Droga do kariery - Penny Jordan

Penny Jordan

Droga do kariery

ROZDZIAŁ PIERWSZY Selina zerknęła nerwowo na zegarek, poprawiła się na krześle i złożyła ręce na kolanach. Z wszystkich sił starała się nadać swej postawie pozory spokoju. Wątpliwości, jakie opadły ją od nowa, nie mają sensu, zwłaszcza po tylu walkach wewnętrznych, które, wydawało się, miała już za sobą. Po kilkakrot­ nym rozważeniu wszystkich za i przeciw uznała, że ma przed sobą tylko jedną drogę. Nieskorzystanie z okazji, która sama wpadła jej w ręce, byłoby z jej strony karygodnym tchórzostwem. Trudne doświadczenia lat dzieciństwa i dorastania nauczyły Selinę, iż niepewność i tchórzostwo przyno­ szą jedynie ból i dodatkowe upokorzenia. Niemniej,

kiedy jej obecny szef powiedział o wolnej posadzie, Selina w pierwszym odruchu była gotowa podzięko­ wać za jego troskę i powiedzieć, że nie skorzysta z propozycji. Jednakże po namyśle doszła do wnios­ ku, że sędzia, po pierwsze, nie zrozumiałby jej braku zainteresowania, a po wtóre, mógłby zacząć zadawać niewygodne pytania. Zresztą lękom i obawom Seliny towarzyszyła sprzeczna z nimi nieodparta pokusa poznania prawdy o sobie i chęć odnalezienia się w nowej sytuacji. Toteż ta wysoka, piękna dziewczyna o lśniących blond włosach wyprostowała się dzielnie, opanowu­ jąc drżenie. Selina urodę odziedziczyła po matce, a wzrost po ojcu. Bardzo zmysłowe rysy jej twarzy powodowały, że liczni wielbiciele nie mogli wyjść ze zdumienia, spotykając się z jej strony z chłodną, wręcz pogardliwą odprawą. Nie domyślali się, że pod pozorami chłodu kryją się wstyd i lęk. Kiedy Selina studiowała w Oksfordzie, pewien dowcipniś nadał jej przydomek Alaska w ogniu - na zewnątrz buchający żar, a w głębi lodowaty chłód. Pogodziła się z tym, uznając, że lepiej uchodzić za kobietę oziębłą niż za łatwą zdobycz. Oczy Seliny lekko pociemniały, mięśnie napięły się. Nie pora teraz na rozpamiętywanie przeszłości! O czym jed­ nak ma myśleć w tej chwili, jeśli nie o przeszłości? Łatwa zdobycz - określenie, jakim dawno temu nazwał matkę jeden z jej kochanków, na zawsze utkwiło Selinie w pamięci. Zbyt wiele lat żyła pod

Penny Jordan

7

ciężarem tego wspomnienia, borykając się z nada­ nym nie jej, ale jednak rzucającym na nią cień określeniem, aby kiedykolwiek o nim zapomnieć. Stosunki z matką nigdy nie układały się dobrze. - Wrodziłaś się w swojego ojca! - powiedziała jej kiedyś matka ze złością, a mała Selina wyciągnęła wniosek, iż z tego powodu nikt jej nie kocha. Zwłasz­ cza jeśli się pomyśli... - Panno Thorn? - Uprzejmy głos sekretarki wy­ rwał Selinę z zamyślenia. - Sir Gerald może już panią przyjąć. Pozwoli pani ze mną? Gabinet, w którym unosił się niemal namacalny zapach szacowności i bogactwa, w pełni odzwier­ ciedlał wysoką pozycję jednego z najwybitniejszych prawników Anglii. Selinie zwilgotniały ręce. W tej chwili najchętniej odwróciłaby się na pięcie i uciekła, nie oglądając się za siebie. Jesteś żałosna, powiedziała sobie. Czego tu idiotko szukasz? Przyszłaś ubiegać się o posadę osobistej asystentki sir Geralda, upomniała się w duchu, stając przed swym potencjalnym praco­ dawcą. Był to wysoki mężczyzna o bujnej siwej czup­ rynie. Selina znała go ze zdjęć, które jednak nie oddawały w pełni charakteru jego twarzy. Znaczące ją zmarszczki i bruzdy, wyżłobione chyba nie tylko przez wiek, ale i skłonność do przyjaznego uśmiechu, zaskoczyły ją i trochę zbiły z tropu. - Witam panią. - Kiedy wyciągnął do niej rękę,

8

DROGA DO KARIERY

Selina miała w pierwszej chwili ochotę rzucić mu się na szyję. Mężczyzna popatrzył na nią dobrotliwie, jakby wyczuwał jej wahanie. Szybko się opanowała i z kon­ wencjonalnie uprzejmym uśmiechem podała mu dłoń. Uścisk jego ręki był mocny, ale nie władczy. - Proszę łaskawie usiąść. Oddychaj głęboko i zachowaj spokój, upomniała się Selina, spełniając jego życzenie. To, że umiała się dziś poruszać ze swobodą i gracją, kosztowało ją wiele trudu. Była kiedyś nad wiek wysoką i tycz­ kowatą dziewczyną, która nie czuła się dobrze we własnym ciele. Długo nie chciała przyjąć do wiado­ mości, iż nie wystarczy dbać o rozwój umysłu. Dużych zmian dokonały w niej studia w Oksfor­ dzie, niemniej pewne urazy pozostały. Nigdy nie pozbyła się niechęci do przeciwnej płci. Ten trudny do opanowania uraz lubił dawać o sobie znać w naj­ mniej stosownych momentach, a Selina tłumaczyła sobie wówczas, że jej odruchy wynikają z zakorze­ nionego w podświadomości poczucia winy i wstydu. Kiedy była na uniwersytecie, pewien odrzucony wielbiciel zapytał ją kiedyś, skąd biorą się jej zaha­ mowania i dlaczego z takim uporem strzeże swego dziewictwa. W tamtym czasie potrafiła już dać na to pytanie odpowiedź; zdążyła poznać siebie i innych na tyle, by z dystansem analizować swe uczucia. Jed­ nakże wiedza o własnym wnętrzu nie wystarczała, aby móc je zmienić.

Penny Jordan

9

Kiedyś, dawno temu, marzyło się Selinie posiada­ nie takiego gabinetu jak ten, w którym siedziałaby jako uznany i szanowany prawnik. Niestety, rzeczy­ wistość przekreśliła to marzenie, razem z wieloma innymi. Opiekunowie dzieci z zastępczych rodzin mają na ogół za mało pieniędzy, aby zapewnić swoim wychowankom odpowiednio wysokie wykształce­ nie. Selina przeżyła w związku z tym gorzkie roz­ czarowanie, z którym jednak zdołała się pogodzić, i oto dziś ubiegała się o posadę pozwalającą nawiązać niemal bezpośredni kontakt z tą stroną praktyki prawnej, która najbardziej ją interesowała. Tymczasem jej potencjalny pracodawca rozpo­ czął rozmowę, zadając na początek proste pytania, mające, jak podejrzewała, sprawić, by poczuła się swobodnie, a które zarazem pozwoliły jej przyjrzeć się swemu przyszłemu szefowi. Starała się to robić możliwie obiektywnie, opanowując gorące emocje, jakie budził w niej jego widok. Czego się spodziewała? Że natychmiast ją rozpo­ zna? Odruchowo zacisnęła wargi. Powinna raczej oczekiwać natychmiastowego wyrzucenia za drzwi. Nie powinna była przychodzić tutaj; należało po­ stąpić zgodnie z pierwszym odruchem i wymówić się od ubiegania się o tę posadę. Pracując pod jego kierunkiem, będzie wystawiona na nieustanne udrę­ ki. Ileż to lat musiała nad sobą usilnie pracować, ucząc się kontrolować swe odruchy? I po co? Po to, żeby mimo wszystko przyjść tutaj i w jednej chwili

10

DROGA DO KARIERY

zmarnować tamten wieloletni wysiłek! Ale przyszłaś, i tego już nie odwrócisz, upomniała się w duchu. Próbując oderwać się od swoich denerwujących myśli, skoncentrowała uwagę na pierwszym przed­ miocie, jaki wpadł jej w oczy. Była to pokaźnych rozmiarów fotografia przedstawiająca sir Geralda i jego żonę w otoczeniu licznego grona dorosłych osób oraz dzieci. Sir Gerald zauważył jej spojrzenie. - Dostałem to zdjęcie w prezencie od żony z oka­ zji ostatniej rocznicy naszego ślubu - powiedział z uśmiechem, biorąc zdjęcie do ręki. Selina zmusiła się do skrzywienia ust, z trudem opanowując mdłości i przeklinając się w duchu za to, że naraża się z własnej woli na tak przykre przeżycia. - Jeżeli dojdziemy do porozumienia w sprawie pani pracy, na pewno będzie miała pani okazję poznać moją rodzinę. Przerwę wakacyjną spędzam zwykle w rodzinnej posiadłości w Dorset i stamtąd kieruję pracą kancelarii. Selina milcząco skinęła głową. Wiedziała wszyst­ ko o posiadłości sir Geralda w hrabstwie Dorset i o jego rodzinie. - A więc to mój przyjaciel sędzia Seaton powia­ domił panią o wakującej u nas posadzie? - ciągnął tymczasem starszy pan. - No, no, ma pani bardzo wysokie kwalifikacje... Nie myślała pani nigdy o zo­ staniu adwokatem?

Penny Jordan

11

Jego pytanie, skądinąd naturalne i zrozumiałe, było bolesne niby dotknięcie nie do końca zagojonej rany. Na policzki Seliny wystąpiły rumieńce. - O niczym innym w życiu nie marzyłam - za­ częła, opanowując emocje. Po sekundzie dodała: - Niestety, były problemy natury finansowej. - Ach tak, no tak, rozumiem. - Na moment zapadła cisza, lecz po krótkiej chwili na twarz sir Geralda powrócił życzliwy uśmiech. - Nasza kan­ celaria prowadzi wiele spraw, przy czym najwięcej pracy spada na mojego siostrzeńca, Piersa Greshama, który, podobnie jak ja, ma tytuł królewskiego pra­ wnika. - Powiedział to z widoczną dumą, wzbudza­ jąc w sercu Seliny irracjonalny odruch niechęci do jego nieznanego siostrzeńca. Następnie sir Gerald zaczął wyjaśniać, na czym miałaby polegać jej praca, zadając przy okazji kilka pytań, na które Selina udzieliła bezbłędnych odpowiedzi. W pochwale jej wysokich kwalifikacji nie było cienia przesady, były one wręcz za wysokie jak na posadę, o którą się ubiegała, niemniej Selina wiedziała, że powinna się ucieszyć, kiedy sir Gerald oznajmił: - Byłbym szalo­ ny, gdybym z miejsca pani nie zatrudnił, nie sądzi pani? Nagły odruch lęku zamknął jej w pierwszej chwili usta. Jeśli została jej jeszcze szczypta rozsądku, powinna oświadczyć, że rezygnuje. Doznany przed chwilą ból dał jej próbkę tego, co będzie musiała przeżywać każdego dnia, jeśli przyjmie pracę w jego

12

DROGA DO KARIERY

kancelarii. Zarazem jednak trawiąca ją od dawna pokusa bardzo silnie dawała o sobie znać i w rezul­ tacie, sama nie bardzo wiedząc, jak do tego doszło, odparła, że dziękuje i bardzo się cieszy. - No to wspaniale - odparł sir Gerald, obdarzając Selinę pełnym szczerej życzliwości uśmiechem. Obserwując starego prawnika, każdy musiał dojść do wniosku, że w jego przypadku pozory nie mogą mylić: był niewątpliwie człowiekiem o silnej woli i złotym sercu, całkowicie oddanym służbie sprawie­ dliwości. - A więc najważniejsze mamy za sobą. Powinni­ śmy teraz, jeśli pani pozwoli, wyjaśnić kilka spraw natury osobistej. Pani rodzice nie żyją, czy tak? Selina kurczowo zacisnęła dłonie, wbijając sobie paznokcie w ciało. - Tak - odparła szybko. - Wypadek samochodo­ wy. Miałam wtedy jedenaście lat. - A potem wychowywała się pani w rodzinie zastępczej? - Byłam za duża na adopcję. - Z jakim spokojem, jakim chłodnym, opanowanym tonem odpowiada na jego pytania! - Nie miała pani dalszych krewnych? Jego współczujący ton był nie do zniesienia. Miała ochotę go uderzyć, ale zamiast tego odparła: - Nie, nie mam żadnych krewnych. - Nie powinna teraz myśleć o dziadkach, którzy mogliby oszczę­ dzić dorastającej dziewczynce tułania się po obcych

Penny Jordan

13

ludziach, gdyby już wcześniej nie wyrzekli się swojej córki, która przyniosła im wstyd i cierpienie, i nie odmówili wszelkiej pomocy zarówno jej, jak i swojej nieślubnej wnuczce. Dziadkowie byli tylko jednym z ogniw długiego łańcucha upokorzeń, jakich w życiu zaznała, łań­ cucha, któremu początek dał jej ojciec, człowiek, który w bezduszny i okrutny sposób wyparł się jej matki wobec całego świata w trakcie nagonki praso­ wej, której odpryski naznaczyły całą egzystencję Seliny, pozostawiając w jej duszy niezagojone rany. Tym człowiekiem był mężczyzna siedzący teraz naprzeciw niej za biurkiem, na którym stała budząca zaufanie rodzinna fotografia. Mężczyzna reprezen­ tujący prawo tego kraju w jego najszacowniejszej postaci, który obiecywał jej zachłannej, niemądrej matce gwiazdkę z nieba, a zamiast tego obdarzył ją tylko niechcianym dzieckiem. No, niezupełnie tak, poprawiła się w duchu Selma. Początkowo matka nie miała nic przeciwko dziecku, którym miała nadzieję się posłużyć w zażartej woj­ nie, jaką wytoczyła żonie swego kochanka, usiłując zmusić go do małżeństwa. A kiedy jej plany spełzły na niczym, zemściła się na nim, opowiadając dzien­ nikarzom o swoim romansie, Selina nie była pewna, ile miała lat w chwili, gdy po raz pierwszy zdała sobie sprawę ze swojej odmienności. Chyba zaraz po pójściu do przedszko­ la, gdzie obcy ludzie zaczęli ją z upodobaniem

14

DROGA DO KARIERY

fotografować, prosząc o ładny uśmiech do kamery. Cały koszmar sytuacji zwalił się na nią jednak dopiero wtedy, gdy jako mniej więcej siedmioletnia dziewczynka zaczęła rozumieć, dlaczego ludzie tak bardzo się nią interesują i o czym szepczą za jej plecami. Niekiedy odnosiła wrażenie, że cały świat zna na pamięć historię jej pochodzenia. Matka opowiadała o tym na prawo i na lewo bez najmniejszego skrępo­ wania. Selina do dziś nie mogła jej tego darować. W tamtych latach matka nadal stanowiła niezłą gratkę dla brukowej prasy i umiała to wykorzys­ tywać. Historia jej romansu ze znanym i szanowa­ nym prawnikiem, który najpierw obiecywał kochan­ ce, że porzuci dla niej żonę i dzieci, a potem odszedł od niej, w dodatku zostawiając ją w ciąży - stała się poniekąd skandalem roku. Niektóre gazety sugerowały wprawdzie, iż kobie­ ta celowo zaszła w ciążę, chcąc tym podstępnym sposobem zmusić swego kochanka do małżeństwa, a Selina znała matkę na tyle, by wiedzieć, że była do tego zdolna, niemniej zdawała sobie również sprawę, iż do poczęcia dziecka potrzeba dwojga. Selina na zawsze zapamiętała tamte lata, kiedy każdy napotkany człowiek rozpoznawał w niej nie­ ślubną córkę Geralda Harveya. W samym fakcie bycia nieślubnym dzieckiem nie byłoby nic złego, w końcu wśród jej szkolnych kolegów i koleżanek było sporo dzieci pochodzących z niepełnych rodzin.

Penny Jordan

15

Co było w tym wszystkim naprawdę dojmujące i upokarzające, to poczucie odrzucenia, gorzka myśl, że ojciec wyparł się jej, wybrał nie ją, ale swoje pozostałe dzieci, i że kariera okazała się dla niego ważniejsza od własnej córki. Żywiąc jako dziecko wobec ojca nienawistne uczucia, Selina zarazem miała dla matki głęboką pogardę. Cierpiała męki, kiedy matka pokazywała ją ludziom niby jakiś ciekawy wybryk natury. Dobrze pamiętała gorzki wstyd, z jakim czytała sensacyjne nagłówki na swój temat w wykradzionej z publicznej czytelni gazecie. Finansowo matka nieźle się obłowiła na swoim romansie. Ale chociaż otrzymała pokaźną sumę, nieraz skarżyła się córce, że to nie to samo, co gdyby została żoną Geralda, z którym małżeństwo zapew­ niłoby jej wysoki standard życia i pozycję społeczną. Ten sławny romans nie był w życiu matki wyda­ rzeniem odosobnionym. Jako kobieta z dużymi am­ bicjami, umiejąca korzystać ze sposobności pod­ niesienia swego statusu i stanu posiadania, miewała kochanków zarówno przed historią z sir Geraldem, jak i po niej. Ten, który zginął razem z nią w kata­ strofie samochodowej, był tylko ostatnim z wielu. Selina dorastała w przeświadczeniu, iż seks jest rodzajem transakcji handlowej, na której każda ze stron, na zimno i bezwstydnie, usiłuje zrobić jak najlepszy interes. Sama była kiedyś pionkiem w grze, narzędziem

16

DROGA DO KARIERY

mającym wzmocnić pozycję matki w walce z ojcem dziecka. Obiecywał jej małżeństwo, tak w każdym razie pisała ówczesna prasa, ale obietnicy nie do­ trzymał. Córka dawała matce ostatnią szansę wymu­ szenia na nim korzystnej dla niej decyzji. Aż do śmierci matki Selina żyła w poczuciu, iż jej osoba budzi powszechne zaciekawienie i współczu­ cie. Koledzy i koleżanki nie szczędzili jej odpowied­ nio podkolorowanych opowieści na jej temat, a jej szkolne postępy porównywano z postępami uzna­ nych dzieci sir Geralda, kiedy były w tym samym co ona wieku. Śmierć matki i późniejsze zamieszanie, w którego wyniku zapracowana urzędniczka opieki społecznej omyłkowo przypisała Selinie nazwisko ostatniego kochanka matki, szczęśliwie uwolniło dziewczynkę od objawów niezdrowego zaintereso­ wania. Do tego jednak czasu zdążyło w niej narosnąć tak silne pragnienie anonimowości, że zastępczy rodzice musieli dołożyć wielu starań, aby zaczęła z nimi bodaj rozmawiać. Byli to ludzie poczciwi, u których zaznała wreszcie trochę spokoju, niemniej długo jeszcze miała się na baczności, spodziewając się na każdym kroku znaczących uśmiechów i wzgardli­ wych przytyków. Te jednak ustały, a ona nauczyła się z czasem być po prostu sobą. Zarazem w głębi jej duszy narastało uporczywe pragnienie poznania człowieka, który dał jej życie, uczucie, że nie zdoła się wyzwolić z ciasnej

Penny Jordan

17

klatki własnej przeszłości, dopóki go nie pozna. Zaplanowała całe swoje życie. Zamierzała zostać prawnikiem i, co tu dużo mówić, prawnikiem wybit­ nym. Żadne z legalnych potomków sir Geralda nie wybrało kariery prawniczej, niemniej Selina nawet wobec samej siebie nie umiała przyznać, iż jej ambicje i żądza sukcesu brały się w dużej mierze z chęci udowodnienia ojcu, i całemu światu, co jest naprawdę warta. Wiadomość, że ojciec poszukuje osobistej asys­ tentki, była w tej sytuacji istnym darem niebios, okazją, której nie mogła przepuścić, spełnieniem pielęgnowanego od lat pragnienia, aby poznać i z bli­ ska obserwować człowieka, któremu zawdzięczała życie. Zadała sobie w duszy gorzkie pytania, czy on kiedykolwiek o niej myśli. Czy spoglądając na foto­ grafię żony i dzieci, zastanawia się czasem, co się z nią dzieje? A może uważa, że wypłacone matce pieniądze zwolniły go z wszelkich zobowiązań? Wiedząc skądinąd, iż większość nieślubnych dzie­ ci pielęgnuje podobne pragnienie poznania i zdoby­ cia aprobaty nieznanego ojca, Selina była zaskoczo­ na tym, że teraz, widząc go po raz pierwszy, właś­ ciwie prawie nic nie czuje. A raczej nie tyle nic nie czuje, co nie jest w stanie określić i uporządkować swoich bezładnych emocji. Ojciec wyglądał dokładnie tak, jak go sobie wyob­ rażała, a zarazem inaczej... Był istotą spokrewnioną z nią najbliżej, jak tylko jest to możliwe, a zarazem

18

DROGA DO KARIERY

nie wiedział, z kim rozmawia. Przez krótki moment obawiała się, że nie zdoła powstrzymać wzruszenia i wybuchnie płaczem. To byłby punkt dla pewnego znajomego, który nazwał ją kiedyś emocjonalnym wrakiem. Zjeżyła się wówczas na te słowa, które zdawały się potwierdzać żywione od najwcześniej­ szych lat podejrzenie, że ojciec odrzucił ją z jej winy, z powodu jakiejś tkwiącej w niej wady. Dziś zdawała sobie sprawę, iż są to objawy typowe dla odrzuco­ nych dzieci, niemniej jakiś osad dawnego poczucia winy nadal w niej tkwił. Posada należała do niej, będzie miała teraz wiele czasu i okazji, by lepiej go poznać. I co dalej? Zmarszczyła czoło. Nigdy dotąd nie wybiegała myślami tak daleko w przyszłość. Czego się spodzie­ wała? Że poznanie ojca uleczy ją z zahamowań, których była świadoma? Uwolni od panicznego stra­ chu przed angażowaniem się i pozwoli, na przykład, nawiązać romans z mężczyzną? Poczekaj, nie wszys­ tko naraz. Wszystko w swoim czasie. - Pozwól, moja droga, żebym ci kogoś przed­ stawił, zanim się pożegnamy. W pierwszej chwili przeraziła się, bo pomyślała, że ojciec ma na myśli żonę. Na to nie była jeszcze przygotowana. Może kiedyś, ale nie dziś. Natych­ miast jednak uspokoiła się, zdając sobie sprawę, że to chyba niemożliwe. Tymczasem sir Gerald nacisnął przycisk interkomu. - Sue, czy byłabyś łaskawa poprosić do mnie

Penny Jordan

19

pana Greshama, jeśli nie jest zajęty? - poinstruował sekretarkę. - Chciałbym, żebyś przed wyjściem po­ znała mojego siostrzeńca - zwrócił się z uśmiechem do Seliny. - Od czasu do czasu będziecie razem pracować, jako że Piers, oprócz wykonywania włas­ nych obowiązków, odwala sporo mojej roboty. W tym momencie drzwi za jej plecami gwałtow­ nie się otworzyły, Selina automatycznie odwróciła głowę i zobaczyła, jak zapowiedziany mężczyzna wkracza do gabinetu. Był wysoki, wyższy od jej ojca, i łączył w sobie wręcz uderzającą urodę z chłodną wyniosłością, która obudziła w Selinie instynktowną niechęć. Mogła sobie łatwo wyobrazić, jakie wraże­ nie musi robić na członkach ławy przysięgłych, a tym bardziej na zeznających w sądzie świadkach. Wstrząsnął nią lekki dreszcz. Przykryte ciężkimi powiekami oczy o intensywnej niebieskiej barwie zlustrowały Selinę ostrym i prze­ nikliwym, a zarazem zimnym jak lód spojrzeniem. - Piers, chciałbym, żebyś poznał moją nową asys­ tentkę - powiedział sir Gerald, wychodząc siostrzeń­ cowi naprzeciw i kładąc mu rękę na ramieniu. Łączyło ich może nie uderzające, lecz wyraźne rodzinne podobieństwo, niemniej Selina pomyślała, że jej ojciec chyba nigdy nie zachowywał się aż tak wyniośle jak jego siostrzeniec. - Witam, panno Thorn. - Głos miał niski i zimny. Musiał już o niej wiedzieć, skoro znał jej nazwis­ ko. Kiedy wyciągnął do niej rękę, musiała pokonać

20

DROGA DO KARIERY

dziwną niechęć, aby odpowiedzieć na powitalny gest. Ciepło jego dłoni tak ją poraziło, ze miała ochotę wyrwać rękę. A z całej postać młodego mężczyzny emanowała uwodzicielska siła, wprawia­ jąca Selinę w zmieszanie. Tego typu mężczyzn, bu­ dzili w mej zawsze instynktowny lęk, toteż starała się ich unikać albo pokrywała strach udaną wyniosłością i pogardą. Teraz też butnie podniosła głowę. lekko zmrużyła powieki. Odrzucone do tyłu włosy od­ słoniły smukłą szyję, podczas gdy surowy, obcisły kostium wręcz podkreślał walory jej figury. _ My już się chyba znamy? Pytanie zbiło Selinę z pantałyku. Musiała, chcąc nie chcąc, spojrzeć mu w twarz. - Nie sądzę, nie wydaje mi się... - Przecież wie, że niedy się nie spotkali, więc dlaczego... Jej niespokojne myśli przerwał wesoły śmiech sir Geralda- Niezbyt pomysłowa odzywka, Piers, chociaż, prawdę mówiąc, wcale ci się nie dziwię Selina dałaby głowę, że Piers ani myślał ją podry­ wać. Mężczyźni jego typu zwykle się nią nie interesowali, a ona uważała, by ich nie prowokować. Język ją świerzbił, aby powiedzieć, iż siostrzeniec sir Geralda mógł dostrzec w jej twarzy rodzinne podobieńst­ wo co byłoby kompletnym szaleństwem. O mało nie palnęła głupstwa, tylko po to, by zobaczyć minę aroganckiego Piersa. Było to dla niej pierwsze ostrzeżenie, że musi się przy nim pilnować.

Penny Jordan

Odetchnęła, kiedy po krótkiej wymianie zdań Piers Gresham wyszedł z gabinetu. Poczuła się od razu o wiele swobodniej. Przed dzisiejszą wizytą martwiła się jedynie o to, czy ojciec przypadkiem jej nie rozpozna. Dalej jej przewidywania nie wybiega­ ły. Teraz zdała sobie sprawę, że emocjonalny stosu­ nek do ojca może się okazać wcale nie najtrudniej­ szym problemem w jej nowej pracy. Czy pracując z Piersem Greshamem, potrafi ukryć swoje erotyczne lęki i zahamowania? Mężczyźni jego pokroju mają na ogół nieodpartą potrzebę po­ twierdzania swojej męskości przy każdej okazji. Zresztą nie tylko mężczyźni, jak wskazywał przykład jej matki. Selina przypuszczała, iż łatwiej by się pogodziła ze swoim pochodzeniem, gdyby jej matka była ofiarą swego żałosnego romansu, a nie jego aktywną uczestniczką. Matka jednak bynajmniej nie ukrywała przed córką swego głównego celu, jakim było doprowadzenie kochanka do porzucenia żony i dzieci. - A cóż w tym złego? - zapytała kiedyś, wy­ czuwając jej dezaprobatę. - Przecież tak robi wielu mężczyzn. Mała Selina podświadomie zdawała sobie sprawę z egoizmu matki, posługującej się urodą dla zapewnienia sobie dostatniego życia. Jednakże w przypadku ojca Seliny przeliczyła się i przegrała, toteż przypomi­ nała potem dziewczynce przy każdej okazji, że nigdy by jej nie miała, gdyby mogła przewidzieć, jak

22

DROGA DO KARIERY

skończy się jej romans z sir Geraldem. Selina nigdy się z tym do końca nie pogodziła, ale na ogół starała się o tym nie myśleć. Dziś zwolniła się rano z pracy, aby przyjść na tę rozmowę. Nie robiła z tego tajemnicy. Jej obecny pracodawca, sędzia Seaton, sam ją zawiadomił o wa­ kacie i zachęcał do zainteresowania się nim. Idąc do jego domu, Selina uzmysłowiła sobie, że oprócz sędziego Seatona i jego żony nie ma na dobrą sprawę prawdziwych przyjaciół. Sędzia był już na częściowej emeryturze, a Selina pomagała mu w re­ dagowaniu wspomnień. Państwo Seatonowie byli małżeństwem od pół wieku, ale nadal najchętniej spędzali czas we dwoje. Zaprosili ją dziś na kolację z okazji urodzin sędziego. Selina myślała o tym wspólnym wieczorze z pe­ wną obawą. Susan Seaton traktowała ją niemal jak córkę i nieraz się dziwiła, dlaczego tak piękna młoda kobieta uparcie stroni od mężczyzn, lecz Selina, choć bardzo ją lubiła, nie umiała pokonać swojej nieufności do ludzi i otworzyć przed nią serca. Seatonowie mieszkali w Chelsea, w eleganc­ kim, ale przytulnym domu przerobionym z daw­ nych stajni. Panowała w nim iście rodzinna atmo­ sfera. - Przyszłaś w samą porę na lunch! - zawołał sędzia na jej widok. - Chodź i mów, jak było. Selina spełniła jego życzenie, spokojnie i rzeczo­ wo relacjonując przebieg rozmowy. Susan Seaton

Penny Jordan

23

słuchała jej z życzliwym uśmiechem, dziwiąc się w duchu chłodnemu opanowaniu młodej dziewczy­ ny. Sama w jej wieku była już żoną i matką, ale nie umiała tak jak Selina kontrolować uczuć i odruchów. Tak wielka wstrzemięźliwość wydawała jej się czymś nienaturalnym u osoby w wieku Seliny. Mimo że dziewczyna pracowała u jej męża od trzech lat i oboje traktowali ją jak członka rodziny, niemal nigdy nie zwierzała im się ze swoich radości czy smutków. - Ani przez moment nie przyszło mi do głowy, że sir Gerald mógłby cię nie przyjąć - zauważył sędzia Seaton. - Będzie wykorzystywał twoje umiejętności - ostrzegł ją. - Lubi wprawdzie opowiadać o przejś­ ciu na emeryturę, ale nadal pracuje pełną parą. Jest w końcu jednym z naszych najwybitniejszych pra­ wników, a wszystko wskazuje na to, że młody Piers pójdzie w jego ślady. Już dziś trzeba się z nim poważnie liczyć; jest znakomitym obrońcą, a może być równie skuteczny i groźny w roli oskarżyciela. Ma niebywałą intuicję, dzięki której odkrywa bez­ błędnie słabe punkty przeciwników. Jest bardzo przywiązany do sir Geralda, darzy go iście synow­ skim przywiązaniem. Myślę, że poza matką, wuj jest jedyną osobą, z której zdaniem się liczy. Piers, który wcześnie stracił ojca, znalazł w nim najlepszego opiekuna. Po przejściu na emeryturę wuj przekaże mu swoją kancelarię. - Poczekaj, aż go poznasz - dodała Susan z błys-

24

DROGA DO KARIERY

kiem w oczach. - Do tego wszystkiego jest zabójczo przystojny. - Już go poznałam - obojętnym tonem odparła Selina, nie podnosząc oczu znad talerza. Starsi państwo wymienili porozumiewawcze spoj­ rzenia. - Można by pomyśleć, że nie zrobił na tobie wrażenia. To naprawdę świetny, wręcz błyskotliwy prawnik. - Wydał mi się bardzo zarozumiały i pewny swojej męskiej przewagi - chłodno zauważyła Seli­ na. - Ale moje zdanie na jego temat nie ma więk­ szego znaczenia. Nie sądzę, żebyśmy mieli ze sobą wiele do czynienia. - Nie licz na to - przestrzegł ją sędzia. - Gerald w dużym stopniu zdaje się na Piersa, a ponieważ przygotowuje go do przejęcia kancelarii, podejrze­ wam, że twoje kontakty z nim wcale nie będą rzadkie. Sugestia sędziego nie spodobała się Selinie. Od pierwszej chwili czuła do młodego Piersa żywiołową niechęć. Wyczuwała w jego osobowości coś draż­ niącego i dokuczliwego. Nie tylko dlatego, że należał do nielubianego przez nią gatunku mężczyzn, ale ponieważ od pierwszej chwili zrodziło się między nimi jakieś irytujące napięcie. Złościło to Selinę, uświadamiając zarazem, że w kontaktach z młodym prawnikiem będzie stąpać po nader grząskim gruncie.

Penny Jordan

25

Dla uczczenia swoich urodzin, sędzia zamówił na wieczór stolik w jednej z najelegantszych londyń­ skich restauracji. Selina wyszła wcześnie ze swego małego mieszkanka, aby zjawić się u państwa Seatonów punktualnie o umówionej porze. Włożyła na tę okazję kupioną niedawno na wyprzedaży u Browna kremową suknię z długimi rękawami, nie zdając sobie sprawy, iż cienki jedwab opływający przy każdym ruchu jej gibkie ciało musi nieuchronnie przyciągać męskie oczy. Uważała ją po prostu za strój stosowny na uroczys­ tą kolację. Selina miała upodobanie do rzeczy w dob­ rym gatunku i umiała je nosić. Kupując nowe stroje, brała pod uwagę jedynie ich elegancję i trwałość, nieświadoma tego, iż podkreślają emanujący z jej postaci naturalny zmysłowy powab. Tłumiąc w sobie od najmłodszych lat wszelkie erotyczne podniety, stała się głucha i ślepa na ich przejawy u innych osób. Ilekroć zauważyła, że jakiś mężczyzna pożera ją wzrokiem, pełne zimnej pogardy spojrzenie, jakim go obrzucała, skłaniało biedaka do szybkiego od­ wrotu. Żaden mężczyzna nigdy nie ośmielił się ponowić próby zbliżenia się do niej. Seks był w jej pojęciu bronią zdolną zadawać okrutne rany zarówno winowajcom, jak i niewinnym ofiarom; bronią, którą ona nigdy nie będzie się posługiwać. Może jest córką swojej matki, ale za nic nie pójdzie w jej ślady. Zrobi karierę, nie robiąc użytku z własnego ciała, i nigdy nie sprzeniewierzy się swym zasadom.

DROGA DO KARIERY

W restauracji panował tłok, pełno było obcych twarzy. Stolik, do którego zaprowadzono państwa Seaton i Selinę, stał nieco na uboczu. Susan Seaton z upodobaniem studiowała menu i zamawiała jedzenie. Selina patrzyła na nią z od­ cieniem zazdrości. Susan była zadowoloną z życia kobietą, która poświęciła się całkowicie mężowi i dzieciom, oni zaś otaczali ją czułą miłością i opieką. Na końcu sali znajdował się niewielki parkiet taneczny, a do tańca grał pianista w nienagannym wieczorowym stroju. - Przypominają mi się dawne czasy - westchnęła tęsknie Susan, kiedy czekali na podanie jedzenia. - Henry, pamiętasz, kiedy chodziliśmy do Savoya? Zabrałeś mnie tam w pierwszą rocznicę ślubu. - A ty dostałaś mdłości - dodał z uśmiechem sędzia. - Myśleliśmy, że to z powodu czegoś, co zjadłam, dopóki się nie okazało, że jestem w ciąży z Johnem. Seatonowie mieli troje dorosłych dzieci i gromad­ kę wnucząt. Na najbliższy weekend wybierali się do najstarszej córki, gdzie mieli obchodzić urodziny w gronie rodziny. Selina nie chciała o tym myśleć. W jej życiu nie było miejsca na rodzinne uroczysto­ ści. Te zdarzały się tylko innym ludziom. W połowie kolacji sędzia odłożył nagle nóż i wi­ delec. - A to ci zbieg okoliczności! - powiedział, zniża­ jąc głos. - Widzę tu Piersa Greshama.

Penny Jordan

27

- Gdzie? - Jego żona rozejrzała się po sali. - Kim jest osoba, z którą siedzi? Nie znasz jej? - Nie mam pojęcia, kto to taki. Selina podniosła oczy i obrzuciła wskazaną parę szybkim spojrzeniem. Piers siedział kilka stolików dalej, twarzą do niej. Kobieta była odwrócona tyłem, więc Selina nie mogła jej dobrze ocenić, ale to, co zobaczyła, wystarczyło, by skrzywiła się pod nosem. Głęboki dekolt na plecach odsłaniał jej opalone ciało, a na obnażoną szyję spływała fala ciemnych włosów. Był to strój mający przyciągać męskie spojrzenia, a jego wyzywający erotyzm przyprawił Selinę o mi­ mowolny wewnętrzny skurcz. Jawnie manifestowa­ ny erotyzm boleśnie ją dotykał, toteż wolała udawać, że niczego nie zauważa, często nie zdając sobie sprawy z wyrazu, jaki w takich momentach przybie­ rała jej twarz. W głębi duszy zdawała sobie sprawę, że tego typu reakcje mają źródło w ciężkich przeżyciach lat dzie­ cinnych i wynikają ze świadomości, że jest owocem związku opartego na czysto fizycznym pożądaniu, lecz ta teoretyczna wiedza nie na wiele się zdawała w konfrontacji z rzeczywistością. Piers Gresham najwidoczniej też ich zauważył, bo kiedy skończyli kolację, podszedł do ich stoli­ ka, by ze swobodą bywalca zamienić z sędzim i je­ go żoną kilka zdań. Zarazem jednak nie spuszczał oczu z Seliny. - Słyszałem, że ty i Selina poznaliście się dzisiaj

28

DROGA DO KARIERY

rano - odezwał się sędzia, próbując wciągnąć ją w rozmowę. - Twój wuj zyskał w jej osobie bardzo cennego pracownika. - Jestem o tym głęboko przekonany. Selino, czy zgodzisz się ze mną zatańczyć, abyśmy mogli się lepiej poznać? Na parkiecie wirowało już kilka par. Państwo Seatonowie najwidoczniej nie widzieli w jego propo­ zycji nic niestosownego, bo oboje uśmiechnęli się do niej zachęcająco. Ale Selina rzuciła okiem w kierun­ ku ciemnowłosej kobiety siedzącej samotnie parę stolików dalej i zawrzała w niej złość. Za kogo on się uważa? Myśli, że wystarczy mrugnąć, żeby każda kobieta rzuciła mu się do stóp? Nie przyszło jej do głowy, by logicznie ocenić sytuację, czuła tylko instynktownie, że ten mężczyz­ na stanowi dla niej zagrożenie, przed którym musi się bronić. - Przykro mi, ale muszę odmówić - odparła, nie zastanawiając się nad tym, co mówi. Ponownie popatrzyła na ciemnowłosą kobietę. - Mają nas łączyć stosunki czysto zawodowe, a nie towarzyskie, więc wolałabym nie mieszać tych dwóch rzeczy. To znacznie upraszcza życie. - Dopiero teraz spojrzała mu w twarz i zmroził ją wyzierający z jego oczu zimny gniew. - Chyba trochę przesadziłaś - zauważył sędzia po odejściu Piersa. Na twarz Selmy wystąpiły lekkie rumieńce.

Penny Jordan

29

- Poprosił mnie do tańca z czystej uprzejmości. Nie jest przecież sam - odparła, starając się zbagate­ lizować sprawę. - Niemniej twoja odmowa była bardzo obcesowa - zauważył sędzia. - Nikt nie lubi się spotykać z tak ostrą odmową, zwłaszcza w obecności świadków. Bądź na przyszłość ostrożniejsza. Byłoby niedobrze, gdyby stał się twoim wrogiem. - Bo nie chciałam z nim zatańczyć? - spytała Selina z nutą sarkazmu w głosie. - Chyba nie jest aż tak małostkowy? - Ale jest mężczyzną, moja droga. Uraziłaś jego dumę, a my, mężczyźni, bardzo tego nie lubimy. Wszyscy słyszeli, co powiedziałaś. Musisz sama przyznać, że dałaś mu bardzo ostrą odprawę. Nie chcąc się nawet przed sobą przyznać, że tę nieprzemyślaną odmowę podpowiedziała jej instyn­ ktowna obawa przed własną reakcją na urok Piersa, Selina rzekła szybko: - Nikomu nie zaszkodzi, jeżeli dostanie od czasu do czasu prztyczka w nos. - Spojrzawszy w kierunku parkietu, na którym Piers tańczył już ze swoją towa­ rzyszką, dodała z lekkim wzruszeniem ramion: -Nie sądzę, żeby moja odmowa przyprawiła go o bezsenną noc. Taniec z panią, z którą przyszedł, najwyraźniej sprawia mu wielką przyjemność. - Niemniej uważaj - przestrzegł ją zafrasowany sędzia. - Piers jest typem mężczyzny, z którym ja osobiście wolałbym nie zadzierać.

30

DROGA DO KARIERY

Selina zdążyła tymczasem trochę ochłonąć i sama teraz nie rozumiała, dlaczego zachowała się tak nieuprzejmie. Inni mężczyźni budzili w niej nieraz równie silną niechęć, ale do tej pory zawsze umiała to przed nimi ukryć. Dziś po raz pierwszy dała jej jawny wyraz. Piers nie omieszkał właściwie odczytać otrzyma­ nej odprawy, zobaczyła to w jego oczach, i na pewno postara się odpowiednio zrewanżować. Cokolwiek zrobi, ona potrafi sobie z tym poradzić, tak jak radziła sobie nieraz w podobnych sytuacjach. Obecnie musi się skoncentrować przede wszystkim na poznaniu ojca. To ją wreszcie wyleczy z zadaw­ nionego poczucia winy, które w przeciwnym razie zatruwać będzie zarówno jej obecne, jak i przyszłe życie.

ROZDZIAŁ DRUGI Zanim się spostrzegła, minął pierwszy tydzień jej pracy w kancelarii Geralda Harveya. Podczas roz­ mowy wstępnej Selina skupiała się głównie na tym, by wyczerpująco odpowiadać na jego pytania, ale w miarę oswajania się z codzienną rutyną zaczęła go dokładniej obserwować, zastanawiając się, jak by się zachował, gdyby mu powiedziała, kim jest. Dawno temu obiecała sobie, że nie wpadnie w pu­ łapkę, jaką byłoby oczekiwanie emocjonalnego za­ angażowania ze strony człowieka, który przyczynił się do jej przyjścia na świat. Wprawdzie od wczes­ nego dzieciństwa śledziła z daleka jego karierę, ale już wtedy zabroniła sobie myśleć o nim jako o ojcu

32

DROGA DO KARIERY

- dla niej był jedynie kochankiem matki i jej przeciw­ nikiem w walce, w której ona sama odgrywała rolę narzędzia do zadawania ciosów. Nie przypuszczała, że człowiek ten może obudzić w niej jakiekolwiek uczucia, a jednak, ku jej zaskoczeniu, coś takiego nastąpiło. Była skonsternowana tym, jak dobrze się przy nim czuje. Pewnego dnia sir Gerald oświadczył: - Nie wiem, jak dziękować losowi za to, że mi cię zesłał. Po zaledwie paru dniach nasza współpraca układa się wręcz znakomicie. Myślisz, że będziesz u nas szczęśliwa? Szczęśliwa? Co to właściwie znaczy? Osiągnęła swój cel, co samo w sobie dawało poczucie zadowo­ lenia, ale szczęśliwa? - O tak, na pewno - odparła bezbarwnym tonem, schylając głowę, by nie zobaczył wyrazu jej twarzy. Ten człowiek jest jej ojcem, łączą ich więzy krwi, a jednak... - Czy coś cię niepokoi? - zapytał z troską w gło­ sie, podchodząc bliżej i kładąc jej rękę na ramieniu. Nie było w tym nic erotycznego, tylko odruch zatroskania. Selina poczuła ze zgrozą, że łzy kręcą się jej w oczach. Z tyłu za nią rozległ się dźwięk otwieranych drzwi. Ktoś wszedł do gabinetu. Selinę ogarnęło nerwowe napięcie, gdy usłyszała, jak sir Gerald mówi: - Ach, to ty, Piers. Dobrze, że wróciłeś. Jak było?

Penny Jordan

33

Ku wielkiej uldze Seliny, Piers Gresham od kilku dni nie zjawiał się w kancelarii. Sue, sekretarka sir Geralda, powiedziała jej, że pojechał w odwiedziny do swego ojca chrzestnego. - Dziękuję, dobrze. Selina poczuła na sobie spojrzenie młodego pra­ wnika i z trudem podniosła głowę. Z ponurym wyrazem twarzy przenosił spojrzenie z niej na sir Geralda. W interkomie odezwał się głos Sue uprze­ dzającej sir Geralda, że łączy rozmowę, wobec czego Selina i Piers odeszli na bok, by mu nie przeszkadzać. Osłupiała, gdy ten zwrócił się do niej cichy, ale groźnym tonem: - Nie wiem, co knujesz, ale byłoby dla ciebie lepiej, gdyby moje podejrzenia się nie sprawdziły. Sir Gerald jest człowiekiem żonatym. A może to cię rajcuje? W każdym razie uprzedzam, że nic z tego nie będzie, raz już wystarczająco się sparzył. Selinie zrobiło się niedobrze. Musiała wybiec z gabinetu i zamknąć się w damskiej toalecie. Dła­ wiąca fala mdłości wprawiała ją we wściekłość. Co się z nią dzieje? Sama jest sobie winna, bo niepo­ trzebnie go antagonizowała, ale żeby rzucać na nią takie podejrzenia?! I dlaczego? Dlatego, że sir Gerald położył jej rękę na ramieniu? Na litość boską, prze­ cież jest jej ojcem! Tyle że ani on, ani Piers o tym nie wiedzą. Trwało dobry kwadrans, zanim poczuła się na tyle dobrze, by opuścić toaletę. W drodze powrotnej do

34

DROGA DO KARIERY

gabinetu natknęła się na Sue, która rzuciła jej dziwne spojrzenie. Sue miała stałego chłopaka, którego da­ rzyła gorącym uczuciem, co jednak nie przeszkadza­ ło jej flirtować z każdym napotkanym mężczyzną. Ale była z gruntu dobrą, serdeczną dziewczyną. - Źle się czujesz? - Nie. Czy sir Gerald skończył rozmawiać? Sue skinęła głową. Kiedy jednak Selina weszła do gabinetu, okazało się, że za biurkiem jej ojca siedzi Piers. Poczuła na plecach gęsią skórkę. - Przepraszam, ale szukam sir Geralda - powie­ działa sztucznie uprzejmym tonem. - Musiał wyjść. Proszę nie odchodzić. Musimy porozmawiać. - Odłożywszy przeglądane akta, wstał i wyszedł zza biurka. Selina miała ochotę dać nogi za pas, ale jakoś się opanowała. Musi przywyknąć do jego obecności, skoro pracują w jednej kancelarii. - Co cię skłoniło do ubiegania się o tę posadę? Tego się nie spodziewała. W pierwszej chwili nie wiedziała, co mówić. W końcu wybąkała: - Potrzebowałam... nowych doświadczeń. - Doprawdy? Mając takie kwalifikacje, mogła­ byś znaleźć o wiele lepszą pracę. Nigdy nie myślałaś o jakimś ambitniejszym zajęciu? - Owszem, mam swoje ambicje - odparła, stara­ jąc się odzyskać panowanie nad sobą. - Ciekawe, jakie? - Ruszył ku niej z takim impetem, jakby chciał ją zaatakować. - Wuj ma o tobie bardzo wysokie mniemanie - podjął. - Zdu-

Penny Jordan

35

miewająco wysokie, jak na krótki czas waszej współ­ pracy. Co jest tym dziwniejsze, że na ogół ma się na baczności przed młodymi i atrakcyjnymi osobami twojego rodzaju. - Czemuż to? - rzuciła nonszalancko. - Czyżby miał zazdrosną żonę? W jego niebieskich oczach zapaliły się złe błyski. - Proszę nie udawać, panno Thorn - rzekł po chwili. - Jestem przekonany, że osoba tak bystra jak ty przed przyjściem tutaj zapoznała się na pewno ze wszystkim, co prasa kiedyś o nim pisała, i nie muszę ci wyjaśniać, dlaczego mój wuj powinien być nader ostrożny w stosunkach z kobietami. - Owszem, słyszałam, że pański wuj miał dawno temu dosyć głośny romans - odparła chłodnym tonem, przybierając lekceważący wyraz twarzy. - Ale w końcu wielu znanym ludziom zdarzało się miewać romanse. - To prawda, ale nie wszyscy stali się z tego powodu obiektem aż tak wielkiego zainteresowania prasy. Miałem wtedy osiem lat. Przez tę sprawę jego żona była bliska nerwowego załamania. - Doskonale rozumiem, jakim to musiało być przeżyciem dla jego bliskich - odparła Selina, mając nadzieję, że zniechęci Piersa do dalszych zwierzeń, których za nic nie chciała słyszeć. Jednakże jej nadzieja okazała się płonna. - Wuj ma trzy córki. Najstarsza z nich spo­ dziewała się wtedy dziecka, ale przez to wszystko

36

DROGA DO KARIERY

poroniła. A jej młodszej siostrze koledzy tak doku­ czali, że uciekła ze szkoły. Czemu tak zbladłaś? Czy trudno ci słuchać tego, co mówię? - To wszystko zdarzyło się dawno temu - wy­ krztusiła Selina przez zaciśnięte gardło. Nienawidzi­ ła Piersa za to, co jej powiedział. Miała ochotę rzucić się na niego. Jak śmie jej opowiadać... jakby ona wcale nie cierpiała... Z trudem przywołała się do porządku. - Zapewniam cię, że nie zamierzam roz­ bijać małżeństwa twojego wuja - odparła z godnoś­ cią. To przynajmniej było prawdą. - Może i nie - rzekł z namysłem. - Ale coś ukrywasz. Czuję to. Mowa ciała nie kłamie, droga pani. Zdradza nasze najskrytsze myśli. Dlaczego tak bardzo mnie nie lubisz? - Dlaczego miałabym cię nie lubić? Przecież prawie się nie znamy. - Selina uśmiechnęła się z przymusem. - Masz widocznie jakieś kompleksy. A ja ani cię lubię, ani nie lubię, jesteś mi obojętny. - Co było nieprawdą i podejrzewała, że Piers o tym wie, ale nie miała zamiaru niczego odwoływać. - Czyżby? - zapytał cicho, zbliżając się i obe­ jmując ją tak szybko, że nie zdążyła się cofnąć. - Zaraz się przekonamy, czy to prawda. To mówiąc, wycisnął na jej ustach władczy poca­ łunek. Selina znieruchomiała ze zgrozy i oburzenia. Serce zaczęło jej bić jak oszalałe, z oczu posypały się iskry. Zawrzała w niej złość i chęć wyzwolenia się

Penny Jordan

37

z paraliżującego uścisku. On tymczasem z namięt­ nym zapamiętaniem i dużą znajomością rzeczy po­ głębił pocałunek, na co - o zgrozo! - ciało Seliny nie pozostało obojętne. Kiedy Piers wypuścił ją z objęć, wymierzyła mu siarczysty policzek. Patrzyła, ciężko dysząc, jak biały odcisk jej dłoni na policzku Piersa z wolna napływa krwią. - Nie bój się. Nie będę powtarzał tego ekspery­ mentu. - Jego ciche słowa sprawiły jej niezrozumiałą przykrość. Piers zmrużył oczy. - Wiesz, co ci po­ wiem? Zawsze byłem zdania, że w takim typie odwetu więcej jest poczucia seksualnej frustracji niż autentycznej obrazy. Swoją drogą warto by kiedyś poddać moją hipotezę praktycznej próbie. Na tę pogróżkę krew się w niej zagotowała. - Na pewno nie ze mną - rzuciła ostro. Miała wrażenie, że coś błysnęło w jego oczach, ale natychmiast zgasło i wydawał się całkowicie opano­ wany, gdy odezwał się ponownie, cedząc słowa: - Trudno o większą zachętę i wyzwanie, zwłasz­ cza dla mężczyzny z kompleksami. O to panience chodziło? Lubisz upokarzać, żeby zobaczyć, co z te­ go wyniknie? Ale uważaj, taka zabawa może być niebezpieczna. Miała ochotę rzucić się na niego z pazurami, jak rozwścieczona kotka. Nigdy dotąd nie spotkała się z tak obrzydliwą sugestią, do tego wypowiedzianą spokojnym, niemal pieszczotliwym tonem, mającym

38

DROGA DO KARIERY

dać jej do zrozumienia, że właściwie ocenia jej osobę. Gdyby sir Gerald nie wszedł w tym momencie do gabinetu, nie wiadomo, do czego by się posunęła. Na jego widok po prostu wyszła z pokoju, tłumacząc się koniecznością załatwienia jakiegoś telefonu. Dopiero po powrocie do domu przyznała przed sobą, że postępek Piersa obudził w niej nieznaną dotąd reakcję fizyczną. Pamiętała, choć nadal nie potrafiła się z tym pogodzić, iż przez ułamek sekundy gotowa była odwzajemnić jego pocałunek. Na szczę­ ście wypuścił ją z ramion, nim zdążyła się z tym zdradzić. Już od pierwszego spotkania z Piersem czuła, że musi się przed nim mieć na baczności. Teraz to poczucie się wzmocniło. Nigdy nie zapomni, jak na nią patrzył, zadając tamte obraźliwe pytania. Nie ufa jej, to jasne. W porządku, ona też nie może mu ufać. Jakiś niezrozumiały impuls kazał jej stanąć w sy­ pialni przed lustrem i uważnie się sobie przyjrzeć. Czy Piers wyczytał z jej twarzy coś, co uzasadniało­ by jego oskarżenia? Sędzia Seaton uważał, że Piers potrafi być groźny; w jej poczuciu był wręcz demo­ niczny. Od tamtej sceny minęło wiele godzin, ale Selina była wciąż niespokojna, miała przyspieszony puls, a w głowie zamęt po tym, jak przez krótki moment gotowa była mu ulec, zapominając o wszystkim, czego nauczyło ją życie. To nie może się powtórzyć!

Penny Jordan

39

Sędzia miał pewnie rację, ganiąc ją za zbyt obcesową odprawę, kiedy Piers poprosił ją w restauracji do tańca, ale widocznie jej zmysły już wtedy wysyłały alarmujące sygnały, które Selinę przestraszyły do tego stopnia, że zareagowała instynktownie i bez zastanowienia. Przez cały wieczór nie mogła sobie znaleźć miejs­ ca. Normalnie lubiła spokojną samotność we włas­ nych czterech ścianach. Pamiętając gwar i nieład, jaki panował zawsze w domu jej zastępczych rodzi­ ców, tym bardziej doceniała ciszę i niezależność samodzielnego mieszkania. Lubiła swoje książki z oksfordzkich czasów i ukochaną, kupioną na wiejs­ kim targu, a potem starannie odrestaurowaną serwantkę, w której trzymała porcelanę oraz garść cennych dla niej drobiazgów. Mieszkanie znajdowało się w starej kamienicy z ładnym ogrodem, który dzieliła z pozostałymi lokatorami, ale jej stosunki z nimi ograniczały się do wymiany uprzejmości. Odpowiadało jej takie po­ zbawione komplikacji życie wśród prawie obcych ludzi, którzy nie mogli jej zadawać trudnych, zmu­ szających do mówienia nieprawdy pytań. Wstępując na studia, marzyła o pójściu w ślady ojca, co z oczywistych względów okazało się nieosią­ galne. Na to musiałaby mieć solidne finansowe zaplecze. Naukowy opiekun radził jej, by specjalizo­ wała się w radcostwie prawnym, ale Seliny to nie interesowało. Bez pełnego prawniczego wykształcenia

40

DROGA DO KARIERY

nigdy nie osiągnęłaby samodzielnej pozycji. Selmę najbardziej interesowały same rozprawy sądowe i kor­ poracje prawnicze londyńskiego Tempie - cały ten dobrze wyważony, poddany ścisłym regułom świat wymiaru sprawiedliwości. Po to, by móc oddychać jego atmosferą, godziła się nawet przyjmować posady znacznie poniżej posiadanych kwalifikacji. W okresie dorastania Selinę trawiło nieustanne rozpaczliwe pragnienie udowodnienia nieznanemu ojcu, kim naprawdę jest córka, której się wyparł - chęć pokazania mu, jak wiele utracił, wyrzekając się swego dziecka. Ale chociaż w miarę dojrzewania wszystkie te marzenia zblakły i osłabły w konfron­ tacji z twardą rzeczywistością, to jednak nawet dziś, będąc osobą dorosłą, nie była w stanie oprzeć się pokusie ubiegania się o obecną posadę, która dawała możliwość nawiązania z ojcem bliskiego kontaktu. Była to pokusa podobna do tej, jakiej miała ochotę ulec, kiedy poczuła na ustach pocałunek Piersa. Praca pod kierunkiem własnego ojca stała się dla Seliny źródłem nader mieszanych doznań. Wpraw­ dzie dawno temu porzuciła dziewczęce marzenie o tym, by zdobyć jego miłość i uznanie, a długo pielęgnowana uraza z powodu odrzucenia też się wypaliła, to jednak świadomość, iż ten, którego spotyka i widuje każdego dnia, nie wie, z kim ma do czynienia, sprawiała jej ból. Cieszyła się, kiedy nadszedł weekend, a wraz z nim możliwość rozładowania nagromadzonych

Penny Jordan

41

w ciągu tygodnia emocji. Niemniej kiedy Susan Seaton zadzwoniła w niedzielę rano z zaproszeniem na kolację, Selina ucieszyła się, przyznając w duchu, że przynajmniej na razie ma dosyć wyłącznie włas­ nego towarzystwa. Zgodnie z jej przewidywaniem, Seatonowie za­ prosili na kolację liczne grono osób. Susan Seaton, przyzwyczajona do prowadzenia dużego domu, lubi­ ła przyjmować gości, toteż Selina już po paru chwi­ lach miała okazję wdać się w ożywioną rozmowę z bardzo sympatyczną straszą panią. - Skoro Susan nie zdążyła nas sobie przedstawić, musimy same to zrobić - rzekła tamta, zwracając się do Seliny. - Jestem Dulcie Gresham. Selina szybko opanowała zaskoczenie. - Selina Thorn, bardzo mi miło. - Prawdę mó­ wiąc, wolałaby rozmawiać z kimkolwiek innym, tylko nie z tą kobietą. Usłyszawszy nazwisko starszej pani, nie mogła mieć wątpliwości, że ma do czynienia z matką Piersa. Po niej musiał odziedziczyć ciemne włosy i inten­ sywnie niebieskie oczy, które jednak u matki pat­ rzyły o wiele łagodniej i bardziej życzliwie. - Co za miła niespodzianka! - wykrzyknęła star­ sza pani. - To ty jesteś tą nową asystentką mojego brata, prawda? Mogłam się spodziewać, że cię tu spotkam. Prawnicy tworzą własny zamknięty świat, w którym wszyscy stale się spotykają, a ty, o ile wiem, pracowałaś wcześniej u sędziego Seatona. Jak

42

DROGA DO KARIERY

ci się pracuje u mojego brata? A może wolisz o tym nie mówić? - Bardzo dobrze - odparła Selina zgodnie z praw­ dą. - Oczywiście praca wygląda zupełnie inaczej, ale po to zmieniłam posadę, żeby zdobyć nowe doświad­ czenia. - No właśnie, syn mówił mi, że masz świetne kwalifikacje. Nigdy nie miałaś ochoty zostać ad­ wokatem? Piers Gresham najwidoczniej odziedziczył po ma­ tce nie tylko urodę, pomyślała z przekąsem Selina. Obdarzyła go także inteligencją i zmysłem obser­ wacji, tylko że u niej cechy te objawiały się w znacz­ nie sympatyczniejszy sposób. Tymczasem starsza pani, jakby domyślając się przyczyn jej wahania, lekko zmarszczyła czoło, a na jej twarzy pojawił się przepraszający uśmiech. - Proszę mi wybaczyć, obawiam się, że zachowu­ ję się czasem jak sędzia śledczy. Pewnie wskutek wieloletniego przebywania w prawniczym środowi­ sku. Mój zmarły mąż też był adwokatem. Prawdę mówiąc, sama chętnie zostałabym prawnikiem, ale w moich czasach było to oczywiście trudne do zrealizowania. Słowa rozmówczyni tak bardzo ujęły Selinę, że niewiele się zastanawiając, odparła: - Bardzo chciałam obrać zawód prawnika sądo­ wego, ale niestety po ukończeniu studiów nie miałam pieniędzy na dalsze kształcenie.

Penny Jordan

43

Na twarzy pani Gresham odmalowało się zmie­ szanie. - Strasznie przepraszam, zachowałam się niedeli­ katnie - rzekła pospiesznie. - Nauka adwokatury jest rzeczywiście bardzo kosztowna. Ale cieszę się, że dobrze się czujesz w kancelarii mojego brata. Jej prawnicy mają znakomitą opinię, toteż będziesz miała na pewno wiele okazji, aby uczestniczyć, choćby nie bezpośrednio, w wielu ciekawych i po­ uczających rozprawach. A jak się dowiedziałaś, że brat szuka asystentki? O ile wiem, nosił się zamiarem wszczęcia poszukiwań dopiero z końcem roku. Przed Bożym Narodzeniem przeszedł lekki atak serca, po którym do spółki z Mary, jego żoną, i z pomocą mojego syna wymusiliśmy na nim obietnicę, że poszuka kogoś do pomocy. Selina zadała sobie w duchu pytanie, czy przypad­ kiem starsza pani nie usiłuje jej wysondować, ale uznała, że w swej podejrzliwości posuwa się chyba za daleko. Jeżeli nawet Piers zwierzył się matce ze swoich podejrzeń na jej temat, trudno przypuścić, by tak sympatyczna osoba zjawiła się na kolacji wyłącz­ nie po to, aby przeprowadzić w tej sprawie śledztwo. - O tym, że pani brat szuka asystentki, dowiedzia­ łam się od sędziego Seatona - odparła zgodnie z prawdą. - Wiedząc, jak bardzo mnie interesuje praktyka sądowa, uznał, że byłaby to dla mnie idealna posada. Nie mogła, rzecz jasna, zwierzyć się swej roz-

44

DROGA DO KARIERY

mówczyni z walki wewnętrznej, jaką stoczyła ze sobą po tym, kiedy sędzia Seaton przekazał jej tę niesamowitą wiadomość. Niesamowitą, bo dawała Selinie niepowtarzalną sposobność spełnienia jej dziecinnych i młodzień­ czych marzeń - poznania nieobecnego w jej życiu ojca i nawiązania z nim bliskiego kontaktu. Zara­ zem jednak właściwa Selinie prawość sprzeciwiała się chęci ubiegania się o posadę u niego, a rozum podpowiadał, iż nie byłoby to z jej strony rozsądne posunięcie. Mogło ją narazić na nieprzyjemności w przypadku odkrycia jej tożsamości, nie mówiąc już o bolesnych przeżyciach związanych z codzienną pracą. - Bardzo panią przepraszam, ale... - Selina ock­ nęła się nagle, zdając sobie sprawę, że pani Gresham mówi do niej od dłuższej chwili i teraz mierzy ją trochę zdziwionym wzrokiem. - Najmocniej prze­ praszam, ale zamyśliłam się i boję się, że... - Mówiłam tylko, że Harry Frobisher coś jakby za często spogląda w naszą stronę. Znasz go może? Harry Frobisher był młodym radcą prawnym, którego ojciec przyjaźnił się z sędzią Seatonem. Selina nie darzyła go sympatią. Był to ugrzeczniony, bardzo sprytny młodzieniec, którego usilne próby zbliżenia się do Seliny przy każdej okazji budziły w niej żywiołową niechęć. - Zaledwie - odparła wymijająco. Pani Gresham znowu się uśmiechnęła.

Penny Jordan

45

- Całkowicie się z tobą zgadzam - odparła poro­ zumiewawczym tonem. - To niezbyt ciekawy mło­ dzieniec. Czy masz stałego chłopca albo narzeczone­ go? I proszę, mów mi po imieniu. Jestem Dulcie. - Bardzo chętnie. Nie, w tej chwili nie mam nikogo... - Bardzo mądrze. Dziewczyna z twoją urodą nie powinna się zbyt wcześnie wiązać. - W tym momencie Selina dostrzegła zbliżających się ku nim sędziego Seatona i jego żonę, toteż uszło jej uwadze, że Dulcie Gresham uważnie się jej przy­ gląda. Była tym bardziej zaskoczona, gdy ta rzekła nagle: - Strasznie mi kogoś przypominasz, Selino, ale za skarby świata nie mogę sobie uprzytomnić, kogo. Dobrze, że nie patrzyła starszej pani w oczy, bo chyba nie umiałaby ukryć popłochu, który mógłby zdradzić jej tajemnicę. Boże, nie pozwól, żeby się domyśliła, modliła się w duchu. Byłoby straszne, gdyby właśnie tutaj, w domu tak przez nią szanowa­ nych i lubianych Seatonów, została publicznie zde­ maskowana jako córka kobiety, która wywołała kie­ dyś w ich środowisku głośny skandal obyczajowy. Los jednak jej tego oszczędził. Nadeszli Seatonowie i zaczęli się wylewnie witać. Susan serdecznie uścisnęła Selinę, podczas gdy jej mąż nie mniej serdecznie ucałował Dulcie Gresham w policzek. - Widzę, że zawarłyście już znajomość - zauwa­ żyła z zadowoleniem Susan, a zwracając się do pani

46

DROGA DO KARIERY

Gresham, dodała: - Domyślam się, że Piers nie może przyjść, czy tak? - Niestety, coś mu przeszkodziło - przytaknęła Dulcie Gresham. - Prosił, żeby was przeprosić i po­ dziękować za zaproszenie. Ale wpadnie później, żeby odwieźć mnie do domu. Musiał pilnie prze­ studiować jakieś akta. - Chodzi zapewne o sprawę Mountfordów - wtrą­ cił sędzia. - Słyszałem, że proszono go, aby się nią zajął. To ciekawe, bo o ile wiem, normalnie nie przyjmuje spraw rozwodowych, prawda? - Piers i Mountford chodzili razem do szkoły, a sprawa jest dość skomplikowana, ponieważ toczy się spór o dwójkę dzieci i bardzo duże pieniądze. - Zwracając się do Seliny, dodała: - Sprawy roz­ wodowe to chyba najmniej atrakcyjna strona działal­ ności sądowej, nie uważasz? Ale jako początkujący prawnik, Piers pracował dosyć długo w kancelarii specjalizującej się w rozwodach. Osobiście skłonna jestem pewien cynizm, jaki dziś u niego obserwuję, przypisywać przykrym doświadczeniom tamtego okresu. Selino, pewnie zdążyłaś już poznać mojego syna? - Owszem, przelotnie. - Na tym zamierzała po­ przestać, ale wtrącił się sędzia Seaton: - To mało powiedziane - zauważył ze śmiechem. - Musisz wiedzieć, Dulcie, że miałem zaszczyt widzieć, jak Selina daje twojemu synowi stanowczą odprawę. - Tu sędzia opowiedział scenę w restaura-

Penny Jordan

47

cji, nadając jej jeszcze większy dramatyzm, niż miała w rzeczywistości. - Uprzedziłem Selinę, że Piers na pewno nie puści jej tego płazem - dodał na zakoń­ czenie sędzia, spoglądając na swoją byłą pracownicę z wesołym uśmiechem. - Przestań, Henry, nie widzisz, że stawiasz Selinę w krępującej sytuacji? - skarciła sędziego Susan Seaton, a zwracając się do przyjaciółki, dodała: - Wybacz mu, Dulcie, ale nawyki sądowe weszły mu zanadto w krew. Selina po prostu nie chciała z Piersem zatańczyć. Co było w pełni usprawiedliwione, skoro przyszedł na kolację z inną panią. - Doskonale ją rozumiem. Mojemu synowi zda­ rza się zachowywać w sposób nieco bezceremonial­ ny. Może dlatego, że w okresie dojrzewania wy­ chowywał się bez ojca. Na szczęście mój brat wziął go pod swoje skrzydła, nim było za późno, ale trzeba też powiedzieć, że Piers odziedziczył z naddatkiem uparty charakter Harveyów. Gerald, trzeba mu to przyznać, trochę się pod tym względem utemperował, ale też nie całkiem, czego dowodem walka, jaką trzeba było z nim stoczyć, żeby zgodził się zwolnić tempo pracy i przyjąć asystentkę. Strach mnie ogar­ nia na samą myśl, co by się działo, gdyby między Geraldem i Piersem doszło kiedyś do konfliktu. Wejście pokojówki anonsującej, że podano do stołu, położyło kres dalszej rozmowie. Po przejściu do jadalni Selina stwierdziła ku swemu niezadowole­ niu, że wyznaczono jej miejsce obok Harry'ego

48

DROGA DO KARIERY

Frobishera. Co gorsza, niemiły sąsiad z punktu zaczął się zachowywać w obrzydliwy sposób. - Co by pani powiedziała na wspólną kolację? - zapytał zaraz po tym, jak Selina po raz trzeci strąciła jego rękę ze swego kolana. - Znam pewną ustronną restauracyjkę... - Dziękuję za zaproszenie, ale jestem już umó­ wiona. - Była to jej wypróbowana odpowiedź w ta­ kich przypadkach, znacznie łatwiejsza i skuteczniej­ sza od jawnej odmowy. - Doprawdy? - zdziwił się, a w jego oczach zabłysło niezdrowe zainteresowanie. - A mnie się wydawało, że jest pani kimś w rodzaju pustelnicy. Znam tego szczęśliwca? - rzucił niby od niechcenia, lecz w jego głosie pobrzmiewała irytacja. Odkąd dwa lata temu zostali sobie przedstawieni, Harry wielokrotnie ponawiał próby umówienia się z nią na kolację. Selina nie miała wprawdzie wielu znajomości wśród sekretarek i pozostałego personelu zatrudnionego u osób należących do bliskich znajo­ mych sędziego Seatona, niemniej doszły do niej plotki, że Harry Frobisher uważa się za niezwyciężo­ nego donżuana. Nie miał jednak w sobie tego męskiego seksapilu, który tak Selinę niepokoił u Piersa Greshama, toteż radzenie sobie z jego zapędami nastręczało mniej trudności. Co nie znaczy, że nie odetchnęła z ulgą, kiedy kolacja wreszcie się skończyła, uwalniając ją od niepożądanego sąsiedztwa.

Penny Jordan

49

- Harry pewnie zanadto ci się narzucał? - współ­ czującym tonem zagadnęła Dulcie Gresham, pod­ chodząc do Seliny, która po wyjściu z jadalni przy­ stanęła przy oknie. - Co za źle wychowany młody człowiek! - Nie martw się, pościg wkrótce mu się znudzi - pocieszył Selinę sędzia Seaton. - Harry'emu brak wytrwałości. W przeciwieństwie do kogoś, kogo nie wymienię - dodał z cichym śmiechem, spoglądając na Dulcie. - Bo jeśli chodzi o twojego synalka, to on nie ma zwyczaju ustępować, jeśli na czymś mu zależy. - Hm... - Ku zaskoczeniu Seliny w głosie starszej pani zabrzmiała lekka dezaprobata. - Obawiam się, że Piers nie nauczył się jeszcze miarkować swoich opinii i pragnień i sądzę, że parę niepowodzeń dobrze mu zrobi. Jego determinacja w dążeniu do celu ma oczywiście swoje zalety, ale nie zawsze i nie wszę­ dzie. Pozwala mu pokonywać opór słabszych od niego, co nie zawsze jest godne pochwały. Kiedy państwo Seatonowie przeprosili panie, by pójść porozmawiać z pozostałymi gośćmi, Dulcie Gresham, jakby odgadując, że jej ostatnie słowa zdziwiły Selinę, popatrzyła na nią z wesołym uśmie­ chem. - Myślałaś, że będę bezkrytyczna wobec ukocha­ nego jedynaka? - zapytała. - Do pewnego stopnia tak rzeczywiście jest, co nie znaczy, że jestem całkiem ślepa na jego wady. Nie wiem, na ile jesteś tego

50

DROGA DO KARIERY

świadoma, ale mój brat był kiedyś, dawno temu, wplątany w głośny skandal obyczajowy. Piers miał wtedy osiem lat i uwielbiał Geralda. Na dyskretnie umalowanej twarzy Dulcie Gresham pojawił się wyraz smutku. - Na domiar wszystkiego Piers został w ten skandal częściowo uwikłany, nie wiem czy przypa­ dkiem, czy było to celowe, w każdym razie tamta kobieta odwiedziła go w szkole razem z moim bratem. Mnie akurat nie było w kraju. Piers nie chciał mi nigdy o tym opowiadać, musiał to jed­ nak ciężko przeżyć. Poczuł się w pewnym sensie oszukany. Stawiał Geralda na piedestale, miał do niego bezgraniczne zaufanie, a ten się nim posłu­ żył. Od tego czasu upłynęło rzecz jasna wiele wo­ dy, niemniej podejrzewam, że Piers, chcąc swoje­ go idola uwolnić od winy, wszystkie spowodowa­ ne tym zdarzeniem urazy przerzucił podświadomie z mojego brata na jego ówczesną kochankę. W ka­ żdym razie do większości napotkanych kobiet od­ nosi się z cynizmem, za który często jestem zmu­ szona go zganić. Będzie moim zdaniem jednym z tych mężczyzn, którzy żenią się w stosunkowo późnym wieku. Wybierze zapewne kobietę słodką i uległą i będzie ją trzymał na dystans. Bardzo mnie to smuci, zwłaszcza że przeżyłam z jego oj­ cem niezwykle szczęśliwe lata, niestety zbyt krót­ kie. Piers uważa mnie, jak sądzę, za niepoprawną romantyczkę, ale w końcu jest moim synem i nie-

Penny Jordan

51

odrodnym potomkiem rodziny Harveyów. Oby nie za późno odkrył, że miłość nie omija nawet cyni­ ków. Selina była tak zaskoczona jej otwartością, że nie wiedziała, co powiedzieć. Po chwili Dulcie podjęła: - Dziwisz się pewnie, dlaczego ci o tym wszyst­ kim mówię. Może rzeczywiście nie powinnam. Piers na pewno byłby na mnie wściekły. Ale Henry ma rację, Piers nie zapomni ci tamtej odmowy. Nie chcę wcale sugerować, że będzie cię prześladował w pra­ cy, bo mimo wielu wad nie jest mściwy ani mało­ stkowy, niemniej jest mężczyzną, który nie przywykł znosić odrzucenia ze strony kobiet. Więc jeśli wolno mi coś radzić, Selino, postępuj z nim ostrożnie. Nie chcę, aby spotkała cię z jego strony jakaś przykrość. - Ale przecież ty mnie w ogóle nie znasz. - Selina tym razem nie potrafiła ukryć uczuć. Intensywnie niebieskie oczy, tak bardzo podobne do oczu syna, złagodniały. - To prawda. Ale mam wrażenie, jakbym dobrze cię znała. Bojąc się, że Harry znowu się do niej przyczepi, Selina postanowiła się wymknąć przed pozostałymi gośćmi. Podeszła do gospodarzy, którzy prowadzili ożywioną rozmowę z drugą parą małżeńską, i uprzej­ mie przeprosiwszy, serdecznie się z nimi pożegnała. - W najbliższym tygodniu musisz do nas wpaść wieczorem na pogaduszki i opowiedzieć dokładnie o swojej nowej pracy - upomniał się sędzia.

52

DROGA DO KARIERY

Obiecawszy solennie spełnić jego prośbę, rozej­ rzała się za Dulcie Gresham, która jednak znikła bez śladu. Było jej przykro wychodzić, nie pożegnawszy się z interesującą starszą panią, ale nie było rady. Poszła na górę poszukać swojego płaszcza. Nie mogła przed sobą ukryć, iż w obecności skądinąd bardzo sympatycznej pani Gresham nie czuła się całkiem swobodnie. Ostateczne była ona nie tylko matką Piersa Greshama, ale także jej własną ciotką. Rozmowa z panią Gresham niejako otworzyła drzwi na jej odwieczne bóle, przywołując dziecinną zawiść wobec przyrodniego, prawowitego rodzeństwa, które nie znało mąk odrzucenia, nie było narażone na kpiny rówieśników i nie miało matki zmieniającej kochan­ ków jak rękawiczki. Przestań, to nie ma sensu, upomniała się w du­ chu. Selina wiedziała nie od dzisiaj, że przywoły­ wanie tamtych frustracji może jej jedynie przy­ czynić niepotrzebnych cierpień. Już za studenckich czasów zdała sobie sprawę, iż na to, by żyć w zgo­ dzie z sobą, musi się pozbyć ciążącego na niej poczucia winy. Ona przecież niczemu nie zawiniła, jeśli więc będzie to sobie dostatecznie często po­ wtarzać, to w końcu kiedyś uwierzy w swoją niewinność. Była tak dalece zaabsorbowana owymi tajemnymi myślami, że schodząc na dół, nie zauważyła stojące­ go na dole w holu grona osób. Krew odpłynęła jej z twarzy, kiedy rozpoznała wśród nich Piersa Gre-

Penny Jordan

53

shama. Stał obok matki, zajęty rozmową z sędzią Seatonem i jego żoną. - Ach, to ty, Selino. Dobrze, że jesteś - ucieszyła się na jej widok Dulcie Gresham. - Właśnie pytałam Susan, gdzie się podziałaś. Byłoby mi przykro, gdy­ bym musiała wyjść, nie pożegnawszy się z tobą. Piers, jak mogłeś mi nie powiedzieć, że nowa asys­ tentka Geralda jest tak czarująca! Selina pomyślała, że pochwała starszej pani jest trochę grubymi nićmi szyta, ale nie omieszkała rzucić Piersowi pełnego rozbawienia spojrzenia. - Domyślałem się, że niedługo sama się o tym przekonasz - wycedził Piers, podając matce płaszcz. W jego głosie nie było agresji, czego nie można było powiedzieć o wyrazie jego oczu. Selina do­ strzegła w nich tyle zimnej złości, że natychmiast przeszła jej wszelka ochota do śmiechu. To, że okazała rozbawienie uwagą jego matki, musiało go rozwścieczyć, i dał jej to zrozumienia. Kiedy Selina miała już wychodzić, w holu pojawił się Harry, a ona przeklęła go w duchu. - Poczekaj sekundę. Ja też wychodzę! - zawołał na jej widok. - Pozwól odwieźć się do domu. Nie, nie ma mowy o wykrętach. Wiem, że nie masz samo­ chodu. Zanim jednak Selina zdążyła zareagować, wtrąci­ ła się Dulcie Gresham: - Nie musisz się fatygować, Harry. My odwozi­ my Selinę do domu - oświadczyła najspokojniej

54

DROGA DO KARIERY

w świecie. - Chodźmy, kochanie - dodała, kładąc Selinie rękę na ramieniu. - Nie chcę nadużywać cierpliwości Piersa. Pewnie zdążyłaś się już dowie­ dzieć, że mój syn bardzo nie lubi czekać. Zbyt oszołomiona nieoczekiwanym biegiem wy­ darzeń, by cokolwiek powiedzieć, Selina dała się posłusznie wyprowadzić na dwór. W oczach zawie­ dzionego Harry'ego zdążyła dostrzec na odchodnym wyraz niezdrowego zaciekawienia, i kolejny raz przeklęła w duchu natrętnego prawnika. Na pewno doszedł do wniosku, że to Piers jest uczestnikiem jej rzekomej wieczornej „randki". A niech tam, niech sobie myśli, co chce, nie ma to najmniejszego zna­ czenia, powiedziała sobie, zatrzymując się na mo­ ment na podeście za drzwiami, by odetchnąć świe­ żym powietrzem. - Jestem pani niezmiernie wdzięczna za ratunek, ale naprawdę potrafię wrócić do domu o własnych siłach - zwróciła się do Dulcie Gresham, starannie omijając Piersa wzrokiem, choć była aż nadto świa­ doma jego bliskości. - Nie ma mowy - oświadczyła stanowczo starsza pani. - Odwozimy cię i sprawa skończona. - Może panna Thorn daje ci delikatnie do zro­ zumienia, że wolałaby skorzystać z propozycji Harry'ego Frobishera-wtrącił Piers z fałszywą słodyczą w głosie. - W końcu nie pozwoliłaś jej odpowiedzieć na jego zaproszenie. - Bo wiem, że go nie cierpi - ucięła pani Gre-

Penny Jordan

55

sham. - A ty, synku, nie musisz mnie pouczać, od tego masz w sądzie członków ławy przysięgłych. Przecież nie chciałaś jechać z Harrym, prawda, Selino? Znalazła się w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Jeśli powie „tak", będzie zmuszona skorzystać z pro­ pozycji odwiezienia, a tymczasem czuła aż nadto wyraźnie, jak bardzo Piers jest temu przeciwny. Wybrała więc w rezultacie kompromisowe roz­ wiązanie. - Rzeczywiście nie miałam wielkiej ochoty je­ chać z Harrym, ale naprawdę nie musicie mnie państwo odwozić. Mam bardzo wygodne połączenie metrem. - No i widzisz, mamo - odparł Piers dziwnie nieprzyjemnym tonem. - Panna Thorn ma na nasze towarzystwo równie małą ochotę, jak na towarzy­ stwo Frobishera. A ponieważ jest dorosła, więc pozwólmy jej robić to, na co ma ochotę. - Piers, jak możesz! Selinie zrobiło się okropnie przykro. Widziała, w jak wielkie zakłopotanie cała ta rozmowa wprawiła panią Gresham. Chciała jak najszybciej rozładować atmosferę. - Nic się nie stało. Prawdę mówiąc, mam ochotę się przejść. Jeszcze raz państwu dziękuję. - Od­ wróciła się i szybkim krokiem zbiegła na chodnik. Nie chciała, by któreś z nich zobaczyło wzbierające w jej oczach łzy.

56

DROGA DO KARIERY

Dlaczego nie umie się przed Piersem bronić? Dlaczego pozwala na to, by stawiał ją za każdym razem w upokarzającej sytuacji? Przecież wiedziała od pierwszej chwili, z jakim typem mężczyzny ma do czynienia. Może gdyby wtedy w restauracji nie odmówiła mu aż tak ostro, nie byłoby dziś między nimi... Nie, to by niczego nie zmieniło. Zbyt wyraźnie dał do zrozumienia, że jej nie ufa, że ma wobec niej najgorsze podejrzenia. W co ona się wpakowała, ulegając pokusie po­ znania swego ojca? Teraz jest oczywiście za późno, by się wycofać, niemniej wszystko w niej wołało, iż musi się trzymać z daleka od Piersa Greshama. Unikać go za wszelką cenę. Zanim się zorientowała, co robi, odruchowo pod­ niosła rękę i powiodła palcami po wargach, jakby ją paliły. Przez krótką chwilę odżyło w niej wspo­ mnienie tamtego gorącego, brutalnego pocałunku, budzącego tysiąc skomplikowanych, trudnych do określenia emocji, które w jakiś niepojęty sposób zdołały przełamać wszystkie bariery, całą nieufność wobec seksu, wzbudzając w ciele Seliny fizyczne tęsknoty tak silne, że nadal potrafiły burzyć jej wewnętrzny spokój.

ROZDZIAŁ TRZECI Upłynęło kilka tygodni, zanim Selina spotkała ponownie Dulcie Gresham, tym razem całkiem przy­ padkowo. W porze lunchu wymknęła się na chwilę do sklepu muzycznego, na którego wystawie zoba­ czyła od dawna poszukiwaną płytę z nagraniami Vivaldiego. Selina uwielbiała muzykę, a ponieważ tego dnia dostała czek z wypłatą, uznała, że może sobie pozwolić na zaspokojenie drobnej zachcianki. Dulcie Gresham zauważyła ją, kiedy była zajęta oglądaniem wystawionych na sprzedaż płyt. - Selino, kochanie! - zawołała radośnie, kładąc jej lekko rękę na ramieniu. - Co za miły zbieg okoliczności! Od dawna wybierałam się odwiedzić

58

DROGA DO KARIERY

cię w kancelarii, ale za każdym razem coś stawało na przeszkodzie. No proszę, widzę, że masz ochotę na Vivaldiego! W operze odbędzie się niedługo krótki festiwal jego utworów. Ja też jestem wielbicielką Vivaldiego. Nie miałabyś ochoty wybrać się ze mną na któryś z koncertów? Selina wiedziała, że powinna odmówić. Dulcie Gresham jest siostrą jej szefa, a do tego matką człowieka, który dał jej bez owijania w bawełnę do zrozumienia, że podejrzewa ją o najgorsze, ale pro­ pozycja tak ją oszołomiła, że niewiele myśląc, wyra­ ziła zgodę. Co tu dużo mówić, polubiła Dulcie Gresham. Mimo dzielącej je różnicy wieku, Selina wyczuwała w starszej kobiecie niezwykle atrakcyj­ ną, silną osobowość. - Znakomicie, moja droga. Zazwyczaj chodzę na koncerty z Piersem, ale w tej chwili prowadzi nową sprawę i na nic więcej nie ma czasu. - Przyjrzała się Selinie z namysłem. - Chciałabym cię przeprosić za jego zachowanie po wyjściu od Seatonów. - Naprawdę nie ma powodu - odparła Selina, uśmiechając się z przymusem. - Ale nie będę uda­ wać. Prawda jest taka, że stosunki między mną i twoim synem nie układają się najlepiej. - Hm... - Tym razem starsza pani popatrzyła tak dziwnie, że Selina lekko się zaczerwieniła. - Tak, zapewne z winy obu stron, chociaż niechęć twojego syna do mnie powiększa fakt, iż wmówił sobie, że zamierzam wykorzystać swoją pozycję

Penny Jordan

59

osobistej sekretarki sir Geralda w jakimś nieznanym, a złowrogim celu. Mówiąc to, nie umiała ukryć nuty goryczy, dzi­ wiąc się jednocześnie, jak to się dzieje, że tak łatwo jej przychodzi szczerze rozmawiać właśnie z panią Gresham. Nie mogła się jednak długo nad tym zastanawiać, gdyż jej towarzyszka nagle się zasępiła, a jej głos przybrał poważny ton. - Chyba żartujesz? Skąd mu to przyszło do gło­ wy? Nigdy bym go nie podejrzewała o tak bujną wyobraźnię. Ale mówiąc serio, moja droga - ciąg­ nęła starsza pani przepraszającym tonem - przypusz­ czam, że jego uprzedzenie do ciebie bierze się w głównej mierze z urażonej męskiej dumy. On oczywiście byłby wściekły, gdyby to usłyszał. Uwa­ ża się za człowieka o wyjątkowo logicznym umyśle, zapominając, że, jak większość z nas, skłonny jest ulegać ludzkim słabościom. Przerwa na lunch dobiegała końca, a w dodatku rozmawianie o Piersie z jego matką wprawiało ją w zakłopotanie, więc Selina wymówiła się brakiem czasu i pospieszyła do kancelarii. Korzystając z tego, że sir Gerald nie wrócił jeszcze z lunchu, postanowiła nadrobić zaległości. Jej praca z nim układała się nadzwyczaj dobrze, a ponadto Selina odkryła w swoim ojcu rzadką umiejętność przekazywania nawet najbardziej skomplikowanych informacji w sposób klarowny, a zarazem pouczają­ cy. Chwilami co prawda ogarniała ją gorąca potrzeba

60

DROGA DO KARIERY

wyznania mu, kim jest, wiedziała jednak, że nigdy sobie na to nie pozwoli. Zbyt wysoko ceniła delikatną nić sympatii, jaka się między nimi nawiązała, aby narazić się na to, że dowiedziawszy się prawdy, ojciec ponownie zamknie przed nią serce. Decydując się na ubieganie się o obecną posadę, Selina słusznie przewidywała, że praca u ojca przy­ sporzy jej bolesnych przeżyć, a tymczasem okazało się, iż daje jej ona również wiele radości. Coraz lepiej poznawała nieobecnego dotąd w jej życiu ojca i cho­ ciaż chwilami była skłonna gardzić sobą za to, że czerpie tyle radości właściwie z niczego, to jedno­ cześnie wiedziała, jak boleśnie odczułaby zerwanie tej nikłej więzi. Sir Gerald wrócił z lunchu w towarzystwie Piersa. Przyzwyczajona już do tego, by swego ojca nawet w myślach nazywać sir Geraldem, Selina powitała go radosnym uśmiechem, który jednak zgasł w chwili, kiedy zobaczyła, z kim przyszedł. - Chciałbym razem z Piersem przejrzeć dokład­ nie akta sprawy Hardwicke'a - oznajmił, wchodząc do gabinetu. - Pewne jej aspekty trochę mnie niepo­ koją. Przynieś nam, proszę, pełne dossier sprawy. Aha, i chciałbym, żebyś potem z nami została i robiła notatki. Przejrzenie archiwum i uporządkowanie zgroma­ dzonych w nim akt było jedną z pierwszych rzeczy, za które Selina zabrała się po objęciu nowej posady. Sekretarka sir Geralda nie była w stanie poradzić

Penny Jordan

61

sobie z ogromną ilością zalegających archiwum pism, notatek i dokumentów sądowych. Teraz każde dossier było opatrzone wykazem opisującym dokład­ nie jego zawartość. Kładąc na biurku sir Geralda przyniesione akta, Selina zauważyła, że Piers zmarszczył przelotnie brwi. Ku jej wielkiej uldze ostatnimi czasy prawie go nie widywała, niemniej zimne spojrzenie, jakim ją obrzucił, nie pozwalało wątpić, że jego stosunek do niej nie uległ zmianie. Kiedy przesuwała teczkę w kierunku ojca, ruchem ramienia sprawiła, że jedwabna materia bluzki napię­ ła się. Zrobiła to niechcący, nie zamierzała nikogo prowokować, niemniej zdała sobie sprawę, że spoj­ rzenie Piersa momentalnie przewędrowało z przynie­ sionych akt na jej ciało. Czuła, że Piers najbezczelniej rozbiera ją wzro­ kiem, i zawrzała w niej złość, którą jednak poha­ mowała, nie chcąc swą reakcją dawać mu niepo­ trzebnej satysfakcji. Najlepiej udać, iż nic nie za­ uważyła. Sądziła, że jej się to udało, w każdym razie do momentu, kiedy sir Gerald wyszedł na chwilę z gabi­ netu, by przekazać Sue wiadomość dla klienta, które­ go oczekiwał. Gdy tylko zostali sami, Piers podniósł oczy znad dokumentów. - Ciekawe, czemu byłaś taka zakłopotana, kiedy ci się przyglądałem? - zapytał z nutą drwiącej wyższości w głosie.

62

DROGA DO KARIERY

Wściekła na niego za wyniosły ton i na siebie za to, że tak się tym przejmuje, odparowała ostro: - Nie byłam zakłopotana, tylko dotknięta. Tak samo jak ty byś się czuł, gdyby kobieta w podobny sposób lustrowała cię wzrokiem. - Czy byłbym dotknięty? - powtórzył cynicznie, wydymając wargi. - Sam nie wiem. W każdym razie na twoim miejscu uznałbym to chyba za komple­ ment. Ze złości ledwo na sobą panowała. Najchętniej wymierzyłaby mu policzek. - Jeśli tak, to dałbyś dowód wyjątkowej głupoty - wypaliła. - W tym, że się jest traktowanym jak seksualny obiekt, nie ma nic pochlebnego. Piers podniósł brwi. Przysięgłaby, że w jego oczach zamigotało rozbawienie. - Tak odebrałaś moje spojrzenie? To ciekawe. - Powoli sączył słowa, mówiąc cicho i przeciągając zgłoski. Mogła sobie wyobrazić, jak taki zimno insynuujący ton może działać na zeznających przed sądem świadków. - Wydawało mi się, że nie robię nic złego, podziwiając kształt i jędrność twojego biustu. Jego arogancja po prostu zapierała dech. Jak to możliwe, by jednego dnia oskarżał ją o niecne zakusy, a następnego opowiadał o zaletach jej figu­ ry? Bo jest diabelsko przebiegły, to jedyne wyjaś­ nienie, doszła do wniosku. Na pewno nie zapomniał o afroncie, jaki zrobiła mu w restauracji. Ale z drugiej

Penny Jordan

63

strony, jego opinia o niej też się nie zmieniła, więc skąd to usiłowanie rozbrojenia jej pochlebstwami? Czy dając do zrozumienia, że pociąga go fizycznie, próbuje zamącić jej w głowie i w rezultacie skłonić do wyjawienia ukrytych motywów postępowania? Mało brakowało, a roześmiałaby się w głos. Niech próbuje dalej, nie ma na to najmniejszej szansy. Była prawie gotowa zażądać od Piersa wyłożenia kart na stół i przyznania się do gry, jaką z nią prowadzi, ale przeszkodził jej w tym powrót sir Geralda. Obaj panowie zajęli się na nowo studiowa­ niem akt. Jednakże Selina wciąż nie mogła się uspokoić. Wyobraźnia podsuwała jej obrazy Piersa w roli zimnego i aroganckiego samca. Jak się zachowuje, kiedy jest z kobietą w łóżku? Szokujące było to, że podobne myśli rodziły się w jej głowie; szokujące, ale i podniecające, przyznała w duchu i zadrżała, wyobrażając sobie, jak jego chłodna, opanowana twarz zmienia się pod wpływem pożądania, a ciało poddaje namiętności. Jak to możliwe, że po tylu latach skutecznego wyrzekania się wszelkich fizycz­ nych pokus tak trudno jest jej wytrwać w tym postanowieniu? A chyba najgorsze, że to właśnie Piers Gresham przełamał barierę broniącą ją przed niepożądanymi myślami. Gdyby miał się kiedykol­ wiek o tym dowiedzieć... Selina z wrażenia zamknęła oczy. Kiedy je otwarła, zobaczyła wpatrzone w nią z troską oczy sir Geralda.

64

DROGA DO KARIERY

- Co się stało, moja droga? Bardzo zbladłaś. Źle się czujesz? - Jestem trochę zmęczona. - Była to prawda. Przez trzy ostatnie wieczory do późna w nocy od­ malowywała swoją mikroskopijną kuchenkę. - Biedna panna Thorn - zakpił Piers. - Musi pani powiedzieć swemu mężczyźnie, żeby wcześniej od­ woził ją do domu. Albo wprowadzić się do niego na stałe. - Przestań, Piers. Wprawiasz panią w zakłopota­ nie - skarcił siostrzeńca sir Gerald. - Nie sądzę. Dzisiaj młodzi ludzie rozmawiają o seksie bez skrępowania. Prawda, panno Thorn? Była pewna, że zadając to pytanie, doskonale wiedział, iż wolałaby na nie nie odpowiadać. - To prawda, ale pod warunkiem, że mówi się o seksie w sposób obiektywny - odparła naj­ spokojniej, jak umiała. - Natomiast moje prywa­ tne życie jest moją osobistą sprawą i wolałabym, żeby nie było omawiane w miejscu pracy. - Zda­ jąc sobie sprawę, że jej oświadczenie trąci staropanieńską afektacją, lekkomyślnie dodała: - Ty też nie byłbyś zadowolony, gdybym to ja pozwo­ liła sobie skomentować twoje stosunki z kobie­ tami. - Z jednym wyjątkiem, gdyby te komentarze były oparte na doświadczeniach z pierwszej ręki. Selinę dosłownie sparaliżowało. Nie śmiała pod­ nieść oczu ani na sir Geralda, ani na swego prze-

Penny Jordan

65

śladowcę. Zebrawszy ze stołu notatnik i długopis, wstała z krzesła. - Przepraszam, ale muszę popracować nad ak­ tami sprawy Letforda - oświadczyła nieswoim gło­ sem. - Gdyby mnie pan potrzebował - dodała, zwracając się do sir Geralda - będę w swoim pokoju. Będąc już w drzwiach usłyszała, jak jej ojciec upomina siostrzeńca, tym razem o wiele mniej łagod­ nym tonem. - To było nie do przyjęcia, Piers. Co cię opętało? Zamknęła za sobą drzwi, nie czekając na od­ powiedź Piersa. Całe jego dzisiejsze zachowanie wobec niej było niewybaczalne. Jeśli nie potrafi się w jakiś sposób uodpornić na jego zaczepki, praca w kancelarii stanie się nie do zniesienia. Może właśnie o tomu chodzi, pomyślała; chce jej tak bardzo uprzykrzyć życie, aby sama zrezygnowała z posady. Jeśli tak, to ona na pewno nie pójdzie mu na rękę. Ten sam upór i determinacja, które pozwoliły jej przetrwać dzieciństwo i dzielnie znosić drwiny rówieśników, nie pozwolą jej dziś dać się zapędzić w kozi róg bezczelnemu pyszałkowi. A ponadto zbyt sobie ceniła świeżo nawiązane stosunki z ojcem, by tak łatwo się ich wyrzec. Dulcie Gresham odezwała się dopiero na tydzień przed koncertem. Telefon zadzwonił, kiedy Selina wchodziła wieczorem do mieszkania po powrocie z pracy. - Chciałam ci tylko przypomnieć, że jesteśmy

66

DROGA DO KARIERY

umówione w przyszłym tygodniu. Mam już bilety. Koncert zaczyna się o siódmej wieczorem, więc pomyślałam, że mogłybyśmy po koncercie pójść razem na kolację, jeśli ci to odpowiada. Bardzo się cieszę zarówno z koncertu, jak i naszego spotkania - dodała na koniec. Czy to nie dziwne, pomyślała, że między nią a osobą, która jest faktycznie jej ciotką, nawiązała się nić autentycznej sympatii, poczucie bliskości? Piers nie byłby zadowolony. A, pies go trącał, powiedziała sobie w duchu z dziecinną przekorą. Piers od czasu ostatniej sceny nie odezwał się do niej ani słowem, ale ilekroć się mijali, czuła na sobie jego uważne spojrzenie, jakby wyczekiwał pierwszego fałszywe­ go kroku z jej strony. Można powiedzieć, że odgadła jego myśli, gdyż następnego dnia wkroczył do jej pokoju tuż przed lunchem. Selina była sama, obiecawszy Sue, która wymknęła się wcześniej z kancelarii, odbierać za nią telefony. Wystarczyło raz spojrzeć na twarz Piersa, aby zdać sobie sprawę, iż nie przyszedł w przyjaznych zamiarach. Miał pochmurną, jeśli nie wręcz groźną minę, a w jego spojrzeniu, którym zmierzył Selinę od stóp do głów, nie było cienia żartobliwości czy rozbawienia. - Co to ma znaczyć? - rzucił bez wstępów. - Co to za wspólne wyprawy z moją matką? Selina w pierwszej chwili zlękła się jego groźnej

Penny Jordan

67

i wyniosłej miny, szybko jednak odzyskała rezon i odwzajemniła mu się równie wyzywającym spoj­ rzeniem. - Twoja matka była uprzejma zaproponować mi, bym poszła z nią na koncert Vivaldiego, a ja przyję­ łam jej zaproszenie - odparła, dumnie podnosząc głowę. - Ona też tak twierdzi. Na koncert Vivaldiego? Nigdy bym cię nie podejrzewał o... Arogancja zawartej w ostatnim zdaniu sugestii sprawiła, że Selinie z gniewu pociemniało w oczach. Zacisnęła pięści w bezsilnej złości, na którą złożyły się dwadzieścia cztery lata upokorzeń i złego trak­ towania. - To nie mieści ci się głowie? - wykrzyknęła z gorzkim sarkazmem. - Ciekawe, dlaczego? Bo twoim zdaniem skromna asystentka wielkiego pra­ wnika nie ma prawa lubić muzyki klasyków? Uwa­ żasz, że gusty i upodobania osób takich jak ja, nie aspirujących do rejonów zamieszkanych przez po­ dobne do ciebie istoty wyższe, muszą być tak samo nędzne, jak często bywa ich życie? - Jej policzki płonęły, a z ametystowych oczu sypały się iskry. - Jak możesz mnie osądzać? - ciągnęła ochrypłym z przejęcia głosem. -I z tą swoją arogancją wydawać na niczym nie oparte wyroki? Nie znając mnie. Nic o mnie nie wiedząc! W innych okolicznościach siła, z jaką zacisnął rękę na jej ramieniu, przyprawiłaby Selinę o grymas

68

DROGA DO KARIERY

bólu, w tej jednak chwili była zanadto rozgniewana, by czuć cokolwiek, poza przypływem adrenaliny. - Wiem, że nie zjawiłaś się u nas w poszukiwaniu posady - rzucił przez zaciśnięte gardło. - Mam nosa do takich spraw. W jakim celu starasz się wkraść w łaski mojej matki? Do czego jest ci potrzebna? Żeby dostać się w wyższe sfery i zdobyć bogatego protektora? Selinę poraził jego cynizm. Jak on śmie podej­ rzewać ją o takie rzeczy? Zaliczać bez żadnego powodu do kategorii chciwych intrygantek, posługu­ jących się każdą napotkaną na drodze osobą we własnych egoistycznych celach? - Myślisz, że nie widzę, jak robisz wszystko, żeby się przypodobać wujowi? - podjął Piers, nie po­ zwalając jej dojść do słowa. - Ale nie rób sobie złudzeń, bo niczego nie osiągniesz, on już raz przez to przechodził... Ogarnął ją paniczny strach, iż bezwzględny prze­ śladowca za chwilę ją zdemaskuje, ale w następnej chwili strach ustąpił miejsca bezbrzeżnemu smut­ kowi i rozgoryczeniu. - Tobą, rzecz jasna, powoduje wyłącznie troska o sir Geralda, nie mająca nic wspólnego... - Z czym? - wychrypiał ze złością. - Z tym, że mnie pociągasz? Ale nie na tyle, żeby chęć prze­ spania się z tobą przeważyła nad rozsądkiem. Twoja inteligencja predestynuje cię do wykonywania o wie­ le bardziej odpowiedzialnej pracy. Mogłabyś ją zna-

Penny Jordan

69

komicie wykorzystać do zbudowania samodzielnej kariery, ale zamiast tego zadowalasz się skromną posadą asystentki. Zastanawiam się, dlaczego? - W takim razie życzę powodzenia w śledztwie -parsknęła ze złością. - Bo ode mnie nigdy się tego nie dowiesz. - Tak ci się tylko wydaje, moja droga. - Teraz jego twarz przybrała drwiący wyraz. Aż trudno było uwierzyć, iż przed chwilą przyznał, że ma na nią ochotę. - Są sposoby, aby nawet największego upar­ ciucha zmusić do mówienia. - To taką metodą wygrywasz sprawy w sądzie? - Ona też postarała się wsączyć w swoje słowa jak najwięcej jadu. - Obrzucając swoje ofiary obelgami tak długo, aż są gotowe przyznać się nie wiadomo do czego, byle wyrwać się z twoich szponów? - Obawiam się, że przypisujesz mi nadludzkie moce - odparł kpiącym tonem, jednakże uwadze Seliny nie uszedł fakt, iż na policzkach Piersa poja­ wiły się rumieńce. Najwidoczniej jej szyderstwo sięgnęło celu. - Jeśli dobrze zrozumiałem, nie zamie­ rzasz rezygnować z pójścia na koncert z moją matką, czy tak? - Ani mi się śni. Chyba że ona sama zmieni zdanie. - Nie życzę sobie twoich bliższych kontaktów z moją rodziną - oświadczył bezwzględnie okrutnym tonem. - Sama taka myśl jest mi wstrętna. - Z powodu podejrzeń na temat moich rzekomych

70

DROGA DO KARIERY

tajemnych machinacji? - Wypowiedziane rzeczo­ wym tonem słowa miały zdławić jej wewnętrzny ból. - Czego się boisz? Że wykradnę rodowe srebra z kredensu? - Nie wystawiaj mojej cierpliwości na zbyt cięż­ ką próbę, bardzo cię proszę - odparł cicho. - Jeszcze jedna taka prowokacja, a nie ręczę za siebie. W to akurat mogła uwierzyć. Ale ona i tak nie da się zastraszyć. Nie pozwoli, by pogróżkami zmusił ją do zerwania stosunków z jego matką, powtarzała w duchu dziesięć minut później, stojąc w łazience i trzymając ręce pod strumieniem zimnej wody. Znalazłszy się w bezpiecznej odległości od swego prześladowcy, zwolniona od konieczności kontrolo­ wania odruchów, Selina poczuła, że dygocze. Była kompletnie rozbita. Piers powiedział, że pociąga go fizycznie, ale kiedy to mówił, nie było w jego oczach cienia czułości, życzliwości... Szykując się na wieczorny koncert z jego matką, Selina postanowiła rozważyć wszystko, co się wiąza­ ło z jej własnymi reakcjami na fizyczną obecność młodego prawnika. Był pierwszym mężczyzną, który przełamał wszystkie bariery, jakimi się obwarowała. Właściwie nie tyle je przełamał, co one same roz­ sypały się w proch. Gniew, uraza, pożądanie były uczuciami, na które do niedawna nigdy sobie nie pozwalała; nie miały do niej przystępu. Niemal nieumyślnie, nie myśląc o tym ani nie podejmując świadomej decyzji, wyniosła z dzieciństwa głęboką

Penny Jordan

71

nieufność i obawę przed bliskością z innymi ludźmi - nie nawiązywała przyjaźni, nikomu się nie zwierza­ ła, nie miała przyjaciół od serca ani kochanków. I oto teraz po raz pierwszy w życiu zaczynała tego żało­ wać. Gdyby nie odmawiała sobie przyjaźni, gdyby miała bliskich sobie ludzi, nie czułaby się dziś aż tak bezbronna wobec Piersa. Umiałaby z większym re­ alizmem określić i ocenić uczucia, jakie w niej budził. Zadanie to dodatkowo komplikowała świadomość bliskiego pokrewieństwa z Piersem. Jakkolwiek mo­ gło się to wydać niemożliwe, a nawet śmieszne, byli faktycznie ciotecznym rodzeństwem - jego matka była siostrą jej ojca. Piers z całą pewnością nie chciałby o tym nawet słyszeć. Poruszyłby niebo i ziemię, żeby istnieniu ich pokrewieństwa zaprze­ czyć. Sama zresztą nigdy by się nie odważyła ujaw­ nić mu, kto był jej ojcem, i narazić się na konsekwen­ cje swojego wyznania. Selinę przeszedł lekki dreszcz na wspomnienie uporu, z jakim twierdził, iż przyjęła posadę asystentki sir Geralda w jakimś ukrytym celu. Co miał na myśli? O co ją podejrzewał? A gdyby nawet zdołała pokonać niechęć Piersa i uspokoić jego podejrzenia, to po jego przyznaniu się, że go pociąga, nie byłoby mowy o spokojnej współpracy między nimi. Chociaż w pokoju było bardzo ciepło, Selinę znowu przeszedł dziwny dreszcz. Wyznanie Piersa powinno było wzbudzić w niej niechęć i oburzenie, a tymczasem, o zgrozo,

72

DROGA DO KARIERY

nic takiego nie czuła. Tylko nerwowy niepokój świadczący o niestosownej ekscytacji. Resztki rozsądku podpowiadały jej, że jeśli od­ czuwa potrzebę seksualnych doświadczeń, to Piers Gresham jest ostatnim mężczyzną, jakiego powinna wybrać na partnera takich eksperymentów. On ją zniszczy, czuła to instynktownie. Kiedy już będzie jego, odwróci się od niej z pogardą, jakby jej nigdy nie było. Gdyby nawet jego niechęć do niej nie miała żadnego konkretnego uzasadnienia, do wście­ kłości doprowadzał go sam fakt, że budzi w nim pożądanie. Kiedy mówił o tym, wyczuła w jego słowach tajoną złość. Nie mógł jej tego darować i, jak typowy facet, postara się za to ukarać nie siebie, lecz właśnie ją. Nie myśl o tym dłużej, powiedziała sobie, spog­ lądając przed wyjściem w lustro. Przedtem długo się zastanawiała, co na siebie włożyć, by być stosownie ubraną nie tylko na koncert, ale i na kolację. W końcu wybrała prostą jedwabną popielatą suknię w delikat­ ne biało-żółte kwiaty. Stylizowany na lata trzydzieste krój sukni pasował do jej smukłej figury, a dla dopełnienia stroju włoży­ ła równie prosty, popielaty żakiet. Z niewiadomego powodu zależało jej dzisiaj na dobrym wyglądzie bardziej niż zwykłe. Poprzedniego dnia poszły z Sue w porze lunchu na zakupy i sympatyczna sekretarka namówiła ją na kupno paru nowych kosmetyków. Przyglądając się teraz swemu odbiciu w lustrze,

Penny Jordan

73

Selina stwierdziła, iż srebrzystoszary cień do powiek istotnie dodał jej oczom tajemniczej głębi. Pod wpływem pracy u własnego ojca dokonywały się w niej stopniowe zmiany; nabierała zaufania do ludzi i mniej się bała okazywania swojej oso­ bowości. Ale nie tylko to, zadumała się, kolejny raz spoglądając na swoje odbicie. Jej twarz też uległa subtelnej zmianie. Miała w sobie więcej życia niż dawniej. Pokręciwszy ze zdziwieniem głową, Selina chwyciła torebkę i przeszła do niewielkiego saloniku, który jakiś czas temu własnoręcznie od­ malowała i urządziła. W oczekiwaniu na taksówkę, popatrzyła na ota­ czające ją z wszystkich stron neutralne, stonowane kolory i poczuła nagle jakiś niedosyt. Czegoś jej brakowało. No oczywiście, pomyślała ku własnemu zaskoczeniu. Pokój jest zbyt chłodny, brakuje mu barw. Czy podobnie chłodny, pozbawiony ciepła obraz siebie prezentowała innym ludziom? Nim zdołała się nad tym zastanowić, przed dom zajechała taksówka. Selina umówiła się z Dulcie Gresham przed wejściem do opery i teraz, podczas jazdy, zastanawiała się z niepokojem, czy zdołają się odnaleźć w tłumie ludzi. Jednakże jej obawy okazały się płonne. Gdy tylko wysiadła z taksówki i stanęła na chodniku, usłyszała za sobą znajomy głos starszej pani. Odwróciła się, ale powitalny uśmiech zamarł jej na ustach, kiedy ujrzała stojącego obok matki Piersa. Serce Seliny na moment

74

DROGA DO KARIERY

przestało bić, a w jej oczach zamigotały iskierki gniewu. Czy on sobie wyobraża, że zamierzam wyrządzić krzywdę jego matce? Co jego zdaniem mogłabym jej zrobić? Ale gdyby znał prawdę... Dopiero po długiej chwili dotarło do jej świadomości, że ma do czynie­ nia z cynikiem, który, gdyby znał prawdę, tym bardziej starałby się trzymać ją z dala od swojej rodziny. - Czy to nie wspaniale, że Piers mógł do nas dołączyć? - zawołała rozradowana Dulcie. Selina nie wiedziała, gdzie się podziać. - Trzeba mi było powiedzieć. Chętnie odstąpiła­ bym swoje miejsce Piersowi. W końcu zaprosiłaś mnie tylko dlatego, że on nie mógł ci towarzyszyć. - Nie opowiadaj głupstw - stanowczym głosem odparła starsza pani. - Zaprosiłam cię, bo lubię twoje towarzystwo. Ale cieszę się, że i on może być z nami. - Odwróciła się niespokojnie do syna. - Nie widzisz Verity? Jak my ją w tym tłumie... - O, już jest. Na widok zbliżającej w ich kierunku ciemno­ włosej kobiety Selina poczuła niemiły ucisk w żołąd­ ku. Chociaż nieco starsza, niż można się było spo­ dziewać, kobieta dokładnie odpowiadała jej wyob­ rażeniu o tym, jak musi wyglądać partnerka Piersa. Wytworna i zadbana, nosiła swą jedwabną wieczoro­ wą suknię z niedbałą swobodą właściwą kobietom nawykłym do ubierania się w najdroższych magazy-

Penny Jordan

75

nach. Perły otaczające jej szyję i zwisające z uszu były zapewne prawdziwe, a doskonale umalowana twarz wyglądała świeżo, jak u dwudziestolatki. Selina napotkała na moment wzrok Piersa, a on, jakby wyczytawszy z jej oczu, co czuła, rzucił jej drwiący uśmieszek. - Selino, pozwól, to moja bratanica, Verity. Nieoczekiwane słowa pani Gresham odebrały Selinie głos. Bratanica... Selina zamrugała powiekami i lekko się zaczerwieniła. Rozpaczliwie starała się odzyskać panowanie nad sobą, nie zdając sobie sprawy, że Piers ją obserwuje. - Ach, więc to pani pracuje w kancelarii taty. Miło mi panią poznać, Selino. - W głosie Verity brzmiało życzliwe zainteresowanie, na jej twarzy malował się przyjazny uśmiech. - Ojciec nie może się ciebie nachwalić. - I to jak! - Selina nie była pewna, czy tylko ona usłyszała złośliwą nutę w tonie, jakim Piers to powiedział. - Ale chyba najwyższy czas zająć miejs­ ca, nie sądzicie, moje panie? Nie chcecie chyba, żeby koncert zaczął się bez nas. W innych okolicznościach Selina byłaby w siód­ mym niebie, oddając się całkowicie słuchaniu muzy­ ki. Dziś jednak była zbyt podminowana, by się skoncentrować. Nie mogła przestać spoglądać ukrad­ kiem na Verity. Jesteśmy przyrodnimi siostrami, pomyślała w pewnym momencie, w przypływie nag­ łego wzruszenia tak przemożnego, iż łzy napłynęły

76

DROGA DO KARIERY

jej do oczu. Na szczęście reszta towarzystwa była zbyt zasłuchana, by zwrócić uwagę na to, co się z nią dzieje, a w każdym razie tak się Selmie wydawało, dopóki nie spostrzegła, że Piers patrzy ze zmarsz­ czonymi brwiami na zaciśniętą w jej dłoni chustecz­ kę. A niech się gapi, pomyślała ze złością. I niech sobie myśli, co chce. Tylko ja znam prawdę. Nieoczekiwane spotkanie twarzą w twarz z jedną z przyrodnich sióstr całkowicie pozbawiło Selinę apetytu. Jeszcze przed końcem koncertu postanowiła wykręcić się od kolacji i wrócić do domu, lecz przy pierwszych jej słowach Dulcie Gresham stanowczo zaprotestowała. - Nie ma mowy - powiedziała. - Nie możesz nam tego zrobić. Verity bardzo się na to cieszyła. Ona też uwielbia Vivaldiego. - To prawda - ze śmiechem przytaknęła Verity. - Nasza rodzina lubi na ten temat żartować. Bo widzisz, tata też jest wielbicielem Vivaldiego, podo­ bnie jak ciocia Dulcie, ale tylko ja jedna z całego rodzeństwa podzielam jego upodobanie do muzyki. Mama często powtarza, że siostry wzięły to po niej. Prawdę mówiąc, gdyby mój mąż James nie wyjechał akurat w interesach, mnie również nie byłoby na dzisiejszym koncercie - dodała, zabawnie marszcząc nos. W trakcie kolacji Selina czuła na sobie przez cały czas uważne spojrzenie Piersa. Od wejścia do re­ stauracji prawie się nie odzywał, matce i kuzynce

Penny Jordan

77

pozostawiając podtrzymywanie rozmowy. Selina ró­ wnież nie miała wiele do powiedzenia, a kiedy na koniec wsiadała do taksówki, którą Piers dla niej zatrzymał, była znowu bliska łez. Czuła się jak za dawnych dziecinnych lat, kiedy widok każdej szczęś­ liwej rodziny nieodmiennie rozdzierał jej serce. Rzuć to wszystko, mówił jej ostrzegawczy głos, kiedy znalazła się wreszcie w czterech ścianach własnego mieszkania. Rzuć natychmiast, zanim sta­ nie się coś nieodwracalnego. Wiedziała jednak, że w tej sprawie na pewno nie posłucha głosu rozsądku. Jesteś skończoną idiotką, powtarzała sobie w du­ chu, przewracając się niespokojnie na łóżku, aż na koniec, po raz pierwszy od nie wiedzieć ilu lat, dała upust łzom. Wybuchła rozdzierającym, niepowstrzy­ manym szlochem, zalewając łzami poduszkę. Jednak kiedy atak płaczu minął, poczuła się dziwnie oczysz­ czona i uspokojona.

ROZDZIAŁ CZWARTY Dopiero po pewnym czasie zdała sobie sprawę, iż traumatyczna konfrontacja z przyrodnią siostrą stała się przełomowym momentem, od którego zaczął się zmieniać cały jej stosunek do życia. Miała wrażenie, jakby spotkanie z Verity, to, że zobaczyła ją na własne oczy i mogła z nią rozmawiać, otworzyło w jej duszy jakiś sekretny zamek i uwolniło emocje, które trzymała od lat w zamknięciu, nie pozwalając im się ujawnić. Od niepamiętnych czasów, niemal nie uświada­ miając sobie tego, co robi, wpajała sobie przekona­ nie, że ojciec dla niej nie istnieje. I chociaż snuła marzenia o tym, aby go w przyszłości zadziwić

Penny Jordan

79

i zdobyć jego uznanie, to do chwili, kiedy sędzia Seaton podsunął jej myśl ubiegania się o obecną posadę, zawsze wzdragała się przed możliwością ujrzenia go na własne oczy. Zbyt silny był lęk przed odrzuceniem, by ryzykować spotkanie. O ile dawniej z ponurym uporem nie pozwalała sobie rozmyślać o ojcu i jego rodzinie, o tyle teraz łapczywie wychwytywała każdą na ich temat wiado­ mość. Po powrocie z weekendu sir Gerald opowiadał jej niekiedy o odwiedzinach którejś z córek z dzieć­ mi. Najstarsza Emily miała troje dzieci, dwóch chło­ pców i dziewczynkę. Chłopcy chodzili jeszcze do szkoły, natomiast z szesnastoletnią Camillą rodzice mieli problemy wychowawcze. - Piers jest bodaj jedyną osobą, która ma na nią pewien wpływ - sir Gerald zwierzył się Selinie któregoś poniedziałku. Malujące się na jego twarzy zmartwienie wzbu­ dziło w sercu Seliny głębokie współczucie. Takie zdradliwe objawy emocjonalnego przywiązania, któ­ rych istnienia nigdy w sobie nie podejrzewała, były nader niebezpieczne, zwłaszcza gdyby miały się nasilić. Mogły ją pozbawić przezorności i rozsądku i skłonić do nieprzemyślanych wyznań. - Rozumiem, oczywiście, jak jest jej trudno - cią­ gnął wyrozumiały dziadek. -Nie dorównuje braciom inteligencją, a jest dostatecznie bystra, żeby zdawać sobie z tego sprawę. W każdym razie tak mi się wydaje. Emily i jej mąż są po rozwodzie.

80

DROGA DO KARIERY

Na jego twarzy pojawił się lekki grymas. - Rozstali się, kiedy Camilla była na tyle duża, żeby to bardzo odczuć. Im więcej mam do czynienia z rozwodami, tym mniej mi się podoba taki sposób rozwiązywania małżeńskich problemów. Kto wie, czy nasi przodkowie nie mieli racji, biorąc ślub raczej z praktycznych niż romantycznych powodów. Może uznasz mnie za cynika, ale nie wydaje mi się, żeby miłość, która w naszych rzekomo oświeconych cza­ sach sprowadza się często do fizycznego pożądania, stanowiła najlepszą podstawę trwałego związku. - Wyraźnie się zasmucił. - W ogóle im dłużej żyję i więcej widzę, tym bardziej zadziwia mnie ludzka skłonność do autodestrukcji. - Rzuciwszy okiem na Selinę, sir Gerald uśmiechnął się przepraszająco. - Nie chciałem cię zasmucać. Zapominam niekiedy, jak bardzo jesteś młoda, zaledwie kilka lat starsza od Camilli. No cóż, rodzina nadal stanowi bardzo silną instytucję... Dulcie i ja jesteśmy dziś sobie chyba jeszcze bardziej bliscy niż w dzieciństwie. - Zawsze marzyłam o tym, żeby mieć rodzeństwo - wyrwało się Selinie, nim zdążyła ugryźć się w ję­ zyk. - Nie masz rodziny? - zapytał ze współczuciem, a Selina zapragnęła z całej duszy, by ich rozmowa nigdy nie wkroczyła na tak niebezpieczny teren. - Nie - odparła, lecz po krótkiej chwili, bardziej jako ostrzeżenie dla samej siebie niż cokolwiek innego, dodała: - Podobno mam gdzieś ojca, lecz

Penny Jordan

81

wątpię, aby pamiętał o moim istnieniu. - Jej oczy pociemniały z żalu, kiedy to mówiła, nie zdając sobie sprawy, iż do gabinetu wszedł właśnie Piers i usłyszał jej ostatnie słowa. Kiedy go zauważyła, poczucie upokorzenia na myśl, że mógłby być świadkiem, jak obnażyła swe uczucia, zabarwiło na czerwono jej policzki. Marząc jedynie o tym, by jak najprędzej zniknąć mu z oczu, nie dostrzegła pełnego zamyślenia spojrzenia, jakim zareagował na jej słowa. Przez następne dni Selina starała się nie myśleć o niczym prócz pracy. Parę razy miała okazję zamie­ nić kilka słów z Dulcie Gresham, kiedy ta dzwoniła do brata, lecz nie było z jej strony dalszych propozy­ cji spotkania. Selina uznała z goryczą w sercu, że Piers na pewno przekonał matkę, by nie zadawała się z wynajętą pracownicą. Któregoś poniedziałku sir Gerald pojawił się w kancelarii jeszcze bardziej zmęczony niż zwykle. Wyjaśnił Selinie, że obchodzili urodziny żony, na które zjechała cała rodzina. - Wnuki to bardzo męcząca przyjemność - dodał ze smętnym uśmiechem, zasiadając do pracy. - Cóż, kiedy Mary uwielbia rodzinne okazje, gdy może mieć wszystkie wnuki wokół siebie. To zrozumiałe, pomyślała Selina, ale musi chyba widzieć, jakie to jest wyczerpujące dla jej męża. Natychmiast jednak skarciła się za wtrącanie się w nie swoje sprawy, a przede wszystkim za kryjące

82

DROGA DO KARIERY

się za tą myślą emocjonalne zaangażowanie. Czy do tego ma jej służyć obecna praca, by jednostron­ nie uczestniczyć w cudzym życiu? Czy chce już na zawsze pozostać na marginesie życia, zadowalając się obserwowaniem jego prawdziwych uczestni­ ków? Niedługo potem do gabinetu wszedł Piers, niosąc pod pachą opasłą teczkę z aktami. - Sprawa Hargreavesów stanie na wokandzie w przyszłym tygodniu - oznajmił wujowi, kładąc dokumenty na biurku. - Chciałbym omówić kilka szczegółów, które mnie niepokoją. Chodziło o sprawę rozwodową, którą prowadził na prośbę przyjaciółki matki - kobiety, którą mąż chciał porzucić dla osoby o dwadzieścia lat młodszej. W rezultacie Selina była zmuszona słuchać, jak dwaj panowie rozprawiają o szczegółach sprawy dotyczą­ cej trojga osób, wplątanych w sytuację bardzo zbliżo­ ną do tej, jaka zaistniała kiedyś między sir Geraldem a jej matką. Siedziała przez cały czas jak na roz­ żarzonych węglach. - Sophia Hargreaves jest bliska nerwowego zała­ mania - mówił Piers. - Ta młoda osoba, o którą chodzi, jest córką jej przyjaciółki. A ponieważ ojciec tej osoby został niedawno zmuszony do ogłoszenia bankructwa, więc łatwo odgadnąć, w jakim celu zastawiła sieci na Alana Hargreavesa. Ale ten nie­ szczęsny głupiec jest tak zaślepiony, że nic nie rozumie.

Penny Jordan

83

Sir Gerald próbował ostudzić zacietrzewienie sio­ strzeńca. - Może dziewczyna jest w nim naprawdę zako­ chana - zasugerował, lecz Piers upierał się przy swoim. - Bardzo wątpię - odparł. - Gdyby zabrać Alano­ wi konto bankowe, rzekoma miłość tej panny wypa­ rowałaby jak kamfora. Za pięć lat, o ile ich związek przetrwa tak długo, Hargreaves gorzko pożałuje swego kroku. Byłoby stokroć rozsądniej, a w dodatku mniej by go to kosztowało, gdyby, zamiast się rozwodzić, został przy żonie i uprzyjemniał sobie życie po kryjomu. - Jesteś cyniczny, Piers - zaoponował sir Gerald. Spojrzawszy na Selinę, dodał ze smutnym uśmie­ chem: - Obawiam się, moja droga, że my, mężczy­ źni, łatwo wpadamy w pułapkę własnej próżności, a zwłaszcza dajemy się złapać na lep kobiecych pochlebstw. Z wiekiem też nie stajemy się mądrzejsi, raczej wręcz odwrotnie. Selina pomyślała, że ojciec czyni w ten sposób zawoalowaną aluzję do własnego romansu z jej matką, i serce zaczęło jej bić jak szalone. Miała wrażenie, że za chwilę się udusi. Pragnęła wydostać się jak najszybciej z gabinetu. Wiedząc jednak, że Piers bacznie ją obserwuje, bała się ruszyć, aby nie zdradzić przed nim swoich uczuć. Selina nigdy nie żywiła złudzeń na temat matki, ale od paru lat zaczęła bardziej obiektywnie oceniać

84

DROGA DO KARIERY

wady swojej rodzicielki, a zwłaszcza nie brać jej win na własne barki. A teraz wystarczyło pół godziny, aby dawne poczucie winy ogarnęło ją niemal ze zdwojoną siłą. Poczuła się tak, jakby to ona była własną nikczemną matką, typem kobiety, o której Piers wyrażał się z pogardą. Kobietą, która usiłowała wykorzystać swoje fizyczne walory dla zdobycia bogatego męża i zapewnienia sobie dostatniej przy­ szłości. Selina znała na pamięć artykuły gazetowe sprzed lat, przedstawiające jej matkę w najgorszym świetle. Ich lektura pozostawiła w jej duszy bolesne, trudne do zagojenia rany, które sprawiły, że drżała na całym ciele, wyobrażając sobie, jak zachowałby się Piers, gdyby nagle wstała i ujawniła, kim naprawdę jest. Zarazem jakiś wewnętrzny upór pchał ją do tego, by wykrzyczeć prawdę na głos: zwalić z siebie ciężar niezawinionej winy i rzucić im w twarz: oto, kim jestem, i nie mam zamiaru się tego wstydzić. Ale w głębi duszy czuła wstyd, przyznała to z ponurą rezygnacją. Grzechy ojców naszych, a w jej przypadku matki... Ten, kto pisał te słowa, dobrze wiedział, co mówi. Przed zbliżającą się przerwą wakacyjną tempo pracy znacznie się wzmogło. Sir Gerald mniej bywał w kancelarii, spędzając więcej czasu w salach sądo­ wych. Niekiedy zabierał ze sobą Selinę, która z fas­ cynacją i zaciekawieniem obserwowała przebieg roz­ praw, zastanawiając się, czy potrafiłaby się zdobyć

Penny Jordan

85

na wystarczający obiektywizm, potrzebny do tego, by zostać wybitnym obrońcą. Sir Gerald często omawiał z nią metody stosowane przez kolegów prawników, a pewnego dnia, tuż przed wspólnym wyjściem do sądu, niespodziewanie oznajmił: - Piers też dziś występuje i jeżeli nasza rozprawa szybko się skończy, a mam nadzieję, że tak będzie, zdążymy pójść go posłuchać. Piers jest nie tylko pierwszorzędnym obrońcą, ale posiada również rzad­ ką zaletę, a mianowicie niemal nieomylny intuicyjny dar trafnego oceniania ludzi. Powiedziałem niemal nieomylny, bo i on, jak każdy z nas, ulega niekiedy nieuzasadnionym uprzedzeniom. Po paru godzinach Selina miała znakomitą okazję przekonać się na własne oczy, co sir Gerald miał na myśli. Zgodnie z przewidywaniem starszego pana, rozprawa, w której sam występował, skończyła się tuż przed lunchem, toteż po przerwie mógł zaprowa­ dzić Selinę do sali, w której już zastali Piersa. Selina po raz pierwszy widziała go w todze. Widok młodego prawnika dyskutującego w gronie równie dostojnie przystrojonych kolegów zrobił na niej ogromne wrażenie. Biada nieszczęsnemu oskarżonemu, kiedy stanie przed nim oko w oko, pomyślała ze współczuciem. Długa czarna toga nadawała mu wygląd niosącego pomstę wysłannika piekieł. Zdawszy sobie sprawę, iż zanadto dała się ponieść fantazji, Selina skupiła

86

DROGA DO KARIERY

uwagę na toczącej się rozprawie. Była to bardzo nieprzyjemna sprawa o gwałt. Osiemnastoletnia dziewczyna zaszła w ciążę i twierdziła, iż została zgwałcona przez przyjaciela domu pod nieobecność jej rodziców. Klientem Piersa był domniemany sprawca, staran­ nie ubrany, choć blady na twarzy mężczyzna o wy­ glądzie biznesmena. Piers mówił spokojnym, opano­ wanym tonem, ale zarazem z niezwykłą stanowczoś­ cią odpierał słowne ataki oskarżyciela. Dziewczyna natomiast sprawiała wrażenie kru­ chej, wzruszająco bezbronnej istoty. Wydatna ciąża podkreślała niemal dziecinną szczupłość jej postaci. W trakcie odpowiadania na pytania własnego obroń­ cy głos dwukrotnie jej się załamał, a kiedy na koniec wystąpił Piers i zarzucił ją gradem bezlitosnych pytań, Selina zacisnęła pięści w bezsilnej złości. Była to istna tortura, zdająca się nie mieć końca, przerywana szlochami dręczonej dziewczyny. Selina pomyślała w pewnej chwili, że dłużej tego nie wytrzyma. Miała ochotę wstać i zażądać przywołania bezlitosnego prawnika do porządku. Jak jego koledzy mogą się temu spokojnie przysłuchiwać? Piers bez­ względnie wymieniał nazwiska młodych ludzi, któ­ rzy przyznali się, że byli jej kochankami. Dobre imię dziewczyny zostało na oczach wszystkich wdeptane w błoto, toteż trudno się było dziwić, że ława przysięgłych orzekła o niewinności oskarżonego. Selina nie była w stanie opanować uczuć, kiedy po

Penny Jordan

87

rozprawie Piers podszedł do nich na korytarzu. Pod­ czas gdy sir Gerald gratulował mu zwycięstwa, celowo patrzyła w inną stronę. - Coś ci się nie podoba, Selino? Powiedział to niby łagodnym, ale pewnym sie­ bie, zadowolonym tonem, niczym kot oblizujący się po wychłeptaniu śmietanki. Selinie zrobiło się nie­ dobrze, kiedy pomyślała, że ową śmietanką było publiczne upokorzenie przedstawicielki jej własnej płci. - Proszę mi wybaczyć, ale nie jestem w stanie przyłączyć się do gratulacji - oświadczyła drżącym głosem, zapominając z wrażenia, że jest tylko zwykłą asystentką. - Jak mogłeś zrobić coś podobnego? - zawołała. - Brutalnie zniszczyć dziewczynę na oczach wszystkich? - Ujawniłem tylko prawdę... - Skoro miała kochanków, to znaczy, że nie mogła paść ofiarą gwałtu? - spytała z goryczą. Piers zacisnął wargi. - Panno Thorn, nie jestem aż takim męskim szowinistą, za jakiego mnie uważasz. A w tym przypadku chciałbym zapewnić, że mój klient nie popełnił czynu, o jaki był oskarżony. - Skąd wiesz? - spytała z wyrzutem. - Skąd czerpiesz pewność, że twoja rzekomo nieomylna intuicja tym razem cię nie zawiodła? Zauważyła, że po jej ostatniej odzywce zacisnął zęby, a potem wziął głęboki oddech i zdała sobie

88

DROGA DO KARIERY

sprawę, iż podobnie jak ona, nie zapomniał o swoich podejrzeniach. - Czerpię ją z faktu, że nie dalej jak dziesięć minut temu dziewczyna się załamała i wyznała rodzicom w pokoju sędziego, że ojcem dziecka jest jej szkolny kolega. Rodzice nie mieli pojęcia o wy­ czynach córki, więc kiedy zaszła w ciążę, bała się powiedzieć im prawdę. Zamiast tego wymyśliła ba­ jeczkę o rzekomym gwałcie dokonanym przez moje­ go klienta. Selina kompletnie zbaraniała. Nie wiedziała, co powiedzieć. Była zbulwersowana własną naiwnością i łatwowiernością, wskutek których wierzyła bez zastrzeżeń każdemu słowu rzekomo skrzywdzonej dziewczyny. - No i które z nas wyszło na seksualnego szowini­ stę? - najspokojniej w świecie zauważył Piers, od­ wracając się na pięcie i odchodząc w swoją stronę. - Przepraszam za to wszystko - rzekła do sir Geralda, robiąc skruszoną minę. - Nie musisz przepraszać - zapewnił ją łagodnie. - Sprawy o gwałt są z reguły niezmiernie trudne. Tym razem Piers oparł się na przeczuciu, które go nie zawiodło. To właśnie miałem na myśli, mówiąc, że jest znakomitym obrońcą. - Ale przypuśćmy, że w tej samej sprawie miałby bronić dziewczyny - odezwała się po namyśle Seli­ na. - Czy wtedy starałby się ukryć prawdę? - Nie jestem Piersem i nie mogę mówić za niego,

Penny Jordan

89

ale przypuszczam, że poszedłby na ugodę z sądem, oczywiście gdyby sprawy zaszły tak daleko. Każ­ demu adwokatowi wolno nie przyjąć sprawy, i Piers niejednokrotnie z tego prawa korzystał. - Sir Gerald popatrzył na Selenę z dobrotliwym uśmiechem. - Za­ uważyłem, że między tobą i Piersem dochodzi nie­ kiedy do napięć, ale wiedz, że pod jego szorstkim sposobem bycia kryje się nieoczekiwanie uczuciowa natura. Proszę go zbyt surowo nie osądzać. Życie obchodziło się z nim niezbyt łagodnie. Jako dziecko ciężko przeżył utratę ukochanego ojca, a później... - Sir Gerald urwał, aby przywitać się z przechodzą­ cym kolegą, i nie podjął niedokończonego wątku. Ciekawe, co miał mi powiedzieć, zastanawiała się wieczorem Selina, szykując się do pójścia spać. Piers miał trzydzieści trzy lata i z tego, co słyszała, nie był związany z żadną kobietą. Jego matka wspo­ mniała, że bardzo by chciała, aby syn wreszcie się ożenił. A ponieważ był tak zabójczo pociągający, jego kawalerski stan musiał wynikać z własnego wyboru. Ale dlaczego? Był człowiekiem o złożonej, niepodatnej na emo­ cje naturze, który z jakiegoś jemu tylko znanego powodu uprzedził się do kobiet. W dodatku uprze­ dzenie to przybrało wobec niej szczególnie ostrą postać. Nie lubił jej i nie miał do niej zaufania. Ale zarazem czuł do niej fizyczny pociąg. Selina w nag­ łym olśnieniu zrozumiała, po co jej o tym powiedział. Chciał zrzucić na nią obowiązek kontrolowania tego

90

DROGA DO KARIERY

uczucia. A skoro tak, to jej zgoda na fizyczne zbliżenie z nim równałaby się przyjęciu jego warun­ ków. Cokolwiek miałoby z tego wyniknąć, byłoby jedynie wyzutym z wszelkich uczuć zaspokojeniem pożądania. Selina zadrżała, zdając sobie sprawę z własnej bezbronności i bezradności. Nie mogła się dłużej oszukiwać. Wprawdzie Piers doprowadzał ją chwila­ mi do wściekłości, która przybierała postać żywioło­ wej nienawiści, lecz owa rzekoma nienawiść była niczym innym, jak odwrotną stroną gwałtownego uczucia miłości. Ale jak ona mogła się w nim zakochać? Spróbo­ wała logicznie ocenić swoje uczucia. Co mogło ją w Piersie tak bardzo pociągać, skoro prawie go nie znała i nic o nim nie wiedziała? Był niewątpliwie bardzo atrakcyjny, ale czuła, że chodzi o coś więcej niż o fizyczny wygląd. Więc o co? Jego charakter czy osobowość? Czy to znaczy, że jest masochistką mającą nieodparte upodobanie do brutalnych męż­ czyzn, pragnących zadać jej ból? Tak czy inaczej, jej uczucie do niego nie ma przyszłości. Po tej smutnej konstatacji zerwała się na równe nogi i jęła krążyć niespokojnie po pokoju. Nawet przyjmując nader mało prawdopodobną hipotezę, że namiętność skłoni Piersa do poniechania żywionych wobec niej podejrzeń, w jaki sposób ma mu powiedzieć, kim jest? Nie miała wątpliwości, iż dowiedziawszy się prawdy, Piers zerwie z nią wszel-

Penny Jordan

91

kie stosunki. Selina obronnym gestem splotła ramio­ na. Powinna zdusić w sobie tę złą miłość w zarodku; zdławić ją, nim się rozpanoszy i ostatecznie odbierze wolę oporu. Latami przysięgała sobie, że nie stanie się nigdy niewolnicą miłości, i oto teraz odrzuca wszystko, czego uczyła się z mozołem przez całe życie. I dla kogo? Dla mężczyzny, który nigdy nie okaże jej sympatii, a już na pewno nie odwzajemni jej uczuć. W miarę zbliżania się wakacyjnej przerwy Selina odczuwała narastający niepokój. Nie tylko z powodu Piersa. Podczas letnich miesięcy sir Gerald miał zwyczaj pracować w swoim domu na wsi. Wiedziała o tym od początku, ale dotąd nie widziała w tym problemu. Teraz jednak nie była tego pewna. Poznała już wprawdzie i polubiła jedną z jego córek, ale jak będzie się czuła, będąc zmuszoną do bezpośrednich kontaktów z jego żoną? Chyba jak oszustka wdziera­ jąca się podstępem do prawowitej rodziny ojca. Zdążyła się już oswoić z bliską obecnością ojca w kancelarii, ale co będzie przeżywała, widując go w gronie rodziny, okazującego pozostałym dzieciom miłość, której ona była pozbawiona? Czy będzie im zazdrościła? Czuła żal i rozgoryczenie? Poznawszy bliżej ojca, była zaskoczona tym, że nie czuje do niego urazy. Ujmował ją bystrością umysłu i życz­ liwym stosunkiem do ludzi. Mieli zbliżone poczucie humoru, a zasady mo­ ralne, którymi się kierował, były tak bliskie jej

92

DROGA DO KARIERY

własnym, iż Selina zaczęła przypuszczać, że nie­ szczęsna przygoda z jej matką w nim również pozo­ stawiła głębokie ślady. Ogarniało ją niekiedy gorące pragnienie porozmawiania z nim o przeszłości i do­ wiedzenia się, czy czasem o niej myśli. Zawsze jednak potrafiła w porę się opamiętać. Wolała nie otwierać puszki Pandory i nie narażać się na niewia­ dome konsekwencje. - Nie powiem, żebym z przykrością myślał o wa­ kacyjnej przerwie - wyznał jej którejś środy po południu. - Zaczynam wierzyć Mary, kiedy mi mó­ wi, że nie jestem już tak młody jak dawniej. Selina zauważyła pogłębiające się zmarszczki wo­ kół jego oczu, a teraz jeszcze bardziej zmartwił ją fakt, iż sam przyznaje się do zmęczenia. Normalnie sir Gerald nie przyjmował sugestii, że za dużo pracuje. Ponadto ostatnimi czasy masował sobie niekiedy lewe ramię, co nasunęło jej straszną myśl o możliwości ataku serca. - Ma pan dzisiaj wolne popołudnie - przypo­ mniała mu. - Czemu z tego nie skorzystać i nie spędzić paru godzin poza kancelarią? - Hm... Może to niezła myśl. Mógłbym zabrać akta sprawy Eastona i przestudiować je u siebie. Tak chyba zrobię. Łatwiej się nad nimi skoncentruję niż tutaj, w kancelarii. W ciągu tygodnia sir Gerald nocował w służ­ bowym mieszkaniu w St Johns Wood, gdzie za­ zwyczaj towarzyszyła mu żona. Selina wiedziała

Penny Jordan

93

jednak, że po ostatnim weekendzie nie wróciła z mężem do Londynu, tylko została w Dorset, aby przygotować dom przed letnim najazdem wnu­ ków. Po wyjściu sir Geralda zabrała się do własnych zajęć, próbując nie myśleć o Piersie, który wyjechał na kilka dni, ale miał się nazajutrz znowu pojawić w kancelarii. Bliska perspektywa spotkania z mło­ dym prawnikiem przyprawiała ją o przykry ucisk w żołądku. Było około wpół do szóstej, Selina właśnie szyko­ wała się do wyjścia, gdy zadzwonił telefon. Podniósł­ szy słuchawkę, zdziwiła się, słysząc głos sir Geralda. - Mam do ciebie wielką prośbę, Selino. Właśnie się przekonałem, że zapomniałem zabrać z biura paru dokumentów, o których muszę jeszcze dziś poroz­ mawiać z Piersem. Ma do mnie wpaść późnym wieczorem, więc byłbym niezmiernie wdzięczny, gdybyś mi je podrzuciła. Ale nie ma pośpiechu, jeśli ci wygodniej, najpierw pójdź do domu coś przekąsić. Piers zjawi się u mnie najwcześniej około dziesiątej. Przed odłożeniem słuchawki sir Gerald wyjaśnił, o jakie papiery chodzi i gdzie się znajdują. Selina bez trudu odnalazła wskazane dokumenty, włożyła je do koperty, po czym skończyła porządkować swoje biurko. Z powodu nawału pracy nie miała dzisiaj czasu wyjść na lunch, toteż perspektywa jazdy do St Johns Wood o pustym żołądku nie bardzo jej się

94

DROGA DO KARIERY

uśmiechała. Postanowiła zjeść najpierw kolację w domu, a potem pojechać do sir Geralda taksówką. Mimo że był dopiero maj, w Londynie panowała od paru dni niemal letnia pogoda, a w jej małym mieszkanku zrobiło się duszno i gorąco. Upał odebrał jej apetyt, niemniej zmusiła się do przyrządzenia sa­ łaty, a potem wzięła prysznic. Selina przywiązywała dużą wagę do rozsądnej i zrównoważonej diety. Zdawała sobie sprawę, że życie w pojedynkę stwarza pokusę nieustannego podjadania, więc choć nie miała kłopotów z nad­ wagą, bardzo pilnowała, aby właściwie się odżywiać. Prysznic dobrze jej zrobił, ochłodził i pomógł się zrelaksować. Niemniej denerwowała się trochę przed wizytą w mieszkaniu ojca. Selina miała naturalnie falujące włosy, z których układaniem nie było kłopotu, zwłaszcza gdy były dobrze ostrzyżone. Do pracy zwykle upinała je na karku, ale tym razem, dla oszczędności czasu, roz­ puściła je na ramiona. Poprawiła też makijaż, uzupeł­ niając cienie na powiekach i pociągając wargi jasnoróżową szminką. Na użytek służbowy ubierała się zawsze w spo­ kojne kostiumy, teraz jednak pod wpływem impulsu włożyła dżinsy i bawełnianą koszulkę, po czym stanęła przed lustrem i z lekkim grymasem zlust­ rowała swe odbicie. Ostatnio straciła na wadze, toteż w przylegających do bioder dżinsach wyglądała bez­ bronnie i krucho.

Penny Jordan

95

Taksówka przyjechała punktualnie. Selina podała kierowcy adres i opadła na tylne siedzenie. Londyńskie mieszkanie sir Geralda mieściło się w złożonej z pięciu apartamentów, świetnie utrzyma­ nej wiktoriańskiej kamienicy, którą otaczał imponu­ jący dziedziniec. Stwierdziwszy z niejakim zdziwie­ niem, że w budynku nie ma żadnej ochrony, weszła do eleganckiego holu, odszukała na tablicy pięknie wykaligrafowane nazwisko sir Geralda, po czym ruszyła w kierunku windy. Ale ponieważ jego miesz­ kanie znajdowało się na pierwszym piętrze, zmieniła zdanie i postanowiła skorzystać z ozdobnie rzeź­ bionej klatki schodowej. Wchodząc na górę, z przyje­ mnością przesuwała dłonią po idealnie gładkiej, drewnianej poręczy. Selina była zawsze niezwykle wrażliwa na urodę otoczenia i dlatego, między in­ nymi, czuła się w dzieciństwie tak bardzo nieszczęś­ liwa. Mniej wrażliwe dziecko lepiej by pewnie znosi­ ło warunki, w jakich przyszło jej dorastać. Dotarłszy na pierwsze piętro, rozejrzała się z uznaniem po niewielkim, kwadratowym podeście. Na suficie zachowały się wiktoriańskie stiuki w kształcie delikatnych pędów i liści winorośli, pociągnięte złotem i bladą zielenią, ładnie harmoni­ zujące z łagodnymi barwami przykrywającego pod­ łogę dywanu. Ten ostatni, choć pewnie nie pochodził z Aubusson, też był bardzo piękny, toteż Selina nie mogła się powstrzymać od pochylenia się i pogłas­ kania jedwabistej materii.

96

DROGA DO KARIERY

Po chwili wyprostowała się, nacisnęła dzwonek i czekała. Drzwi otworzyły się niemal natychmiast, a ona szybko przekroczyła próg, uśmiechając się w oczekiwaniu ujrzenia sir Geralda. Jednak kiedy drzwi się za nią zatrzasnęły, uśmiech zamarł nagle na jej twarzy. Zbita z tropu widokiem Piersa w miejscu, gdzie spodziewała się ujrzeć ojca, nie umiała ukryć przykrego zaskoczenia. Zorientowała się jednocześnie, że Piers jest nie mniej od niej zaskoczony-zaskoczony i zirytowany. Zauważyła ponadto, iż jest bez marynarki, w samej koszuli rozpiętej pod szyją, i ma potargane włosy, jakby przed chwilą przeczesał jej nerwowo palcami. Emanujące z każdego jego ruchu napięcie upodob­ niało go do czającej się pantery. - Sir Gerald spodziewa się mnie - powiedziała trochę niepewnym głosem, zatrzymując się w holu. Piers otworzył tymczasem drzwi do pokoju. - Co ty powiesz! - rzekł ostrym, pełnym pretensji tonem. - Proszę wejść! - zakomenderował. - To, co mam ci do powiedzenia, nie nadaje się dla obcych uszu. Zbyt przestraszona wrogim zachowaniem Piersa, by z nim dyskutować, weszła potulnie do elegancko urządzonego saloniku, w którym, jak się okazało, nie było nikogo oprócz ich dwojga. Zdziwiona i zaniepo­ kojona, stanęła na środku pokoju, po czym, obróciw­ szy się na pięcie, znalazła się oko w oko z Piersem. Widocznie szedł tuż za nią. Byli tak blisko siebie, że

Penny Jordan

97

Selina dostrzegła rozchodzące się wokół jego oczu drobne zmarszczki i głębokie fałdy na czole. Piers wpatrywał się w nią ze zmarszczonymi brwiami, wprawiając ją w coraz większe zmieszanie. - Gdzie jest mój... gdzie jest sir Gerald? - wyma­ mrotała przez zaciśnięte gardło. Zapadło długie, pełne napięcia milczenie. Piers przez cały czas mierzył ją pełnym złości, oskarżycielskim wzrokiem. - Mój wuj, panno Thorn - odrzekł wreszcie - mój wuj został właśnie odwieziony do szpitala.

ROZDZIAŁ PIĄTY - Do szpitala? - Selina wytrzeszczyła oczy, zbyt wstrząśnięta tym, co usłyszała, aby ukrywać swe emocje. Spojrzał na nią twardym wzrokiem. - Jestem wzruszony twoją szczerą troską - rzu­ cił pełnym sarkazmu tonem. - Ale wybacz mi, jeśli powiem, że twoje zatroskanie wydaje mi się mocno podejrzane. Popatrz no na siebie - rozka­ zał, chwytając ją za rękę i popychając z powrotem w kierunku holu, gdzie wisiało na ścianie duże lustro. Ujrzawszy swe odbicie, Selina z trudem rozpo­ znała siebie w spoglądającej na nią z lustra bladej,

Penny Jordan

99

wystraszonej kobiecie. Szumiało jej w głowie, ledwo trzymała się na nogach, a zarazem zdawała sobie mgliście sprawę, że jej nazbyt emocjonalna reakcja musi się wydawać podejrzana trzymającemu ją za rękę mężczyźnie. Co ma zrobić? Jak ma mu powiedzieć, że zawład­ nęły nią nagle tłumione od lat emocje i jedyne, co w tej chwili czuje, to strach przed utratą niedawno odnalezionego ojca? - No, słucham! - Ostre słowa jak nóż przewier­ cały jej świadomość. Selina popatrzyła na swego prześladowcę udręczonym wzrokiem. - Nie masz mi nic do powiedzenia? Wzdrygnęła się, odwracając twarz. Kiedy znów szarpnął ją za rękę, poruszyła się sztywno, jak bez­ wolna, szmaciana lalka. - Zdajesz sobie sprawę, że gdybyś przyszła pół godziny wcześniej, zastałabyś tutaj żonę sir Geralda? Jak by się poczuła, gdyby zobaczyła twoją wiele mówiącą reakcję, której byłem przed chwilą świad­ kiem? Przyznaj się natychmiast, czy masz z nim romans! Selina zdążyła na tyle oprzytomnieć, by w pełni zrozumieć ostatnie słowa. Popatrzyła na Piersa ze zdumieniem. Ach, więc on naprawdę tak myśli? Wiedziała, że Piers podejrzewa ją, iż przyszła praco­ wać w kancelarii w jakimś ukrytym celu, nie przypu­ szczała jednak, że nadal przypisuje jej coś tak absur­ dalnego.

100

DROGA DO KARIERY

- Czekam na odpowiedź -ponownie odezwał się Piers, kolejny raz szarpiąc Selinę za ramię. Jej strach i ból nagle zamieniły się w gniew. Jak to możliwe, żeby Piers był aż tak zaślepiony? Za kogo ją uważa? Za jakąś nędznicę gotową wdać się w romans z żonatym mężczyzną na tyle sta­ rym, że mógłby być jej ojcem? Ogarniało ją co­ raz silniejsze zdenerwowanie, zagrażające utratą samokontroli. - No więc? - Najlepiej zapytaj sir Geralda. Nie zamierzała rzucać mu wyzwania, ale słowa te niejako same wyrwały się jej z ust. Wytrzymała zimne spojrzenie oczu Piersa, w których złość ustąpi­ ła nagle miejsca goryczy, a ta w chwilę później zmieniła się w coś zupełnie innego. Selina próbowała ze wszystkich sił wytrzymać władczy wzrok, którym Piers starał się ją sobie podporządkować, ale znów poczuła się dziwnie. Pokój zawirował jej przed oczami, usłyszała jeszcze zduszone przekleństwo, poczuła palce zaciskające się na jej ramionach, a po­ tem zapadła ciemność. Kiedy odzyskała przytomność, leżała na obitej kretonem sofie, a obok stał Piers i przypatrywał się jej ze zmarszczonym czołem. - Masz, wypij to! - polecił, podając jej szklankę wypełnioną do połowy bursztynowym płynem. Selina automatycznie wychyliła szklankę, krzy-

Penny Jordan

101

wiąc się, gdy poczuła w gardle i żołądku czysty alkohol. Oddawszy szklankę Piersowi, postanowiła wstać z kanapy. - Ani mi się waż! Musisz najpierw dojść do siebie. - Dziwię się, że nie wyrzuciłeś mnie po prostu na korytarz - powiedziała z goryczą. - Nie boisz się, że obecność mojej odrażającej osoby skazi atmosferę tego przybytku? Piers wzruszył ramionami, ona zaś wyobraziła sobie rysujące się pod cienkim jedwabiem koszuli muskularne ramiona i ku swemu zdumieniu poczuła ochotę, by wyciągnąć rękę i dotknąć go. Zapragnęła poczuć pod palcami ciepło jego ciała i rozpalić je ogniem własnej namiętności, zapragnęła jego poca­ łunków i pieszczot. - Po co tu przyszłaś? Brutalne pytanie przywołało ją do rzeczywistości. Podniosła głowę i chłodno popatrzyła mu w oczy. - Sir Gerald zadzwonił do mnie, zanim wyszłam z pracy, prosząc, żebym przywiozła mu do domu pewne dokumenty. Ale zaznaczył, że nie ma pośpie­ chu, wystarczy, jeśli dostanie je wieczorem. Doradził mi, żebym poszła najpierw do domu i coś zjadła. Jak widzisz, nie była to żadna potajemna randka, jeśli taki pomysł urodził się w twojej wybujałej wyobraźni. Z pewną satysfakcją zauważyła lekki rumieniec, który pokrył policzki Piersa. Ale w oczach nadal miał zawziętość.

102

DROGA DO KARIERY

- Wuj powinien mieć wystarczająco dużo rozu­ mu, żeby nie wdawać się w awantury z osobą twojego pokroju. Raz już przechodził koszmar potajemnego romansu, który o mało nie złamał mu kariery i nie doprowadził do rozbicia rodziny. Chociaż z drugiej strony, trudno mu się dziwić - dodał całkiem innym tonem, zanim Selina zdążyła cokolwiek powiedzieć na swoją obronę. Pluła sobie teraz w brodę, że zamiast od razu zaprzeczyć oskarżeniu, odesłała Piersa po informa­ cje do sir Geralda. Głupio zrobiła. I po co? Żeby wzbudzić jego zazdrość? Tym razem to ona dała się ponieść wyobraźni. Bo jakkolwiek ją samą to zdzi­ wiło, wcale nie zrobiło jej przyjemności, kiedy Piers przyznał, iż rozumie, dlaczego wuj mógł mieć na nią chętkę. Słowa Piersa sugerowały bowiem, że to ona była inicjatorką rzekomo potajemnego spot­ kania. - Doprawdy? - odparła, starając się nadać swemu głosowi neutralne brzmienie. - Ale w przeciwieńst­ wie do sir Geralda ty chyba potrafisz się oprzeć pokusom. Chyba się nie mylę? Nie zdawała sobie sprawy, jak prowokacyjnie musiała zabrzmieć jej nieopatrzna uwaga, dopóki nie zobaczyła, że jego twarz ciemnieje i zmienia się niemal nie do poznania. Wyrzuciwszy z siebie ciche przekleństwo, Piers pochylił się gwałtownie i, przy­ gwoździwszy ją obu rękami do kanapy, przywarł ustami do jej ust.

Penny Jordan

103

Wiedziała, że powinna zachować spokój, lecz namiętność zwyciężyła nad rozsądkiem. Jej usta same podały się pocałunkom, a ręce oplotły jego szyję. Piers odpowiedział na to pomrukiem zadowo­ lenia, co jeszcze bardziej ją rozogniło i sprawiło, że poddała się pieszczocie jego rąk. Dopiero gdy przywarł do niej i zdała sobie w pełni sprawę z jego podniecenia, Selina odro­ binę oprzytomniała. Tak intymny kontakt z mę­ skim ciałem, będący dla niej zupełną nowością, trochę ją przestraszył i pomógł wrócić do rzeczy­ wistości. Zaczęła się wyrywać, ale Piers był sil­ niejszy. Przewróciwszy Selinę na bok, przygwoź­ dził ją do oparcia kanapy. Nie było przed nim ucieczki. - Przestań się bronić -burknął nieswoim głosem, niewyraźnie wymawiając słowa. Selina przypomniała sobie, że Piers ma za sobą lot ze Stanów i musi być wyczerpany długą podróżą. Najpierw nie było tego po nim widać, lecz wiedziała, że zmęczenie i brak snu mogą wywoływać u człowie­ ka dziwne objawy, osłabiając jego zdolność kont­ rolowania swoich zachowań. Ale chociaż upominała się w duchu, by fizycznego pożądania nie mylić z miłością, nie była w stanie oprzeć się nieznanym dotąd rozkoszom. - Chcę cię - szepnął, wsuwając rękę pod jej bluzkę, która w trakcie szamotaniny podwinęła się do góry.

104

DROGA DO KARIERY

Selina zadrżała na całym ciele. Sytuacja szybko zmierzała do punktu, skąd nie będzie już odwrotu. Co się stanie, jeżeli pozwoli, żeby to się stało? Jak Piers będzie się potem zachowywał? Na pewno znienawidzi ją i siebie. Siebie za to, że straciwszy panowanie, uległ swym pragnieniom, a ją za to, że była świadkiem jego słabości. Musi go powstrzy­ mać. Znowu zaczęła się wyrywać, ale on tym moc­ niej do niej przywarł, usiłując jedną ręką rozpiąć jej spodnie. - Nie broń się! - wyszeptał niemal z czułością, chociaż z jego oczu wyzierało gorączkowe prag­ nienie osiągnięcia celu. Patrząc na owładniętego nieopanowaną namięt­ nością, potarganego i zmienionego nie do poznania Piersa, Selina czuła narastające wzruszenie. Jego pocałunki i pieszczoty, początkowo niemal brutalne, stawały coraz łagodniejsze i bardziej wyszukane. Bezwiednie wyciągnęła ręce, pragnąc dotknąć jego ciała, a gdy począł wodzić palcem po jej piersi, wygięła się w łuk i gorączkowo rozgarnęła poły jego rozpiętej koszuli, by poczuć pod palcami jego tors. Piers zerwał z siebie koszulę, a następnie rozpiął jej stanik. To szaleństwo, przemknęło Selinie przez głowę. Musisz to przerwać. Zanim jednak zdążyła cokol­ wiek zrobić, Piers wtulił twarz w jej piersi, a ona, zamiast go odepchnąć, z westchnieniem rozkoszy zanurzyła palce w jego włosach.

Penny Jordan

105

W miarę jak pieścił ją i całował, roztapiała się jej wola oporu. Niech się dzieje, co chce, myślała, byle to trwało. Niczego już nie pragnęła prócz tego, by spełniło się to, czego jej ciało tak straszliwie prag­ nęło. Nie ma siły bronić się dłużej. Odda mu się, bez względu na to, co miałoby potem nastąpić. Wydała z siebie cichy okrzyk protestu, kiedy Piers nagle się wyprostował, i dopiero po chwili do jej świadomości dotarł dźwięk telefonu. Pozo­ stawiona sama sobie, Selina nagle oprzytomniała i ogarnęło ją przerażenie. Go ona wyprawia? Co by było, gdyby naprawdę mu się oddała? A gdyby zaszła w ciążę? Na tę myśl poczuła, jakby została oblana kubłem zimnej wody. Szybko zaczęła się ubierać. Rozmowa przez telefon musiała w podobny spo­ sób podziałać na Piersa, bo kiedy podszedł znów do kanapy, na jego twarzy malował się wyraz chłodnego cynizmu. - No to teraz wszystko jasne - oświadczył zimno. - Nie ma nic równie zdradliwego jak pożądanie, prawda? Ale ja przynajmniej nie muszę mieć po­ czucia winy, że kogoś zdradzam. - Jeśli masz na myśli swojego wuja, to bardzo się mylisz - odparła, nie próbując nawet ukryć zdener­ wowania. Jak on może mówić tak spokojnie po tym, co się przed chwilą działo? Widocznie mężczyźni podchodzą do seksu zupełnie inaczej niż kobiety.

106

DROGA DO KARIERY

Zaskoczyło ją jednak, iż Piers z taką obojętnością przyznaje się do tego, że ona go pociąga. - Ty oczywiście masz w głowie wszystko, tylko nie jego - zauważył sarkastycznie Piers. - Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, że nawet nie zapytałaś, co mu się stało i dlaczego jest w szpitalu? - A kiedy twoim zdaniem miałam to zrobić? - oburzyła się Selina, głęboko dotknięta. - Dziwię się doprawdy, że po tym wszystkim potrafisz do mnie mówić takim obojętnym tonem. Można by pomyśleć, że... wcale ci się nie podobam. - Że co? Że mi się nie podobasz? - Piers parsknął śmiechem. - Co za godna podziwu skromność! Podobanie się nie jest tutaj właściwym słowem, powiedziałbym raczej, że budzisz we mnie nieodpar­ te fizyczne pożądanie. Selina poczuła się urażona tym pedantycznie rze­ czowym wyjaśnieniem. - Ale twój racjonalny prawniczy umysł na pewno wkrótce upora się z tym problemem. - Rozkładając go na czynniki pierwsze? - skoń­ czył za nią chłodno. - Oczywiście, moja droga. Już dawno to zrobiłem i postanowiłem omijać cię szero­ kim łukiem. Dzisiaj wyjątkowo zmyliłaś moją czuj­ ność, bo zmiana czasu zwykle osłabia ludzką wolę. Jestem zanadto przywiązany do wuja, żeby... - Jednym słowem sugerujesz, że to się stało z mojej winy? - Selina z trudem panowała nad swoim głosem.

Penny Jordan

107

- No cóż, nie zauważyłem, żebyś naprawdę stara­ ła się mnie powstrzymać. - Zmierzył jej zaczer­ wienioną twarz surowym spojrzeniem. - A ponadto jestem w dalszym ciągu głęboko przekonany, że nie przypadkiem znalazłaś się w naszej kancelarii. Po­ sługiwanie się seksem dla własnych celów to sztucz­ ka wielu kobiet. Nie, to jest nie do zniesienia. Ale jak ma od­ powiedzieć na jego oskarżenie? Czy powiedzenie prawdy cokolwiek by zmieniło? Nic nie wpłynie na jego uporczywą niechęć i podejrzliwość. A zresztą, do diabła z nim, niech sobie myśli, co chce! Selina z pewnym opóźnieniem odzyskała poczucie godno­ ści i, podniósłszy dumnie głowę, popatrzyła mu chłodno w oczy. - Inaczej mówiąc, siedzę nadal na ławie oskar­ żonych - rzuciła wyzywającym tonem. - Ale niech pan uważa, panie królewski mecenasie, bo nawet pan nie jest nieomylny. - Jak się okazało przed paroma minutami - po­ twierdził ironicznie. - Ale nie wyobrażaj sobie zbyt wiele. Niezależnie od tego, co kręcisz z moim wu­ jem, moje chwilowe zaćmienie więcej się nie po­ wtórzy. Czy to jest jasne? - Jak słońce - przytaknęła Selina, zastanawiając się rozpaczliwie, jak długo jeszcze utrzyma nerwy na wodzy. Była na skraju histerii. Po tym, jak dowiedziała się, że ojciec jest chory, teraz to... Ach, ojciec!

108

DROGA DO KARIERY

Ogarnęło ją poczucie winy, gdy uświadomiła sobie, że nie wie jeszcze, co mu się stało. - Jak się ma sir Gerald? - zaczęła poważnie. - Dlaczego... co mu się stało? - Wreszcie zdecydowałaś się zapytać - skomen­ tował Piers z pogardą w głosie. - Kiedy przyszedłem, poskarżył się na ból w klatce piersiowej. Lekarz ostrzegał go od roku o groźbie zawału i radził zwolnić tempo pracy. Stąd powstał pomysł zatrud­ nienia asystentki. Wiedząc, co mu grozi, przekona­ łem wuja, żeby wezwał lekarza, który na wszelki wypadek skierował go natychmiast na badania. Wła­ śnie dzwonili, żeby powiedzieć, że nie ma w tej chwili zagrożenia, niemniej musi jeszcze zostać w szpitalu. - Uśmiechając się ironicznie, sięgnął po koszulę i zaczął się ubierać. Co za zimny zwierz z tego Piersa, pomyślała Selina. Miał w sobie, ukrytą pod zewnętrzną warstwą dobrego wychowania, jakąś pierwotną, nieposkro­ mioną dzikość, którą instynktownie wyczuwała, i która ją wbrew rozsądkowi pociągała. - Muszę już iść - powiedziała smętnie. - Mam nadzieję, że sir Gerald szybko wróci do zdrowia. - Grzecznościowa formułka była wszystkim, na co mogła sobie pozwolić. - Przekażę twoje życzenia rodzinie - odparł chło­ dno. Miała ochotę wykrzyknąć: Nie wykluczaj mnie, to jest także mój ojciec! Niestety, nie miała do tego

Penny Jordan

109

prawa, bo odebrała je jej własna matka, przyjmując pieniądze za wyrzeczenie się ojcostwa. Zacisnąwszy wargi, by nie wybuchnąć płaczem, Selina skierowała się ku drzwiom. Dopiero znalazłszy się we własnym mieszkaniu, zdała sobie w pełni sprawę z możliwych konsekwen­ cji choroby sir Geralda. Jeżeli zostanie w szpitalu, Piers będzie miał wszelkie powody, by wymówić jej pracę. Po co człowiekowi, który nie może pracować, asystentka? Piers najpewniej przejmie jego sprawy, a ona stanie się zbyteczna. W sobotę obudziła się wczesnym rankiem nie­ spokojna i zdenerwowana. Pragnęła dowiedzieć się o stan zdrowia ojca, ale nie miała odwagi. Mogłaby zadzwonić do Dulcie Gresham, która na pewno nie zrozumiałaby opacznie jej troski, lecz poczucie przy­ zwoitości nie pozwalało jej zrobić tego za plecami Piersa. Niepokój nie opuszczał jej przez cały dzień. Wre­ szcie po południu postanowiła wybrać się na spacer po Hamstead Heath. Wróciła o zmroku i od razu spostrzegła zaparkowany przed domem znajomy sa­ mochód. Serce mimo woli mocno jej zabiło. Piers chce się z nią zobaczyć! Rzeczywistość natychmiast rozwiała jej dobry nastrój. Namiętny kochanek, jakim był wczoraj przez kilka minut, przeistoczył się z powrotem w surowego oskarżyciela. - To tak wygląda twoja rzekoma troska o mojego

HO

DROGA DO KARIERY

wuja? - rzucił ostro, kiedy podeszła bliżej. - Gdzie się podziewałaś? Pewnie u kolejnego bogatego ko­ chanka. Policzki Seliny zabarwił rumieniec gniewu, jed­ nak słowa protestu zamarły jej na ustach, kiedy zdała sobie sprawę z nieprzejednanej złości, która kazała mu rzucać jej tak niesprawiedliwe oskarżenia. Piers miał być obdarzony intuicyjną umiejętnością odróż­ niania prawdy od kłamstwa, a tymczasem... Może gdyby poznał prawdę, gdyby zrozumiał... - Pewnie uspokoi cię wiadomość, że wujowi nie grozi zawał, w każdym razie w tej chwili. - O tak, bardzo mnie uspokoiłeś - wybąkała, odwracając głowę, by nie zobaczył w jej oczach łez wzruszenia. Nigdy nie przypuszczała, że ojciec sta­ nie się dla niej tak ważny. - Dziękuję, że przyjechałeś mi to powiedzieć. - Matka uważała, że będziesz się niepokoić. - Ach, więc to matka go przysłała, nie przyjechał z własnej chęci, pomyślała z żalem Selina. - Oczywi­ ście o powrocie do pracy w kancelarii nie może być mowy. Dokuczanie jej sprawiało mu wyraźną przyjem­ ność. - A ty, oczywiście, najchętniej byś mnie zwolnił. - Oczywiście - przytaknął ze złośliwą satysfak­ cją. - Niestety wuj dziwnie się troszczy o twoją przyszłość. Ciekawe, dlaczego? - Zawarty w sło­ wach Piersa cynizm i wzgarda kolejny raz dotknęły

Penny Jordan

111

ją do żywego, ale uznała, że nie ma sensu wszczy­ nać kłótni. - Powiedz mi, czy kochając się z nim, zachowujesz się równie namiętnie, jak wczoraj ze mną? - Nie jestem jego kochanką - powiedziała łamią­ cym się głosem. - Doprawdy? To dlaczego on chce cię koniecznie zabrać ze sobą do Dorset? - Nie mógł nie zauważyć wyrazu zdumienia na jej twarzy. - Ja, oczywiście, byłem temu przeciwny, ale musiałem się zgodzić, ponieważ kardiolog stanowczo nie pozwolił go denerwować. Co więcej, musiałem nawet obiecać, że zawiozę cię do Dorset. Podobno bezczynność może powodować nie mniejszy stres niż nadmiar pracy, i dlatego doktor pozwolił wujowi nadal pracować, pod warunkiem, że zwolni tempo i będzie pracował wyłącznie w domu. A to, według wuja, nie jest możliwe bez twojej cennej asysty. Ale ostrzegam - dodał groźnie. - Jeśli posuniesz się za daleko, wylecisz z pracy, aż będzie się kurzyło. Zrozumia­ łaś? Selina chętnie rzuciłaby mu w twarz, iż ma wyjazd do Dorset w nosie. Cóż, kiedy wiedziała, że nie może tego zrobić. Zbyt miła była dla niej wiadomość, że ojciec chce ją przy sobie zatrzymać, choćby w chara­ kterze ciężko pracującej asystentki. Ona też za nic by się teraz z własnej woli z nim nie rozstała. Pragnęła poznawać go coraz lepiej, odrabiać stracony czas, zdobywać jego sympatię i uznanie. Uśmiechnęła się

112

DROGA DO KARIERY

lekko na tę myśl. W końcu niewiele się zmieniła od dziewczęcych czasów; nadal łaknie ojcowskiej miło­ ści i aprobaty. - Na jakie okazje posługujesz się tym uśmiesz­ kiem? - spytał zaczepnie Piers, choć zarazem w jego głosie był dziwny odcień żalu, który sprawił, że Selinie mocniej zabiło serce. Jakkolwiek stara się trzymać pożądanie w karbach, to jednak nie potrafi go całkiem opanować. Ona jednak nie mogła się tym zadowolić. Nie może oddać serca człowiekowi, który ulega namiętności tylko wtedy, gdy pod wpływem gniewu straci nad sobą panowanie, a potem cynicznie stwier­ dza, że była to z jego strony godna pożałowania słabość. - Kiedy mam pojechać do Dorset? - zapytała chłodno, chociaż w jej oczach nadal płonęły iskry gniewu. - Z końcem przyszłego tygodnia - odparł szybko, choć było widać, że musi się opanowywać, by móc rzeczowo rozmawiać. - Zdążysz przez ten czas przygotować materiały. Dostaniesz ode mnie listę spraw, nad którymi sir Gerald będzie pracował. - Ty też przyjedziesz do Dorset? Usta Piersa wykrzywił wilczy uśmiech. - Czemu pytasz? A jeśli tak, jaką wyznaczysz mi rolę: twojego strażnika czy może kochanka? - Ani jednego, ani drugiego - odpowiedziała niepewnie.

Penny Jordan

113

- Kłamczucha! -mruknął, a Selina zaczerwieniła się po uszy. - Owszem, dołączę do rodziny, ale dopiero za dwa tygodnie, i zostanę w Dorset do końca wakacji. Więc nie wyobrażaj sobie, że coś się przede mną ukryje, pamiętaj! Kto wie — dodał cicho - może nawet uda mi się rozgryźć tę twoją starannie ukrywa­ ną tajemnicę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kiedy po skończonym weekendzie Selina przy­ szła do kancelarii, wszyscy wiedzieli już o chorobie sir Geralda. - Podejrzewałam, że może to nastąpić. Sir Gerald źle ostatnio wyglądał - skomentowała jego sekretar­ ka Sue. - Zastanawiam się, co teraz będzie. Selina nie chciała zajmować się plotkami, więc tylko wzruszyła ramionami. Clive Marshall, począt­ kujący obrońca, który najczęściej chodził z sir Geraldem do sądu, zadał jej to samo pytanie, ale Selma i tym razem zachowała dyskrecję. - Na pewno Piers przejmie kierowanie kancelarią - ciągnął Clive. - Można się było tego spodziewać,

Penny Jordan

115

odkąd sir Gerald zaczął podupadać na zdrowiu. Piers jest jego naturalnym następcą, ale nie obędzie się, przynajmniej na początku, bez kwasów wśród star­ szych wiekiem mecenasów. Tylko sir Gerald i Piers Gresham mieli tytuł królewskich prawników, ale Selina wiedziała, że w zespole jest oprócz nich czterech starszych rangą adwokatów w wieku około pięćdziesięciu lat, więc rozumiała obawy Clive'a. - Nie sądzę, żeby mecenas Gresham tym się przejmował - zauważyła zgryźliwie, ale widząc minę Clive'a, natychmiast pożałowała swojej nieopatrznej odzywki. - Nie lubisz go, prawda? Jesteś prawdziwym wyjątkiem. Bo ty pewnie o tym nie wiesz, ale sir Gerald celowo nie zatrudnia w kancelarii kobiet adwokatów, bo boi się, że zamiast pracować, będą się umizgać do Piersa. Zresztą sam Piers wolałby pewnie uniknąć ewentualnych komplikacji. - Ale z was wszystkich męscy szowiniści! - ob­ ruszyła się Selina. Wyobrażają sobie, że każda kobie­ ta musi paść przed nimi na kolana. Wyraz twarzy Clive'a sprawił, że szybko się odwróciła. Parę kroków za nimi stanął Piers. Naj­ wyraźniej słyszał, jeśli nie całą jej rozmowę z Clive'em, to przynajmniej ostatnie słowa. - Nie ma pani co robić, panno Thorn? - zapytał ze zjadliwą uprzejmością. - No cóż, postaramy się temu zaradzić. Przez najbliższy tydzień ja będę wydawał

116

DROGA DO KARIERY

pani polecenia. - Spojrzał na zegarek. - Clive, bądź tak dobry i zawiadom pozostałych partnerów, że o jedenastej chciałbym odbyć z nimi zebranie. Jeśli ktoś nie może być obecny, niech da znać pannie Thorn. - Nie jestem twoją sekretarką - oświadczyła po odejściu Clive'a. - To prawda, ale w kancelarii nie zatrudniamy sekretarek, oczywiście z wyjątkiem Sue. Wystar­ czają nam dyktafony i zespół maszynistek. Chciał­ bym teraz zapoznać się z kalendarzem wuja? a potem przejrzymy razem wybrane dokumenty. Dostałem od wuja listę spraw, których akta będą mu potrzebne. - Więc widziałeś się z nim? - spytała, nie mogąc opanować wzruszenia. - Jak on się czuje? - Tak jak może się czuć mężczyzna w jego wieku, cierpiący na chorobę serca - odparł Piers oprysk­ liwie. - Na mój użytek nie musisz się wysilać. Nie dam się nabrać na twoją udawaną troskliwość. Ale pewnego dnia dowiem się, co ukrywasz, i wtedy... - Będziesz miał dla mnie równie mało litości jak dla swoich nieszczęsnych ofiar na sali sądowej - rzu­ ciła mu z wyrzutem i aż się przestraszyła, kiedy jego oczy zabłysły złośliwą satysfakcją. - A więc przyznajesz się do winy - zauważył podstępnie. - Co tak naprawdę ukrywasz? W takich momentach Piers budził w niej praw­ dziwy strach i paraliżował zdolność myślenia. Wi­ działa już siebie na lawie oskarżonych, bezlitośnie

Penny Jordan

117

przesłuchiwaną przez surowego, odzianego w czar­ ną togę Piersa Greshama. Uroczysty strój, który na sir Geraldzie wyglądał całkiem niewinnie, sko­ jarzony z Piersem wydawał się Selinie dziwnie gro­ źny. Kiedy postąpił krok w jej stronę, odskoczyła jak oparzona. . - Nie dotykaj mnie! - Nie miałem zamiaru - odparł zdziwiony. - Dla­ czego tak się mnie boisz? - Skąd ci przyszło do głowy, że się ciebie boję? Piers uśmiechnął się kpiąco. - Jak to skąd? Bo widzę i czuję, jak skręcasz się ze strachu, ilekroć się do ciebie zbliżę. To jest nie do wytrzymania, jęknęła w duchu. Czy nikt i nic nie potrafi go pokonać? Jakże był teraz inny od tamtego Piersa, który parę dni temu trzymał ją w ramionach, owładnięty namiętnością! No tak, a te­ raz mści się na niej za swoją chwilę słabości, i będzie to robił, dopóki nie uzna, że dostatecznie ją ukarał. - Po lunchu mam być w sądzie. Pójdziesz ze mną. - Podobno miałam się zająć kompletowaniem akt dla sir Geralda. - Zdaniem wuja masz wszystkie bieżące akta uporządkowane i w pogotowiu. A sądziłem, że ucie­ szysz się, mogąc zdobyć nowe doświadczenie. Wuj twierdzi, że lubisz przysłuchiwać się rozprawom. - Dziwi mnie doprawdy, że pozwalasz mi zro­ bić to, co lubię - odparowała. - Co to ma być?

118

DROGA DO KARIERY

Rekompensata za molestowanie, którego się wobec mnie dopuściłeś? - Podła żmija! Selina dostrzegła pociemniałe oczy Piersa, który w następnej chwili wycisnął na jej ustach nieprzyjaz­ ny, brutalny pocałunek. Bała się poruszyć; nie tylko dlatego, że była oszołomiona nagłym atakiem, ale także ze strachu, by nieposłuszne ciało nie zdradziło, co czuje. Cofnęła się jednak o krok, a jej ręce natrafiły na brzeg biurka. Jakże odmienny był ten dziki, pełen pogardy napad na jej ciało od pocałun­ ków Piersa sprzed paru dni! Po dłuższej chwili uwolnił ją z uścisku. - To dopiero jest molestowanie - oświadczył Piers. Selina nie była w stanie wydobyć słowa. Czując wzbierające pod powiekami łzy, chciała odwrócić głowę, ale Piers ujął ją delikatnie pod brodę i dodał: - A teraz pokażę ci, na czym polega różnica. Wiedząc, że mu się nie wymknie, Selina wbiła nieruchome oczy w kąt pokoju, modląc się w duchu, by drżenie jej ciała nie zdradziło, co czuła. Tym razem jednak zmysłowy pocałunek pełen był czuło­ ści. Poczuła, że ogarnia ją fala słodkiej rozkoszy. Ale chociaż miała nieprzepartą chęć przytulić się do niego całym ciałem i odwzajemnić pocałunek, po­ czucie godności kazało jej okiełznać zmysły. Stała więc nieporuszona, z opuszczonymi powiekami, aby niczego nie mógł wyczytać z jej oczu.

Penny Jordan

119

- Obrona nie ma więcej pytań - rzekł na koniec, delikatnie ją uwalniając. Selina nadal bała się na niego spojrzeć. On tymczasem powiódł lekko palcem po jej ustach. - W sporze ze mną nie masz szans, Selino - powiedział. - Zapamiętaj to sobie. Selina bała się ruszyć z miejsca, dopóki nie upewniła się, że Piers opuścił pokój. Dopiero potem zaczęła powoli wracać do siebie po tym dziwnym, trochę przerażającym przeżyciu. O konsekwencjach zebrania mecenasów, na któ­ rym, na szczęście, nie musiała być obecna, dowie­ działa się po powrocie z lunchu. Wchodząc do kancelaryjnej poczekalni, natknęła się na grupkę rozprawiających półgłosem, przejętych maszynistek. Jedna z dziewcząt natychmiast do niej podeszła. - Czy to prawda, że sir Gerald odchodzi na emeryturę, a kancelarię przejmie teraz Piers Gresham? - Nie jestem pewna, czy sir Gerald zamierza przejść na całkowitą emeryturę, natomiast Piers ma, przynajmniej na pewien czas, zastąpić go w kan­ celarii - odparła. Uznała, że nie musi już dochowywać sekretu, skoro partnerzy zostali o decyzji sir Geralda poinfor­ mowani. - Nie wszystkim to się spodoba - zauważyła jedna z dziewcząt. - Jest w końcu najmłodszym wiekiem starszym obrońcą sądowym. Była to mała blondyneczka, która, według relacji

120

DROGA DO KARIERY

Sue, po podjęciu pracy w kancelarii zastawiała na Piersa sieci, a kiedy ten odprawił ją z kwitkiem, stała się jego zaciętą przeciwniczką. Selina była do nieda­ wna skłonna dziewczynie współczuć, ale dziś ostro przywołała ją do porządku. - To nieprawda - powiedziała. - Mecenas Gresham, jako jedyny oprócz sir Geralda posiadacz tytułu królewskiego prawnika, ma naturalne pierw­ szeństwo przed pozostałymi partnerami. - O la, la! Zakochałaś się w nim, czy co? - zawo­ łała blondyneczka ze złośliwym błyskiem w oczach. - Ale nie rób sobie złudzeń. Wielmożny pan Gresham nie zadaje się z personelem. Kiedy postanowi wziąć sobie żonę, wybierze osobę z najlepszego towarzystwa, o odpowiednim pochodzeniu. Selina mogła się domyślić, że przez dziewczynę przemawia uraza, niemniej w jej słowach kryło się jądro prawdy. Jeżeli Piers kogoś poślubi, będzie to pewnie znacznie od niego młodsza, uległa osoba, którą będzie mógł kształtować wedle własnego wi­ dzimisię, a już na pewno nie ona, nieślubne dziecko spłodzone przez jego wuja z niegdysiejszą sekre­ tarką. Przestań się zadręczać, powiedziała sobie, idąc do swego pokoju. Nie powinnaś aż tak bardzo zaprzątać sobie nim głowy. Było to jednak przykazanie trudne do spełnienia, skoro mieli pracować razem przez cały następny tydzień. Już wcześniej miała okazję obserwować wystąpie-

Penny Jordan

121

nia Piersa w sali sądowej, niemniej dziś po raz pierwszy szła do sądu w charakterze jego asystentki, toteż przygotowując dokumenty oraz walizeczkę z togą i peruką, była mocno zdenerwowana. W trak­ cie tych przygotowań do pokoju wszedł Piers, mó­ wiąc coś ostrym tonem do podległego mu młodszego prawnika. - Ale ma dziś humor! - mruknął młody człowiek, kiedy Piers znikł za drzwiami gabinetu sir Geralda. - To zupełnie do niego niepodobne. Zawsze robił na mnie wrażenie człowieka z żelaza, którego nic nie może wzruszyć. Dlatego jest w sądzie nie do pokona­ nia. - Więc może jednak ma jakieś ludzkie cechy? - zauważyła sucho Selina. - Będzie dziś oskarżał. Paskudna sprawa ucieczki z miejsca wypadku. Facet, który siedział za kierow­ nicą, utrzymuje, że wypadek wydarzył się nie z jego winy, ale z winy matki, która zagadała się, zamiast pilnować dziecka. - Czy to prawda? - W zasadzie tak, ale Piers będzie chciał wyka­ zać, że wypadek miał miejsce na spokojnej bocznej ulicy, w bezpośrednim sąsiedztwie szkoły, a kierow­ ca jechał z niedozwoloną prędkością. - A co z dzieckiem? - Zginęło na miejscu - odparł Peter Simmonds. - Nie cierpię takich spraw. Obrona będzie atakować matkę, będzie się starała udowodnić winę zaniedbania

122

DROGA DO KARIERY

- dodał, krzywiąc się z niesmakiem. - Ale nie zazdroszczę kierowcy, kiedy Piers weźmie go w ob­ roty. Masz wszystko, co trzeba? Selina skinęła głową, a on ruszył pierwszy, ot­ wierając przed nią drzwi. Niewielka odległość dzie­ ląca kancelarię od gmachu sądu pozwalała udawać się tam piechotą. Mimo pięknej, słonecznej pogody Selina zastanawiała się ze smutkiem, jak by się czuła, będąc matką dziecka, które wpadło pod samochód. Dręczyłyby ją na pewno wyrzuty sumienia. Ale czy nawet najtroskliwsza matka zdolna jest upilnować rozbrykane dziecko przez dwadzieścia cztery godzi­ ny na dobę? A na to, by wydarzyła się tragedia, wystarczy minuta nieuwagi. Matka i jej adwokat już czekali; kobieta była blada, adwokat - bardzo poważny. Peter Simmonds podszedł, aby z nimi porozmawiać, a Selina stanęła z boku. Kiedy do grupy dołączył Piers, nie chcąc podsłuchiwać, odsunęła się o parę kroków dalej, ale Piers zaraz ją zawołał, domagając się ostrym tonem przyniesionych dokumentów. Podczas gdy mężczyźni omawiali szczegóły roz­ prawy, Selina usiadła obok matki, która wyjaśniła jej, że jest sama, ponieważ mąż nie mógł zwolnić się z pracy. - Został zatrudniony tylko tymczasowo, więc gdyby do tego poprosił o zwolnienie... Mam dwoje młodszych dzieci. Musiałam je zostawić pod opieką teściowej, która nie była tym zachwycona. - Troska

Penny Jordan

123

i ból naznaczyły twarz kobiety głębokimi bruzdami. Mimo że mogła mieć najwyżej dwadzieścia siedem czy osiem lat, wyglądała na dziesięć lat starszą. - Pani pewnie myśli, że jestem okropna, bo domagam się pieniędzy za śmierć Tommy'ego - powiedziała zgnębionym głosem. - Wiem, że pieniądze nie przy­ wrócą mu życia, ale teraz tak się boję o pozostałą dwójkę, że musiałam zrezygnować z chałupniczej pracy, żeby ich pilnować. - Biednej kobiecie zbierało się na płacz. - Zanim się obejrzałam, był na jezdni. Wołałam go, ale... Stale powtarzam dzieciom, żeby nie wybiegały na ulicę. Zawsze pełno tam samo­ chodów, niby jest ograniczenie prędkości, ale nikt go nie przestrzega. Koło szkoły znajduje się ośrodek sportowy i stąd ten ruch. Myślałam, że zemdlał, nie było śladu krwi... Dopiero kiedy go dotknęłam... - Kobieta zaczęła się trząść. - Od razu wiedziałam. Kierowca zaczął na mnie krzyczeć i natychmiast odjechał... Kobieta rozpłakała się. Selina współczującym ge­ stem ujęła ją za rękę. Nie umiała jej pocieszyć. Skąd mogła wiedzieć, co przeżywa kobieta, która straciła dziecko? - Przepraszam, pani Evans, ale za chwilę musimy wejść do sali - usłyszała za sobą głos Piersa. - Ad­ wokat kierowcy będzie pani zadawał bardzo przykre pytania. Mówiłem o tym, pamięta pani? Jeśli nie czuje się pani na siłach, poprosimy o odroczenie rozprawy.

124

DROGA DO KARIERY

- Nie... - Kobieta wytarła oczy, energicznie po­ trząsając głową. - Chcę to już mieć za sobą. Mogą mnie pytać, o co chcą, ja będę mówić tylko prawdę. Selmie ścisnęło się serce ze współczucia. Wie­ działa, że prawda nie zawsze potrafi się sama obro­ nić, a zręczny adwokat potrafi ją obrócić na swoją korzyść. Znalazłszy się w sali sądowej, Selina zajęła miejs­ ce bezpośrednio za miejscami przeznaczonymi dla oskarżenia. Kierowca i jego obrońca siedzieli po drugiej stronie, a Selina poczuła ukłucie zazdrości, gdy zobaczyła, że jego adwokatem jest kobieta. Gdybym miała więcej szczęścia, siedziałabym teraz tam gdzie ona, pomyślała, spoglądając z zawiścią na odzianą w togę przystojną panią mecenas. Kiedy oskarżyciel i obrońca złożyli sobie uprzej­ me ukłony, Selina nie omieszkała zauważyć, iż na widok Piersa twarz pani adwokat wyraźnie się roz­ promieniła. Kancelaria sir Geralda prowadziła szereg spraw za darmo, a dzisiejsza sprawa była właśnie jedną z nich. Prawnik rangi Piersa nie miał wprawdzie obowiązku prowadzić jej osobiście, lecz sir Gerald mówił kiedyś Selinie, że jego kancelaria postępuje tak z zasady, nie tylko po to, by dać początkującym prawnikom okazję zobaczenia starszych kolegów w akcji. - W naszym kraju nakłady państwa na szkolnictwo przyczyniają się w pewnym stopniu do ograniczenia kosztu wy­ kształcenia prawnika i dlatego uważam - powiedział

Penny Jordan

125

sir Gerald - a Piers całkowicie się ze mną zgadza, iż mamy moralny obowiązek zrekompensowania tego społeczeństwu, kiedy tylko nadarza się okazja. Rozprawa toczyła się utartym torem, ale Selina śledziła jej przebieg z takim samym jak zawsze zaciekawieniem, zdając sobie przy tym sprawę, że tym razem nie umie zachować wymaganego od prawników obiektywizmu. Chociaż pani adwokat przedstawiła linię obrony w nader przekonywujący sposób, odmalowując klientkę Piersa jako lekkomyślną i nieodpowiedzial­ ną matkę, to jednak nie mogła się równać ze swoim przeciwnikiem. Toteż Selina wcale nie była zdziwio­ na, gdy sąd orzekł na korzyść matki dziecka. Miała jednak dosyć zdrowego rozsądku, aby zdawać sobie sprawę, iż równie dobrze mógł zapaść inny wyrok i że swoje zwycięstwo zawdzięczali głównie wyso­ kim umiejętnościom prawniczym Piersa. Ten zaś znikł z sali natychmiast po ogłoszeniu wyroku. Pewnie chciał się jak najszybciej pozbyć togi i peruki. W przeciwieństwie do większości znanych prawników, Piers nie lubił paradować w to­ dze poza salą rozpraw. Selina była nadal pod wielkim wrażeniem jego wystąpienia. Kierowca samochodu, który na pytania własnego obrońcy odpowiadał z wielką pewnością siebie, wzięty w obroty przez Piersa, zaczął się plątać. Tymczasem Selina, która nie wiedziała, czy ma

126

DROGA DO KARIERY

czekać na pojawienie się Piersa, czy też wracać do kancelarii, kręciła się niepewnie po korytarzu. - Muszę już uciekać - oznajmił Peter Simmonds, zerkając na zegarek. - Obiecałem żonie wrócić dzisiaj do domu przed wieczorem. - Jęknął cicho. - Wywiadówka w szkole mojego najstarszego dziec­ ka. Bądź tak dobra i powiedz Piersowi, że musiałem wyjść. - Tym samym zmusił niejako Selinę do pozostania w sądzie. Po dziesięciu minutach pożałowała swojej decy­ zji, gdy zobaczyła, że Piers zbliża się korytarzem w towarzystwie pani adwokat, prowadząc z nią ożywioną rozmowę. Na widok Seliny podniósł brwi, a jego towarzyszka obrzuciła Selinę niechętnym spojrzeniem. - Fiona, przepraszam cię na chwilę - zwrócił się Piers do pani adwokat. - Czy coś się stało? - zapytał, podchodząc do Seliny. Selina okropnie się speszyła. Czuła się jak na­ stolatka przyłapana na umizgach do przystojnego nauczyciela. Nie wiedziała, co powiedzieć. Co naj­ gorsze, wszystko się w niej burzyło na widok eleganckiej prawniczki. Czyżby była o nią zazdro­ sna? - Uhm. To znaczy nie, nic się nie stało - wybąkała. Zachowuję się jak idiotka, pomyślała ze złością. - Peter prosił, żeby ci powiedzieć, że musiał pójść do domu. - Piers, pospiesz się, mieliśmy pójść na drinka!

Penny Jordan

127

- ponagliła Fiona, patrząc na Selinę z nieskrywaną niechęcią. - Już idę! - odparł Piers, a zwracając się do Seliny, dodał: - Bądź łaskawa odnieść moje rzeczy do kancelarii. - To mówiąc, podał jej walizeczkę z togą. W Selinie wszystko się zagotowało. Została po­ traktowana jak służąca, i to na oczach tamtej kobiety. Nie dała jednak po sobie niczego poznać, nie chcąc dawać Piersowi złośliwej satysfakcji. W milczeniu wzięła walizkę i z podniesioną głową ruszyła ku wyjściu. Przez całą noc męczyły ją okropne sny. W pierw­ szym zeznawała jako świadek przed sądem, a prze­ słuchiwał ją Piers, który patrzył na nią z pogardą, domagając się, by powiedziała prawdę. Zaraz po tym przyśniło się Selinie, że w szale namiętności zrywa z Piersa i drze na strzępy jedwab­ ną togę, aby dobrać się do jego nagiego ciała. Udręczona tymi zawstydzającymi koszmarami, obudziła się obolała i niewyspana. Biorąc prysznic, zastanawiała się, co się z nią dzieje. Jeszcze niedaw­ no uważała się za osobę całkowicie uodpornioną na niepożądane emocje, a teraz? Była rozpaczliwie naiwna, sądząc, iż praca u boku ojca nie pozostawi w niej śladu, że może sobie na to bezkarnie pozwolić. Zaczęła podejrzewać, że jej nieszczęsna miłość do Piersa jest karą za nadmiar pewności siebie... Kiedy zajrzała do gabinetu sir Geralda, Piers już tam był i właśnie rozmawiał przez telefon.

128

DROGA DO KARIERY

- Ma połączenie z Nowym Jorkiem - szepnęła Sue, przygotowując tacę z kawą. Nowy Jork! Może będzie musiał tam polecieć? Selina nie znała szczegółów tej konkretnej sprawy, wiedziała tylko, że Piers udziela amerykańskiej fir­ mie prawniczej rad na temat niektórych aspektów angielskiego prawa, związanych z procesem ich klienta. Jedna jej część pragnęła, aby wyjechał i uwo­ lnił ją od udręki codziennego z nim obcowania, druga zaś liczyła, że tak się nie stanie. Po paru minutach Piers wyjrzał z gabinetu. - Selino, pozwól na chwilę. Weszła w milczeniu do gabinetu. Biurko było zasłane papierami, wśród których uwagę Seliny zwróciła leżąca na samym brzegu teczka opatrzona jej nazwiskiem. W Selinie zamarło serce. - To twoja teczka personalna - oznajmił nie­ przyjaznym tonem, dostrzegłszy kierunek jej spoj­ rzenia. - Bardzo ciekawa lektura. Postanowiła nie wdawać się z Piersem w potyczki słowne. Wiedziała, że i tak z nim nie wygra. Piers odczekał chwilę, po czym przeszedł gładko do rzeczy. - Właśnie studiuję akta sprawy Lockwooda i chciałbym o niej z tobą porozmawiać. - Selina wiedziała, że szefowie firmy, w której Adam Lockwood pracował od dwudziestu pięciu lat i uchodził za jednego z najbardziej zaufanych pracowników, oska-

Penny Jordan

129

rżyli go o sprzedanie konkurencyjnej firmie infor­ macji dotyczących ich nowego produktu. Kancelaria występowała w imieniu pracodawców, podczas gdy Lockwood bronił się, tłumacząc, iż dopuścił się zdrady wskutek szantażu ze strony kobiety, z którą miał przelotny romans. - Zawsze mnie zdumiewa, do czego przedstawicielki twojej płci potrafią się posu­ nąć w imię tak zwanej miłości. Powiedz mi, proszę - ciągnął Piers pozornie rzeczowym tonem - co myślisz o kobiecie, która posuwa się do szantażu wobec mężczyzny, którego rzekomo kocha? Selina nie dała się zwieść. Dobrze pamiętała, co kiedyś jej powiedział o romansie sir Geralda. - Postąpiła tak, ponieważ kochanek tak bardzo zranił jej uczucia, że poczucie krzywdy każe jej szukać zemsty, albo... - Od początku nic do niego nie czuła, a jedynie wykorzystywała go do własnych celów i jest zdecy­ dowana robić to nadal - dokończył za nią Piers. - Musisz być okropnie uprzedzony do kobiet - odparła Selina lekko drżącym głosem. - Tak sądzisz? Powiedziałbym raczej, że nie mam złudzeń na ich temat. W każdym razie tuszę, iż podczas pobytu w Dorset w żaden sposób nie nadużyjesz gościnności mojej rodziny - oświadczył, nie­ spodziewanie zmieniając temat. - Moja ciotka dosyć już wycierpiała z powodu machinacji kobiety twoje­ go gatunku. Była nawet do ciebie podobna - dodał, studiując jej twarz niechętnym wzrokiem.

130

DROGA DO KARIERY

Selinie zrobiło się gorąco. - A o co mnie podejrzewasz? - spytała ze złością mającą ukryć jej zdenerwowanie. - Że wskoczę sir Geraldowi do łóżka? Grymas gniewu na twarzy Piersa przestraszył ją, a zarazem podniecił. Dobrze pamiętała, co się działo, kiedy się poprzednio na nią rozgniewał, toteż wraz z uczuciem obawy poczuła w całym ciele zmysłowe podniecenie. - Wuj i ciotka mają wspólną sypialnię - rzucił przez zęby. - Ale ostrzegam cię, Selino, wystarczy jeden fałszywy krok... - Zadzwonił telefon, toteż Piers podniósł słuchawkę. Selina skorzystała z oka­ zji, by się wymknąć w pokoju. Jak on mógł pomyśleć, że byłaby zdolna... Dla uspokojenia nerwów wciągnęła głęboko powietrze w płuca. Gdyby miała odrobinę rozumu, przestałaby zawracać sobie głowę człowiekiem, który najwyraź­ niej żywi do niej nieprzejednaną nienawiść. Niestety, było już na to za późno. Piersa zobaczyła ponownie dopiero po lunchu. Wszedł do pokoju bez pukania i oświadczył: - Jutro lecę do Nowego Jorku i nie wrócę wcześ­ niej niż za jakieś dziesięć dni. Poprosiłem matkę, żeby zawiozła cię do Dorset. Zadzwoni do ciebie, żeby się umówić. Do końca tygodnia nic szczególnego się nie wy­ darzyło, nie licząc środowego telefonu Dulcie Gresham.

Penny Jordan

131

- Zobaczysz, jak cudownie jest w Homings - po­ wiedziała starsza pani, kiedy skończyły omawiać szczegóły wyjazdu. - Ale to mój rodzinny dom, więc może nie jestem obiektywna. - Dulcie gawędziła jeszcze przez parę minut, ale jedyne, co Selina świadomie odnotowała, to fakt, że starsza pani ani razu nie wspomniała o Piersie. Kiedy w sobotę o dziesiątej rano Dulcie Gresham zajechała przed dom świeżo wypucowanym jagua­ rem, Selina stała już na chodniku, gotowa do drogi. - Widzę, że nie lubisz podróżować z ciężkimi walizami - zauważyła Dulcie, otwierając bagażnik. - Nie miałam zbyt wielu rzeczy do zabrania - odparła Selina. Jej garderoba składała się głównie z kostiumów przeznaczonych do biura, które w wiej­ skim domu byłyby nie na miejscu, toteż zapakowała jedynie kilka prostych spódnic i bluzek, do których dorzuciła dżinsy i parę podkoszulków. - Styl sportowy ma dzisiaj wielu zwolenników - orzekła Dulcie, spoglądając z uznaniem na kremo­ wą płócienną spódnicę Seliny i jej bawełniany szary sweter - niemniej mam nadzieję, że zabrałaś parę rzeczy na wieczór. Mary bardzo lubi urządzać letnie przyjęcia. Wprawdzie w tym roku będzie tego znacz­ nie mniej ze względu na zdrowie Geralda, ale na pewno nie obejdzie się bez paru uroczystych kolacji. - Ale ja chyba nie będę w nich uczestniczyć? - zaprotestowała Selina. - Jadę przecież, żeby praco­ wać, a nie...

132

DROGA DO KARIERY

- Moja droga, mówisz o sobie jak o guwernantce, którą zaprasza się na rodzinne kolacje albo nie - roześmiała się Dulcie. - Oczywiście, że będziesz uczestniczyć. Czyli będę musiała kupić sobie coś na miejscu, pomyślała Selina, która zapakowała do walizki tylko jedną nadającą się na wieczór sukienkę. Była to prosta, ale bardzo ładna suknia z jedwabnego dżerseju, niemniej wyglądało na to, że będzie potrzebo­ wała czegoś na zmianę. Dulcie Gresham sprawnie prowadziła samochód, opowiadając Selinie do drodze o rodzinie brata i rzu­ cając od czasu do czasu jakąś anegdotę. - Poznasz wszystkie trzy córki Geralda i Mary, ale chyba nie wszystkie naraz. Każda z nich stara się spędzić z rodzicami przynajmniej część wakacji. Na pewno bez trudu nawiążesz z nimi kontakt, chociaż muszę cię uprzedzić, że najstarsza, Helen, może się początkowo zachowywać z rezerwą. - Kiedy na koniec zjechały z autostrady i kontynuowały podróż krętymi wiejskimi drogami, dodała: - Bardzo liczy­ my na to, że nie pozwolisz Geraldowi zanadto się przepracowywać. A jak pod jego nieobecność praco­ wało ci się z Piersem? Selina nie była przygotowana na to pytanie. - Jak by tu powiedzieć? Trochę inaczej - odparła ostrożnie. Czy Piers zwierzył się matce ze swoich podejrzeń? Raczej nie. Ale nie zapomniała o swojej teczce na jego biurku. Po co do niej zaglądał? Co

Penny Jordan

133

prawda w teczce nie było niczego, co pozwoliłoby odkryć jej prawdziwe pochodzenie. Wszystkie tego typu dane znikły z jej papierów w momencie, gdy pracownica opieki społecznej do dokumentów Seliny wpisała omyłkowo nazwisko ostatniego kochanka matki jako jej ojca. Z zawartości teczki Piers mógł jedynie się dowie­ dzieć, że mając jedenaście lat, Selina Thorn straciła w wypadku samochodowym oboje rodziców. To, iż rzekomi rodzice nie mieli ślubu, byłoby trudniejsze do wykrycia, podobnie jak prawdziwe nazwisko jej ojca. Co nie znaczy, że odkrycie prawdy było niemożliwe. Selinę przeszedł dreszcz na myśl, co się stanie, jeżeli Piers pewnego dnia rzuci jej to wszystko w twarz. - Ojej, zmarzłaś. Zaraz włączę ogrzewanie - za­ troszczyła się Dulcie. - Nie, nie jest mi zimno. Tylko przypomniało mi się coś nieprzyjemnego - odparła szybko Selina. Postanowiła nie myśleć dłużej o Piersie i swojej nieodwzajemnionej miłości, a zająć się tym, co ją czeka w Homings. Uroczy stary dom stał wśród łagodnych, poroś­ niętych drzewami wzgórz. Niewielka rzeka opływała posiadłość z jednej strony, a do bramy wjazdowej prowadził wąski mostek. W starannie utrzymanym ogrodzie rozciągała się intensywnie zielona, gładko wystrzyżona murawa, w różnych miejscach i kwitły barwne wiejskie kwiaty. Najwidoczniej ktoś poświę­ cał mu wiele czasu.

134

DROGA DO KARIERY

- Mary uwielbia ogród. Spędza w nim każdą wolną chwilę - wyjaśniła Dulcie, odgadując myśli swojej towarzyszki. Zajechała przed dom i gdy tylko otworzyła drzwi, do samochodu podbiegł w podskokach raso­ wy golden retriever, a zaraz potem zza węgła wyłoniła się siwowłosa pulchna pani o miłym, przyjaznym wyrazie twarzy, która serdecznie ucało­ wała Dulcie. - Jaka ty zawsze jesteś elegancka! Co za szczęś­ cie, że moje córki wdały się w waszą rodzinę, a nie w moją, przynajmniej z urody. A to na pewno jest Selina. Witaj, moja droga! - dodała z miłym uśmie­ chem. - Zapraszam do domu, na pewno umierasz z pragnienia. Twój przyjazd to dla mnie prawdziwe wyzwolenie. Ja nie mogę się doprosić, żeby Gerald więcej odpoczywał, ale teraz to już będzie twoje zadanie. Wszedłszy za dwiema paniami do holu, Selina rozejrzała się z podziwem po pięknie wyfroterowanej podłodze. Na równie pięknie wypolerowanym dębo­ wym stole stał pękaty miedziany wazon pełen kwia­ tów, a przez wąskie szyby przenikały jasne promie­ nie słońca. Dom tchnął ciszą i spokojem. - Chodźmy lepiej do mniejszego saloniku - za­ proponowała Mary Harvey, prowadząc je do środka. - Główny salon wychodzi niestety na północ i nie jest zbyt przytulny. Nigdy nie zapomnę, jak po raz pierwszy zobaczyłam w nim twoich rodziców - do-

Penny Jordan

135

dała, zwracając się do Dulcie. - Okropnie się bałam, zwłaszcza twojej matki. - O, świetnie cię rozumiem. Gerald był jej ocz­ kiem w głowie - zaśmiała się Dulcie. - Pamiętam, jakie się zrobiło zamieszanie, kiedy Gerald oznajmił, że zamierza cię poślubić. Rodzice chcieli, żeby najpierw skończył aplikanturę, ale on za nic nie chciał czekać. Bał się, że ktoś mu cię odbije. Mary uśmiechnęła się z rozmarzeniem. - Byliśmy o wiele za młodzi - powiedziała czule, zabierając się do nalewania herbaty. - Najwyższy czas, żeby Piers znalazł sobie żonę - dodała po chwili. - Nie sądzisz, Selino? Co miała powiedzieć? Na szczęście Dulcie Gresham pospieszyła jej na ratunek. - Jestem całkowicie twojego zdania - przyznała. - Chciałabym doczekać wnuków, póki jeszcze mam dosyć sił, żeby się nimi cieszyć. Może ty, Selino, podejmiesz się tego zadania? - spytała z figlarnym błyskiem w oczach. A zwracając się do szwagierki, wyjaśniła: - Iskry się sypią, ilekroć ona i Piers się spotkają. Nie wiem jeszcze, dlaczego. Tym razem z krępującej sytuacji wyzwoliło Selinę wejście do pokoju eleganckiej, trzydziestoparoletniej kobiety bardzo podobnej do Piersa i jego matki. - Dobrze, że jesteś, kochanie - ucieszyła się Mary. - Selino, przedstawiam ci moją najstarszą córkę. Helen bardzo aktywnie pomaga mi opieko­ wać się ojcem.

136

DROGA DO KARIERY

- Bardzo mi miło. A jak się czuje... sir Gerald? - zagadnęła Selina. - Miałam zadzwonić, ale nie chciałam państwu przeszkadzać. - Nie musiałaś się krępować - wtrąciła Dulcie. - Gerald nie może się ciebie nachwalić. Od dawna nikogo tak nie polubił jak ciebie, prawda, Mary? - To prawda - ciepło przyznała pani Harvey. - Tak się cieszę, że będzie miał przy sobie osobę, z którą będzie mógł spokojnie rozmawiać o sprawach zawodowych. Oczywiście często omawia je z Piersem, ale czasem się kłócą, co bardzo wytrąca go z równowagi. - Bo obaj są tacy uparci, że będą bronić swego zdania do upadłego - spokojnie zauważyła Helen. - Nie, mamo, nie będę piła herbaty - dodała, widząc, że Mary sięga po dodatkową filiżankę. - Muszę odebrać chłopców od korepetytora. - Jak się mają twoi chłopcy? - zainteresowała się Dulcie. - Stęskniłam się za nimi. - Jako tako - odparła Helen bez entuzjazmu. - Obaj kuleją z angielskim. Perspektywa chodzenia na lekcje w czasie wakacji nie przypadła im do gustu, ale musieli się z tym pogodzić, bo za rok czeka ich decydujący egzamin. Po wyjściu Helen, Mary oznajmiła szwagierce i Selinie, że zaprzyjaźniona para z sąsiedztwa przyj­ dzie wieczorem na kolację. - Przyprowadzą z sobą syna, który wrócił nieda­ wno z Australii. Biedak jest świeżo po rozwodzie.

Penny Jordan

137

Posadzę go koło ciebie, Selino, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Co prawda Gerald zwrócił mi uwa­ gę, że nie po to przyjeżdżasz do Homings, żeby bawić naszych gości, więc nie obrażę się, jeśli będziesz wolała położyć się wcześniej spać i odpocząć po podróży. - Ależ nie, będzie mi bardzo miło - odparła Selina uprzejmie. Pani domu robiła wrażenie osoby niezwykle sym­ patycznej i ujmującej, bezpośredniej i trochę nie­ śmiałej. Nie była ani specjalnie przystojna, ani ele­ gancka, lecz jej serdeczność i życzliwość budziła w Selinie wyrzuty sumienia z powodu własnej ob­ łudy. Krewni sir Geralda z pewnością nie przyj­ mowaliby jej tak chętnie, gdyby wiedzieli, że jest córką kobiety, która usiłowała rozbić jego małżeń­ stwo. - Pokażę ci twój pokój, Selino. Ciebie, Dulcie, umieściłam tam gdzie zawsze - oświadczyła Mary po skończonej herbacie. - Geraldowi urządziłyśmy pro­ wizoryczny gabinet obok pokoju, w którym zwykle nocuje Piers. - Zwracając się do Seliny, dodała: - Dom jest na szczęście bardzo przestronny. Podczas letnich wakacji Gerald zwykle pracował w bibliotece na piętrze, ale teraz doktor Glover uznał, że przynaj­ mniej na razie mąż nie powinien zbyt wiele chodzić po schodach, a ponieważ jego prawnicze książki znajdują się w bibliotece, więc pewnie będziesz musiała często biegać na piętro i z powrotem.

138

DROGA DO KARIERY

- Po to tutaj jestem - odparła uprzejmie. Jej pokój mieścił się na końcu korytarza, był duży i ładnie urządzony. Okna wychodziły na ogród i na rzekę, za którą rozciągała się wioska. Ku miłemu zaskoczeniu Seliny miał własną ła­ zienkę. - Łazienki pozakładaliśmy wiele lat temu. Na szczęście przy wszystkich pokojach były garderoby, które dały się łatwo przerobić. Zostawiam cię samą, żebyś mogła się spokojnie rozpakować, a potem chętnie oprowadzę cię po domu i ogrodzie. Mąż teraz śpi, za radą doktora Glovera dostaje słaby środek nasenny, ale od rana będzie na ciebie czekał. - To sir Gerald nie przyjdzie na kolację? Twarz Mary posmutniała. - Niestety. Doktor Glover kazał mu się oszczę­ dzać i dużo wypoczywać. Ale zgodził się, żeby pracował po kilka godzin dziennie. Bez tego biedny Gerald zanudziłby się na śmierć. Dlatego, Selino, bardzo liczę na twoją pomoc. Dzięki tobie będzie miał zajęcie i przestanie się denerwować, że nic nie robi. - Postaram się państwa nie zawieść - obiecała z najgłębszym przekonaniem. Selina nie umiała się rozeznać we własnych uczu­ ciach. Mary była niezwykle sympatyczną i życzliwą osobą, podobnie jak Helen, mimo że u tej ostatniej wyczuwała pewną rezerwę. Może było to spowodo­ wane tym, że dopiero się poznały, może wcześniejszą

Penny Jordan

139

uwagą ciotki, a może miało jeszcze zupełnie inną przyczynę. Przy tym wszystkim Selinie dokuczała świado­ mość, że żadna z poznanych dotąd dwóch przyrod­ nich sióstr nie ma pojęcia o tym, jak blisko są z nią spokrewnione. I z pewnością wolałyby o tym nie wiedzieć.

ROZDZIAŁ SIÓDMY - O jesteś, Selmo, zaraz ci wszystkich przed­ stawię. Selina była uprzedzona, że drinki będą podawane w salonie o wpół do ósmej, zeszła więc na dół parę minut później, żeby nie być pierwszym gościem. Koło Helen i Dulcie stał mężczyzna, zapewne mąż Helen. Mary rozmawiała z nieznaną jej parą, ale na widok Seliny natychmiast do niej podeszła, by doko­ nać prezentacji. Selina czuła się z początku nieswojo w tłumie zaprzyjaźnionych z sobą, lecz jej obcych ludzi, wkrótce jednak jej skrępowanie minęło. Richard i Sonia Vaughan stanowili przemiłą parę. Wyjaśnili

Penny Jordan

141

jej na wstępie, że mają w sąsiedztwie dużą farmę. Natomiast ich syn Alex okazał się wysokim, jasno­ włosym mężczyzną w wieku trzydziestu kilku lat, który miał miły, trochę nieśmiały uśmiech i mówił z lekkim australijskim akcentem. Tuż przed kolacją Helen szepnęła Selinie, że drugą pasją jej matki, oprócz ogrodu, jest kuchnia. I rzeczywiście, Mary przygotowała dla swoich gości prawdziwą ucztę. Selina zwłaszcza rozkoszowała się smakiem znakomicie ugotowanych jarzyn z włas­ nego ogrodu. Początkowo nieśmiały Alex okazał się sympatycznym i zabawnym sąsiadem. Wyjaśnił Seli­ nie, że wrócił do kraju z zamiarem objęcia rodzinnej farmy. - Po tym, jak moje małżeństwo ostatecznie się rozpadło, postanowiłem rozpocząć nowe życie. - Z tonu jego głosu Selina mogła się domyślić, iż nie pogodził się jeszcze ze stratą żony. - Dobrze przynaj­ mniej, że nie mamy dzieci - dodał. - Melanie, to znaczy moja żona, nie chciała mieć dzieci. Obawiała się, że przeszkodzą jej w karierze. A pani, jeśli się nie mylę, pracuje w kancelarii sir Geralda, prawda? - zapytał, zmieniając temat. - Bardzo przepraszam, obawiam się, że mam skłonność do zanudzania wszystkich opowiadaniem o swoim nieudanym mał­ żeństwie. - Nic nie szkodzi. Trzeba o takich rzeczach roz­ mawiać. My, Brytyjczycy, zanadto ukrywamy swoje uczucia.

142

DROGA DO KARIERY

- Hm, osobiście nie jestem zwolennikiem nad­ miernej wylewności, ale ma pani w sobie coś, co skłania człowieka do zwierzeń. Słucha pani z takim miłym, życzliwym uśmiechem. Zostaje pani w Homings na całe lato? - No, przynajmniej na pewien czas. - W takim razie czy mogę zaprosić panią kiedyś na kolację? - spytał. I z uśmiechem dodał: - Jeśli się pani zgodzi, obiecuję nie opowiadać więcej o swoim rozwodzie. Selina bała się, że odmowa mogłaby go urazić, toteż odparła ostrożnie: - Z przyjemnością, ale ponieważ dopiero przyje­ chałam i nie znam jeszcze planu moich zajęć, propo­ nuję, żeby z umówieniem się zaczekać przynajmniej kilka dni. - Oczywiście, obawiam się tylko, że kiedy po okolicy rozejdzie się wieść o mieszkającej w Homings pięknej blondynce, na umówienie się będę musiał długo czekać. Po kolacji towarzystwo wróciło do salonu, gdzie podano kawę. Selina znowu poczuła się osobą mile widzianą w tym gronie. W którymś momencie przy­ łączyli się do niej Helen i jej mąż, Mike. Dulcie opisała Helen jako najbardziej powściągliwą z trzech córek sir Geralda. - Cała rodzina odetchnęła z ulgą, słysząc, że zgodziłaś się przyjechać do Homings na lato - za­ częła. - Tata pieje peany na twoją cześć. Mówi, że się

Penny Jordan

143

marnujesz, pracując jako jego asystentka. Wszyscy mamy nadzieję, że teraz nareszcie się odpręży, bo dzięki tobie będzie mógł wrócić do studiowania swoich bezcennych akt. Przepraszam, że o to pytam, ale dlaczego zgodziłaś się przyjąć taką pracę w kan­ celarii? - spytała ciekawie. - Wiem, jak marnie płacą asystentkom, a przecież z twoimi kwalifikacjami, na przykład w przemyśle... - Zawsze fascynował mnie wymiar sprawiedli­ wości - odparła szybko Selina. - Chciałam zostać adwokatem, ale niestety zabrakło na to pieniędzy. - No tak, rozumiem, słyszałam od taty, że wcześ­ nie straciłaś rodziców. W głosie Helen brzmiało szczere współczucie. Selina poczuła się fatalnie. Było jej okropnie przykro oszukiwać ludzi, którzy okazywali jej tyle sympatii. Ale co miała robić? Skąd mogła wiedzieć, jak by zareagowali, dowiedziawszy się prawdy? Może nie chcieliby mieć z nią więcej do czynienia? Od wielu lat tak bardzo przywykła do ukrywania szczegółów swego pochodzenia, że normalnie nie zaprzątała sobie nimi głowy, jednakże obecna sytuacja uświadomiła jej z całą ostrością nieuczciwość własnego postępowania. Kiedy nazajutrz rano Selinę wezwano do sir Geralda, który, usadowiony w głębokim skórzanym fotelu, przyjął ją w pokoju sąsiadującym z jego sypialnią, prawie nie mogła uwierzyć, że ten na pozór świetnie wyglądający mężczyzna jest poważnie chory.

144

DROGA DO KARIERY

- Nie patrz na mnie takim spłoszonym wzrokiem - oświadczył sucho. - Nie jestem z cukru. Nie rozumiem, po co wszyscy robią wokół mnie tyle szumu! - mruknął z irytacją. - Ci głupi lekarze trzęsą się nad człowiekiem jak stare baby... Ale dosyć tego, zabierajmy się do pracy. Mimo zapewnień, że nic mu nie jest, wkrótce okazało się, jak szybko się męczy, choć oczywiście za nic by się do tego nie przyznał. Selina patrzyła na niego z miłością zmieszaną z bólem. Nigdy nie przypuszczała, że tak bardzo się do niego przywiąże. Ale chociaż marzyła o nawiązaniu z ojcem praw­ dziwie rodzinnych stosunków, poczucie sprawied­ liwości kazało jej przyznać, że woli sama cierpieć w milczeniu, niż wyrządzić krzywdę jego trzem córkom. - Jesteś jakaś zamyślona, czy coś się stało? - Nie, nic się nie stało - odparła. Korzystając z okazji, dodała: - Jestem tylko trochę zmęczona po wczorajszej podróży samochodem. Sir Gerald trochę się zdziwił, niemniej poradził jej, by poszła na spacer odetchnąć świeżym powie­ trzem. Mary wcześniej ostrzegła Selinę, iż jej mąż nie powinien pracować dłużej niż dwie godziny dziennie. Kiedy przyszła pora lunchu, w jadalni nie zjawił się ani sir Gerald, ani jego żona. - Mama je lunch z ojcem w jego pokoju - wy­ jaśniła z uśmiechem Helen. - Uwielbia go i stara się,

Penny Jordan

145

jak może, umilić mu życie. Moim zdaniem, aż zanadto. A co zamierzasz robić po południu? - Muszę załatwić dla sir Geralda kilka telefonów i pogrzebać w książkach prawniczych. Zniknę więc po lunchu w bibliotece. - Ale postaraj się przyjść o czwartej na herbatę. Nie musisz harować od świtu do nocy, nikt tego od ciebie nie wymaga. Najważniejsze, żeby ojciec był zadowolony i się nie przepracowywał. Reszta tygodnia upłynęła w podobnie wakacyj­ nej atmosferze. Selina zdążyła nie tylko zapoznać się z domem i ogrodem, ale również pojechać do miasteczka, pospacerować jego wąskimi uliczkami i zwiedzić pozostałości niegdyś świetnego zamku. Dulcie wróciła do Londynu, a lekarz, który od­ wiedził sir Geralda, wyraził zadowolenie ze stanu jego zdrowia. Ale choć wszystko układało się tak dobrze, Selina nie czuła się szczęśliwa. Przebywanie w jednym domu z człowiekiem, który nie wiedział, że jest jej ojcem, budziło w sercu Seliny dawne uczucia żalu i zazdrości. Zadawała sobie z bólem pytanie, czy ojciec pamięta o jej istnieniu i czy myśli czasem o swoim nieznanym dziecku. Ale dlaczego miałby o niej pamiętać, skoro urodziła się wbrew jego woli, a jej matka zaszła w ciążę jedynie po to, by móc go szantażować? Nie ma najmniejszego powodu, by kiedykolwiek poświęcił jej bodaj jedną myśl. Ta bolesna walka wewnętrzna tak Selinę przy-

146

DROGA DO KARIERY

gnębiała, że gdy Alex Vaughan zadzwonił z propozy­ cją kolacji, z radością przyjęła zaproszenie. - Bardzo się cieszę. Wobec tego zjawię się po ciebie około ósmej. Selina uznała jednak, że musi najpierw porozu­ mieć się z Mary. - Ależ oczywiście, że nie mam nic przeciwko temu - oświadczyła sympatyczna pani domu. - Od­ wrotnie, cieszę się, że trochę się rozerwiesz. Musi być ci nudno siedzieć z nami na wsi z dala londyń­ skich atrakcji. - Wcale się nie nudzę - zgodnie z prawdą odparła Selina. - Mam tylko wyrzuty sumienia, że tak mało pracuję. - Pilnujesz, żeby Gerald pracował tyle, ile mu wolno, i nie denerwował się, a to najważniejsze. Nie masz pojęcia, jak bardzo jestem ci za to wdzięczna. Jedź, kochanie, i baw się dobrze. Zostawię otwarte drzwi, więc wrócisz, kiedy będziesz miała ochotę. Alex Vaughan to bardzo porządny chłopak, chociaż nie przepadałam za jego żoną. Była bardzo efektow­ ną kobietą, więc stracił dla niej głowę, ale zupełnie się nie nadawała na żonę farmera. Selina nie była pewna, dokąd Alex chce ją zabrać, ale ponieważ Mary zwolniła ją na całe popołudnie, postanowiła wybrać się do miasteczka i poszukać nowej sukienki na tę okazję. W małym butiku znalazła coś, co przypadło jej do gustu. Była to prosta, lekka jak mgiełka suknia koloru

Penny Jordan

147

lila na cienkich ramiączkach, którą uzupełniał fanta­ zyjny żakiet z tego samego materiału. Całość była o wiele bardziej kobieca niż jej dotychczasowe stroje, ale z jakiegoś powodu Selina zapragnęła odmiany. Jakby tego było mało, udała się potem do fryzjera, który nadał jej z natury ciężkim włosom nieco mniej surowy wygląd. Fryzjer był zachwycony jej włosami, ich połys­ kiem i barwą. Powiedział, że bardzo niewiele kobiet może się pochwalić naturalnie jasnymi włosami. Zdziwiło ją to, ponieważ zawsze uważała, że są nijakie; wolałaby być brunetką. To zaś przypomniało jej ciemne włosy Piersa, i przeszedł ją dreszcz. Nie mogła o nim zapomnieć. Często zastanawiała się, czy wrócił już z Nowego Jorku i kiedy znów go zobaczy. Opędzała się jednak od tych niepotrzeb­ nych myśli, tłumacząc sobie, iż nie ma sensu za­ wracać sobie głowy człowiekiem, który nigdy nie odwzajemni jej miłości. Alex zjawił się punktualnie o ósmej. Na widok Seliny w jego oczach odmalował się niekłamany zachwyt. - Pięknie wyglądasz - powiedział, otwierając drzwi samochodu. Selina miała wątpliwości, czy nie zanadto się wystroiła, lecz uspokoiła się, gdy dojechali na miejs­ ce. Alex zabrał ją do przerobionej na hotel dawnej prywatnej rezydencji.

148

DROGA DO KARIERY

- W weekendy odbywają się tutaj dansingi, ale kiedy zadzwoniłem, wszystkie miejsca były już zare­ zerwowane, i stąd moje zaproszenie na dziś - wyjaś­ nił, wchodząc do środka. - Jestem tu pierwszy raz, ale słyszałem, że mają świetną kuchnię. Nie zawiedli się. Restauracja była urządzona z wielkim smakiem, a jednocześnie panowała w niej niewymuszona atmosfera. A jedzenie było naprawdę znakomite. Alex, mimo początkowego skrępowania, okazał się dobrym kompanem. Zaczął opowiadać Selinie o swoim pobycie w Australii, dokąd, jak się dowie­ działa, pojechał pracować jako zarządca jednej z naj­ większych hodowli owiec. - Melanie poznałem podczas świątecznego wyja­ zdu do Sydney. Pracowała wówczas w firmie public relations. - Powiedziawszy to, wyraźnie zmarkotniał i zamilkł na dłuższą chwilę. - Przepraszam, że znowu o tym mówię - podjął wreszcie. - Widocznie wciąż nie mogę się pogodzić z tym, co się stało. - Na to potrzeba więcej czasu. - Selina pocieszy­ ła go utartym komunałem, który okrasiła serdecznym uśmiechem, choć w głębi ducha była przekonana, że sama nigdy nie wyleczy się z miłości do Piersa Greshama. Wieczór upłynął w miłej atmosferze, natomiast jego zakończenie okazało się mniej szczęśliwe. Po odwiezieniu Seliny do domu Alex odprowadził ją do drzwi, gdzie stali przez chwilę w blasku księżyca.

Penny Jordan

149

- Dziękuję za przemiły wieczór. Muszę teraz wyjechać na kilka tygodni, ale może po moim po­ wrocie pozwolisz ponownie się zaprosić? - spytał z nadzieją w głosie. - Bardzo chętnie - odparła. Miała wrażenie, że Alex czuje się osamotniony. - To miło z twojej strony - powiedział, pochyla­ jąc się, by złożyć na jej policzku przyjacielski poca­ łunek. W tym samym momencie drzwi otworzyły się od środka i znaleźli się oboje w smudze oślepiającego światła. Selina odskoczyła do tyłu, niczym nastolatka przyłapana na gorącym uczynku. - Cześć, Alex! - ozwał się z wnętrza znajomy męski głos, na dźwięk którego dusza uciekła Selinie w pięty. Piers! Stała jak zamurowana, kiedy Alex, powita­ wszy się z Piersem, wycofał się do samochodu, życząc obojgu dobrej nocy. Wreszcie weszła do holu na uginających się nogach. Piers obrzucił ją ironicznym spojrzeniem. - Widzę, że nie tracisz czasu - zauważył. - Chyba zdajesz sobie sprawę, że on jest żonaty? - Jest rozwiedziony - wyjaśniła mu automatycz­ nie. - Kiedy przyjechałeś? - Pół godziny temu. Zamierzałem właśnie pójść spać, kiedy zauważyłem podjeżdżający samochód. Dokąd cię zabrał? - Byliśmy po prostu na kolacji.

150

DROGA DO KARIERY

- Przykro mi, że przerwałem wasze czułe pożeg­ nanie. Oczywiście wcale nie było mu przykro, ale Selina powstrzymała się od uwag. Skończyła się sielanka. Od przyjazdu Piersa wszy­ stko się zmieniło. Kiedy Selina przychodziła rankiem do gabinetu sir Geralda, Piers niezmiennie już tam siedział. Jego zimne spojrzenie śledziło każdy jej ruch i gest, jakby czyhał na najmniejsze potknięcie z jej strony. Wspólne posiłki też stały się udręką, ponieważ czuła się jak na cenzurowanym i nieustannie miała na baczności. Panicznie bała się zdradzić, co do niego czuje; była przeświadczona, że gdyby się o tym dowiedział, zrobiłby wszystko, by ją upokorzyć. Czując na sobie zimny, czujny wzrok Piersa, za­ stanawiała się, jak to możliwe, że jeszcze tak niedaw­ no widziała w jego oczach płomień pożądania. Teraz namiętność uleciała albo została stłumiona prze­ możną siłą woli. - Nie mogę zrozumieć, co się dzieje między tobą i Piersem - zagadnął ją sir Gerald pewnego popołu­ dnia, po ich kolejnej utarczce słownej. - Niezupełnie się zgadzamy - dyplomatycznie przyznała Selina, nie patrząc mu w oczy. - Ach tak? - W głosie sir Geralda brzmiało lekkie rozbawienie. - Gratuluję, to nie lada osiągnięcie. -Widząc jej zdziwione spojrzenie, dodał: -Piers jest

Penny Jordan

151

tak pewny swojego zdania, że na ogół nie zadaje sobie trudu, żeby się z kimś aż nie zgadzać. - Ludziom zdarza się niekiedy odczuwać wobec siebie instynktowną antypatię. - Instynktowną, no tak. Na tym rozmowa się skończyła, niemniej Selina miała wrażenie, że sir Gerald zaczął im się przypat­ rywać ze szczególnym zainteresowaniem. Wszystko to razem okropnie ją męczyło i denerwowało. W niedzielę Helen i jej mąż wyjechali do domu. Selina żegnała ich z prawdziwym żalem, gdyż szcze­ rze polubiła swoją przyrodnią siostrę. Po ich wyjeździe dom opustoszał. Po lunchu Piers wsiadł w samochód i zniknął, nie mówiąc, na jak długo, a Selina została w saloniku z Mary, która jednak wkrótce ją przeprosiła, by dotrzymać towa­ rzystwa mężowi. Selina postanowiła udać się do biblioteki i trochę popracować. W pewnej chwili jej uwagę przyciągnęły stojące na mahoniowym biurku rodzinne fotografie. Zaraz potem zajrzała Mary, aby jej powiedzieć, że zabiera męża na przejażdżkę samochodem. - Strasznie mu się sprzykrzyło siedzieć całymi dniami w domu - wyjaśniła. - Mała wycieczka dobrze mu zrobi. Przykro mi zostawiać cię samą, ale niedługo wrócimy. Selina zapewniła ją, że wcale nie czuje się osamot­ niona, co nie było prawdą, bo była tego dnia w szcze­ gólnie marnym nastroju. Doskwierało jej poczucie,

152

DROGA DO KARIERY

że w tym tak ciepłym domu jest w sytuacji sieroty, obserwującej przez dziurkę od klucza życie szczę­ śliwej rodziny, do której sama nie może należeć. Ogarnęła ją nagłe nieodparta potrzeba upewnienia się, czy przez te wszystkie lata jej ojciec czasami o niej pamiętał, czy nie przechowywał gdzieś bo­ daj drobnej pamiątki, przypominającej mu o jej istnieniu. Potrzeba była tak silna, że niewiele myśląc, ot­ worzyła szufladę biurka, gdzie, jak wiedziała od Mary, przechowywano rodzinne fotografie. Na wierzchu leżał album z najświeższymi zdjęcia­ mi, przede wszystkim z niedawnej rocznicy ślubu sir Geralda i Mary. Przekartkowała album, zwracając szczególną uwagę na fotografie Piersa. Po obejrzeniu pierwszego albumu nie mogła się powstrzymać od dalszych poszukiwań, choć sumienie ostrzegało ją, że robi źle. Dotarłszy do najwcześniejszych zdjęć z okresu dzieciństwa jej przyrodnich sióstr tak się nimi zajęła, że zapomniała o bożym świecie. Nie słyszała, że ktoś otwiera drzwi i wchodzi do pokoju. - Co tu robisz? - rozległ się oburzony głos Piersa. - Kto ci pozwolił grzebać w cudzych rzeczach! - Selina zrobiła się czerwona jak burak. - Co ty knujesz? Czego tu szukasz? - Nic nie rozumiesz - odparła dzielnie, zrywając się na równe nogi. - Rozumiem, i to bardzo dobrze - odparł groźnie. - Ale zanim zrobię z tobą porządek i odeślę cię

Penny Jordan

153

z powrotem do rynsztoka, muszę się dowiedzieć, co ci chodzi po głowie. Chodź! To mówiąc, chwycił ją za rękę i zaczął ciągnąć ku drzwiom. Przerażona, próbowała się opierać. - Puść, to boli! - syknęła. Popatrzył na nią ze złym uśmiechem. - Moim zdaniem i tak za mało - powiedział po­ nuro. - Chodźże! Nie chciała iść z tym rozwścieczonym człowie­ kiem, ale był od niej silniejszy. Kiedy zagroził, że weźmie ją na ręce, zaprzestała oporu. Ale gdy dociągnął ją pod drzwi prowadzące do jego sypialni, znowu zaczęła walczyć. Piers jednak wcale się tym nie przejął. Otworzywszy drzwi łok­ ciem, wepchnął ją brutalnie do środka i zatrzasnął drzwi nogą. - A teraz - oświadczył, oddychając z trudem - spróbujemy się dowiedzieć, co jest tutaj grane. Gadaj, o co chodzi! Pełne pogardy zachowanie Piersa było tak oburza­ jące, że Selina, zapominając o poczuciu winy, wyzy­ wająco podniosła głowę, usiłując zarazem wyrwać rękę z jego uścisku. - Nie mam ci nic do powiedzenia - syknęła. - W żaden sposób nie zmusisz mnie do mówienia. - Na pewno? - Jego oczy zdawały się ciskać pioruny. - Nie powiesz, o co ci chodzi? Wytrzymała jego spojrzenie i przecząco pokręciła głową. Wtedy Piers wsunął rękę w jej włosy i szarpnął

154

DROGA DO KARIERY

jej głowę do tyłu, zbliżając jednocześnie twarz do jej twarzy. - Powiedz prawdę - szepnął, niemal dotykając jej ust. Selina poczuła, że traci resztki sił. Opuściła ją wola oporu. Kiedy Piers zaczął ją całować, ciało Seliny przeszył lęk zmieszany z rozkoszą. Wbrew jej oczekiwaniom, pocałunek nie był zimny i pogard­ liwy, ale namiętny i czuły. Oczy Piersa też przestały ciskać błyskawice. Jego gniew ustępował miejsca zmysłowemu zapamiętaniu. Oboje zdawali się zapominać, dlaczego i po co Piers przyprowadził ją do swego pokoju. Widząc w jego oczach rozpaczliwe pożądanie, Selina zaprag­ nęła poczuć dotyk jego ciała, a on, jakby odgadując jej myśli, zaczął pospiesznie rozpinać koszulę. - Pocałuj mnie! - wyszeptał. Zarzuciwszy mu ręce na ramiona, Selina podnios­ ła ku niemu rozchylone usta, a on przyjął je z jękiem rozkoszy. Po chwili jego ręce wcisnęły się pod bluzkę Seliny i zaczęły manewrować przy staniku. Nagle przestał i odsunął ją od siebie. Selina pomyślała z przerażeniem, że robił to wszystko jedynie po to, by z niej zakpić, lecz uspokoiła się, spojrzawszy na jego przymknięte oczy. - Chcę widzieć cię całą - powiedział cicho. - Co ty ze mną robisz? Jeszcze nigdy żadnej kobiety tak strasznie nie pragnąłem. Chwycił ją na ręce i zaniósł na łóżko. Selina trochę

Penny Jordan

155

oprzytomniała. Zdała sobie sprawę z dwóch rzeczy: że powinna stąd jak najszybciej uciec i że za nic w świecie tego nie zrobi. On tymczasem rozbierał ją drżącymi rękami, okrywając jej ciało pocałunkami i pieszczotami. Poddała się im z rozkoszą, do reszty zapominając o całym świecie. Nie czuła cienia wsty­ du czy skrępowania. Pragnęła tylko jednego - aby to trwało w nieskończoność. - Teraz twoja kolej, Selino - usłyszała jego głos. - Teraz ty mnie rozbierz. Chcę czuć twoje ręce na swojej skórze. - Zaczęła niezdarnie ściągać z niego koszulę i już po chwili całowała jego ramiona i tors. Kiedy jęknął: - Nie drażnij się ze mną - zrozumiała, o co mu chodzi. Była jednak tak przejęta, że nie potrafiła sobie poradzić z opornym zapięciem i mu­ siał jej pomóc. Teraz już nic ich nie dzieliło. Tuląc się do niego całym ciałem, Selina czuła, jak ręce Piersa coraz śmielej sobie poczynają. - Masz tak delikatną skórę - wyszeptał, odrywa­ jąc na moment od niej usta. Jej ciało zdawała się wypełniać rozkosz. Tak bardzo go kochała! Ta myśl pomogła jej odzyskać pamięć i Selina zadrżała. Tak, kocha go. Ale on jej miłości nie odwzajemnia. Nie kocha jej, a jedynie pożąda. Selina znieruchomiała. - Co się stało? - zapytał, podnosząc głowę i spog­ lądając na nią ze zmarszczonym czołem. Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Jak ma mu

156

DROGA DO KARIERY

powiedzieć, że nie może mu się oddać, bo zanadto go kocha, by zrobić to jedynie dla zaspokojenia jego żądzy? I że pragnie, by wziął ją z miłości, a nie dla fizycznego zaspokojenia? Ale choć wiedziała, iż jest to nieosiągalne marzenie, nastrój namiętnego zapa­ miętania rozwiał się bezpowrotnie. Piers tymczasem odsunął się od niej. On też najwyraźniej oprzytomniał i teraz przypatrywał się Selinie z niechętną uwagą. - Nie wiem, jaką prowadzisz grę - powiedział chłodno, wkładając spodnie i rzucając jej ubranie - i o co ci chodzi, ale... - Nagle odwrócił głowę w kierunku drzwi, a Selina z cichym okrzykiem zasłoniła się chwyconą w pośpiechu garderobą. W otwartych drzwiach stał nie mniej zaskoczony sir Gerald. Zdaje się, że powiedział coś do Piersa, ale chora ze wstydu Selina nic nie słyszała. Gdy tylko drzwi się zamknęły i zostali sami, z płonącymi oczami zwróciła się do swego prześladowcy. - Pewnie z góry wszystko zaplanowałeś. Żeby mnie skompromitować w oczach sir Geralda, żeby... - Żeby co? - Piers był tak samo zły jak ona. - Żeby mu uświadomić, że nie jest twoim jedynym kochankiem? Dlaczego zgodziłaś się pójść ze mną do łóżka? Jeden triumf to dla ciebie za mało? Nie przewidziałaś tylko, że zostaniesz przyłapana na gorącym uczynku? Wynoś mi się stąd, i to zaraz, bo inaczej sam wyrzucę cię na korytarz! Odwrócił się do niej plecami, a ona zdrętwiałymi

Penny Jordan

157

ze zdenerwowania rękami wciągała na siebie ubra­ nie. Jej zawstydzenie z powodu nieoczekiwanego wejścia sir Geralda było naturalną reakcją córki przyłapanej w łóżku z mężczyzną przez własnego ojca, a Piers zupełnie na opak zinterpretował jej zakłopotanie. Była wściekła. A niech tam! Niech sobie myśli o niej, co mu się podoba. Ma to w nosie. O nic już nie dba. Przekonana, że po tym ostatnim wydarzeniu nie będzie mogła dłużej pozostać w gościnnym domu ojca, wybiegła z pokoju Piersa i bocznymi schodami wymknęła się do ogrodu.

ROZDZIAŁ ÓSMY Mimo panującego na dworze upału Selina zaszyła się w najdalszym zakątku ogrodu. Marzyła, by ja­ kimś cudownym sposobem znaleźć się z powrotem w swoim cichym londyńskim mieszkaniu. A jeszcze bardziej, żeby cofnąć czas do owego fatalnego dnia, kiedy zdecydowała się pójść na pierwsze spotkanie w kancelarii ojca. I wymazać wszystko, co stało się od tamtej chwili. Wzdrygnęła się. Jak ma spojrzeć w twarz Piersowi po tym, co między nimi zaszło? A przede wszystkim, jak spojrzy w oczy swemu ojcu? No cóż, musi się z nim rozmówić, powiedziała sobie dzielnie, kiedy minęło pierwsze zdenerwowa-

Penny Jordan

159

nie. A skoro tak, najlepiej będzie zrobić to jak najszybciej, z podniesionym czołem. Piers nie mógł jaśniej dać jej do zrozumienia, że o jakimkolwiek uczuciu z jego strony nie może być mowy. Gdyby chodziło o innego mężczyznę, nadmierną podejrzli­ wość można by tłumaczyć zazdrością, ale nie w przy­ padku Piersa. Jak on mógł pomyśleć, że jest gotowa się z nim kochać, mając romans z sir Geraldem? Chcąc nie chcąc, zawróciła do domu, ale gdy zobaczyła stojącego przed domem Piersa, przestra­ szyła się i zwolniła kroku. Co on tam robi? Bo przecież nie wyszedł sprawdzić, co się z nią dzieje? Zebrawszy się na odwagę, ruszyła ku domowi. Na jej widok twarz Piersa jakby się rozjaśniła, ale tylko na mgnienie oka. - Co ty wyprawiasz? - spytał ostro. Próbował zastąpić jej drogę, ale wymknęła się i wpadła w drzwi. Odetchnęła z ulgą, słysząc czyjeś kroki na schodach. Nie są sami. - Ach, to ty, Selino. Dobrze, że jesteś - ucieszyła się Mary. Najwidoczniej nie była świadoma panują­ cego w domu napięcia. - Gerald o ciebie pytał. - Już do niego idę. - Sto razy bardziej wolała świecić oczami przed ojcem, niż wysłuchiwać in­ synuacji Piersa. Sir Gerald uśmiechnął się dobrotliwie, gdy weszła do pokoju, spoważniał jednak, widząc jej bladość i zakłopotanie. - Chodź i usiądź koło mnie - poprosił.

160

DROGA DO KARIERY

Kiedy jednak Selina potrząsnęła głową i podszedł­ szy do biurka, wzięła do ręki pierwszą z brzegu teczkę, aby ukryć za nią twarz, dodał łagodnie: - Nie ma się czego wstydzić, to ja powinienem was przeprosić za to, że wpakowałem się do pokoju bez pukania. - Jednakże Selina nadal nie była w sta­ nie spojrzeć mu w oczy. - Zapewniam cię, że nie jestem zgorszony ani nie zamierzam się wtrącać, ale widzisz, bardzo cię polubiłem... Oczywiście w czysto przyjacielskim sensie - dodał. - I dlatego . pozwolę sobie zapytać, czy zakochałaś się w moim siostrzeńcu? Nieoczekiwane pytanie na chwilę zbiło Selinę z tropu. - Ja? Skąd to przypuszczenie? - spytała z cieniem goryczy w głosie. - On mnie nie kocha. - Moja droga, każdy, kto choć trochę cię poznał, nawet taki stary dureń jak ja, nie może mieć wątp­ liwości, że nie należysz do kobiet miewających przelotne romanse. Masz w sobie coś, co z braku lepszego określenia nazwałbym niewinnością. - Twarz sir Geralda, gdy to mówił, przybrała lekko figlarny wyraz. - Wybacz, jeśli przemawiam do ciebie jak dobry wujaszek, ale czuję się w pewnym stopniu odpowiedzialny za to, co się wydarzyło. - Znowu spoważniał. - Chodzi mi o to, że Piers miał dotąd na ogół do czynienia z kobietami bardziej od ciebie doświadczonymi. Jeszcze raz przepraszam, że wtrącam się w nie swoje sprawy. Nie wiem, dlaczego

Penny Jordan

161

to robię, tłumaczy mnie tylko to, że sam kiedyś bardzo się sparzyłem i nie chciałbym, żeby ciebie spotkało coś podobnego. - Zamilkł na moment. - Widzisz, Piers miał w życiu trudne chwile. Był dzieckiem, kiedy stracił ojca, a potem spotkało go inne bardzo ciężkie przeżycie, w dużym stopniu z mojej winy. Sir Gerald z wyraźnym zakłopotaniem pochylił głowę, a Selinie gwałtownie zabiło serce. Czuła, że teraz dotknie sprawy swego romansu z jej matką, i sama nie była pewna, czy chce to usłyszeć, czy nie. - Dla nikogo nie jest tajemnicą - podjął - że wiele lat temu związałem się z pewną kobietą. Historia ta trafiła na pierwsze strony gazet, chociaż ty nie możesz tego pamiętać, bo musiałaś być małą dziew­ czynką, albo nie było cię jeszcze na świecie. Zako­ chałem się po uszy, wydawało mi się, że nie potrafię bez niej żyć. Moja żona wiedziała o wszystkim, nigdy nie ukrywałem przed nią, że w moim życiu pojawiła się inna kobieta. Nasze małżeństwo było bardzo harmonijne, bardzo szczęśliwe, mieliśmy trzy urocze córeczki, słowem, nasze życie toczyło się spokojnie. Zbliżałem się do czterdziestki, byłem odrobinę starszy niż Piers teraz, a on miał osiem lat. Po śmierci ojca otoczyłem go opieką i bardzo poko­ chałem. Myślę, że w pewnym sensie zastąpił mi syna, którego się nie doczekałem. Ale Piers został wysłany do szkoły z internatem i pewnego razu przyszło mi do głowy coś, czego do dziś nie mogę sobie darować.

162

DROGA DO KARIERY

Pewnie pod wpływem próżności wybrałem się do niego na weekend w towarzystwie mojej przyjació­ łki. Zabraliśmy go do restauracji, gdzie, ku mojej radości, ta pani kompletnie oczarowała małego chło­ pca. Ja, głupiec, byłem uszczęśliwiony, że przynaj­ mniej on, w odróżnieniu od pozostałych członków rodziny, stał się moim sprzymierzeńcem. Sir Gerald znowu się zamyślił. Po czym mówił dalej: - Nie do wiary, do jakich głupstw potrafi się posunąć mężczyzna, kiedy zacznie sam siebie oszu­ kiwać! Nie skończyło się na jednej wizycie. Nie zamierzałem wciągać Piersa w swoje sprawy, nie przypuszczałem, jak te wizyty mogą na niego dzia­ łać. Tak czy inaczej, nie zdając sobie rzecz jasna sprawy z charakteru łączących mnie z tą panią związków, uważał ją po prostu za moją znajomą, i na swój dziecinny sposób sam się w niej zadurzył. Nigdy nie prosiłem, żeby nasze wizyty trzymał w tajemnicy. Kiedy moja siostra zażądała, żebym przestał go odwiedzać w towarzystwie tamtej pani, nadal nie bardzo rozumiałem, co się właściwie stało. Tymczasem Piers z całą naiwnością opisał w liście do matki nasze wizyty, wynosząc przy tym pod niebiosa uroki mojej przyjaciółki. Dulcie wpadła w furię. Nigdy w życiu nie widziałem mojej siostry w takim stanie. Byłem wstrząśnięty i chyba wtedy zacząłem odzyskiwać rozsądek. Selina mogła sobie wyobrazić reakcję swojej ma-

Penny Jordan

163

tki na wiadomość o zdradzie małego wielbiciela. Jako kobieta nieskończenie próżna, musiała się pła­ wić w jego niewinnych zachwytach, a zarazem była zbyt mściwa, by wybaczyć chłopcu, że w najlepszej wierze ujawnił fakt jej potajemnych wizyt. - Ta kobieta pojechała do Piersa bez mojej wiedzy - podjął sir Gerald. - Kierownik szkoły, który pamiętał ją z poprzednich wizyt, nie widział w tym nic złego i zgodził się, by zabrała go do miasta na całe popołudnie. Dopiero kiedy chłopiec wrócił do szkoły spłakany i przygnębiony, zdecydował się do mnie zadzwonić. Powiedziałem swojej przyjaciółce, co myślę o jej postępku, ale ona oświadczyła tylko, że ktoś musiał smarkaczowi natrzeć uszu za jego głupotę. Nie wiem, jak się z nim obeszła i co mu powiedziała, Piers nigdy nie chciał o tym mówić, domyślam się tylko, że musiała go potraktować w wyjątkowo okrutny sposób. W każdym razie incydent ten najprawdopodobniej rzucił cień na jego przyszłe stosunki z kobietami. Chyba do dziś nie pogodził się z podłością tamtej kobiety. A gdy zrozumiał, co mnie z nią łączyło, poczuł się podwój­ nie oszukany. Bo w dodatku wydawało mu się, że dopuścił się zdrady wobec mojej żony i swoich kuzynek. Borykał się z tym wszystkim niemal równie długo, jak ja. - Więc pan rozstał się z tamtą kobietą? Selina sama nie wiedziała, jakim cudem pytanie przeszło jej przez gardło. Było podyktowane nie-

164

DROGA DO KARIERY

odpartą chęcią dowiedzenia się, czy przez wszystkie te lata jej ojciec przynajmniej czasami myślał o swo­ jej nieznanej córce. - Tak, rozstałem się z nią, ale nie było to łatwe. Bo widzisz, ona tymczasem zaszła ze mną w ciążę. W tamtych latach aborcje były nielegalne, zresztą nawet gdyby były dozwolone, ja nigdy bym się nie zgodził na taki zabieg. - Ale pan jej... nie zna pan tamtego dziecka? Jeśli nawet zauważył, że przez przejęzyczenie zdradziła, iż zna płeć jego nieślubnego dziecka, to postanowił to zignorować. - Nie, nie... Uznaliśmy, to znaczy jej matka i ja, że będzie najlepiej, jeśli zerwiemy wszelkie kontak­ ty. No a poza tym miałem żonę i trzy córki, którym nie chciałem przysparzać jeszcze więcej cierpień. Dość się już przeze mnie napłakały. Wtedy wydawa­ ło się, że będzie najlepiej, jeżeli wyrzeknę się wszel­ kich praw do jej dziecka. - Nigdy pan tego nie żałował? - zapytała Selina przez ściśnięte gardło. Oboje jakby nie zdawali sobie sprawy, że ich rozmowa przybrała niezwykle osobisty charakter. Zarówno Selina, jak stary prawnik byli zbyt przejęci własnymi emocjami, by cokolwiek udawać czy tu­ szować. - Ilekroć spotykam młodą osobę w twoim wieku, zawsze wraca mi na myśl tamto dziecko. I zadaję sobie pytanie, czy nie czuje do mnie nienawiści, czy

Penny Jordan

165

czasem o mnie myśli... czy w ogóle wie o moim istnieniu. I modlę się, by mi wybaczyła. - Co wybaczyła? To, że dał jej pan życie? - wy­ szeptała Selina i w tej samej chwili zrozumiała, że nie było to z jej strony czcze pocieszenie, ale wyraz szczerego przekonania. Jakby wszystkie jej żale i pretensje rozwiały się w jednej chwili, pozostawiając po sobie uczucie wdzięczności za dar życia. Była zdrowa, inteligent­ na, wolna... Czyż nie są to najwspanialsze dary, jakie ojciec może ofiarować córce? Miała wraże­ nie, że z jej ramion spadł wielki ciężar. Musiała otrzeć łzy wzruszenia, które zakręciły się jej w oczach. - Skąd te łzy? - zdziwił się sir Gerald, patrząc na nią z zakłopotaniem. Odwróciła twarz. Nadal nie była w stanie wyznać mu prawdy i nie była pewna, czy kiedykolwiek się na to zdobędzie. Wystarczyła jej świadomość, że ojciec ją kocha, choćby jego miłość była odległa i sym­ boliczna. - Piers podejrzewa, że mam z panem romans - odparła szybko, podając pierwsze wytłumaczenie, jakie przyszło jej do głowy. Sir Gerald zrobił zdu­ mioną minę. - Naprawdę tak myśli. Uważa mnie za awanturnicę, która usiłuje złapać bogatego męża. - Co za nonsens! Skąd mu przyszedł do głowy tak absurdalny pomysł? To śmieszne sądzić, że młoda kobieta tak piękna i inteligentna jak ty chciałaby

166

DROGA DO KARIERY

uwodzić starca w moim wieku - oburzył się sir Gerald. - Według niego chodzi mi o pieniądze i... - za­ częła Selina, ale w tym momencie zadzwonił telefon i sir Gerald sięgnął po słuchawkę. Zanim skończył rozmowę, Selina zdążyła się uspokoić i zebrać myśli. - Chciałabym przed kolacją wybrać się na spacer - oznajmiła ze spokojną twarzą. Sir Gerald przyjrzał się jej uważnie. - Idź, skoro chcesz - powiedział w końcu. - Ale nie za daleko. Na wieczór zapowiadali burzę, zresztą przez cały dzień było okropnie duszno. Ja osobiście szczególnie lubię spacer wzdłuż rzeki. Często tam chodzę, zwłaszcza kiedy mam jakiś trudny problem do przemyślenia. Skinąwszy mu z uśmiechem głową, Selina wyszła z pokoju. Udało jej się wymknąć z domu, nie napot­ kawszy nikogo po drodze, po czym ruszyła w stronę rzeki. Wyznanie sir Geralda dopiero teraz zaczęło na­ prawdę docierać do jej świadomości. Była mu wdzię­ czna za to, że mówiąc o jej matce, nie starał się wybielić siebie kosztem dawnej kochanki, ale rów­ nocześnie nie była w stanie odrzucić od razu swoich dawnych pretensji i docenić szczerego żalu i troski o nieznane dziecko, któremu dał kiedyś życie. Była tym, oczywiście, głęboko wzruszona, lecz wzrusze­ niu towarzyszyły smutek i ból. Smutek, bo dziś, jako osoba dorosła, inaczej oceniająca życie niż w dzie-

Penny Jordan

167

ciństwie, musiała przyznać, iż w sytuacji, w jakiej się wówczas znalazł, jej ojciec nie mógł postąpić ina­ czej. Znając Mary, dobrze rozumiała, dlaczego tak bardzo chciał jej oszczędzić dalszych cierpień i upo­ korzenia. Z jeszcze większymi emocjami przywoływała w pamięci opowiedzianą przez sir Geralda historię Piersa. To, co usłyszała, pozwoliło jej zrozumieć, iż przyczyną jego niechęci i pogardy do kobiet jest w istocie lęk przed nimi. Było jej serdecznie żal skrzywdzonego dziecka, które uległo czarowi jej próżnej i bezwzględnej matki. Zbyt dobrze znała swą rodzicielkę, by wątpić zarówno w skuteczność jej zakusów, jak i bezwzględne okrucieństwo, z jakim zemściła się za mimowolną zdradę swego małego wielbiciela. Selina szła przed siebie zatopiona w myślach, spoglądając od czasu do czasu na rzekę. Całkowicie zaabsorbowana własnymi przeżyciami, nie zwracała uwagi na zbierające się na niebie chmury. Zgasła wszelka nadzieja na to, by Piers kiedykolwiek ją pokochał. Jak mógłby kochać córkę kobiety, która wyrządziła mu tak wielką krzywdę? Musi natychmiast wyjechać, myślała rozpaczli­ wie. Uciec jak najdalej, póki jeszcze potrafi to zrobić. Budziła w Piersie pożądanie, to prawda, lecz kiedy się dowie, kim ona naprawdę jest, owo pożądanie stanie mu się jeszcze bardziej nienawistne niż teraz. Doszła do miejsca, w którym biegnąca nad rzeką

168

DROGA DO KARIERY

ścieżka nagle się urywała. Selina nie zdawała sobie sprawy, jak daleko zawędrowała. Ale chociaż przed­ wieczorne niebo przybrało złowrogą, metaliczną bar­ wę, nie chciała jeszcze wracać. Rozejrzawszy się, spostrzegła odchodzącą w bok od rzeki dróżkę pro­ wadzącą ku przełazowi i rozciągającym się dalej uprawnym polom. Niewiele myśląc, ruszyła nią przed siebie. Mary powiedziała jej kiedyś, że w okolicy było wiele małych gospodarstw, które jednak z biegiem czasu przeszły w ręce paru wielkich właścicieli ziemskich. I rzeczywiście, wędrując przez pola, Seli­ na napotykała po drodze opustoszałe, popadające w ruinę farmerskie domy. Pomimo tych zmian Dorset pozostało pełnym uroku, nadal w głównej mierze rolniczym hrab­ stwem. W trakcie swej wędrówki Selina nie spotkała ani jednego człowieka, gdyż wszyscy schronili się zapewne przed nadchodzącą burzą. Miała więc po­ czucie, że cały ten wiejski świat należy wyłącznie do niej. Szła przed siebie coraz dalej i dalej, przystając niekiedy, by podziwiać widoki albo przyjrzeć się rosnącym obok dróżki polnym kwiatom. Do rzeczywistości przywołały ją dopiero pierwsze głuche pomruki burzy. Popatrzyła na zegarek. Od momentu wyjścia z domu upłynęły prawie dwie godziny. Po ołowianym niebie przetaczały się ciem­ ne chmury, gęsto poznaczone zygzakami błyskawic. Gdy zdecydowała się wracać, lunął rzęsisty

Penny Jordan

169

deszcz. Po paru sekundach Selina przemokła do nitki. Ulewie towarzyszyły gwałtowne grzmoty. Pamięta­ jąc opowieści o ludziach zabitych przez pioruny, zaczęła biec co sił w nogach, ślizgając się w przemo­ czonych sandałach. Ociekająca wodą spódnica przy­ warła do jej nóg, mokre włosy zwisały w strąkach, ale ona pędziła dalej z pochyloną głową, z trudem chwytając oddech. Nagle natrafiła na niespodziewa­ ną przeszkodę i z jej gardła wyrwał się nieartykuło­ wany okrzyk. Czyjeś ręce chwyciły ją za ramiona. - Ty głuptasie! - usłyszała głos Piersa. - Dlacze­ go wcześniej nie zawróciłaś? Przemokłaś do suchej nitki. Nie tylko ja, przemknęło jej przez głowę, gdy minęło pierwsze zaskoczenie. Piers miał wprawdzie na sobie przeciwdeszczową kurtkę, ale woda spływa­ ła mu z włosów na twarz, a jego dżinsy były tak mokre, że wydawały się niemal czarne. Poszedł jej szukać? Dlaczego? Drżąc lekko, po­ nieważ przemoczone, przylegające do ciała ubranie zaczynało ją ziębić i chłód przenikał ją do kości, Selina zdobyła się jednak na pełną goryczy, ironiczną refleksję - jeśli wybrał się na poszukiwania, to bynajmniej nie z troski o nią, ale ponieważ uznał zapewne, że pozostawiona bez nadzoru gotowa jest uwieść pierwszego napotkanego po drodze wieś­ niaka, toteż postanowił pójść nieszczęśnikowi na ratunek. Ten dziwaczny pomysł wywołał na twarzy Seliny uśmiech rozbawienia.

170

DROGA DO KARIERY

- Co cię, u diabła, śmieszy? - spytał zirytowany. W tym momencie huknął niedaleko potężny piorun i Piers chwycił ją za rękę. - Uciekajmy! - zawołał. Nie czekając na odpowiedź, pociągnął Selinę za sobą i ruszył biegiem, lecz nie ku rzece, a w bok, wąską ścieżką prowadzącą przez zżęte pole. Pędził tak szybko, że Selina nie mogła złapać tchu, a tym bardziej zapytać, dokąd ją wlecze. Biegli w dodatku pod górę, a kiedy dotarli na szczyt wzgórza, zobaczy­ ła przed sobą dolinkę, a w niej solidnie wyglądającą kamienną stodołę, i domyśliła się, że Piers postano­ wił przeczekać burzę pod dachem. Chociaż właś­ ciwie po co? Byli oboje tak przemoczeni, że trochę więcej wody niczego by nie zmieniło. Zaledwie jednak to pomyślała, tuż za nimi grzmot­ nął kolejny piorun, oświetlając na moment niemal czarne niebo. - No, tu jest lepiej. Przynajmniej wydostaliśmy spod tamtych drzew. W przeciwieństwie do niej Piers nawet się nie zasapał. Kiedy spojrzała wstecz, zdała sobie sprawę, że wzdłuż ścieżki, którą biegła w stronę rzeki, rośnie rząd potężnych, sękatych dębów i przeszedł ją dreszcz na myśl o tym, co by się stało, gdyby piorun uderzył w któryś z nich. Następna błyskawica rozdarła czarne niebo. Selina usłyszała ogłuszający trzask, inny niż huk pioruna, i ujrzała, jak od pnia jednego z dębów odrywa się ogromna gałąź, padając w poprzek ścieżki niemal dokładnie tam, skąd zdążyli uciec.

Penny Jordan

171

- Biegiem do stodoły - zawołał Piers, przekrzy­ kując ogłuszający huk kolejnych grzmotów. Selina ruszyła posłusznie w jego ślady, drżąc częściowo z zimna, a częściowo z wrażenia po tym, co zobaczyła. Ciężkie drewniane drzwi stodoły były zabaryka­ dowane od zewnątrz grubą deską wciśniętą między żelazne podpory, co nie przeszkodziło Piersowi ot­ worzyć ich bez trudu. Kiedy, wpuściwszy Selinę do środka, zamknął je szczelnie za sobą, odgłosy burzy nagle ucichły. W stodole było gorąco, ciemno i pachniało sia­ nem. Tylko przez jedno małe okienko sączyło się do środka trochę światła. Selina rozglądała się po wnętrzu, starannie omijając wzrokiem Piersa, który był zajęty dociskaniem drzwi i podpieraniem ich belką. Miała wrażenie, że się dusi. Nie była tylko pewna, czy to z powodu panującego w stodole upału i ciężkiego aromatu siana, czy dlatego, że bycie sam na sam z Piersem i poczucie odcięcia od reszty świata wprawiało ją w stan skrajnego zdener­ wowania. - Jak mogłaś tak głupio się zachować? Przecież widziałaś, że zanosi się na burzę. Dlaczego nie zawróciłaś? Słysząc jego pełne złości słowa, Selina miała ochotę po dziecinnemu wybuchnąć płaczem. Ale zamiast tego hardo podniosła głowę. - Nie musiałeś mnie szukać. Właśnie wracałam.

172

DROGA DO KARIERY

Doskonale dałabym sobie radę bez twojej pomocy - odparła. - Tak, gdybyś umiała uniknąć piorunów. Sama widziałaś, co się z stało z tamtym dębem. Rosną wzdłuż całej ścieżki, którą biegłaś. Mogłaś zginąć. - Mało by cię to obeszło - burknęła pod nosem, nie patrząc na niego. Nagle poczuła na ramionach jego ręce. Odwrócił ją ku sobie. Jego oczy płonęły. - Zostawmy te dziecinne gierki, Selino - rzucił z dziwnym smutkiem. - Jesteśmy dorosłymi ludźmi, a nie parą dzieci. Rozmawiałem z Geraldem. - Za­ milkł na chwilę. - Jestem ci winien przynajmniej jedne przeprosiny. - I dlatego uwierzyłeś, że nie jestem jego kochan­ ką? Bo on ci tak powiedział? - zapytała z gniewem. - Bardzo mi przykro, ale nie mogę przyjąć przeprosin opartych na cudzym zapewnieniu. Trzeba było uwie­ rzyć w to, co ja ci mówiłam. Piers poczerwieniał i wyraźnie zmienił się na twarzy, a Selina natychmiast pożałowała swoich ostrych słów. - Więc co mam zrobić? - spytał głucho. - Pod­ ciąć sobie żyły? Najchętniej odparłabym: Nie, najdroższy, prze­ mknęło Selinie przez głowę, ale wyobraziła sobie, że Piers zareagowałby na to wyznanie pogardą. Ogar­ nięta histerycznym żalem zaczęła drżeć na całym ciele.

Penny Jordan

173

- Musisz zdjąć te mokre ciuchy - oświadczył Piers. - Nie wiem, na jak długo utknęliśmy w tej stodole. Może na kilka godzin. Widziałem niejedną letnią burzę. To tutejsza specjalność. Mają podobno jakiś związek z ukształtowaniem terenu. - W domu nie będą się o nas niepokoić? - spytała przez ściśnięte gardło. Perspektywa spędzenia wielu godzin sam na sam z Piersem powiększyła jej panikę. - Gerald domyśli się, że znaleźliśmy gdzieś schronienie. On dobrze wie, jak wyglądają tutejsze burze. - Co za różnica, czy zmokniemy jeszcze bardziej, czy nie? - upierała się, pragnąc za wszelką cenę skrócić przebywanie z Piersem w zamkniętej prze­ strzeni. - Pewnie niewielka, ale nie zapominaj, że po drodze rośnie wiele drzew. W każde z nich może strzelić piorun. A tu jesteśmy względnie bezpieczni. - W stodołę też może trafić piorun - nie ustę­ powała. - To mało prawdopodobne. Znajdujemy się w do­ linie, a pioruny zwykle uderzają w najwyższy punkt. Naprawdę tu nam nic nie grozi. - Jak długo według ciebie może to jeszcze po­ trwać? Selina była coraz bardziej zdenerwowana. Panicz­ nie bała się tego sam na sam z Piersem. Bała się własnych nieobliczalnych reakcji na jego bliskość.

174

DROGA DO KARIERY

Patrząc na jego ciemne mokre włosy i ociekającą wodą twarz, czuła nieodpartą chęć, by do niego podejść, odgarnąć mu włosy z czoła i przytulić twarz do jego policzka. A kiedy Piers zrzucił z ramion ceratową kurtkę, poczuła znacznie mniej niewinną chętkę i przeszedł ją zmysłowy dreszcz. Piers, wi­ dząc to, pomyślał widocznie, że drży z zimna, bo oświadczył: - Selina, po raz ostatni proszę, żebyś zdjęła te mokre rzeczy. Zapalenie płuc to chyba ostatnia rzecz, na jaką masz ochotę. Oczywiście, nie licząc mnie - dodał zaczepnie. - Ja... nie mam ubrania na zmianę - powiedziała bez sensu. Sama się zawstydziła, słysząc, co mówi, i wcale nie była zdziwiona, kiedy Piers uśmiechnął się złośliwie. - Czego się boisz? Że widząc cię w samej bieliźnie, oszaleję z pożądania? Jednak została mi jeszcze odrobina samokontroli. Selina, na litość boską! - rzu­ cił z pasją, widząc, że dziewczyna nadal stoi bez ruchu i się trzęsie. - Naprawdę, bądź rozsądna. Przemokłaś do nitki, a nie wiadomo jak długo będzie­ my tutaj siedzieć. Dam ci swoją koszulę, jeżeli tak bardzo ci zależy na zachowaniu pozorów przyzwoi­ tości. Nie jest całkiem sucha, ale i tak sto razy suchsza niż to, co masz na sobie. Chciała powiedzieć, że niczego od niego nie chce, ale kiedy zdjął koszulę i rzucił w jej kierunku, chwyciła ją drżącymi z przejęcia rękami, wdychając

Penny Jordan

175

z rozkoszą emanujący z miękkiej materii podniecają­ cy zapach mężczyzny. Odwrócona plecami do Piersa, zsunęła przemo­ czoną spódnicę i pozbyła się bluzki. Majtki i bielizna też były mokre, ale postanowiła ich nie zdejmować. Zresztą cienka jedwabna bielizna na pewno szybko wyschnie w przegrzanej stodole. Usłyszała za sobą dziwną szarpaninę i odruchowo spojrzała za siebie. Piers borykał się ze spodniami. - Cholerne dżinsy - wysapał ze złością. - Są takie mokre, że nie mogę ich ściągnąć. Szybko się odwróciła, by nie widzieć wyłaniają­ cych się ze spodni bioder Piersa. Przypomniała sobie, co wydarzyło się między nimi parę godzin temu w jego pokoju. Włożywszy na siebie pospiesznie podarowaną łaskawie koszulę, drżącymi palcami zapięła guziki i zawinęła zbyt długie rękawy. - No, nareszcie - sapnął za jej plecami. Naj­ widoczniej uporał się z dżinsami, bo poczuła, że stoi tuż za nią. - Co zamierzasz robić dla zabicia czasu? - Nie zastanawiałam się nad tym - odparła ła­ miącym się głosem, zupełnie jakby była niedojrzałą dziewczyną, a nie dorosłą, dwudziestoparoletnią ko­ bietą. - Proponuję zabawę w zgadywanie - odezwał się Piers podstępnie czułym tonem. - O ile dobrze pamiętam, nie wyjaśniłaś mi jeszcze, czego szukałaś w biurku Geralda. - Roześmiał się ironicznie na widok jej zaskoczonej miny. - Naprawdę myślałaś,

176

DROGA DO KARIERY

że zapomniałem? O, nie! Zostałaś wprawdzie uwol­ niona od zarzutu uwiedzenia wuja, ale to nie znaczy, że nie ciążą na tobie inne podejrzenia. - Myślałam, że w naszym kraju ten, komu nie udowodniono winy, uważany jest za niewinnego - odcięła się Selina, wściekła na niego za to, jak na nią patrzył, a jeszcze bardziej zła na własny los, który nie pozwalał jej odeprzeć niesłusznych oskarżeń. Z całego serca pragnęła ujawnić Piersowi prawdę o sobie, ale czyż może sobie na to pozwolić? Przecież nie wolno jej powiedzieć, że Piers ma przed sobą córkę kobiety, która oczarowała go, gdy był dziec­ kiem, a potem upokorzyła. - To prawda, ale tobie, Selino, daleko do niewin­ ności. Dobrze wiesz, co mam na myśli. Jak on śmie mówić do niej w ten sposób! Osądzać jej moralność, jakby sam był bez skazy! - W dzisiejszych czasach kobieta ma prawo być erotycznie doświadczona jak mężczyzna, i nikt nie ma prawa robić jej z tego zarzutu - oświadczyła wyniośle, dumnie podnosząc głowę. - To prawda, ale doświadczenie doświadczeniu nierówne - odparł kpiąco. - W takim razie niech każde z nas opowie, w jaki sposób zdobywało swoje doświadczenia. Ta jawna drwina ubodła Selinę do żywego. Zda­ wała sobie aż nadto dobrze sprawę, jak nikłe były jej doświadczenia w porównaniu z erotycznym wyrafi­ nowaniem Piersa.

Penny Jordan

177

- Wolę się przespać - odrzekła ostro. - Jestem zmęczona i głodna, a skoro mówisz, że nieprędko się stąd wydostaniemy, to będzie najlepszy sposób spę­ dzenia czasu. A już na pewno przyjemniejszy niż... - Moje towarzystwo? - wszedł jej w słowo na pozór spokojnym, niemal obojętnym tonem, choć jego ponura mina mówiła co innego. - Oczywiście, połóż się spać, jeśli masz ochotę. Prawdę mówiąc, sam chętnie się do ciebie przyłączę. Odczuwam jeszcze skutki różnicy czasu. Musi być naprawdę zmęczony, przyznała w duchu Selina, przypatrując się ukradkiem, jak Piers układa swoją kurtkę na sianie, mokrą stroną do dołu, przygo­ towując prowizoryczne posłanie. Bała się położyć obok niego. Muskularne, lecz smukłe ciało Piersa poruszało się z niezrównanym wdziękiem. Selina zawstydziła się i odwróciła oczy. Po chwili usłyszała: - Pani będzie łaskawa. Łoże gotowe. Co miała robić? Gdyby zmieniła zdanie, mówiąc, że odechciało się jej spać, Piers niechybnie znowu zacząłby zadawać pytania, a gdyby w trakcie in­ dagacji uchyliła rąbka tajemnicy, dalszemu wypyty­ waniu nie byłoby końca, aż w końcu wyciągnąłby z niej całą prawdę. Nie, bezpieczniej będzie nie odmawiać, doszła do wniosku, kierując się w stronę urządzonego na sianie legowiska. Tymczasem temperatura w stodole zaczęła gwał­ townie spadać. Na zewnątrz burza nie ustawała, a do tego zerwał się zimny wiatr. Co jakiś czas odzywał

178

DROGA DO KARIERY

się grzmot, a wpadające przez małe okienko światło błyskawic rozjaśniało panujący w stodole mrok. - Jak długo będziemy zmuszeni tutaj siedzieć? - spytała kolejny raz Selina, nie mogąc opanować niepokoju. Piers popatrzył na małe okienko, marszcząc brwi. - Nie mam pojęcia - odparł. - Dopóki nie uspokoi się burza. Byłoby głupotą wychodzić teraz, skoro mamy do pokonania dobre pięć kilometrów. Co cię, u diabła, napadło, żeby wyruszyć na taki maraton? Gerald ostrzegał cię przecież, że zbiera się na burzę. - Byłam zamyślona... - zaczęła, ale ugryzła się w język, czując na sobie uważny wzrok Piersa. - I to bardzo głęboko, sądząc po długości spaceru - zauważył z przekąsem. - Musiałaś mieć coś bardzo ważnego do przemyślenia, skoro nie zauważyłaś oczywistych nawet dla największego mieszczucha oznak nadciągającej burzy. - Nie prosiłam, żebyś mnie szukał - powiedziała z irytacją. Nie musi jej wciąż przypominać, jak głupio postąpiła. - To prawda. - Spodziewała się, iż Piers powie, że to sir Gerald wysłał go na poszukiwania, ale on tylko na nią popatrzył, jakby się nad czymś za­ stanawiał. - Nie myśl, że nie wiem, jak przykre ci jest moje towarzystwo - odezwał się w końcu. - Ale nie byłoby bezpiecznie próbować wracać do domu po nocy w strugach deszczu. Polne ścieżki zamieniły się na pewno w błotniste kałuże. Łatwo się pośliznąć

Penny Jordan

179

i złamać nogę. Po co się narażać na takie ryzyko, zamiast spokojnie przeczekać najgorsze w bezpiecz­ nym miejscu? - Jestem głodna. - Selina czuła, że zachowuje się jak rozkapryszone dziecko, ale nie wiedziała, co zrobić, by nie myśleć o jego fizycznej bliskości i nie zdradzić, jak to na nią działa. Piers podniósł rozpostartą na sianie kurtkę i prze­ szukał jej kieszenie. Po chwili pokazał z wesołym uśmiechem tabliczkę czekolady. - Masz, mała - powiedział pobłażliwym tonem. - Możesz to zjeść - dodał, rzucając jej tabliczkę. Selina niezdarnie złapała rzuconą czekoladę. Była zawstydzona swoim małostkowym zachowaniem, ale wolała już to, niż pozwolić Piersowi domyślić się, co do niego czuje. Czekolada była miękka od upału, a kiedy Selina rozwinęła cynfolię i przełamała tabliczkę na pół, brązowa masa przywarła jej do palców. - Podzielimy się? - zaproponowała. Piers zareagował na to promiennym uśmiechem, który w jednej chwili całkowicie go odmienił. Selinie zrobiło się ciepło na sercu. Za taki uśmiech byłaby gotowa skoczyć za nim w ogień. - Bałem się, że tego nie zaproponujesz. - W jego głosie brzmiało wzruszenie. Przyjął ofiarowaną cze­ koladę jedną ręką, drugą zaś podniósł do ust nadgars­ tek dziewczyny i zaczął starannie oblizywać jej palce.

180

DROGA DO KARIERY

Selinie zrobiło się gorąco. Zastygła oszołomiona i przymknęła oczy, czując rozchodzące się po jej ciele fale zmysłowej rozkoszy. Kiedy Piers uwolnił jej rękę, nie była w stanie wypowiedzieć słowa. - To należało do mojej części - oświadczył niby rzeczowym tonem, w którym jednak pobrzmiewały figlarne tony. Zrobiło się niestety zbyt ciemno, by mogła zoba­ czyć wyraz jego twarzy. Zjadła swoją połowę czeko­ lady, kompletnie nie czując smaku. Myślała wyłącz­ nie o doznaniach sprzed paru chwil, kiedy Piers muskał językiem jej palce. A kiedy powiedział żar­ tobliwie: - No chodź, pora, żeby mała dziewczynka poszła spać - posłuchała go bez słowa. Układała się na swojej połowie ceratowej kurtki tak, aby przypadkiem nie zająć zbyt wiele miejsca, a zarazem mieć pewność, że ich ciała nie będą się dotykać. Była przekonana, że nie zmruży oka. Tymczasem burza rozszalała się w najlepsze. Nic nie wskazywało na to, by pogoda miała się poprawić. - Czy to nie cudowne mieć poczucie, że jest się w ciepłym i suchym, bezpiecznym schronieniu, kie­ dy na zewnątrz szaleją żywioły? - mruknął z zado­ woleniem Piers, układając się na swojej części po­ słania. Mimo pozornego spokoju Selina dosłyszała w je­ go głosie jakieś trudne do określenia napięcie. Po chwili dodał:

Penny Jordan

181

- Wiem, Selino, że musimy sobie jeszcze wiele spraw wyjaśnić. Jeśli chodzi o ciebie i Geralda, przyznaję, byłem wobec ciebie niesprawiedliwy, nie­ mniej jestem przekonany, że nadal coś ukrywasz. Ale co byś powiedziała, gdybyśmy na tę jedną noc ogłosili zawieszenie broni? Co on znowu knuje? Może usiłuje uśpić jej czuj­ ność, aby zaatakować od nowa, kiedy poczuje się bezpieczna? A jeśli nawet nie da się na to złapać, będzie tak długo drążył, aż wreszcie dowie się prawdy? - Zgoda - odparła z wahaniem, wiedząc dobrze, że nie ma wyjścia. Na chwilę zapadła cisza. - Wiesz, co ci powiem? - odezwał się zaraz Piers. - Gdybyśmy byli w odwrotnej sytuacji, ja jako dżentelmen uznałbym, że wypada mi jeśli nie po­ dzielić się z tobą pożyczoną koszulą, to przynajmniej ciepłem własnego ciała. Mówiąc po prostu, jest mi zimno - pożalił się. - Bądź tak dobra i przytul się do mnie. Obojgu nam zrobi się trochę cieplej. Jego prośba miała sens, niemniej wprawiła Selinę w przerażenie. Panicznie bała się kontaktu z jego ciałem. Bała się, że jej i bez tego napięte nerwy nie wytrzymają, i zdradzi się z tym, co do niego czuje. Piers jednak postawił sprawę w taki sposób, że nie mogła odrzucić jego propozycji, nie sprawiając wra­ żenia egoistki. Zresztą Piers już się do niej przysuwał, nie

182

DROGA DO KARIERY

czekając na przyzwolenie. Przytuliwszy się do jej pleców i objąwszy ją ręką w pasie, leżał tak blisko niej, że czuła na szyi jego gorący oddech. - Och, od razu mi lepiej - mruknął z głęboką satysfakcją w głosie. Selinę przeszedł dreszcz. - Wi­ dzisz? - dodał. - Tobie też było zimno. Jej miałoby być zimno? O mało nie wybuchła histerycznym śmiechem. Jej ciało płonęło. Musiała się powstrzymywać ze wszystkich sił, by nie od­ wrócić się ku niemu, nie zarzucić mu rąk na szyję i nie przywrzeć do niego całym ciałem. Nagle oprzytomniała, zdając sobie sprawę, że ręka Piersa obejmuje ją w pasie zupełnie beznamiętnym gestem. Przytulił się do niej po prostu z konieczności, ponieważ było mu zimno i chciał się ogrzać. Selina zaczęła się modlić w duchu o cud - o to, by burza nagle ustała, pozwalając im wyruszyć w po­ wrotną drogę do domu, zanim ostatecznie zapadnie noc. Kiedy jednak spojrzała na zegarek, okazało się, że minęła dziesiąta. Niebo nie rozjaśni się dzisiaj, nawet gdyby burza ucichła, więc trzeba się pogodzić z sytu­ acją. Zrezygnowana zamknęła oczy, usiłując się odprężyć na tyle, by móc zasnąć. Długo leżała bezsennie, wsłuchując się w równy oddech śpiącego tuż obok Piersa.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Jednak musiałam w końcu zasnąć, pomyślała, otwierając oczy. Była sztywna i odrętwiała. Gdy spróbowała zmienić pozycję, zdała sobie sprawę, gdzie się znajduje i z kim. Piers leżał nadal wtulony w jej plecy, a kiedy się poruszyła, wymruczał coś przez sen, jeszcze mocniej obejmując ją w pasie. Lęk nie przeszkodził Selinie doznać czysto zmys­ łowej przyjemności. Poddawszy się jej, przymknęła na nowo oczy, snując w myślach marzenie o tym, że ona i Piers zostali kochankami; że ukochany od­ wzajemnił jej uczucie i obudziwszy się, co musi nastąpić lada chwila, obdarzy ją pełnym miłości, czułym spojrzeniem.

184

DROGA DO KARIERY

Jesteś idiotką, powiedziała sobie, próbując delika­ tnie wyzwolić się z jego uścisku. Prędzej zostaniesz chińską cesarzową, niż doczekasz się, żeby Piers spojrzał na ciebie z miłością. Na domiar wszystkiego wystające spod kurtki źdźbła siana łaskotały ją w cał­ kiem nieromantyczny sposób. - Przestań się kręcić - sennie wymamrotał Piers Selina zamarła, zdając sobie sprawę, że Piers zapewne od dawna nie śpi. Poczuła się, jakby przyła­ pał ją na gorącym uczynku. Ale właściwie dlaczego? W stodole panowały ciemności, więc gdyby nawet była zwrócona do niego twarzą, nie mógłby z niej wyczytać, co dzieje się w jej głowie. Jest w końcu tylko człowiekiem, nie ma zdolności jasnowidza. Wbrew oczekiwaniu Seliny, Piers po obudzeniu się nie tylko nie uwolnił jej z objęć, ale odwrotnie, objął jeszcze mocniej. - Och, jak dobrze - mruknął. - Puść mnie - zażądała lekko schrypniętym gło­ sem. Jednakże Piers tylko się roześmiał, a Selina za­ drżała, czując na szyi jego silniejszy oddech. - Mam zrezygnować z żywego termofora? O nie! - oświadczył cicho, zaś jego lewa ręka powędrowała nieco wyżej, zatrzymując się na sercu Seliny. - Jesteś podekscytowana jak dziewica, która pierwszy raz w życiu poszła z mężczyzną do łóżka - zauważył zblazowanym tonem. - Ale oboje wiemy, że przy­ czyną twojego zdenerwowania nie jest obawa przed

Penny Jordan

185

kontaktem z mężczyzną. Więc czego się boisz? Mojej dociekliwości? Tego, że w chwili słabości zdradzisz przede mną swój sekret? Nawet w takiej chwili nie zapomina o podejrze­ niach, pomyślała ze złością. Miała już tego dość. Zapominając o wszelkiej ostrożności, powiedziała: - Tak ci zależy na udowodnieniu, że nie ma na świecie kobiety, której można by zaufać, że nie jesteś w stanie odróżnić prawdy od pozorów! Spoczywająca na jej sercu ręka zamarła, a Selina na moment wstrzymała oddech. Kiedy po chwili Piers odwrócił ją twarzą do siebie, poczuła, choć w ciemnościach nie mogła tego zobaczyć, że jest napięty jak struna. - Skąd ci to przyszło do głowy? - Głos Piersa był zimny i surowy, domagający się natychmiastowego odwołania jej słów. Jednakże Selina nie dała się zastraszyć. Nie są w sądzie, a on nie jest prokuratorem. Nie po to tak długo borykała się z jego oskarżeniami, by na koniec pozwolić mu na łatwy triumf. Czuła się zbyt do­ tknięta i rozgniewana, żeby liczyć się ze słowami. - Wiem od sir Geralda, jaką krzywdę wyrządziła ci... tamta kobieta. I myślę, że od tej pory mścisz się za to na każdej napotkanej kobiecie. Zapadła straszliwa cisza - jakby nagle rozwarła się między nimi bezdenna przepaść, gotowa za lada poruszeniem pochłonąć ją albo jego. Teraz Selina była zadowolona z panujących ciemności i sama nie

186

DROGA DO KARIERY

wiedziała, czy ma żałować swoich pochopnych słów, czy też cieszyć się, że znalazła siły na to, aby je wypowiedzieć. O wiele za długo pozwalała Piersowi się ter­ roryzować, za długo znosiła biernie jego niczym nieuzasadnioną nienawiść i pogardę. Oczywiście, pomijając fakt, że była córką swojej matki, ale o tym wolała teraz nie myśleć. Wszystko, co wiązało się z matką, było zbyt trudne i obciążające. - Nie wiedziałem, że uważasz się za domowego psychologa - powiedział w końcu Piers głosem pełnym żalu i goryczy. - Zastanawiam się, dlaczego wuj uznał za stosowne uraczyć cię tą cenną informa­ cją - dodał zgryźliwie. Selina nie miała ochoty tego mu wyjaśniać. - Ale muszę powiedzieć, że wyciągnęłaś całko­ wicie mylne wnioski. Jeżeli nie ufam niektórym przedstawicielkom twojej płci, to wyłącznie z powo­ du pewnych bardzo przekonujących doświadczeń zebranych w trakcie praktyki sądowej. W twoim przypadku istnieją poważne przyczyny, żeby ci nie ufać. Nadal mi nie wytłumaczyłaś, w jakim celu przeszukiwałaś papiery wuja. Jestem przekonany, że ukrywasz jakąś tajemnicę. Selina pomyślała, że byłoby lepiej, gdyby swą nieopatrzną uwagą nie wywołała wilka z lasu. Piers swoim zwyczajem obrócił rzecz na swoją korzyść, pozbawiając ją chwilowej przewagi. Poruszyła się nerwowo, usiłując uwolnić się z uścisku jego rąk.

Penny Jordan

187

- Burza dawno minęła - powiedziała przez ściś­ nięte gardło. - Nie sądzisz, że czas wracać do domu? - Jest dopiero trzecia nad ranem... drzwi będą zamknięte na klucz. Musielibyśmy kogoś obudzić, żeby nam otworzył. - Ale przecież muszą się o nas niepokoić. - Bardzo wątpię. Gerald na pewno się domyślił, że znaleźliśmy schronienie na czas burzy. Dlaczego jesteś taka niespokojna? Boisz się? Rozmowa wróciła do punktu wyjścia. - A czego, twoim zdaniem, miałabym się bać? - Wzruszyła ramionami, ale natychmiast się skrzy­ wiła, czując palce Piersa wpijające się w jej barki. - Mógłbym wymienić kilka nader prawdopodob­ nych powodów - oświadczył, ściszając głos, a Selina dostrzegła mimo mroku, że Piers pochyla ku niej głowę i poczuła na twarzy jego chłodny oddech. -Na przykład taki... Gdyby pocałował ją z brutalną pasją, na co była przygotowana, być może zdołałaby oprzeć się poku­ sie. Ale kiedy poczuła na wargach zaledwie delikatne muśnięcie, lekkie jak dotknięcie skrzydeł motyla, jej usta niejako same złożyły się do pocałunku. Piers wyprostował się i przez długą chwilę zdawał się w nią wpatrywać, chociaż Selina nie miała poję­ cia, czy w ciemnościach w ogóle widzi jej twarz. Coś jednak musiał widzieć, bo począł wodzić palcem po jej wargach, a ona nie była w stanie powstrzymać

188

DROGA DO KARIERY

dreszczu zdradzającego, jak wielkie wrażenie robi na niej jego czuła pieszczota. Wiedziała, że wystarczyłoby jedno jej słowo, aby go powstrzymać, ale zamiast je wypowiedzieć, pat­ rzyła w milczeniu, jak bierze ją za rękę, wyczuwając szalejący puls. A kiedy podniósł jej rękę do ust i zaczął delikatnymi pocałunkami pokrywać wnętrze dłoni, Selina kompletnie się zatraciła. Przytuliła się do niego całym ciałem i, wodząc jedną ręką po twardym torsie Piersa, zastanawiała się półprzytom­ nie, czy to jego skóra tak pali, czy jej własna dłoń. Jęknęła cicho, gdy Piers zaczął całować jej palce, i przywarła biodrami do jego bioder. On tymczasem uwolnił rękę Seliny i teraz obsypywał pocałunkami jej szyję. Można by pomyśleć, że tylko się z nią drażni, podniecając jej zmysły delikatnymi pocałun­ kami i pieszczotami, gdyby nie czuła bynajmniej nie lekkiego i wcale nie tak delikatnego naporu jego lędźwi. Kiedy sięgnął ręką do jej piersi, nie była w stanie powstrzymać jęku rozkoszy. - Chcesz się ze mną kochać? - wyszeptał. Czy nie czuł, co się z nią dzieje? Ostrzegawczy głos rozsądku sugerował, że powinna odpowiedzieć przecząco. Przeniknęło jej przez głowę, że może Piers tylko stara się doprowadzić ją do stanu zapa­ miętania, a potem ją odrzuci, lecz ukryta w tak zazwyczaj przezornej Selinie kobieta nie chciała o tym myśleć. Niech się dzieje, co chcę, pomyślała.

Penny Jordan

189

Ująwszy twarz Piersa w obie dłonie, zatopiła w nim oczy, usiłując przebić Wzrokiem ciemności. - Tak, chcę - odparła po prostu i poczuła, że jakaś potężna fala porywa ją i niesie na niebezpieczną głębię, która łatwo może ją pochłonąć. Piers nigdy się nie domyśli, jak wielkie okazała mu w ten sposób zaufanie; nie domyśli się i nigdy go nie odwzajemni. Wciąż niepewna jego reakcji, cze­ kała w napięciu, co będzie dalej, przygotowując się fizycznie i duchowo na brutalne odrzucenie. On tymczasem głęboko odetchnął. - Więc pokaż, że naprawdę tego chcesz - wy­ szeptał. - Nie masz pojęcia, przez jakie przeszedłem piekło, tak strasznie cię pragnę. To jawne przyznanie się zaskoczyło ją i do głębi wzruszyło. Objęła go za szyję i gorąco pocałowała. Nie mogła znieść myśli o jego cierpieniu. Zaraz jednak zachwyciła ją i podnieciła reakcja Piersa na objaw czułości z jej strony. Ten tak zazwyczaj powściągliwy człowiek, który zdawał się kontrolo­ wać wszystkie swe reakcje, nagłym ruchem zatopił ręce we włosach Seliny, półprzytomnym głosem wykrzykując jej imię. A kiedy ośmielona zaczęła całować jego ramiona, Piers przewrócił ją na plecy, gorączkowymi ruchami zrywając z niej koszulę i sta­ nik. - Marzyłem o tym całymi nocami - szeptał. - O tym, żeby mieć cię dla siebie i czuć, jak mdlejesz z rozkoszy w moich ramionach, pragnąc

190

DROGA DO KARIERY

mnie bardziej, niż kiedykolwiek pragnęłaś którego­ kolwiek ze swoich kochanków. Ostatnie słowa Piersa, które powinny były Selinę ostudzić, nie odniosły skutku. Nic się już dla niej nie liczyło. Pragnęła go za wszelką cenę, nie bacząc na konsekwencje. Pragnęła dotyku jego nagiego ciała, chciała przyjmować i odwzajemniać jego pieszczoty i pocałunki. Kiedy Piers nagle się od niej odsunął, zadrżała z zimna, usiłując wypatrzyć w ciemnościach kształt upragnionego ciała. Nie rozumiała, co się stało. Czy to wszystko było jedynie grą? Wystawianiem jej na próbę? Nie, niemożliwe, jego pocałunki i pieszczoty były zbyt gorące, zbyt szczere. Nie mogły być udawane. Przyćmione światło z małego okienka padło na twarz Piersa, na której malował się wyraz podniece­ nia, a zarazem udręki. W sercu Seliny wezbrało uczucie głębokiej miłości, zmieszanej ze współczu­ ciem. A więc to tak, teraz wiem na pewno, pomyślała. Pragnie jej, a zarazem nienawidzi siebie za to, że ulega temu pragnieniu. Ostatnia chwila, żeby poło­ żyć temu kres, podjąć decyzję za nich oboje... On jednak znów się do niej zbliżył. Klęknąwszy nad nią, zaczął pieścić i całować jej piersi, a Selinie wywietrzała z głowy wszelka myśl o przerwaniu tej rozkoszy. Odwrotnie, podniecona do granic niemoż­ liwości, bez skrępowania zaczęła odwzajemniać jego najintymniejsze pieszczoty.

Penny Jordan

191

- Czy wiesz, co ty ze mną robisz? - szepnął Piers. - Zdajesz sobie sprawę, że doprowadzasz mnie do szaleństwa? - Ale kiedy Selina przylgnęła do niego, delikatnie odsunął ją od siebie. -Nie, nie, jeszcze nie. Chcę najpierw poznać każdy skrawek twojego ciała. Poddała się z rozkoszą pieszczocie jego rąk i warg, ale kiedy ściągnął z niej delikatnie majteczki i zaczął całować jej uda, zamarła na moment i odruchowo cofnęła biodra. - Co ci jest? - zapytał. -Nie chcesz? Powiedz, jak najbardziej lubisz. Jesteś doświadczoną kobietą, sa­ ma najlepiej wiesz, co cię podnieca. Selina wpadła w panikę. W pierwszym odruchu chciała zaprzeczyć i powiedzieć mu prawdę, lecz jakiś instynkt ostrzegł ją, że jeśli to zrobi, Piers się wycofa. Nie będzie chciał kochać się z dziewicą, a ona straci wszystko, nie zostanie jej nawet wspo­ mnienie jednej wspólnej nocy. Przecież i tak odkryje jej dziewictwo, mówił głos rozsądku. Ale wtedy będzie już za późno, żeby się wycofać, szepnął inny głos. Selinę zdziwiła własna dwulicowość. Więc do tego doprowadziła ją miłość? Poddała się dalszym pieszczotom Piersa, sama namiętnie odpowiadając na nie, kierując się instynk­ tem, który podpowiadał jej, czego jej kochanek od niej oczekuje. - Piers, weź mnie, błagam! -jęknęła w pewnym momencie, kiedy oczekiwanie na ostateczne speł­ nienie stało się trudne do zniesienia..

192

DROGA DO KARIERY

Nie zwlekał dłużej. Ogarnęła ją cudowną radość zbliżenia, a potem poczuła nagły ból i jej ciało przebiegł dreszcz. Odniosła wrażenie, że Piers stężał na moment, lecz ona, spragniona dalszej rozkoszy, mimo bólu podniosła biodra, poddając się namiętno­ ści, która niosła ją coraz wyżej i wyżej, aż do punktu całkowitego zapamiętania. Zanim całkiem się za­ traciła, pomyślała jeszcze naiwnie, że może Piers niczego nie zauważył. Dopiero po chwili dotarło do niej, że Piers leży obok niej, z trudem oddychając, i poczuła obok siebie gwałtowne bicie jego serca. Potem podniósł głowę i, pochyliwszy się nad nią, zapytał, z trudem wydoby­ wając z siebie głos: - Dlaczego? - Słysząc ton jego głosu, zdała sobie sprawę, że serce biło mu tak szybko nie ze zmęcze­ nia, lecz ze złości. - Dlaczego? - powtórzył. - Co dlaczego? - Udała, że nie rozumie. Miała nadzieję, iż Piers uzna, że się pomylił. Miała jednak do czynienia z mężczyzną, którego niełatwo jest oszukać. - Dlaczego nie powiedziałaś, że to twój pierwszy raz? - spytał oskarżycielskim tonem. - Dlaczego mi wmawiałaś, że jesteś kobietą z doświadczeniem? Jak miała się tłumaczyć? Że nade wszystko w świecie pragnęła się z nim kochać, ale bała się, że jej dziewictwo może go zniechęcić? Zresztą, gdyby się do tego przyznała, szybko dopowiedziałby sobie całą resztę, czyli że jest w nim śmiertelnie zakochana.

Penny Jordan

193

- Nie sądziłam, że to takie ważne - odparła lekkim tonem. Ale by móc to powiedzieć, musiała odwrócić głowę, a Piers znowu nie dał się zwieść. Ująwszy Selinę pod brodę, zmusił ją, by na niego spojrzała. - Jeżeli przywiązujesz tak małą wagę do pójścia z kimś do łóżka, to jak to się stało, że jestem twoim pierwszym mężczyzną? Nie uwierzę, Selino, żeby kobieta tak piękna jak ty nie była wcześniej przed­ miotem gorącego pożądania. - Może po prostu nie spotkałam przed tobą niko­ go, z kim chciałabym się przespać - odrzekła lek­ ceważąco, modląc się w duchu, by nie odgadł ukry­ wanej pod pozorami spokoju prawdy. Nie doczekaw­ szy się odpowiedzi, dodała poirytowanym tonem: -Wiesz, Piers, jestem zmęczona i nie chce mi się dłużej nad tym rozwodzić. Przespałam się z tobą, bo oboje mieliśmy na to ochotę, i było bardzo przyjem­ nie. W każdym razie mnie. Ale nie przywiązuję do tego większego znaczenia. I nie chcę psuć sobie przyjemności rozkładaniem tego zbliżenia na czyn­ niki pierwsze. Zdziwiła się, widząc, że Piers zacisnął wargi. - Logicznie rzecz biorąc, to ja powinnam się uważać za stronę poszkodowaną, a nie ty. - Nie, bo ty byłaś świadoma sytuacji, a ja nie wiedziałem, w co się wdaję - odparł ostrym tonem. - A jakie to w końcu ma znaczenie, czy byłam dziewicą, czy nie?

194

DROGA DO KARIERY

- Naprawdę nie widzisz różnicy? No to jesteś jeszcze bardziej naiwna, niż można by się spodzie­ wać - powiedział z chłodną ironią, a Selinę prze­ szedł dreszcz, i to wcale nie z zimna. - No trudno, nie pora teraz się nad tym zastanawiać. Porozma­ wiamy innym razem - dodał, wstając z siana i po­ dając jej swoją koszulę. - Ubierz się, bo zmarz­ niesz. Selina zdrętwiałymi palcami niezdarnie zapinała guziki. Zbierało jej się na płacz. Pragnęła rozpacz­ liwie, aby Piers okazał jej odrobinę czułości, lecz była to ostatnia rzecz, jakiej mogła po nim oczeki­ wać. Obserwując z dala poruszającą się w mroku męską sylwetkę, przywoływała w myślach jego nie­ dawne pieszczoty i reakcje na jej namiętność. Piers jakby odgadł jej myśli. - Trzeba przyznać, że jesteś wyjątkowo pojętną uczennicą. Gdybym nie miał oczywistego dowodu, nigdy bym nie uwierzył, że jesteś nowicjuszką. Kiedy to mówił, stał odwrócony do niej plecami i pewnie dlatego jego stłumiony głos wydał się Selinie jeszcze bardziej gniewny, niż był w istocie. Teraz jednak popatrzył na nią i z pretensją dodał: - Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo mogłem cię zranić? - Nie doczekawszy się odpowiedzi, chwycił ją za rękę i wykrzyknął: - Zrobiłem ci coś? Powiedz natychmiast! To chłodne zainteresowanie w chwili, gdy łaknęła miłości i czułości, sprawiło Selinie szczególną przy-

Penny Jordan

195

krość. Wydało jej się w najwyższym stopniu poniża­ jące. - Bo chciałeś mnie zranić, czy tak? Lubisz się w ten sposób mścić na kobietach? Puścił jej rękę, rzucając pod nosem jakieś prze­ kleństwo, i gwałtownie przeczesał palcami włosy. - Nie możemy teraz o tym rozmawiać, ale co się odwlecze, to nie uciecze. Jeszcze do tego wrócimy. - Spojrzał jej z bliska w oczy. - Nie przyszło ci do głowy, że mogłaś zajść w ciążę? Owszem, sekundę temu taka myśl rzeczywiście przyszła Selinie do głowy, a usłyszawszy, że Piers zdaje sobie sprawę z jej bezradności, zezłościła się na dobre. - A gdyby się okazało, że tak? - zapytała gorzko. - Poczułbyś się zobowiązany ożenić się ze mną? Powiedziała to jedynie po to, by lepiej sobie uprzytomnić, że przespanie się z nią nic dla Piersa nie znaczy, toteż jego krótka odpowiedź odebrała jej głos. - Właśnie tak. Było już w rodzinie jedno dziecko pozbawione ojca. Nie chciałbym kolejnego dziecka skazywać na podobny los. Piers mówi o niej, uświadomiła sobie. Jednak po pierwszym osłupieniu w jej głowie zrodziła się inna, przeszywająca myśl. Czy może przystać na to, by Piers się z nią ożenił, skoro wie, że on nie tylko jej nie kocha, ale wręcz darzy ją niechęcią? Nie, za nic w świecie nie wolno jej do tego dopuścić. Była

196

DROGA DO KARIERY

jednak zbyt zmęczona, by podejmować z nim w tej chwili kolejną słowną potyczkę. Toteż dalej mil­ czała. Jej bezruch najwyraźniej go zirytował. - Myślę, że ani tobie, ani mnie nie uda się tutaj drugi raz zasnąć - zauważył szorstko. - A skoro tak, równie dobrze możemy ruszać w drogę. Może bę­ dziemy mieli szczęście i ktoś już będzie na nogach, żeby nam otworzyć.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Dotarli do domu o pierwszym, jeszcze bladym świcie. Gdy szli w milczeniu przez ociekający wil­ gocią ogród, w głowie Seliny narodził się pomysł załatwienia całej sprawy. Na myśl o tym, co będzie musiała zrobić, aby swój plan przeprowadzić, poczuła suchość w gardle, nie miała jednak wątpliwości, że musi go wykonać. Jeśli konsekwentnie wprowadzi go w życie, o poślubieniu jej przez Piersa nie będzie więcej mowy - nawet gdyby zaszła w ciążę. Fakt, iż była zdecydowana swój plan wykonać, świadczył o jej miłości do Piersa, o czym on, oczywi­ ście, nigdy się nie dowie. Zanadto go kochała, aby

198

DROGA DO KARIERY

zmuszać do niechcianego małżeństwa. A gdyby się okazało, że faktycznie jest w ciąży? Z bólem w sercu wspomniała własne dzieciństwo bez ojca, ale jedno­ cześnie nie była w stanie nawet pomyśleć o pozbyciu się dziecka ukochanego mężczyzny. O to będzie się martwić później, jeśli powstanie taka potrzeba. Teraz musi przede wszystkim spo­ wodować, by Piers raz na zawsze wykreślił ją ze swego życia. Wiedziała, jak do tego dopro­ wadzić. Drzwi otworzyła Mary i od razu zatroskała się, widząc ich nadal wilgotne ubrania. - Och, jak się cieszę, że nic wam się nie stało. Strasznie się niepokoiłam, chociaż Gerald zapewniał, że dacie sobie radę. - Burza rozszalała się na dobre, kiedy byliśmy daleko stąd - wyjaśnił Piers - toteż postanowiliśmy poszukać schronienia. Znajdowaliśmy się na szczęś­ cie w pobliżu stodoły Thompsona. Stąd te ozdoby - dodał z żartobliwym uśmiechem, wyjmując z wło­ sów Seliny źdźbła siana. - Zaraz wam zrobię gorącej herbaty. Selino, jes­ teś taka bladziutka - zatroskała się poczciwa Mary. - Bardzo ci współczuję, bo sama okropnie boję się burzy - dodała. - Byłam przez całą noc tak nie­ spokojna, że Gerald prawie przeze mnie nie spał i na pewno nie będzie miał ci za złe, jeśli zechcesz dłużej poleżeć w łóżku. Selina skorzystała z przyzwolenia i szybko wy-

Penny Jordan

199

mknęła się z kuchni, niosąc przygotowany przez Mary kubek gorącej herbaty. Piers wyszedł za nią do holu. - Pamiętaj, że mamy ze sobą do pomówienia - oświadczył z dziwnie poważną miną. - Nie uciek­ niesz przede mną, Selino. To się jeszcze zobaczy, odpowiedziała mu w du­ chu, wchodząc na schody. Ale wcześniej zdążę wykonać swój plan. Ku własnemu zdziwieniu zasnęła niemal natych­ miast. Obudził ją dopiero odgłos otwieranych drzwi. Promienie słońca zalewały pokój, niebo miało jasno­ niebieską barwę, a przez otwarte okno napływało do sypialni rześkie, odświeżone po burzy powietrze. - Nie udawaj. Wiem, że nie śpisz. Krzywiąc się i przecierając oczy, usiadła powoli na łóżku. Dobrze, że przed pójściem spać wzięła prysznic i włożyła nocną koszulę. Nigdy by się nie spodziewała, że osobą, która się wyłoni zza uchylonych drzwi, będzie właśnie Piers. Opanowawszy pierwszą radość, w jaką wprawił ją jego widok, zauważyła, że ma na sobie miejskie ciemnoszare ubranie i nieco jaśniejszą jedwabną koszulę. - Za pół godziny muszę być na lotnisku - oświad­ czył krótko, spoglądając przelotnie na zegarek. - W Nowym Jorku powstały nieprzewidziane kom­ plikacje. Muszę lecieć. Dlatego przyszedłem, żeby się z tobą rozmówić.

200

DROGA DO KARIERY

Oto nadarza się idealna sposobność zrealizowania planu. Na myśl o tym, co musi zrobić, Selina poczuła skurcz żołądka. - Zaraz po powrocie zamierzam ogłosić nasze zaręczyny. Ślub powinien się odbyć możliwie jak najszybciej. - Zakładając, że w ogóle zaistnieje taka potrzeba - wtrąciła pospiesznie. Boże, co ona mówi! Piers ofiarowuje jej szczęście, a ona odmawia! Ale nie ma rady, musi tak postąpić, nie tylko dla jego dobra, ale i ze względu na siebie. - To, czy jesteś w ciąży, czy nie, nie ma najmniej­ szego znaczenia - oznajmił, patrząc pobladłej z prze­ jęcia Selinie prosto w oczy. - Jestem twoim pierw­ szym mężczyzną, a to musi coś znaczyć. Fakt, że wcześniej się z nikim nie kochałaś, pozwala mi przypuszczać, że nie jestem ci całkiem obojętny. - Fizycznie rzeczywiście mnie pociągałeś. - Każ­ de wypowiedziane słowo sprawiało jej dojmujący ból. Niemniej była zdecydowana doprowadzić swój plan do końca. - Ale fizyczny pociąg nie wystarczy, żeby decydować się na małżeństwo. Twarz Piersa dziwnie się skurczyła. Gdyby go nie znała, pomyślałaby, że to grymas bólu. - O wielu małżeństwach nawet tego nie można powiedzieć. - Naprawdę byłbyś gotów ożenić się ze mną mimo swoich podejrzeń? A muszę ci powiedzieć, że były to podejrzenia jak najbardziej uzasadnione.

Penny Jordan

201

Selinę zdumiewało własne zdecydowanie i opano­ wanie. Nie przypuszczała, że potrafi się zdobyć na tyle odwagi. - Chcesz znać prawdę? Proszę bardzo. - Mówiła teraz jak w transie, w gorączkowym zapamiętaniu, identyfikując się bez reszty z narzuconą sobie rolą. Musiała być absolutnie przekonywająca, tak by Piers uwierzył we wszystko, co mu powie. - Masz rację, starałam się zaciągnąć cię do łóżka. A wiesz, dlacze­ go? Bo chciałam się przekonać, czy okażesz się wobec mnie równie bezradny, jak kiedyś wobec mojej matki. Powiedzieć ci, kim jestem? - Roześmiała się, zadając sobie pytanie, czy Piers nie odgadnie z jej głosu wewnętrznej męki, jaką sama sobie zadawała. Twarz na pozór nawet mu nie drgnęła. Stał przed nią bez ruchu, tylko z jego oczu można było wy­ czytać, co przeżywał. Zmieniły barwę, z niebieskich stały się niemal czarne, przewiercając ją ostrym niczym nóż spojrzeniem. Wiele by teraz dała, by móc odwołać swoje słowa, lecz było to niemożliwe. Była dzieckiem swojej matki, a Piers, który prędzej czy później musiał się o tym dowiedzieć, nigdy by jej tego nie darował. Nie mogła zostać jego żoną, nie uświadomiwszy mu, z kim ma do czynienia. A potem o małżeństwie nie będzie już mowy. Ja tylko trochę naciągam prawdę, tłumaczyła so­ bie w duchu Selina. Trochę ją wyolbrzymiam, ukry­ wając przy tym fakt, że jestem w nim beznadziejnie i nieuleczalnie zakochana.

202

DROGA DO KARIERY

- Co u diabła usiłujesz mi powiedzieć? - wybuch­ nął nagle, przerywając milczenie. - Przestań bawić się w aktorkę i powiedz po prostu, co masz na sumieniu. - Proszę bardzo - odrzekła z udaną obojętnością, nadając swojej twarzy nieprzenikniony wyraz. - Otóż dowiedz się, że jestem nieślubną córką sir Geralda i kobiety, która nauczyła cię pogardy i nie­ ufności do kobiet. Jestem twoją kuzynką, która... Urwała w pół zdania, gdyż z korytarza dobiegł ją nieartykułowany okrzyk. W uchylonych drzwiach, których Piers nie zamknął, stała Mary ze ściągniętą, pobladłą twarzą. Selina nie wiedziała, gdzie podziać oczy, gdy zdała sobie sprawę, że Mary musiała usłyszeć jej ostatnie słowa. - Piers, taksówka czeka przed domem - wybąkała Mary. - Czy mam... - Zaraz schodzę - przerwał jej Piers, nie od­ rywając od Seliny wzroku. Mary wycofała się szybko, zamykając za sobą drzwi. - No i co, czy jesteś nadal gotów proponować mi małżeństwo? - zapytała Selina, podnosząc dumnie głowę. - Po tym, czego się o mnie dowiedziałeś? - Po co wzięłaś tę pracę w kancelarii? Selina czuła, że teraz wszystko będzie zależało od jej odpowiedzi, i odruchowo zacisnęła ręce pod kołdrą. - A jak myślisz? - odparła, wzruszając ramiona-

Penny Jordan

203

mi. - Musisz chyba przyznać, że coś mi się od ojca należy. I to niemało, przynajmniej moim zdaniem, za wieloletnie zaniedbania. - Więc zrobiłaś to dla pieniędzy? I żeby się zemścić? - Podszedł do łóżka i pochylił się nad Seliną, mierząc ją pełnym pogardy spojrzeniem. - Pewnie nie zdawałaś sobie sprawy, że ja jestem człowiekiem znacznie bogatszym od mojego wuja. Odziedziczyłem po ojcu ogromny majątek. Postawi­ łaś, moja panienko, na niewłaściwego konia. Wy­ chodząc za mnie, mogłabyś się dobrać do naprawdę wielkich pieniędzy. Kiedy pomyślę, że byłem... - Co takiego? - Nieważne. - Skierował się do wyjścia, ale po otwarciu drzwi przystanął i odwrócił się w jej stronę. Był dosłownie szary na twarzy. To tylko urażona duma, uspokoiła się w duchu Selina; zranione uczu­ cia w jego przypadku nie wchodzą grę. Dlatego jest taki zmieniony. Byłaby idiotką, gdyby dała się zwieść jego wyglądem i uwierzyła, że Piersowi jednak na niej zależy. - A jeśli się okaże, że jesteś w ciąży? - zapytał. To była dla Seliny ostatnia, najcięższa próba. Odetchnęła głęboko, zbierając resztki sił. - No cóż - zaczęła z wystudiowaną obojętnością. - W takim przypadku nie zamierzam iść w ślady mojej matki. - Chcesz powiedzieć, że usuniesz ciążę? - zapy­ tał zdławionym głosem.

204

DROGA DO KARIERY

Gdyby nie znała go tak dobrze, mogłaby pomyś­ leć, że przytłacza go straszne cierpienie. - A cóż w tym złego? Boisz się, że poproszę cię o pieniądze na zabieg? Zatrzasnąwszy z hukiem drzwi, rzucił się z furią w jej kierunku. Oczy mu płonęły. Selina zaczęła się trząść na całym ciele. - Nie jesteś warta tego, żeby z twego powodu strawić wiele lat w więzieniu - wycedził przez zęby. - W przeciwnym razie z największą satysfakcją udusiłbym cię własnymi rękami. Wypadł z pokoju, nim Selina zdołała odzyskać mowę. Usłyszała tupot jego nóg na schodach, potem trzaśnięcie drzwi, na koniec warkot odjeżdżającej sprzed domu taksówki. Dokonało się. Przeprowadziła swój plan. Jednak zamiast oczekiwanej ulgi czuła w sercu pustkę. Nie ból, nie cierpienie... po prostu nic. Zdawała sobie sprawę, że ból przyjdzie później. Spróbowała wstać z łóżka, lecz nie była w stanie utrzymać się na drżących nogach. Serce zabiło jej z radości na widok uchylających się drzwi sypialni, lecz zamiast Piersa do pokoju weszła Mary. Selina obrzuciła starszą panią spojrzeniem pełnym skruchy. Jej na pewno nie zamierzała zranić. - Rozumiem, że muszę natychmiast opuścić wasz dom, czy tak? - spytała najspokojniej, jak umiała, nie patrząc Mary w oczy. - Ależ kochanie, skąd ci taka myśl przyszła do

Penny Jordan

205

głowy? - Mary weszła do pokoju i usiadła na brzegu łóżka, patrząc na Selinę dobrotliwym wzrokiem. - Zdajesz sobie sprawę, co to będzie znaczyło dla Geralda? - Postąpił wobec mnie najbardziej uczciwie, jak tylko było możliwe. Nie jest mi nic winien - rzekła Selina drżącym z przejęcia głosem, nie śmiejąc uwierzyć w obietnicę, która zdawała się wyzierać z oczu Mary. - Mogłabym mu tylko przypominać sprawy, o których wolałby zapomnieć. - Jakżeby mógł zapomnieć o własnym dziecku? Gdyby o tobie zapomniał, nie byłby tym człowie­ kiem, którego kiedyś pokochałam i o którego byłam gotowa walczyć wszelkimi dostępnymi środkami, nawet przy pomocy naszych dzieci. O tak - dodała, widząc zdziwione spojrzenie Seliny. - Robiłam, co mogłam, żeby go odzyskać, a nie była to łatwa walka, i nie zawsze elegancka. Nie umiem ci powiedzieć, ile udręk przysporzyła nam myśl o tobie. Geralda drę­ czyła świadomość, że nie daje ci miłości i troski, jakimi obdarza pozostałe córki, a mnie męczyło poczucie, iż odzyskując męża, pozbawiłam cię ojca, i to wyjątkowego ojca, o którego niezrównanych zaletach mogłaby cię zapewnić każda z moich trzech córek. - Naprawdę nie czujesz do mnie wstrętu? - zapy­ tała niepewnie Selina, nie wierząc własnym uszom. - Ja miałabym czuć do ciebie wstręt? - zdumiała się Mary. - Ależ dziecko...

206

DROGA DO KARIERY

Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni ktoś okazał jej tyle serdecznej czułości. Na pewno nie jej matka, która nigdy nie lubiła rozpieszczać swej córki, przytulać ani całować. I chociaż Selina dawno wyrosła już z dzieciństwa, to jednak nie była w stanie powstrzymać łez, które zaczęły spływać po jej policzkach, podczas gdy Mary gładziła ją po włosach. - Oj, głuptasku, głuptasku - strofowała ją czule. - Dlaczego nie powiedziałaś nam wcześniej, kim jesteś? To dopiero Gerald się ucieszy! Przez wiele lat usiłował cię odnaleźć. A w każdym razie dowiedzieć się, co się z tobą dzieje, bo przyrzekł twojej matce, że nie będzie się mieszał w twoje życie. Nie chciał cię narażać na uczuciową szarpaninę. - A ja myślałam, że mu na mnie nie zależy. Od wczesnego dzieciństwa żyłam w przekonaniu, że... że jestem niechcianym dzieckiem, że się mnie wy­ parł. - Ależ nic podobnego. Przy każdej okazji, a już szczególnie podczas świąt Bożego Narodzenia, wspominał cię z bólem, cierpiąc, że nie możesz być razem z nami. - Piers mnie nienawidzi. - Nie miała zamiaru tego mówić. Słowa same wymknęły się z jej ust. Mary popatrzyła na nią ze szczerym współczu­ ciem. - Piers to bardzo skomplikowany człowiek przyznała.

Penny Jordan

207

- Który znienawidził moją matkę za to, co mu zrobiła. I za to, co zrobiła tobie. - Ale ty, Selino, jesteś sobą, a nie swoją matką - zwróciła jej uwagę Mary. - Połóż się, kochanie, i odpocznij po tych przeżyciach, a ja tymczasem zaniosę Geraldowi, to znaczy twojemu ojcu, dobrą wiadomość. - Wstając z łóżka, położyła Selinie rękę na ramieniu i dodała z uśmiechem: - Nie masz najmniejszego powodu do zmartwienia. Obiecuję ci, że w naszym domu zostaniesz przyjęta najlepiej, jak tylko można. A ja będę szczęśliwa, mając przy sobie jeszcze jedną córkę. Może jestem egoistką, ale bar­ dzo mi brakuje moich córek, odkąd wszystkie wy­ frunęły z domu. Wypadki toczyły się w zawrotnym tempie. Ledwo dotarło do Seliny, że Mary z życzliwością zaakcep­ towała jej osobę, a tu okazuje się, że ma z nimi zamieszkać i będzie traktowana jak pełnoprawny członek rodziny. W głębi duszy od dawna o tym marzyła; szczegól­ nie pragnęła znaleźć w Mary czułą i serdeczną opiekunkę. Ale nie może przecież wejść do rodziny po tym, co powiedziała Piersowi. To także i jego rodzina. Zbyt była podminowana, by uleżeć w łóżku. Pobiegła do łazienki, szybko wzięła prysznic i ubrała się. Jak ojciec przyjmie niespodziewaną nowinę? A jeśli nie zaakceptuje jej równie skwapliwie jak Mary? Selina niespokojnie kręciła się po pokoju, kiedy weszła Mary.

208

DROGA DO KARIERY

- Gerald chciałby cię widzieć - powiedziała tyl­ ko, ale opatrzyła swoje słowa ciepłym, zachęcającym uśmiechem. Kiedy z niepewną miną weszła do jego pokoju, ojciec siedział w fotelu, lecz na widok Seliny wstał i szeroko rozpostarł ramiona. Minęło dobrych kilka minut, zanim byli w stanie wymówić słowo. Pierwszy odezwał się sir Gerald. - Gdybym mógł wybierać, kto ma być moją nieznaną córką, wybrałbym właśnie ciebie - rzekł wzruszonym głosem. - Od pierwszej chwili, kiedy cię poznałem, stałaś mi się niezwykle bliska. Może powinienem był się domyślić - dodał z lekkim uśmiechem. - Dziwiłem się, że miałaś takie znako­ mite kwalifikacje i... - Piers coś podejrzewał. To znaczy podejrzewał, że mam jakąś tajemnicę - przyznała się Selina. - Wiem, mówił mi o tym. Słyszałem od Mary, że przed jego wyjazdem doszło między wami do kłótni. Powiedz mi szczerze, Selino, czy ty go kochasz? Jak miała mu odpowiedzieć? - Tak, kocham go - wyznała łamiącym się gło­ sem. - Ale on tylko mnie pragnie, w każdym razie tak było do dzisiejszego ranka, bo teraz, po tym, co mu powiedziałam, musiał mnie znienawidzić. Powie­ działam mu, że przyszłam pracować do kancelarii, bo chciałam twoich pieniędzy... żeby się zemścić za to, co było kiedyś, ale to nieprawda. - Nie musisz mnie o tym zapewniać, moja droga.

Penny Jordan

209

Piers też by o tym wiedział, gdyby miłość do ciebie nie pozbawiła go rozumu. - Piers mnie nie kocha! - Nie? A jak inaczej wytłumaczyć fakt, iż tak przenikliwy prawnik jak on dał się nabrać na fantas­ tyczne opowieści, które byle praktykant bez doświad­ czenia umiałby bez trudu podważyć? Możesz mi wierzyć, Selino. Dobrze znam mojego siostrzeńca. To niemożliwe, żeby Piers naprawdę był w niej zakochany. Przez następne dni ta uparta myśl nie dawała Selinie spokoju. Tymczasem wiadomość o jej odnalezieniu obiegła resztę rodziny. Trzy przyrodnie siostry bardzo dobrze przyjęły nowinę i okazały Selinie wiele serdeczności, a Mary wprost nie mogła się doczekać, kiedy Selina przeniesie się do Homings na stale. Zaczęła nawet układać plany wspólnego wyjazdu na wakacje, gdy tylko Gerald nabierze wystarczająco dużo siły. Dulcie pojawiła się w Homings trzy dni przed spodziewanym powrotem Piersa z Nowego Jorku. Następną po Piersie osobą, którą Selina najbardziej bała się spotkać, była, rzecz jasna, jego matka. Wszelako jej obawy okazały się nieuzasadnione. Po przywitaniu się ze szwagierką Dulcie serdecznie Selinę uściskała. - Tak się cieszę, że to ty jesteś dawno poszukiwa­ ną córką Geralda. Jak tylko Piers wróci, zaraz mu o tym powiem.

210

DROGA DO KARIERY

- On już wie - odparła Selina, odwracając oczy. Dulcie przyjrzała jej się uważnie, ale nic nie powiedziała. Dopiero wstając od kolacji, oświadczyła stanow­ czo: - Ja i Selina wybieramy się na spacer po ogrodzie. Tylko ja i ona. Przyszła moja kolej zawrzeć z nią bliższą znajomość. Nie sposób było odmówić. Wieczór był bardzo ciepły, ale nie duszny. - Nie umiem ci powiedzieć, jak się cieszę, że się odnalazłaś. Geraldowi kamień spadł z serca. Utrata ciebie była dla niego nieustającą udręką. - Moja matka bardziej chyba zawiniła niż on - przyznała cicho Selina. - Ale kiedy byłam mała, miałam do ojca straszne pretensje. Myślałam, że mnie nie chciał, że zostałam przez niego odrzucona. A potem bałam się, że wy wszyscy musicie mnie nienawidzić. - Ależ Selino, nikt nie czuje do ciebie nienawiści. - Nawet Piers? - spytała gorzko Selina. Zapadła krótka cisza. Selina przeklęła w duchu swój brak opanowania. Po co to mówiła? - Powiedziałabym, że on w szczególności - rzek­ ła w końcu Dulcie. - Piers jest w tobie zakochany. - Wiesz to od niego? - zawołała Selina przekona­ na, że starsza pani na pewno się myli. Ku jej zaskoczeniu, Dulcie uśmiechnęła się lek­ ceważąco.

Penny Jordan

211

- Moja droga, nikt nie zna go lepiej niż ja. Nie musiał mi nic mówić. - Boję się, że mylisz miłość z pożądaniem - oświadczyła Selina po chwili namysłu. - Pociągam go fizycznie, to prawda, ale nic nie wskazuje na to, żeby mógł mnie pokochać. Zwłaszcza po naszej ostatniej rozmowie. - Więc dlaczego sama go nie zapytasz? Selina poczerwieniała. Rada Dulcie wydała jej się w pierwszej chwili niemożliwa do przyjęcia. Ale gdyby miała rację? Może Piers rzeczywiście ją ko­ cha? No nie, nie bądź aż taka naiwna, skarciła się w duchu. Nigdy się na ten temat nawet nie zająknął. Ale ty też nie, przypomniał jej wewnętrzny głos. Tymczasem Dulcie podjęła spokojnym, pewnym tonem: - Zapytaj go sama. - Po chwili dodała: - Chyba że jego uczucia nie są dla ciebie aż tak ważne, żeby się o nie dowiadywać. - Cichy okrzyk protestu musiał starszą panią przekonać, bo jej głos wyraźnie złagodniał. -Nie chcę ci niczego narzucać, kochanie, ale gdy w grę wchodzi to, co w życiu najważniejsze, warto czasem zaryzykować. - Jeżeli mnie kocha, to dlaczego... - Dlaczego ci nie powiedział? Z tego, co wiem od Mary, przed wyjazdem Piersa do Nowego Jorku doszło między wami do ostrej wymiany zdań. Piers jest człowiekiem bardzo dumnym i obawiam się, że jeżeli dałaś mu powody, aby sądzić, że ci na nim nie

212

DROGA DO KARIERY

zależy, to trudno oczekiwać, żeby był skłonny wyja­ wić ci swoje uczucia. - Kiedy on mną gardzi - wyrzuciła z siebie Selina. - Czuje do mnie taką samą pogardę i niena­ wiść, jak do mojej matki. Wiem na pewno, wy­ czytałam to z jego twarzy, kiedy dowiedział się, kim jestem. Rozpacz Seliny musiała starszą panią poruszyć do głębi, bo spojrzała na nią z serdecznym współczu­ ciem. - A czy pomyślałaś, kochanie, o tym, że Piers szanuje i kocha twojego ojca? Moim osobistym zdaniem każde dziecko jest przede wszystkim sobą, a nie kopią swoich rodziców, ale skoro uwierzyłaś, że Piers widzi w tobie wyłącznie córkę twojej matki, to może przypomnij sobie, iż jesteś równocześnie dzie­ ckiem swego ojca, i to o wiele bardziej podobnym do niego niż do niej. Głowa do góry! - dodała ciepło. - Chyba lepiej dowiedzieć się jak najszybciej, co Piers naprawdę do ciebie czuje, niż dalej tak się zadręczać. W tej chwili Selinę najbardziej dręczyło wspo­ mnienie wszystkich okropnych rzeczy, jakie naopo­ wiadała mu przed odjazdem. I to, że dał im wiarę. Gdyby ją kochał, to musiałby wiedzieć... Westchną­ wszy głęboko, wróciła w milczeniu ze swoją towa­ rzyszką do domu. Więcej o Piersie z nikim nie rozmawiała, ale myślała o nim nieustannie. Rankiem w dniu jego

Penny Jordan

213

powrotu wybrała się znów do ogrodu, zastanawiając się, jak Piers zareaguje na wiadomość, że została przyjęta do rodziny. Czy nie obrazi się na najbliż­ szych mu ludzi? Może powinna wyjechać mu na spotkanie i wyrazić gotowość usunięcia się z ich życia, jeśli on sobie tego życzy? Czuła, iż po prostu szuka pretekstu, aby się z nim spotkać. Zastanawiała się też nad radą Dulcie, ale pomysł, by zapytać go wprost, czy ją kocha, wydawał się nie tylko przerażający, ale wręcz horrendalny. Piers nigdy nie okazał jej miłości. Zarówno Dulcie, jak ojciec mają do niej wyraźną słabość, której Piers na pewno nie podziela. Wracając do domu, natknęła się na Dulcie. - Właśnie cię szukałam. Masz tutaj klucz do mieszkania Piersa i jego londyński adres. Powinien dotrzeć do domu późnym popołudniem. Selino, to jest wszystko, co ja mogłam zrobić. Reszta zależy od ciebie. Selina długo się głowiła, co ma z tym fantem począć, ale w końcu chęć zobaczenia Piersa przewa­ żyła. Wróciła do domu, wzięła prysznic, ubrała się i zadzwoniła po taksówkę. Gerald trochę się zdziwił, słysząc, że Selina wy­ biera się na cały dzień do Londynu. Mary natomiast przyjęła wiadomość z uśmiechem. Zmartwiło ją wprawdzie, że Selina wyjeżdża przed lunchem, ale napotkawszy porozumiewawcze spojrzenie Dulcie, znowu się rozpogodziła.

214

DROGA DO KARIERY

Cztery godziny później Selina przeklinała swoją decyzję. Od dłuższego czasu tkwiła bezczynnie w pięknie, chociaż surowo urządzonym mieszkaniu Piersa. Powinien był się zjawić pół godziny temu. Oczywiście jego samolot mógł przylecieć z opóź­ nieniem. Ale jeżeli nie będzie sam? Albo nie wróci z lotniska do domu? Dlaczego dała się namówić na przyjazd? Pełna wątpliwości, a przy tym głodna i sprag­ niona, ośmieliła się w końcu wejść do kuchni, aby zrobić sobie filiżankę kawy. Zdążyła wrócić do salonu i postawić filiżankę na niskim stoliku przed kanapą, kiedy w zamku zazgrzytał klucz. Serce za­ biło jej gwałtownie. Stanęła bez ruchu, wpatrując się z drżeniem w wejściowe drzwi. Te otwarły się szeroko i Piers wkroczył do przed­ pokoju. Miał poszarzałą ze zmęczenia twarz, a w jego oczach, nim zdążył ukryć przed Selina ich wyraz, malowało się cierpienie. - No proszę, kogo my tu widzimy! - powiedział z przekąsem, zdejmując płaszcz. - Zmieniłaś zdanie i przyszłaś prosić o pieniądze na zabieg? Gorzej zacząć się nie mogło. Podczas nieobecno­ ści ukochanego Selina zdołała częściowo wymazać z pamięci najokropniejsze fragmenty ich ostatniej rozmowy. Teraz wszystko wróciło ze zdwojoną siłą. Przychodząc tutaj, popełniła straszliwy błąd. - Nie, nie dlatego - wybąkała. - Więc co tutaj robisz?

Penny Jordan

215

- Ja... - Z trudem przełknęła ślinę i zwilżyła językiem wyschnięte ze zdenerwowania wargi. -Przyszłam... żeby ci powiedzieć, że... twoja rodzina zaakceptowała mnie i... Na litość boską, przecież nie to miała powiedzieć! - A tak, słyszałem o przyjęciu zbłąkanej owieczki na łono rodziny - parsknął zjadliwie Piers. - Emma opowiedziała mi wszystko przez telefon. Moje gratu­ lacje! Wuj pewnie jeszcze nie wie, ile będzie go to kosztowało. Jak wysoko wyceniłaś swoje rodzinne uczucia? - Niczego w zamian nie oczekuję - odparła, bliska łez. - Oprócz miłości. - Co za zdumiewająca transformacja! Ty i mi­ łość? Jesteś zbyt wyrachowana i zajęta sobą, żeby wiedzieć, co to jest miłość. - To nieprawda - zaprotestowała z rozpaczą w głosie. - Nieprawda? - Piers podszedł do kanapy i stanął na wprost Seliny. Widząc z bliska jego szarą ze zmęczenia, pooraną bruzdami twarz, pomyślała, że zrobi wszystko, żeby zmyć z niej ten wyraz. - To nieprawda - powtórzyła. - Kocham mojego ojca. Pokochałam Mary... i... - podniósłszy głowę, dodała, patrząc mu prosto w oczy - kocham ciebie. Tak, kocham cię. Zapanowała niesamowita cisza, tak absolutna, że słychać było szum lodówki w kuchni. - Co powiedziałaś?

216

DROGA DO KARIERY

Selinie znowu zaschło w ustach. Musiała oblizać wargi. - Przestań, do diabła! - wykrztusił Piers ze złoś­ cią. Kompletnie zbita z tropu, patrzyła na niego w milczeniu. - Kiedy zrobiłaś to epokowe odkrycie? Przed moim wyjazdem nie było mowy o żadnej miłości. - Mówiłam różne okropne rzeczy, bo uważałam, że tak będzie dla ciebie najlepiej - odparła po­ zbawionym wyrazu głosem. - Wiedziałam, jak bar­ dzo nie lubiłeś mojej matki. Więc kiedy zapropono­ wałeś mi małżeństwo... po tym, jak się okazało, że jesteś moim pierwszym mężczyzną... Nie mogłam na to pozwolić, bo dowiedziawszy się, kim jestem, musiałbyś mnie znienawidzić. Nie chciałam, żebyś się ze mną ożenił wyłącznie z poczucia obowiązku. Jeżeli kogoś w życiu kochałeś, to mnie zrozumiesz. Mówiła to ze spuszczoną głową. Na nic już nie liczyła. Chciała tylko, by zapanował między nimi pokój. Aby uwolnieni od wzajemnych pretensji mo­ gli się szanować. Przez długą chwilę nie śmiała podnieść głowy. Kiedy zdecydowała się spojrzeć Piersowi w oczy, zdumiała ją zmiana w jego twarzy. - Czy ja śnię? - wykrztusił wreszcie. - To wszyst­ ko prawda? Myślałaś, że obchodzi mnie cokolwiek, kim są albo byli twoi rodzice? Selina nie bardzo wiedziała, jak to zrozumieć. Pewnie chciał podkreślić, jak bardzo jest mu obojęt-

Penny Jordan

217

ne wszystko, co jej dotyczy. Tymczasem jednak Piers wziął ją za ręce i przyciągnął do siebie. - Och, Selino, czy ty naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, że kocham cię do szaleństwa i nic poza tym się nie liczy? - powiedział łamiącym się ze wzrusze­ nia głosem, podnosząc jej rękę do ust. - Ty głuptasie, zafundowałaś nam obojgu niezłe piekło. - Objął ją i zaczął nieprzytomnie całować. - Kocham cię nade wszystko. Nic więcej się nie liczy. Odkrycie, że nie miałaś przede mną nikogo, upewniło mnie, że coś do mnie czujesz. I postanowiłem przywiązać cię do siebie, w nadziei, że kiedyś mnie pokochasz. - To dlaczego wciąż powtarzałeś, że mi nie ufasz? - Chyba każdy mężczyzna boi się zaufać kobie­ cie, dla której stracił głowę. A poza tym twoje zachowanie było podejrzane. Jak choćby to, że mając wysokie kwalifikacje, przyjęłaś podrzędną posadę. Nie mówiąc o tym, że nie poszłaś ze mną do łóżka na pierwsze zawołanie. Wiem, jestem okropnie próżny - dodał z przepraszającym uśmiechem. - Twoja reakcja obronna wydała mi się podejrzana. Postano­ wiłem ponawiać ataki, w nadziei, że z czymś się w końcu zdradzisz. Jednego tylko nie przewidziałem, tego mianowicie, że się w tobie zakocham. W rezul­ tacie byłem wściekły na siebie i na ciebie. Chciałem za wszelką cenę wyrwać ci tę twoją tajemnicę, ale ilekroć spojrzałem w te twoje sarnie oczy, pragnąłem jedynie wziąć cię w ramiona i wyznać, co do ciebie czuję.

218

DROGA DO KARIERY

- Ale nie zrobiłeś tego. Dlaczego? - Bo broniłem się przed tym uczuciem. Wmawia­ łem sobie, że nie mogę ci ufać, bo jesteś dobrą aktorką i świetnie umiesz grać. To, że mnie kochasz, nie przychodziło mi do głowy. - Pokochałam cię od razu, ale nie chciałam się z tym zdradzić. Bałam się, że mnie znienawidzisz, kiedy się dowiesz, kim była moja matka. - Przestań mówić o swojej matce. Jesteś sobą, Selino. Miałaś ciężkie życie, ale czas o tym zapom­ nieć i pozbyć się poczucia winy. Niczemu nie jesteś winna. - Inaczej zareagowałeś, kiedy ci o tym powie­ działam. - Wiem, byłem wściekły, ale wyłącznie dlatego, że powiedziałaś to w taki sposób. A kiedy na domiar wszystkiego wspomniałaś o zamiarze pozbycia się dziecka, to był już szczyt wszystkiego. - To nie była prawda. - Wiem, moja droga, teraz już wiem - szepnął czule. - Nie potrafię ci wynagrodzić tego, co prze­ cierpiałaś w dzieciństwie, ale kocham cię i nigdy kochać nie przestanę. - I tak runęły obronne mury - uśmiechnęła się Selina. - Z zadziwiającą łatwością. Nie masz pojęcia, jak za tobą tęskniłem. Każda noc w Nowym Jorku była męką. Budziłem się i szukałem cię wokół siebie. Plułem sobie w brodę, że wtedy rano straciłem

Penny Jordan

219

panowanie nad sobą i wyszedłem, trzaskając drzwia­ mi. Zostań u mnie na noc. - Obiecałam wrócić wieczorem - odparła z waha­ niem, ale na myśl o wspólnie spędzonej nocy oczy jej się zaśmiały. - No to zadzwonię i powiem Mary, żeby na ciebie nie czekali. Co ty na to? - Pochyliwszy głowę, pocałował ją w szyję. Selina westchnęła. Piers jednak zaraz się wyprostował. - Co znowu? - zdziwiła się. - Pomyślałem sobie, że wuj Gerald na pewno zmyje mi głowę za uwiedzenie mu córki. I zażąda, żebym przywrócił ci honor... - A ty? - zaśmiała się figlarnie. - Nie ma rady, będę się musiał podporządkować - odparł z udawaną powagą. - Wiesz, co ci powiem? Wszystko byłoby prostsze, gdybym wiedział od po­ czątku, że jesteś jego córką. Wtedy wystarczyłoby cię uwieść, wuj zmusiłby nas do wzięcia ślubu, i byłoby po krzyku. Selina parsknęła śmiechem. - Sądzisz, że tak łatwo byłoby mnie uwieść? - Czy łatwo, to nie wiem, ale na pewno byłoby to bardzo, bardzo przyjemne. - Kiedy chwycił ją znów w ramiona, Selina podziękowała w duchu Dulcie za jej mądrą radę. Gdyby nie Dulcie, nie ośmieliłaby się przyjechać tutaj i... Wyzwoliła się gwałtownie z objęć Piersa. - Gdybyś mnie tutaj dzisiaj nie zastał, czy... ?

220

DROGA DO KARIERY

- Czy co? - Spróbowałbyś się ze mną zobaczyć? - W końcu tak - odparł po namyśle. - Ale wiele by mnie to kosztowało. Nikt nie lubi czuć się od­ rzuconym. Twój przyjazd tutaj bardzo mi pomógł. I twoje wyznanie. Oczywiście, że i bez tego mógł­ bym się z tobą spotkać, ale może miałbym zawsze poczucie, że kocham cię bardziej niż ty mnie. Każdy człowiek, a może szczególnie mężczyzna, potrzebuje potwierdzenia, że jest kochany. Selma patrzyła na niego rozpromienionym wzro­ kiem. - Która może być teraz godzina w Nowym Jorku? - zapytała. - Dlaczego pytasz? - zdziwił się. - Właśnie się zastanawiałam, czy według ich czasu nie powinieneś pójść teraz do łóżka. Musisz być niewyspany. - Z rozkoszą pójdę do łóżka, ale niekoniecznie po to, żeby spać - powiedział, chwytając Selinę na ręce i niosąc ją do sypialni. Jakieś półtorej godziny później obudził Selinę przenikliwy dzwonek telefonu. Niechętnie podnio­ sła głowę znad poduszki i przyjrzała się z czułoś­ cią spoczywającemu obok niej Piersowi. Pogrążo­ ny we śnie, sprawiał wrażenie młodziutkiego chło­ pca. Zakręciło się jej w głowie na wspomnienie ich

Penny Jordan

221

namiętnej, gorączkowej miłości. Spróbowała wstać z łóżka. - Nie uciekaj - zamruczał Piers. - Dzwoni telefon. Piers z cichym westchnieniem odrzucił kołdrę. Popołudniowe promienie słońca igrały na jego ciele. Wstał i poszedł do salonu, nie zadając sobie trudu, by włożyć szlafrok. Usłyszała, jak mówi: - Tak, mamo, jest u mnie. Wysunąwszy się z łóżka, poszła do salonu. Kie­ dy Piers wyciągnął rękę, zbliżyła się do kanapy, a on posadził ją obok siebie i przytulił głowę do jej piersi. - Powiedz Mary, żeby zaczęła przygotowywać wesele. - Chwilę słuchał w milczeniu, a potem rzekł ze śmiechem: - Będziesz musiała trochę poczekać, ale na pewno będę się starał. - Co powiedziała? - spytała ciekawie Selina, kiedy odłożył słuchawkę. - Nic specjalnego - mruknął, ale oczy mu się śmiały. Przyciągnął Selinę do siebie i pocałował, a wypuściwszy ją z objęć, oświadczył zaczepnie: - Mama domaga się wnucząt, i to jak najszybciej. Obiecałem, że będę się starał. Co byś powiedziała na małą próbę? - Powiedziałabym, że trudno osiągnąć doskona­ łość bez ćwiczeń - odparła z namysłem. - Ale skoro jesteś i tak chodzącą doskonałością... - Pewnie masz rację - przyznał skromnie. - Nie-

222

DROGA DO KARIERY

mniej zawsze znajdzie się coś, co można by udos­ konalić. Zaniósł ją roześmianą do sypialni. Po paru chwi­ lach Selina miała okazję przekonać się kolejny raz o doskonałości swego kochanka. Muszę pamiętać, żeby zaprosić na wesele sędzie­ go Seatona z żoną, pomyślała mgliście, nim ostatecz­ nie oddała się rozkoszy. Ostatecznie gdyby nie oni...