajlo.