5,2 B Reynolds Vampire in America The Vignettes Vol 1

~1~

Vampire vignette #1 Sylwester – Nowy Rok Malibu, Kalifornia – 31 grudzień Cyn wędrowała po zatłoczonej sali, uśmiechając się do ludzi, czy też wampirów, nie wiedziała, popijając od czasu do czasu krystalicznego, bardzo dobrego szampana, którego trzymała w ręku. Nie dokładnie tak planowała spędzić sylwestra – nie tego roku, tego pierwszego, który chciała świętować z Raphaelem, ostatniej miłości jej życia. Nie, żeby go tu gdzieś nie było. Czuła go w swoim sercu, w swoim umyśle, niewytłumaczalnym połączeniu, które był niczym cienka nitka między nimi, zawsze tam, nieważne jak blisko czy daleko. To z początku ją denerwowało, sprawiało, że czuła się tak, jakby ją szpiegował, jakby w ogóle nie miała prywatności. Ale to nie było tak. Nie było żadnych wtargnięć, ale wręcz przeciwnie. To dawało jej siłę i bezpieczeństwo, świadomość, że on zawsze jest, ten jej piękny, potężny wampirzy kochanek. A mówiąc o nim, jeszcze raz rozejrzała się po sali szukając go. Nie powinien być trudny do odnalezienia. W końcu nie był małym mężczyzną. Na nieszczęście, żaden z większości uczestników tego bardzo prywatnego przyjęcia z okazji Nowego Roku, nie był. To było specjalne spotkanie, głów z jego różnych gniazd, jego najbliższych doradców z kwatery głównej w Malibu – wszyscy byli wampirami jego dzieła, jego własnymi dziećmi, i wszyscy tu byli. Co prawda, było kilka kobiet wampirów rozsianych między postawnymi mężczyznami, ale rzeczywistość była taka, że od wieków większość wampirów wybierała swoje dzieci spośród zagorzałych wojowników, a ponieważ wampiry bardzo długo żyły, większość z tych obecnych odzwierciedlała ten proces selekcji. Co znaczyło, że sala była wypełniona po brzegi wampirzymi mięśniami. To również znaczyło, że nie było tu ludzi, nie na tym przyjęciu. Po północy, zgromadzone tu wampiry dołączą do większego przyjęcia na dole – tam będzie mnóstwo ludzi, gości raczej unikalnego pokroju. Ale w tej chwili, Cyn była jedynym człowiekiem w pokoju. Oczywiście, jako partnerka Raphaela, miała elitarną pozycję w

~2~

wampirzej społeczności. Na nieszczęście, ta pozycja nie sprawiała, że teraz mogła się do niego zbliżyć. - Dobry wieczór, Cynthio. Cyn obejrzała się i uśmiechnęła. - Hej, Duncan – odparła. - Jak zawsze wyglądasz ślicznie – skomentował, unosząc swój własny kieliszek w toaście. W jego kieliszku był taki sam szampan jak w jej, tylko bez dodatku zmieszanej krwi. To był prawie śmieszne. Wszystkie te duże, złe wampiry chodziły wkoło trzymając drinki różowych bąbelków. - Sam wyglądasz elegancko, Duncan. Kocham mężczyzn we frakach – przyznała, gdy zajął miejsce obok niej. – Duże przyjęcie, co? Duncan przytaknął. - Największe. Powitanie Nowego Roku jest prawdopodobnie najważniejszym świętem w kulturze Wampirów. - A co z Halloween? Posłał jej pełne wstrętu spojrzenie. - Świętowanie śmierci? Naprawdę, Cynthio. - Przepraszam – mruknęła, próbując się nie roześmiać. – Więc dlaczego Nowy Rok? - Ponieważ punkt kulminacyjny uroczystości, racja bytu całych świąt, następuje o północy, najciemniejszej godzinie. Okazja uszyta jak na wampira, można by powiedzieć. - Kiedy stawiasz to w ten sposób, to wierzę. – Spojrzała nerwowo na zegarek, który szybko zmierzał do północy i ostatni raz rozejrzała się po sali. Wciąż nie było śladu Raphaela. Westchnęła i postawiła swój kieliszek szampana na tacy mijającego ich kelnera-wampira. – Myślę, że potrzebuję trochę powietrza. Baw się dobrze, Duncan. Skierowała się do drzwi na patio i wyśliznęła na zewnątrz. Powietrze było zimne tak blisko oceanu i mokre. Dobrze się go odczuwało na nagich ramionach po zatłoczonym pokoju, chociaż wiedziała, że szybko stanie się nieprzyjemnie. Wysunęła stopy ze szpilek i ruszyła po piasku, idąc w stronę wody i wokół wielkich, poszarpanych skał stojących nad brzegiem. Światła przyjęcia zniknęły, jej sukienka szeleściła miękko w ~3~

ciemności, gdy północna bryza igrała nad wodą. To była śliczna sukienka, w tak ciemnym niebieskim, że wydawał się czarny… dopóki światło księżyca nie dotknęło materiału, a wtedy przebłyskiwał niebieski poblask. Z ciasnym, pozbawionym ramiączek gorsetem i krótką, pełną koronki i tiulu spódnicą, nie była czymś, co zwykle nosiła. Kupiła ją specjalnie na tę noc, na pierwszego Sylwestra z Raphaelem. Ponownie westchnęła, zdegustowana świadomością, że czuje do siebie współczucie. W końcu, to było przyjęcie i z tego, co powiedział Duncan, ważne przyjęcie. Było na nim więcej interesów niż czegokolwiek innego, ponownego nawiązywania bliskich więzi między wampirzym panem i dziećmi. Mimo to, była prawie północ i naprawdę miała nadzieję… - Porzucasz mnie o północy, moja Cyn? Obróciła się, czując jak jej głupie serce podskoczyło w piersi na widok stojącego Raphaela, takiego pięknego, światło księżyca tańczyło miłośnie na jego policzkach i w czarnych oczach, jego szerokie ramiona wypełniały frak w sposób, w jaki inni mężczyźni mogli mieć nadzieję wypełniać. Jego oczy błyszczały srebrem, gdy przyglądał się jak idzie w jego stronę, wyciągając jedną dłoń, żeby przyciągnąć ją bliżej, gdy podeszła do niego bosa i uniosła się na palce, żeby sięgnąć do jego zmysłowych ust. Zatonęła w jego pocałunku, długiej, powolnej eksploracji, łaknąc go, jakby to były raczej dni, a nie godziny odkąd ostatni raz go smakowała. - Szukałam cię – powiedziała w końcu. - A ja cię znalazłem. Uśmiechnęła się pod jego ustami. - Nie musisz być w środku? Twoje wampiry czekają na ciebie. - Ale ty jesteś tutaj. - Ale jest prawie północ i to są twoje dzieci, a Duncan powiedział… Zawinął jedno silne ramię wokół jej talii, podniósł do góry i otarł się twarzą o jej szyję. - Jesteś tylko ty jedna, moja Cyn. I jest tylko jedno miejsce, gdzie chcę być, gdy wybije północ. - Gdzie to jest? – zapytała bez tchu, wsuwając palce w jego krótkie włosy, czując ciepłe otarcie jego języka. ~4~

- Z tobą – odetchnął przy jej skórze. – W tobie – wyszeptał uwodzicielsko. Pchnął ją do tyłu na wysokie skały i wsunął dużą rękę pod spódnicę jej ślicznej sukienki, rozrywając koronkowe majteczki, które założyła tylko dla niego. Jego palce odnalazły ciepłą wilgoć między jej udami i zaczęły z nią igrać, robiąc kółka wokół jej łechtaczki i zsuwając się niżej. - Raphael – wydyszała, protestując na jego drażnienie. Sięgnęła między nich, opuściła zamek jego spodni i jej palce znalazły jego twardą długość, okrążając ją i gładząc aż nadeszła jego pora, żeby teraz sapnąć, a potem warknąć niecierpliwie. Podniósł ją wyżej, założył jej nogi na swoje biodra, jego zęby przycisnęły się do przepływającej krwi w jej żyle. We wnętrzu domu, duży zegar wybił północ i wampiry ryknęły. I tak, jakby to był sygnał, kły Raphaela przebiły jej żyłę, a jego fiut pchnął w jej śliskie gorąco. Cyn krzyknęła, gdy poczuła przejmujący ból jego zębów zatapiających się w jej żyle i jego twardą długość zanurzającą się między jej udami. Zawinęła wokół niego ramiona, gdy ich ciała podjęły rytm wspólny z pulsowaniem oceanu – do środka i na zewnątrz, jedwab w satynie, jej nogi trzymały go mocno, puszczając go tylko na tyle, żeby mógł jeszcze raz głęboko się zatopić. Pierwszy orgazm roztrzaskał ją, zostawiając ją drżącą bezsilnie w jego ramionach, będąc świadomą tylko pchnięć jego fiuta, pulsujących fal, ciepłego lizania jego języka na swojej szyi. - Raphael – wyszeptała ponownie. Jego usta odnalazły jej, wypełniając ją słonym smakiem jej krwi, dopóki jej nie zastąpiła jego, a gorący, palący przypływ ekstazy spłynął w dół jej gardła, stawiając każdy nerw w ogniu i sprawiając, że krzyknęła w noc. Wbijał się głębiej, mocniej, szybciej, niczym fale rozbijające się o skały, dopóki sam nie ryknął w nocne niebo i oboje rozpadli się w ekstazie. Cyn zamknęła oczy, ramiona zacisnęły się wokół szyi Raphaela, bojąc się puścić, bojąc się, że nogi będą zbyt słabe, żeby ją utrzymać. Raphael wzmocnił swój uścisk, ale obrócił ich tak, że teraz jego plecy były oparte o skały, a nie jej. Nie, żeby to zauważyła. Zatonęła w jego solidnej sile i roześmiała się radośnie. - Szczęśliwego Nowego Roku, Raphaelu. - Szczęśliwego Nowego roku, moja Cyn.

Tłumaczenie: panda68

~5~

Vampire Vignette #2 Wampirze Walentynki Malibu, Kalifornia, Walentynki Cyn otworzyła szklane suwane drzwi, stojąc w nich przez kilka minut mimo zimnego powietrza i dreszczu, który przemykał po jej nagiej skórze. Będzie dostatecznie ciepło, kiedy wróci do kominka, a poza tym uwielbiała świeże, słone powietrze, kochała dźwięk oceanu tylko kilkanaście metrów od swojego balkonu. Obróciwszy się do ciepłego pokoju, podeszła do głębokiego fotela przed kominkiem i usiadła, wsuwając pod siebie nagie stopy i stawiając na kolanach komputer. Pomknęła spojrzeniem do prawego, dolnego rogu ekranu, sprawdzając godzinę. Wciąż było dość wcześnie. Tak jak ostatnie dziesięć razy, kiedy sprawdzała. Była sama w swoim mieszkaniu, sama od dwóch nocy. Raphael pojechał do Nowego Meksyku z grupą wampirów, żeby rozprawić się z problemem. Problemem wywołanym przez tego dupka Jabrila, który rządził swoim terytorium zanim umarł. Nikogo nie obchodziło, że umarł – przynajmniej nikogo, kogo Cyn znała – ale jego terytorium było wielkim bałaganem dla nowego Wampirzego Pana, Anthony’ego, żeby go posprzątać. Kilku ludzi Raphaela pojechało tam pomóc, ale co jakiś czas spod skały wypełzało kilka szczurów i wywoływało problemy. Ostatnie zdarzenie wywołało kilku przegranych Jabrila, który zdecydowali, że nie podoba im się nowe zarządzanie. Byli takimi Einsteinami, że postanowili przekroczyć granicę terytorium Raphaela i założyć sklep, żerując na mieszkańcach. Tak jakby. Byli zbyt głupi, by żyć, myśląc, że Raphael pozwoli na coś takiego. No ale już dłużej nie musieli martwić się całą tą sprawą mieszkania. Tak naprawdę, do tej pory ich zmartwienia pewnie już się skończyły. Poruszyła się w fotelu, próbując znaleźć bardziej komfortową pozycję. Mimo to, po dwóch nocach i dniach bez niego, Cyn była całkiem pewna, że nie będzie komfortowej pozycji, dopóki ten duży facet nie wróci do domu. Powinna była pojechać z nim, dumała. Powinna nalegać. Ale oczywiście chciał, żeby była cała i zdrowa. Prawdopodobnie umieszczona w podziemnym bunkrze z taką ilością jedzenia i wody, żeby ją tam zatrzymać aż nie wróci. Jakby to miało się stać. Nawet jeśli to byłby ~6~

najbardziej luksusowy apartament niż bunkier. Pogodziła się z myślą, że pojedzie bez niej – i jakim kolosalnym TO było błędem – ale nie było mowy, żeby na ten czas ukryła się jak jakaś przestraszona mysz. I jak się okazało, w ogóle nie została w posiadłości. Wielki dom był po prostu cholernie pusty bez Raphaela i większości jego strażników, więc większość czasu spędzała w swoim własnym mieszkaniu. Westchnęła i skupiła się na komputerze, zdeterminowana zrobić trochę pracy zamiast siedzieć i marzyć niczym zakochana nastolatka. Zrobiła poszukiwania dla kilku klientów, proste rzeczy, które była w stanie zrobić nawet we śnie. Ale sen przypominał jej o łóżku, które przypominało jej, że jej było puste, ponieważ pewny wampir… Jej myśli zaskrzeczały i usiadła, nagle zaalarmowana. Podłączyła ipoda do systemu dźwiękowego, który był zainstalowany w całym domu i teraz popłynęła jedna z jej ulubionych romantycznych melodii… i każdy nerw w jej ciele zaśpiewał. Między jednym oddechem, a następnym, już był tutaj, wypełniając drzwi jej sypialni, będąc czymś więcej niż dużym cieniem, korytarz za nim był ciemniejszy niż powinien być – ale to był jego talent… jeden z bardzo wielu. Jego oczy przyszpiliły ją, kiedy spojrzała na niego, świecąc srebrem w słabym świetle. Nawet złoty blask ognia nie mógł dotknąć tych ciemnych głębi. Lubimaja. Jego głos był głęboki jak noc, pieszczotą ciepłego miodu na jej skórze. Chciała podbiec do niego, chciała skoczyć w jego ramiona, pościągnąć go na podłogę i zdobyć go po swojemu, tam w korytarzu. Ale on tylko na to czekał, prawda? Arogancki drań. Zamiast tego uśmiechnęła się, odstawiła komputer i rozciągnęła się powoli, gdy wstała, wiedząc, że jej krótki, ciasny t-shirt uwypukli jej piersi, że jej nisko wiszące spodnie błysną dobrym kawałkiem ciała, żeby mógł go podziwiać. Warknął nisko w gardle i zrobił krok w jej stronę. Tego było potrzeba. Poddała się i, mimo wszystko, ruszyła biegiem, spotykając się z nim w pół drogi, albo ponad połowie, kogo to obchodziło? Zgarnął ją w swoje ramiona, jego usta opadły na jej w twardym, żądającym pocałunku, pełnym tłumionego pożądania. Jęcząc w jego usta, zrzuciła płaszcz z jego ramion, pozwalając opaść mu na podłogę. - Zbyt wiele ubrań – mruknęła, szarpiąc za jego sweter, głodna poczuć jego twarde ciało przy swoim, posmakować jego skórę. ~7~

Raphael zaśmiał się głębokim, męskim śmiechem, zachwycony jej zapałem. - To twoje ubrania stoją na drodze, słodka Cyn. – Z szarpnięciem przeciągnął przez głowę jej t-shirt i odrzucił. Podniósłszy jej ciało, nakrył jej tyłek swoimi dużymi dłońmi i zahaczył kciuki za pasek jej ciasnych dżinsów, ucztując na jej piersiach, gdy niósł ją do łóżka, prawie rzucając ją na nie, żeby zsunąć spodnie w dół jej nóg. Uśmiechnął się z zadowoleniem znajdując ją pod spodem nagą, wyprostował się na tyle, żeby odpiąć swoje własne dżinsy, zepchnąć je z własnych ud i uwolnić swoją piękną, wystającą erekcję. Cyn położyła się na łóżku i pozwoliła oczom cieszyć się swoim wspaniałym kochankiem, obserwując grę mięśni na jego torsie i ramionach, gdy ściągał sweter przez głowę i skopywał buty. Roześmiała się z zachwytem, gdy wspiął się na łóżko, wciąż na pół ubrany, rozszerzając jej nogi swoimi biodrami, gdy pochylił się po kolejny głęboki, głodny pocałunek. - Tęskniłem za tobą, moja Cyn. – Jego słowa były pomrukiem przy jej gorącej skórze, gdy lizał ścieżkę w dół jej ciała, zatrzymując się, żeby zassać mocno każdy sutek, zostawiając je nabrzmiałe i zaczerwienione od krwi. Drobne nacięcie jego kłów przyniosło mu jej krew na język, a ona sapnęła z przyjemności, przytrzymując mocniej jego głowę, wyginając w zaproszeniu plecy. - Powinieneś był zabrać mnie ze sobą – powiedziała bez tchu. Odpowiedział ostrym ugryzieniem na jednym dorodnym sutku i jęknęła miękko, gdy cudowna mieszanka przyjemności i bólu zamknęła jej oczy i rozproszyła myśli. Jej oczy otworzyły się natychmiast z sapnięciem zaskoczenia, gdy wykorzystał to rozproszenie, by wsunąć głęboko w nią swoją pełną, twardą długość, rozciągając ją boleśnie szeroko aż zanurzył się po rękojeść, a szorstki materiał jego dżinsów ocierał się o wrażliwą skórę na jej udach. Cyn poczuła jak łzy wzbierają w jej oczach, gdy wypełniła ją prawie przytłaczająca fala radości na fakt, że ich ciała w końcu się połączyły. Samo posiadanie go tutaj, jego duże ciało przyciskające ją do miękkiego łóżka, jego usta wędrujące po jej skórze, na przemian gryzienie i łagodzenie, gdy mruczał ze swojej własnej przyjemności – było ekstazą, było… - Kocham cię, Raphaelu – wyszeptała namiętnie. – Tak bardzo za tobą tęskniłam. Pocałował czule jej usta i zaczął poruszać się długimi, pewnymi pchnięciami swego fiuta, zatapiając się w jej chętne gorąco, a mięśnie jej jedwabistego kanału pieściły go ~8~

przy każdym pchnięciu, wciągając go głębiej, uwalniając go niechętnie tylko po to, by zadrżeć z odnowionym pragnieniem, kiedy wbił się w nią kolejny raz aż ich ciała spotkały się z miękkim plaśnięciem jedno o drugie. Cyn podniosła nogi, zawijając je wokół jego pleców, otwierając się jeszcze bardziej, zapraszając go do wśliznięcia się głębiej, mocniej. Raphael syknął chciwie, jego usta odnalazły miękkie wygięcie jej szyi, jego język poszukał nabrzmiałej słodyczy jej żyły. Poczuła jego drgnięcie zaskoczenia na to, co znalazł tam jego język i uśmiechnęła się, ale tylko na chwilę, bo jej zachwyt na jego reakcję odpłynął na pierwsze zaciśnięcie się jej macicy, gdy orgazm przetoczył się przez nią niczym elektryczny prąd, każdy nerw krzyknął w ekstazie, gdy orgazm przemknął przez jej ciało, wyginając plecy i wyrywając krzyk z jej gardła. Raphael zatopił kły w jej żyle, posyłając ją w drugi orgazm zanim jeszcze pierwszy się skończył, niekończące się fale rozkoszy przetaczały się jedna za drugą, dopóki nie stała się niejasno świadoma tego, że odrzucił głowę do tyłu i ryknął swoje własne spełnienie, a jej krew wciąż błyszczała na jego kłach. Cyn zamknęła oczy, każdy mięsień był bezwładny, każdy nerw wyczerpany. Poczuła jak Raphael napiął się, by przewrócić się na bok i zacieśniła swój uchwyt, niechętna do puszczenia go. - Zostań – szepnęła. – Dobrze cię czuć. Poczuła jego uśmiech przy swojej szyi, poczuła jak jego język omywa kapiącą krew, zamykając małą ranę na jej szyi. Czekała. Nie musiała długo. - Co to było, moja Cyn? Cyn uśmiechnęła się. - To, moja miłości, był twój prezent na Walentynki. Przez dłuższy czas nic nie powiedział. - To smakowało tobą. - To byłam ja. Zapytałam Elke o miejsce, gdzie ona i twoje inne wampiry pójdą. Chciałam, żeby smakowało jak ja, jak my, i dowiedziałam się, że wampiry mają artystę mieszającego ich krew z tuszem, żeby powstrzymać ich ciała przed uleczeniem się po tatuażu. Zamarł. ~9~

- Pozwoliłaś, żeby ktoś upuścił ci krwi? – warknął. Cyn poklepała jego tyłek. - Spokojnie, wielkoludzie. Potrzebował tylko kilka kropli. Ukłułam mój palec i sama upuściłam krwi, i upewniłam się, że pozostały tusz został spalony. Wtedy podniósł głowę i przyjrzał się małemu, wytatuowanemu sercu nad jej lewą żyłą, w środku którego była stylizowana litera R. Jego oczy napotkały jej, świecąc ciekłym srebrem. - Ja też mam dla ciebie prezent, lubimaja. Jest w kieszeni mojego płaszcza. Oboje spojrzeli w stronę korytarza, gdzie na podłodze leżał jego porzucony płaszcz. Cyn uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. Raphael posłał jej nieodgadnione spojrzenie, wyginając arogancko jedną brew. I wtem, korzystając ze swojej niesamowitej szybkości, skoczył i zniknął, by wrócić po sekundzie, a jego fiut wsunął się zgrabnie między śliskie fałdki między jej nogami i umieścił się głęboko w niej, zanim nawet mogła zauważyć jego nieobecność. Spostrzegła z uznaniem, że po drodze wyłuskał się z dżinsów i teraz był całkowicie nagi, przeszukując płaszcz leżący teraz na łóżku obok nich. - Popisujesz się. Pocałował ją miękko. - Tęskniłem za tobą. Cyn nie wiedziała, czy mówił o ostatnich dwóch dniach czy ostatnich dwóch sekundach. Tak czy inaczej, zgadzała się. - Ja też. Złapał płaszcz jedną ręką, sięgnął do kieszeni i wyciągnął małe turkusowe pudełko. - Szczęśliwych Walentynek, moja Cyn. Spojrzała pytająco na pudełko, przyglądając się jak otwiera wieczko i wyjmuje czarne jubilerskie pudełeczko, które jej podał. Cyn zerknęła na niego, wzięła pudełko i otworzyła. W środku była oszałamiająca platynowa obrączka otoczona wianuszkiem diamentów. - Raphael – zatchnęła się. – To jest piękne, ale ty już…

~ 10 ~

- Zauważyłem – przerwał Raphael. Wyciągnął obrączkę i wyrzucił pudełko przez ramię, potem podniósł jej rękę i ściągnął z jej palca pierścionek z diamentem, by wsunąć go na swój mały palec. Cyn uśmiechnęła się na widok smukłego pierścionka wetkniętego na pierwszy palec jego dużo większej dłoni. Raphael przyciągnął znowu jej uwagę, gdy wsunął obrączkę na jej serdeczny palec, potem dodał pierścionek, tak żeby ta nowa obrączka była bliżej jej serca, niczym ślubna. - Zbyt wielu mężczyzn wydaje się uważać sam pierścionek za wyzwanie, a nie raczej za znak… – Napotkał jej wzrok. – Własności – powiedział dosadnie. – Jesteś moja, słodka Cyn. Nigdy w to nie wątp. - Myślisz, że w to wątpię, Raphaelu? – zapytała miękko. - Nie. Ale jestem wystarczająco samolubny i wystarczająco jestem Wampirem, żeby chcieć, by to było również jasne dla innych. Jego twarz była zimna, pozbawione emocji spojrzenie potężnego wampirzego Pana, kogoś przyzwyczajonego do niekwestionowanego posłuszeństwa. Co powiedziało jej, że wie, iż stąpa po kruchym lodzie. Własność? Uh-hm. Ale nie mogła powstrzymać się od uczucia odrobiny zadowolenia, że czuł taką potrzebę. Więc uśmiechnęła się. - No cóż, teraz to będzie bardzo jasne. - Tak – powiedział. – Będzie. Cym założyła ramiona wokół jego szyi i otarła się zmysłowo swoim ciałem o niego, rozkoszując się dotykiem swoich wrażliwych piersi o jego twardy tors, przesunięciem się ich nagich nóg splecionych w ciepłym blasku kominka. Raphael warknął miękko w odpowiedzi, wciągając ją mocniej pod siebie. - Ufam, że nie spodziewasz się zasnąć przed wschodem słońca. Cyn pocałowała jego cudownie miękkie usta, gdy zaczął wbijać się w nią. - Liczę na to – wyszeptała. – W końcu są Walentynki.

Tłumaczenie: panda68

~ 11 ~

Vampire Vignette #3 Zaproszenie Malibu, Kalifornia Raphael podniósł głowę, gdy otworzyły się drzwi i do biura weszła Cyn. Patrzył pełen uznania jak idzie do niego przez gruby dywan, jej biodra kołysały się uwodzicielsko na wysokich, wysokich szpilkach, długie nogi ciągnęły się w nieskończoność pod obcisłą, czarną spódnicę. Dziś wieczorem była na pewnego rodzaju towarzyskim spotkaniu, zbierając fundusze na schronisko dla młodzieży jej przyjaciółki Lucii. Nie prosiła go, żeby towarzyszył jej w takich sprawach, wiedząc, że ludzkie spotkania nie bardzo go interesują, i doceniał to. Tak jak doceniał fakt, że to dawało jej powód do założenia tych szpilek i tej spódnicy. Obeszła jego biurko, leniwie podnosząc swoją pocztę z osobnego pudełka. Większość jej wciąż była kierowana na jej stare mieszkanie. Dopiero niedawno zmieniła swój adres, a to było coś, czego domagał się od niej od miesięcy. Trzymając pocztę w jednej ręce, opadła na jego kolana, zgrywając to idealnie w czasie, gdy odsunął się od biurka, żeby ją powitać. Posławszy mu porozumiewawczy uśmiech, zawinęła oba ramiona wokół jego szyi, rzucając pocztę z powrotem na biuro, gdyż weszła jej w drogę. - Hej, mój piękny – zamruczała, składając ciepły, przeciągły pocałunek na jego wargach. – Tęskniłeś za mną? Raphael przygarnął ją bliżej, jedna ręka przesunęła się po gładkiej skórze jej uda aż do krawędzi podwiniętej spódnicy, druga przykryła jej słodki tyłeczek. - Zawsze, moja Cyn. Jak twoje spotkanie? Wzruszyła ramionami, jej piersi poruszyły się ujmująco na ten ruch. - Dość standardowe. Jednak zebraliśmy mnóstwo pieniędzy. Więcej niż Lucia miała nadzieję, jak sądzę. – Jej wzrok opadł bezwiednie na porzuconą pocztę i stężała.

~ 12 ~

- Cyn? – powiedział, marszcząc brwi. Wyprostowała się i ponownie sięgnęła po kupkę kopert, odpychając na bok większość nich, żeby wyłowić jedną, kwadratową kopertę z eleganckiego białego papieru, takich używanych do formalnych zaproszeń. Albo przynajmniej tak powinno być zanim większość formalnych zaproszeń zmieniło się na mniej tradycyjne metody zaproszeń. Cyn wsunęła paznokieć za pieczęć, oderwała klapkę i wyciągnęła nieco mniejszą, ale równie elegancką kopertę z formalnym zaproszeniem wewnątrz. Raphael słyszał jak jej serce przyspiesza, jej oddech spłyca się, gdy czytała załącznik - Cyn? – powiedział ponownie. Wyprostował się w fotelu, zacisnął wokół niej swoje ramiona. – Co to jest? Spojrzała na niego szybko, potem wsunęła zaproszenie z powrotem do koperty i rzuciła na kupkę. - Nic. - Lubimaja – ostrzegł ją. – To nie było nic. Wciągnęła głęboki wdech i wstała, biorąc jego rękę. Pozwolił się podciągnąć z fotela i zawinął wokół niej ramiona, gdy przytuliła się do jego piersi. Odchyliła się trochę, spoglądając na niego. - Jesteś tu zajęty? Przyjrzał jej się pytająco, jego głowa przechyliła się na jeden bok. - Nigdy nie jestem dla ciebie zajęty, moja Cyn. Uśmiechnęła się, ale było w tym coś smutnego. - Wiem. To dlatego cię kocham. - To jeden z wielu powodów, jak sądzę – drażnił się. Tym razem jej uśmiech był bardziej szczery. - Chodź – powiedziała. Podążył za nią do ich prywatnej kwatery, wciąż głowiąc się nad tajemniczą kopertą. Cokolwiek to było, nie była zaskoczona widząc to, wydawała się wiedzieć, co jest w środku jak tylko zobaczyła leżącą ją na biurku. Jednak to ją zmartwiło. I zmartwiło jego.

~ 13 ~

Obróciła się w jego ramionach, najwyraźniej potrzebując bardziej komfortu niż seksu, albo może komfortu seksualnego kontaktu między nimi. Dowodu, że ją kochał, pragnął ją, potrzebował jej. Raphael znał swoją partnerkę, wiedział, że przy całej swojej zewnętrznej pewności siebie, potrzebowała tej pewności od niego. Zawinął ją w swoje ramiona, przyciągając bliżej, gdy zaczęła odpinać jego koszulę. Uniósłszy jej głowę do góry, pocałował ją delikatnie, nie spiesząc się, badając jej usta, jakby to była najpyszniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek smakował. I prawdopodobnie była. Cyn zatonęła w tym pocałunku, jęcząc miękko, gdy jej ramiona okrążyły jego szyję, przyciskając się do niego, jeszcze bardziej pogłębiając pocałunek. Raphael uśmiechnął się przy jej ustach. - Masz na sobie zbyt wiele ubrań – mruknął. Podniósł ją z łatwością, zaniósł do łóżka i położył delikatnie, zrzucając jej buty i przebiegając dłońmi w górę jej gładkich ud pod ciasną spódnicę. Cyn odpięła guzik i zamek, podniosła biodra, by mógł ściągnąć spódnicę, odrzucając na bok. Przyjrzał się trójkątowi białej satyny, którą miała jako bieliznę, ale na razie zostawił go na miejscu i uklęknął obok niej na łóżku. Spijając z jej ust, zaczął rozpinać guziki jej bardzo oficjalnej, białej bluzki, jeden za każdym razem, aż w końcu leżała prawie naga. Prawie nie było wystarczające. Cyn przyglądała mu się leniwie, jej oczy były senne, gdy odsunął poły bluzki, by odsłonić biały koronkowy stanik, pasujący do majtek, i ledwie mieszczący jej śliczne piersi. Warknął miękko na ten widok i poczuł jak twardnieje w oczekiwaniu. Wstając tylko po to, żeby skopać własne buty i przeciągnąć sweter przez głowę, wyciągnął się obok niej. Natychmiast sięgnęła do zapięcia jego dżinsów, ale wziął obie jej ręce w swoją, więżąc jej ramiona nad jej głową, gdy zaczął wycałowywać ścieżkę od jej oczu, przez policzki, by szybko otrzeć się o jej miękkie usta. Wydała z siebie cichy, głodny odgłos, szarpiąc niespokojnie swoimi rękami. Spojrzał w górę, żeby zobaczyć jej zielone oczy zamglone pożądaniem, na pół ukryte za jej długimi, ciemnymi rzęsami, gdy próbowała uwolnić się z uścisku. Uśmiechnął się i ruszył dalej, puszczając jej ręce, uwalniając swoje, by ściągnąć bluzkę i odpiąć przednie zapięcie w jej staniku. Jej piersi wylały się ze swojego więzienia, jej sutki były ciemnoróżowe na tle bladozłotej skóry, stając się pulchne i pragnące pod jego spojrzeniem. Pochyliwszy się nad swoim celem, omył językiem jeden pyszny czubek, potem drugi, przesuwając się między nimi aż oba nabrzmiały od jego uwagi, aż Cyn zaczerpnęła powietrza, jej ręce przycisnęły się do tyłu jego głowy, jej piersi wypchnęły się w górę.

~ 14 ~

Raphael delikatnie ugryzł każdy sutek, a potem drapiąc kłami delikatną skórę, gdy ruszył w dół, wylizując ścieżkę między jej żebrami. Palce Cyn zacisnęły się w jego włosach, głowa odchyliła do tyłu, oczy zamknęły, jej sutki były mokre i błyszczące od jego lizania, jej ciało naprężone pod nim. Nie spieszył się, lizał jej brzuch, wokół pępka, muskał językiem wzdłuż krawędzi jej majtek i szarpał za cienki pasek, który był jedyną rzeczą trzymającą je na miejscu. Drażnił się z nią, przebiegł językiem w długim, leniwym pociągnięciu przez satynę majtek między jej udami, czując ją gorącą i mokrą pod materiałem, zanim wrócił językiem z powrotem na brzuch. - Raphael! – wysapała jego imię w proteście, jej palce w jego włosach nakłaniały go, żeby ponownie zszedł w dół, jej gładkie ciało falowało pod nim. Zachichotał miękko, z ustami przy jej płaskim brzuchu, czując dreszcz, który przebiegł po jej skórze, widząc jak jej sutki nabiegają krwią aż dostają koloru świeżej wiśni. - Och, boże. Raphael, proszę. Chwycił pasek jej stringów w zęby i szarpnął, zrywając je szybko i odsuwając materiał z drogi, warcząc, gdy na widoku pokazała się delikatna skóra jej cipki. Rozsunął szerzej jej nogi, otwierając na swoje spojrzenie, wsuwając jeden palec głęboko w szczelinę jej fałdek, by odkryć zaczerwieniony i rozgrzany środek jej płci, będący już mokry i gotowy na jego uwagę, dla plądrowanie jego fiuta. Raphael jeszcze raz podniósł głowę, łapiąc jej spojrzenie i oblizując powoli wargi, pozwalając jej zobaczyć swój głód. Cyn jęknęła i opadła na plecy, jej ręce poruszyły się, żeby nakryć piersi, szczypać sutki, które doprowadził do bolącej intensywności. Ponownie opuściwszy głowę, Raphael przeciągnął językiem przez jej satynowo śliskie fałdki, smakując słodki nektar swojej Cyn, czując drżenie pod swoimi rękami. Liznał długo i powoli, delektując się uczuciem jej soków na swoim języku, aksamitu jej skóry, jej miękkimi jękami przyjemności zanim zawrócił swoją uwagę na twardą, różową perełkę jej łechtaczki, raz za razem okrążając ją językiem, dopóki nie nabrzmiała pożądaniem. Cyn błagała go, szeptała w kółko jego imię, jej głowa kręciła się na boki z frustracji. Bez ostrzeżenia, mocno zassał jej łechtaczkę, wciągnąwszy ją do swoich ust w tym samym momencie, co zatopił dwa palce głęboko w jej wnętrze. Natychmiast osiągnęła orgazm, jej plecy wygięły się w niemym krzyku, jej ręce zacisnęły się na prześcieradle pod nią. Raphael poczuł jak jego własna krew zagotowała się na widok jej orgazmu, na odczucie jej roztrzaskującej się pod nim w ~ 15 ~

niekontrolowanej przyjemności. Ale tego nie było dość. Nie dzisiaj. Przycisnął usta do delikatnej skóry na wewnętrznej stronie jej prawego uda, już mokrego i śliskiego od soków jej orgazmu. Mógł wyczuć krew pod jej skórą i mięśniami, mógł usłyszeć jej szum w napęczniałej żyle udowej. Chwyciwszy jej udo jedną ręką, wsunął gładko swoje kły w jej skórę, z prawdziwą wprawą nakłuwając żyłę. Cyn stężała pod nim, zasysając oddech, gdy euforia w jego ślinie zmieszała się z jej krwią, elektryzując w jednej chwili każdy nerw. Na początku jęknęła, a potem wydała z siebie długi, zawodzący krzyk, gdy drugi orgazm wstrząsnął jej bezsilnym ciałem. Raphael trzymał jej biodra nieruchomo w miejscu, pobierając wolno pyszność jej krwi, czując jak wypełnia jego usta i pokrywa jego gardło, przynosząc gorąco i powiększając jego kutasa do punktu bólu, który napiął się pod szorstkimi dżinsami, jakie miał na sobie. Wysunąwszy kły, zajął się pieczołowicie zamknięciem ran na jej udzie, nie chcąc zostawić uszkodzeń na gładkiej perfekcji jej skóry. Gdy to skończył, i z Cyn wciąż drżącą pod nim w końcowej fali orgazmu, pozwolił sobie na ostatnie, przeciągłe posmakowanie jej słodkiej, mokrej płci. Uniosła się na łóżku, gdy jego język otarł się o jej niezwykle wrażliwą łechtaczkę, by opaść osłabła z powrotem, kiedy zaczął przesuwać się powoli wzdłuż jej ciała, wyciągając z niej palce i wycierając wilgoć o jej brzuch. Przesuwając się do jej torsu, całował jej piersi aż w końcu wziął jej usta, pozwalając jej posmakować siebie na jego języku. Zawinęła ramiona wokół jego barków, zacisnęła nogi wokół jego bioder. - Wciąż jesteś ubrany – poskarżyła się bez tchu. Raphael roześmiał się, przytrzymał ją i przetoczył ich, więc teraz leżała na nim, zsunął ją ze swoich ud, żeby sięgnąć do guzików zapięcia, ledwie będąc w stanie rozpiąć napięty materiał na swojej twardej niczym skała erekcji. Cyn rozebrała się z bluzki i stanika, rzucając je niedbale za siebie, przeczesując prowokacyjnie rękami przez swoje włosy i wypychając do przodu piersi. Raphael obserwował ją, przyćmiony srebrny blask jego oczu zaczął zajmować miejsce, gdy jego głód rósł. Teraz zniecierpliwiony, by zatopić się w niej, rozerwał zapięcie, w końcu uwalniając swojego kutasa. Cyn roześmiała się rozkosznie, odepchnęła jego ręce i odpięła pozostałe guziki, okrążając jego fiuta swoimi szczupłymi palcami, gładząc go wolno w górę i dół. Pochyliła się, żeby położyć na nim swoje usta, ale Raphael warknął ostrzegawczo, kładąc dłonie na jej biodrach i unosząc ją bez wysiłku na swojego fiuta, opuszczając ją, gdy pchnął w górę i zatopił się głęboko w jej obrzmiałym, mokrym gorącu aż po rękojeść.

~ 16 ~

Cyn sapnęła na siłę jego wejścia, ale potem zaczęła go ujeżdżać, wijąc się we wspaniałej rozkoszy, kołysząc zmysłowo biodrami w tę i we tę, ślizgając się na jego kutasie. Raphael przyglądał się jej uważnie, jego dłonie spoczywały luźno na jej biodrach, ciesząc się widokiem jej rozpuszczonej żądzy, jej zamkniętym oczom, zagubieniu w pasji, a potem Raphael wsunął kciuk między jej nogi, przyciskając go mocno do jej łechtaczki. Oczy Cyn momentalnie otworzyły się w szoku zanim ponownie się zaszkliły, jej wewnętrzne ścianki zadrgały wokół niego, falując wzdłuż jego długości w gorącej pieszczocie, która napięła każdy mięsień w jego ciele i kazała walczyć z instynktownym i potężnym pragnieniem wypełnienia jej swoim nasieniem. Nad nim, dłonie Cyn głaskały chciwie jej brzuch, jej piersi, jej ramiona, poruszając się nieustannie, jakby nie miała dość swojego własnego dotyku. To było już za wiele dla Raphaela. Przyciągnąwszy ją do swojej piersi, jeszcze raz ich przetoczył, rozszerzył mocno jej nogi swoimi biodrami i zaczął się w nią zanurzać, wbijając się mocno przez uścisk jej drżącej pochwy, czując jak przy każdym pchnięciu czubek jego kutasa uderza w szyjkę jej macicy. Cyn zacisnęła nogi, owinęła je wokół jego bioder, krzyżując kostki na jego tyłku, próbując przytrzymać go głęboko w sobie. Raphael warknął i zanurzył się mocniej, czując budujące się między nimi gorąco, tarcie swojego fiuta o jej delikatną skórę, uderzenia swoich jąder o jej tyłek. Jęczała niemo, łzy płynęły po jej zarumienionej twarzy, paznokcie ryły krwawe bruzdy na jego plecach, gdy ekstaza wyniosła ich oboje poza krawędź. Jego sperma wypełniła ją rozgrzaną falą, gdy jej ciało ścisnęło go prawie boleśnie mocno, dojąc go aż do ostatniej kropli, a potem opadł na nią, jego ciężar przygwoździł ją do łóżka, jego usta odnalazły jej w ostatnim zdyszanym pocałunku. To, co wydawało się być godzinami później, leżeli spleceni, pokryci potem, mokre prześcieradła zaczynały ich ziębić, ale byli zbyt słabi, żeby wstać i coś z tym zrobić. Cyn leżała na brzuchu, z jedną nogą na jego biodrze, jej wciąż gorąca, mokra płeć była przyciśnięta do jego uda. Jej głowa leżała na jego ramieniu, jej ramiona bezwładnie na jego piersi. Raphael jedną rękę podłożył pod głowę, drugą trzymała ją blisko, gładząc leniwie w górę i w dół miękką skórę jej pleców. - Co to było, moja Cyn? – zapytał cicho. Napięła się na chwilę, a potem westchnęła, delikatny ruch jej ramion w górę i w dół zanim pocałowała jego pierś.

~ 17 ~

- Moi dziadkowie – powiedziała. – To ich sześćdziesiąta rocznica ślubu. – Zamilkła na chwilę, jej palce kreśliły bezsensowne kółka wśród włosków na jego torsie. – Wyprawiają przyjęcie. Bardzo eleganckie, czarne krawaty, cała ta maskarada. - Zamierzasz w tym uczestniczyć? Ponownie westchnęła. - Chyba muszę. Moi dziadkowie nie okazywali zbyt wiele uczuć, ale moja babcia przynajmniej się stara. Zawsze kupowała mi prezenty. No wiesz, na święta i urodziny. Takie tam. Nigdy długo nie zostawała, ale przynajmniej robiła ten wysiłek. - Twój ojciec nie kupował ci prezentów? - Oczywiście, że tak – powiedziała. – Nie można powiedzieć, że jest złym rodzicem. Ostatnie prezenty z bardzo modnych sklepów dostarczono pod same moje drzwi. Ale nigdy nie pokazał się osobiście. Na żadne urodziny czy święta. Ani razu. - Rozumiem. - Więc – powiedziała mimochodem – jeśli zdecyduję się pójść… No wiesz, na to przyjęcie moich dziadków… pójdziesz ze mną? - Oczywiście, lubimaja. Dlaczego nie? - Nie wiem. Będzie bardzo formalnie, a ty nie bardzo lubisz ludzi. - Lubię niektórych ludzi – drażnił się, ocierając się o nią lekko. Wygięła się pod jego pieszczotą niczym kot, gdy przebiegł ręką w dół jej pleców i na biodro, gdzie została. – Chcesz mnie tam? – zapytał ostrożnie. - Do diabła, tak. Dlaczego miałabym nie chcieć? – spytała, naśladując go. Trzepnął jej tyłek w ostrzeżeniu, ale powiedział. - Jestem Wampirem, moja Cyn. Czego twoi ludzi nie akceptują. Prychnęła lekceważąco. - Mój ojciec dba tylko o saldo, Raphaelu. Jesteś bogaty. Pokocha cię. - A twoja babcia? - Nie wiem – odparła, wydymając usta w zamyśleniu. – Ale doceni ładną buźkę, a ty świetnie wyglądasz we fraku. Myślę, że zdasz test.

~ 18 ~

- Ulżyło mi – stwierdził sucho. – I powinienem wpisać to do mojego kalendarza. - Dziękuję, Raphaelu – wyszeptała przy jego skórze, jej ulga była widoczna w jej głosie i każdym mięśniu jej ciała. Raphael przyciągnął ją bliżej, słuchając jej oddechu, czując jak w końcu się odprężyła i wyczerpana zapadła w sen. I gdy tak leżeli razem, zastanawiał się, jakimi ludźmi była jej rodzina, że tak okrutnie traktowała dziecko? Jakimi głupcami, żeby ignorować skarb, jakim była Cyn. Ale wiedział, że niedługo się tego dowie.

Tłumaczenie: panda68

~ 19 ~

Vampire Vignette #4 Przyjęcie Malibu, Kalifornia Raphael wszedł przez drzwi do olbrzymiej garderoby Cyn i zatrzymał się, opierając się o framugę i patrząc jak przygląda się swojemu odbiciu w dużym trzy taflowym lustrze. Wygładziła sukienkę na biodrach i podciągnęła stanik, pochylając się do przodu, by przyjrzeć się swoim ślicznym piersiom, które groziły wylaniem się z ich ciasnego uwięzienia. Raphael stanął na baczność. Było w tym tyle prowokacji dla mężczyzny, ile mógł oczekiwać bez podjęcia działań. Przeszedł przez wyłożoną dywanem powierzchnię, stanął za nią i położył ręce na jej biodrach, przyciskając się do zapraszającej krzywizny jej tyłka. Cyn wyprostowała się zaskoczona i odchyliła się do tyłu na jego pierś, bardziej dla wsparcia, jak pomyślał, niż cokolwiek innego. Napotkała jego oczy w lustrze. - Nie jestem pewna, co do tej sukienki. Może się przebiorę. - Mogę ci pomóc? – zaproponował, jego palce powędrowały w dół szwu zakrywającego czarny zamek. Uśmiechnęła się nagle, ocierając się swoją słodką pupą o jego oczywistą erekcję. - Jeśli mi pomożesz, nigdy stąd nie wyjdziemy. - Czy to będzie złe? - Nie – odpowiedziała, jej twarz stała się zamyślona i trochę smutna. Pochylił się, żeby pocałować jej kark. - Później, moja Cyn. Sukienka jest idealna i ty też. Chodź, Duncan się niecierpliwi. To przyniosło mu drugi uśmiech, chociaż nie tak promienny jak pierwszy.

~ 20 ~

- Duncan jest zawsze niecierpliwy. Ale masz rację. Więc, idź sobie i daj mi skończyć. Jesteś zbyt rozpraszający. Raphael opuścił garderobę i wrócił do salonu ich apartamentu, z zakończoną misją.

***

Dziadkowie Cyn mieszkali na wzgórzach Bel Air, na rozległej, ogrodzonej posiadłości z pieczołowicie utrzymanymi terenami. Sama rezydencja była w stylu popularnym wśród francuskiej arystokracji kilka wieków temu, i była rozświetlona niczym pałac. Ale żadna francuska posiadłość nigdy nie widziała takiej rzeki limuzyn obecnie zatykającej ruchliwy dziedziniec, który armia lokajów starała się utrzymać w płynnym ruchu. Limuzyna Raphaela zatrzymała się. Duncan płynnie opuścił fotel pasażera, biorąc sobie chwilę na przeszukanie terenu zanim otworzył tylne drzwi. Raphael wysiadł pierwszy, robiąc szybką ocenę swojego wyglądu zanim wyciągnął rękę do Cyn. Jej palce zacisnęły się na jego, gdy wstała, przytrzymując się go niczym tonący brzytwy. Przeniósł rękę na jej biodro, jego ramię otoczyło jej talię i przyciągnął ją bliżej. - Pięknie wyglądasz, moja Cyn – zamruczał jej do ucha. I tak było. Długa do ziemi kolumna głębokiego brązowego jedwabiu przylgnęła do jej kształtów, nadając jej skórze kremowy blask i sprawiając, że jej ciemnozielone oczy iskrzyły się złotem. Diamenty od niego założyła na swoją lewą rękę, ich olśniewający blask miał przypominać światu, że jest jego. Na jej prawym górnym ramieniu była bransoleta z czerwonego złota, wybita tak, żeby rzucała ogniste skry z jakiegokolwiek światła, jakie złapie. Pasujący do niej naszyjnik otaczał jej szyję i pieścił wzgórki jej piersi. Z czarnymi włosami i właściwym wzrostem, z pewnością była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Ale nic z tego nie miało znaczenia. Była nerwowa niczym koń czystej krwi wśród wilków, a to go gniewało. Nie, żeby jego gniew był wymierzony w nią. To ci, którzy mieli moc, by czuła się w ten sposób, zasługiwali na jego gniew. Hamował swoją wściekłość, trzymając ją głęboko ukrytą, żeby jej nie wyczuła. Nie potrzebowała jeszcze jego napięcia, żeby dodać do swojego.

~ 21 ~

Limuzyna odjechała z Juro za kierownicą. Duncan przekroczył podjazd w swoim czuwaniu. - Mój panie – odezwał się z lekkim kiwnięciem. - Poradzimy sobie, Duncan – powiedział sucho Raphael. Jego ludzie nie byli zadowoleni z pomysłu ich pana wejścia w taką ilość ludzi z tak małą ochroną. Zwłaszcza Juro się opierał, dopóki Raphael nie stracił cierpliwości i po prostu poinformował ich jak to będzie. Duncan będzie krążył wśród gości, podczas gdy Juro zostanie na zewnątrz. Japoński wampir był po prostu zbyt duży, żeby prezentować subtelność. Duncan uśmiechnął się lekko, przyznając punkt. - W takim razie zobaczymy się w środku, mój panie. Cynthio – powiedział, łapiąc jej spojrzenie. – Ślicznie wyglądasz dziś wieczorem. Uśmiechnęła się, szybkim wygięciem warg, który pokazał się i zniknął. - Dzięki, Duncan. Duncan ukłonił się lekko i ruszył po schodach przed nimi. - Prawdopodobnie myślisz, że to głupie – mruknęła Cyn. - Wcale nie, moja Cyn. Nie ma nikogo, kto z taką łatwością potrafiłby bardziej wzbudzić emocje niż rodzina. – Pomyślał o swojej siostrze, Alexandrze, i jak przez wieki manipulowała jego miłością. Cyn obróciła się, żeby napotkać jego spojrzenie, jej piękne oczy były pełne zrozumienie. - Kocham cię, Raphaelu – szepnęła. - I ja cię kocham, moja Cyn. – Pochylił się, by otrzeć się swoimi ustami o jej. – Sugeruję, żebyśmy przebrnęli już przez ten wieczór, bym mógł pokazać ci jak bardzo. Uśmiechnęła się, po raz pierwszy pełnym uśmiechem, jaki zobaczył odkąd wyszli z domu. - Okej – zgodziła się. – Zróbmy to. Sala Balowa była… imponująca. Nie w jego guście, ale z pewnością gustowna. Ludzie Cyn mieli pieniądze, stare pieniądze, i to było widać. Pokój był piękny w

~ 22 ~

przestylizowany sposób i doskonale utrzymany, z lśniącym każdym kawałkiem złota, każdym ociekającym błyszczącym kryształem i każdym wykonanym perfekcyjnie ornamentem. Ale on sam nigdy nie był wielbicielem tego konkretnego francuskiego stylu, nawet jeśli w nim mieszkał. Na głównym parkiecie sali balowej tłoczyło się już jakiś dwustu lub więcej gości. Jeszcze kilku chcąc zaczerpnąć powietrza stało na półpiętrze, z rzędem balkonów i francuskich drzwi otwartych na świeże powietrze. Na szczęście dla dziadków Cyn, to była łagodna noc, inaczej pokój byłby jeszcze bardziej nieznośnie duszny z tymi wszystkimi tłoczącymi się ludźmi. - Wiesz – powiedziała do niego Cyn. – Nigdy nie lubiłam tego domu. Raphael roześmiał się miękko. - Jest trochę… przytłaczający. - Powiedział mężczyzna z posiadłością na dziesięciu akrach tuż nad oceanem w Malibu. - Tyle że, słodka Cyn – mruknął do jej ucha – nie jestem mężczyzną. - Oczywiście, że jesteś – upierała się. – Jesteś tylko nowym i ulepszonym… - Cynthia. – Głos doszedł zza nich, od starszej kobiety, która przyniosła ze sobą lekki zapach lilii. Raphael poczuł jak Cyn spięła się pod jego ręką. Nie spiesząc się, uniósł jej dłoń do swoich ust, zawisając nad jej palcami zanim złączył je ze swoimi i obrócił ich oboje w wolny, leniwy sposób. Zamrugał starannie kryjąc zaskoczenie. Ze wszystkich możliwości, nigdy nie przyszło mu do głowy, że będą wyglądały tak samo. Babcia Cyn była uderzająco piękna jak na starszą kobietę, i była obrazem jego Cyn, chociaż Cyn nigdy nie będzie wyglądała tak staro, przynajmniej tak długo jak będzie żył Raphael. Miała na sobie elegancką suknię z niebieskiego aksamitu, jej włosy były srebrne, a diamenty kapały z każdego możliwego miejsca. - Babciu – powiedziała Cyn, występując do przodu, żeby wymienić ze starszą kobietą niemające znaczenia pocałunki w powietrzu. – To jest Raphael – przedstawiła, wracając do jego boku i biorąc go pod ramię, przytrzymując się go mocno. – Raphaelu, to moja babcia, Adela Leighton. - Pani Leighton – powiedział swobodnie Raphael.

~ 23 ~

Starsza pani oceniła go otwarcie, jej spojrzenie przebiegło w górę i w dół jego ciała z taką samą zachwyconą uwagą, jaką widział w oczach kobiet przez większość swojego długiego życia. Dla Adeli wydawało się nie mieć znaczenia, że ona, według wszelkiego prawdopodobieństwa, była na tyle stara, by być również jego babcią. Ale też, Cyn ostrzegła go, że jej babcia lubi przystojnych mężczyzn. Skończywszy swoje oględziny, Adela napotkała jego wzrok bez śladu jakichkolwiek przeprosin w swoich zielonych oczach i podała mu rękę. Raphael wziął ją, czując kruche kości pod cienką skórą. Uścisnęli swoje dłonie w czymś, co było zaledwie dotknięciem palców. - Teraz widzę, po kim moja Cyn odziedziczyła urodę, pani Leighton – powiedział Raphael. To mogło być pochlebstwo, gdyby nie było prawdziwe. - Proszę, mów do mnie Adela – odparła i zwróciła swoją laserowa uwagę na Cyn, przyglądając jej się, jakby nigdy wcześniej tego nie robiła. – Cynthia otrzymała dobre geny po rodzinie ze strony swego ojca – potwierdziła w końcu. – Na szczęście – dodała. Raphael mógł poczuć gorąco od rumieńca Cyn, ale swoją minę pozostawił starannie obojętną. - Rzeczywiście. - Naprawdę ślicznie dzisiaj wyglądasz, Cyn. Ten kolor ci pasuje. – Zamilkła, gdy obok pojawił się kelner trzymający małą, okrągłą tacę z pojedynczym kieliszkiem Martini wypełnionym prawie po brzegi. Ani jedna kropla alkoholu nie zabrudziła białej serwetki leżącej pod kieliszkiem – świadectwo umiejętności kelnera. Albo może faktu, że to był jeden z wampirów Raphaela. Raphael napotkał spojrzenie Duncana przez tłum i Duncan skłonił głowę z lekkim uśmiechem. Raphael westchnął i z powrotem zwrócił swoją uwagę na Adelę, gdy ta ostrożnie podniosła kieliszek i wzięła mały łyk. - Dziękuję – powiedziała, odprawiając kelnera. Wzięła drugi łyk, dłuższy od pierwszego, i Raphael mógł zobaczyć jak napięcie znika z jej twarzy, gdy alkohol dostał się do krwioobiegu. - No cóż – odezwała się, wciągając głęboki wdech. – Muszę krążyć. To była przyjemność poznać cię, Raphaelu. Cynthio, jestem bardzo szczęśliwa, że zdołałaś tu przyjść. Twój ojciec gdzieś tu jest. - Dzięki za ostrzeżenie – mruknęła Cyn, a jej babcia przesunęła się dalej, żeby powitać następną grupę gości z takim samym chłodnym zachowaniem, jakim obdarzyła swoją jedyną wnuczkę. ~ 24 ~

- Twój ojciec? – zapytał cicho Raphael. - Taa. Co powiesz na to, żebyśmy najpierw wzięli sobie drinka? Bar jest… - Cynthia. – Głos był kulturalny i pewny siebie, pełen ściśle kontrolowanej energii. Męski głos. I po żelaznym uścisku jej palców na jego, głos ojca Cyn. Posłała Raphaelowi jedno zdesperowane spojrzenie i obróciła się z wdziękiem, żeby powitać wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę, który szedł pewnie przez zatłoczony pokój. - Tato – powiedziała zdawkowo. W przeciwieństwie do babci, oni między sobą nie wymieli nawet tych bezsensownych pocałunków w powietrzu. Cyn pozostała przy boku Raphaela, jej ramię splotło się z jego, jakby bała się je puścić. - Dobrze, że udało ci się przyjść – oznajmił jej ojciec. – Wiem, że mama to doceni. Ojciec również. Jest gdzieś tutaj – powiedział niejasno, jakby naprawdę to nie miało znaczenia. Spojrzał na Raphaela, posyłając Cyn wyczekujące spojrzenie. - Raphaelu, to mój ojciec, Harold Leighton. Tato, to Raphael. Leighton wyciągnął gładką, wymanikurowaną dłoń, wymieniając się z Raphaelem pewnym, krótkim potrząśnięciem ręki. - Moja przyjemność. Przez lata wiele o tobie słyszałem. Raphael przekrzywił zaciekawiony głowę. - Przez lata? - O, tak. Ty i ja mamy znacznie więcej wspólnych interesów niż sobie wyobrażasz. Często myślałem, że byłoby korzystne dla nas, gdybyśmy… Raphael słuchał mężczyzny, który rozwodził się nad różnymi finansowymi sprawami, zagranicznymi inwestycjami, nieruchomościami. Harold Leighton miał solidną reputację w czynieniu swoich klientów bardzo bogatymi, tak samo jak siebie. Tyle tylko, że nie potrzebował zarobić więcej pieniędzy niż już miał. I nie było wątpliwości, że Raphael skorzysta z jakichkolwiek interesów, jakie miał ten mężczyzna. To się nigdy nie stanie. Muzyka zmieniła się w jakąś łagodną, piękną starą piosenkę przeznaczoną do powolnego tańca pod gwiazdami.

~ 25 ~

- Wybacz, Leighton – powiedział nagle Raphael, otaczając ramieniem talię Cyn. – Zamierzam zatańczyć z najpiękniejszą kobietą w tym pokoju. Raphael poprowadził Cyn na parkiet, ignorując zaskoczone chrząknięcie jej ojca za nimi. Muzyka popłynęła wokół nich, kiedy wziął ją w ramiona, przyciągając ją blisko, ale delikatnie, słysząc jej serce bijące zbyt szybko, jej płytki i nierówny oddech, jej dłoń drżącą lekko, którą przycisnął do swego serca. To go rozwścieczyło, ale starał się tego nie okazać. - Przepraszam – szepnęła w końcu. - Za co? – Jego głos był niskim warknięciem, pomimo jego najlepszych chęci. - Że musiałeś przejść przez to z moją rodziną. - To nic, moja Cyn. A twoja babcia, pomimo swojej chłodnej powierzchowności, kocha cię. - Wiem. Tylko, że trudno jej jest to okazać. - Twój ojciec, z drugiej strony, powinien być zastrzelony o zmierzchu. Roześmiała się, zanurzając swoją twarz na jego piersi zanim spojrzała na niego zaniepokojona. - Jednak nie rób tego, okej? - Nigdy nie uciekłbym się do czegoś tak nieokrzesanego, moja Cyn – odpowiedział z udawaną arogancją. – Poza tym – dodał, napotykając jej spojrzenie i pokazując jej serce – to by cię zraniło. A ja nigdy bym tego nie zrobił. Delikatnie dotknęła jego twarzy, jej palce przebiegły linię jego szczęki i po ustach. Między nimi wybuchła gorączka i pozwolił jej to zobaczyć w swoich oczach. Uśmiechnęła się lekko, jej palce pieściły jego kark, gdy kołysali się do muzyki kochanków. Nie zostali tam długo. To nie było huczne przyjęcie, nie z tyloma gośćmi, albo raczej nie z tyloma tak szczególnymi gośćmi. Raphael wątpił, żeby porozmawiali z tą samą osobą więcej niż raz, gdy krążyli po pokoju. Kilka razy widział babcię Cyn na parkiecie, raz w towarzystwie wysokiego, siwowłosego mężczyzny we fraku, który jak przypuszczał był dziadkiem Cyn – i to przypuszczenie potwierdziło się później, kiedy stali we dwójkę na wymaganym gratulacyjnym toaście wzniesionym na cześć ich

~ 26 ~

wieloletniego małżeńskiego szczęścia. Albo raczej małżeńskiej egzystencji. Biorąc pod uwagę język ciała, wątpił, żeby wplątane było jeszcze szczęście. Jego wampiry, oczywiście, nigdy nie odchodziły zbyt daleko. Chociaż tak naprawdę nie były wcale częścią personelu, swobodnie poruszały się z tacami w pobliżu Raphaela jak tylko chciały. A Duncan mocno im asystował. W pewnym momencie porwał Cyn do tańca. Raphael stał przy brzegu parkietu, sącząc szampana i obserwując swoją partnerkę w ramionach innego wampira, i próbując przekonać siebie, że nie ma powodu do działania terytorialnych instynktów, które przekonywały go, żeby wyrwać ją z powrotem do jego boku… gdy ponownie zjawił się ojciec Cyn. Raphael potraktował mężczyznę z chłodnym dystansem. - Haroldzie. - Raphaelu, znowu się spotykamy. Przypadkowo, jak to się dzieje. - Jak to? Harold Leighton uśmiechnął się porozumiewawczo. To sprawiło, że Raphael dokonał ponownej oceny tego człowieka. Wcześniej był pod wpływem swoich uczuć do Cyn, zbyt świadomy jej bólu, żeby stworzyć swój dokładny obraz. Leighton mógł być gównianym ojcem, ale przez wszystkich był uznawany za finansowego geniusza i przebiegłego biznesmena. Nie należało go nie doceniać. - Jak powiedziałem wcześniej, ty i ja mamy wiele wspólnego. Poza ich bezpośrednim związkiem z Cyn, Raphael nie mógł sobie wyobrazić co, i to powiedział. Leighton roześmiał się, błyskając idealnie białymi zębami. - Posiadłość Karchera – powiedział, nagle poważniejąc. – Właśnie nabyłem pakiet większościowy w Montagne Investments. Ty i ja bardzo niedługo możemy zostać partnerami. Raphael skinął głową na zgodę, natomiast prywatnie ukrył swoją konsternację. Było setki graczy zainteresowanych nabyciem posiadłości Karchera, kiedy weszła na sprzedaż. To był ogromny kawał nieruchomości, prawdopodobnie ostatni i z pewnością największy, który pozostał, leżący nad kalifornijskim wybrzeżem. Trzy strony, w tym Raphael Enterprises i Montagne Investments zgodziły się, żeby raczej połączyć siły niż licytować się ze sobą, co tylko podniosło cenę zakupu. Dla nich to nie była tylko sprawa dobrej inwestycji, to był wspólny osobisty interes w utrzymaniu dziewiczego charakteru ~ 27 ~

tego terenu. Ale Raphael nie wiedział, że ojciec Cyn był w tym uczestnikiem. A powinien był wiedzieć. - Nie wiedziałem, że jesteś współudziałowcem w Montagne. - Och, nie byłem – oznajmił radośnie Leighton. – Aż do wczoraj. Mam oko na posiadłość Karchera od dekad. Wiedziałem, że spadkobiercy sprzedadzą ją w minucie jak stary przestanie oddychać. Ta posiadłość jest niejako moją prywatną obsesją, klejnotem w koronie, że tak powiem. Na nieszczęście, byłem poza krajem i dość głęboko zaangażowany w inny nabytek, kiedy otwarto pierwszą licytację. Moi ludzie to odpuścili i omal nie kosztowało mnie to nagrody. – Jego twarz nabrała twardego wyrazu i Raphael zrozumiał, że ludzie w to wplątani są teraz zwolnieni. - Ale szczęście się odwróciło, czyż nie tak, Raphaelu? Montagne trochę poniewczasie uświadomiło sobie, że będą potrzebowali napływu kapitału, żeby uczynić ich udział możliwym. Dostarczyłem im tego, co potrzebowali… w zamian za większościowe udziały, oczywiście. - Oczywiście. Jednak, wspólna oferta nie została jeszcze zaakceptowana przez spadkobierców Karchera – przypomniał mu Raphael. - Nie, ale będzie. Mam dobre źródło, które mówi, że dostaniemy odpowiedź w ciągu kilku najbliższych dni. Raphael uniósł kieliszek szampana, wznosząc toast za wewnętrzną wiedzę mężczyzny, jeśli nie dla samego człowieka. - Tato? Raphael obrócił się, wyciągając rękę do Cyn i przyciągając ją bliżej, dotykając ustami linii zmarszczek, które szpeciły jej gładkie czoło. - Twój ojciec i ja właśnie dyskutowaliśmy o pewnej posiadłości, moja Cyn. – Odwrócił się z powrotem do Harolda Leighton. – W takim razie, jestem pewny, że niedługo odezwą się do ciebie moi ludzie, Leighton. Harold Leighton uniósł swój kieliszek w milczącym toaście i odszedł nawet nie pożegnawszy się ze swoją córką. Raphael patrzył skrzywiony na plecy głupiego człowieka i jeszcze raz pomyślał o tym, jakie to byłoby satysfakcjonujące strzelić kulą prosto w jego serce. Jednak z drugiej strony, było wiele bardziej bolesnych sposobów na rozprawienie się z kimś takim jak Harold Leighton. Uśmiechnął się. ~ 28 ~

- Uch – mruknęła Cyn. Raphael obrócił się i znalazł ją przyglądającą mu się uważnie, jej usta wydęły się w zamyśleniu. Wykorzystał tę minę, żeby ją pocałować, śmiejąc się, kiedy trzepnęła go lekko w pierś. - Uch, co, moja Cyn? - Znam to spojrzenie. - Jakie spojrzenie? – zapytał, ćwicząc swój wyraz niewinności. Odetchnęła lekceważąco i zmieniła temat. - Myślę, że wypełniłam już tu swój obowiązek – powiedziała. – Zwiewajmy stąd. W limuzynie w drodze do domu, Raphael wykonał telefon. Gdyby był człowiekiem, pora mogłaby być problemem. W końcu był środek nocy. Ale ponieważ Raphael i wszyscy jego doradcy, w tym prawnicy, byli Wampirami, pora była po prostu właściwa. To była pora na jego telefon. Polecenie, jakie im dał, to już była inna sprawa. - Nie obchodzi mnie, ile to będzie kosztowało. Mówisz mi, że nie mogę sobie na to pozwolić? - Nie, mój panie, oczywiście, że nie. – Jego prawnik brzmiał na wyraźnie zszokowanego tą sugestią. - W takim razie zrób to. - Tak, mój panie. Rozłączył się, a potem sięgnął, by wciągnąć Cyn na swoje kolana. Spojrzała na niego, jej śliczna twarz zmizerniała od niepokoju. - To w porządku, że chcesz inwestować z moim ojcem – powiedziała, jej głos drżał. – Jest bardzo dobry w tym, co robi. Zarobisz na tym pieniądze. - Mam mnóstwo pieniędzy. Poza tym, ten człowiek to głupiec. Już stracił najcenniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek stworzył i nawet o tym nie wie. - Co? – Jej brwi zmarszczyły się w zmieszaniu. Raphael wzmocnił na niej swój uścisk, podniósł jej dłoń i potarł kciukiem po diamentowej obrączce, która uznawała ją za jego.

~ 29 ~

- Ciebie, moja Cyn – powiedział, schylając się, by pocałować ją miękko. – Ale teraz jesteś moja. – Ponownie ją pocałował, głębiej. – I nie pozwolę ci odejść. Cyn oparła się o niego z zadowolonym westchnięciem, gdy zjeżdżali windą do ich prywatnych kwater. Wciąż było wcześnie i kilka spraw wymagało jego uwagi. Ale te sprawy mogły poczekać do następnej nocy, albo jeszcze następnej. Jego Cyn dzisiaj go potrzebowała. A on musiał pokazać jej, ile ona znaczy dla niego. - Czy teraz mogę zdjąć tę sukienkę? – zapytał, przyglądając jej się głodno, gdy zdejmował swoją marynarkę i koszulę. Jego krawat zniknął już w samochodzie, zanim wyjechali przez ozdobne bramy i na ulice miasta. Odepchnęła się od niego, gdy drzwi windy się otworzyły, śmiejąc się. - Ja to zrobię. Ty ją zniszczysz, a ta rzecz kosztowała… Pisnęła z udawanym zaskoczeniem, gdy zgarnął ją w ramiona, zanurzając twarz przy jej szyi. Ugryzł ją delikatnie i poczuł jak twardnieje, kiedy wciągnął unikalny zapach będący tylko jej. On przemawiał do niego aż do samego rdzenia jego serca i duszy, mówił mu, że to jego partnerka, zatwierdzona przez zmieszaną krew płynącą w jej żyłach. Podniósł głowę i mruknął. - Kupię ci nową. Położywszy ją na łóżku, zdjął z niej delikatną suknię, nie przejmując się zamkami i zatrzaskami. Rzucił ją na podłogę, a potem podniósł każdą jej stopę i zsunął wysokie szpilki ze zbyt wieloma paskami, rzucając je przez ramię, by dołączyły do zniszczonej sukienki. Jego oczy ani na chwilę nie opuściły jej twarzy, a kiedy uniósł prawą stopę zaczął wycałowywać ścieżkę w górę nogi, ssąc delikatnie miękką skórę jej łydki, lizać przy kolanie, przesuwać się po wrażliwej skórze wewnątrz uda. Cyn oddychała ciężko, jej piersi były nagie nie licząc wyszukanego naszyjnika, bransoleta na jej górnym ramieniu sprawiała, że wyglądała jak jakaś wspaniała seks niewolnica barbarzyńcy. Uśmiechnął się na obraz swojej Cyn, jako czyjejkolwiek niewolnicy. Zauważyła uśmiech i skrzywiła się. - Co się śmiejesz, wampirze?

~ 30 ~

- Do ciebie, moja Cyn. Wyglądasz cudownie prymitywnie leżąc tu taka naga, tylko w samym złocie. Już chciała rzucić szybką odpowiedź, ale wciągnęła tylko wdech, ponieważ Raphael wsunął palec pod jedwab jej maleńkich majtek i zebrał jej wilgoć. Podniósł palec do ust i posmakował. - Słodki, moja Cyn. Zawsze dla mnie taka słodka. - Raphael – wydyszała, pożądanie zaróżowiło lekko jej ciało. Zerwał cienki pasek koronki przytrzymujący mały trójkąt na miejscu, rzucił go na kupkę porzuconych ubrań i obnażył na swój głodny wzrok. Przebiegł rękami w górę jej ud, rozszerzył mocniej jej nogi i pochylił się, żeby posmakować jej w pełni. Użył języka, żeby otworzyć fałdki jej płci, delektując się jej smakiem, przytrzymując biodra, gdy bryknęła pod nim. Otworzyła się dla niego niczym piękny kwiat, mokra i błyszcząca, perła jej łechtaczki stała się ciemnoróżowa i stwardniała od podniecenia. Raphael zamknął usta na cennej perle i zassał, z początku delikatnie, a potem mocniej, czując jak palce Cyn zaciskają się w jego włosach, gdy płynęła na falach przyjemności rozchodzących się spomiędzy jej nóg. Ssąc mocno jej łechtaczkę, czując jej pchnięcia na swoje usta, wsunął w nią głęboko dwa palce i usłyszał jej krzyk, gdy pompował nimi w tę i z powrotem między jej satynowo śliskimi fałdkami, czując jak jej gorące, mokre ciało zaciska się wokół niego. Odczekał aż poczuł pierwsze skurcze jej orgazmu, aż zaczęła drżeć pod nim, jej palce zaczęły szarpać jego włosy na głowie, a wtedy naciął kłem jej łechtaczkę, uwalniając do swoich ust najsłodszą z możliwych krwi, a ona krzyknęła ponownie i spadła przez krawędź w orgazm. Raphael nie dał jej czasu na dojście do siebie. Chciał jej taką, jaką była teraz, zarumienioną i gorącą, mokrą od sączących się soków jej orgazmu, drżącą, gdy dreszcze wciąż napinały ścianki jej pochwy. Wstał tylko po to, by zrzucić buty i spodnie, spijając widok jej rozciągniętej na łóżku, z palcami między swoimi własnymi nogami, gdy próbowała złagodzić ból, jaki zostawił, jej pełne piersi były ściśnięte między jej ramionami, tak jakby mu je oferowała. Raphael warknął nisko w gardle, opuścił swoje ciało na jej, rozszerzył jej nogi swoimi biodrami i pchnął do przodu, z brutalną skutecznością zanurzając się w nią głęboko jednym długim, mocnym pchnięciem. Cyn krzyknęła, trzęsąc się pod nim, gdy jej biodra uniosły się na spotkanie jego, a jego fiut zatapiał się w jej pulsującym cieple i ~ 31 ~

wysuwał, gdy pieprzył jej słodkie, ciasne ciało. Pochyliwszy usta do jej piersi, zakręcił językiem wokół wrażliwych sutków, ssał aż stały się napięte i twarde, błagające o uwagę, kusząc go odcieniem krwi, która zmieniła je w ciemnoróżowe w przyćmionym świetle. Raphael otarł się kłami o delikatną skórę, zostawiając szlak krwi, która dodała się jeszcze do upojnego zapachu Cyn, który go otaczał. Uniósł się na tyle, żeby podziwiać swoje dzieło, przyjrzeć się mokrym, czerwonym liniom okalającym krągłości jej piersi, podczas gdy jego kutas wciąż plądrował jej ciało, ich biodra spotykały się z plasknięciem ciała, gdy Cyn owinęła nogi wokół jego bioder i uniosła się, pieprząc się na jego fiucie. Raphael ryknął, gdy jego penis wszedł niemożliwie głęboko, a śliskie ścianki jej ciała zaczęły drgać wokół niego, ściskając jego twardość, marszcząc się wokół jego długości, od podstawy aż po czubek. - Raphael – wydyszała Cyn, jej oczy otworzyły się, by pokazać wąskie zielone szparki pożądania, błagające go o ten jeden, ostatni dotyk. Warknął i opuścił usta do jej szyi, zamykając oczy na prawie przytłaczający zapach jej krwi, rozgrzanej zapachem jej podniecenia, gdy jej ruchy przyspieszyły, wyginając biodra pod jego, aż tarcie jego fiuta poruszającego się w jej wnętrzu zagroziło spaleniem ich żywcem. Zatopił kły w jej szyi, jej krzyk rozbrzmiał echem w każdym jego zakończeniu nerwowym, popłynął wraz z ciepłym tryśnięciem jej krwi, gdy pił głęboko, czując jak jego Cyn drży pod nim, a jej okrzyki były prawie tak samo szaleńcze jak fala orgazmu, która ją zmiotła. Jej ciało drgało, wewnętrzne ścianki ściskały go tak mocno, że ledwie mógł się poruszać, tak gorące, że były niczym ciekła lawa płynąca wokół niego. Poczuł jak jego moszna się napina, jak jego orgazm pulsuje w dół jego fiuta, spiesząc, by wypełnić jego partnerkę, oznaczyć ją, jako swoją. Podniósł usta znad jej szyi i ryknął, krew kapała z jego kłów, gdy zawył jej imię.

***

Dwa tygodnie później… Raphael odchylił się w limuzynie, przyciągając Cyn do swojego boku. Sięgnęła nad nim, żeby nacisnąć guzik i otworzyć szyberdach. Była piękna noc. Pogoda była

~ 32 ~

łagodna, niebo czyste, z gwiazdami skrzącymi się nad głowami, gdy daleko za sobą zostawili światła miasta. - Dokąd jedziemy? – zapytała od niechcenia Cyn, z głową na jego ramieniu, jej palce igrały wzdłuż jego uda. - Wczoraj nabyłem nową posiadłość. Oczywiście, byli tam moi ludzie, ja widziałem ją na papierze, ale pomyślałem, że w taką ładną noc warto przejechać się na wybrzeże. - Masz tam posiadłość? - Teraz tak. Kilkaset akrów. Przekrzywiła głowę na jego ramieniu, jej jedwabiste włosy połaskotały go w szyję. - Nie wiedziałam, że w tym rejonie zostały jakieś prywatne parcele. Przynajmniej nie aż tak duże, oprócz… – Usiadła i zapatrzyła się w niego. – Posiadłość Karchera? Myślałam, że będziesz miał w niej swego rodzaju współudział? Ona jest ogromna! - Chciałem. Ale zmieniłem zdanie. Teraz cała jest moja. Tak jak ty. Uśmiechnęła się zdezorientowana. - Porównujesz mnie do kupy ziemi? - To jest bardzo duża kupa, moja Cyn – drażnił się. – Ale ja odnoszę się do jej wyjątkowości. Do czegoś, lub kogoś, co jest jedyne w swoim rodzaju. Klejnot w koronie, że tak powiem. A teraz to jest tylko moje. Tak jak ty.

Tłumaczenie: panda68

~ 33 ~

Vampire Vignette #7 Wszystko, co chcę na Gwiazdkę Malibu, Kalifornia – Wigilia Cynthia Leighton podeszła do przesuwanych drzwi. Dzisiaj niezbyt dużo widziała przez grube szkło. Noc była zachmurzona, a srebrny księżyc próbował walczyć z zasłaniającymi go zbitymi chmurami. Było ciemno i ponuro, jak jej nastrój. Przyłożyła palce do zimnego szkła, czując delikatne drgnięcia, gdy fale poniżej uderzały w klif. Myślała o wyjściu na zewnątrz i zatopieniu swoich smutków w rześkim morskim powietrzu, ale obawiała się, że dzisiejszego wieczora powietrze było o wiele za bardzo rześkie. I nie było sensu dodawać trzęsącego zimna do jej nieszczęścia. Westchnęła, obróciła się od okna i wróciła do kominka, gdzie osunęła się na duży, wypchany fotel strategicznie umieszczony tuż przed kominkiem. Zwykle, to było jej ulubione miejsce w takie zimne noce jak ta. Na oparciu fotela leżał rzucony miękki pled z Irlandii, gotowy do walki z każdym nagłym chłodem, a jej książki i czasopisma leżały na stoliku obok niego. Za małym barem były przyrządy do zrobienia kawy albo gorącej czekolady, gdybyś chciała czegoś, co rozgrzałoby ją od środka, podczas gdy czekałaby na Raphaela aż skończy interesy, które trzymały go z dala. Ale dzisiaj nawet te znajome wygody nie mogły jej pocieszyć. Wpatrywała się w ogień, obserwując jak tęcza odbitych świateł tańczy po matowych bombkach na drzewku po przeciwnej stronie pokoju. Nie mogła uwierzyć, że przyciągnęła tu drzewko na święta. Okej, to Robbie był tym, który tak naprawdę wciągnął je po schodach, ale to ona sama odbyła długą podróż na farmę drzewek i spędziła o wiele za dużo czasu na wybraniu idealnego drzewka. I była tą, która załadowała je do swojego nowego Range Rovera i przywiozła je tu. Pewnie, Robbie pomógł przy ciężkiej części wnoszenia, ale to ona przystroiła to cholerstwo, a teraz stała tam, iskrzyła się i szydziła z niej o to, co mogła mieć. Pierwsze bożonarodzeniowe drzewko, które kiedykolwiek kupiła, i oto proszę siedzi sama w Wigilię.

~ 34 ~

Z powodu pogody. Jakie to było głupie? Raphael był cholernym wampirzym panem, na tyle potężnym, żeby wstrząsnąć z gniewu budynkiem, ale nawet jego zatrzymał śnieg. Najwyraźniej, moc wstrząsania ziemią nie była dość dobra dla burzy śnieżnej, zwłaszcza kiedy Góry Skaliste były między tobą, a tym gdzie chciałeś jechać. Ostatnio odbywał dużo podróży do Kolorado i Arizony, i to były bardzo tajemnicze wampirze interesy. Dlaczego akurat nie mógł pojechać do Arizony? W Arizonie nikogo nie zasypie śnieg. No cóż, prawie nikogo. W każdym razie nie w tych częściach, gdzie jechał Raphael. Ale nie, ze wszystkich miejsc na świecie musiał utknąć w Telluride. Nie miałaby nic przeciwko utknięciu w Telluride, gdyby utknęła tam z nim. To było śliczne małe miasteczko. Zostanie zasypaną tam śniegiem z Raphaelem byłoby nad wyraz romantyczne. Ale nie. To miała być szybka podróż. Jedna noc i będzie z powrotem. Pewnie. Westchnęła i wcisnęła się w duży fotel, podciągając koc pod samą brodę, gdy wpatrywała się w ogień. Kupiła prezenty i wszystko inne, a teraz to stawało się ponurą powtórką każdego Bożego Narodzenia, jakie miała jako dziecko, ze stosami prezentów, ale z nikim, kto by je razem z nią otworzył. Cholera. Zamknęła oczy, pozwalając ciepłu ognia wsiąknąć w swoje ciało. To, czego potrzebowała, czego pragnęła, to był dźwięk ośmiu małych reniferów na dachu, dostarczających jej wampirzego kochanka. Włożeniu na niego dużej kokardy i spuszczeniu w dół kominka. Okej, nie przez kominek. Spaliłby się, ale mogłyby go podrzucić na balkon. Bardzo blisko. Uśmiechnęła się na myśl o Raphaelu podrzucanym na małych sankach. Ale uśmiech nie wystarczał. Chciała go prawdziwego. Chciała swojego Raphaela tutaj. Teraz. Nagle na dole usłyszała głosy, wiele głosów. Może strażnicy sprowadzili sobie kilku ludzi z domu krwi, żeby świętować swoje własne przyjęcie. Dlaczego nie? Tylko dlatego, że ona była nieszczęśliwa, nie znaczyło, że ktoś inny… zmarszczyła brwi na odgłos kroków na korytarzu tuż przed jej salonem. To nie był ktoś z domu krwi; nie mieli pozwolenia wchodzić do tej części domu. Coś innego się tu działo. Wstała, wsuwając stopy w wysokie bambosze. Koc spadł na podłogę i pochyliła sie, żeby go podnieść. Zmiana powietrza zaalarmowała ją, płomienie zatańczyły w ostrzeżeniu, więc odwróciła się i zobaczyła… - Raphael!

~ 35 ~

Wyciągnął ramiona, gdy biegła do niego, łapiąc ją, gdy owinęła ramiona wokół jego szyi. Jego twarz była zimna, gdy uniosła swoje usta do pocałunku, a ich usta spotkały się pierwszy raz od kilku dni. Pocałunek był gorący, głodne przypomnienie, że dwoje kochanków było zbyt długo rozdzielonych, ich języki ocierały się o siebie walcząc, żeby dostać więcej od siebie nawzajem. Odsunęli się na chwilkę, a potem znowu połączyli, tym razem bardziej miękko, zmysłowo i podniecająco. - Tęskniłem za tobą, moja Cyn. – Głos Raphaela był ochrypły, jeszcze bardziej głęboki przez emocje, które ujawniał tylko przed nią. - Tęskniłam za tobą. Kiedy wróciłeś? Jak wróciłeś? Obsesyjnie sprawdzałam internet. Wszystko jest nadal zasypane śniegiem! - Wampiry nie podlegają tym samym ograniczeniom, co ludzie. Jechaliśmy aż dojechaliśmy do otwartego lotniska, a resztę drogi lecieliśmy. - Ale drogi… - Nie są żadną przeszkodą dla moich wampirów. Unikaliśmy głównych dróg, gdzie zamknięto ruch. I nie zaszkodziło to, że spodziewaliśmy się tej śnieżycy i wyruszyliśmy zanim zaczęło się najgorsze. Nie bylibyśmy w stanie wydostać się na czas z lotniska, ale doskonale nam się udało zanim zamknęła go burza. Po tym… – Wzruszył ramionami. - Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś? – Cyn przytuliła go, czując chłód jego ubrania, jego ciała i pomyślała o ryzyku, jakie podjął, żeby się tu dostać. - Nie było sygnału. Góry, jak przypuszczam, albo pogoda. Może oba. - Zdejmij płaszcz – powiedziała, wsuwając palce pod guziki i rozpinając przód, potem zsuwając go z jego ramion. – Jesteś zimny. Usiądź przy kominku, a ja przyniosę ci trochę wódki. – Odeszła pospiesznie zanim mógł zobaczyć emocje, które jak wiedziała malują się na jej twarzy. Mógł umrzeć tam w zimnie i w śniegu, i tylko dlatego, że chciał wrócić do domu. Do niej. Powiesiła jego płaszcz, a potem ruszyła do barku w rogu. Była tam mała lodówka, zawsze z butelką wódki w lodzie. Nalała kieliszek lepkiej cieczy w kryształowy kieliszek i zaniosła do Raphaela, który usadowił się w jej dużym fotelu. Podała kieliszek. Raphael wziął go od niej, ale postawił na stoliku obok, by pociągnąć ją na swoje kolana. - Nie było tak źle, moja Cyn – powiedział, otaczając ją swoimi ramionami.

~ 36 ~

Cyn nie wiedziała, dlaczego stara się utrzymać swoje uczucia w tajemnicy. Zawsze wiedział, co czuje. - Ani przez chwilę nie byliśmy w prawdziwym niebezpieczeństwie. Naszym największym ryzykiem było znalezienie bezpiecznego miejsca do spędzenia godzin dziennych, ale jest tam mnóstwo zajazdów i moteli z pustymi łóżkami z powodu pogody. Byli bardziej niż szczęśliwi, gdy przyjeżdżaliśmy. Skopała bambosze i zwinęła się na jego kolanach, potem sięgnęła po kieliszek wódki i podała mu. Raphael trzymał wódkę w jednej ręce, podczas gdy drugie ramię zawinął wokół jej barków i przyciągnął do kolejnego długiego pocałunku. Boże, jak ona za nim tęskniła. Czy było możliwe, żeby tak bardzo za kimś tęsknić? Najwyraźniej tak. Raphael przerwał ich pocałunek, jego język w ostatniej pieszczocie zanurkował w jej usta, jakby delektował się jej smakiem. - Zaryzykowałbym o wiele więcej niż burzę śnieżną, żeby dostać się do twojego boku, moja Cyn. Cyn przesunęła palcami po jego twarzy, przez jego gęste, czarne włosy. - Czułam się bardzo nieszczęśliwa – przyznała. – Sama jedna z moim drzewkiem i moimi prezentami. - Nie byłaś sama – powiedział zbyt rozsądnie. - Próżny wampir – zbeształa go. – Przestań dopominać się komplementów. Wiesz, co miałam na myśli. Nie chciałam kogokolwiek, chciałam ciebie. - Rozumiem – odparł poważnie, a potem mrugnął do niej. Cyn odwzajemniła uśmiech. - Będziesz tak trzymał tę wódkę aż się ogrzeje, czy wypijesz? Zrobił jednego łyka, a potem zmarszczył brwi i uniósł zmrożone szkło. - Czegoś tu brakuje. Cyn poczuła szarpnięcie nisko w brzuchu, gdy jego oczy spotkały się z jej. Podniosła rękę do jego twarzy, przesuwając palcami po jego szczęce i przeciągając palcem po jego ustach zanim wsunęła go do jego ciepłych ust. Jego oczy rozgorzały, a kły wysunęły z jego dziąseł. Cyn pogładziła palcem po każdym jego kle, pieszcząc gładką, twardą powierzchnię, zbliżając się niebezpiecznie do ostrych czubków. Raphael ~ 37 ~

warknął i Cyn oblizała niecierpliwie wargi, a wzrok Raphaela podążył chciwie za jej językiem. Otarła się drażniąco opuszkiem palca o czubek jego kła, śmiejąc się, gdy Raphael złapał jej rękę i ugryzł. Wessała oddech na krótki ból, ale ból szybko zmienił się w pożądanie, gdy Raphael uniósł jej ukłuty palec i zanurzył w zimnej wódce. Czerwona wstążka jej krwi zakręciła się w gęstej cieczy, leniwa i jedwabista zanim zimno zamknęło małą rankę. Serce Cyn waliło, kiedy Raphael podniósł swoje uderzająco czarne oczy i złapał jej spojrzenie. Nie odrywając oczu, przysunął kieliszek do ust i wziął długi łyk, jego powieki przymknęły się z głodu, gdy posmakował jej krwi wraz z wódką. Wypił do końca, a potem odstawił kieliszek bez patrzenia. - Myślałem o tobie – zamruczał, gdy zaczął odpinać jej sweter, jego palce były zaskakująco zręczne jak na swój rozmiar i siłę. – Przez wszystkie te zimne noce na drodze. – Powietrze w pokoju było chłodne na jej nagiej skórze, gdy odpinał jeden guzik po drugim, dopóki nie obnażył jej piersi, ubranych w czarny, koronkowy stanik. Miał świąteczne czerwone kokardki, gdzie paski łączyły się z miseczkami, i Raphael pstryknął jedną figlarnie, uśmiechając się do siebie. - To mój gwiazdowy stanik – wyszeptała, walcząc z pragnieniem chwycenia jego rąk i przyciśnięcia do swoich piersi. – Czerwone kokardki. Uśmiech Raphaela rozszerzył się, gdy w końcu wziął jej piersi w swoje cudowne, duże dłonie. - W takim razie jesteś prezentem? - Jeśli chcesz, żebym była – powiedziała, a potem szybko dodała. – Jest ich całe mnóstwo pod… Jej słowa zostały przerwane, kiedy ją pocałował, z jedną ręką na jej karku, drugą przyciśniętą do jej pleców, gdy pustoszył jej usta, miażdżąc jej wargi pod swoimi, jego język splątał się z jej aż nie zadrapał się o jego kły i zaczęła płynąć krew. Raphael warknął na miedziany smak krwi Cyn przyprawiający ich pocałunek. Tęsknił za nią – za dźwiękiem jej głosu, dotykiem jej ręki… jej zapachem, jej smakiem. Chciał wylizać każdy jej cal, chciał gryźć i smakować, i pieprzyć ją aż będzie zbyt słaba, żeby wstać z łóżka. A potem chciał zacząć wszystko od początku. I zrobi to, ale najpierw… odpiął przednie zapięcie jej ślicznego, gwiazdkowego stanika, obnażając jej piersi na swój głodny wzrok. Chwyciwszy jej talię swoimi dłońmi, podniósł ją do swoich ust i zassał jedną pełną półkulę w swoje usta, ciągnąc na tyle mocno, by wessać ~ 38 ~

cały czubek jej piersi, obdarzając go swoją uwagą aż jej śliczny sutek był pulchny niczym wiśnia i wezbrany krwią. Warknął i znowu ukazały się jego kły, ocierając się tępymi krawędziami o jej pierś, czując jak miękkie ciało poddaje się naciskowi, a potem zmieniając kierunek i skrobiąc delikatnie w dół, nie rysując do krwi, jeszcze nie. Cyn jęknęła z frustracji i wygięła plecy, wypychając ochoczo piersi, podczas gdy jej palce zakręciły się w jego włosach, próbując przyciągnąć go bliżej. Raphael zawirował językiem wokół nabrzmiałego sutka, tak opuchniętego, że mógł poczuć krew pulsującą pod powierzchnią, błagającą o uwolnienie. Cyn wydawała ciche głodne dźwięki ze swojego gardła. Jego fiut drgnął na te dźwięki i nagle ugryzł, delektując się gorącą falą krwi, słysząc mruczenie przyjemności w swojej własnej piersi. Omywał teraz jej spuchnięty sutek, całując go zanim przeniósł się na jej drugą pierś i zaczął wszystko od nowa. Miała najpiękniejsze piersi, pełne i ciężkie, z różowymi sutkami, które błagały o ssanie. Cyn kołysała się pod nim, złączenie jej nóg otaczało jego erekcję, która napierała na gruby materiał jego dżinsów. Krzyknęła, gdy ugryzł jej drugi sutek, jej kolana zacisnęły się po obu jego bokach, palce wbiły w skórę jego głowy. - Raphael – błagała miękko. Czuł gorąco jej płci, czuł pyszny zapach jej podniecenia. A ten fotel, chociaż tak duży, nie będzie odpowiedni. Łagodząc lizaniem ból spuchniętego sutka, pocałował go czule, a potem zgarnął Cyn w swoje ramiona i wstał. Wolałby ich prywatną kwaterę na dole, ale to mieszkanie też się nada. Jego ludzie wiedzieli, że kiedy go nie było, Cyn czasami tu spała, a do tego wiedzieli, że jest w domu. Nikt nie ośmieli im się przeszkadzać. Przeszedł przez salon do sypialni. Łóżko nie było pościelone, prześcieradła i koce były rozrzucone niczym świadectwo bezskutecznych prób Cyn w spaniu bez niego. Poczuł lekką satysfakcję, że nie spała ani trochę lepiej niż on, jego dzienny odpoczynek był wypełniony obrazami Cyn i domu. Rzucił Cyn na łóżko. - Chcę cię nagiej. Cyn roześmiała się i zsunęła sweter. Stanik, ledwie trzymający się na jej ramionach, również zdjęła i rzuciła przez pokój. Raphael obserwował ją jednym okiem, gdy rozbierał się ze swoich ubrań. Zahaczyła kciuki za spodnie dresowe i ściągnęła je wraz ~ 39 ~

z kawałkiem czarnej koronki, którym jak przypuszczał, były pasujące do jej ślicznego stanika, majtki. Raphael zamruczał z uznaniem, zrzucając marynarkę na podłogę i zrywając koszulę. Usiadł na brzegu łóżka, żeby zdjąć buty, a potem rzucił nimi przez pokój w swoim pośpiechu bycia w Cyn. Położył palce na pasku dżinsów i już miał wstać, kiedy Cyn owinęła go od tyłu ramionami, jej dłonie przesunęły się po jego ramionach, żeby palce mogły pogładzić jego tors, pobawić się jego płaskimi sutkami. Przytuliła się do niego mocno, przyciskając te idealne piersi do jego nagich pleców, jej sutki były niczym aksamit, ciepłe guziczki na jego skórze. Wilgotne ciepło jej satynowego, gładkiego wzgórka otarło się o jego plecy i syknął, sięgnął za siebie, żeby położyć rękę na jej tyłku, wsunąć palce w śliskie gorąco między jej nogami. Cyn sapnęła i jej ramiona rozluźniły się na tyle, że mógł wykręcić się z jej uścisku i wstać. Opuścił spodnie i wyszedł z nich w jednym ruchu, a potem obrócił się i spojrzał na Cyn. Z powrotem siedziała na łóżku, z ramionami wyciągniętymi za siebie, jej uda były rozszerzone, ale jedną nogę zgięła w kolanie i kołysała nią w prawo i lewo w drażniącym rytmie, błyskając na niego swoją śliczną, różową cipką. - Cyn – mruknął w ostrzeżeniu. - Raphaelu? – odpowiedziała, z oczami rozszerzonymi udawaną niewinnością. Uśmiechnął się i zobaczył jak jej gardło porusza się w nerwowym przełykaniu. Jego uśmiech się powiększył. I nagle był na niej, jedno kolano uderzyło o łóżko, gdy rozkładał jej nogi i wsuwał swoje biodra między jej uda. Cyn krzyknęła zaskoczona, opadając na łóżko, jej ramiona uniosły się, by go chwycić, gdy opuszczał swój ciężar na jej długie, piękne ciało, a jego niewiarygodnie twardy fiut otarł się o płonące złączenie między jej udami. Wygiął od niechcenia biodra, ciesząc się poślizgiem swojego kutasa o jej mocno śliskie otwarcie. - Raphael – wydyszała, zamykając oczy w skupieniu, kiedy podniosła biodra, wypychając je w jego stronę, gdy próbowała umieścić jego fiuta w swojej gotowej płci. - Spójrz na mnie, lubimaja – zażądał. Jej oczy natychmiast się otworzyły, zamglona zieleń od pożądania, gdy napotkała jego spojrzenie. Raphael uniósł biodra, ustawiając fiuta przy jej wejściu i wbijając się w nią na pełną długość, czując jak jej wewnętrzne ścianki drżą, gdy rozciągały się, żeby pomieścić jego grubość, czując dreszcz przyjemności Cyn, kiedy chwyciła się jego ramion.

~ 40 ~

Zaczął ją pieprzyć, długimi pchnięciami w tę i z powrotem. Ciasna pochwa Cyn stała się miękka i śliska, gdy go witała, jedwabista skóra jej ud ocierała się o jego boki, gdy skrzyżowała nogi na jego plecach, jej biodra unosiły się nad łóżko, żeby napotkać jego, pogłębiając każde pchnięcie. Okrzyki Cyn wypełniły pokój, jej paznokcie wbijały się w jego ramiona, zsuwając się po jego plecach, gdy pierwsze spazmy zaczęły kurczyć jej brzuch. Na to odpowiedziały jej wewnętrzne ścianki, drgając nierówno, gdy zaczął budować się jej orgazm, jej piersi nabrzmiały pod jego torsem, sutki zmieniły się w twarde grudki. Jej pochwa nagle napięła się wokół niego, ściskając jego fiuta aż trudno było się poruszać, aż musiał torować sobie drogę w ciasnym uścisku jej mięśni, by móc się wbijać i wysuwać, rozkoszować się gładkim ciepłem jej ciała, klapaniem swoich jąder o jej tyłek. Pierwszy orgazm przetoczył się przez nią bez ostrzeżenia, wyginając jej plecy, gdy jej cipka ścisnęła go niczym ciepłe, wilgotne imadło, pulsując wokół jego kutasa. Raphael czuł ciężar swoich jąder, rozgrzane ciśnienie swojego własnego spełnienia, które budowało się coraz wyżej i wyżej. Warknął na żądanie tego ciśnienia, chcąc nadal pompować w Cyn aż nie stanie się pod nim bezwładna. Ale jej zapraszające ciało i jego własne żądania to było już zbyt wiele do zaprzeczenia. Pochylił się, wsunął twarz w pachnące ciepło jej szyi, słysząc jej krzyk ulgi, gdy jej ręką uniosła się i przykryła tył jego głowy. Poczekał aż poczuł pierwszą falę swojego orgazmu, a potem zatopił kły w jej żyle, delektując się pęknięciem cienkiej membrany, rozgrzanym napływem jej krwi, gdy spłynęła gorąca niczym grzech i gładko satynowa w dół jego gardła. Cyn krzyknęła, gdy wstrząsnął nią orgazm, każdy mięsień w tej samej chwili się napiął, jej cipka ścisnęła jego fiuta, więżąc go, gdy jego własny orgazm zalał jej macicę, znacząc ją, jako jego tak samo jak jego ugryzienie. Raphael opadł na Cyn, liżąc leniwie jej szyję, delektując się słonym smakiem jej spoconej skóry, upewniając się, że małe ranki się zasklepią. Cyn gładziła rękami jego plecy, drżąc jeszcze od czasu do czasu w ostatnich dreszczach swojego orgazmu. Raphael podniósł głowę, dotykając ustami jej spuchniętych od pocałunków ust, liżąc jej dolną wargę, gdzie się przygryzła… albo może on był tym, który ugryzł. Odgarnął pasmo ciemnych włosach z jej oczu, gdy się otworzyły, i uśmiechnęła się do niego, jej wzrok wypełniony był taką miłością, że czasami to go przerażało. Jeśli kiedykolwiek ją straci, sam się zatraci. - Mam dla ciebie gwiazdkowe prezenty, lubimaja, ale są w moim odrzutowcu w Kolorado.

~ 41 ~

Cyn rozciągnęła się i miękko pocałowała jego usta. - Głupi wampir – powiedziała, przesuwając palcami po jego brwi i w dół na policzek. – Wszystko, co chcę na Gwiazdkę to ty.

Tłumaczenie: panda68

~ 42 ~