Evangeline Anderson - The Assignment

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 1 Wczesne lata 80. — Trzeba będzie się przyzwyczaić — Detektyw Sean O'Brian opadł na ogromne, królewskich rozmiarów łoże z baldachimem i przesunął dłonią po najbliższym, misternie wyrzeźbionym słupku. — Niezły luksus — wymamrotał. — Do czego, spania w tym samym łóżku, czy bycia moim "chłopcem"? Detektyw Nicholas Valenti, sześcioletni partner O'Briana, wyszczerzył się do mniejszego mężczyzny, kontynuując chowanie swoich złożonych ubrań do dębowej komody, która pasowała do łóżka. O'Brian odwalił już ten obowiązek, wrzucając swoje ciuchy do dwóch szuflad nad szufladami Valentiego w chwili, gdy tylko weszli do tego pokoju. Zazwyczaj to O'Brian był schludny, a Valenti wszystko rozrzucał, ale wyższy z mężczyzn musiał coś zrobić z rękoma. A jeśli chodzi o pośpieszne rozpakowywanie O'Briana – cóż, nie była to pierwsza rzecz, która ostatnimi czasy nie była podobna do jego partnera, pomyślał Valenti – bynajmniej nie. Samo to, że rozpakowywali bagaże w RamJacku było wystarczającym powodem. — Obu — powiedział zwięźle O'Brian. — Wciąż nie rozumiem, dlaczego to ja mam być twoim chłopcem. Dlaczego nie mogę być tatuśkiem? Chyba jestem wystarczająco męski. Valenti westchnął. Znowu to samo. Zaczynał myśleć, że O'Brian jęczy nad ich położeniem, tylko po to, żeby go wkurzyć. Mały uśmiech błąkający się na pełnych ustach jego partnera powiedział mu, że ma najprawdopodobniej rację. — Zgodziliśmy się, że ty będziesz chłopcem, bo jesteś malutki, słodziutki i futrzasty jak jasnowłosy pluszowy niedźwiadek, pamiętasz? — Spojrzał przez ramię i wyszczerzył się do O'Briana, który opadł na plecy, by lepiej rozkoszować się luksusowym materacem.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Valenti wiedział, że jego partner nie cierpi docinek na temat jego jasnej karnacji i niewielkiej postury. O'Brian mając metr siedemdziesiąt nie był jakoś specjalnie niski, ale nie był też jakoś specjalnie wysoki, szczególnie w porównaniu z metrem osiemdziesiąt pięć Valentiego. — No i lepiej kręcisz tyłkiem — dodał Valenti. — Tu masz rację — O'Brian też się wyszczerzył, nie chwytając przynęty. Uśmiech sięgał jego zielonych jak morze oczu, ozdobionych rudawo-złotymi rzęsami. — Ta, wiem, że jestem słodki i będę grał twojego chłopca. Tylko nie oczekuj, że będę ci obciągał, dobra? — Chyba mogę ci bezpiecznie obiecać, że do tego nie dojdzie — odparł sucho Valenti. Ale słowa jego partnera sprawiły, że coś w nim się spięło. — Mimo wszystko — kontynuował, próbując wyrzucić z głowy niefrasobliwe słowa O'Briana i zająć się wkładaniem reszty swoich skarpetek do szuflady. — Kapitan Harris, powiedział nam, żebyśmy działali pod przykrywką – a nie pod przykryciami. — Tak, tak. Wiem. Przypomnij mi, dlaczego w ogóle dostaliśmy takie świetne zadanie — burknął O'Brian. Przekręcił się na łóżku, tak że leżał teraz na brzuchu i spoglądał w lustrze nad komodą na swojego partnera. — A tak – bo żaden z agentów narkotykowych, który powinien odwalić tę robotę, nie czuje się na tyle komfortowo, by grać "geja". Ale my najwyraźniej tak. — Musisz przyznać, O'Brian, że my nie świrujemy, tak jak wielu facetów, jeśli się przypadkowo dotkniemy — Valenti złapał się na patrzeniu w lustrze, jak ciasno dżinsowe spodnie opinają twardy tyłek jego partnera i musiał szybko spuścić wzrok na komodę, którą tak pedantycznie wypełniał. — To dlatego, że jesteśmy tak męscy, że nie musimy się przejmować. Jesteśmy bezpieczni w swojej męskości, corazón. Muy macho — odparł z zadowoleniem O'Brian. To był taki ich żarcik, że Irlandczyk O'Brian znal hiszpański lepiej, niż jego partner. Valenti nie znał ani słowa w tym języku, choć ze swoimi czarnymi włosami, brązowymi oczami i naturalną opalenizną w każdym calu wyglądał jak kolumbijski dziedzic. Jeśli chodzi o temperament i pochodzenie, był bardziej WASPem1, niż Latynosem. — Taa, jesteśmy zwykłą parą byczków, dobra — odparł nieprzytomnie Valenti, dalej 1White Anglo-Saxon

Protestant członek amerykańskiej białej elity pochodzenia anglosaskiego

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ się rozpakowując. — Wolałbym, żebyś mnie tak nie nazywał, Sean. O'Brian miał zawsze zamiłowanie do szalonych przezwisk, a od babci Valentiego, kiedy byli kilka lat temu na wizycie u jego rodziny, podłapał czułe, hiszpańskie corazón, co znaczy "serce". Abuelita była jedynym członkiem rodziny Valentiego, który zachował swoją tożsamość etniczną, kiedy jego rodzice przeprowadzili się z południa Bronxu do Hamptons, gdy jego ojciec zrobił karierę. Valenti miał wtedy tylko trzy lata, a jego pnący się po szczeblach drabiny społecznej ojciec nalegał, aby w jego nowym domu mówiono wyłącznie po angielsku. Więc poza kilkoma podstawowymi zwrotami i pieszczotliwymi słówkami babci, Valenti kompletnie nie znał hiszpańskiego. O'Brian, który nie uczył się, a miał naturalny talent do języków, owszem. — Co, corazón? Wiem, że to uwielbiasz, Valenti, a poza tym, czego się boisz, że ludzie źle sobie o nas pomyślą? Tutaj chyba właśnie o to chodzi, nie? — O'Brian roześmiał się dźwięcznym tenorem, przez który ludzie zawsze nabierali się, myśląc, że umiał pięknie śpiewać. Valenti znał prawdę – jego partner może miał talent do języków, ale jeśli chodziło o muzykę, to fałszował jak zdarta płyta. — Nigdy nie powinienem był ci mówić, że nie cierpię tego przezwiska — burknął Valenti, wciąż próbując nie patrzeć w lustro. Szczerze mówiąc, nie miał pojęcia jak O'Brianowi udawało się nosić takie dżinsy. Opinały jego krągły, twardy tyłek tak ciasno, że zawsze wydawało się, że zaraz wybuchną – tak samo czuł się ostatnio przy swoim przyjacielu Valenti. A jako że on i O'Brian prawie zawsze byli razem, to było to dla niego niejakim problemem. — Zawrzyjmy umowę: obiecuję nie nazywać cię tak jak twoja Abuelita, jeśli pospieszysz się z tym rozpakowywaniem. Chciałbym się trochę rozejrzeć, podobno jest tu naprawdę szykownie — O'Brian usiadł nagle na łóżku. — Prawie skończyłem. Nie możesz się doczekać, żeby pokręcić zadkiem, co partnerze? — odparł Valenti, starając się wrócić do ich zwyczajnych żarcików. Zaryzykował

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ spojrzenie w lustro i zobaczył własne, zmartwione oczy. — No wiesz skarbie, jestem seksowny — O'Brian zeskoczył z łóżka i zrobił kilka improwizowanych

kroków,

kręcąc

krągłym

tyłkiem

przed

Valentim

i

setkami

niewidzialnych fanów. Valenti pokręcił głową w udawanej irytacji. Była to pierwsza duża sprawa, do której zostali przydzieleni od prawie śmiertelnego w skutkach napadu na O'Briana pół roku temu i jego partner był kulą nerwowej energii. — Spadaj — warknął, uderzając O'Briana w plecy złożoną podkoszulką. — Rozejrzyj się przez chwilę i daj mi w spokoju skończyć. Tylko trzymaj się z dala od kłopotów, zobaczymy się później. — Jesteś pewny, że chcesz ryzykować, że jakiś tata miś złapie mnie za mój delikatny dziewiczy tyłeczek, kiedy nie będzie cię, żeby mnie ochronić? — O'Brian wyszczerzył się i pomachał swoimi zaskakująco długimi rzęsami. Zdjął swoją skórzaną kurtkę, ukazując znajomą owłosioną pierś, skrytą pod ciasną, białą koszulką. 2 Twonnie, ich konsultant w sprawie gejowskiego zachowania, starał się przekonać O'Briana do woskowania, twierdząc, że geje ogólnie, a w szczególności młodzi, nie przepadają za tak dużą ilością owłosienia na ciele. Ale O'Brian kategorycznie odmówił. Valenti skrycie się z tego cieszył – jego partner nie byłby taki sam bez szorstkich rudozłotych włosków na jego wyrzeźbionej piersi. O'Brian zaczął przeglądać się w lustrze, wciąż pozując dla swoich fanów. — Jestem małym, seksownym twinkiem. — Ciasne dżinsy opinały rozkosznie jędrny tyłek i podkreślały jego fiuta, który wybrzuszał się sugestywnie przez materiał. Valenti jęknął i przewrócił oczami w udawanym obrzydzeniu, chociaż osobiście zgadzał się z oceną partnera na temat jego ciała. — Pójdziesz stąd wreszcie? — pokręcił ironicznie głową. — Doprowadzasz mnie do szału swoją rażącą seksualnością. Prawdę mówiąc, był na wpół twardy od patrzenia, jak jego przyjaciel porusza się prowokująco, ale kontynuował ich zwyczajne docinki, mając nadzieję, że O'Brian tego nie zauważy. Zresztą i tak nie było powodu, by jego partner patrzył mu na krocze. O'Brian nie 2

Zaśliniłam się:P

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ miał takich zapędów, nieważne czego chciał Valenti. — No dobra, już idę — O'Brian posłał mu przez ramię ostatni uśmiech i podszedł do drzwi, kołysząc biodrami i kręcąc tyłkiem w swoim opanowanym do perfekcji kroku. — Ale będziesz za mną tęsknił, gdy mnie nie będzie. — Taa, jak za wrzodem na dupie — powiedział nieprzekonująco Valenti i udał, że rzuca w partnera parą zwiniętych skarpetek. O'Brian schylił się na niby i szybko zniknął za drzwiami, by za chwilę znowu się w nich pojawić, wychylając twarz przez szparę. — Na razie, tatuśku. — Skarpetki trafiły w drzwi, kiedy zamknął je teatralnym gestem i Valenti słyszał jego śmiech przez całą jego drogę korytarzem luksusowego kurortu. Valenti zamknął oczy i opadł na łóżko, obejmując się ramionami. Miał złe przeczucie co do tego zadania. Przeczucie, które mówiło mu, że to na zawsze wpłynie na ich partnerstwo. Zaczął się ponownie zastanawiać jak jego i O'Briana udało się namówić na akcję pod przykrywką w największym kurorcie dla gejów. Jego umysł powędrował do sceny w biurze Kapitana Harrisa tydzień temu...

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 2 — Mam coś dla was — Harris był cichszy niż zazwyczaj, prawie przygaszony, pomyślał Valenti. Obserwował ich dowódcę, czekając na jego słowa. Zazwyczaj elegancko ułożone, siwe włosy Harrisa były rozczochrane, jakby przesuwał po nich obiema dłońmi, a jego czerwono-żółty krawat był rozluźniony, tak że węzeł zwisał kilka centymetrów pod kołnierzykiem. Było to niepodobne do mężczyzny, który tak cenił schludny i porządny wygląd. — Tak? — O'Brian przysiadł na poręczy krzesła Valentiego, zamiast usiąść na swoim, nogi miał szeroko rozstawione, żeby zrobić w ciasnych spodniach, które zazwyczaj nosił, więcej miejsca dla swojego fiuta. Jedną ręką obejmował ramiona przyjaciela w kumpelskim stylu. Valenti wiedział jak muszą wyglądać dla każdego, kto przechodził obok wielkiej szyby biura Harrisa – ciemna i jasna głowa, za bardzo do siebie zbliżone, gdyby słuchać nakazów homofobicznego społeczeństwa, którego ani on, ani O'Brian nigdy nie słuchali. Pochodzący z wielkiej, uczuciowej irlandzkiej rodziny O'Brian nie miał problemu z dotykaniem innych, czy wyrażaniem uczuć. Był taki zawsze, odkąd tylko poznali się w Akademii Policyjnej Los Angeles i zostali przyjaciółmi. Valenti przyjechał do Kalifornii, chcąc uwolnić się od władczego ojca, który nie potrafił uwierzyć, że jego syn chce być policjantem, a nie lekarzem, prawnikiem, czy maklerem. O'Brian był wyszczekanym irlandzkim dzieciakiem prosto po armii. Od początku idealnie do siebie pasowali, uzupełniając swoje mocne strony. Pochodzący z wyższych sfer Valenti pod względem nauki był najlepszy, a O'Brian miał zdolności fizyczne i był świetnym strzelcem. Stali się nierozłączni, mówiono na nich "Mick i Spic"3, a po akademii krążył dowcip, że są jedyną grupą etniczną. Ale sądząc po tym, jak patrzył na nich Kapitan Harris, Valenti podejrzewał, że sprawa, którą mieli dostać nie będzie powodem do śmiechu. 3

Mick — Irlandczyk, Spic - Latynos

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Tak — powiedział krótko, odpowiadając wreszcie na pytanie O'Briana. Bawił się nerwowo swoim żółtym ołówkiem, przesuwając go między palcami. — Właściwie to sprawa dla wydziału narkotykowego, ale u nich nikt sobie z tym nie poradzi. Słyszeliście o tym dzieciaku, który przedawkował w zeszłym tygodniu w Dancing Queen? — Koka, tak? — zapytał Valenti. Dancing Queen był znanym gejowskim lokalem w centrum miasta, w którym często odbywały się przerzuty narkotyków i który jakimś cudem wciąż był otwarty. Przedawkowanie, o którym mówił Harris, było czwartym przypadkiem w tym miesiącu i każde było spowodowane zbyt dużą dawką kokainy. — Mhm, z dodatkiem jakiejś toksyny, możliwe, że trutki na szczury. Cholernie niebezpieczne. Zrobiliśmy zeszłej nocy nalot i złapaliśmy dostawcę. Zgodził się gadać w zamian za nietykalność. Teraz wiemy skąd biorą towar i kto za tym stoi. Nazywa się Vincent Conrad i w branży narkotykowej jest od bardzo dawna. — Więc, potrzebujesz kogoś pod przykrywką, żeby go przyskrzynić — dokończył za niego O'Brian. — Ale dlaczego my, Kapitanie? Narkotykowi nie mają swoich ludzi? Muszą jeszcze wyciągać nasze tyłki z Zabójstw? Valentiemu i mi jest tu bardzo wygodnie. — Ścisnął przyjacielsko ramiona partnera. Valenti uśmiechnął się bez cienia humoru. Ostatnio przy jego partnerze bynajmniej nie było mu wygodnie i wydział, w którym był, nie miał z tym nic wspólnego. — No tak, ale żaden z nich nie jest na tyle wykwalifikowany, by poradzić sobie z tym tak, jak wy — Harris był wyraźnie niespokojny, a ołówek, którym się bawił, nagle roztrzaskał mu się w dłoniach. — Bo chodzi o to, że... — Uważnie wpatrywał się w dwie połówki ołówka, jakby zastanawiał się nad ich sklejeniem. — Facet, którego chcemy ma swoją siedzibę we 'Frisco. — Ach, stare, dobre San Fran, miasto braterskiej miłości — O'Brian wyszczerzył się do swojego partnera i Valenti oddał z niepokojem uśmiech, zastanawiając się dokąd to zmierza. — Ehe, myślisz pewnie o Filadelfii, O'Brian — powiedział. — Nie, Filly nie umywa się do Miasta nad Zatoką, kiedy w grę wchodzi coś takiego,

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ tak przynajmniej słyszałem — powiedział jego partner, patrząc z powrotem na ich Kapitana. — Czyli jest we 'Frisco i my mamy go złapać. Wciąż jednak nie powiedziałeś dlaczego my. Valenti zaczynał już mieć złe przeczucie, które jedynie pogłębiło się, kiedy Harris odchrząknął i powiedział. — Conrad ma swoją siedzibę w kurorcie, którego jest właścicielem. RamJack. — Że co? — Valenti nie potrafił ukryć zaskoczenia. — Chcesz, żebyśmy udali się pod przykrywką do największego gejowskiego kurortu w kraju? — RamJack było tak znane, że nawet poza gejowską społecznością słynęło ze swojej dekadencji i korupcji. Oczekiwał po trochu, że jego partner wybuchnie na tę sugestię, ale O'Brian tylko oparł się bardziej na poręczy krzesła partnera. W jego zielonych oczach pojawił się niebezpieczny błysk i Valenti patrzył jak zmieniają się one w twarde szmaragdy. — A dlaczego myślisz, że Valenti i ja będziemy najlepsi do tego zadania, Kapitanie? — zapytał głosem niebezpiecznie niskim i chłodnym. — Twierdzisz, że Valenti i ja jesteśmy gejami? Valenti potrafił zrozumieć pozycję obronną partnera. Wiedział, że z powodu ich bliskiej przyjaźni i tego jak komfortowo się przy sobie czują, krążą plotki. Plotki to jedno, ale czym innym było usłyszenie od swojego Kapitana, że powinni zagrać gejowską parę, bo nadawali się do tego bardziej, niż jakiś inny zespół. Przygania nam przez skąpe pochwały, pomyślał kwaśno Valenti. — Nie, oczywiście, że nie! — wykrzyknął żywo Harris, szukając kolejnego ołówka do złamania. — Ale, no... cholera, O'Brian, czujecie się przy sobie lepiej niż jakikolwiek inny zespół, jaki mamy. Jesteście od dawna partnerami, znacie się. I nie jesteście homofobami jak pozostali. Kogo mam wysłać, co? Jenkinsa i Johnsona? Jenkins śmieje się jak uczniak za każdym razem, kiedy widzi drag queen, a Johnson zwróci swój lunch jak poproszę go o zatrzymanie się w gejowskim kurorcie… a co dopiero, by sam udawał geja. A reszta jest tak samo zła albo i jeszcze gorsza. Nie. — Harris pokręcił głową. — Jesteście moją jedyną możliwością. Wiem, że to niezręczne, ale nic nie mogę na to poradzić. Oczywiście... — położył ołówek obok tego złamanego i oparł się o swój fotel. — ...możecie

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ odmówić przyjęcia zadania. Technicznie rzecz ujmując, to nie nasza działka, więc robota jest dobrowolna. Ale ten Conrad wprowadza ciężki towar na ulice i od tego umierają dzieciaki. Z przyjemnością dorwałbym tego drania i pomyślałem, że się ze mną zgodzicie. — Zrobimy to — powiedział O'Brian w tej samej chwili, kiedy Valenti powiedział stanowczo: — Nie ma mowy. — Spojrzeli na siebie zdezorientowani. Praktycznie zawsze się ze sobą zgadzali. Harris spojrzał na nich i ściągnął brwi. Valenti wiedział, co chodziło mu po głowie – to O'Brian powinien mieć problem z tym zadaniem, a nie jego partner. Wszyscy wiedzieli, że pomimo tendencji do dotykania, to O'Brian jest większym macho. Valenti wiedział, że wiązało się to z wychowaniem jego partnera. Dorastanie w jednym z najcięższych, robotniczych, irlandzko-katolickich sąsiedztw w Bostonie, a także bycie niskim blondynem z rysami, które były tak wyrzeźbione, że aż śliczne, musiało dać mu nieźle w kość i kazać coś udowodnić. Valenti był prostszy w obyciu – bardziej otwarty na tego typu sprawy. Ale w końcu to nie on musiał bić się z każdym frajerem w sąsiedztwie, który nazywał go "pieprzonym pedałem", bo był mały i uroczy. Kapitan Harris westchnął jedynie i pokręcił głową. — Przegadajcie to i dajcie mi znać; żeby to się udało, musicie w to wejść obaj — Harris pokazał im, żeby wyszli. — Zamknijcie za sobą drzwi i przed końcem dnia dajcie mi odpowiedź — powiedział, wracając do papierów na swoim biurku. Już poza biurem, partnerzy zaczęli spierać się ze sobą przyciszonymi głosami. — Co się z tobą dzieje, O'Brian? Myślałem, że takie coś cię obrzydza. Skąd ta nagła zmiana? Valenti był szczerze zdumiony. O'Brian nigdy nie szykanował gejów, ale nie był też ich wielkim przyjacielem. To Valenti zazwyczaj kontaktował się z ich homoseksualnymi informatorami. A odkąd młodszy brat O'Briana, Ian, zostawił żonę i trójkę małych dzieci dla swojego agenta ubezpieczeniowego, homoseksualizm – szczególnie męsko-męski homoseksualizm – stał się drażliwym tematem. Valenti myślał czasami, że O'Brianowi bardziej przeszkadzała dwulicowość Iana, niż jego homoseksualizm, orientacja, ale nie był

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ to temat, o którym rozmawiali często i łatwo. — A co z tobą, Valenti? — zapytał O'Brian, nie odpowiadając na pytanie partnera. — Nigdy nie wydawałeś mi się homofobem. Myślałem, że jesteś otwartym facetem. — Jestem otwartym facetem, ale Sean, nie wiemy w co się pakujemy — zaprotestował Valenti, wiedząc, że to brzmiało słabo, ale nie potrafił znaleźć lepszej wymówki. Biorąc pod uwagę stosunek partnera do gejowskiego stylu życia, nie zamierzał podawać prawdziwego powodu swojej niechęci przyjęcia tej misji. O'Brian prychnął lekceważąco. — Ja wiem, mamy tam iść i zapuszkować skurwiela, który daje zatrute cukierki każdemu dzieciakowi w mieście. Wiesz co, Valenti, może nie zgadzam się z ich stylem życia, ale mają takie samo prawo, by żyć, tak jak ty czy ja. — Wiem, tylko... — Valenti zaplatał się, nie mogąc znaleźć żadnych słów. — Cóż, Kapitan ma rację, czujemy się przy sobie bardziej komfortowo, niż reszta chłopaków, no ale w końcu czujemy się komfortowo do pewnego pułapu, prawda? — Aww, no co, Nicky, boisz się potrzymać mnie za rączkę? — O'Brian powiedział to niby żartem, ale w jego oczach wciąż był błysk złości. Myśli, że go nie chcę – że nie chcę go w ten sposób dotknąć, pomyślał z rozpaczą Valenti. Boże, pomóż mi, gdyby tylko wiedział... — To nie o to chodzi i dobrze o tym wiesz — powiedział cicho. — Po prostu... ach, Sean, no nie wiem. Nie uważasz, że to będzie niezręczne? — Nie, jeśli nie pozwolimy, by to na nas wpłynęło — odparł jego partner, natychmiast się rozpromieniając i poklepując Valentiego po plecach. — To tylko kolejna przykrywka, Valenti, nic więcej. Decyzja, wchodzisz czy odpadasz? — Wchodzę — odparł Valenti, po raz trzeci czując się jakby tonął. Zastanawiał się czy zgodził się dlatego, że O'Brian użył jego imienia; jego partner mówił do niego Nick tylko wtedy, kiedy chodziło o coś bardzo ważnego. — Super — O'Brianowi rozświetliła się twarz, a jego oczy znowu nabrały koloru morskiej zieleni. — Powiem Harrisowi. Udupimy tego skurwiela, partnerze, zobaczysz. — O ile w trakcie to my nie zostaniemy udupieni — powiedział Valenti. Zamierzał

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ powiedzieć to z przekąsem, ale słowa wyszły smutne i jakieś ciche. O'Brian spojrzał na niego dziwnie i potrząsnął głową. — Nie martw się, Valenti. Na tym ucierpi tylko Conrad. Hej, tym razem to my kontra oni — Mick i Spic kontra siły zła. Jak myślisz, kto wygra? Oczywiście, że my, prawda? — puścił mu oko i przesunął dłonią po swoich gęstych rudo-blond włosach. — Prawda — odparł posłusznie Valenti. Zastanawiał się dlaczego, skoro rezultat był tak oczywisty, miał tak złe przeczucie. Jego partner odwrócił się i raźnym krokiem wrócił do gabinetu Harrisa. — Bierzemy — usłyszał O'Briana. — Kiedy wyjeżdżamy?

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 3 — Przy takiej sprawie musicie zebrać trochę informacji. Trochę się pod edukować. Siedzieli w barze ShySide i rozmawiali z dobrym znajomym i najlepszym źródłem informacji, Turkiem. Turk był wielkim czarnoskórym facetem z głową tak łysą i lśniącą jak bilardowa kula i mięśniami, które mogłyby zmiażdżyć każdego, kto mu podpadnie. Był właścicielem ShySide i regularnie ubierał się w kombinacje kolorów, które ślepego doprowadziłyby do płaczu. Ale zawsze posiadał najświeższe informacje z ulicy, a one nigdy nie były błędne. Dzisiaj Turk był ubrany jak spod igły w limonkowe spodnie i jasnoróżową koszulę. Jego ubiór przywodził Valentiemu na myśl psychodelicznego arbuza, a błysk białych zębów przy uśmiechu Turka prawie poprawił mu nastrój. Prawie. — Hej, nie przyszliśmy prosić o radę jak pracować nad sprawą, Turk — odparł O'Brian, szczerząc się, by pokazać, że żartuje. — Przyszliśmy po informacje. Ja i Valenti często bywamy w gejowskich barach w trakcie różnych spraw, żeby wiedzieć co się tu dzieje. — Tak, ale dotąd byliście tu jako gliny, a nie jako klienci — podkreślił Turk. — Mówię tylko, że nie zbawi was jak pójdziecie do jednego z takich barów. Poobserwujecie bywalców i zdobądźcie nowy punkt widzenia, jeśli rozumiesz co mam na myśli. — Pomyślimy o tym. Dobra, wiesz coś o Vincencie Conrad albo RamJacku? — Czego nie wiem, to się dowiem — Turk znowu się uśmiechnął. — Ale nie spodoba się wam, to co wiem. Valenti zamknął oczy i jęknął głośno. Co dalej? — Co mu jest? — zapytał O'Briana Turk, wskazując głową Valentiego. — Nie przejmuj się tym ponurakiem — boi się, że nie podołamy zadaniu udawania Mary przed innymi Mary.4 Jakby to było takie trudne. — Może być trudniejsze, niż ci się wydaje — ostrzegł ponownie Turk. — Mówię ci, 4

Określenie oznaczające geja

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ mój drogi, kluczem do sukcesu jest e-du-ka-cja. — Uważam po prostu, że rzucamy się na coś zbyt dużego, O'Brian — powiedział desperacko Valenti. — Turk ma rację, co my wiemy o byciu gejem? — Najwyraźniej więcej, niż reszta chłopaków — odparł niecierpliwie O'Brian. — Inaczej Harris nie zwaliłby tego na nas. Valenti, trzymaj się programu — odwrócił się z powrotem do Turka. — Koniec pogaduszek, T gadaj co wiesz o Conradzie i RamJacku? — Cóż, normalnie nie wiedziałbym za wiele, rozumiecie. Ale tak się właśnie składa, że mam kuzyna, Antwona, który obraca się w tych kręgach. Kilka razy zatrzymywał się w RamJacku, dzięki uprzejmości swojego dobrego przyjaciela, jeśli wiecie co mam na myśli. Prawdę mówiąc... — z podekscytowaniem klasnął w dłonie. — Antwon będzie najlepszą osobą, która wam o tym opowie. Wszystko wiem od niego. Zadzwonię do niego i umówię was w jego ulubionym miejscu. On pomoże wam z e-du-ka-cją, chłopcy. Co wy na to? — Dobra — powiedział O'Brian w tym samym czasie, kiedy Valenti powiedział. — Gdzie jest jego ulubione miejsce? Turk znowu uśmiechnął się szeroko. — Dancing Queen, oczywiście. Lubi kręcić nóżką od czasu do czasu, razem z innymi partiami. — O matko... — Valenti kręcił głową, ale jego partner wyglądał na zadumanego. — To może nie być taki zły pomysł, powrót na miejsce zbrodni — uniósł brew. — Co o tym sądzisz, Valenti? — Dlaczego by nie? — zapytał ironicznie Valenti. — W końcu w przyszłym tygodniu będziemy pod przykrywką w gejowskim barze na Bóg wie jak długo, ale dla ciebie to nie jest za wcześnie. Nieee, ty musisz zacząć zabierać nas do gejowskich barów już teraz. No dobra, chodźmy. Wręcz nie mogę się doczekać. — Co się z tobą ostatnio dzieje? — O'Brian chwycił go za ramię i pochylił się, aby spojrzeć partnerowi w oczy. — Przez ostatnie kilka tygodni nie jesteś sobą – myślałeś, że nie zauważę, skarbie? Chcesz pogadać? Nie musisz tego dusić w sobie – masz mnie, jeśli chcesz pogadać. Ciepła dłoń partnera na jego ramieniu wywołała w Valentim dreszcz. O'Brian był tak

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ blisko. Czuł ciepły zapach piżma na skórze mężczyzny i widział zielone, pełne niepokoju oczy i te idealne, pełne usta prawie tak blisko, by je pocałować... odsunął się i oparł o bar. — Nic wielkiego — powiedział. — Po prostu ostatnio mam wiele na głowie. Wybacz, że jestem nieswój, Sean. — Nie no, nic się nie stało — Sean uśmiechnął się współczująco i uścisnął go krótko. — Rozumiem. Trzymaj to dla siebie, jeśli chcesz, Nick. Wiedz tylko, że jeśli zechcesz pogadać, to jestem tutaj. Valenti pokręcił głową; nigdy nie będzie gotowy rozmawiać o tym, co go trapi, a przynajmniej nie ze swoim partnerem... *** To przyszło do niego jakiś miesiąc temu, kiedy siedzieli w nieoznakowanym wozie na kolejnej dłużącej się obserwacji – nazwa dla wolno rosnącej emocji, jaką czuł od tamtej strasznej nocy, kiedy O'Brian został zaatakowany. Miłość. Uderzyło go jak meteor z wypisanym jego imieniem. Tyle dni i nocy spędzonych na patrzeniu, jak jego partner dochodzi do siebie po prawie śmiertelnych ranach. To jak ich relacja zwiększyła się w tamtym czasie i to jak wykluczyli pozostałych ze swojego kręgu. O'Brian chciał jak najszybciej wyzdrowieć, a Valenti chciał zrobić wszystko co w jego mocy, aby doszedł do siebie. Miał wrażenie jakby jego podświadomość nie potrafiła już dłużej trzymać tego w sekrecie i wybuchła w świadomej myśli, która kompletnie go zaskoczyła. Valenti patrzył, jak jego partner obserwuje dom, gdzie bywał ich podejrzany, kiedy nagle pomyślał: kocham go. Próbował się tego pozbyć, oczywiście; nie czuł czegoś takiego względem mężczyzn. A przynajmniej nie wcześniej. Starał się to sobie wytłumaczyć inaczej. Oczywiście, że go kocham – jest moim najlepszym przyjacielem. Moim partnerem. Ufam mu swoim życiem i przyjąłbym kulę w serce, żeby go uratować. Tym właśnie jest miłość, prawda?

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Myślał o wszystkim, przez co razem przeszli – wszystkich gorszych chwilach, przez które nie przeszedłby bez Seana Michaela O'Briana. Po tym jak załamał się, kiedy jego żona, Madeline, go zostawiła, to O'Brian przy nim był i to on umiał go jakoś złożyć do kupy. Nie wspominając o niezliczonych razach, kiedy jego partner uratował mu tyłek. Ale nie chodziło o to, a przynajmniej nie tylko o to. To oczywiście była miłość – miłość jaką czuł przyjaciel do przyjaciela. Ale to nie wyjaśniało tego, dlaczego nagle chciał wsunąć palce w te dzikie rudo-blond włosy albo trzymać O'Briana w ramionach. Albo gładzić tę gładką, złotą skórę i całować te pełne, czerwone usta... To nagłe pożądanie wybuchło w nim jak dzika róża, która kiełkowała ukradkiem przez miesiące, a może lata. Dla niego to było kompletnie obce, ale niezaprzeczalne – pragnął swojego partnera. Pragnął go seksualnie. Ja nie tylko go kocham, pomyślał niejako z desperacją. Ja jestem w nim zakochany. I nic nie mogę z tym zrobić. Ta wiedza była jak kula u nogi i Nicholas Valenti czuł jakby z każdym dniem tonął coraz bardziej. Tonął w swobodnych, prostych dotykach partnera – tu ręce na jego ramionach, tam uściskach. Harris miał rację; czuli się przy sobie komfortowo – może zbyt komfortowo, pomyślał żałośnie Valenti, próbując nie okazywać po sobie, że coś jest nie tak. Nigdy wcześniej nie zastanawiał się dłużej nad ich swobodnym dotykaniem się, nawet mimo okazjonalnych plotek podważających ich orientację. Plotki były tylko zazdrosnym gadaniem i Valenti się tym nie przejmował. Mimo wszystko on i O'Brian prawie każdej nocy spotykali się z różnymi kobietami i każdy wiedział, że partnerzy powinni być ze sobą blisko. Co z tego, że przytulali się i siłowali od czasu do czasu? Valenti i O'Brian mieli najlepsze statystyki i mniej nierozwiązanych spraw niż reszta zespołów w wydziale. I dla każdego było oczywiste, że pomimo fizyczności między nimi, obaj byli w stu procentach heteroseksualni. Tak zawsze mówił sobie Valenti. Ale teraz musiał się zmuszać do odsuwania, kiedy O'Brian go dotykał, musiał się zmuszać do zachowania obojętnej twarzy i zachowywania się tak, jakby wszystko było normalnie, kiedy czuł jakby jego serce było ciągle wyrywane. Bo będąc dobrym przyjacielem, Valenti wiedział, że Sean O'Brian nigdy nie będzie

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ dla niego nikim więcej, niż tylko przyjacielem... *** — Hej, Nicky. Ziemia do Valentiego... — zamrugał oczami i spojrzał ponownie w zaniepokojone oczy przyjaciela. Turk wrócił na tyły i teraz byli sami. — Hę? — Pytałem co mam założyć dzisiaj do klubu. Na pewno wszystko w porządku? Zaczynasz mnie martwić, wiesz? — Tak, w porządku. Po prostu, eee... — Valenti odchrząknął i spróbował oderwać myśli od obiektu swojej beznadziejnej miłości. — Załóż to co zwykle i będzie dobrze. — Partnerze, twierdzisz, że moje ciuchy wyglądają na gejowskie? — zapytał ostro O'Brian, ale w jego oczach był błysk, dzięki któremu Valenti wiedział, że tylko żartował. — Nie, ale twoje dżinsy są na tyle ciasne, że nikt nie zauważy niczego innego — Valenti próbował zażartować, ale potem żałował, że to zrobił. — Patrzyłeś na mój tyłek, Valenti? — O'Brian wyszczerzył się do niego i wstał ze swojego stołka, unosząc swoją skórzaną kurtkę i ukazując część ciała, o której była mowa. Valenti cieszył się, że ShySide był prawie pusty, ale mimo to w ich stronę powędrowało kilka dziwnych spojrzeń. — Hej, weź to z mojej twarzy. Poczekaj do wieczora jak będziemy w klubie, dobra? — powiedział Valenti, wyciągając dłoń, by powstrzymać swojego partnera. Niestety wylądowała ona na krągłym, jędrnym tyłku, a O'Brian wtulił się w jego dłoń, mrucząc jak kot. — Mmm, nieźle, Nicky. Przyzwyczajasz się przed RamJackiem, co? — Ciszej, do cholery! — syknął Valenti, zabierając dłoń, jakby została poparzona. Teraz w ich stronę powędrowało kilka wściekłych spojrzeń, bo stali klienci ShySide nie lubili takich scen. — To nie czas ani miejsce na takie zachowania, Sean. — Ja się tylko wczuwam, Nick — powiedział łagodnie jego partner. — Wcześniej

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ jakoś się nie przejmowałeś, kiedy tak żartowaliśmy. Co w ciebie wstąpiło? — To poczekaj z tym wczuwaniem aż będziemy w klubie — odparł Valenti, nie odpowiadając na pytanie. Ale jego serce zacisnęło się trochę mocniej, kiedy uświadomił sobie, że będzie musiał starać się, bardziej, by zachowywać się normalnie wokół O'Briana. Bo tym, co w niego wstąpiło, była miłość i nigdy, przenigdy nie zaryzykowałby, aby jego partner się o tym dowiedział.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 4 Antwon albo Twonnie, tak jak kazał się nazywać – nie był do końca taki, jak spodziewał się Valenti. Był szczupłym młodzieńcem ze skórą koloru mlecznej czekolady i szerokimi, jasnobrązowymi oczami, które według przypuszczeń Valentiego zostały uwydatnione tuszem, ale na tym kończył się makijaż. Valenti poczuł z tego powodu ulgę: spodziewał się kogoś rażąco ekstrawaganckiego – może nawet drag queen. Ale kuzyn Turka był ubrany bardziej konserwatywnie, niż jego przyjaciel i informator, a przynajmniej jego dobór kolorów był o wiele dyskretniejszy. Miał na sobie ciasną parę obdartych szortów, które opinały jego szczupłe biodra i za małą, za ciasną czarną koszulkę, która kończyła się tuż pod jego sutkami. Valenti nie potrafił się powstrzymać przed porównaniem tych spodenek ze spodenkami, jakie czasami zakładał O'Brian, kiedy namawiał swojego partnera na wspólny jogging. — Niezłe wdzianko, Twonnie — powiedział przyjaźnie O'Brian, kiedy usiedli przy kiwającym się stoliku. Kuzyn Turka zarezerwował go dla nich, znajdował się on tuż przy zatłoczonym parkiecie. Z głośników dudniło "I Will Survive", a kula dyskotekowa rzucała niezliczone światła na wszystkie pary, które kołysały się wokół nich w zatłoczonym mroku. Tyle, że większość par składała się z samych mężczyzn, uświadomił sobie z niepokojem Valenti. Tańczących blisko siebie... dotykających się... — Podoba ci się? — Kuzyn Turka wstał i obrócił się, po czym usiadł z powrotem i z gracją założył nogę na nogę. — Tak — powiedział bez śladu ironii O'Brian. — Prawdę mówiąc, Valenti i ja myśleliśmy o sprawieniu sobie czegoś takiego. — Dla was obu? — Twonnie z dezaprobatą uniósł delikatną brew. — No tak. Słuchaj, Turk powiedział ci co będziemy robić, prawda? — O'Brian ściągnął brwi i położył dłoń na ramieniu Valentiego. — Mamy pod przykrywką udać się do RamJacka, więc potrzebujemy wszystkich informacji, jakie posiadasz. I kilku porad co do

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ ubioru, jeśli nie masz nic przeciwko. — Och, oczywiście, że nie mam. Ale kotku, jeśli obaj pojawicie się w RamJacku ubrani tak jak ja dzisiaj, to zostaniecie zjedzeni żywcem. Można równie dobrze wrzucić kawałek surowego mięsa do klatki pełnej głodnych tygrysów — Zadrżał teatralnie i potrząsnął głową. — Nie będziecie mieć żadnych szans. — No to jak mamy się ubrać? — Valenti odezwał się po raz pierwszy, usiłując nie patrzeć na te wszystkie męskie pary wokół nich i ignorować ciepło dłoni partnera. Zastanawiał się przez chwilę, jakby to było tańczyć tak z O'Brianem. Trzymać go blisko... — Hmm, zobaczmy... wstańcie. Wzruszając ramionami, mężczyźni wstali, obrócili się i z powrotem usiedli. Twonnie kiwnął głową, jakby był z siebie zadowolony. — Ty — wskazał na Valentiego — będziesz tatuśkiem. — Kim będę? — Valenti zastanawiał się o czym do cholery ten Twonnie mówi. — Tatuśkiem, kotku. Wszyscy zainteresowani wiedzą, że RamJack to miejsce, do którego bogaci tatuśkowie zabierają swoich chłopaczków, żeby się trochę zabawić. Żaden z twinków nie może tam wejść bez nadzianego sponsora, jeśli wiecie co mam na myśli. — Wychodzi więc na to, że to ja jestem chłopaczkiem — Głos O'Briana był łagodny, ale minę miał pochmurną, a jego oczy błyszczały irytacją. — Obawiam się że tak, cukiereczku — Twonnie nie wydawał się ani trochę poruszony złością O'Briana. — Dlaczego? — zapytał O'Brian. Valenti myślał o tym samym. — Dlaczego Valenti ma być "tatuśkiem", a ja mam grać twinka? Jesteśmy prawie w tym samym wieku. — Wiek nie ma z tym nic wspólnego, kotku. Mówimy o pieniądzach i dominacji. A mówiąc dokładniej, tatuś ma oba, chłopczyk nie ma nic. A powodów, dla których twój partner musi być tatuśkiem, jest kilka — Twonnie zaczął odhaczać na swoich szczupłych, brązowych palcach, które jak zauważył Valenti, miały nienaganny manicure. — Po pierwsze, Pan Wysoki, Ciemny i Przystojny jest właśnie taki – wysoki. Ma szerokie ramiona i emanuje złowieszczymi wibracjami. Bardzo męski. Wybacz, kotku, ale

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ on wygląda na bardziej dominującego. Ponadto ma wygląd faceta w stylu "cena nie gra roli, daj mi to, co najlepsze". Aurę przywileju. Założę się, że pochodzi z bogatej rodziny, mam rację, przystojniaku? — Twonnie zamachał rzęsami i pochylił się nad stolikiem w stronę Valentiego. — Ja... moi rodzice mają trochę kasy — mruknął w końcu, zastanawiając się czy naprawdę wygląda złowieszczo, kiedy tak naprawdę czuł się nieswojo. Pieniądze były jednym z powodów, dla których tak bardzo chciał wyjechać z domu – czuł ich ciężar, nakazujący mu robić to, co chciał ojciec. Stworzenie dystansu między sobą, a rodzinnym majątkiem sprawiło, że był o wiele bardziej wolny i nie zależało mu, żeby do tego wrócić. — Widzisz? — Twonnie zwrócił się z triumfem do O'Briana, udowadniając swoją rację. — Twój Valenti ma doświadczenie z wyższymi sferami i wie jak się zachowywać. Podczas gdy ty, kotku... cóż, nie bierz mi tego za złe, ale masz wypisane na twarzy, że pochodzisz z ulicy. Dorastałeś w trudnym sąsiedztwie, prawda? Sądząc po twoim akcencie, podejrzewam nawet, że w głównej dzielnicy Bostonu. Khól Kahol podahował Khólowej Kaholonie, mam rację? O'Brian wyglądał na zaskoczonego. — Kurde, kim ty jesteś, dzieciaku – studentem psychologii czy stosunków międzyludzkich? — Socjologii — powiedział z dumą Twonnie. — W tym małym twinku kryje się więcej niż na pierwszy rzut oka, panowie. W czerwcu będę miał magisterkę, ale to nie oznacza, że nie lubię się zabawić albo że mam coś przeciwko, by wam pomóc, jeśli usuniecie ze sceny Vincenta Conrada. Chłopak, który przedawkował w zeszłym tygodniu, był moim dobrym kumplem. W zaciemnionym klubie jego oczy zabłysły delikatnie i przez chwilę Valenti bał się, że ich przewodnik po świecie gejów wybuchnie płaczem. Najwyraźniej O'Brian obawiał się tego samego, bo w geście pocieszenia położył dłoń na szczupłym ramieniu Twonniego. Valenti był zaskoczony gorzkim ukłuciem zazdrości na widok dłoni partnera spoczywającej na ramieniu kogoś innego. Ogarnij się, on jest tylko miły. Robi to, co robi zawsze dla ciebie. Ta myśl nie była ani trochę pocieszająca.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ By zająć swe myśli czymś innym, Valenti odezwał się. — Więc ustaliliśmy, że jestem bardziej męski, więc, to ja gram "tatuśka", ale jakie, ach, cechy ma mój uroczy partner, że tak doskonale pasuje do roli "chłopca"? — Nie łudź się, kotku — powiedział beznamiętnie Twonnie, unosząc wypielęgnowaną brew. — Uległość nie oznacza, że jest się mniej męskim. Prawdę mówiąc, trzeba mieć o wiele większe jaja, żeby brać, niż żeby dać, jeśli wiecie co mam na myśli. — Nie do końca — wymamrotał O'Brian, posyłając Valentiemu kątem oka sardoniczne spojrzenie. — No właśnie i lepiej miej nadzieję, że nie będziesz się musiał o tym przekonać, byczku — Twonnie pochylił się nad stolikiem i dźgnął O'Briana w pierś. — RamJack potrafi być okrutnym miejscem, jeśli się wejdzie nie tam, gdzie trzeba. Jak chcesz zachować swoją wisienkę, to lepiej trzymaj się z dala od Mrocznego Rycerza i Legowiska Minotaura. — Że co? — O'Brian wyglądał na tak zdezorientowanego, jak czuł się Valenti. — To dwa miejsca, których masz unikać, żeby zachować swoje dziewictwo, kotku — Twonnie uśmiechnął się lekko na ich wyraźne skrępowanie. — Zrobiłbym wam listę pozostałych miejsc, ale jest ich po prostu za dużo. Mówiąc szczerze, znalezienie się w RamJacku takich dwóch hetero jak wy nie jest zbyt bezpieczne. Szkoda, że nie mogą znaleźć do tej roboty jakichś policjantów gejów. Jeśli Conrad dowie się, że nie jesteście tymi, za kogo się podajecie, to będziecie mieć przesrane. O'Brian odchrząknął. — U nas nie ma ujawnionych policjantów, Twonnie. Dla siebie może tak, ale żaden się nie przyzna. Trzeba to wiedzieć, jeśli ma się jakichkolwiek kumpli w wydziale. Valenti i ja zostaliśmy wybrani, bo jesteśmy razem od dawna i czujemy się przy sobie komfortowo — Znów położył dłoń na ręce Valentiego i ścisnął ją. — Komfortowo, tak? — Twonnie spojrzał na nich sceptycznie i wolno pokiwał głową. — Tak, właśnie widzę. Przynajmniej nie siedzicie sztywno i nie boicie się dotknąć, ale żeby to się udało, wasz język ciała musi być jeszcze luźniejszy i naturalniejszy niż teraz. Musicie dotykać się przez cały czas. — Ale dotykamy się, no przynajmniej przez większość czasu — zaprotestował

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ O'Brian. Valenti przytaknął, myśląc o tym jak przyzwyczaił się do ich swobodnego dotykania się. To było przed tym, jak dłoń O'Briana na jego ręce nie wysłała mrowiącego ognia prosto do jego krocza. Skrzyżował niewygodnie nogi i marzył, aby O'Brian zabrał rękę. — Nie, nie, nie w stylu “jesteśmy braćmi, pozwól że poklepię cię po ramieniu”. Wybacz mi mój francuski, kotku. Detektywie Valenti — zwrócił się z powagą do Valentiego. — Musisz dotykać go z zaborczością, kładź dłonie na swoim chłopcu z władczością, tak, aby każdy dostał wiadomość, że jest twój. Inaczej będzie do wzięcia, a nie chcecie tego w RamJacku. — A teraz ty — Twonnie zwrócił się do O'Briana, który przyglądał mu się intensywnie, jego dłoń wciąż spoczywała na ręku Valentiego. — Musisz popracować nad zachowywaniem się, jak jego chłopiec. To, że jesteś słodziutkim blondynkiem bardzo ci pomoże i zdecydowanie powinieneś nad tym pracować. I używaj swojej przekornej strony, jeśli taką masz, byczku, żartuj i przekomarzaj się ze swoim mężczyzną. Dotykaj go jakbyś potrzebował otuchy – zapewnienia, że wciąż jest tobą zainteresowany. Całuj go w szyję, siadaj między jego nogami, kładź głowę na jego ramieniu, przypominaj mu, że jesteś dla niego jedynym. Czy wyrażam się jasno? — Absolutnie — powiedział z przygnębieniem Valenti. Wydawało mu się, jakby Twonnie był w jego głowie i tworzył listę rzeczy, które chciał zrobić ze swoim partnerem, ale na które nigdy by się nie odważył. Nie potrafił uwierzyć, że O'Brian nie robił awantury o niektóre "sugestie" Twonniego, ale jego partner jedynie kiwnął głową, w jego oczach było zamyślenie. — Dacie radę? Bo jeśli macie jakieś wątpliwości, to lepiej wycofajcie się już teraz. RamJack, to nie jest miejsce do zabawy, chłopcy — Twonnie wyglądał tak poważnie, że Valenti prawie zwrócił się do swojego partnera i zasugerował, aby właśnie to zrobili. Zanim zdążył coś powiedzieć, O'Brian warknął. — Valenti i ja nie cofamy się przed niczym. Zrobimy, co będzie trzeba. Twonnie pokręcił głową w jego jasnobrązowych oczach widniał smutek. — Mam

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ nadzieję, że wiesz co mówisz, kotku i mam nadzieję, że wam się uda. Jak tylko przejdziecie przed te duże, czarne drzwi, znajdziecie się na terytorium Conrada i tylko Bóg będzie mógł wam pomóc, jeśli pomyśli, że nie jesteście tylko kolejnym tatuśkiem ze swoim chłopcem. — Co się może stać? — zapytał Valenti. — Przecież nic nam nie zrobi. Prawda? — Błąd — powiedział sucho Twonnie. Wyprostował się i pociągnął za swój zbyt ciasny T-shirt. — Chyba nikt wam tego nie powiedział, ale kilka lat temu lider wrogiego gangu wysłał dwóch swoich ludzi do zwerbowania Conrada. Ale byli hetero i tak się zachowywali. Conrad wydał na nich wyrok, kiedy się dowiedział – co nie zajęło mu długo. Tamtej nocy tych chłopców odwiedziło kilku bardzo przerażających, skórzanych tatuśków. Słyszałem, że ledwie mogli usiąść na pluszowych siedzeniach limuzyny, którą Conrad odesłał ich do domu. — Nie obawiał się wszczęcia wojny? — zapytał O'Brian. — Myślisz, że ci dwaj przyznali się do tego co im się przytrafiło? — odparł Twonnie. — Przecież to mogłoby zniszczyć ich ukochaną męskość. Nie, powiedzieli jedynie swojemu szefowi, że Conrad wysłał ich jako wiadomość, jeszcze jedna taka akcja i ktoś zginie. Od tamtej pory nikt nie próbował niczego z Panem Conradem. Plotki krążą, kotku. Uwierz mi. — Więc mówisz, że jeśli Valenti i ja nie odegramy dobrze swojej roli, to możemy wpaść w wielkie bagno — powiedział otwarcie O'Brian. — Delikatnie mówiąc, cukiereczku — powiedział Twonnie. — A z tego co mówił Turk, macie tylko tydzień, aby wczuć się w swoje role, więc lepiej już zacznijcie. — Wskazał na nich obu. — Co, że niby teraz? — zapytał Valenti, czując lekko panikę. — I co mamy niby zrobić, pocałować się? — zapytał O'Brian o wiele spokojniej, niż Valenti mógłby kiedykolwiek przypuszczać. Co w niego ostatnio wstąpiło? Valenti mógłby się założyć o wszystkie swoje pieniądze, że gdyby ktoś zasugerował, że Sean O'Brian będzie skłonny pocałować innego mężczyznę – nawet swojego partnera i najlepszego przyjaciela – to O'Brian uderzyłby durnia w mordę. Ale teraz sam to sugerował. Twonnie wyglądał na rozbawionego. — Nie, kotku — powiedział O'Brianowi. — Do

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ tego będziecie musieli jeszcze dojść. Może weźmiesz tego wysokiego, ciemnego przystojniaka na parkiet i poruszasz nim trochę. — Co, że niby tutaj? — zapytał Valenti, wiedząc, że brzmi jakby mu się płyta zacięła, ale nie potrafił się powstrzymać. — A niby gdzie, kotku, w Grand Central Station? Oczywiście, że tutaj. I nie panikuj tak: nie proszę cię, żebyś rzucił swojego partnera twarzą do stolika i wypieprzył go. Chodzi tylko o taniec — Twonnie spojrzał na nich zdegustowany. — Jeśli nie potraficie nawet ze sobą zatańczyć, to równie dobrze możecie od razu zapomnieć o całej sprawie, w RamJacku możecie być zmuszeni do zrobienia czegoś o wiele gorszego. — Zrobimy to — powiedział stanowczo O'Brian. — Chodź, Nicky, pozwolę ci nawet prowadzić — Wstał i wziął Valentiego za rękę, podnosząc go na nogi. — Starajcie się wtopić w tłum —– na tyle, na ile wam się uda w tych ciuchach — poinstruował Twonnie pociągając nosem i wyraźnie nie aprobując ich zwykłych dżinsów i koszulek. — Obserwujcie pozostałe pary i róbcie to, co one. Ale jeśli zaprowadzą was do męskiej toalety, to musicie uważać! — Zachichotał z własnego żartu i odprawił ich machnięciem ręki. — Idźcie, popatrzę sobie stąd i przekażę wam swoją opinię jak wrócicie. — Chodź, Nick — powiedział znowu O'Brian, ciągnąc go w stronę parkietu. Valenti uświadomił sobie, że jego partner wciąż trzymał jego dłoń i że ich palce były splecione. Tak trzymało się kochanka, a nie przyjaciela. — Dobra — powiedział głupio, idąc chwiejnym krokiem za O'Brianem, który zawsze był pełny gracji. Jak tylko znaleźli się na parkiecie, nie było już tak źle. Z głośników leciało "Disco Inferno", a O'Brian wypuścił jego dłoń, by tańczyć w rytm żywej melodii. Valentiemu pozostało jedynie podziwianie sprężystych ruchów partnera i kopiowanie ich. Chociaż wiele mu brakowało do O'Briana, uważał, że nie był jeszcze taki zły i zaczął już nawet dobrze się bawić, dopóki nie zmieniła się piosenka. — A teraz coś dla wszystkich zakochanych na tym parkiecie — zapowiedział DJ i puścił coś powolnego i romantycznego. Valenti rozejrzał się: na każdym kroku mężczyźni

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ przytulali się do siebie, kołysząc się w powolnym rytmie. Niektórzy całowali się i dotykali. Valenti starał się powstrzymać od wyobrażania sobie, że robi to samo ze swoim partnerem, ale i tak widział jak bierze ukochaną twarz w dłonie i pochyla się coraz bardziej i bardziej, aby posmakować tych miękkich ust. Miał już wrócić do stolika, kiedy poczuł na przedramieniu dłoń O'Briana i po chwili został przyciągnięty w jego objęcia. — Chodź, skarbie, zatańcz ze mną — wyszeptał mu do ucha O'Brian i po chwili tańczyli, dotykając się tak, jak nie dotykali się jeszcze nigdy wcześniej, kołysząc się pierś przy piersi, krocze przy kroczu. Valenti poczuł, jakby cały wszechświat obracał się do góry nogami. On i jego najlepszy przyjaciel zawsze byli blisko, ale nigdy nie śnił, aby byli ze sobą na tyle blisko, że O'Brian nie będzie miał nic przeciwko, by tak z nim zatańczyć. Ale chociaż to było całkowicie dziwaczne, było również typowe dla O'Briana – jego partner nigdy nie robił niczego połowicznie. Valenti objął ramiona O'Briana, a O'Brian objął go w pasie i w jakiś dziwny sposób to było najbardziej naturalne uczucie na świecie. Twarz schował w gęstych rudo-blond włosach, a czysty, męski zapach jego partnera prawie go upijał. Był twardy jak skała i wiedział, że O'Brian musiał to czuć, ale nawet jeśli, to nie próbował się odsunąć ani nic na ten temat nie powiedział. A potem uświadomił sobie, że jego partner też jest twardy. Czuł to wyraźnie przez swoje ciasne dżinsy, wybrzuszenie wielkości butelki Coca-Coli ocierało się o jego krocze, sprawiając, że drżał z pragnienia i potrzeby. Dlaczego O'Brian był twardy? Valenti zastanawiał się nad tym na tyle, na ile pozwalał mu zasnuty mgiełką pożądania mózg. Wiedział na pewno, że to nie miało nic wspólnego z tym, że O'Brian tańczył tak blisko niego: nie był w tej lidze. Jego przyjaciel był pewnie twardy przez wcześniejsze tańczenie do szybkiej muzyki, pomyślał wreszcie Valenti. Wiedział to, bo przez ciasne spodnie, jakie zawsze nosił O'Brian było zawsze oczywiste, że jego partner często podnieca się w stanie podekscytowania – w czasie pościgu albo przed wielką randką. Albo kiedy wychodzili do klubu potańczyć z dziewczynami — to był oczywiście pierwszy raz, kiedy tańczyli razem. — Zabijał mnie powoli... — nuciła Roberta Flank, a Valenti pomyślał mgliście, To

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ właśnie robi. Zabija mnie – dłużej nie wytrzymam... I wtedy właśnie poczuł na swojej szyi miękki i ciepłe wargi. — Co— zaczął mówić, odsuwając się od swojego partnera, ale O'Brian go uciszył. — Tylko ćwiczę. Nie bądź taki zaskoczony, Twonnie na nas patrzy. Nie uważa, że nam się uda, udowodnijmy mu, że jest inaczej — O'Brian uśmiechnął się do niego w zadymionym świetle klubu, a Valentiego coś ścisnęło za serce, choć wiedział, że to śmieszne, że jest rozczarowany. Po prostu ujawniała się skłonność O'Brian do współzawodnictwa, a nie coś wyjątkowego między nimi. Powinien był wiedzieć, że jego partner wszystko uzna za rywalizację, nawet to, jak dobrze uda im się grać gejów. Gdyby Twonnie powiedział, że nie potrafią, to O'Brian zrobiłby wszystko, aby udowodnić, że jednak potrafią i tyle. — Dobra, po prostu mnie przestraszyłeś — powiedział, niechętnie pozwalając na przyciągnięcie z powrotem w ramiona partnera. — Nie spodziewałem się tego. — Powinieneś — poskarżył się O'Brian. — Powiedział w końcu, żebym pocałował cię w szyję. A to i tak nie jest nawet połowa tego, co robią tu ci faceci. — Skinął na kilka par wokół nich i przesunął się trochę, aby bardziej przytulić się do ciała Valentiego, jakby udowadniał swoją rację. Valenti zauważył, że erekcja jego partnera nie zniknęła ani trochę, choć jego własna znacznie zmalała. — Nie skarżę się. Mówię tylko, że powinieneś był mnie ostrzec, zanim zaczniesz. Nie jestem do tego przyzwyczajony, jakbyś nie wiedział — odparł, obejmując na powrót partnera i chowając twarz w jego włosach. — No to ostrzegam cię, skarbie — wyszeptał mu do ucha O'Brian, a potem Valenti znów to poczuł, te delikatne muśnięcie na swojej szyi – nieśmiały dotyk ust partnera na swoim gardle. — Wspaniale pachniesz, Sean — wymruczał, nie mając kompletnie pojęcia co mówi. Jego słowa wydawały się ośmielić jego partnera, bo po chwili Valenti poczuł kolejny pocałunek, tym razem mocniejszy i o wiele pewniejszy. A potem usta O'Briana, gorące i tak rozkosznie właściwe, rozchyliły się przy jego gardle i jego partner już nie tylko go całował,

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ ale lizał i ssał, wyrywając z ust Valentiego przeciągły jęk. Nie obchodziło go już, że było to wynikiem upodobania O'Briana do współzawodnictwa. Fizyczna stymulacja była zbyt silna, by jej zaprzeczać, a Valenti poczuł jak jego fiut staje się twardy i pulsuje o dżins jego spodni. — Wspaniale smakujesz — wymruczał O'Brian, odsuwając w końcu twarz, by położyć ją na ramieniu Valentiego. — Słono... — Tak myślisz? — odparł. — To pewnie moja woda po goleniu. — Czego używasz? — zapytał O'Brian, ocierając się o jego pierś. — English Leather — odszepnął Valenti. Poczuł jak O'Brian skręca się w jego ramionach, a potem usłyszał jego śmiech. — Mój facet nosi English Leather5 albo nie nosi nic — zacytował zdławionym głosem. Nagle napięcie między nimi pękło i śmiali się i przytulali, dopóki nie zaczęli dostawać krzywych spojrzeń od innych par na parkiecie. — Chodź, Valenti. Lepiej zmyjmy się, zanim nas stąd wykopią — O'Brian pociągnął go za dłoń z powrotem do stolika, przy którym czekał Twonnie. — Było znakomicie, oprócz końcówki — powiedział Twonnie, krzyżując swoje szczupłe, brązowe palce i wpatrując się w nich intensywnie. — Nie wiem co was tak rozśmieszyło, ale lepiej nie pozwólcie sobie na coś takiego w RamJacku. — Kontrola — O'Brian wciąż się śmiał, ale już nie tak maniakalnie jak wcześniej. — Lepiej spakuj inną wodę po goleniu, Nicky. — Kontrola — Valenti też się śmiał. Skoro wciąż razem się wygłupiamy, to może wszystko będzie dobrze, pomyślał, ciesząc się tym, że znowu czuje się swobodnie przy swoim partnerze. Może te uczucia, które do niego żywię, są po prostu jakimś szalonym okresem, przez który przechodzę i w końcu się unormuje... Jego nadzieja umarła następnego ranka na komisariacie. *** 5

Leather to skóra stąd te nosi, choć powinno być używa :P

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Hej, stary, musiałeś mieć wczoraj gorącą randkę, co? — Johnson posłał mu uśmieszek, a Valenti zmarszczył brwi i odłożył stertę papierów, przez którą próbował się przekopać. — Dlaczego wszyscy mnie o to pytają? — powiedział. — Jesteś czwartą osobą, która raczy mnie dzisiaj takim komentarzem. Nie kapuję tego. — Może to ma coś wspólnego z tą wielką malinką na twojej szyi, kochasiu — Maria z Archiwów uśmiechnęła się do niego. — Z kim się spotykasz, wampirku? — Pochyliła się nad jego biurkiem i przesunęła palcem po lewej stronie szyi Valentiego. Po stronie, po której całował mnie wczoraj O'Brian, uświadomił sobie. Wczoraj... o mój Boże... — Hej, Valenti, co tam? — Tuż obok niego stanął jego partner. Valenti wstał zza biurka i chwycił O'Briana za ramię, ciągnąc go w stronę męskiej toalety. — Hej, co jest? — zaprotestował jego partner, ale nie odezwał się, dopóki nie znaleźli się bezpiecznie w toalecie i nie sprawdził czy nie ma nikogo w którejś z kabin. — Spójrz na moją szyję — rozkazał niskim głosem po krótkim spojrzeniu w lustro. I rzeczywiście, była tam ogromna malinka, ciemny, purpurowo-czerwony punkt pod jego uchem. Musiał przegapić ją rano, bo nie miał czasu, aby się ogolić. Nie ma się co dziwić, że wszyscy się pytali czy mu się poszczęściło. O'Brian wyglądał na zaskoczonego, ale spojrzał na miejsce, które wskazywał jego partner. — Hej — powiedział z podziwem. — Działo się coś wczoraj jak wróciliśmy do domów? — Nie, poszedłem prosto do siebie, a potem do łóżka. Ty mi to zrobiłeś — syknął ostro Valenti, odwracając się do lustra. Tak wielkiej malinki nie miał od czasów liceum, kiedy to zabawił się z Ginger Foster. — Coś ty sobie myślał? — zapytał partnera. — Co chciałeś zrobić, oznakować mnie czy co? — Czy co — powiedział O'Brian. — Posłuchaj, Valenti, przepraszam. Nie wiedziałem, że tak łatwo robią ci się znaki; nie jesteś w końcu blady. Nie zrobiłem tego celowo, poważnie. Ja tylko... cóż, chyba trochę mnie poniosło. Próbowałem udowodnić, że się do tego nadajemy — dodał szybko, zapewne widząc uniesione brwi partnera.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — No właśnie, poniosło cię — Valenti miał gniewną minę, ale nie potrafił być długo zły na O'Briana, szczególnie kiedy miał tę swoją minę małego szczeniaczka. Nie potrafił także nie myśleć o tym jak zdobył tę malinkę – o tym jak krocze O'Briana ocierało się o jego, o jego ciepłych dłoniach na swoich plecach, o tych gorących ustach na swojej szyi. Ku swojemu przerażeniu, Valenti odkrył, że robi się twardy na samą myśl o tym. Podszedł bliżej do lustra, mając nadzieję, że jego partner nie zauważy. — Posłuchaj, wiem, że wczoraj, to wszystko wyszło trochę dziwnie i czuję, że to moja wina, więc przepraszam — kontynuował O'Brian. — Czuję jakbym naciskał na ciebie, żebyś to robił, a ty tak naprawdę tego nie chcesz. Jeśli to tak bardzo cię dezorientuje, to możemy zrezygnować, Nick. Chcę tę sprawę, ale nie jest dla mnie ważniejsza od naszego partnerstwa i przyjaźni, rozumiesz? — Jego głos był rozczarowany, ale pewny, jakby spodziewał się, że Valenti natychmiast skorzysta z szansy porzucenia sprawy. Ale język jego ciała był spięty z tęsknoty. — Wiem — powiedział cicho Valenti. Zobaczył jak jego partner kołysze się na piętach na płytkach męskiej łazienki i wiedział, że z jakiegoś powodu O'Brian naprawdę chciał mieć tę sprawę. Była pierwszym dużym zadaniem, jakie dostali odkąd jego partner, tamtej feralnej nocy, pól roku temu został prawie zabity przez ćpuna w brudnej alejce chińskiej restauracji, którą postanowili wypróbować. O'Brian został wielokrotnie dźgnięty, zanim Valenti zdążył do niego dotrzeć. Valenti wciąż miał koszmary – o krwi, tak czerwonej, że wyglądała na czarną, tryskając między jego palcami na brudny chodnik, o tym jak błagał O'Briana, by wytrzymał, pomoc już jedzie, partnerze, tylko wytrzymaj. Tak dobrze było widzieć go w pełni sił. O'Brian długo i boleśnie dochodził do siebie po licznych ranach, a teraz znów był w szczytowej formie. Valenti wiedział, że jego normalnie aktywny partner był zmęczony ciągłym siedzeniem za biurkiem i łaknął jakiejś akcji. O'Brian z natury był bardzo sprawny fizycznie, miał energię, która każdemu jego ruchowi nadawała wdzięku. Valenti często myślał, że jego partner jest jak leopard, pełny sprężystości, ledwie mieszczący energię czekającą tylko na wybuchnięcie. I pomimo

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ wszystkiego, co mogło pójść źle i wszystkiego, co już poszło źle, Valenti odkrył, że nie ma serca mu odmówić. Boże pomóż mi jeśli kiedyś poprosi o coś, czego nie będę mógł mu dać. Westchnął głęboko i przesunął opaloną dłonią po swoich czarnych włosach. — Nie, w porządku — powiedział w końcu. — Spróbujmy podejść do tego na luzie, okej? — Okej — zgodził się O'Brian. — Chodź, partnerze, powiemy wszystkim jak zyskałeś wczoraj tę malinkę po seksie grupowym z Jakjejtam i jej siostrą. Valenti wybuchnął śmiechem – nie potrafił się powstrzymać. I znów pomyślał, że skoro jeśli wciąż nie czują przy sobie skrępowania, przełamują napięcie śmiechem i żartami, to wszystko będzie dobrze. Ale RamJack, jak próbował ich ostrzec Twonnie, nie był już powodem do śmiechu.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 5 Z zadumy wyrwało Valentiego głośne pukanie do drzwi apartamentu. Spojrzawszy na zegarek, uświadomił sobie, że siedzi na ogromnym łóżku już prawie czterdzieści pięć minut i myśli. Pukanie powtórzyło się, tym razem głośniejsze i ruszył, aby otworzyć drzwi. — Idę! — Otworzył masywne, dębowe drzwi i znalazł za nimi zmieszanego O'Briana otoczonego dwoma największymi zbirami, jakich kiedykolwiek widział. Jeden miał czarne włosy, a drugi był blondynem: obaj byli zbudowani jak goryle i ubrani od stóp do głów w czarną skórę. Blondyn miał twarz jak posiekana wołowina, a jedna z jego dłoni ściskała mocno biceps O'Briana. Zanim zdążył przypomnieć sobie o roli bogatego tatuśka, jaką miał grać, Valenti wyskoczył z tekstem. — O'Brian, wszystko w porządku? — Potem, widząc jak czarnowłosy zbir mruży oczy, dodał szybko. — O co chodzi? — Czy to pański chłopiec, panie Valenti? — powiedział zbir po lewej, trzęsąc O'Brianem za rękę tak, jak wielki pies mógłby trząść nogą mniejszego. Postanowili trzymać się swoich imion, żeby uniknąć pomyłek. Valenti widział agresywne spojrzenie w oczach partnera i odparł szybko. — Tak, jest mój. Jakiś problem? — Prawie dodał "panie władzo", zanim zdążył o tym pomyśleć. Dwóch zbirów emanowało aurą władczości, która świadczyła o tym, że byli z ochrony RamJacka. — Został złapany na poruszaniu się po niechronionym terenie bez swojego sponsora — odparł zbir numer jeden, trzęsąc O'Brianem. To podsyciło w Valentim zaborczość, jakiej nigdy wcześniej nie czuł. — Czy to problem? — warknął, wyciągając rękę po O'Briana i przyciągając do siebie mniejszego mężczyznę. Nie zastanawiając się, gestem właściciela objął swojego partnera wokół szyi. Poczuł jak O'Brian na chwilę znieruchomiał, jednak po chwili ramiona jego partnera objęły go w pasie, a silne ciało wtuliło się w jego. Dobra twoja, Sean – graj dalej, pomyślał mimowolnie, posyłając dalej gorylom lodowate spojrzenia.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Może być — powiedział blondyn. — Chyba, że chce pan, by pański chłopiec był dostępny dla innych członków klubu... — Nie ma nawet mowy! O'Br— Sean jest mój. — Valenti przeklął się w duchu za to, że znowu prawie poślizgnął się przy imieniu i nie mógł nie zauważyć niedowierzającego spojrzenia jakie posłali mu obaj ochroniarze. Szlag, źle to rozgrywał: nigdy nie był jeszcze tak rozzłoszczony pod przykrywką. Co się z nim działo? Starając się odzyskać kontrolę nad sytuacją, wyprostował się i powiedział. — Sean to moja wyłączna własność, byłbym bardzo niezadowolony, gdyby ktoś inny... — Nie miał pojęcia jak to dokończyć, więc tylko powtórzył. — Jest mój. — No to proszę go trzymać przy sobie, panie Valenti — warknął ciemnowłosy zbir, odzywając się po raz pierwszy. — Chłopak bez towarzystwa w RamJacku jest dostępny dla wszystkich. Jeśli chce pan zatrzymać jego ciasny tyłek dla siebie, to proszę mieć oko na tego tutaj Seana — Nacisk, jaki położył na imionach dał Valentiemu znać, że żaden nie wierzył, że byli tymi, za kogo się podawali. Zły początek, nawet jeśli podejrzewali tylko, że był ukrywającym się gejem, który chciał chronić swoją prywatność, używając fałszywego nazwiska. — Postaram się pamiętać. A teraz jeśli mi wybaczycie, panowie... — Valenti użył swojej wolnej dłoni, tej, którą nie obejmował szyi partnera, by trzasnąć im drzwiami w twarz. Po chwili słychać było stłumione dźwięki ciężkich kroków na grubym dywanie. Valenti westchnął i odwrócił się do swojego partnera. — Ej, nie patrz na mnie, skąd miałem wiedzieć? — O'Brian z grymasem na twarzy zdjął z siebie rękę Valentiego. — Badałem tylko teren. Zobaczyłem ciemny obszar – wyglądał perfekcyjnie do przemycania narkotyków. Więc postanowiłem to sprawdzić. — I było jakieś przemycanie, partnerze? — zapytał Valenti, krzyżując ręce na piersi. Był na wpół rozbawiony i na wpół zaniepokojony widząc, jak na szyję i policzki jego partnera wypływa powolny, krwisty rumieniec. Kiedy ostatni raz coś doprowadziło O'Briana do zarumienienia się? Valenti nie pamiętał. — Nie.... ach... nie takie przemyty, jakich szukałem — przyznał jego partner. —

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Tylko... — odchrząknął. — Kilku facetów robiących... różne rzeczy. Robiących sobie różne rzeczy byłoby pewnie bardziej adekwatne. Ale Valenti nie powiedział tego głośno. Westchnął i wrócił na łóżko. — Dowiedziałeś się czegoś, zanim te osiłki złapały cię na chodzeniu "bez sponsora"? — Właściwie, zrobiłem rozeznanie — O'Brian wyszczerzył się do niego i wolnym krokiem podszedł do misternie wyrzeźbionej kolumienki łóżka i oparł się o nią, krzyżując ręce na piersi. — Jakby to powiedział Turk, jest za-mo-żnie. Mają olimpijskich rozmiarów basen, jacuzzi, saunę, jadalnię, salę bilardową, bibliotekę i kilka salonów – raczej nie widziałem wszystkich. Jak typowe miasto – samowystarczalne. Ale wiesz co jest najdziwniejsze, Valenti? — Co? — Nigdzie nie ma żadnych kobiet — O'Brian pokręcił głową na ten fatalny brak. — Nie widziałem żadnej, nawet w kuchni czy jadalni. W całym kurorcie są sami mężczyźni, nawet pokojówki to faceci. Mówię ci, to jest dziwne. — Dziwne... — powtórzył jak echo Valenti. Nie był zaskoczony, że O'Brian szukał kobiet i że był rozczarowany nie spotykając żadnej. Jego partner zawsze był psem na baby. — To chyba dobrze — powiedział. — Zacząłbyś zarywać do jakiegoś kociaka i nasza przykrywka poszłaby się jebać. O'Brian wyglądał na obrażonego. — Hej, trochę wiary, Nick: wiem po co tu jesteśmy — O'Brian podszedł do swojej połowy łóżka i usiadł obok swojego partnera, ocierając się udem o udo Valentiego. — Wiem, że mam być twoją wyłączną własnością. — Jego dłoń powędrowała na kolano Valentiego i prowokacyjnie je ścisnęła. Ciepło jego dłoni wydawało się powędrować prosto do krocza Valentiego. — Przestań — Valenti odsunął niecierpliwie dłoń partnera, zły na O'Briana za używanie jego własnych słów i na swoje ciało za reagowanie na dotyk drugiego mężczyzny. — Przestaniesz pajacować? Sprawa jest poważna. — Ej, ja jestem poważny — zaprotestował jego partner, również wpadając w złość. — Staram się dobrze grać swoją rolę, Valenti. Pamiętaj co powiedział Twonnie – jeśli nie

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ uwierzą w naszą grę, to jesteśmy udupieni. I być może dosłownie. I nie sądzę by któryś z nas chciał znaleźć się w łapach gości przy drzwiach — kiwnął na solidne, dębowe drzwi i ściągnął brwi. — Wiem, że nie poszło mi za dobrze — Valenti pokręcił głową, czując się pokonanym. — To przez tą całą sytuację, Sean – denerwuje mnie. Nie wiem jak się zachowywać... — Nie martw się, partnerze. Rób tylko to co ja — O'Brian znów poklepał go po kolanie i tym razem Valenti nie odsunął dłoni partnera. Zastanawiał się dlaczego O'Brian czuł się tak cholernie pewny udając gejowską parę, kiedy on sam ledwie to znosił. Prawdę mówiąc dostawał szansę, by zachowywać się przy swoim partnerze dokładnie tak, jakby tego chciał i nie potrafił podołać; podczas gdy O'Brian był uosobieniem idealnego gejowskiego twinka. Pewnie dlatego, że O'Brian był zbyt zaangażowany emocjonalnie, a dla O'Briana to była tylko gra. Kolejne zadanie. — Nie wiem, O'Brian. Co jeśli będziemy musieli robić... różne rzeczy? — Tego tematu unikał przez cały tydzień przygotowywania się do tego zadania, ale teraz Valenti czuł, że dłużej nie może tego ignorować. Pomimo ostrzeżeń Twonniego, udawało mu się wierzyć, że on i O'Brian wyjdą z tej sytuacji stojąc wyłącznie obok siebie i patrząc na siebie zaborczo. A teraz, kiedy byli już w RamJacku, za jego nieprzystępnymi, czarnymi drzwiami, odkrył, że nie potrafił tak łatwo się oszukiwać. — Co jeśli będziemy musieli... no nie wiem... pocałować się? — zapytał, czując się tak niezręcznie, jak nastolatek na pierwszej randce. Jego partner z pewnością zaprzeczy prawdopodobieństwu takiego scenariusza i powie mu, żeby nie był głupi. Ale O'Brian znowu go zaskoczył. — Zrobimy to — powiedział spokojnie O'Brian. — Zrobimy wszystko co trzeba, żeby przyskrzynić tego drania Conrada. — Odwrócił się i złożył na policzku przyjaciela szybki pocałunek, aby udowodnić swoją rację. — Widzisz, nie jest tak źle. — Tyle, że to nie takim pocałunkiem się martwię — mruknął Valenti, dotykając policzka, który pocałował O'Brian. Mrowił go, a na całej twarzy czuł gorąco, jakby został

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ oznakowany. Pomyślał, że może powinien pozbyć się szoku spowodowanego nagłą zmianą postawy O'Briana i zaakceptować skłonność partnera do zrobienia wszystkiego, by zakończyć tę sprawę. — Nie powinieneś martwić się żadnym pocałunkiem, Valenti — upierał się O'Brian. — Posłuchaj, musimy po prostu przeboleć tą całą... fizyczność i skupić się na tym, co jest naprawdę ważne – dopadnięciu Conrada. Wszystko inne schodzi na dalszy plan. Więc jeśli będziesz mnie musiał pocałować albo chwycić za tyłek, to zrób to i się tym nie martw. Obaj wiemy, że to tylko gra. Okej? — Okej — Valenti wzruszył ramionami i starał się o tym nie myśleć. — To co teraz? — Teraz przygotujemy się na kolację. Mam nadzieję, że wziąłeś ze sobą smoking, bo wydaje mi się, że powinieneś być ubrany oficjalnie. A ja po prostu ubiorę się jak grzeczny twink — O'Brian wyszczerzył się do niego i zeskoczył z łóżka. — Chodź, skarbie, musimy cię pięknie wystroić.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 6 — To on, to musi być on — wyszeptał mu do ucha O'Brian, udając, że całuje go w szyję. Valenti poczuł na gardle delikatne muśnięcie warg i decydując się na dostosowanie do działań partnera, objął kark O'Briana i odszepnął mu . — Tak, to on. — Wypowiedź zakończył delikatnym pocałunkiem w policzek partnera i odsunął się, ale nie za daleko. Siedzieli z jakimiś trzydziestoma innymi "tatuśkami" i "chłopcami" wokół prostokątnego stołu, który za bardzo przypominał Valentiemu dzieciństwo. Dokładnie pamiętał długie, nudne przyjęcia, które organizowali jego rodzice, na których mały Nicholas miał się zawsze nienagannie zachowywać. Niesamowite, jak szybko wróciła mu ta cała etykieta i maniery przy stole. Instruował właśnie O'Briana, jakiego widelca powinien użyć do pierwszego dania, kiedy jego partner pochylił się i wyszeptał do niego informację o Conradzie. O'Brian, wciąż rzucał spojrzenia w stronę szczytu stołu, więc i Valenti zaryzykował zerknięciem. Ku wielkiej uldze Valentiego, siedzieli mniej więcej w połowie stołu, na tyle blisko, aby obserwować rzeczonego mężczyznę, ale nie wdając się z nim w rozmowę. Vincent Conrad był wysoki – wyższy niż Valenti – i smukły jak chart. Miał proste, brązowoczarne włosy średniej długości, które otaczały chudą twarz z nosem ostrym jak nóż i chłodnymi, szarymi oczami beznamiętnie skanującymi stół. Valenti tylko ujrzał te oczy i pomyślał, rekin. Przy Conradzie, stał niski, szczupły Hiszpan z wielkimi, brązowymi oczami i włosami koloru lukrecji – tak czarnymi, że miały w sobie granatowe refleksy. Mężczyzna albo "chłopiec" – bo tak chyba powinien być tytułowany – miał jakieś dwadzieścia parę lat i był ubrany w zbyt ciasne dżinsowe spodenki i białą koszulkę na ramiączkach, co wydawało się nieoficjalnym uniformem dla wszystkich Twinków w RamJacku.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Oczywiście, O'Brian musiał pójść o krok naprzód: poza spodenkami, które były tak ciasne, że Valenti był zaskoczony, że jego partner w ogóle, w nich oddycha, O'Brian miał też na sobie ciasną, czarną koszulkę na ramiączkach, na której różowymi pochyłymi literami pisało Boy Toy. Kiedy ją założył, Valenti jedynie potrząsnął głową. — Co, nie podoba ci się? — O'Brian miał ten błysk w oku, który oznacza, że drażni się ze swoim partnerem i kocha każdą tego sekundę. — Skąd ty to w ogóle wziąłeś? — zapytał Valenti, nie wiedząc już czy ma być zły, czy rozbawiony. Zdecydował się zająć miejsce po środku. On sam ubrany był w drogi, konserwatywny garnitur i złoty krawat dobrany do złotych plamek w jego oczach. Dziwnie było nosić coś tak różniącego się od zwyczajnych ciuchów chłopaka z ulicy, które zakładał, kiedy był pod przykrywką, ale pomyślał, że jego partner musiał się czuć jeszcze dziwniej, choć zważywszy na dumny krok O'Briana, nigdy się tego nie dowie. — Od Twonniego — jego partner uśmiechnął się z dumą. — W tym sezonie wszystkie Twinki to noszą — Valenti nie miał na to żadnej odpowiedzi, więc w końcu poszli do jadalni, w międzyczasie obserwując innych tatuśków i chłopców. Twonnie miał rację: wiek zdecydowanie nie był głównym kryterium podziału klas RamJacka. Chociaż kilku dobrze ubranych mężczyzn było starszych, to wokół stołu siedzieli również mężczyźni w średnim wieku i młodziki. Jednakże Twinki były zazwyczaj młodsze od swoich "sponsorów", choć Valenti zauważył kilku, którzy wydawali się być w tym samym wieku, tak jak on i O'Brian. Przez chwilę zastanawiał się czy byli tutaj kochankami tylko po to, aby grać w jakąś zakręconą grę o dominację. Bo dominacja zdecydowanie była hasłem przewodnim dnia. Wszystkie Twinki albo tuliły się do swoich sponsorów, albo dąsały się i flirtowały z innymi. Cokolwiek mówili lub robili, było to skierowane do dobrze ubranych mężczyzn, z którymi byli – mężczyzn z władzą. Takich jak ja, pomyślał Valenti. Gdzieś w głowie błąkała mu się myśl, że powinien traktować O'Briana bardziej agresywnie, dotykać go bardziej zaborczo, tak jak radził Twonnie, ale nie miał kompletnie pojęcia jak ma zacząć. Jednakże jego partner nie miał problemów z wczuciem się w rolę.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Patrz, jest zły na swojego Twinka — wymruczał mu do ucha O'Brian, całując go i skupiając uwagę Valentiego ponownie na szczycie stołu. I rzeczywiście, Conrad szeptał coś wściekłym tonem do niskiego mężczyzny przy swoim boku, a ze swojego miejsca Valenti uchwycił kilka słów rozmowy. — Twoja postawa pozostawia wiele do życzenia, Julio. Nie obchodzi mnie, jak się dzisiaj zachowujesz — mówił poważnym tonem Conrad. Miał lekko zagraniczny akcent, którego Valenti nie potrafił do końca umiejscowić. Chłopak ściągnął brwi i prowokacyjnie przesunął opaloną dłonią po swoim jędrnym tyłku. W przeciwieństwie do swojego sponsora, nie przejmował się byciem cicho. — No to może powinienem znaleźć kogoś, kogo to obchodzi, Panie — powiedział ironicznie, skanując stół w poszukiwaniu innych możliwości. Zauważając wzrok Valentiego, posłał mu oślepiający, biały uśmiech. Valenti nie wiedział co robić, więc oddał niepewnie uśmiech: nigdy nie był tak otwarcie podrywany, a przynajmniej nie przez mężczyznę. — Widzisz? — teraz głos Julia był na tyle głośny, aby wszyscy słyszeli. — Ten miły dżentelmen chyba mnie lubi — zaczął okrążać stół, aby dać Valentiemu lepszy widok na swoje ciało. Valenti zastanawiał się, co ma zrobić, kiedy sytuacja stała się nagle jeszcze bardziej skomplikowana. Gdy Julio zmniejszał odległość między nimi, Conrad chwycił swojego chłopca za nadgarstek, w uścisku, który wyglądał, jakby mógł zmiażdżyć kości. — Nie tak szybko, mi mariposa — warknął i przyciągnął nieszczęsnego Julia do pocałunku, który wyglądał jak oralny gwałt. Wykręcał szczupły nadgarstek, dopóki Julio nie wydał z siebie jęku i nie opadł na ziemię obok krzesła swego Pana. Conrad pochylił się i wpił się w usta mniejszego mężczyzny z dzikością, która zaskoczyła Valentiego. Jego instynkty gliniarza były tak nastrojone na ból innych, że prawie wstał z krzesła, by pomóc Juliowi, kiedy powstrzymały go silne ramiona. — Rozluźnij się, skarbie, to tylko ich gra — wydyszał mu do ucha O'Brian, a Valenti

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ uświadomił sobie, że jego partner prawie siedział mu na kolanach, zostawiając własne krzesło, kiedy sytuacja stała się napięta. — Ale wydaje się, że Conrad go krzywdzi — zaprotestował, mając tyle rozsądku, by otrzeć się o gładką, opaloną szyję O'Briana. Czuł męskie piżmo oraz czysty, świeży pot i uświadomił sobie, że jego partner był tak samo zdenerwowany jak on. W jakiś sposób poczuł się odrobinę lepiej. — Spójrz jeszcze raz, Valenti, dzieciak kocha każdą tego sekundę — wyszeptał O'Brian, całując leniwie ucho partnera. — Jak Conrad go nazwał? — zapytał Valenti, próbując nie zauważyć efektu, jaki wywoływały na nim usta partnera. Jak zawsze, czuł skrępowanie, gdy tylko mówiono coś po hiszpańsku. — Mi mariposa znaczy... to chyba znaczy "mój motylku" czy coś takiego — O'Brian dalej go całował, a dotyk jego ciepłych ust na wrażliwym uchu był bardzo rozpraszający. Kiedy jego partner zaczął ssać płatek jego ucha, Valenti zaczął zastanawiać się, jak ma niby zwracać uwagę na cokolwiek innego. Próbował skupić się na scence rozgrywającej się u szczytu stołu i zobaczył, że O'Brian miał rację. Julio co prawda jęczał — ale nie z bólu. Conrad przytrzymywał jego rękę za jego plecami i wciąż trzymał w brutalnym uścisku, ale wybrzuszenie, jakie Valenti widział w obcisłych dżinsowych spodenkach było wystarczającym dowodem, że Julio nie ma nic przeciwko temu, co się z nim dzieje. — Widzisz? — wydyszał O'Brian, liżąc jego ucho, aż Valenti poczuł, jak jego własna erekcja napiera na spodnie. Jędrny tyłek partnera, ocierający się o jego krocze, też w niczym mu nie pomagał. — Przestaniesz? Doprowadzasz mnie do szaleństwa — wyszeptał, próbując zepchnąć partnera z kolan w najbardziej dyskretny sposób. Ale było jasne, że O'Brian nie chciał być zepchnięty. Trzymał się go, jeszcze przez chwilę, obejmując Valentiego za szyję, aż wreszcie pozwolił umieścić się na własnym krześle, gdzie wydymał usta tak przekonująco, jak robił to Julio.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Będziesz się teraz zachowywał? — Valenti usłyszał warknięcie Conrada i patrzył na przebieg akcji przy stole. — Tak, Panie. — Głos Julia był teraz zdyszany, oczy błyszczące, a pełne usta nabrzmiałe od karzących pocałunków, jakie właśnie otrzymał. Ale wyglądał na tak szczęśliwego jak świnia w gównie, jakby to powiedział O'Brian. Valenti nie potrafił, przestać zastanawiać się, jakby to było wziąć usta jego partnera w taki właśnie sposób, przytrzymać O'Briana i całować, aż nie będzie mógł oddychać. Albo samemu być trzymanym. Znowu poczuł, jak jego fiut pulsuje w spodniach. Czy naprawdę każdą chwilę tutaj spędzę w stanie wiecznego podniecenia? Zastanawiał się z konsternacją Valenti. Lepiej ulżę sobie, kiedy położę się wieczorem spać. Potem przypomniał sobie, że on i O'Brian będą spać w jednym łóżku i prawie jęknął — zero ulgi. U szczytu stołu, Conrad i jego chłopiec kontynuowali swoje małe przedstawienie. — Do kogo należysz? — zapytał Conrad, przesuwając jednym długim palcem po brązowym policzku swojej zabawki. — Do ciebie, Panie. Tylko do ciebie — wyszeptał Julio i Valenti widział, że mówił poważnie. W przeciwieństwie do chłodnych, szarych oczu Conrada, oczy Twinka były pełne miłości i uwielbienia. On bawi się tym chłopcem — ale chłopak myśli, że to coś prawdziwego, uświadomił sobie Valenti. Julio dozna szoku, jeśli Conrad kiedyś się nim znudzi. — Idź na górę i czekaj na mnie — rozkazał Conrad. - Oczekuję znaleźć cię nagiego na łóżku, na kolanach i gotowego do pieprzenia. Czy to jasne? — Tak, Panie — wydyszał Julio, a Valenti uświadomił sobie, że tego od samego początku chciał chłopak – kary. Czy powinien traktować O'Briana tak samo, jak Conrad traktował Julia? Nie miał pojęcia. W jego głowie pojawił się obraz jego nagiego partnera, wypiętego na kolanach pośrodku tego ogromnego materaca w ich pokoju i Valenti zaczął mieć nagle problemy z zaczerpnięciem tchu. Lekko opalona skóra rozciągnięta nad spiętymi mięśniami, gruby, ciężki fiut, stojący twardo między rozszerzonymi udami partnera i oczy O'Briana, głęboka morska zieleń, patrząca na niego — patrząca na niego przez ramię, kiedy

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ zachęcał Valentiego do dotknięcia go, wzięcia go, pieprzenia go...

nie, musiał przestać o

tym myśleć. Musiał skupić się na obecnej sytuacji i wsadzeniu Conrada za kratki, tak jak powiedział O'Brian. Mimo to obraz jego partnera go nie opuszczał. — Cóż, koniec dzisiejszego pokazu. — Głos po jego lewej zaskoczył Valentiego, a kiedy się odwrócił, zobaczył dobrze ubranego dżentelmena z przerzedzonymi rudymi włosami i okrągłymi okularami, który miał około dziesięć, piętnaście lat więcej, niż Valenti. — Przepraszam? — powiedział niepewnie. — Pokazu? — Tak, to samo dzieje się każdej nocy. Julio pyskuje, a Conrad musi go zdyscyplinować. Prawdę powiedziawszy wydaje mi się, że Conrada zaczyna to już nudzić — jego twink musi się trochę uspokoić, inaczej znajdzie swój ciasny tyłeczek na ulicy, skąd zabrał go Conrad. Ciasnych tyłeczków tu na pęczki, z pewnością to zauważyłeś — mężczyzna uśmiechnął się z sympatią i uniósł grawerowany kieliszek wina do ust. — Och, eee, tak. Tak, oczywiście — powiedział Valenti, przypominając sobie o swojej roli. Choć jedynym ciasnym tyłkiem, jaki ostatnio zauważał, był ten należący do jego partnera. — Ale pozwól, że zanim zaczniemy plotkować, przynajmniej się przedstawię. Jestem jedynie starą ciotą, a wiesz, jak my cioty uwielbiamy obrzucać innych błotem — mężczyzna znów się uśmiechnął, tym razem prawie flirciarsko i wyciągnął do Valentiego bladą dłoń. Valenti przyjął ją, zauważając, jak miękka jest skóra. — Jestem Paul McGillis. Miło mi cię poznać — skrzywił się nieznacznie. — No, no, co za uścisk. — Wybacz — Valenti natychmiast rozluźnił rękę. — Nie chciałem. Jestem Valenti — Charles Valenti. — Cóż, panie Valenti – czy mogę mówić Charles? — Valenti kiwnął głową, a mężczyzna kontynuował. — Tak więc, Charles, mów do mnie Paul. Miło mi cię poznać. Czy słusznie podejrzewam, że to twój pierwszy raz w RamJacku? — Tak — odparł wymijająco Valenti. — Ja...eee...dopiero ostatnio o nim usłyszałem i pomyślałem, że spróbuję. — Dopiero co się ujawniłeś, hmm? — rude brwi podeszły do góry nad niebieskimi

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ oczami i z jakiegoś absurdalnego powodu, Valenti odkrył, że się rumieni. — To takie oczywiste? — zapytał, postanawiając, że będzie grał dalej. — O tak, obawiam się, że tak. Pozwól jednak, że jako pierwszy powitam cię w RamJacku i scenie. — Scenie? — zapytał Valenti, udając, że nabiera sobie jedzenia i zauważając, że O'Brian przysłuchuje się pilnie całej rozmowie. Dobrze, później porównają notatki. — Tak, scenie – życiu geja, mój drogi. Mam nadzieję, że pobyt w RamJacku cię nie zniechęci – to trochę ekstremalne miejsce dla kogoś, kto właśnie odkrył siebie. Jednak niektórzy po prostu muszą skoczyć od razu na głęboką wodę. — Odkrył...? — zaczął Valenti, ale rudowłosy mężczyzna mówił dalej, najwyraźniej rozkoszując się dźwiękiem własnego głosu, kiedy mówił na swój ulubiony temat. — Odkrył swoją seksualność, oczywiście — powiedział. Ile masz lat, koło trzydziestu? Tak myślałem. A teraz weź mnie – od trzeciego roku życia wiedziałem, że jestem gejem, choć zrobienie z tym czegoś, zajęło mi prawie dwadzieścia lat. Pamiętam to tak dobrze... — Blade niebieskie oczy za okrągłymi okularami zaszły mgłą w trakcie przypominania sobie wyraźnie dobrego wspomnienia. — Byłem w marynarce wojennej, biorąc prysznic i podziwiając jędrny tyłek podoficera drugiej klasy, który stał obok mnie. Próbowałem nie gapić się otwarcie, ale zauważył, co robię i podszedł do mnie, cały nagi i ociekający mydłem... — westchnął i pokręcił głową. W tamtej chwili Valenti i O'Brian przestali udawać, że jedzą i zwyczajnie słuchali historii Paula McGillisa. — Cóż, byłem przekonany, że dostanę manto, jak to mówiliśmy na USS McCarthy — tak, tak nazywał się mój statek. Ale zamiast mnie zabić, Frank – tak miał na imię – rozejrzał się jedynie, aby upewnić się, że byliśmy pod prysznicem sami, a potem opadł na kolana i wziął mnie całego w usta. To było moje pierwsze doświadczenie i Boże, było wspaniałe. Nigdy tego nie zapomnę... ale wybacz. — Uniósł brew i chyba otrząsnął się ze wspomnień. — Dopiero cię poznałem, więc może nie znamy się na tyle dobrze, aby wymieniać opowieści o naszych pierwszych razach.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Och, nie, proszę. To... fascynujące — powiedział słabo Valenti. Teraz odkrył, że jest nawiedzany wizjami jego partnera pod prysznicem, obciągającego mu ustami albo na odwrót, opadnięcia na kolana i zrobienia tego samemu. Wziąłby gruby trzon O'Briana w dłoń i lekko polizał główkę, smakując śliski preejakulat wyciekający ze szczelinki, a potem zassałby tak dużo kutasa partnera, ile by zdołał. O'Brian jęknąłby, woda spływałaby po jego złotej skórze, mierzwiąc gęste, blondrude włoski na jego piersi i koncentrując się na jądrach tuż pod jego członkiem. A potem Valenti poczułby dłonie O'Briana, silne palce wsuwające się w jego włosy i przyciągające go do pieprzenia jego ust... Szlag – czy teraz będzie zmieniał wszystko, co zobaczy i usłyszy w tym pokręconym miejscu, na fantazje o swoim partnerze? Jego fiut zapulsował, jakby mówił, A żebyś wiedział. Valenti prawie jęknął na głos. — Chciałbyś się podzielić swoją? — zapytał Paul, biorąc go z zaskoczenia. — Bo widzisz, można powiedzieć, że jestem kolekcjonerem takich historii. Z zawodu jestem pisarzem i pewnego dnia chciałbym napisać książkę. Wszystkie nazwiska byłyby oczywiście zmienione. — Uśmiechnął się czarująco. — Och, no więc... nie jestem pewien... — Valenti nie miał pojęcia co powiedzieć. — Mój pierwszy raz... z mężczyzną? — zapytał, usiłując kupić sobie więcej czasu. — Tak, zawsze uważam historie o pierwszym razie od mężczyzn, który odkryli swoją orientację dosyć późno, za o wiele bardziej interesujące — odparł Paul, znów bawiąc się swoim kieliszkiem. — Chodzi mi o to, jak dziwne to musiało dla ciebie być – obudzić się pewnego dnia i odkryć, że podobają ci się mężczyźni, a nie kobiety. Przyznać się wreszcie do uczuć, jakie ogarniają cię na widok listonosza, księgowego, a nawet twojego najlepszego przyjaciela. Chociaż podejrzewam, że wszystko musiało zacząć się od ukrytych skłonności... Ukryte skłonności, pomyślał rozpaczliwie Valenti. Czyżby miał jakieś skłonności do gejowskiego stylu życia? Czy to dlatego nagle odkrył że jest przyciągany do swojego partnera w bardziej, niż przyjacielski sposób? Bądź szczery, Valenti, seksualnie. A jednak nie pociągał go żaden inny facet, oprócz O'Briana; nawet twinki w ciasnych

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ szortach nie wywoływały w nim żadnej reakcji. Można być gejem, jeśli się pragnie tylko jednej osoby tej samej płci? Pomyślał o spotkaniu AA, na którym był kiedyś z przyjacielem dla moralnego wsparcia. Pewien mężczyzna uniósł rękę i powiedział, że pije tylko w poniedziałki, aby zmusić się do rozpoczęcia tygodnia. Chciał wiedzieć czy to czyniło z niego alkoholika. Odpowiedź prowadzącego grupę wyraźnie brzmiała, tak. — Cukiereczku, czyżbyś zamęczał tego miłego pana? — głos pochodził z drugiej strony Paula. Wdarł się w jego myśli, a Valenti zobaczył platynowo-blond głowę wyglądającą zza uszytego na miarę, czarnego garnituru Paula. — Nie teraz, Remy. Właśnie mam dodać do kolekcji nową historię o pierwszym razie — Paul McGillis gestykulował z irytacją, ale mężczyzna obok niego się nie poddawał. — Zamierzasz nas sobie przedstawić? — zapytał południowym akcentem, który rozlał się po uszach Valentiego jak miód. Wpół wstając, przechylił się wokół Paula. Miał spiczastą, zalotną twarz, zdominowaną przez ogromne szafirowe oczy i wydęte czerwone usta. Wyglądał jak bezdomne dziecko, a ciasne szorty i koszulka na ramiączka tylko pogłębiały to wrażenie. Valenti uznał go za najładniejszego mężczyznę w sali, choć było to wątpliwe wyróżnienie. — W porządku — Paul wypuścił zirytowany oddech, choć Valenti uważał, że to było tylko na pokaz dla ich własnej rozrywki, tak jak to pokazał wcześniej Conrad i jego twink. — Ta mała, bezwstydna zdzira, to mój chłopiec i życiowy partner, Remy Boudreaux — wymówił to francusko brzmiące nazwisko jako Boodrow. — Poderwałem go w Nowym Orleanie na Mardi Gras w siedemdziesiątym drugim i od tamtego momentu nie mogę się go pozbyć — uśmiechnął się z uczuciem do drobnego mężczyzny obok siebie i dostał w odpowiedzi identyczny uśmiech. — A ja podejrzewam, że znasz już tego zmęczonego, starego capa, skoro zadręcza cię już o historię twoich seksualnych doświadczeń — Remy położył małą, kształtną dłoń na ręku Valentiego i posłał mu olśniewający uśmiech. — Nie musisz mu tego opowiadać, jeśli nie chcesz, słodziutki. To jasne, że nie jesteś na scenie wystarczająco długo, aby mówić o

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ tym bez skrępowania. Kurczę, gdybym zobaczył cię na ulicy, uznałbym cię za stuprocentowego heteryka. — Remy, to ty mieszasz. Charles miał mi właśnie o sobie opowiedzieć, a tym musiałeś nam przerwać — tym razem McGillis wydawał się naprawdę zdenerwowany. — Wiesz, może wolałby o tym nie mówić. Spójrz na niego, słoneczko; jest blady jak duch — argumentował Remy. — Nie, w porządku. Nie mam nic przeciwko — przerwał Valenti, zanim zaczęli naprawdę się spierać i przyciągnąć na siebie uwagę, a przy okazji na niego i jego partnera. Czy naprawdę wydawał się być, aż takim hetero? Jeśli tak, to ich przykrywka była w gorszym stanie, niż mu się wydawało, a on musiał szybko coś wymyślić. Może odpowiednio soczysta historia o "pierwszym razie" polepszy jego obraz jako geja. Z drugiej strony nie wiedział co powiedzieć, a teraz zarówno Paul jak i Remy patrzyli na niego wyczekująco. — W takim razie, jeśli naprawdę nie masz nic przeciwko, to z radością dodam twoją historię do swojej książki, Charlesie — powiedział ochoczo Paul. — Nie musisz wchodzić w szczegóły, jeśli nie chcesz. Opowiedz nam tylko o mężczyźnie, który pokazał ci tajniki i radość z gejowskiego seksu. — Ja...ja... — Valenti miał kompletnie pusty umysł i z ustami otwierającymi się i zamykającymi bez słowa, czuł się jak ryba wyjęta z wody. — Właściwie to byłem ja — głos O'Briana zamruczał do jego ucha, a Valenti nagle uświadomił sobie, że jego partner praktycznie znowu siedzi na jego kolanach i pochyla się, aby porozmawiać z mężczyznami po jego lewej. — A ty jesteś? — zapytał Paul. On i Remy byli wyraźnie zaintrygowani nagłym pojawieniem się O'Briana w tej rozmowie. — Jestem Sean, partner Charlesa — powiedział z idealnie kamienną twarzą O'Brian i uścisnął obie dłonie. — I to dzięki tobie się ujawnił? — Remy uśmiechnął się bezwstydnie do jego partnera, a Valenti poczuł uderzenie zazdrości, kiedy uświadomił sobie, że tamten

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ mężczyzna był zainteresowany O'Brianem, a przynajmniej uważał go za atrakcyjnego. — Cóż — powiedział O'Brian, wciąż grając na zimno. — Tak do końca jeszcze się nie ujawniliśmy. Widzicie, jesteśmy kolegami z pracy i to od dawna. — Naprawdę? — Paul wydawał się zafascynowany, a O'Brian ochoczo przytaknął. Valenti jęknął w duchu. Znał wszystkie oznaki nastroju O'Briana na opowiadanie historii. Jego partner się nakręcił i kto wie co wymyśli. Ale co dziwne, wydawał się trzymać blisko prawdy. — Tak, jesteśmy współpracownikami już prawie sześć lat i wiele przez ten czas przeszliśmy. Pochodzimy z zupełnie różnych środowisk — ja jestem tylko irlandzkim dzieciakiem z Bostonu, a Valenti dorastał jako bogacz w Hamptons. Ale jakoś w chwili, gdy się poznaliśmy, coś zaklikało. Jakbyśmy się dopełniali — jakbyśmy byli dwoma połówkami całości, czekającymi tylko, aby się spotkać. — O'Brian czule dotykał szerokiego ramienia Valentiego, kiedy mówił. — Bo widzicie, jesteśmy więcej, niż kolegami z pracy: jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Spędzamy więcej czasu razem, niż osobno. Zawsze umawialiśmy się na podwójne randki — z blondynkami, brunetkami, rudymi — przewijały się ich tabuny. Ale pod koniec dnia, kiedy działo się coś złego i wszyscy inni znikali, wiedziałem na kim mogę polegać — na moim partnerze, Valentim — teraz jego ciepła dłoń przesunęła się na kark Valentiego, gdzie ściskała i rytmicznie masowała. — Więc, jak przyjaźń zmieniła się w coś więcej, kotku? — wielkie jak klejnoty oczy Remy'ego stały się jeszcze jaśniejsze, kiedy zadał pytanie, które Valenti zadawał sobie przez ostatni miesiąc. — Tak naprawdę to nie wiem — O'Brian zatrzymał się i wyglądał, jakby naprawdę się zastanawiał, zanim kontynuował. — Chyba po prostu obudziłem się pewnego dnia i uświadomiłem sobie, że go kocham — że naprawdę go kocham, rozumiecie? A nasza przyjaźń już i tak była bardzo bliska: przeniesienie jej na wyższy poziom wydawało się oczywiste. Pomyślałem sobie „Dlaczego tak usilnie szukam tych wszystkich wyjątkowych cech u jakiejś kobiety, kiedy już znalazłem wszystkie u swojego najlepszego przyjaciela?”

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Valenti, to osoba, którą kocham najbardziej na świecie. Daje mi wszystko, czego potrzebuję. — Mmhm... — Paul i Remy kiwali ochoczo głowami, by kontynuował, ale Valenti chciał krzyknąć z całych sił „Stop!” Siedzenie tam i słuchanie jak O'Brian opowiada historię, która nie była dla Valentiego, było zbyt bolesne. Nie chciał być w tym szalonym miejscu ze swoim partnerem, który siedział na jego kolanach i go pieścił, dotykając tak, jak chciał być dotykany i o czym w innych okolicznościach nie mógłby nawet marzyć. Ale tkwił tam, nie mając gdzie się ukryć i musiał słuchać z kamienną twarzą opowieści O'Briana. — Któregoś dnia podwoziłem go do domu z pracy swoim samochodem — kontynuował niepowstrzymanie jego partner. — I postanowiłem, że już wystarczy. Kiedy zatrzymałem się pod jego domem, było już ciemno, więc pomyślałem, że raczej nikt nie zobaczy, co robię. Miał właśnie wysiąść z samochodu, a ja powiedziałem wtedy „Valenti”. Odwrócił się do mnie i powiedział, „Co?” Odparłem, „To.” 6 Przyciągnąłem go do siebie i... pocałowałem go — ożywiona twarz O'Briana była pełna emocji, których chyba nikt według Valentiego nie potrafiłby udać – miłość, pożądanie, pragnienie, potrzeba. No, Sean, powinieneś dostać za to Oscara, pomyślał żałośnie. — Ooo, jak zareagował? Uderzył cię? — to było od Remy'ego, który najwyraźniej miał trochę doświadczenia w całowaniu facetów hetero. — Skąd — O'Brian wyszczerzył zęby do Remy'ego oraz Paula i objął policzek Valentiego, nieświadomie pieszcząc kciukiem wargi partnera. — Był z początku trochę zszokowany. Zrobił wielkie oczy i powiedział, „Co ty wyprawiasz, do cholery?” A potem... potem chwycił mnie i oddał pocałunek. Na początku łagodnie, a potem mocniej – wiecie o co chodzi — wyszczerzył się i skinął głową na dwóch wsłuchujących się mężczyzn. Valenti nigdy nie widział, aby zabarwiał opowieść tyloma szczegółami. Wydawało mu się, jakby to naprawdę się między nimi wydarzyło. Podejrzewał, że o to właśnie chodziło. — Szybko zrobiło się gorąco, a ja wreszcie przekonałem go, żeby wszedł ze mną do środka. Chciałem, żeby nasz pierwszy raz był w jego łóżku. Chciałem być otoczony jego zapachem, jego dotykiem — O'Brian kontynuował niemiłosiernie, a Valenti uświadomił 6

Ja powiedziałabym "jajco". Serio

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ sobie, że wyobraża sobie z dokładnymi szczegółami to, o czym mówił jego partner. — Spędzaliśmy u siebie noce tysiące razy, ale jeden z nas zawsze spał na kanapie. Jednak tamtej nocy poszliśmy prosto do łóżka. — Na początku było trochę dziwnie. Ani ja, ani Valenti nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiliśmy – to znaczy, z innym facetem. — O'Brian miał odległe spojrzenie, a źrenice rozszerzone tak bardzo, że morska zieleń została prawie całkowicie zakryta tonącą czernią. Wyglądał jak mężczyzna, który przypominał sobie najbardziej erotyczne doświadczenie w swoim życiu. — Był na górze, a potem ja byłem na górze – tak naprawdę nie mieliśmy kompletnie pojęcia, co robić. Ale od samego początku wiedziałem, czego chcę i wreszcie przekonałem go, by pozwolił mi spróbować. O Boże, naprawdę zamierza wdawać się w najdrobniejsze szczegóły? Pomyślał dziko Valenti. Jego partner przekręcił się na jego kolanach i teraz ta ciepła dłoń wsunęła się między dwa guziki, aby dotknąć piersi pod koszulą, zbliżając się niebezpiecznie blisko do sutka. Jeśli O'Brian nie przestanie, to Valenti wiedział, że nie będzie dłużej w stanie kontrolować reakcji swojego ciała. — Rozpiąłem mu dżinsy i zacząłem je ściągać — kontynuował O'Brian, ku dyskomfortowi partnera. — Był taki duży i twardy, i to było takie podniecające wiedzieć, że jest taki dla mnie – od tego, że go dotykałem i całowałem, wiecie? — przekręcił się na kolanach Valentiego i Valenti wiedział, że O'Brian musiał poczuć olbrzymią erekcję, która wtulała się teraz w jego twardy tyłek. Ale jego partner dalej opowiadał z soczystymi szczegółami, jakby wcale tego nie zauważył. — Wziąłem go w dłoń i potarłem – samą główką – o swoją twarz. Boże, nigdy nie zapomnę tego uczucia, kiedy trzymałem go i dotykałem w ten sposób po raz pierwszy. Jego skóra była taka miękka, a ciało pod nią twarde jak skała... jestem obrzezany, ale Valenti nie i pamiętam to, jak się ode mnie różnił, jak różnił się od wszystkiego, co znałem, a mimo to był taki piękny — O'Brian westchnął i wcisnął się jeszcze bardziej w kolana Valentiego, wbijając uwięzionego fiuta między krągłe, jędrne pośladki. Valentiemu wydawało się, że oczy wywrócą mu się dookoła głowy. Eksploduje, jeśli

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ to potrwa choć trochę dłużej... ale jego partner nakręcił się i był wyraźnie nie do zatrzymania. I skąd O'Brian w ogóle wiedział, że był nieobrzezany? Przecież nigdy o czymś takim nie rozmawiali. — Chwilę zajęło delektowanie się nim w mojej dłoni i przy mojej twarzy. Kochałem jego zapach – pikantny i gorący. Potem wziąłem go w usta i odkryłem, że smakuje jeszcze lepiej. Do czasu, kiedy zaczął o to błagać, zaciskając pościel w pięściach, cały spięty... Boże, prawie doszedłem od samego słuchania, jak wymawia moje imię, kiedy brałem go do gardła... Czara się przelała – Valenti czuł, że absolutnie nie wytrzyma kolejnego słowa. Dostanie zawału i umrze na miejscu, jeśli O'Brian nie przestanie mówić i nie zejdzie z jego kolan. — Uch, Sean? Trochę mnie zgniatasz — mruknął przez zaciśnięte zęby, stanowczo odsuwając O'Briana. — Co? Och, przepraszam, skarbie — powiedział z roztargnieniem O'Brian, przesuwając się tak, że znalazł się w większości na swoim krześle. — W każdym razie — powiedział, nachylając się przed Valentim, aby móc rozmawiać dalej z Paulem i Remym. — Tak to było. I od tej pory nie mamy siebie dość. — Wyobrażam sobie — wydukał Paul, a Valenti pomyślał, że jeśli mógłby jeszcze bardziej podniecić się fikcyjną opowieścią O'Briana, to jego małe, okrągłe okulary zaszłyby parą. — To takie wspaniałe i romantyczne — Remyi uśmiechnął się do nich, również bardzo przejęty historią. — Będzie idealna do książki Paula — westchnął. — Uwielbiam szczęśliwe zakończenia. — Każdej nocy jest jeszcze lepiej i końca nie widać — miał czelność powiedzieć O'Brian, zanim Valenti zdzielił go ostro łokciem. — Ałł, skarbie, co...? — Deser — powiedział krótko Valenti i faktycznie, ubrani na biało kelnerzy przynosili jakieś brejowate czekoladowe coś, co wyglądało, jakby miało z tysiąc kalorii na gryz. Valenti zazwyczaj unikał tak niezdrowych rzeczy, ale wbił się w ten deser z lubością,

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ której nie czuł, aby mieć zapchane usta, choć i tak nie czuł żadnego smaku. Kątem oka zobaczył, jak jego partner z wyraźną przyjemnością również zajada się przysmakiem. Poczuł ogromną ulgę, kiedy wreszcie odsunął talerz i serdecznie pożegnał się z Paulem i Remym. Niekończący się posiłek wreszcie dobiegł końca. Ale jego ulga była krótkotrwała, bo kiedy odeszli od stołu i przygotowali się, aby wrócić do pokoju, zobaczył zmierzającego w ich stronę Conrada.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 7 — Rozumiem, że był dzisiaj jakiś problem między panami, a dwoma moimi ochroniarzami — Conrad, nie lubiący najwyraźniej formalności, przeszedł od razu do rzeczy, jego chłodne oczy rekina zabłysły, kiedy osaczył ich przy końcu masywnego stołu. — Tak, to było... niefortunne — powiedział chłodno Valenti. — Nieporozumienie z naszej strony, ale całkiem zrozumiałe, skoro jesteśmy w RamJacku po raz pierwszy. — Zrozumiałe, jeśli jesteście tymi, za kogo się podajecie — Conrad ściągnął brwi, mierząc obu wzrokiem. — Thaddeus, szef ochrony, nie był do końca przekonany o waszej... ach... orientacji. Valenti poczuł, że jego partner spina się obok niego, ale położył dłoń na ramieniu O'Briana w geście, jaki wykonywał wcześniej tysiące razy. Spokojnie, trzymam rękę na pulsie. O'Brian rozluźnił się, tak jak zawsze, jego ciało wyrażało niezachwianą wiarę w partnera. Valenti miał nadzieję, że ta wiara nie okaże się tym razem nieuzasadniona. — Twierdzi pan, że jesteśmy tu z fałszywych pobudek? — zapytał władczo. Równie dobrze można wziąć byka za rogi. — Nic nie twierdzę – jeszcze — odparł Conrad. — Ale powinniście być świadomi, że konsekwencje za takie działania mogą być... tragiczne. Raz czy dwa miałem problemy tego typu – dziennikarze wkradali się, chcąc zdobyć sensacyjny materiał o życiu gejów lub jego perwersyjnej scenie. Nie mówię, że zaliczacie się do tej kategorii, ale powinniście być świadomi, że za takie czyny grożą poważne reperkusje. Czy wyrażam się jasno? — Całkowicie — Valenti poczuł, jak rośnie w nim gniew, a może to było tylko sfrustrowane pożądanie, z którym walczył cały wieczór i większość miesiąca. — Uważa pan, że jesteśmy hetero. Niech pan pozwoli, że o coś pana zapytam, panie Conrad, jak często widzi pan facetów hetero, robiących to? — odwrócił się nagle do O'Briana, chwycił twarz partnera w dłonie i bez ostrzeżenia pocałował go mocno w usta. Na początku myślał, że O'Brian nie zareaguje, a ich przykrywkę szlag trafi. No dalej,

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Sean, pomyślał szaleńczo. Graj! Musisz grać dalej... i wtedy obawy zniknęły z jego głowy, bo jego partner rozchylił wargi i pozwolił językowi Valentiego wejść do środka. Doznał szoku, jaki można było określić jedynie jako właściwość, a poczucie przynależności i zaborczości było tak silne, że czuł je głęboko w swojej duszy. Karmił się tymi czerwonymi wargami, których tak desperacko pragnął i smakował usta O'Briana. Prawie wydając z siebie jęk, Valenti zabrał się do zadania i przyciągnął partnera bliżej siebie, przyciskając sprężyste, twarde ciało tak blisko swojego, jak to tylko możliwe. Poczuł, jak O'Brian obejmuje go w pasie i pocałował go ze skrywaną namiętnością, jaka dręczyła go całą noc. Nie było w tym nic łagodnego. To był pocałunek za karę, miał na celu zniewolenie ust partnera, udowodnienie czegoś. Ale czego, tego Valenti zapomniał w chwili, kiedy uzyskał dostęp do słodkich ust O'Briana o smaku czekoladowego deseru i, kiedy jego partner zaczął oddawać pocałunek. Usłyszał stłumiony jęk O'Briana, a potem poczuł, jak jego partner zaczyna dawać z siebie tyle samo, ile dostawał. Żarliwie przyciskał się do Valentiego, wsuwał własny język w jego usta, by także smakować i odkrywać. Valenti stał się świadomy, że jego fiut stwardniał jak skała i grozi rozerwaniem konserwatywnych czarnych spodni od garnituru oraz że jego partner jest w takim samym stanie. Pocałunek wydawał się trwać i trwać, szorstki, kuszący i gorący, aż wreszcie poczuł, że mógłby dojść tylko od samego smakowania ust O'Briana. W końcu oderwali się od siebie, by zaczerpnąć powietrza, a Valenti wreszcie przypomniał sobie, dlaczego w ogóle całował swojego partnera, kiedy zauważył jak Conrad obserwuje ich beznamiętnie tymi swoimi szarymi oczami drapieżnika. — To pana przekonuje? — zapytał lekko zadyszany Valenti. Jego wargi były nabrzmiałe i rozgrzane od szaleńczego pocałunku, a jego fiut pulsował desperacko w spodniach. Nie odważył się spojrzeć, czy O'Brian znajduje się w podobnym stanie. — Na razie tak — odparł Conrad. — Ale będę miał was na oku, panowie. Postarajcie się nie nadużyć mojej gościnności — odwróciwszy się, rzucił jeszcze przez ramię. —

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Miłego pobytu w RamJacku. Zobaczymy się później. *** Milczeli, dopóki nie wrócili do pokoju, a wtedy, kiedy drzwi były zamknięte na klucz, Valenti odwrócił się do partnera i wybuchł. — Co to miało być, do jasnej cholery? — rzucił, zbliżając się do nieszczęsnego O'Briana, który miał czelność wyglądać na zaskoczonego i nierozumiejącego. 7 — Czyli, co dokładnie? — zaprotestował O'Brian, unosząc przed sobą ręce w obronnym geście. — Ta... ta twoja historia, którą tam opowiedziałeś! — krzyknął prawie że Valenti, dźgając palcem solidną pierś partnera. — To, Nicky, było uchronienie ciebie przed ujawnieniem naszej przykrywki. — Spojrzenie O'Briana zaczynało nabierać niebezpiecznego blasku. Chwycił palec Valentiego i odepchnął go od siebie. — Musiałem coś szybko wymyśleć, żeby nie odkryli kim naprawdę jesteśmy. — Musiałeś wchodzić w aż takie... szczegóły? — burknął Valenti, który, choć wciąż zły, to zaczynał się trochę uspokajać. Jego ciało wciąż pulsowało od trzymania O'Briana na kolanach i namiętnego pocałunku, który właśnie dzielili. Wiedział, że jego partner nie chciał go dręczyć. O'Brian działał po prostu pod przykrywką z tym samym oddaniem z jakim wykonywał swoją policyjną pracę. Nie jego wina, że to konkretne zadanie tak działało na Valentiego. — A co miałem powiedzieć? — zapytał ostro O'Brian. Jego oczy nabrały ciemnego odcienia i były zmrużone z irytacji. — Starałem się jak mogłem, przepraszam, że to nie sięgnęło twoich standardów. Może następnym razem powinienem zostawić cię z tym, abyś sam sobie radził, ale nie zrobię tego Valenti, bo jesteśmy partnerami. Mamy pilnować i dbać o siebie, a ja właśnie próbowałem to robić – mówię szczerze. — Odwrócił się i zaczął iść w stronę łazienki, ale Valenti chwycił go za rękę i zatrzymał. 7

Dziwić się po takim gruntownym i dogłębnym badaniu migdałków, że nie wie co się dzieje

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Nie, czekaj, Sean. Ja... przepraszam. Nie miałem prawa, tak na ciebie naskoczyć. Ta cała sytuacja, po prostu mnie przerasta. A ta historia, którą opowiedziałeś, ona... ona była taka... realistyczna. Taka wiarygodna... — Zatrzymał się. Jak miał powiedzieć, że O'Brian opisał dokładny scenariusz, o jakim fantazjował przez ostatni miesiąc? Nie wiedział jak – i nie mógł się do tego przyznać za żadne skarby świata. — To miało być wiarygodne, Valenti. Myślałem, że o to chodziło z tym całym pozostawieniem naszych imion. Im bliżej trzymamy się prawdy, tym mniejsza szansa, że wpadniemy. Wiesz to przecież. — Chyba tak... to po prostu brzmiało, jak coś, co mogłoby wydarzyć się naprawdę — chciał ugryźć się w język w chwili, gdy te słowa wyszły z jego ust. — No jasne, że by mogło, gdzieś w innym świecie — O'Brian uderzył go w ramię w przyjacielski sposób, wyraźnie po to, aby odrobinę zmniejszyć napięcie między nimi. — Przepraszam, jeśli to cię wkurzyło, Nick, ale dobrze wiesz, że tkwimy w tym gównie po szyję. Trochę późno na homofobiczne ataki. — Wiem. Nie jestem homofobem — mruknął Valenti, czując się, jak największy idiota na świecie. — Nie, raczej nie jesteś, biorąc pod uwagę ten pocałunek — O'Brian wyszczerzył się i pokręcił głową. — Jezu, myślałem, że próbujesz usunąć mi migdałki tam w jadalni. — Ja, eee, musiałem coś zrobić, żeby udowodnić Conradowi, że jesteśmy warci zaufania — zaprotestował Valenti. — Tak, wiem. Ta scenka z nim trochę mnie martwi – chyba jest na nas cięty, a dopiero tu przyjechaliśmy. Obawiam się, że będziemy musieli jutro lepiej grać, żeby wyszło przekonywająco, inaczej nigdy się do nas nie przekona — O'Brian wyglądał na zmartwionego, a Valenti jęknął w duchu, zastanawiając się, co dokładnie miałoby oznaczać „lepsze granie.” Będą się musieli więcej całować? Obmacywać? Co? Nie miał pojęcia, ale nie chciał też pytać. — Masz coś przeciwko, że pójdę pierwszy pod prysznic? — zapytał Valenti8. — Idź. Jestem padnięty. Chyba pójdę prosto do łózka, a pod prysznic pójdę rano — 8

Mogliby iść razem, dlaczego nie :P trochę by sobie poćwiczyli chłopcy grę aktorską

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ O'Brian ziewnął mocno i zaczął rozbierać się z ciasnej, czarnej koszulki oraz spodenek. Valenti szybko poszedł do łazienki i zamknął drzwi, próbując nie myśleć o muskularnej piersi partnera, widoku, który wciąż tkwił w jego umyśle. Kiedy Valenti wyszedł z pod prysznica, O'Brian leżał już na ogromnym łóżku i to dokładnie na środku, zauważył z odrobiną irytacji Valenti. Podejrzewał, że to dlatego, że jego partner był przyzwyczajony do samotnego spania. Valenti też zawsze brał połowę łóżka, ale dzisiaj będą musieli wybrać sobie stronę i się jej trzymać. W przyćmionym świetle jedynego w pokoju okna, zauważył pod kołdrą gładką linię ciała partnera i zastanawiał się czy spał nago, tak jak zawsze. Wiedział, że O'Brian tak robił, widział go nago po spędzaniu nocy w jego mieszkaniu, wystarczająco często i nigdy nie poświęcał temu więcej myśli. Valenti też stale sypiał nago, choć nie był pewny czy powinien tak zrobić i dzisiaj. Mimo to, myśl o włączeniu światła i przeszukiwaniu szuflad w poszukiwaniu spodni od piżamy, nie była zbyt pociągająca. Był tak zmęczony – emocjonalnie i fizycznie – że może po prostu będzie dbał, by pozostać po swojej stronie łóżka. — Nick? — Głos O'Briana, niewyraźny od snu, doleciał do niego w ciemności. — Chodź do łóżka, skarbie. Już późno9 — ten ciepły intymny ton przesądził nad Valentim, który upuścił ręcznik, jaki miał wokół pasa i wsunął się pod kołdrę obok partnera. — Ej, O'Brian, przesuń się: zabierasz moją połowę — Valenti trącił partnera, doskonale świadomy jego rozgrzanej, nagiej skóry. — Tak, tak — burknął O'Brian, przesuwając się może o pięć centymetrów. Valenti próbował ułożyć się wygodnie na ograniczonej przestrzeni, ale wciąż znajdował się, bok w bok przy swoim partnerze, a nie chciał przekręcić się na jedną ani na drugą stronę w obawie przed otarciem się o wrażliwie rejony. Bądź szczery, Nicholas – chcesz być pewny, że twój kutas nie dotknie jego boku. Bo pomimo próby ulżenia sobie pod prysznicem, Valenti wciąż był twardy jak stała, a bycie tak blisko nagiego ciała partnera wcale mu nie pomagało. Westchnął i przekręcił się minimalnie, próbując znaleźć wygodniejszą pozycję. — Valenti? — głos partnera w ciemności zaskoczył go tak bardzo, że prawie spadł z 9

Ile razy słyszeliście to od swoich mężów/żon? :D

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ łóżka. Myślał, że O'Brian już śpi. — Tak? — zapytał, czując jak wali mu serce. — Co tam, partnerze? — Wiesz — O'Brian przekręcił się na bok, a Valenti odwrócił głowę i spojrzał w dwa ciemne oceany, które były oczami O'Briana. — Tak sobie myślałem. — Nie powinieneś tego robić, O'Brian – mózg mógłby ci się przepalić. — Valenti starał się brzmieć naturalnie. — Ha, ha, ha, Nicky, prawdziwy z ciebie kawalarz. Próbuję być poważny, okej? — Okej — wyszeptał Valenti. — Przepraszam. Martwisz się sprawą, prawda? Naszą przykrywką? — Tak... — jego partner westchnął i wykonał jakiś ruch, którego Valenti nie widział, ale który musiał być zmierzwieniem włosów. — Wiesz... martwiłeś się dzisiaj, że nas przyłapią, ale świetnie sobie poradziłeś. Ten pocałunek był genialny. — Tak myślisz? — zapytał niepewnie Valenti. — Nie byłem pewny czy Conrad, to kupił, czy nie. Tak naprawdę nie wiedziałem, co mam robić... — Wiem i to jest problem. Bóg jeden wie, co będziemy musieli zrobić jutro albo pojutrze, a nie mamy pojęcia, jak się do tego zabrać. W sensie ze sobą — głos O'Briana był niski i zmartwiony, a Valenti musiał przyznać, że miał prawdopodobnie rację. — Tak... ale, co możemy zrobić? Przecież nie mamy wiele doświadczenia w całowaniu innych facetów — powiedział Valenti, przekręcając się w stronę partnera. — I to jest problem, Nick – nie wiemy, bo nie mamy żadnej praktyki. Nie zrozum mnie źle, nie jest to coś, co chciałbym praktykować w ogóle, ale tym razem – cóż, chyba musimy zrobić wyjątek. — Sean, o czym ty dokładnie mówisz? — Valenti poczuł, jakby nagle dwa miliardy motylków zamieszkało w jego brzuchu i nie był w stanie wziąć wystarczająco głębokiego oddechu. Co dokładnie chciał robić O'Brian? I jak daleko chciał z tym zajść? — Mówię o całowaniu, Valenti. Tylko o całowaniu — odparł trochę zbyt pośpiesznie O'Brian, a Valenti zauważył, że wrócił do używania jego nazwiska. — Poszło ci dziś niesamowicie, ale wziąłeś mnie z zaskoczenia i założę się, że moja reakcja, to pokazała —

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ kontynuował O'Brian. — Pomyślałem, że może powinniśmy trochę poćwiczyć – żeby jutro wyglądać naturalniej. — Chyba masz rację... — Valenti starał się, aby jego ton wyrażał niechęć, jakby całowanie partnera było ostatnią rzeczą, jaką chciał robić. — Eee... jak zaczniemy? — Po pierwsze, musimy znaleźć się trochę bliżej siebie — Ton O'Briana był tak rzeczowy, że rozproszył większość nerwowości Valentiego, który zmniejszył odległość między nimi o wiele mniej niezręcznie, niż sobie wyobrażał. O'Brian położył rękę pod jego szyją i leżeli tak w ciemności, stykając się górną połową ciała, choć od pasa w dół wciąż było mnóstwo miejsca. — Co teraz? — zapytał nerwowo Valenti. Czując ciepło ciała partnera, kręconą matę z włosków na jego piersi ocierającą się o jego własną gładką skórę, zaczynał reagować bezradnie na tę stymulację. — Teraz zamierzam cię pocałować, skarbie — szepnął mu do ucha O'Brian i było to w zasadzie jedyne ostrzeżenie, jakie otrzymał, zanim gorące, pełne wargi znalazły się na jego i zanim posmakował ust partnera, po raz drugi tej nocy. Ich pierwszy pocałunek przez Conradem był wygłodniały i zaciekły. Valenti bezlitośnie brał usta partnera, wlewając w to swoją frustrację i potrzebę. Ale teraz, gdy to O'Brian zainicjował pocałunek, był on łagodniejszy – wciąż silny i władczy, ale jednocześnie delikatniejszy. Niemal jakby jego partner prosił, by otworzył się do tego pocałunku, by poddał się temu doświadczeniu, odrzucił na chwilę wstyd czy wątpliwości i zwyczajnie korzystał z tego, co się działo. Valenti odpowiedział całym sercem – jak mógłby nie? Był nago w łóżku ze swoim najlepszym przyjacielem – mężczyzną, którego kochał najbardziej na świcie i dostał właśnie wolną rękę, aby okazać mu swoje uczucia, nie martwiąc się konsekwencjami czy reperkusjami swoich działań. Odkrył, że oddaje pocałunek O'Brianowi – więcej, niż oddaje. Eksplorował usta partnera, smakował go, brał, posiadał w sposób, jaki nie był dla niego nigdy wcześniej możliwy. Jego dłonie wędrowały po szorstkiej, ciepłej skórze, łącząc się z gładkim, nagim

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ bokiem... płaską, owłosioną piersią... umięśnionymi ramionami. Ciało O'Briana było silne i umięśnione – przyjemne w dotyku i całkowicie inne od gładkiej, bezwłosej skóry i łagodnej, uległej postaci kobiety. — Whoa, skarbie... — zdyszany głos O'Briana przerwał jego trans i Valenti stał się nagle świadomy, że przekręcił mniejszego mężczyznę pod siebie, i że przygniatał partnera do materaca. Trzymał ręce O'Briana nad jego głową, a silne ciało było rozciągnięte pod jego odrobinę chudszą postacią. Jego fiut, twardy jak pal, ocierał się o trzon partnera, który był w podobnym stanie podniecenia. — O Boże — powiedział przerażony. Uwolniwszy nadgarstki partnera, próbował się przekręcić, ale O'Brian zatrzymał go twardo w miejscu, obejmując rękoma plecy Valentiego. — Chwileczkę, Nicky. Gdzie się wybierasz? — wyszeptał. — Gdziekolwiek, byle najdalej stąd. Boże, Sean – nie wiem, co we mnie wstąpiło. Chyba za długo obywałem się bez dziewczyny. Przepraszam. — Valenti znowu próbował się przekręcić, ale jego partner nie chciał, na to pozwolić. Wciąż trzymając go mocno w ramionach, O'Brian rozchylił nogi i wpuścił Valentiego między uda. Valenti, kiedy O'Briuan delikatnie się o niego zakołysał, ocierając w nieznośnie gorącym tempie razem ich twarde fiuty, poczuł jak uchodzi z niego długie westchnięcie. — Co... co robisz? — sapnął Valenti, nie potrafiąc powstrzymać się przed odpowiedzeniem na dotyk partnera. Z obu penisów sączyło się teraz swobodnie nasienie, a ciepła warstwa preejakulatu pomagała stworzyć między nimi wspaniałe tarcie. Jeszcze trochę i czuł, że wybuchnie i dojdzie na płaski brzuch partnera, a wiedział, że nie może sobie na to pozwolić. — Tylko ćwiczę — wyszeptał mu do ucha O'Brian, jedną dłonią przyciągając Valentiego za kark do następnego pocałunku. — Przyjemne uczucie, prawda? — Tak, ale... — Valenti starał przypomnieć sobie dlaczego nie powinni tego robić, ale ciało partnera przy jego ciele, było po prostu zbyt wspaniałe. Pchnął z jękiem, czując, jak jego trzon od grubej podstawy do szerokiej główki ociera się o erekcję O'Briana jak o

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ aksamit na rozgrzanej stali. — Możliwe, że będziemy musieli robić to albo i jeszcze więcej — głos O'Briana w jego uchu był zadyszany i niski. — Lepiej pozbyć się niezręczności już teraz, prawda? — Kiedy mówił, jego biodra nie zaprzestawały ruchów, rozpraszając Valentiego. — Prawda... — Valenti sapnął i pochylił się, by jeszcze raz zagarnąć usta O'Briana swoimi, kochając smak mężczyzny pod sobą i twardego fiuta przyjaciela tuż przy jego. — Ale, Sean... jeśli nie przestaniemy, to dojdę. Nie mogę... nie mogę nic na to poradzić... Z każdą mijaną sekundą był bliżej szczytowania i było to, najwspanialsze uczucie, jakie mógłby sobie wyobrazić. Żaden stosunek z kobietą nie był nawet w połowie tak dobry, jak intensywna rozkosz, jaką dzielił ze swoim partnerem, który leżał pod nim, oferując swoje ciało dla ich wspólnej przyjemności. — To dobrze. Cholera, bardziej niż dobrze. Ja też jestem blisko — odszepnął O'Brian. — Dalej, skarbie, chcę poczuć jak dochodzisz. Chcę dojść z tobą... — wykonał szczególnie mocne pchnięcie, a kombinacja tych gorących słów i boleśnie wspaniałego tarcia sprawiła, że Valenti doszedł. Z głośnym jękiem objął partnera i trzymał mocno, czując jak przechodzą przez niego silne spazmy, a gorąca sperma wystrzeliwuje między ich ciałami. Czuł drżenie O'Briana, który po chwili również doszedł, wyginając się bezradnie w łuk i wyjękując jego imię. Nick, o Boże, Nick. Przez długą chwilę leżeli razem w milczeniu, zbyt zmęczeni i emocjonalnie wyczerpani, aby prowadzić spójną rozmowę. Jednak z każdą chwilą Valenti coraz bardziej uświadamiał sobie, co zrobili. Doszedł na brzuch przyjaciela i ocierał się o niego jak kotka w cieczce. Prawda, O'Brian zrobił to samo, a nawet zachęcał go, by zrobili, ale może było to spowodowane namiętnymi słowami. Czy teraz, kiedy było już po, znienawidzi Valentiego? Nie będzie chciał mieć z nim nic wspólnego? Valenti leżał nieruchomo na swoim partnerze, czekając na pojawienie się irlandzko-katolickich wartości, które były wpajane O'Brianowi. — Uf, ciężki jesteś — łagodna skarga O'Briana rozwiała kilka obaw Valentiego, który szybko przekręcił się z partnera. Znał O'Briana od podszewki i gdyby jego przyjaciel był zdenerwowany tym, co się między nimi wydarzyło, Valenti już by o tym wiedział.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Wybacz — mruknął Valenti. — Nabałaganiłem... — Chciał już wstać, by pójść do łazienki i się umyć, ale O'Brian zatrzymał go, kładąc dłoń na jego ramieniu. — Ej, połowa jest moja, skarbie. Zostań tutaj. Spłuczę się i przyniosę ci ręcznik — O'Brian zeskoczył zwinnie z łóżka i zniknął w łazience, zanim Valenti zdążył zaprotestować. Leżał w półmroku i słuchał szumu wody w umywalce oraz innych dźwięków, których nie potrafił zidentyfikować. Wreszcie woda przestała lecieć, a on uświadomił sobie z rosnącym niedowierzaniem, że O'Brian nucił. Najwyraźniej to, co między nimi zaszło – Valenti nie potrafił zmusić się, by nazwać to seksem – wcale nie przeszkadzało jego partnerowi. Nie wiedział czy ma czuć ulgę, czy być zirytowany. Ale z drugiej strony, O'Brian mógł pozwolić sobie na relaks; dla niego, to było tylko praktykowanie – Nie można nazwać tego próbą „na sucho” - ha ha, Nicholas, bardzo zabawne – tego, co być może będą musieli robić w RamJacku. Leżąc w ciemności i słuchając nucącego w łazience partnera, Valenti poczuł głębokie pragnienie, chęć, aby wyznać wszystko O'Brianowi. Co czuł, co myślał, ale co najważniejsze, jak bardzo go kochał i potrzebował. Jak dwie połówki całości, powiedział jego partner i dla Valentiego, było to idealne podsumowanie. Ale nie mógł. Dla jego partnera, to nic nie znaczyło – była to tylko część jego pracy. Valenti poczuł, jak w jego piersi otwiera się czarna dziura – ponura otchłań, która zasysa całą jego nadzieję i szczęście. Nigdy nie będzie mógł się ujawnić i powiedzieć partnerowi o swojej miłości: jaki był w tym sens? Zakrył ręką oczy, walcząc z bólem głowy, który chciał zmienić się w łzy. — Hej, Nicky, wszystko w porządku? — głos O'Briana w jego uchu zaskoczył Valentiego. Opuścił rękę do boku, próbując wyglądać normalnie. — Tak, jasne. Tylko... jestem zmęczony. Masz ręcznik? — zapytał, mając świadomość, że jego uda i brzuch wciąż były pokryte cienką warstewką lepkiej spermy. Wyciągnął rękę w stronę partnera; światło w łazience wciąż było zapalone i widział

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ wyraźnie, że O'Brian trzymał coś w pięści. — Nie, skarbie. Pozwól mi — wyszeptał niskim i łagodnym głosem O'Brian. Zanim Valenti zdążył odpowiedzieć, O'Brian klęczał przy jego udach, a po jego ciele wędrowało coś ciepłego i mokrego. Valenti spiął się na początku, ale ciepły materiał i dłonie O'Briana – tak nieskończenie delikatne i czułe – były kojące i, w końcu rozluźnił się, obserwując działania partnera. O'Brian był ucieleśnieniem dokładności i, kiedy uda oraz brzuch Valentiego były czyste, chwycił wciąż półtwardego fiuta partnera w dłoń i przesunął ręcznikiem wzdłuż wrażliwej męskości. Valenti obserwował to zdumiony. Czy jego partner naprawdę, to robi? Dotyka go tak łatwo, jakby robił to przez całe swoje życie, jakby byli partnerami w każdym sensie tego słowa? — Sean, ja... — zaczął, ale jego partner uciszył go, kładąc palec na jego ustach. Potem pochylił twarz, a Valenti zassał powietrze, czując mokre gorąco, które pochłonęło główkę jego członka. Pomimo niedawnego szczytowania, poczuł, że jego trzon zaczyna powracać do życia, drgając bezradnie. O'Brian lizał i ssał delikatnie, trzymając go w tych gorących ustach przez nieskończoność, nim niechętnie go uwolnił i podarował szerokiej główce w kształcie śliwki, ostatni pocałunek. Valenti był przez chwilę oniemiały, a potem wydukał. — Co...? — dłonie chciały przyciągnąć głowę partnera z powrotem i nakarmić jego fiutem te ciepłe, chętne usta, ale wyczuł, że chwila już minęła. — Trochę mi umknęło — O'Brian wzruszył ramionami, jakby codziennie obciągał Valentiemu i nie było w tym absolutnie nic dziwnego. Nagle wróciły do niego słowa jego partnera z tego popołudnia. — Będę twoim chłopcem, ale nie oczekuj, że będę ci obciągał — powiedział wtedy w żartach O'Brian. Ale nie minęły dwadzieścia cztery godziny, a on właśnie to robił. Valenti zadrżał konwulsyjnie. — Sean... — zaczął mówić, ale jego partner był już pod kołdrą, odwrócony plecami do Valentiego i wyraźnie próbujący zasnąć. — Postaraj się o tym nie myśleć, Nick — poradził sennie, wtulając się w ciało

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Valentiego, tak, że jego tyłek umościł się przy kroczu partnera. — Musimy się do tego przyzwyczaić, żeby zakończyć tę sprawę. Musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy. Postaraj się tym nie stresować, okej. — Okej... — mruknął Valenti. Pomimo wrzawy, jaka panowała w jego głowie, orgazm całkowicie go wyczerpał i czuł, że sen wzywa go, nieważne, jak bardzo się opierał. Cóż, może O'Brian miał rację... i może powinien być wdzięczny za możliwość dotknięcia i bycia dotkniętym przez partnera w tak zakazany sposób. W chwili, gdy Conrad wpadnie, a oni go zamkną, zadanie zostanie zakończone, a on znów będzie musiał zadowolić się czysto platoniczną przyjaźnią. Valenti objął mniejszego mężczyznę i przyciągnął go do siebie. Zamknąwszy oczy, zapadł w sen.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 8 Obudził się, czując swoją poranną erekcję wtuloną bezpiecznie w jędrne pośladki partnera. Mmm, miło... pocałował odkryty kark O'Briana tuż pod jasną strzechą rudo-blond włosów i zakołysał lekko ciałem, z przyjemnością czując krągły tyłek przyciśnięty do jego trzonu. O'Brian, reagując na tę symulację, wcisnął się w niego, ocierając z przeciągłym jękiem o jego penisa. Wciąż znajdując się w półśnie, Valenti zrobił to, co przyszło mu naturalnie. Naparł na ciało O'Briana i przesunął dłonią wzdłuż bioder partnera, by chwycić w dłoń jego twardego fiuta. — Mmm... — O'Brian praktycznie mruczał z przyjemności. Pchnął w ciepły okrąg dłoni partnera, odpowiadając na ciasny uścisk Valentiego na swoim trzonie. Ten łagodny dźwięk przedarł się przez zasnuty snem mózg Valentiego, który zaczął wszystko rejestrować. W przeciągu sekundy uświadomił sobie, że to nie jest sen; on naprawdę ocierał się kutasem o tyłek O'Briana i jednocześnie mu trzepał. Jędrny tyłek przy jego trzonie i erekcja w jego dłoni były dla niego niesamowicie właściwe, ale Valenti uświadomił sobie nagle, że ta cała sytuacja jest absolutnie zła. — O Boże! — Puścił O'Briana i odsunął się od niego gwałtownie, spadając przy tym z łóżka. — Co...? — Nad krawędzią łóżka pojawiły się zaspane, zielone oczy O'Briana, patrzące półprzytomnie na leżącego na ziemi Valentiego. — Co ty tam robisz, Valenti? — zapytał, mrugając oczami jak sowa. — Miałem taki niesamowity sen, a potem obudziłem się nagle i ciebie nie było. — Nie wiem... ja po prostu... spadłem. — Valenti nie potrafił powiedzieć partnerowi, że jego sen wcale nie był snem. — I tak już czas na śniadanie — powiedział, spoglądając na zegarek. — A nawet na lunch. Musiałem zapomnieć nastawić budzik. Zaspaliśmy. — O kurwa! — O'Brian od razu rozbudził się. Wyskoczył z łóżka i poszedł pod

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ szybki prysznic. — Co się z nami dzieje, Valenti? Nigdy nie zaspaliśmy na służbie — burknął przez drzwi łazienki. Tak, ale też nigdy się nie całowaliśmy i spuszczaliśmy na siebie. Ani nie obciągaliśmy sobie...10 Ubierał się w pośpiechu, ciesząc się, że wziął wczoraj w nocy prysznic. Zadrżał na żywe, zmysłowe wspomnienie ust O'Briana na jego fiucie. Do czego zmierzamy? Zadanie czy nie, to zmieni naszą przyjaźń na zawsze – nie unikniemy tego. Kiedy skończył się ubierać, usiadł na łóżku i czekał aż jego partner wyjdzie spod prysznica. 11 Po pięciu minutach z łazienki wyłonił się O'Brian, gęste rudo-złote włosy wciąż ociekały wodą, a wokół szczupłych bioder miał tylko ręcznik. Zaczął szperać w szufladach, nucąc i szukając świeżego ubrania twinka. Kiedy O'Brian wciągnął na siebie ciasne spodenki i koszulkę na ramiączkach, Valenti na próżno próbował nie patrzeć na tyłek partnera i wymyślić, co ma powiedzieć. Musieli o tym porozmawiać – o tym, co się między nimi działo. Kochał O'Briana, kochał go dotykać, ale za nic w świecie nie chciał zniszczyć ich przyjaźni. O'Brian wreszcie się odwrócił i zaczął wycierać włosy ręcznikiem, ukazując jasnoczerwoną koszulkę, która świetnie pasowała do jego złotej karnacji. Na koszulce, czarnymi drukowanymi literami pisało „Ty mówisz Pomidor, ja mówię Pierdol Się 12.” Valentiemu zajęło chwilę zrozumienie tego, a kiedy to się stało, próbował zachować obojętną twarz i myśleć o tym, o czym chciał porozmawiać ze swoim partnerem, ale ta przeklęta koszulka, to już było za wiele. Zanim się zorientował, napięcie, które w nim siedziało, rozpadło się na milion kawałków, a on trzymał się za boki i rżał jak debil. — Co? Coś z moimi włosami? — O'Brian udawał tępego, wyraźnie rozbawiony reakcją partnera na slogan, na swojej koszulce. Wreszcie śmiech Valentiego, złagodniał do okazjonalnych parsknięć. Pokręcił głową i wskazał na koszulkę. — Skąd? — zapytał tylko. — Z mojej ostatniej gejowskiej podróży do Luwru w Paree — odpowiedział O'Brian, 10 11 12

Rękawków :D Ciekawe, że nie chciało mu się siku. Zazwyczaj jak człowiek rano wstaje, to mu się chce siku. A jemu się nie chce siku.... oto jest pytanie Z tym pomidorem to w ogóle jest niezła faza, sama do końca tego nie kapuję u tych Amerykańców, ale chodzi o podwójne znaczenie

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ szczerząc zęby. — To jedyne miejsce, gdzie je sprzedają. Limitowana edycja. — Boże, Sean – brak mi słów. — Valenti otarł łzy z kącików oczu, czując się o wiele lepiej, chociaż nic nie zostało powiedziane. Może lepiej było zostawić wszystko tak, jak było – a przynajmniej na razie. — Nie mówiłeś przypadkiem, że czas na lunch? — zapytał niecierpliwie jego partner, spoglądając na zegarek. — Jestem głodny, Valenti. Chodźmy. — Prowadź. — Valenti, wciąż się uśmiechając, wskazał na solidne, dębowe drzwi, a jego partner przeszedł obok niego, wchodząc w rolę i przygotowując się na nowy dzień. Ale, kiedy Valenti miał już otwierać drzwi i wyprowadzić go na korytarz, O'Brian odwrócił się z poważną miną. Zielone oczy przypominały Valentiemu ocean tuż po burzy. — Posłuchaj, partnerze. Nie zapominaj, że jesteśmy zespołem. Cokolwiek będziemy musieli zrobić, to będzie częścią planu – rozumiesz? — Sean, oszczędź mi tej przemocy. Wiem co robimy i dlaczego — zaprotestował nieprzekonywająco Valenti. Ale jego partner nie odpuszczał. — Jesteś pewny? Bo nie możemy pozwolić, by cokolwiek, co się tu stanie, nas rozdzieliło, Nick. My przeciw nim, partnerze. Tak? — Położył dłoń na policzku Valentiego, przechylając twarz wyższego mężczyzny, by podkreślić swoje zdanie. — Zawsze, partnerze. My przeciwko światu, a ja stawiam na nas — odparł szczerze Valenti, kochając ciepły dotyk dłoni partnera na swojej twarzy. Kochając O'Briana całym sercem. Miał nadzieję, że te emocje nie ukazały się na jego twarzy. — To dobrze. — O'Brian spojrzał na niego uważnie, a potem zrobił coś, co zaskoczyło Valentiego, choć nie tak bardzo, jak jeszcze parę dni temu. Uniósł się i bardzo łagodnie pocałował Valentiego w usta, nie spiesząc się i pokazując partnerowi za pomocą słodkiego nacisku swoich ust, co czuł. Valenti poczuł się tak, jakby O'Brian włączył gdzieś w jego ciele jakiś przełącznik, bo jego fiut stwardniał i usłyszał, jak z jego gardła uchodzi warknięcie. A potem otwierał usta i witał w nich język partnera, od nowa ucząc się smaku Seana O'Briana. W końcu blondyn odsunął się, z tak samo poważną miną, jak przed pocałunkiem.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Kocham cię, skarbie — powiedział krótko. — Nie zapomnij o tym. — Jestem tuż za tobą, partnerze 13 — powiedział niskim głosem Valenti, dotykając przelotnie gładkiego policzka partnera. O'Brian skinął głową i razem wyszli, by wykonać zadanie. *** Lunch, był cichy i swobodny, a Valenti wiedział, że dzisiaj był odpowiedni dzień, by się rozejrzeć, wmieszać i umocnić ich obraz gejowskiej pary. Dopiero jutro spróbują kupić kokainę, chyba że pojawi się jakaś idealna okazja. Ale po zauważeniu złowrogiego spojrzenia ochroniarza, który musiał być Thadem, Valenti podejrzewał, że raczej taka nie nastąpi. Skończyli posiłek i wstali od stołu, zatrzymując się na chwilę, by pomachać Paulowi i Remy'emu, po czym wyszli razem z jadalni. — Co teraz? — mruknął Valenti, trzymając się blisko partnera w czasie wędrówki po bogatej przestrzeni korytarza. Deski podłogowe były wypolerowane na błysk, a każde pomieszczenie, które mijali, było udekorowane z nienagannym smakiem. — Chyba powinniśmy sprawdzić podziemia. — O'Brian przechylił głowę w stronę długiej klatki schodowej na końcu korytarza, prowadzącej w mrok. — Tam rozgrywa się cała akcja w tym przybytku – mogę się założyć o swoją odznakę. — Tak? — Jaka akcja? Ale Valenti nie powiedział tego na głos. Jak powiedział O'Brian, będą musieli zrobić wszystko, co będzie trzeba, bez względu na wszystko. Spojrzał ironicznie na złowieszcze schody. Podejrzewał, że przyciemnione światła i ciemne kolory miały spowodować,

że

schody prowadzące

do podziemi będą

się

wydawały

niebezpiecznym, ryzykownym terytorium. Atmosfera w takich miejscach była wszystkim, a RamJack z pewnością nie zawodził. — Chodź. — O'Brian zaczął schodzić po schodach, trzymając dłoń na chłodnej, szarej marmurowej poręczy. Na końcu schodów znajdowały się małe, czarne drzwi. Były zwykłe i surowe, poza białymi literami na ich czarnej powierzchni: Sala Widokowa, 13

Właściwie tu mógłby być koniec książki, nie? :D Nie? To nie, lecimy dalej :D

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Mroczny Rycerz i Legowisko Minotaura, przeczytał Valenti, kiedy O'Brian sięgał do srebrnej gałki. Zaczynał mieć bardzo złe przeczucie, co do tej części RamJacka. Przynajmniej dwie z tych nazw brzmiały znajomo, za to wszystkie brzmiały złowieszczo. Czy Twonnie nie ostrzegał nas przed nimi? — Sean, jesteś pewny? — powiedział Valenti, rzucając partnerowi zmartwione spojrzenie. — Jasne. Tak długo, jak jesteśmy razem, nic nie może pójść źle. — O'Brian kiwnął głową z pewnością siebie, której Valenti tylko by sobie życzył i otworzył drzwi. Za nimi znajdował się krótki, ciemny korytarz, prowadzący do okrągłego pomieszczenia z wysokim sklepienie. Ściany i podłoga wyłożone były szarym kamieniem, na którym zbierała się wilgoć i który odbijał echo najmniejszego dźwięku. Wrażenie przebywania w podziemnym labiryncie zostało pogłębione przez przyciemnione oświetlenie z kinkietów wyglądających na średniowieczne i trzech łukowatych przejść, prowadzących z okrągłej sali do trzech innych. Pośrodku okrągłego pomieszczenia stał czarnowłosy ochroniarz z chropowatym głosem z wczoraj. Sądząc po jego spojrzeniu, jego nastawienie nie zmieniło się ani trochę od ostatniego spotkania. — Znowu tu jesteś, twinku? — zapytał z krzywym uśmiechem O'Briana. — Nie masz dość, co? — Samo bycie przy tobie mi wystarcza, przystojniaku — odparł sarkastycznie O'Brian. — Pilnuj języka, chłopcze albo znajdziesz się bliżej, niż byś chciał. — Osiłek górował nad partnerem Valentiego, chcąc sprawić, jak najgroźniejsze wrażenie, ale O'Brian wzruszył jedynie ramionami. Valenti wiedział, że jego partner jest przyzwyczajony do niedoceniania go przez wyższych, bardziej umięśnionych facetów z powodu jego drobnej budowy. Ci sami faceci byli zazwyczaj zaskoczeni, kiedy kończyli twarzą do ziemi i z kajdankami O'Briana na

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ nadgarstkach. Niestety, tutaj nie mogli sobie na to pozwolić. Uświadomił sobie, że powinien grać rolę opiekuńczego sponsora, a nie tylko stać i pozwalać partnerowi jak zawsze strzępić język. Podszedł do O'Briana, objął jego ramiona i pogładził go po piersi. Pochyliwszy się, złożył pocałunek w kąciku pełnych ust O'Brian i posłał osiłkowi spojrzenie, które wyraźnie mówiło. Odwal się – on jest mój. — Gdzie chcesz iść, Sean? — zapytał, pocierając policzkiem miękkie rudo-blond włosy. — Mmm, chyba powinniśmy sprawdzić Salę Widokową — odparł O'Brian, przekręcając głowę, by oddać pocałunek. — Nie możecie tam iść. Nie odbywa się tam żaden pokaz, więc Sala Widokowa jest zamknięta. — Osiłek wyglądał na znudzonego, jakby od rana powtarzał wszystkim to samo. Valenti zastanawiał się czy coś ukrywa. Naturalnie miejsce, do którego nie mogli iść, było miejscem, w którym prawdopodobnie powinni się znaleźć. Ale może powinni zachować wycieczkę do Sali Widokowej na później. — Więc gdzie jest następny pokaz? — zapytał O'Brian. — Nie wiem. — Osiłek posłał im uśmiech rekina i celowo poprawił swoje ciasne, skórzane spodnie. — Zależy jak zadecyduje Conrad. Uważaj, kiedy tu jesteś, twinku albo znajdziesz się w następnym pokazie. — Zawsze chciałem być gwiazdą. — O'Brian posłał osiłkowi buziaka i wskazał na lewe przejście, które było oznaczone jako Mroczny Rycerz. — Spróbujmy tam. Byłem wczoraj w Legowisku Minotaura, zanim ten wysoki, ciemny brzydal mnie wykopał. — Ratowałem twój ciasny tyłeczek, twinku. — Osiłek spojrzał na rzeczoną część ciała, a Valenti odkrył, że wcale nie musi udawać zaborczego spojrzenia, jakie posłał mężczyźnie. — Minotaur nie jest miejscem dla takich słodziutkich prawiczków jak ty. — Potrafię o siebie zadbać, stary. Radziłem sobie i bez ciebie — powiedział krótko O'Brian, a Valenti wyczuł, że cierpliwość jego partnera do zgryźliwych komentarzy osiłka, zaczyna się kończyć. Przyciągnął O'Briana do siebie, mając nadzieję na uniknięcie pełnej konfrontacji. Jednak ku jego zaskoczeniu, słowa partnera chyba wywołały jakiś efekt w

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ ochroniarzu. — Tak, widziałem jak poradziłeś sobie z tamtymi kolesiami. Nieźle, jak na twinka — powiedział niechętnie. — Ale zapamiętaj coś, słodziutki. Nie wiem kim jesteś na zewnątrz, ale tu, w RamJacku, ze swoim słodkim tyłeczkiem, jesteś wyłącznie świeżym mięskiem. Kapujesz? — Rozumiemy o co chodzi — odparł szybko Valenti, kierując się w stronę przejścia do Mrocznego Rycerza i praktycznie ciągnąc za sobą O'Briana. — Więcej nie zostawię Seana samego. — Proszę o to zadbać — warknął za nimi goryl. — Pański chłopak narobił sobie wczoraj kilku wrogów, a ja nie chcę sprzątać żadnego bałaganu. Kiedy weszli do kolejnego krótkiego, ciemnego korytarza, Valenti odwrócił się do O'Briana. — Nie mogę uwierzyć, że przyszedłeś tu wczoraj sam. Co tu się w ogóle wydarzyło? — syknął. O'Brian wzruszył ramionami. — Niewiele. Kilku facetów z tego Minotaura było mną zainteresowanych. Ale ponieważ oszczędzam mój słodki tyłeczek dla ciebie, nie byłem nimi zainteresowany. Mieliśmy drobną sprzeczkę, którą przerwał ten wysoki, ciemny brzydal. Jest po prostu wściekły, że umknąłem mu sprzed nosa. — Jednak to nie jest miejsce, do którego powinieneś chodzić bez wsparcia, partnerze — przypomniał mu delikatnie Valenti, postanawiając nie komentować „słodkiego tyłeczka”. — Od teraz trzymamy się razem, żebym mógł pilnować twoich pleców. — Zabawne — powiedział sucho O'Brian. — Dokładnie tę część mojego ciała chcieli dostać ci kolesie w Minotaurze. No, może trochę niżej, jeśli wiesz, co mam na myśli. — Puścił partnerowi oko i uśmiechnął się ironicznie. Valenti klepnął go w tyłek. — Nie zapędzaj się, chłopcze — ostrzegł chłodnym tonem – dokładną imitacją Conrada z zeszłego wieczoru. — Twoje zachowanie pozostawia wiele do życzenia. — Oooo, wybacz mi, Panie — odparł O'Brian. Uśmiechnął się do niego i przesunął prowokująco ręką po swoich ciasnych, dżinsowych spodenkach. — Ukarzesz mnie? Mam

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ czekać na łóżku na czworakach aż mnie weźmiesz? Te słowa rozbudziły w Valentim pożądanie i nagle ta sytuacja nie była już zabawna. — Nie, Sean... — Oblizał wargi; jego gardło wydawało się nagle za suche, by coś powiedzieć. — Nie żartuj tak. Nie tutaj, okej? — Co się stało, Nicky? Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha. Przecież żartuję, ty głuptasie. Wbij to sobie wreszcie do głowy – to się nigdy nie stanie. A teraz chodź, mamy robotę do zrobienia. — Poklepał partnera po ramieniu i poprowadził go korytarzem do czarnych drzwi ze słowami Mroczny Rycerz, wypisanymi czerwonymi, ociekającymi literami.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 9 — No, no, nie oszczędzali na dekoracjach — powiedział sarkastycznie Valenti. Mroczny Rycerz okazał się barem i był o wiele prościej umeblowany, niż jakiekolwiek inne pomieszczenie, jakie widzieli dotąd w tym zamożnym kurorcie. Przyciemnione światła wraz z czarnymi ścianami i sufitem sprawiały, że pomieszczenie stawało się bardzo klaustrofobiczne. Długa, wypolerowana lada z czarnego marmuru biegła przez całą długość sali, a za nią ponury, łysy mężczyzna z bicepsami rozmiaru głowy Valentiego, wycierał posępnie białą ściereczką szklanki i kieliszki. Dookoła było porozstawianych kilka stolików, przy których siedzieli mężczyźni pijący wszelkiego rodzaju drinki i rozmawiający przyciszonymi głosami. — I to jest to? — wyszeptał do partnera Valenti, udając, że pochyla się i całuje go w szyję. — To jest to przerażające miejsce, przed którym ostrzegał nas Twonnie? Tu się nic nie dzieje. — Uch, skarbie, myślę, że cała akcja jest tam. — O'Brian wskazał odległy róg sali, którego Valenti wcześniej nie zauważył. Zobaczył przejście zakryte długą, czarną, skórzaną zasłoną. Teraz, kiedy się przysłuchał, usłyszał zza skórzanej kurtyny muzykę i inne dźwięki. — Idziesz? — O'Brian szedł już w stronę przejścia, a Valenti westchnął z rezygnacją. — Tuż za tobą — powiedział, prostując ramiona. Razem przeszli przez zaskakująco ciężką zasłonę i weszli do innego świata. Pierwszym, co zauważył Valenti, kiedy wszedł do przyciemnionego pomieszczenia, był szeroki ekran kinowy, który wydawał się zajmować większość ściany. Na nim, jak można się było spodziewać, rozgrywało się gejowskie porno. Chyba Heidi był niedostępny,14 pomyślał z lekkim uśmiechem Valenti. Obu mężczyznom z ekranu ewidentnie podobało się to, co robili. Ciemnowłosy aktor ssał i lizał entuzjastycznie fiuta swojego blond partnera i na jego oczach wziął cały trzon do ust, a drugi mężczyzna jęknął i chwycił go za włosy. 14

Za czorta nie wiem o co chodzi, może to jakiś aktor porno albo film?

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Wow, nieźle się wczuli. — W głosie O'Briana słychać było podziw – być może był nawet pod wrażeniem tego seksualnego aktu. — Ciekawe, jak on to robi? — Ważniejsze jest to, czemu służy Sala Widokowa, skoro pokazują takie filmy tutaj? — odszepnął Valenti. — Nie wiem, może po... O'Brian nie zdążył dokończyć swojej myśli, bo nagle olbrzymia ręka chwyciła go za kark, a za ich plecami odezwał się niski, warczący głos. — No, no, czyż to nie jest ten mały flirciarz z wczoraj? Mam dla ciebie prezent, blondi i obiecałem sobie, że ci go dam, kiedy się znowu zobaczymy. Valenti przesunął wzrokiem wzdłuż ręki połączonej z karkiem partnera, by zobaczyć jej właściciela. Nad nimi stał największy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widział; barman wyglądał przy nim jak niedożywiony. Niska linia włosów i kanciasta szczęka sprawiały, że mężczyzna wyglądał bardziej jak Neandertalczyk, a małe, świńskie oczka tylko pogłębiały to wrażenie. Odwróciwszy głowę dalej, Valenti zauważył, że ten wspaniały okaz człowieka prymitywnego nie nosił koszulki. Na umięśnionej piersi miał wytatuowane „Jezus idzie – udawaj, że jesteś zajęty.” Kurde, Sean, ty zawsze wiesz, kogo wybrać, pomyślał z rezygnacją. W walce nie mieli z tym kolesiem żadnych szans; to było jak uderzanie w kamienną ścianę. Ale Valenti musiał spróbować. — Odsuń się – on jest mój — powiedział z taką pewnością, na jaką go było stać. Okrągła głowa przechyliła się na grubej szyi, a Valenti mógł przysiąc, że usłyszał trzask ścięgien. — Jest twój? Ale pewnie nie masz nic przeciwko dzieleniu się, co? — Powiedziałem już, on jest mój. — Valentiego aż świerzbiło, by sięgnąć po swojego Pytona.15 Lufa pistoletu Valentiego wbita w żebra Pana Kromaniończyka 16 kazałaby mu się jeszcze raz zastanowić. Ale oczywiście do ośrodka nie mogli wejść uzbrojeni, a jego pięść zacisnęła się na pustym powietrzu – musieli radzić sobie sami. 15 16

Bez skojarzeń :D Bez wdawania się w szczegóły człowiek prehistoryczny

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Olbrzym puścił O'Briana, który łypnął na niego i ruszył w stronę Valentiego, który przygotował się na cios. — Harry – znasz zasady. — Malutki mężczyzna z szelmowską twarzą i szokującą jasnymi, marchewkowymi włosami stanął nagle między nimi, kładąc dłonie na ich piersiach, choć nie mógł sięgać Neandertalczykowi wyżej, niż do sprzączki paska. Był również od stóp do głów ubrany w skórę, jak prawie każdy mężczyzna na sali, uświadomił sobie Valenti. Mutt i Jeff17, pomyślał oszołomiony, patrząc to na karzełka, to na olbrzyma. — Jeśli twink ma sponsora, to nie możesz go tknąć. — Zamierzam robić więcej, niż tylko go dotknąć, Peter — warknął olbrzym. — Zamierzam ruchać jego słodki tyłeczek, aż będzie wrzeszczał o więcej. — Wyszczerzył się, choć było to bardziej obnażanie zębów, niż wyrażenie rozbawienia. — Spodziewam się, że to zajmie mi chwilę. Co to jest, jakiś kiepski film więzienny? pomyślał ponuro Valenti. Czuł, że zaczyna się pocić, czuł wściekłość O'Briana, jak i falę gorąca na swoich plecach, ale nie mógł pozwolić swojemu partnerowi wziąć w tym udziału – to byłoby całkowicie poza jego rolą. Miał tylko nadzieję, że O'Brian zdaje sobie z tego sprawę. To Valenti miał tu być opiekunem – Panem, sponsorem. Ta myśl dodała mu odwagi. — Dotknij go, a cię zabiję – warknął, z zaskoczeniem uświadamiając sobie, że naprawdę tak myślał. — Mówię poważnie. Urwę ci łeb. Nie będę się więcej powtarzał. On jest mój. Podszedł bliżej, czując wściekłość o jaką nigdy się nie posądzał, na myśl, o kimś grożącym zrobieniem tego jego partnerowi. Jeśli ktoś będzie cię pieprzył, Sean, to tylko ja. Ta myśl go przeraziła, ale zaborcze emocje nie chciały zniknąć. O'Brian był jego, do cholery. I prędzej go piekło pochłonie, niż pozwoli komukolwiek tknąć jego partnera choćby palcem. Warcząc coś niezrozumiałego, olbrzym podszedł i chwycił Valentiego za koszulę. Ubrałem się trochę nieodpowiednio, pomyślał Valenti. Muszę kupić sobie skórzane spodnie, 17

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images? q=tbn:ANd9GcQPXlpzZ39GmyH_i3gjSGpQ7rqD7zvUxTXhFSKoiUFbRbvkmLB3tA – serio tacy podobni??

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ żeby tu pasować. — Ej, chłopcy. Spokojnie. Harry, wiesz, że pan Conrad nie lubi nielegalnej przemocy na swoim terenie. — To znowu był ten maleńki rudzielec. Odpychał ich nieustraszenie, choć Valenti mógłby zmiażdżyć go jedną ręką, nie mówiąc już o Neandertalczyku. Po trochu spodziewał się, że wielkolud odwróci się i pacnie karzełka jak muchę, ale ku jego zaskoczeniu, pięść wielkości szynki wolno rozluźniła swój uścisk na jego koszuli, a „Harry” się odsunął. — Dobra, nie wyrucham go. — Brzmiał wręcz posępnie, pomyślał Valenti, jak dziecko, któremu zabrano zabawkę. — Ale jeśli nie dadzą nam spróbować, to powinni przynajmniej zrobić jakiś pokaz. Wpisz ich do jakichś zawodów, Peter. — Z tłumu około trzydziestu mężczyzn, którzy zebrali się dookoła, rozległy się aprobujące pomruki. — O tak, taka seksowna para – to lepsze niż porno. — To powiedział mężczyzna w średnim wieku, który również miał na sobie parę skórzanych spodni. Odwrócił się do mężczyzny za sobą, który wyraźnie był jego „chłopcem”, a Valenti zobaczył, że szybko odwrócił wzrok, próbując ukryć uśmiech. Adrenalina w jego organizmie zaczynała już niknąć, przez co lekko się trząsł. Najwyraźniej nie będzie musiał się siłować z Neandertalczykiem. — A kuku — mruknął O'Brian; te spodnie również zwróciły jego uwagę. — Kupię ci takie, skarbie — kontynuował niskim głosem, przeznaczonym wyłącznie dla uszu Valentiego. — Jestem przekonany, że ty wypełnisz je o wiele lepiej. — Zamknij się. W niczym nie pomagasz — powiedział kątem ust Valenti. Odchrząknął i zwrócił się do drobnego mężczyzny imieniem Peter. — Jakich zawodów? Jesteśmy tu nowi — wyjaśnił. — Chociaż mój, eee, chłopiec zawędrował tu wczoraj przez pomyłkę. — Tak, właśnie widzę. Wy dwaj możecie równie dobrze mieć wypisane na czołach „świeże mięsko”. — Maleńki mężczyzna spojrzał z dezaprobatą na koszulę i przylegające spodnie Valentiego. — Proszę posłuchać. — Chwycił Valentiego za łokieć i zaprowadził go do cichego

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ kąta, O'Brian szedł tuż za nimi. — Nie wie pan, że Mroczny Rycerz, to skórzana część RamJacka? Przez samo przyjście tutaj pokazuje pan, że lubi grać ostro. Tutejsi chłopcy nie zawsze uznają za odpowiedź „nie”. — Tak, odniosłem takie wrażenie, od pańskiego wielkiego przyjaciela — powiedział sucho Valenti, wskazując na Neandertalczyka. — Harry? On jest niegroźny. — Karzełek machnął lekceważąco ręką. — Ale jest tu paru innych, na których powinien pan uważać. Można naprawdę oberwać, jeśli się nie wie, co się robi. — O jakich zawodach on mówił? — O'Brian stanął koło Valentiego i objął go zaborczo w talii, opierając się o niego tak, by Valenti mógł poczuć ciepło jego ciała wzdłuż całego prawego boku. — To taka nasza mała zabawa. Nie jesteście oczywiście, odpowiednio do tego ubrani, ale jak najbardziej możecie wziąć udział. Zawody są otwarte dla wszystkich. — Wyszczerzył się do nich i skinął głową w stronę małej sceny w odległym końcu sali. — Zawody w obciąganiu zaczynają się za parę minut, a potem odbędzie się Wankaton. 18. — Wankaton? — Valenti pokręcił głową – czyżby źle usłyszał? — Zawody w trzepaniu — wyjaśnił Peter. — Mamy nagrody za najszybszy czas, za najdłuższy czas i za najlepszą technikę. — Wzruszył ramionami, jakby to była standardowa procedura. — Eee, chyba spasujemy tym razem — powiedział Valenti, odwracając się do partnera. — Prawda, Sean. — Myślę, że powinniśmy to zrobić — odparł niespodziewanie O'Brian. — Co? — Valenti miał wrażenie, że jego partner walnął go pięścią w brzuch. — Że co powinniśmy zrobić? — Posłuchaj. — O'Brian chwycił go za rękę, kiwając na przeprosiny Peterowi i przyciągnął go blisko, by szepnąć mu do ucha. — Nie widzisz, Nicky? To wspaniała okazja, żeby raz na zawsze zabezpieczyć naszą przykrywkę. Jeśli zrobimy prawdziwy pokaz, cały pieprzony ośrodek o nas usłyszy, a Conrad na pewno nie będzie podejrzewał nas o bycie 18

to wank – onanizować się

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ hetero. — Sam zaczynam mieć wątpliwości — mruknął Valenti, uzyskując od partnera puste spojrzenie. — Ale, O'Brian, na pewno nie będę ci obciągał ani... nie pozwolę ci obciągnąć mi przed tymi zboczeńcami. Są jakieś limity. — Czuł jak na policzki wpełza mu gorący rumieniec; nie potrafił zapomnieć przelotnego dotyku ust partnera na jego erekcji z wczorajszej nocy. Jeśli O'Brian myślał podobnie, to jego twarz tego nie ujawniła. — Kto tu mówił o obciąganiu, Valenti? — argumentował. — Ten Peter powiedział, że są jeszcze zawody w trzepaniu. — Wankaton? Chcesz wziąć udział w Wankatonie? — Valenti uświadomił sobie, jak nierealne jest to, co mówi i miał prawie niepowstrzymaną chęć, by wybuchnąć śmiechem. Kąciki jego ust drgnęły, pomimo największych wysiłków i nagle zaczął rżeć jak dziecko. O'Brianowi wystarczyło jedno spojrzenie na partnera i on również zaczął się śmiać. — Tak — wydusił między atakami śmiechu. — Chcę wziąć udział w Wankatonie. Zamierzam być królem Wankatonu, skarbie. Założę się, ze ustanowię nowy rekord w trzepaniu. — Sean, bądź poważny — błagał Valenti, próbując się ogarnąć. Cieszył się, że byli ukryci w kącie, gdzie niewiele osób widziało ich, jak wygłupiali się niczym dzieci. — Ja jestem poważny — upierał się O'Brian. — Posłuchaj, skarbie, wiem, że to nie twoje klimaty, więc nie proszę cię, żebyś wziął w tym udział. Ale ja pójdę tam i strzepię sobie samą siłą woli, jeśli to oznacza, że schwytamy Conrada. Musisz przyznać, że to naprawdę pomoże naszej przykrywce.19 — Tak, z pewnością, ale czy jesteś pewny? — Valenti, któremu niezbyt podobała się myśl o dziesiątkach par głodnych oczu, które miałyby oglądać tę część O'Briana, jakiej on jeszcze się nie przyjrzał, zmarszczył brwi. O'Brian wzruszył jedynie ramionami. — Jestem pewny. Zrobię o wiele gorsze rzeczy, żeby dorwać tego drania. Znajdź dla nas miejsce. Pójdę powiedzieć Peterowi, że to zrobię. O'Brian wrócił do niskiego mężczyzny, który wydawał się być nieoficjalnym organizatorem wszystkich wydarzeń. Valenti znalazł wolny stolik i usiadł trochę bliżej 19

Oni chyba naprawdę myślą, że w tym konkursie chodzi o trzepanie samemu sobie. Ale głuptasy, nie? :D

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ sceny, niż by wolał. O'Brian wrócił po chwili i miał już chyba coś powiedzieć, kiedy dźwięki granego w rogu porno ucichły, a w sali zapadła cisza. — Panowie i panowie. — Peter stał na scenie i machał rękami, by skupić na sobie uwag. — Wszyscy przybyliście tu dla rozrywki, a ja ją wam obiecuję. Nasze zawody w obciąganiu właśnie się zaczynają, więc zapraszam na scenę naszych obciągaczy i obciąganych. Na scenę weszło sześciu mężczyzn – trzech sponsorów i ich twinki – wszyscy noszący skórzane spodnie i szorty, a w większości nic więcej. Sponsorzy stali z szeroko rozstawionymi nogami i rozsuniętymi suwakami, a ich twinki klęknęły przed nimi, czekając na znak od Petera. Zrobił to, kiedy ucichły gwizdy i okrzyki, a w sali zapadła absolutna cisza. — Panowie, zaczynamy! — krzyknął zaskakująco głośno karzełek. „Chłopcy” na podłodze w rekordowym czasie uwolnili członki swoich sponsorów ze spodni i po chwili trzy głowy poruszały się w różnym tempie, podczas gdy tłum Mrocznego Rycerza dopingował swój ulubiony zespół. Valenti odkrył, że nie potrafi oderwać wzroku od akcji na scenie, choć desperacko tego pragnął. Sam widok nie miał na niego wpływu, ale myśl, że to on i O'Brian mogliby tam stać, jego partner przed nim na kolanach, jego fiut zaczął pulsować. Zaczął wiercić się z niewygody, starając się nie wyobrażać sobie ust O'Briana na swoim członku, gorącego, delikatnego ssania... — Nie potrafię nie patrzeć. — O'Brian nachylił się ku niemu i wymawiając te słowa, złożył pocałunek na policzku Valentiego. — Wiem – to jak oglądanie katastrofy kolejowej — odparł słabo Valenti. Wzrok miał przyklejony do sceny, a jego fiut protestował żywo w spodniach. Zerknął ukradkiem na spodenki partnera, by zobaczyć czy był równie tym przejęty i poczuł odrobinę ulgi, widząc dowód podniecenia O'Briana, napierający na cienki dżins. Więc nie był jedyny. Zastanawiał się, dlaczego jego partner był twardy – ekscytacja spowodowana chwilą? Niecierpliwym wyczekiwaniem wystąpienia przed tłumem? Czy to tylko nerwy? Czasami uważał, że

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ O'Brianowi staje tak, jak inni dostają czkawki albo się jąkają – z powodu nerwowej reakcji na pewne sytuacje. Zawody zakończyły się nagle i niespodziewanie, kiedy jeden z twinków odsunął się z uśmiechem, dowód jego zwycięstwa wciąż znajdował się w jego ustach. — Co jest z tobą – mamusia nie nauczyła, że nie można mówić z pełnymi ustami? — złajał go Peter. Chłopak przełknął tak głośno, jak tylko możliwe, dla zwiększenia efektu oblizując usta, przez co tłum zdziczał. — Zespół drugi, proszę odebrać nagrodę — powiedział Peter. Podał każdemu ze zwycięzców białe koszulki z czarnymi napisami i zachęcił ich do pokazania napisów tłumowi. Na jednej było „Obciągnięto mi w RamJacku”, a na drugiej „Obciągam dla RamJacka.” — Jezu, ale to tandetne — skomentował koszulki O'Brian. — Uważaj, partnerze, albo i ty taką dostaniesz. Może będzie na niej „Zwycięzca Wankatonu,” albo „Onanista Numer Jeden,” czy coś równie szykownego. Mógłbyś założyć ją na następny zjazd rodziny O'Brianów. Miałbyś o czym opowiadać — wyszeptał z uśmiechem Valenti, czując, jak coś się w nim uspokaja na te swobodne żarty z partnerem. — Tak, tak, mów co chcesz, skarbie. Pokażę ci jak się to robi. — O'Brian ścisnął kolano Valentiego w intymnym geście, który przywrócił jego fiuta do życia, mocniej, niż kiedykolwiek. — W porządku, panowie, to był jedynie początek. Jako następną atrakcję, przedstawiam wam tradycję RamJacka – Wankaton! — Głos Petera roznosił się nad szumem sali, a O'Brian podniósł się, odruchowo pocierając wybrzuszenie w spodniach. — Niech trzepiący i ich partnerzy wejdą na scenę — kontynuował Peter. — Że co? — Valenti mógł jedynie patrzeć na nową grupę mężczyzn na scenie i wśród nich, na O'Briana. — Ach, chyba mamy nieparzystą liczbę, panowie. — Peter patrzył na mężczyzn, na scenie. — Nie możemy na to pozwolić, prawda? Młodzieńcze... — Wskazał na O'Briana, który posłusznie wystąpił do przodu. — Czy twój sponsor będzie z tobą występował, czy masz innego trzepiącego?

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Eee... — Valenti nigdy nie widział tak spanikowanego O'Briana. — Ja to zrobię! — Był to Harry Neandertalczyk, a Valenti zobaczył mimowolny tik na mięśniach twarzy swojego partnera, kiedy olbrzym zaczął torować sobie drogę do sceny. Zielone oczy O'Briana były rozszerzone, a jego normalnie opalona twarz, biała jak ściana. — To nie będzie konieczne — usłyszał sam siebie Valenti. Podniósłszy się, podszedł do sceny, obiecując sobie, że zabije za to O'Briana. — Ja to zrobię — powiedział, sięgając do boku partnera i kładąc zaborczo dłoń na jego ręku. Czuł napięcie w drobnym ciele i wiedział, że jego partner był napięty jak struna. — Wybacz, Valenti. Nie miałem pojęcia — mruknął kącikiem ust O'Brian. — Żaden z nas nie miał. Ale teraz jest chyba za późno, żeby się wycofać — odszepnął Valenti. Światła wycelowane w scenę dawały gorąco. Teraz kiedy na niej stanął, uświadomił sobie, że się niesamowicie poci. W uszach miał głośne brzęczenie, które musiało być głosem Petera, bo Valenti widział, jak poruszają się jego usta. Ale nic, co mówił mały człowieczek, nie przekładało się w jego głowie na słowa. Widział, że inni zawodnicy przyjmują pozycję i nagle poczuł atak paniki. — Co mamy w ogóle robić? — wyszeptał desperacko do O'Briana. — Eee, chyba masz mi strzepać. — Jego partner już miał rozsunięty suwak spodenek i stał na lekko rozchylonych nogach, i ze swoim ciężkim trzonem w dłoni. Próbuje mi to ułatwić, pomyślał z wdzięcznością Valenti. 20 Gdyby miał sam rozpiąć O'Brianowi suwak, a potem wyciągnąć z tych ciasnych spodenek jego fiuta... cóż, już i tak zżerała go trema. Przynajmniej wszystkim, co musiał zrobić, to stanąć za O'Brianem, tak jak pozostali sponsorzy i wziąć penisa przyjaciela w dłoń. Posłuchaj siebie - „wszystko, co muszę zrobić?” Znowu miał wrażenie, że wszechświat wywraca się do góry nogami. Nigdy nie trzymał innego faceta w ręku, a teraz miał jeszcze doprowadzić partnera do orgazmu i to przed całym tłumem. To wszystko było surrealistyczne. — Nie wiem, czy dam radę to zrobić, Sean — powiedział partnerowi do ucha, czując na plecach strużkę zimnego potu. 20

Evangelina naprawdę robi z niego piętnastoletnią dziewczynę :P wróć, piętnastolatki nie są takie naiwne

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Nie masz wyboru, skarbie – to albo nas wzmocni, albo złamie. — Valenti poczuł jak na jego nadgarstku zaciska się dłoń i ciągnie w stronę ciała O'Briana. Potem poczuł przy niej twardą kolumnę rozgrzanego ciała. Chwycił ją automatycznie. Część jego mózgu zauważyła jak bliska, a jednocześnie, jak różna była od jego własnej. — Właśnie tak — wyszeptał O'Brian, a Valenti poczuł, jak jego partner opiera się o niego tak, że jędrny tyłek został przyciśnięty do jego krocza. — A teraz mnie dotknij, skarbie. Muszę poczuć, jak mnie dotykasz. Słowa, wypowiedziane niskim, intensywnym głosem, zdawały się mieć magiczny wpływ na Valentiego. To był jego partner – mężczyzna, którego kochał – a to mogła być jedyna okazja, by okazać mu miłość fizycznie. Zamknął oczy i nachylił się ku mniejszemu ciału O'Briana, chowając twarz w rudawo-złotych włosach i oddychając wspaniałym, męskim zapachem jego przyjaciela. Zamknął się całkowicie na jaskrawe światła i wrzeszczący tłum. Czuł jak O'Brian się o niego ociera, pompuje w luźny okrąg jego palców i nagle zapragnął, by żaden z nich nigdy nie zapomniał tej chwili. Nawet, kiedy wrócą do platonicznej przyjaźni i bycia kolegami z pracy w realnym świecie, to chciał, by O'Brian pamiętał dotyk dłoni swojego partnera, który dał mu rozkosz. — Stop — warknął Valenti, zaciskając dłoń na trzonie partnera, by zatrzymać ruchy jego bioder. O'Brian natychmiast przerwał, znieruchomiał przed nim, jego całe ciało zadawało pytanie. — Chcę cię dotknąć — wymruczał mu do ucha. — Chcę, żeby było ci dobrze, Sean. — Objął drugą ręką tors partnera, by móc czuć gwałtowne unoszenie się klatki piersiowej O'Briana i chwycił mocniej jego erekcję. Powoli i niespiesznie przesunął ręką od podstawy trzonu partnera do wilgotnego czubka szerokiej główki, która przez obrzeżanie pozostała naga i bezbronna. Wydawało mu się, że wyczuł tuż pod główką maleńką bliznę, odrobinę twardszą od reszty aksamitnego trzonu. Popieścił ją kciukiem, rozprzestrzeniając po niej śliski płyn. Uwielbiał tę różnicę w teksturze – uczył się swojego partnera, jak nigdy wcześniej.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Złota głowa oparła się dla wsparcia o jego ramię i usłyszał jak O'Brian jęczy mu do ucha. Czuł drżenie ciała partnera, kiedy wolno go odkrywał. Sięgnął niżej i objął wrażliwe jądra, bawiąc się nimi przez chwilę, po czym wrócił do sterczącego trzonu. — Na miłość boską, Valenti... Doprowadzasz mnie do szaleństwa! — wydyszał mu do ucha O'Brian, jego ciało trzęsło się od ledwie powstrzymywanej chęci, by pchnąć. — Kocham cię, partnerze — usłyszał siebie Valenti, nie wiedząc nawet, czy O'Brian go usłyszał. — Tak bardzo cię kocham. Chcę, żebyś doszedł. — Zrób to... zrób to! — O'Brian dyszał teraz ciężko, jego pierś unosiła się mocno, a Valenti z radością go posłuchał. Zaczął wolne, pewne pieszczoty, dotykając O'Briana tak, jak dotykałby siebie i pozwalał mu się ruszać. Poczuł jak biodra i pośladki O'Brian kołyszą się przy jego kroczu i uświadomił sobie, że sam był boleśnie twardy. Doznania z trzymania fiuta partnera w dłoni wydawały się stworzyć między nimi zamknięty krąg, wzniecający w Valentim coraz większy płomień, aż myślał, że go pochłonie. Dotykał O'Briana długimi i pewnymi ruchami, ale teraz już szybszymi, a O'Brian pchał biodrami, oferując mu swoje ciało, tak jak zeszłej nocy. Drżąc na całym ciele, wsuwał się w obręcz stworzoną z palców Valentiego, ufny, bezbronny i tak bardzo seksowny. Valenti nigdy nie czuł takich emocji – tęsknota, potrzeba, pożądanie i miłość mieszały się ze sobą, aż myślał, że pęknie mu serce. Na sali nie było nikogo, oprócz niego i O'Briana, nikogo, oprócz mężczyzny, który opierał się o niego i otrzymywał od Valentiego rozkosz, który poruszał się tak naturalnie w rytmie, który razem stworzyli. Tego mężczyznę kochał całym sobą. Valenti zapragnął nagle opaść na kolana i wziąć O'Briana w usta aż do gardła, ssać, a nie trzepać, chwycić palącą spermę na język, a nie na dłoń. Ale nie było, na to czasu. — Ach... Boże! Valenti! — krzyknął O'Brian, a potem Valenti poczuł rytmiczne wytryski trzonu w swojej dłoni, pokrywające jego dłoń lepkim ciepłem, uwalniające napięcie i obezwładniającą potrzebę. A potem jego partner zaczął na niego opadać, wyraźnie osłabiony siłą orgazmu. — Och, skarbie... — wyszeptał zachrypniętym głosem O'Brian. —

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Tak dobrze... tak... dobrze. — Serce wciąż waliło mu jak młot pod dłonią Valentiego. Nie zastanawiając się nad swoimi działaniami, Valenti przekręcił twarz O'Briana w swoją stronę i pocałował swojego partnera w te pełne, dyszące wargi, choć śliski trzon miękł w jego dłoni. — Zespół trzeci, skończyliście? — Głos Petera przerwał trans, w jaki wpadli. Valenti przerwał niechętnie pocałunek i uniósłszy wzrok, zobaczył, że wszyscy byli w nich wpatrzeni. Nawet pozostali zawodnicy stali cicho. Wyraźnie skończyli wcześniej. W sali panowała cisza; on i O'Brian byli w centrum uwagi, a Valenti poczuł nagle, jak trema wraca z pełną siłą, nerwowymi palcami atakując jego gardło. — Um... tak, skończyliśmy — mruknął, desperacko próbując schować półtwardy trzon O'Briana z powrotem do ciasnych spodenek, które nie chciały współpracować. Jak, do cholery, jego partnerowi udało się w nie wcisnąć? Ku jego uldze, O'Brian otrząsnął się, zapiął się i ustał prosto, tak że Valenti nie musiał więcej podpierać jego wagi. — Panowie, myślę, że widownia zgodzi się ze mną, kiedy powiem, że to było piękne. Wspaniały występ. — Twarz Petera wyrażała prawdziwe zadowolenie. Takie same były pomruki zgody z widowni i od pozostałych uczestników. — Chyba muszę nagrodzić tę cudowną, niedobraną parę za najdłuższy czas i najlepszą technikę — kontynuował, a z każdej strony napływały ryki aprobaty. Valenti poczuł, jak cały rumieni się ze wstydu. Waga tego, co właśnie zrobił, ciążyła na nim jak skała. Chciał już tylko zejść z tej sceny. — Dzięki — mruknął. — Chodź, Sean. — Pokazał O'Brianowi, by za nim poszedł i pospiesznie zszedł ze sceny, przepychając się przez tłum prosto w stronę skórzanej zasłony. Przyciemnione pomieszczenie na zewnątrz wydawało się jeszcze mniejsze, prawdziwy koszmar osoby chorującej na klaustrofobię, a Valenti poczuł nagle, jakby cały ciężar RamJacka spadł mu na ramiona. Musiał wydostać się z podziemi. Ignorując pytające spojrzenie ciemnowłosego ochroniarza, prawie że wybiegł z kamiennego pomieszczenia, przez czarne drzwi i na wąskie schody. Usłyszał za sobą próbujące go dogonić kroki i wiedział, że O'Brian musiał być tuż za nim, więc wszystko było w porządku. Ale dopóki się stamtąd nie wydostanie, to nic go nie zatrzyma.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Wreszcie zatrzymał się u szczytu schodów, dysząc bardziej z emocji niż z wysiłku i zgiął się, opierając pięści o kolana i opuszczając głowę. Czuł jak serce wali mu w piersi, a na ciało występuje zimny pot. — Ej, skarbie... ej... — To był głos O'Briana, a ciepła dłoń na jego karku sprawiła, że Valenti uniósł na chwilę wzrok i zanim zamknął z powrotem oczy, zobaczył niepokój wypisany na znajomej twarzy partnera. — Chodź, usiądź na chwilę. Zaraz poczujesz się lepiej — kontynuował głos. Valenti został niezgrabnie odwrócony, a delikatny nacisk na ramionach nakłonił go, by usiadł. Bardziej opadł, niż usiadł na najwyższym schodku. Ręce wisiały mu między kolanami. Uświadomił sobie, że jego ręka wciąż jest lepka od spermy partnera i wytarł ją starannie o koszulę, tuż nad sercem. — W porządku — mruknął, nie wiedząc, czy przekonuje siebie, czy O'Briana. — Nic mi nie jest. — Ślepa panika zaczynała go opuszczać, jej miejsce zajmowało zimne przerażenie. Uniósł wzrok, ale nie potrafił spojrzeć w te zielone oczy. — Sean — powiedział w końcu, wzdychając głęboko. — Sean, tak bardzo cię przepraszam. — Za co? — W głosie jego partnera było szczere zdumienie, a Valenti był zaskoczony, widząc, że O'Brian spogląda na niego ze zmartwieniem. — Zrobiłeś, co musiałeś, Nick. Obaj zrobiliśmy. — Ale nie musiałem... aż tak się w to wczuwać. — Valenti nie wiedział jak wyjaśnić to, co naprawdę czuł, wyznać prawdziwy powód, dla którego był chory z przerażenia. Ten akt mógł być mechaniczny – wręcz kliniczny, gdyby zrobił to tak, jak trzeba. Zamiast tego, Valenti pozwolił, by zapanowały nad nim uczucia do partnera, zrobił z tego intymny akt – wyrażenie swojej miłości. — To nie powinno mi się tak podobać — wyszeptał. — Hej, mi też się podobało, ty głupolu. A może nie zauważyłeś? — O'Brian wyszczerzył się do niego, wyraźnie nieporuszony. — Co się z tobą dzieje? — Co się ze mną dzieje? — Valenti spojrzał z niedowierzaniem na partnera, a O'Brian odpowiedział niewinnym spojrzeniem. — Właśnie ci strzepałem, Sean – przed tłumem facetów. Całujemy się i obłapiamy odkąd tylko się tu pojawiliśmy. Ostatniej nocy

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ ja... ty... — Nie potrafił znaleźć słów na dokończenie swojej myśli. — To nas zmieni, partnerze — powiedział w końcu. — Nie ma innej opcji. — O czym ty opowiadasz, Nicky? Jak nas zmieni? Jesteśmy pod przykrywką – robimy, co musimy. Dlaczego musisz wszystko brać tak na poważnie? Dlaczego zawsze robisz z igły widły? Valenti spojrzał na niego ze zmęczonym niedowierzaniem. Dla niego poruszyła się ziemia, ale jego partner nie poczuł nawet najmniejszych wstrząsów. To było za wiele. Podniósł się na drżących nogach. — Gdzie idziesz? — zapytał z niepokojem O'Brian i złapał go za rękę. Valenti strząsnął ją. — Nie wiem. Do pokoju. — Przeszedł ciężkim krokiem przez korytarz, nie zwracając w ogóle uwagi na przepych i bogactwo. Czuł się pokonany. Dla O'Briana, to była tylko praca; nic co powie, czy zrobi, nie wpłynie na serce jego partnera. Jego strach, że O'Brian mógłby się wściec na niego za taki intymny kontakt, wydawał się teraz śmiechu warty. — Hej... hej... — zawołał za nim O'Brian, ale Valenti się nie zatrzymał. Nie zostało już nic do powiedzenia.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 10 Kolacja tego wieczoru odbyła się w milczącej atmosferze. Valenti wcale by się nie pojawił, gdyby nie to zadanie. Jego umysł i ciało wydawały się ciężkie i stępione. Kilka razy słyszał, jak O'Brian wyjaśnia, że jego partner nie czuje się zbyt dobrze. Plotka o Wankatonie rozprzestrzeniła się z prędkością błyskawicy i już parę razy gratulowano im „wybitnego występu”. Valenti był mgliście świadomy, że jego partner miał na sobie ciasną koszulkę z napisem „Jechałem Na Ręcznym w RamJacku 21”, ale jakoś nie był w stanie się tym interesować. Po powrocie do pokoju, przez wiele godzin leżał na łóżku twarzą do dołu i próbował myśleć – próbował jakoś to wszystko poukładać. Raz czy dwa miał wrażenie, że być może O'Brian odwzajemnia jego uczucia. Pomyślał o czułości, z jaką jego partner wycierał mu zeszłej nocy brzuch i uda – a także o gorących ustach O'Briana na główce jego fiuta. A co z pocałunkiem przed opuszczeniem dziś pokoju? Co z wypowiedzeniem przez O'Briana słów miłości, co, jak wiedział Valenti, nie było dla jego przyjaciela łatwe, nieważne jak bardzo mógł to czuć. Ale jakiej miłości? O'Brian zaangażował się w to zadanie całym sobą i wszedł w rolę kochanka Valentiego, jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie. Ostatniej nocy zainicjował nawet między nimi fizyczną intymność, choć nie miał jako wymówki innych osób. Ale pomimo tego całego całowania i dotykania, O'Brian wciąż wydawał się nieporuszony. Valenti widział swojego partnera, kiedy był on zakochany w kobiecie i teraz wcale się tak nie zachowywał. Był całkowicie normalny – tak jak zawsze przy swoim partnerze. Valenti mógł tylko podejrzewać, że dla jego przyjaciela, to była tylko praca i że O'Brian wcale nie przejmował się kontaktem fizycznym między nimi. Przyznał sam przed sobą, że jego partner będzie równie szczęśliwy, kiedy wykonają zadanie i będą mogli wrócić do swojej dawnej rutyny – platonicznej przyjaźni z przypadkowym, aseksualnym dotykaniem. 21

Miałam prawdziwy ubaw, szukając w miarę dobrego synonimu masturbacji. Wśród innych propozycji było m.in. "Cumowałem Statek Miłości", "Harcowałem z Włodzimierzem", "Drażniłem Jednookiego Węża", "Święciłem Plebana", czy "Strugałem Pinokia" :D:D:D

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Valenti nie wiedział, czy to zniesie. Ta cała sytuacja zaczynała odciskać na nim swoje piętno. Możliwość dotykania partnera, tak jak pragnął i wiedza, że nie był w stanie sięgnąć jego serca... to było niesamowicie bolesne. Po raz tysięczny zastanawiał się, jak mógł być taki głupi i zakochać się w jedynej osobie, która była dla niego ważniejsza niż wszyscy inni. A z drugiej strony – jak miał tego uniknąć? Nie było łatwych odpowiedzi. Po kolacji, pozwolił, by O'Brian zabrał go z powrotem do pokoju, po drodze usprawiedliwiając się przed Paulem i Remym, którzy zapraszali ich do swojego pokoju na rozbieraną kanastę. — Może jutro wieczorem. Charles nie czuje się teraz najlepiej — usłyszał swojego partnera. — Ale spotkamy się jutro przed śniadaniem i pogadamy, Remy. — No to do zobaczenia — nadeszła łagodna odpowiedź. A potem, ku uldze Valentiego, weszli do ich pokoju, a O'Brian zamknął drzwi na klucz. — Chodź, Valenti, przez cały wieczór tchórzyłeś — powiedział O'Brian, prowadząc go w stronę łazienki. — Zobaczmy, czy odrobina mydła i wody sprawi, że będzie lepiej. 22 Valenti chciał powiedzieć, że już nigdy nie będzie dobrze, ale powiedzenie tych słów wymagało zbyt wiele wysiłku. Czuł się podobnie, kiedy zostawiła go Madeline, a O'Brian pomagał mu to przetrwać. Ale dziś, to jego partner był powodem jego depresji, więc nie widział sposobu, by O'Brian mu pomógł. — Wiesz, jesteś strasznie humorzastym sukinsynem — stwierdził O'Brian, zdejmując z Valentiego ubrania i składając je na szafce. — Nie wiem, dlaczego tak bardzo cię kocham. Po raz drugi w ciągu dwudziestu czterech godzin jego partner powiedział, że go kocha, ale Valenti wiedział, że nie powinien się tym ekscytować. Wiedział, że O'Brian tak naprawdę mówił „Jesteś moim najlepszym przyjacielem na świecie”, a nie „Oto moje serce, weź je, jest twoje.” Stał posłusznie, nie przejmując się tym, co się wokół niego działo, podczas gdy O'Brian rozebrał ich obu i odkręcał wodę. — Chodź pod prysznic, Nicky. — O'Brian wepchnął go do środka, a potem, trochę ku zaskoczeniu Valentiego, wszedł tuż za nim. Podejrzewał, że jego partner po prostu nie wychodził z roli i dlatego tego nie skomentował. 22

I jak tu nie uznać tego za podtekst seksualny?? :D

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Słuchawka prysznica była szeroka i zmoczyła ich po równo. Valenti zamknął oczy i pozwolił wodzie, która była odrobinę za gorąca, opadać na jego czaszkę i spływać wzdłuż pleców i piersi. Po chwili poczuł na sobie coś nieznanego i uświadomił sobie, że O'Brian mył mu plecy namydloną gąbką. Otworzył usta i wreszcie coś z siebie wydusił. — Nie musisz tego robić. To chyba wychodzi poza zadanie, nie sądzisz? — Chciał, aby te słowa były wypowiedziane z sarkazmem, ale zamiast tego, brzmiał po prostu na zmęczonego. — Aha – można tak powiedzieć — odparł O'Brian, najwyraźniej nieporuszony. Po chwili przeniósł swoją uwagę z pleców Valentiego do jego boków i piersi. — Uwielbiam jaki jesteś gładki — wyszeptał O'Brian, pocierając starannie pomiędzy sutkami Valentiego. — Nie tak jak ja. Jestem strasznym futrzakiem. — Lubię twoje włosy — powiedział Valenti, przesuwając palcem po ociekających rudo-złotych lokach na piersi partnera. O'Brian wyraźnie zadrżał pod jego dotykiem. — Przykro mi, że to zadanie, tak ciężko się na tobie odbija, partnerze — powiedział w końcu O'Brian, kiedy Valenti pomyślał już, że nie odpowie. Zielone oczy spojrzały na niego spod ciemnozłotych rzęs, a Valenti pomyślał, że jego partner nigdy nie wyglądał piękniej i bardziej nieosiągalnie. — Nie powinienem był nas w to wciągać. Bycie tu cię rani, widzę to. Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić, Nick. — Gąbka przeniosła się niżej, na jego nogi, ale Valenti prawie tego nie poczuł. — To nie twoja wina, Sean — powiedział, nie chcąc być powodem bólu przyjaciela. — To po prostu... inne okoliczności. — Wiem. — Chwila ciszy, a potem O'Brian odezwał się głosem tak cichym, że ledwie było go słychać pod strumieniem wody. — Przepraszam, że tak ciężko było ci mnie dotknąć. Valenti, który miał zamknięte oczy i twarz zwróconą w stronę wody, odwrócił się z zaskoczeniem do partnera. — No bo to przecież, dlatego tak szybko stamtąd uciekłeś, prawda — powiedział O'Brian, unikając jego wzroku.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Nie. — Valenti szukał sposobu, by obalić tę tezę, nie ujawniając jednocześnie swojego sekretu. Co za ironia, że O'Brian sądził, że Valenti nie chce go dotykać, kiedy było dokładnie na odwrót. Mógłbym spędzić resztę życia, dotykając cię… doprowadzając do spełnienia… kochając cię. Pomyślał o swoim dzieciństwie, pozbawionym miłości, jałowym, bez żadnego fizycznego uczucia. To O'Brian nauczył go jak dotykać, jak czerpać przyjemność ze zwykłego, ludzkiego uścisku dłoni, masażu karku, objęcia, dotyku uda partnera przy swoim, kiedy siedzieli razem na kanapie i oglądali mecz w telewizji. To nie wina O'Briana, że Valenti przyjął ten dar i spaczył go, pragnąc więcej, niż miał prawo oczekiwać od O'Briana w normalnych okolicznościach. Tyle że tu, w RamJacku, okoliczności na pewno nie były normalne. Dlaczego nie potrafię cieszyć się z czasu, jaki z nim mam? Miał wspaniałą możliwość i ją odrzucał. — Sean — powiedział w końcu. — To nie było tak. Ja po prostu... spiąłem się, myśląc o tych wszystkich facetach, którzy nas obserwowali. I pomyślałem, że możesz być zły przez... przez to jak cię dotykałem. — Roześmiał się z siebie i pokręcił głową. — Teraz widzę, że to było głupie z mojej strony. — A żebyś wiedział — powiedział bez śladu ironii, a po chwili był już w ramionach Valentiego, przytulając się do niego tak jak wtedy na parkiecie w Dancing Queen. Poczuł, jak jego fiut zaczyna rosnąć, wściekle pulsujący i niezaspokojony. Penis O'Briana dołączył do jego i to idealne tarcie, które pamiętał z zeszłej nocy, roznieciło wolny ogień w jego brzuchu. Woda spływała po ich ciałach, a jego partner pocałował go mocno w usta. Po chwili odsunął się, nie czując tchu. — Sean, nie musisz tego robić. — Delikatnymi palcami zaczął kreślić mokre koła na plecach przyjaciela. — Nie muszę, ale chcę. Chcę się dzisiaj tobą zająć. Chodź. — O'Brian odsunął się i zakręcił kurek prysznica, po czym sięgnął po ręczniki dla nich obu. Wytarł się pobieżnie, a potem zabrał się za Valentiego; uważał chyba, że jego partner porusza się zbyt wolno. — Chodź do sypialni, skarbie. Chcę, żeby ci było dobrze.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Nie musisz — powiedział znowu Valenti, gdy O'Brian położył go twarzą do łóżka i przygasił światła tak, że obok niego znajdował się tylko ciemny cień. Silne dłonie zaczęły masować jego plecy, uwalniając fizyczne napięcie. Valenti westchnął z rozkoszą. O'Brian zawsze robił najlepsze masaże, choć nigdy wcześniej bez ubrań. Na myśl o klęczącym nad nim partnerze, tym drobnym, nagim ciele z szorstkimi, złoto-rudymi włosami, jego penis zapulsował bezradnie o łóżko. Valenti przekręcił się, próbując ułożyć się wygodniej. Podejrzewał, że O'Brian robił to, jako gest przyjaźni i pojednania za ich wcześniejsze nieporozumienie. Równie dobrze możesz rozkoszować się nagimi masażami, póki jeszcze możesz, Nicholas. To jedyna taka okazja – dobro ekskluzywne RamJacka. Ciepłe. Dłonie O'Briana były takie ciepłe. Męskie i sprawne, ugniatały jego kręgosłup, schodząc w dół do pośladków i ud. Valenti oddał się przyjemności bycia dotykanym i starał się zapomnieć o swoim pulsującym członku. O'Brian może nie kochał Valentiego tak, jak Valenti kochał jego, może nie odwzajemniał jego namiętności, 23 ale i tak dobrze było czuć jego bliskość i dotyk. Poczuł, że rozpływa się pod tymi dłońmi... Ciepła wilgoć na lewym udzie wzięła go całkowicie z zaskoczenia. Valenti szarpnął się i przekręcił głowę na poduszce. Czując znowu to doznanie, tym razem wyżej, uświadomił sobie, że O'Brian go całuje. — Co...? — zaczął, ale potem poczuł, jak O'Brian rozsuwa jego uda, a gorący język obmywa od tyłu jego jądra. — O Boże, Sean... nie... nie powinieneś... — zaprotestował, jednak łaskocząca, ciepła wilgoć nie zniknęła, sprawiając, że chciał się skręcać i leżeć nieruchomo jednocześnie ze strachu przez przerwaniem tej intensywnej rozkoszy. — Przekręć się. — Głos jego partnera był niski i rozkazujący. Valenti przekręcił się na plecy, twardy fiut wystawał spomiędzy ud. Objęła go dłoń, powolnym pociągnięciem łagodząc ból. — Sean... — zaprotestował, żałując, że nie widzi wyrazu twarzy przyjaciela. — Jesteśmy partnerami. Partnerzy dbają o siebie — wyszeptał w ciemności O'Brian, jego dłoń pieściła, odkrywała, brała. 23

Co jak co, ale namiętność to na pewno odwzajemnia

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Nie ma potrzeby... Ach! Robić czegoś, czego normalnie byś nie zrobił — powiedział Valenti. Unosił teraz biodra w ten ciepły, silny uścisk. Wyczuwał zgrubienia na palcach O'Briana powstałe od ściskania broni. Była tak inna od miękkiej, gładkiej dłoni kobiety i sto razy lepsza, bo dotykał go jego partner. Usłyszał w ciemności krótki śmiech. — Od kiedy coś jest ostatnio normalne? — zapytał O'Brian. — Nick, to jak mnie dzisiaj dotykałeś... nie wiem. To było piękne. Chcę ci się choć trochę zrewanżować. — Nie ma... potrzeby. — Valenti dyszał, choć wydawało mu się, że umrze przez sine jaja, jeśli jego partner teraz się zatrzyma. — Zrobiłem to... bo chciałem. — A ja chcę zrobić to. — Jasna głowa opadła nagle i Valenti został wzięty w mokre, cudowne ciepło aż do nasady. O'Brian wyraźnie nigdy wcześniej nie robił czegoś takiego, bo odsunął się szybko, lekko się krztusząc. Ale nie przestał. Valenti poczuł pod dłonią złote włosy, kiedy wyciągnął ją – by powstrzymać partnera albo zachęcić go, sam już nie wiedział. — Sean, nie... nie... — Jasna głowa uniosła się na chwilę, ale Valenti czuł na wrażliwej skórze swojego fiuta gorący oddech partnera. — Chcę to dla ciebie zrobić, Nick. Proszę, skarbie, pozwól mi. Pozwól mi cię posmakować. — Nie czekając na odpowiedź, opuścił głowę i znów wziął Valentiego w usta, ssąc i jednocześnie poruszając ręką. Valenti drżał i dyszał pod jego dotykiem. — O Boże, Sean... — jęknął, nie będąc w stanie wyrazić rozkoszy, jaką czuł. Ile to już razy robiła mu to kobieta? A mimo to, kiedy O'Brian ssał i lizał, przesuwając na próbę swoim gorącym językiem wokół pulsującego trzonu Valentiego, a potem biorąc go całego do ust, wydawało mu się, jakby przeżywał swój pierwszy raz. Poczuł, jak delikatna ręka sięga między jego nogi, by objąć czule jego jądra. Mokre ssanie nie ustawało, a on jęknął na to dodatkowe doznanie O'Brian polizał szeroką główkę, badając szczelinkę koniuszkiem języka, a potem znów wziął cały obolały trzon Valentiego w usta, mocno go ssąc. Valenti założyłby się o wszystkie swoje pieniądze, że O'Brian nigdy wcześniej nie robił loda i nie brał penisa innego mężczyzny w usta, więc jak do diabła, jego partner mógł być w tym, tak dobry.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Jak...? — wydyszał, nie potrafiąc sklecić całego zdania, ale O'Brian zrozumiał. — Robię po prostu to... co sprawiłoby przyjemność... mi — wyszeptał, powoli przesuwając ręką wzdłuż sztywnego trzonu i składając wzdłuż całej długości gorące pocałunki. — Dobrze? — Bardziej niż dobrze. — Valenti pchnął odruchowo, kiedy jasna głowa znów zaczęła poruszać się nad jego kroczem. — Jeśli nie przestaniesz... to zaraz dojdę. Spodziewał się, że O'Brian odsunie się i dokończy ręką, ale zamiast tego, jego partner wymamrotał. — Chcę cię posmakować, skarbie. Dojdź dla mnie. — Usta O'Briana połknęły go i wznowiły stały rytm, któremu Valenti nie potrafił się oprzeć. Jego palce zacisnęły się w pościeli, a biodra wierzgnęły bezradnie. O'Brian dalej ssał go bezlitośnie w stronę orgazmu. Wciąż nie miał pojęcia, dlaczego jego partner to robił, ale dłużej się tym nie przejmował. Jego świadomość była skupiona między jego nogami. Był całkowicie pochłonięty ustami O'Briana, które wyprawiały niesamowite rzeczy, rzeczy, które dotąd uważał za niemożliwe. Nie wiedział, czy było to najlepsze obciąganie, jakie kiedykolwiek otrzymał, czy było fenomenalne tylko dlatego, że robił to O'Brian. Tak dawno nie doświadczył seksu i miłości jednocześnie, że ciężko mu było powiedzieć. Jedna z rąk O'Briana przeniosła się na jego jądra, wykorzystując dotknięcia delikatne jak piórko, które wydawały się ożywić wszystkie zakończenia nerwowe Valentiego. Nagle dla Valentiego, to było już zbyt wiele i po chwili poczuł, że zaczyna szczytować. — O Boże, Sean... zaraz... — Nie dokończył tej myśli. Pchnął mocno w górę, nie będąc w stanie się powstrzymać, kiedy jego partner pochylił się i wziął go tak głęboko, jak to tylko możliwe. Z jego fiuta wystrzeliły gorące strumienie spermy. Czuł jak O'Brian przełyka miarowo, biorąc wszystko, co Valenti miał i ssąc delikatnie, aby otrzymać więcej. W końcu poczuł, że dochodzi do siebie, a jego penis zaczyna tracić swoją bolesną sztywność. O'Brian wypuścił go z ostatnim, delikatnym pocałunkiem na szerokiej główce. — Chodź tu — udało się powiedzieć Valentiemu. Cieszył się, czując jak chwilę później złota głowa opiera się o jego ramię. — To było... niesamowite — wyszeptał w

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ miękkie, pachnące włosy. Drobne ciało partnera idealnie pasowało do jego ciała. O'Brian pachniał czystym potem i seksualnym piżmem – przepysznie. — Ale nie musiałeś tego robić. Chciałbyś...? — Sięgnął do krocza O'Briana, ale odsunęła go ręka partnera. — Lepiej bądź ostrożny albo ubrudzisz się spermą, skarbie. — O'Brian miał rozbawiony głos. — Doszedłem jak rakieta tuż po tobie, kiedy poczułem, jak spuszczasz mi się do gardła. Wspaniale smakujesz, wiedziałeś? — Madeline nigdy tego nie robiła. Jak to jest? — zapytał Valenti, mając na myśli całe doświadczenie. — Ja nigdy... nie wiem... nie próbowałem nikogo innego. O'Brian zrozumiał. — Cóż, na początku jest trochę dziwnie. Często mi to robiono, ale sam nigdy tego nie robiłem, wiesz? Było inaczej, ale nie źle. Nie zrozum mnie źle, Nick – jesteś jedynym facetem, dla którego kiedykolwiek to zrobiłem i zrobię. — O'Brian przekręcił się lekko i pomasował kojąco brzuch Valentiego. — A teraz może się trochę prześpimy? Mam jutro rano spotkanie z Remym i mam wrażenie, że w końcu coś osiągniemy. Znajdziemy się poza tym domem świrów, zanim się obejrzysz. Jego słowa z niewyjaśnionych przyczyn zasmuciły Valentiego. Oczywiście wiedział, że O'Brian będzie szczęśliwy, mogąc się stąd wydostać i wrócić do ich normalnego życia. Nie łudził się, że to, co jego partner dzisiaj dla niego zrobił, było czymś więcej, niż jednorazowym wybrykiem. To był wyraz przyjaźni, nie miłości. Wiedział to wszystko, a jednak jego serce nie potrafiło nie być zranione. — Kocham cię, Sean — wyszeptał w miękkie, jasne włosy. — Jesteś najlepszym partnerem i przyjacielem, o jakiego można prosić. Nigdy nie zapomnę, co zrobiłeś dla mnie, kiedy tu byliśmy. — O'Brian znieruchomiał na chwilę w jego ramionach, ale po chwili Valenti usłyszał długie, ciężkie westchnięcie. — Tak, jestem tuż przy tobie, skarbie — wyszeptał wreszcie. — Odświeżę się i zaraz wracam. Muszę jutro rano wstać. A ty się rozluźnij. — Zaczął wysuwać się z ramion Valentiego, ale Valenti nie był w stanie jeszcze go wypuścić. — Czekaj, Sean... — Trzymał z wahaniem swojego partnera, ale po chwili pomyślał, Do diabła z tym. — Czy mógłbym... chcę jeszcze tylko jednego pocałunku. Żeby

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ posmakować… — Nie potrafił dokończyć tej myśli na głos, nie potrafił powiedzieć, że chce spróbować siebie w tych gorących ustach. Poczuł, że O'Brian zadrżał. — Oczywiście, że możesz, Nick — wyszeptał O'Brian. A potem ciemny cień w mroku pochylił się ku niemu. Valenti znów poczuł mieszankę pikantnego piżma i czystego potu, która należała do O'Briana. Jego partner pochylił się i wziął jego usta, tak słodko i całkowicie, że w jego głowie nie zostało nic, oprócz tego pocałunku. Język O'Briana wsuwał się głęboko do jego ust, oddając Valentiemu smak jego samego, słony i lekko gorzki – smak, który przypominał mu łzy. Jego ręka wsunęła się w miękkie włosy partnera i przytrzymała O'Briana jeszcze przez chwilę dłużej, tak naprawdę nie chcąc go nigdy wypuścić. — Smakujesz jak ocean — wymruczał O'Brian, kiedy w końcu się rozdzielili. — Sean, ja... — Na końcu języka miał przyznanie się do wszystkiego, co czuł do swojego przyjaciela. Ale po co to jeszcze utrudniać? O'Brian podarował mu coś cudownego – siebie samego. Valenti wiedział, że nie może być egoistyczny i żądać, by ten dar trwał, kiedy opuszczą to miejsce. Ale przynajmniej będzie miał wspomnienia. — Tak? Porozmawiaj ze mną, Nick. — O'Brian miał spięty głos, w jakiś sposób pełen tęsknoty. Valenti zastanawiał się, co chciał mu powiedzieć przyjaciel. Żałował, że nie wie, bo on nie potrafił wyznać, co tak naprawdę leżało mu na sercu. — Nic — powiedział w końcu. — Po prostu nigdy tego nie zapomnę – tego czasu tu spędzonego. Nawet kiedy się stąd wydostaniemy i wszystko... wróci do normy. Kolejne ciężkie westchnięcie, a po chwili O'Brian schodził z łóżka. — Tak, ja też, Nicky. Ja też. Do czasu, kiedy O'Brian wrócił do łóżka, Valenti już spał. A kiedy się obudził, jego partnera już nie było.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 11 Na początku nie martwił się zbytnio. O'Brian przestawił budzik, żeby pozwolić mu dłużej pospać. Była to jedna z tych małych rzeczy, które dla siebie robili – małe gesty oddania, które na przestrzeni lat stały się dla Valentiego czymś oczywistym. Kiedy przekręcił się i zobaczył, że jest prawie dziesiąta, zastanawiał się jak mógł uważać cokolwiek, co robił dla niego jego partner, za coś oczywistego. Wszystkie te małe dotknięcia, niewielkie gesty wsparcia, jakie dzielili – nie miał ich z nikim innym. Nawet z Madeline, choć zanim odeszła, byli ze sobą bardzo blisko. Pod koniec ich małżeństwa, Madeline odmawiała jakiegokolwiek kontaktu fizycznego i to było bardzo ciężkie. Valenti pragnął dotykać i być dotykany, a kiedy Madeline zostawiła go pustego i zranionego, to O'Brian wypełnił tę pustkę. Valenti nigdy nie zapomni nocy, po podpisaniu papierów rozwodowych... *** O'Brian odwiózł go do domu, a Valenti pożegnał się i zaczął mozolnie wspinać po schodach do swojego mieszkania – mieszkania, które było takie puste bez Madeline. Usłyszał za sobą kroki, a kiedy się odwrócił, ku swojemu zaskoczeniu zobaczył, że idzie za nim O'Brian. Jego partner nigdy wcześniej się nie wpraszał, ale tej nocy nawet nie zapytał. Czekał jedynie, aż Valenti otworzy drzwi, po czym wszedł do salonu, jakby robił to każdego wieczoru. Podszedł do kanapy i usiadł, patrząc wyczekująco na Valentiego, który odpowiedział mu przygnębiającym spojrzeniem. — No co? — Valenti nie miał pojęcia, o co chodziło O'Brianowi i był zbyt zmęczony, i psychicznie wyczerpany, by się przejmować. — Chodź tu — odparł jego przyjaciel, klepiąc kanapę obok siebie.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Po co? — poczuł się zobowiązany zapytać Valenti. — Po prostu chodź tu — nadeszła odpowiedź O'Briana. Valenti podszedł do niego, zbyt zmęczony, aby się kłócić i usiadł tam, gdzie wskazał mu partner. Nie mówiąc już nic więcej, O'Brian objął ramionami Valentiego i przyciągnął go blisko siebie. — Co...? — Valenti próbował protestować, ale silne ramiona wokół niego – to cudowne doznanie bycia blisko jedynej osoby na świecie, która zginęłaby lub zabiła dla niego, która nigdy by go nie opuściła – nie potrafił się temu oprzeć. Z ciężkim westchnięciem rozluźnił się przy O'Brianie, objął ramionami szczupłą talię i zamknął oczy. Siedzieli tak przez prawie godzinę, ani razu się nie odzywając. Valenti nie płakał wtedy; ból był zbyt głęboki na łzy. Ale dłonie przyjaciela delikatnie przeczesujące jego włosy i kojące drapanie owłosionej piersi O'Briana przy jego policzku było jak łyk wody dla spragnionego wędrowca. Była to studnia, która nigdy nie wysychała, a O'Brian zdawał się nie mieć nic przeciwko temu, jak często przychodził z niej pić. Słowa nigdy nie były między nimi konieczne; w jakiś sposób jego partner wiedział, kiedy Valenti potrzebował dotyku... Wtedy zacząłem go kochać? Jeszcze zanim prawie straciłem go przez nóż ćpuna? Valenti pokręcił głową i poszedł pod prysznic. Pamiętał jak delikatnie O'Brian mył go zeszłej nocy i jak potem się nim zajął. Nie musiał mówić O'Brianowi, czego potrzebuje; jego partner wiedział i dał mu to, tak jak zawsze. Gdyby tylko to zadanie mogło trwać wiecznie, gdyby tylko nie musieli wracać do tego, czym zawsze byli – najlepszymi przyjaciółmi, ale wciąż tylko przyjaciółmi. Ach, Sean, moglibyśmy być dla siebie wszystkim. Nie potrzebuję nikogo więcej, kiedy jestem z tobą. Gdyby tylko mogli utrzymać fizyczny aspekt ich związku, który odkryli w RamJacku. Ale Valenti wiedział, że to niemożliwe. O'Brian mógł być skłonny do udawania geja będąc pod przykrywką i nawet naciągnąć swoje granice, by raz czy dwa wypełnić niewypowiedziane fantazje o swoim partnerze. Ale to nie będzie trwało na zewnątrz. Na świecie było zbyt wiele pięknych dziewczyn w krótkich spódniczkach, a Valenti nie miał wątpliwości, gdzie leżą prawdziwe preferencje jego partnera. Nie mógł prosić O'Briana, by

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ zrezygnował z rozkoszy kobiecego ciała na rzecz wiernego, seksualnego związku ze swoim partnerem. O'Brian bardzo go kochał; tego Valenti był pewien. Ale nie był w nim zakochany. Valenti, z drugiej strony, był bardzo zakochany i nie widział drogi wyjścia. Po raz pierwszy zaczął się zastanawiać czy nie lepiej będzie zostawić O'Briana w spokoju, kiedy to zadanie dobiegnie końca. Po sześciu wspaniałych latach partnerstwa i przyjaźni, może nadszedł czas, by pójść dalej. Po wytarciu i ubraniu, Valenti spojrzał na zegarek i uświadomił sobie, że jest prawie jedenasta. Zaczął się martwić. O'Brian był bardzo pewny siebie, kiedy mówił o „załatwieniu sprawy”, a Valenti podejrzewał, że wykorzysta Remy'ego do przekonania Conrada, by sprzedał im trochę koki. Kiedy wymiana dojdzie do skutku, będzie można zrobić nalot, choć był przekonany, że O'Brian poinformowałby go do tej pory. Zaczął mieć złe przeczucie. Powinien mieć już jakieś wieści od partnera. Nie powinien był spać i brać tak leniwego prysznica, pozwalając sobie na dumanie nad rzeczami, nad którymi nie miał kontroli, podczas gdy jego partner zajmował się sprawą. Powinien być z O'Brianem, pilnować jego tyłów, a nie psioczyć jak dziecko. Prędko zarzucił coś na siebie i podszedł do drzwi. Kiedy je otworzył, stanął twarzą w twarz z tymi samymi dwoma gorylami, którzy odprowadzili mu O'Briana ich pierwszego dnia w RamJacku. Ale tym razem jego partnera nigdzie nie było widać. — Co –? — zaczął pytać Valenti, ale został chwycony mocno pod ramionami, zanim zdążył dokończyć pytanie. Zaczęto go ciągnąć korytarzem, a jego buty ledwie sięgały ziemi. Próbował się wyrwać, ale było to bezcelowe jak walczenie z kamienną ścianą. — Spokojnie, Detektywie — warknął szorstko ciemnowłosy ochroniarz, który tamtego dnia drwił z O'Briana. — Nie chciałbyś, żeby coś ci się stało przed występem, prawda? — Valenti osunął się w ich uścisku. Detektywie. Czyli ich odkryto. Teraz liczyło się tylko jedno. — Gdzie jest mój partner? — zapytał, mając cień nadziei, że O'Brianowi udało się jakoś uciec, choć wiedział, że jego przyjaciel by go nie zostawił.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Och, jest mu bardzo wygodnie; nie martw się nim. Czeka teraz na ciebie — odpowiedział Thad, blondyn. Jego twarz była wykrzywiona w okropnym szyderczym uśmiechu, który zdawał się zatrzymać serce Valentiego. — Gdzie mnie zabieracie? — zapytał. Gdziekolwiek to było, tak długo jak on i O'Brian będą razem, może uda im się coś wymyślić. — Sala Widokowa — odpowiedział zwięźle Thad i to było wszystko, co udało mu się z nich wyciągnąć.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 12 Valenti starał się uspokoić walące mu w piersi serce. Był ciągnięty ciemnymi schodami prowadzącymi do podziemi i klaustrofobicznych, złowieszczych, kamiennych ścian. W uszach słyszał tylko echo ich kroków i swój własny ciężki oddech. Nie powitało go nawet pulsowanie muzyki. Przeszli przez najdalszy kamienny łuk z napisem Sala Widokowa i weszli głębiej w labirynty RamJacka. Valenti pobieżnie zastanawiał się, czy ci wszyscy pozostali faceci byli gdzieś indziej, czy ściany były po prostu zbyt grube, by słyszeć inne hałasy. Ale jego myśli były głównie przy jego partnerze. Gdzie jesteś, Sean? Co oni ci robią? W jego głowie zabrzmiały słowa Twonniego o losie zbirów z konkurencyjnego gangu, którzy wmieszali się w klientelę RamJacka. Przysięgam na Boga, jeśli oni choć dotknęli cię w ten sposób... Zabije ich. Nie wiedział jak, ale ich zabije. Po przejściu przez, wydawałoby się, nieskończone kamienne korytarze, minęli kolejne łukowate przejście do olbrzymiego pomieszczenia, które wyglądało jak teatr. Na lekko spadzistej podłodze znajdowały się rzędy pluszowych siedzeń, a pośrodku sali ustawiona została scena. Na scenie umocowana była ogromna szklana skrzynia, a w środku dekoracje wyraźnie miały służyć za sypialnię – łóżko królewskich rozmiarów i szafki nocne ze zdobionymi, mosiężnymi lampkami. Podłogę „sypialni” pokrywał perski dywan, ale to skulona na drogim materacu postać przyciągnęła całkowitą uwagę Valentiego. — Sean... — wyszeptał, nie mogąc się powstrzymać. Pośrodku ogromnego łoża, skulony w pozycji embrionalnej, ze związanymi rękami i nogami, zakneblowany, i z zawiązanymi oczami, leżał jego partner. Widok bezradnego O'Briana w takiej pozycji był straszny, a najgorsze obawy Valentiego podsycał fakt, że był nagi. — Wy dranie — powiedział szorstko, walcząc z trzymającymi go osiłkami. — Coście mu zrobili?

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Twojemu partnerowi jeszcze nic nie zrobiono, Detektywie Valenti. — Zza szklanego pudła dobiegł go gładki, zimny głos, a Valenti oderwał uwagę od swojego partnera na tyle długo, by zobaczyć Conrada, który przechadzał się wokół klatki. — Ta przyjemność została zarezerwowana dla ciebie. — O czym ty mówisz, do cholery? — wycedził Valenti, marząc o zaciśnięciu rąk na tej długiej, cienkiej szyi i wbić ten arystokratyczny nos Conradowi do mózgu. Po namyśle, powiedział tylko, — Skąd wiedziałeś? — O waszym małym oszustwie? Proszę, Detektywie, miej trochę wiary we mnie. Mam oczy i uszy wszędzie, szczególnie w wydziale prawa. Wiedziałem, że ktoś przyjdzie węszyć, kiedy kilka moich... ach... produktów zostało niepoprawnie zdawkowanych, co zaskutkowało paroma zgonami. Ale musisz zrozumieć, że to nie była moja wina. Nigdy nie skrzywdziłbym w ten sposób swoich. To diler, któremu zaufałem tą konkretną partią, popełnił błąd, ale oczywiście winę zrzucono na mnie. Próbował, jak to mówią, „zebrać śmietankę”. Zapewniam cię, że więcej nie popełni tego błędu. — Obnażył zęby w imitacji uśmiechu, który nie sięgnął jego oczu, a Valenti wiedział, że ten diler leżał już gdzieś martwy, gnijąc w prowizorycznym grobie albo został zjedzony przez rekiny w zatoce. Conrad był mordercą, co do tego nie było wątpliwości, a oni będą mieli cholerne szczęście, jeśli wyjdą z tego żywi. — Czyli odkryłeś nas — powiedział tak zimno jak umiał, starając się nie patrzeć na swojego związanego partnera. Każdy skrawek jego ciała pragnął podbiec do O'Briana i przytulić, pocieszyć i szukać na tym drobnym ciele ran, ale nie mógł pozwolić, by to ukazało się na jego twarzy. — Nawet ty nie byłbyś na tyle głupi, by zabić dwóch gliniarzy, Conrad — powiedział, szukając w tych nieczułych, szarych oczach reakcji na swoje słowa. — Och, z pewnością nie. To nieludzkie, zabijać naszych chłopców w niebieskich mundurach. — Conrad skinął w stronę sceny. — Chcę tylko nauczyć was lekcji, której prędko nie zapomnicie. Serce waliło Valentiemu o żebra; podejrzewał już, jaką lekcję miał na myśli Conrad. — No, no, Detektywie Valenti, zbladł pan, co jest nie lada wyczynem dla mężczyzny

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ o pańskiej pięknej cerze. — Wąskie wargi wykrzywiły się w uśmiechu, które obiecywały wiele rzeczy, wszystkie z nich straszliwie nieprzyjemne. — Z wyrazu twojej twarzy mniemam, że słyszałeś o moich metodach perswazji. Valenti skinął jedynie głową, nie wierząc swojemu głosowi. Conrad zszedł ze sceny i zaczął go okrążać, ale nie podchodząc przy tym zbyt blisko. Musiał wiedzieć, że jeśli osiłki go puszczą, to znajdzie się na Conradzie w ułamku sekundy, ale wyraźnie chciał być na tyle blisko, by triumfować. — Rozważałem... ach... standardową procedurę, Detektywie. — Conrad obnażył zęby, okrążając go jak rekin. — Ale potem miałem przebłysk, cóż, muszę to chyba nazwać geniuszu. Nie jestem bynajmniej próżny. — Uśmiechnął się skromnie i położył dłoń na swojej wąskiej piersi. Miał na sobie biały garnitur, a jego oliwkowa skóra odznaczała się swoją ziemistą perfekcją na kremowym materiale. Valenti milczał, obserwował i czekał. — Bo widzisz — kontynuował Conrad, zatrzymując się przed Valentim — masz rację, że nie odważę się was zabić. Nieważne jak sekretnie lub umiejętnie byłoby to zrobione, obawiam się, że takie działanie ciągnęłoby się za mną. Nie, ja potrzebuję od was jedynie milczenia. Waszej chęci do powrotu tam, skąd przyszliście jak grzeczni chłopcy i nie zawracania mi więcej głowy. — Nie ma mowy — powiedział uparcie Valenti, patrząc w te nieczułe oczy. — Och, zmienisz zdanie. Już ja o to zadbam. A raczej to ty, o to zadbasz, Detektywie Valenti. Co jest najgorsze oprócz śmierci, co może się stać takiemu gorącokrwistemu facetowi jak ty? — Uśmiechnął się leniwie, a Valenti zadrżał mimowolnie. Gwałt. Mówi o gwałcie. Potrząsnął głową, odmawiając Conradowi satysfakcji z odpowiedzi. — Mógłbym kazać Thadowi i Brutusowi, żeby wzięli ciebie i twojego partnera tu, i teraz — powiedział pewnym i obojętnym głosem Conrad. Wyciągnął dłoń i przesunął po policzku Valentiego długim, cienkim palcem. Valenti starał się nie wzdrygnąć. — I co to, by był za widok, moi dwaj ludzie pokrywający was obu. Cudowne uderzanie ciała o ciało i pokazywanie wam prawdziwego znaczenia uległości. Ale wymyśliłem coś lepszego, coś zabawniejszego.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Valenti poczuł, jak krew zamarza mu w żyłach. Spojrzał mimowolnie na partnera, który wciąż leżał skulony na ogromnym łożu. Co mogło być gorsze od zgwałcenia przez jednego z osiłków Conrada? Conrad obserwował go wnikliwie i zauważył szybkie spojrzenie w stronę O'Briana. — Bardzo ci na nim zależy, prawda? Na twoim partnerze? — Skinął na scenę. — Ale nie w sposób, w jaki nam na sobie zależy. Jesteście przyjaciółmi, partnerami, ale nie kochankami. Jesteście, jak to mówią, „hetero”, prawda? W jego gardle rozległ się trzask, kiedy odpowiadał. — Tak. — Nie było potrzeby mówić Conradowi, jak bardzo testowali swoje granice w ciągu tych kilku ostatnich dni. — Więc ta cała farsa musiała być dla was bardzo ciężka. — Conrad wydawał się niesamowicie rozbawiony na myśl o ich dyskomforcie. — Jak krępujące musiało być dla was dotykanie w tak zakazany sposób. Muszę przyznać — parsknął śmiechem — że ten pocałunek z pierwszej nocy prawie mnie przekonał. Jesteście obaj doskonałymi aktorami. A teraz będziecie mieć jeszcze jedną szansę na wykorzystanie waszego talentu, zanim będziecie musieli nas opuścić. — O czym... — Valenti miał wyschnięte gardło. Przełknął konwulsyjnie. — O czym ty mówisz, Conrad? — zapytał. Szare oczy spojrzały na niego chłodno. — O szantażowaniu, Detektywie. Ciebie i twojego partnera. Jako moje zabezpieczenie. Po dzisiejszym występie, żaden z was nie będzie miał powodu, by znów zawracać mi głowę. Prawdę mówiąc będziecie mieli dostateczny powód, by tego nie robić. Bo widzisz — kontynuował, kolejny raz dotykając policzka Valentiego — ty i twój partner zrobicie występ, którego prędko nie zapomnicie, a ja umieszczę to na taśmie. Taśmie, która zostanie u mnie na zawsze, widziana wyłącznie przeze mnie, chyba że znów spróbujecie mieszać się do moich interesów. To byłoby bardzo niefortunne, bo taśma mogłaby być łatwo skopiowana i wysłana do każdego, kto by się nią zainteresował. Gazet, telewizji, waszych przełożonych. Chodźcie. — Skinął z werwą na ochroniarzy. Valenti został podniesiony przez kilka schodków na scenę. Teraz widział O'Briana wyraźniej. Więzy, które zostały mu założone na nadgarstki i kostki były okrutnie ciasne, a

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ czarna, jedwabna opaska na oczy odznaczała się przy rudo-złotych włosach. — Czego od nas oczekujesz? — zapytał Valenti, choć miał okropne wrażenie, że zna odpowiedź. — To chyba oczywiste, Detektywie Valenti. Oczekuję, że będziecie się pieprzyć.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 13 Słysząc słowa Conrada, całe powietrze zeszło mu z płuc. Valenti spojrzał na niego, żywiąc nadzieję, że może źle coś usłyszał, wiedząc jednak, że tak nie było. — Tak — kontynuował Conrad. — Będziecie się pieprzyć. A raczej ty, Detektywie Valenti, będziesz pieprzył swojego partnera. Tak rozkosznie całowałeś go tamtego wieczoru, że pragnę zobaczyć więcej. Zapewniłem całe wyposażenie; musisz tylko poszukać w nocnej szafce, a znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz, by... ach, trochę to sobie ułatwić. Będę nagrywał wasz występ, choć wy nie będziecie mnie widzieć. Próba ucieczki jest bezcelowa; szkło jest kuloodporne, a gdyby nawet udało wam się uciec z klatki, to przy wejściu do Sali Widokowej będą stali uzbrojeni ochroniarze. Mam pieprzyć O'Briana? Mojego najlepszego przyjaciela – mojego partnera? Valentiemu zaschło w ustach od pożądania i nienawiści do samego siebie. Całkowity wyraz jego miłości. Całkowita zdrada. — Jak... — Nerwowo oblizał usta, starając się jakoś zadać to pytanie. — Sam powiedziałeś, że jesteśmy hetero, Conrad. Nie kręci nas to. Jak mamy według ciebie wziąć się w garść i to zrobić? — Lepiej „weź się w garść” jak to ująłeś, Detektywie — powiedział Conrad. — Inaczej za godzinę będziesz zmuszony patrzeć, jak Thad i Brutus biorą twojego partnera na zmianę. Zapewniam cię, obaj są chętni i nie będą mieli problemu, żeby „to zrobić.” — Wybuch śmiechu z obu jego stron przypomniał Valentiemu o dwóch ochroniarzach i zwiększył groźbę Conrada. — A potem pozwolę im skosztować również i twoich uroków — kontynuował, uśmiechając się zimno. — Podejrzewam, że wymuszone zjednoczenie z twoim partnerem, jakkolwiek dla ciebie obrzydliwe, będzie o wiele bardziej akceptowalne, niż czułość moich ochroniarzy. Czy mam rację? Valenti wpatrywał się w niego, odmawiając odpowiedzi, a Conrad w końcu wzruszył ramionami. Wyciągnąwszy mały kluczyk z kieszeni swojej kremowej marynarki, otworzył

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ szklany panel, który służył wielkiej klatce za drzwi. — Czas pokaże. Jedna godzina, panowie. Potem Thad i Brutus się zabawią. Zapewniam cię, nie obchodzi mnie, co uwiecznię na filmie; obydwie sytuacje zapewnią mi wasze milczenie. — Valenti został wepchnięty do szklanej klatki, tył jego kolan uderzył o łóżko, na którym leżał jego partner. O'Brian drgnął i jęknął cicho przez knebel. — Skąd mamy wiedzieć, że dotrzymasz słowa i wypuścisz nas, jeśli zrobimy po twojemu? — zapytał Valenti, powstrzymując chęć, by natychmiast objąć partnera. Conrad położył szczupłą, elegancką dłoń nad swoim sercem. — Detektywie Valenti, ranisz mnie. Byłbym niegodzien nazywać się dżentelmenem, gdybym nie dotrzymał danego słowa. Są pewne rzeczy, których się nie robi. Nie zauważyłeś, że uprzejmie poczekałem aż się wyśpisz, zanim kazałem moim ludziom cię tu przyprowadzić? Valenti przełknął ślinę i zamknął na chwilę oczy. Więc O'Brian leżał tu związany przez kilka godzin, podczas gdy on wylegiwał się w luksusowym apartamencie na górze, liżąc swoje rany i użalając się nad sobą. Kodeks honorowy Conrada był w rzeczy samej pokręcony, ale Valenti miał wrażenie, że się go trzymał. — Jeszcze jakieś pytania, Detektywie? — zapytał z troską Conrad, jakby byli na przyjęciu, a on pytał się Valentiego czy chcę kolejnego drinka. — Nie? W takim razie zostawiam was. Ostrzegam tylko, że oczekuję dobrego występu, co oznacza pełną penetrację twojego partnera. Będę wiedział, jeśli będziecie próbowali udawać, a konsekwencje będą tragiczne. Nie cierpię nieszczerości. Dobrego dnia, panowie. — Wycofał się, a potem rozległ się dźwięk zamykanych drzwi i przekręcanego klucza. Valenti zrobił jedyną rzecz, jaką mógł – odwrócił się w stronę łóżka.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 14 — Sean? — wyszeptał Valenti, klękając obok związanego mężczyzny. Delikatnie wyjął knebel z ust partnera i zaczął rozwiązywać supły na jego kostkach i nadgarstkach. — Wszystko w porządku? — zapytał, pospiesznie uwalniając przyjaciela. — Wiedziałem... — O'Brian zaczął kasłać przez knebel, miał wyschnięte gardło. — Wiedziałem, że przyjdziesz — wyszeptał z chrypką, odwracając się ślepo w stronę głosu Valentiego. — Powinieneś chyba chcieć, by było na odwrót — powiedział ponuro Valenti, rozwiązując ostatni supeł. O'Brian rozciągnął mięśnie i spróbował wstać, ale mu się to nie udało. — Poleż chwilę i poczekaj aż wróci ci krążenie — nakazał mu Valenti. Pochylił się nad partnerem i zaczął masować jego ręce i nogi, aż zaczęły odzyskiwać kolor i czucie. — Sukinsyn, tak cię związać... — Zrobi coś o wiele gorszego, jeśli się stąd nie wydostaniemy, Nicky — powiedział O'Brian. — Muszę... — Zdjął opaskę z oczu i syknął przez oślepienie. — Cholera, jak jasno! — Słyszałeś... słyszałeś, co powiedział? — zapytał Valenti, starając się mówić normalnym głosem. — O … — Tak, słyszałem — przerwał mu O'Brian, wstając z łóżka i badając ich szklane więzienie. Będąc w środku, Valenti widział, że było to lustro weneckie. Stojąc poza klatką i patrząc na nią, widział, co się dzieje wewnątrz. Teraz, będąc w środku, widział jedynie odbicie swoje, O'Briana i mebli. Nawet sufit był lustrzany i odbijał jego zmartwione spojrzenie, kiedy spojrzał w górę. — Drań zasłonił mi oczy i zakneblował, ale nie zrobił nic z moimi uszami — kontynuował ponuro O'Brian. — Pewnie chciał, żebym usłyszał ze szczegółami, co masz mi zrobić. — Sean, nie mów o tym — błagał Valenti, starając się nie patrzeć na odbicia swojego

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ nagiego partnera, który dalej szukał jakiegoś wyjścia z ich klatki. Nie śmiał przyznać przed samym sobą, jak bardzo podniecał go ten okropny pomysł – jak bardzo chciał poczuć pod sobą to drobne, złote ciało... — Nick, musimy o tym porozmawiać. Nie widzę stąd wyjścia. — O'Brian usiadł w końcu i posłał mu niezrozumiałe spojrzenie. — Nie. Nie zgadzam się! — Valenti odwrócił się od tych bezbrzeżnych, zielonych oczu i chwycił z najbliższej szafki nocnej jedną z ciężkich, mosiężnych lamp. Z całą siłą, na jaką go było stać, rzucił nią w lustrzaną ścianę. Odbiła się jednak z głośnym łoskotem i upadła niedaleko łóżka ani trochę nienaruszona. — Cholera jasna! — przeklął Valenti. Złość nagle go opuściła, pozostawiając zmęczenie i bezradność. Usiadł na brzegu łóżka, schował twarz w dłoniach i zamknął oczy. — Hej... — Poczuł jak zapada się łóżko. O'Brian usiadł obok niego, a silne dłonie zaczęły masować jego ramiona. — Posłuchaj, Nick, nie wiem, co zrobimy, ale mamy tylko godzinę. Lepiej porozmawiajmy. — O czym tu rozmawiać – kto będzie na górze? — zapytał gorzko Valenti. — Nie, czekaj, to już zostało ustalone. Ja otrzymałem ten zaszczyt. — Wolałabym, żebyś to był ty, niż jeden z tych osiłków — powiedział O'Brian. — Skarbie, musisz spojrzeć prawdzie w oczy – jesteśmy między młotem, a kowadłem. — Słaby dobór słów, partnerze, nie sądzisz? — Valenti usiadł prosto i spojrzał na partnera. O'Brian wyglądał na o wiele bardziej rozluźnionego, niż Valenti mógłby przypuszczać. Siedział w milczeniu obok Valentiego, cały czas nagi, ale nie skrępowany swoją nagością. O'Brian zawsze czuł się dobrze w swojej skórze, co Valenti zawsze u niego podziwiał. — Co mam ci powiedzieć? — zapytał w końcu. — Jak mam się niby czuć z tym, że muszę... muszę ci to zrobić? — Hej, nikt nikogo nie zmusza — zaprotestował O'Brian, przysuwając się bliżej tak, że Valenti czuł ciepło nagiej skóry partnera. — Conrad może kazać nam to zrobić, ale nie zmusi nas, byśmy się potem znienawidzili. Nie sprawi, że skrzywdzimy się nawzajem.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Myślisz, że nie będzie bolało, jak wbiję w ciebie kutasa? — zapytał ostro Valenti, odwracając się w stronę przyjaciela. Pokręcił głową i zacisnął mocno powieki. — Wybacz, nie miałem tego na myśli — powiedział cicho. — Chodzi po prostu o to... cholera, Sean. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłem – nawet z kobietą. Nie mam o tym zielonego pojęcia. Jak mam to zrobić, żeby cię nie zranić i żebyś mnie nie znienawidził? — Nie mógłbym cię znienawidzić. — O'Brian przełknął głośno ślinę i spojrzał Valentiemu w oczy. — Kocham cię, skarbie. Nie będę cię winił za to, co musisz zrobić. — I na tym polegało to całe zadanie – na robieniu tego, co musimy zrobić. Żałuję, że w ogóle je przyjęliśmy — powiedział gorzko Valenti, odwracając się od niego. — Ale Sean, ja nie chcę ci tego robić. Nie w taki sposób. — Było to najbliższe temu, co tak naprawdę chciał powiedzieć. Nie chcę tego z tobą robić z konieczności, tylko z miłości. — Nie chcę cię pieprzyć w ten sposób — powiedział w końcu, nie potrafiąc spojrzeć w te zielone oczy. — Więc nie pieprz — powiedział cicho O'Brian. Valenti spojrzał na niego. — Co masz na myśli? Dopiero co powiedziałeś, że nie mamy wyboru. Ja albo osiłki, czyż nie? — Mam na myśli, żebyś mnie nie pieprzył. — O'Brian spojrzał na niego poważnie i położył dłoń na udzie partnera. — Kochaj się ze mną, skarbie. Jesteśmy dla siebie wszystkim, wszystkim, oprócz tego. Teraz, po prostu, cóż, zrobimy ostatni krok. Valenti spojrzał na niego oniemiały. Ale skąd wiesz, że będziemy mogli zrobić krok w tył, kiedy się stąd wydostaniemy? Wiedział, że O'Brian będzie tego chciał. — To nie musi być brzydkie i pełne nienawiści — kontynuował poważnie O'Brian, jego ręka masowała udo Valentiego. — To może być coś pięknego, Valenti. Wyraz naszej przyjaźni. Naszego partnerstwa. — Zielone oczy błagały go, by zrozumiał. Całkowite poświęcenie, pomyślał Valenti, spoglądając na dłoń leżącą na jego udzie. Całkowity wyraz naszej przyjaźni, ale nie miłości. A kiedy się stąd wydostaniemy, wspomnienie tych wydarzeń nas rozdzieli i z naszej przyjaźni nie zostanie nic. Zostawisz mnie, Sean; nic na to nie poradzisz. Bo za każdym razem, kiedy na mnie spojrzysz, nie będziesz widział swojego najlepszego przyjaciela i partnera. Zobaczysz mężczyznę, który cię

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ pieprzył. I nic, co powiem albo zrobię, tego nie zmieni. Stracę cię, tu i teraz, czy o tym wiesz, czy nie wiesz. To koniec. — W porządku — powiedział. — Jak chcesz to zrobić? — Wstał i zaczął szybko się rozbierać, dopóki nie był równie nagi, jak jego partner. Lustrzane ściany odbijały jego ciemną skórę, kontrastującą z blado złotą cerą O'Briana. — Ależ jesteś romantyczny — mruknął O'Brian. Położył się na łóżku, spojrzał na Valentiego i przywołał go gestem ręki. — Chodź tu — powiedział. Valenti posłuchał, wahając się tylko przez ułamek sekundy. Położył się sztywno obok partnera, a po chwili O'Brian przytulił się do jego boku i trącił nosem jego szyję. — Co robisz? — zapytał Valenti. Jego głos załamał się tylko odrobinę, kiedy dłoń O'Briana powędrowała na jego pierś i zaczęła szczypać sutki. — Kocham się z tobą, skarbie. Chciałbym, żebyś ty też się ze mną kochał — nadeszła wypowiedziana zachrypniętym głosem odpowiedź, a gorący język musnął bok jego gardła. Valenti wciągnął ostro powietrze. O'Brian nachylił się nad nim, podpierając się na łokciu i prosząc o pocałunek. Valenti wiedział, że jest stracony, kiedy miękkie, czerwone wargi partnera napotkały jego i kiedy poczuł, jak język O'Briana wsuwa się do jego ust. Z przeciągłym jękiem wplótł palce w gęste rudo-blond kosmyki i przyciągnął O'Briana bliżej. — O Boże, Sean. Chciałbym, żeby to odbyło się inaczej — wyszeptał, kiedy w końcu się rozdzielili, obaj zadyszani. — Tak musi być — odparł enigmatycznie jego partner. — Nie możemy nic z tym teraz zrobić, skarbie; jedynie się temu poddać. Więc kochaj się ze mną. Proszę. — Chcesz mieć to, jak najszybciej za sobą, prawda? — zapytał ze smutkiem Valenti, patrząc w ukochane oczy. — Nie... cóż, przyznaję, że to trochę przerażające — O'Brian ściszył lekko głos i pogładził Valentiego po policzku. — Ale nie potrafię tego do końca wyjaśnić. Jakbym... jakbym czekał na to, odkąd się tu pojawiliśmy. Jakby to było niezatarte, rozumiesz? — Nieuniknione — poprawił automatycznie Valenti z małym, smutnym uśmiechem. — Wiem, ja też to czuję. — I tak było. Pamiętał dokładnie niepokój, jaki czuł, odkąd tylko

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ przyjęli tę sprawę. — Już od pierwszego dnia wiedziałem, że to zmieni nas na zawsze. Nie wiem jak, ale po prostu wiedziałem — powiedział, wyrażając słowami swoje uczucia. — Nic nie musi się zmienić — upierał się O'Brian. — Wciąż będziemy ty i ja – my przeciw nim na zawsze, partnerze. Dobrze o tym wiesz. — O'Brian, jak możesz leżeć tu, przygotowywać się, żebym cię wziął i mówić, że nic się nie zmieni? — warknął Valenti. Przekręcił nagle ich obu tak, że jego ciało przyciskało drobniejszego partnera do materaca i przytrzymał mu ręce nad głową. Spojrzał na przyjaciela, szukając w zielonych oczach oznak niepokoju, lecz widział tylko spokojną determinację. Przyjmiesz to jak prawdziwy facet, co? pomyślał, czując podziw. Zastanawiał się, czy byłby taki ufny, gdyby znajdowali się w odwrotnych pozycjach i szczerze w to wątpił. Mimo to nie potrafił przestać. — Lubisz tak? — Wbił biodra w krocze O'Briana, czując, jak jego penis twardnieje na dotyk trzonu partnera, który był już twardy jak skała. — Myślisz, że to nas nie zmieni? — Miał stracić swojego przyjaciela na zawsze, a jakaś perwersyjna część niego chciała upewnić się, że O'Brian wiedział dokładnie o tym, co się dzieje. Że Valenti wiedział, jak dużo tracił. — Myślisz, że kiedy się stąd wydostaniemy, to będziesz patrzył na mnie tak samo – tymi samymi oczyma? Nie! — Pchnął mocno w brzuch partnera, pocierając razem ich fiuty tak szorstko, że O'Brian syknął. — Kiedy się stąd wydostaniemy, a ty na mnie spojrzysz, nie zobaczysz swojego najlepszego przyjaciela i partnera. Będziesz widział faceta, który cię wziął, Sean. I będziesz mnie za to nienawidził. — Jego oczy wpatrywały się intensywnie w zielone oczy partnera, wyzywając go, by zaprzeczył. — Wiesz, że to prawda – przyznaj to — zażądał szorstko. — Co mam przyznać – że będę cię nienawidził, kiedy to się skończy? — Nagłym ruchem O'Brian znalazł się na górze, siadając okrakiem na udach Valentiego i wpatrując się w niego z czymś na kształt gniewu. — Kiedy dotrze to do twojego pustego łba, że nic nie sprawi, że cię znienawidzę? Dlaczego to robisz, Nick? Chcesz, żebym ci to ułatwił? Chcesz, żebym błagał? — O'Brian otarł się szorstko o ciało Valentiego jak kotka w rui. Pochyliwszy

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ się, zaczął lizać i kąsać sutki Valentiego, ssąc mocno, aż jego partner zaczął dyszeć i wyginać się, by dostać więcej. — Nie, ja... o Boże, Sean... — jęknął Valenti. O'Brian przytrzymał go i pocałował, znacząc mokre bruzdy na jego piersi i bokach. — Dobra — O'Brian spojrzał na niego zadyszany, z zarumienionymi policzkami i błyszczącymi oczami. — Dobra, chcę, żebyś mnie pieprzył. Czy to musisz usłyszeć, żeby ci było łatwiej? Chcę cię w sobie poczuć, chcę poczuć, jak mnie wypełniasz. Więc pieprz mnie, Nick. I zrób to teraz, bo nie mogę już dłużej czekać. Zrób to teraz. O'Brian przekręcił się z niego niespodziewanie i położył na brzuchu, chowając twarz w poduszce i unosząc tyłek na szeroko rozłożonych nogach. Prezentuje mi się, pomyślał Valenti, chory od wstydu i pożądania. Otwiera się dla mnie. Oferuje mi swoje ciało. Jego fiut nigdy w życiu nie był taki twardy, a on nienawidził się za to. Jak mógł chcieć zrobić to swojemu partnerowi – mężczyźnie, którego kochał najbardziej na świecie? Jak mógł pragnąć, by wtargnąć w ciało partnera i zniszczyć wszystko, co między nimi było? A jednak pragnął. I Boże, pomóż mu, bardzo tego pragnął. Pragnął wbić się w uległe ciało partnera. Jego fiut marzył, by znaleźć się w tym ciepłym niebie. Chciał ukarać O'Briana za to, że zakiełkował w nim te myśli. Za to, że był tak piękny i tak chętny, by dotykać i być dotykanym. Za kuszenie go do grzechu i kompletnej zdrady. Ale najpierw go przygotuję. Prędzej niech mnie piekło pochłonie, niż go zgwałcę, inaczej nie byłbym lepszy od zbirów Conrada. 24 Chwycił O'Briana za ramię i przekręcił na plecy. — Co –? — zaczął O'Brian, ale Valenti nie dał mu czasu na dokończenie tej myśli. Jednym, płynnym ruchem miał O'Briana płasko na plecach i jego wilgotnego od preejakulatu fiuta w swoim gardle. Nigdy wcześniej tego nie robił, do ostatniego miesiąca, kiedy pociąg do jego partnera zaczął się ujawniać, nawet o tym nie myślał, ale wydawało się, że instynktownie wiedział, co ma robić. — O Boże... Nick! — Z gardła O'Briana wydobył się niski jęk, ale Valenti nie zwracał na to uwagi; był zbyt zajęty swoim zadaniem. Wyssie O'Briana do ostatniej kropelki. Da swojemu partnerowi przynajmniej tyle rozkoszy, zanim zrobi to, co 24

Medal dla tego pana albo Nobel. Pokojowy. Taki do postawienia w pokoju.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ nieuniknione. — Boże, skarbie... och! — Ciepłe palce wsunęły się w jego włosy. Valenti wziął szeroką główkę do gardła, ssąc, jakby od tego zależało jego życie, oferując rozkosz, którą O'Brian z trudem zaakceptował. Trzon w jego ustach był gładki jak satyna, piżmowy i absolutnie wspaniały. O'Brian był od niego grubszy, zauważył niemalże bez emocji. Grubszy, ale nie tak długi. Zaczął pocierać jądra u podstawy fiuta i poczuł jak skóra ściąga się, a ciało przygotowuje do orgazmu. — Valenti, nie... zaraz dojdę. Zaraz... — Valenti nie zwracał najmniejszej uwagi na zachrypnięte protesty i słabe próby pociągnięcia go za włosy. Zamierzam cię spróbować, kochanie, pomyślał z ponurą satysfakcją. Przełknę twój ładunek, każdą kroplę. Przynajmniej tyle mogę zrobić. — Boże... oBożeoBożeoBoże... — O'Brian jęczał i wierzgał teraz pod nim. Valenti stał się ledwie świadomy, że palce, które wcześniej próbowały go odciągnąć, teraz trzymały go mocno, a O'Brian pieprzył mocno w jego usta. Valenti zacisnął rękę na podstawie trzonu partnera i zwiększył siłę ssania, oddychając przez nos i ignorując obolałą szczękę. Chciał posmakować spermy O'Briana, chciał poczuć te gorzko-słone ciepło na języku, zanim wejdzie w ciało partnera i zniszczy ich przyjaźń na zawsze. Z ostatecznym, desperackim jękiem, O'Brian pchnął mocno w jego usta, a Valenti poczuł, jak napinają się mięśnie ud jego partnera. Słone ładunki uderzyły w tył jego gardła. Jęcząc, prawie łkając z rozkoszy, O'Brian mocno, aczkolwiek delikatnie pieścił jego włosy. Valenti poczuł, jak penis w jego ustach zaczyna tracić swoją wściekłą sztywność i wolno się odsunął. Spojrzał w zieleń oczu O'Briana, pochłoniętą przez czerń źrenic. Oczy jego partnera miały wyraz czułości, której nie potrafił znieść. Nie teraz. Nie kiedy szykował się do zrobienia tego, co zakończy ich przyjaźń na dobre.25 — Dobrze? — zapytał, żałując, że powiedział, to tak szorstko, ale nie potrafił inaczej. — Boże, skarbie. — O'Brian przełknął głośno i odsunął kruczoczarne pasemko z 25

Such a drama queen

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ oczu Valentiego. Valenti odsunął się. — Lepiej niż dobrze — powiedział łagodnie O'Brian. — Nikt nigdy mnie tak nie kochał, Valenti. Nikt. — Mam więc nadzieję, że jesteś gotowy na więcej kochania. — Valenti nie cierpiał swojego szorstkiego, władczego tonu, ale nie wiedział, jak ma to zatrzymać. Wpatrywał się w swojego partnera, dopóki ten nie spuścił wzroku, a jasne rzęsy nie opadły na wysokie, opalone policzki jak wachlarz. — Jak mnie potrzebujesz, skarbie? — wyszeptał O'Brian. Valenti nie był w stanie odpowiedzieć, ale O'Brian przekręcił się jeszcze raz na brzuch i rozłożył nogi. Valenti poczuł niesamowitą wdzięczność, że jego partner wybrał akurat tę pozycję. Przynajmniej nie będę musiał teraz patrzeć ci w oczy, kiedy będę cię ranił, pomyślał ze smutkiem. Ale nie będzie musiał ranić swojego partnera bardziej, niż musiał. Pamiętając, co powiedział Conrad, otworzył szufladę jednej z szafek nocnych i znalazł małe opakowanie lubrykantu. Drżącymi rękami, udało mu się je otworzyć i wycisnąć małą ilość na palce. Trzęsąc się, rozchylił jędrne pośladki partnera i naparł mokrym palcem na ciało O'Briana. Ostre wciągnięcie powietrza było jedyną wskazówką, że jego partner poczuł inwazję. — Wszystko w porządku? — zapytał szorstko Valenti, próbując zwolnić i nie napierać tak bardzo na palące ciepło, którego tak desperacko pragnął. — Tak. — O'Brian nie wydawał się chętny do dłuższej pogawędki, jedynie rozszerzył mocniej nogi i schował twarz w poduszce. — Dalej, skarbie. Zrób to. — Głos był przytłumiony, ale zdeterminowany. Valenti nagle przypomniał sobie słowa Twonniego. Trzeba mieć o wiele większe jaja, żeby brać, niż żeby dać. Poczuł falę szacunku do swojego partnera, leżącego tak cicho, podczas gdy Valenti przygotowywał się, by go wziąć – wykorzystać w sposób, jakiego nikt nie powinien doświadczyć od najgorszego wroga, a co dopiero najlepszego przyjaciela. Czuł katusze, kiedy ostrożnie wsuwał kolejny palec i rozciągał partnera, czując, jak ciasna obręcz mięśni powoli ustępuje, a O'Brian próbuje się rozluźnić i przyjąć jego palce. Ale jego fiut był twardy jak nigdy i obchodziło go tylko zwierzęce zaspokojenie.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Valenti nienawidził sam siebie, bo wiedział, że nawet bez wiszącej nad nimi groźby Conrada, on wciąż chciałby to zrobić. Wciąż pragnąłby wbić się w ciało swojego partnera. — Zrób to teraz. — Słowa O'Briana przerwały jego skupienie, a Valenti uświadomił sobie, że bladozłote ciało drżało z połączenia strachu i oczekiwania. O'Brian wsunął sobie poduszkę pod biodra, by unieść pośladki do odpowiedniej wysokości. Był nagi, rozłożony i oczekujący aż jego partner zrobi to, co zrobić musiał. — Zrób to — wyszeptał O'Brian. Twarz miał wciąż schowaną w poduszce tak, że Valenti nie widział jego oczu. — Zrób to, Valenti. Nie mogę czekać ani chwili dłużej. Muszę cię w sobie mieć. Muszę poczuć, jak mnie pieprzysz. Te słowa popchnęły go do działań. Rozprowadził więcej śliskiej substancji na swoim trzonie bez dalszego wahania, przycisnął główkę swojego kutasa do ciasnego wejścia O'Briana. — Boże — wyszeptał, napierając i czując, jak mięśnie pod jego rękami napinają się i walczą, by przyjąć Valentiego. — Przepraszam, tak bardzo przepraszam... — wyszeptał, napierając mocniej i wypełniając sobą O'Briana. — Nie... nie przepraszaj — wydyszał O'Brian, starając się pozostać nieruchomo. — Zrób to, skarbie. Pieprz mnie. Wiem, że tego potrzebujesz... ja też tego potrzebuję. Muszę cię w sobie poczuć. W końcu uniósł twarz, a Valenti zobaczył w lustrze za łóżkiem odbicie łez bólu w tych zielonych jak morze oczach. Bólu, ale nie potępienia. Uniósł rękę i poczuł na swoich policzkach takie same łzy, a mimo to jego fiut był wciąż twardy. Jestem zwierzęciem – nie potrafię przestać, nieważne, jak bardzo to go boli.26 Ta myśl była dla niego jak nóż w serce. Odbicia w lustrze wydawały się z niego kpić. Ciemny mężczyzna klęczał za złotym i wbijał się w niego. Dwie pary oczu patrzyły przed siebie, jedne przeszły z brązowych do czarnych z udręki, a drugie były jak morze po sztormie. Mrok zaćmiewał światło. Valenti pomyślał, że odbicie w lustrze przypominało demona biorącego siłą anioła. 27 W końcu poczuł jak wchodzi w O'Briana i usłyszał urwany oddech partnera. — Jesteś we mnie tak głęboko, skarbie. Boże, tak głęboko! — Valenti poczekał chwilę i 26 27

Bestia w łóżku Nie wiem jak wy, ale ja z chęcią bym zobaczyła taki obrazek

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ chwycił biodra partnera, próbując uspokoić swoje walące serce. Potem zamknął oczy, nienawidząc się jeszcze bardziej niż wcześniej i zaczął pchać. Tarcie wokół jego penisa było nieopisane – mokre gorąco ściskało każdy jego kontur. Valenti wysunął się, czując jak śliski pierścień mięśni partnera zaciska się wokół jego fiuta i pchnął ponownie, biorąc to, o co błagało jego ciało. Czuł potrzebę jeszcze głębszej penetracji i pochyliwszy się dla lepszego podparcia, pchnął ponownie, tym razem mocniej. Wyszło na to, że ta nowa pozycja zadziałała na O'Briana, dotknęła w jego ciele punktu, który wywołał w nim elektryczny impuls. Poczuł, jak jego partner drgnął i pomyślał, prostata. Przeciągły jęk partnera tylko to potwierdził. — Boże, Nick... co? — jęknął O'Brian, ściskając rękami pościel i otwierając się szerzej na Valentiego. Przyjmował bolesną rozkosz, jaką dawał mu Valenti z każdym pchnięciem swojego fiuta. Nie odpowiadając, Valenti wykorzystał tę sytuację. Przynajmniej mogę dać ci trochę rozkoszy, kiedy ci to robię. Utrzymując kąt pchnięć, który pozwalał mu na bezlitosne napieranie na wrażliwy punkt partnera, zaczął wbijać się mocno w jego ciało tak, jak nigdy nie odważył się zrobić tego z kobietą. Jakiś głos w jego wnętrzu podpowiadał mu, że jego partner mógł to przyjąć. Nie był delikatną kobietą, która mogłaby krzyczeć i błagać, by przestał. Był na tyle silny, by przyjąć szorstką miłość, jaką oferował mu partner i prosić o więcej. Następne słowa O'Briana potwierdziły te myśli. — Ach, Nicky... Nick! Tak cudownie mnie pieprzysz, skarbie, Tak głęboko. Nie przestawaj... mocniej! — Tego właśnie chcesz? Tego? — warknął Valenti, doprowadzony do szaleństwa intensywnymi doznaniami i prowokującymi słowami partnera. Pchnął mocniej i głębiej, ściskając biodra O'Briana tak mocno, że był przekonany, że następnego dnia pojawią się na nich siniaki w kształcie palców. A mimo to, się nie przejmował – obchodziło go tylko branie mężczyzny, który leżał pod nim i błagał. Posiadanie go, oznaczanie go tak, by żaden z nich nigdy nie zapomniał, że kutas Valentiego wbijał się w chętne ciało O'Briana. — Tak, właśnie tak! — wydyszał O'Brian, a Valenti patrzył w lustrze, jak jego

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ partner ponownie szczytuje. Tak mocno dochodzi, pomyślał ze zdezorientowaniem, patrząc, jak zielone oczy zaciskają się mocno w intensywnej mieszance bólu i rozkoszy. Ciało O'Briana ściskało jego fiuta w spazmach czystych emocji. A potem Valenti również dochodził, wbijał się do nasady w swojego partnera, jakby próbował dosięgnąć swoim fiutem jego serca i krzyczał z bólu, wstydu i rozkoszy, dochodząc w ciele O'Briana. Nigdy nie uprawiał tak intensywnego, tak niesamowicie wspaniałego seksu. I nigdy bardziej się nie nienawidził. Dysząc, wysunął się szybko z ciała O'Briana, słysząc, jak ten syczy z bólu na jego zbyt szybki manewr. Czując emocjonalne i fizyczne wyczerpanie, odwrócił się od bladozłotego ciała i wsunął się ze znużeniem pod kołdrę. Wiedział, że powinien być w stanie gotowości i czekać na Conrada oraz jego osiłków, ale nie potrafił zmusić się, by się przejmować. No właśnie, Nicholas, pomyślał ze zmęczeniem. Mam nadzieję, że ci się podobało. Mam nadzieję, że to, co właśnie zrobiłeś, było na tyle przyjemne, że zrównoważy zakończenie najważniejszej relacji w twoim życiu. Chowając głowę pod poduszkę, pozwolił, by zagarnęło go wyczerpanie. Tuż przed tym, jak usnął, miał wrażenie, że czuje na karku delikatną dłoń. — Już dobrze, skarbie — wyszeptał głos. — Odpoczywaj teraz. — Sean — próbował powiedzieć. — Przepraszam... tak bardzo cię przepraszam. — Ale jego słowa zostały już zagłuszone przez sen. Ogarnęła go ciemność. 28

28

Usnął!!! Pierdzielony usnął!!! NO WAY!!!

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 15 Obudziła go potrząsająca nim ręka. — Jeszcze chwilkę, Sean — wymamrotał, nie chcąc opuszczać ciepłego łóżka. — Harris i tak oczekuje nas o dziewiątej... — Obudź się, Valenti. — Głos nie należał do jego partnera, a raczej do mężczyzny, o którym mówił. Valenti otworzył oczy. Z początku oślepiony światłem, ale szybko przyzwyczaił się i zobaczył, że obok łóżka stoi jego Kapitan. — Gdzie O'Brian? — zapytał od razu, a potem przypomniał sobie, co się między nimi wydarzyło. — Nieważne. — Harris, który pochylał się nad łóżkiem, posłał mu pytające spojrzenie, ale i tak odpowiedział na pytanie. — Twój partner jest już w drodze na komisariat, by złożyć zeznania. Kazał ci przekazać, że zobaczy się z tobą później. Pojechałbyś z nim, ale nie chciałeś się obudzić. Trząsłem tobą przez ostatnie dziesięć minut. Zaczynałem myśleć, że będę musiał oblać cię zimną wodą. — Potrząsnął głową z wyraźną dezaprobatą. — Ale... — Valenti usiadł na łóżko, świadomy swojej nagości i wdzięczny za przykrywającą go kołdrę. — Co z Conradem? Co z ochroniarzami? — Zajęliśmy się nimi — powiedział Harris. — Dziś rano odkryliśmy, że w policji Frisco jest pluskwa – jeden z ludzi Conrada – i wiedzieliśmy, że zostaliście odkryci. Cieszę się, że pojawiliśmy się, zanim cokolwiek się stało. Kapitanie, nie masz nawet pojęcia, co się stało. Spóźniłeś się – i to bardzo. Valenti pokręcił jedynie głową, a potem przypomniał sobie coś jeszcze. — Jest nagranie... Conrad powiedział... — Nie potrafił dokończyć, ale nie musiał. Harris posłał mu przeszywające spojrzenie i odpowiedział. — O'Brian również zapytał najpierw o to. Znaleźliśmy pomieszczenie z wyposażeniem, a ja pozwoliłem mu zabrać, co chciał za porozumieniem, że obejrzy to i da mi znać, jeśli będzie tam jakiś dowód. Valenti odetchnął z ulgą na słowa kapitana. O'Brian zniszczy dowód ich wstydu. 29 29

Założę się, że nie zniszczy :P Przyjmuję zakład :P

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Nieważne, jak bardzo to wpłynie na ich partnerstwo, nagranie nie zniszczy przynajmniej ich karier. Po chwili jednak zaczął się zastanawiać ile była warta jego kariera, skoro przyjaźń z O'Brianem z pewnością dobiegła końca. — Ubierz się, wyjeżdżamy za pięć minut. — Harris rzucił mu kilka ubrań i wyszedł z pomieszczenia, zostawiając Valentiego z jego myślami. *** — Valenti, moje biuro, teraz. — Kapitan Harris miał wściekły głos, a Valenti skrzywił się i wstał zza biurka, unikając zmartwionego spojrzenia partnera. — Co to ma znaczyć? — warknął Harris. Valenti ledwie zdążył zamknąć za sobą drzwi i usiąść. Harris machał przed nim kartką, którą Valenti natychmiast rozpoznał. — Prośba o przeniesienie, Kapitanie — powiedział cicho. — Chcesz mi powiedzieć dlaczego, Detektywie Valenti? — zażądał Harris głosem niebezpiecznie łagodnym i niskim. — Nie za bardzo — odparł zimno Valenti. A potem, zanim Harris zdążył wybuchnąć, zapytał. — Ile powiedział panu O'Brian o naszym ostatnim dniu w RamJacku? Harris nagle się zarumienił. — On..., eee, powiedział, że zostało zrobionych parę rzeczy – nieuniknionych rzeczy. Całkowicie nieuniknionych, biorąc pod uwagę charakter waszego zadania, Detektywie Valenti. — Kapitan uniósł wzrok, zapominając o zażenowaniu i spojrzał mu w oczy. — Detektyw O'Brian powiedział, że obaj zrobiliście to, co musieliście. Zapewniam cię, że to w żaden sposób nie zostanie odnotowane i nie wpłynie na wasze akta. — To nie aktami się martwię, Kapitanie — powiedział cicho Valenti. — Jeśli O'Brian powiedział panu wszystko, to powinien pan wiedzieć, że powinienem gnić w więzieniu za to, co mu zrobiłem. Ja... Kapitanie, nie mogę tu dłużej zostać, nie z O'Brianem, jako partnerem. A jeśli O'Brian był szczery, to zapewne też powiedział panu, że nie chce mnie za partnera. Nie potrzebuje mnie tu, żebym przypominał mu, co się wtedy stało.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Nie takie odniosłem wrażenie. Może pójdziesz do domu i się z tym prześpisz, Valenti? Minął dopiero tydzień, odkąd wróciliście z Frisco — powiedział Harris. — Wiem, że ta sprawa nadwyrężyła relację z twoim partnerem, ale daj sobie trochę czasu. — Tu nie pomoże nawet cały czas świata — powiedział cicho Valenti. — Niektórych zniszczonych rzeczy nie da się odbudować. A to właśnie jedna z takich rzeczy, Kapitanie. — Valenti, nie wydaje mi się, by to było najlepsze rozwiązanie dla ciebie i twojego partnera. Ty i Detektyw O'Brian jesteście jednymi z moich najlepszych ludzi. Nie chcę stracić cię przez głupie nieporozumienie. A teraz idź do domu i odpocznij trochę. To rozkaz — powiedział twardo Harris. — Teraz widzę wyraźnie, że kazałem ci wrócić na służbę, zanim byłeś gotowy. Prześpij się — machnął ręką — i porozmawiamy w poniedziałek, dobrze? Możesz iść. Valenti wstał i wyszedł po cichu. Zebrał swoje rzeczy z biurka i ignorując pytania O'Briana, wrócił do domu.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 16 Valenti, otwieraj te drzwi. Do jasnej cholery, wiem, że tam jesteś. Otwieraj! — Głośne walenie w drzwi nie ustawało, a Valenti niechętnie przyznał przed sobą, że O'Brian prędko się nie podda. Zabrał zapasowy klucz znad drzwi, by jego partner zrozumiał aluzję i zostawił go samego, ale O'Brian nigdy nie rozumiał aluzji, jeśli nie chciał. — Czego chcesz? — zapytał przez zamknięte drzwi. Przez cały tydzień unikał sceny takiej jak ta, próbując zachować między nimi bezpieczny dystans, a O'Brian wydawał się skłonny mu na to pozwolić i dać mu przestrzeń. Valenti miał nadzieję, że ten nerwowy rozejm potrwa aż do jego przeniesienia, ale najwyraźniej, to były płonne nadzieje. — Czego chcesz? — zapytał jeszcze raz z ręką na klamce. — A jak myślisz, Valenti? Porozmawiać, do cholery! Musimy przestać chodzić wokół siebie na palcach i pogadać. — Nie ma o czym rozmawiać. — Valenti uchylił lekko drzwi, by spojrzeć na swojego partnera i było to wszystko, czego potrzebował O'Brian. Otworzył siłą drzwi i trzasnął nimi za sobą. Kładąc rękę na ramieniu Valentiego, popychał go, aż dotarli do kanapy i Valenti opadł bez oporu na poduszki. — Jest o czym rozmawiać i dobrze o tym wiesz — warknął O'Brian, stając nad nim z wściekłą miną. — Może po prostu potrzebuję czasu — powiedział słabo Valenti, nie patrząc O'Brianowi w oczy, które stały się twardymi, ostrymi szmaragdami. — Starałem się dać ci czas, Valenti. Starałem się zostawić cię w spokoju, żebyś mógł sobie to przemyśleć – to, co wydarzyło się między nami. I zobacz, gdzie to nas doprowadziło. Prosisz Harrisa o przeniesienie. Dlaczego to zrobiłeś? — Cholernie dobrze wiesz dlaczego! — warknął ze zniecierpliwieniem Valenti. — A w ogóle, to nie twoja sprawa! O'Brian miał na twarzy wypisaną zarówno czułość, jak i frustrację. Usiadł obok

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Valentiego i wpatrywał się w partnera przez długi czas. — To moja sprawa, tak samo jak wszystko, co wpływa na ciebie. Bo jesteśmy partnerami. Bo jesteśmy przyjaciółmi. Proszę cię, Nick. Nie bądź dla mnie taki. — Nie potrafię być inny odkąd... to się stało. Odkąd ci to zrobiłem. — Valenti uniósł na chwilę wzrok, ale zaraz spuścił go na swoje dłonie. — Chyba odkąd obaj to sobie zrobiliśmy. — O'Brian chwycił jedną z dłoni Valentiego i splótł ich palce. — Nie skrzywdziłeś mnie, ani nie zmusiłeś do niczego, czego nie chciałem. — Jak możesz tak mówić? — wybuchnął Valenti, ze złością wyrywając rękę. — Pieprzyłem cię. I cholera... — Jego głos stracił na sile, a cała złość nagle wyparowała, zostawiając tylko ból i wstyd. — Podobało mi się. — Valenti spojrzał w zielone oczy. — Mi też się podobało — powiedział cicho O'Brian. — Czy to naprawdę taki problem? — Nie rozumiesz. Nie mógłbyś. — Wypowiedzenie tych słów było jak wyrywanie mu serca, ale Valenti nie potrafił przestać. — Choć cię krzywdziłem, to nie potrafiłem przestać. Nie miałem... nie miałem cię dość. Tak bardzo cię pragnąłem. To było jak choroba – jak głód, którego nie potrafiłem kontrolować. Nienawidzę się teraz za to. — Ja cię nie nienawidzę, skarbie — nadeszła cicha odpowiedź. O'Brian ponownie chwycił jego rękę i tym razem Valenti pozwolił mu ją trzymać, czerpiąc pociechę z ciepłego, silnego uścisku dłoni partnera. — Dlaczego miałbyś się nienawidzić? Dlaczego nie możesz, po prostu zaakceptować tego, co się wydarzyło i iść dalej? — Bo — Valenti spojrzał partnerowi w oczy, pozwalając O'Brianowi zobaczyć nagą prawdę. — Przez cały ten czas, kiedy tam byliśmy, nie robiłem wyłącznie tego, co musiałem robić, będąc pod przykrywką. Robiłem to, co chciałem robić. Chciałem cię dotykać i całować, i cholera, Sean, chciałem cię pieprzyć. Chciałem tego tak bardzo, że ledwie widziałem na oczy. Jestem w tobie zakochany, do jasnej cholery i nie potrafię wrócić do tego, co było przed tym zadaniem. — Wziął drżący wdech. — Widzisz teraz dlaczego muszę się przenieść? Nie mogę zachowywać się tak jak teraz. Nie mogę już dalej udawać,

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ że jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, partnerami, czy jakkolwiek chcesz nas nazwać, kiedy tak naprawdę chcę tylko… — westchnął ciężko. — …trzymać cię i nigdy nie puścić. Twarz O'Briana nie wyrażała kompletnie nic. Valenti poczuł się jak ktoś, kto postawił wszystko i przegrał. Wstał, wyciągając rękę z uścisku partnera i odwrócił się do niego plecami. — Możesz wyjść, kiedy chcesz — powiedział sztywno, krzyżując ręce na piersi i gapiąc się na podłogę. — Wiem, że zapewne chcesz. — A skąd ty możesz wiedzieć, do diabła, czego ja chcę? — warknął O'Brian. Valenti poczuł rękę na ramieniu tuż przez tym, jak został odwrócony, a usta O'Briana znalazły się na jego. Przez chwilę był zbyt oszołomiony, by zareagować, ale po chwili rozchylił usta, a słodki smak jego partnera, najlepszego przyjaciela i kochanka zaczął zalewać jego zmysły jak narkotyk. O'Brian wplótł palce w jego włosy i przyciągnął go bliżej, pochłaniając jego usta, biorąc je i znakując Valentiego, jako swoją wyłączną własność. Chyba nie tylko ja jestem zaborczy, pomyślał Valenti. Ale kiedy pocałunek się pogłębił, wszystkie spójne myśli zostały wyparte z jego głowy przez rozkosz i potrzebę. W końcu się rozdzielili, obaj zadyszani. Wyraz zielonych oczu O'Briana był całkowicie dziki. Valenti dotknął ręką swojej dolnej wargi, czując ciepłą, mokrą strużkę i zobaczył na palcu krew. — Ugryzłeś mnie — powiedział z szeroko otwartymi oczami. — A żebyś wiedział. — O'Brian przyciągnął go z powrotem do siebie i zassał maleńką rankę, liżąc ją agresywnie, po czym niechętnie go puścił. — Jak długo? — zapytał. Valenti zrozumiał. — Jakiś miesiąc przed RamJackiem. To jakoś, no nie wiem, po prostu mnie uderzyło, ale myślę, że budowało się od dawna. Może nawet od kilku lat. A kiedy prawie straciłem cię przez tego ćpuna... chyba wtedy uświadomiłem sobie, co tak naprawdę czuję. Jak bardzo cię potrzebuję. Po jakimś czasie potrafiłem myśleć tylko o tym; to doprowadzało mnie do szaleństwa. A ty? — Kiedy tam byliśmy — przyznał O'Brian. — Cóż, może wcześniej, ale tak naprawdę nie wiedziałem o tym, dopóki się tam nie znaleźliśmy i nie zaczęliśmy odgrywać swoich ról. Jakbym żywił uczucia, ale nie potrafił ich nazwać, rozumiesz?

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Tak, rozumiem — zgodził się cicho Valenti. Jego partner zbliżył się o krok i chwycił obie jego dłonie, splatając ich palce i przyciągając go bliżej. — Dlaczego nie powiedziałeś nic wcześniej, Nicky? — zapytał. — Jak miałem to zrobić? — Valenti spojrzał ze smutkiem na partnera. — Kiedy wiedziałem, jaki masz stosunek do gejów? Po tym, jak Ian się ujawnił, a ty byłeś wkurzony — — Byłem wkurzony tym, jak Ian skrzywdził innych. Zostawił dzieciaki i żonę – nie powinien w ogóle się żenić. Powinien od razu się ujawnić, a nie zaprzeczać temu, kim jest. Tak samo, jak my zaprzeczaliśmy naszym uczuciom. — O'Brian pokręcił ze złością głową. — Cholera, Nick, a co z historią o naszym „pierwszym razie”, wtedy pierwszego wieczoru przy kolacji? Podrzucałem ci wszystkie możliwe aluzje. — I mówiłeś, że robimy wszystko, co trzeba, kiedy jesteśmy pod przykrywką — powiedział Valenti, puszczając dłonie partnera, by skrzyżować ręce na piersi. Nie widział powodu, by przyjmować na siebie winę za to nieporozumienie. O'Brian potrafił być czasami strasznie wkurzający. — No, ja też dostawałem od ciebie mnóstwo mieszanych sygnałów. — O'Brian wyglądał na równie zirytowanego, jak czuł się Valenti. — Dlaczego ciągle powtarzałeś, że nie zapomnisz naszych wspólnych chwil, jakby wszystko miało się skończyć, kiedy złapiemy Conrada? — Nie chciałem cię osaczać. Myślałem, że chciałeś, żebym umożliwił ci drogę ucieczki – jakby to był jednorazowy wybryk — wyjaśnił Valenti. — A dlaczego powtarzałeś ciągle, że to nas zmieni? Jakby to była najgorsza możliwość na świecie. — O'Brian wyraźnie był wciąż nieprzejednany. — No cóż, prawdę mówiąc zmieniło nas, nie uważasz? Spójrz na nas — Valenti wskazał na nich ręką. — Nie zachowywaliśmy się tak wcześniej, nie całowaliśmy i nie trzymaliśmy za ręce... — Urwał na końcu, a na jego policzki zaczął wypływać rumieniec. — Czyli mówisz, że ci się to nie podoba? — zapytał cicho O'Brian. — To znaczy to, co do siebie czujemy?

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Tak... nie... nie wiem. — Valenti opadł ze znużeniem na kanapę i schował twarz w dłoniach. — Nie podoba mi się, jak cię przez to traktowałem, Sean — powiedział w końcu. — Jak się wobec ciebie zachowywałem. Co ci zrobiłem... — O'Brian z irytacją uniósł ręce. — Nie zaczynaj znowu. Posłuchaj, Nicky, ile razy mam ci jeszcze powtarzać? Mi też się podobało! Chciałem tego – chciałem ciebie. No i co z tego, że pod koniec stałeś się odrobinę szorstki? Przez ostatnie dwa dni doprowadzałem cię do szaleństwa na każdy możliwy sposób. Wiesz co. — Jego głos opadł. Pochylił się, by spojrzeć w umęczone oczy Valentiego. — Gdyby Conrad nie umieścił nas w tej przeklętej szklanej klatce, to i tak zamierzałem nakłonić cię do tego tamtej nocy. — Naprawdę? — Valenti był lekko zszokowany. Widział O'Briana, kiedy uganiał się za kobietą, która mu się podobała i wiedział, jak zdeterminowany potrafił być jego partner, ale nigdy nie spodziewał się, że ta zaborcza determinacja zostanie skierowana w jego stronę. — Czyli... — Odchrząknął i usiadł prosto. — Czyli, zamierzałeś nakłonić mnie, żebym... cię wziął? — Żebyś mnie pieprzył, tak — powiedział krótko O'Brian. — Nie zrozum mnie źle, skarbie. Nie miałem nic przeciwko odwrotnej pozycji, ale wydawało mi się, że będziesz bardziej otwarty, będąc na górze. — Wzruszył ramionami. — O ile mieliśmy wylądować razem w łóżku, to nie miało dla mnie najmniejszego znaczenia. Więc... — Spojrzał z obawą na partnera. — Co... no wiesz, co ty na to? — Daj mi chwilę. Ja... — Valenti potrząsnął. Nie wiedział dokładnie „co on na to”. Czy był zły, że O'Brian nim manipulował. Czy cieszył się, że jego partner tak bardzo go pragnął. A może zdegustowany sobą, że nie docenił ich obu... Lista ciągnęła się i ciągnęła. O'Brian dawał mu czas na przemyślenia, ale było to dla niego wyraźnie trudne, bo siedział obok niego na kanapie i wiercił się jak dzieciak, któremu chce się siku. W końcu wybuchnął. — No i? Valenti spojrzał na niepewną, piękną twarz partnera i chciał się uśmiechnąć. Chciał, ale tego nie zrobił. — Nie wiem, partnerze — powiedział. — Nie mogę powiedzieć ci, co myślę, bo wciąż nie wiem, na czym stoimy. Kim teraz będziemy? Wrócimy do bycia

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ wyłącznie przyjaciółmi? Bo chyba nie jestem w stanie tego zrobić. — Nie, teraz jesteśmy kimś o wiele więcej. — Twarz O'Briana złagodniała. — Chyba od dawna jesteśmy kimś więcej, niż przyjaciółmi, tylko o tym nie wiedzieliśmy. — Tak. — Valenti pozwolił sobie na mały uśmiech. — Masz rację, ale to wciąż nie wyjaśnia mi, na czym stoimy, Sean. Jesteśmy kochankami? Czy tylko kumplami, którzy się pieprzą? Mamy siebie na wyłączność? — Pokręcił głową. — Wiesz, co mam na myśli? To trochę skomplikowane. — Nie — zaprzeczył gorąco O'Brian. — Ty należysz do mnie, a ja należę do ciebie. Co mogłoby być od tego prostsze? Nick, jeśli mogę mieć ciebie, to nie chcę ani nie potrzebuję niczego ani nikogo więcej. Nazwij to jak chcesz. Tylko się zgódź. Wyglądał na tak zdenerwowanego i przejętego, że Valenti uśmiechnął się do niego szeroko. — Zachowujesz się, jakbyś prosił mnie o rękę — powiedział. — Gdzie pierścionek? — Ja nie żartuję, Nicky — powiedział poważnie O'Brian. — To, co jest między nami, jest o wiele lepsze, niż jakiekolwiek małżeństwo, o którym słyszałem. To, przez co razem przeszliśmy, to jak mogliśmy na sobie polegać... Między nami jest prawdziwe partnerstwo, prawdziwa miłość i nie obchodzi mnie jeśli to brzmi głupio czy romantycznie. — Pochylił się i pocałował Valentiego w usta, na początku delikatnie, jakby nie był pewny jego reakcji. Valenti westchnął i rozchylił wargi, by powitać język partnera, czując się, jakby roztapiał się od pasa w dół. Co było w tym mężczyźnie, którego znał tak dobrze i od tak dawna? Krew pulsowała w jego członku, sprawiając, że czuł palącą potrzebę, by posiąść O'Briana całkowicie. A także, by O'Brian posiadł jego. Kiedy się rozdzielili, obaj byli zadyszani, a O'Brian posłał mu ten rozbrajający uśmiech. — A co z tym, co? — zapytał, obejmując dłonią policzek Valentiego. — Kiedy cię całuję, dotykam... czuję się, jakbym stał w ogniu, skarbie. Tak bardzo cię pragnę. Nie byłem tak napalony od czasów liceum. — Ja też — przyznał Valenti, ocierając się twarzą o ukochaną dłoń. Boże, tak dobrze

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ było znów czuć na sobie dotyk dłoni O'Briana. Tak bardzo za tobą tęskniłem, kochanie. Odchrząknął i zmusił się do odsunięcia. — Sean, czuję do ciebie to samo, co ty do mnie— — Kocham cię, Nick — przerwał mu O'Brian, obnażając swoje serce w tych słowach i szczerej, otwartej twarzy, którą tak bardzo kochał Valenti. — Bardziej niż cokolwiek, bardziej niż kogokolwiek. Jesteś dla mnie jedyny. — O'Brian zamknął oczy i wziął głęboki wdech, jakby te słowa czekały tylko aż je wypowie, a kiedy to zrobił, mógł się w końcu zrelaksować. — Ach, Sean... — Valenti nie był przez chwilę w stanie wydusić z siebie słowa, przygnieciony emocjami i wyznaniem partnera. Miał wrażenie, że zaraz serce wybuchnie mu z piersi. Impulsywnie pochylił się, objął twarz partnera i delikatnie ucałował jego powieki, smakując na wargach słonej wilgoci. — Jestem tuż przy tobie, partnerze — udało mu się wreszcie powiedzieć. — Ja też cię kocham. Chcę tylko wiedzieć, gdzie zmierzamy. — W tej chwili chciałbym zmierzać do łózka. — W zielonych oczach płonęła intensywność i surowy głód. — Od prawie tygodnia nie pozwalasz mi się dotknąć, skarbie. Tak bardzo cię pragnę, że płonę. — Ja też cię pragnę, Sean — wyszeptał Valenti. — Tylko... — Co? Powiedz. Cokolwiek zechcesz. — O'Brian patrzył na niego jak wygłodniały wilk patrzący na stek. Valenti nie wiedział czy śmiać się, czy poddać temu nieopisanemu pożądaniu, które płynęło między nimi jak ładunki elektryczne. Chwycił dłoń partnera i poczuł, jak coś skręca go w żołądku i zabiera mu dech. Nagle ta sytuacja przestała być zabawna. — Ja po prostu... tak źle czułem się ostatnim razem, kiedy my... to robiliśmy — wymamrotał Valenti. — Czułem się jakbym cię krzywdził... zmuszał. Wiem — uniósł rękę, uciszając protesty O'Briana. — Teraz wiem lepiej. Ale mimo to, ja po prostu... nie wiem czy chcę to robić na razie w ten sposób, rozumiesz? — Rozumiem, skarbie. Przysięgam, nie musimy robić nic, dopóki nie będziesz chciał. — Słodkie słowa O'Briana przeczyły rosnącemu wybrzuszeniu w jego ciasnych dżinsach.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Nie, chcę... być z tobą. Tylko... nie w ten sposób, okej? — Nie wiedział, dlaczego był taki nieśmiały w wyrażeniu tego, czego chciał od swojego partnera. O pewnych rzeczach, pomyślał, ciężej jest mówić, niż je zrobić. — Więc jak? — O'Brian wyglądał na zdziwionego, a Valenti uświadomił sobie, że będzie musiał wyrazić się trochę jaśniej. — Na odwrót. To znaczy, żebyś ty... — Valenti odchrząknął. To ich nigdzie nie doprowadzi. — O'Brian — powiedział prosto z mostu, choć czuł, że jego twarz zaczyna przypominać pomidor. — Próbuję właśnie powiedzieć, że chcę, byś... mnie pieprzył. Wyraz twarzy jego partnera był wręcz dziki. — Myślałem, że nigdy nie poprosisz — warknął, przyciągając Valentiego do kolejnego pocałunku. — Z przyjemnością, skarbie.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~

Rozdział 17 Valenti nie miał pojęcia, jak dotarli do łóżka, ale nagle znaleźli się tam, przewracając się w pościeli, rozdzielając się na tyle długo, by O'Brian mógł powiedzieć. — W twoim łóżku. Dokładnie jak w mojej historii, prawda, skarbie? — Na wspomnienie zmyślonej historyjki o ich „pierwszym razie”, Valenti poczuł, jak oblewa go gorąco. Miał wrażenie, że nie był w stanie rozebrać siebie i swojego partnera wystarczająco szybko. Ledwie zdążył zdjąć spodnie, kiedy O'Brian pchnął go na plecy i wziął jego fiuta do ust, kładąc ręce na brzuchu Valentiego, by przytrzymać go nieruchomo. — Ach, Boże... Sean! — dyszał Valenti, pompując rytmicznie w tę ciepłą czeluść. — Tak dobrze... — Sprawię, że dojdziesz, skarbie. — O'Brian uniósł na chwilę wzrok, a Valenti poczuł na swoim członku gorący oddech partnera. — Sprawię, że dojdziesz, a potem będę cię pieprzył. Nie mogę się doczekać, żeby się w tobie znaleźć. — A potem wrócił do ssania i lizania Valentiego, aż ten myślał, że zemdleje albo wybuchnie. Poczuł szybko zbliżające się szczytowanie i wsunął palce w miękkie, rudo-złote włosy. Rozumiejąc tak jak zawsze, O'Brian wziął go głębiej, a Valenti poczuł nieopisane doznanie dosłownego połknięcia jego fiuta. Blade, piękne gardło jego przyjaciela poruszało się wokół niego konwulsyjnie. — Sean! Boże! Tak bardzo cię kocham! — dyszał Valenti, czując jakby sperma była z niego wysysana. Jego plecy wygięły się w łuk, a on wydawał się dochodzić bez końca, wystrzeliwując ładunki, które O'Brian połykał do ostatniej kropli. — Boże, Sean... to było kurewsko niesamowite — wydyszał, a jego partner się wyszczerzył, złota głowa wciąż spoczywała na brzuchu Valentiego. — Kocham twój smak, skarbie. Uwielbiam brać cię do ust. — Jesteś w tym cholernie dobry — powiedział Valenti, wciąż ciężko oddychając. —

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ Wszystkie profesjonalistki, które poznałem, mogłyby się od ciebie uczyć. — Jezu, dzięki — powiedział sucho O'Brian. — Myślisz, że powinienem zmienić pracę? — Nie ma mowy — powiedział Valenti, z czułością mierzwiąc jasne włosy. — Jedynym fiutem, jakiego będziesz ssać, jest mój, partnerze. — To samo tyczy się ciebie. — O'Brian podciągnął się wyżej i pocałował go głęboko, karmiąc Valentiego smakiem jego własnego nasienia. — Jesteś mój, skarbie, a ja nie zamierzam się z nikim dzielić — powiedział O'Brian. — Może mi to udowodnisz? — zapytał Valenti, czując jak serce wali mu w piersi. — Czy może ta twoja pogadanka, kiedy mi obciągałeś, była tylko zwykłą pogadanką? — Nie składam obietnic, których nie mogę dotrzymać, Nicky — warknął O'Brian, muskając szyję Valentiego i przegryzając żyłkę biegnącą tuż pod skórą. — Powinieneś to wiedzieć. — Więc pokaż na co cię stać i pieprz mnie, kochanie. — Głos Valentiego był niski i mamiący. Zawsze wiedział dokładnie, jak podpuścić O'Briana i to nie było wyjątkiem. W jednej chwili wydawało się, że dłonie jego partnera są wszędzie naraz, dotykają, pieszczą i przygotowują jego ciało. O'Brian wziął skądś tubkę jakiegoś lubrykantu i niedługo potem Valenti znalazł się na boku, a jego partner rozciągał go czułymi, choć pewnymi palcami. To doznanie było mu całkowicie obce, ale nie było nieprzyjemne. Dobrze było móc się rozluźnić i być tak całkowicie otwartym względem O'Briana. Jego partner był tak delikatny, tak niesamowicie skupiony na przygotowaniu go, że Valenti musiał się w końcu odezwać. — Nie mogę już czekać dłużej, Sean. Kiedy przejdziesz wreszcie do rzeczy? — Poczuł nagle na swoim uchu gorący oddech, jakby O'Brian tylko czekał, aż on coś powie. — Jesteś pewny? — zapytał O'Brian. Jego palce wbijały się głęboko w ciało Valentiego i nagle, zupełnie bez ostrzeżenia, otarły się o jakiś punkt w jego ciele, który sprawił, że prawie wyskoczył ze skóry z rozkoszy. Jakby ktoś wetknął we mnie petardę.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Dobrze? — O'Brian brzmiał na rozbawionego. Jeszcze raz musnął ten punkt. — Boże, tak! — sapnął Valenti, ocierając się o partnera. — Zrób to, Sean. Nie każ mi błagać, do cholery! — Tak bardzo tego chcesz? — Głos w jego uchu był niski i wygłodniały. Valenti odchylił głowę do tyłu, by poczuć za sobą ciepłą, solidną siłę ramienia Valentiego. — Wiesz, że tak. — Zdawał sobie sprawę, że będzie trochę boleć, może nawet bardzo, ale nagle poczuł, że nie może się doczekać, by poczuć w sobie swojego partnera. Chciał doświadczyć bardziej bliskości, niż przyjemności. Chciał poczuć, że całkowicie należy do O'Briana. Owłosiona pierś O'Briana otarła się o spocone plecy Valentiego, a zaraz potem Valenti poczuł gładką, tępą główkę członka partnera napierającą na jego wejście. Czuł ból, ale zamknął oczy i zaczął głęboko oddychać, akceptując ból, jako część całego aktu. Na dłuższą metę będzie warto czuć, jak penetruje go mężczyzna, którego kochał najbardziej na świecie. O'Brian chyba wiedział, co robi, bo poruszał się wolno, ale pewnie. Dłońmi kreślił koła na biodrach Valentiego, jakby chciał zniwelować krótki ból, który wywoływał. Valenti poczuł na swoim ciele nacisk szczupłej talii i muskularnych bioder i wiedział, że O'Brian musiał być w nim cały. — W porządku? — zapytał zaniepokojonym głosem O'Brian. Valenti czuł w ciele partnera pilną potrzebę i zaczął ją rozumieć – instynktowne pragnienie, by pchnąć, nieznośną potrzebę, by posiąść. Wiedział również, że O'Brian nie ruszy się o milimetr, dopóki Valenti nie powie, że jest gotowy. — Tak — wyszeptał, czując się rozciągniętym do granic możliwości. — Czuję się... pełny, ale nie jest źle. Tylko zrób to na początku wolno, dobrze? — Tak wolno, jak tylko zechcesz, skarbie. Boże, jesteś taki wspaniały. — O'Brian miał napięty, choć pewny głos, a jego ruchy we wnętrzu Valentiego bardzo delikatne, biorąc pod uwagę okoliczności. Mój partner i najlepszy przyjaciel właśnie mnie pieprzy. Ale w tej myśli nie było przerażenia czy obrzydzenia, jedynie rozkosz i satysfakcja, że mógł to dać

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ O'Brianowi, siebie i swoje ciało. Sean, jestem twój, ciałem i duszą. Ruchy za nim i wewnątrz niego zaczęły przybierać na tempie, a po chwili O'Brian znów uderzał w ten punkt, tworząc w nim elektryzujące fale rozkoszy. Czuł, że serce wali mu jak młotem i dyszał głośno, łapiąc oddech. Czuł, jak jego partner rozciąga go, wypełnia i pieprzy. Jego fiut zaczął ponownie twardnieć, choć doszedł mocno, kiedy O'Brian go ssał. — Uwielbiam się tak z tobą kochać, skarbie. Uwielbiam cię pieprzyć. Chciałbym to robić całą noc. — Gorące słowa O'Briana wyszeptane w jego ucho wyrwały z jego gardła naglący dźwięk. Nie potrafił znaleźć słów, by wyrazić tę niesamowitą, prawie bolesną rozkosz, ale jednocześnie nie potrafił być cicho – nie chciał być cicho. Poczuł zbliżające się szczytowanie, coraz bliżej i mocniej, niż kiedykolwiek wcześniej. W końcu odnalazł głos. — Dochodzę, Sean. O Boże, dojdę tak mocno! Pieprz mnie! Chcę czuć, jak mocno i głęboko mnie posuwasz... — Valenti słyszał w swoim głosie błaganie, potrzebę oraz uległość i nic to go nie obchodziło. To był O'Brian, jego najlepszy przyjaciel, jego kochanek, który wyciągał z niego takie słowa swoim wbijaniem się w ciało Valentiego. Chociaż nigdy wcześniej nie był szczególnie głośny w czasie seksu, to teraz nie był w stanie się uciszyć, nie przejmował się nawet czy kiedykolwiek się uciszy, tak długo, jak brał go O'Brian. — Boże, skarbie, kiedy tak mówisz... — wydyszał tuż za nim O'Brian. — Dochodzę. Dochodzę w tobie, Nicky. O Boże. Nick... NICK! Poczuł, jak O'Brian wpycha się w niego głęboko i napiera na jego ciało tak mocno, że przez chwilę wydawało mu się, że naprawdę są jedną osobą, a Valenti nie wiedział i nie przejmował się, gdzie zaczyna się jego partner, a kończy on. Poczuł, jak jego ciało zaciska się wokół O'Briana, który stężał za nim, a potem obaj opadli bez tchu, łapiąc oddech i dochodząc do siebie. Pierwszy odezwał się O'Brian. — W porządku, skarbie. Nie byłem za szorstki? — zapytał z niepokojem, zaczynając się odsuwać. Valenti chwycił rękę, która obejmowała jego talię i przytrzymał. — Jeszcze nie — wymamrotał. — Jeszcze nie wychodź. — O'Brian rozluźnił się, nie

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ rozłączając ich ciał, ale Valenti wciąż czuł niepokój partnera. — Wszystko dobrze — powiedział. — Jestem tylko zmęczony. Nie doszedłem dwa razy w ciągu pół godziny od czasów liceum. Delikatny śmiech połaskotał jego ucho. — Wiem jak się czujesz. Miałem tak samo, kiedy ty robiłeś to ze mną. Niesamowite, prawda? — Bardziej niż niesamowite. Myślałem, że głowa mi eksploduje — powiedział Valenti. — Nigdy czegoś takiego nie czułem. Tak dobrze – tak wyjątkowo jest to z tobą robić, partnerze. Silne ramiona ścisnęły go mocno. O'Brian miał podejrzanie gruby głos, kiedy odpowiadał. — Tak bardzo cię kocham, skarbie. Nie chcę cię nigdy wypuścić. — W końcu będziesz musiał — powiedział Valenti. — Co prawda Harris jest przyzwyczajony do widywania nas złączonych jak bracia syjamscy, ale to... O'Brian wybuchnął śmiechem, przez co wysunął się z jego ciała. Valenti poczuł ubolewanie i pustkę, za którymi podążyła jeszcze silniejsza fala radości, kiedy uświadomił sobie, że będą to mogli powtarzać tak często, jak będą chcieli. Choć jego obolały tyłek wskazywał raczej, że minie trochę czasu, nim będzie w stanie to powtórzyć. — Cóż, problem z głowy, przynajmniej na razie — powiedział O'Brian. Valenti odwrócił się ostrożnie do partnera, patrząc w twarz, którą znał lepiej niż swoją własną. — Boże, Sean, to było, nie wiem, takie wyjątkowe. Tak właściwe. Nigdy nie myślałem, że to może być takie... — Zatrzymał się z powodu braku słów. Jak miał wyjaśnić, że akt miłości nigdy nie był taki wyjątkowy, taki intymny? — Wiem. Dla mnie też, skarbie — odparł jego partner, rozumiejąc jak zawsze. — Więc co teraz? — zapytał Valenti, dotykając twarzy partnera. Długie złote rzęsy zadrżały nieznacznie, a O'Brian przekręcił lekko twarz, by zostawić na dłoni Valentiego delikatny pocałunek. — Myślałem może o szybkim prysznicu i drzemce — odparł, powstrzymując z trudem ziewnięcie. — Wymęczyłeś mnie tym swoim ciasnym tyłeczkiem. — Wyszczerzył się tym swoim uśmiechem, przez który serce Valentiego roztopiło się na nowo.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla

~*~Evangeline Anderson – The Assignment 01~*~ — Głuptasie, nie to miałem na myśli. — Valenti odwzajemnił z uczuciem uśmiech. — Tak, wiem — powiedział O'Brian. — Chcesz wszystko obgadać. Ale wiesz, co ci powiem, Nicky, nie ma potrzeby. Należymy do siebie; zawsze tak było. A teraz jesteśmy razem w każdym tego słowa znaczeniu. My przeciwko nim, partnerze, tak jak zawsze. — Okej. — Valenti ziewnął, również czując zmęczenie. Był skłonny zaakceptować punkt widzenia jego partnera na ich nowy związek. — Skoro tak mówisz. — Przytulił się bardziej do O'Briana, ciesząc się, że teraz mógł to robić do woli. Czuł na swoim ciele lepkość, ale pomyślał, że może z tym żyć. W tej chwili potrzebował drzemki. — Mówię — mruknął O'Brian, zarzucając rękę na ramiona Valentiego. — Bądź teraz grzeczny i idź spać, Nicky. — Najwyraźniej on też był skłonny zapomnieć na razie o prysznicu. — Kocham cię. — To był szept, prawie westchnienie, a Valenti nie był pewny, który z nich to powiedział. Czy to ma znaczenie? Doszedł do wniosku, że nie. Przyciągając O'Briana o ostatni centymetr bliżej i oddychając ciepłym zapachem skóry partnera, zapadł w sen, ciemna i jasna głowa leżały na jednej poduszce.

Tłumaczenie: Lilah Beta: Skrzydla_motyla