Fakty i Mity 11 - 2012

Papiestwo na czarnej liście Departamentu Stanu USA

WATYKAN – PRALNIA PIENIĘDZY Â Str. 3 INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 11 (628) 22 MARCA 2012 r. Cena 4,20 zł (w tym 8% VAT)

Księża misjonarze żądają 200 milionów złotych za „utracone” grunty w centrum stolicy. Obecnie stoi tam… Uniwersytet Warszawski. Przed polskimi sądami toczy się kilkadziesiąt spraw, w których Kościół domaga się (poza tym, co ukradła Komisja Majątkowa) ponad pół miliarda złotych odszkodowań majątkowych. Na razie spraw kilkadziesiąt i na razie pół miliarda! Â Str. 6

-15 Â Str. 14

 Str. 13

ISSN 1509-460X

 Str. 9

2

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

KSIĄDZ NAWRÓCONY

KOMENTARZ NACZELNEGO

FAKTY „Zero tolerancji dla pedofilii w Kościele” – tak pięknie ma się nazywać dokument podpisany przez Episkopat Polski. A teraz UWAGA! A odszkodowania dla ofiar? Zero odszkodowań! „To niebezpieczne przenosić odpowiedzialność człowieka na instytucję” – oświadczył abp ZERO Michalik. Oświadczył bezczelnie, bo mowa tu o instytucji, która ukrywała przestępców. W kwestii likwidacji Funduszu Kościelnego rząd winien liczyć się z wolą społeczeństwa, które w 97 proc. składa się z wierzących i jest temu przeciwne – powiedział abp Michalik. I ktoś jeszcze wątpi w prawdziwość słów, że za Kościołem STOJĄ MILIONY? Komunizm to w dalszym ciągu nierozbrojona bomba, którą trzeba w końcu rozbroić – powiedział… Zgadniecie kto? Oto sam Aleksander Kwaśniewski – wychowanek i niegdysiejszy działacz tego tzw. komunizmu – podczas debaty zorganizowanej przez ośrodek „Karta”. Mamy nadzieję, że kontrolowanej detonacji dokona sam były prezydent. I będzie w jej pobliżu. Sam… 12 marca Warszawa ogłosiła „ustami” swoich władz, że odtąd jest miastem bliźniaczym dla Smoleńska. Okazuje się, że czarny humor to nasza narodowa specjalność. Jeszcze tylko Okęcie przemianujmy na Siewiernyj, Powązki na Katyń… Łukasz Gibała, siostrzeniec Jarosława Gowina, przeszedł z Klubu Platformy Obywatelskiej do Ruchu Palikota. Gibała uchodził za jednego z liderów liberalnej frakcji w PO. Według wujka Gibała „zatrzasnął sobie drzwi do prawdziwej polityki”. Ergo: dla Gowina prawdziwa polityka odbywa się za drzwiami biskupich pałaców. Wycie rozległo się w katolickich mediach. Skowyt był skutkiem decyzji Ministerstwa Edukacji Narodowej, zgodnie z którą katecheza będzie od września wpisana w tzw. „szkolny plan nauczania”. Oznacza to, że samorządy mają się… same rządzić, czy chcą religii w swoich szkołach i czy mają na nią pieniądze. Zobaczymy, które rady których gmin odważą się wyrzucić watykańską ideologię do katechetycznych salek. Wnikliwego dziennikarstwa śledczego… – oto czego zazdrościmy „kolegom” z „Naszego Dziennika”. Redaktorzy Rydzyka wykryli, że francuski prezydent Sarkozy masonem obrzydliwym jest. Bo w podpisie stawia trzy kropki. A trzy kropki tworzą trójkąt, czyli piramidę. Piramida zaś to znak wolnomularski. Proste? A największym masonem w historii był niejaki Cheops. To już my sami w „FiM” wykryliśmy. Na uratowanie polskiego przemysłu stoczniowego od dawna nie ma już żadnej nadziei, chociaż… Władze Gdańska chcą powrotu nad słynną bramę „kolebki Solidarności” napisu: „Stocznia imienia Lenina”. Więc może i historia się kiedyś powtórzy… „W sobotę 24 marca na Jasną Górę powinni przybyć wszyscy, którym nie jest obojętny los katolickich mediów, i zawierzyć Królowej Polski Radio Maryja i Telewizję Trwam” – ogłosił Tadeusz Rydzyk. Komu jak komu, ale nam los katolickich mediów obojętny nie jest (cokolwiek to oznacza), więc niezawodnie przybędziemy. I rzecz całą opiszemy. Film „Kac Wawa” jest dziełem najwyższej próby i najpewniej w przyszłym roku jego twórca, Jacek Samojłowicz, stanie na oscarowym dywanie. Piszemy tak, bo Tomasz Raczek orzekł, że obraz ten to największy kicz w historii polskiego kina i wstyd dla całej polskiej kinematografii. I za te słowa twórca pozwał krytyka do sądu. Coś takiego zdarzyło się pierwszy raz w historii światowego kina, więc ze strachu przed Temidą powtarzamy: „Kac Wawa” jest dziełem filmowym najwyższej próby. „Banda wulgarnych hakerów blokuje strony Watykanu” – pod takim tytułem ukazał się w Katolickiej Agencji Informacyjnej news o słynnych Anonymousach, którzy raz po raz włamują się na papieski portal i w męskich słowach piszą, co myślą o pedofilii kleru oraz o malwersacjach i oszustwach. Gdy ci sami Anonymousi sprzeciwiali się podpisaniu ACTA, katolicka agencja donosiła o „Rycerzach internetowej wolności”… Litewski Sejm będzie wkrótce głosował projekt ustawy dopuszczającej eutanazję. I wcale nie jest wykluczone, że przegłosuje. Pomyśleć, że katolicka Polska tworzyła kiedyś z tymi „barbarzyńcami” Królestwo Obojga Narodów. I że jakiś Mickiewiczius pisał: „Litwo, ojczyzno moja…”. Ojczyzno? Chyba Eutanazjo! David Coppedge to były pracownik NASA. Były, bo został wypieprzony z roboty po cyklu oświadczeń dla prasy (i gdzie się dało) na temat tego, że wszelkie badania kosmosu oraz ewolucjonizm to pic na wodę i że tak naprawdę liczy się tylko kreacjonizm. Czyli Panbócek! Teraz Coppedge domaga się przed sądem przywrócenia do pracy. Apologeci wegetarianizmu pracujący w zakładach mięsnych – łączcie się!

Złote rączki R

ząd Tuska zamachnął się na zawody regulowane, państwa. Donald Tusk się rozwija, a pamiętajmy, że to a jest ich w Polsce aż 380. Przed nami pierwszy liberał z krwi i kości, założyciel Kongresu Liberalno-Deetap rozregulowania, za kilka miesięcy ma być kolejny. mokratycznego. Jeśli wybierzemy Donalda na trzecią kaNa początek łatwiej będzie zostać m.in. komornikiem, rad- dencję, to za 4 lata możemy żyć w państwie ludzi totalcą prawnym, bibliotekarzem, instruktorem prawa jazdy, nie wolnych, a rozregulowane to powinno być już wówtaksówkarzem i pośrednikiem handlu nieruchomościami. czas naprawdę wszystko. Nie było wolności bez solidarJak komuś nie pasuje i trochę poczeka, może być ma- ności, nie będzie bez rozregulowania! Już teraz podsyklerem lub doradcą podatkowym, a nawet spawaczem. łam Tuskowi wachlarz pomysłów. Na celowniku znaleźli się także: agent celny, agent Emerytom nie powinno się zabraniać przechodzenia i broker ubezpieczeniowy, osoba prowadząca przez jezdnię na czerwonym świetle. Można ich również księgi rachunkowe oraz biegły rewident. zwolnić na przykład z kontroli piecyków gazowych. StaDeregulacja, która otworzy dostęp ruszkowie mogą też skakać do wody ze skarp i nado wielu profesji i tym samym namnoży sypów podczas przyborów i odpływów; jeździć nowych pracowników w starych zawowszelkimi pojazdami bez świateł i hamulców. dach, powinna w naturalny sposób obniżyć Pływającym na wodach słodkich i słonych nie ceny usług i zleceń. W takich Niemczech wolno będzie używać kapoków i kół ratunkoczy Finlandii zawodów regulowanych wych, alkohol oczywiście dozwolony. jest około 150, czyli o ponad połowę Zresztą picie, i to na umór, będzie wręcz mniej. Rodzi się jednak pytanie: czy sawskazane wszystkim mo pobudzenie konkurencyjności wykierowcom, dróżnistarczy? Czy nie widać tu przypadkiem kom kolejowym, raanalogii do wielkiej reformy emerytaltownikom medycznym nej Tuska, polegającej li tylko na zmui górniczym, górnikom szeniu ludzi do pracy po grób (dla wielu niewątpliwie)? I koniec reformy. Nie mam wątpliwości, że na zamachu Gowina na kursy, szkolenia, testy i certyfikaty ucierpią, i to bardzo dotkliwie, profesjonalizm i fachowość. Potwierdza to już teraz przypadek rdzennie pol- strzałowym, saperom, narciarzom i kontrolerom lotów. Zliskiego zawodu o nazwie „złota rączka”. Co drugi Polak kwidujemy sanepid, który ogranicza inwencję kucharzy za taką „rączkę” się uważa, ale zapewne tylko co dzie- i restauratorów. Pasy bezpieczeństwa mogą zakładać siąty zdałby na tę okoliczność stosowne egzaminy. Wy- tylko dzieci, bo ich wychowanie kosztuje, i to coraz więdaje się, że Polacy mają po prostu większą wiarę we wła- cej, reszta jeździ na waleta, jak Korwin-Mikke przykazał. sne siły, co samo w sobie nie jest złe. Ale… No wła- Mamy piękny przykład lotniska widmo w Smoleńsku czy śnie. Tusk z Gowinem, którzy liczą na tę polską wszech- torów jednotorowych w Szczekocinach – dlaczego tego stronną przystosowalność do każdego zawodu, mogą się nie upowszechnić?! A drogi? Po co je łatać i mnożyć, stać za kilka lat obiektem złorzeczeń narodu pozbawione- po co marnować asfalt na pobocza, skoro za miliony wygo fachowych usług. No bo na ten przykład w Niem- dawane w skali kraju na te cele można stworzyć tysiączech nie ma co prawda tysięcy kursów i egzaminów ce nowych miejsc pracy w polskim Kościele. Wszak każzdawanych około trzydziestki, ale tylko dlatego, że kie- dy taki etat rasowego watykańczyka to gwarancja wyrunki zawodowe wybierają tam już nastolatki. I nastolat- sokiej pensji i dobrych warunków bhp. Choć to nie nasz ki zdają te kursy i egzaminy, a przede wszystkim mają – polski – budżet, to jednak znacząco podnosi naszą średogromne ilości godzin PRAKTYKI. nią krajową i dodaje „wyspie” więcej zieleni. Poza tym A jaką praktykę będzie miała moja gospodyni, która każda duża dotacja dla biskupa czy generała zakonu uparła się wczoraj, że musi być spawaczem chociaż na pół skutkuje wysypem nowych powołań, i to tych najbaretatu? Mój sąsiad będący protoplastą Ferdynanda Kiep- dziej wartościowych. Materialnie. skiego zapragnął z kolei kariery komornika, bo „z tego jest W ogóle dbanie o jakiekolwiek bezpieczeństwo powinniezła kasiora”. Jego żona, która miała już osiem stłuczek no być dla katolików powodem do wstydu. Gdzie tu w ciągu dwóch lat i parkuje samochód przez 15 minut miejsce na zaufanie do opatrzności, wiara w ścieżki, któ(zawsze mam wrażenie, że usiłuje zaparkować bokiem), re przygotował dla nas Pan?! Katolik Gowin z liberałem chce być z kolei instruktorem prawa jazdy, gdyż tylko Tuskiem z pewnością się ze mną zgodzą i wyżej wymiew ten sposób – jak twierdzi – nauczy się wreszcie jeź- nione reformy poprowadzą. JONASZ dzić. Słyszałem też o podstarzałym żulu z kamienicy obok, który za komuny był biegły w pędzeniu bimbru. Przekonuje, że może się łatwo przekwalifikować na biegłego rewidenta, a niezły agent to już z niego jest teraz. To oczywiście postaci fikcyjne, ale w wieWybrane komentarze naczelnego lu przypadkach nowe kariery polskich Dyz„Faktów i Mitów” z lat 2000 - 2010 mów mogą się potoczyć bardzo podobnie. w dwóch tomach. Bo uwolnienie zawodów to może być pierwszy krok do dalszych, bardziej śmiałych reform, które już zupełnie radykalnie zmniejszą bezrobocie, na przykład eliminując potencjalnych kandydatów do wielu stanoWAŻNE!!! W zamówieniu prosimy podać numer telefonu i adres, na który możemy wysłać książki. wisk i wreszcie skutecznie reperując budżet

Księga Jonasza

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

GORĄCY TEMAT

3

Z OSTATNIEJ CHWILI: WATYKAN ZOSTAŁ WPISANY NA LISTĘ KRAJÓW PODEJRZEWANYCH O PRANIE BRUDNYCH PIENIĘDZY Z… NARKOTYKÓW I PROSTYTUCJI!

Gniazdo żmij

„Watykan trzęsie się w posadach. Rośnie wzajemna podejrzliwość, a z nią pełne jadu podszepty” – tak włoski dziennik „Corriere della Sera” komentuje najnowsze doniesienia zza Spiżowej Bramy. Staramy się na bieżąco komentować dla Państwa dynamiczną sytuację wewnętrzną stolicy Kościoła katolickiego, ale zdarzenia następują po sobie tak szybko, że do ich relacjonowania potrzeba raczej internetowego portalu. Dopiero co donosiliśmy o rewelacjach związanych z aferą dotyczącą ujawnienia korupcyjnych finansowych układów Watykanu i o sensacyjnych zapowiedziach rychłej śmierci (zamach?) papieża, a tu już „Stolica Piotrowa” ma kolejny pasztet. Zanim bowiem Sekretariat Stanu zdążył wszystkiemu zaprzeczyć (czynił to nieprzekonująco), na światło dzienne wypłynęły doniesienia, że watykańska żandarmeria prowadzi wewnętrzne i supertajne (już nie!) śledztwo mające ustalić, kto jest źródłem wycieku do prasy najtajniejszych dokumentów papieskich. Wyobraźcie sobie, że z grona podejrzanych nie wykluczono samego Józefa Ratzingera, bardziej znanego jako Benedykt XVI. Czyżby to on miał jakiś interes w nagłośnieniu skandali? Warto się nad tym zastanowić… Na razie śledztwo niczego nie ustaliło, za to autor wspomnianych przecieków albo kpi sobie z owego dochodzenia w żywe oczy, albo osiągnął

już szczyt bezczelności. Oto bowiem do mediów przedostały się kolejne papiery opatrzone klauzulą „ściśle tajne”. Chodzi o pełne niepokoju listy episkopatów Francji, Niemiec i Hiszpanii, w których hierarchowie zadają niewygodne pytania i domagają się wyjaśnień. Nawet nie o to, czy prasa pisze prawdę, tylko o to, jak to się dzieje, że oni – kardynałowie i arcybiskupi – o największych tajemnicach Watykanu dowiadują się z mediów, a nie podczas konsystorza, na przykład tego niedawnego, który odbył się w lutym? Nie ma wątpliwości co do tego, że wstrząsające Watykanem skandale to początek wojny sukcesyjnej, wojny o schedę po Benedykcie – mówią watykaniści zorientowani w temacie. Jeszcze 2 lata temu (i kiedykolwiek wcześniej w historii) nie do pomyślenia byłby na przykład wyciek do prasy listu kardynała Bertone do biskupa Mediolanu Dionigiego Tettamanziego z żądaniem, aby ten natychmiast ustąpił z wszelkich funkcji kościelnych – w tym z prezesury instytucji finansowych Lombardii. Odpowiedź Tettamanziego kardynał Bertone poznał najprawdopodobniej też z mediów, bo i ten list przedostał się do prasy niemal

natychmiast po tym, jak Benedykt otworzył kopertę. Znany włoski katolicki (!) watykanista Vittorio Messori pisze o tym tak: „Już św. Katarzyna, ogłoszona przez Pawła VI doktorem Kościoła, pisała, że dwór papieża wydawał jej się raz siedliskiem aniołów, kiedy indziej gniazdem żmij (…). Z Watykanu dochodzą dziś nie tylko echa strasznych skandali związanych z pieniędzmi, seksem i władzą. To sama machina administracyjna stolicy św. Piotra zdaje się od lat zacinać z niepokojącą i przygnębiającą częstotliwością i być kompletnie niewydolna, skorumpowana oraz zakłamana (…). Tu nie pomoże żadna reorganizacja firmy, bo kompletnie brakuje w niej świeżych i wysokiej jakości sił. A dzieje się tak dlatego, że europejskie diecezje niechętnie wysyłają do Watykanu młodych zdolnych duchownych. Słusznie boją się ich deprawacji!”. ~ ~ ~ Artykuł, który właśnie czytacie, zaczęliśmy od konstatacji, że sytuacja w stolicy światowego katolicyzmu jest tak dynamiczna, że trudno wprost za kolejnymi skandalami nadążyć. I znów słowo stało się ciałem, bo dosłownie na gorąco wypada nam zrelacjonować wydarzenia z ostatniej chwili. Oto amerykański Departament Stanu ogłosił właśnie aktualizowaną corocznie listę państw, które z całą pewnością (lub prawdopodobnie)

są pralnią brudnych pieniędzy pochodzących z przestępstw na kontynentalną, a nawet światową skalę: prostytucja, handel narkotykami, bronią, ludźmi, nielegalny hazard itp. Po raz pierwszy w swojej historii w gronie tym znalazł się Watykan. Tuż obok Korei Północnej, Jemenu i Algierii. Czym zasłużyła sobie „stolica Piotrowa” na taki „zaszczyt”? Tym, że przez jej liczne (już wcześniej podejrzewane o machlojki) instytucje finansowe przepływają ogromne sumy liczone w miliardach dolarów, a wnoszone niby w postaci darowizn. „W ten sposób zorganizowane syndykaty przestępcze piorą swoje aktywa. Wystarczy przekazać kilka niebotycznych, anonimowych darowizn, np. na jakieś konkretne cele charytatywne, i stać za tymi celami, aby ogromne sumy z nielegalnych stały »legalne«. Oczywiście za stosowny procent dla watykańskiego banku, który stoi za tymi operacjami” – powiedział portalowi France24 anonimowy pracownik Departamentu Stanu. Żeby było jeszcze ciekawiej, ogłoszenie przez Departament Stanu wspomnianej listy zbiegło się w czasie z zaatakowaniem stron internetowych Watykanu przez słynną hakerską grupę Anonymous. Niektórzy komentatorzy watykaniści twierdzą, że ta zbieżność wydarzeń nie była przypadkowa. W komunikacie umieszczonym przez Anonimowych na watykańskim portalu czytamy:

„Dzisiaj Anonymous postanowił dokonać oblężenia waszej strony w odpowiedzi na doktryny, liturgie i absurdalne, anachroniczne przykazania, które propaguje i szerzy na świecie wasza organizacja, a także ze względu na zło, za którym nadal potajemnie stoicie”. ~ ~ ~ Oskarżenie lub choćby tylko podejrzewanie Watykanu o pranie brudnych pieniędzy jest medialną sensacją ostatnich dni (choć polskie agencje wykazują w informowaniu o tym zadziwiającą powściągliwość). Jednak tych, którzy przyglądają się całej sprawie z pewnej perspektywy, rzecz cała nie powinna zaskakiwać – jest przecież logiczną konsekwencją innych, wcześniejszych zdarzeń. W listopadzie 2011 roku Papieska Agencja Prasowa opublikowała lakoniczny komunikat, który uszedł uwagi światowej opinii publicznej. Otóż Watykan odwiedziła komisja ekspertów Rady Europy (MONEYVAL) zajmująca się sprawdzaniem systemów bankowych zabezpieczeń przed przepływem brudnych pieniędzy. Oficjalny komunikat dla mediów brzmiał tak: „Rozmówcami wysłanników MONEYVAL byli przedstawiciele Sekretariatu Stanu, Gubernatoratu Państwa Watykańskiego, sądownictwa, żandarmerii, Prefektury Spraw Ekonomicznych Stolicy Apostolskiej, watykańskiego banku IOR, Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej i powołanego niedawno Urzędu Nadzoru Informacji Finansowej”. Tyle! I jeszcze dopisek, że szczegółowy komunikat MONEYVAL na temat celu i wyników rozmów z watykańskim nadzorem bankowym zostanie wydany na początku 2012 roku. Nic podobnego jednak nie nastąpiło. Czyżby „skala problemu – jak twierdzą watykaniści – przerosła wyobrażenia i najprawdopodobniej była dla unijnych ekspertów szokiem”? Wydaje się, że wobec najnowszych doniesień właściwe pytanie brzmi, jaka ta skala jest naprawdę, a nie czy w ogóle jakieś przestępstwa popełniano. Oto bowiem włoski dziennik „Il Giornale” (a za nim BBC) informuje o rozpoczęciu przez włoską policję i prokuraturę śledztwa w sprawie Ettore Gotti Tedeschiego – szefa Banku Watykańskiego. Oficjalny komunikat nie owija niczego w bawełnę i wprost mówi, że chodzi o pranie pieniędzy pochodzących z przestępstw. Oficjalna kwota, o „przepranie” której Tedeschi jest oskarżany, to „marne” 23 miliony euro. Wobec najnowszych doniesień kwota ta rzeczywiście wydaje się „marna”, bo włoskie media coraz częściej piszą, że watykańskie przestępstwa finansowe ostatnich trzech dekad dotyczą sumy co najmniej 500 razy większej. Ciąg dalszy niewątpliwie już wkrótce nastąpi… MAREK SZENBORN

4

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

Z NOTATNIKA HERETYKA

POLKA POTRAFI

Podryw na detektywa Moje życie jest do dupy. Nic się, kuźwa, nie układa! Dobrze, że ciebie spotkałem. Jesteś kobietą idealną. Rozwalasz mnie! Chyba się z tobą ożenię. Taką przemową podrywa Krzysztof Rutkowski, pierwszy lowelas III RP. A to wszystko w miłej scenerii. Restauracyjka, kolacyjka i alkohol, ale w ilościach takich, żeby się nie ubzdryngolić. Dopiero wtedy mówi się to, co powyżej – najlepiej słowo w słowo, nawet z tym „rozwalaniem”. Pan detektyw – na przekór powszechnej opinii, że dżentelmen nie opowiada o swoich podbojach – kolejny raz opowiedział, udzielając obszernego wywiadu tylko na ten temat. Wszystkie się łapały! – wyznał szczęśliwy. – Mądre i głupie, policjantki i gangsterki, nawet… żony polityków. Rutkowski rzekomo się ustatkował („Inna laska może robić przede mną piruety na cyckach, a ja i tak nie zareaguję”), więc postanowił wyjawić swoje sposoby na wyrywanie młódek. Luiza, wybranka jego życia, młoda była zakonnica, próbowała ostatnio – przypomnijmy – wyskoczyć z 9 piętra lubelskiego uniwerka, ale dobrzy ludzie ściągnęli ją z parapetu. Po tym, jak inni dobrzy ludzie ciut ją podleczyli, wystąpiła w programach śniadaniowych, gdzie wyznała, że wcale nie chciała odebrać sobie życia, ale… zaczerpnąć świeżego powietrza.

C

Przedstawienie musi trwać. W najnowszym wywiadzie 52-letni ulubieniec samego siebie twierdzi, że jednak chciała się zabić, bo jest tak zazdrosna, że „nie wyrabia”. Z krótkiego opisu zakonno-detektywistycznego love story można wysnuć smutny wniosek. Młoda Luiza cierpi na popularną wśród kobiet dysfunkcję mózgu. Wybiera się wtedy jakiegoś dupka, który z założenia nigdy się nie zmieni, i… resztę życia spędza na naprawianiu go. Na złość sobie i światu. Kochanek miałem tysiące – chwali się pan detektyw. I nigdy nie musiał korzystać z usług agencji. Wyżywiła go, że tak powiem, ulica – jak wypatrzył, podchodził, zapraszał na randkę i ZAWSZE się udawało. Stąd zapewne niezachwiana wiara w siebie. „Myślę, że do siebie pasujemy, także wizualnie. Zabrzmi to nieskromnie, ale wiele razy słyszałem, jak ktoś mówi o nas: ale ładna para” – opowiada o swoim związku z 27-letnią ślicznotką Rutkowski, który jak wygląda… każdy widzi. Pozostaje wierzyć na słowo i docenić kusicielską żyłkę. Dla porównania… Jakiś czas temu czytałam wywiad z właścicielem najpopularniejszej w Polsce szkoły uwodzenia,

zasy się zmieniają, dawne dogmaty powędrowały na wysypisko historii, ale w Polsce ciągle realizuje się pomysły ze słusznie minionej epoki. Wydawało się, że ostatnie lata nauczyły PO, że nie da się rządzić krajem za pomocą dziecinnych haseł prywatyzacji, rzekomo taniego państwa i obniżenia podatków jako głównych motorów rozwoju. To już skompromitowało się na całym świecie, ale w Polsce ciągle jeszcze są polityczne dinozaury, które gotowe byłyby zamienić nasz kraj w żywą skamielinę neoliberalnego parku jurajskiego. Na przykład w Łodzi, w rządzącej miastem prawicowej koalicji (pod przywództwem PO), powstał pomysł prywatyzacji miejskiej spółki wodno-kanalizacyjnej. Tak się składa, że jest to publiczna firma, która przynosi w tym mieście wymierne zyski, i to zaliczane do największych – 5 mln zł za zeszły rok. Po co sprzedawać kurę znoszącą złote jaja? Co może poprawić prywatyzacja firmy, która obsługuje naturalny i w zasadzie niemożliwy do przełamania monopol na dostarczanie wody? Wydaje się, że odpowiedź na te pytania jest dosyć oczywista. W Polsce prywatyzuje się publiczne mienie ze względu na wiarę w dogmat o wyższości zarządzania prywatnego nad zarządzaniem publicznym. PO zawsze bardzo ten dogmat ceniła. Poza tym sprzedaż olbrzymiej firmy pozwoli zapchać dziurę budżetową i zakryć na chwilę prawdę o nieporadności w zarządzaniu miastem. Tu zastrzegam, że nie jestem wielkim miłośnikiem własności państwowej lub komunalnej – wolę własność

który nieźle na tym wszystkim zarobił (800 zł za weekend nauk, a w warunkach sam na sam z „trenerem” – 3 stówy za godzinę!). Kursanci to często biznesmeni, których stać na sportowe fury, ale wyrywanie na ulicy (niegalerianek i nieprostytutek) wcale im nie wychodzi. Podopieczni szkoły uwodzenia dostają na początek płyty DVD z teorią na temat relacji damsko-męskich. Później wspólnie omawiają to, co obejrzeli, i następuje część praktyczna. Przychodzą hostessy, na których można trenować. Każdy wiele razy podchodzi i zagaduje, a trener ocenia. Zwraca się uwagę na wszystko: jak kursant idzie, jak mówi, pod jakim kątem ustawia się podczas rozmowy. Drugi etap to wizyta w jakimś domu handlowym, gdzie trzeba zapolować na dziewczynę i zdobyć numer telefonu. Etap kolejny – dyskoteka albo pub. I to samo. Kursant musi podejść i zagadać. Później jeszcze wykład o przebiegu pierwszej randki i pierwszego seksowania, żeby „zdobycz” chciała więcej. Bo przeciętny Kowalski, żeby choć w połowie stać się Rutkowskim, musi się sporo nauczyć! JUSTYNA CIEŚLAK

wspólną, na przykład prawdziwe spółdzielnie (nie mylić z postpeerelowskimi pseudospółdzielniami). Wierzę także, że tzw. wolnorynkowa konkurencja może w pewnych kwestiach przynosić bardzo dobre efekty i że monopole należy obalać tam, gdzie to tylko możliwe. Jednak problem polega na tym, że nie wszędzie da się znieść monopole. Na przykład trudno wprowadzić konkurencję w dostarczaniu wody lub energii cieplnej do mieszkań, bo nie opłaca się budować konkurencyjnego systemu rur, elektrociepłowni itp. I tam, gdzie monopolu nie da się uniknąć, lepiej, aby dominowała własność publiczna, nienastawiona na zysk, ale na zaspokajanie potrzeb mieszkańców. To nie znaczy, że zarząd spółek komunalnych musi wyglądać tak jak teraz. Bo obecnie trudno nie odnieść wrażenia, że własność publiczna pada ofiarą partyjnych koterii, które żerują na wspólnym majątku, zatrudniają pociotków, a tracimy my wszyscy. Przydałoby się w publicznym nadzorze więcej przejrzystości i więcej demokratycznej kontroli. Natomiast prywatyzowanie w tym przypadku nie zmienia niczego na lepsze. To zastąpienie jednego monopolu drugim – jeszcze gorszym. Prywatny inwestor kupi monopol wodno-kanalizacyjny po to, aby zarabiać kosztem mieszkańców, i trudno mieć o to do niego pretensje. A ponieważ w tej dziedzinie nie może być prawdziwej konkurencji, to będziemy musieli od niego kupować to, co nam zaoferuje, za tyle, za ile będzie nam to chciał sprzedać. Cóż to za korzyść dla mieszkańców?! ADAM CIOCH

RZECZY POSPOLITE

Wszystko na sprzedaż?

Prowincjałki 80-letnia mieszkanka Lubina została brutalnie pobita przez dwie swoje sąsiadki za to, że chwilę wcześniej odważyła się odezwać do ich psa. Co powiedziała, dziś już nie pamięta. Nic dziwnego – ma poważne stłuczenie głowy i trafiła do szpitala.

SIĘ ODSZCZEKNĘŁY

„Co tam grzebiesz, skurwysynu?” – na to pytanie Zdzisław M. z Rączyny odpowiedzieć nie zdążył, bo chwilę potem jego sąsiadka Stanisława S. wbiła mu widły między oczy. A grzebał przy ogrodzeniu, bo chciał załatać dziurę, przez którą kury Stanisławy przechodziły na jego podwórko. Sąsiadka dostała 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu na 3 lata oraz 1 tys. zł nawiązki. Pan Zdzisław wzroku nie stracił, ale kur już ponoć nie dostrzega...

OCZKO!

W Barcinie za niemal pół miliona złotych zamierzają wyremontować na wysoki połysk niegdysiejszą wizytówkę – górę św. Wojciecha. Jedno z największych zmartwień polega na tym, jak na jednej górze upchnąć krzyż oraz pomnik Chrystusa Króla naraz. Rozwiązanie łamigłówki będzie można podziwiać już jesienią.

DWA W JEDNYM

W Ciechocinku z wielką pompą otworzyli świeżutko wyremontowany budynek kina „Zdrój”. No a kiedy już opadł kurz, okazało się, że na korytarzach nie ma ani jednego gniazdka elektrycznego. Trzeba więc sprzątać metodą tradycyjną, czyli – jak to się ładnie mówi – jeżdżąc na szczotce.

ALE KINO!

W Chełmie 21-latek włamał się do sklepu spożywczego i wyniósł ze środka 25 kilogramów mięsa. Wartość mięsa – 400 zł; straty z tytułu zniszczeń – 800 zł. Z kolei w Bielsku ktoś włamał się do szaletu publicznego. Nie za potrzebą, ale po to, by ukraść stamtąd dzienny utarg w wysokości 30 zł. Straty oszacowano na 50 zł. Opracowała WZ

WŁAMY „STULECIA”

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE Relacje Kościół–państwo są mierzone stosunkiem do duszpasterstwa wojskowego, to jest papierek lakmusowy. (abp Sławoj Leszek Głódź)

œœœ długo do szkół i przedszkoli nie będzie miał kto chodzić, do czego w dużym stopniu przyczyniają się feministki. (ks. Kazimierz Sowa, dyrektor kanału Religia – TVN)

œœœ Kościół jest instytucją całkowicie zmaskulinizowaną, w której rola kobiety jest służebna. Kobiety mogą adorować Najświętszy Sakrament, zakochać się w nim bez wzajemności, ale nic poza tym w Kościele zrobić nie mogą. (poseł Robert Biedroń, Ruch Palikota)

œœœ Pierwszą instytucją w powojennej Polsce, która dała sygnał do porozumienia z narzuconą władzą, był Kościół rzymskokatolicki. To kardynał Wyszyński powiedział, że ludzie tego typu jak pan Bierut są zatroskani o los Polski. Dziwne, że nie zainteresowali się tym dotąd lustratorzy. (prof. Andrzej Romanowski, literaturoznawca, publicysta katolicki)

œœœ Polscy biskupi to nierzadko ludzie prości, ze skłonnością do fundamentalizmu, z dużą dawką antysemityzmu, zamknięci na świat, a przy tym nastawieni na obronę własnych interesów. (prof. Tadeusz Bartoś, filozof, był dominikanin)

œœœ W słowach biskupa Michalika z listu wielkopostnego są elementy podsycania nienawiści do pewnych grup społecznych. To także nielojalność wobec państwa, które ze swej strony tak bardzo uprzywilejowuje Kościół przez umowę konkordatową i inne apanaże. (jw.)

œœœ Jeden z uczestników spotkania księży egzorcystów opowiadał, jak opętana kobieta zwymiotowała małego pieska, który biegał po sali, a potem zniknął czy gdzieś uciekł. Opętani potrafią wymiotować nawet gwoździami, które materializują się dopiero gdzieś przy ich ustach. (ks. Andrzej Kowalczyk, egzorcysta katolicki)

œœœ Kościół nie może się wtrącać w rodzenie dzieci, bo jak księża mieszają się w sprawy łóżkowe, to nigdy nic dobrego z tego nie wynika. Kościół traktuje kobiety jak zwierzęta do rodzenia dzieci. (senator Kazimierz Kutz) Wybrali: AC i ASz

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

NA KLĘCZKACH

WOLACY WATYKAŃSCY Według sondażu OBOP Polacy za najważniejszy symbol narodowy uważają Orła Białego (41 proc.), następnie flagę biało-czerwoną (29 proc.), później Jana Pawła II (17 proc.) i hymn (10 proc.). Oczywiście jedyną grupą, która przedkłada papieża (28 proc.) nad godło (24 proc.) i flagę (10 proc.), są wyborcy PiS-u. To jednak ciekawa kolejność jak na samozwańczych „prawdziwych Polaków”. MaK

GŁOSOWANIE – ŻEGLOWANIE Ruch Palikota domaga się umożliwienia wszystkim obywatelom głosowania w wyborach za pomocą komputera domowego lub laptopa. Ruch przedstawi w najbliższym czasie projekt odpowiedniej ustawy. Ma ona być częścią pakietu propozycji modernizacyjnych pod nazwą „Polska 2.0”. Głosowanie przez internet jest możliwe m.in. w Estonii. MaK

Kościoła zostały odebrane i na podstawie tychże dóbr stworzono Fundusz Kościelny. Zatem rząd nie daje z własnej kieszeni, tylko te dobra istnieją, one owocują (…). Ci księża, którzy mają umowę o pracę, płacą z własnej kieszeni te składki”. Oto „cudowne” rozmnożenie – zwrot nieruchomości oraz wieczna rekompensata za nie. A taki budżet MEN opłacający pensje i składki katechetów? To jest prywatna kieszeń księdza! ASz

MISTRZOSTWA ATEIZMU

POMSTA DO NIEBA?! Członkowie Komisji Majątkowej, którym prokuratury postawiły zarzuty w rozmaitych śledztwach, pozostaną prawdopodobnie bezkarni. Śledztwa są kolejno umarzane. Ponoć nie można winnych pociągnąć do odpowiedzialności, ponieważ… nie byli ani funkcjonariuszami państwowymi, ani menedżerami. Rozdawali po prostu wielomiliardowe państwowe mienie jako członkowie komisji, czyli nie wiadomo kto, i w związku z tym przed nikim za nic nie odpowiadają. MaK

BIEDA AŻ PISZCZY Ksiądz Józef Koch, rzecznik prasowy Konferencji Episkopatu Polski, na antenie Polsat News tłumaczył, że Fundusz Kościelny to nie prezent, a w pełni należna Krk micha pieniędzy. „To nie jest żadna darowizna rządu, dlatego że dobra

Michał Krysztofiak, mieszkaniec Łodzi, został skazany zaocznie na 20 godzin prac społecznych za to, że protestował samotnie przed kurią arcybiskupią bez zgody właściciela terenu, na którym stał. Właścicielem terenu jest miasto, a konkretnie Administracja Nieruchomości „Katedralna”. Baner pana Krysztofiaka słusznie sugerował, że Kościół katolicki jest sektą, a „jej guru mieszka w Watykanie”. Antyklerykał został skazany, mimo że posłusznie opuścił teren po wezwaniach policji i urzędników. Po przymusowym odejściu spod kurii manifestant obwoził swój baner wynajętą rikszą po centrum miasta. MaK

PRÓBA WYŁUDZENIA

LEGIA CUDZOZIEMSKA Abp Sławoj Leszek Głódź w rozmowie z Katolicką Agencją Informacyjną potępił premiera Tuska za „zapowiadaną redukcję kapelanów wojskowych”. Emeryt wojskowy Głódź, który w przeszłości był generałem dywizji i biskupem polowym wojska polskiego z pensją ponad 10 tys. zł (obecnie jest emerytem i dostaje od państwa 6 tys. zł), przyznał, że „kiedy w 1991 r. w Polsce tworzyło się duszpasterstwo wojskowe, stan wojska wynosił 400 tys. (…), a dziś armia liczy 150 tys.”. Jednak według niego taka redukcja nie powinna przekładać się na kapelanów, bo „nie można tak po prostu ciąć i redukować”. ASz

PROTEST NIEZGODNY

„Gazeta Polska Codziennie”, dziennik związany z PiS-em, poinformowała, że Euro 2012 będzie rzekomo imprezą wyłącznie dla ateistów. „GPC” na swoich łamach napisała: „Jesteś człowiekiem religijnym i kochasz piłkę nożną? Uważaj! Nie wpuszczą cię na mecze, jeżeli będziesz miał przy sobie symbole religijne”. Chodzi o zapis w regulaminie mistrzostw, który zabrania wnoszenia na stadion „materiałów rasistowskich, ksenofobicznych, politycznych, religijnych i propagandowych”. Prezes PZPN Grzegorz Lato uspokaja oburzonych katolików, zapewniając, że „nikt nie będzie sprawdzał, czy kibice noszą krzyżyki na szyi”. W zakazie chodzi o to, aby nie dochodziło do napięć religijnych w czasie meczów. „Do spraw religijnych są kościoły, a my się bawimy w sport” – podsumował zupełnie sensownie Lato. ASz

BLIŻSZA CIAŁU KOMŻA Jarosław Gowin w wywiadzie dla „Polska The Times” stwierdził, że bez zmiany konkordatu i dialogu z episkopatem nie da się zlikwidować Funduszu Kościelnego. Poza tym oznajmił, że „nie ma żadnego antykościelnego przechyłu w PO. Likwidacja Funduszu Kościelnego to kwestia sporna, sądzę, że nie zostanie zrealizowana. I nie powinna”. W taki oto sposób minister Tuska staje przeciwko własnemu państwu i rządowi w interesie episkopatu. ASz

Zakonna katechetka w Sycowie rozdała pierwszoklasistom skarbonki Caritasu i kazała je później oddać wypełnione pieniędzmi zebranymi wśród krewnych i znajomych rodziny. Tak bezczelne domaganie się pieniędzy wywołało interwencję rodziców w kuratorium, które obecnie „wyjaśnia sytuację”. Tyle że to dość powszechna praktyka... MaK

DANUTA DULSKA Niektórym kobietom walczącym o równouprawnienie przez chwilę wydawało się, że Danuta Wałęsa, autorka poczytnych wspomnień, będzie ich ikoną. Ale z niedoszłej emancypantki wyszła parafialna dulszczyzna. Zdaniem żony Lecha Wałęsy aborcja „jest poniżaniem kobiet rodzących dzieci”, żłobki prowadzą do narkomanii i alkoholizmu, a kobiety bezdzietne „po latach zagłuszają wyrzuty sumienia, że nie mają dzieci”. Ludzie homoseksualni natomiast nie powinni „nagłaśniać tego, że są razem”, tylko cieszyć się z tego, że „nikt ich na ulicy nie zaczepia”. Innymi słowy – baby do pieluch i garów, a geje z lesbijkami do szaf i piwnic. MaK

KTO GODNIEJSZY Nad gmachem lubelskiego „Teatru w Budowie” wisi jakieś fatum. Konkurs na obiekt odbył się jeszcze za wczesnego Gomułki, budowę rozpoczęto za Gierka, ale do dzisiaj ceglano-stalowa konstrukcja wciąż – nomen omen – nieukończonego jeszcze „TwB” straszy swym wyglądem w samym centrum miasta. Mimo to miejscowi radni postanowili, że skwer przed przyszłym głównym wejściem do Centrum Spotkania Kultur (taką oficjalną

nazwę nosi instytucja, która ma się w gmachu mieścić) będzie nosić imię zmarłego przed rokiem katolickiego metropolity lubelskiego, abp. Józefa Życińskiego. Opanowana przez PiS i PO (na 31 mandatów tylko jeden nie został wyłoniony z ich list) Rada Miasta uchwałę podjęła jednogłośnie. Wniosek w tej sprawie oficjalnie zgłosił prezydent Krzysztof Żuk z Platformy, ale cała inicjatywa wyszła z grona środowisk Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Kilka miesięcy temu w lubelskim ratuszu upadł natomiast wniosek radnego Marcina Nowaka z PiS – szefa Komisji Kultury i Ochrony Zabytków – aby temu samemu miejscu przed „TwB” nadać za patrona Jana Machulskiego, wybitnego aktora, reżysera i pedagoga, zmarłego w 2008 roku, który z Lublinem związany był od kilkudziesięciu lat. KC

UBRANKO NA BEZPŁODNOŚĆ Jeżeli jesteście małżeństwem i bardzo pragniecie zostać rodzicami, a macie trudności, aby spełnić to marzenie, to w kancelarii parafialnej jest dostępne poświęcone ubranko świętego Dominika Savio – informuje proboszcz parafii pw. MB Pocieszenia w Kawnicach. Oferowane szmatki, które mają w cudowny sposób wzmagać katolicką prokreację, to „artystycznie wykonane z materiału ubranko-szkaplerz, uszlachetnione relikwią i podobizną świętego, zaopatrzone w materiałową tasiemkę umożliwiającą powieszenie na szyi”. Parafialna reklama głosi, że cudowne ubranko „znajduje się na liście najbardziej oczekiwanych prezentów dla młodych małżeństw, chorych matek i dzieci podawanych do chrztu. Chroni ciało od wszelkich chorób i niebezpieczeństw”. Zgodnie z instrukcją ubranka św. Dominika nie wolno nosić na szyi „jak amulet”. Trzeba je nosić „z wielką wiarą”! AK

5

CIĘŻKI GRZECH WSPÓŁZAMIESZKANIA Benedykt XVI w przemówieniu do amerykańskich biskupów potępił seks przedmałżeński i homoseksualizm. Papież zwrócił uwagę na „silne prądy polityczne i kulturowe, dążące do zmiany prawnej definicji małżeństwa. Sumienny wysiłek Kościoła, by oprzeć się temu naciskowi, wymaga racjonalnej obrony małżeństwa. Jest ono instytucją naturalną, opartą na wzajemnym uzupełnianiu się płci i skierowaną na prokreację. Różnic płciowych nie można lekceważyć jako nieistotnych dla definicji małżeństwa”. Benedykt XVI pouczył także swoich podwładnych, aby tłumaczyli wiernym, że seks przedmałżeński i wspólne mieszkanie par przed ślubem jest „grzechem ciężkim”. Dodajmy od nas, że okolicznością łagodzącą bywa bezślubne zamieszkiwanie par na plebanii. ASz

BÓG JEST LEWAKIEM Katolicy słowaccy zorganizowali 40-dniową krucjatę modlitewną przed wyborami parlamentarnymi. Niestety, Bóg najprawdopodobniej nie jest katolikiem, bo partia chadecka zdobyła tylko 6 proc. poparcia, a lewicowa partia Smer Roberta Fica – aż 45 proc. MaK

TERAZ POLSKA Tydzień temu donosiliśmy o księdzu z USA, który odmówił komunii lesbijce podczas mszy pogrzebowej w intencji spokoju duszy jej zmarłej matki. Żałobnicy wymierzyli sprawiedliwość na miejscu, obijając klesze mordę, a teraz nastąpił rozliczeń ciąg dalszy. Łobuz został wyrzucony z księżowskiego stanu, a arcybiskup publicznie i serdecznie zrozpaczoną kobietę przeprosił. Ciekawe, czy były proboszcz z Getysburga wybiera się teraz do Polski… Powinien. Tu czeka go nagroda! A może i jakaś tłusta parafia? MarS

6

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

KOŚCIELNY ROZBIÓR POLSKI

Filipiki filipinów Przed Sądem Okręgowym w Poznaniu (XIII Wydział Cywilny z siedzibą w Lesznie) rozpoczął się proces z powództwa Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri w Gostyniu (na tzw. Świętej Górze) przeciwko Skarbowi Państwa, Ministrowi Finansów, nadleśnictwu Piaski oraz gminom Gostyń i Piaski. Mnisi żądają zwrotu 2200 hektarów gruntów we wsiach Drzęczewo, Bodzewko i Błażejewo, przejętych przez państwo na mocy ustawy o dobrach martwej ręki. Gdyby okazało się to z jakichś względów niemożliwe (np. ziemia pozostawała w rękach prywatnych), skłonni są zadowolić się nieruchomościami zamiennymi (gdziekolwiek w Polsce, byleby tylko odpowiadały wartością utraconemu majątkowi oszacowanemu według cen współczesnych) lub gotówką w kwocie 70,3 mln zł!!! Tę zawrotną kwotę podali „orientacyjnie” na podstawie danych GUS i oczekują, że sąd powoła biegłego rzeczoznawcę, który dokładnie wyliczy, ile faktycznie „zakonowi się należy”. W uzasadnieniu powództwa podkreślają, że nie przetańczą wygranych milionów, lecz zamierzają przeznaczyć je na utrzymanie zabytkowych obiektów na Świętej Górze. Czyżby dotychczas finansowali konserwację za swoje?

W

Z posiadanych przez „FiM” dokumentów wynika, że otrzymują systematyczne dofinansowanie z kasy publicznej (Sejmik Województwa Wielkopolskiego, Starostwo Powiatowe w Gostyniu, Wielkopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków, okoliczne gminy) w kwocie ponad 100 tys. zł rocznie. Sprawa (sygn. XIII C 535/11) jest spadkiem po Komisji Majątkowej, która nie zdążyła rozpatrzyć

przedłożył zaświadczenie, że z tacy i rozstawionych wokół klasztoru puszek zbiera miesięcznie 18 tys. zł. Nie wspomniał o przychodach z mszy, ślubów i pogrzebów, dzierżawy stoisk z dewocjonaliami oraz hotelu (zwanego Domem Rekolekcyjnym),

Instytucje kościelne żądają obecnie od państwa i samorządów lokalnych majątku o łącznej wartości ponad pół miliarda złotych. pretensji świątobliwych mężów (na dzień zniesienia Komisji pozostało ogółem 216 wniosków, w których nie zakończono postępowania regulacyjnego). Składając tak gigantyczne powództwo, filipini powinni wpłacić 100 tys. zł kosztów sądowych. Zażądali zwolnienia. Przełożony Kongregacji ks. Marek Dudek tłumaczył, że Komisja załatwiała sprawy majątkowe całkiem gratis, zaś zakon i usytuowana na Świętej Górze parafia Najświętszej Maryi Panny ledwo wiążą koniec z końcem. Na poparcie swoich twierdzeń

ładza lokalna wie, że aby uszczęśliwić proboszcza, nie zawsze trzeba milionów. A sposobów na wyprowadzanie samorządowego grosza do parafialnej kasy jest mnóstwo. Parafia św. Katarzyny z Jastrzębia-Zdroju dostała od włodarzy ponad 50 tys. zł na pomoc społeczną, czyli na zakupy żywności dla najuboższych. Tyle samo na remont dachu kościoła św. Zofii dostała parafia Wszystkich Świętych w Bobowej; 50 tys. trafiło też do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gryficach na nowe okna i drzwi. Sprzeciwił się tylko jeden radny. Płońsk (woj. mazowieckie – 22,5 tys. mieszkańców). Podczas sesji nadzwyczajnej radni dyskutowali nad budżetem. Jednym z kluczowych zagadnień było zaciągnięcie i zabezpieczenie długoterminowego kredytu w kwocie blisko 6 mln zł na pokrycie deficytu. A ponieważ każdą złotówkę trzeba oglądać kilka razy, zanim się ją wyda, obrady były burzliwe. Tym bardziej zaskoczeni byli co niektórzy obserwatorzy, gdy oprócz niezbędnych wydatków, na przykład na zakup ziemi pod targowisko miejskie czy oświetlenie ulic, radni przyklepali 15 tysięcy złotych na zakup… sprzętu nagłaśniającego dla płońskiej parafii św. Maksymiliana Kolbego (wcześniej w ten sam sposób obdarowano parafię św. Michała).

przez który przewija się kilka tysięcy osób rocznie. – Tylko z tego hotelu mają na czysto co najmniej 10 tys. zł miesięcznie Nie płacą podatków, a produkty spożywcze mają darmo z Caritasu... Biją konkurencję ceną (85–100 zł za pokój jednoosobowy z całodziennym wyżywieniem), więc interes kręci się przez cały rok. Można u nich zamówić nawet imprezę integracyjną z pieczeniem prosiaka, zaś oficjalny zakaz spożywania alkoholu jest czysto umowny, aczkolwiek gorzałę trzeba mieć własną – podkreśla biznesmen z Gostynia.

Jeden z dociekliwych mieszkańców miasta postanowił się dowiedzieć, jakie są podstawy prawne, na mocy których rada miasta może inwestować środki finansowe z budżetu w obiekty sakralne niebędące w jej zasobach. Nad jego pytaniem pochylił się miejski prawnik i wydumał, że nie może, ale przecież nie realizowano z budżetu wydatków majątkowych polegających na finansowaniu inwestycji obiektów sakralnych.

Sąd w Lesznie odrzucił wniosek o zwolnienie z kosztów, argumentując, że zakon z łatwością mógłby uzyskać kredyt bankowy, a jeśli nie chce wpędzać się w długi, wystarczy uszczuplić posiadane latyfundia, zamieniając na gotówkę zaledwie trzy hektary. Sąd apelacyjny okazał się bardziej łaskawy i uznał, że powoda nie stać na więcej niż 15 tys. zł. Pełnomocnikiem filipinów jest warszawski adwokat Krzysztof Wąsowski, Wielki Rycerz Rady Zakonu Rycerzy Kolumba, który od lutego 2001 r. był reprezentantem Kościoła w Komisji Majątkowej i współprzewodniczył jej w końcowej fazie istnienia. Podczas inauguracyjnej rozprawy (17 stycznia) opowiadał sądowi, że roszczenia jego klientów wcale nie wynikają z zachłanności, lecz z poczucia honoru i przemożnego pragnienia dotrzymania słowa danego ofiarodawcom. Dodajmy, że brzmienia tej „obietnicy” nikt niestety nie pamięta, bo złożono ją w... drugiej połowie XVIII wieku. Wezwane nadleśnictwo i gminy argumentowały, że nigdy nic filipinom

do uczestnictwa mieszkańców w imprezach literacko-muzycznych. Na ten cel przeznacza się kwotę 15 tys. zł. Sprzęt ten w formie użyczenia będzie przekazany parafii św. M. Kolbe w Płońsku”. No i co? No i wszystko jest lege artis! Mikstat (woj. wielkopolskie – około 2 tys. mieszkańców). Tutaj postanowiono dopieścić lokalnego duszpasterza w ten sposób, że miasto zapewniło mu remont, doglądanie i sprzątanie parku. Inwestycja nazywa się Park

Tylnymi drzwiami A pieniądze z budżetu miasta do parafii jednak trafiły. W jaki zatem sposób znalazły ujście w jedynie słusznym, bo czarnym, kierunku? Cytat z protokołu z sesji: „(…) zmniejszenie planu wydatków jako dodatkowa zmiana do przedłożonego projektu uchwały, w dziale 854 rozdział 8512 (kolonie i obozy), o kwotę 10 tys. zł. W dziale 750 (promocja jednostki samorządu terytorialnego) następuje zmniejszenie planu wydatków o kwotę 5 tys. zł. Środki te przeznacza się na zwiększenie wydatków w dziale 921 na zakup sprzętu elektronicznego i muzycznego dla celów wspierania życia kulturalnego w mieście poprzez tworzenie warunków

Parafialno-Miejski i została rozpoczęta na podstawie porozumienia z parafią. W uchwale obligującej burmistrza także do – uwaga! – partycypacji w kosztach utrzymania parku poprzez wybudowanie i utrzymanie oświetlenia oraz do wykonywania drobnych prac remontowo-porządkowych na terenie parku uzasadniono wszystko faktem, że Mikstat nie posiada wielu terenów zielonych o charakterze rekreacyjnym, a jedynym atrakcyjnym na terenie miasta obszarem jest park należący do parafii rzymskokatolickiej. Burmistrz przekonuje, że podpisanie porozumienia pozwoli na poprawę warunków

nie zabierali, więc roszczenia są bezzasadne. Reprezentująca Skarb Państwa przedstawicielka Prokuratorii Generalnej wnosiła o oddalenie powództwa, wskazując m.in. na błędy formalne. – Rozprawa została odroczona do 13 marca z uwagi na zwrócenie się sądu o przesłanie akt Komisji Majątkowej. Powód miał również ustosunkować się na piśmie do argumentów podniesionych w odpowiedzi na pozew – informuje „FiM” Agnieszka Weichert-Urban z Biura Rzecznika Prasowego SO w Poznaniu. W całym kraju oczekuje na rozpoznanie około 60 spraw cywilnych wszczętych z powództwa instytucji kościelnych przeciwko państwu lub samorządom lokalnym. Chcą majątku o łącznej wartości przekraczającej pół miliarda złotych. „Na przykład księża misjonarze wystąpili do sądu o odszkodowania w wysokości ponad 200 mln zł za ich grunty w Warszawie, na których obecnie znajdują się budynki Uniwersytetu Warszawskiego oraz Ministerstwa Finansów, i mają duże szanse na wygraną” – cieszy się Wąsowski na łamach tygodnika „Gość Niedzielny”. Z ostatniej chwili: Na rozprawie w dniu 13 marca stawił się pełnomocnik filipinów mec. Krzysztof Wąsowski i radca prawny Robert Gałązka reprezentujący Agencję Nieruchomości Rolnych. Sąd postanowił zobowiązać pozwanych, żeby w terminie 7 dni wyraźnie określili, jakich oczekują dowodów z akt Komisji Majątkowej, bowiem dotychczas nie umieli ich wskazać. Rozprawę odroczono do 22 maja. Robi nam się słabo obserwując dotychczasową postawę procesową Skarbu Państwa... DOMINIKA NAGEL

życia mieszkańców poprzez możliwość szerszego korzystania z parku. Ten stan pierwotnie miał trwać w nieskończoność. Ostatecznie ustalono jednak, że po pięciu latach porozumienie zostanie ponownie przemyślane – dopiero wówczas ksiądz proboszcz może się z niego wycofać, zachowując trzymiesięczny okres wypowiedzenia. Czy wówczas radni zabiorą z parku poustawiane na koszt mieszkańców latarnie – tego w umowie nie zapisano. Radni z Mikstatu w ogóle mają gest, jeśli chodzi o wspieranie lokalnych struktur Krk. W połowie ubiegłego roku bez żalu oddali działkę miejską pod budowę parkingu przycmentarnego, dwa lata wcześniej ci bardziej przykruchtowi za wszelką cenę próbowali przeforsować iluminację na kościele w Kotłowie (47 tys. zł na wymianę instalacji elektrycznej oraz podświetlenie). Ci, którzy przeciwko takiej rozrzutności oponowali, usłyszeli wówczas, że to kościół zabytkowy, który dostał już 1,5 mln zł z ministerstwa i województwa, a gmina nie dała nawet złotówki! W tym czasie ta sama gmina miała takie potrzeby jak remont stołówki dla dzieci czy zakup komputerów do szkół, więc wniosek o lampki dla kościoła przepadł. WIKTORIA ZIMIŃSKA [email protected]

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

Fundusz na tacy Ochrona zdrowia i emerytalnego dobrobytu duchowieństwa kosztuje nas średnio 80 mln zł rocznie. W czwartek 15 marca odbyło się posiedzenie Komisji Wspólnej Rządu i Konferencji Episkopatu. Używamy czasu przeszłego, choć ten artykuł powstał przed opublikowaniem oficjalnego komunikatu, z którego niechybnie dowiemy się jedynie tyle, że dążąc do bardziej „nowoczesnych form finansowania” naszych drogich okupantów, strona rządowa przedstawiła projekt zmian w funkcjonowaniu Funduszu Kościelnego, polegający na „usamodzielnieniu duchowieństwa w płaceniu składek ubezpieczeniowych”, a biskupi przyjęli je do wiadomości, oraz że sprawa będzie przedmiotem dalszych konsultacji. Pojawią się także „przecieki” o kontrowersjach dotyczących możliwości przeprowadzenia zmian mocą arbitralnej decyzji rządu, podczas gdy konkordat i konstytucja wymagają dwustronnej umowy (jest to wersja lansowana przez Kościół), a któryś z ministrów będzie tłumaczył mediom, że przepisy regulujące finansowanie przez państwo składek (ustawa z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych) powstały bez szczególnej zgody Episkopatu, więc nie wymaga jej również nowelizacja. Wyjaśnijmy, że za pośrednictwem Funduszu wszyscy podatnicy – niezależnie od wyznania – finansują kilkunastotysięczną armię duchownych, opłacając: ~ 100 proc. składki ZUS-owskiej na ubezpieczenia emerytalne, rentowe,

7

KOŚCIELNY ROZBIÓR POLSKI

wypadkowe i zdrowotne członków zakonów kontemplacyjnych klauzurowych, misjonarzy w okresach ich pracy za granicą oraz słuchaczy seminariów; ~ 80 proc. składki (pozostałe 20 proc. pokrywają zainteresowani) proboszczów, wikarych i rozmaitych rezydentów niezatrudnionych w żadnej instytucji na etacie (katecheci, kapelani itp. regulują swoje zobowiązania na zasadach ogólnych za pośrednictwem chlebodawcy, czyli głównie jednostek budżetowych). Żeby była jasność: finansujemy także tych, którzy z powodu swoich kryminalnych skłonności (zazwyczaj pedofilskich) nie zostali pozbawieni sutanny, lecz tylko odsunięci od aktywnego duszpasterstwa i ukryci w różnych kościelnych kółkach zainteresowań bądź wyekspediowani czasowo za granicę, choć mogliby na siebie tudzież składki ZUS zarabiać na przykład kopaniem rowów... Cała ta maskarada z Komisją Wspólną i bicie piany na temat Funduszu jest konsekwencją deklaracji premiera Donalda Tuska, który w swoim exposé rzekł (cyt. ze stenogramu posiedzenia Sejmu): „Potrzebna jest dyskusja nad emerytalnym zabezpieczeniem duchownych, mówię o części finansowanej przez państwo za pomocą Funduszu Kościelnego. Uznajemy, że – tak jak w przypadku Komisji Majątkowej, która przestała funkcjonować, bo ustały przesłanki, dlatego że majątek, o którym

mówiono przed laty, wrócił do kościołów – ustały też przesłanki tego dzisiejszego rozwiązania i duchowni powinni uczestniczyć w powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych”. Choć premier bąknął nieśmiało zaledwie o dyskusji, biskupi zareagowali bardzo obcesowo na wieść, że strona rządowa jednak majstruje przy przepisach: ~ Biskup Wojciech Polak, sekretarz generalny Episkopatu RP, stwierdził, że – owszem – można rozmawiać o „uporządkowaniu mechanizmów działania Funduszu”, aby ograniczyć pole do nadużyć, czym mogłaby ewentualnie zająć się jakaś państwowo-kościelna komisja, ale kwestia całkowitego zniesienia jest nie do przyjęcia, bowiem Kościół „potrzebuje tych pieniędzy jedynie do realizacji celów społecznie użytecznych”, a nie na jakieś swawole, zaś „rolą Funduszu jest wspomaganie społecznych dzieł Kościoła, m.in. edukacji, służby ubogim i troski o dziedzictwo narodowe”. Jeśli natomiast chodzi o ubezpieczenia, sprawa jest w ogóle poza dyskusją, ponieważ są one „rekompensatą za kościelne majątki” odebrane niegdyś przez państwo, i zmuszanie dzisiaj duchowieństwa do płacenia za siebie byłoby „naruszeniem elementarnej sprawiedliwości” – orzekł biskup; ~ Przewodniczący Komisji Episkopatu ds. Misji bp Jerzy Mazur (na co dzień ordynariusz diecezji ełckiej) w specjalnym oświadczeniu z 2 marca 2012 r. napisał, że wymaganie od eksporterów jedynie słusznej religii płacenia składek byłoby skandalicznym „powrotem do niechlubnych praktyk z okresu

PRL-u, kiedy duchowni i osoby związane z Kościołem, jako obywatele drugiej kategorii, byli marginalizowani i skazywani na samotne borykanie się z problemami natury medyczno-socjalnej”. Urzędnik Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji, w którego kompetencjach znajduje się obecnie problematyka wyznaniowa oraz zadanie (powierzone ministrowi Michałowi Boniemu) udobruchania hierarchów, ujawnia: – Jeśli chodzi o składki, pozycja negocjacyjna Boniego podczas Komisji Wspólnej będzie bardzo twarda, bo uprzywilejowanie duchownych w kontekście forsowanych zmian w systemie emerytalnym jest kotwicą, która prędzej czy później pociągnie Tuska bliżej dna sondaży. Minister jest nawet upoważniony do zasugerowania biskupom godziwych rekompensat dostarczanych okrężnymi kanałami, byleby tylko uciec z bezpośrednich świadczeń ubezpieczeniowych. Episkopat doskonale rozumie sytuację, ale droczą się, aby wyrwać możliwie najwięcej. Wiadomo nie od dzisiaj, że Fundusz nie jest dla nich żadnym rarytasem, ale za darmo nie odpuszczą, aby nie tworzyć precedensów. Przyjmą każdą propozycję, za którą będą stały duże pieniądze, zwłaszcza gwarancje reprywatyzacyjne, co w dzisiejszej sytuacji politycznej jest dla rządu nie do przyjęcia. Generalnie rzecz ujmując, nie istnieje zatem żaden plan definitywnego zniesienia ani obniżenia poziomu finansowania Funduszu, zaś ewentualna zmiana ma jedynie zawęzić zakres jego celów do bardziej strawnej społecznie pomocy materialnej dla osób duchownych oraz partycypowania w utrzymaniu świątyń i działalności charytatywno-opiekuńczej. Co mogłoby ewentualnie usatysfakcjonować hierarchów? Ich oczekiwania zdradził przed czterema laty

tygodnik katolicki „Gość Niedzielny”. Plan jest taki: skończyć z Funduszem Kościelnym jako (cyt.) „ostatnim reliktem komunistycznego modelu relacji Kościół–państwo”, a w zamian „wziąć należne odszkodowanie” za utracone mienie, którego nie zdołano przejąć z pomocą Komisji Majątkowej. „Nie będzie to więc zwrot w naturze, lecz w papierach wartościowych – obligacjach, bonach skarbowych. To być może ostatnia okazja, aby wyrównać także kościelne rachunki z czasów PRL”. ~ ~ ~ Zadaliśmy sobie trud przeanalizowania wpływów (z budżetu państwa) i struktury wydatków Funduszu w latach 2000–2011. Popatrzmy na tabelę. Wynika z niej jednoznacznie, że bp Polak opowiada głupstwa, jakoby nasze pieniądze „wspomagały społeczne dzieła” na rzecz „edukacji, służby ubogim i troski o dziedzictwo narodowe”. Liczby nie kłamią: ~ W roku 2009 dotacje na działalność charytatywno-opiekuńczą, oświatowo-wychowawczą i remonty zabytków stanowiły zaledwie 4,8 proc. wydatków Funduszu (w rekordowym 2008 r. – 19,2 proc.), a od dwóch lat wszystkie środki przeznaczane są wyłącznie na składki ubezpieczeniowe duchownych; ~ Nawet w czasach, gdy wspomniane dotacje stanowiły jeszcze istotną część wydatków, zdecydowaną większość pieniędzy z tej puli (od 52,1 proc. w 2003 r. do 70,9 proc. w 2008 r.) wydawano na remonty kościelnych „warsztatów pracy”; ~ Z przekazanej (w minionym dziesięcioleciu) Funduszowi kwoty 1 mld 72 mln zł do części „ubezpieczeniowej” trafiło 960 mln zł, co oznacza, że zabezpieczenie zdrowia i dobrobytu duchowieństwa kosztuje nas średnio 80 mln zł rocznie. ANNA TARCZYŃSKA

Wydatki państwa na Fundusz Kościelny

100,0

100,0

100,0

100,0

100,0

100,0

Dotacje: działalność charytatywno-opiekuńcza, oświatowo-wychowawcza, remonty obiektów sakralnych

13 mln 642 tys. zł

Ubezp. społeczne Ubezp. zdrowotne

15 mln 948 tys. zł

14 mln 161 tys. zł

7 mln 574 tys. zł

7 mln 864 tys. zł

7 mln 849 tys. zł

8 mln 268 tys. zł

96 mln 684 tys. zł

97 mln 908 tys. zł

95 mln 929 tys. zł

13 mln 268 tys. zł

13 mln 795 tys. zł

4 mln 565 tys. zł

88 mln 806 tys. zł

89 mln 185 tys. zł

8

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

MITY KOŚCIOŁA

Myszy kościelne A jak jest w rzeczywistości? Po naszej publikacji na temat raportu do redakcji napisał Czytelnik, który spotkał się niedawno z kościelnym cennikiem. Pieniądze, jakich od niego zażądano, nijak się mają do wyliczeń katolickich ekonomistów. „W grudniu wspólnie z mamą pochowaliśmy mojego ojca po ciężkiej chorobie. Tata po wylewie, od ponad dwóch lat nie poruszał się poza dom bez pomocy osób trzecich. W 2011 roku, w grudniu, dostał drugi wylew, który po 40 dniach odebrał mu życie. Obecnie mieszkam z mamą,

na cmentarzu za kolejny tysiąc. Nie zgodziliśmy się na obie rzeczy, zwłaszcza, że mamy wykupione miejsce do 2018 roku. Po tym wszystkim, resztką sił, z pieniędzy ubezpieczalni swojej i taty, moja mama chciała postawić nowy pomnik ku czci ukochanego męża. Koszt takiego zakupu to minimum 4000 zł. Powiem szczerze, że nie stać nas na taki wydatek w obecnym czasie, jednak dla mojej mamy jest to pewna świętość i postanowiła w ten ostatni sposób uhonorować zmarłego męża. Ogarnęło nas wielkie zdziwienie, kiedy w biurze parafialnym siedząca tam pani oznajmiła nam, że jeżeli nie zapłacimy 10 procent kosztów nowego pomnika, to nas nie wpuści

– Na wstępie usłyszeliśmy, że za same zapowiedzi ślubne musimy zapłacić 100 zł, za wystrój – w zależności od naszej wizji – od 300 zł w górę, za mszę – 150 zł, organista kosztował nas 300 zł i na osławioną „co łaskę” daliśmy 700 zł. Proboszcz zapytał nas jeszcze, jakie chcemy oświetlenie, bo główne kosztowało 100 zł, a boczne – 50 zł; czy msza ma być z kazaniem, bo jeśli tak, to kolejne 50 zł. Takich dodatków było jeszcze kilka. W sumie cały ślub kosztował nas około 1600 zł. Pewnie byłoby tego więcej, bo ksiądz zażądał od nas zapłaty w wysokości 1000 zł, ale kiedy zagroziliśmy, że weźmiemy ślub w innym kościele, zszedł z ceny do 700 zł. Wiedzieliśmy, że po zakończeniu ceremonii musimy się spieszyć, bo zaraz po nas miała wziąć ślub kolejna para, zresztą przed nami też

która ma 1300 złotych emerytury. Zarówno pogrzeb jak i sam pochówek ojca przysporzyły nam nie lada problemów. Sam koszt w Kościele katolickim wynosił około 3 tysięcy złotych. Zapłaciliśmy połowę, ponieważ mieliśmy wcześniej wykupione miejsce na cmentarzu. W biurze parafialnym zażądano od nas m.in. 300 zł za umożliwienie wjazdu na cmentarz, 250 zł opłaty za księdza, 100 zł za organistę, 20 zł za kościelnego, 50 zł za paliwo dla księdza, bo musiał dojechać 3 kilometry na cmentarz, i 220 zł za przewóz zmarłego z kościoła na miejsce pochówku, a to jakieś 300 metrów. Poza tym chciano nas zmusić do pogłębienia grobu za tysiąc złotych i przedłużenia abonamentu

na cmentarz. Jest to dla nas kwota nie do przyjęcia, mając na uwadze obecne wydatki oraz to, że żyjemy we dwójkę. Zaznaczam, że organizując pogrzeb tacie, już zapłaciliśmy za „wjazd” na cmentarz 300 złotych”. Czytelnik opisał sytuację w parafii w Wielkopolsce, w której na msze uczęszcza około 6 tys. wiernych. Tak więc podobnie drogich pogrzebów tam nie brakuje. Nie inaczej jest ze ślubami. W raporcie KAI czytamy, że w ubogiej parafii sprawa kosztów ma się podobnie przy pogrzebach: od 100 do 300 zł, a w bogatej – 500 zł. Rozmawialiśmy z kilkoma świeżo upieczonymi parami małżeńskimi i ich relacje różnią się „nieco” od kościelnego raportu.

ktoś był. Gdyby nie fakt, że załatwiliśmy po znajomości salę weselną, zespół i wszystkie inne rzeczy związane z weselem, to pewnie skusilibyśmy się na ofertę księdza, który polecał nam usługi ludzi zaprzyjaźnionych z kościołem. Mieszkamy w dużym mieście, więc te wszystkie ceny są konkurencyjne. Pytaliśmy w kilku kościołach i zwykle cenniki wyglądały podobnie. Kolejnym przykładem zaniżania kosztów usług kościelnych jest chrzest, który według raportu kosztuje od 50 do 100 zł. W rzeczywistości jego cena dochodzi nawet do 500 zł. Już sam odpis aktu chrztu kosztuje 50 zł. Dane, które przedstawiamy, pokrywają się z informacjami publikowanymi przez serwis colaska.pl,

Nie milkną echa po szeroko przez nas opisanym („FiM” 9/2012) raporcie o finansach Kościoła katolickiego w Polsce. Uchybienia i brak rzetelności wskazane przez nas w tym dokumencie jeszcze raz udowadniają, jak zakłamaną instytucją jest Krk. Tuż przed ukazaniem się naszego artykułu na temat raportu poseł Roman Kotliński na zorganizowanej przez siebie konferencji prasowej w Sejmie druzgocąco wypunktował kościelną analizę finansową, czym wywołał niemałe poruszenie w katolickim światku. Głos w obronie raportu zabrał sam Marcin Przeciszowski, redaktor naczelny Katolickiej Agencji Informacyjnej (autor raportu), znany działacz i dziennikarz katolicki. W oświadczeniu na portalu internetowym KAI Przeciszowski napisał m.in.: „Poseł Kotliński zarzuca, że ofiary wiernych składane przy okazji chrztów, ślubów i pogrzebów zostały zaniżone. Zarzut ten jest nieprawdziwy, gdyż ofiary te są bardzo zróżnicowane i zależą wyłącznie od stopnia zamożności i hojności wiernych. KAI – zgodnie ze stanem faktycznym – ukazała ich dużą rozpiętość: w miastach i bogatszych regionach są dość wysokie – co zostało wyraźnie odnotowane – a na terenach ubogich, bądź o dużej skali bezrobocia, są wielokrotnie niższe. I o tym raport dokładnie informuje. Trzeba pamiętać, że wiele wiejskich parafii, nawet w zamożniejszych regionach kraju, obecnie się wyludnia, a większość wiernych stanowią tam dziś emeryci. Wysokość ofiar na rzecz Kościoła koresponduje z ich sytuacja materialną”. Przeciszowski zarzuca posłowi Kotlińskiemu nieprawdę, mimo że „cennik” posług religijnych w raporcie KAI jest śmiesznie zaniżony i taką ocenę raportu przedstawiły nie tylko „FiM”, ale także inne rodzime media. Dla przypomnienia: Katolicka Agencja Informacyjna w analizie finansowej podała m.in., że „ofiara składana przy okazji intencji mszalnej waha się od 10 zł w najuboższych rejonach (Polski – dop. red.), do 50, 70, a nawet 100 zł w zamożnych. Ślubowi bądź pogrzebowi towarzyszy ofiara od 200 do 700 zł. Mniejsze towarzyszą chrztom: od 20 do 250 zł”. Następnie czytamy, że w małej i biednej parafii (tysiąc wiernych) jest około 11 pogrzebów w roku, po 100–300 zł każdy, a w bogatszej (5,6 tys. parafian) pochowanie bliskiej osoby kosztuje „nawet” 400 zł. To według KAI dane „zgodne ze stanem faktycznym”.

(2)

gdzie internauci na bieżąco uzupełniają cenniki różnych parafii w całej Polsce. Ostatnio również sprzyjający kościelnym hierarchom dziennik „Super Express” na swoich łamach zamieścił tabelę okraszoną tytułem „Tyle kosztuje »co łaska«”. Można się z niej dowiedzieć, że w Łodzi chrzest kosztuje najwięcej, bo nawet 500 zł, a tylko jedna miejscowość pokrywa się z danymi KAI – w Słubicach można ochrzcić dziecko za 60 zł. Dalej czytamy, że najdroższy ślub (2 tys. zł) organizują w Zambrowie. Najwięcej za pogrzeb znów biorą w Łodzi, bo aż do 5 tys. zł. Msza intencyjna (według KAI to koszt ok. 50 zł) może kosztować nawet 300 zł (Raszyn, Łódź). Tabloid podaje też, że tak zwane wypominki, czyli roczna modlitwa za duszę, to wydatek rzędu 200 zł (Wrocław, Raszyn, Siepraw). Z naszych danych wynika, że również w najmniejszych parafiach posługi religijne należą do najdroższych, ponieważ wysokimi opłatami proboszczowie rekompensują sobie małą liczbę wiernych. Ile z tego wszystkiego ma dla siebie proboszcz? Tyle, ile chce, ponieważ duchowni nikomu nie muszą się spowiadać ze swoich zarobków. W ubiegłym roku ks. Franciszek Kamecki, proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela z Gruczna (woj. kujawsko-pomorskie), na swojej stronie internetowej zamieścił takie oto sprawozdanie finansowe (pisownia oryginalna): „NOWY SAMOCHÓD Renault Clio, szary, w cenie 43.000 zł (tj. cena samochodu 33.000 zł plus opłaty podatkowe i ubezpieczenia) KS. PROBOSZCZ kupił pod koniec maja 2011 r. z zasobów pieniędzy emeryta. Od r. 2005 otrzymywana co miesiąc emerytura przyniosła ponad 100.000 zł (rocznie ok. 20.000 zł). Prawie połowę tychże pieniędzy ks. proboszcz wydał na biwaki, biesiady i inne działania. I ostatnio kupił samochód. Niech to wystarczy jako kolejne sprawozdanie finansowe osobiste, nie parafialne”. Nie wiemy, ile w tym prawdy, ale 1666 zł emerytury z Funduszu Kościelnego (czyli z naszych podatków) plus opłaty za wymienione wyżej usługi religijne z pewnością pozwalają księdzu Kameckiemu żyć bardzo dostatnio. I na pewno takich jak on są w naszym kraju setki. Zawarte w artykule relacje klientów Krk przesłaliśmy do Katolickiej Agencji Informacyjnej z prośbą o ustosunkowanie się do nich. Do momentu oddania gazety do druku nie dostaliśmy odpowiedzi. ARIEL KOWALCZYK

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r. CBA sięga do naszych archiwalnych publikacji, a ogólnopolski dziennik robi z nich sensację...

(szczegóły w naszych publikacjach: „Centrum korupcji”, „Wierzchołek góry”, „Miliony z wolnej łapki” – „FiM” 44, 50/2011 i 8/2012). Zapętlenie sieci wzajemnych powiązań w branży informatycznej i problematyka znana jedynie stosunkowo wąskiemu gronu specjalistów

POLSKA PARAFIALNA

9

spełniało wymagań przeznaczenia. W szczególności: ~ figurująca na asygnatach kwota 106 tys. zł za oba zestawy (na cały kraj poszło ich około

Rzecz pospolita Afera korupcyjna w Centrum Projektów Informatycznych MSWiA okazała się kamieniem, który ruszył lawinę. I nie chodzi o wysokość łapówek dochodzących do 5 mln zł ani o pozycję społeczną zatrzymanych przez CBA uczestników procederu (byli policjanci, szefowie pionów handlowych wielkich koncernów, dwaj prezesi spółek z branży informatycznej, członkowie najbliższej rodziny „rozgrywającego” Andrzeja M. z CPI zagospodarowujący jego uboczne dochody), ale o ujawniony przy tej okazji mechanizm. Polegał on na notorycznym przydzielaniu zamówień publicznych z tzw. wolnej ręki bądź w trybie negocjacji z wybranymi podmiotami, wydawaniu pieniędzy na projekty kompletnie nietrafione oraz na koszmarnym wręcz braku nadzoru nad urzędnikami państwowymi średniego szczebla, dysponującymi setkami milionów złotych na informatyzację i rozdającymi pieniądze „po uważaniu”

powodują, że śledztwo należy do najtrudniejszych w historii CBA. Tym bardziej że sprawa jest „rozwojowa”, zaś agenci Biura sięgnęli także po akta postępowań, które umorzono mimo ewidentnych dowodów przekrętu. W jednej z takich odkurzonych teczek Wydziału VI ds. Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Okręgowej w Warszawie znajduje się wycinek naszej publikacji sprzed pięciu lat („Techniki niespecjalne” – „FiM” 11/2007), kiedy to pokazaliśmy mechanizmy powielone później w CPI (bezkarność rozzuchwala!) na zdecydowanie grubszą skalę. Przypomnijmy... Wydział Techniki Operacyjnej pewnej komendy wojewódzkiej policji otrzymał do użytkowania dwa zestawy komputerowe wyprodukowane przez spółkę „M(...)”, które w zgodnej ocenie miejscowych specjalistów nie były nowe (wbrew zapisom w dokumentach), zaś zainstalowane oprogramowanie nie

czterdziestu) kilkunastokrotnie przewyższała realną wartość sprzętu (podobne zestawy w firmie cieszącej się światową renomą kosztowałyby niespełna 15 tys. zł); ~ praca nad jednym z programów do identyfikacji właścicieli stron internetowych (zakupiono w sumie prawie 50 szt. po około 1100 zł) naruszała prawa autorskie; ~ zestawy z firmy „M(...)” skonstruowano tak, że ich dalsza rozbudowa oraz samodzielna instalacja nowego oprogramowania wymagały od użytkownika dodatkowych nakładów finansowych; ~ specjalistyczne urządzenie do podsłuchu telefonicznego w sieci TP S.A. (łącznie nabyto kilkadziesiąt sztuk po ok. 45 tys. zł) były wówczas kompletnie nieprzydatne do pracy operacyjnej ze względu na brak porozumienia z operatorem. Na szczeblu KGP sprawie drogich i niepotrzebnych zakupów

ukręcono łeb po serii nieprotokołowanych „przesłuchań” prowadzonych w pokoju hotelowym. Nie spodobała się również prokuraturze. Choć prowadził ją jeden z zaufanych Zbigniewa Ziobry (prok. Mariusz Kierepka, później członek zespołu badającego słynny przeciek o planowanej przez CBA prowokacji w resorcie rolnictwa) śledztwo umorzono (patrz skan) „wobec braku znamion czynu zabronionego”. Tak napisano w dokumencie podpisanym przez Monikę Niziuk (w randze prokuratora rejonowego delegowanego do „okręgówki”). ~ ~ ~ Przed kilkoma dniami gazeta „Rzeczpospolita” ogłosiła – piórem reportera, którego nazwisko miłosiernie przemilczmy – jakoby odkryła (cyt.) „kulisy gigantycznej afery informatycznej”, za którymi

widać, że CPI MSWiA miało swoich prekursorów, bowiem „podobne reguły stosowano od lat”, a „wartość [kontraktów] była zawyżona – nawet dziesięciokrotnie”. Najbardziej wszakże rozczuliła nas sensacja o „sprawie korupcyjnej związanej z firmą Techmex, która miała opracować system satelitarnych map” na zlecenie Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, podczas gdy już osiem lat wcześniej alarmowaliśmy: „ARMiR wypłacała Techmeksowi potężne zaliczki (z kontraktu opiewającego na 12 mln zł), satysfakcjonując się obietnicą sporządzenia na własne potrzeby mapy satelitarnej 50 tys. km kwadratowych obszaru Polski. Ale prawdziwe konfitury będą na deser: 650 mln zł na system identyfikacji działek rolnych” („Kosmiczne jaja” – „FiM” 9/2004). ANNA TARCZYŃSKA

Magister pielgrzymkologii Patrzycie na tytuł i myślicie: zbliża się prima aprilis? Ale to wcale nie dowcip. Choć co normalniejsi studenci i wykładowcy Politechniki Opolskiej zaśmiewają się do łez. Politechnika Opolska i tamtejszy uniwersytet otworzyły wspólnie studia podyplomowe – turystyka pielgrzymkowa i religijna. Co jest treścią takiego nowatorskiego przedmiotu studiów? W reklamie nowego kierunku czytamy: „Absolwenci studiów podyplomowych zdobędą wiedzę niezbędną dla osób pracujących w sektorze turystyki oraz wiedzę na temat miejsc kultu religijnego i wybitnych postaci związanych z historią religii. Zapoznają się z celami podróży pielgrzymkowych i religijnych, ich rolą i oddziaływaniem społecznym oraz z architekturą sakralną znanych sanktuariów i dziedzictwem kulturowym regionów, przez które ciągną się szlaki pielgrzymkowe. Wiedza i umiejętności zdobyte w czasie studiów stanowić będą podstawę do pracy w biurach turystycznych zajmujących się turystyką pielgrzymkową i religijną, w charakterze przewodników grup pielgrzymkowych”. Obie uczelnie w swojej ofercie oczywiście mają już kierunek turystyka i rekreacja, ale kogo w dzisiejszych czasach w Polsce

obchodzą jakieś głupie zabytki pozbawione ducha… Ducha Świętego oczywiście! Przedmioty, jakie oferują nam opolskie uczelnie w ramach studiów pielgrzymkowych, to m.in. teologia pielgrzymowania, wybrane zagadnienia z socjologii religii, organizacja i technika pracy w turystyce pielgrzymkowej, ekumeniczny wymiar pielgrzymowania, rola sportu w procesie wychowania i ewangelizacji, wybrane miejsca pielgrzymkowe w Polsce, wybrane miejsca pielgrzymkowe na Starym Kontynencie, pielgrzymowanie w Ziemi Świętej, duchowa formacja przewodników pielgrzymek i organizacja turystyki pielgrzymkowej na przykładzie diecezji opolskiej. Ten ostatni „przykład” idealnie sugeruje, jaka religia będzie dominować, a właściwie zmonopolizuje proces kształcenia studentów. Zresztą nikt tego nie ukrywa – ogłoszenie traktujące o tym kierunku znalazło się na głównej stronie internetowej diecezji opolskiej i niektórych podlegających jej parafii. Politechnika studia otworzyła na wydziale wychowania fizycznego i fizjoterapii, a uniwersytet – na wydziale teologicznym (oczywiście katolickim), gdzie urząd sprawuje koordynator całego pomysłu – ks. dr hab. Jerzy

Kostorz. Studia, 360 godzin, czyli 3 semestry, będą wpajać młodym ludziom wiedzę o świętych miejscach, objawieniach, kościołach itd. Aż 180, czyli połowa ze wspomnianych 360 godzin, traktować ma o religii, więc absolwent, zdobywszy tytuł „pilota oraz przewodnika turystyczno-pielgrzymkowego”, będzie miał mocno okrojoną wiedzę na temat zabytków innych niż religijne. A może takich już wkrótce w Polsce w ogóle nie będzie… A za granicą? Zależy, jak się do tego podejdzie. Na przykład rzymskie Koloseum można przedstawić jako miejsce męczeństwa chrześcijan, zaś ogród zoologiczny z klatkami dla lwów – jako współczesne miejsce uwięzienia potomków oprawców. – Turystyka to nie tylko hotelarstwo czy ekonomia, ale także inne aspekty, w tym i ten religijny. Próba utworzenia czegoś, co wiąże się z turystyką pielgrzymkową, wydaje się istotna. Dotyczy tej części ruchu turystycznego, który wiąże się chociażby z sanktuariami

– mówi prof. Jan Szczegielniak, dziekan Wydziału Wychowania Fizycznego Politechniki Opolskiej. Ile kosztuje ta przyjemność? „Jedyne” 1500 zł za semestr, czyli przyszły pielgrzymkowy przewodnik musi w sumie zapłacić 4,5 tys. zł, żeby cieszyć się dyplomem. Przypuszczamy, że katedra podzieli się wkrótce na wydziały: pielgrzymkologii teoretycznej i pielgrzymkologii stosowanej. Te zaś wyklonują z siebie instytuty pielgrzymek pieszych, zmotoryzowanych, rowerowych itd. Czy to w sumie nowość? Nic podobnego. Takie biura pielgrzymkowe istniały już najprawdopodobniej w 79 roku po Chrystusie. I oferowały wycieczki do Pompejów. Tanie. Bo bilety były tylko w jedną stronę. ŁUKASZ LIPIŃSKI

10

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

POD PARAGRAFEM

Lepiej niż w realu 12 marca wchodzi na rynek telewizor jak ze snu. Fanów technowinek przyprawi o szybsze bicie serca, zatem o spaniu przy nim nie może być nawet mowy. Odbiornik firmy Toshiba to autentyczna rewolucja w odbiorze telewizji. Specjaliści zgodnie twierdzą, że zaspokoi najbardziej wybredne klienckie gusty na kilka lat. Telewizor ZL2 umożliwia oglądanie filmów w trybie 3D bez żadnych okularów i innych niemiłych dodatków oraz trików. Po prostu patrzysz i masz trójwymiarowy obraz. I to ostry jak żyleta. Bez jakichkolwiek podwójnych linii czy „duchów”, które pojawiały się na ekranach produktów innych firm eksperymentujących w trójwymiarowości. Równie ważną cechą ZL2 jest jego rozdzielczość. Przy nim nasze Full HD to stary rupieć. 55-calowy ekran dysponuje matrycą o czterokrotnie wyższej rozdzielczości, czyli 3840x2160 pikseli. Trudno to sobie wyobrazić, ale obraz emitowany przez odbiornik jest bardziej realistyczny niż w rzeczywistości. Jeśli dodamy do tego wmontowany w telewizor gigantyczny twardy dysk, nagrywarkę, Wi-Fi, rzutnik oraz wszystkie gadżety znane z innych maszyn tego typu, to mamy rzeczywiście telewizor marzeń. Jest w tym jednak wszystkim pewien minus. To cena. Wprawdzie w momencie, gdy piszemy te słowa, jeszcze nie jest znana, ale z zapowiedzi wynika, że nie będzie to rzecz na kieszeń przeciętnego Kowalskiego. Natomiast na portfel Kowalskiego nieprzeciętnego – jak najbardziej, bo ZL2 do kupienia będzie i w Polsce. I to od zaraz.

Elektryzujący sport Nowy popularny sport polega na rażeniu przeciwnika prądem. Na razie w Tajlandii, ale znając polskich kiboli, to i rodzimi zawodnicy się znajdą. To nie jest żart. Mecz składa się z siedmiominutowych tercji, a zespół – z czterech zawodników. Przedmiotem uwagi obu drużyn jest piłka o ponad półmetrowej średnicy, którą trzeba umieścić w bramce przeciwnika. Banał? Niekoniecznie, zważywszy, że każdy zawodnik ma w ręce… paralizator, którego nie zawaha się użyć! Porażony gracz musi się albo pozbierać i grać dalej, odpowiadając porażeniem na porażenie, albo zostanie zniesiony z boiska. Na mecze przychodzą tłumy kibiców. I trudno się dziwić, skoro podczas meczu dochodzi do tylu efektownych… spięć.

Komputer za 80 zł „Jak żyć?” – to pytanie zadają sobie osoby, które jakimś cudem nie mają jeszcze komputera. A i grubego portfela też nie posiadają. Wyjście nazywa się Raspberry Pi. To komputer rozprowadzany przez firmę internetową z siedzibami w wielu krajach zachodnich, a produkowany w dwóch wersjach. Tańszej (za 80 zł) i droższej (za 110 zł). Za takie grosze otrzymujemy całkiem przyzwoity sprzęt wyposażony w 700-herzowy procesor ARM11, do tego karta graficzna, 256 pamięci operacyjnej RAM plus złącza USB, HDMI i sieciowe. W tych kompach są nawet minigłośniczki. A także – już zainstalowany – system operacyjny Linux. Całość nie jest żadną wtopą, ale najprawdziwszym, sprawnie działającym komputerem, zupełnie wystarczającym do biurowej pracy, do surfowania w internecie i do mniej skomplikowanych gier. Dodatkową zaletą są rozmiary maszynki. Całość nie przekracza gabarytami karty kredytowej i da się podłączyć do zwykłego telewizora. Kto może kupić Raspberry Pi? Każdy. A gdzie? A w internetowych sklepach Premier Farnell i RS Components. Trzeba mieć jednak trochę cierpliwości w logowaniu się na wymienionych stronach, bowiem zainteresowanie jest ogromne. Jednak warto. Tym bardziej że pomimo boomu producenci nie zamierzają podnosić ceny produktu. Wybrał MarS

Porady prawne Zwolnienie pracownika z artykułu 53. Przebywałam na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. W tym czasie pobierałam wpierw zasiłek, potem świadczenie rehabilitacyjne. Na tydzień przed moim powrotem do pracy (koniec okresu, na jaki przyznano mi świadczenie) pracodawca rozwiązał ze mną umowę o pracę na podstawie art. 53 Kodeksu pracy. Czy w sytuacji, kiedy miałam już wskazany dzień powrotu do pracy, pracodawca miał prawo mnie zwolnić? Zgodnie z treścią art. 53 par. 1 ust. 1 Kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż 3 miesiące, jeśli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy, a w przypadku pracownika o dłuższym stażu lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową – dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. Przepis ten, zgodnie z utrwalonym w doktrynie prawa pracy stanowiskiem, oznacza, że okres ochronny pracownika w tym drugim przypadku wynosi łącznie okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego, czyli przez 182 dni oraz przez pierwsze 90 dni pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, czyli w sumie przez 272 dni. Po upływie wskazanego okresu pracownik przestaje być chroniony przed zwolnieniem i pracodawca ma możliwość rozwiązania z nim umowy bez wypowiedzenia. Takie rozwiązanie umowy o pracę jest jednak niedopuszczalne w sytuacji, gdy pracownik stawi się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności, a więc w sytuacji, gdy oświadczy swą gotowość do pracy i jednocześnie będzie do niej zdolny. W praktyce oznacza to, że od upływu 272 dnia zwolnienia do momentu upływu okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego z takim pracownikiem można rozwiązać stosunek pracy. Sprawa skomplikować się może w sytuacji, gdy pracownik przed upływem okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego zgłosi się do pracodawcy z oświadczeniem, że jest już zdolny i gotowy do jej podjęcia, a pracodawca mimo to wręczy mu oświadczenie o rozwiązaniu. Z jednej strony bowiem samo zgłoszenie się pracownika do pracy w celu przerwania

prawnej możliwości rozwiązania z nim umowy o pracę, w sytuacji gdy faktycznie nadal jest niezdolny do podjęcia pracy, nie chroni tego pracownika, z drugiej zaś strony samo pobieranie przez pracownika świadczenia rehabilitacyjnego stanowi jedynie domniemanie, że pracownik ten jest niezdolny do pracy. Domniemanie to może zostać jednak obalone. W sytuacji więc, gdy pracownik stawia się do pracy i oświadcza, że jest zdolny do jej podjęcia, w szczególności jeśli sytuacja ta ma miejsce pod koniec okresu, na jaki przyznano świadczenie rehabilitacyjne, pracodawca zobowiązany jest wysłać pracownika na badania okresowe potwierdzające taką zdolność.

Jeżeli podczas spotkania z pracodawcą nie oświadczyła mu Pani, iż jest gotowa do podjęcia pracy, z prawnego punktu widzenia pracodawca miał możliwość rozwiązania z panią umowy o pracę, mimo że do planowanego powrotu do pracy pozostał jedynie tydzień. Trzeba jednakże pamiętać, iż uzasadnieniem istnienia tego przepisu jest ochrona pracodawcy przed dezorganizacją pracy z powodu długotrwałej nieobecności pracownika. Jeżeli więc dochodzi do rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem, który miał powrócić do pracy w nieodległym, wiadomym terminie, a więc odpada de facto podstawa użycia tego prawa, rozwiązanie umowy o pracę może zostać uznane przez sąd za nadużycie przez pracodawcę prawa podmiotowego, a działanie ocenić jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Jednakże decyzję w tym zakresie podejmie każdorazowo sąd po przeanalizowaniu konkretnej sprawy.

Wymeldowanie skazanego Mój konkubent, z którym wspólnie mieszkamy, aktualnie odsiaduje w więzieniu wyrok. Czy w związku z tym mogę go wymeldować z mieszkania? Nie zamierzam do niego wracać po odbyciu przez niego kary.

Kwestie zameldowania reguluje ustawa z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności. Artykuł 33 stanowi, że obywatel polski, który opuszcza miejsce pobytu stałego albo opuszcza miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu, obowiązany jest wymeldować się. Jeżeli osoba nie dopełni tego obowiązku, organ gminy z urzędu wyda decyzję o wymeldowaniu. Ustawa definiuje stały pobyt jako zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Pobytem czasowym jest zaś przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem. Opuszczenie miejsca pobytu, o którym mowa w art. 33 ustawy, powinno być rozumiane jako dobrowolne opuszczenie dotychczasowego mieszkania w celu zmiany miejsca zamieszkania. Rezygnacja z prawa do zamieszkiwania w danym miejscu powinna nastąpić w sposób wyraźny, co powinno być zamanifestowane również przez zachowanie wyrażające taką wolę. W poprzednio obowiązującej ustawie o ewidencji ludności i dowodach osobistych pobyt w więzieniu wskazywany był jako pobyt czasowy, który jednak stanowił wyjątek od ogólnej zasady, iż pobyt czasowy przedłużający się ponad 3 miesiące powinien być zamieniony na pobyt stały. W nowych uregulowaniach brak takiej treści. Stwierdzono natomiast, że osoba może posiadać jednocześnie po jednym miejscu stałego i czasowego pobytu. Zatem pobyt czasowy polegający na przebywaniu w więzieniu nie stanowi podstawy do utraty zameldowania w miejscu stałego pobytu. Odbywanie wyroku nie jest również podstawą do wymeldowania z uwagi na to, iż odbywanie kary nie może być rozumiane jako dobrowolne opuszczenie stałego miejsca zamieszkania w celu zmiany miejsca zamieszkania, a tylko przy takim opuszczeniu osoba ma obowiązek wymeldować się. Stanowisko to potwierdził np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z 2006 roku sygn. akt II SA/Bk 430/2006, stwierdzając, że „do wymeldowania potrzebna jest m.in. dobrowolna zmiana miejsca zamieszkania. Nie w każdym przypadku z samego faktu pozbawienia wolności można wysnuć brak spełnienia przesłanki dobrowolności opuszczenia lokalu”. Opracował MECENAS

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r. Gdy w lutym 2012 roku rząd Donalda Tuska skierował do Sejmu prośbę o ratyfikację umowy z Rosją o tak zwanym małym ruchu granicznym, nikt nie spodziewał się większej awantury. Umowa stanowi element tak zwanej dyplomacji społecznej, czyli „budowania porozumienia nie między rządami, lecz bezpośrednio między ludźmi”. Służy to obalaniu „dziedzicznej wrogości i wzajemnych uprzedzeń, rozbijaniu mitu, że wszyscy przedstawiciele danego narodu są śmiertelnymi wrogami od kołyski aż do zgonu”.

Otwieramy granicę Według definicji, jakie znajdziemy w słownikach dyplomacji, mały ruch graniczny polega „na znaczącym uproszczeniu procedur odpraw dla mieszkańców wybranych miejscowości”. Spośród państw Europy Środkowo-Wschodniej największe doświadczenie w jego wdrażaniu ma Polska. Z naszych rad korzystała UE, gdy w 2005 roku dodała do regulacji dotyczących ochrony granic zewnętrznych wspólnoty przepisy dotyczące małego ruchu granicznego. Z analiz Komisji Europejskiej wynika, że rezygnacja ze stosowania ogólnych przepisów wizowych w stosunku do osób zamieszkujących w strefie przygranicznej nie osłabiła skuteczności działania jednolitego systemu kontroli granic. Dla rządu PiS projekty umów Polski z Rosją, Ukrainą i Białorusią o małym ruchu granicznym były niezbyt ważne. Jesienią 2007 roku ekipa PO dość szybko zaprosiła władze sąsiadujących z nami krajów WNP do stołu negocjacyjnego, ale w trakcie rozmów okazało się, że prawo unijne jest źle zredagowane i w przypadku Rosji uniemożliwia zawarcie umowy. Minister Radosław Sikorski wiosną 2009 roku zwrócił się więc do Komisji Europejskiej o korektę regulacji. Przewodniczący komisji José Manuel Barroso odpowiedział, że nie widzi przeszkód, gdyż „obwód kaliningradzki (…) zamieszkały przez ponad milion ludzi w konsekwencji rozszerzenia Unii w 2004 roku stał się jedyną enklawą na terytorium UE (…). Cały obwód ma charakter strefy przygranicznej”. Szef Komisji Europejskiej poprosił ministrów rządów państw członkowskich

PATRZYMY IM NA RĘCE

Mniejsze i większe wojenki przygraniczne Polski z Rusią toczą się, odkąd tylko obie państwowości okrzepły. Teraz mamy kolejną. Jednostronnie wypowiedziało ją PiS.

Bezruch graniczny o przyjęcie poprawki, przekonując, że propozycja objęcia całego obwodu małym ruchem granicznym przyczyni się do rozwoju partnerstwa strategicznego między UE a Federacją Rosyjską. Swój sprzeciw złożył wówczas prawicowy rząd Litwy, a źle o poprawce wypowiadał się także prezydent RP Lech Kaczyński. Podobnie zresztą jak działacze PiS.

Spisek? Do wiosny 2011 roku unijni urzędnicy próbowali przekonać Wilno do zmiany nastawienia i ostatecznie litewscy politycy zgodzili się, żeby sprawę ograniczyć do kwestii granicy rosyjsko-polskiej. Dla lidera PiS zwolennicy tego rozwiązania to wrogowie UE: „Uczestniczą oni w operacji niszczenia UE przez Rosję. Jej częścią jest projekt Prusy Wschodnie, który zakłada uczynienie z obwodu kaliningradzkiego rosyjskich drzwi do Europy, poprzez które Rosjanie wejdą w obszar polityki gospodarczej UE, a ich przedsiębiorcy uzyskają unijne fundusze (…). Pozostając oficjalnie pod władzą Rosji, obwód chłonąłby niemiecki kapitał, dając w zamian dostęp do rynku rosyjskiego i stając się głównym narzędziem w umacnianiu politycznego znaczenia Niemiec w tym regionie (…)”. Według liderów PiS konsekwencją tego miała być

„dezintegracja polityki unijnej (…), osłabienie więzi europejskich i euroatlantyckich oraz powrót Rosji do roli hegemona na obszarze wpływów byłego bloku sowieckiego”. Tezy PiS nie spotkały się ze zrozumieniem wśród polityków pozostałych państw UE i Strefy Schengen. Przygotowana przez KE nowa regulacja weszła w życie we wrześniu 2011 roku. Umożliwiło to zakończenie prac nad polsko-rosyjską umową o małym ruchu granicznym. Była ona gotowa już w grudniu 2011 roku. Ze względu na wagę sprawy rządy Polski i Rosji wybrały wariant ratyfikacji umowy przez parlamenty. W Dumie nie ujawniła się jak dotąd żadna licząca się grupa jej przeciwników. Rosyjskich polityków do wywołania awantury zachęcają jednak działacze PiS. Anna Fotyga (była eurodeputowana, w latach 2005–2007 wiceszefowa, a następnie szefowa polskiej dyplomacji; od jesieni 2007 do lata 2008 kierowała Kancelarią Prezydenta Lecha Kaczyńskiego) ogłosiła, że nie widzi sensu ratyfikowania tej umowy, bo według niej „Kaliningrad to opanowany przez przestępców jeden z najbardziej zmilitaryzowanych obszarów na świecie”. Współpracownik Fotygi z MSZ, Witold Waszczykowski (były ambasador Polski przy NATO i w Iranie, wiceszef MSZ

w latach 2005–2008), dodał: „Otwarcie tak dużego obszaru po stronie polskiej (wybrane powiaty województw warmińsko-mazurskiego oraz pomorskiego – przyp. red.) daje przestępcom możliwość przenikania dalej, w kolejne regiony Polski, a w końcu przez granicę zachodnią do Unii. W związku z tym jest pytanie, czy to nie rodzi konsekwencji negatywnych dla naszej granicy zachodniej”. Oświadczył także, że „nie zna Polaków, którzy mieliby rodziny po stronie królewieckiej, które tam zginęły, ani ludności rosyjskiej, która ma rodziny, które zmarły po stronie polskiej”. Swój wywód zakończył stwierdzeniem, że rząd Polski chce kosztem bezpieczeństwa państwa wspomóc polskich producentów plastikowych okien. Krakowski poseł PiS Krzysztof Szczerski (w rządzie Jarosława Kaczyńskiego odpowiadał za politykę europejską) uznał, że ratyfikowanie umowy z Rosją spowoduje powrót kontroli na granicy niemiecko-polskiej. Jak do tego doszedł, nie wyjaśnił. Wtórowały im prawicowe portale Fronda oraz olsztyńska Debata.

Dziwne źródła Posłowie PiS swoją wiedzę o obwodzie kaliningradzkim czerpią z dość dziwnych źródeł. Rzecz

11

w tym, że ich relacje o najbardziej zmilitaryzowanym regionie świata są mocno nieaktualne. Dzisiaj armia jest tam tylko dodatkiem do jednej z najdynamiczniej rozwijających się stref ekonomicznych Rosji. Jest to centrum produkcji samochodów BMW, KIA, domowej elektroniki i sprzętu AGD. Obok światowych potentatów z Francji, Korei, USA, Szwecji w Kaliningradzie swoje spółki założyło ponad 600 polskich drobnych i średnich przedsiębiorców. Od lat region notuje bardzo wysoki wzrost PKB. Sprawa uproszczenia odpraw granicznych z Kaliningradem ma nie tylko wymiar biznesowy. Jest to także jeden z nielicznych regionów, gdzie anty-Putinowa opozycja ma spore wpływy. W miasteczkach obwodu kaliningradzkiego swoje miejsce pod słońcem znalazło ponad dziesięć tysięcy naszych rodaków deportowanych w latach 30. i 40. XX wieku z Ukrainy do Kazachstanu. Po rozpadzie ZSRR i przejęciu w Kazachstanie władzy przez umiarkowanych islamistów ich sytuacja stała się niepewna. Tracili pracę na rzecz lokalnych klanów. Tylko nielicznym udało się przenieść do Polski. Pozostali szukali ratunku na własną rękę. Jednym ze sposobów był wyjazd do obwodu kaliningradzkiego. Jednym z polskich centrów stało się leżące kilka kilometrów od granicy z Polską miasto Oziersk. Mieszkająca tam Polka tak mówiła o swojej sytuacji studentom Uniwersytetu Warszawskiego: „Zgodnie z mapą Polskę mam na wyciągnięcie ręki, ale w praktyce leży ona bardzo daleko. Wiza wjazdowa do kraju przodków jest bardzo droga. Jedynym miejscem, gdzie mogę kultywować polskość, jest parafia katolicka. To ona organizuje zajęcia szkolne dla polskich dzieci”. Otwarta granica to więcej świeckich kontaktów kaliningradzkich Polaków. Mogą się więc wyzwolić spod kurateli katolickich duchownych. Być może właśnie temu chce zapobiec PiS. MiC W tekście wykorzystałem fragmenty debat XIII Konferencji UAM „Europa XXI wieku” oraz konferencji Instytutu Socjologii UW.

PRZEKAŻ 1 PROCENT PODATKU NA STRONIE FUNDACJI „FiM” Pod linkiem: www.bratbratu.pl/1procent znajduje się nasz darmowy program rozliczeniowy PIT 2011 Nasza redakcja patronuje fundacji pod nazwą Misja Charytatywno-Opiekuńcza „W człowieku widzieć brata”, której prezesem jest Roman Kotliński – Jonasz, redaktor naczelny „FiM”. Fundacja ma za zadanie nieść wszelką możliwą pomoc potrzebującym rodakom – zwłaszcza głodnym dzieciom, a także przewlekle chorym, bezrobotnym i bezdomnym. Ponieważ kościelne fundacje i stowarzyszenia w swej działalności charytatywnej (jakże skromnej jak na ich możliwości) nagminnie wyróżniają osoby związane z Kościołem, a innowierców, agnostyków i ateistów pomijają – my będziemy wypełniać tę lukę i pomagać w pierwszej kolejności właśnie im. Nasza fundacja ma status organizacji pożytku publicznego i w związku z tym podlega pełnej kontroli organów państwa. Tych, którzy chcą wesprzeć naprawdę potrzebujących naszej pomocy, prosimy o wpłaty: Misja Charytatywno-Opiekuńcza „W człowieku widzieć brata”. NASZA FUNDACJA NIE MA ŻADNYCH KOSZTÓW WŁASNYCH. PRACUJĄ W NIEJ SPOŁECZNIE DZIENNIKARZE „FiM”. Zielona 15, 90-601 Łódź, ING Bank Śląski, nr konta: 87 1050 1461 1000 0090 7581 5291 KRS: 0000274691 www.bratbratu.pl, e-mail: [email protected]

12

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

POLSKA PARAFIALNA

Dług Pożyczanie pieniędzy duchownym jest zajęciem dla ludzi o mocnych nerwach i zamiłowaniu do hazardu... Ksiądz proboszcz Piotr S. (zdjęcie powyżej) (45 l.) z parafii św. Andrzeja Apostoła w Słupi Sycowskiej (diecezja kaliska) lubi przyzwoite bryki, ale nie lubi za nie płacić. Jakiś czas temu pożyczył w Santander Consumer Bank pieniądze na opla astrę. Standardowym i powszechnie stosowanym zabezpieczeniem kredytów samochodowych jest cesja praw z polisy autocasco oraz przewłaszczenie (częściowe lub pełne). W praktyce oznacza to, że: ~ jeśli auto zostanie skradzione lub doszczętnie zniszczone, ubezpieczyciel musi przekazać odszkodowanie pożyczkodawcy na poczet spłaty kredytu, o ile nie otrzyma innej dyspozycji; ~ pojazdu nie da się legalnie sprzedać bez wiedzy i zgody instytucji finansowej pozostającej współwłaścicielem do czasu wyrównania rachunków z kredytobiorcą. Wspomnianego opla wielebny uszkodził w kolizji nieopodal Łodzi. Było to w 2009 r. Mając autocasco, kazał dostarczyć pojazd do autoryzowanego serwisu spółki Wega Auto w Kaliszu, położonego najbliżej swojego miejsca zamieszkania. Dla warsztatu sytuacja była rutynowa: naprawiają, przedstawiają fakturę ubezpieczycielowi, ten płaci i sprawa zamknięta. W przypadku ks. S. holowanie pojazdu kosztowało prawie 600 zł, a naprawa (wymiana części, lakierowanie i robocizna) – ponad 17 tys. zł. Gdy Wega przedstawiła rachunki

K

do rozliczenia, dowiedziała się, że na polisie trzyma łapę bank i stan ów jeszcze trochę potrwa, bo pleban notorycznie „zapomina” o spłatach rat kredytu. Krótko mówiąc: nie dostali ani grosza. – Gdy klient terminowo wywiązuje się ze spłaty zobowiązań i poprosi o zgodę na przelanie odszkodowania powypadkowego na jego konto, to nie stwarzamy żadnych problemów. Ksiądz S. do takowych nie należał, ponieważ raty uiszczał „okazjonalnie”, czyli dopiero wtedy, gdy miał nóż na gardle – tłumaczy „FiM” urzędnik z Santandera. W serwisie nie mieli oczywiście bladego pojęcia o sytuacji i wydali kapłanowi auto na słowo honoru. Gdy prawda wyszła na jaw, poprosili go o uregulowanie niebanalnej należności. Najpierw grzecznie, później

atalogi katolickich grzechów pomieszczą wiele. Czasem ma się wrażenie, że opracowujący je mieli przy tej pracy niemało przyjemności. Perwersyjnej… Minimum raz do roku Kościół nakłada na swoje owieczki obowiązek złożenia zeznań w konfesjonale, między innymi z krytykowania w obecności dzieci duchowieństwa, ze szpecenia się przez nadużywanie kosmetyków, z niedostatecznego wspierania materialnych potrzeb księży, z obojętności na brak nowych powołań kapłańskich, z tworzenia własnego obrazu Boga bez liczenia się z naukami Kościoła, z robienia w niedzielę zakupów, z niedzielnych wypraw na ryby, grzyby lub wycieczki zamiast do świątyni, a nawet z „przesadnej miłości do zwierząt” lub z ulegania depresji… Katolickie strony parafialne dostarczają mnóstwa ściągawek z konkretnymi podpowiedziami w kwestii grzechów. „Czy dobrowolnie myślałem o rzeczach nieczystych? Ile razy? Czy mówiłem o rzeczach nieczystych?

przed sądem. Bez trudu uzyskali nakaz zapłaty, a gdy prawomocne orzeczenie i kolejne monity nie skutkowały, oddali sprawę komornikowi. Egzekutor okazał się bezradny. W grudniu 2011 r. umorzył postępowanie dotyczące zwrotu kosztów holowania (z odsetkami około 1 tys. zł), bo... ksiądz S. nie otrzymuje wynagrodzenia za pracę oraz nie posiada żadnych dóbr osobistych o „wartości licytacyjnej”. Pewnym wyjaśnieniem tegoż nadzwyczajnego jak na proboszcza zjawiska może być fakt, że Słupia jest jego pierwszą samodzielną parafią (otrzymał ją od biskupa Stanisława Napierały w 2007 r.). – Z tacy i posług typu chrzty, śluby i pogrzeby faktycznie nie inkasuje zbyt wiele, ale koledzy po fachu i okoliczne gminy dają mu zarobić. Wynajmują go do szkół na rekolekcje,

Ile razy? Czy brzydko się bawiłem? Sam? Z kim? Ile razy?” – to pytania, na które dzieci muszą udzielać wyczerpujących odpowiedzi księżom w konfesjonale. „Pieszczoty, pocałunki, współżycie pozamałżeńskie, samogwałt, nieprzyzwoite zabawy i rozmowy, stosowanie antykoncepcji – to grzechy ciężkie. Czy popełniłeś któryś z tych grzechów?” – oto

co i rusz „kropi” lub „zaszczyca obecnością” jakąś imprezę... Nie ma biedy – zapewnia sołtys objęty jurysdykcją duszpasterską księdza S. A co z należnością za naprawę? – Wciąż jeszcze walczymy. Pod koniec listopada na skutek artykułu w lokalnej gazecie zadeklarował, że zapłaci. Poszliśmy mu na rękę, godząc się na raty. Wpłynęły dwie: raz 900, a po jakimś czasie 400 zł. Teraz znowu unika kontaktu i nie odbiera telefonów. Czasem tylko odpowie na SMS-a. Z odsetkami dług przekroczył już 20 tys. zł. Duchowny obarcza nas winą za to, że wydaliśmy mu auto z warsztatu przed uregulowaniem należności. Próbowaliśmy kontaktować się z kurią, aby biskup wpłynął na podwładnego, ale bez powodzenia. Twierdzą, że nie są pracodawcą księdza, więc nie interesują ich również jego zobowiązania finansowe – mówi wicedyrektor Daniel Bitke ze spółki Wega Auto. Z punktu widzenia proboszcza sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana: – To nie jest żadne unikanie. Jestem na malutkiej parafii. Tylko 540 dusz, więc choćbym nawet chciał zapłacić, to nie mam manewru. Rozmawiałem z Wegą dzisiaj (8 marca – dop. red.) i tłumaczyłem, że będę spłacał tyle, na ile mnie stać.

czy podejmujesz działania mające na celu „zwiększenie podniecenia seksualnego i osiągnięcie spełnienia, jakim jest przeżycie orgazmu”; czy przepajasz miłość erotyczną wspólnym uczestniczeniem we mszy świętej; jak w zachowaniu „czystości” wykorzystujesz takie środki jak „łaska Boża, pomoc sakramentalna, modlitwa, rachunek sumienia, asceza,

do niego, a rozwiedzionych – ze wstąpienia po rozwodzie w związek cywilny. Z kolei każdy pracownik w konfesjonale winien się szczerze przyznać do grzechu niepostrzegania swoich przełożonych… „za przedstawicieli Boga”! Pracodawcy zaś mają obowiązek zdać relacje z… przeszkadzania w spełnianiu praktyk religijnych w środowisku pracy (sic!!!) oraz zezwalania na popełnianie grzechów przez swoich podwładnych i ich niekaranie (!!!). Na tym nie koniec. Spowiadać należy się również z „brania czynnego lub biernego udziału w usuwaniu emblematów religijnych, w hamowaniu budowy, odbudowy i rozbudowy obiektów sakralnych”, „pojmowania kościoła jako instytucji, partii politycznej, a siebie jako klienta”. Oraz z… „posuwania się w tolerancji względem innych religii do twierdzenia, że wszystkie religie są sobie równe”. Tekst opracowany na podstawie rachunków sumienia zamieszczonych na stronach różnych parafii. AK

Przeproś, że żyjesz! tematy, które dla odmiany referować powinni dorośli penitenci. Księżowska dociekliwość nie zna tabu. Czy jako mężczyzna starasz się być mężczyzną, a jako kobieta – kobietą; czy na płeć przeciwną patrzysz zawsze w sposób czysty, bez podtekstu seksualnego; czy dostrzegasz w każdej koleżance godność przyszłej matki; czy wodzisz na pokuszenie swojego współmałżonka;

opanowywanie namiętności rozumem” – o takie sprawy zawzięcie przepytują wielebni. A małżonków ponadto skrupulatnie rozliczają z traktowania dzietności rodziny jako sprawy „prywatnej, bez rozliczeń z Bogiem”, ze współżycia „niezgodnego z naturą” (?!), z „nieodpowiedzialnego bez ważnych powodów pozostawania przy jednym dziecku”, ze straszenia rozwodem męża lub żony lub wręcz z dążenia

Ja miałem polisę OC i autocasco, a oni papiery przesłali do banku i teraz chcą ode mnie pieniądze?! To jest nieludzkie i niehumanitarne. Powinienem ich pozwać do sądu za ośmieszanie i szkalowanie parafii. Tak zrobię, jeśli sytuacja się powtórzy, bo przecież oni wydali mi podstępnie auto! Naprawili i podstępnie wydali, a ja teraz co? Powinni zapytać, czy mam pieniądze na naprawę! Ja nawet nie jestem właścicielem samochodu, lecz bank. Kuria pomoże? Kuria nie wyłoży ani grosza, bo mnie utrzymują ludzie. Jakieś małe kwoty będę starał się płacić, żeby nie było, że chcę kogokolwiek oszukać – zapewnił nas ksiądz S. ~ ~ ~ Księdza Grzegorza G. (zdjęcie z lewej), 46-letniego wikariusza parafii św. Jakuba Większego w Barcinie (archidiecezja gnieźnieńska), zdemaskowaliśmy przed kilkoma miesiącami jako naciągacza, który wyłudził 30 tys. zł pożyczki od dobiegającej 90 roku życia emerytowanej aptekarki Marii P.-Ch. Przekonywał staruszkę, że ma sprawę w sądzie, przez co nie może spać po nocach i kto wie, czy z tej bezsenności nie targnie się na życie („Ręce, które liczą” – „FiM” 37/2011). Wstrząśnięty naszą publikacją aktyw miejscowego Stowarzyszenie Powołań Kapłańskich ogłosił zbiórkę pieniędzy, żeby uregulować choćby część zobowiązań swojego duszpasterza i oczyścić jego „dobre imię”. Zebrali na cito ponad 5 tys. zł, ale zamiast zanieść je w zębach wierzycielce, powierzyli to zadanie ks. Grzegorzowi. Efekt? Kasę znowu gdzieś wcięło. Prawdopodobnie poszła na pilniejsze długi, bo nie chce nam się wierzyć krążącym po Barcinie pogłoskom, że wikariusz liczy na efekt swoich modłów o „umorzenie” spraw z panią Marią poprzez zabranie jej do nieba... Dla naszej redakcji ks. Grzegorz G. był całkowicie nieuchwytny. DOMINIKA NAGEL

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r. Kieleckie schronisko w Dyminach zostało po latach walki odbite z rąk oprawców zwierząt. „FiM” wspierało i dopingowało działania obrońców czworonogów. Dziś możemy odetchnąć z ulgą: razem nam się udało! – Batalia trwała od lat. W końcu ją wygraliśmy – mówią jednym głosem przedstawiciele organizacji przez lata walczących o poprawę losu zwierząt ze schroniska w Dyminach. Jak wspominają ten czas? Wolontariusze długo nie mieli prawa wstępu na teren schroniska, obowiązywał tam ścisły zakaz robienia zdjęć, psy chore nie były leczone ani izolowane od zdrowych, nie istniał program sterylizacji, suki z cieczką przebywały w boksach ogólnych, gdzie następnie szczeniły się, a ich potomstwo stawało się pokarmem dla współtowarzyszy niedoli… Wyciągane stamtąd zwierzęta najczęściej były zarażone nosówką lub parwowirozą. Nierzadko po zabraniu ich z tego miejsca jedynym wyjściem pozostawała humanitarna eutanazja, bo na leczenie było już za późno. Dyminy na łamach „FiM” gościły kilkakrotnie (45, 49/2010, 9/2011) – właśnie za czasów, kiedy tutejsze schronisko było prowadzone przez Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych. Wówczas ludzie, którzy obok niedoli czworonogów nie przechodzą obojętnie, nazywali to miejsce nie inaczej jak mordownia, umieralnia, miejsce kaźni i potwornych cierpień, obóz zagłady. I nic dziwnego, skoro tylko podczas jednej niezapowiedzianej kontroli w lodówkach pomieszczeń schroniska znaleziono 6 martwych, makabrycznie wychudzonych lub pogryzionych dorosłych psów i 16 szczeniąt. Schronisko przeznaczone dla około 100 zwierząt (liczba miejsc ledwie wystarczająca dla samego miasta Kielce) obsługiwało 21 okolicznych gmin. Ta „obsługa” polegała na tym, że zwierzaki, które już znalazły się za bramą, umierały z głodu

INTERWENCJE „FiM”

13

zwierzaki, które trafiają do nas po ciężkich wypadkach. Przynajmniej raz dziennie psy wychodzą na spacer, staramy się też na własną rękę odszukać właścicieli psów, które trafiły do schroniska – wylicza Nawrocka. ~ ~ ~ Prokuratura Rejonowa Kielce-Wschód po ponadrocznym postępowaniu przygotowawczym skierowała do sądu akt oskarżenia przeciwko byłej kierowniczce schroniska Grażynie K. Zarzuca się jej popełnianie przez minimum 4 lata przestępstwa znęcania się nad zwierzętami. Według prokuratury zwierzęta były przetrzymywane w zbyt dużym zagęszczeniu; nie segregowano ich ze względu na płeć, wielkość, stan zdrowia czy stopień agresji. To powodowało rozprzestrzenianie chorób i niekontrolowane rozmnażanie się zwierząt. Psom nie zapewniano odpowiedniej dawki ruchu, były też niewłaściwie karmione. – W Polsce ci, którzy gnębią zwierzęta, czują się bezkarni. Jeśli jakimś cudem akt oskarżenia trafi do sądu, to i tak sprawa jest zwykle umarzana. Kary, jeśli zapadną, są śmieszne. A w przypadku takich miejsc jak Dyminy organa ścigania skupiają się zwykle na jednej osobie. W tym wypadku akt Obecnie schronisko znajduje się pod opieką Świętokrzyskiego Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami... oskarżenia skierowano przeciwko Grażynie K., byłej kierowniczce. A przecież ktoś Kielc. Obecnie jest w Dyminach funkcjonowała ta masowa wykańczali chorób, zagryzały się nawzajem alza nią stał, ktoś był mocodawcą, około 160 psów (limit wynosi 120, nia bezbronnych zwierząt? (…) zabibo były poddawane często nieuzaktoś nie kontrolował, przymykał ale siłą rzeczy wciąż jest przekraja się bezbronne zwierzęta, odmawia sadnionej eutanazji. Owo bestialoko. Organizacje społeczne mają czany), dlatego – co podkreśla kiepieniędzy na szczepienia, leczenie i stestwo zakończyło się w listopadzie ograniczone możliwości śledcze, rowniczka schroniska Anita Narylizację” – napisali w dramatycznym ubiegłego roku. Wówczas wobec podziałamy na tyle, na ile nam wystarwrocka – najważniejsze i najpilniejapelu do ludzi dobrej woli. Miejsce twierdzonych nieprawidłowości czy czasu i pieniędzy – diagnozuje sze są adopcje. – Na nowych włakaźni chcieli przeobrazić w spokoji udokumentowanej męczarni zwieAgnieszka Lechowicz ze Stowaścicieli czeka m.in. 30 szczeniaków ny azyl. Dziś mogą powiedzieć z durząt Wiesław Wyszkowski, powiarzyszenia Obrona Zwierząt. – mówi Nawrocka. mą: udało się! towy inspektor weterynarii, podjął ~ ~ ~ Metody prowadzenia schroniska Obecnie schronisko znajduje się decyzję o wykreśleniu Dymin z reNie minęło wiele czasu, a orma – z perspektywy wielu urzędnipod opieką Świętokrzyskiego Towajestru schronisk. ganizacje prozwierzęce znów muków – niekonwencjonalne, bo dla rzystwa Opieki nad Zwierzętami. Władze miasta, długo głuche siały zmobilizować siły i stanąć niej najważniejsze jest zwierzę. JePo tym, jak przeprowadzono remont na argumenty organizacji broniących w szranki w obronie zwierząt. Tym śli więc zachodzi potrzeba, aby psi budynku, zapewniono właściwą kwapraw zwierząt, zareagowały dopiero razem nie setek, jak w Dyminach, wrak (a takich do schroniska trarantannę zwierząt, wymieniono buwówczas, kiedy o Dyminach mówia tysięcy. Dramatyczne szczegóły fia, niestety, większość) socjalizody oraz wyposażenie boksów, od ła nie tylko Polska, ale i świat. Obrońjuż za tydzień. wać – bez zastanowienia instaluje stycznia br. powiatowy lekarz wecy zwierząt zrzeszyli się na forum OKSANA HAŁATYN-BURDA go w biurze. Mieszka tam tak dłuterynarii zdecydował, że placówka www.dogomania.pl, a głosu setek [email protected] go, aż znów nauczy się ufać człomoże wrócić na listę schronisk (jest dzi trudno już nie usłyszeć. „Żyjemy wiekowi. to jedyna tego typu instytucja w woj. w XXI w. w środku Europy, w kraju Informacje o adopcji na stronie A co jeszcze zmieniło się w Dyświętokrzyskim, choć powinno ich podobno w 99 proc. katolickim. Czy www.schronisko-dyminy.eadopminach? – Przede wszystkim zapewbyć co najmniej 13!). możemy uważać się za cywilizowacje.org albo pod numerem telefoniamy zwierzętom schronienie; nie Z założenia ma przyjmować beznych ludzi, jeśli pozwalamy, aby pod nu: 604 275 553, 41 361–67–24 usypiamy, tylko leczymy. Nawet te domne zwierzęta tylko z terenu naszym bokiem i na naszych oczach

Na cztery łapy

...kiedyś było prowadzone przez Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych

14

BEZ DOGMATÓW

Śluby milczenia Niby wszyscy go znamy, a jednak w książce słynnych dziennikarzy Jasona Berry’ego i Geralda Rennera jawi się on jako zaprzeczenie medialnego wizerunku ojczulka świętego. To zły, apodyktyczny, demoniczny starzec, który obsesyjnie – nawet za cenę kłamstwa i przestępstwa – dąży do uchronienia Kościoła przed czymś, co i tak prędzej czy później okaże się nieuniknione, czyli przed oskarżeniem o ohydne przestępstwa pedofilii popełniane przez jego funkcjonariuszy. Nawet w chwili, kiedy świat przeszedł od oskarżeń do udowodnienia winy ponad wszelką wątpliwość, Jan Paweł II za wszelką cenę starał się pomniejszyć znaczenie zbrodni i jej wpływu na miliony ludzi na całym świecie. Profesor Tadeusz Bartoś o autorach i ich wieloletnim śledztwie, którego owocem jest publikacja „Śluby milczenia”, pisze tak: „Książka wstrząsająca! Odsłania kulisy postępowania instytucji kościelnych w sprawie pedofilii w USA i w Watykanie (…). Nagromadzenie wielkiej liczby faktów, precyzja ich opisu, swego rodzaju »materiał dowodowy w sprawie« – to największa wartość książki. Wrażenie potęguje

chłodny, wolny od namiętności styl wypowiedzi (…)”. „Siedź cicho. Zaprzeczaj. A jeśli to konieczne – przeproś, a jeśli są

~ ~ ~ W roku 1993 JPII był świeżo po lekturze zeznań młodej kobiety (otrzymał je do Watykanu w poczcie

Zdaniem Jasona Berry’ego i Geralda Rennera można dokładnie wskazać osobę odpowiedzialną za plagę pedofilii w Kościele katolickim. Można też ustalić, kto skandal tuszował, a jego znaczenie pomniejszał; z czyjego polecenia mataczono i szantażowano ofiary. To jeden, ciągle ten sam człowiek. Nazywał się Karol Wojtyła, a później Jan Paweł II. Znacie go? wątpliwości – atakuj tego, kto przynosi złą wiadomość” – tak prof. Bartoś pisze o zasadach działających w Watykanie rządzonym przez papieża „z dalekiego kraju”. Oto kilka fragmentów pracy „Śluby milczenia”, wydanej właśnie w Polsce przez wydawnictwo „Czarna Owca”. Książka uznana została na Zachodzie za sensacyjne wydarzenie wydawnicze, a w Polsce nie doczekała się nawet pobieżnych recenzji. Jakoś nas to nie dziwi. Zatem do dzieła, czyli do pracy Jasona Berry’ego i Geralda Rennera (fragmenty oryginalnego tekstu wyróżniamy kolorem).

dyplomatycznej), opowiadającej prokuratorowi o swoich przeżyciach z dzieciństwa, kiedy przyszło jej być zależną od księdza, później jednego z amerykańskich biskupów: Pamiętam, że stałam przy narożniku łóżka (…), wydawało się, że całą wieczność. Prosił, żebym zdjęła ubranie. Byłam bardzo wystraszona. Nigdy przedtem żaden mężczyzna nie widział mnie nagiej. Wydawało mi się, że nie mam wyboru, że muszę zrobić to, co on mi każe. Więc zdjęłam z siebie wszystko, bardzo się wstydziłam (…), odwróciłam się i zobaczyłam ręcznik na łóżku (…). Byłam jeszcze dziewicą

(…). Pamiętam swoje przerażenie. Ojciec O’Connor był taki gruby (…). W głowie tłoczyły mi się myśli: „On jest księdzem”. Poczułam go na sobie, był ciężki. Wcisnął we mnie swój penis. Co na to Wojtyła? Podczas watykańskiej audiencji biskupów z USA papież nakazał modlitwę „za naszego brata z Santa Fe” (chodzi o przyjaciela JPII, pedofila, biskupa O’Connora), po czym powiedział: (…) Grzech człowieka, który jest sam w sobie bolesnym doświadczeniem, nie powinien być przedmiotem sensacji (…). Niestety, jednak pogoń za sensacją stała się swoistym stylem naszych czasów. Jest to niezgodne z duchem ewangelii, czyli duchem współczucia, Chrystus powiedział bowiem: „Idź i nie grzesz więcej”. Jak zwykle – ani jednego słowa o potępieniu sprawcy, którym był duchowny. Przeciwnie – mamy tu do czynienia z rozgrzeszeniem łajdaka oraz z ostrym zganieniem mediów za opisanie dewianta i jego ofiar. Co gorsza, papież nie robił nic, żeby zlikwidować lub choćby ograniczyć samo zjawisko pedofilii! A jednak zupa już się wylała i pomimo starań papieża kolejne miesiące przynosiły kolejne doniesienia

o procederze seksualnego wykorzystywania dzieci przez księży. Sprawy zabrnęły już tak daleko, a potępienie społeczne było tak duże, że... …delegacja biskupów amerykańskich spotkała się z Janem Pawłem II. Biskupi prosili o przyznanie im większej autonomii w sprawie usuwania ze stanu duchownego księży molestujących dzieci (…), ale kuria rzymska nadal mocno obstawała przy rytuale tajnych procesów (…), w których oskarżeni nigdy nie mieli być poznani przez opinię publiczną. Aż trudno uwierzyć w to, co Jan Paweł II miał do powiedzenia najwyższym amerykańskim hierarchom: Drodzy biskupi, wiele lat swojego życia spędziłem w komunizmie. Nie zamierzam pozwolić, by zadomowił się on w Kościele – powiedział papież, uznając przyspieszony tryb usuwania przestępców seksualnych za niewiele różniący się od łamania praw księży w reżimach totalitarnych. Ale ta niesłychana wypowiedź, to przecież nie koniec papieskich konstatacji. Bowiem według głowy Kościoła pedofilia nie jest – UWAGA! – przestępstwem. Jan Paweł dał wyraz przekonaniu, że chodzi tu nie o przestępstwo, lecz

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r. o grzech – przekonaniu, które było bliskie wielu biskupom, skłonnym traktować wykorzystywanie dzieci jako potknięcie moralne zasługujące na wybaczenie. Biskupi dużo mówili w Rzymie o stratach finansowych, jakie przynoszą spory prawne. Aby nie pozostawić złudzeń, kto tu tak naprawdę jest ofiarą, Wojtyła… nakazał, by zawieszonym księżom wypłacano pensje. Zaś audiencję biskupów i cały ówczesny spór o pedofilię w Kościele zakończył słowami: Nie otrzymacie ode mnie szybkich rozstrzygnięć. Niedługo później – po ujawnieniu przez media kulisów kolejnego wstrząsającego skandalu pedofilskiego – Jan Paweł II znów zabrał głos i ponownie o wszystko obwinił media: Uznając prawo do wolności informacji, nie można przyzwalać na traktowanie zła moralnego jako okazji do wywoływania sensacji (…). Środki masowego przekazu grają szczególną rolę. Pogoń za sensacją sprawia, że traci się coś istotnego dla moralności społeczeństwa. Gwałcone jest fundamentalne prawo jednostek do tego, by nie być wystawionym na publiczne ośmieszenie. A nawet więcej, kreuje się wypaczony obraz ludzkiego życia! Tyle miał do powiedzenia światu papież, który już doskonale wiedział, jaka jest skala zjawiska zboczeń kleru: od wiejskich proboszczów po tych w biskupiej purpurze. Na przykład znane mu były spisane przez prokuraturę (i potwierdzone przez świadków) relacje ucznia szkoły prowadzonej przez „Braci w Chrystusie” w Tardun, w której kapłani współzawodniczyli pomiędzy sobą, kto pierwszy sto razy zgwałci chłopca lub kto szybciej doprowadzi do jego doodbytniczego krwawienia. W ramach naszego procesu karnego wyrażenie skruchy przez księdza zamyka postępowanie (…). Prawo kanoniczne pozwala nam udzielić mu rozgrzeszenia i powiedzieć: nie grzesz więcej – tak napisał w instrukcji dla podwładnych amerykański biskup Adam Joseph Maida. I został za to mianowany przez papieża kardynałem – wszak posłusznie zacytował głowę swojego Kościoła. Ta nominacja była jasnym sygnałem JPII skierowanym do innych hierarchów. Zasada milczenia jest akceptowana i pożądana, a sprawców przestępstw należy za wszelką cenę chronić i rozgrzeszać. Tak dokładnie było przecież ze sprawą wielokrotnie opisywanego na łamach „FiM” Marciala Maciela Degollada – oszusta, aferzysty i seksualnego zboczeńca, założyciela Legionu Chrystusa. O przestępstwach tego zwyrodnialca, który gwałcił m.in. własną córkę, Jan Paweł II wiedział doskonale od początku swojego pontyfikatu (a nawet wcześniej). Dossier Maciela miał Wojtyła na watykańskim biurku już w roku 1980. Jaką ma na to odpowiedź? Ojciec Maciel leci papieskim samolotem jako jedna z osób towarzyszących Janowi Pawłowi II, co

było nagrodą za jego osiągnięcia. I znakiem dla innych. Kolejne lata przynoszą następne rewelacje w sprawie zbrodniczego mnicha. Media ujawniają kolejne sensacje. Jose Antonio, pięćdziesięciodziewięcioletni prawnik, ujawnił (…), dlaczego jego brat odszedł z seminarium. Pewnego rana podczas mszy został wezwany do pokoju Maciela. Ojciec założyciel wyraził zatroskanie jego bratem, przybywającym gdzieś daleko, i trzeba było jak najszybciej odciągnąć go od grzechu (…) i uratować przed rozpustą. Maciel chciał mieć próbkę jego spermy, by wysłać ją do słynnego lekarza w Madrycie, który pomoże uwolnić brata od jego problemu. Czternastoletni chłopiec wierzył, że „czystość jest cnotą numer jeden”, ale pozwolił, by ksiądz zsunął mu spodnie, doprowadził do orgazmu i pobrał spermę do pojemnika. Maciel powiedział łagodnie: „Cel jest słuszny”. Polecił mu też, by przystąpił do komunii i „nigdy nikomu nie mówił o tym heroicznym akcie”. Takie i o wiele gorsze relacje z meksykańskich i amerykańskich siedzib Legionu Chrystusa szokują świat. Ale jeszcze bardziej szokują słowa papieża zawarte w liście pochwalnym: Jestem pod głębokim wrażeniem pracy Legionistów Chrystusa w Stanach Zjednoczonych, w Meksyku i w Rzymie (…). W Meksyku uniwersytety Legionu przygotowują Kościół do pełnienia w życiu publicznym tego kraju roli, której przez ponad sto lat nie mógł odgrywać (…). Jeśli ojciec Maciel i jego charyzma założyciela mają być sądzone po owocach jego pracy, to są to owoce naprawdę imponujące. Czy Wojtyła zwariował? A może był już wówczas takim cynikiem, że nie bardzo nawet ukrywał, że działalność Maciela i jego Legionu do czegoś jest mu potrzebna? Autorzy książki udzielają na to pytanie odpowiedzi: Jan Paweł II widział w Legionie Chrystusa rycerski zakon wspomagający odradzanie się Kościoła narodowego. Podczas gdy w Gwatemali i innych krajach Ameryki Łacińskiej katolików z klasy średniej przechwyciły wyznania protestanckie, Meksyk wydawał się wzorem regionu – tutejszy Kościół nie związał się z teologią wyzwolenia opowiadającą się po stronie ludzi ubogich, zwłaszcza w chrześcijańskich wspólnotach Brazylii. Mimo że Jan Paweł II często i elokwentnie bronił praw człowieka, chciał, by ruchy teologiczne podporządkowały się autorytetom Watykanu. W okresie gdy kardynał Ratzinger wszczął dochodzenie wobec zwolenników teologii wyzwolenia, którzy czerpali z Pisma Świętego inspirację dla rozwiązań eliminujących ubóstwo i prześladowania, Legion zabiegał o względy rządzących w Argentynie i Chile, gdzie tortury były składnikiem strategii politycznej. Jeśli bliżej przyjrzeć się całemu pontyfikatowi Karola Wojtyły, to w jego polityce kadrowej jest pewna oczywista

prawidłowość: nagradzanie ludzi wiernopoddańczo realizujących jego obłąkańczo antylewicową politykę oraz karanie tych, którzy w najmniejszym nawet stopniu z taką polityką się nie zgadzali. Nie można sobie niczym innym wytłumaczyć faktu, że po tym wszystkim, co JPII wiedział o Macielu, mianował go jednym z papieskich delegatów (a więc najbardziej zaufanych osobistości Watykanu) na synod obu Ameryk zwołany w Rzymie. Jeśli ktoś jeszcze nie dość dobrze odczytałby przejrzystość tego znaku przeznaczonego dla innych, to już cienia wątpliwości nie pozostawił papież, osobiście pojawiając się podczas uroczystych ceremonii z okazji 60. rocznicy założenia Legionu Chrystusa. W obecności 20 tysięcy osób zgromadzonych na placu św. Piotra w Rzymie i wobec kamer telewizji z całego świata Jan Paweł II mówił:

Magistris był znany ze swojej krytyki pobłażliwości Watykanu wobec księży pedofilów. Kilka godzin przed otrzymaniem kardynalskiego kapelusza miał podobno podczas osobistej audiencji zażądać od Papy podjęcia natychmiastowych działań i pokajania się wobec ofiar przestępstw seksualnych. W mgnieniu oka Magistrisa zastąpił na stanowisku amerykański kardynał James Francis Stafford – zaprzysięgły zwolennik zasady omerty oraz grania na zwłokę. To nie są żadne przypuszczenia ani dywagacje. Na temat oficjalnej polityki Watykanu (a więc na temat polityki papieża) wypowiedział się w roku 2002 „wicepapież” Tarcisio Bertone. Jego słowa do dziś szokują: Społeczeństwo ma obowiązek bronić swoich obywateli. Ale musi także respektować tajemnicę zawodową

Szczególnie serdecznie witam waszego ukochanego założyciela, ojca Marciala Maciela, i składam mu moje najszczersze gratulacje. Przeciwnicy Maciela oraz biskupi i kardynałowie niechętni beatyfikacji Josemarii Escrivy, założyciela Opus Dei (kolejny zdumiewający pupil JPII), mogli się spodziewać w najlepszy wypadku niełaski papieża albo i srogiej kary. Na przykład papież odwołał w roku 2003 z Penitencjarii Apostolskiej arcybiskupa Luigiego de Magistrisa i dosłownie w ostatniej chwili cofnął jego kardynalską nominację. Powód?

księży (…). Jeżeli ksiądz nie może zaufać swemu biskupowi, gdyż boi się, że zostanie zadenuncjowany, znaczyłoby to, że nie ma już wolności sumienia. Zatem wolność sumienia polega na kłamstwie oraz na zmowie milczenia nazywanej przez Watykan „tajemnicą zawodową księży”? Wierzyć się nie chce! Jason Berry i Gerald Renner widzą to tak: Mamy do czynienia z osobliwym paradoksem. Papież, który walczył o wyzwolenie od dyktatury politycznej, okazał całkowitą obojętność wobec

15

praw człowieka wewnątrz Kościoła. Paradoks staje się szczególnie uderzający, gdy weźmie się pod uwagę liczne wystąpienia Jana Pawła II, w których prosił o przebaczenie i uświadamiał katolikom, że w historii Kościoła działy się rzeczy złe. (…) Niedostrzeganie przezeń zepsucia w Kościele wskazuje na swoistą pychę, która kojarzy się z Szekspirowskimi królami (…). Zamiast stawić czoło rewolucji seksualnej wewnątrz stanu duchownego, zamiast zadać sobie pytanie, dlaczego tak wielu dobrych ludzi go opuszcza, a inni nie chcą doń wstępować, Jan Paweł II akceptował karanie księży intelektualistów. (…) Osiemdziesięciodwuletni, nękany chorobą Parkinsona, zgarbiony, z pochyloną szyją i zapadniętymi ustami, sam wydawał się symbolem chorób systemu. Cenzurował wszelką dyskusję o celibacie jako istotnym czynniku tego kryzysu. Od połowy stulecia na całym świecie stan duchowny opuściło sto tysięcy mężczyzn – więcej niż do niego wstąpiło (…). Ignorowanie realiów życia seksualnego spowodowało, że stan duchowny stał się wielkim schroniskiem dla pedofilów. Ale Jan Paweł II w liście z 1992 roku, zagradzając kobietom drogę do stanu duchownego, dał wyraz przekonaniu, że są one większym zagrożeniem. (…) Władza, która jest odpowiedzialna tylko przed samą sobą, zawsze w końcu dopuści się nadużyć wobec bezbronnych – pisze James Carrol, autor książki „Constantine’s Sword” („Miecze Konstantyna”). – I nawet wtedy będzie paternalistycznie apelować, by jej zaufano, że naprawi szkody. Gdyby „Śluby milczenia” były powieścią napisaną na przykład przez Dana Browna, Watykan jej treść nazwałby wyssaną z palca fikcją, niemającą nic wspólnego z rzeczywistością. W przypadku książki Jasona Berry’ego i Geralda Rennera tak się jednak powiedzieć nie da. Autorzy na zebranie przedstawionych faktów poświęcili lata pracy, a wszystko razem jest przykładem dziennikarstwa śledczego największego formatu. Dlatego Watykan milczał i milczy. Nie zwołał żadnej konferencji prasowej, nie opublikował groźnego dementi na swoich internetowych stronach. Tak jak to było choćby w przypadku błahego „Kodu Leonarda da Vinci”. Tym razem reakcją była cisza. I jest ona bardziej dojmująca i bardziej wieloznaczna niż jazgot gwałtownych zaprzeczeń. „Śluby milczenia” ukazały się bowiem w Polsce w najgorszym z możliwych dla Kościoła momencie. Otóż tzw. „Stolica Piotrowa” ogłosiła właśnie, że trafiły do niej relacje o kolejnych „cudach” uczynionych za sprawą JPII. Te „cuda” mają być windą wynoszącą go z katoniebiańskiego poziomu błogosławieństwa w świętość. A tu taki pasztet! MAREK SZENBORN ARIEL KOWALCZYK

16

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

ZE ŚWIATA

BÓG KULE NOSI Pistolet – szkoła. Dwa słowa, które powinny się wykluczać. W większości krajów świata tak jest. W USA nie. Znowu w szkole polała się krew. Nie pierwszy raz i z całą pewnością nie ostatni.

17-letni T.J. Lane 21 lutego wkroczył do kafeterii szkoły średniej w miasteczku Chardon w stanie Ohio, podszedł do stolika i bez słowa, z kamienną twarzą, 10 razy nacisnął spust pistoletu, który ze sobą przyniósł (miał też nóż). Pięcioro uczniów zwaliło się na ziemię i zalało krwią. Pięcioro... Mogło być gorzej... Bywało gorzej, np. w szkole Columbine w Kolorado: 21 trupów. Tu też mogło być gorzej, gdyby nie odwaga nauczyciela, który stawił czoła strzelcowi i przegonił go ze szkoły, umożliwiając aresztowanie. Lane: cichy, nieśmiały, zamknięty w sobie nastolatek. Stopnie niezłe, żadnych konfliktów z prawem. Ojciec w więzieniu, matka gdzieś się zapodziała, a chłopaka wychowywał dziadek. Początkowo twierdzono, że była to zemsta na tych, którzy się nad nim pastwili. Wybierał ofiary precyzyjnie, a strzelał z bliska – mówią świadkowie. Nic podobnego – twierdzi prokurator. – Strzelał przypadkowo. Najnowszy motyw: chodziło o dziewczynę... Niewątpliwie w głowie nastolatka coś się gwałtownie i dramatycznie skłębiło, a świadczy o tym enigmatyczny, groźny zapis na Facebooku. „Umierajcie, wszyscy” – tak się kończy. Dzień wcześniej zapowiadał, co zrobi. Zignorowano to. Dzień po dniu umierało trzech zranionych uczniów. Czwarty walczy o życie, a dziewczynę wypisano już ze szpitala. Po każdym takim dramacie, czy to w szkole, czy gdzie indziej, narzucać się powinna następująca refleksja: gdyby nie śmiercionośne narzędzie, ofiar byłoby mniej, a może nawet do niczego poważnego by nie doszło. Szarpanina, mordobicie, bluzgi i tyle. Ale takie refleksje nie wykluwają się w głowach większości Amerykanów. Od dawna po strzelaninach z masowymi ofiarami o dostępności karabinów i pistoletów nie wspomina się ani słowem. Temat tabu. Na straży stoi mocarne lobby – Krajowe Stowarzyszenie Strzeleckie. Ale przede wszystkim mentalność narodowa. Broń to święta krowa, źrenica wolności; rewolwerowiec z Dzikiego Zachodu to matryca kulturowa. Komentator i satyryk Bill Maher twierdzi, że jego rodacy mają do broni religijny stosunek. Będą

w szkole umierać dzieci – trudno, ale żadnych ograniczeń w dostępności broni nie będzie. Dwa dni po strzałach w Ohio legislatura Wirginii anulowała prawo zakazujące kupowania więcej niż jednego pistoletu miesięcznie (wprowadzono je po masakrze na stanowej politechnice, kiedy psychol zastrzelił 32 studentów). Tuż przed akcją Lane’a facet w Tampie na Florydzie przyniósł do kościoła pistolet i pokazywał kumplowi. Padł strzał. Życie straciła nastolatka, córka pastora. Żadnych oskarżeń – wypadek... W USA jest 300 mln sztuk broni palnej. I 310 mln ludzi. Wychodzi po spluwie na głowę, a przecież niemowlęta i dzieci jeszcze nie mają swego magnum, niektórzy staruszkowie już nie mogą go utrzymać, a są też tacy dziwacy, co nie posiadają broni z wyboru. Pogratulować wolności. Kościół katolicki szaleje w obronie życia nienarodzonego i walczy w USA z antykoncepcją jako bezbożną przeszkodą w narodzinach, ale żadnemu hierarsze nie strzeli do głowy, by zorganizować kampanię przeciwko sprzedawaniu pistoletów i karabinów jak kartofli oraz wezwać wiernych i władze do opamiętania. Czarni głupi nie są: mieliby puste kościoły, takąż kasę i sporo problemów. PZ

BADACZ GWIAZD… PORNO Stephen Hawking, genialny sparaliżowany fizyk, stałym gościem przybytków frywolnych uciech? Ależ tak!

O profesorze brytyjskiego Uniwersytetu Cambridge, najwybitniejszym i najsławniejszym fizyku od czasu Alberta Einsteina, przywykło się mówić w dwu kontekstach: jego badań naukowych (historia wszechświata, koncepcja czasu, teoria czarnych dziur) oraz nieuleczalnej, postępującej choroby nerwów, w wyniku której jest kompletnie sparaliżowany. Mówienie o nim w aspekcie erotycznych pokus wydaje się niesmacznym nietaktem i absurdem. Lecz wybitni ludzie zaskakują... Uniwersytet Cambridge potwierdził plotki, że 70-letni Hawking spędził wieczór w kalifornijskim seksklubie „Freedom Acres w Devore”, miejscu spotkań osób szukających szybkiego skoku w bok. Przybył ze świtą pielęgniarek i asystentów, opłacił nagie tancerki, by dały mu prywatny

popis swych umiejętności. Dobrze poinformowane źródła stwierdziły, że w ciągu ostatnich pięciu lat fizyk odwiedzał klub kilkakrotnie. Uniwersytet Cambridge poczuł się w obowiązku bronić moralności i dobrego imienia swego profesora: oświadczył, że wizyta, istotnie, miała miejsce, lecz nazywanie Hawkinga stałym gościem jest przesadą. To nie jest jedyne miejsce grzesznych rozrywek, które sparaliżowany geniusz odwiedza: w przeszłości kilkakrotnie fotografowano go w londyńskim klubie „Stringfellow” w towarzystwie samic, które w niczym nie przypominały walkirii Rydzyka. Hawking wcale się nie krył i ochoczo pozował do zdjęć. Peter Stringfellow, właściciel klubu, też ma fotkę z fizykiem; twierdzi, że spośród gwiazd świata rozrywki, biznesu i polityki, które odwiedzają jego klub, profesora stawia na pierwszym miejscu. Kiedyś Stringfellow zapytał go, czy woli porozmawiać z nim o wszechświecie, czy oglądać panienki. Panienki! – brzmiała odpowiedź. Hawking w roku 1965 roku ożenił się z Jane Wilde i miał z nią dwu synów i córkę. Małżonków nie rozłączyła śmierć, ale pielęgniarka Elaine Mason, którą wybrał na żonę w roku 1995. Związek trwał do roku 2007 i obecnie Hawkins jest partią do wzięcia. JF

ŚPIJ DWA RAZY Od dawna przywykliśmy do pouczeń, że higiena fizyczna i psychiczna wymaga ośmiu nieprzerwanych godzin snu. To jednak nieprawda. Nowe badania wykazały, że większość ludzi dorosłych ma naturalną tendencję do spania przez pierwsze 4 godziny, następnie budzą się na godzinę lub dwie i zasypiają na następne kilka godzin. Dowiodły tego eksperymenty psychiatry Thomasa Wehra. Wsparł go historyk Roger Ekirch, który w swej książce napisał, że tak właśnie kiedyś ludzie sypiali przez całe wieki. Pierwszy sen rozpoczynał się o zmierzchu, potem była pobudka na 1 czy 2 godziny i druga runda snu. Podczas przerwy ludzie byli czynni: podjadali, rozmawiali, palili, modlili się oraz – last but not least – kopulowali z przebudzonymi partnerami łóżkowymi. Zaczęło się to zmieniać pod koniec XVII wieku, gdy upowszechniło się oświetlenie domów, a potem ulic. W początkach XX wieku tendencja do dwuetapowego snu zaczęła się zacierać. Obecnie większość ludzi przyzwyczaiła się do ciągłego 8-godzinnego snu, ale to, zdaniem niektórych lekarzy, może być u wielu źródłem problemów, bo narusza naturalną tendencję do snu dwuetapowego. „Przez dłuższą część okresu ewolucji spaliśmy w ten sposób. Budzenie się w nocy jest normalnym elementem ludzkiej fizjologii” – przekonuje dr Wehr. Profesor Russel Foster, neurolog

z Oksfordu specjalizujący się w badaniach nad rytmem snu, zgadza się z tą tezą: „Wielu ludzi budzi się w nocy i wpada w panikę, że już nie zaśnie i brak snu odbije się na ich gorszym dniu”. Większość lekarzy nie informuje pacjentów (być może sami nie wiedzą), że nieprzerwany, 8-godzinny sen nie jest naturalny. „30 proc. problemów medycznych wiąże się bezpośrednio ze snem” – twierdzi prof. Foster. ST

WYKRĘCA RYJ Naukowcy wymyślili pigułkę, dzięki której alkoholikom odechciewa się picia.

Na całym świecie trwają badania nad eliksirem młodości, który ma zatrzymać procesy starzenia. JC

ZMIENIŁA ZDANIE 95-letnia Chinka kilkanaście godzin przed swoim pogrzebem… wyszła z trumny. Li Xiufeng, mieszkankę wioski Liulou, znaleziono martwą w jej łóżku. Zgodnie z tamtejszym zwyczajem ciało złożono w trumnie, którą wystawiono w domu, żeby każdy mógł złożyć hołd zmarłej. Sześć dni później, niedługo przed pogrzebem, zwłoki zniknęły. Poszukiwania nie trwały długo. Li – żywa – siedziała w kuchni i gotowała obiad. Wyszła ze skrzynki, bo zgłodniała, a jej „śmierć” była oczywiście czymś w rodzaju letargu. Niestety, zgodnie z tradycją sąsiedzi zdążyli już spalić wszystkie osobiste rzeczy „denatki”. JC

DIETA WIERNOŚCI

Lek o nazwie nalmefen przechodzi obecnie badania kliniczne. Wiadomo już, że zażywającym go nałogowcom (przebadano 604 osoby) udało się zmniejszyć o połowę ilość wypijanych codziennie trunków. Także rzadziej upijali się do nieprzytomności (kiedyś średnio 19 dni w miesiącu, a obecnie najwyżej 7). Medykament blokuje w mózgu receptory opioidowe, które dają przyjemność z picia procentów. JC

Brzydka żona to skarb! Nikt jej nie tknie. Pilnować nie trzeba. Tak myślał Dalwar Singh. Żeby swoją małżonkę spaskudzić, dosypywał jej do obiadów sterydy anaboliczne, potocznie zwane „koksami” (panowie na siłowni łykają je na przyrost masy). Udało się! Pani Singh bardzo przytyła, nabawiła się pryszczy, a ponadto… urosły jej włosy na plecach i broda. Kiedy zorientowała się, komu zawdzięcza nowy image, zupełnie nie doceniła mężowskich starań o rodzinne szczęście, tylko pobiegła na policję. Angielski sąd nakazał rok odsiadki – za przemoc małżeńską. JC

KARETKA XXL Brytyjczycy tak się spaśli, że jest problem z przewiezieniem ich do szpitala. Angielskie służby ratunkowe dysponują już karetkami przystosowanymi do przewozu bardzo otyłych rodaków. Nawet 300- czy 400-kilogramowych, bo i tacy pacjenci się trafiają. Nowe karetki bardziej przypominają salę szpitalną niż wnętrze samochodu (zmieści się do nich czterech niegrubych pacjentów), dodatkowo wyposażone są w specjalny dźwig do przenoszenia grubasów. Wcześniej męczyli się sanitariusze. JC

NAPALONY DOKTOREK Lekarze molestują częściej niż księża! – wynika z raportu irlandzkiej organizacji broniącej praw pacjentów.

RUSKI POTRAFI Rosyjski uczony zapewnia, że podaruje ludzkości nieśmiertelność. Dmitrij Itskow prowadzi projekt „Avatar”. Chce stworzyć idealnego robota, w który będzie można wmontować ludzki mózg. „Ten projekt prowadzi wprost do nieśmiertelności – opowiada Itskow. – Osoba ze swoim awatarem będzie mogła pozostać częścią społeczeństwa”. Android ma być całkowicie zależny od naszej woli. Rosjanin planuje też stworzyć hologramy do przechowania ludzkiej świadomości. Według niego będzie to możliwe już za 30 lat.

„Lekarze mogą dopuszczać się takich nadużyć o wiele częściej niż przedstawiciele innych zawodów; co 10–15 minut spotykają się w odosobnieniu z inną osobą” – twierdzi Bernadette Sullivan, szefowa Dignity4Patients. Obecnie fundacja opiekuje się 250 osobami, do których – dosłownie – dobrała się służba zdrowia. To wierzchołek góry lodowej – dodaje Sullivan. Z przeprowadzonych sondaży wynika, że co piąty pacjent był molestowany lub usłyszał z lekarskich ust coś z wiadomym podtekstem. JC

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

S

kandal pedofilski w USA wchodzi w nowy etap. Przed sądem stają już nie tylko księża pedofile, ale i diecezjalni macherzy, odpowiedzialni za tuszowanie sprawy. 26 marca rozpocznie się w Filadelfii pierwszy w historii skandalu przemocy seksualnej kleru proces karny, w którym na ławie oskarżonych

KOŚCIÓŁ POWSZEDNI

Molloy zmarł w roku 2004, a w roku 2006 dokument odnalazł inny dostojnik archidiecezji. Zataił fakt jego istnienia. Archidiecezja była w ogniu pierwszego, głośnego skandalu pedofilskiego; Bevilaqua zmuszony był dziesięciokrotnie zeznawać przed wielką ławą przysięgłych – w 2003 i 2004 roku. Utrzymywał konsekwentnie (kardynał miał ukończone studia

że kardynał cierpi na demencję i nic nie pamięta. Po dłuższych przepychankach sędzia nakazał niezależnym lekarzom zbadać Bevilaquę i ocenić, czy może zeznawać. Stwierdzili, że tak, choć może nie w sądzie, a w swym domu. Kilka dni po tym orzeczeniu, pod koniec stycznia bieżącego roku, 88-letni Bevilaqua umarł.

Prałat przed sądem zasiądą nie szeregowi księża, lecz wysoko postawiony w hierarchii archidiecezji prałat William Lynn (na zdjęciu), sekretarz ds. kleru. Zarzuca mu się, iż wiedząc, że dwaj księża mają na sumieniu gwałty na dzieciach, z premedytacją przenosił ich na nowe parafie, gdzie kontynuowali swój proceder. Dotyczczas hierarchowie stawali przed sądem tylko w procesach z powództwa cywilnego, w których orzekane były finansowe odszkodowania dla poszkodowanych. 61-letniemu Lynnowi tymczasem grozi kara do 28 lat więzienia za narażenie na szkody dzieci i udział w spisku na rzecz zatajenia przestępstw. 26 lutego w przygotowaniach przedprocesowych nastąpił doniosły przełom. Jeden z kapłanów archidiecezji zeznał, że w roku 1994 Lynn przeprowadził dochodzenie w sprawie przestępstw seksualnych na dzieciach i sporządził listę sprawców, na której widniały nazwiska 35 księży. Przekazał listę ks. Jamesowi Molloyowi, wikariuszowi archidiecezji ds. administracyjnych, zaś ten dostarczył ją zwierzchnikowi, kardynałowi Anthony’emu Bevilakwie. Kardynał nakazał wszystkie 4 kopie dokumentu zniszczyć, co stanowiło ewidentne pogwałcenie prawa. Molloy wykonał polecenie, o czym świadczy jego pisemny raport: „22 marca 1994 roku zniszczyłem 4 kopie dokumentu z tajnego archiwum, zgodnie z poleceniem kardynała Bevilaquy na spotkaniu 15 marca”. Molloy nie wykonał polecenia w całości: jedną kopię zamknął w swym sejfie. Na wszelki wypadek.

prawnicze), że o niczym nie wiedział. Sędziowie w raporcie stwierdzili, że kardynał niewątpliwie znał prawdę o setkach przestępstw seksualnych podwładnych, ale ją taił i w ten sposób naraził na niebezpieczeństwo tysiące dzieci. Książę Kościoła nigdy nie został oskarżony – wówczas nikt jeszcze nie śmiał podnieść ręki na kardynała.

W międzyczasie Bevilaqua przeszedł na emeryturę, a w jego archidiecezji wybuchł niedawno drugi skandal pedofilski. W jego centrum znalazł się prałat Lynn. Prokuratorzy nie wahali się już oskarżyć go przestępstwo. Usiłowali przesłuchać Bevilaquę, ale prawnicy kościelni nie chcieli do tego dopuścić, twierdząc,

Nagła śmierć kardynała Bevilaquy tuż po badaniach lekarzy sądowych, którzy nie ujawnili żadnego bezpośredniego zagrożenia życia i stwierdzili, że może zeznawać przed sądem, wydawała się władzom na tyle podejrzana, że zlecono anatomopatologowi wykonanie sekcji zwłok w celu sprawdzenia, czy kardynał nie został otruty. W świetle późniejszej wiedzy o jego decyzji zniszczenia dokumentu kompromitującego kryminalistów Kościołowi było bardzo na rękę, by hierarcha jak najszybciej przeniósł się do domu Pana. Wyniki badań anatomopatologicznych na okoliczność możliwości otrucia nie są jeszcze znane. Adwokaci Lynna na wieść o ujawnieniu notatki o poleceniu Bevilaquy spalenia listy kompromitującej 35 duchownych pedofilów zwrócili się do sądu o umorzenie postępowania w sprawie ich klienta. Tak jak oskarżony twierdził od początku, decyzje o utajeniu przestępstw były wydawane na najwyższym szczeblu. Nasz klient usiłował działać, sporządził listę, ale jego zwierzchnik ją zniszczył – argumentowali: „Nie ma wątpliwości, że prałat Lynn był kompletnie nieświadomy tej obstrukcji”. 27 lutego sędzia Teresa Sarmina nie zgodziła się jednak na uniewinnienie Lynna. Prokuratorzy stwierdzili, że dokumenty pokazują, iż był aktywnym członkiem spisku: „Śledztwo wielkiej ławy przysięgłych ujawniło wiele kłamstw. Autorem najbardziej bezczelnych i wyrafinowanych był oskarżony Lynn”. PIOTR ZAWODNY

Kościół od lat 18 Filmy tylko dla dorosłych, takież napoje czy sex shopy. Nihil novi sub sole... Ale msze? Z intrygującą inicjatywą nabożeństw tylko dla dorosłych wystąpił kościół baptystów w Jacksonville na Florydzie. Pomysłodawcą jest pastor Darrell Gilyard. 49letni duchowny był gwiazdą Shiloh Missionary Baptist Church, a na jego nabożeństwa przychodziło przez 14 lat tysiące wiernych spragnionych bożego słowa. Gwiazda upadła. Gilyard dostał 3-letni wyrok za seksualne molestowanie 15-letniej dziewczyny. Na domiar złego Jerry Vines, jego poprzedni proboszcz z Teksasu, przypomniał sobie, że podobne ciągoty Gilyard miał znacznie wcześniej – w roku 2004 zrobił dziecię parafiance. Nie byłoby w tym nic zdrożnego, bo absurd celibatu protestantów nie dotyczył, tylko że kobieta oskarżyła go o gwałt. Wykręcił się bez odsiadki. Boża pomoc?

Jeśli tak, to Stwórca musi czuć miętę do pastora Gilyarda. Sprawił, że właśnie zmartwychwstał on zawodowo i zaczął odprawiać nabożeństwa w innym kościele w Jacksonville, w najbiedniejszej, murzyńskiej dzielnicy. Pozwolono mu na to, ale pod warunkiem: żadnych małolatów w kościele. Przed nabożeństwem stojący przed wejściem strażnik przesiewa wiernych: dorośli mogą wejść, a dzieci – do piaskownicy. Duchowni z okolicznych kościołów bardzo się oburzyli, twierdząc, że z taką przeszłością powinien mieć dożywotni szlaban na ambonę. Ale wiernych najwyraźniej kręci pastor kryminalista. Wcześniej do kościoła przychodziło góra kilkanaście osób, a do Gilyarda wali co niedziela ponad 150 dusz. Pastor określa swój come back jako „odświeżający i rajcujący”. Cokolwiek to znaczy… JF

17

Będziemy mormonami D

ziwaczne obyczaje i wierzenia mormonów są ostatnio brane pod szkło powiększające mediów amerykańskich.

Całkiem prawdopodobne jest bowiem, że mormon Mitt Romney zostanie wkrótce liderem USA. Jedną z bardziej oryginalnych praktyk tego wyznania jest symboliczne chrzczenie nieboszczyków (osób, a nie zwłok). Bez ich oraz ich rodzin wiedzy i zgody. Mormoni – jest ich w USA ponad 14 mln – robią to, bo są przeświadczeni, że tylko oni dysponują kluczem do nieba i ktoś, kto nie jest przez nich ochrzczony, nie ma szansy na rajskie życie. Ta altruistyczna w gruncie rzeczy i samarytańska postawa nie przypada do gustu żydom. Wieść, że mormoni przerabiają ich zmarłych na swych wyznawców, wywołała alarm. W końcu w roku 1995 oba wyznania podpisały ugodę, na mocy której mormoni przyrzekli, że nie będą umożliwiać żydom – zwłaszcza ocalałym z Holokaustu – przeniknięcia przez bramy niebios dzięki mormońskiemu chrztowi. Niestety, okazało się, że po cichu dalej robią swoje; przynajmniej niektórzy z nich. Środowiska żydowskie się wściekły, gdy

doszła je wieść, że mormoni ochrzcili w swych kościołach w stanach Utah i Arizona rodziców Simona Wiesenthala, znanego tropiciela hitlerowców. Oburzenie było być może tak duże dlatego, że mormoni wcześnie ochrzcili kanclerza Hitlera, żeby się dłużej nie poniewierał w piekle. Mormoni ochrzcili także zmarłą niedawno matkę Obamy, ale prezydent to zignorował. Ochrzczony został też polski bohater II wojny światowej – Jan Karski. W lutym Kościół mormoński wystosował oficjalne przeprosiny i obiecał, że żydów więcej chrzcić nie będzie. Można wątpić, czy zastosują się do tego mormońscy fanatycy, tak jak fanatycy innych religii przekonani o swym posłannictwie. Tydzień po przeprosinach ochrzcili ikonę Holokaustu, Annę Frank. Wygląda na to, że niezależnie od naszych doczesnych rozterek wewnętrznych, przemyśleń, wiary lub niewiary i tak wszyscy, prędzej czy później, zostaniemy przerobieni na mormonów. ST

Wielka wyprzedaż W

ielkie dobra kościelne przydadzą się hierarchii zawsze, ale w czasach dla katolicyzmu ostatecznych są ostatnią deską ratunku.

Katolicką opinią publiczną w Wielkiej Brytanii wstrząsnęły działania benedyktynów z opactwa w Ramsgate. Braciszkowie nie tylko musieli się przenieść do mniejszego budynku, bo starego nie byli już w stanie utrzymać, ale zrobili jeszcze – ku zgorszeniu współwyznawców – wielką wyprzedaż precjozów. Pod młotek poszły

średniowieczne manuskrypty, złote kielichy i inne zabytki. Mnisi tłumaczą, że mają wielkie wydatki związane z opieką nad starzejącymi się współbraćmi. Katolicy płaczą nad tym, że znika dorobek wielu pokoleń wiernych. Zapominają jednak, że Kościół i jego majątek nie jest własnością wiernych, lecz hierarchii. MaK

Wojna o małżeństwa W

Wielkiej Brytanii doszło do konfliktu pomiędzy rządzącymi konserwatystami a niektórymi środowiskami religijnymi. Chodzi o równouprawnienie. Kiedy tylko premier Cameron ogłosił prawną przymiarkę do małżeństw jednopłciowych, do ataku na władzę ruszył tamtejszy Kościół katolicki – niewielki (9 proc. populacji), ale hałaśliwy. Szkocki kardynał Keith O’Brian nazwał projekt „szaleństwem”. Episkopat ma ogłosić nawet specjalny list wymierzony w demokratycznie wybraną władzę. W tym samym duchu wypowiada się część biskupów anglikańskich. Nie ma jednak wśród nich jednomyślności w tej i wielu

innych kwestiach, bo pluralizm to odwieczna marka Kościoła Anglii. Na te pohukiwania politycy odpowiadają z umiarem albo je ignorują. Wiceprzewodnicząca lewicowej Partii Pracy powiedziała biskupom, że skoro tak bardzo kochają instytucję małżeństwa, to powinni się cieszyć, że dzięki równouprawnieniu więcej Brytyjczyków będzie małżeństwa zawierać. Niby to logiczne, ale hierarchowie nie od dziś mają z logiką problemy. MaK

18

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

CZYTELNICY DO PIÓR

Żyć, żeby pracować? Po wyborach pan premier zaczął głosić konieczność reformy, tym razem emerytalnej. Pozwolę sobie przedstawić mój punkt widzenia na tę reformę. Zanim przejdę do istoty zagadnienia, chciałbym zapytać, które z licznych wprowadzonych po 1989 r. reform spełniły obietnice uzasadniające wówczas ich wprowadzenie? Chciałem zapewnić pana premiera, że ludzie chcą być (poza małymi wyjątkami) jak najdłużej aktywni zawodowo, ale nie każdy zawód na taką aktywność pozwala. Niestety, organizm ludzki też się zużywa, przychodzą choroby, obniża się sprawność fizyczna, która niemal do każdej aktywności zawodowej jest tak potrzebna. Pracodawca jest zainteresowany jak największym zyskiem przy jak najniższych kosztach, będzie więc zainteresowany wymianą kadr na bardziej sprawne. A co z weteranami? Można powiedzieć, że przecież są stanowiska administracyjne i logistyczne i tam można takiego pracownika przesunąć. Tylko że nie ma tylu stanowisk administracyjnych i logistycznych, a ponadto do obsady wielu z nich trzeba mieć specjalistyczną wiedzę. Istnieje też wiele innych kwestii, np. czy premier wyobraża sobie 60-letnią baletnicę? Proszę też rozważyć, czy ochroniarz jest w stanie właściwie i skutecznie być sprawny, pracując 24 godziny na dobę? Wydłużenie wieku emerytalnego byłoby wskazane, gdyby brakowało rąk do pracy; niestety, zwalnia się ludzi z różnych przyczyn, a wielu zatrudnia się na tzw. umowach śmieciowych po to tylko, aby uniknąć płacenia podatków albo płacić je w zmniejszonym wymiarze. Ciekawe jest to, że ustawa przetargowa jest tak skonstruowana, że instytucja, która ją zawiera,

W

jest zainteresowana tylko wysokością kosztów – na przykład, ogłaszając przetarg na usługę ochrony bądź sprzątania obiektu, nie zwraca się uwagi na to, jaką liczbą osób usługodawca będzie ją realizował, ile godzin ludzie będą pracować i w jakim wymiarze godzin dziennie. Przecież takie przypadki opisywała prasa, w tym i Wasza redakcja. Śmieszne jest to, że takie umowy zawierają sądy, prokuratury i ZUS-y, ale gdyby odpowiedzialny za zawarcie takiej umowy pracownik wymienionej instytucji zwrócił na to uwagę, zostałby wymieniony na innego. Tak więc ruch w tym zagadnieniu należy do ustawodawcy. Chciałem przypomnieć, że po transformacji ustrojowej zlikwidowano wiele miejsc pracy, ludzi będących blisko osiągnięcia wieku emerytalnego wysyłano na wcześniejsze emerytury, wysyłano też na renty, naciągając przepisy. Stworzono OFE, wpisując do nich ludzi na siłę – niezależnie od tego, czy chcieli tej przynależności, czy nie. Obecnie mówi się, że powstanie tych funduszy to był błąd.

numerze 8. „Faktów i Mitów” zaskoczył mnie zjadliwy i prześmiewczy artykuł Pani Profesor

Senyszyn. Życzyłabym sobie w takim temacie więcej rzetelności, a mniej ośmieszania tych stojących po drugiej stronie barykady. Ośmieszanie to metoda obliczona na tani, oparty na emocjach poklask, niestety popularna we wszystkich mediach. Czuję się zniesmaczona faktem, że Pani Senyszyn używa jej, jakby pisała do półgłówków. Bo to, jaki jest poziom listu, świadczy o tym, co myśli się o jego czytelnikach. Ogólna wymowa tego artykułu brzmi: syndrom poaborcyjny nie istnieje, kto głupi, niech wierzy (…). „Różni autorzy – pisze Pani Senyszyn (a więc lekarze, psychiatrzy itd.) – wymieniają jako skutki po aborcji wszystko, co komu do łba strzeli”. Oczywiście Pani profesor nauk ekonomicznych wie lepiej. Ani grama pokory wobec wiedzy innych, nawet gdy jest ich wielu i są zawodowo bardziej kompetentni!

Dzielić powinniśmy się zarówno pracą, jak i dochodem. Obecnie wielu ludzi pracuje po 240 i więcej godzin miesięcznie. Wykonują pracę o jakieś 40 proc. większą, niż mówią o tym stosowne ustawy, ale pracuje się na umowę-zlecenie, więc teoretycznie wszystko jest w porządku. Tylko proszę mi powiedzieć, czym ta praca – jej efekt – różni się od pracy na etat… Oczywiście, że te wszystkie zmiany spowodują wzrost kosztów osobowych, ale – tak jak wyżej napisałem – musimy się dzielić i pracą, i dochodem, więc pewne grupy ludzi muszą mieć zmniejszone dochody, które według mnie są zbyt wygórowane. Człowiek powinien pracować, żeby żyć; niestety, obecnie robi się dużo, żeby zwykły śmiertelnik żył po to, aby płacił składki i pracował. Oczywiście za niskie pobory. Karol Wyszyński, Elbląg

W

szystkie dziwności świata są niczym w porównaniu z dziwnością życia i jego wariacjami na temat. Życie jest cudowną bajką. Bajki są śmieszne, ponure, ale w każdej jest okruch prawdy lub przesłanie, zwane morałem. W codziennym życiu i natłoku wydarzeń zapominamy o roli, jaką niesie przyjemność czytania, a co za tym idzie

spędzi z nim noc, to puści wszystkich wolno. Pasażerowie zaczynają nakłaniać miłą panią, która ich tak wspaniale wspierała. Ona to dla nich zrobi! Dama wzbrania się, mówi o patriotyzmie, niechęci i wstydzie. Jednak na skutek próśb – chcąc ocalić pasażerów – ulega. Podczas nocy całe bractwo świetnie się bawi i z uśmiechem komentuje domniemane odgłosy

Dziwność życia

– przejście od myślenia analitycznego, sugerowanego przez lekturę, do myślenia syntetycznego, kreatywnego. Chciałbym tu przytoczyć jedną z nowel Maupassanta pt. „Baryłeczka”. W paru punktach przekażę kwintesencję. Wojna francusko-pruska, podróżni w dyliżansie, panie i panowie, przekrój zawodowy – różny, kłopoty w podróży i liczne kontrole, jak to na wojnie. Podróż się przedłuża, brakuje jedzenia. Jedna z pań jest świetnie przygotowana do drogi. Dzieli się ze współpasażerami jedzeniem, piciem, zaskarbiając sobie niemal ich uwielbienie. Nagle oficer pruskiej armii na czele patrolującego plutonu zatrzymuje dyliżans. Biorąc w niewolę pasażerów, nadmienia, że jeżeli jedna z pań

dochodzące z sypialni… Oficer dotrzymuje słowa i wszystkich puszcza wolno. I co się dzieje? W dyliżansie zaczyna się ostracyzm społeczny wobec kobiety, która poświeciła się dla innych… Czy morał jest już znany? Chcieliśmy Jonasza na prezydenta, chcieliśmy, aby nam przewodził, głosił dobrą, antyklerykalną nowinę, był tam i ówdzie. I… stało się! Jest tam! Głosi! I co? Jak zaczęto go szkalować – broniliśmy. Jak zaczął się bronić sam – kibicowaliśmy mu. Ale kiedy MUSIAŁ głowę posypać popiołem dla dobra sprawy, za NASZE aspiracje – to co? Co zrobiliśmy dla niego? Ostracyzm? Czy tylko na to nas stać? A może, aby wszystko zyskać, trzeba mieć imię 44, aby cierpieć za miliony… Piotr Bukowski

Jeszcze o syndromie Artykuł Pani Senyszyn jest oskarżeniem o kłamstwo kobiet przeżywających tę posttraumę i szyderstwem wobec ich lekarzy. Osobiście znam cztery kobiety, które cierpiały bądź cierpią na schorzenia psychiczne lub somatyczne po aborcji. Moja zaprzyjaźniona psychoterapeutka ma w swoim gabinecie dziesiątki kobiet z psychicznymi problemami po przerwanej ciąży. W internecie można znaleźć niejedno forum dyskusyjne, na którym kobiety łączą się w grupy samopomocy, między innymi dlatego, że gdzie indziej nie znajdują zrozumienia, bo w społeczeństwie panuje przekonanie, że te kobiety nie istnieją. Także język został odpowiednio dostosowany do potrzeb, stąd np. eufemizm „przywracanie miesiączki” lub mówienie o „zlepku komórek” czy „zaprogramowanych proteinach”.

Wszystko dla uspokojenia sumienia własnego i przyszłych pacjentek. W amerykańskim spisie DSM IV aborcję wymieniano jeszcze do 1987 roku jako jeden z czynników prowadzących do zespołu stresu pourazowego. Że tak już nie jest, zawdzięczamy m.in. działaniom politycznym i wpływom firm ubezpieczeniowych. Pytanie, czy PAS (Post-Abortion-Syndrom) istnieje, czy nie, to spór o terminologię. Liczą się fakty, a te mówią coś innego. Ale na razie nie ma, czego być nie powinno. Na razie. Żyjemy ze sobą w emocjonalnych układach, tak więc nic, co uczyniliśmy innej istocie, nie pozostaje dla nas i osób z nami związanych obojętne. Przykładem może być kierowca, który spowodował śmiertelny wypadek i przeżywa traumę, chociaż ofiary nie znał i zabić nie chciał.

Aborcja jest dla niektórych kobiet bardzo kryzysotwórczą sytuacją i tego nie wolno zakłamywać. Tak więc rzucanie na szalę wagi ZA ABORCJĄ – PRZECIW ABORCJI twierdzenia, że problem nie istnieje, i dostosowywanie rzeczywistości do własnych potrzeb uważam za niesprawiedliwe i szkodliwe społecznie, podobnie jak całkowity zakaz aborcji (wywoła to jej zejście do podziemia i odbije się na zdrowiu pacjentek) i jej potępienie zamiast uświadomienia i zrozumienia. Nie zapominajmy, że wszystko, co człowiek ustala i nazywa (jakkolwiek mądrze by to robił), jest względne i że są to zaledwie próby wyjaśnienia i zrozumienia świata i życia. Pamiętajmy o pokorze wobec życia i nie ulegajmy wszechobecnym trendom jego relatywizacji. Jadwiga B.

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

LISTY Przefeminizowały… Moim zdaniem feministki podczas ostatniej manify z lekka przesadziły ze swoimi hasłami i postulatami. W zakresie świeckości państwa, zaprzestania finansowania Kościoła, etc. popieram ich w całej rozciągłości, lecz niepotrzebnie podnosili sprawę Euro 2012, będąc przeciwko tym mistrzostwom. Mistrzostwa Europy są szansą dla nas wszystkich, dla całego kraju, bowiem podnoszą prestiż naszego państwa, i skorzystają na tym wszyscy, nie tylko kibice piłki nożnej. Na dużej ilości kibiców profity będą ciągnąć szerokie gremia społeczeństwa, w tym branża gastronomiczno-hotelowa, handel, usługi, komunikacja, etc. To są wartości nie do przecenienia, więc w tym przypadku nie zgadzam się z hasłem feministek, że pieniądze przeznaczone na organizację Euro 2012 są pieniędzmi zmarnowanymi. Józef Frąszczak, Głogów

Prawdziwa tragedia Przekroczyłem już 60 lat i musze przyznać, że mam problem z niektórymi definicjami. Otóż 6 marca w TVP2 o godz. 18 dowiedziałem się, że zderzenie pociągów pod Szczekocinami to tylko katastrofa. Tragedią natomiast była najpierw śmierć ks. prymasa Wyszyńskiego, a potem – jeszcze większą – papieża JPII. Obaj zmarli duchowni mieli ponad 80 lat, byli schorowani (mój ojciec miał 67 lat), całe życie głosili, że życie ludzkie nie kończy się tu, na ziemi, że w niebie żyje się dalej (zwłaszcza oni!) w domu Pana. Nie rozumiem więc, dlaczego coś takiego mamy nazywać tragedią. Tragedią dla mnie jest fakt, że w XXI wieku rządzący krajem, który jest członkiem Unii, patrzą biernie, jak kler ograbia niezamożne społeczeństwo, a próby pociągnięcia do odpowiedzialności winnych aktów ohydnej pedofilii nazywają atakiem na Kościół. Jest szansa historyczna dla tego ograbianego przez wieki kraju, ale posłowie z prawa i niektórzy z lewa tego nie dostrzegają, a odważnych parlamentarzystów obrzucają błotem, pomówieniami. Profesor Sedlak o naszej przyszłości napisał tak: „Czeka nas renesans człowieczeństwa albo wielka zagłada. Bedzie to dziwny renesans, bo pozbawiony historycznego ideału. Bedzie on całkowicie oryginalny, bo nie mamy czego naśladować z minionych epok. Nie było dotychczas ideału godnego naśladowania”... Czytelnik

Rozliczyć rządy! Myślę, że każdy rząd powinien po zakończeniu swojego urzędowania złożyć do publicznej wiadomości,

a szczególnie dla Sejmu, sprawozdanie o stanie państwa. Sejm powinien to przeanalizować i udzielić tzw. absolutoriom albo i nie. I każda sprawa powinna chyba iść do Trybunału Stanu – bez względu na to, czy Sejm udzielił absolutorium, czy nie, a ministrowie rozgrzeszeni, bo przecież teraz jest tak, że nikt za nic nie odpowiada, dlatego są m.in. takie działania na rzecz lobbystów. Także każda ustawa, zanim trafi do zatwierdzenia przez Sejm, powinna przejść przez Trybunał Stanu,

SZKIEŁKO I OKO na naszych oczach fabryki i budynki można zebrać z kraju tysiące. I co? I nic! Jedno wielkie NIC! Grażyna z Lublina

Czym skorupka To nie jest żart! USA, stan Georgia. Aktualny podręcznik do pierwszej klasy szkoły podstawowej. Zadanie z matematyki brzmi: Jeśli niewolnik dostaje dwa baty dziennie, to ile dostanie w ciągu tygodnia?

A w Polsce – w cudownym kraju – dalej kopie się resztki węgla, coraz głębiej, giną ludzie, ogłasza się żałoby narodowe itd., a przecież mamy tak blisko świetne wzory – wystarczy przepłynąć Odrę. Mamy ponad 500 km wybrzeża – tu wiatry ciągle zawiewają, a ryb coraz mniej, komu więc przeszkadzałoby, aby w bezpiecznej odległości od brzegu stały wiatraki, jak na przykład w Danii czy Holandii. Nie zasłaniałyby słońca plażowiczom, a nasi bezrobotni stoczniowcy mieliby pracę. Czytelnik

Schowajcie łapki

a potem drugi raz – już po – dla stwierdzenia, czy jest zgodna z prawem. Może by takich szwindli nie było i Sejm by nie wypuszczał bubli. Chodzi o to, żeby Sejm stał prawem, a nie bezprawiem. Żeby prawo w Polsce było prawem. Jednoznacznym, a nie, że ciągle są tworzone jakieś luki do omijania dla cwaniaków. Ania

Zadanie drugie: Na drzewie wisi 58 pomarańczy. Jeden niewolnik w ciągu godziny zbiera 8 pomarańczy. Ile pomarańczy w ciągu godziny zerwie pięciu niewolników? Tak sobie zaraz pomyślałem… Polska. Województwo wschodnie któreś. Wstaw słowa: Żyd, jabłko, jabłoń i mamy gotowy podręcznik szkoły społecznej ojca Tadeusza. Mirek

Żeby nic nie było

Szukajmy energii!

Minęło już trochę czasu, odkąd opadły emocje związane z „polskim hydraulikiem”. Pewnie nie jest już z niego takie „ciacho” – mięśnie mu trochę zwiotczały i ma problemy z kręgosłupem. Zadaję sobie pytanie: co dalej? Czy znajdzie się jego następca… Ministerstwo Edukacji pozbyło się „kłopotu” z utrzymaniem szkół zawodowych i techników. Zniknęły podręczniki, pomoce naukowe i praktyki. Rzemieślnicy niemający pracy postarzeli się, a wykładowcy przeszli w stan spoczynku. Rząd nie wziął pod uwagę tego, że nie wszyscy rodzą się Einsteinami i nie wszystkich stać na wyższe wykształcenie. Rząd nie zapewni wszystkim magistrom i doktorom miejsc pracy. Część z nich z dyplomem w kieszeni szoruje gary w zachodnich barach i restauracjach. A ja pytam: dlaczego rząd nie reaktywuje takich szkół? Bo kto tym magistrom i doktorom upiecze chleb, uszyje buty i wybuduje dom z „wypasionym” kominkiem? Czy nasz rząd celowo „położył” nasz przemysł i rzemiosło po to, by nastawić się na konsumpcję towarów z importu? Gdzie podział się słynny len polski, nasze łożyska toczne, magnetofony itp.? Dlaczego od wielu lat likwidatorzy pozwalają na niszczenie wielu zakładów pracy (np. Lubelska Fabryka Samochodów Ciężarowych)? Takich pytań o niszczejące

Angela Merkel pod naciskiem atomowego lobby podpisała przed paroma laty porozumienie, które zezwalało na dłuższą eksploatację istniejących elektrowni atomowych. W końcu unieważniono „umowy atomowe” i wzięto się do roboty. Prawie każdy nowo wybudowany dom czy inny obiekt ma na dachu fotovoltaiki – urządzenia solarowe do produkcji prądu. Wielu posiadaczy domów to jednocześnie producenci prądu do sieci. W bezpiecznej odległości od osiedli ludzkich powstają wiatrownie. Niemcy przodują w tej dziedzinie na świecie. Obok tego trwają intensywne prace nad produkcją biomasy i oleju rzepakowego jako źródeł energii. Zaprzestaje się uprawy kukurydzy jako surowca energetycznego, bo przy jej spalaniu powstaje duża ilość CO2. Poszukuje się innych rozwiązań. Na Węgrzech rośnie trawa Sharvasi, którą można 2 razy w roku ścinać. Powstała z niej biomasa wytwarza metan (wodór), który jest dobrym paliwem. Doświadczeni tragicznie Japończycy pytają naszych zachodnich sąsiadów, jak oni to robią, że mogą sobie pozwolić, aby w 2022 roku wyłączyć ostatni reaktor atomowy. Może premier Donald kupi go i zainstaluje w Polsce? Japońscy uczeni już raz byli w Niemczech – na początku dwudziestego stulecia.

Jestem do głębi zbulwersowana Waszymi przeprosinami Moniki Olejnik. Niestety, wydaje się, że były one konieczne. Nigdy nie darzyłam sympatią tej Pani, ale nie w tym rzecz. Moim zdaniem niepotrzebnie wdaliście się z nią w pyskówkę. Pamiętam, że ona zaczęła i zachowywała się wobec Jonasza skandalicznie, nawet z nim nie rozmawiając, nie dając szans obrony. Ale ona nie wyzywała naczelnego „FiM”, nie używała obraźliwych słów. Was poniosło, i to nieźle. Po co Wam były te epitety typu hiena? Każdy sąd, by Was za to skazał, bo Olejnik nie musiałaby udowadniać przed ławnikami, że jest jednak człowiekiem, a nie zwierzęciem. No i nie „roznosi smrodu padliny”, jak napisaliście, bo stać ją na najlepsze perfumy… Takie rzeczy podpadają nie tylko pod sąd cywilny, ale i pod karny, tj. pod zniesławienie. Ceniłam Was za cięty pazur, ale czasem trzeba schować łapki, żeby po nich nie dostać. W sumie lepiej, że przeprosiliście, niż mielibyście przegrać. Jest nauczka na przyszłość. Regina

Apostazja po niemiecku Z zainteresowaniem przeczytałem artykuły o apostazji i jestem wstrząśnięty tym poniżającym procederem. Już samo to, że należy się stawić przed księdzem z dwoma świadkami, jest co najmniej śmieszne. Bo żeby wyrazić swoją wolę, ja, dorosły człowiek, potrzebuję świadka? Powinno być tak jak w Niemczech – idzie się do Urzędu Stanu Cywilnego, oświadcza swoją wolę i sprawa załatwiona – bez żadnego kontaktu z proboszczem. Bo to USC ma obowiązek powiadomienia Kościoła. I tak sobie myślę, że skoro mamy swoich reprezentantów w Sejmie, to powinni oni przynajmniej próbować takie przepisy i u nas wprowadzić… Zbigniew Śniadach

I po kolei Kiedy czytałem ostatni numer „Faktów i Mitów” i artykuły dotyczące bałaganu na kolei, nasunęły mi się pewne sugestie... Skoro podział łupów na kolei zaszedł tak

19

daleko, to może warto byłoby sprawdzić taką oto przyczynę zderzenia pociągów: jeśli tory, wagony i trakcja należą do różnych spółek, wydaje się całkiem prawdopodobne, że pociągi w obydwu kierunkach puszczano jednym torem w celu zmniejszenia kosztów związanych z korzystaniem z trakcji i torów innych spółek, a drugi tor używany był tylko na krótkim odcinku, aby pociągi jadące z przeciwnych kierunków mogły się wyminąć. Tyle że tym razem ktoś zapomniał w porę przestawić zwrotnicę, bo się np. zagadał. Gdyby było inaczej, maszynista dość szybko powinien się zorientować, że porusza się nie po tym torze co powinien. Gdyby rzeczywiście tak było, to byłby bardzo mocny argument za zlikwidowaniem poćwiartowania kolei w Polsce na masę spółeczek. Leo

Cierpliwości! Drogi Panie Romanie. Proszę się nie przejmować i dalej robić swoje. Tak jak Pan napisał, na zmiany trzeba trochę poczekać i być cierpliwym. Nie będę Panu słodzić, bo to niepotrzebne. Robi Pan to, co Pan obiecywał, i proszę – byle tak dalej! Za swoje poglądy i „FiM” czytane w pracy w czasie przerwy śniadaniowej „dostaję po dupsku” i co? Jakoś mnie to nie rusza i nie mam zamiaru zmieniać ani swoich poglądów, ani przekonań. Michał Maciąg Siemianowice Śląskie

To piękne dni! Otworzyłam Waszą stronę, a tu niespodzianka – nagranie z konferencji w sprawie finansów Krk. Brawo, drogi Jonaszu! Spełniasz swoje obietnice i jeśli tylko ludzie zaczną słuchać „FiM” i RP, to lawina powrotu do świeckości ruszy. Czytałam, że Kościół trzęsie portkami, bo już czuje na plecach oddech ludu. Nareszcie zaczyna się dziać coś wielkiego. PO już nie może się cofnąć w odbieraniu Kościołowi przywilejów, bo widzi rosnące poparcie dla palikotowców. Już powoli przebąkują o nieopłacaniu z budżetu religii w szkołach publicznych. Czytałam pod tymi „antyklerykalnymi” (czytaj: normalnymi) artykułami wpisy forumowiczów. Na kilkadziesiąt wpisów nie znalazłam ani jednego, który broniłby finansowych przywilejów katabasów. Ludzie mają dosyć ich obłudy, wielkich brzuchów, pazerności, życia w luksusie przy zerowym wysiłku i wszystkich tych zamiatanych pod dywan oszustw i zboczeń. To naprawdę piękne dni dla wszystkich ludzi związanych z „FiM”, a także tych, którzy są katolikami, ale potrafią oddzielić sacrum od profanum. Teraz powinniście z jeszcze większą mocą pisać o przekrętach Kościoła – trzeba iść za ciosem. Bardzo Wam dziękujemy za to, że jesteście. Tereska z Jastrzębia

20

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

SZKIEŁKO I OKO

P

rzysłowia to gotowe formuły, które służą przedstawieniu konkretnych treści. W odróżnieniu od innych związków frazeologicznych stanowią pełne zdania, niejako gotowe teksty, nieodmieniające się przez osoby czy przypadki i będące tym samym formą literacko-językową. Cechą przewodnią przysłów bywa rym, spajający jego elementy składowe i ułatwiający zapamiętywanie.

Polak głodny to… Anglik W języku polskim zdecydowanie najwięcej funkcjonuje takich przysłów, które są żywymi kalkami maksym łacińskich. Bez liku jest też zwrotów mających swój rodowód w Biblii oraz wierzeniach i obserwacjach ludu. Te ostatnie akurat

rodzime stwierdzenie: „Polak głodny to zły” wcale nie jest polskie. To po prostu zwyczajna kalka z angielskiego A hungry man an angry man, czyli: „Głodny to zły”. Podobnie mało kto wie, skąd baba miała placek, a także kim był przysłowiowy Zabłocki i po cholerę było mu mydło, mimo że przysłowia z nimi związane znalazły w naszym języku stałe miejsce.

Diabeł pojawia się też w znanym przysłowiu: „Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek”, którego zwykliśmy używać, gdy chcemy z lekkim odcieniem niechęci

Powiedzenie: „Wyszedł jak Zabłocki na mydle”, oznaczające stratę w interesie, oparto z kolei na opowiastce o szlachcicu, który spławiał Wisłą towary do Gdańska.

Po co babie placek Ale po kolei. Wspomniana baba w ogóle jest jednym z ulubionych bohaterów porzekadeł i pojawia się w nich nader często. Mamy przecież wyrażenia typu: „Baba z wozu, koniom lżej” czy „Kapusty nie przesieka, baby nie przeszczeka”. Ale wracając do tematu: skąd wziął się u niej placek? Według dawnej bajki

Mądrej głowie dość... przysłowie pod względem etymologicznym są najprostsze do rozwiązania. Większość z nich wyraża bowiem po prostu prognozę pogody (np. „Od świętej Anki zimne wieczory i ranki”), wskazówki gospodarskie („Jak przylecą żurawie, można bydło paść na trawie”) albo opinię o danych okresach historycznych i władcach („Za króla Sasa jedz, pij i popuszczaj pasa”; „Za króla Jana wiara nasza ratowana”). Bardzo często przysłowia wyrażają pewien system etyczny, zawierając całą masę nakazów i zakazów moralnych, ucząc na przykład lojalności wobec pobratymców („Zły ten ptak, co własne gniazdo kala”), konsekwencji w działaniu („Jak się powiedziało A, trzeba powiedzieć B”) czy stanowiąc przestrogę przed nieetycznym działaniem („Kto mieczem wojuje, od miecza ginie”). Przysłowia mogą ponadto uczyć wytrwałości w działaniu („Dla chcącego, nic trudnego”; „Chcieć to móc”) albo krytykować hipokryzję („Modli się pod figurą, a diabła ma za skórą”). Większość z nich wyraża także uproszczoną, stereotypową wizję świata. Tu biedny będzie zawsze nieszczęśliwy („Syty głodnego nie zrozumie”; „Żywot szczęśliwemu krótki, nędznemu długi”), a bogaty to ten, co jest uprzywilejowany, bo pewnie wchodzi w konszachty z diabłem („Bogatemu diabeł dzieci kołysze”). Co ciekawe, tak zżyliśmy się z przysłowiami, że traktujemy je jako coś zwykłego, oczywistego i… naszego. Niewielu z nas zdaje sobie sprawę, że zdawałoby się czysto

ludowej diabeł chciał skłócić ze sobą bardzo zgodne małżeństwo. Ponieważ niewiele mógł w tej materii wskórać, namówił rzeczoną babę, by go wyręczyła. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Knucia i intrygi baby doprowadziły do takiej

powiedzieć o kimś, kto w konfliktowej sytuacji chce zadowolić wszystkie strony. Etymologia zwrotu wiąże się ponoć z anegdotą, według której słynący z ostrożności król Władysław Jagiełło kazał zapalić przed obrazem Chrystusa

Dla Polaków są mądrością narodu. Dla Francuzów – echem doświadczenia, a Niemcy, twierdzą, że tkwi w nich prawda. Wszyscy mają rację. Przysłowia są nieodzownym elementem każdej kultury. kłótni małżonków, że się nawzajem pozabijali. Diabeł, przestraszony sprytem i złością kobiety, powiesił worek z nagrodą (placek!) na drzewie i uciekł, bo nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Ta sama historia stała się kanwą przysłowia: „Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle”. Lucyfer jest zresztą bohaterem nie tylko przysłów „z babą”. Powiedzenie: „Nie taki diabeł straszny, jak go malują” ma swoje korzenie w anegdocie o pewnym mnichu, który – malując kościelny obraz – starał się na nim przedstawić diabła w jak najbrzydszej formie. Oburzony szatan zagroził duchownemu, że spotka go śmierć, jeśli nie namaluje diabła o przyjemniejszym wyglądzie. Ale ten pozostał nieczuły na pogróżki, wobec czego czort zrzucił go z drabiny. Mnich ocalał jednak dzięki pomocy Matki Boskiej, która wyciągnąwszy rękę z kościelnego obrazu, przygarnęła duchownego do siebie.

gromnicę, a przed wizerunkiem diabła – dwie dopalające się świece, czyli ogarki. Działanie monarchy miało uchronić go przed gniewem czarta… Z innym polskim królem, Janem III Sobieskim, związane jest natomiast porzekadło: „Słowo się rzekło, kobyłka u płota”. Oto pewien szlachcic z Podlasia wybrał się do Warszawy, aby poskarżyć się monarsze. Pod Marymontem spotkał dworzanina, któremu opowiedział swoją sprawę i w uniesieniu dodał, że jeśli władca nie zechce go wysłuchać, niech pocałuje kobyłkę szlachcica w zadek. Na audiencji okazało się, że ów dworzanin to nikt inny jak sam król Jan, który obiecawszy załatwić sprawę zainteresowanego po jego myśli, spytał, co by się stało, gdyby jednak tego nie uczynił. Rezolutny mężczyzna miał ponoć odpowiedzieć właśnie wspomnianym zdaniem, które stało się przysłowiem.

Pewnego razu, w celu uniknięcia drogiego cła, skrzynie z kosztownym mydłem schował pod pokład, gdzie dostała się woda. Próba oszustwa skończyła się wymydleniem całego towaru.

Gołąbki do gąbki Także na anegdocie oparte jest znane porzekadło: „Pieczone gołąbki nie lecą same do gąbki”, które ma pouczać, że na wszystko trzeba solidnie zapracować. Tematem historyjki był idylliczny kraj, w którym nikt nie pracował, a i tak mógł brać to, na co miał ochotę. Wszelkie domy pobudowano z kiełbas, ryb i innych przysmaków, w rzece płynęło wino, a po ulicach latały pieczone gęsi. Wystarczyło więc tylko otworzyć gębę (zdrobniale gąbkę), by najeść się do syta... Ballady i bajki ludowe, z których wzięły się znane porzekadła, przez długie lata żyły jedynie w tradycji ustnej. Kiedy jednak z czasem zaczęto ozdabiać nimi utwory literackie i dodatkowo czynili to znakomici twórcy, nieśmiertelność danego przysłowia była gwarantowana. Duże znaczenie dla propagowania powiedzeń odegrał chociażby Adam Mickiewicz, którego „Pan Tadeusz” utrwalił w języku polskim między innymi takie sformułowania: „Bo serce nie sługa, nie zna, co to pany, I nie da się przemocą okuwać w kajdany” czy „Pańskie oko konia tuczy”. Z „Pieśni Filaretów” wieszcza pochodzi słynne „Mierz siły na zamiary, nie zamiar

podług sił”, a z „Pani Twardowskiej” – „Pan każe, sługa musi”. Obok Mickiewicza mnóstwo przysłów wykorzystywał też Ignacy Krasicki, dodając je do swoich bajek, satyr czy poematów heroikomicznych. To dzięki niemu do dziś dnia słyszymy: „Prawdziwa cnota krytyk się nie boi” („Monachomachia”), „My rządzim światem a nami kobiety” („Myszeidos”), „Miłe złego początki, lecz koniec żałosny” („Woły krnąbrne”). W języku polskim nie brakuje też powiedzeń bardzo młodziutkich, bo kilkudziesięciu- lub nawet kilkunastoletnich, a już na stałe zadomowionych w naszej mowie. I tak autorstwo powiedzenia: „Skończyły się żarty, zaczęły się schody” przypisuje się Bolesławowi Wieniawie-Długoszowskiemu, adiutantowi marszałka Józefa Piłsudskiego. Wieniawa, znany z hulaszczego trybu życia, wypowiadał to zdanie, ilekroć po pijaku przyszło mu się mierzyć ze schodami restauracji – zazwyczaj warszawskiej „Adrii”. Prawdziwym autorem tych słów jest jednak francuski kawalerzysta żyjący w latach 1775–1805, który słynne słowa wykrzyczał, wjeżdżając konno na pierwsze piętro pałacu Cezarinich we Włoszech. Z lat 70. XX wieku pochodzi natomiast powiedzenie „Polak potrafi”, które było hasłem ówczesnej propagandy sukcesu, namawiającej do pracy na rzecz „socjalistycznej ojczyzny”. Dzisiaj zdanie to ma pejoratywne znaczenie, używane w kontekście tego, że Polak potrafi wszystko… spieprzyć. Jeszcze młodsze, a już cieszące się powszechnym użyciem są powiedzenia byłego prezydenta Lecha Wałęsy. Jego sławne: „Nie chcem, ale muszem”; „Stłucz pan termometr, a nie będziesz miał pan gorączki” czy „Są plusy dodatnie i plusy ujemne” weszły na dobre do polszczyzny. Na koniec warto wyjaśnić jeszcze pochodzenie takich powiedzeń jak: „Pisz do mnie na Berdyczów” i „Wyrwał się jak filip z konopi”. Pierwsze porzekadło, oznaczające mniej więcej tyle co „spadaj”, „odczep się ode mnie”, wzięło się stąd, że na dawnych Kresach Wschodnich (Berdyczów leży na Ukrainie) bardzo źle działała poczta i listy do adresatów raczej nie dochodziły. Do rozpowszechnienia powiedzonka przyczynił się Juliusz Słowacki swoim poematem dygresyjnym „Beniowski”. Wschodnie źródła ma też wyrażenie: „Wyrwał się jak filip z konopi”, gdzie wspomniany filip nie jest imieniem męskim, ale zającem, którego zwykło się w tym regionie tak nazywać. Przysłowia, mimo że ich znaczenie staje się ponadczasowe, są wyrazicielami przede wszystkim czasów, w jakich powstają, więc siłą rzeczy niektóre z dzisiejszych wypowiedzi polityków, cytaty z piosenek czy filmów za lat kilka czy kilkanaście otrzymają miano przysłowia sensu stricto. PAULINA ARCISZEWSKA-SIEK

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

OKIEM BIBLISTY

kogokolwiek do wyznaczania jakichkolwiek dat. Przeciwnie, zastrzegł, aby nikt się czymś podobnym nie zajmował. O tym, że problem „głupich panien” z przypowieści nie polega na nierozpoznaniu Chrystusa w jego powtórnej obecności, ale na ich nieprzygotowaniu, świadczą zresztą również wersety od 5 do 7, które wyraźnie mówią, że jak wszystkie owe panny zasnęły, tak też wszystkie o północy usłyszały krzyk i „wszystkie te panny oporządziły swoje lampy” (Mt 25. 7). Przypowieść

bowiem słowem nie ustosunkował się on do jego błędnej chronologii wydarzeń datowanych na 1914 i 1915 r., czyli zakończenia „deptania” Jerozolimy, zakończenia „czasów pogan”, Armagedonu oraz całkowitego obalenia królestw ziemi z urzeczywistnieniem Królestwa Chrystusowego na ziemi włącznie (por. Ch.T. Russell, „Wykłady Pisma Świętego”, t. II, „Nadszedł czas”, s. 40 i 101). To wprost niepojęte, że chociaż wszystkie owe zapowiedzi okazały się chybione, p. Bogusław chce, abyśmy mimo wszystko wierzyli, że powtórna niewidzialna obecność Chrystusa zaczęła się w 1874 r. Uważa to nawet za rozsądne, bo – jak pisze – „Biblia wprost uczy, że Jezus nie będzie widzialny przez ludzkie istoty. »Jeszcze maluczko, a świat mię już więcej nie ogląda« (J 14. 19)”. Ale czy tak rzeczywiście należy rozumieć słowa Chrystusa?

o dziesięciu pannach nie daje więc jakichkolwiek podstaw, aby kogokolwiek określać mianem „głupi” tylko dlatego, że nie podziela teorii o obecności Chrystusa, która rzekomo zaczęła się w 1874 r. Kto tak czyni, sam okazuje się nierozsądny i naraża się na zarzut fałszowania ewangelicznego przesłania. Co więcej, o tym, że wyznawcy Chrystusa nie będą zaskoczeni jego powrotem, nie decyduje również jakaś szczególna „doza światła”, czyli wyjaśnienia pochodzące z publikacji Russella czy też Paula S.L. Johnsona – jak pisze p. Bogusław. Decydujące znaczenie mają tu bowiem wyjaśnienia Jezusa oraz gotowość na spotkanie z nim, nawet jeśli nie „domyślamy się” dnia i godziny jego powrotu. Zarzucając „nominalnym” chrześcijanom, że wierzą w powrót Chrystusa na „literalnym obłoku”, etc., co oczywiście jest nieprawdą, Autor swej polemiki próbuje odwrócić uwagę Czytelników od tego, co najistotniejsze, a mianowicie od niespełnionych przepowiedni Russella (por. „Chronologia 2”). Ani jednym

Nic podobnego. Jezus mówił bowiem nie o swoim powtórnym przyjściu w chwale, ale o swojej zmartwychwstałej obecności, a więc o czymś, co miało miejsce, kiedy powstał z martwych, na co wskazują też dalsze jego słowa: „Lecz wy oglądać mnie będziecie” (J 14. 19). Jego zmartwychwstanie ostatecznie potwierdziło też, że jest obiecanym Mesjaszem i Synem Bożym (por. Ps 2. 7; Dz 13. 32–33; Rz 1. 1–4). Ponadto obietnica Jezusa może również dotyczyć jego duchowej obecności, zgodnie ze słowami: „Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i u niego zamieszkamy” (J 14. 23) oraz: „A oto jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28. 20). Dlatego też św. Jan napisał: „A społeczność nasza jest społecznością z Ojcem i Synem jego, Jezusem Chrystusem” (1 J 1. 3). Poza tym warto również zauważyć, że w przypadku proroczych zapowiedzi Biblia nie wymaga od nikogo ślepej wiary. Czytamy o tym

PYTANIA CZYTELNIKÓW

Problemy z paruzją Po ukazaniu się artykułów dotyczących chronologii („FiM” nr 6 i 7/2012) otrzymałem od Czytelników kilka interesujących listów. Większość z nich wyrażała wdzięczność, że zagadnienia te zostały przedstawione. Ale były też głosy przeciwne, czego dowodem jest chociażby polemika p. Bogusława, która została zamieszczona w „Faktach i Mitach” nr 9/2012. Oto w skrócie jego zarzuty i moja odpowiedź na nie. Otóż p. Bogusław przede wszystkim zarzuca mi, że zniekształciłem wierzenia Ch.T. Russella. Czy jego zarzut jest uzasadniony? Bynajmniej, i łatwo to sprawdzić, ponieważ ani razu nie dopuściłem się zniekształcenia cytowanych wypowiedzi Russella. Warto też zauważyć, że Russell sam zachęcał czytelników do krytycznej analizy swoich obliczeń. Pisał: „Nigdy nie twierdziliśmy, aby nasze twierdzenia chronologiczne były nieomylne (…). Zachęcaliśmy i nadal zachęcamy, aby dziatki Boże czytali nasze wywody krytycznie – aby badali Pisma i objaśnienia, i w taki sposób aby dochodzili do własnych przekonań” („Watch Tower” 4067 [w:] „Badacz Pisma Świętego” nr 1, 1996 r., s. 8). Zgodnie z powyższą wypowiedzią okazuje się, że to ja poszedłem za jego radą, a nie p. Bogusław, który zdaje się ją lekceważyć. Chociaż bowiem Russell ubolewał nad tym, „(…) iż niektórzy, czytając tomy »Wykładów Pisma Świętego«, przedstawiali nasze konkluzje silniej, aniżeli myśmy to czynili” (tamże, s. 8), to jednak p. Bogusław zdaje się czynić dokładnie to samo, co jego poprzednicy. Łatwo zatem ocenić, kto zniekształca wierzenia Russella. Na pewno nie ten, kto jak ja porównuje jego obliczenia z Biblią, ale ten, kto traktuje je jako nieomylne, wbrew przestrogom Russella. Już z tego widać, że moje artykuły nie były także atakiem na samego Russella – jak to insynuuje Autor. Tym bardziej że książki Russella traktuję tak samo jak inne publikacje chrześcijańskie. Zgodnie ze słowami apostoła Pawła: „Wszystkiego doświadczajcie, co dobre, tego się trzymajcie” (1 Tes 5. 21) czytam więc wszystko, ale przyjmuję jedynie to, co właściwe, rzeczowe i budujące, a odrzucam to, co podejrzane i co wykracza poza naukę apostolską (por. 1 Kor 4. 6). Krótko mówiąc, nie jestem wrogiem ani Russella, ani któregokolwiek Kościoła, czy też społeczności wyznaniowej wywodzącej się z ruchu, którego Russell był założycielem. Chybiony jest również kolejny zarzut p. Bogusława, a mianowicie, że w art. „Chronologia 2” eksponuję

eschatologię adwentystyczną. To dziwne, że p. Bogusław – zamiast wykorzystać ograniczone przecież ramy artykułu na rzeczową kontrargumentację (chociaż trudno o taką, skoro sam Russell uznał swoje obliczenia za błędne) – przypisuje mi coś, co jest nieprawdą. Nie tylko dlatego, że nie jestem członkiem Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego i ani razu w swoich tekstach nie powołałem się na jego eschatologię, ale również dlatego, że chociaż darzę tę społeczność szacunkiem, to moje zrozumienie eschatologii nieco się różni od tej, którą prezentuje adwentyzm. Ponadto w „Chronologii 2”, niezależnie od eschatologii adwentystycznej, nade wszystko starałem się przedstawić biblijny zarys przyszłych wydarzeń związanych z paruzją. Jest on w wielu punktach zbieżny z adwentystyczną eschatologią (zresztą nie tylko tego Kościoła), ale głównie dlatego, że jest ona bliżej biblijnej prawdy, niż to chce przyznać Autor swojej polemiki. Nieprawdziwe jest również twierdzenie, że w przypowieści o dziesięciu pannach Jezus nazwał „głupimi” te z nich, które nie rozpoznały go podczas jego powtórnej obecności, która rzekomo zaczęła się jesienią w 1874 r. Jezus nazwał je bowiem tak z zupełnie innego powodu, z tego mianowicie, że nie były one odpowiednio przygotowane, bo chociaż „zabrały lampy, to nie zabrały z sobą oliwy” (Mt 25. 3). Warto również zwrócić uwagę na to, że zarówno przypowieść o dziesięciu pannach, jak i wcześniejsze wersety wyraźnie uczą, że powtórne przyjście Chrystusa nastąpi „o godzinie, której się nie domyślamy” (Mt 24. 44, por. 25. 13). Nikt nie jest więc w stanie ani obliczyć, ani wyznaczyć dnia paruzji Chrystusa. Z Pism wiadomo nam bowiem tylko tyle, że taki „dzień” ma nadejść, oraz, że poprzedzą go określone znaki, dzięki którym możemy „wiedzieć, że blisko jest, tuż u drzwi” (Mt 24. 33). Ale to wszystko. Poza tym Jezus wyraźnie powiedział: „Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec w mocy swojej ustanowił” (Dz 1. 7). Nie upoważnił zatem

21

już w Księdze Powtórzonego Prawa: „Jeżeli słowo, które wypowiedział prorok (…), nie spełni się i nie nastąpi, jest ono słowem, którego Pan nie wypowiedział, lecz w zuchwalstwie wypowiedział je prorok; więc nie bój się go” (28. 22). Znamienne są tu także następujące słowa Jezusa: „Teraz powiedziałem wam, zanim się to stanie, abyście uwierzyli, gdy się to stanie” (J 14. 29, por. J 13. 19). Na ten ważny aspekt zdaje się zwracać uwagę również List św. Piotra, w którym czytamy, że dopiero potwierdzone „słowo prorockie” jest jak „pochodnia, świecąca w ciemnym miejscu” (2 P 1. 19). Innymi słowy: dopiero spełnione proroctwo pomaga lepiej zrozumieć wcześniejsze zapowiedzi. W przypadku zaś niewidzialnego przyjścia Chrystusa, które rzekomo miało miejsce w 1874 r. (niektórzy przytaczają jeszcze inne daty), niczego nie da się ani stwierdzić, ani udowodnić, poza jednym – że żadna z tych zapowiedzi, również na rok 1914 i 1915, się nie spełniła! Jak wobec tego rozumieć słowa św. Pawła, że „dzień Pański przyjdzie jak złodziej w nocy” (1 Tes 5. 2)? Odpowiedź na to pytanie zawarta jest już w następnym wersecie. Paweł ujął to tak: „Gdy będą mówić: Pokój i bezpieczeństwo, wtedy przyjdzie na nich nagła zagłada, jak bóle na kobietę brzemienną, i nie umkną” (1 Tes 5. 3). A zatem słowa „jak złodziej w nocy” oznaczają, że dzień ten przyjdzie nagle i niespodziewanie. Zaskoczeni nie będą jedynie ci (chociaż również nie będą mogli nawet „domyślić się” dnia i godziny przyjścia Chrystusa – por. Mt 24. 44), których Paweł nazwał „synami światłości” (1 Tes 5. 4–5). Jakkolwiek by więc tłumaczyć słowo „paruzja” (najlepiej tłumaczy je kontekst – por. „Chronologia 2”), jedno jest pewne: wszystkie teksty biblijne mówiące o powrocie Chrystusa przedstawiają to jako wydarzenie kosmiczne, związane m.in. ze zmartwychwstaniem i sądem. Taka jest nauka apostolska. Dlatego też uporczywe obstawanie przy słowie „obecność” nie jest ani rozsądne, ani logiczne. Tym bardziej że gdyby nawet przyjąć – jak chce p. Bogusław – że powtórna obecność Chrystusa zaczęła się jesienią 1874 r., to i tak musiała się ona rozpocząć jego przybyciem. Ten sam aspekt występuje zresztą również w tekście p. Bogusława. Chociaż bowiem pisze, że „parousia nie znaczy przyjścia, zbliżania się”, to jednak nieco dalej dodaje, że oznacza ona „raczej pozostanie na miejscu po przybyciu kogoś”, oraz: „Tak więc Pan Jezus powrócił przed okrzykiem o »północy«, czyli przed 1877 rokiem”. Nic dodać, nic ująć. Poza tym, czy warto prowadzić spory o słowa, skoro sam Russell uznał swoje obliczenia za „nieakuratne” i „omylne”? BOLESŁAW PARMA

22

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

OKIEM SCEPTYKA

ANTYMITOLOGIA NARODOWA (72)

Łuny w Bieszczadach Zbrodnia żołnierzy Wojsk Ochrony Pogranicza we wsi Terka w Bieszczadach kosztowała życie ponad 30 ludzi. Odwet banderowców był równie okrutny. Powojenne zbrodnie dokonane przez Wojsko Polskie na terytorium Bieszczadów są trudne do udokumentowania. Brakuje odpowiednich papierów, brakuje również świadków tamtych wydarzeń, a jeśli już istnieją, to zeznania te nie zawsze są wiarygodne. Do popartych dowodami zbrodni należą tragiczne wydarzenia, do których doszło w rejonie Wołkowyja-Terka. Wieś Terka (znana już w 1463 r. jako Tharnka, czyli tarnina) położona jest w powiecie leskim, nad Solinką, niedaleko jej ujścia do Jeziora Solińskiego. Jest to jedna z tych nielicznych miejscowości w wyższej części Bieszczadów, które do pewnego stopnia zachowały dawny rolniczy charakter. W Terce przetrwało do dziś kilka tradycyjnych drewnianych chałup. Przy skrzyżowaniu zachowała się parawanowa dzwonnica pocerkiewna z XIX w., obok – na terenie cmentarza – podmurówka zniszczonej cerkwi, u stóp której znajduje się płyta poświęcona pamięci mieszkańców wsi pomordowanych w 1946 roku. Przed wojną wieś liczyła około 500 mieszkańców. Byli to w zdecydowanej większości grekokatolicy. Jedną z przyczyn nasilenia się wzajemnych uprzedzeń między ukraińskimi i polskimi mieszkańcami Terki była działalność miejscowych księży greckokatolickich, która polegała na podjudzaniu i nawoływaniu

N

do wrogich zachowań wobec Polaków. Po przejściu frontu w 1944 r. ukraińscy nacjonaliści wezwali polskich mieszkańców Bieszczadów do opuszczenia wiosek, grożąc im śmiercią w razie niezastosowania się do nakazu. Zamordowali wówczas 42 Polaków w Baligrodzie, a podobny los miał spotkać polskich mieszkańców Terki. Latem 1945 r. działalność UPA ponownie przybrała na sile. Jej bojówki często kwaterowały w Terce, zmuszając mieszkańców wsi do zaopatrywania ich w żywność. Samowola nacjonalistów ukraińskich została ukrócona, gdy pod bokiem, w nieodległej Wołkowyi, znalazł się silny, 200-osobowy, polski garnizon WOP, dokonujący wysiedleń i akcji bojowych. W czerwcu 1946 r. wopiści wysiedlili część mieszkańców Terki, zabijając przy tym 19-letniego chłopaka, prawdopodobnie członka UPA. W odpowiedzi upowcy uprowadzili z wioski trzy osoby – Polaka i dwóch Ukraińców, którzy zmienili wyznanie na rzymskokatolickie. W wyniku tego zdarzenia kapitan Lucjan Zubert, zastępca dowódcy do spraw liniowych 36. Komendy WOP, wydał rozkaz wzięcia zakładników. Wojsko zagroziło, że jeżeli uprowadzeni nie powrócą w ciągu 24 godzin do wsi, to zakładnicy zostaną zabici. Następnej nocy upowcy uwolnili jednego z uprowadzonych, jednak pozostałych

a świecie, a zwłaszcza w światku internetowym, rozwija się „cho roba”, która przywodzi na myśl stare, dobre, katolickie stygmaty. Czy ktoś z Czytelników czytał lub słyszał o morgellonce, chorobie bądź syndromie Morgellonów? To bardzo ciekawa sprawa związana z narastającą od lat, także w Polsce, histerią wokół pasożytów żyjących w ludzkim ciele. Otóż coraz więcej osób twierdzi, że cierpi na różne odmiany chorób pasożytniczych. Są całe fora poświęcone tym kwestiom, a histeria internetowa napędza sprzedaż środków pasożytobójczych. Istnieją także znachorzy specjalizujący się w ich wykrywaniu. Ale morgellonka jest jedyna w swoim rodzaju, ponieważ chodzi w niej o zakażenie pasożytem, który… nie istnieje. Nie chodzi o złą diagnozę, ale o istnienie choroby pasożytniczej bez pasożyta! Na świecie są tysiące osób, które dałyby się pokroić za to, że pod ich skórą żyją setki robaków, które przemieszczają się i powodują swędzenie. Niektórzy mają nawet liczne zmiany na samej skórze, odczuwają bóle mięśni i zmęczenie organizmu. Problem polega jednak

dwóch (Ukraińca Michała Łoszyna i Polaka Jana Gankiewicza – uznanych za miejscowych donosicieli) przyprowadzili do wsi i powiesili na drzewie, uprzednio rozbijając im głowy kolbami karabinów. 8 (lub 9) lipca 1946 r. polscy żołnierze przywieźli do Terki 28 mieszkańców wsi, poprzednio więzionych przez kilka dni w Wołkowyi (były to głównie kobiety i dzieci). Pognano ich w kierunku wsi Studenne i zamknięto w chacie. Akcją osobiście kierował kpt. Zubert. Kilka osób uwolniono, a 3 mężczyzn zabrano na cmentarz do kopania grobów dla powieszonych przez upowców. W chacie pozostało około 20 osób, wśród

na tym, że kiedy bierze się takie zmiany pod lupę, to nie znajduje się NICZEGO. No może czasem jakieś włókna tkanin, ale pochodzą one zapewne z odzieży chorego. Nie

nich 3-letni Włodzimierz Wajda. Zbrodni dokonano za pomocą pistoletów maszynowych i granatów. Potem chatę oblano benzyną i spalono. Z chałupy jakimś cudem uratował się 14-letni chłopak Wasyl Soniak, który przeżył masakrę, a potem jego zeznania zostały spisane i porównane z zeznaniami żołnierzy z Wołkowyi. Oto relacja Wasyla Soniaka: „8 lipca 1946 roku przywieźli nas dwoma furmankami z Wołkowyi do Terki (…). Zagnali do chaty Dudy (…). Wszyscy się bardzo bali, głośno płakali, modlili się (…), żołnierz śmiał się z tego (…), krzyczał do nas »módlcie się, szybciej doczekacie śmierci« (…), ściągnął zamek pepeszy i polał nas gradem kul (…). Oblała mnie gorąca krew. Żyłem dalej (…), rzucił między nas granat (…), żołnierze już podpalili chatę (…), wstałem spod ludzi, spośród których niektórzy jeszcze żyli i konali, wyskoczyłem przez tylne okno

choroby odegrał internet. Ludzie czytają, oglądają zdjęcia i odkrywają, że oni lub ich dzieci chorują na coś podobnego. I histeria obejmuje nowe ogniska.

ŻYCIE PO RELIGII

Stygmaty XXI wieku zmienia to jednak faktu, że ludzie są naprawdę chorzy, tzn. źle się czują, a zmiany na skórze też są prawdziwe. Wokół choroby, którą odnotowano na wszystkich kontynentach po roku 2001, pojawiły się niesłychane teorie. Są tacy, którzy uważają, że powodują ją… mikromaszyny (nanotechnologia?) wprowadzane do organizmów ludzi, co na kilometr pachnie intrygą spiskową. Inni o pojawienie się choroby oskarżają rośliny zmutowane genetycznie, jeszcze inni – zanieczyszczenie środowiska. Nie ulega natomiast wątpliwości, że ogromną rolę w rozprzestrzenieniu się rzekomej

Badania naukowe nie tylko nie znalazły domniemanych robali, ale nawet nie uznają morgellonki za osobną chorobę. Raczej za wyraz halucynozy pasożytniczej, czyli za zaburzenie psychiczne, odmianę psychozy parafrenicznej. Występuje ona szczególnie często u amatorów niektórych narkotyków, ale nie tylko. W słynnej amerykańskiej Mayo Clinic gruntownie przebadano 108 pacjentów twierdzących, że cierpią na morgellonkę. Jednak diagnoza kliniki była dosyć jednoznaczna – to nie jest choroba pasożytnicza, lecz psychiczna. A co prawdziwa lub urojeniowa choroba pasożytnicza ma wspólnego ze światopoglądem

na dwór i skoczyłem w potok, gdzie schowałem się pod korzeniem”. Spłonęło prawdopodobnie 21 osób. W tym czasie żołnierze „przeszli się” po Terce i zabili jeszcze 12 innych osób. Spalili też szereg domów. W odwecie za tę zbrodnię upowcy postanowili zniszczyć garnizon WOP w Wołkowyi. Uderzyli w nocy z 14 na 15 lipca siłą 200 ludzi. Były to połączone kompanie UPA „Chrina”, „Bira”, „Stacha” i „Łastiwki”. Natarcie poszło jednocześnie z kilku stron. Wieś była otoczona umocnieniami polowymi. Wopiści nie dali się zaskoczyć i odparli atak. W tym samym czasie inna grupa banderowców podpaliła wioskę i mordowała ludność cywilną. Wybrane osoby wiązano i żywcem rzucano w ogień, a niektórym „humanitarnie” podcinano najpierw gardła. Zabito około 30 polskich mieszkańców Wołkowyi. Sprawę zbrodni w Terce bada IPN. Ustalono, że przestępstwa dokonali żołnierze 8. Oddziału 36. Komendantury Wojsk Ochrony Pogranicza. Tylko w niektórych przypadkach znane są pełne dane osobowe tych żołnierzy, a w zdecydowanej większości zachowały się tylko dane dotyczące imienia i nazwiska. Zarząd Główny Związku Ukraińców w Polsce w piśmie skierowanym do polskich władz wyraził swój protest, stwierdzając, że do tej pory IPN nikomu nie przedstawił zarzutów, a sprawcy zabójstwa kobiet, dzieci i starców pozostają anonimowi i być może nadal korzystają z uprawnień kombatanckich. Wskazano też na różne zaniechania władz i proszono o godne upamiętnienie ofiar zbrodni. Jednak i po stronie ukraińskiej, której siepacze dokonali większych zbrodni, trudno dopatrzyć się jakichś ekspiacji. ARTUR CECUŁA

racjonalistycznym i krytyczną refleksją nad religią? Otóż tyle, że współczesne modne „schorzenie” rzuca światło na stare i już niemal niewystępujące zaburzenie zwane stygmatami. Jedno i drugie ma wiele wspólnego z mediami. Bo kiedyś przekaźnikiem wiedzy lub pseudowiedzy o świecie była przede wszystkim ambona. Ludzie wierzyli w to, co im głoszono, i często odczuwali „Słowo Boże” w sposób fizyczny. Na przykład w czasie amerykańskich protestanckich „przebudzeń” ludzie spadali z ławek, rażeni strachem przed piekłem, dostawali drgawek i konwulsji pod wpływem religijnej psychozy. Dziś trudno sobie coś podobnego wyobrazić, bo wiemy zbyt wiele i jesteśmy zbyt krytyczni, jeśli nawet niektórzy z nas nadal są wierzący. Ale dla ludzi, którzy znali tylko swoją wieś, Biblię i religijną wspólnotę, sprawy wiary były bardziej realne niż śmierć Ryśka z „Klanu”, która wstrząsnęła Polską. Podobnie było z histerykami, którzy wierzyli, że Bóg ich wybrał do noszenia stygmatów na swoim ciele. Bardzo wierzę, że one broczyły krwią nie mniej realnie niż prawdziwe przecież zmiany na skórze ofiar morgellonki. MAREK KRAK

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

J

uliusz II, którego pontyfikat zainspirował Erazma z Rotterdamu do napisania „Pochwały głupoty”, kochał wino, młodych chłopców, ale nade wszystko – wojnę. Jego bojowość nie miała wyłącznie pragmatycznego charakteru: osobiście w zbroi walczył na polach bitewnych. Pontyfikat tego „ojca świętego” to pasmo wojen i podbojów. W okresie pontyfikatu Aleksandra VI, w obawie przed zamordowaniem przez Borgiów, Guliano schronił się we Francji – tej samej, która w okresie jego rządów stała się, obok Wenecji, jego głównym wrogiem. Aleksander VI o przyszłym Juliuszu II powiedział: „Della Rovere ma wszystkie wady z wyjątkiem dwulicowości”. A jednak! Choć w okresie pontyfikatu Borgii della Rovere ciskał gromy świętego oburzenia na symoniackie przestępstwa papieża, to później sam zdobył papiestwo w wyniku dokładnie takich samych sztuczek. I na dokładkę wydał oficjalny dokument, w którym orzekał, że każdy, kto zdobył papiestwo w wyniku świętokupstwa, ma zostać niezwłocznie pozbawiony godności. Był to wzorcowy pokaz papieskiej hipokryzji. I choć Juliusz nie był tak namiętnym nepotystą jak Aleksander VI, to przecież w celu zawarcia sojuszu dynastycznego z silnym rzymskim rodem Orsinich swoją córkę Felice wydał za Giangiordana Orsiniego. Istnieje jednak zasadnicza różnica pomiędzy imperialną polityką Borgii i della Rovere. Ten pierwszy budował przede wszystkim potęgę rodziny, a ten drugi – potęgę Kościoła. Wojny włoskie papież rozpoczął od ataku na Bolonię. W 1506 r. ekskomunikował wybitnego władcę miasta – Giovanniego II Bentivoglia (1443–1508) – a mieszkańców obłożył interdyktem. Dla wykonania bulli zebrał wojska i ruszył na Bolonię. Rodzina Bentivoglio uciekła z miasta, a papież triumfalnie objął pełnię władzy nad swoją pierwszą zdobyczą terytorialną. Ambitniejszym wyzwaniem wojennym Juliusza II była napaść na Republikę Wenecką. W 1508 r. papież zawarł sojusz zaborczy w sprawie rozbioru Republiki między Francję, Niemcy, Królestwo Neapolu, Księstwo Mantui oraz Ferrarę. Atak i rozbiór poprzedzone zostały oczywiście aktem religijnym – rzuceniem na republikę klątwy. Kiedy jednak Wenecja została podbita i upokorzona, głównie dzięki zaangażowaniu sił francuskich, papież doszedł do wniosku, że obecnie to Francja jest jego największym problemem. Wkrótce zmienił więc front, odwołał klątwę przeciw Wenecji i razem z siłami republiki zaatakował Francję i Ferrarę. Starał się również wywołać antyfrancuskie powstanie w Genui, ale plan się nie powiódł. Po przegranej bitwie pod Mirandolą dawni partnerzy papieża z ligi antyweneckiej namawiali go, by zawarł pokój z Francją, lecz wojowniczy papież nie chciał o tym słyszeć. Przed

OKIEM SCEPTYKA

OJCOWIE NIEŚWIĘCI (76)

Juliusz II Groźny XVII-wieczny traktat nie pomija przy tym faktu, że „ten człowiek wykorzystał seksualnie dwóch młodych szlachciców, oprócz wielu innych”. Mieli to być młodzieńcy, których królowa Francji posłała na nauki do kardynała Nantes. Chłopców przejął papież, nauczając ich nie tyle ewangelii Chrystusa, co Wenery.

skarbca. Towarzyszy mu jego Anioł Stróż oraz żołnierze polegli w trakcie wojen papieskich, którym obiecał, że wprowadzi ich do nieba bez względu na uczynki. Św. Piotr: Nieśmiertelny Boże, cóż to za smród! Kimże jesteś? Juliusz II: Dość tego. Jestem Juliusz Liguryjski, P.M... Piotr: P.M.? Co to jest? Pestis Maxima? [Największa Plaga]. Juliusz: Pontifex Maximus, łotrze... Jesteś jedynie świętym, podczas kiedy ja jestem Najświętszym, Świętością i Świątobliwością.

2 lipca 1510 r. wydał bullę, mocą której ustanowił dom publiczny. Jego następca – ad maiorem Dei gloriam – zarządził, by czwarta część dobytku kurtyzan przekazywana była po ich śmierci zakonnicom z klasztoru… Świętej Marii Magdaleny. Wkrótce do Rzymu przybył w sprawach zakonnych mnich Marcin Luter, który stwierdził, że papież jest „krwiopijcą” i „okrutnym dzikim zwierzęciem”. Chociaż zewsząd płynęły nawoływania do soboru reformatorskiego, papież preferował dwustronne konkordaty z władcami aniżeli soborowy żywioł, który najpewniej zdemontowałby mu machinę pompującą pieniądze na rzecz papiestwa. Tymczasem odpusty sprzedawały się świetnie, a zyski znacznie przewyższyły wydatki militarne „ojca świętego”. Podsumowaniem pontyfikatu Juliusza II jest dzieło Erazma z Rotterdamu „Juliusz wykluczony z Nieba” – satyryczny dialog, który ukazał się w 1514 roku, wkrótce po śmierci papieża. W utworze pijany papież staje po śmierci przed zamkniętymi bramami nieba, które próbuje otworzyć kluczem do swojego

Piotr: Widzę tutaj mnóstwo oznak bezbożności. Duchowna sutanna na zewnątrz, lecz pod nią zakrwawiona broń, dzikie oczy, bezczelne usta i czoło, ciało poranione wszelkimi grzechami, oddech śmierdzący winem, zdrowie zniszczone rozpustą. Powiem ci, kim jesteś... Jesteś Juliusz Cezar, który wyszedł z piekła. Juliusz: Skończ albo cię ekskomunikuję... Piotr: Ekskomunikujesz mnie? Jakim prawem? Juliusz: Najlepszym z praw. Jesteś jedynie księdzem... Otwórz, mówię ci! Piotr: Czy nauczałeś prawdziwej doktryny? Juliusz: Ja nie. Byłem zbyt zajęty walką. Od doktryny są mnisi, jeśli ma ona jakiekolwiek znaczenie. Piotr: Czy pozyskiwałeś dusze dla Chrystusa przez nieskazitelny przykład? Juliusz: Wysłałem wielu do Tartaru. Piotr: Czy uczyniłeś jakieś cuda? Juliusz: Phi! Cuda są przestarzałe. Piotr: Czy byłeś sumienny w modlitwie? Juliusz: Niezwyciężony Juliusz nie musi odpowiadać na pytania nędznego

Giuliano della Rovere vel Juliusz II (1503–1513) – główny wróg Borgiów – wybrany został na papieża kilka miesięcy po śmierci Aleksandra VI. Ciężko zapracował na przydomek „il Terrible” („Straszny”). bitwą z Francuzami „ojciec święty” – w hełmie na głowie i z mieczem w dłoni – krzyczał do swoich wojsk: „Zobaczymy, kto ma większe jaja, król Francji czy papież!” (Imma Penn, „Dogma Evolution and Papal Fallacies”). Tymczasem w Bolonii, którą papież odebrał rodowi Bentivoglio, wybuchł bunt przeciwko rządom papieskim. Papież najął wówczas armię 18 tysięcy Szwajcarów, z którą pokonał siły francuskie. To właśnie Juliusz II jest uznawany za twórcę Gwardii Szwajcarskiej. Erazm z Rotterdamu nie potrafił pogodzić się z degeneracją papiestwa. Pytał retorycznie: „Co wspólnego ma hełm z mitrą? Jaki związek zachodzi pomiędzy krzyżem i mieczem? [W Rzymie] można zobaczyć zmęczonego życiem starca, który działa z młodzieńczą energią, nie bacząc na ogrom pracy i wydatków, jedynie po to, by zniweczyć prawa, religię, pokój i humanitaryzm”. Wtedy właśnie napisał traktat antypapieski „Pochwała głupoty”, a w nim słowa: „A co do papieży, to gdyby oni, którzy są namiestnikami Chrystusa, usiłowali naśladować jego życie, mianowicie jego ubóstwo, trudy, naukę, krzyż, pogardę życia, gdyby choć rozważyli wyraz »papa« – który przecież oznacza »ojca« – albo przydomek »najświętszy«, to czy byłoby na ziemi coś bardziej udręczonego? I któż by wtedy chciał kupować to stanowisko za cały posiadany majątek? Kto, kupiwszy je, broniłby go mieczem, trucizną i wszelakim gwałtem? Ale ileż by im znowu odpadło korzyści, gdyby na nich naszła raz chwila mądrości? Ale co ja mówię aż o mądrości! Wystarczyłaby przecie choćby szczypta tej soli, o której wspomina Chrystus”. Jako człowiek della Rovere był wybuchowy i porywczy. Miał w sobie więcej z żołdaka aniżeli z ascety. Nałogowo upijał się alkoholem, w okresie Wielkiego Postu napychał się najlepszym kawiorem, tuńczykiem, krewetkami i minogami z Flandrii. Cesarz Maksymilian podsumował go jednoznacznie: „Juliusz to zapity i podły papież”. Gerard Noel pisał o nim tak: „Z upodobaniem spędzał czas wśród prostytutek i chłopców. Mistrz ceremonii na papieskim dworze musiał pilnować, by znamienici goście nie całowali stóp papieża, tak potwornie były zniekształcone przez syfilis”.

23

rybaka. Jednak powinieneś wiedzieć, kim i czym jestem. Po pierwsze, jestem Liguryjczykiem, a nie Żydem jak ty. Moja matka była siostrą wielkiego papieża Sykstusa IV. Papież uczynił mnie bogatym, przekazując mi dobra kościelne. Zostałem kardynałem. Doświadczyłem nieco nieszczęść. Złapałem chorobę francuską. Zostałem wygnany z mego kraju i polowano na mnie. Stale jednak wiedziałem, że powinienem zostać papieżem. Urzeczywistniło się to, częściowo z francuską pomocą, częściowo z pomocą pożyczonych pieniędzy, a częściowo dzięki obietnicom. Krezus nie wytworzyłby wszystkich pieniędzy, jakich do tego potrzeba. Bankierzy mogą ci o tym opowiedzieć. Ale odniosłem zwycięstwo... Zrobiłem dla Kościoła i Chrystusa więcej aniżeli jakikolwiek dotychczasowy papież. Piotr: Co zrobiłeś? Juliusz: Zwiększyłem przychody. Wynalazłem nowe urzędy i sprzedałem je... Zdewaluowałem walutę i zarobiłem na tym wielką sumę. Niczego nie można dokonać bez pieniędzy. Następnie anektowałem Bolonię... Przytarłem uszu wszystkim książętom Europy. Podarłem traktaty i zatrzymałem wielkie armie na polu bitwy. Wypełniłem Rzym pałacami i pozostawiłem po sobie pięć milionów w skarbcu. Piotr: Dlaczego zagarnąłeś Bolonię? Juliusz: Ponieważ chciałem więcej przychodów... Piotr: A dlaczego Ferrarę? Juliusz: Jej książę był niewdzięcznym łajdakiem. Oskarżył mnie o symonię, nazwał mnie pederastą... Pragnąłem księstwa Ferrary dla własnego syna... Piotr: Co? Papieże z żonami i dziećmi? Juliusz: Z żonami? Nie! Tylko z dziećmi... Piotr: Jeśli Szatan potrzebuje wikariusza, nie znalazłby odpowiedniejszego aniżeli ty... Juliusz: Abyś zrozumiał, jakiego księcia obrażasz, posłuchaj nieco... Wenecjan, wcześniej niepokonanych przez nikogo, zgniotłem w bitwie. Francuzów, którzy byli postrachem całego świata, całkowicie wyparłem z Italii... Piotr: Szaleńcze! Wszystko, co słyszę, dotyczy nie przywódcy Kościoła, lecz tego świata, okropniejszego aniżeli poganie... Juliusz: Myślisz staroświecko, jak wtedy, gdy głodowałeś z garstką biskupów. Czasy się zmieniły... Zmieniłbyś zdanie, gdybyś był świadkiem choć jednego mojego triumfu... Konie, parady uzbrojonych rycerzy... pokaz przepychu, łupów… Ja niesiony na wywyższeniu niczym boska istota... Otworzysz czy nie? Piotr: Prędzej komukolwiek innemu aniżeli takiej zarazie; jesteś wielkim budowniczym: zbuduj więc sobie nowy raj. Juliusz: Jeśli nie wpuścisz mnie, wezmę tę bramę szturmem. Moi ludzie na dole robią w tej chwili niezłe spustoszenie; wkrótce będzie za mną stało 60 tysięcy duchów. MARIUSZ AGNOSIEWICZ www.racjonalista.pl

24

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

GRUNT TO ZDROWIE

Czarne pijawki

Wbrew pozorom nie jest to artykuł o zachłanności kleru, lecz o rewelacyjnej, naturalnej metodzie leczenia bardzo wielu schorzeń. Pijawki powracają na scenę medyczną w blasku chwały, ponieważ ich zdolności terapeutyczne są ogromne. Imponująca jest także historia pijawek jako panaceum na wiele schorzeń. Stosowane były w celach leczniczych już w paleolicie. Znały je wszystkie kontynenty. Aztekowie wykorzystywali je do upuszczania złej krwi (wraz z niechcianymi duchami!). Cenili je również Egipcjanie, co znalazło potwierdzenie we freskach odnalezionych w grobie królewskiego skryby Userhata. Nie umknęły też uwadze antycznych Greków z Hipokratesem na czele. Pijawkami leczono choroby zakaźne oraz pozbywano się „nadmiaru wilgoci” z organizmu. Także świat islamu nie oparł się tym pożytecznym stworzeniom. Znany tadżycki uczony Ibn Sina (980–1037) obszernie pisze o nich w swoim kompendium wiedzy medycznej „Kanon”. Pijawki wykorzystywano wówczas do leczenia wstrząśnień mózgu, chorób nerek, wątroby, bólów stawów, gruźlicy i epilepsji. Złote czasy terapii pijawkowej przypadają jednak na XVIII i XIX w. w Europie. Jej popularność rosła nieprzerwanie od wczesnego średniowiecza, by w odrodzeniu osiągnąć status jednej z najskuteczniejszych metod leczniczych. Stosowano ją równolegle z upuszczaniem krwi. Terapia była tak powszechnie praktykowana, że jej przeprowadzaniem oprócz lekarzy zajmowali się także cyrulicy. We Francji, będącej liderem w stosowaniu pijawek leczniczych, zapotrzebowanie roczne osiągnęło 50 milionów sztuk. Używane były też powszechnie w armii Napoleona. Z samych Węgier sprowadzono ich dla żołnierzy ponad 6 milionów. W Anglii i Rosji

„szły” podobne ilości tego żywego leku. Ta olbrzymia popularność pijawki spowodowała prawie całkowite jej wyniszczenie w naturalnym środowisku. Zaczęto wdrażać programy rządowe zachęcające do zasiedlania pijawkami bagien i stawów. W połowie XIX w. hirudoterapia (tak fachowo nazywa się leczenie pijawkami) zaczęła stopniowo zanikać. Znaczny wpływ miał na to Pierre Louis (1787–1872), który obalił wiarę ówczesnych w lecznicze właściwości upuszczania krwi. Kolejni uczeni potwierdzili jego tezę. I słusznie, ponieważ to nie upusty krwi są odpowiedzialne za terapeutyczne walory hirudoterapii. Wszelkie korzyści wynikające ze stosowania pijawek leczniczych uzyskujemy dzięki substancjom chemicznym zawartym w ślinie tych pożytecznych stworzonek. Pijawki lekarskie od swoich kuzynów różnią się głównie ubarwieniem. Charakterystyczne są ich żółto-pomarańczowe paski biegnące wzdłuż oliwkowo-szarego grzbietu. Brzuch mają gładki o różnym ubarwieniu – od oliwkowego do czarnego. Pijawka lekarska nie ma systemu oddechowego, a oddychanie odbywa się przez skórę. Cechuje ją obecność dwóch przyssawek. Jedna znajduje się na początku bezkręgowca i nazywa się przyssawką gębową, druga zaś mieści się na końcu ciała. Pijawka pobiera krew przyssawką przednią, w której znajduje się otwór gębowy. Podczas zasysania krwi od żywiciela pijawka uwalnia do jego krwiobiegu swoją ślinę, zawierającą szereg korzystnych dla naszego zdrowia substancji. To ich obecność w ludzkim organizmie stymuluje wiele procesów normalizujących jego funkcjonowanie. Należą do nich:

HIRUDYNA – najdoskonalszy lek przeciwzakrzepowy. Badania pod kątem skuteczności działania nie wykazały żadnych działań ubocznych czystej hirudyny. Dla osób z chorobami krwi hirudyna to o wiele lepszy antykoagulant niż powszechnie używana w medycynie heparyna czy dikumaryna; BDELINA – substancja o działaniu przeciwzapalnym; HEMENTYNA – enzym zapobiegający krzepnięciu krwi oraz rozkładający utworzone już zakrzepy; GILANTYNA – działa jako antykoagulant i silna substancja antyprzerzutowa; EGLINA – substancja przeciwzapalna. Jest też bardzo aktywnym antyutleniaczem. W badaniach wykazano efektywność w leczeniu niektórych tików nerwowych oraz wrzodów śródbłonka jelit i nieswoistego rozkładu białek związanych z posocznicą; ANTYELASTAZA – skutecznie opóźnia procesy starzenia się skóry; HIRUSTAZYNA – kolejny rozpoznany niedawno antykoagulant; APYRAZA – ferment upłynniający krew (zmniejsza jej lepkość); DESTABILAZA – ferment powodujący rozkładanie zakrzepłej krwi oraz regenerację naczyń krwionośnych i przewodu pokarmowego. Reguluje także poziom cukru we krwi. Najbardziej zagadkowa w działaniu prostaglandyny jest „samoregulacja” ciśnienia krwi. Jeśli jest ono za niskie – zostaje podwyższone; jeśli natomiast jest zbyt wysokie – zostaje samoczynnie obniżone do stanu optymalnego; CHLOROMYCETYNA – antybiotyk o bardzo silnym działaniu przeciwbakteryjnym. Okazała się bardzo skuteczna przy leczeniu wrzodów,

powracającej gorączki, tężca, zapalenia opon mózgowych, zakażenia niektórymi szczepami bakterii. Ponadto zabija prątki gruźlicy, likwiduje dyzenterię oraz chroni przed błonicą; HIALURONIDAZA – substancja o podwójnym działaniu. Jest silnym antybiotykiem oraz czynnikiem umożliwiającym szybkie przenikanie przez błony komórkowe sąsiadujących ze sobą komórek i tkanek ciała; LIPAZY I ESTERAZY – czynniki powodujące rozkład tłuszczów; SUBSTANCJE ZNIECZULAJĄCE – niezidentyfikowane bliżej silne czynniki przeciwbólowe. Powodują również likwidację uczucia niepokoju i euforii oraz uspokojenie, usuwają psychiczne oraz fizyczne uzależnienia, usuwają złe samopoczucie, nudności, depresję i inne objawy zaobserwowane u osób uzależnionych od narkotyków i alkoholu; NEUROTRANSMITERY – związki biochemiczne normalizujące przepływy impulsów elektrycznych w komórkach nerwowych. Należą do nich dopamina, serotonina, acetylocholina oraz enkepfalina. Mają one ogromny wpływ na ograniczenia w odczuwaniu bólu oraz zmiany w zachowaniu, polegające na uwolnieniu od niepokoju bądź depresji, wywoływaniu snu, a także potężnych emocjonalnych i czuciowych doświadczeń, ale bez behawioralnego pobudzenia, psychozy lub obłędu, powodowanego przez narkotyki typu LSD czy amfetaminę. Regularne utrzymywanie tych substancji w organizmie pomaga leczyć tak dużą liczbę schorzeń, że na ich wyliczenie potrzebowałbym kolejnej strony. W dużym skrócie hirudoterapia przynosi ulgę w następujących schorzeniach:

z choroby naczyniowe (zapalenia i niedomagania serca, nadciśnienie, żylaki, owrzodzenia i zaburzenia naczyń limfatycznych); z choroby reumatyczne i zwyrodnieniowe; z choroby neurologiczne (choroba Alzheimera i Parkinsona, niedowłady kończyn, mózgowe porażenia dziecięce); z choroby ginekologiczne (zapalenia, fibro mięśniaki i fibro gruczolaki macicy, łagodzenie objawów menopauzy); z zaburzenia pracy przewodu pokarmowego (wrzody, hemoroidy oraz zapalenia żołądka, pęcherzyka żółciowego, trzustki, okrężnicy itp.);

z choroby urologiczne (zaburzenia pracy nerek, gruczolak prostaty, zapalenia dróg moczowych); z choroby układu oddechowego (astma oskrzelowa, przewlekłe zapalenia górnych dróg oddechowych, rozedmy i zakrzepice); z zaburzenia otolaryngologiczne (wszelkie zapalenia zatok oraz nerwów usznych); z choroby dermatologiczne (alergie, krwiaki, ospy, łuszczyce); z choroby stomatologiczne (zapalenia dziąseł, miazgi i ślinianek); z wszelkie zakrzepice, rehabilitacje po amputacjach, zapalenia tkanki podskórnej itp. Terapia za pomocą pijawek lekarskich jest długoterminowa. Nie stosujemy jej doraźnie – aby osiągnąć efekty lecznicze, należy przeprowadzać ją co najmniej przez kilka tygodni. Zabiegi wykonujemy co 3–5 dni, dzięki czemu wysokie stężenie leczniczych substancji zwalcza choroby, których nie potrafi pokonać medycyna konwencjonalna. Leczenie trwa aż do cofnięcia objawów chorobowych. Najprostszą i najczęściej stosowaną metodą jest przykładanie pijawek lekarskich bezpośrednio na chore i bolące miejsca. Skuteczność tej metody osiągamy poprzez dużą koncentrację związków aktywnych w okolicy przyssania się pijawek. Jeśli jest to jakiś objaw skórny, to stawiamy je bezpośrednio na nim. Jeżeli leczymy na przykład pęcherzyk żółciowy, to pijawki przykładamy na brzuchu, w okolicach tego narządu. Bardziej zaawansowaną metodą jest przystawianie pijawek w miejscach meridianów (według medycyny chińskiej są to witalne punkty na naszym ciele, regulujące przepływ energii życiowej człowieka). Jednak aby to robić, konieczna jest dobra znajomość zasad medycyny chińskiej. Hirudoterapią może zajmować się każdy – trzeba tylko skończyć specjalistyczny kurs, ponieważ w niektórych przypadkach może to być niebezpieczne. Istnieje też szereg przeciwwskazań do tego rodzaju leczenia. Nie można go stosować u kobiet w ciąży, u osób mających anemię, osłabionych oraz będących pod wpływem alkoholu czy narkotyków. Szczególnie należy uważać z „niskociśnieniowcami” oraz alergikami. Na koniec nieco o finansach. No cóż, jest to chyba najsłabsza strona tej metody leczenia. Każda przystawiona pijawka kosztuje około 20 zł. Do tego trzeba doliczyć cenę „obsługi”, czyli 50–80 zł. Jeden seans z postawieniem 5 pijawek kosztuje w granicach 170–200 zł. Możemy spróbować stawiać je sami, ale nie używajmy do tego pijawek znalezionych w pobliskim stawie. Stosujmy tylko pijawki lekarskie, hodowane w sterylnym środowisku, pozbawionym chorobotwórczych drobnoustrojów. Można znaleźć oferty ich sprzedaży w internecie, a cena za sztukę rozpoczyna się już od 12 zł. ZENON ABRACHAMOWICZ

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

TRZECIA STRONA MEDALU

25

GŁASKANIE JEŻA

Trwałość pamięci Nie ma tygodnia, abyście zarówno w e-listach, jak i w tych papierowych nie pytali o „Okienko z wierszem”. Dlaczego nie ma? Co się stało? Co? Wystarczy spojrzeć na miejsce, w którym było, by zrozumieć, że literatura nie ma szans z polityką. Nigdy nie miała! Jednak dziś, choć na moment, choć na krótką chwilkę, pustkę po „Okienku” postaram się wypełnić. Nie wesołym jednak śmiechem, tylko powtórzeniem znanej, ponurej sentencji, że gdy grzmią działa, milkną muzy. Niestety, działa grzmią nie tylko podczas wojny, ale także wówczas, gdy „walczy się” o pokój albo doraźne zdobycze polityczne. Działa ze spiżu. I działa ze słów. Nadchodzi 120 rocznica urodzin i 70 rocznica tragicznej śmierci Brunona Schulza. Jednego z niewielu polskich pisarzy, który trafił do panteonu najwybitniejszych twórców w historii ludzkości. Jego nieliczne przecież dzieła studiowane są na najwybitniejszych uniwersytetach i nie ma roku, by w Tokio czy Nowym Jorku nie ukazały się kolejne eseje analizujące „Sklepy cynamonowe” lub „Sanatorium pod klepsydrą”; nie ma mowy, by jakakolwiek „Historia literatury” ukazała się bez potężnej noty biograficznej o pisarzu z Drohobycza. Mamy więc Wielkiego Polaka i nader rzadki zbieg dwóch rocznic. Co z tym robimy? Co mamy do powiedzenia, co do pokazania światu na ten temat? Nic!

Zupełnie inaczej niż Najwyższa Rada Ukrainy, która właśnie uchwaliła, że rok 2012 będzie nad Dnieprem Rokiem Brunona Schulza – „wielkiego polskiego pisarza”. Tak otwarcie dopisano (może szyderczo?) w uchwale ukraińskiego parlamentu. Pewnie po to, aby Polaczkom było wstyd. Ale nam nie jest wstyd. My z podniesionym czołem – uchwałą sejmową – ogłosiliśmy rok 2012 rokiem… księdza Piotra Skargi – obłąkanego antysemicką i antyreformacyjną nienawiścią kaznodziei,

Miłosza nie ogłosił, zrobił to natomiast chętnie Sejm Litwy. Żeby było jeszcze ciekawiej (i straszniej), do upamiętnienia Brunona Schulza przymierzają się także Niemcy. Mają pojawić się nowe tłumaczenia „Sanatorium…” i „Sklepów…”, a nawet wystawa jego grafik. Polski Instytut Książki od dawna przygotowywał się do Roku Schulza. Zamówiono nowe przekłady jego dzieł na angielski i ukraiński, miał odbyć się wrocławski festiwal artysty…

Ale obiecałem dziś Państwu choć namiastkę „Okienka z wierszem”. Bruno Schulz wierszy nie pisał. Ale Jacek Kleyff pisał. I o Schulzu napisał coś takiego: Dwóch skłóconych gestapowców, żyło w centrum Drohobycza Pierwszy miał swojego Loewa drugi miał swojego Schulza Loew prowadził w mieście zakład i dentystą się nazywał, Nocą burdel był tam, w którym pierwszy gestapowiec bywał Za to Bruno Schulz malował i potrafił wieść dyskusje Miał go drugi gestapowiec, ot stosunki międzyludzkie W noce złe, w noce złe Udostępniał władzom Loew dziewczyny swe W morzu łez, w morzu łez Bruno Schulz Petrarkę streszczał dla SS To był wstęp dotyczył życia, które zawsze jakoś leci I pozwala nie dostrzegać zmierzchu, schyłku, klęsk i śmierci

którego nawet współcześni mu określali mianem szaleńca i wichrzyciela. To taki typowy dla nas „wypadek przy pracy” z tym Schulzem? Niedopatrzenie? Przeoczenie? Nic podobnego! Identyczną wpadkę mieliśmy z okrągłą setną rocznicą urodzin Czesława Miłosza. Roku 2011 nasz parlament Rokiem

D

la ludu są głoszone z ambon głodne kawałki o „błogosławionych ubogich” i o tym, że nie da się „służyć Bogu i mamonie”. Dla ludu jest krytyka pogoni za pieniędzmi i gromadzenia dóbr materialnych, co

Miał, ale się nie odbędzie, bo w polskim Sejmie jest Komisja Kultury i Środków Przekazu, która zajmuje się od kilku miesięcy wyłącznie Telewizją Trwam. I to jest akurat najważniejsze, nie zaś jakiś pisarzyna semickiego pochodzenia o niepolskim nazwisku. W dodatku z Drohobycza. Czyli znikąd.

i godności, o zaszczyty, bogactwo i dobrobyt (…), że bardziej liczy się prawda i sprawiedliwość niż nowy samochód, wytworny ciuszek czy nawet intratna posadka”. Podobne kazania serwuje swoim wiernym parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Szła wiadomość od Truskawca, że się ponoć coś zaczęło A w pobliskim Drohobyczu póki co grodzili getto I niebawem znów się trochę pospierali dwaj tajniacy No i drugi ten od Schulza zarżnął Loewa w ramach pracy Kiedy pierwszy się dowiedział, że zabili Loewa jemu Wnet dogonił w mieście Schulza i zastrzelił go drugiemu

są konieczne, a ich utrzymanie ciągle kosztuje. Więc nie narzekajmy, bo przez wiele lat żyliśmy bez tych nowoczesności i chyba byliśmy bardziej szczęśliwi i radośni”. Tyle lekcje dla „błogosławionych ubogich”. Dla „błogosławionych bogaczy” wielebni mają

No i już, no i już Jak w balecie najlepszym na świecie tańczy Schulz... Hałas ten, w teatrze gong Jakaś czerń i ojca wzrok i jakiś koń Dawny teatr, dawne czasy, dawna strata W czasie wojny, każdy dźwiga własny ciężar W końcu sztuka jest ważniejsza niż biografia Zbieg przypadków, ale jednak... Jeśli twój dobrodziej ma jakiegoś wroga I mu niszczy ulubieńca, Wiedz, że naszedł czas, by zacząć się pakować I nowego szukać miejsca Sprawdź, czy nie czas zacząć się pakować I nowego szukać miejsca Jak Bruno Schulz za tamtych lat, jak Bruno Schulz choćby nawet Miałby to być tylko tamten świat Wciąż w drodze być, z walizką żyć... Genialnego wykonania tego wiersza możecie posłuchać pod internetowym adresem: http://www.youtube.com/watch?v=wnH1d4wh9tg MAREK SZENBORN

synonim nieszczęścia, zaś Biblia zawiera prawa, „dzięki którym możesz wieść wspaniałe życie, osiągnąć finansową wolność oraz zapewnić spokojną przyszłość swojej rodzinie” – głosi o. Fabian biznesmenom. Przy okazji wyjaśnia, jak należy rozumieć zasadę: „Nie można

Bóg biednych i Bóg bogatych Kościół zwykł określać mianem grzechu pychy i chciwości. „Większość już dawno pozwoliła się wciągnąć w maszynkę rutyny, robienia grosza, szukania wygód i zaspokajania swoich najbardziej wyszukanych potrzeb i zachcianek” – piętnuje swoje owieczki parafia pw. św. Wojciecha w Wyszkowie. I przypomina: „Jezus przyszedł, aby nas od tego uwolnić, aby nam pokazać, że nasze życie nie musi być wcale zredukowane do zarabiania, oszczędzania, ciułania, pogoni za pieniądzem, robieniem kariery (…), że to wcale nie chodzi o »miękkie szaty«

w Steblowie: „Nie kłaniaj się najpotężniejszemu bożkowi tego świata – bogactwu, nie sprzedawaj się za dobrobyt, nie ulegaj pokusie pieniądza, bo on w końcu nad tobą zapanuje; wreszcie nie próbuj dać się złapać na przynętę potęgi i znaczenia…”. Proboszcz wymierającej wiejskiej parafii pw. św. Józefa w Woli Strzyżowskiej jest jeszcze bardziej skrupulatny: „W wielu rodzinach jest kilka samochodów – bo każdy musi mieć swój; kilka telefonów – bo każdy musi mieć swój; i wiele innych nowoczesności, które nie

zupełnie inne nauki. Zgodnie z podstawową zasadą marketingu – każdemu według potrzeb. Jezuita o. Fabian Błaszkiewicz, ekspert w dziedzinie motywacji i osiągania sukcesu, duszpasterz biznesmenów, w swoim audiobooku „Błogosławiony bogacz. Dlaczego Bóg chce, żebyś był wolny i bogaty” zapewnia, że chrześcijanie mają pełne prawo zdobywać majątek, a Kościół zawsze wspierał pomnażanie wszelkich dóbr na większą chwałę Bożą. „Słowo Boże wspiera wszystkie twoje najskrytsze pragnienia”, krzyż to nie żaden

służyć Bogu i mamonie”. Biznesmen powinien ją rozumieć tak, że „jako wierny sługa Boga może panować nad dowolnymi zasobami i bogactwami”. Bo przecież Bóg pragnie, by już na tym świecie ludzie żyli w „obfitości i radości”. A co dla tych, których to boskie pragnienie dziwnym zbiegiem okoliczności nie dotyczy? No cóż, na otarcie łez „błogosławionym ubogim” księża chętnie zafundują ubogacającą bajkę o uchu igielnym, przez które rzekomo łatwiej przejść wielbłądowi niż bogatemu. AK

26

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

RACJONALIŚCI

KATEDRA PROFESOR JOANNY S.

PO-P PiS-yy cynizmu Kilka miesięcy temu Ruch Palikota – jako pierwsza partia w tej kadencji i pierwsza partia w ogóle – przedstawił wniosek o Trybunał Stanu dla Zbigniewa Ziobry. Platforma Obywatelska nie była wówczas zainteresowana poparciem naszej inicjatywy. Niedługo później podobny wniosek przedstawił klub SLD. I wtedy także ekipa Platformy nie zdecydowała się na poparcie. Teraz, kiedy rząd PO ma prawdziwe kłopoty, Platforma wystąpiła z własnym wnioskiem w tej sprawie. Doprawdy trudno to traktować serio. I może o to chodziło? Odwrócić uwagę od kłopotów i jednocześnie tak działać, aby nie doprowadzić do końca tej sprawy? Teraz, kiedy wszyscy uznają rzecz całą za akcję PR, to rzeczywiście sprawa traci ciężar moralny i polityczny. Zamiast poważnego rozliczenia polityków mamy zwykłą grę na poziomie tabloidów. To dopiero jest niemoralne! Cynizm PO łączy się tu z cynizmem oskarżonych – oto prawdziwy PO-PiS! Jakby tego było mało, to mamy jeszcze deklaracje Gowina i Pawlaka, że oni tego nie poprą. Czyli wniosek PO – a tu potrzeba ponad 276 głosów – upad-

nie siłami… PO i PSL. To jest prawdziwy blamaż. Chociaż z drugiej strony nie powinniśmy się niczemu dziwić. Dwulicowość Platformy w podobnych kwestiach została wielokrotnie dowiedziona. Natomiast PSL nie może występować przeciwko nikomu, bo zawsze może się zdarzyć, że ten czy ów zaproponuje chłopom Pawlaka koalicję i wspólne rządzenie lub inny podział stołków. Mam jednak poczucie, że będzie pożytek z tej całej sprawy. Myślę, że metoda pewnej socjologicznej gry zostanie ostatecznie obnażona i przestanie działać. To, co wyniosło Tuska i jego ekipę, teraz obraca się przeciw nim. I dobrze! Jestem pewien, że my, Ruch Palikota, wrócimy do sprawy Kaczyńskiego i Ziobry po następnych wyborach. I nie widzę dziś innych sił naprawdę zdeterminowanych do ukarania tych polityków. Może to wynikać z tego, że na każdego coś się znajdzie. Miller, Tusk, Pawlak boją się o siebie samych, bo ich też kiedyś ktoś może pociągnąć do odpowiedzialności. Będą więc kluczyć w tego typu sprawach zawsze. JANUSZ PALIKOT

Spotkanie z posłem Robertem Biedroniem 18 marca br. o godz. 11.00 w biurze poselskim posła Roberta Biedronia w Gdyni przy ul. Mściwoja 9/11 odbędzie się otwarte zebranie członków i sympatyków RACJI Polskiej Lewicy z terenu Gdyni i okolic. Zapraszamy wszystkich zainteresowanych mieszkańców miasta oraz zachodniej części województwa pomorskiego. Udział w spotkaniu zapowiedział poseł Robert Biedroń.

Zaproszenie na manifestację RACJA Polskiej Lewicy zaprasza członków i sympatyków RACJI PL i Ruchu Palikota oraz czytelników „Faktów i Mitów” w dniu 31.03.2012 r. o godz. 12.00 na „Obchody Dnia Ateisty” w Poznaniu na Starym Rynku przed Ratuszem. Manifestacja jest organizowana wspólnie z Towarzystwem Kultury Świeckiej. W dniu 30.03.1689 r. został ścięty za szerzenie ateizmu Kazimierz Łyszczyński, autor dzieła pod tytułem „O nieistnieniu Boga”. Na karę śmierci został skazany przez króla Jana III Sobieskiego. Egzekucja odbyła się na Rynku Starego Miasta w Warszawie. Warto sobie uświadomić, że pomimo ograniczeń Papalandu i tysiąca lat prześladowań oraz wyzysku przez Krk żyjemy we wspaniałych czasach, kiedy wolno nam mówić i pisać niemal wszystko. Ale to dzięki odwadze i determinacji takich odważnych i niezależnych ludzi jak Kazimierz Łyszczyński możemy się cieszyć wolnością naszych poglądów i przekonań, o które walczą „Fakty i Mity”, RACJA PL i Ruch Palikota oraz inne społeczne organizacje. Do nas mogą się przyłączyć wszyscy ci, którzy zgadzają się z tym, że wolność przekonań jest wielką wartością: jest fundamentem, na którym chcemy budować świeckie, obywatelskie i przyjazne państwo. Za Zarząd Województwa Wielkopolskiego RACJI PL przewodniczący Krzysztof Woźniakiewicz

RACJA Polskiej Lewicy www.racja.org.pl, tel. (022) 621 41 15

Manifa

Kobiety mają jeden dzień w roku – 8 marca. Mężczyźni – wszystkie pozostałe. Ale nawet w Międzynarodowym Dniu Kobiet to oni grają pierwsze skrzypce. Zaszczycają, kroczą, zasiadają, przemawiają, wręczają kwiaty. Kreują się na bojowników o prawa kobiet, choć niekoniecznie wszystkie. Raz w roku można to robić bez najmniejszego uszczerbku dla patriarchatu. Wręcz wypada zaprezentować się mediom w feministycznej masce. Tym łatwiej, że nie bardzo wiadomo, co to znaczy. Nie do końca wiedzą to nawet same feministki. Ruch feministyczny nie jest jednolity i obejmuje mniejszość kobiet. Jego liczne nurty są ze sobą skłócone i nawzajem oskarżają się o działanie wbrew interesom własnej płci. Zgoda panuje tylko w kwestii negatywnego stosunku i jawnie okazywanej niechęci kobietom spoza feministycznej paczki. Uporem, brakiem poczucia humoru i dystansu do siebie, przekonaniem o własnej wyższości i nieomylności feministki zrażają nawet tych, dla których równouprawnienie kobiet i mężczyzn jest priorytetem w życiu, działalności politycznej i społecznej. Konia z rzędem temu, kto potrafi wytłumaczyć, dlaczego organizatorki manif nie chcą udzielić głosu ani walczącej od lat o prawa kobiet wicemarszałkini Sejmu Wandzie Nowickiej, ani mnie, choć przyjechałam do Warszawy z przesłaniem od europejskich kobiet. Zawiść, zazdrość czy głupota? Tylko w ostatnich 30–40 latach kluczowymi problemami feminizmu były m.in.: dyskryminacja kobiet w polityce, pracy, społeczeństwie, rodzinie, przemoc mężczyzn wobec

kobiet, seksualne, kulturowe i indywidualne samostanowienie, tożsamość płciowa, dopuszczalność aborcji, walka z męską dominacją językową, pozycja matek w społeczeństwie, równe traktowanie związków hetero- i homoseksualnych, pornografia, prostytucja, parytet, metody działania feminizmu, przyczyny i zakres nierówności między płciami, treść kobiecości, oderwanie od życia „zwykłych kobiet” i europocentryzm feminizmu. Zróżnicowanie celów było wyraźnie widoczne podczas Manif 2012. W Warszawie dominujący był antyklerykalizm. Główne hasło – „Przecinamy pępowinę” – dotyczyło zerwania chorobliwych, generujących ogromne koszty związków państwa z Kościołem i polityków z klerem. Konkretyzowały je następujące żądania, wezwania i życzenia: „Chcemy zdrowia, nie zdrowasiek”, „Chcemy żłobków, nie kościołów”, „Etaty dla kobiet, nie dla księży”, „Jeden kler, dużo zer”, „Kasa na żłobki, nie na kościoły”, „Księża na księżyc”, „Lepsza kobieta niż katecheta”, „Ważniejsza matka niż koloratka”, „Matko Polko! Zabierz dzieci z religii i wyślij na etykę”, „Mniej księży, więcej księżniczek”, „Nie jesteśmy państwem wyznaniowym. Amen”, „Odessać pasożyta”, „Więcej mieszkań komunalnych, mniej kościołów”. Podczas XIII warszawskiej Manify protestowano także przeciwko ogromnym wydatkom na Euro 2012 („Chcemy chleba, a nie igrzysk”, „Kasa na żłobki, nie na stadiony”, „Na ch*j ten stadion”, „Nie igrzysk nam trzeba, lecz pracy, żłobków i chleba”, „Więcej kasy na bobasy”). Nie zabrakło oczywiście tradycyjnych haseł manifowych, choć

w większości w nowym brzmieniu: „Antykoncepcja – przyjemne z pożytecznym”, „Dość wyzysku, wymawiamy służbę”, „Feminizm jest unisex”, „Ja też kocham swoją ojczyznę”, „Jesteśmy wkurwione bardziej niż rok temu”, „Nie papież, nie prezydent, to ja decyduję”, „Ręce precz od naszej macicy”, „Tatusiowie na urlopy tacierzyńskie! Kobiety do pracy! Pawlak na emeryturę”, „Wolne kobiety, wolny świat”, „Z ptaszkiem żyje się lepiej”. Hasła Manify w Krakowie dotyczyły przede wszystkim dyskryminacji społecznej, ekonomicznej i politycznej kobiet: „Bez kobiet nie ma demokracji”, „Dosyć już ochrony dla tych, co biją żony”, „Dość wmiatania kobiet pod dywan”, „Dwa etaty, pół zapłaty”, „Jesteśmy silne, razem silniejsze”, „Kobiety, wkurzcie się”, „My też jesteśmy oburzone”, „Równe prawa, równe płace – bez tego podatków nie płacę”, „Rządu nonszalancja to jest arogancja”, „Szkoły zamykacie, matki upadlacie”. W Gdyni równych praw dla kobiet domagano się pod hasłami: „Budżet ma płeć”, „Jesteśmy oburzone – bo nierównouprawnione”, „Maleńka – to jest moja pensja”, „Matka Polka ma już dość”, „Męski szowinizm – to się leczy”, „Na stadiony kasa leci, a gdzie żłobki dla naszych dzieci?”, „Obywatelka#obywatel”, „Seks tak, seksizm nie”, „Wolność, równość, siostrzeństwo”, „Zdejmijcie maski obojętności”, „Zniszcz patriarchat”. Realizacja tych haseł wymaga wspólnego działania wszystkich kobiet i mężczyzn, którzy identyfikują się z feminizmem, a nie tylko samokoncesjonowanych feministek. JOANNA SENYSZYN www.senyszyn.blog.onet.pl

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

27

ŚWIAT SIĘ ŚMIEJE

– Tatusiu, przekonałam się, że mąż mnie zdradza. Co mam robić? – Poczekaj, córeńko, aż wróci mama. Ona w tych sprawach ma większe doświadczenie. ~ ~ ~ – Kryśka porzuciła swojego męża. – Co ty powiesz?! Przecież była w nim taka zakochana. Nazywała go nawet światłem swojego życia! – To prawda, ale to światło wieczorami coraz częściej gasło. ~ ~ ~ – Pani mąż wygląda w tym nowym ubraniu wyśmienicie! – To nie jest nowe ubranie, to jest nowy mąż. ~ ~ ~ – Mąż mnie ostatnio zaniedbuje! Co robić? – Powinna pani podzielać jego zainteresowania. Co męża najbardziej interesuje? – Szczupłe blondynki! ~ ~ ~ Mąż wraca nad ranem do domu. Żona pyta: – Gdzie byłeś? Całą noc czekałam i nie zmrużyłam nawet oka. Mąż zmęczonym głosem: – A myślisz, że ja spałem? ~ ~ ~ – Co trzeba zabrać z seksu, żeby nie był banalny? – Literkę „b”...

63

62

61

1 36

KRZYŻÓWKA Odgadnięte słowa wpisujemy WĘŻOWO, tzn. dwie ostatnie litery odgadniętego wyrazu są równocześnie pierwszymi dwiema literami następnego 1) jeżdżą po torach na motorach, 2) pies bez munduru, 3) będziemy mieli, gdy się podzieli, 4) niegdyś w Meksyku takich jak on było bez liku, 5) trójkąt do kwadratów, 6) sprzątnął ze świata własnego brata, 7) nona dla barytona, 8) nie wypuści krwi z całunu, 9) rzadko występuje, z katem, 10) gwóźdź, który przyciąga, 11) z góry na Laurę filował, 12) tatarska armia w Jordanii, 13) główny aktor przedwiosenny, 14) mała czarna bez kofeiny, 15) żeglarskie serce w pętli, 16) anielskie lub harcerskie, 17) z kartoflanki poznanianki, 18) szeregowiec znany na całym świecie, 19) radzieckie samoloty z Ghany, 20) podobna do żuka, 21) z naszego punktu widzenia skaczą nogami do góry, 22) rymuje w warsztacie?, 23) można je objąć, ale nie przytulić, 24) sklejka w dyktafonie, 25) sprinter się na nią rzuca, 26) senna nieprzyjemna, 27) muza dla raptusa, 28) ulicznicy z francuskiej stolicy, 29) boski ojciec, 30) przy brzegu pucharu, 31) stoi w rzece sama, 32) kasa bez kasy, 33) daje kopa, z oka, 34) miara z tarki, 35) nie mają Boga w sercach, 36) tu londyńczycy robią pieniądze, 37) osobnicy z ciemnej ulicy, 38) na co grata się zapala?, 39) przekąski suche i kruche, 40) miasto z Tokio, 41) dzięki niemu wiemy, za co pijemy, 42) literę śledź, by sufit mieć, 43) jeden z tych złych, 44) błyszczy na baterii, 45) jajeczne danie na śniadanie, 46) grecka litera w Kraju Basków, 47) ojcowskie auto, 48) metal ze stali, 49) Baba ze stali, 50) pierwsza na trawie, 51) śmieją się panowie, panie, oglądając na ekranie, 52) piramidalne miasto, 53) kasztanowe tyły, 54) duch w jarmułce, 55) co car wydawał, oprócz pieniędzy?, 56) im większy interes, tym lepszy, 57) muzyka rodem z Omska, 58) więzień nad więźniami, 59) królewski minister finansów, 60) słychać z dala, gdy się toczy, 61) coś, czego ideałowi brak, 62) w co się skacze?, 63) zielenica lub sinica, 64) robienie na błysk, 65) tereny wokół Leny, 66) dolina cała w jarzynach, 67) mityczny strażnik z US.

54

61

46 64

10

11,66 8

3

81

60

80

23 44

65

24

43

57

18

59

43

75

50

51

48

41 53

4

74

18

47

77

7

5

78 79

36 28

21

41

15 37

32

6

45

49

28

38

69

31

39 60

72

16 70

13

42

29 30

46

58 34

37

27

82

6,33

20

17

65

31

73

10

7

59

40

45 26

66

25

14

76

35

11

39

38

34

19

22

44

5 56

12

83

25

4 24

19,49

20

9

58

26

16

55

56 40

1

54

50

23 29

35

42

51

13

33

30

32

52 8

62

21

22

14

9,55

12

27

3

17

47

57 52

67

67

2 68

2

64

53

15

71

48

63

Litery z pól ponumerowanych w prawym dolnym rogu utworzą rozwiązanie – odpowiedź na pytanie: Jaka jest różnica pomiędzy mężczyzną a kobietą?

1

2

25

26

43

66

3

44

67

4

5

6

7

8

9

27

28

29

30

45

46

47

68

69

70

10

31

32

33

48

49

50

51

52

71

72

73

74

75

11

12

13

34

35

36

53

54

76

77

14

15

16

17

18

37

38

39

40

41

42

55

56

57

58

78

79

80

81

59

82

19

20

21

22

23

24

60

61

62

63

64

65

83

Rozwiązanie krzyżówki z numeru 9/2012: „Pamiętaj, nie wydawaj pieniędzy na rzeczy, które masz w domu za darmo”. Nagrody otrzymują: Norbert Juzale z Legnicy, Tomasz Dawid z Dobryszyc, Konrad Kędziora z Mścic. Aby wziąć udział w losowaniu nagród, wystarczy w terminie 7 dni od ukazania się aktualnego numeru „FiM” przesłać hasło krzyżówki e-mailem na: [email protected] lub pocztą na adres redakcji podany w stopce. TYGODNIK FAKTY i MITY (ISSN 356441); Prezes zarządu i redaktor naczelny: Roman Kotliński (Jonasz); Zastępcy red. naczelnego: Marek Szenborn, Adam Cioch; Sekretarz redakcji: Paulina Arciszewska-Siek; Dział reportażu: Wiktoria Zimińska, Ariel Kowalczyk – tel. (42) 630 72 33; Dział historyczno-religijny: Bolesław Parma, e-mail: [email protected]; Redaktor graficzny: Tomasz Kapuściński; Dział promocji i reklamy: tel. (42) 630 73 27; Dział łączności z czytelnikami: (42) 639 85 41; Adres redakcji: 90-601 Łódź, ul. Zielona 15; e-mail: [email protected], tel./faks (42) 630 70 65; Wydawca: „BŁAJA News” Sp. z o.o.; Sekretariat: tel./faks (42) 630 70 65; Druk: POLSKAPRESSE Sp. z o.o., Oddział Poligrafia, Drukarnia w Łodzi. Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo do adiustacji i skracania tekstów. WARUNKI PRENUMERATY: 1. Prenumerata redakcyjna: cena 52 zł za drugi kwartał 2012 r., cena 52 zł za trzeci kwartał 2012 r., cena 48 zł za czwarty kwartał 2012 r. Wpłaty (przekaz pocztowy) dokonywać na adres: BŁAJA NEWS, 90-601 Łódź, ul. Zielona 15 lub przelewem na rachunek bankowy ING Bank Śląski: 76 1050 1461 1000 0023 0596 2777. 2. W Polsce przedpłaty przyjmują: a) Urzędy pocztowe i listonosze. Cena prenumeraty – 52 zł za drugi kwartał 2012 r., 52 zł za trzeci kwartał 2012 r., 48 zł za czwarty kwartał 2012 r.; b) RUCH SA. Wpłaty przyjmują jednostki kolportażowe RUCH SA w miejscu zamieszkania prenumeratora. 3. Prenumerata zagraniczna: Wpłaty w PLN przyjmuje jednostka RUCH SA Oddział Krajowej Dystrybucji Prasy na konto w PEKAO SA IV O/Warszawa nr 68124010531111000004430494 lub w kasie Oddziału. Informacji o warunkach prenumeraty udziela ww. Oddział: 01-248 Warszawa, ul. Jana Kazimierza 31/33, tel.: 0 (prefiks) 22 532 87 31, 532 88 16, 532 88 19; infolinia 0 800 12 00 29. Prenumerata zagraniczna RUCH SA płatna kartą płatniczą na www.ruch.pol.pl 4. Zagraniczna prenumerata elektroniczna: [email protected]. Szczegółowe informacje na stronie internetowej http://www.faktyimity.pl Prenumerator upoważnia firmę „BŁAJA News” Sp. z o.o. ul. Zielona 15, 90-601 Łódź, NIP: 725-0020-898 do wystawienia faktury VAT na prenumeratę tygodnika „Fakty i Mity” bez podpisu. 5. Prenumerata w Niemczech: Verlag Hûbsch & CO., Dortmund, tel. 0 231 101948, fax 0 231 7213326. 6. Dystrybutorzy w USA: New York – European Distribution Inc., tel. (718) 782 3712; Chicago – J&B Distributing c.o., tel. (773) 736 6171; Lowell International c.o., tel. (847) 349 1002. 7. Dystrybutor w Kanadzie: Mississauga – Vartex Distributing Inc., tel. (905) 624 4726. Księgarnia „Pegaz” – Polska Plaza Wisła, tel. (905) 238 9994.

28

ŚWIĘTUSZENIE

Humor Zajęcia z savoir-vivre’u. Prowadzi kobieta. Wśród uczestników sami panowie. Pani zadaje pytanie: – Jesteście na przyjęciu lub w restauracji. Musicie udać się w pewne miejsce... Jak usprawiedliwicie przed swoją towarzyszką chwilową nieobecność? „Idę się wysikać” – pada propozycja z sali.

Rys. Tomasz Kapuściński

Nr 11 (628) 16–22 III 2012 r.

JAJA JAK BIRETY

Nieprzyzwoitki

– No, niestety – mówi prowadząca. – Słowo „wysikać” może zostać uznane za prostackie i grubiańskie. „Przepraszam, ale muszę udać się do ubikacji” – zgłasza się inny uczestnik. – No cóż – prowadząca na to. – Mówienie o ubikacji przy jedzeniu trudno zaliczyć do kanonów kultury. Może jakieś inne pomysły? „Pani wybaczy – na to kolejny uczestnik – ale muszę udać się uścisnąć kogoś, kogo mam nadzieję przedstawić pani po kolacji”...

Z

apachy docierają do naszego mózgu szybciej niż obrazy. I pomagają w wyborze potencjalnych kochanków. ~ Claus Wedekind (szwajcarski zoolog) poprosił grupę kobiet, żeby powąchały koszulki, w których różni mężczyzn spali przez dwie noce. Prawie każda pani jako najmilej pachnącą wybrała tę, której właściciel miał układ odpornościowy jak najbardziej różny od jej własnego. Potencjalne potomstwo miałoby większe szanse na przeżycie. ~ Podczas innego eksperymentu facetów posadzono na kanapie, żeby oglądali różne filmy. Przy każdej 20-minutowej projekcji mieli pod pachą poduszeczki, które później wąchały kobiety. Znośne dla damskich nosów były te trzymane w czasie wyświetlania... pornosów. Kobiety instynktownie wyczuły podniecenie i gotowość na prokreację. ~ Kochankowie w stałych związkach potrafią rozpoznać podniecenie czy strach partnera tylko po jego zapachu – donosi „Times of India”. Uczestnicy tego badania także oglądali filmy wywołujące różne stany emocjonalne i gromadzili próbki zapachu. Później ich partnerzy „na węch” odgadywali, co czuła bliska osoba. Okazało się, że im dłuższy staż, tym lepsze wyniki. ~ Hormony z tabletek, zastrzyków i plastrów antykoncepcyjnych

CUDA-WIANKI

Wodzeni za nos mogą zmieniać zapach ciała i odstraszać chętnych mężczyzn – twierdzą amerykańscy naukowcy. Wprawdzie badania przeprowadzono na lemurach, ale uczeni uznali, że to także człowieczy problem. ~ Według badań amerykańskiej fundacji Smell and Taste Research zapachy ciasta z dyni, lukrecji i lawendy dodają mężczyznom wigoru i... poprawiają ukrwienie członka. ~ Podstawowym składnikiem większości kobiecych perfum jest piżmo, które bardziej niż mężczyzn podnieca... inne panie. Naturalny zapach kobiety, zwłaszcza w czasie

owulacji, zdziała więcej niż najdroższe pachnidła – przekonują uczeni. ~ Pewna niemiecka firma wypuściła na rynek perfumy o zapachu... kobiecej waginy. Podstawowym składnikiem „Vulvy” jest wydzielina z pochwy. ~ Holenderscy biolodzy wymyślili antyperspirant w pigułce. Pachnące cząsteczki zawarte w kapsule reagują z ludzkim metabolizmem i wydostają się na zewnątrz wraz z potem. Każdy będzie pachniał po swojemu, ale na pewno niesmrodliwie – obiecują producenci. ~ Coraz więcej hipermarketów inwestuje w maszyny, które emitują przyjemne zapachy. Za najbardziej chwytliwe uważa się aromaty cytryny i mięty, które pobudzają do działania, więc również do zakupów. Zapachowe podniecacze stosują też kasyna w Las Vegas – żeby gracze dłużej sterczeli przy stoliku. ~ Hart Main, 14-latek ze Stanów, sprzedaje wymyślone przez siebie świeczki o zapachu bekonu, pizzy, a nawet... samochodu i rękawicy bejsbolowej. JC