Erin Trejo - If Ever I Fall

1

If Ever I Fall Jeśli kiedykolwiek upadnę

Erin Trejo TŁUMACZENIE NIEOFICJALNE DLA TequilaTeam Przekład: G_r_e_e_n Korekta: kaferek

2

Rozdział 1

Jak to się stało, że skończyłam samotna i załamana? To pytanie każdego dnia przebiegało nieokiełznanie przez mój umysł. Dorastałam w rodzinie, która tak naprawdę nie chciała dzieci. Miałam brata. Słowem kluczowym jest miałam. Kiedy miałam sześć lat, narkomani, którymi byli moi rodzice, wysadzili w powietrze własne laboratorium metaamfetaminy w naszej piwnicy. Na szczęście dla mnie byłam na górze i doznałam tylko drobnych urazów. Rodzice i mój braciszek stracili tamtego dnia swoje życia, zostawiając mnie pod kuratelą państwa. Dorastałam w wielu domach zastępczych, ale nigdy nie zostałam adoptowana. Kto chciałby uszkodzony towar, kiedy na świecie było tak wiele „idealnych” dzieci do zaadoptowania? Chociaż nigdy o to nie dbałam. Nigdy nie czułam, bym do kogoś należała, prócz pani Schaffer. Pani Schaffer była niewysoką staruszką, która wzięła mnie na wychowanie. Nie miała dużo pieniędzy, ale zrobiła najlepszą rzecz, jaką mogła: kochała mnie. Jej mąż umarł i była samotną, starszą kobietą.

3

Stałam się jej towarzystwem. Zrobiła wszystko, co było w jej mocy, by sprawić, bym uwierzyła, że byłam kimś więcej niż niechcianym dzieckiem, ale nigdy nie wbiła mi tego do głowy. Brakowało mi pani Shaffer każdego dnia mojego życia. Pewnego dnia posadziła mnie przed swoim starym, zepsutym pianinem i zostawiła. Zawsze mi powtarzała, że mój umysł pracuje szybciej niż innych dzieci w moim wieku. Nauczyłam się grać ze słuchu. Byłam w tym dobra. Nauczyłam się grać wszystkie rodzaje piosenek i nawet stworzyłam własne. Mogę podziękować za to tylko pani Schaffer. - Zamierzasz w ogóle wstać? – Ściągam koce z głowy. Nie chcę sobie dzisiaj radzić z życiem, wolałabym raczej użalać się nad sobą pod tymi kocami. - Hibernuję, odejdź. – Steph chwyta koce, zdzierając je ze mnie, kiedy spoglądałam na nią zniesmaczona. - Musisz pracować, Laney Joy! Wstawaj. – Uśmiecham się do, jak się wydaje, obecnie jedynej przyjaciółki. Kocham Steph. Steph i ja poznałyśmy się na szkolnych fanfikach, przy których pracowałam. Jej chłopak jest tam seksownym nauczycielem w-fu, chociaż nie wiem, dlaczego tam pracuje, skoro jest nadziany. Pracuję jako asystentka nauczyciela muzyki, ponieważ nigdy nie poszłam do college’u. Tylko pomagam. - Idziesz dzisiaj na imprezę? Brad chce wiedzieć, jak wielu ludzi przyprowadzam. – Steph przewraca oczyma, przyprawiając mnie o śmiech. - Jak skończę w teatrze, to chyba przyjdę. – Czyszczenie wyposażenia teatru zapewniało mi dostęp do gry na pianinie w dogodnym dla mnie czasie, bez innych irytujących ludzi tak jak robię to Steph. - Okej. Dam mu znać. Teraz rusz dupę. – Śpiewając, przetaczam się przez łóżko i wychodzę z niego.

4

Ruszam pod prysznic, gdzie myję włosy. Patrzę na swoje zabliźnione nogi, które przyprawiają mnie o mdłości. Nie potrafię utrzymać chłopaka, ponieważ wszyscy współczują mi, kiedy widzą, jak zdeformowane są moje nogi. Pożar, który zabił moją rodzinę, zastał mnie na szczycie schodów, stawiając moje nogi w płomieniach. Miałam szczęście, że nie rozprzestrzenił się na całe ciało, ale brzydota tego na co musiałam patrzeć na swoich nogach, była dla mnie wystarczająca. Nigdy nie noszę spodenek czy krótkich sukienek. Zawsze długie suknie lub spodnie. Wygrzebuję się spod prysznica, kiedy dzwoni mój telefon. Przełączając go na głośnik, widzę, że to mój najnowszy, ale z całą pewnością niedługo były, chłopak, Josh. - Hej ci. – Staram się brzmieć na szczęśliwą, ale wiem, że Josh męczy się z powodu braku seksu. Nie chcę, żeby okazał się taki sam jak inni. Nie chcę, by patrzył na mnie inaczej. - Cześć, kochanie. Myślałem trochę i chcę wyjechać na weekend. Co o tym myślisz? – Wzdycham. Wiedziałam, że to nadchodzi. Nienawidzę tego, że tak bardzo wstydzę się tym, jak wyglądam pod ubraniami, pod którymi się ukrywam. - Nie sądzę, by to był dobry pomysł. Muszę pracować. – Tylko poczekaj na to, Laney. - Laney, umawiamy się od trzech miesięcy. Nigdy nie chcesz u mnie zostać. Nie chcesz, żebym ja zostawał u ciebie. Chcę cię zabrać w różne miejsca, ale nigdy nie chcesz iść. Czego ty chcesz? – Kiedy szczotkuję włosy, rozmyślam o tym. Chociaż bardzo tego pragnę, nie może dać mi tego, czego potrzebuję. Jak ktoś może mi dać pewność siebie? Nie może. - Wiesz co, przyjdź dziś wieczorem. – Myślę, że nie zaszkodzi zobaczyć, co powie, kiedy zobaczy prawdziwą mnie, pomimo że nienawidzę tego robić.

5

- Taa? Będę po pracy. – Jednym kliknięciem rozłącza się, a moje serce przyspiesza. To część związku, której nienawidzę, chociaż przyzwyczaiłam się do odrzucenia. - Czy właśnie usłyszałam jak zaprosiłaś tutaj młodego kochanka? – wrzeszczy Steph przez drzwi, zanim rzucam się, by je otworzyć. Stoi tam, uśmiechając się jak wariatka. - Młody kochanek? Na pewno nie jest młodym kochankiem, ale tak. Pomyślałam też, że możemy to skończyć. – Przechodzę obok niej i kieruję się do swojego pokoju. Podąża za mną. - Chcesz wiedzieć, co myślę. - Nie. - Laney, jesteś piękna. Jesteś urocza i zabawna jak diabli. – Kiedy przyłapuje mnie na naśladowaniu jej, przerywa i piorunuje mnie wzrokiem. Nienawidzi, kiedy to robię. - Co? Zawsze raczysz mnie tą samą gadką, Steph. Nigdy nie słucham. – Kręcąc głową, rzuca we mnie butem. - W porządku. Widzimy się na imprezie. – Śmiejąc się z niej, kończę przygotowywać się do pracy.

6

Rozdział 2

Dorastanie w małym miasteczku z bogatą suką jako matką, nie pozostawia ci mnóstwa opcji. W zasadzie robisz to, co chce i kiedy chce. Tak było i tak przeważnie jest. Pracuję w budownictwie dla jednej z jej dużych firm. Zawsze mi powtarzała, bym podążył wyznaczoną drogą i poszedł go college’u, by pracować w biznesie. Nigdy nie byłem typem spółkowca i wcale tego nie planuję. Podobają mi się fizyczne aspekty pracy, dodatkowo utrzymuje mnie to w formie. Nie to, żebym musiał w ogóle pracować, jeśli nie chcę. Moim głównym życiowym celem jest, aby mój zespół piął się w górę. Chociaż bardzo bym chciał powiedzieć, że robię to na własną rękę, teraz to mama wiele z tego funduje. Pewnego dnia mój brat Sean i ja ruszymy się z miejsca. Lokalnie jesteśmy dosyć popularni, ale głównie dzięki naszemu nazwisku. A to prowadzi nas do dzisiejszej nocy. Ze wszystkich pieprzonych miejsc, muszę pójść do pieprzonego teatru, by zobaczyć, jak gra na wiolonczeli facet, którego Sean zna. Sean uważa, że to wprowadzi unikalny klimat do naszych rockowych setów.

7

- Nie będziesz się zachowywał jak pieprzony kutas, kiedy tam dotrzemy, prawda? – Uwielbiam, kiedy Sean mnie o to pyta. Nie jestem kutasem, ale nie jestem fanem orkiestrowego gówna. Nie podoba mi się pomysł posiadania cholernej wiolonczeli w naszym rockowym zespole, ale zorientowałem się, co, do cholery, może go zranić. - Kutas? Kiedy do diabła poznałeś mnie jako kutasa? – Wsuwam koszulkę przez głowę, kiedy kręci głową. - Zwsze jesteś pieprzonym kutasem. A po drugie, nie możesz tego na sobie mieć. – Wskazuje na moje podarte jeansy, a ja podążam za jego spojrzeniem. - Kurwa, nie mogę. Nie mam własnego garnituru i krawata. – Wygładzając włosy, związuję je z tyłu głowy, nim chwytam buty. - Zgaduję, że powinienem być cholrnie wdzięczny za zaczesanie włosów do tyłu – mamrocze Sean, kiedy wychodzi z mojego pokoju. Uwielbiam go wkurzać. Z tego składa się cały mój dzień. Poza tym mieszkamy w tym samym domu, co czyni to dla mnie łatwiejszym. Kiedy wykańczam swój strój skórzanymi bransoletami, idę do salonu i śmieję się. - Wyglądasz jak cholerny szympans. – Przysięgam, że nigdy nie przyzwyczaję się do mojego brata noszącego cholerny garnitur i krawat. To wygląda po prostu komicznie. - Odbierdol się, Gavin. To cholerna orkiestra. Nie możesz pokazać się, wyglądając jak bezdomny alofns. – Śmieję się do rozpuku. Postradał zmysły. - Zaraz możesz mieć swojego alfonsa. Możemy po prostu iść? Idę później na imprezę Brada. – Przewracając oczyma, Sean idzie w kieruku drzwi. - Kiedy przewracasz tak oczyma, naprawdę wyglądasz jak laska. – Podążam za nim, upewniając się, że naciskam na każdy przycisk, który posiada. Jestem w tym dobry.

8

- Jesteś pieprzonym idiotą, Gavin. Nic dziwnego, że Jenna zostawiła twój tyłek. – Cios poniżej pasa. Nawet jak na niego. - Nie mogła sobie poradzić z kutasem, człowieku. – Wspinając się na siedzenie pasażera, zastanawiam się, co by się wydarzyło, gdyby Jenna została. Umawialiśmy się przez dwa lata, nim zdecydowała, że chce więcej. Nie byłem gotowy na więcej i nadal nie jestem. Całkowite oddanie się komuś wymaga prawdziwych jaj i jakichś silnych uczuć, których do niej nie żywiłem. Oczywiście, lubiłem ją, może nawet kochałem, ale nie było to wystarczająco silne, by ją poślubić. - Więc nie wyżywaj się teraz na mnie, dupku. - Nienawidzę bycia przypartym do muru przez Seana. Zawsze dostaję się pod ogień pytań, ponieważ on jest zaręczony. Mam to wszystko w dupie. Chcę być szczęśliwy i poślubić dziewczynę, która będzie dla mnie wyjątkowa. - Nie wyżywam. Po prostu nie chcę słuchać o miłości i różach z twojej punkowej dupy. – Przebiegając ręką przez włosy, wyglądam przez okno. - Miłość pochodzi z serca, Gavin. Żeby kochać, trzeba najpierw mieć serce. Nie sądzę, żebyś miał je gdzieś wewnątrz siebie. – Sean się śmieje, ale ja nie uważam, by było to zabawne. Chociaż może ma rację. Może nie mam serca. Zatrzymując się przed teatrem, rozważam to w swojej głowie. Czy to możliwe, że nigdy nikogo nie pokocham? - Wyciągnij głowę z tyłka. – Sean klepie mnie po ramieniu, kiedy wysiadamy. Podążam za Seanem do drzwi, gdzie rozmawia z mężczyzną w małpim garniturze. Smoking nigdy nie wyglądał tak głupio jak na tym mężczyźnie. Jest tak dużych, pokaźnych rozmiarów prawie jak bramkarz w barze. Kręcąc głową, idę dalej, kiedy Sean wskazuje mi drogę ręką. To tak bardzo nie moje kręgi, że mogę już poczuć nadchodzący ból głowy. - Kiedy to gówno się skończy? – Taa, jestem już tym zmęczony.

9

Rozdział 3

Siedzenie za kulisami i słuchanie niesamowitych dźwięków płynących ze sceny stawia moje serce w ogniu. Nigdy nie myślałam, że muzyka może dotknąć kogoś na tak wiele sposobów, ale czuję to. Sposób w jaki wszyscy współpracują, by stworzyć zapierające dech w piersiach brzmienie po prostu robi na mnie wrażenie. Patrzę na dyrygenta w zachwycie, jak prowadzi ich przez niesamowicie błogie dźwięki. Kiedy zamykam oczy i pozwalam muzyce mnie uspokoić, mój umysł wędruje do tych wszystkich chwil, które mogły mieć miejsce. Kiedy orkiestra kończy, nadchodzi mój czas. Zawsze uwielbiałam pianino, odkąd pani Schaffer mnie z nim zaznajomiła. To jest kojące i uspokajające, choć sprawia, że kiedy gram, odczuwam wszystko bardzo intensywnie. Brad poprosił mnie, bym zagrała dzisiejszej nocy na jego imprezie kilka rzeczy i właśnie nad tym chciałabym teraz popracować. Muzyka po prostu tkwi w mojej głowie od czasu, kiedy zaczęłam ją grać i nigdy mnie nie opuszcza. - Laney, jak się masz? – Sheldon, dyrygent, uśmiecha się, kiedy do mnie podchodzi po zakończonym widowisku.

10

- Dobrze. Potrzebuję tylko więcej ćwiczeń. – Sheldon przytakuje, zanim odwraca się, by odejść. Wypuszczam oddech, który wstrzymywałam, dziękując Bogu, że dzisiejszej nocy do mnie nie startował. Sheldon jest miłym człowiekiem, ale stara się pchnąć mnie w rzeczy, których nie chcę. Uważa, że powinnam pójść do college’u i zdobyć stopień naukowy z muzyki, ale choć brzmi to cudownie, nie mogę sobie na to pozwolić. Kiedy wszyscy wyszli, wychodzę na scenę i zaczynam czyścić krzesła i pulpity. Znoszę je ze sceny i ustawiam w wyznaczonym miejscu. Nie jest to ciężka praca, więc jestem wdzięczna za Coreya, właściciela, który pozwala mi to robić w zamian za czas na ćwiczenie. Chociaż sądzę, że gdyby Brad go nie znał, to prawdopodobnie nie zgodziłby się na taką wymianę. Wracam z powrotem na scenę i siadam przy pianinie. Przesuwanie dłońmi po starych, odnowionych klawiszach z kości słoniowej sprawia, że moje ciało mrowi. Zamykam oczy i zaczynam grać. Nie zwracam uwagi na to, czy ktoś jest w pobliżu, a kiedy zatracam się we własnym świecie w ten sposób, zapominam, że świat wiruje. Piosenka wypływa spod opuszków moich palców tak jak zawsze. Dokonuję kilku zmian i zapisuję je w pamięci na później. Chcę, by te wszystkie piosenki wyszły idealnie na imprezie Brada, skoro mi płaci. - Kto to gra? – Zaskakuje mnie męski głos. Patrzę w dół z rogu sceny, by zobaczyć obserwujący mnie gorący, męski tyłeczek. Jego oczy błyszczą w łagodnym świetle pomieszczenia. - Ja gram. – Bystry dupku, ja gram. Nie mogę się powstrzymać, kiedy ludzie zadają mi durne pytania. - To, co słyszałem. Kto to napisał? – Nieznacznie chichoczę, kiedy opiera się o scenę. Co, do cholery, facet taki jak on robi w teatrze? Wyraźnie nie jest w orkiestrze.

11

- Ja to napisałam. – Mruży na mnie oczy. Taa, widziałam to spojrzenie wcześniej. Ludzie nie wierzą, że potrafię pisać muzykę i naprawdę myślę, że to zabawne. - Jesteś trochę za młoda, by napisać coś tak zniewalająco pięknego. – Jego słowa powalają mnie. Nigdy nie słyszałam, by ktoś wcześniej opisał moją piosenkę w taki sposób. Trafił w sedno. Piosenka to historia mojego życia umieszczona w muzyce. Zawsze w ten sposób myślałam o piosenkach, ale aż do teraz nikt inny tego nie podzielał. - Mam dwadzieścia trzy lata, więc nie jestem taka młoda, ale uznam to za komplement. – Zamykając oczy, dotykam palcami klawiszy odrobinę mocniej. Uwielbiam wypróbowywać nowe akordy i mieszać je ze sobą. - To był komplement. Pierwszy sposób podoba mi się bardziej. – Otwierając znowu oczy, patrzę na oszałamiająco gorącego faceta, który nadal mnie obserwuje. Co do diabła? Jest w pełnym trybie stalkera? - Cóż, w takim wypadku dziękuję ci. – Decydując, że poćwiczyłam już wystarczająco, zaczynam wstawać. - Nie przestawaj. – Moje serce ściska się w piersi, kiedy podchodzi bliżej mnie. - Mam plany. Muszę już iść. – Boże, pachnie tak cholernie dobrze. Co, do cholery, jest ze mną nie tak? - Hipnotyzujesz mnie. Nigdy nikt wcześniej tego nie zrobił. – Przez jego oczy wymierzone we mnie, czuję nieznaczne dreszcze. Hipnotyzuję? Co, do cholery? Muszę się stąd wydostać. - Och, w takim razie przykro mi, że cię rozczaruję cię, ale muszę iść. – Kiedy zaczynam się odwracać, by zejść ze sceny, będąc gorącym spoconym bałaganem, widzę, że David rozmawia z innym kolesiem. Przynajmniej on jeden ma odpowiednie do tego miejsca ubranie.

12

- Pa, David. – Staram się być przyjaźnie nastawiona do wszystkich ludzi tutaj, ale niektórzy z nich są po prostu skończonymi dupkami. - Laney, chodź tutaj. – Zatrzymuję się, odwracam i podchodzę do Davida. - To mój przyjaciel, Sean. Być może szuka pianisty na swój ślub. – Moje serce podskakuje w piersi. Nigdy wcześniej nie grałam na ślubach i ta myśl posyła moje nerwy na krawędź. - O mój Boże! To świetnie. Ashley jest świetną pianistką. – Polecam inną dziewczynę, która od czasu do czasu gra z orkiestrą. Jest niesamowita. - Jestem Sean. I szczerze mówiąc, podoba mi się twój styl. – Przyjmuję jego wyciągniętą dłoń, czując zgubienie. Nie chce Ashley? - Dziękuję, ale nie gram profesjonalnie. – Uśmiech Seana wygląda odrobinę jak u tego gorącego faceta, który teraz szwęda się po scenie. Będzie dla niego lepiej, jeśli niczego nie zepsuje. - To nic. Jak mogę się z tobą skontaktować? Możemy porozmawiać o tym później? – Przytakując jak kompletna idiotka, nie zwracam uwagi, kiedy wyciąga do mnie swój telefon. - Och, przepraszam. – Biorąc go, wpisuję swoje imię i numer, kiedy Sean lekko chichocze. - Idealnie. Zadzwonię do ciebie w przyszłym tygodniu. To była przyjemność cię poznać. – Sean uśmiecha się, kiedy spoglądam na zadowoloną twarz Davida. Dziękuję mu bezgłośnie, nim odchodzę. Jasna cholera, poczekajcie, aż powiem Steph!

13

Rozdział 4

Jej dłonie są takie maleńkie, ale tworzyły wielkie brzmienie. Hipnotyzowało mnie to, kiedy stałem tam, obserwując jej grę. Głębia i piękno tego wszystkiego zostało oddane w jej muzyce. Nie potrafię uwierzyć, że ją napisała. To było niesamowite. Zauważyłem również, że nie miała przed sobą żadnych nut. To mnie urzekło, bo granie z pamięci wymagało dużo siły i wiedzy. - Jesteś gotowy do wyjścia? – Sean podchodzi obok mnie, kiedy wpatruję się w pianino. - Słyszałeś, jak grała ta laska? – Schodząc ze sceny, wskazuję przez ramię na pianino. - Taa, zamierzam przekonać ją, żeby zagrała na ślubie. – Szarpię głową, by na niego spojrzeć i zastanawiam się, jak, do cholery, tego dokonał. - Co, do kurwy? Znasz ją? – pytam go, kiedy idziemy przez teatr w kierunku drzwi. - Zdobyłem jej numer. David ją zna. – Oczywiście, że ten mały, snobistyczny pojeb ją zna. - Pieprz mnie. – Kręcąc głową, przepycham się przez frontowe drzwi.

14

- Co? Jeszcze jej nie pieprzyłeś, prawda? – Ton jego głosu przyprawia mnie o śmiech. Arogancki dupek myśli, że wypieprzyłem pół miasta. - Nie, dupku, nie pieprzyłem. Po prostu uderzyła we mnie jej gra. – Sean śmieje się, kiedy przystaje i na mnie patrzy. - Uderzyła w ciebie? Chyba uderzyła w twojego kutasa. Wszysycy wiemy, że nic nie uderza w ciebie w emocjonalny sposób. – Czasami zastanawiam się, czy gdyby nie był moim bratem, to czy skopałbym mu tyłek. Przysięgam, że jest największym fiutem, jakiego znam. - Odpierdol się. Spadam stąd. – Machając do Seana, idę chodnikiem. Uwielbiam to, jak chłodno jest na zewnątrz. Klub, w którym odbywa się impreza nie jest daleko od teatru, więc zdecydowałem się pójść pieszo. Poza tym, gdybym musiał spędzić jeszcze jedną minutę więcej z Seanem, mógłbym skopać mu dupę. Kiedy wchodzę do środka, klub jest pełen życia i wypełniony dziewczynami. Dokładnie w taki sposób, w jaki lubię. - Teraz to jest pieprzona impreza – mamroczę do siebie, kiedy toruję sobie drogę, by znaleźć Brada. Dostrzegając go przy barze, idę wprost do niego. - Cześć, debilu. – Klepię go w ramię, a on się do mnie uśmiecha. - Kutafon! Przyszedłeś. – Brad przyciąga mnie do szybkiego uścisku, nim wskazuje na piwo oferowane w barze. - Niech to diabli, po dniu, jaki miałem z Seanem, muszę wypić połowę tego baru. - Cóż, powinno być zabawnie. Później przychodzi przyjaciółka Steph, żeby trochę zagrać, a potem mamy didżeja. Wypij to do dna. Płaci mój tata. – Klepie moje ramię, a ja chichoczę. Tata Brada jest bogatą suką jak moja mama. Tak się poznaliśmy. - Gdzie jest Steph? Nie wiedziałem jej już jakiś czas. Nie wiedziałem, że ma przyjaciół.

15

- Laney jest jej najlepszą przyjaciółką. Są nimi od lat. To trochę dziwne, że nigdy jej nie poznałeś. – Rozgląda się wokół, jakby próbował ją znaleźć i kiwa w jej kierunku głową. - Tam jest moja dziewczyna. – Odwracam się i obserwuję, jak Staph do nas podchodzi. Do jej twarzy przyklejony jest ogromny uśmiech. Steph jest prowokująco piękną dziewczyną. Ma włosy do ramion, które kręcą się wokół jej drobnej twarzy. - Co wy dwaj tu robicie? Wybieracie dziwki? – Steph rzuca się w ramiona Brada, skłaniając go do uśmiechu. - Hej, gdzie jest Laney? Jeszcze się nie poznali. – Brad przyciąga Steph do swojego boku. - Jeszcze jej nie ma. – Kręci głową, a ja się do niej uśmiecham. - Jest gorąca? – Steph policzkuje mnie, nim posyła mnie do diabła. - Co? Tylko zapytałem. – Udaje obrażoną, a potem się śmieje. - Bardzo odbiega od twojego typu, Gavin. Nie jest prostytutką. – Steph śmieje się, kiedy ją obserwuję. Na mojej twarzy pojawia się nieznaczny uśmiech. Brad ma z nią pełne ręce roboty. Kiedy właśnie mam zamiar się odezać, słyszę to. W powietrzu rozbrzmiewa urzekająca piosenka. - Tam jest. – Zerkam na Steph, kiedy jej oczy rozświetlają się, zwracając się w kierunku sceny. Podążając za jej spojrzeniem, moje czy zatrzymują się na małej blondynce przy pianinie. Przebrała się. Ma na sobie długą, niebieską suknię, która na plecach jest tak głęboko wycięta, że mogę zobaczyć cały jej kręgosłup. Jej ciemne blond włosy opadają na plecy w delikatnych falach, kiedy jej ciało porusza się wraz z muzyką. Kiedy gra, moje serce się zatrzymuje. Jestem nią urzeczony.

16

- Podnieś swoją buzię z podłogi, Gavin. Ma chłopaka. – Steph trąca mnie w pierś, doprowadzając do śmiechu, ale to nie ona umieszcza mnie w transie. To piękno tego, że gra z taką pasją. - Jest niesamowita.

17

Rozdział 5

Nie byłam pewna, czy zdążyłabym na czas po małej pogawędce z Panem Gorącym, więc kiedy opuściłam teatr, udałam się prosto tutaj. Na szczęście miałam sukienkę w samochodzie. - Laney, jesteś niezwykła! – Steph chwyta mnie w uścisk, kiedy skończyłam grać kawałki, o które proszono. - Dziękuję, ślicznotko. Wyglądasz niesamowicie. – Odsuwając się do tyłu, patrzę na nią. Przysięgam, ta dziewczyna mogłaby rozkołysać ścianę. - Ty też! Mój Boże, musisz częściej nosić sukienki! – Obie chichoczemy, kiedy podchodzi do nas Brad. - To było po prostu wspaniałe. Otrzymałem mnóstwo komplementów z powodu twojej gry. Cholernie wymiatałaś! – Uśmiecham się do Brada za to, że jest taki miły. Chociaż zawsze był. - Dziękuję. Cieszę się, że ci się podobało. Kradniesz moją dziewczynę? – Zauważając za nami niemało gości, dla których gra główną rolę, wiem, że potrzebuje Steph.

18

- Tylko na chwilę. Obiecuję. – Mruga do mnie, a ja przytakuję, kiedy obserwuję, jak odchodzą. Jestem bardzo szczęśliwa, że Steph ma tak dobrego faceta jak Brad. Jest obrzydliwie bogaty jak cała jego rodzina, ale naprawdę ją kocha, co można zobaczyć w jego oczach. - Zdradzisz mi nazwę tego kawałka? – Ten głos. Facet z teatru. Moje serce zaczyna pędzić, kiedy odwracam się szybko i widzę go uśmiechającego się do mnie. - Jesteś stalkerem? Jeśli tak, to tego też sam powinieneś się dowiedzieć. – Zaczynam odchodzić, kiedy jego dłoń owija się wokół mojego nadgarstka. Uczucia, które ze mnie wychodzą, grożą zwaleniem mnie z nóg. - Przepraszam. Jestem Gavin. – Obracam się, by na niego spojrzeć, a on uśmiecha się do mnie. Cholera, jest nieźle wyglądającym kawałkiem mężczyzny. - Laney. - Zatańcz ze mną, Laney. – Nie czekając na odpowiedź, Gavin przyciąga mnie bliżej siebie. Jego ręce otaczają moją talię, muskając skórę tam, gdzie kończy się sukienka. - Nie zgodziłam się. – Patrzę w górę w te ciemne oczy. Uśmiecha się. - Nie pytałem. – Obraca mnie delikatnie w kółko i jestem zaskoczona, że ten mężczyzna, ubrany jak rockers, potrafi tańczyć w taki sposób do wolnej muzyki. - Jeśli kiedykolwiek upadnę. – Słowa opuszczają moje usta, zanim mogę je zatrzymać. Nie wiem, co skłoniło mnie do powiedzenia tego na głos. Tamten kawałek jest dla mnie bardzo osobisty i tak po prostu chlapnęłam to totalnie nieznajomemu. - Co? – Gavin odsuwa się tak, że może mi spojrzeć w oczy. - Tak się nazywa tamten kawałek, który grałam. – Jego delikatny uśmiech mówi, że to mu się podoba i z powrotem przyciąga mnie do siebie.

19

Kołyszemy się i poruszamy do muzyki, nim zaczyna grać coś szybszego. - Dziękuję za taniec. – Gavin uwalnia mnie. Odwracam się i odchodzę w stronę baru. Czuję na sobie jego spojrzenie, mimo że go nawet nie widzę. - Widzę, że poznałaś Gavina. – Steph obejmuje mnie w talii. - Znasz tego gorącego faceta? – Steph śmieje się, kiedy unosi na mnie brwi. - Och, jest gorący, prawda? – Podchodzi Brad, a moja twarz robi się czerwona. Och, to będzie paskudne. - Kto jest gorący? – Brad patrzy pomiędzy nami. - Myśli, że Gavin jest gorący. – Przysięgam, że moja twarz nie mogłaby być ani trochę bardziej czerwona, niż jest teraz. - Awww. To jest takie słodkie. – Brad trzepocze na mnie rzęsami jak dziewczyna, sprawiając, że zaraz zwariuję. - Obydwoje jesteście dupkami. – Chwytając piwo z baru, biorę długi łyk. Zabiję tę dwójkę. - Powinnaś się z nim umówić. – Brad trąca moje ramię. Obracam się w bok, by spojrzeć na niego, kiedy zauważam, że teraz koło niego stoi Gavin. Cóż, świetnie. - Z kim powinna się umówić? – Gavin zarzuca rękę na ramię Brada i przysięgam, że moja twarz ma kolor stroju Świętego Mikołaja. To jest tak bardzo żenujące. - Z tobą! Uważa, że jesteś gorący. – O mój Boże! Mam najgorszych przyjaciół. Obracam się, chcąc odejść, kiedy pochłania mnie skrępowanie. - Nie odchodź, Laney. – Step śmieje się, kiedy pokazuję jej przez ramię środkowy palec. Oficjalnie nienawidzę swojej przyjaciółki. Nie, nie nienawidzę. Kocham ją. - Nie odchodź. Myślę, że to urocze. – Ręka Gavina pojawia się na mojej talii, co lekko mnie płoszy.

20

- Myślę, że wystarczająco zostałam zawstydzona jak na jedną noc. – Gavin chichocze zza mnie, zanim obracam się do niego twarzą. - Nie bądź zakłopotana. Twoi przyjaciele po prostu dobrze się bawią. Więc zamierzasz to zrobić? – Patrzę na niego, jakby kompletnie oszalał razem ze mną. Stoi nieruchomo. - Co zrobić? - Umówić się ze mną? – Zabijcie mnie teraz!

21

Rozdział 6

Laney stoi przede mną, wyglądając gorąco jak diabli i jednocześnie na zdezorientowaną. Chyba się nie spodziewała, że będę tak zuchwały i zapytam. - Nie sądzę. Miło było cię poznać. – Obserwuję, jak się odwraca i odchodzi ode mnie. Cóż, to był dziwny sposób na poznanie dziewczyny. Cholernie mi się to podobało. - Umówiła się z tobą, koleś? – Brad owija ramię wokół mnie, nim dźgam go w żebra z łokcia. - Nie. Powiedziała, że było miło mnie poznać. – Chichocząc, rozglądam się wokół za kimś, kogo mogę znać. - Jenna tu jest. – Przerzucam spojrzenie z powrotem na Brada, a on wzrusza ramionami. Powinienem wiedzieć, że pewnie tu będzie. Nie jest to coś, z czym chciałbym sobie radzić dzisiejszej nocy. - Dzięki za ostrzeżenie mnie. – Odchodząc, krążę między ludźmi, dopóki nie zauważam Jenny. Jej oczy szybko odnajdują moje i uśmieszek rozciąga jej wargi. Minął jakiś czas, odkąd się umawialiśmy i wydaje się to odrobinę niezręczne.

22

Obserwuję, jak podchodzi do mnie w małej, seksownej sukience, którą ma na sobie. Cholera, sprawia, że mój kutas jest twardy. - Hej, Gavin. – Mierzę Jennę od góry do dołu i muszę powiedzieć, że podoba mi się to, co widzę. - Jenna. – Chcę, żeby błagała mnie o to, czego pragnie, a wnioskując z jej spojrzenia, wiem, co to jest. Poza tym w pewnym sensie brakuje mi jej. - Jak się masz? – Uwielbiam te pogawędki, które próbuje ze mną prowadzić. - Dobrze. A jak z tobą? – Wypijam swoje piwo duszkiem, a mój kutas rozbudza się w jeansach. Cholera, dlaczego ta kobieta mi to robi? - Tęsknię za tobą, Gavin. Wiem, że nie chcesz niczego długoterminowego, ale zastanawiałam się, czy moglibyśmy znowu się umawiać. Nieśmiałość w jej głosie i niewinne spojrzenie na twarzy, jak, do diabła, mógłbym temu odmówić? Obejumując ją wokół talii, przyciągam do swojej piersi, nim całuję ją w szyję. - Też za tobą tęskniłem. Chcesz stąd wyjść? – Przez jej ciało przebiega dostrzegalny dreszcz. Chce mnie tak, jak zawsze chciała. - Tak. – Już dyszy i tak po prostu jej pragnę. Zna starą zasadę, biorę ją w swoim łóżku. Szybko się obracając, owijam rękę wokół jej talii i prowadzę ją w kierunku tylnych drzwi. Brad widzi nas i uśmiecha się, kiedy go mijam, wykrzywiając twarz jak do całusa. Pokazuję mu tylko środkowy palec i idę dalej. Kiedy wychodzimy przez drzwi, nic nie idzie tak, jak planowałem. Nie planowałem zobaczenia na dworze Laney. Do tego płaczącej. - O mój Boże, Gavin. Tamta dziwka została spoliczkowana przez alfonsa. – Jenna śmieje się, jakby był to najzabawniejszy żart na świecie i prawdopodobnie powinien być, ale ta cała sytuacja mnie niepokoi.

23

- Jest jedną z przyjaciół Brada. Daj mi chwilę. – Odchodząc od Jenny, idę w kierunku Laney. Przycupnęła w rogu, ukrywając twarz w rękach. Coś w mojej piersi zaciska się, kiedy widzę ją w takim stanie. Umieszczając rękę na jej ramieniu, przemawiam delikatnie. - Wszystko w porządku? – Głowa Laney podskakuje do góry, kiedy zdaje sobie sprawę, że to ja. Zaczyna szybko ocierać policzki, by zetrzeć łzy, które po nich płyną. Nie myślę, tylko reaguję. Moja ręka wędruje do góry, by objąć jej policzek i ścieram kciukiem łzy. Co ja, kurwa, robię? - W porządku. Nie pomyślałam, że ktoś mógły tu być. – Jej głos jest cichy, ale wyraźnie słychać w nim cierpienie. - Co robisz? – Jenna podchodzi do mnie, kiedy opuszczam rękę. Ma rację. Co ja robię? - Nie powinnaś być tutaj sama. To nie jest najlepsza okolica. – Kompletnie ignoruję Jennę i wiem że zapłacę za to gówno później, ale skurcz serca w mojej klatce piersiowej nie pozwolił mi odejść. - Nic mi nie jest. Naprawdę. – Ocierając znowu policzki, próbuje nas wyminąć. - Potrzebujesz podwózki? – Kiedy Laney zatrzymuje się, Jenna głośno sapie, ale mam to gdzieś. - Nie, dziękuję. Znajdę Steph. – Patrzę, jak Laney wchodzi przez tylne drzwi do środka. To ukłucie nadal tam jest, chociaż nie wiem dlaczego. Nigdy wcześniej nie czułem czegoś takiego jak to. - Co to, do cholery, było? Kim ona jest? – Jenna tupie za mną swoimi szpilkami. - Naprawdę Jenna? Dopiero ją, kurwa, poznałem. – Chcę od niej odejść, ale chwyta moją rękę. - Przepraszam. Zabierzesz mnie do domu?

24

Rozdział 7

Przewracam się z boku na bok, ciesząc się, że jest weekend. Po katastrofie w klubie tamtej nocy, czuję się jak idiotka. Zadzwoniłam nawet do Josha, by go spławić, ale jest już w drodze. Moje serce zaciska się w klatce piersiowej przez wiedzę o minionych związkach i o tym, jak się zakończyły. Bardzo lubię Josha i nie chcę tego kończyć, a mam przeczucie, że tak się stanie. Po tym, jak biorę prysznic, wciągam parę spodni do jogi i koszulkę na ramiączkach, by czekać na nieuniknione. - Dlaczego masz to na sobie? – Steph przechodząc koło mojego pokoju, cofnęła się, by na mnie spojrzeć. - Ponieważ to ubrania. – Stwierdzanie oczywistości wydaje się dobrym pomysłem. Jestem mądralą. - Josh jest w drodze, a ty wkładasz na siebie waginsy? – Wskazuje na moje spodnie, a ja się śmieję.

25

- Pomyślałam, że równie dobrze mogę przestraszyć go nimi, nim zobaczy pozostałe rzeczy, które go przerażą. – Wzruszając ramionami, mijam ją i wychodzę do kuchni. Chwytam butelkę wody, nim wchodzi za mną do środka. - Dlaczego myślisz, że każdy mężczyzna jest taki sam? Masz o wiele więcej do zaoferowania, niż myślisz. Tam są blizny. - Szkaradne. Brzydkie. Nienaturalne. – Zakręcając wodę, słyszę pukanie do drzwi. - Nie pozwoliłaś mi skończyć! – Step biadoli, kiedy śmieję się i przechodzę obok niej. Dziewczyna ma złote serce i będę ją kochać za to do śmierci. Otwieram drzwi, by zastać za nimi uśmiechniętego Josha. Jest tak cholernie uroczy w elegancki, chłopięcy sposób. - Hej, piękna. – Josh obejmuje mnie wokół talii, przyciągając do siebie i z przyjemnością mu na to pozwalam. Równie dobrze mogę rozkoszować się ostatnim uściskiem. - Hej, cieszę się, że przyjechałeś. – Josh całuję mnie w szyję, kiedy zasysam oddech. Czucie jego warg na swojej skórze jest niesamowite. - Wychodzę. – Steph przechodzi obok i wychodzi przez drzwi, nim zdążę odpowiedzieć. - Co z nią? – Josh wskazuje za ramię, wypuszczając mnie z uścisku. - Kto wie? – Z lekkim wzruszeniem ramion, ręce Josha wracają do rąbka mojej koszulki, ściągając mi ją przez głowę. Jego oczy rozświetlają się, kiedy jego głowa opada w dół, zasysając mój sutek w usta. Jęk, który mi ucieka, jest muzyką dla jego uszu. Powinnam go zatrzymać, nim to zajdzie za daleko, ale sposób w jaki mnie dotyka, sprawia, że staję się napalona jak cholera. - Wiedziałem, że będziesz smakowała niesamowicie. – Kiedy jego język muska mój sutek, wyginam plecy w łuk, przysuwając się bliżej niego. Boże, chcę z powrotem tych warg na mnie.

26

Ręce Josha ściskają mocno moje piersi, zanim wciąga do ust drugi sutek, powtarzając ten sam torturujący ruch jak za pierwszym razem. Moje dłonie znajdują drogę do jego włosów, nieznacznie je szarpiąc. Jęczy przy moim ciele zanim się prostuje. Jego wargi muskają moje, podczas gdy wstrząsają mną dreszcze do szpiku kości. Sprawia, że czuję tak wiele, aż nienawidzę tego, że muszę kończyć to w ten sposób. - Musimy się zatrzymać. – Josh odsuwa się, patrząc na mnie. Tak, jestem szalona. - Co? Dlaczego? Myślałem, że chcesz tego? – Pytanie w jego oczach boli mnie o wiele bardziej niż same słowa. - Chcę. Muszę ci najpierw coś powiedzieć. Moje nogi są zdeformowane. – Kręci głową, nie rozumiejąc tego, co właśnie wypaliłam. - Doznałam oparzeń, kiedy byłam mała. – Josh powoli przytakuje głową, ale nie odzywa się od razu. Stoimy przez długi czas w niezręcznej ciszy, nim pociera ręką twarz. - Więc przez zdeformowane masz na myśli protezę nogi? Albo nie łapię tego. – Josh lekko się śmieje, ale nie ma w tym nic zabawnego. Wiedziałam, że to skończy się źle. Wiedziałam to. - Co do diabła? Nie jestem cholernym piratem, idioto. – Szarpię swoje spodnie, ściągając je, aż do podłogi i zanim to przemyślę, pozwalam mu zobaczyć mnie taką, jaka jestem. Komentarz z drewnianą nogą chyba wkurzył mnie bardziej, niż myślałam. Spojrzenie Josha błądzi po moich nogach, przyswajając wszystko. Widzę to w jego oczach. Obrzydzenie, zażenowanie tym, jak mogłoby być, gdyby zobaczono go ze mną z gołymi nogami. Wszystko to jest dla mnie jasne jak słońce.

27

- Więc nie chodzisz na plażę ani nic? – Pociągam spodnie z powrotem do góry i patrzę na niego, jakby był szalony. To naprawdę pierwsze pytanie jakie mi zadał? - Żegnam, Josh. – Obchodzę go, przytrzymując dla niego otwarte drzwi, by wyszedł, ale stoi tam jak jełop. - Naprawdę nie chcę iść. To tylko… - Żegnaj, Josh.

28

Rozdział 8

Posiadanie Jenny na powrót w domu jest odrobinę dziwne. Nie wiem nawet, czy to mi się podoba. Tym bardziej, że im dłużej tu jest, tym bardziej jestem rozdrażniony i niespokojny. Nie mogę narzekać na seks czy ssanie kutasa, ponieważ jest to, kurwa, niesamowite, ale jej obecność cholernie mi przeszkadza. - Możemy dzisiaj wyjść? – Jenna wychodzi z łazienki, zwijając włosy w kok na czubku głowy. - Nie mam na to ochoty. Poza tym, mam próbę. Chcesz też iść? – Jenna marszczy nos, co jest odpowiedzią na moje pytanie. - Co z Halloween? Urządzamy wielką imprezę? Poprzebieramy się w seksowne kostiumy? – Kurwa, dziewczyna została tu przez kilka pieprzonych dni i już chce się wprowadzić. - Jenna, nie urządzamy imprezy. Nie robimy gówna. Mówiłaś, że chcesz się znowu umawiać, nie wprowadzać. Jesteś tu tylko kilka dni. – Obserwuję, jak uśmiech wywija jej wargi w górę, kiedy ściąga przez głowę bluzkę. Czy ona się, kurwa, spodziewa, że uzasadnię swój punkt widzenia, widząc ją półnagą?

29

- Co powiesz na prywatną imprezę? – Oblizując wargi, wspina się na łóżko i ściąga koc. Oczywiście mój kutas jest twardy jak skała i staje prosto. - Musimy porozmawiać o tym gównie... – Nie mogę dokończyć, ponieważ jej wargi wsysają mnie w wilgotne usta. Jej głowa porusza się w górę i w dół, kiedy bierze mnie całego do środka. Uderzając w tył gardła, chwytam jej włosy w dłoń. Ta dziewczyna ssie jak pieprzony odkurzacz. - Choooolera! – syczę przez zęby, kiedy kontynuuje. Wiedziałem, że była w tym dobra, ale, ja pierdolę, minął jakiś czas, odkąd tego doświadczyłem. Im szybciej się porusza, tym wyżej się wznoszę. Cholera, chcę, żeby ta dziewczyna doprowadziła mnie do orgazmu. - Ssij go, kurwa! – Warcząc, pcham ją niżej na mnie. Uderzając w nią aż do skutku, mój kutas pęcznieje, zanim sperma spływa w dół jej gardła. To też było ostre. Jenna krztusi się, kiedy próbuje przełknąć to, co wciąż wytryskuję. Dochodzę tak mocno, że powinienem oddać część do banku spermy. Właśnie wessała tutaj jeden i pół miliona możliwych dzieci. Uwalniając szarpnięciem jej głowę, patrzę, jak oblizuje wargi. - Chcesz mnie teraz zjeść? – Zerkam na zegarek, cholera, nie. - Nie. Jestem pieprzenie spóźniony. – Staczając się z łóżka, słyszę jej jęk. Wiem, że to cholernie niegrzeczne, ale mam zespół, któremu jestem oddany. Cholera, użyłem tego słowa. - Może zechcesz się ubrać. Wiesz, że Sean nie lubi, kiedy zostajesz tutaj sama. – Wciągając na nogi jeansy, zerkam na nią. Wygląda na kompletnie wkurzoną, ale nie mieszkam tutaj sam. - Naprawdę miły sposób na powrót do umawiania się, Gavin. – Jenna zakłada spódnicę, zanim z powrotem wciągą koszulkę. Jestem gównianym chłopakiem we wszystkich znaczeniach tego słowa.

30

- Znałaś zasady, zanim przyszłaś. Robię to, co robię. – Wciągam buty, przebiegam dłonią przez włosy i czekam, aż skończy. - Chyba tego nie przemyślałam. – Jenna mamrocze pod nosem, ale wyłapuję to. - Chcesz, żebym podwiózł cię w drodze do studia? – Chwytam klucze, portfel i telefon, wsuwając wszystko do kieszeni, nim wychodzę korytarzem z Jenną na tyłku. - Nie możemy po prostu spotkać się tutaj dzisiaj w nocy? – Jej ręce przebiegają przez moje ramiona, nim wędrują na klatkę piersiową. Mógłbym przelecieć ją na korytarzu, ale nie jestem w nastroju na to. - Nie, nie może. Mamy plany. – Sean zatrzaskuje drzwi swojej sypialni i patrzy na nas. Nie mogę się powstrzymać przed uśmiechem. Właśnie uratował dzień. - W porządku. Zadzwoń do mnie później. – Jenna wychodzi przez frontowe drzwi, kiedy śmieję się do rozpuku. Sean nie uznaje tego za zabawne. - Powiedz mi, dlaczego dziwka wróciła? – Klepię go w ramię, a on piorunuje mnie spojrzeniem. - Chciała kutasa, człowieku. Mówiłem ci, suki kochają mojego kutasa. - Zdajesz sobie sprawę, jaki naprawdę jesteś wredny? Nic dziwnego, że nie możesz zdobyć porządnej laski. – Sean śmieje się, kiedy podążam za nim na zewnątrz, - Jesteś zazdrosny? – Patrzę, jak Sean kręci głową, nim się śmieje. - Nikt nie jest o ciebie zazdrosny. Idziesz dzisiaj w nocy do salonu tatuaży Freddiego? – Rozważam to, kiedy wchodzimy do środka. Chciałbym zrobić sobie nowy tatuaż. - Może. Mama nie przychodzi dzisiaj do studia, prawda? – Sean wybucha śmiechem, kiedy wycofuje z podjazdu.

31

- Fajfusie, gdyby wiedziała, że przyprowadziłeś z powrotem do domu latawicę, cholernie by się wkurwiła. Mówię ci. Ona jej nienawidzi, wiesz? – Już to wszystko wiem. Mama ostrzegała mnie przed spotykaniem się z „tego typu dziewczynami”. Nie lubi klepiącego bez zastanowienia typu dziwek. Przynajmniej tak je nazywa. - Wiem. Nikt jej nie lubi. Do diabła, nie wiem, czy ja ją lubię w większość dni. – Sean nadal się śmieje, kiedy jedziemy. To będzie długi, pieprzony dzień.

32

Rozdział 9

Idąc w dół przecznicy, rozkoszuję się chłodnym wiaterkiem. Szczerze mówiąc, jest październik i z sekundy na sekundę robi się chłodniej. Chociaż uwielbiam chłód. Żadnych pytań dotyczących tego, co noszę. Zwykle latem, ponieważ noszę przez cały czas spodnie, jestem obdarzana dziwnymi spojrzeniami. Kiedy dochodzę do małego sklepu Halloween, dzwoni mój telefon. Cholernie uwielbiam Halloween. Mogę być kimkolwiek zechcę być i nikt nie kwestionuje moich motywów. - Cześć, kochana. – Wiem, że to dzwoni Steph. Jestem pewna, że Josh beksa zadzwonił do niej i powiedział, że byłam dla niego wredna i wyrzuciłam go. Naprawdę powinnam przestać umawiać się z ludźmi, których zna. - Dlaczego go, do cholery, wyrzuciłaś? – Niemal wyobrażam sobie Steph, jak właśnie w tej chwili drepcze w kółko z ręką na biodrze. - Ześwirował. Zawalił tak, jak myślałam. - Ta sama rozmowa, inny dzień. - Laney, czy dałaś mu chociaż szansę? – Przebiegam palcami przez kostiumy starannie wiszące na stojakach, kiedy idę na tył sklepu.

33

- Dałam. Zaprzepaścił tę szansę. Nazwał mnie piratem. – Chichoczę cicho na to wspomnienie. Poniekąd było to zabawne. Może na Halloween powinnam być piratem z drewnianą nogą. - Nie nazwał! Przesadziłaś z reakcją. – W jej głosie również słyszę cichy chichot. - Zapytał mnie, czy mam drewnianą protezę nogi, Steph. Zastanów się nad tym. – Przytrzymuję w górze kostium Dzwoneczka i śmieję się z tego, jaki jest krótki. Nic z tego. - O mój Boże! To pieprzony frajer. – W końcu załapuje. - Tak przy okazji, będę w domu późną nocą. – Ciągle przeszukuję stroje, ale nic do mnie nie przemawia. W zeszłym roku przebrałam się za pingwina, dlatego, że mogłam. Do diabła, w pewnym sensie lubię być inna. - Gdzie, do cholery, idziesz? - Wykorzystać bon towarowy, który mi dałaś. – Steph krzyczy do telefonu, co sprawia, że muszę odsunąć go od głowy, przez co ludzie się na mnie gapią. Zasłaniając słuchawkę, mówię bezgłośnie – jest niestabilna umysłowo – do faceta, który mnie obserwuje. No co? Nie osądzaj. - Wybierasz się w końcu do salonu tatuaży? Chcę iść z tobą. – To dlatego jej nie powiedziałam. Chciałam to zrobić na własną rękę. - Nie. Nie idę z tobą. Tylko mnie zdenerwujesz. Wyciągając kolejny kostium z wieszaka, śmieję się do siebie. Tak, to jest to! - To nie było miłe! W porządku, mnie też nie będzie dzisiaj w nocy w domu. Porozmawiamy jutro. – Steph rozłącza się, kiedy oceniam swój strój. Nikt się nie spostrzeże, co nadchodzi. Kieruję się na przód i kładę strój na ladzie, kiedy mała dziewczynka patrzy na mnie i się do siebie śmieje. - Co cię tak śmieszy? – Mijam ją przy kasie, kiedy zamyka buzie. Och, przyłapałam cię, co?

34

- Jest odrobinę dziecinny, nie uważasz? – Teraz moja kolej, by się zaśmiać. - Nie potrzebuję sukienki jak prostytutka, by dobrze się bawić. – Zabieram resztę i swoją torbę. Wychodzę ze sklepu i idę prosto do salonu tatuaży Freddiego. Steph dała mi na ostatnie urodziny bon towarowy, ponieważ pracuje tam jej przyjaciel Alex. Wydaje się być miłym facetem, jeśli gustujesz w wytatuowanych i zakolczykowanych typach z fioletowymi włosami. Pchając drzwi, wkraczam w nowość. Nigdy wcześniej nie byłam w salonie tatuaży. - W czym mogę pomóc? – Ja pieprzę, ta laska ma więcej dziur niż poduszka na szpilki. - Mam umówioną wizytę u Alexa – mówię bardzo powoli, kiedy nachylam się do przodu i patrzę na piercingi, które ma. - Mogę ich dotknąć? – Będąc szajbuską, jaką jestem, musiałam zapytać. - Nie. Proszę za mną. – Powstrzymuję się od chichotu. To jest to, co sobie powtarzam, kiedy podążam korytarzem za poduszką na szpilki. Zatrzymuje się przed porysowanymi drzwiami, zanim wprowadza mnie do środka. - Laney, jak się masz? – Alex uśmiecha się do mnie ze swojego miejsca, gdzie trzyma gotowy pistolet. Nieznaczne zdenerwowanie pnie się w górę mnie, kiedy siadam na krześle obok niego. - Było dobrze, ale niech mnie cholera, teraz nie za bardzo. - Alex zerka na mnie i podąża z powrotem za moim spojrzeniem do maszynki w jego dłoni. - Wygląda przerażająco, ale taka nie jest. Gotowa? – Przytakuję, kiedy ściągam bluzkę przez głowę. Do diabła, nie mam nic przeciwko byciu bez koszulki. To dolna część mi przeszkadza. - Co tam u Steph? – mówi Alex, kiedy zabrzęczała maszyna, tuż przed dotknięciem mojej skóry. Właściwie nie jest tak źle, jak myślałam. Tak naprawdę jest to trochę, jak ukąszenie. Świetnie, oznaczam swoją dziwną mapę.

35

- Dobrze, była zajęta Bradem. – Przewracam oczyma. Uwielbiam Brada, ale, jak na mój gust, jest odrobinę zbyt spięty. - Słyszałem, że oświadczy się jej w ten weekend. – Prawie wyskakuję z miejsca, kiedy to mówi. - Żartujesz? Chyba muszę zacząć szukać nowego mieszkania. – Wzdychając, opieram się plecami o oparcie siedzenia, kiedy on pracuje. - Nie spieszyłbym się. Kto, do cholery, wie, co będzie z tą dwójką. – Prawdopodobnie ma rację, ale zastanawiałam się nad tym przez jakiś czas. - Myślę, że nadszedł czas. Mieszkałam z nią o wiele dłużej, niż zakładałyśmy. Muszę znaleźć drugą pracę. – I tu jest problem. Nie zarabiam wiele, będąc pomocą i wiem, że potrzebuję drugiej pracy, jeśli chcę żyć na własną rękę. - Witaj w prawdziwym świecie. – Kładę głowę na rękach, podczas gdy Alex robi swoją magię. Pozwalam brzęczeniu maszyny hipnotyzować mnie.

36

Rozdział 10

- Czy chcę wiedzieć, dlaczego, do kurwy, skradasz się z tyłu mojego salonu? – Freddie podchodzi z rękoma założonymi na swojej ogromnej klacie. Gdyby ten facet był chociaż trochę większy, to byłby cholernym olbrzymem. - Zamknij się. Staram się usłyszeć, co mówi ta laska. – Przysuwam ucho bliżej drzwi, a Freddie popycha mnie, sprawiając, że na nie wpadam. - Polityka prywatności. Wiesz o tym, przygłupie. – Freddie wygląda na wkurzonego, ale uśmiecha się lekko. Do diabła, Freddie wie, że nie mam racji! Drzwi otwierają się i Alex patrzy między mną a Freddim, czekając, aż ktoś się odezwie. Kurwa, nie powiem mu, że podsłuchiwałem. - Potrzebujesz czegoś? – Alex znowu się rozgląda, kiedy prawie się przyznaję. - Nie, tak tylko stoję. – Freddie zerka do pomieszczenia i kiwa głową dziewczynie. Przysięgam, że widziałem jak wchodziła tu Laney. Widziałem, jak szła tuż przede mną, a kiedy zniknęła w środku, zacząłem skradać się dookoła, dopóki nie znalazłem ponieszczenia, w którym jest.

37

- Co jest, kurwa, nie tak z wami? – Alex znowu patrzy między nami, kiedy Laney staje obok niego. - Dzięki, Alex. – Wyciaga się w górę i całuje go w policzek, zanim odwraca się do mnie twarzą. Moje nerwy wystrzeliwują, kiedy widzę ją z nim. Dławi mnie napad mdłości. Co jest, do diabła, z tą dziewczyną, że mnie porusza? - Hej. – Uśmiecha się, kiedy mija mnie, kierując się do wyjścia. Wszystko co dostaję to hej? - Hej, poczekaj chwilkę, Laney. – Uśmiecham się przez ramię do Freddiego, kiedy podążam za nią do frontowych drzwi. - Laney! – Zatrzymuje się, obracając do mnie twarzą. - Jaki tatuaż sobie zrobiłaś? – Mruży na mnie oczy, a moje serce pędzi. Jestem zdenerwowany. Właściwie, rozmawiając z tą dziewczyną, czuję się cholernie zdenerwowany. - Kwiat lotosu. – Kurde, zamierza znowu odejść. Jak mogę ją zatrzymać? Co ja, do cholery, w ogóle robię? - Dlaczego? – Powoli odwraca się znowu twarzą do mnie. Tym razem rozbawienie jest wyraźnie wyryte na jej obliczu. - Bo mi się podoba. Jest coś jeszcze, czego byś chciał? – Jasna cholera, zapytała mnie o to? Do diabła, taa, jest coś, czego chcę. Chcę całować te małe, różowe wargi. Chcę jej, kurwa, posmakować, poczuć ją tak jak tamtej nocy na imprezie. Chcę wiedzieć dlaczego za każdym razem, kiedy ją widzę, mam wrażenie, że duszę się na śmierć, łaknąc powietrza. - Słyszałem, jak tam mówiłaś, że szukasz mieszkania. Mój brat wyprowadza się w ten weekend, żeby zamieszkać z narzeczoną. Będę miał pokój do wynajęcia. – Czy ja właśnie poprosiłem, kurwa, tę dziewczynę, by się do mnie wprowadziła? Sądząc po jej minie, taa, taa, zrobiłem to. Tak trzymać, Gavin!

38

- Nie sądzę, by to był dobry pomysł. – Chichocze lekko, ale uśmiech na jej twarzy roztapia mnie. Jak może być tak cholernie wspaniała, ale o tym nie wiedzieć? - Dlaczego nie? Potrzebuję współlokatora, ty potrzebujesz pokoju. Czynsz jest niewielki, dom jest przyjemny. Prywatne łazienki. Ponadto przeważnie tylko wpadam i wypadam, więc nie będziesz mnie często widywała. – Proszę, powiedz tak. Proszę, powiedz tak. Patrzę, jak w jej głowie pracują trybiki. Zastanawia się nad tym. - Chcesz pójść na piwo? – Zapytała mnie o to, czy mam halucynacje? Stoję tam jak największy, pieprzony frajer na świecie, obserwując ją, nim znowu się odzywa: - Dobrze się czujesz? – Zaprzeczam głową, potem przytakuję i ciężko przełykam. - Taa, chodźmy. – Rozegraj to na luzie, Gavin. Nie rozmawiamy, kiedy idziemy w kierunku baru i nie wiem, jak, do diabła, ta dziewczyna to robi, że tak oddziałuje na mnie. To intrygujące, ale również irytujące. Nigdy nie byłem nerwowy czy nieśmiały w otoczeniu dziewczyn. Zawsze byłem agresorem, ale Laney jest inna i jest przeciwieństwem tego, co zawsze próbuję wyrwać. Więc dlaczego czuję się jak roztrzepany uczniak, który osiągnął swoją pierwszą erekcję? Idę za Laney do baru, w którym wszystkie oczy lądują na niej. Ma naturalne piękno, które widzą wszyscy prócz niej. Nie sądzę, by to rozumiała. Zajmując miejsce z tyłu baru, zamawiamy piwo. Laney wydaje się być pogrążona we własnych myślach. - Więc, jak dużo minie czasu, zanim się przeniesiesz? – Jej uwaga wraca z powrotem do mnie wraz z tymi głębokimi, ciemnymi oczyma. Cholera, mógłbym się w nich zatracić i nigdy nie wrócić.

39

- Nie wiem. To była tylko myśl, tak naprawdę nie umiejscowiona w ramach czasowych. – Patrzę, jak butelka dotyka jej warg, kiedy bierze łyk swojego piwa. Wyglądają na tak cholernie miękkie. - Naprawdę obserwujesz moje wargi? – Nie mogę uwierzyć, że to do mnie powiedziała. Nigdy nikt wcześniej nie skomentował mojego spojrzenia. Nadal pije, co mnie cholernie zaskakuje. - Może. Nie mogę się powstrzymać, jeśli masz tak idealnie pełne, małe wargi. – Laney śmieje się i brzmi to jak śpiew aniołów. Nie mogę uwierzyć w rzeczy, jakie mi teraz przychodzą do głowy. - W każdym razie, mam pokój. To ładny dom. Kominek i wszystko. – Laney pije swoje piwo, kiedy na mnie patrzy. Wiem, że próbuje mnie odczytać, ale nie wiem, jak dobrze jej to idzie. - Pozwól mi wyjaśnić. Chcesz, żebym wynajęła pokój od mężczyzny, który nie przestaje wpatrywać się w moje wargi, jakby chciał je owinięte wokół swego kutasa? Naprawdę myślisz, że to by zadziałało? – Nie wiem, co powiedzieć, ale swoim humorem zaraża i mnie. To jest coś, czego nigdy się nie spodziewałem. - Która część? Zamieszkanie razem, czy ssanie kutasa? Mogę sprawić, by to zadziałało tak czy owak. – Laney rozjaśnia się śmiechem. Nigdy nie miałem kobiety śmiejącej się z tak obsceniczych rzeczy w sposób, w jaki ona właśnie teraz to robi. - Ok. Ile kosztuje wynajem? – Jasna cholera! Namówiłem ją na wprowadzenie się? - Ile chcesz zapacić. – Biorąc długi łyk piwa, staram się nie patrzeć w te przenikliwe spojrzenie, bojąc się, że ponownie stanę się bezradny. - Ile chcę? – Obserwuje moja reakcję. Oczekuje reakcji. - 100 dolarów tygodniowo i sprzątam dom. – Nadal siedzę, jakbym rozważał pytanie. Już znam na to odpowiedź.

40

- Umowa. – Wyciągam do niej rękę przez stolik, kiedy się w nią wpatruje. Nie wiedząc, co ja, do cholery, wyprawiam, niechętnie ją przyjmuje. - Jesteś takim łgarzem. – Śmieje się, kiedy wyciąga swoją małą dłoń z mojej. Niemal łapię ją z powrotem. Chcę czuć ten dreszczyk, który przez nią przechodzi, kiedy się dotykamy. - Nie bajeruję. Mamy umowę. Nawet pomogę ci się przeprowadzić. – Dając znak kelnerce, by przyniosła więcej piwa, opieram się o siedzenie, modląc się, by to był właściwy wybór. Poprosiłem kompletnie, kurwa, nieznajomą osobę, by się do mnie wprowadziła. W dodatku kobietę!

41

Rozdział 11

Tak, najwyraźniej myślę żeńskimi częściami. Nie mogę uwierzyć, że właśnie powiedziałam tamtemu mężczyźnie, że się do niego wprowadzę. Chociaż dokonał dobrej transakcji. Wiem, że Steph planowała wprowadzić się do Brada. Została tylko dla mnie. Wiem, że muszę dać jej swobodę, której potrzebuje, by ruszyć ze swoim życiem do przodu. Do diabła, muszę odnaleźć własne życie, jakiekolwiek by ono nie było. - Dlaczego jesteś taka milcząca? Ponownie to analizujesz? – Kręcąc głową, patrzę na niego, kiedy prostuję ramiona. Nie ma mowy, by teraz się wycofał. - Nie, po prostu nie myślałam, że taki mężczyzna jak ty może zdecydować się na wynajmowanie pokoju kobiecie bez żadnych zobowiązań. – Proszę, powiedziałam to. Myślę, że wygląda jak męska dziwka. - Co dokładnie oznacza taki mężczyzna jak ja? – Wygląda na zdezorientowanego i pochylam się, by podzielić się swoim spostrzeżeniem.

42

- Przede wszystkim, ociekasz seksem. Chodzisz jak Pan Seksualność. Powinieneś mieć koronę, szarfę lub inne gówno. – Oczy Gavina rozświetlają się, sprawiając, że jest o wiele bardziej seksowny. - I? – Teraz jest zaintrygowany moim spostrzeżeniem. - I widziałam tamtą laskę, która wisiała na tobie na imprezie. Nie sądzę, by dobrze przyjęła informację o moim mieszkaniu w twoim domu. Chociaż chciałabym zobaczyć, jak to się rozegra. Po prostu wyglądasz jak typ, który bierze to czego chce i kiedy chce. – Gavin przytakuje ze swoim próżniaczym wyrazem twarzy. Jezu, sprawia, że zadowolony z siebie wygląd jest uroczy. Arogancki gnojek. - Więc, ogólnie myślisz, że czuję do ciebie pociąg i że nie potrafiłbym mieszkać w tym samym domu bez próby pieprzenia cię. O to chodzi? – Wow, totalnie to załapał. Choć miałam na myśli, że to ja czułam do niego pociąg, dlatego to zły pomysł, ale nie musi tego wiedzieć. - Myślę, że całkiem dobrze to ująłeś. – Wypijając duszkiem piwo, patrzę wszędzie tylko nie na niego. Nie chcę, by wiedział, że jest na odwrót, chociaż nie miałabym żadnego problemu z próbą zdobycia go. No bo rzućmy okiem na dotychczasową historię Laney z mężczyznami. Zero do zera. - W takim razie gra toczy się dalej, panno Laney. - Jasna cholera. Wychyliłam jeszcze kilka piw, siedząc w niezręcznej ciszy. Gavin szczerzy się do mnie, więc zamiast na niego patrzę na parkiet. Kto wiedział, że tak szybko zrobi się dziwnie? I pomyśleć, że właśnie rzucił mi wyzwanie, prawda? Nie możesz myśleć, że to dobry pomysł Laney. Myśl przewija się przez moją głowę, kiedy wyskakuję z miejsca. - Gdzie idziesz? – Gavin patrzy w górę z ponownym zainteresowaniem na twarzy.

43

- Zabieram swój podpity tyłek na parkiet. Chcesz do mnie dołączyć, żebym mogła sprawić, byś nie wyglądał już tak dobrze? – Śmiejąc się, odwracam się i chwiejnym krokiem wychodzę na parkiet. Och, Laney, kiedy nauczysz się, by trzymać buzię zamkniętą? No ale może dowiem się, czy naprawdę myśli to, co powiedział. Zaczynam kołysać się do muzyki, kiedy przechodzi w coś szybszego. Czy to nie jest po prostu jakiś układ? Wszyscy ustawiają się w jednej linii i tańczą jeden z tych liniowych tańców1, w których jestem kompletnie zielona. Nie jestem nieśmiała w tych sprawach, więc ustawiam się z nimi. - Hej, kowboju, pokaż mi, jak to robić. – Chwytam faceta za rękaw, a on uśmiecha się do mnie, nim przytakuje. Obserwuję jego stopy, kiedy pokazuje mi ruchy. Kiedy myślę, że już załapałam, dołączam się, a Gavin staje z boku, obserwując. Taa, gra toczy się dalej. Jeżdżę i ślizgam się po podłodze jak reszta grupy, kiedy moje nogi plączą się i upadam na tyłek. Wybucham śmiechem, kiedy podbiega do mnie Gavin. - Cholera, nic ci nie jest? – Jego mina jest zbyt poważna jak na upadek na tyłek. Potrzebuje się trochę wyluzować. - To było cholernie komiczne! – Zostaję na podłodze, nadal się śmiejąc, kiedy chwyta moją rękę i podciąga mnie do siebie. - Jesteś pod wpływem narkotyków? – Powaga w jego głosie sprawia, że tylko śmieję się mocniej. Niektórzy ludzie muszą nauczyć się odrobinę rozchmurzać. Nie wszystko w życiu musi być poważne, albo nigdy nie poczujesz, że żyjesz. 1

Forma tańca, w którym połączone figury taneczne tworzą powtarzające się sekwencje tańca, wykonywane identycznie i w tym samym czasie przez tancerzy, tańczących w jednej lub kilku równoległych liniach.

44

- Nie. A ty? – Wykorzystuję swoją kolej, by zadrzeć na niego nosa, co mu się nie podoba. Widzę to. - Nie biorę narkotyków. Mój tata był uzależniony. – Cóż, nie poszło tak, jak planowałam. Wiem to wszystko. - Przepraszam. – Kręcąc głową, wiem, że czas zabawy dobiegł końca i czas, bym poszła do domu. - Cóż, dziękuję za piwo i za propozycję, ale muszę iść do domu. – Uśmiechając się do niego, mijam go i wychodzę przez frontowe drzwi. Na zewnątrz powietrze jest chłodniejsze niż wcześniej. - Cholera! Zgubiłam swoją torbę. – Mówienie do siebie jest dla mnie normalnym zwyczajem, skoro jestem jedyną, która mnie słucha. To legalne, prawda? Kiedy obracam się, by wejść z powrotem do środka, Gavin wychodzi, przewracając mnie drzwiami na ziemię. - Och, cholera! Tak bardzo przepraszam. – Opada obok mnie i znowu się śmieję. - Śmiejesz się ze wszystkiego? – Kręci głową, a ja pozwalam mu się podnieść. - Powiadają, że śmiech jest najlepszym lekarstwem. – Wzruszam ramionami i chwytam swoją torbę z jego rąk. - Czasami ONI są idiotami. – Patrzę, jak Gavin kręci głową i zastanawiam się, co sprawia, że jest taki, jaki jest. - Taa, czasami są. Dziękuję za przyniesienie mojej torby. – Gavin kiwa głową, kiedy odwracam się, by odejść. - Zobaczę cię w tym kostiumie? – Pytanie zaskakuje mnie trochę, ale oczywiście mam na to ripostę. - Będziemy mieszkać razem, więc myślę, że tak – wołam przez ramię, kiedy idę chodnikiem.

45

- Och, Laney, tworzysz sobie własne piekło – mówię do siebie bez sensu, idąc dalej.

46

Rozdział 12

Obserwowałem kompletnie oszołomiony, jak Laney odchodzi w noc. Jak, do cholery, zdołalem namówić ją, by wprowadziła się w przyszłym tygodniu? Jestem całkowicie zdezorientowany, ale muszę przyznać, że to dobry zamęt. - Więc mówisz, że znalazłeś nową współlokatorkę? – Siedzę na krawędzi łóżka Seana, obserwując, jak się pakuje, zresztą już od kilku dni. To nie tak, że nie będzie mi brakowało brata, ale skończyliśmy już z wyprowadzaniem się i ponownym wprowadzaniem, więc nie jestem zbyt zmartwiony. Poza tym mam Laney. - Tak. Znasz tę orkiestrową laskę? Wprowadza się, jak tylko twój ohydny tyłek się wyprowadzi. – Sean przestaje się pakować i patrzy na mnie. Wie, że postradałem swoje cholerne zmysły. - Dziewczyna od pianina? Żartujesz? – Zaprzeczam głową z olbrzymim uśmiechem na twarzy. - Mama się wkurzy, jeśli się dowie, że masz żeńską współlokatorkę i co z Jenną? – Myślałem o tym i Jenna nie powinna mieć wiele do powiedzenia. Do diabła, znowu robi aferę z tym umawianiem się z Gavinem.

47

- Mama nie ma aktu własności tego domu tylko ja, a Jenna, cóż, mam gdzieś, co mówi Jenna. Spójrz, dziewczyna potrzebuje mieszkania, a ja je jej zaproponowałem. Koniec historii. – Wzruszając ramionami, obserwuję, jak wraca do pakowania. To koniec historii, prawda? - Usiłujesz wyruchać tę dziewczynę? Słyszałem, że nie jest taka. Lepiej z nią nie zadzieraj. – Och, mój starszy brat, zawsze broni dobrych dziewczyn. - Sean, widziałeś ją. Nie jest w moim typie. – Po tym jak to mówię, zastanawiam się, czy naprawdę w nim nie jest. Czuję do niej silne przyciąganie, ale może dlatego, że jest poza zasięgiem, że tak powiem. - Nie będziesz się starał przelecieć swojej współlokatorki? – Udaję szok z jedną ręką na piersi i otwartymi ustami, co sprawia, że Sean się śmieje. - Jestem zszokowany tymi słowami. Nie starałem się ciebie przelecieć, prawda? – Łapiąc za koszulkę, Sean rzuca ją we mnie, a ja się śmieję. Będzie mi brakować tych zabawnych chwil z nim. - Dobra, to był tylko jeden raz. – Naprawdę będzie mi go tutaj brakowało. Śmieję się, kiedy z powrotem siadam i myślę o całej zabawie, jaką tu mieliśmy. Nie przeprowadza się jakoś daleko stąd i będziemy spotykać się co noc na próbach, więc to nie tak, że nie będę go widywać. To po prostu miłe uczucie wiedzieć, że jest w pobliżu, kiedy go potrzebuję. - Będziesz płakał? Przysięgam na Boga, że jeżeli się rozpłaczesz, wrzucę to na YouTube’a. – Śmieję się, kiedy wstaję i rozsiągam się, zerkając na niego. - Zrób to. Laski uwielbiają, kiedy faceci okazują emocje. – Sean kręci głową, kiedy opuszczam jego pokój. Kierując się do pokoju, wyciągam telefon, lecz zdaję sobie sprawę, że nie mam numeru telefonu Laney. Dzwonię do Brada, ponieważ wiem, że prawdopodobnie on go ma, a ja go chcę. - Hej, suko. – Ach, to są przyjaciele, których kocham.

48

- Hej, dupku. Potrzebuję numeru Laney. – Słyszę, jak Brad śmieje się na drugim końcu linii, jakby to była najzabawniejsza rzecz na świecie. - Jesteś głupi. Nie dam ci jej numeru. Słyszałem o drobnym porozumieniu, które zawarliście, ale to gówno się nie wydarzy. – Nagle Brad przybiera wobec mnie poważny ton, taki, którego nigdy nie używa. Co, do diabła, zrobiłem tym razem? - Dlaczego nie? Powiedziała, że szuka mieszkania, a ja mam pokój. Jaki jest problem? – Pociągając za łańcuch, który zwisa z moich spodni, czekam na odpowiedź. Nie widzę, jaki jest, do cholery, problem, ale najwyraźniej wszyscy inni tak. - Nie jest w twoim typie, człowieku. Jest dobrą dziewczyną z silnym charakterem. Musi ruszyć ze swoim życiem do przodu. Miała trudną przeszłość, Gavin. Nie zasługuje na to, by zostać wykorzystaną i porzuconą. - Kiedy, do diabła, ten dzień stał się dniem dokuczania Gavinowi? Jasna cholera, zaproponowałem jej mieszkanie, nie swojego kutasa. - To nie tak. Łapię, jest dobrą dziewczyną i w ogóle, ale kurwa. Nie mam planów co do niej. Ona jest zbyt… Nie wiem, dziewczęca jak na mój gust. – Sapię do telefonu. Może spierdoliłem, prosząc ją, by wzięła pokój. Wszyscy inni wydają się mieć z tym ogromny, pieprzony problem. I właśnie wtedy mój telefon oznajmia nadejście wiadomości. Idealne wyczucie czasu. Muszę pocałować tego kogoś, kto, do diabła, wyciąga mnie z tego przesłuchania Brada. - Hej, mam inne połączenie. Porozmawiamy później. – Rozłączając się z nim, widzę numer, którego nie znam. Nie powinieneś pomagać mi się pakować? Kto, do kurwy nędzy? Wrzeszczę przez korytarz do Seana, myśląc, że to on ze mną zadziera:

49

- Sean, dlaczego, do diabła, piszesz do mnie przez cholerny hol? – Facet musiał postradać swój przeklęty rozum. - To nie ja, jełopie. – Cóż, w takim razie okej. Zależy co będziemy pakować i gdzie to będzie. Co do cholery, równie dobrze możemy w to pograć. Moje rzeczy. Chyba mój nowy współlokator nie zmienił zdania?! Jasna cholera! To Laney. Nie mogę w to uwierzyć. Do diabła, nie! Potrzebuję tego, spadam stąd. Będę za jakiś czas. ;p Wysłała mi buźkę z językiem. Kto, do cholery, tak robi?

50

Rozdział 13

- Laney, to nie jest dobry pomysł. Poza tym, nie ustaliliśmy jeszcze daty – skomle Steph, kiedy pakuję niektóre z moich rzeczy. - Wiem, ale ustalicie. Dlaczego nie jest to dobry pomysł? Dostaję pokój z niskim czynszem i stamtąd jest bliżej do pracy i teatru. – Steph narzeka i jęczy, odkąd przedstawiłam jej plan. Kto wiedział, że tak wielu ludzi nie zaaprobuje Gavina jako mojego współlokatora. - Nie obeszłoby mnie to, gdyby to był ktoś inny. Nawet Sean! Ale Gavin? Jest pieprzoną męską dziwką i to dokładnie go określa. Wykorzystuje kobiety i porzuca je. Nie chcę, byś więcej cierpiała. – Jej ton łagodnieje, a moje serce opada. Wiem, że leży jej na sercu moje dobro, ale muszę zrobić to po swojemu, a przynajmniej spróbować. - Nie jesteśmy razem. Nawet ku temu nie idzie. Do diabła, nie sądzę nawet, by patrzył na mnie jak na dziewczynę! – Obracam to w żart, ale wiem, że czuję przyciąganie, kiedy jestem blisko niego, ale nie jestem na tyle głupia, by nabrać się na jego wdzięki. W ciągu ostatnich kilku dni słyszałam o nim zbyt wiele, by to zrobić.

51

- Masz cycki. On jest wzrokowcem. Zaufaj mi. Taki jest. Brad zna go całkiem dobrze. – Kręcę głową, kiedy składam ubrania i upycham je w pudłach. - Steph, mieszkam z tobą od lat. To powinno być tymczasowe i teraz czas na zmianę. Musisz żyć swoim życiem, a ja muszę zrozumieć swoje. – Steph opada na łóżko, patrząc na mnie ze łzami w oczach. Wiem, że to jest dla niej trudne, dla mnie również, ale fakty nadal się nie zmieniają, ma własne życie, w które się nie wliczam. - Uwielbiam mieć cię tutaj, wiesz to. Gdybym tego nie chciała, powiedziałabym ci. – Widzę łzę spływającą w dół jej policzka i to mnie zabija. Wiem, że Steph ma złote serce, ale potrzebuję tego. - Nie rób tego. Przecież nie będziemy od siebie miliony kilometrów. To jakieś piętnaście cholernych minut drogi. – Sięgam w dół i ocieram jej policzek, wywołując u niej uśmiech. Tu jest moja najlepsza przyjaciółka. Ktoś puka do drzwi, odciągając nas od naszej dziewczęcej pogawędki. - Otworzę. – Steph odbija się od łóżka i wychodzi z pokoju. Dzięki ci Boże, mogłabym tego kogoś pocałować, ktokolwiek to jest. Nie lubię, kiedy oczy Steph tak się wypełniają łzami z mojego powodu. - Współlokator! – Może go nie pocałuję. Gavin wchodzi do środka z ogromnym uśmiechem przyklejonym do jego wspaniałej twarzy. Muszę przyznać, że jest całkiem gorąco wyglądającym facetem, ale już znam swoje granice. Odrobiłam lekcję zwaną randkowaniem. - Nie sądziłam, że naprawdę przyjdziesz. – Patrzę na niego zdziwiona, uwielbiam patrzeć na jego twarz. Pewnie teraz czuje się jak idiota. - Powiedziałaś, bym przyszedł. – Uśmiechając się, kontynuuję pakowanie. - Taa, chyba tak zrobiłam. – Gavin siada na skraju łóżka, kiedy rozgląda się po moim pokoju. To pokój, który składa się tylko ze ścian, więc tak naprawdę nie ma wiele do oglądania.

52

- Masz więcej rzeczy niż to, prawda? – Oczy Gavina spotykają moje i czuję połączenie. Szybko odwracam wzrok, by uwolnić się od tego uczucia. - Tylko pianino i mogę postawić je w pokoju. – Oczy Gavina rozświetlają się, kiedy mówię: pianino. Słyszałam, że jest w zespole, więc mogę zrozumieć, dlaczego jest tym taki zainteresowany. - Możemy zrobić na nie miejsce w salonie. Dużo grasz? – Przytakując, myślę, że będę musiała częściej chodzić do teatru. Nie chcę przeszkadzać Gavinowi grą tak, jak to robię ze Steph, chociaż nic na ten temat nie mówi. - Nie będę hałasować, kiedy będziesz w domu, obiecuję. – Nim Gavin wstaje, wzrusza ramionami, jakby to nie była wielka sprawa. - Z czym mogę pomóc? – Naprawdę nie sądziłam, że przyjdzie i naprawdę nie potrzebuję pomocy. Rozegraj to na luzie, Laney. - Naprawdę nie potrzebowałam pomocy. To wszystko, co mam. – Wydaje się być tym zdezorientowany. Naprawdę nie jestem sentymentalna. No może trochę jestem, ale nie mam nic innego, co chciałabym zatrzymać i co byłoby bliskie mojemu sercu. - Kiedy chcesz przenieść te rzeczy? Mój brat już skończył pakowanie. Powiedział, że wyprowadzi się za dzień lub dwa. – Kurde, myślałam, że mam tydzień, by się z tym oswoić. Jestem przyzwyczajona do przenoszenia się, przynajmniej byłam, kiedy byłam dzieckiem, ale teraz nigdzie nie czuję się jak w domu, nawet tutaj ze Steph. Starała się tu stworzyć dla mnie dom, ale w głębi serca wiem, że nim nie jest. - Kiedykolwiek. – Wzruszam ramionami, starając się pozostać spokojną, kiedy mój brzuch wypełniają motyle. Świetnie, zwymiotuję na myśl o wprowadzeniu się do tego gorącego rockersa. - Załatwiłem ciężarówkę, więc możemy teraz przenieść kilka rzeczy, jeśli chcesz. – Jezu, dopiero co o tym dyskutowaliśmy, a teraz to zrobimy?

53

Moje dłonie pocą się, kiedy pocieram nimi w górę i w dół ud. Spojrzenie Gavina podąża za nimi. Czy on mnie obczaja? Jasna cholera. Nie, nie może tego robić. - Ok. Taa, to dobrze. Przyjeżdża Brad, więc pewnie pomoże z pianinem. Jest stare, ale ciężkie. Jesteś pewny, że nie masz nic przeciwko temu, że je zabieram? – Gavin przesuwa powoli swoje oczy z powrotem w górę mojego ciała, spotykając moje. Płonie w nich niewielka iskierka ognia. - Mi casa is su casa2. – Frazes. Taa, to słowo dla niego.

2

Mój dom jest twoim domem.

54

Rozdział 14

- Nie mogę uwierzyć, że to robi. Jak, do diabła, ją do tego namówiłeś? – gdera Brad, kiedy ładujemy antyczne pianino na tył mojej ciężarówki. Narzeka, odkąd tutaj przyjechał i szczerze, jestem zmęczony słuchaniem tego. - Doszukujecie się zbyt wiele w tym gównie. Ona potrzebuje lokum, ja mam pokój. To wszystko. Nie ma tu nic do rozumienia. – Przerzucam pas przez górę, nim przyczepiam go do boków ciężarówki, a on nadal kontynuuje swoją małą tyradę. - W zasadzie zamieszkasz z kobietą. To nie jest dla ciebie normalne, Gavin. – Kręcąc głową, idę z powrotem w kierunku drzwi. - Wcześniej mieszkała ze mną Jenna. Poza tym oboje pracujemy, a w nocy mam próby. Prawdopodobnie nie będziemy się prawie widywać. - Wchodząc z powrotem do środka, marzę tylko, by to głupie gadanie się skończyło. Stale powtarzam sobie tę samą rzecz. Oczywiście Laney jest bardzo piękną dziewczyną, ale w ogóle nie jest w moim typie. Jest zabawna, słodka i łatwa w obejściu. Będzie dobrą przyjaciółką,

55

tylko tyle. Przynajmniej to jest to, co sobie wmawiam. Nie mogę eksperymentować ze swoją współlokatorką. Jest poza granicami. - Tylko spróbuj ją skrzywdzić, skopię ci tyłek. Wiem, jak się strzela. – W co ja, do cholery, wszedłem? Steph stoi przede mną z rękoma na biodrach. Ta dziewczyna płonie słusznym gniewem. - Kurwa, tylko nie ty też. Jak już powiedziałem Bradowi, jesteśmy współlokatorami i to wszystko! – Mijam ją, przebiegając dłonią przez włosy, kiedy uderza we mnie malutkie ciało. Moje dłonie opadają na jej ramiona, zanim patrzy na mnie w górę tymi wielkimi, brązowymi oczyma, wypalając nimi drogę do moich. - W porządku? – Usta Laney są otwarte, kiedy się we mnie wpatruje. Zastanawiam się, czy czuje to samo to coś co ja za każdym razem, kiedy się dotykamy. Wiem, że to pewnie nic wielkiego, ale nadal to czuję. - Taa. Nie. Kurde. Przepraszam. – Jest wyczerpana i uznaję to za rozkoszne. Czy ja właśnie, kurwa, pomyślałem słowo rozkoszny? Jasna cholera. - Nie, w porządku. Doprowadzają mnie do szaleństwa, więc pomyślałem, że sprawdzę, czy nie potrzebujesz pomocy. – Żadne z nas się nie porusza i żadne z nas nie usuwa moich rąk. Trzymam je na niej, jakby mogła zniknąć, gdybym pozwolił jej odejść. To wywołuje szalone uczucie mrowienia i chcę wiedzieć dlaczego. Laney w końcu wycofuje się z mojego zasięgu, kręcąc głową. - Myślę, że na teraz to wszystko. Chcesz, żebym pomogła to rozładować? To znaczy, muszę zapytać Steph, czy mnie podrzuci. Mój samochód padł. - Odwiozę cię. – Nieznacznie przytakując, idzie do swojego pokoju. Wydmuchuję powietrze i mam nadzieję, na Boga, że dokonałem właściwego wyboru, proponując jej wprowadzanie się tutaj. To był pewnego rodzaju chwilowy impuls i naprawdę nie przemyślałem tego za bardzo. To będzie, jak mieszkanie z Seanem, tylko Sean nie ma cycków i dziewczęcego gówna.

56

Muszę wyglądać jak kompletny idiota, ponieważ Laney stoi tam z durnym uśmieszkiem na twarzy. - Zawsze gapisz się na ściany, czy te posiadają coś specjalnego? – Poruszając na nią brwiami, śmieję się. Nie jestem przyzwyczajony do kobiet doprowadzających mnie do śmiechu. Jenna jest zawsze taka poważna i zwykle chce tylko seksu. - To są naprawdę przyzwoite ściany. – Laney śmieje się, kiedy podążam za nią do salonu. Och, nie. No to znowu się zaczyna. Brad i Steph, oboje rzucają mi mordercze spojrzenia. - Co, kurwa, zrobiłem tym razem? – Laney musi zauważać istniejące napięcie, ponieważ patrzy między nami. - Zostawcie go w spokoju. Nic nie zrobił i nic się nie stanie. Powinniście wiedzieć, że się nie umawiam. Skończyłam z tym. – Laney wskazuje na nich, a na ich twarzach pojawiają się smutne miny. To przyciągnęło teraz moją uwagę. Dlaczego skończyła z randkowaniem? Ktoś ją skrzywdził? Dlaczego, do diabła, zaledwie myśl o kimś krzywdzącym ją tak bardzo mnie wkurza? Przecieram dłonią twarz. Muszę się pozbierać. Może czuję w stosunku do niej siostrzane wibracje. Taa, to musi być to. - Rozładuję te rzeczy. Wrócę później. – Obserwuję, jak Laney całuje Steph w policzek, nim staje i czeka na mnie przy drzwiach. - Taa, odwiozę ją NIENARUSZONĄ. – Muszę powiedzieć ostatnie słowo odrobinę głośniej, skoro myślą, że zamierzam się na nią rzucić i zgwałcić ją, jak tylko stąd wyjdziemy. - To nie jest zabawne. Ona ma przeszłość – szepcze Brad cicho, że nie sądzę, by Laney go słyszała. Zastanawiam się, co za gówno jest jej przeszłością. - Łapię. Nie martw się. – Klepiąc go w ramię, udaję się w kierunku drzwi.

57

- Są bardzo opiekuńczy. – Z krótkim skinięciem, zamykam drzwi i objeżdżam kółko, by wyjechać na drogę prowadzącą do mnie. - O co chodzi z tym nieumawianiem się? – pytam, kiedy wyjeżdżam na główną drogę. Laney wypuszcza powietrze i zastanawiam się, czy przekraczam granicę, pytając ją o to, ale chcę teraz wiedzieć. - Po prostu w przeszłości umawiałam się z kilkoma prawdziwymi dupkami. Nie chcę marnować na nich czasu. Wielu ludzi nie widzi prawdziwej mnie, a kiedy widzą, świrują. – To głębokie myśli o sobie samej. Widzę ją i myślę, że jest wspaniała. Dlaczego ktokolwiek od niej ucieka? - Będę mógł zobaczyć prawdziwą ciebie? – Żartując odrobinę, widzę, jak się napina. Jej ręcę są splecione na kolanach tak ciasno, że jest knykcie robią się białe. Wychylam się, chwytając jej dłonie w moją. - Hej, w porządku. Żartowałem. – Laney odwraca głowę twarzą do mnie i rozpoznaję w niej strach. Cholera, ktoś naprawdę wyciął tej dziewczynie numer. - Przepraszam. Po prostu nie lubię o tym mówić. – Przytakuję, pozwalając jej w końcu odsunąć się. Nienawidzę dziwnej pustki, która się pojawia, kiedy nie dotykamy się w jakiś sposób. Nawet, do cholery, nie wiem, co to jest. Kiedy zajeżdżam na podjazd, usta Laney się otwierają. Wiem, że to o wiele więcej niż to, do czego jest przyzwyczajona. - Witaj w domu.

58

Rozdział 15

- Nie, nie. Absolutnie nie. Jak w ogóle mogłeś, kurwa, powiedzieć stówa za tydzień? To jak cholerne drobne w porównaniu z tym, ile to jest warte. – Wiem, że teraz fukam, ale to miejsce jest naprawdę dużo bardziej okazałe, niż się spodziewałam. Nawet jeszcze nie wysiadłam z samochodu, a już nie mogę w to uwierzyć. - To tylko dom, Laney. Poza tym posiadam go na własność. – Obserwuję, jak Gavin wzrusza ramionami, jakby nie było to nic wielkiego, zanim wysiada i idzie na tył ciężarówki. Taa, i to sprawia, że jest o wiele lepiej, NIE. Wychodzę i idę na tył, dołączając do niego, ale zamiast pomagać mu rozładowywać pudła, gapię się na niego. - Na co tak patrzysz? – Gavin kładzie na ziemi pudło, które trzyma i ogląda się na mnie. Nie mogę uwierzyć, że nie powiedział mi, iż dom jest tak cholernie wspaniały. - Nie mogę wynajmować tu pokoju. Nie stać mnie na to. – Podnoszę karton z ziemi i kładę go z powrotem na ciężarówkę.

59

- Możesz sobie na to pozwolić. Już zawarliśmy umowę. – Gavin chwyta pudło i kładzie je z powrotem na ziemię, nim bierze kolejne. - Nie, nigdy nie rozmawialiśmy o tak cholernie ogromnym domu! – Kiedy pochylam się, by znowu chwycić karton, Gavin powstrzymuje mnie. Jego dłonie lądują na moich, zmuszając mnie do puszczenia pudła. Podciąga mnie do pozycji stojącej, a jego oczy spotykają moje. - To tylko dom. Materialistyczne gówno. Umówiliśmy się, zgodziłaś się. Uspokój się i chodźmy rozładować te rzeczy. – Spojrzenie Gavina w milczeniu przytrzymuje moje, ustępuję i przegrywam. - W porządku. Dobrze, wygrałeś. – Gavin uśmiecha się, kiedy pozwala moim rękom wysunąć się i znowu chwyta ten sam karton. - Zawsze wygrywam. – Gavin chichocze, kiedy idzie w kierunku domu. Nie mogę uwierzyć, że właśnie to do mnie powiedział. Podążam za nim do środka, dźwigając karton i torby, kiedy zatrzymuje się przy drzwiach. - To twój pokój. – Otwiera drzwi stopą i wchodzimy do środka. - Możemy ułożyć twoje rzeczy tutaj. – Kiwa głową w kierunku pustej szafy. Podchodzę, kładąc rzeczy na ziemi, kiedy ogarniam spojrzeniem pokój. Można powiedzieć, że jest duży, co najmniej. Jest trzy razy taki jak ten, który miałam u Steph. Jest pomalowany na ciemny beż, który pasuje do wszystkiego w tym cholernym pokoju. - Zabierze resztę jutro. Co sądzisz? – Co sądzę? Sądzę, że ten pokój nie jest za sto dolarów tygodniowo. Jest za więcej niż dwieście pięćdziesiąt dolarów tygodniowo, ale nie mówię tego. - Myślę, że powinnam ci płacić więcej. – Patrzę w dół na stopy. Po prostu nie czuję się z tym dobrze. Jak, do diabła, mogę mu płacić tylko sto dolarów? Gavin podchodzi i zatrzymuje się przede mną. Patrzę na jego buty. Jego ręka dotyka mojego podbródka, unosząc go, bym na niego spojrzała.

60

- Powiedziałem, że jest okej. Nie martwię się o pieniądze, Laney. Po prostu się odpręż. – Przytakuję nieznacznie. Nie mogę nic poradzić na to, jak się czuję. Kończymy rozładowywanie ciężarówki, cóż, wszystko prócz pianina, kiedy podjeżdża Sean. - Czy to ta sławna dziewczyna od pianina, o której tak wiele słyszałem? – Sean uśmiecha się, kiedy podchodzi do nas bliżej. Wygląda trochę jak Gavin, to pewne. Poznałam go osobiście, ale to była tylko krótka chwila i nie zwróciłam uwagi na to, jak bardzo są podobni. - Dziewczyna od pianina, huh? – Przyjmuję jego dłoń i potrząsam nią, kiedy jego oczy rozświetlają się i lecą do Gavina. Podążam za jego spojrzeniem, Gavin wygląda prawie na zawstydzonego. Czy to nie urocze? - Taa, z tego co słyszałem, potrafisz grać jak mistrz. Słyszałem, że nawet trochę lepiej. – Chichocząc lekko, potrząsam głową. - Nie powiedziałabym: jak mistrz, ale tak. Kocham grać. Nauczyłam się sama, kiedy miałam sześć lat. – Marszcząc nos, próbuję przypomnieć sobie przeszłość. To było tak wiele lat temu, a wydaje się jakby wczoraj. - Wow. Musisz być muzycznie uzdolniona, jeśli jesteś samoukiem. To niesamowite. Z przyjemnością posłuchałbym kiedyś czegoś więcej. – Sean uśmiecha się, kiedy przytakuję i spoglądam na Gavina. - Jeśli o tym mowa, pomógłbyś wnieść mi je do środka? – Gavin wskazuje głową pianino, które stoi z tyłu ciężarówki, ale jego oczy nigdy nie opuszczają moich. Jest prawie tak, jakby usiłował odkryć jakiś sekret. - Jest twoje? Niezłe coś. - Jest moje. To moje pierwsze pianino. Moja przybrana mama, cóż, była bardziej jak babcia, podarowała mi je. – Sean przebiega ręką wzdłuż boku, gwiżdżąc.

61

- Na pewno jest stare. Ma też całkiem niezły kształt. – W końcu ktoś zgadza się ze mną, że to nie rupieć. Steph nigdy nie rozumiała, dlaczego trzymam je tak długo. Ono jest dla mnie całym światem. - Też tak myślę. Gra zupełnie inaczej niż kilka jego innych wydań. – Sean wydaję się tak bardzo zaintrygowany pianinem jak Gavin moją osobą. Sean zauważa to i klepie go w klatę, zyskując jego uwagę. - Myślałem, że to omówiliśmy? – Gavin przytakuje i mruga gwałtownie kilka razy, nim wspina się na górę i pomaga. Obserwuję chłopaków, jak wnoszą pianino do środka, ale po prostu nie czuję się dobrze, wkraczając tu bez zaproszenia. Mieszkanie tutaj będzie naprawdę dziwne.

62

Rozdział 16

- Chcesz coś zjeść, zanim odstawię cię do domu? – Zerkając na Laney, widzę, że nadal nie czuje się ze mną komfortowo. Może gdybyśmy spędzili razem trochę czasu i porozmawiali o tym, byłoby nam łatwiej z tym napięciem. - Pewnie. – Laney wydaje się być skupiona na czymś i nie potrafię wykombinować na czym. Zawsze wydaje się coś rozważać, ale nigdy o tym nie mówi. Zajeżdżam pod resturację i wyskakuję z samochodu, by spotkać się z nią po jego drugiej stronie. - Tania randka, huh? – Patrzy na starą restaurację i chichocze. To jest to, co mnie do niej przyciąga. Jej osobowość, kiedy pozwala sobie odpuścić. To cholernie piękne. - Hej, to twoja pierwsza randka. Nie mogę zabrać cię do Taco Bell lub Burger King. To na później. – Laney śmieje się, kiedy przytrzymuję dla niej otwarte drzwi, by weszła do środka i podążam za nią. Obserwuję, jak swoją obecnością zawłaszcza pomieszczenie. To niesamowite widzieć, iż nawet nie wie, że to robi.

63

Wślizguję się do boksu naprzeciwko niej i zerkam do menu. - Gavin, tym razem nie jesteś sam? – Abby, kelnerka, uśmiecha się, kiedy podchodzi. Znam Abby od długiego czasu. Jest słodką panią, trochę starszą ode mnie. Rozwódka z dwójką dzieci. Próbuję pomóc ją wspomóc, kiedy mogę. - Nie. To moja nowa współlokatorka, Laney. Laney, ta wspaniała kobieta tutaj to Abby. – Abby uśmiecha się, kiedy spogląda na Laney. - Miło cię poznać. – Laney jest miła, ale widzę jej spojrzenie. - Znam tego dzieciaka od lat, ale jesteś pierwszą dziewczyną, którą tu przyprowadził. – Abby mruga do Laney, nim jej oczy lądują na mnie. Wzruszam ramionami, próbując to olać. Chociaż to prawda, nigdy nie zabrałem ze sobą tutaj innej dziewczyny. To dla mnie forma wytchnienia, kryjówka. - Cieszę się, że jestem pierwsza. – Laney uśmiecha się szczerym uśmiechem, który roztapia mnie w środku. Naprawdę nie widzi tego, co ja widzę. - Jak? To co zwykle. – Uśmiecham się do Abby, zanim odwraca się do Laney. - Ja to samo. – Wzrusza ramionami, uśmiechając się. Jak dla mnie to idzie zbyt łatwo. Abby uśmiecha się i odchodzi, kiedy patrzę z powrotem na Laney. - Ok. Nauczyłaś się sama grać na pianinie w wieku sześciu lat? Kto jest twoim tatą, Mozart? – Laney obdarza mnie smutnym uśmiechem, kiedy przypominam sobie resztę tego, co powiedziała. Cholera! Była przybranym dzieckiem. Niezłe posunięcie, Gavin. - Przepraszam, nie pomyślałem. – Kręcąc głową, czuję się jak idiota. Dłoń Laney wędruje na moją, nim się odzywa. Wpatruję się w jej dłoń. - To nic takiego. Przynajmniej już nie. Nauczyłam się nie przejmować tym, że nie miałam rodziców, którzy by mnie chcieli, przebolałam to. Staram się do tego nie wracać. – Abby wraca z naszym jedzeniem, kiedy Laney zabiera swoją rękę. Widzę wyraz oczu Abby, ale kręcę głową.

64

Laney patrzy na butelkę ostrego sosu, który Abby położyła na stole. Chwytam ją i otwieram. - Na co go dokładnie nałożysz? – Patrzy na sos i z powrotem na moje jedzenie. - Na wszystko. – Laney śmieje się, kiedy chwyta butelkę z mojej dłoni i polewa nią odrobinę swoje frytki. - O mój Boże! Gavin, to ohydne. – Wypija duszkiem swoją wodę, kiedy się śmieję. Dlaczego ta dziewczyna facynuje mnie w taki sposób? - Pieprzyć to! To najlepszy sos, jaki możesz dostać. Daj mu szansę, pokochasz go. – Wyciągam butelkę nad jej talerzem, kiedy się śmieje i przykrywa go. - Nie! Nie rób tego! To obrzydliwe! Nie chcę zionąć tym gównem całą noc! – Jej chichot wypełnia mnie ciepłem. Tak łatwo z nią rozmawiać i wygłupiać się. Jest poza granicami, Gavin. - Jak już zjemy, muszę na chwilę skoczyć do studia. Wiem, że miałem najpierw zabrać cię do domu, ale chcesz iść ze mną i spojrzeć na nie? – Oczy Laney strzelają do moich i uważnie mi się przygląda. Znowu próbuje mnie odczytać. - Z chęcią. Dziękuję. – Wkłada frytkę do ust i przeżuwa ją, kiedy ją obserwuję. - Sporo nocy spędzę w studio. Zastanawiam się, czy gdy nie będziesz zajęta chciałabyś też przychodzić. Wiem, że lubisz muzykę. – Wzruszam ramionami, jakby to nie była wielka sprawa. Nigdy nie poprosiłem dziewczyny, by przyszła do studio, ale z Laney czuję się po prostu dobrze. Jej uśmiech jaśnieje i musi jej się podobać to, co słyszy. - Z wielką przyjemnością! Nigdy wcześniej nie byłam w studio. – Dla mnie to również kolejny pierwszy raz. Nigdy wcześniej nie zabrałem dziewczyny do studio.

65

- Właściwie to naprawdę dobra zabawa. Lubię się tam ukryć i pisać. Moja mama potrafi być dominująca. Z resztą jestem pewny, że ją poznasz. – Chociaż nie wyczekuję tego spotkania z niecierpliwością. Moja mama nie lubi popisujących się dziewczyn, z którymi się umawiam, ale nie uważa też, że kogoś potrzebuję. Jej słowa, nie moje. Nigdy nie rozumiałem jej rozumowania, ale przecież tak naprawdę nigdy mnie ono nie obchodziło. - Założę się, że po prostu stara się dbać o twoje interesy. – Wzruszając ramionami, wracam do swojego jedzenia. Moje interesy, na pewno. Nigdy nie miała takiego zamiaru. - Więc jutro przywieziemy resztę twoich rzeczy. Wtedy będziemy oficjalnie współlokatorami. – Mrugam do Laney, a ona się uśmiecha. - I pierwszą regułą domu będzie impreza Halloweenowa, którą urządzimy. – Klaska w dłonie z podekscytowaniem, kiedy wyciągam portfel i rzucam trochę gotówki na stolik. - To tylko jedna z pieprzonych pierwszych nocy. – Sięgam po jej dłoń, wyciągam ją z boksu i prowadzę do drzwi. - Naprawdę się cieszę, że się wprowadzasz. Naprawdę cię lubię. – Uśmiechając się, idzie obok mnie, kiedy puszczam jej dłoń. Nie chcę, by myślała, że na nią naciskam czy coś w tym stylu. Ponadto muszę przypomnieć sobie, że jest poza pierdolonymi granicami.

66

Rozdział 17

Siedzenie na skraju łóżka w moim nowym pokoju, w moim nowym domu jest odrobinę dziwne, chociaż mieszkam tutaj już od kilku tygodni. Jednak najwięcej zabawy mam, spędzając czas z Gavinem. Naprawdę łatwo z nim rozmawiać i sprawia, że się śmieję. Już dawno nie czułam się tak dobrze. - Laney, jesteś gotowa? – Uśmiecham się do siebie w lustrze. Myślę, że wyglądam uroczo. Kończąc makijaż, kieruję się do drzwi, zastając Gavina czekającego po drugiej stronie. - Co to, do diabła, jest? – Gavin zwija się ze śmiechu, kiedy patrzy na mój kostium. - Co jest z nim nie tak? – Patrzę w dół, kiedy Gavin nadal się śmieje. To jest mocno niefajne. - Co to jest? – Chwyta mój rękaw, kiedy znowu zerka na kostium. - To Tygrysek z Kubusia Puchatka, dupku. – Klepię go, a on odpuszcza i prostuje się.

67

- Nie możesz tego założyć. Nie mogę w tym wypuścić cię z domu. – Ciągnie za uszy od mojego kostiumu i znowu go uderzam. - Nie ma w tym nic niewłaściwego! – Zaczynam iść w kierunku drzwi, kiedy śmieje się za mną. Wyrażam swoją opinię i trzęsę na niego tyłkiem. Taa, zrobiłam to! - Czy właśnie potrząsnęłaś na mnie swoim ogonem? – Gavin zachowuje się, jakby był tym zszokowany, ale wiem, że tylko ze mnie żartuje. - Potrząsnęłam. Co zamierzasz z tym zrobić? – Podskakuję przez resztę korytarza, chwytając gałkę od drzwi. - Ja pierdolę, Chryste! Zamierzasz robić tak przez całą noc? – Kręcę głową i wyskakuję przez frontowe drzwi. To był błąd numer jeden. Upadam płasko na tyłku, kiedy ześlizguję się z ostatniego stopnia na ganku. Leżę tam, śmiejąc się, kiedy wychodzi Gavin i uśmiecha się do mnie. - Do tego prowadzi takie skakanie w kółko. – Gavin wyciąga do mnie swoją rękę, którą przyjmuję, ale zamiast pozwolić mu się podciągnąć, szarpię go w dół. Gavin upada, prawie mnie miażdżąc swoim masywnym ciałem, ale nie potrafię powstrzymać śmiechu, który ze mnie ucieka. - Powinieneś widzieć swoją twarz. – Śmiech nie zatrzymuje się, ani nie uspokaja. Gavin przetacza się tak, że unosi się nade mną i uśmiecha do mnie. - To było czyste zło! – Śmieję się znowu, nie mogąc przestać. - To było idealne. – Zanim mogę skończyć to, co mówię, jego wargi ocierają się o moje. Delikatne drżenie moich warg nie uchodzi jego uwadze. Jego wargi znowu dotykają moich, powoli i delikatnie. - Nie możemy tego robić. – Nadal trzyma usta na moich, sprawiając, że o wiele trudniej to powstrzymać. - Coś do ciebie czuję, Laney. – Jego delikatny szept dotyka mnie na tak wiele sposobów, ale wiem, co w rezultacie się stanie, jeśli pozwolę temu zajść dalej.

68

Gaavin pogłębia pocałunek, sprawiając, że wskaźnik mojego serca wzbija się do niebezpiecznego poziomu lub przynajmniej taki się on wydaje. Moje dłonie poruszają się same, zgadzając się na owinięcie wokół jego szyi, ciągnąc delikatnie jego włosy. To jest takie niewłaściwe. Musimy przestać. - Nie możemy tego robić. – Gavin odsuwa się nieznacznie, by spojrzeć mi w oczy. Jego spojrzenie jest tak gorące i intensywne, że prawie tracę całą siłę woli, by powiedzieć, aby się zatrzymał. - Możemy, Laney. Oboje to czujemy. – Oddychając ciężko, tak bardzo chcę się ugiąć, ale wiem, że to nigdy nie zadziała. - Nie mogę. Przykro mi, Gavin. – Odpychając go, wstaję i otrzepuję swój kostium, kiedy Gavin staje obok mnie. - Przepraszam, Laney. Nie powinienem był tego robić. – Kręcę głową, kiedy na mnie patrzy. - To po prostu… cholera. Nie mogę tego zrobić, przepraszam. – Biegnę z powrotem do drzwi, drżąc, zmagam się z klamką. Kurde, zamknięte. Przekopuję się przez kieszenie swojego stroju, by znaleźć klucze, kiedy łzy spływają po mojej twarzy. Ręce owijają się wokół moich ramion, przyciągając mnie do twardej piersi. - Już dobrze. Schrzaniłem. Nie płacz, Laney. Nie mogę patrzeć, jak płaczesz. – Jego oddech jest ciepły przy mojej szyi, kiedy pochyla się, by mnie uspokoić. - Nie rozumiesz. – Tracę kontrolę nad łzami, które odmawiają zatrzymania się. Czuję się jak idiotka. - Wiem, że nie rozumiem. Pierdolić to. Chodźmy się po prostu dobrze bawić. Obiecuję, że nie zrobię tego ponownie. – Obracam się w jego ramionach i patrzę mu w twarz. Dłonie Gavina wędrują do mojej twarzy, kiedy kciukami ściera łzy.

69

- Myślę, że powinnam zostać w domu. – Słowa ledwie przechodzą przez moje gardło, kiedy zaprzecza głową. - Nie. Idziemy na imprezę i będziemy się dobrze bawić. Spartaczyłem to, Laney. – Zasysam oddech, kiedy jego kciuki pocierają moje policzki. Powoli przytakuję. Nie mogę uwierzyć w to, co się właśnie stało. Przysięgałam, że nie pozwolę się temu wydarzyć.

70

Rozdział 18

Czuję się jak kompletny głupek. Nigdy nie powinienem był jej pocałować. Wszystko między nami zniszczyłem. Świetnie spędzałem z nią czas i po prostu to spierdoliłem. Jechaliśmy na imprezę w kompletnej ciszy. Jedynym hałasem w samochodzie były zakłócenia radiowe. Parkując przez klubem, mam wrażenie, że powinienem coś do niej powiedzieć, ale nie wiem co. Wysiadam z auta, obchodzę je i otwieram jej drzwi, wyciągając dłoń, by pomóc jej wyjść. Ku mojemu zaskoczeniu przyjmuje ją z uśmiechem. - Masz zamiar w tym skakać? – Kiwam głową w kierunku jej stroju, zwowu wywołując u niej uśmiech. - To jest to, co robi Tygrysek. – Jej miękki chochot ogrzewa mnie. Sprawia, że mam poczucie spokoju, które wydaje się być teraz jeszcze większe. - Spójrz, Laney... – zaczynam, ale potrząsa głową.

71

- Nie róbmy tego. Zapomnijmy o tym, co się stało. Masz rację. Dzisiejszej nocy będziemy się dobrze bawić. – Jej uśmiech rozświetla ciemną noc tak jak księżyc na niebie. Nie wiem, jak przejść obok tego. Przytakuję głową, kiedy prowadzę ją w kierunku drzwi. Klub jest zapchany i wszędzie są ludzie, ale Brad zna właścicieli, więc jesteśmy na liście gości. - Gavin Brady. – Podaję swoje nazwisko bramkarzowi, nim machnięciem pozwla nam na wejście do środka. - Znasz wszystkich? – Laney uśmiecha się do mnie, kiedy przeprowadzam ją przez drzwi. - Nie, chociaż Brad tak. – Laney kiwa głową, kiedy wchodzimy do środka. Od razu zauważa Steph i startuje biegiem w jej kierunku. Jej mały ogon kołysze się za nią. - Co się dzieje? Dlaczego tak na nią patrzysz? – Ręka Brada ląduje na moim ramieniu, kiedy obracam się, by na niego spojrzeć. To pieprzony bałagan. - Nic się nie dzieje. Nadal gramy dzisiejszej nocy? – Wytrząsając z głowy myśli o tamtym pocałunku, staram się skupić na show. - Taa. Wchodzicie chłopaki za jakąś godzinę. Wciąż jesteś pewny, że jest w porządku? – Kręcę głową. Muszę oczyścić umysł. Może Laney nie jest mną zaineresowana w taki sposób. - Taa. Mam się dobrze. Pójdę znaleźć Seana, żebyśmy mogli się trochę rozgrzać. – Odchodzę od Brada, a moje serce przesakukuje w piersi. Nie ważne jak bardzo próbuję, nie mogę otrząsnąć się z tego pocałunku. - Hej, ty. – Jenna zatrzymuje się przede mną. Jej dłonie błąkają się po mojej klatce piersiowej. Nie widywałem się z nią tak często jak zwykle, odkąd wprowadziła się Laney. Przypuszczam, że nieco jej unikałem. - Nie wiedziałem, że przyjdziesz. – Uśmiecham się lekko, kiedy rozglądam się za Seanem. Wargi Jenny dotykają mojej szyi i nic tam nie ma. Żadnego wstrząsu. Żadnej energii. Co się, do cholery, ze mną dzieje?

72

- Ostatnio nie odzywałeś się do mnie za często. Tęsknię za tobą. – Przesuwając ją na bok, moje oczy spotykają się z oczyma Laney. Nieznaczny rumieniec na jej policzkach rozwala mnie. Jest zazdrosna? Nie, nie mogłaby być. Próbuję odwrocić swój wzrok od niej, ale nie mogę. Jakby jakieś niewidzialne pęta uniemożliwiały mi go oderwać. - Chcesz się rozgrzać? – Sean znajduje mnie, nim ja znajduję jego. - Taa, zróbmy to. – Podążam za Seanem na tyły, przełamując w końcu spojrzenie pomiędzy nami i pokonuję drogę za kulisy. - Co z tobą? – Pyta Sean, kiedy podnoszę swoją gitarę i stroję ją. Co ja jestem przejrzysty? - Nic. Dlaczego, kurwa, wszyscy mnie stale o to pytają? – Kręcąc głową, zgaduję, że jestem trochę poddenerwowany. - Wal się. Jaki jest, do cholery, twój problem? – Sean obserwuje mnie, kiedy podchodzi David. – Zapomniałem, że ten kutas też będzie grać dzisiejszej nocy. - Jesteś gotowy na swoje pierwsze show? – David przytakuje głową, ale nie wiem, czy jest na to gotowy. Naprawdę nie podoba mi się sposób w jaki brzmi jego zespół, ale wszystkim innym wydaje się to podobać. Po prostu nie sądzę, że popłynie z resztą z nas. - Pozwólmy temu gównu się zadziać. – Patrzę, jak chłopaki przenoszą rzeczy na scenę. Jessie, perkusista, potakuje do mnie, nim zajmuje swoje miejsce. Gdyby mnie zapytać, jest dziwnym kolesiem, ale znamy się z nim od lat. - Jak sprawdza się twoja współlokatorka? – David próbuje wdać się w pogawędkę, ale jest w nim coś, co mnie wkurza. Przyciska moje cholerne guziki i to mi się nie podoba. - Jest idealnie. – Spławianie go jest czymś, do czego powinien się teraz przyzwyczajać.

73

- Miło. Nie wyglądała na szczęśliwą, kiedy się tam przeniosła. – Widzicie, właśnie o to mi chodzi. Popycha mnie, aż mam ochotę złamać jego mały, kościsty kark. - Jak myślisz, kogo to intersuje? – Mijając go, kieruję się na przód sceny. Coś będzie musiało się tutaj wydarzyć, nim, kurwa, eksploduję. Scena rozświetla się i Jessie zaczyna uderzać w bębny, dając nam sygnał do pokazania się. Jak tylko zajmuję miejsce na scenie, moje oczy odnajdują jej, jakby tylko one się dla mnie liczyły. Muszę ogarnąć to gówno w głowie i to szybko. Sean zaczyna śpiewać, kiedy brzdąkam na swojej gitarze. Dziewczyny zawsze szaleją, kiedy zaczynamy śpiewać. Sean zwykle zaczyna kilkoma piosenkami, ale potem przejmuję resztę. Z naszej dwójki to ja mam głębszy głos i podkreślam niektóre wysokie brzmienia. Zauważam, że David uśmiecha się obrzydliwie w kierunku Laney i coś wewnątrz mnie chce warknąć. Nie wiem, co to jest, ale pewne jak cholera, że mogę poczuć, że to przegięcie. Występ trwa nadal, a ja nie mogę oderwać od niej swoich pieprzonych oczu. Dzięki Bogu, nie zauważa tego. W tym samym czasie, kiedy utrzymuję spojrzenie na Laney, utrzymuję je również na Davidzie. Nie chcę, żeby gówno wyskoczyło, ale jeśli wyskoczy, to trudno. Występ powoli dobiega końca, a moje nerwy są na krawędzi. Zwykle nie piję dużo, ale dzisiejszej nocy rzucę roztropność na wiatr i upiję się.

74

Rozdział 19

Gavin jest spocony, a jego włosy lepią się do twarzy, kiedy schodzi ze sceny. Słyszałam, jak ćwiczyli w studio, ale na to w ogóle nie byłam przygotowana. Brzmiał tam jak bóg seksu. Praktycznie wszystkie dziewczyny ślinią się na nich i tylko obserwując sposób, w jaki oddziałuje na tłum, jestem nim, do diabła, oczarowana. - Był niesamowity! – Wysoka, długonoga blondynka obok mnie piszczy do swojej przyjaciółki. Chcę się obrócić, żeby dać im znać, że jestem jego współlokatorką, ale pewnie brzmiałabym jak desperatka. - Podobał ci się występ? – Sean wrzeszczy do mnie przez hałas, kiedy podchodzi bliżej baru. - Było super! Nie miałam pojęcia, że będziecie tak dobrze brzmieć na scenie. – Oczy Seana rozświetlają się, kiedy mu to mówię. Najwyraźniej mają większy talent, niż tylko do grania tutaj. Tylko zastanawiam się, dlaczego nie próbują tego zdobyć.

75

- Dzięki! Cieszę się, że przyszłaś. – Tym razem Sean pochyla się bliżej mnie, sprawiając, że dziewczyny za mną znajdują się w lekkim stanie uniesienia. - Wszystko w porządku w domu? – Jego głos cichnie im jest bliżej mnie. - Taa, dlaczego? – Jestem odrobinę zmieszana tym, co ma na myśli. Spoglądam mu w twarz. - Po prostu Gavin wydaje się nieobecny. Dopiekł wszystkim dzisiejszej nocy. Chcę się po prostu upewnić, że w domu nie był dupkiem. – Wzruszając ramionami, zerkam na Gavina. Dziewczyny gromadzą się wokół niego, ocierając się o jego spocone ciało, sprawiając, że wewnątrz mnie wrze gniew. - Nie. Był super. – Muszę zmusić swoje oczy do oderwania się od niego. Nie mogę zrobić tego z nim. Nie mam innego miejsca, gdzie mogłabym pójść, a znam wynik tych wszystkich spraw. Może jest inny. Łapię swój umysł na błądzeniu przez minutę, więc muszę mentalnie na niego wrzasnąć, by wrócił. To samo myślałam o Joshu. - Idę porozmawiać z Davidem. Naprawdę, chłopaki, wymiataliście. – O dziwo Sean pochyla się i całuje mnie w policzek, nim owija ramię wokół swojej narzeczonej. Spotkałam ją kilka razy na próbie i zawsze była miła. Obracając się, udaję się w kierunku parkietu, gdzie mała grupka dziewczyn otacza Davida. Wiem, że uwielbia uwagę, którą ściąga, ale jemu również chcę powiedzieć, że był niesamowity. - Laney! – Jak tylko mnie widzi, chwyta mnie za rękę, przyciągając do uścisku. - Po pierwsze, uwielbiam ten kostium. Pasuje ci. – Uśmiecha się, kiedy lekko chichoczę. - Wiedziałam, że przynajmniej jednej osobie będzie musiał się podobać. Hej, odwaliłeś tam naprawdę dobrą robotę. – David uśmiecha się, nim pochyla się ku mnie.

76

- Nie sądzę, by twój chłopak bardzo mnie lubił. – David wskazuje głową na coś za mną. Obracam się, by zobaczyć, o czym mówi, kiedy moje spojrzenie łapie spojrzenie Gavina. Serce kołacze mi się po żebrach, kiedy obserwuję ogień płonący w jego oczach. Ten ogień nie jest skierowany do mnie, ale wyłącznie do Davida. Obracając się z powrotem, pochylam się bliżej, by z nim porozmawiać. - Nie jest moich chłopakiem. Po prostu go ignoruj. Chcesz zatańczyć? – David przytakuje, nim ciągnie mnie głębiej na parkiet. Jego ręce otaczają moją talię, kiedy poruszamy się do muzyki. W tej chwili wokół mnie nie ma nic innego, nic, czym bym się martwiła i nic, co by powstrzymywało mnie przed samą sobą. Składając głowę na jego piersi, pozwalam reszcie świata się rozpłynąć. Bywają chwile, kiedy chcę się zwinąć w kłębek i ukryć na jakiś czas, a to jedna z tych chwil. - Jesteś pewna, że nie jest twoim chłopakiem? – David pochyla się, kiedy mówi, bym mogła go usłyszeć, doprowadzając mnie tym trochę do śmiechu. - Jestem pewna, dlaczego? – Zastanawiając się, dlaczego mnie stale o to pyta, czuję na talii ręce, które szarpią mnie do tyłu. - Dlatego. – Jego nieznaczny uśmieszek wkurza mnie. David odwraca się i odchodzi i szczerze, jestem lekko wkurzona. Obracam się twarzą do Gavina. Teraz jego rysy złagodniały. - Co ty wyprawiasz? – Patrząc w jego oczy, widzę, że jest pijany. Gavin przełyka ciężko, kiedy mnie obserwuje. Jego usta poruszają się, ale nic z nich nie wychodzi. Jest tak, jakby próbował zebrać w całość właściwe słowa, ale nie wie jak. - Chcę z tobą zatańczyć, Tygrysku. – Alkohol w jego oddechu kłuje mój nos, kiedy czeka, aż się zgodzę, co robię.

77

Jego dłonie otaczają moją talię, sprawiając, że czuję się bezpieczna. Moje serce drży w klatce piersiowej przez uczucia, które we mnie wzbudza, kiedy jestem blisko niego. - Przepraszam za wcześniej. – Kręcąc głową, kładę ją na jego piersi i zatracam się w jego zapachu. Sprawia, że czuję się spokojna i opanowana, chociaż nigdy wcześniej się tak nie czułam. Te uczucia strzelają przeze mnie, cholernie mnie dezorientując i nie wiem, co powinnam z nimi zrobić. Dusić je w sobie? Nie mogę pozwolić im się wydostać, bo wszystko by zrujnowały. Słuchanie bicia serca w jego piersi jest hipnotyzujące. Kiedy tańczymy, łomot w moich uszach staje się coraz szybszy, a on trzyma mnie mocniej. - Nie wiem, co mi, do cholery, robisz, Laney. Przysięgałem, że nie zaangażuje się emocjonalnie z tobą, a wydaje mi się, że uderza mnie to w twarz za każdym razem, kiedy jestem blisko ciebie. – Wypowiada delikatnie słowa w moje włosy tak, że nie sądzę, abym miała je usłyszeć, więc nie odpowiadam. W każdym razie i tak bym nie wiedziała, co powiedzieć. Muzyka nadal gra i pozostaję w kokonie jego objęć. Jego ramiona sprawiają, że czuję się tak dobrze, kiedy wszystko inne wydaje się złe. Chwile takie jak ta, to chwile, gdy nienawidzę swojej rodziny. Nienawidzę tego, co zrobili i nienawidzę też tego, co mi odebrali. Ukradli cząstki i kawałki mnie i nadal pozwalam im sprawować nad sobą władzę. Nie mogę zmienić tego, co mi się przytrafiło i nie mogę wymazać blizn, ale nadal pozwalam im trzymać mnie w miejscu. - Nie znam twoich sekretów, ale nie poddam się. – Znowu słowa, które nie miały być przeznaczone dla moich uszu. - Mogę odbić? – Głos Brada sprawia, że otwieram oczy i opuszczam bezpieczne niebo, które znalazłam w ramionach Gavina i uśmiecham się promiennie.

78

- Oczywiście. – Zabiera mnie od Gavina, który niechętnie pozwala mi odejść, nim idzie do Steph. Obserwuję, jak uśmiechają się i rozmawiają, podczas gdy Brad prowadzi mnie w tańcu. - Wyglądasz /wariacko, jak zwykle. - Uderzam go, ale wiem, że się ze mną droczy. - Jak wszystko idzie? – Uśmiecham się do niego. Cieszę się, że Steph znalazła tak dobrego mężczyznę jak Brad. Nie ważne, co dzieje się na tym szalonym świecie, stoi u jej boku. - Miałem zapytać cię o to samo. Dlaczego wyglądacie, jak byście się umawiali? – Brad nie wygląda na przerażonego tym pomysłem. - Nie umawiamy się. Tańczyliśmy. Wszystko jest w porządku. – Wiem, że Steph zmusiła go do tego. Mogę to wyczuć. Ta kobieta to zły troll. - Wyglądaliście na spoufalonych. – Kręcąc głową, odsuwam się od niego. - Wiem, że Steph się o mnie martwi, ale nie ma do tego powodu i szczerze, jestem trochę zmęczona wami wszystkimi mówiącymi te bzdety. Poruszona do głębi, schodzę z parkietu. Ta noc okazała się kupą gówna i po prostu chcę ją przespać.

79

Rozdział 20

- Och, diabeł podążył do Georgii, poszukując duszy do skradzenia. – Cholerne tak, ta piosenka utknęła w mojej pijanej łepetynie. Uwielbiam ją. - Zamierzasz obudzić tamtą dziewczynę? – Warczy Jenna, kiedy ciągnie mnie korytarzem do mojego pokoju. Kim ona, do cholery, myśli, że jest, że mnie ucisza? - Nie interesuje mnie to. Może nam się uda wciągnąć ją w orgietkę we troje. Chciałabyś tego, co? – Bełkącząc przez cały czas, wiem, że by chciała. Chciała tego raz ze mną i z Seanem, ale to się nie wydarzyło. - Myślę, że jesteś pijany i głośny, kochanie. Teraz chodźmy do twojego pokoju i zabawmy się trochę. – Ściąga mi koszulkę przez głowę, a jej wargi ssą mój kolczyk na sutku. Wrażenia, które pojawiają się wtedy, gdy ciągnie mnie za niego zębami, są niesamowite. Po prostu to nie są wargi, których pragnę. - A niech to, dziewczyno! – Wrzeszczę nieco głośniej, niż powinienem. Spływa to po mnie. Nie obchodzi mnie to. To mój pieprzony dom.

80

Jenna uderza mną o ścianę, poruszając ramki zdjęć, które tam wiszą nim upada na kolana. Mój pasek pobrzękuje, kiedy go odpina, przesuwając moje jeansy razem z bokserkami w dół. - Dobrze mnie wyssiesz? – Patrzę w dół na jej długie włosy, które ją okalają, nim zasysa mojego kutasa do ust. Jasna cholera! - Kurwa, taa. Ssij go, kochanie. – Chwytając jej włosy w dłoń, zmuszam ją, by wzięła mnie głębiej. Zamykam oczy i opieram głowę o ścianę, kiedy mój umysł przecina wizja Laney. Chcę jej małych, delikatnych ust owiniętych wokół mnie, ssących mnie. Chcę przechylić ją przez pianino i pieprzyć do muzyki, którą będziemy tworzyć. Chcę każdego kawałka tej dziewczyny. Właśnie wtedy, gdy myślę o jej drobnej twarzy, uchylają się drzwi. Jenna chyba nic nie zauważyła, ponieważ nie przestaje ssać. Otwieram oczy i patrzę w kierunku drzwi, gdzie stoi w swojej maleńkiej koszulce na ramiączkach i spodniach od jogi. Pragnę przebiec ręką po każdej krzywiźnie jej ciała w tych cholernych spodniach. Jej oczy zwierają się z moimi i nie mogę się, kurwa, poruszyć, cholera, nie mogę oddychać. Spojrzenie Laney wędruje w dół do Jenny, nim zasysa oddech i wraca pospiesznie do pokoju. Widziałem spojrzenie, jakim mnie obdarzyła, zanim zamknęła drzwi. Była cholernie zniesmaczona. Cholera, ja też powinienem być. - Wstawaj. – Ciągnąc Jennę ostro za włosy, podnoszę ją z ziemi. - Chcesz to zrobić w łóżku? – Pociera o mnie swoją klatką piersiową, co mnie wkurza. - Nie, chcę żebyś wyszła. – Jenna patrzy na mnie wzrokiem, który mógłby zabić. Wiem, jak to się rozegra. Działo się to już wcześniej. - Co, do cholery, Gavin? Znowu to robimy? – Jenna ciężko stąpa, kiedy idę w kierunku kuchni, wciągając na nogi jeansy.

81

- Nie. To jest ostatni raz. – Wyciągając z szafki butelkę Jacka, odkręcam nakrętkę i biorę duży łyk. Pozwalam ogniowi wypalić drogę w dół mojego gardła, nim zerkam do tyłu na Jennę. - Nie rób tego gówna z płaczem, ok? To brednie i wiesz o tym. – Moje słowa są coraz bardziej niewyraźne, im więcej piję, ale nieznany ból w mojej piersi zaczyna się rozmywać. - To nie koniec. Gavin, daj spokój, chodźmy do łóżka. – Jenna robi krok w moim kierunku, nim prawie to tracę. Po wyrazie jaki widziałem na obliczu Laney, nie chcę, by Jenna mnie dotykała. - Wynocha! – Wrzeszczę tak głośno jak to po ludzku możliwe. Jeśli to nie dało jej do myślenia, to nie wiem, co da. Biorąc kolejny długi łyk, obserwuję, jak wychodzi na korytarz, nim słyszę trzaśnięcie frontowych drzwi. Wyciągając telefon i ze wszystkich osób, wysyłam pijackiego smsa mojej matce. Dla mojego pijanego umysłu to świetny pomysł, ale jestem pewny, że trzeźwy umysł, by się z tym nie zgodził. - Cholera, posmakowałem tamtej dobrej dziewczyny, mamo! To nie idzie tak dobrze! To powinno to załatwić. Starałem się być takim, jakim chciała, abym był i znajduję dobrą dziewczynę. Cóż, spójrzmy, dobra dziewczyna mieszka w moim domu i wygląda na zniesmaczoną za każdym razem, kiedy jej dotykam. - Co ty, do cholery, zrobiłeś? Pijesz? - Piłem. Już nie ma więcej. - Niech cię cholera! Znowu muszę wyciągnąć cię z kłopotów? - Odpierdol się! Rzucam telefon przez pokój. Nie chcę sobie radzić z jej gównem. - Co to, do diabła, było? – Laney biegnie w kierunku kuchni, wyglądając jak przestraszona dziewczynka. To jest to, czym jest, małą dziewczynką.

82

- To, to był mój telefon, dziewczynko. – Laney mruży na mnie oczy, kiedy podchodzi bliżej szafki, obok której stoję. - Jakie to męskie z twojej strony: zepsuć telefon. – Wyciąga rękę po butelkę, którą do niej przysuwam. Kto by nie dał tej dziewczynie wszystkiego, czego by chciała? Spójrzcie na nią. Jest cholernie zachwycająca! - Jesteś taka urocza, wiesz o tym? – bełkoczę i kołyszę się na piętach, kiedy Laney bierze duży łyk z butelki. Cholera, pić też potrafi. - Jesteś zbyt uroczy, ale jeśli nadal będziesz niszczył rzeczy, sąsiedzi zadzwonią na policję. Nie będziesz uroczy w pomarańczowym kombinezonie. – Biorąc kolejny długi łyk, obserwuję ją. Ta dziewczyna jest taką sprzecznością. Dezorientuje mnie jak diabli, więc dlaczego, do cholery, to mnie zmienia tak cholernie mocno? - Policja? Mam ich gdzieś. Pomarańczowy jest moim kolorem, kochanie. – Laney się uśmiecha i bierze kolejny, ale mniejszy łyk. - Dlaczego się nie położysz i nie porozmawiamy o twoim kolorze jutro? – Zakręca butelkę i zgaduję, że skończyłem. - Położę się tylko dla ciebie, Laney. Dla nikogo innego. Ok? – Muszę być cholernie kompletnym bałaganem. Nawet nie wiem, co ja, do cholery, mówię. - Ok. To chyba najlepszy pomysł, jaki mieliśmy tej nocy. – Laney kładzie butelkę na ladzie, kiedy zataczam się do niej. Nie mogę uwierzyć, że jestem tak nawalony. Nawet nie mam kontroli nad swoim umysłem. - Wiesz, że jesteś najładnieszym Tygryskiem na świecie? – Staję obok niej, kołysząc się z boku na bok. - Dziękuję za to. – Jej oczy wyglądają, jakby były wypełnione łzami i to coś we mnie szarpie. Nie wiem co, ponieważ jestem teraz zbyt najebany, ale coś tam jest. - Idealnie. – Pochylam się i całuję ją w policzek, nim chwyta mnie za ramię i prowadzi na korytarz.

83

- Laney, wiesz że wiele dla mnie znaczysz? – Wiem, że moje słowa ją zaskakują, ale sam siebie kurewsko zaskakuję. - Ty też dla mnie wiele znaczysz, Gavin. Chodź spać. – Ciągnie mnie w kierunku pokoju i od razu upadam twarzą na łóżko.

84

Rozdział 21

Stoję pod prysznicem, gdzie woda nie jest wystarczająco gorąca, by zmyć wczorajszą noc. Starałam się zachować zdrowy rozsądek, radząc sobie z Gavinem, po tym, jak zobaczyłam go z blond lalunią na kolanach i prawie puściły mi nerwy. Kiedy Gavin zmusił ją do wyjścia, słyszałam każde jedno słowo, których, jestem pewna, nie pamięta, że do mnie mówił. Spłukując włosy, słyszę, jak ludzie rozmawiają w salonie i mam nadzieję, że nie wróciła ta cała cholerna latawica. Nie wiem, jak teraz na nią patrzeć, kiedy widziałam ją z jego kutasem w ustach. Jak dla mnie to się nie uda. Wychodząc, szybko się osuszam i nadal słyszę krzyki. To głos kobiecy zmieszany z głosem Gavina i z czymś, co brzmi jak głos Seana. Pospiesznie wkładam ubrania i osuszam ręcznikiem włosy, nim wychodzę na korytarz, starając się szybko przemknąć i szczerze mówiąc, nie pamiętam, gdzie zostawiłam swój telefon. Staram się przemknąć, zanim ktokolwiek mnie zobaczy, ale wiem, że odnoszę odwrotny skutek, gdy słyszę głos Seana, wołający moje imię. Kurde, kurde, kurde.

85

- Laney! – Odwracam się z nieznacznym uśmiechem na twarzy i widzę Seana ze starszą kobietą. Jest piękna, a jej twarz widziałam już wcześniej. - Hej, Sean. – Staram się zachować opanowanie i ustalić skąd znam tą panią. Jest taka znajoma. - Możesz tutaj przyjść, proszę? Mieszkasz tutaj, więc to ciebie też dotyczy. - Och, cholera, to wcale nie brzmi dobrze. Powoli wchodzę do salonu, kiedy kobieta taksuje mnie wzrokiem. Tylko uśmiecham się uprzejmie. - Co się dzieje? – Pytam Seana, jako że Gavin siedzi na kanapie, wyglądając na ekstremalnie wkurzonego. - Wydaje się, że tamten pijany idiota wpakował się w kłopoty. Słyszałaś coś zeszłej nocy? – Zerkam z powrotem na Gavina, ale wyraz jego twarzy się nie zmienia. - Nie, ale dosyć wcześnie poszłam do łóżka. – Sean kręci głową tak jak kobieta. - Nie widziałaś tu nikogo innego? – Och, kurde. Ta laska wpędzi go w kłopoty. Mam ochotę się roześmiać, szczególnie, jeśli stoi tu jego matka. Ten pomysł doprowadza mnie niemal do śmiechu. - Och, taa. Jego dziewczyna z klubu była tutaj. – Gavin wzdycha na kanapie jak duże dziecko, które właśnie zostało zbesztane za rozsypane jedzenie. Patrzę między nimi zmieszana. - Pozwól, że się przedstawię. Jestem Tammy Brady, matka Gavina i Seana. – Wyciąga wymanikiurowaną dłoń. Tammy Brady? Tammy Brady? Znam to nazwisko. Wtedy to we mnie uderza. Brwi wystrzeliwują mi do linii włosów, kiedy gapię się na nią z otwartymi ustami. - Senator Brady? – Gapię się na nią, kiedy się uśmiecha.

86

- To ja. Miło mi cię poznać. – Widzę na twarzy Gavina zdegustowaną minę, kiedy jego matka rozpromienia się na fakt, że wiem, kim jest. Między tą dwójką jest niezły rozdźwięk. - Mi również miło panią poznać. Nie zdawałam sobie sprawy, że będziemy mieć towarzystwo. – Uśmiecham się, kiedy jej oczy mnie skanują, odczytując mnie. Nie ma zbyt wiele do odczytania, ale wydaje się wykonywać z tym niezłą robotę. - Ja również, dopóki nie dostałam telefonu od swojego przyjaciela prawnika, mówiącego, że mój prostacki syn napadł zeszłej nocy na kobietę. – Jej spojrzenie wystrzeliwuje do Gavina, który siedzi jak kamień. Nie rusza się ani nie odzywa, co raczej jest do niego niepodobne. - Dlatego zastanawialiśmy się, czy nie słyszałaś nic zeszłej nocy. – Odzywa się teraz Sean, przyciągając do siebie moją uwagę. Kręcę głową. To nie ma sensu. - Nie, to znaczy wiem, że byli razem. Byli cholernie blisko pieprzenia się na korytarzu, ale słyszałam, jak nakłania ją do wyjścia. Nie była z tego zadowolona, ale jej nie dotknął. – Spojrzenie Gavina przykleja się do mnie. Mogę je poczuć bez patrzenia na niego. Wiem, że patrzy. - A po tym? Skąd wiesz, że wyszła? – Tammy patrzy na mnie, łapiąc moją uwagę. - Wypiliśmy trochę i pomogłam mu dojść do pokoju. Był sam, kiedy poszłam spać. A co ważne, około trzeciej nad ranem sprawdzałam, co u niego, by upewnić się, że dał radę dojść do łóżka. Potem też był sam. – Oczy wszystkich są na mnie. Nie wiedziałam, że sprawdzenie kogoś było przestępstwem. Nie jestem stalkerem. Po prostu wiem, że dużo wypił. - Rozumiem. Więc nigdy nie podniósł ręki na tamtą kobietę, którą widziałaś lub słyszałaś? – Gavin wstaje na nogi, wyglądając na wkurzonego jak nigdy.

87

- Nigdy jej, kurwa, nie dotknąłem. Myślę, że to trochę jebnięte, że cenisz słowo świętoszki ponad własnym synem! – Warczy na matkę, ale to, co mówi o mnie, jest po prostu żałosne. - Och, oczywiście. Nigdy wcześniej nie kłamałeś, prawda Gavin? – Tammy wraca do niego, jak widzę, z kolejnym ciosem poniżej pasa. - Przykro mi, że zostałaś w to wciągnięta, Laney. – Sean kładzie rękę na moim ramieniu, kiedy przytakuję. - W porządku. Gdybyście mnie potrzebowali, będę się pakować. – Wychodzę i kieruję się w kierunku swojego pokoju, zamykając za sobą delikatnie drzwi. Nie mogę tak żyć. Świętoszka musi znaleźć nowe lokum do mieszkania i to szybko.

88

Rozdział 22

Co to, u licha, była za poranna pobudkowa wizyta! Nie tylko Jenna potrafiła być przebiegłą suką. Musiałem sobie radzić z suką wszystkich suk! Kiedy się budzisz, twoja matka i brat nie są osobami, które kiedykolwiek chciałbyś zobaczyć po ogromnym przepiciu. Nawet nie wiem, jak zdjąłem swoje ubrania. Do tego wszystkiego byłem tak wkurzony, że powiedziałem rzeczy, których nie powinienem i teraz Laney jest po drugiej stronie drzwi, pakując swoje rzeczy. - Laney, mogę z tobą porozmawiać? – Słyszę kliknięcie zamka i wiem, że go dla mnie odblokowała. Przebiegając ręką przez włosy, przekręcam gałkę i wchodzę do jej pokoju. Jak amen w pacierzu, na jej łóżku są bagaże wypełnione ubraniami. - Nie powinienem był powiedzieć tego o tobie. Przepraszam. – Laney zatrzymuje się na chwilę, nim wraca do pakowania. - W porządku. Próbowaliśmy i to nie zadziałało. Zobaczę, czy mogę zatrzymać się u Brada i Steph na jakiś czas. – Cholera, naprawdę to spierdoliłem, prawda?

89

- Nie musisz odchodzić. Byłem dupkiem i przepraszam. To się więcej nie powtórzy. – Laney rzuca na łóżko jeszcze kilka ciuchów, nim zaczyna je składać i pakować. Moje serce robi wrażene ciężkiego i wcale mi się to nie podoba. Nie jestem przyzwyczajony do tego rodzaju uczuć, które we mnie wzbudza. - Muszę odejść, ale dziękuję za przeprosiny. – Wstając z łóżka, wiem, że zobaczyłem w jej oczach łzy. Mój brzuch związuje się w supeł i jest mi niedobrze. Nigdy wcześniej nie troszczyłem się o to, czy doprowadziłem dziewczynę do płaczu, czy nawet ją wkurzyłem, ale z Laney wszystko wydaje się inne. Patrzę, jak rzuca trochę ubrań, nim robię krok w jej kierunku. Chwytając ją za ręce, przyciągam do siebie. - Nie idź. Jest mi tak cholernie przykro, że powiedziałem to, co powiedziałem. Gdybym mógł to cofnąć, zrobiłbym to. Po prostu nie wiem, co zrobić z tym całym gównem w mojej głowie. - Jej łzy moczą moją koszulkę, ale trzyma głowę opuszczoną. Kurwa! Zrujnowałem wszystko, co dobre w moim życiu. - Muszę iść. Przykro mi, Gavin. – Laney próbuje się ode mnie odsunąć, ale nie puszczam jej. Nie zrobię tego. - Laney, proszę. Zostań. Ja pójdę. Zasługujesz na to, by tu zostać i mieć dom. Myślę, że mogę na jakiś czas zatrzymać się w studio. – Jej głowa podskakuje do góry, a smugi jej łez rozdzierają moją pierś. - To jest twój dom. Dlaczego miałbyś go opuścić? – Wiem, że to wszystko ją dezorientuje, ale coś dla mnie znaczy, czy to rozumie czy nie. Do diabła, nawet ja tego nie rozumiem. - To tylko dom. Wiem, że potrzebujesz ode mnie dystansu i sądzę, że ja też go potrzebuję. Zostań, proszę. – Laney opuszcza moje ramiona, kiedy nad czymś się zastanawia. Wygląda, jakby przepływał przez nią jakiegoś rodzaju spokój i zauważam u niej uznanie, chociaż nie jest pewna dlaczego. Znam to uczucie zbyt dobrze.

90

- Ok. – To jedno słowo osiedla się głęboko w mojej duszy. Boże, dopomóż mi, jeśli kiedykowiek jeszcze będę musiał widzieć w tych oczach cierpienie. Przytakuję głową, kiedy wychodzę z jej pokoju, zamykając za sobą drzwi, nim pokonuję drogę do swojego pokoju. Wyciągam telefon i wysyłam kilka wiadomości, by dać wszystkim znać, gdzie zmierzam, nim piszę do Seana. - Zatrzymam się przez kilka dni w studio. - Dlaczego? Co tym razem, Gavin? - Potrzebuję przestrzeni, by odetchnąć. - Co z Laney? Wie? - Taa, to dlatego do ciebie piszę. Możesz mieć na nią oko? - Oczywiście. W porządku z nią? - Z nią dobrze. Po prostu nie podoba mi się, że jest sama w domu. - Kochasz ją, prawda? - Nie wiem, Sean. Coś czuję. Myślę, że tak. Rzucając telefon na łóżko, ignoruję pikanie zwiastujące nadejście nowej wiadomości. Wystarczająco trudno radzić sobie z tym gównem bez dalszego pisania z Seanem. Jestem zdezorientowany jak diabli, a uczucia, które żywię cholernie mnie przerażają. Nie potrzebuję dzisiaj dyskutować o tym z Seanem. Chwytam torby i zaczynam pakować swoje gówno. Nie jestem pewny, czego to dowodzi i czy pomoże poukładać mi w głowie, ale wiem, że Laney potrzebuje tego czasu bardziej niż ja. Patrzę na jej zamknięte drzwi i ból w mojej piersi wraca z pełną siłą. Cholernie nienawidzę tego gówna i muszę się z niego otrząsnąć.

91

Rozdział 23

Tygodnie mijają tak samo. Opadają liście, a powietrze robi się chłodniejsze. Siedzę przy swoim pianinie, grając bez końca If Ever I Fall. Obecnie jest to jak nigdy nie kończąca się piosenka i nie wiem dlaczego. Mój umysł huczy od nowych utworów, żąda by je wypróbować, ale w końcu wszystkie sprowadzają się do tego jednego. Kominek trzeszczy nowym ogniem, który Sean dla mnie rozpalił. Jest tutaj niemal codziennie. - Masz niesamowity talent. Rozmawiałem z Gavinem i Jessie’m i uważamy, że powinnaś przyjechać do studia. Zagrać z nami kilka kawałków. Podrywam głowę do góry i patrzę w stronę kominka, gdzie stoi. - Co masz na myśli? Z twoim zespołem? – Zdezorientowana tą całą sprawą, mrużę na niego oczy. - Taa, z zespołem. David gra na wiolonczeli kilka numerów, ale myślę, że twoje umiejętności i brzmienie mogą dodać mu trochę wartości. Oczywiście zapłacimy za twój czas. – Obserwuję Seana z zainteresowaniem. Chociaż podoba mi się ten pomysł, nigdy nie pomyślałam, że ktoś mógłby słuchać mojej muzyki.

92

Mogłabym wykorzystać dodatkowe pieniądze, ale wcześniej nawet nie rozmawiałam z Gavinem. Pisaliśmy trochę, ale nie rozmawialiśmy, odkąd się wyprowadził i to mnie dręczy. - Co na to Gavin? Naprawdę nie rozmawiamy. – Sean wzdycha, nim idzie, by usiąść na małej ławeczce przy pianinie. - Gavin jest dobrym facetem. Trochę się pogubił. On powinien ci o tym opowiedzieć, nie ja, ale po prostu wiedz, że kiedy Gavin kocha, kocha mocno. Nie zawsze widzi zło, ale jego uczucia zawsze są silne i dla niego bardzo prawdziwe. – Sean otacza ręką moje ramię, kiedy zastanawiam się, czy nie powiedzieć mu, dlaczego to dla mnie takie trudne. - Widzę, że jest dobrym facetem. Zrobił dla mnie tak wiele, ale nie sądzę, byśmy mieli jakąś przyszłość. Mam zbyt wiele złego bagażu i są rzeczy, których nie mogę mu pokazać. Już to kiedyś zrobiłam, zawsze kończyło się to źle. – Sean przyciąga mnie bliżej swojego boku, przytrzymując. Siedzimy przez minutę w ciszy, nim Sean znowu się odzywa: - Gavin nie jest jak faceci, z którymi byłaś. Mogę ci to obiecać. Możesz być zaskoczona tym, z czym potrafi sobie poradzić. Nie rozmawiam z nim wystarczająco dużo jako mężczyzna, a powinienem. Popełnia błędy, jak każdy, ale potrzebuje szansy, by się zrehabilitować. – Sean wstaje i idzie do kuchni, kiedy nad tym rozmyślam. Gavin może różnić się od innych, ale lęk przed tym co może zobaczyć jest nadal wyraźny. Pozwalam swojemu umysłowi odpłynąć, kiedy moje palce muskają klawisze. Wydobywa się z nich coś nowego. Muzyka uspokaja mnie w sposób, w jaki nic innego nie potrafi. Gdybym kiedykolwiek była w takim położeniu, że nie mogłabym grać, myślę, że straciłabym część siebie. Nie wiem, jak długo gram. Po prostu pozwalam muzyce przepływać przez moje opuszki.

93

- To naprawdę niesamowite. – Sean wystrasza mnie odrobinę, nim się uśmiecham i odwracam do niego. - Kiedy nasza pierwsza jazda próbna? – Wargi Seana wykręcają się w uśmiechu, kiedy wstaję z ławeczki i idę w jego kierunku. Nim mogę cokolwiek powiedzieć, otacza mnie w talii i wiruje ze mną. - To będzie cholernie epickie. – Śmieje się, zanim odstawia mnie z powrotem. – Naprawdę tak myślę. Cholernie to pokochasz! Sean idzie w kierunku drzwi, nic nie mówiąc, kiedy stoję tam jak głupek, obserwując go. Zatrzymuje się i odwraca twarzą do mnie. - Idziesz? - Teraz? – Patrzę na niego zmieszana jak diabli. - Taa. Mamy dzisiejszej nocy czas, a Gavin już przyniósł pianino. – Moje serce przestaje bić. Sprowadził już pianino? Jakby wiedział, że przyjdę. - Nie bądź taka zaskoczona, Laney. Powiedziałem ci, kiedy czuje, działa. – Powoli kręcę głową na boki. Nie wiem, co na to powiedzieć. - Po prostu mi zaufaj. – Moje oczy strzelają z powrotem do jego i uśmieszek, który igra na jego ustach, dodaje mi otuchy. Po raz pierwszy odpuszczam i po prostu z nim idę. Chwytam swój telefon z pianina i podążam za Seanem do frontowych drzwi. - Mam nadzieję, że masz rację.

94

Rozdział 24

Dlaczego pozwalam swojemu sercu lekceważyć głowę? Dlaczego nie pozwoliłem, by to się działo, kiedy byłem z Jenną? Ta katastrofa była w mojej głowie, bez udziału uncji serca. Chociaż Laney jest inna. Ma w sobie magnetyzm, który mnie przyciąga. Jej oczywisty brak wiedzy o tym, jaka jest piękna, robi tę samą rzecz. Jest zagadką samą w sobie, czego nawet nie wie. Nigdy nie czułem kłucia w klatce piersiowej tak jak teraz, niezależnie od tego, czy jestem w jej pobliżu czy z dala od niej. Sprawia, że moje serce przeskakuje uderzenia, a moja głowa staje się mglista. To nie działo się nawet z Ashley, a kochałem tamtą dziewczynę całym sercem, dopóki nie wyrwała mi go z piersi. Nigdy nie myślałem, że będę w stanie poczuć coś ponownie. Dopóki nie umieściłem oczu na tym pięknie, nie czułem. Powinienem powiedzieć o tym wszystkim Laney, ale brakuje mi cholernych jaj, żeby to zrobić. Postaw przede mną jakąkolwiek biuściastą blondynkę i zagadam ją na śmierć, ale postaw tam Laney i, kurwa, zamilknę. Żadna dziewczyna wcześniej nie była w stanie sprawić, bym czuł takie rzeczy.

95

Idąc z powrotem do studia z małej, przydrożnej restauracji, wdycham rześkie powietrze. Jest już niemal Święto Dziękczynienia i jestem gotowy, by te święta po prostu już się skończyły. Nigdy przez te lata nie miały dla mnie wielkiego znaczenia. Zawsze wyjeżdżaliśmy na Boże Narodzenie z miasta do chatki mojej babci w Colorado. Myślę, że to jedyna dobra rzecz w świętach. Kiedy otwieram drzwi od studia, sapię. Nie ma żadnego błędu, żadnej nieczystości w słodkim brzmieniu melodii, która przepływa przez powietrze. Jest tutaj Laney i gra na piannie. Idę na tyły z nowo odkrytą prędkością, chętny, by ponownie zobaczyć piękną twarz. Zbyt długo byłem daleko, wysyłając tylko SMSy. Jak tylko skręcam za róg, opieram się z zachwytem o ścianę. Siedzi przy pianinie i gra jak profesjonalistka. Wygląda tak anielsko z głową przechyloną do tyłu i zamkniętymi oczyma. - Piękna – wychodzi słowo z moich ust, ale nie ma mowy, by je słyszała. Na moim ramieniu ląduje ręka, odciągając mnie od rozkoszy. - Jest wspaniała. – Sean patrzy na Laney, kiedy podążam za jego spojrzeniem. - Jest idealna. – Wiem, że muszę odejść, ale nie potrafię. Stoję zastygły w miejscu, kiedy obraca się i patrzy mi w oczy, a jej twarz przecina uśmiech. - Za chwilę wrócimy – oznajmia Sean, kiedy przywołuje machnięciem Jessie’go i Davida. Wiem, co robi i doceniam to. Obserwuję, jak chłopaki wychodzą, nim wchodzę do pomieszczenia. - Myślałaś kiedyś o dodaniu do tego tekstu? – Kiwam głową w kierunku pianina. Trzymam ręce w kieszeniach, by powstrzymać się przed chwyceniem jej i przyciągnięciem jej ciała do mojego. - Nie, ja nie śpiewam. – Chichocze miękko, sprawiając, że moje serce roztapia się w kałużę.

96

- Laney, chcę tylko powiedzieć, że przykro mi z powodu tego wszystkiego. Nie miałem na celu naciskanie na ciebie w sposób, w jaki to zrobiłem. – Laney patrzy w dół, nim wstaje i na mnie patrzy. Jej oczy błyszczą. - Mi też jest przykro. Tęsknię za byciem twoją przyjaciółką, Gavin. – Uwielbiam patrzeć na jej uśmiech. Wygląda tak promiennie i na tak pełną życia. - Czy to znaczy, że chcesz mnie z powrotem w domu? – Trącam ją w rękę, a ona znowu chichocze. Boże, brakowało mi tego. - Nie zmusiłam cię do odejścia, więc chyba tak. – Laney owija ramiona wokół mojej talii, nim wyciągam ręce z kieszeni i odwzajemniam jej uścisk. Czucie jej przy sobie wydaje się po prostu takie właściwe. Nie wiem, jakbym mógł kiedykolwiek żyć bez tej dziewczyny i bez dotykania jej. Pragnę jej bardziej niż jakikolwiek mężczyzna powinien. - Cholera! Pogodziliście się? – wrzeszczy Sean, kiedy wchodzi do środka i przyłapuje nas w trakcie przytulania. Mam to gdzieś. Od teraz wszystko jest idealne. - Nie potrafi długo się na mnie gniewać. – Laney odsuwa głowę od mojej piersi i patrzy na Seana, uśmiechając się. - Chodźmy stworzyć trochę muzyki! – Nie puszczam Laney, kiedy ciągnę ją do innego pomieszczenia. Jessie i David przypchali pianino, więc możemy nagrywać nowe rzeczy. - Skąd wiedziałeś, że przyjdę? – Patrzy na mnie w górę, kiedy trzymam ją w swoim uścisku. - Nie wiedziałem. Miałem nadzieję. – Pochylając się, wykorzystuję szansę i całuję ją w czubek głowy. Nie umyka mi jej małe westchninie i nie mogę powstrzymać się przed myślą, że ukrywa przede mną więcej, niż wiem. - Wypróbujmy to. – Sean rozdaje zapis nutowy i wszyscy zajmujemy swoje miejsca. Laney wygląda na zdenerwowaną, kiedy siedzi na małym stołku przy pianinie.

97

- Nie martw się. Opracujemy wszystko. – Pochylam się, szeptając jej do ucha, nim chwytam swoją gitarę i brzdękole kilka akordów. - Gotowi? Spróbujmy to od początku. – Jessie odlicza. – Skupiam się na nutach przed sobą, kiedy Jessie uderza w bębny. Kiedy rozbrzmiewa muzyka, a Laney nie gra, zerkam na nią. Wygląda niewyraźnie, jakby miała zwymiotować. Jej oczy są pełne łez, ale mogę zobaczyć, że chodzi o coś poważniejszego. - Grajcie dalej! – wrzeszczę, kiedy muzyka przestaje grać. Nikt nawet nie mruga okiem, ale widzę ją, ten wyraz twarzy. Zanim mam szansę się odezwać, Laney podskakuje i wybiega. - Laney! – krzyczę, kiedy odstawiam gitarę i za nią biegnę. Wyszła ze studio tak cholernie szybko, że nie jestem pewien, jak daleko zaszła. Popychając frontowe drzwi, widzę ją na drodze kawałek dalej, zgiętą, z rękoma opartymi na kolanach. Podbiegam do niej, ale się odwraca. - Laney! – Kiedy mnie widzi, próbuje znowu odejść. Łzy ciekną jej w dół policzków, ale nie pozwolę, by działo się to nadal. - Co się stało? – Laney płacze, kiedy kręci głową. Moje serce nie może znieść tych łez. Zabija mnie! - Nie mogę tego zrobić, przepraszam. – Znowu odsuwa ode mnie swoje ręce, ale tylko chwytam jedną, przyciągając ją do mnie. Jej głowa opada na moją pierś, a łzy przesiąkają przez moją koszulkę, mocząc mi klatkę piersiową. Odchylam jej głowę i przytrzymuję ją w miejscu, podczas gdy ona się wyrywa. Musi naprawdę tego potrzebować. - Nie musisz nic robić. – Opuszczam głowę i zakopuję twarz w jej włosach, podczas gdy dalej łka. Nienawidzę, kiedy coś ją krzywdzi w taki sposób jak teraz. Laney odsuwa głowę i patrzy na mnie z tak zbolałym wyrazem twarzy, że to mnie rozdziera.

98

- Nie potrafię czytać nut, Gavin. Nigdy nie uczyłam się jak, ja tylko… tylko grałam. – To dlatego się zdenerwowała? Chociaż bardzo trudno w to uwierzyć, jest to znikomy problem. - Laney, kochanie, to nic. Mogę cię nauczyć jak je odczytywać. To nie jest coś przez, co powinnaś uciekać albo nad czym powinnaś płakać. Masz niesamowity talent. – Chwytając jej twarz w dłonie, ocieram kciukami łzy. - Pomógłbyś mi? – Co to było za pytanie? - Oczywiście, że pomogę. – Umieszczając delikatny pocałunek na jej czole, z powrotem ją do siebie przyciągam. - Nie masz pojęcia, jaka jesteś wyjątkowa.

99

Rozdział 25

- Chcę jechać do domu, Gavin. – Uśmiecham się do Gavina, który odwzajemnia gest. - Wychodzicie? – Sean uśmiecha się do nas, nim Gavin rusza, by wziąć swoje torby. - Przepraszam, Sean. – Sean macha na mnie ze zrozumieniem ręką. - Nie martw się o to. Porozmawiamy później. – Przytakuję głową, a Gavin trąca mnie lekko, chwytając moją dłoń. - Chodźmy do domu. – Wyciąga mnie ze studio nazbyt podekscytowany, jak się wydaje, powrotem do domu. - Jesteś głodna? – Patrzę na niego z ogromnym uśmiechem. Mój Gavin wrócił. Ten, za którym tęskniłam przez ostatnie kilka tygodni. - Bardzo! - Podążam za nim do jego ciężarówki, gdzie przytrzymuje dla mnie otwarte drzwi.

100

Kiedy wspinam się do środka, ogarnia mnie poczucie spokoju, którego nigdy wcześniej nie czułam. Nie rozumiem, dlaczego Gavin tak na mnie działa, ale jest w nim coś, co uspokaja moje wędrujące myśli. - Dobrze się czujesz? – Kiedy Gavin wspina się do środka, spoglądam na niego. - Taa, po prostu cieszę się, że jedziesz do domu. Było tam naprawdę dziwnie bez ciebie. – Gavin obdarza mnie małym uśmiechem, nim odpala ciężarówkę i wyjeżdża na drogę. Nie rozmawiamy, kiedy zatrzymuje się przy restauracji. Mój umysł wiruje od rzeczy, które chcę mu powiedzieć, ale z jakiegoś powodu nie mogę wypuścić ich z ust. Gavin mi to robi. Chcę z nim porozmawiać, ale boję się otwarcia przed nim. Wychodzę z auta i podążam za Gavinem do środka i do narożnego boksu. Jestem zaskoczona jego poczynaniami, kiedy wślizguję się na siedzenie. Czeka i wślizguje się obok mnie. Zanim zamawiamy, przez kilka minut przeglądamy menu. Kiedy kelnerka odchodzi, Gavin przesuwa się tak, żeby na mnie patrzeć. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że nie potrafisz czytać nut? Jeszcze lepiej, jak, do cholery, nauczyłaś się tak dużo bez tej umiejętności? – Jego oczy wypełnione są zainteresowaniem i to mnie intryguje. - Nie wiem. To wszystko samo się u mnie rozwinęło. Zwykłam słuchać muzyki z radia, szczególnie bożonarodzeniowej. Mogłam słuchać jej, zamknąć oczy i wyobrażać ją sobie. Mogłam siedzieć przed pianinem i po prostu pozwolić jej płynąć. – Oczy Gavina rozświetlają się. Uwielbiam to, kiedy jego oczy tak wyglądają. - Dlaczego się tak we mnie wpatrujesz? – Gavin kręci głową, a jego spojrzenie mnie wypala.

101

- Zadziwiasz mnie Laney. Nigdy nie spotkałem nikogo takiego jak ty. – Kelnerka kładzie jedzenie, przerywając naszą chwilę. Nie wiem, czy jestem z tego powodu szczęśliwa czy nie, ale to stawało się intensywne. - Co robisz na Święto Dziękczynienia? – Biorę gryz swojego kurczaka, nim na niego zerkam. - Nie wiem. Steph powiedziała, że będę mogła spędzić je z nimi, ale mogłabym zostać w domu. W ten weekend jest musical, który chcę zobaczyć. – Wzruszam ramionami, kiedy przeżuwam jedzenie. Nie spędzałam rodzinnie czasu, ani nie uczestniczę w rodzinnych zjazdach, odkąd nie mam już żadnej rodziny. - Chodź ze mną do mojej mamy. – Gavin bierze mnie z zaskoczenia. Nie mogę pójść z nim do jego mamy! To kompletnie pokręcone! - Nie sądzę, chociaż doceniam zaproszenie. – Gavin przytakuje, ale nic więcej nie mówi. Widzę, że jest zasmucony, ale nie mogę pójść na jego rodzinne spotkanie.

102

Rozdział 26

Byłem szczęśliwy jak diabli, będąc z powrotem w domu z Laney. Nie wydaje się być bardzo skrępowana, kiedy jestem w pobliżu. Jest z powrotem starą, głupkowatą sobą, którą na chwilę straciłem. - Noc filmowa! – krzyczę przez korytarz, kiedy włączam mikrofalę. Laney i ja spędzaliśmy czas w domu i uczyłem ją, jak czytać nuty. Nie zaskoczyło mnie, że przyszło jej to tak łatwo. Praktycznie nauczyła się tego w dzień. - Idę! Chcę oglądać świąteczne filmy! – krzyczy Laney, kiedy pędzi przez korytarz w swoich mechatych spodniach od piżamy i pasującymi do nich puszystych kapciach. Nie mogę powstrzymać śmiechu. - Z czego tak się śmiejesz? – Stoi tam z rękoma na biodrach, obserwując moją reakcję. - Co masz, do cholery, na swoich stopach? – Kiedy podchodzi bliżej mnie, nadal wypływa ze mnie śmiech. - To nazywa się kapcie. Nie podobają ci się? – Laney unosi stopę do góry, kręcąc nią. Jak mogę przestać się śmiać, kiedy to futrzaste gówno tak się trzęsie? - Są furzaste, Laney. Nawet nie wiem, co powiedzieć o tym gównie. – Wskazując na nie, śmieję się mocniej.

103

- Jesteś kompletnie szalony! To są najlepsze kapcie. Jesteś zazdrosny. – Dźga mnie w klatkę piersiową, kiedy obchodzi mnie, by podejść do zamrażalnika. - Jestem. Jestem o nie zazdrosny. Chcę mieć taką parę. Och! To będzie mój gwiazdkowy prezent od ciebie! – Uwielbiam drażnić się z tą dziewczyną. Jest taka figlarna. - Kupię ci takie fioletowe, pasujące do spodni. – Przechodzi obok mnie i uderza mnie łyżką w nos. Patrzę, jak kręci swoim tyłeczkiem, kiedy pokonuje drogę do salonu. Kiedy mikrofalówka się wyłącza, chwytam nasz popcorn i podążam tam za nią. Opadam obok niej na kanapie i opieram stopy o stolik. Włączam film, kiedy pałaszujemy popcorn i lody. - Maczasz go w lodach? – Zabieram miskę z popcornem od Laney, kiedy widzę że zanurza go w czekoladowych lodach. Patrzy na mnie z pełnymi ustami. - Hej! To jest dobre. – Myślę, że to jest to, co powiedziała, ale nie wiem. Jej usta są pełne i wypadają z nich kawałki popcornu. - To wstrętne! – Rzucam w nią odrobiną popcornu, a ona się śmieje. Bierze trochę i oddaje mi, nim zeskakuję z kanapy. - Bądź miła, Laney! Jestem większy niż ty. – Rzucam w nią pełną garść. Śmieje się i podskakuje, stając na kanapie. - Zobaczymy. - Zabieraj to futro z kanapy! – W jej kierunku leci kolejna garść. Laney śmieje się, nim zeskakuje z kanapy i wiesza się na moich plecach. Wiruję z nią w kółko, powodując, że śmieje się mocniej. - Zjedz to! ZJEDZ TO! – Stara się wsunąć mi popcorn do ust, ale trzymam je zamknięte. Obracam się z nią jeszcze kilka razy, nim ześlizguje się i opada na podłogę, śmiejąc się.

104

- Upuściłeś mnie! – Chichocze, kiedy jej twarz robi się czerwona. Nie mogę przestać się w nią wpatrywać. Jest wspaniała. Wyciągam dłoń, którą przyjmuje, by pomóc jej wstać. Podciągam ją do góry, a z niej nadal wydobywa się chichot. Moje spojrzenie zwiera się z jej i bardzo chcę pocałować ponownie jej wargi, ale powstrzymuję się. Jej dłonie są na mojej piersi, wypalając mnie. Chcę jej tylko spróbować, trzymać ją. Nim się ruszam, Laney wyciąga się na palcach do góry i ociera swoje wargi o moje. Nadal jestem pieprzonym posągiem, pozwalając jej robić mi to, co chce. Moje ciało szumi i znowu czuję się jak uczniak. - Co robisz? – Kiedy się odsuwa, jej oczy są zamknięte, a wargi nadal częściowo rozchylone. Oddycham szybko, a mój umysł to ognisty bałagan. - Chcę czegoś spróbować. – Jej wargi wracają do moich. Ledwie ich dotykają, ale wysyłają przeze mnie wstrząsy elektryczne. Chcę się wyciągnąć i chwycić ją, trzymać ją przy sobie, ale wiem, że nie mogę. - Chcę widzieć, czy to co czuję, jest prawdziwe. – Łza spływa w dół jej policzka i nie potrafię się teraz powstrzymać. Sięgam w górę i ocieram ją, nim otwiera swoje oczy. - To jest prawdziwe, Laney. Też to czuję. - Nie wiem, czy mogę sobie na to znowu pozwolić. – Mogę wyczuć wewnątrz niej strach. Jest taka zagubiona i złamana. Ktokolwiek ją skrzywdził, zrobił to mocno. - Spróbuj, Laney. Spróbuj dla mnie.

105

Rozdział 27

Po tym, jak film się kończy, leżymy razem na kanapie, zwinięci w kłębek. Miło być w taki sposób w jego ramionach. - Zmieniłaś zdanie w sprawie Święta Dziękczynienia? Wiesz, to już jutro. – Półprzytomny głos Gavina jest tak cholernie seksowny, że nie mogę sobie z tym poradzić. - Nie wiem. Nie jestem zbyt rodzinną osobą. Nigdy tego nie miałam. – Jego ramiona zaciskają się wokół mnie, a moje serce podrywa się wraz z uderzeniem do góry. - Powinnaś to mieć. Powinnaś mieć o wiele więcej. – Jego wargi muskają moje czoło, nim przyciąga mnie bliżej. Wzdycham w jego pierś i rozkoszuję się czuciem go, jego zapachem. Jestem odurzona jego wonią. Wypełnia mnie to z taką łatwością, że chcę tu zostać i nigdy nie wychodzić. - A co ze świętami? Co roku jeździmy do mojej babci do Colorado. Ma tam piękną chatkę. Spodobałaby ci się. - Uprzedza fakty. Wiem, że tylko pokażę mu swoje nogi i powiem mu o swojej rodzinie, a wszystko się zmieni.

106

- To za miesiąc, Gavin. Nie mogę… Nie wiem, co… - Nie wiem, co powiedzieć. Kiedy o tym myślę, ciężko mi na sercu. Nie chcę go stracić, ale wiem, że za każdym razem wynik jest taki sam. - Przestań, Laney. Będę tutaj jak przez ten miesiąc. Czy zabija mnie to, że nie mam cię nagiej w swoim łóżku? Kurwa, tak jest, ale wiem, że w tym twoim pięknym umyśle jest coś jeszcze, czego nie jesteś gotowa mi powiedzieć, a do czasu, aż tego nie zrobisz, to mi wystarczy. Łzy płyną w dół mojej twarzy, kiedy pozwalam im się wchłaniać. Nikt, i mam na myśli naprawdę nikt, nigdy nie powiedział mi czegoś takiego. Wszystko zawsze było nieistotnym układem. I proszę, mam mężczyznę, który oferuje mi, że pozostanie do czasu, aż będę gotowa? Nie wiem, co teraz powiedzieć albo zrobić, więc płaczę. - Nie wiesz, ile dla mnie znaczysz, Gavin. – Łapię w pięść jego koszulkę, kiedy przebiega ręką w górę i w dół moich pleców. Nigdy w swoim życiu nie zaznałam niczego z tego. Nigdy nie wiedziałam, jak to jest być kochaną przez mężczyznę. To może nie jest to, ale wydaje się tym być. - Oboje mamy przeszłość, Laney. Nie lubimy dzielić się swoimi sekretami z innymi. Cokolwiek to jest, to, czego mi teraz nie mówisz, mam nadzieję, że potrafię pokazać ci, że jestem inny i poczujesz potrzebę, by mi powiedzieć. Nie mogę cię zmusić do zrobienia czegokolwiek, ale mogę pozwolić swoim czynom mówić za mnie. – Jego wargi ponownie dotykają mojego czoła i kompletnie się w nim roztapiam. Nie sądzę, bym kiedykolwiek wcześniej czuła się z kimś tak komfortowo. - Skoro jesteśmy przy temacie, chciałbym się podzielić swoją przeszłością. – Próbuję wstać, ale Gavin przytrzymuje mnie w miejscu. - Zostań tutaj. Chcę cię trzymać. – Gavin wzdycha głośno, kiedy wtulam się z powrotem w jego pierś. Nie wiem, co chce mi powiedzieć, ale po sposobie, w jaki się pode mną napina, zgaduję, że to pewnie wielka sprawa.

107

- Parę lat temu byłem zakochany w dziewczynie, która miała na imię Ashley. Wtopiłem się w nią każdą uncją, jaką posiadałem. Dopiero zaczynaliśmy kombinować z zespołem i była darem niebios. Robiła wszystko, co mogła, by nam pomóc. Nie wiem. Zmieniła się, kiedy zaczęliśmy grać większe koncerty na mieście. Raz, kiedy mieliśmy kilka koncertów poza miastem, eksplodowała. Wszędzie jej było pełno, zmieniła sposób ubierania się. Nie była już dziewczyną, w której się zakochałem. Wykorzystała mnie, bardzo. Nienawidziłem tego, ale przez to, co do niej czułem, nie obchodziło mnie to. Chciałem, by po prostu była ze mną, z takim mną, jakim byłem, ale nie dla mojej przyszłości, jaką widziała. Po tym jak powiedziałem jej, że rzucam zespół, wszystko się zmieniło. Popadła w szaleństwo, krzycząc i wrzeszcząc o tym, jaka będzie jej przyszłość, kiedy to zaprzepaszczę. Po tym nie mogłem już z nią być. Złamała moje serce w dniu, kiedy się spakowała i odeszła. Wtedy kupiłem ten dom i starałem się ruszyć do przodu. Część mnie nigdy nie czuła się kompletna, więc wykorzystywałem dziewczyny tak, jak chciałem. Do cholery, właśnie to robiłem z Jenną. Nawet nie lubię za bardzo tej dziewczyny. – Gavin się oburza, a ja to przyswajam. Stracił swoją miłość i przyznał się do wykorzystywania dziewczyn. Czy to oznacza, że mnie wykorzystuje? Nie mógłby, ponieważ nic mu nie daję. Zaczynam się znowu odsuwać, kiedy mnie z powrotem szarpie. - Nie wykorzystuję cię, Laney. Wiem, co, kurwa, myślisz i to nie to, nie z tobą. Kiedy widziałem cię grającą na scenie całym sercem i duszą, dotknęło to czegoś we mnie. Czegoś, do czego cholernie starałem się nie dopuszczać, odkąd cię poznałem, ale nie potrafię. Masz w sobie coś, czego chcę, czego potrzebuję. Nie potrafię wyjaśnić swoich uczuć ani tego, dlaczego kiedy jestem blisko ciebie, boli mnie klatka piersiowa i nie mogę oddychać. Cholernie siebie nie rozumiem, więc nie oczekuję tego od ciebie. Po prostu chcę byś wiedziała, że jeśli coś do mnie czujesz, to pragnę byśmy zgłębili to razem.

108

Słyszenie tego, co mówi po wszystkim innym, co o nim słyszałam przyprawia mnie o dreszcz. Steph i Brad ostrzegali mnie w dniu, kiedy go poznałam, mówiąc, że jest narkomanem i męską dziwką, ale kiedy jestem z nim, czuję się taka spokojna. - Coś do ciebie czuję, Gavin. Moja przeszłość nie może być porównywana do twojej i nie wiem, czy jestem już gotowa się nią podzielić. Czuję się bardzo źle, że się przede mną otwierasz, ale nie mogę zrobić tego samego, jeszcze nie. – Jego ręka nigdy nie przestaje głaskać moich pleców, kiedy leżymy razem. - Wiem. Powiedziałem ci, że się nigdzie nie wybieram. Z wyjątkiem siku, bo jeśli teraz nie pójdę, zostaniesz nimi zalana. – Śmiejąc się, siadam, by pozwolić mu wstać. - To jest naprawdę wstrętne. – Upewniam się, że na to wskazałam, kiedy się do mnie uśmiecha. Nagle robi mi się niedobrze. - O mój Boże. – Przykrywam ręką usta, kiedy podchodzi mi żółć i pędzę do łazienki. Trzaskając drzwiami, zamykam je. Ze wszystkich momentów, by się pochorować, to musiał być akurat ten. - Niezły sposób na bycie uroczą, Laney – mamroczę do siebie, nim wpycham głowę z powrotem do toalety.

109

Rozdział 28

- Hej, powiedz mamie, że prawdopodobnie nie będę na obiedzie. – Wciągam na siebie jeansy, kiedy balansuję z telefonem przy ramieniu. - Dlaczego, do cholery, nie? Człowieku, ona, kurwa, wścieknie się. – Kiedy Sean chce, potrafi być najbardziej irytującym bratem. Teraz jest jeden z tych razów. - Laney wymiotuje od czterech godzin, koleś. Zabieram ją do szpitala. Dziewczyna wygląda na półżywą. – Nie kłamię. Wygląda jak piekło i nie była w stanie nic wypić. - Cholera. Zaciążyłeś ją? – Sean śmieje się do telefonu, a ja chcę przywalić mu z pięści w twarz. - Nie, kutasie. Po prostu powiedz mamie, zrobisz to? – Odkładam telefon na łóżko, podczas gdy wkładam przez głowę koszulkę. - Zrobię. Daj mi znać, jak się czuje. Zadzwonię też do Steph. – Cóż, w ogóle nie jest pomocny. - Dzięki, dupku. – Rozłączając telefon, wsuwam go do kieszeni, nim zarzucam na siebie kurtkę.

110

Idę przez korytarz, gdzie Laney po swojej ostatniej rundce zwisania w toalecie, leży w swoim łóżku. Kiedy wchodzę do środka, zauważam, jaka naprawdę jest blada, a minęło dopiero kilka godzin. Musi szybko jechać do szpitala. - Chodź, kochanie. – Zaczynam owijać ją w koc, kiedy jęczy. - Nie chcę jechać, Gavin. Będzie ze mną dobrze. Jej wargi są wysuszone i jest rozplona, taa, pojedzie. - Cóż, nie sądzę, byś wyglądała za dobrze. Właściwie to wyglądasz, jakbyś umarła dwa razy, więc się zamknij i trzymaj się mnie. – Unoszę ją owiniętą w koc i kieruję się do drzwi. - Mam nadzieję, że wiesz, że to głupie – mruczy pod swoim orzyganym nosem, ale nie słucham. - Nie, jesteś odwodniona i potrzebujesz jakiegoś leku. – Niosę ją, jakbym niósł cholerne piórko, nic tam nie ma. Zatrzaskuję za sobą drzwi, kiedy wychodzimy w mroźne, nocne powietrze. To pewne jak diabli, że dzisiejszej nocy jest na dworze zimno. Głowa Laney spoczywa na mojej piersi, kiedy idę w kierunku ciężarówki. Umieszczam ją na siedzeniu, pospiesznie okrążam auto i wskakuję w ciepło. Dobrze, że wyszedłem wcześniej i uruchomiłem go, bo inaczej byśmy teraz zamarzali. - Proszę, w przypadku gdybyś tego potrzebowała. – Kładę wiaderko na jej kolanach, kiedy stara się do mnie uśmiechnąć. - Przyniosłeś mi wiadro? – Wygląda teraz strasznie uroczo. Nigdy nie myślałem, że chora dziewczyna może być tak urocza, ale ona jest. - Taa, nie chcę sprzątać cały dzień wymiocin ze swojej cięzarówki. – Jej uśmieszek rozmywa się, kiedy zamyka oczy. Zastanawiam się, czy zawsze taka była. Jazda do szpitala nie zajmuje długo i cieszę się z tego.

111

Parkuję, wyciągam Laney i kieruję się do środka, do biurka pielęgniarek. - Ktoś musi ją obejrzeć. – Pielęgniarka potakuje i podaje mi podkładkę do pisania. Pozwólcie, że przymocuję ją do tyłka! Przechodząc do poczekalni, sadzam Laney na siedzeniu obok mnie i patrzę na formularze. To śmieszne. Wypełniam to, co wiem, a potem pytam Laney. - Hej, kochanie, masz ubezpieczenie? – Laney zaprzecza głową, więc to wypełniam. Zatroszczę się o rachunek. Kręcąc głową, nie mogę uwierzyć, że już tak myślę. - Kiedy miałaś swój ostatni cykl menstruacyjny? – Głowa Laney podsakuje do góry i widzę, że próbuje się roześmiać, nim chwyta wiadro.

Biedna

dziewczyna chce wymiotować, ale nic nie wychodzi. - Naprawdę mnie o to zapytałeś? – Zgaduję, że to było dziwne pytanie, ale cholera, jest na papierze. - W porządku, pomińmy to. Jakieś operacje? – Jej oczy robią się wielkie, kiedy zadaję to pytanie. Nie rusza się ani nic nie mówi. Co jest z nią, do cholery, nie tak? Wygląda prawie, jakby jej ulżyło, kiedy wywołują jej nazwisko, by weszła z powrotem do środka. Laney zaczyna wstawać, kiedy biorę ją w swoje ramiona. - Potrafię chodzić. – Przewraca oczyma, kiedy na mnie patrzy. Kiedy jest chora, to musi być najbardziej wkurzająca rzecz, a jednocześnie urocza. - Ja też. Zamknij się. – Odwzajemniając jej uśmiech, podążam za pielęgniarką przez drzwi do sali. - Załóż ten fartuch. Lekarz będzie wkrótce. – Kładę Laney na łóżku, a jej oczy się rozszerzają. - Wyjdę. Chcesz, żebym wrócił, jak się przebierzesz? – Przez jej drobną twarz przepływa ulga i nie wiem, dlaczego. To najdziwniejszy moment w życiu.

112

Kiedy przytakuje, moje serce się unosi. Przynajmniej, chce żebym wrócił. Przez chwilę obserwuję jej piękną, bladą twarz, nim zamykam za sobą drzwi. Co ta dziewczyna mi robi?

113

Rozdział 29

Jakbym miała coś do stracenia, gdy zapytał mnie o operację. Ściśle mówiąc, miałam sześć lat, by naprawić oparzenia na swoich nogach. Chociaż nie mogłam mu tego powiedzieć. Ulżyło mi, gdy wyszedł, żebym mogła się przebrać, ale część mnie czuła się z tego powodu źle. Chcę mu powiedzieć, ale nie mogę. Jeszcze nie. Przez kilka godzin leżałam w szpitalnym łóżku z kroplówką wystającą z mojego ramienia, nim puścili mnie do domu. Gavin siedział tam cały czas, pocierając moją dłoń lub kładąc wilgotną ściereczkę na mojej głowie. To była najsłodsza rzecz, jaką kiedykolwiek ktoś dla mnie zrobił. Teraz jestem z powrotem w swoim łóżku z garścią leków na wirusowe zapalenie żołądka i czuję się nieco lepiej, chociaż leki sprawiają, że jestem przymulona. - Przesuń się, zarzygańcu. – Uśmiecham się, kiedy Gavin skopuje buty i wspina się do łóżka. - Co ty wyprawiasz? Musisz iść na kolację z okazji dziękczynienia. – Gavin wsuwa się pod kołdrę, opiera się o wezgłowie łóżka, chwytając pilot.

114

- Nie idę. Powiedziałem już o tym Seanowi, zanim zabrałem cię do szpitala. – Zerkam na Gavina. W ogóle nie wydaje się tym przejmować. Włącza telewizor i surfuje po kanałach. - Musisz iść, to twoja rodzina. – Gavin wzdycha, nim na mnie patrzy. Jego oczy błyszczą. - Zostaję z tobą, zarzygańcu. To tylko jedzenie. Będzie tam jeszcze bardzo długo. Załapiemy się na resztki, jeśli poczujesz się lepiej. – Nachylając się, całuje mnie w czoło, zanim wraca do telewizora. Mimo to, nie odwracam się od niego. Nie mogę. Rezygnuje ze świątecznego obiadu, by spędzić ze mną czas? Dziewczyną, która haftowała całą noc? Dlaczego miałby to zrobić? - Przestań się na mnie gapić. To dziwne. – Chichocze lekko, kiedy przerzuca kanały. - Dlaczego chcesz zostać? – Brzmi to nieco głośniej niż szept, ale słyszy mnie. Gavin nie odpowiada. Zamiast tego owija rękę wokół mojego karku i przyciąga mnie do swojego boku. Moja głowa ląduje na jego piersi i odprężam się. - Jaki film chcesz oglądać? – Pociera dłonią moją rękę w taki sposób, że nawet nie wiedziałam, iż to możliwe. Sprawia, że czuję wiele rzeczy, o których nie wiem, jak je wytłumaczyć. Łzy wypływają, nim mogę je zatrzymać. Gavin patrzy na mnie w dół, kiedy staram się ukryć przed nim swoją twarz. Chwyta mój podbródek i unosi go, bym na niego spojrzała, ocierając łzy. - Dlaczego płaczesz? – Mówi do mnie tak delikatnym głosem, że prawie się załamuję. Jak mam mu to wyjaśnić? - Nikt nigdy, poza Steph, nie był dla mnie miły. Nigdy nikogo nie miałam. – Nie potrafię dokończyć. Szloch dławi mnie i muszę przerwać lub wybuchnę.

115

- Rzeczy się zmieniają, Laney. Teraz ja tu jestem. – Przytulam się z powrotem do boku Gavina, a on przegląda filmy. - Dlatego, że nie odpowiedziałaś, zgodzę się na porno. – Uderzam go w brzuch, a on śmieje się, nim znowu przerzuca kanały. - Dziękuję ci za wszystko. Chociaż nie powinieneś opuszczać swojego rodzinnego Święta Dziękczynienia. – Dłoń Gavina kontynuuje wędrówkę w górę i w dół mojego ramienia. - Zamknij się i oglądaj film. – Jego żartobliwy głos skłania mnie do uśmiechu. Nigdy nie sądziłam, że może mi się tak bardzo podobać, jak ktoś mówi do mnie, bym się zamknęła, jak to robi on. Przez długi czas leżymy w ciszy, zanim zdaję sobie sprawę, że zasnął obok mnie. Jego klatka piersiowa unosi się i opada pod moją głową i nie mogę przestać wsłuchiwać się w bicie jego serca. Bum bum. Bum bum. Łagodny dźwięk koi i uspokaja coś wewnątrz mnie. Przez moją głowę przepływają myśli o tym, kiedy byłam młodsza i zastanawiam się, jakie było dla Gavina dorastanie z mamą. Z tego co słyszałam, jego tata odszedł, kiedy byli mali i od dawna z nim nie rozmawiali. Miał ciocie, wujków i kuzynostwo. W mojej piersi pojawia się ból tęsknoty za bratem. Bratem, którego nigdy naprawdę nie poznałam. Był taki mały, kiedy umarł, że ledwie co go pamiętam. Drobiazgi, to wszystko, co mam. Jednak pamiętam moją mamę. Zawsze myślałam, że była najpiękniejszą kobietą na świecie. Miała długie, ciemne blond włosy jak ja i duże, brązowe oczy. Była idealna lub przynajmniej myślałam, że taka była. Kiedy byłam mała, nigdy nie wiedziałam, co robili w piwnicy. Wiem tylko, że na długi czas byliśmy zostawiani sami sobie. Dorastanie bez bliskości rodziców bolało i może dlatego jestem taka, jaka jestem.

116

Lęk przez byciem samą, nigdy nie był problemem. To strach przed niemożnością ponownego pokochania. Kiedy ich straciłam, cała miłość, jaką miałam dla innych, wydawała się umrzeć razem z nimi. Kochałam panią Schaffer, ale to był inny rodzaj miłości. Kochałam ją za to, że mnie przygarnęła i próbowała robić to, co dla mnie najlepsze. Nie wiem, czy potrafię kochać. Może to już nigdy nie będzie możliwe.

117

Rozdział 30

Budzę się w, przedzierającym przez okno sypialni, ostrym świetle. To tyle z nocy filmowej. Patrząc w dół, widzę, że Laney nadal śpi na mojej piersi. Leżąc tam, wygląda tak spokojnie. Podnoszę dłoń i odgarniam jej włosy z twarzy. Laney lekko się porusza, ale jeszcze nie chcę, by się obudziła. Przeciągam się i chwytam telefon ze stolika obok mnie. Włączając aparat, przysuwam głowę bliżej Laney, wyciągam na nią język i robię zdjęcie. Cholera! Zapomniałem, że jest włączony flesh. Laney znowu się wierci, otwierając oczy, nim chowam telefon za siebie. - Dobry, piękna. – Laney stęka, nim patrzy na mnie w górę, uśmiechając się. - Dobry. Zostałeś tutaj całą noc? – Laney rozciąga się, kiedy przytakuję głową. - Nie musiałeś. – Siada prosto, a jej długie włosy opadają jej na plecy. Chcę sięgnąć, chwycić je i przyciągnąć ją do siebie.

118

- Tak naprawdę to nie miałem wyboru. Użyłaś mnie jako poduszki. – Nagle zażenowana, próbuje ukryć swoją twarz. Unoszę się na kolana i przesuwam przed nią, obejmując dłońmi jej twarz. - Tylko żartowałem. Nie mam nic przeciwko byciu poduszką. Jak się czujesz? – Kiedy jej oczy spotykają moje, jest w nich nowy błysk. Nie wiem, jak go zakasyfikować, ale on tam jest i to jest idealne. - Trochę lepiej. Dziękuję. – Przemykam kcukiem po jej dolnej wardze i patrzę, jak zamykają się jej oczy. Chciałbym jej pokazać, jak naprawdę jest piękna. - Przestań mi dziękować. Chcę tu być. Ale mam tysiące wiadomości z pytaniami, czy chcemy lunch. – Laney chcichocze, nim poruszam się, by zejść z łóżka. - Myślę, że zjem z przyjemnością. Mam wrażenie, że umieram z głodu. – Stoję w nogach łóżka, kiedy zauważam że nogawki od piżamy Laney są nieznacznie podwinięte. Widzę na nich blizny, ale nie komentuję tego, ani się nie wpatruję. Zastanawiam się, czy to dlatego zawsze nosi spodnie. Nie powinna się tym martwić. To tylko blizny. - Taa? Okej, pójdę się przygotować i możemy iść. – Kiedy się obracam, chcąc wyjść z pokoju, Laney mnie zatrzymuje. - Hej, Gavin. – Odwracam się z powrotem, by znowu na nią spojrzeć, nim ponownie się odzywa. - Naprawdę doceniam to wszystko, co robisz. – Z małym uśmieszkiem przytakuję, odwracam się i zamykam za sobą drzwi. Idę do swojego pokoju, włączam prysznic i czekam, aż się rozgrzeje. Patrzę na siebie w lustro i prawie się nie rozpoznaję. Znowu wyglądam na szczęśliwego. To coś, co nie miało miejsca od dłuższego czasu. Po Ashley zawsze czułem się zagubiony, ale teraz tego nie widzę i to mnie zaskakuje.

119

Chociaż Laney bardzo na mnie działa, zmuszam się, by nie naciskać. Mój kutas jest twardy jak skała, kiedy biorę ciepły prysznic. Pozwalam kaskadom wody spływać po mnie, nim biorę kutasa w rękę. Ta dziewczyna ma mnie całego owiniętego, ale chcę ją szanować. Głaszczę się w górę i w dół, kiedy opieram się o chłodne kafelki w kabinie prysznicowej. Przez moją głowę przepływa widok jej twarz, kiedy spała. Kurwa, pragnę jej tak cholernie mocno, że mogę tego posmakować. Kilka ostrych pociągnięć później eksploduję w strumień wody. - Kurwa – warczę, kiedy moje uwolnienie mnie wycieńcza. Chwytam szampon i myję włosy, kiedy myślę o tym, co zrobić z zespołem. Wiem, że chcą w nim Laney, ale ona nadal uczy się odczytywać nuty. Nie zawstydziłbym jej przed nimi, mówiąc im, że tego nie potrafi, ale są cholernie zdecydowani na jej grę z nami. Kończę się myć i wychodzę spod prysznica, chwytając ręcznik i owijając się nim wokół talii. Idę do pokoju, kiedy Laney cholernie mnie wystrasza. - Jezu Chryste! – Prawie się potykam, widząc ją, stojącą tam. - Przepraszam, przyszłam zobaczyć czy masz jakiś ręcznik. – Stoi w obcisłej koszuli na długi rękaw, przytrzymijąc ręką włosy na czubku głowy. W gardle więźnie mi oddech, kiedy obserwuję, jak kropelka spływa w dół jej szyi. Mój kutas natychmiast twardnieje pod ręcznikiem. Wiem, że to widzi; przez diabelski uśmieszek, którym mnie obdarza. - Chcesz ten? – Chwytam ręcznik, który przytrzymuję wokół talii, kiedy jej oczy się rozszerzają. Kurwa, jest tak cholernie urocza. - Może. – Zaczyna się odwracać, by wyjść z pokoju. W ułamku sekundy jestem za nią, ściskając ją wokół talii, więc może poczuć jak mój kutas szturcha jej plecy.

120

Pochylam się bliżej, całuję krople wody na jej szyi i obserwuję, jak przez jej ciało przechodzi dreszcz. To, że wiem, że lubi mnie tak jak ja ją, sprawia tylko, że jestem twardszy. - Możesz mieć ten. – Sięgając w dół, ściągam ręcznik z talii i wyciągam go przed nią. Bierze go, wstrzymując oddech. Oboje stoimy tak przez chwilę, a nasze oddechy są ciężkie. Wiem, że nie jest na to gotowa, więc pierwszy robię ruch i się odsuwam. - Ubierz się, nim postradam zmysły. – Klepię ją w tyłek, a ona skomle, zanim chichocze. - Okej. – Wychodzi z mojego pokoju i idzie prosto przez korytarz do siebie. Ja się nie ruszam. Kiedy tylko wchodzi do swojego pokoju, odwraca się, by zamknąć drzwi, dostając pełny wgląd na mojego kutasa, nim je zamyka. Cholernie jej się to podobało. Widziałem ten rumieniec. Ze śmiechem zamykam drzwi i odwracam się, by się ubrać.

121

Rozdział 31

Nigdy, przenigdy, nie byłam w swoim życiu tak podniecona! Przysięgam na Boga, że kiedy jego wargi dotknęły mojej szyi, moje wnętrze zadygotało. Nigdy nikt wcześniej nie sprawił, że tak się czułam. Suszę w pośpiechu włosy, nim związuje je na czubku głowy w niechlujny kok. O dziwo, czuję się o tonę lepiej. Burczy mi w brzuchu, więc to chyba dobry sygnał. Chwytam komórkę swoją i Gavina, którą zostawił tutaj zanim wyszedł. Zamykając za sobą drzwi, widzę, że te do Gavina są otwarte. Zwykle nie jestem przeszkadzającym typem, a wcześniej to był tylko wypadek, więc chociaż bardzo chcę wejść do środka, by zobaczyć, czy nadal jest tam nagi, nie robię tego. Jasna cholera, to było gorące! - Nadal rozmyślasz o moim nagim ciele, prawda? – Skąd, do diabła, może to wiedzieć? Patrzę w górę na jego mały wyszczerz i uśmiecham się, kręcąc głową.

122

- Myślisz, że jesteś bardzo gorący, prawda? – Kładę ręce na biodrach i zerkam na niego. Wie, że jest kurewsko gorący, kogo ja oszukuję. - Nie myślę. To po prostu ja. – Kręcąc głową, wręczam mu jego telefon. Gavin wyciąga dłoń, ale chwyta mnie za rękę i przyciąga do swojej piersi. - Nie chciałem na ciebie wcześniej naciskać. Musisz mówić mi, kiedy posuwam się za daleko. – Pochyla się w dół, ocierając swoje wargi o moje, nim wolno mnie całuje. Tak powoli, jakby to był sen. - Myślę, że podoba mi się to, gdzie teraz jesteś. – Gavin uśmiecha się, nim jego wargi pochłaniają ponownie moje. Czucie go jest niesamowite. Jest taki delikatny i subtelny. - Musimy iść, zanim przekroczę granicę. Smakujesz niesamowicie. – Mój oddech przyspiesza i pragnę, by przekroczył granicę, ale nadal się boję. Gavin robi krok w tył, chowając swój telefon do kieszeni i chwyta moją rękę. - Chodźmy na spotkanie z rodziną. – Jego fałszywie sarkastyczny głos sprawia, że się śmieję. - Są tacy źli? – Podążam za nim przed dom i w kierunku ciężarówki, gdzie otwiera dla mnie drzwi. - Nie wiem, czy są tacy źli, chociaż są głośni. Mam dużo kuzynostwa, a oni mają dzieci. To jak zoo. – Gavin śmieje się, kiedy wspinam się do środka, obserwując, jak zamyka drzwi. Gavin kroczy dumnie, kiedy zmierza na swoją stronę. Zastanawiam się, czy jest podekscytowany zobaczeniem rodziny. - Ile czasu minęło, odkąd widziałeś swoją rodzinę? – Nagle jestem zainteresowana jego rodziną. Chcę dowiedzieć się, co sprawia, że jest seksowny i co go uszczęśliwia. Nim Gavin odpowiada, odpala ciężarówkę. Patrzę, jak uśmieszek rozciąga jego wargi.

123

- Większość z nich mieszka w pobliżu. Kilkoro mieszka poza stanem i widuję się z nimi tylko na Święto Dziękczynienia lub Boże Narodzenie. Wymieniają się co roku. – To musi być miłe, mieć tak wielu krewnych, świętujących razem. Chociaż nie wiem. - To miło, że tak robią. – Obracam się, by wyjrzeć przez okno, kiedy jedziemy. Wiem, bo Gavin powiedział, że co roku jeżdżą na Boże Narodzenie do dziadków. To musi być miłe, mieć takie bliskie więzi z rodziną, jakie oni mają. Zastanawiam się, czy byłoby tak z moim bratem, gdyby nadal żył. Mielibyśmy taką wieź jak Gavin i Sean? - Nie myśl za dużo o wszystkim. Będziemy się dobrze bawić. Jeśli będziesz przytłoczona, powiedz mi, to wyjdziemy. Nie pozwolę przetrzymywać cię jako zakładniczkę mojej mamy. – Uśmiecham się do Gavina. Nie miałabym nic przeciwko, by on trzymał nie jako swoją zakładniczkę. Jasna cholera, muszę to zatrzymać! - Wydajesz się mieć wszystko, więc dlaczego nie masz stałej dziewczyny? Wiem, co mi powiedziałeś, ale jesteś cholernie za słodki, by jej nie mieć. – Gavin odchrząkuje i wierci się niespokojnie na swoim miejscu. Nie byłam przygotowana na to, co mi odpowiedział: - Myślałem, że ty jesteś moją dziewczyną? – Czy właśnie nią jestem? Nie rozmawialiśmy o tym. Powiedział tylko, że będzie prowadził sprawy powoli. Nie wiedziałam, że to oznacza, że jestem jego dziewczyną. Kręcę nieznacznie głową. Nie wiem, co powiedzieć.

124

Rozdział 32

Nigdy nie myślałem, by poruszyć temat o niej będącej moją dziewczyną, ale, tak jakby, nie miało to sensu. Myślałem, że to część, którą omówiliśmy, ale sądząc po jej reakcji, myliłem się. - Zapomnijmy o tym pytaniu. – Nie chcę, by świrowała, więc myślę, że lepiej porzucić ten temat. Od razu. - Po prostu nie wiem, co powiedzieć, Gavin. To odrobinę za szybko, racja? – Chyba sądzi, że to oczywista odpowiedź na moje pytanie, ale nie, jeśli zapytać mnie. - Myślałem, że coś czujesz. Przepraszam, Laney. Powiedziałem ci, co czuję. Po prostu zapomnij. Porozmawiamy później. – Staram się nie brzmieć na wkurzonego, ale trochę jestem. Myślałem, że uczyniliśmy progres między sobą, ale teraz nie wydaje się to być argumentem. - Czuję, Gavin. To tylko… - Kręcę głową, by jej przerwać. Pamiętam, co jej powiedziałem.

125

- Powiedziałem, że dam ci czas. Nie kłamałem. – Wychylam się i chwytam jej rękę, przyciągając ją do swoich warg, nim ją całuję i umieszczam na swoich kolanach. Przez resztę drogi jedziemy w ciszy, ale nie puszczam jej. Zajeżdżam na podjazd i gaszę silnik, nim odwracam się do Laney. - Przepraszam. Wiem, że potrafię być nachalnym wrzodem na tyłku, ale jest coś w tobie i chcę odkryć co to takiego. Chcę być tym, który zburzy każdą ścianę, jaką wokół siebie zbudowałaś. – W dół jej policzka spływa łza, którą szybko ocieram. - Burzysz, Gavin. Przedarłeś się przez każdą warstwę, przez którą nikogo nigdy nie przepuściłam. – Kiedy to przyznaje, prawie pękam. Naprawdę mnie wpuszcza? Wychylam się przez siedzenie, ocierając swoje wargi o jej, rozkoszuję się czuciem jej, nim pogłębiam pocałunek. Przebiegam językiem przez jej dolną wargę, a kiedy rozchyla dla mnie swoje usta, muszę starać się, by ukryć jęk, który się ze mnie wyrywa. Dłoń Laney sunie w górę mojego karku, zatrzymując się i chwytając go w swój mały uścisk. Odsuwam się i patrzę jej w oczy. Widzę w nich strach, który kłuje moje serce. Chcę zabrać go całego od niej, ale jeśli nie wpuści mnie do środka, nie wiem, jak to zrobię. - Jesteś na to gotowa? – Laney podąża za moim spojrzeniem, kiedy spogladam przez przednią szybę na biegające wokół dzieciaki. Zerkam na Laney, jej usta są rozdziawione. - Mówiłem ci! – Śmieję się, a ona uśmiecha się do mnie. - Zapomniałeś, że przez cały czas pracuję z takimi małymi dziećmi? – Czy mogłaby być seksowniejsza? Sposób w jaki światło odbija się od jej skóry i skrzy się w jej włosach. Boże, jest wspaniała.

126

Niechętnie puszczam ją i wychodzę z auta, kierując się na jej stronę. Pomagam jej wysiąść, kiedy zauważają mnie dzieciaki. - Wujek Gavin! – Niewiadomo skąd dochodzą krzyki i nim mogę się obrócić, by je zatrzymać, zostaję powalony przez dzieci na ziemię. Krzyki i wrzaski eksplodują wokół mnie i gubię rękę Laney, ale nie ignoruję tych dzieciaków. - Wygrywacie! Wygrywacie. Nie, teraz ja wygrywam. – Tarzam się po ziemi, mocując się z dziećmi. Wiem, że nazywają mnie wujkiem, ale wszystkie są dziećmi mojego kuzynostwa. Z przyjemnością miałbym bratanice i bratanków, ale nie sądzę, by Sean zamierzał mieć w najbliższym czasie dzieci. - Mamy cię, wujku Gavinie. Zabierzesz nas dzisiaj na kłada? – Te dzieciaki są bałaganem, ale kocham je na śmierć. - Zobaczymy. Ok, ok. muszę się podnieść. Zabijacie mnie. – Dzieciaki zeskakują ze mnie i odbiegają, kiedy Laney stoi tam, uśmiechając się. - Myślisz, że to zabawne? – Laney wyciąga do mnie rękę, by pomóc mi wstać. Wycieram brud w jeansy, a ona nadal się śmieje. - Myślę, że to idealne. Wszyscy tak bardzo cię kochają! – Wydaje się być podekscytowana widokiem wszystkich dzieci dobrze się bawiących. Skłania mnie to do rozmyślenia nad jej życiem rodzinnym, kiedy dorastała. - Są świetni. To te, które mieszkają w pobliżu. Często ich widzę. – Sięgam i chwytam jej dłoń, obserwując, jak znowu uśmiecha się do dzieci. Prowadzę nas do frontowych drzwi, które otwierają się i wylatuje z nich Sean z pistoleten Nerf w dłoni. - HEJ! Jesteście. – Sean zeskakuje ze schodów i pędzi prosto w naszym kierunku. - Jesteśmy. Co ty, do cholery, robisz? – Patrzę na pistolet i z powrotem na Seana, podczas gdy on uśmiecha się jak idiota.

127

- Proszę. Gra toczy się dalej, skurwysynu. – Łapię pistolet, który mi rzuca, nim puszczam Laney. Stoi, uśmiechając się swoim idealnym uśmiechem. - OCH, KURDE. – Wrzeszczę, kiedy widzę, jak wszystkie dzieciaki wybiegaja z domu, strzelając. Zaczynam biec, kiedy Laney się śmieje.

128

Rozdział 33

- Jest tutaj największym dzieciakiem. – Ciemnowłosa kobieta przystaje obok mnie, obserwując, jak Gavin biega wokół, strzelając do dzieci. - Wydaje się dobrze bawić. Jestem Laney. – Wyciągam dłoń do ładnej pani i patrzę, jak ją przyjmuje. - Jestem Beth. Kuzynka Gavina. – Jest piękna. Ma takie same ciemne oczy jak Gavin i Sean. - Ty jesteś tą, o której opowiadał, huh? Dziewczyna od pianina? – Mrużę oczy na to przezwisko. Nie wiem, dlaczego mnie tak nazwał. - Zgaduję, że to ja. – Kiedy tylko Beth zaczyna znowu mówić, Gavin podbiega, przejeżdżając ręką po moim ramieniu. - Przestań odstraszać moją dziewczynę. – Beth uśmiecha się do naszej dwójki. - Nie odstraszam. Do diabła, nie dałabym rady jej odstraszyć, jeśli z tobą została! – Beth śmieje się, kiedy odchodzi, a Gavin oddycha ciężko po biegu. - Przepraszam, powinienem był cię przedstawić. – Zabierając rękę z mojego ramienia, chwyta moją dłoń, prowadząc nas w górę schodów.

129

Moje serce przeskakuje uderzenie, kiedy jesteśmy bliżej drzwi. Wszystko jest dla mnie nowe. Nigdy nie poznałam niczyjej rodziny. Boję się, że wyglądam jak idiotka, albo że ktoś będzie pytał mnie o moją własną rodzinę. Chociaż nie sądzę, bym komukolwiek o tym powiedziała. Dłonie mi się pocą i wiem, że Gavin to czuje, ale tylko zacieśnia chwyt. Kiedy tylko wchodzimy do środka, żałuję, że tu przyszłam. Jestem przytłoczona ludźmi. Wszędzie są ludzie i biegające wokół dzieci. Nie wiem, dlaczego mnie to niepokoi, ale przysięgam, że mogę mieć atak paniki. - MAMO! – Gavin wrzeszczy obok mnie, a ja bardziej się spinam. Co jeśli jego mama nie polubi mnie teraz, kiedy jesteśmy razem? Jesteśmy razem, prawda? Obserwuję, jak wysoka, elegancka kobieta idzie w naszym kierunku z uśmiechem przyklejonym do twarzy. - Gavin! Cieszę się, że przyszedłeś! – Przyciąga go w uścisk, nim zerka na mnie. Gavin powiedział, że ostatnimi czasy lepiej im się układa. - Widzę, że znowu spotykam dziewczynę od pianina? – Najwyraźniej wszyscy prócz mnie wiedzą, że mam to przezwisko. Muszę z nim o tym później porozmawiać. - To Laney. Laney, to moja mama, Tammy. – Wychylam się, by przyjąć jej rękę, ale zamiast tego wciąga mnie w uścisk. Wow! Tego się nie spodziewałam. - Bardzo się cieszę, że znowu cię widzę. Gavin dużo o tobie mówi. Sean również. Wywarłaś wrażenie na moich chłopcach. – Nie wiem, co powiedzieć. Nie sądziłam, że mam wpływ na kogokolwiek. - Panią również miło widzieć. – Mój głos jest niższy niż zwykle i czuję się nieswojo. Nie pasuję tutaj. Nie mam żadnej rodziny, ale powiedziałam Gavinowi, że przyjdę. Poradzę sobie z tym i poznam resztę jego rodziny. Ma dużą rodzinę.

130

Po tym jak poznaliśmy jego rodzinę, zjedliśmy, za co byłam wdzięczna. Nie zdawałam sobie sprawy, jaka byłam głodna po uroczym wirusie żołądka, jaki miałam. Dzięki Bogu, że minął! - Za chwilę wrócę. – Gavin odchodzi ode mnie, kiedy mu przytakuję. Obserwuję, jak przechodzi przez labirynt ludzi w salonie z uśmiechem na twarzy. Wydaje się taki odprężony, kiedy tu jest. Miło jest widzieć taką jego stronę. - Chcesz zagrać? Uczę się grać na keyboardzie. – Brązowowłosa dziewczynka uśmiecha się do mnie. Jak mogłabym odmówić? - Oczywiście, że tak. Jak masz na imię? – Jej uśmiech jaśnieje, kiedy pytam i to topi moje serce. Kocham dzieci, a praca z nimi dostarcza mi dreszczyku emocji. - Jestem Chrissy. Chodź. – Chwyta mnie za rękę i wyciąga z salonu i prowadzi w dół długiego korytarza. - Spójrz! Potrafię grać na keyboardzie. – Chrissy uśmiecha się do pianina, które stoi w rogu. - To nie keyboard, kochanie. To pianino. – Chrissy podskakuje, nim idzie usiąść na ławeczce, a ja podążam za nią. - Wiesz, jak na tym grać? – Chrissy uśmiecha się do mnie. - Wiem. Chcesz, żebym ci pokazała? – Jej drobne, brązowe loczki podskakują w górę i w dół, kiedy przytakuje podekscytowana. Kładę dłonie na pianinie i zaczynam grać proste fragmenty muzyki. Chrissy wydaje się być zainteresowana, co wypełnia mnie radością. Uwielbiam, kiedy dzieci czują muzykę w ten sam sposób co ja. Uspokaja mnie bycie tutaj, z dala od wszystkich bawiących się. Przynosi mi to ulgę, która wypełnia mnie ogromem pasji. - Jesteś w tym dobra. Możesz zagrać świąteczne piosenki? – Chrissy kładzie głowę na moim ramieniu, kiedy przytakuję. Gram jej kilka świątecznych piosenek, kiedy ona śpiewa i podryguje.

131

- Mam nadzieję, że jesteś miła dla mojej przyjaciółki, Chrissy, robalu. – Głos Gavina zatrzymuje mnie i obracam się, by na niego spojrzeć. - Nie przestawaj. Uwielbiam słuchać, jak grasz. – Chrissy zeskakuje z ławeczki i wybiega z pokoju, kiedy Gavin podchodzi bliżej. Uwielbiam obserwować sposób, w jaki się porusza. Jest taki pewny siebie i opanowany. - Czy ty mnie, kurwa, mierzysz wzrokiem? – pyta mnie Gavin, kiedy opada na ławeczkę obok mnie z tymi oszałamiającymi, ciemnymi świdrującymi mnie oczyma. - Och, panie Brady, masz o sobie wysokie mniemanie. – Gavin chichocze, kiedy owija wokół mnie rękę. - Mam o tobie wysokie mniemanie. – Jego wargi dotykają mojego policzka i topnieję. Pochylam się do jego dotyku i ciepła. Nie wiem, dlaczego sprawia, że czuję się w ten sposób. - Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś. Nie miałam rodziny, w której bym dorastała. To miłe. – Czuję, jak się spina, nim ponownie się relaksuje. Pozwoliłam opaść kawałkowi ściany i Gavin się przez nią przedarł. - Cieszę się, że mi powiedziałaś. – Moje serce przeskakuje uderzenie i uwalnia mnie od niewielkiego ciężaru. Po prostu całą prawdę zachowam dla siebie odrobinę dłużej.

132

Rozdział 34

Z naszą rodziną święta w domu są pieprzone i zwariowane. Laney była świetna. Rodzina została u nas na kilka nocy i odwiedzaliśmy moją mamę, która była zaskakująco miła, ale ostatnio mam wrażenie, że Laney z powrotem wznosi mur, nad którym tak ciężko pracowałem, by do zburzyć. - Chcesz, żebym przyniósł do domu coś do jedzenia? – Zabieram telefon z lady, nim podrzucam swoje klucze. - Hmm, pewnie. Muszę pracować do późnej nocy. Powinnam być tutaj do dziewiętnastej. Nie musisz być w studio? – Obserwuję, jak Laney spieszy do salonu i zabiera swoje rzeczy do pracy. Przysięgam, że ta dziewczyna przewija do przodu od Święta Dziękczynienia. - Nie. Sean ma randkę czy jakieś gówno ze swoją dziewczyną. – Wsuwam kawałek mufinki do ust, kiedy moje oczy wędrują po ciele Laney. Cholera, sprawia, że te spodnie wyglądają seksownie jak diabli. Kiedy się schyla, by podnieść papiery, które wyśliznęły jej się z torby, pędzę za nią, chwytając w ręce jej biodra.

133

- Możesz nie zginać się przede mną w taki sposób? Mój kutas nie radzi sobie z tym widokiem. – Laney chichocze tym słodkiem chichotem, który zawsze z siebie wydobywa. - Twój kutas nie widzi. Widziałeś moją teczkę? – Jej głowa kręci się wokół, ale moje ręce pozostają w miejscu. Mogę powiedzieć, że jest mną odrobinę podniecona, ale nie mogę się powstrzymać. - Nie. Widziałem tylko ten tyłek. – Przebiegam ręką przez jej tyłek, a ona się prostuje i odwraca twarzą do mnie. - Jesteś poważny? Przez cały czas to samo gówno? – Wow! Nie spodziwałem się tego. Zastanawiam się, jaki, do cholery, jest jej problem. - Przepraszam. Ja pieprzę. – Zaczynam odchodzić, kiedy się wymądrza. - Taa, wydaje się, że to wszystko czego chcesz przez cały czas. – Obracam się i obserwuję, jak chowa resztę swoich rzeczy do torby, nim przerzuca ją przez ramię. Laney próbuje mnie wyminąć, ale zatrzymuję ją. Chwytam jej nadgarstek i z powrotem ją do siebie przyciągam. - Chcesz mi powiedzieć co, kurwa, zrobiłem? – Podnoszę nieznacznie głos, ale do cholery, nie wiem skąd to jej zachowanie. - Nic nie zrobiłeś, Gavin. Muszę iść. – Robiąc krok w bok, znowu ją przyciągam. Po wyrazie jej oczu wiem, że przekraczam granicę. Mam to gdzieś. Muszę do niej dotrzeć. - Jesteś wkurzona od tygodni, Laney. Nie wiem, co, do cholery, zrobiłem, ale przepraszam. – Staram się ściszyć głos, ale, do diabła, to również przez nią dla mnie za trudne. - Spóźnię się, Gavin. Niektórzy z nas nie mogą żyć z pieniędzy mamusi. – Szokuje mnie sposób, w jaki do mnie mówi. Nigdy wcześniej nie powiedziała do mnie czegoś takiego.

134

- Co ja ci, kurwa, zrobiłem? – Mówię coraz głośniej. Wiem, że skończy się to źle. Wiem, że muszę odejść, nim to się stanie. Znam swój temperament. - W porządku. Jeśli chcesz, by tak wyglądały sprawy między nami, W PORZĄDKU! Staram się, Laney. Staram się, kurwa, ale ty tkwisz w przeszłości i nie ma nic, co mogę, kurwa, zrobić! – Puszczam jej ramię, mijam ją i idę do swojego pokoju, zaskakując za sobą drzwi. Muszę ochłonąć, ale nie wiem, co, do cholery, zrobiłem! Przebiegam ręką przez włosy, kiedy przemierzam podłogę przed łóżkiem. Była ostatnio bardzo nieobecna, ale nie wiem, dlaczego. Odtrąca mnie tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy się spotkaliśmy. Myślałem, że zrobilismy postępy, ale chyba jestem w tym związku idiotą. Słyszę delikatne pukanie do swoich drzwi, ale nie mogę zrobić znowu tego gówna. Zamiast tego siedzę na brzegu łóżka i czekam, aż pukanie ustąpi. Wyciągam komórkę i patrzę na wyświetlacz. Nie wiem, co robić i szczerze, część serca w mojej piersi boli. Laney wiele dla mnie znaczy i sam chcę znaczyć dla niej o wiele więcej, ale przedarcie się przez jej przeszłość okazuje się trudniejsze, niż myślałem. Jednak nie jestem kimś, kto się łatwo poddaje. - Hej, Sean. Masz dzisiaj trochę wolnego czasu? – Równie dobrze mogę porozmawiać o tym z moim starszym bratem. Czasami ma dobre pomysły. Poza tym przechodził przez to ze swoja dziewczyną. - Lunch w kawiarnii Billy’iego? - Taa, potrzebuję porozmawiać. - Wszystko w porządku? - Nie. Czuję się, jakbym został zmiażdżony. - Kłopoty z dziewczyną, bracie? - Sercowe kłopoty! - Haha. Spotkamy się tam.

135

- Hej, dzięki, Sean. - Zawsze. Wymykam się z pokoju jak nastolatek, który wykrada się z domu. Czuję się jak kompletny idiota, ale nie słyszałem, by frontowe drzwi się zamykały, więc nie wiem, czy wyszła czy nie. Nie chcę kolejnej sprzeczki takiej jak za pierwszym razem. Wiem, że coś musi się zmienić, albo to gówno się nie uda. Wciągając buty, uchylam drzwi od sypialni i zerkam na zewnątrz. Drzwi Laney są zamknięte tak jak wcześniej. Nie widzę jej, więc pokonuję najkrótszą drogę do frontowych drzwi. Kiedy pedzę w kierunku ciężarówki, uderza mnie w twarz świeże powietrze. Nauczyłem się kochać zimę, ale w tym roku załamuje mnie. Ona mnie załamuje.

136

Rozdział 35

Cały mój nastrój uległ zmianie po tym, jak wróciliśmy od jego mamy. Myślałam, że będę cieszyć się tym całym rodzinnym aspektem, ale kiedy tyle ich zaczęło wpadać, czułam się odrobinę podirytowana i nieswojo. Wiem, że to złe i nie powinnam, ale nie mogę kontrolować tego, co czuję. Nawet nie wiem, dlaczego to czuję! - Dobrze się czujesz? – Anna, nasz główny nauczyciel muzyki, siedzi obok mnie przy moim małym biurku. - Będę. Mam tylko problemy z lokatorem. – Anna uśmiecha się, choć wie, że jest coś jeszcze, ale, dzięki Bogu, nie naciska. Spędzam swój dzień tak jak zwykle, kiedy dostaję wiadomość. Wyciągam telefon i uśmiecham się, kiedy widzę, że to Steph. Ostatnio naprawdę za nią tęskniłam. - Proszę, proszę, proszę spotkaj się ze mną po pracy. Chcę ci coś pokazać. - Gorącego faceta? - Nie, czekaj, co? Masz gorącego faceta. - Nie, nie mam.

137

- OMG, co ten łajdak zrobił? Powiedziałam ci, że nie jest dobry. - To nie on, Steph. To ja. - Wyjdź wcześniej z pracy. - Nie mogę. - Tak, możesz. Jesteś chora. Wpadnę po ciebie o dwudziestej. Zastanawiam się nad odmówieniem jej, ale wiem, że nie doprowadzi to do niczego dobrego. Mózg Steph coś tworzy i ona za tym podąża. - Anna, miałabyś coś przeciwko, gdybym wyszła? Myślę, że wirus żołądka nadal się utrzymuje. – Przybieram zbolały wyraz twarzy. Robiąc to, czuję się jak gówno. - Nie, idź. Tak myślałam, że nie wyglądasz najlepiej. – Zerka na mnie i obdarza mnie sympatycznym uśmiechem, kiedy pakuję swoje rzeczy i kieruję się do drzwi. Wychodząc na zewnątrz, idę w kierunku parkingu, wdzięczna, że nie muszę brać dzisiaj do domu taksówki. Robię głębokie wdechy, kiedy czuję, że świat wokół mnie się rozpada. Powinnam wiedzieć lepiej i nie związywać się z Gavinem, ale jestem idiotką. Muszę to zakończyć, nim będzie jeszcze gorzej. Trąbi na mnie samochód, kiedy obracam się i widzę, że podjeżdża Steph. Kiedy jestem w jej samochodzie, zaczyna przesłuchanie. - Chcesz mi powiedzieć, co się, do cholery, dzieje? Sean zadzwonił do Brada, a Brad do mnie. Z tego co słyszałam, Gavin sobie nie radzi. – Od kiedy jest po stronie Gavina? Niezła przyjaciółka. - Poczekaj, niecałą godzinę temu powiedziałaś mi, że jest dupkiem. – Zerkam na nią, kiedy przewraca oczyma. - Co się między wami dzieje? Powiedziałaś mu? – Zaprzeczam głową, ale nie chcę na nią spojrzeć. Na jej twarzy zawsze jest to samo współczucie, a nie sądzę, że mogę się dzisiaj kontrolować.

138

- Więc co? – Wzdychając, obracam się, by na nią spojrzeć. - Steph, on ma ogromną rodzinę. Ma kuzynostwo i wujostwo. Ja nie mam nic. Kurwa mać, zabrał mnie, bym poznała jego mamę. Co mam im powiedzieć? Och, moi rodzice ćpali metamfetaminę, przez co zabili siebie i mojego brata, niemal zabijając mnie? – Mój głos się łamie, kiedy dociera do mnie prawda. - Żartujesz sobie ze mnie, Laney? Rzucasz, kurwa, kolejnego faceta przez swoją głupią przeszłość? – Łatwo jej mówić. Ma idealną przeszłość z idealną rodziną. - Ten sam facet, któremu, kurwa, powiedziałaś, by trzymał się z daleka. Jest dupkiem, pamiętasz? Jest podrywaczem, który wykorzysta mnie jak inne. To są twoje słowa, Steph. – Zakładając ręce na klatkę piersiową, czuję się teraz źle. Nie wiem, co ze sobą zrobić, ale ukazanie Gavinowi mojej popierdolonej przeszłości i mojego, nawet bardziej popierdolonego, ciała, nie jest czymś, co się wydarzy. - Brad mówi, że jest inny. Nawet nie bywa w klubach czy gdzieś indziej, odkąd się wprowadziłaś. Może myliłam się co do niego. – Słyszenie, jak Steph przyznaje się do pomyłki, zaskakuje mnie. Nigdy wcześniej nie przyznała się do czegoś takiego i to mnie teraz zaskakuje. - Nie sądzę, byś się myliła. Myślę, że to ja się mylę. Nie byłam gotowa na poszukiwanie kogoś, kiedy go znalazłam. Zawaliłam. Teraz pytanie, jak to naprawić? – Kiedy jedziemy, Steph milczy przez kilka minut, co również mnie cholernie zaskakuje. Nigdy nie zamyka się jej buzia. Zajeżdżamy pod mały bar i wysiadamy z auta. - Zjemy. Tak to naprawimy. Zjemy i będę wspierać moją najlepszą przyjaciółkę. – Steph owija wokół mnie rękę i przyciąga do swojego boku. Brakuje mi tej bliskości, którą dzieliłyśmy, kiedy mieszkałyśmy razem. Mam wrażenie, że ostatnio się od siebie oddalamy. Wchodzimy do środka, kierujemy się do narożnego boksu i opadam na swoje miejsce.

139

- Teraz, na co możemy przepuścić kasę? Koktajl mleczny? Frytki chili! – Uśmiecham się do swojej najlepszej przyjaciółki. Steph ma złote serce i wie, jak dodać ludziom otuchy, ale teraz to wszystko moja wina. - Co ja robię, Steph? – Łzy opadają, nim mogę je powstrzymać. Nienawidzę czuć się taka bezradna i tak się bać. Jeśli kiedykolwiek czułam coś do mężczyzny, tym mężczyzną jest Gavin.

140

Rozdział 36

Kiedy wchodzę do kawiarnii, moje oczy natychmiast ją odnajdują. Jest tak jakby, bez względu na to gdzie się znajduje, przyciągał mnie do niej pieprzony magnes. Jej drobna twarz jest czerwona, a wzdłuż policzków spływają łzy. Chcę do niej podejść, przytulić ją, powiedzieć jej, że wszystko będzie dobrze, ale nie wiem, czy nadal w to wierzę. Nie mogę konkurować z jej przeszłością czy tymi cholernymi ścianami, które wokół siebie wznosi. - Co tam młodszy bracie? – Ręka Seana ląduje na moim ramieniu, nim podąża za moim spojrzeniem. - Och, kurde. Wie, że tutaj jesteśmy? – Nie mogę mówić, tylko zaprzeczam głową. Jak ona może mnie tak zatykać? - Chodź. – Sean zaciąga mnie w kierunku przeciwnego rogu kawiarni i pcha mnie na siedzenie. - Mów. Dlaczego ona, do cholery, tam płacze? Co zrobiłeś? – Jak zwykle pierwszym pytaniem jest: Co zrobił Gavin. Uwielbiam to, że wszyscy zawsze myślą, że jestem pieprzonym, złym chłopcem.

141

- Nic nie zrobiłem. To ona, kurwa, naskoczyła na mnie dzisiejszego ranka. – Ocierając ręką twarz, staram się na niego nie patrzeć. Nie chcę widzieć spojrzenia, którym mnie obdarza. - Więc jednak coś zrobiłeś? – Tym razem spotykam spojrzenie Seana i musi zauważyć lęk w moich oczach. Taa, dobra, to cholerny lęk, lęk przed utratą jej. - Naprawdę ci na niej zależy, prawda? – Głos Seana łagodnieje, tak jak i wyraz jego twarzy. Gdzie on, do cholery, był przez kilka ostatnich miesięcy? - Taa, Sean. Myślisz, że pozwoliłbym jakiejś dziewczynie tak mnie rozpierdolić, gdyby mi na niej nie zależało? – Potakuje głową w zrozumieniu. Nikt nigdy nie zasupłał mojego żołądka w taki sposób jak Laney. – To mnie, kurwa, rani psychicznie, Sean. Kiedy się ode mnie oddala, cierpię. Mam wrażenie, jakby cały świat wokół mnie się walił. Mój żołądek związuje się w supeł, kiedy wychodzi z domu do pracy. Kiedy nie ma jej w domu o pewnej godzinie, moja klatka piersiowa zaciska się. Sam nie wiem. Tracę zmysły. – Sean chichocze, co mnie wkurza. Proszę, wypluwam przed nim swoje flaki jak cholerna dziewczyna, dzieląc się emocjami i gównem, a ten dupek się śmieje. - Nie zdawałem sobie sprawy, że jestem komediantem, chuju. – Sean nie przestaje się śmiać. Nie mogę sobie radzić też i z tym gównem. Odpychając się od stolika, wstaję, ale Sean warczy. - Siadaj, kurwa. Chcesz wiedzieć, dlaczego się śmieję? Jesteś, kurwa, zakochany w tej dziewczynie, dlatego. Czuję to samo gówno. Musisz powiedzieć jej, co czujesz. Och, Chryste, dopomóż mi. No to znowu ruszamy z tym uczuciowym gównem. Jestem całkiem pewny, że gdybym podzielił się dzisiaj większą ilością uczuć, musiałym ubrać sukienkę i pomalować, kurwa, paznokcie.

142

- Wiesz co, starałem się. Zbudowała wokół siebie mnóstwo pieprzonych barier. Nie wiem, co, do diabła, zrobiłem. Nie spałem z nikim. Do diabła, onanizuję się odkąd ona tam jest! Nie umawiam się, kurwa, staram się spędzać z nią czas. – Sean wyrzuca ręce w górę, kiedy jego twarz wypełnia zdezorientowanie. - Czekaj, nie pieprzyłeś jej? – Z całego gówna, które powiedziałem, właśnie TO wychwytuje? Świetnie, bracie. Nawet lepiej, słuchaczu. - Nie, Sean. Gdybym ją pieprzył, nie pieprzyłbym swojej ręki pod prysznicem. – Pocieram klatkę piersiową, a on pracuje nad ostatnimi nerwami, jakie mi pozostały. - Cóż, nie mam na to słów. – Próżny łajdak. Chcę wybić z niego to gówno. Ostatni raz odpycham się od stolika i idę w kierunku drzwi. - Gavin, wracaj. Nie zostawiaj mnie w zawieszeniu, ŁAPIESZ?! - Śmieje się za mną, ale nadal idę. Może powinienem porozmawiać z mamą. Boże, pomóż mi z myślami wędrującymi przez mój umysł. Kiedy prawie dochodzę do drzwi, uderzam w kogoś. Nie, nie tylko w kogoś. Znam to uczucie, ten dotyk. Patrzę w dół na pokrytą plamami twarz Laney, nim zacieśniam na niej swój chwyt. To mnie zabija, a ona nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. - Musimy porozmawiać. – Patrzę jej w oczy, a ona zaprzecza głową. - Nie mogę tego zrobić, Gavin. Przykro mi. – Próbuje się wysunąć z mojego uścisku, ale nie pozwalam jej na to. Musimy to naprawić. Moje serce nie zniesie jej odejścia. - Nie rób mi tego, Laney. - Czego ty ode mnie chcesz? – Laney krzyczy tak, że może ją słyszeć pół restauracji. Wiem, że mamy teraz publiczność, ale to gówno mnie nie obchodzi. Chwytam jej ramiona odrobinę mocniej niż muszę, ale chcę, by mnie wysłuchała.

143

- Chcę, żebyć przestała z tym walczyć. Chcę, żebyś się na mnie otworzyła. Nie wiem, czego się, kurwa, boisz, ale chcę ci pomóc. Chcę zburzyć te wszystkie cholerne ściany wokół ciebie. Chcę ciebie, Laney! – Z każdym słowem potrząsam jej ramionami, a w oczach kłują mnie łzy. – Kto, do cholery, wiedział, że to wszystko w sobie dusiłem. Laney przełyka ciężko, a jej usta są nieznacznie otwarte, nim je zamyka. Mogę zobaczyć, jak to przetwarza. Gdbyby tylko dała mi szansę, wiem, że mógłbym ją uszczęśliwić. - Moi rodzice byli uzależnieni od metamfetaminy. Miałam brata. Młodszego brata. Byli w piwnicy, kiedy ich mała pracownia metamfetaminy ekplodowała. Stałam na szczycie schodów. Tamego dnia zabili moją rodzinę i ja też prawie umarłam. Czasami żałuję, że wtedy nie umarłam. Każdego dnia żyję swoim pieprzonym życiem. Czy to cię uszczęśliwa, Gavin? Jesteś teraz szczęśliwy, jak ci powiedziałam, jaka popieprzona była moja rodzina? Że teraz nie mam rodziny, bo oni mi to wszystko odebrali? Jesteś szczęśliwy? – Jej łzy spadają jeszcze obficiej i szybciej, kiedy moje ręce opadają do boków. Nie miałem pojęcia, jakie poczucie winy czy bólu w sobie nosi. Kiedy obserwuję, jak złamana dusza wybiega przez drzwi, wszystko uderza we mnie jak pieprzony ceglany mur.

144

Rozdział 37

Starałam się wychodzić, zanim Gavin się obudzi, ale teraz w szkole jest przerwa świąteczna, więc oto jestem. Gavin ostatnio więcej pracował i zostawał w studio do późna. Moje serce nie jest już ulokowane na właściwym miejscu w piersi. Wydaje się być daleko od środka i nie podoba mi się to. Myślałam, że gdy powiem mu w końcu o swojej rodzinie, o tym co zrobiła, sprawi, że poczuję się lepiej, ale w rzeczywistości wywołało większy ból. Gavin widzi mnie teraz taką, jaka jestem i nie wiem, co myśli. Zastanawiałam się, czy nie zapytać go o to, ale nie chcę znowu otwierać puszki Pandory. Wychodzę spod prysznica i osuszam się, nim patrzę na siebie w lustro. - Jesteś taką pieprzoną ofiarą losu, Laney. Wszystko niszczysz. – Mówienie do siebie staje się rutyną. Nie zmienia to tego, kim jestem, tylko przypomina mi. Wciągam jeansy i zakładam sweter, decydując się, że właściwie mogę dzisiaj wyjść z domu.

145

Po wyszczotkowaniu włosów i związaniu ich w kucyk, otwieram drzwi od łazienki, tylko po to, by dostać zawału. - Ja pieprzę! Cholernie mnie przestraszyłeś! – Gavin siedzi na moim łóżku z głową w dłoniach. - Przepraszam. Wiedziałem, że gdybym zapukał, nie odpowiedziałabyś. – Patrzy na mnie z takim smutnym wyrazem twarzy, że boli mnie serce. Wygląda gorąco, a nie sądzę, by ostatnio wiele spał. Zawsze go słyszę, kiedy nie śpi i wierci się. - Co się dzieje? – Podchodzę do krawędzi łóżka i wyłapuję zapach jego wody kolońskiej. Boże, pachnie tak cholernie przepysznie. Chwytam ze stolika eyeliner i zerkam na siebie w lustrze nad komodą, kiedy go aplikuję. - Czekam tylko, aż będziesz gotowa. – Patrząc na jego odbicie w lustrze, podskakuje mi w piersi serce. Moje głupie serce musi przestać to robić. - Przegapiłam coś? – Obracając się do niego twarzą, opieram się o komodę. Głowa Gavina powoli się unosi, kiedy na mnie patrzy. W jego oczach jest taki płomień, że się rumienię. Czuję, jak pnie się przez moje policzki. - Coloroado. Boże Narodzenie. Mieliśmy plany. – Gavin wstaje, a moje spojrzenie błądzi po jego ciele. Wystroił się. O mój Boże! Nawet tego nie zauważyłam, kiedy tu siedział, ale ma na sobie parę porządnych, czarnych spodni, niebieską koszulę zapinaną na guziki i pantofle! Cholera, jest gorący! - Ale się wystroiłeś! – Nie mogę przestać się uśmiechać, ani być w szoku. Wygląda niesamowicie. Nie, żeby zawsze nie wyglądał niesamowicie, ale teraz jest inaczej. - Hej, nie przyzwyczajaj się do kościelnego chłopca. Robię to tylko dla swojej babci. Złoiłaby mi dupę kijem, gdybym pojawił się w swoich codziennych ubraniach. – Miło widzieć dawnego Gavina, który błyszczy pod tym całym bałaganem.

146

- Zaśpiewaj dla mnie, chłopcze z chóru. – Mrugam do niego, a on kręci głową i się uśmiecha. - Więc, jesteś gotowa? – Mój uśmiech gaśnie, a jego ręce wypadają z kieszeni. - Laney, proszę. Dałem ci przestrzeń. Myślałem, że tego chcesz. Skończyłem. Pragnę ciebie i wiem, że ty pragniesz mnie. Ta gierka, którą toczymy, nie działa. Teraz podejmuje w tym rolę przywódcy. Zabieraj ten mały tyłeczek do ciężarówki, zanim przegapimy nasz lot. Jeśli to zrobimy, mama będzie cholernie szaleć, a ja zwalę winę na ciebie. – Jego żartobliwy ton jest tym, za czym tęskniłam od dłuższego czasu. - Tak, sir! – Wykonuję udawany salut, a on spieszy do mnie, chwyta mnie, wirując ze mną w kółko i opadamy na łóżko. Jego wargi miażdżą moje w oszalałym pocałunku, dając mi znać, co mu chodzi po głowie. - Możesz nazywać mnie sir, kiedy tylko chcesz. To cholernie gorące! - Tak zrobię, sir. – Gavin łaskocze mnie po bokach, a potem znowu mnie całuje. - Tęskniłem za tobą. – Jego słowa mnie zaskakują. Również za nim tęskniłam, ale mu tego nie powiem. Podoba mi się jego figlarna strona. - Naprawdę? Bo byłeś po drugiej stronie korytarza. – Wskazuję w kierunku drzwi, a on się śmieje. - Tęskniłem też za twoją mądralińską stroną. – Kolejne szybkie dziobnięcie i zwala mnie z łóżka. - Cóż, chyba nasza pierwsza walka nie poszła dobrze, nie sądzisz? – Muszę się z niego roześmiać. Jak mogłabym myśleć inaczej. - Była całkiem dobra. Chociaż myślę, że mógłbyś bronić się trochę dłużej. – Gavin odwraca się szybko i przyszpila mnie do ściany.

147

- Słuchaj, Laney. Byłem naprawdę cholernie cierpliwy. Wiem, że myślisz, iż wszystko, czego chcę to seks, ale musisz wiedzieć, że tak nie jest. – Wiem, że nie pragnie mnie tylko dla seksu. Do diabła, onanizował się pod prysznicem. Taa, słyszę wszystko. - Wiem, i wiem też, że to dla ciebie trudne, ale potrzebuję trochę więcej czasu. – Gavin uśmiecha się, nim opiera swoje czoło o moje. - Mam dla ciebie, Laney, cały czas świata. Chociaż mogę mieć od tego gówna sine jaja. – Uśmiechając się, wychylam się w górę i całuję go. Ten mężczyzna zawsze potrafi wywołać u mnie uśmiech.

148

Rozdział 38

- Na miłość boską, czy ten pieprzony lot wkrótce się skończy? – Przysięgam, jeśli usłyszę jeszcze jeden rechot matki, wpadnę w szał tutaj w tym samolocie. - Jaki masz problem? – Mama prycha na mnie ze swoją butelką gorzały w dłoni. Naprawdę musiała pytać? Taa, musiała. - Ty. Święta, kurwa, mamo. Co jeśli rozbijemy się w czasie lądowania? Albo jeśli będziemy musieli wyskoczyć ze spadochronem z tego cholernego samolotu? Twój pijany tyłek będzie trajkotał przez całą drogę w dół? Przysięgam, że powiem babci. – Laney śmieje się na siedzeniu obok mnie. Nie wiem, czemu jeszcze nie dźgnęła jej w gardło. Pan wie, że tego chcę. - Zamknij jadaczkę. Powiesz babci chociaż słowo, a zleję cię butem. – Laney śmieje się dwa razy głośniej, kiedy mama do niej mruga. Świetnie, są w tym razem. - Och, babcia się dowie. I z czego, do diabła, się śmiejesz, dziewczyno od pianina? – Łaskocze ją w boki, a ona śmieje się mocniej, nim się do mnie nachyla.

149

- Po prostu uwielbiam cię obserwować z twoją rodziną. – Nim mogę powiedzieć coś jeszcze, wtrąca się mama: - Och, Laney. Też jesteś częścią rodziny. – Szarpię głowę do tyłu i patrzę na nią. Jej oczy są teraz jasne jak słońce, więc wiem, że nie jest to pijany bełkot. - Ja…ja nie wiem, co powiedzieć. – Laney wygląda, jakby miała się znowu rozpłakać, kiedy odzywa się moja mama: - Powiedzmy, że nie pozwolisz temu gówniarzowi się do mnie odzywać. – Mama śmieje się tak samo jak Laney. Nigdy bym nie pomyślał, że dożyję dnia, w którym mama polubi jedną z moich dziewczyn, ale wiem, bez niczyjego potwierdzenia, że Laney coś we mnie zmieniła. - Nie może. Jest po mojej stronie. – Laney trąca mnie w bok, a ja się do niej uśmiecham. - Tego nie wiesz. Wydaje mi się, że nie tak dawno ktoś drwił z mojego kostiumu na Halloween. Zemsta jest suką. Poza tym, myślę, że cieszyłabym się, obserwując, jak babcia łaja twój tyłek kijem. Do diabła, mogłabym nawet pomóc jej taki znaleźć. – Laney porusza na mnie brwiami. To, to jest Laney, którą pokochałem. Kurde, czy właśnie to powiedziałem? Kocham ją? Uświadomienie sobie tego, uderza we mnie mocno, kiedy moje spojrzenie odnajduje mamę. Uśmiecha się do mnie promiennie, tym swoim idealnym uśmiechem i nieznacznie mi przytakuje, jakby wiedziała, o czym myślę. Owijam rękę wokół Laney i przyciągam ją bliżej siebie. - Nie wiem, czy spodoba mi się wasze działanie razem. - Ochhhhh, nie dąsaj się. Chociaż to bardzo urocze, nadal wybieram kij. – Laney pokazuje mi język, znowu doprowadzając mnie do śmiechu. To jest to w niej, za czym tęskniłem. Reszta lotu nie jest zła. Przez większą jego część, Laney i mama krytykują mnie, ale to, że Laney czuje się jak część tej rodziny, dostarcza mi ogromnej

150

satysfakcji. Wiem, że wiele ją niepokoi, ale teraz wydaje się być nieskrępowana, a to wszystko czego dla niej chciałem. W końcu cholerny samolot ląduje i teraz jesteśmy w samochodzie, w drodze do naszej chatki. Jesteśmy w samym środku zadupia Colorado. Nawet nie wiem, jak moja babcia może tu mieszkać przez cały czas. Nie ma tu nic innego! - Tutaj jest pięknie. Nie mogę uwierzyć, jak dużo jest śniegu. To takie idealne. – Laney wisi na oknie, obserwując scenerię, kiedy jedziemy. - To niesamowite. Poczekaj, aż ulepimy bałwana. To najlepszy na to śnieg. – Laney obraca się, by na mnie spojrzeć z szeroko otwartymi oczyma. - Mówisz poważnie? Będziemy lepić bałwana? – Klaszcze w dłonie jak małe, podekscytowane dziecko i uwielbiam to. - Ubierzemy też drzewko. W tym roku ja je ścinam. – Jej usta otwierają się, kiedy mnie obserwuje. Muszę sobie przypominać, że to wszystko jest dla niej nowe. - Żartujesz? Macie prawdziwe drzewko? – Jej spojrzenie rozpromienia się, tak jak i jej uśmiech. - Mamy prawdziwe drzewko. Możesz pójść ze mną, kiedy będę je ścinał. – Laney rzuca się na moją pierś. Jej ramiona owijają się wokół mojej szyi. - Dziękuję ci za wszystko, Gavin. Kocham cię. – Jej ręce nieruchomieją wokół mnie, a moje serce się zatrzymuje. Wiem, że to wyszeptała, ale słyszałem to głośno i wyraźnie. Ona to, kurwa, powiedziała. Kocha mnie. Owijam ręce wokół jej talii i przyciągam ją bliżej. Jest sztywna jak deska i chcę mi się z tego śmiać, ale ta chwila jest zbyt ważna. - Wiesz co? – szepczę blisko jej ucha, a ona zacieśnia chwyt. - Co? - Ja też cię kocham.

151

Rozdział 39

Jego oddech jest ciepły przy mojej szyi, ale nie mogę się ruszyć. Nieruchomieję przez chwilę na słowa, które opuściły moje usta, ale powiedział to samo. Nie wiem, czy moje serce w ogóle teraz bije. - Oddycham? – Gavin śmieje się, kiedy zdaję sobie sprawę, że powiedziałam to na głos. - Mam nadzieję, że oddychasz. Przedstawienie babci zwłok może ją cholernie wystraszyć. – Jego wargi przyciskają się do mojej szyi, a ja wstrzymuję oddech. Nie mogę uwierzyć, że powiedział mi to samo. - Oddychaj, Laney. – Wypuszczam oddech, który wstrzymywałam, podczas gdy Gavin nadal mnie trzyma. Odprężam się w jego dotyku, ale nadal czuję w środku to dokuczliwe uczucie, że kiedy zobaczy, ucieknie. - Nie wiem, co powiedzieć – szeptam do niego. Wydaje się być idealny. - Już powiedziałaś wszystko, co potrzebowałem usłyszeć. Teraz ruszamy do przodu. Chcę być twoją przyszłością, Laney. Chcę wymazać z pamięci to całe zło z przeszłości i pokazać ci, jak jasna jest przyszłość. – Jego słowa dotykają

152

mojej duszy. Nigdy nikt nie sprawił, bym czuła w ten sposób lub rozumiał mnie w sposób, w jaki robi to Gavin. - Po prostu… - Wargi Gavina znowu lądują na mojej szyi, powstrzymując moje słowa przed uformowaniem. - Miej we mnie odrobinę nadziei, Laney. – Nie przegapia sapnięcia. Pokładam w nim nadzieję. Od teraz więcej, niż kiedykolwiek myślałam, że będę mogła. Siedząc tak w jego ramionach, mój świat jest niemal kompletny. Uczucie pustki w piersi już dłużej mnie nie pochłania. Ciężar na moich plecach został uniesiony i teraz łatwiej mi się oddycha. Nigdy nie sądziłam, że nadejdzie taki dzień, kiedy pozwolę cząstce dawnej siebie zmienić się i spojrzeć w kierunku nowszej, lepszej mnie, ale Gavin jest cierpliwy i z całą pewnością odpycha przeszłość tam, gdzie jest jej miejsce. - Zdumiewasz mnie za każdym razem, kiedy otwierasz usta. – Gavin odsuwa się, obdarzając mnie swoim pewnym siebie uśmieszkiem. - Jest wiele rzeczy, które będę mógł zrobić z tymi ustami, kiedy będziesz gotowa. – Rozdziawiam buzię, wiedząc, że jego mama jest na przednim siedzeniu samochodu. Nie mogę uwierzyć, że to oznajmił! - Jesteś wulgarnym mężczyzną. – Gavin chichocze tym swoim głębokim, seksownym chichotem, który stawia mnie w ogniu. - Kochasz tego wulgarnego mężczyznę. - Jego wargi wyciskają szybki pocałunek na moich, nim wygodnie się rozsiada. - Chyba nie mogę się z tym kłócić. - Nie wygrałabyś. – Uderzając go w pierś, wtulam się w niego, kiedy jedziemy dalej. - Opowiedz mi o swojej babci. – Chcę poznać jego rodzinę, ale bardziej chcę wiedzieć, czy babcia jest w jakiś sposób podobna do pani Shaffer.

153

- Jest najsłodszą, najbardziej nieustępliwą osobą, jaką znam. Kochała mojego dziadka z całych sił aż do dnia jego śmierci. To ją zniszczyło. Na chwilę zgubiła swoją drogę, ale zawsze zwykła nam powtarzać, że odnalazła się znowu dla nas. Włożyła swoje serce w kochanie. Kiedy w mojej przeszłości wydarzyło się to całe gówno, pojechałem do niej na jakiś czas, dopóki nie uporządkowałem myśli. Przegadaliśmy kilka nocy, siedząc na werandzie z gorącą czekoladą. Powiedziała mi, że moje serce jest ze szczerego złota. Że mam serce dziadka i tylko wyjątkowa dusza może je poruszyć. Myślałem, że mój świat jest skończony, ale pokazała mi, że to dopiero początek. Zostałem z nią przez kilka miesięcy i zawsze miała więcej do powiedzenia. Nigdy nie brakowało jej słów. Pokochasz ją. Jest najlepsza, ale potrafi być również diabłem. – Gavin śmieje się na ostatnią część. Wydaje się niesamowita, ale teraz muszę podzielić się częścią siebie. Nadszedł czas. - Pani Shaffer zawsze powtarzała mi, że prawdziwa miłość nie jest bajką. Powiedziała, że będę wiedziała, kiedy ją znajdę, bo moja dusza połączy się z duszą tej osoby i nic nie będę mogła z tym zrobić. Zawsze kwestionowałam miłość i rodzinę po tym, co się wydarzyło, ale zawsze sprawiała, że czułam się wyjątkowa. Mówiła mi, że nigdy nie da mi miłości pochodzącej od rodziny, bo to niemożliwe, ale może mi dać miłość swojego serca. Co też zrobiła. – Opada pojedyncza łza, nim Gavin pochyla się i ją scałowuje. - Twoja dusza jest połączona z moją, Laney. – Jego głos jest łagodny i pełen miłości, nim wraca z powrotem mój żartobliwy Gavin. – I nic, do cholery, nie możesz z tym zrobić. HA! Utknęłaś ze mną. Boże, naprawdę kocham tego mężczyznę.

154

Rozdział 40

- Babciu, naprawdę? Wypuść ją z tego cholernie duszącego uścisku. – Babcia uściskała wszystkich, którzy przyjechali, ale nie chce pozwolić odejść Laney. Chociaż uwielbiam patrzeć na nie razem. To uspokaja coś wewnątrz mnie. - Zamknij buzię, Gavin. My, panie, mamy swoją chwilę. – Laney uśmiecha się smutnym uśmiechem i wiem, że wspomina panią Shaffer. - Oddaj mi moją panią z powrotem. – Ciągnę rękę Laney, a babcia niechętnie ją puszcza. Stara, uparta kobieta. - Trafiła ci się dobra kobieta. Czuję to w tych starych kościach. – Mruga do mnie, kiedy owijam ramię wokół Laney. - Jedyną rzecz, którą czujesz w tych starych kościach, jest artretyzm. – Chichoczę, patrząc na jej twarz, a Laney mnie uderza. - Uważaj, Gavin. Coś mi się wydaje, że ta pani tam jest wojownikiem. – Babcia mruga do Laney, nim odchodzi. Jej drobne ciało buja się dzisiaj na boki. Tęsknię za dziadkiem, ale babcia nadrabia jego nieobecność tutaj. Jest dowcipną, starszą kobietą, która stale mnie rozśmiesza. - Już ją kocham – szepcze przy mnie Laney.

155

- Jak, do cholery, możesz ją już kochać? Czekałem miesiące, aż mnie pokochasz. – Łaskocząc ją lekko w boki, pochylam się i całuję ją w czubek głowy. - Przypomina mi paną Shaffer. – Tak właśnie myślałem. - Wiem. Chodź, zanieśmy nasze bagaże na górę. – Laney schyla się, by chwycić swoją torbę, a ja nie mogę powstrzmać się przed wpatrywaniem się w jej tyłek. To niezły tyłek. - Będziesz gapił się na mój tyłek, czy weźmiesz resztę bagaży? – Achhhh, tu jest moja mała mądrala. Biorę od niej torby i kieruję się na górę, a ona podąża za mną. - Teraz ty obserwujesz mój tyłek? – Żartuję z niej, kiedy idę na piętro, potrząsając lekko tyłkiem dla jej przjemności. Zaskakuje mnie, kiedy mnie w niego klepie. - Nie wiedziałem, że jesteś perwersyjna. – Laney śmieje się, kiedy podąża za mną korytarzem. - Kiedy powiedziałeś chatka, myślałam, że to mała chatka. Nie wspomniałeś nic o cholernych rozmairów kurorcie. – Kiedy tylko Laney stawia stopy w pokoju, rzucam torby i zatrzaskuję drzwi. Jedną ręką chwytając jej talię, a drugą policzek, pcham ją na drzwi. Moje usta pochłaniają jej w sposób, w jaki jeszcze nigdy tego nie robiły. Jej wargi rozdzielają się, wpuszczając mnie we wszystko, co ma. Nasze języki tańczą, kiedy splatają się ze sobą w sposób najbardziej cielesny. Dłońmi sunę przez niewielką krzywiznę jej biodra i w dół, by chwycić jej tyłek, wywołując jej jęk w moich ustach. Nie zamierzam posuwać się z nią teraz dalej. Wiem, że nie jest gotowa, ale mogę dać jej na to odrobinę wglądu. Jej wargi są tak idealne przy moich, że nie chcę się zatrzymywać, więc tego nie robię. Pozwalam swojej dłoni przebiec wokół jej ciała na przód jej jeansów i pocieram ją deliaktnie przez miękka tkaninę.

156

Przechwytuję te wszystkie drobne jęki w swoje usta, kiedy jej ciało wciska się w moją dłoń. - Chcesz tego? – To tylko pytanie, ale i tak się napina. Wiem, że nie chce nic robić, ale cholera, chcę się do niej jakoś dostać. Widzę spojrzenie w jej oczach, nim znowu miażdżę swoje wargi o jej. Kiedy ciągnie mnie za włosy, prawie dochodzę w jeansach. Wślizguję dłoń w przód jej jeansów i jej całe ciało zaczyna się mocno kołysać. - Tylko cię dotykam, kochanie. Tylko to. Obiecuję. – Niema zgoda w jej oczach sprawia, że mój kutas mocniej twardnieje. Błyskawicznym ruchem odpinam guzik jej jeansów i rozchylam je, kiedy zakłada ręce wokół mojej szyi, przyciągając mnie z powrotem do siebie. Cholera, uwielbiam, kiedy to robi. Palcami odnajduję jej wilgoć. Jest na mnie gotowa. To tylko sprawia, że uśmiecham się. Wślizguję palec do jej wnętrza, dysząc razem z nią. Jej ciało reaguje na mnie w taki sposób, w jaki chcę, przylegając do mnie. - Jesteś tak kurewsko wilgotna, Laney. Czy to ja ci to zrobiłem? – Szukam jej spojrzenia. Pragnę każdego kawałka tej dziewczyny. - Robisz mi o wiele więcej niż to. – Czując jej ciało zaciskające się wokół moich palców, przenoszę wargi na jej szyję. Gryzę ją delikatnie, posyłając ją na krawędź, gdzie jest wszystko czego potrzebowała. Nim wyciągam palce z jej jeansów, otula mnie jej wilgoć. Jej oddechy są powolne, ale moje nie. Jest tak cholernie piękna. - Muszę iść coś skończyć. – Patrząc w dół, widzi moją twardość i się uśmiecha. - Może ja to skończę. – Jasna cholera! Laney ześlizguje się na kolana i jestem gotowy, by eksplodować na sam ten widok.

157

- Kochanie, to nie jest dobry pomysł. Nie wytrzymam długo. – Jej oczy mkną do moich i zatrzymują się tam, kiedy oblizuje wargi i ściąga moje jeansy w dół. Owija swoje małe ręce wokół mojego kutasa i ślizga nimi w górę i w dół, nim czuję jej wargi. Te miękkie, kurwa, wargi są owinięte wokół mojego kutasa jak rękawiczka i ssą go. - Cholera! Kurwa, Laney. – Warcząc przez zęby, staram się stać, ale cholera, ona mnie zabija. Patrząc w dół, obserwuję, jak jej głowa porusza się w górę i w dół, kiedy bierze mnie głębiej, obciągając jak imadło. Kiedy jej zęby muskają moją skórę, nie mogę już dłużej wytrzymać. Między nami zbudowało się zbyt wiele napięcia seksualnego i to posyła mnie na szczyt. - KURWA! Pozwól mi pójść do łazienki, kochanie. – Próbuję się odsunąć, ale chwyta mój tyłek jedną z rąk, przytrzymując mnie w miejscu. - Laney, ostrzegam się. Cholera! Nie mogę… kurwa! – Dochodzę. Jej ostatnie zassanie po prostu mnie rozpierdoliło. Nigdy bym się nie spodziewał, że ta dziewczyna to w sobie ma.

158

Rozdział 41

Gdyby spojrzenie mogło zabijać, Gavin były już martwy. Jeśli nie przestanie wypychać językiem policzka, imitując robienie laski, którą go wczoraj dobrze uraczyłam, skopię mu tyłek. - Gavinie Brian! – Jego babcia krzyczy na niego i prawie zsikuję się ze śmiechu. Przyłapała go! O mój Boże! To chyba najzabawniejsza rzecz, jaką widziałam w całym swoim życiu. - Babciu. – Patrzy na nią z tym swoim uśmieszkiem, nim rzuca w niego ręcznikiem. - Zostaw dziewczynę w spokoju. Idź ściąć cholerne drzewko, zanim wszystkich nie wytną. – Staram się powstrzymać, ale śmieję się z niej. Edith jest potężną, starszą panią. - Tak, proszę pani. – Salutuje jej na żarty i przysięgam, że zamierza go walnąć. Gavin wstaje i podnosi mnie ordynarnie do góry, ciągnąc za sobą. - GAVIN! Przestań być wobec niej taki brutalny! Chłopcze, co jest z tobą nie tak? – Nie wytrzymuję. Wybucham śmiechem.

159

- Babciu, ona lubi brutalnie. Jest w porządku. – Sądząc po tym, jaka czerwona jest teraz jej twarz, można by pomyśleć, że planuje zabójstwo. Gavin śmieje się, nim zaciąga mnie do drzwi i podaje mi moje okrycie. - Babcia złoi ci tyłek. – Wślizguję ręce w kurtkę i obserwuję, jak robi to samo. - Kocha mnie. Nie może się temu oprzeć. – Gavin mruga, kiedy wychodzimy przez frontowe drzwi w rześkie, zimowe powietrze. To miejsce jest naprawdę niesamowite. Jest tak malownicze jak te, które widuje się w czasopismach, a nie jak czyjś dom. Idziemy przez chwilę, a ja chłonę widok. Linia drzewek znajduje się w zasięgu wzroku ze światłem uderzającym w śnieg, który je zdobi. To wspaniałe. - Spójrz na to. Jest idealne. – Nie wiedziałam, jak wygląda idealne drzewko, nigdy go nie miałam. Stoję jak głupek, patrząc na nie, dopóki Gavin się znowu nie odzywa: - Nigdy nie miałaś drzewka, prawda? – Musiał chyba to stwierdzić po wyrazie mojej twarzy. Kręcę głową i obserwuję, jak jego uśmiech gaśnie. Nie chcę tego; litości. - Myślę, że to będzie idealnym, pierwszym drzewkiem. – Moje słowa muszą w nim coś poruszyć, ponieważ jego uśmiech wraca do życia. Odsuwam się i patrzę, jak Gavin pracuje, by ściąć drzewko, nim zrzuca kurtkę i koszulę. - Postradałeś zmysły? Jest przeraźliwie zimno. – Krzyczę na niego, kiedy podaje mi swoje ubrania, które właśnie zdjął w minus szesnastu stopniach. - Jestem gorący. Spójrz. – Przytrzymuje ręce, by pokazać mi swoje spocone ciało. Więc myślę, że ręczne ścinanie drzewka może być ciężką pracą. Odsuwam się i zachwycam pięknem jego silnego ciała. Sposób, w jaki się porusza, kiedy pracuje. Jego mięśnie są niesamowite, a pokryte potem są idealne.

160

- Znowu mnie, kurwa, obczajasz? – Jego zdyszany głos coś we mnie porusza. Nie sądzę, bym kiedykolwiek pragnęła kogoś bardziej niż jego w tej chwili. - Jesteś piękny. – Moje słowa go zaskakują. Prostuje się i przerywa pracę, poruszając się szybko w moim kierunku. Owija swoje spocone ciało wokół mnie, a jego wargi zderzają się z moimi. Mogę wyczuć potrzebę i pragnienie, które wyraża w pocałunku. Nasze języki zderzają się ze sobą w eksplozji dotyku, nim Gavin się odsuwa i patrzy na mnie. - Boże, Laney, kiedy wezmę cię kiedyś do łóżka, będę cię kochał, jak nikt inny tego nie robił. – Tak szybko jak tu się znalazł, tak szybko wraca do drzewka. Moje wnętrze drży na myśl o tym, co właśnie powiedział. Po tym, jak Gavin ściął drzewko i wędrujemy z powrotem do domu, widzę, że nadal nie ma Seana. Zastanawiam się, gdzie jest. - Dlaczego nie ma tu Seana? – Decyduję się zapytać z czystej ciekawości. Sean jest dla mnie prawdziwym, dobrym przyjacielem. - Nie chciał mi nic powiedzieć, ale jego dziewczyna poroniła. Źle sobie z tym radzą. – Moje serce cierpi z ich powodu. To musi być straszne. - O mój Boże! To takie smutne. Nawet nie mogę sobie wyobrazić. – Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby coś takiego mi się przytrafiło. - Wiem. To dla nich straszne, ale myślę, że on przyjmuje to gorzej. Ostatnio dużo mówił o posiadaniu dzieci, a dzieje się coś takiego. – Gavinowi brakuje tchu, kiedy ciągnie drzewko przez resztę drogi do domu. - Nie wiem, co zrobić w tej sytuacji. Powinniśmy do niego napisać czy coś? – To było szczere pytanie, ale jak tylko Gavin kładzie drzewko na werandzie, mruży na mnie oczy. To nie było właściwe pytanie? Kurde, co zrobiłam? Obserwuję, jak oblizuje wargi, nim otwiera usta, by przemówić i jestem odrobinę przerażona, że powiedziałam coś złego.

161

- Nigdy nie zmęczę się słuchaniem tego. – Krzyżuje ręce na piersi, a ja patrzę na niego zdezorientowana. - O czym ty mówisz? – Może to całe zimno odebrało mu czucie w mózgu. Szalony mężczyzna. - O słowach, które wychodzą z twoich ust. Kocham cię, Laney. Chcę, by wszystko, co się od teraz dzieje, dotyczyło nas. Żadnej więcej Laney czy Gavina. Chcę żebyśmy to byli my. - Jak on może operować słowami w taki sposób? Jak on może topić moje serce w kałużę przez sposób, w jaki mówi? Podchodzę, a on mnie chwyta i przytula. - Wiele razy myślałem, że nigdy więcej nie znajdę miłości, dopóki nie poznałem ciebie. Nawet wtedy nie wiedziałem, czy miłość jest czymś prawdziwym. Tchnęłaś we mnie życie, Laney. – Musi przestać, albo się rozsypię. Łzy wypływają mi ciurkiem z oczu, nim jego wargi odnajdują moje. Takie delikatne i powolne. - Gavin, dlaczego ona płacze? Chłopaku, powiedziałam ci, że jeśli zranisz jej uczucia, złoję cię kijem! – Edith wychodzi na zewnątrz i patrzy między nami, kiedy wskazuje na kij na werandzie. Śmieję się mocno i nie mogę przestać. Owijam ręce wokół talii Gavina i wtulam twarz w jego pierś. To moje nowe, ulubione miejsce do przebywania.

162

Rozdział 42

Wigilia u babci zawsze jest najlepszym momentem roku. Babcia pichci w kuchni, a my opowiadamy sobie przy kominku historie. Brakuje mi tutaj dziadka, on zawsze opowiadał najlepsze historie, ale babcia dobrze go zastępuje. Drzewko w rogu, udekorowane i oświetlone, wygląda niesamowicie. Muszę przyznać, że odwaliłem dobrą robotę, wybierając akurat to. Kiedy dzieci są w łóżkach, babcia ma dla starszych z nas rytuał. Robi dla każdego ręczną ozdóbkę, żebyśmy zawiesili ją na drzewku. To jej wigilijna tradycja. - Okej, chodźmy. Zawieśmy ozdoby. – Uśmiecha się, kiedy wyciąga duże pudło i idzie w kierunku drzewka. Wręcza nam je po kolei, a my bierzemy je i wybieramy miejsce, aby je powiesić. Laney siada na miejscu i obserwuje z zachwytem, jak każde z nas ma swoją kolej. Moje serce nabrzmiewa cicho w piersi, kiedy patrzę, jak babcia idzie w jej kierunku z małym pudełkiem w ręku.

163

Zadzwoniłem do niej z wyprzedzeniem i poprosiłem, by zrobiła specjalną ozdobę dla Laney. - Gavin jest dobrym chłopcem. Ma złote serce i jest prawdziwym przyjacielem. To rzadkość znaleźć kogoś takiego jak on, ale kiedy to robisz, trzymasz się go kurczowo. – Słyszę jej słowa, bo nie jestem daleko i będę ją kochał za to aż do śmierci. - Poruszyłaś jego serce i duszę, młoda damo, a to coś wyjątkowego. To ozdoba, o którą poprosił, bym ją dla ciebie zrobiła i mogę mieć tylko nadzieję, że będziesz tu przyjeżdżała co roku, by powiesić ją na świątecznym drzewku. – W oczach Laney wzbierają się łzy, kiedy odwraca się, by na mnie spojrzeć. Teraz, kiedy ją obserwuję, mój uśmiech może rozświetlić cały pokój. Promienieje miłością i wdzięcznością, nim pędzi w moim kierunku. Zarzuca ręce wokół mojej szyi, a ja łapię ją i trzymam blisko. - Chcę być twoją rodziną, Laney. Wszyscy chcemy nią być. - Jej łzy moczą moją koszulę, kiedy podchodzi do nas babcia i kładzie rekę na jej ramieniu. Pozwalam na ten uścisk, nim ocieram kciukami jej oczy. - Zajmij swoje miejsce, skarbie. Nigdy nie będziesz w stanie go opuścić. – Dłoń babci wędruje w górę, by spocząć na mojej piersi, dokładnie nad sercem i przysięgam, że chce mi się płakać z jej powodu. Wręcza Laney ozdobę i wszyscy patrzymy, jak podchodzi do drzewka i wiesza ją obok mojej. Wszyscy w salonie wiwatują i wrzeszczą, ale nie słyszę ich. Wszystko co widzę to Laney. Reszta się rozmywa i zatracam się w nieskazitelności jej piękna. Dla mnie jest idealną osobą w środku i na zewnątrz. Laney staje przy moim boku, kiedy wszyscy patrzymy, jak w rogu rozświetla się drzewko. Zdumiewa mnie, jak wielu z nas jest tutaj razem. Może nie mieć rodziny, w której dorastała, ale jest pewne jak cholera, że teraz ją posiada.

164

- Chcę, żebyś zabrał mnie do łóżka. – Jej spojrzenie łagodnieje, kiedy całuje mnie powoli. Mógłbym zabrać tę dziewczynę gdziekolwiek, by chciała. Łóżko będzie pierwsze. - Z przyjemnością. – Całując ją w policzek, mówię wszystkim dobranoc i udajemy się na górę. Laney idzie prosto do łazienki, podczas gdy ja opadam na krawędź łóżka i uśmiecham się. Wszystko w moim życiu może być nieidealne, ale jedna rzecz jest idealna, to moja rodzina. Nieważne jacy jesteśmy, jesteśmy dla siebie wzajemnie i to sprawia, że jestem dumny z każdego z nich. Drzwi od łazienki otwierają się i kiedy patrzę w górę, moje serce tańczy. Laney stoi w drzwiach w jednej z moich koszulek. Żadnego dołu od piżamy tak jak zazwyczaj. Blizny i deformacje zniekształcają jej nogi, ale to nie czyni jej w moich oczach ani trochę mniej idealną. To tym martwiła się przez cały czas? - Chociaż wyglądasz bardzo gorąco w mojej koszulce, chcę ciebie nago. – Przez moje ciało przepływa ciepło, kiedy wędruję po niej oczami. Wygląda cholernie gorąco w mojej koszulce, ale mój kutas błaga o resztę widoku. - Nie przeszkadza ci to? – Widzę w jej oczach pytanie i mam odpowiedź. To jest to, co przede mną ukrywała. Przez cały czas bała się, że nie będę jej chciał z powodu jej nóg. Kręcąc głową, nie ruszam się ze swojego miejsca na łóżku. Boję się, że jeśli to zrobię, to wypieprzę ją przy ścianie, przy której stoi. - Oszalałaś? Laney, jestem w tobie zakochany. Jestem zakochany w twoim sercu, umyśle i duszy. Wszystko inne jest tylko bonusem. Dlaczego to miałoby mi przeszkadzać? To część ciebie, a kiedy powiedziałem, że cię pragnę, miałem na myśli każdą część. Przygląda mi się długo. Nadal nie jest tego pewna. Mogę zobaczyć to w jej oczach.

165

- Są po pożarze? – Przytakuje nieznacznie głową, ale jej oczy nigdy nie opuszczają moich. - Ściągnij koszulkę. – W jej spojrzeniu rozpala się nowy ogień. Jej klatka piersiowa faluje. Zdenerwowanie miesza jej w głowie. Musi się uwierzyć, że naprawdę jest znakomita. Wstaję, ściągając przez głowę koszulkę i rzucam ją na podłogę, podczas gdy Laney mierzy wzrokiem moje ciało. - Ściągnij ją. Chcę ją z powrotem. – Mrugam do niej, by poprawić jej trochę nastrój. Wiem, że jest spięta i to jest dla niej nowe, a chcę, by czuła się komfortowo. Powoli sięga po rąbek koszulki i nieśpiesznie, starannie, podciąga ją do góry. Mój kutas szarpie się w jeansach, a usta się ślinią. Blizny ciągną się w górę jej nóg, prawie do bioder. W końcu rozumiem, dlaczego była na mnie taka zamknięta. Kiedy całkiem zdjeła koszulkę, trzymając ją przed sobą, robię krok w jej kierunku i szybko ją odrzucam. Teraz widoczne jest jej skrępowanie. Podchodzę do ogromnego lustra, które wisi na ścianie i zatrzymuję się. - Chodź tutaj. – Powoli, niepewna siebie i mnie w tej chwili, robi krok w moim kierunku. - Chodź tutaj – mówię jej ponownie. Tym razem to robi. Stoi przede mną kompletnie naga. Przyciągam ją do swojego ciała i całuję w czubek nosa, nim ją obracam. Przyciągam jej zarumienione ciało do swojego, plecami do mnie. - Spójrz na siebie. Nie na swoje odbicie, ale na prawdziwą siebie. Tę, którą kocham. Tę, która ma serce jak nikt inny. Spójrz na dziewczynę, która walczyła o życie i wygrała. Na tę, która nosi na sobie blizny jak odznakę honoru. Ktoś próbował odebrać ci coś tak cennego jak życie i nie pozwoliłaś na to. To jedyna

166

rzecz, którą widzę, kiedy na ciebie patrzę. Te blizny na twoich nogach są częścią ciebie.

167

Rozdział 43

Stoję tam w objęciach Gavina. Przez moje ciało przepływa nowy spokój. Przez ten cały czas bałam się, że mógłby spojrzeć na mnie jak inni faceci, z którymi się umawiałam, jak na złamaną i brzydką. Powinnam wiedzieć od początku, że Gavin jest inny. Zawsze był inny. Pozwalam mu widzieć brzydkie części mnie, dotykać i kochać, powoli je naprawiając. Nie może naprawić widocznych problemów, ale wewnętrzna burza, która zbierała się przez długi czas, powoli rozmywa się, kiedy jego dłonie wędrują przez mój brzuch. - Zawsze mnie zadziwiasz, Gavin. Rzeczy, które myślałam, że muszę przed tobą ukrywać, by utrzymać cię z dala są rzeczami, które przyciągały cię bliżej. Nigdy nie sądziłam, że to możliwe. Wirując ze mną w ramionach, przytrzymuje w dłoni mój podbródek. - Nie musisz niczego przede mną ukrywać. Pragnę każdej części ciebie, Laney. Nawet tych złych rzeczy. Twoja przeszłość jest teraz częścią mnie i na tyle, na ile mi pozwolisz, zabiorę to, co mogę. – Jego wargi przyciskają się do moich, nim jego dłonie wędrują w dół moich pleców.

168

Przez moje ciało przetaczają się dreszcze, kiedy przywraca mnie do życia. Przez ten cały czas tylko oddychałam, nie żyjąc naprawdę, ale w tej chwili Gavin to zmienia. - Nie zrobię nic prócz całowania cię, dopóki nie będziesz gotowa. – Prowadzi nas z powrotem do łóżka, gdzie się wspinam, a on siada, ściągając swoje buty. - Co jeśli jestem gotowa teraz? – Wystrzela przeze mnie ogień, kiedy patrzy na mnie przez ramię. Naprawdę stara się upewnić, czy jestem gotowa. Myślę, że to urocze, ale jednocześnie widzę pożądanie, które od długiego czasu wstrzymuje. Gavin był wobec mnie cierpliwy, choć wiem, że chce tego od dłuższego czasu, ale moje serce nie poradziłoby sobie z kolejnym złamaniem. Powoli to leczy, ale gdyby odrzucił mnie tak jak inni, nie sądzę, bym kiedykolwiek mogła znowu być całością. W jego oczach błyska ogień, kiedy zszarpuje jeansy i wspina się na łóżko. - Nawet nie wiesz, jak długo czekałem, aż to powiesz. Sine jaja to skurwysyny. – Chichoczę, kiedy kładzie mnie plecami na łóżku, uwielbiając to, że mam żartobliwego Gavina razem z tym słodkim. Układa się między moimi nogami, kiedy moje ciało błaga o więcej dotyku. - Później będę pieprzył cię na każdej powierzchni każdego miejsca, gdzie pójdziemy. – Uśmiecham się do niego, nim powoli wślizguje się wewnątrz mnie, wypełniając mnie sobą. Sapię na przyjemność i jego rozmiar. Wydaje się być idealnie dopasowany. - Nie sądzę, by to spodobało się twojej babci. – Muszę się z nim trochę podroczyć. Twarz Gavina rozświetla się, nim całuje mnie powoli. - Mam gdzieś, co ktoś mówi. Kocham cię. – Nim mogę odpowiedzieć, wchodzi we mnie głębiej. Obracając biodrami, wsuwa się dalej. Nigdy nie sądziłam, że posiadanie go w swoim wnętrzu, będzie takie satysfakcjonujące, ale jest.

169

Jego wargi wędrują po mojej szyi, stawiając moje ciało w ogniu potrzeby. - Proszę, Gavin. – Unoszę biodra, by skończył to swoje torturująco powolne tempo, nim zasysa w usta moją skórę. - Ochhh! – Zabija mnie tym. - Chcesz, żebym pieprzył cię mocno, czy może kochał powoli? - Jego słowa rozbrzmiewają w mojej głowie i chwytam jego plecy, wbijając w nie paznokcie. - Mocno. Proszę. Potrzebuję cię czuć. – Jęczę, bo to wydaję się takie dobre, dopóki nie przerzuca mojej nogi przez swoje ramię. Obserwuję, jak przebiega dłońmi w górę i w dół bliznowego bałaganu, nim odwraca głowę i całuje moją nogę. Dreszcze wstrząsają moim rdzeniem. - Trzymaj się, kochanie. – Jego oczy błyszczą w świetle, nim ostro we mnie uderza.

170

Rozdział 44

Jasna cholera, ukrywała się przede mną. Nie mogę uwierzyć, że dotarcie do niej zajęło mi tak dużo czasu. Nie chciałem wyjść zeszłej nocy, a tego ranka nie było inaczej. Do diabła, mógłbym żyć z tą dziewczyną szczęśliwie w łóżku. - Co robisz? – Spojrzenie Laney leci do mojej ręki, która głaszcze kutasa, kiedy obserwuję, jak się ubiera. Nic nie mogę na to poradzić, jestem mężczyzną! - Jesteś tak cholernie gorąca. - Uprawialiśmy seks niecałe cztery minuty temu. Nie ma mowy, żebyś już tego chciał. – Och, chyba muszę jej udowodnić, że znowu się myli. Odrzucam kołdrę na bok, więc zanim się uśmiechnie, może zobaczyć, co mi robi. - Chodź tutaj – rozkazuję jej i ku mojemu zaskoczeniu przychodzi. Wspina się na łóżko, a ja przyciągam ją bliżej siebie. - Nigdy się tym nie zmęczę. – Obejmuję dłońmi jej tyłek, kiedy ktoś puka do drzwi. - Co? – Jestem tu w samym środku czegoś i wolę, by mi nikt nie przeszkadzał.

171

- Gavin, zabieraj swój tyłek na dół. Jeśli będę musiała wrócić na górę, wejdę do środka. Masz pięć minut. Nie chcę widzieć tego twojego malutkiego peniska. – Laney znowu się śmieje. Tylko moja babcia może powiedzieć do mnie takie gówno. Wypuszczam Laney i wychodzę szybko z łóżka, kiedy patrzy na mnie zmieszana. - Ona nie żartuje. Wejdzie tu. – Laney znowu się śmieje, podczas gdy szybko wkładam ubrania. Ostatnią rzeczą, jakiej chcę to babcia, która wchodzi i przechadza się tutaj, kiedy mam goły tyłek. - Ale z ciebie dzieciak . – Laney droczy się ze mną, chociaż też zakłada ubrania. - Cholera, już kiedyś do mnie weszła. Spałem, kurwa, nago. To było niezręczne. – Tym razem śmieję się z niej. Przyznaję, że moja babcia jest okazem. Gdy jesteśmy ubrani, schodzimy na dół, a serce łomocze mi w piersi. Mam dla Laney niespodziankę i nie wiem, jak zareaguje. Mogę mieć tylko nadzieję, że dobrze. Siadamy przy kominku, podczas gdy dzieciaki otwierają swoje prezenty. Laney jest zdezorientowana, kiedy wyciągam spod drzewka pudełeczko w kształcie serca. Kładę je na jej kolanach, a ona rzuca na nie szybkie spojrzenie, nim patrzy na mnie. - Co to jest? – Patrzy na mnie załzawionymi oczami. - Otwórz to. – Kiedy Laney sięga po pudełeczko, drżą jej dłonie. Trzymając je w obu rękach, powoli ściąga wieczko. Jej oczy rozszerzają się, a na twarzy pojawia się uśmiech. - Jeśli kiedykolwiek upadnę. – Odczytuje słowa wygrawerowane na medalione w kształcie serca, który jej kupiłem.

172

- Otwórz go. – Laney z drżeniem otwiera medalion, w środku jest zdjęcie, które pstryknął nam Sean u mamy. Nie wiem, kiedy je zrobił, ale oboje patrzymy na siebie z wielkimi uśmiechami na twarzy. To jest idealne zdjęcie przedstawiające nas. - Zostałem powalony – Śmieje się swoim idealnym śmiechem, kiedy odczytuje wygrawerowane w środku słowa. Laney odwraca się do mnie z oczyma przepełnionymi miłością. - Ja też zostałam powalona. Dziękuję. – Przyciska wargi do moich i obejmuje moją szyję. Jest dla mnie całym światem i planuję pokazać jej to, wykorzystując każdą szansą, jaką dostanę. Sprawiła, że zakochałem się mocniej, niż myślałem, że to było możliwe. Zawieszam medalion na szyi Laney, kiedy obserwujemy dzieci. Jej dłonie znajdują z powrotem do niego drogę, przetaczając go między palcami, jakby mógł zniknąć. - Zostanie tam na zawsze. – Szepczę do jej ucha. Nie przegapiam dreszczu, który wstrząsa nią w moich ramionach.

173

Rozdział 45

- Gavin, no chodź. – Przysięgam, że ten mężczyzna jest najwolniejszą osobą, jaką znam. Kilka ostatnich miesięcy przeminęło jak wiatr. Nie mogłabym być szczęśliwsza, niż jestem teraz. Gavin pokazał mi całkowicie nowy świat, o którym nawet nie myślałam, że istnieje, dopóki go nie poznałam. Jest zdecydowanie najlepszym mężczyzną. - Musimy iść? Chcę tu zostać i bezrozumnie cię pieprzyć, aż nadejdzie noc. – Owijając jego ręce wokół swojej talii, dopasowuję swoje ciało do jego. Każdego dnia Gavin powtarza mi, jak idealnie do siebie pasujemy i wierzę, że ma rację. - Już powiedzieliśmy Seanowi, że przyjdziemy. Poza tym, chcę wyjść. Denerwuję się dzisiejszą nocą. Poza tym, to mój pierwszy występ z zespołem i Gavin zorganizował dla mnie coś specjalnego. - Nie denerwuj się. Będzie tam cała nasza rodzina. – Gavin śmieje się, kiedy odskakuje, ponieważ wystrzeliłam w niego pięść, ale nie trafiam. - Dupek. To nie pomaga! – Gavin śmieje się, kiedy z powrotem mnie do siebie przyciąga.

174

- Wiem. Przepraszam. Dzisiejsza noc będzie idealna. Babcia już to przepowiedziała, a ona zawsze ma rację. – Gavin całuje mnie w szyję, nim mnie puszcza. - Nie założysz tego. – Wskazuje na moją sukienkę. Patrzę razem z nim w dół. - Dlaczego? Powiedziałeś, że mam być sobą. Blizny wyglądają głupio, prawda? – Gavin zaprzecza głową, nim z powrotem podnosi w górę wzrok. Namówił mnie na małą, letnią sukienkę na ramiączkach, która pokazuje moje nogi. Muszę przyznać, że z jego pomocą przeszłam długą drogę w uświadamianiu sobie, że blizny będą tam już na zawsze i nie ma powodu, by je ukrywać. One mnie tworzą. - Nic nie możesz z nimi zrobić i dobrze o tym wiesz. – Podchodząc bliżej, chwyta moją rękę i umieszcza ją dokładnie na swoim twardym jak skała kutasie. Ten mężczyzna jest nienasycony. - Masz to wszystko z powodu sukienki? - Patrzę w górę w te robiące wrażenie oczy. Zdumiewa mnie. - Wiesz, że ta sukienka jest wystarczająco krótka, bym widział te seksowne nogi, poza tym wiem, co jest pod nią. Jeśli ją założysz, będę koło ciebie chodził przez cały dzień z najdłużej trwającą erekcją na świecie. – Chichoczę na to. Uwielbiam to, jak łatwo nam się ze sobą rozmawia i przebywa razem. Ostatnio wszystko się układa i ma to na mnie kojący wpływ. To zadziwiające. - Zatem myślę, że to przejdzie do księgi rekordów Guinessa, ponieważ się nie przebiorę. – Idę w kierunku drzwi, podczas gdy on jęczy za mną. - To jest, kurwa, zabójcze. Nie mogę uwierzyć, że mi to robisz. – Uwielbiam to skomlenie i dąsanie się, które pokazuje, kiedy wychodzi przez frontowe drzwi. - Och, biedaku. Przykro mi, że nie możesz kontrolować swojej męskości. – Obejmując go w pasie, przytulam go.

175

- Będzie ci przykro później, kiedy zabiorę cię do łóżka. – Ręka Gavina trzyma moją, kiedy idziemy w kierunku ciężarówki. - Jesteś pewna, że musimy iść? – Och, więcej tego jęczenia, które uwielbiam. - To twój brat! Tak, idziemy. – Kiedy go omijam, by wejść do ciężarówki, klepie mnie w pupę. Obserwuję, jak jego niesamowite ciało z gracją okrąża samochód, by wspiąć się do środka. - Wiem, że w przeszłości prowadziliśmy tę dyskusję o pieprzeniu oczyma. – Zerka na mnie, a ja śmieję się histerycznie. Jedziemy w komfortowej ciszy drogą nad jezioro, gdzie mamy spotkać się z Seanem. Po poronieniu dziewczyna Seana wyjechała na trochę, by uporządkować swoje życie. Przynajmniej tak mu powiedziała. Nie radzi sobie, ale nie pokazuje tego za bardzo. Nadal trzyma się wyznaczonej ścieżki i darzę go za to nowym szacunkiem. Zatrzymujemy się i widzę spacerującego Seana z małą dziewczynką. - Kim jest ta dziewczynka? – zadaję oczywiste pytanie. Gavin patrzy na mnie. - Nie mam pojęcia. – Gavin zostawia ciężarówkę na parkingu, oboje wyskakujemy z niej i idziemy w jego kierunku. Wygląda na bardzo szczęśliwego. Nie rozumiem. Kiedy podnosi wzrok i mnie zauważa, idzie prosto w moim kierunku z uśmiechem na twarzy. - Boże, cieszę się, że cię widzę. – Bierze mnie w ramiona, a potem robi to samo z Gavinem. - Co się dzieje? – Gavin patrzy między nim a małą dziewczynką, która jest bardzo podobna do Seana.

176

- To Jersey. Jest moją córką. – Jasna cholera! Co? Hmm… Cóż, nie wiem, co, do cholery, powiedzieć. Patrzę na Gavina, którego usta są otwarte i jest tak zszokowany jak ja. Nie wiem, kto jest jej matką, ale Jersey jest piękna. - Nie rozumiem. – Gavin patrzy raz na jedno raz na drugie. Sean uśmiecha się, nim znowu się odzywa: - Pamiętasz Jordan? To nasza córka. Nie wiedziałem, dowiedziałem się kilka tygodni temu. Zrobiłem test i jest moja. Jordan nie mogła się nią zaopiekować i rozmawiała z Jessim. To on mi powiedział. Najwyraźniej byli w kontakcie. – Staram się nadążyć, ale wtedy nie byłam częścią ich życia. Wiem tylko, że jest mały człowiek, który wygląda jak jej tatuś. - Mogę ją zabrać, by się z nią pobawić, kiedy będziecie rozmawiać? - Sean przytakuje, więc pochylam się i biorę jej małą rączkę w swoją. - Chodź. Pójdziemy zobaczyć wodę. – Zaczynam odchodzić, kiedy Sean krzyczy: - Dziękuję, Laney. Za wszystko. - Jestem z ciebie dumna, Sean. Jesteś dla mnie jak brat.

177

Rozdział 46

- Nie rozumiem, Sean. Dlaczego nigdy do ciebie nie przyszła? – Obserwuję, jak Laney bawi się z Jersey blisko wody. Uśmiech, który rozświetla twarz Laney jest zachwycający. Nigdy nie myślałem, że mogłaby być taka piękna, jak teraz, kiedy się z nią bawi. - Powiedziała, że nie chciała mnie kłopotać. Wiedziała, że zajmujemy się zespołem i nie chciała niczego dodatkowo na mnie zrzucać. – Sean patrzy na swoje dłonie, nim wraca wzrokiem do mnie. - Więc, co teraz? – Wyrywam kawałek trawy w miejscu, w którym siedzimy i rozmawiamy. To są kłopoty i mam nadzieję, że jest na nie gotowy. - Teraz mam córkę. Zatrzymuję ją. – Uśmiech na jego twarzy mówi wszystko. - Co z… - Przerywa mi, nim mogę skończyć. - Odeszła. To skończone. Nie mogła sobie z tym poradzić, kiedy jej powiedziałem; nie po poronieniu. Ja mogę sobie z tym poradzić, Gavin. Od dłuższego czasu wiem, że chcę dzieci i oto zjawia się ona. – Podążam za jego

178

spojrzeniem do małej dziewczynki, która razem z Laney próbuje przeskakiwać kamienie. - Jest piękna. Jestem tutaj, gdybyś czegokolwiek potrzebował. – Klepiąc go w ramię, wstaję i wyciągam telefon. Laney stoi w wodzie po kolana. Wygląda jak anioł. Sposób w jaki promienie słońca odbijają się od wody i ją oświetlają. Zapiera dech w piersiach. Nie ukrywa blizn na nogach, które odznaczają się ciemniejszymi kształtami. Robię zdjęcie, zanim to zauważy. Zachowam je do osobistego użytku. - Chodźmy poznać moją bratanicę. – Zerkam do tyłu na Seana, który uśmiecha się, kiedy wstaje. Idziemy w kierunku dwóch dziewczyn, które są dla nas całym światem i nie mogę powstrzymać się przed nową falą dumy, która przeze mnie przepływa. Laney w tak krótkim czasie zaszła tak daleko. Wyszła ze swojej skorupy i świeci w moim życiu jak światło, którym jest. Poznanie bratanicy jest nieco dziwne, ale jest najsłodszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek spotkałem. Nie mogę uwierzyć, że jest Seana. - Wiesz, jestem najlepszym wujkiem. – Podnoszę Jersey do góry i podrzucam ją w powietrzu, słuchając jej odrobinę dziewczęcych pisków. To sprawia, że topnieję w środku i że chcę mieć własne dzieci. - Powinniśmy sprawić sobie takie. – Trzymam ją przed sobą w stronę na Laney, kiedy rozkopuje wokół wodę. - Nie w najbliższym czasie. – Uśmiechając się do niej, próbuję sobie wyobrazić ją z małym dzieckiem na biodrze. Będzie najlepszą matką na świecie. - Daj mi ją. Muszę dać jej pić. – Sean bierze ode mnie Jersey i idzie w kierunku samochodu. - Jest piękna. – Laney podchodzi, owijając ręce wokół mojej talii. Całuję ją w głowę.

179

- Jest. Chociaż nie mogę w to uwierzyć. Będzie dobrym tatą. – Ściska mnie mocniej, nim mówi w moją koszulkę: - Tak jak i ty pewnego dnia. - Jesteś gotowa już iść? Muszę cię znowu przelecieć przed występem. Wiesz, robienie dziecka wymaga praktyki. – Laney odpycha się od mojej piersi, ale nie puszczam jej. Ma w rękach moje serce i wie o tym.

180

Rozdział 47

Rozstawiam się na scenie z nowym, markowym fortepianem, który jest wyłącznie dla użytku Laney. Wygląda idealnie, ale niespodziankę trzymam na koniec występu i mam nadzieję, że zdmuchnie ją ze sceny. Wyszliśmy i zagraliśmy tak, jak zakładaliśmy, a teraz Sean przedstawia swoją małą dziewczynkę fanom. To oznacza, że moja niespodzianka jest następna. Denerwuję się tym jak diabli. Dłonie mi się pocą jak wodospad. - Jesteś gotowy? – Podchodzi Jessie, klepiąc mnie w ramię. - Cholera, nie. Sam nie wiem. Co jeśli się jej nie spodoba? – Jessie kręci głową, kiedy Sean schodzi ze sceny z trzymającą się go kurczowo Jersey. - Jesteś wystarczająco dobry, chuju. – Zakrywając usta, patrzy na Jersey i się uśmiecha. - Taa, pilnuj swoich ust. – Żartuję z niego trochę. Stara się odcinać ją od przekleństw. - Masz to, Gavin. Zakocha się w nich. – Kiedy to mówi, zza rogu wychodzi Laney, mając na sobie długą, jedwabną suknię.

181

Chłonę jej piękno, a serce opada mi do brzucha. Jezu, wygląda znakomicie. - Na co się tak patrzysz? – Z rękoma na biodrach, jakby była w gorącej wodzie kąpana, przyprawia mnie o uśmiech. - Jesteś oszałamiająca. Boże, Laney. – Przyciągając ją do siebie, całuję ją w policzek i wdycham jej zapach. - Wyglądasz niesamowicie w tym garniturze. Nigdy nie myślałam, że to zobaczę. – Uśmiecha się, poprawiając klapę mojej marynarki. - Jesteś na to gotowa? – Laney wypuszcza powietrze i rozluźnia ręce. - Jestem gotowa. – Jessie eskortuje ją do jej miejsca przy fortepianie, gdzie siada, podczas gdy tłum cichnie. Widzę, jak zjadają ją nerwy, nim odwraca się, by na mnie spojrzeć. Mówię bezgłośnie kocham cię, a ona przytakuje i odwraca się twarzą do fortepianu. Jej dłonie unoszą się, a potem opadają na klawisze, kiedy jej oczy zamykają się. Melodyjna muzyka niesie się po budynku, tak jak zaplanowałem. Jest co najmniej niesamowita, a tłum zgadza się z tym, co widać po tym, jak na nią patrzą. Kiedy nadchodzi moja część, chwytam mikrofon, wychodzę na scenę i śpiewam do jej muzyki. Laney tego nie wiedziała, ale napisałem tekst do jej muzyki tylko dla niej. - Jeśli kiedykolwiek upadnę, czy będziesz tam, by mnie złapać czy też po prostu zakocham się mocniej? Jeśli kiedykolwiek upadnę, czy to będzie czas, kiedy będziesz czekać, czy w ogóle nie będziemy mieli czasu? Możemy być różni, ale nasze serca mówią wszystko. Więc będziesz tam, jeśli kiedykolwiek upadnę? Słowa stale wokół nas wirują na nieprzewidywalne sposoby, ale potrzebuję cię, byś na koniec dnia była tam, jeśli kiedykolwiek upadnę. – Kiedy śpiewam, obserwuję, jak z oczu Laney płyną łzy. Tekst jest idealny i wiem, że go uwielbia. Widzę, jak muzyka z niej wypływa.

182

Przestaję śpiewać i nakazuję tłumowi, by się uciszył, kiedy wyciągam ze swojej marynarki małe pudełeczko. Opadam za nią na kolano, kiedy słucham końcówki jej partii. Kiedy tylko kończy, odzywam się: - Więc jak, będziesz tam? Bo ja już upadłem. – Laney odwraca się twarzą do mnie, unosząc dłonie do ust. - Jeśli kiedykolwiek upadnę, bądź przy mnie. Zakochałem się w tobie, Laney i zakochałem się mocno. Będziesz mnie łapać przez resztę naszego życia? – Jej dłonie opadają do mojej twarzy, kiedy obejmuje moje policzki. - Zawsze cię złapię, Gavin.

Koniec

183