ELSWORD Time Trouble - NZ

Time Trouble Proroctwo Rozpaczy

Tytuł oryginału:

时间崩坏 Tytuł polski: Time Trouble 'Proroctwo Rozpaczy' Autor: NZ Ilustracje: Takoman Copyright © 2015 by KOG Tłumaczenie: ArualKneza, Kathe Korekta: Cini Opracowanie: Kathe

Podziękowania dla Hyoni, Liivi i Meowseph za przedpremierowy wgląd w tekst i wyłapanie błędów ♥

Polish unofficial translation

Spis treści Rozdział 0/Kod błędu 121...........................................................................................5 Rozdział 1/Kulminacyjny początek............................................................................6 Rozdział 2/....................................................................................................................x Rozdział 3/....................................................................................................................x Rozdział 4/....................................................................................................................x Rozdział 5/....................................................................................................................x

Rozdział 0/Kod błędu 121 Boli. Klęczę, z obiema rękoma wspartymi na ziemi. Ledwie oddycham. Ostry ból przeszywa całe moje ciało. Krew nadal wypływa z rany na przebitej piersi. Obliczenia tutaj nie mają najmniejszego sensu, na pewno umrę na skutek takiego upływu krwi. Dynama nie chcą się już poruszyć. Cholera. – Kugh… Poniosłem całkowitą klęskę. Doskonała porażka, błąd w obliczeniach. Znów. Zostałem pokonany. – Nie żartuj sobie ze mnie… Krew wypływała z moich ust za każdym wypowiedzianym słowem, jednak nie mogłem tego znieść. Nie mogłem zaakceptować takiego zakończenia. Muszę więc wszystko odwrócić. Nie ma znaczenia to, ile razy mi się nie powiodło. Podniosłem głowę po podjęciu decyzji. W oddali widać było tron. Pomimo burzy piaskowej, nie było na nim nawet drobinki kurzu. Na tym tronie siedziała piękna królowa. Mechaniczna lalka, tak bardzo zbliżona ludzkiemu istnieniu. – Zaczekaj… ! Wstałem, choć moje ciało drżało. Mogę nie przeżyć kolejnego skoku w czasoprzestrzeni, jednak nie ma to teraz znaczenia. Jeśli teraz przegrałem, muszę wygrać następnym razem. – Wrócę po ciebie, Eve! Na pewno! Znowu i znowu, niepoliczalną ilość razy. Do momentu, w którym obliczenia nie będą miały więcej sensu. Walczę ponownie. I ponownie zostaję pokonany, nie mogąc jej nawet dosięgnąć. Mimo to, zaczynam znowu. Walkę, w której jestem pewien porażki. 5

Rozdział 1/Kulminacyjny początek Musiał zasnąć, nie wiedząc kiedy. Add otworzył oczy i odruchowo poskrobał opaskę na oku. Przez kaptur, który zakrywał większość jego głowy, czuł ciepło promieni popołudniowego słońca. – Ile czasu minęło? – zastanowił się – Przespałeś porę obiadu. Add zdjął kaptur, poszukując źródła odpowiedzi. Intensywność światła słonecznego prawie go oślepiła. Zobaczył sylwetkę stojącą wysoko nad nim. Był nieco zaskoczony, ale nie dał tego po sobie poznać. – Czemu stoisz tak wysoko? – zapytał. Dziewczyna, stojąc delikatnie na czubku włóczni, uśmiechnęła się przyjaźnie. – Nigdy nie wiadomo, kiedy wrogowie pojawią się w pobliżu, prawda? Będę w stanie dostrzec ich z daleka, stojąc tak wysoko. Na imię miała… Ara? Dziewczyna, choć znała go zaledwie od wczoraj, posłała w kierunku Adda bardzo niewinny uśmiech. Już na pierwszy rzut oka można było powiedzieć, że była przyjazną i niewinną dziewczyną. Cechy te prawdopodobnie sprawiały, że była lubiana przez większość ludzi. Jednak Add nie był jednym z nich. – Kiedy stoisz tak wysoko, mógłbym zobaczyć, co masz pod spódniczką. – Huh…?! Twarz Ary poczerwieniała po tej uwadze. Szybko złapała skraje swojego stroju, starając się pośpiesznie ściągnąć go w dół. Oczywiście straciła równowagę – próbowała to zrobić stojąc na końcu swojej włóczni. – Uaaaah! – krzyknęła speszona Ara, spadając w kierunku ziemi. Jednak na przekór swojemu krzykowi, dziewczyna zgrabnie wykonała salto w powietrzu i wylądowała bezpiecznie na ziemi. Wciąż wyglądała na zaskoczoną, rumieniąc się i oddychając szybciej. Policzki Ary stały się jeszcze bardziej czerwone, gdy Add wstał jakby nigdy nic i zaczął strzepywać kurz ze swoich ubrań. – T-To było podłe, panie Addzie! Czuwałam, kiedy pan Add spał! 6

7

– Dlaczego robisz takie zamieszanie, skoro masz na sobie szorty? Po tej tępej uwadze Adda, Ara potwierdziła obecność szortów w swoim ubiorze i odetchnęła z ulgą. Jej chwila spokoju nie trwała jednak długo. – Drwisz sobie ze mnie? – zapytała, nadymając policzki. – Powiedziałem, że mógłbym zobaczyć, co masz pod spódniczką – odpowiedział zirytowany Add, ruszając przed siebie – Nie mówiłem, że widziałem. Ara podniosła broń i podążyła za Addem, jednocześnie uważnie obserwując okolicę. Nie było potrzeby bycia tak ostrożnym, ponieważ znajdowali się na otwartym terenie. – Cóż, jednak nigdy nic nie wiadomo… Add wysłał do przodu jedno ze swych dynam. Miało za zadanie skanować okolicę. Zdumienie Ary, na widok latającego wokół dynama, sprawiło, że poczuł się troszkę lepiej. Nie był w zbyt dobrym nastroju po przebudzeniu z przyjemnej drzemki, jednak jak każdy naukowiec czuł dumę, widząc zachwyt swoim wynalazkiem. – Kuku, żadnych bandytów wokół. Możemy przejść nieco dalej. – Więc musieli się przemieścić i walczą teraz z resztą naszej drużyny. Pośpieszmy się, by nie pozostać w tyle i im pomóc! Ara próbowała przyśpieszyć tempo, jednak Add zatrzymał ją gestem dłoni. – To tylko zwykli bandyci. Reszta poradzi sobie z nimi bez naszej pomocy. – Hmm? Ale… Ara wyglądała na zdziwioną, jednak Add był poważny. Tutejsi rozbójnicy byli zwykłymi słabeuszami i naprawdę nie było potrzeby łączenia sił, by się z nimi uporać. Nawet sam Add dałby im radę. Nie, nawet ta niezdarna dziewczyna mogłaby w pojedynkę zająć się wszystkimi miejscowymi bandytami i zakończyć ich misję. – Jedyne, co musimy zrobić, to zwrócić uwagę, czy żaden z nich nie próbuje uciec. Ara naiwnie uwierzyła w to, co powiedział Add i skinęła głową. Wróciła do pilnego przeczesywania wzrokiem otoczenia. Chłopak zakładał, że wszyscy bandyci zostali już pokonani i cała ich misja jest zakończona. Nie kwapił się jednak, by powiedzieć o tym dziewczynie. Dzięki temu, Addowi zostało obijanie się, a nawet znalezienie wolnego czasu na drzemkę. – Hm? Dlaczego uznałem, że nie napotkamy kolejnych problematycznych bandytów w okolicy? Add rozejrzał się, sprawdzając, czy czegoś nie przeoczył, ale to tylko upewniło go w 8

przekonaniu, że się nie pomylił. – No cóż… wszyscy są silni. – Przepraszam? – Mówiłem do siebie – odpowiedział dosadnie chłopak, ruszając naprzód i odpychając znajdujące się na drodze gałęzie. Nawet ta pustogłowa dziewczyna była wyjątkowa i posiadała nadzwyczajne zdolności. Dało się to ocenić nawet bez konieczności walki. Jej aura, wyprostowana postawa… była osobą, której nie można lekceważyć. Bam! – Ałałała… – rozległ się krzyk Ary, kiedy została uderzona jedną z gałązek odepchniętych przez Adda. Musiała tak bardzo skupić się na obserwacji terenu, że przestała zwracać uwagę na rzeczy znajdujące się tuż przed nią. – W-wszystko jest dobrze! Nic mi nie jest! –… Jest... silną osobą, której nie można lekceważyć… prawda? Add przez moment bezwiednie wpatrywał się w Arę, po czym odwrócił się i kontynuował marsz. Nie minął nawet dzień, od kiedy stali się grupą. Tego typu misje były dla niego niczym, jednak Add miał dobry powód, żeby dołączyć do ich drużyny. Zwali się Poszukiwaczami Eldrytu. Aktualnie byli w środku ich pierwszej misji, mającej na celu pokonanie bandytów w Ruben. ~₪~ Tak jak przewidział Add, bandyci okazali się być łatwym celem. – Haa! Hiya! Ara wysunęła się naprzód. Z każdym szybkim zamachem włóczni, wysyłała w powietrze trzech lub czterech bandytów. Pomimo że walczyła sama przeciwko piętnastce rozbójników i była otoczona od lewej do prawej, dziewczyna płynnie unikała wszystkich ataków przeciwników, jednocześnie efektywnie kontratakując. Dzięki elegancji jej ruchów zdawało się, że dziewczyna tańczy. Większość ludzi nie potrafiłaby oderwać wzroku od takiego spektaklu. Add obserwował jej walkę, ziewając. Było piętnastu na jedną, gdyż chłopakowi nie chciało się dołączyć do walki. 9

– Pokonałam wszystkich! Koniec końców przewaga liczebna wroga nie miała żadnego znaczenia. Zostali pokonani, nim zdołali choćby drasnąć strój Ary. Dziewczyna opuściła włócznię i rozejrzała się wokół lekko zakłopotana. Wszystkie ataki Ary były nieletalane (nie mogły doprowadzić do śmierci przeciwnika – przyp. tłum.). Dziewczyna podczas walki używała zaledwie trzonka włóczni, dlatego bandyci byli jedynie nieprzytomni. – Co powinniśmy z nimi zrobić? – Nie moglibyśmy się poruszać z nimi wszystkimi, więc po prostu ich tutaj zostawmy. – Ale naszym zadaniem było pokonanie bandytów… czy to w porządku zostawić ich tutaj tak: o? – Szkodniki mają w zwyczaju rozchodzić się po upadku lidera. Kukuku. Ara skinęła głową, nadal niepewna co miał na myśli Add. Wydawała się nie zdawać sobie sprawy z tego, że chłopak zostawił ją samą podczas walki. – … hę? Co to za znudzona reakcja? Jej umiejętności walki włócznią były zdumiewające, ale za to ona – zbyt naiwna. W takim wypadku Add zdecydował się nieco naświetlić dziewczynie problem. – Więc jak się czułaś, walcząc sama? Kukuku. – Och, dawno już nie musiałam tak dużo się ruszać, więc było to bardzo odświeżające! Takie emocjonujące i zabawne! –… Nie załapała. Add specjalnie próbował rozzłościć Arę, ale skończyło się to jedynie absurdalną odpowiedzią. Nie zapowiadało się to zbyt dobrze, ale spróbował sprowokować ją wprost. – Prawie zasnąłem z nudów, kiedy ty walczyłaś z bandytami. Kukuku. – Udało ci się dobrze wypocząć, panie Addzie? –… Kiedy Add usłyszał niewinną odpowiedź Ary, rozbolała go głowa. Czy to jest normalne, żeby nie wściec się po tym, jak jeden z członków twojego zespołu nic nie robi, kiedy ty odwalasz całą robotę? Ale Ara nadal zachowywała pokojowe nastawienie. – Czy ona jest głupia? A może po prostu bardzo dziwna…? 10

– Przepraszam? Mówiłeś coś? – Nic. Ruszajmy. Ich przywódca powinien być w głębi lasu. Dynamo, które wcześniej wysłał, informowało go o otaczających ich terenach. Add rzucił przelotne spojrzenie na Arę. Poruszali się po ścieżce najwidoczniej wykorzystywanej przez bandytów. Dziewczyna wciąż rozglądała się nerwowo. Najwyraźniej zajście sprzed chwili, podczas którego Add zostawił ją samą na polu walki, kompletnie wyleciało jej z głowy. –… Czy ona jest idiotką? Jej umiejętności walki włócznią były niewiarygodne, ale była nieprawdopodobnie naiwna. Add usiłował zbadać jej umysł, na wypadek, gdyby miała stać się przeszkodą w przyszłości… jednak było to daremne. – Wciąż coś mnie dręczy… – Co masz na myśli? Pojawiło się więcej bandytów? Add zignorował Arę, która pośpiesznie zacisnęła dłoń na włóczni. Gdy tylko się jej przyglądał, miał dziwne przeczucie, że coś było nie tak. Sam kontakt z Arą sprawiał, że czuł się niekomfortowo… ale nie mógł zrozumieć powodu tego stanu. Póki co wystarczy pamiętać, że jest idiotką, która nawet nie wie jak się zezłościć. – Znalazłem ich. Walczą. – Gdzie? Musimy się pośpieszyć i im pomóc! – Nie musimy się śpieszyć do tak słabych przeciwników. Ara spróbowała przyśpieszyć, ale kroki Adda nie stały się nawet o odrobinę szybsze. Dziewczyna wbiła spojrzenie w chłopaka i po chwili uzyskała odpowiedź, będącą uzasadnieniem jego zachowania: – Mogą być tu gdzieś zastawione pułapki, więc musimy być ostrożni. – Och. Rozumiem! Też będę ostrożna! Widok Ary, skanującej wzrokiem otaczające ich drzewa z taką poważną miną, był dość śmieszny, ale Add nie zwracał na nią uwagi. Jego cel był tuż przed nim. Kiedy Add i Ara leniwie pokonali jakieś pięćdziesiąt metrów, dotarli na otwarte pole. Znajdowały się tam dziesiątki bandytów zwijających się na ziemi z bólu. Pośród nich stała dziewczyna o imponująco srebrnych włosach. 11

Stała bez wyrazu pośród poległych bandytów. Niemal można było wyczuć, że jest całkowicie pozbawiona emocji. Nawet Ara, która chciała podbiec bliżej, zatrzymała się przez moment, zaskoczona. Dla Adda ta dziewczyna była istnieniem piękniejszym, niż cokolwiek innego na świecie. Podszedłszy do niej na tyle blisko, by móc odczytać emocje z jej oczu, Add zatrzymał się. Mimo świadomości, że chłopak się zbliżał, ona tylko wpatrywała się w przestrzeń pustym wzrokiem. – Kukuk. –… Nieprzyjemny wyraz przemknął przez twarz dziewczyny, w natychmiastowej reakcji na śmiech Adda. Ale to jedynie zwiększyło zachwyt chłopaka. Możliwość odczytywania emocji lub intencji innych osób jedynie z ich śmiechu i odpowiednia kontrakcja w natychmiastowym tempie… u maszyny! Ta maszyna była tworem nieskończenie bliskim człowiekowi. Doskonały Nazoid! – Panno Eve! Jest panna ranna? – zapytała dziewczynę Ara. –… Podczas gdy szczęście przepełniało Adda, wcześniej zbyt zaskoczona, podbiegła do nich. Na pierwszy rzut oka dało się zauważyć, że bandyci nawet nie byliby w stanie choćby tknąć Eve. Ale najwidoczniej Ara działa szybciej niż jej zdolność oceny sytuacji. – Nie wykryto problemów – odpowiedziała swym robotycznym głosem Eve. To właśnie Eve była celem Adda. Uważał ją za doskonałego Nazoida. Kiedy Ara westchnęła z ulgą, Eve nagle odwróciła głowę i spojrzała na drugą stronę pola. – Wygląda jednak na to, że tam jest niewielki problem. – Hę? Po spojrzeniu we wskazanym przez Nazoida kierunku można było dostrzec... dwoje ludzi. Stali naprzeciw siebie na środku placu. Jednym z nich był czerwonowłosy chłopak; drugim natomiast jednooki, postawny mężczyzna. Oboje wyglądali na wykończonych. Obaj dyszeli ciężko, nie wykonując żadnych ruchów. – N… nie jesteś taki słaby, staruszku! – T… ty też, smarkaczu! Zrobili krótką przerwę na regeneracje sił po walce. Ramiona chłopaka krwawiły, w przeciwieństwie do wielkiego mężczyzny, który nie odniósł żadnych widocznych obrażeń. 12

Wyglądało na to, że czerwonowłosy był w gorszej sytuacji. Ara szybko zorientowała się w niekorzystnej sytuacji chłopaka i, chwytając mocno włócznię, przyjęła pozycję do walki. Ale nim zdążyła ruszyć się o choćby krok, grawitony unoszące się wokół Eve stanęły jej na drodze. Zszokowana Ara odwróciła się do Nazoidki. – Panno Eve?! – zaprotestowała – Nasz towarzysz jest w niebezpieczeństwie! Musimy mu szybko pomóc! – Powiedział, że chce walczyć sam. – Ale wygląda na wykończonego. Eve zamilkła, kontynuując oglądanie pojedynku. Widząc Arę podskakującą z niepokoju, Add postanowił się wtrącić. – Zostaw go. Powiedział, że chce walczyć sam. Ten smarkacz sam się podda, jeśli przegra. – Ale…! – Jakie ale? Kukuk. Ten dzieciak jest słaby. Wśród członków Poszukiwaczy Eldrytu ten chłopak był najmłodszy i, adekwatnie do tego, najsłabszy. Każdy o tym wiedział, mimo tego, że ich drużyna istniała zaledwie od wczoraj. – A może próbujesz mi wmówić, że ten smarkacz jest silny? – T-to znaczy... Ara zaczęła niepewnie. Najwyraźniej ona też zauważyła, że umiejętności chłopaka nie są niczym specjalnym. Ktoś specjalizujący się w sztukach walki mógł łatwo ocenić szanse na wygraną innej osoby. Mimo iż Arę wyróżniał naiwny charakter, była ona wyszkolona w wojennym rzemiośle i potrafiła odróżnić silnych od słabeuszy. – Ale co się stanie, jeśli zostanie poważnie ranny… – Nie ma potrzeby interweniować. Nawet Eve zgadzała się z jakiegoś powodu z Addem. Och, raczej łatwo będzie się z nią porozumieć? Chłopak poczuł się podniesiony na duchu tym, że Eve się z nim zgodziła. – Bo nie sądzę, by przegrał – osądziła Eve. – HĘ?! – szczere zaskoczenie pojawiło się na twarzy Ary. – Ten chłopak wygra – Eve wpatrywała się niewzruszenie w młodzieńca. – Kukuk, naprawdę tak uważasz? Ja widzę to zupełnie inaczej. Żeby ona mogła popełnić taki błąd w osądzie… Add z niezadowoleniem myślał o tym, że 13

Eve wydała wadliwy wyrok i wysunął kontrargument: – On jest przecież na skraju wytrzymałości. Przyjrzyj się tylko, ledwie może utrzymać miecz w dłoni. Eve wciąż chłodno obserwowała przebieg walki, nie zwracając uwagi na cyniczne uwagi Adda. Chłopak lekko zdenerwował się brakiem reakcji Nazoidki, więc potajemnie wysłał dynamo naprzód. Grawitony Eve natychmiast je przechwyciły. – Mówiłam ci, żebyś obserwował. – Ja tylko próbowałem pomóc, bo zaraz przegra. Prowokacja, która nie zadziałała na Arze, zadziałała na Eve. Nazoidka odwróciła głowę i spojrzała chłodno na chłopaka. – Nie sądzę, żeby przegrał. – Jeśli naprawdę tak myślisz, może zrobimy mały zakład? – Jakiego rodzaju? – Jeśli ten dzieciak przegra… Kiedy Add miał już wyjaśnić warunki zakładu, Elsword wziął głęboki wdech i wyprostował się, unosząc pewnie swój wielki miecz. – Dobra! Wystarczy tej przerwy! Chodź do mnie, Benders! – Nie rozśmieszaj mnie, bachorze! Szef bandytów, mężczyzna nazywany Bendersem, także chwycił za broń i ustawił się w bojowej pozycji. Przerwa dobiegła końca; obaj zbierali całą pozostałą im siłę, chcąc zakończyć walkę. – To nie ja pokonałam tych bandytów. Eve odwróciła spojrzenie od Adda i skierowała je na czerwonowłosego chłopca. Chłopak nie zwrócił uwagi na to, że Eve, Ara i Add bacznie mu się przyglądali. Jego wzrok był skupiony wyłącznie na przeciwniku przed nim. Chłopak wyglądał na zmęczonego, jednak na jego twarzy błąkał się uśmiech. – Powiedział, że pokona ich wszystkich sam, a następnie pokona również ich przywódcę. Ara, a nawet Add, byli lekko zaskoczeni. Ten młody chłopak pokonał dziesiątki leżących tu bandytów? Ale wyraźnie widać było, że brak mu takich umiejętności… Jak on to zrobił? – Wygra – odezwała się Eve, wciąż wpatrując się w chłopca – Obiecał, że pokona ich 14

wszystkich. Add spojrzał na Nazoidkę. – Nadchodzę! – krzyknął czerwonowłosy chłopak, szarżując na Bendersa – Żryj to! W odpowiedzi na natarcie Elsworda, Benders również krzyknął i machnął z potężną siłą mieczem. Z różnicą w ich rozmiarach, nawet zadraśnięcie przez atak bandyty mogłoby okazać się śmiertelnym dla chłopaka. – Ha! Elsword kontynuował szarżę, nie okazując choćby cienia lęku przed spadającym wprost na niego ostrzem. W momencie, kiedy Benders uśmiechnął się zwycięsko… chłopiec zmienił tempo kroków i rzucił się gwałtownie w przód. Rozległ się głuchy odgłos. Dzięki wykonaniu przez chłopca przewrotu w przód, miecz Bendersa uderzył jedynie w ziemię. Twarz bandyty przepełnił lęk, kiedy starał się on pośpiesznie wyciągnąć miecz i zawrócić. Jednak Elsword był szybszy. – Płomienny Gejzer! Elsword z krzykiem uderzył mieczem o podłoże; teren wokół popękał i wytrysnęły z niego karmazynowe płomienie. – Uooh! C-czy to magia?! Benders spodziewał się, że uda mi się obronić przed atakiem miecza. Otworzył szeroko oczy i starał się wycofać. Zareagował jednak zbyt późno, by być w stanie całkowicie uniknąć ataku. – Kuah! – wrzasnął z bólu Benders, kiedy jego ciało poparzyły płomienie. Sapiąc, upadł na kolana. Elsword również wyglądał na bardzo zmęczonego, po wykonaniu tak wymagającej przewrotki w przód z krwawiącą raną na ramieniu. Ciągle jednak był w stanie ustać na nogach. Oczywistym było, kto wygrał. – Zobacz, wygrałem! – Nie rozśmieszaj mnie. Jedynie się z tobą bawiłem i zostałem zaskoczony z opuszczoną gardą. Zaciskając zęby, Benders spróbował się podnieść. Jednak pomimo tego, że dawał z siebie wszystko, nie miał już więcej sił do walki. Elsword potrząsł głową, z irytacją opierając swój miecz na ramieniu.

15

– Oddaj Odłamek Eldrytu, który ukradłeś i odpowiedz za swoje czyny. – Naprawdę myślisz, że oddam wam Eldryt po tym wszystkim, co musiałem przejść, żeby go zdobyć? – zapytał bandyta – Ha ha ha, skończyło się to tak tylko przez to, że byłem nieostrożny. Ale poczekaj do następnego razu… oczywiście, jeśli ten następny kiedyś nastąpi. – Dokąd chcesz uciec? Pojedynek już się… – Ruszaj!!! Na krzyk Bendersa, coś wyskoczyło z lasu i zaszarżowało w kierunku Elsworda. Zaskoczony chłopak instynktownie zamachnął się mieczem, mierząc w cel. – C-co? Elsword był pewien, że pokonał wszystkich bandytów! Ale… jego cel okazał się nie być człowiekiem. W pierwszej chwili pomyślał, że to buras… jednak nie miał racji. Był to Nazoid. – Co? Dlaczego Nazoid… Nie było czasu na myślenie. Musiał uniknąć ataku nowego przeciwnika. Elsword szybko zszedł z jego drogi, lecz Nazoid ponownie go namierzył i ruszył brawurowo w stronę chłopaka. Jego główną metodą ataku było ściganie. Elsword wykonywał uniki w prawo i w lewo, machając przy tym mieczem. Był jednak zbyt wyczerpany, by poradzić sobie z maszyną, a co więcej - wyrządzić jej jakieś większe szkody. – Hahahahaha! Benders wykorzystał tą szansę do ucieczki. To tchórz! Przecież go pokonałem! – Zatrzymaj się! Cała uwaga Elsworda skierowała się ku Bendersowi i Nazoid nie przepuścił takiej okazji. Maszyna znalazła się tuż przed chłopakiem, nim ten zorientował się, że ta zmierza z pełną szybkością wprost na niego. Oberwę! – To było żałosne. Kiedy Elsword zamknął oczy, oczekując nadchodzącego uderzenia, nagle nadleciały przed niego grawitony. Wielokrotnie uderzyły w wrogiego Nazoida, odrzucając go od Elsworda. Maszyna uderzyła w ziemię, po czym zatrzęsła się i eksplodowała. – Mogłem sam go pokonać – mruknął niechętnie chłopak, zaraz po tym, jak ledwo uniknął 16

niebezpieczeństwa. – W takim stanie to ty zostałbyś pokonany – zimno oceniła Eve, która właśnie go ocaliła. Elsword już zamierzał zaprotestować, że mógł sam wygrać, ale zamknął usta, widząc zbliżających się do nich Arę i Adda. Inni też widzieli, jak dziewczyna pomogła mu w niebezpieczeństwie. Żenujące. – Panie Elsword, to było imponujące! Przewidzieć ruch przeciwnika i uniknąć go w taki sposób! – To nic takiego – odpowiedział chłopiec na szczery komplement Ary. Pokonał Bendersa, ale nie mógł wygrać z Nazoidem, który pojawił się później. Radość ze zwycięstwa zdążyła już opuścić serce chłopaka. – Nie, to było naprawdę imponujące! Walcząc w taki sposób, błyskawicznie staniesz się silniejszy! – Przede mną jeszcze dużo pracy… Ara i Elsword dalej rozmawiali, ale Add już ich nie słuchał. Jego uwaga skupiła się wyłącznie na Nazoidzie, który zaatakował chłopca. Ściągnął brwi, podnosząc fragment pozostały z maszyny. – … co tu robił Nazoid? – To Nazo-górnik, ale nie jestem pewna, czemu tu był. – Dziwne. Zwykły bandyta sterujący Nazoidem? To nie powinno mieć… Add zamierzał jeszcze coś dodać, ale zatrzymał się. Miał wszystkie dynama przy sobie. To był oczywisty błąd. Standardową procedurą po walce było przeprowadzanie zwiadu terenu, w celu wykrycia pojawienia się potencjalnych przeciwników. Teraz mógł jednak sam wyczuć czyjąś obecność. Za krzakami ukrywały się dziesiątki przeciwników. Byli otoczeni. – Kukukuk, to i tak nie ma znaczenia. Dowiem się wszystkiego, niszcząc ich co do nogi. Eve już mobilizowała swoje grawitony. Ara także zauważyła zaistniałą sytuację i chwyciła mocniej za włócznię. Nie mogli niczego więcej spodziewać się po wyczerpanym do granic Elswordzie. – Ara, ochraniaj smarkacza. – Kogo nazywasz smarkaczem?! Nie patrz na mnie z góry!

17

– Ciebie. Próbując się wtrącić, będziesz tylko nam zawadzał. Znaj swoje miejsce. Rozwścieczony Elsword spróbował wstać, ale nie miał na tyle sił, by to uczynić. Add nawet nie spojrzał na sapiącego ze złości chłopca i odezwał się do Eve: – Co zrobisz? Możesz zostać z tym smarkaczem, jeśli chcesz. – Nie do ciebie należy tutaj decyzja. Sądząc po jej zimnej odpowiedzi, Eve musiała zorientować się, że Add sobie z niej kpi. Taka reakcja Nazoidki wywołała w chłopaku jeszcze większy zachwyt. Zwyczajna maszyna, zwykły Nazoid mógł jedynie podejmować proste, pojedyncze decyzje. Jednak Eve najwidoczniej posiadała swoją własną wolę. – Ruszajmy więc. Bawmy się dobrze, obracając w proch ich wszystkich. Kukuk. Nazoidka rozpoczęła szarżę na grupę natychmiast po tym, jak Add zadeklarował rozpoczęcie walki. ~₪~ Add nie był nawet zaskoczony, widząc wyłaniających się zza krzaków wrogów. Zwiększył jedynie wydajność swoich dynam. Powstała w ten sposób fala uderzeniowa, wytworzona zagięciem i pęknięciem przestrzeni, po czym przetoczyła się po przeciwnikach. Podążając za gestami i instrukcjami Adda, dynama wystrzeliły falą energii, która zniszczyła maszyny. Po szybkim pokonaniu dziesięciu Nazoidów, chłopak spojrzał za siebie. – Eksplodujący Cios! – wykrzyknęła Eve, biorąc zamach biczem. Eksplozja pochłonęła i zniszczyła wszystkie Nazoidy znajdujące się przed nią. Ara, która pozostała przy Elswordzie, także z łatwością odparła atak nadchodzących Nazoidów kilkoma machnięciami swej włóczni. – Jakie to nudne… Wszyscy Nazo-górnicy, którzy dopiero co ich zaatakowali, zostali zniszczeni, nim choćby zdołali kogokolwiek tknąć. Add westchnął i zaczął analizować szczątki pozostałe po Nazoidach. – Co robisz? – Badam, kukuk. Czy nie powinniśmy poznać powodu współpracy tych maszyn z bandytami? Eve wpatrywała się w niego z niesmakiem, ale Add nie przerwał zbierania pozostałości Nazoidów. Nie spotkał się nigdy wcześniej z Nazoidami „tej epoki”. Struktura maszyn wyglądała na 18

funkcjonalną. – Te nie mają żadnych wartych uwagi funkcji. Mogą jedynie wykonać proste zadania. Ryć w ziemi, jeśli mam być precyzyjny. Zatem nie mogłyby nas zaatakować, jeśli ktoś ich nie poinstruował… ich brak umiejętności podejmowania decyzji znaczy także, że nie byłyby w stanie wykonać skomplikowanych rozkazów… Add rozważał kilka możliwości, kiedy nagle… chłopak wyszczerzył zęby w uśmiechu. Ziemia się trzęsła. – Kukuk. Jest więcej takich jak one. – To gigantyczny przeciwnik. Eve musiała także to zauważyć, skoro przeniosła się w pobliże Adda. Patrząc na Nazoidkę, chłopak nagle zapytał: – Czy niszczenie przez Nazoida innych Nazoidów nie jest bratobójstwem? – Aktualnie wykonują niewłaściwe rozkazy. Add lekko przesunął się do przodu, chcąc zobaczyć czy jego pytanie wywołało jakiś niepokój u Eve, jednak nie widać było po niej jakiejś szczególnej reakcji. Jakby o tym pomyśleć, ta maszyna… mimo, że wykazywała wysoki poziom umiejętności podejmowania decyzji, nigdy nie widział, by wyrażała jakiekolwiek emocje. – Czy ty masz jakiekolwiek emocje? – Nie potrzebuję czegoś tak zbędnego – ostro zakończyła dyskusję Eve. Tym razem Add był szczerze zaskoczony. Bez jaj. Ona potrafi nawet kłamać? Chłopak nie potrafił nawet pojąć, jak bardzo ta maszyna była podobna do człowieka. – Zakończmy tutaj tą małą pogawędkę. Wygląda na to, że pojawił się dość irytujący przeciwnik. WRRRRR!! Dało się słyszeć dźwięk ścierającego się z podłożem, przy gwałtownym starcie, bieżnika, zmieszanego z odgłosem obracającego się wiertła. Przebijając się przez las, niszczył drzewa stojące mu na drodze. Zbliżał się do nich osobnik odpowiedzialny za wcześniejszą zasadzkę. Nazoświder C4. Add lekko się zaśmiał, widząc ogromne, kręcące się wiertło. Nie było powodu do obaw przed tak prymitywną bronią. Jedynym problemem było to, że dowodził gromadzie Nazogórników… – Zajmę się wiertłem, ty zadbaj o resztę. 19

– To niebezpieczne, zalecam odwrót taktyczny. – Zrzędzisz – oświadczył arogancko Add, przenosząc dynama w przód, w odpowiedzi na co wiertło Nazoida zaczęło kręcić się szybciej. – Kuku, nie ma mowy, żeby coś takiego mogło mnie pokonać. Naprzód! Na komendę chłopaka, dynama wystrzeliły energią rozbijającą przestrzeń i zniszczyły część ciała Nazoświdra C4. Pozostałe Nazoidy, widząc, że ich przywódca doznał obrażeń, rozpoczęły szarżę na Adda. – Cios Iluzji! Eve stworzyła kopie grawitonów i wystrzeliła nimi w górników. Było jednak zbyt wielu wrogów, by udało jej się odciągnąć wszystkich od chłopaka. Add był lekko zaskoczony, kiedy wszystkie Nazoidy zignorowały Eve i skupiły się jedynie na nim. Mimo to był w stanie wykonać odpowiedni manewr dynamami. – Pole Próżni! Wokół Adda utworzyło się załamanie przestrzenne i wszystkie zmierzające na niego Nazoidy jednocześnie się zatrzymały. Umiejętność roztaczania alternatywnej czasoprzestrzeni pozwoliła mu chwilowo powstrzymać przeciwników i w tym samym czasie ich zaatakować. – Hmpf… bułka z masłem. Add spodziewał się, że Nazoidy się rozdzielą, skoro Eve także tu stała. Nie przypuszczał, że wszystkie skupią się wyłącznie na nim. Kiedy tylko chłopak zamierzał zamknąć alternatywną przestrzeń, by móc wykonać kolejny ruch, usłyszał dziwny hałas. Biip. Biip. Biip. Dźwięk dochodził ze znajdujących się w jego pobliżu Nazo-górników, którzy wcześniej zostali zatrzymani przez Pole Próżni. Mrożące krew w żyłach poczucie niebezpieczeństwa przebiegło po plecach Adda, kiedy usiłował odskoczyć. Jednak było już za późno. Buuum! Nazo-górnicy ulegli autodestrukcji, wywołując tym ogromną eksplozję. Nie jedną, a pięć eksplozji naraz, w środku których znajdował się Add. – Panie Addzie!

Chłopak mógł usłyszeć podniesiony głos Ary, ale nie odwrócił się, by spojrzeć. Udało mu się cofnąć i zminimalizować obrażenia dzięki awaryjnemu mechanizmowi obronnemu 20

dynam. Jednak ręce, których do użył zakrycia twarzy, nadal bolały. – Kukuk. Nie sądziłem, że mogą ulec autodestrukcji… To był błąd spowodowany brakiem informacji. Czyżby wcześniej nie korzystali z autodestrukcji, ponieważ… chcieli wykorzystać ją jako kartę atutową? Tylko kto mógł na to wpaść? WRRRRR! Ta kupa śmieci, kręcąca głośno wiertłem, mogła zadecydować o tym by wykonać taki psychologiczny plan? Add nie mógł uwierzyć we własne wnioski, ale to nie był czas na niezdecydowanie. Nazo-górnicy znów atakowali. Nazoświder także nie stał bezczynnie. Co określony czas wystrzeliwał w kierunku Adda wybuchowymi bombami. Było zbyt wiele rzeczy, na które chłopak musiał uważać. – Tch! Zostanie złapany przez autodestrukcję, jeśli będzie beztrosko niszczyć górników! Add skupiał się więc na zwiększaniu dystansu od przeciwników. Na ten moment było ich jednak zbyt wielu. – Eksplodujący Cios! Eve musiała dojść do tych samych wniosków co Add, ponieważ rozprawiała się z Nazoidami z dystansu. Oddaliła się pędem od nich i eliminowała je eksplozją ze swojego bicza. Mimo to z krzaków wyskakiwało dużo więcej Nazoidów. Było ich zbyt wielu, by ta dwójka mogła wszystkich pokonać. – Ilu ich zostało? – Nie wiem. Musimy się wycofać! Liczebność Nazo-górników przekraczała już setkę. Nie były zbyt problematyczne jako pojedyncze cele, ale nie było porównania, gdy atakowały w tak dużej grupie. – Wycofać? – sarkastycznie zapytał Add, niszcząc kolejne dwa Nazoidy – Kukuk, dokąd? –… Eve, która przed chwilą zasugerowała pomysł, nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na to pytanie. Nie mogli uciec do miasta z tymi wszystkimi Nazoidami na ogonie. W przeciwieństwie do ludzi, Nazoidy nie męczyły się, więc jeśli pościg trwałby długo, mogłoby to obrócić się na ich niekorzyść. Nagle grupa Nazo-górników, zmierzająca w ich kierunku, rozdzieliła się na dwie strony. Nazoświder zaszarżował na nich przez powstałą w szeregu maszyn przerwę.

21

Zajęci unikaniem ataków górników, odskakiwaniem z pola eksplozji podczas autodestrukcji i jednocześnie próbami ataku… Add i Eve zmuszeni byli zajmować się tyloma rzeczami na raz, że pojawienie się świdra postawiło ich w desperackiej sytuacji. – Ugh?! Mimo swoich rozmiarów, Nazoświder był zaskakująco szybki. Add błyskawicznie znalazł się na swoich dynamach i usiłował uniknąć ataku, unosząc się na nich, jednak… Bump! Nieoczekiwanie ciała Adda i Eve zderzyły się ze sobą. Oboje za bardzo skupieni byli na unikaniu ataków świdra, przez co nie obserwowali wzajemnej trajektorii swoich ruchów. – Kugh! Eve, znacznie mniejszej postury niż chłopak, nie wytrzymała uderzenia i straciła równowagę. Nazoidy nie przegapiły takiej okazji i wszystkie rzuciły się na dziewczynę. Jeśli ich atak zadziała, będzie w porządku. Jeśli nie i Nazoidka stawi opór, po prostu ulegną autodestrukcji. – Jak śmiecie!? Add instynktownie skoczył przed Eve i uniósł przed siebie dynama, ustawiając ich strumień na załamanie przestrzeni znajdującej się przed nimi. Niektórzy górnicy doświadczyli tak dużych zniszczeń, że nie byli w stanie ulec autodestrukcji. Były jednak i takie maszyny, które zostały jedynie lekko uszkodzone i to one zaczęły wydawać odgłosy odliczania do eksplozji. Jeśli nie wykonam uniku, zostanę zmieciony przez eksplozję. – Kugh… Eve znajdowała się zaraz za nim. Nie myśląc dłużej, chłopak ustawił wszystkie dynama przed sobą i zwiększył ich wydajność. Będzie mógł złagodzić nieco siłę fizycznego wstrząsu, używając trybu zniekształcenia wymiaru. – Uuuugh. Jak oni śmią…! – krzyczał Add, gdy Nazo-górnicy kolejno ulegli autodestrukcji w reakcji łańcuchowej. Buum! Buum! Wstrząs był tak potężny, że przedarł się przez barierę dynam i zatrząsł jego ręką. Pozostali górnicy uznali za wspaniałą okazję do działania to, że Add nie mógł ruszyć się z miejsca, próbując unikać ich ataków. Teraz nawet nieuszkodzone Nazoidy nacierały na chłopaka i ulegały autodestrukcji. 22

Niedługo się przebiją! – Szybko! Wstawaj! Eve, która wcześniej upadła, podniosła się. – Mogłeś uniknąć tego ataku i mnie zostawić. Czemu tego nie zrobiłeś? – To dlatego... Oczywiście Add nie ochronił Eve przed eksplozją z dobrej woli. Eve była najdoskonalszym dziełem spośród wszystkich Nazoidów, które widział dotychczas. Nie było mowy, by pozwolił na zniszczenie takiego arcydzieła. – Kukuk, dlaczego cię to obchodzi? Buum! Buum! Bariera trzęsła się od eksplozji nawet podczas ich rozmowy. Nie wytrzyma już długo, sądząc po tym, jak wydajność dynam gwałtownie zaczęła maleć. Przede wszystkim, blokowanie fizycznych wstrząsów nie było nawet główną funkcją trybu zniekształcenia wymiaru. Add z determinacją spojrzał na Eve: – Słuchaj uważnie. Wyłączę osłonę, gdy doliczę do trzech. W tym momencie użyjesz swojego najsilniejszego ataku, żeby zniszczyć je wszystkie jednocześnie. Możesz to zrobić? Zmiana z trybu zniekształcenia wymiaru na tryb normalny, innymi słowy przejście w funkcję umożliwiającą atak, wymagała 1 sekundy bezczynności. Chwilowo było to zbyt niebezpieczne, mając na karku zgraję tych samobójczych Nazoidów. – To możliwe – odpowiedziała, bez wahania, Eve. Właśnie wtedy Add rozpoczął odliczanie… Przez dynama przebiegł niespotykany wstrząs, jakiego nie czuł wcześniej. WRRRR!! To Nazoświder wybrał ten moment na próbę przewiercenia się przez barierę. Musiał zauważyć, że eksplozje wywołane autodestrukcją górników nie wystarczają na przebicie. Zniekształcenie wymiaru nie będzie w stanie poradzić sobie z atakiem silniejszym, niż te wcześniejsze. – Nie ma czasu. Zaczynamy teraz! Add był pełen wątpliwości, czy Eve naprawdę może uporać się za jednym zamachem ze wszystkimi Nazo-górnikami i teraz także Nazoświdrem C4. Używał jednak wszystkich dynam do obrony i w tym momencie nie miał innego wyboru. Będzie musiał postawić na tą malutką szansę. 23

– Raz, dwa! Wraz z krzykiem Adda, tuż przed tym, jak Eve miała wyzwolić moc swoich grawitonów, ich uszy wypełnił rozdzierający dźwięk… i wszystko ucichło. Wiertło Nazoświdra C4 przestało się obracać. Jakby coś go zamroziło. Nie tylko ich przywódca, ale i wszyscy Nazo-górnicy, próbujący przebić się przez barierę zniekształcenia wymiaru zatrzymali się jak zaklęci. Add nie rozumiał, co się stało, ale szybko wykorzystał tą szansę na zmianę trybu zniekształcenia na normalny. – Hej, jesteście ranni? – dobiegł ich z daleka pogodny głos. Piękna elfka o zielonych oczach właśnie pędziła w ich stronę. To ona musiała zamrozić dziesiątki Nazoidów. Trzask! Wyglądało jednak na to, że zamrożenie nie działa zbyt długo, gdyż cały lód zniknął po tym, jak wiertło Nazoświdra C4 zaczęło znowu się obracać. Na pozostałe Nazoidy również umiejętność zielonowłosej elfki przestała działać. Górnicy musieli uznać, że Rena, która wystrzeliła zamrażającą strzałę, stała się znaczącym zagrożeniem. Wszyscy Nazo-górnicy zaczęli atakować elfkę. Nazoświder miał stawić czoła Addowi i Eve, podczas gdy górnicy trzymali Renę na dystans. Nie zdając sobie z tego sprawy, Add podniósł głos. – Uważaj! Mają umiejętność au… Paf! Paf! Paf! Widząc zbliżające się ku niej Nazoidy, Rena, wciąż biegnąc z pełną szybkością w stronę Adda i Eve, zmieniła kierunek i zaczęła biec bokiem. Nie zwalniając ani na chwilę, z każdym wykonanym krokiem, wystrzeliwała strzałę. Każda taka strzała powodowała, że kolejni Nazo-górnicy padali na ziemię, a następnie ulegali zniszczeniu. Niekiedy strzały elfki przeszywały nawet trzech wrogów za jednym zamachem. Przywodziło to na myśl widok liści zmiatanych przez wiatr. Rena w końcu się zatrzymała. – Hm? Add? – zapytała po pokonaniu wszystkich Nazoidów, nie pozwalając im nawet się do siebie zbliżyć – Jeszcze raz, na co powinnam uważać? – … Już nie musisz. Chłopak wiedział, że Rena była silna, ale nie wyobrażał sobie, że posiada tak duże umiejętności. Kiedy Add stał ciągle oszołomiony z zaskoczenia, zza jego pleców rozległ się zimny głos. 24

– Ruszaj się, stoisz na drodze. Eve ruszyła naprzód, biorąc zmach biczem. Nazoświder C4 zawahał się z powodu tak szybkiego zniszczenia górników. Bicz Nazoidki z łatwością owinął się wokół jego wiertła i uderzył bezpośrednio w maszynę łańcuchem eksplozji. WRRRWRRRWRRRR!! Mimo tego jego wiertło nadal się obracało. Sądząc po formującej się przed nim czerwonej kuli energii, próbował użyć nowego ataku. – Zbyt wolno. Pole Próżni! Add podążył za Eve, ponownie rozciągając wokół alternatywną przestrzeń. Unieruchomił cel, by nie mógł on uniknąć jego ataku. Chłopak wyciągnął rękę w kierunku Nazoświdra, który w dalszym ciągu próbował zebrać czerwoną kulę energii. – Jestem dużo szybszy! Kiedy Add otworzył zaciśniętą pięść, przestrzeń przed nim została rozbita. Nazoświder C4, znajdujący się w jej wnętrzu, również. Nie skończyło się to jednak na jednym razie. Przestrzeń otaczająca Nazoida rozszczepiana była wiele razy. Trwało to, póki jego ciało nie zostało rozerwane się na strzępki. Add zwrócił się do świdra, teraz tak zniszczonego, że nie dało się go już rozpoznać: – … Impet Próżni. Wywołana została ogromna eksplozja.

25

26

~₪~ Walka się skończyła i nadeszła noc. Poszukiwacze Eldrytu zadecydowali, że jest już zbyt późno na powrót do miasta i rozbili obóz na noc. Ich kolacja składała się z zapasów, które przygotowali nim opuścili Ruben. Drużyna rozpaliła ognisko i rozsiadła się wokół. Tylko Add siedział z dala od wszystkich, plecami opartymi o drzewo. W ręku trzymał fragment wiertła. Ponieważ rozpadło się na tak wiele części, nie zostało z niego nic, co mogłoby zostać zbadane. – Hmpf… Rozczarowany Add wpatrywał się w szczątek Nazoida. Co to miało znaczyć? Tak przeciętny bandyta jak Benders posiadał ukrytą armię Nazo-górników, a także zaawansowaną maszynę, jaką był Nazoświder C4? Jeśli Benders nimi dysponował, czemu nie użył ich wcześniej? Nie, jeśli miał tak wielką armię, czemu wciąż był drobnym bandytą? Rzeczy nie miały sensu i to powodowało niezadowolenie Adda. Kiedy Add mruczał do siebie, jedna z osób siedzących przy ognisku wstała. – Czy coś cię martwi? – zapytała Rena, podchodząc bliżej. – Gdzie ten twój jednoręki Nazoid? – zuchwale odpowiedział pytaniem na pytanie Add, chcąc coś potwierdzić. – Jeśli mówisz o Ravenie, wyruszył odeskortować złapanych bandytów do miasta. Może mu to zająć trochę czasu, więc zdecydowaliśmy spotkać się ponownie w Elder. – Kukuk, szkoda – lekko zaśmiał się Add – To lewe ramię było przyjemne dla oka. Rena delikatnie się uśmiechnęła. – Czy coś cię martwi? –… Add zawahał się na moment z powodu powtórzenia pytania, ale pokazał fragment w jego ręce. – To kawałek Nazoida, z którym wcześniej walczyliśmy. Nie sądzisz, że to dziwne? – Co masz na myśli? – Zlecenie, które dostaliśmy, dotyczyło odzyskania Eldrytu skradzionego przez bandytę 27

nazywanego Bendersem. Ale tak nagle wokół pojawiły się Nazoidy. Jak zwykły bandyta może wydawać rozkazy Nazoidom? – Hm. Chyba masz rację. Add skrzywił się, słysząc beztroską odpowiedź Reny. Chłopak doskonale wiedział, że była o wiele silniejsza od niego, ale jak mogła być taka wyluzowana? Add zmienił jednak swoją ocenę, słysząc kolejne słowa elfki. – Raven zamierza zapytać o te Nazoidy, kiedy dotrze z powrotem do Ruben, więc nie powinieneś się tym za bardzo przejmować. – …Kuku, nie przejmuję się. Byłem po prostu sfrustrowany, bo to wszystko nie miało sensu. Ravena i Renę musiało dręczyć to samo pytanie, co Adda i zdecydowali się zbadać to na własną rękę. Grupa Poszukiwaczy Eldrytu składała się z dziwacznych indywiduów, ale Rena wyglądała na najbardziej niezawodną i godną zaufania z nich. Nie tylko jej umiejętności walki były świetne, posiadała także bystry umysł. Mieli podobne poglądy na pewne sprawy. Add poczuł się trochę lepiej. – Ach, jeśli o tym pomyśleć, wcześniej obroniłeś Eve, prawda? – Kukuk, obroniłem? Niezbyt to pamiętam – wymigał się od rzuconego przez elfkę pytania. Rena bezradnie uśmiechnęła się na chwilę, po czym wzruszyła ramionami. – Eve nie pokazuje zbytnio swoich emocji, ale musi być ci wdzięczna. Spróbuj z nią później porozmawiać. – … Zachowujesz się tak, jakbyś tyle o niej wiedziała, a znasz ją ledwie jeden dzień. Spośród Poszukiwaczy Eldrytu, jedynymi osobami, które znały się przed stworzeniem ich drużyny byli Raven i Rena oraz Elsword i Eve. Dla Ary i Adda wszyscy tutaj byli nowymi twarzami. Zatem Rena poznała Eve zaledwie wczoraj. Ale sposób, w jaki o niej mówiła wskazywał na to, że wie o Nazoidce wszystko. – Dziewczyny w tym wieku są skomplikowane. Wiem, że jesteś nią zainteresowany, ale jako ta starsza siostra skarcę cię, jeśli będziesz jej dokuczał zbyt mocno – dziewczyna stuknęła go palcem w czoło – rozumiesz? Rena kompletnie źle odebrała jego zachowanie, jednak zbyt męczącym było tłumaczenie jej tego wszystkiego, więc chłopak po prostu milczał.

28

Rena uśmiechnęła się i zamierzała wrócić do ogniska. Lecz zanim jeszcze ruszyła, postanowiła zmusić Adda do obietnicy. – Dziewczyny będą się teraz razem myły. Lepiej nie podglądaj. Zrozumiano? – Kukuk, po co miałbym robić coś tak bezużytecznego? Wolałbym zrobić więcej badań, gdybym miał trochę czasu. ~₪~ Rena, wraz z Arą i Eve oddaliły się, żeby się umyć. Ravena aktualnie nie było, tak więc pozostali tylko Elsword i Add. Add wpatrywał się cicho w Elsworda, trzymając obie dłonie za głową. Przez ognisko dało się zobaczyć zniechęconą twarz chłopca. – Wyglądasz, jakby świat ci się właśnie skończył. Podążając za gestem Adda, jedno z dynam podleciało pod nos Elsworda. Ponieważ urządzenie nadleciało tak nagle, pogrążony w myślach chłopak zachwiał się i instynktownie złapał za miecz. – Co ty robisz? Weź to stąd! – Kukuk, boisz się go? Add śmiał się, podczas gdy dynamo zaczęło kręcić się wokół Elsworda. – Chcesz się bić? – Kukuk. Add wycofał dynamo, kiedy w końcu sfrustrowany czerwonowłosy chłopak wstał. Elsword wciąż piorunował go wzrokiem, więc Add westchnął w odpowiedzi. – Dzieci powinny zachowywać się jak dzieci – odezwał się – To brzydko się tak dąsać. – Kto tu się dąsa? – Od początku wiedziałem, że jesteś typem, który mówi wszystko, co mu ślina na język przyniesie. Ale od tamtego czasu nie powiedziałeś ani słowa, więc musisz się dąsać. Kukuk. Gdyby była tam Rena oczywiście powstrzymałaby tę kłótnię. Ale wszystkie dziewczyny poszły się kąpać. Nawet Raven, najstarszy z Poszukiwaczy Eldrytu, był teraz nieobecny. Było tylko ich dwóch. – Dzisiaj chyba zdałeś sobie sprawę z tego, jak słaby jesteś. Zrezygnuj i wracaj do domu. –… 29

Elsword zacisnął pięści i zatrząsł się z frustracji. Add pokiwał głową, usatysfakcjonowany jego reakcją. – Znacznie lepiej jest, kiedy dzieci pozostają dziećmi. Jedynie wchodzisz w drogę wszystkim wokół. Elsword i Eve znali się już wcześniej, więc chłopak mógł stać się przeszkodą, kiedy Add będzie starał się zdobyć Nazoidkę. Mądrym posunięciem będzie pozbycie się chłopaka. Poza tym nie za bardzo go lubił. W jego oczach Elsword był zbyt młody i zawsze działał pochopnie, bez zastanowienia. – Teraz… jestem słaby. – Phi, więc w końcu wiesz, gdzie twoje miejsce. Mógł w końcu pożegnać się z tym paskudnym smarkaczem. Kiedy Add radośnie się uśmiechał, Elsword chwycił mocniej miecz i wykrzyknął: – Dlatego stanę się silniejszy! Tak, że nie przegram z nikim! –… Addowi brakło słów na tak nieoczekiwaną odpowiedź. Ale Elsword już odchodził w stronę lasu. – Jest noc, gdzie idziesz? – zapytał instynktownie. – Idę trenować. Nie idź za mną – ostro odparł chłopak i odszedł. Cóż, jego duma musiała go mocno zaboleć po tak bezpośrednim wytknięciu tego, jaki był słaby. – Tć, to robi się coraz bardziej denerwujące… Elsword był słaby, młody, a przede wszystkim… uparty. Add nie mógł sobie wyobrazić, jak Eve udało się wytrzymać tyle czasu w pobliżu tego gościa. – Ech… Add także wstał. Siedzenie tak samemu było nudne, więc zamierzał sobie pospacerować i porozmyślać o planach na przyszłość. Oczywiście udał się w kierunku przeciwnym temu, w którym udał się Elsword. Las nocą był inny, niż za dnia. Łatwo było się zgubić, jeśli się nie było dostatecznie ostrożnym. Ale to nie martwiło Adda. Mógł po prostu wysłać dynama, by przeskanowały teren wokół. – Co powinienem teraz zrobić…

30

Wylądował w „tym wieku” i jakoś udało mu się dołączyć do dziwnej grupy zwanej Poszukiwaczami Eldrytu. Planował w spokoju spędzić tu swoje dni, zbierając informacje o „tym wieku”… jednak skończył znajdując mistrzowsko wykonaną, mechaniczną lalkę o nazwie Eve. Od chwili kiedy ją zobaczył, wiedział o tym, że nie ma i nie będzie doskonalszego istnienia, w przeszłości czy przyszłości, nie znajdzie żadnego Nazoida, który mógłby ją przewyższyć. – Pragnę jej… Add instynktownie mruczał, myśląc o Eve. Sam przed sobą musiał przyznać, że czeka go z pewnością niełatwe zadanie. Marzeniem Adda była zdobycie rdzenia Eve i możliwość jego wnikliwej analizy. Następnie chciał dowiedzieć się też więcej o jej anatomii… jednak głównym problemem był jej rdzeń. Dla Nazoidów rdzeń był czymś pokrewnym sercu człowieka. Jeśli rdzeń Nazoida zostawałby uszkodzony, popadłby on w stan podobny śmierci. Oczywistym było, że Eve będzie przeciwna wobec marzenia chłopaka. Nie tylko to stało mu na drodze. Jak zdołał się przekonać, zdolności bojowe Eve robiły spore wrażenie. Nawet Add nie mógł mieć pewności, że wyjdzie zwycięsko z walki z Nazoidką. Poza tym Elsword bez wątpienia stanąłby po stronie Eve… – Inni także mogą stanowić problem… Powinno się udać, jeśli Raven i Rena stanęliby po jego stronie, jednak nie wyglądali oni na ludzi, którzy byliby przychylni jego działaniom. Jeśli Add spróbowałby ukraść rdzeń Eve, który w zasadzie był również jej życiem, a następnie próbował przeprowadzić sekcję jej ciała, ta dwójka zapewne starałaby się go powstrzymać. Co więcej, owa dwójka była o wiele silniejsza od Adda. Dzisiejszy wyczyn Reny doskonale pokazywał, jak bardzo jest ona niezwykła. Do tego czuł, że nie pokazała jeszcze pełni swoich umiejętności. – Potrzebuję kogoś po swojej stronie… Drogą eliminacji pozostała jedynie Ara. Powinien oszukać tą tępą dziewczynę, by pomogła mu zdobyć Eve? Add był zdziwiony własnym tokiem myślenia, jednak to był jedyny wniosek, do którego mógł dojść, biorąc pod uwagę sytuację. – Cóż, przypuszczam, że zawsze mógłbym jej użyć jako przynęty. Kukuk. Tak czy inaczej, musi mieć Eve.

31

Jeśli uda mu się zdobyć Nazoidkę i przeanalizować jej kod, będzie w stanie ulepszyć własną technologię. Stanie się to wielką pomocą w osiągnięciu jego „prawdziwego celu”. – Aktualnie mogę tylko cierpliwie czekać na odpowiedni moment… Po uporządkowaniu myśli, Add zamierzał zebrać z powrotem dynama i zawrócić. Jednak się zatrzymał. Urządzenia wysyłały mu sygnał ostrzegawczy o wykryciu obecności człowieka. – Czyżby jakiś bandyta ciągle się tu ukrywał…? Powinni wyłapać wszystkich bandytów Bendersa, których Raven następnie miał odeskortować do Ruben. Najwyraźniej przegapili jednego. – W porządku… może wyniknąć z tego coś przydatnego. Może będzie w stanie wyciągnąć z niego, w jaki sposób Benders był w stanie kierować Nazoidami. Add podążył za sygnałem dynam. Plusk plusk plusk. Dało się słyszeć krzątaninę dobiegającą z kierunku płynącej w pobliżu rzeki. – Hm? Czekaj moment! Rena zabrała wszystkie dziewczyny ze sobą, żeby wziąć wspólną kąpiel. Add przypomniał sobie o tym fakcie, ale dynama wykrywały tylko jedną obecność. Nie ma mowy, żeby ktoś mógł się tu kąpać samemu. – Kukuk, zaraz dowiem się kto to, skoro już tutaj jestem. W przeciwieństwie do swojego pewnego tonu głosu, kroki Adda stawały się coraz cichsze, w miarę schodzenia ze wzgórza. ~₪~ Było to mało prawdopodobne, ale nie chciał, żeby wynikło z tego jakieś nieporozumienie. Tak na przyszłość. Korzystnym dla niego było, by członkowie ich grupy ufali mu najbardziej, jak to możliwe. Był to perfekcyjny scenariusz uprowadzenia Eve. Bo on wcale nie jest jakoś szczególnie zainteresowany kobiecym ciałem! Przeciskając się przez krzaki, Add mimowolnie przywoływał w myślach różne wymówki. To był błąd! Ślizg! Normalnie skanowałby nieustannie pobliski teren dynamami, a wtedy nie mogłoby to się wydarzyć. Ale skały, na które, schodząc, nadepnął Add były nadzwyczaj śliskie. Jego lewa stopa wzleciała w powietrze. Następnie, skoro stracił równowagę, prawa 32

również poszybowała w górę. – Ułaaaa?! Wyszło to tak, jakby Add właśnie rzucił się z urwiska. Chłopak był niezmiernie zaskoczony tym stanem rzeczy, ale naraz zręcznie pokierował dynamami. Bezpośrednie zagrożenie sprawiło, że nie mógł jasno myśleć… Add desperacko przyciągnął dynama do siebie, na ile tylko zdołał. Zwiększając strumień wyjściowy dynam, mógłby stanąć na nich i lewitować. Pytanie brzmiało, czy mu się to uda, nim zderzy się z ziemią. – Nie ma mowy, żeby moje obliczenia zawiodły! Add zacisnął zęby i szybko przeniósł dynamami. Był w stanie odnieść sukces, jeśli pomiędzy nim a ziemią pozostawało trzydzieści centymetrów. – Ufff… Unosząc się na dynamach, chłopak westchnął z ulgą. Żeby zrobić taki błąd, przez zbytnie zamyślenie… – Kukuk, przynajmniej zszedłem w dół wzgórza za jednym ruchem. To zaoszczędziło trochę czasu. Nie było źle, skoro jego błąd obrócił się w pozytywny rezultat. Kiedy Add wciąż lekko zataczał się po tym wstrząsającym doświadczeniu, usłyszał chłodny głos. – To była doskonała noc na samotną kąpiel, więc zaprzyjaźniałam się z księżycem… jednak chłopiec spadł z nieba. To był głos dziewczyny. Add instynktownie zamachnął dynamami i odwrócił się. Jego twarz skamieniała. Dziewczyna stojąca w rzece była naga. –… Co powinien zrobić? Chciał uciec. Była kimś, kogo nie spotkał nigdy wcześniej. Add znieruchomiał widząc nagie ciało kobiety po raz pierwszy. Zniknęło wszystko, co hamowało nieprzyzwoite myśli. Na myśl przychodziły mu jedynie artystyczne oceny widzianego zjawiska. To było piękne ciało. Jej biust wyglądał ładnie i dojrzale; skóra na jej gładkim brzuchu nie miała choćby najmniejszej skazy. Idealnie wyrzeźbione ciało, emanujące kobiecym czarem. Dziewięć ogonów, białe włosy i te krwistoczerwone oczy wyglądały niesamowicie.

33

34

– Łara? – Zapewne miałeś na myśli Arę – odezwała się spokojnie dziewczyna, nie próbując ukryć swojego ciała. To powinna być żenująca sytuacja, ale Add nie mógł uwierzyć własnym oczom. Znajdująca się przed nim dziewczyna była… Arą Haan. Tą samą nieodpowiedzialną osobą, która posiadała wyjątkowe umiejętności władania włócznią i tępą osobowość. Jednak przy tej białowłosej Arze czuł dziwne uczucie niepokoju. Jej charakter całkowicie się zmienił. – Kim jesteś? – Zanim wyjaśnię kim jestem, nie powinieneś czegoś z tym zrobić? Czy wolisz może wykorzystać sytuację, by popatrzeć dłużej? Białowłosa Ara powiedziała to, nadal nie kłopocząc się, by zakryć swoje ciało. Twarz Adda poczerwieniała, kiedy zorientował się, co robi. Szybko odwrócił się, szczelnie otulając głowę kapturem i schował ręce do kieszeni. – Kukuk… Ara przerażająco się za nim zaśmiała, ale Add się już nie odwrócił. – Więc czym… to jest? Nie był przerażony tym, że po raz pierwszy zobaczył nagie ciało kobiety. Nie, nie zdekoncentrowało go ono w najmniejszym stopniu! Bardziej istotną kwestią była całkowita odmienność tej Ary od Ary za dnia. Ich twarze były takie same, ale nie mógł wyobrazić sobie ich obydwu jako jednej i tej samej osoby. – Kobiety zmieniają się w nocy? Mają dwa różne oblicza? Add starał się rozważyć kilka możliwości, ale żadna z nich nie dostarczała mu satysfakcjonującej odpowiedzi. Zastanawiał się, czy właśnie tym było dziwne wrażenie, że coś jest nie tak, które odczuwał ilekroć widział Arę… Cóż, nie wiedział co tu się działo, ale przez rozmowę z tą osobą z pewnością się tego dowie! Upewnił się, że odgłosy kąpieli za nim umilkły i spojrzał w tył. – Dlaczego wciąż nie masz niczego na sobie?! – Spoglądam w księżyc. Ciągle naga, białowłosa Ara unosiła twarz w stronę nocnego nieba, wzrokiem wypatrując znajdującego się na nim księżyca. Z pewnością był to piękny księżyc w pełni... jednak… 35

– … Pośpiesz się i wreszcie coś na siebie załóż! Znowu to zobaczył. Add krzyknął ze złością, kryjąc poczerwieniałą twarz w kaptur. Rozbawiona Ara zaśmiała się i dało się słyszeć dźwięk poruszania się w wodzie. – Kukuk. Dobrze… niech tak będzie. Skoro chłopiec zesłany przez ciemność tak mi każe, powinnam się dostosować. –… Add czuł się całkowicie zirytowany, ale nic nie mógł zrobić. Mógł jedynie obiecać sobie, że nie będzie miał dla niej litości, kiedy ta już się ubierze. – Ach, jednakże stratą jest nie oglądać gwiazd… – Pośpiesz się i się ubierz! – wrzasnął Add, nie mogąc jednak wyczuć żadnego ruchu ze strony Ary. Chłopak w końcu przypomniał sobie o śledzących funkcjach dynam. Użył ich. Dziewczyna wciąż nie ruszała się z wody. Naprawdę musi oglądać gwiazdy. –… Czy naprawdę nie czuła skrępowania, będąc całkowicie nagą przy chłopaku? Nie mógł przyjąć do wiadomości, że to była ta sama Ara. Ta, która czuła zażenowanie nawet z powodu myśli, że ktoś mógłby zobaczyć jej bieliznę... mimo faktu, że nosiła szorty. – Ugh…. Pytania narastały w jego głowie. Czas mijał, a Add nie mógł niczego z tym zrobić. Nie chciał ryzykować ponownego ujrzenia nagiego ciała Ary, więc nie mógł jej zagrozić czy ją zaatakować. Nie miał innego wyboru, jak trzymać nerwy na wodzy i czekać, aż Ara zdecyduje się ponownie założyć ubrania. Chłopak czekał. Wydawało mu się, że zaraz zapuści tu korzenie. Ubranie się zajęło białowłosej Arze pół godziny. Add już miał przerwać panującą ciszę, jako że mogli już rozmawiać twarzą w twarz, kiedy Ara zaśmiała się nisko. Drwiła sobie z niego. – Kukuk. Pierwszy raz widziałeś ciało kobiety? Byłeś tak skrępowany, że wyglądałeś na zupełnie inną osobę niż za dnia. –… Add nie odpowiedział, lecz otoczył Arę dynamami. Dzięki temu mógł uzyskać przewagę. – Czym ty jesteś? – Jestem Arą Haan, członkinią grupy Poszukiwaczy Eldrytu i dziewczyną będącą z tobą w 36

zespole za dnia. – … Łżesz. Jej twarz była taka sama, jak Ary. Nie, całe to ciało należało do Ary Haan, ale teraz była ona zupełnie inną osobą. Nie potrafił tego wyjaśnić, ale był tego pewien. Dziwne. Wydawała się dość znajoma i to niepokoiło Adda. – Kim jesteś i co mi zrobiłaś? – Rety, te słowa wydobywają się z ust chłopca, który rzucił się na mnie podczas kąpieli? Czy oczarowały cię moje wdzięki? Doprawdy kłopotliwe. – … Gadaj. W odpowiedzi na złośliwą ripostę Ary, dynama zaczęły zwiększać natężenie energii. Nawet jeśli oznaczało to użycie siły, Add musiał poznać jej tożsamość. – Więc może powinniśmy zakończyć te żarty? Białowłosa Ara przestała się śmiać. – To ciało Ary Haan, ale jak widzisz nie jestem Arą – wyjaśniła z poważnym wyrazem twarzy – Jestem, towarzyszącą Arze, śnieżną lisicą Eun. – … Śnieżną lisicą? Podająca się za Eun dziewczyna machnęła dziewięcioma ogonami. – Możesz mnie też nazywać świętą bestią lub widmem. To bez znaczenia. Tak czy inaczej, od czasu do czasu użyczałam mojej siły Arze. Ta forma nazywana jest trybem Boskiej Lisicy. – … Demon przejmuje jej ciało? Add w końcu zrozumiał. Wyglądało na to, że podejrzana istota mogła kontrolować ciało tępej dziewczyny, jeśli tego chciała. – Nie, często zostaję źle zrozumiana. Mogłabym właściwie przejąć to ciało, ale jedynie użyczam jej swoich mocy. Dzisiaj Ara specjalnie pożyczyła mi swoje ciało. –… Add nie mógł ufać wszystkiemu, co powiedziała Eun, ale chłopak zrozumiał sytuację i wycofał dynama. Czy to nazywało się opętaniem? Najwidoczniej Ara zamieszana była w coś niebezpiecznego, ale to była jej sprawa. – Co robiłaś z jej pożyczonym ciałem?

37

Nie obchodziło to zbytnio Adda, ale lisica mogła stać się dla niego przeszkodą w przyszłości. Musiał znać jej intencje. – Kąpałam się. Nawet jeśli nie używam własnego ciała, chciałam doświadczyć tego osobiście. Dlatego Ara uprzejmie oddaliła się od pozostałej dwójki. Potem pojawił się chłopiec. –… Więc nawet tak pustogłowa Ara skrywała zaskakujący sekret. Choć przeciętne opętanie nie mogło się równać tajemnicy Adda. – Okej. Więc… – Od razu powiem, nie ważne czy ujawnisz to reszcie. Użycie tej informacji jako groźby nie ma sensu. – … Nie myślałem o tym. Wcześniej Add planował przeciągnąć Arę na swoją stronę, by ukraść rdzeń Eve. Teraz sprawa wglądała inaczej, jeśli ta dziwna istota była wraz z nią. Lisica, nazywana Eun, była odczuwalnie starsza i emanowała spokojem. Nie była kimś, kogo można było lekceważyć. – Cóż, wracajmy więc... Add zamierzał zaproponować Eun, by zwróciła ciało Arze, aby dziewczyna mogła wrócić do obozu. Zamknął jednak usta. Eun wpatrywała się w niego niesamowicie smutnym wzrokiem. Spojrzeniem tak przepełnionym żalem, że nie można było sobie wyobrazić, że osoba ta chwilę wcześniej żartowała i przedstawiała się tak poważnym tonem. – Użyczę ci mojej siły – zadeklarowała z goryczą w głosie.

Przez moment dotknęła Adda łamiąca serce mina Eun. Potrząsnął głową, starając się ponownie nad sobą zapanować. Nie wiedział jakich sztuczek używała, ale nie mógł pozwolić jej się ogłupić. Choć wyglądało to tak, jakby czytała w jego myślach. – Dzięki niej będziesz mógł zdobyć Eve. Eun złożyła mu propozycję, której Add nie mógł odrzucić.

38