Tom 3 Plaga cieni

BRANDON MULL

PLAGA CIENI Przełożył Rafał Lisowski

Dla

Cya,

Marge,

Johna

i

Gladys,

którzy

udowadniają, że dziadkowie mogą być przyjaciółmi i bohaterami

Rozdział I Nypsiki Pewnego dusznego sierpniowego dnia Seth pędził ledwie widoczną ścieżką, wpatrując się w bujną roślinność po lewej stronie drogi. Wysokie omszałe drzewa rzucały cień na soczyste morze krzewów i paproci. Był cały mokry - z powodu tej wilgotności pot nie chciał schnąć. Co jakiś czas chłopiec oglądał się przez ramię. Denerwował go każdy najlżejszy szmer w krzakach. Baśniobór to niebezpieczny teren do samotnych wypraw, a co gorsza, Seth strasznie się bał, że ktoś go tu zobaczy, tak daleko od ogrodu. Przez całe długie lato nabrał wprawy w potajemnych ucieczkach do lasu. Wypady z Coulterem były fajne, ale trafiały się zbyt rzadko, żeby zaspokoić apetyt na przygodę. Samotne zapuszczanie się w głąb rezerwatu miało w sobie coś szczególnego. Seth zdążył poznać las dookoła domu i choć dziadkowie się martwili, to dowiódł sam sobie, że potrafi bezpiecznie eksplorować okolicę. Aby unikać śmiertelnych zagrożeń, rzadko oddalał się od ogrodu, a także omijał miejsca, o których wiedział, że są niebezpieczne. Dziś zrobił wyjątek. Dziś wyruszył na potajemne spotkanie. Mimo iż był przekonany, że dobrze zrozumiał wskazówki, to zaczynał się martwić, czy jakimś cudem nie przeoczył ostatniego znaku. Dotychczas nigdy nie szedł tą ścieżką, znajdującą się w sporej odległości od domu. Wciąż bacznie wpatrywał się w krzaki po lewej stronie szlaku. Tego lata przez Baśniobór przewinęło się wiele osób. Przy śniadaniu dziadek Sorenson poinformował Setha, Kendrę, Coultera i Dale’a, że wieczorem wrócą Warren i Tanu. Seth cieszył się na spotkanie z przyjaciółmi, ale wiedział, że im więcej par oczu w domu, tym trudniej będzie się wymknąć na samowolne wyprawy. Dziś zapewne po raz ostatni na jakiś czas miał wybrać się na taką wycieczkę. Kiedy już tracił nadzieję, zauważył długi patyk z ogromną szyszką na czubku wbity w ziemię nieopodal ścieżki. Niepotrzebnie się martwił, że go przeoczy - znaku nie dało się z niczym

pomylić. Zatrzymał się obok niego, a potem wyjął kompas z zestawu kryzysowego, odnalazł północny wschód i ruszył przed siebie, niemal prostopadle do słabo widocznej ścieżki. Teren łagodnie się wznosił. Seth musiał ominąć jakieś kolczaste rośliny W górze, na liściastych gałęziach, ćwierkały ptaki. W nieruchomym powietrzu unosił się motyl o dużych barwnych skrzydłach. Ponieważ chłopiec rano wypił mleko, wiedział, że to faktycznie motyl. Gdyby to była wróżka, zobaczyłby ją w prawdziwej postaci. - Pssst! - syknął jakiś głos z krzaków. - Tutaj. Gdy Seth się obrócił, spostrzegł satyra Dorena, który wyglądał zza krzewu o szerokich lśniących liściach. Dał znak, by chłopiec się zbliżył. - Cześć, Doren - powiedział cicho Seth, podchodząc do satyra. Za krzakiem krył się też Nowel. Miał nieco dłuższe rogi, nieco bardziej rude włosy i nieco bardziej piegowatą skórę niż Doren. - Gdzie bydlak? - spytał Nowel. - Obiecał, że przyjdzie - zapewnił Seth. - Mendigo pracuje za niego w stajni. - Jak się nie pojawi, to nici z umowy - zagroził Nowel. - Bez obaw - odparł chłopiec. - Masz towar? - spytał Doren. Usiłował zabrzmieć nonszalancko, ale nie potrafił ukryć desperackiego spojrzenia. - Czterdzieści osiem baterii R14 - oznajmił Seth. Rozpiął torbę i pozwolił satyrom sprawdzić jej zawartość. Wcześniej tego lata dał im w nagrodę kilkadziesiąt baterii, ponieważ w bardzo trudnych okolicznościach pomogli mu zakraść się wraz z siostrą do domu dziadków. Satyrowie zdążyli już rozładować całą tę partię, oglądając telewizję na przenośnym odbiorniku. - Doren, popatrz tylko na te baterie - wydyszał Nowel. - Czekają nas długie godziny rozrywki! - wyszeptał jego kompan podniosłym tonem. - Naoglądamy się sportu! - I kryminałów, sitcomów, kreskówek, telenowel, teleturniejów, talkshow, reality show wymieniał z uwielbieniem Doren. - A ile tam będzie uroczych pań! - zamruczał Nowel. - Nawet reklamy są super - dodał podniecony Doren. - Same cuda techniki! - Gdyby Stan się dowiedział, nieźle by się wkurzył - wymamrotał wesoło drugi satyr.

Seth zdawał sobie sprawę, że to prawda. Dziadek Sorenson dokładał wszelkich starań, żeby do rezerwatu trafiało jak najmniej zdobyczy techniki. Chciał uchronić magiczne stworzenia przed wpływem nowoczesności. Nawet u siebie w domu nie miał telewizora. - No to gdzie złoto? - zapytał chłopiec. - Już niedaleko - odparł Nowel. - Odkąd Neron przeniósł gdzieś swoje zbiory, znacznie trudniej je zdobyć - wyjaśnił Doren przepraszającym tonem. - To znaczy niełatwo znaleźć takie dostępne sprostował jego towarzysz. - Bo w Baśnioborze jest dużo skarbów, o których wiemy. - Ale zazwyczaj są albo chronione, albo obłożone klątwą. Na przykład znamy wspaniały składzik klejnotów schowanych w jamie pod pewnym głazem. Proszę bardzo, można je sobie wziąć, jeśli ktoś ma ochotę na nieuleczalną infekcję skóry. - Jest też bezcenna kolekcja pozłacanej broni w zbrojowni strzeżonej przez rodzinę mściwych ogrów - dodał Nowel. - Ale niedaleko znajduje się sporo łatwo dostępnego złota - zapewnił Doren. - A mnie wciąż się wydaje, że należy mi się wyższa zapłata, skoro muszę wam pomóc je zdobyć - poskarżył się chłopiec. - Ejże, Seth, nie bądź niewdzięczny! - skarcił go Nowel. - Ustaliliśmy cenę, a ty na nią przystałeś. Uczciwy układ. Wcale nie musisz nam pomagać. Możemy odwołać transakcję. Seth zerkał to na jednego kozła, to na drugiego. Westchnął, po czym zapiął torbę. - Chyba masz rację. Za duże ryzyko. - Albo może podbijmy twoją prowizję o dwadzieścia procent - wypalił Nowel, kładąc włochatą rękę na torbie. - Trzydzieści - odparł chłodno Seth. - Dwadzieścia pięć - skontrował satyr. Chłopiec ponownie rozpiął suwak. Doren klasnął w dłonie i zatupał kopytami. - Kocham happy endy. - Będzie po wszystkim dopiero wtedy, gdy dostanę złoto - przypomniał Seth. - Na pewno będzie moje? Nie muszę się bać wściekłych trolli? - Ani klątw - dodał Nowel.

- Ani potężnych istot żądnych odwetu - obiecał Doren. Seth skrzyżował ręce na piersiach. - To po co wam moja pomoc? - Ten składzik to kiedyś była darmocha - wyjaśnił Nowel. - Najłatwiejsza forsa w całym Baśnioborze. Przy wsparciu twojego przerośniętego ochroniarza znowu będzie na wyciągnięcie ręki. - Hugo nikogo nie będzie musiał pobić, prawda? - upewnił się chłopak. - Spoko - odparł satyr. - Już to omawialiśmy. Golem nie skrzywdzi nawet muchy. Doren uniósł dłoń. - Słyszycie? Ktoś tu idzie. Seth nic nie słyszał. Nowel zaczął węszyć. - To golem - oznajmił. Po kilku chwilach chłopiec wyczuł ciężkie kroki zbliżającego się Hugona. Wkrótce olbrzym się pojawił. Przebijał się przez zarośla. Potężny golem o proporcjach małpy człekokształtnej, ulepiony z ziemi, gliny i kamienia, miał nieproporcjonalnie duże dłonie i stopy. Obecnie jedno ramię było nieco krótsze niż drugie. Stracił kończynę w starciu z Ollochem Żarłocznym i mimo częstych kąpieli błotnych ręka jeszcze nie do końca odrosła. Golem przystanął. Górował nad Sethem oraz satyrami, którzy sięgali mu ledwo do klatki piersiowej. - Set - zamruczał głębokim głosem, brzmiącym tak, jakby tarły o siebie wielkie kamienie. - Cześć, Hugo - odrzekł chłopiec. Golem dopiero od niedawna próbował wymawiać proste słowa. Rozumiał wszystko, co się do niego mówiło, ale sam bardzo rzadko się odzywał. - Miło cię widzieć, dryblasie. - Doren uśmiechnął się szeroko i wesoło pomachał mu na powitanie. - Będzie robił, co trzeba? - spytał Nowel półgębkiem. - Nie musi się mnie słuchać - powiedział Seth. - Formalnie nie mam nad nim kontroli tak jak dziadkowie. Ale uczy się samodzielnie podejmować decyzje. Przez wakacje wypuszczamy się we dwóch na różne wyprawy. Zwykle zgadza się na wszystko, co proponuję. - Może być - stwierdził Doren. Klasnął i zatarł ręce. - Nowel, mój współposzukiwaczu złota, wygląda na to, że znowu rozkręcimy interes.

- Kiedy mi w końcu wyjaśnicie, co tu robimy? - spytał Seth błagalnym tonem. - Słyszałeś kiedyś o nypsikach? - odrzekł Nowel. Chłopiec zaprzeczył ruchem głowy. - Takie maleństwa - rozwinął myśl Doren. - Najmniejsi przedstawiciele magicznego ludu. Obaj satyrowie wyczekująco przyglądali się Sethowi, ale on znów pokręcił głową. - Są najbliżej spokrewnione ze skrzatami, ale jeszcze mniejsze - wyjaśnił Nowel. - Jak wiesz, skrzaty to eksperci w reperowaniu, wykorzystywaniu gotowych materiałów i kreatywnym recyklingu. Nypsiki także są mistrzami rzemiosła, ale wolą zaczynać od zera. Pozyskują surowce ze źródeł naturalnych. Doren nachylił się do ucha Setha. - Fascynują je błyszczące metale i kamienie - szepnął w zaufaniu. - Mają nie lada smykałkę do znajdowania takich rzeczy. Nowel puścił oko. Chłopiec założył ręce na piersiach. - A niby dlaczego nie miałyby potem odebrać swojego skarbu? Satyrowie parsknęli śmiechem. Seth zmarszczył brwi. Nowel położył mu dłoń na ramieniu. - Seth, nypsiki są o, takie duże. - Kciukiem i palcem wskazującym odmierzył mniej więcej centymetr. Doren parsknął, usiłując powstrzymać się od śmiechu. - Nie potrafią latać i nie dysponują magią ofensywną. - W takim razie dalej nie rozumiem, po co wam moja pomoc - stwierdził Seth. Kozły przestały chichotać. - No bo owszem, mają pewien przydatny talent: potrafią budować pułapki i sadzić niebezpieczne rośliny - wytłumaczył Doren. - Najwyraźniej maluchom nie spodobało się, że egzekwujemy sobie z Nowelem daninę, więc się obwarowały, żebyśmy się do nich nie dostali. Ale dzięki Hugonowi bez trudu sforsujemy zabezpieczenia. Seth zmrużył oczy. - A dlaczego nypsiki nie poproszą dziadka o pomoc?

- Bez obrazy - odparł Nowel - ale wiele istot w Baśnioborze woli znosić mężne trudy, byle tylko uniknąć zaangażowania ludzi. Nie martw się, że pętaki uciekną po pomoc do Stana. Twój dziadek na bank się o tym nie dowie. To co ty na to? Zgarniemy trochę złota za friko? - Prowadźcie - powiedział chłopiec, po czym zwrócił się do golema: - Hugo, czy chcesz nam pomóc w odwiedzeniu nypsików? Hugo uniósł glinianą dłoń. Kciuk i palec wskazujący prawie się stykały. Potem nieznacznie kiwnął głową. Zaczęli brnąć przez zarośla. W pewnym momencie Nowel ostrzegawczo uniósł pięść. Znajdowali się na skraju polany. Seth zobaczył rozległą łąkę z trawiastym pagórkiem na samym środku. Strome zbocza kończyły się gwałtownie sześć metrów nad ziemią, zupełnie jakby szczyt był całkiem płaski. - Hugo musi nas zabrać do wnętrza tego pagórka - szepnął Nowel. - Pomożesz? - spytał golema Seth. Hugo bez wysiłku posadził sobie Dorena na jednym ramieniu, Nowela na drugim, a chłopca ułożył w zgięciu dłuższej ręki. Ruszył przez łąkę wielkimi susami. U stóp wzgórza chwasty wokół jego stóp zaczęły się wić i kłapać paszczami. Seth widział, jak cierniste pnącza oplatają kostki golema, a zielone główki mięsożernych roślin kąsają go w łydki. - Oto właśnie część problemu - wskazał Doren. - Maluchy obsadziły granice swojego terytorium całą masą jadowitych zielsk. - Wredne paskudztwo - mruknął Nowel. - Po nim przez tydzień utykałem. - Całe szczęście, żeśmy uszli z życiem - stwierdził Doren. - Musimy dostać się na drugą stronę wzniesienia. - Na stokach roi się od pułapek - wyjaśnił Nowel. - Na przeciwległym zboczu jest ukryte wejście. - Hugo, obejdź pagórek - polecił Seth. Agresywne rośliny nadal się wiły, smagały i gryzły, lecz golem maszerował przed siebie, nie zważając na ich ataki. Po przeciwległej stronie wzgórza znaleźli nieregularny głaz wielkości człowieka, wciśnięty w zbocze u samej podstawy. Przed kamieniem zebrała się gęsta masa żółtego szlamu. - Niech Hugo odepchnie głaz - zasugerował Doren. - Hugo, słyszałeś - powiedział chłopiec.

Golem stanął w śliskim mule. Maź chlupała mu o stopy. Wolną dłonią przesunął kamień, zupełnie jakby zrobiono go z tektury. Pod spodem znajdował się wlot tunelu. - Niech nas postawi przy wejściu - odezwał się Nowel. - I niech trzyma szlam na bezpieczną odległość - dodał Doren.v - Proszę, wykonaj polecenie - zwrócił się Seth do golema. Hugo postawił na ziemi najpierw chłopca, a potem satyrów. Następnie odwrócił się i zaczął wyrzucać maź. Chlustała w powietrzu ciągnącymi się kleksami. - Przydatny jest - przyznał Nowel, wskazując olbrzyma ruchem głowy. - Też sobie musimy takiego sprawić - zgodził się Doren. Seth przyglądał się ścianom tunelu. Były wykonane z białego kamienia z niebieskimi i zielonymi żyłkami, a całą ich powierzchnię od ziemi aż po strop pokrywały kunsztowne płaskorzeźby. Chłopiec przesunął palcem po misternych deseniach. - Niekiepskie - skomentował Nowel. Seth odsunął się od ściany. - Nie do wiary, ile tu szczegółów - powiedział. - Poczekaj, aż zobaczysz Siedem Królestw - odparł Doren. Wszyscy trzej poszli dalej krótkim tunelem. Strop znajdował się na tyle wysoko, że nie musieli się kulić. - Uważaj, gdzie stąpasz - ostrzegł Nowel - bo możesz zdeptać nypsika. To też są żywe istoty, ich życie znaczy tyle samo co nasze. Jeśli przypadkiem któregoś zabijesz, stracisz ochronę gwarantowaną przez traktat założycielski Baśnioboru. - On coś o tym wie, bo raz nadepnął na wóz dostawczy i ogłuszył woźnicę - wyjawił Doren. - Ale on w końcu doszedł do siebie! - błyskawicznie zaznaczył Nowel. - Nie widzę w korytarzu żadnych nypsików - oznajmił jego kompan zgięty nad marmurową posadzką. - W takim razie stąpajcie ostrożnie, kiedy wyjdziemy po drugiej stronie - zasugerował Nowel. Gdy Seth wyłonił się z tunelu, niespodziewanie oślepiło go słońce. Wzgórze nie miało szczytu - cały środek wydrążono, więc zbocza tworzyły kolisty mur wokół niezwykłej społeczności. - Patrzcie no! - wymamrotał chłopiec.

Cała przestrzeń wewnątrz pagórka była jakby miastem w miniaturze, pełnym malutkich zamków, rezydencji, fabryk, magazynów, sklepów, młynów, teatrów, aren i mostów. Architektura była tu różnorodna i skomplikowana - Seth widział strzeliste iglice, spadziste dachy, kręte wieże, kruche łuki, bajkowe kominy, barwne baldachimy, kładki z kolumnadami, wielopoziomowe ogrody oraz lśniące kopuły. Nypsiki budowały tylko z najlepszych gatunków drewna i kamienia. Używały metali szlachetnych i klejnotów, by dodać blasku wielu wymyślnym konstrukcjom. Od sadzawki umieszczonej w samym centrum rozchodził się promieniście skomplikowany system nawadniania, złożony z kanałów, akweduktów, stawów oraz tam. Łączył siedem rozległych, gęsto zaludnionych społeczności. - Naciesz oczy widokiem Siedmiu Królestw nypsików - powiedział Nowel. - Widzisz tamten kanciasty budynek? - spytał Doren, wskazując coś palcem. - Ten z kolumnami, stoją przed nim rzeźby. To skarbiec koronny Trzeciego Królestwa. Możemy od niego zacząć, jeśli nie będą chciały po dobroci. Wśród olśniewających gmachów Siedmiu Królestw - z których najwyższe ledwo sięgały Sethowi do kolan - pomykały tysiące maleńkich ludzików. Na pierwszy rzut oka przypominały insekty. Chłopiec pogrzebał w zestawie kryzysowym, a potem przykucnął nieopodal wylotu rzeźbionego tunelu, gdzie ekipa nypsików prowadziła wykopy. Przyjrzał się miniaturowym robotnikom przez lupę. Byli elegancko ubrani i choć nie mieli nawet centymetra wzrostu, wyglądali dokładnie tak jak ludzie. Grupka zaczęła uciekać, żywo gestykulując i wskazując Setha palcami. Rozbrzmiały dzwoneczki, a wiele nypsików chowało się w budynkach albo dziurach w ziemi. - Boją się nas - stwierdził Seth. - I mają rację! - huknął Nowel. - Próbowali przegonić nas, swoich olbrzymich suwerenów, drapieżnymi roślinami i mięsożernym szlamem. - Popatrz! Tam, przy basenie - jęknął Doren, wyciągając dłoń. - Zburzyli nasze pomniki! Wierne podobizny Nowela i Dorena, mierzące nieco ponad trzydzieści centymetrów, leżały zniszczone obok pustych cokołów. - Komuś tu woda sodowa uderzyła do głowy warknął Nowel. - Kto śmiał zbezcześcić Monument Suwerenów? Na gwarnych ulicach wciąż panował rwetes. Spanikowane tłumy tłoczyły się, żeby czym prędzej pochować się w gmachach. Dziesiątki nypsików na złamanie karku zbiegały z rusztowań

nieukończonego budynku. Na dachu królewskiego skarbca zgromadziły się ludziki uzbrojone w miniaturowy oręż. - Przy rogu zbiera się delegacja - zauważył Doren, wskazując półmetrową wieżę zwieńczoną dużym perłowym megafonem. Nowel puścił oko do Setha. - Pora rozpocząć negocjacje. - To na pewno w porządku? - spytał chłopiec. - Tak zabierać złoto tym maluchom? Doren klepnął go w plecy. - Nypsiki właśnie po to żyją, żeby węszyć gniazda rudy. Odbierając im trochę bogactwa, zapewniamy im zajęcie! - Bądźcie pozdrowieni, Nowelu i Dorenie - zabrzmiał cieniutki głosik. Nawet wzmocniony siłą megafonu był piskliwy i ledwo słyszalny. Seth i satyrowie, stąpając ostrożnie, nachylili się trochę bliżej. - My, nypsiki Trzeciego Królestwa, radujemy się waszym z dawna wyglądanym powrotem. - Czyżby? - odparł Nowel. - Trujące zielska to nie jest powitanie, jakiego się spodziewaliśmy. Przed udzieleniem odpowiedzi nypsiki na wieży naradzały się przez chwilę. - Przykro nam, że środki ochronne wprowadzone ostatnimi czasy okazały się kłopotliwe. Uznaliśmy, że to konieczne dla zagwarantowania bezpieczeństwa przed pewnymi podejrzanymi łupieżcami. - Maluch gada zupełnie tak, jakby to nie o nas chodziło - mruknął Doren. - W dyplomacji to oni są całkiem nieźli - przyznał Nowel. Potem odezwał się głośno: Zauważyłem, że nasze pomniki bardzo podupadły. Już od dawna należy nam się danina. Delegacja na wieży znów poszemrała między sobą, zanim nypsik odpowiedział: - Wyrażamy ubolewanie, jeśli dopatrzyliście się braku uznania z naszej strony. Odwiedziliście nas w trudnej chwili. Jak wiecie, od niepamiętnych czasów Siedem Królestw nypsików żyło w pokoju i dobrobycie, mąconym jedynie przez obelżywe nagabywania pewnych olbrzymich cudzoziemców. Ale teraz nadeszły ciężkie czasy. Szóste i Siódme Królestwo zjednoczyły się i wypowiedziały wojnę pozostałym. Niedawno ich siły zdziesiątkowały Czwarte. Nasze oraz Drugie przyjęły tysiące uchodźców. Trwa oblężenie Piątego Królestwa. W Pierwszym mówi się o ucieczce, exodusie do nowej ojczyzny. Jak wam wiadomo, my, nypsiki,

nigdy nie byliśmy wojowniczy. Nie ulega wątpliwości, że Szóste i Siódme Królestwo znalazły się pod złowrogim wpływem. Obawiamy się, że nie spoczną, póki nie podbiją nas wszystkich. Ich okręty właśnie zbliżają się do naszych brzegów. Boję się, że Siedem Królestw wkrótce pogrąży się w mroku. Jeśli pomożecie nam w tej strasznej godzinie, to sowicie was wynagrodzimy. - Pozwólcie, że się zastanowimy - odrzekł NoWel, po czym odciągnął Dorena i Setha na stronę. - Myślicie, że to podstęp? Nypsiki często nadrabiają małe rozmiary nie lada przebiegłością. - Widzę dużą flotę czarnych okrętów w centralnej sadzawce - stwierdził Doren. Co prawda, najokazalszy ze statków był nie większy niż but Setha, ale faktycznie nadciągały ich dziesiątki. - Ano - przyznał Nowel. - Patrzcie w lewo. Czwarte Królestwo rzeczywiście jest w ruinie. - Ale kto to słyszał, żeby nypsiki prowadziły wojny? - dziwił się Doren. - Powinniśmy pogadać z Siódmym Królestwem - postanowił jego kompan. - Poznamy ich wersję wydarzeń. - Niedługo wrócimy - zapewnił nypsiki z wieży Doren. Potem wraz z Nowelem zaczęli się oddalać. - Kim jesteś? - zapiszczał głosik w megafonie. - Ten bez rogów. - Ja? - Chłopiec przyłożył dłoń ¿o piersi. - Nazywam się Seth. - O, mądry, rozważny Secie! Proszę, spraw, by koźle olbrzymy przyszły nam z pomocą. Nie pozwól, aby uwiodła ich podła starszyzna zdradzieckich królestw. - Zobaczę, co da się zrobić - obiecał chłopak, a później pognał za Nowelem i Dorenem, pilnując, żeby nie rozgnieść żadnych nypsików. Dogonił satyrów pod murem jednego z królestw, zbudowanym z czarnego kamienia. Na blankach powiewały kruczoczarne sztandary. Ulice były prawie puste. Większość widocznych tam nypsików nosiła zbroje oraz broń. Tutaj również znajdowała się wieża z megafonem. - Dawniej nie mieli tego muru - powiedział Doren. - I nie pamiętam, żeby wszystko było takie czarne - dodał Nowel. - Rzeczywiście wyglądają bardziej wojowniczo - przyznał Doren. - O, wchodzą na wieżę - spostrzegł jego towarzysz, skinieniem głowy wskazując czarny megafon.

- Witajcie, godni suwerenowie - zapiszczał głosik. - Powróciliście w porę, aby stać się świadkami kulminacji naszych starań i wziąć udział w podziale łupów. - Dlaczego wypowiedzieliście wojnę pozostałym królestwom? - spytał Nowel. - To wasza zasługa - odparł mówca. - Siedem Królestw wysłało wiele ekip na poszukiwanie metod uniemożliwienia waszego powrotu. Nikt nie zaszedł dalej niż moi wysłannicy. Wiele się nauczyliśmy. Zyskaliśmy szersze spojrzenie. Podczas gdy pozostałe królestwa wznosiły obwarowania, my po cichu gromadziliśmy wsparcie wewnątrz Szóstego i Siódmego, a potem zaczęliśmy budować machiny wojenne. Bądź co bądź, jak sami dobrze wiecie, po co tworzyć, skoro można brać? Nowel i Doren wymienili niepewne spojrzenia. - Czego od nas oczekujecie? - Zwycięstwo już jest nieuniknione, ale jeśli pomożecie przyspieszyć nasz triumf, wynagrodzimy was znacznie hojniej niż inne królestwa. Większość naszych bogactw kryje się pod ziemią. To tajemnica, której tamci nigdy by wam nie zdradzili. Na pewno prosili was o wsparcie w powstrzymaniu naszej siły. Ponieślibyście katastrofalne konsekwencje. Sprzymierzyliśmy się z nowym panem, który pewnego dnia zawładnie wszystkim. Jeśli sprzeciwicie się nam, sprzeciwicie się i jemu. Każdy, kto stanie mu na drodze, sczeźnie. Dołączcie do nas. Unikniecie gniewu naszego mocodawcy i będzie czekać was wielka nagroda. - Mogę pożyczyć lupę? - spytał Doren Setha. Chłopiec podał mu szkło. Satyr przekroczył mur miasta i stanął na pustym placu, a potem przykucnął, by przyjrzeć się postaciom na wieży. - Chyba powinniście to zobaczyć - odezwał się do towarzyszy poważnym tonem. Doren odsunął się, żeby przez lupę mógł popatrzeć Nowel, a następnie Seth. Maleńcy ludzie na wieży różnili się wyglądem od pozostałych, których dotąd widział chłopiec. Mieli szarą skórę, krwistoczerwone oczy, a z ich ust wystawały kły. - Co się stało z waszymi obliczami? - zapytał Nowel. - Ujawniła się nasza prawdziwa postać - odparł głos przez megafon. - Tak wyglądamy, gdy opadnie wszelka iluzja. - Są pod wpływem jakiejś wichrzycielskiej siły - syknął Doren. - Nie pomożecie im, prawda? - upewnił się Seth.

Nowel pokręcił głową. - Nie. Ale może byłoby mądrze nie opowiadać się także przeciwko nim. Chyba powinniśmy w ogóle się nie mieszać. - Zerknął na Dorena. - Za chwilę mamy spotkanie gdzie indziej. - Zgadza się - poparł go kumpel. - Prawie bym zapomniał o naszym kolejnym spotkaniu. Nie chcemy rozczarować… tych, no… hamadriad. Nie możemy się spóźnić. Lepiej już pójdziemy. - Wcale nie jesteście umówieni - odparł oskarżycielsko Seth. - Nie możemy pozwolić, żeby dobre nypsiki spotkała zagłada. - Skoro taki z ciebie bohater - powiedział Nowel - to idź zatrzymać okręty. - Ja miałem was tu wprowadzić - zripostował chłopiec. - Jeśli chcecie dostać baterie, musicie sami zapracować na złoto. - Słusznie gada - przyznał Doren. - Na nic nie musimy pracować - stwierdził Nowel. - Wystarczy, że weźmiemy, co potrzeba, ze skarbca Trzeciego Królestwa, a później się stąd zmyjemy. - Nie ma mowy. - Seth pomachał dłonią. - Nie przyjmę kradzionego. Nie po tym numerze z Neronem. Trzecie Królestwo zaoferowało uczciwą nagrodę za pomoc. Przecież sam mi mówiłeś, że nypsiki nikomu nie zrobią krzywdy. Czy to się zmieniło tylko dlatego, że teraz część z nich przeszła na stronę zła? Wiecie co? Nawet zrzeknę się tych swoich dwudziestu pięciu procent. - Hmm. - Nowel pogładził brodę. - Pomyśl tylko o tych wszystkich programach w telewizji - przekonywał go Doren. - W porządku - zgodził się w końcu satyr. - Nie chciałbym zobaczyć tej malutkiej cywilizacji w ruinie. Ale nie miejcie do mnie pretensji, jeśli zaczną nas gonić te dziwne nypsiki i ich nikczemni mocodawcy. - Pożałujesz tego - krzyknęły wrogie nypsiki przez megafon. - Czyżby? - odparł Nowel, po czym przebił kopytem mur miasta. Wyrwał megafon z wieży i wyrzucił go z wydrążonego wzgórza. - Pójdę powstrzymać oblężenie Piątego Królestwa - zaproponował Doren. - Nie mieszaj się - polecił mu Nowel. - Wystarczy, że ze mną będą mieli porachunki. - Nieźle ci zaszli za skórę. - Drugi satyr zachichotał. - Co oni teraz zrobią?

- Tutaj wchodzi w grę jakiś mroczny wpływ - stwierdził ponuro tamten. - Ale skoro mam się im przeciwstawić, równie dobrze mogę dokończyć robotę. - Zerwał dach z solidnie wyglądającego budynku, wybrał z wnętrza garść miniaturowych sztabek złota i wpakował je do torebki, którą nosił na pasie. - Oto dla was nauczka - powiedział, ponownie sięgając do skarbca. Nigdy nie wygrażajcie swym olbrzymim suwerenom. Robimy, co nam się podoba. Następnie wszedł do sadzawki. Woda w żadnym miejscu nie sięgała mu wyżej niż do włochatych łydek. Nabrał w dłonie całą flotyllę i zaniósł ją z powrotem do Siódmego Królestwa. Połamał maszty, a okręty rozrzucił po mieście. - Uważaj, żeby nikogo nie zabić - upomniał go Doren. - Jasne, że uważam - odparł Nowel. Brodził przez sadzawkę, wzburzając fale, które roztrzaskiwały się o kruche nabrzeże. Kiedy porzucił ostatnie statki na pustym placu targowym, przeszedł do Piątego Królestwa i zaczął zgniatać malutkie katapulty oraz machiny oblężnicze atakujące ufortyfikowane budynki w mieście, między innymi główny zamek. Seth skupiony obserwował wydarzenia. W pewnym sensie wyglądało to tak, jakby rozpieszczony bachor rozwalał swoje zabawki. Kiedy jednak chłopak dokładniej się przyjrzał, spostrzegł, jak działania satyra wpływają na życie wielu nypsików. Z punktu widzenia tych małych ludzi po ich świecie rozbijał się stumetrowy olbrzym, w ciągu kilku minut zmieniając losy rozpaczliwej wojny. Nowel zgarnął z Piątego Królestwa setki nacierających żołnierzy i postawił ich z powrotem w Siódmym, później zburzył kilka mostów zapewniających wojskom Szóstego dostęp do Piątego. Skradł kilka złotych dekoracji z dumnych budowli Szóstego Królestwa, a potem zaczął systematycznie niszczyć tamtejsze fortyfikacje obronne. W końcu wrócił do wieży Siódmego, na której dawniej znajdował się megafon. - Ostrzegam was: zaniechajcie wojny albo jeszcze tu wrócę. Następnym razem już tak nie oszczędzę waszych królestw. - Odwrócił się do Setha i Dorena. - Chodźmy. Chłopiec i satyrowie podeszli do Trzeciego Królestwa znajdującego się obok tunelu, który prowadził do Hugona. - Zrobiliśmy co w naszej mocy, by powstrzymać waszych przeciwników - oświadczył Nowel.

- Chwała naszym olbrzymim suwerenom! - zawołał głosik przez perłowy megafon. Tego dnia po wsze czasy będziemy obchodzić święto ku czci waszego męstwa. Odbudujemy wasze pomniki i nadamy im niedoścignionej świetności. Proszę, weźcie z naszego skarbca, co tylko chcecie. - Z miłą chęcią - odrzekł Nowel. Otworzył sobie mur, a potem wygarnął z wnętrza maciupkie złote, srebrne i platynowe monety, a także parę dość rzadkich kamieni szlachetnych. Pilnujcie się. Z waszymi koleżkami w Szóstym i Siódmym Królestwie coś jest bardzo nie tak. - Niech żyje Nowel! - zakrzyknął cienki głosik. - Niech żyje Doren! Niech żyje Seth! Oto mądre rady naszych bohaterskich obrońców! - Wygląda na to, że chwilowo zrobiliśmy swoje - stwierdził Doren. - Niezła robota - pochwalił Seth i klepnął Nowela w plecy. - Całkiem przyzwoity dorobek jak na jeden dzień. - Satyr pociągnął nosem, poklepując pękate torby. - Parę królestw uratowanych, parę innych upokorzonych, skarb zdobyty. Chodźmy zważyć łup. Seriale czekają.

Rozdział II Znowu razem Dla Kendry Sorenson całkowita ciemność już nie istniała. Dziewczynka siedziała w chłodnym korytarzu lochu pod głównym domem w Baśnioborze oparta plecami o kamienną ścianę. Kolana podciągnęła pod brodę. Przed nią stała duża skrzynia ze złoconymi zdobieniami. Przypominała te, których używają magicy w sztuczkach ze znikającą asystentką. Mimo braku światła Kendra z łatwością dostrzegała kontury Skrzyni Ciszy. Co prawda, w korytarzu panował mrok, a kolory były niewyraźne, ale w przeciwieństwie do innych - nawet goblinów strażników, które pilnowały lochu - dziewczynka nie potrzebowała świecy ani pochodni, żeby bez trudu poruszać się po ciemnych zakamarkach. Wyczulony wzrok to jeden z efektów zmian, jakie zeszłego lata wywołały w niej wróżki, czyniąc ją wróżkokrewną. Kendra wiedziała, że wewnątrz Skrzyni Ciszy czeka Vanessa Santoro. W głębi duszy bardzo chciała porozmawiać z dawną przyjaciółką, mimo że Vanessa zdradziła rodzinę Sorensonów i o mało nie przyczyniła się do ich śmierci. Dziewczynką nie kierowało jednak czułe wspomnienie dawnych pogawędek. Kendra pragnęła wyjaśnienia ostatniej wiadomości, którą Vanessa nagryzmoliła na posadzce celi, zanim skazano ją na karę więzienia w Skrzyni. Gdy tylko odkryła list, natychmiast powiedziała o nim dziadkom. Stan Sorenson przez parę minut wytężał wzrok z grymasem na twarzy, wpatrując się w lśniące litery w widmowym blasku umitkowej świecy. Długo rozważał niepokojące oskarżenia pozostawione przez zdesperowaną zdrajczynię. Kendra wciąż pamiętała jego pierwszy werdykt: „Albo to najbardziej zatrważająca prawda, z jaką się w życiu spotkałem, albo najgenialniejsze kłamstwo”. Po niemal dwóch miesiącach wcale nie zbliżyli się do potwierdzenia lub obalenia prawdziwości listu. Jeśli Vanessa nie kłamała, to Sfinks, największy sprzymierzeniec opiekunów Baśnioboru, w istocie był arcywrogiem w przebraniu. Kobieta oskarżała go o wykorzystywanie bliskiego związku z obrońcami magicznych rezerwatów do realizacji intryg Stowarzyszenia Gwiazdy Wieczornej.

Jeśli z kolei wiadomość była fałszywa, to Vanessa oczerniała najpotężniejszego przyjaciela opiekunów, aby wywołać waśń oraz spowodować, że wypuszczą ją z niewoli. Bez pomocy z zewnątrz musiała pozostać w Skrzyni Ciszy w stanie zawieszenia tak długo, aż jej miejsca nie zajmie ktoś inny. Teoretycznie mogła więc stać na baczność w czarnym milczeniu przez całe stulecia. Kendra potarła łydki. O ile ktoś tymczasowo nie zastąpi Vanessy wewnątrz Skrzyni, wypuszczenie jej dawnej przyjaciółki na krótką rozmowę będzie niemożliwe. Do tego kobieta okazała się narkobliksem. Zanim ją zdemaskowano, w ciągu wakacji ugryzła niemal wszystkich ludzi w Baśnioborze. Oznaczało to, że jeśli opuściłaby Skrzynię Ciszy, mogłaby nimi sterować, gdy tylko zasną. Na rozmowę z Vanessą Kendra musiała poczekać do czasu, aż wszyscy wyrażą zgodę. Kto wie, kiedy to będzie? Gdy ostatnio omawiali ten temat, nikt nie opowiedział się za tym, żeby dać więźniarce szansę złożenia szczegółowych wyjaśnień. Dziadkowie podzielili się niepokojącą wiadomością z Warrenem, Tanu, Coulterem, Dale’em i Sethem, którzy przysięgli dochować tajemnicy. Każdy dołożył starań, żeby zweryfikować prawdziwość słów zapisanych na więziennej podłodze. Oby Tanu i Warren, wracający dziś wieczorem z misji, przynieśli jakieś lepsze wieści. Czy w przeciwnym razie pozostali wreszcie uznają, że nadeszła pora wysłuchać tego, co ma do powiedzenia Vanessa? Kusiła sugestią, że wie więcej, niż napisała w liście. Kendra była przekonana, że kobieta rzuci trochę światła na całą sprawę. Postanowiła ponownie zagłosować za rozmową. Na końcu korytarza zatańczyło migotliwe światło. Zza winkla wyszedł Slaggo. Obleśny goblin w jednej dłoni niósł wiadro zarośnięte pleśnią, a w drugiej ściskał pochodnię. Na widok Kendry przystanął. - Znowu się czaisz w lochu? - mruknął. - Możemy ci znaleźć robotę. Zarobek jest bezkonkurencyjny. Lubisz surowe mięso kury? - Nie będę wam przeszkadzać w zabawie - odburknęła dziewczynka. Nie była zbyt miła wobec Slaggo ani Wursza, odkąd nieomal nakarmili nią uwięzionych dziadków. Goblin uśmiechnął się obrzydliwie. - Ale się dąsasz. Myślałby kto, że w Skrzyni zamknęli twojego ulubionego pieska. - Wcale nie tęsknię za Vanessą - odparła Kendra. - Po prostu rozmyślam.

Slaggo głęboko odetchnął i rozejrzał się wokół. - Rzeczywiście trudno o bardziej inspirujące otoczenie - przyznał. - Nic tak nie pobudza umysłowo jak daremne jęki skazańców. Ruszył przed siebie, oblizując usta. Był niski, kościsty i zielonkawy. Miał oczy jak paciorki oraz uszy przypominające skrzydła nietoperza. Kendra tymczasowo miała dwadzieścia centymetrów wzrostu, więc teraz wyglądał znacznie groźniej. Goblin nie minął jej, ale znowu przystanął. Tym razem spojrzał na Skrzynię Ciszy. - Ciekawe, kto tam wcześniej siedział - mruknął jakby sam do siebie. - Zastanawiałem się nad tym codziennie przez kilkadziesiąt lat… A teraz nigdy się już nie dowiem. Odkąd Skrzynię Ciszy sprowadzono do Baśnioboru, przebywał w niej ten sam więzień, dopóki Sfinks nie zastąpił go Vanessą. Uważał, że tylko w takim zamknięciu narkobliks nie będzie w stanie sterować śpiącymi. Jeśli ostatnia wiadomość Vanessy była zgodna z prawdą, a Sfinks to wróg, prawdopodobnie w ten sposób uwolnił dawnego, potężnego wspólnika. Jeżeli zaś Vanessa kłamała, to po prostu przetransportował więźnia w inne miejsce. Nikt nie poznał tożsamości tajemniczego skazańca. Był skuty łańcuchami, a na głowie miał zgrzebny jutowy worek. - Ja też chętnie bym się dowiedziała, kto to jest - przyznała Kendra. - Wiesz, powąchałem go sobie - powiedział od niechcenia Slaggo, zerkając na nią z ukosa. - Schowałem się w cieniu, kiedy Sfinks go wyprowadzał. - Goblin był z tego wyraźnie dumny. - Możesz mi coś o nim powiedzieć? - Kendra połknęła haczyk. - Zawsze miałem dobry węch - pochwalił się Slaggo. Otarł nozdrza przedramieniem i zakołysał się na piętach. - To na pewno facet. W jego zapachu wyczułem coś dziwnego, nietypowego, trudnego do rozpoznania. Strzelam, że to nie do końca człowiek. - Ciekawe - stwierdziła Kendra. - Szkoda, że nie udało mi się poniuchać z bliska - jęknął goblin. Spróbowałbym, ale ze Sfinksem lepiej nie zadzierać. - Co o nim wiesz? Slaggo wzruszył ramionami.

- Tyle co wszyscy. Podobno jest mądry i ma dużą moc. Pachnie jak zwykły człowiek. Jeżeli tak naprawdę jest czymś innym, to świetnie się maskuje. Tak czy inaczej wydaje się bardzo stary. Ma zapach z innej epoki. Goblin oczywiście nie miał pojęcia o liście Vanessy. - Wygląda na dobrego człowieka - powiedziała Kendra. Slaggo znów wzruszył ramionami. - Chcesz trochę brei? - Podsunął dziewczynce wiadro. - Obejdzie się - odparła Kendra, usiłując nie wdychać ohydnej woni. - Prosto z ognia - zachwalał gobflin. Kiedy dziewczynka pokręciła głową, ruszył dalej przed siebie. - Miłego siedzenia w ciemności - rzucił na pożegnanie. Kendra prawie się uśmiechnęła. Slaggo nie zdawał sobie sprawy, jak dobrze widzi, kiedy nie ma światła. Pewnie mu się wydawało, że dziewczynka uwielbia tkwić sama w mroku. Oczywiście to prawda, że ostatnio często samotnie spędzała czas w lochu, więc niezbyt się pomylił. Kiedy zniknął z pola widzenia, a migotliwy blask pochodni zmalał w oddali, Kendra wstała. Przyłożyła dłoń do gładkiego drewna Skrzyni Ciszy. Chociaż Vanessa ich zdradziła, okazała się kłamcą i łatwo było zgadnąć, dlaczego mogła udawać, że dysponuje wartościowymi informacjami, to dziewczynka wierzyła w treść listu na podłodze celi i chciała się dowiedzieć czegoś więcej. *** Seth przyszedł na kolację z miną pokerzysty. Coulter, ekspert od magicznych przedmiotów, przyrządził klopsy podane z pieczonymi ziemniakami, brokułami i świeżą bułką. Wszyscy już siedzieli przy stole - dziadek, babcia, Dale, Coulter i Kendra. - Tanu i Warren jeszcze nie przyjechali? - spytał chłopiec. - Zadzwonili kilka minut temu - powiedział dziadek, pokazując swą nową komórkę. Samolot Tanu miał opóźnienie. Właśnie jedzą coś po drodze. Powinni być tu za jakąś godzinę. Seth kiwnął głową. Popołudnie zakończyło się bardzo korzystnie. Przed kolacją zdążył schować złoto w pokoju na strychu, który dzielił z Kendrą. Woreczek ze skarbem owinął w sportowe spodenki i wepchnął na spód szuflady. Aż nie mógł uwierzyć, że udało mu się ukryć zdobycz, zanim ktoś mu przeszkodził. Teraz musiał już tylko zachować zimną krew.

Ciekaw był, ile warte jest to złoto. Pewnie przynajmniej kilkaset tysięcy dolców. Nieźle jak na prawie trzynastolatka. Jedyny kłopot to nypsiki. Jako opiekun Baśnioboru Stan Sorenson na pewno wiedział o ich istnieniu. Seth był przekonany, że dziadek życzyłby sobie usłyszeć o tym, co je spotkało. Spróbowałby wówczas lepiej poznać sprawę. Kto był owym nikczemnym władcą, o którym wspominały wojownicze nypsiki? Czy mogło chodzić o Sfinksa? W Baśnioborze nie brakowało podejrzanych kandydatów. Choć Nowel podjął działania w obronie dobrych nypsików przed tymi złymi, Seth nie miał wątpliwości, że to nie koniec konfliktu. Jeśli nic nie zrobi, dobre nypsiki mogą zostać unicestwione. Mimo to chłopak się wahał. Jeżeli wszystko wygada, dziadek dowie się o jego wyprawach w zakazane rewiry Baśnioboru. Wtedy nie tylko straci przywileje, ale niemal na pewno będzie musiał zwrócić złoto. Seth aż się cały skulił w sobie na myśl o tym, jak bardzo wszyscy byliby rozczarowani jego postawą. Oczywiście w grę wchodziła możliwość, że dziadek sam odkryje źródło problemu z nypsikami podczas zwykłej opieki nad rezerwatem. Jednakże biorąc pod uwagę, jak mocno się ufortyfikowały te stworzenia, być może w najbliższym czasie Stan wcale nie zamierzał ich odwiedzać. Czy w porę zauważy, co się dzieje, żeby zapobiec tragedii? Odkąd Kendra znalazła pożegnalny list od Vanessy, wszyscy byli tak zajęci wydarzeniami poza Baśnioborem, iż Seth przypuszczał, że nieprędko ktoś zajrzy do nypsików. Może nawet dziadek w ogóle nic o nich nie wiedział? - Jeszcze dziś zbierzemy się, żeby omówić odkrycia Tanu i Warrena, prawda? - W tonie Kendry słychać było zaniepokojenie. - Oczywiście - potwierdziła babcia, nakładając brokuły na talerz. - Wiadomo, czy im się powiodło? - spytała dziewczynka. - Wiemy tylko tyle, że Tanu nie znalazł Maddoksa - odrzekł dziadek. Miał na myśli handlarza wróżek, który zapuścił się do upadłego rezerwatu w Brazylii. - A Warren sporo podróżował. Nie mogliśmy ryzykować omawiania przez telefon szczegółów naszego tajnego problemu. Seth polał klopsy keczupem, a potem zaczął jeść. Trochę za ostre, ale pyszne. - A nasi rodzice? - zapytał. - Ciągle się upierają, żebyście odesłali nas z powrotem?

- Kończą nam się wymówki - przyznał dziadek. Zmartwiony spojrzał na babcię. - Już za kilka tygodni szkoła. - Nie możemy wrócić do domu! - zawołała Kendra. - A już na pewno dopóki nie sprawdzimy, czy Sfinks jest niewinny. Stowarzyszenie wie, gdzie mieszkamy, i wcale nie boi się nas tam szukać. - W pełni się zgadzam - powiedział dziadek. - Kłopot w tym, jak przekonać waszych rodziców. Kendra i Seth spędzali w Baśnioborze całe wakacje pod pretekstem opieki nad kontuzjowanym dziadkiem. Kiedy tu przyjechali, rzeczywiście jeździł na wózku, ale uleczył go artefakt wydobyty z odwróconej wieży. Zgodnie z pierwotnym planem dzieci miały zostać w rezerwacie tylko kilka tygodni. Po rozmowach telefonicznych dziadkom udało się przedłużyć ten okres do ponad miesiąca. Kendra i Seth opowiadali rodzicom, jak świetnie się bawią, a babcia z dziadkiem podkreślali, że bardzo im pomagają. Po miesiącu dziadek słyszał wyraźnie, że jego syn i synowa naprawdę się niecierpliwią, więc zaprosił ich na tydzień. Wraz z babcią uznali, że najlepiej będzie pozwolić im odkryć prawdę o Baśnioborze. Wtedy można by otwarcie porozmawiać o niebezpieczeństwie, w jakim znalazły się dzieci. Niestety, chociaż podsuwali im wiele tropów, Scott i Marla zupełnie się nie połapali. W końcu Tanu przygotował dla nich herbatkę, która czyniła ich podatnymi na sugestie, a wtedy dziadek, ubrany w fałszywy gips, ustalił z nimi, że Kendra i Seth zostaną tu jeszcze przez miesiąc. Teraz ten czas znów się kończył. - Tanu wraca - przypomniał Seth. - Może znowu podsunie tacie trochę herbatki? - Potrzebujemy czegoś więcej niż tymczasowe rozwiązania - odrzekła babcia. - Obecne zagrożenie może się utrzymywać całymi latami. Możliwe, że teraz, gdy artefakt opuścił Baśniobór, Stowarzyszenie Gwiazdy Wieczornej nie jest już wami zainteresowane. Instynkt podpowiada mi jednak coś innego. - Mnie też - zgodził się dziadek, znacząco spoglądając na Kendrę. - Nie możemy zmusić rodziców, żeby zobaczyli, co kryje się pod iluzją? - zapytała dziewczynka. - A gdyby tak dać im mleka i pokazać wróżki? Albo zaprowadzić do Wioli w stodole? Dziadek pokręcił głową.

- Sam nie wiem. Całkowita niewiara to silny czynnik hamujący. Można pozostać ślepym na ewidentną prawdę bez względu na to, co zrobią bądź powiedzą inni. - Mleko by na nich nie zadziałało? - zdziwił się Seth. - Możliwe, że nie - potwierdził dziadek. - Między innymi dlatego pozwalam niektórym odkryć tajemnice Baśnioboru poprzez odnajdywanie wskazówek. Po pierwsze, dzięki temu sami mogą zdecydować, czy chcą poznać prawdę. Po drugie, ciekawość osłabia niewiarę. Żeby mleko podziałało, nie potrzeba bardzo głębokiej wiary, ale całkowitą niewiarę trudno przezwyciężyć. - Myślicie, że nasi rodzice w ogóle nie wierzą? - spytała Kendra. - Jeśli chodzi o możliwość istnienia mitycznych istot, najwyraźniej nie - przyznał dziadek. - Zostawiłem im znacznie więcej oczywistych tropów niż tobie i Sethowi. - Ja podczas jednej rozmowy niemal otwarcie powiedziałam im prawdę o Baśnioborze i mojej roli - dodała babcia. - Przerwałam, gdy zorientowałam się, że gapią się na mnie takim wzrokiem, jakby chcieli mnie odwieźć do wariatkowa. - W jakimś stopniu ich niewiara może im zapewnić bezpieczeństwo - rzekł dziadek. Ochroni ich przed wpływem czarnej magii. Seth się skrzywił. - Chcecie powiedzieć, że magiczne stwory istnieją tylko wtedy, kiedy w nie wierzymy? Dziadek otarł usta serwetką. - Nie. Istnieją bez względu na naszą wiarę. Ale zwykle jej odrobina jest potrzebna, żeby wejsć z nimi w kontakt. Co więcej, większość magicznych istot tak bardzo nie lubi niewiary, że trzyma się od niej z daleka, tak my unikamy nieprzyjemnych zapachów. To jeden z powodów, dla których wiele stworzeń postanowiło uciec do rezerwatów. - Czy ktoś z nas byłby w stanie przestać w nie wierzyć? - zastanawiała się Kendra. - Nie zawracaj sobie głowy - fuknął Coulter. - Nikt nie starał się tak jak ja. Większość z nas po prostu musi sobie jakoś radzić. - Ciężko wątpić, kiedy już się miało z nimi styczność - przyznał Dale. - Wiara zmienia się w pewność. - Są tacy, którzy dowiadują się o tym świecie i postanawiają od niego uciec - powiedziała babcia. - Unikają rezerwatów oraz substancji otwierających oczy, takich jak mleko Wioli. Odwracając się od tego, co magiczne, pozwalają, żeby wiedza pozostała uśpiona. - Ja myślę, że to zdrowy rozsądek - mruknął Coulter.

- Wasi dziadkowie Larsenowie przedwcześnie zrezygnowali z zaangażowania w nasze tajemne stowarzyszenie - wyjaśnił dziadek. - Dziadkowie Larsenowie wiedzieli o magicznych stworach?! - krzyknął Seth. - Tyle co my, jeśli nie więcej - odparła babcia. - Wycofali się, gdy się urodziłeś. Wiązaliśmy z waszymi rodzicami ogromne nadzieje. Zapoznaliśmy ich ze sobą i po cichu wspieraliśmy ich zaloty. Kiedy Scott i Marla okazali się niezainteresowani naszym sekretem, dziadkowie Larsenowie stracili zapał. - Zaprzyjaźniliśmy się z Larsenami, gdy wasi rodzice byli dziećmi - dodał dziadek. - Chwileczkę - przerwała Kendra. - Czy dziadkowie naprawdę zginęli przypadkowo? - Z tego, co zdołaliśmy ustalić, to tak - odrzekła babcia. - Opuścili naszą społeczność dziesięć lat wcześniej - powiedział dziadek. - Spotkał ich po prostu tragiczny wypadek. - Nigdy bym nie zgadł, że wiedzieli o tajnych rezerwatach - przyznał Seth. - Nie wyglądali na takich. - Ale właśnie tacy byli - zapewniła babcia. - Umieli natomiast dotrzymywać tajemnicy, a także odgrywać role. W swoim czasie sporo dla nas szpiegowali. Oboje należeli do organizacji Rycerzy Świtu. Kendra nigdy nie przypuszczała, że zmarli dziadkowie dysponowali tą samą tajną wiedzą co Sorensonowie. Teraz jeszcze bardziej za nimi tęskniła. Byłoby super dzielić się z nimi tą niesamowitą tajemnicą! Dziwne, że dwa małżeństwa znające sekret doczekały się dzieci, które nie chciały uwierzyć. - Jakim cudem przekonamy rodziców, żeby pozwolili nam tu zostać? - spytała Kendra. - Będziemy się nad tym dalej głowić - obiecała babcia i puściła oko. - Mamy jeszcze jakiś tydzień. Dokończyli posiłek w milczeniu. Podziękowali Coulterowi za klopsy, a później wspólnie posprzątali naczynia ze stołu. Dziadek zaprowadził ich do salonu, gdzie wszyscy usiedli. Kendra kartkowała bardzo starą książkę z baśniami. Wkrótce zazgrzytał klucz i otworzyły się drzwi frontowe. Do domu wszedł Tanu, znawca eliksirów - wysoki Samoańczyk o mocnych przygarbionych barkach. Jedno muskularne ramię wisiało na temblaku, owinięte bandażem. Z drugiego zwisała pękata torba, wybrzuszona od dziwnych kształtów. Za nim pojawił się Warren.

Miał na sobie skórzaną kurtkę, a jego brodę pokrywał trzydniowy zarost. - Tanu! - zawołał Seth, biegnąc na spotkanie potężnego Samoańczyka. - Co się stało? - O to ci chodzi? - Tanu wskazał na obandażowane ramię. - Aha. - Spartaczony manikiur - wyjaśnił mężczyzna z błyskiem w oku. - Ja także wróciłem - przypomniał Warren. - Jasne, ale ty się nie zakradałeś do upadłego rezerwatu w Ameryce Południowej - odparł lekceważąco Seth. - Ale też miałem parę groźnych przygód - wymamrotał Warren. - Fajnych. - Cieszymy się, że obaj wróciliście cali i zdrowi - odezwała się babcia. Młody mężczyzna rozejrzał się po salonie, a potem nachylił się do Tanu. - Wygląda na to, że spóźniliśmy się na jakieś spotkanie. - Nie możemy się doczekać, aż opowiecie nam, co odkryliście - powiedziała Kendra. - A dacie najpierw trochę wody? - Warren pociągnął nosem. - Pomożecie z bagażami? Albo chociaż serdecznie uściśniecie nam dłonie? Zupełnie jakby interesowały was tylko informacje. - Odpuść sobie ten teatr i siadaj - wtrącił się Dale. Warren rzucił bratu chmurne spojrzenie. Do pokoju weszli Tanu i Seth. Usiedli obok siebie. Warren zajął miejsce na sofie przy Kendrze. - To dobrze, że wszyscy tu jesteśmy - oznajmił dziadek. - Tylko my, zebrani w tym pokoju, jesteśmy świadomi oskarżenia Sfinksa o zdradę. Gdyby okazało się to prawdą, oznaczałoby, że rozległa sieć jego szpiegów, zarówno z wyboru, jak i mimowolnych, czai się wszędzie. Jeśli jednak oskarżenia są fałszywe, to nie pora na rozpuszczanie pogłosek, które mogłyby doprowadzić do waśni. Jestem pewien, że po wszystkim, co wspólnie przeszliśmy, możemy ufać sobie nawzajem. - Co nowego odkryliście? - zapytała babcia. - Niewiele - przyznał Tanu. - Dostałem się na teren brazylijskiego rezerwatu. Panuje tam chaos. Lycerna, gadzi demon, obaliła wszelki porządek. Jeśli Maddox zadekował się w bezpiecznym miejscu, to może nic mu nie jest, ale nie zdołałem go namierzyć. Natomiast

dostarczyłem wannę i zostawiłem zakodowane instrukcje wskazujące, gdzie ją ukryłem. Maddox wie, jak jej używać. - Dobra robota - pochwalił Coulter. - Jaką wannę? - spytał Seth. Coulter spojrzał na dziadka, a ten kiwnął głową. - Taką wielką, staromodną, blaszaną. Tak się akurat składa, że jest powiązana transprzestrzennie z identyczną wanną, która stoi tu na strychu. - Nic nie zrozumiałem - odparł Seth. - Chwileczkę - rzekł Coulter. Wstał i udał się do sąsiedniego pokoju. Wrócił ze sponiewieraną skórzaną torbą. Pogrzebał w niej przez moment, po czym wyciągnął dwie blaszane puszki. - Działają tak samo jak wanny, ale na mniejszą skalę. Nieraz używałem ich do przesyłania wiadomości. Proszę, zajrzyj do środka. - Podał Sethowi jedną z puszek. - Pusta - oznajmił chłopiec, sprawdziwszy wnętrze. - Zgadza się - potwierdził Coulter. Potem wyjął z kieszeni monetę i wrzucił ją do swojej puszki. - Zobacz teraz. Seth spojrzał do środka i zobaczył tam ćwierćdolarówkę. - Widzę monetę! - zawołał. - Tę samą, którą wrzuciłem - wyjaśnił Coulter. - Puszki są połączone. Dzielą między sobą wspólną przestrzeń. - Więc teraz mamy dwie monety? - spytał chłopiec. - Tylko jedną - sprostował mężczyzna. - Wyjmij ją. Seth ścisnął ćwierćdolarówkę w dłoni. Coulter uniósł naczynie. - Widzisz? Moja zniknęła. Wyjąłeś ją ze swojej puszki. - Super - wydyszał Seth. - Jeśli Maddox znajdzie wannę, może przez nią wrócić do domu - powiedział Coulter. Jedyny problem polega na tym, że ktoś po naszej stronie musi go wyciągnąć. Bez pomocy z zewnątrz może wyjść tylko z tej wanny, do której wszedł. - Więc gdyby ktoś pomógł nam na tamtym końcu, moglibyśmy dostać się do brazylijskiego rezerwatu przez starą wannę na strychu? - spytał chłopiec. Babcia uniosła brwi.

- Jeśli masz ochotę ryzykować, że pożre cię monstrualny wążdemon, to owszem. - Zaraz - wtrąciła Kendra. - Dlaczego Tanu po prostu nie wrócił przez wannę? Samoańczyk zachichotał. - Zamierzałem jej użyć, ale poza dostarczeniem wanny chciałem również ustalić, czy z brazylijskiego rezerwatu zabrano artefakt. Niestety nie odkryłem, gdzie go schowano. Lycerna odcięła mi drogę ucieczki do wanny. Całe szczęście, że dałem radę przeleźć przez mur. - Mówimy o waszej części strychu, prawda? - zapytał Seth. - Tej tajnej, a nie tej, gdzie nocujemy. - Bingo - przyznała babcia. - Jak sobie rozwaliłeś rękę? - zaciekawił się chłopiec. - Szczerze? - odrzekł Tanu z zażenowaniem. - Spadając z muru na ziemię. - Myślałem, że cię ten demon chapsnął - westchnął Seth nieco rozczarowany. Samoańczyk uśmiechnął się smętnie. - Wtedy już by mnie tu nie było. - Czy są jakieś poszlaki, że do upadku brazylijskiego rezerwatu przyczynił się Sfinks? chciał wiedzieć dziadek. - Nie znalazłem tam nic, co by go obciążało. Był w tamtych okolicach wkrótce po tym, jak zaczęły się problemy, ale przecież zawsze pojawia się tam, gdzie coś się sypie. Nie mam pojęcia, czy przybył, żeby pomóc, czy żeby przeszkadzać. - Warren, a jak tobie się powiodło? - zapytał dziadek. - Jakieś wieści o piątym tajnym rezerwacie? - Ciągle nic. Wciąż słyszę o tej samej czwórce, o której już wiemy: Australia, Brazylia, Arizona, Connecticut. Nikt nie zna położenia piątego. Dziadek pokiwał głową. Wydawał się odrobinę rozczarowany, ale nie zaskoczony. - A co z tą drugą sprawą? - Sfinks umie zacierać ślady - przyznał Warren, teraz już całkiem poważny, - A o kogoś takiego jak on nie pyta się wprost. Próbując ustalić jego pochodzenie, czułem się tak, jakbym błąkał się po labiryncie pełnym ślepych zaułków. Wystarczy, że zrobię parę kroków w jakimś nowym kierunku, a rozbijam się o ścianę. Byłem w Nowej Zelandii, na Fidżi, w Ghanie, Maroku, Grecji i na Islandii. Sfinks mieszkał w przeróżnych miejscach. W każdym mają odmienną teorię na temat tego, kim jest i skąd się wziął. Niektórzy twierdzą, że jest awatarem zapomnianego

egipskiego boga. Inni myślą, że to wąż morski skazany na życie na suchym lądzie. Jeszcze inni widzą w nim arabskiego księcia, który zdobył nieśmiertelność, oszukując diabła. Każda wersja jest całkiem inna, a co jedna, to bardziej naciągana. Rozmawiałem, z kim tylko się dało: z opiekunami, magicznymi istotami, historykami, przestępcami. Gość jest jak duch. Historie, które słyszałem, zbytnio różnią się od siebie. Myślę, że sam rozpuścił te plotki, żeby wywieść w pole każdego, kto szuka prawdy tak jak ja teraz. - Sfinks zawsze spowijał się tajemnicą. Właśnie dlatego jest taki podatny na oskarżenia Vanessy - przyznał dziadek. - O czym ona świetnie wiedziała - zwrócił uwagę Coulter. - Łatwo oczerniać kogoś takiego jak on. To dzieje się nie po raz pierwszy. - Owszem, ale takie oskarżenia to zwykle bezpodstawny bełkot wystraszonych - odrzekła babcia. - Tym razem poszlaki są przerażająco trafne. Wyjaśnienia Vanessy idealnie pasują do wydarzeń. - Nie bez powodu nie skazuje się ludzi w procesach poszlakowych - powiedział Tanu. Przekonaliśmy się na własnej skórze, jak przebiegła potrafi być Vanessa. Mogła zgrabnie wykorzystać fakty, żeby wymyślić wiarygodne kłamstwo. - Mam też inne wieści - oznajmił Warren. - Odbędzie się walne zgromadzenie Rycerzy Świtu, pierwsze od ponad dziesięciu lat. Muszą się stawić wszyscy członkowie. Coulter westchnął. - To nigdy nie jest dobry znak. Ostatnio byłem na walnym zgromadzeniu, gdy na jaw wyszły dowody na odrodzenie się Stowarzyszenia Gwiazdy Wieczornej. - Ty też jesteś Rycerzem? - spytał go Seth. - Na wpół emerytowanym. W zasadzie nie powinniśmy się ujawniać, ale sądzę, że jeśli komukolwiek mogę ufać, to właśnie wam. Poza tym i tak wkrótce zejdę z tego świata. - Jest coś jeszcze - mówił dalej Warren. - Kapitan chce, żebym przyprowadził Kendrę. - Co?! - wykrzyknął dziadek. - To oburzające! - Na zgromadzenia są zapraszani wyłącznie Rycerze - powiedziała babcia. - Wiem, wiem, nie zabijajcie posłańca - odparł Warren. - Chcą przyjąć ją w swoje szeregi. - W jej wieku?! - Dziadek poczerwieniał. - Na porodówce też już rekrutują? - Wszyscy przecież wiemy, kto jest Kapitanem - dodał Warren - chociaż nigdy nie ujawnia tożsamości.

- Sfinks? - zgadła Kendra. Dziadek w zamyśleniu kiwnął głową, skubiąc dolną wargę. - Czy podali jakieś wyjaśnienie? - Kapitan zasugerował, że Kendra ma zdolności, które pomogą nam przetrwać nadciągającą burzę. Dziadek ukrył twarz w dłoniach. - Co ja narobiłem? - jęknął. - To ja zdecydowałem, żeby przedstawić ją Sfinksowi. Teraz on chce wykorzystać jej umiejętności. Kto wie, czy w szczytnych, czy w niecnych celach? - Nie możemy jej puścić - stwierdziła stanowczo babcia. - Jeśli Sfinks jest także przywódcą Stowarzyszenia, to z pewnością pułapka. Kto wie, ilu Rycerzy stoi po jego stronie? - Współpracowałem z wieloma - odezwał się Tanu. - Widziałem, jak ryzykują i poświęcają życie. Mógłbym ręczyć, że większość z nich to prawdziwi obrońcy rezerwatów. Jeśli działają na niekorzyść naszej sprawy, to dlatego, że dali się nabrać. - Ty też jesteś Rycerzem? - zapytał Seth. - Warren, Tanu, Coulter i Vanessa są Rycerzami Świtu - powiedział dziadek. - Z Vanessą raczej słabo wyszło - przypomniał chłopiec. - Kolejna słuszna uwaga - przyznała babcia. - Nawet jeśli Sfinks jest uczciwy, to jej przypadek dowodzi, że wśród Rycerzy kryje się co najmniej kilku zdrajców. Spotkanie z nimi wszystkimi może być niebezpieczne dla Kendry. - Gdzie się odbędzie? - zapytał dziadek. Warren podrapał się w skroń. - Nie powinienem mówić, ale połowa z nas jutro dostanie oficjalne zaproszenia, a druga połowa ma prawo wiedzieć. Pod Atlantą, w domu Wesleya i Marion Fairbanksów. - Kto to? - spytał Seth. - Miliarderzy, wielbiciele wróżek - wyjaśniła babcia. - Mają prywatną kolekcję wróżek i wirkosiów. - Za które słono zapłacili - uzupełnił dziadek. - Fairbanksowie nie zdają sobie sprawy z zakresu działania naszej społeczności. Nigdy nie byli w rezerwacie. To ludzie z zewnątrz, użyteczni, gdy są potrzebne fundusze lub koneksje. - A do tego mają wielką rezydencję, idealną na zgromadzenia - dopowiedział Coulter. - Ale ostatnie było dziesięć lat temu, prawda? - zapytała Kendra.

- Ostatnie walne - sprecyzował Tanu. - Na walne zgromadzenie muszą przybyć wszyscy, bez żadnych wykrętów. Dyskrecja ma dla Rycerzy bardzo duże znaczenie, więc takie spotkania są rzadkością. Zwykle zbieramy się w mniejszych grupach. Na większe zgromadzenia przybywamy w przebraniu. Tylko Kapitan zna tożsamość wszystkich członków bractwa. - A on być może jest zdrajcą - powiedziała Kendra. - Właśnie - zgodził się Warren. - Ale nie wyobrażam sobie, że moglibyśmy odmówić. Dziadek spojrzał na niego i uniósł brew. Ruchem dłoni dał mu znak, żeby rozwinął myśl. - Jeżeli Sfinks rzeczywiście jest naszym wrogiem, to okazanie mu podejrzliwości jest ostatnią rzeczą, na jaką możemy sobie pozwolić. Gdyby wiedział, że odkryliśmy jego sekret, to zgodnie z oskarżeniami Vanessy jego zemsta byłaby straszna. Dziadek niechętnie pokiwał głową. - Gdyby chciał zadziałać przeciwko Kendrze, to raczej nie wtedy, gdy powinien ją chronić. Zdaje sobie sprawę, że wielu Rycerzy podejrzewa go o bycie Kapitanem. Ciekawe, dlaczego zażyczył sobie jej obecności. - Może ma talizman, który trzeba naładować - zasugerowała babcia. - Zdolność Kendry do ładowania magicznych przedmiotów za pomocą dotyku jest niespotykana. - Możliwe, że to artefakt z Brazylii - mruknął Tanu. Na samą myśl o konsekwencjach wszyscy zamilkli. - Ale przecież Sfinks może być po naszej stronie - przypomniał Coulter. - Kiedy ma się odbyć zgromadzenie? - zapytał dziadek. - Za trzy dni - powiedział Warren. - Wiesz, że zawsze powiadamiają w ostatniej chwili, żeby uniknąć sabotażu. - Ty też jesteś Rycerzem? - zainteresował się Seth. - Kiedyś byłem - odrzekł dziadek. - Żaden z opiekunów nie należy do bractwa. - Jedziesz na spotkanie? - zapytała Kendra. - Zgromadzenia są przeznaczone tylko dla aktualnych członków. - Będziemy tam Tanu, Warren i ja - oznajmił Coulter. - Zgadzam się, że bez względu na prawdziwe zamiary Sfinksa, Kendra powinna pojechać na spotkanie. Nie opuścimy jej nawet na chwilę. - Nie możemy wymyślić wiarygodnego wytłumaczenia jej nieobecności? - zastanawiała się babcia.

Dziadek powoli pokręcił głową. - Gdybyśmy nie wątpili w uczciwość Sfinksa, zrobilibyśmy, co w naszej mocy, żeby spełnić jego prośbę. Wszelkie wymówki wzbudzą jego podejrzliwość. - Następnie spojrzał na Kendrę. - A co ty uważasz? - Chyba lepiej, jeśli pojadę - powiedziała dziewczynka. - Bywałam już w trudniejszych sytuacjach. Żeby mnie skrzywdzić, Sfinks musiałby się ujawnić. Poza tym miejmy nadzieję, że Vanessa kłamała. Nie sądzicie, że dobrze byłoby z nią porozmawiać? - Tylko jeśli chcemy, żeby jeszcze bardziej zamieszała nam w głowach - parsknął Coulter. - Jakże moglibyśmy wierzyć w cokolwiek, co powie? Ona jest zbyt groźna. Moim zdaniem nawet gdybyśmy pozwolili jej choć przez chwilę odetchnąć świeżym powietrzem, i tak byśmy się jej przysłużyli. Niezależnie od tego, czy kłamała, czy pisała prawdę, jedynym celem tego listu było wydostanie się ze Skrzyni Ciszy. - Muszę się z tym zgodzić - przyznała babcia. - Myślę, że gdyby mogła podać więcej dowodów potwierdzających jej oskarżenia, zrobiłaby to w tamtej wiadomości. I tak list był wyjątkowo długi. - Gdyby jej zarzuty okazały się prawdziwe, Vanessa może nam się jeszcze bardzo przydać - powiedział dziadek. - Być może w szeregach jej organizacji są inni, których mogłaby zdemaskować. Jeśli tylko damy jej taką możliwość, to na pewno wykorzysta informacje jako kartę przetargową, żeby uniknąć powrotu do Skrzyni Ciszy. W tej chwili nie mam siły łamać sobie głowy nad tą sprawą. Na razie wolałbym samodzielnie szukać dowodów. Może wasza czwórka dowie się czegoś więcej na walnym zgromadzeniu. - Czyli jadę? - zapytała Kendra. Dorośli w milczeniu wymienili spojrzenia, po czym kiwnęli głowami. - W takim razie został nam do omówienia już tylko jeden problem - stwierdził Seth. Teraz patrzyli na niego wszyscy obecni w pokoju. - Jak mi załatwić zaproszenie.

Rozdział III Wymiana informacji Kendra, podparta na łokciach, leżała na łóżku. Ślęczała nad wielgachnym dziennikiem zapisanym zamaszystym pochyłym charakterem pisma, który wyglądał jak wzięty żywcem z Deklaracji niepodległości. Autorem dziennika był Patton Burgess, dawny opiekun Baśnioboru to on ponad sto lat temu wywabił najadę Lenę ze stawu. Dziewczynka studiowała jego zapiski przez całe wakacje. Historia Leny coraz bardziej ją fascynowała. Chociaż po opuszczeniu wody nimfa stała się śmiertelna, starzała się znacznie wolniej niż jej mąż. Po śmierci Pattona zaczęła podróżować po świecie, a w końcu znów osiadła w Baśnioborze. Pracowała z dziadkami Kendry. Dziewczynka poznała ją zeszłego lata i prędko się zaprzyjaźniły. Ich znajomość dobiegła końca, kiedy Kendra uzyskała pomoc Królowej Wróżek i poprowadziła ich olbrzymią armię przeciwko wiedźmie Muriel oraz demonowi, którego ta uwolniła. Wróżki pokonały demona Bahumata, po czym uwięziły go wraz z Muriel. Następnie zajęły się naprawianiem szkód wyrządzonych przez wiedźmę. Przywróciły dziadkowi, babci i Sethowi zwykłą postać, a także całkiem odbudowały Hugona. Oprócz tego wbrew woli Leny znów uczyniły ją najadą. Kiedy trafiła do wody, stała się taka jak dawniej. Mimo propozycji Kendry nie zdawała się zainteresowana powrotem na suchy ląd. Dziewczynka nie bez powodu studiowała dziennik. Podczas pobytu w Baśnioborze Vanessa spędziła dużo czasu na lekturze zapisków dawnych opiekunów. Kendra uznała, że jeśli zdrajczyni tak bardzo zależało na zbadaniu historii zawartej w tych dokumentach, to te informacje muszą mieć wartość. Żaden z opiekunów nie pozostawił nawet w jednej dziesiątej tylu notatek co Patton, więc Kendra czytała głównie jego wpisy. Burgess był bardzo intrygującym człowiekiem. Nadzorował budowę nowego domu, stodoły i stajni w Baśnioborze. Korzystano z nich aż do dziś. Wynegocjował zakończenie odwiecznego sporu między ogrami, dzięki czemu powstrzymał je od unicestwienia się nawzajem. Pomógł wznieść szklane kopuły obserwacyjne, które służyły jako punkty bezpieczeństwa w różnych zakątkach rezerwatu. Perfekcyjnie opanował sześć języków używanych przez magiczne

istoty, a następnie wykorzystał tę wiedzę do nawiązania stosunków z wieloma najgroźniejszymi i najbardziej nieuchwytnymi mieszkańcami Baśnioboru. Zainteresowania Pattona nie ograniczały się do opieki nad rezerwatem oraz do jego ulepszania. Zamiast tkwić tu bezczynnie, wiele podróżował po świecie; i to w czasach, gdy samoloty jeszcze nie uczyniły globu bardzo małym. Nieraz otwarcie pisał o wyprawach w egzotyczne zakątki, na przykład do zagranicznych rezerwatów. Kiedy indziej milczał na temat odwiedzanych miejsc. Żartobliwie chełpił się swymi podróżami, często nazywając się największym poszukiwaczem przygód na świecie. Patton bez wstydu opisywał swe dążenia, by nakłonić Lenę do zostania jego żoną. Rejestrował stopniowe postępy, wspominał, jak grał dla niej na skrzypcach, pisał wiersze, czarował ją opowieściami, wciągał w rozmowy. Nie ulegało wątpliwości, że miał na jej punkcie obsesję. Wiedział, czego chciał, i ani na chwilę nie ustawał w staraniach, dopóki nie zdobył najady. Kendra właśnie ponownie czytała zakończenie tej romantycznej opowieści: Sukces! Zwycięstwo! Euforia! Powinienem już być martwy, ale nigdy dotąd nie czułem się tak bardzo żywy! Po żmudnych miesiącach, nie, latach oczekiwania, nadziei, dążeń, ona odpoczywa w moim domu, kiedy piszę te słowa. Mój umysł wciąż jeszcze do końca nie ogarnął prawdy. Nigdy po suchym lądzie nie stąpała panna piękniejsza niż ma droga Lena. Nigdy ludzkie serce nie czuło takiej radości jak moje. Dziś nieumyślnie wystawiłem jej uczucia na próbę. Wstyd mi się przyznać do tego szaleństwa, ale wesołość jest we mnie silniejsza. Płynąc łodzią po stawie, nachyliłem się zbyt blisko ukochanej, a wtedy jej plugawe siostry natychmiast wykorzystały moją lekkomyślność i wywlokły mnie za burtę. Dziś powinienem spać w podwodnym grobie. W konfrontacji z nimi nie miałem szans. Ale moja ukochana ruszyła mi na ratunek. Lena była wspaniała! Pokonała co najmniej osiem wodnych panien, żeby wyrwać mnie z ich szponów i wynieść na brzeg. Aby dopełnić cudu, dołączyła do mnie na lądzie. W końcu przyjęła moje zaproszenie, odrzucając nieśmiertelność. Bądź co bądź, czymże jest nieśmiertelność, jeśli oznacza zamknięcie w maleńkim, smutnym stawie z podłymi towarzyszkami? Odsłonię przed nią cuda, o jakich nie śniło się jej rodzajowi. Będzie moją królową, ja zaś - jej najżarliwszym wielbicielem i obrońcą.

Przypuszczalnie winien jestem wdzięczność jej mściwym siostrom, które zapragnęły pozbawić mnie życia. Gdyby nie zaistniała tak dramatyczna sytuacja, być może nigdy nie nakłoniłbym Leny do podjęcia decyzji! Nie uszło mej uwadze, że za moimi plecami wiele osób drwiło i szydziło z tego zauroczenia. Spodziewali się powtórki z katastrofalnych ekscesów, jakie zgubiły mego wuja. Gdyby tylko poznali żarliwość mojego uczucia! To nie jakaś bagatelna igraszka z driadą, nie błahy wybryk zbytnio rozdmuchany. Historia się nie powtórzy. Przeciwnie, na wieki wieków wyznaczę nową miarę miłości. Czas potwierdzi moje oddanie! Chętnie ręczę za to własną duszą! Choć Kendra czytała te słowa już któryś raz, wciąż przyprawiały ją o dreszcz. Zastanawiała się, czy pewnego dnia ją także ktoś obdarzy tak silnym uczuciem. Ponieważ znała wersję Leny, wiedziała, że najada odwzajemniała jego miłość i w szczęściu spędzili razem całe życie. Dziewczynka usiłowała nie myśleć o Warrenie. Jasne, był przystojny, dzielny i dowcipny. Ale przy tym znacznie starszy, a w dodatku to daleki kuzyn! Kendra kartkowała pamiętnik, wdychając woń starego papieru. Miała nadzieję, że również kiedyś znajdzie kogoś takiego jak Patton Burgess. Na szafce przy łóżku leżała umitkowa świeca. Vanessa zapoznała Kendrę z działaniem umitkowego

wosku

wytwarzanego

przez

południowoamerykańskie

wróżki

żyjące

w

społecznościach przypominających ule. Jeśli napisało się coś kredką zrobioną z tej substancji, to słowa można było przeczytać wyłącznie przy blasku świecy wykonanej z tego samego materiału. Vanessa użyła umitkowego wosku, by zostawić pożegnalną wiadomość na podłodze celi. Kendra odkryła, że przy pomocy takiej samej kredki kobieta robiła notatki w dziennikach, które studiowała. Ilekroć dziewczynka zapalała świecę, oznaczenia Vanessy prowadziły ją wprost do kluczowych podkreślonych fragmentów. Czasem towarzyszyły im zapiski na marginesach. Kendra znalazła notatki zrobione, kiedy kobieta wydedukowała, że miejscem ukrycia odwróconej wieży jest zagajnik z ożywieńcem. Natrafiła również na kilka fałszywych tropów, które zawiodły Vanessę do innych groźnych rejonów Baśnioboru: nawiedzonego jeziora asfaltu, zatrutego trzęsawiska oraz legowiska demona Graulasa. Nie wszystkie zanotowane spostrzeżenia dało się rozszyfrować - niektóre składały się z niezrozumiałych skrótów.

Kendra podniosła się na łóżku i otworzyła szufladę. Zamierzała zapalić świecę, żeby przeszukać kolejne strony. Musiała się czymś zająć, żeby przestać myśleć o zbliżającej się podróży do Atlanty! - Znowu tęsknisz za biblioteką? - Seth zaskoczył ją, wchodząc do pokoju. Dziewczynka spojrzała na brata. - Brawo, masz mnie - pogratulowała. - Czytam. - Nasi bibliotekarze pewnie rozpaczają. Wakacje, nie ma Kendry Sorenson, to jak oni uratują swój biznes? Dostałaś już od nich listy? - Tobie też nic by się nie stało, gdybyś czasem sięgnął po książkę. Tak dla eksperymentu. - Daj mi spokój. Sprawdziłem w słowniku definicję „kujona”. Wiesz, co tam było? - Na pewno zaraz mi powiesz. -“Skoro to czytasz, to właśnie ty”. - Aleś ty dowcipny. Dziewczynka znów skupiła się na dzienniku. Otworzyła go na przypadkowej stronie. Seth usiadł na łóżku naprzeciwko. - Kendra, serio, jeszcze jakoś sobie wyobrażam czytanie fajnej książki dla przyjemności, ale jakieś stare zakurzone dzienniki? Poważnie? Nikt ci nie powiedział, że tam są prawdziwe magiczne stwory? - Wskazał za okno. - A tobie nikt nie powiedział, że niektóre z nich mogą cię zjeść? - odparła jego siostra. Nie czytam tego tylko dla przyjemności. Tu jest dużo przydatnych informacji. - Na przykład? O tym, jak Patton całował się z Leną? Kendra przewróciła oczami. - Nic ci nie powiem. Skończysz na dnie asfaltowego jeziora. - Tutaj jest asfaltowe jezioro? - Seth podniósł głowę. - Gdzie? - Proszę bardzo, sam poszukaj. - Dziewczynka wskazała na stos dzienników leżących obok łóżka. - Wolę już utonąć - stwierdził chłopak. - Mądrzejsi od ciebie próbowali podstępem skusić mnie do czytania. Siedział nieruchomo i wpatrywał się w siostrę. - Co jest? - zapytała. - Nudzi ci się? - Nie tak bardzo jak tobie.

- Mnie się wcale nie nudzi - oświadczyła z wyższością. - Jadę do Atlanty. - To było poniżej pasa! - zaprotestował Seth. - Nie do wiary, że to ciebie zrobią Rycerzem, a nie mnie. Ilu ożywieńców zniszczyłaś? - Żadnego. Ale za to pomogłam pokonać demona, wiedźmę i wielką, skrzydlatą, trójgłową, ziejącą kwasem panterę. - Ciągle jestem wściekły, że jej nie widziałem - mruknął ponuro Seth. - Tanu i Coulter dzisiaj dostali zaproszenia. Wygląda na to, że jutro wyjeżdżacie. - Gdybym tylko mogła, odstąpiłabym ci swoje miejsce - wyznała Kendra. - Nie ufam Sfinksowi. - I słusznie - odparł chłopiec. - Pozwolił ci wygrać w piłkarzyki. W zasadzie to sam mi powiedział. Gość jest zawodowcem. - Mówisz tak tylko dlatego, że cię złoił. Seth wzruszył ramionami. - Wiesz co? Mam tajemnicę. - Nie na długo, skoro już tyle wygadałeś. - Nie wyciągniesz ze mnie ani słowa. - No to umrę w niewiedzy - oznajmiła sucho dziewczynka, po czym podniosła ze sterty kolejny dziennik. Udawała, że czyta, ale czuła na sobie wzrok brata. - Słyszałaś kiedyś o nypsikach? - spytał w końcu Seth. - Nie. - To najmniejsi przedstawiciele magicznego ludu - poinformował. - Budują miniaturowe miasteczka i w ogóle. Mają z centymetr wzrostu. Zupełnie jak robaczki. - Fajnie - odparła Kendra. Symulowała brak zainteresowania, wodząc wzrokiem po literach. Zwykle Seth prędko się łamał. - Gdybyś wiedziała o czymś, co może być niebezpieczne, ale musiałabyś zdradzić tajemnicę, narobić sobie kłopotów i pewnie stracić kupę forsy, to powiedziałabyś komuś? - Dziadku! - zawołała Kendra. - Seth chce ci zdradzić jakąś tajemnicę o nypsikach. - Ty kapusiu! - burknął chłopiec. - Po prostu pomagam Mądremu Sethowi pokonać Setha Idiotę. - Chyba Mądry Seth jest ci wdzięczny - odrzekł niechętnie. - Ale uważaj. To Setha Idioty trzeba się strzec.

*** No dobrze, Seth - odezwał się dziadek, siadając za biurkiem w gabinecie. - Skąd wiesz o nypsikach? - A to nie jest wiedza ogólna? Chłopak czuł się niezręcznie w ogromnym fotelu. W duszy przysiągł sobie, że Kendra jeszcze za to zapłaci. - Nie za bardzo - odparł dziadek. - Milczę na temat nypsików, bo są wyjątkowo wrażliwe. Poza tym mieszkają bardzo daleko stąd. Znasz jakąś tajemnicę na ich temat? - Może - zaczął kręcić Seth. - Jak powiem, to obiecasz, że nie będę miał kłopotów? - Nie. - Dziadek w oczekiwaniu oparł splecione dłonie na biurku. - W takim razie nic nie powiem, zanim nie porozumiem się z moim adwokatem. - Tylko się pogrążasz - ostrzegł dziadek. - Nie negocjuję z przestępcami. Z drugiej strony, nieraz okazywałem litość, gdy ktoś był ze mną szczery. - Satyrowie powiedzieli mi, że nypsiki prowadzą ze sobą wojnę - wypalił Seth. - Wojnę? Musieli się pomylić. W całym Baśnioborze nie ma bardziej pokojowej społeczności. No, może skrzaty. - Ale to prawda - nie ustępował chłopiec. - Nowel i Doren sami widzieli. Szóste i Siódme Królestwa atakowały pozostałe. Złe nypsiki mówią, że mają nowego pana. Wyglądają inaczej niż reszta, mają szarą skórę i czerwone oczy. - Satyrowie niezwykle dokładnie ci to opisali - stwierdził podejrzliwie dziadek. - Możliwe, że mi pokazali - przyznał niechętnie Seth. - Babcia dostałaby szału, gdyby usłyszała, że spędzasz czas z Nowelem i Dorenem powiedział dziadek. - A ja doskonale ją rozumiem. Trudno o gorsze towarzystwo dla dwunastolatka niż dwóch satyrów. Bierz z nich przykład, a zostaniesz kloszardem. Chwileczkę. Czy satyrowie przypadkiem nie okradają nypsików? Seth usiłował zachować niewzruszony wyraz twarzy. - Nie wiem. - Już kiedyś z nimi rozmawiałem na temat zabierania ich własności. Powiadomiono mnie, że nypsiki zdołały zaradzić sytuacji. Niech zgadnę. Wbrew mojej woli dalej sprzedajesz satyrom baterie i dlatego musieli znaleźć sposób na powrót do Siedmiu Królestw? Seth uniósł palec.

- W przeciwnym razie nie dowiedzielibyśmy się, że nypsiki prowadzą wojnę, i pewnie wszystkie by wyginęły. Dziadek wpatrywał się w chłopca. - Przecież już mówiliśmy o kradzionym złocie. W tym miejscu przynosi więcej kłopotów niż bogactwa. - Formalnie rzecz biorąc, wcale nie jest kradzione - powiedział Seth. - Nypsiki podarowały je Nowelowi w zamian za obronę przed Szóstym i Siódmym Królestwem. Dziadek zacisnął usta. - Cieszę się, że podzieliłeś się tą wiedzą z Kendrą, a ona pomogła ci przyjść z tym do mnie. To dobrze, że wiemy o nietypowej sytuacji u nypsików. Jestem natomiast rozczarowany, że za moimi plecami sprzedawałeś baterie tym wiecznym nastolatkom, że przyjąłeś w zamian złoto pozyskane w wątpliwy sposób, a przede wszystkim: że bez pozwolenia tak bardzo oddaliłeś się od ogrodu. Do końca wakacji wolno ci będzie opuszczać dom tylko pod czyjąś opieką. Przez trzy dni nie będziesz brał udziału w żadnych wyprawach, co oznacza, że dziś po południu nie pójdziesz z Tanu i Coulterem, żeby sprawdzić, co się dzieje u nypsików. Oddasz mi również złoto, żebym mógł je zwrócić właścicielom. Seth spuścił wzrok. - Wiedziałem, że powinienem był siedzieć cicho - wymamrotał żałośnie. - Po prostu się martwiłem… - Seth, mówiąc mi prawdę, podjąłeś właściwą decyzję. Postąpiłeś niewłaściwie, łamiąc zasady. Powinieneś już wiedzieć, że to może mieć katastrofalne konsekwencje. - Nie jestem idiotą - odparł chłopiec, gniewnie podnosząc wzrok. - Wróciłem do domu bez problemów, a do tego jeszcze z przydatną informacją. Uważałem na siebie. Nie zbaczałem ze ścieżek. Towarzyszyli mi satyrowie. Jasne, kiedy jeszcze mało wiedziałem o Baśnioborze, popełniłem parę błędów. Strasznych. I bardzo mi przykro. Ale zrobiłem też kilka dobrych rzeczy. Ostatnio sam krążę po okolicy i nikomu o tym nie mówię. Trzymam się wyłącznie miejsc, które znam. Nic złego się nie dzieje. Dziadek podniósł z biurka bibelot - kryształową półkulę z maleńką czaszką, która kształtem przypominała ludzką. W zamyśleniu przekładał ją z ręki do ręki. - Wiem, że dużo się nauczyłeś od Coultera i pozostałych. Lepiej niż kiedyś potrafisz poruszać się po niektórych obszarach Baśnioboru. Rozumiem, że z tego powodu rośnie pokusa, aby lekceważyć zakazy. Ale nastały niebezpieczne czasy, a w tym ogrodzonym lesie czai się

mnóstwo zagrożeń. Tak bardzo oddalając się od ogrodu, udając się w nieznany rejon i polegając na ocenie Nowela i Dorena, wykazałeś się niepokojącym brakiem zdrowego rozsądku. Jeśli kiedykolwiek pozwolę ci samotnie odwiedzać kolejne części rezerwatu, najpierw uświadomię cię o istnieniu kuszących, ale zakazanych miejsc, których trzeba unikać. Seth, jak mogę zaufać, że uszanujesz bardziej skomplikowane reguły, skoro uparcie łamiesz te najprostsze? To właśnie dlatego, że tyle razy nie dotrzymałeś podstawowych zasad, nie dałem ci większej swobody samodzielnej eksploracji Baśnioboru. - Aha - mruknął z zakłopotaniem Seth. - To chyba ma sens. Dlaczego mi nie powiedziałeś, że przebywanie w ogrodzie to test? - Po pierwsze, wtedy uznałbyś, że zasady są jeszcze mniej ważne. - Dziadek odstawił kryształową półkulę z czaszką z powrotem na biurko. - To nie jest zabawa. Nie bez kozery ustanowiłem tę regułę. Gdy zapuścisz się w las bez opieki, naprawdę może stać się coś złego, nawet jeśli myślisz, że wiesz, co robisz. Seth, czasem zachowujesz się tak, jakby ci się wydawało, że kiedy dorastamy, zasady przestają nas obowiązywać. Wręcz przeciwnie: ważnym elementem stawania się dorosłym jest nauka panowania nad sobą. Popracuj nad tym, a wtedy pomyślimy o rozszerzeniu przywilejów. - A dostanę trochę wolnego czasu za dobre zachowanie? Dziadek wzruszył ramionami. - Któż to wie, co będzie, jeżeli zdarzy się taki cud? *** Drobniutka wróżka o krótkich włosach, czerwonych jak dojrzała truskawka, usiadła na krawędzi marmurowej wanienki dla ptaków i zajrzała do wody. W blasku słońca jej półprzezroczyste skrzydła ważki były niemal niewidoczne. Powiewna karmazynowa sukienka lśniła niczym rubiny. Wróżka obracała się i zerkała przez ramię na swoje odbicie, wydymała usta i przechylała głowę pod różnymi kątami. Nieopodal puszyła się inna - żółta z czarnymi plamkami na olśniewających motylich skrzydłach. Miała bladą skórę oraz długie, miodowe loki. Zachichotała, a brzmiało to jak brzęk maleńkich dzwoneczków. - Czegoś mi brakuje? - spytała czerwona wróżka z udawaną niewinnością. - Próbowałam sobie wyobrazić, jak wyglądałabym z brzydkimi bezbarwnymi skrzydłami - odparła ta żółta.

- Zabawny zbieg okoliczności - stwierdziła czerwona, przygładzając włosy. - Ja sobie właśnie wyobrażałam siebie z wielkimi i krzykliwymi, które odwracałyby uwagę od mojej urody. Żółta uniosła brew. - Nie mogłabyś udawać, że masz szerokie, eleganckie skrzydła, które ją podkreślają? - Próbowałam, ale ciągle przychodziły mi do głowy tylko niezgrabne żółte płachty. Kendra mimowolnie się uśmiechnęła. Ostatnio miała nowy zwyczaj: siadała niedaleko wanienki dla ptaków albo klombu, udawała, że śpi, i podsłuchiwała plotkujące wróżki. Kiedy sama próbowała zagaić rozmowę, rzadko się do niej odzywały. Po tym, jak poprowadziła je do walki i uczyniły ją wróżkokrewną, stała się zdecydowanie zbyt popularna. Wszystkie jej zazdrościły. Jedną z przyjemnych konsekwencji daru wróżek była zdolność rozumienia ich mowy, a także paru innych pokrewnych magicznych języków. Dla Kendry każdy z nich brzmiał teraz jak angielski. Chętnie korzystała z tego talentu, żeby podsłuchiwać. - Patrz tylko na Kendrę, jak się rozłożyła na ławce - mruknęła konfidencjonalnie żółta wróżka. - Wyleguje się tak, jakby cały ogród należał do niej. Dziewczynka z trudem powstrzymała śmiech. Uwielbiała, kiedy wróżki o niej rozmawiały. Bardziej cieszyła się tylko wtedy, kiedy psioczyły na Setha. - Mnie ona nie przeszkadza - wtrąciła czerwona wysokim głosikiem. - Wykonała dla mnie tę bransoletkę. - Uniosła rękę, by pokazać ozdobę cieniutką jak pajęcza nić. - Jej niezdarne paluchy nie zrobiłyby czegoś tak małego - zaprotestowała żółta. Miała rację. Kendra w życiu nie zrobiła bransoletki, a co dopiero dla wróżki. Zabawne chociaż rzadko w ogóle się do niej odzywały, często sprzeczały się o to, którą z nich dziewczynka lubi najbardziej. - Ma wiele wyjątkowych zdolności - nie dawała za wygraną czerwona. - Zdziwiłabyś się, czym obdarowała najbliższych przyjaciół. Te z nas, które walczyły u jej boku, żeby uwięzić Bahumata, łączy z nią szczególna więź. Pamiętasz tamten dzień? O ile mi wiadomo, byłaś wtedy diablikiem. Żółta wróżka chlusnęła wodą na towarzyszkę i pokazała jej język. - Proszę cię, moja droga - powiedziała tamta. - Nie zniżajmy się do poziomu diablików. - My, które kiedyś nimi byłyśmy, znamy tajemnice, o jakich wy nie macie pojęcia odparła chytrze żółta.

- Z pewnością jesteś ekspertem w dziedzinie kurzajek i krzywych kończyn - zgodziła się czerwona. - Mrok daje inne możliwości niż światło. - Na przykład upiorne odbicia? - A gdybyśmy mogły być jednocześnie mroczne i piękne? - szepnęła żółta wróżka. Kendra wytężyła słuch. - Nie interesują mnie takie plotki - odparła wyniośle czerwona, po czym odfrunęła. Kendra leżała całkiem nieruchomo, dopóki spod uchylonej powieki nie zobaczyła, że żółta wróżka również wzbija się w powietrze. Rozmowa zakończyła się dziwnie. Odczarowane wróżki wyjątkowo rzadko wspominały czas spędzony jako diabliki. Zwykle bardzo się tego wstydziły. Czerwona wróżka zadała tej drugiej cios poniżej pasa. Co miała na myśli żółta, mówiąc o byciu jednocześnie mroczną i piękną? I dlaczego czerwona tak gwałtownie przerwała rozmowę? Dziewczynka wstała i ruszyła w kierunku domu. Słońce chowało się za horyzontem. Na górze czekała spakowana walizka. Jutro Kendra wyjeżdżała do Hartfordu, potem lecieli do Nowego Jorku, a stamtąd - do Atlanty. Myśl o spotkaniu z Rycerzami Świtu przepełniała dziewczynkę niepokojem. Wszystko to wydawało się strasznie tajemnicze. Nawet bez względu na groźbę zdrady to chyba nie miejsce dla niej. Pocieszała się przede wszystkim świadomością, że będą z nią Warren, Coulter i Tanu. Przy nich nic strasznego się nie stanie. Kiedy weszła po schodkach na zadaszoną werandę, zobaczyła, jak Tanu i Coulter wjeżdżają do ogrodu w wózku ciągniętym przez Hugona. Gdy golem się zatrzymał, zeskoczyli na ziemię i ruszyli w stronę domu. Obaj mieli bardzo poważne miny. Szli zdecydowanym krokiem. W ich ruchach nie było paniki, ale wyglądało na to, że mają złe wieści. - Jak poszło? - zawołała Kendra. - Dzieje się coś ogromnie dziwnego - poinformował Tanu. - Idź po Stana, powiedz mu, że musimy porozmawiać. Dziewczynką wbiegła do domu. - Dziadku! Tanu i Coulter coś znaleźli! Jej krzyk sprowadził nie tylko dziadka, lecz także babcię, Warrena i Setha. - Nypsiki wciąż się tłuką? - zapytał chłopiec.

- Nie wiem - odparła Kendra. Odwróciła się do drzwi, przez które właśnie wchodzili Coulter i Tanu. - O co chodzi? - zagadnął dziadek. - Kiedy zbliżyliśmy się do łąki Siedmiu Królestw, czmychnęła stamtąd jakaś mroczna postać - powiedział Tanu. - Rzuciliśmy się w pogoń, ale łajdak był zbyt szybki. - Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widzieliśmy - dodał Coulter. - Miał może z metr wzrostu, ciemną pelerynę i biegł nisko nad ziemią, mocno pochylony. Kiedy ekspresyjnie gestykulował, Kendra przypomniała sobie, że stary mężczyzna nie. ma małego palca oraz kawałka serdecznego. - Troll pustelnik? - spytał dziadek. Tanu pokręcił głową. - Troll pustelnik nie wszedłby na łąkę. Poza tym nie przypominał go z wyglądu. - Mamy pewną teorię - oznajmił Coulter. - Dojdziemy do tego za chwilę. - Co to jest troll pustelnik? - chciał wiedzieć Seth. - Najmniejszy z trolli - wyjaśnił Warren. - Nigdy zbyt długo nie przebywa w jednym miejscu. Urządza sobie tymczasowe legowiska w przeróżnych miejscach: na cichym strychu, pod mostem albo i w jakiejś beczce. - Mów dalej - poprosił dziadek Tanu. - Gdy weszliśmy do wnętrza wzgórza, Szóste i Siódme Królestwa znów szykowały się do wojny, mimo znacznych zniszczeń wyrządzonych przez Nowela. - Stan - odezwał się Coulter - nie uwierzyłbyś własnym oczom. Szóste i Siódme Królestwa są spowite czernią, a prawie wszyscy mieszkańcy noszą broń. Tamtejsze nypsiki są takie, jak opisał je Seth: mają szarą skórę, ciemne włosy i czerwone oczy. Usiłowały przekupić mnie i Tanu, żebyśmy im pomogli, a gdy odmówiliśmy, zaczęły nam grozić. Gdybym nie znał nypsików, uznałbym, że są upadłe. - Ale u nypsików nie występuje upadły stan - przypomniała babcia. - W każdym razie nic takiego nie udokumentowano. Wróżki zmieniają się w diabliki, nimfy stają się śmiertelne, ale kto słyszał o przemianie nypsików? - Nikt - przyznał Tanu. - Ale sami je widzieliśmy. W ten sposób dochodzimy do mojej teorii. Myślę, że istota, którą goniliśmy, to gatunek upadłego krasnala. - Przecież krasnale również nie mogą być upadłe! - wydyszał wyraźnie zaniepokojony dziadek.

- Powiedz to temu, który uciekał - burknął Coulter. - Nie mamy lepszego pomysłu - stwierdził Tanu. - Przepytaliśmy nypsiki, żeby sprawdzić, jak to się zaczęło. Wygląda na to, że eksplorowały rezerwat w poszukiwaniu sposobów na powstrzymanie satyrów. Właśnie wtedy mroczne nypsiki poznały swego nowego pana. - Gdy spróbowaliśmy wydobyć z nich jakieś szczegóły, natychmiast zamilkły - uzupełnił Coulter. - Co mogłoby doprowadzić do upadku nypsików? - mruknęła babcia w zamyśleniu, zupełnie jakby mówiła sama do siebie. - Nigdy nie widziałem czegoś podobnego - stwierdził Coulter. 1 - Ja nawet o tym nie słyszałem - dodał Tanu. - Ani ja - westchnął dziadek. - Zwykle od razu zwróciłbym się do Sfinksa. Może właśnie powinienem. Bez względu na to, czy jest przyjacielem, czy wrogiem, zawsze służył nam dobrą radą, a z jego wiedzą nikt nie może się równać. Czy odnieśliście wrażenie, że ta przypadłość się rozprzestrzenia? Tanu głośno pstryknął palcami. - Według części normalnych nypsików po inwazji na Piąte Królestwo znaczna część jego mieszkańców została wyniesiona, a potem stała się taka sama jak tamte. - Czy razem z Tanu mamy sobie odpuścić zgromadzenie Rycerzy? - zaproponował Coulter. - Nie, powinniście pojechać - odparł dziadek. - Wszyscy trzej musicie pilnować Kendry i dowiedzieć się jak najwięcej. - Dziś podsłuchałam dziwną rozmowę wróżek - wtrąciła dziewczynka. - Może to ma jakiś związek. Rozmawiały o sposobie, żeby stać się mroczne jak diabliki, a jednocześnie piękne. Jedna wydawała się zachwycona tym pomysłem. Druga natychmiast odleciała. - W Baśnioborze z pewnością nastały dziwne czasy - przyznał dziadek. - Lepiej zadzwonię do kilku osób. Wyszedł z pokoju wraz z babcią i Warrenem. - Seth, mogę cię poprosić na słówko? - spytał Tanu. Chłopiec podszedł do olbrzymiego Samoańczyka, który odprowadził go w kąt. Kendra też chciała usłyszeć. Tanu zerknął na nią, po czym się odezwał.

- Na łące Siedmiu Królestw zauważyłem bardzo ciekawe ślady - zaczął od niechcenia. Wygląda na to, że satyrom ktoś pomógł dostać się do środka. - Nie mów dziadkowi - poprosił Seth. - Gdybyśmy zamierzali mu powiedzieć, już byśmy to zrobili - odrzekł Tanu. - Uznaliśmy z Coulterem, że i tak napytałeś sobie dość biedy. Ale pamiętaj, że Hugo to nie zabawka do pomagania satyrom w kradzieży. - Kumam - odparł Seth i uśmiechnął się z ulgą. Samoańczyk spojrzał na Kendrę. - Będziesz trzymać buzię na kłódkę? - Jego wzrok domagał się potwierdzenia. - Jasne - zgodziła się. - Wyczerpałam dzisiejszy limit kablowania na Setha.

Rozdział IV Nowi Rycerze Kiedy taśmociąg bagażowy ożył, pasażerowie z samolotu, którym przyleciała Kendra, zaczęli się przepychać. Każdy chciał być jak najbliżej otworu, gdy wyłonią się’ rzeczy. Rozpoczęła się parada walizek. Wiele było czarnych i mniej więcej tych samych rozmiarów. Właściciele niektórych przywiązali do uchwytów wstążki, żeby łatwiej było rozpoznać bagaż. Do swojej walizki Kendra przykleiła naklejki z uśmiechniętymi buziami. Dziwnie się czuła, czekając z Tanu, Coulterem i Warrenem w strefie odbioru bagażu. Kojarzyli się jej z magicznymi eliksirami, zaczarowanymi przedmiotami i nadprzyrodzonymi istotami, a to miejsce wydawało się zbyt zwyczajne. Tanu zanurzył precelek w niewielkim plastikowym opakowaniu stopionego sera. Warren czytał ostatnią stronę książki w miękkiej oprawie. Coulter rozwiązywał krzyżówkę w gazetce rozdawanej w samolocie. Wokół nich czekała gromada przypadkowych podróżnych. Najbliżej stali dwaj biznesmeni w nieco zmiętych garniturach. Mieli bardzo drogie zegarki. Kendra rzuciła się naprzód, gdy tylko zobaczyła, swoją walizkę. Przecisnęła się między zakonnicą a niechlujnym facetem w sandałach i farbowanej koszulce. Wyszarpnęła bagaż z taśmociągu, po czym podała go Tanu. Wkrótce nadjechała reszta rzeczy. Samoańczyk wepchnął serwetki do pojemniczka po serze, a potem cisnął go do śmietnika. Następnie wziął swoją walizkę. Coulter wyrzucił gazetkę. - Chce ktoś poczytać o genetycznie ulepszonym superszpiegu? - zapytał Warren, wymachując książką. - Bestseller. Masa akcji. Zaskakujące zakończenie. - Wyciągnął rękę w stronę kosza na śmieci. - Może ja zerknę - odezwała się Kendra, niechętna wyrzucaniu niezniszczonych książek. Włożyła uratowane dzieło do walizki, zapięła ją, a później wyciągnęła rączkę, żeby móc ciągnąć bagaż na kółkach.

Cała czwórka udała się w kierunku automatycznych drzwi. Stał tam mężczyzna w garniturze i czarnej czapce. W dłoniach trzymał kartkę z nazwiskiem „Tanugatoa” wypisanym markerem. - Mamy szofera? - Kendra była pod wrażeniem. - Kiedy wyjeżdża się za miasto, limuzyna okazuje się niewiele droższa od taksówki wyjaśnił Tanu. - Dlaczego na kartce nie ma mojego nazwiska? - zaprotestował Warren. - Bo moje jest najrzadsze - odparł Samoańczyk z uśmiechem. Przywitał się z mężczyzną trzymającym tabliczkę, a potem obruszył się, gdy ten chciał pomóc w niesieniu bagaży. Wyszli za nim na dwór i ruszyli chodnikiem do czarnej limuzyny z przyciemnianymi szybami. Kierowca, elegancko ubrany Arab, załadował walizki do bagażnika, a następnie przytrzymał drzwi pasażerom. Warren wziął do kabiny swój mniejszy neseser. - Nigdy nie jechałam limuzyną - zwierzyła się Kendra Coulterowi. - Ja też już dawno nie miałem okazji - odparł mężczyzna. Oboje siedzieli z jednej strony, naprzeciw nich - Tanu i Warren, a pośrodku było dużo miejsca. Dziewczynka przesunęła dłonią po pluszowej tapicerce. Powietrze pachniało sosną z lekką nutką dymu papierosowego. Kiedy Tanu ustalił z kierowcą adres, limuzyna wjechała na zatłoczony pas ruchu. Podczas gdy zbliżała się do autostrady, oni rozmawiali o różnych sprawach. - Daleko mamy? - spytała Kendra. - Około godziny - odrzekł Coulter. - Jakieś wskazówki? - Nikomu nie zdradzaj, jak się nazywasz. Nie wspominaj o Baśnioborze ani o swoich dziadkach. Nie opowiadaj, skąd jesteś ani ile masz lat. Nie pokazuj twarzy. Nie napomknij ani słowem o swoich zdolnościach. Nic nie mów o Sfinksie. Nie odzywaj się, jeśli nie musisz. Większość Rycerzy chętnie gromadzi informacje. Taka praca. Bez względu na to, czy są dobrzy, czy źli, moim zdaniem im mniej się dowiedzą, tym lepiej. - To co mi wolno robić? - zapytała Kendra. - Może po prostu powinnam włożyć rękawiczkę niewidkę i schować się w kącie? - Zmodyfikuję trochę sugestię Coultera, żebyś nic nie mówiła - odezwał się Tanu. - Nie krępuj się zadawać pytań. Poznaj ludzi. Dzięki temu, że jesteś nowa, masz dobrą wymówkę, żeby zdobywać wiadomości. Po prostu nie ujawniaj zbyt wiele. Zbieraj informacje, zamiast je

rozpuszczać. Uważaj na każdego nieznajomego, który zbytnio się tobą zainteresuje. Nie chodź z nikim sama. - Będziemy się trzymać blisko, ale nie za blisko - powiedział Warren. - Znamy pozostałych Rycerzy, część z nich nawet całkiem dobrze. Zauważą nas. Nie chcemy, żeby zbyt łatwo powiązali cię z nami. - Już cię stremowaliśmy? - zapytał Coulter. - Trochę się denerwuję - przyznała Kendra. - Wyluzuj i baw się dobrze - uspokoił ją Warren. - Jasne. A jednocześnie postępuj zgodnie ze wszystkimi poleceniami i pilnuj, żeby cię nie porwali - jęknęła dziewczynka. - I tak trzymaj! - zagrzewał ją mężczyzna. Zapadał zmierzch i samochody na autostradzie jechały z włączonymi światłami. Kendra oparła się na siedzeniu. Towarzysze ostrzegli ją, że to będzie pewnie długa noc. Próbowała zdrzemnąć się w samolocie, ale strasznie się denerwowała, a fotel za mało się odchylał. Zamiast tego założyła słuchawki, żeby posłuchać różnych kanałów nadawanych na pokładzie, w tym popowych piosenek oraz kolekcji występów kabaretowych na bardzo nierównym poziomie. Teraz, gdy w półmroku limuzyny miała trochę więcej miejsca, w końcu dopadła ją senność. Postanowiła z nią nie walczyć. Opadły jej powieki i przez kilka minut balansowała na krawędzi snu. Głosy towarzyszy, którzy odzywali się raz po raz, docierały do niej jakby spod wody. W niespokojnym śnie chodziła po wesołym miasteczku. W ręku trzymała niebieską chmurę waty cukrowej na białym patyku. Kiedy miała cztery lata, na festynie zgubiła się rodzicom na prawie godzinę. To miejsce było wyjątkowo podobne. Organy parowe trąbiły i piszczały. Diabelski młyn wirował, wynosił pasażerów wysoko w wieczorne niebo, a potem rzucał ich w dół. Mechanizm skrzypiał i warczał, jakby konstrukcja zaraz miała się zawalić. Co jakiś czas Kendra dostrzegała w tłumie kogoś z rodziny, ale gdy próbowała przecisnąć się między ludźmi, bliscy znikali. Raz wydawało jej się, że widzi mamę, jak wchodzi za stragan z popcornem. Gdy ruszyła w tę stronę, trafiła na wysokiego nieznajomego z siwym afro. Uśmiechając się, jakby znał jakąś tajemnicę, oderwał kawałek waty cukrowej i włożył go do ust. Kendra zaczęła się od niego oddalać, a wtedy gruba kobieta z aparatem na zębach zaszła ją od

tyłu i też skubnęła smakołyku. Dziewczynka przepychała się przez ludzką ciżbę, usiłując chronić watę cukrową przed obcymi, którzy chcieli ją pożreć. Ale wszystko na nic. Tłum kradł ją garściami i wkrótce Kendra trzymała w dłoni już tylko goły patyk. Kiedy Coulter obudził ją szturchnięciem, poczuła ulgę, choć niepokój nie opuścił jej tak do końca. Skoro miała taki okropny sen, to znaczy, że najwyraźniej stresuje się wieczornym zebraniem jeszcze bardziej, niż myślała! Warren otworzył torbę i zaczął rozdawać maski oraz długie szaty. Wykonano je z cienkiego, mocnego materiału. Był ciemnoszary i lekko lśnił. - Jesteśmy już prawie na miejscu - poinformował dziewczynkę. Kendra rozpięła pasy, a potem wciągnęła szatę przez głowę. Warren podał jej srebrną maskę. Coulter założył swoją. Wszystkie cztery były identyczne. Nieskomplikowana, gładka i lśniąca maska z wizerunkiem uśmiechniętych ust zasłaniała całą twarz. Okazała się nieco cięższa, niż sądziła Kendra. Dziewczynka postukała kłykciami o metaliczne czoło. - Kuloodporne? - zapytała. - Na pewno nie są tandetne - odparł Tanu. - Załóż kaptur - poradził Coulter. Maska nieco tłumiła jego głos. Sam miał na głowie kaptur, tak że nie widać było ani skrawka jego twarzy. Mógłby to być każdy. Warren podał Kendrze lekkie obcisłe rękawiczki pasujące kolorem do szaty. Dziewczynka zdjęła buty, po czym wsunęła szare pantofle. Warren i Tanu również założyli maski. - Jak was poznam? - spytała Kendra. - Ze względu na posturę najłatwiej będzie zidentyfikować Tanu - powiedział Warren, Ale nie jest jedynym potężnym Rycerzem. - Przyłożył dwa palce do skroni. - Oto nasz znak rozpoznawczy. Ty nie musisz go używać. Cały czas będziemy cię mieli na oku. Limuzyna zjechała z drogi, przejechała przez otwartą bramę i podążała gładkim podjazdem. Po obu stronach stały rzeźby panien w togach, herosów odzianych w zbroje, zwierząt, syren i centaurów. Przed podróżnymi pojawiła się rezydencja. - Toż to zamek! - wydyszała Kendra.

Jasna forteca, oświetlona przez wiele lamp w ogrodzie oraz dziesiątki świeczników, wyraźnie odcinała się na tle wieczornego nieba. Rozległa twierdza, wybudowana w całości z bloków żółtawego kamienia, miała kilka okrągłych wież o różnej wysokości, opuszczony most zwodzony, podniesioną kratę, gotyckie okna, otwory strzelnicze oraz blanki na murach. Po obu stronach mostu stali na baczność służący w liberiach z latarniami w dłoniach. Kendra spojrzała na zamaskowanych towarzyszy. - Rozumiem, że nazywacie siebie Rycerzami, ale to już chyba przesada. - Kolekcjonerzy wróżek - burknął Warren. - Zwykle bywają ekscentryczni, ale Wesley i Marion Fairbanksowie przechodzą samych siebie. Limuzyna stanęła, a kierowca otworzył drzwi od strony mostu zwodzonego. Gdy wszyscy wysiedli, Tanu wziął szofera na bok, porozmawiał z nim po cichu i wręczył mu trochę pieniędzy. Podszedł do nich służący w upudrowanej peruce, czerwonych pumpach i białych pończochach. Ukłonił się nisko i powiedział: - Witajcie, szanowni goście. Proszę za mną. Kendra zobaczyła, że zaraz za limuzyną zatrzymuje się obtłuczona biała furgonetka. Jej kierowca również miał na twarzy srebrną maskę. Po jednej stronie posiadłości stały na ziemi dwa helikoptery. W innym miejscu zaparkowano kilkadziesiąt samochodów - od luksusowych modeli aż po kandydatów do złomowania. Przebrany służący powiódł dziewczynkę wraz z przyjaciółmi w stronę mostu. Strój Kendry sięgał do kostek, dzięki czemu mogła stawiać normalne kroki i szata się nie nadymała. Maska zawężała pole widzenia, ale poza tym nie przesłaniała widoczności. Grupka weszła na brukowany dziedziniec oświetlony elektrycznymi pochodniami. Wokół nich orbitowały chmary owadów. W pobliżu przechadzały się gromadki pogrążonych w rozmowie postaci w szatach oraz maskach. W górze, w nieruchomym nocnym powietrzu, bezwładnie zwisały flagi i sztandary. Służący przeprowadził Kendrę wraz z towarzyszami przez cały dziedziniec aż do ciężkich drzwi obitych żelazem. Otworzył je przy pomocy klucza, odsunął się na bok i skłonił. Warren wprowadził ich do zdobionego przedsionka, który przechodził w olbrzymi hol. Po jednej stronie umieszczono biurko, a dalej znajdowały się dwie kabiny zasłonięte kotarami. Przy biurku siedziała osoba w srebrnej masce, za nią zaś stały cztery postaci odziane w szaty. Ich srebrne maski były udekorowane złotem.

Przybyszy powitała niewysoka kobieta w fioletowej sukni. - Podróżnicy, witajcie w naszych skromnych progach. Obyście znaleźli tu bezpieczne schronienie, dopóki obowiązek nie pogna was w świat. Była średniej postury i przekroczyła chyba pięćdziesiątkę. Kasztanowe włosy zaplotła w staroświecki warkocz. Na palcu lewej dłoni nosiła pierścień z obrzydliwie wielkim brylantem. - Miło panią znowu widzieć, pani Fairbanks - odezwał się Warren dystyngowanym tonem. - Dziękujemy, że otworzyła pani przed nami swe podwoje. Kobieta zarumieniła się z radości. - Jesteście zawsze mile widziani. Bez zaproszenia! Za jej plecami stał jowialny mężczyzna w upudrowanej peruce. Jadł szaszłyk z kurczaka z warzywami. - Zgadza się - oznajmił, a sos spływał mu z brody. - Jak zawsze miło cię widzieć, Wesley - pozdrowił go Warren, przechylając głowę. Mężczyzna, który właśnie wbijał zęby w kawałek grzyba, również skinął na powitanie. Potem Warren odwrócił się do czterech zamaskowanych postaci przed kabinami. - Północ - powiedział, kierując kciuk na siebie. - Zachód - rzekł i wskazał na Tanu oraz Coultera. Potem skinął na Kendrę. - Nowicjuszka. - Nowicjuszka to wschód - oznajmił mężczyzna za biurkiem. Warren nachylił się do Kendry. - To czwórka Poruczników. Dla bezpieczeństwa sprawdzają, kim jesteśmy pod maskami. Każdy z nich sprawuje opiekę nad konkretną grupą, nazwaną jedną ze stron świata. Twoją tożsamość skontroluje Porucznik Wschodu. Warren wszedł do kabiny wraz z jedną z postaci w masce ze złotymi zdobieniami. Inny Porucznik wprowadził Tanu za drugą kotarę. Warren wkrótce wrócił z maską na twarzy, a kolejny Porucznik, najwyższy ze wszystkich, skierował Kendrę do pustej kabiny. - Proszę zdjąć maskę - odezwał się szorstkim głosem. Dziewczynka wykonała polecenie. Porucznik kiwnął głową. - Witaj. Możesz wejść. Wkrótce porozmawiamy dłużej. Kendra ponownie założyła maskę. Wyszła zza kotary w tej samej chwili, gdy z drugiej kabiny wyłonił się Coulter. W ślad za Warrenem i Tanu ruszyli okazałym holem. Stąpali po

długim czerwonym dywanie haftowanym w misterne wzory. Na ścianach wisiały gobeliny, a po obu stronach przejścia stały kompletne lśniące zbroje. Warren i Tanu weszli przez podwójne białe drzwi do obszernego salonu, w którym dominował olśniewający żyrandol. Pełno tam było postaci odzianych w szaty. Większość rozmawiała w gromadkach po dwie lub trzy osoby. Rozstawiono wiele foteli, kanap i otoman, tak by różne grupki mogły swobodnie prowadzić dyskusje. Może z zewnątrz budynek wyglądał jak forteca, ale w środku z pewnością był rezydencją. Po wejściu do salonu Tanu i Warren się rozdzielili. Idąc za ich przykładem, Kendra samotnie udała się w kąt pokoju. Kilka zamaskowanych postaci pozdrowiło ją skinieniem głowy, gdy je mijała. Odpowiedziała takim samym gestem. Przeraźliwie bała się odezwać choćby słowem. Znalazła sobie miejsce, w którym mogła stanąć plecami do ściany, i zaczęła się przyglądać ludziom. Jak na swój wiek była wysoka, ale tu należała do najniższych. Kilku Rycerzy odznaczało się wyjątkowym wzrostem, kilku innych - anormalną tuszą, paru kolejnych wyglądało na krzepkich i barczystych. Kendra widziała też sporo kobiet, a jedna postać była tak mała, jakby ledwie skończyła osiem lat. Wszyscy nosili takie same srebrne maski oraz podobne szaty. W sumie dziewczynka naliczyła ponad pięćdziesięciu gości. Najbliżej stało troje Rycerzy. Śmiali się i rozmawiali. Po chwili jedna z postaci spojrzała wprost na Kendrę. Dziewczynka odwróciła twarz, ale było za późno - nieznajoma osoba już zmierzała w jej kierunku. - A co ty tu robisz sama w kącie? - spytał kpiarsko kobiecy głos z mocnym francuskim akcentem. Zanim nieznajoma się odezwała, Kendra nie zauważyła, że to kobieta. Nie przychodziła jej do głowy żadna dobra odpowiedź. Dziewczynka czuła się zbyt skrępowana. - Po prostu czekam na spotkanie. - Przecież pogaduszki to też element spotkania! - zawołała kobieta. - Gdzie ostatnio bywałaś? Bezpośrednie pytanie. Czy należy skłamać? Kendra zdecydowała się na ogólnikową odpowiedź: - Tu i tam.

- Ja niedawno wróciłam z Dominikany - powiedziała kobieta. - Pogoda wprost idealna. Miałam namierzyć rzekomego członka Stowarzyszenia, mężczyznę, który rozpytywał o możliwość zdobycia duliona. - Kendra tego lata widziała słomianego duliona, kiedy uciekała z domu. Vanessa wyjaśniła, że to stworzenia podobne do golemów, tyle że słabsze. - Chodzą plotki, że pewien czarownik na wyspie umie je tworzyć. Wyobrażasz sobie konsekwencje? gdyby ta umiejętność przetrwała? Nie udało mi się potwierdzić tej pogłoski, więc kto wie? Nie rozpoznaję cię, a brzmisz młodo. Jesteś nowa? Kobieta mówiła z taką szczerością, że Kendra poczuła potrzebę, żeby nieco się otworzyć. Poza tym całkowite ukrycie swojego wieku graniczyło z niemożliwością. - Owszem, jestem dość młoda. - Ja też zaczynałam wcześnie… - Tu jesteś - przerwał jej Warren. Obok niego stała wysoka postać w srebrnej masce ze złotymi zdobieniami. - Wybacz - Porucznik zwrócił się do Francuzki przepraszającym tonem. - Ta młoda dama jest umoz Kapitanem. - Właśnie tak mi się wydawało, że to nowicjuszka - odrzekła kobieta z entuzjazmem. Miło cię było poznać. Mam nadzieję, że kiedyś nadarzy się okazja do wspólnej pracy. - Mnie też było miło - pożegnała się Kendra. Warren wziął ją za łokieć i poprowadził. We trójkę wyszli z salonu. Pomaszerowali olbrzymim holem do nieco mniejszego korytarza. Po jakimś czasie zatrzymali się przed mahoniowymi drzwiami. - Twoja obecność jest niezwykła - odezwał się Porucznik do Warrena. - Przyjęcie osoby niepełnoletniej też jest niezwykłe - odparł tamten. - Obiecałem jej dziadkowi, że nie spuszczę jej z oczu. - Znasz mnie, Warren. Czy z kimś to dziecko mogłoby być bezpieczniejsze niż ze mną? - Powtarzam: kluczowe słowo to „dziecko” - Warren nie ustępował. Porucznik szybkim ruchem skinął głową i otworzył drzwi. Cała trójka weszła do pomieszczenia. W środku były już trzy inne osoby. Jedna stała przy szerokim kominku. Miała na sobie srebrną szatę i złotą maskę. Dwie pozostałe skrywały twarze za srebrnymi maskami, takimi samymi jak Kendry. - Warren? - spytała postać w złotej masce kobiecym głosem z akcentem z południa Stanów. - Co ty tu robisz?

- Kapitanie, ta kandydatka jest niepełnoletnia - powiedział Warren. - Jej opiekun nakazał mi nie spuszczać jej z oczu. To warunek jej obecności. - To zrozumiałe - przyznała postać w złotej masce. - W porządku, chyba możemy zacząć. Kendra nachyliła się do Warrena. - Skąd on wiedział, kim ty… - Jesteś ciekawa, skąd wiem, że wszedł z tobą Warren? - przerwał Kapitan. Zastukał w maskę. - Dzięki tej złotej masce widzę wszystkie twarze zasłonięte srebrnymi. Muszę znać każdego Rycerza pod moją komendą. Osobiście ich wybieram, a potem pilnuję. W razie gdybyś się zastanawiała: nie, to nie jest mój prawdziwy głos. To kolejna funkcja maski. Poruczniku, przejdziemy do rzeczy? Porucznik zdjął maskę. Miał bujne rude włosy, a jego szerokie czoło pokrywały piegi. Wyglądał dziwnie znajomo, ale Kendra nie mogła go skojarzyć. - Wasza trójka nowicjuszy dziś zostanie pasowana na Rycerzy. Przypisano was do wschodu, więc to ja, Dougan Fisk, jestem waszym Porucznikiem. Będziecie znali moją twarz i swoje nawzajem. Zdejmijcie maski. Kendra spojrzała na Warrena. Kiwnął głową, po czym ściągnął maskę. Dziewczynka zrobiła to samo. Jedna z pozostałych osób była niższa od niej. Bez maski okazała się wiekową kobietą, chyba nawet starszą od babci. Miała wąską pomarszczoną twarz oraz stalowosiwe włosy związane w kok. Drugą osobą w pokoju był chłopak parę centymetrów wyższy od Kendry smukły, przystojny, opalony. Miał nieskazitelną skórę, wąskie usta, ciemne włosy i na pewno wciąż był nastolatkiem. Spojrzał na Kendrę, a wtedy przez chwilę zdawał się absolutnie oszołomiony. Gapił się z tak ewidentnym zachwytem, że dziewczynka miała ochotę znów schować się za maską, zanim obleje ją rumieniec. Po chwili chłopak zdołał się opanować. Lekko uniósł brwi, a kąciki jego ust drgnęły w niepewnym uśmiechu. - Kapitan niemal nigdy nie zdejmuje maski - wyjaśnił Dougan. - Nasze bractwo istnieje głównie po to, by walczyć z tajną, finezyjną organizacją znaną jako Stowarzyszenie Gwiazdy Wieczornej, dlatego również wy musicie zachować tajemnicę. Żeby pilnować się nawzajem, stosujemy zrównoważony system kontroli. Kapitan zna wszystkich Rycerzy. Czterej Porucznicy znają wszystkich Rycerzy, których im przypisano, a także tożsamość Kapitana. Każdy Rycerz zna Porucznika, któremu podlega, dlatego teraz poznaliście mnie. Każdy z Rycerzy zna również

część pozostałych członków, tak jak wy właśnie poznaliście siebie nawzajem. Zachowajcie najwyższą ostrożność, zanim wyjawicie komukolwiek, że jesteście członkami tego bractwa, nawet jeśli będą was o to podejrzewać. - D…d…d…dlaczego należymy do wschodu? - spytał nastolatek, boleśnie siłując się z pierwszą spółgłoską. - Bez powodu. To tylko metoda podziału - powiedział Kapitan. - Chociaż nazywamy się Rycerzami Świtu, nie jest to instytucja wojskowa. Tytuły takie jak „Kapitan” czy „Porucznik” mają wyłącznie znaczenie organizacyjne. Rozpraszamy informacje dla bezpieczeństwa nas wszystkich. Wasz udział jest całkowicie dobrowolny. W każdej chwili możecie wystąpić z bractwa. Wymagamy natomiast zachowania tajemnicy. Gdybyśmy nie ufali, że spełnicie ten warunek, nie byłoby was tutaj. - Zostając Rycerzami, zgadzacie się raz na jakiś czas otrzymywać zadania stosowne do waszych umiejętności - dodał Dougan. - W chwili wstąpienia do bractwa zobowiązujecie się, że do czasu odejścia z naszych szeregów przybędziecie na każde wezwanie i będziecie służyć, gdy zajdzie potrzeba. Pokryjemy wszystkie koszty. Co więcej, otrzymacie stypendia, które z nawiązką pokryją utratę dochodów. Jeśli zdradzicie nasze sekrety albo postąpicie w sposób nadzwyczaj zagrażający bezpieczeństwu Rycerzy, zapewniamy sobie prawo do wydalenia was z bractwa. - Jesteśmy przyjaciółmi wszystkich magicznych istot i rezerwatów, które one zamieszkują - powiedział Kapitan. - Każdy, kto chce je skrzywdzić i wykorzystać, to nasz wróg. Czy macie pytania? - N…n…nie sądzicie, że to dziwne, że nie wiemy, kto jest naszym przywódcą? - odezwał się nastolatek. - Nie jest to idealne rozwiązanie - przyznał Kapitan. - Ale niestety konieczne. - Mnie przychodzi do głowy słowo „tchórzliwe” - odparł chłopak. Kendra poczuła, jak przyspiesza jej puls. Nie spodziewała się takiej śmiałości po jąkającym się nastolatku. Sytuacja wydała jej się zarazem ekscytująca i niezręczna. Kapitan był mniej więcej tego wzrostu co Sfinks. Jak zareaguje? - Obrzucano mnie już gorszymi wyzwiskami - oświadczył. Jego ton pozostał przyjazny. Nie jesteś pierwszym Rycerzem sugerującym rezygnację z masek. Jednak biorąc pod uwagę

niedawne naruszenie bezpieczeństwa, o którym nie mogę tu rozmawiać, rozproszenie informacji na nasz temat stało się jeszcze ważniejsze niż dotychczas. - Rozumiem, że nie można dzielić wszystkiego ze wszystkimi - stwierdził nastolatek. P…p…p…p…po prostu chciałbym wiedzieć, kto wydaje mi polecenia. - Gavinie, przypuszczam, że na twoim miejscu myślałbym tak samo - odrzekł Kapitan. Nie przyszło ci do głowy, że może za tą maską kryje się osoba znana Stowarzyszeniu? Może noszę ją nie dla własnej korzyści, ale po to, aby ochronić innych Rycerzy? Aby Stowarzyszenie nie mogło wykorzystać mnie, żeby dobrać się do nich? Gavin spuścił wzrok. - B…brzmi sensownie. - Głowa do góry. Przecież sam prosiłem o pytania. Czy ktoś chciałby się jeszcze czegoś dowiedzieć? - Przepraszam bardzo - odezwała się starsza pani - ale czy ta dwójka nie jest trochę za młoda do takiej służby? Kapitan wziął do ręki pogrzebacz i dźgnął polano w kominku. W górę wystrzeliła chmura iskier. - W tych niebezpiecznych czasach jeszcze bardziej niż dotąd zaostrzyliśmy kryteria członkostwa. Oprócz nieskazitelnej przeszłości oraz niezbitych dowodów na niezłomność charakteru przyszli Rycerze muszą również odznaczać się niepowtarzalną wartością strategiczną. Kendra i Gavin mają niezwykłe talenty, które zapewnią nam wyspecjalizowaną pomoc. To samo tyczy się ciebie, Estelle, uzdolnionej archiwistki i badaczki. - Nie zapominaj o mojej słynnej biegłości w posługiwaniu się pałaszem - dodała dumnie kobieta. Potem puściła oko do Kendry i Gavina. - Żartowałam. - Coś jeszcze? - spytał Kapitan, patrząc kolejno na każde z nich. Nikt nie zgłosił dalszych pytań bądź uwag. - W takim razie formalnie przyjmę was w nasze szeregi, a potem zostawię, żebyście mogli porozmawiać z innymi. Pamiętajcie, że w tej chwili możecie również odrzucić zaproszenie do naszej wspólnoty. Jeśli chcecie kontynuować ceremonię, podnieście prawą dłoń. Kapitan uniósł rękę. Kendra, Gavin i Estelle uczynili to samo. - Powtarzajcie za mną. Przysięgam dochować tajemnic Rycerzy Świtu i wspomagać moich towarzyszy w realizacji szlachetnych celów.

Cała trójka wyrecytowała tekst ślubowania, a potem opuściła dłonie. - Gratuluję - rzeki Kapitan. - Od tej chwili oficjalnie jesteście Rycerzami. Dobrze mieć was po swojej stronie. Dam wam teraz kilka minut, żebyście się poznali, zanim rozpoczniemy zebranie. - Następnie ruszył do drzwi i wyszedł z pokoju. - Wcale nie było tak źle, prawda? - rzucił Warren przez ramię Kendry i poklepał ją po plecach. - Na marginesie, nazywam się Warren Burgess - przedstawił się pozostałym nowym Rycerzom. - Estelle Smith - powiedziała starsza kobieta. - Gavin Rose - odezwał się nastolatek. - Kendra Sorenson - rzekła Kendra. - Warren i ja znamy się od wieków - dodał Dougan. - Jeszcze zanim zostałeś Porucznikiem. - Warren nieco ściszył głos. - Od czasu naszej ostatniej rozmowy widziałeś Kapitana bez maski. Tak między nami, kim on jest? - Jesteś pewien, że to „on”? - spytał Dougan. - Na dziewięćdziesiąt procent. Męska sylwetka, męski krok. - Dawno się nie kontaktowaliśmy - zauważył Dougan. - Myślałem, że opuściłeś naszą społeczność. - Wciąż tu jestem - zapewnił Warren. Nie wspomniał o tym, że ostatnie lata spędził jako albinos-katatonik. - Kendro, znasz brata Dougana. - Brata? - zdziwiła się dziewczynka. Zaraz potem zrozumiała, dlaczego mężczyzna wydał jej się taki znajomy. - Aha, Maddoksa! Rzeczywiście, on też ma na nazwisko Fisk. Dougan kiwnął głową. - Maddox oficjalnie nie jest Rycerzem. Za bardzo lubi chadzać własnymi ścieżkami, ale nieraz nam pomógł. - Patrzcie, całkiem zdominowaliśmy rozmowę! - odezwał się przepraszająco Warren. Gavin Rose, powiadasz? Spokrewniony z Chuckiem Rose’em? - T…t…to mój ojciec. - Bez żartów! Nie wiedziałem, że Chuck ma syna. To jeden z naszych najlepszych ludzi. Dlaczego nie ma go dziś z tobą? - Zginął siedem miesięcy temu - wyjaśnił Gavin. - W Boże Narodzenie, w Himalajach. W jednym z Siedmiu Azyli.

Z twarzy Warrena zniknął uśmiech. - Bardzo mi przykro. Nie jestem na bieżąco. - L…1…1…ludzie zastanawiają się, dlaczego chcę iść w jego ślady - kontynuował Gavin, patrząc w ziemię. - Nie znałem mojej mamy. Nie mam rodzeństwa. Tata ukrywał mnie przed wami, żeby nie wciągać mnie w to wszystko, przynajmniej zanim nie skończę osiemnastu lat. Ale podzielił się ze mną wiedzą, dużo mnie nauczył. Mam do tego naturalne zdolności. - Mało powiedziane - zachichotał Dougan. - Na Gavina zwrócił naszą uwagę najlepszy przyjaciel Chucka, Arlin Santos. Pamiętasz Arlina, prawda, Warren? Jest tu dzisiaj. Od lat krążyły pogłoski, że Chuck potajemnie wychowuje dziecko. Któż mógł wiedzieć, że chłopak tak bardzo wdał się w swojego staruszka? A nawet go przerósł. W zasadzie mamy dla Gavina i Kendry zadania, które wykonają zaraz po zgromadzeniu. - Będzie je mogła wykonać tutaj? - zapytał Warren. Dougan pokręcił głową. - Trzeba dokądś pojechać. Jutro rano. Warren zmarszczył brwi. - Nie beze mnie i bez mojej zgody. Dougan, ona ma czternaście lat. - O wszystkim ci powiem - obiecał Porucznik. - To bardzo ważne. Będzie z nami bezpieczna. Ktoś zapukał do drzwi. - Maski - polecił Dougan, zasłaniając twarz. - Proszę wejść - zawołał, gdy pozostali zrobili to samo. Do salonu zajrzała postać w srebrnej masce. - Pora rozpocząć spotkanie - oznajmił nosowy męski głos. - Dziękujemy. - Dougan kiwnął głową do przybysza. - No to chodźmy.’

Rozdział V Pierwsze zadanie Dougan i Warren szłi przodem przez okazały hol główny. Mijając jedną ze zbroi, Kendra dostrzegła własne wykrzywione odbicie na wypolerowanym napierśniku - anonimową srebrną maskę wyzierającą spod kaptura. Gavin zrównał się z dziewczynką. - Super, że zdążyliśmy się tak świetnie poznać - powiedział z przekąsem. - Nie dali nam zbyt dużo czasu - potwierdziła Kendra. - Wiesz, ja nie zawsze się jąkam. Nasila mi się, kiedy czuję się skrępowany. Nie cierpię tego. Jak już się zacznie, to za bardzo skupiam się na słowach, a wtedy robi się coraz gorzej. - Nie masz się czym przejmować. Podążali holem w milczeniu. Gavin, wbijając wzrok w ziemię, tarł skrawek rękawa między palcami. Cisza zaczęła być niezręczna. - Fajny zamek - zauważyła Kendra. - Niezły - przyznał chłopak. - Śmieszne, wydawało mi się, że na pewno będę najmłodszym Rycerzem, a tu właściwie na samym początku poznaję kogoś, kto pobił mnie o dwa lata. Może jeszcze się okaże, że Kapitan to tak naprawdę kosmicznie wysoki trzecioklasista. Kendra się uśmiechnęła. - W październiku kończę piętnaście lat. - A więc młodsza o półtora roku. Musisz mieć jakiś niesamowity talent. - Najwyraźniej ktoś tak uważa. - Nie czuj presji, żeby o nim mówić. Ja o swoim też nie mogę opowiadać. - Dotarli już niemal do końca holu. Gavin potarł bok maski. - Te maski są najgorsze. Natychmiast dostaje się klaustrofobii. Ciągle nie jestem do końca przekonany. Wydaje mi się, że dzięki maskom zdrajcy mogą się łatwiej ukryć. Ale przecież ci wszyscy goście zajmują się tym dłużej niż ja. Taki system na pewno ma jakieś zalety. Wiesz, po co zwołali zebranie? - Nie, a ty?

- Wiem co nieco. D…D…Dougan wspomniał, że niepokoi ich Stowarzyszenie, więc zaostrzyli środki bezpieczeństwa. Na końcu holu przeszli przez duże drzwi do przestronnej sali balowej. Pomieszczenie było oświetlone sznurami maleńkich białych lampek. Lśniąca drewniana podłoga odbijała ich łagodny blask. Stało tu dwadzieścia okrągłych stołów rozlokowanych w taki sposób, aby wszystkie miejsca znajdowały się możliwie jak najbliżej mównicy na scenie. Przy każdym stole było sześć krzeseł, a większość z nich zajmowali Rycerze. Kendra naliczyła ich już co najmniej setkę. Puste miejsca zostały jedynie najdalej od sceny. Warren i Dougan zajęli dwa ostatnie krzesła przy stole pośrodku sali. Kendra, Gavin oraz Estelle przeszli na sam tył i usiedli na trzech krzesłach daleko od wejścia. Dziewczynka ledwie zdążyła przysunąć się do stołu, gdy wszyscy Rycerze powstali. Do mównicy w świetle jupitera podszedł Kapitan. Złota maska błyskała w ostrym świetle. Rozległa się burza oklasków. Dał znak, żeby słuchacze usiedli. Brawa ucichły, a zebrani znów zajęli miejsca za stołami. - Dziękuję wam za przybycie mimo zaproszenia w ostatniej chwili - odezwał się Kapitan do mikrofonu. Tym razem mówił dostojnym męskim głosem z angielskim akcentem. - Staramy się ograniczyć walne zgromadzenia do minimum, jednak uznałem, że okoliczności usprawiedliwiają nadzwyczajną naradę. Nie wszyscy Rycerze zdołali dotrzeć. Z siedmioma nie mogliśmy się skontaktować, dwóch jest w szpitalu, a dwunastu wykonuje zadania, których priorytet przewyższa dzisiejsze zebranie. Wiecie, że nie lubię marnować słów. Przez ostatnie pięć lat Stowarzyszenie było aktywniejsze niż kiedykolwiek w przeszłości. Jeśli rezerwaty nadal będą upadać w tym tempie, za dwadzieścia lat nie pozostanie ani jeden. Co więcej, wiemy, że Stowarzyszenie dokonało infiltracji naszego bractwa. Nie mówię tu o wycieku sekretnych danych, ale o obecności pełnoprawnych członków tej organizacji pośród nas w szatach i maskach. Te ostatnie słowa wywołały poruszenie. W całej sali Rycerze szeptali między sobą. Kendra słyszała niejeden okrzyk oburzenia. Kapitan uniósł dłonie. - Bezsporna zdrajczyni została zatrzymana, a szkodzie, jaką zamierzała wyrządzić, udało się zapobiec. Wielu z was zapewne zauważyło nieobecność starych znajomych. Część z nich znajduje się wśród wspomnianych dwudziestu jeden Rycerzy, którzy z uzasadnionych przyczyn

nie zdołali stawić się na spotkanie. Inni zaś mogą należeć do grupy siedemnastu członków wydalonych przeze mnie w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. To oświadczenie sprowokowało kolejną falę przyciszonych komentarzy. Kapitan odczekał, aż szepty ustaną. - Nie twierdzę, że cała ta siedemnastka to zdrajcy. Mają jednak niepokojące powiązania. Zbyt często spoufalali się z wątpliwymi osobami. Z niepożądaną swobodą wyjawiali tajne informacje. Niech ich los posłuży za ostrzeżenie dla pozostałych. Nie będziemy tolerować ujawniania sekretów i nie zniesiemy nawet podejrzenia nielojalności. Gra toczy się o za dużą stawkę, a zagrożenie jest zbyt wielkie. Teraz odczytam nazwiska wydalonych Rycerzy, na wypadek gdyby wciąż próbowali pozyskać od nas wiadomości. Wymienił siedemnaście nazwisk. Kendrze nic one nie mówiły. - Jeśli ktokolwiek z was zna konkretny powód, dlaczego powinienem ponownie rozważyć decyzję wobec danej osoby, proszę skontaktować się ze mną po spotkaniu. Nie znajduję przyjemności w usuwaniu sprzymierzeńców. Wszyscy ci Rycerze mogli się okazać bardzo pomocni w nadchodzących dniach, tygodniach, miesiącach i latach. Przerzedzanie naszych szeregów nie jest moim celem. Wolę jednak być osłabiony niż okaleczony. Proszę każdego z was o ustanowienie nowego standardu lojalności, dyskrecji i czujności. Nie zdradzajcie tajemnic, nawet innym Rycerzom, chyba że jest to wiedza niezwykle istotna dla waszego rozmówcy. Proszę, zgłaszajcie wszystkie podejrzane wydarzenia, a także wszelkie nowe informacje, jakie odkryjecie. Mimo naszych usilnych starań wśród nas wciąż mogą być zdrajcy. Na chwilę zamilkł, pozwalając, by sens ostatnich słów dotarł do słuchaczy. W sali panowała cisza. - Zwołałem was tu również po to, by poprosić o wiadomości. Każdy z was zdaje sobie sprawę z istnienia rezerwatów poukrywanych na całym świecie. Oprócz nich jest także kilka takich, o których mało kto wie, nawet wśród Rycerzy Świtu. Ja sam nie jestem świadom położenia wszystkich. Niektórzy z was dysponują wiedzą o części tych miejsc. Ku mojemu niewysłowionemu zaniepokojeniu obecnie nawet te najstaranniej ukryte rezerwaty stały się obiektem ataków. Co więcej, to właśnie na nich zaczyna się koncentrować działalność Stowarzyszenia. Proszę wszystkich, którzy potrafią zlokalizować te ostoje albo chociaż słyszeli pogłoski na temat ich położenia, żeby podzielili się tą wiedzą ze swoimi Porucznikami lub też bezpośrednio ze mną. Nawet jeśli jesteście przekonani, że wiemy już o wszystkim, co możecie

nam powiedzieć, zachęcam, żebyście tego nie przemilczeli. Wolę kilka razy usłyszeć to samo, niż ryzykować, że coś przeoczę. Skoro Stowarzyszenie z tak dużym powodzeniem odnajduje te najtajniejsze rezerwaty, to nadszedł czas, aby Rycerze zaczęli odgrywać aktywniejszą rolę w ich ochronie. Znowu rozbrzmiały dyskusje. Jedna z zamaskowanych postaci przy stole Kendry mruknęła: - Wiedziałem, że do tego dojdzie. Dziewczynce wcale się to nie podobało. Jeśli Sfinks był Kapitanem, a przy tym zdrajcą, taki rozwój wydarzeń był mu bardzo na rękę. Przekazałby Stowarzyszeniu Gwiazdy Wieczornej całą wiedzę Rycerzy Świtu. Kendra mogła jedynie mieć nadzieję, że się myli. - Pozwólcie, że na koniec skoncentruję się na czymś pozytywnym. Wszystko wskazuje na to, że wkraczamy w najmroczniejszy etap naszej długiej historii. Stajemy jednak na wysokości zadania. Mimo ciężkich prób odnosimy istotne zwycięstwa i wciąż jesteśmy o krok przed naszymi wrogami. Nie wolno nam ustawać w wysiłkach. Tylko dzięki gorliwej pracy oraz codziennym aktom heroizmu pokonamy nieprzyjaciół. Są zdeterminowani, cierpliwi, przebiegli. Lecz ja znam każdego z was i wiem, że stać nas na triumf. Nadchodzą najstraszniejsze chwile, ale jestem pewien, że również najwspanialsze. Trwają przygotowania, które pomogą przetrwać nadciągającą burzę. Tego wieczoru sporo z was otrzyma nowe zadania. O wiele was już prosiliśmy i o wiele jeszcze poprosimy. Składam hołd waszemu dawnemu, obecnemu i przyszłemu męstwu. Dziękuję. Kapitan zszedł z mównicy. Kendra podniosła się z krzesła, by dołączyć do owacji na stojąco. Klaskała, ale bez entuzjazmu. Czy naprawdę Rycerze o krok wyprzedzali Stowarzyszenie Gwiazdy Wieczornej? A może właśnie wysłuchała przywódcy Stowarzyszenia w przebraniu? Gavin nachylił się ku niej. - Niezła przemowa. Krótka i treściwa. Dziewczynka kiwnęła głową. Brawa ucichły, a Rycerze zaczęli odchodzić od stołów. Gavin oraz Estelle dokądś powędrowali i Kendra została sama w otoczeniu zamaskowanych nieznajomych. Podeszła do ściany z kotarą. Odkryła tam szklane drzwi wiodące na dwór. Spróbowała nacisnąć klamkę i przekonała się, że wyjście jest otwarte, więc wymknęła się w mrok.

W górze, nad drucianym zadaszeniem, gwiazdy rozjaśniały bezksiężycowe niebo niezliczonymi kropeczkami światła. Kendra trafiła do niewielkiego siatkowego pomieszczenia. Na przeciwległym końcu zauważyła drzwi, również zrobione z siatki. Gdy przekroczyła ich próg, znalazła się w olbrzymiej klatce. Wkoło widziała bujną roślinność - przeróżne drzewa i paprocie. Pośród nich wił się sztuczny strumień poprzecinany wieloma krętymi ścieżkami. W powietrzu czuło się intensywną woń kwiatów. W tej zamkniętej gęstwinie unosiły się rozmaite egzotyczne wróżki, lśniące łagodnym blaskiem między liśćmi i konarami. Kilka zgromadziło się nad miejscem, w którym strumyk rozlewał się w sadzawkę. Oglądały własne rozżarzone odbicia. Większość miała olśniewające skrzydła i niezwykłe ubarwienie. W mroku skrzyły się długie zwiewne ogony. Na pobliskiej gałęzi przysiadła puchata szara wróżka. Miała skrzydła jak ćma oraz kępki różowego futerka. Inna, biała i błyszcząca, wleciała do pękatego kwiatu, przemieniając go w delikatną latarnię. Dwie podfrunęły do Kendry, po czym zawisły przed nią w powietrzu. Jedna była duża i pierzasta, a jej głowę okalał finezyjny wachlarz piór. Druga miała z kolei bardzo ciemną skórę oraz wymyślne motyle skrzydła w tygrysie paski. Z początku dziewczynce wydawało się, że zwróciły na nią szczególną uwagę, ale potem zrozumiała, że po prostu przeglądają się w jej srebrnej masce. Kendra przypomniała sobie, że państwo Fairbanksowie są kolekcjonerami wróżek. Oczywiście tych istot nie można było trzymać w domu - jeśli pojmana wróżka spędzi noc pod dachem, zmieni się w diablika. Najwyraźniej olbrzymia klatka nie kwalifikowała się jako zamknięta przestrzeń. - W odbiciu tej wygiętej maski masz głowę wielką jak dynia - zachichotała pierzasta do swej towarzyszki. - A ty z mojej perspektywy masz zadek jak balon - odparła ta pasiasta. - Ejże, dziewczęta - odezwała się Kendra. - Bądźcie miłe. Wróżki wyglądały na oszołomione. - Słyszałaś to? zdziwiła się pierzasta. - Ona mówi perfekcyjnie po silviańsku! Tak naprawdę Kendra mówiła po angielsku, ale wróżko krewność powodowała, że wiele magicznych stworzeń słyszało jej słowa we własnych językach. W ten sposób rozmawiała już z wróżkami, diablikami, goblinami, najadami i skrzatami. - Zdejmij maskę - poleciła pasiasta wróżka. - Nie powinnam - odparła dziewczynka.

- Nonsens - pierzasta również nie ustępowała. - Pokaż nam swoje oblicze. - Nie ma tu żadnych ludzi - dodała jej towarzyszka. Kendra uchyliła maskę, żeby zobaczyły jej twarz, po czym szybko znów ją nałożyła. - Ty jesteś… nią!- wydyszała pierzasta. - Więc to prawda - zapiszczała pasiasta. - Królowa wybrała sobie ludzką służebnicę. - Jak to? - zdziwiła się Kendra. - Nie zgrywaj takiej skromnej - skarciła ją pierzasta wróżka. - Wcale nie zgrywam - odparła dziewczynka. - Nikt nie mówił nic o żadnej służebnicy. - Jeszcze raz zdejmij maskę - zażądała pasiasta. Kendra uniosła srebrną zasłonę. Wróżka wyciągnęła dłoń. - Mogę? - zapytała. Dziewczynka kiwnęła głową. Wróżka maleńką dłonią dotknęła jej policzka. Zaczęła świecić coraz jaśniej, aż w końcu rzucała pomarańczowe pasy na okoliczną roślinność. Kendra zmrużyła oczy, oślepiona ognistym blaskiem. Wróżka cofnęła dłoń i nieco odfrunęła. Jej blask osłabł tylko odrobinę. Wokół nich z zaciekawieniem zgromadziły się inne. - Ależ ty świecisz - powiedziała Kendra, zasłaniając oczy dłonią. - Ja? - Pasiasta wróżka się roześmiała. - Żadna z moich towarzyszek nie patrzy na mnie. Jestem tylko księżycem, który odbija światło słońca. - Przecież ja wcale nie świecę - odparła dziewczynka, zauważywszy, że dwadzieścia wróżek wokół nich rzeczywiście wpatruje się właśnie w nią. - Nie w tym samym spektrum co ja - przyznała pasiasta. - Ale lśnisz dużo, dużo mocniej. Gdybyś świeciła w moim spektrum, wszystkie byśmy oślepły. - Yolie, nic ci nie jest? - spytała pierzasta wróżka. - Chyba przesadziłam, Larino - zaniepokoiła się tamta. - Chcesz iskierkę? Pierzasta wróżka podfrunęła do pasiastej. Yolie ucałowała ją w czoło. Zaczęła przygasać, a Larina coraz bardziej się rozświetlała. Gdy się rozdzieliły, jaśniały mniej więcej równym blaskiem. Larina przyjrzała się swym wielobarwnym piórkom, jaskrawym jak nigdy dotąd. Świetlista aura otaczała ją niczym tęcza.

- Przepięknie! - krzyknęła. - To już mogę znieść - stwierdziła wciąż lśniąca Yolie. - To naprawdę jest śmiertelna służebnica? - spytała błyszcząca biała wróżka, która wcześniej rozświetliła kwiat. - Jeszcze masz wątpliwości? - zawołała Larina. - Rozpaliłaś się, bo mnie dotknęłaś? - zdziwiła się Kendra. - Masz w sobie pokłady magicznej energii, jakich do tej pory nie spotkałam - powiedziała Yolie. - Czujesz to, prawda? - Nie - przyznała dziewczynka. Wiedziała jednak, że kryje się w niej zaczarowana moc. Jak inaczej mogłaby ładować niedziałające przedmioty? Zerknęła przez ramię w stronę siatkowych drzwi oraz przesłoniętego kotarą wejścia do sali balowej. A gdyby ktoś wyszedł do ogrodu, kiedy miała odsłoniętą twarz i rozmawiała z wróżkami? Kendra natychmiast założyła maskę. - Proszę, nie mówcie o mnie innym ludziom. Moja tożsamość musi pozostać w tajemnicy. - Nic nie zdradzimy - obiecała Larina. - Musimy rozproszyć energię - zasugerowała Yolie. - Świecimy zbyt jasno. Gołym okiem widać różnicę. - W rośliny? - zaproponowała Larina. Jej towarzyszka zachichotała. - Ogród zbyt szybko by rozkwitł. Nadmiaru energii nie da się z niczym pomylić. Powinnyśmy rozprzestrzenić ją między sobą, a dopiero potem podzielić się odrobiną z roślinami. Wszystkie wróżki zakrzyknęły wesoło, po czym zbliżyły się do dwóch najjaśniejszych. Zaczęły wymieniać pocałunki, aż w końcu każda z nich świeciła tylko odrobinę mocniej niż na początku. - Czy chcesz nam coś powiedzieć? - zapytała Larina. - Dziękuję, że dotrzymacie mojej tajemnicy - odezwała się dziewczynka. - Mogłabyś wydać nam rozkaz w imieniu królowej - zasugerowała Yolie. - Rozkaz? - Jasne. Jeśli chcesz, żeby sekret się nie wydał. Kilka innych wróżek rzuciło Yolie piorunujące spojrzenia. Niektóre wręcz trzęsły się ze złości.

- W porządku - rzekła niepewnie Kendra. - W imieniu królowej rozkazuję wam zachowanie mojej tożsamości w tajemnicy. - Czy możemy coś jeszcze dla ciebie zrobić? - zapytała Larina. - Życie tutaj jest tak przeraźliwie nudne. - Zawsze przydadzą mi się wiadomości. Co wiecie o Kapitanie Rycerzy Świtu? - Rycerze Świtu? - zdziwiła się Larina. - Kogóż oni obchodzą? - Ja też jestem Rycerzem - odparła dziewczynka. - Wybacz nam - wtrąciła Yolie. - Większość spraw śmiertelników wydaje nam się dość… trywialna. - Zapewniam, że moje pytanie takie nie jest - oświadczyła Kendra. - Zwracałyśmy na Rycerzy zbyt mało uwagi, żeby wiedzieć, o co pytasz - wytłumaczyła przepraszająco Larina. - Wiemy o nich tylko tyle, że Wesley Fairbanks oddałby całe swoje bogactwo, żeby zostać jednym z nich. - Czy państwo Fairbanksowie to dobrzy ludzie? - zapytała Kendra. - Tak nam się wydaje - powiedziała Yolie. - Traktują nas życzliwie i dbają o wróżki, jak tylko mogą. Niektóre z nas kilkakrotnie zniżyły się nawet do rozmowy z Marion po angielsku. - Czy znają jakieś tajemnice? Wróżki spojrzały po sobie, jakby miały nadzieję, że któraś z nich dysponuje informacjami. - Niestety nie - rzekła w końcu Yolie. - Mało wiedzą o naszym rodzaju. Jesteśmy dla nich po prostu pięknym zjawiskiem. Spróbujemy rozpuścić wieść, że pragniemy odkryć tożsamość Kapitana Rycerzy Świtu. - Byłabym wdzięczna - oznajmiła Kendra. - Nie wiecie nic o tajnych rezerwatach, prawda? Usłyszała za sobą otwierane drzwi. Podskoczyła i się obróciła. Zamaskowana postać ubrana w szaty gnała do siatkowego wejścia. Dziewczynka oblizała wargi. Kto to mógł być? - Kendra? - odezwał się Warren. - Chcą ci przydzielić zadanie. - W porządku - powiedziała, a potem znów spojrzała na wróżki. - Więc jak z tymi tajnymi rezerwatami? - Niestety - odrzekła Larina. - Nic o nich nie wiemy. Większość z nas żyła w naturalnym środowisku.

- Dziękuję wam za pomoc - pożegnała się Kendra. - Cała przyjemność po naszej stronie - zapiszczała wesoło Yolie. - Odwiedzaj nas czasem. Warren przytrzymał Kendrze drzwi i dziewczynka wyszła. - Ciesz się, że nikt cię nie zauważył w towarzystwie gadatliwych wróżek - powiedział. Jakoś tak samo wyszło - przeprosiła Kendra. - Zobaczyliśmy z Tanu, że wychodzisz. Wdaliśmy się w rozmowę, zagradzając drzwi. Cały czas miałem cię na oku zza kotary. Dowiedziałaś się czegoś? - Nie za bardzo. Oprócz tego, że tym wróżkom najwyraźniej nikt nie przekazał, że powinny mnie chłodno traktować. Kendra miała ochotę wyjawić więcej, ale tylko dziadkowie, Seth i Sfinks wiedzieli, że jest wróżkokrewna. Zbyt wiele by zdradziła, gdyby opowiedziała o tym, jak wróżki nazwały ją służebnicą królowej. Większość przyjaciół Kendry w Baśnioborze sądziła, że jej zdolności to konsekwencja owróżkowienia, zjawiska nieco częstszego niż to, co ją faktycznie spotkało. Od ponad tysiąca lat nikt nie stał się wróżkokrewny, więc Kendra nie miała skąd poznać szczegółów. Chociaż wiedziała, że wróżki podzieliły się z nią magią, która teraz spoczywała w niej tak samo jak w nich, to do tej pory nie słyszała, żeby ktoś nazwał ją służebnicą królowej, i nie za bardzo rozumiała, co to mogło znaczyć. Miała świadomość, że wróżkokrewność pozwala jej widzieć w ciemności, rozumieć języki spokrewnione z silviańskim, opierać się pewnym formom kontroli umysłu, ładować magiczne przedmioty, a najwyraźniej także dzielić się energią z wróżkami. Sfinks zasugerował, że drzemią w niej również inne zdolności, które dopiero czekają na odkrycie. Ponieważ mogłaby stać się celem osób zainteresowanych wykorzystaniem jej talentów, dziadek nalegał, aby wróżkokrewność pozostała tajemnicą nawet wobec zaufanych przyjaciół. z ogrodu. Warren otworzył drzwi do sali balowej, gdzie czekała rosła, barczysta postać. - Wszystko w porządku? - zapytał Tanu. Warren kiwnął głową. Przeprowadził Kendrę przez gwarną salę aż do głównego holu. - Kto się z nami zobaczy? - spytała dziewczynka. - Twój Porucznik - odrzekł mężczyzna. - Prędkie spotkanie musi oznaczać, że twoja misja jest ważna. Każdy Rycerz czeka na rozmowę z Kapitanem i swoim Porucznikiem. - Co myślisz o tej całej przemowie Kapitana? - zapytała Kendra. - Omówimy to potem na osobności.

Wrócili do tego samego pokoju, w którym wcześniej spotkali się z Kapitanem. Przy kominku stała osoba w masce ze złotymi zdobieniami. Gdy Warren i Kendra zamknęli drzwi, Dougan zdjął maskę, a potem dał znak, żeby zrobili to samo. - Jak ci się podobało pierwsze spotkanie w roli Rycerza? - spytał dziewczynkę. - Byłam zdenerwowana - przyznała. - Dobrze, między innymi o to chodziło - rzekł mężczyzna. - Musimy być czujni jak nigdy dotąd. Jesteś gotowa przyjąć zadanie? - Jasne. Dougan wskazał na sofę. Warren i Kendra usiedli obok siebie. Dougan wciąż stał. Dłonie splótł za plecami. - Warren, słyszałeś kiedyś o Zaginionej Górze? Warren zmarszczył brwi. - Nie kojarzę. - Na pewno orientujesz się, że istnieją inne tajne ostoje takie jak Baśniobór - powiedział Dougan. - Zaginiona Góra to jedno z takich miejsc. - Ten rezerwat w Arizonie - domyślił się Warren. - Wiem o jego istnieniu, ale nie znałem nazwy. Nigdy tam nie byłem. - Zaginiona Góra leży na ziemi Nawahów. Co wiecie o przedmiotach ukrytych w tajnych rezerwatach? - Istnieje pięć tajnych rezerwatów, a w każdym z nich znajduje się artefakt - powiedziała Kendra. - Wszystkie razem mogą otworzyć Zzyzx, główne więzienie demonów. - Kapitan wspomniał, że o tym wiesz - rzekł Dougan. - Ochrona tych artefaktów przed niepożądanym użyciem to główne zadanie Rycerzy Świtu. Mamy powody przypuszczać, że Stowarzyszenie dowiedziało się o położeniu Zaginionej Góry. Skierowaliśmy tam niewielki zespół, żeby wydobył artefakt i przetransportował go w bezpieczne miejsce. Wysłannicy napotkali pewne trudności, więc osobiście udam się tam, żeby dokończyć operację. Kendra musi mi towarzyszyć, żeby naładować magiczny przedmiot, zanim go wydostaniemy. Rozumiem, że ma taką moc. Warren uniósł dłoń. - Parę pytań. Po pierwsze, jakie kłopoty napotkał zespół?

- Znaleźli jaskinie, w których ukryto artefakt. Pułapki strzegące przedmiotu okazały się zbyt wielkim wyzwaniem. Jeden z wysłanników zginął, a drugi jest ciężko ranny. - Brzmi jak idealna sytuacja dla czternastolatki - mruknął Warren. - Dlaczego musicie naładować artefakt? - Kapitan uważa, że jeśli będzie działał, to wykorzystamy jego moc, żeby skuteczniej go ukryć. - Czy wie, który to artefakt? - Nie. - Czy aktywacja nie uczyni go jeszcze groźniejszym, gdyby wpadł w niepowołane ręce? Dougan splótł ramiona na piersiach. - Naprawdę myślisz, że Stowarzyszenie nie znajdzie sposobu, żeby naładować artefakty, jeśli położy na nich łapy? Uzupełnienie ich mocy może co najwyżej poprawić bezpieczeństwo Kendry. Stowarzyszenie nie będzie musiało polować na nią w tym celu. Warren wstał z kanapy i potarł twarz dłońmi. - Dougan, bądź ze mną szczery. Czy Kapitan to Sfinks? - spytał, bacznie wpatrując się w Porucznika. - To jedna z wielu popularnych teorii - uśmiechnął się Dougan. - Żadna z tych, które znam, nie jest prawdziwa. - Właśnie to bym powiedział, gdybym chciał ukryć prawdę, zwłaszcza jeśli jedna z teorii trafiałaby w sedno. - To samo powiedziałbyś, gdyby wszystkie były fałszywe - odparł Dougan. - Warren, muszę cię ostrzec: takie przesłuchanie jest niedopuszczalne. Warren pokręcił głową. - Nie mogę wyjaśnić dlaczego, ale moje pytanie jest bardzo ważne. Nie interesuje mnie tożsamość Kapitana, jeśli to nie Sfinks. Przysięgnij. - Nic ci nie przysięgnę. Nie przeginaj, Warren. I tak będę musiał powiadomić Kapitana o twoim nagłym zainteresowaniu jego lub jej tożsamością. Nie pogarszaj sprawy. Złożyłem przyrzeczenie. W trosce o nas wszystkich nie mogę wyjawiać żadnych informacji na temat przywódcy Rycerzy.

- W takim razie Kendra nie pojedzie do Zaginionej Góry - stwierdził Warren. - Jeśli to konieczne, zrzeknie się członkostwa. - Spojrzał na dziewczynkę. - Czy przeszkadzałoby ci, gdyby twoja kariera w bractwie Rycerzy Świtu była najkrótsza w historii? - Zrobię wszystko, co uważasz za stosowne - odparła Kendra. - Nie podoba mi się szantaż - warknął Dougan. - A mnie nie podoba się kompletna niewiedza - zripostował Warren. - Dougan, przecież mnie znasz. Nie pytam o nic tylko po to, żeby zaspokoić ciekawość. Mam ważny powód. Porucznik potarł czoło. - Słuchajcie… Obiecacie zachować tę wiadomość dla siebie? Nikomu ani słowa! - Obiecuję - odrzekł Warren. Kendra kiwnęła głową. - Kapitanem nie jest Sfinks. Lubimy tę plotkę, bo odwraca uwagę od prawdy, więc nie psujcie tego efektu. A teraz powiedz mi, dlaczego miałoby to znaczenie, gdyby przywódcą był właśnie on? - Co wiesz o wydarzeniach, które tego lata miały miejsce w Baśnioborze? - zapytał Warren. - Czy działo się tam coś niecodziennego? - Skoro pytasz, to znaczy, że nic ci nie mogę zdradzić. To wcale nie są sprawy najwyższej wagi, po prostu zachowuję daleko posuniętą ostrożność. Taki już mam zwyczaj, kiedy decydują się losy świata. Jeśli Kapitan uzna, że powinieneś wiedzieć, co się wydarzyło, wtedy będziemy mogli o tym porozmawiać. - Rozumiem. Wyjawiłem ci to, co chciałeś usłyszeć. Czy jesteś gotów ustąpić i pozwolić Kendrze pojechać ze mną do Zaginionej Góry? - Kto jeszcze tam jedzie? - Tylko ja, Kendra i Gavin. - Ten nowy chłopak? - Został przyjęty, bo jego pomoc będzie niezbędna do poruszania się po jaskiniach wyjaśnił Dougan. - Ustąpisz? - Nie. Ale jeśli obiecasz trzymać Kendrę z dala od jaskiń, jeśli pozwolisz mi jej towarzyszyć, a ona się zgodzi, wówczas się zastanowię. Mogę się nawet przydać. Sam całkiem nieźle radzę sobie z pułapkami.

- Muszę to skonsultować z Kapitanem - odrzekł Porucznik. - Naturalnie - zgodził się Warren. - Chcę porozmawiać z Kendrą na osobności, żeby ustalić, czy jest gotowa. - W porządku. - Dougan założył maskę i ruszył do drzwi. - Poczekajcie tutaj. Niedługo wrócę. - Następnie wyszedł. Warren przykucnął obok Kendry. - I co myślisz? - szepnął. - Czy tutaj może być podsłuch? - Wątpliwe. Ale niewykluczone. - Sama nie wiem - powiedziała Kendra. - Cały czas się martwię, że przez Vanessę boimy się własnego cienia. Gdyby Sfinks był przyjacielem, a ty pojechałbyś z nami, zgodziłabym się bez wahania. - Ja patrzę na to w następujący sposób - szepnął Warren. - Jeśli Sfinks jest przyjacielem, to jasne, chętnie pomogę, ale jeżeli to wróg, wówczas tym bardziej muszę się dostać do tego rezerwatu. Wydaje mi się ogromnie podejrzane, że chcą zdobyć kolejny artefakt, zwłaszcza że tak zależy im na odnowieniu ładunku. Dalej nie jestem przekonany, że Kapitanem nie jest Sfinks. Dougan to dobry gość, ale byłby gotów skłamać, żeby ochronić tak wielki sekret. Zresztą nawet jeśli Kapitan to ktoś inny, może być tylko marionetką. Tak czy inaczej Sfinks często wymienia się tajemnicami z bractwem Rycerzy. - Może on jest po naszej stronie - przypomniała Kendra. - Może - zgodził się Warren. - Ale gdyby tak było, to nie wyobrażam sobie, że mógłby chcieć, aby ktokolwiek wiedział o lokalizacji tylu artefaktów, włącznie z nim samym. Jakby mało było oskarżeń Vanessy, to pomysł poszukiwania tylu potężnych przedmiotów w tak krótkim czasie jest moim zdaniem mocno wątpliwy. W końcu nie bez kozery ukryto je oddzielnie. Nachylił się jeszcze bardziej, tak że jego usta niemal dotykały ucha Kendry, a potem szepnął najciszej, jak tylko się dało: - Muszę dostać się do rezerwatu nie po to, żeby pomóc im pozyskać artefakt, ale żeby zdobyć go samemu. To z pewnością będzie koniec mojego członkostwa w bractwie Rycerzy Świtu, ale nikt nie powinien znać położenia tak wielu artefaktów, zwłaszcza skoro może chodzić o naszego wroga. - W takim razie powinniśmy jechać - podsumowała Kendra.

- To stawia cię w bardzo trudnej sytuacji - szeptał dalej Warren. - Nawet wyjazd do Zaginionej Góry, żeby pomóc w zdobyciu artefaktu, jest dla ciebie zbyt ryzykowny, a co dopiero próba kradzieży! Będziesz udawać niewinną. Nie zaangażuję cię bezpośrednio. Udam, że wykorzystuję swoją rolę opiekuna do własnych celów. Mimo to istnieje szansa, że Dougan uzna cię za współodpowiedzialną. Nie mogę ci zagwarantować bezpieczeństwa, ale Tanu, Coulter i Stan będą wiedzieć, gdzie jesteś. Zadbają o to, żebyś wróciła do domu. Kendra zamknęła oczy i przycisnęła dłoń do czoła. Na samą myśl o odstawieniu takiego numeru skręcało ją w trzewiach. Ale gdyby Stowarzyszenie zdołało otworzyć Zzyzx, nastąpiłby koniec świata. Warto podjąć wyzwanie, od którego wywracają się wnętrzności, żeby temu zapobiec, prawda? - W porządku - powiedziała. - Jeżeli z nami pojedziesz, to się zgadzam. - Przykro mi, że stawiam cię w takiej sytuacji - szepnął Warren. - Stan urwałby mi łeb. Ale chociaż nie podoba mi się takie ryzyko, a do tego możemy się mylić, to chyba trzeba spróbować. Kendra pokiwała głową. Siedzieli w milczeniu, słuchając trzaskania polan w kominku. Choć oczekiwanie trwało znacznie dłużej, niż Kendra się spodziewała, to wcale się nie nudziła. W myślach wciąż analizowała sytuację i starała się przewidzieć rozwój wydarzeń. Było to niemożliwe, ale mimo wszystko nabrała mocnego przekonania, że wraz z Warrenem muszą udać się do Zaginionej Góry, żeby sprawdzić, czego mogą się tam dowiedzieć. A może także - co mogą ukraść. Po niemal godzinie wrócił Dougan. Od progu zdjął maskę. - Przepraszam, że musieliście czekać - zaczął. - Kapitan ma teraz urwanie głowy. Przyznał, że z powodu okoliczności związanych z kłopotami w Baśnioborze, o których nie może mnie poinformować, macie powody do szczególnej ostrożności. Warren, jeśli Kendra zgadza się ruszyć jutro rano do Zaginionej Góry, możesz jej towarzyszyć. Obaj mężczyźni spojrzeli na dziewczynkę. - Ja się zgadzam - oznajmiła. Trochę żal jej było Tanu i Coultera. Bez względu na to, jak przedstawią sprawę, dziadkowie na pewno się wściekną!

Rozdział VI Plaga Seth rzucił piłkę baseballową tak mocno i wysoko, jak tylko potrafił. Chodziło o to, żeby Mendigo miał trudności z jej złapaniem. Prymitywny drewniany pajac ludzkich rozmiarów rzucił się w pogoń, przez trawnik, gdy tylko piłka zaczęła szybować w powietrzu. Miał na dłoni rękawicę baseballową, a na głowie - czapeczkę. Złote haki pełniące funkcję stawów zabrzęczały, gdy skoczył za żywopłot i wyciągnął się jak struna, żeby chwycić piłkę. Zwinnie wylądował, robiąc przewrót, a gdy tylko stanął na nogach, odrzucił ją do Setha. Piłka świsnęła w powietrzu. Nie frunęła wysokim łukiem, ale w linii prostej, a gdy wpadła w rękawicę chłopca, aż go zabolała ręka. - Nie rzucaj tak mocno - poinstruował Seth. - W moich dłoniach są nerwy. Pajac przykucnął, gotów do kolejnego niemożliwego chwytu. Seth trochę z nim porzucał piłką, a potem zrobił kilka rundek odbijania. Teraz był przekonany, że w zawodowej lidze baseballa Mendigo mógłby liczyć na kontrakt opiewający na miliony dolarów. Ani razu nie upuścił piłki i nie zepsuł żadnegó rzutu. Kiedy grał jako miotacz, kierował piłki dokładnie tam, gdzie Seth mu kazał, z taką prędkością, jakiej tylko sobie zażyczył. Z kolei jako pałkarz odbijał proste piłki w dowolnym wskazanym kierunku, a także wybijał je poza boisko szybkimi, płynnymi uderzeniami. Oczywiście problemem mogły okazać się uprawnienia. Seth nie znał polityki Major League Baseball w odniesieniu do wielkich magicznych kukiełek. - Popisówka! - zawołał Seth, po czym wyrzucił piłkę wysoko w powietrze. Mendigo puścił się biegiem, jeszcze zanim opuściła dłoń chłopca. Kiedy się zbliżył, przełożył rękawicę z dłoni na stopę, zwinnie wykonał gwiazdę i złapał piłkę w pozycji do góry nogami. Potem odrzucił ją do Setha, wciąż z niezłą mocą, ale już nie tak jak poprzednio. Chłopak cisnął piłkę bokiem w innym kierunku. Gra z Mendigiem była fajną zabawą, choć Seth wiedział, że tak naprawdę pajac robi za jego niańkę. W domu panowała napięta atmosfera, odkąd Coulter i Tanu wrócili z informacją, że Warren oraz Kendra wybrali się z misją zleconą przez Rycerzy Świtu. Choć chłopiec nie znał szczegółów, i tak zżerała go zazdrość.

Dziadkowie ciężko znieśli tę wiadomość. Teraz troszczyli się o Setha jeszcze bardziej niż dotąd. Teoretycznie trzydniowy szlaban nawet na wycieczki pod opieką dobiegł już końca, ale tego popołudnia nie pozwolili mu towarzyszyć Coulterowi i Tanu. Gdy inni wyjechali, dziadek miał oko na nypsiki. Odkrył, że te wojownicze wciąż usiłują podbić sąsiadów. Próbował różnych metod, ale nic ich nie przekonało. W końcu uznał, że jedynym sposobem na uratowanie nieskażonych nypsików będzie przeniesienie ich w inne miejsce. Obecnie Coulter oraz Tanu szukali dla nich dogodnego środowiska. To rutynowe zadanie, ale dziadek zakazał Sethowi wypraw do lasu, dopóki nie odkryją pochodzenia nowego podgatunku mrocznych istot. Mendigo odrzucił piłkę, a, chłopiec cisnął ją ponownie - w prawo, nieco niżej niż ostatnio. Drewniany pajac ruszył za nią, ale potem się zatrzymał, pozwalając, żeby upadła na trawę i potoczyła się do klombu. Seth wziął się pod boki. W przeciwieństwie do Hugona Mendigo nie miał własnej woli - jedynie wykonywał rozkazy. A obecny rozkaz brzmiał: gramy w piłkę. Pajac, wciąż nie zwracając na nią uwagi, wystartował pędem w stronę Setha. To zaskakujące. Kiedyś Mendigo służył wiedźmie Muriel, ale tego lata wróżki pomogły Kendrze złamać tę więź. Teraz przyjmował dyspozycje wyłącznie od baśnioborskiego personelu. Okazał się tak przydatny, że dziadek zniósł wobec niego ograniczenia niepozwalające przekraczać barier wokół ogrodu i domu. Dlaczego więc teraz szarżował na Setha? - Mendigo, stój! - wrzasnął chłopak, ale pajac nie zareagował. Dziadek wydał mu stałe polecenie niewypuszczania Setha poza ogród. Czyżby Mendigowi coś się pomyliło? Przecież wcale nie znajdowali się w pobliżu granicy lasu. Kiedy dopadł chłopca, pochylił się, oplótł go ramionami wokół nóg, poderwał w górę i popędził do domu. Seth, przerzucony przez drewniane ramię, widział, jak w ich stronę frunie grupka kilkunastu mrocznych wróżek. Nigdy dotąd takich nie widział. Ich skrzydła nie lśniły w świetle dnia. Strój nie błyszczał. Chociaż na bezchmurnym niebie żarzyło się słońce, spowijał je cień. Za każdą ciągnęła się wątła ciemna wstęga. Zamiast jasnością, promieniowały cieniem. Prędko się zbliżały, ale dom był już niedaleko. Mendigo gwałtownie skręcał, by unikać atramentowych smug cienia, którymi ciskały wróżki. Wszędzie, gdzie uderzała czarna energia,

roślinność natychmiast marniała. Trawa schła i blakła, kwiaty więdły i traciły barwę, liście zwijały się i też usychały. Ciemna pręga trafiła Mendiga w plecy, zostawiając na brązowym drewnie czarne koło. Pajac zignorował schody, wspiął się przez barierkę werandy i potuptał do tylnego wejścia. Gdy postawił Setha na ziemi, chłopak otworzył drzwi, a potem kazał Mendigowi wejść do środka. Następnie zatrzasnął je za sobą i zaczął wołać dziadka. Teraz już rozumiał zachowanie drewnianej kukły. Obowiązywało ją jedno nadrzędne polecenie: chronić mieszkańców Baśnioboru. Mendigo wyczuł zbliżające się wróżki i wiedział, że nadciągają kłopoty. Seth miał nieprzyjemne myśli, że gdyby nie on, pewnie teraz leżałby na trawniku jako brązowy skurczony trup, ludzki odpowiednik przegniłego banana. - Co się stało? - zapytał dziadek, wyłaniając się z gabinetu. - Właśnie w ogrodzie zaatakowały mnie złe wróżki - wydyszał chłopiec. Dziadek spiorunował go spojrzeniem. - Znowu je łapałeś? - Nie, przysięgam, wcale ich nie prowokowałem. Te są inne. Dzikie i mroczne. Popatrz za okno. Obaj podeszli do szyby. Grupa posępnych wróżek właśnie znęcała się nad krzewami różanymi. Zielone liście brązowiały, a płatki w jaskrawych barwach stawały się czarne. - Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem - zdumiał się dziadek i ruszył do wyjścia. - Nie! - zawołał Seth. - Rzucą się na ciebie. - Muszę zobaczyć - odparł dziadek, po czym otworzył drzwi. Wróżki natychmiast pognały w stronę werandy, strzelając cienistymi smugami. Stan prędko wycofał się do wnętrza. Magiczne stworzenia zawisły tuż przed balustradą. Niektóre się śmiały. Inne robiły miny. Wysuszyły jeszcze parę roślin doniczkowych na tarasie, po czym odfrunęły. - Nigdy nie słyszałem o takich istotach - powiedział dziadek. - Jakim cudem dostały się do ogrodu? - Wleciały, jakby to było ich miejsce - odparł Seth. - Zupełnie jak wszystkie wróżki. Wróżki to istoty światłości. - Dziadek mówił słabym, niepewnym głosem, jakby nie chciał uwierzyć w to, co zobaczył. - Część nypsików też stała się mroczna - przypomniał chłopiec.

Dziadek zmarszczył czoło i potarł brodę. - Te wróżki nie były w upadłym stanie. Kiedy wróżka zmienia się w diablika, traci prawo wstępu do ogrodu. To jest jakaś mroczna forma, nieokreślona zmiana, która zapewnia im nieskrępowany dostęp w pobliże domu. Nic mi o tym nie wiadomo. Może do czasu, aż wyjaśnimy sytuację, powinienem wprowadzić tymczasowy zakaz dla wszystkich wróżek. Nie wiem, czy da się wykluczyć tylko te mroczne. - Babcia dalej na zakupach? - spytał Seth. - Tak. Wróci najwcześniej za godzinę. Dale jest w stajni. Tanu i Coulter wciąż szukają miejsca dla dobrych nypsików. - Co powinniśmy zrobić? - Zadzwonię do Ruth - stwierdził dziadek. - Muszę ją ostrzec, żeby uważała, gdy wejdzie do ogrodu. Wyślę Mendiga, żeby sprowadził Dale’a. - Możemy się jakoś skontaktować z Tanu i Coulterem? - Nie, ale jest z nimi Hugo. Musimy zaufać, że potrafią o siebie zadbać. - Następnie dziadek zwrócił się do wielkiego pajaca: - Mendigo, jak najprędzej sprowadź Dale’a ze stajni. Strzeż go przed niebezpieczeństwem i unikaj wszystkich mrocznych istot takich jak te wróżki. Potem otworzył drzwi. Kukła wybiegła na werandę, przeskoczyła balustradę i popędziła przez trawnik. - Co ja mam robić? - zapytał Seth. - Obserwuj sytuację przez okna. Nie wychodź z domu. Daj mi znać, gdybyś zobaczył coś niezwykłego. Kiedy już porozmawiam z babcią, spróbuję połączyć się ze Sfinksem. Potem dziadek szybko się oddalił. Tymczasem Seth chodził z pokoju do pokoju. Wyglądał przez kolejne okna w poszukiwaniu mrocznych wróżek. Poddał się po trzech okrążeniach. Najwyraźniej wszystkie odleciały. Żeby sprawdzić to przypuszczenie, otworzył drzwi i wyszedł na taras. Czyż dziadek przed chwilą nie zrobił tego samego, tyle że w obecności wróżek? Chłopak był gotów do odwrotu, ale nie zaatakowały go żadne ciemne istoty. Może dziadek zdążył zakazać im wstępu? Seth usiadł w fotelu i patrzył na ogród. Dotarło do niego, że po raz pierwszy jest sam poza domem, odkąd dostał szlaban za odwiedziny u nypsików. Natychmiast poczuł chętkę, by dać dyla do lasu. Dokąd by poszedł?

Może na kort tenisowy, żeby sprawdzić, co u Dorena i Nowela. Albo nad staw - porzucać kamieniami w najady. Nie. Po tej panice z wróżkami niechętnie musiał przyznać dziadkowi rację: to chyba głupi moment, żeby włóczyć się po lesie. Poza tym, gdyby dał się złapać, dostałby wieczny szlaban, a dziadek na zawsze straciłby do niego zaufanie. Zauważył, że w okolicy fruwa kilka zwykłych wróżek. Zbliżyły się do martwych róż i zaczęły uzdrawiać je lśniącymi błyskami. Zwiędnięte płatki rozkwitały. Prostowały się zwinięte liście. Suche gałązki stawały się giętkie i zielone. Najwyraźniej wróżki wciąż miały wstęp do ogrodu - tamte musiały więc opuścić go dobrowolnie. Seth obserwował dalszy ciąg prac nad przywracaniem życia zniszczonej roślinności. Nie próbował się zbliżyć, żeby lepiej widzieć. Nawet te ładne wróżki wcale za nim nie przepadały. Nadal miały do niego żal, że zeszłego lata przez przypadek zmienił jedną z nich w diablika. Mimo że go ukarały, wróżka odzyskała dawną postać, a Seth bardzo przepraszał, to zazwyczaj wciąż go lekceważyły. Kiedy pod nieobecność mrocznych wróżek jego ekscytacja prysła, zaczął się strasznie nudzić. Gdyby dziadek ufał mu na tyle, żeby powierzyć klucze do lochu, pewnie znalazłby sobie tam coś do roboty. Żałował, że Mendigo jeszcze nie wrócił. Żałował, że nie może zamienić się miejscami z Kendrą i wyruszyć na misję tak tajną, że nikt nie zdradził mu szczegółów. Nieomal żałował nawet tego, że nie pojechał z babcią po zakupy! Czym mógł się zająć? W pokoju na strychu była masa zabawek, ale przez te wakacje tak często się nimi bawił, że przestały go interesować. Może porwie parę swoich ubrań i zostawi je skrzatom do naprawy. Zawsze ciekawie było oglądać ulepszenia, jakie wymyśliły. Wstał i już miał wrócić do domu, gdy z lasu wyłoniła się ulotna postać. Mglista półprzejrzysta sylwetka sunęła w stronę werandy. Seth zauważył z przerażeniem, że wygląda jak Tanu, tylko że jest zwiewna i bezcielesna. Czy Tanu zginął? Czy jego duch wrócił, żeby nawiedzać dom? Seth obserwował zbliżającą się zjawę. Miała ponurą minę. - Jesteś duchem? - zapytał chłopiec. Ulotny Tanu pokręcił głową, a potem zrobił taki gest, jakby pił coś z butelki.

- Eliksir? - spytał Seth. - Faktycznie, masz eliksir, który nadaje gazową postać. Kendra mówiła, że Warren użył go, kiedy walczyliście z tą wielką panterą! Tanu kiwnął głową i podleciał bliżej. Podniósł się lekki wietrzyk, który zniósł go z kursu, a do tego chwilowo rozwiał jego mglistą sylwetkę. Kiedy ustał, Tanu znów zlał się w całość, a potem dalej płynął aż do werandy. Seth nie mógł się powstrzymać - przesunął dłoń przez niematerialnego Samoańczyka. Gaz przypominał raczej jakiś proszek niż mgłę. Nie przyklejał się do ręki. Tanu pokazał gestem, żeby Seth otworzył drzwi. Chłopiec wykonał polecenie, a potem ruszył za nim do wnętrza. - Dziadku, Tanu wrócił! I jest zrobiony z gazu! W domu Tanu stał się bardziej skupiony, więc było go lepiej widać. Seth machnął ręką przez brzuch Samoańczyka. Opary poruszyły się i zawirowały. - O co chodzi, Tanu? - zapytał dziadek. Wpadł do pokoju z komórką w dłoni. Napotkaliście kłopoty? Tanu kiwnął głową. - Gdzie Coulter? Coś mu się stało? Samoańczyk znów potwierdził. - Nie żyje? Tanu lekko pokręcił głową i wzruszył ramionami. - Potrzebuje naszej pomocy? Tanu obrócił dłonią w prawo, a później w lewo. - Nie natychmiastowej? Samoańczyk skinął głową. - Jesteśmy w bezpośrednim niebezpieczeństwie? Tym razem Tanu zaprzeczył. - Jak szybko wrócisz do zwykłej postaci? Tanu zmarszczył czoło, a następnie uniósł dłoń z rozczapierzonymi palcami. - Pięć minut? - upewnił się dziadek. Samoańczyk potwierdził. Otworzyły się tylne drzwi domu. Do wnętrza wszedł Dale z Mendigiem. - Co się dzieje? - spytał, próbując pojąć odmieniony wygląd Tanu. - Mendigo pojawił się w stajni i mnie porwał.

- Mamy problem - wyjaśnił dziadek. - Mroczne wróżki zaatakowały Setha w ogrodzie. Tanu zaczął żywo gestykulować z szeroko otwartymi oczami. - Ciebie też zaatakowały mroczne wróżki? - zapytał Seth. Samoańczyk wycelował palec w chłopca, gwałtownie kiwając głową. - Zauważyłeś dziś coś niezwykłego u jakichś istot? - spytał dziadek Dale a. - Nic w stylu mrocznych wróżek - odparł tamten. - Dzwoniłem do Ruth. Będzie się ostrożnie zbliżać do domu. Ze Sfinksem wciąż nie mogę się połączyć. - Kiedy znów będzie miał stałą formę? - zapytał Dale, spoglądając na Tanu. - Za parę minut. - Mogę iść po wodę? - Chyba wszystkim nam się przyda - stwierdził dziadek. Poszli do kuchni, gdzie Dale rozlał chłodną wodę z lodówki do wysokich szklanek. Podczas gdy Seth pił, Tanu scalił się i znowu był sobą. Szybkiej transformacji towarzyszyło krótkie syczenie. - Przepraszam was za to - powiedział. - Nie wiem, czy dałbym radę uciec bez pomocy eliksiru. - Co się stało? - spytał spokojnie dziadek. Tanu wypił łyk wody. - Zgodnie z planem rozglądaliśmy się za nowym domem dla pokojowych nypsików. Sprawdzaliśmy tę sierpowatą łąkę niedaleko dawnej lokalizacji Zapomnianej Kaplicy. Kojarzycie? - Jasne - odparł Dale. Dziadek kiwnął głową. i - Ja też bym kojarzył, gdyby mi było wolno eksplorować okolicę - burknął Seth. - Natrafiliśmy na sprzeczkę wróżek. Krążyły wokół siebie jak samoloty podczas walki powietrznej. Niektóre były jasne, a inne ciemne. Z tego, co widzieliśmy, gdy tylko ciemne dotykały ustami tych jasnych, ich blask natychmiast gasł i stawały się takie jak tamte. Ale jasne wróżki nie odczarowywały mrocznych. - Ile ich było? - spytał dziadek. - Co najmniej trzydzieści. Z początku starcie wydawało się wyrównane, ale wkrótce mrocznych wróżek zrobiło się trzy razy więcej. Uznaliśmy z Coulterem, że musimy to powstrzymać, zanim wszystkie zostaną odmienione. On ma taki kryształ, od którego każdemu

kręci się w głowie. Miał nadzieję, że wprowadzi do bitwy dość zamieszania, żeby jasne wróżki zdołały uciec. Kiedy tylko weszliśmy na polanę, mroczne zaprzestały walki i rzuciły się na nas. Nie było czasu do namysłu. Coulter zawołał, żebym wypił eliksir gazowy. Hugo zasłonił nas przed atakiem. Trafiły go jakąś mętną magią, od której zwiędła porastająca go trawa. Cały był w czarnych śladach. Coulter wysoko uniósł kryształ i kazał Hugonowi uciekać do stodoły. To była dobra decyzja, bo golem okazał się bezsilny wobec tylu malutkich wrogów. Hugo wykonał polecenie, a wtedy wróżki obskoczyły Coultera. Kryształ zaburzał ich lot. Większość rozbiła się o ziemię, ale kilka zdołało wylądować na Coulterze. Zaczęły go gryźć, a potem zniknął. - Włożył rękawiczkę niewidkę? - zapytał Seth z nadzieją w głosie. - Nie - odparł Tanu. Po prostu zniknął. Kiedy wróżki rzuciły się na mnie, wypiłem eliksir. W porę zmieniłem się w gaz. Były wściekłe, przelatywały przeze mnie, ostrzeliwały promieniami czerni, ale kiedy zobaczyły, że to na nic, odleciały. - Nie mogły zabić Coultera - stwierdził Dale. - Może są mroczne, ale wciąż obowiązują je warunki traktatu. Znajdowaliście się na neutralnym gruncie. Mogłyby mu odebrać życie tylko wtedy, gdyby on wcześniej zabił kogoś w Baśnioborze. - Właśnie dlatego myślę, że nie zginął - powiedział Tanu. - Chyba rzuciły na niego jakąś klątwę. Albo uczyniły go niewidzialnym, albo dokądś teleportowały. Zostałem tam i przeczesałem teren, ale nie znalazłem żadnych dowodów na jego niewidzialność. Żadnych wgnieceń na trawie w miejscach, gdzie mógłby stać lub leżeć. Gdyby tylko wydał jakiś dźwięk, na pewno bym go usłyszał, a tam panowała cisza. Nic więcej nie wiem. Czym prędzej wróciłem tutaj. - Jesteś pewien, że Coulter również nie przybrał mrocznej postaci? - zapytał dziadek. - Po prostu zniknął? - Tak to widziałem. Może zmienił się w trawę, w komara albo w tlen. A może się skurczył. Możliwe, że jakimś cudem tych mrocznych stworzeń nie obowiązują reguły i Coulter nie istnieje już w żadnej postaci. Dziadek westchnął i zwiesił głowę. Gdy znowu ją uniósł, wyglądał okropnie. - Martwię się, że nie mogę dalej pełnić obowiązków opiekuna. Może jestem już za stary? Straciłem do tego dryg? Pewnie powinienem złożyć rezygnację i poprosić Przymierze Strażników o wyznaczenie kogoś na moje miejsce. Spotyka nas katastrofa za katastrofą, a cenę mojej niekompetencji płacą najbliższe mi osoby.

- To nie twoja wina - pocieszał go Tanu, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Wiem, że jesteście z Coulterem starymi przyjaciółmi. - Nie proszę o współczucie - odparł dziadek. - Po prostu staram się być obiektywny. W ciągu roku dwukrotnie zostałem pojmany. Za każdym razem rezerwat znalazł się na skraju upadku. Być może jestem dla Baśnioboru i jego mieszkańców bardziej zawadą niż pomocą. - Nie zawsze da się uniknąć skomplikowanych sytuacji - powiedział Dale. - Ale ty potrafisz znieść trudności i wychodzisz z nich zwycięsko. Było tak już wcześniej i teraz też na pewno będzie. Dziadek pokręcił głową. - Ostatnio nie rozwiązałem żadnego problemu. Gdyby nie to, że moje wnuki ryzykowały życiem, wy wszyscy służyliście pomocą, a do tego mieliśmy mnóstwo szczęścia, Baśniobór ległby już w gruzach. Seth nigdy nie widział dziadka tak przygnębionego. Jak mu dodać otuchy? - Za pierwszym razem to ja ściągnąłem kłopoty - odezwał się prędko. - A potem Vanessa nas zdradziła. Ty nie zrobiłeś nic złego. - A tym razem? - spytał dziadek spokojnym, smutnym głosem. - Nie tylko niechcący puściłem twoją siostrę na niebezpieczną misję tysiące kilometrów stąd, ale na dodatek wysłałem mojego najstarszego przyjaciela do grobu. Jak mogłem przeoczyć sygnały ostrzegawcze? - Tylko wtedy stracisz zdolność dowodzenia, jeśli uwierzysz w takie bzdury - powiedział łagodnie Tanu. - Nikt by tego nie przewidział. Myślisz, że Coulter albo ja tak beztrosko podeszlibyśmy do wróżek, gdybyśmy przeczuwali niebezpieczeństwo? Nadeszły niespokojne czasy. Baśniobór z rozmysłem atakują groźni wrogowie. Do tej pory sobie z nimi radziłeś, my też. Zjechałem cały świat, ale nie znam nikogo, kto nadawałby się do opieki nad tym rezerwatem bardziej niż ty, Stan. - Popieram - odezwał się Dale. - Nie zapominaj, do kogo zapewne należałoby powołanie nowego opiekuna, gdybyś ustąpił, nie wskazując następcy. - Do Sfinksa? - domyślił się Seth. - To on cieszy się największym zaufaniem wśród obrońców - przyznał dziadek. - Coulter pewnie żyje - stwierdził Tanu. - Weź się w garść, Stan. Potrzebujemy dobrego planu.

- Dziękuję wam, Tanu, Dale, Seth. - Dziadek zacisnął usta. Jego spojrzenie nabrało hardego wyrazu. - Musimy zdobyć informacje. Ze Sfinksem nie można się skontaktować. Biorąc pod uwagę, że znaleźliśmy się w wyjątkowych okolicznościach, chyba pora sprawdzić, co jeszcze wie Vanessa. Slaggo i Wursz prowadzili zatęchłym korytarzem lochu chudą człekokształtną postać, która przypominała ptaka. Skuty więzień miał głowę jak mewa, a jego ciało pokrywały szare wypadające pióra. Slaggo niósł pochodnię, obok zaś szedł dziadek, oświetlając całą trójkę latarką. Kiedy snop światła zawędrował zbyt wysoko i błysnął ptakowatemu w czarne jak paciorki oczy, tamten odchylił głowę, po czym wściekle zaskrzeczał. Wursz szarpnął za łańcuch przymocowany do żelaznej obroży więźnia. Ptakowaty zatoczył się na bok. Dziadek wyłączył latarkę. - Gotowi? - pytał, zerkając na Tanu, Dale’a i babcię. Tanu trzymał w rękach kajdany, Dale - pałkę, a babcia dzierżyła kuszę. Każde z nich skinęło głową. Dziadek otworzył przód Skrzyni Ciszy, ukazując pustą przestrzeń, w której mogła się zmieścić jedna osoba. Goblińscy strażnicy wprowadzili ptakowatego więźnia do wnętrza. Dziadek zamknął drzwi, a wtedy skrzynia obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. Zebrani zobaczyli identyczne drzwi po drugiej stronie. Stan je otworzył. W środku, ubrana w babciną podomkę, stała Vanessa z lekkim uśmiechem na ustach. Światło latarki podkreślało jej szlachetne rysy twarzy. Skóra kobiety była bledsza, niż kiedy Seth widział ją ostatnio, ale w ciemnych oczach tlił się ogień. Chłopiec musiał przyznać, że wciąż była oszałamiająco piękna. - Ile czasu minęło? - zapytała. Wyszła ze skrzyni i wyciągnęła ręce przed siebie, żeby Tanu mógł ją zakuć w kajdany. - Sześć tygodni - odparł dziadek. - Gdzie moje zwierzęta? - Część wypuściliśmy. Inne przekazaliśmy osobom, które potrafią się nimi opiekować. Vanessa pokiwała głową, jakby usatysfakcjonowana tą odpowiedzią. Łagodny uśmiech zmienił się w drwiący grymas. - Niech zgadnę: Kendry już tu nie ma, a Baśniobór nawiedziła jakaś katastrofa. Dziadkowie wymienili ostrożne spojrzenia. - Skąd wiedziałaś? - spytała babcia.

Vanessa podniosła skute ręce wysoko nad głowę i wygięła plecy. Zamknęła oczy. - Niektóre środki bezpieczeństwa stosowane przez Sfinksa są przewidywalne, kiedy już się zrozumie, w jaki sposób działa. Podobnie spodziewałam się, że wbije mi nóż w plecy i zamknie w tej żałosnej skrzyni. - Jak to przewidziałaś? - zapytał dziadek. Nie zginając kolan, Vanessa pochyliła się do przodu i dotknęła dłońmi ziemi u swych stóp. - Wypuściliście mnie ze skrzyni i macie strasznie poważne miny, więc na pewno pojawiły się kłopoty. Rozważcie okoliczności. Sfinks nie może dopuścić, żeby odkryto jego tożsamość jako przywódcy Stowarzyszenia Gwiazdy Wieczornej. Nawet bez mojego listu istnieje wystarczająco dużo śladów jego intryg, żebyście w końcu sami nabrali podejrzeń. Udało mu się zdobyć artefakt i uwolnić poprzedniego lokatora Skrzyni Ciszy. Ten rezerwat nie jest mu już potrzebny. Wobec tego następnym krokiem powinno być zniszczenie Baśnioboru razem z wami wszystkimi. Oczywiście z wyjątkiem Kendry, która bez wątpienia jeszcze mu się przyda. Na pewno wymyślił dobrą wymówkę, żeby w porę ją stąd zabrać. Grozi wam potworne niebezpieczeństwo. Zrozumcie, że kiedy Sfinks popełnia jakąś zbrodnię, likwiduje każdy dowód. A potem na wszelki wypadek puszcza z dymem całą okolicę. - Vanessa zaczęła machać skutymi rękami na boki i obracać się w biodrach. - Nie macie pojęcia, jak dobrze jest móc się rozciągnąć. - Czy podejrzewasz, w jaki sposób chce zniszczyć Baśniobór? - zapytał dziadek. Vanessa uniosła brew. - Część strategii Sfinksa jest przewidywalna. Inne nie. Ale cokolwiek obmyślił, zapewne nie da się tego powstrzymać. Baśniobór jest zgubiony. Chyba byłabym bezpieczniejsza, gdybyście wsadzili mnie z powrotem do Skrzyni Ciszy. - Nie martw się - odparła babcia. - Zrobimy to. - Domyślam się, że nie w pełni pojmujesz obecne zagrożenie - zwróciła się Vanessa do dziadka. - Nigdy wcześniej nie spotkaliśmy się z czymś takim. - Opowiedzcie. Może pomogę. Pracowałam dla Stowarzyszenia już jakiś czas. Vanessa zaczęła dreptać w miejscu, wysoko podnosząc kolana. - Stworzenia zamieszkujące Baśniobór stają się mroczne - powiedział dziadek. - Jak dotąd najwyraźniejszą zmianę zaobserwowaliśmy u wróżek i nypsików. Istoty światłości przekształcają

się pod względem wyglądu i zachowania w stworzenia mroku. Nie chodzi tu o upadłe wróżki, które zostają diablikami. Widzieliśmy, jak owijają się cieniem i używają magii, żeby niszczyć i szkodzić, zamiast odżywiać i upiększać. - I ten stan się rozprzestrzenia? - zapytała Vanessa, cały czas szybko poruszając nogami. - Jak magiczna zaraza - odparł dziadek. - Co gorsza, mroczne wróżki mogą przekraczać te same granice co jasne, na przykład barierę wokół ogrodu. Na twarzy kobiety pojawił się wyraz podziwu. - Nikt tak jak Sfinks nie wymyśli nowych sposobów na wyniszczenie rezerwatów. Nigdy nie słyszałam o pladze podobnej do tej, którą opisujesz. Niech zgadnę: choć mu nie ufasz, i tak zwróciłeś się do niego o pomoc, ale nie masz odzewu. Dziadek kiwnął głową. - Nie odpowiada, ponieważ spodziewa się, że wkrótce zginiesz. Masz dwie możliwości: porzucić rezerwat albo usiłować obmyślić sposób walki z tą zarazą, ponieść klęskę i wtedy opuścić rezerwat. Obstawiam, że wybierzesz tę drugą drogę. - Opuszczenie Baśnioboru nie wchodzi w grę - oświadczył dziadek. - Najpierw zrobimy wszystko, żeby go uratować. A już na pewno musimy odkryć pochodzenie tej plagi, tak by nie powtórzyła się gdzie indziej. Vanessa przestała biec w miejscu. Lekko dyszała. - Bez względu na to, czy uratowanie Baśnioboru jest możliwe, zbadanie charakteru zarazy ma sens. Są jakieś poszlaki? - Jeszcze nie - odrzekł dziadek. - Dopiero dziś zrozumieliśmy, jak dynamicznie się rozprzestrzenia. - Mogłabym pomóc, gdybyście mi pozwolili - zaproponowała kobieta. - Magiczne istoty to moja specjalność. - A także sterowanie ludźmi w czasie snu - przypomniała babcia. - Możecie postawić straż - zasugerowała Vanessa. - Zanim otworzyliśmy skrzynię, ustaliliśmy, że do niej wrócisz - powiedział dziadek. - W porządku. Kiedy wszystko inne zawiedzie i zmienicie zdanie, to wiecie, gdzie mnie szukać - odparła Vanessa. - Szczerze mówiąc, w Skrzyni Ciszy wcale nie jest tak źle jak myślałam. Gdy stoi się tam przez jakiś czas w ciemności, wpada się w trans. To nie jest

całkowity sen, ale człowiek się wyłącza, zupełnie traci poczucie czasu. Nie czułam głodu ani pragnienia… chociaż teraz chętnie bym się napiła. - Czy potrafisz przedstawić twarde dowody na to, że Sfinks jest zdrajcą? - zapytała babcia. - Będzie o nie trudno. Znam imiona innych zdrajców. Nie tylko ja infiltrowałam bractwo Rycerzy Świtu. Znam też pewien sekret, od którego mózg by wam eksplodował. Ale oczywiście wyjawię tego typu informacje wyłącznie w zamian za wolność. Na marginesie, gdzie jest Kendra? - spytała niby od niechcenia. - Pomaga w tajnej misji - wyjaśnił dziadek. Vanessa parsknęła śmiechem. - Tak prędko wziął się za zdobycie kolejnego artefaktu? - Nic nie mówiłem o… Kobieta przerwała mu jeszcze głośniejszym wybuchem śmiechu. - Jasne. - Zachichotała. - Kendra wcale nie jest w Arizonie albo w Australii. Mimo to aż trudno uwierzyć, że po tylu latach Sfinks stracił cierpliwość i rzucił się do finiszu na złamanie karku. Wiadomo, kto z nią pojechał? - Dość już jej powiedzieliśmy! - odezwała się babcia. - W porządku - odrzekła Vanessa. - Radźcie sobie ze Sfinksem. I z zarazą. I już widzę, jak Kendra wróci żywa. Weszła z powrotem do Skrzyni Ciszy i przyglądała im się zadowolona z siebie. - A tobie życzę powodzenia w wydostaniu się stąd - odparła babcia. Gdy zatrzaskiwała drzwi skrzyni, Vanessa szeroko otworzyła oczy. Babcia odwróciła się do pozostałych. - Nie pozwolę, żeby zrobiła z nas zakładników naszych lęków. - Kiedyś możemy potrzebować jej pomocy - powiedział dziadek. Skrzynia Ciszy się obróciła, a wtedy babcia znów ją otworzyła. Slaggo i Wursz wyprowadzili ptakowatego więźnia. - Jestem gotowa pracować dwa razy ciężej, byleby tego uniknąć - odparła. - Nie mamy kontaktu z Warrenem, więc informacje o potencjalnych zdrajcach i tak w najbliższym czasie nie pomogą Kendrze - stwierdził dziadek. - Vanessa nie potrafi dowieść, że Sfinks stoi na czele Stowarzyszenia. Poza tym wszystko wskazuje na to, że podobnie jak my

mogłaby tylko zgadywać, jak walczyć z zarazą. Chyba na razie nie musimy jej więcej przepytywać. - Co teraz? - zapytał Seth. - Trzeba ustalić, jak zaczęła się plaga - rzekł dziadek - żeby odkryć, jak ją powstrzymać.

Rozdział VII Zaginiona Góra Pusta droga gruntowa ciągnęła się przed Kendrą ku horyzontowi i znikała w rozedrganym blasku gorącego powietrza. Pustynny krajobraz kołysał się, kiedy pikap podskakiwał na powierzchni nierównej jak tarka. Wokół rozciągała się surowa okolica - pofałdowane równiny były poprzecinane kamienistymi wąwozami oraz płaskowyżami z litej skały. Z kratek wentylacyjnych w desce rozdzielczej buchało ciepławe powietrze, które za nic nie chciało się ochłodzić. Nie trzymali się cały czas dróg. Przez wiele kilometrów pokonywali bezdroża, by dotrzeć do odosobnionego, ukrytego celu wyprawy. Podróżny nie trafi do Zaginionej Góry, kierując się wskazówkami dla kierowców pobranymi z internetu. Samochód prowadził milczący Indianin Nawaho o ziemistej cerze. Był chyba po pięćdziesiątce. Nosił biały, nieskazitelnie czysty kapelusz kowbojski oraz sznurową krawatkę. Kendra próbowała wciągnąć go w rozmowę - odpowiadał na wszystkie bezpośrednio zadane pytania, ale nigdy nie rozwijał myśli ani sam o nic nie pytał. Nazywał się Neil. Raz był żonaty, przez niecały rok. Nie miał dzieci. Pracował w Zaginionej Górze, odkąd był nastolatkiem. Zgadzał się, że dzień jest gorący. Warren, Dougan i Gavin leżeli na platformie pikapa wraz z bagażami. Kapelusze osłaniały ich twarze od słońca. Wystarczyło, żeby Kendra przypomniała sobie, że jadą w pyle i upale, aby zdusić w sobie wszelkie pretensje wobec kiepskiej klimatyzacji w aucie. - Już niedaleko - odezwał się Neil. Były to jego pierwsze spontanicznie wymówione słowa od czasu, gdy na małym lotnisku we Flagstaff powiedział: „Wezmę twoją walizkę”. Kendra nachyliła się do przodu. Szukała jakiegoś charakterystycznego punktu pośród spalonego słońcem pyłu i turkusowej bylicy. Jedynym, co zwróciło jej uwagę, był niski płot z trzech linii drutu kolczastego, który właśnie zamajaczył na horyzoncie. Ciągnął się w obie strony

jak okiem sięgnąć. Drogę przecinała zniszczona drewniana brama. Zawieszono na niej wyblakły znak „Wstęp wzbroniony”. Białe litery wymalowano na czerwonym tle. - Nie widzę tu nic poza płotem - powiedziała Kendra. Neil spojrzał na dziewczynkę. Tak bardzo mrużył oczy, że wydawały się zamknięte. - Widzisz płot? - Jasne. Z drutu kolczastego. Czy on kogokolwiek powstrzymuje? - Jeżdżę tą drogą od trzydziestu lat - rzekł Neil - a i tak nie widzę płotu, dopóki go nie minę. Mocne zaklęcie dekoncentrujące. Muszę się skupić na drodze. Zawsze jest ciężko. Walczę z ochotą, żeby zawrócić, chociaż dokładnie wiem, dokąd jadę. - Aha - powiedziała Kendra. Nie powinna zdradzać, że czary dekoncentrujące nie mają na nią wpływu, ale nie przyszło jej do głowy żadne wytłumaczenie tego, że z łatwością zobaczyła płot. Widziała go wyraźnie: trzy równoległe linie drutu kolczastego przymocowanego do wąskich zardzewiałych słupków. Pikap dotarł do bramy. Neil zatrzymał wóz, wysiadł, otworzył ją, wsiadł z powrotem, a następnie znów ruszył naprzód. Gdy tylko auto minęło linię ogrodzenia, pojawiła się przed nimi góra stołowa. Tak bardzo dominowała nad okolicznym krajobrazem, że Kendra nie mogła pojąć, jakim cudem nie zauważyła jej aż do tej pory. Płaskowyż nie tylko był ogromny, lecz także przedstawiał się imponująco - jego strome zbocza barwiły pasy bieli, żółci, pomarańczu i czerwieni. - Witajcie w Zaginionej Górze - powiedział Neil, znów zatrzymując pojazd. - Ja to zrobię! - zawołał Warren, gdy Indianin otworzył drzwi, żeby znowu wysiąść. Podbiegł i zamknął bramę. Po chwili z powrotem wskoczył na platformę pikapa, a Neil zatrzasnął drzwi. Kendra zaczęła dostrzegać, że olbrzymi płaskowyż to niejedyne urozmaicenie krajobrazu po tej stronie płotu. Nagle pełno było wysokich kaktusów saguaro z zaokrąglonymi ramionami wycelowanymi w niebo. Między nimi rosły drzewa Jozuego. Ich powyginane konary wykręcały się w niewiarygodne kształty. - Jeszcze minutę temu nie było takich kaktusów - powiedziała Kendra. Neil pokręcił głową. - Takich nie. Mamy tu różnorodny las.

Pikap przyspieszył. Zaczęła się utwardzona droga. Asfalt był tak ciemny, jakby niedawno go położono. - To jest właśnie ta zaginiona góra? - spytała Kendra, patrząc na płaskowyż. - Góra stołowa, która zniknęła, gdy powstała ta ostoja. Tutaj nazywamy ją Malowaną Górą. Prawie nikt o tym nie wie, ale Nawahowie między innymi dlatego otrzymali największy rezerwat w całym kraju, żeby ukryć to uświęcone miejsce. - Czy Nawahowie są tu opiekunami? - Nie tylko. Jesteśmy tu nowi w porównaniu z ludem Pueblo. - Rezerwat jest tu od dawna? - spytała Kendra. W końcu jej się udało. Neil się rozkręcił! - To najstarszy rezerwat na kontynencie, założony setki lat przed europejską kolonizacją. Na początku kierowali nim przedstawiciele starożytnej rasy, którą ludzie z zewnątrz nazywali Anasazi. Rezerwat założył perski mag. Chciał, żeby to miejsce pozostało tajemnicą. W tamtych czasach po drugiej stronie Atlantyku nikt nie wiedział o tej ziemi. Cały czas nieźle sobie radzimy z tym, żeby nie znaleźć się na mapach. - Malowanej Góry nie widać zza płotu? - zapytała Kendra. - Nawet z satelity - oświadczył z dumą Neil. - Ten rezerwat to odwrotność fatamorgany. Nie widać nas, chociaż naprawdę tu jesteśmy. Dziewczynka zauważyła wróżki fruwające pośród kaktusów. Część była jasna, ze skrzydłami motyli lub ważek, ale większość odznaczała się bardziej ziemistymi barwami - a często również łuskami, kolcami lub pancerzykami ochronnymi. Ich skrzydła przypominały Kendrze żuki i szarańcze. Jedna brązowa puszysta wróżka poruszała nawet skórzastymi skrzydłami nietoperza. Gdy pikap wyjechał zza zakrętu, pojawiły się nowe gatunki kaktusów. Niektóre miały liście niczym miecze, inne - długie i wiotkie ramiona, a jeszcze inne - czerwonawe kolce. Uwagę Kendry zwrócił duży królik o krótkich rozgałęzionych rogach. Siedział obok kępy okrągłych kaktusów i ruszając nosem, węszył w powietrzu. - Ten zając ma rogi! - zawołała dziewczynka. - To szakalop - odrzekł Neil. - Przynoszą szczęście. - Zerknął na Kendrę, nie obracając głowy. - Piłaś dziś mleko? - Warren ma jakieś masło o takim samym działaniu - powiedziała wymijająco.

Warren rzeczywiście dysponował taką substancją, wytwarzaną z mleka olbrzymiego morsa żyjącego w rezerwacie na Grenlandii. Nawet zjadł go trochę dzisiaj, żeby widzieć magiczne istoty Zaginionej Góry. Kendra nie wspomniała tylko o tym, że z nią się nie podzielił, ponieważ nie potrzebowała już mleka do oglądania prawdziwej postaci zaczarowanych stworzeń. Pikap wjechał na szczyt wzniesienia, a wtedy wyłoniły się główne zabudowania Zaginionej Góry. Kendra najpierw spostrzegła ogromny kompleks puebla. Wyglądał jak dwadzieścia parę sprytnie zestawionych sześciennych domów z suszonej cegły. Miały ciemne okna bez szyb. Z czerwonawobrązowych ścian wystawały drewniane belki. Obok stała biała hacjenda z dachem pokrytym czerwoną dachówką, zbudowana na planie podkowy. Wyglądała na znacznie nowszą niż pueblo. Górowała nad nią wieża ciśnień ustawiona na długich palach. Po drugiej sfronie pustej przestrzeni znajdowały się dwie inne budowle. Jedną z nich była olbrzymia drewniana konstrukcja z łukowatym dachem z aluminium. Choć w okolicy nie było pasa startowego, Kendra zastanawiała się, czy to nie jest hangar. Druga budowla to niewysoka struktura przykryta kopułą osłaniającą spory obszar. Z dużego otworu tuż nad ziemią wystawał olbrzymi czarny łeb krowy jeszcze większej niż Wiola. Krowa żuła siano z wielkiego koryta. Widok gigantycznej głowy na poziomie gruntu oznaczał, że1 pod kopułą musi się znajdować głęboki dół, w którym mieszka to olbrzymie zwierzę. Auto podążało krętą drogą, a w końcu zatrzymało się na placu przed hacjendą wyłożonym płytkami. Zanim Neil zdążył zgasić silnik, otworzyły się drzwi frontowe budynku. Na progu pojawiła się niewysoka Indianka. Srebrne włosy splotła w kok, na ramionach zaś nosiła barwną chustę. Choć jej miedzianą skórę pokrywały zmarszczki, maszerowała energicznym krokiem, a oczy miała pełne życia. Za nią wyłoniło się kilka innych osób. Brzuchaty mężczyzna o wąskich ramionach, długich kończynach oraz gęstych siwych wąsach szedł obok smukłej Indianki o szerokiej szczęce i wydatnych kościach policzkowych. Za nimi wyszła z kolei piegowata kobieta z krótkimi brązowymi włosami. Pchała przed sobą wózek z pulchnym Meksykaninem o okrągłej twarzy. Kendra wysiadła z auta, a Warren, Dougan i Gavin zeskoczyli z platformy. - Witajcie w Zaginionej Górze - odezwała się starsza kobieta z siwym kokiem. Nazywam się Rosa, jestem opiekunką tego rezerwatu. Cieszymy się z waszej wizyty. Wszyscy się przedstawili. Młodsza wysoka kobieta to Mara, córka Rosy. Milczała. Tyczkowaty wąsacz nazywał się Hal. Kobieta pchająca wózek miała na imię Tammy i wyglądało

na to, że zna się z Douganem. Facet na wózku to Javier. Nie miał jednej nogi, a druga była unieruchomiona szyną. Postanowiono, że Warren i Dougan porozmawiają z Rosą, Tammy i Javierem w hacjendzie. Neil oraz Mara pomogli mężczyznom zanieść bagaże do domu, więc Kendra oraz Gavin zostali sami z Halem, który mial ich oprowadzić po rezerwacie. - To ci dopiero! - rzekł Hal, kiedy reszta zniknęła z zasięgu wzroku. - Niebo wali się nam na głowy, a oni przysyłają parę nastolatków. Bez obrazy. W Zaginionej Górze człowiek o sprawnym umyśle na samym początku uczy się, że pozory mylą. - K…k…kto zginął? - zapytał Gavin. Hal uniósł brwi. - Skoro wam nie powiedzieli, to chyba ja też nie powinienem. - Czy Javier został ranny w tym samym czasie? - zastanawiał się nastolatek. - Podobno - odparł Hal, zahaczając kciuki o szlufki dżinsów. Dzięki temu Kendra zwróciła uwagę na jego ciężką srebrną sprzączkę z dostojnym łosiem. - Gorąco dziś - powiedziała. - Skoro tak uważasz - odrzekł Hal. - Zaczęła się pora deszczowa. W tym tygodniu padało przez dwie noce. Od lipca ochłodziło się o parę stopni. - C…co nam pan pokaże? - spytał Gavin. - Co tylko chcecie. - Hal uśmiechnął się, błyskając złotym zębem. - Czujcie się jak ważniaki, bo możecie skończyć jako sztywniaki. Boże broń. - W…w…wie pan, po co przyjechaliśmy? - zapytał chłopak. - Nie moja sprawa. Pewnie przez jakąś głupotę na Malowanej Górze. I to niebezpieczną, sądząc po Javierze. Ja tam się nie wtrącam. - Czy Tam my pracowała razem z Javierem i tym kimś, kto zginął? - spytała Kendra. - Zgadza się - potwierdził Hal. - Wszystko się pokiełbasiło, więc wezwali kawalerię. Byliście już kiedyś w takim rezerwacie? Gavin kiwnął głową. - Tak - powiedziała Kendra. - No to pewno już wiecie, po co ta krowa. - Mężczyzna ruchem głowy wskazał budynek z kopułą. - Wołamy ją Mazy. Ostatnio jest trochę niespokojna, więc się do niej nie zbliżajcie, zwłaszcza kiedy je. Niektórzy mieszkają w

pueblu, ale wy dostaniecie pokoje w domu. Będziecie wdzięczni, jak tylko poczujecie ciąg od wentylatorów. - A ten budynek, który wygląda jak hangar? - zapytała Kendra. - To muzeum - odparł Hal. - Zdaje się, że jedyne w swoim rodzaju. Zostawimy je na koniec. Podniósł plastikowe wiadro z przykrywką i metalową rączką, a potem wrzucił je na platformę pikapa, którym przyjechał Neil. Wyciągnął z kieszeni kluczyki, żeby otworzyć drzwi. - Przejedziemy się - powiedział. - Wszyscy zmieścimy się z przodu. Kendra wspięła się do kabiny i usiadła pośrodku. Hal obszedł auto, żeby wsiąść od strony kierowcy. Złapał za kierownicę, a następnie podciągnął się do wnętrza. - Miło i przytulnie - skomentował, przekręcając kluczyk w stacyjce. Zerknął na Kendrę i Gavina. - Nie mówcie, że jesteście zakochani! Oboje pospiesznie pokręcili głowami. - Nie protestujcie już tak bardzo - zaśmiał się, wycofując auto. Potem ruszył drogą gruntową. - Wiem, na pewno myślicie, że jeżeli nie liczyć budynków i Malowanej Góry, kompletnie nic tu nie ma. Ale zdziwicie się, ile tu ukrytych źródeł, wąwozów, labiryntów z piaskowca. Nie mówiąc o tym, że najwięcej dzieje się pod ziemią. - Jaskinie? - spytał Gavin. - I to jakie! - zawołał Hal. - W niektórych komnatach zmieściłoby się boisko futbolowe i jeszcze zostałoby trochę miejsca. Mamy tutaj aż siedem skomplikowanych systemów jaskiń, w sumie ciągną się one przez setki kilometrów. Myślę, że pewnego dnia odkryjemy, że wszystkie się łączą. Gdyby wpuścić tu ludzi, to byłaby światowa mekka grotołazów. Oczywiście, jak się pewnie domyślacie, nigdy nie wiadomo, na co można się tam natknąć. Lepiej zostać na powierzchni, podziwiać wspaniałe wąwozy i pierwszorzędne pagórki. - Jakie istoty mieszkają w jaskiniach? - spytała Kendra. - Nie chcę się tym interesować. Jasne, któregoś dnia kopnę w kalendarz, ale to nie ciekawość mnie wykończy. Zresztą wcale nie trzeba tam zaglądać, żeby wiedzieć, że roi się w nich od najprzeróżniejszych straszydeł, jakie tylko gnębiły ludzkość od początku świata. No, zaczynamy zwiedzanie. Patrzcie przed siebie.

Gdy wyjechali zza urwistej skały, ich oczom ukazała się stara hiszpańska misja z pojedynczą dzwonnicą. Brązowe ściany budynku wznosiły się i opadały łagodnymi krzywiznami. Pikap zajechał od tyłu, gdzie znajdował się cmentarz otoczony niskim murkiem. Hal zatrzymał auto. - Ta misja oraz pueblo to najstarsze budynki na naszym terenie - powiedział. - Park sztywnych to jeden z najciekawszych punktów. Mieści się tu nie tylko największa kolekcja zombi na świecie, ale do tego jedna z najstarszych! - Otworzył drzwi wozu i zeskoczył na ziemię. Kendra zerknęła na Gavina, żeby sprawdzić, jak zareagował na tę wiadomość, ale chłopak też już wysiadał. Od strony cmentarza dobiegał brzęk wielu dzwonków. - Zombi? - zapytała Kendra z niedowierzaniem. Wysunęła się z kabiny, zeskoczyła i tupnęła stopami o grunt. - W sensie: martwi ludzie? - Nie ludzie - uściślił Hal. - Nie tacy jak ty i ja. - Wziął plastikowe wiadro z platformy pikapa. - Zombi mają mózgi nie większe niż pijawka. I są mniej więcej równie ludzkie. - Czy to bezpieczne? - upewniała się Kendra. Mężczyzna podprowadził ich do małej żelaznej furtki w murze cmentarza. - Zombi mają tylko jeden popęd: głód. Wystarczy go zaspokoić, a stają się niezbyt groźne. Mamy tu najlepszy system, o jakim w życiu słyszałem. Kendra weszła za Halem i Gavinem przez furtkę na teren cmentarza. Nagrobki nie okazały się zbytkowne. Wszystkie były małe, stare, białe jak kość, a przy tym tak wytarte, że tylko tu i ówdzie z trudem dało się odczytać pojedyncze litery czy cyfry. Przy każdym grobie na niewysokiej tyczce ze sznurkiem zamocowano dzwonek. Sznurki znikały pod ziemią. Spośród niemal dwustu dzwonków na cmentarzu w tej chwili dzwoniło co najmniej trzydzieści. - Trochę z tym było roboty - powiedział Hal. - Nieźle wytresowali te zombiaki. Jeszcze tu wtedy nie pracowałem. Kiedy truposze robią się głodne, dzwonią. Gdy już sobie trochę podzwonią, to przynosimy im miazgę. - Uniósł wiadro. - Tak długo, jak je karmimy, siedzą spokojnie. Hal podszedł do najbliższego brzęczącego dzwonka. Przykucnął, uniósł przezroczystą rurkę, która znikała w ziemi, i wyciągnął z niej korek. Z tylnej kieszeni wyjął lejek. - Możesz potrzymać? - zwrócił się do Gavina. Gavin przytrzymał lejek w rurce, a Hal zdjął wieko z wiadra i zaczął wlewać maziowaty czerwony płyn. Kendra odwróciła wzrok, kiedy brylasta zawiesina popłynęła w dół. Mężczyzna

przestał nalewać, zatkał rurkę i ruszył do kolejnego rozkołysanego dzwonka. Dziewczynka zauważyła, że ten poprzedni przestał dzwonić. - Co by było, jeśli przestalibyście je karmić? - zainteresował się Gavin, gdy wetknął lejek w następną rurkę. - Chyba się domyślasz - odrzekł Hal, nalewając obrzydliwą maź. - Głód by narastał, aż w końcu zombi wylazłyby na powierzchnię i same zaczęły szukać pożywienia. - A dlaczego ich nie nakarmić do syta, a potem odkopać i spalić? - zapytała Kendra. - To nie byłoby zbyt humanitarne - skarcił ją Hal, przechodząc do kolejnego grobu. Może nie rozumiesz. Zombi, w przeciwieństwie do niektórych nieumarłych, nie mają ludzkiej iskry. Ukrócenie cierpień człowieka uwięzionego w takiej postaci mógłbym uznać za akt litości. Ale zombi jest pozbawione człowieczeństwa. Zombi to coś innego. Zagrożony gatunek, mówiąc szczerze. Ani ładny, ani uroczy. Niezbyt bystry i niezbyt prędki. To wytrwałe drapieżniki, w pewnych okolicznościach zabójcze, ale słabo potrafiące się bronić. Znaleźliśmy sposób zaspokojenia ich żądzy, który nikomu nie robi krzywdy, a jednocześnie pozwala nam chronić ten gatunek, więc go wykorzystujemy, nawet jeśli jest mało apetyczny. Niewiele się różnimy od ekologów ratujących od wyginięcia brzydkie nietoperze, pająki albo komary. Nasze rezerwaty istnieją po to, żeby otaczać opieką wszystkie magiczne istoty, i piękne, i wstrętne. - To chyba ma sens - przyznała Kendra. - Mogę poczekać w samochodzie? - Jak sobie życzysz - odparł Hal, po czym rzucił jej kluczyki. Odbiły się od jej palców i upadły na suchy grunt obok jednej z rurek. Po chwili wahania dziewczynka porwała je z ziemi. Potem wybiegła z cmentarza. Idąc do wozu, przez chwilę pomyślała, że chętnie zamieniłaby się miejscami z bratem. W raju według Setha karmienie podziemnych zombi krwistą miazgą to pewnie najlepsza rozrywka. Ona z kolei z milą chęcią spędziłaby trochę czasu z dziadkami, poczytała stare dzienniki i wyspała się w znajomym łóżku. W kabinie rozkręciła klimatyzację, ciepławy powiew ze wszystkich wylotów skierowała wprost na siebie. Okazało się to tylko odrobinę skuteczniejsze niż chłodzenie się przy pomocy suszarki do włosów. Wyobraziła sobie, że ucieka w upale przed hordą wygłodniałych zombi, w końcu dostaje udaru, pada na ziemię i daje się pożreć. Potem w myślach zobaczyła, jak Hal wygłasza poruszającą mowę na jej pogrzebie, w której wyjaśnia, że śmierć Kendry stanowiła

piękną ofiarę, pozwalającą, aby szlachetne zombi żyły dalej i zachwycały członków przyszłych pokoleń, bezmyślnie próbując ich zjeść. Przy jej farcie to było absolutnie możliwe. W końcu Hal i Gavin wrócili z cmentarza. Hal wstawił wiadro na tył wozu, a następnie usiadł za kierownicą. - Zeszła niemal cała miazga - powiedział. - Na szczęście zwykle biorę więcej, niż trzeba. Dwadzieścia dzwonków to już jest ruchliwy dzień. Trzydzieści dwa to prawie rekord. - D…d…d…d…dokąd teraz? - zapytał Gavin. Kendra zauważyła, że kiedy się jąka, jedną dłoń zaciska w pięść. - Zaliczymy parę punktów, a potem wrócimy do muzeum - powiedział Hal. Zawiózł ich do starego młyna z przykrytą studnią. Później pokazał nawadniane pola, gdzie grupka mężczyzn i kobiet w pocie czoła uprawiała kukurydzę oraz inne rośliny. Wskazał też nieckowate zagłębienie w ziemi, gdzie podobno uderzył meteor, a także obwiózł wokół olbrzymiego drzewa Jozuego liczącego kilkaset gałęzi. W końcu znów zobaczyli hacjendę i kompleks puebla. Hal zatrzymał auto przed muzeum. Kendra z Gavinem podeszli za nim do niewielkich drzwi, które znajdowały się tuż obok większych wrót umieszczonych na rolkach. Hal je otworzył i weszli do środka. Hangar był jednym ogromnym pomieszczeniem. Przez wysokie okna wpadało światło dzienne. Mężczyzna włączył lampy, by rozproszyć pozostałe cienie. - Witajcie w Muzeum Historii Nienaturalnej - powiedział. - To największa na świecie kolekcja wolno stojących szkieletów magicznych istot oraz innych pokrewnych eksponatów. Tuż przed Kendrą stał humanoidalny szkielet dwa razy wyższy od człowieka. Czaszka zwężała się w ścięty szpic i miała trzy oczodoły ułożone w trójkąt. Tabliczka z brązu informowała, że to tryklop mezopotamski. Za nim ulokowano wiele innych. Były tam kości konia połączone z ludzkim torsem zamiast końskiego karku i łba, szkielet ogra ustawiony tak, jakby walczył z dziewięcioma szkieletami karłów, krowi łeb wielkości przyczepy kempingowej, delikatne szkieleciki wróżek zawieszone na drucikach, a także gigantyczny człekokształtny szkielet z zakrzywionymi kłami oraz nieproporcjonalnie grubymi kośćmi. Ten ostatni miał rozmiary połowy wysokiej hali. Kendra zauważyła również inne egzotyczne eksponaty. Na hakach wisiała ogromna łuskowata skóra, sucha i wiotka, najwyraźniej zrzucona przez istotę o czterech kończynach i wężowym ciele. W szklanej gablocie znajdowała się jaskrawa kolekcja skorupek jaj. Niektóre

były wielkie, a inne - malutkie. Wzdłuż całej jednej ściany umieszczono przedziwne bronie oraz zbroje. Nad wejściem sterczały gigantyczne złote rogi. Mimo mnogości ciekawych okazów Gavin natychmiast ruszył w kierunku niewątpliwej głównej atrakcji. Kendra z Halem podreptali za nim. Dogonili go, gdy stanął na środku pomieszczenia i podparł się pod boki. Czwartą część powierzchni hali zajmował szkielet olbrzymiego smoka otoczony kolistą barierką. Kendra przyglądała się długim smukłym kościom skrzydeł, ostrym pazurom na czterech stopach, kręgom wijącego się ogona i eleganckiej szyi, a także groźni nym zębom w potężnej rogatej czaszce. Mleczne kości były półprzezroczyste, jakby wykonane z kwarcu albo mlecznego szkła. Nadawało to szkieletowi eterycznego wyglądu. - Kto śmiał wystawić na pokaz prawdziwe kości smoka? - syknął Gavin przez zaciśnięte zęby. - Zgadza się, prawdziwe - rzekł Hal. - W przeciwieństwie do pewnych okazów, które są rekonstrukcjami i w ogóle, to jest pełny, oryginalny szkielet smoka. Nigdzie indziej takiego nie znajdziecie. - Kto to zrobił? - powtórzył Gavin. Oczy mu płonęły. Hal w końcu zauważył, że chłopak się zdenerwował. - Tuż przed tobą jest tabliczka. Wściekły Gavin pewnym krokiem pomaszerował przed siebie, żeby przeczytać napis na brązowej płycie przymocowanej do barierki. Chłopak tak mocno ścisnął barierkę, że na dłoniach zarysowały się ścięgna. Wziął rozedrgany oddech, a potem obrócił się gwałtownie. Ciało miał spięte i łypał na Hala w taki sposób, jakby zaraz zamierzał go uderzyć. - Czy nikt wam nigdy nie powiedział, że szczątki smoka są święte? Niewzruszony Hal odwzajemnił spojrzenie. - Łączy cię ze smokami szczególna więź? Gavin spuścił wzrok i rozluźnił mięśnie. Po chwili odezwał się spokojniejszym głosem: - M…mój tata z nimi pracował. - Nie gadaj! - mruknął Hal z podziwem. - Niewielu ma wystarczająco silny charakter do takiej roboty. Mogę zapytać, jak się nazywał? - Charlie Rose. - Gavin nie podniósł wzroku.

- Twój ojciec to Chuck Rose?! - wydyszał mężczyzna. - Od czasów samego Pattona tylko jego jednego można by nazwać poskramiaczem smoków! Nie wiedziałem, że Chuck miał syna! Chociaż w sumie zawsze był deczko skryty. Co tam u twojego staruszka? - Nie żyje. Twarz Hala posmutniała. - Aha. Nie doszły mnie wieści. Przykro mi, naprawdę. Nic dziwnego, że widok smoczego szkieletu tak cię rozdrażnił. - Tata ciężko pracował, żeby chronić smoki - powiedział Gavin, w końcu podnosząc wzrok. - Ich dobro było dla niego priorytetem. Wiele mnie o nich nauczył. O Pattonie Burgessie nie słyszałem zbyt wiele. - Patton to już historia. Zmarł ponad sześćdziesiąt lat temu. To zrozumiałe, że twój ojciec niewiele o nim wspominał. Miłośnicy smoków najchętniej unikają tego tematu. Plotka, co prawda nigdy niepotwierdzona, głosi, że Patton był ostatnim śmiertelnikiem, który zgładził dorosłego smoka. Kendra usiłowała zachować opanowany wyraz twarzy. Gdyby zdradziła, co wie o Pattonie Burgessie, powiązałoby ją to z Baśnioborem. Lepiej udawać, że nigdy o nim nie słyszała. - Zgładził dorosłego smoka? - spytał Gavin z uśmiechem. Najwyraźniej w ogóle w to nie wierzył. - Czy twierdził, że zabił właśnie tego? - Jak opowiadał mi dziadek, a miał okazję poznać Pattona, on nigdy nie twierdził, że zabił smoka. Tak naprawdę to wręcz przeciwnie. Mówił, że trafił na Ranticusa, śledząc podejrzanych handlarzy, którzy grabili jego narządy i sprzedawali je po kawałku. - Ranticus należał do dwudziestki zaginionych smoków - powiedział Gavin. - Ta mniejszość nie chciała się schronić w rezerwatach. - Wystawiając go na pokaz, nie mamy złych intencji - odrzekł Hal. - Jak już, to okazujemy mu szacunek. Zachowujemy, co się da. Przecież nie liczymy sobie za bilety. Gavin pokiwał głową. - Z p…p…powodu mojego taty smoki znaczą dla mnie więcej niż wszystkie inne istoty. Przepraszam, jeśli zachowałem się niewłaściwie. - Nie ma sprawy. Przykro mi, że nie znałem twojej historii. Na pewno inaczej bym to rozegrał.

- Na przykład by mnie pan tu nie przyprowadził? - zapytał Gavin. - Masz mnie. - Te kości są piękne - odezwała się Kendra, ponownie koncentrując się na fantastycznym szkielecie. - Nie przychodzi mi do głowy nic, co byłoby lżejsze i mocniejsze zarazem - powiedział Hal. Gavin również spojrzał na eksponat. - Mogą je unicestwić tylko inne smoki. Czas i żywioły nie mają szans. Przez kilka minut w milczeniu podziwiali szczątki. Kendrze wydawało się, że mogłaby patrzeć na ten szkielet przez resztę dnia. Odnosiło się wrażenie, że smoki są magiczne aż do szpiku kości. Hal pomasował swój krągły brzuch. - Też byście coś wtrząchnęli? - zapytał. - Chętnie bym coś zjadł - przyznał Gavin. - Jak pan je z tymi wąsami? - zaciekawiła się Kendra, gdy ruszyli ku wyjściu. Hal czule pogładził zarost. - Zachowują smak na dłużej. - Przepraszam, że zapytałam - odparła dziewczynka, krzywiąc twarz. W milczeniu wyszli z muzeum. Hal minął pikapa i powędrował w stronę hacjendy. - Serio, cieszę się, że was poznałem - powiedział, gdy zbliżyli się do drzwi frontowych. Jedno z was jest trochę przewrażliwione na punkcie zombi, a drugie ciutkę za bardzo kocha smoki, ale przecież wszyscy mamy jakieś dziwactwa. A tak w ogóle, to podwójnie się cieszę, bo Rosa nigdy tak dobrze nie gotuje jak wtedy, gdy mamy gości. - Lubi pan Rosę? - spytał Gavin. - Pewno, że lubię. To moja żona i w ogóle, więc nie wypada narzekać. Zaginiona Góra różni się od innych rezerwatów, bo od zawsze opiekunem jest kobieta. To dziedzictwo ludu Pueblo, gdzie ziemia jest przekazywana w linii żeńskiej. Wkrótce Rosę pewnie zastąpi Mara. Trudny z niej orzech do zgryzienia. Lojalna jak mało kto, ale niezbyt przyjazna. Hal otworzył drzwi. Poprowadził ich korytarzem do przestronnej jadalni. Powietrze w hacjendzie było chłodniejsze i bardziej wilgotne niż na zewnątrz. Kendra, zauważyła, że przy oknie mruczy duży wentylator. Warren oraz Dougan siedzieli już przy stole z Rosą i Marą.

- Właśnie się zastanawialiśmy, kiedy przyjdziecie - powiedziała Rosa. - Gdzieś ty ich zabrał? Do Kolorado? - Tu i tam - odparł Hal niespeszony. - Karmiliśmy zombi i w ogóle. Z koszyka na stole podwędził nacho z niebieskiej kukurydzy, a potem szybko cofnął rękę, zanim Rosa zdążyła grzmotnąć go chochlą. - To musiało być bardzo apetyczne - stwierdził Warren i rzucił Kendrze znaczące spojrzenie. - J…j…jesteśmy gotowi coś zjeść - powiedział Gavin. - A my jesteśmy gotowi was nakarmić - odrzekła Rosa z uśmiechem. - Zupa z enchiladą, tamale i zapiekanka z kukurydzą. Tammy wprowadziła do jadalni Javiera na wózku, po czym wszyscy zaczęli dzielić się jedzeniem. Gdy Rosa nałożyła czerwonawej zupy do talerza Kendry, dziewczynka usiłowała przegnać myśli o zombi. Potrawy wyglądały i smakowały nieco inaczej niż dania kuchni meksykańskiej, jakie dotychczas jadła. Smakowały jej, nawet jeśli były nieco zbyt pikantne. Przy obiedzie rozmawiano o wszystkim i o niczym. Najwięcej mówił Hal, a Mara nie odzywała się wcale. Po skończonym posiłku Warren z Douganem przeprosili, a następnie zabrali ze sobą Kendrę oraz Gavina. Warren zaprowadził Kendrę do sypialni z widokiem na podwórko, a potem zamknął drzwi. - Dougan omawia sprawy z Gavinem - powiedział. - To będzie twój pokój. Nie powinniśmy tu długo zabawić. Jutro wybieramy się po artefakt. Zgodzili się, żebym im towarzyszył. Ty musisz tylko cierpliwie czekać. - Co się stało poprzednio? - spytała Kendra. Warren przysunął się bliżej i ściszył głos. - Poszli tam Javier, Tammy oraz facet imieniem Zack. Wejście do skarbca znajduje się na szczycie Malowanej Góry i zdaje się, strasznie trudno tam dotrzeć. Zaprowadził ich Neil, ponieważ zna drogę, ale później czekał przed wejściem. Rosa powierzyła im klucz do skarbca, więc weszli bez kłopotu i pokonali kilka pułapek. A potem natknęli się na smoka. - Żywego? - zapytała Kendra. - Zack, który dowodził, zginął, zanim skapowali, co się dzieje. Javier stracił nogę i zranił drugą. Nie został ugryziony, ale uderzony ogonem. Tammy i on mieli szczęście, że w ogóle uszli z życiem. Nie za bardzo umieli opisać smoka, lecz są pewni, że to właśnie on ich zaatakował.

- Tata Gavina pracował ze smokami - powiedziała dziewczynka. - I to dlatego sprowadzili tu Gavina. Wygląda na to, że chłopak ma naturalny dar poskramiacza. Dla jego bezpieczeństwa nikomu o tym nie mów. Ojciec właśnie z tego powodu utrzymywał jego istnienie w tajemnicy. Gdyby ktoś się dowiedział, Gavin stałby się takim samym celem jak ty. - Kto to jest poskramiacz smoków? Warren usiadł na łóżku. - Żeby to pojąć, najpierw musisz zrozumieć smoki, prawdopodobnie najpotężniejszą rasę magicznych stworzeń. Żyją tysiące lat, potrafią rozrastać się do rozmiarów bloków mieszkalnych, są przerażająco inteligentne, a magia przepełnia do głębi całe ich jestestwo. Niemal każdy śmiertelnik, który spróbuje z nimi rozmawiać, natychmiast zostanie sparaliżowany i będzie całkiem bezbronny. Poskramiacz smoków umie uniknąć tego efektu. Jest w stanie prowadzić prawdziwą rozmowę. - I wtedy kontroluje smoka? - zapytała Kendra. Warren zachichotał. - Smoka nie da się kontrolować. Ale te istoty są tak bardzo przyzwyczajone do obezwładniania innych samym wzrokiem, że człowiek, którego nie potrafią złamać, wydaje im się niezwykle intrygujący. To niebezpieczna gra, ale czasem smoki gotowe są spełniać życzenia takich osób, między innymi pozwalają im przeżyć. - Więc Gavin spróbuje przejść obok smoka? - Taka jest koncepcja. Dopiero teraz dowiedziałem się o bestii, ale jemu powiedzieli już wcześniej. Chyba się na to pisze. A ja jestem na tyle głupi, że pójdę z nim. - A gdyby rozmowa zawiodła? Zdołacie go zabić? - Żartujesz? Czym? Smocze łuski są jak z kamienia, a kości twarde niczym diament. Każdy smok dysponuje unikalnymi mocami, nie mówiąc już o zabójczych kłach, pazurach i ogonie. No i nie zapominaj, że poza wyjątkowymi osobami wszyscy inni na ich widok kamienieją ze strachu. Smoki to najdoskonalsi drapieżcy. - Hal mówił, że Patton Burgess kiedyś podobno zgładził smoka - powiedziała Kendra. - Jakim cudem zaczęliście mówić o zabijaniu smoków? - zdziwił się Warren. - Mają tu w muzeum smoczy szkielet. Podarowany przez Pattona.

- Patton zawsze zaprzeczał takim pogłoskom. Nie widzę powodu, żeby mu nie wierzyć. W dawnych czasach wielcy czarownicy poznali magię, która pozwalała niszczyć smoki. Właśnie dlatego dały się przekonać do schronienia w Siedmiu Azylach. Ale ostatni czarownik potrafiący zgładzić te stworzenia chodził po ziemi setki lat temu. W naszych czasach jedyni ludzie zabijający smoki, o jakich słyszałem, to kłusownicy znęcający się nad maleństwami. Zresztą nawet tacy kłusownicy są rzadcy, bo bardzo krótko żyją. - Co to jest Siedem Azylów? - Rezerwaty wyższego poziomu niż te, które dotąd poznałaś. Pewne magiczne istoty są zbyt potężne, żeby znieść opiekę ludzi. Wtedy wysyła się je do jednego z Siedmiu Azylów. Prawie nikt nie wie, gdzie się znajdują. Ja też nie. Ale zbaczamy z tematu. - Chcesz ukraść artefakt smokowi - podsumowała Kendra. - Blisko. Zamierzam przemknąć się obok smoka, żeby pomóc Douganowi zdobyć artefakt, ukraść mu go i schować w bezpieczniejszym miejscu. - Myślisz, że Gavin naprawdę zdoła zagadać smoka? - Jeśli potrafi tyle, ile twierdzi Dougan, to jest to możliwe. Jego ojciec był najsławniejszym znawcą smoków na świecie. Nawet wśród opiekunów oraz Rycerzy Świtu smoki to wciąż stworzenia z legend. Nigdy nie widziałem żywego. Mało kto z nas widział. Ale Chuck Rose żył wśród nich miesiącami i badał ich zwyczaje. Nawet jednego sfotografował. - Jak zginął? Warren westchnął. - Pożarty przez smoka.

Rozdział VIII Cieniolud Seth wycisnął pastę na szczoteczkę i zaczął szorować zęby. Ledwo widział własne odbicie w lustrze. Sytuacja w Baśnioborze robiła się tak napięta, że prawie przestał zazdrościć siostrze wyjazdu. Prawie. Czasami wciąż wyobrażał sobie, jak Kendra z Warrenem spuszczają się na linach do egipskiego grobowca, a potem ogniem z karabinów maszynowych koszą zastępy mumii i kobr. Taka superprzygoda była lepsza od tajemniczej zarazy, przez którą wróżki traciły blask. Chłopak splunął do umywalki, ochlapał twarz wodą, a następnie wyszedł z łazienki i ruszył po schodach na strych. Właśnie uczestniczył w długiej rozmowie z dziadkami, Tanu oraz Daleem, a teraz starał się przetrawić nowe informacje, a także wykombinować sposób, żeby wszystkich uratować. Gdyby tylko mógł udowodnić, że ożywieńca wcale nie pokonał fuksem, może następnym razem zabrano by go na tajną misję. Na szczycie schodów przystanął i oparł się o framugę. Gasnące światło zmierzchu lśniło purpurą w oknie na strychu. Dziadek wraz z resztą obmyślali listę możliwych źródeł plagi. W Baśnioborze przebywały podobno cztery ważne demony: Bahumat, na dobre uwięziony pod wzgórzem, Olloch Żarłoczny, unieruchomiony w lesie do czasu, aż jakiś głupek go nakarmi, Graulas, bardzo stary demon praktycznie w stanie hibernacji, a także mieszkający w asfaltowym jeziorze Kurisok, ale jego nikt nigdy nie widział. Wbrew sobie Seth zerknął na dzienniki piętrzące się obok łóżka Kendry. Dzięki lekturom siostra już wcześniej dowiedziała się o jeziorze asfaltu. Czyżby te księgi naprawdę mogły zawierać wiadomości, które przeoczyli dziadek oraz pozostali? Raczej nie. A nawet gdyby, to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby sami wzięli się do czytania. Dorośli stwierdzili, że spośród tych czterech demonów najgroźniejsi byli Bahumat i Olloch, ponieważ nigdy nie przystali na warunki traktatu. Większość magicznych istot w Baśnioborze musiała zobowiązać się do przestrzegania zasad wyznaczających nienaruszalne granice oraz określających, w jakim stopniu wolno krzywdzić inne stworzenia. Pewnych barier Graulas i Kurisok zobowiązali się nie przekraczać. Złożyli przysięgi, których nie mogli złamać.

Oba demony zagrażały jedynie głupcom wkraczającym na ich teren. Jednakże Bahumat znajdował się w Baśnioborze, jeszcze zanim uchwalono traktat, natomiast Olloch przybył tu jako gość, co nakładało na niego pewne ograniczenia, lecz mimo wszystko pozwalało narobić kłopotów, gdyby tylko urósł w siłę. Przynajmniej Seth tak to zrozumiał. Najważniejsze, że zarazy przypuszczalnie nie wywołał żaden z tych demonów, w każdym razie bezpośrednio. Nie dysponowały dostatecznymi możliwościami. W lochu przetrzymywano kilku potencjalnych sprawców, ale Dale upewnił się, że wszyscy wciąż tkwią w niewoli. W bagnie mieszkała wiedźma, która wyszkoliła Muriel, jednak babcia uważała, że starucha nie ma takiej mocy, a pozostali przyznali jej rację. Na terenie rezerwatu leżało także trujące trzęsawisko pełne nikczemnych stworzeń, ale nie mogły one przekraczać ściśle wyznaczonych granic. To samo dotyczyło mieszkańców tunelu położonego nieopodal domostwa Nerona. Dziadek wymienił również wiele innych mrocznych istot żyjących w Baśnioborze, lecz żadna z nich nie opanowała tak dobrze czarnej magii, żeby rozpętać zarazę. W końcu, kiedy zabrakło podejrzanych, Seth zapytał, co straszy w starej rezydencji. Zanim dorośli odpowiedzieli, chcieli usłyszeć, skąd chłopiec wie o istocie zamieszkującej dom. Dotąd nie wspomniał, że zajrzał tam po ucieczce przed Ollochem. Bał się, że będą źli, bo wszedł do środka. Wyjaśnił, że zgubił się w lesie i miał nadzieję, że z dachu zobaczy, gdzie się znajduje. Potem opowiedział o przerażającej trąbie powietrznej, która nagle się poderwała i wygoniła go z domu. Dziadek wyjaśnił, że nie wiadomo, co mieszka w starej rezydencji. Willa upadła podczas nocy kupały ponad sto lat temu. Ówczesny opiekun, Marshal Burgess, stracił życie, a jego następców ostrzegano, by omijali to miejsce. - Cokolwiek zalęgło się w posiadłości - podsumował dziadek - pochodzi z rezerwatu. Nawet jeśli uciekło z zatrutego trzęsawiska, nie powinno dysponować wystarczającą mocą, żeby wywołać zarazę. Zaleta traktatu polega na tym, że wiemy, jakie istoty tu mieszkają. Są skatalogowane. - Jak to możliwe, że któraś z nich została w rezydencji po nocy kupały? - zdziwił się Tanu. - Z nastaniem poranka winowajca powinien był otrzymać nakaz powrotu do siebie. - Teoretycznie każda istota mogła tam pozostać, jeśli tylko zdołała zmienić wpis w rejestrze. Prawdopodobnie to właśnie się stało - wyjaśnił dziadek. - Za pomocą rejestru można modyfikować bariery oraz zezwalać na dostęp. Patton Burgess wyrwał z niego najważniejsze

kartki z traktatem i zdołał z nimi uciec. W przeciwnym razie rezerwat mógł upaść. Zapis traktatu znajduje się teraz w obecnym rejestrze, ale zmiany wyrządzone w starej rezydencji były nieodwracalne. W takim razie to nie trąba powietrzna. Ani demony. Ani, najwyraźniej, żadna inna istota w całym Baśnioborze. A mimo to zaraza była faktem. W końcu postanowili przespać się z nierozstrzygniętym problemem. Jedyna stanowcza decyzja podjęta tego dnia dotyczyła wpisu do rejestru, który zakazywał wszystkim wróżkom wstępu do ogrodu. Seth powędrował do okna, żeby popatrzeć na purpurowy zmierzch. Odskoczył gwałtownie na widok czarnej sylwetki na tle rozświetlonego nieba. Wpadł na stojący obok teleskop, ale zdołał go złapać, zanim kosztowny sprzęt runął na ziemię. Potem znów obrócił się do okna. Spodziewał się, że przycupniętej postaci już tam nie będzie. Ona jednak pozostała i wcale nie była sylwetką - ale trójwymiarowym cieniem o kształtach człowieka. Cieniolud pomachał do Setha. Chłopiec bez przekonania odpowiedział tym samym… Cieniolud potrząsnął pięściami jakby podekscytowany i pokazał, żeby Seth otworzył okno. Chłopiec pokręcił głową. Cieniolud wskazał na siebie, później na wnętrze pokoju, a następnie znów wykonał gest otwierania okna. Seth w zeszłe wakacje wpakował się w nie lada kłopoty, kiedy wpuścił pewną istotę przez to samo okno na strychu. Udawała małe dziecko, ale okazała się zdradzieckim goblinem. Gdy tylko stwór znalazł się w środku, sprowadził do domu inne okropieństwa. Zanim tamta noc dobiegła końca, dziadek dostał się do niewoli, a Dale tymczasowo zmienił się w ołowiany posąg. Seth zapamiętał tę lekcję. Tego lata podczas nocy kupały nie ruszał się z łóżka. Wcale go nie kusiło, żeby wyjrzeć przez okno. Oczywiście noc kupały różniła się od pozostałych nocy, ponieważ tylko wtedy w Baśnioborze znikały wszystkie bariery, a koszmarne potwory mogły wejść do ogrodu. W zwyczajny wieczór groźne istoty nie miały prawa kucać pod oknem Setha. Czy to znaczyło, że cieniolud jest przyjazny? Z drugiej strony, przyjazne stworzenia ostatnio także stały się groźne. Może cieniolud kiedyś miał prawo wstępu do ogrodu, a teraz przeszedł na stronę zła i próbuje nabrać Setha! Albo to on rozpętał zarazę! Chłopiec zadrżał na samą myśl - czarna jak atrament postać zdawała się prawdopodobnym kandydatem na inicjatora plagi, która zastępowała światłość cieniem.

Seth zaciągnął zasłony i odsunął się od okna. Co powinien zrobić? Musi komuś powiedzieć! Zbiegł ze strychu i pognał do pokoju dziadków. Drzwi były zamknięte, więc załomotał w nie pięścią. - Proszę! - zaprosiła go babcia. Otworzył drzwi. Ani ona, ani dziadek nie przebrali się jeszcze w nocną bieliznę. - Coś pojawiło się za moim oknem - pospiesznie wyszeptał Seth. - Jak to? - zapytał dziadek. - Cieniolud. Żywy cień w kształcie człowieka. Chciał, żebym go wpuścił. Kto jeszcze poza wróżkami ma wstęp do ogrodu? - Hugo i Mendigo - odparła babcia. - I oczywiście skrzaty, które mieszkają pod ogrodem i wolno im wchodzić do domu. Stan, coś jeszcze? - Każda inna istota potrzebuje zaproszenia - powiedział dziadek. - Na przykład parę razy wpuszczałem satyrów. - A jeśli to ten cieniolud rozpętał zarazę? - zasugerował Seth. - Może to jakaś istota, o której nie wiedzieliśmy, że jest w rezerwacie? Mroczny wróg, który ma dostęp do ogrodu, ale nie do domu? Dziadek w zamyśleniu zmarszczył czoło. - Ogród jest zabezpieczony tak, żeby większość istot, również niespodziewanych gości, nie mogła wejść. Z jakiejś przyczyny natura tego cienioluda powoduje, że nie wszystkie reguły mają wobec niego zastosowanie. - Przynajmniej nie może się dostać do domu - powiedziała babcia. Dziadek ruszył do drzwi. - Lepiej chodźmy po Tanu i Dale’a. Seth podążył za dziadkami. Sprowadzili tamtych, a następnie wyjaśnili im sytuację. Gęsiego weszli po schodach na strych - dziadek na przedzie, a Seth z tyłu. Odsunęli teleskop i zgromadzili się przy zasłoniętym oknie. Babcia ściskała kuszę, a Tanu miał gotowy eliksir. Dziadek odsunął kotarę, odsłaniając pusty kawałek dachu ledwie widocznego w gasnącym świetle zmierzchu. Seth przecisnął się do szyby. Rozglądał się na wszystkie strony. Cieniolud zniknął. - On tu był - zapewnił chłopiec.

- Wierzę ci - odrzekł dziadek. - Serio! - nie ustępował Seth. Czekali i obserwowali. Dziadek świecił latarką przez nieco wypukłe szyby. Nie dostrzegli ani śladu intruza. W końcu dziadek wyłączył światło. - Na noc zostaw okno zamknięte - ostrzegł chłopca Tanu. - Jeżeli tamten wróci, zawołaj mnie. Jeśli nie, to rano przeszukam dach. Tanu, Dale i dziadek wyszli z pokoju. Babcia zatrzymała się na szczycie schodów. - Nic ci nie będzie? - spytała. - Nie boję się - odparł Seth. - Po prostu miałem nadzieję, że odkryłem coś ważnego. - Zapewne tak właśnie jest. Nie otwieraj okna. - Nie otworzę. - Dobranoc, skarbie. Słusznie postąpiłeś, dając nam znać. - Dobranoc. Babcia wyszła. Chłopiec przebrał się w piżamę i położył do łóżka. Zaczął podejrzewać, że cieniolud powrócił i siedzi teraz tuż za oknem. Pewnie stwór nie chciał, żeby inni go zobaczyli, ale gdyby teraz Seth wyjrzał przez szybę, na bank by tam był i w milczeniu prosił, żeby go wpuścić. Nie potrafiąc pozbyć się tego wrażenia, chłopak podszedł do okna i odsunął zasłonę. Cienioluda nie było. *** Nazajutrz rano Tanu wyszedł na dach za oknem na strychu, ale nie znalazł ani śladu nieproszonego gościa. Seth wcale się nie zdziwił. Od kiedy cienie zostawiają ślady? Przy śniadaniu dziadek próbował nakazać chłopcu, aby w ogóle nie wychodził z domu. Seth tak bardzo narzekał, że w końcu Stan się zgodził, żeby bawił się z Mendigiem w ogrodzie, o ile ktoś będzie ich pilnował z werandy. Dziadkowie, Tanu i Dale spędzili cały dzień na studiowaniu dzienników oraz innych książek z obszernej biblioteki. Usiłowali znaleźć jakąkolwiek wzmiankę o zarazie, która dotknęła istoty w Baśnioborze. Na zmianę czytali na werandzie. Mendigo dostał polecenie, żeby zanieść Setha do domu, gdyby tylko zdarzyło się coś podejrzanego. Dzień upłynął bez niespodzianek. Seth grał z Mendigiem w futbol i baseball, a po południu poszedł popływać. Przy obiedzie i kolacji słuchał rozmów sfrustrowanych dorosłych,

którzy nie zdołali natrafić na informacje wyjaśniające wydarzenia w Baśnioborze. Dziadek wciąż nie mógł dodzwonić się do Sfinksa. Po kolacji Seth wybłagał jeszcze parę minut na dworze. W ogrodzie był Hugo, który niedawno skończył robotę w stodole. Chłopiec chciał zobaczyć, co się stanie, gdy Mendigo zmierzy się z golemem w baseball. W masywnej dłoni Hugona kij do gry wyglądał jak zapałka. Seth poinstruował golema, żeby uderzył piłkę, najmocniej jak potrafi, a Mendigowi kazał wykonać szybki rzut. Potem odsunął się, żeby nie roztrzaskali mu czaszki. Uznał, że nie potrzebują łapacza. Mendigo cisnął piłkę z oszałamiającą prędkością. Hugo zamachnął się, trzymając kij w jednej ręce, i wystrzelił ją prosto w niebo. Seth usiłował śledzić oddalającą się kulę, ale nie był w stanie. Wiedział, że gdy piłka przelatywała nad drzewami po drugiej stronie ogrodu, wciąż się wznosiła, a więc musiała wylądować głęboko w lesie. Seth spojrzał na Tanu, który siedział na werandzie i podziwiał zachód słońca, popijając herbatkę ziołową. - Mogę wysłać Mendiga po piłkę? - Proszę bardzo - odparł Tanu. - Jeśli uważasz, że jest tego warta. - Może została z niej miazga - zaśmiał się Seth. - Rzeczywiście Hugo nieźle rąbnął. Chłopiec kazał Mendigowi przynieść piłkę, ale pajac ani drgnął. Kiedy komendę powtórzył Tanu, kukła pobiegła przez trawnik prosto do lasu. Właśnie wtedy Seth zauważył cienioluda, który wchodził do ogrodu nieopodal miejsca, gdzie Mendigo zniknął między drzewami. Zjawa szybko sunęła w stronę chłopca. Seth wycofał się na taras. - Tam jest - powiedział do Tanu i wskazał ręką. - Ten cieniolud. Zdezorientowany Samoańczyk spojrzał we wskazanym kierunku. - Między drzewami? - spytał. - Nie, o tam, w ogrodzie. Właśnie idzie przez klomb. Tanu wpatrywał się przez dłuższą chwilę. - Nic nie widzę. - Jest na trawniku, zbliża się, bardzo szybko się przemieszcza. - Wciąż go nie widzę - odrzekł Tanu i zaniepokojony zerknął na chłopca.

- Myślisz, że zwariowałem? - zapytał Seth. - Lepiej wejdźmy do domu - stwierdził Samoańczyk, wycofując się w stronę drzwi. - To, że ja go nie mogę zobaczyć, wcale nie oznacza, że ty go nie widzisz. Gdzie teraz jest? - Prawie doszedł do werandy. Tanu pokazał gestem, żeby Seth ruszył za nim. Potem zamknęli za sobą drzwi. - Mamy problem! - zawołał Samoańczyk. Pozostali wbiegli do pomieszczenia. - O co chodzi? - zapytał dziadek. - Seth widzi cienioluda w ogrodzie - powiedział Tanu. - Ja nie. - Jest na werandzie - oznajmił Seth, wyjrzawszy przez okno obok drzwi. - Gdzie? - zainteresował się dziadek. - O tam, przy fotelu bujanym. - Czy ktoś jeszcze go widzi? - spytała babcia. - Ja nie - zaprzeczył Dale. - Pokazuje nam, żebyśmy wyszli na dwór - poinformował chłopiec. Babcia wzięła się pod boki i spojrzała na niego’ podejrzliwie. - Nie podpuszczasz nas, prawda? Seth, to byłby fatalny kawał. Sytuacja w Baśnioborze jest zdecydowanie zbyt… - Wcale nie zmyślam! Nigdy nie skłamałbym na temat czegoś tak ważnego. Nie mam pojęcia, dlaczego go nie widzicie! - Opisz go - poprosił dziadek. - Tak jak mówiłem wczoraj wieczorem, wygląda jak cień człowieka, tyle że trójwymiarowy - zaczął Seth. - Niewiele więcej mogę powiedzieć. Podnosi lewą rękę, a prawą na nią pokazuje. O rany! - Co takiego? - zaciekawiła się babcia. - Brakuje mu małego palca i kawałka serdecznego. - Coulter - rozpoznał dziadek. - A w każdym razie jakaś jego postać. - Albo coś, co chce, żebyśmy uwierzyli, że to on - dodała babcia. Dziadek podszedł do wejścia. - Ostrzeż nas, gdyby ruszył w moją stronę - zwrócił się do Setha, po czyni uchylił drzwi. Wychynął na zewnątrz i odezwał się przez szparę: - Jeśli jesteś przyjacielem, stój tam, gdzie jesteś. - Nie rusza się - poinformował Seth. - Czy jesteś Coulterem Dixonem? - zapytał dziadek.

- Kiwnął głową. - Czego chcesz? - Pokazuje, żebyśmy za nim poszli. - Możesz mówić? - A teraz pokręcił głową. Wskazuje na mnie. Daje znak, żebym za nim szedł. - Seth nie pójdzie z tobą - powiedział dziadek. - Pokazuje na siebie, a potem na wnętrze domu. Chce wejść. - Nie możemy cię zaprosić! Możliwe, że jesteś naszym przyjacielem, twój umysł jest nienaruszony i tylko zmieniłeś postać, albo… - Uniósł kciuk i kiwa głową - wtrącił Seth. - Albo możesz być skrzywioną wersją Coultera, dysponujesz całą jego wiedzą, ale masz wrogie intencje. - Dziadek zamknął drzwi, po czym odezwał się do pozostałych: - To za duże ryzyko. Nie możemy go wpuścić ani pójść za nim prosto w pułapkę. - Robi błagalne gesty - oznajmił Seth. Dziadek zamknął oczy, uspokoił się, a potem znowu otworzył drzwi. - Pomóż mi zrozumieć, co się dzieje - poprosił. - Czy możesz swobodnie poruszać się po rezerwacie? - Kciuk w górę - powiadomił chłopiec. - Nawet po miejscach, do których zwykle nie mamy dostępu? - A teraz nawet dwa kciuki. To musi być coś ważnego. - I znalazłeś coś, co musimy zobaczyć? - Macha dłonią, jakby chciał powiedzieć: „tyle o ile”. - Możesz nas zaprowadzić do jakiejś ważnej informacji? - Dwa kciuki. - I to coś pilnego? Sytuacja jest dramatyczna? - Kciuk w górę. - A jeśli tylko ja pójdę? - zaproponował dziadek. - Kciuk w dół. - Musi iść Seth? - Kciuk w górę. - Czy Tanu i ja możemy mu towarzyszyć? - Wzruszył ramionami.

- Nie wiesz? Czy możesz się dowiedzieć? - Kciuk w górę. - Pójdź i dowiedz się, czy możemy iść. Nie wyślę Setha samego. Mam nadzieję, że to rozumiesz. Nikt z nas nie może ci towarzyszyć, zanim nie potwierdzimy, że nie jesteś wrogą wersją siebie i nie zamierzasz nas zdradzić. Daj nam czas do namysłu. Czy możesz wrócić rano? - Kręci głową - poinformował Seth. - Pokazuje gestem jakąś kulę. A teraz zasłania oczy. Chyba chce powiedzieć, że nie może wychodzić na słońce. Zgadza się, usłyszał, co mówię. Podniósł kciuk. - W takim razie jutro wieczorem - zaoferował dziadek. - Kciuk w górę. - Spróbuj obmyślić jakiś dowód, że możemy ci zaufać. - Stuka palcem w skroń, jakby chciał przekazać, że się zastanowi. A teraz odchodzi. Dziadek zamknął drzwi. - Nie wyobrażam sobie, jak możemy się przekonać, że to ten sam Coulter, którego kochamy i któremu wierzymy. Przecież może dysponować całą jego wiedzą, a mimo to stanowić zagrożenie. - Dlaczego nie może sam wejść do domu? - zastanawiał się Dale. - Pewnie by mógł, gdybyśmy zostawili drzwi otwarte - zauważył Tanu. - W tej chwili nie ma ciała. Nie jest na tyle niematerialny, żeby przeniknąć przez drzwi, ale nie potrafi sam ich otworzyć. - Jak ustalimy, że jest po naszej stronie? - zapytał Seth. - Dziadek chyba ma rację - odezwała się babcia. - Nie wiem, czy to w ogóle możliwe. - Sytuacja jest na tyle trudna, że gdyby pozwolił mi pójść ze sobą, podjąłbym ryzyko powiedział dziadek. - Ale nie pozwolę, żeby Seth to zrobił. - Ja też mogę zaryzykować - stwierdził chłopiec. - Wcale się nie boję. - Dlaczego tak się upiera, żeby Seth z nim poszedł? - zapytał Dale. - Bo tylko on go widzi - odparł Tanu. - Rzeczywiście - przyznał dziadek. - Nic dziwnego, że nie chciał się zgodzić, żebyśmy poszli bez Setha. Za bardzo szukałem jakiegoś głębszego znaczenia. - Tak czy inaczej - wtrąciła babcia - wahał się, czy pozwolić, żeby towarzyszyli mu inni. Dlaczego tylko Seth go widzi?

Nikt nie miał pomysłu. - Na pewno nie robisz z nas wariatów? - spytała ponownie babcia, przebiegle przyglądając się chłopcu. - Słowo honoru. - To nie jest jakaś sztuczka, żeby wymknąć się z domu i wyprawić do lasu? - nie ustępowała. - Uwierz, gdyby zależało mi tylko na pójściu do lasu, już bym tam był. Przysięgam, że nie zmyśliłbym takiej historii. Nie mam pojęcia, dlaczego tylko ja go widzę. - Seth, ja ci wierzę - powiedział dziadek. - Ale nie podoba mi się to nic a nic. Ciekawe, czy cienisty Coulter mógłby objawić się nam wszystkim, gdyby chciał. Czy świadomie wybrał właśnie Setha? Musimy zrobić, co tylko się da, żeby to jakoś zrozumieć. Pytania bez odpowiedzi coraz bardziej się piętrzą. Proponuję znów porozmawiać z Vanessą. Jeśli może nam posłużyć jakąkolwiek pomocą, to właśnie teraz nadszedł czas, żeby z niej skorzystać. Może pracując dla naszych wrogów, zetknęła się z takim zjawiskiem cienioluda. - Vanessa nie jest lekarstwem na wszystko - odezwała się babcia. - Najprawdopodobniej potrafi tylko naśladować nasze przypuszczenia. - Ale nasze przypuszczenia nie zdają się na zbyt wiele - stwierdził dziadek. - Czas upływa. Powinniśmy przynajmniej sprawdzić. - Sam mogę wejść do skrzyni, jeśli to przyspieszy sprawę - zadeklarował Dale. - Pod warunkiem że mnie wypuścicie. - Vanessa wróci do środka - obiecała babcia. Poszła po kuszę, a dziadek wziął latarkę. Tanu udał się po kajdanki, ale wrócił z pustymi rękami. - Widział ktoś moje kajdanki? Znalazłem tylko klucze. - Czy w ogóle zdjąłeś je Vanessie? - spytała babcia. W jej tonie było coś takiego, co sugerowało, że zna odpowiedź. Zeszli po schodach do piwnicy. Gdy stanęli przed Skrzynią Ciszy, Dale otworzył drzwi i wszedł do wnętrza. Babcia zamknęła wieko, skrzynia się obróciła, a kiedy Ruth znowu ją otwarła, w środku stała Vanessa z kajdankami na rękach. - Dzięki, że mnie skuliście - powiedziała, wychodząc z pudła. - I bez tego czuję się jak w taniej sztuczce magicznej. Jakieś nowe wieści?

- Coulter przybrał mroczną cienistą postać - oznajmił dziadek. - Nie może mówić. Najwyraźniej chce się z nami podzielić jakąś wiadomością, ale nie wiemy, czy powinniśmy mu zaufać. - Ja też nie wiem - stwierdziła Vanessa. - Macie pomysł, jak wybuchła zaraza? - A ty? - odparła babcia oskarżycielskim tonem. - Miałam trochę czasu do namysłu. Wy coś wykombinowaliście? - Szczerze mówiąc, nie potrafimy sobie wyobrazić, jakim cudem plaga mogła mieć początek tutaj - przyznał dziadek. - Bahumat jest uwięziony, Olloch unieruchomiony, a pozostałe potężne demony są związane warunkami traktatu. Nie przychodzi nam do głowy żadna istota w Baśnioborze, która potrafiłaby spowodować coś takiego. Gdy mówił, na ustach Vanessy pojawił się uśmiech. Z każdą chwilą stawał się coraz szerszy. - I nie przyszedł wam do głowy najbardziej oczywisty wniosek? - Że zaraza pochodzi spoza Baśnioboru? - zapytała babcia. - Niekoniecznie. Pomyślałam o innej ewentualności. Ale nie chcę wracać do skrzyni. - Nie ma sposobu na cofnięcie więzi, którą utworzyłaś, gdy nas ugryzłaś? - zapytał dziadek. - Mogłabym skłamać i powiedzieć, że jest taki sposób - odparła Vanessa. - Sam wiesz, że te połączenia są stałe. Chętnie złożę przysięgę, że nigdy więcej ich nie wykorzystam. - Już wiemy, ile warte jest twoje słowo - przypomniał dziadek. - Biorąc pod uwagę, że Sfinks to teraz bardziej mój wróg niż wasz, możecie mi zaufać w znacznie większym stopniu, niż myślicie. Jestem oportunistką. Wiem, kiedy przychodzi pora zmienić strony. - I potrafisz rozpoznać, kiedy możesz się dopuścić tak wielkiej zdrady, żeby Sfinks przyjął cię z powrotem - odparła babcia. - Albo może Sfinks tak naprawdę jest naszym sprzymierzeńcem, a twój prawdziwy szef będzie ogromnie zadowolony, że nam się wymkniesz. - Skomplikowana sprawa - przyznała Vanessa. - Vanesso - odezwał się dziadek - jeśli nie pomożesz nam ocalić Baśnioboru, możesz tkwić w tej skrzyni przez całą wieczność. - Żadne więzienie nie jest wieczne - odparła kobieta. - Zresztą chociaż wydajecie się ślepi, wcześniej czy później dojdziecie do tego samego wniosku co ja.

- W takim razie niech to będzie wcześniej - rzekł dziadek, po raz pierwszy podnosząc głos. - Jeszcze trochę, a uznam, że Skrzynia Ciszy jest dla ciebie za dobra. Mogę ci załatwić przeniesienie do Korytarza Lęku. Nie musielibyśmy się już długo martwić tym, że potrafisz sterować nami we śnie. Vanessa zbladła. Seth niewiele wiedział o Korytarzu Lęku. Orientował się, że znajduje się on po drugiej stronie lochu, za krwistoczerwonymi drzwiami, a tamtejsi więźniowie nie potrzebują pożywienia. Najwyraźniej Vanessa znała więcej szczegółów. - Powiem wam - uległa. - Oczywiście wolałabym trafić do Korytarza Lęku, niż zdradzić wiadomość, za którą mogłabym wykupić wolność. Ale to nie jest ta informacja. Poza tym nie za bardzo pomoże wam zrozumieć, jak zaczęła się zaraza, choć powinna rzucić trochę światła na winowajcę. Czy jesteście pewni, że poprzedni mieszkaniec Skrzyni Ciszy opuścił rezerwat razem ze Sfinksem? - Widzieliśmy, jak odjeżdżają… - babcia nie dokończyła. - Czy obserwowaliście ich przez cały czas pod różnymi kątami? - naciskała Vanessa. Czy istnieje możliwość, że Sfinks wypuścił więźnia, zanim przejechał przez bramę? Dziadkowie wymienili spojrzenia. Potem dziadek popatrzył na Vanessę. - Patrzyliśmy, jak się oddalali, ale nie na tyle bacznie, żeby mieć pewność, że się mylisz. Twoja teoria jest wiarygodna. - Zważywszy na okoliczności - odrzekła kobieta - powiedziałabym wręcz, że prawdopodobna. Nie ma innego wyjaśnienia. Seth wzdrygnął się na myśl o tym, że tajny więzień owinięty grubym płótnem krąży po rezerwacie, zmieniając wróżki i nypsiki w mroczne stworzenia. Musiał przyznać, że to najbardziej przekonująca hipoteza, jaką dotąd rozważali. - Co wiesz o tym więźniu? - zapytała Vanessę babcia. - Niewiele więcej niż wy. Nie mam pojęcia, kim jest ani jak wywołał plagę, ale metodą eliminacji można stwierdzić, że właśnie on wygląda na winowajcę. A to na pewno nie stawia Sfinksa w dobrym świetle. - Masz rację, powinniśmy byli wziąć pod uwagę tę ewentualność - stwierdził dziadek. Chyba w głębi serca jeszcze nie pogodziłem się ze świadomością, że Sfinks może być naszym największym wrogiem.

- To wciąż same domysły - przypomniała babcia, choć bez przekonania. - Czy dysponujesz innymi informacjami, z jakich moglibyśmy skorzystać? - zapytał dziadek. - Nie takimi, które rozwiążą tajemnicę tej plagi - przyznała Vanessa. - Potrzebowałabym czasu, żeby osobiście ją zbadać. Gdybyście pozwolili mi pomóc, niewątpliwie bym się przydała. - I tak mamy mało rąk do pracy bez konieczności pilnowania cię na każdym kroku. - W porządku. Moglibyście tym razem zabrać te okowy? Tanu rozpiął i zdjął jej kajdanki. Vanessa zrobiła krok do tyłu i ponownie znalazła się w skrzyni. Puściła oko do Setha. Chłopak pokazał jej język. Babcia zamknęła drzwi, pudło się obróciło, a z wnętrza wyszedł Dale. - Zaczynałem się martwić, że to wszystko był wyszukany podstęp, żeby się mnie pozbyć powiedział i potrząsnął ramionami, jakby zrzucał z siebie niewidzialne pajęczyny. - Wydawało ci się, że to długo trwało? - zapytał Seth. - Wystarczająco długo - odrzekł Dale. - Tam się traci zmysły. Człowiek nic nie słyszy, nic nie widzi, nic nie czuje. Przestaje się odbierać jakiekolwiek wrażenia. Wydawało mi się, że jestem umysłem pozbawionym ciała. To niemal odprężające, ale nie w przyjemny sposób. Nie mam pojęcia, jakim cudem Vanessa po wielu tygodniach w tej pustce jest w stanie układać pełne zdania. - Nie wiem, czy cokolwiek może sprawić, że zabraknie jej słów - stwierdziła babcia. Ona jest pokrętna jak mało kto. Bez względu na wszystko nie możemy jej w niczym ufać. - Nie zdobędzie naszego zaufania - zapewnił dziadek. - Ale może nam się jeszcze przysłużyć informacją. Zachowuje się tak, jakby wciąż miała asa w rękawie, a nie jest głupia, vvięc pewnie to prawda. Jak zdołamy odkryć tożsamość zakapturzonego więźnia? - Czy Neron mógł coś zobaczyć w swoim kamieniu jasnowidzenia? - spytała babcia. - Możliwe - odrzekł dziadek. - A jeśli nie, może jeszcze mu się to uda. - Pójdę go zapytać - zaproponował Seth. Poprzednie odwiedziny u trolla skalnego były ekscytujące. Chciwy stwór chciał wziąć go sobie na służącego w zamian za zlokalizowanie dziadka. - Nic z tych rzeczy - zaoponowała babcia. - Poprzednio do pomocy przekonał go masaż. Może ta sama propozycja podziała i tym razem.

- Znając Nerona, skoro już poznał twoje zdolności, to zanim zgodzi się pomóc, każe ci zostać jego stałą masażystką - stwierdził dziadek. - Poprzednio nie wiedział, co to masaż. Kluczem była niespodzianka. Udowodniłaś, że ciekawość motywuje go silniej niż bogactwo. - To może wyjątkowy eliksir? - rozważał Tanu. - Albo coś nowoczesnego? - włączył się Seth. - Komórka lub aparat fotograficzny? Dziadek przyłożył dłonie do ust, jakby się modlił. - Trudno zgadnąć, co zadziała, ale warto spróbować czegoś w tym stylu. Przy grasujących istotach odmienionych przez zarazę najtrudniejsze może się jednak okazać samo dotarcie do Nerona. - A jeśli plaga przemieniła i jego? - zastanawiał się Dale. - Skoro istoty jasności stają się mroczne, to może te mroczne będą jeszcze mroczniejsze? zasugerował Tanu. - Możliwe, że bardziej nam się poszczęści, jeżeli pójdziemy za Coulterem - przypomniał Seth. - Nie zdołamy odpowiedzieć na te pytania, dopóki na coś się nie zdecydujemy i nie podejmiemy ryzyka - oznajmił dziadek. - Prześpimy się z tym. Postanowimy jutro.

Rozdział IX Ścieżki Kendra zbudziła się w środku nocy z piskiem. Właśnie cichł huk pioruna. Czuła się wzburzona i zdezorientowana. Hałas wyrwał ją ze snu tak gwałtownie jak cios w twarz. Mimo że to jej druga noc w Zaginionej Górze, ciemny pokój z początku wydał się nieznajomy - dopiero po chwili rozpoznała rustykalne meble z sękatego drewna. Czy dom został trafiony gromem? Chociaż Kendra jeszcze przed momentem spała, była przekonana, że nigdy w życiu nie słyszała równie głośnego pioruna. Zupełnie jakby w jej poduszce eksplodował dynamit. Usiadła na łóżku i spuściła nogi na podłogę. Zamigotało olśniewające światło, tak jasne, że rzucało cienie. Niemal natychmiast dołączył do niego kolejny ogłuszający trzask gromu. Dziewczynka zasłoniła uszy, a potem podeszła do okna, by wyjrzeć na ciemny dziedziniec. Ponieważ chmury przesłaniały wszystkie gwiazdy, a w hacjendzie nie paliły się żadne lampy, na zewnątrz powinno być całkiem czarno. W półmroku dostrzegła zarysy kaktusów. Na podwórku znajdowały się ścieżki wyłożone płytkami, dróżki wysypane żwirem, przeróżne pustynne rośliny, a pośrodku stała fontanna. Dziewczynka spodziewała się zobaczyć, jak jeden z wyższych kaktusów płonie po uderzeniu pioruna, ale nic takiego się nie działo. Nie padał deszcz. Wokół panowała cisza. Kendra była spięta. Czekała na kolejny błysk oraz huk. Ale zamiast tego zaczął padać deszcz. Przez kilka sekund lekko kapał, ale zaraz potem lunął jak z cebra. Kendra otworzyła okno, żeby nacieszyć się aromatem mokrej pustynnej ziemi. Na parapecie usiadła wróżka ze skrzydłami chrząszcza. Łagodnie lśniła zielonym blaskiem, miała zachwycającą twarz i była pulchniejsza niż wszystkie, które Kendra widziała do tej pory. - Deszcz cię zaskoczył? - zapytała Kendra. - Woda mi nie przeszkadza - zaświergotała wróżka. - Jest bardzo odświeżająca. To małe oberwanie chmury minie za parę minut. - Zauważyłaś błyskawicę?

- Trudno jej było nie spostrzec. Ty jesteś niemal równie jasna jak ona. - Już to wcześniej słyszałam. Chcesz wejść do mojego pokoju? Wróżka zachichotała. - Nie mam wstępu dalej niż na ten parapet. Późno już, a ty nie śpisz. - Obudził mnie piorun. Czy wróżki często nie kładą się spać przez całą noc? - Nie wszystkie. A w każdym razie nie ja. Ale nie chciałam przegapić burzy. Tak rzadko się tutaj trafia. Uwielbiam ulewy. Deszcz padał już nieco łagodniej. Kendra wystawiła rękę za okno, by poczuć wielkie krople na dłoni. Chmury rozświetliła błyskawica, ale błysnęła dalej niż poprzednio i była przygaszona przez mgłę. Kilka chwil później rozległ się grom. Kendra zastanawiała się, co teraz robi Warren. Mniej więcej godzinę przed zachodem słońca wyruszył do skarbca wraz z Douganem, Gavinem, Tammy i Neilem. Kto wie, może już wrócił. Albo zjadł go smok. - Moi przyjaciele wyprawili się w tę pogodę - powiedziała Kendra. Wróżka zachichotała. - Ci, którzy próbowali wspiąć się na górę? - Widziałaś ich? - Tak. - Martwię się o nich. Wróżka znów się zaśmiała. - To nie jest śmieszne. Wyruszyli z niebezpieczną misją. - Właśnie, że jest. Myślę, że nigdzie nie poszli. Nie znaleźli drogi na górę. - Nie weszli tam? - zdziwiła się Kendra. - Wspinaczka bywa dość kłopotliwa. - Ale przecież Neil zna drogę. - Wygląda na to, że raczej znał. Deszcz ustaje. Miała rację. Teraz już tylko ledwie kropiło. Wilgotne, ziemiste powietrze pachniało cudownie. - Co wiesz o Malowanej Górze? - spytała Kendra.

- Nie chodzimy tam. W pobliże góry owszem, cała formacja ma uroczą aurę. Ale w tamtym miejscu drzemie dawna magia. Twoi przyjaciele mają szczęście, że nie zdołali się wspiąć. Dobranoc. Wróżka zeskoczyła z parapetu i z bzyczeniem odfrunęła w noc. Przeleciała nad dachem, po czym zniknęła Kendrze z oczu. Dziewczynka poczuła się samotna. Gdzieś na niebie zamigotała błyskawica. Po paru sekundach mruknął piorun. Kendra zamknęła okno i wróciła do łóżka. W głębi duszy miała ochotę sprawdzić, czy Warren jest w swoim pokoju, ale poczułaby się niezręcznie, gdyby się okazało, że zakłóca mu sen. Na pewno rano usłyszy, co się stało. *** Kendra nigdy nie jadła huevos rancheros, ale bardzo jej zasmakowały. W życiu nie przyszło jej do głowy, żeby połączyć jajka ze świeżym guacamole, i uznała, że wiele przez to straciła. Warren, Dougan i Gavin jedli wraz z nią śniadanie, podczas gdy Rosa krzątała się w kuchni. - Więc nie znaleźliście drogi na szczyt - odezwała się dziewczynka, krojąc jedzenie brzegiem widelca. Kiedy wstała i wzięła prysznic, pozostali siedzieli już przy stole. Na razie nikt ani słowem nie wspomniał o misji. - Skąd wiesz? - zapytał Warren. - Nie macie śladów po zębach. - Bardzo zabawne - odparł Dougan i zerknął przez ramię, jakby się martwił, że ktoś podsłucha. - Serio - wtrącił Warren. Kendra zrozumiała, że nie powinna wspominać Douganowi i Gavinowi o swej zdolności rozmowy z wróżkami. - Wystarczyło zerknąć na wasze twarze i od razu wszystko wiedziałam. Zachowujecie się zbyt normalnie. - Neil powiedział, że góra bywa kapryśna - wyjaśnił Warren. - Na wzniesienie prowadzi wiele ścieżek, ale żadna z nich nie jest stała. Otwierają się tylko dla określonych osób o konkretnych porach.

- Wypożyczcie helikopter - odparła Kendra, po czym zjadła kolejny kęs jajka. - Neil mówi, że góra na to nie pozwoli - stwierdził Dougan. - Ja mu wierzę - wtrącił Gavin. - Cz…cz…cz…czuć magię tego miejsca. Człowiek aż się robi ospały. Szkoda, że nie widziałaś miny Tammy, kiedy okazało się, że nie ma ścieżki. Mówiła, że poprzednio była całkiem wyraźna. - Neilowi też się to nie spodobało - dodał Warren. - Chyba dotąd ten jego szlak wydawał się niezawodny. - Wspinaczka po ścianach masywu zawsze stanowiła wyzwanie - odezwała się Rosa. Podeszła do stołu, wycierając dłonie w ścierkę. - Ostrzegałam was, że nie będzie łatwo. Zwłaszcza po tym, jak poszli tam inni i zakłócili spokój. Kendra przypomniała sobie ożywieńca, który strzegł wejścia do skarbca w Baśnioborze. Czy tutaj strażnikiem była sama góra? - Droga na szczyt może być zamknięta przez jakiś czas - powiedział Neil, wchodząc do jadalni ze swym białym kapeluszem kowbojskim w dłoni. Na nogach miał dżinsy oraz buty trekkingowe. - Czasem nie było ani jednej ścieżki przez pięćdziesiąt lat albo i dłużej. - Nie możemy czekać - oznajmił Dougan. - Musimy się tam dostać. - Góry nie da się zmusić - odparł Neil. - Nie traćcie nadziei. Chcę zabrać Kendrę i rozejrzeć się u podnóża. - Kendrę? - zdziwił się Warren. - Kiedy wjeżdżaliśmy do rezerwatu, widziała płot okalający Zaginioną Górę. Skoro Droga Zmierzchu jest zamknięta, może z takim wzrokiem Kendra wypatrzy inną. Dziewczynka zauważyła, że Gavin i Dougan przypatrują się jej z zainteresowaniem. - Chętnie zerknę, jeśli pan sądzi, że to pomoże. - Pójdę z wami - zadeklarował Warren. Neil kiwnął głową. - Mara również nam potowarzyszy. Kiedy będziecie gotowi do drogi? - Dajcie nam dwadzieścia minut - poprosił Warren. Zerknął na Kendrę, by upewnić się, że to jej odpowiada. - Powinno wystarczyć - powiedziała. Warren prędko pochłonął resztę śniadania. Kendra zrobiła to samo. Gdy skończyli, udali się do jej pokoju. Mężczyzna zamknął drzwi.

- Skąd tak naprawdę wiedziałaś, że nie znaleźliśmy drogi na Malowaną Górę? - zapytał. - Wczoraj w nocy powiadomiła mnie o tym wróżka. - Na pewno pozostali nie uwierzyli, że podpowiedziała ci intuicja, ale wątpię, czy będą się dopytywać. Bądź ostrożna, gdy wspominasz o swoich mocach. Dougan ma świadomość, że potrafisz ładować magiczne przedmioty. Inni nie wiedzą nawet to. - Przepraszam. Będę uważać. - Musimy zachować czujność. Douganowi i Gavinowi chyba możemy zaufać, ale nie chcę zdawać się na przypuszczenia. Jestem przekonany, że Stowarzyszenie ulokowało swoich ludzi tak, żeby artefakt trafił w ich ręce. Pamiętaj, w Baśnioborze pierwotny plan zakładał, że Vanessa i Errol sami ukradną artefakt. Tutaj zdrajcą może być ktoś, kto nie od dziś mieszka w rezerwacie. Albo może to Tammy lub Javier. - Mam nadzieję, że to był Zack - powiedziała Kendra. Warren uśmiechnął się szeroko. - Fajnie by było, prawda? Troszkę powęszyłem. Tammy jest tutaj, bo umie odnajdywać i unieszkodliwiać pułapki. Javier to wytrawny zbieracz składników. Pracował dla paru największych handlarzy. Nieraz wychodził obronną ręką z karkołomnych sytuacji. Cieszą się doskonałą reputacją, ale to samo można było powiedzieć o Vanessie. - Martwisz się Neilem albo Marą? - zapytała Kendra. - Skoro nawet Sfinks jest podejrzany, to każdy może być. Nie ufam nikomu. Postaraj się nie wychodzić z hacjendy, chyba że w moim towarzystwie. - Myślisz, że znajdę jakiś szlak? Warren wzruszył ramionami. - Nie działają na ciebie zaklęcia dekoncentrujące. Prędzej ty coś znajdziesz niż ja. - Chyba powinniśmy już ruszać. Neil i Mara czekali przed domem w brudnym dżipie z włączonym silnikiem. Warren wraz z Kendrą usiedli z tyłu. Niezbyt długo jechali drogą. Malowana Góra z każdą chwilą rosła w przedniej szybie. W pewnym momencie Neil zmusił wóz do podjazdu pod tak stromą pochyłość, iż Kendra martwiła się, że auto za chwilę stanie na tylnych kołach i runie w dół. Dramatyczna jazda po wyboistym trakcie zakończyła się na płaskim obszarze usianym ostrymi głazami. Kilkaset metrów surowego terenu dzieliło ich od miejsca, gdzie skalna ściana Malowanej Góry wznosiła się w niebo.

- Ale wysoko - powiedziała Kendra. Osłaniając oczy dłonią, podniosła wzrok ku szczytowi kolorowego masywu. Na jasnobłękitnym niebie nie było prawie żadnej chmurki. Neil stanął obok niej. - Rozglądaj się za jakimiś uchwytami, sznurem, jaskinią, schodami, ścieżką… Za czymkolwiek, co zapewniałoby dostęp. Większość osób zazwyczaj nie potrafi dostrzec żadnej drogi na szczyt. Nie widzą jej nawet doświadczeni alpiniści. Szlaki stają się dostępne tylko w określonych momentach. Na przykład do niedawna Droga Zmierzchu pojawiała się o zachodzie słońca. Obejdziemy górę kilka razy. - Znacie jakieś inne ścieżki poza Drogą Zmierzchu? - zapytał Warren. - Orientujemy się, że istnieją, ale nie wiemy, gdzie ich szukać - odparł Neil. - Drugi pewny szlak to Droga Hulanek. Otwiera się w świąteczne noce. Najbliższa okazja nastąpi podczas równonocy jesiennej. - Wspinaczka w noc hulanek to szaleństwo - odezwała się Mara dźwięcznym altem. Samobójstwo. - Impreza w sam raz dla mnie - zażartował Warren. Mara nie skomentowała tego. - Co będzie, jeśli dostaniecie się na szczyt, a potem nie będziecie mogli zejść? - zapytała Kendra. - Zwykle na dół prowadzi wiele ścieżek - odrzekł Neil. - Górze zależy na tym, aby przybysze sobie poszli. Nigdy nie miałem kłopotów z zejściem ani nie słyszałem, żeby przytrafiły się komuś innemu. - Może nie przeżył nikt, kto mógłby o nich opowiedzieć - zauważył Warren. Neil wzruszył ramionami. - Czy Droga Zmierzchu znowu się otworzy? - spytała Kendra. Neil uniósł ręce. - Trudno stwierdzić. Zgaduję, że dopiero za wiele lat. Ale sprawdzimy dziś wieczór. Może twój bystry wzrok dostrzeże coś, co mi umknęło. Kendra zauważyła, że z przekłutych uszu Neila zwisają beżowe królicze łapki. - Na szczęście? - spytała, wskazując kolczyki.

- Łapy szakalopa - oznajmił Indianin. - Skoro mamy znaleźć szlak, potrzebujemy wszelkiego możliwego szczęścia. Dziewczynka powstrzymała się od wypowiedzenia oczywistej uwagi - że łapki najwyraźniej nie przyniosły szczęścia samemu szakalopowi. Ruszyli dookoła masywu. Rzadko się odzywali. Neil głównie wpatrywał się w litą skałę z odległości kilku kroków. Mara podeszła bliżej, gładziła kamień, a czasem opierała policzek o jego surową powierzchnię. Kendra przypatrywała się górze najbaczniej jak umiała, z bliska i z daleka, ale nie zauważyła ani śladu ścieżki. Słońce prażyło bezlitośnie. Neil pożyczył Kendrze kapelusz z szerokim rondem oraz krem ochronny. Kiedy w końcu obeszli wzniesienie i wrócili do dżipa, mężczyzna wyjął z wozu lodówkę turystyczną. Usiedli w cieniu, by zjeść kanapki oraz bakalie. Po południu zerwał się ciepły wietrzyk. Najciekawsze rzeczy Kendra widziała, gdy odwracała się od skalnej ściany. Wtedy od czasu do czasu dostrzegała w oddali wróżki czy szakalopy. Zastanawiała się, czy te ostatnie mają Neilowi za złe, że nosi takie kolczyki. Żadne istoty, nawet owady, nie zbliżały się do samej góry. Panowała tu ciężka atmosfera. Gavin miał rację, w powietrzu było coś usypiającego, otumaniającego. Skrupulatnie wykonali kolejną rundę wokół masywu, a potem rozłożyli się w cieniu. Zjedli suszone owoce oraz paski suchej wołowiny, które Neil zabrał na obiad. Indianin powiadomił ich, że kolejna tura wokół Malowanej Góry potrwa na tyle długo, że o zachodzie słońca znajdą się w odpowiednim miejscu, aby poszukać Drogi Zmierzchu. Gdy maszerowali dalej, z południa nadciągnęły ołowiane chmury. Przystanęli, żeby się napić, a Mara przypatrywała się ciemnym kłębom na niebie. - Dziś w nocy będzie nie lada burza - ostrzegła. Kiedy słońce chyliło się ku zachodowi, między skałami zaczął gwizdać wiatr. Podczas mocniejszych podmuchów ów stały, upiorny jęk narastał, przeradzając się w okropne wycie i przenikliwe piski. Złowrogie chmury przesłoniły większą część nieba. Tam, gdzie zachodziło słońce, przebijały zza nich fantastyczne barwy. - Powinien tu być - powiedział Neil, wpatrując się w litą skałę. - Kręty szlak. Mara nachyliła się do skalnej ściany, zamknęła oczy i przycisnęła dłonie do kamienia. Kendra wytężała wzrok, usiłując zmusić swoje oczy, by pokonały wszelkie zaklęcia, jakie mogłyby ukrywać ścieżkę. Neil, wyraźnie poirytowany, przechadzał się wte i wewte. Warren stał

z założonymi rękami i tylko jego oczy się poruszały. Za nimi słońce w końcu zniknęło za horyzontem. Wyjątkowo silny powiew zerwał Kendrze kapelusz z głowy i dziewczynka aż się zachwiała. Wiatr zaniósł się kakofonicznym skowytem. - Powinniśmy wracać do dżipa - stwierdził Neil i po raz ostatni omiótł wzrokiem górę. - Droga Zmierzchu jest zamknięta - oznajmiła Mara poważnym tonem. Gdy szli do zaparkowanego wozu, o skały za ich plecami zaczął bębnić deszcz. Każda kropla zostawiała mokry ślad wielkości dziesięciocentówki. Po kilku minutach kamienie pociemniały od wilgoci, stały się śliskie, a miejscami bardzo zdradliwe. Dżip znajdował się już w zasięgu wzroku, ale oni musieli jeszcze przedrzeć się przez bezładne sterty mokrych kamieni. Ostro padało. Choć Kendra miała przemoczone ubranie, to dzięki ciepłemu powietrzu nie drżała z zimna. Zerknęła przez ramię, a wtedy zobaczyła wodospad spływający po ścianie góry. Przystanęła. Woda nie ściekała pionowo, lecz pod kątem, to stromo, to znów płasko, tworząc burzliwy wartki strumień. Nie był jednak naturalny - potok huczał po spadzistych stopniach wyrzeźbionych w skale. - Stójcie! - zawołała dziewczynka. - Patrzcie na ten wodospad! Pozostała trójka zatrzymała się i spojrzała na stromy masyw. - Wodospad? - zapytał Warren. - Nie taki prawdziwy - poprawiła się Kendra. - Woda pędzi po schodach. - Widzisz schody? - zainteresował się Neil. Kendra wskazała palcem podnóże góry i powiodła dłonią wzwyż. - Chyba biegną na sam szczyt. Są takie wyraźne, aż trudno uwierzyć, że wcześniej były ukryte! Trzeba poczekać, dopóki nie wyschną. Trudno się wspinać przy takiej ilości wody. - Zalane Schody - powiedziała Mara z zachwytem w głosie. - Ja wciąż nic nie widzę - oświadczył Warren. - My też nie - potwierdził Neil. - Zaprowadź nas pod same stopnie. Wszyscy poszli za Kendrą, która zabrała ich znów do ściany masywu. Dotarcie do schodów nie zajęło dużo czasu. Tam, gdzie się kończyły, wodospad spływał do ciemnej szczeliny w ziemi. Kendra stanęła na krawędzi i zerknęła w dół. Dna nie było widać. Słyszała, jak woda pieni się w odległych głębinach.

- Dziwne, że nie wpadliśmy w ten rów, kiedy wcześniej okrążaliśmy górę - zauważyła dziewczynka, odwróciwszy się do pozostałych. - Nie widzę żadnej dziury - przyznał Warren. - Czy możesz wprowadzić mnie na schody? - poprosił Neil. Kendra wzięła go za rękę, powiodła dookoła szczeliny, a potem wzdłuż skalnej półki, aż w końcu oboje stanęli na najniższym stopniu. Zimna woda oblewała im łydki. - Teraz pan widzi? - zapytała Kendra. - Wprowadź mnie kilka stopni w górę. Kendra postawiła stopę na pierwszym śliskim kamiennym schodku - ostrożnie, gdyż woda co prawda nie była głęboka, ale płynęła wartko. Prowadząc za sobą Neila, weszła na cztery kolejne i nagle się poślizgnęła. Zanurzyła rękę oraz oba kolana w lodowatym strumieniu, a mężczyzna pomógł jej wstać. - Wystarczy - powiedział. Powoli wrócili na skalną półkę, obeszli rozpadlinę i dołączyli do Warrena i Mary. - Nie widziałem schodów, dopóki nie zaczęliście się wspinać - oznajmił Warren. - A potem ciągnęły się tylko przez jakieś pięć stopni przed wami. Musiałem się mocno skupić, żeby cały czas was widzieć. - Ja widziałem przed sobą piętnaście stopni, później schody się urywały - zrelacjonował Neil. - Ciągną się do samego końca - poinformowała Kendra. - Tu i ówdzie skręcają, czasami docierają do skalnych półek, ale biegną aż na szczyt. Czy burza skończy się do rana? - Kiedy deszcz ustanie, schody znikną - rzekła Mara. - Właśnie dlatego nawet z tym swoim wzrokiem wcześniej nie zauważyłaś ani stopni, ani szczeliny. Od stuleci nikt nie odnalazł Zalanych Schodów. Wielu uważało, że to tylko legenda. - Trzeba się po nich wspinać w deszczu? - zdziwiła się Kendra. - Ciężko będzie! - Może to jedyna okazja - zwrócił się Neil do Warrena. Tamten kiwnął głową. - Powinniśmy przywieźć tu pozostałych. - Kendra musi nas poprowadzić - oświadczył Neil. - Czułem potęgę czaru. Żeby w ogóle za nią pójść, wytężyłem całą siłę woli. Bez niej nie mamy szans. Warren zmarszczył czoło. Woda ściekała mu z wilgotnych włosów i spływała po twarzy.

- Trzeba znaleźć inny sposób. Neil pokręcił głową. - To i tak istny cud. Inna droga może się nie objawić przez wiele lat. Może powinniśmy zostawić w spokoju to, co znajduje się tam na górze. Jest dobrze strzeżone. - Zaprowadzę was, skoro mnie potrzebujecie - odezwała się Kendra. - Ktoś musi iść obok i pilnować, żeby woda mnie nie zmiotła. - Kendro, nie - zaoponował Warren. - Nie gna nas bezpośrednie zagrożenie. Nie musisz tego robić. - Jeśli nie zdobędziemy tego, po co tu przyszliśmy, może zrobić to ktoś inny - odparła dziewczynka. - Nie muszę wchodzić do skarbca. Wystarczy, że dotrę z wami na szczyt. - Może poczekać ze mną na zewnątrz - zaproponował Neil. - Podczas burzy na tej górze mogą się dziać dziwne rzeczy - ostrzegła Mara. Wiatr zawył jakby dla podkreślenia jej słów. - Schronimy się w starym punkcie pogodowym - powiedział Indianin. - Podczas ostatniej wyprawy spokojnie tam czekałem. Kendra zerknęła na Warrena. Nie wyglądał na w pełni przekonanego. Chyba liczył, że się zgodzi, ale nie chciał na nią naciskać. - To ważna sprawa - nalegała dziewczynka. - Po co tu jestem, jeśli nie po to, żeby pomóc, skoro tylko mogę? Chodźmy. Warren spojrzał na Neila.! - Ostatnio na szczycie nie napotkałeś kłopotów? - Nie zetknąłem się z żadnym zagrożeniem. Częściowo może miałem szczęście. Oczywiście na górze nie zawsze jest bezpiecznie. - Sądzisz, że potrafisz ochronić Kendrę? - Tak myślę. - Czy ten deszcz jeszcze trochę potrwa? - Warren zwrócił się do Mary. - Przelotnie będzie padał jeszcze co najmniej parę godzin. Ponownie ruszyli do dżipa. - Możemy zebrać pozostałych i być gotowi do powrotu za pół godziny - stwierdził Warren. - Macie sprzęt do wspinaczki? Liny? Uprzęże? Karabińczyki? - Dla naszej szóstki? - spytał Neil. - Może. Wezmę wszystko, co mamy. Zamilkli. Decyzja zapadła. Zamierzali podjąć próbę. Idąc za towarzyszami przez mokre kamienie, Kendra usiłowała nie wyobrażać sobie, jak gdzieś wysoko na zalanych wodą schodach paraliżuje ją strach i na widok olśniewającej

pustynnej panoramy dostaje lęku wysokości. Choć Warren tak bardzo w nią wierzył, żałowała, że nie może wycofać swej propozycji.

Rozdział X Mroczne rany Seth siedział na krześle na werandzie i z niedowierzaniem wpatrywał się w warcabnicę. Tanu właśnie zbił mu dwa pionki. Chłopiec miał ich teraz tylko trzy, a Samoańczyk aż siedem. Ale nie to go oszołomiło. Jeszcze raz przemyślał potencjalny ruch, po czym położył dłoń na jednej ze swych dwóch damek, a następnie, skacząc nią po planszy, zbił sześć pionków. Podniósł wzrok na Tanu, który patrzył na niego szeroko otwartymi oczami. - Sam się prosiłeś - zaśmiał się Seth, zdejmując z warcabnicy wszystkie czerwone pionki Samoańczyka z wyjątkiem jednego. Tanu pokonał go już dwa razy z rzędu i rezultat kolejnej partii zapowiadał się ponuro, aż tu nagle pojawiła się możliwość takiego superzagrania. - Do tej pory myślałem, że trzy bicia w jednym ruchu to maks - ekscytował się chłopak. - Nigdy tylu nie widziałem - powiedział Tanu, coraz szerzej się uśmiechając. - Chwileczkę… Wystawiłeś mnie! Zrobiłeś to celowo! - Co takiego? - zdziwił się Tanu z przesadną niewinnością. - Chciałeś się przekonać, że dasz radę ustawić najdłuższe bicie w historii warcabów. Wszystkie ruchy robiłeś właśnie po to! - Ale to ty znalazłeś odpowiednie posunięcie - przypomniał Samoańczyk. - Potrafię poznać się na litości. Wolałbym już odpaść, niż żeby ktoś rzucił mi łatwą piłkę. Czy w ten sposób odgrywasz się na mnie za to, że zawsze zaczynam? Tanu wziął garść popcornu z drewnianej miski. - Kiedy grasz czarnymi, mówisz: „najpierw węgiel, potem ogień”. Kiedy grasz czerwonymi, mówisz: „najpierw ogień, potem dym”. Jak ja mam za tobą nadążyć? - No dobra, nawet jeżeli specjalnie wszystko ustawiłeś, to i tak zbicie sześciu pionków to było fajne uczucie. Tanu uśmiechnął się, ukazując kawałek ziarna kukurydzy, które utknęło mu między zębami.

- Najdłuższe możliwe bicie to dziewięć pionków, ale nie wiem, czy zdołałbym je zaaranżować w prawdziwej partii. Mój dotychczasowy rekord to było pięć. - Halo! - rozległ się jakiś głos na skraju ogrodu, cichy ze względu na odległość. - Stan? Seth? Jesteście tam? Halo? Seth i Tanu spojrzeli w stronę lasu. Na granicy ogrodu stał satyr Doren i wymachiwał rękami. - Cześć, Doren - zawołał chłopiec. - Jak myślisz, czego on chce? - zapytał Samoańczyk. - Lepiej sprawdźmy. - Szybko! - przynaglał Doren. - Nagła sytuacja! - Mendigo, chodź! - polecił Tanu. Przerośnięta kukiełka ruszyła za nimi, kiedy przeskoczyli balustradę werandy i pobiegli przez ogród. Twarz Dorena była czerwona, a oczy podpuchnięte. Seth nigdy dotąd nie widział jowialnego satyra w takim stanie. - O co chodzi? - zapytał. - O Nowela - powiedział Doren. - Uciął sobie drzemkę. Te nikczemne nypsiki zemściły się i napadły go we śnie. - I co z nim? - spytał Tanu. Doren złapał się za włosy i pokręcił głową. - Niedobrze. Chyba się zmienia. Tak jak te nypsiki. Musicie mu pomóc! Jest tu Stan? Seth pokręcił głową. Dziadek wraz z babcią, Dale’em i Hugonem wybrali się do Nerona na negocjacje. Liczyli na to, że troll skalny zgodzi się wykorzystać swój kamień jasnowidzenia i udzieli przydatnych informacji. - Stana nie będzie do wieczora - oznajmił Tanu. - Opisz, co się dzieje z Nowelem. - Obudził się z wrzaskiem, kiedy złe nypsiki obsiadły go jak pchły. Pomogłem je strącić, lecz krążyły zostawić na jego ciele masę maleńkich ran, na szyi, ramionach i klatce piersiowej. Gdy je przegoniliśmy, bardzo uważając, żeby żadnego nie zabić, myśleliśmy, że już po wszystkim. Miał sporo obrażeń, ale całkiem drobnych. Nawet się uśmialiśmy z całego zdarzenia i zaczęliśmy obmyślać kontratak. Postanowiliśmy, że obrzucimy ich najwspanialsze pałace łajnem. - A później Nowelowi się pogorszyło - domyślił się Tanu.

- Niedługo potem zaczął się pocić i majaczyć. Był taki gorący, że można by mu usmażyć jajko na czole. Położył się, a wkrótce zaczął jęczeć. Kiedy go zostawiłem, dręczyły go mroczne sny. Ramiona i klatka piersiowa zrobiły się bardziej włochate niż dotąd. - Może obserwując go, czegoś się dowiemy - stwierdził Tanu. - Czy znajduje się daleko stąd? - Mamy kryjówkę obok kortu tenisowego powiedział Doren. - Kiedy odchodziłem, nie było z nim jeszcze zbyt źle. Może damy radę odwrócić proces. Eliksiry to twoja specjalność, prawda? - Nie za dobrze wiem, z czym mamy do czynienia, ale spróbuję - rzekł Tanu. - Seth, wracaj do domu i poczekaj na… - Nie ma mowy - odparł Seth. - Nowel to mój kumpel, wcale nie jest daleko, a ostatnio byłem grzeczny, więc idę z wami. Tanu postukał się w brodę grubym palcem. - Przez ostatnie dni rzeczywiście byłeś cierpliwszy niż zwykle, a pozostawienie cię samego może nie być zbyt rozważne. Twoi dziadkowie pewnie urwą mi głowę, ale jeżeli obiecasz, że na moje polecenie bez protestów pozwolisz Mendigowi zanieść się do domu, możesz nam towarzyszyć. - Umowa stoi! - zawołał Seth. - Prowadź - Tanu poprosił Dorena. Satyr prędko ruszył przed siebie. Biegli ścieżką znaną Sethowi, ponieważ przez te wakacje chłopiec wielokrotnie odwiedzał kort tenisowy. Nowel i Doren sami go zbudowali, a Warren dostarczył im sprzęt najwyższej klasy. Obaj satyrowie grali całkiem nieźle. Wkrótce Setha chwyciła kolka. Jak na takiego wielkoluda Tanu poruszał się bardzo sprawnie. Bieg chyba w ogóle go nie męczył. - Nowel jest w szopie? - wydyszał Seth, gdy zbliżali się już do kortu. - Nie w tej na sprzęt - odparł Doren, wcale niezziajany. - Zrobiliśmy sobie kryjówki w różnych punktach rezerwatu. Nigdy nie wiadomo, gdzie najdzie nas ochota na mały odpoczynek. To niedaleko kortu. - Mendigo, nieś Setha - polecił Tanu. Drewniany pajac wziął chłopca w ramiona. Seth był lekko urażony Tanu nawet nie poprosił go o pozwolenie! Kort znajdował się już niedaleko. Chociaż Seth poczuł ulgę, a Tanu i

Doren mogli teraz nieco przyspieszyć, to i tak wolałby sam zaproponować takie rozwiązanie. Nie cierpiał, kiedy ktoś go nie doceniał. Opuścili ścieżkę, przebiegli przez zarośla, depcząc poszycie, po czym wyszli na perfekcyjnie przystrzyżony trawiasty kort ze świeżo narysowanymi liniami. Doren nie przystanął ani na chwilę, tylko pognał na drugą stronę i wpadł między drzewa. Wokół Setha śmigały gałęzie, kiedy Mendigo mknął za pozostałymi, omijając krzaki oraz pnie. W końcu zobaczyli zgrabną drewnianą chatkę. Ściany wyglądały na podniszczone i pełne drzazg, ale nie miały żadnych szpar, a solidne drzwi dokładnie pasowały do framugi. Obok nich znajdowało się jedyne okno. Było podzielone na cztery części, a po wewnętrznej stronie wisiały zielone zasłony. Z dachu wystawała rura od pieca. Gdy dotarli do malutkiej polany, na której stała chatka, Mendigo postawił chłopca na ziemi. - Seth, trzymaj się na bezpieczną odległość - ostrzegł Tanu, zbliżając się do domku wraz z Dorenem. Satyr otworzył drzwi i wszedł do środka. Tanu czekał na progu. Seth usłyszał wściekłe warczenie, po czym Doren tyłem wyleciał z chatki. Samoańczyk złapał go i zatoczył się do tyłu, powstrzymując impet frunącego kozła. Z wnętrza wyłoniła się włochata istota. To był Nowel, a jednocześnie nie Nowel. Był wyższy i masywniejszy, wciąż chodził na dwóch nogach jak człowiek, ale jego ciało, od rogów aż po kopyta, pokrywało ciemnobrązowe futro. Rogi, dłuższe i czarniejsze, wiły się jak korkociągi, a wreszcie kończyły spiczastymi czubkami. Twarz miał niemal nierozpoznawalną: nos oraz usta zlały się w pysk, a drżące wargi rozchylały się, odsłaniając ostre zęby jak u wilka. Najstraszniejsze jednak były oczy - żółte, zwierzęce, z poziomymi szparkami źrenic. Wściekle warcząc, Nowel wyskoczył zza progu, odepchnął Tanu i rzucił się na Dorena. Obaj potoczyli się po ziemi. Doren złapał Nowela za kark. Wytężył mięśnie, żeby utrzymać kłapiące zębiska na bezpieczną odległość. - Mendigo, unieruchom Nowela - zawołał Tanu. Pajac popędził do siłujących się satyrów. Na moment, zanim ich dopadł, Nowel wyrwał się Dorenowi, złapał drewnianą kukłę za ramię i cisnął nią prosto w domek. Potem zaatakował Setha.

Chłopak pojął, że nie zdoła odeprzeć wściekłego kozła. Gdyby rzucił się do ucieczki, zyskałby co najwyżej parę sekund, a do tego oddaliłby się od towarzyszy, którzy mogli mu pomóc. Zamiast tego przykucnął, a gdy Nowel był tuż-tuż, rzucił mu się pod nogi. Ten manewr zaskoczył rozsierdzonego satyra. Bestia przewróciła się o Setha i wywinęła salto, a po chwili znowu wstała. Skroń chłopca pulsowała w miejscu, gdzie grzmotnęło go kopyto. Seth w porę podniósł wzrok, żeby zobaczyć, jak Tanu wpada na Nowela z boku. Obalił go jak futbolista z licencją na zabijanie. Nowel prędko doszedł do siebie. Przetoczył się po ziemi, oddalając się od Tanu, podniósł się i przykucnął. Skoczył na Samoańczyka, lecz ten zrobił unik, a następnie założył obłąkanemu satyrowi nelsona - przeplótł mu ręce pod pachami i przyblokował na karku. Nowel wiercił się i szarpał, ale Tanu napierał bezlitośnie. Wytężał całą siłę, żeby utrzymać chwyt. Tymczasem Mendigo oraz Doren pognali, by dołączyć do walki. Nowel wydał z siebie głośny krzyk, który zabrzmiał jak połączenie ryku z beczeniem, po czym obrócił głowę i wbił zęby w grube przedramię Tanu. Zacisnął szczęki, skulił się i wykręcił, przerzucając Samoańczyka nad sobą. Później zwolnił chwyt, a mężczyzna runął na ziemię. Doren zaszarżował na zmutowanego przyjaciela, ale Nowel rąbnął go w twarz wierzchem dłoni. Grzmotnęło, jakby ktoś wypalił z pistoletu. Doren padł jak długi. Potem wściekły satyr zwinnym krokiem odskoczył od Mendiga. Dwa razy usiłował złapać pajaca, lecz ten za każdym razem robił unik. Mendigo opadł na czworaki. Niczym pająk truchtał to w przód, to w tył, a wreszcie przypuścił atak i oplótł nogi Nowela. Rozeźlony rogacz zaczął tupać i kopać. Oswobodził się, pozostawiając kukłę z nadpękniętym ramieniem. - Uciekajcie! - krzyknął Doren. Podniósł się, a policzek od razu zaczął mu puchnąć. - Nie wygramy. Już za późno. Trochę go przytrzymam! Tanu rzucił Sethowi małą odkorkowaną butelkę. Gdy chłopiec ją złapał, z szyjki chlusnął płyn. - Wypij - polecił mężczyzna. Seth przechylił flaszkę i wychłeptał eliksir. Spływając do gardła, napój musował i bulgotał. Miał kwaśny, owocowy smak. Tymczasem Nowel ruszył wprost na Dorena, ten zaś się obrócił, oparł dłonie na ziemi i kopnął przyjaciela kopytami w klatkę piersiową. Nowel pofrunął w powietrzu.

- Doren, uciekaj! - ponaglał Tanu. - Nie pozwól, żeby cię ugryzł. Mendigo, pomóż mi jak najszybciej wrócić do ogrodu. Kukła doskoczyła do Samoańczyka, który wspiął jej się na barana. Pajac nie wyglądał na dostatecznie krzepkiego, aby unieść takiego wielkoluda, a mimo to pobiegł naprzód żwawym tempem. Seth czuł mrowienie we wszystkich członkach, zupełnie jakby gazowany płyn bulgotał mu teraz w żyłach. Nowel podniósł się i prychnął. Skupił uwagę na chłopcu, a po chwili skoczył ku niemu z obnażonymi kłami, wyciągając ramiona. Seth starał się uciekać, jednak choć poruszał nogami, nie czuł tarcia podłoża. Nowel przeszedł przez niego na wylot, a chłopak poczuł eksplozję bąbelkowego mrowienia. Gdy wrażenie musowania ustało, Seth zauważył, że jego ciało się rozwiewa. Przybrał gazową postać! - Nowel! - krzyknął ostro Doren, odsuwając się tyłem od szalonego kompana. - Dlaczego to robisz? Ocknij się! Nowel uśmiechnął się szyderczo. - Później mi podziękujesz. - Zostaw mnie w spokoju - poprosił łagodnie Doren. - Przecież jesteśmy przyjaciółmi. - To nie potrwa długo - warknął gardłowo Nowel. Seth chciał powiedzieć: „Spróbuj mi coś zrobić, ty kozłogłowy psycholu!”, ale mimo że jego usta układały się w odpowiednie kształty, nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Nowel z rykiem pognał na Dorena, który obrócił się i wystartował w przeciwnym kierunku niż ten, dokąd udał się Tanu. Opętanego satyra najwyraźniej bardziej interesowała pogoń za przyjacielem niż za Samoańczykiem, ponieważ nawet się nie obejrzał na Tanu i Mendiga. Doren pruł przez zarośla, a Nowel był tuż za nim. Seth po raz pierwszy spostrzegł, że za satyrem ciągnie się cieniutki sznur zrobiony z cienia. Czarna linia znikała między drzewami.i Seth został sam na małej polanie. Unosił się kilka centymetrów nad ziemią. Strzępiaste smużki jego samego uchodziły z jego ciała, ale właściwie wcale się nie rozwiewały. Znów usiłował się poruszyć, machał rękami i nogami. Choć wciąż nie było tarcia, zaczął sunąć przed siebie. Wkrótce odkrył, że wcale nie musiał ruszać kończynami. Wystarczyło, że miał intencję przemieszczenia się w określonym kierunku, a płynął w tamtą stronę.

Seth ze zwieszonymi rękami i nieruchomymi nogami sunął w ślad za Tanu. Bał się, że Nowel mógł wrócić, więc miał nadzieję, że dotrze do domu, zanim odzyska stałą postać. W gazowej formie chłopak nie musiał trzymać się dróżek i mógł pofrunąć w prostej linii przez las, ale ścieżki i tak prowadziły niemal bezpośrednio w stronę domu, a on niezbyt lubił wrażenie rozwiewania się wokół gałęzi oraz innych przeszkód. Ponieważ maksymalna prędkość, jaką osiągał, mogła się równać co najwyżej niespiesznemu spacerkowi, chłopak przez całą drogę był spięty. Martwił się, jak radzi sobie Tanu, czy Doren zdołał uciec Nowelowi, a także - co zrobić, jeśli Nowel wróci. Satyr jednak już się nie pojawił, a Seth nie utracił gazowej formy, sunąc przez ogród i wpływając na werandę. Tanu otworzył drzwi, by wpuścić go do domu. Mendigo czekał nieopodal. Jego drewniane ramię było głęboko rozłupane. Samoańczyk miał zmartwioną minę. - Czy Doren dał radę uciec? - zapytał. Seth, nie mogąc się odezwać, wzruszył ramionami i zacisnął kciuki. - Ja też mam nadzieję. Moja rana może się okazać problemem. Patrz. Tanu uniósł swą tęgą rękę. Nie było krwi, ale spora część przedramienia wyglądała jak cień, a nie jak ciało. - O nie! - zawołał bezgłośnie Seth. - Robi się niewidzialna. Tak jak było z Coulterem, tylko wolniej. Ta niewidzialna część się rozrasta. Nie wiem, jak to spowolnić. Chłopiec pokręcił głową. Seth pokręcił głową jeszcze energiczniej - tak bardzo, że cząsteczki jego twarzy rozproszyły się i znów poczuł musujące mrowienie. Podpłynął do regału, wskazał na czarny segregator, a potem na ramię Tanu. - Chcesz, żebym robił notatki na temat mojego ramienia? Pozwolę ci poinformować pozostałych. Już niedługo odzyskasz normalną postać. Seth rozejrzał się po pokoju. Zbliżył się do okna, gdzie doniczka oświetlona promieniami słońca rzucała cień. Wskazał na niego, a następnie na rękę Samoańczyka. - Cień? - zdziwił się Tanu. Po chwili na jego twarzy pojawiło się zrozumienie. - Dla ciebie moje ramię jest cieniste, a nie niewidzialne? Takie samo jak Coulter jako cieniolud? Seth pokazał wyprostowany kciuk. - Lepiej wyjdę z domu, na wypadek gdybym miał się stać zły, tak jak Nowel.

Tanu wyszedł na werandę. Seth sunął w ślad za nim. Stanęli obok siebie i w milczeniu wpatrywali się w ogród. W chłopcu narastało takie uczucie, jakby kipiał. Wszędzie go mrowiło i łaskotało, zupełnie jakby był butelką napoju gazowanego, którą ktoś potrząsnął tak mocno, że zaczęła się wylewać piana. Coś zasyczało i wkrótce mrowienie ustąpiło. Seth zorientował się, że stoi na deskach werandy, a jego ciało znów ma stałą postać. - To było całkiem fajne - stwierdził. - Niebywałe uczucie, prawda? – przyznał Tanu. - Został mi już tylko jeden gazowy eliksir. Chodź ze mną, chcę coś sprawdzić. - Przykro mi z powodu ręki - powiedział Seth. - To nie twoja wina. Całe szczęście, że ciebie nie chapsnął. Zeszli po schodkach z werandy i wyłonili się spod daszka na słońce. Tanu skrzywił się, złapał za ramię, po czym prędko wrócił w cień. - Tego się obawiałem - warknął przez zaciśnięte zęby. - Bolało? - zapytał Seth. - Coulter pokazał, że nie może nas odwiedzić przed zachodem słońca. Chyba właśnie odkryłem przyczynę. Kiedy promienie słońca padły na moją rękę, niewidzialna część zapiekła nieznośnym mrozem. Nie chcę sobie wyobrażać tego uczucia rozchodzącego się po całym ciele. Może powinienem czymś owinąć ramię i znaleźć sobie miejsce w cieniu daleko od domu. - Myślę, że nie zrobisz się zły - oświadczył Seth. - Dlaczego tak sądzisz? - Nowel zachowywał się jak nie on. Nie panował nad sobą. Ale Coulter był spokojny. Robił wrażenie normalnego, tyle że zrobionego z cienia. - Może Coulter po prostu jest bardziej przebiegły niż Nowel - stwierdził Tanu. - Kto wie, czy nie rzuciłby się na nas, gdybyśmy tylko dali mu szansę. - Uniósł rękę. Odcinek od nadgarstka do łokcia spowijał cień. - Rozchodzi się coraz szybciej. Na czole Samoańczyka lśniły krople potu. Ciężko usiadł na schodkach werandy. Po drugiej stronie trawnika z lasu wyłonił się dziadek Sorenson. Za nim szedł Dale, a z tyłu Hugo niósł babcię na ramieniu. - Dziadku! - zawołał Seth. - Tanu jest ranny!

Dziadek odwrócił się do Hugona i powiedział coś, czego nie było słychać. Golem chwycił go, przytrzymał babcię, a potem długimi susami pognał przez ogród. Dale biegł za nim. Hugo postawił dziadków obok werandy. Tanu uniósł zranione ramię. - Co się stało? - zapytał dziadek. Tanu opowiedział o zajściu z Nowelem - o tym, jak satyr się zmienił, zaatakował ich, uciekli, a Seth widział ranne miejsce jako cień. Babcia przyklękła obok Samoańczyka i zbadała jego rękę. - To wszystko przez jedno ugryzienie? - spytała. - Ale za to duże - oznajmił Seth. Drobne ugryzienia nypsików wystarczyły, żeby przemienić Nowela - dodał Tanu. - Jak się czujesz? - zapytała babcia. - Jakbym miał gorączkę. - Cień oplatał mu już całą dłoń z wyjątkiem palców, rozlewał się też w górę ramienia. - Chyba nie zostało mi dużo czasu. Pozdrowię od was Coultera. - Zrobimy wszystko, żeby przywrócić ci zwykłą postać obiecał dziadek. - Spróbuj się oprzeć wszelkim podłym skłonnościom. - Pokażę wam dwa wyprostowane kciuki, jeśli będziecie mogli mi zaufać - zaproponował Tanu. - Ze wszystkich sił postaram się nie oszukać was tym gestem. Czy macie jakiś lepszy pomysł, jak mógłbym udowodnić, że jestem po waszej stronie? - Nie przychodzi mi do głowy nic więcej - rzekł dziadek. - Tanu nie może wychodzić na słońce - poinformował Seth. - Jest dla niego boleśnie mroźne. - Na Nowela nie miało wpływu? - zainteresowała się babcia. - Nie - potwierdził chłopiec. - Nie spowolniło też wróżek, które zaatakowały Setha - dodał dziadek. - Tanu, zostań na werandzie do zmierzchu. Potem porozum się z Coulterem. - Później, jeżeli nie opuści mnie rozum, spenetruję rezerwat, może uzyskam jakieś informacje - wymamrotał Samoańczyk, wykrzywiając twarz. - Dowiedzieliście się czegoś od Nerona? - Znaleźliśmy go rannego na dnie wąwozu. Leżał przygnieciony ciężką kłodą - mówił dziadek. - Podobno napadły go mroczne krasnale. Ukradły mu kamień jasnowidzenia oraz większość skarbów. Nie potrafił powiedzieć, skąd wzięła się zaraza. Rany, które odniósł, wcale go nie odmieniły. Hugo odsunął kłodę i Neron zdołał wrócić do swego legowiska.

Tanu zaczął ciężko oddychać. Zacisnął powieki, a pot ściekał mu po twarzy. W cieniu zniknęło już całe jego ramię. - Szkoda… że nie wyszło - wydyszał. - Lepiej… wejdźcie do domu… na wszelki wypadek. Dziadek uspokajająco położył dłoń na zdrowym ramieniu mężczyzny. - Odczarujemy cię. Powodzenia. - Wstał. - Hugo, idź do stodoły i pilnuj Wioli. Bądź gotów przybyć, jeśli cię zawołamy. Golem długimi krokami ruszył w stronę drewnianego budynku. Dale poklepał Tanu po zdrowym ramieniu. Dziadek zaprowadził wszystkich do domu, a jęczący Samoańczyk został na schodach werandy. - Nie możemy nic dla niego zrobić? - zapytał Seth, wyglądając przez okno. - Na pewno nie zdołamy zapobiec przemianie - powiedziała babcia. - Ale nie spoczniemy, dopóki Tanu i Coulter nie będą znowu z nami. Dale pracowicie badał pęknięte ramię Mendiga. - Czy po drodze do Nerona napotkaliście jakieś mroczne istoty? - spytał Seth. - Ani jednej - odrzekła babcia. - Trzymaliśmy się ścieżek i prędko poruszaliśmy. Aż do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, ile mieliśmy szczęścia. Jeśli ustalimy, że można zaufać Tanu i Coulterowi, rano przed wschodem słońca spróbujemy ostatniej wyprawy. W przeciwnym razie chyba pora rozważyć opuszczenie Baśnioboru do czasu obmyślenia planu. - Nie ignorujcie pomocy Tanu i Coultera tylko dlatego, że muszę być z wami, żeby ich widzieć - poprosił Seth. - Czy ci się to podoba, czy nie, muszę wziąć tę kwestię pod uwagę - odparł dziadek. - Nie narażę cię na niebezpieczeństwo. - Skoro tylko ja ich widzę, to znaczy, że nikt inny nie może im pomóc - rozumował chłopiec. - Możliwe, że będę potrzebny z ważniejszych powodów, niż tylko po to, żeby wskazać drogę. Kto wie, czy to nie jest nasza jedyna szansa na sukces? - Nie wykluczam tego - przyznał dziadek. - Stan! - skarciła go babcia. Dziadek zerknął na żonę, a wtedy jej twarz złagodniała. - Czy ty właśnie puściłeś do niej oko? - oburzył się Seth. - Próbujecie mnie po prostu uciszyć?!

Dziadek spojrzał na niego z rozbawioną miną. - Z dnia na dzień robisz się coraz bardziej spostrzegawczy.

Rozdział XI Stare pueblo Gavin dołączył do Kendry w sieni. Taszczył drewnianą włócznię z grotem z czarnego kamienia. Mimo prymitywnego wyglądu broń wydawała się groźna i robiła wrażenie: grot mocno przymocowano, a szpic i krawędzie były ostre. Kendra zastanawiała się jednak, dlaczego chłopak wolał włócznię od czegoś bardziej nowoczesnego. Dziewczynka miała na sobie solidne buty oraz ponczo z kapturem narzucone na świeże, suche ubranie. - Spodziewasz się, że napotkamy mamuty? - zapytała. Gavin uśmiechnął się, ważąc dzidę w dłoni. - Nie byłaś wczoraj z nami, więc nie znasz wszystkich szczegółów. Formalnie góra nie należy do rezerwatu. Jest starsza. Nieposkromiona. W…w…warunki traktatu założycielskiego nas tam nie ochronią. Rosa mówi, że istoty, które spotkamy, można zranić tylko orężem wykonanym przez ludzi mieszkających niegdyś na Malowanej Górze. Ta włócznia ma ponad tysiąc lat. Dbają o nią w szczególny sposób, żeby pozostała jak nowa. - Czy poprzednim razem tamci musieli użyć tej broni? - zapytała Kendra. - Podobno nie. Wzięli ją ze sobą, ale dotarli do skarbca bez problemów. Kłopoty zaczęły się dopiero wtedy gdy natknęli się na smoka. Obawiam się jednak, że od tamtej pory wiele się zmieniło. Droga, którą weszli, zniknęła. Poza tym, kiedy wczoraj próbowaliśmy się wspiąć na szczyt, powietrze miało niepokojący ciężar. Serio, Kendra, myślę, że powinnaś się wycofać. Kendra poczuła się tak, jakby znów była w Baśnioborze, gdy tego lata Coulter nie chciał jej zabierać na wycieczki, które urządzał z Sethem, tylko dlatego, że jest dziewczyną. Nagle prysły wszystkie jej wątpliwości. - Jak byście niby znaleźli schody beze mnie? - Możesz nas do nich zaprowadzić - odparł Gavin. - Ale jeśli bez twojej pomocy nie damy rady się wspiąć, to pewnie oznacza, że w ogóle nie powinniśmy się tam pchać. Kendra powoli odetchnęła.

- Chociaż tylko ja potrafię znaleźć drogę na szczyt, to uważasz, że wejście na górę należy ci się bardziej niż mnie? - Nie chciałem cię obrazić - posiedział Gavin, unosząc wolną dłoń. - Po prostu przypuszczam, że nie jesteś zaprawiona w boju. Od niechcenia zakręcił włócznią. Zaświstała w powietrzu. - Fajnie by wyglądało na jakiejś paradzie - stwierdziła chłodno Kendra. - To strasznie miłe, że się tak martwisz. Czyż mimo braku zaprawienia w boju nie poprowadziła wróżek do ataku, w którym pojmały potężnego demona? Czy nie pomogła Warrenowi zdobyć artefaktu ze skarbca w Baśnioborze? A co takiego osiągnął Gavin? Chłopak spojrzał na nią bacznie, a potem odezwał się z przekonaniem: - Masz mnie za głupiego nastolatka, który się mądrzy, że przygody nie są dla dziewczyn. Nieprawda. Martwię się, czy ja sam przeżyję. Bardzo bym nie chciał, żeby tobie stała się krzywda. Kendra, nalegam: powiedz Warrenowi, że wolałabyś nie iść. Dziewczynka nie umiała się powstrzymać i parsknęła śmiechem. Zaskoczony wyraz twarzy Gavina, który jeszcze przed chwilą był taki skupiony, a teraz wyglądał na kompletnie zdezorientowanego, tylko pogarszał sytuację. Kendra potrzebowała chwili, żeby się opanować. Chłopak był tak przygnębiony, że musiała go pocieszyć. - Dobra, poprzednio sobie drwiłam, ale to naprawdę miłe z twojej strony. Doceniam twoje intencje. Ja też się boję i w głębi duszy pewnie chciałabym posłuchać twojej rady. Ale przecież nie będę wchodziła do skarbca, tylko rozbiję obóz razem z Neilem. Nie robię tego dla zabawy. Uważam, że warto zaryzykować. Do przedsionka weszła Tammy ubrana w lekką kurtkę z kapturem. W ręku trzymała tomahawk. Zaciągnęła kaptur, tak że widać było tylko jej oczy, nos i usta. - Nie do wiary, że będziemy wchodzić po wodospadzie - powiedziała. - Wspinaczka szlakiem była dostatecznie męcząca. - Poprzednio na szczycie nic nie widzieliście? - spytała Kendra. - Coś widzieliśmy - sprostowała Tammy. - Coś dużego. Miało co najmniej dziesięć nóg i falowało podczas ruchu. Ale nigdy się do nas nie zbliżyło. Sam szczyt nie powinien być problemem, ale martwię się ponownym zetknięciem z niektórymi pułapkami.

Korytarzem nadeszli Warren, Neil, Dougan, Hal i Rosa. Dougan trzymał potężny kamienny toporek. Warren niósł włócznię. Hal wolnym krokiem zbliżył się do Kendry z kciukami w szlufkach dżinsów. - Naprawdę zaprowadzisz tych świrów na szczyt? - zapytał. Dziewczynka kiwnęła głową. - Mogę ci pożyczyć coś takiego. - Podał jej kamienny nóż w pochwie z koźlej skóry. - Wolałbym, żeby Kendra była nieuzbrojona, tak jak Neil - odezwał się Warren. Hal podrapał się po wąsach. - Neil rzeczywiście ma talent do utrzymywania się przy życiu. Kto mieczem wojuje, od miecza ginie, co? Może to nie taki zły pomysł - stwierdził, po czym schował nóż. - Mamy sprzęt wspinaczkowy dla pięciu osób - poinformował Warren. - Ja pójdę ostatni, bez uprzęży, i będę się chwytał liny. - Macie klucz? - zapytała Rosa. Dougan poklepał swój plecak. - Bez niego nie byłoby sensu piąć się na szczyt. - Powinniśmy już ruszać - zasugerował Neil. Na zewnątrz wciąż mżyło. Neil prowadził dżipa, w którym jechali Kendra, Warren i Tammy. Za nimi pikapem podążał Dougan z Gavinem na siedzeniu pasażera. Wycieraczki kołysały się hipnotyzująco, dżip rozpryskiwał kałuże, a od czasu do czasu ślizgał się w błocie. W pewnym momencie Neil dodał gazu i z rykiem silnika przebili się przez strumień. Woda chlusnęła z obu stron auta niczym skrzydła. Zbliżali się do masywu mniej bezpośrednią trasą niż poprzednio, bardziej krętą, ale nie tak stromą. Droga trwała prawie dwa razy dłużej. W końcu zatrzymali się w tej samej płaskiej, naszpikowanej głazami okolicy, gdzie parkowali ostatnim razem. Neil zgasił silnik i wyłączył światła. Wszyscy wysiedli z aut, po czym zarzucili sprzęt na plecy. Warren, Dougan i Gavin zapalili duże wodoodporne latarki. - Widzisz schody? - zapytał Kendrę Dougan, mrużąc oczy, by dojrzeć cokolwiek w deszczowym mroku. - Ledwo, ledwo - powiedziała dziewczynka. Tak naprawdę dostrzegała Zalane Schody znacznie wyraźniej, ale nie chciała zdradzać, że dobrze widzi w ciemności.

Zaczęli się przedzierać przez mokre kamienie. Musieli obejść kilka zagłębień, w których zebrała się woda. W głębi duszy Kendra zastanawiała się, po co w ogóle omijają te wielkie kałuże, skoro czeka ich wspinaczka po wodospadzie. Krople deszczu głośno bębniły o kaptur jej poncza. Kiedy zbliżyli się do rozpadliny u podnóża schodów, dziewczynka zatrzymała się obok Neila. - Co będzie, jeśli deszcz ustanie w trakcie wspinaczki? - zapytała. - Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Chciałbym wierzyć, że schody będą istnieć tak długo, jak my na nich pozostaniemy. Na wszelki wypadek powinniśmy się pospieszyć. Warren pomógł Kendrze włożyć uprząż, zacisnął paski i przeplótł linę przez metalowe klamry. Gdy już wszyscy zostali złączeni sznurem, dziewczynka poprowadziła ich wzdłuż wąskiej półki między szczeliną a ścianą góry. - Nie koncentrujcie się na schodach - poinstruował Neil. - Skupcie całą uwagę na osobie idącej przed wami. To może wymagać wysiłku. Kendra weszła do wartkiego strumienia u stóp schodów, a potem zaczęła wspinaczkę. Solidne buty zapewniały jej lepszą równowagę niż wcześniej tenisówki. Stopnie robiły się coraz bardziej strome, więc dalsza droga stała się niemożliwa bez użycia rąk. Rękawy oraz nogawki spodni przemokły. Rozpędzona woda sprawiała, że każdy kolejny krok był niepewny. Po co najmniej stu stopniach dotarli do pierwszego podestu. Kendra obróciła się i spojrzała w dół. Zszokowało ją, że z tej perspektywy pochyłość wydaje się znacznie bardziej stroma niż w trakcie wspinaczki. Dziewczynka pomyślała, że gdyby teraz spadła, na pewno stoczyłaby się aż na sam dół schodów, a woda zmyłaby jej trupa wprost do rozpadliny. Odsunęła się od krawędzi. Wcale nie chciała zjechać z najboleśniejszej zjeżdżalni wżyciu. Obróciła się. Przed nią woda spadała pionowo z trzydziestu metrów i głośno rozpryskiwała się o kamienne podłoże. Schody przypominały drabinę. Pięły się wzdłuż kaskady. Kendra poprowadziła pozostałych naprzód i ruszyła po jak dotąd najbardziej stromych schodach. Starała się nie zważać na szum i chlupot wodospadu, który spadał tuż obok. Ani jeden stopień nie był na tyle szeroki, żeby postawić na nim całą stopę, a kolejne często dzieliło ponad pół metra. Kendra ostrożnie posuwała się do góry, za każdym razem opierając dłonie na wyższym schodku. Jej nozdrza wypełniała woń mokrego kamienia. Dziewczynka koncentrowała

się wyłącznie na kolejnym kroku. Nie myślała o przepaści za jej plecami ani o tym, że się poślizgnie i pociągnie wszystkich ze sobą. Wiatr się nasilił, zerwał jej kaptur, długie włosy zatrzepotały jak chorągiew. Ramiona Kendry drżały ze strachu i wysiłku. Po co ona się tego podjęła? Powinna była słuchać Gavina. Próbował podsunąć Kendrze wyjście z tej sytuacji, ale duma nie pozwoliła jej z niego skorzystać. Sięgnęła do następnego stopnia, złapała się najlepiej jak umiała, uniosła prawą stopę, a potem lewą. Powtarzając ten sam żmudny proces, udawała przed samą sobą, że jest tylko kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią. W końcu dotarła na szczyt wodospadu i znalazła się na kolejnej szerokiej półce skalnej. Neil wciągnął się zaraz za nią. Kiedy Kendra spojrzała w górę, stwierdziła, że została jeszcze bardzo długa droga. Oparła się pokusie zerknięcia w tył albo w dół. - Dobrze ci idzie - pochwalił ją Neil. - Chcesz odpocząć? Kiwnęła głową. Podczas wspinaczki obok wodospadu była tak bardzo napompowana adrenaliną, że wcale nie czuła zmęczenia w kończynach. Naciągnęła kaptur na głowę i odczekała kilka minut, zanim ruszyła dalej. Schody pięły się teraz w górę i w dół krótkimi odcinkami. Czasem woda płynęła wzdłuż nich, kiedy indziej przelewała się przez stopnie, szukając drogi na skróty. Wchodzili centymetr po centymetrze, od podestu do podestu. Kendrę bolały nogi, brakowało jej tchu i częściej robiła przerwy. Wiatr dął coraz silniej, szarpał jej ponczo, smagał deszczem, sprawiał, że nawet najstabilniejsze stopnie zdawały się zdradliwe. Trudno było stwierdzić, czy to nawałnica się wzmagała, czy też po prostu na większej wysokości mocniej wiało. Kendra przesunęła się po wąskiej półce i stanęła u stóp ostatniego odcinka schodów. Wiatr szarpał jej włosy na boki. Schody okazały się niemal tak strome jak te przy wodospadzie, ale tym razem trzeba się było wspiąć wprost przez kaskadę. - To już ostatnie! - zawołała do Neila, przekrzykując ulewę. - Są strome, a woda bardzo wartko płynie. Może powinniśmy poczekać, aż burza trochę osłabnie? - Góra próbuje nas zatrzymać - odparł Neil. - Prowadź naprzód! Brodząc w strumieniu, Kendra zaczęła się wspinać na czworakach. Nurt szarpał ją za nogi i odpychał jej dłonie prosto w twarz. Obojętne, czy poruszała się, czy odpoczywała, wciąż zdawało się, że rozpędzony potok lada chwila oderwie ją od śliskich schodów.

Każdy krok był ryzykiem, wiódł ją coraz wyżej, więc zwiększała się wysokość, z której by spadła. Pozostali podążali zaraz za nią. W pewnej chwili Kendra poślizgnęła się, opierając ciężar ciała na jednej stopie i boleśnie grzmotnęła kolanem o stopień. Woda bluzgała wokół jej uda. Neil oparł dłoń na plecach dziewczynki, by pomóc jej wstać. Pięła się wciąż wyżej i wyżej, aż w końcu do szczytu zostało już tylko dziesięć schodków, potem pięć, a potem głowa dziewczynki wychynęła znad krawędzi. Kepdra wdrapała się po kilku ostatnich stopniach. Przeszła ze schodów oraz strumienia na twardą skałę wysypaną kamyczkami. Wszyscy zakończyli wspinaczkę i zgromadzili się wokół niej. Teraz, gdy stłoczyli się na szczycie góry, wiatr chłostał ich jeszcze mocniej. Na niebie zamigotała błyskawica - pierwsza, jaką Kendra widziała, odkąd wyruszyli. Przez moment w jej blasku widać było cały bezmiar płaskiego szczytu. W pewnej odległości, w pobliżu środka rozległego terenu, dziewczynka zobaczyła wiekowe ruiny: liczne warstwy sypiących się murów i schodów, które niegdyś musiały tworzyć kompleks puebla bardziej imponujący niż ten niedaleko hacjendy. Na chwilę jej wzrok przyciągnęły postaci wielu tancerzy szaleńczo pląsających w deszczu po tej stronie ruin. Nim Kendra zdążyła się zastanowić nad tą sceną, błyskawica zgasła. Dystans, mrok i ulewa przesłoniły roztańczone istoty przed bystrym wzrokiem dziewczynki. Zamruczał grzmot, stłumiony powiewami wiatru. - Kaczyni! - krzyknął Neil. Indianin czym prędzej odwiązał Kendrę od sprzętu wspinaczkowego, nawet nie zawracając sobie głowy zdjęciem jej uprzęży. Znów zajaśniała błyskawica. Ukazała, że postaci już nie były pogrążone w opętanym tańcu. Teraz pędziły prosto na nich. - Co to znaczy? - zawołał Warren. - To są kaczyni albo spokrewnione z nimi istoty! huknął Neil. - Starożytne duchy natury. Przerwaliśmy im ceremonię powitania deszczu. Musimy się skryć pod ruinami. Miejcie broń na podorędziu. Tammy nie mogła odwiązać liny, więc odcięła ją tomahawkiem. - Jak my się tam dostaniemy? - zapytał Warren. - Na pewno nie przez nich - odparł Neil. Skulony pobiegł po obrzeżu płaskiego szczytu. Spróbujemy ich obejść. Kendra ruszyła za nim. Wcale jej się nie podobało, że znajdują się nie dalej niż trzy metry od krawędzi urwiska. Promienie latarek kołysały się w deszczu, tworząc w powietrzu smugi

lśniących kropelek, a na ziemi owalne plamy. Kendra postanowiła nie zapalać światła, bo tylko ją rozpraszało. Wyraźnie widziała na odległość piętnastu metrów w każdą stronę. - Mamy towarzystwo! - zawołał Dougan, a jego głos niemal zginął w wichurze. Dziewczynka zerknęła przez ramię. Mężczyzna wycelował snop latarki w smukłą kudłatą postać z łbem kojota. Człekokształtny stwór ściskał w dłoni laskę zwieńczoną grzechotkami, a na szyi miał wymyślny naszyjnik z koralików. Odrzucił głowę do tyłu i zawył. Wysoki, przenikliwy skowyt rozdarł burzliwą noc. Neil zatrzymał się z poślizgiem. Promień jego latarki oświetlił zagradzającego im drogę dwuipółmetrowego dryblasa w wielkiej malowanej masce. A może to była jego twarz? Wymachiwał długim krzywym drągiem. Indianin obrócił się i pognał ku wnętrzu płaskowyżu. Nagle dziwaczne postaci pojawiły się wszędzie. Wysokie pierzaste stworzenie z głową jastrzębia złapało Tammy za ramię, przeciągnęło parę kroków po ziemi, zakręciło się, jakby zamierzało rzucić dyskiem, po czym cisnęło nią przez krawędź masywu. Kendra patrzyła z przerażeniem, jak Tammy wiruje w powietrzu, wymachując rękami, jakby próbowała pływać, a potem znika. Stwór rzucił nią tak daleko, a większa część góry była tak stroma, iż dziewczynka wyobrażała sobie, że biedna kobieta spadnie aż na samo dno. Kendra zrobiła unik przed obleśnie uśmiechniętym garbatym człowiekiem z długim fletem w dłoni tylko po to, by trafić w objęcia smukłej włochatej istoty o ciele kobiety i głowie rysia. Wrzasnęła, zaczęła się szarpać, ale kobietaryś ściskała jej ramię w żelaznym uścisku. Ciągnęła ją ku krawędzi góry, obcasy butów sunęły po śliskiej kamienistej ziemi. Kendra czuła woń mokrego futra istoty. Jak to będzie - lecieć ku ziemi przez burzliwą noc wśród kropel deszczu? Wtedy z mroku wyłonił się Gavin, wymachując włócznią. Kobietaryś zawyła i odskoczyła. Upuściła Kendrę, dłonie z pazurami uniosły się w obronnym geście. Na jej kociej twarzy ziała ukośna rana. Gavin kłuł, wirował i ciął, przeganiał rozwścieczoną istotę do tyłu, zwinnie unikał kontrataków, siekł i dźgał bestię, która powoli wycofywała się z obnażonymi kłami. Kendra klęczała na czworakach. Widziała, jak Dougan wywija toporem, żeby odeprzeć człowiekakojota. Z kolei Warren za pomocą włóczni trzymał na dystans olbrzymiego brązowego skorpiona. Nagle w kierunku dziewczynki popędził Neil. Gdy obejrzała się przez ramię,

zobaczyła, że znajduje się zaledwie kilkadziesiąt centymetrów od skraju przepaści. Starała się czołgać byle dalej od krawędzi. Pierzasty człowiekjastrząb dołączył do kobietyrysia i teraz wspólnie atakowali Gavina. Chłopak grzmotnął kobietę tępym końcem dzidya ostrzem zranił skrzeczącego napastnika. Neil dobiegł do Kendry i poderwał ją na nogi. - Wezmę cię na barana, a ty trzymaj się mocno - wydyszał. Kendra nie za bardzo wiedziała, jakim cudem mężczyzna ucieknie tylu przeciwnikom, niosąc ją na plecach, ale wykonała polecenie bez dyskusji. Gdy tylko nogami objęła go wokół pasa, zaczął się zmieniać. Upadł do przodu, jakby zamierzał pełzać, ale nie wylądował tak nisko, jak Kendra mogłaby przypuszczać. Jego szyja wydłużyła się i zgrubiała, uszy przesunęły się wyżej na głowie, a tułów się nadął. Po chwili dziewczynka siedziała na grzbiecie galopującego cisawego ogiera. Wobec braku siodła i uzdy nie miała się czego trzymać, więc z każdym krokiem rozpędzonego konia Kendra coraz bardziej się zsuwała. Olbrzym z twarzą jak maska zastąpił im drogę. Uniósł ciężki drąg, gotów do zadania ciosu. Ogier zwolnił, wspiął się na tylne nogi, a przednimi zaczął wierzgać w powietrzu, okładając kopytami wielkoluda. Stwór runął na ziemię, ale Kendra nie zdołała się utrzymać. Spadła z grzbietu i wylądowała w błotnistej kałuży. Koń rzucał się, skakał i fikał. Deptał leżącego wroga, rozganiał pozostałych. Dziewczynka zobaczyła, jak Gavin wykonuje skok z przerzutem, żeby podnieść tomahawk, który upuściła Tammy. Zręcznie wywijając włócznią, utrzymywał na odległość już czterech przeciwników. Nieopodal leżało nieruchomo kilka powalonych ciał. Spojrzenie Gavina spotkało się ze wzrokiem dziewczynki. Jeszcze raz szeroko odwinął się dzidą i popędził w jej kierunku. Stwory rzuciły się w pościg. Kendra wstała. Gdy Gavin był już blisko, zamachnął się, a potem cisnął tomahawkiem w stronę dziewczynki. Broń minęła ją o centymetry, po czym ostrze z czarnego kamienia wbiło się w ramię barczystego guzowatego człowieka o strzelistym czole i zniekształconej twarzy. Kendra w ogóle nie wyczuła, że się za nią zakradł. Zdeformowany mężczyzna padł z gardłowym rykiem. Gavin podał dziewczynce rękę, a później razem popędzili w deszczu. Usłyszała z boku tętent kopyt. Gavin podał jej włócznię, następnie chwycił Kendrę w pasie i z oszałamiającą prędkością podsadził na cisawego ogiera. Po chwili sam wskoczył mu na

grzbiet tuż za nią. Odebrał dzidę, a wolną dłonią przytrzymywał dziewczynkę, żeby nie straciła równowagi. - Naprzód, Neil! - zawołał. Neil przyspieszył, przechodząc w dziki galop. Pruł przez wiatr i ulewę z prędkością, która wydawała się Kendrze niemożliwa. Oślepiona kroplami zacinającego deszczu cieszyła się, że Gavin ją trzyma. Wyglądało na to, że on bez trudu zachowuje równowagę na grzbiecie pędzącego ogiera. W drugiej ręce ściskał dzidę, zupełnie jakby brał udział w turnieju walki na kopie. Mrugając raz za razem, żeby dostrzec cokolwiek przez ścianę wody, Kendra rozpoznała zbliżające się ruiny. Koń przeskoczył przez niewysoki płot, poczuła mrowienie w żołądku, a potem zakręcili wokół zburzonych ścian i stert gruzu. Kopyta zastukały na kamieniu. W końcu ogier zatrzymał się przed pustym otworem drzwi najmniej zniszczonego budynku w całym kompleksie. Później jakby rozpłynął się pod Kendrą i Gavinem. Po chwili oboje stali w deszczu obok Neila. Nie miał na sobie wcześniejszego ubrania. Teraz nosił jedynie zwierzęce skóry. - Zostańcie w środku, dopóki nie wrócę - polecił, wskazując kciukiem ziejący otwór drzwiowy. Rozmasował sobie bok, jakby go coś bolało. - Nic panu nie jest? - zapytał Gavin. - Utrzymanie mojej drugiej postaci jest trudne - odparł mężczyzna, po czym popchnął Kendrę w stronę domu. Niebo rozświetliła błyskawica, rzucając na ruiny dziwny blask oraz cienie. Zaraz potem rozległ się ogłuszający huk pioruna. Neil znowu był koniem. Pognał galopem prosto w burzę. Gavin wziął Kendrę za rękę. Dziewczynka poprowadziła go i razem schronili się w budynku. Część dachu się zawaliła, ale ściany były całe, więc chroniły od wiatru, pod warunkiem że nie wiał przez otwór drzwiowy. - Zgubiłem latarkę - powiedział chłopak. Latarka Kendry dyndała na jej uprzęży wspinaczkowej. Nie była tak duża jak pozostałe, ale gdy ją zapaliła, snop okazał się jasny. Woda wlewająca się przez dziurę w dachu płynęła po zabłoconej podłodze i ściekała przez otwarty właz do piwnicy.

- No proszę - odezwał się Gavin z podziwem. - Nie tracisz sprzętu, nawet kiedy tancerze deszczu próbują zrzucić cię w przepaść. - Latarka była przypięta do uprzęży wyjaśniła dziewczynka. - Dzięki, że mnie uratowałeś. Byłeś świetny. - To d…d…d… Właśnie d…d…d… Właśnie d…dlatego mnie wzięli. Każdy jest w czymś dobry. Ja zadaję szyku, kiedy trzeba okładać potwory prymitywnymi dzidami. Kendra czuła się zawstydzona. Jej zachowanie, gdy ich zaatakowano, nie pozostawiało wątpliwości, że nie ma pojęcia, co robić podczas walki. Zebrała się w sobie. Lepiej, jeśli sama się przyzna, zanim to Gavin zwróci uwagę na jej niekompetencję. - Miałeś rację, nie powinnam była z wami iść. Nie wiem, co ja sobie wyobrażałam. Musiałeś mnie pilnować, zamiast pomagać innym. - C…co ty mówisz? Dzięki tobie miałem powód, żeby uciec przed zagrożeniem na grzbiecie Neila. Spisałaś się dużo lepiej, niż myślałem. Kendra spróbowała się uśmiechnąć. Miło, że Gavin jej tego nie wypominał, ale pojęła, że okazała się ciężarem. - Nie mogę uwierzyć, że Tammy nie żyje - powiedziała. - Mam nadzieję, że nie obwiniasz siebie - odparł Gavin. - To się stało tak szybko, że nikt nie zdążył jej uratować. Nie wiedzieliśmy, co oni zamierzają, zanim ten człowiekjastrząb nie zrzucił jej z urwiska. - Pokręcił głową. - Wyraźnie chcieli się nas pozbyć ze szczytu. Wprosiliśmy się na niewłaściwą imprezę. Żeby strata wydawała się mniej bolesna, Kendra pomyślała, że może to właśnie Tammy potajemnie pracowała dla Stowarzyszenia Gwiazdy Wieczornej. Czekali w milczeniu, słuchając, jak wiatr przenikliwie jęczy wśród ruin. Burza szalała jeszcze wścieklej niż do tej pory, jakby podejmowała ostatnią próbę przegonienia intruzów ze szczytu góry. Ktoś wszedł przez drzwi. Kendra skierowała tam światło latarki. Spodziewała się ujrzeć Neila, ale zamiast niego na progu stał człowiekkojot. Pod zlepionym futrem na torsie ziała paskudna rana. Dziewczynka krzyknęła i o mało nie upuściła latarki. Intruz potrząsnął laską. Mimo wycia wiatru Kendra słyszała stuk grzechotek. Kojot odezwał się ludzkim głosem. Śpiewał coś w dziwnym świergotliwym języku. - R…r…rozumiesz coś? - zapytał cicho Gavin. - Nie.

Człowiekkojot, warcząc, wślizgnął się do pomieszczenia. Gavin zasłonił Kendrę, a potem ruszył naprzód z dzidą w dłoni. Kiedy kojot z Gavinem zbliżali się do siebie, dziewczyna miała ochotę odwrócić wzrok. Zamiast tego ścisnęła latarkę niczym linę ratowniczą i skierowała promień prosto w oczy napastnika. Poruszał głową, żeby uniknąć blasku, ale ona wciąż go oślepiała, a tymczasem Gavin dźgał go włócznią. Chłopak powoli odpychał wroga. Nagle kojot złapał drzewce tuż poniżej grotu i pociągnął nastolatka ku sobie. Zamiast się opierać, Gavin skoczył naprzód, a następnie kopnął kojota prosto w ranny tors. Tamten zatoczył się do tyłu, wyjąc z bólu. Puścił dzidę, a laska wypadła mu z dłoni. Chłopak rzucił się do ataku, dźgał wroga, aż ten w końcu uciekł z pomieszczenia, oblizując świeże rany. Zdyszany Gavin odsunął się od drzwi. - Jeżeli tu wróci, dam ci upominek: kojota na patyku. - I tak już zostawił pamiątkę - stwierdziła Kendra. - Czy to znaczy, że chcesz ją wziąć? - spytał Gavin, schylając się po laskę z grzechotkami. Delikatnie nią potrząsnął. - Na pewno jest magiczna. - Rzucił ją dziewczynie. - Będzie na mnie polował, żeby ją odzyskać? - zaniepokoiła się. - Gdyby cię kiedyś znalazł, to mu ją oddasz. Ja bym się nie martwił. Ponieważ górę otacza rezerwat, ten gość raczej nie może się stąd ruszyć. - A jeśli będzie chciał mi odebrać tę laskę jeszcze dziś? Gavin uśmiechnął się przebiegle. - Kojot na patyku, pamiętasz? Kendra mocno potrząsnęła kijem, żeby posłuchać stukotu grzechotek. Na zewnątrz nasilił się wiatr, zamigotała błyskawica i huknął grom, zagłuszając kołatanie. Dziewczynka wciąż mocno poruszała kosturem, by usłyszeć dźwięk grzechotek. Wiatr jęczał jeszcze głośniej. O dach budynku zabębnił grad. Wpadał przez dziurę i walił o ziemię. Bryłki lodu ślizgały się po podłodze. - Na twoim miejscu byłbym ostrożny z potrząsaniem tą laską - powiedział Gavin. Kendra przestała stukotać grzechotką. W przeciągu kilku sekund grad ustał, a wiatr nie dął już tak mocno. - To coś steruje burzą?! - zawołała dziewczynka. - A przynajmniej na nią wpływa.

Kendra przyglądała się lasce z podziwem. Wyciągnęła ją w stronę Gavina. - Weź ją. Zasłużyłeś. - N…n…nie - odparł nastolatek. - To twoja pamiątka. Dziewczynka ostrożnie trzymała kostur, tak by nie poruszać grzechotkami. W minutę burza się uspokoiła. Wiatr przestał hulać. Deszcz ledwo siąpił. - Myślisz, że pozostałym nic się nie stało? - zastanawiała się Kendra. - Mam nadzieję. Dougan ma klucz. Jeśli się nie pojawią, może będziemy musieli się przedrzeć z powrotem do schodów. - Chłopak oparł się na włóczni i spojrzał na Kendrę. Wydarzenia tak się potoczyły, że faktycznie wygląda, jakbym trafnie przewidział zagrożenie, ale to przerosło moje oczekiwania. Gdybym wiedział, że tak będzie, znacznie usilniej nalegałbym na innych, żebyś została w domu. Trzymasz się jakoś? - Wszystko w porządku - skłamała. - Miałaś sprytny pomysł, żeby zaświecić kojotowi w oczy. Dzięki. Wiatr i deszcz znów przybrały na sile, ale nie smagały już szczytu góry tak wściekłe jak poprzednio. Chmury raz po raz migotały od niewidocznych błyskawic, którym towarzyszyły pomruki piorunów. Przy piątym błysku w drzwiach stanęli trzej słaniający się mężczyźni. Warren, Dougan oraz Neil podeszli do Kendry i Gavina. Dougan nie miał już topora. Warren ściskał górną część złamanej włóczni. Między nimi, wspierając się na towarzyszach, kulał Neil. - Paskudna sytuacja - odezwał się Dougan. - Mieliście tu gości? - N…n…na chwilę wpadł do nas kojot - powiedział Gavin. - Wszedł do środka? - zapytał Neil. Twarz miał zmaltretowaną. Gavin kiwnął głową. - Musiałem go odegnać włócznią. - W takim razie ja i Kendra jednak nie będziemy tu bezpieczni - stwierdził Indianin. Dawniej istoty nawiedzające szczyt góry nie śmiałyby postawić tu stopy. Z drugiej strony niewiele wiem o obrzędzie, który zakłóciliśmy. Wygląda na to, że zlikwidowaliśmy wszystkie zabezpieczenia. - Rzeczywiście wszedł do środka - potwierdziła Kendra. - Zostawił to. - Uniosła kostur. Na jego widok Neil zmarszczył czoło. - To upominek - podkreślił Gavin.

- Musimy się dostać do sejfu - oznajmił Neil. - Tej nocy wszędzie jest bezpieczniej niż tu. Dougan i Warren pomogli mu podejść do otworu w podłodze. - Przepraszam, że okazałem się kiepskim ochroniarzem - zwrócił się Warren do Kendry. Zaatakowali tak nagle i widziałem, że Gavin zaopiekował się tobą znacznie lepiej, niż sam dałbym radę. Gavin, nigdy w życiu nie słyszałem, żeby ktoś pokonał twojego staruszka w bijatyce, ale ty dałbyś mu popalić. - Tylko dlatego, że tak wiele mnie nauczył - odrzekł Gavin z dumnym uśmiechem. U ich stóp ział właz do piwnicy. Funkcję drabiny spełniał długi, stojący pionowo bal z wbitymi kołkami. Gdy zaświecili w głąb czeluści, mniej więcej trzy i pół metra niżej zobaczyli podłogę. Gavin zszedł pierwszy z latarką Kendry w dłoni. Za nim ruszył Dougan, następnie Kendra, a potem Neil opuszczający się na rękach i jednej nodze. Gdy stanął na dnie, we włazie nie pojawił się Warren. Usłyszeli odgłosy szamotaniny. Gavin, ściskając włócznię, błyskawicznie wbiegł po drabinie. Po paru chwilach napięcia Warren i Gavin zeszli do piwnicy. - Co się stało? - zawołała Kendra. - Nic wam nie jest? - Nie mam dla ciebie kojota na patyku - odrzekł Gavin z żalem. - Nie wrócił. - Ale przyszli inni - powiedział Warren. - Człowiekjastrząb i ten dziwaczny wielkolud. Zgadzam się z Neilem. Nikogo nie możemy zostawić na górze. Kręci się tam zbyt wielu nieprzyjaciół. - Smok będzie mniej groźny? - zainteresowała się Kendra. Warren wzruszył ramionami. - Żadna z opcji nie brzmi zachęcająco, ale skarbce przynajmniej zaprojektowano tak, żeby potencjalnie dało się tam przeżyć. Kendra miała nadzieję, że Warren ma rację. Nie mogła przegnać myśli, że z trzech osób, które poprzednio weszły do tego skarbca, wróciło tylko półtorej. Dougan wyjął klucz z plecaka. Był to gruby srebrny dysk wielkości talerza obiadowego. Pośrodku podziemnego pomieszczenia znajdowało się duże okrągłe wgłębienie. Wpływała do niego woda, ale nie zbierała się tam, tylko ściekała niżej. Warren pomógł Neilowi i wszyscy zeszli do kolistej niecki. - Kiedyś była to kiva - wyjaśnił Indianin. - Miejsce świętych ceremonii.

Dougan wcisnął małą wypustkę na dysku, a wtedy kilka metalowych zębów o dziwnym kształcie wyskoczyło z krawędzi niczym ostrza scyzoryka. Mężczyzna przyklęknął w centrum niecki i umieścił dysk w kolistym wgłębieniu. Pasował idealnie. Następnie wcisnął środek tarczy, a potem ją obrócił. Pod ziemią coś zaklekotało, szarpnęło i zadudniło. Podłoga okrągłej niecki zaczęła się kręcić. Dougan zdjął rękę z klucza, ale ziemia nadal się obracała, a jednocześnie obniżała, jakby stali na główce gigantycznej śruby. Wciąż się kręcąc, stopniowo opadali do wnętrza rozległego pomieszczenia. Nieregularne ściany sprawiały wrażenie naturalnej jaskini. Kiedy Kendra spojrzała do góry, widziała, jak okrągły otwór w suficie coraz bardziej się oddala. Odgłosy burzy cichły Wirująca podłoga zatrzymała się z głuchym łomotem, który poniósł się echem po komnacie.

Rozdział XII Przeszkody Dougan przykucnął obok Neila. - Jak noga? Indianin pomacał kolano, marszcząc czoło. - Chyba zerwałem ścięgno. Nieprędko będę normalnie chodził. - Kto to panu zrobił? - zapytała Kendra. - Ja sam - odrzekł smętnie Neil. - Kontuzja starego człowieka, któremu zachciało się biec za daleko i za szybko po zbyt twardym gruncie. - Nazwijmy to raczej kontuzją bohatera - odezwał się Warren. - Szkoda, że nie widzieliście, jak powalił istoty, które mnie osaczyły. - Może pan się podeprzeć na mojej włóczni - zaproponował Gavin. - Wszyscy będziemy mieli większą szansę przeżycia, jeśli ona zostanie w twoich rękach odparł Neil. Gavin podał mu dzidę. - Kiedy pojawią się kłopoty, może mi ją pan oddać. - Jeśli tak będzie lepiej dla misji, mogę zostać z tyłu z Neilem - zasugerowała Kendra. Warren pokręcił głową. - Gdybyśmy mogli was zostawić bezpiecznych na górze, to nie byłoby problemu. Ale tutaj mamy szansę przetrwać tylko pod warunkiem, że będziemy się trzymać razem. - Tammy wspomniała o wielgachnej bestii pokrytej tyloma nożami, że wyglądały jak pióra powiedział Dougan. Poświecił latarką po rozległej komnacie, ukazując kolejno wyloty trzech różnych jaskiń. - Bestia powinna się znajdować w tamtym korytarzu, tym najszerszym. Podobno zachodzi od tyłu i poluje na maruderów. - Skoro mowa o Tammy - odezwała się Kendra - to czy w ogóle sobie bez niej poradzimy? Przecież miała nas bezpiecznie przeprowadzić przez pułapki. Dougan wyprostował się i rozciągnął.

- Utrata Tammy to straszna tragedia, a także duży cios dla naszej misji, ale podzieliła się z nami wiedzą, zatem nie będziemy się poruszać po omacku, przynajmniej do czasu napotkania smoka. - Obrócił snop latarki, żeby oświetlić najwęższy wylot z komnaty. - Na przykład ten tunel stopniowo opada coraz niżej, a wreszcie kończy się bezdenną przepaścią. Powinniśmy wybrać średnie wyjście. - R…r…r…ruszajmy już - zasugerował Gavin. Warren zszedł z okrągłej platformy, na której zjechali do pomieszczenia. Badał podłoże, stukając złamanym końcem dzidy. Pozostali podążyli za nim. Dougan spróbował wesprzeć Neila, ale Indianin cicho podziękował za wszelką pomoc. Wolał samodzielnie utykać, mocno wsparty na włóczni. Choć w ogóle się nie skarżył, zaciśnięta szczęka oraz napięta skóra wokół oczu zdradzały, że cierpi. Warren i Dougan nieśli latarki. Gavin, zamykający kolumnę, zachował tę, którą dostał od Kendry. Poświecił na lśniącą formację skalną pod jedną ze ścian. Wyglądała jak roztapiające się organy piszczałkowe. Wlotu średniej jaskini strzegły strzeliste karmelowe stalagmity, które zwężały się w kierunku stalaktytów zwisających ze stropu. Kiedy przedarli się przez stalagmity, znaleźli się w stromym krętym korytarzu. Z góry kępkami zwieszały się tam kruche stalaktyty, cieniutkie jak rurki do napojów. Powykrzywiane ściany miały ciemnożółtą barwę. Miejscami tunel był aż tak stromy, że Neil usiadł i zaczął zjeżdżać. Kendra przykucnęła. Wolną dłonią przytrzymywała się kamiennych guzów, a w drugiej ręce ściskała laskę z grzechotkami w taki sposób, żeby nie stukotały. Z przodu dobiegał chlupot wody. Szum stawał się coraz głośniejszy, aż w końcu okazało się, że dalszą drogę przegradza rozpadlina. Na jej dnie płynął wartki, głęboki strumień. Na drugą stronę można się było dostać, jedynie skacząc po rozrzuconych kamiennych kolumnach, z których każda miała inną wysokość. Warren poświecił latarką na trzy najszersze, najbardziej obiecujące. - Tammy ostrzegała nas, że to pułapki. Zapadają się, kiedy ktoś na nich stanie. Jak widzicie, jest tu dostatecznie dużo innych kolumn, żeby znaleźć alternatywne trasy dookoła tych trzech największych. Rozwinął linę, podał jeden koniec Douganowi, a następie ruszył przez kolumny. Przeskakiwał z jednej na drugą bez wahania ani fałszywych kroków. Chociaż poruszał się z dużą

pewnością siebie, Kendra była cała spięta, dopóki nie stanął bezpiecznie na drugim brzegu czeluści. - Przywiąż linę do uprzęży Kendry - krzyknął Warren. Dougan przyklęknął, by przymocować sznur do metalowych sprzączek i karabińczyków. - Widziałaś, jak to zrobił? - zapytał. Dziewczynka skinęła głową. - Nie myśl o przepaści - zasugerował Gavin, oddając jej latarkę. - Przytrzymam twoją burzową laskę. Kendra oddała mu kostur człowiekakojota. Potem stanęła nad krawędzią rozpadliny. Płaski szczyt najbliższej kolumny znajdował się w odległości niewielkiego kroku. Dziewczynka spróbowała sobie wyobrazić, że staje na głazie w płytkim strumieniu, i ruszyła przed siebie. Następny słup był bardziej zaokrąglony, a żeby tam dotrzeć, musiałaby skoczyć, ale na szczęście miejsca było dość na obie stopy. Gdyby nie mroczna przepaść w dole, taki skok wcale by jej nie peszył, ale teraz nie potrafiła się ruszyć. - Trzymaj rękę na linie - zawołał do niej Warren. - Pamiętaj, nawet gdybyś zleciała, to cię wciągnę. Kendra zacisnęła usta. Przecież gdyby spadła, zabujałaby się na linie, rozbiła o przeciwległą ścianę przepaści, a po drodze pewnie uderzyła jeszcze o parę kolumn. Mimo wszystko, trzymając sznur, rzeczywiście miała złudzenie bezpieczeństwa. Nakazała sobie myśleć jak Seth - czyli w jej mniemaniu nie myśleć w ogóle - a potem skoczyła na kolejną kolumnę, zachwiała się i wyprostowała. Skok po skoku, krok po kroku, ominęła dwa z trzech największych słupów. Aby obejść trzeci, niedaleko przeciwległej krawędzi rozpadliny musiała przejść po kolumnach tak wąskich, że mieściła się na nich tylko jedna stopa. - Przebiegnij po nich ciągiem - poradził Warren. - Pięć szybkich kroczków, zupełnie jakbyś grała w klasy. Jesteś już prawie przy mnie. Nawet jak spadniesz, to nie ma sprawy. Kendra rozplanowała kroki. Warren miał rację: przy tej odległości uderzenie o ścianę przepaści nie byłoby już takie groźne. Po raz ostatni zebrała w sobie odwagę, a potem zrobiła skok, skok, skok, skok, skok, straciła równowagę i runęła w wyciągnięte ramiona Warrena.

Po drugiej stronie czeluści Dougan, Neil i Gavin wznieśli wesołe okrzyki. Warren odwiązał Kendrę, przymocował do liny swą dużą latarkę, a następnie przerzucił przez rozpadlinę. Dougan ją złapał. - Neil nie chce skakać po kolumnach na jednej nodze. Woli spuścić się przez urwisko na linie, więc powinienem przejść pierwszy, żeby pomóc ci go wciągnąć. - W porządku - odparł Warren. - Myślę, że dam radę go ponieść - wtrącił Gavin. Nikt nie zareagował. - To niewiele by się różniło od jednego z ćwiczeń, jakie kazał mi wykonywać ojciec. Jestem silniejszy, niż wyglądam. - Tak czy inaczej, lepiej przejdę na drugą stronę, żeby was asekurować - stwierdził Dougan, przywiązując się do liny. - Jak Javier wrócił przez rozpadlinę z uszkodzonymi nogami? - zastanawiała się Kendra. - Niosła go Tammy - odrzekł Warren. - Javier miał eliksir zmniejszający wagę. - W zasadzie, to jak oni w ogóle się wydostali? - ciągnęła dziewczynka. - Przecież te skarbce podobno stworzono w taki sposób, żeby nie można było stąd uciec, zanim nie dotrze się do samego końca. Warren pokiwał głową, patrząc, jak Dougan przemierza szczelinę. - Też mi się tak wydawało. Tammy z Javierem uznali, że nie przeżyją starcia ze smokiem, więc postanowili spróbować odwrotu i ryzyko się opłaciło. Chociaż Dougan poruszał się niezgrabnie, pokonał przepaść bez przygód. Warren rzucił latarkę z przymocowanym sznurem Gavinowi, który złapał ją jedną ręką i zaczął przywiązywać Neila. - Neil na pewno nie będzie za ciężki? - zawołał Dougan. Gavin schylił się, po czym przerzucił Indianina przez ramię. Bez słowa stanął na pierwszej kolumnie, a potem przeskoczył na następną. Oprócz Neila chłopak niósł także laskę, grzechoczącą przy kolejnych susach. Z każdym jego krokiem Kendrę ściskało w trzewiach, a kiedy zakołysał się na niewielkim zaokrąglonym wybrzuszeniu, wszystko w niej zadrżało. Gavin zawahał się w tym samym miejscu co ona. Obmyślał pięć szybkich skoków, które pozwoliłyby mu dotrzeć na drugą stronę. Odrobinę poprawił Neila na barkach, po chwili ruszył ze słupa na słup i w końcu upadł na kolana na stabilnym gruncie.

- Dobra robota! - zawołał entuzjastycznie Dougan, klepiąc go po plecach. - Już nigdy nie zlekceważę siły młodości. - B…b…b…było trudniej, niż myślałem - wydyszał Gavin. - Ale przynajmniej się udało. Warren pomógł Neilowi zejść z ramienia chłopaka na ziemię. Zwinął linę, a potem poprowadził towarzyszy w głąb tunelu, który wciąż opadał, choć już nie tak stromo. Gavin za pomocą latarki wskazywał błyszczące plamy kalcytu na wilgotnych ścianach. Oświetlał również kolorowe fałdy przypominające bekon. Kendra z każdym oddechem prawie czuła smak kamienia. W powietrzu panował nieprzyjemny chłód. Marzyła o tym, żeby jej ubranie w końcu wyschło. Korytarz robił się coraz węższy, więc musieli iść bokiem. Nagle się rozszerzył, tworząc przestronną jaskinię. Warren przystanął i dał znać, żeby inni uczynili to samo. - Dławistrąki? - zapytał Dougan. - Nawet nie masz pojęcia ile - odparł Warren. - Powoli chodźcie do przodu. Nie wychylajcie się z korytarza. Pozostali przesunęli się naprzód, żeby zajrzeć do wypełnionej jaskini. W powietrzu unosiły się tysiące bulw. Były z grubsza kuliste, choć u góry nieco się zwężały. Pokrywały je cętki w różnych odcieniach brązu, czerni i cynamonu. Miały włóknistą strukturę podobną do łusek kukurydzy. Najmniejsze odpowiadały wielkością piłkom do baseballa, a te największe były jak piłki plażowe. Wszystkie cały czas się poruszały: leniwie sunęły w powietrzu, a gdy znajdowały się blisko siebie, lekko się odpychały. - Co to takiego? - zapytała Kendra. - Pod dotykiem pękają, wypuszczając bardzo toksyczny gaz - wyjaśnił Dougan. - Dostaje się do organizmu przez drogi oddechowe, a nawet przez sam kontakt ze skórą. Ofiara umiera niemal natychmiast, a toksyna powoduje dość szybkie stopienie ciała. Koniec końców zwłoki się ulatniają, a pozostałe dławistrąki wchłaniają opary. - Jeśli ktoś z nas dotknie nawet najmniejszego z nich, wszyscy w jaskini zginą, a niebezpieczeństwo będzie się utrzymywać jeszcze przez wiele godzin - ostrzegł Warren. Kendra spróbowała sobie wyobrazić slalom przez komnatę. Dławistrąki wisiały wszędzie, od kilkudziesięciu centymetrów nad ziemią aż do sufitu, i nigdy nie ocierały się o ściany. Było między nimi trochę miejsca, ale nie za dużo, a poza tym stale się poruszały, więc szpary - na tyle szerokie, żeby zmieścił się człowiek - na zmianę otwierały się i zamykały. - Dokąd musimy dojść? - zapytała Kendra.

- W ścianach jaskini znajduje się kilka fałszywych wyjść, ale tym prawdziwym jest dziura w samym środku. Dziewczynka widziała podwyższenie w centrum jaskini. Otoczony skałami otwór był niewidoczny. To dobre miejsce na ukrycie wyjścia, zwłaszcza że dławistrąki najgęściej występowały właśnie pośrodku. - Tammy uprzedzała, że trzeba trzymać się tuż nad ziemią - wytłumaczył Warren. Dławistrąki nigdy nie dotykają podłoża, sufitu, ścian, stalagmitów, stalaktytów ani siebie nawzajem. Podobno bardzo rzadko opuszczają się na tyle nisko, żeby dotknąć osoby leżącej na płask. Dlatego będziemy się czołgać, w miarę możliwości jak najbliżej stalagmitów. - Neil, dasz radę? - zapytał Dougan. Neil ze stoickim spokojem kiwnął głową. - Spróbuję jako pierwszy - postanowił Warren. - Wejdźcie do tunelu. Jeśli dotknę dławistrąka, krzyknę na alarm. Wtedy musicie wycofać się aż do rozpadliny i czekać. W przeciwnym razie zawołam, kiedy bezpiecznie znajdę się w dziurze. Pozostali weszli głębiej do wąskiego korytarza. Rozpraszali mrok dwiema latarkami. - Kendro, ty będziesz następna - poinformował Dougan. - Nie lepiej, żeby Gavin? - zasugerowała. - Nawet gdyby wszystko inne zawiodło, mogliby we dwóch z Warrenem iść dalej po artefakt. Potem pan, żeby im pomóc, a na końcu ja i Neil. - Ma sens - przyznał Neil.. - Tylko że ja jestem największy, więc mogę dotknąć dławistrąka, nawet leżąc na ziemi stwierdził Dougan. - Teraz idzie Gavin, potem Kendra, później ja i dopiero wtedy Neil. Czekali w milczeniu. Z tyłu Kendra usłyszała odległy ryk, tak cichy jak ostatni dźwięk echa. - Słyszałeś? - szepnęła dziewczynka do Gavina. - Tak - potwierdził i uspokajająco ścisnął jej dłoń. Nawet w mrocznej jaskini, gdzie wokół czyhała groźba śmierci, Kendra nie mogła odegnać myśli, że może ten gest miał romantyczny podtekst. Nie cofnęła dłoni, bo kontakt sprawiał jej przyjemność. Jakże duży był kontrast między urywaną mową chłopaka a jego pewnością siebie, kiedy bronił Kendry na szczycie góry. - Przeszedłem! - krzyknął w końcu Warren.

- No to chyba moja kolej - oznajmił Gavin. - Kendro, wezmę laskę. I włócznię, Neil. Może ci przeszkadzać. D…do zobaczenia po drugiej stronie. - Oddał Kendrze latarkę, a potem podniósł głos: - Warren, możesz oświetlić mi drogę? - Jasne! Chłopak wymknął się z tunelu i zniknął z pola widzenia. Minęło mniej czasu niż poprzednio, kiedy zawołał: - Kendra, teraz ty! Dziewczynka ruszyła przed siebie. Miała sucho w ustach, pociły jej się dłonie. Gdy znalazła się na krawędzi tunelu, spojrzała w głąb jaskini. Obserwowała dławistrąki, które unosiły się, opadały i dryfowały poziomo w każdej możliwej kombinacji. Pośrodku komnaty widziała głowę Warrena. Świecił latarką. - Kendro! - odezwał się. - Będę ci wskazywał drogę. Czołgaj się na brzuchu i podążaj za snopem światła. Powiem ci, jak masz się poruszać. Widzę cię całą, a także wszystkie dławistrąki obok ciebie. Z Gavinem się udało. - Ale jeśli któregoś potrącę, to zginiesz razem ze mną. - Gdybyś rozsadziła dławistrąka, a gaz by mnie nie zabił, zrobiłby to twój dziadek. No, dalej! Kendra położyła się na brzuchu i zaczęła wić się naprzód. Podłoże jaskini nie było ani gładkie, ani szczególnie wyszczerbione. Powoli sunęła przed siebie, wspomagała się kolanami oraz łokciami, poruszała biodrami i cieszyła się, że może podążać za światłem Warrena. Nie podnosiła wzroku, prawie nieświadoma kul, które unosiły się nad nią jak groteskowe balony. Pokonała już połowę drogi, gdy nagle Warren gwałtownie wciągnął powietrze. - Kendra, rozpłaszcz się na ziemi! Najbardziej jak możesz! Dziewczyna przycisnęła policzek do kamienia, wypuściła powietrze z płuc, a siłą woli próbowała wtopić się w skałę. - Na moją komendę przetocz się na plecy w lewo. Zastanów się, po której stronie jest twoje lewo. Nie ruszaj się w prawo. Gotowa? Zaraz, zaraz, już! Kendra wykonała polecenie, trzymając się jak najbliżej ziemi. Chociaż miała ochotę zamknąć oczy, to jednak musiała spojrzeć. Dławistrąki były wszędzie dookoła. Zobaczyła, jak wielki pęcherz opada tuż obok niej i zatrzymuje się centymetry od podłoża, dokładnie w miejscu, gdzie przed chwilą się znajdowała. Potem uniósł się na tyle, że zmieściłaby się tam jej talia.

- Nie ruszaj się - zakomenderował Warren z napięciem w głosie. Chociaż olbrzymi dławistrąk nie dotknął pozostałych, to jego ruch pchnął okoliczne w nowych kierunkach. Dwie bańki rozmiarów piłek do koszykówki nieomal zderzyły się tuż przed nosem Kendry. Znalazły się tak blisko jej twarzy, iż myślała, że otrą się o nią i eksplodują. Odfrunęły jednak, mijając dziewczynkę dosłownie o centymetr. Powoli odetchnęła. Obserwowała grupkę dławistrąków ponad nią, które rozpierzchły się bez pośpiechu. Drżała. Z kącika oka spłynęła jej łza. - Dobra robota - pochwalił ją Warren. W jego głosie było słychać ulgę. - Poturlaj się jeszcze raz w lewo, a potem podążaj za snopem latarki. - Teraz? - spytała Kendra. - Jasne. Obróciła się i popełzła przed siebie, usiłując wyrównać oddech. - Szybko naprzód - poinstruował Warren. - Wokół ciebie jest pusto. Kendrę bolały łokcie, gdy prędko czołgała się po dnie jaskini. Promień światła kierował ją to w prawo, to w lewo. - Zwolnij - polecił Warren.- Poczekaj, stój, cofnij się trochę. Podniosła wzrok. W stronę jej głowy opadał po skosie dławistrąk wielkości piłki do siatkówki. Leciał prosto na nią! - Nie przewracaj się! - ostrzegł Warren. - Są po obu stronach! Dmuchnij! Kendra zacisnęła usta i wypuściła powietrze z płuc. Jej oddech skierował cętkowaną bańkę w inną stronę. - Rozpłaszcz się! - polecił Warren. Tym razem zamknęła oczy. Czekała w ciemności, aż jakiś dławistrąk ucałuje jej skórę i pęknie. - W porządku - usłyszała po chwili. - Już niedaleko. Czołgaj się naprzód. Otworzyła oczy i ruszyła za światłem aż do skalistej bariery na skraju otworu. Warren był już tak blisko! Kazał jej poczekać, a potem zwinnie przebiec przez kamienie, kiedy w górze chwilowo zrobiło się pusto. Na końcu pomógł jej chwycić żelazne szczeble przymocowane do kamiennej ściany otworu. Dziewczynka - roztrzęsiona, cała w szoku, wciąż nie dowierzając, że przeżyła - zeszła po drabince i stanęła obok Gavina. - Zdaje się, że niewiele brakowało - powiedział chłopak.

- Było okropnie - przyznała. - Myślałam, że już po mnie. Na jedną bańkę musiałam dmuchać. - J…j…ja na trzy - odparł Gavin. - Nabrałem za dużej pewności siebie i zacząłem się spieszyć. O mały włos słono bym za to zapłacił. Może powinnaś usiąść. Kendra opadła na ziemię plecami do ściany i podciągnęła kolana pod brodę. Wciąż nie mogła uwierzyć, że się udało. Parę razy dławistrąki niesamowicie się do niej zbliżyły. Pochyliła głowę, usiłując się uspokoić. To jeszcze nie koniec przygody. Zanim się obejrzała, Dougan zszedł po szczeblach i zatrzymał się obok Gavina. - Mógłbym spokojnie dożyć późnej starości i nigdy nie doświadczyć czegoś takiego. Chyba był wstrząśnięty. - Zdarzyło mi się już parę niebezpiecznych sytuacji, ale śmierć nigdy nie wydawała mi się bliższa. Kendra poczuła ulgę, że nie tylko dla niej czołganie się po dnie jaskini okazało się traumatycznym doznaniem. - Czy naszym kolejnym problemem będzie smok? - zapytał Gavin. - Według Tammy owszem - potwierdził Dougan. - Do tej pory się nie myliła. W tym momencie usłyszeli eksplozję, a zaraz potem napięty głos Neila: - Uciekajcie! Po chwili na ziemi u stóp drabinki wylądował Warren. - Dalej, dalej! krzyknął, podrywając Kendrę na nogi. Popędzili na złamanie karku w głąb nierównego korytarza, pokonali parę zakrętów, zanim w końcu zwolnili. - Nic ci nie jest? - zapytał Dougan Warrena, obejmując go ramieniem. - Chyba nie - odparł tamten. - Wiedziałem, że tak będzie. Wokół Neila zebrało się za dużo dławistrąków. Ostrzegłem go, a później na wszelki wypadek uciekłem w dół. Latarkę zostawiłem opartą o kamienie. Kiedy usłyszałem wybuch, zeskoczyłem na ziemię. Jakimś cudem udało mi się nie zwichnąć nogi w kostce. Wydaje mi się, że jesteśmy bezpieczni. Obrócił się i uderzył pięścią w ścianę tunelu tak mocno, że rozkrwawił kłykcie. - D…d…d…d…dobrze się spisałeś - powiedział Gavin. - Gdyby nie ty, nie przedostałbym się przez jaskinię. - Ja też - dodała Kendra. - Jesteśmy twoimi dłużnikami - zgodził się Dougan. Warren kiwnął głową, a potem delikatnie wyswobodził się z jego uścisku. - A ja byłem dłużnikiem Neila. Uratował mi skórę. Groźne miejsce. Pech. Chodźmy dalej.

Pozostali ruszyli za nim. Korytarz po raz pierwszy zaczął się wznosić. Kendra usiłowała nie myśleć o Neilu, który leżał bezwładny w pomieszczeniu pełnym dziwacznych kul unoszących się w powietrzu. Rozumiała, co miał na myśli Warren, mówiąc, że jest jego dłużnikiem. Gdyby nie Neil, ona także już by nie żyła. A teraz to on zginął. Gavin przecisnął się obok Kendry oraz Dougana, żeby złapać Warrena. - Poczekaj - powiedział nerwowym szeptem. - O co chodzi? - zapytał tamten. - Czuję smoka. Pora, żebym naprawdę się na coś przydał. Jeśli uda mi się zapewnić nam bezpieczne przejście, zagwiżdżę. Kiedy wejdziecie do komnaty, nie patrzcie na nią, a zwłaszcza nie zaglądajcie jej w oczy. - Jej? - powtórzył Dougan. - Pachnie jak samica. Bez względu na to, co się wydarzy, nawet nie myślcie o tym, żeby ją atakować. Jeśli sprawy potoczą się źle, uciekajcie. Warren odsunął się na bok. Gavin minął go, a później skręcił za węgieł tunelu. Warren, Dougan i Kendra czekali w milczeniu. Nie musieli czekać długo. Powietrze rozdarł wrzask tak przeszywający, że cała trójka natychmiast zatkała uszy. Zaraz potem rozległ się szereg ryków i skrzeków, które sprawiały wrażenie zbyt potężnych, aby mogło je wydawać zwierzę. Kendra znała tylko jedną istotę, która była w stanie tak brzmieć, i był to Bahumat. Ta myśl wcale nie napawała jej radością. Ogłuszające ryki nie ustawały. Wibrował od nich kamień pod stopami. Dziewczynka miała wrażenie, że musi tam być ze sto smoków, a nie tylko jeden. W końcu hałas się uspokoił. Cisza wydawała się jeszcze bardziej przejmująca niż wcześniej. Odsłonili uszy. Po chwili usłyszeli wysoki, świdrujący gwizd. - To nasz znak - powiedział Dougan. - Ja pójdę pierwszy. Warren, trzymaj się z tyłu razem z Kendrą. Ruszył przodem, a pozostała dwójka podążyła za nim w bezpiecznej odległości. Wkrótce zobaczyli przed sobą światło. Dougan zgasił latarkę. Dotarli do komnaty tak wielkiej, że Kendra z trudem rozumiała, jak w ogóle mieści się wewnątrz góry. Olbrzymie pomieszczenie przypomniało jej opowieść Hala o jaskiniach tak dużych, że można by w nich zbudować cały stadion futbolowy. Wtedy myślała, że przesadza. Najwyraźniej wcale nie.

Wielką salę oświetlały żarzące się białe kamienie umieszczone w ścianach. Kendra widziała identyczne w odwróconej wieży. Sufit był tak wysoko, że chyba nawet Hugo nie dorzuciłby tam kamieniem. Dziewczynka i Warren obserwowali Dougana, który wszedł głębiej, rozejrzał się wokół, a potem pomachał, żeby do niego dołączyli. Komnata okazała się jeszcze większa wzdłuż i wszerz aniżeli wzwyż. Część stalagmitów miała kilkanaście metrów wysokości. Chociaż Kendra wiedziała, że nie powinna patrzeć, nie mogła się powstrzymać przed zerknięciem na Gavina. Pięćdziesiąt metrów dalej chłopak stał tyłem do niej z szeroko rozpostartymi rękami i nogami. Twarzą był zwrócony do smoka, który przycupnął nad nim na podłużnym głazie. Zdawali się pogrążeni w zapamiętałym pojedynku na spojrzenia. Oboje byli całkowicie nieruchomi. Smoczyca błyszczała niczym nowiutka moneta. Nachodzące na siebie miedziane łuski tworzyły metaliczną zbroję. Od czubka groźnego łba aż do karku biegł wysoki grzebień. Jeśli nie liczyć ogona przypominającego bicz oraz długiej wygiętej szyi, to ciało wielkiego gada osiągało rozmiary słonia. Wzdłuż tułowia leżały złożone lśniące skrzydła. Oczy smoka skierowały się na Kendrę. Okazały się jasne niczym ciekłe złoto. Stwór rozchylił paszczę w zębatej imitacji uśmiechu. - Śmiesz patrzeć mi w oczy, malutka? - Aksamitne słowa smoczycy rozbrzmiewały jak uderzenia o metal. Kendra nie wiedziała, co robić. Było jej głupio, że nie posłuchała polecenia. Bała się o Gavina, ale smoczyca wyglądała tak fascynująco. Żar jej spojrzenia sprawiał, że dziewczynkę całą zmroziło. Straciła czucie w rękach i w nogach. Co takiego mówił Warren o poskramiaczach smoków? Gdy smoki się odzywają, większość ludzi zamiera. Poskramiacze im odpowiadają. - Jesteś bardzo piękna - powiedziała Kendra najgłośniej jak umiała. - Moje oczy nie mogły się powstrzymać. - Ta mała jest niemal elokwentna - mruknęła smoczyca, nie odwracając od niej spojrzenia. - Podejdź bliżej, moja ty zabaweczko. - Kendra, odwróć wzrok! - rozkazał Gavin. - Chalize, nie zapominaj, co ustaliliśmy. Kendra usiłowała obrócić głowę, ale mięśnie szyi nie reagowały. Próbowała zamknąć oczy, lecz powieki odmawiały posłuszeństwa. Chociaż paraliżował ją strach, zachowała jasność umysłu.

- Twoi towarzysze mieli na mnie nie patrzeć - odparła śpiewnie Chalize, wciąż świdrując Kendrę jasnym spojrzeniem. Po raz pierwszy się poruszyła: skuliła się, jakby się szykowała do skoku. - Nie zapominaj się, gadzie! - krzyknął Gavin. Smoczyca znów popatrzyła na niego spod przymkniętych powiek. - Gadzie, co? Kendra spuściła wzrok. Warren pojawił się przy niej z jednej strony, Dougan - z drugiej, i popędzili ją naprzód. Szła, szurając nogami. Słuchała rozmowy, ale nie podnosiła oczu. - Odezwała się do ciebie uprzejmie - mówił Gavin. - Twój gatunek nie może pożerać takich osób bez powodu. - Złamała twoją obietnicę i spojrzała na mnie. Czy potrzeba mi innej przyczyny? - Słowa Chalize były tak ostre jak brzęk mieczy. Gavin zaczął mówić w niezrozumiałym języku, równie odmiennym od ludzkiego jak piski delfinów czy jęki wielorybów. Smoczyca odpowiadała w podobny sposób. Porozumiewali się głośniej niż wówczas, gdy posługiwali się angielskim. Kendra poczuła ochotę, żeby się odwrócić. Czy to smoczyca wciąż miała na nią wpływ, czy też po prostu oszalała? Dziewczynka oparła się pokusie i nie spojrzała na Gavina oraz Chalize. Wkrótce cała trójka dotarła do szerokich długich schodów. Gdy zaczęli się wspinać, kłótnia ucichła. Kendra wyobrażała sobie, że Gavin znów siłuje się zę smoczycą na spojrzenia. Jakim cudem uszła mu na sucho ta zniewaga? Jak to możliwe, że rozmawiał z nią w jej języku, którego najwidoczniej nie znały nawet wróżki, skoro Kendra nie zrozumiała nic z ich wymiany zdań? Gavin bez wątpienia miał w sobie coś więcej, niż się wydawało. W końcu na obolałych nogach dotarli na samą górę schodów. Zobaczyli głęboką wnękę z żelaznymi drzwiami. Okazały się zamknięte, ale nigdzie nie było widać klucza. Czekali, a żadne z nich nie śmiało spojrzeć za siebie. W końcu usłyszeli na schodach szybkie kroki. Gavin zbliżył się z tyłu, włożył złoty klucz do zamka i otworzył wrota. - Prędko - powiedział.

Pospiesznie przekroczyli próg. Znaleźli się w korytarzu, którego ściany wykonano z kamiennych bloków. Chłopak przystanął, żeby zamknąć drzwi, a potem dogonił towarzyszy. Podłoga była wyłożona płytkami. Z wgłębień w ścianach jaśniały świecące kamienie. - Mówiłeś jak smok - odezwał się Dougan z podziwem. - Zaczynasz rozumieć, dlaczego tata trzymał mnie w ukryciu? - odparł Gavin. Dougan wciąż nie mógł ukryć oszołomienia. - Rozumiałem, że jesteś poskramiaczem smoków, masz naturalny talent, ale to… - Jeśli w ogóle zależy wam na moim losie, proszę, nigdy nie opowiadajcie o tym, co słyszeliście. - Przepraszam, że popatrzyłam na smoczycę - rzekła Kendra. - N…n…n…nie przejmuj się - pocieszył ją Gavin. - Jakim cudem zdołałaś jej odpowiedzieć? - Nie wiem. Moje ciało ani drgnęło, ale zachowałam jasność umysłu. Pamiętałam, że poskramiacze rozmawiają ze smokami, więc kiedy zobaczyła, że na nią patrzę, postanowiłam spróbować. Całą mnie sparaliżowało, ale usta wciąż mogły się poruszać. - Zwykle umysł zostaje obezwładniony razem z ciałem - oznajmił Gavin. - Masz duże zadatki na poskramiaczkę smoków. - Jak to możliwe, że patrzyłeś jej w oczy? - spytał Warren. - Zawsze rozumiałem, że poskramiacze unikają kontaktu wzrokowego. - T…ty też podglądałeś? - spytał oskarżycielsko chłopak. - Tylko tak, żeby cię zobaczyć. - Rzuciłem Chalize wyzwanie, żeby nie dotykając mnie, spróbowała złamać moją wolę. Ustaliliśmy, że jeśli nie zdoła tego zrobić, pozwoli nam przejść w obie strony. - Skąd ci przyszło do głowy, że wygrasz?! - zakrzyknął Dougan. - Zawsze byłem odporny na smocze zaklęcia - wytłumaczył Gavin. - Dzięki jakiejś wrodzonej zdolności ich spojrzenie mnie nie paraliżuje. Mogłaby mi ściąć głowę jednym ruchem ogona, ale jest młoda i żyje samotnie, więc ucieszyło ją to wyzwanie. Z pewnością wydawało jej się, że tej konkurencji nie może przegrać. - Z tego, co dostrzegłem, była dość mała - przyznał Warren.

- T…t…t…t…to bardzo osobliwe - stwierdził Gavin. - Chalize jest młodziutka, dopiero urośnie. Nie może mieć więcej niż sto lat. Jednak skarbiec jest tutaj co najmniej dziesięć razy dłużej. Ściany legowiska są poorane pazurami znacznie większego, starszego smoka. - Zauważyłem - odrzekł Warren. - Więc gdzie jest jej rodzic? - Spytałem ją, skąd się tu wzięła. Odmówiła odpowiedzi. W całej tej sytuacji jest coś podejrzanego. Przynajmniej dotrzymała obietnicy i oddala klucz. - Jej młody wiek tłumaczy, dlaczego poprzednio tak prędko zaatakowała - stwierdził Dougan. - Rzeczywiście - zgodził się Gávin. - Zazwyczaj smoki lubią się trochę pobawić pożywieniem. Młode są bardziej impulsywne. - Czy wszystkie są takie metaliczne? - spytała Kendra. - Wyglądała prawie jak robot. - Każdy smok jest wyjątkowy - wyjaśnił chłopak. - Widziałem już inne o metalowych łuskach, ale nigdy do tego stopnia. Całe ciało Chalize pokrywa stop miedzi. Słychać to nawet w jej głosie. Dougan objął Gavina ramieniem. - Chyba to się rozumie samo przez się, ale dobra robota. Jesteś niesamowity. - Dz…dz…dzięki - odrzekł nastolatek, nieśmiało spuszczając wzrok. Ruszyli w głąb korytarza. Warren podążał przodem, badając podłoże pękniętą włócznią. Ostrzegł wszystkich, by nie dotykali ścian i uważali na linki pułapek nad ziemią. Zawędrowali tam, dokąd nie dotarła Tammy, więc niebezpieczeństwo mogło czyhać na każdym kroku. Tunel kończył się drzwiami z brązu. Po drugiej stronie znaleźli kręte schody wiodące w dół. Badając każdy stopień, zanim oparli na nim swój ciężar, zapuszczali się coraz dalej w głąb ziemi. Po setkach schodów, które ciągnęły się bez przerwy, cała czwórka stanęła przed kolejnymi brązowymi drzwiami. - Może to siedlisko strażnika - szepnął Warren. - Kendro, trzymaj się z tyłu. Ruszył przodem przez niezamknięte wrota. Zaraz potem poszli Dougan i Gavin, a Kendra patrzyła za nimi. Strzelista komnata przypominała jej wnętrze katedry, tylko że bez ławek i okien. W podwyższonych wnękach stały rzeźby, a od głównego pomieszczenia odbijały mniejsze, w których znajdowały się różne ozdoby. Ściany były udekorowane wyblakłymi malowidłami, natomiast w przeciwległym końcu sali dominował zdobiony ołtarz.

Warren, Dougan i Gavin ostrożnie przemierzyli komnatę, każdy zwrócony w innym kierunku, a Kendra obserwowała ich od drzwi. Gdy dotarli do ołtarza, rozejrzeli się dookoła. Stopniowo się odprężali. Zaczęli przeszukiwać poszczególne boczne pomieszczenia kryjące rozmaite skarby, ale nie napotkali strażnika. Kendra miała już dość czekania i przestała wierzyć, że czyha tu niebezpieczeństwo, więc weszła do środka. Warren właśnie uważnie badał ołtarz, niepewnie dotykając klejnotów. - Nic? - spytała dziewczynka. Warren podniósł wzrok. - Może jeszcze nie zbudziliśmy strażnika, ale moim zdaniem ktoś zwiał z artefaktem dawno temu. Nie widzę tu nic podejrzanego. W tej komnacie powinno czekać najstraszniejsze wyzwanie, chyba że strażnik został już pokonany. - To by chyba wyjaśniało, dlaczego Tammy i Javier zdołali wydostać się z jaskiń, chociaż nie zdobyli artefaktu - zauważyła Kendra. - Zgadza się. I dlaczego sto lat temu umieszczono tutaj innego smoka - potwierdził Warren. Kendra obeszła ołtarz z drugiej strony i zamarła, widząc napis ułożony ze srebrnych liter. - Czytałeś to? - spytała półgłosem. - Nie znam tego języka - odrzekł Warren. - Widocznie to mowa wróżek - szepnęła Kendra - bo dla mnie wygląda jak angielski. - Co tu jest napisane? Dziewczynka rozejrzała się, by mieć pewność, że Dougan i Gavin jej nie słyszą, po czym cicho odczytała treść napisu: Dzięki największemu poszukiwaczowi przygód na świecie ten artefakt znalazł nowy dom w Baśnioborze.

Rozdział XIII Tajemniczy wielbiciel Seth leżał pod kołdrą w swoim łóżku. Z wyjątkiem butów był kompletnie ubrany, trzymał dłonie splecione za głową i wpatrywał się w ukośny sufit pokoju na strychu. Rozmyślał nad różnicą między odwagą a głupotą, na którą dziadek Sorenson często zwracał mu uwagę. Seth sądził, że jest uzbrojony w przydatne definicje. Głupota jest wtedy, gdy podejmuje się ryzyko bez sensownego powodu, a odwaga - kiedy specjalnie się ryzykuje, żeby osiągnąć coś ważnego. Czy w przeszłości bywał głupi? Jasne! Głupie było wyjrzenie przez okno w noc kupały, choć ostrzegano go, by tego nie robił. Jedyna korzyść polegała na zaspokojeniu ciekawości, a w konsekwencji o mało nie zginęła jego rodzina. W te wakacje również parę razy podjął ryzyko z wątpliwych powodów. Oczywiście, kiedy niebezpieczeństwo wydawało się niewielkie, odrobina głupoty wcale mu nie przeszkadzała. Bywał jednak również odważny. Przedawkował eliksir męstwa, żeby stawić czoła ożywieńcowi i uratować rodzinę. Ryzyko się opłaciło. Czy wymknięcie się z domu po to, żeby pójść do lasu za cienistymi wersjami Tanu i Coultera, wiązało się z zagrożeniem? Naturalnie. Pytanie, czy ryzyko było uzasadnione. Tego popołudnia Tanu tuż za oknem zakończył przemianę w cienioluda. Czekał w mroku werandy aż do zmierzchu, a następnie wyruszył do lasu. Po kilku godzinach, gdy jeszcze bardziej ściemniło, milczące cienie Tanu i Coultera powróciły. Widoczne tylko dla Setha, stały w ogrodzie w połowie drogi między domem a lasem, więc dziadek mógł do nich mówić z werandy. Tanu pokazał dwa wyprostowane kciuki, sygnalizując, że wszystko w porządku. Obaj dali znak, żeby Seth poszedł z nimi. Zaprosili również dziadka. Coulter za pomocą pantomimy zaproponował, że wyruszy na zwiady, żeby uniknąć konfrontacji z groźnymi istotami. Jednak dziadek odrzucił propozycję. Oznajmił, że jeśli Tanu i Coulter wymyślą jakiś sposób, żeby mógł z nimi pójść sam, bez Setha, wówczas chętnie się zgodzi. Kiedy to mówił, chłopiec stał za nim i robił subtelne gesty. Ukradkiem wskazał na dziadka i pokręcił głową,

potem skierował palec na siebie, później na nich dwóch, a wreszcie puścił oko. Nikt poza nim nie widział, jak Tanu uniósł dłoń na znak, że zrozumiał komunikat. W domu od jakiegoś czasu panowała cisza. Jeśli Seth chciał spełnić zamierzenie, które zasygnalizował dwóm postaciom, to właśnie nadszedł ten moment. Jednak się wahał. Czy naprawdę powinien zlekceważyć jasne polecenie dziadka i powierzyć swój los cienistym wersjom Tanu i Coultera? Gdyby obaj mieli na uwadze jego dobro, czy pozwoliliby mu wymknąć się z domu wbrew woli Stana? Seth liczył na ich pewność, że nic mu nie grozi, a dziadek później jeszcze im podziękuje. Jakie były ewentualności? Być może zamierzali go zaprowadzić prosto w pułapkę, gdzie zginie albo sam zmieni się w cień. Z drugiej strony mógł też wyjaśnić tajemnicę plagi, odczarować Tanu oraz Coultera i uratować Baśniobór. Wyskoczył spod kołdry, włożył buty i zaczął wiązać sznurówki. Koniec końców dziadek był gotów położyć swoje życie na szali, ponieważ cienie jego dwóch przyjaciół przypuszczalnie chciały pomóc. Poszedłby za nimi, gdyby tylko mógł to zrobić sam, ponieważ nie chciał narażać wnuka na niebezpieczeństwo. Dla Setha był to dowód, że warto zaryzykować. Skoro dziadek tak bardzo go kochał, że nie pozwalał mu podjąć uzasadnionego ryzyka, chłopiec musiał działać za jego plecami. Gdy już zawiązał buty, wysunął spod łóżka zestaw kryzysowy. Po chwili na palcach zszedł po schodach, krzywiąc się przy każdym skrzypnięciu stopni. Na dole cały dom wciąż był ciemny i cichy. Seth pognał korytarzem, a potem zszedł na parter do sieni. Zakradł się do gabinetu dziadka, pociągnął za łańcuszek zapalający lampę na biurku, a następnie zaczął szperać w torbie z eliksirami Tanu. Po obejrzeniu kilku butelek w końcu trafił na tę, której szukał, zabrał ją, a torbę zamknął. Zgasił światło, po czym bezszelestnie udał się do tylnych drzwi. Otworzył je kluczem i wymknął się na dwór, gdzie księżyc zalewał ogród srebrnym blaskiem. - Tanu? - syknął Seth głośnym szeptem. - Coulter? Zza żywopłotu wyłoniły się dwa człekokształtne cienie. Jeden z nich był wyższy i bardziej barczysty. Seth wdrapał się na balustradę werandy, a później zeskoczył na trawnik. W tej samej chwili w jego stronę ruszyły dwie kolejne postaci. Jedna była znacznie wyższa od Tanu, a druga nieco drobniejsza niż Coulter.

Seth otworzył flakonik, który podwędził z gabinetu, i wychłeptał eliksir. Zanim Mendigo z Hugonem zdążyli się zbliżyć, chłopiec czuł już w całym ciele pieniste mrowienie. Unosił się w powietrzu jako ulotna wersja siebie. Mendigo i Hugo bezskutecznie usiłowali go złapać. Oczywiście, że dziadek mu nie ufał. Oczywiście, że ustawił koło domu tych dwóch z poleceniem, żeby nie wypuścili go z ogrodu. Czy to wina Setha, że Stan nie ukrył eliksirów Tanu? Oba cienie dały chłopcu znak, żeby udał się za nimi. Skoncentrował myśli na poruszaniu się do przodu, a wtedy popłynął w ich kierunku najszybciej jak mógł. Mendigo podążał za nim, bez przerwy usiłując go chwycić. Chłopiec czuł coś jakby bąbelkowanie w miejscach, przez które przechodziły drewniane ręce kukły. Przesuwał się przeraźliwie wolno. Hugo podszedł do domu i zaczął walić pięścią w ścianę. Seth starał się nie przejmować, kiedy w oknach zapaliły się światła. Już prawie dotarł do pierwszych drzew, kiedy z tyłu usłyszał wołanie Dale’a. - Seth, posłuchaj dziadka i natychmiast tu wracaj. Nie chciał się nawet obejrzeć i tylko pokręcił głową. Gdy doszedł na skraj lasu, z werandy odezwał się dziadek. - Seth, poczekaj, wróć! Tanu! Coulter! Stójcie, posłuchajcie mnie. Skoro chcecie to zrobić, przynajmniej pozwólcie, żebym do was dołączył. Cienie stanęły. Seth zdecydowanie pokręcił głową, a potem skrzyżował i rozkrzyżował ręce na piersiach. To podstęp. Jak tylko odzyska zwykłą postać, dziadek zaciągnie go do domu. Pomachał ręką, popędzając Tanu i Coultera do dalszego marszu. - Seth! - odezwał się stanowczo dziadek. - Nie poganiaj ich. Tanu, Coulter, jeśli rzeczywiście nad sobą panujecie, zaczekajcie na mnie. Cieniste postaci wzruszyły ramionami w stronę chłopca i nadal stały nieruchomo. Seth jeszcze bardziej gorączkowo zasygnalizował, żeby Tanu i Coulter szli dalej. Przecież świetnie znali dziadka! - Mendigo! - zawołał Stan. - Dość. Pójdziesz ze mną i Sethem. Hugo, sprowadź wózek. Domyślam się, że to najszybszy sposób dotarcia na miejsce? Tanu potwierdził ruchem głowy. Seth obrócił się i kiwnął głową do dziadka. - Musimy poczekać, aż odzyskasz stałą postać - rzekł Stan. - Pójdę po latarkę i ubiorę się bardziej stosownie.

Wrócił do domu. Seth znów pomachał rękami, dając znak, żeby Tanu i Coulter zaprowadzili go do lasu, ale oni zaprzeczyli ruchem głowy. - Widziałem to! - krzyknął Dale z werandy. - Przestań ich namawiać. Twój dziadek dotrzyma słowa. Naprawdę zamierza wam towarzyszyć, a jeśli chcesz znać moje zdanie, to z nim lepiej sobie poradzisz, niż gdybyś poszedł sam. Seth się rozluźnił. Unosił się w mroku obok cieni swych przyjaciół. Jeśli dziadek chciał go oszukać, to chyba jeszcze będzie czas na opracowanie nowej strategii ucieczki. Stan wrócił w stroju odpowiednim do wyprawy. Polecił Dale’owi, żeby zaczekał na babcię. Gdyby nie wrócili lub też pojawili się jako cienie, ci dwoje mieli uciekać z Baśnioboru. Seth podpłynął do Hugona, który stał w bezruchu, gotów pociągnąć drewniany wózek, jakby to była olbrzymia riksza. Tanu i Coulter wsiedli do środka, to samo uczynili dziadek oraz Mendigo. Do czasu zmiany postaci Seth musiał sunąć obok. W końcu męczące oczekiwanie dobiegło końca, przez chłopca przelała się musująca fala i nareszcie mógł wdrapać się do wózka. Cienie siedziały na przodzie. Dziadek oraz Seth przycupnęli z tyłu. - Robię to wbrew sobie - powiedział Stan. - Musimy zaryzykować - odparł Seth najdojrzalszym tonem, na jaki umiał się zdobyć. Nie opuszczę Tanu i Coultera, skoro możemy im pomóc. - Hugo, jedziemy - zarządził dziadek. Wózkiem szarpnęło i golem w żwawym tempie ruszył ścieżką przez mrok. Setha omiatało ciepłe nocne powietrze. Na rozstaju dróg Tanu wskazał właściwy kierunek. Seth poinformował o tym dziadka, a ten wydał polecenie Hugonowi. Niezmordowany golem ciągnął za sobą wózek ścieżką, która niegdyś prowadziła do Zapomnianej Kaplicy, a potem skręcił kolejno w kilka innych, aż w końcu znaleźli się na wyboistym zarośniętym szlaku. Seth nigdy dotąd go nie widział. Pojazd podskakiwał na nierównym gruncie. Wreszcie Tanu i Coulter dali znak, żeby się zatrzymać. Dziadek włączył latarkę. Oświetlił łagodny, porośnięty trawą stok wiodący do stromego wzgórza z wejściem do jakiejś groty. - Nie mów, że wskazują na jaskinię - odezwał się dziadek. - Owszem - odparł Seth. - Już zeskoczyli z wózka.

- Jeszcze możemy zawrócić. To legowisko Graulasa, jednego z najstraszliwszych demonów w Baśnioborze. Wchodząc tam, zdalibyśmy się na jego łaskę. To samobójstwo. Coulter wskazał na wejście do groty, a następnie cienistym palcem postukał się w skroń. - Graulas wie coś ważnego - zrelacjonował Seth. Tanu i Coulter jednocześnie pokiwali głowami, po czym dali znać, żeby tamci poszli za nimi. Dziadek nachylił się do chłopca, by szepnąć mu coś na ucho: - Graulas to prawdopodobnie najpotężniejszy demon w Baśnioborze, choć w minionych latach hibernował. To ostatnia istota, która z własnej woli dzieliłaby się z nami swoją wiedzą. Tanu wskazał wlot jaskini, wyciągnął wyprostowany kciuk, później zaczął otwierać i zamykać wolną dłoń, naśladując mówienie, a w końcu pokazał na Setha. - Graulas chce ze mną rozmawiać? - zapytał chłopiec. - Dziadku, obaj wyprostowali kciuki. To tutaj chcieli mnie zaprowadzić. Poczekaj, a ja pójdę zobaczyć, o co chodzi. Dziadek ścisnął Setha za ramię. - Przyszedłem tu, żeby sprawdzić, co zamierzają. Gdyby ich plan był obiecujący, wcale bym się nie sprzeciwiał. Ale to jest szaleństwo. Mendigo i Hugo nie mogą wkroczyć na terytorium demona. Traktat też nas tam nie ochroni. Wycofujemy się. - Dobra - powiedział Seth, opierając się o tył wózka. Dziadek poluzował uścisk. - Tanu, Coulter, prosicie o zbyt wiele. Wracamy do domu. Seth nagle mu się wyrwał, zeskoczył z wózka i pognał pod górę w stronę wejścia do groty. Skoro Mendigo i Hugo nie mogą za nim pójść, dziadek nie zdoła go zatrzymać. - Mendigo, sprowadź tu Setha! - warknął Stan. Drewniana kukła wyskoczyła z pojazdu i prędko zbliżała się do chłopca. Nagle stanęła jak wryta jakieś piętnaście kroków od drogi. Seth nadal biegł po stoku, ale Mendigo już nie mógł go gonić. Dziadek wstał i podparł się pod boki. - Secie Michaelu Sorensonie, natychmiast wracaj do wózka! Chłopak zerknął za siebie, ale się nie zatrzymał. Cieniste postacie Coultera i Tanu biegły po obu jego stronach. Jaskinia była już blisko. - Poczekaj! - wrzasnął dziadek nerwowo. - Idę z wami.

Sethowi nie podobała się rezygnacja w jego głosie. Przystanął. Obserwował dziadka, który przedzierał się przez wysoką trawę z latarką w dłoni. - Możesz nam towarzyszyć, ale nie zbliżaj się do mnie na wyciągnięcie ręki. Dziadek spojrzał na niego piorunującym wzrokiem. Seth widział, jak sztywnieją mu mięśnie twarzy. - Jedyną rzeczą straszniejszą niż to, co zastaniemy w tej jaskini, będzie twoja kara, jeśli jakimś cudem przeżyjemy. - Jeśli przeżyjemy, to znaczy, że podjąłem właściwą decyzję. Seth odczekał, aż dziadek znajdzie się mniej więcej dziesięć kroków od nich, a wtedy znów ruszył w stronę groty. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że idziemy na pewną śmierć? - spytał ponuro dziadek. - Któż może nam więcej powiedzieć o mrocznej pladze niż demon? - odparł Seth. Przed wejściem do jaskini stał wysoki drewniany pal. Z czubka dyndały pordzewiałe żelazne kajdany. Wyglądało na to, że kiedyś przykuwano tu więźniów. Seth wzdrygnął się na samą myśl. Cienie Tanu oraz Coultera nie przekroczyły linii wyznaczanej przez słup. Seth pomachał ręką na znak, żeby ruszyły za nim, ale pokręciły głowami i pokazały, żeby poszedł sam. Wlot jaskini był tak duży, że mógłby tam wjechać szkolny autobus. Wkroczywszy do wnętrza, chłopiec zrozumiał, że martwiąc się o to, ‘by dziadek nie powstrzymał go przed uratowaniem Baśnioboru, nie zastanowił się nad tym, czy przypadkiem nie powinien powstrzymać sam siebie. Miał nadzieję, że Tanu i Coulter nie są w niewoli tego demona. Gładkie ziemne ściany i podłoże korytarza sprawiały wrażenie, jakby jaskinia nie powstała naturalnie, ale została wydrążona. Seth szedł do przodu, tunel dwukrotnie zakręcał, a w końcu się rozszerzał, tworząc zatęchłe pomieszczenie o sklepionym stropie, z którego wystawało parę powyginanych korzeni. Przegniłe połamane meble mieszały się tutaj z bezładnymi stertami bladych kości. Na wielkim uginającym się stole znajdowało się dużo spleśniałych książek oraz woskowe kleksy roztopionych świec. Pod jedną ze ścian leżały dziurawe beczki, rzucone bez ładu i składu. Ciekła z nich zjejczała zawartość. Pośród szczątków rozbitych skrzyń Seth zauważył błysk klejnotów.

W najdalszym, zaokrąglonym krańcu komnaty pajęczyny przysłaniały wielki zgarbiony kształt. Na podłodze siedziała guzowata postać, oparta o ścianę i przechylona na bok. Seth zerknął przez ramię na dziadka. Stan stał nieruchomo i tylko dłoń z latarką mu drżała. - Poświeć na to coś w kącie - poprosił chłopiec. W tej chwili snop światła był skierowany na zagracony stół. Dziadek nie zareagował. Nawet nie drgnął. Wtedy odezwał się głos, głębszy niż Seth potrafił sobie dotąd wyobrazić, powolny i ospały, jakby mówiący balansował na skraju śmierci. - Nie… boisz się… mnie? Seth zmrużył oczy i spojrzał na spowity pajęczynami kształt w rogu pomieszczenia. - Oczywiście, że się boję - przyznał, podchodząc bliżej. - Ale moi przyjaciele powiedzieli, że chcesz ze mną rozmawiać. Postać drgnęła. Pajęcze sieci zafalowały, a kłęby kurzu wzbiły się w powietrze. - Nie… czujesz… strachu… tak… jak w zagajniku? - W głosie istoty dały się słyszeć smutek i zmęczenie. - Z ożywieńcem? Skąd o tym wiesz? Rzeczywiście nie czuję takiego przerażenia. Wtedy nie mogłem nad nim zapanować. Kształt w kącie znów się poruszył. Jedna z największych pajęczyn nadęła się leniwie i rozerwała. Dudniący głos nabrał trochę mocy. - Twojego dziadka… opanował teraz taki strach. Weź… jego latarkę… i podejdź bliżej. Seth zbliżył się do Stana, który wciąż tkwił bez ruchu. Delikatnie dźgnął go w żebra, ale jedyną reakcją było lekkie drgnięcie. Dlaczego tak znieruchomiał? Czy Graulas skoncentrował swą moc właśnie na nim? Przebiegła cząstka natury Setha podsunęła mu myśl, że gdyby wyszli stąd żywi, a dziadek pozostał w takim stanie, to chłopak wymigałby się od kary. Wyszarpnął latarkę z dłoni Stana. - Czy nic mu nie będzie? - zapytał. - Nie. - To ty jesteś Graulas? - Tak. Podejdź bliżej. Przedzierając się przez gnijące szczątki, Seth zbliżył się do demona. Stwór odgarniał pajęczyny grubą sękatą dłonią. Z jego ubrania unosiły się tumany kurzu. Chłopiec zaczął się

krztusić. Zasłonił nos i usta, żeby nie czuć obrzydliwego smrodu. Chociaż demon siedział na podłodze, a na dodatek przechylał się na bok, Seth sięgał mu ledwie do napęczniałego ramienia. Chłopiec mimowolnie się cofnął, gdy promień latarki oświetlił twarz stwora. Jego skóra przypominała łeb indyka: czerwona, pofałdowana i obwisła, zupełnie jakby trawiła ją potworna infekcja. Demon był łysy i nie miał widocznych uszu. Z boków szerokiej czaszki odchodziły kręcone rogi barana, a zimne czarne oczy przesłaniało mleczne bielmo. - Czy… uwierzyłbyś… że niegdyś… byłem jednym z sześciu… najstraszniejszych… i najbardziej poważanych… demonów… na świecie? - spytał Graulas, dysząc z trudem. Całe jego ciało chwiało się z wysiłku przy każdym rzężącym oddechu. - Jasne - odrzekł Seth. Demon pokręcił głową. Zakołysały się obwisłe fałdy czerwonej skóry. - Nie traktuj mnie protekcjonalnie. - Nic z tych rzeczy. Wierzę ci. Graulas zakaszlał. Pajęczyny zafurkotały, zawirował kurz. - Przez setki lat… nic… mnie nie zainteresowało - zawarczał ze znużeniem. Zamknął oczy. Oddychał teraz wolniej, a jego głos był spokojniejszy. - Seth, przybyłem do tego żałosnego zoo, żeby umrzeć, ale do takich jak ja śmierć przychodzi powoli, tak strasznie powoli. Głód mi niestraszny. Choroba mnie nie dotyka. Drzemię, lecz nie odpoczywam. - Dlaczego przybyłeś tutaj, żeby umrzeć? - Chciałem pogodzić się ze swym losem. Zaznałem prawdziwej wielkości, Seth. Upadek z najwyższych, oszałamiających szczytów wprost w najgłębsze dno jest druzgoczący, kiedy ma się świadomość, że mogło się temu zapobiec, oraz pewność, że już nigdy nie odzyska się tego, co stracone. Życie ma tylko takie znaczenie, jakie sami mu nadamy, a ja przestałem się łudzić bardzo dawno temu. - Przykro mi - powiedział Seth. - Wielki pająk chodzi ci po ramieniu. - To nic - wysapał demon. - Nie wezwałem cię tutaj po to, żebyś mi współczuł. Chociaż trwam w uśpieniu, nie mogę stłumić wszystkich swych talentów. Bez świadomego wysiłku, bez pomocy narzędzi ani czarów, cały ten rezerwat z wyjątkiem kilku miejsc nie ma przede mną tajemnic. Mierzi mnie daremna monotonia tego miejsca i usiłuję ją ignorować, zamknąć się w sobie, a mimo to wiem, co się tu dzieje. Nic mnie nie intrygowało… dopóki nie pojawiłeś się ty. Graulas otworzył pokryte bielmem oczy.

- Ja? - Twoja odwaga w zagajniku mnie zaskoczyła. Zaskoczenie to uczucie, o którym niemal zapomniałem. Widziałem już tak dużo, że zawsze wiem, czego się spodziewać. Oceniam prawdopodobieństwo różnych rezultatów i moje przewidywania zawsze są słuszne. Zanim twoje starcie z ożywieńcem dobiegło końca, eliksir przestał działać. Widziałem, jak opuszcza cię sztuczna brawura. Twoja śmierć wydawała się pewna, a jednak, wbrew mojemu przekonaniu, zdołałeś wyciągnąć gwóźdź. Nawet gdybyś był dojrzałym, zaprawionym w bojach herosem o legendarnej sławie, wytrenowanym i uzbrojonym w zaklęcia oraz talizmany, i tak zrobiłbyś na mnie duże wrażenie. Ale że takiego wyczynu dokonał zwykły chłopiec? To mnie wielce zaskoczyło. Seth nie wiedział, co powiedzieć. Obserwował demona i czekał. Graulas pochylił się do przodu. - Zastanawiasz się, dlaczego cię tu sprowadziłem. - Żeby sprawdzić, jak smakuję? Demon spojrzał na chłopca posępnie. - Żeby ci podziękować za pierwszą niespodziankę od wielu stuleci. - Nie ma za co. Graulas lekko pokręcił głową. A może tylko poruszył oczami? - W podzięce chcę obdarzyć ciętym, czego ci teraz trzeba: wiedzą. Zapewne cię ona nie uratuje, ale któż to wie? Może znów mnie zadziwisz. Sądząc po twoim wyczynie w zagajniku, nierozsądnie byłoby zakładać, że do czegokolwiek jesteś niezdolny. Usiądź. Seth przycupnął na przewróconym przegniłym regale. - Ożywieniec bez gwoździa był niczym - zaskrzeczał Graulas. - Mizerną istotą umocnioną potęgą talizmanu o wielkiej, mrocznej sile. Twoi przyjaciele powinni byli włożyć więcej wysiłku w odnalezienie tego przedmiotu. - Tanu szukał godzinami - odparł Seth. - W końcu uznał, że pewnie uległ zniszczeniu, kiedy go wyciągnąłem. - Talizman o takiej mocy niełatwo unicestwić. Kiedy twój przyjaciel zaczął go szukać, było już za późno. - Co się z nim stało? - Najpierw pomyśl, co stało się z tobą. Jak myślisz, dlaczego tylko ty dostrzegasz cienie przyjaciół?

- To działanie tego gwoździa? Graulas oparł się o ścianę i zamknął oczy. Przez jego obrzydliwą twarz przemknął wyraz cierpienia, zupełnie jakby zmagał się z jakimś nagłym bólem. Po chwili się odezwał, nie podnosząc powiek. - Talizman zostawił w tobie ślad. Ciesz się, że nie dotknąłeś gwoździa gołym ciałem, ponieważ zostałbyś opętany. Zyskałeś zdolność postrzegania niektórych mrocznych właściwości ukrytych przed wzrokiem większości ludzi. Jesteś również odporny na magiczny strach. - Serio? - Moja obecność napawa istoty ludzkie paraliżującym lękiem. Podobną aurą emanował ożywieniec. Wywoływanie przerażenia to część mojej natury. Jeśli masz wątpliwości, spójrz tylko na swego dziadka. Seth wstał, potrząsnął ramionami i wygiął palce. - Rzeczywiście się nie boję. To znaczy, oczywiście martwię się, że może mnie oszukujesz, że zabijesz mnie i dziadka, ale nie paraliżuje mnie strach tak jak wtedy z ożywieńcem. - To nadzwyczajne widzenie, jakie posiadłeś, może ci pomóc odnaleźć źródło magii odmieniającej istoty w Baśnioborze - powiedział Graulas. - Możesz zaufać swym przyjaciołom przekształconym w cienie. Jako tak wątłe istoty, ludzie miewają zaskakująco mocne strony. Jedną z nich jest opanowanie. Ta sama magia, która odmieniła istoty w Baśnioborze, nie zdołała skazić umysłów Coultera i Tanugatoi. - Dobrze wiedzieć - stwierdził Seth. Graulas na chwilę zamilkł. Wciąż siedział z zamkniętymi oczami i głośno dyszał. - Czy interesuje cię moja wiedza na temat źródeł obecnych kłopotów w Baśnioborze? Czy to ma coś wspólnego z więźniem, którego wypuścił Sfinks? Demon otworzył oczy. - Bardzo dobrze. Wiesz może, kto to jest? - Więc Sfinks rzeczywiście jest zdrajcą? - wykrzyknął Seth. - Nie, nikt z nas nie zna tożsamości więźnia. A ty? Graulas oblizał usta. Jego język miał siny kolor i pokrywały go wrzody. - Jego obecności nie sposób z niczym pomylić, choć mało kto zdołałby wyczuć jego prawdziwą tożsamość. To Navarog, książę demonów, smoczy władca.

- Więzień był smokiem? - Najpotężniejszym ze wszystkich mrocznych. - Wyglądał jak człowiek. - Oczywiście zmienił postać. Wiele smoków potrafi przyjąć ludzką formę, gdy im to odpowiada. Navarog nie powrócił do prawdziwego kształtu na terenie rezerwatu. Miał w Baśnioborze do odegrania bardziej dyskretną rolę. Seth usiadł z powrotem na przegniłym regale. - Powiedziałeś: „miał”. Czy już go tu nie ma? - Opuścił Baśniobór tego samego dnia, kiedy Sfinks go uwolnił. Nigdy formalnie nie przyjęto go na teren rezerwatu, więc nie powstrzymywały go żadne granice. Ale zanim zniknął, narobił tu szkód. Najpierw udał się do zagajnika po gwóźdź. Mroczny talizman wkopał się głęboko w ziemię i właśnie dlatego Tanugatoa nie mógł go znaleźć, ale wyłonił się na wezwanie. Potem Navarog zaniósł go Kurisokowi. - Temu drugiemu demonowi? - W Baśnioborze jest niewiele miejsc, których nie mogą zgłębić moje zmysły. Jednym z nich jest dom i ogród, w którym mieszkasz z dziadkami. Kolejne to dawna rezydencja opiekunów. Ostatnie stanowi maleńki teren rządzony przez Kurisoka. Nie potrafię stwierdzić, co takiego zrobił z gwoździem Navarog, ale gdy opuścił włości demona, nie miał już ze sobą talizmanu. Następnie uciekł z rezerwatu. - Dokąd poszedł? - Odkąd związałem się z tym rezerwatem, moja wizja nie wykracza poza jego granice wyjaśnił Graulas. - Nie zgadnę, dokąd udał się smok tak potężny jak Navarog. - Więc żeby uratować Baśniobór, muszę pokonać Kurisoka - zauważył Seth. - Ciekawie byłoby obserwować, jak próbujesz stawić mu czoła - mruknął Graulas z błyskiem w oku. Coś w tym spojrzeniu podpowiadało chłopcu, że demon się z nim bawi. - Nie pytaj mnie, dlaczego Navarog poszedł do Kurisoka. Nie wiem, czy ten demon dokonał jakichkolwiek wielkich czynów, ale ja o takich nie słyszałem. Czasem siał zniszczenie, ale brakuje mu zdolności biegłego stratega. Był taki czas, kiedy smoczy władca przyszedłby z talizmanem prosto do mnie. - Chcesz mnie wykorzystać, żeby załatwić rywala?

- Rywala? - Graulas zamruczał prawie tak, jakby się śmiał. - Dawno przestałem porównywać się z innymi. - Jak mogę powstrzymać Kurisoka? - Ten demon to bardziej cień niż istota z krwi i kości. Żeby wejść w kontakt ze światem materialnym, przywiązuje się do żywiciela. W zamian za pożyczoną postać fizyczną, napełnia go mocą. W zależności od tego, z kim się symbiotycznie zjednoczy, rezultaty mogą być imponujące. - Czyli nie działa sam. - Jak długo żyję, nigdy nie widziałem, żeby ciemność odmieniała istoty tak zaraźliwie, jak to się dzieje w tym rezerwacie. Nie wiem, jak do tego doprowadzono. Kurisok jest związany przysięgą, więc nie może wykraczać poza granice swego terytorium w Baśnioborze. Musiał się sprzymierzyć z jakąś potężną istotą, a gwóźdź z pewnością wzmacnia jego możliwości. - Czy ten gwóźdź działa inaczej na Kurisoka niż wcześniej na ożywieńca? - Z pewnością. To zbiornik mrocznej siły. Bez niego ożywieniec nie byłby zbyt groźny, a tak stał się jedną z najstraszliwszych i najniebezpieczniejszych istot w Baśnioborze. Kurisok nawet bez gwoździa miał wielką moc. Kiedy wszedł w posiadanie talizmanu, jego siła mogła osiągnąć skalę, która wyjaśniałaby tę epidemię ciemności. - Jesteś demonem, no nie? - rzekł Seth z powątpiewaniem. - Bez obrazy, ale czy ta cała plaga nie powinna cię cieszyć? Graulas zakasłał. Jego dogorywające ciało drgnęło. - Wahadło wciąż kołysze się między jasnością a mrokiem. Dawno przestało mnie to zajmować. Dopiero ty na nowo wzbudziłeś moje zainteresowanie. Ciekaw jestem, jak poradzisz sobie z tym zagrożeniem. - Zrobię, co tylko potrafię. Czy możesz mi jeszcze coś powiedzieć? - Resztę musisz odkryć z pomocą przyjaciół - oświadczył Graulas. - Masz mało czasu. Mroczna infekcja szerzy się w nieubłaganym tempie. Na terenie rezerwatu są tylko dwa bezpieczne miejsca, ale i one nie będą utrzymywać się wiecznie. Nie widzę kaplicy Królowej Wróżek, ponieważ odpycha ciemność. Wiele istot światła schroniło się wokół jej stawu. Z kolei centaury oraz inne stworzenia wycofały się na chronioną ziemię w najdalszym kącie Baśnioboru. Kryją się wewnątrz kamiennego kręgu, który nie dopuści mroku do środka. Te punkty upadną jako ostatnie. - No i jeszcze nasz dom - dodał Seth.

- Skoro tak mówisz - odparł Graulas. - Teraz muszę już odpocząć. Zabierz dziadka i idź stąd. To kolejny sukces, jaki możesz dodać do swojej listy. Niewielu śmiertelników znalazło się w mojej obecności i przeżyło, żeby o tym opowiedzieć. - Jeszcze coś - rzekł chłopiec. - Skąd Coulter i Tanu wiedzieli, że można ci ufać? - Coulter przeczesywał rezerwat w poszukiwaniu źródła zarazy. Przyszedł do mnie. W jego obecnym stanie widzę go i słyszę bez trudu, ale nie mogę zrobić mu krzywdy. Powiedziałem, że chcę się z tobą podzielić pewną informacją i jestem twoim szczerym wielbicielem. Później przekonałem także Tanugatoę. Na twoje szczęście mówiłem prawdę. Idź, uratuj to głupie, żałosne zoo, jeśli masz odwagę. Graulas zamknął oczy. Jego miękka pomarszczona twarz oklapła, a potem przechylił się do przodu, jakby stracił przytomność. Seth wypuścił latarkę z ręki, tak że zadyndała na jego nadgarstku, wrócił do dziadka i chwycił go pod pachy. Tym sposobem wybudził go z transu, a następnie pomógł mu wyjść z jaskini. Na zewnątrz czekali Coulter oraz Tanu. Gdy obaj Sorensonowie znaleźli się znów w świetle księżyca, dziadek wzdrygnął się i zaczął machać rękami. Seth przestał go trzymać. - Jesteśmy na zewnątrz! - wydyszał Stan. - Graulas nas puścił - odrzekł chłopiec. - Słyszałeś cokolwiek, co mówił? - Urywane fragmenty - oznajmił dziadek, marszcząc brwi. - Koncentracja była niezwykle trudna. Jak to możliwe, że pokonałeś strach? I to zimno? - W zasadzie to tam było raczej duszno - stwierdził Seth. - Wygląda na to, że jestem odporny na magiczny lęk. To ma jakiś związek z tym, że przeżyłem spotkanie z ożywieńcem. Musimy sobie uciąć długą pogawędkę. Dziadek pochylił się i otrzepał spodnie. - Zdajesz sobie chyba sprawę z tego, że nie możemy wierzyć w prawdomówność Graulasa. - Jasne. Ale musimy wziąć pod uwagę to, co powiedział. Jestem prawie pewny, że nie kłamał. Gdyby nam źle życzył, mógłby sobie spokojnie siedzieć i oglądać naszą porażkę. A tak, przynajmniej mamy parę poszlak. Dziadek kiwnął głową, a potem ruszył w stronę Hugona i wózka. - Ale wszystko po kolei: najpierw wróćmy do domu.

Rozdział XIV Powrót do domu Wschodziło słońce, zalewając Malowaną Górę złotym blaskiem. Ruiny puebla rzucały długie cienie poza kraniec najbliższego urwiska. Po walącym się murze biegła wychudzona jaszczurka. Od czasu do czasu zatrzymywała się w zupełnie nieprzewidywalnych momentach. Spragniona ziemia i wysuszone powietrze już dawno wchłonęły wodę deszczową. Ciepły wiatr oraz nieliczne puszyste chmurki na niebie pozwalały myśleć, że burza była tylko snem. Kendra, Dougan, Gavin i Warren maszerowali po czerwonawej skale, oddalając się od ruin. Gdy dotarli na skraj płaskiego szczytu, Kendra zerknęła w dół na jakiegoś drapieżnego ptaka, który zataczał w locie szerokie kręgi, a jego brązowe skrzydła przechylały się w podmuchach wiatru. Powietrze było oszałamiająco czyste. Pustynna panorama - rozległe połacie ziemi oraz kamienia poorane wąwozami i znaczone przez skaliste wzgórza - była tak ostra, jakby Kendra włożyła niezbędne okulary korekcyjne. Wyjście z jaskini okazało się niemal równie mozolne co wejście. Po szczegółowych poszukiwaniach i badaniach uznali, że artefakt nie został ukryty ani zakamuflowany rzeczywiście go tam nie było. Warren ostrzegł Kendrę, żeby nie mówiła Douganowi ani Gavinowi o treści napisu. Ostatecznie każdy zabrał parę skarbów, a potem opuścili komnatę. Gdy wrócili do legowiska Chalize, Kendra zdołała powstrzymać się od patrzenia na metaliczną smoczycę. Tymczasem Gavin podarował miedzianej bestii najpiękniejsze spośród bogactw wyniesionych ze skarbca. Następnie Warren zbadał powietrze w jaskini z dławistrąkami. Przestało być trujące. Przejście przez komnatę nie należało do łatwych, ale wszyscy dali radę. Kendra nie patrzyła na Neila, który - jak poinformował Warren - był już prawie całkiem roztopiony. Podczas przeprawy przez rozpadlinę dziewczynka spadła, ale znajdowała się niedaleko drugiego brzegu, więc Warren bez trudu ją wciągnął. Inni przemierzyli czeluść bez kłopotów. Gdy znaleźli się na platformie, z której pierwotnie wyruszyli, Dougan włożył klucz, po czym wjechali z powrotem do kivy.

Ponieważ nie wiedzieli, jakich wrogów mogą napotkać, wyjściu na szczyt góry towarzyszyło duże zdenerwowanie. Gavin szedł przodem. Wszyscy poczuli ogromną ulgę, gdy nie zastali ani śladu istot, które zaatakowały ich zeszłej nocy. Wędrując wzdłuż krawędzi płaskiego szczytu, Kendra ściskała laskę deszczu odebraną człowiekowikojotowi. W jej kieszeniach brzęczały klejnoty. Gavin zatrzymał ciężką złotą koronę wysadzaną szafirami i teraz miał ją na głowie. Dougan niósł kielich wykonany z kryształu i platyny. Warren włożył na palce kilka pierścieni, a w dłoni trzymał miecz z perłową rękojeścią schowany w pochwie. Mniej więcej w połowie drpgi wzdłuż obwodu góry znaleźli stromą ścieżkę wiodącą w dół krętymi serpentynami. Nigdzie nie napotkali żadnych przeszkód. Dzień robił się coraz gorętszy, łagodny wiatr ustał, a na stoku wciąż panował spokój. Gdy dotarli na sam dół, Kendra wcale się nie zdziwiła, że zygzak dróżki, którą podążali, zniknął. Ruszyli wokół podnóża w kierunku pojazdów. W pewnym momencie między dwoma wysokimi głazami, kształtem przypominającymi pociski, Gavin dostrzegł zwłoki Tammy. Chłopak wraz z Douganem podeszli, żeby dokładniej się przyjrzeć, natomiast Warren poprowadził Kendrę trasą z dala od ciała. Dżip oraz pikap stały nieopodal. Warren i Kendra czekali przy autach, aż zjawili się Dougan i Gavin, niosąc zawinięty tobół. Warren podbiegł, żeby im pomóc. Wspólnie ostrożnie położyli zwłoki Tammy na platformie pikapa. - Nie mamy kluczyków do dżipa - stwierdził Dougan. - Zostały z Neilem. - Pojadę z tyłu - zaproponował Gavin. - Zanim wrócimy do hacjendy, mam propozycję - rzekł Dougan. - Na wypadek gdyby wśród nas wciąż był zdrajca, na przykład ktoś pracujący w rezerwacie, sugeruję udawać, że misja zakończyła się powodzeniem. - Mężczyzna uniósł platynowokryształowy kielich. - Zamkniemy ten przedmiot w pancernej kasecie, tak jakby to on był artefaktem. Może w ten sposób sprowokujemy nieprzyjaciela. - Szczelnie owinął naczynie swoim ponczo. - Świetny pomysł - pochwalił Warren. - Poza tym nie zaszkodziłoby wysłać wiadomości, że zdobyliśmy artefakt - wtrąciła Kendra. - Po takiej dezinformacji Stowarzyszenie nie będzie go szukać gdzie indziej. - O ile to nie oni go stąd ukradli - mruknął Gavin.

- To prawdopodobny scenariusz - przyznał Dougan. - Ale zanim nie dowiemy się czegoś więcej o brakującym przedmiocie, najlepszym sposobem na wprowadzenie Stowarzyszenia w błąd będzie ogłoszenie zwycięstwa. W drodze do hacjendy Kendra siedziała między Douganem a Warrenem. Dręczyły ją wyrzuty sumienia, ponieważ nie powiedziała towarzyszom, że artefakt prawdopodobnie wcale nie wpadł w ręce Stowarzyszenia Gwiazdy Wieczornej i znajduje się w Baśnioborze. Zapłacili bardzo wysoką cenę za dotarcie do ostatniej komnaty skarbca, więc dziewczynka czuła się ogromnie nieszczęśliwa, że zostawia ich z przekonaniem o całkowitym niepowodzeniu misji. Ale jeśli Sfinks był zdrajcą, to wraz z Warrenem nie mogli ryzykować, że tak ważna wiadomość dotrze do niego za pośrednictwem Dougana i Gavina. Kendra starała się zapomnieć o Tammy leżącej na platformie pikapa. Żal jej było Gavina, gdyż musiał jechać obok zwłok. Nie chciała też myśleć o dzielnym, cichym Neilu, który w nagrodę za bohaterskie uratowanie jej życia został powoli pochłonięty przez dziwaczne balony w jaskini. Przez cały ranek dziewczynka niewiele mówiła i nie zmieniło się to podczas jazdy. Miała ¡napięte mięśnie. Swędziały ją oczy. Niebezpieczeństwo zmusiło ją do najwyższej czujności przez całą noc, więc teraz, gdy nic im już nie groziło, znacznie trudniej było nie zważać na zmęczenie. Wóz zajechał przed hacjendę, a wtedy z domu wyszli Rosa, Mara i Hal. Kiedy pasażerowie wysiadali z pikapa, ten ostatni powoli ruszył naprzód. - Tammy? - spytał, spoglądając na zawinięte zwłoki. Dougan potwierdził skinieniem. - Nie ma dżipa - zauważył Hal. - Rozumiem, że Neil też sobie nie poradził. - Dławistrąki - oznajmił Dougan. Hal pokiwał głową i odwrócił wzrok. Rosa zagryzała pięści, tłumiąc płacz. Oparła się o Marę, która zachowała stoicki wyraz twarzy. Patrzyła przed siebie hardym wzrokiem ciemnych oczu. Wobec ich rozpaczy Kendrze zbierało się na płacz. - Wszedł do skarbca - rzekł Hal. To było stwierdzenie z pytaniem w domyśle. - Na szczycie masywu napotkaliśmy poważne komplikacje - wyjaśnił Warren. - Neil zachował się jak prawdziwy bohater. Gdyby nie on, nikt z nas nie dotarłby do jaskini. Spędzenie nocy na górze oznaczałoby pewną śmierć, więc on i Kendra zeszli do środka razem z nami. - Jak się domyślam, zobaczyliście, że był skórołazem - stwierdził Hal.

- Zmienił się w cisawego ogiera i zaniósł nas w bezpieczne miejsce - powiedział Gavin. - Czy znaleźliście to, na czym wam zależało? Dougan uniósł kielich, wciąż owinięty w jego ponczo. - Wyjedziemy, jak tylko znajdziemy jakiś lot. - Skontaktujemy się przez radio ze Stu - zaproponował Hal. - Zajrzy do internetu i zarezerwuje wam bilety. Na pewno macie za sobą nie lada noc. - Oparł dłoń na karoserii pikapa. Wejdźcie do domu, ja się zajmę tą młodą damą. Kendra ruszyła za Warrenem do hacjendy, unikając kontaktu wzrokowego z Rosą i Marą. Co musiały sobie o nich myśleć - obcych ludziach, którzy przybyli do ich rezerwatu, zaciągnęli jednego z ich przyjaciół na niebezpieczną górę, żeby zdobyć jakiś artefakt, a teraz wrócili z wieścią o jego śmierci i nawet nie można go pochować? - Wszystko w porządku? - spytał ją Warren. Dziewczynka nie wyobrażała sobie, że chciałby usłyszeć prawdę, więc tylko pokiwała głową. - Świetnie się spisałaś - oświadczył. - To był istny koszmar. Odpocznij trochę, dobrze? Daj znać, gdybyś czegoś potrzebowała. - Dzięki - odrzekła Kendra. Weszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi. Ściągnęła buty i skarpetki, rzuciła się na łóżko, ukryła twarz w poduszce, a potem zaczęła płakać. Łzy i stłumiony szloch pomogły wyrzucić z siebie strach oraz żal minionej nocy. Wkrótce zawładnęło nią wyczerpanie. Zasnęła i nic się jej nie śniło. *** Gdy się zbudziła, przez okno wlewał się różowy blask. Otarła śpiochy z oczu, a potem cmoknęła wargami. Czuła w ustach suchość i nieświeży smak. Usiadła. Była lekko otumaniona, trochę bolała ją głowa. Nieregularny sen zawsze źle jej robił. Ktoś zostawił jej szklankę wody na nocnej szafce. Napiła się, zadowolona, że może przepłukać niesmak z buzi. Poczłapała do drzwi, wyszła na korytarz i udała się do kuchni. Mara podniosła wzrok. Właśnie wycierała stół. - Na pewno jesteś głodna - odezwała się tym swoim ochrypłym głosem. - Odrobinę - przyznała Kendra. - Tak mi przykro z powodu Neila.

- Wiedział, czym ryzykuje - odparła Mara bezbarwnym tonem. - Wolisz coś lekkiego? Zupę i tosta? - Niech pani sobie mną nie zawraca głowy. Później coś przegryzę. Widziała pani Warrena? - Jest na podwórku. Kendra pobiegła korytarzem. Płytki chłodziły ją w bose stopy. Kiedy wyszła na dwór, żwir ścieżki - ciepły, mimo że słońce już zachodziło - chrzęścił pod jej nogami i kłuł ją w podeszwy. W powietrzu bzyczało kilka wróżek. Warren, z dłońmi splecionymi za plecami, stał nieopodal kwitnącego kaktusa na dróżce wyłożonej kafelkami. - Obudziłaś się - powiedział. - Pewnie nie zasnę przez całą noc. - Może. Dam głowę, że jesteś bardziej zmęczona, niż myślisz. Mamy bilety na lot jutro o jedenastej rano. - Super. Podszedł do niej. - Tak się zastanawiałem… Chciałbym ostrzec Dougana przed Sfinksem, nie zdradzając wszystkiego, co wiemy. Wyjawić mu tyle, żeby zaczął zwracać uwagę. - Dobra. - Sfinks nie może się dowiedzieć, że go przejrzeliśmy, ale uważam, że całkowite ukrywanie naszych podejrzeń również będzie błędem. Czekałem na ciebie. Chcę, żebyś potwierdziła moją wersję. Nie mów nic więcej niż ja. Czy to brzmi głupio? Kendra zastanowiła się przez chwilę. - Zdradzenie prawdy komukolwiek to duże ryzyko, ale chyba potrzebujemy kogoś takiego jak Dougan, żeby miał oko na Sfinksa. - Zgadzam się. Jako Porucznik Rycerzy Świtu Dougan ma świetne koneksje. Nie przychodzi mi do głowy żaden inny wysoko postawiony Rycerz bardziej godny zaufania niż on. Warren zaprowadził Kendrę z powrotem do domu. Zbliżyli się do zamkniętych drzwi i zapukali. - Proszę - zawołał Dougan. Weszli do uporządkowanej sypialni podobnej do pokoju, w którym nocowała dziewczynka. Dougan siedział przy biurku i pisał coś w notesie. - Musimy porozmawiać - powiedział Warren. - Jasne.

Dougan wskazał na łóżko. Sam siedział na jedynym krześle. Jego goście spoczęli na materacu. - Nastały niepewne czasy - zaczął Warren. - Chciałbym zasięgnąć twojej opinii. Kendra może potwierdzić moje słowa. Pamiętasz, kiedy męczyliśmy cię o tożsamość Kapitana? - Owszem - odparł Dougan, a jego ton był wyraźną sugestią, żeby nie próbowali tego ponownie. - W końcu zaczęliśmy rozmawiać o Sfinksie. Bez względu na jego związek z Rycerzami Świtu od dawna zalicza się go do najbardziej zaufanych współpracowników bractwa. Jako Porucznik znajdujesz się blisko Kapitana, więc chciałbym, żebyś coś wiedział. Zdajesz sobie sprawę z tego, że Baśniobór jest jednym z pięciu tajnych rezerwatów, prawda? - Tak. - Czy wiesz, że tego lata Sfinks usunął stamtąd artefakt? Dougan patrzył na niego w milczeniu z lekko zaciśniętymi ustami. Niemal niedostrzegalnie pokręcił głową. - W takim razie zapewne nie słyszałeś również o tym, że zabrał ze sobą więźnia zamkniętego dotąd w najbezpieczniejszej celi w całym rezerwacie? Kogoś, kto przebywał tam, odkąd założono Baśniobór. Anonimowego skazańca okrytego ponurą sławą. Dougan odchrząknął. - Nic mi o tym nie wiadomo. - Całemu wydarzeniu towarzyszyły podejrzane okoliczności. Żadne bezpośrednio nie obciążają Sfinksa jako zdrajcy, ale jeśli wziąć pod uwagę charakter naszej misji, a także to, że gra toczy się o wysoką stawkę, chcę, żeby jeszcze ktoś poza Sfinksem wiedział, że artefakt opuścił Baśniobór, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Dougan skinął głową. - Widziałaś artefakt? - spytał Kendrę. - I to w działaniu. Sama go naładowałam. Sfinks przybył do Baśnioboru i osobiście go zabrał. - Jeśli wcześniej powiedziałeś nam prawdę i Sfinks nie jest przywódcą Rycerzy, to musisz dopilnować, żeby Kapitan dowiedział się o sprawie - rzekł Warren. - Jeżeli z kolei wprowadziłeś nas w błąd i to Sfinks jest Kapitanem, niech te szczegóły pozna jeszcze co najmniej jeden Porucznik. Żadna osoba nie powinna sprawować kontroli nad kilkoma artefaktami.

- Rozumiem konsekwencje - odparł Dougan spokojnym głosem. - Dysponujemy jedynie domysłami - oznajmił Warren. - Potraktuj to jako krok zapobiegawczy. Nie chcemy niesłusznie oskarżać niewinnego sprzymierzeńca. Ale jeżeli Sfinks rzeczywiście działa na rzecz wroga, proszę, nie pozwól, żeby dotarły do niego nasze podejrzenia. Jeśli jest zdrajcą, to świetnie zakamuflował swój sekret i nie cofnie się przed niczym, żeby nie wyszedł on na jaw. - Żeby się przed nim ochronić, moglibyście oskarżyć go publicznie. - Wahamy się przed tym… - zaczął Warren. - Bo jeśli jest po naszej stronie, to potrzebujemy go jak nigdy dotąd - dokończył za niego Dougan. - Rozpuszczanie fałszywych oskarżeń wzbudziłoby atmosferę podejrzliwości i niezgody. - A jeśli jako prawdziwy sprzymierzeniec Sfinks dba o to, żeby nikt nie dowiedział się o lokalizacji kilku artefaktów, to nie chcemy mu tego utrudniać. Oby nasze podejrzenia okazały się błędne. Ale nie mogę zlekceważyć nawet cienia możliwości, że mamy rację. Skutki byłyby koszmarne. - Wręcz katastrofalne - zgodził się Dougan. - Teraz rozumiem, dlaczego wypytywaliście mnie o Kapitana. Będę trzymał usta na kłódkę i miał oczy szeroko otwarte. - O nic więcej nie prosimy - zapewnił Warren. - Uznałem, że możemy na tobie polegać. Wybacz, że zawracamy ci tym głowę. - Nie przepraszaj. Właśnie w ten sposób Rycerze pilnują siebie nawzajem. Nikt nie jest poza podejrzeniem. Dzieląc się ze mną wątpliwościami, podjąłeś słuszną decyzję. Czy chcecie opowiedzieć o czymś więcej? - Nic mi nie przychodzi do głowy - odrzekła Kendra. - Dla ścisłości - dodał Warren - wiemy o czterech tajnych rezerwatach: o tym tutejszym, w Brazylii, Australii i o Baśnioborze. Nie znamy piątego. - Szczerze mówiąc, my też nie - przyznał Dougan poważnym tonem. - Właśnie dlatego robimy wszystko, żeby czegoś się o nim dowiedzieć. Bardzo długo uważaliśmy, że tę tajemnicę należy zostawić w spokoju. Choć rzadko otwarcie o tym mówiliśmy, większość z nas sądziła, że jeśli Rycerze podzielą się wiedzą, to poznamy lokalizację wszystkich pięciu punktów. Chodzą słuchy, że sam również prowadziłeś prywatne badania na ten temat. Warren wstał i zaśmiał się cicho.

- Najwyraźniej wcale nie były takie prywatne, jak sądziłem. Położenie tych czterech rezerwatów to wszystko, co mi wiadomo, a zresztą znałem je, jeszcze zanim na serio zacząłem węszyć. - Przyjrzę się dokładniej sprawie Sfinksa i dam ci znać, jeśli odkryję coś ważnego obiecał Dougan. - Poinformuj mnie, gdybyś dowiedział się czegoś nowego. - Masz to jak w banku - odrzekł Warren, a następnie wraz z Kendrą wyszli z pokoju. *** Nazajutrz rano Kendra zbudziła się tuż po wschodzie słońca. Obok niej na łóżku leżał western Louisa L’Amoura w twardej oprawie, pożyczony z regału w pokoju dziennym. Okazało się, że towarzystwo książki było jej znacznie mniej potrzebne, niż sądziła. Jeszcze przed północą, kiedy przeczytała dopiero jedną trzecią powieści, zaczęły jej ciążyć powieki. Położyła głowę na poduszce - i to było ostatnie, co pamiętała. Odłożyła książkę na szafkę nocną i zgasiła lampkę do czytania. Czuła się zbyt cudownie wypoczęta, żeby próbować dalej spać, więc postanowiła się ubrać. Czy inni też już wstali? Na korytarzu za drzwiami jej pokoju panował spokój. Poszła do kuchni, gdzie również nikogo nie zastała. Jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żeby w całej hacjendzie to ona obudziła się pierwsza. Z trudem wyobrażała sobie, że wszyscy mogli przespać wschód słońca. Gdy otworzyła drzwi frontowe, zobaczyła Gavina, który maszerował w poprzek podjazdu. - Dzień dobry! - zawołała. - Skoro tak mówisz - odparł. - Co się stało? - Javier zniknął. Razem z kasetką. - Co? - Popatrz na dżipa. Kendra zerknęła za plecy Gavina na wóz terenowy zaparkowany na podjeździe. Wczoraj wieczorem Hal z Marą wzięli zapasowe kluczyki i sprowadzili go z powrotem do hacjendy. W oponach nie było powietrza. - Poprzecinał wszystkie gumy? - zapytała Kendra. - A pikapa nigdzie nie znaleźli - dodał Gavin. - Jeżdżą teraz po okolicy konno i na motorach w poszukiwaniu śladów. - Więc Javier był szpiegiem?

- N…n…n…na to wygląda. Całe szczęście, że artefakt to tylko przynęta. Ale Dougan i tak wydawał się bardzo zmartwiony. Co prawda, Javier ma wątpliwą przeszłość, bo kiedyś oferował usługi temu, kto zaproponował najwyższą cenę, ale w ostatnich latach okazał się bardzo rzetelny. Dougan mówi, że skoro Javier potajemnie pracował dla Stowarzyszenia, to zdrajcą może być każdy. - Co teraz? - zastanawiała się Kendra. - Tak czy inaczej wyjeżdżamy zgodnie z planem. Właśnie zamierzałem zjeść śniadanie. - Dlaczego nikt mnie nie obudził? - Mnie właściwie też nie. Chcieli, żebyśmy odpoczęli po wczorajszym dniu. Wyciągnął mnie z łóżka warkot motorów. M…m… mam okno od frontu. Zgłodniałaś? Wszedł do domu i ruszył do kuchni. Wziął mleko z lodówki, a potem płatki śniadaniowe ze spiżarni. - Chętnie zjem miskę płatków - stwierdziła Kendra. - Masz ochotę na sok pomarańczowy? I tosty? - Poproszę. Podczas gdy nalewała sok i wkładała pieczywo do tostera, Gavin nakrył do stołu, postawił butelkę mleka między miskami płatków oraz znalazł konfiturę ż malinojeżyn. Kendra posmarowała tost masłem, nalała mleka do talerza, po czym zaczęła jeść. Myli miski w zlewie, kiedy do hacjendy spiesznym krokiem wszedł Dougan. Tuż za nim podążał Warren. - Udało się? - spytał Gavin. - Pikap został porzucony przy wjeździe do rezerwatu - odrzekł gorzko Dougan. - Javier podziurawił dętki. Najwyraźniej po drugiej stronie płotu czekał na niego wspólnik. - Czy mimo to damy radę dotrzeć na lotnisko? - zatroskała się Kendra. - Hal ma zapasowe opony. - Dougan nalał sobie szklankę wody. - Po wszystkim, co się wydarzyło, wydaje się niemal stosowne, żeby nasz pobyt zakończył się kolejną przykrą sprawą. Nie zdziwię się, jeśli Rycerze Świtu już nigdy nie zostaną wpuszczeni na teren rezerwatu. - Jesteśmy chyba przeciwieństwem łapek szakalopa - przyznał Warren. - Ale możemy się pocieszyć, że przynajmniej to nie my będziemy musieli powiadomić naszego nikczemnego pracodawcę, że straciliśmy nogi i zdemaskowaliśmy się tylko po to, żeby ukraść fałszywy

artefakt. Myślę, że z nas wszystkich to właśnie Javiera czeka najgorszy dzień. - Potem zatarł ręce. - Pora na terapię kulinarną. Co jest na śniadanie? Seth siedział na podłodze obok łóżka, skulony nad zatęchłym dziennikiem. Przeszukiwał stronę po stronie w poszukiwaniu słów takich jak „Graulas” i „Kurisok”. Zerknął na zegar. Dochodziła północ. Kendra mogła pojawić się w każdej chwili. Nie chciał, aby się dowiedziała, że zaczął czytać pamiętniki Pattona. Wypominałaby mu to do końca życia. Wzrok chłopca natrafił na słowo „Kurisok”. Zatrzymał się, żeby przeczytać cały fragment: Dziś ponownie odwiedziłem terytorium powierzone Kurisokowi. Wciąż przypuszczam, że demon odegrał kluczową rolę w tragedii, która zgubiła mojego wuja. Jej szczegółów nie zamierzam opisywać w niestrzeżonym tomie takim jak niniejszy dziennik. Po prawdzie, jeżeli mój żal po tej katastrofie nigdy nie ustanie, to być może w ogóle nie przedstawię jej w detalach. Wystarczy powiedzieć, że przekroczyłem granicę królestwa Kurisoka i podglądałem jego tlące się jezioro asfaltu. Musiałem znieść obrzydliwy zapach, ale nic mi z tego nie przyszło. Nie śmiem zapuścić się głębiej na jego terytorium, ponieważ pozbawiony wszelkiej ochrony byłbym bezbronny i oddał życie nadaremno. Z niechęcią przyznaję, że tego typu dochodzenie wobec Kurisoka to bezowocne przedsięwzięcie, zamierzam więc posłuchać rad i nie wkraczać więcej na jego ziemię. Waham się przed pozostawieniem mej ciotki losowi, ale kobieta, którą znalem, już nie istnieje. Obawiam się, że jej straszliwy stan jest nieodwracalny. Seth znalazł już wcześniej kilka komentarzy na temat Kurisoka i jego asfaltowego jeziora, ale żaden fragment nie zawierał tylu informacji, ile przekazał mu Graulas. Chłopiec natrafił również na wiele wzmianek o tragedii, jaka spotkała wujka Pattona, ale tutaj po raz pierwszy Patton otwarcie przyznawał, że to Kurisok mógł mieć udział w jego zgubie. Dotąd Seth nie czytał również o dziwnej dolegliwości, na którą cierpiała ciotka dawnego opiekuna. Na schodach na strych zadudniły kroki. Seth się wzdrygnął, niezdarnie zatrzasnął dziennik, a potem schował go pod łóżko. Usiłował przyjąć swobodną pozę, kiedy drzwi się otworzyły i Dale wetknął głowę do pokoju.! - Wrócili. Seth stanął na nogi, zadowolony, że osobą na schodach okazał się Dale, a nie Kendra. Jego siostra miała niewiarygodny talent do wyczuwania, kiedy coś kręci, a nie chciał, aby się

dowiedziała, że w końcu się złamał i został molem książkowym, podczas gdy ona przeżywała przygody. Ruszył za Dale’em na parter. Dotarli do sieni w tej samej chwili, w której przez drzwi frontowe weszła babcia, obejmując ramieniem Kendrę. Warren i dziadek wnieśli bagaże, po czym zamknęli za sobą drzwi. Seth podszedł do siostry i niechętnie zgodził się ją przytulić. Później zrobił krok w tył. Spiorunował dziewczynkę groźnym wzrokiem. - Jeśli znowu biliście się z trzygłową latającą panterą, to będziecie musieli mi kupić środki na depresję. - Nie - odparła Kendra. - Tylko ze smokiem. - Ze smokiem?! - wydyszał Seth z zazdrością. - Przegapiłem walkę ze smokiem? - To nie była walka - wyjaśnił Warren. - Musieliśmy się przemknąć. - Dokąd wyście pojechali, że musieliście się przemykać obok smoków? - jęknął Seth. Bał się odpowiedzi, ale i tak musiał zapytać. - Do innego tajnego rezerwatu - odrzekła ogólnikowo Kendra, zerkając na babcię. - Możesz mu zdradzić. Jeszcze dziś wszyscy wymienimy się informacjami. Sporo się tu zdarzyło, a i wy na pewno macie wiele do opowiedzenia. Żeby działać dalej, musimy złożyć wszystko w całość. - Byliśmy w Arizonie, w rezerwacie, który nazywa się Zaginiona Góra - oznajmiła Kendra. - Szukaliśmy kolejnego artefaktu. Pomagałam karmić zombi. Seth pobladł. - Karmiłaś zombi? - szepnął z podziwem. Walnął się pięścią w udo. - Dlaczego mnie tak torturujesz?! Pewnie nawet ci się nie podobało! - W ogóle - przyznała dziewczynka. Seth zakrył oczy rękami. - Chyba właśnie dlatego przytrafiają ci się najbardziej superowskie rzeczy, że jesteś zbyt dziewczyńska, żeby się tym cieszyć! - Ty za to miałeś okazję porozmawiać z niezwykle starym i potężnym demonem przypomniał mu dziadek.

- Wiem, i było ekstra, ale jej to pewnie w ogóle nie obchodzi - jęknął Seth. - Na bank się cieszy, że nie ona musiała to zrobić. Żeby mi pozazdrościła, musiałbym poprowadzić paradę, jadąc na jednorożcu, a baletnice śpiewałyby pieśni o miłości. - Nie próbuj wciskać mi własnych skrytych marzeń - odparła Kendra ze złośliwym uśmieszkiem. Seth poczuł, że trochę się rumieni. - A ty nie próbuj udawać, że wolałabyś zobaczyć smoka zamiast jednorożca. - Może masz rację - przyznała. - Zwłaszcza gdyby ten jednorożec nie usiłował mnie zahipnotyzować i zjeść. Ale smoczyca była naprawdę niesamowita. Cała lśniła miedzianym blaskiem. - Smoczyca? - zdziwił się Seth. - Ten smok to była dziewczyna? Od razu mi trochę lepiej. - Wiem, że już późno - wtrącił dziadek - ale uważam, że z wymianą informacji i opracowaniem planu nie powinniśmy czekać do jutra. Przeniesiemy się do salonu? Dziadek, babcia, Kendra, Seth, Warren i Dale zostawili bagaże w holu, po czym zajęli miejsca w pokoju dziennym. Ku oszołomieniu wszystkich z wyjątkiem Kendry Warren poinformował, że artefakt z Zaginionej Góry został przeniesiony do Baśnioboru przez Pattona Burgessa. Opowiedział też w szczegółach o tym, jak Javier ukradł przynętę. Dziadek zaznajomił Kendrę oraz Warrena z losami Tanu i Coultera, którzy zmienili się w cienie, a także zrelacjonował treść rozmowy Setha z Graulasem. - Nie do wiary, że ten stary demon puścił was wolno - zdziwił się Warren. - Naprawdę myślisz, że można mu ufać? - Jestem pewien, że nie - odrzekł dziadek. - Ąle zastanowiłem się, trochę postudiowałem, i teraz uważam, że chyba mówił prawdę. Może z nudy, może w ramach jakiegoś zawiłego planu Stowarzyszenia albo po prostu po to, żeby zemścić się na rywalu. - Może naprawdę był pod wrażeniem mojego bohaterstwa - dodał nieco obruszony Seth. - Chyba rzeczywiście, w przeciwnym razie w ogóle nie zwróciłby na ciebie uwagi. Ale wątpię, czy sam podziw skłoniłby go do wyjawienia tak istotnych informacji. - Ja pozostaję sceptyczna. Wcale nie jestem pewna, czy w ogóle powiedział prawdę przyznała babcia. - Graulas to pokrętny typ. Nie mamy jak potwierdzić tego, co zdradził o Kurisoku.

- Z drugiej strony nie znaleźliśmy niczego, co obalałoby jego wiadomości - odparł dziadek. - Demon pokroju Graulasa ot tak nie zaprasza ludzi do swojej jaskini i nie pozwala im ujść z życiem. Był bezczynny od wieków, a przez dziesięciolecia trwał w hibernacji. Coś naprawdę musiało wzbudzić jego zainteresowanie i wytrącić go z odrętwienia. - Może spowodowała to sama plaga - stwierdziła babcia. - Niewykluczone, że jego jedynym motywem jest udział w destrukcji tego rezerwatu. Czy my czytaliśmy te same dzienniki? Graulas nigdy nie ukrywał pogardy dla Baśnioboru. Postrzega to miejsce jako swój hańbiący grób. - Ja też nie do końca rozumiem jego postępowanie, ale w wyjaśnieniach demona jest wiele wiarygodnych elementów - nie ustępował dziadek. - Zgadzają się z tym, co Vanessa mówiła nam o Sfinksie. Pasują do faktu, że nigdy nie znaleźliśmy gwoździa, który Seth wyciągnął z szyi ożywieńca. Poza tym demon wskazał prawdopodobne źródło zarazy. Dziś rano wraz z Hugonem zbadaliśmy staw, w którym teraz mieszka Lena. Rzeczywiście magia strzegąca kapliczki odpiera ciemność. Zgodnie ze słowami Graulasa schroniło się tam wiele istot światła. - Nie wydaje ci się, że na twoją opinię rzutuje desperacja? - zaniepokoiła się babcia. - Oczywiście, że tak! Żeby łapać się ostatniej deski ratunku, trzeba mieć taką deskę! To pierwsza sensowna poszlaka, odkąd Vanessa podsunęła nam myśl, że w sprawę może być wplątany więzień ze Skrzyni Ciszy. Wreszcie możemy się na czymś skupić, a na dodatek brzmi to wiarygodnie. - Rozmawialiście z Vanessą? - zainteresowała się Kendra. - I to dwa razy - odparł z zadowoleniem Seth, rozkoszując się piorunującym spojrzeniem siostry. - Co mówiła? Babcia wyjaśniła, że Vanessa wskazała dawnego więźnia jako potencjalne źródło zarazy, zaproponowała pomoc w poszukiwaniu lekarstwa, a także zasugerowała, że zna tożsamość innych szpiegów w szeregach Rycerzy Świtu. - Tak właśnie się spodziewałam, że może dysponować przydatną wiedzą - stwierdziła Kendra. - Jaki będzie nasz następny krok w sprawie Kurisoka? - zapytał Warren. - Oto jest pytanie - odrzekł dziadek. - Skoro demon potrafi związać się z innymi istotami, w ten sposób powołując na świat nową istotę, nagle okazuje się, że musimy ponownie rozważyć

każde stworzenie w Baśnioborze jako potencjalne źródło zarazy. Któż to wie, jaki związek wywołał to plugastwo? Seth miał coś do dodania, ale chciał to bardzo starannie ubrać w słowa: - Dzisiaj, kiedy bawiłem się na strychu, niechcący potrąciłem jeden dziennik i otworzył się na stronie o Kurisoku. - Wzrok wszystkich skupił się teraz na nim. - Patton uważał, że to właśnie Kurisok przyczynił się do zgładzenia jego wujka. - To jeden z wielkich sekretów Pattona - mruknęła babcia. - Nigdy do końca nie wyjaśnił, w jaki sposób skończył jego wuj, ale ewidentnie miało to związek z upadkiem starej rezydencji. Właśnie dlatego nikomu nie wolno przekraczać jej progu. Czy możliwe, żeby Kurisok dotarł poza granice swego terytorium? Dziadek pokręcił głową. - Nie mógł osobiście wydostać się ze swego królestwa. Podobnie jak Graulas tkwi przywiązany do swojego skrawka terenu, nawet w noce hulanek. Ale z pewnością mógł zaaranżować zamęt z daleka. - Zastanawiam się, czy nie powinniśmy chwilowo opuścić Baśnioboru - powiedziała babcia. - Zaraza błyskawicznie się rozprzestrzeniła. - Byłem gotów wyjechać, gdybyśmy nie znaleźli żadnych nowych wskazówek - odrzekł dziadek - ale pojawiły się dwa powody, żeby zostać. Musimy zbadać potencjalne źródło zarazy, a poza tym mamy prawo przypuszczać, że na terenie rezerwatu jest ukryty drugi artefakt. Babcia westchnęła. - W dziennikach czy księgach historycznych nie ma ani słowa… Dziadek uniósł palec. - Patton nigdy nie wyjawiłby tak ważnej informacji, a przynajmniej nie napisałby jej otwarcie. - Ale zostawił ją na miejscu zbrodni? - odparła z powątpiewaniem babcia. - W runicznym języku, którego nie rozpoznali Warren, Dougan ani Gavin - przypomniał dziadek. - To jakaś rzadka mowa wróżek, dlatego jedynie Kendra potrafiła ją rozszyfrować. Ruth, jeśli artefakt rzeczywiście może tu być, muszę pozostać w Baśnioborze, dopóki go nie znajdziemy lub nie ustalimy, że to nieprawda. - Może przynajmniej powinniśmy odesłać dzieci? - zasugerowała babcia.

- Większe niebezpieczeństwo czyha na nie poza granicami Baśnioboru. Być może nadejdzie chwila, gdy będą musiały stąd uciec, i to razem z wami wszystkimi, ale chwilowo myślę, że są bezpieczne, jeśli tylko pozostaną w domu. - Ja nie - sprostował Seth. - Nie mogę zostać za zamkniętymi drzwiami. Graulas powiedział, że muszę wykombinować, jak powstrzymać Kurisoka. Dziadek poczerwieniał. - I właśnie dlatego nie powinieneś się w to mieszać. Najprawdopodobniej chciał cię wciągnąć w niebezpieczeństwo. Skoro gwóźdź otworzył ci oczy na niektóre mroczne elementy, to kto wie, czy nie wpływa na ciebie jeszcze w inny sposób? Z nas wszystkich to ty powinieneś najbardziej unikać ryzyka. Warren zachichotał. - Wobec tego należy go zamknąć w Skrzyni Ciszy. Seth uśmiechnął się od ucha do ucha. - Daję słowo, Seth, jeżeli podczas tego kryzysu nie będziesz się zachowywał dojrzale, to dla twojego dobra posłucham rady Warrena - obiecała babcia. - A nasi rodzice? - zapytała Kendra. - Rozmawialiście z nimi? - Powiedzieliśmy, że w czwartek wyślemy was do domu. - W czwartek?! - wykrzyknęła dziewczynka. - Dzisiaj jest piątek - stwierdził Seth. - Wracamy do domu za sześć dni? - Ściśle rzecz biorąc, to już sobota - zauważył Dale. - Minęła północ. - To był jedyny sposób, żeby zyskać trochę czasu - wyjaśnił dziadek. - Tydzień później zaczyna się szkoła. Zdążymy coś wymyślić. Seth w zadumie postukał palcem w skroń. - Jeśli dzięki temu wymigamy się od szkoły, może powinniśmy zamknąć rodziców w lochu. - Zrobimy, co będzie konieczne - westchnął dziadek. Najwyraźniej nie potraktował tej uwagi tak humorystycznie, jak tego oczekiwał Seth.

Rozdział XV Niedziela skrzatów Kendra siedziała nad talerzem gorących naleśników z jabłkami posypanych cukrem pudrem. Najadła się już po trzecim kęsie. Uśmiechnęła się do babci, a potem krawędzią widelca odkroiła kolejny kawałek i zanurzyła go w syropie. Babcia promieniała. W rodzinie Sorensonów naleśniki w sobotę rano należały do tradycji, a te z jabłkami Kendra lubiła najbardziej. Kiepski apetyt w ogóle nie miał związku z tym daniem. Dziewczynka wciąż usiłowała przegnać wspomnienie snu z zeszłej nocy. Znów znalazła się w wesołym miasteczku - tym samym, o którym śniła, jadąc limuzyną; tym, w którym zgubiła się jako dziecko - ale teraz jechała w diabelskim młynie. Wznosiła się wysoko, aż światła lunaparku błyskały daleko w dole, a muzyka organów parowych cichła. Zaraz potem spadała z powrotem w gąszcz zapachów, dźwięków i widoków tętniącego życiem miasteczka. Była sama na ławce, choć jej przyjaciele oraz rodzina również jechali tą karuzelą. Nad nią i pod nią na przemian siedzieli: Seth, dziadek, babcia, Lena, Coulter, Tanu, Vanessa, Warren, Dale, Neil, Tammy, Javier, Mara, Hal i Rosa. Diabelski młyn przyspieszał coraz bardziej niebezpiecznie, aż w końcu Kendra chwiała się na ławce, omiatał ją wiatr, na zmianę leciała to do przodu, to do tyłu, wznosiła się to w tył, to w przód, tryby maszyny zgrzytały, ludzie krzyczeli. Olbrzymie koło zadrżało i się przechyliło teraz nie obracało się już w pionie. Trzeszczało drewno, jęczał metal, a poszczególne siedzenia odrywały się i leciały na wesołe miasteczko. Kendra nie widziała, którzy z jej przyjaciół i bliskich spadli. Usiłowała się obudzić, ale niełatwo było trzymać się niepewnej myśli, że to wszystko nie dzieje się naprawdę. Gdy osiągnęła szczyt, diabelski młyn przechylił się jeszcze bardziej. Mógł runąć w każdej chwili. Zauważyła pod sobą Setha. Trzymał się słupka i dyndał nogami w powietrzu. A potem koło przekrzywiło się na bok, Kendra wypadła z fotela i runęła w mrok wraz z ukochanymi. Barwne światła lunaparku były bliżej z każdą chwilą. Obudziła się na ułamek sekundy przed zderzeniem z ziemią.

Nie potrzebowała analizy zawodowca, żeby zinterpretować znaczenie snu. Tragiczna wyprawa na Malowaną Górę była traumatycznym przeżyciem, później dziewczynka wróciła do domu, żeby odkryć, że plaga rozprzestrzeniła się nie tylko na istoty mieszkające w rezerwacie, ale dotknęła również Coultera i Tanu. Kendra nie mogła oprzeć się wrażeniu, że zagrożenie czyha już ze wszystkich stron. Polowali na nią źli ludzie. Nie mogła też ufać zbyt wielu, którzy rzekomo byli dobrzy. Powrót do rodziców oznaczał zagrożenie. Dalsze przebywanie w Baśnioborze - również. Niebezpieczeństwo groziło jej oraz wszystkim, których kochała. - Nie jedz więcej, niż masz ochotę - powiedziała babcia. Kendra zdała sobie sprawę z tego, że bawi się naleśnikami, zwlekając z kolejnym kęsem. - Trochę jestem spięta - przyznała, po czym wzięła do ust następny kawałek. Żując, miała nadzieję, że jej twarz wyraża zadowolenie. - Chętnie zjem za nią - zaoferował Seth, który niemal skończył swoją porcję. - Jak już przestaniesz tak prędko rosnąć, to zrobisz się gruby jak balon stwierdziła Kendra. - Jak już przestanę tak prędko rosnąć, to nie będę tyle jadł - odparł chłopiec, pożerając resztki ostatniego naleśnika. - No i ja nie muszę uważać na figurę, żeby podobać się Gavinowi. - To wcale nie tak! - zaprotestowała dziewczynka, próbując się nie zaczerwienić. - Pokonał tę kobietę gepardzicę i poskromił smoka, żeby cię uratować - przypomniał Seth oskarżycielskim tonem. - Poza tym ma szesnaście lat, więc pewnie już zrobił prawo jazdy. - Nigdy ci już nic nie powiem. - Nie będziesz musiała, bo będziesz miała Gavina. - Przestań męczyć siostrę - skarciła go babcia. - Ma za sobą ciężki tydzień. - Na bank też mógłbym poskramiać smoki - oznajmił chłopiec. - Wspominałem już, że jestem odporny na strach? - Ze sto razy - mruknęła Kendra, podsuwając mu swój talerz. - Wiesz co, Seth, tak się zastanawiam… Straszny zbieg okoliczności, że jeden z dzienników akurat przypadkiem otworzył się na stronie o Kurisoku. Zresztą w ogóle jakoś sobie nie wyobrażam zabawy, od której otwierają się książki. Jak to się stało? Gdybym nie wiedziała, że czytanie jest kompletnie do kitu, podejrzewałabym, że celowo studiowałeś te tomy. Seth nie odrywał oczu od talerza i bez słowa ładował sobie do ust kolejne kęsy.

- Wcale nie musisz się wstydzić tej swojej nowo odkrytej miłości do książek - mówiła dalej Kendra. - Wiesz co? Pomogę ci wyrobić sobie kartę biblioteczną. Dzięki temu mógłbyś dodać trochę różnorodności do tych starych, nudnych… - To była sytuacja kryzysowa! - wypalił Seth. - Słuchaj uważnie: kryzysowa, a nie jakiś kretyński pomysł na zabawę. Gdybym umierał z głodu, to zjadłbym szparagi. Gdyby ktoś przyłożył mi pistolet do głowy, to obejrzałbym telenowelę. A żeby uratować Baśniobór, zajrzałbym do książki. Zadowolona? - Lepiej bądź ostrożny - wtrąciła babcia. - Miłość do czytania bywa bardzo zaraźliwa. - Właśnie straciłem apetyt - oznajmił chłopiec. Wstał od stołu i wymaszerował z kuchni. Kendra oraz babcia się roześmiały. Tymczasem do pomieszczenia wszedł dziadek. Zerknął przez ramię za oddalającym się Sethem. - Co go gryzie? - Kendra oskarżyła brata o dobrowolne czytanie - wyjaśniła poważnie babcia. Dziadek uniósł brwi. - Powinienem zawiadomić policję? Jego żona pokręciła głową. - Nie pozwolę, żeby upokarzająca prawda o czytelniczej pasji mojego wnuka została upubliczniona. Sami musimy się uporać z tą hańbą. - Dziadku, mam pomysł - oznajmiła Kendra. - Zabijemy okna deskami, żeby paparazzi nie przyłapali go na gorącym uczynku? zgadywał dziadek. Dziewczynka zachichotała. - Nie, pomysł na serio, w sprawie Baśnioboru. Dziadek gestem dał znak, by mówiła dalej. - Powinniśmy porozmawiać z Leną. Skoro los wujka Pattona jest tajemnicą, a w sprawę pewnie był zamieszany Kurisok, może ona zdradzi nam trochę szczegółów. Musimy dowiedzieć się o demonie jak najwięcej. Dziadek uśmiechał się znacząco.

- Tak bardzo się z tobą zgadzam, że z tego powodu już zaplanowałem wycieczkę nad staw. Nie wspominając o tym, że chętnie się dowiem, czy słyszała o artefakcie, który ponoć sprowadził tu Patton. - Mówię w ich języku - przypomniała Kendra. - Mogłabym porozmawiać z nią bezpośrednio. - Z przyjemnością przyjąłbym twoje wsparcie - odrzekł dziadek. - Jesteś bystra i zdolna. Niewątpliwie pomogłabyś w nawiązaniu kontaktu z Leną. Ale ta zaraza jest zbyt groźna. Istniałoby niebezpieczeństwo, że po drodze oboje zostalibyśmy przekształceni w cienie. Pozwalam tobie i twojemu bratu przebywać w Baśnioborze tylko pod tym warunkiem, że nie ruszycie się z domu, dopóki lepiej nie zrozumiemy, co tu się dzieje. Już i tak zbyt wiele ryzykowaliście. - Ty tu rządzisz - odparła Kendra. - Po prostu myślałam, że będę miała więcej szczęścia w skłanianiu Leny do rozmowy. Te informacje są nam bardzo potrzebne. - To prawda - przyznał dziadek. - Ale muszę odmówić. Nie pozwolę, żebyś stała się cieniem. Czyżbym widział dodatkową porcję naleśników? - Dość już zjadłeś - zaoponowała babcia. - Ale to było ponad trzy godziny temu - jęknął dziadek, zajmując miejsce opuszczone przez Setha. - My, staruszkowie, wstajemy ze wschodem słońca, nawet jeśli późno się położyliśmy. - Puścił oko do Kendry. Do kuchni wszedł Warren, niosąc zwój liny. - Jeszcze więcej naleśników? - Właśnie kończę resztki - odrzekł dziadek. - Idziecie razem nad staw? - zapytała Kendra. - Tak - potwierdził Warren. - A potem udam się z Hugonem na rekonesans. Spróbuję się jak najbardziej zbliżyć do Kurisoka. - Tylko nie podchodź tak blisko, żeby zmienić się w cień - ostrzegła Kendra. - Postaram się, żeby nic mi się nie stało - odrzekł. - Ale gdybym jednak został cieniem, to nie martwcie się, nie będę wam wypominał, że nie spełniliście mojego ostatniego życzenia: prośby o kilka naleśników z jabłkiem. - W porządku - odezwał się dziadek. - Weź sobie talerz. Podzielę się z tobą. Tego wieczoru Kendra leżała na łóżku, przeglądając jeden z dzienników. Chwilami zerkała na brata, który w szybkim tempie kartkował inny tom, a co jakiś czas się zatrzymywał, by

wczytać się w konkretny fragment. Dziewczynka próbowała skupić się na lekturze, ale widok Setha bacznie skupionego nad książką wciąż ściągał jej uwagę. - Widzę, jak na mnie patrzysz - oświadczył chłopiec, nie podnosząc wzroku. Powinienem brać forsę za bilety. - Znalazłeś coś ciekawego? - Nic, co by się nam przydało. - Ja też nie. Żadnych nowości. - Dziwne, że w ogóle coś znajdujesz, skoro tak wolno czytasz. - Dziwne, że w ogóle wszystkiego nie przeoczasz, skoro tak szybko kartkujesz. - Kto wie, ile czasu nam zostało? - Seth zatrzasnął dziennik i potarł oczy. - Dzisiaj nikt niczego nie odkrył. - Powiedziałam dziadkowi, że powinien pozwolić mi porozmawiać z Leną - rzekła Kendra. - Do niego nawet nie chciała wypłynąć na powierzchnię. - Moglibyśmy zakraść się nad staw dzisiaj w nocy - zasugerował chłopiec. - Oszalałeś? - Żartuję. W sumie. Poza tym Hugo i Mendigo nie wypuściliby nas z ogrodu. Ulżyło mi, że dziadek widział Dorena nad stawem. Byłem pewien, że Nowel zdążył go dopaść. Kendra zamknęła swój tom. - Dziadek zdobył trochę wartościowych informacji od niektórych driad i satyrów. - Tylko potwierdził to, co już wiemy - zaoponował Seth. - Wiadomość z ostatniej chwili: plaga jest wszędzie. - Warren bezpiecznie wrócił z terytorium Kurisoka. - Bez żadnych nowych wieści oprócz tego, że na straży stoi tam olbrzym mgielny. Nawet nie dotarł do asfaltowego jeziora. Kendra wyciągnęła rękę w stronę lampki przy łóżku. - Zgasić światło? - Na jedno wyjdzie. Jak przeczytam jeszcze jedną stronę, to chyba oczy mi się rozpłyną. Dziewczynka wyłączyła lampkę. - Nie kumam, dlaczego tak się zdenerwowałeś, że przyłapaliśmy cię na czytaniu. - Bo to wstyd. A jak się ktoś dowie?

- To pomyśli, że jesteś normalny i inteligentny. Większość osób, które warto znać, lubi czytać. W naszej rodzinie każdy. Babcia wykładała na uczelni. - No dobra, wcześniej się z ciebie nabijałem, więc teraz wyszedłem na hipokrytę. Kendra się uśmiechnęła. - Wcale nie. Wyszedłeś na kogoś, kto w końcu zmądrzał. Seth nie odpowiedział. Dziewczynka wpatrywała się w sufit, sądząc, że rozmowa dobiegła końca. - A jak nie uda nam się wyjść z tych kłopotów? - spytał Seth, kiedy zaczynała już odpływać w sen. - Wiem, że mamy za sobą sporo strasznych sytuacji, ale ta zaraza to coś innego. Nikt nie słyszał dotąd o niczym podobnym. Nie mamy pojęcia, co to w ogóle jest, nie mówiąc już o naprawieniu szkód. No i tak szybko się rozprzestrzenia, zmienia przyjaciół we wrogów. Szkoda, że nie widziałaś Nowela. - Ja też się martwię - odrzekła Kendra. - Ale jestem przekonana, że Coulter miał rację: nawet jeśli człowiek starannie się przygotowuje, te rezerwaty i tak bywają zabójcze. - Przykro mi, że niektórzy w Zaginionej Górze nie przeżyli - wyznał cicho Seth. - Cieszę się, że mnie tam nie było. - Ja też - szepnęła Kendra. - Dobranoc. - Pa. - Kendro, Secie, wstańcie, nie bójcie się. - Głos huknął w mrocznym pokoju, zupełnie jakby dochodził ze ścian. Kendra usiadła na łóżku. Oczy miała zapuchnięte, ale umysł czujny. Seth już opierał się na jednym łokciu i wpatrywał w ciemność. - Kendro, Seth, tutaj wasz dziadek - oznajmił głos. Rzeczywiście brzmiał jak Stan, ale jakiś taki wzmocniony. - Mówię do was z tajnej części strychu, gdzie schroniliśmy się z Dale’em, Warrenem i waszą babcią. Skrzaty zostały zarażone i obróciły się przeciwko nam. Nie otwierajcie drzwi, dopóki nie przyjdziemy po was rano. Jak długo w waszym pokoju nie ma dorosłych, jesteście całkowicie bezpieczni. Przypuszczamy, że nam też noc minie tutaj bez żadnych incydentów. Seth patrzył na Kendrę, ale nie prosto w oczy. Zrozumiała, że nie widzi jej tak dobrze jak ona jego.

Dziadek powtórzył wiadomość przy użyciu tych samych słów, zapewne na wypadek, gdyby za pierwszym razem jeszcze się nie obudzili. Potem zrobił to raz jeszcze, a na końcu dodał: - Skrzaty mają wstęp do domu tylko między zachodem a wschodem słońca, więc rano się ewakuujemy. Przykro nam, że tego nie przewidzieliśmy. Skrzaty stanowią odizolowaną społeczność i prawie w ogóle nie kontaktują się z innymi stworzeniami w Baśnioborze. Ich miejsce zamieszkania pod ogrodem jest objęte wieloma zabezpieczeniami, które chronią również nasz dom. Mimo to powinniśmy byli się domyślić, że zaraza znajdzie jakąś drogę. Przepraszam, że was niepokoimy. Spróbujcie się trochę przespać. - Jasne - mruknął Seth, zapalając lampkę przy łóżku. - Tego nam właśnie było trzeba - westchnęła Kendra. - Mroczne skrzaty. - Ciekawe, jak wyglądają. - Niech ci nawet nie przyjdzie do głowy, żeby uchylić drzwi. - Yhmy, wiadomo. Seth wstał z łóżka i podbiegł do okna. - Co robisz? - Chcę coś sprawdzić. - Odciągnął zasłonę. - Tanu jest w ogrodzie. To znaczy jego cień. - Nie waż się otwierać okna! - ostrzegła Kendra. Podniosła się z łóżka i dołączyła do brata. - Pokazuje, żebyśmy się nie ruszali - poinformował Seth. Kendra spojrzała mu przez ramię. Na dachu niczego nie widziała. Po chwili przyfrunęła wróżka. Lśniła głęboko fiołkowym blaskiem, zupełnie jakby oświetlało ją ultrafioletowe światło. - Tanu wskazuje na wróżki i daje znak, żebyśmy nie otwierali okna - powiedział Seth. Patrz, tuż za dachem jest ich jeszcze więcej. Są takie ciemne, że ledwo je widać. - Gestem wyprostowanego kciuka zasygnalizował Tanu, że zrozumiał, a potem zaciągnął zasłonę. - Już od jakiegoś czasu nie przylatywały tutaj złe wróżki. Założę się, że to zasadzka. Skrzaty miały nas stąd wywabić, żeby wróżki mogły nas przemienić. - Wydawało mi się, że dziadek zabronił wróżkom wstępu do ogrodu - przypomniała Kendra, wracając do łóżka. Seth zaczął przechadzać się po pokoju.

- Widocznie z jakiegoś powodu to nie zadziałało. Nie wiedziałem, że dziadek może nadawać wiadomości na cały dom. - Na tym sekretnym strychu jest masa fajnych rzeczy. - Szkoda, że nie mają drzwi na naszą stronę. - To bez znaczenia. Przyjdą po nas rano. Teraz się wyśpijmy. Czeka nas pewnie zwariowany dzień. Seth przyłożył ucho do drzwi. - Nic nie słyszę. - Pewnie po drugiej stronie czeka dziesięć skrzatów gotowych, żeby się na ciebie rzucić. - Skrzaty to pokurcze. Wystarczyłyby mi ciężkie buty, ochraniacze na golenie i kosa spalinowa. Kendra wyobraziła to sobie i parsknęła śmiechem. - Mówiłeś, że nypsiki są znacznie mniejsze, a jakoś nie miały problemów z zarażeniem Nowela. - Może i tak - przyznał Seth. Otworzył szafę i zaczął wyciągać ubranie. - Co robisz? - Chcę się ubrać, na wypadek gdybyśmy musieli szybko uciekać. Nie patrz. Kiedy skończył, wrócił do łóżka. Kendra wybrała odzież, zgasiła lampkę, ostrzegła brata, żeby nie podglądał, a potem też się przebrała. Weszła pod kołdrę z butami na nogach. - Jak ja mam zasnąć? - odezwał się Seth po paru minutach. - Udawaj, że nic się nie dzieje. Jest tak cicho, że to mogłaby być zwykła noc. - Spróbuję. - Dobranoc, Seth. - Dobranoc. Skrzaty na noc. *** Przez resztę nocy Seth spał bardzo płytko. Często gwałtownie się budził, miał zesztywniałe ciało, czuł się wzburzony i zdezorientowany. Kilka razy zapalał lampkę, żeby sprawdzić, czy po podłodze nie kręcą się zdziczałe skrzaty. Na wszelki wypadek zajrzał nawet pod łóżko. Gdy w końcu rozbudził się na dobre, przez zasłony wkradał się różowy brzask. Wstał z łóżka tak, żeby nie zbudzić Kendry, podszedł do okna, a potem czekał, aż słońce wzniesie się nad horyzont. Przez ten czas nie zauważył żadnych wróżek.

Kilka minut po tym, jak bezpośredni blask promieni słonecznych rozświetlił poranek, chłopiec usłyszał skrzypienie schodów. Obudził siostrę i podszedł do drzwi. - Kto tam? - Dobrze, że już nie śpicie - odezwał się Warren. - Nie otwieraj drzwi. - Dlaczego? - Tu jest pułapka. W zasadzie, to jeśli chcesz, możesz otworzyć drzwi szybkim ruchem, bylebyś się za nimi schował i odsunął na bok. Kendra też musi stanąć w bezpiecznym miejscu. - W porządku. Kendra wstała z łóżka, a następnie zajęła pozycję obok brata. Seth ścisnął gałkę, obrócił ją powoli, po czym szarpnął drzwi i schował się za nimi, odskakując na bok. W powietrzu gwizdnęły trzy strzały. Grzmotnęły o przeciwległą ścianę. - Dobra robota - pochwalił Warren. - Popatrzcie na schody. Seth zerknął przez drzwi. Stopnie przecinały liczne druty: jedne umieszczone nisko, inne wysoko, jedne poziome, inne zaś ukośne. Wiele biegło przez haczyki i bloczki przymocowane do ścian. Wysoko w zakamarkach klatki schodowej rozlokowano kusze. Większość celowała w drzwi, niektóre natomiast chroniły pozostałe. W korytarzu strzelba oparta na sprytnie zaprojektowanym stelażu mierzyła w stronę strychu. Warren kucał pod ścianą w jednej trzeciej długości schodów. Minął już kilka linek pułapek. - Skąd się wzięła ta cała broń? - zapytała Kendra zza pleców Setha. - Skrzaty splądrowały arsenał w lochu - wyjaśnił Warren. - Część broni została specjalnie wykonana. Schody to dopiero początek. Od zasadzek roi się w całym domu. Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. - Jak mamy stąd wyjść? - zastanawiała się dziewczynka. Warren lekko pokręcił głową. Zamierzałem unieszkodliwić pułapki, ale druty są strasznie skomplikowane. Niektóre zwalniają kilka mechanizmów, a inne to tylko zmyłka. Trudno mi się zorientować, do czego służą poszczególne sznurki. Kiedy otworzyliście drzwi, jedna strzała otarła mi się o ucho. Zupełnie się tego nie spodziewałem. - Może powinniśmy wydostać się na dach i zejść tamtędy? - zasugerował Seth. - Na dworze czeka z zasadzką co najmniej tuzin mrocznych wróżek. W tej chwili wyjście z domu nie wchodzi w grę. - Czy dziadek nie zabronił wróżkom wstępu do ogrodu? - zapytała Kendra.

Warren kiwnął głową. - Musiały się wcześniej ukryć w pobliżu domu. Wpis do rejestru nie powoduje wygonienia istot, które już się tu znalazły. Po prostu nie pozwala, żeby dołączyły do nich kolejne. - Sprytne - stwierdził Seth. - Działania zeszłej nocy zostały starannie zaplanowane - powiedział Warren. - Ta zaraza wcale nie rozprzestrzenia się w sposób przypadkowy. Ktoś zorganizował świadomy, skoordynowany atak. Co najgorsze, zanim wasi dziadkowie się obudzili, skrzaty zdobyły rejestr. - O nie! - jęknęła Kendra. - Jeżeli zmieniły wpisy, to wyjaśniałoby obecność mrocznych wróżek. - Słuszna uwaga. - Warren zszedł schodek niżej i się rozciągnął. - Wkrótce wstęp do domu mogą mieć wszystkie istoty. Musimy się stąd zmywać. - Czy Hugonowi nic się nie stało? - zapytał Seth. - Golem spędza noce w bezpiecznym pomieszczeniu wewnątrz stodoły. Wasz dziadek robi, co może, żeby nie został zarażony. Hugo przybędzie tu, kiedy go wezwiemy. Do tego czasu raczej nic mu nie grozi. - Więc teraz musimy zejść po schodach jak akrobaci, ryzykując życie - stwierdziła Kendra. - Może po prostu zepchnę konia na biegunach? - zaproponował Seth. - My się schowamy, a on uruchomi większość pułapek. Warren przez chwilę wpatrywał się w chłopca. - W sumie to się może udać. Dajcie mi chwilę, żebym się wycofał. Odsuńcie się od drzwi, na wypadek gdybym niechcący aktywował jakąś zasadzkę. Seth poszedł po bujanego jednorożca, a później przeciągnął go pod same drzwi. Pomyślał, że dzięki wygiętym biegunom powinien całkiem nieźle sunąć po schodach. Szczerze mówiąc, w innych okolicznościach chętnie dla zabawy sam zjechałby na jego grzbiecie. Dlaczego takie rewelacyjne pomysły przychodzą mu do głowy w niewłaściwych chwilach? - Jestem gotowy - zawołał Warren. - Trzymajcie się z dala od drzwi. Przypuszczam, że będą bombardowane deszczem bełtów, grotów i strzał. Seth ustawił konia na biegunach na szczycie schodów, po czym położył się obok niego. - Zepchnę go nogami i przetoczę się na bok. Kendra stanęła przy framudze.

- Ja zamknę drzwi, jak tylko koń je minie, a potem odskoczę. Chłopiec oparł podeszwy na zadzie jednorożca. - Trzy… czte… ry! Pchnął konia, a następnie przetoczył się jak najdalej. Kendra zatrzasnęła drzwi i rzuciła się w bok. Huknął strzał, a kula wybiła dziurę w drewnie. Przemknął przez nią bełt z kuszy, który drżąc, utknął w przeciwległej ścianie. Seth słyszał stukot konia na biegunach o stopnie, brzęk cięciw oraz nakładający się odgłos wielu pocisków bębniących o drzwi. - To było super! - zachwycił się Seth. - Masz nie po kolei w głowie - odparła Kendra. - Dobra robota - zawołał z dołu Warren. - Koń przechylił się i nie pociągnął paru wyższych sznurków, ale droga jest już w miarę wolna. Seth spojrzał w dół. Tam, gdzie teraz stał Warren, sterczały wbite w ziemię pierzaste bełty. Koń na biegunach leżał na boku, oparty o dolny schodek. Był najeżony strzałami i brakowało mu rogu. - Prawda, że to było super? - zapytał chłopiec. Warren przekrzywił głowę. Miał nieco zawstydzoną minę. - Kendra, wybacz, ale rzeczywiście było całkiem fajnie. - Wszystkich chłopaków trzeba by pozamykać w wariatkowie - westchnęła dziewczynka. - Schodząc po schodach, uważajcie, jak stawiacie stopy - ostrzegł mężczyzna. - Co najmniej dwie kusze wciąż są uzbrojone. I widzicie topór przywiązany do tego sznura? Poluzuje się i poleci prosto na was, jeśli potrącicie tę ukośną linkę po lewej. Seth ruszył w dół, po drodze unikając sznurków. Na wszelki wypadek trzymał się z dala nawet od luźnych linek, które już poruszył koń na biegunach. Kendra odczekała, aż jej brat stanie obok Warrena, a potem sama ostrożnie zeszła po schodach. W korytarzu na dole rozciągnięto kolejną sieć sznurków. Tam również zamontowano parę kusz, ale większość zasadzek została połączona ze sprytnie zaprojektowanymi katapultami wystrzeliwującymi noże i siekiery. Seth zauważył na ścianie malutki kawałek brązowego drewna na złotym haczyku. - Czy to kawałek Mendiga? Warren kiwnął głową.

- Tu i ówdzie spostrzegłem różne jego fragmenty. Nocą przebywał w domu. Skrzaty go rozmontowały. Seth wyciągnął rękę po element pajaca. Warren przytrzymał chłopca ramieniem, żeby go przystopować. - Czekaj. Wszystkie kawałki Mendiga zostały połączone z pułapkami. W głębi korytarza pojawili się dziadkowie Sorensonowie. - Całe szczęście, że nic wam nie jest - ucieszyła się babcia, kładąc dłoń na piersi. - Nie idźcie w tę stronę. W naszym pokoju roi się od zasadzek. Poza tym i tak w końcu wszyscy musimy dostać się na dół. - Szkoda, że nie widzieliście schodów na strych - powiedział Warren. - Było tam więcej zabójczych pułapek niż w każdym innym miejscu domu. Seth zepchnął po stopniach konia na biegunach, żeby umyślnie je aktywować. - Usłyszeliśmy hałas i bardzo się zaniepokoiliśmy - przyznał dziadek. - Co teraz, Warren? - Trudno będzie celowo wszystkie uruchomić. Wiele jest chronionych przez kontrpułapki. Najbezpieczniej będzie pojedynczo zejść na parter i na własną rękę omijać przeszkody. Będę wam mówił, jak się poruszać. - Pójdę pierwszy - postanowił dziadek. - Gdzie Dale? - spytała Kendra. - Był ze mną - odrzekł Warren. - Kiedy ja poszedłem po was na strych, on ruszył korytarzem dalej do garażu. Chciał się upewnić, że pojazdy są sprawne. - Niech wszyscy opuszczą korytarz - polecił dziadek. Babcia usunęła się z pola widzenia. Kendra i Seth przycupnęli u stóp schodów na strych. - Uważaj, Stan - powiedział Warren. - Niektóre linki widać lepiej od innych. Wiele możną dostrzec, ale część z nich jest zrobiona z nitek albo żyłek wędkarskich. Na przykład ta tuż przed tobą na wysokości kolan. - Widzę ją - potwierdził dziadek. - Jeśli przypadkiem się o jakąś otrzesz, padnij płasko na ziemię. Wygląda na to, że większość pułapek jest pomyślana w taki sposób, żeby atakować osobę stojącą prosto. Potem Warren przeprowadził dziadka przez cały hol i pomógł zejść po schodach do sieni. Seth z Kendrą słuchali, jak udziela mu wskazówek. Po drodze Stan coraz częściej rzucał zgryźliwe uwagi. Niecierpliwość źle wpływała na jego opanowanie.

W końcu doszedł do salonu, a Warren zaczął kierować babcią. Kiedy znajdowała się na schodach, w sieni rozległ się niesamowity rumor. Warren oznajmił, że nikomu nic się nie stało. Następnie wrócił po Kendrę. Na dolnym stopniu schodów na strych czekał już tylko Seth. Wreszcie przyszła kolej na niego. Przechodzenie nad i pod sznurkami w korytarzu wcale nie okazało się zbyt skomplikowane, chociaż niektóre trudno było dojrzeć. Kiedy chłopiec stanął na szczycie schodów prowadzących na parter, zachichotał. Z sufitu sieni zwisały: zegar, szafa, serwantka, zbroja oraz duży fotel bujany naszpikowany kolcami. Jeszcze niedawno wisiała tam również gablota z porcelanowymi naczyniami, ale spadła i to właśnie ona narobiła hałasu. Seth ostrożnie szedł po stopniach, pilnie słuchając wskazówek Warrena. Mężczyzna mówił mu, nad którą linką przejść górą, pod którą dołem, a także - jak ułożyć ciało. Na schodach umieszczono więcej sznurków niż w korytarzu i parę razy chłopak czuł się jak człowiek guma. Był pełen podziwu dla dziadków, że zdołali się tędy przedostać. Kiedy w końcu dotarł do salonu, stwierdził z ulgą, że na parterze znajduje się mniej zasadzek niż na klatkach schodowych i w korytarzu na piętrze. Wszystkie meble, które nie stały się częścią pułapek, wyglądały na wymęczone i bezużyteczne. - Część tych sznurków była zbyt blisko siebie - skomentował Seth, ocierając pot z czoła. - Myślałam, że jesteś odporny na strach - drażniła go Kendra. - Magiczny - sprecyzował jej brat. - Ale mam jeszcze normalne uczucia. Wcale nie chcę zostać zgnieciony przez wielki zegar bardziej niż każdy inny człowiek. Do salonu wszedł Dale, jednocześnie pochylając się pod grubym sznurkiem i robiąc krok nad linką cienką jak nić. - Pojazdy zostały uszkodzone - poinformował. - Kawałki silników rozmieszczono po całym garażu i podłączono do pułapek. - A telefon? - spytał dziadek. - Głuchy. - Nie masz komórki? - zapytała Kendra. - Ukradły mi ją z komody - wyjaśnił dziadek. - Mamy z babcią wielkie szczęście, że nas nie zaraziły. Kiedy się obudziliśmy, w pokoju było kilka skrzatów. Gdyby Warren oraz Dale nie wpadli do sypialni i nie narobili hałasu, te małe potwory na pewno przemieniłyby nas w cienie podczas snu.

- Wasz dziadek zachował się imponująco - powiedział Warren. - Trzymał je na odległość za pomocą narzuty, a my tymczasem wycofaliśmy się do łazienki i uciekliśmy na strych przez drzwi w szafie. Dziadek zbagatelizował to machnięciem ręką. - Dale, co z bramą frontową? - Zaszedłem podjazdem tak daleko, jak tylko miałem odwagę. Zgodnie z twoją radą odganiałem wróżki za pomocą proszku błyskowego. Brama jest zamknięta i zabarykadowana, strzeże jej wiele istot.: Dziadek skrzywił się i uderzył pięs’cią w dłoń. - Nie do wiary, że straciłem rejestr. Użyły go, żeby nas tu zamknąć. - A teraz mogą wpuścić do rezerwatu, kogo chcą. - Jeśli tylko mają taką wolę - rzekł dziadek. - Vanessa chyba się nie myliła. Stowarzyszenie przestało się interesować Baśnioborem. Nie wiedzą, że znajduje się tu drugi artefakt. Nikt tu nie przyjdzie. Sfinks po prostu zamierza doprowadzić rezerwat do samozniszczenia. - Co robimy? - zapytał Seth. - Musimy wycofać się do najbliższego w miarę bezpiecznego schronienia. Mam nadzieję, że nad stawem zdołamy obmyślić plan. - Powinniśmy byli odesłać was stąd, kiedy to jeszcze było możliwe - rozpaczała babcia. - Nie zostawilibyśmy was, nawet gdybyśmy mogli - zapewnił ją Seth. - Znajdziemy sposób, żeby powstrzymać zarazę. Dziadek w zamyśleniu zmarszczył czoło. - Damy radę dotrzeć do namiotów? - Chyba tak - stwierdził Dale. - Są w garażu. - Co jeszcze powinniśmy zabrać? - zapytał Stan. - Mam swoją kuszę i dodatkową porcję proszku błyskowego na strychu - powiedziała babcia. - Eliksiry Tanu są rozwieszone po całym jego pokoju, oczywiście przyczepione do pułapek - odezwał się Warren. - Spróbuję zdobyć kilka z nich. - Skoro już idziesz na górę, spróbuj znaleźć portret Pattona - zaproponowała Kendra. Przyda się jako przynęta na Lenę. - Dobry pomysł - pochwalił dziadek.

- A co z Mendigiem? - zapytał Seth. Skinieniem głowy wskazał kąt pokoju, gdzie z sufitu zwisał tułów pajaca, połączony za pomocą sieci sznurków z dwiema kuszami oraz dwiema małymi katapultami. - Ta łamigłówka ma zbyt wiele kawałków - uznała babcia. - Złożymy go z powrotem, jeśli wyplączemy się z tego ambarasu. - Nie ruszaj się stąd razem z dziećmi - polecił jej dziadek. - Ja pójdę do spiżarni po prowiant. Ruth, daj Sethowi trochę morsowego masła. Chłopiec klepnął się w czoło. - Nic dziwnego, że dziś rano nie zauważyłem przez okno mrocznych wróżek. Jak to możliwe, że widziałem je wczoraj wieczorem, chociaż na trochę się zdrzemnąłem? - Trudno przewidzieć, w której godzinie snu mleko przestaje działać - wyjaśniła babcia. Żeby mieć pewność, że nie zawiedzie, po prostu nie można się kłaść. Mamy zapas morsowego masła na strychu, więc już dziś jedliśmy. Seth zanurzył palec w maśle, a potem go oblizał. - Wolę mleko - stwierdził. Warren poklepał go po ramieniu. - Kiedy otwarcie lodówki oznacza, że możesz dostać strzałą w krtań, lepiej wybrać masło. - Rozdzielmy się i chodźmy po potrzebne rzeczy - zakomenderował dziadek. - Ten dom nie jest już bezpiecznym schronieniem. Nie chcę tu pozostać ani minuty dłużej, niż trzeba. Seth przykucnął na podłodze obok Kendry. Warren, Dale i dziadek wyszli z pokoju. Babcia oparła się o ścianę. Wszystkie meble jeżyły się od kolców, ostrzy i zadziorów, więc nie dało się z nich korzystać.

Rozdział XVI Schronienie Hugo prędko szedł przez ogród. Ciągnął pusty wózek przez żywopłoty i klomby, a w końcu oparł go o werandę. Warren otworzył tylne drzwi domu, po czym zeskoczył na wózek, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu wróżek. W zaciśniętych pięściach trzymał garście proszku błyskowego. Po chwili dał znak pozostałym, żeby do niego dołączyli. Dziadek, babcia, Kendra, Seth i Dale władowali się do pojazdu. Każdy taszczył namiot albo śpiwory. - Hugo, pędź nad staw tak szybko, jak tylko potrafisz - polecił mu dziadek. Wózek gwałtownie ruszył naprzód. Kołysał się i podskakiwał, kiedy golem sadził szalone susy przez ogród. Kendra straciła równowagę i upadła na kolana. Wyciągnęła garść proszku błyskowego z woreczka, który powierzyła jej babcia. Pozostali też już to zrobili, z wyjątkiem Dale’a. On w jednej dłoni trzymał sieć, a w drugiej - łuk bloczkowy. Przez ramię przerzucił kołczan ze strzałami. Przejechali przez ogród, nie napotykając wróżek. Potem Hugo pognał drogą gruntową. Kendra wiedziała, że wejście na teren nad stawem znajduje się niedaleko. Już zaczynała wierzyć, że dotrą tam bez przygód, kiedy w oddali pojawiła się grupka mrocznych wróżek. - Są tam, przed nami - oznajmił dziadek. - Widzę - potwierdził Dale. - Poczekajcie, aż się zbliżą - ostrzegł Warren. - Przy tej prędkości proszek nie zawiśnie w powietrzu, żeby nas ochronić. Musimy trafiać bezpośrednio. Wróżki się rozdzieliły, po czym zaatakowały wózek ze wszystkich stron. Dziadek, który stał na przodzie, cisnął proszek przed siebie szerokim łukiem. Błysnęło, zamigotały iskry i część szarżujących istot skręciła na bok. Kendra również rzuciła w powietrze garstkę lśniącego srebrnego pyłu. Trzasnęła elektryczność. W chwili zetknięcia z niebezpieczną substancją wróżki padały na ziemię.

Hugo gnał do przodu, od czasu do czasu skręcając gwałtownie, by ominąć rozpędzone wróżki. Mroczne istoty piszczały przy kontakcie z pyłem, ale uparcie strzelały w wózek smugami cienia. Oślepiające błyski migotały za każdym razem, gdy ciemna energia zderzała się z proszkiem. Dostrzegali już wysoki żywopłot okalający staw. Od drogi odbijała wąska ścieżka, która wiodła przez szparę w roślinności. Wejścia na teren strzegli trzej mroczni satyrowie o łbach równie koźlich jak kopyta. Dale machnął siecią, żeby odgonić wróżki. Zbitą formacją zaatakowały z boku, ale babcia przysmażyła je proszkiem. - Hugo, przebij się przez satyrów! - krzyknął dziadek. Golem pochylił głowę i pognał w stronę wejścia. Dwaj satyrowie złapali trzeciego, a następnie cisnęli go w powietrze jak akrobatę. Sami zaraz potem uskoczyli z toru szarżującego olbrzyma. Ten frunący przemknął nad Hugonem, szczerząc kły i wyciągając włochate ramiona. Warren w samą porę odciągnął dziadka na bok. Kozioł zwinnie wylądował na wózku, lecz ułamek sekundy później Dale rzucił się na niego i obaj wypadli z pojazdu. Hugo bez niczyjego rozkazu odskoczył od wózka, ale pchnął go jeszcze po raz ostatni, tak by przejechał przez szparę w żywopłocie. Następnie długimi susami popędził w stronę Dale’a, który wciąż tarzał się po ziemi z satyrem. Z kołczana na plecach mężczyzny wysypała się połowa strzał. Pozostali satyrowie rzucili się na Hugona z dwóch stron. Golem, w ogóle nie gubiąc kroku, machnął rękami na boki. Jednocześnie rąbnął obu napastników, którzy pofrunęli przez zarośla, kręcąc młynki w powietrzu. Dale zdołał się uwolnić od kozła i właśnie stawał na nogi, kiedy Hugo chwycił mrocznego satyra za ramię, poderwał go do góry, a potem kopnął tak mocno, że warcząca bestia przeleciała pół dystansu do głównej drogi. Golem wziął Dale’a w ramiona, po czym przebiegł przez szparę w żywopłocie wprost na polanę przylegającą do stawu. Kiedy wózek wreszcie się zatrzymał, Kendra i cała reszta zaczęli wiwatować. Do żywopłotu w różnych miejscach podlatywały dziesiątki mrocznych wróżek, ale żadna nie przekraczała tej granicy. Skażeni satyrowie zdążyli się podnieść. Stali teraz w świetle przesmyku, szczerząc zęby w bezsilnej złości. Hugo ostrożnie postawił Dale’a na ziemi. Mężczyzna był wstrząśnięty, ubranie miał porwane i ubrudzone ziemią. Krwawił mu otarty łokieć.

- Niezła robota, bracie - odezwał się Warren, zeskakując z wózka. Natychmiast zbadał Dale’a. - Bestia chyba cię nie ugryzła, co? Starszy z mężczyzn pokręcił głową. Warren mocno go objął. Dziadek wykaraskał się z wózka, a następnie zaczął przyglądać się Hugonowi. Zwracał szczególną uwagę na plamy w miejscach, gdzie wróżki odbarwiły go strzałami mrocznej energii. - Brawo, Hugo! - zawołał Seth. - Dobry refleks, Hugo - pochwalił go dziadek. Golem rozdziawił gębę w kamienistym uśmiechu. - Nic mu nie będzie? - zatroskał się chłopiec. - Większość ziemnego i skalistego budulca Hugona jest tymczasowa - wyjaśnił dziadek. On cały czas pozbywa się materiału oraz pozyskuje nowy. Jak sam widziałeś, z czasem może mu odrosnąć kończyna. Zaraza musiałaby sięgnąć bardzo głęboko, żeby go odmienić. Podczas gdy dziadek mówił, Hugo zmiótł z siebie poszarzałą ziemię. Wyglądał teraz jak nowy. Z wysokiej pozycji na wózku Kendra rozejrzała się po okolicy. Staw wyglądał tak samo, jak go zapamiętała - otoczony pobielanym chodnikiem z desek łączącym dwanaście misternych altanek. Od wewnątrz żywopłot był starannie przystrzyżony, a trawnik sprawiał wrażenie świeżo skoszonego. Tu jednak kończyły się znajome elementy. Na parkowej polanie wokół stawu nigdy jeszcze nie panował taki tłok. Wszędzie furkotały setki wróżek wszelkich barw i odmian. Na drzewach nad wodą przycupnęły egzotyczne ptaki, w tym kilka złotych sów o ludzkich twarzach. Na chodniku oraz w altankach dokazywali satyrowie, stukali kopytami o drewniane deski, uganiając się za wesołymi pannami, które wyglądały młodo jak licealistki. Z boku, po jednej stronie stawu, mężczyźni i kobiety w strojach domowej roboty, niscy i krępi, rozbili schludne obozowisko. Na przeciwległym brzegu stało kilka wysokich eleganckich kobiet pogrążonych w rozmowie. Miały na sobie powłóczyste szaty kojarzące się Kendrze z listowiem. W najdalszym kącie, tuż pod żywopłotem, dziewczynka dostrzegła dwóch centaurów, którzy jej się przyglądali. - Seth, Stan, Kendra! - zawołał jowialny głos. - Jak fajnie, że wpadliście!

Gdy Kendra się obróciła, zobaczyła Dorena. Biegł w stronę wózka, wesoło fikając. Za nim podążał nieznajomy satyr o nogach porośniętych białym wełnistym futrem w brązowe plamki. - Doren! - krzyknął Seth, zeskakując z pojazdu. - Tak się cieszę, że uciekłeś Nowelowi! - To była totalnie epicka gonitwa - chełpił się satyr uśmiechnięty od ucha do ucha. Uratowały mnie ostre zakręty. Urósł, ale jest mniej chyży niż kiedyś. Za to wytrwała z niego bestia. Gdyby nie przyszło mi do głowy zwiać tutaj, wcześniej czy później by mnie dorwał. Kendra wysiadła z wózka. Białonogi satyr szturchnął kumpla łokciem. - To jest Verl - poinformował Doren. Verl ucałował Kendrę w dłoń. - Jakże miło mi panią poznać - mruknął wazeliniarskim tonem z niedorzecznym półuśmieszkiem. Miał krótkie różki i dziecinną twarz. Doren rąbnął Verla w ramię. - Nie przystawiaj się do niej, zakuta pało! To wnuczka opiekuna. - Sam się tobą chętnie zaopiekuję - nie ustępował Verl, wciąż bezwładnie trzymając dłoń Kendry. - Idź sobie lepiej popływać - powiedział Doren i odprowadził go kilka kroków dalej, po czym wrócił. Dziewczynka zignorowała młodszego satyra, który odwrócił się, puścił do niej oko i pokiwał palcami. - Nie zwracaj uwagi na Verla - rzekł Doren. - Trochę mu odbija przez te wszystkie nimfy zamknięte razem z nim w jednej przestrzeni. Zwykle nie zbliżają się do niego nawet na odległość krzyku. Gość całe życie ciągle dostaje kosza. - Nie do wiary, ile tu różnych stworzeń - zachwycał się Seth. Kendra spojrzała w tę samą stronę co brat. Zobaczyła gromadkę kudłatych płowych istot podobnych do małp, które skakały jak akrobaci na dachu altanki. Każda z nich miała parę dodatkowych rąk lub nóg.

- Zostało niewiele bezpiecznych miejsc - oznajmił Doren. - Schronienie znalazło tutaj nawet trochę nypsików. Wszystkie, które nie stały się mroczne. To niecałe pół królestwa. Właśnie budują wioskę pod jedną z altanek. Szybko się uwijają. - Kim są tamte wysokie kobiety? - zapytała Kendra. - Te majestatyczne damy to driady Nimfy leśne. Bardziej przystępne niż nimfy wodne, ale znacznie mniej żwawe niż hamadriady, które uwielbiają flirtować. - Co to są hamadriady? - zainteresował się Seth. - Wszystkie driady to istoty lasu. Hamadriady są powiązane z konkretnymi drzewami. To te żwawe dziewczęta spoufalające się z satyrami. - Przedstawisz mnie jakiemuś centaurowi? - poprosił chłopiec. - Sam miałbyś więcej szczęścia - odrzekł cierpko Doren. - Centaury są strasznie zarozumiałe. Wbiły sobie do głowy, że satyrowie są frywolni. Najwidoczniej wystarczy, że ktoś od czasu do czasu lubi się troszkę zabawić, a już nie nadaje się na stosowne towarzystwo. Ale proszę bardzo, idź się przywitać. Może razem sobie postoicie i wspólnie będziecie łypać na wszystkich spode łba. - Czy ci mali ludkowie to krasnale? - spytała Kendra. - Wcale się nie cieszą, że musieli uciec na powierzchnię. Ale lepsze to niż nic. Przeróżne istoty znalazły tu schronienie. Pojawiło się nawet parę skrzatów, a to dla was chyba niedobre wieści. - Straciliśmy kontrolę nad domem - wyjaśnił Seth. - Złe skrzaty zwinęły rejestr. Doren ze smutkiem pokręcił głową. - Z paskudnymi sytuacjami tak bywa, że kiedy już chyba nie może być gorzej, jeszcze bardziej się komplikują. - Dorenie - odezwał się dziadek, podchodząc z boku - jak się trzymasz? Tak mi przykro z powodu Nowela. Przez twarz satyra przemknął wyraz żalu. - Jakoś sobie radzę. Był z niego kawał gadatliwego głąba, któremu tylko panienki w głowie, ale to mój najlepszy przyjaciel. Przykro mi z powodu tego waszego wielkiego kumpla wyspiarza. - Musimy rozstawić namioty - oznajmił dziadek. - Pomożesz nam? Nagle Doren zrobił się nerwowy.

- No tak, właśnie… Bardzo bym chciał, ale jest pewna sprawa, obiecałem paru krasnalom, że wpadnę i zobaczę, czy już się zadomowiły. - Zaczął się wycofywać. - Oczywiście wy jesteście dla mnie znacznie ważniejsi niż oni, ale nie mogę pozwolić, żeby nasza wyjątkowa więź uniemożliwiła wypełnienie solennego przyrzeczenia, zwłaszcza że te maluchy są tu takie zagubione. - To zrozumiałe - stwierdził dziadek. - Jeszcze sobie pogadamy, jak już skończycie z… no… tego… jak już się trochę zadomowicie. - Odwrócił się i oddalił pospiesznie. Dziadek otrzepał dłonie, jakby strząsał pył. - Najlepszy sposób, żeby pozbyć się satyra, to wspomnieć o jakiejś robocie. - Dlaczego go pogoniłeś? - zdziwił się Seth. - Bo satyrowie potrafią trajkotać godzinami, a Kendra musi się ze mną wybrać na molo. - Teraz? - zapytała dziewczynka. - Nie ma powodu zwlekać. - Niech zgadnę - odezwał się Seth. - Mnie to nie dotyczy. - Zbyt wielu widzów może utrudnić kontakt - odrzekł dziadek. - Możesz za to pomóc Warrenowi i Dale’owi w rozstawianiu namiotów. Kendro, nie zapomnij fotografii Pattona. Seth ruszył z dziadkiem i Kendrą w stronę wózka, a potem skręcił i pognał za rządkiem przechodzących krasnali. Żaden nie sięgał mu wyżej niż do pasa. - Co słychać, panowie? - zagadał. Gdy krasnale podniosły głowy, chłopiec zobaczył, że mimo rzadkich wąsów są to wyłącznie kobiety. Jedna z nich splunęła mu pod nogi. Odskoczył przed lecącą flegmą. - Przepraszam, jestem krótkowidzem - powiedział. Krasnale poszły dalej, więcej nie zwracając na niego uwagi. Seth pobiegł w stronę stawu. Kto by tam chciał rozstawiać jakieś namioty, kiedy w jednym miejscu specjalnie dla jego przyjemności zgromadzono tyle niesamowitych istot? Poza tym Warren i Dale zostawieni samym sobie będą mieli okazję, żeby zacieśnić braterskie więzy. Liczba satyrów robiła na chłopcu duże wrażenie. W gruncie rzeczy do tej pory wydawało mu się, że Doren i Nowel są sami w całym Baśnioborze. Ale teraz naliczył co najmniej pięćdziesiąt brykających kozłów. Niektórzy byli starsi, jedni mieli gołe torsy, inni nosili

kamizelki. Występowały przeróżne kolory filtra: od czarnego, przez brązowy, rudy, złoty i szary, aż po biel. Satyrów cechowała niespożyta energia. Uganiali się za hamadriadami, tańczyli w gromadkach, siłowali się na ręce, uprawiali zapasy, a także zmagali się w improwizowanych grach akrobatycznych. Znajomość z Dorenem i Nowelem nieco pozbawiła ich tajemniczości. Setha bardziej ciekawiło spotkanie ze stworzeniami, których dotąd nie widział. Podkradł się do garstki smukłych driad. Było ich około dwudziestu, a każda miała co najmniej metr osiemdziesiąt wzrostu. Skórą niektórych przypominała barwą brązową cerę Indian, inne były blade, a jeszcze inne - rumiane. Długie loki driad przeplatały liście i gałązki. - Dobrze kombinujesz, brachu - Seth usłyszał głos przy uchu. Wzdrygnął się, obrócił, a wtedy okazało się, że obok niego stoi Verl i gapi się na driady. - Hamadriady to dziewczątka, ale te tutaj to prawdziwe kobiety. - Wcale nie szukam dziewczyny - zapewnił go Seth. Satyr uśmiechnął się lubieżnie i mrugnął. - Jasne, żaden z nas nie szuka. My, obyci w świecie dżentelmeni, jesteśmy ponad to. Słuchaj no, gdybyś potrzebował wsparcia, to daj mi znać. - Popchnął Setha w stronę dostojnych dam. - Rudą zostaw dla mnie. Obie rudowłose driady, które dostrzegł chłopiec, były wyższe od Verla co najmniej o głowę. W towarzystwie niewyżytego satyra Seth nagle poczuł się skrępowany. Te kobiety okazały się nie tylko piękne, lecz także onieśmielające ze względu na niezwykły wzrost oraz sporą liczebność. Chłopiec wycofał się zmieszany. - Nie, Seth, nie! - panikował Verl, ewakuując się w ślad za nim. - Nie pękaj! Przecież już byłeś tuż-tuż. Ta czarna tam po lewej puszczała do ciebie oko. Chcesz jakiś tekścik na przełamanie lodów? - Speszyłeś mnie - mruknął Seth, kontynuując rejteradę. - Ja tylko chciałem poznać jakąś driadę. Verl pokręcił głową ze zrozumieniem, po czym poklepał chłopca po plecach. - Jak my wszyscy. Seth poruszył ramionami, żeby wywinąć się satyrowi. - Muszę trochę pobyć sam. Verl uniósł ręce.

- Potrzebujesz nieco przestrzeni, chłopie. Świetnie to rozumiem. Chcesz, żebym cię krył? Przeganiał pasożytów? Seth gapił się na satyra, nie za bardzo rozumiejąc, o czym on mówi. - Może i tak. - Masz to jak w banku. Powiedz no, jak poznałeś Nowela i Dorena? - Przypadkiem podkradałem zupę ogrzycy. A co? - On się mnie pyta: „a co”! Żarty sobie robisz? Nowel i Doren to przecież najfajniejsi satyrowie w całym Baśnioborze. Ci kolesie potrafią poderwać laski jednym mrugnięciem z pięćdziesięciu metrów! Seth zaczynał pojmować, że Verl to satyrzy odpowiednik szkolnego ofermy. Żeby się go pozbyć, musiał się wykazać odrobiną finezji. - Ej, Verl, właśnie widziałem, jak ta ruda się na ciebie gapiła. Satyr zbladł. - Ściemniasz. Seth usiłował zachować kamienną twarz. - Powaga. A teraz mówi coś na ucho do koleżanki. Ale cały czas na ciebie patrzy. Verl przygładził włosy dłonią. - A teraz? Co robi? - Aż nie wiem, jak to opisać. Normalnie pożera cię wzrokiem. Powinieneś pójść z nią pogadać. - Ja? - pisnął satyr. - Nie, nie, jeszcze nie teraz. Lepiej, żeby te emocje tliły się przez jakiś czas. - Verl, to jest twoja chwila. Nigdy nie będzie lepszej. - Kumam, co mówisz, ale miałbym wyrzuty sumienia, pchając się na twoje terytorium. Serio, Seth, odbieranie kumplowi zdobyczy to nie w moim stylu. - Uniósł pięść. - Szczęśliwych łowów! Chłopiec odprowadził wzrokiem satyra, który czym prędzej gdzieś czmychnął. Potem skupił wzrok na centaurach. Odkąd zobaczył ich po raz pierwszy, ani drgnęli. Od pasa wzwyż obaj byli niesamowicie barczystymi, muskularnymi mężczyznami o bardzo groźnych minach. Jeden z nich miał ciało srebrzystego konia, drugi - czekoladowego. Po zetknięciu z driadami nieprzystępni centaurowie nagle wydawali się dużo mniej onieśmielający.

Seth ruszył w ich stronę. Obserwowali go, więc szedł ze spuszczoną głową. Nie dało się zaprzeczyć - to były najbardziej imponujące istoty w zasięgu wzroku. Zbliżywszy się, wreszcie podniósł oczy. Centaurowie patrzyli na niego spode łba. Złożył ręce na piersiach, a później zerknął przez ramię. Usiłował udawać swobodnego i zblazowanego. - Te głupie satyry doprowadzają mnie do szału - powiedział. Centaurowie spoglądali na niego bez słowa. - Normalnie nie da się w spokoju przetrawić tych wszystkich bieżących wydarzeń. I przeanalizować ważnych kwestii. No nie? - Drwisz sobie z nas, młodociany człowieku? - zapytał srebrny centaur melodyjnym barytonem. Seth postanowił porzucić odgrywaną rolę. - Chciałem was tylko poznać. - Zwykle nie zadajemy się z innymi - stwierdził srebrny. - Ale wszyscy tu utknęliśmy - odparł Seth. - Równie dobrze możemy zawrzeć znajomość. Centaurowie ponuro spojrzeli na chłopca. - Nasze imiona trudno wymówić w waszym języku - rzekł brązowy. Miał głębszy, bardziej szorstki głos niż jego towarzysz. - Moje można przetłumaczyć jako Krzepkonogi. - Mnie możesz nazywać Chmuroskrzydły - przedstawił się ten drugi. - Ja nazywam się Seth. Jestem wnukiem opiekuna tego rezerwatu. - Powinien trochę lepiej poćwiczyć tę opiekę - zadrwił Krzepkonogi. - Wcześniej już kiedyś uratował Baśniobór - przypomniał chłopiec. - Dajcie mu trochę czasu. - Takiemu zadaniu nie podoła żaden śmiertelnik - stwierdził Chmuroskrzydły. Seth przegonił muchę. - Mam nadzieję, że nie macie racji. Nie zauważyłem tu zbyt wielu centaurów. Chmuroskrzydły rozpostarł ramiona, napinając tricepsy. - Większość naszych pobratymców znalazła schronienie w innej kryjówce. - W kamiennym pierścieniu? - zapytał Seth. - Wiesz o Grunholdzie? - Krzepkonogi był wyraźnie zdziwiony. - Ale nie z nazwy. Po prostu słyszałem, że w Baśnioborze istnieje jeszcze jedno miejsce, które odpycha mroczne istoty. - Powinniśmy być właśnie tam, z naszymi towarzyszami - rzekł Krzepkonogi. - To dlaczego tam nie pobiegniecie? - zasugerował Seth. Chmuroskrzydły tupnął kopytem.

- Grunhold leży daleko stąd. Biorąc pod uwagę, jak bardzo rozprzestrzeniła się ciemność, taka wyprawa byłaby nieodpowiedzialna. - Czy wasi pobratymcy też zostali zarażeni? Krzepkonogi się skrzywił. - Kilku. Dwaj towarzysze, którzy razem z nami prowadzili zwiad, przemienili się i zagonili nas aż tutaj. - Ale już niedługo w Baśnioborze nie będzie żadnego bezpiecznego miejsca - wieszczył Chmuroskrzydły.

-

Wątpię,

czy jakakolwiek magia może bez

końca

opierać się

wszechogarniającej ciemności. - Przedstawiliśmy się - oznajmił Krzepkonogi. - A teraz, młodociany człowieku, jeśli pozwolisz, wolelibyśmy porozmawiać we własnym języku. - Jasne, miło was było poznać - odrzekł Seth i pomachał ręką. Centaurowie nic nie powiedzieli, nie zaczęli również konwersacji między sobą. Chłopiec odszedł rozczarowany, że nie usłyszał, jak brzmi ich mowa. Był przekonany, że surowym wzrokiem wwiercają mu się w plecy. Doren miał rację. Centaury to głupki. *** Kendra spoglądała w dół na oprawioną fotografię. Nawet mimo staromodnej fryzury i bujnych wąsów Patton był uderzająco przystojnym mężczyzną. Nie uśmiechał się, ale w jego minie kryło się coś takiego, że wprost biła od niego swawolna zuchwałość. Oczywiście być może dziewczynka myślała w ten sposób, ponieważ przeczytała tak wiele wpisów z jego dziennika. Dziadek wszedł wraz z nią na molo odchodzące od podstawy jednej z altanek. Obok, nad powierzchnią stawu, wisiał hangar na łodzie zaprojektowany przez Pattona. Tafla wody była niemal całkiem gładka. Kendra nie widziała ani śladu najad. Jej wzrok powędrował w stronę wysepki na środku jeziorka, gdzie między krzakami kryła się kapliczka Królowej Wróżek. - Chyba przy okazji poproszę Lenę, żeby oddała nam miskę - poinformowała dziewczynka. - Tę z kapliczki? - spytał dziadek. - Jakiś czas temu rozmawiałam z pewną wróżką, nazywa się Shiara. Przekazała mi, że najady zatrzymały ją sobie jako trofeum. Dziadek zmarszczył czoło.

- Najady strzegą kapliczki. Wydawało mi się, że przekazanie im miski to najlepszy sposób, żeby wróciła na miejsce, skoro wejście na wyspę jest zakazane. - Shiara powiedziała, że nie zostałabym ukarana, gdybym zwróciła ją osobiście. Czułam, że mówi prawdę. Tak sobie myślałam, że gdybym odzyskała miskę… - Mogłabyś ją wykorzystać jako wymówkę, żeby wrócić na wyspę i wspomnieć Królowej Wróżek o pladze. Szanse nie wydają się zbyt wielkie, ale możemy przynajmniej zapytać. - W porządku - odparła Kendra. Ruszyła po molu. Obejrzała się przez ramię, gdy zauważyła, że dziadek nie idzie za nią. - Zostanę tutaj i pozwolę ci zawołać Lenę - oznajmił. - Ja ostatnio nie miałem szczęścia. Kendra podeszła aż na koniec pomostu. Zatrzymała się kilka kroków od krawędzi. Wiedziała, że musi stać na tyle daleko od wody, żeby najady nie mogły jej złapać. - Leno, to ja, Kendra! Musimy porozmawiać. - Patrzcie, kogo tu przywiało razem z bezdomnymi szczurami lądowymi - odezwał się złośliwy głos spod powierzchni. - Myślałam, że ta kukła dawno zdążyła ją udusić - stwierdził inny. Kendra się skrzywiła. Podczas jednej z jej wcześniejszych wizyt nad stawem najady wypuściły Mendiga. Wciąż wykonując rozkazy wiedźmy Muriel, pajac złapał dziewczynkę i poniósł na wzgórze, gdzie niegdyś stała Zapomniana Kaplica. - Równie dobrze możecie od razu zawołać Lenę - oświadczyła. - Przyniosłam jej prezent, który na pewno chętnie zobaczy. - Równie dobrze możesz od razu odkuśtykać na tych swoich niezdarnych szczudłach zrugał ją trzeci głos. - Lena nie chce mieć nic wspólnego z naziemnymi gamoniami. Kendra jeszcze bardziej podniosła głos: - Leno, przyniosłam ci portret twojego ulubionego szczura lądowego. Fotografię Pattona. - Idź wykop sobie dołek i się w nim połóż - syknął pierwszy głos z odrobiną desperacji. Nawet taka przygłupia połykaczka powietrza powinna pojąć, kiedy jej towarzystwo jest niemile widziane. - Zestarzej się i zdechnij - parsknęła inna najada. - Kendro, zaczekaj! - zawołał znajomy głos, senny i melodyjny.

W stawie pojawiła się Lena. Jej twarz, obrócona ku górze, znajdowała się tuż pod powierzchnią wody. Nimfa wyglądała jeszcze młodziej, niż kiedy Kendra widziała ją ostatnio. W czarnych włosach nie pozostał już ani ślad siwizny. - Leno - powiedziała dziewczynka - potrzebna nam twoja pomoc. Lena spojrzała na Kendrę swoimi ciemnymi oczami w kształcie migdałów. - Wspomniałaś o fotografii. - Patton jest na niej bardzo przystojny. - Co Lenę obchodzi jakieś stare pożółkłe zdjęcie? - pisnął któryś z głosów. Inne najady zachichotały. - Czego potrzebujesz? - spytała Lena poważnie. - Mam powód przypuszczać, że Patton przywiózł do Baśnioboru drugi artefakt. Chodzi mi o te ważne artefakty. Takie, jakimi interesuje się Stowarzyszenie Gwiazdy Wieczornej. Wiesz coś o tym? Lena patrzyła na Kendrę. - Pamiętam. Patton kazał mi przysiąc, że nie zdradzę tego sekretu, chyba że będzie to absolutnie konieczne. Ten człowiek był zabawny z tymi swoimi tajemnicami. Zupełnie jakby one miały jakikolwiek sens. - Leno, koniecznie musimy znaleźć ten przedmiot. Baśniobór stanął na skraju upadku. - Znowu? Chcesz wymienić zdjęcie na informację o artefakcie? Kendro, woda je zniszczy. - Nie samą fotografię - odrzekła dziewczynka. - Tylko zerknięcie. Ile czasu minęło, odkąd ostatni raz go widziałaś? Przez moment Lena wyglądała na zranioną, ale niemal natychmiast na jej twarz powrócił spokój. - Nie rozumiesz, że odnalezienie artefaktu jest bez znaczenia? Tam na górze wszystko się kończy. Wszystko jest przelotne, iluzoryczne, krótkotrwałe. Możesz mi pokazać jedynie płaski obraz mojego ukochanego, pamiątkę pozbawioną życia. Prawdziwego człowieka już nie ma. Tak jak i ty kiedyś przeminiesz. - Leno, skoro to naprawdę nie ma znaczenia - odezwał się dziadek z głębi mola - to dlaczego nie chcesz nam powiedzieć? Dla ciebie ta informacja jest nieistotna, ale tu i teraz, przez ten krótki czas, kiedy żyjemy, jest dla nas bardzo ważna.

- Teraz ględzi ten stary - poskarżyła się niewidoczna najada. - Nie odpowiadaj mu, Leno - zasugerowała inna. - Przeczekaj go. Umrze, zanim się zorientujesz. Kilka głosów zachichotało. - Leno, czy zapomniałaś już o naszej przyjaźni? - zapytał dziadek. - Proszę, wyjaw nam - nalegała Kendra. - Zrób to dla Pattona. - Uniosła fotografię. Lena szeroko otworzyła ocży. Jej twarz wynurzyła się spod wody, a usta bezgłośnie wypowiedziały jego imię. - Nie zmuszaj nas, żebyśmy cię wciągnęły z powrotem - odezwała się któraś z najad. - Tylko mnie dotknijcie, a przysięgam, że was opuszczę - mruknęła Lena, oczarowana zdjęciem, które trzymała Kendra. Potem spojrzała na dziewczynkę. - W porządku. Może faktycznie tego by sobie życzył. Ukrył artefakt w starej rezydencji. - Gdzie dokładnie? - Będzie go trudno znaleźć. Idźcie na drugie piętro, do pokoju najdalej wysuniętego na północ. Sejf z artefaktem pojawia się co poniedziałek w samo południe tylko na minutę. - Czy jest do niego jakiś klucz? - Szyfr: dwa razy w prawo do trzydziestu trzech, raz w lewo do dwudziestu dwóch, a potem w prawo do trzydziestu jeden. Kendra obejrzała się na dziadka. Właśnie notował numery. - Zapisałeś? - upewniła się. - Trzydzieści trzy, dwadzieścia dwa, trzydzieści jeden powtórzył, dziwnie spoglądając na Lenę. Jego dawna gosposia wstydliwie odwróciła wzrok. - Mam jeszcze jedno pytanie - oznajmiła Kendra. - Co Kurisok zrobił wujkowi Pattona? - Nie wiem - odrzekła Lena. - Patton nigdy mi o tym nie opowiadał. Widziałam, że to bardzo bolesne wspomnienie, więc nie nalegałam. Pod koniec życia chyba chciał się ze mną podzielić tą historią. Wiele razy powtarzał, że pewnego dnia ją usłyszę. - Więc nic nie wiesz o Kurisoku? - Tylko tyle, że to demon mieszkający w tym rezerwacie. I że być może ma związek ze zjawą, która przywłaszczyła sobie rezydencję. - Jaką zjawą?

- To było, zanim popadłam w śmiertelność. Jak mówiłam, nigdy nie poznałam szczegółów. Zjawa, która zniszczyła Marshala, z pewnością wciąż mieszka w tym domu. Patton ukrył tam artefakt, ponieważ wiedział, że będzie dobrze strzeżony. - Marshal był wujkiem Pattona? - Marshal Burgess. - Jeszcze coś. Srebrna misa. Dała mi ją Królowa Wróżek. Lena kiwnęła głową. - Zapomnij o niej. Wrzuciłaś ją do jeziora, więc ją sobie wzięłyśmy. - Potrzebuję tej miski - oświadczyła Kendra. Pozostałe najady parsknęły serdecznym śmiechem. - Tylko dzięki niej bezpiecznie zbliżę się do królowej. Być może ona jedna jest w stanie pomóc nam w powstrzymaniu zarazy. - Podejdź bliżej wody, to sama ci ją dam - zadrwiła niewidoczna najada. Kilka innych głosów zachichotało perliście. - Ta miska to ich najdroższa pamiątka - wyjaśniła Lena. - One… my nigdy jej nie oddamy. Lepiej już pójdę. Moje siostry robią się niespokojne, gdy spędzam zbyt dużo czasu blisko powierzchni. Kendra poczuła, że łzy napływają jej do oczu. - Leno, czy jesteś szczęśliwa? - Wystarczająco. Siostry postarały się mnie zrehabilitować. To było miłe z twojej strony, że pozwoliłaś mi zobaczyć Pattona, choć ten widok odświeżył dawne rany. W zamian za twoją życzliwość wyjawiłam ci to, co chciałaś wiedzieć. Ciesz się czasem, który ci pozostał. Po tych słowach Lena zanurzyła się w wodzie. Kendra patrzyła za nią, ale staw był głęboki i najada prędko zniknęła. Dziadek podszedł do dziewczynki i oparł dłonie na jej ramionach. - Dobra robota, Kendro. Świetna robota. - Ten pomarszczony złapał tę wstrętną - skomentował któryś z głosów. - Wepchnij ją do wody! - zawołał inny. - Chodźmy stąd - powiedziała Kendra.

Rozdział XVII Przygotowania Najokazalszy z trzech namiotów, które Dale zabrał z domu, był największym prywatnym namiotem, jaki kiedykolwiek widział Seth. Kwadratowe monstrum miało boki w żółtofioletowe pasy oraz stromy, wygięty dach, który piął się w górę aż do centralnego masztu z proporcem na czubku. Klapa nad szerokim wejściem wspierała się na prętach i tworzyła całkiem spory daszek. W mniejszych namiotach również nie brakowało miejsca, ale ich rozmiary oraz kolorystyka nie były tak dziwaczne. Seth usiadł przy wejściu do namiotu, w którym mieli zamieszkać on, Warren oraz Dale. Dziadkom przypadł ten największy, natomiast Kendra dostała własny, co wcale mu się nie podobało, ale nie potrafił wymyślić żadnego sensownego argumentu przemawiającego za innym podziałem kwater. Postanowił, że jeśli nadal będzie ładna pogoda, to zanocuje w którejś z altanek. Do namiotu dziadka zbliżyła się bosa driada. Jej długie kasztanowe włosy sięgały poniżej pasa, a szata przywoływała wspomnienia o jesiennych liściach. Przykucnęła, żeby zmieścić się w wejściu. Ile ona wobec tego miała wzrostu? Dwa metry piętnaście? Jeszcze więcej? W ciągu ostatniej godziny Seth widział wiele ciekawych postaci, które wchodziły do namiotu dziadka lub też stamtąd wychodziły. Jednak kiedy sam chciał zajrzeć do środka, babcia przegoniła go, obiecując, że będzie mógł wziąć udział w rozmowie już wkrótce. W powietrzu przemknęła czerwona wróżka o skrzydłach jak płatki kwiatu. Seth nie zorientował się, czy wyłoniła się z namiotu, czy też przeleciała górą. Na moment zawisła niedaleko chłopca, a potem zniknęła z pola widzenia. Seth w zamyśleniu wyrywał kępki trawy. Postanowił, że nie da się dłużej wykluczać. Nie ulegało wątpliwości, że dziadkowie woleli zbierać wiadomości oraz opinie w sposób pozwalający im na dawkowanie informacji i przekazywanie mu jedynie tych faktów oraz pomysłów, które ich zdaniem nadawały się dla jego wątłego móżdżku. Al&przecież wysłuchiwanie pełnych wieści z ust samych magicznych stworzeń to połowa zabawy! Bez

względu na to, co sobie myśleli dziadkowie, Seth świetnie zdawał sobie sprawę, że jest już na tyle dojrzały, żeby znieść wszystko, o czym tam rozmawiają. Poza tym, czy to jego wina, że te ściany są takie cienkie? Wstał, po czym obszedł żółtofioletowy namiot od tyłu. Usiadł w cieniu na trawie i oparł się plecami o materiał. Wytężał słuch, jednocześnie usiłując wyglądać na bezczynnego i znudzonego. Niestety, słyszał wyłącznie okrzyki satyrów bawiących się na chodniku. - Nic nie usłyszysz - powiedział Warren, wychodząc zza rogu namiotu. Seth zerwał się na nogi z miną winowajcy. - Ja tylko chciałem odpocząć w cieniu. - Namiot jest magicznie dźwiękoszczelny. Wiedziałbyś to, gdybyś pomógł nam go rozstawić. - Przepraszam, byłem… Warren uniósł dłoń. - Gdyby nasze role się odwróciły, ja też chciałbym poznać wszystkie tutejsze stworzenia. Nie martw się, gdybyś naprawdę był nam potrzebny, przyszedłbym po ciebie. Dobrze się bawiłeś? - Centaury okazały się niezbyt miłe. - Widziałem, że z tobą rozmawiały. To już duże osiągnięcie. - O co z nimi chodzi? - Krótko mówiąc: to arogancja. Umieszczają siebie na szczycie wszelkiego stworzenia. Wszystko inne jest niegodne ich uwagi. - To trochę jak wróżki - zauważył Seth. - Tak i nie. Wróżki są próżne i nudzi je większość naszych spraw, ale nawet jeśli udają, że jest zupełnie inaczej, to naprawdę obchodzi je, co o nich myślimy. Z kolei centaurów nie interesuje nasz podziw. Nie robi on na nich wrażenia. Jeśli już, to przyjmują go za coś oczywistego. W przeciwieństwie do wróżek faktycznie uważają całą resztę istot za gorszą od siebie. - Niczym się nie różnią od mojego nauczyciela matmy - stwierdził Seth. Warren uśmiechnął się szeroko. Chłopiec dostrzegł kilka mrocznych wróżek, które unosiły się tuż nad najbliższą krawędzią żywopłotu.

- Przecież ta zaraza dotyka centaurów tak samo jak wszystkich innych. - W przeciwnym razie w ogóle nie wykazaliby zainteresowania - odparł Warren. - Trzeba im oddać sprawiedliwość, że są tacy wyniośli nie bez powodu. Centaurowie często okazują się wybitnymi myślicielami, utalentowanymi artystami i mężnymi wojownikami. Ich największą wadą jest właśnie duma. - Seth! - zawołała babcia z. drugiej strony namiotu. - Dale! Warren! Kendra! Chodźcie naradzić się z nami. - No i proszę - rzekł Warren, jakby sam poczuł ulgę. - Koniec oczekiwania. W głębi duszy Seth zastanawiał się, czy Warren przypadkiem nie zawędrował na tył namiotu właśnie po to, żeby po cichu przekonać się o jego dźwiękoszczelności. Razem przeszli do wejścia, mijając wyniosłą driadę w jesiennych szatach oraz podstarzałego satyra o białej koziej bródce i głębokich zmarszczkach od śmiechu. Kendra rozpięła swój namiot i wyszła na dwór. Dale przybiegł od strony obozowiska krasnali. Dziadkowie stali przy drzwiach swego namiotu. Zaprosili wszystkich do środka. Oboje wyglądali na zmęczonych i zatroskanych. Namiot był tak duży, że Seth nie zdziwiłby się, gdyby stały tam meble, jednak zobaczył tylko dwa zwinięte śpiwory oraz trochę sprzętu w kącie. Zebrani usiedli na podłodze - dość wygodnej dzięki temu, że pod spodem znajdowała się sprężysta trawa. Promienie słońca, które sączyły się przez żółtofioletowy materiał, oświetlały wnętrze dziwnym blaskiem. - Mam pytanie - powiedziała Kendra. - Skoro złe skrzaty ukradły rejestr, to dlaczego nie mogą po prostu zmienić reguł i wpuścić tutaj mrocznych istot? - Większość granic w Baśnioborze została wyznaczona na mocy traktatu założycielskiego, więc nie podlegają zmianie, dopóki on obowiązuje - wyjaśniła babcia. - Rejestr pozwalał jedynie regulować wstęp na teren całego rezerwatu oraz określać, które stworzenia mogą przekraczać bariery otaczające nasz dom. Magiczne zapory chroniące ten teren różnią się od wielu pozostałych. Prawie wszystkie granice powstały po to, żeby odgrodzić określone gatunki. Istnieją miejsca, gdzie wstęp mają wróżki, satyrowie albo olbrzymy mgielne i tak dalej. Niektóre stworzenia mogą poruszać się po większej przestrzeni niż inne w zależności od tego, jak duże zagrożenie stanowią dla pozostałych. Ponieważ większość barier jest zorientowana na gatunek, to kiedy istoty światła zmieniły się w istoty mroku, zachowały dawne przywileje.

- Jednakże granica wokół stawu jest oparta właśnie na przynależności do sił światła lub mroku - poinformował dziadek. - Kiedy jakieś stworzenie zaczyna czerpać moc z ciemności, traci wstęp. - Jak długo to miejsce może się opierać ciemności? - zapytał Seth. - Sami chcielibyśmy wiedzieć - odrzekła babcia. - Może bardzo długo. A może jeszcze tylko przez godzinę. Możemy być pewni tylko tego, że znaleźliśmy się pod ścianą. Wyczerpały się prawie wszystkie rozwiązania. Jeżeli nie podejmiemy skutecznych działań, wkrótce rezerwat upadnie. - Naradziłem się z najbardziej zaufanymi przedstawicielami zgromadzonych tu istot oznajmił dziadek bardziej oficjalnym tonem - żeby zbadać, jak dużego wsparcia możemy oczekiwać od poszczególnych ras. Zamieniłem parę słów z co najmniej jednym delegatem prawie wszystkich gatunków z wyjątkiem skrzatów i centaurów. Ogólnie rzecz biorąc, stworzenia, które się tutaj schroniły, czują się na tyle przyparte do muru i przerażone plagą, że w razie potrzeby chyba możemy liczyć na znaczną pomoc. - Nie chcieliśmy jednak, żeby przysłuchiwały się naszej rozmowie, kiedy będziemy omawiać strategię - przyznała babcia. - Zatailiśmy przed nimi część kluczowych informacji. Gdyby te stworzenia zostały zarażone, większość, jeśli nie wszystkie, obróciłyby się całkowicie przeciwko nam. - Dlaczego one się tak totalnie zmieniają? - zapytała Kendra. - Seth mówił, że Coulter i Tanu nawet po transformacji dalej nam pomagali. - Zadałaś trudne pytanie - odrzekł dziadek. - Krótka odpowiedź brzmi tak, że ludzie, jako śmiertelne, niemagiczne istoty, inaczej reagują na zarazę. Zaczarowane stworzenia zazwyczaj są po prostu takie, jakie są. Mają mniejszą samoświadomość niż ludzie, polegają bardziej na instynkcie. My jesteśmy pełni sprzeczności. Nasze przekonania nie zawsze stoją w harmonii z instynktem, a zachowanie niekoniecznie odpowiada przekonaniom. Ciągle miotamy się między dobrem a złem. Toczy się w nas wojna między tym, kim jesteśmy, a tym, kim chcielibyśmy zostać. Mamy sporą wprawę w zmaganiu się z samymi sobą. W rezultacie znacznie lepiej niż magiczne istoty umiemy stłumić naturalne skłonności, żeby świadomie kształtować swoją tożsamość. - Nie kumam - przyznał Seth.

- W każdym człowieku drzemie potencjał zarówno światła, jak i ciemności - mówił dalej dziadek. - W ciągu całego naszego życia ćwiczymy przychylanie się do którejś z tych opcji. Gdyby osławiony bohater podjął kilka innych decyzji, mógłby stać się nikczemnym draniem. Domyślam się, że kiedy Tanu i Coulter zostali przemienieni, ich umysły oparły się mrokowi w sposób niepojęty dla większości zaczarowanych stworzeń. - Dalej nie rozumiem, jak ktoś tak miły jak Nowel mógł nagle stać się taki zły - stwierdził chłopiec. Dziadek uniósł wyprostowany palec. - Przeważającej części magicznych istot nie postrzegam w kategoriach dobra lub zła. To, czym są, w dużej mierze wpływa na ich zachowanie. Żeby być dobrym, trzeba dostrzegać różnicę między dobrem a złem i świadomie starać się podążać słuszną ścieżką. Żeby być prawdziwie złym, należy postępować odwrotnie. Dobro i zło to kwestia wyboru. Istoty mieszkające w Baśnioborze są natomiast stworzeniami światła lub cienia. Niektóre mają duszę budowniczych, inne to urodzeni opiekunowie, jeszcze inne kochają zabawę. Część z nich jest z natury niszczycielami, część oszustami, część łaknie władzy. Jedne kochają światło, inne wielbią ciemność. Ale jeśli zmieni się ich naturę, bez większego oporu przemianie ulegnie także tożsamość. Tak jest wtedy, gdy wróżka staje się diablikiem albo kiedy diablik odzyskuje postać wróżki. - Dziadek zerknął na babcię. - Za bardzo filozofuję? - Odrobinkę - przyznała. - Na pytania zaczynające się od „dlaczego” zawsze najtrudniej odpowiedzieć - rzekł Dale. - Zwykle raczej się zgaduje, niż wie coś na pewno. - Chyba rozumiem, o co wam chodzi - stwierdziła Kendra. - Demon taki jak Bahumat automatycznie nienawidzi i niszczy, bo nie widzi innej opcji. Nie kwestionuje własnych decyzji ani nie walczy z sumieniem. Naprawdę zły jest ktoś taki jak Muriel. Ona świadomie postanowiła służyć siłom mroku. - Więc Nowel zachowywał się zupełnie inaczej, bo przestał być Nowelem - podsumował Seth. - Zaraza kompletnie go opanowała. Stał się czymś innym niż do tej pory. - Tak właśnie to z grubsza wygląda - potwierdził dziadek. Warren westchnął..

- Gdyby wygłodniały niedźwiedź zjadł mi rodzinę, to chociaż nie miał podłych zamiarów, chociaż po prostu zachowywał się jak niedźwiedź, jego natura mimo wszystko sprawiła, że jest zagrożeniem, więc i tak bym go zastrzelił. - Sprawiał wrażenie rozdrażnionego tą rozmową. - Owszem, drapieżnika należałoby powstrzymać - zgodziła się babcia. - Stan zwracał tylko uwagę na ważne rozróżnienie. Nie obwiniałbyś niedźwiedzia w ten sam sposób jak odpowiedzialną osobę. - Rozumiem tę różnicę - odparł Warren. - Ja mam na temat magicznych stworzeń inne zdanie. Mogę wymienić wiele istot, które bez względu na swoją naturę świadomie decydują się na dobre albo złe czyny. Obarczam mroczne stworzenia większą odpowiedzialnością za to, czym są i co robią, niż Stan. - I masz do tego prawo - stwierdził dziadek. - To w gruncie rzeczy akademicka dyskusja, choć niektórzy podzielający twoje zdanie posłużyliby się nim jako argumentem przemawiającym za unicestwieniem wszystkich mrocznych istot, co uważam za obrzydliwe. Zgadzam się, że stworzenia światła potrafią być zabójcze. Wystarczy wspomnieć o najadach, które topią niewinnych dla zabawy. Sama Królowa Wróżek uśmierci każdego, kto bez zaproszenia postawi stopę w pobliżu jej kapliczki. Z kolei stworzenia mroku potrafią pomagać: spójrzcie tylko na Graulasa, który podzielił się z nami ważną wiedzą, albo gobliny rzetelnie pilnujące lochu. - Odłóżmy na bok tę fascynującą debatę - przerwała mu babcia z irytacją w głosie. - W tej chwili za wszelką cenę musimy powstrzymać zarazę. Znajdujemy się na krawędzi zniszczenia. Wszyscy pokiwali głowami. Dziadek poprawił koszulę. Wyglądał na odrobinę rozgoryczonego. Postanowił zmienić temat: - Lena nie wiedziała o Kurisoku dużo więcej niż my. Potwierdziła tylko, że miał konszachty z istotą, która obecnie sprawuje kontrolę nad starą rezydencją. Powiedziała natomiast bardzo dużo na temat drugiego artefaktu. - Następnie powtórzył szczegóły dotyczące położenia sejfu, pory, gdy się pojawia, oraz kombinacji potrzebnej do jego otwarcia. - Domyślacie się, który to artefakt? - zapytał Warren. - Lena nic o tym nie mówiła - odparła Kendra. - Może dawać władzę nad czasem lub przestrzenią - zasugerowała babcia. - Może wspomagać widzenie. Albo zapewniać nieśmiertelność. Takie są podobno moce czterech nieodnalezionych artefaktów.

- Sądzicie, że pomoże nam odwrócić skutki plagi? - zastanawiał się Seth. - Miejmy nadzieję - odrzekła babcia. - Tymczasem naszym najpilniejszym zadaniem jest jego odnalezienie. Oprócz tego wyprawa do rezydencji to będzie przydatny rekonesans. Wszystko, czego dowiemy się o Kurisoku i jego wspólnikach, może nam pomóc w wyjaśnieniu tajemnicy plagi. Dale głośno odchrząknął. - Nie chcę z tobą polemizować, ale biorąc pod uwagę wszystko, co wiemy o starej rezydencji, szanse, że wyjdziemy stamtąd żywi, mogą być niezbyt wielkie. - Wiemy, że dom nawiedziło coś przerażającego - przyznał dziadek. - Ale te pogłoski rozniósł Patton, który miał powód, żeby odstraszyć ludzi od tego miejsca. - Bo ukrył tam artefakt - uzupełniła Kendra. - Co więcej - ciągnął Stan - wiemy o kimś, kto nieświadomie tam wszedł i przeżył. Wzrok wszystkich obecnych padł na Setha. - To fakt - przyznał chłopiec. - Tamtego dnia jeszcze nie piłem mleka. Właśnie uciekłem od Ollocha, więc nie widziałem, jak co wygląda w rzeczywistości. Szczerze mówiąc, może tylko dlatego wyszedłem stamtąd żywy. - Ja również się nad tym zastanawiałam - stwierdziła babcia. - Poruszanie się po rezerwacie, kiedy nie wypiło się mleka, ma swoje zalety i wady powiedział dziadek. - Są dowody na to, że jeśli nie widzimy magicznych istot, one muszą się bardziej wysilić, żeby zobaczyć nas. Na dodatek wiele mrocznych stworzeń karmi się strachem. Jeśli nie rozpoznamy ich prawdziwej postaci, strach maleje, a wraz z nim ich motywacja do wyrządzania krzywdy. - Ale kiedy nie widzi się magicznych istot, to jeszcze nie znaczy, że ich tam nie ma wtrącił Dale. - Wałęsanie się po rezerwacie bez mleka to najlepszy sposób, żeby wpakować się w śmiertelną pułapkę. - I to jest właśnie ta wada - potwierdził dziadek. Babcia z przejęciem pochyliła się do przodu. - Ale skoro wiemy, dokąd chcemy się udać i co nas tam czeka, a przy tym podczas drogi w obie strony będziemy się trzymać ścieżki, to niewypicie mleka może nam zapewnić przewagę niezbędną, żeby przemknąć się obok zjawy i dotrzeć do sejfu. Seth, ile czasu spędziłeś w rezydencji, zanim wygoniła cię trąba powietrzna?

- Parę minut. Na tyle długo, żeby wejść na najwyższe piętro, wydostać się na dach, zorientować się, gdzie jestem, wrócić do pokoju i ruszyć z powrotem korytarzem. - Rezygnacja z mleka rzeczywiście brzmi najsensowniej - zauważył Warren. - Mówicie, że sejf pojawi się jutro? - W południe - sprecyzował dziadek. - A potem dopiero za tydzień. Nie możemy pozwolić sobie na zwłokę. - A co z czasem letnim? - spytała babcia. - O tej porze roku południe czasu standardowego to u nas trzynasta. - Skoro sejfu strzeże zjawa, wyczucie czasu będzie kluczowe - przyznał jej mąż. - Kiedy wprowadzono czas letni? - Około pierwszej wojny światowej - odrzekła babcia. - Pewnie już po tym, jak sejf znalazł się w rezydencji. - W takim razie będziemy się kierować czasem standardowym - postanowił dziadek. Miejmy nadzieję, że ten sejf nie jest taki sprytny jak moja komórka, która przestawia się sama. Musimy znaleźć się w owym pokoju jutro o trzynastej. - Mogę się tym zająć razem z Dale’em - zaproponował Warren. - Ja też powinienem iść - stwierdził Seth. - Wtedy Coulter i Tanu będą mogli robić za zwiadowców. - I tak nie wyjdą na słońce - przypomniał mu dziadek. - A przecież musimy to zrobić koło południa. W zasadzie skoro nie mogą nam pomóc, na wszelki wypadek nie należy im wspominać o naszej operacji. - Może jutro będzie pochmurno. - Seth nie dawał za wygraną. - Zresztą tylko ja byłem już wcześniej w rezydencji. Wiem, o którym pokoju mówiła Lena. A co, jeśli zjawa wywołuje magiczny strach? Tylko mnie jednego nie sparaliżuje! - Rozważymy twoją dzielną propozycję - obiecał dziadek. - Nie wyobrażam sobie sukcesu bez strat własnych - oznajmiła babcia, marszcząc czoło. Nie stać nas na porażkę. Zbyt wiele od tego zależy. Do sejfu musi jednocześnie podejść wiele osób z różnych stron. Ktoś polegnie, ale inni na pewno się przedostaną. - Zgadzam się - oświadczył dziadek. - Dale, Warren, Ruth i ja powinniśmy przypuścić zmasowaną ofensywę. - I ja - nie ustępował Seth.

- Ja też mogę iść z wami - zasugerowała Kendra. - Ty nie jesteś w stanie zamknąć oczu na magiczne stworzenia - przypomniał jej dziadek. - Ponieważ je widzisz, a także jesteś widzialna, mogłabyś niechcący zdradzić naszą obecność. - Może wam się przydać ktoś, kto wam powie, co się tak naprawdę dzieje - stwierdziła dziewczynka. - Weźmiemy ze sobą morsowe masło - odrzekł Warren. - Skorzystamy z niego, jeśli zajdzie potrzeba. - No więc pójdziemy w piątkę - odezwał się Seth takim tonem, jakby to już zostało postanowione. - Plus Hugo. - Hugo, rzeczywiście - powiedział dziadek. - Ale nie wiem, czy w piątkę. - Jak chcecie, to mogę się nawet trzymać z tyłu - zaproponował Seth. - Wejdę do środka tylko pod warunkiem, że to będzie miało sens. A jak nie, to się wycofam. Zastanówcie się. Jeżeli się nie uda, to i tak mamy przechlapane. Równie dobrze mogę iść z wami i trochę wam pomóc. - Rozsądnie mówi - przyznał Warren. - A jeśli opanuje nas strach, to Seth bardzo nam się przyda. Przecież wiemy, że taki strach istnieje. - W porządku - zgodził się dziadek. - Seth, możesz iść z nami. Ale Kendra nie. To nic osobistego, skarbie. Twoja zdolność widzenia mogłaby zniweczyć nasz jedyny atut. - Czy potrzebujemy pomocy jakichś innych istot? - zapytał chłopiec. - Wątpię, czy zdołają wejść do rezydencji - stwierdziła babcia. - Ale mogą odwrócić uwagę wrogów - zasugerował Warren. - Wywołać zamieszanie gdzie indziej. Za żywopłotem czeka bardzo dużo mrocznych stworzeń. - Dobry pomysł - przyznał dziadek i nagle się ożywił. - Moglibyśmy wysłać kilka grup w różnych kierunkach. Wróżki, satyrów i driady. - A najlepiej centaurów - dodała babcia. - Życzę powodzenia - mruknął Dale. - Seth dziś z nimi rozmawiał - powiedział Warren. - Może zdołalibyśmy połechtać ich dumę. - Może posłuchałyby dzieci, pod warunkiem że robiłyby wrażenie dostatecznie zdesperowanych - zastanawiał się dziadek. - Tak czy siak, porozmawiam z przedstawicielami pozostałych gatunków. Zdobędziemy wystarczające wsparcie, żeby jutro wywołać zamęt.

Pamiętajcie, rano nie wolno nam jeść morsowego masła. Staw będzie otoczony przez motyle, kozy, świstaki i jelenie. - A złote sowy? - zainteresowała się Kendra. - Te z ludzkimi twarzami. - Astrydzi? - zapytała babcia. - Niewiele o nich wiadomo. Rzadko reagują na inne istoty. - Przygotuję wózek - oznajmił Dale. - Jeśli wszyscy będziemy ślepi i czymś się przykryjemy, może Hugo zdoła nas niepostrzeżenie przemycić do rezydencji. - Nie zaatakują go? - zdziwił się Seth. - Golem to niełatwy cel - wyjaśniła babcia. - Wielu potencjalnych wrogów nie zechce go niepokoić, jeśli pomyślą, że jest sam. Dziadek zatarł ręce. - Nie mamy wiele czasu. Do dzieła. *** Zachodziło słońce, kiedy Kendra i Seth brnęli przez pustą połać trawy w kierunku centaurów. Złoty blask rozświetlał pękate mięśnie torsu, barków oraz ramion dwóch postaci, które stały nieruchomo, ze stoickim spokojem spoglądając w stronę stawu. - Uważam, że nie powinieneś ze mną iść - syknęła Kendra. - Jesteś zbyt wybuchowy. Musimy ich szczerze błagać. - Myślisz, że jestem kompletnym idiotą? - oburzył się jej brat. - Każdy umie błagać! Dziewczynka spojrzała na niego z powątpiewaniem. - Naprawdę potrafisz pokornie prosić zarozumiałych głupków o przysługę? Seth przez chwilę się zawahał. - Oczywiście - oświadczył w końcu. - Lepiej tego nie zepsuj - ostrzegła Kendra, zniżając głos do szeptu. - Pamiętaj, że płaszcząc się przed centaurami, tak naprawdę nimi manipulujemy. Duma to ich słabość, a my zamierzamy ją wykorzystać, żeby zdobyć to, czego nam potrzeba. Zaczną się chełpić, ale jeśli spełnią nasze prośby, to my będziemy górą. - A jak nas odeślą z niczym? - To przynajmniej zyskamy satysfakcję, że próbowaliśmy - odparła zwyczajnie Kendra. -I na tym się skończy. Nie możemy sobie pozwolić na dodatkowe kłopoty. Od jutrzejszego dnia zbyt wiele zależy Będziesz się umiał zachować? - Tak. - Tym razem Seth powiedział to z większym przekonaniem.

- Chodź za mną - poleciła dziewczynka. - Najpierw cię przedstawię. Gdy się zbliżali, centaurowie w ogóle nie zwracali na nich uwagi. Nawet gdy stanęli tuż przed nimi, obaj wciąż wpatrywali się w coś nieokreślonego w oddali. - Krzepkonogi, Chmuroskrzydły, to moja siostra Kendra - odezwał się Seth. - Bardzo chciała was poznać. Chmuroskrzydły opuścił wzrok, by spojrzeć na dwójkę dzieci. Krzepkonogi - nie. - Przychodzimy do was z misją niecierpiącą zwłoki - poinformowała Kendra. Chmuroskrzydły przyglądał się jej przez moment. Zadrgało srebrne futro. - Już odrzuciliśmy zaproszenie waszego dziadka do narady. - Nie przyszliśmy po to, żeby je powtórzyć - odrzekła dziewczynka. - Obmyśliliśmy plan zdobycia przedmiotu, który może nam pomóc w pokonaniu zarazy. Wiele innych istot obiecało nam wsparcie, ale bez was jesteśmy pozbawieni przywództwa. Teraz spojrzeli na nią obaj centaurowie. - Musimy odwrócić uwagę mrocznych stworzeń, które pilnują tego terenu - mówiła dalej żeby mój dziadek oraz kilka innych osób zdołali się wymknąć na poszukiwanie tego przedmiotu. Wszystkim pozostałym istotom brakuje prędkości i talentu potrzebnego, żeby poprowadzić szarżę przez główny przesmyk w żywopłocie. - Tylko skażeni centaurowie byliby dla nas wyzwaniem - przyznał Chmuroskrzydły, spoglądając na Krzepkonogiego. - Bez trudu zostawilibyśmy w tyle satyrowskie straże - ocenił ten drugi. - Skąd możemy wiedzieć, że ten plan jest godzien naszego przywództwa? - zapytał Chmuroskrzydły. Kendra zawahała się i zerknęła na brata. - Żeby zrealizować tę misję, mój dziadek jest gotów zaryzykować życie swoje i swojej rodziny - powiedział Seth. - Nie mamy gwarancji, że się uda, ale to przynajmniej jakaś szansa. - Bez waszej pomocy nigdy się nie przekonamy, czy mogło się udać - stwierdziła z przesadą Kendra. - Prosimy. - Potrzebujemy was - dodał jej brat. - Jeśli plan wypali, uratujecie Baśniobór przed niekompetentnym nadzorem naszego dziadka. - Zerknął na Kendrę, szukając aprobaty. Centaurowie nachylili się do siebie i zaczęli się cicho naradzać.

- Brak przywództwa to faktycznie wasz problem - oznajmił Krzepkonogi. - Ale wraz z Chmuroskrzydłym uznaliśmy, że nas on nie interesuje. Musimy odrzucić waszą propozycję. - Co?! - wrzasnął Seth. - Mówicie poważnie?! Wobec tego bardzo się cieszę, że pół rezerwatu zobaczy, kto nawet nie kiwnął palcem, kiedy Baśniobór był zagrożony. Kendra spiorunowała brata wzrokiem. - Niewiele nas obchodzi los satyrów i ludzi, a jeszcze mniej dbamy o ich reakcję na naszą obojętność - oświadczył Chmuroskrzydły. - Tak czy inaczej dzięki - powiedziała Kendra. Złapała brata za ramię, żeby go odciągnąć, ale się wyrwał. - Dobrze - parsknął Seth. - Ale ja tam jutro idę. Macie być z czego dumni: nie starczyło wam nawet tyle odwagi, ile ma zwykły ludzki chłopiec. Centaurowie zesztywnieli. - Czy mnie słuch myli, czy ten szczeniak nazwał nas tchórzami? - spytał Chmuroskrzydły niepokojącym tonem. - Nasza decyzja, żeby nie poprowadzić waszej akcji dywersyjnej, nie ma nic wspólnego ze strachem. Uznaliśmy jedynie, że to działanie jest bezcelowe. Krzepkonogi wbił w Setha wściekłe spojrzenie. - Jestem pewien, że ten młodociany człowiek źle się wyraził. Seth skrzyżował ramiona na piersiach i bez słowa odwzajemnił spojrzenie. - Jeśli nie cofnie tej obelgi - rzekł groźnie Krzepkonogi - to będę się domagał natychmiastowej satysfakcji. Nikomu, małemu czy dużemu, nie pozwolę szargać mojego honoru. - Że niby pojedynek? - spytał Seth z niedowierzaniem. - Chcesz dowieść swojej odwagi, bijąc dzieciaka? - To słuszne spostrzeżenie - przyznał Chmuroskrzydły, kładąc dłoń na ramieniu towarzysza. - Zadając się z wieprzami, tylko się zbrukamy. - Jesteście dla nas martwi - oznajmił Krzepkonogi. - Odejdźcie. Kendra próbowała odciągnąć brata, ale Seth okazał się zbyt silny. - Kupa mięśni i zero kręgosłupa - warknął chłopiec. - Chodź, weźmiemy sobie na przywódcę któregoś satyra. Albo może krasnala. Zostawmy te tchórzliwe kucyki, niech dalej udają, że mają honor. Kendra miała ochotę go udusić.

- Z litości zlekceważyliśmy twoją zniewagę - wściekał się Krzepkonogi - a ty wciąż nie chcesz ustąpić? - Podobno jestem martwy - przypomniał Seth. - Trzymaj się jednej wersji, zrzędo. Krzepkonogi zacisnął pięści. Mięśnie jego przedramion się naprężyły, a na potężnej szyi nabrzmiały żyły. - W porządku. Jutro o świcie rozstrzygniemy kwestię mojego honoru. - Nic z tego - odparł Seth. - Nie biję się z osłami. Najbardziej martwią mnie twoje pchły. No i jeszcze prawdziwe problemy, które trzeba rozstrzygnąć. Proszę bardzo, możesz mnie zamordować w moim namiocie. - Po tym, jak z premedytacją go obraziłeś, Krzepkonogi ma prawo wyzwać cię na pojedynek - potwierdził Chmuroskrzydły. - Jestem świadkiem tej rozmowy. - Następnie zrobił ręką gest wskazujący teren wokół. - Co więcej, to schronienie stworzeń światła. Jako człowiek jesteś tu intruzem. Podobnie jak najady w stawie Krzepkonogi również mógłby cię bezkarnie zgładzić, gdyby tylko zechciał. Kendrę ścisnęło w żołądku. Seth robił wrażenie poruszonego. - Ale w ten sposób wcale nie obroniłby swojego dobrego imienia - powiedział chłopiec niemal opanowanym głosem. - Jeśli zależy wam na honorze, poprowadźcie jutro akcję dywersyjną. Centaurowie zbliżyli głowy i zaczęli cicho rozmawiać. Po chwili odsunęli się od siebie. - Secie Sorensonie - zaintonował doniośle Krzepkonogi - jak długo żyję, nigdy nie zostałem tak otwarcie znieważony. Twoje słowa są niewybaczalne. Jednakże nie uszło mojej uwagi, że z twej strony był to nierozważny fortel mający na celu pozyskanie mojego wsparcia, jakże odmienny od nieporadnych pochlebstw, których początkowo próbowaliście. Za bezczelne odrzucenie mojego wyzwania powinienem cię zgładzić tu i teraz. Jednak w uznaniu desperackiego męstwa, którym zostały podyktowane twoje słowa, chwilowo cię oszczędzę i zapomnę o tej rozmowie, jeśli padniesz na kolana, będziesz błagał o litość, przyznasz się do niepoczytalności oraz okrzykniesz siebie nędznym tchórzem. Seth się zawahał. Kendra szturchnęła go łokciem. W końcu pokręcił głową. - Nie. Nie zrobię tego. Wtedy rzeczywiście byłbym tchórzem. Cofam tylko to, co powiedziałem o moim dziadku, że źle zarządza rezerwatem. To prawda: próbowaliśmy wam schlebiać.

Brzęknął metal i Krzepkonogi dobył ogromnego miecza. Kendra wcześniej nie zauważyła pochwy wiszącej u jego boku. Centaur uniósł wysoko klingę. - Nie czerpię z tego przyjemności - warknął groźnie. - Mam lepszy pomysł - ubiegł go Seth. - Jeżeli jutro poprowadzicie dywersję, a ja wrócę żywy, to stanę do pojedynku. Wtedy będziesz mógł obronić swój honor tak, jak chcesz. Kendra odniosła wrażenie, że centaur poczuł ulgę. Zamienił kilka słów z Chmuroskrzydłym. - Dobrze - rzekł. - Osiągnąłeś swój cel, choć nie za darmo. Jutro poprowadzimy waszą akcję dywersyjną. Następnego dnia o świcie rozstrzygniemy kwestię twojego zuchwalstwa. Kendra wzięła brata za rękę. Tym razem pozwolił, żeby go odprowadziła. Odezwała się dopiero wtedy, gdy znacznie oddalili się od centaurów. - Oszalałeś? - Siłą woli musiała się opanować, żeby nie krzyknąć na cały głos. - Przekonałem ich do pomocy - odparł Seth. - Wiedziałeś, że są aroganccy, wiedziałeś, że mogą się nie zgodzić, ale i tak ich obrażałeś! Mogłeś dać się zabić, a to nie tylko głupie, lecz na dodatek utrudniłoby nam ratowanie Baśnioboru! - Ale jakoś wciąż żyję - stwierdził chłopiec i poklepał się po tułowiu, jakby zdziwiony, że jest w jednym kawałku. - O dziwo. Tylko pewnie już niedługo. - Przynajmniej przez dwa dni. - Nie bądź taki prędki. Jeszcze nie poinformowaliśmy dziadków, co się stało. - Nie mów im - poprosił Seth nagle płaczliwym tonem. - I tak wszystko już się okropnie poplątało. Zrobię, co tylko zechcesz, tylko nic nie mów. Kendra uniosła ręce. - Teraz to mnie błagasz. - Jak im powiesz, nie pozwolą mi pójść do rezydencji, a przecież mnie potrzebują. Poza tym na darmo będą się martwić. Stracą koncentrację i zaczną popełniać błędy. Słuchaj, potem będziesz im mogła powiedzieć. Zrobisz ze mnie tak wielkiego głupka, jak tylko ci się podoba. Ale dopiero po wyprawie do rezydencji. Argumentacja brata miała sporo sensu. - Dobra - zgodziła się Kendra. - Poczekam do jutrzejszego popołudnia.

Seth uśmiechnął się tak szeroko, że od razu zapragnęła zmienić zdanie.

Rozdział XVIII Stara rezydencja Kendra samotnie oparła się o gładką balustradę altanki. Obserwowała dziesiątki istot, które zajmowały miejsca na polu. Driady i hamadriady skupiały się wokół wgłębienia, gdzie można się było przedostać przez żywopłot. Doren poprowadził oddział satyrów przez główną szczelinę przy ścieżce. Lśniące formacje wróżek patrolowały powietrze. Krzepkonogi i Chmuroskrzydły zajęli pozycje pośrodku pola, w pobliżu Hugona i wózka. Nie wszystkie istoty brały udział w mobilizacji. Większość wróżek fruwała wokół porośniętych roślinnością kratownic drewnianego chodnika i bawiła się wśród kwiatów. Krasnale jak jeden mąż skryły się w swych namiotach. Skarżyły się dziadkowi, że bieganie nie jest ich mocną stroną. Pochowały się też stworzenia bardziej przypominające zwierzęta. Wiele nimf i satyrów oglądało wydarzenia z innych altanek. Nawet w cieniu południowy żar był nie do zniesienia. Kendra wachlowała się wiotką dłonią. Nie widziała Setha, babci, Warrena ani Dale’a. Położyli namiot i schowali się pod nim na wózku. Z przodu stał dziadek. Podparty pod boki nadzorował ostatnie przygotowania. Kendra dotrzymała słowa i nie powiedziała nikomu o umowie Setha z Krzepkonogim. Dziadkowie ogromnie się ucieszyli na wieść, że centaurowie wezmą udział w akcji dywersyjnej. Dziewczynka bardzo się starała udawać równie radosną. Dziadek uniósł chustkę, przez chwilę nią pomachał, a potem upuścił. Gdy jedwabny kwadrat opadał na ziemię, Chmuroskrzydły wspiął się na tylne nogi. Końskie mięśnie napięły się pod srebrnym futrem. Ściskał w dłoni olbrzymi łuk. Przez szerokie plecy przewiesił kołczan pełen strzał wielkich jak oszczepy. Krzepkonogi zamaszystym ruchem wyciągnął z pochwy swój potężny miecz. Polerowana stal zalśniła w blasku słońca. Obaj pognali w kierunku przesmyku w żywopłocie. Rozpędzone kopyta wzbijały kępki trawy. Galopowali z taką prędkością, że Kendrze aż zabrakło tchu. Ramię w ramię przebili się przez odstęp, tratując mrocznych satyrów, którzy usiłowali stanąć im na drodze.

Dwudziestu kozłów z wściekłym okrzykiem oderwało się od żywopłotu po obu stronach przejścia. Popędzili w ślad za centaurami, rozpierzchając się na wszystkie strony. Pomknęło za nimi kilka hamadriad. Chociaż satyrowie byli szybcy i zwinni, nimfy zawstydzały ich, bardziej frunąc, niż biegnąc, i bez wysiłku oddalając się od pościgu. Kendra uśmiechnęła się pod nosem. Żaden oczarowany satyr nigdy nie miał szans dogonić hamadriady, która nie chciała dać się złapać. W różnych miejscach pola driady i satyrowie przeciskali się przez ukryte szpary w żywopłocie, często na czworakach. Wróżki przelatywały górą i wzbijały się w niebo, gonione przez swe cieniste siostry. Satyrowie obserwujący zamieszanie z drewnianego chodnika gwizdali, tupali nogami i wykrzykiwali. Ze stawu wynurzyło się wiele najad. Ociekając wodą, przyglądały się szeroko otwartymi oczami. Wśród tego zamieszania Hugo ruszył naprzód, ciągnąc za sobą wózek. Dziadek schował się pod namiotem wraz z pozostałymi. Kendra wstrzymała oddech, kiedy olbrzymi golem przez nikogo niezatrzymywany przebiegł przez szparę w żywopłocie. Wkrótce zniknął jej z pola widzenia. Za wózkiem wybiegło kilka rosłych driad i rozdzieliło się na różne strony. Za nimi furkotały zwiewne szaty i długie włosy. Satyrowie i hamadriady zaczęli wracać przez główne wejście oraz szczeliny w żywopłocie. Jedni się śmiali, inni wyglądali na wzburzonych. Kendra obejrzała się w stronę najad. Ich wodo rostowe włosy lśniły od szlamu, a mokre twarze były zaskakująco młode i delikatne jak na istoty, których ulubioną rozrywką było topienie ludzi. Dziewczynka skrzyżowała spojrzenie z jedną z nich, po czym pomachała. W reakcji wszystkie natychmiast zanurkowały do wody. Przez następne kilka minut wróciło jeszcze więcej wróżek, satyrów i driad. Kolejne istoty pojawiające się na polu wokół stawu trafiały w objęcia przyjaciół. Większość odwracała się, z niepokojem wyczekując brakujących bliskich. Upływały minuty, a powroty stawały się coraz rzadsze. Obaj centaurowie wpadli przez szczelinę w żywopłocie na pełnym biegu, z bokami pokrytymi pianą, zmuszając gromadę mrocznych wróżek do zaprzestania pościgu. Chmuroskrzydłemu zostały w kołczanie tylko dwie strzały.

Niecałą minutę później w wejściu zjawił się Doren walczący z kilkoma mrocznymi satyrami. Wiódł za sobą gromadkę zdesperowanych towarzyszy. Pół tuzina kozłów rozepchnęło przeciwników na boki i wpadło przez szparę wprost w ramiona kolegów. Na skraju pola Kendra zobaczyła znajomą postać. Śnieżnobiałe futro Verla było umazane kurzem, a ślady ugryzień i zadrapań szpeciły mu tors oraz ramiona. Satyr z wysiłkiem zrobił krok naprzód. Przedarł się aż tutaj, ale teraz wytrzeszczył oczy w panice, nie mogąc przekroczyć niewidzialnej bariery. Kendra obserwowała, jak jego dziecinna twarz wykrzywia się i przybiera bardziej kozi wygląd, a białe futro zaczyna ciemnieć. Beczący czarni satyrowie dopadli go z tyłu, powalili na ziemię i przygnietli całą kupą. Gdy po paru chwilach znowu wstał, miał głowę kozła oraz owłosienie czarne jak sadza. Satyrowie i hamadriady wycofali się z przesmyku. Kendra zeszła po schodkach altany i pobiegła do Dorena. - Udało im się uciec? - zapytał. - Tak - powiedziała dziewczynka. - To okropne, co spotkało Verla. - Paskudna sprawa - przyznał Doren. - Przynajmniej większość z nas zdołała wrócić. Najgorzej zrobiło się wtedy, gdy stado mrocznych wróżek okrążyło jedną z najpotężniejszych driad. Prędko ją przemieniły, a wtedy załatwiła wielu naszych. Widzę, że centaurowie też dotarli cali i zdrowi. Doren skinął głową w stronę Krzepkonogiego i Chmuroskrzydłego, którzy stali otoczeni wianuszkiem ożywionych satyrów i ponuro znosili ich zachwyty. - Szybcy byli - oceniła Kendra. Centaur przytaknął ruchem głowy. Spróbował zetrzeć błoto z obojczyka. - Rzeczywiście potrafią biegać. I umieją się bić. Chmuroskrzydły jedną strzałą przybił do drzewa dwóch satyrów. Krzepkonogi wrzucił mroczną driadę do rowu. W końcu pojawił się ciemny centaur i zmusił ich do odwrotu. Krzepkonogi i Chmuroskrzydły ruszyli kłusem, oddalając się od swych wielbicieli. Kendra z rozpaczą przyglądała się wydatnej muskulaturze pleców tego pierwszego. Jeśli Seth przeżyje wyprawę do rezydencji, mocarny centaur będzie na niego czekał. Zastanawiała się, czy nie byłoby lepiej, gdyby jej brat został cieniem. Przebywając pod płachtą namiotu wraz z czterema osobami, Seth oddychał nagrzanym, nieświeżym powietrzem. Zamknął oczy i usiłował skupić się na czymś innym niż własny

dyskomfort. Wyobrażał sobie, jak przyjemnie byłoby wytknąć głowę na zewnątrz i cieszyć się pędem wiatru, kiedy Hugo gnał drogą. Dzień był gorący i parny, ale to nic w porównaniu z duszną atmosferą pod plandeką. Cały poranek okazał się dla Setha surrealistyczny. Chłopak patrzył na kozły oraz jelenie przechadzające się po polu, a także świstaki zgromadzone w obozie nad stawem. Dziadek długo omawiał plany z dwoma końmi, a później wydawał polecenia dziwnie ruchomej kupie kamieni. Kendra powiedziała bratu, który kozioł to Doren. Posłużyła również za tłumacza, kiedy życzyli sobie nawzajem szczęścia. Seth słyszał wyłącznie beczenie. W jego oczach cała scena wokół stawu wyglądała tak idiotycznie, że przez chwilę zastanawiał się, czy mleko nie pomieszało wszystkim w głowach. Kiedy jednak sterta kamieni podniosła go z trawy i łagodnie postawiła na wózku, nie ulegało wątpliwości, że dzieje się tu wiele rzeczy, których oczy chłopca po prostu nie dostrzegają. Wózek gwałtownie podskoczył i Seth uderzył czaszką o ściankę. Złapał się za głowę, przeczołgał na środek zatłoczonego pojazdu, po czym oparł ją na splecionych ramionach. Spróbował się odprężyć, wdychając ciepłe, duszne powietrze. Przez pierwszą część podróży był nerwowy, ponieważ wiedział, że w każdej chwili mogą ich napaść mroczne stworzenia. Jednak w miarę upływu czasu atak zdawał się coraz mniej prawdopodobny. Wyglądało na to, że plan zadziałał. Teraz wystarczyło już tylko dotrzeć do rezydencji i nie udusić się po drodze. Nuda oraz niewygoda prędko stały się dla Setha największym problemem. Leżąc prawie bez ruchu, cały mokry od potu, wyobrażał sobie, że jego twarz znajduje się tuż pod wylotem klimatyzatora, który owiewa go zimnym powietrzem. Marzył o szklance lodowatej wody. Tak zimnej, że od chłodu szkła bolały ręce i mrowiły zęby. Tkwił wyciągnięty obok Warrena. Miał ochotę z nim porozmawiać albo chociaż szeptem się poskarżyć, ale surowo zakazano mu się odzywać. Posłusznie zastosował się do polecenia, nie ruszał się i milczał. Powstrzymywał się, nawet gdy zbierało mu się na kaszel. Tymczasem wózek bez przerwy toczył się naprzód. Seth wsunął rękę do kieszeni i zaczął się bawić porcją morsowego masła owiniętą w plastikową folię. Każdy z uczestników wyprawy dostał trochę na wypadek sytuacji, w której widzenie magicznych stworzeń okazałoby się lepsze niż dobrowolna ślepota. Chłopiec miał ochotę zjeść teraz masło tylko po to, żeby odwrócić własną uwagę od nieprzyjemnego otoczenia.

Dlaczego nie zabrał cukierków? Albo wody? Z rozpaczą myślał o swym wspaniałym zestawie kryzysowym, który został w domu pod łóżkiem. Jak on mógł o nim zapomnieć, kiedy schodził po schodach z pułapkami? Przecież tam były żelki! Jazda stała się bardziej uciążliwa, zupełnie jakby Hugo ciągnął wózek po ogromnej tarce. Seth zacisnął zęby, żeby przestały dzwonić. Od tych wibracji aż się nie dało myśleć. W końcu wózek gwałtownie się zatrzymał. Chłopiec usłyszał szelest - to dziadek wyglądał spod przykrycia. - Jesteśmy na skraju ogrodu, który otacza rezydencję - poinformował cicho Stan. - Tak jak się obawiałem, Hugo nie może iść dalej. Wysiadamy, nie widzę zagrożenia. Seth z ulgą wyczołgał się spod namiotu. Uspokoił się, widząc, że wszyscy są równie spoceni i czerwoni na twarzy jak on. Ubranie kleiło mu się do ciała. Choć powietrze nie okazało się aż tak świeże, jak oczekiwał, to mimo wszystko wolał je od dusznego wnętrza wózka. Za pojazdem ciągnęła się ścieżka z kamiennych płyt. Po bokach stały resztki starych domków i szałasów. Wiele płyt znajdowało się nie na swoim miejscu, a spomiędzy szczelin wyrastały wysokie chwasty. Nierówna powierzchnia drogi wyjaśniała niedogodności ostatniego odcinka jazdy. Seth już kiedyś tędy szedł - powinien był się domyślić! Przed nimi ścieżka się zapętlała, tworząc kolisty podjazd, z którego wchodziło się do imponującej rezydencji. W porównaniu z drogą mocno nadszarpniętą zębem czasu oraz walącymi się zabudowaniami dom był w doskonałym stanie. Miał trzy kondygnacje, a przed wejściem stały cztery majestatyczne kolumny. Pnącza porosty szare ściany, a okna zostały przykryte ciężkimi zielonymi okiennicami. Seth wpatrywał się w rezydencję z szeroko otwartymi ustami. Od jego ostatniej wizyty nastąpiły tu upiorne zmiany. Z przeróżnych stron do budynku biegły setki cienkich czarnych przewodów. Wchodziły do wnętrza przez ściany, kilka było dość grubych, ale większość nitkowata i trudno widoczna. Cieniste sznury rozbiegały się stąd we wszystkich kierunkach, wiele z nich znikało w ziemi, a niektóre wiły się wśród okolicznej roślinności. - O co chodzi z tymi drutami? - zapytał Seth. - Drutami? - powtórzył dziadek. - Sznurkami, przewodami, nie wiem, jak to nazwać - uściślił chłopiec. - Są wszędzie. Pozostali spojrzeli na niego z troską. - Nie widzicie ich? - Seth już znał odpowiedź.

- Żadnych sznurów - potwierdził Warren. - Widziałem już coś takiego - oznajmił chłopiec. - Podobne przewody ciągnęły się za mrocznymi istotami. Wygląda na to, że wszystkie prowadzą właśnie tutaj. Dziadek wydął usta i głośno odetchnął. - Odkryliśmy wskazówki sugerujące, że winowajcą jest istota, która w jakiś sposób połączyła się z Kurisokiem. Mieliśmy też informację, że zjawa nawiedzająca rezydencję jest powiązana z demonem. - Co to może być za istota? - zapytał Warren. - Jakakolwiek - odrzekł dziadek. - Kiedy związała się z Kurisokiem, stała się zupełnie nowym bytem. - Ale skoro się z nim złączyła, to jakim cudem znajduje się tutaj? - dziwił się Dale. Przecież Kurisok musi przebywać na swoim terytorium. Stan wzruszył ramionami. - Jeśli miałbym zgadywać, to obstawiam jakąś zdalną więź. Wygląda na to, że coś przypominającego mroczne przewody łączy potwora zamieszkującego rezydencję ze wszystkimi odmienionymi stworzeniami w rezerwacie. - Czy mimo to idziemy szukać artefaktu? - zapytał Warren. - Nie widzę innego rozwiązania - odrzekł dziadek. - Baśniobór może nie przetrwać kolejnego tygodnia. To pewnie nasza jedyna szansa. Poza tym nie możemy myśleć o pokonaniu istoty, która się tu zalęgła, dopóki nie ustalimy, czym ona jest. - Zgadzam się - powiedziała babcia. Dale i Warren pokiwali głowami. Dziadek zerknął na zegarek. - Lepiej już ruszajmy, bo w przeciwnym razie ucieknie nam okazja. Zostawiwszy Hugona, Stan poprowadził ich ku frontowym schodkom rezydencji. Seth cały czas był bardzo czujny. Wypatrywał podejrzanych zwierząt, ale nie zauważył żadnych śladów życia. Żadnych ptaków, wiewiórek ani owadów. - Cicho - mruknął nieufnie Dale. Dziadek uniósł dłoń i wykonał palcem wskazującym kolisty gest sugerujący, żeby zrobili rundę wokół domu. Teraz, gdy znajdowali się już tak blisko, Seth nie mógł uniknąć dotknięcia niektórych przewodów. Z ulgą stwierdził, że są równie nienamacalne jak cienie. Po drodze w

każdej chwili był gotów na to, że zostaną zaatakowani, zwłaszcza ilekroć wychodzili zza rogu, ale obeszli całą rezydencję, nie napotykając przeszkód. Znaleźli kilka okien ulokowanych na tyle nisko, żeby można było wejść przez nie do wnętrza. Odkryli również tylne drzwi. - Poprzednio drzwi frontowe też były niezamknięte? - szepnął dziadek do Setha. - Zgadza się. - Ruth i ja wejdziemy od przodu - postanowił Stan. - Warren rozpocznie od tylnych drzwi. Dale, wybierz któreś z bocznych okien. Seth, zostań na zewnątrz. Gdybyśmy ponieśli klęskę, natychmiast wracaj do Hugona i poinformuj o wydarzeniach siostrę oraz resztę istot, chyba że jakiś niezwykle ważny powód nakaże ci inny tok postępowania. Jeżeli sami zmienimy się w cienie, spróbujemy się z wami skontaktować. Niech wszyscy zapamiętają: interesuje nas pokój na drugim piętrze wysunięty najdalej na północ. - Wskazał dłonią północny kraniec budynku. - To pewnie na końcu jakiegoś korytarza. Nie zapomnijcie szyfru do sejfu: trzydzieści trzy, dwadzieścia dwa, trzydzieści jeden. - Spojrzał na zegarek. - Mamy około siedmiu minut. - Jaki będzie sygnał do działania? - zapytał Warren. - Zagwiżdżę - odparł Stan, unosząc dwa palce do ust. - Miejmy to już za sobą - powiedział Dale. Obaj bracia pobiegli i zniknęli za rogiem domu, tymczasem dziadkowie ruszyli po schodkach. Stan spróbował otworzyć drzwi frontowe, a gdy okazały się niezamknięte, zrobił krok wstecz, po czym spojrzał na zegarek. Seth tak mocno zaciskał pięści, że kiedy rozprostował palce, zobaczył, że paznokcie zostawiły sierpowate ślady. Nie odrywając wzroku od zegarka, dziadek powoli uniósł palce do ust. Ciszę rozdarł przeszywający gwizd. Babcia, ściskając w jednej ręce kuszę, a w drugiej garść proszku błyskowego, weszła za nim przez drzwi frontowe, które dziadek zamknął za sobą. Seth usłyszał trzask drewna oraz brzęk rozbijanego szkła dochodzące z boku domu. Domyślił się, że to Dale dostaje się do wnętrza przez okno. Następnie znów nastała cisza. Chłopiec rozprostował palce i zaczął stukać stopą o ziemię. W dłoniach czuł tętno. Wpatrywanie się w uśpiony dom było istną torturą. Musiał zobaczyć, co tam się dzieje. Jakim cudem miał ocenić, czy pojawił się jakiś niezwykle ważny powód, żeby ruszyć z pomocą, skoro nie znał przebiegu wydarzeń? Wszedł po schodkach na ganek, popchnął drzwi i zerknął do środka przez powstałą szparę. Dom był taki, jakim go zapamiętał - ładnie umeblowany, ale pokryty warstwą kurzu i

obwieszony pajęczynami. Dziadkowie znieruchomieli u podnóża szerokich schodów. Na szczycie wirował słup kurzu sięgający aż do sufitu. Wszystkie sznury i przewody różnej grubości zbiegały się w tej trąbie powietrznej, tworząc masę cienia z grubsza przypominającą ludzką sylwetkę. Seth przekroczył próg. Powietrze wydawało się mocno schłodzone. Z ust chłopca wydobywały się białe kłęby pary. Dłoń, w której babcia trzymała kuszę, drżała, jakby Ruth usiłowała udźwignąć ogromny ciężar. Wirujący słup kurzu sunął w dół schodów. Zmartwiali dziadkowie ani drgnęli, żeby zejść mu z drogi. Chociaż Seth nie odczuwał tego samego paraliżującego strachu co oni, to chłód był prawdziwy, a widok - przerażający. Chłopiec wiedział, że jeśli zaraz czegoś nie zrobi, jego dziadkowie będą zgubieni. Czarne serce plagi cienia podążało prosto na nich. Wyciągnął z kieszeni morsowe masło, rozerwał folię, zanurzył palec w papce, a potem włożył go do ust. Kiedy przełknął, widok stał się wyraźniejszy. Słup kurzu zniknął, zastąpiony przez widmową kobietę owiniętą powłóczystymi czarnymi szatami. Jej bose stopy unosiły się parę centymetrów nad schodami. Rozpoznał ją! To ta sama zjawa, która rok temu, w noc kupały ukazała się za oknem na strychu! Walczyła po stronie Muriel i Bahumata w bitwie o Zapomnianą Kaplicę! Wszystkie mroczne nici biegły właśnie do niej. Skóra i strój kobiety były zalane cieniem. Zamiast oczu miała czarną pustkę. Falujące wstęgi materiału wyciągały się w kierunku dziadków i przesuwały zupełnie jak poruszane jakimś powolnym powiewem. - Dziadku! Babciu! - wrzasnął Seth. Nie zareagowali. - Stan! Ruth! Uciekajcie! Wykrzyczał te słowa łamiącym się głosem. Dziadkowie ani drgnęli. Zjawa przystanęła. Przez moment jej bezduszne oczodoły wpatrywały się w chłopca. Popędził w stronę babci i dziadka. Gnał szybciej niż widmowy materiał, ale miał do pokonania większą odległość. Czarne kosmyki dotarły pierwsze. Oplotły dziadków niczym macki. Seth zahamował z poślizgiem i patrzył przerażony, jak oblewa ich ciemność. Potem się obrócił i wybiegł przez drzwi frontowe. Jego dziadkowie zmienili się w cienie. Musiał się pospieszyć. Może jeszcze zdąży uratować Dale’a lub Warrena. Pędząc dookoła domu, z trudem usiłował przekonać samego siebie, że znajdzie sposób na przywrócenie dziadkom normalnej postaci. I Tanu. I Coulterowi. Zastanawiał się, ile czasu

pozostało do pojawienia się sejfu. Nawet jeśli nikomu innemu się to nie uda, koniecznie musiał się dostać do tego pokoju na górnym piętrze i zdobyć artefakt. Nietrudno było stwierdzić, przez które okno Dale wszedł do środka - zdradzały to wyrwana okiennica i rozbita szyba. Seth podskoczył, złapał się parapetu i podciągnął. Dale stał nieruchomo w zakurzonym salonie plecami do okna. - Dale, wracaj - syknął chłopiec. - Musisz uciekać. Mężczyzna nie dał znaku, że usłyszał ostrzeżenie. Nie drgnął. Za nim, w drzwiach, Seth zobaczył zjawę, która sunęła w ich kierunku. Chłopiec zeskoczył z okna i pognał na tył domu. Pomyślał, że może podczas gdy widmowa dama będzie zajęta Dale’em, on zdoła wbiec po schodach.: Gdy otworzył tylne drzwi, zastał Warrena rozciągniętego na ziemi na przeciwległym końcu kuchni w takiej pozycji, jakby usiłował czołgać się naprzód. Ile czasu zajęłoby wyciągnięcie go na dwór? Czy z tego powodu Seth przegapi okazję na przemknięcie się po schodach? Możliwe, ale przecież nie mógł go tak zostawić! Przykucnął, wziął Warrena pod ramiona i zaczął wlec go w stronę drzwi po wyłożonej kafelkami podłodze. - Seth - wydyszał mężczyzna. - Jesteś przytomny? - spytał zdziwiony chłopiec. Warren podciągnął nogi i Seth pomógł mu wstać. - Tak mi zimno… jak w zagajniku - wybełkotał. - Musimy się pospieszyć -.wykrzyknął Seth. Popędził przez kuchnię, ale Warren nie poszedł za nim. Ponownie robił wrażenie sparaliżowanego. Chłopiec wrócił i złapał go za ręce. W oczach mężczyzny znów zatliło się życie. - Twój dotyk… - wymamrotał Warren. - Biegnijmy! - powiedział Seth. Trzymając dłoń przyjaciela, poprowadził go przez dom w stronę sieni. Mężczyzna zataczał się i stawiał kroki na sztywnych nogach, ale zachowywał przyzwoite tempo. Dotarli do schodów, po czym ruszyli na górę. Zdyszany Warren się potknął, więc Seth dalej parł, podpierając się wolną ręką. Robił, co mógł, żeby ciągnąć go za sobą. Kiedy zerknął w dół, zobaczył, jak mroczna zjawa wraca do sieni. Jej szaty powiewały z senną powolnością. Sunęła ku nim, unosząc się i płynąc naprzód.

Dotarli do korytarza na pierwszym piętrze. Minęli wiszącą na ścianie fotografię Pattona oraz Leny. Seth trzymał Warrena oburącz - taki kontakt zdawał się dodawać mu sił. Słaniając się na nogach, dobiegli do podnóża schodów wiodących na górę w tej samej chwili, gdy widmowa kobieta znalazła się w holu i zaczęła przemieszczać się w ich stronę. Przyjaciele pokonali już większość stopni, kiedy Warren niefortunnie się potknął. Jego dłoń wymknęła się z uścisku Setha. Stoczył się z kilku schodów i zatrzymał nieruchomo. Seth natychmiast do niego doskoczył. Chwycił ręce mężczyzny w obie dłonie. Warren patrzył na niego nierównomiernie rozszerzonymi źrenicami. Z kącika ust ściekała mu krew. - Idź - wyszeptał bezgłośnie. Włożył rękę do kieszeni i wyciągnął garść proszku błyskowego. Cienista zjawa stanęła u podnóża schodów, ciągnąc za sobą niezliczone ciemne sznury. Warren cisnął w nią proszkiem. Nic nie błysnęło ani nie zaskwierczało. Jej furkoczące szaty płynęły w stronę intruzów. Seth puścił dłoń przyjaciela, po czym pognał na górę po dwa stopnie naraz. Jeśli nie zdobędzie artefaktu, to całe poświęcenie pójdzie na marne. Popędził korytarzem na drugim piętrze w stronę północnego krańca rezydencji. Poczuł ulgę, że bez Warrena może poruszać się tak szybko. Ani na chwilę nie spuszczał z oczu końca holu. Bez wytchnienia pracował nogami i rękami, aż w końcu uderzył ramieniem w drzwi, jednocześnie łapiąc za klamkę. Okazały się zamknięte. Seth zrobił krok w tył i kopnął je. Zadrżały, lecz się nie otworzyły. Od siły uderzenia zabolała go łydka. Kopnął ponownie, ale bez skutku. Trochę się cofnął, przykucnął, a później zaszarżował z opuszczonym ramieniem - przemienił się w pocisk wycelowany nie w drzwi, ale gdzieś za nie. Drewno pękło i otworzyły się gwałtownie. Chłopiec wpadł do środka, a potem wylądował na czworakach. Podniósł się, po czym zamknął za sobą drzwi, na ile to w ogóle było możliwe. Pokój, do którego właśnie się włamał, był szeroki. Miał dwa okna zasłonięte okiennicami. Podłogę z twardego drewna przykrywał orientalny dywan. Wzdłuż jednej ze ścian stały półki pełne książek. Obok łóżka z baldachimem znajdowała się przestrzeń wypoczynkowa z kilkoma fotelami. Nie było widać żadnego sejfu.

Czy prawidłowo uwzględnili czas letni? Czy sejf już zniknął? A może dopiero się pojawi? Możliwe, że już tutaj był, ale ukryty. Bez względu na poprawną odpowiedź Seth miał tylko kilka sekund, zanim dołączy do pozostałych jako cień. Dopadł do regału, po czym zaczął gorączkowo zrzucać całe naręcza książek z nadzieją, że w ścianie znajdzie ukryty sejf. Gdy to nic nie dało, obrócił się i rozbieganym wzrokiem rozejrzał po pokoju. I oto się pojawił, stał w kącie, gdzie jeszcze przed chwilą było pusto - ciężki czarny sejf, niemal równie wysoki jak Seth. Pośrodku miał srebrną tarczę szyfrową. Chłopiec długimi susami przemierzył pomieszczenie i rozpoczął wprowadzanie kodu. Tarcza obracała się gładko, zupełnie inaczej niż ta z szafki w szkolnej szatni - tamta chodziła opornie i cicho pstrykała, gdy wybrało się właściwą liczbę. Seth dwukrotnie obrócił tarczę w prawo do numeru trzydzieści trzy, potem raz w lewo do dwudziestu dwóch, a wreszcie z powrotem do trzydziestu jeden. Gdy pociągnął za klamkę, drzwi otworzyły się bezgłośnie. Na dnie sejfu leżał tylko jeden przedmiot: złota kula o średnicy mniej więcej trzydziestu centymetrów. Na polerowanej powierzchni mieściły się różne pokrętła i przyciski. Seth nie potrafił sobie wyobrazić, do czego może służyć to dziwne urządzenie. Wyciągnął kulę z sejfu. Okazała się nieco cięższa, niż przewidywał. Już kiedy wszedł do pokoju, było tu zimno, ale teraz temperatura gwałtownie spadała. Jak blisko znajdowała się cienista dama? Może tuż za drzwiami. Podbiegł do okna i otworzył okiennice. Po drugiej stronie nie znalazł dachu - tylko trzykondygnacyjny spadek wprost do ogrodu. Seth zaczął desperacko wciskać guziki na kuli. I nagle nie był już sam. Pojawił się przed nim wysoki, wąsaty mężczyzna. Miał białą koszulę z podwiniętymi rękawami, szare spodnie na szelkach oraz wysokie czarne buty. Był dość młody i dobrze zbudowany. Seth widział go już na fotografiach, więc błyskawicznie go rozpoznał. To Patton Burgess. - Jesteś najmłodszym kasiarzem, jakiego w życiu spotkałem - powiedział mężczyzna przyjaznym tonem. Zajaz potem jego mina uległa zmianie. - Co się dzieje? Drzwi otwarły się z hukiem. Cienista zjawa zawisła na progu. Na czole Pattona pojawiły się krople potu. Spróbował się obejrzeć, lecz jego ciało tylko słabo drgnęło. Seth wziął go za rękę, a wtedy mężczyzna obrócił się, żeby zerknąć na widmo. - Witaj, Efiro.

Zjawa postąpiła krok do tyłu. - Co się z tobą stało? - Patton cofał się w stronę okna, nie puszczając dłoni Setha. - Cóż, ciemność to zawsze równia pochyła. - Tam nie ma dachu - ostrzegł cicho chłopiec. Patton obrócił się i wdrapał na parapet. Puścił rękę Setha, a następnie skoczył - nie w dół, lecz w górę. Złapał się okapu nad oknem, po czym zamachał nogami, podciągając się na dach. Po chwili wyciągnął rękę. - Chodź! - zawołał. Efira wpłynęła do pokoju z gniewem wypisanym na twarzy. Sunęła w stronę Setha, rozwijając strzępy materiału. Chłopiec ścisnął kulę pod pachą, a potem ślepo zawierzył Pattonowi: wspiął się na parapet, złapał wyprostowaną rękę mężczyzny i się odepchnął. Patton mocno zacisnął mu dłoń wokół nadgarstka, po czym wciągnął go na dach. - Musimy stąd uciekać - oznajmił Seth. - Kim jesteś? - Wnukiem opiekuna. Baśniobór jest na skraju zniszczenia. Patton pognał po dachu. Gonty stękały i trzaskały pod jego stopami. Seth ruszył za nim. Mężczyzna biegł w stronę narożnika, gdzie rosło wysokie drzewo. Chyba nie zamierzał skakać! Bez chwili wahania odbił się od podłoża i pofrunął w powietrzu. Złapał za gałąź, która wygięła się, a potem pękła. Puścił ją, po czym złapał tę znajdującą się poniżej. Przekładając dłoń za dłonią, przesunął się aż do pnia. Następnie się podciągnął i usiadł okrakiem na konarze. - Rzuć mi Chronometr. - Pan myśli, że tam skoczę? - Kiedy skok jest jedyną opcją, to się skacze, i to tak, żeby wyszło. Dawaj. Seth rzucił kulę Pattonowi, który zwinnie chwycił ją jedną ręką. - W którą gałąź mam celować? - Na lewo od mojej - odparł mężczyzna. - Widzisz ją? Zostawiłem ci najlepszą. Ta gałąź znajdowała się co najmniej trzy metry od krawędzi dachu, półtora albo dwa metry poniżej. Łatwo w nią nie trafić. Seth już sobie wyobrażał, jak jego dłonie odbijają się od niej i nie dają rady jej uchwycić. - Nie myśl - polecił mu Patton. - Zrób parę kroków do tyłu i skacz. To wygląda gorzej, niż jest w rzeczywistości. Każdy dałby radę.

Seth spojrzał na odległą ziemię. Upadek z tej wysokości oznaczał niemal pewną śmierć. Cofnął się. Gonty zatrzeszczały mu pod nogami. Obejrzał się przez ramię i zobaczył sunącą ku niemu zjawę. Właśnie takiej motywacji potrzebował. Zrobił trzy kroki, po czym rzucił się z dachu. Spadał, a gałąź zbliżała się do jego wyciągniętych rąk. Uderzenie było mocne, ale chłopak wytrzymał. Konar wygiął się i zadrżał, lecz nie pękł. Podobnie jak wcześniej Patton, Seth dłoń za dłonią przesunął się aż do pnia. Tymczasem mężczyzna już schodził z drzewa. Seth ruszył na dół w brawurowym tempie. Bał się cienistej damy, która została na górze. Na końcowych trzech metrach nie było konarów. Chłopiec zawisł na ostatniej gałęzi, a potem się puścił. Patton go złapał.; - Masz stąd jakąś drogę ucieczki? - zapytał. - Hugo - odparł Seth. - Golem. - Prowadź. Pobiegli przez ogród. Kiedy chłopiec spojrzał za siebie, nie widział już Efiry. - Gdzie ona się podziała? - Efira nienawidzi światła słonecznego wyjaśnił Patton. - Wyjście na dach musiało jej sprawić duży ból. Nigdy nie była zbyt szybka, a teraz zdaje się jeszcze bardziej przytłoczona niż kiedykolwiek. Wie, że nas nie złapie, przynajmniej nie poprzez pościg. Masz może pojęcie, co się z nią stało? - Zna pan ożywieńca z zagajnika w dolinie czterech wzgórz? Patton zerknął na niego ze zdziwieniem. - Rzeczywiście, znam. - Uważamy, że Kurisok zdobył gwóźdź, który dawał moc ożywieńcowi. - W jaki sposób ożywieniec go stracił? Dotarli do wózka i wdrapali się do wnętrza. - Hugo, biegnij - wydyszał Seth. - Do stawu, najszybciej jak potrafisz. - Pojazd ruszył po zaniedbanej drodze. Chłopiec znalazł jeszcze trochę proszku błyskowego i podzielił się z Pattonem. - W zasadzie to ja go wyciągnąłem. - Ty? - Mężczyzna był oszołomiony. - Jak? - Za pomocą kombinerek i eliksiru odwagi. Patton spojrzał na Setha z szerokim uśmiechem. - Coś mi mówi, że będziemy się świetnie rozumieć. - Niech pan wypatruje mrocznych istot - powiedział chłopiec. - Przez Kurisoka, tę cienistą damę, no i gwóźdź po całym Baśnioborze rozeszła się zaraza, która zmienia stworzenia światła w

stworzenia ciemności. Mroczne wróżki, krasnale, satyrowie, driady, centaurowie, skrzaty… co kto chce. Kiedy ciemność dopada ludzi, zmieniają się w cienie. Na twarzy Pattona pojawił się uśmieszek. - Wygląda na to, że wylądowałem w gorszych tarapatach, niż myślałem. - A właśnie - wtrącił Seth. - Skąd się pan tu wziął? Pan nawet nie jest stary. - Chronometr to jeden z artefaktów. Pozwala władać czasem. Nikt nie zna wszystkich jego możliwości, ale ja nauczyłem się paru sztuczek. Wcisnąłem pewien guzik, wiedząc, że kiedy ktoś ponownie go naciśnie, przeskoczę do tego punktu w czasie i zostanę tam na trzy dni. Najwyraźniej ty to zrobiłeś i w ten sposób mnie przywołałeś. - Bez żartów. - Użyłem tego przycisku tylko na wszelki wypadek, dla lepszej ochrony. Uznałem, że jeśli Chronometr zwinie jakiś złodziej, to wcześniej czy później naciśnie guzik, a wtedy ja będę mógł odebrać mu artefakt. Nie wyobrażałem sobie, że znajdę się w takich opałach. - Mój dziadek, Stan Sorenson, został cieniem. Babcia też. Wszyscy poza moją siostrą Kendrą. - Dlaczego jedziemy nad staw? - Władzę nad domem przejęły mroczne skrzaty. Staw odpycha odmienione istoty. - No tak, kapliczka. - Patton pogrążył się w zadumie. Po chwili odezwał się z wahaniem: A co z Leną? Czy już odeszła? - Nie. W zasadzie to znowu jest najadą. - Co? To niemożliwe. - Ostatnio dzieje się sporo niemożliwych rzeczy - odparł Seth. - Długa historia. To właśnie Lena powiedziała nam o sejfie. Chyba powinniśmy schować się pod namiotem. Chłopiec zaczął podnosić płachtę. - Dlaczego? - Wszędzie pełno mrocznych istot. Przed przyjazdem do rezydencji nie wypiliśmy mleka. Schowaliśmy się pod namiotem, żeby nas nie zaczepiły. Patton pogładził wąsy. - Nie muszę pić mleka, żeby widzieć tutejsze stworzenia. - Ja właśnie zjadłem trochę morsowego masła, więc też je widzę. Może chowanie się niewiele nam pomoże.

- Po tym, co się wydarzyło, idę o zakład, że czeka nas groźna zasadzka. Lepiej unikać ścieżek. Niech Hugo zostawi wózek i poniesie nas na przełaj. Seth zastanowił się nad tym pomysłem. - To może się udać - stwierdził. - Oczywiście, że tak. - Patton puścił do niego oko. - Hugo, stój - rozkazał chłopiec. Golem wykonał polecenie. - Zostawiamy wózek tutaj. Masz nas jak najszybciej zanieść przez las aż nad staw. Postaraj się, żeby nie zobaczyły nas żadne istoty. I weź namiot, przyda nam się w obozie. Golem zarzucił sobie namiot na plecy, wziął Setha pod jedno ramię, Pattona pod drugie, a potem zszedł z drogi i ciężko tupiąc, pognał między drzewa.

Rozdział XIX Pojedynek Stukając kopytami na pobielonych deskach, Doren pędził po drewnianym chodniku za Rondusem, korpulentnym satyrem o karmelowym futrze oraz rogach wygiętych na zewnątrz. Zdyszany Rondus przemknął przez altankę i zaczął zbiegać po schodkach na pole. Doren, znajdujący się zaledwie kilka kroków z tyłu, wyskoczył w powietrze, po czym wpadł na przysadzistego pobratymca. Wspólnie runęli na trawę, obaj umazani na zielono. Doren prędko wstał, a potem natychmiast pogonił za drobniutką hamadriadą o krótkich puszystych włosach. Z kolei Rondus rzucił się na małego, chudego satyra. Oplótł go nogami w straszliwym uścisku. Tamten padł na ziemię z cichym jękiem. Kendra siedziała w wiklinowym fotelu pod jedną z pobliskich altanek i obserwowała partię berka powalanego. Każda nowa osoba, którą przewrócono, sama zostawała powalającym. Gra toczyła się tak długo, aż nie upadł ostatni uczestnik. Był on pierwszym powalającym w następnej rundzie. Zwinna hamadriada parę razy wywinęła się Dorenowi, ale ten uparcie za nią gonił, aż w końcu dosięgnął dłonią jej talii, wziął ją na ręce, a potem posadził na trawie. Satyrowie rzucali się na siebie, jakby cel gry stanowiło:zrobienie sobie nawzajem krzywdy, ale hamadriady traktowali znacznie delikatniej. Te z kolei odwdzięczały się, pozwalając się złapać. Ponieważ Kendra tego samego dnia widziała je w akcji, wiedziała, że satyrowie nigdy w życiu by ich nie dogonili, gdyby nie to, że nimfy nie uciekały przed nimi na serio. Dziewczynka najbardziej lubiła oglądać, jak hamadriady powalają satyrów. Nigdy się na nich nie rzucały. Przewracały ich idealnie wymierzonymi pchnięciami albo podstawiały im nogi. To, co satyrom przychodziło z wielkim trudem, nimfy osiągały bez wysiłku. Gorączkowa zabawa pozwoliła Kendrze na chwilę nie myśleć o zmartwieniach. Co będzie, jeśli z wyprawy do rezydencji nikt nie wróci? Jeśli wszyscy jej przyjaciele i bliscy zmienili się w cienie, których nie potrafi zobaczyć? Ile czasu upłynie, zanim do nich dołączy? - Może w tej rundce zagrasz z nami? - zaproponował Doren.

Wołał do dziewczynki z trawnika na dole. - Kiepska jestem w powalaniu - odparła. - Wolę oglądać. - To wcale nie jest takie brutalne, jak się wydaje - zapewnił satyr. - Przynajmniej dla ciebie na pewno nie będzie. Właśnie w tej chwili Hugo długimi susami wpadł na pole przez szparę w żywopłocie, roztrącając na boki mrocznych satyrów strzegących wejścia. W jednej ręce wysoko trzymał Setha, a w drugiej jakiegoś nieznajomego. Gdy znalazł się już na bezpiecznym terenie, zwolnił. - Niech mi wyrwą rogi i mówią „owieczka”! - mruknął Doren. - Patton Burgess. - Patton Burgess? - powtórzyła Kendra. - Chodź - powiedział satyr, który już zdążył zerwać się do biegu. Kendra przeskoczyła przez balustradę altanki i pognała za Dorenem. Gdzie wózek? Gdzie dziadkowie? A Warren oraz Dale? Jak to możliwe, że z Sethem i Hugonem przybył Patton Burgess? Golem postawił obu pasażerów na ziemi. Patton wygładził szelki i poprawił rękawy. - Patton Burgess! - wykrzyknął Doren. - Powrót zza grobu! Powinienem był wiedzieć, że wcześniej czy później jeszcze cię tu zobaczymy. - Cieszę się, że nie jesteś cały parchaty i zapluty - odrzekł mężczyzna z uśmiechem. Wiadomość o Nowelu bardzo mnie zasmuciła. A ty musisz być Kendra. Dziewczynka zatrzymała się przed nim, nieco zdyszana po biegu. Wyglądał znajomo, ponieważ widziała jego zdjęcia, ale w rzeczywistości robił dużo większe wrażenie. - To naprawdę pan. Czytałam pana dzienniki. - W takim razie masz nade mną przewagę - zauważył Patton. – Miło mi będzie cię poznać. Kendra spojrzała na brata. - A gdzie reszta? - Cienie - odpowiedział Seth. Dziewczynka zakryła twarz dłońmi. Jeszcze tego brakowało, żeby rozpłakała się przed Pattonem. - Okazało się, że istota w rezydencji to ta cienista dama, którą widzieliśmy za oknem w noc kupały - mówił dalej chłopak. - Ta sama, która pomagała Muriel i Bahumatowi. To ona jest źródłem plagi. - Kendro, smutek nie przynosi wstydu - odezwał się Patton.

Dziewczynka podniosła wilgotną twarz. - Skąd pan się wziął? Patton zerknął na Dorena, po czym uniósł złotą kulę. - Przedmiot ukryty w rezydencji pozwolił mi tu przybyć na jakiś czas. Kendra kiwnęła głową. Zrozumiała, że mężczyzna nie chce rozwijać tematu artefaktu w obecności satyra. Wszyscy odwrócili się na dźwięk zbliżającego się tętentu kopyt. W ich kierunku galopował Chmuroskrzydły. Zatrzymał się przed Sethem, wbił wzrok w Pattona, po czym lekko przechylił głowę. - Patton Burgess. W jaki sposób przeżyłeś samego siebie? - Wszyscy mamy drobne tajemnice - oświadczył tamten. Chmuroskrzydły skierował spojrzenie na Setha. - Krzepkonogi przesyła gratulacje z powodu szczęśliwego powrotu. Pragnie ci przypomnieć o twoim jutrzejszym zobowiązaniu. - Pamiętam - odparł Seth. - Jakim zobowiązaniu? - przerwał im Patton. - Seth musi odpowiedzieć za niecną zniewagę - wyjaśnił Chmuroskrzy4ły. - Pojedynek?! - wykrzyknął mężczyzna. - Centaur kontra dziecko? To podłe, nawet jak na Krzepkonogiego. - Byłem świadkiem ich wymiany zdań - poinformował Chmuroskrzydły. - Krzepkonogi kilkakrotnie okazał temu młodocianemu człowiekowi pobłażanie. - Chcę się z nim rozmówić - oznajmił Patton. - Z pewnością się zgodzi - odrzekł Chmuroskrzydły. Następnie odjechał. - Był dla pana grzeczny - zdziwił się Seth. - Ma ku temu dobry powód - stwierdził Patton. - Niedawno podarowałem baśnioborskim centaurom ich najcenniejszą własność. To znaczy niedawno z mojego punktu widzenia, dla was to zamierzchła przeszłość. Opowiedz mi o tym pojedynku. Seth zerknął na Kendrę. - Kiedy dzisiaj rano wyruszaliśmy do rezydencji, masa istot wybiegła za żywopłot dla odwrócenia uwagi przeciwników. Dzięki temu Hugo mógł się wymknąć z wózkiem. Chcieliśmy,

żeby szarżą dowodzili centaurowie, więc poszliśmy z siostrą ich ubłagać. Kiedy chcieli nas odesłać z niczym, w gruncie rzeczy nazwałem ich tchórzami. Patton się skrzywił. - Jedyne, czego centaur słucha z uwagą, to obelgi. Mów dalej. - Próbowali go zmusić do cofnięcia tych słów, ale on ich jeszcze bardziej drażnił wtrąciła Kendra. - W końcu zgodziłem się na pojedynek, pod warunkiem że poprowadzą szarżę powiedział Seth. - I zrobili to? - spytał Patton. - Doskonale się spisali - przyznała Kendra. Krzepkonogi i Chmuroskrzydły galopowali w ich stronę. Patton gwizdnął pod nosem. - Umyślnie obraziłeś Krzepkonógiego, wyzwał cię na pojedynek, ustaliliście warunki, a on ich dotrzymał. - Zgadza się potwierdził Seth. - W takim razie Chmuroskrzydły miał rację. Jesteś Krzepkonogiemu winien pojedynek. Centaurowie zatrzymali się przed mężczyzną. - Witaj, Pattonie Burgessie - pozdrowił go Krzepkonogi, skłaniając głowę. - Słyszę, że domagasz się satysfakcji od tego młodziana - rzekł mężczyzna. - Wykazał się skandalicznym zuchwalstwem - odparł centaur. - Ustaliliśmy, że rozstrzygniemy tę kwestię jutro o świcie. - Chłopiec zdążył mi streścić szczegóły - powiedział Patton. - Potrafię sobie wyobrazić, że wasza niechęć do udzielenia wsparcia mogła w jego młodzieńczych oczach jawić się jako akt tchórzostwa. - Z całym szacunkiem, nie masz podstaw do interwencji w tej sprawie - stwierdził Krzepkonogi. - Proszę cię, żebyś przebaczył chłopcu. Może mylił się co do waszych motywów, postrzegając obojętność jako tchórzostwo, ale jego zamiary były chwalebne. Doprawdy nie widzę, w czym miałby pomóc rozlew krwi.

- Uznając jego męstwo, zgodziliśmy się pomóc w tej farsie - wytłumaczył Chmuroskrzydły. - W ten sposób wypełniliśmy naszą część umowy. Szkody, jakie odniósł Krzepkonogi, muszą zostać pomszczone. - Szkody? - Patton zwrócił się do drugiego centaura. - Czy twoje poczucie własnej wartości istotnie jest aż tak kruche? Czy zostałeś upokorzony publicznie? - Byłem przy tym obecny ja - wtrącił Chmuroskrzydły - a także jego siostra. - Wiąże nas układ - oznajmił Krzepkonogi z determinacją. - W takim razie sądzę, że i my musimy zawrzeć umowę. Z mojego punktu widzenia, Krzepkonogi, twoje pragnienie, aby stanąć do pojedynku z dzieckiem, bez względu na przyczynę, to jasny przykład tchórzostwa. Teraz więc dorosły człowiek nazywa cię tchórzem w obecności twego towarzysza, dziewczynki, chłopca oraz satyra. Co więcej, uważam waszą obojętność za jeszcze gorszą wadę niż tchórzostwo i potępiam całą waszą rasę fatalnie marnującą swój potencjał. - Patton założył ręce na piersiach. - Cofnij te słowa - ostrzegł ponuro Krzepkonogi. - Nie z tobą się spieram. - Mylisz się. Właśnie ze mną. I to nie jutro ani pojutrze, ale teraz. Biorę na siebie całą winę, jaką przypisujesz temu chłopcu, popieram i ponawiam każdą wypowiedzianą przez niego obelgę, a teraz przedstawiam warunki. Staniemy do pojedynku. Zaraz. Jeśli mnie zabijesz, sprawa chłopca będzie załatwiona. Jeśli ja cię pokonam, sprawa chłopca też będzie załatwiona. Tak czy inaczej, wszelki dług zostanie spłacony. A ty zyskasz okazję do rozstrzygnięcia sporu z mężczyzną, a nie przez niedorzeczną kpinę. - Kpinę? - powtórzył Seth jakby urażony. - Nie teraz - mruknął Patton półgębkiem. - W porządku - rzekł Krzepkonogi. - Pattonie Burgessie, nie zapominając, ile dobrego zrobiłeś dla mojego gatunku, przyjmuję twe wyzwanie. Zgładzenie cię nie przyniesie mi radości, ale wszelkie długi wobec mojego honoru uznam za spłacone. - Ja zażądałem pojedynku - powiedział Patton. - Ty wybierz broń. Centaur się zawahał. Przez chwilę naradzał się z towarzyszem. - Bez broni - oznajmił w końcu. Mężczyzna kiwnął głową. - Granice?

- W obrębie żywopłotu - oświadczył Krzepkonogi. - Z wyłączeniem stawu oraz drewnianych budowli. Patton rozejrzał się po okolicy. - Potrzebujesz miejsca do biegania. Zniosę to. Na pewno mi wybaczysz, jeśli nie wykorzystam całej tej przestrzeni. - Musimy oczyścić teren - stwierdził Chmuroskrzydły. Patton spojrzał na Dorena. - Powiedz krasnalom, żeby przeniosły się na chodnik. I złóżcie namioty. - Już się robi. - Satyr prędko odbiegł. - Gdy teren będzie wolny - rzekł Chmuroskrzydły - dam znak do rozpoczęcia starcia.. Po tych słowach obaj centaurowie odjechali galopem. - Da mu pan radę? - zapytał Seth. - Jeszcze nigdy nie ścierałem się z centaurem w walce na śmierć i życie - przyznał Patton. - Ale nie miałem ochoty się przekonać, czy ty zdołałbyś przeżyć. W tej trudnej sytuacji tylko jednego mogliśmy być pewni: że nie uratuje cię litość. W przeszłości centaurowie lekceważyli ważne wojny, ale wystarczy obrazić ich honor, a będą się bić do ostatniej kropli krwi. - Ale jeśli pan zginie, to nie wróci pan do swojego czasu! - wykrzyknął Seth. - To zmieni bieg historii! - Nie zamierzam przegrać - oznajmił Patton. - Zresztą nawet gdyby tak się stało, to w tym punkcie w czasie i tak moje życie dawno dobiegło końca. Nie wyobrażam sobie, jak to, co się teraz stanie, miałoby wpłynąć na to, co już miało miejsce. - Bo jeśli pan nie wróci, wtedy to, co się stało, wcale się nie stanie! - zawołał chłopiec. Patton wzruszył ramionami. - Możliwe. I tak już za późno, żeby się wycofać. Lepiej skoncentruję się na wygranej. Kiedy skok jest jedyną opcją… - To się skacze - dokończył Seth. - Kendro - rzekł Patton - jak się domyślam, zdajesz sobie sprawę, że lśnisz niczym anioł. - Wróżki mi powiedziały. - Czy twój brat o tym wie? - Tak. - Nie zostałaś tylko owróżkowiona. Czy to możliwe, żebyś była wróżkokrewna?

- To ma być tajemnica - przyznała dziewczynka. - Rzeczywiście, niewielu to dostrzeże - odparł Patton. - A ja myślałem, że owróżkowienie to nie lada osiągnięcie… Seth, nigdy nie miej o sobie zbyt dobrego mniemania. Wcześniej czy później ktoś cię zawstydzi. - Pan jest owróżkowiony? - zdziwiła się Kendra. - To jedna z moich małych tajemnic. Jeśli dziś przeżyję, będziemy mieli sporo do omówienia. Grupka satyrów zdążyła już złożyć namiot Kendry. Kolejna pracowała właśnie nad tym największym. Jeszcze inny ogromny zespół wtargnął do obozu krasnali. - Nigdy dotąd nie widziałam tak ciężko pracujących satyrów - skomentowała dziewczynka. - Dla sportu zrobią niemal wszystko - stwierdził Patton. - Teren będzie czysty, zanim się obejrzymy. Lepiej znajdź sobie dobry punkt widokowy. - Dlaczego Krzepkonogi nie chciał użyć swojego miecza? - zapytał Seth. Patton uśmiechnął się szeroko. - Wie, że ja uwielbiam miecze. - To nie fair - skarżyła się Kendra. - On ma kopyta. Mężczyzna poklepał ją po ramieniu. - Módl się za mnie. - Powodzenia - powiedział Seth. - I dzięki. - Cała przyjemność po mojej stronie - odrzekł Patton. - Zawsze przyda mi się kolejny triumf. Żałuję tylko, że nie było mnie przy tej waszej rozmowie. Chłopiec w twoim wieku krytykujący centaura! To musiał być nie lada widok! Kendra i Seth ruszyli w stronę drewnianego chodnika. - Jeśli przez ciebie Patton zginie, nigdy ci tego nie wybaczę - syknęła dziewczynka. - On umie o siebie dbać - odparł jej brat. - Nie widziałeś centaurów w akcji. Nie chcę na to patrzeć. Podczas gdy rodzeństwo zajmowało miejsca na chodniku, satyrowie usunęli ostatni namiot. Kendra zauważyła, że jeden z nich taszczył pod pachą opórnego krasnala. Zerknęła za siebie w stronę stawu, ale nie wynurzyła się stamtąd żadna najada. Co by pomyślała Lena, gdyby się dowiedziała, że jest tutaj Patton? Nie jako fotografia, ale człowiek z krwi i kości w kwiecie wieku?

Maszerując w stronę pomostu, Patton pomachał do widzów. Wiwatujący satyrowie i driady odpowiedzieli tym samym. Wydawało się, że mężczyzna stara się ustawić w taki sposób, żeby wszyscy dobrze widzieli pojedynek. Chmuroskrzydły w iście królewskiej pozie biegł kłusem w stronę chodnika. Uniósł muskularne ramię. - Rywalizacja między Pattonem Burgessem a (tu wydał z siebie dziwny dźwięk podobny do ryku osła) rozpocznie się na mój znak. Gotowi? Teraz! - Opuścił rękę. Krzepkonogi gnał przez pole z surową miną. Jego mięśnie falowały. Patton stał nieruchomo z rękami opuszczonymi wzdłuż boków. Centaur przyspieszył, przechodząc we wściekły galop. - Broń się, człowieku! - ryknął. Kendra walczyła z pragnieniem, by odwrócić wzrok. Wobec szarżującego centaura Patton wydawał się mały i bezbronny. Przecież Krzepkonogi zaraz go rozgniecie! W ostatniej chwili mężczyzna odskoczył w bok z nonszalancją matadora. Napastnik przemknął obok niego, a potem zawrócił, przygotowując się do kolejnego natarcia. - Nie przyszedłem tu po to, żeby tańczyć - zagrzmiał. Jeśli to w ogóle możliwe, druga szarża była jeszcze szybsza. Patton wykonał unik w lewo. Kiedy Krzepkonogi gwałtownie skręcił, on zrobił krok w przeciwną stronę. Centaur przebiegł tuż obok, a wtedy Patton obrócił się i grzmotnął go prosto w bok. Cios zachwiał centaurem. Krzepkonogi skrzywił się z bólu, potknął i o mało nie przewrócił. Widzowie jęknęli współczująco, a potem posypały się brawa. Największy entuzjazm okazywali satyrowie. Krzepkonogi zwolnił i zawrócił. Wbił w Pattona zabójcze spojrzenie, po czym pomaszerował ku niemu. Mężczyzna wygładził koszulę i cierpliwie na niego czekał. Zbliżywszy się, centaur wspiął się na tylne nogi, a następnie zaczął wymachiwać ostrymi kopytami. Patton wycofał się na tyle, żeby znaleźć się poza zasięgiem. Napastnik cierpliwie posuwał się naprzód, raz za razem stawał dęba i wciąż machał kopytami. Patton trzymał się cały czas na bezpieczną odległość. - Nie przyszedłem tu po to, żeby tańczyć - przedrzeźniał centaura z drwiącym uśmieszkiem.

Widzowie zachichotali. Rozwścieczony Krzepkonogi szaleńczo skoczył naprzód, tupał kopytami i uderzał pięściami. Patton zwinnie pląsał, robił uniki oraz obroty, a w końcu znalazł się z boku dzikiego centaura. Wskoczył mu na grzbiet i zacisnął ramiona wokół szyi. Ujeżdżał go niczym kowboj na rodeo. Krzepkonogi na zmianę rzucał się w tył i w przód. Sięgnął za plecy, żeby chwycić Pattona. Mężczyzna wykorzystał ten moment, żeby zwolnić uścisk i złapać go za rękę. Następnie zsunął mu się z grzbietu, po czym gwałtownie powalił go na ziemię. Przyciskając dłoń do mięsistego przedramienia przeciwnika, Patton wykręcił mu rękę pod nienaturalnym kątem. Wyglądało na to, że jednocześnie zacisnął jeden z palców centaura w bolesnym chwycie. Twarz Krzepkonogiego wykrzywiła się w straszliwym bólu. Kiedy spróbował wstać, Kendra usłyszała ostry trzask. Centaur przestał się szarpać, a Patton zmienił uścisk. - Mam nad tobą przewagę - ostrzegł głośno. - Poddaj się albo połamię ci kości jedna po drugiej. - Nigdy - wydyszał jadowicie Krzepkonogi. Patton zgiął dłoń i na chwilę zwolnił uścisk, żeby pacnąć go w ucho. Centaur zawył. Mężczyzna prędko go chwycił, wyginając ramię przeciwnika pod jeszcze straszniejszym kątem. - Starcie zakończone, Krzepkonogi! - powiedział Patton. - Nie chcę cię trwale okaleczyć ani pozbawić zmysłów. Poddaj się. Na czerwonej twarzy centaura błyszczał pot. - Nigdy. Teraz tłum patrzył już w milczeniu. Patton zwiększył napór na drżące ramię oponenta. - Co jest gorsze? Poddać się czy leżeć bezradnie na oczach widzów, upokorzonym przez człowieka, który obezwładnił cię gołymi rękami? - Zgładź mnie - błagał Krzepkonogi. - Centaury są niemal nieśmiertelne - odparł Patton. - Nie zależy mi na tym, żeby dowieść, dlaczego mówimy „niemal”. Przysiągłem, że cię pokonam, a nie stracę. Jeśli będę musiał, uczynię cię kaleką na resztę twych dni. To będzie niepodważalny dowód wyższości człowieka. Chmuroskrzydły ruszył naprzód.

- Krzepkonogi, jesteś zdany na jego łaskę. Jeśli Patton nie chce odebrać ci życia, musisz się poddać. - Poddaję się - ustąpił Krzepkonogi. Tłum zaczął wiwatować. Zszokowana Kendra patrzyła z ulgą, ledwie zauważając rozentuzjazmowanych satyrów, którzy przepychali się obok niej. Widziała, jak Patton pomaga Krzepkonogiemu wstać, ale w tym tumulcie nie dosłyszała ich słów. Powoli przedzierała się przez gawiedź, żeby dostać się na trawę. Nie pojmowała, jak głęboko satyrowie nie cierpią centaurów, dopóki nie zobaczyła ich ściskających się z radości ze łzami w oczach. Gdy Krzepkonogi, powłócząc nogami, oddalił się wraz z Chmuroskrzydłym, Kendra i Seth podbiegli do Pattona. Satyrowie oraz driady nie tłoczyli się wokół niego. Najwyraźniej woleli świętować w oddali. - To było niesamowite - zachwycał się Seth. - Słyszałem, jak coś trzasnęło… - Jego palec - wyjaśnił Patton. - Zapamiętaj ten dzień i bardzo się pilnuj, zanim znowu obrazisz centaura. Nie lubię ranić pokonanego wroga. Niech będzie przeklęty Krzepkonogi i jego dumny upór! Zacisnął zęby. Czyżby miał wilgotne oczy? - Sam wymusił tę sytuację - przypomniała Kendra. - Stanąłem z nim do walki, ponieważ ten drań nie chciał słyszeć o niczym innym. Zrobiłem mu krzywdę z tego samego powodu. Niemniej podziwiam go za niechęć do poddania się. Złamanie go nie sprawiło mi przyjemności, chociaż wiem, że gdyby role się odwróciły, toby mnie zabił. - Tak mi przykro, że do tego doszło - wyznał Seth. - Dziękuję. - Nie ma za co. Chwileczkę. - Patton przyłożył dłonie do ust i odezwał się donośnym głosem: - Satyrowie, driady i inni widzowie, ale zwłaszcza satyrowie! Cena tego spektaklu jest taka, że teraz musicie przywrócić to pole do wcześniejszego stanu. Każdy namiot ma stanąć na swoim miejscu. Rozumiemy się? Satyrowie nie odpowiedzieli, ale ruszyli, by wykonać jego rozkazy. Patton odwrócił się do Kendry i Setha. - No dobrze. Jeśli właściwie zrozumiałem sytuację, Lena jest tam, w stawie? - Zgadza się - potwierdziła Kendra. - Znów została najadą. Patton wziął się pod boki i pociągnął nosem.

- W takim razie chyba powinienem pójść przywitać się z małżonką.

Rozdział XX Historia - Mimo że Lena wróciła do wody wbrew swojej woli, to została tam na własne życzenie podsumował Patton, kiedy wraz z Sethem i Kendrą spoglądali na molo z jednej z altanek. Chociaż wyruszył na rozmowę z Leną pełen pewności siebie, teraz zdawał się denerwować jej potencjalną reakcją. - Zgadza się - potwierdziła Kendra. - Ale zawsze bardzo żywo reagowała, ilekroć o panu wspominałam. Myślę, że przypłynie, gdy ją pan zawoła. - Najady to osobliwe istoty - odparł Patton. - Ze wszystkich baśnioborskich stworzeń właśnie one są według mnie najbardziej samolubne. Wróżki zainteresują się nami, jeśli będziemy im schlebiać. Centaurowie się wściekną, gdy zostaną znieważeni. Ale o uwagę najady niezwykle trudno. Zajmują się tylko obmyślaniem kolejnej rozrywki. - To dlaczego zawracają sobie głowę topieniem ludzi? - spytał Seth. - Dla zabawy, jakżeby inaczej? W tym zachowaniu jest niewiele złej woli. Pływanie to jedyne, co potrafią. Pomysł, że woda może kogoś zabić, wydaje się:im prześmieszny. Nigdy nie mają dość. Poza tym najady są zapalonymi kolekcjonerkami. Lena wspomniała mi kiedyś, że mają całą komnatę pełną ulubionych błyskotek i szkieletów. - Ale Lena jest inna niż wszystkie - stwierdziła Kendra. - Zależy jej na panu. - Osiągnięcie tego sukcesu zajęło mi wiele lat - westchnął Patton. - Mam nadzieję, że powrót do wody go nie zniweczył. To właśnie jej zainteresowanie moją osobą w końcu oddzieliło ją od towarzyszek. Po trochu zaczynała myśleć o kimś innym niż o sobie. Polubiła moje towarzystwo. Pozostałe najady nienawidziły jej za to. Nie cierpiały, że znalazła powód, by się zastanawiać, czy życie to coś więcej niż tylko bezproduktywny egocentryzm. Teraz jednak obawiam się, że jej umysł mógł powrócić do dawnego stanu. Mówicie, że Lena z czułością wspomina nasze małżeństwo? - Po pana śmierci chyba nie umiała już sobie znaleźć miejsca - powiedziała Kendra. Podróżowała po świecie, ale w końcu wróciła tutaj. Wiem, że nie cierpiała starości.

- Nic dziwnego - uśmiechnął się Patton. - Lena nie lubi wielu aspektów bycia śmiertelną. Z mojego punktu widzenia jesteśmy małżeństwem od pięciu lat i to nie jest łatwy związek. Tuż zanim tu przybyłem, mieliśmy straszną kłótnię. Ciągle się nie pogodziliśmy. W moim czasie dostała propozycję powrotu do wody. Przypuszczałem, że jest gotowa z niej skorzystać. Cieszę się, że w końcu nasze małżeństwo przetrwało. To co, dowiemy się, czy mnie jeszcze chce? - Z trwogą przyglądał się powierzchni wody. - Musimy ją przekonać, żeby zabrała miskę - przypomniała Kendra. - Niech przynajmniej spróbuje. Podczas rozmowy w altance opowiedziała Pattonowi, w jaki sposób stała się wróżkokrewna, i wyjaśniła, że zamierza wykorzystać miskę, aby po raz drugi zbliżyć się do Królowej Wróżek. - Szkoda, że nie mam tu swoich skrzypiec - ubolewał mężczyzna. - Wiem, jaką melodię bym teraz zagrał. Zdobycie względów Leny było wystarczająco trudne za pierwszym razem, ale wtedy dysponowałem czasem i środkami. Mam nadzieję, że zareaguje przychylnie. Wolałbym się bić z kolejnym centaurem, niż odkryć, że jej uczucie osłabło. - Jest tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać - stwierdził Seth. Patton zszedł po schodkach altanki, a następnie ruszył w stronę mola. Wygładził koszulę i poprawił rękawy. Seth chciał iść za nim, ale Kendra go powstrzymała. - Powinniśmy obserwować stąd - oznajmiła. Patton maszerował po pomoście. - Szukam Leny Burgess! - zawołał. - Mojej żony. W odpowiedzi zabrzmiało kilka nakładających się głosów. - Nie może być. - Przecież on nie żyje. - Wcześniej skandowali jego imię. - To jakaś sztuczka. - Głos ma ten sam. Kiedy Patton dotarł na skraj mola, ze stawu wychynęło kilka głów. - Wrócił! - O nie! - Diabeł we własnej osobie! - Nie pozwólcie, żeby go zobaczyła. Woda przy krańcu pomostu zabulgotała. Lena wychyliła głowę, spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami, po czym prędko znów została wciągnięta pod powierzchnię. Po chwili wynurzyła się raz jeszcze. - Patton?

- Jestem tu, Leno. Co robisz w stawie? - Mówił swobodnym tonem z nutką zaciekawienia. Głowa Leny ponownie zniknęła w głębinie. Woda się zakotłowała. Znowu słychać było głosy: - Widziała go! - Co teraz zrobimy? - Strasznie się wije! - Puśćcie mnie albo natychmiast opuszczę ten staw! - wrzasnęła Lena. Chwilę później znów pojawiła się nad powierzchnią wody. Patrzyła na mężczyznę jak urzeczona. - Jak to możliwe? - zapytała. - Przeniosłem się w czasie - wyjaśnił. - Będę tu tylko trzy dni. Potrzebujemy, pomocy… Lena uniosła dłoń, by go uciszyć. - Zamilcz, człowieku - nakazała surowym tonem. - Po długim mozole powróciłam do prawdziwego życia. Nie próbuj mnie omamić. Muszę mieć trochę czasu i spokoju, żeby ułożyć myśli. - Potem mrugnęła okiem i zniknęła pod powierzchnią. Kendra słyszała pomruk aprobaty zaskoczonych najad. Patton ani drgnął. - Słyszałeś, co powiedziała - zawołał złośliwy głos. - Wracaj do grobu! Tę uwagę nagrodził nerwowy chichot. Potem Kendra usłyszała inne, rozpaczliwe krzyki. - Zatrzymać ją! - Łapać ją! - Złodziejka! - Zdrajczyni! Spod wody przy końcu pomostu Lena wystrzeliła w powietrze jak delfin. Patton złapał ją w mocnym uścisku, mocząc sobie koszulę oraz spodnie. Najada miała na sobie błyszczącą zieloną halkę. Jej długie lśniące włosy, ciężkie od wody, spływały na ramiona niczym szal. W płetwiastej dłoni ściskała srebrną miskę z kapliczki Królowej Wróżek. Oparła czoło o czoło Pattona. Jej wargi znalazły jego usta. Gdy złączyli się w pocałunku, błona pławna między jej palcami znikła. Wokół mola najady klęły i zawodziły. Ściskając Lenę w ramionach, Patton ruszył do altanki. Kendra z Sethem zeszli po schodkach. Mężczyzna postawił ukochaną na ziemi. - Witaj, Kendro - odezwała się Lena z serdecznym uśmiechem.

Wydawała się znajoma - jej oczy, jej twarz, jej głos - lecz jednocześnie jakże inna. Była trochę wyższa niż kiedyś, miała gładką, nieskazitelnie czystą skórę oraz krągłe, gibkie ciało. - Jesteś piękna - powiedziała Kendra. Wyciągnęła ręce, by ją przytulić. Lena zrobiła krok do tyłu i tylko ścisnęła jej dłoń. - Cała się zamoczysz. Moja droga, aleś ty urosła. A Seth! Prawdziwy olbrzym! - Tylko w porównaniu z malutkimi najadami - odrzekł chłopiec z wyraźnym zadowoleniem. Gdy się wyprostował, przewyższał ją o pół głowy. - Będziesz miała Pattona tylko przez trzy dni - przypomniała Kendra, martwiąc się, że przyjaciółka pożałuje swej decyzji. Lena podała jej nienaruszoną misę, a potem z uwielbieniem popatrzyła na męża, gładząc go po twarzy. - Zostawiłabym staw, nawet gdyby to miały być trzy minuty. Patton pochylił głowę i potarł nosem o jej nos. - Chyba chcą zostać sami - stwierdził zdegustowany Seth, ciągnąc Kendrę za rękaw. Patton spojrzał mu w oczy. - Nie odchodźcie. Jest wiele rzeczy do omówienia. - Żółtofioletowy namiot jest dźwiękoszczelny - poinformował chłopiec. - Świetnie. Trzymając Lenę za rękę, mężczyzna zaprowadził ją po schodkach do altanki. - Niedługo przed śmiercią obiecałeś mi, że pewnego dnia znów będziemy razem, młodzi i zdrowi - rzekła. - Wtedy myślałam, że masz na myśli niebo. Patton uśmiechnął się kpiarsko. - Zapewne chodziło mi właśnie o tę chwilę. Ale w niebie też będzie miło. - Nie masz pojęcia, jak wspaniale znów być młodą - ekscytowała się Lena. - Ty też wyglądasz prawie chłopięco. Ile masz lat, trzydzieści sześć? - Niewiele się pomyliłaś. Lena zatrzymała się, oswobodziła dłoń z uścisku Pattona i skrzyżowała ręce na piersiach. - Chwileczkę. Na początku naszego małżeństwa przeniosłeś się do przyszłości, żeby mnie odwiedzić, i nic mi nie powiedziałeś. - Na to wygląda.

- Ty i te twoje sekrety. - Znów wzięła go za rękę. Ruszyli dalej przez pole w stronę pasiastego namiotu. - Co robiłeś, zanim się tu znalazłeś? - Moją ostatnią czynnością było wciśnięcie guzika na Chronometrze - wyjaśnił Patton poufnym tonem. Skinieniem głowy wskazał kulę niesioną przez Setha. - Właśnie chowałem go w rezydencji. Użyłem przycisku, który miał mnie przetransportować w czasie do chwili, gdy znów ktoś go naciśnie. - I to byłem ja - oznajmił Seth. - Wiadomość o artefakcie przekazałeś mi dopiero, gdy byłeś już po sześćdziesiątce zbeształa męża Lena. - Rzadko wiedziałam, co robisz. - Właśnie się pokłóciliśmy - ciągnął Patton. - O zasłony w naszej sypialni. Pamiętasz? Zaczęło się od zasłon, a skończyło na tym, jak to nie dotrzymuję wcześniejszych obietnic… - Pamiętam tę sprzeczkę! - rzekła Lena z nostalgią. - Wtedy chyba po raz ostatni podniosłeś na mnie głos. To był dla nas obojga trudny okres. Głowa do góry. Niedługo potem złapaliśmy rytm. Mieliśmy wspaniałe małżeństwo, Pattonie. Czułam się przy tobie jak królowa i rewanżowałam ci się z łatwością. - Nie mów mi zbyt wiele. - Mężczyzna zasłonił uszy. - Wolałbym się o tym przekonać sam. Dotarli do namiotu i weszli do środka. Patton opuścił klapę, by zasłonić drzwi. Usiedli na ziemi naprzeciw siebie. - Nie mogę uwierzyć, że tak ochoczo opuściłaś staw - oświadczyła Kendra. - Próbowałam cię wyciągnąć, odkąd tam trafiłaś. - To było przesłodkie, że po mnie przyszłaś - odparła Lena. - Pamiętam, gdy po raz pierwszy usiłowałaś mnie namówić. Mój umysł był wtedy zamglony. Działał inaczej. Sporo straciłam ze swej śmiertelnej tożsamości. Nie tak wiele, żeby czuć się jak w domu, ale dosyć, by się stamtąd nie ruszyć. Życie w stawie jest tak proste, że trudno to opisać. Praktycznie pozbawione znaczenia, lecz równocześnie wolne od bólu, a w zasadzie niemal bezmyślne. Pod wieloma względami wcale nie tęskniłam za śmiertelnością. W pewnym sensie powrót do wody był jak śmierć. Nie musiałam się już borykać z żyjącymi. Dopóki nie zobaczyłam Pattona, chciałam dalej być martwa. - A jak teraz działa twój umysł? - spytał mężczyzna.

- Znów jestem starą sobą - stwierdziła Lena. - Albo raczej młodą. W tym stanie świadomości, z tobą lub bez ciebie, nigdy nie wybrałabym otępienia w stawie. Czar działa na mnie tylko wówczas, gdy tam jestem. Opowiedzcie mi o tej pladze. Kendra i Seth streścili wszystkie szczegóły dotyczące zarazy. Seth powiedział o spotkaniu z Graulasem oraz o sznurkach biegnących do Efiry w rezydencji. Lena zasmuciła się, słysząc, że dziadek, babcia i pozostali zmienili się w cienie. Patton zdziwił się na wieść o Navarogu. - Jeśli rzeczywiście odzyskał wolność, to jeszcze będzie o nim głośno. Według ksiąg Navarog jest powszechnie uważany za najgroźniejszego i najbardziej zepsutego ze smoków. Uznaje się go za księcia wśród demonów. Nie cofnie się przed niczym, żeby oswobodzić bestie uwięzione w Zzyzx. Następnie rozmowa zeszła na temat artefaktów. Kendra i Seth powtórzyli to, co wiedzieli o wszystkich pięciu, a także opowiedzieli o wydobyciu przedmiotu o leczniczej mocy z odwróconej wieży. Potem Kendra streściła wydarzenia w Zaginionej Górze. Poinformowała też, że Rycerzom Świtu brak informacji o jednym z tajnych rezerwatów. - Zatem odwrócona wieża kryła Piaski Świętości - stwierdził Patton. - Nigdy tego nie sprawdzałem. Wolałem nie naruszać pułapek. - Dlaczego zabrał pan Chronometr z Zaginionej Góry? - spytała Kendra. Patton podrapał się w wąsy. - Im więcej myślałem o mocy artefaktów mogących otworzyć bramy wielkiego więzienia demonów, tym mniej mi się podobało, że tyle osób zna miejsce ich ukrycia. Rycerze Świtu mają dobre intencje, ale tego typu organizacje utrzymują sekrety przy życiu i pomagają im się rozprzestrzeniać. Znałem tylko jedną osobę na całym świecie, której mógłbym powierzyć tak wrażliwą informację: siebie. Postanowiłem więc dowiedzieć się jak najwięcej na temat artefaktów, żeby utrudnić ich odnalezienie. W końcu udało mi się przetransportować tylko ten z Zaginionej Góry. - Jak pan przeszedł obok smoka? - zapytała Kendra. Patton wzruszył ramionami. - Mam trochę różnych talentów, wśród nich umiejętność poskramiania smoków. Bynajmniej nie jestem najznakomitszym poskramiaczem, jakiego kiedykolwiek spotkacie, a szczerze mówiąc, ledwo daję sobie radę, ale potrafię z nimi normalnie rozmawiać, nie tracąc nad

sobą kontroli. Artefaktu w Zaginionej Górze strzegł nikczemny smok imieniem Ranticus, zepsuty do szpiku kości. - Tak się nazywał ten smok w muzeum - przypomniała sobie Kendra. - Zgadza się. Pod Zaginioną Górą kryją się rozległe sieci jaskiń. Długo je zgłębiałem, a w końcu dowiedziałem się o gromadzie goblinów mającej dostęp do legowiska Ranticusa. Wielbiły go, a tajnym przejściem zanosiły mu dary, głównie w formie pożywienia. Zgładzenie smoka to nie lada wyczyn. Zadanie raczej dla czarodziejów, a nie wojowników. Istnieje jednak pewne rzadkie ziele zwane córą rozpaczy. Można z niego wytworzyć toksynę znaną jako smocza zguba, jedyny jad zdolny otruć smoka. Odnalezienie tego ziela i wyprodukowanie specyfiku samo w sobie było skomplikowanym zadaniem. Kiedy już miałem toksynę, przebrałem się za goblina, po czym zaniosłem Ranticusowi martwego wołu nasączonego trucizną. - Ranticus jej nie wywąchał? - zdziwił się Seth. - Smocza zguba jest niewyczuwalna. W przeciwnym razie nie zadziałałaby na smoka. Poza tym byłem starannie przebrany, do tego stopnia, że nosiłem skórę goblina. - Otruł go pan? - zawołał chłopiec. - I udało się? Czyli rzeczywiście był pan pogromcą smoków! - Chyba teraz mogę się już do tego przyznać. Za życia nie chciałem, żeby to się rozeszło. - Niektóre plotki rozpuszczałeś sam - skarciła go Lena. Patton przekrzywił głowę i odciągnął kołnierzyk. - Odłóżmy na bok moją pychę. Po pozbyciu się Ranticusa pokonałem strażników artefaktu, oddział upiornych rycerzy. O tej walce wolałbym zapomnieć. Potem, żeby uniknąć podejrzeń, że Chronometr został skradziony, musiałem umieścić w jaskiniach nowego stróża. Gdy inne sprawy zawiodły mnie do Gadziej Opoki, jednego ze smoczych azylów, podwędziłem stamtąd jajo, a potem zawiozłem je do Zaginionej Góry. Smoczycę, która się z niego wykluła, nazwałem Chalize i miałem na nią oko, kiedy była mała. Wkrótce gobliny ją polubiły, więc moja pomoc przestała być potrzebna. Ileś lat później podarowałem kości Ranticusa muzeum. - Zabił pan jeszcze jakieś inne smoki? - spytał zaciekawiony Seth. - Zabicie smoka to nie zawsze coś dobrego - odparł poważnie Patton. - Smoki przypominają ludzi bardziej niż wszystkie inne magiczne istoty. Potrafią nad sobą panować. Niektóre są dobre, inne złe, a wiele lokuje się gdzieś pomiędzy. Nie ma dwóch identycznych, a niewiele już naprawdę podobnych.

- I żaden smok nie pochwala zabicia innego przez kogoś spoza ich gatunku - dodała Lena. - Większość uważa to za niewybaczalną zbrodnię. Właśnie dlatego zależało mi na tym, żeby czyny Pattona pozostały niepotwierdzone. Seth wycelował w nią palec. - Powiedziałaś „czyny”. Tak jakby tych smoków było więcej. - To nie jest dobry moment na wspominanie dawnych przygód niezwiązanych z naszą obecną sytuacją - stwierdził Patton. - Mogę za to uzupełnić trochę brakujących elementów tej układanki. Dużo wiem o Efirze. Nawet więcej, niżbym chciał. - Spuścił wzrok. Mięśnie jego szczęki stężały. - Oto tragiczna historia, której nikomu jeszcze nie opowiedziałem. Myślę jednak, że nadeszła pora. - Kiedyś powtarzałeś, że pewnego dnia ją poznam - przypomniała Lena. - Czy właśnie to miałeś na myśli? - Możliwe - odparł mężczyzna, splatając dłonie. - Dawno temu Baśnioborem zarządzał mój wuj, Marshal Burgess. Oficjalnie nigdy nie pełnił funkcji opiekuna, ponieważ tytuł zachował mój dumny dziadek. Scedował jednak wszystkie obowiązki na Marshala, który znakomicie dbał o rezerwat. Nie był najlepszy w bitce, ale rekompensował to wielkimi zdolnościami w zakresie dyplomacji oraz ogromnym darem mentorskim. Miał jednak słabość do kobiet. Potrafił przyciągać ich uwagę jak mało kto, ale nie umiał poprzestać na jednej. Przeżył wiele skandali oraz trzy nieudane małżeństwa, zanim zadurzył się w pewnej hamadriadzie. Ze wszystkich nimf drzewnych w Baśnioborze właśnie ona była najbardziej bystra, energiczna, skłonna do flirtu, wciąż roześmiana i zawsze gotowa zainicjować kolejną zabawę lub pieśń. Kiedy już zwróciła uwagę Marshala, dostał obsesji na jej punkcie. Nie spotkałem żadnej kobiety, która potrafiła się mu oprzeć, kiedy ruszał na podbój. Ta hamadriada nie stanowiła wyjątku. Ich zaloty były krótkie i namiętne. Pośród żarliwych obietnic o wiecznej wierności porzuciła las, żeby zostać jego żoną. Nie wydaje mi się, by Marshal zamierzał ją zdradzić. Jak sądzę, naprawdę wierzył, że się ustatkuje. Że zdobycie hamadriady wreszcie poskromi jego niespokojne serce. Jego nawyki okazały się jednak bardzo głęboko zakorzenione. Wkrótce zauroczenie zaczęło słabnąć. Owa hamadriada była naprawdę niezwykłą kobietą godną kochającego towarzysza. Prędko stała się moją ulubioną krewną. Co więcej, to dzięki jej poradom zostałem owróżkowiony. Niestety nasza zażyłość nie trwała długo i skończyła się tragicznie. Małżeństwo z Marshalem wytrzymało zaledwie kilka miesięcy. Hamadriada była

zdruzgotana. Porzuciła nieśmiertelność z fałszywych pobudek. Zdrada dotknęła ją do żywego. Zatruła jej rozsądek. Efira zostawiła Marshala i zniknęła. Szukałem, ale nie mogłem jej odnaleźć. Minęło wiele lat, zanim w końcu rozszyfrowałem, co się z nią stało. - Ta widmowa dama to pana ciotka! - wykrzyknął Seth. - Zaczynam rozumieć, dlaczego zataiłeś przede mną tę historię - stwierdziła smutno Lena. - Efira dostała obsesji na punkcie odzyskania statusu hamadriady - ciągnął Patton. - Nic jej nie obchodziło, że taka możliwość nie istnieje. Uważała, że to jedyne godne zadośćuczynienie niesprawiedliwego potraktowania. W desperacji rozwiązała jeden z węzłów Muriel Taggert. Potem odwiedziła bagienną wiedźmę, która skierowała ją do Kurisoka. W końcu to właśnie on dobił z nią targu, zapewniając powrót do nieśmiertelnego życia. Żeby zrozumieć, co wam teraz powiem, musicie wiedzieć, że życie hamadriady jest nierozerwalnie związane z konkretnym drzewem. Gdy ono umiera, driada ginie razem z nim, chyba że więź zostanie przeniesiona na nowe drzewo wraz z nasieniem tego starego. Ponieważ rośliny wciąż odradzają się na nowo, hamadriady są praktycznie nieśmiertelne. Jednocześnie drzewa stanowią również ich słabość. To gorliwie strzeżona tajemnica. Kiedy Efira została śmiertelnikiem, straciła więź ze swym drzewem. Jednak każdy rzucony czar można odwrócić. Wciąż wiedziała, gdzie ono się znajduje. Na polecenie Kurisoka własnoręcznie je ścięła, spaliła, a ostatnie nasiono przyniosła demonowi. Co prawda, połączenie Efiry z drzewem zostało zerwane, ale magię zawsze można naprawić. Wykorzystując swe niezwykłe talenty, Kurisok sprzągł się z nasieniem, a za jego pomocą z Efirą, odtwarzając dawną więź. - Ale - nie została znów hamadriadą - zrozumiała Kendra. Dreszcz przebiegł jej po plecach. - Zmieniła się w coś innego. - Coś nowego - potwierdził Patton. - Stała się mroczna i widmowa, naznaczona demoniczną mocą. Była jakby negatywem swej dawnej postaci. Więź z Kurisokiem wzmogła jej mściwe uczucia. Ponieważ nie utraciła prawa wstępu do rezydencji, wróciła tam, by zniszczyć Marshala oraz wszystkich pozostałych domowników. Udało mi się wyrwać z rejestru najważniejsze strony traktatu i uciec. - Jak pan to wszystko poskładał w całość? - zapytała Kendra. - Odkrycie prawdy mnie pochłonęło. Musiałem wiedzieć. Wiele szczegółów to tylko moje wnioski, ale jestem przekonany, że są słuszne. Przesłuchałem Muriel oraz bagienną wiedźmę.

Znalazłem drzewo, które ścięła Efira. W końcu odwiedziłem asfaltowe jezioro. Zobaczyłem tam mroczne drzewko. Szkoda, że nie podjąłem wtedy ryzyka i nie spróbowałem go zniszczyć. Teraz przypuszczalnie gwóźdź ożywieńca dołączył do przeklętej rośliny, wzmacniając potęgę Kurisoka i moc Efiry. Pewnie właśnie z tego powodu ciemność, która zatruła jej duszę, stała się zaraźliwa. Tak jak demon przeistoczył ją, gdy zamieszkał w drzewie, obecnie za jej pośrednictwem może przemieniać innych. - Odwiedził pan kiedyś Efirę? - spytała dziewczynka. - Rzadko zbliżałem się do rezydencji. Zostawiałem jej listy, a potem moje zdjęcie z Leną, gdy wzięliśmy ślub. Nigdy mi nie odpowiedziała. Do środka wszedłem tylko raz: żeby schować Chronometr w sejfie. - Jak pan umieścił tam ten sejf? - zainteresował się Seth. - Wyprawiłem się w równonoc wiosenną - wyjaśnił Patton. - W poprzednią noc hulanek zauważyłem, że Efira krąży wtedy po rezerwacie. Ryzykowałem, ale ukrycie artefaktu w bezpiecznym miejscu było tego warte. - Pattonie - odezwała się czule Lena. - Jakim ciężarem musiała być dla ciebie ta opowieść! Jakim zmartwieniem podczas naszych zalotów i małżeństwa! Jak to możliwe, że się we mnie zakochałeś? - Już rozumiesz, dlaczego nie chciałem o tym mówić. Gdy poczułem do ciebie słabość, przysiągłem sobie, że nasz związek będzie inny. Że będziemy mieć wszystko, czego brakowało Efirze. Ale ta historia i tak mnie prześladowała. Wciąż prześladuje. Każdy, kto znał los Efiry i Marshala, kwestionował mój rozsądek, kiedy wyprowadziłem cię z wody. Odprawiłem tych, którzy nie chcieli milczeć. Mimo mojej determinacji, by nasze małżeństwo rozkwitało, miewałem jednak chwile zwątpienia. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak ta wiedza wpłynęłaby na ciebie, zwłaszcza że ryzyko było znacznie większe. - Cieszę się, że nie dowiedziałam się o tym w pierwszych latach naszego związku przyznała Lena. - Wtedy ten trudny okres byłby jeszcze gorszy. Ale zrozum jedno: Efira zdawała sobie sprawę, że to niebezpieczne, zanim dokonała wyboru. Tak jak my wszystkie. Bez względu na zdradę nie musiała zaprzepaszczać swojego życia. I chociaż wiem, że nie chcesz, żebym wyjawiała ci sekrety naszej wspólnej przyszłości, powiem tyle: podjęłam właściwą decyzję. Udowodniłam to, wybierając cię ponownie, prawda?

Patton z trudem powstrzymywał emocje. Na jego zaciśniętych pięściach nabrzmiały żyły. Zdołał tylko kiwnąć głową. - Jakaż to dla ciebie niesprawiedliwa sytuacja, Pattonie. Przyszło ci ze mną rozmawiać po tym, jak doświadczyłam całości naszego śmiertelnego związku. Jeszcze nie jesteś w zupełności tym mężczyzną, którym dopiero się staniesz. W twoim życiu nasze małżeństwo wciąż nie osiągnęło pełni rozkwitu. Nie chcę ci nic sugerować. Odkrywając przed tobą naszą przyszłość, obarczyłabym cię konsekwencjami. Poczułbyś się zobowiązany do niej doprowadzić. Nie martw się, niech to samo przyjdzie. Gdy wspominam przeszłość, dociera do mnie, że kochałam wszystko: i mężczyznę, jakim byłeś na początku, i tego, którym później się stałeś. - Dziękuję - powiedział Patton. - To wyjątkowe okoliczności. Muszę przyznać, że poczułem ulgę, przybywając tu i przekonując się, że czeka na mnie mój najlepszy przyjaciel. - Część tych słów powinniśmy zostawić na później - rzekła Lena, zerkając na Kendrę i Setha. - No tak. Teraz wszyscy znacie sekret Efiry i Kurisoka. - Zostało najważniejsze pytanie - odezwał się Seth. - Jak ich powstrzymamy? Zapadło milczenie. - Sytuacja jest bardzo trudna - przyznał Patton. - Będę z wami szczery: nie mam pojęcia.

Rozdział XXI Wróżkokrewna W namiocie zapanowała ciężka atmosfera. Mucha wykonująca akrobacje nad głowami Pattona i Leny wydawała się nadzwyczaj hałaśliwa. Kendra przyłożyła dłonie do podłoża z materiału. Pod spodem czuła nierówności ziemi. Wymieniła z Sethem zatroskane spojrzenia. - A to? - spytał chłopiec, unosząc Chronometr. - Może powinniśmy cofnąć się w czasie i powstrzymać zarazę, zanim wybuchnie. Patton pokręcił głową. - Spędziłem wiele miesięcy, usiłując odkryć tajemnice Chronometru. Uważa się, że właśnie ten artefakt jest najtrudniejszy w obsłudze. Choć podobno ma wiele funkcji, do tej pory odkryłem tylko kilka z nich. - Coś przydatnego? - zapytał Seth, gładząc palcami nieco wybrzuszoną tarczę na powierzchni kuli. - Ostrożnie - ostrzegł go surowo Patton. Chłopiec przestał się bawić tarczą. - Wiem, którego guzika użyć, żeby przenieść się w czasie do momentu, gdy ktoś ponownie go wciśnie. Odkryłem, jak ustawić Chronometr, żeby sejf co tydzień pojawiał się na minutę. Potrafię też chwilowo spowolnić czas, tak by reszta świata poruszała się szybciej niż osoba trzymająca kulę. Nie wiem, czy któraś z tych możliwości pomoże nam w obecnych kłopotach. - Jeśli skończą nam się pomysły - odezwała się Kendra - to najlepszym wyjściem będzie zwrócenie się do Królowej Wróżek. Mogłabym odnieść misę na wyspę i wyjaśnić Królowej całą sytuację. Może nas wesprze. Patton skubał strzępy dziury w koszuli na łokciu. - Nie do końca rozumiem, co oznacza bycie wróżkokrewną, ale wiem dużo o kapliczce. Czy jesteś pewna, że zwrot miski to wystarczający powód, żeby stanąć na zakazanej ziemi? Przed tobą, Kendro, nie przeżył nikt, kto postawił stopę na wyspie. - Wróżka imieniem Shiara sugerowała, że mogę to zrobić - odrzekła Kendra. - Czuję, że to prawda, choć nie potrafię uzasadnić tego wrażenia. Zwykle ogarnia mnie strach, ilekroć

pomyślę o powrocie na wyspę. Mój instynkt zgadza się z tym, co powiedziała wróżka. Miejsce misy jest w kapliczce. Jeśli będę chciała zwrócić naczynie, to będzie mi wolno dostać się na wyspę. - Shiara? - powtórzył Patton. - Znam ją. Srebrne skrzydła, niebieskie włosy. Uważam ją za najbardziej wiarygodną wróżkę w całym Baśnioborze. Kiedyś była mocno związana z Efirą. Gdy zostałem owróżkowiony, a Efira zniknęła, Shiara stała się moją najbliższą powierniczką w kwestiach związanych ze światem wróżek. Jeśli miałbym słuchać rad jakiejś z tych istot, to właśnie jej. - Pan też umie rozmawiać z wróżkami? - zainteresował się Seth. - To jedna z zalet owróżkowienia - wyjaśnił Patton. - Ich język, silviański, trudno opanować w zwykły sposób, chociaż nieliczni poznali go drogą nauki. Potrafię także mówić i pisać w ich tajnej mowie. Kendra również. Właśnie w ten sposób rozszyfrowała napis, który zostawiłem w skarbcu Zaginionej Góry. - To był tajny język wróżek? - zapytała dziewczynka. - Nigdy nie wiem, w jakim języku czytam, mówię lub słucham. Zawsze wydaje mi się, że to angielski. - Potrzeba czasu - rzekł Patton. - Kiedy mówi wróżka, słyszysz angielski, ale przy odrobinie praktyki zaczniesz słyszeć również jej prawdziwy język. Z początku różne narzecza dość trudno rozróżnić, zapewne dlatego, że tłumaczenie jest tak swobodne. Jeśli się trochę wysilisz, staniesz się bardziej świadoma słyszanych i wypowiadanych słów. - Dlaczego w ogóle umieścił pan wiadomość w sejfie? - zastanawiała się Kendra. - Tajny język wróżek, którego nie można się nauczyć, to starannie strzeżony sekret. Jest z natury niezrozumiały dla wszystkich stworzeń mroku. Uznałem, że muszę zostawić wskazówkę, żeby zapobiec panice, gdyby Rycerze odkryli brak artefaktu. Napisałem ją zatem w języku, jaki pojąłby tylko sprzymierzeniec światłości. - Skoro pan ufa Shiarze, zgadza się pan, żebym popłynęła na wyspę? - zapytała Kendra. - W tej kwestii masz większe rozeznanie niż ja - przyznał Patton. - W mniej dramatycznej sytuacji zaklinałbym cię, żebyś nie decydowała się na tak ryzykowne przedsięwzięcie. Ale znaleźliśmy się w opłakanym położeniu. Czy wierzę, że Królowa Wróżek zdoła nam pomóc w powstrzymaniu plagi? Trudno powiedzieć, ale już raz was wsparła, a każda nadzieja jest lepsza niż żadna. - W takim razie spróbuję - oznajmiła Kendra z przekonaniem.

- Kiedy trzeba skoczyć, to się skacze - zgodził się Seth. - Przebycie stawu będzie niebezpieczne - ostrzegła Lena. - Najady są wściekłe. Będą chciały odzyskać misę. Pałają żądzą zemsty za moje odejście. Lepiej, żeby przewiózł cię Patton. - Ani myślę o innym rozwiązaniu - potwierdził mężczyzna. - Mam niejakie doświadczenie w radzeniu sobie z tym zagrożeniem. - Mrugnął porozumiewawczo do ukochanej. Była najada uniosła brwi. - Jak również w byciu przez to zagrożenie wciąganym pod wodę, jeśli mnie pamięć nie myli. - Brzmisz coraz bardziej jak Lena, którą znam - odparł Patton z szerokim uśmiechem. - Gdy tylko zajdzie słońce, będę wypatrywał dziadków - oświadczył Seth. - Pewnie wpadną tu jako cienie. Niewykluczone, że jeszcze nam pomogą. - Tymczasem może pójdziemy nad staw? - zaproponowała Kendra. - Powinniśmy uderzyć, póki słońce na niebie - zgodził się Patton. Seth schował Chronometer do plecaka, w którym wcześniej niósł sprzęt kempingowy. Zarzucił go na plecy, po czym wszyscy razem opuścili namiot. Na zewnątrz zgromadzili się ciekawscy satyrowie, krasnale i driady. Zaczęli z przejęciem szeptać między sobą, co chwila wskazując na Pattona. Doren zbliżył się do mężczyzny.: - Pokaż mi ten chwyt, który zastosowałeś na Krzepkonogim! - poprosił. - Lepiej nie, inaczej będziecie tu mieli zatrzęsienie kalekich satyrów odparł Patton. Uniósł ręce i powiedział głośno: - Wróciłem tylko na krótką chwilę. Przeniosłem się w czasie, ale zanim wrócę, zamierzam cofnąć skutki tej plagi. - Kilku gapiów zaczęło bić brawo i gwizdać na wiwat. - Mam nadzieję, że w razie czego mogę liczyć na waszą pomoc. - Dla ciebie wszystko, Pattonie! - zawołała jakaś hamadriada matowym głosem, ściągając na siebie piorunujące spojrzenie Leny.. - Zbliżając się do kapliczki, będziemy potrzebować nad stawem odrobiny prywatności. Liczymy na wasze zrozumienie. Patton powiódł Kendrę do najbliższej altanki. Czuła się spięta, kiedy prowadził ją po schodkach, a potem po drewnianym chodniku. Poprzednia podróż na wyspę należała do jej najbardziej przerażających wspomnień. Najady robiły wszystko, żeby przewrócić jej rower wodny. Tym razem przynajmniej świeciło słońce, a ona nie była sama.

Patton zszedł po schodkach na molo. Zbliżył się do hangaru na łodzie i wyważył zamknięte drzwi jednym mocnym kopnięciem. - Patton wchodzi do hangaru! - wykrzyknął radosny głos pod wodą. - Więc jednak będziemy miały jego kości w naszej kolekcji! - ucieszyła się jakaś inna najada. - Patrzcie, kto z nim jest! - wykrztusiła ta pierwsza. - To ten wiwibliks, który wskrzesił go z grobu! - zadrwił nowy głos. - Strzeżcie się jej trupiej magii - śpiewnie zawołała druga najada. - Mają miskę! - zauważyła wzburzona nimfa. Głosy były teraz cichsze i bardziej naglące. - Szybko! - Zbierzcie wszystkie siostry! - Nie ma chwili do stracenia! Kiedy Patton i Kendra weszli do hangaru, głosy się oddaliły. Wnętrze wyglądało tak, jak dziewczynka je zapamiętała. Na wodzie unosiły się dwie łodzie wiosłowe - jedna szersza, druga węższa. Tuż obok znajdował się rower wodny. Patton przeszedł przez budyneczek, wybrał parę najdłuższych wioseł i włożył je do szerokiej łodzi. Potem umieścił w środku również inne spore wiosła. - Wygląda na to, że nasze podwodne przeciwniczki zamierzają mi dać popalić - zauważył. - Jesteś pewna, że tego chcesz? - Da pan radę zawieźć mnie na wyspę? - spytała Kendra. - Nie mam co do tego wątpliwości. - W takim razie muszę spróbować. - Możesz trzymać miskę? Dziewczynka uniosła naczynie. - Jasne. Pan przecież będzie miał pełne ręce roboty. Patton pociągnął za dźwignię umieszczoną obok uszkodzonych drzwi, a następnie zaczął kręcić korbą. Na drugim końcu hangaru stopniowo otworzyły się rozsuwane wrota wychodzące na staw. Mężczyzna odwiązał łódkę i wsiadł do środka. Wyciągnął dłoń, żeby pomóc Kendrze. Gdy dziewczynka stanęła na pokładzie, łódź się zachwiała. - Dotarłaś na wyspę w tym maleństwie? - spytał Patton, wskazując ruchem głowy rower wodny. - Tak. - Jesteś jeszcze dzielniejsza, niż myślałem - stwierdził z uśmiechem.

- Nie wiedziałam, jak się wiosłuje, ale umiałam pedałować. Mężczyzna pokiwał głową. - Pamiętaj, przechylaj się w przeciwną stronę niż ta, w którą będą próbowały nas wywrócić. Ale nie za daleko, bo mogą zmienić taktykę i wyciągnąć cię przez drugą burtę. - Kumam - odparła Kendra. Zerknęła na wodę, spodziewając się, że najady mogą zaatakować w każdej chwili. - Nie napadną nas, dopóki jesteśmy w hangarze - wyjaśnił Patton. - Poczekają, aż opuścimy te ściany. - Wsunął wiosła w dulki i przygotował je do pierwszego ruchu. - Gotowa? Kendra skinęła głową. Nie ufała własnemu głosowi. Tuż przed nimi, pod powierzchnią, usłyszała chichot. Kilka innych głosów uciszyło roześmianą najadę. Zanurzywszy wiosła w wodzie, Patton wypchnął łódkę z hangaru. Gdy tylko przecięła linię wrót, zaczęła się chwiać i kołysać. Z grymasem na twarzy mężczyzna mocno wymachiwał wiosłami, walcząc o zachowanie równowagi. Łajba huśtała się i kręciła dookoła. Kendra starała się usiąść pośrodku, ale ciągłe wstrząsy sprawiały, że miotała się od burty do burty. Jedną ręką kurczowo trzymała misę, a drugą usiłowała się podeprzeć. - Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby aż tak się wysilały - warknął Patton, wyrywając wiosło z uścisku jakiejś najady. Prawa burta przechyliła się zatrważająco wysoko, tak jakby pchało ją wiele rąk. Patton rzucił się w prawo i wbił wiosło w wodę. Tamta strona opadła, a uniosła się lewa, wskutek czego Kendra nieomal wyleciała za burtę. Mężczyzna skoczył W tamtą stronę, poziomując łódź. Bitwa szalała przez kilka minut. Najady niezmordowanie usiłowały wywrócić łódkę, a jednocześnie odciągnąć ją jak najdalej od wyspy. Za każdym razem, gdy Patton zanurzał wiosła w wodzie, coś natychmiast łapało pióra, więc mężczyzna długo walczył, wyrywając to jedno, to drugie z niewidzialnego uścisku. Łódź wirowała i kołysała się jak karuzela w wesołym miasteczku. Z upływem czasu ataki wcale nie ustępowały, stawały się nawet bardziej bezczelne. Płetwiaste dłonie sięgały spod wody i chwytały nadburcie. Podczas szczególnie gwałtownego przechyłu Kendra poleciała na bok. Gdy podniosła głowę, okazało się, że patrzy prosto w parę fioletowych oczu. Bladolica najada, podtrzymując się jedną ręką, uniosła się wyżej nad powierzchnię wody, a drugą ręką usiłowała chwycić srebrną misę.

- Cofnij się, Narindo! - warknął Patton, wymachując wiosłem. Zdeterminowana najada obnażyła zęby, a potem jeszcze bardziej wychynęła z wody. Kendra trzymała miskę z dała od niej, ale Narinda chwyciła ją za rękaw i zaczęła ciągnąć za burtę. Patton gwałtownie opuścił wiosło, uderzając wodną istotę w głowę. Oszalała najada wrzasnęła, puściła Kendrę i z chlupotem zniknęła pod wodą. Burtę chwyciła kolejna dłoń. Mężczyzna natychmiast grzmotnął wiosłem palce złączone błoną pławną. - Zostańcie w wodzie, szanowne panie - ostrzegł. - Zapłacisz za swoją zuchwałość - warknęła niewidoczna najada. - Poczułaś jedynie płaską stronę wiosła - zaśmiał się Patton. - Nie ranię was, tylko rozdaję klapsy. Ale jeśli się nie uspokoicie, doczekacie się trwalszych obrażeń. Najady wciąż utrudniały podróż, lecz nie wystawiały już rąk z wody. Patton wiosłował szybkimi, płytkimi ruchami, ledwie muskał powierzchnię i mocno rozchlapywał fale. Teraz nimfom trudniej było złapać wiosła, więc łódź powoli sunęła w stronę wyspy. - Chiatro, Narindo, Ulline, Hyree, Pino, Zolie, Frindle, Jayko! - zawołała Lena. - Woda jest cudowna jak nigdy. Kendra zobaczyła, że była najada siedzi na skraju mola, błogo się uśmiecha i dynda nogami w stawie. Za nią stał Seth z przejętą miną. - Leno, nie! - krzyknął Patton. Kobieta zaczęła nucić leniwą melodię. Łagodnie poruszała bosymi stopami, lekko rozpryskując wodę. Nagle wyszarpnęła nogi ze stawu i tanecznym krokiem odskoczyła od krawędzi mola. Tuż obok płetwiaste dłonie przebiły powierzchnię jeziorka. - Niewiele brakowało - biadoliła Lena. - Już mnie prawie miałyście! Potem paroma susami przebiegła po molu i zanurzyła stopę w wodzie. Odskoczyła w porę, by uniknąć kolejnej dłoni. - Najady jeszcze nigdy nie zdobyły się na taki wspólny, wytrwały wysiłek - mruknął Patton. - Lena próbuje odwrócić ich uwagę. Dźgaj w wodę zapasowym wiosłem. Kendra położyła miskę na kolanach i ujęła wiosło. Ścisnęła je pośrodku trzonka, po czym zaczęła wbijać pióro w wodę to z jednej, to z drugiej strony. Raz po raz w coś uderzała. Słyszała jęki i narzekania.

Tymczasem Patton głębiej zanurzał wiosła. Łódź sunęła w stronę wyspy. Rozochocona dziewczynka coraz bardziej gorączkowo dźgała wodę, ciężko dysząc z wysiłku. Tak mocno zaaferowała się okładaniem najad, że zupełnie ją zaskoczyło, kiedy dno łajby zaszurało o brzeg. - Wysiadaj - polecił Patton. Kendra odłożyła wiosło, chwyciła misę i stanęła na dziobie. Przez moment się wahała. To, że raz przeżyła wizytę na wyspie, nie gwarantowało, że przetrwa ją ponownie. A jeśli pewność siebie była złudna? Inni, którzy ośmielili się postawić stopę na tej ziemi, natychmiast zmieniali się w pył dmuchawca. Dziewczynka zrozumiała, że gdy tylko jej noga zetknie się z błotnistym brzegiem, ona sama może stać się chmurą nasion, którą rozwieje wiatr. Z drugiej strony, jeśli nie podejmie tego ryzyka, zostanie cienioludem egzystującym w upadłym rezerwacie rządzonym przez demona i zdeprawowaną hamadriadę. W pewnym sensie może nawet wolałaby skończyć jako pyłek. Bez względu na okoliczności już wcześniej podjęła decyzję. Teraz potrzebowała jedynie zebrać się na odwagę, by wcielić ją w życie. Przecież najady w każdej chwili mogły wciągnąć łódź z powrotem do wody! Gotowa na najgorsze zeskoczyła na twardy błotnisty grunt. Tak jak podczas poprzedniej wyprawy do kapliczki, był to rozczarowujący moment. Nie zmieniła się w nasiona. Nie wydarzyło się nic, co oznaczałoby, że zrobiła coś niezwykłego. Obejrzała się na Pattona i podniosła kciuk na znak, że wszystko w porządku. Pozdrowił ją, niedbale przykładając dłoń do czoła. Już po chwili łódź została zaciągnięta do wody i zaczęła się obracać. - Nie martw się o mnie - zawołał beztrosko, po czym mocno się zamachnął i musnął wiosłem powierzchnię stawu. - Idź skontaktować się z królową. Podczas poprzedniej wizyty Kendra nie znała położenia malutkiej kapliczki, więc odnalezienie jej było niełatwe. Tym razem, ściskając w dłoni misę, ruszyła po przekątnej. Przedzierała się przez krzaki, ani na krok nie zbaczając z trasy. W końcu dotarła do bulgoczącego źródełka, które wybijało spod ziemi na samym środku wyspy. Woda spływała po łagodnej pochyłości do niewielkiego oczka. U wylotu stała misternie rzeźbiona statuetka wróżki mierząca około pięciu centymetrów.

Kendra przykucnęła i położyła miskę przed miniaturowym postumentem podtrzymującym figurkę. W tej samej chwili poczuła woń świeżych kwiatów rosnących w żyznej glebie nad brzegiem morza. Dziękuję, Kendro. Słowa wyraźnie docierały do jej umysłu. Większej klarowności nie zapewniłby nawet zmysł słuchu. - Czy to ty? - szepnęła Kendra podekscytowana, że tak szybko nawiązała kontakt. Tak. - Słyszę cię dużo wyraźniej niż poprzednio. Jesteś teraz wróżkokrewna. Mogę dotrzeć do twego umysłu ze znacznie większą łatwością. - Skoro tak prosto możesz się ze mną porozumiewać, to dlaczego do tej pory nigdy do mnie nie przemówiłaś? Nie zamieszkuję twojego świata. Bytuję gdzie indziej. Moje kapliczki znaczą miejsca, w których można bezpośrednio poczuć moją obecność. To moje punkty kontaktu z twoim światem. Myślom towarzyszyły radosne uczucia. Wskutek tego połączenia Kendra odniosła wrażenie, że do tej pory jeszcze nigdy tak naprawdę nie porozumiała się z żadną wróżką. - Nazywają cię Królową Wróżek - powiedziała. - Ale kim jesteś naprawdę? Jestem molea. W twoim języku nie istnieje słowo, które trafnie może mnie opisać. Nie jestem jedną z wróżek. Jestem wróżką. Matką, najstarszą siostrą, opiekunką, tą pierwszą. Dla dobra mych sióstr żyję poza waszym światem, w królestwie nietkniętym przez mrok. - Baśniobór jest w niebezpieczeństwie. Chociaż rzadko przemawiam do umysłów mych sióstr, to widzę ich oczami we wszystkich sferach, które zamieszkują. Wiele sióstr w twojej okolicy dotknęła straszliwa ciemność. Gdyby zaraziła mnie, wszystko byłoby stracone. Przez chwilę Kendra nie potrafiła się odezwać. Przepełniła ją rozpacz. Zrozumiała, że to żałosne uczucie płynie od Królowej Wróżek i jest elementem komunikacji. Kiedy emocja osłabła, dziewczynka odzyskała głos. - Co mogę zrobić, żeby powstrzymać ciemność? Ciemność emanuje z przedmiotu o straszliwej, mrocznej mocy. Ten przedmiot musi zostać zniszczony. - Gwóźdź, który Seth wyciągnął z ożywieńca - zrozumiała Kendra.

Ta rzecz rozpala ból upadłej hamadriady i potęguje siłę demona. Bluźnierczy przedmiot tkwi w drzewie. Przez chwilę Kendra widziała czarne poskręcane drzewo obok dymiącego jeziora asfaltu. Z umęczonego pnia sterczał gwóźdź. Od wizji zapiekły ją oczy, poczuła również bezdenny żal. Nie towarzyszyły temu żadne słowa i nabrała pewności, że patrzy na to drzewo tak, jak widzi je królowa oczami mrocznej wróżki. - Jak mogę zniszczyć gwóźdź? - spytała. Nastąpiła długa przerwa. Słychać było chlupot wioseł o wodę - to Patton wciąż odpierał ataki najad. - Czy mogłybyśmy znów sprawić, że wróżki urosną? - zasugerowała Kendra. Przed oczami stanął jej wyraźny obraz olbrzymich mrocznych wróżek. Były piękne i straszne, rozsiewały cień i powodowały, że więdną drzewa. Nie licząc innych potencjalnych wad, wciąż jeszcze odzyskuję energię, której użyłam do przemiany wróżek oraz twojej inicjacji jako wróżkokrewnej. - Co ze mną zrobiłaś? - zapytała Kendra. - Część wróżek nazywała mnie twoją służebnicą. Kiedy spojrzałam w głąb twego serca oraz umysłu i zrozumiałam czystość twego oddania wobec najbliższych, wybrałam cię na swą wysłanniczkę na te burzliwe czasy. Zaiste jesteś moją służebnicą, moją namiestniczką. Ty i ja czerpiemy energię z jednego źródła. Twoja rola niesie z sobą ogromną władzę. Kieruj wróżkami w moim imieniu, a one będą cię słuchać. - Wróżki wykonają moje polecenia? Jeśli wydasz je w moim imieniu i nie nadużyjesz tego przywileju. - A jakie jest twoje imię? Kendra odczuła reakcję, która była jak melodyjny śmiech. Moje prawdziwe imię musi pozostać tajemnicą. Wystarczy, jeśli wydasz polecenie w imieniu królowej. Nagle dziewczynka przypomniała sobie, jak podczas spotkania Rycerzy Świtu wróżka z ogrodu zasugerowała wydanie rozkazu w imieniu królowej.: - Czy pomogą mi zniszczyć gwóźdź? Nie. Brak im dostatecznej mocy. Tylko talizman przepełniony energią świata zdołałby unicestwić ten mroczny przedmiot. - Czy wiesz, gdzie go znajdę?

Znów nastąpiło długie milczenie. Mogę go stworzyć, ale to wymagałoby zniszczenia kapliczki. Kendra czekała. W jej umyśle zaczęła się rozwijać wizja. Patrząc jakby z wysoka, zobaczyła wyspę i kapliczkę jaśniejącą pośród ciemności. Woda jeziora poczerniała. Roiło się w niej od odrażających, zdeformowanych najad. Altany i drewniany chodnik legły w ruinie. Pośród gnijących szczątków fruwały mroczne wróżki. Ciemne krasnale, satyrowie oraz driady przechadzali się między uschłymi drzewami i wyschniętymi polami. Zachowanie tej kapliczki nie jest warte takiej destrukcji. Wolałabym stracić jeden z drogocennych punktów kontaktu z twoim światem, niż skazać me siostry na mroczne niewolnictwo. Skupię całą energię chroniącą tę kapliczkę w jednym przedmiocie. Kiedy stworzę talizman, skończy się mój wpływ w tym miejscu. - Nie będę się już mogła z tobą kontaktować? - zapytała Kendra. Nie tutaj. Gdy tylko talizman opuści granicę żywopłotu, staw i wyspa utracą wszelką ochronę. - Co mam z nim zrobić? Miej go przy sobie. Energia, która w tobie drzemie, pomoże utrzymać talizman w równowadze i pełni mocy. Jak długo pozostanie w twoim władaniu, będzie roztaczać ochronny parasol wokół wszystkich w pobliżu. Kiedy zewrzesz go z mrocznym przedmiotem, oba ulegną zniszczeniu. Ale przestrzegam cię: ten, kto dokona ich złączenia, zginie. Kendra przełknęła ślinę. Zaschło jej w ustach. - Czy to muszę być ja? Niekoniecznie. Wolałabym, żebyś przeżyła to przedsięwzięcie. Jednak czy zadanie wykonasz ty, czy ktoś inny, zwarcie przedmiotów światła i ciemności będzie warte tej ofiary. Prawie wszystko, co pochłonął mrok, zostanie odnowione. - Czy potem będziemy mogli naprawić twoją kapliczkę? - zapytała Kendra z nadzieją. Tej kapliczki nic już nie odtworzy. - Nie usłyszę cię już więcej? Nie tutaj. - Będę musiała znaleźć inną kapliczkę. Czy jeśli ją odszukam, będzie mi wolno się do niej zbliżyć? Dziewczynka wyczuła tkliwy śmiech.

Zastanawiasz się, dlaczego moje kapliczki są tak pilnie strzeżone. Istnienie punktów kontaktu z twoim światem naraża mnie na niebezpieczeństwo. Gdyby zło mnie odnalazło, ucierpiałyby wszystkie stworzenia światła. Dla ich dobra moje królestwo musi pozostać nieskalane, więc starannie pilnuję kapliczek. Z zasady wszyscy intruzi muszą sczeznąć. Rzadko robię wyjątki. - Czy moja wróżkokrewność zapewnia mi dostęp? Nie sama w sobie. Jeśli kiedyś znajdziesz inną kapliczkę, szukaj odpowiedzi w swych uczuciach. Masz w sobie dość światła, by cię wiodło. - Boję się zniszczyć gwóźdź - przyznała Kendra. Nie chciała, żeby rozmowa z Królową Wróżek dobiegła końca. Mam opory przed unicestwieniem tej kapliczki. Dziewczynka odczuła głęboki smutek królowej. Siła tej emocji wycisnęła jej łzy z oczu. Czasem robimy to, co konieczne. - Dobrze - rzekła Kendra. - Postaram się. Mam jeszcze jedno pytanie. Jeśli przeżyję, to co powinnam robić? To znaczy jako wróżkokrewna. Żyj owocnie. Opieraj się złu. Dawaj więcej, niż bierzesz. Pomagaj innym czynić tak samo. Reszta przyjdzie sama. Odejdź od kapliczki. Kendra odsunęła się od drobnej figurki na miniaturowym cokole. Wszystko zamazało jej się przed oczami, oszołomiła ją istna powódź wrażeń. Miała w ustach słodki smak miodu, chrupkich jabłek, mięsistych grzybów i czystej wody. Czuła zapach świeżo skoszonego pola, wilgotnej trawy, dojrzałych winogron oraz wonnych ziół. Słyszała szum wiatru, huk fal, ryk pioruna, a także cichy trzask skorupki jajka, z którego wykluwa się pisklę. Na skórze poczuła ciepło promieni słońca i chłód leciutkiej mgiełki. Chwilowo nic nie widziała, ale jednocześnie smakowała, wąchała, słyszała oraz doznawała tysiąca różnych wrażeń, każdego innego i każdego rozpoznawalnego. Gdy powrócił jej wzrok, zobaczyła, że mała statuetka wróżki mocno lśni. Odruchowo zmrużyła powieki oraz zasłoniła twarz, zaniepokojona, że wspaniały blask na stałe uszkodzi jej oczy. Gdy wyjrzała spomiędzy palców, okazało się, że światłość nie powoduje bólu. Z nadzieją, że blask jest nieszkodliwy, swobodnie spojrzała na posążek. Reszta świata stała się przy nim szara, ponura, bez życia. Cały kolor i cała światłość skupiły się w tej jednej maciupkiej figurce.

A potem rzeźba się rozpadła. Kamienne łuski dzwoniły, lecąc na wszystkie strony. Na postumencie został olśniewająco jasny jajowaty kamyk. Przez moment błysnął jeszcze jaśniej, niż wcześniej świeciła statuetka. Potem światło osłabło, wsiąkło w kamień, aż w końcu stał się on całkiem przeciętny, gdyby nie to, że taki biały i gładki. Świat odzyskał barwy. Późnopopołudniowe słońce znów jasno świeciło. Kendra nie wyczuwała już obecności Królowej Wróżek. Przyklękła, żeby podnieść gładki kamyk. Wydawał się zupełnie zwyczajny, nie ważył ani mniej, ani więcej, niż przypuszczała. Chociaż przestał lśnić, była pewna, że to właśnie talizman. Jak to możliwe, żeby cała moc chroniąca kapliczkę skupiła się w takim małym, niewyróżniającym się przedmiocie? Gdy się rozejrzała, zobaczyła, że Patton ponownie dobił do brzegu. Czym prędzej do niego podbiegła w obawie, że najady odciągną łódź, zanim zdąży do niej wsiąść. - Bez pośpiechu - powiedział Patton. - Wykonują polecenia. - Niechętnie - mruknął głos spod wody. - Cicho bądź! - syknęła karcąco inna najada. - Mamy się nie odzywać. - Ostatnio w drodze powrotnej też trafiła mi się darmowa przejażdżka - przyznała Kendra, wsiadając do łódki. - Dobre wieści? - spytał Patton. - Ogólnie tak. Ale wolałabym poczekać, aż wrócimy do namiotu. - Słusznie. Jedno tylko powiem: ten kamyk świeci prawie równie jasno jak ty. Kendra zerknęła na kamień. Był nieskazitelnie biały i gładki, ale w ogóle nie emitował światła. Usiadła. Patton złożył wiosła na kolanach. Łódź, wiedziona przez niewidoczne dłonie, odbiła od wyspy i sunęła w stronę hangaru. Gdy Kendra zerknęła w górę, zobaczyła, że z wysokiej gałęzi spogląda na nią złota sowa o ludzkiej twarzy. Z jej oka spływała łza.

Rozdział XXII Światłość Seth czekał wraz z Leną w altance obok hangaru. Ani na drewnianym chodniku, ani w innych pawilonach nie kręcili się satyrowie, driady lub krasnale. Zgodnie z prośbą Pattona trzymali się na uboczu. Kendra i Patton rozsiedli się w łodzi. W spokoju wracali do brzegu, najwyraźniej ciągnięci przez te same najady, które niedawno ich atakowały. Seth bardzo chciał zobaczyć, co jego siostra robiła na wyspie, ale prawie cały czas zasłaniały ją krzaki. W pewnej chwili Lena opisała oślepiający blask, ale on w ogóle go nie widział. - Super uciekałaś przed tymi najadami - powiedział. - Zrobiłabym wszystko, żeby nie pozwolić im utopić mojego męża - odrzekła Lena. Jakąś cząstką duszy zawsze będę kochać moje siostry, ale one potrafią być takie uciążliwe! Cieszę się, że miałam pretekst, żeby im trochę podokuczać. - Myślisz, że Kendrze się udało? - Na pewno nawiązała kontakt. Tylko królowa mogła rozkazać najadom, żeby doprowadziły ich bezpiecznie na brzeg. - Lena zmrużyła oczy. - Na wyspie coś się zmieniło. Nie umiem tego sprecyzować. Po tym błysku całą okolicę przeniknęła jakaś nowa atmosfera. Z zaciśniętymi ustami, w zamyśleniu przyglądała się, jak łódka wpływa do hangaru. Seth zbiegł po schodkach na molo. Stanął przed drzwiami budyneczku w tej samej chwili, gdy Kendra i Patton stamtąd wyszli. - Stało się coś dobrego? - zapytał. - Całkiem niezłego - odparła Kendra. - Co to za jajko? - zainteresował się chłopak. - To kamyk - sprostowała jego siostra, mocno zaciskając na nim palce. - Wszystko wam opowiem, ale dopiero w namiocie. Patton objął Lenę.

- Byłaś wspaniała - rzekł, po czym cmoknął ją w usta. - Jakkolwiek wcale mi się nie podobało, że tak bardzo zbliżałaś się do tych najad. Nikt tak chętnie nie wciągnąłby cię na dno stawu jak one. - I nikogo nie byłoby im tak trudno złapać - odparła zadowolona z siebie Lena. Wspięli się po stopniach do altanki, a potem zeszli na trawiaste pole. Prędko ruszyły w ich stronę trzy niezwykle rosłe driady, przesłaniając drogę do namiotu.. Pośrodku szła driada najwyższa z całej trójki. Seth widział ją już wcześniej, gdy naradzała się z dziadkami. Jej kasztanowe włosy spływały aż za talię. Ta po jej lewej ręce wyglądała jak Indianka i miała na sobie szaty w ziemistych kolorach. Z kolei ta po prawej była platynową blondynką ubraną w suknię przypominającą zamarznięty wodospad. Pełne wdzięku driady przewyższały Pattona co najmniej o głowę. - Witaj, Lizette - mężczyzna serdecznie pozdrowił tę środkową. - Daruj sobie powitania, Pattonie Burgessie - odparła melodyjnym, lecz surowym głosem, patrząc na niego z góry z chmurną miną. - Co zrobiłeś z kapliczką? - Kapliczką? - spytał Patton ze zdziwieniem, zerkając przez ramię. - Coś jest nie tak? - Została zniszczona - oznajmiła stanowczo blondynka. - Po tym, jak nas odesłałeś - dodała Indianka. Lizette wpatrywała się w Kendrę zmrużonymi oczami. - A twoja przyjaciółka świeci jaśniej niż słońce. - Chyba nie sugerujecie, że ją zburzyliśmy - zaprotestował Patton z oburzeniem. - Nie tylko nie mieliśmy takiego pragnienia, ale i możliwości! Królowa Wróżek unicestwiła kapliczkę ze znanych jej powodów. - Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że ten rezerwat na zawsze stracił kontakt ź Jej Wysokością - powiedziała Lizette. - Uważamy, że to nie do przyjęcia. Wszystkie trzy groźnie pochyliły się do przodu. - Bardziej nie do przyjęcia, niż gdyby Baśniobór i wszyscy jego mieszkańcy nieodwracalnie pogrążyli się w ciemności? - spytał Patton. Driady nieco się odprężyły. - Czy masz jakiś plan? - zapytała Lizette.

- Czy Kendra kiedykolwiek świeciła jaśniej? - wykrzyknął mężczyzna. - Jej lśnienie to dobry znak. Dajcie nam kilka minut, żebyśmy mogli naradzić się na osobności. Potem ogłosimy plan odbicia Baśnioboru, strategię sformułowaną przez samą Królową Wróżek. Patton zerknął na Kendrę, jakby licząc na to, że jego słowa są zgodne z prawdą. Dziewczynka lekko kiwnęła głową. - Obyście mieli zadowalające wyjaśnienie tej profanacji - złowrogo zagroziła Lizette. Dzisiejszy dzień pozostanie dniem żałoby aż po kres liścia i strumienia. Patton uniósł dłoń i poklepał driadę po ramieniu. - Utrata kapliczki to bolesny cios dla wszystkich kochających światłość. Pomścimy tę tragedię. Lizette odsunęła się na bok. Patton powiódł pozostałych między ponurymi driadami. Choć chwilowo się uspokoiły, ewidentnie wciąż nie były usatysfakcjonowane. Gdy Seth, Kendra i Lena dotarli do namiotu, Patton wszedł zaraz za nimi, po czym opuścił klapę. - Co się stało? - zapytał Seth. - Królowa Wróżek zniszczyła kapliczkę, żeby stworzyć to. - Kendra uniosła kamyk. Patton zmrużył oczy. - Nic dziwnego, że świecisz teraz znacznie jaśniej. - Nie widzę żadnego światła poskarżył się chłopiec. - Ono jest widoczne tylko dla niektórych - wyjaśniła Lena, przymykając powieki. - A dlaczego nie dla mnie? - zapytała Kendra. - Kamyk był jasny tylko wtedy, gdy Królowa Wróżek go tworzyła. - Blask kamienia zapewne złączył się z twoją wewnętrzną światłością - powiedział Patton. - Własne światło czasem trudno rozpoznać. Domyślam się, że widzisz w ciemności. - Tak - potwierdziła dziewczynka. - Niezależnie od tego, czy to zauważasz, Kendro, nosisz w sobie wielką światłość - rzekł. - Dzięki kamykowi twój blask jeszcze bardziej się nasilił. W oczach tych, którzy to dostrzegają, lśnisz jak latarnia. Kendra zacisnęła dłoń na kamyku. - Królowa Wróżek napełniła go całą mocą chroniącą kapliczkę. Kiedy go stąd wyniosę, mroczne istoty uzyskają wstęp nad staw. Jeśli dotkniemy kamykiem gwoździa wbitego w drzewo, oba przedmioty zniszczą się nawzajem.

- Super! - zawołał Seth.: - Jest pewien haczyk. Królowa Wróżek ostrzegła, że osoba, która tego dokona, zginie. - Żaden problem. - Patton lekceważąco machnął ręką. - Osobiście rozwiążę ten problem. - Nie ma mowy - zaprotestowała nerwowo Lena. - Musisz do mnie wrócić. Twoje życie nie może się tu skończyć. - To, co razem przeżyliśmy, już się wydarzyło. Nic, co tutaj zrobię, nie może tego zmienić. - Nie próbuj mnie nabrać, Pattonie - warknęła kobieta. - Znosiłam twoje uspokajanie przez dziesiątki lat. Znam cię lepiej niż ty siebie. Zawsze szukasz wymówek, żeby chronić innych własnym kosztem. Częściowo decydujesz się na to ze szlachetnego poczucia obowiązku, ale głównie dla dreszczyku emocji. Świetnie zdajesz sobie sprawę, że jeśli nie wrócisz do przeszłości, możesz wymazać większość naszego związku. Cała moja historia się zmieni. Nié zgadzam się na utratę wspólnego życia. Patton miał spojrzenie winowajcy. - Z podróżą w czasie wiąże się wiele niepewności. O ile mi wiadomo, Chronometr to jedyne sprawne urządzenie o takim działaniu, jakie kiedykolwiek powstało. Mnóstwa szczegółów nigdy nie sprawdzono. Pamiętaj, że w twojej przeszłości wróciłem z podróży w czasie. Niektórzy twierdzą, że nic, co teraz zrobię, nie może zaprzeczyć tej rzeczywistości. Jeśli zginę podczas mojej wizyty w tym czasie, to gdzieś indziej, w alternatywnej linii czasu, może istnieć Lena, której nigdy więcej nie zobaczę. Ale twoja historia jest bezpieczna. Bez względu na to, co się ze mną stanie, ty najprawdopodobniej będziesz tu trwała tak, jakby nic w twojej przeszłości nie uległo zmianie. - To jakaś licha teoria - zaoponowała Lena. - Jeśli się mylisz i nie wrócisz do swojego czasu, możesz całkowicie zmodyfikować historię. Musisz się tam bezpiecznie cofnąć. Czekają cię ważne powinności. Chodzi nie tylko o moje dobro, ale niezliczonych innych osób. Pattonie, mam za sobą długie, pełne życie. Jeśli ktoś z nas musi się z nim pożegnać, powinnam to być ja. Odejdę bez żalu. Spotkanie z tobą to idealna kulminacja mojej śmiertelności. - Spojrzała na męża z tak nieskrywanym uwielbieniem, że Seth musiał odwrócić wzrok. - Dlaczego w ogóle ktoś musi umierać? - zapytał chłopiec. - Nie można rzucić kamieniem w ten gwóźdź? Wtedy nikt nie musiałby ich łączyć własnoręcznie.

- Możemy spróbować - rzekł Patton. - Wiąże się z tym dodatkowy element ryzyka. Już samo zbliżenie się do drzewa będzie dużym wyzwaniem. - Ja to mogę zrobić - stwierdził Seth. Lena przewróciła oczami. - Jeśli chodzi o kandydatów do złączenia talizmanów, ty oraz Kendra nie wchodzicie w grę. - Czyżby? - odparł chłopak. - A jeśli przyjdziemy na miejsce i tylko mnie nie sparaliżuje strach? - Możliwe, że Efira nie jest w stanie roztaczać magicznego strachu z taką łatwością jak wewnątrz swej siedziby - stwierdził Patton. - Może nawet nie da rady dotrzeć do królestwa Kurisoka. Poza tym jako poskramiacz smoków również jestem dość odporny. - W domu pan znieruchomiał - przypomniał mu Seth. Mężczyzna przekrzywił głowę i leciutko skinął głową. - Jeśli zajdzie potrzeba, chwycisz mnie za rękę i doprowadzisz blisko, a ja zaniosę kamień przez resztę drogi. - Mam go trzymać jak najdłużej, żeby zachował pełnię mocy - wtrąciła Kendra. - Może ja powinnam to zrobić. - Nie, dzieciaki - odparł stanowczo Patton. - Oto mój nowy cel: przetrwać całe życie, nie pozwalając, żeby jakieś dziecko poświęciło się w moim imieniu. - Ponieważ jestem wróżkokrewna, mogę rozkazywać wróżkom - powiedziała Kendra. Czy mogłyby nam jakoś pomóc? - Rozkazywać wróżkom? Niby od kiedy? - wypalił Seth. - Właśnie się dowiedziałam. Więc każ którejś z nich połączyć kamyk z gwoździem! - zawołał chłopiec z entuzjazmem. Wróżki zawsze mnie nie cierpiały. A może zniszczyłyby gwóźdź wszystkie razem? - Seth! - skarciła go Kendra. - To nie jest śmieszne! - Zmuszenie wróżki do wykonania misji samobójczej mogłoby mieć poważne konsekwencje - ostrzegł Patton. - Nie podoba mi się to. - A mnie bardzo! - oznajmił Seth, uśmiechnięty od ucha do ucha. - Może zapytałabym, czy któraś zgłosi się na ochotnika? - zaproponowała Kendra. Wiecie, wtedy żadnej bym nie zmuszała.

- Takie myślenie do niczego nie doprowadzi - stwierdziła Lena. - Żadne stworzenie światła nie wkroczy do królestwa Kurisoka. Kendra uniosła jajowaty kamyk. - Królowa Wróżek powiedziała, że jak długo to ja go trzymam, parasol światłości ochroni wszystkich w pobliżu. - To dopiero przydatna wiadomość - zamyślił się Patton. - Jeśli moc chroniąca to miejsce wdarłaby się do bastionu mroku, to może napływ pozytywnej energii pozwoliłby na wstęp istot światła. - Zacznijmy rekrutować wróżki! - Seth ochoczo klasnął w dłonie. - Lepiej, żeby to były one niż my. - Ich pomoc może być naszym planem rezerwowym - odrzekł Patton. - Ale ostrzegam: wróżki są potwornie niesolidne. Powinniśmy absolutnie wykluczyć zmuszanie którejkolwiek, żeby zginęła w naszym imieniu. Więcej nadziei wiążę z nakłonieniem bardziej odpowiedzialnych sprzymierzeńców, aby do nas dołączyli i pomogli dostać się do drzewa. - Jeśli wszystko inne zawiedzie, ja wykonam zadanie - oświadczyła Lena. - Jestem młoda, jestem zwinna, jestem silna. Dam radę. Patton skrzyżował ramiona. - Pozwólcie, że skoryguję mój najnowszy cel: chcę również przetrwać całe życie, nie pozwalając, żeby w moim imieniu zginęła moja żona. Jeśli wróżka dobrowolnie nie zniszczy talizmanów, rzucę kamieniem. Mam bardzo celne oko. Wówczas nikt nie będzie dotykał przedmiotów, kiedy się zetkną. - A jeśli nie trafisz? - zapytała Lena. - Wtedy będziemy się martwić. - Po pattońsku to oznacza: „połączę je własnoręcznie” - fuknęła kobieta. Patton niewinnie wzruszył ramionami. - Czy nie przyszło ci do głowy, że dla świata więcej znaczysz żywy niż martwy? - lamentowała. - Gdybym miał zginąć, robiąc coś niebezpiecznego, stałoby się to już dawno temu. Lena pacnęła go dłonią. - Mam nadzieję, że nie doczekam dnia, gdy wszystkie twoje przechwałki wreszcie się zemszczą. - Doczekasz - odparł Patton. - Będziesz ze mnie szydzić i wytykać mnie palcem.

- Chyba że wylądujesz w trumnie - mruknęła. - To kiedy zaczynamy? - zapytał Seth. - Wkrótce zajdzie słońce - stwierdził Patton. - Powinno nam towarzyszyć w tej mrocznej wyprawie. Proponuję wyruszyć jutro o poranku z tyloma sprzymierzeńcami, ilu zechce nas wesprzeć. - Ja też pójdę, no nie? - upewnił się chłopiec. - Nie możemy cię zostawić samego bez ochrony przed mrocznymi wpływami - odrzekł mężczyzna. - To nasz ostateczny gambit, wszystko albo nic. Czy czeka nas triumf, czy porażka, zrobimy to razem, gromadząc wszystkie nasze zdolności i środki. - Skoro mowa o talentach… - wtrąciła Lena. - Seth powinien iść do szpary w żywopłocie, żeby sprawdzić, czy nie przybyły do nas cienie z wiadomościami. Dopiero w tej chwili chłopiec spostrzegł, jak bardzo poczerwieniał blask zachodzącego słońca rozświetlający żółtofioletowe ściany namiotu. - Pójdę natychmiast - postanowił. - Idę z tobą - zaproponowała Kendra. - Lena i ja poszukamy wsparcia wśród innych mieszkańców Baśnioboru - stwierdził Patton. - Powiemy im, że Królowa Wróżek dała nam moc, która pozwoli stawić czoła Kurisokowi i odwrócić działanie zarazy. Nie chcemy zdradzać szczegółów na wypadek, gdyby wieść miała dotrzeć do nieprzyjaznych uszu. - Kumam - oznajmił Seth, po czym wyszedł z namiotu. Pozostali ruszyli za nim. Pattona natychmiast otoczyli satyrowie, driady, krasnale oraz wróżki, ale Kendra z Sethem zdołali przecisnąć się przez tłum i skierowali się do głównego wejścia. Za dziewczynką pofrunęło kilka wróżek, jakby miały ochotę się do niej zbliżyć, lecz kiedy Patton zaczął objaśniać sytuację, prędko pomknęły ku niemu. Gdy rodzeństwo dotarło do szczeliny w żywopłocie, stacjonujący tam mroczni satyrowie cofnęli się na sporą odległość. Kilku gniewnie beczało. Patrząc na Kendrę, mrużyli oczy i zasłaniali dzikie twarze włochatymi łapami. - Wygląda na to, że oślepiasz ześwirowanych satyrów - zauważył Seth. - Myślisz, że ten twój kamyk przegoni babcię i dziadka? - Może mój blask im pomoże - zasugerowała dziewczynka.

Seth rozciągnął się na trawie. Słońce wisiało tuż nad wierzchołkami drzew na zachód od pola. - Już niedługo będą mogli tu przyjść. - Jak myślisz, kto z nich się pojawi? - Mam nadzieję, że cała szóstka. Kendra kiwnęła głową. - Szkoda, że ich nie zobaczę. - No, chyba jedna osoba nie może zagarnąć wszystkich magicznych zdolności na świecie. Zresztą niewiele tracisz. Z wyjątkiem sylwetek nie za bardzo można ich rozpoznać. Zaczął skubać małe niebieskie kwiatki, które rosły wśród trawy. Kendra usiadła na ziemi z kolanami podciągniętymi pod brodę. Rękami objęła nogi. Po polu snuły się cienie, aż w końcu słońce zaszło i całą polanę spowił zmierzch. Dziewczynce odpowiadało milczenie, a Seth nie mógł znaleźć siły, żeby zagaić rozmowę. Spoglądał przez szparę w żywopłocie z nadzieją, że do mrocznych satyrów majaczących po drugiej stronie dołączy jakiś znajomy cień. Kiedy zgasł rudy blask zachodzącego słońca, spadła temperatura. Nie było już upalnie, a po prostu ciepło. W końcu spomiędzy gromady niespokojnych satyrów wyłonił się pojedynczy czarny kształt. Sylwetka opornie posuwała się w stronę żywopłotu, jakby opierała się powiewom potężnego wiatru. Seth usiadł. - Zaczyna się. - Kogo widzisz? - spytała Kendra. - Jest niski i chudy. Pewnie Coulter. - Seth krzyknął: - Coulter, to ty? Postać z wyraźnym wysiłkiem uniosła dłoń, by. pokazać brakujące palce. Nadal parła przed siebie, ale każdy krok zdawał się coraz trudniejszy. - Strasznie się męczy - powiedział chłopiec. - To na pewno przez twój blask. - Mam się wycofać? - Może. Kendra wstała i odeszła od szpary. - Czekaj! - wrzasnął jej brat. - Coulter macha rękami. Pokazuje, żebyś wróciła. Nie, więcej: chce, żebyś do niego podeszła. - A jeśli to nie Coulter? - zmartwiła się dziewczynka.

- I tak nie przekroczy wejścia. Bylebyś nie podeszła tak blisko, żeby mógł cię złapać. Oboje zbliżyli się do szpary i zatrzymali dwa kroki przed nią. Coulter pochylił się naprzód, cały drżał z każdym trudnym krokiem, ale wciąż poruszał stopami. - Gdzie on jest? - zapytała Kendra. - Już prawie przy szczelinie. Wygląda, jakby miał zemdleć. Coulter poczłapał jeszcze kilka kroków. Przystanął, pochylił się i oparł dłoń na udzie. Drżąc na całym ciele, usiłował unieść drugą rękę, ale ledwie zdołał ją podźwignąć. - Sięga w naszą stronę - poinformował Seth. - Podejdź trochę bliżej. - Nie mogę pozwolić, żeby mnie dotknął! - zawołała Kendra. - Jeszcze tylko kroczek. Chyba podszedł już tak blisko, jak tylko dał radę. - Może jednak się cofnę? - Coulter chce, żebyś była blisko niego. Ostrożnie zrobiła pół kroczku naprzód. Nagle Seth dostrzegł pod cieniem błysk ciała. - Widzę go! - wrzasnęła Kendra, unosząc dłonie do ust. - Przynajmniej częściowo. I to bardzo słabo. - Ja też. Do tej pory nie zauważyłem, żeby cienie tak potrafiły. Chyba go leczysz. Tak! Kiwa głową. Podejdź bliżej! - A jeśli mnie zarazi? - Tylko kawałek. Wciąż cię nie dosięgnie. - Może tylko udaje, że nie da rady się zbliżyć? - Upadł na kolana! - krzyknął Seth. - Widzę - odparła Kendra i zrobiła kolejne pół kroczku w stronę szpary. Coulter błysnął wyraźniej. Był zgarbiony, obie dłonie wspierał na udach. Miał udręczoną twarz, wykrzywioną w straszliwym wysiłku. Usiłował trzymać głowę uniesioną, ale powoli ją pochylał. - Pomóż mu! - jęknął chłopiec. Kendra stanęła w przesmyku w żywopłocie, po czym chwyciła Coultera za ramię. Natychmiast pojawił się wyraźnie. Wpadł przez szparę i legł na ścieżce, głośno dysząc. - Coulter! - zawołał Seth. - Wróciłeś! - Ledwo - stęknął mężczyzna czerwony ze zmęczenia. - Niewiele brakowało. Dajcie… mi chwilkę.

- Tak się cieszymy, że żyjesz! - radowała się Kendra. Obraz przed jej oczami rozmazywał się od łez. - Powinniśmy… odsunąć się… od wejścia - wydyszał Coulter, oddalając się na czworakach od szpary w żywopłocie. - Właśnie zwiało dwóch satyrów - oznajmił Seth. - Będą chcieli… roznieść wieści… że Kendra potrafi zwalczyć mrok - wysapał mężczyzna. Usiadł na ziemi i głęboko oddychał. Stopniowo zaczął się odprężać. - Widziałeś mój blask? - spytała Kendra. Coulter zaśmiał się pod nosem. - Czy widziałem? Parzył mnie i oślepiał. Miałem wrażenie, że mnie pochłonie. Palił inaczej niż słońce, bo ono powodowało wyłącznie ból. Zimny ból. A twoja jasność nie tylko trawiła mnie jak ogień, lecz także przyciągała. Dawała mi ciepło. Poczułem je po raz pierwszy, odkąd zostałem odmieniony przez ciemne wróżki. Mrok, który wziął mnie w posiadanie, zaczął pierzchać przed twoją światłością i to mi dało nadzieję. Pomyślałem, że jeśli tylko dostatecznie się do ciebie zbliżę, to albo zginę, albo zostanę oczyszczony. Tak czy inaczej moja lodowata egzystencja dobiegnie końca. - Co czułeś jako cień? - spytał Seth. Coulter się wzdrygnął. - Było mi zimniej, niż potrafię opisać. Ciało zwykłego człowieka wcześniej straciłoby czucie, zanim zdążyłoby zaznać podobnego chłodu. Pod wpływem promieni słonecznych to wrażenie narastało, cierpienie stawało się nie do zniesienia. Jako cień z trudem mogłem się skoncentrować. Moje emocje opanował zamęt. Czułem się porzucony. Całkiem pusty. Umysł chciał się wyłączyć. Wciąż mnie kusiło, żeby się poddać i utonąć w tej pustce. Ale wiedziałem, że muszę z tym walczyć. Tanu pomógł mi zachować poczytalność po tym, jak sam został przemieniony. - Gdzie on jest? - spytała Kendra. - A inni? Widziałeś dziadków? Coulter pokręcił głową. - Nie ma ich. Wszystkich. Na krótko zobaczyłem się z Warrenem i Dale’em. Jako cienie mogliśmy się komunikować. To bardziej telepatia niż rozmowa. Ostrzegli mnie, że ona ich ściga.

Że zabrała już Stana i Ruth. Rozdzieliliśmy się z zamiarem spotkania w umówionym punkcie. Nie pojawili się. Przyszedłem tutaj, licząc na to, że zdołam was powiadomić o ich losie. Świeciłaś, zbliżyłem się i oto jestem. - Co zrobiła im Efira? - zapytała dziewczynka. - Tak ma na imię? Warren i Dale przypuszczali, że gdzieś ich więzi, ukrywa. Trudno powiedzieć. Kendro, dlaczego lśniłaś tak jasno? - Już przestałam? Coulter przyjrzał jej się uważnie. - Pewnie nie, ale teraz tego nie widzę. Dziewczynka zerknęła na mrocznych satyrów, którzy odsunęli się jeszcze dalej od wyrwy w żywopłocie. - Później opowiemy o wszystkich szczegółach. Tam, gdzie nikt nas nie podsłucha. Królowa Wróżek ofiarowała mi podarek pełen jasnej energii. - Kendra zniżyła głos do szeptu. On może nam pomóc w powstrzymaniu zarazy. - Mnie uleczył - odrzekł Coulter. - Chociaż diabelnie bolało. To chyba będzie jedno z moich najgorszych wspomnień. - Rozprostował ramiona. - Wygląda na to, że we trójkę musimy uratować pozostałych. - Pomoże nam Patton Burgess - poinformował Seth. Coulter zachichotał. - Jasne. Pewnie Robin Hood też nas wesprze. Powinniśmy się jeszcze rozejrzeć za Wilhelmem Tellem. - On mówi poważnie - potwierdziła Kendra. - Patton przeniósł się w czasie. Jest tutaj. Gdy Lena go zobaczyła, znów porzuciła staw, więc i ona do nas dołączyła. Coulter nie potrafił powstrzymać szerokiego uśmiechu. - Przestańcie ze mnie dworować. - Czy żartowalibyśmy w tak trudnej chwili? - odparł Seth. - Wychowałem się na historiach o Pattonie Burgessie - powiedział mężczyzna, coraz bardziej podekscytowany. - Zawsze marzyłem, żeby go poznać. Zmarł niedługo przed moimi narodzinami. - Chyba nie będziesz rozczarowany - zapewnił Seth. - Możesz chodzić? - spytała Kendra. - Bo jak nie, to go tu sprowadzimy.

Coulter stęknął i podniósł się na nogi. Zachwiał się, ale Seth go podtrzymał. - Tylko się nade mną nie użalajcie - stęknął mężczyzna. - Niech no się trochę pozbieram. Zaczął iść w stronę namiotu ostrożnym, nieco chwiejnym krokiem. Seth szedł blisko, żeby go złapać, gdyby stracił równowagę. Po chwili Coulter stąpał już pewniej, a jego postawa stała się bardziej naturalna. - Idą - oznajmiła Kendra, wskazując przeciwny kraniec pola. Patton i Lena prędko się zbliżali, trzymając się za ręce. - No proszę - mruknął Coulter. - Kto by pomyślał, że będzie mi dane poznać Pattona Burgessa we własnej osobie? - Widzę, że znaleźliście przyjaciela! - zawołał Patton do Kendry i Setha. - Coulter! - krzyknęła Lena. - Ileż to czasu minęło! Podbiegła ku niemu w tanecznych krokach, złapała go za ręce i zmierzyła wzrokiem. - Jak ty młodo wyglądasz - zachwycił się Coulter. - Patton Burgess - przedstawił się dawny opiekun Baśnioboru, wyciągając do niego dłoń. Starszy mężczyzna w oszołomieniu chwycił ją i uścisnął. - Coulter Dixon - wydukał onieśmielony, jakby spotkał gwiazdę rocka. - Rozumiem, że był pan cieniem? - spytał Patton. - Nęcony przez blask Kendry doczołgałem się najbliżej jak potrafiłem. Gdy wyciągnęła rękę, żeby mnie dotknąć, jej światłość wygnała ze mnie cały mrok. Patton przyjrzał się dziewczynce. - Wygląda na to, że ryzyko, które się opłaciło, to ryzyko warte podjęcia. Z drugiej strony, gdybyś została zarażona, byłoby po nas, zanim jeszcze na dobre zaczęliśmy. - Jak poszło z innymi? - zapytał Seth. - Jutro możemy liczyć na solidne wsparcie - prognozował mężczyzna. - Dołączysz do nas, Coulterze? - Oczywiście - odparł tamten, nerwowo przesuwając dłonią po prawie łysej czaszce, by przygładzić cienki kosmyk na samym środku. - To ulga, że tu jesteś. - Ucieszę się, jeśli będę mógł pomóc - odrzekł Patton. - Ale naszą nadzieją jest Kendra. Powinniśmy udać się do namiotu, gdzie zdradzimy ci resztę szczegółów. Jutrzejszy dzień zdecyduje o losie Baśnioboru.

Rozdział XXIII Mrok Ranek był już upalny, kiedy Kendra się zbudziła. Długo spała, więc czuła się otumaniona. Patton z Leną spędzili noc w dużym namiocie, a Seth i Coulter w tym drugim. Dziewczynka leżała na plecach ze śpiworem splątanym wokół nóg. Czuła się lepka od potu. Jakim cudem się nie obudziła w tej duchocie? Wciąż miała w dłoni jajowaty kamyk. Ściskała go tak samo jak wówczas, gdy zasypiała. Pogładziła palcami jego gładką powierzchnię. Nie świecił ani nie grzał, a mimo to miał w sobie tyle mocy, żeby jednym dotykiem przywrócić Coulterowi prawdziwą postać. Czy taki sam dotyk wystarczyłby do odczarowania każdej mrocznej istoty? Towarzysze Kendry optymistycznie podchodzili do tej perspektywy. Myśl o czekającym ją zadaniu sprawiała, że dziewczynka pragnęła z powrotem zapaść w sen, w którym nic jej się nie śniło. Jeśli Królowa Wróżek miała rację, tego dnia musiał zginąć ten, kto złączy kamyk z mrocznym gwoździem. Kendra miała nadzieję, że Seth albo Patton znajdą jakiś kruczek, że rzut kamieniem albo podobna sztuczka pomoże rozstrzygnąć sprawę bez niczyjej śmierci. Zastanawiała się jednak, czy gdyby wszystko zawiodło i nikt inny nie mógł tego dokonać, to ona znalazłaby w sobie dość odwagi, żeby zdobyć się na poświęcenie. Warto byłoby stracić życie, jeśli to oznaczało uratowanie rodziny i przyjaciół. Miała nadzieję, że jest dość dzielna, aby podjąć niezbędne kroki, jeżeli wymagałaby tego sytuacja. Wsunęła kamyk do kieszeni, a potem włożyła i zawiązała buty. Podczołgała się do wyjścia, odpięła suwak, po czym wydostała się na zewnątrz. Świeże powietrze, chociaż gorące, przyniosło jej ulgę po dusznej ciasnocie namiotu. Na ile tylko umiała, spróbowała na ślepo przyczesać włosy palcami. Po nocy spędzonej w ubraniu strasznie chciała wziąć prysznic. - Wstała! - krzyknął Seth. Podbiegł do niej, a na ramionach miał plecak z Chronometrem. - Czyli jednak jeszcze się dziś wyrobimy. - Dlaczego mnie nie obudziliście? - spytała dziewczynka z wyrzutem.

- Patton nam nie pozwolił - odparł jej brat. - Chciał, żebyś była wypoczęta. My wszyscy jesteśmy gotowi. Obróciwszy się, Kendra zobaczyła, że przestrzeń między namiotami a przesmykiem w żywopłocie zajmuje imponujący tłum satyrów, driad, krasnali i wróżek. Wszyscy patrzyli na nią. Omiotła wzrokiem całe zgromadzenie. Boleśnie zdawała sobie sprawę, że właśnie wyłoniła się z namiotu w tym samym stroju, który miała na sobie wczoraj. Z dala nadszedł Hugo. Ciągnął wózek, a po bokach szli Chmuroskrzydły i Krzepkonogi. W wózku siedzieli Patton, Lena oraz Coulter. - Skąd Hugo wytrzasnął wózek? - spytała Kendra. - Patton wysłał go po niego o świcie - wyjaśnił Seth. - Centaurowie idą z nami? - I prawie wszyscy inni też - opowiadał podniecony chłopiec. - Po pierwsze, Patton powiedział im, że jak tylko wyjdziemy za żywopłot, ten teren przestanie być chroniony. A po drugie, wszyscy go szanują, nawet Krzepkonogi. - Dzień dobry, Kendro! - huknął wesoło Patton, kiedy Hugo zatrzymał się obok rodzeństwa. Z nogą opartą o krawędź wózka wyglądał niezwykle dziarsko. Czyżby zdążył wyprać oraz naprawić ubranie? - Wypoczęta i gotowa do wyprawy? Kendra z Sethem obeszli golema, żeby stanąć obok pojazdu. - Chyba tak - oznajmiła dziewczynka. - Znalazłem trzy ochotniczki gotowe pomóc nam złączyć talizmany, gdyby zaszła taka konieczność - poinformował Patton, wskazując trzy wróżki unoszące się w powietrzu nieopodal. Kendra rozpoznała niebieskowłosą, srebrnoskrzydłą Shiarę, a także smukłą albinoskę o czarnych oczach, która niosła ją podczas bitwy z Bahumatem. Trzecia była mała nawet jak na wróżkę. Miała płomieniste skrzydła przypominające kształtem płatki kwiatu. - Witaj, Kendro - powiedziała Shiara. - Jesteśmy zdecydowane oddać wszystko, żeby wypełnić ostatnie życzenie, które nasza Królowa przekazała przez tę świętą kapliczkę. - To tylko plan rezerwowy - przypomniał im Patton. - Wszystkie trzy musicie pozostać ukryte przez cały czas trwania bitwy. Nie poprosimy was o wsparcie, chyba że będzie to absolutnie konieczne. - Nie zawiedziemy naszej Królowej - pisnęła ruda wróżka najcieńszym głosikiem, jaki Kendra w życiu słyszała.

Patton zeskoczył z wózka. - Zgłodniałaś? - spytał, podsuwając dziewczynce orzechy i leśne owoce owinięte serwetką. - Nie mam apetytu - przyznała Kendra. - Lepiej coś przegryź - zachęcał ją Coulter. - Potrzebujesz energii. - W porządku - uległa. Patton podał jej zawiniątko. - Wiesz, gdyby wróżki miały odpowiednią motywację, mogłyby przygotować Hugona do walki. Kendra żuła chrupiące orzechy i owoce. Te pierwsze były gorzkie. - To się na pewno nadaje do jedzenia? - zapytała. - Są bardzo pożywne - oświadczył Patton. - Prosiłem wróżki o pomoc w wyposażeniu Hugona, ale większość odmówiła. - Ja się zaofiarowałam - zaskrzeczała albinoska. - Wy musicie oszczędzać siły. Kendro, żeby golem został odpowiednio uzbrojony, muszą się tym zająć prawie wszystkie wróżki. - Mam wydać rozkaz? - spytała dziewczynka, gryząc kolejny niesmaczny kęs. Patton przekrzywił głowę i dotknął wąsów. - Wysiłek je zmęczy, ale Hugo w najlepszej formie bardzo by się nam przydał. Kendra wypluła orzechy. - Przepraszam, ale dostaję torsji. Macie trochę wody? Lena rzuciła Pattonowi manierkę z wózka. Odkorkował ją, następnie podał Kendrze, a ta wypiła łapczywie kilka łyków. Woda miała metaliczny posmak. Dziewczynka otarła usta rękawem. - No więc? - spytał Seth, zerkając na Hugona. Czy wróżki posłuchają jej polecenia? Kendra uznała, że tylko w jeden sposób się o tym przekona. - Ten rozkaz nie będzie dotyczył was trzech - zwróciła się do tercetu lojalnych wróżek. - Zrozumiano - odrzekła Shiara. - Wróżki Baśnioboru! - zawołała Kendra najbardziej autorytatywnym tonem, na jaki umiała się zdobyć. - Dla dobra tego rezerwatu w imieniu Królowej rozkazuję wam przygotować golema Hugona do bitwy.

Wróżki zleciały się pędem ze wszystkich stron. Zaczęły wirować wokół Hugona, tworząc skrzące się, wielobarwne tornado. Niektóre fruwały zgodnie z ruchem wskazówek zegara, inne odwrotnie, śmigały obok siebie, nigdy się nie zderzając. W golema trafiały jasne błyski światła. Liczne wróżki odłączały się od rozpędzonego wiru, by utworzyć szersze kręgi. Podczas gdy niektóre wciąż gorączkowo orbitowały, nieruchome poświaty pozostałych dźwięczały dziesiątkami nakładających się melodii. Ziemia zadrżała. Ostre kamienie wystrzeliły u stóp Hugona. Golem zatoczył się, kiedy grunt pod nim zaczął się kotłować. Jego ciało oplotły pnącza niczym sznury. Wzburzona gleba wpływała do jego potężnych nóg, Hugo pęczniał, robił się coraz szerszy, grubszy i wyższy. Wirująca kolumna wróżek rozpierzchła się, a zaśpiewy przycichły. Wiele wróżek powoli sfrunęło na ziemię. Były kompletnie wyczerpane. Połać gruntu, na której przebywał Hugo, stała się stabilniejsza. Golem ryknął przerażająco. Urósł o kilkadziesiąt centymetrów, był też znacznie bardziej masywny. Na torsie i kończynach przecinały się brązowe pnącza najeżone długimi kolcami. Z ramion, rąk oraz nóg sterczały kawałki skałek, ostre niczym groty strzał. Z pleców wystawały ząbkowane kamienne płyty. Grupka wróżek wręczyła mu olbrzymią maczugę wykonaną z długiego kawałka drzewa zakończonego głazem rozmiarów kowadła. Gdy tego dokonały, także i one opadły na trawę wycieńczone. Te, którym zostało jeszcze trochę energii, fruwały ospale. Kilka z leżących na ziemi straciło przytomność. - Jak się czujesz, Hugo? - krzyknął Seth. Kamieniste usta golema rozchyliły się w dziurawym uśmiechu. - Duży. Jego głos był głębszy i bardziej szorstki niż kiedykolwiek. - Niech wszystkie wróżki, które chcą z nami wyruszyć, wsiądą do wózka - zawołał Patton. - Zdolne do ruchu powinny pomóc omdlałym towarzyszkom. - Wyjął z kieszeni niewielkie pudełeczko z kości słoniowej, po czym skinął na Shiarę i dwie ochotniczki. - Wasze miejsce jest tutaj. Wróżki posłusznie wleciały do środka. Lena lekko zeskoczyła z pojazdu, by pozbierać z ziemi nieprzytomne istoty. Coulter, Patton i Seth również jej pomagali. Wiele wróżek osiadło na wózku o własnych siłach.

Z początku Kendra obserwowała pozostałych w milczeniu. Na jej rozkaz wróżki zużyły całą swą energię aż do granic wyczerpania. Skrajne osłabienie oznaczało, że podczas nadchodzącego starcia setki z nich mogły zostać przemienione, a mimo to ani jedna nie odmówiła. Świadomość, że ma moc narzucenia innym swej woli, była otrzeźwiająca, a nawet straszna. Kendra uklękła, żeby podnieść bezwładne wróżki. Ostrożnie układała na dłoni ich wiotkie, kruche ciałka. Cała garść nieprzytomnych istot niemal w ogóle nic nie ważyła. Przezroczyste skrzydełka przyklejały się do jej skóry niczym lepkie kawałki bibułki. Wróżki na jej dłoni zaczęły jasno świecić, ale żadna się nie zbudziła. Kiedy układała je w wózku, zrozumiała, dlaczego musi bardzo uważać ze swą nową zdolnością. Nie chciałaby mimowolnie skrzywdzić tych maleńkich przepięknych stworzeń. Patton wdrapał się na wózek i zamachał rękami. Całe pole zamarło w bezruchu, a wszystkie oczy zwróciły się na niego. - Jak wiecie, zarządzałem tym rezerwatem przez kilkadziesiąt lat - odezwał się mocnym głosem. - Darzę Baśniobór oraz wszystkie zamieszkujące go istoty głęboką miłością. Dotąd nie spotkałem się z niebezpieczeństwem podobnym temu, które dziś nam zagraża. Baśniobór nigdy nie był bliższy zagłady. Zaraz wyruszamy w marsz na bastion ciemności. Niektórzy z nas może nie zdołają tam wkroczyć, ale zachowam dozgonną wdzięczność wobec każdego, kto spróbuje. Jeśli pomożecie nam przedostać się do drzewa nad jeziorem asfaltu, położymy kres pladze cienia. Ruszamy? Odpowiedział mu gromki okrzyk. Satyrowie wymachiwali pałkami, driady - laskami, a krasnale - młotami bojowymi. Centaurowie majestatycznie wspięli się na tylne nogi. Krzepkonogi wysoko uniósł miecz, a Chmuroskrzydły potrząsnął ogromnym łukiem. Widok był imponujący, dopóki Kendra nie przypomniała sobie, ¿e wystarczyłoby jedno ugryzienie, żeby ci wszyscy sprzymierzeńcy zmienili się we wrogów. - Gotowa? - spytał Patton, schylając się, by podać jej rękę. Dziewczynka zauważyła, że Seth, Lena i Coulter zdążyli dołączyć do niego na wózku. Wyczerpane wróżki leżały bezpiecznie. Nadeszła pora, aby wyruszyć. - Chyba tak - odrzekła, przyjmując wyciągniętą dłoń. Patton z łatwością wciągnął Kendrę do pojazdu.

- Hugo - powiedział - chroniąc nas zgodnie z potrzebą, proszę, dowieź nas do drzewa nad asfaltowym jeziorem w sercu terenów Kurisoka. Poruszaj się prędko, ale nie zostawiaj w tyle naszych towarzyszy, chyba że wydam szczególne polecenie. Przy swoim nowym wzroście golem musiał się niezdarnie garbić, żeby nie podrywać przodu wózka zbyt wysoko. Kiedy ruszyli, Kendra wpatrywała się w sterczące kamienie i ostre kolce. Hugo wyglądał tak, jakby wstąpił do gangu harleyowców. Krasnale, driady oraz satyrowie rozstąpili się, by zrobić miejsce dla wózka, a następnie pobiegli obok niego i za nim. Pojazd dotarł do szpary w żywopłocie, a wtedy stacjonujący tam mroczni satyrowie zaczęli się wycofywać. Kiedy przeciął linię graniczną, Kendra nie odczuła nic szczególnego. Zerknęła w tył. Wokół stawu i altanek na razie nic się nie zmieniło. Mroczni satyrowie czmychnęli przed nimi do lasu. Hugo skręcił w dróżkę wiodącą w stronę wzgórza, gdzie kiedyś stała Zapomniana Kaplica. Hamadriady podskakiwały obok wózka, a niektóre trzymały się za ręce z satyrami. Wysokie driady podążały tym samym tempem w większej odległości. Sunęły między drzewami i wcale nie przeszkadzały im zarośla. Obaj centaurowie również przedzierali się przez las - rzadko w ogóle było ich widać. Krasnale biegły za wózkiem. Poruszały się niezgrabnie, ciężko dyszały, ale nie zostawały w tyle. - Twój blask otacza nas jak kopuła - powiedział Patton do Kendry. - Ja go nie widzę - odparła. - Nabrał kształtów, dopiero gdy przekroczyliśmy linię żywopłotu - wtrąciła Lena. - Wtedy stał się wyraźny: jasna półkula z nami w samym środku. - Czy obejmuje wszystkich? - zainteresowała się dziewczynka. - Sięga daleko za najodleglejsze driady - zapewnił Patton. - Ciekawe, jak skutecznie odpycha wrogów. - Wskazał drogę przed nimi. Grupa przeciwników zastawiła zasadzkę. Ścieżkę przecinała sterta kłód i ciernistych krzewów tworząca imponującą barykadę. Po obu jej stronach czyhali przykucnięci mroczni satyrowie oraz zle krasnale. Kendra zauważyła też, że zza barykady wyglądały dwie rosłe kobiety o matowoszarej skórze i białych włosach. Ciemne driady miały surowe, piękne rysy oraz zapadnięte oczy. Ponad barierą fruwały cieniste wróżki.

Hugo maszerował naprzód, ani nie przyspieszał, ani nie zwalniał. Kendra ścisnęła kamyk w dłoni. Satyrowie i hamadriady trzymali się boków wózka, a driady mknęły przez las obok drogi. Krasnale hałaśliwie stąpały z tyłu. Gdy pojazd znalazł się siedemdziesiąt metrów od zapory, mroczne driady zasłoniły oczy. Kolejne dziesięć metrów, a zarówno one, jak i podli satyrowie oraz okropne krasnale zaczęli się wycofywać. Ciemne wróżki się rozproszyły. Kiedy wózek był pięćdziesiąt metrów od barykady, wśród stworzeń mroku trwała już pełna ewakuacja. Większość porzuciła ścieżkę, by uciekać przez las. Hamadriady, krasnale i satyrowie okalający wózek krzyknęli triumfalnie. - Hugo, oczyść drogę - polecił Patton. Golem odłożył maczugę, a następnie płynnymi ruchami poodrzucał ze ścieżki bale oraz głazy. Lądowały w lesie z głuchym łomotem. - Wygląda na to, że mamy solidną ochronę - rzekł Patton do Kendry. - Twój blask nawet nie musiał ich dotykać. Ciekawe, co by się wtedy stało. Gdy Hugo skończył torować drogę, bez polecenia dalej pociągnął wózek. Minęli dawną lokalizację Zapomnianej Kaplicy i wkrótce ruszyli ścieżkami nieznanymi Kendrze. Napotkali dwie kolejne niestrzeżone barykady, ale nigdzie nie dostrzegli ani śladu mrocznych stworzeń. Najwyraźniej wieści prędko się rozchodziły. Przekroczyli nieznajomy most, a potem podążyli dróżką tak wąską, że wózek ledwo się mieścił. Kendra nigdy nie zapuściła się równie daleko od domu dziadków. Satyrowie i hamadriady dreptali obok pojazdu, nie tracąc radosnego nastroju. Tylko spocone, zasapane krasnale robiły wrażenie zmęczonych. - Widzę czarny mur - oznajmił Seth, kiedy znaleźli się na szczycie łagodnego wzniesienia. - Po drugiej stronie wszystko jest przyćmione. - Gdzie? - spytał Patton, marszcząc brew. - Przed nami, obok tego wysokiego kikuta drzewa. Mężczyzna podrapał się w wąsy. - Tam zaczyna się królestwo Kurisoka - odrzekł - ale nie dostrzegam ciemności. - Ja też nie - potwierdził Coulter. - Widzę jedynie, że drzewa za tym kikutem mają w sobie mniej życia - dodała Lena. Seth uśmiechnął się z dumą.

- Wygląda jak mur zrobiony z cienia. - Czeka nas próba - stwierdził Patton. - Mam nadzieję, że wszyscy, którzy będą blisko Kendry, zdołają przekroczyć granicę. W przeciwnym razie nasza piątka pójdzie dalej pieszo. Do wózka przykłusowali centaurowie. Chmuroskrzydły trzymał strzałę założoną na cięciwie. Krzepkonogi ściskał w dłoni miecz. Kendra zauważyła, że jeden z palców jego wolnej dłoni jest przebarwiony i spuchnięty.: - Dotarliśmy do upadłego rejonu - potwierdził Chmuroskrzydły. - Jeśli nie dostaniemy się do środka, będziemy nękać wrogów i spróbujemy wywabić część z nich - oznajmił Krzepkonogi. Patton podniósł głos: - Zgrupujcie się w pobliżu wózka. Jeśli ktokolwiek nie zdoła przekroczyć granicy ciemnego królestwa, Krzepkonogi odprowadzi go do ostatniego bezpiecznego miejsca w Baśnioborze, z którego korzysta jego gatunek. Jeśli zaś damy radę przebić się przez mrok, trzymajcie się niedaleko nas i za wszelką cenę chrońcie dzieci.: Podczas tej przemowy Hugo ani na chwilę się nie zatrzymał. Wielki kikut drzewa obok drogi znajdował się coraz bliżej. Wszystkie istoty, nawet driady, stłoczyły się wokół pojazdu. - Mur się cofa - poinformował Seth. - Blask przed nami gaśnie - oznajmił Coulter chwilę później. - Wygląda na to, że światłość i mrok znoszą się nawzajem, wskutek czego powstaje neutralne terytorium - zgadywała Lena. - Przygotujcie się na kłopoty. Mijając pień, Hugo nie przystanął. Cała reszta stworzeń wciąż im towarzyszyła. - Nie sądziłem, że moje kopyta kiedykolwiek staną na tej plugawej ziemi - mruknął Chmuroskrzydły z pogardą. - Już nie widzę naszej kopuły - ostrzegł cicho Patton. - Tylko lekki blask wokół Kendry. - Mrok trzyma się od nas z daleka. Otacza nas dużym kręgiem - powiedział Seth. Kendra nie zauważyła ani niezwykłego światła, ani ciemności, dostrzegła jedynie wijącą się ścieżkę, która znikała w gęstwinie drzew. Spośród nich wyłonił się groteskowy centaur. Miał czarne futro oraz kasztanową skórę. W dłoni dzierżył ciężki buzdygan. Jego gęsta grzywa zaczynała się na czubku głowy i biegła środkiem szerokich pleców. Był znacznie wyższy niż Krzepkonogi czy Chmuroskrzydły. - Intruzi, strzeżcie się! - warknął głębokim głosem. - Zawróćcie natychmiast albo zostaniecie unicestwieni.

Brzęknęła cięciwa. To Chmuroskrzydły wypuścił strzałę z łuku. Mroczny centaur ruszył buzdyganem, odtrącając pocisk. - Jesteś zdrajcą naszej rasy, Burzogłowy - odezwał się oskarżycielsko Krzepkonogi. Zejdź nam z drogi. Tamten obnażył brudne zęby. - Oddajcie dziewczynę i odejdźcie w spokoju. Chmuroskrzydły nałożył kolejną strzałę na cięciwę. Lekko zmienił cel, a wtedy mroczny centaur również poruszył buzdyganem. - Nie mam czystej linii strzału - mruknął Chmuroskrzydły. - Proszę o zezwolenie na atak - warknął Krzepkonogi, zerkając z ukosa na Pattona. - Naprzód! - ryknął mężczyzna, dobywając miecza. Kendra rozpoznała tę broń: Warren zabrał ją ze skarbca w Zaginionej Górze. Pewnie wziął miecz ze sobą, gdy oni poszli po namioty. - Do ataku! Wózkiem szarpnęło, kiedy Hugo ruszył na centaura. Kendra chwyciła się poręczy, żeby nie wylecieć tyłem. Spuściła wzrok w obawie, że zmieniając pozycję, mogłaby zdeptać nieprzytomne wróżki. Usłyszała tupot kopyt Krzepkonogiego i Chmuroskrzydłego. Gdy spojrzała w górę, zobaczyła, jak mroczny centaur wywija buzdyganem nad głową. Potężne mięśnie kasztanowego ramienia napinały się groźnie. Spomiędzy drzew wyłonił się jego towarzysz, trochę mniejszy niż Burzogłowy. Za nim szły cztery ciemne driady, kilku satyrów oraz dwa tuziny minotaurów. Wśród tych ostatnich dominowali kudłaci i rozczochrani. Kilku miało złamane rogi. Część była ciemno umaszczona, niektórzy - rudobrązowo lub siwo, a paru przypominało wręcz blondynów. Ponad wszystkimi istotami górowało trzech gigantycznych mężczyzn ubranych w zabłocone futra. Mieli długie upaćkane włosy oraz gęste brody zlepione asfaltem. Mimo że Hugo urósł, sięgał im ledwie do pasa. - Olbrzymy mgielne! - wrzasnął Seth. - Hugo, trzymaj nas z dala od olbrzymów - polecił Patton. Wózek skręcił, żeby ominąć trójkę kolosów. Krzepkonogi i Burzogłowy ruszyli na siebie pełnym galopem. Giganci pognali, by przeciąć drogę pojazdowi. Satyrowie, hamadriady oraz driady zbliżali się do mrocznych satyrów, ciemnych driad i minotaurów. Zdyszane krasnale biegły z tyłu, z trudem dotrzymując innym kroku.

Krzepkonogi i Burzogłowy starli się jako pierwsi. Burzogłowy odbił miecz Krzepkonogiego swoim buzdyganem, po czym obaj zderzyli się, a następnie runęli na ziemię. Strzała z łuku Chmuroskrzydłego przebiła ramię ciemnego centaura. Driady rzuciły się na minotaurów, wywijając laskami. Z gracją się kręciły, podskakiwały i robiły zwinne uniki, do woli okładając przeciwników mocnymi ciosami. Bez wysiłku zdeklasowały kosmate bestie. Kiedy jednak do walki przystąpiły mroczne driady, wkrótce dwie jasne zostały ugryzione, a wtedy cała reszta musiała się wycofać i przegrupować. Gdy olbrzymy mgielne zbliżały się ogromnymi krokami, stało się jasne, że Hugo nie zdoła im uciec. - Hugo, zaatakuj olbrzymy! - polecił Patton. Golem zostawił wózek, po czym z wysoko wzniesioną maczugą długimi susami ruszył na wroga. Pierwszy z olbrzymów zamachnął się na niego pałką, ale Hugo umknął przed ciosem, po czym grzmotnął go w rzepkę. Gigant zawył i zwalił się na ziemię. Dwaj pozostali skręcili, by ominąć golema. Hugo rzucił się na jednego z nich, lecz ten, nie odwracając płomiennego wzroku od Kendry, uchylił się z łatwością. Lizette, najwyższa z driad, gnała obok jednego z olbrzymów. Sięgała mu niewiele ponad kolano. Dźgała go w goleń drewnianą laską, aż w końcu rozsierdzony obrócił się i zaczął tupać, usiłując ją zdeptać. Minimalnie unikając każdego stąpnięcia coraz bardziej zirytowanego kolosa, odciągała go byle dalej od wózka. Pojazd się zatrzymał, a Patton, Lena i Coulter zeskoczyli na ziemię. Wobec ostatniego z olbrzymów wydawali się maciupcy. Monstrualna bestia usiłowała kopnąć Pattona, ale on wykonał zwrot w bok, unikając uderzenia. Gigant spróbował go złapać, a wtedy mężczyzna rozharatał mu dłoń. - Patton! - zawołała Lena, która obeszła potwora od tyłu. Patton rzucił żonie miecz. Złapała go za rękojeść i rozcięła olbrzymowi tył pięty. Gigant padł, trzymając się za rozdarte ścięgno. Kolos, którego wcześniej powalił Hugo, ruszył przed siebie z dzikim wyrazem na twarzy. Golem wrócił i unieruchomił go dwoma celnymi ciosami. Olbrzym usiłujący zdeptać Lizette zauważył, że jego towarzysze padli, a wtedy spojrzał wprost na Kendrę. Skrzywił się, zostawił driadę i pognał ku dziewczynce. Hugo rzucił maczugą kamień rozmiarów kowadła trafił giganta w tył czaszki. Potwór poleciał do przodu. Jego

wyciągnięte ramiona zatrzymały się zaledwie kilkadziesiąt centymetrów od wózka. Na moment uniósł głowę, popatrzył niewidzącym spojrzeniem, a potem znów opadł twarzą w piach. Gigant, którego pocięła Lena, podniósł się do pozycji siedzącej. Poczołgał się naprzód z głośnym rykiem. Kopnął wózek, przewracając go i rozłupując na kawałki. Kendra pofrunęła w powietrze, ale nie wypuściła kamienia z dłoni. Boleśnie wylądowała na plecach i nagle stwierdziła, że nie jest w stanie nabrać powietrza do płuc. Szeroko rozwarła usta, a mięśnie klatki piersiowej napinały się raz za razem. Nie mogła zrobić ani wdechu, ani wydechu. Ogarnęła ją panika. Czy złamała kręgosłup? Czy była sparaliżowana? W końcu zdobyła się na rozpaczliwy haust i znowu mogła oddychać. Wokół niej fruwały wróżki, anemicznie machając skrzydełkami. Szukały schronienia przy wywróconym wózku. Hugo dogonił olbrzyma zranionego przez Lenę. Potwór jednym ciosem powalił bezbronnego golema, warknął i spojrzał na pięść okaleczoną przez ostre kamienie oraz kolce. Seth przyklęknął obok siostry. - Nic ci nie jest? Kendra kiwnęła głową. - Tylko na chwilę zabrakło mi tchu. Chłopiec podniósł się i pomógł jej wstać. - Wciąż go masz? - Tak. Seth spojrzał jej przez ramię, a wtedy szeroko otworzył oczy. - Nadchodzą posiłki! Kendra gwałtownie się obróciła. W ich stronę - z innego kierunku niż pozostałe mroczne istoty - zbliżało się sześć ciemnych driad. Nad ich głowami sunął groźny rój cienistych wróżek. Dziewczynka zerknęła za siebie. Patton, Lena i Coulter walczyli z piątką minotaurów. Chmuroskrzydły siłował się z mrocznym centaurem, który na pewno był odmienionym Krzepkonogim. Burzogłowy oraz jego ranny towarzysz siali spustoszenie wśród hamadriad i satyrów, zmieniając ich w stworzenia ciemności. Olbrzym, któremu Lena rozcięła ścięgno, mimo obrażeń wciąż bronił się przed Hugonem. Seth i Kendra wymienili znaczące spojrzenia. Oboje rozumieli, że nikt nie przyjdzie im z pomocą.

Sześć mrocznych driad natarło z nadludzką prędkością, nisko i zwinnie jak dzikie koty w dżungli. Nadlatujące wróżki zalały rodzeństwo strumieniami ciemności. Nie miała ona żadnego wpływu na Kendrę, ale trafiony Seth jęknął. Jego ubranie pociemniało, a ciało stawało się niewidzialne, gdziekolwiek uderzyły smugi cienia. Część słabowitych jasnych wróżek wzbiła się w powietrze, żeby przeszkodzić tym mrocznym, lecz prawie wszystkie natychmiast zostały przemienione. - Kendra, uciekaj! - ponaglał siostrę Seth. Niewidzialna plama rozlewała mu się po policzku. - Nie tym razem - odparła dziewczynka. Ciemne driady były zbyt szybkie, aby miała choć cień szansy. Prędko się zbliżały. Ich czerwone oczy lśniły, a wąskie wargi odsłaniały szpetne kly. Któraś z nich chwyciła Setha, jedną ręką poderwała go z ziemi, po czym wbiła mu zęby w szyję. Rzucał się, ale mocno go trzymała i już po chwili chłopiec zniknął. Cała szóstka otoczyła Kendrę kręgiem, zdawały się jednak niechętne do ataku. Dziewczynka groźnie uniosła kamyk. Driady, krzywiąc się, zrobiły kilka kroków wstecz. Jedna z nich, z żelazną determinacją na twarzy, rzuciła się naprzód i złapała Kendrę. Gdy tylko szare palce zacisnęły się wokół jej nadgarstka, całe ciało istoty uległo przemianie. Blade cienkie włosy stały się ciemne i kręcone. Poszarzała skóra nabrała zdrowych rumieńców. Wysoka piękna kobieta zdziwiona odskoczyła od Kendry i zwróciła się ku niedawnym towarzyszkom. Kendra rzuciła się na kolejną mroczną driadę. Gdy niespodziewająca się tego ofiara niepewnie zatoczyła się w tył, dziewczynka klepnęła ją w ramię. Driada natychmiast odzyskała kremową cerę, rude włosy oraz powłóczyste szaty. Śliczna istota, którą Kendra odmieniła jako pierwszą, powaliła i przygniotła do ziemi kolejną mroczną siostrę. Dziewczynka podbiegła i dotknęła jej policzka. Nagle driada znów stała się wysoką Azjatką. Wokół nadgarstka Kendry zacisnęły się niewidzialne palce. Zaraz potem pojawił się Seth. - Zrobiłbym to szybciej, gdybyś się ciągle nie ruszała - wydyszał. Ledwo stał na nogach. - Nie ma czasu - odparła dziewczynka, ruszając w pogoń za czwartą driadą. Czuła się jak na placu zabaw. To był taki berek z bardzo wysoką stawką. Trzy mroczne istoty uciekały już z pełną prędkością. Seth wlókł się z tyłu. Driada, którą goniła Kendra, stale się oddalała, więc dziewczynka przystanęła, by rozważyć skuteczniejsze posunięcie. Wokół wózka ciemne wróżki przemieniały ogromne zastępy

tych jasnych. Były zbyt małe i zwinne, żeby Kendra traciła czas, próbując ich dotknąć, więc zwróciła uwagę gdzie indziej. Dobre krasnale wreszcie dogoniły walczących i teraz powalały minotaury za pomocą swoich młotów. Strona mroku również miała wsparcie - gobliny i mroczne krasnale. Do walki włączały się kolejne ciemne wróżki. Przeistaczały satyrów oraz hamadriady. Seth złapał siostrę za ramię. - Mamy kłopoty. Zaraz potem sama dostrzegła zagrożenie. Olbrzym mgielny, który wcześniej został ogłuszony, teraz odzyskał przytomność i ospale czołgał się w ich stronę. Nie miała pojęcia, w jaki sposób podziała na niego talizman, ponieważ gigant nie był przemieniony - podobnie jak w przypadku goblinów czy minotaurów mrok był po prostu częścią jego natury. Kiedy zaczęła się wycofywać, ort rzucił się naprzód i zanurkował ku niej z taką prędkością, że ucieczka okazała się niemożliwa. Gdy tylko jego ogromna łapa zacisnęła się wokół talii dziewczynki, przez ułamek sekundy błysnęło oślepiające światło, po czym gigant odskoczył w konwulsjach i znowu padł nieprzytomny. Poparzona dłoń dymiła, cała w bąblach. Błysk chwilowo oślepił wszystkie istoty ciemności. Kendra podbiegła do mrocznej wersji Krzepkonogiego, który właśnie usiłował wbić zęby w Chmuroskrzydłego. Ten drugi dzielnie pchnął dawnego towarzysza ku dziewczynce, a ona klepnęła go w bok tułowia. Krzepkonogi natychmiast odzyskał zwykłą postać. Chmuroskrzydły pokazał jej kasztanową ranę na ramieniu. Bardzo szybko się rozprzestrzeniała. Kendra zaleczyła ją dotykiem. - Imponujące - przyznał. Starcie wciąż trwało, ale mroczne stworzenia, nieustępliwie odmieniając satyrów, krasnale i driady, starały się teraz trzymać jak najdalej od Kendry. Hugo przyduszał jednego z olbrzymów, aż ten wreszcie padł na ziemię. Trzy driady, którym dziewczynka przywróciła dawną postać, pomagały Pattonowi, Lenie, Coulterowi i Lizette w walce z grupą mrocznych hamadriad. Pół twarzy Pattona, a także jedna dłoń stały się niewidzialne. Kendra z Sethem pospieszyli z pomocą. Mroczne hamadriady wycofały się, obierając łatwiejsze cele. Patton objął dziewczynkę i natychmiast odzyskał normalną postać. - Świetnie sobie radzisz, moja droga, ale mroczne stworzenia szybko przeobrażają zbyt wielu naszych sprzymierzeńców. Musimy dostać się do drzewa, zanim nikt nam już nie zostanie.

- Znam drogę - odezwała się driada, którą Kendra odmieniła jako pierwszą. - Nazywam się Rhea. - Hugo, Krzepkonogi, Chmuroskrzydły! - zawołał Patton. Golem oraz centaurowie przybiegli natychmiast. - Doprowadźcie nas do drzewa. Będziemy podążać za Rheą. Dwie inne odczarowane driady zdecydowały, że zostaną tutaj i pomogą w walce. Lizette, odziana w rozdarte szaty, postanowiła towarzyszyć Rhei. Krzepkonogi wrzucił sobie Kendrę i Setha na grzbiet. Chmuroskrzydły niósł Pattona. Hugo zabrał Coułltera oraz Lenę. - Prowadźcie - poprosił Chmuroskrzydły. Rhea oraz Lizette biegły przodem, Krzepkonogi za nimi, Hugo po jednej, a Chmuroskrzydły po drugiej stronie. Krzepkonogi galopował tak zwinnie, iż Kendra w ogóle nie bała się, że spadnie. Trzymała kamyk wysoko w górze. Mroczne istoty pierzchały na boki, ustępując im z drogi. Gdy się obejrzała, zobaczyła, że dwaj mroczni centaurowie oraz kilka driad podążają za nimi w pewnej odległości. Rhea w oszałamiającym tempie zagłębiała się w las, z którego wcześniej wyłoniły się ciemne stworzenia. Drzewa rosły gęsto, ale niemal brakowało zarośli. Kendra mocno ściskała kamień. Pnie śmigały z prawa i z lewa. Wkrótce gwałtownie zatrzymali się na skraju misowatej kotliny. Dziewczynka miała wrażenie, że zaglądają w głąb krateru. Pośrodku głębokiej niecki wrzał zbiornik szlamu. Czarną parującą powierzchnię co jakiś czas przebijały powolne bąbelki. Jedyną rośliną w całej kamienistej dolinie było poskręcane bezlistne drzewo nad asfaltowym jeziorem. Wydawało się jeszcze czarniejsze niż kipiąca breja. Driady zeskoczyły po stromym zboczu kotliny, a centaurowie ruszyli w ślad za nimi. Kendra odchyliła się w tył i mocno ścisnęła nogami boki Krzepkonogiego, gdy ten pomknął w dół. Jego kopyta bardziej nadawały kierunek upadkowi, niż niosły ich do przodu. W końcu teren się wyrównał, a ona i Seth jakimś cudem wciąż siedzieli na grzebiecie wierzchowca, który teraz kląskał głośno po kamienistej ziemi. Z kryjówek pośród głazów i jam w ziemi wyłoniło się trzech mrocznych centaurów, cztery driady, kilku hobgoblinów odzianych w zbroje, a także opasły cyklop uzbrojony w berdysz.

Do czarnego drzewa było już niedaleko - może z pięćdziesiąt metrów, jednak drogę tarasowało wiele mrocznych stworzeń. - Skupcie się blisko Kendry! - polecił Patton. Chmuroskrzydły, Krzepkonogi, Rhea, Lizette i Hugo zatrzymali się z poślizgiem. Za ich plecami zadudniły kopyta. Po stromym stoku pędzili dwaj mroczni centaurowie w towarzystwie kolejnych przeistoczonych driad. - Jej dotyk rozpędzi ciemność - uprzedził Burzogłowy. - Nie moją - huknął gruby cyklop. - Ciebie poparzy - ostrzegł centaur. - Samym dotykiem pokonała olbrzyma. - Poruszył się niezręcznie. Cyklop robił wrażenie niepewnego. - Nie lękajcie się - w kotlinie zabrzmiał chłodny, przeszywający głos. Oczy wszystkich zwróciły się ku krawędzi niecki za udręczonym drzewem. Po stoku spływała widmowa kobieta owinięta cieniem. Jej szaty dziwnie falowały, jakby znajdowały się pod wodą. - O nie - wydyszał Seth zza Kendry. - Tutaj dziewczynka nie może wyrządzić trwałej szkody - mówiła dalej Efira. - To nasze królestwo. Mój mrok zgasi jej iskrę. - Nie zbliżaj się, Efiro! - krzyknął Patton. - Nie przeszkadzaj nam. Niesiemy wybawienie z posępnego więzienia, na które zostałaś skazana. Kobieta roześmiała się lodowatym śmiechem pozbawionym radości. - Nie powinieneś był się do tego mieszać, Pattonie Burgessie. Nie potrzebuję ratunku. - To nas nie powstrzyma - oświadczył nieco ciszej. - Nie jesteś w stanie wyobrazić sobie głębi mojej potęgi - zamruczała Efira, nadal się zbliżając. - Nadmiar mroku potrafi oślepić - ostrzegł Patton. - Podobnie jak nadmiar światła - odparła. Unosiła się teraz z przodu drzewa, tak by osłonić je przed wrogami. - Wkrótce zrozumiesz to lepiej niż kiedykolwiek. - Patton dźgnął Chmuroskrzydłego piętami. - Naprzód! Hugo, zgnieć nieprzyjaciół!

Hugo postawił na ziemi Lenę oraz Coultera, po czym ruszył na spasionego cyklopa. Wielkolud zdążył mu wbić berdysz w bok, ale zaraz potem Hugo złapał go i cisnął wprost w jezioro asfaltu. Rhea i Lizette rozpoczęły starcie z mrocznymi driadami. Odgoniły je od centaurów. Chmuroskrzydły i Krzepkonogi, bębniąc kopytami po kamienistym gruncie, pogalopowali przed siebie, aby rozpędzić nieprzyjaciół na boki. Patton na grzbiecie Chmuroskrzydłego szarżował na Efirę. Dał znak Krzepkonogiemu, żeby zrobił łuk i zaszedł ją od tyłu. Chcąc przeszkodzić obu centaurom, widmowa kobieta sunęła w bok. Mroczne wici jej szaty rozpływały się w obie strony. Gdy tylko dosięgnęły Chmuroskrzydłego, nogi się pod nim złożyły i runął na skalistą ziemię. Złamał prawą przednią nogę oraz prawą rękę. Patton wyswobodził się, po czym zwinnie przetoczył na nogi. Chwilę później Chmuroskrzydły wstał. Utykał niezdarnie, lecz był teraz wyższy, potężniejszy, a jego skóra przybrała kasztanową barwę.: Kolejna macka materiału owinęła się wokół przedniego kopyta Krzepkonogiego. Centaur zatrzymał się gwałtownie, głośno stękając. Zachwiał się, ale nie przewrócił. Zaczął się przemieniać tak jak Chmuroskrzydły, jednak wkrótce transformacja ustała. Kendra poczuła, jak kamyk rozgrzewa się w jej dłoni. Centaur, którego dosiadała, również zdawał się cieplejszy. Ręka dziewczynki żarzyła się na czerwono. Spomiędzy palców wymykały się olśniewające promienie światła. Istoty mroku się cofnęły. Krzepkonogi zadrżał, na moment pociemniał, a następnie odzyskał zwykłą postać. - Efira nie może go zmienić - szepnął Seth. W stronę centaura pełzły kolejne kosmyki mrocznej tkaniny. Kamyk robił się nieprzyjemnie gorący. Na twarzy Efiry malowała się ponura koncentracja. Krzepkonogi dyszał coraz szybciej. Cały drżał, jego udręczone mięśnie napinały się boleśnie. Jak przez mgłę Kendra dostrzegała, że Hugo siłuje się z ciemną istotą, w którą zmienił się Chmuroskrzydły. Świadoma, że w jej dłoni jaśnieje kamień, rozchyliła palce, zalewając okolicę ostrym białym blaskiem. Mroczne stworzenia odsuwały się coraz dalej, wyły, zasłaniały oczy dłońmi. Efira syknęła. Oplotła Krzepkonogiego jeszcze większą liczbą macek. Centaur zacisnął pięści, ścięgna naprężyły się na jego szerokim karku. Wrzasnął z bólu na całe gardło, a potem nogi się pod nim ugięły i bez życia osunął się na ziemię. Kamyk już nie świecił. Krzepkonogi przestał oddychać.

Powłóczysty materiał szat Efiry ześlizgnął się z martwego centaura i wyciągnął w stronę Kendry. Dziewczynka odepchnęła się od ciała Krzepkonogiego. Próbowała uciec przed mrocznymi wstęgami, ale jedna z nich otarła się o jej ciało. W tej samej chwili kamień błysnął jasno, a cały skrawek tkaniny zniknął strawiony białym płomieniem. Efira wrzasnęła i zatoczyła się jak po fizycznym ciosie. Pozostałe macki materiału cofnęły się od Kendry i Setha. - Kendro! - zawołał stanowczo Patton. - Kamień! Stał niedaleko Efiry, znacznie bliżej czarnego drzewa niż dziewczynka. Ufając jego ocenie, rzuciła mu kamyk. Złapał go oburącz. Coulter i Lena gnali w jego stronę. Hugo wrzucił okaleczonego Chmuroskrzydłego do asfaltowego jeziora. Krzywiąc się, Efira uniosła rękę otwartą dłonią do przodu. Kendrę oblała fala strachu. Dziewczynka zauważyła, że zarówno jej skóra, jak i kamień w dłoniach Pattona zaczynają świecić. Czuła, że strach próbuje nią zawładnąć, ale spalał się, zanim dotarł w głąb duszy Lena i Coulter już nie biegli. Stali bez ruchu, drżeli. Coulter upadł na kolana. Patton również się trząsł. Zrobił kilka sztywnych kroków. Sięgały ku niemu powłóczyste pasma tkaniny. Seth popędził w jego stronę. Dotarł na miejsce o ułamek sekundy wcześniej niż macki i złapał Pattona za rękę. Ściskając kamyk między kciukiem a palcem wskazującym, mężczyzna dotknął nim najbliższej mrocznej wstęgi. Błysnął ogień i materiał zniknął. Efira zaskrzeczała. Ponownie cofnęła długie pasma tkaniny. Coulter się podniósł, a Lena znów pognała w stronę męża. Groźnie unosząc kamień i trzymając Setha za rękę, Patton obiegł widmową kobietę. Patrzyła na niego w bezsilnym gniewie. Obróciła się w miejscu, żeby śledzić go wzrokiem. Patton puścił Setha i polecił gestem, aby wrócił do siostry. Chłopiec niechętnie się wycofał. Efira zamknęła oczy i uniosła dłonie. Lena znów się zatrzymała, a Kendra jasno świeciła. Patton podążał naprzód jakby przytłoczony wielkim ciężarem. Chyba opanowywał go paraliż, ale nogi wciąż brnęły w stronę czarnego drzewa. Kiedy znajdował się już tylko trzy metry od niego, podniósł rękę z kamykiem tak, jakby celował rzutką do tarczy.. Wtedy Kendra po raz pierwszy dostrzegła gwóźdź u podstawy pnia. Efira otworzyła oczy i zawyła. Patton rzucił kamień łagodnym ruchem. Świecący pocisk obracał się w powietrzu,

podążając po idealnej trajektorii, by uderzyć w gwóźdź. Kiedy byl już blisko, nagle zmienił kierunek lotu. Pofrunął w bok i potoczył się po skalistym gruncie w stronę asfaltowego jeziora. - Co się stało? - krzyknął Seth z niedowierzaniem. - Odepchnęły się nawzajem - jęknęła Kendra. Skrawki mrocznego materiału rozciągnęły się od Efiry w stronę Pattona, który klęczał skulony w pobliżu ciemnego drzewa. Urywanymi ruchami wyciągnął z kieszeni małe pudełko. Gdy je otworzył, z wnętrza wyfrunęły trzy wróżki. Zaraz potem mężczyznę oplotły macki tkaniny i zniknął. Mroczne driady oraz hobgobliny obskoczyły Hugona. Okładały go mieczami i biły pałkami, usiłując wpędzić do zbiornika asfaltu. Golem stawiał im zaciekły opór, a od czasu do czasu sam zadawał ciosy. Ciemny centaur Burzogłowy galopował wzdłuż brzegu cuchnącego jeziora. Nie ulegało wątpliwości, że kieruje się w stronę kamienia. Shiara doleciała tam jednak jako pierwsza. Gdy tylko dotknęła kamyka, jej naturalny blask wzmógł się po stokroć. Lśniąc oślepiająco, spadła na ziemię. Wyglądało na to, że zemdlała. Jej towarzyszki spróbowały podnieść kamień i również straciły przytomność, świecąc przy tym porażającą światłością. Kendra i Seth rzucili się biegiem w stronę kamyka, chociaż wiedzieli, że centaur ich przegoni, a Efira zagradzała drogę. Burzogłowy schylił się, żeby go podnieść. Natychmiast nieco zmalał, a jego kasztanowa skóra odzyskała zdrowy, naturalny kolor. Końska sierść stała się biała, nakrapiana szarymi plamkami. Centaur natychmiast upuścił błyskający kamyk, jakby to był gorący węgielek. - Burzogłowy! - zawołała Kendra, zatrzymując się z poślizgiem obok Leny. - Ten kamyk jest nam potrzebny! Efira sunęła w stronę odczarowanego centaura, wyciągając ku niemu wszystkie macki. Burzogłowy z grymasem na twarzy podniósł kamień i rzucił, na moment zanim czarne kosmyki oplotły go, ponownie przemieniając w mroczną istotę. Kamyk poleciał o wiele za daleko. Poszybował nad głowami Kendry i Setha, odbił się parę razy od twardego podłoża, a w końcu zatrzymał niedaleko Coultera. Czołgając się na czworakach, tak jakby dźwigał na plecach ogromny ciężar, mężczyzna zbliżył się do jajowatego kamienia. Efira raptownie się obróciła i uniosła dłoń. Coulter na chwilę zamarł w bezruchu. Potem zaczął chwiejnie brnąć przed siebie. Pot ciekł mu z czoła, a twarz wykrzywiała się z

wysiłku. Kiedy nie był już w stanie dalej się czołgać, pełzł na brzuchu. Jego ręka powoli sunęła naprzód, aż w końcu schwyciła kamień. Cały drżąc, zmienił uchwyt - położył kamyk na palcu wskazującym, chyba zamierzał pstryknąć go kciukiem. - Tutaj! - krzyknęła Kendra, machając rękami. - Seth… - syknęła unieruchomiona Lena. Chłopiec złapał ją za rękę. Teraz, gdy mogła się swobodnie poruszać, oboje pobiegli w stronę drzewa. Lena gnała tak chyżo, że Seth ledwo nadążał przebierać nogami. Coulter mocno pstryknął kciukiem i wystrzelił kamyk. Jajowaty pocisk pomknął po ziemi. Zatrzymał się o parę metrów od Kendry. Efira popłynęła w tamtym kierunku, jej zimne oczy płonęły. Kendra rzuciła się na kamień, podniosła go, a potem obróciła się w stronę nadciągającej zjawy. Efira szeroko rozpostarła cieniste szaty i wyciągnęła dłonie w jej stronę. Dziewczynka oraz kamień jasno zaświecili. Kendra uświadomiła sobie, że strach ześlizguje się po powierzchni jej ciała, ale nie dociera do głębi. Widok Efiry był co prawda przerażający - miał w sobie wszystko, czego bała się tamtej pierwszej nocy, gdy zobaczyła zjawę przez okno na strychu - ale teraz Kendrę interesowało jedynie doniesienie kamienia do gwoździa. Efira zbliżała się, zachłannie poruszała ramionami, rozczapierzała palce. Tym razem nie zamierzała posłużyć się tkaniną - pragnęła fizycznego kontaktu. Kendra poczuła, jak czyjeś palce zaciskają jej się na kostce. Gdy spojrzała w dół, zobaczyła Pattona na czworakach. Przyczołgał się do niej niewidzialny. Miał wymizerowaną twarz, jakby odpłynęła z niego cała witalność. Podniósł dłoń, w milczeniu ofiarując się wziąć talizman. - Kendro! - Czysty głos Leny zabrzmiał zza pleców Efiry. - Rzuć kamień! Dziewczynka ledwie widziała dawną najadę przez falujące pasy ciemnego materiału. Trzymali się za ręce z Sethem. Brakowało czasu na podjęcie spokoj nego, przemyślanego wyboru. Jednocześnie przemknęło Kendrze przez głowę kilka różnych myśli. Jeśli widmowa kobieta zdoła jej dotknąć, być może zniszczy kamień, a wtedy problem gwoździa i Kurisoka stanie się nierozstrzygalny. Patton sprawiał wrażenie, że nie zdoła ponownie dotrzeć do drzewa, zwłaszcza że Efira zagradzała mu drogę. Wyglądał na wycieńczonego. Kendra rzudła kamyk. Podanie nie było idealne, ale Lena wyciągnęła się i zdołała go złapać.

Efira obróciła się, obierając nowy cel. Lena i Seth zbliżyli się do czarnego drzewa. Zaczęło się trząść, zupełnie jakby wyczuwało zagrożenie. Gałęzie zakołysały się i zaskrzypiały. Uniósł się korzeń, jak gdyby drzewo próbowało uciec. Patton skierował słabą dłoń w stronę żony. - Nie - szepnął. Kendra nigdy w życiu nie słyszała, żeby w jakimś słowie brzmiał taki żal, takie poczucie klęski. Kilka metrów od drzewa Lena odepchnęła Setha. Na chwilę spojrzała Pattonowi w oczy. Jej spojrzenie było czułe, na ustach błądził półuśmiech. Potem skoczyła. Wylądowała tuż przed gwoździem, a następnie rwanymi ruchami popełzła przed siebie niczym kukiełka, której odcięto połowę sznurków. Pień odrażającego drzewa nieco się wygiął. Wyprostowana ręka Leny powoli, mozolnie wyciągała się ku niemu, aż w końcu kamień zetknął się z gwoździem. Przez moment całe światło i cały mrok zdawały się wchłonięte przez te dwa przedmioty, zupełnie jakby świat implodował w tym jednym punkcie. Wkrótce fala uderzeniowa rozpłynęła się na zewnątrz, jasna i ciemna, zimna i gorąca. Nie uderzyła w Kendrę - przeszła na wylot, na chwilę ogołacając ją z wszelkich myśli. Każda cząsteczka ciała wpadła w wibrację, zwłaszcza zęby i kości. Po chwili nastąpiła cisza. Kendra powoli odzyskiwała zmysły. Przed nią kuliła się Efira. Nie była już nieludzkim widmem, ale zalęknioną kobietą w czarnych szmatach. Rozchyliła usta, jakby chciała coś powiedzieć, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Dwukrotnie zamrugała szeroko otwartymi oczami. Potem resztki jej ciemnych szat rozwiały się, a ciało zaczęło się starzeć, aż w końcu się rozsypało, obrócone w chmurę kurzu i popiołu. Dalej stało rozerwane drzewo. Straciło swą nienaturalną czerń - było teraz przegniłe do cna. Obok znajdowała się bezwładna, mulista, ciemna gruda. Dopiero widząc zęby i pazury, Kendra zrozumiała, że tylko tyle pozostało z Kurisoka. Nieopodal, rozciągnięty na wznak, leżał Seth. Nieznacznie się poruszał. Tuż przy podstawie pnia, twarzą ku ziemi spoczywała bez ruchu Lena. Za plecami Kendry odczarowany Chmuroskrzydły wykaraskał się z jeziora asfaltu. Kuśtykał na zranionej nodze, ociekając gęstą, parującą mazią. Nieco dalej hobgobliny uciekały

przed centaurami i driadami, które odzyskały zwykłą postać. Seth usiadł i przetarł oczy. Krzepkonogi wciąż leżał bez życia tam, gdzie padł. Patton, odziany w poplamione strzępy, podźwignął się na nogi, zrobił parę chwiejnych kroków, po czym runął na skalistą ziemię. Znowu wstał i ponownie upadł. Zaczął się czołgać na czworakach, aż wreszcie dotarł do Leny, przyciągnął ją do siebie i przytulił do piersi. Szarpany spazmami, kołysał w ramionach jej bezwładne ciało.

Rozdział XXIV Pożegnania Dwa dni później Kendra wylegiwała się za żywopłotem w ogrodzie, słuchając fragmentów rozmów wróżek. Wokół niej wszystko kwitło jeszcze piękniej niż kiedykolwiek, zupełnie jakby wróżki chciały przeprosić. Nieliczne opłakiwały utratę ciemnej postaci. Zauważyła, że całe przeżycie pamiętały tylko te istoty, którym podobał się mroczny stan. Usłyszała, że tylne drzwi domu się otwierają. Znowu ktoś szedł ją pocieszyć. Dlaczego nie zostawią jej w spokoju? Próbowali wszyscy - dziadek, babcia, Seth, Warren, Tanu, Dale, a nawet Coulter. Żadne słowa nie mogły zmyć poczucia winy, że zabiła Lenę. Oczywiście, sytuacja była beznadziejna, a to rozwiązanie zapewniało największą szansę powodzenia, ale mimo wszystko gdyby nie rzuciła jej kamyka, Lena by nie zginęła. Nikt Kendry nie zawołał. Usłyszała kroki na werandzie. Dlaczego nie mogli jej traktować tak jak Pattona? Bez słów dał do zrozumienia, że potrzebuje czasu na żałobę, więc nikt go nie nagabywał. Zaniósł ciało Leny nad staw, pieczołowicie ułożył w łódce, podpalił ją i patrzył, jak płonie. Tamtej nocy spał pod gwiazdami. Nazajutrz, kiedy okazało się, że odczarowane skrzaty usunęły wszystkie pułapki i wyreperowały dom, Patton spędził prawie cały dzień sam w sypialni. Kiedy dołączył do pozostałych, był zgaszony. Nie wspominał o Lenie, nikt inny również nie poruszał tego tematu. Kendra nie czuła się zupełnie nieszczęśliwa. Szalenie się uradowała, kiedy driady znalazły dziadków, Warrena, Dale’a i Tanu całych i zdrowych, uwięzionych głęboko w lesie nieopodal pewnego pniaka. Z zadowoleniem myślała o tym, że wszystkie mroczne istoty odzyskały zwykłą postać, satyrowie i driady znów baraszkowali pośród drzew, a nypsiki wróciły do wydrążonego wzgórza, by odbudować swe królestwa. Czuła ulgę, że Efira nikomu już nie zagrażała, plaga została pokonana, a Kurisok przestał istnieć. Skończył jako niewyraźna kupa cienistego budyniu i jej zdaniem był to dla niego właściwy koniec. Od prawdziwej radości powstrzymywał Kendrę koszt tego zwycięstwa, a także rola, którą przyszło jej odegrać. Nie tylko opłakiwała Lenę i Krzepkonogiego, lecz również nie mogła

pozbyć się dokuczliwych pytań. Co by się stało, gdyby zeskoczyła z grzbietu centaura, zanim umarł, i w ten sposób pozwoliła go przemienić, zamiast więzić między światłem a ciemnością, dopóki to starcie go nie zabiło? A gdyby odważyła się użyć kamienia do przegnania Efiry, a potem sama zniszczyła gwóźdź? - Kendro - odezwał się nieco chrapliwy głos. Uniosła się i usiadła. To Patton. Jego ubranie wciąż było w strzępach, lecz przynajmniej je uprał. - Nie sądziłam, że cię jeszcze zobaczę - przyznała. Splótł dłonie za plecami. - Moje trzy dni prawie dobiegły końca. Wkrótce wrócę do mojego czasu, ale wcześniej chciałem zamienić z tobą kilka słów. Rzeczywiście! Niedługo miał ich opuścić. Kendra nagle przypomniała sobie, o czym chciała z nim porozmawiać. - Sfinks - powiedziała pospiesznie. - Możesz jeszcze zapobiec wielu kłopotom. On pewnie… Patton uniósł palec. - Rozmawiałem już na ten temat z twoim dziadkiem. Nawet kilka minut temu. Tak naprawdę nigdy nie ufałem Sfinksowi, choć jeśli myślicie, że teraz jest trudno uchwytny, to szkoda, że nie próbowaliście go namierzyć za moich czasów. Spotkałem go tylko raz i stanowiło to nie lada wyczyn. W mojej epoce wielu uważa, że Stowarzyszenie Gwiazdy Wieczornej zniknęło na zawsze. Z daleka Sfinks zawsze był bardzo życzliwy dla nas, opiekunów. Trudno go odnaleźć, a jeszcze trudniej zmobilizować ruch przeciwko niemu. Zobaczę, co da się zrobić. Kendra skinęła głową. Wpatrywała się w trawę, usiłując zebrać się na odwagę. W końcu podniosła wzrok. Od łez cały świat przed nią drżał i migotał. - Pattonie, tak mi przykro… Mężczyzna znów uniósł palec, by ją uciszyć. - Nic nie mów. Byłaś wspaniała. - Ale gdybym… Kiwnął palcem. - Nie, Kendro, nie miałaś innego wyboru. - A Krzepkonogi… - wymamrotała. - Nikt z nas nie mógł tego przewidzieć - odrzekł Patton. Walczyliśmy z niezbadanymi mocami. - Ciągle ktoś przy mnie ginie - szepnęła dziewczynka.

- Myślisz o tym na opak - stwierdził stanowczo Patton. - Przy tobie ci, którzy mieli umrzeć, wciąż żyją. Światło powraca tam, gdzie zalegał cień. Ty i Lena uratowałyście nas wszystkich. Wolałbym być na jej miejscu, wszystko bym za to oddał, absolutnie wszystko, ale to daremne pragnienia. - Dasz sobie radę? Odetchnął gwałtownie. Był to na wpół śmiech, na wpół szloch. Przesunął palcami po wąsach. - Staram się nie rozmyślać o tym, że mogłem własnoręcznie zniszczyć gwóźdź, zamiast rzucać kamieniem. Usiłuję nie zadręczać się tym, jak zawiodłem moją żonę. - Zamilkł na chwilę. Jego mięśnie szczęki pulsowały. - Muszę iść naprzód. Mam nową misję. Nowe zadanie. Kochać Lenę przez resztę jej życia tak mocno, jak na to zasługuje. Nigdy więcej nie wątpić ani w jej miłość, ani w swoją. Każdego dnia oddawać jej się całym sobą. Zachować w tajemnicy to, jak skończy się jej żywot, a jednocześnie wiecznie czcić jej poświęcenie. Jestem w niepowtarzalnej sytuacji:,utraciłem Lenę, a jednak wciąż ją mam. Kendra pokiwała głową. Ze względu na Pattona usiłowała powstrzymać łzy. - Czeka was długie, szczęśliwe życie. - Pewnie tak - odrzekł. Uśmiechnął się ciepło i wyciągnął dłoń, żeby pomóc jej wstać. Skoro ja skończyłem żałobę, to i ty powinnaś. Znaleźliśmy się w tragicznym położeniu. Wszyscy o mało nie zginęliśmy. Podjęłaś właściwą decyzję. Pozostali zapewniali Kendrę o tym samym. Dopiero gdy usłyszała te słowa z ust Pattona, szczerze uwierzyła, że mogą być prawdą. Mężczyzna podźwignął ją do pionu. - Przyjechał twój transport. - Transport? - zdziwiła się Kendra. - Już? Razem ruszyli w stronę werandy. - Niedługo południe - powiedział Patton. - Słyszałem, jak twój opiekun mówił, że ma wiadomości. Nie pozwoliłem, żeby mnie zobaczył. - Myślisz, że powinnam wrócić do domu? - Twoi dziadkowie mają rację - potwierdził. To najlepsze rozwiązanie. Dłużej nie można was trzymać z dala od rodziców. Będziecie pod czujnym okiem troskliwych przyjaciół. W domu, w szkole, dokąd tylko pójdziecie. Kendra w zamyśleniu skinęła głową. Patton zatrzymał się przy schodkach na werandę.

- Nie wejdziesz? - zasugerowała. - Po raz ostatni wrócę nad staw - odrzekł mężczyzna. - Z resztą już się pożegnałem. - Czyli to koniec. - Niezupełnie. Dziś rano odbyłem prywatną rozmowę z Vanessą. Tymczasowo zamknąłem w Skrzyni Ciszy jednego z goblinów. To harda kobieta, nie zdołałem jej złamać. Sądzę, że dysponuje przydatną wiedzą. Wcześniej czy później, jeśli wszystko inne zawiedzie, być może powinniście dobić z nią targu. Ale nie ufajcie jej. Stanowi powiedziałem to samo. - Dobrze. - Jak rozumiem, odkryłaś mój Dziennik sekretów. - Jest twój? Niewiele w nim treści. Patton się uśmiechnął. - Kendro, jestem rozczarowany. Wiesz, to twój dziadek napisał tam „wypij mleko”, nie ja. Wszystkie moje zapiski wykonałem w tajnym języku wróżek przy pomocy umitkowego wosku. - Umitkowego wosku? - Kendra klepnęła się dłonią w czoło. - Nie przyszło mi do głowy, żeby sprawdzić. Dowiedziałam się o istnieniu wosku rok po tym, jak przestałam się interesować dziennikiem. - No to zainteresuj się ponownie. Nie ma tam wszystkich moich sekretów, ale znajdziesz parę przydatnych rzeczy. A ja na pewno będę dopisywał kolejne. Przed tobą i twoją rodziną jeszcze wiele trudnych chwil. Będę was wspierał z mojej epoki, na ile tylko zdołam. - Dziękuję, Pattonie. Pocieszała ją myśl, że dzięki dziennikowi będzie jeszcze miała kontakt z Pattonem, a on być może zdoła jej pomóc. - Cieszę się, że cię poznałem, Kendro. - Mocno ją przytulił. - Jesteś doprawdy niezwykła. To coś znacznie przekraczającego wszystkie dary wróżek. Miej oko na tego swojego brata. Jeśli tylko się nie zabije, to może któregoś dnia uratuje świat. - Obiecuję. Ja też się cieszę, że się spotkaliśmy. Żegnaj, Pattonie. Mężczyzna odwrócił się, po czym ruszył biegiem. Jeszcze tylko raz spojrzał za siebie i pomachał. Kendra patrzyła za nim, dopóki nie zniknął w lesie. *** Głęboko odetchnęła, a później weszła do domu przez tylne drzwi. - Wszystkiego najlepszego! - krzyknęło wiele głosów.

Minęła chwila, zanim zrozumiała, co oznacza ogromny tort z piętnastoma świeczkami. Do jej urodzin został przecież ponad miesiąc. Dziadek, babcia, Seth, Dale, Tanu i Coulter zaczęli śpiewać. Byli tam również Nowel i Doren - dodawali do piosenki własne hałaśliwe brzmienie. W pokoju stał również Dougan. Wtórował im cicho. Zatem to on miał odwieźć rodzeństwo do domu. Gdy piosenka dobiegła końca, Kendra zdmuchnęła malutkie świeczki. Babcia zrobiła zdjęcie. - Przecież moje urodziny są dopiero za parę tygodni! - zaprotestowała dziewczynka. - Też im to mówiłem - zaśmiał się Seth. - Ale się uparli, żeby urządzić je dzisiaj, bo potem już cię nie zobaczą. Kendra uśmiechnęła się do przyjaciół i rodziny. Domyślała się, że obchody miały większy związek z jej ponurym nastrojem niż z uczczeniem dnia jej narodzin. - Impreza urodzinowa na ponad miesiąc przed terminem rzeczywiście ma pewną zaletę: totalnie mnie zaskoczyliście! Dziękuję. Seth nachylił się do siostry, by szepnąć jej coś na ucho. - Patton cię pocieszył? Obiecywał, że to zrobi. - I zrobił. Chłopiec pokręcił głową. - Ten gość potrafi wszystko. - Podobno Dougan ma jakieś wieści - powiedziała Kendra. - Mogą poczekać - odrzekł mężczyzna. - Nie chcę przeszkadzać w świętowaniu. Na marginesie, Gavin przesyła pozdrowienia. Gdyby nie wyruszył z misją, odwiózłby was do domu razem ze mną. - Jeśli mam czekać na te wiadomości, to cały czas będę tylko o tym myśleć - nie ustępowała Kendra. - No właśnie - poparł ją Seth. Dougan wzruszył ramionami. - Stan już co nieco wie, ale biorąc pod uwagę wasze zaangażowanie w sprawę, równie dobrze mogę poinformować was wszystkich. A przynajmniej większość z was. - Zamilkł, po czym zerknął na Nowela i Dorena. - Mój niezwykle wrażliwy barometr towarzyski wyczuwa pewną sugestię - stwierdził Nowel.

- Może powinniśmy się zmyć na parę minut - zasugerował Doren. - Też mamy parę tajemnic do omówienia. Obaj satyrowie ruszyli do wyjścia. - Strasznie ważnych tajemnic - podkreślił Nowel. - Takich, od których nie śpi się w nocy i obgryza paznokcie. - I włosy się od nich jeżą - dodał Doren. Dougan odczekał, aż znajdą się dostatecznie daleko, a później odezwał się ściszonym głosem: - Sfinks jest zdrajcą. Wybacz, Warrenie, oszukałem cię, mówiąc, że to nie on jest Kapitanem Rycerzy Świtu. Przysiągłem strzec tej tajemnicy. Wówczas myślałem jeszcze, że jest tego warta. - W jaki sposób potwierdziłeś jego zdradę? - zapytał Warren. - Naradziłem się z innymi Porucznikami w sprawie artefaktu zabranego z Baśnioboru. Nikt o tym nie wiedział, co stanowiło poważne naruszenie protokołu. Wszyscy czterej stawiliśmy czoło Sfinksowi. Byliśmy gotowi go zatrzymać. Nie protestował, gdy opisywaliśmy niejasne okoliczności, nawet wyraził rozczarowanie, że tak późno zaczęliśmy go podejrzewać. Podniósł z biurka miedziany pręt i zniknął. Zastąpił go tęgi człowiek, który natychmiast wyrzucił swój pręt przez okno, a potem zmienił się w niedźwiedzia grizzly i zaatakował. Walka z niedźwiedziołakiem w tak ciasnej przestrzeni była bardzo trudna. Travis Wright odniósł poważne rany. Próba pojmania przeciwnika nie miała sensu, więc musieliśmy go zgładzić. Gdy rozpoczęliśmy poszukiwania Sfinksa, nie natrafiliśmy na żaden ślad. - A więc to prawda - mruknął Coulter z przygnębieniem. - Sfinks to nasz wielki wróg. - I to moja wina, że uciekł! - wykrzyknęła Kendra. - Sama naładowałam pręt, który posłużył mu do teleportacji! Dziadek pokręcił głową. - Gdyby nie dysponował tym przedmiotem, opracowałby inną strategię odwrotu. - A pan Lich, jego ochroniarz? - zapytał Seth. - Nie widziano go od wielu dni - poinformował Dougan. - Teraz, kiedy Sfinks ujawnił swe prawdziwe intencje, być może przyspieszy realizację planów - stwierdziła babcia. - Musimy być gotowi na wszystko. - To nie koniec niepokojących wieści - uprzedził dziadek.

Dougan zmarszczył czoło. - Zaginiona Góra upadła. O ile wiemy, przeżyli tylko Hal i jego córka Mara. - Co się stało? - stęknęła Kendra. - Opowiedział nam o tym Hal. Najpierw młoda miedziana smoczyca wyswobodziła się z labiryntu wewnątrz góry i zaatakowała główny dom błyskawicami. Potem ożyło kilka szkieletów w muzeum. One również przypuściły szturm. Najwięcej zniszczeń wyrządził olbrzymi szkielet smoka. Musiał go wskrzesić potężny wiwibliks. Na wolność wydostało się też kilkadziesiąt zombi. Podobnie jak tu, w Baśnioborze, komuś zależało na tym, żeby zamknąć rezerwat na zawsze. W przypadku Zaginionej Góry plan się powiódł. - Vanessa miała rację - mruknęła Kendra. - Kiedy Sfinks popełnia zbrodnię, puszcza z dymem całą okolicę, byle tylko zatrzeć ślady. - Zostawiliśmy smoczycę wewnątrz góry - przypomniał Warren. - Sami ją tam zamknęliśmy. - Wiem - odrzekł Dougan. - To sabotaż. - Czy mamy powody podejrzewać Hala albo Marę? - zapytał Warren. - Ktoś, kto wyszedł z życiem z takiej katastrofy, nie uniknie podejrzeń. Jednak nawiązali z nami kontakt z własnej woli, a ich rozpacz po stracie Rosy i pozostałych wydawała się szczera. Jeśli chcecie znać moje zdanie, wciąż nie odkryliśmy imienia winowajcy. - Albo nosi on imię egipskiego pomnika - stwierdził z przekąsem Seth. Dougan pochylił głowę. - To prawda, zapewne za atakiem stał Sfinks, ale nie wiemy, kto wykonał jego rozkazy. - Po zabraniu z Baśnioboru i Zaginionej Góry tego, co go interesowało, usiłował unicestwić oba rezerwaty - powiedziała martwym tonem Kendra. - Tutaj poniósł klęskę - rzekła babcia. - Ten sam los czeka w końcu i jego. Kendra pragnęła, żeby jej słowa nie brzmiały tak pusto. - Robimy, co możemy - zapewnił Dougan. - W ciągu najbliższych miesięcy naszym priorytetem będzie stała obserwacja Kendry i Setha przez dwie pary oczu. Aha, Kendro, zanim zapomnę: Gavin prosił, żebym przekazał ci ten list. - Podał dziewczynce szarą nakrapianą kopertę. - Wszystkiego najlepszego! - wykrzyknął Seth sugestywnym tonem. Chowając list na później, Kendra usiłowała się nie zarumienić.

- Droga Kendro - zaimprowizował jej brat - jesteś jedyną dziewczyną, która mnie rozumie, i uważam, że okazałaś się bardzo dojrzała jak na swój wiek… - Macie ochotę na tort? - wtrąciła babcia. Podała pierwszy kawałek Kendrze, piorunując Setha wzrokiem. Dziewczynka wzięła od niej talerzyk i usiadła przy stole, wdzięczna za czas, żeby się opanować. Deser przyrządziły skrzaty. Gdy Kendra napoczęła swój kawałek, odkryła kremowe warstwy nadzienia waniliowego, wilgotne płaty musu z czekolady, ciągnące się plamki karmelu, a tu i ówdzie - kleksy dżemu malinowego. Jakimś cudem wszystkie te smaki nigdy się nie kłóciły. Kendra nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek jadła smaczniejszy tort urodzinowy. Potem dziadek zaprowadził ją na strych. Zastała tam gotowe, spakowane bagaże. - Wasi rodzice spodziewają się, że Dougan dowiezie was dziś wieczorem - oznajmił. Bardzo się ucieszą. Chyba zaczynali już rozważać telefon do FBI. - Dobra. - Czy Patton się z tobą pożegnał? - Tak. Powiedział mi coś ważnego o Dzienniku sekretów. - Wspomniał, że powinienem ci go powierzyć. Znajdziesz go w swoim bagażu, podobnie jak kilka innych prezentów urodzinowych. Kendro, na razie utrzymamy odnalezienie Chronometru w tajemnicy, nawet przed Douganem. Najpierw musimy się przekonać, komu można ufać. - To dobry pomysł - przyznała dziewczynka. Spojrzała dziadkowi prosto w oczy. - Boję się wracać do domu. - Po tym wszystkim, co się wydarzyło, sądziłem, że bardziej boisz się tu zostać. - Wcale nie jestem pewna, czy chcę, żeby pilnowali mnie Rycerze Świtu. Może wszyscy pracują dla naszych wrogów! - Jednym z waszych opiekunów zawsze będzie Warren, Coulter lub Tanu. Dopuszczę do waś tylko najbardziej zaufanych sprzymierzeńców. - Trochę mnie uspokoiłeś. Do pokoju wpadł Seth. Zaraz za nim podążał Dale. - Dougan mówi, że możemy ruszać. Warren jedzie z nami. Jesteś gotowa? Kendra wcale nie czuła się gotowa. Żałowała, że po wielkiej stracie, trudnym zwycięstwie i bolesnym doświadczeniu nie może na trochę zapaść w sen. Nie na dwa dni, ale na dwa lata. Tak

żeby zdążyła wziąć się w garść. Dlaczego życie zawsze nieubłaganie pędzi naprzód? Dlaczego po każdym zwycięstwie lub niepowodzeniu pojawiają się nowe problemy i zmartwienia? Już samo przystosowanie się do nauki w liceum zapowiadało się dostatecznie ciężko, a co dopiero konieczność trapienia się kolejnymi intrygami Sfinksa oraz udziałem w nich smoczego księcia Navaroga. Mimo całej tej niepewności Kendra kiwnęła głową. Dziadek oraz Dale wzięli jej bagaże i zeszli po schodach, a ona podążyła za nimi. Na korytarzu zobaczyła Coultera. Gestem zaprosił ją do swego pokoju, a potem zamknął za nią drzwi. - O co chodzi? - zapytała. Uniósł kostur z grzechotkami, który przywiozła z Zaginionej Góry. - Kendro, czy masz pojęcie o możliwościach tego przedmiotu? - Na Malowanej Górze od potrząsania wzmagała się burza. Coulter pokręcił głową. - Magiczne przedmioty to moja specjalność, ale jak długo żyję, niewiele razy zdarzyło mi się natknąć na taki, którego moc równałaby się z potęgą tej laski. Wczoraj robiłem eksperymenty. Potrząsając nią na dworze przez niecały kwadrans, ściągnąłem chmury na całkowicie czyste niebo. Im mocniej poruszałem grzechotkami, tym bardziej pogarszała się pogoda. - O rany. - Przywiozłaś z Zaginionej Góry prawdziwą działającą laskę deszczu. Kendra się uśmiechnęła. - Gavin nazwał ją moim upominkiem. - Gavin musi być niezwykle hojnym człowiekiem. Przedmiot o takiej mocy jest absolutnie bezcenny. Dobrze o niego dbaj. - Obiecuję - zapewniła, biorąc laskę od Coultera. - Czy powinnam ją tu zostawić? - Jest twoja, więc miej ją ze sobą. Kto wie, kiedy się przyda? Mnóstwo kłopotów na horyzoncie. - Dziękuję, Coulterze. Do zobaczenia wkrótce. - Masz to jak w banku. Niedługo przyjdzie moja kolej, żeby pilnować ciebie i Setha. Gdy Kendra na chwilę znalazła się sama, wyjęła kopertę, rozerwała ją, po czym wyciągnęła list od Gavina. Rozłożyła pojedynczą kartkę, usiłując stłumić palącą ciekawość i zapomnieć o tych wszystkich głupotach, które wymyślał Seth.

Droga Kendro, gorąco Cię przepraszam, że nie mogłem przybyć i odwieźć Cię do domu. Dougan przyniósł zwariowane wieści, prawda? Aż nie mogę uwierzyć, jak wszystko stanęło nagłowię! Wiedziałem, że coś jest nie tak, skoro ci dobrzy noszą maski… Teraz już z nich zrezygnowali. Wyruszyłem na kolejną misję. To nic równie groźnego jak nasza wspólna wyprawa, ale mam szansę jeszcze raz dowieść swej przydatności. Potem o wszystkim Ci opowiem. Wiesz, dlaczego lubię listy? Bo się w nich nie jąkam! Kendro, jesteś niesamowitą osobą. Chcę, żebyś wiedziała, jak bardzo się cieszę, że mogłem Cię poznać. Mam nadzieję, że tej jesieni przyjdzie moja kolej na pilnowanie Ciebie i Twojego brata. Liczę na to, że kiedyś lepiej się poznamy. Twój przyjaciel i wielbiciel Gavin Kendra ponownie przeczytała cały list, a następnie trzy razy sprawdziła fragment o tym, że jest niesamowita, a Gavin chce ją lepiej poznać. Nie podpisał się po prostu „twój przyjaciel”, ale „twój przyjaciel i wielbiciel”! W kącikach jej ust zagościł uśmiech. Złożyła kartkę, schowała ją do kieszeni, a potem wyszła przez frontowe drzwi, rozmyślając o tym, jak cienka linia dzieli strach przed przyszłością od niecierpliwego oczekiwania.

Podziękowania Uwielbiam pisać ostatnie słowa powieści. To cud, kiedy historia, która dotąd żyła w abstrakcyjnej postaci w moich myślach, nabiera realnych kształtów. Miesiące potrzebne na to, by przełożyć pomysły na słowa, kumulują się w przypływie ogromnej satysfakcji, kiedy wreszcie kończę pierwszą fazę pracy i mogę przejść do szlifowania opowieści. Bez względu na niedoskonałości wstępnego szkicu odczuwam ogromną ulgę, wiedząc, że całość istnieje już poza moją wyobraźnią. Do tego, że trzecia powieść o Baśnioborze ujrzała światło dzienne, przyczyniło się wiele osób. Moja wyrozumiała żona oraz dzieci nie tylko pomagają mi znaleźć czas na pisanie oraz promocję książek - dzięki nim reszta życia ma sens. Wstępne opinie mojej żony zawsze pozwalają mi nadać kształt pomysłom i sprawiają, że piszę lepiej. Osoby, które jako pierwsze czytają moje maszynopisy i dzielą się przemyśleniami, to moja żona Mary, Chris Schoebinger, Emily Watts, Tucker Davis, Pamela i Gary Mull, Summer Mull, Bryson i Cherie Muli, Nancy Fleming, Randy i Liz Saban, Mike Walton, Wesley Saban, Jason i Natalie Conforto oraz rodzina Freemanów. Ty Muli też bardzo chciał mnie wesprzeć, ale na drodze stanęły mu liceum oraz gry komputerowe. Moja siostra Tiffany była zwolniona z obowiązku pomocy, ponieważ jest bardzo zajęta w Brazylii. Po raz kolejny Brandon Dorman stworzył niesamowite grafiki. Centaur, którego narysował na okładkę, jest tak odlotowy, że drzemiący we mnie dziesięciolatek przybił mi piątkę. Richard Erickson nadzorował etapy projektowania, Emily Watts sprowadzała mnie na ziemię jako redaktor, a Laurie Cook zajmowała się typografią. Jestem ogromnie wdzięczny za ich wartościowy wkład! Wielkie uznanie z mojej strony należy się działowi marketingu w wydawnictwie Shadow Mountain pod kierownictwem Chrisa Schoebingera. W skład zespołu wchodzą również Gail Halladay, Patrick Muir, Angie Godfrey, Tiffany Williams, MaryAnn Jones, Bob Grove i Roberta Stout. Moja siostra Summer Mull po raz kolejny została koordynatorem mego tournee. Towarzyszyła mi, kiedy odwiedzałem szkoły, by uczestniczyć w spotkaniach na temat czytania i tworzenia. Jestem jej ogromnie wdzięczny za pomoc oraz towarzystwo. Chcę również

podziękować Boydowi Ware’owi oraz działowi sprzedaży, Lee Broadheadowi, Johnowi Rose’owi i Lonniemu Lockhartowi, a także wszystkim ludziom z Shadow Mountain, którzy wykonali tyle dobrej roboty, aby moje książki trafiły w ręce czytelników. Kiedy podróżowałem po kraju, odwiedzając szkoły, biblioteki i księgarnie, wiele osób otworzyło przede mną swoje domy. Dziękuję rodzinie Bagby z Kalifornii, McCalebom z Idaho, Goodfellowom z Oregonu, Adamsom z Marylandu, Novickom z Kalifornii, Colleen i Johnowi z Missouri, Flemingom z Arizony, klanowi Panos z Kalifornii, MacDonaldom z Nevady, Brownom z Montany, Millerom z Wirginii, Wirigom z Ohio, dobrym ludziom z Monmouth College oraz Gary’emu Mullowi z Connecticut. Szczególna wdzięczność należy się Robertowi Marstonowi Fanneyowi, autorowi cyklu Luthiel’s Song, który pomógł rozpuszczać wieści w internecie. Do tej pory w podziękowaniach nie wspomniałem o Nicku Jacobie. W liceum był jednym z moich najlepszych przyjaciół i często poświęcał czas na czytanie bzdur, jakie wtedy pisałem. Jego uwagi i słowa zachęty były dla mnie bardzo ważne w czasach, gdy dopiero stawałem się pisarzem. Dziękuję także Tobie, drogi Czytelniku, za dalsze zainteresowanie cyklem o Baśnioborze. Już teraz pracuję nad czwartym tomem. Jeśli podobają Ci się te historie, proszę, powiedz o nich innym. Twoja rekomendacja może wiele zdziałać! Wpadnijcie na strony brandonmull.com i fablehaven.com, żeby dowiedzieć się więcej o mnie i moich książkach*. Polskich czytelników zapraszamy również na polską stronę cyklu: www.basniobor.pl.

Tematy do dyskusji 1. Przez cały cykl o Baśnioborze Seth ma kłopoty z posłuszeństwem. Jak myślicie, czego nauczył się na ten temat od czasu pierwszej książki? Pod jakim względem w tym tomie jest bardziej posłuszny? A pod jakim nie? 2. Rycerze Świtu cenią osoby o szczególnych zdolnościach. Jakie talenty wyróżniają Was spośród innych ludzi? 3. W Zaginionej Górze Hal chce chronić zombi, mimo że są dziwne i obrzydliwe. Zgadzacie się z nim? Dlaczego? Na świecie żyje wiele groźnych, brzydkich i nieprzyjemnych zwierząt. Czy uważacie, że należy chronić przed wyginięciem nawet te okropne? Dlaczego tak myślicie? 4. Baśnioborskie istoty dotyka zaraźliwa plaga cienia. Czy znacie jakieś dowody na to, że zło bywa zaraźliwe? Rozwińcie tę myśl. 5. Dziadek Sorenson uważał, że stworzenia znajdujące się pod wpływem zarazy nie są odpowiedzialne za swoje czyny. Nie do końca również obwiniał mroczne ¡istoty. W jaki sposób doszedł do takiego wniosku? Dlaczego Warren się z nim nie zgadzał? Jakie są argumenty na poparcie obu punktów widzenia? 6. Czy zgadzacie się z dziadkiem, że wszyscy ludzie mają w sobie potencjał do czynienia zarówno dobra, jak i zła? W jaki sposób nasze wybory określają to, kim jesteśmy? 7.Wiele postaci wspierało Kendrę i Setha w trudnych sytuacjach (między innymi dziadek, babcia, Dale, Lena, Tanu, Coulter, Warren, Gavin, Dougan i Patton). Gdybyście mieli kłopoty, którą z tych osób chcielibyście mieć po swojej stronie? Dlaczego? 8. Na dachu starej rezydencji Patton powiedział Sethowi: „Kiedy skok jest jedyną opcją, to się skacze”. Co miał na myśli? W jaki sposób Patton ilustruje to stwierdzenie? Czy przychodzi Wam do głowy jakaś sytuacja, w której musieliście zrobić coś trudnego, ponieważ było to konieczne? 9. Dlaczego na końcu powieści Lena była gotowa poświęcić życie? Jaki wpływ miała jej ofiara na związek z Pattonem? Czy bezinteresowne poświęcenie może wzmocnić każdy związek? 10. Niewiara sprawia, że rodzice Kendry nie widzą magicznych istot w Baśnioborze. W jaki sposób niewiara czyni nas ślepymi na otaczające nas możliwości?

11. Gdybyście mogli widzieć w ciemnościach jak Kendra, wywąchać każdy zapach jak gobliny albo poruszać się tak zwinnie jak driady, to którą z tych zdolności byście wybrali? Dlaczego? Jak wykorzystalibyście ten dar? 12. Gdybyście mieli czterdzieści lat i zamknięto by Was w Skrzyni Ciszy na pół wieku, a potem wypuszczono, to wciąż bylibyście czterdziestolatkami. Wyobraźcie sobie, że w chwili zamknięcia w Skrzyni mieliście dziesięcioletnie dziecko. Ile lat miałoby po Waszym wyjściu? Czy traktowalibyście je inaczej? Jak? A jak ono traktowałoby Was? Dlaczego? 13. Gdybyście mogli spędzić w Baśnioborze jeden dzień z Kendrą i Sethem, co chcielibyście zobaczyć jako pierwsze? Którą istotę chcielibyście najpierw poznać? 14. Co byście zrobili, gdyby Seth próbował Was wyciągnąć do lasu bez zgody dziadka? 15. Jak opisalibyście osobowość centaurów? A driad? Albo wróżek? Co jest zaletą każdej z tych istot? A słabością? Które z tych zalet i słabości znajdujecie w sobie?