Evangeline Anderson - The Assignment 04 - Heart and Soul (nieof.)

Rozdział 1 LA, wczesne lata 80. – Biorę to. – Głos partnera rozbrzmiewał w głowie detektywa Nicka Valentiego, gdy wspinał się z determinacją po szerokich, marmurowych schodach, poprawiając swój szary kombinezon z czerwonym napisem Hydraulik Chuck – Naprawiamy szybko! na plecach. Serce biło mu szybko w piersi, a w skrzynce narzędziowej, którą niósł, miał coś więcej, niż tylko narzędzia. Pod kluczami, wkrętakami i sprężyną do udrożniania rur, leżał naładowany Viper―śmiertelna niespodzianka dla każdego, kto mu się napatoczy. Valenti rozważał wetknięcie broni pod ubranie, ale obawiał się, że podejrzane wybrzuszenie w kombinezonie może zdradzić go zbyt szybko. Przebranie było konieczne, by dostał się do ogromnej, białej posiadłości króla branży porno, Jamesa Talberta. Ogromnej, białej posiadłości, gdzie działy się rzeczy nie do opisania, jeśli wierzyć plotkom i niby przypadkiem zaginionym świadkom―w większości szczupłym, ładnym twinkom, którzy zgłosili się do posiadłości Talberta i nigdy jej nie opuścili. Nawet teraz te same rzeczy mogły dziać się z partnerem Valentiego, Seanem O'Brianem. Valenti potrząsnął głową. Nie chciał o tym myśleć―nie stać go było na myślenie o tym, jeśli chciał wydostać O'Briana żywego. Gdyby tylko ten drań nie uparł się, by rzucić się prosto w niebezpieczeństwo! Wrócił pamięcią do ich kłótni miesiąc wcześniej, kiedy Kapitan Harris zaproponował im ryzykowne zadanie. A przynajmniej zaproponował je O'Brianowi. I po raz kolejny w jego głowie rozbrzmiały słowa O'Briana... *** – Biorę to. Biorę i nie chcę więcej słuchać na ten temat. – Sean O'Brian wyprostował się do swojego metra siedemdziesiąt dwa i zwrócił palące spojrzenie swoich zielonych jak morze oczu na Valentiego. – To nie jest bezpieczne, O'Brian. – Valenti przeczesał dłonią swoje gęste, czarne włosy i spojrzał z marsową miną na mężczyznę, który był kimś o wiele więcej, niż jego

partnerem. Przez ponad dwa lata, od niebezpiecznej tajnej misji w RamJacku, kurorcie, który reprezentował najlepsze i najgorsze strony życia geja, Valenti i O'Brian byli zarówno kochankami, jak i przyjaciółmi oraz partnerami. Okoliczności zmusiły ich do przyznania się do swoich uczuć―uczuć, które okazały się całkowitym zaskoczeniem, ponieważ żadnego z nich nigdy wcześniej nie pociągała ta sama płeć. Ale w ich związku chodziło o coś więcej, niż dzikie pragnienie, które zaiskrzyło, kiedy tylko się dotknęli. Podstawą ich relacji były lojalność i zaufanie tak głębokie, że wykraczało poza granice zwykłej miłości i przyjaźni. I właśnie to zaufanie pogwałcał teraz partner Valentiego, zgadzając się na misję proponowaną przez Kapitana Harrisa, bez wzięcia pod uwagę profesjonalnych obaw Valentiego. Obawiając się o partnera, Valenti pogrzebał więcej na temat tej misji, niż ktokolwiek inny i wiedział, że zadanie jest najeżone niebezpieczeństwami. Tajna misja z posiadłości Jamesa Talberta―człowieka, który samodzielnie był odpowiedzialny za więcej nielegalnego porno niż reszta ludzi w kraju razem wzięta―w istocie będzie bardzo ryzykowna. Valenti nie pozwoliłby, by zatrzymało go niebezpieczeństwo, gdyby on i O'Brian poszli razem. Ale w posiadłości Talberta było tylko jedno wolne miejsce, a Kapitan Harris postanowił, że O'Brian jest idealny do tego zadania, przez co Valenti pozostał na lodzie, nie mogąc pilnować pleców partnera. – To nie jest bezpieczne – powiedział ponownie. – Nie miałbym nic przeciwko, gdybyśmy poszli razem, ale będziesz tam sam. Na miłość boską, O'Brian, Talbert nagrywa gejowskie snuffy. – I właśnie dlatego biorę tę sprawę. – O'Brian nachylił się w jego stronę tak, że jego rudo-blond włosy musnęły ciemne kosmyki Valentiego. Kłócili się w męskiej łazience posterunku na Śródmieściu, potocznie zwanej Metrem, a w takiej przestrzeni głosy potrafiły się przenosić. – Biorę ją, bo choć nie możemy przyznać... czym jesteśmy, to nie może być tak, że inni faceci―faceci jak my―są zabijani za to, kim są. Kim my jesteśmy. Rozumiesz? – To było najbliższe przyznaniu przez O'Briana, że jest gejem, bo on nie uważał siebie za geja. Jak powiedział wcześniej Valentiemu, był hetero, który był zakochany w swoim partnerze, który, jak się składało, też był facetem. Gej czy hetero, Valenti wiedział, że ich związek był bardziej złożony, niż jakakolwiek metka, którą chciałoby przypiąć im społeczeństwo. Miłość między nim, a O'Brianem sięgała głębiej, niż krew czy kości. Nie byli tylko partnerami czy kochankami;

byli bratnimi duszami. I to właśnie dlatego tak ciężko było mu pozwolić, by jego partner sam przyjął tę niebezpieczną misję. – Nie ma innych facetów takich jak my – powiedział partnerowi Valenti. – Rozumiem, o co ci chodzi, ale mogę się założyć o wszystko, że jesteśmy jedynymi ukrytymi gliniarzami w LA, którzy są partnerami w więcej, niż jednym tego słowa znaczeniu, O'Brian. A jeśli chcesz złapać gościa, który zabija twinków i robi z tego filmy, to będzie jeszcze mniej ukrytych gliniarzy, bo przysięgam na Boga, będzie musiał zabić nas obu, jeśli coś pójdzie nie tak. – Jeśli coś pójdzie nie tak, to cię wezwę. Jeśli będzie trzeba, zwołam całą policję z LA – obiecał O'Brian. – Ale nie możesz iść razem ze mną, Valenti. Wybacz, ale nikt nie weźmie cię za twinka. Jesteś za wysoki i umięśniony. Poza tym, ja mam doświadczenie w tej materii... trochę go nabyłem w RamJacku, pamiętasz? Valenti westchnął. Pamiętał RamJack aż za dobrze. Wtedy jego partner był zły, że musiał grać bardziej uległą rolę „chłopca” Valentiego. Ale nie można było zignorować faktu, że ze swoją drobną postawą i względnie niskim wzrostem, Sean O'Brian pasował do profilu. Z łatwością mógł zostać wzięty za jednego z twinków, których Talbert zapraszał do swojej posiadłości, choć był o wiele mniej kobiecy od większości. Wysoki wzrost i poważne, brązowe oczy Valentiego, razem z jego bardziej skrytą i asertywną naturą, wykluczały go z tej roli. W tamtej chwili cieszył się, że nie będzie musiał grać bardziej ekstrawaganckiej roli w RamJacku, ale nigdy nawet mu się nie śniło, że doświadczenie Seana w odgrywaniu twinka wróci, by ich dopaść. – Sean, proszę – powiedział, próbując ostatni raz. W męskiej łazience nie było nikogo więcej, więc odważył się objąć policzek partnera. – Proszę – powiedział cicho. – Nie rób tego. Kocham cię. Nie... nie wiem, co zrobię, jeśli coś ci się stanie. Proszę, nie idź tam, gdzie nie mogę iść z tobą. Nie bierz tej sprawy. – Ja też cię kocham, Nicky. Boże, nie masz pojęcia, jak bardzo. – O'Brian nachylił się ku jego dotykowi. – Ale muszę to zrobić. Przykro mi, jeśli nie rozumiesz, dlaczego, ale muszę. Poza tym – posłał Valentiemu krzywy uśmiech – będę tylko basenowym Talberta. Ogarnę basen, a po godzinach będę szukał dowodów. Wiesz, że dopóki czegoś nie znajdziemy, żaden sędzia w LA nie wyda nakazu przeszukania. Plotki nie wystarczą, a każdy świadek, jakiego mieliśmy, zniknął. – Wiem. I tego się boję. – Valenti spojrzał partnerowi w oczy, serce waliło mu jak

oszalałe. – Że znikniesz, tak jak oni. Co, jeśli wpadniesz w kłopoty i nikt nie pomoże mi cię wyciągnąć? Co, jeśli kiedy w końcu będę miał coś na papierze, dla ciebie będzie... będzie już za późno? – Przełknął gulę, jaka wezbrała mu się w gardle. Nie mógł uwierzyć, że jego partner naprawdę chciał to zrobić, że naprawdę weźmie tę sprawę, nieważne, co myślał o tym Valenti. – Nie ma mowy, skarbie. Nic mi nie będzie. – O'Brian uniósł się i pocałował go w usta. – Przysięgam, że będę zgłaszał się codziennie o siedemnastej na koniec zmiany, żebyś wiedział, że nic mi nie jest, dobrze? Valenti wreszcie musiał przyznać się do porażki. – Dobrze – powiedział ze złością. – Ale chcę, żebyś wiedział, że się na to nie zgadzam. Ryzykujesz swoim życiem, ale i moim. Bo niech to szlag, Sean, ale nie przeżyję bez ciebie. – Hej, nie mów tak. Wrócę, zanim się obejrzysz – obiecał O'Brian. – I wtedy będziemy świętować całą noc. Wiesz, zbliżają się Walentynki. Mam już coś zaplanowane tylko dla ciebie, Nick i zamierzam dać ci to osobiście. – Trzymam cię za słowo. – Valenti przyciągnął partnera do niedźwiedziego uścisku, rozkoszując się drobnym ciałem O'Briana przy swoim. Pomyślał gorzko, że każdy, kto wszedłby w tamtej chwili do łazienki, nie wziąłby tego za zwykły, przyjacielski uścisk. O'Brian był przyciśnięty do jego ciała, ich ramiona złączone, krocza ocierające się o siebie w sposób, jaki nigdy nie przydarzyłby się dwóm heterykom. Ale w tamtej chwili nie obchodziło go czy ktoś zobaczy pokaz ich bardziej niż przyjacielskich

uczuć.

Liczyło

się

tylko

to,

że

jego

partner

będzie

w

niebezpieczeństwie―miejscu, w którym Valenti nie będzie mógł go chronić―i puszczenie Seana go zabijało. Ale choć czuł się zły i zdradzony, to musiał zaufać, że jego partner wiedział, co robi i że wróci tak, jak obiecał. Ale musiał zrobić jeszcze jedno, zanim go puści. – Chodź. – Chwycił O'Briana za rękę i zaciągnął w stronę tyłów łazienki, gdzie mieściła się szafa ze środkami czystości. – Co robisz? – zapytał O'Brian, zapierając się. – Kapitan Harris powiedział, że jeśli chcę tę sprawę, to muszę natychmiast się przebrać i jechać do Talberta. – Wiem, że Kapitan kazał ci już ruszać, ale nie mogę pozwolić ci tak po prostu odejść – upierał się Valenti. Zaciągnął swojego protestującego partnera do ciemnej szafy, w której unosił się silny zapach wybielacza i amoniaku. – Nie rozumiesz, Sean – powiedział,

zamykając za nimi drzwi. – Jeśli naprawdę chcesz to zrobić, jeśli naprawdę chcesz narazić się na niebezpieczeństwo mimo moich próśb, to mogę zrobić tylko jedno. – Czyli co? – O'Brian wyglądał na zdezorientowanego w słabym świetle dochodzącym ze szpary pod drzwiami. – Dać ci coś, czego nie zapomnisz. – Valenti opadł na kolana i w ciągu paru sekund ciasne dżinsy jego partnera były rozpięte i opuszczone. Słyszał, że O'Brian próbował stłumić jęk, kiedy objął dłonią ciężkiego fiuta, który stwardniał od jego dotyku. – Boże, skarbie! Nie musisz... tego robić – wydyszał O'Brian, ale silne palce wsuwające się we włosy Valentiego mówiły co innego. – Chcę. – Valenti pochylił się, jak zawsze chętny smaku partnera. Pamiętał pierwszy raz, kiedy ssał O'Briana w RamJacku, pamiętał to, jak O'Brian drżał i błagał. To było niesamowicie silne doznanie, sprowadzenie takiego mężczyzny jak O'Brian na kolana, choć to Valenti był na kolanach. Chwycił gruby trzon w dłoń i złożył delikatny, gorący pocałunek na szerokiej główce w kształcie grzyba. Jego zmysły przepełnił znajomy, piżmowy smak O'Briana i poczuł, że jego własny fiut twardnieje boleśnie w odpowiedzi. Był taki czas, że zapach jego partnera nie działał na niego w ten sposób, że zwykły dotyk był tylko dotykiem. Ale od czasów RamJacka wszystko się zmieniło―w opinii Valentiego na lepsze. – Boże! Proszę, skarbie, zaraz oszaleję! – Głos O'Briana był zachrypnięty od potrzeby, ale Valenti kazał mu czekać i jedynie zlizał perłową kroplę spermy sączącą się ze szczelinki fiuta O'Briana. Nagle poczuł, że chce to przeciągać, torturować swojego partnera w ten sam sposób, w jaki O'Brian torturował go w zeszłe święta, kiedy porwał Valentiego z imprezy charytatywnej, przykuł kajdankami do łózka i wziął go tak mocno, że ledwo widział. Oczywiście odegrał się na swoim partnerze za ten numer―czwartego lipca, gwoli ścisłości―ale i tak dobrze było wciąż pokazywać O'Brianowi co czuł. Prawdę mówiąc, tego właśnie potrzebował Valenti. Musiał osaczyć O'Briana w samotności i wypieprzyć go porządnie, by pokazać mu, że biorąc to niebezpieczne zadanie, ryzykuje nie tylko swoim życiem, ale że ryzykuje wszystkim, co było ważne dla nich obu. Ale ponieważ nie miał pod ręką łóżka, do którego mógłby przypiąć partnera, będzie musiał sobie poradzić. Zassał główkę fiuta partnera, rozkoszując się słono-gorzkim smakiem Seana i wziął go głęboko do ust. – Nicky, proszę...proszę, zabijasz mnie – jęknął O'Brian, a Valenti poczuł, że palce jego partnera zaciskają się na jego włosach, a tępa główka ociera o jego język. Zacieśnił

usta i wziął więcej, biorąc O'Briana do gardła z nagłą, zaskakującą łatwością, która pozbawiła O'Briana tchu. Nie spodziewał się nigdy, że zrobi coś takiego dla mężczyzny, nawet dla swojego partnera. Ale nie można było zaprzeczać pasji, jaka między nimi była. To, jak fiut stał mu na baczność w spodniach, błagając o ulgę od samego ssania O'Briana, było wystarczającym testamentem ich uczuć. Valenti odchylił się i zaatakował ponownie, czując na twarzy szorstkie, jasne włoski O'Briana. Wziął ciężkiego fiuta do samego gardła. Nie puszczę cię, nie pokazując ci, co czuję. Chcesz się narażać? Proszę bardzo. Ale najpierw posmakuję cię ostatni raz, pokażę ci, za czym zatęsknisz, gdy cię nie będzie. – Boże, Nicky! – O'Brian pompował wściekle biodrami, gruby trzon wbijał się w usta Valentiego z niesamowitą siłą. – O Boże, jak dobrze. Tak cudownie mnie ssiesz! – jęknął. – Kocham czuć na sobie twój język, skarbie. Kocham dochodzić ci w ustach. Valenti poczuł pulsowanie, a jego partner urósł jeszcze bardziej między jego wargami. O'Brian był blisko―tuż na krawędzi orgazmu―musiał jedynie utrzymać tempo ssania, by to się stało. Jakaś jego część chciała, by to zrobił, chciała nachylić się i przełykać gorący ładunek partnera, póki O'Brian nie opadnie na niego zmęczony. Chciał zobaczyć słodkie spojrzenie spełnienia na twarzy partnera i wiedzieć, że jest tam dzięki niemu. Ale musiał go nauczyć pewnej lekcji. Jednym, szybkim ruchem wysunął się z uścisku O'Briana i podniósł na nogi. O'Brian miał otwarte ze zdezorientowania usta, twardy jak skała fiut stał prosto między jego udami. – Co...? – Spojrzał na Valentiego wyraźnie osłupiony. – Dlaczego to zrobiłeś, do cholery? – zapytał z wyrzutem. – Nie dokończysz? – Sam sobie dokończ. – Valenti skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na swojego partnera tak chłodno, jakby wcale nie był dopiero co na kolanach, biorąc go głęboko do gardła. – Albo wróć po więcej, kiedy skończysz z tą przeklętą sprawą. Wróć do mnie. Powiedziawszy to, przekręcił gałkę w drzwiach szafy i wyszedł, zostawiając O'Briana z fiutem wciąż zwisającym mu ze spodni i oniemiałą miną na twarzy.

Rozdział 2 Valenti nacisnął na gustowny, zdobiony srebrem dzwonek i usłyszał w odpowiedzi

klasyczną melodię―pierwsze tony z „Arii na strunie G”. Bardzo zabawne. Czyżby Talbert próbował pokazać swoją wytworność pomimo zarabiania kroci na pornolach? Czy była to jedynie ironia? W końcu struny G1 i zdejmowanie ich uczyniły z niego bardzo bogatego mężczyznę. Valenti nie wiedział i niewiele go to obchodziło. Wiedział tylko, że jego partner jest gdzieś tam w posiadłości Talberta i zamierzał go wyciągnąć. Harris mógł sobie mówić ile chciał o zawaleniu sprawy―Valenti instynktownie czuł, że O'Brian miał kłopoty i chciał go z nich wyciągnąć. Minął cały miesiąc od ich rozmowy w łazience Metra i O'Brian, tak jak obiecał, dzwonił do niego codziennie po południu. Jak dotąd nie miał szczęścia w znalezieniu dowodów na Talberta, ale miał nadzieję, że wkrótce coś znajdzie. W czasie tego długiego miesiąca, odkąd jego partner był na misji, codzienny telefon był jedynym, co musiało wystarczyć Valentiemu. Nigdy nie był zbyt rozmownym mężczyzną, ale marzył, by powiedzieć swojemu partnerowi, co dokładnie z nim zrobi, kiedy O'Brian wróci do domu. Ale linia nie była bezpieczna, więc nie odważył się tego zrobić, choć wspomnienie tego, co zostało zrobione i powiedziane między nimi, kiedy widzieli się po raz ostatni wisiało nad każdą rozmową jak chmura. Musiał zadowolić się krótkimi rozmowami i późniejszymi sesjami ze swoją ręką do sugestywnych fantazji o przywiązaniu O'Briana do łóżka i ssania go, aż zacznie jęczeć o więcej i błagać, by Valenti go wziął. I wtedy nadszedł ten pamiętny dzień, kiedy O'Brian nie zadzwonił. Valenti czekał tak długo jak mógł, a potem zadzwonił do ich kapitana. Harris był jednym z tych, którzy nie lubili, jak im się przeszkadza w domu i ani trochę nie docenił telefonu Valentiego... *** – Coś jest nie tak – powiedział mu Valenti, ignorując wyraźną irytację przełożonego. – O'Brian dziś nie zadzwonił. Musimy zdobyć nakaz i go stamtąd wyciągnąć. – Proszę cię, Valenti. Oczekujesz, że będę zawracał głowę sędziemu w trakcie jego kolacji, bo twój partner spóźnia się kilka godzin z telefonem? – Dokładnie tak, oczekuję, że tak pan zrobi – warknął Valenti. – Spóźnianie się nie jest w stylu O'Briana. Przez ostatni miesiąc dzwonił codziennie, zawsze plus minus o tej samej porze. Jest już po ósmej, a miał zadzwonić o piątej. 1 G-string, czyli po prostu stringi

– Trzy godziny – powiedział krótko Kapitan Harris. – Twój partner spóźnia się tylko trzy godziny, Valenti. Wiem, że ty i O'Brian jesteście blisko―może zbyt blisko po tych wydarzeniach w RamJacku―ale muszę cię poprosić, byś opanował histerię. O'Brian jest w trakcie bardzo poważnej misji w domu Talberta. Jeśli wpadniemy tam całą brygadą, zniszczymy jego przykrywkę i jakąkolwiek szansę na znalezienie tych snuffów Talberta. Bądź rozsądny. Valenti posilił się, by jego głos był niski i równy. – Ja jestem rozsądny, Kapitanie. I gdyby znał pan O'Briana tak jak ja, to by pan zrozumiał. On wie, jak ważne jest dla mnie to, że dzwoni codziennie i mówi, że wszystko jest w porządku. Nie darowałby sobie tego, gdyby coś było naprawdę nie tak. A to, że dzisiaj nie zadzwonił, oznacza, że ma kłopoty―poważne kłopoty. Kapitan Harris westchnął głośno. – W porządku, Valenti. Jeśli uważasz, że coś się dzieje, to możesz sam to sprawdzić. Idź pod przykrywką i na spokojnie. Jak tylko zobaczysz O'Briana, uciekaj stamtąd i nie spieprz tej sprawy. Czy to jasne? – Jak słońce. – Valenti kiwnął głową, choć wiedział, że kapitan go nie zobaczy. – Ale Kapitanie, lepiej zajmij się tym nakazem – powiedział, zaciskając mocno słuchawkę. – Jeśli nie zadzwonię za kilka godzin, nie chcę zostać sam bez wsparcia. – Załatwię co trzeba, ale musisz dać mi trochę czasu. – Kapitan Harris zdał chyba sobie sprawę z powagi sytuacji. – Będę czekał przy telefonie, Valenti. Jeśli nie usłyszę od ciebie w ciągu godziny, wysyłam wsparcie, jak tylko zdobędę nakaz. Nie zdziw się tylko, jeśli nie będzie na ciebie czekało w Metrze miłe powitanie, jeśli przez ciebie zawali się cała sprawa. Zawieszenie to najmniejsza kara, jakiej możesz się spodziewać. W tej chwili bardziej boję się o O'Briana, a nie swoją karierę. Kiedy to się skończy, może mnie pan wylać na zbity ryj, Kapitanie, nic mnie to nie obchodzi. Chcę tylko wyciągnąć mojego partnera żywego z tego bagna – powiedział mu Valenti i rozłączył się. *** I tak właśnie wylądował przed posiadłością Talberta o dwudziestej pierwszej, w uniformie hydraulika, po raz tysięczny przeklinając upór swojego partnera. Przyszła pora, by ktoś nauczył O'Briana lekcji o zbytniej pewności siebie, o rzucaniu się na niebezpieczne misje bez Valentiego, który mógłby go chronić. Ale to na później. Teraz musiał wyciągnąć

swojego partnera z domu Talberta. Strzepał grudkę ziemi z wygniecionych, szarych ogrodniczek, wdzięczny, że zostawił sobie kostium hydraulika pozostały po innego zadania, jakie on i O'Brian wykonali kilka lat wcześniej. Miał już ponownie zadzwonić do drzwi, kiedy jedno skrzydło wielkich, mahoniowych drzwi otworzyło się i stanął w nich niski, łysiejący mężczyzna w liberii tradycyjnego, angielskiego lokaja. Cóż, Talbert faktycznie stwarzał pozory. Jakby zatrudnienie kogoś takiego mogło faktycznie zamaskować jego brudne interesy, pomyślał z pogardą Valenti. – Tak? – Mężczyzna miał razem z wyglądem brytyjski akcent. O'Brian nazwałby taki głos „nadętym”. Samo myślenie o nim wywoływało ból w Valentin, ale zachował kamienną twarz i rozluźnioną postawę. – Do basenu – powiedział opryskliwie, przepychając się na siłę koło eleganckiego lokaja do wielkiego, wyłożonego parkietem hallu. – Podobno siadła wam jedna pompa. – Słucham? Nie dzwoniłem po taką usługę. – Lokaj brzmiał jeszcze bardziej pompatycznie, jeśli to możliwe, a po jego minie wyraźnie było widać, że uważa Valentiego za tak małego, że mógłby go zdeptać butem. Valenti zmarszczył brwi, pokazując, że mówi poważnie. – Bo to nie z tobą gadałem, stary. Macie tu jakiegoś basenowego. Sean, tak mi się zdaje, prawda? – Gdy zadawał to pytanie, serce przyspieszyło mu w piersi. – Ach, tak. – Lokaj pociągnął z dezaprobatą nosem. – Pan faktycznie zatrudnia takiego człowieka. Czy to on dzwonił? – Ta. – Valenti przekręcił się niecierpliwie. – Wiesz co, skrzynka lekka nie jest, a nie biorę mało za nadgodziny. Lokaj spojrzał na niego spode łba. – Jestem przekonany, że pana stać na każdą marną sumę, jaką pan sobie policzy. Proszę mi dać chwilę, porozmawiam z nim. Valenti czekał, próbując wyglądać nonszalancko, podczas gdy mały Anglik podniósł słuchawkę wymyślnego telefonu i powiedział parę słów tak cicho, że Valenti nic nie usłyszał. Czyżby z O'Brianem wszystko było w porządku? Gdzie był? Każdy mięsień w jego ciele był napięty, każdy instynkt krzyczał, by biegł, by przeszukał cały dom od góry do dołu i znalazł O'Briana. Ale zmusił się, by czekać. Chwilę później lokaj odłożył słuchawkę i odwrócił się do niego z powrotem. – Pan zapewnił mnie, że spotkanie z naszym basenowym będzie możliwe –

powiedział suchym tonem. – Pomimo późnej godziny. – No i dobra. – Valenti poczuł falę ulgi. 2 – Mógłbyś mi wskazać drogę? Chyba, że chcesz, żeby ten fikuśny domek zalała wam woda. Na cienkich ustach lokaja pojawił się cień uśmiechu. – Och, jestem pewien, że mogę postarać się jeszcze bardziej. Sam pana do niego zaprowadzę. Proszę za mną. – Odwrócił się bez kolejnego słowa i ruszył w głąb rozwlekłego domu. Valenti poszedł za nim chętnie, ale z niepokojem. Powtarzał sobie, że zwyczajnie upewni się, że O'Brianowi nic nie jest i wyjdzie, tak jak obiecał kapitanowi. Ale pomimo łatwego wejścia i przyjęcia, nie potrafił powstrzymać wrażenia, że coś jest naprawdę nie tak. Lokaj prowadził go długimi korytarzami i bogato wystrojonymi pokojami, których wyposażenie było kilkanaście razy droższe, niż całe skromne mieszkanie jego czy O'Briana. Wygląda na to, że brudne pieniądze pozwalają na mnóstwo pięknych rzeczy, pomyślał cynicznie, idąc za milczącym lokajem. Miał nadzieję, że Talbert wciąż uważał Seana za jednego z nich. James Talbert wiedział jedynie, że zatrudnił O'Briana w agencji modelingowej, która wynajmowała ślicznych chłopców do wykonywania łatwych, aczkolwiek niewdzięcznych prac domowych. A ponieważ znani i bogaci lubili otaczać się pięknymi i młodymi, biznes kręcił się naprawdę nieźle. Plotka głosiła, że dwie z ośmiu ostatnich gwiazd snuffów Talberta pochodziła właśnie z tej agencji, ale ponieważ nikt nie mógł pokazać filmu, a dotychczasowi świadkowie zniknęli bez śladu, nie było żadnego dowodu przestępstwa. W końcu piękni chłopcy do wynajęcia pojawiali się w mieście takim jak LA jak grzyby po deszczu i równie często ginęli, a większość nie miała nikogo, kto by za nimi tęsknił. Ale O'Brian miał. Miał Valentiego, a Valenti zamierzał go stamtąd wyciągnąć albo umrze próbując. Jak tylko ta myśl pojawiła się w jego głowie, a ręka zacisnęła wokół rączki skrzynki, dotarli do końca korytarza. A przynajmniej to wyglądało na koniec korytarza. Był to bowiem kominek na całą wysokość ściany z idealnie poukładanymi w palenisku kankami drewna, czekającymi tylko, aż ktoś je podpali. Pompatyczny lokaj chwycił eleganckie, złote pudełko zapałek, które leżało na gzymsie kominka obok długiej, smukłej świecy w srebrnym kinkiecie, po czym delikatnie uniósł jedną w odzianą w białą rękawiczkę dłoń. Pocierając ją zawodowo, zapalił świecę. Potem odsunął się i pokazał Valentiemu, by zrobił to samo. Nie wiedząc, czego się spodziewać, Valenti cofnął się o krok. Ten cholerny lokaj 2 Nie cieszyłabym się tak wcześnie.

chciał stworzyć jakiś nastrój, czy co? Z pewnością nie musiał tak cudować specjalnie dla niego. Valenti pochodził z bogatej rodziny, a on i O'Brian spędzili trochę czasu w bardzo luksusowym RamJacku, ale ani jego dom rodzinny, ani dekadencki resort nie przypominały posiadłości Talberta. – Hej, o co― zaczął mówić, ale wtedy kominek poruszył się. Otworzył się niczym ukryte drzwi w kiepskim horrorze, ukazując kolejne pomieszczenie. Lokaj posłał mu szyderczy uśmiech. – Wierzę, że znajdzie pan tam to, czego szuka, Detektywie Valenti. – Że co? – Słysząc swoje nazwisko, Valenti natychmiast sięgnął do zatrzasku skrzynki, żałując, że nie zaryzykował schowania Vipera w ogrodniczkach, zamiast na dnie skrzynki. Wiedział, że coś się dzieje; dlaczego nie posłuchał własnego instynktu? – Wezmę to, dziękuję. – Jego jedyny środek obrony został mu wyrwany z ręki. 3 – Hej! – Valenti chciał chwycić z powrotem skrzynkę, ale powstrzymało go nagłe klik przy jego uchu. Zobaczył maleńką broń, nie większą od dłoni, która nagle znalazła się z odzianej w rękawiczkę dłoni lokaja. – O co tu chodzi, do cholery? – zapytał Valenti, próbując kupić sobie więcej czasu. – Mówiłem przecież, jestem tylko cholernym hydraulikiem. – Och, wydaje mi się, że jest pan kimś o wiele więcej, Detektywie Valenti. W rzeczy samej kimś więcej. – Z ukrytego pomieszczenia dobiegł ich gładki, wytworny głos. Zza marmurowego kominka wyłoniła się niska, elegancka postać. James Talbert nie pojawiał się często w miejscach publicznych, ale jego twarz z zaróżowionymi policzkami i lekko pulchna postura były Valentiemu znane; widział wiele zdjęć zrobionych mężczyźnie przez policyjne kamery. Jego cienkie, siwe włosy ledwie zakrywał czarny beret, który nosił na bakier, a krągły brzuch zakrywała rdzawoczerwona, satynowa bonżurka. – Musi mi pan wybaczyć – kontynuował Talbert, widząc spojrzenie Valentiego przesuwające się po jego ubiorze. – Jestem teraz w trakcie reżyserowania i lubię się do tego ładnie ubierać. – Roześmiał się z manieryzmem, co natychmiast zaczęło działać Valentiemu na nerwy. – I chyba zna pan gwiazdę mojego ostatniego dramatu, Detektywie. – Odsunął się na bok i wykonał szeroki ruch ręką. – Zapraszam. Z bronią wycelowaną w głowę, Valenti nie miał większego wyboru. Przeszedł wąskim korytarzem w kominku do wielkiego, dobrze oświetlonego pomieszczenia. A tam nie potrafił powstrzymać ochrypłego okrzyku. 3 Jak dotąd to wychodzi na miernotę, a nie glinę z wieloletnim stażem

Pośrodku wielkiego łoża z mosiężnymi kolumienkami, klęczał nagi O'Brian.

Rozdział 3 Łóżko, na którym klęczał O'Brian niesamowicie przypominało to w jego mieszkaniu. Dłonie miał zawiązane za plecami, a oczy zasłaniała mu czarna przepaska. Wokół szyi miał ciasno zaciśniętą pętlę. Ta scena tak boleśnie przypominała sytuację, w jakiej Valenti odnalazł go w RamJacku, że serce zacisnęło mu się w piersi tak mocno, jakby miało zaraz wybuchnąć. Och Sean, co oni ci zrobili? – Cóż, Detektywie, złapał nas pan w trakcie nagrywania. – Ton Jamesa Talberta był spokojny i zadowolony, jakby w ogóle nie planował morderstwa. – Z pewnością słyszał pan o naszych małych, mmm, arcydziełach – kontynuował, kiwając głową w stronę drogo wyglądającej kamery stojącej na trójnogu i wycelowanej w łóżko. – Więc wie pan jak one wszystkie się kończą. – Tak, wiemy o waszych chorych filmach – zapewnił go Valenti, starając się mówić twardym głosem. – Dlatego tu jestem, Talbert. I z tego samego powodu niedługo wpadnie tu cały skład. – Mówił z większą pewnością, niż czuł, mając nadzieję, że Kapitan Harris dotrzyma swojej części umowy. Jeśli nie, on i O'Brian będą mieli naprawdę poważne kłopoty. Na dźwięk jego głosu, O'Brian uniósł głowę. – Valenti? – zapytał zachrypniętym głosem. – Jesteś tu, partnerze? – Jestem. – Valenti zaczął do niego iść, ale zatrzymał go zimny metal wciskający się w bok jego głowy. – Pan Talbert jeszcze nie skończył z tobą rozmawiać – mruknął mu do ucha brytyjskim akcentem lokaj. Valenti przegryzł wargę, by powstrzymać się od przeklęcia. Jeśli i kiedy wyjdzie z tej sytuacji, to wsadzi temu małemu Anglikowi pięść do gardła, tak że będzie potrzebował kilku dzbanków herbaty, by ją popić. Ale w międzyczasie nie mógł się ruszyć. Więc choć jego serce krzyczało, by biec do O'Briana, to się powstrzymał. – Puść mojego partnera, a może dojdziemy do jakiegoś porozumienia – powiedział do Talberta, który dalej uśmiechał się uprzejmie. – Inaczej będziesz miał nieźle przesrane,

Talbert. – Och, nie sądzę, Detektywie Valenti. – Talbert roześmiał się. – Twój partner będzie gwiazdą mojej najnowszej produkcji, więc nie mogę go na razie wypuścić. A jeśli chodzi o twój „skład”, który zaraz tu niby wpadnie, to ja wyczuwam blef na kilometr. Monitorujemy policję, odkąd tylko przyjechałeś i nie ma nawet wzmianki o ogromnych jednostkach zmierzających w tym kierunku. Valenti znowu przegryzł wargę, wiedząc, że byli w pułapce. Kapitan Harris będzie czekał, nie chcąc zawalić całej sprawy. Mógł mieć tylko nadzieję, że jego kapitan zadziała, kiedy nie dostanie telefonu od Valentiego. Ale do tego czasu może już być za późno. – Teraz zaczynasz widzieć sprawy po mojemu – powiedział Talbert. Odwróciwszy się do lokaja, powiedział cicho: – Saunders, możesz iść. Kontynuuj, proszę, monitorowanie sytuacji i daj mi znać, jeśli coś się zmieni. – Tak, proszę pana, oczywiście. – Mały Anglik ukłonił się nisko i zaczął wycofywać się z pomieszczenia, zabierając ze sobą broń i skrzynkę Valentiego. Widząc, że jego jedyna broń znika, Valenti nie potrafił oderwać wzroku od znikającej skrzynki. – Czekaj. – Talbert uniósł dłoń, by zatrzymać lokaja i uśmiechnął się do Valentiego. – Zostaw skrzynkę – powiedział, kiedy Saunders zatrzymał się. – Chyba zawiera coś, czego nasz detektyw bardzo pragnie. Zabawnie będzie patrzeć, jak widzi śmierć swojego partnera i nie jest w stanie do tego sięgnąć. – Oczywiście, proszę pana. – Lokaj postawił skrzynkę z Viperem koło stóp Talberta i opuścił pomieszczenie. Ogromny kominek wrócił na miejsce, blokując jedyne wyjście. Ale skrzynka była tak blisko, broń w zasięgu Valentiego. Widząc w tym swoją szansę, Valenti rzucił się do przodu, ale został zatrzymany przez dźwięk duszenia dochodzący z łóżka. – Nie tak szybko, Detektywie. – Talbert uśmiechnął się. – To, że broń nie jest już w ciebie wymierzona, nie oznacza, że nie mam przewagi. Spójrz proszę na Detektywa O'Briana. Valenti odwrócił się i zobaczył, że jego partner łapie z trudem powietrze, przez czarną pętlę zaciskającą się na jego szyi. Jego wzrok powędrował wzdłuż cienkiego sznura prowadzącego od gardła O'Briana do równoważni na sklepionym suficie. Valenti nie widział, kto trzymał drugi koniec, dopóki ogromna postać nie wystąpiła z cienia po drugiej stronie pomieszczenia.

Był to mężczyzna, który najgroźniejszego ochroniarza w LA przyprawiłby o koszmary. Ponad dwa metry i same naprężone muskuły zakryte cienkim, białym podkoszulkiem. Wyglądał, jakby uniesienie ciała O'Briana za pomocą czarnego kabla było dla niego pryszczem. Wyszczerzył się i kiwnął głową, kiedy zobaczył, że Valenti na niego patrzy, po czym zwyczajnie pociągnął za kabel, odcinając O'Brianowi tlen. – Przestań! – ryknął Valenti. – Przestań, ty sukinsynu! On nie może oddychać! – Rzucił się do swojego partnera, nie bacząc na własne bezpieczeństwo i zaczął siłować się z pętlą na szyi O'Briana, ale nie miał szans. Sznur, podczas gdy naprawdę mocny, był również zbyt wąski, by go dobrze chwycić. Jego palce bezskutecznie drapały tam, gdzie stryczek wbijał się w ciało O'Briana. Valenti chwycił kabel nad głową partnera i pociągnął, chcąc dać O'Brianowi trochę luzu. To było jak przeciąganie liny z olbrzymem. Koszmar w podkoszulku wybuchnął trollowym śmiechem i pociągnął mocniej. Miał przewagę nie tylko rozmiaru i siły, ale i nacisku sznura o dźwignię na suficie, uświadomił sobie Valenti. Czuł się tak, jakby zimna dłoń ściskała jego serce; Sean umierał, a on nie był w stanie tego powstrzymać! A jeśli nie mógł uratować partnera, to przynajmniej upewni się, że Talbert też umrze. Podniósł się z łóżka i rzucił na niskiego mężczyznę w bonżurce i berecie, ale wtedy w dłoni Talberta pojawiła się broń nie większa niż ta, którą dzierżył lokaj. Valenti i tak zamierzał się na niego rzucić, kiedy Talbert pokręcił głową w stronę olbrzyma. – Puść go – powiedział, wciąż uśmiechając się spokojnie. – A przynajmniej trochę popuść, Teddy. Olbrzym posłuchał z wyraźnym rozczarowaniem i O'Brian opadł na łóżko, kaszląc i dysząc. Valenti pobiegł z powrotem do partnera i pociągnął za pętlę. Był to ruchomy węzeł i bez problemu zdjął go z szyi partnera, a potem ściągnął mu przepaskę. Po chwili był w stanie rozwiązać supeł, który krępował dłonie O'Briana. Potem przyciągnął partnera do siebie i mocno przytulił. – Już dobrze, Sean – powiedział bardzo cichym głosem Valenti. – Już dobrze. Jestem tu. Nie pozwolę, by coś ci się stało. – Nie powinieneś― O'Brian przerwał kaszlem. – Nie powinieneś przychodzić, Valenti. Teraz zabije nas obu. – Może nie. – Talbert posłał im paskudny uśmiech. – W końcu kiedy z wami skończę, będę miał nagrane sceny, które zapewnią mi idealne zabezpieczenie przed różnymi

oskarżeniami. Ale nie puszczę was, dopóki się trochę nie zabawię. – O czym ty mówisz, do cholery? – powiedział Valenti, jedną ręką opiekuńczo otaczając ramiona partnera. – Mówię o odegraniu małej scenki. Jak widzicie, nie cierpię na niedobór zabawek. – Wyciągnął rękę, a Valenti podążył za nią wzrokiem. Na ścianie za łóżkiem wisiała półka, której wcześniej nie widział. Pejcze, baty, łopatki, szpicruty, kneble, dilda i wibratory tak liczne, że nie dało ich się ogarnąć wzrokiem, a także różne urządzenia, których nazw nawet nie znał. Valenti wstrzymał oddech na ten widok i poczuł w piersi silne ukłucie złości. – Przysięgam na Boga, Talbert, jeśli użyłeś czegoś z tych rzeczy na moim partnerze― – Spokojnie, Nick. Na razie tylko mnie związał – zapewnił go O'Brian. – Nie, w rzeczy samej, ale zamierzam. I nagramy to dla potomności. – Talbert roześmiał się, jakby właśnie opowiedział dobry dowcip, a nie ujawniał swój plan seksualnej tortury. Chory drań! Valenti był wściekły. Muszę go zatrzymać, zanim zrobi O'Brianowi coś więcej. Zanim naprawdę go skrzywdzi. Jego wzrok wracał do kolekcji zabawek na półce, szczególnie do wibratorów i dildo. W normalnym związku, byłyby zabawkami, jak to nazwał je Talbert. Ale tu były wyraźnymi narzędziami tortury. Sama myśl o zgwałceniu Seana dla własnej przyjemności wywoływała w Valentim złość tak ogromną, że mógłby zabić. O'Brian należał do niego i dopóki on miał coś do powiedzenia w tej sprawie, to nikt nie ruszy go nawet palcem. Z tego, co widział, ich jedyną szansą było odciągnięcie Talberta od chroniącego go goryla i rzucenie się na niego. Gdyby mógł rozbroić Talberta i chwycić drania za szyję, gruby reżyser będzie śpiewał zupełnie inaczej. – No to chodź – powiedział, łypiąc na Talberta. – Spróbuj, ty sukinsynu. – Och, nie zamierzam torturować twojego partnera, Detektywie Valenti – powiedział łagodnie Talbert. – Nie, absolutnie. Jeśli ja bym to robił, to kto będzie operować kamerą? Nie, ty dostąpisz tego zaszczytu. I pamiętaj, im dłuższy będzie materiał, tym dłużej on będzie żył. Jeśli zobaczę, że zwalniasz tempo, mogę kazać Teddy'emu przyspieszyć finisz. Rozumiesz? – Zamachnął bronią. – Mogę też wziąć sprawy w swoje ręce. A teraz zacznij, proszę. Valenti gapił się na niego zszokowany. Boże, jak mogli wpakować się w taką

sytuację? Nie mógł uwierzyć, że Talbert naprawdę wierzył, że on to zrobi, ale widział w oczach mężczyzny, że tak było. Faktycznie oczekiwał, że Valenti będzie krzywdził i ranił mężczyznę, którego kochał, tak długo, póki O'Brian nie będzie mógł tego dłużej znieść. Nie mogę tego zrobić. Nigdy w życiu. Otworzył usta, nie wiedząc samemu, co z nich wyjdzie i usłyszał własne słowa: – Mi. Zrób to mi. – Słucham? – zapytał uprzejmie Talbert, unosząc brew. W tym samym czasie O'Brian szepnął: – Nie, Nicky! Ale teraz, gdy te słowa padły, Valenti wiedział, co ma zrobić. – Powiedziałem, niech to będę ja. – Rozłożył dłonie. – Posłuchaj, zrobimy co chcesz. Tylko... tylko nie rań już mojego partnera. Oczy Talberta najpierw się zmrużyły, a potem stały ogromne. – Wy dwaj wydajecie się być bliżej, niż para zwykłych, nudnych detektywów―znacznie bliżej. Jakie to wzruszające. Cóż, dobrze. – Machnął bronią, którą ciągle trzymał. – Jeśli tak bardzo chcesz zająć miejsce swojego partnera, to śmiało, załóż stryczek na swoją szyję. – W porządku. – Czując mdłości, Valenti uniósł wąski, ale śmiertelny kabel i zaczął zakładać go przez głowę, jednak został zatrzymany przez O'Briana – Skarbie, nie. Nie rób tego. – Oczy O'Briana wręcz błagały, by tego nie robił. – Muszę. – Valenti założył sobie pętlę na szyję i przytulił mocno O'Briana. – Broń jest na dnie skrzynki – wyszeptał partnerowi do ucha. – Strzelasz lepiej ode mnie i dobrze o tym wiesz. Musimy rozproszyć Talberta na tyle, by ją dosięgnąć. Albo przejąć jego broń. Obojętnie. O'Brian kiwnął głową na znak, że rozumie, ale kiedy się odsunął, w jego oczach lśniły łzy. – Nie chcę tego robić, Nicky – powiedział cicho, pieszcząc dłonią policzek Valentiego. – Już dobrze, Sean. – Valenti uśmiechnął się krzepiąco―a przynajmniej taką miał nadzieję. – Rób, co musisz. Jakoś z tego wybrniemy. Zawsze tak jest. Nie mógł powiedzieć tego głośno, ale był jeszcze jeden powód, poza umiejętnościami strzeleckimi, dla którego chciał zamienić się miejscami z O'Brianem. Nad głową cały czas wisiało mu wspomnienie ich pierwszego razu. Stało się to w RamJacku, a on był zmuszony przez tego chorego drania Conrada, by wziął swojego partnera, w innym przypadku patrzyłby, jak Sean jest gwałcony przez jego zbirów. Oczywiście postanowił sam

to zrobić, ale choć wynik okazał się pozytywny, poczucie winy prawie go zniszczyło. Valenti nie mógł―po prostu nie mógł―ponownie przez to przechodzić. Był gotowy i chętny, by ze spokojem znosić wszystko, co Talbert im każe, ale nie zniósłby skrzywdzenia swojego partnera, mężczyzny, którego kochał bardziej, niż swoje życie. – Zaczynajmy. – Kobiecy głos Talberta zabrzmiał niemal jak uderzenie pejcza. – Nie mam na to całej nocy, a Teddy'emu płacę na godzinę. Prawda, wielkoludzie? Olbrzym w odpowiedzi wyszczerzył się i pociągnął za czarny kabel. Valenti po raz pierwszy poczuł stryczek zaciskający się na jego szyi. Ale zanim zdążył wziąć haust powietrza, pętka rozluźniła się. Najwyraźniej Talbert nie był jeszcze gotowy na ostateczny cios. – Co mamy robić? – O'Brian, wciąż całkowicie nagi, spojrzał na niziutkiego mężczyznę z rękami solidnie spoczywającymi na biodrach. Valenti poczuł, że rośnie w nim gniew, kiedy wzrok Talberta przesunął się pożądliwie po umięśnionej piersi i brzuchu O'Briana. Sean jednak wydawał się nieczuły na to wygłodniałe spojrzenie. – No? – zapytał ponownie. – Najpierw go rozbierzmy – powiedział Talbert. – Chciałbym zobaczyć, czy nago wygląda równie rozkosznie jak ty, Detektywie O'Brian. Poza tym, potrzebujemy dobrego dostępu przy scenach, jakie planuję. Valenti poczuł lodowaty dreszcz na te groźne słowa, ale starał się nie okazać przerażenie na twarzy, kiedy Sean zaczął rozbierać go z szarego kombinezonu i ubrań, które nosił pod spodem. – Powoli – wyszeptał O'Brianowi do ucha, kiedy jego partner był na tyle blisko, by go usłyszeć. – Kup nam trochę czasu. Harris pracuje nad nakazem. O'Brian lekko kiwnął głową, pokazując, że rozumie i zaczął poruszać się najwolniej jak mógł, udając, że trudzi się z zamkiem ogrodniczek, a potem z zapięciem spodni. Ale mógł to przedłużać tylko do czasu i szybciej niżby chcieli, Valenti był rozebrany do naga. Miał tylko nadzieję, że to, co powiedział O'Brianowi było prawdą i ich kapitan naprawdę zbierał wsparcie. Jeśli nie, to straci dwóch ze swych najlepszych detektywów przez chcicę małego, złego człowieka, który wpatrywał się w nich zachłannymi oczami. Kiedy Valenti był już nagi na mosiężnym łożu, Talbert wreszcie wydawał się zadowolony. Teraz to na jego ciało patrzył tak pożądliwie. Valenti starał się powstrzymać dreszcz obrzydzenia widząc nagi głód na twarzy tego zboczeńca. Czuł się jak kawałek

mięsa czekający na pożarcie. – Teraz co? – powiedział O'Brian. Stał w pozornie rozluźnionej pozie, niedbale opierając się na nodze, jakby nic go nie obchodziło. Tylko Valenti, po wielu latach wspólnej pracy, wiedział, jak potrafił zadziałać, poruszając się szybciej, niż wydawałoby się to możliwe dla człowieka. Sean czekał na szansę, by albo pochwycić broń Talberta, albo tę ze skrzynki, która wciąż spoczywała u stóp mężczyzny. Niestety dla nich, sam fakt, że ten psychol ślinił się nad ich nagimi ciałami nie oznaczał, że stracił poczucie rzeczywistości. Ściskał maleńki pistolet i mierzył do nich niezachwianie. – Pocałuj go – podpowiedział z pożądliwym spojrzeniem. – Jakbyś naprawdę tego chciał, Detektywie O'Brian. Valenti wypuścił oddech. Całowanie O'Briana nie było dla niego problemem. Prawdę mówiąc, od miesiąca czekał właśnie na to. Jego partner najwyraźniej czuł to samo, bo ledwie zdążył wciągnąć powietrze, a usta O'Briana były na jego, silne i władcze. Otworzył ochoczo usta, zapraszając do środka język partnera, chętny smaku O'Briana po tylu długich, samotnych nocach bez niego. Poczuł ramiona partnera otaczające jego szyję i sam objął jego plecy, przyciągając go bliżej, z radością witając nagie ciało partnera przy swoim. Przez chwilę nie przejmował się, że Talbert to filmował, nie obchodziło go, że balansują na krawędzi życia i śmierci. Liczyło się tylko ciepłe, solidne ciało O'Briana w jego ramionach, smak jego ust, słony i rozkoszny, ciepłe piżmo i czysty pot na jego skórze... Nagle pętla zacisnęła się wokół jego gardła, dusząc go i przerywając pocałunek. – Wystarczy, Detektywie O'Brian – powiedział Talbert, kiedy Sean się odsunął. – O co ci chodzi, do cholery? Puść go ! Zrobiliśmy, co chciałeś! – O'Brian brzmiał na wpół wściekłego, wpół spanikowanego. Bezskutecznie próbował rozluźnić stryczek na szyi Valentiego. Valenti z trudem łapał powietrze i próbował pomóc, ciesząc się, że jego ręce nie były związane jak u O'Briana. Ale dwie pary rąk wcale nie okazały się lepsze niż jedna. Ani on, ani O'Brian nie byli w stanie rozluźnić wąskiego sznura, który go dusił. Nie...mogę...oddychać...Boże...nie mogę... Kiedy już wszystko zaczęło mu szarzeć przed oczami, Talbert machnął ręką i olbrzym poluźnił sznur. Valenti opadł twarzą na łóżko, próbując wciągnąć jak najwięcej życiodajnego tlenu do płuc. Poczuł, że jego partner gładzi go uspokajająco po plecach.

– Oddychaj – zdawał się mówić z oddali O'Brian. – Oddychaj, skarbie. Boże, nie powinienem pozwolić ci się ze mną zamienić. – Nie... – Valenti zakaszlał i potrząsnął głową. – Nie... cieszę się... że to ja, a nie ty. – A ja nie. – O'Brian brzmiał na niesamowicie wkurzonego. – Boże, jak tylko dorwę tego sukinsyna... – mruknął tak nisko, że tylko Valenti mógł go usłyszeć. – Spokojnie, partnerze – odparł zachrypniętym szeptem. – Poczekaj na właściwy moment. Dostaniesz swoją szansę. – Miał jedynie nadzieję, że to co mówił, okaże się prawdą. Pomimo bólu cieszył się, że zamienił się miejscami z O'Brianem. Wolał sam przez to przechodzić, niż patrzeć, jak cierpi jego ukochany. Starając się nie okazywać bólu, z trudem uniósł się na kolana. – Jeśli jesteście panowie gotowi kontynuować... – Pretensjonalny głos Talberta przerwał rozmyślania Valentiego, który uniósł głowę i zobaczył, że tak zwany reżyser patrzy na nich z marsową miną. – Dlaczego to zrobiłeś? – zapytał O'Brian, łypiąc na Talberta. – Zrobiliśmy co chciałeś, prawda? – Generalnie tak. Aż za dobrze. – Talbert wciąż się marszczył. – Miałem nadzieję, że moje wrażenie dotyczące waszej dwójki jest mylne, ale teraz widzę, że faktycznie jesteście kimś więcej, niż tylko partnerami. – Zgadza się, Valenti jest kimś o wiele więcej, niż tylko moim partnerem. Jest również moim kochankiem. Więc jeśli go skrzywdzisz, to prędzej czy później będziesz odpowiadał przede mną – warknął O'Brian. Talbert machnął lekceważąco ręką. – Groźby bez pokrycia mnie nie interesują, tylko to, co jest na taśmie. I choć twoje wyznanie miłości do partnera jest wręcz pouczające, to obawiam się jednak, że produkt takich mdłych emocji oznacza kiepski film. – Że co? – O'Brian zmarszczył brwi, wyraźnie zdezorientowany, ale Valenti chyba zaczynał rozumieć. – Nie chce, żebyśmy robili coś, co nam się podoba – powiedział. – Podobała mu się myśl, że zmusza nas do pocałunku, kiedy nie był pewny, że jesteśmy razem, ale kiedy zobaczył, że nam to nie przeszkadza... – Jakże trafne spostrzeżenie, Detektywie Valenti. Masz, oczywiście, absolutną rację. – Talbert uśmiechnął się wrednie. – Kontynuujmy, dobrze? – Uśmiechnął się szeroko do O'Briana, w wąskich oczach błyszczała złośliwość. – Uderz go – powiedział chłodno. – I

włóż w to trochę wysiłku, Detektywie. Jeśli zobaczę jakieś ociąganie się, nasz Teddy sprawi, że odbije się to na twoim partnerze. Czy wyrażam się jasno? – Tak, zrozumiałem – powiedział O'Brian. Klęczeli pośrodku łóżka, twarzą do siebie. O'Brian posłał mu ponure spojrzenie. – Skarbie, wiesz, że nie chcę tego robić. – Nie mamy wyboru. – Valenti uniósł podbródek. – Nie myśl o tym, Sean. Po prostu to zrób. Okropnie było oglądać wyraz twarzy O'Briana, ale ten zawsze był pragmatyczny, a Talbert nie dawał im innej opcji. Uderzył Valentiego prosto w twarz. Na samym końcu odsunął nieco rękę; uderzenie wciąż było na tyle mocne, by zostawić ślad, ale przynajmniej nie przecięło skóry. Valenti potrząsnął głową, niby ogłuszony. Był świadomy, że jego partner nie uderzył go tak mocno, jak potrafił. Niestety, Talbert też chyba to wiedział. – No, no, Detektywie O'Brian, nie postarałeś się. Doskonale wiem, że potrafisz bić mocniej. – Talbert skrzywił się. – Marnujesz taśmę i to będzie cię słono kosztować. Teddy? – Skinął olbrzymowi trzymającemu koniec sznura i nagle Valenti nie mógł oddychać. Dyszał, krztusił się i rozpaczliwie walczył, drapiąc swoje gardło i usiłując nabrać powietrza. Jak przez mgłę słyszał krzyki O'Briana i śmiech Talberta, ale wszystko robiło się czarne i nie mógł widzieć... Jak tylko świat zaczął całkowicie znikać, pętla wokół jego szyi rozluźniła się, a on był w stanie nabrać haust powietrza. Po raz kolejny padł na łóżko. Boże, tak bardzo bolała go głowa, a płuca płonęły. Nie wiedział, ile jeszcze zniesie, a mimo to wiedział, że dopiero zaczęli. Następnie Talbert kazał O'Brianowi uderzyć go prosto w brzuch. Tym razem jego partner nie odważył się robić jakiegokolwiek uniku. Ale fizyczny ból był niczym w porównaniu z cierpieniem, jakie widział na twarzy partnera. To zabijało O'Briana; oczy pociemniały mu ze smutku, pełne usta ułożyły się w wąską, twardą kreskę. A Talbert miał w zanadrzu jeszcze gorsze rzeczy. – Na półce z akcesoriami znajdziesz klamerki na sutki – powiedział O'Brianowi po kilku kolejnych uderzeniach, kiedy najwyraźniej doszedł do wniosku, że Valenti został wystarczająco zbity. – Załóż je swojemu partnerowi, jeśli łaska. O'Brian podszedł sztywno do półki wypełnionej pejczami, batami, kneblami i wszelkimi innymi urządzeniami, po czym przyjrzał się wszystkiemu. – Że co? Nie widzę

żadnych klamerek. O czym mówisz? – Tam. Srebrne, połączone łańcuszkiem. Obok wielkiego, czarnego dildo. – Talbert wskazał niecierpliwie ręką. O'Brian pokręcił głową. – Wybacz, nie widzę ich. Może powinieneś sam mi pokazać? Valenti uświadomił sobie, że jego partner starał się kupić im jeszcze trochę czasu, ale obawiał się, że to obróci się przeciwko nim. I faktycznie, reżyser nie był rozbawiony rzekomą ślepotą O'Briana. – Chyba tylko udajesz głupiego, Detektywie O'Brian – warknął Talbert. – Znajdziesz klamerki, o których mówię w najbliższe pięć sekund albo Teddy znowu rozciągnie twojemu partnerowi szyję. A skoro już tam jesteś, to weź również to czarne dildo. Przyszła pora, żeby naprawdę się zabawić. Super. Jakby to, co robimy, było tylko rozgrzewką. Valenti podniósł się z wielkim trudem, podczas gdy O'Brian zabierał rzeczone przedmioty. Z obawą w oczach szybko wrócił na miejsce, zanim Talbert zdążył spełnić swoją groźbę. Valenti starał się utrzymać pokerową twarz, widząc te rzeczy z bliska, ale było ciężko. Klamerki były ciężkie. Prawdę mówiąc, wyglądały bardziej jak coś, co widzi się na końcach przewodów rozruchowych, niż jako uroczą seks zabawkę. A co do czarnego dilda... To cholerstwo jest co najmniej dwa razy grubsze, niż O'Brian. Nie zmieści się. Nigdy w życiu! O'Brian zdawał się myśleć to samo, bo wpatrywał się z przerażoną fascynacją w to, co trzymał w dłoniach. – No, na co czekasz? Załóż klamerki na Detektywie Valentim. Już! Chyba że chcesz, żebym znowu go poddusił. – Talbert roześmiał się okrutnie. – Pierdol się. – O'Brian łypnął na niego, a potem spojrzał na Valentiego. – Nicky... skarbie... – Zrób to, O'Brian. – Spierzchniętymi i zakrwawionymi ustami Valenti próbował posłać partnerowi uśmiech. – Hej, wątrobę mam już zbitą na kwaśne jabłko. Czym jest parę klamerek? – Próbował żartować, ale widział, że O'Brian tego nie kupował. Nie mogli jednak zrobić nic więcej, tylko kontynuować i mieć nadzieję, że to wkrótce się skończy. Gdzie było to przeklęte wsparcie? Starał się wyliczyć, czy minęło wystarczająco czasu, by Harris wszczął alarm i wysłał zespół, ale po założeniu pętli na szyję wszystko mu się rozmazało. – Nie cierpię tego – powiedział z furią O'Brian, podchodząc, by założyć klamerki. – Nie mogę już tego dłużej znieść, Valenti.

– Miejmy nadzieję, że nie będziesz musiał – wyszeptał Valenti, odwracając wzrok, gdy jego partner przyczepiał ostre, srebrne klamerki do jego wrażliwego ciała. Bolało jak diabli, ale nie spodziewał się niczego innego. Jęczenie z tego powodu tylko pogorszyłoby nastrój jego partnera, więc zachował stoicką ciszę. – Zadowolony, ty cholerny świrze? – warknął O'Brian, patrząc na Talberta, który wciąż mierzył do nich wyprostowaną ręką. Valentiemu przyszło do głowy, że musiał mieć sporo doświadczenia w grożeniu ludziom. Wszyscy ci bezradni chłopcy, których zabił podczas tworzenia swojej „sztuki” bez wątpienia robili, co kazał, aż do końca, bojąc się broni i stryczka, żywiąc nadzieję, że przedłużą swoje życia choć o trochę, dzięki słuchaniu tego sadystycznego człowieka. – Zaraz będę. – Talbert posłał im uśmiech, który był czystym złem. – Jak tylko wsadzisz tego cudownego, czarnego fallusa w dupę swojego partnera. – Co? Nie ma mowy! – O'Brian mało z siebie nie wyszedł. – To jest ogromne. Valenti w życiu tego nie weźmie. – Och, ale będzie musiał, Detektywie O'Brian. Zmusisz go do tego. Bo jeśli nie, to bardzo szybko będziecie bardzo martwi. – Dobra. – O'Brian odsunął ręce od ciała w geście uległości. – Śmiało, zastrzel mnie, Talbert. To lepsze niż pozwalanie ci, byś zmuszał mnie do krzywdzenia mojego partnera. – O'Brian, nie! – syknął Valenti. – Nie rób tego. Nie poddawaj się. Daj nam jeszcze trochę czasu. – Błagał oczami, próbując nakłonić partnera, by zrozumiał. Nawet kilka minut może wystarczyć―jeśli Harris zajął się swoją częścią. Mając do wyboru przecierpienie ogromnego bólu jeszcze przez chwilę i przeżycie, a patrzenie, jak Sean zostaje postrzelony, za każdym razem wybrałby ból. Teraz musiał jedynie przekonać o tym swojego partnera. O'Brian zaczął kręcić głową, ale Valenti złapał jego wzrok. – Zrób to – powiedział niskim głosem. – Po prostu zrób to, Sean. – Nie ma mowy, skarbie. Nie mogę. Nie dam rady cię tak skrzywdzić. – Głos O'Briana załamywał się, czego Valenti nie mógł zignorować. – Musisz. Proszę, partnerze – mówił cicho. – To się wkrótce skończy, tak czy owak. – Tak. Nigdy nie myślałem, że to skończy się w ten sposób. – O'Brian spojrzał z obrzydzeniem na gruby, czarny, lateksowy trzon, a potem na Valentiego. – Nick... – Sean – odparł Valenti. Zachowywali swoje imiona na ważne chwile, chwile miłości i stresu. To definitywnie zaliczało się do obu, pomyślał ponuro. – Kocham cię – wyszeptał

wyłącznie dla uszu O'Briana. – Nieważne, co każe ci zrobić. Nieważne, jak to wszystko się skończy. Nie zapominaj o tym, partnerze. – Ja też cię kocham, skarbie. – W oczach O'Briana były łzy, ale potem stwardniały one do niebezpiecznych szmaragdów, gdy spojrzał na Talberta. – Gdzie lubrykant? I nie mów mi, że nie ma, ty sukinsynu, bo przysięgam na Boga― – Spokojnie, Detektywie O'Brian. – Talbert wskazał niedbale bronią. – Znajdziesz trochę na półce niżej od tej, na której znalazłeś klamerki. Oczywiście, normalnie nie zezwalam na takie udogodnienia, ale ty i twój partner tak pięknie okazujecie agonię, że chyba na to zasłużyliście. – Tak, ty też dostaniesz to, na co zasłużyłeś, bydlaku. Ani na chwilę w to nie wątp. – O'Brian poszedł po tubkę i wrócił do Valentiego. – Ułatwię ci to najbardziej, jak będę mógł, skarbie – wyszeptał. – Rób, co musisz. – Valenti klęczał pośrodku łóżka i ułożył się szerzej, dając partnerowi miejsce do działania. To nie byłby pierwszy raz, kiedy używali zabawek. Po pamiętnym czwartym lipca, kiedy Valenti nauczył swojego partnera erotycznej lekcji, O'Brian zgodził się włączyć je do ich seksualnego repertuaru. To był jednak pierwszy raz, kiedy używali czegoś tak wyraźnie niedopasowanego do żadnego z nich. I po raz pierwszy używamy zabawek z wycelowaną do nas bronią, pomyślał sardonicznie Valenti. To dopiero było podniesienie stawki. – Postaraj się rozluźnić – wyszeptał, przerywając jego myśli, O'Brian. Valenti poczuł, że palce partnera, pokryte żelem, śliskie i chłodne, wsuwają się między nogi i przegryzł wargę, by powstrzymać jęknięcie. W tej sytuacji nie było nic erotycznego―walczyli o życie i jak na razie przegrywali. A mimo to tęsknił za dotykiem partnera tak bardzo, że nawet biorąc pod uwagę te okropne okoliczności, nie potrafił nie kochać delikatnego sposobu, w jaki przygotowywał go O'Brian. – Boże, Sean – wyszeptał, kiedy O'Brian skrzyżował w nim palce, próbując go rozciągnąć. – Jesteś taki ciasny. – O'Brian brzmiał na przerażonego. – Minęło trochę czasu – przypomniał mu Valenti. – Ponad miesiąc. Wspominałem już, jak bardzo za tobą tęskniłem? – Nie powinieneś był za mną przychodzić – powiedział ponuro O'Brian. – Nie cierpię tego, że cię w to wpakowałem.

– Wiedziałeś, że przyjdę. Jak mógłbym tego nie zrobić? – Valenti próbował się uśmiechnąć. – Musiałem się upewnić, że nie uciekniesz z jakimś słodziutkim basenowym z seksownym tyłkiem. O'Brian prychnął. – Tak, jasne. Nie ma nawet takiej opcji i dobrze o tym wiesz, skarbie. Jedyny tyłek, który mnie interesuje, jest właśnie tutaj. – Dodał kolejny palec, a Valenti powstrzymał jęk. Boże, był ciasny. Starał się nie patrzeć na czarne dildo leżące na łóżku, ale jego wzrok co raz powracał do jego absurdalnej długości i niemożliwej grubości. Czy był ktokolwiek na tym świecie, kto wziąłby bez problemu takiego potwora? Może jakiś cyrkowiec wykonujący akrobację klasy X, ale nie w prawdziwym życiu; tego mógł być pewny. – Wystarczy tego przygotowywania, Detektywie O'Brian. – W jego zadumę wkradł się wkurzający, wysoki głos Talberta. – Włóż, proszę, urządzenie. – On nie jest jeszcze gotowy – powiedział uparcie O'Brian. – Daj mi jeszcze chwilę. – Marnujemy taśmę. – Głos Talberta stwardniał. – Zrób to teraz albo twój partner poczuje konsekwencje. – Zrób to, Sean – wyszeptał Valenti. – Nie będę już bardziej gotowy. – Muszę to wziąć, powiedział sobie, starając się przygotować na nieuniknione. Poradzisz sobie. – Nigdy nie będziesz gotowy na coś takiego – zaprotestował O'Brian, ale podniósł lateksowego fallusa i umieścił go przy wejściu do ciała Valentiego. Valenti starał się nie spiąć, kiedy poczuł napierający na niego zimny, tępy trzon. O'Brian pokrył go lubrykantem, ale żaden lubrykant świata nie pomógłby mu pomieścić coś tak wielkiego. – Spokojnie, skarbie – szepnął wciąż zaniepokojony O'Brian. Jego pierś otarła się o plecy Valentiego i wyższy detektyw pomyślał, że wyczuł lekki dreszcz w ciele partnera, który zadawał kłam kojącym słowom O'Briana. – Postaraj się rozluźnić i przyjąć to. – Staram...się...jak mogę – powiedział przez zaciśnięte zęby Valenti. Czuł już rozciągający ból, który stawał się coraz gorszy, a O'Brian ledwie wsunął w niego parę centymetrów tego grubego trzonu. Muszę to przyjąć, powtarzał sobie. Przyjąć i nie okazać Seanowi, jak bardzo to boli. Już i tak czuje się z tym źle. I faktycznie, dreszcz, jaki poczuł w ciele partnera, był teraz wyraźniejszy. Valenti mógł sobie tylko wyobrazić, jak trudne to musiało dla niego być. Przez chwilę dręczyło go poczucie winy. Nieważne jak bolesne było przyjmowanie tego urządzenia, dalej chciałby być w tej pozycji, niż na miejscu Seana.

Lateksowe narzędzie tortur rozrywało go jedynie fizycznie; O'Briana emocjonalnie. – Szybciej. – Talbert stanął bliżej, jego oczy chciwie spijały ból Valentiego. – Włóż mu go szybciej, Detektywie O'Brian. Naprawdę mu wsadź. – Pierdol się – wycedził O'Brian, łypiąc na zniewieściałego konusa, który trzymał ich życie w tłustej, wymanikiurowanej dłoni. – Valenti jest moim partnerem. Nie rozerwę go na strzępy, żebyś mógł jarać się jego bólem. Broń w dłoni Talberta wydawała z siebie zaskakująco głośne klik. – To była pusta komora, Detektywie – powiedział groźnie. – Następna jest naładowana. Rób jak mówię, już. – Ty cholerny sukinsynu. – powiedział z agonią O'Brian, wsuwając ogromne urządzenie głębiej w ciało Valentiego. Valenti starał się być cicho, ale nie potrafił powstrzymać krzyku, jaki uciekł z jego ust, kiedy przeszył go ostry ból. Usłyszał jakiś dźwięk pochodzący od O'Briana i uświadomił sobie, że był to szloch. Coś ciepłego i mokrego spadło na jego nagie plecy. Łzy? Czy jego twardy jak skała partner płakał? Zaczął się z niepokojem zastanawiać, jak to na nich wpłynie, kiedy się stąd wydostaną. Jeśli się wydostaną, pomyślał gorzko. I właśnie wtedy O'Brian pchnął urządzenie głębiej w jego już i tak zmaltretowane ciało. Sapnął, wszystkie myśli zniknęły w ogarniającej go agonii. Ból był ostry i niemal nie do zniesienia, ale Valenti wiedział, że musi go znieść. – Do końca – usłyszał przez opary bólu radosny głos Talberta. – Wbij go całego, Detektywie O'Brian. Teraz! Jego głos był tuż przy uchu Valentiego. Odwrócił twarz i zobaczył, że reżyser był tak podniecony, że stanął tuż obok łóżka. Odtwarzał drugoplanową rolę we własnym filmie, pomyślał zamroczony Valenti, a potem wszystko wydarzyło się naraz. O'Brian, pomimo katuszy, najwyraźniej uświadomił sobie, że Talbert był wystarczająco blisko, by na niego skoczyć. Wypuściwszy dildo, które wpychał w Valentiego, rzucił się na sadystycznego reżysera, wybił mu broń z ręki i zacisnął palce na tłustej szyi Talberta. – Ty skurwysynu! – Valenti usłyszał warknięcie partnera tak przepełnione wściekłością, że ledwie rozumiał słowa. – Zabiję cię. Zabiję cię, bydlaku, za to, co kazałeś mi robić. – O'Brian, nie! – Próbował wykrzyknąć Valenti, ale wyszedł mu zachrypnięty szept. – Weź go żywego. Potrzebujemy go do sprawy.

Ale jego partner nie myślał racjonalnie. Jego palce zaciskały się na gardle Talberta tak mocno, jak pętla na szyi Valentiego. I teraz będzie odpowiednia pora, by się z niej wydostać. Ale jak tylko Valenti uniósł dłonie, by wsunąć je pod sznur na szyi, Teddy najwyraźniej uświadomił sobie, że jego pracodawca miał kłopoty. Zamiast pobiec Talbertowi na pomoc, pociągnął ponownie za pętlę. Valenti został podniesiony z kolan na palce, dusił się, głowa przekrzywiła mu się pod dziwnym kątem. – Valenti! Nie! – Głos O'Briana był jak cichy szmer w jego uszach, jakby mówił do niego ktoś, kogo ledwie słyszał. Świat znikał w zastraszającym tempie i tym razem Valenti był przekonany, że nie wróci. Wybacz, partnerze. Wybacz, że nie zaplanowałem tego lepiej. Wybacz, że nie mogłem― Wystrzał, który również brzmiał jak z daleka, przedostał się do jego myśli, a potem wszystko stało się czarne.

Rozdział 4 – Skarbie? Nicky, obudź się. Obudź się! Wszystko w porządku? Głos O'Briana zdawał się wołać go z naprawdę daleka, a Valenti był zmęczony... tak bardzo zmęczony. Chciał powiedzieć partnerowi, by zostawił go w spokoju, by pozwolił mu spać, ale O'Brian nie przestawał. Uparty sukinkot, pomyślał z irytacją Valenti. Ale wiedział, że jego partner nie podda się, dopóki mu nie odpowie. Powoli i z wielkim wysiłkiem uniósł swoje ociężałe powieki i spróbował skupić się na mężczyźnie przed sobą. – O'Brian? – zapytał i zaczął się zastanawiać, dlaczego jego gardło było tak obolałe, a głos zachrypnięty. – Dzięki Bogu. – O'Brian też miał zachrypnięty głos, ale z emocji. – Tak bardzo się bałem... – Potrząsnął głową; najwyraźniej nie był w stanie dokończyć tej myśli. – Nieważne, ratownicy zaraz zabiorą cię do szpitala. – Do szpitala? Co― Valenti przerwał i zaniósł się kaszlem. – O czym ty mówisz? Nie...nie chcę do szpitala. – Musisz, skarbie. Jesteś ranny―naprawdę ranny. – O'Brian wyciągnął dłoń, jakby zamierzał go dotknąć, ale w ostatniej chwili ją odsunął. – A ja powinienem wiedzieć –

powiedział pod nosem. – To ja cię skrzywdziłem. Pustka na twarzy partnera wreszcie odświeżyła Valentiemu pamięć i wszystko do niego wróciło. Jego nieudana próba ratowania partnera; tortury, które najpewniej odbiły się bardziej na Seanie, niż na nim; i na końcu... – Ałłł – mruknął, przekręcając się niepewnie na łóżku. Nie ma się co dziwić, że moje sutki bolą tak, jakby ktoś wbijał mi igły, a tyłek cały płonie. – Tak, właśnie dlatego – powiedział ponuro O'Brian, a Valenti uświadomił sobie, że ostatnie powiedział na głos. – Ej, Sean, nie― zaczął, wyciągając rękę do partnera, ale O'Brian odsunął się, zanim Valenti zdążył go dotknąć. – Zabrałem, uch, wszystko, zanim dotarło wsparcie – powiedział, patrząc na swoje dłonie. – Nie chciałem, żeby cię zobaczyli w takim stanie, skarbie. Pomyślałem, że też byś tego nie chciał. – Miałeś rację, partnerze – powiedział Valenti. Cholera, jak bolało! – Więc Harris wreszcie się pojawił? – Tak, wreszcie – odparł gorzko O'Brian. – Powiedział, że miał problemy z uzyskaniem nakazu, ale ja myślę, że nie chciał po prostu rozpieprzyć całej sprawy. Ale w sumie ja rozpieprzyłem ją za niego. Talbert nie żyje. – Postrzeliłeś go? – Valenti był zaskoczony. O'Brian miał swój temperament, ale zawsze potrafił trzymać go na wodzy―a przynajmniej do teraz. O'Brian przytaknął. – Tak. Ale mógł być równie dobrze martwy po tym jak, no wiesz, go dusiłem. Valenti skrzywił się. – Cholera, O'Brian. – Tego całego Teddy'ego też postrzeliłem, ale wciąż oddycha. Ma chyba zbyt grubą czaszkę, by mu pękła, nawet od kuli. Ci ze Spraw Wewnętrznych będą chcieli powiesić mnie za jaja. – O'Brian był ponury. – Ale jebać to, Valenti, po tym wszystkim, co kazał nam przejść... Po tych wszystkich rzeczach, które ci zrobiłem.. – Masz chyba na myśli to, do czego zmusił cię Talbert. – Valenti znowu wyciągnął do niego rękę i znowu natrafił na puste powietrze. – Gdzie są moje ciuchy? Chcę już stąd iść. O'Brian pokręcił głową. – Mówiłem ci już, najpierw pójdziesz do szpitala. – Z powodu paru siniaków i rozcięć? Nie ma mowy. – Valenti usiłował wstać, ale O'Brian pchnął go z powrotem na łóżko. – Przestań – powiedział wkurzony. –

Powiedziałem już, że nie idę. – Zaczął sobie uświadamiać, że w pomieszczeniu oprócz niego i jego partnera byli jeszcze inni ludzie. Technicy i inni detektywi. Cieszył się, że O'Brian zarzucił na niego jakiś koc i zdążył się ubrać. Na progu wyszukanego pomieszczenia, które miało być dla nich trumną, stało dwóch ratowników, którzy wpatrywali się w pogotowiu w O'Briana. Wyraźnie zamierzali zabrać Valentiego, jak tylko jego partner da im zielone światło. Ale ostatnim miejscem, w którym chciał się znaleźć Valenti, był zimny, sterylny szpital. – O'Brian― zaczął ponownie, ale jego partner mu przerwał. – Musisz. – W głosie O'Briana był smutek. Patrzył z powrotem na swoje dłonie, jakby nie był w stanie patrzeć na Valentiego. – Muszą cię przebadać. Możesz... możesz mieć obrażenia wewnętrzne. – To jakieś szaleństwo. – Valenti nie chciał wierzyć, że to możliwe. Teraz, kiedy to wszystko się skończyło, chciał iść do domu, poleżeć w gorącej wodzie i zapomnieć. Ale widząc udręczoną minę Seana, Valenti wiedział, że prędzej piekło zamarznie, niż jego partner będzie w stanie o tym zapomnieć. – Skarbie. – O'Brian spojrzał na niego i Valenti zobaczył łzy błyszczące na jego długich, jasnych rzęsach. – Ty... ty krwawisz. Valenti wiedział, że jego partner nie mówił o przeciętej wardze. – Sean – zaczął mówić, ale O'Brian już się podnosił i pokazał paramedykom, by podeszli. – Przepraszam – powiedział, odsuwając się od łóżka. – Tak bardzo cię przepraszam, Nick. – Sean – powiedział ponownie Valenti, ale zanim wypowiedział to imię, jego partner zniknął. *** Valenti spędził w szpitalu kilka dni. Nie, żeby chciał być tam tak długo, ale był pod opieką tabunu pielęgniarek, które ledwie pozwalały mu się samemu wysikać, a co dopiero złapać ciuchy i się wymknąć. Miał kilku gości, ale żaden z nich się dla niego nie liczył, bo nie było tam najważniejszej osoby w jego życiu. O'Brian nie przyszedł. Valenti okropnie za nim tęsknił. Nie po raz pierwszy był w szpitalu, ale po raz

pierwszy odkąd on i O'Brian zostali partnerami, był tam sam. Kiedy miał nagłe usunięcie wyrostka robaczkowego, kiedy został postrzelony przez rabusia, który napadł na bank, O'Brian zawsze był u jego boku. Przynosił komiksy i czasopismo Guns & Ammo i czytał mu je na głos. Przemycał przekąski, kiedy Valenti nie mógł już znieść szpitalnego jedzenia. Zostawał też na noc, nawet jeśli często oznaczało to spanie na niewygodnym, szpitalnym krześle tylko po to, by mógł być blisko i mieć oko na stan Valentiego. Przekonywał lekarzy, by przetłumaczyli mu kartę Valentiego na ludzki język, a pielęgniarki, by Valenti mógł mieć specjalne przywileje. Krótko mówiąc, sprawiał, że pobyt w szpitalu był znośny―niemal zabawny. Ale tym razem nie było tego, bo nie było O'Briana. Valenti starał się nie czuć przykrości. Przeszli piekło z rąk Talberta i choć doznał fizycznych tortur, to był przekonany, że O'Brian wycierpiał więcej. Prawdę mówiąc, dobrze wiedział, przez co przechodził jego partner―było to samo, przez co on przeszedł, kiedy byli w RamJacku. Za drzwiami bogatego ośrodka dla gejów, Valenti był zmuszony seksualnie wykorzystać swojego partnera i nienawidził siebie za to tak bardzo, jak zapewne nienawidził siebie teraz O'Brian. Oczywiście nie było sensu żywić nienawiści do samego siebie; byli w punkcie krytycznym i zrobili, co musieli, by przeżyć. Valenti starał przekonać samego siebie, że O'Brian sam do tego dojdzie i przestanie w końcu się unieszczęśliwiać. Najwyraźniej potrzebował więcej czasu, by to przetrawić i to dlatego nie pojawił się w szpitalu. Ale im dłużej nie był w kontakcie ze swoim partnerem, tym bardziej zaniepokojony się stawał. Nadmierne rozpamiętywanie nie było w stylu O'Briana; zazwyczaj wracał do działania niemal natychmiast po dosłownie wszystkim. Valenti pamiętał, jak zamówił pizzę i zasugerował kręgle po tym, jak przechwytywali zakładnika i obaj byli trzymani na muszce. Jeśli coś takiego nie przeszkadzało O'Brianowi, to krótkie zajście z Talbertem powinno odejść już do przeszłości. Martwiło go również to, że O'Brian nie odbierał jego telefonów, ani w pracy, ani w domu. Może Kapitan Harris dał mu krótki urlop, no ale... Trzeciego dnia, kiedy miał zostać wypisany, przyszła pielęgniarka i powiedziała mu, że miał jeszcze jednego gościa. Valenti odetchnął z ulgą, przekonany, iż był to O'Brian. Jego partner wreszcie przyszedł i teraz wszystko wróci do normalności. Ale zamiast błyszczących, zielonych oczu i ciemnoblond włosów, w drzwiach zobaczył postawną postać Kapitana Harrisa.

– Kapitanie? – zapytał niepewnie, kiedy starszy mężczyzna usiadł na twardym, drewnianym krześle koło jego łóżka. – Co pan tu robi? Kapitan Harris westchnął. – Chciałbym powiedzieć, że jedynie odwiedzam policjanta rannego na służbie, ale obawiam się, że chodzi o coś więcej, Valenti. – O czym pan mówi? – Valenti zaczynał mieć złe przeczucie. – Czy wszystko w porządku, Kapitanie? Czy... czy chodzi o O'Briana? – Przyszła mu nagle do głowy okropna myśl―co jeśli O'Brian się zabił? Co jeśli strzelił sobie w głowę, podczas gdy Valenti leżał w tym przeklętym szpitalu? Kapitan Harris musiał zobaczyć strach na jego twarzy, bo poklepał Valentiego niezgrabnie po kolanie. – Spokojnie, Valenti. Twój partner żyje. – Dzięki Bogu. – Poczuł, jak ogromy ciężar spada mu z piersi. – Jednakże – kontynuował kapitan – nie jest już twoim partnerem. – Co? O czym pan mówi? – Valenti usiadł prosto, natychmiast zdenerwowany. – Nie może nas pan teraz rozdzielić, Kapitanie. Potrzebujemy siebie. Jesteśmy zespołem. – Powiedz to O'Brianowi. Przyszedł dzisiaj do mnie i dał mi to. – Kapitan Harris uniósł złotą odznakę detektywa. – Powiedział, że nie zasługuje dłużej, by ją nosić. Ani być twoim partnerem. W...w żadnym tego słowa znaczeniu. – Odchrząknął z zażenowaniem. – To jakieś szaleństwo. – Valenti zabrał odznakę z ręki kapitana i zaczął się jej przypatrywać, jakby zawierała odpowiedzi na dziwne zachowania jego partnera. – O'Brian by nie odszedł. Uwielbia tę robotę. Jest w jego krwi. – Myślałem tak samo – powiedział cicho Kapitan Harris. – Ale pewne rzeczy... zmieniają człowieka. Ja, uch, widziałem film, który nagrał Talbert. – Widział pan? – W jego głowie pojawiło się milion myśli na minutę. Skoro kapitan widział film, to oznaczało, że wiedział... Kurwa, kurwa, jeszcze raz kurwa! Może O'Brian postanowił odejść, zanim Harris zdążył go zwolnić. To ma więcej sensu, niż to, że odszedł z policji z własnej woli. Ale następne słowa kapitana wyrzuciły tę teorię przez okno. – Widziałem. – Harris kiwnął głową. – I chciałbym, żebyś wiedział, że nie, uch, osądzam za to ani ciebie, ani O'Briana. W końcu to była moja wina. To ja wysłałem was do RamJacka. – To niczyja wina, a ja za nic bym tego nie zamienił, Kapitanie. – Przez ostatnie dwa lata, on i O'Brian ukrywali kim dla siebie są i co dla siebie znaczą. Cóż, koniec z tym, Valenti uniósł brodę i spojrzał kapitanowi w oczy. – Kocham Seana O'Briana i nie tylko po

bratersku. Jest moją drugą połową i nie wstydzę się tego przyznać, nawet jeśli mam stracić przez to pracę. – Chwileczkę. Nikt nie będzie tracił przez to pracy – krzyknął Kapitan Harris. – Cóż, O'Brian stracił, ale nie dlatego, że go zwolniłem; sam odszedł. I chyba wiem, dlaczego. To, co Talbert kazał mu tobie zrobić... – Odchrząknął ponownie. – To było naprawdę okropne, Valenti. – Nie bardziej niż to, co ja zrobiłem mu w RamJacku – powiedział spokojnie Valenti. – Mówię panu, Kapitanie, jeśli przeszliśmy przez tamto, przejdziemy przez wszystko. – Powiedz to O'Brianowi. Oddaj mu odznakę. Może ciebie wysłucha. – Harris pokręcił głową. – Nie interesowało go nic, co miałem do powiedzenia, to pewne. – Ściągnę go z powrotem. – Valenti podnosił się już z łóżka i sięgał po ubrania, które wreszcie oddała mu pielęgniarka. Czuł się naprawdę wypoczęty i odświeżony, nic go już nie bolało, co było jak najbardziej w porządku. Będzie potrzebował całej swojej siły, by stawić czoło niepotrzebnemu poczuciu winy O'Briana i przekonać go, aby wrócił do pracy. Zakładał właśnie spodnie, kiedy kątem oka zauważył, że Kapitan Harris odwraca ze skrępowaniem wzrok. Westchnął w duchu; szydło wyszło z worka, przynajmniej w przypadku Harrisa. I choć pewnie podejrzewał wcześniej, jaka jest prawda, to rzucało to zupełnie nowe światło na to, jak widział ich obu. Cóż, równie dobrze mógł od razu się do tego odnieść. – Kapitanie – powiedział, wkładając koszulkę do spodni. – Czy to będzie dla pana problem? Że ja i O'Brian jesteśmy razem? Bo nie chcę go przekonywać, żeby wrócił, jeśli nie ma pracy, do której mógłby wracać. – Nie. Naprawdę, to nie jest problem – zaprotestował, trochę za szybko, Harris. – Choć, może jest to, uch, trochę niezręczne – przyznał. – Jasne, dla nas też było. – Valenti starał się mówić cicho i spokojnie. To była zapewne nowa sytuacja dla ich kapitana i trzeba mu przyznać, przynajmniej starał się zrozumieć. – O'Brian i ja jesteśmy wyłącznie ze sobą – kontynuował, sięgając po pasek. – Nie jesteśmy zainteresowani innymi facetami, jeśli to w czymś pomoże. – Naprawdę? – Kapitan Harris wyglądał, jakby mu ulżyło. – Naprawdę – zapewnił go Valenti. – I jeśli nie ma pan nic przeciwko, to wolelibyśmy zachować nasz w związek w tajemnicy, o ile się da, oczywiście, po tym, jak Talbert nas nagrał. Może któregoś dnia taka miłość jak nasza nie będzie dla nikogo

problemem, a żaden z nas nie będzie się jej wstydził. Ale na tę chwilę wolelibyśmy nie rozmawiać o tym z innymi. – Oczywiście, że nie. – Na twarzy Harrisa pojawiła się jeszcze większa ulga. – Zachowam to dla siebie. A ty powinieneś wiedzieć, że film, który nagrał Talbert, został zupełnie przypadkiem zniszczony. – Tak? – Valenti uniósł brwi z niedowierzania. – To był naprawdę poważny dowód. – No niestety, w szafce na dowody, w której był trzymany, wybuchł pożar. – Harris zakasłał w dłoń. – Stopiło się wszystko, zanim ktokolwiek oprócz mnie zdążył to obejrzeć. Valenti przesunął ręką po włosach. – Dzięki, Kapitanie. Doceniam to. Harris machnął lekceważąco ręką. – Przynajmniej tyle mogłem zrobić. Ociągałem się z tym nakazem, bo bałem się spieprzyć sprawę. – Pokręcił głową. – Cholernie cię za to przepraszam, Valenti. Gdyby Talbert nie miał tyle czasu, by was― – Mleko się rozlało – wtrącił Valenti, choć w duchu zastanawiał się, czy będzie taki wybaczający po rozmowie z O'Brianem. Jeśli oczywiście nakłoni partnera do rozmowy. Harris skinął głową. – Jesteście jednymi z najlepszych, Valenti. A co robicie po godzinach to, cóż, wasza sprawa. Powiedz O'Brianowi, że chcemy go z powrotem i żeby nie martwił się tymi ze Spraw Wewnętrznych. Będę ich powstrzymywał najbardziej, jak się da. Nawet bez taśmy, mamy twoją obdukcję i jasną sytuację zabij albo zgiń. – Dzięki raz jeszcze, Kapitanie. – Valenti wsunął stopy w buty i schował złotą odznakę O'Briana. – Powiem mu. I to od razu, jeśli go znajdę. Wyszedł ze szpitala, po raz pierwszy, odkąd wrócili z RamJacka, szczerze nie martwiąc się o ich kariery w policji. Teraz, kiedy Kapitan Harris wiedział i nie miał nic przeciwko, nie musiał być nerwowy za każdym razem, kiedy O'Brian masował mu szyję lub siadał na podłokietniku jego krzesła. Te proste gesty nie przeszkadzały mu, zanim on i O'Brian wynieśli ich związek na wyższy poziom, ale po RamJacku, publiczne wyrażanie uczuć zawsze wydawało się o wiele bardziej ryzykowne. W tej chwili chcę trochę prywatnego wyrażania uczuć, pomyślał, przypominając sobie głodne pocałunki, jakie on i jego partner dzielili, zanim Talbert naprawdę zaczął ich torturować. Boże, tak dawno nie był z Seanem. Chciał być nago i blisko―nie musieli nawet uprawiać seksu, choć to byłoby miłe. Ale muskularne ciało i owłosiona pierś O'Briana przy jego wystarczyłyby, aby Valenti poczuł, że wszystko naprawdę jest dobrze. Teraz, musiał tylko przekonać o tym O'Briana...

Rozdział 5 – Tak, o co chodzi? – Głos O'Briana zza drugiej strony drzwi brzmiał ponuro, dokładne przeciwieństwo jego pełnej energii osobowości. Valenti skrzywił się. Jezu, muszę coś zrobić, zanim naprawdę zeświruje. – Przesyłka – powiedział, zmieniając głos. – Dla Seana O'Briana. To pan? – Tak, to ja. Ale nic nie zamawiałem – powiedział tym samym, zmęczonym głosem, otwierając drzwi. – A powinieneś – odparł Valenti, powracając do swojego normalnego głosu, gdy otworzyły się drzwi mieszkania O'Briana. – Wiesz, nie możesz unikać mnie do końca życia. – Valenti! – O'Brian wyglądał na zszokowanego. – Co ty tu robisz? – A jak myślisz? Upewniam się, że nie zniknąłeś z powierzchni ziemi. No wiesz, skoro nie odpowiadasz na telefony i ani razu nie odwiedziłeś mnie w szpitalu. – Valenti przepchnął się do mieszkania O'Briana, które było urządzone z minimalizmem lat siedemdziesiątych―tapeta była ohydna, ale całe mieszkanie zaskakująco czyste. O'Brian zamknął drzwi i oparł się o nie, jakby potrzebował siły. – Przyszedłbym... ale nie wiedziałem, czy chcesz mnie widzieć. Nie po tym jak― Valenti przerwał mu, podchodząc i zakrywając jego wargi swoimi. Usta O'Briana smakowały równie wspaniale jak zawsze i przez chwilę rozkoszował się tym, że po tylu latach wciąż tak bardzo go pragnął. Ale zanim zdążył naprawdę zaangażować się w pocałunek, O'Brian go odepchnął. – Przestań. – Przeszedł koło Valentiego do salonu, gdzie usiadł na kanapie i schował twarz w dłoniach. – Dlaczego? – Valenti usiadł obok. – Tęskniłem za tobą, Sean. Miałem nadzieję, że ty też tęskniłeś. – Oczywiście, że tęskniłem, Nick. – O'Brian miał zachrypnięty głos. – Ani przez chwilę nie przestałem o tobie myśleć. – Ja też o tobie myślałem, partnerze – powiedział łagodnie Valenti. – Więc w czym problem? O'Brian posłał mu pełne niedowierzania spojrzenie. – Jak możesz mnie o to pytać?

Problem leży w tym, co ci zrobiłem. – Masz na myśli to, że uratowałeś mi życie? – Trochę wcześniej – odparł sucho O'Brian. – Cholera, Nicky, przestań się zachowywać, jakby nic się nie stało. Ten dupek Talbert... przecież prawie zbiłem cię na śmierć, a potem ja...ja... – Zrobiłeś, co musiałeś, a ja cię za to nie winię. – Valenti zaczął uspokajająco masować ramiona partnera. O'Brian miał na sobie zwykłą, białą koszulkę, a ciemnoblond włosy dziką falą otaczały jego twarz, ale dla Valentiego wyglądał jak zawsze wspaniale. – Tak bardzo za tobą tęskniłem, partnerze – wyszeptał mu do ucha. – Nie możemy po prostu odpuścić? – Może ty możesz. – O'Brian pokręcił głową. – Ale ja... Ty nie rozumiesz, Nick. Za każdym razem, kiedy zamykam oczy, widzę to―widzę, co kazał mi ci robić. Widziałem twój ból i to ja go sprawiłem. Valenti kiwnął w zamyśleniu głową. – Tak, sprawiłeś. – Dobrze. Cieszę się, że wreszcie się zgadzamy. – O'Brian ściągnął brwi. – Sprawiłeś mi go tym, że w ogóle przyjąłeś to cholerne zadanie. – Valenti dźgnął go palcem w pierś. – Błagałem cię―błagałem, żebyś tego nie robił. Ale nie, ty musiałeś to zrobić. Musiałeś wpakować się w taką sytuację beze mnie. I za to jestem na ciebie naprawdę wkurzony, partnerze. – To wszystko? – O'Brian wydał z siebie krótki, pozbawiony radości śmiech. – Co z resztą? – O reszcie powinieneś zapomnieć. – Valenti objął jego ramiona i poczuł ulgę, kiedy O'Brian się nie odsunął. – Wiesz, co czułem po RamJacku, zanim uświadomiłem sobie, że pragnąłeś mnie tak, jak ja ciebie? Nienawidziłem siebie. Czułem się, jakbym zmusił cię do czegoś, czego nie chciałeś, jakbym zniszczył najważniejszy związek w swoim życiu. – Proszę cię, skarbie. Na pewno wiedziałeś, że to nieprawda – zaprotestował O'Brian. Valenti wzruszył ramionami. – Tak mi się wydawało. Nie masz nawet pojęcia, jaką ulgę poczułem, kiedy dowiedziałem się, że chciałeś tego tak samo jak ja. Że dalej chciałeś mnie. – Tak, ale nie powiesz mi, że chciałeś tego, co zrobiłem ci u Talberta – zaprotestował O'Brian. Valenti pokręcił głową. – Nie rozumiesz, partnerze. Chcę ci powiedzieć, że wciąż cię

pragnę. Że cholernie za tobą tęskniłem. Szpital bez ciebie szmuglującego mi hot-dogi z chili od Harry'ego był po prostu okropny. – Tak bardzo chciałem przyjść. – O'Brian znów miał zachrypnięty głos, a kiedy uniósł wzrok, Valenti zobaczył, że jego oczy błyszczały od łez. – Pomyślałem po prostu, że jak tylko wszystko sobie przypomnisz, to nie będziesz chciał, bym się do ciebie zbliżał. – Oczywiście, że tego chcę. W tej chwili chcę tylko tego. – Valenti przyciągnął go do mocnego uścisku. – Kocham cię, Sean. O'Brian odsunął się i spojrzał na niego niepewnie. – Więc naprawdę mi wybaczasz? – Tak―pod trzema warunkami. – Valenti zaczął odhaczać je na palcach. – Po pierwsze, wybaczysz sobie i odpuścisz. Nie było łatwo, ale przeszliśmy przez to razem. O'Brian przytaknął. – Nie mogę nic obiecać, ale postaram się. – Na początek wystarczy – postanowił Valenti. – Po drugie, chcę żebyś wrócił do pracy ze mną. Kapitan Harris przyjechał do szpitala i powiedział, że oddałeś odznakę. Coś ty sobie myślał, O'Brian? Uwielbiasz być gliną. O'Brian wzruszył ramionami. – Pomyślałem, że po tym, co się stało, będziesz chciał nowego partnera, a ja nie chciałem być gliną z kimkolwiek innym. – Dlaczego przyszło ci do głowy coś tak głupiego? – zapytał łagodnie Valenti. – Sam nie wiem. Może to, co przyszło tobie, kiedy prosiłeś o przeniesienie po RamJacku, bo myślałeś, że to ja będę chciał nowego partnera? – O'Brian spojrzał na niego niewinnie i Valenti pękł. – Tak, nieźli jesteśmy, nie? To dlatego należymy do siebie; nikt inny nie dałby sobie rady z żadnym z nas, – Masz rację, partnerze. – O'Brian uśmiechnął się szeroko. – A po trzecie? Mam ci codziennie masować plecy czy co? Valenti przypomniał sobie nagi masaż pleców, jaki jego partner zrobił mu w RamJacku, zanim jeszcze byli razem i poczuł ukłucie pożądania, które trafiło prosto do jego fiuta. Boże, tęsknił za O'Brianem! I tak dobrze było widzieć, że wrócił do siebie. – Nie do końca – powiedział z uśmiechem. – Ale nie chcę, żebyś brał więcej samodzielnych zadań. Jeśli chcesz narażać się na niebezpieczeństwo, okej, ale idę z tobą. – Przez chwilę myślał, że O'Brian się nie zgodzi, ale moment później mężczyzna kiwnął głową. – W porządku. – Dobrze. – Valenti westchnął w duchu z ulgą. O'Brian zawsze był ekstremalnym

realistą, kiedy chodziło o ich pracę i zbyt nieustraszony oraz nieostrożny w kwestii własnego bezpieczeństwa. Czuł się dobrze, wiedząc, że będzie miał coś do powiedzenia w kwestii zadań, które w przyszłości będzie przyjmował O'Brian. – To wszystko? – zapytał jego partner. Valenti przytaknął. – Chyba tak. Poza jednym. – Przyciągnął partnera z powrotem do siebie i zaciągnął się ciepłym piżmem, które składało się na wyjątkowy zapach O'Briana. – Boże, cudownie pachniesz. I tak dobrze mieć cię w ramionach. Ale mogłoby być lepiej... gdybyśmy mieli mniej ubrań – dodał, sugestywnie przegryzając ucho O'Briana. O'Brian odsunął się z marsową miną. – Poczekaj chwilę. Nie możesz uprawiać seksu po tym jak― – Lekarz powiedział, że wszystko ze mną w porządku – przerwał mu Valenti. – Tak naprawdę nic poważnego się nie stało. Wyglądało o wiele gorzej, niż w rzeczywistości było. – No ale jednak... – O'Brian zmarszczył brwi. – Boże, Sean. – Valenti przesunął ręką po włosach. – Masz pojęcie, jak bardzo cię teraz pragnę? Minął ponad miesiąc. Nie mieliśmy takiej długiej przerwy od tamtych świąt, kiedy miałem problemy z tymi od Spraw Wewnętrznych. I pamiętasz, jak tamto się skończyło. O'Brian uśmiechnął się szeroko. – Tak. Porwałem cię, przykułem do łóżka i posuwałem twój ciasny tyłek, aż błagałeś o litość. – Dokładnie. – Valenti był wtedy trochę wkurzony, ale teraz mógł myśleć jedynie o tym, jak cudownie było czuć w sobie jego partnera, kiedy O'Brian praktycznie zmusił go, by uległ ich wspólnemu pożądaniu i potrzebie. Pocałował O'Briana. – Przydałoby mi się teraz trochę tego. – Chyba żartujesz? Nie ma mowy! – O'Brian pokręcił gwałtownie głową. – Po tym, co się wydarzyło u Talberta, nie ma możliwości, żebym ci to znowu zrobił. – Co? Nigdy? Proszę cię, Sean. Nie powiesz mi, że nie lubisz być czasem na górze. O'Brian odchrząknął. – Cóż...tak. Ale po tym― – Tak jak ja lubię być czasem na dole. – Valenti nachylił się i wsunął twarz w szyję O'Briana, wdychając jego zapach. – Proszę, Sean. Chcę cię mieć w sobie. A nawet bardziej, ja potrzebuję mieć cię w sobie. W oczach O'Briana pożądanie mieszało się z niezdecydowaniem. – No proszę cię, skarbie. Dlaczego to musi być w ten sposób? Chcesz się kochać, okej. Ale ty weźmiesz

mnie. – Nie tak tego chcę – nalegał Valenti. – Nie tak tego potrzebuję. – Nie potrafił wyjaśnić tego swojemu partnerowi, ale by O'Brian był na górze, było dla niego bardzo ważne. Chciał pokazać mu, że wciąż go kocha i ufa, otwierając się dla niego, a to był jedyny sposób, by to zrobić. Ale mina jego partnera wskazywała, że nie do końca się z tym zgadzał. – Dlaczego, Nick? – zapytał rozpaczliwie. – Dlaczego to robisz? – Bo cię pragnę. – Valenti przegryzł mocno jego szyję, po czym delikatnie polizał ugryzione miejsce, by ukoić ból. – Chcę, żebyś mnie pieprzył – wyszeptał mu do ucha sugestywnie. O'Brian jęknął i Valenti wiedział, że jego opór zbliżał się ku końcowi. Z ich dwóch, to jego partner miał zdecydowanie większe potrzeby seksualne. Więc jeśli Valenti miał chęć na seks, to O'Brian zapewne wychodził ze skóry z pragnienia. – Proszę cię, skarbie. Pieprz mnie. – Valenti zsunął dłoń, by objąć kontur twardego trzonu partnera. Napięcie zbierające się w ciele O'Briana nagle wybuchło. Mężczyzna wstał i pociągnął Valentiego ze sobą, by mogli stać przed sobą twarzą w twarz. Potem wsunął palce w ciemne włosy Valentiego i przyciągnął go do palącego pocałunku. Valenti dawał równie tyle, co brał. Naparł na niego, atakując wnętrze ust O'Briana, ssał jego język i pokazywał, jak bardzo go pragnie i potrzebuje. Boże, tak cudownie było znowu to robić, tak dobrze było mieć O'Briana w ramionach, czuć jego ciężkiego fiuta ocierającego się o równie twardy trzon Valentiego. Ale kiedy zaczął naprawdę zatracać się w pocałunku, O'Brian zakończył go i odsunął się. – W porządku – warknął, łypiąc na Valentiego. – Chcesz, żeby cię wziąć, skarbie? To cię wezmę. Ale na moich zasadach i w moim czasie. Rozumiesz? – Nieważne, jak to zrobimy – przyznał zadyszanym głosem Valenti. – Abyśmy tylko to zrobili. Boże, tęskniłem za tobą, Sean. Twarz O'Briana nieco złagodniała. – Ja też tęskniłem, skarbie. Jak szalony. Chodź. – Pociągnął Valentiego za rękę. – Gdzie? – zapytał Valenti, posłusznie za nim idąc. O'Brian posłał mu niedowierzające spojrzenie. – Do sypialni. Nie myślałeś chyba, że wezmę cię na kanapie? – Myślę, że jeśli wkrótce nie będę cię w sobie miał, to wybuchnę.

– Cóż, będziesz musiał poczekać. Nie zrobię niczego, dopóki nie będę gotowy. – O'Brian otworzył kopniakiem drzwi i pociągnął Valentiego na swoje wielkie, mosiężne łóżko. Valentiemu przypomniało się łóżko u Talberta; było dokładnie takie samo. O'Brian zdawał się wyczuć jego nastrój. – Tak, wiem – powiedział cicho. – Mi też ciężko było tu spać. Ja, uch, przez ostatnie kilka nocy spałem na kanapie. Chcesz iść gdzieś indziej? Może do ciebie? – Nie. – Valenti zmarszczył brwi. – Mamy wiele dobrych wspomnień związanych z tym łóżkiem. Nie pozwolę, by ten drań Talbert nam je zniszczył. A poza tym, jeśli będziemy musieli jechać teraz do mnie, to mogę samoistnie wybuchnąć. – Jeśli chodzi o to, że czujesz, jakbyś zaraz stanął w płomieniach, bo tak bardzo ci stoi, to mam dla ciebie wieści, przyjacielu. Minie trochę czasu, zanim to się zmieni. – O'Brian wskazał na łóżko. – Chcesz tu zostać? W porządku. Rozbierz się i połóż na brzuchu. Valenti z radością posłuchał, ale zauważył, że O'Brian wciąż miał na sobie koszulkę i dżinsy. – A co z tobą? – zapytał, ściągając koszulkę przez głowę i rozpinając spodnie. – Czekaj. – O'Brian posłał mu enigmatyczne spojrzenie. – Za nic się nie wezmę, dopóki nie upewnię się, że wszystko jest w porządku. – Och, Sean, mówiłem ci przecież, że lekarz powiedział, że nic mi nie jest. – skarżył się Valenti. – Powiedziałem, że jestem gotowy. Ale jego partner się nie poruszył. – Ponieważ to ja jestem na górze, to ja będę decydował czy jesteś gotowy, czy nie. Więc się rozluźnij i rozszerz nogi. – Po co? – zapytał Valenti, choć zrobił to, o co go proszono. Lekki podmuch z wiatraka sufitowego sprawił, że zadrżał, chłodne powietrze pieściło jego nagie ciało. – Zobaczysz. – O'Brian klęczał teraz koło niego na łóżku i pochylił się, by czule ucałować kark Valentiego. Valenti znów zadrżał. – Uch, partnerze, zabierasz się za to z nieodpowiedniej strony – powiedział. – Nie martw się tym. Jestem tu, gdzie muszę być, tak samo jak ty – warknął O'Brian. – Bądź więc cicho i pozwól mi pracować. Valenti posłusznie się uciszył. Nie wiedział, jaką „pracę” zamierzał wykonać O'Brian, ale najwyraźniej zawierała w sobie dużo gorących, mamiących pocałunków na jego ramionach i wzdłuż pleców. Kiedy O'Brian polizał językiem ścieżkę wzdłuż jego

kręgosłupa, był gotowy wyskoczyć ze skóry. – Proszę, Sean. Przestań się ze mną drażnić – wyszeptał zadyszany, kiedy O'Brian przegryzł jego lewy pośladek. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa. – Siebie też – przyznał O'Brian. – Ale tym razem zrobimy to wolno, partnerze. Naprawdę wolno i delikatnie, więc się rozluźnij i staraj się tym cieszyć. – I o to właśnie chodzi. Podoba mi się aż za bardzo – przyznał Valenti. – Przez ostatni miesiąc myślałem tylko o byciu z tobą. O pieprzeniu cię. O pieprzeniu mnie. – Mów tak dalej, skarbie. Wiesz, że to uwielbiam. – Jego głos był ochrypnięty z pożądania. Jednak słowa Valentiego chyba zadziałały, bo przestał go w końcu całować i ułożył poduszkę pod biodrami Valentiego. – Czujesz to, skarbie? – wyszeptał, obejmując ręką twardy trzon Valentiego i pompując od nasady do czubka. – Czujesz moją dłoń na sobie? – Boże, tak! – wydyszał Valenti, pchając w dłoń partnera. Przyszło mu do głowy, że kiedyś myśl o dłoni innego faceta na jego fiucie byłaby przerażająca albo odrażająca. Ale tu i teraz, z O'Brianem, wybrankiem jego serca, nie potrafił wyobrazić sobie niczego bardziej erotycznego, niż spierzchniętych palców partnera wokół jego pulsującego trzonu. Wkrótce dłoń zniknęła, a on mógł ocierać się jedynie o poduszkę. W końcu jednak naprawdę zaczynali. Valenti miał wrażenie, jakby czekał na to całą wieczność i nie mógł się doczekać, aż poczuje, jak Sean w niego wchodzi. Westchnął z rozkoszą, kiedy O'Brian rozszerzył mu nogi, odsłaniając ciasne wejście do jego ciała. Ale zamiast śliskich palców czy tępej główki fiuta O'Briana, poczuł kolejny delikatny pocałunek u szczytu swoich pośladków. A potem O'Brian zaczął przesuwać się niżej. Dopiero, gdy poczuł delikatny, niepewny nacisk ust na swojej dziurce, uświadomił sobie, co jego partner robił. – Hej! – powiedział, wyginając szyję, by spojrzeć, co się dzieje. Zobaczył klęczącego między jego udami O'Briana, wciąż trzymającego go szeroko i kiedy jego partner znowu pochylił głowę, w swoim najbardziej zakazanym miejscu poczuł kolejny pocałunek. – Hej, co? – odparł O'Brian. – Hej, co robisz? – wyjaśnił Valenti. Rimming był jedyną rzeczą, której jego partner powiedział stanowcze nie, kiedy wznieśli ich związek na wyższy poziom. Był skłonny i chętny, by polizać jądra Valentiego, ssać jego fiuta czy robić masę innych rzeczy, ale absolutnie nie zbliżał się z ustami do tej części ciała swojego partnera i nie chciał też, by

Valenti mu to robił. Dla Valentiego nigdy nie było to nic ważnego; wiedział, że O'Brian opierał się przed tym konkretnym aktem, bo w jakiś sposób wydawało się to bardziej gejowskie, niż cała reszta―a przynajmniej dla wychowanego w katolickiej rodzinie O'Briana. A ponieważ O'Brian nie uważał siebie za homoseksualistę―twierdził, że ogólnie nie lubił mężczyzn, tylko swojego partnera, w którym także się zakochał―rimming był dla niego całkowicie wykluczony. A przynajmniej do teraz. – Nie podoba ci się? – zapytał O'Brian, całując go ponownie i przerywając myśli O'Briana. – Nie, tobie się nie podoba – przypomniał mu lekko zdyszanym głosem Valenti. – Mówiłeś, że to, uch, zbyt gejowskie. Że robienie tego zrobi z ciebie geja. – Wiesz, partnerze, coś sobie uświadomiłem. – O'Brian pocałował go ponownie, a Valenti musiał powstrzymać syknięcie. – Co? – niemal wyjęczał. – Że chcę być z tobą w każdy możliwy sposób, włącznie z tym. – O'Brian pocałował go jeszcze raz, powoli i czule. – I jeśli to czyni ze mnie geja, to jestem gejem. Już mnie to nie obchodzi, tak długo jak jestem z tobą. – Och, Sean... – Valenti był rozerwany między chęcią przytulenia partnera, a powiedzenia mu, by się pospieszył i w końcu go wziął. Delikatne, przerywane pocałunki naprawdę go rozpalały i uzmysłowił sobie, że odkrywanie tego obszaru przez usta partnera było równie erotyczne jak przez jego palce i fiuta. – Poza tym – O'Brian znowu go pocałował – naprawdę chcę się upewnić, że wszystko już dobrze. I pokazać ci, jak bardzo mi przykro. Valenti skrzywił się. – Jezu, O'Brian. Nie chcę, żebyś robił coś, czego nie chcesz, tylko po to, by pokazać mi, że jest ci przykro. – Kto powiedział, że tego nie chcę? – O'Brian posłał mu uwodzicielski uśmiech i pocałował go ponownie. Tym razem poczuł na swoim ciasnym wejściu ciepły, mokry język partnera. – Prawda jest taka, że zawsze chciałem to zrobić. Bałem się tylko, że to zrobi ze mnie jeszcze większego pedzia, rozumiesz? – A teraz? – zapytał Valenti. – Teraz odkrywam, że to lubię―bardzo. To takie trochę brudne, wiesz? Ale w dobry sposób. – Pocałował ponownie Valentiego. – A teraz się rozluźnij, skarbie. Rozluźnij się i

pozwól mi zrobić ci dobrze, okej? – Okej. – Zgodził się wreszcie Valenti. Położył głowę z powrotem na materacu i jęknął, kiedy poczuł na sobie usta i język partnera. Boże, to było niesamowite. I wiedział z doświadczenia, że nie można było powiedzieć Seanowi nie, kiedy coś przyszło mu do głowy. Kiedy jego partner postanawiał coś zrobić, rzucał się do tego z determinacją, poświęcając temu całą swoją uwagę. Chociażby teraz, odkrywał Valentiego ustami, jakby nie było jutra. Valenti jęczał i wierzgał, czując ciepły język partnera wsuwający się do jego ciała. Boże, nie mógł uwierzyć, że O'Brian naprawdę chciał to robić, że naprawdę wsuwał swój język do środka, ale było cudownie. O'Brian przez długi czas wbijał się w niego delikatnie, dając Valentiemu możliwość przyzwyczajenia się do penetracji językiem. Potem odsunął się, by gryźć i lizać, pobudzając zakończenia nerwowe wokół wrażliwego wejścia, aż Valenti zaczął miąć pościel i praktycznie łkać. – Boże, Sean, jak dobrze! – wydyszał, wypychając bezskutecznie biodra, żałując, że poduszka nie była bardziej zbita. – Ale ja potrzebuję...potrzebuję więcej. Potrzebuję cię w sobie. – Wiem, czego potrzebujesz, skarbie i obiecuję, że ci to dam – odparł niskim, zachrypniętym głosem jego partner. – Będę cię pieprzył wolno i długo, ale najpierw muszę się upewnić, że jesteś gotowy. – Bardziej się już nie da – zaprotestował Valenti. – Proszę cię, Sean. Nie każ mi błagać. – Może lubię, jak błagasz – szepnął O'Brian. – Może nawet bardzo to lubię. – Ale pomimo swych słów, Valenti usłyszał dźwięk rozsuwanego rozporka. – To jesteś sadystycznym draniem – warknął. – A teraz pospiesz się i pieprz mnie! Potrzebuję cię, do cholery! – Ja ciebie też, skarbie – powiedział ochryple O'Brian. A potem Valenti poczuł wreszcie dwa śliskie palce wsuwające się w jego ciało. Pomimo niedawnej traumy, intymny dotyk języka O'Briana sprawił, że był bardziej niż gotowy. Z łatwością przyjął palce partnera i błagał o więcej. O coś grubszego i dłuższego. – Chcę twojego fiuta, Sean – wysapał, zaskoczony błagalnym tonem własnego głosu. – Wejdź we mnie. Boże, tak bardzo cię potrzebuję. Chcę cię w sobie poczuć.

– A ja chcę być w tobie, skarbie – wyszeptał O'Brian. Po kilku długich, rozkosznych chwilach rozciągania Valentiego palcami, wysunął je i Valenti wreszcie poczuł tępą główkę członka partnera napierającą na jego wejście. Chciał, by O'Brian wbił się w niego w całości i zaczął go pieprzyć―tak głęboka była jego potrzeba. Z jego własnego fiuta sączyły się krople spermy, a on praktycznie się trząsł, tak bardzo pragnął mieć w sobie O'Briana. Ale kiedy spróbował zarzucić biodrami do tyłu i szybko wziąć w siebie swojego partnera, O'Brian chwycił go za biodra i zatrzymał w miejscu. – Spokojnie, skarbie – powiedział niskim głosem O'Brian, kiedy najpierw główka, a potem pojedynczy centymetr jego fiuta wsunął się w Valentiego. – Dzisiaj zrobimy to powoli. Chcę, żebyś leżał spokojnie i pozwolił mi się wszystkim zająć. Pozwól mi cię pieprzyć. Erotyczne słowa partnera jeszcze bardziej rozgrzały Valentiego. Starał się leżeć nieruchomo, jak kazał O'Brian, ale było ciężko―cholernie ciężko. Chciał coraz więcej tego cudownie grubego trzonu, chciał być wypełniony do cna fiutem O'Briana. Ale choć O'Brian potrafił być w gorącej wodzie kąpany i często niecierpliwy, były takie momenty, kiedy nie chciał niczego przyspieszać. Trzymał mocno biodra Valentiego, wyraźnie okazując, kto tu rządził. Nieważne jak bardzo by próbował, Valenti nie mógł zrobić nic, by przyspieszyć cały proces. W końcu opadł bezwładnie, całkowicie ulegając swojemu partnerowi, oferując siebie długiemu, władczemu członkowi, który wolno wdzierał się w jego ciało. W końcu poczuł na pośladkach wąskie biodra O'Briana i wiedział, że jego partner był w nim cały. Ale gdy to nastąpiło, O'Brian wciąż się nie ruszał. Pozostał na miejscu, rozgrzanymi dłońmi pieszcząc drżące plecy i biodra Valentiego, jakby nie chciał kontynuować. – Na litość boską, Sean, proszę! – Valenti miał wrażenie, że umrze, jeśli wkrótce nie będzie pieprzony. Dosłownie trząsł się z potrzeby, jego fiut pulsował, pragnąc ulgi, a on wiedział, że dojdzie, jak tylko jego partner zacznie go posuwać, uderzając w jego czuły punkt. Ale O'Brian dalej się nie ruszał. – Powoli, skarbie – szepnął, sięgając do obolałego trzonu Valentiego, by wziąć go w rękę. – Chcę się tym naprawdę rozkoszować. Chcę cię pieprzyć wolno i delikatnie...jak najdłużej.

– Pieprzyć to – wychrypiał Valenti. – Nie jestem ze szkła, Sean. Nie roztrzaskam się. Pieprz mnie! – I to właśnie robię, skarbie. – W głosie O'Briana było zarówno rozbawienie, jak i pożądanie. Wolno―och, jakże wolno―wysunął się z ciała Valentiego, aż w środku została tylko główka. Potem, równie powoli, wszedł z powrotem, napierając jak najmocniej na czuły punkt, sprawiając, że Valenti wierzgnął i wydał z siebie głośny krzyk. – Ty draniu – wyjęczał, kiedy O'Brian powtórzył ten proces. – Nie mogę uwierzyć, że mi to robisz. – Uwierz, skarbie. – O'Brianowi brakło chyba z podekscytowania tchu, ale nie przyspieszył ani trochę, choć wpadł w pewien rytm. – Nie zamierzam dziś ryzykować twoim zdrowiem. Powiedziałem ci, że jeśli chcesz się pieprzyć, to na moich zasadach. I to są moje zasady. – Twoje zasady są szalone – warknął Valenti, próbując jeszcze raz wyrzucić biodra do tyłu. – A ty doprowadzasz mnie do obłędu. – Więc będziemy szaleni razem – odwarknął O'Brian, mocno chwytając fiuta Valentiego. – Nie, skarbie. Nie zapominaj. To ja jestem na górze, więc będzie jak ja mówię. Valenti starał się rozluźnić i otworzyć na nieznośnie powolną penetrację, ale to było niemal niemożliwe. Miał wrażenie, że leży na tym łóżku od wieków, otwarty dla języka i fiuta partnera i że jeśli wkrótce nie dojdzie, to eksploduje. – Sean – wychrypiał wreszcie, po parunastu długich, powolnych pchnięciach. – Przysięgam na Boga, że jeśli zaraz się nie pospieszysz i nie zaczniesz porządnie mnie pieprzyć, to następnym razem popamiętasz. – Och, tak? A co mi zrobisz? – W głosie O'Briana było wyraźne zainteresowanie i czyżby odrobinę przyspieszył? Valentiemu wydawało się, że tak. – Przywiążę cię do łóżka – powiedział. – A potem zrobię dokładnie to, co ty mi. Ale najpierw będę cię lizał i ssał, aż pomyślisz, że wybuchniesz. Ale nie pozwolę ci dojść. Tak samo jak nie pozwoliłem ci dojść w szafce w Metrze przed misją u Talberta. Zostawiłeś mnie tam naprawdę obolałego, skarbie. Mów dalej. – O'Brian teraz zdecydowanie przyspieszył, ku uldze Valentiego. Nie wiedział, czy będzie w stanie znieść więcej tej powolnej, zmysłowej tortury. Z pewnością różniło się to od tego, co przeżył u Talberta, ale było nie mniej wykańczające nerwowo. Zaczął mówić dalej. – Myślałeś, że wtedy byłeś obolały? Tylko poczekaj – powiedział. – Bo potem zamierzam dobrać się do twojego tyłka i wsadzić tam język tak głęboko, że będziesz błagał

o mojego fiuta. Ale ci go nie dam. – Nie? – O'Brian zaczynał naprawdę go posuwać, a Valenti wygiął plecy w łuk i rozszerzył mocniej nogi, dając partnerowi lepszy dostęp do swojego ciała. – Nie – wydyszał. – Wsadzę ci...pejcz. Ten sam, którego użyłem czwartego lipca, kiedy miałeś na sobie te skórzane ochraniacze, które tak ładnie otaczały twojego fiuta i jądra. Będę cię drażnił tym godzinami i nie pozwolę ci dojść. – Nie zrobisz tego – odparł O'Brian. Trzepał Valentiemu w rytmie swoich pchnięć. Valenti jęknął, wiedząc, że wreszcie zbliżał się ku orgazmowi. Boże, musiał dojść! I chciał poczuć, jak O'Brian dochodzi w nim w tym samym czasie. – Oczywiście, że zrobię, partnerze – warknął. – Będę drażnił cię przez wiele godzin, więc kiedy w końcu dam ci swojego fiuta, oszalejesz z pożądania. Dojdziesz tak mocno, że zemdlejesz. – Dojdę już teraz – warknął. – Boże, Nicky, dojdę tak mocno. Chcesz poczuć, jak wypełniam spermą twój słodki tyłek? – Boże, tak! – jęknął Valenti, szarpiąc się w dłoni partnera. – Dojdź we mnie, Sean. Wykorzystaj mnie mocno i wypełnij. Pieprz mnie! O'Brian naparł na niego z niskim warknięciem, wypełniając go całego swoim fiutem. W tym samym czasie trzepał Valentiego, zmniejszając wreszcie uścisk, który powstrzymywał jego partnera przed dojściem. Valenti krzyknął ochryple i doszedł mocno, spuszczając się w dłoń O'Briana tak mocno, że zobaczył gwiazdy. To, że czuł pulsowanie partnera w swoim wnętrzu, że czuł, jak wypełnia go spermą, tylko spotęgowało jego orgazm i wywołało jęki. – Tak – wydyszał. – Boże, tak, Sean...mocniej...więcej. – Mam wszystko, czego potrzebujesz – powiedział mu O'Brian, wciąż trzepiąc jego fiuta, długimi, niemal szorstkimi pociągnięciami. – I dam ci to, kiedy tylko będziesz tego potrzebował, skarbie. – Zawsze. – Valenti wygiął się pod partnerem, czując uderzające go ostatnie dreszcze. Jego ciało zaciskało się jak pięść wokół trzonu O'Briana i wyciskało z niego spermę do ostatniej kropli. Przez długą chwilę świat zdawał się obracać wokół nich, a potem fala przyjemności w końcu opadła, pozostawiając za sobą dreszcze, dyszenie i całkowite spełnienie po raz pierwszy od ponad miesiąca. – Boże, skarbie... – O'Brian dysząc wysunął się ostrożnie i opadł na łóżko koło

Valentiego. – To było...Boże, to było intensywne. – Najlepsze – zgodził się Valenti, przekręcając się na bok twarzą do partnera. Przez chwilę łapał oddech, a potem zmarszczył brwi. – Naprawdę tak bardzo martwiłeś się, że zrobisz mi krzywdę? O'Brian wzruszył ramionami. – Z początku tak. Ale potem pomyślałem, że może być zabawnie, no wiesz, trochę to przeciągnąć. – I to ci się udało. – Valenti uśmiechnął się szeroko. – Ty draniu. Tak bardzo cię pragnąłem, że prawie przegryzłem pościel. O'Brian przybrał poważną minę. – Przepraszam, jeśli było ci ciężko, skarbie, ale musiałem upewnić się, że jesteś nakręcony. Chciałem być pewny, że nie nakłaniasz mnie do seksu, żeby udowodnić, że nic ci nie jest, kiedy tak nie było. – Cóż, ufam, iż wiesz, że nie udawałem – powiedział sucho Valenti. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio cię tak pragnąłem. Może za pierwszym razem, w RamJacku, ale wtedy wszystko tak się we mnie kłóciło, że ciężko było powiedzieć. – Tak, słyszałem. – O'Brian posłał mu zmęczony uśmiech. – Wszystkie te konflikty się wymęczają. Valenti prychnął. – Podczas gdy to była bułka z masłem. – Mów za siebie, partnerze. – O'Brian skrzywił się. – Jestem padnięty. Musiałem odwalić całą ciężką robotę. I muszę wziąć prysznic. – Podniósł się z łóżka, pomimo protestów Valentiego. – Tak, prawdziwy ze mnie drań. – Mrucząc pod nosem, Valenti dołączył do partnera w łazience. Jak tylko stanęli pod strumieniem ciepłej wody, zaczął myśleć, że prysznic nie był znowu takim złym pomysłem. Pomimo porannej kąpieli w szpitalu, aż do teraz nie czuł się naprawdę czysty. Zmycie antyseptycznego zapachu szpitala było wspaniałe, a namydlenie nagiego ciała jego partnera jeszcze lepsze. – Lepiej przestań, skarbie – wymruczał O'Brian, kiedy Valenti spienioną dłonią zaczął masować jego członka. – To, że dopiero cię wypełniłem spermą nie oznacza, że nie będę gotowy na drugą rundę. Minął ponad miesiąc i mamy wiele do nadrobienia. – Liczę na to. – Valenti zaczął pieścić go mocniej i z zadowoleniem zobaczył, że jego partner znowu twardnieje. Między nimi zawsze tak było―nie mieli siebie dość. – Wiesz o czym teraz myślę? – zapytał, patrząc O'Brianowi w oczy. – Nie. O czym? – Jego głos był niższy.

– O niedokończonych sprawach. – Valenti opadł na kolana i przyciągnął partnera do siebie, pozwalając, by strumień ciepłej wody spłukał pianę z trzonu O'Briana. – O czym ty mówisz? – zapytał zadyszanym głosem O'Brian, kiedy Valenti nachylił się i wziął go do ust. – Pamiętasz, co powiedziałem, kiedy zostawiłem cię w Metrze? Przed sprawą Talberta? – Uh-huh. – Oczy O'Briana zasnuły się mgłą, ale Valenti widział, że był z nim―ledwie. – Powiedziałem ci, żebyś wrócił po więcej. Cóż, sprawa jest zamknięta, a ty wróciłeś. Więc teraz masz to, co ci obiecałem. – Pochylił się i wziął O'Briana głęboko do gardła, rozkoszując się jego czystym, piżmowym smakiem. To wydawało się trwać wiecznie, porcelanowy brodzik był zimny pod jego kolanami, a ciepła woda opadała kaskadą po jego plecach, ale O'Brian wreszcie jęknął i naparł na jego biodra. Valenti przełknął gęsty strumień nasienia, kochając to, kochając każdy centymetr stojącego przed nim mężczyzny. Sam był w połowie twardy. Ten erotyczny akt przypomniał mu fantazje, jakie miał w RamJacku, jeszcze zanim byli razem bardziej niż tylko jako partnerzy. O'Brian pociągnął wreszcie za jego włosy, odsuwając go delikatnie. – Wystarczy, skarbie – wyszeptał ochryple. – Niemal wyssałeś mnie do sucha, a gorąca woda nie będzie trwać wiecznie. – Prawda. – Valenti podniósł się na sztywnych nogach, krzywiąc się, kiedy woda zaczęła stawać się coraz zimniejsza. – U mnie jest większa terma. Możesz powinieneś się do mnie wprowadzić. O'Brian parsknął śmiechem i podał im obu ręczniki. – Tak, jasne. Mamy tak po prostu wejść do kadrowej i poprosić o zmianę adresu. Kapitanowi Harrisowi to się z pewnością spodoba. – Nie wydaje mi się, że będzie miał coś przeciwko. On wie – powiedział cicho Valenti. – To znaczy o nas. – Tak, wiem. – O'Brian nagle spoważniał. – Widział ten cholerny film Talberta. Jak mógłby nie wiedzieć? – Wie i nie ma nic przeciwko. – Valenti objął ramiona partnera i zaprowadził go z powrotem do sypialni. – Powiedziałem mu, że się tego nie wstydzimy, ale wolimy

zachować nasz związek dla siebie. O'Brian opadł na łóżko z wyraźnym niedowierzaniem na twarzy. – I przyjął to bez problemu? Valenti roześmiał się. – Bez problemu? Niemal odetchnął z ulgą. Jeśli chodzi o niego, możemy wrócić normalnie do pracy. Więc skoro kapitan nie ma nic przeciwko, to dlaczego nie powinniśmy zamieszkać razem? O'Brian zamyślił się. – Pomyślimy nad tym. Cieszę się, że ujawniliśmy się, przynajmniej przed Harrisem. Wiem, jak martwiło cię ukrywanie naszych uczuć. – To mało powiedziane. – Valenti przysunął się bliżej, opierając policzek o owłosioną pierś partnera. Zawsze uwielbiał jasnorude włoski, które pokrywały tors jego partnera; tak bardzo różnił się od jego gładkiej, opalonej na ciemno skóry. Nawet grając twinka w RamJacku, O'Brian odmówił zgolenia klaty. – Mmm. Miło. – O'Brian wsunął palce w wilgotne włosy Valentiego. – Tylko ty i ja, znowu razem. – My przeciwko nim, partnerze – zgodził się Valenti. – Zawsze. – Ziewnął. – Wiesz, właśnie o czymś pomyślałem. Dzisiaj są Walentynki. – Zgadza się. – Valenti brzmiał na zaskoczonego. – Byłem ostatnio tak rozstrojony, że kompletnie zapomniałem. Niezbyt udało nam się świętowanie w tym roku, nie? – Żartujesz sobie? – Valenti uniósł lekko głowę, by spojrzeć na O'Briana. – A czym nazwiesz to, co robiliśmy w łóżku i pod prysznicem, jeśli nie świętowaniem? – Nie zrozum mnie źle, skarbie. Uwielbiam cię pieprzyć, nie wspominając o tym, jak mi obciągasz. Ale no nie wiem... – O'Brian wzruszył ramionami. – Chciałem zrobić coś wyjątkowego. – Jak w zeszłym roku? Kiedy spędziliśmy cały wieczór na obserwacji i przegapiliśmy rezerwację, jaką zrobiłeś nam w Czterech Stolikach? – Valenti wyszczerzył się szeroko. – Ej, myślałem, że lubisz takie wyszukane knajpki – zaprotestował O'Brian. – Jeśli chodzi o mnie, mogliśmy zjeść hot-dogi z chili od Harry'ego. – Harry brzmi świetnie. – Valenti uświadomił sobie, że burczy mu w brzuchu. – Prawdę mówiąc, powinniśmy coś przekąsić. Przez ostatnie trzy dni żyłem na szpitalnym jedzeniu―niesolonych, Obrzydlistwo.

tłuczonych

ziemniakach

instant

i

limonkowej

galaretce.

– Nie ma problemu. Ale wiesz co, tak teraz myślę, że mam coś dla ciebie. – O'Brian usiadł nagle, odrywając się od partnera. Valenti mruknął coś w odpowiedzi, ale widział błysk podekscytowania w oczach O'Briana. Jego partner miał dziecięce podejście do prezentów―zarówno do dawania, jak i otrzymywania―więc jeśli przypomniał sobie, że ma coś na Walentynki dla Valentiego, to nie uspokoi się, dopóki mu tego nie da. – Czyli co? – zapytał uprzejmie. – Nie mogę ci powiedzieć; muszę pokazać. Poczekaj. – O'Brian zeskoczył z łóżka i zaczął szukać czegoś w szafie, w której był porządek, ale która była przeładowana. – Wiem, że gdzieś tu jest – mruknął pod nosem. A po chwili z cichym „aha!” O'Brian wrócił trzymając nad głową jakiś owinięty pakunek. – Masz. – Podał go Valentiemu i usiadł podekscytowany na łóżku. – Otwórz. Specjalnie dla ciebie. – Okropnie się czuję. Nic dla ciebie nie mam – zaprotestował Valenti. – Żartujesz? Właśnie dałeś mi swój słodki tyłeczek, skarbie. Nie mógłbym prosić o lepszy prezent. – O'Brian poruszył sugestywnie brwiami i posłał partnerowi pożądliwe spojrzenie. – Otwórz. – Nie mogę się doczekać, żeby to zobaczyć. – Valenti uśmiechnął się szeroko i zaczął rozrywać czerwony papier. Zamiłowanie do prezentów jego partnera było zaraźliwe. – To niewiele – powiedział przepraszającym tonem O'Brian, kiedy na kolana Valentiego spadło małe opakowanie twardych cukierków. – Ale przyleciały aż z Kolumbii. – Menta Helada! – Valenti nie mógł być bardziej zaskoczony, wpatrując się w tradycyjne, miętowe cukierki. – Nie widziałem ich, odkąd byłem dzieckiem! Moja abuelita mi je dawała. O'Brian uśmiechnął się szeroko. – Wiem. Naprawdę chciałem mieć coś specjalnie dla ciebie. Dała mi też przepis na docinhos de abóbora, a ja zamierzałem upiec wielką blachę, ale po tym wszystkim, co się stało... – Wzruszył ramionami. – Nie miałem za bardzo głowy, żeby piec ciastka. – To zrozumiałe. – Valenti położył dłoń na ramieniu partnera i ścisnął. – I prawdę mówiąc, cieszę się, że nie zrobiłeś tego dyniowo-kokosowego okropieństwa. O'Brian zmarszczył brwi. – Że co? Ale ona powiedziała, że to twoje ulubione. „Mój mały corazón, uwielbiał docinhos de abóbora. Nie miał ich nigdy dość” – powiedział, idealnie imitując wysoki głos babci Valentiego.

Valenti roześmiał się. – Tak, no cóż... pozwalałem jej tak myśleć, bo nie chciałem zranić jej uczuć. Prawdę powiedziawszy, karmiłem nimi psa. Biedne zwierzątko miało biegunkę przez miesiąc po tym, jak je robiła. O'Brian parsknął śmiechem. – Nicky, ty niegrzeczny chłopczyku. Nigdy nie myślałem, że jesteś tak okrutny dla zwierząt. – Ej, pies je uwielbiał. Poza tym, mają w sobie kokos. Wiesz, że nie cierpię kokosu. Jest obrzydliwy. – Nie wiedziałem, skarbie. – O'Brian zamyślił się. – Zabawne...Jesteśmy tyle lat razem, a wciąż dowiadujemy się czegoś nowego. Ale miętowe cukierki lubisz? – Uwielbiam. – Valenti otworzył paczkę i po rozwinięciu papierka wsadził sobie jednego do ust. Zaproponował jednego O'Brianowi, który go przyjął i zaczął powoli ssać. – Mmm. Dobre. Oczywiście nie tak dobre jak ty, corazón. – Lubieżnie zmierzył Valentiego wzrokiem. – Z resztą nic ci nie dorównuje. Valenti westchnął. – Wiedziałem, że zaczniesz mnie tak nazywać na wzmiankę o mojej babci. – O'Brian zawsze uwielbiał drażnić Valentiego czułym, kolumbijskim słówkiem, jakim nazywała go jego babcia. – Zgadza się, skarbie. – O'Brian nagle spoważniał. – Ale wiesz co, nie wyśmiewam się z ciebie. Nazywam cię corazón, bo tym właśnie jesteś―moim sercem. Bez ciebie jestem pusty w środku. – Och, partnerze... – Valenti wyciągnął dłoń i objął szorstki policzek O'Briana. – Jeśli ja jestem twoim sercem, to ty jesteś moją duszą. Moją...Jak to będzie? – Między nimi był taki żart, że O'Brian znał więcej hiszpańskich słów, niż Valenti, pomimo kolumbijskiego pochodzenia. – Alma. To znaczy dusza. – O'Brian uśmiechnął się i zakrył dłoń Valentiego swoją. – Powiedz, bardzo jesteś głodny? Te wszystkie słodkie słówka sprawiły, że znowu mam na ciebie ochotę. I gdzieś chyba słyszałem, że z miętówką w ustach robi się niesamowitego loda. – Brzmi świetnie. – Valenti położył się na łóżku, serce przepełniała mu miłość do partnera. – Kocham cię, Sean. Bardziej niż wszystko. Bardziej niż kiedykolwiek. – Ja też cię kocham, skarbie. – O'Brian układał już się między jego nogami, ale zatrzymał się na chwilę, by spojrzeć Valentiemu w oczy. – Wiesz, skoro przeszliśmy to, co wydarzyło się u Talberta, to przejdziemy przez wszystko.

– To właśnie usiłowałem ci powiedzieć. – Valenti wsunął rękę w kosmyki O'Briana. – Należymy do siebie. Zawsze tak było i zawsze tak będzie. – Sercem i duszą – zgodził się O'Brian. – My przeciwko nim. Zawsze już tak będzie. Odpowiedź Valentiego zmieniła się w jęk, kiedy jego partner pochylił się i zassał jego twardy trzon do ust. O'Brian miał rację; miętówki robiły ogromną różnicę. Po jego członku przechodziły chłodne, mrowiące dreszcze, kontrastujące z ciepłem języka O'Briana. Wsuwając palce w gęste włosy partnera, pomyślał o tym, że nigdy nie kochał go bardziej, niż teraz. On i O'Brian przeżyli ciężkie chwile, ale wyszli z nich razem, tak jak zawsze. I kiedy wsuwał się w ciepłe, mokre usta O'Briana, zalała do pewność, że zawsze będą razem. Nieważne, co stanie na ich drodze, tak długo jak trzymali się razem, nic nie mogło im zaszkodzić. Valenti kochał swojego partnera―sercem, duszą, ciałem i umysłem―i nie zamierzał nigdy więcej go stracić.

Tłumaczenie: Lilah