Eadie Betty J Po schodach do nieba

Słowa ogromnej wdzięczności kieruję do Curtis Taylor, redaktor z Gold Leaf Press. Bez jej nadzwyczajnego talentu i niesamowitej wrażliwości na sprawy ducha książka ta nie zaistniałaby w obecnej formie. Betty J. Eadie

Niniejszą książkę dedykuję:

Światłości, mojemu Panu i Zbawicielowi Jezusowi Chrystusowi, któremu zawdzięczam wszystko, co mam. On jest „laską”, na której się wspieram, bez Niego bym upadła.

Mojemu wspaniałemu mężowi Joemu, który jest moją ziemską „skałą”, to on dodaje mi siły i otuchy.

Ośmiorgu moim dzieciom: Donnie Marie, Cheryl Ann, Glennowi Allenowi, Cynthii Carol, Josephowi Lee, Stewartowi Jeffery’emu,

Thomasowi Brittonowi i Betty Jean. Wszyscy są „solą”, smakiem mojego życia.

Na końcu, choć wcale nie są mniej ważne, ośmiorgu moim wnukom: Kurtowi Andrew, Jessice Elizabeth, Zachary’emu Brittonowi, Natalie Kathleen, Stephanie Leigh, Andrei Meggan, Jennifer Leanne i Keonie Marie. Ci młodzi ludzie to klejnoty w mojej koronie.

PODZIĘKOWANIA Największą wdzięczność i miłość czuję do swojego męża. Bez jego wiary we mnie i jego miłości ta książka prawie na pewno by nie powstała. To Joe napisał jej większą część na komputerze, jednocześnie cierpliwie udzielając mi intensywnych lekcji obsługi edytora. Potem, odsuwając swoje ego na drugi plan, zrobił redakcję mojego rękopisu. Jadał gotowe posiłki i nosił białe koszule dłużej, niż należało, żebym mogła więcej czasu spędzać przy klawiaturze. Kocham cię, skarbie. Dziękuję! Miłość i wdzięczność kieruję do mojej drogiej przyjaciółki Nancy Carlisle, której serce przepełnia miłość nie tylko do naszego Zbawiciela, ale do wszystkich spotykanych osób. Nancy nauczyła mnie wyrażać miłość bardziej otwarcie. Pokazała mi, jak wielkie jest jej zaangażowanie w pomoc innym, spędzając ze mną niezliczone godziny w drodze na wystąpienia, wielokrotnie wysłuchując relacji z moich przeżyć, nigdy się przy tym nie męcząc i zawsze zachęcając mnie do dalszej pracy. Nancy jako pierwsza, w 1987 roku, pomogła mi zrobić szkic niniejszej książki. Jej wiara we mnie nie osłabła, gdy przerwałam

pisanie, by zaopiekować się swoim chorym ojcem przed jego śmiercią w lipcu 1991 roku. Jestem szczerze zobowiązana Jane Barfuss, która wysłuchawszy trzech moich wystąpień na temat doświadczeń z pogranicza śmierci, opisała je w publikacji Świat duchowy. Jej zapiski obiegły dosłownie cały świat. To dzięki jej notatkom poznałam wiele wspaniałych osób, które zachęciły mnie do ukończenia niniejszej książki i zamieszczenia w niej większej liczby szczegółów.

PRZEDMOWA Z lektury Po schodach do nieba dowiedziałem się o doświadczeniu śmierci więcej niż w ciągu całego swojego życia, wliczając w to dziesięcioletni okres moich badań nad tego typu doznaniami oraz rozmów z dziećmi i osobami dorosłymi, które przeżyły śmierć kliniczną. Po schodach do nieba to nie tylko opowieść Betty Eadie o jej śmierci po operacji i powrocie do życia; tak naprawdę jest to odkrywanie sensu życia ziemskiego. Pamiętam małego chłopca, który powiedział do swoich rodziców, po tym jak przeżył zatrzymanie akcji serca: „Zdradzę wam wspaniałą tajemnicę – wchodziłem po schodach do nieba”. Chłopiec był za mały, by wyjaśnić, co dokładnie miał na myśli. Niniejsza książka zawiera tę samą wspaniałą tajemnicę. Nie jest to sekret życia po śmierci; jest to sekret życia. Doświadczenie z pogranicza śmierci w rzeczywistości jest doświadczeniem śmierci. Każdy z nas je pozna, kiedy umrze – bogaty czy biedny, morderca czy święty. Kiedyś sądziłem, że w chwili śmierci po prostu wkraczamy w ciemność i kończymy swoje życie. Jako lekarz pracujący na oddziale

intensywnej opieki wielokrotnie widziałem, jak umierają dzieci i dorośli, i nigdy nie przyszło mi do głowy, by myśleć inaczej. Dopiero gdy poświęciłem czas, by zapytać tych, którzy przeżyli śmierć kliniczną, jakie to było doznanie, dowiedziałem się, że umieranie często jest radosnym procesem duchowym. Na końcu życia nie czeka na nas ciemność, a raczej przyjazne światło – światło, które, jak powiedziało pewne dziecko, „ma w sobie dużo dobrych rzeczy”. Przeżycia z pogranicza śmierci nie są spowodowane niedotlenieniem mózgu, lekami czy stresem psychicznym wywołanym lękiem przed umieraniem. Trwające od niemal dwudziestu lat badania naukowe udowodniły, że przeżycia te są naturalnym i normalnym procesem. Udokumentowaliśmy nawet istnienie obszaru w mózgu, dzięki któremu ich doświadczamy. Oznacza to, że przeżycia z pogranicza śmierci są absolutnie prawdziwe, nie są to halucynacje umysłu. Są tak samo autentyczne jak jakakolwiek inna czynność ludzkiego mózgu, jak matematyka czy język. Minęło zaledwie osiem lat, odkąd moja grupa badawcza z Uniwersytetu Waszyngtońskiego i szpitala dziecięcego w Seattle opublikowała wyniki badań w czasopismach pediatrycznych Amerykańskiego Towarzystwa Medycznego. Choć do takich samych ustaleń doszli naukowcy na całym świecie, między innymi z Uniwersytetu Florydy, Bostońskiego Szpitala

Dziecięcego oraz Uniwersytetu w Utrechcie w Holandii, fakty te nadal nie są powszechnie rozumiane. Niestety społeczeństwo nie zaakceptowało postępów naukowych w rozumieniu procesu umierania, których dokonano w ostatnim dwudziestoleciu. Niezwykle ważne jest, byśmy ponownie zrozumieli, że nie jesteśmy tylko urządzeniami biologicznymi, ale również istotami duchowymi. Bardzo dużo problemów nękających nasze społeczeństwo, takich jak kryzys opieki zdrowotnej, prawo do godnej śmierci, kult zachłanności, który zrujnował naszą gospodarkę, wstydliwy narodowy problem bezdomności kobiet i dzieci – wszystkie te kwestie wynikają z braku zrozumienia, że jesteśmy wzajemnie od siebie zależnymi istotami duchowymi. Książka Po schodach do nieba uczy, że życie każdego z nas jest ważne i ma sens. Wielokrotnie uderza mnie, że ci, którzy po śmierci wkroczyli w światłość Boga, powracają z prostym i pięknym przesłaniem: „Miłość jest najważniejsza… Miłość musi rządzić… Swoje otoczenie tworzymy swoimi myślami… Jesteśmy tu posłani, by w pełni przeżyć życie, by przeżyć je w całej jego obfitości, by znajdować radość w swoich dziełach, by doświadczyć i porażki, i sukcesu, by używać wolnej woli do rozwijania i pomnażania darów życia”. Betty nie wraca z zaświatów z pompatycznymi deklaracjami ustanowienia nowego Kościoła ani obietnicami wyprodukowania cudownych leków na choroby, ale z prostym przesłaniem miłości. Wszyscy

wiemy, że istota tego przesłania jest słuszna, rzecz jednak w tym, że wszyscy o niej zapomnieliśmy. „Mamy być życzliwi, tolerancyjni i chętnie służyć innym. Mamy się kochać nawzajem”. Niniejsza książka jest w gruncie rzeczy opisem przeżyć z pogranicza śmierci w formie prostej i wspaniałej opowieści, którą wszyscy potrafimy zrozumieć. Nigdy nie miałem tego rodzaju przeżyć, ani nawet doświadczeń, które mogę określić jako duchowe, i byłem nieco sceptyczny wobec relacji, którymi podzieliło się ze mną wiele osób. Dla sceptyka na pewno najtrudniejszą rzeczą jest zrozumienie tego, jak można przebywać poza ciałem fizycznym, oraz tego, że wchodzenie w zaświaty jest przyjemne. Betty Eadie opisuje kolejne etapy tego przeżycia w doskonały, ułatwiający zrozumienie sposób; autorka sprawia, że to, co niepoznawalne, staje się możliwe do pojęcia. Kiedy Betty zaczęła umierać, poczuła, jak jej ciało słabnie. O tym, co było dalej, pisze: „Poczułam przypływ energii. Wewnątrz mnie coś jakby pękło lub się otworzyło. Moje pierwsze wrażenie było takie, że jestem wolna. W tym odczuciu nie było nic nienaturalnego”. Potem pojawili się przy niej Aniołowie Stróżowie, którzy pomogli jej zrozumieć ważne rzeczy dotyczące jej życia oraz pojąć jej związek z rodziną. Towarzyszyli jej w trakcie przejścia na drugą stronę. Betty weszła w ciemność i przemieściła się ciemnym

tunelem. „Pomyślałam, że to na pewno jest ciemna dolina śmierci”, mówi. „Nigdy w życiu nie czułam większego spokoju”. Relacja Betty odpowiada na pytania, które od dawna zadają mi ludzie na temat doświadczenia śmierci – pytania, na które nie byłem w stanie odpowiedzieć. Betty opisuje podsumowanie swojego życia na ziemi i zaznacza, że nie była osądzana przez innych, ale przez samą siebie. Wyjaśnia znaczenie i powody niektórych negatywnych przeżyć z pogranicza śmierci oraz to, dlaczego niektórzy ludzie są bardzo nimi zmartwieni. Tłumaczy, dlaczego życie czasami bywa trudne i dlaczego złe rzeczy często przytrafiają się dobrym ludziom. Odpowiada na pytanie, dlaczego ludzie, którzy zmarli, często nie mają ochoty wrócić do swojego ciała. „Przytłaczający ciężar ciała i jego chłód były odrażające”, mówi Betty. „Po radości, którą dała mi swoboda duchowa, znowu stałam się więźniem ciała”. Betty miała przeżycia z pogranicza śmierci nie tylko jako osoba dorosła; była do nich przygotowana, ponieważ doświadczyła czegoś podobnego jako dziecko. Dzieci mają proste i czyste doznania, niezakłócone religijnymi ani kulturowymi oczekiwaniami. Nie ukrywają swoich przeżyć, co często robią dorośli, i nie mają problemów z zaakceptowaniem duchowych konsekwencji spotkania z Bogiem. Nigdy nie zapomnę pięcioletniej dziewczynki, która

powiedziała mi nieśmiało: „Rozmawiałam z Jezusem i On był miły. Powiedział, że jeszcze nie pora, żebym umarła”. Dzieci pamiętają swoje przeżycia z pogranicza śmierci znacznie częściej niż dorośli i w rezultacie o wiele łatwiej akceptują i rozumieją swoją duchowość jako osoby dorosłe. Jeśli mają kolejne tego rodzaju doświadczenie w późniejszym życiu, jest ono zazwyczaj wyjątkowo silne i kompletne. Betty Eadie przypomina nam, że waga przeżyć z pogranicza śmierci polega na tym, że uczą nas one, jak żyć. Dopiero od kilkuset lat uważamy, że człowiek nie ma duszy i tym samym nie istnieje życie po śmierci. Bezpośrednim następstwem takiego przekonania stał się nienaturalny lęk przed śmiercią, który przenika nasze życie doczesne i uniemożliwia nam osiągnięcie jego pełni. Betty uczy nas, że wiedza o tym, iż śmierć jest procesem duchowym, nie wywołuje pragnienia, by umrzeć, ale pragnienie, by przeżyć swoje życie w pełniejszy sposób. „Nareszcie wiedziałam, że Bóg naprawdę istnieje”, mówi Betty. „Przestałam wierzyć w siłę wyższą… Zobaczyłam kochającego Boga, który stworzył wszechświat…” Pewna mała dziewczynka powiedziała mi, że kiedy umarła, dowiedziała się, iż ma „nowe życie”. Dodała, że choć w szkółce niedzielnej słyszała o niebie, tak naprawdę nie wierzyła w jego istnienie. Po tym jak umarła i wróciła do życia, stwierdziła: „Już nie boję się

śmierci, bo teraz już trochę więcej o niej wiem”. Nie chciałaby znowu umrzeć, bo, jak się dowiedziała: „życie jest po to, żeby żyć, a światło jest na później”. Zapytałem ją, jak się zmieniła po tym przeżyciu, a ona milczała przez dłuższą chwilę, po czym stwierdziła: „Miło jest być miłym”. Książka Po schodach do nieba udziela nam tej samej lekcji. „Jeśli będziemy życzliwi, zaznamy radości”. Betty zapytała Jezusa: „Dlaczego nie wiedziałam o tym wcześniej?”. W odpowiedzi usłyszała: „Zanim poczujesz radość, musisz poznać smutek”. To proste zdanie zmieniło mój sposób rozumienia życia. Jest to mądrość, którą znałem „wcześniej”; prawdę mówiąc, słyszałem ją przez całe życie. Po przeczytaniu książki Betty uświadamiam sobie, że moje życie zmieniło się pod jej wpływem, że muszę wrócić do prostych prawd, które zawsze znałem, ale które lekceważyłem. Będąc Indianką, Betty w dzieciństwie uczęszczała do szkoły z internatem. Przed szkołą znajdowała się ogromna tablica z sentencją: „Jeśli nie ma wiary, ludzie gasną”. Nasze społeczeństwo utraciło rozumienie własnych wierzeń. Stało się to bezpośrednią przyczyną makabrycznej szopki, jaką zrobiliśmy z umierania: ludzie umierają poukrywani w szpitalach, w towarzystwie zimnej aparatury zamiast pośród krewnych i przyjaciół. Zapomnieliśmy, jak umierać,

ponieważ śmierć nie jest już częścią naszego powszedniego życia. Jednocześnie zapomnieliśmy, jak żyć. Joseph Campbell, wielki znawca mitów, stwierdził, że bezpośrednią przyczyną wielu z naszych współczesnych problemów, poczynając od uzależnienia od narkotyków, a na przemocy w centrach naszych miast kończąc, jest powszechny brak duchowych wizji. Zapomnieliśmy, że nasze powszednie życie jest istotne duchowo. W książce Po schodach do nieba zawarta jest wspaniała tajemnica. To tajemnica, którą już znacie. Od tysięcy lat starają się ją nam przekazać wielcy prorocy i przywódcy duchowi. Betty Eadie poznała ją, ocierając się o śmierć. Owa tajemnica ma moc, by odmienić wasze życie. MELVIN MORSE, DOKTOR MEDYCYNY

PIERWSZA NOC

Coś było nie tak. Już kilka minut po tym, jak mój mąż Joe wyszedł z mojej sali szpitalnej, zaczęły mnie ogarniać złe przeczucia. Miałam być sama przez całą noc, sama tuż przed jednym z najbardziej przerażających wydarzeń w moim życiu. Do głowy zaczęły mi przychodzić myśli o śmierci. Podobne refleksje nie nawiedzały mnie od lat. Dlaczego teraz stały się takie natrętne? Był wieczór 18 listopada 1973 roku. Zgłosiłam się do szpitala na histerektomię częściową. Jako trzydziestojednoletnia matka siedmiorga dzieci ciesząca

się doskonałym zdrowiem postanowiłam posłuchać rad swojego lekarza i poddać się operacji. Ani mój mąż Joe, ani ja nie mieliśmy wątpliwości co do tej decyzji. Tamtego wieczoru również mnie one nie dopadły, ale zaczęło mnie niepokoić coś innego – coś nieokreślonego. Przez lata naszego małżeństwa rzadko spędzaliśmy noce osobno, dlatego starałam się myśleć o naszej rodzinie oraz wyjątkowo bliskiej więzi, która nas łączyła. Choć mieliśmy w domu sześcioro dzieci (jedna z córeczek zmarła jako niemowlę wskutek nagłej śmierci łóżeczkowej), niechętnie się z nimi rozstawaliśmy. Nawet w czasie „wieczornych randek” zostawaliśmy w domu i pozwalaliśmy dzieciom wszystko zaplanować. Niekiedy przygotowywały dla nas kolację w salonie, przy świecach i ogniu trzaskającym w kominku. Zwykle dbały również o odpowiednią muzykę – może nie taką, jaką sami byśmy wybrali, mimo to idealną. Przypomniałam sobie wieczór, kiedy nasze dzieci podały nam chińskie potrawy na pięknie nakrytej ławie i przyniosły duże poduszki do siedzenia. Przygasiły światła, ucałowały nas na dobranoc i chichocząc, popędziły schodami na górę. Oboje z Joem poczuliśmy się jak w niebie. Pomyślałam, jakie mnie szczęście spotkało, że mam takiego kochającego i troskliwego towarzysza jak Joe. Wziął urlop w pracy, żeby być ze mną przed moim

pójściem do szpitala, i zamierzał spędzić w domu jeszcze tydzień w czasie mojej rekonwalescencji. Joe i nasze dwie najstarsze córki, piętnastoi szesnastoletnia, już planowali wspaniały obiad z okazji Święta Dziękczynienia. Moje złe przeczucia jeszcze się nasiliły. Może ich powodem była ciemność w pokoju, okropna ciemność, której zaczęłam się bać jako mała dziewczynka. A może to złowieszcze uczucie było wywołane przeżyciem z pobytu w szpitalu wiele lat wcześniej, przeżyciem, które nadal budziło wiele moich pytań oraz tęsknotę. * * * Kiedy miałam cztery lata, moi rodzice zdecydowali się na separację. Ojciec często powtarzał, że „poślubienie Indianki w tamtych czasach było chyba najgorszą rzeczą, jaką mógł zrobić biały mężczyzna”. Był jasnowłosym pół Szkotem, pół Irlandczykiem, mama natomiast była pełnej krwi Indianką z plemienia Dakotów. Jako siódme z dziesięciorga dzieci prawie nie miałam szansy poznać swoich rodziców, zanim się rozstali. Mama wróciła do rezerwatu, a ojciec zamieszkał ze swoimi rodzicami w mieście. Wtedy mnie i pięcioro mojego rodzeństwa posłano do katolickiej szkoły z internatem.

W czasie pierwszej zimy w tej szkole zaczęłam okropnie kaszleć i miałam dreszcze. W dużej sali spało czterdzieści dziewczynek. Pamiętam, jak w nocy opuściłam posłanie i weszłam do łóżka swojej siostry Joyce. Leżałyśmy razem i płakałyśmy – ja z powodu gorączki, ona ze strachu o mnie. Kiedy jedna z zakonnic robiła nocny obchód, zauważyła mnie i zaprowadziła z powrotem do mojego łóżka, które było mokre i zimne od potu. Joyce próbowała przekonać zakonnicę, że jestem chora, ale bez skutku. W końcu trzeciej nocy zabrano mnie do szpitala. Lekarz rozpoznał u mnie koklusz i obustronne zapalenie płuc i polecił pielęgniarce, by zawiadomiła moich rodziców. Pamiętam, że powiedział jej, że nie spodziewa się, że przeżyję noc. Leżałam na łóżku rozpalona od gorączki i na przemian zasypiałam i budziłam się. W pewnej chwili poczułam czyjeś dłonie na swojej głowie i podnosząc wzrok, zobaczyłam pochylającą się nade mną pielęgniarkę. Przeczesała mi palcami włosy i powiedziała: „Jest jeszcze taka mała”. Nigdy nie zapomnę dobroci, jaką wyczułam w tych słowach. Jeszcze bardziej wtuliłam się w pościel i zrobiło mi się ciepło i błogo. Słowa pielęgniarki uspokoiły mnie i zamknęłam oczy, żeby znowu zasnąć. Obudziły mnie słowa lekarza: „Za późno. Straciliśmy ją”, i poczułam, jak ktoś zakrywa mi głowę kołdrą. Nic nie rozumiałam. Dlaczego było za późno?

Odwróciłam głowę i rozejrzałam się po pokoju, co nie wydało mi się niczym dziwnym, choć miałam zakrytą twarz. Zobaczyłam lekarza i pielęgniarkę stojących przy moim łóżku. Przyjrzałam się szpitalnej sali i zauważyłam, że wypełnia ją światło jaśniejsze niż przedtem. Łóżko wydało mi się ogromne i pamiętam, jak pomyślałam: „W tym dużym białym łóżku wyglądam jak brązowy robaczek”. Potem lekarz odszedł, a ja poczułam, że ktoś jest przy mnie. Nie leżałam już w łóżku, ale byłam w czyichś ramionach. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, jak spogląda na mnie mężczyzna z piękną białą brodą. Ta broda bardzo mi się spodobała. Lśniła jasnym światłem, które wypływało z jej wnętrza. Zachichotałam i okręciłam kosmyki brody wokół swoich palców. Mężczyzna delikatnie mnie kołysał i tulił w ramionach, i choć nie wiedziałam, kim jest, nie chciałam go nigdy opuścić. „Zaczęła oddychać!” – krzyknęła pielęgniarka i lekarz przybiegł z powrotem do pokoju. Był to jednak inny pokój. Okazało się, że przewieziono mnie do mniejszego pomieszczenia, w którym było bardzo ciemno. Mężczyzna z białą brodą zniknął. Moje rozgorączkowane ciało było mokre od potu, a ja byłam przerażona. Lekarz zapalił światło i zostałam przeniesiona z powrotem do poprzedniej sali. Kiedy przyjechali moi rodzice, lekarze powiedzieli im, że niemal mnie stracili. Słyszałam, co o mnie

mówili, ale nadal nic nie rozumiałam. Jak mogliby mnie stracić, skoro byłam tam przez cały czas? Ale dobrze było znowu być z rodzicami, z ludźmi, którzy naprawdę mnie znali i kochali – tak jak ten pan z białą brodą. Zapytałam rodziców, kim on był i gdzie sobie poszedł, ale nie rozumieli, o czym mówię. Powtórzyłam im słowa lekarza, że jest za późno, i opowiedziałam, jak potem przyszedł pan z białym światłem w brodzie i wziął mnie na ręce, ale rodzice nie umieli mi tego wyjaśnić. Ani wtedy, ani później. Spotkanie z brodatym panem stało się wspomnieniem oazy miłości i lubiłam do niego wracać przez całą swoją młodość. Wspomnienie tego przeżycia nigdy się nie zmieniło i za każdym razem przypominałam sobie błogi spokój i szczęście, które czułam w objęciach tego mężczyzny. * * * Starałam się przywołać to wspomnienie teraz, gdy ciemność ogarniała pokój, w którym leżałam. Od dzieciństwa, kiedy byłam daleko od swoich rodziców, ciemność mnie przerażała. Teraz, znowu samotna w ciemności, wyczuwałam coś dziwnego w pokoju. Jakby śmierć podchodziła do mnie z każdej strony. Myślałam tylko o niej, nie potrafiłam myśleć o niczym innym. Tylko o śmierci. O śmierci i o Bogu. Te dwie

rzeczy wydawały się z sobą wiecznie złączone. Co czeka mnie po drugiej stronie? Jeśli jutro umrę, to co tam będzie? Wieczna śmierć? Wieczność z mściwym Bogiem? Nie byłam pewna. I jaki jest Bóg? Miałam tylko nadzieję, że nie taki, jakiego mi przedstawiano, kiedy chodziłam do szkoły z internatem. * * * Do dziś dobrze pamiętam wygląd budynku, w którym mieściła się moja pierwsza szkoła. Ogromne ceglane mury i ciemne, zimne sale. Płot z metalowej siatki oddzielał część dla chłopców od części dla dziewcząt, a jeszcze jeden płot rozciągał się wzdłuż boku szkoły. Byliśmy odgrodzeni od świata i oddzieleni od siebie. Nadal pamiętam pierwszy poranek, kiedy moich braci zaprowadzono do jednego budynku, a moje siostry i mnie do drugiego. Nigdy nie zapomnę strachu w ich oczach, kiedy obejrzeli się po raz ostatni w naszą stronę. Myślałam, że mi serce pęknie. Moje dwie siostry i mnie zaprowadzono do małego pokoju, gdzie zakonnice nas odwszawiły i obcięły nam włosy. Potem dały nam po dwie sukienki, każda w innym kolorze: jeden kolor na jeden tydzień, drugi na następny. Te mundurki miały pomóc zidentyfikować uciekinierów. Zostałyśmy rozdzielone – naszą najstarszą

siostrę, Thelmę, którą nazywaliśmy Sis, zaprowadzono do sali dla starszych dziewcząt. Pierwszego wieczoru Joyce i ja ustawiłyśmy się w jednym szeregu z innymi dziewczynkami, wmaszerowałyśmy do sali i stałyśmy przy swoich łóżkach, aż zakonnica dała sygnał gwizdkiem. Wtedy szybko się położyłyśmy, światło zostało zgaszone, a drzwi zamknięte od zewnątrz na klucz. To, że jestem zamknięta na klucz w tym ciemnym pomieszczeniu, przerażało mnie. Struchlała ze strachu czekałam, aż w końcu ogarnął mnie litościwy sen. W niedzielę wszystkie dzieci prowadzono do kościoła, co dawało moim siostrom i mnie okazję, żeby zobaczyć naszych braci po drugiej stronie kaplicy. Kiedy w pierwszą niedzielę przepychałam się przez tłum dziewcząt, żeby ich dojrzeć, poczułam uderzenie w głowę. Obróciłam się i zobaczyłam długi kij zakończony gumową kulką. Zakonnice używały go, żeby uczyć nas właściwego zachowania w kościele. Później jeszcze wiele razy nim obrywałam. Ponieważ trudno mi było zrozumieć, co znaczą dzwonki i kiedy powinnam uklęknąć, często byłam tym kijem szturchana. Mogłam jednak zobaczyć swoich braci, a to było warte każdej kary. Uczono nas o Bogu i dowiedziałam się wielu rzeczy, o których nigdy wcześniej nie myślałam. Powiedziano nam, że my – Indianie – jesteśmy poganami i grzesznikami i oczywiście w to uwierzyłam.

Uczono nas, że zakonnice są wyjątkowe w oczach Boga i mają nam pomóc. Moja siostra Thelma często była przez nie bita niewielkim gumowym wężem, a potem zmuszana do podziękowania zakonnicy, która wymierzyła jej karę, albo była bita znowu. Wierzyłam, że zakonnice są wybranymi służebnicami Pana, i z ich powodu zaczęłam się niesamowicie bać Boga. Wszystko, czego się o Nim dowiadywałam, jeszcze nasilało ten strach. Bóg wydawał się zły, niecierpliwy i potężny, co oznaczało, że prawdopodobnie zniszczy mnie lub ześle prosto do piekła w dniu Sądu Ostatecznego – albo wcześniej, jeśli Go rozgniewam. Bóg z tamtej szkoły z internatem był istotą, której miałam nadzieję nigdy nie spotkać. * * * Spojrzałam na duży zegar na ścianie. Od wyjścia Joego upłynęło tylko kilka minut. Tylko kilka minut. Malutka lampka nad umywalką dawała akurat tyle światła, by powstały głębokie cienie – cienie, które w mojej wyobraźni przypominały koszmary z przeszłości. „W głowie mam kłębowisko myśli” – stwierdziłam. Napędzane poczuciem odizolowania moje myśli gnały przez mroczne korytarze wspomnień. Musiałam nad nimi zapanować, żeby się uspokoić, inaczej ta noc nigdy

by się nie skończyła. Ułożyłam się wygodniej i zaczęłam szukać radośniejszych historii z przeszłości. Zaświecił promień światła. * * * Szkoła zawodowa dla Indian w Brainard była prowadzona przez metodystów wesleyańskich. Nigdy nie zapomnę, jak pierwszego dnia przeczytałam na dużej tablicy stojącej przed szkołą: JEŚLI NIE MA WIARY, LUDZIE GASNĄ. Pomyślałam, oczywiście, że te słowa odnoszą się do Indian i że tutaj będą nas uczyć wiary. Przekonanie to było chyba spowodowane innymi napisami, które spotykałam w mieście, na przykład: INDIANOM I PSOM WSTĘP WZBRONIONY. Pobyt w szkole zawodowej dla Indian w Brainard okazał się bardziej pozytywnym doświadczeniem niż moje wcześniejsze kontakty z placówkami oświatowymi. Panowała tam ciepła, mniej oficjalna atmosfera, a nauczyciele wyraźnie lubili przebywać z uczniami. Dowiedziałam się, że Bóg znaczy różne rzeczy dla różnych ludzi. Zamiast o złym, mściwym Bogu, którego poznałam wcześniej, w Brainard nauczano o radośniejszym Bogu, który cieszy się, kiedy my jesteśmy szczęśliwi. W czasie nabożeństw wierni często wykrzykiwali „amen” i „alleluja” i trochę czasu zajęło

mi przyzwyczajenie się do tych niespodziewanych zawołań. Chociaż zrozumiałam, że są różne sposoby patrzenia na Boga i czczenia Go, chyba nadal byłam przekonana, że to Bóg, który mnie ukarze, kiedy umrę i przed Nim stanę. Latem chodziłam zarówno do kościołów luterańskich, jak i do baptystów, czasami też do Armii Zbawienia. To, do jakiego szłam kościoła, nie było tak ważne jak to, żeby w ogóle iść. Moja ciekawość Boga wzrosła, kiedy dojrzałam, ponieważ stwierdziłam, że odgrywa On ważną rolę w moim życiu. Nie byłam tylko pewna, jaka to rola ani jaki będzie wpływ Boga na mnie w dalszych latach mojego życia. Zwracałam się do Niego w swoich modlitwach, by uzyskać odpowiedzi, ale nie czułam, żeby mnie słyszał. Miałam wrażenie, że moje słowa rozpływają się w powietrzu. Kiedy miałam jedenaście lat, zebrałam się na odwagę i zapytałam naszą szkolną opiekunkę, czy Bóg naprawdę istnieje. Myślałam, że jeżeli ktokolwiek to wie, to właśnie ona. Zamiast jednak odpowiedzieć na moje pytanie, opiekunka uderzyła mnie w twarz i zapytała, jak śmiem wątpić w Jego istnienie. Kazała mi uklęknąć i modlić się o przebaczenie, co też zrobiłam. Wiedziałam już, że jestem skazana na piekło z powodu braku wiary, ponieważ zwątpiłam w istnienie Boga. Byłam pewna, że to niewybaczalny grzech. Później tego samego lata zamieszkałam ze swoim

ojcem i pewnej nocy przeżyłam coś, co wywołało u mnie paraliżujący strach. Rozsunęłam zasłony w oknie przy moim łóżku i leżąc, wpatrywałam się w gwiazdy i przepływające chmury. Lubiłam to już od dzieciństwa. Nagle moją uwagę przyciągnął promień białego światła, które spływało z chmury. Znieruchomiałam ze strachu. Światło poruszało się to w jedną, to w drugą stronę, jakby nas, każdego człowieka, szukało. Byłam przekonana, że to Jezus i Jego powtórne przyjście, zaczęłam więc krzyczeć co sił w płucach. Uczono mnie, że Jezus przyjdzie nocą jak złodziej i zabierze z sobą prawych, a spali niegodziwych. Ojcu udało się mnie uspokoić dopiero po kilku godzinach, kiedy w końcu przekonał mnie, że widziałam tylko światło reflektora reklamującego przybycie wesołego miasteczka. Nigdy wcześniej nie widziałam tego rodzaju światła. Zaciągnęłam zasłony i przez jakiś czas nie wpatrywałam się w niebo. Moje poszukiwanie prawdziwej natury Boga trwało nadal. Pamiętam, że chodziłam do różnych kościołów i nauczyłam się na pamięć wielu fragmentów z Nowego Testamentu. Zaczęłam wierzyć, że kiedy człowiek umiera, jego dusza przebywa w grobie razem z ciałem aż do dnia zmartwychwstania, kiedy to przyjdzie Chrystus i prawi powstaną, żeby z Nim być. Często o tym myślałam, bojąc się własnej śmierci i ciemności, która po niej następuje.

CIEMNOŚĆ NOCY

Zasłony w oknie mojej sali szpitalnej były teraz zaciągnięte. Czy to ja je zaciągnęłam? Ponownie spojrzałam na zegar i aż się uniosłam, żeby sprawdzić, czy wtyczka nie wysunęła się z kontaktu. Miałam wrażenie, że czas stanął w miejscu. Czułam, że muszę z kimś porozmawiać. Może zajrzy do mnie pielęgniarka albo, co byłoby jeszcze lepsze, mogłabym zadzwonić do domu. Sięgnęłam po telefon stojący na stoliku po drugiej stronie łóżka. Chwilę później już dzwoniłam, a w słuchawce odezwała się Donna, nasza piętnastolatka. Natychmiast zapytała, czy coś mi się stało. Cudownie

było usłyszeć troskę w jej głosie. Powiedziałam, że wszystko jest dobrze, ale że czuję się trochę samotna. „Tata jeszcze nie wrócił”, powiedziała Donna. Zrzedła mi mina. Bardzo chciałam z nim porozmawiać. „Mamo, dobrze się czujesz?”, zapytała córka. Odpowiedziałam: „Tak, dobrze”. Ale w rzeczywistości chciałam powiedzieć: „Poproś tatę, żeby do mnie przyjechał! Jak najszybciej!”. Mój lęk się nasilał. W słuchawce usłyszałam kilka głosików: „Chcę porozmawiać z mamą!”, „Daj mi telefon!”, „Powiem tacie!”. Domowe odgłosy poprawiły mi samopoczucie. Przez następne pół godziny życzyłam dobrej nocy po kolei każdemu dziecku. Ale kiedy odłożyłam słuchawkę, znowu ogarnęła mnie dokuczliwa samotność. Pokój wydał mi się ciemniejszy i czułam, jakby odległość pomiędzy szpitalem a położonym po drugiej stronie miasta naszym domem wynosiła milion kilometrów. Rodzina była dla mnie życiem i przebywanie daleko od niej przerażało mnie, bolało. Ale kiedy znowu zaczęłam myśleć o każdym dziecku i oczywiście o swoim mężu Joem, poczułam się lepiej i w tym momencie nikt na całym świecie nie byłby w stanie mnie przekonać, że już za kilka godzin nie będzie mi zależało, żeby kiedykolwiek wrócić do domu – a nawet, że będę błagać, żeby tam już nie wracać. * * *

Zawsze myślałam, że mój mąż i dzieci zastąpią mi rodzinę, której brakowało mi w dzieciństwie. Obiecałam sobie, że kiedy wyjdę za mąż i założę własną rodzinę, będzie ona dla mnie najważniejszym celem i azylem. Obiecałam sobie, że będę kochała swojego męża i zostanę z nim na dobre i na złe i że nasze dzieci zawsze będą mogły mieć pewność, że będziemy razem. Kiedy skończyłam piętnaście lat, wysłano mnie do matki. Ojciec uważał, że dorastająca dziewczyna powinna być z matką – nie w szkole z internatem i nie z nim. Mama stwierdziła, że aby móc pracować na pełny etat, potrzebuje opiekunki do dziecka. Zabrano mnie więc ze szkoły i zaczęłam się opiekować swoją najmłodszą siostrzyczką. Siedząc dzień po dniu w domu i obserwując, jak dzieci z sąsiedztwa idą rano do szkoły, a po południu wracają do domu, czułam żal. Jeszcze nie zdawałam sobie w pełni sprawy z tego, ile wykształcenie będzie dla mnie znaczyło, gdy dorosnę, ale wiedziałam, że brakuje mi towarzystwa koleżanek i kolegów oraz moich pozostałych sióstr i braci. W krótkim czasie nabrałam przekonania, że jedynym rozwiązaniem będzie wyjście za mąż i założenie własnej rodziny. Czułam, że moim życiem rządzą potrzeby innych ludzi i że tracę prawo do osobistego szczęścia. Chciałam mieć własne ubrania, własne łóżko, własny dom. Chciałam mieć męża, któremu mogłabym ufać, takiego, który zawsze by mnie kochał bez względu na to, co się wydarzy w naszym życiu.

Nic dziwnego, że zakochałam się bez pamięci w chłopcu z sąsiedztwa i wyszłam za niego wiosną następnego roku. Mój ojciec był stanowczo temu przeciwny, ale mieszkałam z matką, a ona mnie poparła. Miałam piętnaście lat i zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z tego, jakie są potrzeby prawdziwej rodziny. Niedojrzałość nas obojga oraz to, że każde z nas miało zupełnie inne cele w życiu, doprowadziły do zakończenia tego małżeństwa sześć lat później. Moje marzenia się rozwiały i miałam zranione serce, którego uleczenie wymagało wiele cierpliwości i miłości. Nigdy jednak nie żałowałam tego małżeństwa, ponieważ dało mi czworo pięknych dzieci. Pierwsze były dwie dziewczynki, Donna i Cheryl, potem urodził się syn Glenn. Najmłodsza córeczka, Cynthia, zmarła jako trzymiesięczne niemowlę wskutek nagłej śmierci łóżeczkowej. Joego poznałam na potańcówce w czasie pierwszego Bożego Narodzenia po moim rozwodzie. Stacjonował w bazie lotniczej imienia Steada, w pobliżu Reno, w stanie Newada, gdzie mieszkałam w tamtym czasie. On też był po rozwodzie i gdy go lepiej poznałam, odkryłam, że mamy z sobą wiele wspólnego. Jego dzieciństwo było podobne do mojego i on też pragnął mieć scementowaną rodzinę. Najwyraźniej do siebie pasowaliśmy. Nawet moje dzieci chciały, żeby Joe był z nami, może bardziej niż ja w pierwszym okresie, i wkrótce się pobraliśmy.

Od początku było nam tak dobrze, że aż trudno było uwierzyć, że to prawda. Joe miał delikatność, której wcześniej nie zaznałam. Był niesamowicie cierpliwy wobec dzieci, ale na tyle stanowczy, że odpowiadały miłością na jego miłość. Spierały się o to, kto pierwszy powita go w drzwiach, kiedy wieczorem wracał z pracy. Joe był dla nich „tatą”, odkąd pojawił się w naszym życiu – pod każdym względem. Bardzo chcieliśmy być razem i to, w połączeniu z naszą rozwijającą się dojrzałością, stało się spoiwem, które łączy nas od lat. Kiedy przenosiliśmy się z miejsca na miejsce i kiedy każde z nas zmieniało coś we własnym życiu, po prostu zobowiązaliśmy się rozwiązać każdy problem i utrzymać rodzinę razem bez względu na wszystko. Na pierwszym miejscu postawiliśmy potrzeby rodziny, a swoje na drugim. W lipcu 1963 roku Joe został przeniesiony do bazy lotniczej Randolpha w San Antonio, w Teksasie. W tamtych czasach zaczęto wprowadzać komputery i Joe został skierowany na kurs programowania. W czasie czterech lat naszego pobytu w Teksasie urodziłam dwóch synów, Josepha juniora i Stewarta Jeffery’ego. Nasze życie było spełnieniem marzeń. Kupiliśmy nowy samochód i nowy dom z klimatyzacją. Dzieci miały mnóstwo ubrań, a ja mogłam sobie pozwolić, by nie pracować i zająć się wychowywaniem naszej

gromadki. Czułam się naprawdę szczęśliwa. Szkoła z internatem, moje samotne dzieciństwo i nieudane małżeństwo były oddalone o całą wieczność od mojego obecnego życia, od poczucia bezpieczeństwa i radości. Mimo to czułam, że czegoś mi brakuje. Nadal się modliłam, ale moja relacja z Bogiem była chłodna i pełna lęku. Wiedziałam, że od czasu do czasu wysłuchiwał moich modlitw – na przykład kiedy po rozwodzie prosiłam Go o kogoś kochającego i cierpliwego, kto by mi pomógł wychować dzieci, Bóg wręcz zaprowadził mnie do Joego. Wierzyłam, że Bóg istnieje i kocha swoje dzieci pomimo swojej rzekomej mściwości, ale nie miałam pojęcia, jak wprowadzić tę miłość do własnego życia, ani jak dzielić się nią ze swoimi pociechami. Poruszyłam ten temat z Joem i zaproponowałam, żebyśmy zaczęli chodzić do kościoła. Nie okazał wielkiego entuzjazmu, głównie z powodu swoich wcześniejszych doświadczeń, które rozczarowały go do religii. Szanowałam jego zdanie, ale nie przestałam szukać sposobu na wprowadzenie w życie naszej rodziny większej religijności. Byliśmy na nabożeństwach w kilku miejscowych kościołach, ale nie czuliśmy się zadowoleni i po jakimś czasie dałam sobie spokój. Moje przekonania religijne przez wiele lat były chwiejne. * * *

Moje rozmyślania przerwało wejście pielęgniarki. Przyniosła mi w kieliszku tabletki nasenne, ale odmówiłam ich przyjęcia z powodu niechęci do prawie wszystkich rodzajów lekarstw. Mój lęk przed lekami zaczął się dawno temu, nawet aspirynę brałam rzadko. Wolałam przetrzymać ból głowy czy chorobę. Pielęgniarka wyszła, a ja znowu zostałam sama ze swoimi myślami. Pod wpływem zupełnej samotności zaczęłam się zastanawiać nad czekającą mnie już za kilka godzin operacją. Czy wszystko będzie dobrze? Słyszałam wiele opowieści o ludziach umierających na stole operacyjnym. Czy mnie też to spotka? Głowę wypełniły mi obrazy cmentarzy. W moich myślach pojawiły się nagrobki i krzyże na szyjach szkieletów w zakopanych trumnach. Zaczęłam rozważać ostatnie namaszczenie, o którym słyszałam w młodości. Próbowałam zrozumieć, dlaczego zmarli mają na sobie krzyże. Czy po to, żeby pokazać Bogu, że są świętymi? A może to grzesznicy, którzy potrzebują ochrony przed demonami z piekła? Moje przygnębienie jeszcze się pogłębiło i ciemność przerażała mnie coraz bardziej. Wyciągnęłam rękę i dzwonkiem wezwałam pielęgniarkę. „Czy ma siostra pod ręką te tabletki?”, zapytałam, kiedy przyszła. Spojrzała na mnie zdziwiona, ale miała je przy sobie. Wzięłam proszki, podziękowałam, a ona przygasiła światło i zamknęła drzwi. Po chwili poczułam senność i w końcu, po zmówieniu modlitwy,

zasnęłam.

DRUGI DZIEŃ

Ranek nadszedł szybko wraz z promieniami słońca wpadającymi do sali przez szparę w zasłonach. Operacja była wyznaczona na południe. Mogłam się rozbudzić i czekać kilka godzin albo cieszyć się luksusem, jakim było dla mnie wylegiwanie się w łóżku. Nadal byłam półprzytomna po tabletkach nasennych, a może zmęczona dręczącym mnie w nocy lękiem i obawami. Teraz, kiedy poranne słońce rozświetlało pokój, uspokoiłam się i zaczęłam myśleć o swoim poprzednim pobycie w szpitalu. Moje lęki z minionej nocy były niczym w porównaniu ze strachem, który czułam wtedy.

Tym razem przynajmniej wiedziałam, co miało się stać. * * * Joe przeszedł na emeryturę wojskową w 1967 roku i zaczęliśmy się zastanawiać nad pracą dla niego w cywilu. Komputery stawały się nową dziedziną przemysłu, a kwalifikacje mojego męża umożliwiały mu znalezienie pracy, gdziekolwiek by chciał. Musieliśmy tylko zdecydować, w której części kraju chcemy zamieszkać. W końcu wybraliśmy PółnocnoZachodnie Wybrzeże, gdzie Joe dostał posadę w dużej korporacji kosmicznej. Uważaliśmy, że tamtejszy klimat będzie miłą odmianą po gorącym i suchym powietrzu, do którego przywykliśmy w Teksasie. Poza tym oznaczało to zamieszkanie w pobliżu mojego ojca i jego żony. Wkrótce po tym, jak się przeprowadziliśmy, stwierdziłam, że po raz siódmy jestem przy nadziei. Nie ucieszyliśmy się z tej niespodzianki. Uważając, że mamy już tyle dzieci, ile jesteśmy w stanie dobrze wychować – pięcioro żyjących – stosowaliśmy środki antykoncepcyjne. Sześć poprzednich ciąż nadwyrężyło mój organizm i lekarze odradzali mi kolejne dziecko. W trzecim miesiącu poczułam bolesne skurcze i zaczęłam krwawić. Lekarze powiedzieli, że tracę tkanki

płodu. Z tego powodu, a także wskutek innych komplikacji, byli pewni, że wkrótce poronię. Krwawienie nie ustawało i zostałam przyjęta na tydzień do szpitala. Czekaliśmy, aż moje ciało pozbędzie się uszkodzonego płodu w naturalny sposób. Wkrótce stało się oczywiste, że ciąża sama się nie zakończy i jeden z lekarzy powiedział, żebym wzięła pod uwagę aborcję. Był przekonany, że dziecko – jeśli donoszę je do rozwiązania – najprawdopodobniej urodzi się bez niektórych części ciała. Nie miałam powodów, żeby mu nie wierzyć. Po rozmowie z Joem postanowiłam poddać się zabiegowi. Na dzień przed wyznaczoną aborcją zostałam przebadana w szpitalu przez inny zespół lekarzy. Oni także uznali, że powinniśmy postępować zgodnie z planem. Ostatni z wychodzących z sali medyków powiedział do mnie: „Nie rozumiemy, dlaczego ten mały tak się tam trzyma”. Poczułam, jak przechodzi mnie dreszcz, i w mojej głowie pojawiła się myśl: „Nie rób tego. Musisz urodzić to dziecko. Ono chce przyjść na świat”. Wieczorem odwiedził mnie Joe. Powtórzyłam mu, co orzekli lekarze, i powiedziałam o swoim przekonaniu, że to dziecko powinno się urodzić. Rozmawialiśmy o podtrzymaniu ciąży i o urodzeniu kalekiego dziecka. Żadne z nas tego nie chciało, ale wiedziałam, że nie mogłabym żyć z myślą, że je

usunęłam. Joe zgodził się, że musimy utrzymać ciążę. Późnym wieczorem jeszcze raz spotkaliśmy się z lekarzami i przedstawiliśmy swoje zdanie. Lekarze byli stanowczy. Musimy usunąć uszkodzony płód. Powiedzieli, że żaden specjalista nie zgodzi się na podtrzymanie tej ciąży i że oni, oczywiście, nie chcą brać w tym udziału. Następnego dnia zostałam wypisana ze szpitala i zaczęłam szukać kogoś, kto przyjąłby mnie na moich warunkach. W końcu znalazłam młodego lekarza, który właśnie zaczął prywatną praktykę po kilku latach pracy w lotnictwie. Poczuł do Joego sympatię z powodu podobnej historii zawodowej i przyjął mnie jako pacjentkę. Widział pewną szansę, że dziecko urodzi się żywe, ale i on się obawiał, że będzie kaleką. Kazał mi leżeć i dał listę zaleceń. Joe i dzieci wspaniale zastępowali mnie w pracach domowych, a ja wykorzystałam ten czas na kursy samokształceniowe i ukończenie szkoły średniej. W miarę jak mijały miesiące i zbliżał się termin porodu, coraz bardziej się denerwowałam. Uprzedziliśmy dzieci o tym, co może się stać, że dziecko może się urodzić kalekie, bez niektórych części ciała, albo może umrzeć. Joe i ja staraliśmy się wzajemnie pocieszyć, przypominając sobie moje odczucia w reakcji na słowa lekarza: „Ten mały nadal się trzyma”. Były to czasy, kiedy szpitale nie pozwalały ojcom być przy porodzie,

i przerażała mnie myśl, że urodzę to dziecko bez Joego. W końcu personel szpitala zgodził się, żeby Joe towarzyszył mi w czasie porodu, ale obawiano się jego ewentualnej reakcji. Powiedziano mu, że jeżeli zemdleje albo zachoruje, ich priorytetem będę ja. Poproszono go, żeby podpisał oświadczenie, które zwalniało szpital z odpowiedzialności za niego. Kiedy poczułam, że już czas, zgłosiłam się do szpitala 19 czerwca 1968 roku. Byłam tak przerażona, że nie mogłam zapanować nad drżeniem ciała. Joe stał obok mnie w sali porodowej. Trzymał mnie za rękę i głaskał po głowie. Musiał włożyć zielony fartuch i białą maseczkę tak jak lekarze. Spojrzeniem swoich szaroniebieskich oczu starał się mnie uspokoić, ale po przyspieszonym unoszeniu się i opadaniu jego maseczki widziałam, że jest tak samo przerażony jak ja. Kiedy nadszedł moment przyjścia dziecka na świat, mocno chwyciliśmy się za ręce. Gdy dziecko wyszło, patrzyłam na oczy lekarzy. Od razu poznałam, że niepotrzebnie się baliśmy i cierpieliśmy przez te wszystkie miesiące. Lekarz położył maleństwo na moim brzuchu, żebym mogła je przytulić, a Joe i ja szybko obejrzeliśmy naszego synka od stóp do głów. Rozpłakaliśmy się. Był idealnie zbudowany i zdrowy. Kiedy go tuliłam, byłam pewna, że to dziecko rzeczywiście było mi przeznaczone i że ono naprawdę bardzo chciało przyjść na świat.

Choć za nic w świecie nie zmieniłabym swojej decyzji, ciąża nadwyrężyła jednak mój organizm. W następnych latach pojawiło się u mnie wiele problemów ze zdrowiem i lekarze doradzili mi histerektomię. Po długim namyśle i rozmowie z Joem postanowiłam ich posłuchać. Wyznaczono mi datę operacji. * * * Teraz, rankiem przed operacją, przyszła do mnie nowa pielęgniarka i obudziła mnie szturchnięciem. Chciała dać mi zastrzyk usypiający przed operacją. Rozbawiło mnie, że budzi mnie po to, żeby mnie znowu uśpić. Pewnie bym się roześmiała, ale już czułam, jak lek zaczyna działać, jak ciepło rozchodzi się razem z krwią po całym moim organizmie. Na pewno przyszedł wtedy lekarz, bo usłyszałam jego głos: „Jest już gotowa?”. A potem wszystko powoli zrobiło się czarne. Było już popołudnie, kiedy zaczęłam odzyskiwać przytomność. Stał przy mnie mój lekarz i mówił, że operacja się udała i że niedługo powinnam poczuć się lepiej. I pamiętam, jak pomyślałam: „To wspaniale. Nareszcie mogę odpocząć i przestać się martwić operacją”. A potem znowu zasnęłam. Obudziłam się w nocy i rozejrzałam. Chociaż

umieszczono mnie w pokoju dwuosobowym, byłam sama. Drugie łóżko stało puste. Pokój miał wesoły wystrój dzięki tapecie w jaskrawe pomarańczowo-żółte paski. Krzykliwie, pomyślałam, ale wesoło. Zauważyłam dwie szafki nocne, dwie szafy na ubrania, telewizor i duże okno przy moim łóżku. Poprosiłam o łóżko przy oknie, ponieważ od dzieciństwa cierpiałam na klaustrofobię. Na zewnątrz było ciemno i jedyne źródło światła w pokoju stanowiła lampka nocna nad umywalką przy drzwiach. Zadzwoniłam po pielęgniarkę i poprosiłam ją o wodę. Powiedziała, że od wczesnego popołudnia podawano mi kruszony lód, ale ja tego nie pamiętałam. Poinformowała mnie również, że przyszedł mój mąż z przyjaciółmi, ale ich odwiedzin też nie mogłam sobie przypomnieć. Byłam jednak w pełni świadoma, że rozmazał mi się makijaż i że nie życzyłam sobie, żeby mnie ktokolwiek oglądał bez mojej wiedzy. No i do tego moja szpitalna koszula; kiedy spojrzałam w dół, zobaczyłam, że zakrywa tylko części intymne. Pomyślałam, że będę musiała porozmawiać z Joem o przyprowadzaniu jego przyjaciół. O dziewiątej pielęgniarka przyniosła mi wieczorną dawkę lekarstw. Poza niewielkim bólem pooperacyjnym nic mi nie dolegało. Wzięłam tabletki i odpowiednio się ułożyłam, by pooglądać przed snem telewizję. Na pewno się zdrzemnęłam, bo gdy ponownie spojrzałam na zegar, było wpół do dziesiątej. Niespodziewanie poczułam zawroty głowy i nagłą potrzebę, żeby

zadzwonić do Joego. Sięgnęłam po telefon i z trudem wykręciłam numer. Nie pamiętam rozmowy – byłam tak zmęczona, że marzyłam tylko o tym, żeby zasnąć. Zdołałam wyłączyć telewizor, a potem podciągnęłam koc pod szyję. Poczułam przenikliwe zimno i zrobiło mi się słabo jak nigdy przedtem.

MOJA ŚMIERĆ

Musiałam znowu zasnąć, lecz nie na długo, ponieważ zegar nadal wskazywał wpół do dziesiątej. Obudziłam się nagle pod wpływem bardzo dziwnego uczucia. Moje instynkty ostrzegały mnie przed niebezpieczeństwem. Rozejrzałam się po pokoju. Drzwi były niedomknięte. Nad małą umywalką przy drzwiach wciąż paliło się przyćmione światło. Stałam się bardzo czujna i ogarniał mnie coraz większy strach. Zmysły mówiły mi, że jestem sama, i czułam, jak moje ciało słabnie. Wyciągnęłam rękę w stronę dzwonka przy łóżku, by wezwać pielęgniarkę. Chociaż starałam się ze

wszystkich sił, nie byłam jednak w stanie go dosięgnąć. Opanowało mnie bardzo złe przeczucie, jakby wypływały ze mnie ostatnie krople krwi. W głowie usłyszałam ciche buczenie. Cały czas słabłam, aż poczułam, że moje ciało jest nieruchome i bez życia. Wtedy doznałam przypływu energii. Wewnątrz mnie coś jakby pękło lub się otworzyło i moja dusza została ze mnie gwałtownie wyciągnięta przez klatkę piersiową i poleciała w górę, jakby ją przyciągał olbrzymi magnes. Moje pierwsze wrażenie było takie, że jestem wolna. W tym odczuciu nie było nic nienaturalnego. Znajdowałam się nad łóżkiem i unosiłam się pod sufitem. Miałam poczucie bezgranicznej wolności i wrażenie, że przebywam w tym stanie od zawsze. Obróciłam się i zobaczyłam jakieś ciało na łóżku. Byłam ciekawa, kto to jest, i natychmiast zaczęłam się obniżać. Będąc od lat pielęgniarką, dobrze wiedziałam, jak wygląda martwy człowiek, i kiedy znalazłam się blisko jego twarzy, od razu wiedziałam, że nie ma w nim życia. I wtedy poznałam, że to moja twarz. Na łóżku leżało moje ciało. Nie byłam zaskoczona ani przerażona, poczułam tylko pewien rodzaj współczucia. Wyglądało młodziej i ładniej, niż je pamiętałam, a teraz było martwe. Jakbym zdjęła znoszony strój i odłożyła go na zawsze, co było smutne, ponieważ moje ciało nadal było dobre – wciąż mogło dobrze służyć. Uświadomiłam sobie, że nigdy nie widziałam siebie w trójwymiarze, oglądałam

się tylko w lustrze, które jest płaskie. Oczy duszy widzą jednak w większej liczbie wymiarów niż śmiertelne ciało. Widziałam siebie ze wszystkich stron jednocześnie – od przodu, od tyłu i z boków. Dostrzegałam szczegóły swojego wyglądu, o których istnieniu nie miałam pojęcia i które sprawiały, że to, co oglądałam, było pełne i kompletne. Możliwe, że właśnie dlatego w pierwszej chwili nie rozpoznałam siebie. Moje nowe ciało było nieważkie i niezwykle ruchliwe. Byłam zafascynowana swoim nowym stanem istnienia. Zaledwie kilka chwil wcześniej czułam ból spowodowany operacją, teraz jednak nie miałam absolutnie żadnych dolegliwości. Byłam kompletna w każdy z możliwych sposobów – po prostu doskonała. I pomyślałam: „Właśnie taka jestem naprawdę”. Ponownie zainteresowałam się ciałem. Uświadomiłam sobie, że nikt nie ma pojęcia o mojej śmierci, i poczułam nagłą potrzebę, by o niej komuś powiedzieć. Pomyślałam: „Umarłam, a tutaj nikt o tym nie wie!”. Zanim jednak zdołałam się ruszyć, niespodziewanie zjawiło się przy mnie trzech mężczyzn. Byli w pięknych, jasnobrązowych szatach, a jeden z nich miał na głowie kaptur. Każdy był przewiązany złotym plecionym pasem z luźno zwisającymi końcami. Bił od nich blask, który jednak nie oślepiał, i zauważyłam, że moje ciało również było otoczone łagodną poświatą oraz że nasze światła mieszały się wokół nas. Nie bałam

się. Mężczyźni wyglądali na siedemdziesięcio- lub osiemdziesięcioletnich, ale domyśliłam się, że znajdują się w innym wymiarze czasowym niż ziemski. Coś mi mówiło, że mają znacznie więcej lat niż siedemdziesiąt czy osiemdziesiąt – że są wiekowi. Wyczuwałam w nich wielką duchowość, wiedzę i mądrość. Przypuszczam, że ukazali mi się w szatach, by wywołać wrażenie tych zalet. Zaczęłam myśleć o nich jako o mnichach – głównie z powodu tych ubiorów – i wiedziałam, że mogę im zaufać. Przemówili do mnie. Powiedzieli, że są ze mną od „wszechwieczności”. Nie zrozumiałam; wieczność zawsze sprawiała mi kłopot, a co dopiero wszechwieczność. Dla mnie wieczność zaczynała się w przyszłości, a te istoty powiedziały, że są ze mną od wszechwieczności. To było jeszcze trudniejsze do zrozumienia. Wtem zaczęłam widzieć w myślach obrazy z odległej przeszłości, z istnienia poprzedzającego moje życie na ziemi, z mojej znajomości z tymi mężczyznami „przedtem”. Kiedy sceny te przesuwały się w moich myślach, nabrałam pewności, że naprawdę znamy się od „wszechwieczności”. Poczułam radość. Uświadomiłam sobie istnienie życia przedziemskiego i pojęłam, że śmierć to właściwie „narodziny” we wspanialszym życiu zrozumienia i wiedzy, które nie mają żadnych ograniczeń czasowych. Wiedziałam też, że ci mężczyźni są moimi najlepszymi przyjaciółmi w tym wspanialszym życiu i że postanowili być przy mnie.

Wyjaśnili, że wraz z innymi byli moimi Aniołami Stróżami w czasie mojego życia ziemskiego. Czułam jednak, że ci trzej są wyjątkowi, że są również moimi „aniołami służebnymi”. Powiedzieli, że umarłam przedwcześnie. W jakiś sposób napełnili mnie spokojem i powiedzieli, żebym się nie martwiła, że wszystko będzie dobrze. Kiedy to uczucie do mnie dotarło, wyczułam ich głęboką miłość i troskę. Te uczucia oraz myśli były przekazywane od duszy do duszy – od jednego bytu do drugiego. Początkowo sądziłam, że mężczyźni używają ust, bo byłam przyzwyczajona do „ludzkiego” mówienia. Porozumiewali się ze mną o wiele szybciej i pełniej, w sposób, który określali jako „czysta wiedza”. Najlepszym słowem nazywającym ten sposób byłaby telepatia, ale nawet ona nie opisuje tego zjawiska w pełni. Czułam ich emocje i zamiary. Czułam ich miłość. Doświadczałam ich uczuć. I to mnie cieszyło, bo prawdziwie mnie kochali. Mój poprzedni język, język mojego ciała, był bardzo ograniczony i zdałam sobie sprawę, że moja dotychczasowa zdolność do wyrażania uczuć właściwie jest niczym w porównaniu ze zdolnością duszy do porozumiewania się w czysty sposób. Było wiele rzeczy, które mężczyźni chcieli mi przekazać i które ja chciałam im powiedzieć, ale wszyscy wiedzieliśmy, że pierwszeństwo mają sprawy

bieżące. Nagle pomyślałam o mężu i dzieciach i zmartwiłam się tym, jak przyjmą moją śmierć. Jak Joe da sobie radę z wychowaniem sześciorga dzieci? Jak dzieci poradzą sobie beze mnie? Musiałam ich znowu zobaczyć, przynajmniej po to, żeby się uspokoić. Moją jedyną myślą było opuścić szpital i znaleźć się ze swoją rodziną. Po wielu latach czekania na założenie własnej rodziny, po latach wysiłku, żebyśmy trzymali się razem, bałam się, że teraz ich stracę. A może raczej, że oni stracą mnie. Natychmiast zaczęłam szukać wyjścia i zauważyłam okno. Szybko przez nie przeszłam i znalazłam się na zewnątrz. Wkrótce zrozumiałam, że nie muszę korzystać z okna, że mogę opuścić pokój, przenikając przez dowolne miejsce. Okno przyszło mi do głowy tylko dlatego, że jeszcze ciągle myślałam o sobie jak o kimś śmiertelnym, a więc z fizycznymi ograniczeniami. Zdałam sobie sprawę, że jestem w „trybie spowolnionym”, ponieważ nadal myślę w kategoriach swojego ciała fizycznego, kiedy w rzeczywistości moje ciało duchowe potrafi przejść przez wszystko, co wcześniej było dla mnie nie do przejścia. Okno było przez cały czas zamknięte. Moja podróż do domu minęła błyskawicznie. Teraz, kiedy wiedziałam o swojej nowej umiejętności, zaczęłam się poruszać z niesamowitą prędkością, ledwie zauważając przesuwające się pode mną drzewa. Nie

podjęłam żadnej decyzji, nie wyznaczyłam sobie żadnej trasy – po prostu pomyślałam o domu i już tam zmierzałam. W okamgnieniu znalazłam się w naszym salonie. Zobaczyłam męża siedzącego w swoim ulubionym fotelu i czytającego gazetę. Ujrzałam dzieci biegające po schodach i pomyślałam, że powinny szykować się do snu. Dwoje urządziło bitwę na poduszki – typową dla naszych maluchów przed pójściem do łóżek. Nie czułam chęci, żeby się z nimi porozumieć, ale martwiłam się, jak będą żyły beze mnie. Kiedy przyglądałam się po kolei każdemu dziecku, zobaczyłam w myślach pewnego rodzaju podgląd jego przyszłego życia. Zrozumiałam, że każde z moich dzieci jest na tym świecie, żeby zdobyć własne doświadczenia, że chociaż uważam je za „swoje”, to nie mam racji. Były osobnymi duszami, jak ja, posiadającymi inteligencję, która została rozwinięta, zanim przyszły na świat. Wszystkie miały wolną wolę, dzięki której mogły przeżyć swoje życie, jak chciały. Wiedziałam, że nie mogę im odmawiać prawa do wolnej woli. One tylko zostały oddane pod moją opiekę. Wiedziałam, że moje dzieci mają własne misje (chociaż teraz sobie ich nie przypominam) i kiedy je zrealizują, również zakończą swój pobyt na ziemi. Zobaczyłam niektóre z czekających je wyzwań i trudności, ale rozumiałam, że są one konieczne dla ich rozwoju. Nie było potrzeby smucić się czy bać. Miałam świadomość, że w końcu każdemu

z moich dzieci wszystko się ułoży i wkrótce znowu wszyscy będziemy razem. Ogarnął mnie błogi spokój. Mój mąż i moje drogie dzieci, rodzina, na którą tak długo czekałam, będzie bezpieczna. Wiedziałam, że dadzą sobie radę – i ja też. Byłam wdzięczna za rozumienie dalszego rozwoju spraw i czułam, że pozwolono mi go poznać, by moje przejście przez śmierć było łatwiejsze. Zapragnęłam żyć swoim życiem i doświadczyć tego, co mnie czekało. Zostałam przeniesiona z powrotem do szpitala, ale nie pamiętam tej podróży; miałam wrażenie, że odbyła się błyskawicznie. Zobaczyłam swoje ciało leżące na łóżku mniej więcej metr pode mną i trochę w lewo. Moi trzej przyjaciele nadal tam byli i czekali na mnie. Znowu poczułam ich miłość i radość, jaką czerpali z pomagania mi. Napełniona ich miłością, uświadomiłam sobie, że przyszła pora, żebym zrobiła kolejny krok. Wiedziałam też, że moi drodzy przyjaciele mnisi nie będą mi towarzyszyć. * * * Słyszałam coraz donośniejszy dźwięk.

TUNEL

Kiedy znajdziesz się w obecności potężnej energii, wiesz o tym. I ja wtedy o tym wiedziałam. Niski, dudniący dźwięk zaczął wypełniać pokój. Wyczuwałam moc, która go powodowała, pęd, który wydawał się bezwzględny. Ale chociaż dźwięk i moc budziły grozę, ponownie opanowały mnie bardzo przyjemne uczucia – niemal hipnotyczne. Usłyszałam kuranty lub bicie dzwonów w oddali – piękną melodię, której nigdy nie zapomnę. Zaczęła mnie otaczać ciemność. Łóżko, lampka przy drzwiach, cały pokój wydawały się ciemnieć i nagle zostałam delikatnie pociągnięta w górę

w wielką, wirującą, czarną masę. Czułam, jakby wciągało mnie potężne tornado. Nie widziałam nic poza gęstą, niemal namacalną ciemnością. Ciemność ta była czymś więcej niż tylko brakiem światła; była to głęboka czerń niepodobna do niczego, co widziałam wcześniej. Rozsądek mówił mi, że powinnam być przerażona, że powinny się odezwać wszystkie lęki z mojej młodości, ale w środku tej czarnej masy miałam wyraźne uczucie przyjemności i spokoju. Czułam, że przemieszczam się przez tę masę, a dudniący dźwięk przycichł. Poruszałam się w pozycji półleżącej, ze stopami do przodu i lekko uniesioną głową. Szybkość stała się tak zawrotna, iż pokonywanej przeze mnie odległości nie można by zmierzyć latami świetlnymi. Ale uczucie spokoju i błogości również się nasiliło i pomyślałam, że w tym cudownym stanie mogłabym przebywać w nieskończoność; wiedziałam też, że mogłabym, gdybym tego chciała. Zdałam sobie sprawę, że razem ze mną podróżują również inni ludzie oraz zwierzęta, ale w pewnej odległości ode mnie. Nie widziałam ich, ale wiedziałam, że ich odczucia są takie same jak moje. Nie czułam z nimi żadnego osobistego związku i wiedziałam, że nie stanowią dla mnie zagrożenia, więc wkrótce przestałam zwracać na nich uwagę. Wyczuwałam jednak, że byli tacy, którzy nie przemieszczali się do przodu tak jak ja, ale pozostawali w tej cudownej czerni. Albo nie mieli

chęci, albo po prostu nie wiedzieli, jak się poruszać dalej. Nie było jednak strachu. Czułam, jak zaczyna się proces uzdrawiania. Tę wirującą, pędzącą masę wypełniała miłość i zapadając się głębiej w jej ciepło i czerń, cieszyłam się poczuciem bezpieczeństwa i spokoju. Pomyślałam: to na pewno jest ciemna dolina śmierci. Nigdy w życiu nie czułam większego spokoju.

ŚWIATŁOŚĆ

W oddali zobaczyłam świetlisty punkt. Otaczająca mnie czarna masa zaczęła przybierać kształt tunelu. Poczułam, że pędzę przez niego z jeszcze większą szybkością w kierunku tego światła. Zmierzałam do niego instynktownie, chociaż znowu czułam, że z innymi może być inaczej. Kiedy się zbliżyłam, zobaczyłam postać stojącego mężczyzny promieniującego na wszystkie strony światłością. Gdy znalazłam się jeszcze bliżej, światłość stała się jaskrawa – niemożliwa do opisania, o wiele bardziej jaskrawa od słońca – i byłam pewna, że ziemskie oczy w swoim

naturalnym stanie zostałyby nią porażone. Tylko oczy duchowe mogły ją wytrzymać i docenić. Zbliżając się do niej, podnosiłam się do pionu. Zobaczyłam, że światło bezpośrednio wokół mężczyzny jest złote, jakby całe Jego ciało otaczała złota aureola, i że ta złota aureola, rozchodząc się na pewną odległość, stopniowo nabiera koloru iskrzącej się, cudownej bieli. Poczułam, jak światło mężczyzny dosłownie przenika moje światło, że przyciąga moje do swojego. Jak w pokoju, kiedy świecą dwie lampy, a ich światła się łączą. Trudno powiedzieć, gdzie kończy się jedno światło, a zaczyna drugie; po prostu stają się jednym blaskiem. Choć światło mężczyzny było o wiele jaśniejsze od mojego, wiedziałam, że opromienia nas również moje światło. I kiedy nasze światła się łączyły, to było tak, jakbym się z Nim stapiała, i czułam potężną eksplozję miłości. Była to najbardziej bezwarunkowa miłość, jakiej kiedykolwiek doznałam. Mężczyzna rozłożył ramiona, żeby mnie przywitać. Objął mnie mocno, a ja powtarzałam w kółko: „Jestem w domu. Jestem w domu. Nareszcie jestem w domu”. Czułam Jego potężną duszę i wiedziałam, że zawsze byłam Jego częścią, że w rzeczywistości nigdy się z Nim nie rozstałam. I wiedziałam, że jestem warta, by z Nim być, by Go obejmować. Wiedziałam, że On zdaje sobie sprawę ze wszystkich moich grzechów i wad, ale że teraz nie są

one ważne. Pragnął tylko trzymać mnie w ramionach i obdarzać swoją miłością, a ja pragnęłam obdarzać Go swoją. Nie miałam wątpliwości, kim jest. Wiedziałam, że jest moim Zbawicielem i przyjacielem, i Bogiem. Był Jezusem Chrystusem, który zawsze mnie kochał, nawet wtedy, kiedy myślałam, że mnie nienawidzi. Był samym życiem, samą miłością i Jego miłość dawała mi pełnię radości, a nawet więcej. Wiedziałam, że znam Go od samego początku, od czasów przed moim życiem ziemskim, ponieważ moja dusza Go pamiętała. Przez całe życie bałam się Go, a teraz zobaczyłam – wiedziałam – że jest moim najlepszym przyjacielem. Delikatnie rozluźnił uścisk i pozwolił mi odsunąć się na tyle, bym mogła patrzeć Mu w oczy, po czym powiedział: „Twoja śmierć była przedwczesna, jeszcze nie nadeszła twoja pora”. Nigdy wcześniej żadne słowa nie poruszyły mnie bardziej. Aż do tamtej chwili nie czułam, żebym miała życiu jakiś cel; po prostu żyłam, szukając miłości i dobroci, ale nigdy tak naprawdę nie wiedziałam, czy moje postępowanie jest właściwe. Teraz z Jego słów wynikało, że mam misję, mam cel; nie wiedziałam jaki, ale wiedziałam, że moje życie na ziemi nie było bezsensowne. Jeszcze nie nadeszła moja pora. Mój czas nadejdzie, kiedy moja misja zostanie wypełniona, kiedy nadam sens swojemu życiu. Miałam

powód, żeby być na ziemi. Chociaż to zrozumiałam, moja dusza się buntowała. Czy to znaczyło, że będę musiała wrócić? Powiedziałam do Niego: „Nie, teraz już nie mogę Cię opuścić”. Rozumiał, co miałam na myśli, a Jego miłość i akceptacja dla mnie nie zmalały. W mojej głowie jedna myśl goniła drugą. Czy to jest Jezus, Bóg, istota, której się bałam przez całe życie? Wyobrażałam Go sobie zupełnie inaczej. A On jest przepełniony miłością. Potem pojawiły się pytania. Chciałam wiedzieć, dlaczego umarłam w ten sposób – nie dlaczego przedwcześnie, ale jak to się stało, że moja dusza przyszła do Niego przed zmartwychwstaniem. Nadal byłam pod wpływem nauk i wierzeń wpojonych mi w dzieciństwie. Światło Jezusa zaczęło przenikać mój umysł i dostawałam odpowiedzi na swoje pytania, nawet zanim zdążyłam je zadać. Jego światło było wiedzą. Miało moc napełniania mnie wszelką prawdą. Kiedy nabrałam pewności siebie i pozwoliłam, żeby Jego światło mnie przenikało, zadawałam pytania szybciej, niż myślałam, że to możliwe, i równie szybko dostawałam odpowiedzi. I były to odpowiedzi pełne i dokładne. Z powodu swoich lęków źle rozumiałam śmierć i spodziewałam się czegoś innego. Grób nigdy nie był przeznaczony dla duszy – tylko dla ciała. Nie czułam się osądzana za swoje mylne wyobrażenia. Czułam tylko, że prosta, żywa prawda zastąpiła moją

pomyłkę. Zrozumiałam, że On jest Synem Boga, chociaż sam też jest Bogiem, i że przed stworzeniem świata postanowił zostać naszym Zbawicielem. Rozumiałam, a raczej pamiętałam Jego rolę jako stwórcy ziemi. Przyszedł na świat z misją nauczania miłości. Ta wiedza była raczej przypominaniem sobie wcześniejszej wiedzy. Wracały do mnie wspomnienia sprzed mojego życia na ziemi, wspomnienia, które zostały celowo przede mną zasłonięte „welonem” niepamięci w chwili moich narodzin. Kiedy zasypywałam Go kolejnymi pytaniami, zauważyłam, że jest rozbawiony. Uśmiechając się, poradził mi, żebym zwolniła, że mogę dowiedzieć się wszystkiego, czego tylko zechcę. Ale ja chciałam poznać każdy szczegół, od początku do końca. Moja ciekawość zawsze była utrapieniem dla moich rodziców i męża – a czasami także dla mnie – ale teraz okazała się błogosławieństwem, a ja byłam podekscytowana swobodą zdobywania wiedzy. Pobierałam nauki od najlepszego nauczyciela! Moja zdolność pojmowania była tak wielka, że mogłam natychmiast przyswoić sobie całe tomy wiedzy. Jakbym potrafiła poznać treść całej książki po jednym spojrzeniu na jej okładkę – jakby książka sama mi odsłaniała swoje najdrobniejsze szczegóły, poznawałam ją na wylot, od środka i od zewnątrz, każdy niuans i każdą możliwą sugestię. Wszystko natychmiast. Kiedy pojmowałam jedną rzecz, przychodziły mi na myśl kolejne pytania i zaraz

pojawiały się odpowiedzi, a wszystkie się z sobą zazębiały i wzajemnie uzupełniały, jakby wszystkie prawdziwe fakty były z sobą wewnętrznie połączone. Słowo „wszechwiedzący” nabrało dla mnie zupełnie nowego znaczenia. Przepełniała mnie wiedza. W pewnym sensie wiedza stała się mną. Byłam zdumiona swoją zdolnością pojmowania tajemnic wszechświata dzięki samemu myśleniu o nich. Chciałam wiedzieć, dlaczego na świecie jest tyle religii. Dlaczego Bóg nie dał nam jednego wyznania, jednej czystej wiary? Odpowiedź przyjęłam z absolutnym zrozumieniem. Każdy z nas, dowiedziałam się, jest na innym poziomie rozwoju duchowego i rozumienia. Dlatego też każdy jest przygotowany do innego poziomu wiedzy duchowej. Wszystkie religie, które istnieją na ziemi, są potrzebne, ponieważ są ludzie, którzy potrzebują tego, co one nauczają. Jedna religia może nie zapewniać pełnego zrozumienia Ewangelii Pana i wyznawcy tej religii, pozostając w niej, mogą go nigdy nie osiągnąć. Taka religia staje się jednak punktem wyjścia do poszukiwania dalszej wiedzy. Każde wyznanie zaspokaja potrzeby duchowe, których inne wyznania prawdopodobnie nie potrafią zaspokoić. Żadna religia nie potrafi spełnić wszystkich oczekiwań na każdym poziomie. Kiedy człowiek wznosi się na kolejny poziom rozumienia Boga i rozwija się duchowo, może się czuć niezadowolony z nauk swojego obecnego Kościoła i poszukiwać innej filozofii lub

religii, aby wypełnić tę lukę. Kiedy do tego dochodzi, oznacza to, że człowiek osiągnął jeden poziom rozumienia i że będzie dążył do lepszego poznania prawdy i do większej wiedzy, do kolejnej szansy rozwoju. I te szanse będą mu dane na każdym etapie drogi. Otrzymawszy tę wiedzę, zrozumiałam, że nie mamy żadnego prawa, aby krytykować jakikolwiek Kościół, wyznanie czy religię. Wszystkie są dla Niego cenne i ważne. We wszystkich krajach, religiach i warstwach społecznych zostali umieszczeni szczególni ludzie z ważnymi misjami, po to by oddziaływać na innych. Istnieje pełnia Ewangelii, ale większość ludzi jej tutaj nie pozna. Aby poznać prawdę, musimy słuchać Ducha i zapomnieć o swoim ego. Chciałam poznać cel życia na ziemi. Dlaczego tu jesteśmy? Rozkoszując się miłością Jezusa Chrystusa, nie potrafiłam sobie wyobrazić, żeby jakakolwiek dusza chciała dobrowolnie opuścić ten cudowny raj i wszystko, co on umożliwiał – poznanie światów, tworzenie idei, zdobycie wiedzy. Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć być na ziemi? W odpowiedzi przypomniałam sobie stworzenie świata. Właściwie przeżyłam je, jakby zostało odtworzone przed moimi oczami. To było ważne. Jezus pragnął, żebym sobie tę wiedzę utrwaliła. Chciał, żebym wiedziała, jak się czułam w czasie stworzenia. A jedynym sposobem było

to, żebym znowu je obejrzała i poczuła to, co wtedy czułam. Wszyscy ludzie jako dusze w świecie przedśmiertelnym uczestniczyli w tworzeniu ziemi. Byliśmy zachwyceni, że bierzemy w tym udział. Przebywaliśmy z Bogiem i wiedzieliśmy, że On nas stworzył, że jesteśmy Jego dziećmi. Bóg cieszył się z naszego rozwoju i przepełniała Go bezgraniczna miłość do każdego z nas. Był tam też Jezus. Zrozumiałam, co było dla mnie zaskoczeniem, że Jezus jest odrębną istotą, że ma swój własny boski cel, i wiedziałam, że Bóg jest naszym wspólnym Ojcem. Według protestanckiego wychowania, które odebrałam, Bóg Ojciec i Jezus Chrystus to jedna osoba. Kiedy się wszyscy zebraliśmy, Bóg wyjaśnił, że przybycie na pewien czas na ziemię pomoże nam w rozwoju duchowym. Każda dusza, która miała się tam zjawić, uczestniczyła w planowaniu ziemskich warunków, między innymi praw śmiertelności, które miały nami rządzić. Były wśród nich prawa fizyki, które znamy teraz, niedoskonałości naszych ciał oraz siły duchowe, do których moglibyśmy mieć dostęp. Pomagaliśmy Bogu w stwarzaniu roślin i zwierząt. Wszystko najpierw powstawało z materii duchowej, a dopiero potem przybierało formę fizyczną – układy słoneczne, słońca, księżyce, planety, życie na planetach, góry, rzeki, morza i tak dalej. Widziałam ten proces, a potem, żebym mogła go lepiej zrozumieć, Zbawiciel powiedział mi, że dzieło

duchowe można porównać do ziemskiej fotografii; dzieło duchowe to wyraźne, jasne zdjęcie, a ziemia to jej negatyw. Ziemia jest tylko namiastką piękna i wspaniałości swojej postaci duchowej, ale właśnie takiego miejsca potrzebujemy do rozwoju. Było ważne, żebym zrozumiała, że wszyscy pomagaliśmy w tworzeniu panujących tu warunków. Wiele myśli twórczych, jakie przychodzą nam do głowy w tym życiu, jest wynikiem niewidocznej inspiracji. Wiele ważnych wynalazków, a nawet innowacji technologicznych zostało najpierw stworzonych w świecie duchowym przez geniuszy duchowych. Potem śmiertelnicy otrzymali natchnienie, żeby stworzyć te same wynalazki tutaj na ziemi. Zrozumiałam, że istnieje żywotne, dynamiczne połączenie pomiędzy światem duchowym a śmiertelnym i że potrzebujemy dusz po drugiej stronie, by tutaj robić postępy. Zobaczyłam też, że te dusze bardzo się cieszą, pomagając nam najlepiej, jak tylko potrafią. Zobaczyłam, że w przedśmiertelnym świecie wiedzieliśmy o swoich życiowych misjach, a nawet je wybraliśmy. Zrozumiałam, że wszystko, co nas w życiu spotyka, jest zgodne z celami tych misji. Dzięki boskiej wiedzy mieliśmy świadomość, jak wiele czeka nas sprawdzianów i doświadczeń, i odpowiednio się do nich przygotowaliśmy. Nawiązywaliśmy więzi z innymi – członkami rodziny i przyjaciółmi – by korzystać z ich

pomocy w wypełnianiu swoich misji. Potrzebowaliśmy jej. Przyszliśmy na ziemię jako ochotnicy, pragnący poznać i doświadczyć wszystkiego, co Bóg dla nas stworzył. Wiedziałam, że każdy z nas, kto postanowił tu przyjść, jest dzielną duszą. Nawet najmniej rozwinięta duchowo tutaj, tam była silna i odważna. Dostaliśmy moc, żeby działać samodzielnie. Nasze czyny wyznaczają kierunek naszego życia i w każdej chwili możemy je zmienić albo nadać mu inny kierunek. Zrozumiałam, że to kluczowa rzecz; Bóg złożył obietnicę, że nie będzie ingerował w nasze życie, chyba że Go o to poprosimy. A wtedy dzięki swojej wszechwiedzy pomoże nam zrealizować nasze właściwe pragnienia. Byliśmy wdzięczni za dar wolnej woli i zdolność do wykorzystywania jej mocy. Pozwala ona każdemu z nas zaznać wielkiej radości albo smutku. Wybór należy do nas; to my podejmujemy decyzje. Prawdę mówiąc, poczułam ulgę, kiedy dowiedziałam się, że ziemia nie jest naszym naturalnym domem, że to nie stąd się wywodzimy. Ucieszyło mnie, że to tylko miejsce naszego tymczasowego pobytu i że grzech nie jest naszą prawdziwą naturą. Pod względem duchowym jesteśmy na różnych poziomach światła – które jest wiedzą – i z powodu swojej boskiej, duchowej natury czujemy przemożne pragnienie czynienia dobra. Nasza ziemska część jest jednak w ciągłej opozycji do naszej części duchowej. Widziałam, jak słabe jest ciało.

Słabe, ale też uparte. Chociaż nasze ciało duchowe jest pełne światła, prawdy i miłości, musi ciągle walczyć, żeby przezwyciężyć ciało, i to je wzmacnia. Ci, którzy są całkowicie rozwinięci, znajdują idealną harmonię pomiędzy swoim ciałem a duszą, harmonię, która zapewnia im spokój i umożliwia niesienie pomocy innym. W miarę jak uczymy się przestrzegać praw ustanowionych przy stworzeniu, uczymy się wykorzystywać je dla własnego dobra. Uczymy się, jak żyć w harmonii z siłami twórczymi wokół nas. Bóg wszystkim nam dał talenty, niektóre bardziej, a niektóre mniej stosowne do naszych potrzeb. Korzystając z nich, poznajemy i w końcu zaczynamy rozumieć prawa ustanowione przy stworzeniu, i przezwyciężamy ograniczenia tego życia. Dzięki zrozumieniu owych praw umiemy lepiej służyć ludziom wokół nas. To, kim jesteśmy w świecie śmiertelnym, nie ma żadnego znaczenia, ważne jest tylko to, czy działamy dla dobra innych. Nasze dary i talenty są nam dane po to, byśmy mogli lepiej służyć innym. A służąc im, sami rozwijamy się duchowo. Najważniejszą rzeczą, jaką zrozumiałam, jest to, że liczy się tylko miłość. Zobaczyłam, że bez niej jesteśmy niczym. Jesteśmy tutaj, by pomagać sobie nawzajem, troszczyć się o siebie wzajemnie, rozumieć, wybaczać i służyć sobie nawzajem. Jesteśmy tu, by okazywać

miłość wszystkim ludziom urodzonym na tej ziemi. Ich ziemska postać może być czarna, żółta, brązowa, przystojna, brzydka, chuda, gruba, zamożna, biedna, inteligentna lub prymitywna, ale nie wolno nam nikogo osądzać po wyglądzie. Każda dusza ma zdolność napełniania się miłością i energią wiekuistą. Na początku każda posiada pewną ilość światła i prawdy, która może się zwiększyć i osiągnąć pełnię. My nie potrafimy mierzyć tych rzeczy. Tylko Bóg zna serce człowieka i tylko On potrafi je właściwie osądzić. On zna nasze dusze, my widzimy tylko tymczasowe zalety i wady. Z powodu swoich ograniczeń rzadko potrafimy wejrzeć w serce drugiego człowieka. Wszystko, co robimy, żeby okazać miłość, jest wartościowe: uśmiech, słowo otuchy, drobne poświęcenie. Dzięki takim uczynkom wzrastamy duchowo. Nie wszyscy ludzie wzbudzają miłość, ale kiedy spotkamy kogoś, kogo trudno nam pokochać, często dzieje się tak dlatego, że osoba ta przypomina nam o czymś, czego nie lubimy w sobie. Nauczyłam się, że musimy kochać naszych wrogów – musimy pozbyć się złości, nienawiści, zazdrości, zawziętości i niechęci do wybaczania. Cechy te niszczą duszę. Będziemy musieli wytłumaczyć się z tego, jak traktujemy innych. W chwili otrzymania planu stworzenia zaśpiewaliśmy radośnie i poczuliśmy się pełni miłości Boga. Przepełniała nas radość, kiedy widzieliśmy

rozwój, który czekał nas tutaj, na ziemi, i serdeczne więzi, które mieliśmy zbudować między sobą nawzajem. Potem przyglądaliśmy się tworzeniu ziemi. Patrzyliśmy, jak nasi duchowi bracia i siostry wchodzą w ciała fizyczne, kiedy przychodziła ich kolej, jak każdy z nich przeżywa ból i radość, które pomagają im w rozwoju. Wyraźnie pamiętam, że przyglądałam się amerykańskim pionierom podróżującym w poprzek kontynentu i cieszącym się, kiedy udało im się pokonać trudy i wypełnić swoje misje. Wiedziałam, że w tym miejscu i czasie zostali umieszczeni tylko ci, którym potrzebne były takie doświadczenia. Widziałam aniołów radujących się z powodu tych, którzy pomyślnie przeszli ciężkie próby, i zmartwionych z powodu tych, którym się nie udało. Widziałam, że niektórzy ponieśli porażkę spowodowaną własnymi słabościami, a niektórzy słabościami innych. Wyczuwałam, że wielu z nas, których tam wtedy nie było, nie stanęłoby na wysokości zadania, że bylibyśmy kiepskim pionierami i stalibyśmy się powodem cierpienia innych. Podobnie część pionierów i ludzi z innych epok nie sprostałaby dzisiejszym problemom. Jesteśmy tam, gdzie mamy być. Kiedy to wszystko do mnie dotarło, zrozumiałam doskonałość planu. Pojęłam, że wszyscy dobrowolnie wybraliśmy swoje miejsca w świecie i pozycje w społeczeństwie i że każdy z nas otrzymuje więcej pomocy, niż się domyśla. Przekonałam się

o bezwarunkowej miłości Boga, miłości przewyższającej wszelką miłość ziemską, promieniującej z Niego na wszystkie Jego dzieci. Widziałam aniołów stojących obok nas, czekających, by nam pomóc, cieszących się naszymi osiągnięciami i radościami. Ale przede wszystkim zobaczyłam Chrystusa, Stwórcę i Zbawiciela ziemi, mojego przyjaciela, najbliższego, jakiego możemy mieć. Myślałam, że rozpłynę się z radości, kiedy trzymał mnie w objęciach i pocieszał – nareszcie byłam w domu. Oddałabym wszystko, co w mojej mocy, wszystko, co kiedykolwiek miałam, żeby znowu poczuć tę miłość – znaleźć się w objęciach Jego wiekuistej światłości.

PRAWA

Wciąż byłam z Panem i opływało mnie ciepło Jego światłości. Nie miałam odczucia, że przebywam w jakimś konkretnym miejscu, że otacza nas jakaś przestrzeń lub że są w pobliżu inne istoty. Jezus widział wszystko, co widziałam; właściwie to od Niego pochodziło wszystko, co widziałam i rozumiałam. Pozostawałam w Jego światłości i nasz dialog toczył się dalej. Pytania i odpowiedzi padały coraz szybciej i poszerzał się zakres tematów, aż miałam poczucie, że zostały omówione wszystkie aspekty egzystencji. Ponownie zainteresowałam się prawami,

które rządzą nami tutaj, i zaczęła do mnie płynąć wiedza Jezusa. Wyraźnie wyczułam Jego radość, było Mu przyjemnie, że może się ze mną podzielić wiadomościami. Dowiedziałam się, że jest wiele praw, które nami rządzą – duchowe, fizyczne i powszechne – i że większości z nich tylko się domyślamy. Prawa te zostały stworzone w określonym celu i wszystkie wzajemnie się uzupełniają. Kiedy zrozumiemy ich wagę i nauczymy się wykorzystywać ich pozytywne i negatywne siły, zdobędziemy dostęp do niepojętej mocy. Kiedy łamiemy jedno z tych praw, co oznacza sprzeciwienie się naturalnemu porządkowi, popełniamy grzech. Zrozumiałam, że wszystko zostało stworzone przez siłę duchową. Każdy element, każda cząstka stworzenia ma w sobie inteligencję, która jest napełniona duchem i życiem i dzięki temu jest zdolna do odczuwania radości. Każdy element jest niezależny i może działać samodzielnie, reagować na prawa i siły wokół siebie; kiedy Bóg przemawia do tych elementów, one reagują i cieszą się z posłuszeństwa wobec Jego słów. To właśnie dzięki siłom naturalnym i prawom stworzenia Chrystus stworzył ziemię. Pojęłam, że żyjąc w zgodzie z prawami, które nami rządzą, zostaniemy obdarzeni kolejnymi łaskami i zdobędziemy jeszcze większą wiedzę. Zrozumiałam też jednak, że łamiąc te prawa, „grzesząc”, osłabimy

i prawdopodobnie zniszczymy wszystko, co do tej pory osiągnęliśmy. Grzech to przyczyna, która pociąga za sobą skutek. Złymi czynami ściągamy na siebie wiele kar. Jeśli, na przykład, zanieczyszczamy środowisko, popełniamy „grzech” przeciwko ziemi i w rezultacie odczuwamy naturalne skutki złamania praw życia. Sami zapadamy na zdrowiu albo umieramy, albo też doprowadzamy do tego, że inni zaczynają chorować lub umierają z powodu naszych czynów. Są też grzechy przeciwko ciału, na przykład przejadanie się albo niedojadanie, brak ruchu, branie używek (do których zalicza się każdą substancję zakłócającą funkcjonowanie naszych organizmów) oraz inne fizycznie wyniszczające działania. Żaden z tych „grzechów” ciała nie jest większy od pozostałych. Jesteśmy odpowiedzialni za swoje ciała. Zobaczyłam, że każda dusza dostaje ciało na własność. Tak długo, jak żyjemy w świecie śmiertelnym, nasza dusza ma panować nad ciałem, podporządkowując sobie jego pragnienia i namiętności. Dusza objawia się w ciele, ale ciało i jego właściwości nie mogą narzucać się jej wbrew jej woli – to nasza dusza podejmuje decyzje. To ona rządzi. Aby stać się tak doskonałym, jak tylko śmiertelnik potrafi być, musimy wprowadzić absolutną harmonię pomiędzy naszymi umysłem, ciałem i duszą. Aby osiągnąć doskonałość duchową, musimy do tej harmonii dodać miłość podobną do Chrystusowej oraz prawość.

Cała moja dusza chciała krzyczeć z radości, kiedy przyjmowałam te prawdy. Rozumiałam je, a Jezus wiedział, że pojmuję wszystko, co mi pokazuje. Moje oczy duchowe zostały ponownie otwarte i zobaczyłam, że Bóg stworzył wiele wszechświatów i że panuje nad żywiołami. Ma władzę nad wszystkimi prawami oraz energią i materią. W naszym wszechświecie są obecne zarówno pozytywne, jak i negatywne energie, i oba rodzaje energii są niezbędne do tworzenia i duchowego wzrastania. Te energie mają inteligencję – spełniają naszą wolę. Są chętnymi służącymi. Bóg ma władzę absolutną nad oboma rodzajami energii. Pozytywna energia to zasadniczo to, o czym wiemy, że jest dobre: światło, dobroć, życzliwość, cierpliwość, miłosierdzie, nadzieja i tym podobne. Negatywna energia to również jest to, o czym wiemy, że jest złe: ciemność, nienawiść, strach (największe narzędzie szatana), nieżyczliwość, nietolerancja, samolubstwo, rozpacz, zniechęcenie i tym podobne. Pozytywne i negatywne energie działają w opozycji do siebie. Kiedy nad nimi panujemy, zaczynają nam służyć. Pozytywne przyciąga pozytywne, a negatywne przyciąga negatywne. Światło trzyma się światła, ciemność kocha ciemność. Jeśli stajemy się głównie pozytywni lub głównie negatywni, zaczynamy lgnąć do ludzi podobnych do nas. Ale to od nas zależy, jacy będziemy. Już przez samo pozytywne myślenie i wypowiadanie pozytywnych słów przyciągamy

pozytywną energię. Widziałam takie sytuacje. Widziałam różne osoby otoczone przez różne rodzaje energii. Widziałam, jak wypowiadane przez kogoś słowa działały na otaczające go pole energetyczne. Same słowa – wibracje w powietrzu – przyciągają jeden rodzaj energii lub drugi. Podobny skutek mają ludzkie pragnienia. Nasze myśli mają moc. Tworzymy własne otoczenie przez myśli, które rodzą się w naszych głowach. Fizycznie może to trwać jakiś czas, ale duchowo dzieje się to natychmiast. Gdybyśmy zdawali sobie sprawę z potęgi swoich myśli, zwracalibyśmy na nie większą uwagę. Gdybyśmy uświadomili sobie przerażającą potęgę swoich słów, wolelibyśmy milczenie od prawie wszystkich swoich negatywnych wypowiedzi. Własnymi myślami i słowami tworzymy swoje sukcesy i porażki. Nasze smutki i radości rodzą się w naszych sercach. Zawsze możemy negatywną energię zastąpić pozytywną. Ponieważ nasze myśli mogą wpływać na energię wiekuistą, są źródłem tworzenia. Każdy rodzaj tworzenia zaczyna się w umyśle. Najpierw musi być myślą. Utalentowani ludzie są zdolni do wykorzystywania swojej wyobraźni, by tworzyć nowe rzeczy, zarówno wspaniałe, jak i straszne. Niektórzy przychodzą na świat z dobrze rozwiniętą wyobraźnią, ale widziałam, jak część z nich źle wykorzystuje tę moc. Niektórzy wykorzystują negatywną energię do tworzenia szkodliwych rzeczy – przedmiotów lub słów,

które potrafią niszczyć. Inni używają swojej wyobraźni w pozytywny sposób, dla poprawy sytuacji tych, którzy są wokół. Ci ludzie naprawdę dają radość i są błogosławieństwem. W dziełach stworzonych przez umysł jest rzeczywista moc. Myśli to czyny. Zrozumiałam, że życie jest przeżywane najpełniej w wyobraźni – że, jak na ironię, wyobraźnia jest kluczem do rzeczywistości. Nigdy bym się tego nie domyśliła. Jesteśmy przysyłani tutaj, by przeżyć życie w pełni, by przeżyć je w całej jego obfitości, by czerpać radość z własnych dokonań, bez względu na to, czy są to nowe myśli, rzeczy, uczucia, czy doświadczenia. Mamy tworzyć swoje życie, wykorzystywać otrzymane dary i zarówno ponosić porażki, jak i odnosić sukcesy. Mamy wykorzystywać swoją wolną wolę do jak najpełniejszego rozwoju. Kiedy zrozumiałam to wszystko, uświadomiłam sobie ponownie, że miłość jest najważniejsza. Miłość musi rządzić. Miłość zawsze rządzi duszą, a dusza musi być umacniana, by panować nad umysłem i ciałem. Zrozumiałam naturalny porządek miłości. Po pierwsze, musimy kochać Stwórcę. To największa miłość, jaką możemy czuć (choć możemy tego nie wiedzieć do chwili spotkania z Nim). Następnie musimy kochać samych siebie. Jeśli nie ma w nas miłości własnej, nasza miłość do innych jest udawana. A potem musimy kochać wszystkich jak siebie samych. Kiedy zobaczymy światło

Chrystusa w nas samych, zobaczymy je również w innych i niekochanie w nich tej części Boga stanie się po prostu niemożliwe. Przebywając w blasku Zbawiciela, w Jego absolutnej miłości, uświadomiłam sobie, że bojąc się Go jako dziecko, odsunęłam się od niego. Kiedy myślałam, że mnie nie kocha, odsuwałam swoją miłość od Niego. On się nigdy nie odsunął. Zobaczyłam teraz, że był jak Słońce w mojej galaktyce. Krążyłam wokół Niego, czasami byłam bliżej, czasami dalej, Jego miłość była natomiast zawsze taka sama. Zrozumiałam, jak ważną rolę odegrali inni w moim oddaleniu od Niego, nie czułam jednak goryczy ani urazy do nich. Widziałam, jak mężczyźni i kobiety mający nade mną władzę stali się ofiarami negatywnej energii i uczyli mnie wiary w Boga przez lęk. Ich cele były pozytywne, ale ich czyny negatywne. Ponieważ sami żyli w lęku, posługiwali się nim, by panować nad innymi. Zastraszali tych, którzy byli od nich zależni, by wierzyli w Boga, bo „albo się boisz Boga, albo idziesz do piekła”. To uniemożliwiło mi prawdziwe pokochanie Go. Po raz kolejny zrozumiałam, że strach jest przeciwieństwem miłości i największym narzędziem szatana. Ponieważ bałam się Boga, nie potrafiłam prawdziwie Go pokochać, a nie kochając Go, nie mogłam też kochać czystą miłością siebie ani innych ludzi. Prawo miłości zostało złamane.

Chrystus przez cały czas się do mnie uśmiechał. Cieszyło Go, że przyswajanie wiedzy sprawia mi przyjemność, cieszyła Go moja radość wywołana tym przeżyciem. Nareszcie wiedziałam, że Bóg naprawdę istnieje. Przestałam wierzyć w siłę wyższą, wreszcie zobaczyłam, kto za nią stoi. Zobaczyłam kochającego Boga, który stworzył wszechświat i zawarł w nim wszelką wiedzę. Pojęłam, że On rządzi tą wiedzą i panuje nad jej mocą. Dzięki czystej wiedzy zrozumiałam, że Bóg chce, abyśmy stali się tym, czym On jest, i że obdarzył nas boskimi cechami, takimi jak siła wyobraźni i tworzenia, wolna wola, inteligencja oraz, najważniejsza cecha, zdolnością do miłości. Zrozumiałam, że On faktycznie chce, żebyśmy wykorzystywali moce niebios, i że my, wierząc, że jesteśmy do tego zdolni, możemy tego dokonać.

UZDROWIENIE I ŚMIERĆ

W obecności Zbawiciela strumień mojego rozumienia płynął naturalnie, od tematu do tematu, każdy element prawdy prowadził nieuchronnie do następnego. Kiedy dowiedziałam się o dwóch głównych rodzajach energii we wszechświecie, obu podległych władzy Boga, zobaczyłam, jak te siły mogą oddziaływać na nas fizycznie. Pamiętając, że dusza i umysł mają olbrzymi wpływ na nasze ciało, zrozumiałam, że dysponujemy mocą, dzięki której możemy wpływać na własne zdrowie. Przekonałam się, że dusza każdego z nas jest potężna, że może dać ciału siłę, by potrafiło ustrzec się

przed chorobą, a kiedy jest już chore, by się wyleczyło. Dusza ma moc panowania nad umysłem, a umysł panuje nad ciałem. Przypomniały mi się słowa z Pisma Świętego: „Mówi on do ciebie: Jedz! Pij! Lecz w sercu swoim nie jest ci życzliwy”*. Nasze myśli mają nadzwyczajną moc, by wykorzystywać negatywną i pozytywną energię wokół nas. Kiedy przez dłuższy czas wykorzystują energię negatywną, rezultatem może być osłabienie sił obronnych organizmu. Jest to prawdziwe, zwłaszcza gdy nasze negatywne myśli są skupione na nas samych. Zrozumiałam, że jesteśmy najbardziej skupieni na sobie, gdy jesteśmy przygnębieni. Nic nie potrafi osłabić naszej naturalnej siły tak bardzo jak przedłużające się obniżenie nastroju. Ale kiedy podejmiemy wysiłek, by nabrać dystansu do siebie, i zaczniemy się koncentrować na potrzebach innych i myśleć, jak im służyć, zaczynamy zdrowieć. Służenie to balsam i dla duszy, i dla ciała. Proces leczenia odbywa się wewnątrz. Nasze dusze uzdrawiają nasze ciała. Niezawodne dłonie lekarza mogą wykonać operację, a lekarstwa mogą zapewnić idealne warunki do powrotu do zdrowia, ale to dusza ma wpływ na wynik terapii. Ciało bez duszy nie może być wyleczone, nie może długo żyć. Pokazano mi, że komórki naszych ciał zostały zaplanowane, by zapewnić nam wieczne życie. Początkowo były zaprogramowane

w taki sposób, żeby same mogły się regenerować, żeby komórki, które stały się niewydolne lub uległy zniszczeniu, były wymieniane, po to aby życie nigdy się nie kończyło. Coś jednak to zmieniło; nie pokazano mi dokładnie, co to za proces, ale zrozumiałam, że „śmierć” pojawiła się w Edenie. Pokazano mi, że Eden istniał i że podjęte tam decyzje uniemożliwiają śmiertelnikom życie wieczne. Nasze ciała muszą umrzeć, mimo to jest w nas moc, jeśli wykorzystujemy wiarę i pozytywną energię, by wpłynąć na swoje komórki w taki sposób, aby móc się wyleczyć – jeśli to jest właściwe. Musimy pamiętać, że w leczeniu zawsze jest obecna wola Boga. Pokazano mi, że wiele chorób w moim życiu było skutkiem przygnębienia lub poczucia, że nie jestem kochana. Zobaczyłam, że często sama sobie szkodziłam negatywnymi wypowiedziami: „Och, te moje wszystkie bóle”, „Nikt mnie nie kocha”, „Ile ja się nacierpię”, „Nie dam rady dłużej tego znosić”, i wieloma innymi. Nagle dostrzegłam „ja, ja, ja” w każdym z tych zdań. Ujrzałam rozmiar swojego egocentryzmu. I zobaczyłam, że nie tylko uznawałam te negatywne zdania za swoje, ale również w nie wierzyłam. A potem mój organizm działał według samosprawdzającej się przepowiedni: „Mam same zmartwienia” moje ciało tłumaczyło sobie jako: „Jestem chora”. Nigdy wcześniej o tym nie myślałam, ale teraz przekonałam się, w jak dużym

stopniu sama spowodowałam swoje kłopoty. Zrozumiałam, że zdrowienie zaczyna się od pozytywnych wypowiedzi na swój temat. Kiedy rozpoznamy chorobę lub problem, musimy zacząć mówić o leczeniu. Musimy pozbyć się myśli o chorobie i zacząć się koncentrować na lekarstwie. Następnie musimy zwerbalizować to lekarstwo, pozwalając, by nasze słowa dodawały mocy naszym myślom. To powoduje ożywienie w bytach bezcielesnych wokół nas i one zaczynają działać, by nas wyleczyć. Zrozumiałam, że najlepiej jest werbalizować podczas modlitwy. Jeśli Bóg uzna nasze wyzdrowienie za właściwe, pomoże nam w procesie zdrowienia. Nie mamy zaprzeczać istnieniu choroby czy problemu, mamy tylko nie zgadzać się na ich władzę nad naszym boskim prawem do pozbycia się ich. Mamy żyć, kierując się wiarą, nie wzrokiem. Wzrok jest związany z poznawczym, analitycznym umysłem. Umysł racjonalizuje i usprawiedliwia. Wiara jest podporządkowana duszy. Dusza – uczuciowa i akceptująca – internalizuje. I tak samo jak z każdą inną cechą, sposobem na wzmocnienie wiary jest korzystanie z niej. Jeśli nauczymy się czerpać z tego, co mamy, otrzymamy więcej. Jest to prawo duchowe. Rozwijanie wiary przypomina siew ziaren. Jeśli nawet niektóre z nich nie wykiełkują, i tak zbierzemy pewien plon. Każdy akt wiary przyniesie nam

błogosławieństwo. A im bardziej biegli będziemy (a będziemy biegli, jeśli będziemy ćwiczyć), tym większy będzie plon naszej wiary. Każda rzecz skutkuje rzeczą do siebie podobną. To też jest prawo duchowe. Teraz zaczynałam naprawdę rozumieć moc duszy nad ciałem i zobaczyłam, że dusza funkcjonuje w sposób, z którego większość z nas nie zdaje sobie sprawy. Wiedziałam oczywiście, że mój umysł wytwarza myśli, a moje ciało wykonuje moje działania, ale dusza stanowiła dla mnie zagadkę. Zrozumiałam, że dusza jest zagadką dla większości ludzi. Zazwyczaj nawet umysł nie jest świadomy jej działania. Dusza porozumiewa się z Bogiem, będąc narzędziem odbiorczym, które przyjmuje od Niego wiedzę i zrozumienie. Było ważne, bym to pojęła. Wyobraziłam sobie duszę jako świetlówkę w naszym ciele. Kiedy świetlówka się jarzy, nasz rdzeń jest wypełniony światłem i miłością; to właśnie ta energia daje ciału życie i siłę. Widziałam również, że to światło może być przygaszone, a dusza osłabiona z powodu negatywnych doświadczeń – z braku miłości, a także z powodu przemocy, wykorzystywania seksualnego albo innych niszczących zjawisk. Osłabiając duszę, doświadczenia te osłabiają również ciało. Być może ciało nie dozna przez nie chorób, ale jest na nie bardziej podatne i takie pozostaje do czasu, aż dusza zostanie znowu zasilona. Możemy ponownie zasilić swoje dusze, służąc innym, wierząc w Boga i zwyczajnie otwierając się na pozytywną

energię przez pozytywne myślenie. To my nad tym panujemy. Źródłem energii, zawsze dostępnej, jest Bóg, ale my musimy chcieć z tej energii korzystać. Musimy zaakceptować moc Boga, jeśli chcemy cieszyć się jej wpływem w naszym życiu. Ku swemu zaskoczeniu zobaczyłam, że większość z nas wybrała dolegliwości, na które miała cierpieć, a część zdecydowała się na choroby, które miały zakończyć ich życie. Czasami uzdrowienie nie przychodzi natychmiast albo nie przychodzi wcale, dla dobra naszego rozwoju. Wszelkie doświadczenia są dla nas przydatne i czasami dla ewolucji swoich dusz potrzebujemy takich, które uznajemy za negatywne. Jako dusze wszyscy byliśmy bardzo chętni, nawet niecierpliwi, by przyjąć wszelkie dolegliwości, choroby i wypadki na ziemi, po to by doskonalić się duchowo. Zrozumiałam, że w świecie duchowym nasz pobyt na ziemi jest bez znaczenia. Ból, jakiego tu doświadczamy, trwa tylko chwilę, to tylko ułamek sekundy świadomości w świecie duchowym, i jesteśmy bardzo chętni, by go znosić. Nasza śmierć też często jest zaplanowana tak, by pomóc nam wzrastać. Kiedy na przykład ktoś umiera na raka, często jego długa i bolesna śmierć stwarza mu szansę rozwoju, której inaczej by nie miał. Moja matka umarła na raka, i uświadomiłam sobie, że przed śmiercią zaczęła odnosić się do członków swojej rodziny tak jak nigdy przedtem. Relacje się poprawiły i uzdrowiły. Mama zrobiła postępy duchowe z powodu

swojej śmierci. Niektórzy ludzie postanawiają umrzeć w sposób, który pomoże komuś innemu. Przykładowo, ktoś może postanowić umrzeć potrącony na ulicy przez pijanego kierowcę. Nam to się wydaje straszne, ale dzięki czystej wiedzy Boga dusza tej osoby wiedziała, że w rzeczywistości ratuje tego kierowcę przed większymi kłopotami w przyszłości. Mógł on być znowu pijany tydzień później i wjechać w grupę nastolatków, okaleczając ich albo powodując większy ból lub nieszczęścia, niż to było konieczne, ale został przed tym powstrzymany, ponieważ siedział w więzieniu za śmiertelne potrącenie osoby, która już osiągnęła swój cel na ziemi. Z perspektywy życia wiecznego tym młodym ludziom zostało oszczędzone niepotrzebne cierpienie, a dla kierowcy prawdopodobnie zaczął się okres duchowego wzrostu. Przypadków jest znacznie mniej, niż myślimy, zwłaszcza w sprawach, które dotyczą naszego życia wiecznego. Ręka Boga i ścieżka, którą wybraliśmy, zanim się tutaj pojawiliśmy, kierują wieloma naszymi decyzjami i nawet wieloma naszymi pozornie przypadkowymi doświadczeniami. Próby rozpoznania ich wszystkich są bezowocne, ale takie doświadczenia naprawdę się zdarzają i są celowe. Nawet rozwód, nagła utrata pracy albo bycie ofiarą przemocy mogą ostatecznie poszerzyć naszą wiedzę i przyczynić się do naszego rozwoju duchowego. Chociaż przeżycia te są

bolesne, mogą nam pomóc wzrastać. Jak powiedział Jezus w czasie swojej ziemskiej posługi: „Wprawdzie zgorszenia muszą przyjść, lecz biada człowiekowi, przez którego zgorszenie przychodzi”**. Dzięki wskazówkom Zbawiciela dowiedziałam się, że jest ważne, bym wszystkie doświadczenia przyjmowała jako potencjalnie dobre. Muszę zaakceptować swój cel i sytuację życiową. Mogę pogodzić się ze wszystkimi złymi doświadczeniami, które mnie spotkały, i spróbować przezwyciężyć ich skutki. Mogę wybaczyć swoim wrogom, nawet ich pokochać, i w ten sposób pozbyć się wszelkich złych wpływów, które mogli na mnie wywrzeć. Mogę szukać dobrych myśli i życzliwych słów i w ten sposób wlać kojący balsam do własnej duszy oraz duszy innych ludzi. Zobaczyłam, że mogę zacząć uzdrawiać się sama, najpierw duchowo, potem emocjonalnie, mentalnie i fizycznie. Przekonałam się, że mogę oszczędzić sobie destrukcyjnych skutków rozpaczy. Miałam prawo żyć pełnią życia. Dostrzegłam zło w uleganiu jednemu z największych narzędzi szatana – moim osobistym kręgom poczucia winy i strachu. Zrozumiałam, że muszę odciąć się od przeszłości. Jeśli złamałam prawo lub zgrzeszyłam, muszę zmienić swoje postępowanie, wybaczyć sobie i zrobić krok do przodu. Jeśli kogoś zraniłam, muszę zacząć go kochać – szczerze –

i zabiegać o jego przebaczenie. Jeśli zniszczyłam własną duszę, muszę zbliżyć się do Boga i znowu poczuć Jego miłość – Jego uzdrawiającą miłość. Nawrócenie może być bardzo łatwe, kiedy się na nie zdecydujemy, albo bardzo trudne. Gdy upadniemy, musimy się podnieść, otrzepać i iść dalej. Jeśli upadniemy znowu, nawet po raz milionowy, nadal musimy iść do przodu; rozwijamy się bardziej, niż myślimy. W świecie duchowym inaczej patrzą na grzech niż my tutaj. Wszystkie doświadczenia mogą być pozytywne. Wszystkie są doświadczeniami rozwojowymi. Nigdy nie wolno nam rozważać samobójstwa. Ten czyn tylko pozbawiłby nas szans dalszego rozwoju na ziemi. A potem, zastanawiając się nad swoimi straconymi szansami, czulibyśmy wielki ból i żal. Jest jednak ważne, by pamiętać, że Bóg jest sędzią każdej duszy i decyduje o srogości prób, którym ją poddaje. Staraj się znaleźć nadzieję, choćby w jednym pozytywnym uczynku, a prawdopodobnie zobaczysz promyk światła, który wcześniej przeoczyłeś. Rozpacz nigdy nie jest uzasadniona, ponieważ nigdy nie jest potrzebna. Jesteśmy tu po to, by się uczyć, eksperymentować, popełniać błędy. Nie powinniśmy oceniać się surowo; powinniśmy po prostu iść przez życie krok za krokiem, nie przejmując się opiniami innych ludzi na nasz temat ani nie mierząc się ich miarką. Musimy wybaczać samym sobie i czuć

wdzięczność za rzeczy, które pomagają nam się rozwijać. Najbardziej przykre dla nas doświadczenia pewnego dnia okażą się naszymi najlepszymi nauczycielami. Ponieważ wiedziałam, że początkiem każdego rodzaju tworzenia jest myśl, miałam również świadomość, że grzech, poczucie winy, rozpacz, nadzieja i miłość powstają w nas. Źródło uzdrowienia jest w naszym wnętrzu. Źródło cierpienia jest w naszym wnętrzu. Możemy stworzyć własną spiralę rozpaczy albo możemy stworzyć trampolinę szczęścia i poczucia spełnienia. Nasze myśli mają potężną moc. Wszyscy jesteśmy jak raczkujące dzieci, które poznają swoje możliwości i uczą się wykorzystywać drzemiące w nich siły. Są to potężne moce, które podlegają prawom chroniącym nas przed nami samymi. W miarę jak się rozwijamy i dążymy do tego, co pozytywne wokół nas, poznamy nawet te prawa. Otrzymamy wszystko, do czego przyjęcia jesteśmy przygotowani.

* Przyp. 23, 7. Wszystkie cytaty z Pisma Świętego za Biblią warszawską. Przypisy pochodzą od tłumaczki. ** Mt 18, 7.

KROSNA I BIBLIOTEKA

Dzięki tym informacjom zdobyłam wiedzę o Zbawicielu i poczułam z Nim więź, która zawsze będzie mi droga. Jego troska o moje uczucia była inspirująca; nie chciał zrobić ani powiedzieć niczego, co by mnie mogło urazić. Wiedział, że mam zdolność pojmowania spraw, i starannie przygotował mnie do przyswojenia całej wiedzy, do której dążyłam. W świecie duchowym nie jest się zmuszanym do zrobienia lub zaakceptowania rzeczy, do których nie jest się przygotowanym. Cierpliwość jest tam naturalną cechą. Nigdy nie zapomnę żartów Jezusa, które były co

najmniej tak samo zachwycające i błyskotliwe jak te ziemskie – a właściwie wiele od nich lepsze. Nikt nie byłby w stanie przewyższyć Go poczuciem humoru. Nasz Zbawiciel jest pełen doskonałej radości, doskonałej życzliwości. Cechują go łagodność i wdzięk; nie miałam wątpliwości, że jest doskonały. Znałam Go, Jego duszę, Jego uczucia, Jego troskę o mnie. Czułam, że łączy nas więź, i wiedziałam, że jesteśmy rodziną. Wyczuwałam, że odnosi się do mnie zarówno jak ojciec, jak i starszy brat. Był mi bliski, ale jednocześnie górował nade mną. Był delikatny i dobroduszny, ale również odpowiedzialny. Miałam całkowitą pewność, że nigdy nie nadużyje swojej władzy, że nigdy nawet nie będzie chciał tego zrobić. Jezus, niezmiennie otoczony światłem, uśmiechnął się do mnie, a ja poczułam jego aprobatę. Zwrócił się w lewo i przedstawił mnie dwóm kobietom, które właśnie się pojawiły. Za nimi mignęła trzecia kobieta, ale zdawała się załatwiać jakąś sprawę i zatrzymała się przy nas tylko na chwilę. Jezus polecił tym dwóm kobietom, żeby mnie odprowadziły, a ja poczułam ich radość, że są ze mną. Kiedy im się przyjrzałam, poznałam je; były moimi przyjaciółkami! Należały do grona moich bliskich przyjaciółek z czasów przed moim pojawieniem się na ziemi, a ich radość z naszego ponownego spotkania była równie wielka jak moja. Zanim Jezus pozostawił mnie z nimi, znowu wyczułam Jego rozbawienie i usłyszałam, jak szepcze do mojej

duszy: „Idź poszerzać wiedzę”. Zrozumiałam, że mogę poznawać wszystko, co tylko będę chciała. Byłam zachwycona, że jest więcej rzeczy do zgłębienia – o wiele więcej, jak się miało okazać. Zbawiciel oddalił się, a moje przyjaciółki mnie uściskały. Miłość ogarnęła wszystkie; każda z nas ją czuła. Każda była szczęśliwa. Choć istniała olbrzymia różnica jasności i mocy pomiędzy tymi kobietami a Chrystusem, ich miłość również była bezwarunkowa. Kochały mnie całym sercem. Pamięć o wyprawie, na którą się wtedy udałam, została mi właściwie zabrana. Wiem tylko, że przyjaciółki zaprowadziły mnie do wielkiego pokoju, w którym pracowali ludzie, ale nie pamiętam, jak się tam znalazłyśmy ani jak ten budynek wyglądał z zewnątrz. Pokój był piękny. Jego ściany wykonano z jakiegoś materiału, może cienkiego marmuru, który przepuszczał światło; w niektórych miejscach mogłam przez nie zobaczyć to, co znajdowało się na zewnątrz. Widok był interesujący i piękny. Kiedy podeszłyśmy do pracujących osób, zobaczyłam, że tkają na dużych, starodawnych krosnach. W pierwszej chwili pomyślałam, że to „staromodne”, by używać ręcznych krosien w świecie duchowym. Stało obok nich wiele bytów duchowych, mężczyzn i kobiet, i wszyscy powitali mnie uśmiechami. Bardzo się ucieszyli na mój widok i kilkoro z nich odeszło od

krosna, żebym mogła się mu lepiej przyjrzeć. Zależało im, żebym zobaczyła dzieło ich rąk. Podeszłam bliżej i wzięłam w dłoń kawałek materii, którą tkali. Wyglądała jak połączenie przędzy szklanej z watą cukrową. Kiedy nią poruszyłam, zamigotała i roziskrzyła się niemal jak żywa. Efekt był zaskakujący. Po jednej stronie tkanina była matowa, ale gdy ją odwróciłam, stała się przezroczysta. Przezroczysta po jednej stronie i matowa po drugiej – podobna do lustra weneckiego – miała oczywiście jakieś przeznaczenie, ale nie powiedziano mi jakie. Robotnicy wyjaśnili, że z tej tkaniny powstaną ubrania dla ludzi przybywających do świata duchowego z ziemi. Byli wyraźnie zadowoleni ze swojej pracy oraz z mojej wdzięczności za to, że pozwolili mi ją zobaczyć. Moje dwie towarzyszki i ja odeszłyśmy od krosien i przeszłyśmy przez wiele innych pomieszczeń, w których widziałam niezwykłe rzeczy i wspaniałych ludzi, ale nie pozwolono mi zarejestrować wielu szczegółów. Pamiętam wrażenie, że podróżowałam kilka dni albo tygodni i nigdy nie czułam zmęczenia. Byłam zdziwiona tym, jak bardzo ludzie chcą tam pracować ręcznie – ci, którzy wyrażą wolę. Z radością wykonują narzędzia, które przydają się innym – zarówno tam, jak i tu. Widziałam ogromne urządzenie, podobne do komputera, ale znacznie bardziej skomplikowane i wydajniejsze. Pracujący przy nim ludzie również się cieszyli, że mogą mi pokazać swoją

pracę. Ponownie zrozumiałam, iż wszystkie istotne rzeczy najpierw powstają w świecie duchowym, a dopiero później w fizycznym. Kiedyś nie miałam o tym pojęcia. Zaprowadzono mnie do kolejnego dużego pomieszczenia, podobnego do biblioteki. Rozglądając się, pomyślałam, że to skarbnica wiedzy, ale nigdzie nie widziałam książek. I wtedy zauważyłam, że do umysłu napływają mi myśli, przepełnia mnie wiedza o sprawach, o których dawno nie myślałam – a nawet o sprawach, o których nie myślałam nigdy. Wtedy uświadomiłam sobie, że jest to biblioteka umysłu. Samo zastanowienie się nad jakimś zagadnieniem powodowało, że napływała do mnie cała wiedza na ten temat, tak samo jak wcześniej w obecności Chrystusa. Mogłam poznać wszystkie szczegóły na temat każdej postaci historycznej – a nawet ze świata duchowego. Wszelkie informacje były dla mnie dostępne i nie było żadnej myśli, żadnego stwierdzenia, żadnej cząstki wiedzy, których nie zrozumiałabym poprawnie. Nie istniała absolutnie żadna możliwość złego zrozumienia czegokolwiek. Historia była jasna. Zrozumienie – całkowite. Pojmowałam nie tylko to, co ludzie robią, ale również dlaczego to robią i jak ich działania wpływają na postrzeganie rzeczywistości przez innych. Rozumiałam rzeczywistość dotyczącą danego tematu z każdego punktu widzenia, z każdej możliwej

perspektywy, i wszystko to dawało całościowe ujęcie każdego zdarzenia, osoby lub zasady, co jest niemożliwe do osiągnięcia na ziemi. Było to jednak coś więcej niż tylko proces myślowy. Mogłam czuć to, co czuli ludzie, kiedy działali. Rozumiałam ich cierpienie i radość, ponieważ byłam w stanie żyć „w nich”. Nie pozwolono mi zachować całej wiedzy. Tym bardziej cenię sobie pozostawioną mi jej część, zwłaszcza dotyczącą pewnych wydarzeń z naszej historii, których zrozumienie było dla mnie ważne. Nadal chciałam doświadczyć jeszcze więcej w tym wspaniałym, niewiarygodnym świecie, i moje towarzyszki z radością mi w tym pomagały. Ich najgłębszą radością było sprawienie mi radości, i podekscytowane wyprowadziły mnie na zewnątrz do ogrodu.

OGRÓD

Kiedy weszłyśmy do ogrodu, zobaczyłam góry, malownicze doliny i rzeki w oddali. Moje towarzyszki zostawiły mnie, żebym dalej szła sama, może po to, bym mogła podziwiać piękno ogrodu nieskrępowana obecnością innych. Rosły tam drzewa, kwiaty i rośliny, a ich rozmieszczenie sprawiało wrażenie doskonałego, jakby miały być dokładnie takie, jak były, i tam, gdzie były. Przez pewien czas szłam po trawie. Była świeża, chłodna i soczyście zielona i wydawała się żywa pod moimi stopami. Tym jednak, co wzbudziło mój największy zachwyt w ogrodzie, były intensywne

kolory. Na ziemi takich nie mamy. Kiedy u nas światło pada na przedmiot, odbija się od niego w określonym kolorze. Możliwe są tysiące odcieni. Światło w świecie duchowym od niczego się nie odbija. Wypływa ze środka i wygląda jak żywa esencja. Istnieją tam miliony, miliardy kolorów. Na przykład kwiaty mają tak żywe i świetliste barwy, że nie wydają się ciałami stałymi. Z powodu aury intensywnego światła wokół każdej rośliny trudno poznać, gdzie się zaczyna, a gdzie kończy jej powierzchnia. Jest oczywiste, że każda część rośliny, każda jej mikroskopijna cząstka ma własną inteligencję. To najlepsze słowo, jakie przychodzi mi do głowy. Każda maleńka cząstka żyje własnym życiem i może być zestawiona z innymi elementami, by stworzyć inną formę życia. Element, który teraz jest częścią kwiatu, może później stać się częścią czegoś innego i być tak samo żywy. Nie ma duszy tak jak my, ale ma inteligencję i zmysł organizacji, potrafi reagować na wolę Boga oraz inne prawa powszechne. Wszystko to jest widoczne, kiedy ogląda się tamtejsze dzieła stworzenia, ale szczególnie jest to wyraźne w kwiatach. Niedaleko ode mnie przepływała przez ogród piękna rzeka i natychmiast poczułam chęć, by do niej podejść. Zobaczyłam, że jest ona zasilana dużym wodospadem najczystszej wody i że wpływa do stawu.

Woda była oszałamiająco przejrzysta i pełna życia. Życie. Było również w wodzie. Każda kropla z wodospadu miała własną inteligencję i cel. Od wodospadu dolatywała melodia majestatycznego piękna i wypełniała ogród, mieszając się z innymi melodiami, z których dopiero teraz zdałam sobie sprawę. Muzyka napływała z samej wody, z jej inteligencji, a każda kropla wydawała własny ton i melodię, która mieszała się i łączyła z wszystkimi pozostałymi dźwiękami i brzmieniami wokół niej. Woda błogosławiła Boga za swoje życie i radość. Ostateczny efekt przewyższał jakąkolwiek symfonię lub umiejętności jakiegokolwiek ziemskiego kompozytora. Najlepsza muzyka ziemska w porównaniu z tamtą wydaje się grą dziecka na blaszanym bębenku. My po prostu nie mamy umiejętności zrozumienia ogromu i mocy tamtejszej muzyki, nie mówiąc już o umiejętnościach jej stworzenia. Idąc w stronę wody, pomyślałam, że prawdopodobnie są to „wody żywota” wspominane w Piśmie*, i chciałam się w nich wykąpać. Kiedy podeszłam do wody, zauważyłam różę, która wyróżniała się spośród innych kwiatów, więc pochyliłam się, żeby się jej przyjrzeć. Jej uroda zapierała dech. Żaden z tamtejszych kwiatów nie urzekł mnie tak bardzo jak ten. Delikatnie kołysał się do cichej muzyki, śpiewając pochwały dla Pana własnymi słodkimi dźwiękami. Uświadomiłam sobie, że widzę,

jak ta róża rośnie. Kiedy rozwinęła się przed moimi oczami, moja dusza była poruszona, i zapragnęłam żyć jej życiem, wejść w nią i poczuć jej duszę. Kiedy tylko ta myśl przyszła mi do głowy, przekonałam się, że potrafię zajrzeć do wnętrza owej rośliny. Jakby mój wzrok nabrał cech mikroskopu i umożliwiał mi oglądanie najgłębiej położonych części kwiatu. To było jednak coś więcej niż tylko doświadczenie wzrokowe. Poczułam tę różę wokół siebie, jakbym rzeczywiście była w jej wnętrzu, jakbym stanowiła jej część. Czułam się tak, jakbym była tą rośliną. Czułam, jak róża kołysze się do muzyki wszystkich innych kwiatów, i czułam, jak tworzy własną muzykę, melodię, która idealnie harmonizuje z tysiącem innych róż przyłączających się do niej. Zrozumiałam, że muzyka w mojej róży płynie z jej poszczególnych części, że jej płatki wydają własne tony i że istota każdego płatka współtworzy doskonałe dźwięki całego kwiatu, że każdy jego płatek działa harmonijnie dla ogólnego efektu, którym jest radość. Moja radość znowu była absolutnie pełna! Czułam Boga w tej roślinie, w sobie, czułam, jak przenika nas Jego miłość. Wszyscy byliśmy jednym! Nigdy nie zapomnę róży, którą wtedy byłam. To jedno przeżycie – zaledwie cząstka wspanialszej radości, która jest osiągalna w świecie duchowym, jedność ze wszystkim – było tak wspaniałe, że będę je zawsze pielęgnować.

* Obj. 22, 1.

POWITANIE

Do ogrodu przybyła grupa bytów duchowych. Wiele z nich miało na sobie miękkie pastelowe szaty, oddające – być może – charakter miejsca, a także okazji. Byty otoczyły mnie i poczułam, że zbierają się, by uczcić mój awans. Umarłam (lub awansowałam, jak wskazywała użyta przez nie nazwa), więc przyszły, by mnie powitać. Ich twarze promieniowały zachwytem, jakby patrzyły na dziecko, które po raz pierwszy zjadło coś niewyobrażalnie smacznego. Uświadomiłam sobie, że pamiętam je wszystkie ze swojego życia przedziemskiego, więc podbiegłam, uścisnęłam

i ucałowałam każdego. Moi aniołowie służebni – moi drodzy mnisi – pojawili się ponownie i ich też ucałowałam. Kiedy nasze dusze się przeniknęły, zdałam sobie sprawę, że owe byty mają mnie wspierać. Moje towarzyszki, które nadal były moimi przewodniczkami, powiedziały mi, że umarłam przedwcześnie i że tak naprawdę nie jest to świętowanie mojego awansu, ale okazja, żeby mi pokazać, co mnie spotka, gdy zjawię się tam we właściwym czasie. Bardzo się cieszyły, że mnie widzą i że mogą mnie wspierać, ale wiedziały, że muszę wracać. I wytłumaczyły mi, na czym polega śmierć. Kiedy „umieramy”, powiedziały moje przewodniczki, doświadczamy tylko przejścia do innego stanu. Nasze dusze wysuwają się z naszych ciał i przenoszą do królestwa duchowego. Jeśli nasza śmierć jest traumatyczna, dusza szybko opuszcza ciało, czasami jeszcze zanim nastąpi zgon. Jeśli człowiek na przykład miał wypadek lub stał się ofiarą pożaru, jego dusza może być zabrana z ciała, zanim poczuje wielki ból. Ciało może nadal wyglądać jak żywe, ale dusza już je opuściła i jest w stanie pokoju. W chwili śmierci dostajemy możliwość wyboru, czy chcemy pozostać na ziemi do pogrzebu naszego ciała, czy też chcemy przenieść się, jak ja to zrobiłam, do poziomu, do którego rozwinęła się nasza dusza. Zrozumiałam, że jest wiele poziomów rozwoju i że

zawsze trafimy do tego, na którym będziemy się najlepiej czuć. Większość dusz postanawia zostać na ziemi przez krótki czas i pocieszyć swoich najbliższych; rodziny przeżywają o wiele większy smutek niż sam zmarły. Czasami dusze pozostają dłużej, jeśli ich najbliżsi są w rozpaczy. Zostają, by pomóc ich duszom się uspokoić. Powiedziano mi również, że nasze modlitwy mogą przynieść korzyść zarówno istotom duchowym, jak i ludziom na ziemi. Jeśli jest powód, by obawiać się o duszę osoby zmarłej, jeśli jest powód, by sądzić, że jej przejście może być trudne albo niechciane, możemy się za nią modlić i uzyskać pomoc duchową. Dowiedziałam się również, że ważne jest, byśmy zdobyli wiedzę o duszy, kiedy jeszcze jesteśmy w ludzkim ciele. Im większą wiedzę posiądziemy tutaj, tym szybciej dotrzemy dalej w tamtym świecie. Z powodu braku wiedzy lub wiary niektóre dusze są rzeczywistymi więźniami ziemi. Część osób, które umierają jako ateiści, albo ci, którzy związali się ze światem chciwością, cielesnymi żądzami bądź innymi rodzajami ziemskiego zniewolenia, mają trudności z przejściem i pozostają związani z ziemią. Często brak im wiary i siły, żeby skorzystać z energii i światła, które przyciągają nas do Boga, a w niektórych wypadkach nie potrafią nawet tej energii i światła rozpoznać. Takie dusze pozostają na ziemi do czasu, aż nauczą się

uznawać moc duchową i oderwą się od tego świata. Kiedy byłam w czarnej masie przed dotarciem do światłości, wyczuwałam obecność takich ociągających się dusz. Przebywają tam tak długo, jak chcą, w miłości i cieple tej masy, podlegając jej uzdrawiającemu wpływowi, aż w końcu przenoszą się dalej, by znaleźć się w kręgu większego ciepła i bezpieczeństwa zapewnianego przez Boga. Z całej tej wiedzy nic jednak nie jest ważniejsze od znajomości Jezusa Chrystusa. Powiedziano mi, że On jest bramą, przez którą wszyscy wrócimy. Jest jedynymi drzwiami, przez które możemy wrócić. Bez względu na to, czy dowiemy się o Jezusie Chrystusie tu, czy już jako dusza, musimy ostatecznie Go uznać i poddać się Jego miłości. Moi przyjaciele stojący wokół mnie w ogrodzie byli pełni miłości. Zdawali sobie sprawę, że jeszcze nie chcę wracać, że chcę zobaczyć więcej. Pragnąc zrobić mi przyjemność, pokazali mi znacznie więcej.

WIELE ŚWIATÓW

Moja pamięć została otwarta na jeszcze dalszą przeszłość przed stworzeniem ziemi, na najdalszą wieczność. Pamiętałam, że Bóg jest Stwórcą wielu światów, galaktyk i krain wykraczających poza granice naszego rozumienia, i zapragnęłam je zobaczyć. Kiedy tylko pojawiło się to pragnienie, moje myśli dały mi moc i uleciałam z ogrodu, tym razem eskortowana przez dwie inne istoty świetlne, które potem stały się moimi przewodniczkami. Nasze ciała duchowe odpłynęły od moich przyjaciół w czerń wszechświata. Nabrałyśmy szybkości i poczułam radość z lotu.

Mogłam robić, co tylko chciałam, udać się, dokąd tylko zapragnęłam, przemieszczać się szybko – niewiarygodnie szybko – albo powoli. Byłam zachwycona tą swobodą. Wleciałam w ogrom wszechświata i odkryłam, że nie jest to próżnia; to ocean pełen miłości i światła – dostrzegalnej obecności Ducha Świętego. Usłyszałam cichy, przyjemny, odległy, lecz kojący dźwięk, który mnie ucieszył. Było to brzmienie podobne do muzyki, ale wszechogarniające, wydawało się wypełniać całą przestrzeń wokół mnie. Po nim napłynął kolejny dźwięk o innej głośności i wkrótce usłyszałam coś jakby melodię – ogromną kosmiczną pieśń, która mnie koiła i krzepiła. Dźwięki wywołały delikatne wibracje i kiedy mnie dotknęły, wiedziałam, że mają zdolność uzdrawiania. Wiedziałam, że każda rzecz dotknięta przez te dźwięki odczuje ich uzdrawiającą moc; były jak balsam duchowy. To esencja miłości, która naprawia uszkodzone dusze. Od podróżujących ze mną towarzyszek dowiedziałam się, że nie wszystkie muzyczne dźwięki są uzdrawiające – niektóre potrafią wywołać w nas negatywne reakcje emocjonalne. Zrozumiałam, że kiedy byłam na ziemi, szatan używał tych negatywnych dźwięków w muzyce, która szkodziła mojemu umysłowi i ciału. Część zdarzeń, które nastąpiły potem, zostało usuniętych z mojej pamięci, ale wiele wrażeń w niej pozostało. Wydawało mi się, że podróżuję przez wiele tygodni, nawet miesięcy, odwiedzając liczne dzieła

stworzone przez Boga. Podróżując, cały czas czułam kojącą obecność Bożej miłości. Wyczuwałam, że jestem „z powrotem” w swoim rodzimym otoczeniu, i robiłam tylko to, co naturalne. Odwiedziłam wiele różnych światów – planet takich jak nasza Ziemia, ale cudowniejszych, zamieszkanych przez serdecznych, inteligentnych ludzi. Wszyscy jesteśmy dziećmi Boga, to On zapełnił dla nas bezmiar wszechświata. Pokonałam niewiarygodne odległości, wiedząc, że gwiazdy, które widzę, nie są widoczne z Ziemi. Widziałam galaktyki i dotarłam do nich z łatwością, niemal natychmiast, odwiedzając tamtejsze światy i poznając dzieci naszego Boga, naszych duchowych braci i siostry. I wszystko to sobie przypominałam, były to moje ponowne odwiedziny. Wiedziałam, że już kiedyś byłam w tych miejscach. Znacznie później, po powrocie do śmiertelnego ciała, poczułam się oszukana, kiedy nie byłam w stanie przypomnieć sobie szczegółów tamtego przeżycia, ale z biegiem czasu zrozumiałam, że utrata części wspomnień była konieczna dla mojego dobra. Gdybym zapamiętała te wspaniałe i doskonałe światy, które widziałam, żyłabym tu w ciągłej frustracji i zmarnowała powierzoną mi przez Boga misję. Uczucie, że zostałam oszukana, ustąpiło miejsca zachwytowi i głębokiej wdzięczności za tamto doświadczenie. Bóg nie musiał pokazywać mi innych światów ani pozwolić mi zachować części wspomnień. W swej łasce dał mi

bardzo dużo; widziałam światy, których nikt nie jest w stanie zobaczyć nawet przez najpotężniejsze ziemskie teleskopy, i poczułam miłość, która tam panuje.

WYBÓR CIAŁA

Wróciłam do ogrodu i spotkałam się ze swoimi poprzednimi towarzyszkami. W światach, które zwiedzałam, widziałam ludzi rozwijających się, trudzących się, żeby bardziej przypominać naszego Ojca. Zainteresował mnie nasz rozwój na ziemi. Jak wzrastamy? Pytanie ucieszyło moje towarzyszki, i zabrały mnie do miejsca, w którym wiele dusz przygotowywało się do ziemskiego życia. Były to dorosłe dusze – w czasie całego swojego pobytu tam nie zauważyłam żadnych dzieci. Widziałam, jak chętne są te dusze do przyjścia na

ziemię. Traktowały życie na niej jak szkołę, w której mogą się wiele nauczyć i rozwinąć cechy, których im brak. Powiedziano mi, że wszyscy pragnęliśmy przyjść na ziemię, że sami wybraliśmy wiele z swoich wad i trudnych sytuacji życiowych po to, by się rozwijać. Zrozumiałam też, że czasami otrzymujemy pewne wady dla własnego dobra. Pan daje nam również dary i talenty zgodnie ze swoją wolą. Nigdy nie powinniśmy porównywać ich z talentami czy wadami innej osoby. Każdy z nas ma to, czego mu potrzeba; każdy z nas jest wyjątkowy. Równość duchowych wad czy darów nie jest ważna. Przestrzeń bezpośrednio przede mną i pode mną rozsunęła się, jakby otworzyło się okno, i zobaczyłam ziemię. Zobaczyłam zarówno świat fizyczny, jak i duchowy. Zauważyłam, że niektóre szlachetne dzieci naszego Ojca Niebieskiego zadecydowały, żeby nie przychodzić na ziemię. Postanowiły pozostać duszami przy Bogu i służyć jako Aniołowie Stróżowie ludziom. Zrozumiałam też, że są inne rodzaje aniołów, między innymi „aniołowie walczący”. Pokazano mi, że ich celem jest walka w naszej obronie z szatanem i jego aniołami. Choć każdy z nas ma swojego duchowego opiekuna albo strażnika, czasami dla naszej obrony konieczni są aniołowie walczący, z którymi mamy kontakt przez modlitwę. Widziałam, że są to olbrzymi mężczyźni, bardzo muskularnie zbudowani, o cudownych obliczach. To wspaniałe dusze.

Zrozumiałam przez samo patrzenie na nich, że walka z nimi byłaby daremna. Aniołowie ci byli ubrani jak wojownicy, mieli pióropusze i zbroje i widziałam, że poruszają się szybciej niż inni. Ale chyba tym, co wyróżniało ich najbardziej, była otaczająca ich aura pewności siebie; byli absolutnie pewni swoich umiejętności. Żadne zło nie mogłoby im zagrozić, i oni o tym wiedzieli. Kiedy nagle odfrunęli na misję (której mi nie ujawniono), moją uwagę zwrócił ich niepokój; rozumieli wagę swojej misji i wiedzieli, i ja wiedziałam, że nie wrócą, zanim jej nie wypełnią. Szatan pragnie nas przejąć i czasami, kiedy zbiera swoje siły przeciwko jednemu z nas, osoba ta potrzebuje specjalnej ochrony. Wszyscy jesteśmy chronieni dzięki temu, że nie potrafi on odczytać naszych myśli. Umie jednak odczytać nasze miny, co znaczy prawie to samo co odczytanie myśli. Nasze aury i nasze miny pokazują uczucia i emocje naszych dusz. Bóg je widzi, aniołowie je widzą i szatan także je widzi. Stan naszych dusz znają nawet niektórzy wrażliwi ludzie na ziemi. Możemy się chronić, panując nad własnymi myślami, pozwalając światłu Chrystusa przeniknąć do naszego życia. Kiedy tak zrobimy, Jego światło będzie nas rozświetlać i będzie widoczne na naszych obliczach. Gdy to pojęłam, znowu zobaczyłam dusze, które jeszcze nie przybyły na ziemię, i zobaczyłam, jak niektóre z nich unoszą się nad śmiertelnikami.

Spostrzegłam, jak dusza mężczyzny stara się doprowadzić do spotkania dwojga śmiertelników – swoich przyszłych rodziców. Mężczyzna ten odgrywał rolę swatki i miał wielkie trudności. Jego przyszły ojciec i przyszła matka nieświadomie szli w przeciwnych kierunkach i nie wykazywali chęci do współpracy. Mężczyzna, który miał zostać ich synem, dawał im instrukcje, mówił do nich, namawiając, żeby się spotkali. Jego kłopoty zmartwiły inne dusze i kilka z nich zaczęło „zaganiać” w jedno miejsce tych dwoje młodych na ziemi. Powiedziano mi, że będąc w świecie duchowym, stworzyliśmy więzi z grupą braci i sióstr – tymi, którzy byli nam szczególnie bliscy. Moje towarzyszki wyjaśniły, że umówiliśmy się z tymi duszami, iż zjawimy się na ziemi jako rodzina lub przyjaciele. Łączące nas tutaj więzi duchowe są rezultatem miłości, którą się wzajemnie darzyliśmy w świecie przedziemskim. Postanowiliśmy pojawić się na ziemi również z innymi duszami ze względu na zadanie, które mamy tu razem do wykonania. Niektórzy z nas chcieli połączyć siły, żeby zmienić pewne rzeczy na ziemi, a możemy dokonać tego najskuteczniej w okolicznościach stworzonych przez wybranych rodziców lub inne osoby. Niektórzy z nas po prostu chcieli wspomóc wytyczony już kurs i ułatwić działania tym, którzy mieli przyjść później. Rozumieliśmy wpływy, jakie będziemy mieć na siebie nawzajem w tym

życiu, oraz fizyczne i osobowe cechy, które mieliśmy dostać od swoich rodzin. Mieliśmy świadomość kodu genetycznego naszych śmiertelnych ciał oraz ich określonych cech fizycznych. Chcieliśmy i potrzebowaliśmy ich. Rozumieliśmy, że wspomnienia zostaną zawarte w komórkach naszych śmiertelnych ciał. Ta wiadomość była dla mnie zupełnie nowa. Dowiedziałam się, że wszystkie myśli i przeżycia są zapisywane w naszej podświadomości. Są one również zapisywane w naszych komórkach, więc każda z nich zawiera nie tylko kod genetyczny, ale również zapis każdego przeżycia, jakie kiedykolwiek mieliśmy. Co więcej, nasze wspomnienia są przekazywane poprzez kod genetyczny naszym dzieciom. Wspomnienia te wyjaśniają wiele cech dziedziczonych w rodzinach, takich jak skłonności do uzależnień, lęki, zalety i tak dalej. Dowiedziałam się również, że nie przychodzimy na ziemię dwa razy; kiedy wydaje się nam, że „pamiętamy” poprzednie życie, tak naprawdę odtwarzamy wspomnienia zawarte w naszych komórkach. Widziałam, że rozumieliśmy wszystkie wyzwania spowodowane naszą skomplikowaną fizycznością, i z przekonaniem godziliśmy się na nie. Zostaliśmy też wyposażeni w cechy duchowe konieczne do wypełnienia naszych misji. Wiele z nich było specjalnie zaprojektowanych na nasze potrzeby.

Nasi rodzice mieli zbiór własnych cech duchowych, z których część została nam przekazana, i przypatrywaliśmy się, jak wykorzystują te zdolności. W czasie dorastania nabyliśmy również innych cech. Jako dorośli mamy zestaw własnych narzędzi duchowych i nadal możemy uczyć się z nich korzystać albo możemy zrezygnować z korzystania z nich. Niezależnie od wieku możemy nabyć nowych cech duchowych, które mogą nam pomóc w znanych nam lub nowych sytuacjach. Zawsze jest wybór. Widziałam, że w każdej sytuacji dysponujemy właściwą umiejętnością, żeby sobie pomóc, chociaż jest możliwe, że jeszcze jej nie rozpoznaliśmy albo musimy nauczyć się z niej korzystać. Musimy wejrzeć w siebie. Musimy zaufać swoim umiejętnościom; wśród nich zawsze jest właściwe narzędzie duchowe. Przez jakiś czas patrzyłam, jak dusze starają się doprowadzić do spotkania tych dwojga młodych ludzi, a potem zainteresowałam się duszami szykującymi się do przyjścia na ziemię. Jedna wyjątkowo bystra i dynamiczna dusza męska właśnie wchodziła do łona swojej matki. Mężczyzna ten postanowił urodzić się jako dziecko upośledzone umysłowo. Bardzo się cieszył z tej możliwości, ponieważ wiedział, jak pobudzi to rozwój jego samego i jego rodziców. Tych troje połączyła silna więź i wszyscy zaplanowali tę sytuację znacznie wcześniej. Mężczyzna postanowił rozpocząć życie śmiertelnika w chwili swojego poczęcia i patrzyłam, jak

jego dusza wchodzi do łona i do nowo powstałego życia. Nie mógł się doczekać, kiedy poczuje wielką miłość swoich ziemskich rodziców. Dowiedziałam się, że dusza może wejść do ciała matki na każdym etapie ciąży. Kiedy tam się znajdzie, natychmiast zaczyna doświadczać życia śmiertelnika. Aborcja, jak mi powiedziano, jest wbrew temu, co naturalne. Dusza wchodząca do ciała czuje odrzucenie i smutek. Wie, że ciało miało być jej, bez względu na to, czy zostało ono poczęte poza małżeństwem, czy jest ułomne albo czy ma siłę, by przeżyć zaledwie kilka godzin. Ale dusza czuje również współczucie dla matki, wiedząc, że podjęła decyzję opartą na wiedzy, którą miała. Widziałam wiele dusz, które miały przyjść na ziemię na krótko, tylko na kilka godzin lub dni od swoich narodzin. Cieszyły się tak samo jak pozostałe, wiedząc, że mają cel do osiągnięcia. Zrozumiałam, że ich śmierć została wyznaczona przed ich narodzinami – jak śmierć każdego z nas. Dusze te nie potrzebują rozwoju, który jest skutkiem dłuższego życia na ziemi, a ich śmierć stworzy wyzwania, które pomogą w rozwoju ich rodziców. Smutek jest głęboki, ale trwa krótko, wszelki ból znika, kiedy znowu się spotykamy, i panuje tylko radość z rozwoju i bycia razem. Zaskoczyło mnie, jak wiele układa się planów i podejmuje decyzji dla dobra innych. Wszyscy byliśmy

chętni do poświęceń dla innych. Wszystko robi się dla rozwoju duchowego – wszystkie przeżycia, wszystkie dary i niedoskonałości mu służą. Sprawy tego świata niewiele znaczą dla nas po tamtej stronie – prawie nic. Wszystko jest widziane oczami ducha. Dla każdego z nas została wyznaczona pora ukończenia ziemskiej edukacji. Niektóre dusze zjawią się tu tylko po to, by się urodzić, by dostarczyć przeżyć innym, a potem szybko odchodzą z tego świata. Niektóre w śmiertelnym ciele dożyją późnego wieku, żeby osiągnąć swoje cele i oddać przysługę innym, stwarzając im okazje do służenia. Niektóre zjawią się, by zostać naszymi przywódcami lub uczniami, naszymi żołnierzami, naszymi bogaczami lub biedakami, a celem ich przybycia będzie stworzenie sytuacji i relacji, które umożliwią nam naukę miłości. Wszyscy, którzy zjawią się na naszej ścieżce, doprowadzą nas do ostatecznej realizacji naszego celu. Musimy być poddani próbom w trudnych warunkach, żeby zobaczyć, jak wypełniamy najważniejsze ze wszystkich przykazań – wzajemnej miłości. W czasie pobytu na ziemi wszyscy jesteśmy z sobą połączeni więzami, zjednoczeni dla jednego nadrzędnego celu – nauki wzajemnej miłości. Zanim została zamknięta scena z przedziemskiego życia dusz, moją uwagę zwróciła inna dusza, tym razem kobiety. Była jedną z najbardziej czarujących i zachwycających istot, jakie kiedykolwiek widziałam.

Tryskała energią i opromieniała zaraźliwą radością wszystkich dookoła. Przyglądając się jej z podziwem, poczułam bliską więź pomiędzy nami i miłość, którą ta kobieta do mnie czuje. Wspomnienie tej chwili zostało prawie w całości zablokowane, ale wiedziałam, że nigdy tej kobiety nie zapomnę i że nie było wątpliwości co do tego, że bez względu na to, dokąd się udawała, miała być czyimś specjalnym aniołem. Przyglądając się duszom szykującym się do przybycia na ziemię, byłam pod wrażeniem urody i wspaniałości każdej z nich. Wiedziałam, że kiedyś byłam pośród nich, tak jak każdy z nas, i że zostaliśmy napełnieni światłem i pięknem. W pewnej chwili przyszła mi do głowy myśl odnosząca się do nas wszystkich: „Gdybyśmy mogli zobaczyć się przed swoimi narodzinami, bylibyśmy zdumieni swoją inteligencją i urodą. Narodziny to sen i zapomnienie”.

PIJAK

Przyjście na ziemię w dużym stopniu przypomina wybór college’u lub kierunku studiów. Każdy z nas jest na innym poziomie rozwoju duchowego i zjawia się tutaj w miejscu, które najlepiej odpowiada jego potrzebom duchowym. Kiedy krytykujemy błędy lub wady innych ludzi, udowadniamy, że sami mamy podobne niedoskonałości. Nie posiadamy wiedzy, by właściwie osądzać swoich bliźnich. Jakby dla zobrazowania tej prawdy niebiosa się rozchyliły i ponownie zobaczyłam ziemię. Tym razem mój wzrok skupił się na rogu ulicy w dużym mieście.

Na chodniku obok budynku zobaczyłam mężczyznę pijanego w sztok. Jedna z moich przewodniczek zapytała: „Co widzisz?”. „Pijanego menela leżącego w błocie”, odpowiedziałam, nie rozumiejąc, dlaczego muszę go oglądać. Moje przewodniczki się ożywiły. Powiedziały: „Pokażemy ci, kim on jest naprawdę”. Ukazały mi jego duszę i zobaczyłam wspaniałego mężczyznę, pełnego światłości. Emanowała z niego miłość, i zrozumiałam, że w niebie jest uwielbiany. Przybył na ziemię jako nauczyciel, by pomóc przyjacielowi, z którym łączyła go więź duchowa. Jego przyjaciel był wybitnym prawnikiem i miał biuro o kilka przecznic dalej. Chociaż pijak nie pamiętał teraz umowy ze swoim przyjacielem, jego celem było przypomnieć mu o potrzebach innych ludzi. Zrozumiałam, że prawnik z natury był skłonny do okazywania współczucia, jednak widok pijaka miał skłonić go do większej pomocy dla potrzebujących jego wsparcia finansowego. Wiedziałam, że ci dwaj mężczyźni się spotkają i prawnik rozpozna znajomą duszę w tym pijaku – człowieka w człowieku – i poruszony zrobi dużo dobrego. Ci dwaj mężczyźni nigdy się nie dowiedzą o swoich wcześniej uzgodnionych rolach, mimo to ich misje zostaną zrealizowane. Pijak poświęcił swój czas na ziemi dla

dobra drugiego człowieka. Jego rozwój będzie postępował, a inne rzeczy, których może potrzebować dla dalszych postępów, będą mu dane później. Przypomniałam sobie, że ja też spotkałam ludzi, którzy wydali mi się znajomi. Kiedy ich zobaczyłam po raz pierwszy, poczułam natychmiastową bliskość, błysk rozpoznania, ale nie wiedziałam dlaczego. Teraz zrozumiałam, że zostali skierowani na ścieżkę mojego życia celowo. Zawsze byli dla mnie wyjątkowi. Moje towarzyszki odezwały się ponownie, wyrywając mnie z zamyślenia. Powiedziały, że ponieważ brak mi czystej wiedzy, nigdy nie powinnam nikogo osądzać. Ci, którzy przechodzili obok tego pijaka na rogu, nie byli w stanie zobaczyć jego szlachetnej duszy, więc oceniali go po wyglądzie zewnętrznym. Sama też tak postępowałam, oceniając innych w myślach według ich zamożności lub fizycznych zdolności. Zrozumiałam teraz, że byłam niesprawiedliwa, że nie miałam pojęcia, jakie jest ich życie, ani – co ważniejsze – jakie są ich dusze. Zaświtała mi również taka myśl: „Albowiem ubogich zawsze macie pośród siebie i gdy zechcecie, możecie im dobrze czynić”*. Ten cytat z Pisma jednak mnie zmartwił. Dlaczego biedni są wśród nas? Dlaczego Pan nie może nam zapewnić wszystkiego? Dlaczego nie może po prostu podpowiedzieć temu prawnikowi, żeby podzielił się swoimi pieniędzmi z innymi? Moje

towarzyszki znowu wtrąciły się do moich myśli i powiedziały: „Wśród was chodzą aniołowie, z obecności których nie zdajecie sobie sprawy”. To było dla mnie trudne i przewodniczki znowu pomogły mi zrozumieć. Wszyscy mamy potrzeby, nie tylko biedni. I wszyscy zobowiązaliśmy się w świecie duchowym, że będziemy sobie nawzajem pomagać, ale zwlekamy z dotrzymaniem przyrzeczeń, które złożyliśmy bardzo dawno temu. Pan zsyła więc aniołów, którzy mają nas ponaglić i pomóc nam wywiązać się ze swoich zobowiązań. Nie zmusza nas, tylko czasami nas ponagla. Nie wiemy, kim są te istoty – z wyglądu niczym się nie wyróżniają – ale są przy nas częściej, niż myślimy. Nie poczułam się zbesztana, ale uświadomiłam sobie, że źle rozumiałam pomoc Boga dla nas na ziemi i nie doceniałam jej. Pan udziela nam wszelkiego wsparcia, jakiego może nam udzielić bez ingerowania w nasze czyny i wolną wolę. My sami musimy chcieć sobie pomagać. Musimy chcieć zobaczyć, że biedni są tak samo warci naszego szacunku jak bogaci. Musimy chcieć akceptować wszystkich innych ludzi, nawet tych odmiennych od nas. Wszyscy są warci naszej miłości i dobroci. Nie mamy prawa okazywać nietolerancji, złości czy „mieć kogoś dość”. Nie mamy prawa patrzeć na innych z góry ani potępiać ich w swoich sercach. Jedyne, co możemy z sobą zabrać z tego życia, to dobro,

które okazaliśmy innym. Widziałam, że wszystkie nasze dobre uczynki i serdeczne słowa wracają do nas po tamtej stronie ze stukrotną siłą. Naszą siłą będzie uczynione przez nas dobro. Moje towarzyszki i ja przez chwilę milczałyśmy. Pijak zniknął z zasięgu mojego wzroku. Moja duszę wypełniały zrozumienie i miłość. Och, żebym mogła tak pomagać innym, jak ten pijak pomoże swojemu przyjacielowi. Och, żebym mogła stać się w tym życiu błogosławieństwem dla innych. Moja dusza powtórzyła ostateczne przesłanie: naszą siłą będzie uczynione przez nas dobro.

*Mk 14, 7.

MODLITWA

Zostałam pouczona wnikającą we mnie wiedzą o człowieczeństwie, o boskiej wartości każdej duszy. Zapragnęłam więcej światła i wiedzy. Niebiosa ponownie się rozsunęły i zobaczyłam kulę ziemską krążącą we wszechświecie. Dostrzegłam wiele świateł, podobnych do reflektorów, napływających z ziemi. Niektóre smugi światła były szerokie i wymierzone w niebo jak lasery. Inne przypominały światełka małych latarek, a jeszcze inne były małe jak iskierki. Zdziwiłam się, kiedy mi powiedziano, że te światła to modlitwy ludzi.

Zobaczyłam aniołów uwijających się w odpowiedzi na modlitwy. Byli zorganizowani w taki sposób, żeby udzielić jak największej pomocy. Dosłownie latali od jednej osoby do drugiej, od modlitwy do modlitwy, i praca ta napełniała ich miłością i radością. Byli zachwyceni, pomagając ludziom, a szczególnie radośni wtedy, kiedy ktoś modlił się z żarliwością i wiarą, żeby mu pomóc od razu. Zawsze najpierw odpowiadali na jaśniejsze, gorętsze modlitwy, potem po kolei na resztę, aż żadna nie pozostała bez odpowiedzi. Zauważyłam jednak, że w nieszczerych i rozgadanych modłach jeśli w ogóle jest światło, to nikłe; wiele z tych próśb nie jest spełnianych. Powiedziano mi wyraźnie, że wszystkie modlitwy błagalne są wysłuchiwane. Kiedy mamy wielką potrzebę albo kiedy modlimy się za inne osoby, promienie światła wypływają prosto z nas i natychmiast są dostrzegane. Dowiedziałam się też, że nie ma potężniejszej modlitwy niż modlitwa matki za swoje dzieci. To najczystszy rodzaj modlitwy z powodu żarliwości błagania, a czasami z powodu rozpaczy. Matka potrafi wlać w swoje dzieci całą swoją miłość i błagać Boga żarliwie w ich sprawie. Wszyscy jednak mamy zdolność dotarcia do Boga w swoich modlitwach. Zrozumiałam, że po skończeniu modlitwy błagalnej powinniśmy przestać o niej myśleć i ufać, że Bóg jej wysłucha. On zawsze zna wszystkie nasze

potrzeby i czeka na zaproszenie, żeby nam pomóc. Ma moc, by spełnić każdą prośbę, ale jest zobligowany własnym prawem i naszą wolą. Musimy pokazać, że chcemy, by Jego wola stała się naszą. Musimy Mu zaufać. Kiedy szczerze poprosimy, w nic nie wątpiąc, otrzymamy to, o co prosimy. Nasze modlitwy za innych mają wielką moc, ale mogą zostać wysłuchane, tylko wówczas, gdy nie naruszą wolnej woli innych lub gdy nie stoją na przeszkodzie ich potrzebom. Bóg jest zobowiązany pozwolić nam działać samodzielnie, ale jest też chętny do wszelkiej pomocy. Jeśli wiara naszych przyjaciół jest słaba, siła naszej duszy może ich rzeczywiście wzmocnić. Jeśli są chorzy, nasze pełne wiary modlitwy często potrafią dać im siłę do wyzdrowienia, chyba że ich choroba została zaplanowana jako doświadczenie służące ich rozwojowi. Jeśli ich śmierć wydaje się bliska, musimy zawsze pamiętać, by prosić o spełnienie się woli Boga, inaczej moglibyśmy przeszkodzić tej osobie w przejściu na drugą stronę, powodując konflikt celów. Skala naszej pomocy dla innych jest ogromna. Możemy zrobić znacznie więcej dobrego dla swoich rodzin lub innych osób, niż kiedykolwiek to sobie wyobrażaliśmy. To wszystko wydawało mi się bardzo proste – początkowo zbyt proste. Zawsze myślałam, że modlitwa wymaga długiego czasu. Sądziłam, że musimy marudzić

Bogu i nie dawać Mu spokoju, dopóki coś się nie stanie. Miałam swój system. Zaczynałam od prośby o coś, czego, jak myślałam, potrzebuję. Potem uciekałam się do przekupstwa, dając Bogu do zrozumienia, że udzielenie mi pomocy leży w Jego najlepszym interesie. Jeśli to zawodziło, zaczynałam się targować, proponując jakiś konkretny akt posłuszeństwa albo poświęcenia, którym mogłabym zdobyć Jego łaskawość. Potem, zrozpaczona, zaczynałam błagać, a w końcu wpadałam we wściekłość. Wskutek tego systemu doczekałam się wysłuchania o wiele mniejszej liczby próśb, niż miałam nadzieję. Teraz zrozumiałam, że moje modlitwy były demonstracją wątpliwości. Moje zabiegi były rezultatem braku wiary w Jego chęć zadośćuczynienia moim prośbom tylko na podstawie wartości moich potrzeb. Wątpiłam, czy Bóg jest sprawiedliwy, czy ma moc, a nawet nie byłam pewna, czy w ogóle mnie słucha. Te wszystkie wątpliwości stworzyły barierę pomiędzy mną a Bogiem. Teraz zrozumiałam, że Bóg nie tylko słyszy nasze modlitwy, ale także zna nasze potrzeby, jeszcze zanim my sami je sobie uświadomimy. Widziałam, że Pan i Jego aniołowie chętnie odpowiadają na nasze modlitwy. Widziałam, że sprawia im to radość. Zobaczyłam jednak, że Bóg ma zdolność widzenia, której my nigdy nie będziemy w stanie osiągnąć. Widzi naszą duchową przeszłość i zna potrzeby naszego przyszłego życia wiecznego. W swej wielkiej miłości

wysłuchuje modlitw zgodnie ze swą wiekuistą wszechwiedzą. Na wszystkie modlitwy odpowiada w sposób doskonały. Zdałam sobie sprawę, że nigdy nie musiałam uporczywie powtarzać swoich próśb, jakby Bóg nie potrafił ich zrozumieć. Potrzebne mi były wiara i cierpliwość. Pan dał nam wolną wolę, a my umożliwiamy działanie Jego woli w naszym życiu, kiedy Go do niego zaprosimy. Zrozumiałam również wagę podziękowań za to, co otrzymujemy. Wdzięczność to cnota wiekuista. Powinniśmy pokornie prosić i z wdzięcznością przyjmować. Im bardziej dziękujemy Bogu za otrzymywane błogosławieństwa, tym szerszą drogę otwieramy dla kolejnych łask. Boga przepełnia pragnienie, by nam obficie błogosławić. Jeśli zechcemy otworzyć swoje serca i myśli dla Jego błogosławieństw, zostaniemy obficie napełnieni łaskami. Przekonamy się, że On żyje. Może sami zaczniemy zachowywać się jak aniołowie, pomagając tym, którzy są w potrzebie. W trakcie modlitwy i służenia nasze światła zawsze będą jasno płonąć. Służenie to paliwo dla naszych lamp, powstałe ze współczucia i miłości.

RADA MĘŻCZYZN

Wraz z towarzyszkami nadal byłam w ogrodzie i kiedy zdałam sobie z tego sprawę, widok ziemi został zasłonięty. Towarzyszki przeprowadziły mnie z ogrodu do dużego budynku. Kiedy do niego weszłyśmy, zachwyciłam się szczegółami wykończenia i misternym pięknem. Tamtejsze budynki są doskonałe; każda linia, kąt i detal są wykonane w taki sposób, by idealnie dopełniać całości, stwarzając odczucie jedności lub idealnego połączenia. Każda tamtejsza budowla, każdy przedmiot jest dziełem sztuki. Zaprowadzono mnie do pokoju, który był

kunsztownie zbudowany i urządzony. Gdy weszłam, zobaczyłam grupę mężczyzn siedzących przy dłuższym boku stołu w kształcie nerki. Podprowadzono mnie, bym stanęła przed nimi przy wciętym boku. Jedna rzecz uderzyła mnie prawie natychmiast: było tam dwunastu mężczyzn – mężczyzn – i żadnej kobiety. Jako osoba o dość niezależnych poglądach byłam wyczulona na rolę kobiet. Równość i sprawiedliwe traktowanie kobiet były dla mnie ważne i twierdziłam stanowczo, że mogą rywalizować z mężczyznami jak równy z równym w większości sytuacji. W czasie swego życia na ziemi prawdopodobnie zareagowałabym nieprzychylnie na radę o takim składzie, ale w niebie nauczyłam się inaczej patrzeć na role mężczyzn i kobiet. Zmiana w moich poglądach zaczęła się, gdy oglądałam stworzenie ziemi. Dostrzegłam różnice pomiędzy Adamem i Ewą. Pokazano mi, że Adam był bardziej zadowolony z warunków, które miał w Edenie, a Ewa była bardziej niespokojna. Tak bardzo chciała zostać matką, że była gotowa zgodzić się na śmierć, by tylko ten cel osiągnąć. Ewa nie tyle „uległa” pokusie, ile podjęła świadomą decyzję, by spowodować warunki konieczne do swojego rozwoju, a jej inicjatywa została wykorzystana, by w końcu nakłonić Adama do zjedzenia owocu. A jedząc owoc, spowodowali śmiertelność ludzi, dzięki czemu możemy mieć dzieci – ale również musimy umrzeć.

Zobaczyłam nad Ewą Ducha Świętego i zrozumiałam, że rola kobiet na świecie zawsze będzie wyjątkowa. Uświadomiłam sobie, że ich emocjonalność umożliwia im większą wrażliwość na miłość, a Duchowi Świętemu pozwala lepiej nad nimi czuwać. Zrozumiałam, że jako matki, a więc stworzycielki, mają wyjątkową relację z Bogiem. Zdałam też sobie sprawę z niebezpieczeństwa, na jakie kobiety są narażone ze strony szatana. Zrozumiałam, że szatan będzie wykorzystywał na ziemi te same pokusy, których użył w Edenie. Będzie próbował rozbić rodziny, a tym samym ludzkość, kusząc kobiety. To mnie zaniepokoiło, ale wiedziałam, że to prawda. Plan szatana był oczywisty. Zaatakuje kobiety poprzez ich niepokój, wykorzystując siłę ich emocji – tych samych emocji, które dały Ewie siłę do działania, kiedy Adam był bardzo zadowolony ze swojej sytuacji. Zrozumiałam, że szatan zaatakuje więzi pomiędzy mężem a żoną, oddalając ich od siebie, wykorzystując siłę seksu i zachłanności, by zniszczyć ich rodzinę. Widziałam, że w wyniku rozbicia domów ucierpią dzieci i że kobiety będą potem przytłoczone strachem o przyszłość i prawdopodobnie poczuciem winy, ponieważ będą widzieć, jak rozpadają się ich rodziny. Wtedy szatan będzie mógł wykorzystać ich strach i poczucie winy, by je zniszczyć oraz zniweczyć powierzoną im przez Boga misję na ziemi. Dowiedziałam się, że kiedy szatan zawładnie kobietami,

z mężczyznami pójdzie mu łatwo. Zaczęłam więc dostrzegać różnicę pomiędzy rolami mężczyzn i kobiet, a także zrozumiałam sens i piękno tych ról. Mając nowy punkt widzenia, nie okazałam żadnej reakcji na radę złożoną wyłącznie z mężczyzn. Uznawałam, że oni mają swoją rolę, a ja swoją. Mężczyźni promieniowali miłością do mnie i natychmiast poczułam, że są moimi przyjaciółmi. Pochylili się ku sobie na naradę. Następnie jeden z nich przemówił do mnie. Powiedział, że umarłam przedwcześnie i muszę wrócić na ziemię, że mam misję do spełnienia, ale w swoim sercu się jej opieram. Pomyślałam, że jestem w swoim domu i że żadne słowa tych mężczyzn nie przekonają mnie, bym go opuściła. Mężczyźni znowu się naradzili i zapytali, czy chcę obejrzeć swoje życie. Ich prośbę odebrałam prawie jak rozkaz. Zawahałam się; nikt nie chce, żeby jego przeszłość śmiertelnika była oglądana w miejscu absolutnej czystości i miłości. Powiedzieli jednak, że to ważne, żebym zobaczyła swoje życie, więc się zgodziłam. Z boku pojawiła się światłość i poczułam przy sobie miłość Zbawiciela. Przesunęłam się w lewo, żeby obejrzeć swoje życie. Obraz pojawił się tam, gdzie stałam. Przede mną ukazało się moje życie w formie czegoś, co tutaj prawdopodobnie określilibyśmy jako niezwykle łatwe do zrozumienia hologramy, ale przesuwające się

z zawrotną prędkością. Byłam zdumiona, że jestem w stanie przyswoić tak dużo informacji podawanych z taką szybkością. Oglądając zdarzenia ze swojego życia, rozumiałam je znacznie lepiej niż wtedy, kiedy do nich dochodziło. Nie tylko ponownie przeżywałam swoje emocje z każdej chwili, ale czułam również to, co czuli ludzie wokół mnie. Poznawałam ich myśli na mój temat i uczucia, jakie wobec mnie żywili. Było kilka sytuacji, kiedy wszystko stawało się dla mnie jasne w nowy sposób. „Tak – mówiłam do siebie – o, tak. Teraz rozumiem. Kto by pomyślał? Ale to oczywiście ma sens”. Potem zobaczyłam, ile zawodu sprawiłam innym. Wzdrygnęłam się, kiedy wypełniło mnie ich rozczarowanie, do tego doszły jeszcze moje wyrzuty sumienia. Uświadomiłam sobie cierpienie, które sprawiłam innym, poczułam je. Zaczęłam się trząść. Widziałam, ile smutku spowodowały moje wybuchy złości, i wypełnił mnie ten smutek. Zobaczyłam swoje samolubstwo i moje serce zapłakało, prosząc o ukojenie. Jak mogłam być taka nieczuła? Kiedy byłam już bardzo udręczona, poczułam napływającą do mnie miłość członków rady. Oglądali moje życie ze zrozumieniem i współczuciem. Wszystko zostało wzięte pod uwagę: to, jak zostałam wychowana, czego mnie nauczono, ból, który sprawili mi inni, szanse, które dostałam lub których nie dostałam. I zdałam sobie sprawę, że rada mnie nie osądza. Sama się osądzałam. Członkowie rady okazywali mi absolutną

miłość i bezgraniczne miłosierdzie. Ich szacunek dla mnie nie mógłby być większy. Byłam im szczególnie wdzięczna za miłość, kiedy zobaczyłam przed sobą następną część pokazu. Był to „efekt kół na wodzie”, jak określili go członkowie rady. Zobaczyłam, że kiedy krzywdziłam innych, potem wiele skrzywdzonych przeze mnie osób krzywdziło w podobny sposób kolejnych ludzi. Fala złych uczynków biegła od ofiary do ofiary, przypominając przewracające się kostki domina, aż w końcu wróciła do początku – do mnie, do winowajcy. Fale rozchodziły się i wracały. Zraniłam znacznie więcej osób, niż przypuszczałam; mój ból się zwielokrotnił i stał się nieznośny. Zbawiciel podszedł do mnie pełen troski i miłości. Jego dusza dała mi siłę. Powiedział, że osądzam się zbyt krytycznie. „Jesteś dla siebie zbyt surowa”, stwierdził. Pokazał mi inną stronę efektu kół na wodzie: powodował go jeden z moich dobrych uczynków, bezinteresowny gest. Znowu zobaczyłam rozchodzące się fale. Przyjaciółka, której okazałam życzliwość, zachowała się życzliwie wobec jednej ze swoich znajomych i łańcuszek dobroci się wydłużył. Zobaczyłam, że dzięki jednemu mojemu uczynkowi przybyło miłości i szczęścia w życiu innych ludzi. Widziałam, jak ich szczęście wzrastało i wpływało na ich życie na wiele pozytywnych sposobów, czasami

znacząco. Ból w moim sercu ustąpił miejsca radości. Poczułam miłość, którą czuli tamci ludzie, poczułam też ich radość. A wszystko to zaczęło się od jednego dobrego uczynku. Do głowy przyszła mi ważna myśl i zaczęłam ją powtarzać: „Tak naprawdę liczy się tylko miłość. Tak naprawdę liczy się tylko miłość i miłość jest radością!”. Przypomniałam sobie cytat z Pisma: „Ja przyszedłem, aby miały życie i obfitowały”* i moją duszę wypełnia obfita radość. Wszystko wydało się takie proste. Jeśli będziemy dobrzy, poczujemy radość. I niespodziewanie wypłynęło ze mnie pytanie: „Dlaczego nie wiedziałam o tym wcześniej?”. Odpowiedział Jezus albo jeden z członków rady, a odpowiedź wryła się w moją pamięć. Zapadła w najgłębszą część mojej duszy, na zawsze zmieniając mój pogląd na życiowe próby i przeciwności: „Potrzebowałaś zarówno negatywnych, jak i pozytywnych przeżyć na ziemi. Zanim będziesz mogła poczuć radość, musisz poznać smutek”. Wszystkie moje przeżycia nabrały nowego znaczenia. Zdałam sobie sprawę, że w moim życiu nie było żadnych prawdziwych błędów. Każde przeżycie było narzędziem służącym mojemu rozwojowi. Każde złe doświadczenie pozwalało mi lepiej rozumieć samą siebie i w końcu uczyłam się unikać takich doświadczeń. Zobaczyłam również, jak rozwijała się moja umiejętność pomagania innym. Uświadomiłam sobie

nawet, że wiele z moich przeżyć było przygotowanych przez Aniołów Stróżów. Niektóre przeżycia były smutne, inne były radosne, ale celem wszystkich było przeniesienie mnie na wyższe poziomy wiedzy. Widziałam, że Aniołowie Stróżowie byli przy mnie w czasie życiowych prób, pomagając mi, jak tylko mogli. Czasami było ich wielu, czasami tylko kilku, zależnie od moich potrzeb. Oglądając swoje życie, zauważyłam, że często powtarzałam te same błędy, wielokrotnie popełniałam te same złe czyny, do czasu, aż w końcu wyciągałam właściwy wniosek. Ale zobaczyłam też, że im więcej wniosków wyciągałam, tym więcej możliwości się przede mną otwierało. I były one rzeczywiście otwarte. Pokazano mi, że wiele razy, kiedy myślałam, że osiągnęłam coś samodzielnie, byłam wspomagana bożą pomocą. Wymowa pokazu szybko zmieniła się więc z negatywnej na pozytywną. Zmieniło się moje widzenie samej siebie, ponieważ zobaczyłam swoje grzechy i wady w wielowymiarowym świetle. Tak, sprawiły przykrość mnie i innym, ale były narzędziami służącymi mojej nauce, pomagającymi mi poprawić swoje myślenie i zachowanie. Zrozumiałam, że odpuszczone grzechy są usuwane. Wygląda to tak, jakby były przesłaniane nowym rozumieniem, nowym celem w życiu. To nowe rozumienie prowadzi mnie następnie do zaniechania grzechu w sposób naturalny. Ale chociaż sam grzech jest usunięty, pozostaje po nim nauczka.

W ten sposób odpuszczony grzech pomaga mi się rozwijać i uczyć się lepiej pomagać innym. Poszerzona wiedza dała mi spojrzenie, którego potrzebowałam, żeby prawdziwie wybaczyć samej sobie. I zrozumiałam, że każdy rodzaj wybaczenia zaczyna się od wybaczenia samemu sobie. Jeśli nie będę zdolna do wybaczenia sobie, nie będę umiała szczerze wybaczyć innym ludziom. A muszę wybaczyć innym. To, co daję, jest tym, co dostaję. Jeśli chcę wybaczenia, sama muszę wybaczać. Zrozumiałam też, że wady innych ludzi, które najbardziej krytykowałam – i najrzadziej wybaczałam – prawie zawsze były wadami, które sama miałam albo bałam się, że mam. Przerażało mnie, kiedy widziałam u innych swoje rzeczywiste lub potencjalne słabości. Zobaczyłam, jak niszcząca potrafi być żądza spraw ziemskich. Wszelki rozwój jest duchowy, a rzeczy doczesne, takie jak dobra materialne i rozbuchane potrzeby cielesne, tłamszą duszę. Stają się naszymi bożkami, związują nas z naszym ciałem, zniewalają, przez co nie jesteśmy w stanie przeżywać wzrostu i radości, których pragnie dla nas Bóg. Ponownie mi przekazano, tym razem nie słowami, ale myślowo, że najważniejszą dla mnie rzeczą w życiu jest kochać innych jak siebie samą. Ale żeby innych kochać jak siebie samą, najpierw muszę siebie pokochać prawdziwie. Piękno i światłość Chrystusa są we mnie – On je widział! – a teraz również ja musiałam je w sobie

odnaleźć. Potraktowałam to jak przykazanie i tak zrobiłam. Stwierdziłam, że stłamsiłam prawdziwy urok swojej duszy. Musiałam pozwolić jej zalśnić tak pięknym blaskiem jak kiedyś. Skończył się przegląd mojego życia i mężczyźni siedzieli bez ruchu, promieniując bezgraniczną miłością do mnie. Był tam też Zbawiciel w aureoli swej światłości i uśmiechał się, zadowolony z moich postępów. Członkowie rady znowu się porozumieli, po czym zwrócili się do mnie. „Nie wypełniłaś swojej misji na ziemi”, powiedzieli. „Musisz wracać. Ale nie będziemy cię zmuszać; decyzja należy do ciebie”. Bez wahania odparłam: „Nie, nie. Nie mogę wracać. Moje miejsce jest tutaj. Tu jest mój dom”. Powiedziałam to stanowczo, wiedząc, że nic nie jest w stanie nakłonić mnie do opuszczenia tego miejsca. Przemówił jeden z mężczyzn, również stanowczo: „Twoja praca nie została ukończona. Będzie dla ciebie najlepiej, jeśli wrócisz”. Nie zamierzałam wracać. Jako dziecko nauczyłam się wygrywać kłótnie i teraz użyłam wszystkich swoich sposobów. Rzuciłam się na podłogę i zaczęłam płakać. „Nie chcę wracać – załkałam – i nikt mnie nie zmusi! Zostaję tu, gdzie moje miejsce. Skończyłam z ziemią!”. Jezus stał niedaleko mnie, po mojej prawej stronie, wciąż promieniujący swoją olśniewającą światłością. Zbliżył się i wyczułam Jego troskę. Ale towarzyszyło

jej pewne rozbawienie. Nadal mnie uwielbiał, rozumiejąc moje nastroje, i wyczułam Jego empatię dla mojego pragnienia, by zostać. Podniosłam się, a On powiedział do rady: „Pokażmy jej, na czym polega jej misja”. A odwracając się do mnie, rzekł: „Poznasz swoją misję, aby łatwiej ci było podjąć decyzję. Ale potem musisz zadecydować. Jeśli wrócisz na ziemię, wiedza o twojej misji oraz większość tego, co zostało ci tu pokazane, zostanie usunięta z twojej pamięci”. Zgodziłam się niechętnie i pokazano mi, na czym polega moje zadanie. Potem wiedziałam, że muszę wrócić. Chociaż bardzo nie chciałam opuścić cudownej krainy przepełnionej miłością i światłem dla ziemskiego świata pełnego trudów i niepewności, konieczność wypełnienia misji zmusiła mnie do powrotu. Najpierw jednak otrzymałam obietnicę od każdej z obecnych tam osób, łącznie z Jezusem. Wymogłam na wszystkich, że w chwili gdy moja misja zostanie ukończona, zabiorą mnie z powrotem do domu. Nie zamierzałam spędzić na ziemi ani minuty dłużej, niż to było konieczne. Mój dom był tam, gdzie oni. Zgodzili się na mój warunek i zapoczątkowali mój powrót. Podszedł do mnie Zbawiciel i powiedział, że jest zadowolony z mojej decyzji. Przypomniał mi, że po powrocie na ziemię nie będę pamiętała o swojej misji. „Będąc na ziemi, nie możesz ciągle o niej myśleć”,

powiedział. „Zostanie wypełniona we właściwym czasie”. „Och, jak On dobrze mnie zna”, pomyślałam. Gdybym pamiętała swoją misję na ziemi, wykonałabym ją tak szybko, i prawdopodobnie tak nieudolnie, jak to możliwe. Stało się zgodnie ze słowami Zbawiciela. Wiedza o misji została usunięta z mojej pamięci. Nie pozostał w niej nawet najdrobniejszy szczegół, ale, o dziwo, nie czuję chęci, by dociekać. Pan obiecał, że zabierze mnie, gdy tylko wypełnię swoje zadanie. Nadal dźwięczą mi w uszach Jego ostatnie skierowane do mnie słowa: „Pobyt na ziemi jest krótki. Nie będziesz tam długo, a potem wrócisz tutaj”.

* J 10, 10.

POŻEGNANIE

Nagle otoczyły mnie tysiące aniołów. Były radosne, zachwycone, że zdecydowałam się wrócić. Usłyszałam, jak wykrzykują entuzjastycznie, wspierając mnie miłością i otuchą. Kiedy się rozglądałam, a moje serce miękło od miłości, która płynęła od nich do mnie, aniołowie zaczęli śpiewać. W całym swoim życiu, nawet w niebiańskim ogrodzie, nie słyszałam równie wspaniałej muzyki. Była wzniosła, cudowna, nadzwyczajna i przeznaczona specjalnie dla mnie. To było niesamowite. Aniołowie śpiewali spontanicznie,

nie tyle z pamięci, ile pod wpływem natychmiastowej wiedzy, natychmiastowego uczucia. Ich głosy były czyste, a każdy dźwięk wyraźny i słodki. Nie pamiętam pieśni, którą śpiewali, ale powiedziano mi, że usłyszę ją jeszcze raz. Nie kryłam łez, chłonąc ich miłość i niebiańską muzykę – niedowierzałam, że tak mało znacząca dusza jak moja może być obiektem tak wielkiego uwielbienia. I uświadomiłam sobie, że w niebiosach nikt nie jest mało znaczący. Każda dusza ma bezgraniczną wartość. Kiedy moją duszę przepełniała pokora i wdzięczność, po raz ostatni zobaczyłam ziemię. Kiedy niebiosa się rozsunęły, ujrzałam ziemię, a na niej miliardy ludzi. Zobaczyłam, jak walczą o byt, popełniają błędy, doznają dobroci, znajdują miłość, rozpaczają z powodu śmierci. Zobaczyłam też unoszących się nad nimi aniołów. Aniołowie znali ludzi z imienia i pilnie ich strzegli. Cieszyli się z ich dobrych uczynków, a smucili błędami. Byli blisko, żeby pomagać, udzielać wskazówek i chronić. Przekonałam się, że możemy przywołać na pomoc dosłownie tysiące aniołów, jeśli poprosimy pełni wiary. Dowiedziałam się, że w ich oczach wszyscy jesteśmy równi, wielcy i mali, utalentowani i upośledzeni, przywódcy i uczniowie, święci i grzesznicy. Wszyscy jesteśmy cenni i pilnie strzeżeni. Zawsze możemy liczyć na ich miłość do nas. Widok został zasłonięty, a ja po raz ostatni

przyjrzałam się swoim wiekuistym przyjaciółkom, dwóm kobietom, które były moimi przewodniczkami, moim trzem wiernym aniołom służebnym i wielu innym, których znałam z życia przedziemskiego i których kochałam. Byli wspaniali, szlachetni i cudowni i wiedziałam, że oglądałam ich dusze tylko przez chwilę. Miałam zaszczyt poznać zaledwie maleńki przedsionek niebios, tylko część tego rajskiego domu. W tym domu oraz w sercach tych, którzy w nim mieszkali, była wiedza przekraczająca moje najśmielsze wyobrażenia. Czekają tam na nas plany, ścieżki i prawdy; niektóre są tam od początku, inne dopiero musimy stworzyć. Pokazano mi tylko skrawek niebios, ale zawsze będę cenić to wspomnienie. Wiedziałam, że ci aniołowie, śpiewający teraz, napełniający moje serce miłością, będą moim ostatnim cudownym przeżyciem po tamtej stronie. I gdy śpiewem wyrażali swoją miłość i wsparcie dla mnie, zaczęłam płakać. Wracałam do domu.

MÓJ POWRÓT

Nie padły żadne słowa pożegnania. Po prostu znowu znalazłam się w sali szpitalnej. Drzwi nadal były niedomknięte, nad umywalką paliła się lampka, a na łóżku, pod kocami, leżało moje ciało. Stałam w powietrzu, patrzyłam na nie i czułam odrazę. Wyglądało na zimne i ciężkie, przypominało stary kombinezon, który wytarzano w błocie. Ja natomiast czułam się, jakbym wzięła długi, kojący prysznic. A teraz miałam włożyć na siebie ten ciężki, zimny i brudny strój. Wiedziałam jednak, że muszę to zrobić – obiecałam to – ale musiałam się spieszyć. Gdybym

zastanawiała się o jedną sekundę dłużej, zabrakłoby mi odwagi i bym uciekła. Moja dusza szybko wsunęła się w ciało. Kiedy się zdecydowałam, reszta stała się naturalnym procesem, nad którym miałam niewielką kontrolę. Przytłaczający ciężar ciała i jego chłód były odrażające. Zaczęłam się w nim szarpać, jakby działało na mnie wysokie napięcie elektryczne. Znowu poczułam ból i niedomaganie i bardzo mnie to przygnębiło. Po radości, którą dała mi swoboda duchowa, znowu stałam się więźniem ciała. Kiedy leżałam zniewolona cielesną powłoką, przy moim łóżku ponownie pojawiło się trzech moich wiekuistych przyjaciół. Moi drodzy mnisi, moi aniołowie służebni przybyli, żeby mnie pocieszyć. Byłam tak strasznie słaba, że nie mogłam ich powitać tak, jak chciałam. Byli ostatnim ogniwem łączącym mnie z powabem i czystością miejsca, w którym byłam; z całej siły pragnęłam wyciągnąć do nich rękę i podziękować im za ich cudowną i wiekuistą przyjaźń. Chciałam jeszcze raz powiedzieć: „Kocham was”. Ale byłam w stanie tylko się w nich wpatrywać oczami pełnymi łez, w nadziei, że rozumieją. Nie trzeba było słów; zrozumieli wszystko. Milcząc, stali przy mnie i patrzyli mi w oczy, promieniując miłością i napełniając mnie duchem, który zwalczał wszelki ból. Przez kilka cennych sekund

patrzyliśmy sobie w oczy i porozumiewaliśmy się za pomocą naszych serc. Właśnie wtedy przekazali mi wiadomość, którą zawsze będę cenić jak święty symbol naszej wiecznej przyjaźni. Ich słowa i obecność były dla mnie wielką pociechą. Wiedziałam, że znali nie tylko moje uczucia, ale również nową ścieżkę mojego życia, wiedzieli o bólu, jaki będę czuła z powodu utraty ich miłości, o ponownym zmaganiu się z trudami życia ziemskiego, o uciążliwych podróżach, które mnie czekały. Byli zachwyceni moją decyzją o powrocie na ziemię. Dokonałam słusznego wyboru. „Ale teraz”, powiedzieli, „odpoczywaj”. I wytworzyli uczucie wielkiego spokoju i ukojenia. Poczułam, jak ono mnie opływa, i natychmiast zaczęłam zapadać w głęboki, leczniczy sen. Zasypiając, czułam, jak otaczają mnie piękno i miłość. Nie wiem, jak długo spałam. Kiedy otworzyłam oczy, była druga w nocy. Minęły ponad cztery godziny od mojej śmierci. Ile z tego czasu spędziłam w świecie duchowym, nie wiedziałam, ale cztery godziny nie wydawały się wystarczająco długim okresem na to, co się ze mną działo. Nie wiedziałam, czy zastosowano reanimację, żeby przywrócić mnie do życia, ani czy w ogóle ktoś do mnie zajrzał. Czułam się wypoczęta, ale byłam jeszcze bardzo przygnębiona. Zaczęłam wracać myślami do niedawnych przeżyć. Nie mogłam się nadziwić, że naprawdę rozmawiałam ze Zbawicielem świata i byłam w Jego ramionach. Poczułam się

silniejsza, kiedy rozmyślałam o wiedzy, którą otrzymałam w Jego obecności, i wiedziałam, że Jego światłość zawsze doda mi sił i otuchy, kiedy znajdę się w potrzebie. Już miałam zamknąć oczy i zasnąć, kiedy dostrzegłam jakiś ruch przy drzwiach. Podpierając się na łokciu, uniosłam się, żeby lepiej widzieć, i zobaczyłam, że do sali zagląda jakieś stworzenie. Wzdrygnęłam się ze strachu. Pojawiły się kolejne stwory. Miały najbardziej szkaradny i groteskowy wygląd, jaki tylko można sobie wyobrazić. Weszło ich pięć, a mnie sparaliżował strach. Miały w połowie ludzki i w połowie zwierzęcy wygląd – niskie, umięśnione stworzenia z długimi pazurami lub paznokciami, o dzikich, ale ludzkich twarzach. Podeszły do mnie, warcząc, pomrukując i sycząc. Ziały nienawiścią i wiedziałam, że zamierzają mnie zabić. Próbowałam krzyczeć, ale byłam albo zbyt słaba, albo zbyt sparaliżowana strachem, żeby się ruszyć. Leżałam bezradnie, a one były już mniej więcej półtora metra od mojego łóżka. Nagle z góry spłynął na mnie snop światła, zwartego niczym szkło, w kształcie kopuły, i stwory rzuciły się do przodu, najwyraźniej rozpoznając zagrożenie. Zaczęły szaleńczo walić w kopułę i próbowały się na nią wspiąć, żeby mieć lepszą pozycję do ataku, ale kopuła chroniła mnie skutecznie. Była zbyt

wysoka, żeby mogły się na nią wdrapać, i to jeszcze bardziej je złościło. Wrzeszczały, przeklinały, syczały i zaczęły pluć. Byłam przerażona, bo czułam się uwięziona w swoim łóżku. Stwory nie dawały za wygraną, a ja nie wiedziałam, czy kopuła wytrzyma ich atak. Nie wiedziałam nawet, czym one są. Kiedy pomyślałam, że już dłużej nie dam rady, i ledwo żyłam ze strachu, w sali ponownie zjawili się trzej moi mnisi, moi adorujący aniołowie, i stwory natychmiast uciekły. Aniołowie powiedzieli, żebym się nie bała, że jestem chroniona. Wyjaśnili mi, że diabeł jest wściekły z powodu mojego powrotu na ziemię i dlatego przysłał te potężne demony, żeby mnie zniszczyły. Mnisi dodali, że kopuła pozostanie wokół mnie do końca mojego życia. Demony mogą próbować znowu mnie zaatakować i możliwe, że zobaczę je lub usłyszę w przyszłości, ale kopuła będzie mnie chronić. „Musisz też wiedzieć – powiedzieli – że zawsze jesteśmy przy tobie, żeby ci pomagać i dodawać ci otuchy”. Chwilę później mnisi zniknęli, co mnie zasmuciło. To była ostatnia rozmowa z moimi aniołami służebnymi. Z miłością nazywam ich swoimi mnichami, ale wiem, że są trzema z moich najbliższych przyjaciół w całej wieczności. Z radością i niecierpliwością czekam na dzień, w którym znowu padniemy sobie w ramiona i odnowimy swoją wiekuistą przyjaźń. Demony pojawiły się po odejściu aniołów, ale

kopuła mnie przed nimi uchroniła. Sięgnęłam po telefon, zadzwoniłam do męża i powiedziałam, że w mojej sali są demony. Mąż pomyślał, że mam halucynacje, i poprosił jedną z naszych córek, żeby ze mną rozmawiała, a on natychmiast wyruszył samochodem do szpitala. Dziesięć minut później Joe wszedł do sali. Nikogo poza mną nie zobaczył, ale podszedł do mojego łóżka i wziął mnie za rękę, a ja próbowałam mu opisać, co się dzieje. Wkrótce demony się zezłościły i odeszły, i tej nocy już się nie pojawiły. Poczułam wielką ulgę, a kiedy trochę się uspokoiłam, zaczęłam opowiadać mężowi o swoich przeżyciach pośmiertnych. Nie wdawałam się w szczegóły, ale i tak Joe zorientował się, że zdarzyło się coś ważnego, i okazał mi dużo miłości i troski. Aniołowie zniknęli, ale teraz był przy mnie mąż, pocieszał mnie i chronił. Miłość, jaką mi okazywał, może nie była tak potężna jak ta, którą obdarzali mnie aniołowie czy Chrystus, mimo to była wspaniała i bardzo krzepiąca. Chociaż miłość, jaką czujemy my, śmiertelnicy, jest niedoskonała, ma jednak wielką moc uzdrawiania i podtrzymywania na duchu. Kiedy Joe siedział przy mnie, moja dusza kilka razy przemieszczała się pomiędzy jednym a drugim światem, jakby mój powrót nie był jeszcze trwały. Pamiętam, że zajmowali się mną lekarze i pielęgniarki; nie wiedziałam, co robili, ani nawet jak długo tam byli, ale wyczuwałam napięcie i nerwowość ich wysiłków.

W tym czasie oglądałam świat duchowy i widziałam wiele wspaniałości – zarówno z tego, jak i tamtego świata. Potem miałam kolejne poruszające przeżycie, nie w formie wizji, ale odwiedzin. Do sali weszła śliczna dziewczynka. Miała dwa albo trzy lata i była jedynym dzieckiem, które widziałam w świecie duchowym. Opromieniała ją aureola złotego światła, rozświetlającego pokój przy każdym jej kroku. Najwyraźniej zainteresował ją Joe i kiedy lekarze i pielęgniarki wyszli na chwilę, zapytałam go, czy ją widzi. Nie widział. Dziewczynka miała wdzięk baleriny, chodziła na paluszkach i wykonywała drobne ruchy, jakby tańczyła. Natychmiast zafascynowała mnie jej spontaniczność i radość. Podeszła do Joego i stanęła na czubku jego buta. Jedną nóżkę wyciągnęła do tyłu i zrobiła wagę jak balerina, a pochylając się do przodu, sięgnęła do kieszeni jego spodni. Patrzyłam na ten gest jak zauroczona. Zapytałam ją, co robi. Obróciła się i roześmiała, posyłając mi łobuzerski uśmiech, więc wiedziałam, że mnie usłyszała. Nie odpowiedziała mi jednak. Wyczuwałam jej wewnętrzną radość, czyste, kipiące w niej szczęście. Potem zniknęła mi z oczu i więcej już się nie pojawiła, ale byłam pewna, że nigdy jej nie zapomnę. Przez następnych kilka godzin lekarze i pielęgniarki wielokrotnie przychodzili sprawdzić mój stan. Chociaż interesowali się mną o wiele bardziej niż

poprzedniej nocy, Joe ani ja nie wspomnieliśmy im o moich przeżyciach. Rano jeden z lekarzy powiedział: „Miała pani bardzo ciężką noc. Pamięta pani, co się z panią działo?”. Stwierdziłam, że nie mogę wyjawić mu prawdy, więc odrzekłam, że miałam koszmary. Uświadomiłam sobie, że jest mi trudno mówić o swojej podróży w zaświaty i wkrótce doszło do tego, że nie chciałam o niej opowiedzieć nawet swojemu mężowi. Uważałam, że mówienie o niej ją dewaluuje. Moje przeżycia były święte. Dopiero po kilku tygodniach opowiedziałam o niej Joemu i starszym dzieciom. Natychmiast okazali mi wsparcie, rozwiewając wszelkie moje obawy przed reakcją rodziny. W nadchodzących latach czekało mnie wiele nauki i pracy nad rozwojem. Następnych kilka lat okazało się najtrudniejszych w moim życiu.

POWRÓT DO ZDROWIA

Zaczęło mnie ogarniać coraz większe przygnębienie. Nie potrafiłam zapomnieć piękna i spokoju panujących w świecie duchowym i strasznie chciałam tam wrócić. Wokół mnie wiele się działo, a ja bałam się życia, czasami go nawet nienawidziłam i modliłam się o śmierć. Prosiłam Boga, żeby zabrał mnie z powrotem do domu, błagałam, żeby uwolnił mnie od tego życia i nieznanej misji. Bałam się wyjść z domu, bo rozwinęła się u mnie agorafobia. Pamiętam, jak patrzyłam przez okno na skrzynkę pocztową i marzyłam, by mieć dość odwagi, by do niej dojść. Zapadałam się w sobie,

umierając powolną śmiercią, i chociaż Joe i dzieci byli dla mnie cudownie wyrozumiali, wiedziałam, że się od nich oddalam. Ostatecznie uratowała mnie miłość do najbliższych. Uświadomiłam sobie, że moje użalanie się nad sobą nie jest wobec nich w porządku. Musiałam znowu włączyć się do życia, zapomnieć o świecie duchowym i wziąć się w garść. Zmusiłam się do wyjścia z domu i stopniowo zaczęłam się angażować w zajęcia swoich dzieci – naukę szkolną, działalność charytatywną, grupy kościelne, wyjazdy pod namiot, rodzinne wakacje i tak dalej. To nie stało się nagle, ale życie znowu zaczęło mi się podobać. Choć w głębi serca nadal tęskniłam do świata duchowego, moja miłość do życia ziemskiego rozkwitła i stała się silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Pięć lat po swojej śmierci klinicznej poczułam potrzebę, by dowiedzieć się w szpitalu, co mi się stało tamtej nocy. Lekarze nic mi nie powiedzieli, a ja nigdy nie zapytałam. W ciągu tych pięciu lat o swoich przeżyciach opowiedziałam kilku przyjaciołom i wszyscy zadali to samo pytanie: „Ale czy lekarze wiedzieli, że nie żyjesz?”. Nie potrzebowałam potwierdzenia lekarzy, że umarłam – powiedział mi to sam Jezus – ale moi przyjaciele chcieli więcej informacji. Umówiłam się na wizytę u chirurga, który mnie operował. Kiedy przyszłam, przed jego gabinetem czekały tłumy kobiet; pielęgniarka powiedziała, że pan

doktor ma opóźnienie. Zrobiło mi się wstyd, że zajmuję jego cenny czas – inne pacjentki potrzebowały go bardziej niż ja. Mimo to czekałam i w końcu zostałam wprowadzona do jego gabinetu. Kiedy wszedł, poznał mnie i zapytał, w czym może mi pomóc. Przypomniałam mu swoją operację, a on zapewnił, że ją pamięta. Powiedziałam, że muszę poznać prawdę o komplikacjach, które prawdopodobnie nastąpiły wieczorem. Chirurg zapytał, dlaczego mnie to interesuje, i wtedy opowiedziałam mu część swoich przeżyć. Minęło czterdzieści pięć minut. W korytarzu kłębiły się tłumy pacjentek, ale lekarz słuchał mnie, siedząc nieruchomo. Kończąc, powiedziałam, że nie zamierzam wnieść sprawy do sądu; po prostu chciałam wiedzieć, co się wtedy stało – bardzo mi na tym zależało. Nic nie mówiąc, lekarz wstał i poszedł do archiwum. Kiedy wrócił, miał w oczach łzy. Tak, powiedział, wieczorem wystąpiły komplikacje; stracili mnie na jakiś czas, ale uznali, że lepiej będzie mi o tym nie mówić. Wyjaśnił, co się stało. W czasie operacji miałam krwotok i najwyraźniej wieczorem się powtórzył. W chwili śmierci nikt się mną nie zajmował, bo akurat była pora zmiany pielęgniarek, a ponieważ nikogo przy mnie nie było, nikt nie wiedział, od jak dawna nie żyję. Lekarz i pielęgniarki reanimowali mnie do rana, podając zastrzyki, większe dawki leków i kroplówki. Po wysłuchaniu lekarza ucieszyłam się, że on i personel zrobili dla mnie wszystko, co było w ich

mocy. Zapytałam go, dlaczego płacze, a on odpowiedział, że to łzy szczęścia. Niedawno stracił ukochaną osobę i słuchając mnie, poczuł nadzieję. Moja opowieść o drugim świecie dała mu pociechę. Powiedział też, że przypomina sobie podobne przeżycie innego pacjenta kilka lat wcześniej i wiele szczegółów było takich samych. Wiedza, że nasze życie nie kończy się wraz ze śmiercią i że znowu spotkamy się z członkami swojej rodziny, podniosła go na duchu. Zapewniłam go, że mamy podstawy, by liczyć na wspaniałe życie po śmierci – życie o wiele wspanialsze, niż jesteśmy sobie w stanie wyobrazić. Kiedy wyszłam z jego gabinetu, poczułam się wolna. Mogłam raz na zawsze zapomnieć o szczegółach swojej śmierci. A innym ludziom mogłam uczciwie powiedzieć to, czego zawsze byłam pewna. Rzeczywiście umarłam i wróciłam do życia.

MÓJ SPECJALNY ANIOŁ

Rok po rozmowie z chirurgiem, sześć lat po opisanym przeze mnie przeżyciu, zadzwoniła do mnie moja siostra Dorothy w niezwykłej sprawie. Opowiedziała mi o kobiecie spodziewającej się dziecka, które zostanie oddane do adopcji. Jego rodzice byli alkoholikami i jedno dziecko zostało im już odebrane. Niestety, rodzina, która je adoptowała, miała za dużo dzieci i nie mogła przyjąć kolejnego. Rodzice dziecka byli Indianami i chcieli, aby trafiło do rodziców o takim samym pochodzeniu, najlepiej do małżeństwa z ich rodziny.

Dorothy wiedziała, że od pewnego czasu jestem przygnębiona, i pomyślała, że zajmowanie się kolejnym dzieckiem – byłoby to moje ósme – pomoże mi wrócić do normalności. Powiedziała, że potrzebny jest ktoś, kto wziąłby maleństwo na kilka miesięcy. Przedyskutowałam sprawę z Joem i rodziną i chociaż właśnie zapisałam się do dwuletniego college’u, zaczęłam się zastanawiać nad przyjęciem tego dziecka. Moja córka Cheryl była w ciąży i obiecała, że będzie przychodzić i mi pomagać, żeby się przyzwyczaić do opieki nad niemowlakiem. Joe stwierdził, że nie ma nic przeciwko temu, żeby znowu trzymać w ramionach maleństwo – nasze najmłodsze dziecko miało dwanaście lat. Zgodziłam się więc i zanim kuratorka sądowa przywiozła nam naszą kochaną dziewczynkę, miałam już wszystko przygotowane, między innymi starą kołyskę, którą trzymaliśmy dla wnuków, oraz inne drobiazgi po naszych dzieciach. Pokochałam tę dziewczynkę natychmiast, stwarzając trudną do zerwania więź, z czego zdawałam sobie sprawę. Powtarzałam sobie, że ona wkrótce nas opuści, ale serce nie chciało słuchać tego, co mówił rozum. Sąd miał problemy ze znalezieniem rodziny adopcyjnej w najbliższej rodzinie dziewczynki. Minęły dwa miesiące. Moja córka urodziła chłopczyka i odwiedzałam ją tak często, jak to tylko było możliwe, zabierając z sobą swoją przybraną córeczkę.

Była pogodna, bystra i zawsze chciała się przytulać. Kiedy była chora albo potrzebowała ukojenia, przyciskała nosek do mojej szyi, tak aby czuć mój oddech na swojej buzi. Ta pozycja często ją uspokajała, kiedy wszystko inne zawodziło. Oczywiście kochała ją cała rodzina. Rano nasi synowie, dwunastoi czternastolatek, wyjmowali ją ukradkiem z łóżeczka i zanosili do pokoju dziennego, żeby się z nią bawić. Zaczęła chodzić, kiedy miała dziesięć miesięcy, a jej oliwkowa cera była zdrowa i błyszcząca jak u każdego prawidłowo rozwijającego się dziecka. Co rano nacierałam ją mleczkiem, aż jej skóra stawała się miękka jak jedwab, i przez resztę dnia z przyjemnością wdychałam jej zapach. Moja miłość do tej dziewczynki pogłębiała się z miesiąca na miesiąc i wkrótce zapomniałam, że nie jest moją córką. Mała miała dziesięć i pół miesiąca, kiedy zadzwoniła kuratorka i powiedziała, że znaleźli dla niej rodzinę w innym stanie. Rodzice adopcyjni mieli przyjechać po nią za kilka dni. To był dla mnie szok. Na początku oboje z Joem podpisaliśmy dokument, że nie wystąpimy o adopcję, i teraz byłam zrozpaczona. Przez cały czas wiedzieliśmy, że mała nie może z nami zostać, ale teraz przeżywałam najgorszą udrękę, jaką tylko może czuć matka. Miałam stracić swoje dziecko. Spakowałam jej ubranka jak ogłuszona i odrętwiała. Ludzie do mnie mówili, ale nikogo nie

słyszałam. W mojej głowie kłębiły się pytania, na które nie było odpowiedzi. Nigdy bym nie przypuszczała, że tak się przywiążę uczuciowo – że tak mocno pokocham. Jak do tego dopuściłam? Gdzie moja siła pozwalająca znieść rozstanie? Kiedy przyjechali nowi rodzice, zaniosłam małą do samochodu. Początkowo myślała, że wyjeżdżamy obie, i radośnie się do mnie przytuliła, mówiąc „pa, pa!” reszcie naszej rodziny. Oni byli tak samo odrętwiali jak ja. Rodzice adopcyjni czekali w aucie i nic nie mówili. Byłam im za to wdzięczna. W tamtej chwili nikt nie był w stanie mnie pocieszyć. Kiedy nowa matka wyciągnęła ręce po małą, serce stanęło mi w gardle. Chciałam biec za tym dzieckiem, biec i nigdy się nie zatrzymać, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Były słabe i dygotały. Mała zdała sobie sprawę, że została ode mnie zabrana, i zaczęła przeraźliwie płakać. Serce mi pękło. Kiedy samochód odjeżdżał, stałam bez ruchu. Widok mojej kochanej dziewczynki płaczącej z wyciągniętymi do mnie rączkami wrył się w moją pamięć. Rozpłakałam się i pobiegłam do domu prześladowana tym obrazem. Dręczył mnie przez wiele miesięcy. W domu wszystko mi ją przypominało – pianino, przy którym uwielbiała siedzieć i udawać, że jest mamą, kojec pełen zabawek, łóżeczko z jej pustą butelką. I przede wszystkim cisza. Po trzech miesiącach nie mogłam tego już dłużej

znieść i zaczęłam się modlić do Pana, by mi ją zwrócił. Wspomnienia były zbyt żywe, zbyt świeże, pamięć nieukojona. Nikt o niej nie mówił, ale wiedziałam, że cała rodzina cierpi; wszyscy jej potrzebowaliśmy. Pewnej nocy, kiedy podupadłam na duchu, bo zdałam sobie sprawę, że mała nie wróci, pomodliłam się za rodzinę, u której była. Poprosiłam naszego Ojca Niebieskiego o błogosławieństwo dla nich, by dali jej szczęście. Poprosiłam o łaskę dla małej, żeby zaakceptowała nowe środowisko, uspokoiła się i znowu była radosna. Modliłam się całym sercem za tamtych ludzi i ich słodką córeczkę. Kiedy poczułam, że teraz wszystko jest w rękach Boga, nareszcie zasnęłam. W nocy obudził mnie posłaniec, który stał przy moim łóżku. Zrozumiałam, że przybył ze świata duchowego. Powiedział, że sytuacja mojej córeczki nie jest dobra, że mała zostanie mi oddana. Dodał, że otrzymam telefon i osoba dzwoniąca powie: „Mam dwie wiadomości, dobrą i złą”. Do rana nie zmrużyłam oka. Przez następne dwa tygodnie nie wychodziłam z domu, czekając na tę zapowiedzianą wiadomość. Za każdym razem, gdy dzwonił telefon, rzucałam się, żeby go odebrać. Powiedziałam Dorothy o posłańcu, nie zdobyłam się jednak na to, żeby powiadomić resztę rodziny. Czułam, że i tak już nadużyłam ich cierpliwości. Telefon zadzwonił wczesnym rankiem. Usłyszałam

wyraźny głos kuratorki sądowej: „Betty, tu Ellen. Mam dwie wiadomości, dobrą i złą”. Usiadłam w łóżku i krzyknęłam: „Zaczekaj! Jedną chwilę!”. Byłam zaspana i myślałam, że to mi się śni. Wygrzebałam się z łóżka i spojrzałam w lustro, żeby się upewnić, że nie śpię, potem chwyciłam słuchawkę i powiedziałam: „Okej, słucham”. Serce waliło mi tak mocno, że czułam jego uderzenia w bębenkach uszu. Ellen powiedziała, że moja córeczka jest w szpitalu. „Nie przyzwyczaiła się do nowej rodziny i cały czas płakała. Przez dziesięć miesięcy byłaś jej mamą i chce być z tobą”. Ellen wyjaśniła, że kiedy mała płakała, nowi rodzice coraz bardziej się denerwowali i pewnego wieczoru w pijackiej wściekłości pobili ją i zrzucili ze schodów. Dziecko zostało zawiezione do szpitala i tam porzucone. Przez dwa tygodnie mała była w ciężkim stanie. Nie reagowała na leczenie, a lekarze wyrazili obawę, że w jej stanie emocjonalnym może nigdy nie wrócić do zdrowia. Na końcu Ellen powiedziała: „Betty, jesteś naszą ostatnią nadzieją. Wiemy, że prosimy o wiele, ale czy mogłabyś ją wziąć do siebie na jakiś czas, przynajmniej do chwili, aż jej stan się poprawi?”. Zrobiło mi się słabo i tylko zapytałam zduszonym głosem: „Mogę do ciebie oddzwonić?”. Odłożyłam słuchawkę. Było wpół do ósmej i Joe już wyszedł do pracy. Pobiegłam do schodów i zawołałam dzieci. Powiedziałam im, że mam cudowną wiadomość, ale nie

byłam w stanie jej z siebie wydusić. Miałam ściśnięte gardło, słowa nie mogły przejść mi przez usta. Dzieci poszły za mną do telefonu i słuchały, jak dzwonię do Joego i próbuję mu wyjaśnić, co się stało. Powiedział, że zaraz będzie w domu. Jego głos był spokojniejszy od mojego i to mnie podniosło na duchu. Poczułam się trochę pobudowana i wtedy zdałam sobie sprawę, że nie dałam Ellen odpowiedzi – byłam tak podekscytowana, że po prostu przerwałam rozmowę. Wybrałam jej numer i nagle spanikowałam, że może źle ją zrozumiałam. A jeśli to było jedno wielkie nieporozumienie? Kiedy Ellen odebrała, poprosiłam, by mi wszystko powtórzyła. Kiedy skończyła, dodała, że leci do miasta, w którym małą porzucono. Powiedziałam, że lecę z nią, a ona stwierdziła, że to nie byłoby właściwe – chciała, żebym zaczekała u siebie. Powiedziała mi jednak, gdzie mała jest, i gdy tylko skończyłyśmy rozmowę, wybrałam numer biura podróży i zarezerwowałam bilet na ten sam samolot, którym leciała Ellen. Zadzwoniłam do niej jeszcze raz i powiedziałam, że lecę z nią. Chcąc nie chcąc, umówiła się ze mną na lotnisku. Tam, dokąd się wybierałyśmy, miał czekać na nas kurator z moją córeczką. Lot był bardzo długi i kiedy nareszcie opuściłyśmy samolot, pobiegłam do terminalu i zaczęłam szukać swojej małej w tłumie. Wiedziałam, że muszę szukać mężczyzny z dzieckiem. Nie znalazłam ich i zaczęłam szaleć

z niepokoju. Bardzo dobrze wiedziałam, jak wygląda moja córeczka, więc dlaczego nie mogę jej znaleźć? I wtedy dostrzegłam ich z boku, ale dziecko w ramionach mężczyzny w ogóle nie przypominało dziewczynki, której obraz miałam w pamięci. Wiedziałam jednak, że to ona. Słyszałam, jak biegnąc, krzyczę: „Moje dziecko!”. Wyrwałam córeczkę z rąk kuratora. Mała była łysa, nie licząc kilku kępek włosków tu i tam. Miała zapuchnięte oczka, jedna brew była skaleczona i posiniaczona. Natychmiast mnie rozpoznała i z całych sił objęła mnie obiema rączkami i nóżkami. „Co oni jej zrobili? Co oni jej zrobili?”, krzyczałam. Kurator był zaskoczony, kiedy obca, zapłakana kobieta wyrwała mu dziecko z rąk. Ellen, która przybiegła za mną, wyjaśniła, że wszystko jest w porządku, że jestem matką dziewczynki. Na nasz powrót na lotnisku czekali Joe i sześcioro naszych dzieci. Bardzo się ucieszyli, a w ich oczach pojawiły się łzy, kiedy zobaczyli małe zawiniątko w moich ramionach. Mała chętnie poszła do każdego nich, kiedy wyciągnęli ręce, żeby ją uściskać. Ale z każdym była krótko, bo natychmiast chciała wrócić w moje objęcia. Przywarła do mnie tak mocno, jakby jej życie zależało od mojego istnienia. Przez następnych kilka tygodni była spokojna tylko wtedy, kiedy byłam w zasięgu jej wzroku. Zdaliśmy

sobie sprawę z rozmiaru krzywd, jakie wyrządzono jej delikatnym uczuciom. Nie chciała z nikim rozmawiać, nie chciała chodzić, a jej buzia była pozbawiona wyrazu. Wydawała z siebie dźwięk, tylko kiedy ją opuszczałam. I płakała aż do mojego powrotu. W końcu owinęłam ją ściereczką do naczyń i przywiązałam do siebie, żeby móc coś robić w domu. Tak połączone spędziłyśmy kilka miesięcy. Ustawiłam jej łóżeczko obok swojego łóżka i wcześnie kładłam się spać, ponieważ mała nie chciała zasnąć beze mnie. Początkowo jej łóżeczko stało tuż przy moim łóżku. Wsuwałam rękę pomiędzy szczebelki i trzymałam ją za rączkę, póki nie zasnęła. Co wieczór odsuwałam łóżeczko trochę dalej, aż po kilku miesiącach mogła już spać po drugiej stronie pokoju. Wynajęliśmy z Joem prawnika, by rozpocząć starania o adopcję. Zaraz po naszym powrocie zawieźliśmy małą do szpitala na badania, żeby udokumentować obrażenia, których doznała. Dowiedzieliśmy się, że oprócz widocznych skaleczeń i siniaków miała pękniętą kość ręki, była odwodniona, niedożywiona i na główce miała rany w miejscach, z których wyrwano jej włosy. Jej stanu psychicznego można się było tylko domyślać, ale jej kurczowe trzymanie się mnie i odmowa, by iść do innych osób, świadczyły o głębokiej nieufności. Lekarz stwierdził, że jej zdrowie zależy od nieustannego i stałego poczucia bezpieczeństwa, które zapewnia jej nasza rodzina.

Sąd zapoznał się ze sprawą i przejrzał wszystkie dowody. Na decyzję nie trzeba było długo czekać: mała była nasza. Joe zaproponował zmianę imienia naszej córeczki; chciał jej dać najpiękniejsze imię, jakie znał, i choć się sprzeciwiłam, rodzina mnie nie posłuchała. Nie uszły jej uwadze podobieństwa między naszymi osobowościami ani głęboka więź, jaka się między nami wytworzyła; moja córeczka prawnie dostała imię Betty Jean, po mnie, swojej nowej matce. Mała Betty wróciła do pełni zdrowia fizycznego i emocjonalnego, kiedy miała dwa i pół roku. Znowu stała się najukochańszym i najweselszym dzieckiem w naszym domu, zaskakując nas nieustannie swoim poczuciem humoru. Pewnego popołudnia podbiegła do Joego. Na jej buzi pojawił się łobuzerski uśmiech, jedną nóżką stanęła na czubku jego buta, drugą wyciągnęła do tyłu, zrobiła wagę jak balerina i sięgnęła do kieszeni jego spodni. Natychmiast odżyły wspomnienia i dreszcz przebiegł mi po plecach. Mała Betty roześmiała się i usłyszałam głos dziewczynki sprzed lat, dziewczynki, która dotrzymywała nam towarzystwa w sali szpitalnej, kiedy zacierała mi się granica pomiędzy niebiosami a ziemią. Wtedy zrozumiałam. Przypomniałam sobie postać młodej kobiety, wróciło wspomnienie pięknej i energicznej duszy, którą kiedyś widziałam, jak czeka, by zjawić się na ziemi. Zapamiętałam ją jako młodą duszę połączoną ze mną więzią w świecie duchowym, którego powab i energia mnie zauroczyły. Miałam

ochotę płakać, bo wszystko, co dotyczyło tego słodkiego aniołka, ułożyło się w całość. Pozwolono mi zobaczyć ją jako dziecko w postaci duchowej. Teraz zrozumiałam, dlaczego pokazano mi ją jako dorosłą duszę gotową do przyjścia na ziemię. Pojęłam też, że kiedy nie mogła się tu zjawić jako moje dziecko z powodu mojej histerektomii, znalazła inną drogę do mojego życia. I teraz już wiedziałam, dlaczego czułam przymus, by wziąć ją jako niemowlę. Byłyśmy bliskimi przyjaciółkami na zawsze, na wieczność za nami i wieczność przed nami. * * * Od tamtych zdarzeń minęło sporo czasu; nasze dzieci dorosły i większość z nich opuściła już dom. Założyły swoje rodziny i wkroczyły na własne ścieżki rozwoju. Wraz z Joem nadal staramy się im pomagać w ciężkich chwilach, ale wiemy, że nigdy nie będziemy mogli przeżyć za nie życia, i tego nie chcemy. Rozumiemy, że są istotami niebiańskimi tak jak my, zdobywającymi tutaj ziemskie doświadczenie. Nie możemy wziąć na siebie ich smutku ani nie możemy zaplanować ich radości. Jedyne, co możemy zrobić, to być rodziną. Jedyne, co możemy zrobić, to kochać. Od 18 listopada 1973 roku miałam więcej przeżyć

duchowych, ale nie czuję chęci, by o nich tutaj opowiadać; trzeba było dziewiętnastu lat i ciągłego namawiania, bym podzieliła się swoimi przeżyciami w tej książce. Na wszystko przychodzi pora; na tę książkę pora przyszła teraz. Od czasu do czasu zastanawiałam się, na czym polega moja misja, ale oczywiście nie spłynęło na mnie olśnienie, nie pojawiła się odpowiedź. Po prostu żyję w światłości Jezusa Chrystusa i nieustannie przyjmuję Jego miłość w swoim życiu. Myślę, że postępując w ten sposób, będę w stanie zrobić wszystko, czego ode mnie oczekuje. Mamy się kochać nawzajem. Wiem to. Mamy być życzliwi, tolerancyjni i chętnie służyć innym. Wiem, że miłość da nam więcej radości niż cokolwiek innego. Widziałam jej cudowne, wspaniałe skutki. Szczegóły moich przeżyć są ważne tylko dlatego, że pomagają nam kochać. Wszystko inne jest dodatkiem. Po prostu mamy wypełniać przesłanie Zbawiciela, który w rozmowie ze mną wyraził je bardzo jasno: „Nade wszystko kochajcie się nawzajem”. Nigdy nie przestanę się starać.

Tytuł oryginału Embraced by the Light Projekt okładki Magda Kuc Fotografia na okładce Copyright © mexrix/shutterstock Opieka redakcyjna Ewa Polańska Bogna Rosińska Artur Wiśniewski

Copyright © by Betty J. Eadiet 1992 Copyright © for the translation by Hanna de Broekere ISBN 978-83-240-3514-4

Książki z dobrej strony: www.znak.com.pl Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37 Dział sprzedaży: tel. 12 61 99 569, e-mail:

[email protected] Plik opracował i przygotował Woblink

woblink.com

Table of Contents KARTA TYTUŁOWA PODZIĘKOWANIA PRZEDMOWA PIERWSZA NOC CIEMNOŚĆ NOCY DRUGI DZIEŃ MOJA ŚMIERĆ TUNEL ŚWIATŁOŚĆ PRAWA UZDROWIENIE I ŚMIERĆ KROSNA I BIBLIOTEKA OGRÓD POWITANIE WIELE ŚWIATÓW WYBÓR CIAŁA PIJAK MODLITWA RADA MĘŻCZYZN POŻEGNANIE MÓJ POWRÓT POWRÓT DO ZDROWIA MÓJ SPECJALNY ANIOŁ KARTA REDAKCYJNA