Fleming Ian - James Bond Agent 007 - Szpieg ktory mnie kochal

Ian Fleming

JAMES BOND

i

PRZEŁOŻYŁ I OBJAŚNIENIAMI OPATRZYŁ ROBERT STILLER

Przedsiębiorstwo Wydawnicze Rzeczpospolita SA Tytuł oryginału The Spy Who Loved Me

Redakcja Joanna Mierzyńska Korekta Agnieszka Nowakowska, Maria Kaniewska Projekt okładki i strony tytułowej Marcin Kulesza/Fabryka Wyobraźni Skład i łamanie Akapit, Jakub Nikodem Druk Opolgraf S.A. Copyright © Glidrose Productions Ltd 1962 Copyright © for the Polish translation by Robert Stiller, Józefów 2008 Copyright © for the Polish edition Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita” S.A. Warszawa 2008 Wydanie I Warszawa 2008 ISBN 978-83-61565-12-3 Przedsiębiorstwo Wydawnicze Rzeczpospolita SA Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita” S.A. Al. Jerozolimskie 107 02-011 Warszawa www.pwrsa.pl [email protected] Infolinia 0-800-777-778

Część pierwsza

Ja

I Wystraszony kot Uciekałam. Od Anglii, od mego dzieciństwa, od zimy, od szeregu byle jakich, nieciekawych romansów, od tej garstki drewnianych mebli i kłębowiska znoszonych ciuchów, jakie nagromadziło wokół mnie życie w Londynie, uciekałam też od szarości, stęchlizny, snobizmu, od klaustrofobii ciasnych horyzontów i od mojej własnej niezdolności, aby - mimo że jako szczurek jestem dość atrakcyjna wyjść na swoje w tym wyścigu szczurów. Właściwie to uciekałam od wszystkiego z wyjątkiem prawa. I uciekłam rzeczywiście daleko: niewiele przesadzę, jeśli powiem, że o pół obwodu kuli ziemskiej. To znaczy z Londynu aż do motelu „Pod Sennymi Sosnami”, leżącego o piętnaście kilometrów na zachód od Lake George, słynnej amerykańskiej miejscowości turystycznej w Adirondacks, w tej rozległej krainie gór, jezior i sosnowych lasów, stanowiącej większą część północnego terytorium stanu Nowy Jork. Wyruszyłam pierwszego września, a teraz był piątek trzynasty października. W dniu mego wyjazdu przybrudzony

rządek obłaskawionych klonów na moim placu był zielony, przynajmniej na tyle zielony, jak drzewo może być zielone w sierpniu i w Londynie. A teraz, w miliardowej armii sosen maszerujących na północ ku granicy kanadyjskiej, prawdziwe, dzikie klony zapalały się tu i ówdzie jak eksplodujące szrapnele. I czułam, że jeśli nie ja, to przynajmniej moja skóra zmieniła się w tym samym stopniu: z przybrudzonej barwy ziemistej, stanowiącej jakby godło mego londyńskiego żywota, w kolor i blask życia na wolnym powietrzu, wczesnego chodzenia spać i całej reszty tego, co składało się na cudowną nudę, będącą istotną częścią mego życia w Quebecu, zanim postanowiono, że mam wyjechać do Anglii, gdzie nauczą mnie, jak być damą. Oczywiście bardzo niemodna była ta czereśniowa cera w stylu Siła-Przez-Radość i przestałam nawet używać szminki do ust, lakieru do paznokci, tylko że dla mnie było to jak zrzucenie pożyczonej skóry i powrót do własnej, i czułam się aż dziecinnie szczęśliwa i zadowolona z siebie, ile razy spojrzałam w lustro (nigdy już nie powiem: zwierciadło! bo też nie muszę) i stwierdziłam, że już nie muszę malować innej twarzy na mojej własnej. Nie jest to samozadowolenie w tym ordynarnym sensie. Po prostu uciekałam od osoby, którą byłam przez ubiegłe pięć lat. Niezbyt mnie zachwycała osoba, którą stawałam się obecnie, ale tamtej wręcz nie znosiłam i gardziłam nią, więc cieszyłam się, że zdjęłam z siebie jej twarz. Na falach radia WOKO - mogliby się zdobyć na lepszy skrót wywoławczy! - z Albany, stolicy stanu Nowy Jork, położonej jakieś osiemdziesiąt kilometrów od miejsca, gdzie się znajdowałam, nadano, że jest godzina szósta. Następnie komunikat meteorologiczny ostrzegł przed burzą z wichrami o sile sztormu. Burza nadciągała z północy i miała zwalić się na Albany około godziny ósmej wieczorem, co znaczyło, że będę mieć hałaśliwą noc. Wielkie rzeczy! Nie boję się burz; a chociaż nie było żywej duszy, o ile mi wiadomo,

aż o piętnaście kilometrów po marnej drodze do Lake George, na samą myśl o sosnach, które niebawem zaczną się tłuc i miotać za oknem, o grzmotach, błyskawicach i deszczu, już z góry czułam się przytulnie, ciepło i bezpiecznie. Do tego byłam sama! Nade wszystko sama! „Samotność zmienia się w kochanka, osamotnienie w ulubiony grzech”. Gdzie to czytałam? I kto to napisał? Jakże dokładnie słowa te wyrażały, co czułam, co w dzieciństwie zawsze czułam, póki się nie zmusiłam do tego, aby „trzymać rękę na pulsie”, „być na bieżąco”, nie odstawać, być fajna, być równa. Co za bajzel udało mi się zrobić z tego „bycia razem” i zbliżania się! Wzruszeniem ramion zbyłam pamięć tej klęski. Nie każdy musi żyć ze wszystkimi w kupie. Malarze, piszący, muzycy to ludzie samotni. Jak i mężowie stanu, admirałowie i generałowie. Ale również, dodałam gwoli bezstronności, zbrodniarze i wariaci. Wystarczy powiedzieć, aby nie zanadto sobie pochlebiać, że prawdziwa indywidualność musi być samotna. To nawet nie zaleta, raczej na odwrót. Wspólnota i kontakty międzyludzkie są konieczne, aby stać się użytecznym członkiem grupy plemiennej. A fakt, że ja czułam się o wiele szczęśliwsza w samotności, był niewątpliwie przejawem wadliwego, neurotycznego charakteru. Powtarzałam to sobie tak często przez ubiegłe pięć lat, że teraz, owego wieczora, po prostu wzruszyłam ramionami, po czym, otuliwszy się w moją samotność, przeszłam przez wielki hol recepcji do głównych drzwi i wyszłam na dwór, aby jeszcze raz popatrzeć na wieczór. Nie znoszę sosen. Są mroczne i stoją bez ruchu, i nie można się pod nimi schować ani wdrapać się na nie. Są też okropnie brudne, całkiem nie jak drzewny jest ten ich czarny brud, a jak zmiesza się z ich żywicą, to już w ogóle się nie można domyć. Ich postrzępione kształty wydają mi się jakoś wrogie, a że ich zwarta masa tak się tłoczy, mam wrażenie, jakby cała armia z podniesionymi dzidami

zastępowała mi drogę. Co w nich dobre, to tylko zapach, i zawsze biorę do kąpieli esencję z igieł sosnowych, jak tylko uda mi się ją dostać. Tutaj, w Adirondacks, niekończąca się perspektywa sosen była po prostu nie do zniesienia. Pokrywają każdy metr kwadratowy w dolinach i wspinają się aż na szczyty gór, tak że tworzy się jakby kolczasty dywan, rozpostarty po horyzont: niekończąca się perspektywa dość głupio wyglądających, zielonych piramid, które tylko czekają, żeby je wyciąć i przerobić na zapałki, wieszaki do ubrań i egzemplarze „New York Timesa”. Może ze dwa hektary tych głupich drzew wykarczowano, aby zbudować motel, bo nie było to nic innego. Słowo „motel” nie jest już dobrze widziane. Teraz pisze się Motor Court albo Ranch Cabins, bo motele kojarzą się z prostytucją, gangsterami i morderstwami, dla których wygodna jest ich anonimowość i brak nadzoru. Lokalizacja turystyczna, jak to się mówi w branży, była tu wyśmienita. Kręta drugorzędna droga przez las jako alternatywne połączenie Lake George z leżącymi na południu Glen Falls, a w połowie tej odległości jeziorko, wdzięcznie nazwane Senne Wody, będące ulubionym miejscem pikników. Motel zbudowano na południowym brzegu tego jeziora; recepcja frontem do szosy, a za tym głównym budynkiem pokoje okrążające go w pewnej odległości jak półkoliście rozwinięty wachlarz. Było tych pokoi, czyli kabin, czterdzieści, każdy z kuchnią, natryskiem i toaletą oraz widokiem na jezioro. Wszystko zaprojektowane i zbudowane według najnowszej mody połyskliwy front z żółtawej sosny i pięknie sękate belki na suficie, klimatyzacja, w każdym numerze telewizor, plac zabaw dla dzieci, basen, teren golfowy nad jeziorem z nietonącymi piłkami (pięćdziesiąt piłek za dolara) - wszystko jak trzeba. Wyżywienie? Kafeteria w

głównym budynku, artykuły spożywcze i alkoholowe dostarczane dwa razy dziennie z Lake George. Wszystko to za dziesięć dolarów od jednej osoby i szesnaście dolarów za dwie. Nic dziwnego, że przy inwestycji około dwustu tysięcy i sezonie trwającym tylko od pierwszego lipca do początków października, a właściwie - skoro mówimy o znaku BRAK MIEJSC - od francuskiego święta zburzenia Bastylii czternastego lipca do Święta Pracy w pierwszy poniedziałek września, właścicielom nie wiodło się za dobrze. Tak przynajmniej powiedzieli mi ci okropni Phanceyowie, zatrudniając mnie jako recepcjonistkę za marne trzydzieści dolarów tygodniowo i utrzymanie. Dzięki Bogu, że mam ich z głowy! Co mi śpiewało w sercu? Och, cały chór anielski, gdy o szóstej rano ich błyszczący wóz kempingowy znikł na drodze wiodącej do Glen Falls i dalej do Troy, gdzie żyły te monstra. Kiedy pan Phancey jeszcze ostatni raz rzucił się do mnie z łapami, nie zdążyłam zareagować. Jego wolna ręka przemknęła po moim ciele niby jaszczurka, zanim wbiłam mu obcas w podbicie. Wtedy puścił. Kiedy wykrzywiona bólem gęba mu się rozprostowała, przemówił ściszonym głosem: - Już w porządku, cipuchno. Tylko dobrze pilnuj majątku, zanim szef zjawi się jutro w południe po klucze. Życzę ci tej nocy przyjemnych snów. - I wyszczerzywszy się w sposób, którego nie zrozumiałam, odszedł do samochodu, gdzie jego żona łypała zza kierownicy. - Ruszaj się, Jed! - warknęła na niego. - Ulżysz sobie dzisiaj w nocy na West Street. - Wrzuciła bieg i zawołała do mnie milutko: - Żegnaj, cukiereczku. Pisz do nas codziennie. Po czym starła sobie z gęby ten krzywy uśmiech i ostatni raz mignął mi jej sparciały, sępi profil, kiedy skręciła na szosę. Uff! cóż to za para! Jak z powieści... i to z jakiej powieści! Mój ty dzienniczku.

No cóż, dużo gorsi ludzie już być nie mogą, a ci odjechali. Więc jeśli chodzi o moje podróże, od tej chwili już rasa ludzka musi być lepsza. Postałam tak sobie, patrząc w kierunku, gdzie znikli Phanceyowie, utrwalając ich sobie w pamięci. Po czym odwróciłam się i spojrzałam na północ: jak tam z pogodą? Dzień był piękny, przezroczysty niby w Szwajcarii, a jak na połowę października, to nawet ciepły; ale wysokie, niespokojne chmury, czarne, o postrzępionych różowych od zachodzącego słońca czuprynach już zaczęły się piętrzyć na skraju nieba. Drobne, lecz nagłe podmuchy zygzakowały w szczytach drzew i potrącały niekiedy samotną żółtą lampę nad opuszczoną stacją benzynową stojącą przy drodze na odległym krańcu jeziora i kołysały nią. Dłuższy podmuch dopadł mnie, zimny i uporczywy, niosąc ze sobą echo metalicznego skrzypnięcia od tańczącej lampy i za pierwszym razem, usłyszawszy to, wzdrygnęłam się rozkosznie na ten cichy, niesamowity odgłos. U brzegu jeziora, za najdalszymi z kabin, drobne falki szybko mlaskały po kamieniach i spiżowa powierzchnia jeziora marszczyła się w nagłych powiewach, ukazujących czasem biały strzępek. Ale między gniewnymi podmuchami wciąż jeszcze powietrze było spokojne, a drzewa, sterczące jak na warcie z przodu za szosą i z tyłu za motelem, jakby zbijały się w milczącą gromadę coraz gęściej wokół ogniska jasnych lamp oświetlających budynek za moimi plecami. Wtem zachciało mi się do ubikacji. Uśmiechnęłam się sama do siebie. To przenikliwe łaskotanie, jak u dzieci bawiących się w chowanego i w „sardynki”, kiedy w schowku pod schodami słyszy się cichutkie skrzypnięcie deski w podłodze, zbliżający się szept poszukiwaczy. Wtedy kulisz się w tym fascynującym lęku, ściskasz nogi, czekasz na ekstatyczny moment wykrycia, światło w szparce drzwi

uchylających się z wolna i - sam szczyt - swój naglący szept: „Pst! chodź tu do mnie!”, i cichutkie przymknięcie drzwi, ciepłe ciało z chichotem tulące się do twojego. Stojąc tak - już „duża dziewczynka” - przypomniałam to sobie i rozpoznałam tę zmysłową, swędzącą chwilę przelotnego lęku, dreszcz idący po kręgosłupie, gęsią skórkę - pierwotne sygnały strachu odziedziczone po zwierzęcych przodkach. Rozbawiona, wtuliłam się w ten moment. Wkrótce rozpękną się chmury burzowe i odstąpię, cofnę się z wycia i zamętu do swej przytulnej, dobrze oświetlonej jaskini, zrobię drinka, posłucham radia, poczuję się dopieszczona i bezpieczna. Ściemniało się. Tym razem nie odezwie się wieczorny chór ptaków, które dawno już odczytały te znaki i poznikały we własnych, leśnych kryjówkach, podobnie jak inne zwierzęta: wiewiórki, malutkie pręgowce i jelenie. Na całym tym olbrzymim, dzikim obszarze już tylko ja stoję pod gołym niebem. Odetchnęłam jeszcze kilka razy aż do dna miękkim, wilgotnym powietrzem. Od tej wilgoci spotęgował się zapach sosen i mchu, a głębiej dała się odczuć, jakby pod pachami utajona, woń samej ziemi. Prawie jakby las się spocił z tego samego, miłego podniecenia, które ja odczuwałam. Gdzieś całkiem w pobliżu głośno i nerwowo sowa spytała: Tu? - i zamilkła. Postąpiłam z oświetlonych drzwi kilka kroków do przodu i stanęłam na środku pylistej drogi, spoglądając na północ. Mocny podmuch wiatru uderzył mnie i rozwiał mi włosy. Szybka, białoniebieska dłoń błyskawicy trzepnęła po horyzoncie. Kilka sekund później grzmot zawarczał cicho jak budzący się pies łańcuchowy, potem nadeszła wichura i korony drzew zaczęły tańczyć i miotać się, a żółte światło nad stacją benzynową podrygiwało i błyskało przy drodze, jakby chciało mnie ostrzec. Naprawdę mnie ostrzegało. Nagle blask

roztańczonej lampy przesłoniła pędząca naprzód szara zasłona deszczu. Kiedy ugodziły mnie pierwsze, ciężkie krople, odwróciłam się i pobiegłam. Zatrzasnęłam za sobą drzwi, zamknęłam je na klucz i na łańcuch. Ledwie zdążyłam. Lawina zwaliła się i przeobraziła w nieustanny szum wody, której muzyka zawierała różne tony: od ciężkiego bębnienia na pochyłości drewnianego dachu po gwałtowniejsze i bardziej precyzyjne smagnięcia w okna. Po chwili przyłączył się do tych odgłosów burzliwy szum rur odpływowych. Tło dźwiękowe ryczącej burzy ustaliło się. Stałam wciąż tak zasłuchana, bezpieczna, gdy, zaszedłszy mnie po cichutku od tyłu, wyskoczył z zasadzki piorun. W pokoju rozjarzył się jego błysk i równocześnie domem zatrząsł potworny huk, aż powietrze jęknęło jak struna fortepianowa. Jedna, osobna, gigantyczna eksplozja niby olbrzymia bomba, wybuchająca w odległości paru metrów. Z przenikliwym brzękiem na podłogę wypadła z okna szyba i woda zapluskała po linoleum. Nie ruszyłam się. Nie mogłam. Stałam, kuląc się, z rękoma na uszach. Nie o to mi chodziło! Ogłuszające dotąd milczenie zamieniło się znowu w szum ulewy, dotychczas tak przyjemny, a teraz dogadujący: „Nie sądziłaś, że może być aż tak? Jeszcze nie widziałaś burzy w tutejszych górach! Dosyć wątłe to twoje schronienie. Co byś powiedziała na wyłączenie światła? A potem piorun rozpruwający ten dach jak pudełko zapałek? I żeby cię już ostatecznie załatwić, piorun mógłby zapalić cały ten dom i jeszcze cię porazić na dodatek. A może byśmy cię tylko postraszyli, żebyś wyskoczyła na deszcz i pobiegła te piętnaście kilometrów do Lake George. Więc lubisz być sama, co? Proszę bardzo! A to jak ci odpowiada?”. W pokoju zrobiło się znów biało-niebiesko i znów, tuż nad głową, rozdzierający uszy

grzmot eksplozji, ale tym razem grzmot nie ustał, tylko zaczął się szerzyć i strzelać tam i z powrotem we wściekłej kanonadzie, od której kieliszki i filiżanki za barem rozdzwoniły się i boazeria zatrzeszczała pod uderzeniami fal dźwiękowych. Nogi się pode mną ugięły. Podeszłam chwiejnie do najbliższego fotela i usiadłam, twarz ukrywszy w dłoniach. Skąd wzięła mi się ta głupota, zuchwalstwo i tupet? Żeby ktoś tu przyszedł, był ze mną, powiedział mi, że to zwykła burza i tyle! Ale to nie burza... to kataklizm... to koniec świata! A wszystko skupiło się na mnie. Och! znowu nadchodzi! Tylko chwila i znów! Trzeba coś zrobić. Wezwać kogoś na pomoc! Ale Phanceyowie wyrównali rachunki za telefon i wyłączono go. Pozostaje mi tylko jedno! Zerwałam się i podbiegłam do drzwi, sięgając po wielki wyłącznik od czerwonego neonu ponad wejściem: WOLNE MIEJSCA. BRAK MIEJSC. Jeżeli zapalę WOLNE MIEJSCA, może ktoś będzie przejeżdżał i ucieszy się, że ma gdzie się schronić. Ale gdy szarpnęłam za dźwignię wyłącznika, czający się na mnie piorun wdarł się do wnętrza podstępnie, z trzaskiem, i grzmotnął, a mnie złapała olbrzymia dłoń i cisnęła mną o podłogę.

II Drogie umarłe dni Kiedy przyszłam do siebie, od razu wiedziałam, gdzie jestem i co się stało, i przypadłam skulona do podłogi, czekając, że znów mnie trafi. Leżałam tak z dziesięć minut, słuchając, jak hałasuje deszcz, i zastanawiając się, czy porażenie elektrycznością wyrządziło mi trwałe szkody, czy spaliło mnie, może od środka, tak że już nie będę miała dzieci, albo że mi włosy zbielały. Może w ogóle mam

spalone włosy? Dotknęłam ich ręką. Zdawały się być w porządku, choć na potylicy odkryłam guza. Ostrożnie spróbowałam się poruszać. Nic nie było złamane. Nic się nie stało. A potem stojąca w kącie wielka lodówka General Electric zbudziła się do życia i tąpnąwszy, włączyła swe dziarskie, domowe tętno i zrozumiałam, że świat toczy się dalej, że burza przeszła, i dźwignąwszy się nieco chwiejnie na nogi, rozejrzałam się, przygotowana, że zobaczę jakiś potworny chaos i zniszczenie. Tymczasem wszystko było dokładnie tak jak przedtem: imponująca wyglądem recepcja, druciany stojak z czasopismami i broszurami, długi kontuar kafeterii, tuzin zgrabnych stolików z plastikowymi blatami w kolorach tęczy i przy nich metalowe, niewygodne krzesełka, wielki pojemnik na lodowatą wodę i połyskujący ekspres do kawy - wszystko na swoim miejscu i jak najzwyklejsze. Jedynie dziura w oknie i rozszerzająca się kałuża na podłodze świadczyły o dopiero co przeżytym kataklizmie. Co za kataklizm? O czym ja mówię? Jedyny kataklizm wydarzył się w mojej głowie! Rozpętała się burza. Z piorunami. Przestraszyłam się huku jak dziecko. Złapałam się jak idiotka za elektryczny wyłącznik, nawet nie czekając, kiedy nastąpi przerwa między piorunami, i wybrawszy sobie akurat moment, kiedy miał uderzyć następny. Ogłuszył mnie. Za karę nabiło mi guza. I dobrze mi tak, głupiej, ciemnej, wystraszonej kiciuni! Zaraz... chwileczkę. A może mi włosy jednak zbielały? Prawie że przebiegłam przez pokój, zgarnęłam z kontuaru swoją torebkę i wpadłam za ladę kafeterii, schyliłam się, popatrzyłam w długie lustro ciągnące się poniżej półek. Najpierw spojrzałam sobie badawczo w oczy. Odpowiedziały mi bacznym spojrzeniem, niebieskie, czyste, tylko podejrzliwie rozszerzone. I rzęsy były na swoim miejscu, i brwi, też brązowe, dalej wysokie czoło z wyrazem

zdziwienia i wreszcie, no tak, włosy nad czołem ostro zarysowane w brązowy dziobek, mnóstwo najzwyczajniej spadających wielkimi falami, na lewo i prawo, ciemnobrązowych włosów. No! Wyjęłam grzebień i przeczesałam je gwałtownie, ze złością, schowałam grzebień do torebki i zatrzasnęłam ją. Zegarek powiedział mi, że dochodzi siódma. Włączyłam radio i słuchając, jak WOKO straszy tą burzą słuchaczy (pozrywane przewody wysokiego napięcia, rzeka Hudson niebezpiecznie wezbrała w Glen Falls, zwalony wiąz tarasuje szosę numer 9 pod Saratoga Springs, alarm powodziowy w Mechanicville), zakryłam wybite okno tekturą, umocowawszy ją przylepcem, znalazłam wiadro i ścierkę, zebrałam z podłogi kałużę wody. Po czym przebiegłam krótkim, krytym pasażem do tylnego wyjścia do kabin i weszłam do mojej, numer dziewięć w prawej części półkola, jeśli patrzy się na jezioro, i rozebrawszy się, wzięłam zimny prysznic. Moja biała koszula z elany pobrudziła się przy upadku, więc uprałam ją i powiesiłam do suszenia. Zapomniałam już o moich przejściach w czasie burzy i że zachowałam się jak głupia gęś, i w sercu znów mi śpiewała perspektywa samotnego wieczoru i od jutra dalszej wędrówki. Kierując się nagłym impulsem, ubrałam się w najlepsze, co miałam w swej mikroskopijnej garderobie: czarne aksamitne spodnie toreadorskie z trochę nieprzyzwoitym złotym suwakiem na pupie, poza tym perwersyjnie obcisłe, i do tego (nie troszcząc się o stanik) mój sweter Camelot ze złotej nici z szerokim opadającym golfem. Chwilę podziwiałam się w lustrze, w końcu zdecydowałam się podciągnąć rękawy powyżej łokci, stopy wsunęłam w złote sandały Ferragamo i przemknęłam się prędko do holu. W służącej mi od dwóch tygodni butelce Virginia Gentleman zostało jeszcze burbona na jednego

porządnego drinka, więc napełniłam jedną z najlepszych kryształowych szklanek kostkami lodu i na to polałam burbona, wytrząsając z butelki ostatnią kroplę. Przeciągnęłam najwygodniejszy fotel od recepcji pod radio, włączyłam je, zapaliłam jednego z ostatnich pięciu papierosów marki Parliament, pociągnęłam solidnie ze szklanki i zwinęłam się w fotelu. Na tle nieustannie szumiącej ulewy mizdrzyły się reklamy, ciągle o kotach i jak one kochają Kociłapci ze Świeżej Wątróbki, a głos deszczu tylko wtedy się zmieniał, gdy szczególnie mocny podmuch wiatru bryznął wodą jak śrutem po oknach i z lekka potrząsnął budynkiem. Tu w środku było dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam: odpornie na warunki pogodowe, przytulnie, wesoło i połyskliwie od lamp i chromu. WOKO zapowiedziało czterdzieści minut „Muzyki do całowania” i nagle pojawił się zespół Ink Spots śpiewający Ktoś przechyla łódź moich snów, i znalazłam się z powrotem na Tamizie pięć lat temu, i spływaliśmy na puncie koło wysepki Kings Eyot, i w oddali majaczył zamek Windsor, i Derek wiosłował pagajem, a ja obsługiwałam przenośny adapter. Mieliśmy wszystkiego dziesięć płyt, ale ilekroć wypadło na longplej Ink Spots i dochodziło do Łodzi moich snów, Derek upominał się: „Zagraj to jeszcze raz, Viv!” - i musiałam uklęknąć i trafiać igłą w to miejsce na płycie. Więc teraz nabiegły mi łzy do oczu nie dlatego, że Derek, tylko że w ogóle ta słodka udręka - chłopak i dziewczyna - i słońce, i pierwsza miłość i te jej melodie, zdjęcia i listy „Przypieczętowane Pocałunkiem”. Były to łzy sentymentu do utraconego dzieciństwa, żalu nad sobą z powodu smutków i zgryzot, w które je spowito, i pozwoliłam sobie, ażeby mi dwie łzy spłynęły z policzków, zanim je strąciłam i zdecydowałam się na krótką orgię wspomnień. Nazywam się Vivienne Michel i w momencie, gdy wspominając

to, siedzę w motelu „Pod Sennymi Sosnami”, mam dwadzieścia trzy lata i metr sześćdziesiąt osiem wzrostu, i zawsze myślałam, że mam dość dobrą figurę, póki mi angielskie dziewczęta w Astor House nie powiedziały, że pupa mi za bardzo wystaje i że powinnam chodzić w ciaśniejszym staniku. Oczy mam, jak już wspomniałam, niebieskie, a włosy ciemnobrązowe, z natury falujące, i obiecuję sobie któregoś dnia zrobić w nich pasmo lwiego koloru, żebym wyglądała na starszą i bardziej wyzywającą. Podobają mi się moje dosyć wysokie kości policzkowe, chociaż te same dziewczęta mówiły, że nadaje mi to wygląd „cudzoziemski”, ale nos mam za mały, a usta za duże, co nieraz wygląda erotycznie, kiedy wcale sobie tego nie życzę. Temperament mam sangwiniczny, a wyobrażam sobie, że z romantycznym dodatkiem lekkiej melancholii, ale jestem samowolna i niezależna tak bardzo, aż martwiło to siostry klasztorne i do rozpaczy doprowadzało pannę Threadgold w Astor House: „Kobieta powinna być jak wierzba, Vivienne. To mężczyźnie wypada być jak dąb lub jesion”. Jestem pochodzenia francusko-kanadyjskiego. Urodziłam się tuż pod Quebekiem w miasteczku Sainte-Famille na północnym brzegu île d'Orléans, długiej wyspy, która leży jak zatopiony okręt na środku rzeki św. Wawrzyńca, gdzie zbliża się ona do cieśniny Quebec. Wyrosłam na tej wielkiej rzece i nad nią, dzięki czemu moje ulubione zajęcia to pływanie, łowienie ryb, obozowanie i tym podobne. Słabo pamiętam swych rodziców poza tym, że kochałam ojca i nie mogłam się dogadać z matką, bo miałam osiem lat, kiedy oboje zginęli w katastrofie lotniczej, podczas wojny, przy lądowaniu w Montrealu, w drodze na jakieś wesele. Sąd powierzył mnie owdowiałej cioci Florence Toussaint, która przeniosła się do naszego domku i mnie wychowała. Rozumiałyśmy się wyśmienicie i właściwie ją kochałam, tylko że była protestantką, a ja katoliczką, więc

stałam się ofiarą wojen religijnych, tego przepychania się i przeciągania, które jest przekleństwem zajeżdżonego przez księży Quebecu, prawie równo podzielonego między dwie religie. Katolicy wygrali wojnę o zbawienie mej duszy, więc do piętnastego roku życia chowałam się w klasztorze urszulanek. Siostry były bardzo surowe i kładły nacisk na pobożność, co dało taki skutek, że nauczyłam się mnóstwo z historii Kościoła i dość hermetycznej dogmatyki, co chętnie bym zamieniła na przedmioty przygotowujące mnie do innych zajęć niż pielęgniarka lub zakonnica. W końcu atmosfera stała się dla mego ducha tak dławiąca, że poprosiłam, aby mnie stamtąd zabrano, i wtedy moja ciotka, żwawo ratując mnie od „papistów”, postanowiła, że w wieku lat szesnastu pojadę na „oszlifowanie” do Anglii. Spowodowało to lokalny skandalik. Mało tego, że wokół sióstr urszulanek ogniskuje się katolicka tradycja w Quebecu (tamtejszy klasztor szczyci się posiadaniem czaszki generała Montcalma - od dwóch stuleci przed ołtarzem w poświęconej mu kaplicy klęczy bez przerwy co najmniej dziewięć sióstr, dniem i nocą), to jeszcze rodzina moja należała do tych, co stanowią sam najgłówniejszy bastion francusko-kanadyjskości; i że któraś z jej cór mogła nagle wypiąć się na czcigodne tradycje narodowe, to wywołało skandal i zgorszenie. Prawdziwi synowie i córy Quebecu stanowią towarzystwo (omal nie tajne sprzysiężenie) chyba równie potężne jak ta kalwińska klika w Genewie, wtajemniczeni zaś określają się (bez względu na płeć i gramatykę) jako Canadiennes. Niżej, dużo niżej na tej drabinie mieszczą się Canadiens - kanadyjscy protestanci. Po nich następują Les Anglais, przez co rozumie się mniej czy bardziej świeżych imigrantów z Wielkiej Brytanii, i wreszcie Les Américains, co jest

obelgą. Canadiennes szczycą się tym, że mówią po francusku, jakkolwiek jest to językowy bękart i żargon, pełen słów liczących sobie dwa stulecia i niezrozumiałych dla Francuzów, a w dodatku okraszony mnóstwem sfrancuziałych wyrazów angielskich, język chyba tak się mający do francuskiego jak afrykanerski do rdzennej mowy Holendrów. Snobizm i ekskluzywność tej kliki z Quebecu nie oszczędza nawet Francuzów żyjących we Francji: ten macierzysty dla francuskich Kanadyjczyków naród określa się po prostu jako Étrangers - cudzoziemcy! Opisałam to nieco dokładniej, aby wyjaśnić, dlaczego, jeśli od Świętej Wiary Katolickiej odstąpił ktoś z rodu Michelów z Sainte-Famille, było to zbrodnią prawie tak odrażającą, jak odstępstwo (gdyby to było możliwe) od mafii sycylijskiej i uświadomiono mi aż nazbyt dobitnie, że porzucając siostry urszulanki i Quebec, właściwie spaliłam za sobą mosty, jeśli chodzi o mych duchowych przewodników i moje rodzinne miasto. Ciocia roztropnie zbagatelizowała moje zdenerwowanie z powodu tych przejawów ostracyzmu towarzyskiego, które mnie dotknęły: większości mych przyjaciółek zabroniono się ze mną zadawać, mimo to przyjechałam do Anglii z poczuciem winy i „odmienności”, które w połączeniu z mym „kolonializmem” okazało się straszliwym obciążeniem psychicznym jak na to, aby stanąć twarzą w twarz z elegancką szkołą dokształcającą dla młodych dam w stylu angielskim. Astor House panny Threadgold był (jak większość tych nader angielskich instytucji w okręgu Sunningdale) ogromną wiktoriańską rezydencją maklerską, której górne piętra podzielono gipsowymi przepierzeniami na sypialnie dla dwudziestu pięciu par dziewcząt. Jako „cudzoziemka” umieszczona zostałam pospołu z drugą cudzoziemką, śniadą milionerką libańską o kolosalnych kępach owłosienia

barwy mysiej, krzewiących się pod pachami, i z nie mniejszą pasją zarówno do ciągutek czekoladowych, jak i do egipskiego aktora nazwiskiem Ben Said, którego błyszczące fotosy przedstawiające człowieka o lśniących zębach, wąsach, oczach i włosach zostały niebawem podarte i spuszczone z wodą klozetową przez trzy starsze dziewczyny z Dormitorium Róży, do którego należałyśmy obie. W istocie ta Libanka mnie uratowała. Była tak okropna, kłótliwa, woniejąca i opętana swymi pieniędzmi, że większość szkoły litowała się nade mną i dokładała starań, ażeby mnie oszczędzać. Jednak nie zabrakło i takich, co bynajmniej się o to nie starały, więc udręczano mnie aż nadto z powodu mego akcentu, moich manier przy stole uchodzących za nieokrzesane, mego całkowitego braku savoir-faire i w ogólności za to, że jestem Kanadyjką. Byłam też, co widzę obecnie, nadwrażliwa i zbyt porywcza. Po prostu nie pozwalałam się nękać i drażnić, do czasu gdy czynnie dałam nauczkę paru mym dręczycielkom, a inne zmówiły się z nimi i, dopadłszy mnie którejś nocy w łóżku, dały mi taki wycisk, tłukąc, szczypiąc i polewając wodą, aż rozpłakałam się i obiecałam, że nie będę więcej „rzucać się jak ryś” na nikogo. Potem się stopniowo zadomowiłam, doszło do zawieszenia broni pomiędzy mną a tym przybytkiem i niechętnie wzięłam się do nauki, jak być „damą”. Wszystko to wynagradzały mi wakacje. Zaprzyjaźniłam się ze szkocką dziewczyną, niejaką Susan Duff, która podzielała moje zamiłowanie do zajęć na otwartym powietrzu. Też jedynaczka, i jej rodzice cieszyli się, że dotrzymuję jej towarzystwa. Była więc Szkocja latem, a zimą i wiosną jeździło się na narty po całej Europie: do Szwajcarii, Austrii, do Włoch i trzymałyśmy się razem przez całą tę szkołę, a pod koniec nawet „bywałyśmy” razem i ciocia Florence wyłożyła pięćset funtów jako mój wkład w jakiś idiotyczny bal

składkowy w Hyde Park Hotelu, i znalazłam się na tej samej „liście”, i odrabiałam podobnie idiotyczne tańce, w których młodzieńcy wydawali mi się wulgarni, pryszczaci i całkowicie niemęscy w porównaniu z młodymi Kanadyjczykami, jakich miałam okazję poznać. (Może jednak nie miałam racji, bo jeden z najbardziej pryszczatych wziął udział w tegorocznym Grand National i pokonał całą trasę przeszkód!). A potem zjawił się Derek. Miałam już lat siedemnaście i pół; wynajmowałyśmy z Susan małe trzypokojowe mieszkanko na Old Church Street, tuż za rogiem od King's Road. Był koniec czerwca i nasz wspaniały „sezon” dobiegał końca, postanowiłyśmy więc wydać przyjęcie dla garstki sympatycznych znajomych. Rodzina z przeciwka spędzała urlop za granicą i pozwoliła nam korzystać z mieszkania w zamian za to, że będziemy na nie mieć oko w czasie ich nieobecności. Obie byłyśmy niemalże spłukane na skutek starań, by na wszystkich tych balach nie odstawać od innych, więc zadepeszowałam do cioci Florence i dostałam od niej sto funtów, a Susan jakoś wyskrobała pięćdziesiąt i postanowiłyśmy urządzić niezapomnianą imprezę! Chciałyśmy zaprosić około trzydziestu osób, sądząc, że przyjdzie ich dwadzieścia. Kupiłyśmy więc osiemnaście butelek różowego szampana - ponieważ to brzmiało bardziej ekscytująco - pięciokilową puszkę kawioru, dwie niedrogie puszki foie gras, całkiem nieźle się przedstawiającego, kiedy go pokrajano, i mnóstwo tych pyszności z czosnkiem, sprzedawanych na Soho. Narobiłyśmy dużo kanapek z rzeżuchą i wędzonym łososiem na czarnym chlebku z masłem, do tego trochę rzeczy w stylu gwiazdkowym, takich jak śliwki Elvas i czekoladki co było głupotą, bo i tak nikt tego nie jadł - i kiedy poukładałyśmy to wszystko na drzwiach zdjętych z zawiasów i przykrytych lśniącym

obrusem, niby że taki bufet, faktycznie wyglądało to jak prawdziwa dorosła uczta. Przyjęcie udało się aż za dobrze. Przyszło całe trzydzieści osób, a wiele z nich przyprowadziło jeszcze innych i powstał naprawdę tłok, taki że ludzie siedzieli na schodach, a jeden nawet na klozecie i trzymał dziewczynę na kolanach. Hałas i upał były wprost niesamowite. Może jednak nie byłyśmy takie równe, jak nam się wydawało, a może ludzie naprawdę lubią równych wówczas, kiedy są rzeczywiście równi, a nie udają. W każdym razie stało się oczywiście to najgorsze: okazało się, że już nie ma co pić! Byłam przy stole, kiedy jakiś zgrywus wysączył ostatnią butelkę szampana i zdławionym głosem wykrzyknął: - Wody! Wody! Albo nie ujrzymy już więcej Anglii! Zmieszałam się i odpowiedziałam głupio: - Niestety już nie ma co pić! - na co wysoki młody człowiek, wsparty o ścianę, odpowiedział: - Ależ jest. Zapomniałaś o zapasie w piwnicy. - I biorąc mnie za łokieć, wyprowadził z pokoju i na dół po schodach. - Słuchaj - rzekł stanowczo - nie można psuć udanego przyjęcia. Dokupimy coś w pubie. No i poszliśmy do tego pubu, wzięliśmy dwie butelki dżinu i całe naręcze soku z limonek, a on się uparł, że zapłaci za dżin, więc ja zapłaciłam za sok. Był trochę zawiany w przyjemnym stylu i wyjaśnił, że zanim tu przyszedł, był już na innym przyjęciu i że sprowadziło go młode małżeństwo o nazwisku Norman, przyjaciele Susan. Że nazywa się Derek Mallaby, ale ja puszczałam to mimo uszu, bo pilno mi było donieść na przyjęcie te napoje. Kiedyśmy weszli na górę, powitał nas krzyk: hurraa! ale w istocie szczyt już minął i ludzie zaczęli odpływać, aż została tylko, jak zwykle, grupka najbliższych

przyjaciół i trochę takich, co nie mieli gdzie pójść na kolację. Potem i ci z wolna się ulotnili, nie wyłączając Normanów, którzy okazali się bardzo sympatyczni i powiedzieli Derekowi Mallaby'emu, że klucz znajdzie pod wycieraczką, a Susan proponowała, żebyśmy poszli do Popotte naprzeciwko, ale mnie się tam nie podobało, i wtedy właśnie Derek Mallaby podszedł i odchyliwszy mi włosy z ucha, spytał nieco zachrypłym szeptem: czy nie poszłabym gdzieś z nim? Więc powiedziałam: tak, chyba głównie dlatego, że był wysokiego wzrostu i że zapanował nad sytuacją, kiedy ja nie wiedziałam, co robić. Więc wyniosło nas na upalną, wieczorną ulicę, zostawiliśmy za sobą straszliwe pobojowisko przyjęcia, Susan i jej przyjaciele powędrowali gdzieś, a my złapaliśmy taksówkę na King's Road. Derek zawiózł mnie przez pół Londynu do makaroniarni pod nazwą „The Bamboo” niedaleko Tottenham Court Road i zamówiliśmy spaghetti bolognese i butelkę beaujolais w konserwie, jak on to określił, po którą posłał do innego zakładu. Większość tego beaujolais sam wypił i opowiedział mi, że mieszka w pobliżu Windsoru i ma prawie osiemnaście lat, i już kończy szkołę, i należy do drużyny krykieta, a rodzice wypuścili go na dwadzieścia cztery godziny do Londynu, żeby poszedł do adwokata, bo ciotka mu właśnie umarła i zostawiła w spadku trochę pieniędzy. Rodzice spędzili z nim cały dzień, a następnie poszli do Lords obejrzeć, jak M.C.C, gra z Kentem. Później wrócili do Windsoru i zostawili go u Normanów. Miał pójść do teatru a potem do łóżka, kiedy akurat nawinęło się tamto przyjęcie i potem nasze, więc może byśmy poszli do „400”? Mnie to, rzecz jasna, zelektryzowało, bo „400” to sam szczyt londyńskich klubów nocnych, a ja nie awansowałam jeszcze do kategorii wyższej niż te piwnice na Chelsea. Opowiedziałam mu

trochę o sobie i Astor House w moim opisie wypadł niemalże zabawnie. Świetnie mi się rozmawiało z Derekiem, a kiedy przynieśli rachunek, wiedział dokładnie, ile się daje napiwku, i wyglądał mi na strasznie dorosłego jak na to, żeby jeszcze chodzić do szkoły, ale z drugiej strony angielskie public schools właśnie po to są, żeby ludzie w nich bardzo szybko dorastali i żeby wiedzieli, jak się zachować. W taksówce trzymał mnie za rękę i wcale mi to nie przeszkadzało, a w „400” wyglądało, jak gdyby go znali. Panował tam rozkoszny półmrok. Derek zamówił dżin z tonikiem i przynieśli nam pół butelki dżinu, całkiem jakby go tu zostawił od ostatniego razu. Muzyka w wykonaniu Maurice Smart's Band miała kremową miękkość i w tańcu dopasowaliśmy się natychmiast, bo styl jego i mój prawie się nie różniły, więc bawiłam się naprawdę wspaniale. Zaczęłam dostrzegać, w jaki sposób rosną mu ciemne włosy na skroniach i że ma ładne dłonie i że uśmiecha się nie do samej twarzy, ale w głąb oczu. Bawiliśmy się tak do czwartej rano i z dżinu nic nie zostało, i kiedy wyszliśmy na dwór, musiałam się go trzymać. Przywołał taksówkę i wydało mi się całkiem naturalne, że objął mnie, a kiedy mnie całował, ja też go całowałam. Dwa razy zdjęłam jego dłoń z mojej piersi, a za trzecim razem już wydawało się przesadą jej tam nie pozostawić, ale kiedy opuścił ją i próbował wsunąć mi pod spódnicę, nie pozwoliłam, a kiedy ujął moją dłoń i chciał ją na sobie umieścić, tego również nie chciałam zrobić, chociaż było mi aż gorąco na całym ciele od chęci, żeby zrobić jedno i drugie. A potem, chwała Bogu, stanęliśmy już pod domem i on wysiadł i odprowadził mnie pod same drzwi. Tam powiedzieliśmy sobie, że jeszcze się spotkamy i że on do mnie napisze. Kiedy całowaliśmy się na pożegnanie, sięgnął ręką za moimi plecami w dół i mocno ścisnął mnie z tyłu, a kiedy już taksówka znikła za rogiem, ja tam ciągle czułam jego rękę

i wczołgałam się jakoś na górę i do łóżka, a kiedy spojrzałam w lustro nad umywalką, miałam oczy i twarz tak promienne, jakby rozświetlone od środka i chociaż to zapewne dżin wydawał większość tego światła, pomyślałam: O mój Ty Boże! Jestem zakochana!

III Przebudzenie wiosny Opisywanie tych spraw zajmuje wiele czasu, ale na przypomnienie ich sobie wystarczy parę minut, więc kiedy ocknęłam się z moich snów na jawie w motelowym fotelu, z WOKO wciąż jeszcze nadawali „Muzykę do całowania” i ktoś, może Don Shirley, improwizował na temat: Czy nie słodka? Lód w moim drinku roztopił się. Wstałam, dołożyłam go sobie z lodówki, zwinęłam się w fotelu i wypiłam ostrożny łyczek burbona, żeby na dłużej go starczyło, zapaliłam drugiego papierosa i nagle znalazłam się z powrotem w dniach tego niekończącego się lata. Derek zrobił ostatni rok w szkole i wymieniliśmy po cztery listy. Jego pierwszy zaczynał się od „Najdroższa” i kończył się tym, że „kocha” i „całuje”, a ja poprzestałam na „Drogi” i „całuję”. Jego listy były głównie o tym, ile wykonał przebiegów, a moje o tym, na jakiej byłam zabawie, co widziałam w kinie i w teatrze. Lato miał spędzić w domu i ogromnie podniecało go używane MG, które rodzice obiecali mu kupić, i czy przejechałabym się z nim? Susan była zdumiona, kiedy powiedziałam, że nie pojadę z nią do Szkocji i że wolę zostać w naszym mieszkanku, przynajmniej na razie. Ukryłam przed nią prawdę o Dereku, a ponieważ ja zawsze wstawałam wcześniej, więc nie wiedziała nic o jego listach. Skrytość nigdy nie była w moim stylu, ale strzegłam pieczołowicie mojego (jak to sama

nazywałam) „romansu” i wydawał mi się on tak kruchy i pełen potencjalnych rozczarowań! Myślałam, że nawet mówienie o nim mogłoby zapeszyć. Skąd miałam wiedzieć, czy nie jestem po prostu jedną z całego szeregu dziewczyn Dereka? Był taki przystojny i tak imponujący, przynajmniej w szkole, że wyobrażałam sobie, jak długą kolejkę siostrzyczek z „Mayfair”, całych w organdynie i w tytułach arystokratycznych, ma w każdej chwili na zawołanie. Więc odpowiedziałam po prostu, że chcę się rozejrzeć za pracą i może przyjadę później, więc Susan w końcu odjechała na północ. Przyszedł piąty list, w którym Derek pytał, czy nie przyjechałabym w tę sobotę pociągiem o dwunastej z Paddington, a on wyjedzie po mnie samochodem na stację w Windsor. Tak zaczęła się nasza stała i rozkoszna rutyna. Pierwszego dnia wyszedł po mnie na peron. Byliśmy oboje trochę onieśmieleni, ale jego tak podniecał ten samochód, że zaraz wyciągnął mnie, abym go obejrzała. Był cudowny: czarny z czerwoną skórzaną tapicerką i różnymi wyścigowymi bajerami, na przykład pas otaczający maskę i ogromna nakrywka wlewu paliwa i plakietka B.R.D.C. Wsiedliśmy, obwiązałam sobie włosy kolorową jedwabną chusteczką Dereka i z rury wydechowej rozległ się wspaniały, erotyczny ryk, kiedy rozpędzaliśmy się na światłach po High Street, aby wyjechać nad rzekę. Tego dnia zawiózł mnie aż do Bray, żeby pokazać, co może jego samochód, i rwaliśmy po drogach, a Derek wyczyniał całkiem zbyteczne wyścigowe zmiany biegów na zupełnie płaskich zakrętach. Gdy siedzi się tak nisko nad ziemią, nawet jadąc osiemdziesiątką, czuje się, jakby to było co najmniej sto sześćdziesiąt, i z początku wczepiałam się w uchwyt na tablicy, z cichą nadzieją, że jakoś to będzie. Ale Derek okazał się dobrym kierowcą i niebawem, nabrawszy do niego zaufania, opanowałam swój dygot. Zawiózł mnie do

bardzo wytwornego lokalu pod nazwą „Hotel de Paris”, gdzie zamówiliśmy za specjalną dopłatą wędzonego łososia, poza tym kurczę pieczone i lody, a potem wynajęliśmy w sąsiedniej przystani kanu z elektrycznym napędem i statecznie popyrkotaliśmy w górę rzeki, później pod mostem Maidenhead i znaleźliśmy nieduże zakole, tuż przed śluzą Cookham, gdzie Derek wbił kanu głęboko pod nawisłe gałęzie. Miał ze sobą przenośny gramofon; przeczołgałam się na jego koniec łódki i tam siedzieliśmy, a potem leżeliśmy obok siebie, słuchając płyt i podglądając ptaszka, skaczącego w siatce gałęzi nad naszymi głowami. Było to cudowne, senne popołudnie i całowaliśmy się, ale nic więcej, i poczułam się bezpieczniej, widząc, że Derek jednak nie uważa mnie za „łatwą”. Potem zleciały się komary i o mało nie przewróciliśmy kanu, próbując wycofać się z tego strumyka na tylnym biegu, ale później płynęliśmy już w dół rzeki prędko, bo z prądem, i wszędzie było mnóstwo par i rodzin w innych łodziach, ale my na pewno byliśmy najładniejsi i najweselsi ze wszystkich. Dopłynęliśmy na miejsce i poszliśmy do Eton na jajecznicę i kawę w lokalu zwanym „Pod Strzechą”, który Derek już znał, a później zaproponował, żebyśmy poszli do kina. Kino Royalty mieściło się przy Farquhar Street, jednej z małych uliczek zbiegających od Zamku ku drodze na Ascot. Wygląd miało nie za bardzo, w programie zaś dwa westerny, kreskówkę i tak zwane aktualności, składające się z tego, co królowa robiła miesiąc temu. Zrozumiałam, dlaczego Derek je wybrał, kiedy zapłacił dwanaście szylingów za lożę. Było ich dwie, po dwóch stronach kabiny projekcyjnej, malutkie, jakieś dwa metry w kwadrat, ciemno i dwa krzesła; ledwie weszliśmy, Derek przysunął się z krzesłem tuż do mnie i zaczął mnie całować i dotykać. Najpierw pomyślałam: o Boże!

Czy on zawsze je tu przyprowadza? Ale po chwili tak jakby stopniałam, a potem jego dłonie z wolna odkrywały mnie, delikatnie i umiejętnie, aż dotarły do wiadomego miejsca i ukryłam twarz na jego ramieniu, i przygryzłam usta w tym cudownym jakby łaskotaniu i już się stało, i cała pogrążyłam się w cieple, i łzy same pociekły mi z oczu, zwilżając kołnierzyk jego koszuli. Łagodnie pocałował mnie i wyszeptał, że mnie kocha i że jestem najcudowniejszą dziewczyną świata. Ale ja usiadłam prosto i odsunęłam się od niego, i osuszyłam sobie oczy, i próbowałam oglądać film. Pogrążyłam się w refleksjach, że straciłam dziewictwo, albo coś w rodzaju dziewictwa, i teraz już on nie będzie mnie szanował. Ale nadeszła przerwa i Derek zafundował mi lody i położył rękę na oparciu mojego krzesła i szeptał, że to najcudowniejszy dzień jego życia i że musimy ten dzień wciąż i wciąż powtarzać. A ja powiedziałam sobie: nie bądź głupia! właśnie to jest petting. Wszyscy to robią, a przecież było mi po prostu wspaniale i wcale nie tak, żebym miała dziecko i w ogóle. A poza tym chłopcy muszą się pieścić i jeżeli ja nie będę z nim tego robić, to znajdzie sobie inną dziewczynę, która to zrobi. Więc kiedy zgasili światło i znowu poczułam jego ręce, wydawało się naturalne, że znalazły się na moich piersiach i to mnie podnieciło, a kiedy wyszeptał, że teraz ja muszę to jemu zrobić, pozwoliłam, żeby wziął moją rękę i umieścił ją na sobie. Ale nie wiedziałam, jak to się robi, więc byłam niezręczna i wstydziłam się, i on musiał mi pomóc. A potem zaczął mi dyszeć w szyję i powiedział: - Och, kochanie! - takim długim, przeciągłym westchnieniem i poczułam jakby dreszcz podniecenia, że dałam mu taką samą rozkosz, jak on mnie, i ponieważ zrobiliśmy to już oboje, więc jakby znikła między nami jakaś bariera. Ogarnęło mnie wobec niego jakieś

macierzyńskie uczucie i pocałowałam go, i od tej chwili staliśmy się jakby innego rodzaju przyjaciółmi. Odwiózł mnie na ostatni pociąg do Londynu i umówiliśmy się o tej samej godzinie w następną sobotę; stał i machał, dopóki mogłam go dojrzeć pod żółtymi światłami tej uroczej stacyjki, i tak zaczął się nasz prawdziwy romans. Było za każdym razem tak samo, co najwyżej zmieniały się miejsca, gdzie wstępowaliśmy na lancz i podwieczorek, rzeka, gramofon, ciasna loża w kinie, tylko że odtąd już z dodatkowym dreszczem fizycznego kontaktu i zawsze, w łodzi, w samochodzie, w kinie nasze dłonie szukały wzajemnie naszych ciał, coraz dotkliwiej przedłużając tę rozkosz, coraz bieglejsze, w miarę jak niekończące się lato zmierzało do września. W mojej pamięci o tych dniach świeci bez przerwy słońce i wierzby zanurzają gałązki w wodzie tak samo krystalicznie przezroczystej jak niebo. Łabędzie suną w cieniu topoli, nurkujące jaskółki muskają powierzchnię, a Tamiza prześlizguje się od wysepki Queens Eyot, mijając śluzę Boveney Lock i groblę Coocoo Weir, gdzie zwykle kąpaliśmy się, i dalej kawał drogi przez łąki Brocas do Windsor Bridge. Na pewno nie obeszło się i bez deszczu, bez ciżby hałaśliwych urlopowiczów zajmujących nam rzekę, nie obeszło się bez chmur na naszym prywatnym niebie; ale jeśli tak było, to ja ich nie pamiętam. Tygodnie przepływały z wolna jak rzeka, migotliwe, świetliste, pełne oczarowania. Przyszła wreszcie ostatnia sobota września i chociaż dotąd nie braliśmy tego pod uwagę, czas już był rozpocząć nowy rozdział. W poniedziałek do naszego mieszkanka wracała Susan, mnie kroiła się szansa na jakąś pracę, a Derek wyjeżdżał do Oksfordu. Udawaliśmy, że wszystko pozostanie tak samo. Ja uświadomię Susan i w czasie

weekendów będę mogła odwiedzać go w Oksfordzie, albo Derek będzie przyjeżdżał do Londynu. Nie dyskutowaliśmy naszego związku. Było jasne, że romans ma trwać dalej. Derek ogólnikowo napomykał o przedstawieniu mnie swoim rodzicom, ale nie dopominał się o to, a w nasze wspólne soboty mieliśmy tyle ważniejszych rzeczy do zrobienia! Może dziwiło mnie trochę, że w tygodniu Derek jak gdyby nie ma dla mnie czasu; ale przecież grał ciągle w krykieta i tenisa, i miał tłum przyjaciół, o których mówił, że to sami nudziarze. Nie chciałam się mieszać w tę stronę jego życia, przynajmniej nie teraz. Cieszyłam się, że przez jeden dzień w tygodniu mam go wyłącznie dla siebie. Nie chciałam się nim dzielić z tłumem innych ludzi, którzy by mnie w dodatku onieśmielali. Tak więc sprawy pozostały na ogół w zawieszeniu, a mój wzrok nie wybiegał poza najbliższą sobotę. Tego dnia Derek był szczególnie czuły i wieczorem zabrał mnie do „Bridge Hotelu”, gdzie wypiliśmy po trzy dżiny z tonikiem, chociaż zwykle prawie nic nie pijaliśmy. Potem uparł się na szampana do obiadu i zanim dotarliśmy do naszego małego kina, byliśmy oboje z lekka zawiani. Było mi z tym dobrze, bo mogłam dzięki temu zapomnieć, że jutro musimy odwrócić nową kartę i zerwać z tą rozkoszną rutyną, do której przywykliśmy. Ale gdy znaleźliśmy się w kinie, w naszym boksie, Derek był jakiś markotny. Nie wziął mnie w ramiona, jak zwykle, tylko siedział trochę na odległość, palił i wpatrywał się w ekran. Przysunęłam się i wzięłam go za rękę, lecz on tylko siedział i patrzył przed siebie. Zapytałam go: co się stało? Po chwili odpowiedział mi z zawziętością: - Chcę się z tobą przespać. Tak naprawdę. Zaszokowało mnie to. Zwłaszcza ten szorstki ton głosu. Oczywiście zdarzało się nam o tym rozmawiać, ale zawsze zgadzaliśmy się, z

grubsza biorąc, że na to „przyjdzie czas”. Więc i teraz użyłam tych samych argumentów co zawsze, ale byłam zdenerwowana i poruszona. Dlaczego on chce zepsuć nasz ostatni wieczór? Derek na mnie ostro naskoczył. Że jestem niedotykalska dziewica. Że jemu to szkodzi. Przecież i tak jesteśmy kochankami, więc dlaczego nie zachowywać się jak kochankowie? Odpowiedziałam, że boję się zajść w ciążę. Odparł, że to nie problem. On może coś założyć. Ale dlaczego teraz? — sprzeciwiałam się. Nie możemy tego robić tutaj. Owszem, możemy! Miejsca tu jest dosyć. On chce zrobić to, zanim wyjedzie do Oksfordu. - To tak jakby... jakbyśmy wzięli ślub. Cała drżąca zastanowiłam się. Może i coś w tym jest? Takie jakby przypieczętowanie naszej miłości. Jednak lękałam się. Spytałam z wahaniem, czy ma „coś takiego” przy sobie? Nie, ale tu jest apteka otwarta przez całą noc, więc pójdzie i kupi. Pocałował mnie i czym prędzej wstał i wyszedł. Siedziałam, gapiąc się w ekran. Teraz już nie mogę odmówić! On wróci za chwilę i będzie to jakieś niechlujne, okropne, w tym brudnym i ciasnym kojcu, w nędznym kinie w jakimś zaułku i będzie bolało, i on później będzie mną gardził, że ustąpiłam. Instynkt kazał mi wstać i uciec, i biec na dworzec, i wracać najbliższym pociągiem do Londynu. Ale Derek wściekłby się na mnie. Zraniłoby to jego próżność. Okazałoby się, że nie jestem „równa”, i popsułby się rytm naszej przyjaźni, tak silnie opartej na tym, że dla obojga to „frajda”. A w końcu czy to w porządku: nie dawać mu tego? Może jemu to rzeczywiście szkodzi, że nie robi tego tak naprawdę. W końcu i tak musi to kiedyś nastąpić. Nie można sobie akurat na to wybierać idealnego momentu. Podobno żadnej dziewczynie pierwszy raz nie sprawia przyjemności. Może lepiej mieć to wreszcie za sobą. Wszystko... byle go nie rozgniewać! Wszystko jest lepsze od

niebezpieczeństwa, że popsuje się coś w naszej miłości! Drzwi się otwarły i mignął snop światła z poczekalni. Potem on znalazł się przy mnie, bez tchu i podniecony. - Mam - wyszeptał. - Było to strasznie krępujące. Za ladą stała dziewczyna. Nie wiedziałem, jak to nazwać. Wreszcie powiedziałem: Pani wie, takie coś, żeby nie było dzieci. A ta zimna jak ryba. Zapytała mnie: jaki gatunek? Więc odpowiedziałem, że oczywiście w najlepszym gatunku. Już myślałem, że mnie spyta o rozmiar. Zaśmiał się i mocno mnie objął. Ja wątle zachichotałam w odpowiedzi. Lepiej być równą! Lepiej nie robić z tego tragedii! Teraz już nikt nie robi. Co najwyżej stałoby się to żenujące, zwłaszcza dla niego. Jego wstępna gra miłosna okazała się tak pobieżna, że o mało się nie popłakałam. Potem odsunął krzesło w tył do samej ściany, zdjął marynarkę i rozpostarł ją na drewnianej podłodze. Kazał mi, więc się na niej położyłam, a on ukląkł przy mnie i ściągnął mi majtki. Powiedział, żebym zadarła nogi, stopami opierając się o przód naszej loży, więc zrobiłam to, ale było mi tak ciasno i niewygodnie, że powiedziałam: - Nie, Derek! Proszę! Nie tutaj! Ale on już leżał na mnie w jakimś okropnym i niezdarnym uścisku, a ja tylko instynktownie starałam się jakoś mu pomóc, żeby przynajmniej on miał z tego przyjemność i żeby się na mnie potem nie gniewał. I wtedy świat się zawalił! Nagle zalało nas żółte światło i rozwścieczony głos rozległ się gdzieś nade mną i za mną: - Co wy, do diabła, robicie w moim kinie? Wstawać, wy małe świntuchy! Nie wiem, dlaczego nie zemdlałam. Derek już stał z twarzą białą jak płótno, niezdarnie zapinając rozporek. Ja wygramoliłam się i

dźwignęłam na nogi, obijając się o ścianę boksu. Stałam tak, czekając, kiedy mnie zabiją, zastrzelą. Czarna sylwetka w drzwiach wskazała na moją torebkę leżącą na podłodze i przy niej biały strzęp majtek. - Podnieś to. - Zgięłam się wpół, jakby mnie ktoś uderzył, i chwyciwszy majtki, zgniotłam je w kulkę, usiłując je ukryć w dłoni. - A teraz wynocha! - Stał, zastawiając sobą połowę drzwi, kiedy my, zdruzgotani, przemykaliśmy się obok niego. Zatrzasnąwszy drzwi loży, kierownik kina zastąpił nam drogę, chyba spodziewając się, że spróbujemy uciec. Kilka osób wypełzło z ostatnich rzędów do poczekalni. (Cała widownia musiała słyszeć głos kierownika. Czy na krzesłach pod nami słyszano to wszystko, naszą kłótnię, przerwę, potem jak Derek wydaje mi polecenia, co mam robić? Zatrzęsłam się.) Bileterka wyszła ze swego boksu, a paru przechodniów, czytających na zewnątrz program, gapiło się do środka pod tandetnie kolorowymi światłami nad wejściem. Kierownik był pulchny, ciemny, w opiętym garniturze i z kwiatem w butonierce. Twarz miał purpurową z wściekłości i oglądał nas od stóp do głów. - Wy brudne pętaki! - Zwrócił się do mnie. - A ciebie już tu widziałem. Zwyczajna prostytutka z ciebie i tyle. Zaraz wezwę policję. Nieprzyzwoite obnażanie się. Zakłócenie spokoju publicznego. Ciężkie wyrazy lekko sypały mu się z ust. Musiał już wiele razy posługiwać się nimi w tym swoim obskurnym domku zapewniającym poufną ciemność. - Nazwiska. - Wyjął z kieszeni notes i polizał ogryzek ołówka. Wpatrywał się w Dereka. Derek wyjąkał: - Ee... James Grant (w filmie występował Cary Grant). Ee... Dwadzieścia cztery Acacia Road, Nettlebed. - Kierownik podniósł na niego wzrok.

- W Nettlebed nie ma żadnych ulic. Tylko szosa z Henley do Oksfordu. Derek odpowiedział z uporem: - Owszem, są. Na tyłach - dodał kulawo. - Takie alejki. - A ty? - kierownik podejrzliwie zwrócił się do mnie. W ustach mi zaschło. Przełknęłam. - Panna Thompson... Audrey Thompson. Dwadzieścia cztery (uświadomiłam sobie, że podaję ten sam numer, co Derek, ale nie potrafiłam wymyślić innego) Thomas (o mało nie powiedziałam znów: Thompson) Road w Londynie. - Rejon? - Nie wiedziałam, o co mu chodzi. Gapiłam się na niego bezradnie. - Rejon pocztowy! - rzekł zniecierpliwiony. Mnie przypomniało się Chelsea. - S.W.6 - odpowiedziałam słabo. Kierownik zatrzasnął notes. - Dobra. Jazda stąd. Oboje. - Wskazał na ulicę. Nerwowo przewinęliśmy się obok niego, a on ruszył za nami, ciągle wskazując palcem. - I nigdy więcej się nie pokazujcie w moim kinie! Będę was oboje pamiętał! Jeszcze raz się tu pokażecie i zawołam policję! Odprowadziła nas gromadka szyderczych, oskarżycielskich spojrzeń. Ujęłam pod ramię Dereka (dlaczego nie on mnie?) i pod obrzydliwymi, jaskrawymi światłami wyszliśmy, instynktownie kierując się na prawo i z pochyłości w dół, aby szybciej. Nie zatrzymując się, skręciliśmy w najbliższą przecznicę i dopiero stamtąd ruszyliśmy z wolna z powrotem, pod górę, gdzie MG był zaparkowany w przeciwległym kierunku od kina. Derek nie odezwał się ani słowem, aż podeszliśmy do samochodu. Tu przemówił rzeczowo: - Żeby nie zapisali numeru. Ja pójdę po samochód i podjadę po ciebie, a ty czekaj naprzeciwko Fullersa. Na Windsor Hill. Będę za

jakieś dziesięć minut. - Po czym uwolnił ramię i odszedł ulicą. Stałam i patrzyłam, jak odchodzi, wysoki, elegancki, znów dumny i wyprostowany, po czym odwróciłam się i poszłam z powrotem do miejsca, gdzie alejka równoległa do Farquhar Street biegła pod górę w stronę Zamku. Okazało się, że w dłoni ciągle ściskam zgniecione majtki. Schowałam je do torebki. Otwarta torebka przypomniała mi o moim wyglądzie. Zatrzymałam się pod uliczną latarnią i wyjęłam lusterko. Wyglądałam okropnie. Twarz tak biała, że niemal zielona, oczy zaszczutego zwierzęcia. Włosy sterczące z tyłu, gdzie rozczochrały się i zagniotły na podłodze, usta rozmazane od pocałunków Dereka. Wzdrygnęłam się. „Mała brudna świntucha!”. Najszczersza prawda. Cała się czułam nieczysta, upadła, grzeszna. Co z nami będzie? Czy ten człowiek sprawdzi adresy i poda nas na policję? Ktoś na pewno zapamiętał nas czy to dzisiaj, czy którejś innej soboty. Ktoś przypomni sobie numer samochodu Dereka; jakiś chłopiec kolekcjonujący numery samochodów. Na miejscu zbrodni zawsze znajdzie się ktoś wścibski. Zbrodni? Ależ tak, oczywiście, w purytańskiej Anglii to jedna z najgorszych zbrodni: seks, nagość, nieprzyzwoite obnażenie się. Wyobraziłam sobie, co kierownik kina musiał ujrzeć, kiedy Derek dźwignął się ze mnie. Uch! Zadygotałam ze wstrętu. Ale chyba Derek już na mnie czeka. Moje dłonie automatycznie doprowadzały twarz do porządku. Ostatnie zerknięcie w lusterko. Lepiej nie będzie. Szybko ruszyłam ulicą i skręciłam w dół Windsor Hill, kryjąc się pod murem, czekając, kiedy ludzie zaczną się odwracać i wytykać palcami: - To ona! - O, tam idzie! - Mała brudna świntucha!

IV Droga Viv... Nie był to jeszcze dla mnie koniec tej nocy letniej. Naprzeciwko Fullersa policjant stał przy samochodzie Dereka i spierał się z nim. Derek odwrócił się i zobaczył mnie. - Otóż i ona, konstablu! Powiedziałem, że to jedna chwila. Musiała... ee... przypudrować się. Prawda, kochanie? Kolejny kłopot! i kolejne kłamstwa! Potwierdziłam, nie mogąc złapać tchu, i wsiadłam obok Dereka. Policjant chytrze błysnął ku mnie zębami i rzekł do Dereka: - W porządku, sir. Ale na drugi raz proszę pamiętać, że na Windsor Hill nie wolno parkować. Choćby i w tak nagłym przypadku. - Przygładził wąsa. Derek wrzucił bieg, podziękował policjantowi i kiwnął do niego znacząco, jakby dzieląc się po męsku pieprznym dowcipem, i wreszcie odjechaliśmy. Derek nic nie mówił aż do skrętu na dole w prawo, na światłach. Sądziłam, że podrzuci mnie na stację, ale on pojechał dalej drogą na Datchet. - Uff! - Z ulgą wypuścił powietrze z płuc. - Mało brakowało! Już myślałem, że wpadliśmy. Ładne rzeczy, gdyby moi rodzice jutro przeczytali o tym w porannej gazecie. A dopiero w Oksfordzie! To byłby koniec. - Co za koszmar. W moim głosie było tyle uczucia, że spojrzał na mnie z ukosa. - No cóż. Droga prawdziwej miłości nie zawsze jest usłana różami i w ogóle. - Zabrzmiało to lekko i beztrosko. Już przyszedł do siebie. A mnie kiedy przejdzie? - Co za niefart, słowo daję! - ciągnął od niechcenia. - A już mieliśmy wszystko załatwione. - Nadał swemu głosowi ton entuzjazmu, aby mi się udzielił jego nastrój. - Coś

ci powiem. Została godzina do pociągu. Może byśmy się przeszli nad rzekę. To tradycyjne miejsce dla parek z Windsoru. Całkowicie dyskretne. Szkoda to wszystko zmarnować, czas i w ogóle, skoro się już zdecydowaliśmy. Pomyślałam, że przez „i w ogóle” on pewnie rozumie „tę rzecz”, którą sobie załatwił. Osłupiałam. Przemówiłam w tonie nalegającym: - Och, kiedy ja nie mogę. Derek! Po prostu nie mogę! Nie wyobrażasz sobie, jak okropnie podziałało na mnie to, co się wydarzyło. Obrzucił mnie szybkim spojrzeniem. - Co znaczy okropnie? Czujesz się chora czy co? - Nie o to chodzi. Tylko że to było takie straszne. Takie zawstydzające. - Ach, o to! - Głos jego brzmiał pogardliwie. - Przecież nam się upiekło, nie? No co ty. Bądź równą dziewczyną! Znów to samo! Ale naprawdę trzeba mi było pocieszenia, chciałam znaleźć się w jego objęciach, mieć pewność, że jeszcze mnie kocha, choć to wszystko mu tak nie wyszło. Ale nogi mi się rozdygotały na myśl o tym, że znów miałabym przejść to wszystko. Wczepiłam się palcami w swoje kolana, żeby opanować ich drżenie. Odpowiedziałam słabo: - No dobrze... - To mi się podoba! Zuch dziewucha! Przejechaliśmy most i Derek zjechał na pobocze. Pomógł mi się przedostać po przełazie nad ogrodzeniem na pole, objął mnie i przeprowadził wąską ścieżką holowniczą koło kilku łodzi mieszkalnych, przycumowanych pod wierzbami. - Przydałaby się nam taka - powiedział. - Może by się do którejś włamać? Pyszne podwójne łóżko. W szafach znalazłoby się pewnie coś do picia.

- Och, nie, Derek! Na litość boską! Już dość mieliśmy kłopotów. - Wyobraziłam sobie tubalny głos: - Co się tam dzieje? Czy to wasza łódź? Proszę wyjść i się pokazać. Derek się roześmiał. - Może i racja. Zresztą trawa jest tak samo miękka. Ciebie to nie podnieca? Zobaczysz. Będzie cudownie. I będziemy już naprawdę kochankami. - Och, tak, Derek. Tylko delikatnie, dobrze? Za pierwszym razem nie będziesz miał ze mnie wiele pożytku. Derek ścisnął mnie w podnieceniu. - Nic się nie martw. Już ja ci pokażę. Czułam się już lepiej, silniejsza. Cudownie było przechadzać się z nim w blasku księżyca. Ale przed nami widniał zagajnik, na który patrzyłam z obawą. Już wiedziałam, że tam się to stanie. Muszę, muszę tak zrobić, żeby jemu było z tym lekko i dobrze! Nie wolno mi się wygłupiać! Nie wolno płakać! Ścieżka wiodła przez zagajnik. Derek rozejrzał się. - Tam - powiedział. - Ja pójdę przodem. Pochyl głowę. Wczołgaliśmy się między gałęzie. I oczywiście, znalazła się mała polanka. Bywali już tam inni. Walało się opakowanie papierosów, butelka po coca-coli. Mech i liście zgniecione. Miałam poczucie, że to łóżko w burdelu, gdzie zmagały się i gniotły setki, a może tysiące kochanków. Ale już nie było stąd odwrotu. Przynajmniej musi to być dobre miejsce do tego celu, skoro korzystało z niego już tylu innych. Derek był napalony, niecierpliwy. Podłożył mi swoją marynarkę i od razu wziął się do rzeczy, niemalże gorączkowo, jego dłonie pożerały mnie. Usiłowałam się roztopić, ale moje ciało nadal przenikał nerwowy skurcz, ręce i nogi były jak z drewna. Pragnęłam, żeby coś powiedział, coś czułego i miłosnego, ale jego zaprzątało to i pochłaniało bez reszty, niemalże poniewierał mną brutalnie jak dużą, niezdarną lalką. Po prostu moja papierowa lala, która na wszystko

mi pozwala... znowu Ink Spots! Słyszałam głęboki bas „Hoppy” Jonesa i w kontrapunkcie słodki sopran Billa Kenny'ego, tak przenikliwie słodki, aż szarpiący za struny serca. A pod tym w głębi pulsujące tętno gitary: to Charlie Fuqua. Aż mi łzy wycisnęło z oczu. Och, Boże, co się ze mną robi? A potem ostry ból i krótki krzyk, zaraz przeze mnie zdławiony, i on leżał na mnie, .klatka piersiowa mu chodziła i serce ciężko waliło na mojej piersi. Wzięłam go w ramiona i poczułam na dłoniach wilgoć jego przepoconej koszuli. Leżeliśmy tak przez wiele minut. Patrzyłam, jak światło księżyca sączy się przez gałęzie, i starałam się powstrzymać od łez. Więc tak to wygląda! Ta wielka chwila. Chwila, która dla mnie już nigdy się nie powtórzy. Więc jestem kobietą, a dziewczyny już nie ma! I żadnej przyjemności, tylko ból, o którym wszystkie mówią. Ale coś pozostało. Ten mężczyzna w moich ramionach. Mocniej go przytuliłam. Teraz już byłam jego, całkiem jego, a on mój. Będzie się o mnie troszczył. Należymy do siebie. Już nigdy nie będę sama. Jest nas dwoje. Derek pocałował mnie w mokry policzek, pozbierał się i stanął. Wyciągnął do mnie ręce, a ja obciągnęłam spódnicę. Podniósł mnie. Popatrzył mi w twarz i w jego pół-uśmieszku pojawiło się zażenowanie. - Mam nadzieję, że nie bardzo cię bolało. - Nie. A tobie było dobrze? - O tak, nieźle. Schylił się i podniósł marynarkę. Spojrzał na zegarek. - Ej! Został tylko kwadrans do pociągu! Musimy lecieć. Wykaraskaliśmy się z powrotem na ścieżkę i po drodze przejechałam sobie grzebieniem po włosach, otrzepałam spódnicę. Derek szedł koło mnie w milczeniu. Twarz miał teraz przy świetle księżyca skupioną, a kiedy wzięłam go pod ramię, nie przycisnął w odpowiedzi mej ręki. Pragnęłam, aby okazał się kochający, mówił o następnym

spotkaniu, a czułam, że stał się nagle powściągliwy, chłodny. Nie przywykłam jeszcze do twarzy mężczyzn, kiedy już to zrobili. Czyniłam sobie wyrzuty. Nie było mu dość dobrze. I płakałam. Wszystko mu popsułam. Doszliśmy do samochodu i nie odzywając się, dojechaliśmy do stacji. Przed wejściem zatrzymałam go. W żółtym świetle twarz miał napiętą, a jego wzrok tylko na wpół odpowiadał mojemu. Powiedziałam: - Nie odprowadzaj mnie do pociągu, kochanie. Sama trafię. Co z następną sobotą? Mogłabym przyjechać do Oksfordu. Czy wolisz zaczekać, aż się urządzisz? Powiedział defensywnie: - To kłopot, Viv. W Oksfordzie to będzie inaczej wyglądało. Muszę się zorientować. Napiszę. Próbowałam wyczytać coś z jego twarzy. Jakże inne to było od naszych zwykłych pożegnań. Może jest zmęczony. Bóg mi świadkiem, że ja na pewno! - Tak, oczywiście - powiedziałam. - Tylko żebyś prędko do mnie napisał, kochany. Bo chciałabym wiedzieć, jak ci tam idzie. Uniosłam twarz i pocałowałam go w usta. Jego usta prawie że nie odpowiedziały. Kiwnął głową. - No, to na razie, Viv. - Z jakimś krzywym uśmiechem, odwróciwszy się, odszedł za róg do swego samochodu. Dwa tygodnie później dostałam list. Napisałam już do niego dwa razy, ale bez odpowiedzi. W desperacji nawet zadzwoniłam, ale jakiś mężczyzna z tamtej strony poszedł i wrócił z wiadomością, że pana Mallaby'ego nie ma w domu. List zaczynał się od słów: „Droga Viv, napisanie tego listu nie będzie dla mnie łatwe”. Doszedłszy do tego miejsca, udałam się do

swej sypialni, zamknęłam drzwi na klucz, siadłam na łóżku i zebrałam się na odwagę. W dalszym ciągu listu pisał, jakie to było cudowne lato i że nigdy mnie nie zapomni. Ale teraz w jego życiu dużo się zmieniło i będzie miał mnóstwo pracy i na „dziewczęta” już nie pozostanie mu wiele miejsca. Powiedział o mnie rodzicom, ale oni się negatywnie odnieśli do jego „romansu”. Powiedzieli, że to nieuczciwie ciągnąć sprawę z dziewczyną, jeśli nie zamierza się z nią ożenić. „Obawiam się, że mają okropnie wyspiarskie podejście i komiczny stosunek do obcokrajowców, chociaż ja, Bóg mi świadkiem! traktuję cię jak zwykłą dziewczynę angielską i wiesz, że uwielbiam twój akcent”. Wbili sobie do głowy, że Derek ma poślubić córkę jakiegoś tam właściciela sąsiedniej posiadłości ziemskiej. „Nigdy ci o tym nie mówiłem, obawiam się, że to bardzo brzydko z mojej strony, ale właściwie to jesteśmy tak jakby zaręczeni. Cudownie nam było ze sobą, a ty jesteś taka równa, że nie chciałem wszystkiego popsuć”. Że ma nadzieję, że „zdarzy się nam spotkać” któregoś dnia, a tymczasem polecił magazynowi Fortnuma, żeby mi przesłali tuzin butelek różowego szampana „w najlepszym gatunku” na pamiątkę naszego pierwszego spotkania. „I mam szczerą nadzieję, że ten list nie zanadto cię dotknie, Viv, bo naprawdę uważam, że z ciebie cudowna dziewczyna, o wiele za dobra dla takiego jak ja. Przesyłam ci wiele serdeczności i szczęśliwych wspomnień, twój Derek”. No cóż, złamanie mi serca zajęło dziesięć minut, a naprawianie go jakieś pół roku. Opisy cudzych bólów i cierpień są nieciekawe, bo takie podobne jak u wszystkich, więc mniejsza o szczegóły. Ukryłam całą historię nawet przed Susan. Doszłam do wniosku, że zachowywałam się jak dziwka, od pierwszego wieczoru, i potraktowano mnie jak dziwkę. W tym małym, zamkniętym angielskim światku ja byłam Kanadyjką, czyli cudzoziemką, czyli obcą, czyli niechronioną zdobyczą. Że nie widziałam, co się ze mną robi? Tym większa moja

głupota. Jak dopiero co narodzona! Zmądrzej albo dalej będą cię krzywdzić! Ale pod tą racjonalizacją - otwarte oczy i głowa do góry! - dziewczyna we mnie wciąż skomlała i płaszczyła się, i przez jakiś czas płakałam po nocach, a nawet klęczałam przed Matką Boską, której się wyrzekłam, i modliłam się, żeby mi oddała Dereka. Ale oczywiście mi go nie oddała, a mnie duma powstrzymała od tego, żeby go błagać lub napisać do niego cokolwiek poza krótkim potwierdzeniem jego listu i odesłaniem szampana Fortnumowi. Niekończące się lato skończyło się. Pozostały tylko jakieś przejmujące wspomnienia z repertuaru Ink Spots i niezatarty ślad koszmarnej sceny w kinie, i świadomość, że piętno będę nosić do końca życia. Miałam szczęście. Praca, o którą się starałam, wypaliła. Załatwiło się to, jak zwykle, przez przyjaciela przyjaciół, w redakcji „Chelsea Clarion”, nobilitowanego pisemka parafialnego, które rzuciło się na drobne ogłoszenia, stając się forum dla poszukujących mieszkań, pokojów do wynajęcia, służby w południowo-zachodniej części Londynu. Dodano parę kolumn redakcyjnych, dotyczących wyłącznie spraw lokalnych - ohydne słupy latarni w nowym stylu, zbyt rzadkie kursowanie autobusów numer jedenaście, kradzieże butelek z mlekiem - sprawami w istocie dotyczącymi tylko miejscowych gospodyń - i całą kolumnę miejscowych plotek, przeważnie z Chelsea, przez „wszystkich” czytaną i jakoś wymigującą się od procesów o pomówienie. Poza tym był ostry wstępniak w duchu monarchistyczno-imperialnym, co ściśle odpowiadało poglądom politycznym tej dzielnicy, i w dodatku co tydzień (był to bowiem tygodnik) stylowy wygląd zapewniał pismu niejaki pan Harding, biegły w wydobywaniu najbardziej staromodnych krojów czcionek, jedynych, jakimi rozporządzała obsługująca nas drukarnia z epoki parowej mieszcząca się na Pimlico. Było to naprawdę niezłe pisemko i zespół tak je lubił, że pracował za psie pieniądze albo nawet za darmo,

kiedy nie napływały ogłoszenia, na przykład w sierpniu albo przez wakacje. Dostałam pięć funtów na tydzień (nie należeliśmy do związków zawodowych; nie byliśmy dość ważni) plus prowizja od ogłoszeń, jakie zdołam ustrzelić. Więc powtykałam cichutko szczątki mego serca gdzieś pod żebra i postanowiłam obchodzić się bez niego na przyszłość. Będę polegała na swoim mózgu, ikrze i podeszwach, i pokażę tym angielskim snobom, że skoro nic lepszego nie da się z nich wycisnąć, to przynajmniej wycisnę z nich środki na życie. Wobec czego pracowałam w dzień, płakałam w nocy i zrobił się ze mnie najbardziej ochoczy koń pociągowy dla tego pisma. Parzałam herbatę dla całego zespołu, chodziłam na pogrzeby i weryfikowałam listy żałobników, pisywałam kąśliwe kawałki na kolumnę plotek, prowadziłam dział konkursów i nawet sprawdzałam hasła w krzyżówkach, zanim je przekazano do składu. W tym czasie zaś grasowałam po dzielnicy, wyczarowując ogłoszenia z najbardziej zawziętych restauracji, hoteli, sklepów i gromadząc moje dwudziestopięcioprocentowe prowizje u starej nieużytej Szkotki, prowadzącej nasze finanse. Niebawem zarabiałam już całkiem nieźle - od dwunastu do dwudziestu funtów na tydzień - i redaktor uznał, że mu taniej wypadnie ustalić moją pensję na piętnaście funtów, więc zainstalował mnie w przegródce z nim sąsiadującej i stałam się asystentką redaktora, z czym najwidoczniej łączył się przywilej wspólnego sypiania. Ale kiedy pierwszy raz uszczypnął mnie w tyłek, powiedziałam mu, że mam narzeczonego w Kanadzie, a mówiąc to, popatrzyłam mu w oczy z taką wściekłością, że dotarło do niego i dał mi spokój. Poza tym lubiłam go i odtąd już dogadywaliśmy się znakomicie. Nazywał się Len Holbrook, był niegdyś reporterem u Beaverbrooka i trochę się dorobiwszy, postanowił założyć własny interes. Walijczyk i, jak wszyscy oni, trochę idealista. Doszedł do wniosku, że skoro nie może zmienić świata, to

przynajmniej zacznie od Chelsea. Kupił bankrutujący „Clarion” i zaczął rozrabiać. Miał swoje dojścia w radzie miejskiej i w miejscowej organizacji Labour Party, dzięki czemu trafił mu się dobry start, kiedy ujawnił, że pewien budowlany tandeciarz, zawarłszy z Radą kontrakt na budowę nowego bloku mieszkalnego, nie trzyma się specyfikacji: daje za mało stali do betonu czy coś w tym rodzaju. Prasa krajowa przechwyciła od niego temat, ale w rękawiczkach, gdyż pachniało to sprawą o pomówienie, ale traf chciał, że w ścianach nośnych zaczęły się pokazywać pęknięcia i sfotografowano je. Nastąpiło śledztwo, firma budowlana straciła kontrakt i licencję, a „Clarion” wciągnął na swój maszt czerwoną chorągiew ze świętym Jerzym i smokiem. Nastąpiły inne kampanie w rodzaju tych, o których już wspomniałam, i raptem okazało się, że ludzie czytają to pisemko, zwiększono liczbę stron i niebawem nakład sięgnął czterdziestu tysięcy, prasa krajowa zaś regularnie podkradała „Clarionowi” jego tematy, odwdzięczając mu się niekiedy entuzjastyczną reklamą. I tak urządziłam się na swym nowym stanowisku jako asystent redaktora i w zwykłym trybie rzeczy dawano mi coraz więcej do pisania, coraz mniej do chodzenia, i po roku awansowałam do stopki redakcyjnej i Vivienne Michel stała się postacią publiczną, a moja pensja wzrosła do dwudziestu gwinei. Lenowi podobało się moje podejście i że nie boję się ludzi. Dużo mnie nauczył, jeżeli chodzi o umiejętność pisania: jak chwytać czytelnika na pierwszy akapit, jak pisać krótkimi zdaniami, jak unikać „wzorowej” angielszczyzny i przede wszystkim: żeby pisać o ludziach. Tego sam się nauczył w „Expressie” i ciągle wbijał mi to do głowy. Na przykład miał fobię na punkcie linii autobusowych jedenaście i dwadzieścia dwa i ciągle się do nich przyczepiał. Jeden z wielu mych artykułów zaczęłam od słów: „Konduktorzy na linii numer jedenaście uskarżają się, że w godzinach szczytu są zmuszeni trzymać się zbyt napiętego rozkładu

jazdy”. Len przystąpił do tego z ołówkiem. - Ludzie, ludzie, ludzie! Powinno być tak: „Frank Donaldson, bystry młody człowiek w wieku dwudziestu siedmiu lat, ma żonę Gracie i dwoje dzieci, sześcioletniego Billa i pięcioletnią Emily. Oprócz tego ma problem. - Nie widziałem już swoich dzieci wieczorem od czasu letnich wakacji! - poskarżył mi się w swoim przyjemnym saloniku na Bolton Lane 36. - Kiedy wracam z roboty, one już śpią. Bo widzi pani, jestem konduktorem na linii numer jedenaście i odkąd wprowadzono ten nowy rozkład jazdy, stale jeździ się o godzinę dłużej”. - Tu Len przerwał. - Rozumiesz? W tych autobusach pracują ludzie. Oni są ciekawsi od autobusów. A teraz idź i znajdź mi jakiegoś Franka Donaldsona i zrób tak, żeby ta twoja historyjka ożyła. - No fakt, może i taniocha, coś na masowy gust, ale na tym polega dziennikarstwo i to był mój zawód, więc robiłam tak, jak mi polecił, i moja pisanina zaczęła wywoływać listy od czytelników, od tych Donaldsonów z naszej dzielnicy, od ich żon i kolegów. A redaktorzy uwielbiają listy. Dzięki nim pismo wygląda na żywe i poczytne. Pracowałam w „Clarionie” jeszcze dwa lata, krótko po tym, jak skończyłam dwadzieścia jeden lat i dostawałam już propozycje od pism krajowych, takich jak „Express” i „Mail”, i uznałam, że pora już wyruszyć z rejonu S.W.3 w szeroki świat. Ciągle jeszcze mieszkałyśmy razem z Susan. Ona dostała pracę w Foreign Office - w czymś, co nazywało się „Communications” - i była w rozmowach na ten temat nadzwyczaj tajemnicza, miała też chłopaka z tego samego wydziału i już wiedziałam, że tylko patrzeć, jak się zaręczą i będzie potrzebować całego mieszkania. Moje życie osobiste zawisło w próżni: jakieś przelotne to przyjaźnie, to niby flirciki, z których zawsze się wycofywałam, i groziło mi, że stanę się twardą, choć dobrze radzącą sobie dziewczyną pracującą, taką, co pali za dużo papierosów

i wypija za dużo wódek z tonikiem, i żywi się samotnie żarciem z puszek. Moimi bóstwami, a raczej boginiami (Katharine Whitehorn i Penelope Gilliatt znajdowały się poza moim zasięgiem) były Drusilla Beyfus, Veronica Papworth, Jean Campbell, Shirley Lord, Barbara Griggs i Anne Sharpley - czołowe dziennikarki - i pragnęłam tylko być tak dobra jak one: i niczego więcej na świecie. A potem, na imprezie prasowej na rzecz Festiwalu Muzyki Barokowej w Monachium, spotkałam Kurta Rainera z VWZ.

V Ptak z przetrąconym skrzydłem Ulewa ciągle waliła z tą samą gwałtownością. W wiadomościach o ósmej wciąż te same spustoszenia i klęski: wielki karambol na autostradzie numer 9, szyny kolei zalane w Schenectady, zatrzymany ruch w Troy, ulewa prawdopodobnie potrwa jeszcze kilka godzin. W Ameryce życie zostaje całkowicie sparaliżowane przez burzę, śnieg i huragan. Kiedy w Ameryce stają samochody, życie się zatrzymuje, a kiedy niemożliwa się okazuje ich sławna terminowość, Amerykanie wpadają w popłoch i swoisty paroksyzm frustracji, oblegają dworce kolejowe, zapychają całą przepustowość kabli telefonicznych w sieci międzymiastowej, radia mają bez ustanku włączone w nadziei na jakikolwiek okruch pociechy. Mogłam sobie wyobrazić ten chaos na drogach i w miastach, sama chroniąc się w swojej przytulnej samotności. Mój drink niemalże wyzionął ducha. Ledwie utrzymywałam go przy życiu jeszcze kilkoma kostkami lodu, zapaliłam jeszcze jednego papierosa, znów usadowiłam się w mym fotelu, a disc jockey zapowiedział pół godziny Dixielandu.

Kurt nie lubił jazzu. Uważał go za dekadencki. Zmusił mnie też do rezygnacji z palenia, picia i szminki do ust. Zycie stało się poważną sprawą, złożoną z galerii sztuki, koncertów i sal odczytowych. Przez kontrast do mego nic nieznaczącego, dosyć pustego życia spodobała mi się ta zmiana i przyznaję, że taka teutońska dieta nawet pasowała do tej ciężkawej powagi, na której opiera się charakter kanadyjski. VWZ, czyli Verband Westdeutscher Zeitungen, był niezależną agencją prasową, finansowaną przez spółkę zachodnioniemieckich gazet, a nie w typie Reutera. Kurt Rainer był jej pierwszym przedstawicielem w Londynie i kiedy go poznałam, właśnie rozglądał się za kimś odpowiednim do pełnienia funkcji jego angielskiej prawej ręki, kto by wyczytywał z dzienników i tygodników to, co ciekawe z niemieckiego punktu widzenia, podczas gdy on zajmuje się problematyką dyplomatyczną na wysokim szczeblu i załatwia wszystko, co na zewnątrz. Wieczorem zaprosił mnie na kolację do Schmidta na Charlotte Street i był wprost czarująco poważny, jeśli chodzi o ważność jego pracy i jej znaczenie dla stosunków angielskoniemieckich. Potężnie zbudowany, sportowy typ młodego mężczyzny, dzięki jasnym włosom i szczerym błękitnym oczom nie wyglądający na swoje trzydzieści lat. Powiedział mi, że pochodzi z Augsburga, niedaleko od Monachium, i że jest jedynakiem, a jego rodzice, oboje będący lekarzami, uratowani zostali z obozu koncentracyjnego przez Amerykanów. Byli aresztowani na skutek donosu za to, że słuchali alianckiego radia i że nie dali młodemu Kurtowi wstąpić do Hitlerjugend. Skończył szkołę średnią i uniwersytet w Monachium, a potem zajął się dziennikarstwem, awansował do czołowego dziennika zachodnioniemieckiego „Die Welt”, skąd skierowano go

do tej pracy w Londynie ze względu na dobrą znajomość języka angielskiego. Spytał mnie, czym się zajmuję, a nazajutrz odwiedziłam jego dwupokojowe biuro na Chancery Lane, aby mu pokazać coś z moich prac. On zaś z typową dla siebie dokładnością już zasięgnął o mnie opinii za pośrednictwem przyjaciół w Klubie Prasy; i tydzień później znalazłam się w pokoju sąsiadującym z jego pokojem, a obok mego biurka tykały dalekopisy P.A. Reutera i Exchange Telegraph. Dostałam wspaniałą pensję - trzydzieści funtów na tydzień - i niebawem polubiłam tę pracę, zwłaszcza przy teleksie połączonym z naszą centralą w Hamburgu - dwa razy dziennie w szalonym pośpiechu, aby zdążyć na poranne i wieczorne terminy gazet niemieckich. Moja nieznajomość niemieckiego nie była zbyt poważną przeszkodą, gdyż poza tym, co Kurt sam dyktował przez telefon, wszystkie moje teksty szły teleksem po angielsku i dopiero tam je tłumaczono, a operatorzy teleksu w Hamburgu umieli na tyle po angielsku, aby gawędzić ze mną przy obsłudze tych maszyn. Praca była dość mechaniczna, wymagała jednak szybkości i dokładności; dodatkową atrakcją zaś było stwierdzanie sukcesu lub niepowodzenia tego, co przekazałam, na podstawie wycinków, które przybywały z Niemiec kilka dni później. Niebawem Kurt zaczął mi na tyle ufać, że zostawiał mnie samą w biurze i pojawiły się te drobne, ekscytujące wypadki nagłe, z którymi sama sobie musiałam radzić, czując przy tym dreszczyk świadomości, że w Niemczech dwudziestu redaktorów polega na mojej trafności ocen i szybkości. Wszystko to wydawało się o tyle ważniejsze i bardziej odpowiedzialne niż lokalne błahostki w „Clarionie”, polubiłam też stanowczość poleceń i decyzji Kurta w połączeniu z tym zapachem nagłości, którym bez przerwy tchnie działalność agencji prasowej.

Naturalną rzeczy koleją Susan wyszła za mąż, a ja przeniosłam się do umeblowanych pokojów na Bloomsbury Square, w tym samym budynku co Kurt. Zastanawiałam się, czy to dobry pomysł, ale on był taki korrekt, a nasze stosunki takie kameradschaftlich - tych słów ciągle używał w odniesieniu do sytuacji towarzyskich - że uznałam to przynajmniej za w miarę rozsądne. A było to z mojej strony nadzwyczaj głupie. Pomijając fakt, że Kurt chyba niewłaściwie zrozumiał łatwość, z jaką przyjęłam jego sugestię, ażebym zamieszkała w tym samym budynku, stało się teraz naturalne, że z niedaleko położonego biura idziemy do domu razem. Częstsze stały się wspólne kolacje, a potem, żeby zaoszczędzić wydatku, zaczął przynosić swój gramofon na górę, do mego saloniku, a ja przyrządzałam coś dla nas obojga. Oczywiście przewidziałam niebezpieczeństwo i wymyśliłam sobie trochę przyjaciół, u których spędzam ten czy inny wieczór. Ale sprowadzało się to do siedzenia sama ze sobą w jakimś kinie po samotnym posiłku i całej tej udręki z mężczyznami usiłującymi mnie poderwać. Kurt zaś pozostawał taki korrekt i stosunki nasze zachowywały poziom tak prostolinijny, żeby nie powiedzieć szlachetny, iż obawy moje zaczęły się wydawać idiotyczne i coraz bardziej akceptowałam ten koleżeński tryb życia, z pozoru nie tylko jak najbardziej przyzwoity, lecz i nowocześnie dorosły. Czułam się tym pewniej, że mniej więcej po trzech miesiącach tej pokojowej egzystencji Kurt, wróciwszy z Niemiec, poinformował mnie, że się zaręczył. Była to przyjaciółka z lat dziecięcych imieniem Trudę i wnosząc ze wszystkiego, co mi powiedział, dobrali się z nią idealnie. Jej ojciec był profesorem filozofii w Heidelbergu, a pogodne oczy spoglądające z migawkowych zdjęć, które mi pokazywał, świetliste warkocze i schludna sukienka w stylu chłopki stanowiły żywą reklamę Kinder, Kirche, Küche. Kurt wprowadził mnie w tę sprawę ze szczegółami, tłumacząc mi

jej listy, roztrząsając, ile będą mieli dzieci i zasięgając mej rady w sprawie urządzenia mieszkania, które zamierzali kupić w Hamburgu, kiedy on się wywiąże w Londynie ze swych trzyletnich obowiązków i zaoszczędzi dość pieniędzy, aby zawrzeć małżeństwo. Stałam się dla nich dwojga czymś na kształt Uniwersalnej Ciotki, co byłoby śmieszne, gdyby nie wydawało się tak naturalne i poniekąd zabawne: jakbym miała dwie duże lalki do zabawy w ślub. Kurt zaplanował drobiazgowo nawet ich pożycie seksualne, a szczegóły, którymi nieco perwersyjnie - ale koniecznie - musiał się ze mną dzielić, z początku były nieco żenujące, lecz później, ze względu na jego wprost kliniczne podejście do tematu, okazały się nader pouczające. Podczas miodowego miesiąca w Wenecji (wszyscy Niemcy spędzają miodowy miesiąc we Włoszech) oczywiście będą to robić każdej nocy, ponieważ, jak mówił Kurt, jest nader istotne, żeby „akt” był technicznie bezbłędny, a do tego potrzeba wiele praktyki. W tym celu spożyją lekką kolację, gdyż pełny żołądek wpływa niekorzystnie, i udadzą się na spoczynek najpóźniej o jedenastej, ponieważ co najmniej ośmiogodzinny sen jest potrzebny do „naładowania baterii”. Mówił, że Trudę jest jeszcze nierozbudzona i raczej kühl pod względem seksualnym, podczas gdy on ma spory temperament. Potrzebne więc będzie dużo wstępnej gry miłosnej, aby krzywa jej pobudzenia dorównała jego namiętności. Będzie to wymagało z jego strony wiele opanowania i w tej sprawie będzie musiał trzymać się mocno w garści, ponieważ, jak mnie zapewnił, dla szczęścia małżeńskiego istotne jest równoczesne osiągnięcie orgazmu przez obie strony. Tylko pod tym warunkiem przejmujący szczyt ekstazy może stać się na równi udziałem obojga. Po upływie miodowego miesiąca będą sypiali ze sobą w środy i soboty. Nie należy robić tego częściej, gdyż osłabiłoby to jego „baterie” i mogłoby zmniejszyć jego wydajność w biurze. Wszystko to Kurt ilustrował bez niedomówień

obfitością jak najściślej naukowych terminów, a nawet wykresami i rysunkami na obrusie za pomocą widelca. Wykłady te, gdyż były to wykłady wzbudziły we mnie przekonanie, że Kurt jest kochankiem wyjątkowo subtelnym i muszę przyznać, iż tak wybornie uregulowane i nadzwyczaj higieniczne rozkosze, jakie przygotowano dla Trudę, budziły we mnie fascynację i nieco zazdrości. Nie brakowało nocy, gdy pragnęłam, aby doświadczenia te stały się moimi i żeby na mnie też ktoś wygrywał, jak to określił Kurt, niczym „wielki skrzypek grający na swoim instrumencie”. I chyba nieuniknione było, że w moich snach właśnie Kurt pojawiał się w tej roli: tak bezpieczny, tak łagodny i tak głęboko rozumiejący fizyczne potrzeby kobiety. Upływały miesiące i stopniowo ton i częstotliwość listów od jego narzeczonej zaczęły się zmieniać. Ja pierwsza to zauważyłam, ale nic mu nie powiedziałam. Coraz częściej i ostrzej skarżyła się, że musi tak długo czekać; w sekwencjach poświęconych czułości pojawił się ton zdawkowy; a o przyjemnościach letnich wakacji nad jeziorem Tegern, gdzie Trudę poznała „wesołe towarzystwo”, po pierwszych zachwytach w ogóle przestała wspominać, co wydało mi się znaczące. I wreszcie po trzech tygodniach, podczas których Trudę w ogóle się nie odezwała, Kurt zjawił się u mnie wieczorem z twarzą bladą i mokrą od łez. Leżałam na sofie, czytając, a on przy mnie padł na kolana i głowę ukrył na mojej piersi. - Już po wszystkim! - wykrztusił między jednym a drugim szlochem. Spotkała innego - rozumie się: nad jeziorem Tegern - pewnego doktora z Monachium, wdowca. Oświadczył się jej i został przyjęty. Miłość od pierwszego wejrzenia. Kurt musi zrozumieć, że coś takiego zdarza się dziewczynie raz w życiu. Musi przebaczyć jej i zapomnieć o niej. Ona nie jest dla niego dość dobra. (Och! znów ten wyświechtany frazes!). Pozostaną dla siebie szanującymi się

przyjaciółmi. Ślub odbędzie się w przyszłym miesiącu. Niechaj Kurt się postara dobrze jej życzyć. „Zegnaj! Twoja niedobra Trudę”. Objął mnie i trzymał w rozpaczliwym uścisku. - Teraz mam tylko ciebie - wyszlochał. - Musisz dla mnie być dobra. Musisz mnie pocieszyć. Gładziłam go po głowie najbardziej po macierzyńsku, jak tylko mogłam, zastanawiając się, jak tu wymknąć się z jego uścisku, ale równocześnie topniałam pod wrażeniem rozpaczy tego silnego mężczyzny i przeświadczenia, jak zależny jest ode mnie. Starałam się nadać swemu głosowi rzeczowe brzmienie. - No cóż, powiem ci, że miałeś szczęście. Dziewczyna tak zmienna w uczuciach nie byłaby dla ciebie dobrą żoną. Jest w Niemczech dużo lepszych dziewcząt. No już, Kurt. - Wyrywałam się, żeby usiąść. - Wybierzemy się na kolację i do kina. Żebyś o tym nie myślał. Nie warto płakać nad rozlanym mlekiem. No już! - Wyswobodziłam się, nieco zdyszana, i oboje stanęliśmy. Kurt zwiesił głowę. - Ależ ty jesteś dla mnie dobra, Viv. Prawdziwy przyjaciel w potrzebie... eine echte Kameradin. Masz rację. Nie mogę się zachowywać jak słabeusz. Musiałabyś się za mnie wstydzić. A tego bym nie zniósł. - Przesłał mi udręczony uśmiech, ruszył do drzwi i nie odprowadzany wyszedł. Po dwóch tygodniach byliśmy już kochankami. To było nieuniknione. Byłam tego z góry na wpół świadoma i nic nie robiłam, żeby zmienić swój los. Nie kochałam go, a jednak staliśmy się tak bliscy sobie pod wieloma innymi względami, że następny krok, pójście do łóżka, musiał nieubłaganie nastąpić. W szczegółach nic ciekawego. Od czasu do czasu przyjacielski pocałunek, jakby z siostrą, w policzek, potem coraz bliżej ust i pewnego dnia w usta. Nastąpiła

przerwa w kampanii, kiedy ja się przyzwyczajałam, że taki pocałunek to coś naturalnego, potem znów łagodny atak na piersi, potem na resztę ciała, a wszystko tak przyjemne, łagodne, tak wcale nie dramatyczne i wreszcie któregoś wieczora w moim saloniku powolne rozbieranie mnie: Bo muszę zobaczyć twoje ciało, jakie jest piękne! - i mój słaby, prawie omdlewający sprzeciw, a potem cała naukowa operacja, przygotowana dla Trude. Jakie to było rozkoszne... w cudownym odosobnieniu mego pokoju! Tak bezpieczne, tak niespieszne, tak ufność budzące w trosce o środki ostrożności! A Kurt był taki mocny i delikatny, a przy tym - ostatnia rzecz, jaką bym kojarzyła z kochaniem się - tak bosko uprzejmy! Po każdym razie jeden kwiat; pokój starannie doprowadzony do porządku po każdym porywie namiętności; wyszukana poprawność w biurze i przy ludziach; nigdy szorstkiego czy choćby rubasznego słówka... jak gdyby szereg operacji przeprowadzanych bezbłędnie przez chirurga, demonstrującego najlepsze na świecie obyczaje przy łóżku pacjentki. Owszem, było to wszystko jakby trochę bezosobiste, ale mnie się to podobało. Po prostu seks bez angażowania się i zagrożenia, rozkoszne uwieńczenie dziennej rutyny, po którym czułam się za każdym razem połyskliwie gładka i cieplutka jak dopieszczony kot. Mogłabym to sobie uświadomić, a przynajmniej domyślić się, że dla amatorek - w przeciwieństwie do prostytutek - nie może być miłości fizycznej - to znaczy: przez jakiś dłuższy okres - bez emocjonalnego zaangażowania się. Zbliżenie fizyczne to połowa miłości, a zniewolenie to już spora część drugiej połowy. Fakt, że mój umysł i wiele z mych instynktów nie uczestniczyły w tym związku. Trwały w uśpieniu; szczęśliwie uśpione. Lecz moje dni i noce były tak pełne tego mężczyzny, byłam tak zależna od niego przez tak znaczną część każdych dwudziestu czterech godzin, że byłoby to prawie nieludzkie, gdybym się w nim jakoś nie zakochała. Wciąż powtarzałam sobie, że

jest wyprany z poczucia humoru, ze wszystkiego, co osobiste, z umiejętności bawienia się, drewniany i wreszcie, mimo wszystko, tak straszliwie niemiecki; ale to nie zmieniało faktu, że nasłuchiwałam jego kroków na schodach, że uwielbiałam ciepło i władczość jego ciała, że zawsze uszczęśliwiało mnie, kiedy mogłam gotować i naprawiać mu coś i pracować dla niego. Przyznawałam się do tego przed sobą, że zamieniam się w coś roślinnego, w uległą Hausfrau, idącą za nim po ulicy (w mej świadomości) o sześć kroków z tyłu, niby jakiś tubylczy tragarz, ale musiałam też przyznać, że jestem szczęśliwa, zadowolona i beztroska; że w istocie nie pragnę innego życia. Zdarzały się chwile, gdy chciało mi się wyłamać ze spokojnego, uporządkowanego rytmu tych dni, krzyczeć i śpiewać i w ogóle zrobić piekło, ale mówiłam sobie, że te ciągoty są z gruntu aspołeczne, niekobiece, chaotyczne i niezrównoważone psychicznie. Kurt zmusił mnie do uświadomienia sobie tych spraw. Dla niego symetria, równomierność, właściwa rzecz na właściwym miejscu, łagodny głos, umiarkowane poglądy, miłość w każdą środę i sobotę (po lekkiej kolacji!) były drogą wiodącą do szczęścia i oddalającą od tego, co określał jako „syndrom anarchiczny”, czyli palenie i picie, luminal, jazz, bezładne sypianie z kim się zechce, szybkie samochody, odchudzanie się, Murzyni i te ich nowe republiki, homoseksualizm, zniesienie kary śmierci i całe mnóstwo innych odchyleń od tego, co określał jako Naturmenschlichkeit, czyli w większej liczbie słów, za to krótszych: sposób życia bardziej zbliżony do pszczół i mrówek. No cóż, mnie to nawet odpowiadało. Wychowano mnie do prostego życia i czułam się bardzo szczęśliwa, że wróciłam do niego, posmakowawszy krótko hulaszczych rund po knajpach na Chelsea i tandetnie błyskotliwego dziennikarstwa, że nie wspomnę o mym tragicznym romansie z Derekiem, więc cichaczem zakochałam się poniekąd w Kurcie.

I nastąpiło to, co nieuniknione. Wkrótce po tym, jak zaczęliśmy regularnie uprawiać miłość, Kurt skierował mnie do odpowiedzialnej lekarki, która udzieliła mi niewybrednej lekcji zapobiegania ciąży i zabezpieczyła mnie. Jednak ostrzegła, że nawet i te środki mogą zawieść. No i zawiodły. Z początku, licząc na szczęśliwy przypadek, nic nie powiedziałam Kurtowi, a potem z wielu przyczyn takich, jak to, że nie chciałam sama dźwigać sekretu, i wątła nadzieja, że a nuż się ucieszy i zaproponuje mi małżeństwo, i szczery lęk z powodu mego stanu, powiedziałam. Nie miałam pojęcia, jak na to zareaguje, ale spodziewałam się, rzecz jasna, czułości i współczucia, i okazania przynajmniej pozorów miłości. Staliśmy u drzwi mej sypialni, gotowi powiedzieć sobie dobranoc. Nie miałam na sobie nic, on zaś był całkowicie ubrany. Kiedy skończyłam mówić, Kurt najspokojniej zdjął sobie moje ramiona z szyi, przyjrzał się od stóp do głów mojemu ciału z czymś, co mogę określić tylko jako mieszaninę gniewu i wzgardy, i sięgnął po klamkę. Następnie popatrzył mi chłodno w oczy, powiedział ściszonym głosem „Tak?” i wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Ja zaś poszłam usiąść na brzegu łóżka i zapatrzyłam się w ścianę. Czym zawiniłam? Czyżbym powiedziała coś złego? Co znaczyło zachowanie Kurta? Wreszcie, słaba od złych przeczuć, położyłam się i upłakałam do snu. Płacz okazał się nie bez powodu. Następnego ranka, kiedy wstąpiłam po niego, schodząc, żeby jak zwykle pójść razem do biura, on już wyszedł. W biurze drzwi między naszymi gabinetami były zamknięte, a kiedy mniej więcej po kwadransie otworzył je i powiedział, że musimy porozmawiać, głos miał zimny jak lód. Weszłam do jego pokoju i usiadłam, odgrodzona od niego biurkiem - pracownica na rozmowie u szefa - okazało się, że jestem właśnie zwalniana z pracy.

Jego wypowiedź, wygłaszana tonem rzeczowym i bezosobistym, brzemienna była w następujące treści. W koleżeńskim związku, jakiego mieliśmy przyjemność zażywać, a był on doprawdy przyjemny, istotne było, aby wszystko przebiegało gładko i nie zakłócało porządku. Byliśmy (tak jest, „byliśmy”) dobrymi przyjaciółmi, ale zgodzę się, że nigdy nie było mowy o małżeństwie; o niczym bardziej trwałym niż zapewniające obojgu satysfakcję koleżeńskie (znów to słowo!) porozumienie. Był to rzeczywiście stosunek nadzwyczaj przyjemny, ale obecnie, gdy z winy jednego z partnerów (zapewne wyłącznie z mojej!) nastąpiło to, co nastąpiło, trzeba znaleźć radykalne wyjście z problemu, zawierającego w sobie elementy krępujące i nawet niebezpieczne dla naszych dróg życiowych. Małżeństwo - niestety, mimo że jest nader wysokiego mniemania o moich zaletach, a zwłaszcza o mojej piękności fizycznej - nie wchodzi w grę. Pomijając już inne względy, odziedziczył stanowcze poglądy co do mieszanej krwi (Heil Hitler!) i kiedy się ożeni, to wyłącznie w kręgu rasy germańskiej. Wobec tego, ze szczerym ubolewaniem, zmuszony był podjąć pewne decyzje. Co najważniejsze, to że muszę natychmiast poddać się operacji. Trzy miesiące to już niebezpieczne opóźnienie. Sprawa jest prosta. Polecę do Zürichu i zatrzymam się w jednym z hoteli w pobliżu Hauptbahnhof. Każdy taksówkarz zawiezie mnie tam z lotniska. Zapytam recepcjonistkę o nazwisko hotelowego doktora - w Zürichu są świetni lekarze - i zasięgnę jego porady. On tę sytuację zrozumie, jak każdy szwajcarski lekarz. Wyda opinię, że mam za wysokie lub za niskie ciśnienie, albo że stan moich nerwów nie pozwala na wysiłek porodu. Zwróci się do ginekologa - w Zürichu nie brak znakomitych ginekologów - po czym udam się do tego specjalisty i on potwierdzi orzeczenie lekarza i podpisze odpowiedni dokument. Ginekolog zarezerwuje dla mnie miejsce w klinice i sprawa będzie załatwiona w ciągu tygodnia. Całkowita

dyskrecja zapewniona. Procedura ta jest w Szwajcarii najzupełniej legalna i nie muszę nawet okazywać paszportu. Mogę podać nazwisko, jakie mi się spodoba, oczywiście nazwisko po mężu. Będzie to jednak sporo kosztowało. Może odpowiednik stu, a może nawet stu pięćdziesięciu funtów. To również załatwił. Sięgnął do szuflady biurka, wyjął kopertę i posunął ją do mnie po stole. Słuszne będzie, jeśli po niemalże dwóch latach świetnego wywiązywania się z mych obowiązków otrzymam jako wymówienie pensję za jeden miesiąc. Wynosi ona sto dwadzieścia funtów. Z własnej kieszeni pozwolił sobie dołożyć jeszcze pięćdziesiąt funtów na pokrycie kosztów przelotu klasą turystyczną i ponadto coś na nieprzewidziane wydatki. Cała suma wypłacona jest w markach, żeby nie było problemu z wymianą. Kurt uśmiechnął się wyczekująco, spodziewając się ode mnie podziękowania i gratulacji, że okazał się tak sprawny i szczodry. Zapewne stropił go wyraz nieskrywanej grozy na mojej twarzy, gdyż podjął z pośpiechem: Przede wszystkim mam się nie martwić. Te nieszczęśliwe wypadki zdarzają się w życiu. Są bolesne i zakłócają porządek. On sam czuje się zrozpaczony, że tak szczęśliwy związek, jeden z najszczęśliwszych, jakich doświadczył, dobiega końca. A niestety jest to nieuniknione. I dodał na zakończenie, że spodziewa się, że ja to zrozumiem. Skinęłam głową i podniosłam się. Wzięłam kopertę, spojrzałam po raz ostatni na złote włosy, na usta, które kochałam, na silne ramiona i czując, że zbiera mi się na łzy, prędko wyszłam z pokoju i cicho zamknęłam za sobą drzwi. Zanim spotkałam Kurta, byłam ptakiem o jednym przetrąconym skrzydle. Teraz postrzelono mnie w drugie.

VI Na zachód, dziewczyno! W końcu sierpnia, kiedy się to wszystko wydarzyło, Zürich był taki wesoły, jak tylko może być to posępne miasto. Przejrzysta, lodowcowa toń jeziora cała jaskrawiła się od żaglówek i narciarzy wodnych, plaże miejskie były nabite złocistymi ciałami kąpiących się, a na ponurym Bahnhofplatzu i będącej dumą tego miasta Bahnhofstrasse roiło się od Jugend z plecakami, mającej coś do roboty w górach. Zdrowa i uładzona atmosfera tego karnawału działała mi na zszarpane nerwy i wypełniała moje zbolałe serce pomieszanym uczuciem lęku. Oto życie widziane oczyma Kurta: Naturfreude, prosta egzystencja prostych zwierząt. On i ja dzieliliśmy z sobą ten rodzaj życia i na pozór to było dobre. Jednak czupryna blond, jasne oko i opalenizna nie sięgają głębiej niż makijaż na twarzy kobiety. Po prostu inny rodzaj powierzchownego blichtru. Oczywiście to banalna refleksja, ale teraz, nabrawszy się tak samo na światowość Dereka i na samodział Kurta, gotowa już byłam stracić zaufanie do każdego mężczyzny. Nie dlatego, abym się spodziewała, że Kurt czy Derek ożeni się ze mną. Spodziewałam się tylko łagodności i tego, że jeden i drugi zachowa się zgodnie z tym idiotycznym określeniem: jak gentleman, że będą dla mnie gentle: dobrzy i delikatni, tak jak ja (tak mi się wydaje) byłam dla nich. I stąd, oczywiście, cały kłopot. Byłam dla nich za dobra, za uległa i dogadzająca. Pragnęłam sprawiać im przyjemność (i sobie też, ale to było na drugim planie) i właśnie to umieściło mnie w kategorii łatwej zdobyczy, mięsa i tyle, na stracenie. No i koniec z tym! Od tej pory będę brać, a nie dawać. Świat pokazał mi zęby. Teraz ja mu pokażę. Miałam jeszcze mleko pod nosem. Teraz wyschło. Wysunęłam stanowczo podbródek jak

porządna mała Kanadyjka (no, względnie porządna mała Kanadyjka) i nauczywszy się już dostawać w kość, postanowiłam, że dla odmiany teraz ja będę dawała w kość. Sprawa mojej aborcji, mówiąc po prostu, dostarczyła mi niezłej zaprawy do nowej roli. Konsjerżka w moim hotelu przyjrzała mi się doświadczonym, bywałym okiem wszystkich konsjerżek i oznajmiła, że lekarz hotelowy jest na urlopie, ale znajdzie się inny lekarz, tak samo kompetentny. (Wiedziała? Czy domyślała się?). Dr Süsskind zbadał mnie i zapytał, czy mam dosyć pieniędzy. Kiedy odpowiedziałam, że owszem, wydawał się rozczarowany. Ginekolog nie owijał w bawełnę. Miał chatkę za miastem. Hotele w Zürichu są takie drogie. Czy nie chciałabym trochę odpocząć przed operacją? Popatrzyłam na niego kamiennym wzrokiem i powiedziałam, że konsul brytyjski, który jest moim wujkiem, zaprosił mnie do rekonwalescencji w rodzinie i czy mogłabym udać się do kliniki natychmiast. To on polecił mi dra Süsskinda. Herr Doktor Braunschweig zna z pewnością konsula? Moje hokus-pokus było w sam raz. Wygłosiłam je w mój nowy, stanowczy sposób, a zagrywkę tę wymyśliłam zawczasu. W szkłach o podwójnej ogniskowej pojawiło się zaskoczenie. Posypały się żarliwie chłodne wyjaśnienia i zatelefonowano czym prędzej do kliniki. Ach tak, w porządku. Jutro po południu. Tylko z tym, co mi potrzebne na noc. Zabieg okazał się właśnie tak dotkliwy psychicznie i tak bezbolesny fizycznie, jak się spodziewałam, i trzy dni później byłam już z powrotem w hotelu. Zdecydowałam się. Poleciałam z powrotem do Anglii, zatrzymałam się w nowym kolistym Ariel Hotelu koło portu lotniczego w Londynie, dopóki nie pozbyłam się moich nielicznych ruchomości i nie uregulowałam rachunków, po czym umówiłam się z najbliższym przedstawicielem od skuterów Vespa na Hammersmith i wybrałam się do niego.

Postanowiłam wyruszyć całkiem sama, co najmniej na rok, i przyjrzeć się drugiej połowie świata. Londyn już zaliczyłam. Zycie w nim przyłożyło mi ostro z lewej, z prawej, aż zamroczyło mnie i nogi się uginały pode mną. Uznałam, że nie tu jest moje miejsce. Nie mogłam zrozumieć wyrafinowanego świata, w którym obracał się Derek, i nie potrafiłam się uporać z kliniczną, zimno patrzącą, nowoczesną „miłością”, jaką zaofiarował mi Kurt. To dlatego, powiedziałam sobie, że mam za dużo „serca”. Żaden z tych dwóch nie potrzebował mojego serca, chcieli tylko mojego ciała. Fakt, iż odwołałam się do tego odwiecznego jęku kobiety porzuconej, aby wytłumaczyć sobie, dlaczego nie potrafiłam żadnego z tych mężczyzn utrzymać, stanowił (co później sobie uświadomiłam) ważniejszy klucz do poniesionych przeze mnie klęsk niż cały ten problem „serca”. Prawda była taka, że okazałam się po prostu zbyt naiwna i prosta, by przetrwać w dżungli wielkiego miasta. Stanowiłam zbyt łatwą zdobycz dla drapieżców. W ogóle byłam zbyt „kanadyjska”, żeby się przeciwstawić Europie. Niech i tak będzie! Skoro jestem za prosta, to wracam do prostych krajów. Ale nie po to, żeby usiąść, martwić się i wegetować. Wybieram się tam po przygody i odkrycia. Przejdę całą Amerykę razem z jesienią, zarabiając po drodze jako kelnerka, pilnująca dzieci, recepcjonistka, aż znajdę się na Florydzie i tam załatwię sobie pracę w jakiejś gazecie i będę się wygrzewała na słońcu aż do wiosny. A potem się zastanowię, co dalej. Skoro się już zdecydowałam, szczegóły mego planu pochłonęły mnie, wypierając udrękę, a przynajmniej trzymając ją na dystans i znieczulając mnie na poczucie grzechu, hańby i klęski. Udałam się na Pall Mail do American Automobile Association, zapisałam się i dostałam potrzebne mapy, omówiłam sprawę transportu. Ceny używanych samochodów byty w Ameryce zbyt wysokie, podobnie jak

koszta ich eksploatacji; nagle zapaliłam się do myśli o skuterze. Z początku śmieszny wydał mi się pomysł wypuszczenia się na wielkie transkontynentalne autostrady czymś tak malutkim, a potem przeważyła myśl o stałym przebywaniu na świeżym powietrzu, o wydajności poniżej trzech litrów na sto kilometrów i że będę podróżować prawie bez bagażu, nie troszcząc się o garażowanie i (powiedzmy sobie szczerze) wywołując, gdziekolwiek się pokażę, pewnego rodzaju sensację; a diler na Hammersmith dokonał reszty. Miałam trochę pojęcia o mechanice (w Ameryce Północnej każde dziecko wychowuje się na samochodach) i rozważyłam atrakcje małego modelu sto dwadzieścia pięć centymetrów sześciennych i mocniej zbudowanego, szybszego sto pięćdziesiąt centymetrów sześciennych Gran Sport. Oczywiście poleciałam na ten sportowy z jego wspaniałym przyśpieszeniem i maksymalną prędkością bliską stu kilometrów. Paliłby około trzy i pól litra na setkę, a nie dwa i osiem jak ten mniejszy, ale powiedziałam sobie, że benzyna jest w Ameryce tania i że nie mogę oszczędzać na szybkości, w przeciwnym razie będę na to południe jechać przez całe miesiące. Diler nie posiadał się z zachwytu. Podkreślił, że w razie niepogody, albo jeśli się zmęczę, mogę po prostu nadać go na pociąg. On zaś mógłby obniżyć cenę, wynoszącą sto dziewięćdziesiąt funtów, o jakieś trzydzieści funtów podatku od zakupów, dostarczając ten skuter wprost na statek, który przewiezie go do Kanady w ciągu dziesięciu dni. W ten sposób uzyskałabym dodatkową sumę na części zamienne i luksusowe akcesoria. Nie trzeba mnie było do tego zmuszać. Przejechaliśmy się parę razy po estakadzie, diler siedział za mną, a vespa mknęła jak ptak i prowadziła się łatwo jak rower. Więc podpisałam dokumenty, kupiłam na siedzenie i koło zapasowe, pokrowiec ze skóry lamparta, stylowe kołpaki de luxe na koła, lusterko wsteczne, bagażnik, białe

torby boczne, świetnie pasujące do srebrzystej karoserii, sportową owiewkę z pleksiglasu i biały hełm ochronny, który sprawił, że poczułam się jak Pat Moss. Diler udzielił mi też kilku dobrych rad na temat ubrania, tak że poszłam i kupiłam sobie w domu towarowym biały kombinezon z mnóstwem suwaków, wielkie gogle obramione miękkim futrem i dość efektowną parę czarnych skórkowych rękawic motocyklowych na podszewce. Następnie zasiadłam w swoim hotelu nad mapami i zaplanowałam trasę na pierwszy odcinek drogi z Quebecu. Potem zabukowałam sobie najtańszy przelot liniami Trans-Canada do Montrealu; zadepeszowałam do ciotki Florence; w piękny poranek pierwszego września odleciałam. Dziwnie i rozkosznie było wracać po upływie niemalże sześciu lat. Ciotka powiedziała, że nie poznaje mnie, a ja z trudem poznałam Quebec. Kiedy wyjeżdżałam, twierdza wydawała mi się ogromna i majestatyczna. Teraz wyglądała jakby ogromna zabawka postawiona w Disneylandzie. Była przytłaczająca, a teraz przyszło mi zauważyć, bez krzty szacunku, że wygląda jak zrobiona z papier-mâché. Natomiast heroiczne starcia między religiami, w których ongiś wydawało mi się, że zostanę zmiażdżona, i przepastne rozłamy pomiędzy Canadiennes a całą resztą zredukowały się do wymiaru jakiegoś wykłócania się o miechy kościelne. Na wpół ze wstydem stwierdziłam, że gardzę wrzaskliwą parafiańszczyzną tego miasta, zamieszkującym je zaprzałym chłopstwem i przenikającymi wszystko wyziewami snobizmu i drobnomieszczaństwa. Nic dziwnego, że ja, od dziecka wyrosła w tym wszystkim, nie byłam odpowiednio wyposażona do wielkiego świata na zewnątrz! Cud, że w ogóle udało mi się przetrwać. Starannie ukrywałam te refleksje przed ciotką, choć podejrzewam, że wysoki połysk, jaki nadało mi „oszlifowanie” w Europie,

zaskakiwał ją i szokował w nie mniejszym stopniu. Dla niej z pewnością byłam już ta miastowa, bez względu na to, jak naiwna i niezgrabna czułam się w środku, więc zarzucała mnie pytaniami mającymi określić, jak głęboko się to we mnie wżarło i do jakiego stopnia skalało mnie hulaszcze życie, jakie musiałam prowadzić. Gdyby się dowiedziała prawdy, zemdlałaby, więc przezornie zapewniłam ją, że mimo pewnych flircików powracam z tych szkarłatnych stolic zamorskich nie uszczknięta i z niezajętym sercem. Nie... nawet przelotnego narzeczeństwa. Ale skądże... nawet student (mogłam stwierdzić to z czystym sumieniem) nie oświadczał mi się i nie pozostawiłam za sobą żadnego chłopca. W to chyba nie uwierzyła. Podziwiała, jak pięknie wyglądam. Zrobiła się ze mnie une belle fille. Najwidoczniej rozwinęło się u mnie beaucoup de temperament (francuski eufemizm, znaczący tyle co sex appeal) albo przynajmniej jego pozór i wydało jej się niewiarygodne, ażeby w wieku dwudziestu trzech lat nie pojawił się w mym życiu jakiś mężczyzna. Przeraziły ją moje plany i nakreśliła mi grozę budzący obraz niebezpieczeństw oczekujących mnie w drodze. W Ameryce jest pełno gangsterów. Zostanę ogłuszona gdzieś na autostradzie i ravagée. Tak czy owak damie nie wypada podróżować na skuterze. I spodziewa się, że przynajmniej będę jeździła, siedząc bokiem po damsku, a nie okrakiem. Wyjaśniłam, że moja vespa to pojazd jak najprzyzwoitszy i kiedy udałam się do Montrealu i wróciłam stamtąd, rozkoszując się każdym kilometrem, w pełnej gali na mojej vespie, troszkę się udobruchała, komentując jednakże z powątpiewaniem, że będę faire sensation. I wreszcie piętnastego września podjęłam z mojego skromnego konta tysiąc dolarów w czekach podróżnych American Express,

zapakowałam w boczne torby naukowo konieczne, w moim przekonaniu, minimum garderoby, ucałowałam na pożegnanie ciotkę Florence i ruszyłam drogą numer 2 wzdłuż rzeki św. Wawrzyńca. Droga numer 2 z Quebecu na południe do Montrealu byłaby jedną z najpiękniejszych dróg na świecie, gdyby nie zbiorowisko willi i domków kąpielowych, które się wzdłuż niej wyroiły po wojnie. Ciągnie się dokładnie wzdłuż wielkiej rzeki, trzymając się jej północnego brzegu; poznałam ją dobrze jako dziecko z pikników połączonych z kąpielą. Ale później otwarto przepływ St Lawrence Seaway i dodatkową atrakcją stał się nieprzerwany ciąg wielkich statków z ich dudniącymi maszynami, z natarczywym wyciem syren i gwizdków. Z pomrukiem zadowolenia vespa ciągnęła nieco powyżej sześćdziesiątki. Postanowiłam robić przeciętnie około dwustu pięćdziesięciu lub trzystu kilometrów dziennie, po jakieś sześć godzin jazdy, ale nie trzymając się żadnego rozkładu. Chciałam wszystko po drodze obejrzeć. Jeśli zobaczę jakieś ciekawe odgałęzienie, skręcę w nie, a jeśli dotrę do pięknego lub interesującego miejsca, zatrzymam się i obejrzę je sobie. W Kanadzie i północnych Stanach jest dobry wynalazek: tak zwane postoje wycieczkowe, polanki wyrąbane w lesie, nad rzeką lub jeziorem, gdzie rozmieszczono mnóstwo z gruba ciosanych ław i stołów, pochowanych dyskretnie między drzewami. Tam właśnie, ilekroć nie będzie deszczu, zamierzałam jadać lancz składający się nie z drogich potraw kupowanych w sklepach, lecz z jajek na bekonie włożonych w kanapki z tostów, które przygotuję sobie rano po każdym noclegu w motelach. To będzie mój dzienny posiłek, z dodatkiem owoców i kawy z termosu, co wieczór uzupełniany dobrą kolacją. Przewidziałam wydatki po piętnaście dolarów dziennie. Motele kosztują zwykle osiem dolarów za pojedynczy pokój, ale

dolicza się podatki stanowe, przyjęłam więc, że wyniesie to dziewięć dolarów z kawą i bułką na śniadanie. Benzyna nie będzie mnie kosztowała więcej niż dolara dziennie, więc pozostanie pięć dolarów na lancz i kolację, czasami jakiegoś drinka i te kilka papierosów, jakie wypalę. Postaram się nie przekraczać tego budżetu. Na mojej mapie Esso i wytyczonej trasie oraz w broszurkach AAA figurowały po przekroczeniu granicy niezliczone widoki: będę jechała przez sam środek indiańskich terenów z Jamesa Fenimore'a Coopera, a później między innymi przez niektóre z wielkich pól bitewnych Rewolucji Amerykańskiej; wstęp na nie często kosztuje około dolara. Sądziłam jednak, że dam sobie radę, a jeżeli czasem się nie pomieszczę, to zaoszczędzę w inne dni na jedzeniu. Vespa okazała się dużo bardziej stabilna, niż się spodziewałam, i cudownie łatwa do prowadzenia. Kiedy opanowałam posługiwanie się biegami w pokrętłach kierownicy, zaczęłam naprawdę prowadzić tę maszynkę, a nie tylko dosiadać jej. Miała przyśpieszenie do osiemdziesiątki w dwadzieścia sekund, wystarczające, aby zaszokować normalną amerykańską limuzynę, a pod górę frunęłam jak ptak - i tylko wydech słodko mruczał mi pod siedzeniem. Oczywiście nie dało się uniknąć mnóstwa gwizdów i wycia ze strony młodych podrywaczy tudzież wyszczerzania się i wymachiwania ze strony tych starszych, jednak obawiam się, że nawet mi się dość podobało to wywoływanie sensacji, które przepowiedziała ciotka; więc uśmiechałam się z odpowiednio stopniowaną dozą słodyczy do każdego i wszystkich. Pobocza dróg w Ameryce Północnej na ogół są nieszczególne i obawiałam się, że inni kierowcy będą spychać moją maszynkę na bok i że ciągle będę miała kłopoty na wybojach, ale prawdopodobnie wyglądałam na niej tak krucho, że objeżdżano mnie z daleka i przeważnie miałam całe wewnętrzne pasmo autostrady na swój wyłączny użytek.

Tak dobrze mi to szło, że pierwszego dnia udało mi się przed zapadnięciem nocy przebyć Montreal i jeszcze trzydzieści kilometrów po drodze numer 9, która następnego dnia miała przeprowadzić mnie przez granicę i do stanu Nowy Jork. Zatrzymałam się w miejscu pod nazwą „Motel Południowego Szlaku”, gdzie potraktowano mnie, jakby to była sama Amelia Earhart lub Amy Mollison - całkiem przyjemna reguła, do której się wkrótce przyzwyczaiłam - i po solidnym posiłku w kafeterii oraz po nieśmiało przyjętym drinku, którego postawił mi właściciel motelu, poszłam do łóżka, cała podniecona i szczęśliwa. Był to długi i cudowny dzień. Vespa zachowywała się jak marzenie i cały mój plan znakomicie się sprawdzał. Pierwsze trzysta kilometrów przebyłam w jeden dzień. Następne czterysta zajęło mi dwa tygodnie. Bez żadnych cudów. Po prostu za granicą Stanów Zjednoczonych zaczęłam wędrować po górach Adirondacks, jak gdyby na wakacjach u schyłku lata. Nie jest to dziennik podróży, więc nie będę się wdawała w szczegóły, dość że nie było chyba starego fortu, muzeum, wodospadu, jaskini ani góry, których bym nie odwiedziła; nie mówiąc już o różnych okropnych „miastach przygodowych”, „punktach widokowych” i rzekomych „rezerwatach indiańskich”, co zdarły ze mnie po dolarze. Po prostu coś jakby manifestacja zwiedzania, wynikająca po części ze szczerej ciekawości, ale głównie po to, ażeby odwlec dzień, w którym będę zmuszona porzucić te jeziora i rzeki, i lasy, i pośpieszyć na południe, ku brutalnemu Eldorado superautostrad, kiosków z hot dogami, przelewających się wstęgami neonów. Pod koniec tych dwóch tygodni znalazłam się w Lake George, tym okropnym centrum turystyki w Adirondacks, któremu jakimś cudem udało się przetworzyć historię i lasy, i pierwotną dzicz w knajpiarstwo. Jeśli nie liczyć dość imponującego fortu w palisadzie

i nieszkodliwych parowców, kursujących do Fortu Ticonderoga i z powrotem, cała reszta to jeden tandetny koszmar betonowych gnomów, jelonków Bambi oraz muchomorów, nędznych straganów sprzedających „Hamburgery Wielkiego Wodza” i „Cukrowy puch Minnehaha” i „Atrakcje”, takie jak „Świat zwierzęcy” („Goście mogą trzymać i fotografować przebrane szympansy”), „Miasteczko gazowe” („Autentyczne oświetlenie gazowe z 1890 roku”) i „Amerykański dziej ogródek”, przerażający koszmar z kraju niemowlęctwa, którego nie muszę opisywać. Tu właśnie postanowiłam uciec od potworności głównego nurtu, którym stała się droga numer 9, i ruszyłam zapyloną boczną drogą przez las, która doprowadziła mnie do motelu „Pod Sennymi Sosnami” i do fotela, w którym teraz siedziałam, przypominając sobie, skąd ja się właściwie tutaj wzięłam.

Część druga

Oni

VII Pajęcza sieć Ulewa grzmiała tak samo jak przedtem, a jej ciągły huk stanowił tło dla bulgoczących potoków z rynien na czterech rogach budynku. Chciało mi się do łóżka. Jak smacznie będzie mi się spało między prześcieradłami w nieskazitelnie czystej kabinie - tymi prześcieradłami z perkalu, które figurowały w reklamie motelu! Jakże zbytkowne są te łóżka Elliott Frey, na indywidualne zamówienie projektowane dywany Magee, telewizja i klimatyzacja Philco, zamrażarki Icemagic, koce Acrilan i umeblowanie Simmons Vivant („Nasze blaty i szuflady z fenolowego laminatu są odporne na wypalanie dziur papierosami i plamy od alkoholu”): czyli wszystkie te udoskonalenia współczesnego zbytku motelowego aż po natryskowe zasłony marki Acrylite, sperlające muszle klozetowe Olsonite i „bibułkę łazienkową” Delseya, inaczej papier toaletowy („w nowoczesnych kolorach, harmonizujących ze współczesnym wystrojem wnętrza”), które tej nocy będą należały do mnie i tylko do mnie!

Pomimo tych miłych dodatków i znakomitego położenia „Pod Sennymi Sosnami” sprawiały wrażenie, że źle im się wiedzie, a kiedy trafiłam tu dwa tygodnie temu, w całym motelu nocowały tylko dwie osoby i przez całe dwa ostatnie tygodnie sezonu nie trafiła się ani jedna rezerwacja. Pani Phancey, siwa w odcieniu żelaza, o kłującym, nieufnym spojrzeniu i zaciętych ustach bez warg, siedziała przy kontuarze, kiedy weszłam tego wieczora. Przyjrzała się ostro mnie, samotnej dziewczynie, otaksowała moje niezbyt wypchane torby motocyklowe, a gdy pokołowałam skuter do kabiny numer dziewięć, szła za mną, trzymając w dłoni moją kartę meldunkową, aby sprawdzić, czy nie podałam w niej fałszywego numeru rejestracyjnego. Jej mąż Jed był cokolwiek milszy, ale niebawem zrozumiałam powód, kiedy nieco później w kafeterii, stawiając przede mną kawę, przejechał grzbietem dłoni po mojej piersi. Okazało się, że pełni równocześnie funkcje pomocy technicznej do wszystkiego i kucharza od szybkich zamówień, bo prześlizgując się po mnie wypełzłymi, piwnymi oczyma jak ślimaki, jękliwie uskarżał się, ile roboty przysparza mu szykowanie tego motelu do zamknięcia, kiedy się go raz po raz odrywa od jakiejś roboty, żeby usmażył jajecznicę dla przejezdnych. Oni jakoby tylko zarządzają, a właściciel mieszka w Troy. Niejaki pan Sanguinetti. - To ważniak. Ma szereg nieruchomości wzdłuż Cohoes Road. Na terenach nadrzecznych. I jeszcze „Konia Trojańskiego”, ten zajazd pod Albany, przy drodze numer dziewięć. Pani go nie zna? Kiedy odpowiedziałam, że nie, pan Phancey popatrzył na mnie chytrze i znacząco. - Jak się pani kiedyś zechce zabawić, to tylko w „Koniu”. Ale nie sama. Takiej ślicznotce mogłoby się tam co przydarzyć. Po piętnastym, kiedy się stąd wyniosę, może pani do mnie zadzwonić.

Nazywam się Phancey. Numer jest w książce. Z przyjemnością zabiorę tam panią na niezły ubaw. Podziękowałam mu, ale wyjaśniłam, że zatrzymałam się tu przejazdem w drodze na południe. Czy mogę prosić o dwa jajka sadzone na bekonie? Ale pan Phancey nie chciał się odczepić. Kiedy jadłam, podszedł, usiadł przy moim stoliku i opowiadał mi jakieś beznadziejne kawałki ze swego życia, wtrącając między jednym a drugim pytania dotyczące mnie i moich planów: kim są moi rodzice, jak znoszę takie oderwanie od domu, czy mam w Stanach przyjaciół itd. Niewinne pytania i jakby zadawane mi tak sobie, przez zwykłą ciekawość. Bądź co bądź musiał mieć jakieś czterdzieści pięć lat; mógłby być moim ojcem; niewątpliwie stary obleśnik, ale to pospolity gatunek i zresztą pani Phancey miała na nas oko zza kontuaru na drugim końcu sali. Wreszcie pan Phancey dał mi spokój, wrócił do żony i paląc papierosa, kończąc drugą filiżankę kawy („To gratis, panienko! Na koszt firmy!”), słyszałam, jak rozmawiają ściszonym głosem o czymś, co sądząc po tym, że parskali niekiedy śmiechem, sprawiało im niezłą satysfakcję. W końcu pani Phancey podeszła do mnie z macierzyńskim kwoktaniem na temat moich awanturniczych planów („Czegóż to wy, nowoczesne dziewczyny, nie wyprawiacie?”) i z kolei ona się przysiadła. Starając się wyglądać najbardziej ujmująco, jak tylko potrafi, spytała, czy nie chciałabym się tutaj zatrzymać na kilka dni, odpocząć i w dodatku zarobić troszkę dolarów? Bo akurat dzień wcześniej recepcjonistka jakoby zostawiła ich na lodzie, a oni mają takie urwanie głowy z prowadzeniem tego motelu i robieniem porządków przed zamknięciem go na koniec sezonu, że już nie mają czasu przesiadywać w recepcji. Czy nie wzięłabym tej roboty na ostatnie dwa tygodnie? Za pełne utrzymanie i trzydzieści dolarów na tydzień?

Akurat tak się złożyło, że bardzo by mi się przydało te sześćdziesiąt dolarów i darmowe mieszkanie z wyżywieniem. Przekroczyłam swój turystyczny budżet co najmniej o pięćdziesiąt dolarów i to pozwoliłoby mi w przybliżeniu wyrównać deficyt. Nie podobali mi się ci Phanceyowie, ale powiedziałam sobie, że nie są gorsi niż ten rodzaj ludzi, z którym i tak muszę się spotykać w podróży. Poza tym była to pierwsza praca, jaką mi zaproponowano, i korciło mnie, aby się przekonać, czy dam sobie radę. A na zakończenie mogą mi dać jakieś referencje, które być może pomogą mi znaleźć zatrudnienie w innych motelach po drodze na południe. Więc, trochę ją grzecznie przepytawszy, zgodziłam się. Phanceyowie wyglądali na bardzo zadowolonych, a Millicent (bo odtąd mówiłyśmy sobie po imieniu) wprowadziła mnie w system meldunków, pouczyła, że mam uważać na gości w dużych samochodach kombi z małą ilością bagażu, i oprowadziła szybko po całym gospodarstwie. Ta sprawa z kombi otworzyła mi oczy na jedną z ciemnych stron interesu motelowego. Otóż jakoby zdarzają się ludzie, zwłaszcza młode małżeństwa w trakcie urządzania się, którzy zajeżdżają do jakiegoś ustronnego motelu, legitymując się przynajmniej jedną walizką. Zawiera ona po prostu komplet narzędzi, jak również fałszywe tablice rejestracyjne dla ich pojemnego kombi, które zaparkowane zostaje w przeznaczonym na to miejscu tuż koło wejścia do ich domku. Zamknąwszy się na klucz i poczekawszy, aż w biurze zgaśnie światło, młoda para przystępuje do czynności nie zwracających uwagi, takich jak luzowanie armatury w łazience, sprawdzanie, jak zamocowano telewizor itp. Kiedy już kierownictwo położyło się spać, biorą się na całego do roboty: układają starannie w kostkę pościel, ręczniki i zasłony od natrysku, rozmontowują całe oświetlenie, łóżka i deski klozetowe, nawet muszle, jeśli znają się na hydraulice. Pracują naturalnie po

ciemku, przyświecając sobie kieszonkowymi latarkami, a kiedy wszystko już gotowe, powiedzmy około drugiej rano, wynoszą to wszystko po cichutku na dwór i ładują do samochodu. Na koniec zwijają dywany i posługują się nimi, obróciwszy je na lewą stronę, w charakterze plandeki, aby przykryć zawartość kombi. Po czym zamieniają tablice i cichcem odjeżdżają, wioząc kompletne wyposażenie dla swej nowej sypialni, gotowe do jej urządzenia, w nieumeblowanym mieszkaniu gdzieś daleko stąd, w innym stanie. Dwie lub trzy takie wyprawy i już mają wyposażenie także do saloniku, do zapasowej sypialni; i są urządzeni na całe życie. Jeżeli mają ogród albo frontową werandę, kilka takich nalotów o północy na bogate rezydencje podmiejskie „z basenem” zaopatrzy ich w meble ogrodowe, ciężkie przybory do dziecinnych zabaw, nawet w kosiarkę i zraszacze do trawników. Pani Phancey wyjaśniła mi, że motele są bezbronne wobec tego rodzaju najazdów. Można tylko przyśrubować wszystko, co się da przyśrubować, i oznaczyć nazwą motelu. Poza tym można już tylko przewąchać łupieżców, kiedy się meldują, i nie przyjąć ich, albo siedzieć całą noc z dubeltówką. W dużych miastach motele miewają innego rodzaju kłopoty: prostytutki zakładające w nich swój interes, morderców zostawiających trupa pod natryskiem, czasami napad na kasę. Ale mam się nie martwić. Tylko zawołać Jeda, jeżeli zwęszę jakiś kłopot. On potrafi twardo wziąć się do rzeczy i ma broń. Z tą wątpliwej jakości pociechą pozostawiła mnie na rozmyślaniach o ciemniejszej stronie przemysłu motelowego. Oczywiście wszystko ułożyło się jak najlepiej i z pracą nie było kłopotów. Prawdę mówiąc, miałam tak niewiele do roboty, że nawet dziwiłam się, po co Phanceyowie mnie zatrudnili. Raczej z lenistwa i dlatego, że płacili mi nie swoje pieniądze, a częściowo pewnie dlatego, że Jed upatrywał we mnie łatwą zdobycz. Ale z tym też nie było

problemu. Wystarczyło się trzymać z daleka od jego łap i odciąć się lodowato mniej więcej raz dziennie, a na noc podeprzeć klamkę krzesłem, aby nie mógł sobie otworzyć kluczem uniwersalnym, co drugiej nocy starał się uczynić. W pierwszym tygodniu było jeszcze trochę noclegowiczów i okazało się, że mam pomagać także przy zajęciach gospodarczych, ale nie miałam nic przeciwko temu; poza tym gości zjawiało się coraz mniej, a po dziesiątym października już ani jednego. Piętnasty października to jakby magiczna data w tym świecie urlopowym. Tego dnia wszystko się już zamyka, z wyjątkiem tego, co przy głównych autostradach. Uważa się to za początek zimy. Nadchodzi co prawda sezon polowań, ale bogaci myśliwi mają własne kluby myśliwskie i obozowiska w górach, a biedni udają się samochodem na któryś z postojów wycieczkowych i stąd przed świtem wyruszają w góry, aby dopaść swojego jelenia. Tak czy owak około piętnastego turyści znikają z widowni i kończy się w Adirondacks okazja do łatwego zarobku. W miarę jak zbliżał się dzień zamknięcia, Phanceyowie i pan Sanguinetti w Troy coraz więcej rozmawiali przez telefon, a jedenastego pani Phancey mimochodem powiedziała mi, że ona i Jed wyjeżdżają do Troy trzynastego, i czy mogłabym zostać na tę noc sama na gospodarstwie, aby przekazać klucze panu Sanguinettiemu, który przyjedzie ostatecznie zamknąć motel około południa czternastego. Wydało mi się to jakieś byle jakie: zostawiać tak cenne przedsiębiorstwo na łasce nieznajomej w końcu dziewczyny, ale wyjaśniono mi, że Phanceyowie zabierają ze sobą kasę, dokumentację i cały zapas jedzenia i trunków, a mnie już pozostanie tylko wyłączyć światła i pozamykać wszystko, zanim położę się spać. Pan Sanguinetti zjawi się następnego dnia rano z ciężarówkami, aby wywieźć

resztę ruchomości. Wtedy ja mogę już odjechać. Więc zgodziłam się i pani Phancey powiedziała mi, cała rozpromieniona, że kochana ze mnie dziewczyna; ale kiedy poprosiłam o jakieś referencje, zaczęła coś kręcić i oznajmiła, że to już załatwi pan Sanguinetti, ale ona mu niewątpliwie przekaże, jaka byłam nadzwyczaj pomocna. Spędziliśmy więc ostatni dzień na ładowaniu rzeczy do ich kombi, aż spiżarnie i kafeteria zostały opróżnione ze wszystkiego z wyjątkiem dużej ilości bekonu i jaj, kawy oraz chleba dla mnie i dla kierowców, którzy przyjadą po resztę. Spodziewałam się, że w tym ostatnim dniu Phanceyowie będą dla mnie szczególnie mili. Bądź co bądź dogadywaliśmy się całkiem nieźle i dokładałam starań, żeby im we wszystkim pomagać. Tymczasem dziwna rzecz, ale stało się na odwrót. Pani Phancey popędzała mnie jak najgorszą kuchtę, a Jed stał się w chutliwości swej aż obmierzły i chamski, bluzgając plugawymi wyrazami nawet wówczas, gdy jego żona była w zasięgu słuchu, i całkiem otwarcie pchał się z łapami, gdzie tylko zdołał mnie dosięgnąć. Nie pojmowałam tej zmiany. Całkiem jakby wydobyli ze mnie wszystko, co chcieli, i teraz już mogli mnie z pogardą - czy wręcz, jak mi się wydawało, z obrzydzeniem - wyrzucić na śmietnik. Tak mnie to rozwścieczyło, że wreszcie poszłam do pani Phancey i oświadczyłam, że natychmiast wyjeżdżam i proszę o moje pieniądze. A ona się tylko roześmiała i powiedziała: o, nie! Wypłaci mi je pan Sanguinetti. Nie mogą ryzykować, że będzie brakowało sztućców, kiedy on przyjdzie je policzyć. Po tym już odechciało mi się oglądać ich gęby przy kolacji, więc zrobiłam sobie kanapki z dżemem i zamknąwszy się na klucz w mojej kabinie, modliłam się, żeby już był ranek i żeby oni się wynieśli. I wreszcie, jak powiedziałam na początku, zrobiła się godzina szósta i ujrzałam te monstra po raz ostatni.

A teraz spędzałam ostatnią noc „Pod Sennymi Sosnami” i jutro mnie tu już nie będzie. Otóż i kęs życia, nie tak zupełnie przykry mimo Phanceyów; liznęłam też nieco umiejętności, które w pracy mogą mi się przydać. Spojrzałam na zegarek. Była dziewiąta i znów odezwało się złowróżbne WOKO z Albany ze swym komunikatem o burzach. Przed północą w górach Adirondacks będzie już spokój. Tak więc, przy odrobinie szczęścia, rano drogi będę miała już suche. Weszłam za ladę kafeterii, włączyłam elektryczną kuchenkę i naszykowałam trzy jajka oraz sześć plasterków bekonu wędzonego na hikorowym drewnie. Byłam naprawdę głodna. Wtem załomotano głośno do drzwi.

VIII Dynamit z Monsterlandu Serce mi podeszło do gardła. Któż to może być? Ale zaraz przypomniałam sobie. Znak, że są wolne miejsca! Zapaliłam ten napis, kiedy uderzył piorun, a potem zapomniałam to cholerstwo wyłączyć. Co za idiotka! Znowu się zaczęło walenie. No trudno, stawię temu czoło, przeproszę i odeślę ich do Lake George. Podeszłam nerwowo do drzwi, otworzyłam je z zamka i uchyliłam, nie zdejmując łańcucha. Ganku nie było. Przez drgającą zasłonę deszczu neon WOLNE MIEJSCA czerwienił się w rozmytej aureoli i rzucał czerwone refleksy na połyskliwie czarną ceratę płaszczy i kapturów, które mieli na sobie dwaj mężczyźni. Za nimi stał czarny sedan. Bliższy z mężczyzn zapytał grzecznie: - Panna Michel? - Tak, to ja. Ale napis „Wolne miejsca” pali się przez pomyłkę. Motel jest nieczynny.

- Wiem, wiem. Jesteśmy od pana Sanguinettiego. Z jego firmy ubezpieczeniowej. Przyjechaliśmy zrobić szybką inwentaryzację, zanim jutro się to wszystko wywiezie. Czy możemy wejść, panienko? Straszna ulewa. Pełnomocnictwo pokażemy w środku. Rzeczywiście okropna noc. Popatrzyłam z powątpiewaniem na jednego i na drugiego, ale twarzy prawie nie było widać pod ceratowymi kapturami. Brzmiało to naturalnie, ale jakoś mi się nie podobało. Odparłam nerwowo: - Ale Phanceyowie, zarządzający, nic nie mówili, że macie przyjechać. - A powinni, panienko. Będę musiał powiadomić o tym pana Sanguinettiego. - Zwrócił się do stojącego z tyłu. Prawda, panie Jones? Tamten stłumił chichot. Dlaczego? Co go tak śmieszy? - Jasne, że prawda, panie Thomson. - Znów zachichotał. - No i dobrze, panienko. Możemy wejść? Tu na dworze jest mokro jak cholera. - Sama nie wiem. Powiedziano mi, żebym nikogo nie wpuszczała. Ale skoro to pan Sanguinetti... - Odpięłam nerwowo łańcuch i otworzyłam drzwi. Władowali się do środka, przepychając się koło mnie bez ceremonii, stanęli ramię w ramię i rozejrzeli się po dużej sali. Ten, którego nazwano „pan Thomson”, pociągnął nosem. Czarne oczy spojrzały na mnie z zimnej, szarawej twarzy. - Palisz? - Tak, trochę. Dlaczego? - Bo pomyślałem, że masz towarzystwo. - Wyjął mi z ręki klamkę, zatrzasnął drzwi, zaryglował je i założył z powrotem łańcuch. Obaj ściągnęli swe ociekające wodą ceratowe deszczowce i

rzucili je niedbale na podłogę, a kiedy wreszcie ujrzałam ich obu, wyczułam coś bardzo niebezpiecznego. „Pan Thomson”, najwyraźniej przywódca, był wysoki i chudy, prawie jak szkielet, a skóra jego miała tę szarość topielca, jakby nigdy nie wychodził na świeże powietrze. Spojrzenie czarnych oczu było powolne, bez śladu ciekawości, a wargi cienkie i fioletowawe jak nie zaszyta rana. Gdy się odzywał, srebrzystoszary metal błyskał mu z przednich zębów i domyśliłam się, że ma na nich tanie korony ze stali, jakie podobno spotyka się w Rosji i w Japonii. Uszy przylegały mu bardzo płasko do kościstej, nieco sześciennej czaszki, a sztywno zjeżone, szpakowate włosy miał przystrzyżone tak krótko, że przeświecała mu przez nie biaława skóra. Nosił czarną, kanciastą, jednorzędową marynarkę o ramionach wywatowanych w kwadrat, spodnie w rurę i tak wąskie, aż opięte na kościstych kolanach, i szarą koszulę bez krawata, zapiętą pod brodą. Obuwie miał z noskami we włoskim stylu spiczastymi, z szarego zamszu. Przerażająca jaszczurka nie człowiek; ze strachu przed nim ciarki mnie przebiegły. Ten był śmiercionośny, a drugi zwyczajnie odstręczający: przysadzisty młodzik z twarzą jak księżyc, o wilgotnych bladobłękitnych oczach i grubych wilgotnych ustach. Zupełnie biała skóra i ten chorobliwie wstrętny brak owłosienia: bez brwi, bez rzęs, ani włoska na głowie wypolerowanej jak kula bilardowa. Byłoby mi go żal, gdybym się nie czuła tak przestraszona, zwłaszcza że wyglądał na ciężko przeziębionego i ledwie zrzucił deszczowiec, wziął się do wycierania nosa. Pod spodem miał czarną skórzaną wiatrówkę, wyświechtane spodnie i te meksykańskie juchtowe buty z paskami, które noszą w Teksasie. Czynił wrażenie młodego zwyrodnialca, z tych, co to muchom obrywają skrzydła, i rozpaczliwie, pragnęłam być ubrana w coś innego, żeby nie wyglądać tak strasznie naga.

Oczywiście kiedy już wytarł nos, zaczął mi się naprawdę przyglądać. Obejrzał mnie od stóp do głów i radośnie wyszczerzył zęby. Potem obszedł mnie w kółko i przeciągle, nisko zagwizdał. - Widziałeś coś podobnego. Horror? - mrugnął do tamtego. Ale sztuka! Przykapuj na te zderzaki! Tyłek też nie gorszy! Jezusie, co za sztuka mi wpadła! - Nie teraz. Później. Nie obijaj się, Spluwak! Rzuć okiem na te kabiny. Tymczasem panienka przygotuje nam coś do żarcia. Po jakiemu chcesz jajka? Zbir przezwany Spluwak wyszczerzył się do mnie. - Zrobisz mi jajecznicę, dzidzia. Tak fajnie i na mokro. Jak u mamusi. Albo papcio da w pupcię. W tego chrupiącego biszkopta. Oj, klawo będzie, oj, klawo! - Uczynił w moją stronę kilka tanecznych, bokserskich kroczków, a ja się cofałam do drzwi. Udawałam jeszcze bardziej przestraszoną, niż naprawdę byłam i kiedy podszedł na właściwą odległość, trzasnęłam go w pysk z całej siły, jak tylko mogłam, i zanim otrząsnął się z oszołomienia, uskoczyłam w bok za stół i chwyciwszy jedno z metalowych krzesełek, uniosłam je, szpikulcami nóg wymierzywszy w niego. Chudzielec jakby szczeknął. Taki urwany śmiech. - Nic z tego, Spluwak. Powiedziałem: później. Zostaw tę głupią zdzirę. Masz na to całą noc. Rób co mówię. W księżycowo bladym obliczu ślepia zaczerwieniły mu się z podniecenia. Roztarł sobie policzek. Wilgotne usta rozchyliły się w powolnym uśmiechu. - Wiesz ty co, dzidzia? Właśnie zarobiłaś sobie na noc po prostu jak wieloryb. Długo i wolniutko, i raz po raz. Łapiesz? Spojrzałam na nich obu zza podniesionego krzesła. W środku miałam skowyt i nic ponadto. Ci ludzie to dynamit z Monsterlandu.

Jakoś udało mi się przemówić stanowczym głosem. - Kim jesteście? O co chodzi? Pokażcie pełnomocnictwo. Będzie jechał pierwszy samochód, to wywalę okno i zawołam o pomoc. Jestem z Kanady. Tylko mi coś zróbcie, a źle się to dla was skończy. Spluwak roześmiał się. - Jutro to jutro. A ty się martw o dzisiejszą noc, dzidzia. Zwrócił się do chudzielca. - Może byś ją uświadomił, Horror. Może by się nam lepiej współpracowało. Horror popatrzył w moją stronę. Wyraz twarzy miał zimny, obojętny. - Nie trza było Spluwaka uderzyć, panienko. Ten chłopak to żyła. Nie lubi, żeby któraś na niego nie leciała. Może to przez tę mordę. Tak mu się zrobiło od czasu, jak odsiadywał wyrok w pojedynce w San Q. Choroba nerwowa. Jak łapiduchy to nazywają, Spluwak? Spluwak popatrzył z dumą. Starannie wymówił po łacinie: - Alopecia totalis. Znaczy się bez włosów, kapujesz? Ani jednego. - Pokazywał gestami na swoje ciało. - Ani tu, ani tu, ani tutaj. I co na to powiesz, ej, brzana? Horror ciągnął: - Więc Spluwak bardzo łatwo się denerwuje. Uważa, że społeczeństwo brzydko się z nim obeszło. Jakbyś miała takie ryło, jak on, mogłoby i z tobą się tak porobić. Więc został się, jak my to nazywamy w Troy, za przymuszacza. Faceci wynajmują go, żeby przymuszał innych facetów do zrobienia, co sobie życzą, kapujesz? On robi dla pana Sanguinettiego, a pan Sanguinetti postanowił, że będzie lepiej, kiedy on i ja zajrzymy tutaj i będziemy mieć oko na ten lokal, aż przyjadą kierowcy z ciężarówkami. Pan Sanguinetti uważał, że taka młoda panienka, jak ty, nie powinna tu być w nocy sama jedna. Więc przysłał ci nas do towarzystwa. Dobrze mówię, Spluwak?

- Mowa. No pewnie! - Zachichotał. - Do towarzystwa, dzidzia! Żeby wilki cię nie napastowały. Przy tych wymiarach... chyba nieraz ci naprawdę potrzeba opieki. No nie? Opuściłam krzesło na stół. - Dobrze, a jak się nazywacie? I gdzie macie pełnomocnictwo? Na półce nad barem stała samotna puszka kawy Maxwell House. Spluwak nagle okręcił się na pięcie i z jego prawej dłoni - nie dostrzegłam nawet, żeby sięgnął po broń - buchnął płomień. Huk wystrzałów. Puszka wyleciała bokiem w powietrze. W locie Spluwak znów ją trafił i nastąpiła brązowa eksplozja kawy. W ogłuszającej ciszy, jaka zapadła, ostatnia pusta łuska brzęknęła o podłogę. Spluwak znów odwrócił się do mnie. Dłonie miał puste. Broń znikła. W oczach jego widniała rozkosz satysfakcji, że tak się popisał. Przemówił z cicha: - Czy takie pełnomocnictwo ci wystarczy, kochana? Chmurka błękitnego dymu dotarła do mnie i poczułam woń prochu. Nogi drżały pode mną. Odparłam z nadzieją, że zabrzmi to pogardliwie: - Szkoda tej kawy. A nazwiska? Chudzielec przemówił: - Panienka dobrze gada. Nie trza było, Spluwak, marnować tej kawy. Ale widzisz, kochana, przez to nazywają go Spluwak, że się dobrze obchodzi z żelastwem. Spluwak Morant. A ja jestem Sol Horowitz. Nazywają mnie Horror. Sam nie wiem dlaczego. Może ty wiesz, Spluwak? Spluwak zachichotał. - Może przestraszyłeś jakiegoś faceta. Horror. A może całą kupę facetów. Tak mi ludzie mówili.

Horror pozostawił to bez komentarza. Powiedział, nie podnosząc głosu: - Dobra. No jazda! Spluwak, mówiłem, żebyś się rozejrzał po kabinach. Panienka zrobi nam coś do żarcia. Nie podskakuj, bądź grzeczna i nikt cię nie skrzywdzi. W porządku? Spluwak obejrzał mnie łakomie. - To znaczy nie zanadto. Co, dzidzia? - Następnie podszedł do tablicy z kluczami za biurkiem recepcji, zgarnął wszystkie klucze i wyszedł tylnymi drzwiami. Odstawiłam krzesło i najobojętniej, jak było mnie stać, lecz dotkliwie świadoma swych obcisłych toreadorskich spodni, przeszłam przez salę i za kontuar. Mężczyzna zwany Horrorem polazł od niechcenia do stolika znajdującego się najdalej ode mnie. Odsunął krzesło, obrócił je w rękach i wepchnął sobie między nogi. Usiadł i założywszy ręce na oparciu, wsparłszy na nich podbródek, wpatrzył się we mnie obojętnymi, nie mrugającymi oczyma. Powiedział cicho, tak cicho, że ledwie go było słychać: - Dla mnie też jajecznica, panienko. Dużo chrupiącego bekonu. Grzanka z masłem. Co z kawą? - Zobaczę, co z niej zostało. - Przycupnęłam na czworakach za ladą. Puszka była przestrzelona w czterech miejscach. Zostało w niej może na cal kawy i mnóstwo rozsypanej na podłodze. Odstawiłam puszkę i zgarnęłam z podłogi, co tylko się dało, na talerz, nie przejmując się, ile w tym będzie brudu. Resztkę czystej kawy w puszce zachowam dla siebie. Spędziłam tak przycupnięta z pięć minut, nie śpiesząc się, rozpaczliwie starając się myśleć i coś wymyślić. To gangsterzy. Zatrudnia ich ten pan Sanguinetti. To wydaje się pewne, bo dostali moje

nazwisko czy od niego, czy od Phanceyów. Reszta to same kłamstwa. Przysłano ich tu w taką burzę nie bez celu. Jaki to cel? Wiedzą, że jestem Kanadyjką, cudzoziemką, i że nazajutrz jak nic mogę pójść na policję i narobić im kłopotu. Spluwak odsiadywał w San Quentin. A ten drugi? Ależ oczywiście! To dlatego ma taki szary i trupi wygląd! Pewnie też dopiero co wyszedł z więzienia. To się jakoś wyczuwa. Mogłabym więc wpakować ich obu w poważne kłopoty; poinformować na policji, że jestem dziennikarką i napiszę, co się wyprawia z podróżującymi samotnie w Stanach dziewczętami. Ale czy mi uwierzą? Te WOLNE MIEJSCA! Byłam sama, a jednak pozostawiłam znak świecący się. Czy nie zależało mi na towarzystwie? A dlaczego się tak zabójczo wystroiłam, skoro miałam być sama? Lepiej o tym nie myśleć. Ale do rzeczy. Czego ci dwaj tu chcą? Przyjechali zwykłym samochodem. Gdyby chcieli obrobić to miejsce, przyjechaliby ciężarówką. Może naprawdę przysłano ich, żeby pilnowali, a do mnie się tak odnoszą po prostu dlatego, że tak się zachowują gangsterzy. Ale do czego jeszcze się posuną? Co się ze mną stanie tej nocy? Wstałam i zabrałam się do kucharzenia. Lepiej dać im, czego chcą. Żeby nie mieli pretekstu do naskakiwania na mnie. Fartuch Jeda był zwinięty i rzucony w kąt. Podniosłam go i obwiązałam się w pasie. Jakaś broń? W szufladzie ze sztućcami znalazłam szpikulec do lodu i długi, bardzo ostry nóż do mięsa. Wzięłam szpikulec i wetknęłam go rękojeścią w dół, pod fartuchem, za pasek spodni. Nóż schowałam pod ścierką przy zlewie. Szufladę ze sztućcami zostawiłam otwartą i ustawiłam przy niej szereg filiżanek i szklanek do rzucania. Dziecinne? Cóż. Nie miałam nic więcej.

Od czasu do czasu spoglądałam w drugi koniec sali. Za każdym razem spotykałam wpatrzone we mnie oczy chudzielca, postarzałe w zbrodni i w sposobach bronienia się przed nią, wiedzące, o czym myślę i jakie przygotowuję sobie środki obrony. Czułam to, ale nie rezygnowałam z mych drobnych przygotowań, myśląc, tak jak czyniłam to w szkole angielskiej: Kiedy będą mi robić coś złego, a wiem, że chcą to zrobić, muszę im odpłacić pięknym za nadobne. Kiedy będą się brać za mnie, gwałcić mnie i zabijać, muszę tak się postarać, żeby im to nie poszło zbyt łatwo. Gwałcić? Zabijać? Właściwie co ze mną będzie - jak to sobie wyobrażałam? Nie miałam pojęcia. Wiedziałam tylko, że moja sytuacja jest rozpaczliwa. Mówiły o tym ich twarze: obojętna twarz i chciwa twarz. Obaj mieli coś do mnie. Dlaczego? Nie wiadomo. Ale było to całkiem pewne. Wbiłam osiem jajek do miski i lekko rozbełtałam widelcem. Ogromny kawał masła topił się w rondelku. Obok na patelni bekon już syczał. Wlałam jaja do rondelka i zaczęłam mieszać. Dłonie tym się zajmowały, a mózg szukaniem dróg ucieczki. Wszystko zależy od tego, czy Spluwak, wróciwszy z inspekcji, będzie pamiętał o zamknięciu tylnego wyjścia na klucz. Jeżeli nie, mogę przez nie wyskoczyć. Vespa nie wchodzi w grę. Nie ma czasu na przelewanie gaźnika i trzy kopnięcia w starter, które mogą być potrzebne, żeby uruchomić wystygły silnik. Muszę zostawić wszystko, co posiadam, wszystkie moje cenne pieniądze, i tylko umykać jak zając, na prawo albo na lewo, skręcić za półkole kabin i do lasu. Pomyślałam, że oczywiście na prawo nie pobiegnę. Jezioro tuż za kabinami zawęziłoby mi drogę ucieczki. Pobiegnę w lewo. Tam nic nie ma prócz ciągnącego się kilometrami lasu. Zaraz za drzwiami będę przemoczona do nitki, a przez resztę nocy będę marzła. Potnę sobie

doszczętnie stopy w tych głupich sandałkach. W dodatku mogę łatwo zabłądzić. Ale z tym wszystkim muszę sobie poradzić. Najważniejsze to uciec przed tymi ludźmi. Poza tym nic się nie liczy. Jajecznica była już gotowa i wyłożyłam ją, jeszcze bardzo miękką, na płaski talerz, po bokach umieściłam bekon. Na drugim talerzu spiętrzyłam tosty z opiekacza, obok nich kawał masła w papierze i ustawiłam to wszystko na tacy. Z satysfakcją dostrzegłam, że mnóstwo brudu wypłynęło na wierzch, kiedy zalałam kawę wrzątkiem, życząc im, żeby się nim udławili. Po czym wyniosłam tacę spoza baru i czując się już nieco skromniej w moim fartuchu, zaniosłam ją tam, gdzie siedział Horror. Stawiając ją przed nim, usłyszałam, że tylne drzwi się otwierają, a potem zatrzaskują. Klucz nie szczęknął. Prędko się obejrzałam. Spluwak nic nie miał w rękach. Serce mi dziko załomotało. Spluwak podszedł do stołu. Ja zdejmowałam rzeczy z tacy. Rzuciwszy okiem na posiłek, szybko zaszedł mnie od tyłu i objął w pasie, wciskając mi pieszczotliwie swoją upiorną gębę w szyję. - Zupełnie jak u mamusi, dziecino. Może byśmy się zeszli, ty i ja, i buch do łóżeczka? Jeżeli umiesz tak się rżnąć, jak gotować, to jesteś dziewczyną moich marzeń. No co, dzidzia? Umowa stoi? Trzymałam w ręku dzbanek z kawą i już miałam chlusnąć jego wrzącą zawartością przez ramię. Horror spostrzegł mój zamiar. Rzucił ostro: - Puść ją, Spluwak. Powiedziałem: później. - Słowa te zabrzmiały jak smagnięcie biczem i Spluwak natychmiast mnie puścił. Chudzielec rzekł: - O mało co miałbyś już wypalone ślepia. Uważaj z tą damulką. Przestań się wygłupiać i siadaj. Jesteśmy tu na robocie. Spluwak zrobił minę buńczuczną, ale posłuszną.

- Miej litość, brachu! Chcę mieć tę dzidzię. Ale póki co! - Wyciągnął krzesło i usiadł, a ja prędko się oddaliłam. Duże radio i telewizor stały na postumencie przy tylnym wyjściu. Przez cały czas dobiegała stamtąd cicha muzyka, chociaż ja nie byłam tego świadoma. Podeszłam do odbiornika, żeby poruszać gałkami, nastawiając odbiór na głośniej. Dwaj mężczyźni rozmawiali po cichu i dobiegał brzęk sztućców. Teraz albo nigdy! Wymierzyłam wzrokiem odległość od klamki i rzuciłam się w lewo.

IX A potem zaczęłam krzyczeć Usłyszałam, jak pojedynczy pocisk łupnął w metalową futrynę i już pędziłam po mokrej trawie jak szalona, osłaniając dłonią szpikulec do lodu, żeby mi się nie wbił. Na szczęście deszcz ustał, ale trawa wciąż była namokła i śliska pod moimi beznadziejnymi, płaskimi podeszwami i wiedziałam, że nie rozwijam dostatecznej szybkości. Usłyszałam za sobą łoskot szarpniętych na oścież drzwi i krzyk Spluwaka: Stój, albo jesteś trup! - Zaczęłam kluczyć, a wtedy rozległy się strzały, równo, starannie odmierzane i pszczoły zabzykały mi koło ucha, by pacnąć w trawę. Jeszcze dziesięć metrów i zniknę za rogiem i ze światła. Uskok, zygzak, skóra mi ścierpła, gdy czekałam na pocisk. Brzęknęło tłuczone szkło w oknie ostatniej kabiny i już byłam za rogiem. Gdy skoczyłam w namokły las, usłyszałam, jak zapalił silnik samochodu. Po co to? Droga była okropna. W zbitym gąszczu jodłowym, ociekającym wodą, gałęzie zachodziły na siebie i drapały mnie po rękach skrzyżowanych przed twarzą. Mrok był czarny jak smoła i nic nie widziałam nawet na metr przed sobą. Nagle zaczęłam widzieć i

uświadomiłam sobie w zachłyśnięciu, po co ten samochód, bo złapały mnie rozjarzone reflektory od skraju drzew. Kiedy próbowałam uskoczyć spod szukających mnie ślepi, usłyszałam, jak dodano gazu, żeby nakierować samochód, i zaraz mnie znowu mieli. Nie było miejsca na żadne manewry i musiałam po prostu przedzierać się tam, gdzie drzewa mnie przepuszczą. Kiedy znów zaczną strzelać? Wdarłam się w las raptem na jakieś trzydzieści metrów. Teraz już lada chwila! Oddech wyrywał mi się z gardła jako szloch. Ubranie zaczęło się na mnie drzeć i czułam już poobijane stopy. Wiedziałam, że długo nie wytrzymam. Po prostu muszę znaleźć jak najgrubsze drzewo i postarać się na chwilę umknąć spod reflektorów, aby wpełznąć pod drzewo i ukryć się. Ale dlaczego nie strzelają? Potykając się i przedzierając w prawo, trafiłam na moment ciemności, rzuciłam się na kolana i pod ociekający nawis jodłowych igieł. Drzewo jak wszystkie inne, gałęziami zamiatające po ziemi, wczołgałam się pod nie i w górę po pniu, aż stanęłam, czekając, kiedy uciszy się mój rzężący oddech. Potem usłyszałam, jak jeden z nich idzie za mną, nie po cichu, gdyż to byłoby niemożliwe, ale wytrwale, zatrzymując się raz po raz i nasłuchując. Teraz już mężczyzna, którykolwiek to był, musiał się zorientować po braku odgłosów, że przypadłam do gruntu. Jeżeli ma choć trochę pojęcia o tropieniu, zaraz pozna, gdzie kończą się połamane gałęzie i ślady na ziemi. Przewinęłam się po cichu na drugą stronę pnia, przeciwległą, i patrzyłam na światła samochodu nieruchome w połyskliwie mokrych gałęziach nad moją głową. Stąpanie i trzask łamanych gałązek przybliżały się. Teraz już słyszałam ciężki oddech. Z bardzo bliska odezwał się głos Spluwaka:

- Wyłaź, dzidzia. Albo papcio da w pupcię bardzo mocno. Koniec zabawy w chowanego. Wracamy do domciu i do papcia. Małe oko latarki zaczęło szperać pod drzewami, starannie, drzewo po drzewie. Wiedział, że muszę się znajdować o kilka metrów. Potem światełko zatrzymało się pod moim drzewem. Spluwak odezwał się cicho, z satysfakcją: - A kuku, dzidzia! Papcio znalazł! Czy znalazł? Przyczaiłam się, ledwie dysząc. Huk i błysk pojedynczego wystrzału. Pocisk łupnął w pień za moją głową. - To tylko dla pośpiechu, dzidzia. Następnym razem pójdzie malutka nózia. Więc to mi wystawało! Odezwałam się, wyczerpana strachem: - Dobrze. Już wychodzę. Nie strzelaj. - I wygramoliłam się na czworakach, a w myślach kłębiło mi się histerycznie: W pięknym stylu idziesz na stracenie, Viv! Stał z głową w prążkach żółtego światła i czarnych cieni. Pistolet wymierzony był w mój żołądek. Poruszył nim w bok. - No dobra. Idź przede mną. A jak się nie pośpieszysz, dostaniesz kopa w tę swoją słodką dupcię. Potykając się, ruszyłam niesławnie między drzewami w rozjarzone, dalekie ślepia samochodu. Dławiła mnie beznadziejność i bolał żal nad sobą. Czym ja sobie na to zasłużyłam? Dlaczego Bóg wyłowił akurat mnie na ofiarę dla tych dwóch nieznajomych zbirów? Teraz dopiero będą na mnie wściekli. Będą mnie dręczyć, a później prawie na pewno zabiją. Ale policja wydostanie z mego ciała ich kule! W jaką to straszną zbrodnię są zamieszani, że ich nie obchodzi świadectwo, jakim pozostanie mój trup? Jakakolwiek to zbrodnia, muszą być całkiem pewni, że nie będzie takiego dowodu. Bo mnie

nie będzie! Zakopią mnie, wrzucą do jeziora z kamieniem u szyi! Wyszłam spomiędzy drzew. Chudzielec wychylił się z samochodu i krzyknął do Spluwaka: - Dobra. Odprowadź ją. Ale wycisku jej nie dawaj. To moja sprawa. - Ruszył na wstecznym. Spluwak zrównał się ze mną i szedł, obmacując mnie lubieżnie swobodną ręką. Ja powiedziałam tylko: - Nie. - Już nie miałam siły stawiać oporu. Odezwał się po cichu: - Niedobrze z tobą, cizia. Horror to zły facet. Będzie bolało. Jak powiesz mi „tak” na dzisiejszą noc i obiecasz być słodka, to może dam radę tak zrobić, żeby cię trochę ominęło. To jak będzie, cizia? Zebrałam w sobie ostatni gram zajadłości. - Wolę umrzeć, niż żebyś mnie dotknął. - Dobrze, cukiereczku. Nie dasz? To sam wezmę. Chyba zarobiłaś na ciężką noc. Kapujesz? - Uszczypnął mnie tak złośliwie, aż krzyknęłam. Spluwak roześmiał się wniebowzięty. - Słusznie. Śpiewaj, cizia! Przyzwyczajaj się. Wepchnął mnie przez otwarte tylne drzwi do głównego budynku, zatrzasnął je za sobą i zamknął na klucz. Sala wyglądała jak przedtem: rozjarzone światła, radio wygrywające jakąś wesołą muzykę taneczną, wszystko migotliwe i połyskliwe pod lampami. Pomyślałam, jak dobrze mi tutaj było zaledwie kilka godzin temu; co za wspomnienia snułam w tym fotelu, jedne z nich rozkoszne, a inne smutne. Jakże błahe wydawały się teraz me dziecinne zgryzoty! Jakże śmiesznie było mówić o złamanych sercach i zmarnowanej młodości, podczas gdy tuż, zza rogu mojego życia, ci ludzie już na mnie szli z ciemności. Kino w Windsorze? Drobny epizod w przedstawieniu, omal nie komediowy. Zürich? Po prostu raj. Prawdziwa

dżungla tego świata, pełna rzeczywistych potworów, tylko z rzadka wdziera się w życie przeciętnego faceta czy dziewczyny. Ale wciąż jest i czyha. Wystarczy uczynić fałszywy krok, zagrać niewłaściwą kartą w grze losu, i nagle jesteś w niej zgubiona: jesteś zgubiona w świecie, którego nawet sobie nie wyobrażałaś i któremu nie możesz przeciwstawić żadnej wiedzy i żadnej broni. Bez kompasu. Człowiek zwany Horrorem stał na środku sali swobodnie, na luzie, z opuszczonymi rękoma. Patrzył na mnie tymi obojętnymi oczyma. Potem uniósł prawą dłoń i zgiął palec. Moje zimne, obite stopy poszły ku niemu. Dopiero o kilka kroków od niego ocknęłam się z transu. Nagle coś sobie przypomniałam i moja dłoń uniosła się do przemoczonego pasa mych spodni, wyczuła pod fartuchem rękojeść szpikulca. Niełatwo będzie go wydobyć, sięgnąć do rękojeści. Stanęłam przed nim. Nie odrywał spojrzenia od moich oczu - raptem - prawa dłoń śmignęła jak wąż - paf! paf! po twarzy z prawej i z lewej. Łzy stanęły mi w oczach, ale pamiętałam i skuliłam się, jakby uchylając się od następnego ciosu. W tym samym ruchu, kryjąc się pod jego osłoną, sięgnęłam prawą dłonią do pasa i, prostując się, skoczyłam na niego, zadając mu wściekły cios w głowę. Szpikulec trafił, ale tylko go musnął, wtem złapano mnie z tyłu za ramiona i odciągnięto w tył. Krew leciała mu z rozcięcia nad skronią po szarej twarzy. Patrzyłam, jak cieknie aż do podbródka. Ale twarz mu nie drgnęła. Nie było w niej bólu, tylko przeraźliwa stanowczość i plamka czerwieni w głębi tych czarnych oczu. Chudzielec przystąpił do mnie. Moja dłoń się rozwarła i szpikulec upadł z brzękiem na podłogę. Po prostu odruch: dziecko rzuciło broń. Mam dość! Poddaję się! Już zgoda!

A potem z wolna, niemalże pieszczotliwie, zaczął mnie bić, raz otwartą dłonią, raz pięścią, wybierając miejsca uderzeń z wyrafinowanym, erotycznym okrucieństwem. Z początku jeszcze wykręcałam się i wyginałam, i kopałam, a potem zaczęłam krzyczeć, podczas gdy szara twarz z krwawą smugą i czarnymi dziurami zamiast oczu przyglądała mi się, a dłonie biły i biły. Odzyskałam przytomność pod natryskiem w mojej kabinie. Leżałam nago na kafelkach, a obok mnie podarte, brudne strzępy mego ślicznego stroju. Spluwak, żując drewnianą wykałaczkę, stał oparty o ścianę z dłonią na kurku od zimnej wody. Oczy miał jak dwie połyskliwe szparki. Zakręcił wodę i dźwignęłam się jakoś na kolana. Czułam, że zwymiotuję. Nie dbałam o to. Byłam poskromionym, skamlającym zwierzęciem, gotowym umrzeć. Zwymiotowałam. Spluwak się roześmiał. Schylił się i poklepał mnie po tyłku. - Ulżyj se, cizia. Po takim pobiciu każdy najpierw rzyga. Jak skończysz, to się doprowadź cacy do porządku, wrzuć na siebie jakieś nowe fajne łaszki i przyjdź do nas. Te jajka się zmarnowały, kiedy tak prysnęłaś. Tylko bez sztuczek! Ale myślę, że już nie masz ikry na więcej. Ja będę uważał z tylnych drzwi na tę kabinę. Nie przejmuj się, dzidzia. Nawet cię nie zakrwawił. Prawie że bez sińca. Horror ma fajne podejście do kobitek. A ty miałaś szczęście. To zimny facet. Jakby się naprawdę zdenerwował, to byśmy dla ciebie teraz kopali dół. Tylko se policz, ile na tym wygrałaś, dzidzia. Na razie. Usłyszałam, jak trzasnęły drzwi, a potem już moje ciało zajęło się resztą.

Pół godziny zabrało mi doprowadzenie się do jakiego takiego stanu, przy czym raz po raz chciałam już tylko rzucić się na łóżko i płakać, aż oni ze spluwami przyjdą mnie wykończyć. Jednak te zwykłe ruchy, którymi porządkowałam sobie fryzurę i zmuszałam do posłuszeństwa ciało, obolałe, udręczone i osłabłe od wspomnienia jeszcze gorszego bólu, przywracały mi wolę życia i po trochu z dna świadomości wypełzła jakaś możliwość, że najgorsze mam już za sobą. Bo inaczej: dlaczego bym żyła? Z jakiegoś powodu chcą mnie tutaj mieć, a nie tylko usunąć z drogi. Spluwak tak doskonale strzela, że z pewnością mógłby mnie zabić przy próbie ucieczki. Jego kule padały tuż koło mnie, ale czy nie tylko po to, żeby mnie przestraszyć i zatrzymać? Włożyłam swój biały kombinezon. Bóg mi świadkiem, że całkiem pozbawiony cech osobistych; do jednej z kieszeni schowałam, na wszelki wypadek, pieniądze. Na wypadek czego? Ucieczek już nie będzie. A potem, obolała i słaba jak mały kociak, powlekłam się do głównego budynku. Była jedenasta. Deszcz ciągle nie padał i księżyc w trzeciej kwadrze sunął przez szybkie, przelotne chmury, sprawiając, że las migał na przemian białym światłem. Spluwak ujęty w prostokąt żółtego wejścia, wsparty o drzwi, żuł wykałaczkę. Kiedy podeszłam, przepuścił mnie. - Grzeczna dziewczynka. Odświeżona jak złoto. Może tu i ówdzie coś boli. Będziesz musiała później spać na pleckach, no nie? Ale właśnie to będzie nam odpowiadało, prawda, moja słodka? Kiedy mu nie odpowiedziałam, sięgnął i złapał mnie za rękę. - Ej, ej! Gdzie twoje wychowanie, brzana? Może chcesz dostać jeszcze z drugiej strony? To się da załatwić. - Grożąc mi, uczynił gest wolną ręką.

- Przepraszam. To niechcący. - Dobra, dobra! - Puścił mnie. - Teraz jazda znów tam, gdzie byłaś, i do garów. I uważaj, żeby mi nie poszedł bezpiecznik. I mojego kumpla Horrora też. Popatrz, co zrobiłaś z tym jego - ładnym pyszczkiem. Chudy siedział przy swym dawnym stoliku. Pudło do pierwszej pomocy, wzięte z recepcji, stało przed nim otwarte, a na prawej skroni miał wielki kwadrat przylepca. Rzuciłam mu szybkie, trwożne spojrzenie i weszłam za kontuar. Spluwak podszedł do niego, usiadł i zaczęli po cichu rozmawiać, zerkając na mnie od czasu do czasu. Przyrządzając jajecznicę i kawę, poczułam się głodna. Nie mogłam tego zrozumieć. Od chwili gdy ci dwaj weszli tamtymi drzwiami, byłam tak spięta i przerażona, że nie przełknęłabym nawet filiżanki kawy. Naturalnie byłam w środku pusta po torsjach, ale w jakimś dziwacznym i - tak czułam - jakby nieco wstydliwym sensie lanie, które mi spuszczono, w jakiś tajemniczy sposób mnie zrelaksowało. Zadany mi ból, o tyle większy niż napięcie czekania na ból, rozplatał mi nerwy i moim ciele pojawi się dziwny ośrodek ciepła i spokoju. Wciąż byłam, oczywiście, przerażona, ale w jakiś uległy, fatalistyczny sposób. Równocześnie moje ciało mówiło, że jest głodne, że chce odzyskać siły, chce żyć. Zrobiłam więc jajecznicę, kawę i gorące tosty z masłem również dla siebie, po czym zaniosłam im jedzenie, siadłam ukryta za ladą i zjadłam swoje, a następnie, prawie z całkowitym spokojem, zapaliłam papierosa. W momencie zapalania go uświadomiłam sobie, że to błąd. Głupio zwróciłam na siebie uwagę. Co gorsza, pokazałam, że przyszłam do siebie i że warto mnie znów podręczyć. Jednakże pokarm i ta prosta czynność jedzenia go, doprawiania jajecznicy solą i pieprzem, słodzenia kawy były niemalże odurzające. Należały do

starego życia, tysiąc lat temu, zanim pojawili się ci mężczyźni. Każdy kęs - jajecznica na widelcu, kawałek bekonu, chrupnięcie grzanki posmarowanej masłem - był czymś nadzwyczajnym, pochłaniającym wszystkie moje zmysły. Teraz dowiedziałam się, czym być musi żywność przemycona do celi, paczka z domu dla jeńca wojennego, woda znaleziona w pustyni, gorący łyk napoju dla wydobytego z morza niedoszłego topielca. Prosta czynność życia, jakże bezcenna! Gdybym wyszła z tego, nigdy już o tym nie zapomnę. Będę wdzięczna za każdy oddech, jakim odetchnę, za każdy zjedzony posiłek, za każdą noc w pieszczącej mnie świeżej pościeli, za spokój łóżka chronionego przez drzwi zamknięte na klucz. Dlaczego nic o tym nie wiedziałam? Dlaczego moi rodzice ani utracona religia nie nauczyli mnie tego? Ale teraz już wiem. To moje własne odkrycie. Miłość życia rodzi się z uświadomienia śmierci, z trwogi przed nią. Nic nas nie pobudza do prawdziwej wdzięczności za życie tak jak czarne skrzydła grożącego mu niebezpieczeństwa. Takie gorączkowe myśli poczęły się z odurzenia pokarmem i samotnym spożywaniem go za barykadą kontuaru. Na kilka chwil wróciłam do poprzedniego życia. Więc aby przedłużyć ten moment, lekkomyślnie zapaliłam papierosa. Może minutę później mamrotanie głosów ustało. Przez Opowieści Lasku Wiedeńskiego, cicho dolatujące z radia, usłyszałam szurgot odsuwanego krzesła. Teraz dopiero wpadłam w popłoch. Zgasiłam papierosa w fusach po mojej kawie, wstałam i wzięłam się żwawo do odkręcania kurków i szczękania naczyniami w stalowym zlewie. Nie patrząc, widziałam, że Spluwak idzie przez salę. Podszedł do kontuaru i oparł się na nim. Spojrzałam niby to zaskoczona. Ciągle jeszcze żuł wykałaczkę, przerzucając ją z kąta w kąt swoich grubych,

owalnych ust. Miał ze sobą pudło Kleenexu i postawił je na kontuarze. Wywlókł z niego całą garść chusteczek, wysmarkał się i rzucił to na podłogę. Odezwał się przyjaźnie-: - Wzięłaś i zakatarzyłaś mnie, dzidzia. Całe to uganianie się po lasach. Ten mój kłopot, niby ta Alopecia, która zabija włosy. Wiesz, co mi się od tego robi? Ona zabija włosy także w nosie. Jak wszystkie inne. I wiesz, co się robi? Z klufa ci cholerycznie cieknie, jak się przeziębisz. No i przeziębiłaś mnie, dzidzia. Czyli że zużywam pudło chusteczek na dzień. Albo i więcej. Zdarzyło ci się kiedyś o tym pomyśleć? Pomyślałaś czasem o takich, co w klufie nie mają wcale włosów? U-u-uch ty! - Spojrzenie bezrzęsych oczu stwardniało nagle z wściekłości. - Wy, cipy, wszystkie jesteście takie same. Niech szlag trafi facetów, co mają kłopot! Wy lecicie tylko na tych wesołków. Odezwałam się po cichu przez zagłuszające radio: - Przykro mi z powodu twoich kłopotów. Dlaczego tobie nie przykro z powodu moich? - Mówiłam prędko, natarczywie. - Dlaczego przyszliście tu i poniewieracie mnie? Co wam zrobiłam? Dlaczego mnie nie wypuścicie? Jeśli mnie wypuścicie, obiecuję, że nie powiem nikomu ani słowa. Mam trochę pieniędzy. Część mogę wam oddać. Powiedzmy: dwieście dolarów. Więcej nie mogę. Muszę za to jeszcze dojechać na Florydę. Wypuścicie mnie? Proszę! Spluwak wydał ryk śmiechu. Odwrócił się i krzyknął do chudzielca: - Hej, wyciągaj ręcznik do łez, Horror! Ta pizda mówi, że nam zapłaci dwie stówy, jak ją puścimy. Chudy wzruszył z lekka ramionami, ale nie skomentował. Spluwak znów obrócił się do mnie. Oczy jego były twarde i bezlitosne. Przemówił:

- Stuknij się w głowę, brzana. Siedzisz w tym i zagrasz główną rolę. Powinnaś być mile połechtana, że się tobą interesują tak zajęci i ważni faceci, jak Horror i ja, i taka gruba ryba jak pan Sanguinetti. - W czym siedzę? Do czego wam jestem potrzebna? Spluwak rzekł obojętnie: - Rano się dowiesz. A na razie może byś przymknęła tę durną jadaczkę? Bo już mi w uchu świdruje od tego kłapania. Do roboty! Nawet fajna muzyczka. Może byśmy tak podreptali? Dla Horrora na pokaz. A potem do sianka i w ciało! No idziem, kicia. - Wyciągnął ramiona, pstrykając palcami w takt muzyki i wykonując kilka szybkich kroczków. - Przepraszam cię. Jestem zmęczona. Spluwak wrócił do kontuaru. Odezwał się gniewnie: - Do mnie z tym gównem? Ty masz dupsko! Ty drobna tania zdziro! Zaraz będziesz u mnie zmęczona. Nagle w jego dłoni pojawiła się obleśna, krótka, czarna, skórzana pałka. Walnął nią z głuchym odgłosem w kontuar. W twardym laminacie pozostało spore wgłębienie. Zaczął się w przyczajeniu skradać do mnie, obchodząc kontuar, nucąc sobie pod nosem, oczu nie odrywając od moich. Wycofałam się w najdalszy kąt. To już będzie mój ostatni gest. Muszę jakoś zrobić mu krzywdę, zanim padnę. Dłoń moja wymacała otwartą szufladę na sztućce i nagle sięgnęłam do niej i cisnęłam, wszystko to jednym ruchem. Uchylił się nie dość szybko i wokół jego głowy rozprysnął się srebrzysty bryzg noży i widelców. Podniósł rękę do twarzy i cofnął się, klnąc. Ja rzucałam jeszcze i jeszcze, ale teraz już nieszkodliwie brzęczało mu to wokół przygiętej czaszki. Chudy też nadbiegał. Chwyciłam nóż do mięsa i rzuciłam się na Spluwaka, ale spostrzegł się i uskoczył za stół.

Horror nie śpiesząc się zdjął marynarkę i owinął nią sobie lewe przedramię, po czym obaj podnieśli krzesła i trzymając je przed sobą z nogami sterczącymi jak rogi byka, skoczyli na mnie z dwóch stron. Chlasnęłam bez powodzenia po jakiejś ręce, potem wytrącono mi z dłoni nóż i pozostało mi już tylko wycofać się za kontuar. Spluwak ruszył za mną, nie wypuszczając krzesła, i kiedy stałam przed nim, w każdej dłoni trzymając po talerzu, chudy przechylił się nagle przez ladę i złapał mnie za włosy. Rzuciłam bokiem talerze, ale poleciały tylko z brzękiem po podłodze. A potem przygięto mi głowę do kontuaru i Spluwak zwalił się na mnie. - Dobra, Horror. Puść ją. To już dla mnie. Poczułam wokół siebie jego krzepkie ramiona, miażdżące mnie, twarz jego przy mojej, brutalnie mnie całował, równocześnie dłoń jego sięgnęła mi do suwaka pod szyją i jednym targnięciem rozerwał go aż do pasa. Wtedy rozległ się u drzwi frontowych ostry dzwonek i wszystko zamarło bez ruchu.

Część trzecia

On

X Co to? - Chryste Panie, co to? - Spluwak odstąpił i jego dłoń znikła w zanadrzu skórzanej kurtki. Horror pierwszy się otrząsnął. Na twarzy miał zimny i szczerzący się grymas. - Stawaj za drzwiami, Spluwak. Nie strzelaj, aż ci powiem. Ty jakby splunął we mnie tym słowem - oporządź się. Będziesz nas kryła. Jeżeli nie zrobisz tego dobrze, jesteś trup. Rozumiesz? Zastrzelę cię. Teraz jazda do drzwi i dowiedz się, kto to. Opowiedz to samo, co nam. Jasne? I zmień ten głupi wyraz twarzy. Nic ci się nie stanie, jak zrobisz, co mówię. Zaciągnij, cholera, ten suwak! - Szamotałam się z nim. Suwak się zaciął. - Zbierz to świństwo rękami na piersiach i jazda. Będę tuż za tobą. I pamiętaj: jedno słowo nie takie jak trza i właduję ci kulę w plecy. Jego też rąbnę. No! Ruszaj. Serce łomotało mi jak szalone. Niech będzie, co chce, jakoś się uratuję!

Stukanie do drzwi było coraz głośniejsze. Podeszłam z wolna, ściskając na piersiach górę mego kombinezonu. Wiem dobrze, co muszę zrobić przede wszystkim! Kiedy podeszłam do drzwi, Spluwak sięgnął bokiem i otworzył je z zamka. Teraz wszystko zależy od szybkości mych rąk. Lewą dłonią wzięłam za klamkę, a kiedy ją przekręcałam, prawa puściła dekolt kombinezonu i dopadłszy łańcucha, odczepiła go. Z tyłu doleciało ciche przekleństwo i poczułam szturchnięcie lufą w plecy, ale już otwarłam drzwi na oścież, przybijając nimi Spluwaka do ściany. Ryzykowałam, licząc na to, że nie wiedzą, czy to aby nie policja albo patrol drogowy, więc nie będą od razu strzelać. I tak się stało. Teraz wszystko zależy od samotnego mężczyzny, który pojawił się na progu. Na pierwszy rzut oka jęknęłam w sobie: Boże, to jeden z nich! Tak spokojnie stał, taki opanowany i miał w sobie jakby tę samą śmiertelną gotowość, co tamci. Poza tym ubrany był w ten filmowy uniform kojarzący się z gangsterami: granatowy deszczowiec z paskiem i czarny miękki kapelusz, dość głęboko wbity na oczy. Był przystojny w tym mrocznym, trochę okrutnym stylu i z białawą blizną na lewym policzku. Szybko uniosłam dłoń, by zakryć swą nagość. Po czym on się nagle uśmiechnął i pomyślałam, że może wyjdę z tego cało. Kiedy się odezwał, serce mi podskoczyło. Anglik! - Przepraszam. Złapałem gumę. (Powiedział: puncture. Amerykanin powiedziałby: flat). I zobaczyłem znak, że są wolne miejsca. Czy mogę dostać pokój na jedną noc? - Teraz przyglądał mi się z ciekawością, już widząc, że coś jest nie w porządku. Nie będzie to proste! Łatwo mogę doprowadzić do tego, że nas oboje zastrzelą. Powiedziałam:

- Bardzo mi przykro, ale motel jest nieczynny. Znak, że są wolne miejsca, zapalony był przez pomyłkę. - Mówiąc to, równocześnie kiwnęłam zagiętym palcem na piersi, zapraszając go. Wyglądał jak zbity z tropu. Musiałam mu coś podpowiedzieć. - Czy to takie poważne przebicie, że nie może pan dojechać do Lake George? - Nie ma mowy. Przejechałem ze dwa kilometry na feldze. Opona już na pewno do niczego. Ruszyłam głową w tył, zapraszając go do wejścia. - No cóż, tych ludzi z agencji ubezpieczeniowej przysłał tu właściciel. Muszę ich spytać. - Znów nagląco kiwnęłam palcem. Po czym odwróciłam się i zrobiłam dwa kroki do środka, ale trzymając się tak blisko drzwi, żeby ich jeden ani drugi nie mógł zatrzasnąć. Lecz oni stali, odsunąwszy się, z rękoma w kieszeniach, a każdemu z oczu łypało na mnie inne piekło. Mężczyzna w deszczowym płaszczu odebrał mój znak i był już niemalże w środku. Kiedy ujrzał dwóch mężczyzn, wyraz jego twarzy się jakby zaostrzył, ale powiedział od niechcenia: - Sądzę, że panowie słyszeli. Czy macie coś przeciwko temu, żebym się tu zatrzymał? Spluwak odezwał się zjadliwie: - Chryste Panie! Angol! Co to jest: Organizacja Narodów Zjednoczonych? Chudy rzekł stanowczo: - Nic z tego, brachu. Słyszałeś, co ta pani powiedziała. Motel nieczynny. Pomożemy ci zmienić koło i możesz jechać. Anglik odparł mu swobodnie: - Trochę na to za późno. Jadę na południe i nie sądzę, żeby się przy tej drodze coś znalazło aż do Glen Falls. Chyba wolałbym tu pozostać. Tak czy inaczej znak, że są wolne miejsca, jest zapalony.

- Słyszałeś pan, co powiedziałem. - Teraz już głos Horrora stał się ostry. Zwrócił się do Spluwaka. - Idziemy. Pomożemy facetowi z tą gumą. - Obaj zrobili krok w kierunku drzwi. Tymczasem Anglik, błogosław mu Boże, nie ustąpił. - Tak się składa, że mam przyjaciół w Albany. Dosyć ważnych przyjaciół. Nie chcecie stracić licencji na prowadzenie motelu, co? A może chcecie? Znak informuje: wolne miejsca! I zakład jest oświetlony. A ja jestem zmęczony i żądam na noc pokoju. - Zwrócił się do mnie. - Czy sprawi to pani kłopot? Krzyknęłam wylewnie: - Och, nie! Bynajmniej. Przygotuję dla pana pokój za minutę. Pan Sanguinetti chyba nie chciałby stracić licencji? - zwróciłam się, robiąc niewinne, szeroko otwarte oczy, do dwóch gangsterów. Sprawiali wrażenie, jakby natychmiast mieli sięgnąć po spluwy, ale chudzielec odstąpił parę kroków, a Spluwak poszedł za nim i rozmawiali przez chwilę szeptem. Wykorzystałam ten moment, aby natarczywie i błagalnie pokiwać do Anglika, on zaś przesłał mi ten swój krzepiący uśmiech. Chudzielec odwrócił się. - W porządku, Angol. Dostaniesz ten pokój. Tylko nam nie próbuj wciskać tego kitu z Albany. Pan Sanguinetti również ma przyjaciół w stolicy. Może i masz pan trochę racji co do tego znaku, że wolne miejsca. Ale nie nadużywaj pan swojego szczęścia. My tu kierujemy i jak zarządzimy, tak będzie. Jasne? - Mnie to nie przeszkadza. Dzięki. Pójdę po torbę. Ruszył się do wyjścia. Wpadłam mu prędko w słowo: - To ja panu pomogę. - I wyprzedziłam go, szarpiąc wściekle za suwak i wstydząc się za swój wygląd. Na szczęście suwak nagle

puścił i zapięłam się aż pod szyję. Zrównał się ze mną. Wyszeptałam nagląco kącikiem ust (byłam pewna, że jeden z nich stanął we drzwiach i przygląda się nam): - Dziękuję panu! I dzięki Bogu, że pan się zjawił! Chcieli mnie zamordować. Ale proszę uważać, na litość boską! To gangsterzy. Nie wiem, o co im chodzi. Musi to być coś złego. Strzelali do mnie, kiedy próbowałam uciec. Podeszliśmy do samochodu. Ciemnoszary, dwuosobowy thunderbird z miękką budą w kolorze kremowym, coś pięknego. Powiedziałam mu to. Odparł zwięźle, że wynajęty. - Proszę niech pan przejdzie na drugą stronę, jakby podziwiając samochód. - Przechylił się do środka, otworzył niskie drzwiczki i poszperał w środku. Spytał: - Obaj są uzbrojeni? - Tak. - Po ile mają rewolwerów? - Nie wiem. Ten niski wspaniale strzela. Trafia co najmniej na sześć metrów. A drugi nie wiem. Wydostał niedużą czarną walizkę, położył ją na ziemi i z trzaskiem otworzył. Wyjął coś spod ubrań i wsunął do wewnętrznej kieszeni. Pogmerał przy jednym boku walizki, wyjął jakieś wąskie, czarne przedmioty, które wyglądały mi na magazynki z nabojami, i schował je. Potem zatrzasnął walizkę, powiedział: - Nie zaszkodzi mieć dużo artylerii. - Huknął ostentacyjnie drzwiczkami, podniósł się. Przeszliśmy oboje na tył samochodu i uklękli, żeby obejrzeć sflaczałe koło. Spytał: - Co z telefonem? - Wyłączony. - Proszę mi dać kabinę przylegającą do pani. - Oczywiście.

- W porządku. Idziemy. I cokolwiek zrobią albo powiedzą, proszę trzymać się przy mnie. - Tak. Dziękuję. Wstał i uśmiechnął się. - Z tym niech pani poczeka, aż się wykaraskamy. Razem wróciliśmy. Stojący w wejściu Spluwak zamknął za nami drzwi i zaryglował je. Przypomniawszy sobie, sięgnął i wyłączył znak informujący o wolnych miejscach. Powiedział: - Twój klucz, Angol! - I rzucił go na stół. Podniosłam go i spojrzałam na numer. Czterdziesty: ostatni po lewej. Oświadczyłam stanowczo: - Ten pan dostanie numer dziesięć, obok mojego! - I podeszłam do biurka, zapomniawszy, że wszystkie pozostałe klucze są u Spluwaka. Spluwak poszedł za mną. Wyszczerzył się. - Nic z tego, cizia. Nic nie wiemy o tym facecie. Więc Horror i ja będziemy spali obok ciebie z dwóch stron. Żeby ci na pewno nikt nie przeszkadzał. Reszta kluczy jest zabrana do wyprowadzki. Został tylko numer czterdzieści i żadnego poza tym. - Zwrócił się do Anglika. - Ej, Angol! Jak się nazywasz? - Bond. James Bond. - Głupie nazwisko. Z Anglii, co? - Istotnie. Gdzie księga hotelowa? Wypiszę ci czarno na białym. - Cwaniaczek, co? W czym robisz? - W policji. Spluwakowi szczęka opadła. Przejechał sobie językiem po wargach. Odwrócił się i zawołał do Horrora, który znów siedział przy swoim dawnym stoliku: - Ej, Horror! Nie zgadłbyś. Ten frajer to angolski gliniarz. Co ty.

powiesz? Tajniaczek Horror kiwnął głową. - Od razu mi tak zajeżdżał. No to co? Nie mamy nic na sumieniu. - Aha - przytaknął gorliwie Spluwak - no pewnie. - Zwrócił się do tego pana Bonda. - Żebyś pan tylko nie słuchał, co pieprzy ta mała kurewka. Bo my jesteśmy z ubezpieczeń. Tak jakby taksatorami. Wynajął nas pan Sanguinetti. To ważna figura w Troy. Właściciel tego motelu. Otóż kierownictwo skarżyło się, że brakuje gotówki. I jeszcze innych rzeczy. Więc przyjechaliśmy tak jakby na inspekcję, a kiedy zapytaliśmy tę małą zdzirę, to ona wzięła i szpikulcem od lodu łup! mojego kumpla w czachę. Sam pan zobacz. - Machnął ręką w stronę Horrora. - Jak się panu podoba? Tośmy ją tak jakby powstrzymywali, kiedy pan się pokazał. - Odwrócił się. Nie tak było, Horror? - Szczera prawda. Tak było. Odezwałam się gniewnie: - Dobrze wiecie, że to kupa łgarstw i nic więcej. - Podeszłam do tylnego wyjścia i wskazałam na wgiętą framugę i rozprysk ołowiu. - A ta dziura od kuli skąd się wzięła? Spluwak się serdecznie roześmiał. - A skąd mam wiedzieć, siostro? - Zwrócił się do Horrora. Widziałeś, żeby tutaj latały jakieś kule? - A skąd. - Głos Horrora był znudzony. Leniwie machnąwszy dłonią, wskazał na podłogę wokół barku. - Za to widziałem, jak damulka rzuca w mego kumpla masę żelastwa. - Oczy jego z wolna zwróciły się na mnie. - Było tak, panienko? Poza tym gdzieś tu musi walać się ogromny nóż do mięsa. Chyba rano podam na ciebie do policji o napad z bronią w ręku. - Proszę bardzo! - Wściekłam się. - Zobaczycie, czym się to dla was skończy! Doskonale wiecie, że usiłowałam się bronić. A co do

tej historii z pieniędzmi, pierwsze słyszę. Też dobrze o tym wiecie. Anglik wtrącił się spokojnie. - Więc na to wygląda, że zjawiłem się w samą porę, aby zapewnić spokój. No, gdzie jest ta księga meldunkowa, żebym się wpisał? Spluwak mu odparł: - Księga jest u szefa. Co tu podpisywać. Nic pan nie płacisz. Zakład jest nieczynny. Możesz pan przenocować na koszt firmy. - Dziękuję. To miło z waszej strony. - James Bond zwrócił się do mnie: - Czy jest jakaś szansa na trochę jajek na bekonie i kawy? Zgłodniałem od tego gadania. Mogę to sobie sam przyrządzić, jeśli byłoby z czego. - Ale skądże! - Niemalże wbiegłam za kontuar. - Z przyjemnością to panu przyrządzę. - Bardzo pani dziękuję. - Odwrócił się plecami do Spluwaka i podszedł niedbale do kontuaru, wspiął się na wysoki stołek, walizkę położył na sąsiednim. Kątem oka przyglądałam się, jak Spluwak odwraca się na pięcie, podchodzi szybko do chudzielca, siada przy nim i zaczyna mu coś gwałtownie mówić. James Bond zerknął na nich przez ramię, po czym zszedł ze stołka, zdjął płaszcz i kapelusz, położył je na swej walizce i wdrapał się z powrotem na stołek. W milczeniu przyglądał się obu mężczyznom w długim lustrze za barem, podczas gdy ja zajmowałam się przyrządzaniem jedzenia i rzucałam na niego raz po raz szybkie spojrzenie. Miał jakieś metr osiemdziesiąt wzrostu, szczupły i sprawny z wyglądu. W pociągłej twarzy, z lekka opalonej, bardzo jasne szaroniebieskie oczy chłodno i bacznie obserwowały obu mężczyzn. Te baczne, zwężone oczy nadawały jego przystojnej twarzy niebezpieczny, prawie okrutny wyraz, który mnie przestraszył, gdy

ujrzałam go po raz pierwszy, ale teraz, kiedy już poznałam jego uśmiech, jego twarz po prostu fascynowała mnie, jak nigdy jeszcze nie fascynowała mnie twarz żadnego mężczyzny. Miał na sobie miękką, białą, jedwabną koszulę z wąskim, czarnym, plecionym krawatem, zwisającym luźno i nie przypiętym, a jednorzędowy garnitur uszyty był z jakiegoś granatowego, lekkiego materiału, pewnie z alpaki. Mocne i dosyć kształtne dłonie opierały się spokojnie na przedramionach, skrzyżowanych na kontuarze. Sięgnął do kieszeni na biodrze, wyjął szeroką, cienką, spiżową papierośnicę i otworzył ją. - Zapali pani? Senior Service. Odtąd będę musiał chyba obchodzić się chesterfieldami. - Kąciki jego ust uniosły się z lekka w uśmiechu. - Nie, dziękuję. Nie teraz. Jak zrobię jedzenie. - A nawiasem mówiąc: jak pani się nazywa? Kanadyjka, nieprawdaż? - Tak, z Quebecu. Ale około pięciu lat spędziłam ostatnio w Anglii. Nazywam się Vivienne Michel. Przyjaciele nazywają mnie Viv. - Jak pani się u Boga Ojca w to wpakowała? Ta dwójka to najtwardsze zbiry, jakich widziałem od lat. W ogóle Troy to niedobre miasto: takie jakby gangsterskie przedmieście Albany. Zjem własny kapelusz, jeśli ten chudy nie odsiadywał dopiero co długiego wyroku. A ten drugi wygląda jak najgorszy rodzaj psychopaty. Jak to się stało? Opowiedziałam mu w krótkich zdaniach, między jedną a drugą czynnością, pomijając wszystko co nieistotne. Wysłuchał spokojnie, nie komentując. Z radia ciągle dobiegała muzyka, lecz obaj gangsterzy siedzieli w milczeniu, przyglądając się nam, więc mówiłam jak

najciszej. Później spytałam: - Ale czy to prawda, że pan jest policjantem? -

Niezupełnie. Ale coś z tej branży. Czyli detektyw? No, poniekąd. Od razu poznałam!

Zaśmiał się. - Po czym? - Sama nie wiem. Ale wygląda pan tak jakby, no, jakby niebezpiecznie. A to, co pan wyjął z walizki, to przecież rewolwer i amunicja. Pan jest - zakłopotałam się, ale musiałam wiedzieć - pan jest funkcjonariuszem? To znaczy... rządowym? Uśmiechnął się uspokajająco. - Och, tak. O to proszę się nie martwić. Znają mnie także w Waszyngtonie. Jeżeli wydostaniemy się z tego cało, już ja zajmę się tymi dwoma. - Wzrok jego znów stał się chłodny. - Dopilnuję, żeby ich wsadzono za to, co pani zrobili. - Wierzy mi pan? - Oczywiście. Co do słowa. Tylko nie mogę się zorientować, o co im chodzi. Poczynali sobie tak, jakby wiedzieli, że mogą bezkarnie zrobić z panią, co tylko zechcą. A teraz jak gdyby się wcale nie przejęli, że ja się tu pojawiłem. Wcale mi się to nie podoba. Czy pili jakiś alkohol? Czy palą? - Nie. Ani jeden, ani drugi. - To również mi się nie podoba. Tylko zawodowcy nie piją i nie palą. Przygotowałam kolację i postawiłam przed nim. Jadł tak, jakby naprawdę zgłodniał. Spytałam, czy mu smakuje. Powiedział, że wspaniałe, i ciepło mi się zrobiło w środku. Co za niewiarygodne

szczęście, że ten człowiek, że właśnie on zjawił się tu jakby na czarodziejskie zaklęcie z jasnego nieba! Aż pokora mnie ogarnęła. To cud. Obiecałam sobie zmówić tej nocy pacierz - po raz pierwszy od lat. Zabiegałam o niego jak niewolnica, proponując mu jeszcze kawy, dżem do tostu. Aż zaśmiał się do mnie serdecznie. - Rozpieszcza mnie pani. Ach, przepraszam. Zapomniałem. Czas na papierosa. Zasłużyła sobie pani na całą papierośnicę. - Podał mi ognia z zapalniczki Ronsona, spiżowej jak i papierośnica. Dłonie nasze zetknęły się i jakby lekki prąd mnie przebiegi. Poczułam nagle, że drżę. Szybko zebrałam naczynia i wzięłam się do zmywania. Odezwałam się: - Na nic nie zasłużyłam. To cudowne, że pan się tu znalazł. To absolutny cud. - Głos uwiązł mi w gardle i poczułam głupie łzy w oczach. Otarłam je sobie wierzchem dłoni. Musiał dostrzec to, ale udawał, że nic nie widzi. Tylko odezwał się wesoło: - Owszem. Był to szczęśliwy traf. Miejmy nadzieję. Ale jeszcze nie pora mówić hop. Coś pani powiem. Przetrzymamy tych łotrów. Poczekamy, aż oni zrobią jakiś ruch, że idą spać albo coś w tym rodzaju. Chce pani posłuchać, skąd się tu nagle wziąłem? Wszystko to za dzień albo dwa i tak będzie w gazetach. Cała ta historia. Tylko bez mojego nazwiska. Więc obieca mi pani zapomnieć o wszystkim, co się do mnie odnosi. Właściwie to bez sensu. Te przepisy. Ale mnie one w tej pracy obowiązują. Zgoda? Może uda się pani oderwać myśli od swoich kłopotów. A wydaje się, że były one dość potężne. Cała wdzięczna za to odrzekłam: - Tak, proszę mi opowiedzieć. Obiecuję. Jak Boga kocham.

XI Opowieść do poduszki Usadowiłam się na płycie zlewu obok niego, żeby mógł jak najciszej mówić... i żeby być blisko. Nie przyjęłam drugiego papierosa, a on zapalił i przez długą chwilę wpatrywał się w lustro, przyglądając się parze gangsterów. Ja też patrzyłam. Tamci dwaj w odpowiedzi gapili się z bierną, obojętną wrogością, rozchodzącą się nieustannie po sali jak trujący gaz. Nie podobała mi się ta ich obojętność i czujność. Sprawiała wrażenie tak potężne, tak nieubłagane, jakby wszystko było przesądzone na ich korzyść i jakby się w ogóle nie musieli śpieszyć. Ale ten James Bond jakby zupełnie się tym nie przejmował. Jakby ich po prostu oceniał, niczym gracz w szachy. W oczach miał pewność swej siły i przewagi, która mnie niepokoiła. On nie widział tych ludzi w akcji. Nie może wiedzieć, do czego są zdolni; że lada chwila mogą najzwyczajniej sięgnąć po broń i otworzyć ogień, i głowy nasze rozbryzną się jak kokosy na pokazie cyrkowym, a potem wrzucą nasze zwłoki do jeziora, obciążywszy je kamieniami, żeby nie wypłynęły. Ale wtedy James Bond zaczął mówić, a ja, zapomniawszy o swych koszmarach, patrzyłam na jego twarz i słuchałam. - U nas w Anglii - powiedział - kiedy jakiś agent, bywa to czasami kobieta, przejdzie od Rosjan na naszą stronę z ważnymi informacjami, mamy ustaloną rutynę. Weźmy na przykład Berlin; tamtędy przechodzą najczęściej. Przede wszystkim bierze się ich do siedziby wywiadu i tam z początku traktowani są z największą podejrzliwością. W ten sposób usiłujemy się zabezpieczać od podwójnych agentów: to znaczy takich, co niby przechodzą na naszą stronę, a kiedy nasza służba bezpieczeństwa uzna ich za wiarygodnych,

zaczynają nas szpiegować, że tak powiem, od wewnątrz i przekazywać materiały z powrotem do Rosjan. Bywają też potrójni agenci: którzy robią to samo, co podwójni, tylko że zmienili front i pod naszą kontrolą przekazują Rosjanom sfingowane przez nas wiadomości. Rozumie pani? Po prostu jeszcze jedna skomplikowana gra. Tak samo jak polityka międzynarodowa, dyplomacja... cala ta maszyneria nacjonalizmu i dążenia do władzy, jaka funkcjonuje pomiędzy krajami. Nikt się nie wyrzeknie tej gry. To jak instynkt polowania na zdobycz. - Tak, rozumiem - odparłam. - Dla mojego pokolenia to wszystko jest idiotyczne. Coś w rodzaju tej starej gry w attaque. Potrzeba nam więcej takich jak Jack Kennedy. Wszystko to wina tych staruchów. Powinni przekazać świat młodszym, w których podświadomości nie jest tak zakorzeniona idea wojny. Jak gdyby nie było innego rozwiązania. To jak z biciem dzieci. Prawie tak samo. Wszystko to z czasów kamienia łupanego. Uśmiechnął się. - Ja się z tym nawet zgadzam, ale proszę tych poglądów zanadto nie rozpowszechniać, bo bym został bez pracy. W każdym razie, kiedy już taki odstępca przeszedł przez sito w Berlinie, przerzuca się go samolotem do Anglii i tam się dobija targu: ty powiesz nam wszystko, co wiesz, o rozmieszczeniu rosyjskich rakiet, a my ci za to damy nowe nazwisko, brytyjski paszport i kryjówkę, w której Rosjanie cię nigdy nie znajdą. Tego boją się oczywiście najbardziej: że Rosjanie dopadną ich i zabiją. Więc jeżeli nam pójdą na rękę, dajemy im do wyboru Kanadę, Australię, Nową Zelandię lub Afrykę. Kiedy już powiedzieli wszystko, co wiedzą, przerzuca się ich drogą powietrzną do kraju, który sobie wybrali, i tam przejmuje ich komitet powitalny pod egidą miejscowej policji - oczywiście w największym sekrecie - i stopniowo przystosowuje się ich do pracy i do

życia w tym społeczeństwie, jak najprawdziwszych imigrantów. Prawie zawsze się to udaje. Z początku doskwiera im nostalgia i miewają kłopoty z urządzeniem się, ale ktoś z komitetu powitalnego zawsze jest pod ręką i zapewnia im konieczną pomoc. James Bond zapalił następnego papierosa. - Nie mówię pani nic takiego, o czym Rosjanie by nie wiedzieli. W całym tym interesie jest tylko jeden sekret: adresy tych ludzi. Otóż jest pewien człowiek, nazwijmy go Borys. Urządzony został w Kanadzie, w Toronto. Istny brylant! I to dwudziestoczterokaratowy. Był jednym z czołowych konstruktorów okrętowych w Kronsztadzie; na wysokiej pozycji w ich zespole od atomowych okrętów podwodnych. Uciekł do Finlandii i potem do Sztokholmu. Tam przejęliśmy go i poleciał do Anglii. Rosjanie na ogół nie zajmują się swoimi odstępcami, tylko zaklną i skreślają ich. Jeżeli to ktoś ważny, mogą zgarnąć jego rodzinę i wysłać ją na Sybir, żeby odstraszyć innych wahających się. Ale z Borysem stało się inaczej. Ogłosili powszechny alarm dla swoich tajnych służb, żeby go zlikwidować. Przypadek zrządził, że trafiło to jakoś do organizacji o nazwie SPECTRE. James Bond popatrzył bacznie na dwóch zbirów po przeciwległej stronie sali. Nie ruszyli się. Tylko siedzieli, przyglądali się i czekali. Na co? James Bond znowu zwrócił się do mnie: - Czy pani przypadkiem nie nudzę? - Ale skądże! Oczywiście, że nie. To pasjonujące. Ci ludzie ze SPECTRE. Czy aby nie czytałam o nich w gazetach? - Sądzę, że tak. Niecały rok temu wydarzyła się ta historia ze skradzionymi bombami atomowymi. Całe to przedsięwzięcie nazywało się operacja Piorun. Pamięta pani? - Oczy jego zapatrzyły się gdzieś daleko. - To było na Bahamach.

- Ach, tak! Oczywiście pamiętam. Pisano o tym we wszystkich gazetach. Coś niewiarygodnego. Jakby z powieści sensacyjnej. A co? Był pan w to zamieszany? James Bond uśmiechnął się. - Tylko ubocznie. Ale sedno sprawy tkwi w tym, że nie udało nam się załatwić SPECTRE do końca. Jego szef nam się wymknął. Jakby taka niezależna siatka szpiegowska. Posługują się nazwą: Specjalna Egzekutywa Kontrwywiadu, Terroru, Odwetu i Wymuszenia. Stąd ich skrót: The Special Executive for Counterespionage, Terrorism, Revenge and Extortion. Więc oni znowu się włączyli, jak już powiedziałem, dowiedziawszy się, że Rosjanie chcą zabić Borysa, i jakoś wykryli miejsce jego pobytu. W jaki sposób? Nie mam pojęcia. Nas to gnębi, że oni tak dużo wiedzą. Dość że przekazali szefowi KGB w Paryżu, czyli tamtejszej głowie rosyjskiego wywiadu, propozycję załatwienia tego za sto tysięcy funtów. Moskwa się widocznie zgodziła, bo niebawem Ottawa - to znaczy słynna Królewska Konna - zwróciła się do nas. Oni mają swój Wydział Specjalny, z którym my w takich sprawach dość blisko współpracujemy. Otóż dali nam znać, że w Toronto pojawił się były gestapowiec, niejaki Horst Uhlmann, który kontaktuje się z tamtejszymi gangami; czy my o nim coś wiemy? Podobno chciał, żeby rozwalono jakiegoś bliżej nieokreślonego cudzoziemca, i gotów był za to zapłacić pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Złożyliśmy więc: dwa i dwa równa się cztery; i któryś bystry facet od nas skojarzył, że to może być rosyjski zamach na Borysa. Wobec tego - tu wargi Jamesa Bonda wykrzywiły się w dół - wysłano mnie, żebym się tym zajął. Uśmiechnął się do mnie. - Czy aby nie wolałaby pani włączyć telewizora? - Och, nie! Proszę mówić dalej.

- Otóż wie pani, że w Toronto mają mnóstwo kłopotów. W ogóle to brutalne miasto, a w dodatku rozpętała się teraz na wielką skalę wojna gangów i chyba czytała pani, że Królewska Konna posunęła się aż do sprowadzenia sobie do pomocy dwóch najwyższej klasy detektywów ze Scotland Yardu, z Urzędu Śledczego do Spraw Kryminalnych. Otóż jeden z tych speców z CID zdołał wprowadzić młodego, bystrego Kanadyjczyka jako wtykę do „Mechaników”, tak się nazywa jeden z najgroźniejszych gangów w Toronto, mający powiązania za granicą, w Chicago i Detroit. Właśnie ten młody człowiek wywąchał coś na temat Uhlmanna i jego propozycji. Więc ja i moi kumple z Królewskiej Konnej wzięliśmy się do roboty i żeby się długo nie rozwodzić - stwierdziliśmy, że ich cel to istotnie Borys i że Mechanicy podjęli się wykonania tej roboty w ubiegły czwartek, czyli mniej więcej tydzień temu. Uhlmann przyczaił się i nie mogliśmy trafić na jego ślad. Tylko tyle dowiedzieliśmy się, że zgodził się poprowadzić tę grupę morderców, która miała się składać z trzech najlepszych rewolwerowców z gangu. Miał to być frontalny atak na mieszkanie Borysa. Nic wyszukanego. Po prostu prując z broni maszynowej, wedrą się drzwiami od frontu, rozwalą go w drobny mak i uciekną. Mieli to zrobić w nocy, przed samą północą, a Mechanicy trzymaliby dom pod stałą obserwacją, aby mieć pewność, że Borys wrócił z pracy i już nie wyszedł. Otóż moje główne zadanie - poza uratowaniem Borysa - polegało na tym, żeby dostać tego Horsta Uhlmanna, bo teraz byliśmy już w praktyce pewni jego przynależności do SPECTRE, a do moich zadań należy likwidowanie jej członków, gdzie tylko się pokażą. Oczywiście nie mogliśmy narażać Borysa, ale gdybyśmy go przenieśli w bezpieczne miejsce, to nie byłoby ani zamachu na jego życie, ani Uhlmanna. Musiałem więc zaproponować coś raczej niemiłego. - James Bond uśmiechnął się

posępnie. - To znaczy niemiłego dla mnie. Oglądając jego zdjęcia, zauważyłem, że Borys i ja jesteśmy troszkę podobni - mniej więcej w moim wieku, wysoki, ciemny, bez zarostu obejrzałem go sobie z samochodu widma - tak wóz patrolowy - i przyjrzałem się, jak chodzi i czym zaproponowałem, żeby zabrać Borysa na

więc pewnego dnia nazywamy cywilny w co się ubiera. Po dzień przed zamie-

rzonym morderstwem, a ja zamiast niego wykonam tę ostatnią przechadzkę do mieszkania. Nie mogłam się powstrzymać i wtrąciłam trwożnie: - Ależ nie powinien pan ryzykować! A gdyby zmienili plan? Gdyby doszli do wniosku, że zrobią to, kiedy pan będzie szedł ulicą, albo podłożą bombę na czas, albo coś podobnego! Wzruszył ramionami. - Braliśmy i to pod uwagę. Po prostu wkalkulowane ryzyko. Mnie za to płacą. Uśmiechnął się. - Jakkolwiek by było, żyję. Ale przyjemne to nie było, iść tak ulicą; z ulgą znalazłem się w środku. Ci z Konnej zajęli mieszkanie naprzeciwko Borysa i wiedziałem, że wszystko będzie w porządku, a ja tylko muszę odegrać tego uwiązanego na przynętę koziołka, podczas gdy myśliwi będą strzelać do zwierzyny. Mógłbym nie siedzieć w mieszkaniu, tylko ukryć się gdzieś w budynku, aż będzie po wszystkim, ale coś czułem, że przynęta musi być prawdziwa, i miałem rację, bo o jedenastej zadzwonił telefon i jakiś mężczyzna spytał: „Czy to pan Borys?”, podając jego przybrane nazwisko. Odpowiedziałem: „Tak. A kto tam?”, starając się przybrać obcy akcent, i tamten odpowiedział: „Dziękuję. Tu spis telefonów. Sprawdzamy tylko abonentów w tej dzielnicy. Dobranoc”. Więc odpowiedziałem: „Dobranoc!” i dziękowałem Bogu, że jestem na miejscu i mogłem odebrać ten lipny telefon, służący im do upewnienia się, czy Borys jest w domu.

Ostatnia godzina była nerwowa. Wiadomo, że będzie mnóstwo strzelaniny i pewnie też sporo trupów, a tego nikt nie lubi, nawet jeśli żywimy przekonanie, że nas osobiście nie rąbną. Miałem przy sobie dwie spluwy ciężkiego kalibru, takie co naprawdę zatrzymują człowieka w miejscu, i za dziesięć dwunasta zająłem pozycję na prawo od drzwi, w solidnie murowanym narożniku i przygotowałem się na wypadek, gdyby Uhlmann albo któryś z tych zbirów przedarł się przez Królewską Konną po drugiej stronie korytarza. Przyznam się, że w miarę upływu minut, wyobrażając sobie, jak ulicą nadjeżdża samochód z mordercami w środku i oni wysiadają, i wbiegają cichutko po schodach, plułem sobie w brodę, że odmówiłem, kiedy ci z Konnej zaproponowali, że jeden z nich będzie mi towarzyszył w czuwaniu. Ale oznaczałoby to pięciogodzinne sam na sam i pomijając już fakt, że nie wiem, o czym byśmy tyle czasu gadali, ja zawsze wolę pracować samotnie. Taka moja natura. Więc biegły te minuty i sekundy, a potem jak w zegarku, za pięć dwunasta, usłyszałem na schodach gumowe podeszwy i rozpętało się piekło. James Bond zamilkł. Przejechał sobie dłonią z góry na dół po twarzy. Taki gest, żeby albo rozjaśnić sobie w myślach, albo coś zatrzeć w pamięci. Po czym zapalił następnego papierosa i podjął opowieść. - Usłyszałem, jak porucznik dowodzący tą grupą z Konnej zawołał: „Policja! Ręce do góry!”. A potem zgiełk pojedynczych wystrzałów i serii z rozpylacza - wyszczerzył się w uśmiechu - przepraszam, pistoletu maszynowego, i ktoś wrzasnął. Później krzyk porucznika: „Brać go!” i w tej chwili z drzwi obok mnie zamek odleciał i wpadł facet. Trzymał dymiący rozpylacz tuż przy biodrze, bo tak się go używa, i okręcił się z prawa na lewo, szukając w tej kawalerce Borysa. Wiedziałem, że to Uhlmann, ten były gestapowiec. W

moim fachu człowiek musi wyczuwać Niemca, tak samo jak Rosjanina, i miałem go już na muszce. Strzeliłem w jego broń i wyleciała mu z rąk. Ale był szybki. Uskoczył za otwarte drzwi. Były z cienkiego drewna. Nie mogłem ryzykować, że ma drugą spluwę i strzeli pierwszy, więc pojechałem kulami szerokie Z po tych drzwiach, równocześnie uginając kolana; i całe szczęście, bo on też posunął krótką serią przez drewno, tak że o mało mi nie zrobił przedziałka, kiedy już prawie klęczałem. Ale dwie z moich kul go trafiły, jak się okazało, w lewe ramię i prawe biodro, tak że zwalił się za tymi drzwiami i leżał bez ruchu. Reszta bitwy na zewnątrz oddaliła się w dół po schodach, za rewolwerowcami, ale ranny policjant z Konnej raptem pojawił się, pełznąc na czworakach, żeby mi pomóc. Powiedział: „Nie pomóc ci, kolego?” i Uhlmann strzelił do niego, słysząc głos i... no... zabił tego faceta. Ale to mi pozwoliło namierzyć wysokość, na jakiej Uhlmann trzyma broń, i strzeliłem prawie równocześnie, a potem wyskoczyłem na środek pokoju, żeby mu doładować, jeżeli trzeba. Ale już nie było potrzeby. Jeszcze żył; i kiedy wróciły z dołu niedobitki tych z Królewskiej Konnej, znieśliśmy go po schodach i do karetki; a w szpitalu próbowaliśmy go nakłonić do mówienia. Ale nic nie powiedział - ta krzyżówka Gestapo i SPECTRE jest niezła - i umarł nazajutrz rano. James Bond spojrzał mi w oczy, ale jego własne oczy nie widziały mnie. - Myśmy stracili dwóch i mieliśmy rannego. Z ich strony zginął Niemiec i jeden gangster, a pozostali dwaj niedługo pociągną. Ale widok tego pobojowiska był straszny, no i - jego twarz była teraz ściągnięta i zmęczona - miałem już tego dość. Kiedy zakończyły się różne tam sekcje, chciałem się od tego oderwać. Moje dowództwo, a ci z Konnej poparli je, życzyło sobie, żebym przedstawił tę sprawę

w Waszyngtonie ich równoległemu wydziałowi, żeby pomogli nam do końca rozpracować ten gang Mechaników po stronie amerykańskiej. Dostali już ciężki wycisk i Wydział Specjalny Królewskiej Konnej uważał, że nieźle byłoby ich wykończyć, zanim przyjdą do siebie. Powiedziałem, że zgoda, ale chciałbym się sam przejechać, a nie tak byle szybciej, samolotem albo pociągiem. Zgodzili się na to, byle mi droga nie zajęła ponad trzy dni, więc wypożyczyłem ten samochód i dzisiaj rano wyjechałem. Całkiem nieźle mi szło, nawet dość szybko, kiedy wpadłem w koszmarną burzę, pewnie jakiś ogon tutejszej. Przejechałem w niej aż do Lake George i chciałem tam przenocować, ale wyglądało tak ohydnie, że kiedy zobaczyłem na bocznej drodze znak informujący o tym motelu, zdecydowałem się zaryzykować. - Uśmiechnął się do mnie i znów wyglądał już całkiem wesoło. - Może coś powiedziało mi, że pani znajduje się na końcu tej drogi i do tego jeszcze w tarapatach. Faktem jest, że o milę stąd złapałem gumę... i oto jestem. - Znów się uśmiechnął i wyciągnąwszy do mnie dłoń, położył ją na mojej, opartej na kontuarze. - To zabawne, jak sprawy się układają! - Ale pan musi być całkiem wykończony po takiej drodze. - Znam na to sposób. Proszę być dobrą dziewczynką i zrobić mi jeszcze jedną kawę. Kiedy ja zajęłam się ekspresem, otworzył walizkę i wyjął z niej flakonik białych pigułek. Wyjął dwie i kiedy mu podałam kawę, połknął je. - Amfetamina. Przez tę noc będę po niej przytomny. A jutro znajdę chwilę na spanie. - Oczy jego zwróciły się na lustro. - No. Idą. - Przesłał mi pokrzepiający uśmiech. - Tylko się nie martwić. Proszę się przespać. Ja będę w pobliżu i dopilnuję, żeby nic się nie stało.

Muzyka dobiegająca z radia przycichła i sygnaturka muzyczna wydzwoniła północ.

XII Spać... czy umrzeć? Spluwak ruszył do tylnych drzwi i wyszedł w noc, a chudzielec z wolna podszedł do nas. Oparł się o brzeg kontuaru. - No dobra, proszę państwa. Kończymy. Już północ. Wyłączamy elektryczność. Mój kolega poszedł do magazynu po zapasowe lampy naftowe. Nie ma sensu marnować prądu. Tak polecił pan Sanguinetti. - Słowa te brzmiały przyjaźnie i rozsądnie. Czyżby zrezygnowali ze swych planów, jakiekolwiek one były, ze względu na tego Bonda? Nie chciało mi się w to wierzyć. Napłynęły z powrotem myśli, które opowieść Jamesa Bonda na chwilę odpędziła. Będę musiała spać, mając tych dwóch z obu stron w sąsiednich kabinach. Muszę zabezpieczyć swój pokój przed wtargnięciem. Ale oni mają uniwersalny klucz! Muszę sobie zapewnić pomoc Jamesa Bonda. James Bond wydał olbrzymie ziewnięcie. - No, doprawdy chętnie się prześpię. Odwaliłem dziś kawał drogi, a jutro muszę zrobić jeszcze więcej. Wy też pewnie dojrzeliście już do łóżka, mając tyle kłopotów. - Co takiego? - Spojrzenie chudzielca stało się ostre. - Macie dość odpowiedzialną robotę. - Co za robotę? - No, taksatorów ubezpieczeniowych. Na takim kosztownym obiekcie. Przypuszczam, że musi być wart jakieś pół miliona dolarów. A nawiasem mówiąc, czy któryś z was pracuje na kontrakcie z gwarancją?

- Nie. A po co? Pan Sanguinetti nie potrzebuje gwarancji od swoich pracowników. - A to dobrze świadczy o jego personelu. Musi mieć pierwszorzędnych ludzi. Bardzo słusznie, że ma do nich aż takie zaufanie. A propos, jak nazywa się wasze towarzystwo ubezpieczeniowe? - Ubezpieczenia Domów i od Wypadków „Metro”. - Chudzielec nadal stał oparty swobodnie o kontuar, ale jego szara twarz ściągnęła się. - Bo co? A panu co do tego? Przestań pan kręcić i gadaj, o co chodzi. Bond rzekł od niechcenia: - Panna Michel powiedziała mi, że ten motel nie przynosił wiele dochodu. Domyślam się, że nie zakwalifikowano go do Quality Courts, Holiday Inns albo do grupy Congress. Nie mając jednej z tych przynależności, trudno zrobić dobry interes. I tyle zachodu, żeby was dwóch przysyłać po to, abyście policzyli łyżki, wyłączyli światło i tym podobne! - Bond patrzył na niego ze współczuciem. Po prostu przyszło mi do głowy, że ten interes może się chylić do bankructwa. A doprawdy byłoby szkoda. Tak mile urządzony i świetnie położony. Czerwona plamka, którą już raz widziałam, ku swemu przerażeniu, pojawiła się w oczach chudzielca. Przemówił z cicha: - Może byś pan wziął mordę w kubeł. Dość mam tego angolskiego cwaniactwa, chwytasz pan? Co to za uwagi: że coś tu nie gra? Niby że kantujemy, co? - Pan się nie podnieca, panie Horowitz. Nie ma o co dawać skowytu. - James Bond uśmiechnął się szeroko. - Widzisz pan, że ja też mogę truć grypserą. - Uśmiech nagle gdzieś przepadł. - Wiem nawet, skąd ją pan wyniósł. A czy pan mnie chwyta?

Chyba miał na myśli, że to gwara bandycka, więzienna. W każdym razie chudzielec tak to odebrał. Jak gdyby się zacukał, ale zaraz powściągnął gniew i powiedział tylko: - Dobra, cwaniaczku. Już kumam. Wy platfusy wszystkie jesteście takie same: ryjecie za brudem, gdzie nic nie ma. No, gdzie, u diabła, ten mój kumpel? No już. Uderzamy w kimono. Kiedy wychodziliśmy gęsiego przez tylne drzwi, światła zgasły. Bond i ja przystanęliśmy, a chudzielec poszedł krytym przejściem, jakby widział po ciemku. Zza rogu wyszedł Spluwak, niosąc dwie lampy naftowe. Wręczył nam po jednej. Jego naga twarz, pożółkła od blasku, rozpękła się w uśmiech. - Przyjemnych snów! James Bond odprowadził mnie do mojej kabiny i wszedł do środka. - Niech mnie diabli, jeśli wiem, o co im chodzi! Ale przede wszystkim trzeba dopilnować, żeby na noc była pani dobrze zamknięta. No to przyjrzyjmy się. - Spenetrował cały pokój, badając zamknięcia okien, sprawdzając zawiasy u drzwi, oceniając rozmiar otworów wentylacyjnych. Chyba go to zadowoliło. Powiedział: - Są tylko jedne drzwi. Mówi pani, że oni mają klucz uniwersalny do wszystkich. Więc zaklinujemy te drzwi, a kiedy wyjdę, proszę do nich przysunąć biurko, żeby się jeszcze dodatkowo zabarykadować. Przeszedł do łazienki, urwał długie pasy papieru klozetowego, zwilżył je i uformował w solidne kliny. Wbił kilka w szparę pod drzwiami, obrócił klamkę i pociągnął. Nie puściły; ale przy taranowaniu drzwi mogły wypaść. Wyjął te kliny z powrotem i dał mi je. Po czym, sięgnąwszy do pasa, wyjął krótki, gruby rewolwer. - Strzelała pani z czegoś takiego? Odrzekłam mu, że za młodu polowałam z pistoletem sportowym kalibru .22 na króliki.

- Więc to jest Smith & Wesson Police Positive. On zatrzymuje naprawdę w miejscu. Ale nisko celować! Rękę trzymać o tak, wyprostowaną. - Pokazał mi. - A spust niech pani się postara ściągać, nie szarpać. Chociaż to właściwie nieistotne. Tak czy owak usłyszę i przybiegnę. Teraz uwaga! Jest pani całkowicie zabezpieczona. Okna są tu mocne, solidne i przez ich ramy nikt się nie przeciśnie, chyba że je rozwali. - Uśmiechnął się. - Na tych projektantach od moteli można polegać. Oni wiedzą wszystko, co trzeba, na temat włamań. Po ciemku te bandziory nie będą przez okna do pani strzelać, ale na wszelki wypadek proszę zostawić łóżko tam, gdzie jest, i zrobić sobie posłanie z paru poduszek i pościeli na podłodze, w tym najdalszym kącie. Rewolwer niech pani włoży pod poduszkę. Po dopchnięciu biurka do drzwi proszę ustawić na jego brzegu telewizor i tak delikatnie go zrównoważyć, żeby w razie, jeżeli ktoś sforsuje drzwi, musiał go strącić. Wtedy pani się zbudzi i strzeli jeden raz na wylot przez drzwi, w pobliżu klamki, bo tam on będzie się znajdował, i posłucha pani, jak wrzasnął. Czy wszystko jasne? Powiedziałam, że tak, najradośniej, jak tylko mogłam, ale pragnąc, żeby został ze mną w pokoju. Nie śmiałam go jednak o to poprosić, poza tym on jakby miał własne plany. Podszedł do mnie i delikatnie pocałował mnie w usta. Tak mnie to zaskoczyło, że stanęłam jak wryta. Rzekł niefrasobliwie: - Przepraszam, Viv, ale taka śliczna z ciebie dziewczyna. Wyglądasz w tym kombinezonie jak najładniejszy mechanik samochodowy, jakiego widziałem. A teraz już się nie martw. Prześpij się. Ja będę miał na ciebie oko. Objęłam go za szyję i też pocałowałam - ale mocno - w usta. Powiedziałam:

- Jesteś najcudowniejszy ze wszystkich mężczyzn, jakich spotkałam w życiu. Dziękuję ci, że tu jesteś. I proszę cię, James, bądź ostrożny! Nie miałeś z nimi do czynienia, jak ja. Są naprawdę groźni. Proszę, nie daj się im skrzywdzić. Odpowiedział mi pocałunkiem, ale takim leciutkim, i puściłam go. Zapewnił mnie: - Nic się nie martw. Miewałem już z takimi do czynienia. A teraz zrób wszystko tak, jak powiedziałem, i połóż się spać. Dobranoc, Viv. I wyszedł. Stałam przez chwilę, patrząc na zamknięte drzwi, a później poszłam umyć zęby i przygotować się do snu. Spojrzałam na siebie w lustrze. Wyglądałam okropnie: wymęczona, nie umalowana, z podkrążonymi oczyma. Co za dzień! A teraz znów to. Nie mogę go stracić! Nie dam mu odejść! Ale w głębi serca wiedziałam, że tak być musi. On pójdzie dalej swoją drogą, sam, i ja również. Żadna kobieta nie utrzymała przy sobie tego mężczyzny. I żadna nie utrzyma. To samotnik, on chodzi własnymi drogami, w pojedynkę, i nie odda nikomu serca. Nie zniósłby przywiązania się. Westchnęłam. No dobrze. Z tym też się pogodzę. Niech odejdzie. A ja wtedy nie będę płakać. Ani potem. Czy to przypadkiem nie ja postanowiłam radzić sobie bez serca? Głupia idiotka! Głupia, nagle zauroczona gęś! Akurat pora majaczyć na jawie jak dziewuszka z babskiego tygodnika! Zła na siebie potrząsnęłam głową, wróciłam do pokoju i zajęłam się tym, co trzeba. Ciągle jeszcze trwała wichura i sosny wściekle tłukły się za moim tylnym oknem. Księżyc sączył się przez pędzące chmury, rozświetlał dwa górne prostokąty szkła w obu końcach pokoju i przeświecał niesamowicie przez cienkie zasłony w czerwony wzorek.

Kiedy skrył się za chmury, te bryły czerwonego jak krew światła niby w ciemni fotograficznej zgasły i została tylko wątła żółta poświata od lampy naftowej. Bez jasnego światła elektrycznego podłużny pokój czynił przykre wrażenie jakiejś dekoracji filmowej. Ciemne kąty i wszystko jakby czekało, kiedy reżyser wywoła ludzi ukrytych w mroku i powie im, co mają robić. Starałam się opanować nerwy. Przyłożyłam ucho do ścian z prawej i lewej strony, ale przez te zadaszone placyki do parkowania nic nie było słychać. Nim się zabarykadowałam, otworzyłam jeszcze cichutko drzwi, wyszłam na dwór i rozejrzałam się. Trochę światła przesączało się z kabin numer osiem i dziesięć oraz po lewej aż z numeru czterdzieści od Jamesa Bonda. Wszędzie panowała cisza i spokój. A później, stanąwszy na środku pokoju, rozejrzałam się jeszcze raz. Zrobiłam wszystko, co mi kazał. Przypomniawszy sobie o pacierzu, który miałam odmówić, uklękłam czym prędzej na dywanie i odmówiłam go. Dziękowałam, ale też prosiłam. Po czym wzięłam dwie aspiryny, przykręciłam knot, zgasiłam go, dmuchając w szklany klosz, i podeszłam do posłania, które zrobiłam sobie w kącie. Rozpięłam tylko suwak na przodzie kombinezonu i rozsznurowałam obuwie, nie zdejmując go, i zwinęłam się pod kocami w kłębek. W ogóle nie używam aspiryny ani żadnych pigułek. Te wyjęłam, przeczytawszy uważnie sposób użycia, z małego zestawu pierwszej pomocy, który mój praktyczny umysł kazał mi włączyć do mego znikomego bagażu. I tak byłam zmordowana i cała pobita, więc pigułki te, dla mnie potężne jak morfina, prawie natychmiast pogrążyły mnie w rozkosznym półśnie, w którym nie było już niebezpieczeństwa, tylko ta ciemna, fascynująca twarz i świeżo nabyta świadomość, że jednak istnieją tacy mężczyźni. Jeszcze tkliwiej

przypomniałam sobie pierwsze dotknięcie jego dłoni trzymającej zapalniczkę i dokładnie przemyślałam każdy pocałunek z osobna, i najpierw mętnie przypomniawszy sobie o rewolwerze i wsunąwszy dłoń pod poduszkę, ażeby się upewnić, że tam jest, rozkosznie zasnęłam. Następna rzecz, jaka do mnie dotarła, to to, że zbudziłam się. Leżałam chwilę, przypominając sobie, gdzie jestem. Wiatr ustał na moment i zrobiło się bardzo cicho. To mnie zbudziło! Leżałam przez chwilę, wpatrując się w czerwony kwadrat wysoko na przeciwległej ścianie pokoju. Znów się pokazał księżyc. Co za śmiertelna cisza! Ciepła i przytulna po tych godzinach burzy. Znów poczułam się senna i odwróciłam się na bok, twarzą do pokoju. Zamknęłam oczy. Ale kiedy sen po mnie znów sięgał, coś mi nie przestawało ćmić w mózgu. Oczy moje, nim je zamknęłam, dostrzegły w pokoju coś niezwykłego. Niechętnie znów je otwarłam. Trwało to parę minut, zanim uświadomiłam sobie, co to było. Ledwie znaczne szczelinki światła dobywały się spomiędzy drzwi szafy na ubranie stojącej pod przeciwległą ścianą. Co za głupota! Nie domknęłam jej drzwi i automatyczna lampka w środku nie zgasła. Niechętnie wygramoliłam się z pościeli. A niech to! Po czym, uczyniwszy dwa kroki przez pokój, nagle sobie przypomniałam. W szafie nie może być światła! Przecież elektryczność jest wyłączona! Stanęłam na chwilę z dłonią przy ustach, a potem, kiedy odwróciłam się, żeby skoczyć po broń, drzwi szafy eksplodowały i wypadła z nich skulona postać Spluwaka, z latarką w jednej ręce i czymś w drugiej, czym się zamachnął i już mnie dopadł. Zdaje się, że przeraźliwie wrzasnęłam, ale może jedynie w duchu. W następnym momencie coś huknęło mnie w skroń i poczułam, jak walę się na podłogę. Potem ogarnęła mnie ciemność.

Moim pierwszym wrażeniem, gdy się ocknęłam, było straszliwe gorąco i że ktoś mnie ciągnie po ziemi. Później poczułam woń spalenizny, zobaczyłam płomienie i próbowałam krzyknąć. Stwierdziłam, że z ust wydobywa mi się tylko zwierzęcy skowyt, i zaczęłam wierzgać nogami. Ale czyjeś dłonie trzymały mnie mocno za kostki, po czym, boleśnie obijając się, co zwiększało okropny ból w mojej głowie, nagle stwierdziłam, że ciągną mnie przez mokrą trawę i gałęzie drzew. Wtem upuszczono moje stopy na ziemię i jakiś mężczyzna klęczał przy mnie, mocno przyciskając mi dłonią usta. Głos tuż przy moim uchu, głos Jamesa Bonda, wyszeptał natarczywie: - Cicho! Ani słowa! Leż spokojnie! Wszystko w porządku. To ja. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego ramienia. Było nagie. Ścisnęłam je, żeby go uspokoić, i dłoń uniosła się z moich ust. Wyszeptał: - Zaczekaj tu! Nie ruszaj się! Zaraz wrócę. - I bezgłośnie gdzieś przepadł. Bezgłośnie? Choćby i hałasował, nie sprawiłoby to różnicy. Potworny huk i trzask płomieni rozlegał się za mną i na drzewach migotał pomarańczowy odblask. Ostrożnie podźwignęłam się na kolana i z trudem odwróciłam głowę. Ogromna ściana płomieni rozciągała się na prawo ode mnie wzdłuż całego półkola kabin. Boże, od czego on mnie uratował! Obmacałam swe ciało i podniosłam ręce do włosów. Były nietknięte. Tylko to pulsujące stłuczenie w tyle głowy. Okazało się, że mogę wstać, więc podniosłam się i próbowałam myśleć, co się stało. Ale nic nie mogłam sobie przypomnieć od chwili, gdy mnie uderzono. Więc musieli to wszystko podpalić, a James jakoś dotarł do mnie jeszcze w porę i wyciągnął mnie pomiędzy drzewa na tyłach.

Między drzewami zaszeleściło i James znalazł się przy mnie. Nie miał na sobie koszuli ani marynarki, tylko coś jakby uprząż na ogorzałej, spoconej piersi, połyskującej w blasku płomieni, a pod jego lewą pachą zwisał, kolbą w dół, ciężki pistolet. Oczy mu błyszczały z napięcia i podniecenia, umazana sadzą twarz i zwichrzone włosy nadawały mu wygląd pirata i w ogóle był dość przerażający. Uśmiechnął się posępnie. Skinął głową w stronę pożaru. - O to właśnie chodziło. Żeby spalić motel i podjąć ubezpieczenie. Właśnie zajmują się tym, żeby ogień dotarł do głównego budynku, rozsypując sproszkowany termit wzdłuż pasażu. Mnie to nie przeszkadza. Gdybym teraz się do nich zabrał, ratowałbym tylko dla pana Sanguinettiego jego majątek. A ponieważ my jesteśmy za świadków, nawet nie powącha odszkodowania. I jeszcze pójdzie siedzieć. Więc poczekajmy chwilę i niech ma całkowitą stratę w bilansie. Nagle przypomniałam sobie o mojej cennej własności. Zapytałam z pokorą: - Czy vespa dałaby się uratować? - Już załatwione. Straciłaś tylko swoje ciuchy, jeśli je zostawiłaś w łazience. Rewolwer zabrałem, kiedy wyciągałem cię stamtąd, a torby wyrzuciłem na zewnątrz. Teraz właśnie ratowałem vespę. Wygląda na nie uszkodzoną. Wszystko ukryłem w lesie. Te placyki do garażowania pójdą na końcu, bo mają z obu stron mur. Do każdej kabiny wrzucili bombę termitową. To lepsze niż benzyna. Mniej zajmuje miejsca i nie zostawia śladu dla inspektorów ubezpieczeniowych. - Ale mogłeś się spalić! Jego uśmiech mignął biało w półmroku. - Dlatego zdjąłem marynarkę. Muszę godnie wyglądać w Waszyngtonie.

Nie wydało mi się to zabawne. - A co z twoją koszulą? Rozległ się huk i ulewa iskier trysnęła gdzieś dalej w szeregu domków. Bond rzekł: - Właśnie poszła moja koszula. Dach się na nią zawalił. - Przerwał i otarł sobie dłonią brudną, spoconą twarz z tym skutkiem, że uczernił się jeszcze bardziej. - Czułem, że zdarzy się coś w tym rodzaju. Może powinienem był na to lepiej się przygotować. Mogłem na przykład pójść i zmienić to koło w samochodzie. Gdybym to zrobił, moglibyśmy się teraz stąd wydostać. Okrążyć kabiny i pobiec. Dojechać do Lake George albo Glen Falls i przysłać tu policjantów. Ale pomyślałem, że gdybym naprawił ten samochód, to nasi przyjaciele mieliby pretekst, żeby się mnie stąd pozbyć. Oczywiście mogłem odmówić albo powiedzieć, że nie odjadę bez ciebie, ale sądziłem, że to mogłoby doprowadzić do strzelaniny. Miałbym dużo szczęścia, jakby mi się udało pobić tych dwóch, gdybym nie strzelił pierwszy. A jak mnie by zabrakło, to znalazłabyś się znów tam, gdzie byłaś. To by nie było dobre. Stanowiłaś istotną część ich planu. - Przez cały czas tak mi się zdawało. Tylko nie wiedziałam dlaczego. Sposób, w jaki mnie traktowali, wskazywał, że ja się w ogóle nie liczę, że jestem do spisania na straty. Do czego mnie chcieli użyć? - Miałaś być przyczyną pożaru. Sanguinetti miałby dowód na swoją korzyść, bo zarządzający, ci Phanceyowie, oczywiście tkwiący w tym po szyję - tu przypomniałam sobie, jak ich stosunek do mnie zmienił się ostatniego dnia; jak oni też traktowali mnie pogardliwie, niby śmiecie, coś do wyrzucenia - powiedzieliby, że kazali ci wyłączyć elektryczność - to całkiem naturalne, skoro interes się zamykai ostatniej nocy posługiwać się lampą naftową. Znaleziono by szczątki

tej lampy. Zasnęłaś, nie zgasiwszy jej, i niechcący ją przewróciłaś. Wszystko się zapaliło i koniec. Budynki były w znacznej części drewniane, a wicher dokonał reszty. Moje pojawienie się było niewygodne, ale nic więcej. Moje zwłoki również by się znalazły; a w najgorszym razie mój samochód i zegarek, i metalowe części walizki. Nie wiem, co by zrobili z moim pistoletem i z rewolwerem pod twoją poduszką. Na tym mogli się przejechać. Policja zidentyfikowałaby samochód w Kanadzie i obydwa numery broni w Anglii, co pozwoliłoby mnie zidentyfikować. Więc dlaczego mój drugi rewolwer był pod twoją poduszką? To mogłoby dać policji do myślenia. Skoro byliśmy - no - kochankami, to dlaczego ja spałem tak daleko od ciebie? Czyżbyśmy byli aż tak przyzwoici, żeby spać jak najdalej, a ja nalegałem, żeby samotna dziewczyna wzięła jeden z moich pistoletów, aby bronić swej nietykalności? Nie wiem, jak by to sobie wytłumaczyli. Ale domyślam się, że nasi przyjaciele, dowiedziawszy się, że jestem policjantem, zaczęli główkować na temat rewolwerów czy innego kompromitującego żelastwa, które nie zostałoby zniszczone przez ogień, i możliwe, że odczekawszy parę godzin, przeczesaliby zgliszcza, by się pozbyć tego rodzaju kłopotów. Oczywiście szperaliby w popiołach bardzo ostrożnie i tak samo uważaliby, żeby w zgliszczach nie zostały ślady ich stóp. W końcu to zawodowcy. Skrzywił lekceważąco kąciki ust. - Jak na ten poziom. - Ale dlaczego ciebie nie zabili? - Zabili. A przynajmniej tak im się zdawało. Kiedy zostawiłem cię i poszedłem do swojej kabiny, uważałem, że jeśli z tobą coś mają zrobić, to najpierw się mnie pozbędą. Więc ułożyłem w moim łóżku atrapę. I to dobrą. Nieraz już to robiłem i znam się na tym. Nie wystarczy umieścić w łóżku coś mającego kształt ciała. To się da zrobić za pomocą poduszek, ręczników i pościeli. Trzeba mieć także coś

wyglądającego jak włosy na poduszce. Zrobiłem je z garści sosnowych igieł, w sam raz tyle, żeby sprawiało to na poduszce wrażenie ciemnej kępy włosów wystającej spod koca - bardzo artystycznie! Koszulę powiesiłem na oparciu krzesła przy łóżku - też cenny rekwizyt, sugerujący, że w łóżku znajduje się człowiek od tej koszuli - a lampy naftowej nie zgasiłem, tylko zmniejszyłem jej płomień tak, żeby się ledwie tliła przy łóżku, aby w razie czego łatwiej im było trafić. Drzwi zaklinowałem po amatorsku, a pod klamkę podstawiłem oparcie krzesła, żeby zademonstrować naturalny odruch przezorności. Po czym wyniosłem swą walizkę za róg i czekałem ukryty w drzewach. - James Bond zaśmiał się cierpko. - Odczekali godzinę, a potem przyszli tak cicho, że nawet ich nie usłyszałem. Tylko łomot wyważanych drzwi i seria krótkich pyknięć - strzelali z tłumikiem - a później całe wnętrze rozjarzyło się od termitu. Wydawało mi się, że jestem bardzo sprytny, a okazało się, że omal nie zabrakło mi tego sprytu. Prawie pięć minut zajęło mi przejście między drzewami do twojej kabiny. Wcale się nie martwiłem. Uważałem, że co najmniej tyle zajmie im dostanie się do twojej kabiny, i gotów byłem wyskoczyć na otwartą przestrzeń, gdybym usłyszał twój wystrzał. Ale w jakimś momencie tego wieczoru, prawdopodobnie w czasie gdy Spluwak - jak mówiłaś - sprawdzał kabiny, wyrąbał kilofem w ścianie dziurę prowadzącą do twojej szafy, zostawiając tylko jej plecy z płyty gipsowej, którą dość było wyciąć ostrym nożem. Mógł powkładać luzem to, co wyłupał, albo nie. Nie mam pojęcia. Tak czy owak nie było to konieczne. Nie było ani sposobności, ani powodu, żeby któreś z nas weszło pod ten daszek dla samochodu przy kabinie numer osiem. Gdybyś tu była sama, dopilnowaliby, żebyś tam nie zawędrowała. W każdym razie najpierw zobaczyłem blask termitu, buchający w twojej kabinie, i pobiegłem jak wszyscy diabli,

przemykając się koło otwartych na przestrzał placyków do garażowania, bo usłyszałem, jak wracają wzdłuż kabin, otwierając kolejno ich drzwi, aby wrzucić do każdej bombę termitową, a potem starannie zamknąć te drzwi, żeby wszystko wyglądało jak najporządniej. Przez cały ten czas Bond spoglądał co chwila na dach głównego budynku, trochę wystający nad palące się szczyty kabin. Nagle rzekł jakby od niechcenia: - Już go podpalili. Teraz muszę się nimi zająć. Jak się czujesz, Viv? Czy nie wszystko jeszcze z ciebie uszło? Co z twoją głową? Odrzekłam niecierpliwie: - Och, w porządku. Ale czy naprawdę musisz zajmować się nimi, James? Niech się wynoszą. Co ci na nich zależy? Może ci się coś stać. Odpowiedział stanowczo: - Nie, kochana. Omalże nie zabili nas obojga. W każdej chwili mogą wrócić i stwierdzić, że vespa znikła. A wtedy stracimy szansę zaskoczenia ich. Na to, żeby się po prostu wynieśli, nie mogę pozwolić. To są mordercy. Jutro wezmą się do mordowania kogoś innego. - Uśmiechnął się wesoło. - A poza tym zniszczyli mi koszulę! - W takim razie musisz mi pozwolić, żebym ci pomogła. - Wyciągnęłam do niego rękę. - I będziesz ostrożny, dobrze? Nie mogę się bez ciebie obejść. Nie chcę znowu być sama. Jakby nie zauważył mej ręki. Rzekł niemalże ozięble: - Nie wieszaj mi się na ręku, kiedy strzelam, kochana. Muszę to zrobić i koniec. Robota i tyle. A teraz - wręczył mi tego samego Smith & Wessona - przejdź po cichu między drzewami do placyku garażowego przy numerze trzecim. Tam jest ciemno i wiatr kieruje płomienie w przeciwną stronę. Stamtąd będziesz mogła obserwować,

nie pokazując się. Jeśli będę potrzebował pomocy, będę wiedział, gdzie ciebie szukać, więc nie ruszaj się stamtąd. Jeżeli zawołam, biegnij jak najszybciej. Gdyby coś mi się stało, kieruj się wzdłuż brzegu jeziora i odejdź jak najdalej. Po tym pożarze jutro będzie tu mnóstwo policji, wtedy możesz się przemknąć z powrotem i podejść do któregoś z nich. Uwierzą ci. Gdyby robili trudności, każ im zadzwonić do CIA w Waszyngtonie, i wszystko ruszy z kopyta. Tylko powiedz, kim byłem. W mojej grupie znają mnie pod numerem; to jakby taki numer rozpoznawczy. Zero zero siedem. Postaraj się go nie zapomnieć.

XIII Strzelanina Byłem. - Powiedz, kim byłem. Dlaczego musiał coś takiego powiedzieć, podsunąć to umysłowi Boga, Losu, ktokolwiek tej nocy sprawuje rządy? Nigdy nie trzeba nadawać czarnych myśli. One pozostają przy życiu, jak fale akustyczne, i trafiają do tej rzeki świadomości, w której wszyscy pływamy. Jeśliby przypadkiem Bóg, Los, w tym momencie akurat słuchał, odbierał na tej właśnie długości fali, mogłoby się spowodować, że to nastąpi. Napomknięcie w tej myśli o śmierci mogłoby zostać źle zrozumiane. I odebrane jako prośba! Więc mnie też nie wolno pomyśleć tych myśli, bo dodawałabym jeszcze i mój ciężar do tych mrocznych fal przeznaczenia. Co za bzdury! Nauczyłam się tego rodzaju bredni od Kurta. On zawsze był pełen „kosmicznych reakcji łańcuchowych”, „kryptogramów siły życiowej” i tym podobnych germańsko-magicznych dwuznaczników, które ja łapczywie chłonęłam, jak gdyby on sam był (do czego

robił niekiedy aluzje) owym „Centrum Dynamiki”, które rządzi tym wszystkim albo przynajmniej jego częścią. Oczywiście James Bond powiedział to nie na serio, bardziej w sensie „żebym tak zdechł”, jak ci narciarze, których spotykałam w Europie, życzący swym przyjaciołom: Hals - und Beinbruch! przed startem do szusa albo slalomu. Życzenie: „Złam kark i nogę!” przed zjazdem miało zażegnywać nieszczęśliwe wypadki, ściągać nie złe oko, lecz jego przeciwieństwo. James Bond po prostu zachował się „po brytyjsku”, rzucając zdawkowy frazes, aby mnie pokrzepić na duchu. No cóż, wolałabym, żeby tego nie robił! Strzelanina, gangsterzy, usiłowanie morderstwa stanowiły normalną część jego pracy, jego życia. Ale nie mojego; i szkoda, że nie okazał się bardziej wrażliwy, bardziej ludzki. Gdzie teraz się znajduje? Przemyka się w cieniu, kryjąc się w blaskach pożaru, wyostrzając zmysły na niebezpieczeństwo? A co czyni wróg? Ci dwaj profesjonalni gangsterzy, których nazbyt pochopnie ma w pogardzie? Czekają na niego w zasadzce? Czy nagle rozlegnie się huk strzelaniny? A potem krzyki? Dotarłam do placyku garażowego przy kabinie numer trzy i trzymając się chropawo tynkowanego muru, wymacywałam sobie drogę w ciemności. Ostrożnie przepełzłam niemal ostatni metr i wyjrzałam zza rogu na roztańczone płomienie i cienie innych kabin i głównego budynku od frontu. Nikogo nie było widać, żadnego ruchu z wyjątkiem płomieni, raz po raz targanych przez wiatr, utrzymujący pożogę przy życiu. Niektóre z otaczających drzew za półkolem kabin niemalże zajmowały się ogniem i z ich obsychających gałęzi iskry odlatywały w ciemność. Gdyby nie burza z ulewą, na pewno zażegłby się tu pożar lasów i dopiero by ogłuszona pałką dziewczyna z rozbitą lampą

zostawiła ślad na obliczu Stanów Zjednoczonych! Jak daleko by się to poniosło z pomocą wiatru? Dwadzieścia kilometrów? Trzydzieści? Ile drzew, ptaków i zwierząt uśmierciłaby mała, nieżywa dziewczyna z Quebecu? Dach następnej kabiny zawalił się z równie widowiskową ulewą pomarańczowych iskier. A teraz się już zapadał tandetny drewniany dach głównego budynku. Z wolna wgłębiając się do wewnątrz, zapadł się wreszcie w sobie jak niedopieczony suflet, a kolejne fontanny iskier wzbijały się wesoło i wypalały, unoszone chwilowo przez wiatr. Ta dodatkowa eksplozja pożogi ukazała przy drodze dwa samochody: szarego thunderbirda i połyskliwego czarnego sedana. Ale wciąż ani śladu gangsterów, ani też Jamesa Bonda. Nagle uświadomiłam sobie, że zapomniałam o czasie. Spojrzałam na zegarek. Druga w nocy. Więc upłynęło zaledwie pięć godzin, odkąd się to wszystko zaczęło! A jakby całe tygodnie. Moje poprzednie życie wydawało się odległe niemalże o lata. Nawet ubiegły wieczór, gdy siedziałam, rozmyślając o tym życiu, trudno było sobie przypomnieć. Wszystko to uległo raptem zatarciu. Strach i ból, i niebezpieczeństwo wyparły wszystko inne. Jak gdybym się znalazła na tonącym okręcie, w katastrofie lotniczej albo kolejowej, w trzęsieniu ziemi albo w huraganie. Kiedy cię dopadnie któryś z tych kataklizmów, musi być dokładnie tak samo. Czarne skrzydła katastrofy zakrywają niebo i już nie ma przeszłości ani przyszłości. Przeżywasz każdą minutę, walczysz o przetrwanie każdej sekundy, jakby miała to być ostatnia. Nie istnieje inny czas, inne miejsce, tylko teraz i tutaj. I wtedy zobaczyłam ich! Zbliżali się do mnie, idąc po trawie, a każdy niósł w rękach wielkie pudło. Telewizory. Widać odłożyli je sobie na sprzedaż, aby jeszcze coś na tym zarobić. Szli obok siebie,

chudy i przysadzisty, a blask od płonących kabin oświetlał ich spocone twarze. Doszli do zwęglonych łuków krytego pasażu, od kabin do głównego budynku, i truchcikiem przecięli go, uprzednio spojrzawszy w górę, na palący się jeszcze dach, sprawdzając, czy na nich nie spadnie. Gdzie jest James Bond? Przecież to idealny moment, aby ich zgarnąć, kiedy mają zajęte ręce! Dzieliło nas już tylko dwadzieścia metrów; zmierzali na prawo do swego samochodu. Skulona cofnęłam się do ciemnej pieczary otwartego garażu. Gdzie ten James? Czy mam za nimi pobiec i sama stawić im czoło? Nie wariuj! Jeśli chybię, a na pewno chybię, wykończą mnie. A czy dojrzą mnie, gdyby się odwrócili? Czy mój biały kombinezon po ciemku rzuca się w oczy? Cofnęłam się głębiej. Teraz ukazali się obramowani w kwadratowym otworze mojego placyku garażowego, idąc po trawie w odległości paru metrów od ciągle jeszcze stojącej północnej ściany głównego budynku, od której wiatr, jak dotąd, odwracał większość płomieni. Zaraz znikną za rogiem i tak nadzwyczajna szansa będzie zmarnowana! Wtem zatrzymali się jak wryci, a przed nimi stał James, mierząc z pistoletu, dokładnie pomiędzy ich obu. Głos jego ciął ponad trawnikiem jak bicz: - Dobra! Koniec! Odwrócić się! Pierwszy, który upuści swój telewizor, będzie trup. Odwrócili się z wolna, tak że stali teraz twarzą do mej kryjówki. A potem James zawołał do mnie: - Chodź tutaj, Viv! Potrzebuję kogoś do pomocy. Wyjęłam ciężki rewolwer zza paska mego kombinezonu i pobiegłam prędko przez trawnik. Kiedy dzieliło mnie od nich jakieś dziesięć metrów, James powiedział: - Zatrzymaj się tam, Viv, a ja ci powiem, co robić. - Zatrzymałam się. Dwie złe twarze gapiły się na mnie. Chudzielec obnażył

zęby w takim jakby zmartwiałym uśmieszku napięcia i zaskoczenia. Spluwak wyrzucił z siebie wiązkę przekleństw i wyzwisk. Skierowałam lufę na telewizor, zasłaniający mu brzuch, i powiedziałam: - Stul pysk, albo ci strzelę w żołądek. Spluwak zaszydził: - Ty, cizia? Bałabyś się huku. James powiedział: - Stul pysk, jak ci mówią, bo rozwalę ci tę ohydną czaszkę. Posłuchaj, Viv, teraz musimy im odebrać spluwy. Stań za tym, co się nazywa Horror. Przyłóż mu lufę do kręgosłupa i obmacaj go wolną ręką pod pachami. Nie jest to miłe zajęcie, ale trudno. Powiedz mi, kiedy wymacasz tam spluwę, wtedy ja ci powiem, co robić dalej. Będziemy to robić powolutku. Ja kryję drugiego, a jak ten Horror się choć trochę poruszy, to go rąbnij. Zrobiłam, co mi kazał. Podeszłam z tyłu do chudzielca i wcisnęłam mu lufę w plecy. Potem sięgnęłam lewą ręką i obmacałam go pod prawą pachą. Wydzielał z siebie obrzydliwy, trupi fetorek i nagle wstręt mnie ogarnął, że jestem tak blisko i dotykam go tak poufale. Wiem, że dłoń mi zadrżała, i chyba dlatego zaryzykował, bo nagle jednym płynnym, błyskawicznym ruchem upuścił telewizor, odwinął się jak wąż, uderzeniem dłoni na płask wytrącając mi rewolwer z ręki, i przycisnął mnie do siebie. Pistolet huknął w ręku Bonda i musnął mnie podmuch od pocisku, i natychmiast zaczęłam walczyć jak szatan, kopiąc, drapiąc i szarpiąc. Ale jakbym walczyła z kamiennym posągiem. Tylko przygniótł mnie do siebie jeszcze boleśniej i usłyszałam jego suchy głos: - No dobra, Angolu. I co teraz? Chcesz, żeby panienka straciła życie? Poczułam, że jedna dłoń puszcza mnie, by sięgnąć po broń, i

znowu zaczęłam walczyć. Bond rzekł ostro: - Viv! Rozsuń nogi. Zrobiłam automatycznie, co powiedział, i pistolet jego znów huknął. Chudzielec zaklął i puścił mnie, ale w tej samej chwili za mną rozległ się trzask i brzęk. Obróciłam się. W momencie kiedy James strzelił, Spluwak rzucił w niego, zamachnąwszy się znad głowy, telewizorem i trafił w twarz, zbijając Bonda z nóg. Spluwak wrzasnął: - Pryskaj, Horror! Ja dałam nura po swój rewolwer i rozciągnięta na trawie niezgrabnie strzeliłam do Spluwaka. Pewnie bym i tak nie trafiła, ale on już pędził, zygzakując przez trawnik w stronę kabin, jak szarżujący piłkarz, a chudzielec zajadle kusztykał za nim. Strzeliłam jeszcze raz, ale broń kopnęła do góry, a potem byli już za daleko i Spluwak znikł w kabinie numer jeden po prawej. Wstałam i podbiegłam do Jamesa Bonda. Klęczał na trawie z jedną dłonią przyciśniętą do głowy. Kiedy go dopadłam, odjął tę dłoń, spojrzał na nią i zaklął. Miał wielkie rozcięcie tuż pod włosami. Nic nie mówiąc, podbiegłam do najbliższego z okien głównego budynku i rozbiłam je kolbą rewolweru. Buchnęło na mnie gorąco, ale bez ognia, i tuż pod oknem, niemal w zasięgu ręki, ujrzałam stolik, przy którym siedzieli bandyci, a na nim, wśród paru kopcących się resztek z zawalonego dachu, zestaw do pierwszej pomocy. Bond coś krzyknął, ale ja przesadziłam już parapet. Wstrzymałam oddech, chwyciłam to pudło i wylazłam z powrotem, z oczyma piekącymi od dymu. Otarłam mu ranę, jak mogłam, wydobyłam merthiolate i duży kawał opatrunku z przylepcem. Rozcięcie nie było głębokie, ale wkrótce wystąpi ogromny guz. - Przepraszam, Viv. Chyba spieprzyłem tę ostatnią rundę.

Też tak uważałam. Spytałam: - Dlaczego ich po prostu nie zastrzeliłeś? Z tymi telewizorami w rękach byli bezbronni. Rzekł oschle: - Z zimną krwią nigdy tego nie potrafiłem zrobić. Ale przynajmniej wypadało, żebym potrafił odstrzelić mu stopę. Musiałem go w nią tylko drasnąć i znów jest na chodzie. Odpowiedziałam wściekle: - Wygląda mi na wyjątkowo szczęśliwy przypadek, że ty również. Dlaczego Spluwak cię nie zabił? - Tyle wiem, co i ty. Możemy zgadywać. Wygląda na to, że pod numerem pierwszym mają coś w rodzaju kwatery głównej. Może zostawił tam broń, kiedy wzięli się do głównego budynku. Może wolał nie nosić przy sobie amunicji, bawiąc się z ogniem. W każdym razie wojna wypowiedziana i będziemy teraz mieli pełne ręce roboty. Przede wszystkim trzeba uważać na ich samochód. Teraz będą chcieli się za wszelką cenę wydostać. Znaleźli się w ciężkiej sytuacji i będą walczyć jak diabli. Skończyłam opatrywanie jego rozciętej głowy. James Bond przyglądał się kabinie numer jeden. Wtem powiedział: - Lepiej się ukryć. Mogą mieć tam w środku coś ciężkiego, a sądzę, że uporali się już z opatrywaniem tej stopy Horrora. - Wstał z ziemi. Nagle targnął mnie za ramię z okrzykiem: - Prędko! W tej samej chwili usłyszałam z prawej brzęk szkła i ogłuszający grzechot, zapewne jakiejś broni maszynowej. Tuż za nami pociski chlasnęły po ścianie głównego budynku. James Bond uśmiechnął się. - Przepraszam jeszcze raz, Viv! Moje reakcje nie są dziś nadzwyczajne. Poprawię się. - Po chwili podjął: - Teraz trzeba się chwilę zastanowić.

Była to długa chwila, a ja oblewałam się potem od żaru, jaki buchał z płonącego budynku. Teraz już została z niego tylko ściana północna i ten kawałek, za którym kryliśmy się, aż do frontowych drzwi. Reszta była morzem płomieni. Ale wiatr ciągle zdmuchiwał ogień na południe i wydawało mi się, że ten ostatni kawałek muru długo jeszcze wytrzyma. Większość kabin już się wypalała i po tej stronie polany żar już słabł i ubywało iskier. Przyszło mi do głowy, że ta pożoga z pewnością widoczna jest na wiele kilometrów, może aż do Lake George albo Glen Falls, jednak nie zjawia się żadna pomoc. Zapewne służba drogowa i straż pożarna mają pełne ręce roboty wobec spustoszeń, jakie spowodowała burza. A co się tyczy ich ukochanych lasów, pewnie uważają, że w tym doszczętnie przemokłym krajobrazie żaden pożar się nie rozszerzy. James Bond przemówił: - Otóż zrobimy tak. Przede wszystkim ciebie trzeba umieścić w takim miejscu, skąd mogłabyś pomóc, ale gdzie nie musiałbym się tobą zajmować. W przeciwnym razie, na ile ich znam, skoncentrują się teraz na tobie, sądząc, że zrobię wszystko, nawet pozwolę im uciec, byle tobie się nie stało coś złego. - A czy tak jest? - Nie gadaj głupstw. Więc ty, pod osłoną tego kawałka muru, przebiegniesz na tamtą stronę drogi i potem, kryjąc się starannie, przekradniesz się z powrotem, aż znajdziesz się mniej więcej naprzeciwko ich samochodu. Siedź tam cicho i spokojnie, i choćby jeden z nich albo obaj dotarli do samochodu, nie strzelaj, póki nie każę ci strzelać. W porządku? - A ty gdzie będziesz? - Zajmujemy to, co się nazywa wewnętrzną linią obrony, jeśli za cel operacji uważać samochody. Ja będę tkwił gdzieś tutaj i

poczekam, aż na mnie ruszą. To oni chcą pozbyć się nas i uciec. Czas działa na ich niekorzyść. - Spojrzał na zegarek. Prawie trzecia. To ile tutaj zostało do świtu? - Około dwóch godzin. Tak do piątej. Ale ich jest dwóch, a ty jeden! Okrążą cię. To się nazywa manewr kleszczowy? - Jeden z krabów już nie ma kleszcza. W każdym razie lepszego planu na razie nie widzę. Już! ruszaj przez drogę, zanim coś wymyślą. Ja odwrócę ich uwagę. Podszedł do rogu, wychylił się ostrożnie i oddał dwa szybkie strzały w kabinę po prawej. W oddali posypało się z brzękiem szkło i natychmiast chlaśnięto wściekle z broni maszynowej. Kule zaplaskały po murze i śmignęły przez drogę w drzewa. James Bond się cofnął. Uśmiechnął się zachęcająco. - Teraz! Przebiegłam na prawo i przez drogę, pilnując, żeby główny budynek osłaniał mnie od ostatniej kabiny, i wpadłam pomiędzy drzewa. Znów drapały mnie i szarpały, ale teraz już miałam solidne obuwie i kombinezon z mocnego materiału. Zagłębiłam się porządnie w las i dopiero wtedy zaczęłam się przedzierać na lewo. Kiedy wydało mi się, że zaszłam już dość daleko, poczołgałam się z powrotem w stronę, z której przeświecał pożar. Znalazłam się tam, gdzie zamierzałam, w pierwszej linii drzew akurat naprzeciw czarnego sedana, który stał o jakieś dwadzieścia metrów po drugiej stronie szosy, mając niezły widok na całe leżące przede mną rozmigotane pole walki. Przez cały ten czas księżyc uskakiwał w pędzące chmury i z chmur, na przemian to rozjaśniając wszystko, to znów wyłączając się, tak że świeciły tylko zmienne odblaski, głównie z palącej się lewej połowy frontowego budynku. Teraz cały księżyc się wychylił i

pokazał mi coś takiego, że o mało nie krzyknęłam. Chudzielec, pełznąc na brzuchu, przekradał się wzdłuż północnej strony budynku i światło księżyca połyskiwało na broni w jego ręku. James Bond był tam, gdzie go zostawiłam, a żeby nie mógł się ruszyć, Spluwak ostrzeliwał go nieustannie pojedynczymi wystrzałami, co kilka sekund trzaskającymi o róg muru, do którego podczołgiwał się chudzielec. James Bond pewnie domyślił się, co znaczy ten nieustanny ostrzał. Może wiedział, że ma go to przygwoździć, bo zaczął się przesuwać na lewo, ku płonącej części budynku. Wtem rzucił się biegiem, nisko schylony, przez zbrązowiały trawnik i kłębiący się dym, przez iskry ku szeregowi zwęglonych, łyskających jeszcze płomykami, zrujnowanych kabin w lewej części półkola. Mignął mi jeszcze, wpadając w jeden z parkingów w pobliżu numeru piętnastego, i znikł, chyba między drzewami na tyłach, by tamtędy się podkraść i zajść Spluwaka od tyłu. Przyglądałam się chudzielcowi. Już prawie osiągnął róg. Już był na rogu. Pojedyncze strzały ucichły. Nie celując, strzelając z lewej ręki, chudzielec wytknął sam pistolet za róg i wyrąbał cały magazyn, na oślep, po frontowej ścianie, gdzie niedawno staliśmy James i ja. Kiedy nie odpowiedziano mu ogniem, mignął głową za róg i z powrotem, jak wąż, po czym wstał i szerokim machnięciem ręki pokazał, że nas już tu nie ma. Wtem rozległy się dwa szybkie wystrzały gdzieś od kabiny numer jeden i po nich wrzask, mrożący krew w żyłach, aż serce mi zamarło, i ukazał się Spluwak, wycofujący się na trawnik i prawą ręką strzelający z biodra, podczas gdy lewa mu zwisała bezwładnie u boku. Dalej też biegł tyłem, wrzeszcząc z bólu, ale wciąż bijąc krótkimi seriami ze swego rozpylacza, po czym ujrzałam, jak coś mignęło w jednym z parkingów i rozległ się w odpowiedzi głęboki huk

ciężkiego pistoletu. Ale Spluwak zmienił cel i pistolet Jamesa Bonda zamilkł. Potem znów się odezwał z innego miejsca i jedna z kul widocznie trafiła w rozpylacz, bo Spluwak nagle go upuścił i pognał do czarnego sedana, przy którym kulił się chudzielec, osłaniając go z daleka ogniem z dwóch pistoletów. Kiedy James Bond trafił w rozpylacz, kula widocznie zacięła coś w mechanizmie, bo strzelał dalej, miotając się w trawie jak słonko pirotechniczne i bryzgając kulami na wszystkie strony. Wtem chudzielec znalazł się za kierownicą i usłyszałam, jak silnik zaskoczył, dym buchnął z rury wydechowej, chudy pchnął na oścież drzwi boczne i Spluwak wpadł do środka, drzwi same się zatrzasnęły od szarpnięcia podrywającego się w przód samochodu. Nie czekałam na Jamesa. Wybiegłam na drogę i zaczęłam walić w tył samochodu, słysząc, jak niektóre z moich kul rąbią w metal. Potem kurek trzasnął na pustym, a ja zostałam, przeklinając na myśl, że uciekną. Jednak wtedy załomotał miarowo pistolet Jamesa zza trawnika i odpowiedział mu ogień bluzgający z przedniego okna samochodu. Aż nagle czarny sedan jakby oszalał. Wykonał szeroki skręt i jakby chciał się rzucić przez trawnik wprost na Jamesa. Na chwilę oświetliły go wielkie reflektory, jak stał z nagą klatką piersiową, błyszczącą od potu i strzelał raz po raz, w klasycznej postawie niby w pojedynku, jak do szarżującego zwierza. Myślałam, że go zmiecie, i rzuciłam się ku niemu biegiem przez trawnik, ale samochód nagle skręcił i rycząc silnikiem na pierwszym biegu, ruszył prosto w kierunku jeziora. Stałam i przyglądałam się jak urzeczona. Trawnik był tam ucięty przez krawędź niezbyt wysokiej skały, może ze sześć metrów, pod którą leżała toń rybacka. Rozstawiono tam trochę z gruba ciosanych ław i stołów dla jedzących na świeżym

powietrzu. Samochód rozpędzał się i teraz już, czy wpadnie na którąś ławę, czy nie, i tak z rozpędu dotarłby do jeziora. Jednak ominął wszystkie ławy i kiedy ja uniosłam dłoń do ust w pełnym grozy podnieceniu, wyfrunął za krawędź i na płask wylądował na wodzie, w olbrzymim rozbryzgu oraz brzęku metalu i szkła. Po czym bardzo powoli zaczął tonąć, przodem w dół, w odmęcie gazów z rury wydechowej i bąbli powietrznych, aż nic nie zostało prócz zadartego w niebo bagażnika i tylnej szyby. James Bond ciągle stał, wpatrzony w jezioro, kiedy podbiegłam i objęłam go. - Jesteś cały? Zranili cię? Odwrócił się do mnie jakby w oszołomieniu, ramieniem objął mnie w pasie i mocno przycisnął. Odezwał się niewyraźnie: - Nie. W porządku. - Znów spojrzał na jezioro. - Musiałem trafić kierowcę, tego chudzielca. Zabiłem go, a on zaklinował sobą pedał gazu. - James jakby przychodził do siebie. Uśmiechnął się z wysiłkiem. - No, to sytuacja się uporządkowała. Żadnych tam postrzępionych brzegów do wyrównywania. Zgon i pogrzeb za jednym zamachem. Nie powiem, żebym ich żałował. To była para nie byle jakich zbirów. - Puścił mnie i schował pistolet do kabury. Pachniał prochem i potem. Było to coś fantastycznego. Wspięłam się na palce i pocałowałam go. Odwróciliśmy się i poszliśmy z wolna przez trawnik. Ogień już tylko czasami buchał i niemalże ciemność zaległa pobojowisko. Mój zegarek pokazywał trzecią trzydzieści. Nagle poczułam się całkowicie, kompletnie wykończona. Jak gdyby odpowiadając na moje myśli, James odezwał się: - Akurat przestaje działać amfetamina. Może byśmy się trochę przespali? Znajdzie się jeszcze ze cztery albo pięć kabin zdatnych

do użytku. Co byś powiedziała na numer dwa i trzy? Czy to odpowiednie apartamenty? Poczułam, że się rumienię. Rzekłam z uporem: - Nie wiem, co sobie pomyślisz, James, ale ja cię tej nocy samego nie zostawię. Wybieraj dwa albo trzy. Co wolisz. Ja będę spała na podłodze. Roześmiał się, przygarnął mnie do siebie i przytulił. - Jeśli ty będziesz spała na podłodze, to ja też. Ale byłoby to chyba marnowanie wspaniałego, podwójnego łoża. Niech będzie numer trzy. - Tu przerwał i popatrzył na mnie, odgrywając gest kurtuazji. - A może wolałabyś numer dwa? - Nie. Numer trzy będzie boski.

XIV Brzana Kabina numer trzy była duszna i nie przewietrzona. Kiedy on zbierał między drzewami nasz „bagaż”, ja otworzyłam szklane żaluzje i przygotowałam do spania podwójne łóżko. Powinnam się czuć zakłopotana, ale nic podobnego. Rozkosz mi sprawiało gospodarzenie dla niego przy świetle księżyca. Sprawdziłam prysznic i okazało się, że jakimś cudem jest woda, choć nieco dalej wiele odcinków rur musiało się stopić. Pierwsze kabiny znajdowały się bliżej głównego doprowadzenia. Zdjęłam z siebie wszystko, ułożyłam w porządny stosik i weszłam pod prysznic, otwarłam świeży kawałek mydła Camay („Rozpieszczaj Gości Różowym Camay o zapachu Drogich Perfum Francuskich... i wytwornego Cold Creamu” - zapamiętałam ten napis na opakowaniu, bo brzmiał tak soczyście) i zaczęłam się cała namydlać, ostrożnie, z powodu potłuczeń.

W szumie wody nie usłyszałam, jak wszedł do łazienki. Tylko raptem o dwie dłonie więcej myły mnie i nagie ciało dotknęło mojego, i poczułam pot i woń prochu, i odwróciłam się, i roześmiałam się prosto w jego usmoloną twarz, a potem znalazłam się w jego ramionach i usta nasze spotkały się w pocałunku, który jakby nigdy nie miał się skończyć, a woda lała się po nas i zmuszała do zamknięcia oczu. Kiedy prawie zabrakło mi tchu, wyciągnął mnie spod natrysku i znów pocałowaliśmy się, tym razem wolniej, podczas gdy jego dłonie wędrowały po całym moim ciele i pożądanie wzbierało falami zawrotu głowy. Po prostu już nie mogłam wytrzymać. Powiedziałam: - Proszę cię, James! Proszę, nie! Bo upadnę. I bądź ostrożniejszy. Boli mnie. W księżycowym półmroku łazienki oczy jego migotały dziko. Teraz złagodniały, pojawiły się w nich czułość i uśmiech. - Przepraszam, Viv. To nie moja wina. To tylko moje dłonie. Nie mogą się od ciebie oderwać. A przecież to mnie powinny myć. Jestem cały brudny. Ty będziesz musiała to zrobić. One mnie nie słuchają. Zaśmiałam się do niego i wciągnęłam go pod prysznic. - No dobrze. Ale ja nie będę ostrożna! Ostatni raz, kiedy kogoś myłam, to był kucyk, jak miałam ze dwanaście lat. Poza tym prawie nie widzę, który twój kawałek jest który! - Wzięłam mydło. - Schyl twarz. Postaram się, żeby ci za dużo nie wlazło do oczu. - Jeżeli choć trochę, to ja ci... - Moje dłonie stłumiły resztę zdania i wzięłam się do szorowania jego twarzy i włosów, a później przeszłam do ramion i piersi, a on stał schylony, trzymając się oburącz za armaturę.

Przerwałam. - Resztą już sam się zajmiesz. - Na pewno nie! I zrób to porządnie. Nigdy nic nie wiadomo. A nuż wybuchnie trzecia wojna światowa i będziesz musiała zostać pielęgniarką. Lepiej naucz się zawczasu, jak myć mężczyznę. Ale co to za mydło, u diabła? Pachnę jak Kleopatra. - Bardzo dobre mydło. Są w nim drogie perfumy francuskie. Tak piszą na opakowaniu. A ty pachniesz cudownie. Dużo ładniej niż dymem prochowym. Roześmiał się. - No dobrze. Ale śpiesz się. Więc schyliłam się i wzięłam do rzeczy, i oczywiście po chwili znów byliśmy objęci pod natryskiem i ciała nasze były śliskie od wody i mydła, i on zakręcił prysznic i wyniósł mnie spod natrysku. Zaczął delikatnie osuszać mnie ręcznikiem kąpielowym, a ja oparłam się, osunęłam do tyłu, objęta jego wolnym ramieniem, i po prostu poddałam się. Potem wzięłam ręcznik i jego wycierałam, a potem już głupio byłoby dłużej czekać i wziął mnie w ramiona, zaniósł do sypialni i położył na łóżku, a ja patrzyłam przez półprzymknięte rzęsy na jego blado majaczącą postać, kiedy obchodził pokój, zaciągając zasłony i zamykając drzwi na klucz. A potem już leżał koło mnie. Jego dłonie i usta były powolne i elektryzujące, a ciało tkliwie gwałtowne w mych objęciach. Później powiedział mi, że kiedy przyszła ta chwila, głośno krzyczałam. Ale ja nie wiedziałam o tym. Wiem tylko, że otchłań przenikliwej słodyczy nagle rozwarła się i zatopiła mnie i że wbiłam paznokcie w jego biodra, aby mieć pewność, że porywam go z sobą. Później on sennie mówił mi coś czułego i raz mnie pocałował, a potem jego ciało osunęło się ze mnie na bok i ucichł, a ja wciąż

leżałam na plecach zapatrzona w czerwony mrok i słuchałam jego oddechu. Nigdy jeszcze nie uprawiałam miłości, całkowitej miłości, tak sercem, jak i ciałem. Bywało to urocze z Derekiem, chłodne i dające satysfakcję z Kurtem. Ale tym razem działo się ze mną coś zupełnie innego. Wreszcie pojęłam, czym ta rzecz może być w ludzkim życiu. Chyba wiem, dlaczego mu się tak całkowicie oddałam i dlaczego byłam do tego zdolna z mężczyzną poznanym zaledwie sześć godzin temu. Niezależnie od jego ekscytującego wyglądu, pewności siebie, męskości, pojawił się znikąd, jak książę w baśni, i uratował mnie od smoka. Gdyby nie on, już bym nie żyła, przedtem jeszcze Bóg jeden wie, co wycierpiawszy. Mógł zmienić koło w swoim samochodzie i odjechać, albo - gdy pojawiło się niebezpieczeństwo - mógł troszczyć się o własną skórę. Tymczasem on walczył o moje życie jak o własne. A potem, kiedy smok został zabity, wziął mnie jako nagrodę. Wiedziałam, że za kilka godzin odjedzie - bez wyznań miłosnych, nie tłumacząc się i nie przepraszając. I na tym sprawa się zakończy było i przeszło. Każda kobieta lubi być na wpół zgwałcona. Lubimy być wzięte. To jego cudowna brutalność wobec mego potłuczonego ciała uczyniła ten akt miłosny tak przenikliwie rozkosznym. To i koincydencja nerwów całkowicie rozluźnionych po ustaniu napięcia i zagrożenia, ciepłe doznanie wdzięczności i naturalne uczucie kobiety dla jej bohatera. Nie żałowałam tego i nie wstydziłam się. Sprawa mogła mieć dla mnie różne konsekwencje: nie najmniej ważna z nich taka, że odtąd mogą już nie zadowalać mnie inni mężczyźni. Ale jakiekolwiek byłyby moje kłopoty, on nie dowie się o nich. Nie będę za nim goniła i starała się powtórzyć tego, co było pomiędzy nami. Będę się trzymać od niego z daleka i niechaj idzie własną drogą, na

której spotka inne kobiety, nieprzebrane mnóstwo innych kobiet, które zapewne dadzą mu tyle samo fizycznej rozkoszy, ile jej doznał ze mną. Nie dbam o to - a przynajmniej powiedziałam sobie, że nie dbam - bo żadna z nich i nigdy go nie posiądzie na własność, nie otrzyma z niego więcej niż to, coja mam teraz. I do końca życia będę mu wdzięczna... za wszystko. I zapamiętam go sobie na zawsze jako mój wizerunek mężczyzny. Do jakiego stopnia można być głupią? Co tu dramatyzować na temat nagiego osobnika płci męskiej, leżącego przy mnie? Po prostu zawodowy agent, który wykonał swoją robotę. Jest wyszkolony do strzelania z rewolwerów, do zabijania ludzi. Co w tym aż tak cudownego? Dzielny, mocny, bezlitosny dla kobiet - oto cechy należące do jego zawodu - za to mu płacą. Rodzaj szpiega i tyle, ta moja miłość, ten agent, który mnie kochał. Nawet nie kochał, tylko przespał się ze mną. Dlaczego miałabym z niego robić swojego bohatera, przysięgać, że nigdy go nie zapomnę? Nagle tknął mnie impuls, żeby go zbudzić i zapytać: Czy potrafisz być miły? Czy umiesz być łagodny? Przewróciłam się na bok. On spał, cicho oddychając, z głową na odrzuconym lewym przedramieniu, z prawą ręką wetkniętą pod poduszkę. Na dworze znów jasno świecił księżyc. Czerwone światło sączyło się przez zasłony, mieszając czarne cienie jego ciała i jaskrawy szkarłat miejsc oświetlonych. Schyliłam się tuż nad nim, wdychając jego męskość, pragnąc go dotknąć, przesunąć dłonią po jego ogorzałych od słońca plecach aż do miejsca, gdzie brąz nagle przechodzi w biel tam, gdzie w lecie miał kąpielówki. Długo mu się tak przyglądałam i z powrotem się położyłam. Nie, on jest właśnie taki, jak myślałam. Tak, to jest mężczyzna, którego się kocha.

Czerwone zasłony w drugim końcu pokoju ruszały się. Patrząc na nie półsennymi oczyma, pomyślałam: dlaczego? Wiatr na dworze ustał i było zupełnie cicho. Uniosłam leniwie oczy i spojrzałam w górę. W tym końcu pokoju, nad wezgłowiem naszego łóżka, zasłony wisiały bez ruchu. Widocznie lekki podmuch ciągnie od jeziora. No już! Śpij wreszcie, jak Boga kocham! A potem, z raptownym odgłosem jakby darcia wysoko, na przeciwległej ścianie, części zasłony odchyliły się. Przez szklane żaluzje patrzyła wielka, połyskująca twarz jak rzepa, blada i lśniąca od księżyca. Nie wiedziałam, że włosy mogą stanąć, jak to się mówi, dęba. Myślałam, że to wymysł literacki. Ale usłyszałam ich szmer na poduszce za uszami i odczułam powietrze nocne, raptem chłodzące mi skórę na głowie. „Chciałam krzyknąć i głos mi odebrało”. „Zmroziło mnie”. „Nie mogłam poruszyć ręką ani nogą”. Też myślałam, że to wymysły. Okazuje się, że nie. Po prostu leżałam i gapiłam się, obserwując własne doznania fizyczne, aż po taki objaw, że oczy miałam wytrzeszczone do bólu. Ale nie mogłam ruszyć palcem. Byłam znowu książkowe wyrażenie - zdrętwiała ze strachu, sztywna jak deska. Twarz za szklanymi listewkami żaluzji szczerzyła się. Możliwe, że zęby, jak u zwierzęcia, były wyszczerzone z wysiłku. Księżyc tworzył jasne odbicia na zębach, na oczach i na szczycie bezwłosej czaszki, jakby kreśląc dziecinny rysunek twarzy. Ta upiorna twarz obracała się z wolna, krótkimi ruchami, lustrując wnętrze pokoju. Dojrzała biel łóżka z podwójną plamą głów na poduszce. Przestała się rozglądać i powoli, z wysiłkiem, dłoń z czymś połyskliwie metalowym uniosła się przy głowie i niezgrabnym uderzeniem z góry rozbiła szybę.

Dopiero ten brzęk jak cyngiel uruchomił mnie. Wrzasnęłam i zamachnęłam się dłonią w bok. Wątpię, czy to pomogło. Brzęk tłuczonego szkła go zbudził. Może nawet utrudniłam mu celny strzał. Ale rozległ się podwójny huk wystrzałów, pocisk ciężko łupnął w ścianę nad moją głową, znów ogromny brzęk druzgotanego szkła i twarz niby rzepa przepadła. - Jesteś cała, Viv? - Głos jego brzmiał natarczywie, z desperacją. Zobaczył, że tak, i nie czekał na odpowiedź. Łóżko zakołysało się i nagle księżyc rzucił wielki blok światła przez drzwi. Biegł tak cicho, że w ogóle nie słyszałam jego kroków na betonowej podłodze garażu pod wiatą, ale mogłam sobie wyobrazić, jak przylgnął do muru i czujnie okrąża róg. Po prostu leżałam i wpatrywałam się jak osłupiała - znów literackie określenie, ale dokładne - w poszczerbione resztki okna, przypominając sobie połyskliwą, okropną czaszkę jak rzepa, która musiała przecież być głową ducha. James Bond wrócił. Nie odezwał się ani słowem. Najpierw podał mi szklankę wody. Ta prozaiczna czynność, pierwsze, co czynią rodzice, kiedy dziecko miało koszmarny sen, wydobyła pokój i jego znajome kształty z czarnej i czerwonej pieczary widm i rewolwerów. Potem przyniósł kąpielowy ręcznik, postawił krzesło pod rozbitym oknem, wszedł na nie i zasłonił okno ręcznikiem. Nagle uświadomiłam sobie, jak mięśnie mu się naprężają i rozluźniają w nagim ciele i rozbawiło mnie, że mężczyzna tak dziwnie wygląda bez ubrania, kiedy nie miłością się zajmuje, tylko zwyczajnie porusza się w pokoju, wykonując jakieś niby domowe zajęcia. Pomyślałam sobie: może warto być nudystami? Ale chyba tylko poniżej czterdziestki. Odezwałam się: - James, pamiętaj, żebyś nigdy nie utył.

Zawiesił ten ręcznik jako zasłonę. Zszedł z krzesła i odrzekł jakby w roztargnieniu: - Nie. To prawda. Nie powinno się obrastać tłuszczem. Odstawił porządnie krzesło na jego miejsce przy biurku i sięgnął po pistolet, który tam położył. Obejrzał go. Podszedł do stosiku swych ubrań i wydostał świeży magazynek, wsunął go na miejsce wystrzelanego, podszedł do łóżka i włożył broń znów pod poduszkę. Dopiero uświadomiłam sobie, dlaczego tak leżał, z prawą ręką zgiętą w łokciu i dłoń trzymając pod poduszką. Domyśliłam się, że on zawsze tak sypia. To jakby życie strażaka, zawsze gotowego na wezwanie do pożaru. Pomyślałam, jakie to niezwykłe: mieć zawód polegający na tym, że bez przerwy jest się w niebezpieczeństwie. Podszedł i usiadł na brzegu łóżka z mojej strony. W przesączających się strzępkach światła jego twarz była spięta i jak gdyby zmartwiała, niczym od szoku. Próbował się uśmiechnąć, ale napięcie mięśni mu na to nie pozwoliło i wyszedł tylko krzywy zarys uśmiechu. Powiedział: - Niewiele brakowało, żebyśmy znów przeze mnie oboje zostali zabici. Przepraszam cię, Viv. Chyba wychodzę z wprawy. Jeśli tak dalej pójdzie, czekają mnie kłopoty. Kiedy ich samochód wpadł do jeziora, pamiętasz, że z wody sterczał kawałek dachu i tylne okno? Więc w tym kącie najwidoczniej zachowało się dosyć powietrza. Co za dureń ze mnie, że sam na to nie wpadłem. Wystarczyło, żeby ten bandzior Spluwak wybił tylne okno i przepłynął na brzeg. Był już kilka razy trafiony. Nie przyszło mu to łatwo. Jednak dotarł do naszej kabiny. Powinien wystrzelać nas jak kaczki. Rano nie wychodź na tamtą stronę. Nie jest to ładny widok. - Popatrzył na mnie, jakby szukał pociechy. - W każdym razie przepraszam cię, Viv. Coś takiego nie miało prawa się wydarzyć.

Wyszłam z łóżka, podeszłam i objęłam go. Ciało jego było wyziębłe. Utuliłam go i pocałowałam. - Nie bądź głupi, James. Gdyby nie o mnie szło, w ogóle byś się w to nie wpakował. A gdzie ja byłabym teraz, gdyby nie ty? Nie tylko ustrzelona jak kaczka, ale i upieczona, już od kilku godzin. Cały kłopot z tobą polega na tym, że jesteś niewyspany. I do tego zmarzłeś. Wracaj do łóżka. Ogrzeję cię. - Podniosłam się i jego dźwignęłam. Już stojąc, porwał mnie w uścisk. Sięgnął oburącz w dół i gwałtownie przycisnął me ciało do swojego. Trzymał mnie tak przez jakiś czas, całkiem nieruchomo, a ja czułam, jak jego ciało bierze ciepło z mojego. Po czym uniósł mnie i łagodnie położył z powrotem na łóżku. A potem wziął mnie gwałtownie, omalże nie okrutnie, i znów cichy krzyk dobył się z kogoś, już nie będącego mną, a potem leżeliśmy jedno przy drugim i serce jego waliło wściekle o moje piersi, i okazało się, że moja prawa dłoń jest wczepiona w jego włosy. Rozluźniłam te moje skurczone palce i sięgnęłam w dół po jego dłoń. Zapytałam: - James, co to jest brzana? - Dlaczego pytasz? - Powiem ci, jak odpowiesz. Zaśmiał się sennie. - To w bandyckim żargonie tyle co dziwka. - Tak mi się wydawało. Oni ciągle mnie tak nazywali. Myślę, że to musi być prawda. - Nie nadajesz się. - Słowo, że według ciebie nie jestem brzana? - Słowo. Jesteś kochana dziewuszka. Jestem tobą po prostu ocielęcony.

- Co to znaczy? - To znaczy, że straciło się głowę dla dziewczyny. No, będzie tych pytań. Teraz śpij. - Pocałował mnie łagodnie, a potem odwrócił się na swój bok. Wtuliłam się w niego, jak najdokładniej wpasowując się w jego plecy i uda. - To bardzo przyjemny sposób na spanie: jak dwie łyżki. Dobranoc, James. - Dobranoc, kochana Viv.

XV W sercu wypisane To były ostatnie słowa, jakie do mnie powiedział. Kiedy rano zbudziłam się, jego już nie było. Tylko podłużne wgłębienie na łóżku, gdzie leżał, i jego zapach na poduszce. Dla pewności wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam zobaczyć, czy jest jeszcze szary samochód. Już go nie było. Dzień zrobił się piękny, z kroplistą rosą na trawie, a w rosie ujrzałam pojedynczy ślad stóp, wiodący do miejsca, gdzie przedtem stał samochód. Przez polanę ze świergotem przeleciał ryżojad i gdzieś spomiędzy drzew dobiegł zamierający głos gołębiaka karolińskiego. Zgliszcza motelu były czarne i wstrętne, a widmowe pasemko dymu jeszcze unosiło się prosto w ciche powietrze z resztek frontowego budynku. Wróciłam do mego domku, wzięłam prysznic i zaczęłam żwawo pakować swoje rzeczy w dwie torby motocyklowe. Potem zobaczyłam na toaletce list. Usiadłam na łóżku i przeczytałam go.

Był napisany na firmowym papierze motelu, wziętym z biurka. Pismo bardzo czytelne i równe, a używał nie długopisu, tylko prawdziwego wiecznego pióra. Kochana Viv, Możliwe, że będziesz musiała pokazać ten list policji, więc niech będzie rzeczowy. Jadę do Glen Falls, gdzie złożę wyczerpujące zeznania, a przedtem jeszcze zawiadomię służbę ruchu, żeby natychmiast przyjechali do ciebie. Zadzwonię także do Waszyngtonu, a oni prawie na pewno przekażą tę sprawę do Albany. Uruchomię wszystko, co można, żeby cię za bardzo nie maglowali i żeby ci pozwolili odjechać natychmiast, jak tylko wezmą od ciebie zeznanie. W Glen Falls będą znać moją trasę i numer rejestracyjny samochodu, więc znajdą mnie, gdziekolwiek będę, gdybyś potrzebowała jakiejś pomocy, albo gdyby chcieli się ode mnie dowiedzieć czegoś więcej. Ponieważ nie ma mowy o śniadaniu, ci z drogówki przywiozą ci termos kawy i kanapki, żebyś nie umarła z głodu. Bardzo bym chciał jeszcze z tobą zostać, chociażby po to, żeby ujrzeć pana Sanguinettiego! Ale szczerze wątpię, czy on się pokaże tego ranka. Przypuszczam, że kiedy nie dostał wiadomości od swoich dwóch zbirów, pognał, aż się kurzyło, do Albany i w pierwszy samolot na południe, w kierunku na Meksyk. Powiem w Waszyngtonie, że tak się domyślam, i jeśli się pośpieszą, to zdążą go jeszcze zgarnąć. Powinien dostać za to dożywocie, czyli to, co się nazywa „od zaraz” albo „różaniec” w języku, któregośmy się uczyli. A teraz uważaj. Ty i poniekąd ja zaoszczędziliśmy towarzystwu ubezpieczeniowemu co najmniej pół miliona dolarów i będzie za to wysoka nagroda. Mnie przyjąć tego nie wolno, bo takie są przepisy u mnie w pracy, więc nie ma o czym gadać, pomijając już fakt, że główny ciężar tego wszystkiego spoczywał na tobie

i że ty jesteś tu bohaterką. Więc dopilnuję, żeby to potraktowali poważnie i żeby towarzystwo ubezpieczeniowe zrobiło, co należy. I jeszcze jedno. Nie zdziwiłbym się, gdyby któryś z tych bandziorów albo i obaj byli poszukiwani przez policję i byłaby za nich nagroda. Tego też dopilnuję. A na przyszłość jedź bardzo ostrożnie. I żebyś nie miała koszmarów sennych. Takie rzeczy się rzadko zdarzają. Traktuj to po prostu jako ciężki wypadek na szosie, z którego wyszłaś cało. I bądź dalej tak cudowna, jak jesteś. Gdybyś mnie kiedyś potrzebowała, albo jakiejś pomocy, gdziekolwiek będziesz, możesz znaleźć mnie, pisząc list albo depeszując, tylko nie telefonicznie, na adres: c/o Ministerstwo Obrony, Storey's Gate, London S.W.1. Twój J.B. PS Masz koła za mocno napompowane jak na warunki południowe. Pamiętaj, żeby obniżyć ciśnienie. PS2. Spróbuj „Fleurs des Alpes” Guerlaina zamiast Camay! Usłyszałam ryk nadjeżdżających motocykli. Kiedy się zatrzymali, krótki jęk syreny poinformował, kim są. Schowałam list w zanadrze kombinezonu, podciągnęłam suwak i poszłam witać przedstawicieli prawa. Byli to dwaj z policji stanowej, bystrzy, młodzi i bardzo sympatyczni. Już prawie nie pamiętałam, że tacy istnieją. Zasalutowali mi, jakbym była królową. - Panna Vivienne Michel? - Rozmawiał ze mną starszy, porucznik, podczas gdy ten drugi cicho szemrał do radiotelefonu, dając znać, że już dojechali. - Tak. - Jestem porucznik Morrow. Podobno miała pani tej nocy jakieś

kłopoty. - Dłonią w rękawicy uczynił gest w kierunku ruin. - Wygląda na to, że nam powiedziano szczerą prawdę. - Och, to jeszcze nic - rzekłam lekceważąco. - W jeziorze jest samochód z trupem w środku, a za kabiną numer trzy leży drugi trup. - Tak jest, panienko. - Zabrzmiał w tym cień przygany dla mej beztroski. Zwrócił się do kolegi, który właśnie pstryknął mikrofonem, wtykając go w radio za siodełkiem. - Mógłbyś się rozejrzeć, O'Donnell? - Tak jest. - O'Donnell ruszył przez trawnik. - To chodźmy gdzieś usiąść, panno Michel. - Porucznik schylił się do jednej z toreb u swego motocykla i wyjął starannie zawinięty pakunek. - Przywiozłem coś na śniadanie. Niestety kawa i donaty, nic więcej. Odpowiada to pani? - Podał mi paczkę. Przesłałam mu olśniewający uśmiech. - To bardzo miłe z pana strony. Umieram z głodu. Tam nad jeziorem można usiąść. Wybierzemy takie miejsce, z którego nie widać utopionego samochodu. - Poprowadziłam go przez trawnik i usiedliśmy przy jednym ze stołów piknikowych. Porucznik zdjął czapkę i wydobywszy notes i ołówek, udawał, że przegląda notatki, abym miała czas nadgryźć donata. Podniósł oczy i po raz pierwszy się uśmiechnął. - Proszę się nie przejmować, panienko. Ja nie biorę od pani zeznań. Tym zajmie się sam kapitan. Powinien tu być lada chwila. Kiedy mi dano znać, że to pilne, podano też podstawowe fakty. Ale co mnie dziwi, to że radio od tej pory nie daje mi chwili spokoju. Musiałem przez całą drogę od szosy numer dziewięć aż tutaj zwalniać, żeby wysłuchiwać coraz to nowych instrukcji: że Albany się interesuje tą sprawą, że nawet wysoka szarża z Waszyngtonu wierci nam dziurę w brzuchu. W życiu mi się nie zdarzyło, żeby tak nadawali. Czy może mi pani powiedzieć, jak to się stało, że sam

Waszyngton włączył się do tej sprawy? I to zaledwie parę godzin po tym, jak pierwsza wiadomość dotarła do Glen Falls? Tak się tym przejmował, aż mimo woli się uśmiechnęłam. Niemalże usłyszałam, jak woła przez ryk motoru do pędzącego obok O'Donnella: Cholera, tylko patrzeć, jak sam Jack Kennedy nam się zwali na głowę! Odpowiedziałam: - Bo zamieszany w to jest niejaki James Bond. To on mnie uratował i zastrzelił tych dwóch gangsterów. Jest Anglikiem i jakimś agentem, tajnej służby czy coś w tym rodzaju. Właśnie jechał z Toronto do Waszyngtonu z raportem, złapał gumę i w rezultacie trafił do tego motelu. Gdyby nie to, już bym nie żyła. W każdym razie domyślam się, że jest kimś ważnym. Powiedział mi, że postara się, aby ten pan Sanguinetti nie uciekł do Meksyku czy gdzie indziej. I to mniej więcej wszystko, co mi o nim wiadomo, poza tym, że... że to chyba wspaniały facet. Porucznik spojrzał na mnie z sympatią. - Tak sądzę. Skoro panią z tego wyciągnął. Ale musi mieć niezłe dojście do FBI. Oni rzadko mieszają się w takie sprawy lokalne. Chyba żeby się do nich odwołać, albo że sprawa ma jakiś aspekt federalny. Gdzieś na szosie rozległ się z daleka wysoki jęk syren. Porucznik Morrow wstał i nałożył czapkę. - No cóż, dziękuję pani. Po prostu byłem ciekaw. Od tej chwili sprawę przejmie kapitan. Nie ma strachu. To przyjemny facet. Zjawił się O'Donnell. - Przepraszam panią. - Porucznik oddalił się w towarzystwie O'Donnella, słuchając jego raportu, a ja dopiłam kawę i bez pośpiechu ruszyłam za nimi, myśląc o tym, jak szary thunderbird połyka teraz kilometry na południe, i o tych ogorzałych dłoniach na kierownicy.

Drogą wśród sosen nadjechała istna kawalkada: radiowóz z policjantami stojącymi na zewnątrz, ambulans, jeszcze dwa samochody policyjne i wóz ratowniczy, który podjechał do mnie po trawniku i skierował się na brzeg jeziora. Wszyscy jakby z góry wiedzieli, co robić, i niebawem cały teren pokryty był krzątającymi się postaciami barwy oliwkowej lub granatowej. Masywnie zbudowany mężczyzna, który po chwili wyszedł mi na spotkanie (idący za nim młodszy oficer okazał się stenografem), wyglądał w każdym calu jak filmowy kapitan policji: powolny w ruchach, o łagodnym wyrazie twarzy, rzeczowy. Podał mi dłoń. - Panna Michel? Jestem kapitan Stonor z Glen Falls. Chodźmy gdzieś porozmawiać, dobrze? W którejś z kabin, czy wolałaby pani zostać na dworze? - Tylko nie w kabinie, jeżeli można. Mam ich dość. A może tam przy stole, gdzie jadłam śniadanie. Nawiasem mówiąc, dziękuję, że pan o tym pomyślał. Konałam z głodu. - To nie mnie proszę dziękować, panno Michel. - Kapitan zimno zamrugał oczyma. - To pani angielski przyjaciel, komandor Bond, zadbał o to - przerwał - między innymi. A więc komandor. Jedyny stopień wojskowy, którego nazwa mi się podobała. I oczywiście musiał zmrozić kapitana - Anglik mający takie uprawnienia! W dodatku akurat w CIA oraz FBI. Trudno o coś bardziej irytującego dla regularnej policji. Postanowiłam zachowywać się nadzwyczaj dyplomatycznie. Usiedliśmy i po zwykłych policyjnych wstępach poproszono, bym opowiedziała całą historię. Trwało to dwie godziny, przy czym kapitan Stonor przepytywał mnie, ą różni ludzie podchodzili od czasu do czasu i ochryple szeptali mu coś na ucho, tak że w końcu poczułam się wymęczona.

Przyniesiono mi kawę i papierosy („Nie, dziękuję, panno Michel, nie na służbie”) i wreszcie wszyscy rozluźniliśmy się, a stenografa odesłano. Kapitan Stonor wezwał porucznika Morrowa i wziął go na stronę, żeby nadać przez radio wstępny raport do kwatery głównej, a ja przyglądałam się, jak wydobyty już po krawędzi skalnej na górę wrak czarnego sedana holowany jest przez trawnik w kierunku szosy. Tam podjechał do niego ambulans, a ja odwróciłam się, kiedy z wraku ostrożnie wyjmowano jakiś mokry tobołek, aby go położyć na trawie. Horror! Znów przypomniałam sobie te zimne oczy z czerwonymi plamkami w środku. Poczułam na sobie jego ręce. Czy to mogło się zdarzyć? Usłyszałam, jak kapitan mówi: - Z kopiami do Albany i do Waszyngtonu. Jasne? - A potem znów usiadł naprzeciwko. Łagodnie popatrzył na mnie i powiedział coś pochlebnego. Okazałam, że doceniam to, i mówiłam: - Nie, nie, ale skądże. - Spytałam go, kiedy mogłabym już odjechać. Nie od razu mi odpowiedział. Uniósł powoli dłoń, zdjął czapkę i położył ją na stole. Ten gest pojednawczy, taki sam jak u porucznika, pobudził mnie do skrytego wewnątrz uśmiechu. Następnie pogrzebawszy w kieszeniach, wyjął papierosy i zapalniczkę. Poczęstował mnie, potem sam zapalił. Uśmiechnął się do mnie; był to jego pierwszy nieoficjalny uśmiech. - Od tej chwili nie jestem na służbie, panno Michel. - Rozsiadł się wygodnie, założył nogę na nogę, lewą kostkę opierając na prawym kolanie i trzymając się za nią. Raptem stał się z wyglądu ojcem rodziny, w średnim wieku, na luzie. Zaciągnął się pierwszy raz głęboko papierosem i patrzył, jak dym się rozpływa. Powiedział: - Teraz może pani odjechać w każdej chwili, panno Michel. Pani

przyjaciel, komandor Bond, prosił, aby sprawiać pani jak najmniej kłopotu. Z przyjemnością idę na rękę jemu... i pani. Przy czym uśmiechnął się z niespodziewaną ironią i poczuciem humoru - nie było mi potrzebne, żeby i Waszyngton poparł to życzenie. Dzielna z pani dziewczyna. Została pani wplątana w groźną, zbrodniczą aferę i zachowywała się pani tak, jak życzyłbym sobie, aby zachowało się każde z moich dzieci. Ci dwaj gangsterzy byli poszukiwani. Złożę wniosek o wypłacenie pani obu nagród. Jak również do towarzystwa ubezpieczeniowego, które niewątpliwie okaże się szczodre. Tych Phanceyów zamknęliśmy pod wstępnym zarzutem zmowy w celu popełnienia oszustwa, a pan Sanguinetti już próbuje uciec, jak to dzisiaj rano przewidział komandor Bond. Sprawdziliśmy w Troy, co zresztą i tak byśmy zrobili; i już jest puszczona w ruch normalna maszyna policyjna, żeby go schwytać. Sanguinetti będzie sądzony, jeżeli i kiedy go złapiemy, pod zarzutem popełnienia zbrodni, za które grozi kara śmierci; wtedy pani może się okazać potrzebna jako główny świadek oskarżenia. Gdziekolwiek pani wtedy będzie, władze pokryją koszt pani przyjazdu, pobytu i podróży powrotnej. Wszystko to - kapitan Stonor uczynił papierosem gest zamykający sprawę - należy do rutyny policyjnej i będzie się toczyć samo. Bystre niebieskie oczy wpatrzyły się bacznie w moje, a potem skryły się pod powiekami. - Ale to jeszcze mi nie daje satysfakcji pełnego zakończenia sprawy. - Uśmiechnął się. - To znaczy teraz, że tak powiem, kiedy już nie jestem na służbie i tylko rozmawiamy sobie w cztery oczy, pani i ja. Starałam się przybrać wyraz po prostu zaciekawiony i niedbały, ale spięło mnie - o co chodzi? - Czy ten komandor Bond zostawił pani jakieś polecenia, jakiś list? Mówił mi, że dzisiaj z samego rana, kiedy odjeżdżał, pani spała.

Że wyjechał około szóstej i nie chciał pani budzić. To się rozumie. Ale - kapitan Stonor oglądał czubek swego papierosa - z zeznań tak pani, jak i komandora wynika, że zajmowali państwo jedną kabinę. W tych okolicznościach to jak najbardziej naturalne. Tej nocy już nie zostałaby pani sama. Ale to pożegnanie wygląda na dość obcesowe, po tak burzliwej nocy! Spodziewam się, że nie było z nim jakichś kłopotów? Że nie był - ee - natrętny, rozumie pani, o co mi chodzi? Oczy jego miały wyraz przepraszający, ale bacznie wpatrywały się w moje. Zarumieniłam się potwornie. Odparłam ostro: - Oczywiście, że nie, kapitanie! Owszem, zostawił list. Całkiem jednoznaczny. Nie wspomniałam o nim, ponieważ nie dodaje on nic do tego, co już panu wiadomo. - Szarpnęłam w dół suwak i sięgnęłam w zanadrze po list, czerwieniąc się jeszcze bardziej. Niech go cholera! Wziął list i przeczytał go uważnie. Wręczył mi go z powrotem. - Bardzo miły list. Bardzo - ee - rzeczowy. Nie rozumiem tylko tego o mydle. Odparłam zwięźle: - Och, taki żart na temat motelowego mydła. Uważał je za zbyt naperfumowane. - Ach. No tak, oczywiście. To w porządku, panno Michel. Znów oczy mu złagodniały. - To cóż. Pozwoli pani, że powiem coś prywatnie? Że przez chwilę porozmawiam z panią jak z własną córką? Bo widzi pani - w końcu - mogłaby pani być prawie moją wnuczką. Gdybym zaczął dość wcześnie. - Zachichotał takim przyjaznym śmieszkiem. - Bardzo proszę. Co tylko pan zechce. Kapitan Stonor wyjął drugiego papierosa i zapalił go.

- Otóż, panno Michel, komandor słusznie to ujął. Była pani w czymś na kształt groźnego wypadku drogowego i teraz chodzi o to, żeby nie nachodziły pani te koszmary. Ale i o coś więcej. Została pani nagle wprowadzona, że tak powiem, z jasnego nieba, i to brutalnie, w podziemną wojnę zbrodni, w tę wojnę, która toczy się bez ustanku i o której zdarza się pani czytać, oglądać ją w kinie. I tak samo, jak w filmach, policjant uratował dziewicę z rąk zbójów. Pochylił się do mnie nad stołem i oczy jego nie pozwoliły mi odwrócić wzroku. - Proszę mnie źle nie zrozumieć, panno Michel, a jeśli mówię za dużo i nie w porę, niech pani po prostu zapomni o tym, co powiem. Ale trudno się spodziewać, ażeby pani sobie nie zrobiła bohatera z gliniarza, który panią uratował; może pani wytworzyć sobie w duchu wizerunek tego właśnie mężczyzny jako takiego, na którego patrzy się z uwielbieniem, może nawet chce się za niego wyjść. - Kapitan odchylił się w tył. Uśmiechnął się przepraszająco. Otóż ja się wdaję w to wszystko dlatego, że po gwałtownych i krytycznych przeżyciach w rodzaju tego, co pani przeszła, zostają blizny. To straszliwy szok dla każdego, dla byle obywatela, niech go szlag. Ale najbardziej dla osoby tak młodej jak pani. Otóż jestem przekonany (łagodne oczy stały się już nie tak łagodne) - raporty moich ludzi dają mi poważne podstawy do przekonania - że miała pani z komandorem Bondem intymne stosunki ubiegłej nocy. Obawiam się, że do naszych mniej przyjemnych obowiązków należy biegłość w odczytywaniu tego rodzaju poszlak. - Kapitan Stonor uniósł dłoń. - Otóż nie zamierzam się więcej wścibiać w te sprawy osobiste i nie należy to do moich obowiązków; byłoby jednak całkiem naturalne, prawie nieuniknione, gdyby pani oddała serce, przynajmniej jego część, temu przystojnemu, młodemu Anglikowi, który dopiero co uratował jej życie. - Sympatia w jego ojcowskim

uśmiechu miała też odcień ironii. - Bądź co bądź to właśnie się zdarza w książkach i filmach, nieprawdaż? Więc dlaczego nie w życiu? Poruszyłam się niecierpliwie, pragnąc, żeby ten głupi wykład się skończył i żebym mogła się stąd wynieść. - Teraz już będę szybko zmierzał do końca, panno Michel, i doskonale wiem, co pani myśli: że to z mojej strony wyjątkowa impertynencja. Ale odkąd, będąc w tej służbie, przekroczyłem wiek średni, interesuje mnie to, co nazwałbym opieką poporodową w sprawach tego rodzaju. Zwłaszcza kiedy osoba, która uszła z życiem, jest młoda i mogłaby doznać szwanku z powodu tego, co przeżyła. Chciałbym więc pozostawić pani tylko jedno do przemyślenia, jeśli wolno; a potem życzyć wszystkiego, co najlepsze, i szczęśliwej drogi na tym zwariowanym skuterku. Chodzi o to, panno Michel... Oczy kapitana Stonora nadal patrzyły w moje, ale spojrzenie to straciło ostrość. Wiedziałam, że teraz usłyszę coś od serca. Nieczęsto się to zdarza między pokoleniami; pomiędzy dorosłymi a dziećmi. Nie myślałam już o tym, aby jak najszybciej się stąd wydostać, i słuchałam uważnie. - Ta podziemna wojna, o której mówiłem, ta bez przerwy tocząca się bitwa zbrodni - czy między policjantami a rabusiami, czy między szpiegami a kontrwywiadem - to prywatna bitwa między dwiema wyszkolonymi armiami, z których jedna walczy po stronie prawa i tego, co własny kraj uważa za słuszne, a druga składa się z wrogów obu tych rzeczy. - Kapitan Stonor mówił teraz do siebie. Wyobrażałam sobie, że wygłasza coś, co bardzo głęboko przeżywa, co może już wypowiadał w przemówieniach, a może napisał w artykule dla jakiegoś czasopisma policyjnego. - Ale na wyższych szczeblach tych sił zbrojnych, u najtwardszych profesjonalistów, pojawia się ta śmiercionośna jakość, wspólna dla jednych i drugich:

przyjaciół i wrogów. - Zaciśnięta pięść kapitana opadała miękko na drewniany blat stołu, podkreślając słowa, a w jego patrzących do wewnątrz oczach jarzył się namiętny i wręcz osobisty gniew. - Ci wielcy gangsterzy, wielcy agenci FBI, wywiadu i kontrwywiadu wszystko to pozbawieni serca, bezlitośni, twardzi zabójcy, uśmiercający z zimną krwią, panno Michel. Tak jest, nawet i „przyjaciele” w odróżnieniu od „wrogów”. Muszą tacy być. Nie przeżyją, gdyby tacy nie byli. Rozumie pani? - Spojrzenie kapitana Stonora znów się skoncentrowało. Teraz oczy jego szukały moich z przyjazną natarczywością, która przemówiła mi do uczucia, ale (wstyd powiedzieć) nie do serca. - Więc oto, co chciałbym pani zostawić, kochanie, do przemyślenia; a dodam, że dzwoniłem do Waszyngtonu i dowiedziałem się coś niecoś o nadzwyczajnych osiągnięciach komandora Bonda w tej dziedzinie. Proszę się trzymać z daleka od nich wszystkich. Oni są nie dla pani, wszystko jedno, czy nazywają się James Bond, czy Spluwak Morant. Oni obydwaj, tak jak wielu im podobnych, żyją w prywatnej dżungli, do której pani się zabłąkała na kilka godzin i z której udało się pani wymknąć. Więc proszę się nie wpuszczać w czarowne sny o jednym ani w koszmarne o drugim. Są to po prostu ludzie całkiem inni od takich jak pani... inny gatunek! - Kapitan Stonor uśmiechnął się. - Różniący się niby jastrzębie od gołębi; proszę mi wybaczyć to porównanie. Zrozumiała mnie pani? Wyraz mojej twarzy nie wskazywał chyba na podatność. Głos jego stał się oschły. - Dobrze, więc już idziemy. Kapitan Stonor wstał i ja za nim. Nie wiedziałam, co mu powiedzieć. Przypomniałam sobie moją pierwszą reakcję, kiedy James Bond ukazał się we drzwiach motelu: „Boże, to jeden z nich”. Ale pamiętałam też jego uśmiech, jego pocałunki, jego ramiona obejmujące mnie. Szłam potulnie przy tym wielkim, jakże spokojnym

mężczyźnie, który w najlepszych intencjach podzielił się ze mną tymi myślami, i nie potrafiłam myśleć o niczym więcej, tylko że zjadłabym ogromny lancz i potem wyspałabym się do oporu w odległości co najmniej stu mil od „Sennych Sosen”. Wyjechałam dopiero w południe. Kapitan Stonor uprzedził, że będę miała krzyż pański z dziennikarzami, ale że postara się ich trzymać na odległość, dopóki się uda. Mogę im o Jamesie Bondzie mówić wszystko, co zechcę, z wyjątkiem podania jego zawodu i gdzie go szukać. Po prostu jakiś mężczyzna, który zjawił się w odpowiednim momencie, a potem odjechał. Spakowałam się w boczne torby i młody policjant stanowy, porucznik Morrow, pomógł mije przypiąć, a potem wyprowadził vespę na drogę. Idąc przez trawnik, powiedział: - Proszę uważać na wyboje stąd aż do Glen Falls. Niektóre z nich są takie głębokie, że dojeżdżając do nich, lepiej zatrąbić, bo na dnie mogą się znajdować inni kierowcy na takich maszynkach. Roześmiałam się. Był czysty, wesoły i młody, ale twardy i nie stroniący od przygód, sądząc tak po jego wyglądzie, jak i po rodzaju pracy. Może raczej to byłby typ mężczyzny, z którym wiązać powinnam swoje marzenia? Pożegnałam się z kapitanem Stonorem i podziękowałam mu. A następnie, trochę obawiając się, czy nie zrobię z siebie idiotki, nałożyłam swój hełm ochronny i ściągnęłam na oczy moje szykowne, obramione futerkiem gogle, wsiadłam na skuter i kopnęłam pedał rozrusznika. Dzięki Bogu moja maszynka zapaliła od razu! No, teraz im pokażę! Tylne koło z rozmysłu podniesione było jeszcze na podnóżku. Dosyć szybko puściłam sprzęgło i prędko się odepchnęłam. Rozpędzone już tylne koło zetknęło się z luźną nawierzchnią, pył i

żwir tylko bryznęły. I poleciałam jak rakieta, a po dziesięciu sekundach, przeskakując z biegu na bieg, pędziłam już prawie siedemdziesiątką. Nawierzchnia przede mną wyglądała całkiem przyzwoicie, więc zaryzykowałam, obejrzałam się i brawurowo podniosłam rękę na pożegnanie, a grupka policjantów przed dymiącym jeszcze budynkiem też mi pomachała. A potem już gnałam przed siebie długą i prostą drogą między dwoma czuwającymi szeregami sosen i pomyślałam sobie, jak smutno wyglądają te sosny, że mnie stąd wypuszczają bez szwanku. Bez szwanku? Co to kapitan powiedział o „bliznach”? Ja po prostu mu nie uwierzyłam. Blizny mego przerażenia zagoiły się, starte przez tego nieznajomego, który spał z pistoletem pod poduszką, tego tajnego agenta, znanego tylko z numeru. Tajnego agenta? Nie obchodziło mnie, czym się zajmuje. Numer? Już go nie pamiętałam. Wiedziałam dokładnie, kim był i jaki był. I wszystko to, do najdrobniejszego szczegółu, pozostanie w moim sercu wypisane na zawsze.

Od tłumacza AAA: American Automobile Association, czyli Amerykańskie Stowarzyszenie Automobilowe. Adirondacks: wyżynny i górski, piękny i popularny obszar turystyczny w stanie Nowy Jork, pełen bujnych lasów świerkowych, jezior i rzek z wodospadami. beaucoup de temperament: fr. wiele temperamentu. burbon: whiskey z kukurydzy. CID: Criminal Investigation Department, czyli brytyjski Urząd Śledczy do Spraw Kryminalnych. Cooper James Fenimore (1789-1851): autor klasycznego cyklu powieści o Indianach i wczesnym okresie pionierskim w dziejach USA Pięcioksiąg przygód Sokolego Oka. Donat: czyli po ang. doughnut: nieco podobne do pączka smażone w tłuszczu ciastko. Earhart Amelia i Mollison Amy: słynne lotniczki. Esso: jedna z największych firm produkujących paliwo samochodowe i utrzymujących stacje benzynowe. faire sensation: fr. wywoływać sensację. foie gras: fr. wątróbka ze specjalnie tuczonych gęsi i kaczek. Fortnum: luksusowy dom towarowy w Londynie. Grand National: słynne z trudności angielskie wyścigi konne z przeszkodami. Hauptbahnhof: niem. Dworzec Główny. Hausfrau: niem. gospodyni. Jugend: niem. młodzież. kameradschaftlich: niem. koleżeński. Kinder, Kirche, Küche: niem. tzw. trzy K. Lansowane niegdyś

oficjalnie hasło, które później stało się kwintesencją niemieckiego mieszczaństwa, kompromitującą jego zacofane pojęcia o naturze i roli kobiety: dzieci, kościół, kuchnia. kühl: niem. chłodny. Mayfair: elegancka dzielnica Londynu. merthiolate: lek odkażający Montcalm: francuski generał Louis Joseph markiz de Montcalm (1712-1759), przez siedem lat skutecznie bronił Kanady przed Anglikami i poległ pod Quebekiem. Naturfreude: niem. cieszenie się przyrodą. Naturmenschlichkeit: niem. człowieczeństwo naturalne. petting: ang. daleko posunięte pieszczoty bez aktu płciowego. Pimlico: dzielnica Londynu. ravagée: fr. zniszczona. savoir-faire: fr. takt i umiejętność postępowania. Siła-Przez-Radość: hitlerowskie hasło Kraft durch Freude. une bette fille: fr. ślicznotka.