Fakty i Mity 22-2006

LEKARZE TO NIE TERRORYŚCI! INDEKS 356441

http://www.faktyimity.pl

ISSN 1509-460X

Nr 22 (326) 8 CZERWCA 2006 r. Cena 2,80 zł (w tym 7% VAT)

Ü Str. 2, 11

Nieruchomości, pieniądze, nawet prąd z miejskiej sieci kradną niektórzy obywatele RP. Tak, tak – ci w czarnych sutannach. Coraz częściej księża – wykorzystując swój status świętych krów – są sprawcami pospolitych przestępstw. Bywa, że kiedy paragraf zaczyna im się zaciskać na szyjach, uciekają gdzie pieprz rośnie i wszelki słuch po nich ginie. Ścigani są zazwyczaj jedynie złorzeczeniami okradzionych, które rozbijają się o drzwi pałacu biskupa. Ü Str. 5, 7

Ślepa furia Prokuratorzy Instytutu Pamięci Narodowej wsadzili do aresztu za stan wojenny pierwszego generała – szefa Milicji Obywatelskiej w Szczecinie, który podpisywał kwity o internowaniu. IPN zapowiada, że dosięgnie nie tylko pozostałych komendantów wojewódzkich i ich zastępców, ale też naczelników PRL-owskich więzień...

Ü Str. 3

2

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

KSIĄDZ NAWRÓCONY

KOMENTARZ NACZELNEGO

FA K T Y POLSKA Podczas gdy na świecie trwa wyścig w badaniach ge-

„Fakt” bez kagańca

netycznych i zmniejszaniu mikroprocesorów, nasz piękny kraj po raz kolejny zasłynął z rzadkiej specjalizacji – organizowania papieskich wycieczek. Inne polskie specjalizacje to m.in.: budowanie pomników, łatanie dziur w jezdniach i wybieranie idiotów na posłów.

Media ponowiły zarzut współpracy z SB wobec księdza Mieczysława Malińskiego, przyjaciela Jana Pawła II. „Tygodnik Powszechny” współpracę z nim zawiesił. Jednocześnie ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski, krakowski samozwańczy młot na duchownych agentów, zapowiedział opublikowanie 28 nazwisk księży, w tym kilku przybocznych kardynała Dziwisza. Kuria krakowska odpowiedziała na to publicznym protestem i zakwestionowaniem wiarygodności teczek SB. Biskupi popierają lustrację, ale – na Boga! – nie wobec swoich!

Wpływowy poseł PiS Artur Zawisza, szef komisji śledczej ds. banków, ma sprawę karną o pobicie. Przed czterema laty brał udział w awanturze na przejściu granicznym w Łysej Polanie, gdzie, jak twierdzi, próbował nie dopuścić do przejazdu kilku samochodów osobowych bez kolejki. Sąd pierwszej instancji uniewinnił go, ale apelacyjny nakazał ponownie przeprowadzić proces. Zawisza nie stawia się w sądzie, tłumacząc to nawałem obowiązków. Kibol, bojówkarz, bandyta, awanturnik, złodziej... Kto tam jeszcze z Kaczyńskimi będzie robił rewolucję moralną w IV RP?

Uchodzący za ministra edukacji Roman Giertch storpedował powzięty wcześniej projekt obowiązkowych zerówek dla pięciolatków. Projekt zaaprobowany nawet przez PiS miał, wzorem większości cywilizowanych krajów świata, umożliwić lepszy rozwój i zapewnić wyrównanie szans dzieciom pochodzącym z zaniedbanych rodzin. LPR atakuje projekt pod hasłem „niezabierania dzieciństwa” i „wolności dla rodziców”... Po przedszkolach proponujemy zlikwidować podstawówki i gimnazja, a maturę zdawać wyłącznie z katechizmu. Nie zabierajmy młodzieży Boga!

W katolickiej Telewizji Puls, która należy obecnie do franciszkanów i do Polsatu, udziały Polsatu mają wykupić firmy należące do prawicowego przedsiębiorcy Romana Kluski i miliardera Silvio Berlusconiego, do niedawna premiera Włoch. Jeżeli Berlusconi zainwestuje w Pulsa, już niedługo przestanie być najbogatszy. Nie on pierwszy utopi kasę w księżowskich interesach. KRAKÓW Jeden z mieszkańców Małopolski domaga się prawa

do eutanazji, bo nie potrafi żyć i leczyć się z 500-złotowej renty. Chce uniknąć dalszych cierpień, które wynikają z pogarszającego się stanu zdrowia i poniżenia. Złożył w tej sprawie pozew sądowy, który oddalono z przyczyn formalnych. Kto dotrwa do rozkwitu IV RP, ten będzie zbawiony. CHORZÓW Polska przegrała z Kolumbią 2:1. Zupełnie uspokoiły nas komentarze samych zawodników: lepiej teraz przegrać z Kolumbią niż z Ekwadorem na mistrzostwach. Następny mecz z Chorwacją. Podobno chorwacki bramkarz już ćwiczy dalekie wykopy... TORUŃ Radni zdecydowali o budowie pomnika... łabędzia w ce-

lu upamiętnienia pierwszego ogniska ptasiej grypy w Polsce. Postulujemy wybudowanie pomnika toruńskich radnych. Przecież to oni pierwsi wpadli na genialny pomysł z pomnikiem łabędzia! RZESZÓW Pewien mieszkaniec Podkarpacia podał do sądu dzien-

nik „Super Nowości” za wydrukowanie dowcipu o Lechu Kaczyńskim. Prokuratura musi zbadać, czy gazeta dopuściła się obrazy głowy państwa. Problem w tym, że wszystkie dowcipy o Lechu Kaczyńskim są prawdziwe. SŁUBICE Władze Uniwersytetu Adama Mickiewicza nakazały usunięcie dwóch wystaw fotograficznych eksponowanych dotąd w holu głównym filii uczelni w Słubicach. Jedna z nich to ekspozycja „Niech nas zobaczą”, przedstawiająca pary jednopłciowe, a druga to „Moje życie – moja sprawa” Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny. Obydwie wystawy są częścią polsko-niemieckiego projektu „Hegemonia kulturowa i płeć”. Władze uznały fotografie za „kontrowersyjne” i nakazały przeniesienie ich w mniej eksponowane miejsce. Zdjęcia uśmiechniętych młodych ludzi (w odróżnieniu od porozrywanych ludzkich płodów) – niestety – tylko w Polsce uchodzą za kontrowersyjne. USA Amerykański Senat przyjął ustawę, która ma umożliwić Polakom wejście do Programu Ruchu Bezwizowego. Przywilej ten, przyznany próbnie na 2 lata, ma związek z udziałem Polaków w wojnie irackiej. Aby wejść w życie, dokument musi być jeszcze zaaprobowany przez Izbę Reprezentantów oraz prezydenta. Po wysługiwaniu się Amerykanom jako mięso armatnie w Iraku będziemy mieli zaszczyt służyć im jako tania siła robocza. ROSJA Napaścią faszystów, cerkiewnych bab i policji na gejów i lesbijki zakończyła się pierwsza, zakazana przez władze parada mniejszości seksualnych w Moskwie. Dwugodzinna bijatyka połączona z przymusowym błogosławieniem „zboczeńców” ikonami i krzyżami skończyła się międzynarodowym skandalem, gdyż pobito i aresztowano licznych cudzoziemców, w tym popularnego niemieckiego deputowanego Volkera Becka. Nie mieliśmy pojęcia, że zachęt do bicia „zboczeńców” i polityków, które artykułował poseł Wierzejski, słuchają nawet w Moskwie.

F

elietonista powinien pisać swój komentarz na temat wydarzenia, które ostatnio najbardziej go zbulwersowało, w sensie pozytywnym lub negatywnym. Duże nagromadzenie uczuć gwarantuje, że tekst płynie wprost „z wątroby”. Miałem więc zamiar pisać o tym, jaki wstyd przynosi Polakom prezydent Kaczyński. I to co najmniej potrójny! Jeden wstyd to jego schizofreniczne i zacofane poglądy. Drugi: nieudolność rządzenia połączona z nygusostwem. I wreszcie wstyd trzeci: Lech Kaczyński, całkiem młody jeszcze (57 lat), zachowuje się jak zramolały, pierdołowaty starzec, kompletny niedojda! W takim stanie motoryczno-umysłowym powinien raczej chodzić po chodniku w przebraniu komórki albo robić za nocnego stróża w punkcie skupu złomu, a nie brylować na salonach jako prezydent kraju. Przepraszam za ten ton rodem z brukowca, ale szlag mnie trafiał, kiedy patrzyłem i słuchałem, jak „nasz pan prezydent” jąkał się i przekręcał wyrazy, czytając tekst przemówienia podczas powitania papieża Benedykta. I do tego ten jego debilny uśmiech... Ratzinger, mimo iż ma 79 lat, przewyższa Kaczora lotnością umysłu jak – nie przymierzając – niemiecki meserszmit kaczki w lataniu. Kto wybrał tego człowieka na Pierwszego... Zaraz po duchowych, tj. nerwowych, przeżyciach na Okęciu wziąłem się za przeglądanie gazet. I dopiero mną zatrzęsło! Otóż w każdym kraju są gazety zwane brukowcami. W Polsce natomiast jest niemiecka gazeta „Fakt” – brukowiec z brukiem o kształcie kocich łbów, ale już wielkości łba hipopotama. To najbardziej podła szmira, jaką widziałem w życiu. Redaktorzy „Faktu” grają na najniższych, wręcz atawistycznych uczuciach czytelników; lansują kruchtowe poglądy, z którymi mieszają np. porady seksualne. Skutek jest taki, że na jednej stronie czytamy o „ukochanym ojcu świętym”, który patrzy na nas z nieba, a na sąsiedniej – jak lizać łechtaczkę, żeby doprowadzić partnerkę do orgazmu. „Fakt” lubuje się też w przedstawianiu różnych bajek i mitów tak, jakby były faktami właśnie. Możemy się więc dowiedzieć, że diabły gotują w piekielnych kotłach grzeszników, że ludzie chorzy psychicznie są opętani przez demony i do jakich świętych trzeba się modlić w różnych potrzebach. W każdym numerze na okrasę tego wodomózgowia jest też obowiązkowo gołe dupsko i cyce z jakimś żenującym tekstem, np. „Tak mi dzisiaj duszno, kotku...”. To ścierwo, poza ogłupianiem setek tysięcy Polaków (!), robi całkiem konkretną krzywdę konkretnym ludziom, a nawet całym grupom społecznym, poprzez publikowanie kłamstw i tendencyjnych uogólnień. Nie ma numeru bez jednej lub kilku chamskich nagonek, wielokrotnie na przykład na pielęgniarki czy policjantów. Wystarczy przytoczyć kilka tytułów: „Bestie” (o siostrach, które z głupoty robiły sobie zdjęcia z noworodkami), „Instruktorzy to piraci” (o instruktorach prawa jazdy), „To potwór nie babcia”, „Poseł dziwkarz”, „Śmierć za śmierć!”. Wszystko to jednak nic w porównaniu z numerem poświęconym papieżowi, jaki odwalono w dniu jego przylotu do Polski. Na pierwszej stronie „Fakt” zamieścił zdjęcie Papy, a obok 10 przykazań z komentarzami. Przy numerze 8 – „Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu” – dopisano: „Jakże łatwo przychodzą niektórym łgarstwa wypowiadane publicznie. Bez żadnych konsekwencji! Ale Bóg to widzi!”. Święte słowa, Panowie Redaktorzy, Bóg to widzi! I z pewnością złoi Wam tyłki. Oto bowiem na ostatniej stronie tegoż nabożnego numeru – obok zdjęć ośmiu lekarzy pediatrów – z trwogą zobaczyłem wielki tytuł: „Terroryści”. Cóż zrobili ci nieszczęśnicy? Czyżby podłożyli bomby pod szpitalem?! No prawie, bo zdaniem „Faktu”, tysiącom dzieci odmawiają oni leczenia. „Jaką wartość dla zbuntowanych medyków ma życie i zdrowie

najmłodszych? – pyta „Fakt”. I zaraz odpowiada: „Kilkaset złotych. Takiej podwyżki żądają lekarze. Jednak terroryści w kitlach nie mogą się czuć bezkarni!”. Ale „terroryści” (czyt. masowi mordercy) to nie jedyny epitet w tym artykule. Imiona i nazwiska wraz z adresami pracy wieloletnich, zasłużonych chirurgów i ordynatorów opatrzono zwrotami: „Wzięli niewinnych najmłodszych pacjentów na zakładników, walcząc o pieniądze dla siebie”, „Przychodzą do pracy tylko po to, żeby żądać większych pieniędzy”, „Serca nie mają”, „Nie mają sumień” i wreszcie: „Czas na radykalne rozwiązania!”... Znając hasła z innych numerów pisma, można się domyślić, że bestie zasłużyły na karę śmierci, długoletnie więzienie lub co najmniej lincz. Niestety. Gdyby choć dane, które przytaczają pismacy z „F”, były prawdziwe, można by co najwyżej ubolewać nad ich chamskim przekazem. Ale nie są! „Gazeta Wyborcza” już następnego dnia ujawniła stek kłamstw. Dziennikarze „Wyborczej” pojechali śladem kolegów z „Faktu”. Okazało się, że lekarze, owszem, niby strajkują, ale... ciągle leczą! Przekładają na dalsze terminy wyłącznie zabiegi mało pilne, np. stulejkę u małych chłopców albo przepuklinę, które równie dobrze – bez narażenia zdrowia dziecka – można operować za kilka miesięcy. Dzieci z przewlekłymi chorobami, np. cukrzycą, kierowane są do lekarzy rodzinnych. W Katowicach szef jednego ze szpitalnych oddziałów, dr Ludwik Stołtny, mówi o publikacji w „Fakcie”: „Napisali, że odesłałem 30 dzieci. Takie kłamstwo!”. Dr Małgorzata Szklarczyk, której zdjęcie opublikowano (w rogu) wcale nie strajkuje. Na oddziałach hematologii, onkologii i chemioterapii strajk nic nie zmienił – pisze „Wyborcza”. Nikt też nie zadzwonił ze skargą na specjalną infolinię czy do śląskiego NFZ. Ton kalumnii rzucanych przez „Fakt”, ale również nowy prawicowy „Dziennik”, idealnie wpisuje się w retorykę wiceministra Piechy i wicepremiera Dorna, który lekarzy straszył przymusowym wcieleniem do armii. Lekarze są różni – dobrzy i gorsi – tak jak inni ludzie. Sam kiedyś zetknąłem się z arogancją jednego z nich; byłem też świadkiem lekarskiej rutyny; chociaż znacznie częściej ofiarności i zaangażowania. Żaden medyk ani żadna pielęgniarka nie wymuszali na mnie czy na moich bliskich jakichś łapówek za operację czy opiekę, chociaż z pewnością są takie odosobnione przypadki. Jednak obecna nagonka na środowisko medyczne, zainicjowana przez populistyczny, brukowy rząd jest obrzydliwa. Uderza w ogromną większość ofiarnych, oddanych sprawie ochrony zdrowia ludzi. Trudno nie popierać ich słusznych postulatów strajkowych. Zresztą za tę radykalną formę protestu odpowiedzialni są nie oni, lecz wszystkie rządy od 1989 r., z obecnym na czele. Lekarze i pielęgniarki wykazali i tak wielką cierpliwość. W ciągu 17 lat kilkakrotnie prosili o podwyżki – wywieszali flagi, zakładali opaski, głodowali, organizowali marsze, ale nigdy nie odeszli od łóżek chorych... I co? Za każdym razem słyszeli obietnice, z których nie wywiązywali się albo ministrowie, albo dyrektorzy szpitali. Praca lekarza jest jedną z najbardziej odpowiedzialnych. Można ją porównać z zawodem pilota samolotu albo kontrolera żywności. Tu chodzi o zdrowie i życie. Wszędzie na świecie lekarze zarabiają dużo więcej, niż wynosi średnia krajowa, i jest to oczywiste. Okazuje się jednak, że w Polsce nie dla wszystkich. Tutaj tylko księża żyją jawnie ponad stan i nikt, a już na pewno żadne „ambitne” ogólnopolskie medium, nie śmie o tym pisnąć. Tak to już u nas, niestety, jest, że mity wychodzą pod nazwą „Fakt”. Ale jak ma być inaczej, kiedy – jak pisze w tym numerze jeden z Czytelników – premier Giertych niesie kaganiec oświaty... JONASZ

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

T

o nie ja mówię, to prezydent Kaczyński powiedział. O papieżu (w wywiadzie dla I pr. TVP). Nie mówi się przecież: „przekonany do szpiku kości”, „oddany do szpiku kości” ani nawet „wierny do szpiku kości”. Mówi się: „zepsuty do szpiku kości”... Kaczyński nie rozumie, co mówi. Pobożny lud nie rozumie, co do niego mówią. Gdy mówią mu: „Wiara polega na głębokiej, osobistej relacji z Chrystusem”, lud w tym czasie wlepia gały w telebimy. Dostrzegłszy siebie, podskakuje radośnie, macha chorągiewkami, rękami... Nie do Chrystusa – nie z nim jest przecież „w głę-

dziennikarze też prześcigali się w dawaniu dowodów swej „wiary”. Ale nie tylko „publiczna” łychami karmiła lud „opium dla mas”. Prywatna TVN 24 też zaczerniła się sutannami. Pardon – była jedna sukienka, choć również czarna. Nosiła ją dama w średnim wieku, z błyszczącymi oczekiwaniem oczami Renaty Beger, z upiętymi zawadiacko włosami. Z jej pomalowanych na karminowo ust potoczyście spływał publicystyczny postulat: „Pozwólmy te-

GORĄCE TEMATY nie naród niemiecki stworzył tę „dolinę śmierci”, to grupa przestępców, morderców, którzy Niemców omamili i fałszywymi obietnicami doprowadzili do udziału w niewyobrażalnej tragedii. Benedykt mówił tym samym: naród niemiecki, choć heilował, wstępował do NSDAP, SA, Hitlerjugend, nie jest winny. To ludzie oszukani, sprowadzeni na złą drogę. W pewnym sensie ofiary tego samego zła. Niemcy to tacy sami nieszczęśnicy,

COŚ NA ZĄB

„Katolik do szpiku kości” bokiej, osobistej relacji”, tylko ze szwagrem, ciotką, kolegami, sąsiadkami... Ich pozdrawia. Z telewizora. Lud nie przybył, żeby być na Jasnej Górze; lud przybył, żeby być w telewizji. W tych dniach Polska była jednym wielkim qui pro quo, pomieszaniem z poplątaniem. „Połączyłeś nas w wielkiej modlitwie” – płynęły z tysięcy głośników słowa wypowiedziane sponad złożonych pobożnie rąk. W tym samym czasie inne ręce pisały oświadczenie „Tygodnika Powszechnego”, które ostatecznie położyło do grobu księdza Malińskiego, wieloletniego przyjaciela Jana Pawła II. Dla MSW – podobno „Deltę”... Nikt i nic, nikogo i niczego nie połączyło w modlitwie. To ideologiczne krętactwo, element teatru, gry pozorów, fałszywych znaczeń nakładanych na widoczne gołym okiem fakty. Polski lud w to wierzy. Tak jak wierzy, że tęcza po burzy to znak od Boga, znak Jego aprobaty dla gestu „Piotra naszych czasów”, który stanął przed pomnikiem ofiar Auschwitz-Birkenau. Tęcza to pojednanie. Tę wiarę umacniała wypełniona po brzegi dewotami i dewotkami zdewociała telewizja publiczna, której

raz (po tej wizycie – dop. red.), żeby Duch Święty mógł zacząć w nas działać”... Redaktorka – razem z licznymi w tych dniach kolegami – reprezentowała „Ozon”, superkatolicki, konserwatywny tygodnik redagowany przez młodych kościelnych fundamentalistów. „Ozonu” nie wydaje jednak jakaś katolicka organizacja – wydawany jest za pieniądze posła PO Janusza Palikota, tego samego, który parę tygodni temu radził swojej partii, by dla odsunięcia PiS-u od władzy przełamała się i zainicjowała polityczną współpracę z SLD. Z „postkomunistami”, jak mówi się w jego środowisku... Czyż nie jest to kraj qui pro quo? Odnosiłem silne wrażenie, że Benedykt XVI przerasta wszystkich nie o głowę, a o kilka głów. W Birkenau rzeczywiście nie zapomniał, że jest Niemcem. Jednak – moim zdaniem – stanął przed pomnikiem ofiar nie tylko dlatego, że głęboko przeżywa tragedię, która w tym miejscu się dokonała. Także dlatego, by właśnie tu, przed całym światem usprawiedliwić swój naród. Przedstawiał bowiem bardzo patriotyczną z niemieckiego punktu widzenia interpretację historii: to

jak rosyjscy żołnierze użyci do wyzwolenia, które było zniewoleniem, radością i dramatem. Każdemu mogło przytrafić się takie nieszczęście... Czyż to nie piękna postawa wiernego syna swojego narodu? Nie oznacza ona jednak, że papież zapomniał, że początkiem tragedii, która dotknęła miliony, była pogarda dla prawa. Tak interpretuję jego spotkanie – w drodze wyjątku – z sędziami Trybunału Konstytucyjnego, których obecna władza nie znosi. W tych okolicznościach rozmowa Benedykta XVI z prezesem Markiem Safjanem była więc niejako powtórzeniem spotkania Jana Pawła II z Lechem Wałęsą, gdzieś w górach. Jednak ten akurat gest „ukochanego ojca świętego” na prezydencie nie zrobił żadnego wrażenia. Kaczyński nie przyjął zaproszenia na uroczystość dwudziestolecia Trybunału. W geście przeprosin i solidarności przyjął za to naczelnego rabina Polski, Michaela Schudricha. Żydów Kaczyński jeszcze się boi, bo ich nie wymieni sobie na lepszych. Trybunału Konstytucyjnego już się nie boi. Trybunał sobie wymieni. W listopadzie. MAREK BARAŃSKI

GŁASKANIE JEŻA

Bóg w dwóch osobach Papież Benedykt XVI przeszedł pod bramą obozu w Auschwitz samotnie... strzeżony pilnie przez czujnych ochroniarzy. 65 lat temu szli tamtędy inni ludzie i też pilnowali ich ochroniarze... z psami. Zbrodniczą ideologię tychże żyrował napis na klamrach pasów: „Gott mit uns”. Czyżby Bóg rzeczywiście stał po stronie nazistów? Oni sami byli o tym głęboko przekonani, a w niezachwianej pewności utwierdzał ich dodatkowo konkordat podpisany z Watykanem przez III Rzeszę. Oczywiście niedorzecznością byłoby obwiniać Josepha Ratzingera o tamte zbrodnie,

jednak gdy słyszę głosy o wybaczaniu, robi mi się straszno. Jakże wybaczać w imieniu sterty włosów, które nie mają już twarzy, w imieniu tysięcy butów pozbawionych nóg, w imieniu hałdy lalek, którym odebrano dzieci? Pojednać się? Owszem. Zapomnieć? Nigdy! To też byłaby zbrodnia... przeciwko współczesności. Retoryczne pytanie papieża: „Gdzie był wtedy Bóg?” z racji swojej nieoznaczoności prowadzi na manowce intelektualne, czyli donikąd. Otóż Bóg (jeśli przyjąć za polskimi mediami, że istnieje i działa w religii katolickiej) tam był i ustami swoich wyznawców

M

inisterstwo Sprawiedliwości otworzy wkrótce specjalny... areszt geriatryczny dla starców, którzy w pierwszych dniach stanu wojennego byli komendantami (także zastępcami) wojewódzkimi ówczesnej Milicji Obywatelskiej oraz szefami zakładów karnych, do których trafiały osoby internowane.

3

ludzi, zachowywał się przyzwoicie i bardzo wielu ludziom pomógł. Gdy więc rozeszła się wieść o jego aresztowaniu, wielu szczecinian, także księży, uznało, że to zemsta dupków na porządnym człowieku. Ciekawe, czy ci wszyscy, którzy znali W., a którym on kiedyś podał rękę, dadzą teraz świadectwo? Interesujące jest

Ślepa furia W sumie dotyczy to grubo ponad setki ludzi, więc jeśli nie zdążą umrzeć, taka specjalna jednostka penitencjarna pozwoli śledczym i historykom z Instytutu Pamięci Narodowej mieć pod ręką wszystkich „umoczonych” w stan wojenny. A ludzie ci do kicia trafią niechybnie, ponieważ – zdaniem IPN – decyzje o internowaniu były podejmowane na podstawie formalnie nieistniejących jeszcze aktów prawnych (ogłoszony 12 grudnia 1981 r. dekret o stanie wojennym ukazał się w Dzienniku Ustaw dopiero 17 grudnia). Tak więc zarówno komendanci, którzy podpisywali inkryminowane decyzje, jak i naczelnicy więzień przyjmujący zatrzymanych, popełnili zbrodnię komunistyczną, gdyż nie mieli podstawy prawnej do internowania. Ba, działali z premedytacją wręcz, bo przecież doskonale wiedzieli, że postępują nielegalnie – zapewnia prokurator Andrzej Pozorski. Jako pierwszego aresztowano 72-letniego generała Jarosława W., byłego komendanta w Szczecinie. Podpisał 59 kwitów o internowaniu, usłyszał zarzut popełnienia 59 zbrodni komunistycznych, a przy okazji kilku przeciwko ludzkości. Trzeba powiedzieć, że gdy generał W. był na miejscu dzisiejszych sług Temidy, tzn. gdy on swoim podpisem decydował o losach

głosił pochwałę rasizmu, totalitaryzmu, nietolerancji, pogardy i ksenofobii. Czy tamtego Boga już szczęśliwie nie ma? Czy o jego obłędnej filozofii można dowiedzieć się tylko z podręczników historii i od przewodników po Auschwitz? Niestety, tamten Bóg istnieje nadal – wszak według dziennikarzy i duchownych mieszka w sercach wiernych – i ma się dobrze, a nawet coraz lepiej. To on właśnie znów używa gazu przeciwko rabinowi, to on wkłada w ręce wiernych sobie zastępów kije bejsbolowe i podstawia im głowy oraz plecy pedałów, czarnuchów, bezbożników, cyganów, ateistów, lewaków, feministek i innego ludzkiego ścierwa niegodnego życia pośród rasy Panów. To jemu marzą się kolejne kryształowe noce. Na początek. Czy to nie on korzysta z najnowszych zdobyczy cywilizacji, wysyłając w radiowy eter – z imieniem Maryi na ustach – przesłanie

też to, czy ci dwaj słudzy Temidy dobiorą się do Jerzego Stańczyka, zastępcy gen. W. z lat 80. Ówczesny ppłk Stańczyk to nie był byle jaki zastępca... Odpowiadał za siły MO i poniósł wielkie zasługi dla PRL – szczecińskie siły MO były doskonale wyszkolone. Świetnie posługiwały się zwłaszcza armatkami wodnymi, o czym niejeden wówczas się przekonał. Po 1989 r. Stańczyk – wspierany znajomością z ministrem spraw wewnętrznych, długoletnim szczecińskim kolegą Andrzejem Milczanowskim – dożył szlifów generalskich i godności Komendanta Głównego Policji w III RP. No to co, panie prokuratorze Wituszko i panie sędzio Jędrzejewski – przyzwoitość kazałaby, żeby teraz Stańczyk... Jak się nieoficjalnie dowiedzieliśmy, w najbliższych dniach przed obliczem prok. Pozorskiego staną również (zaopatrzeni w szczoteczki do zębów) kolejni milicyjni emeryci (płk Andrzej M. z Koszalina, oraz płk Lech K. z Gorzowa Wielkopolskiego). Żeby zaś ktoś nie zarzucił IPN-owi braku konsekwencji, zapewne zarzuty usłyszy też kilkanaście tysięcy byłych szeregowych funkcjonariuszy milicji i bezpieki, którzy bezpośrednio dopuścili się zbrodni zatrzymywania opozycjonistów... AT WJ

o nadludziach i podludziach? Czy to nie on ramionami swoich koryfeuszy buduje ołtarze i wpisuje znak równości pomiędzy swastyką, gwiazdą Dawida oraz sierpem i młotem? Zapewne jest i inny Bóg, działający przez innych ludzi. Pełen miłości dla każdego człowieka. Miłości, której z ochotą naucza i wstrętne są mu hasła, że krew czy gniew to motor cywilizacji, a eksterminacja jednego narodu słusznie daje więcej przestrzeni życiowej innemu. Szkoda, że Benedykt XVI nie wspomniał, iż pierwszy Bóg odradza się co dwa pokolenia – niczym feniks – karmiony dymem kościelnych kadzideł, a drugi Bóg przemawia najczęściej zaledwie szeptem z zacienionych wnętrz wiejskich kapliczek, ustami drewnianych świątków lub skazanych na banicję kapłanów. Swoje wystąpienie w Birkenau papież rozpoczął od słów, że „Auschwitz było zbrodnią przeciwko Bogu”. Któremu Bogu? MAREK SZENBORN

4

ŚWIAT WEDŁUG RODANA

Łeb pod kran! Właściwie skończył się rok szkolny, bo stopnie już wystawione. Czas więc na refleksje... Człowiek rodzi się mądry, a potem idzie do szkoły. A co dalej? Według uczniowskiej gwary, szkoła podstawowa, gimnazjum, technikum, liceum różne mają nazwy. Jakie? Ano: alkatraz, budystan, debilówa, dom wariatów, fabryka małp, katakumba, klatka na szczury, obóz zagłady, smutna konieczność, wariatkowo, wesoły pensjonat itd., itp. Różnego rodzaju są zboczenia, a szkoła do nich należy. Wiem, co piszę, bo sam o mało nie powtarzałem dziewiątej klasy (teraz druga licealna). Chciał mnie oblać matematyk, co miał ryło jak lodołamacz, a nazywał się Arkuszewski (ksywa: Inspektor Oko). Ze strachu rżałem jak niewypał, co powiem ojcu. Matki się nie bałem, bo nie miała pasa. Jakoś uszło, bo potem się okazało, że mogę mieć poprawkę i moje nery wyszły bez szwanku. Tak się tym ucieszyłem, że z rozpędu studia też łyknąłem bez problemów – jak karp pączki. Drodzy uczniowie, nie chcę marudzić jak stary kapeć, ale jako weteran ruchu dwójkowiczów (wtedy nie stawiano jedynek) mam dwie rady dla tych, którym się nie udało. Pierwsza rada dla chłopaków: jeżeli nie zdałeś do następnej klasy, to nie

M

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

Z NOTATNIKA HERETYKA

tłumacz rodzicom, że miałeś trudne dzieciństwo, ciężkie zabawki i atom w kołysce. Nie uwierzą. Leć od razu do chaty, weź lanie od mamy (ma lżejszą rękę), bo ojciec wraca z roboty dopiero po szesnastej. Dwa razy karać nie wolno! W razie nadużyć – pisz do SLD. Dla dziewczyn rada jest jedna. Zróbcie to, co moja kolesia. Posłuchajcie... Koniec roku szkolnego. Pod wieczór matka zagląda do pokoju córeczki i znajduje na łóżku następujący liścik: „Droga Mamo! Nareszcie koniec szkoły. Dla mnie już na

ijająca wizyta była czasem zmarnowanych przez Benedykta XVI szans na poprawienie sytuacji w Polsce i w Kościele. Dla nas nie jest ona jednak czasem rozwianych nadziei, bo też nie spodziewaliśmy się po Ratzingerze żadnego wielkiego przełomu. Benedykt XVI, gdyby zechciał, mógł owocnie wykorzystać swoją kosztowną (dla polskiego podatnika) wycieczkę. Skoro mówił o pladze bezrobocia, mógł potępić nieludzki XIX-wieczny system ekonomiczny wdrażany w Polsce od kilkunastu lat. Mógł – skoro wzywał kapłanów do skromnego życia i czynił aluzje do tego, że wierni oczekują od nich duchowych wskazówek, a nie politykierstwa i budowlanej megalomanii – rozprawić się zdecydowanie z chorobami polskiego Kościoła, ale tego nie zrobił (może za kulisami?). Mógł w Auschwitz dać mocny sygnał dla pojednania żydowsko-katolickiego, ale wolał przywołać nielubianą przez Żydów błogosławioną Edytę Stein, która jest dla nich zdrajczynią własnego narodu. Mógł upokorzyć się jako Niemiec, idąc w ślady Willy’ego Brandta, który – choć sam aktywnie walczył z faszyzmem – ukląkł przed pomnikiem Bohaterów Getta. Ratzingera stać było tylko na rozróżnienie pomiędzy hitlerowskimi władzami a narodem niemieckim, tak jakby władze swoich zbrodniczych planów nie zrealizowały rękami narodu. Nie jestem pewien, czy to dzielenie włosa na czworo, zwłaszcza w ustach człowieka, który chcąc nie chcąc w machinie wojennej

zawsze. Jestem od dawna zakochana i postanowiliśmy z moim chłopakiem wreszcie iść na swoje. Wiem, że Tobie się to nie spodoba, ale on jest taki słodki! Te jego tatuaże, glany, irokez na głowie i piercing na każdym kawałku ciała. A ten jego motocykl! Beniek (tak nazywa się mój miły) twierdzi, że jazda na nim w kasku to grzech. Benio jest kompletnie na moim punkcie zwariowany. Mówi, że go uratowałam, bo ten alkohol by go w końcu zabił... Aha, i najważniejsze. Będziesz miała wnuka! Tak się cieszę! Kolega Benia ma gdzieś w lesie drewnianą chatkę. Trzeba ją tylko wyremontować, bo nie ma w niej światła, wody ani dachu, ale to będzie nasz nowy dom. Nie martw się! Będziemy mieli z czego żyć. Mamy kapitalny pomysł: będziemy uprawiać marihuanę i sprzedawać ją w mieście. Ma być z tego kupa forsy. Tak się cieszę! I nie martw się, proszę. Wkrótce będę miała 15 lat i nie musisz się już o mnie martwić. Mam tylko nadzieję, że szybko pojawi się ta szczepionka przeciwko AIDS. Beniowi bardzo by to pomogło... Twoja ukochana córeczka. PS To wszystko bzdura! Jestem u Kaśki i oglądamy niemieckiego papieża. Chciałam Ci tylko uświadomić, że są gorsze rzeczy niż to świadectwo, które znajdziesz na nocnym stoliku. Buziaczki!”. Taki list zawsze skutkuje. Z tym Post Scriptum można ewentualnie poczekać z dzień lub dwa – dla lepszego efektu. A cóż więcej można powiedzieć o szkole? Ludzie ludziom zgotowali ten los, to prawda. Ale mimo wszystko warto się uczyć! Naprawdę! Łeb pod kran i wkuwanie. Zawsze potem można zostać wicepremierem jak Giertych i Lepper! ANDRZEJ RODAN

Hitlera uczestniczył, poprawiło stosunki z Żydami. A potrzebują one w Polsce wiele troski w czasach Rydzyka i Giertycha u władzy i znieważania rabinów na ulicach Warszawy. Mógł zatem Benedykt XVI załatwić w Polsce kilka ważnych spraw, ale tego nie uczynił, bo nie chciał lub nie potrafił. Poszedł raczej po linii schlebiania narodowym uczuciom Polaków, nieustannego odwoływania się do Jana Pawła II. Świadczy to o tym, że jest jedynie sprytnym politykiem, a nie pasterzem czy mężem stanu dużego formatu. Wizyta papieża Ratzingera czy raczej „nawiedzenie”, bo tak się teraz mówi, uświadomiła mi też, że Polska jest już ostatnim krajem Europy, w którym rząd skłonny jest wprowadzać w życie zalecenia papieża, media są absolutnie wobec niego bezkrytyczne, a znacząca część społeczeństwa wita go z autentycznym entuzjazmem. Jesteśmy rezerwatem irracjonalnego myślenia, bujania w obłokach i celebrowania pustosłowia. Nie rokuje to dobrze na przyszłość, bo inne narody pochłonięte są technologicznym i edukacyjnym wyścigiem, wyzwaniami globalizacji, standardami praw człowieka. Tymczasem nasze władze opanowały niełatwą z pewnością umiejętność przyjęcia doustnie komunii z rąk papieża z jednoczesnym pocałowaniem go w pierścień. Przyznam, że zaparło mi dech w piersi, gdy zobaczyłem tę sztuczkę w TVP w wykonaniu jakiegoś PiS-owskiego wojewody. Niech mi jeszcze ktoś powie, że Polak nie potrafi! ADAM CIOCH

RZECZY POSPOLITE

Stracone szanse

Prowincjałki W Warszawie z okna na trzecim piętrze wypadł 4-letni Jakub. Mały twardziel wstał, otrzepał ubranko i poszedł do sąsiadów z prośbą, by pomogli mu znaleźć mamę. A że wypadek miał miejsce w dniu przyjazdu do stolicy Benedykta XVI, na całym osiedlu rozniosła się wieść o kolejnym cudzie nad Wisłą.

JAK CHUCK NORRIS

Przed sądem w Krakowie stanie 46-letni mężczyzna, który wylał dzbanek wrzącej herbaty na łeb teściowej. Pijany zięć (3,3 promila) próbował zasnąć. Przeszkadzała mu rozmowa teściowej z żoną. Najpierw poprosił o ciszę, później groził wezwaniem policji. Gdy i to nie poskutkowało, zaparzył teściowej czuprynę.

ZAPARZONA

Przez kilkaset metrów ciągnął pasażera kierowca jednego z autobusów w Piekarach Śląskich. Kiedy przed kolejnym przystankiem otworzył drzwi, przytrzaśnięty nimi pasażer uciekł. Najwyraźniej odeszła mu ochota na dalszą jazdę.

JECHAŁ NA GAPĘ?

Z łódzkiego więzienia wyszedł 29-letni mężczyzna. Znajomi natychmiast mu donieśli, że gdy siedział, jego małżonka miała romans z kolegą. Poszedł do niego i za usługi świadczone przez swoją ślubną zażądał 5 tys. zł. Za próbę wymuszenia znowu trafił za kratki.

W KOŁO MACIEJU

Na 2 lata więzienia w zawiasach skazał sąd w Tarnobrzegu 46-letniego mężczyznę, który spowodował eksplozję w czasie produkcji bimbru. Mężczyzna przyznał się do wszystkiego, ale odmówił podania receptury wybuchowego trunku.

TAJNA RECEPTURA

Na 25 lat więzienia skazał wrocławski sąd 19-latka oskarżonego o czterokrotne zabójstwo. „Dla dobra rodziny” chłopak zabił dwóch wujów, dziadka i babcię. Obwiniał ich o rozpijanie swojej matki. Opracowała AH

ZA MATKĘ

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE Nad linią horyzontu przebiegała tęcza (...). Przez cały dzień powtarzaliśmy w dziennikarskich komentarzach jedno pytanie: gdzie był Bóg, gdy w Auschwitz-Birkenau gazowano i palono tysiące niewinnych? A teraz widzieliśmy na niebie biblijny znak przymierza Boga z człowiekiem. Być może przyszło nam żyć w czasach, gdy Bóg przestał milczeć i przemawia do swojego ludu. (www.onet.pl)

¶¶¶

Dwaj papieże – Jan Paweł II i jego następca Benedykt XVI – są jak bliźniacy. (kard. Joachim Meisner)

¶¶¶

Moje imię nadała mi mamusia, która opowiadała historię pewnej Genowefy, która miała trudne życie, a jednocześnie była osobą bardzo piękną. Jej historia zafascynowała moją mamusię, dlatego nadała mi takie imię. (Genowefa Wiśniowska, wicemarszałek Sejmu)

¶¶¶

Co do homoseksualizmu, to nie sądzę, by rodzice chcieli, żeby na lekcji biologii uczono ich dzieci, że z pary dwóch samców mogą rodzić się dwa zwierzątka – bo to nieprawda. (Roman Giertych)

¶¶¶

Prezydent jest tylko jeden, tak jak matka jest tylko jedna, i trzeba do tego podchodzić tak, jak jest. (Krzysztof Cugowski)

¶¶¶

Demon (...) bardzo atakuje kobietę, ponieważ ona nosi w sobie miejsce życiodajne, łono – macicę, może rodzić nowe życie. Demon nienawidzi życia, swój atak skierowany przeciwko człowiekowi przeprowadza poprzez atak na kobietę, w obu aspektach jej powołania, przeciwko dziewictwu i macierzyństwu (...). Nawet w Polsce, której społeczeństwo uważa się za katolickie, rodzi się mało dzieci, mamy poważny kryzys demograficzny, który wynika chyba z kryzysu wiary. (Maciej Barczentewicz, ginekolog, „Nasz Dziennik” 119/2006)

¶¶¶

Bardzo lubił jazdę na rowerze. Opanował ją jednak dość późno – w wieku ponad 30 lat... Ks. Wojtyła podobno tłumaczył, że nie jest w stanie nauczyć się jazdy na rowerze, gdyż „trudno mu utrzymać równowagę”. (Kalendarz „Przyjaciółki” na 2006 rok) Wybrała OH

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

NA KLĘCZKACH

INTERNAUCI O B16 Papieska wizyta fatalnie wypadła w Internecie, jedynym forum, gdzie można jeszcze – choć i tam moderatorzy często cenzurują – wypowiedzieć się w sposób nieskrępowany... Na portalu Onet.pl przeprowadzono sondaż pod tytułem: „Który z punktów papieskiej pielgrzymki do Polski był dla Ciebie najważniejszy”. Oddano prawie 90 tys. głosów – 30 proc. internautów stwierdziło: „Nie interesowałem się tą wizytą”. Portal Interia.pl zapytał: „Czym jest dla Pani/Pana wizyta Benedykta XVI?”. Odpowiedziało 8300 osób. Dla 32 proc. była „ogromnym przeżyciem duchowym”, dla 20 proc. – „ważnym wydarzeniem międzynarodowym”... Niestety, 30 proc. kojarzy pielgrzymkę wyłącznie z „dużą ilością wydanych pieniędzy”, a 18 proc. – z „utrudnieniami i zbyt wieloma zakazami”. Dodajmy jeszcze, że w innym sondażu Interii („Czy wybierasz się na spotkanie z papieżem?”), 43 proc. głosujących stwierdziło: „Nie, nie interesuje mnie to”, zaś 25 proc. – „Nie, mam inne zajęcia”. A tak ładnie to wszystko wyglądało w telewizji... AT

KUPA MIĘCI... W Katolandzie pomniki B16 jeszcze się co prawda nie pojawiły, ale to tylko kwestia czasu. W miastach, w których niedawno gościł Watykańczyk, już przymierzają się do upamiętnienia tej wizyty. W Wadowicach na razie modlą się do portretu i fotela stojącego nadal na papieskim ołtarzu, w tym miejscu ma powstać pomnik albo pamiątkowa tablica. W Kalwarii Zebrzydowskiej zaraz po wyjeździe Papy zorganizowano festiwal muzyczny pod patronatem wszystkich świętych poświęcony JPII, ale dedykowany jego następcy. Częstochowa nie pozostaje w tyle – w magistracie prezentowana będzie wystawa fotograficzna poświęcona watykańskiemu przywódcy, a w klasztorze pojawi się kamienna papieska tablica. Kraków zapewne przebije wszystkich, bo przecież kardynał Dziwisz pilnuje interesów i zmarłego, i żywego papieża. Krakusy mają tylko problem, bo dotąd w oknie przy Franciszkańskiej wystawiali portret JPII, teraz zaś będą musieli zmieścić również konterfekt B16. BS

U-CHWAŁA BENIOWI Posłowie, zamiast rozwiązywać problemy kraju, po raz kolejny się rozradowali, i to na trzeźwo. Tuż przed nalotem B16 nie omieszkali przyjąć uchwały, w której wyrażają „głęboką radość z wizyty w naszej Ojczyźnie Jego Świętobliwości”. Jej treść, zaproponowana przez Prezydium Sejmu, w którym zasiada m.in. wicemarszałek Wojciech Olejniczak,

jest wybitnie klerykalna: „Ojczyzna Jana Pawła II wita Jego następcę na Stolicy Piotrowej z nadzieją, że ta wizyta (...) umocni miejsce wartości chrześcijańskich w życiu społecznym”.

rabina Polski Michaela Schudricha. Najpierw krzyknął znamienne słowa „Polska dla Polaków”. Rabin nieopatrznie zapytał, co przez to rozumie. W odpowiedzi prawdziwy Po-

zdecydowali o przekazaniu z budżetu miasta miliona złotych na odbudowę watykańskiej własności. Do odbudowy św. Katarzyny włączył się także samorząd województwa pomorskiego, który wysupłał ze swojego budżetu 200 tysiączków. Gdynia i Sopot dały po 100 tys. To wielkie poświęcenie ze strony urzędników samorządowych – tak zapomnieć o tym, co tysiące razy mówią zwykłym obywatelom, którzy przychodzą do nich po mieszkanie, po zapomogę, po zasiłek na leki, po pracę: nie ma pieniędzy, nie ma pieniędzy, nie ma pieniędzy... MSZ

U CZARNYCH NA CZARNO

Sejm przyjął uchwałę poprzez aklamację, co oznacza, że poparli ją posłowie z prawa i z tak zwanego lewa. DP

TRYBUNAŁ DOSTAŁ ŻABĘ „Przeznaczenie z budżetu państwa 20 milionów złotych na finansowanie Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie jest ewidentnym uprzywilejowaniem Kościoła katolickiego wobec innych Kościołów i związków wyznaniowych i stoi w jawnej sprzeczności z Konstytucją RP oraz zwykłym poczuciem przyzwoitości” – tak twierdzą posłowie Sojuszu Lewicy Demokratycznej i zapowiadają, że w najbliższych dniach zaskarżą do TK budżetowy prezent rządzącej koalicji. Wiceszef Klubu PiS Marek Kuchciński ma na to gotową odpowiedź: – Wniosek SLD jest wysoce naganny, bo w ten sposób zostają podeptane wielkie tradycje polskiej państwowości. – Możemy podejrzewać, że wszystko jest po to, by odwrócić uwagę od bardzo dobrego, świątecznego nastroju po pielgrzymce Benedykta XVI do Polski – dodał. Oj, będzie miał Trybunał zagwozdkę, jak przełknąć tę żabę. Przychylenie się do tego – oczywiście słusznego, tylko dlaczego tak spóźnionego – wniosku to już otwarta wojna z Kaczyńskimi. Opatrzność może niejednemu zaszkodzić... MarS

POLSKA DLA POLAKÓW Pisaliśmy niedawno („Ty żydowska dziwko”, „FiM” 19/2006), jakie wrażenia może wywieźć z Polski obcokrajowiec, szczególnie wtedy, gdy choć trochę przypomina Żyda. Podczas wizyty papieża doszło do kolejnego ataku. W samym centrum Warszawy nieznany, około 25-letni sprawca zaatakował naczelnego

lak walnął go pięścią w pierś i prysnął w oczy gazem. MSWiA od razu znalazło idealne wytłumaczenie – antysemicka i antypolska prowokacja. Sprawca, jak znamy życie, nie znajdzie się. A nuż okazałby się nim kolega premiera Giertycha, kandydat na ministra... DP

PO TRUPACH To wcale nie ma być żadna świątynia, tylko biznes na umrzykach – zdenerwowali się mieszkańcy osiedla Zielone Wzgórza w Białymstoku. Ludziska podejrzewają nie bez podstaw, że budowa trzeciego kościoła – oprócz dwóch już istniejących – jest jedynie pretekstem do powstania tu kościelnego domu pogrzebowego i zmonopolizowania nekrobiznesu w mieście. Samorządowe Kolegium Odwoławcze podzieliło te obawy i cofnęło zgodę prezydenta miasta na budowę. Na razie... Kler zapowiada bowiem, że się nie podda, a białostoczanie – że też nie. Kibicujemy tym ostatnim. JG

Do Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi wkroczą wkrótce z zapowiedzianą wizytą (sic!) inspektorzy łódzkiego Urzędu Wojewódzkiego i ustalą, czy wlepić księdzu rektorowi karę 5 tys. zł za nielegalne zatrudnianie pracowników. Okazało się, że w seminarium policja dorwała Henryka P., zabójcę poszukiwanego listem gończym, a ten zeznał, iż pracował tam przez 4 lata za 1200 zł miesięcznie („FiM” 2/2006). – To kłamstwo, on pracował „za wikt i opierunek” – zapewnia wkurzony ks. rektor Janusz Lewandowicz. Mars

OŚWIECONE NIEWINIĄTKO W Aleksandrowie Łódzkim podczas rutynowej inspekcji latarni ulicznych pracownicy zakładu energetycznego odkryli niezidentyfikowane kable, które poprowadziły ich do... potężnych reflektorów zamontowanych na kościele śś. Rafała i Michała Archaniołów. Oświetlały one cały wielki kościół w centrum miasta przez 11 godzin na dobę. Kable natychmiast odcięto, a burmistrz miasta złożył na proboszcza Norberta Rudzkiego doniesienie do prokuratury. Ksiądz, który przewodzi parafii od 30 lat, zaklina się, że nic nie wiedział o lewych kablach... RK

HOJNI ZA NASZE W Gdańsku sfajczył się dach kościoła św. Katarzyny. Mówi się, że straty są ogromne. O tym, czy te dobra były właściwie zabezpieczone, nie słychać. Gdy Kowalskiemu spali się dom, choćby i wpisany na listę zabytków, a Kowalski domu nie ubezpieczył, to idzie mieszkać do socjalbaraku albo pod most. Mimo że nadpalony kościół był ubezpieczony na kwotę wielokrotnie mniejszą od jego wartości, bogatemu niczym Krezus polskiemu Kościołowi taki los nie grozi. Minister od kultury i dziedzictwa, Kazimierz Ujazdowski, zapowiedział pomoc w wysokości 5 mln złotych dla zniszczonej częściowo budowli. W „spontanicznej” akcji radni Gdańska jednogłośnie

MANDATARIUSZ Czego to chłopaki w czerni nie zrobią, żeby zwabić wiernych do kościoła... Po mszach z występami

5

artystów, poczęstunkach, sylwestrach czy zainstalowaniu karuzeli dla dzieci ostatnim pomysłem ks. Wojciecha Drozdowicza, proboszcza parafii bł. Edwarda Detkensa w Warszawie, jest... płacenie mandatów (sic!). W czym rzecz? Otóż strażnicy miejscy zaczęli wlepiać mandaty wiernym parkującym pojazdy na terenie Lasku Bielańskiego, przy którym położony jest kościół. Owieczki pogalopowały poskarżyć się pasterzowi, a ten... obiecał mandaty za nich zapłacić – teraz i w przyszłości. Cóż, na kilkuset nielegalnie parkujących kierowców mandat dostanie dwóch czy trzech, a przecież na tacę dają wszyscy. Na wszelki wypadek (gdyby po deklaracji proboszcza strażnicy dalej ośmielili się wlepiać kary) ksiądz powołał już specjalny fundusz... KB

DOM WARIATÓW Dwóch gejów wychowuje dziecko. To kanwa znanego i granego na całym świecie musicalu „Klatka wariatek”. Na całym świecie, ale nie w Polsce, bo tu, a konkretnie w Gdyni, zarząd Ligi Polskich Rodzin przygotował memorandum, w którym nakazuje władzom miasta wycofanie się z dofinansowania spektaklu. Geje nie mają prawa być rodziną zastępczą! – grzmią ligowcy, którzy – jak zwykle – wszystko biorą na poważnie. Gdyby tę logikę stosować zawsze, to wystawianie „Makbeta” też powinno być zakazane, bowiem dżentelmen ów dorwał się do władzy po trupach. Choć może w naszej rzeczywistości nie jest to akurat najlepszy przykład... JG

SZLABAN DLA CRUISE’A Ogólnopolski Komitet Obrony przed Sektami nie chce wpuścić do Polski Toma Cruise’a. Powód? Słynny aktor, który planuje przyjazd do kraju na początku czerwca, jest apostołem popularnego w Stanach kościoła scjentologicznego i właśnie ten ruch ma w Polsce promować. Ryszard Nowak, szef Komitetu Obrony przed Sektami, zapowiada złożenie do rządu oficjalnego pisma o niewpuszczenie aktora do Polski i wprowadzenie specjalnego ustawodawstwa zwalczającego sekty. MAR

6

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

POLSKA PARAFIALNA

Polskimi Lasami Państwowymi rządzą wyznawcy jedynie słusznej religii. Ich ojciec duchowy ks. Wiktor Ojrzyński wydał właśnie „Modlitewnik leśnika”. Są w nim m.in. modlitwy za dyrektorów i nadleśniczych. Ta za dyrektorów leci tak: „Wspieraj swoje sługi, które postawiłeś na czele Lasów Państwowych, spraw, aby wypełniając swe obowiązki, kierowali się poznawaniem Twojej woli, roztropnością w podejmowanych decyzjach, stanowczością w obronie lasów (...)”. – Tylko ludzie zacofani nie modlą się za swoich przełożonych – stwierdził ks. Wiktor Ojrzyński, autor modlitewnika. Zaproponował Lasom, że zredaguje im modlitewnik. Do modlitw dodał rozdział poświęcony etosowi pracy leśnika. „Lasy” nakazały nadleśnictwom kupowanie tej zabawnej książeczki. Dotychczas wydrukowano już ponad 13 tys. sztuk i przygotowuje się dodruk.

Dukty do kruchty Nadleśnictwa płacą za „dzieło” (po 6 zł sztuka), co jest grandą, bo „Modlitewnik” wydano za pieniądze Lasów Państwowych. Kasa na książeczkę idzie z funduszy socjalnych, przeznaczonych na zapomogi i wycieczki. Z dzieła ks. Ojrzyńskiego leśnik dowiaduje się, że powinien stanowić miejscową elitę, mieć „dostateczną dozę wykształcenia ogólnego i wrodzonej inteligencji”, wykazywać „energię życiową, poświęcenie, niezmordowaną pracowitość”, a jego powołanie winno być „tak silne, że pozwala wyrzec się chęci bogacenia (...)”. Nadleśnictwa nie tylko muszą, ale też chcą kupować modlitewnik. Niektórzy robią to wręcz ostentacyjnie – jako dowód niezbędnej dziś w pracy katolickiej prawomyślności, zaangażowania i lojalności wobec firmy. No, ale nic dziwnego – następca niezwykle fachowego Janusza

N

iczym gołębiami z magicznego kapelusza sypnęło na Pomorzu Zachodnim relikwiami po Postaci. Owe cenne pamiątki są martwe oraz poruszające się na dwóch nogach, czyli żywe, a nawet powiedzielibyśmy – krzepkie. Po kolei zatem... Pilnie stawia się głazy nad rzekami Drawą, Piławą i Parsętą (Pojezierze Drawskie) – w miejscach, gdzie podobno Papa, jeszcze jako Karol Wojtyła, miał cumować swój kajak, gdy bawił na wycieczkach

osobowy, żeby chamstwo nie było za bardzo rozbisurmanione. Star trafił do Rejonu Dróg Publicznych w Szczecinku, gdzie założono nań pług przeciwśnieżny i wykorzystywano w zimie. No i na koniec kupił go pan Józef. Teraz samochodowe zwłoki powieziono do Starachowic i tam, po renowacji, staną w fabrycznym muzeum techniki. Chwilowo oczywiście, bo kiedy JPII zostanie ogłoszony świętym, auto, w którym zasiadał, zyska odpowiedni status. Pewnie wyższy niż poczciwa stara „warszawa”

JPII wiecznie żywy ze studentami. Sam kajak podobno też się odnalazł. Wprawdzie w kiepskim stanie, ale od czego fachowcy, na dodatek bezinteresowni! Za restaurację „cudownej” łódki grosza nie wezmą. Całość projektu „JPII na kajaku” finansowo do wytrzymania – circa 100 tysięcy złotych. No bo robocizna, transport, porządki... Bambulce darmo. Inna relikwia to dotknięty świętymi pośladkami „papieski star”, czyli pierwszy polski papamobil, który – pewnikiem w jakiś cudowny, pozaziemski sposób – odnaleźli fani JPII we wsi Wierzchowo koło Szczecinka. Samochód ten kończył właśnie swój żywot jako... ciągnik do wywozu drewna z lasu. Maluczko, a ostatni właściciel – o zgrozo! – oddałby świętego stara... złomiarzom, żeby sobie głowy trupem nie zawracać. Jak nic opyliliby relikwię za parę flaszek. Kto odpowiada za taką profanację? – Próbowaliśmy zapytać o to ostatniego właściciela, pana Józefa – rolnika z Wierzchowa, ale na propozycję wywiadu powiedział: – Spierdalajta! Własnymi więc siłami wykryliśmy, że star trafił w te strony, by w charakterze „osinobusu” przewozić miejscową pegeerowską ludność do miast albo do szkół. Gdy likwidowano PGR-y, zlikwidowano również transport

biskupa Karola Wojtyły, na którą nie ma amatorów. Ale co tam star. Osobisty sekretarz Świętej Postaci, metropolita krakowski Dziwisz, własną osobą nawiedzi Koszalin. Nie sam, bynajmniej, tylko „w asyście” premiera RP, marszałków Sejmu i Senatu, ministrów obrony narodowej oraz spraw wewnętrznych i administracji. Do tego kwiat polskiej armii: obecny biskup polowy Tadeusz Płoski, a także były – Głódź – oraz 130 kapelanów. Zaplanowano specjalną defiladę wojskową ulicami miasta, specjalną mszę, którą specjalnie odprawi nuncjusz papieski i podczas której specjalną homilię wygłosi osobisty sekretarz JPII... Czy to jakieś wojskowe święto w Koszalinie? Ależ nie – mija 15 rocznica pielgrzymki JPII i jego obecności w tym mieście oraz – co podobno najważniejsze – „rocznica pierwszego spotkania z Wojskiem Polskim”. I stąd ta feta... Przez rok trwało celebrowanie pogrzebu. Wyzbądźcie się wszelkiej nadziei – pamiątkowe celebracje, kolejne rocznice, wieczornice i akademie w związku z „nawiedzinami”, „spotkaniami”, „pouczeniami”, „nauczaniem” i „ubogacaniem” ciągnąć się będą w nieskończoność. WOJCIECH JURCZAK

Dawidziuka wymienił na „swoich” wszystkich leśników aż do poziomu gajowego, a ci już dobrze wiedzą, która ręka chleb daje i z której strony kromka jest posmarowana. Co bardziej nawiedzeni nadleśniczy urządzają modły zbiorowe, żądając, by podwładni modlili się razem z nimi. W wielu nadleśnictwach podczas uroczystości – np. z okazji sadzenia papieskich dębów – leśnicy zmuszani są też do wspólnego odmawiania modlitw. To niemal obowiązek służbowy. Podobnie jak normą jest uczestnictwo w mszy z okazji poświęcenia kolejnej ścieżki edukacyjnej. Na każdej imprezie są księża, więc zanim towarzystwo usiądzie, musi się pomodlić – za przełożonych również. Zresztą... jak nadleśniczy ma nie kupować „Modlitewnika” dla

swoich podwładnych, skoro mogą się za niego modlić w ten deseń: „Boże, Ty w niewidzialny sposób rządzisz światem, wejrzyj łaskawie na naszego przełożonego – Nadleśniczego – i wspieraj Go swoim Duchem (...), niech mądrze przewodzi całej Załodze (...), niech będzie oparciem i wychowawcą, gdy trzeba”. W modlitewniku nie znaleźliśmy natomiast modlitwy za zwierzęta zabite podczas polowań z udziałem księży, biskupów i leśnych notabli. W Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych jakiś czas temu zrodził się pomysł, żeby do obowiązków służbowych, czyli karty zadań, dodać taki przepis: W każdym przypadku, kiedy pracownik jednostki organizacyjnej LP ma wątpliwości, czy jego zamierzone działanie nie narusza zasad etyki zawodowej, powinien odwoływać się do wskazówek, jakie w tym zakresie zostały zawarte w „Modlitewniku leśników”. Na razie do tego nie doszło, ale wszystko jeszcze przed nami, bo IV RP rodzi się pod butem i przewodem księży. Czekamy na kolejne modlitewniki oraz nakaz państwowy rozpoczynania i kończenia każdej wycinki modlitwą za drwali, aby się nie bogacili, i za ścięte drzewa, by służyły do wyrobu ołtarzy. TOMASZ ŻELEŹNY

Matka Boska Niepijąca Prawica w Polsce cierpi na polityczną schizofrenię. Z jednej strony zionie nienawiścią do wszystkich i wszystkiego, co pochodzi z niesłusznych czasów, a z drugiej – uwielbia absurdalne regulacje rodem z realnego socjalizmu. Wtedy jednym z takich przepisów był zakaz sprzedaży alkoholu przed godziną 13. To rozwiązanie było martwe, gdyż lukę rynkową zaspokajały tak zwane meliny. Generowało to przestępczość i szarą strefę. Ideologicznie odtrąbiono jednak zwycięstwo. Do starych zwyczajów powrócił prezydent Częstochowy Tadeusz

Wrona. Uznał, że ziemia święta, czyli dzielnice wokół klasztoru Jasnogórskiego, ma być wolna od piwa. Wódki tam nie sposób kupić już od 2000 roku. Paulinom to nie wystarczyło i w 2003 r. zażądali całkowitej prohibicji. Ich słowo stało się prawem. Zwycięstwo nie było jednak całkowite. Obrzydliwa konstytucja zakazuje, aby prawo obowiązywało wstecz, dzięki czemu ci, którzy już mieli koncesje na sprzedaż piwa, mogli je sprzedawać. Czas sprawiedliwości nadszedł w 2006 r., zaczynają wygasać zezwolenia, a nowych już się nie wydaje. Niedługo więc wrócą swojskie meliny. MP, WZ

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

D

o walizki między koszule i skarpetki spakował pieniądze, samochodem dostał się na warszawskie Okęcie i... wszelki słuch po księdzu zaginął. Łowicz aż huczy od plotek. Parę dni temu zniknął bowiem niczym kamfora ks. Franciszek Augustyński (na zdjęciu). Figura w diecezji łowickiej nie byle jaka, bo wikariusz generalny, czyli zastępca biskupa, a jednocześnie proboszcz dużej parafii pod wezwaniem Świętego Ducha. Miał tyle tytułów i zasług dla Kościoła, że jednego artykułu za mało, żeby je wszystkie wymienić. Kim on nie był: członek Kolegium Konsultorów, Rady Duszpasterskiej, prałat honorowy Jego Świątobliwości, kanonik gremialny (cokolwiek by to znaczyło), a w swoim czasie nawet kanclerz kurii. – Aż wierzyć mi się nie chce, że taki człowiek mógł nagle opuścić swoją parafię i uciec za granicę. Przecież dbał o parafię, dużo robił dla uporządkowania naszej świątyni – mówi rozżalona pani Henryka. Ksiądz Franciszek zniknął 17 maja. Wkrótce do Łowicza dotarła informacja, że odleciał w siną dal, zostawiając na Okęciu samochód. W kasie parafii pozostawił 100 złotych... Chyba na rozkurz. W każdym razie musiało tam być dużo więcej, bo uzbierał ostatnio niemało pieniędzy – m.in. na remont jednego z ołtarzy, na zbliżającą się pierwszą komunię. Pożyczał też gdzie się dało, a ponadto – jako odpowiedzialny w kurii za czerwcowe nominacje – od przynajmniej 14 księży zebrał haracz po kilkanaście tysięcy złotych od łebka. – Bezustannie namawiał nas do dawania pieniędzy, bo – jak twierdził – wszystko kosztuje – opowiada pani Anna, jedna z parafianek. – Na sam ołtarz św. Rocha, który przekazał do

K

POLSKA PARAFIALNA

Teraz mu to lotto! konserwacji, potrzeba było 100 tysięcy złotych, a wcześniej na ołtarz główny zebrał 200 tysięcy. Ludzie nie szczędzili grosza.

dowiedzieć, że już trzy dni po zniknięciu wielebny został zwolniony z urzędu proboszcza oraz z funkcji wikariusza generalnego diecezji łowickiej. Świadczy to o tym, że władze kurialne doskonale znają kulisy ucieczki. Na mieście mówi się, że miał długi, bo był hazardzistą, ale wiadomo też, że nie stronił od chłopców. Być może był szantażowany? W diecezji łowickiej to niejedyny taki przypadek. Kilka lat temu niespodziewanie rozpłynął się niczym we

Ale nie wszyscy z taką wyrozumiałością oceniają ks. Franciszka. Pan Jan twierdzi, że proboszcz był dobrym taktykiem i potrafił sprytnie podejść parafian. A pieniądze kochał jak mało co! Dopiero teraz, gdy wielu łowiczan ochłonęło, ludzie kojarzą różnorodne zdarzenia i z ich opowieści wyłania się zupełnie dotąd nieznany portret kapłana. Miał wiele twarzy. – Był moralistą, bezustannie nas pouczał – wspomina jedna z parafianek. – A jednocześnie zamknięty w sobie, trzymający ludzi na dystans. W łowickiej kurii chcieliśmy usłyszeć jakiś komentarz, ale nic z tego, ani słowa! Tylko nieoficjalnie zdołaliśmy się

siądz Józef K., bohater kilku naszych publikacji, były proboszcz parafii obrządku ormiańsko-katolickiego z Gliwic, trafił do aresztu. Prokuratura oskarża go o przywłaszczenie 800 tys. zł i inne oszustwa finansowe. Duchownemu grozi nawet do 10 lat odsiadki. Parafianie Świętej Trójcy w Gliwicach próbowali po dobroci rozliczyć się z byłym proboszczem. Niestety, ten skutecznie się przed nimi ukrywał. W grudniu 2005 r. zawiadomili więc prokuraturę o jego przestępstwach. Nie mogli odpuścić setek tysięcy złotych oraz przywłaszczonych przez klechę cennych pamiątek kultury ormiańskiej. Oskarżyli go o machlojki finansowe przy sprzedaży parafialnej kamienicy, w której miało powstać Centrum Kultury Ormiańskiej. Pleban za 800 tys. zł opylił budynek na rzecz Akademii Polonijnej z Częstochowy. Duchowny ani myślał o rozliczeniu się z transakcji. Część pieniędzy od razu poszła na jego prywatne konto. Parafianie uważają, że wartość transakcji była zaniżona. Lisek w sutannie sprzedał również parafialne udziały w spółce M. Zanim uciekł z parafii, pozabierał cenne pamiątki kultury ormiańskiej, które parafianie przekazali na muzeum. Po wielu tygodniach poszukiwań owieczki wytropiły wilka w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Jednak próby pertraktacji z nowym proboszczem i delegacją wiernych nie pomogły. Dopiero

interwencja prymasa Glempa oraz bpa Adama Dyczkowskiego, pod którego sutannę K. się schował, sprawiły, że oddał część cennych pamiątek. Oprócz kasy chciał przywłaszczyć sobie mieszkanie przy ul. Wyszyńskiego, które było wynajmowane od miasta na cele parafii. Żeby wzmocnić swoje argumenty, zameldował w nim rektora Akademii Polonijnej, ks. Andrzeja Kryńskiego. Nie pomagały

mogła dotychczas ustalić, gdzie są pieniądze ze sprzedaży kamienicy. A chodzi przecież o kwotę 800 tys. zł. Pani prokurator nie dała też wiary zagmatwanym tłumaczeniom speca od Ormian, że wszystko jest w porządku, bo kasa poszła na potrzeby parafii. Na razie gliwicka prokuratura stawia mu dwa zarzuty: przywłaszczenia wspomnianej kwoty za transakcję sprzedaży kamienicy oraz wprowadzenia w błąd i oszustwa na kwotę 50 tys. zł w związku z pozbyciem się udziałów w spółce M. Na wniosek prokuratury 17 maja sąd postanowił o zastosowaniu aresztu na okres trzech miesięcy. W tym czasie prawdopodobnie zakończy się śledztwo. Jak dowiedzieliśmy się od obecnego proboszcza ks. Artura Awdaliana, udało się wymeldować rektora Akademii Polonijnej. Jednak ks. K. podał obecnego proboszcza do sądu, gdyż ten włamywał się do jego mieszkania i okradał go. Co do wartościowych pamiątek ormiańskich – część z nich odzyskano i przekazano specjalnej fundacji, która ma się o nie troszczyć. – Ile z nich utraciliśmy na zawsze, nie wiemy. Mam nadzieję, że zostanie szybko wyjaśnione, co się stało z pieniędzmi z nielegalnej sprzedaży kamienicy przy ul. Jana Pawła II i parafialnych udziałów w spółce – powiedział nam nowy proboszcz. Będziemy śledzić dalszy los postrzygacza Ormian. JAROSŁAW RUDZKI

Ksiądz za kratami prośby, a nawet wymiana zamków w asyście policji. Przepychanka trwała. Zdobyliśmy komórkę do prymasowskiego konsultora, aby usłyszeć jego wersję. Księdza K. aż zatkało, kiedy usłyszał tytuł naszego pisma. Po chwili jednak ocknął się i wymamrotał, że nie będzie na ten temat rozmawiał. Po pięciu miesiącach śledztwa prowadzonego przez sekcję przestępstw gospodarczych w gliwickiej policji, prokuratura zdecydowała się wystąpić z wnioskiem do sądu o areszt dla ks. Józefa K. Za przestępstwa, o które się go oskarża, grozi nawet do 10 lat kicia. Jak powiedziała „FiM” Renata Szołtysek, z prokuratury rejonowej w Gliwicach, istniała poważna obawa, że duchowny będzie mataczył, co wynikało z jego dotychczasowych niejasnych zeznań. Prokuratura nie

mgle ekonom diecezjalny, ks. Krzysztof Malczyk, który był jednocześnie proboszczem na największym skierniewickim osiedlu „Widok”. Ówczesny biskup łowicki zatuszował sprawę, informując media, że ksiądz ekonom skorzystał z urlopu dla poratowania zdrowia. Tamten uciekinier ze Skierniewic także był figurą nie byle jaką: należał do ekskluzywnego grona kanoników honorowych i członków Kolegium Konsultorów (obok biskupa J. Zawitkowskiego i ks. F. Augustyńskiego). Jakby mu mało było tych zaszczytów i honorów, w wolnych chwilach duszpasterzował policjantom. – Dlaczego ksiądz Franciszek zrobił nam taką przykrość, w przeddzień wizyty w Polsce papieża Benedykta XVI... – zastanawia się pani Henryka. – Czy to przypadek? Może proboszcz specjalnie wybrał taki moment, by zniknąć z pieniędzmi w zawierusze przygotowań! A może bał się ujawnienia jego skłonności seksualnych i miłości do hazardu... W miejscowej prokuraturze rejonowej nic nie wiedzą na temat tajemniczego zniknięcia księdza. – Nie wpłynął żaden sygnał, więc nie ma sprawy – usłyszeliśmy. PIOTR SAWICKI

7

AFERA SALEZJAŃSKA CD.

Bank kontra Kościół Aby odzyskać wyłudzone przez salezjanów pieniądze, Kredyt Bank SA Oddział we Wrocławiu musiał wytoczyć cywilny proces dwóm parafiom i domom zakonnym. Oskarżenie wymierzone jest w parafię pw. św. Jana Bosko w Lubinie, parafię rzymskokatolicką pw. św. Jacka w Pogorzeliskach, Towarzystwo Salezjańskie Dom Zakonny Lubin, ul. Jana Pawła II, Towarzystwo Salezjańskie Dom Zakonny Lubin. Bank szacuje swoje straty na 120 milionów złotych. Sytuacja jest paradoksalna, bo w procesie karnym księżom udowodniono winę, ale żeby gotówka została zwrócona, konieczny był kolejny proces. Wbrew pozorom sprawa nie będzie jednak łatwa do wygrania. Zgodnie z przepisami konkordatu – ani parafie, ani domy zakonne nie musiały prowadzić normalnej dla śmiertelników dokumentacji finansowej i podatkowej. Miały jedynie obowiązek przygotować tzw. rozliczenia roczne, a te są wewnętrzną dokumentacją Kościoła. – Pieniądze z banku zostały wyprowadzone przez te parafie. Są na to dowody, i to bardzo liczne, bo w postaci różnego rodzaju dokumentów, w tym także bankowych, oraz zeznań wielu świadków – podkreśla mecenas Andrzej Stachowiak, pełnomocnik banku. Jego zdaniem to, czy zostały one „zaksięgowane”, czy też nie w wewnętrznej dokumentacji Kościoła, nie ma znaczenia. – Faktem jest, że zostały wyprowadzone z banku, a potem służyły do różnych celów, m.in. do budowy kościoła pod wezwaniem św. Jana Bosko, a także do gry na giełdzie – dodaje Stachowiak. Sąd dopuścił niezwykle ważny dowód z wydruku historii rachunku. Dowodami mają być także polecenia przelewów, które wystawiali księża, gdy wyprowadzali z banku pieniądze. Przedstawiciele banku chcą również, żeby ponownie przesłuchać księży i innych oskarżonych, gdyż obawiają się, że w procesie karnym mogli oni kłamać. – Kiedy byli przesłuchiwani jako podejrzani, mogli kręcić – wyjaśnia mecenas Paweł Gałązka. I dodaje: – A w charakterze świadków muszą mówić prawdę, bo grożą im sankcje karne. Strona kościelna konsekwentnie odmawia wypowiadania się na temat zarzutów. KOW

8

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

POLSKA PARAFIALNA

PORADY KOŚCIELNE (4)

Opus Dei – do zadań specjalnych Proszę o wyjaśnienie mi pewnego drobiazgu, z którym ciągle się spotykam. Czytając prasę, trafiam na artykuły poświęcone Opus Dei. Dziennikarze ujawniają tajemnice dotyczące tej kościelnej organizacji. Od kiedy na ekrany kin wszedł świetny film „Kod da Vinci”, jeszcze bardziej zrobiło się o OD głośno. Ja wciąż jednak nie wiem, co to znaczy, że Opus Dei jest prałaturą personalną, o czym wszyscy wspominają. Próbowałem rozmawiać ze swoim proboszczem po mszy, ale mnie zbył i zatrzasnął przede mną drzwi kancelarii. Odpowiedź: Postawa proboszcza jest tylko potwierdzeniem, że Opus Dei od samego powstania w 1928 r. nawet w łonie Kościoła budziła duże kontrowersje. I to właśnie od „swoich” opusdeiści obrywali najbardziej. Jednak nie zrażali się i pozyskiwali dla tego „pobożnego stowarzyszenia”, jak się o nim mówiło, coraz to znaczniejszych wpływowych ludzi w Kościele. To w końcu zaowocowało nagrodą. Podczas Soboru Watykańskiego II udało im się przeforsować pomysł powoływania między innymi tzw. prałatur personalnych dla lepszego rozmieszczenia kapłanów i organizowanie specjalnych dzieł duszpasterskich dla różnych grup społecznych. „Gdzie zaś wymagałyby tego racje apostolstwa, należy ułatwić nie tylko lepsze rozmieszczenie prezbiterów, ale również zorganizować specjalne dzieła duszpasterskie dla różnych grup społecznych w jakimś kraju lub narodzie czy w jakiejkolwiek części świata. W tym celu można zatem z pożytkiem utworzyć seminaria międzynarodowe, specjalne diecezje lub prałatury osobowe i inne tego rodzaju instytucje” (Sobór Watykański II, Dekret o posłudze i życiu prezbiterów, 10). Chodziło o powstanie jakichś superdiecezji o zasięgu światowym ze strukturą personalną, a nie terytorialną, czyli ponad istniejącymi dotychczas strukturami Kościoła. Oczywiście, dla konkretnych celów. Paweł VI i kolejni papieże zalecili, aby zbadać możliwość nadania Opus Dei charakteru ponadnarodowej struktury, której członkowie są rozsiani po całym świecie. W 1969 r. rozpoczęły się prace nad realizacją tego zadania, w których uczestniczyła zarówno Stolica Apostolska, jak i Opus Dei. Dopiero Jan Paweł II zgodził się, aby Opus Dei stało się prałaturą personalną o zasięgu międzynarodowym. Stało się to w Konstytucji apostolskiej „Ut sit”, z 28

listopada 1982 r., która weszła w życie 19 marca 1983 r. Tym samym prałatura personalna, czyli diecezja bez granic, której terytorium jest cały świat, dla Opus Dei stała się faktem. Na jej czele stanął prałat, który może, ale nie musi być biskupem. Prałatura ma swój statut. Ma struktury ogólnoświatowe podlegające – poprzez stanowisko prałata – bezpośrednio papieżowi, stąd niekiedy mówi się o wicepapieżu. Nie podlega zatem biskupom lokalnym, ale bezpośrednio Watykanowi. Kan. 294 (KPK) przypomina, że prałatura personalna jest powołana do prowadzenia specjalnych dzieł duszpasterskich lub misyjnych. Prałat może erygować krajowe lub międzynarodowe seminarium, może promować alumnów do święceń tytułem służby prałaturze, a jeśli jest biskupem – może wyświęcać księży na służbę prałaturze. Świeccy mogą poświęcić się dziełom apostolskim na podstawie umowy zawartej z prałaturą. W Kościele katolickim istnieje tylko jedna prałatura personalna i jest nią właśnie Opus Dei. Prałat jest wybierany dożywotnio spośród księży prałatury i zatwierdzany przez papieża. Obecnie funkcję tę pełni biskup Javier Echevarría. Prałatura dzieli się na regiony, na czele których stoją wikariusze generalni. Zarówno prałata, jak i wikariuszy wspierają rady świeckich. Numerariusze to wyżsi rangą członkowie Opus Dei żyjący w celibacie. Zwykle mieszkają w ośrodkach prałatury i zajmują się głównie formacją wiernych. Wszyscy kapłani w Dziele są wybierani spośród numerariuszy. Przyłączeni to bezżenni mężczyźni lub niezamężne kobiety. Mieszkają z rodziną lub tam, gdzie okoliczności zawodowe tego wymagają. Są gotowi pełnić niektóre prace apostolskie Dzieła. Supernumerariusze stanowią większość członków (obecnie około 70 procent). Najczęściej są to zamężne kobiety i żonaci mężczyźni. Podstawową częścią ich misji jest uświęcanie się poprzez obowiązki rodzinne. Stowarzyszenie Kapłańskie Świętego Krzyża – stowarzyszenie duchownych ściśle złączone z Opus Dei – tworzą duchowni prałatury, którzy są jej pełnymi członkami, diakoni oraz prezbiterzy diecezjalni, którzy chcą do niego należeć. „Dzieło Boże” ma obecnie 85 tys. członków na całym świecie. W Polsce jest ok. 300 członków prałatury i 1000 współpracowników. JAROSŁAW RUDZKI

Wielkim skandalem jest, że nawet gorliwi polscy katolicy nie chcą dawać pieniędzy na pomniki JPII, co potwierdza wiele nieudanych publicznych zbiórek.

Priorytety ze spiżu

ten ze Zduńskiej Woli. Kazał dać W Zduńskiej Woli, gdzie kilka z budżetu miasta 400 tysiaków i już! miesięcy temu stanął pomnik JPII, za ponad 200 tys. zł społeczny koLewicowym radnym nie w smak bymitet budowy monumentu wydruła taka decyzja, ale wcześniej opokował specjalne cegiełki o łącznej wiedzieli się za monumentem, więc wartości 130 tys. zł. Mimo olbrzynie wypadało protestować. Jedynie miego zaangażowania miejscowych miejscowa RACJA miała odwagę poproboszczów, kół różańcowych i miwiedzieć rajcom, co sądzi o ich gołośniczek Radyja, a nawet przykruchspodarności, kulcie jednostki i potowych samorządowców z prezydenmniku JPII. Wkrótce okazało się, że tem Zenonem Rzeźniczakiem na podobnie myśli wielu mieszkańców. czele, udało się zebrać niecałe 34 tys. zł. Wystarczyło zaledwie na przesadzenie drzewek i odsetki bankowe. Na zapłacenie Pomnik maszkarę JPII odsłonięto w tych rachunków, m.in. za dniach w Sieradzu odlanie rzeźby, zabrakło ponad 110 tys. zł. Do dziś nie znaleziono tych pieniędzy, bo opozycyjni radni nie godzą się na wyasygnowanie brakującej kwoty z kasy miejskiej. Z kolei bogobojny prezydent najpierw dogodził klerowi, a teraz umiera na samą myśl, że mógłby podpaść Izbie Obrachunkowej. Natomiast w Stargardzie Szczecińskim, gdzie bieda aż piszczy, zgodną wolą radnych postawiono pomnik JPII za blisko pół miliona (!). Tu także zorganizowano publiczną zbiórkę i tu także, wbrew oczekiwaniom, zamiast rzeki z kasiorą popłynęła jakaś zupełnie nędzna strużka. Ale prezydent Stargardu, Sławomir Pajor, to nie jakiś cienki Bolek jak

W

Uniejowicach, niewielkiej wiosce w pobliżu Złotoryi na Dolnym Śląsku, powstaje pomnik Ofiar III Rzeczypospolitej Polskiej. Autorem wstępnego projektu jest Michał Sabadach, który już nawet gromadzi materiały na budowę. Na razie nie chce zdradzać żadnych szczegółów na temat swojego dzieła. Zapowiada tylko, że głównym elementem będzie anonimowa postać, która ma symbolizować jedną z wielu samobójczych ofiar sytuacji gospodarczej III RP. – Takich osób jest bardzo wiele. Świadczą o tym suche statystyki. Te, które ja znam, szacują, że jest to nawet kilkaset osób w skali kraju, a to, moim zdaniem, bardzo dużo – mówi Michał Sabadach. Pewne jest, że na cokole znajdzie się dedykacja: „Ekonomicznym ofiarom III RP”.

Kresu pomnikomanii Jana Pawła II w Katolandzie nie widać. Między innymi dlatego, że przykruchtowe towarzystwo samorządowe z reguły nie potrafi zlikwidować bezrobocia czy budować mieszkań. O wiele łatwiej jest stawiać pomniki albo klęczeć i całować biskupie pierścienie. Robota jak każda inna. BARBARA SAWA Fot. Autor

– Chcę w ten sposób oddać hołd ludziom, którzy popełnili samobójstwa z przyczyn ekonomicznych. Przecież wielu nadal nie ma pieniędzy – na jedzenie, na podstawowe opłaty, na to, żeby utrzymać i wyżywić swoją rodzinę. To strasznie poniżające i prowadzi niektórych do samobójstwa. Wśród tych nieszczęśników są różni ludzie – osoby młode, ale też weterani II wojny światowej, którym nie zabezpieczono godnej starości – mówi projektodawca. Michał Sabadach jest kustoszem Muzeum Ludowego Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej, które stworzył we własnym gospodarstwie i prowadzi od wielu lat. Zbiera wojskowe pamiątki ze wszystkich frontów wojny, a także rzeźby, popiersia, pomniki. Gromadzi je w swoim ogrodzie. To właśnie wśród nich stanie pomnik Ofiar III RP. AK

Ofiarom Panny „S”

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

W

olność powinna się zaczynać na uniwersytetach – powiadają prawicowi politycy, pragnący uchodzić za światłych demokratów. Zapominają dodać, że w IV RP owa wolność musi skończyć się tam, gdzie granice wyznaczy Kościół... Gdy Benedykt XVI w Kalwarii Zebrzydowskiej zapowiadał rychłe wyniesienie Jana Pawła II na ołtarze, w innym miejscu Polski ktoś ośmielił się publicznie (!) paradować w odzieniu z napisem „Nie płakałem po papieżu”. Kościół zapowiada daleko idące konsekwencje wobec winnych niedopatrzenia. Kto wie, czy za brak czuj-

Zbigniew Hołda, członek zarządu Helsińskiej Fundacji, przypomniał rektorowi, że wiele miesięcy wcześniej uzgodnili, iż obie imprezy odbędą się równolegle. Lubelscy żacy zareagowali różnie: „Jesteśmy wszyscy bardzo usatysfakcjonowani decyzją pana rektora” – cieszyła się Justyna Stępniak, szefowa samorządu studenckiego UMCS, a pewien uczelniany agitator z Młodzieży Wszechpolskiej przekonywał, jak wstrętne jest noszenie koszulek z nieprawomyślnymi napisami. Tymczasem niektórzy koledzy tych dwojga paradowali po uniwersytecie z ustami zaklejonymi taśmą samoprzylepną. Niezależne Zrzeszenie Stu-

A TO POLSKA WŁAŚNIE

9

moje odczucia, jako człowieka, który nie chodzi do kościoła”. Pytali też retorycznie: „W jaki sposób informacja o tym, że ktoś nie płakał po papieżu, może naruszać czyjąś wolność?”. Najbardziej naiwnie skomentowała lubelski incydent Kazimiera Szczuka, która sfotografowała się w koszulce „Mam okres”: „Z jakiego powodu deklaracja »Nie płakałem po papieżu« ma być poddana mechanizmom cenzury? Przecież państwowego obowiązku płakania po papieżu, z tego, co mi wiadomo, nie było” – powiedziała lokalnemu „Dziennikowi Wschodniemu”. Dzięki takim postawom wiadomość o tym, że w Polsce złapano wol-

Niebezpieczna (mł)odzież ności nie spadną też gromy na metropolitę wrocławskiego arcybiskupa Mariana Gołębiewskiego. Bo to właśnie we Wrocławiu, w Wydziale Nauk Społecznych tamtejszego uniwersytetu, Fundacja dla Wolności wystawiła słynną już kolekcję swoich Tiszertów dla Wolności, czyli zbiór konfekcji opatrzonej napisami: „Jestem gejem (Murzynką, Arabem, Żydem)”, „Mam okres”, „Nie chodzę do kościoła”, „Usunęłam ciążę” i podobnymi deklaracjami, z brakiem rozpaczy po papieżu na czele. Wystawa ma być czynna do 4 czerwca. Ciekawe, czy dotrwa? 30 fotogramów autorstwa Konrada Pustoły, przedstawiających znane postacie w irytujących Kościół koszulkach, zdobyło światowy wręcz rozgłos w lutym 2006 r. dzięki aferze cenzorskiej, która za ich sprawą wybuchła w Lublinie. „Bezbożne” koszulki potępił wtedy abp. Józef Życiński, a kuria interweniowała u władz Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. „Interwencja” to dużo powiedziane, bo rektor UMCS prof. Wiesław Kamiński nie stawiał żadnego oporu – natychmiast zakazał Tiszertom wstępu do Akademickiego Centrum Kultury „Chatka Żaka”. Pech jednak chciał, że wystawa miała towarzyszyć festiwalowi Prawa Człowieka w Filmie, zorganizowanemu w „Chatce Żaka” przez Helsińską Fundację Praw Człowieka. „Jeśli nie ma wystawy, to nie będzie i filmów. Nie pozwolimy się cenzurować” – odparli organizatorzy festiwalu, a prof.

dentów UMCS całkiem serio zastanawiało się nad otwartym buntem w formie strajku okupacyjnego w miejscu zlikwidowanej wystawy. Ci zaś, którzy podchodzili do tych wydarzeń bez specjalnych emocji i byli nastawieni negocjacyjnie, argumentowali tę postawę następująco: „Toleruję, że pod moim oknem przechodzi dziesiąta stacja drogi krzyżowej. Pragnąłbym więc, żeby Kościół też szanował ność słowa za twarz, poszła w świat. Na rektora i arcybiskupa posypały się narzekania, obelgi oraz dosięgła ich międzynarodowa niesława, bowiem przedstawiciele Amnesty International zapowiedzieli powiadomienie o incydencie centrali w Londynie. W ten sposób Lublin i koszulki prawdopodobnie znajdą swoje miejsce w dorocznym raporcie o łamaniu praw człowieka na świecie. ¤¤¤ Kolejnym etapem ogólnopolskiego tournée „Tiszertów dla Wolności” miała być w marcu Zielona Góra. Miała... „Z wielkim zaskoczeniem przyjęliśmy reakcję rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego prof. Czesława Osękowskiego dotyczącą propozycji organizacji wystawy. (…) Rozumiemy, że wbrew słowom premiera Kazimierza Marcinkiewicza »wolność powinna zaczynać się na uniwersytetach«, Rektor (…) woli na trudne tematy »dyskutować w wąskim gronie«. Przykro, że studenci nie zasługują na jego szacunek (…). Ubolewamy, że »zabronił również dziekanom działań w tej sprawie« – widocznie jego sposób komunikowania się z nami jest odzwierciedleniem codziennych stosunków z »podwładnymi«. Pozostaje tylko

mieć nadzieję, że decyzja nie jest – jak to było w przypadku prof. Kamińskiego, rektora UMCS-u – wynikiem nacisków ze strony Kościoła…” – czytamy w oświadczeniu Fundacji dla Wolności. ¤¤¤ We Wrocławiu obyło się na szczęście bez zamieszek na tle religijnym, ale pewnie wyłącznie dlatego, że najbardziej fanatyczni przeciwnicy wystawy podążali akurat śladami B16. Drugim prawdopodobnym powodem może być – zdaniem studentów – to, iż władze Wrocławia, pomne afery, jaką w Lublinie urządził abp Życiński, nie dały zgody na wystawę w Rynku Głównym. Młodzież była zdegustowana schowaniem ekspozycji na obrzeżach Wrocławia: – Zamierzenia wywołania impulsu do ścierania się światopoglądów nie zostaną w tym miejscu zrealizowane, bo my akurat jesteśmy tolerancyjni i na nas te zdjęcia nie robią wrażenia – zauważył przyszły psycholog. Ale już facet w koloratce, zagadnięty przez nas o jego pogląd, odgrażał się: – Do zgody władz uniwersyteckich na tę obrzydliwość wrócimy po zakończeniu pielgrzymki Ojca

Świętego. Mam nadzieję, że ktoś odpowie dyscyplinarnie za tę prowokację i próbę zakłócenia podniosłego nastroju społeczeństwa. Czy o taką prowokację chodziło 27-letniemu Antkowi Adamowiczowi, absolwentowi socjologii Uniwersytetu Warszawskiego i pomysłodawcy kampanii Tiszert dla Wolności? „Naszym celem jest pobudzenie dyskusji na temat tolerancji i praw grup mniejszościowych. Chcemy oduczać potępiania tych, którzy żyją według innych niż nasze wartości. Ludzie innego wyznania czy orientacji seksualnej, o odmiennych od większości opiniach, mają takie samo prawo jak wszyscy do godnego życia w Polsce” – deklaruje na stronie internetowej Fundacji. „Nad poziomy” chłopak wyleciał, ale... sprowokował nas do optymizmu. ANNA TARCZYŃSKA Współpraca KINGA BARRY PS Już 2 czerwca „koszulkowa rewolucja” spróbuje zarazić Łódź. Miejscem, które nie boi się kościelnej klątwy, jest kino „Cytryna”, które oprócz wystawy organizuje także warsztaty „stop dyskryminacji”.

10

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

POD PARAGRAFEM

Porady prawne Kto może nałożyć karę za niepłacenie abonamentu radiowo-telewizyjnego? Proszę o podanie podstawy prawnej. (Stanisław G., Kraków) Przede wszystkim należy odróżnić 2 sytuacje. Pierwsza dotyczy przypadku, gdy nie płacimy za abonament zarejestrowanego już wcześniej odbiornika radiowego lub telewizyjnego. Wówczas nie są nakładane kary za niepłacenie abonamentu, a jedynie naliczane odsetki za zwłokę w jego opłacie. Jeżeli natomiast odbiornik nie został w ogóle zarejestrowany w placówce pocztowej, to w razie wykrycia takiej sytuacji pobierana jest kwota w wysokości stanowiącej trzydziestokrotność miesięcznej opłaty abonamentowej. Niezależnie od kary, istnieje obowiązek płacenia abonamentu, licząc od dnia ujawnienia

używania niezarejestrowanego odbiornika. Kontrolę wykonywania obowiązku rejestracji odbiorników oraz obowiązku uiszczania opłaty abonamentowej prowadzi operator publiczny, czyli Poczta Polska. Jeżeli nie płaci Pan abonamentu za zarejestrowany już odbiornik, to kierownik Urzędu Pocztowego uprawniony jest do żądania wykonania tego obowiązku w drodze egzekucji administracyjnej. Jeżeli natomiast nie zarejestrował Pan w ogóle odbiornika i zostanie to ujawnione, to wtedy przeprowadzający kontrolę Kierownik Urzędu Pocztowego wyda decyzję, w której nakaże rejestrację odbiornika oraz ustali wskazaną wyżej opłatę za używanie niezarejestrowanego odbiornika. Od decyzji takiej służy odwołanie do Ministra Łączności. Wpływy z kar stanowią w połowie dochód Poczty, a w pozostałej części przekazywane są na rachunek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (podstawa prawna: Ustawa z 21.04.2005 r. o opłatach abonamentowych, DzU Nr 85, poz. 728).

¤¤¤ Posiadam mieszkanie własnościowe, garaż oraz samochód i wszystko to chciałbym zapisać po śmierci mojej pełnoletniej córce. Rzeczy te zostały zakupione za moje własne pieniądze, a żona nie była obecna przy podpisywaniu aktów własności. Z żoną jestem już od 12 lat w separacji, a z synem od dawna nie utrzymuję żadnych kontaktów. Czy w tej sytuacji mam prawo przepisać wszystko na córkę? (Karol S., Bogatynia) Jeżeli zakupił Pan mieszkanie, garaż oraz samochód w okresie, gdy nie pozostawał Pan już z żoną we wspólności majątkowej, tj. po dniu orzeczenia separacji, to rzeczy te stanowią Pana majątek osobisty. Jeśli zakupił je Pan jeszcze za trwania wspólności majątkowej małżeńskiej, ale ze środków pochodzących z Pana majątku osobistego, to wówczas rzeczy te również stanowić będą Pana majątek osobisty. Do majątku osobistego każdego z małżonków należą: przedmioty nabyte przed powstaniem wspólności majątkowej, przedmioty nabyte przez dziedziczenie, zapis oraz darowiznę, przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, nagrody za osobiste osiągnięcia, a także prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej i inne prawa twórcy oraz wszystkie przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego. Jeżeli natomiast mieszkanie, garaż i samochód zakupione zostały ze środków pochodzących z majątku wspólnego, to żona jest ich współwłaścicielką. Nie może Pan wówczas rozporządzać tymi rzeczami w całości, a jedynie przysługującymi Panu udziałami. Nie ma przeszkód prawnych, aby zapisał Pan w testamencie ww. rzeczy (bądź należące do Pana udziały) swojej córce. W takiej sytuacji synowi przysługiwać będzie zachowek w wysokości połowy udziału, jaki przysługiwałby mu jako spadkobiercy ustawowemu. Zakładając, że córka i syn byliby jedynymi Pana spadkobiercami ustawowymi, to wysokość zachowku stanowiłaby 1/4 majątku spadkowego. Ma Pan możliwość pozbawienia syna zachowku w testamencie, powołując się na uporczywe niedopełnianie względem Pana obowiązków rodzinnych. Innym rozwiązaniem, być może mniej przykrym dla stron, będzie przepisanie na córkę ww. rzeczy bądź udziałów w nich w drodze darowizny. Wówczas

córka stanie się ich właścicielką jeszcze za Pana życia, a syn nie będzie miał prawa do zachowku (podstawa prawna: Kodeks rodzinny i opiekuńczy, DzU z 1964r. nr 9 poz. 59, Kodeks cywilny, DzU z 23.04.1964 r. Nr 16, poz. 93). ¤¤¤ Gdzie i do kogo mam wystąpić o zwrot mienia zaburzańskiego? Posiadam zaświadczenie kierownika Urzędu Rejonowego w Przemyślu z 1998 r., które potwierdza uprawnienia do nieruchomości w wysokości 459 172 zł. Żaden z adwokatów, do których się zwracałem, nie zapewnił mi oddania powyższego ekwiwalentu w całości. (Zbigniew K., Przemyśl) Prawo do rekompensaty przysługuje właścicielowi z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w wyniku wypędzenia z byłego terytorium RP lub jego opuszczenia w związku z II wojną światową. Warunkiem skorzystania z tego prawa jest posiadanie obywatelstwa polskiego, właściciel musi też wykazać, że w dniu 1 września 1939 r. był obywatelem polskim i zamieszkiwał na byłym terytorium RP oraz opuścił je z przyczyn określonych powyżej. Wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty należy złożyć nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r. do wojewody właściwego ze względu na miejsce zamieszkania wnioskodawcy. Z uwagi na to, że posiada Pan już zaświadczenie potwierdzające prawo do rekompensaty wydane na podstawie odrębnych przepisów i nie zrealizował Pan tego prawa, to powinien Pan wystąpić do wojewody właściwego ze względu na siedzibę starosty, który

wydał zaświadczenie, z wnioskiem o ujawnienie w rejestrze wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty. Jeżeli wybrał Pan świadczenie pieniężne realizowane w formie przelewu, to powinien Pan wskazać numer rachunku bankowego. Na zaświadczeniu wojewoda zamieści adnotację o formie realizacji prawa do rekompensaty oraz o jej wysokości. Ustawa stanowi, że wysokość rekompen-

saty w formie świadczenia pieniężnego stanowi 20 proc. wartości nieruchomości. Dodam, że możliwe są inne formy rekompensaty, np. zaliczenie wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami kraju na poczet ceny sprzedaży nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa. Żadna z tych form nie gwarantuje odzyskania 100 proc. wartości nieruchomości (podstawa prawna: Ustawa z dnia 8.07.2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, DzU Nr 169, poz. 1418). ¤¤¤ Czy jako bezrobotny zarejestrowany w PUP, ale od trzech lat bez prawa do zasiłku, mogę liczyć na to, że w przyszłości przy obliczaniu wysokości mojej emerytury ten okres będzie mi doliczony jako okres nieskładkowy? Mam osiemnaście lat stażu pracy, przez rok pobierałem zasiłek, a teraz regularnie podpisuje listę w PUP, gdzie jestem ubezpieczony. (Marek S., Katowice) Artykuł 7 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określa, które okresy uznaje się za okresy nieskładkowe. Należą do nich m.in. okresy: pobierania wynagrodzenia oraz zasiłków za czas niezdolności do pracy, świadczenia rehabilitacyjnego,

renty chorobowej, okresy niewykonywania pracy przed dniem 4 czerwca 1989 r. na skutek represji politycznych, urlopu wychowawczego, opieki nad członkiem rodziny całkowicie niezdolnym do pracy oraz samodzielnej egzystencji, nauki w szkole wyższej pod warunkiem ukończenia tej nauki, studiów doktoranckich i aspirantury naukowej, pobierania zasiłku przedemerytalnego i świadczenia przedemerytalnego, a także okresy udokumentowanej niezdolności do pracy, za które zostały wypłacone z Funduszu Pracy zasiłki dla bezrobotnych, zasiłki szkoleniowe lub stypendia (podstawa prawna: Ustawa z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, DzU 04.39.353). ¤¤¤ Jestem członkiem spółdzielni, w ramach czynszu opłacam fundusz remontowy i po 30 latach dokonałem wymiany stolarki z powodu uszkodzenia poprzedniej. Poinformowano mnie, że nie otrzymam nawet częściowego zwrotu kosztów, bo takie mają przepisy. Czy spółdzielnia ma obowiązek partycypować w kosztach wymiany stolarki okiennej? (Jan J., Grybów) Z ustawy Prawo spółdzielcze nie wynika powinność refundowania przez spółdzielnie kosztów wymiany okien. Obowiązek taki może jednak przewidywać statut danej spółdzielni bądź podjęta przez jej władze uchwała. Zarząd spółdzielni ma obowiązek wydać każdemu członkowi na żądanie odpis statutu oraz umożliwić zaznajomienie się z regulaminami wydanymi na jego podstawie. Spółdzielnie, jak stanowi przepis, prowadzą działalność na zasadach rachunku ekonomicznego przy zapewnieniu korzyści jej członkom. Zysk spółdzielni – jeśli istnieje – przeznacza się na cele określone w uchwale walnego zgromadzenia. Kwoty pochodzące z funduszu remontowego są natomiast wykorzystywane na różne cele – w zależności od stanu technicznego mieszkań oraz kondycji finansowej spółdzielni. O tym, czy spółdzielnia refunduje koszty wymiany okien, decydują nie tyle przepisy, co możliwości finansowe spółdzielni. Nie przypuszczam, aby statut zabraniał refundowania takich kosztów. Być może jednak są inne, pilniejsze wydatki, np. wymiana rur czy ocieplenie bloków, na które spółdzielnia przeznaczyła bieżący fundusz remontowy. Jako członek spółdzielni ma Pan prawo nie tylko znać statut, ale także uzyskać informację, na jakie cele wydatkowane są zebrane przez spółdzielnię fundusze (podstawa prawna: Ustawa z 16.09.1982 r. Prawo spółdzielcze, DzU 03.188.1848). ¤¤¤ Drodzy Czytelnicy! Nasza rubryka zyskała wśród Was uznanie. Otrzymujemy dziesiątki pytań tygodniowo. Z tego względu prosimy o cierpliwość – będziemy systematycznie odpowiadać na Wasze pytania i wątpliwości. Odpowiedzi szukajcie tylko na łamach „FiM”. Opracował MECENAS

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

P

rotesty lekarzy i pielęgniarek z wrocławskiego Rydygiera były stałym punktem programów informacyjnych. Mało kto jednak zna ciąg dalszy. Szpitale wrocławskie zadłużone są prawie na 1,5 mld zł i nie mają najmniejszych szans na centralne oddłużenie. Wobec tego Urząd Marszałkowski podjął decyzję o likwidacji kilku z 17 czynnych jeszcze placówek. Na pierwszy ogień, w 2004 roku, poszedł właśnie Specjalistyczny Szpital im. L. Rydygiera, choć formalnie został on przekazany siostrom

PATRZYMY IM NA RĘCE

zakonnym. Dodatkowo granda polega na tym, że zanim go oddano, to w remont wpakowano 40 mln zł. Personel oczywiście się buntował, protestował przeciw likwidacji, organizował marsze i zbiorowe głodówki, ale w końcu spasował. Wystarczyła gwarancja dalszego, rocznego zatrudnienia. No i jeszcze jeden drobiazg – przewodnicząca komitetu strajkowego Iwona Skrybuś została... likwidatorem. W 2004 roku zarobiła 81 948 zł. Do dziś likwiduje to, czego już dawno nie ma. Ona jest zadowolona, natomiast załoga szybko się przekonała, ile są warte obiecanki dalszej

Szpitale na kościoły!

P

olitykom Prawa i Sprawiedliwości jedno wychodzi najlepiej – czystki. Bez specjalnych awantur i zbędnych kosztów. Nie słychać, żeby zwolnieni szli do sądów i uzyskiwali odszkodowania lub wyroki przywracające ich do pracy. Wszystko dzięki pomysłowości i nowym metodom. Na przykład takich jak metoda „na zebranie”. Stosuje się ją, gdy trzeba zwolnić więcej niż 5 pracowników jednocześnie. Po raz pierwszy zastosował ją minister rolnictwa i rozwoju wsi Krzysztof Jurgiel, który w ciągu 15 minut zwolnił dyrektorów oddziałów Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, zwołanych pod pozorem narady. Metodę udoskonalił Paweł Szałamacha, wiceminister skarbu państwa. Z upoważnienia swojego szefa – Wojciecha Jasińskiego – zaprosił dyrektorów departamentów w MSP na wielkanocne jajeczko,

pracy. Ludzie z Rydygiera w większości szlifują już miejskie bruki, a wyremontowany szpital do dziś stoi pusty. Siostry mówią, że nie stać ich na jego zagospodarowanie i pewnikiem wkrótce opylą wszystkie budynki. Bocznym wejściem można się dostać tylko do świetnie prosperującego, prywatnego zakładu pogrzebowego. W szczątkowej formie działa też zakład rehabilitacji.

Kryska na Babińskiego Po Rydygierze przyszła pora na jeden z największych szpitali w mieście – Wojewódzki Szpital Zespolony im. J. Babińskiego. Nieszczęściem szpitala jest jego położenie – samo centrum miasta. Z tej racji cena metra kwadratowego gruntu skacze z dnia na dzień. W tym przypadku Urząd Marszałkowski nie znalazł grosza na jakikolwiek remont. Gdy personel dowiedział się o likwidacji, wyszedł na ulice. Za strajkiem głosowało 90 proc. załogi. Ale rychło się poddali, bo władza miała już doświadczenia z Rydygiera. Obietnica stanowisk i pracy dla przywódców wystarczyła, żeby ogień buntu zgasł. Ludzie zaczęli liczyć na własne siły, patrzyli na swój interes. W ciągu dwóch lat cały szpital ma zniknąć. Wszystkie oddziały zostaną przeniesione w inne miejsce. Ciekawe, jak władza to zrobi, skoro taki na przykład marszałek województwa, pan Paweł Wróblewski, mówi, że we Wrocławiu szpitali jest za dużo – z 17 wystarczyłyby 3 albo 4. Jak w trzech czy czterech szpitalach zmieścić 17? Ludzie nie tracili jednak czasu na podążanie za myślą pana marszałka, tylko w miarę sił i możliwości pryskali za granicę. Zostało jednak kilkaset osób. Likwidacja zadłużonego na 45 mln zł „Babińskiego” została przyklepana. Marszałek województwa może się czuć usatysfakcjonowany, bo pozbył się konkurenta dla Okręgowego Szpitala Kolejowego – prowadzonego wcześniej przez siebie i wciąż hołubionego, a zadłużonego na ok. 120 mln zł... Trzeba trafu – tenże „Kolejowy” nie został przeznaczony do likwidacji, więc

gdzie wręczono im świąteczny upominek – natychmiastowe zwolnienie z pracy. Inny sposób pozbywania się pracowników to metoda „na stalowe nerwy”. Szef, który chce zwolnić urzędnika, publicznie obrzuca

NIE MA SZMALU NA SZPITALE... ...ale na kościoły, to i owszem. Tylko w tym roku Ministerstwo Kultury przeznaczyło 33 mln zł na ochronę wrocławskich świątyń. Władze miasta – jak nas nieoficjalnie poinformowano – przeznaczą w 2006 r. co najmniej taką samą kwotę na ten cel, pardon – „wspomożenie wiernych”. Spore środki ma do rozdania Fundusz Kościelny, o pieniądze kler może się starać także przez konserwatorów zabytków różnych szczebli. W ubiegłym roku na remont dachu pałacu biskupów wrocławskich na Ostrowie Tumskim poszło ponad 3,5 mln zł, bo przecież arcybiskup Marian Gołębiewski własnej kasy nie uszczupli. Wrocław jest miastem najhojniej obdarowującym przyparafialne świetlice i kluby. Oto czego nie dostała bankrutująca służba zdrowia, a co dostały tylko w ubiegłym roku (dane w tysiącach zł) kościelne przybytki: parafia św. Jana Apostoła – 40; parafia św. Elżbiety (z ul. Grabiszyńskiej) – 18; parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa – 35; parafia śś. Stanisława, Doroty i Wacława – 25; parafia św. Anny (z ul. Brodzkiej) – 40; parafia św. Anny (z ul. Sobótki) – 25; parafia św. Augustyna (bracia mniejsi kapucyni) – 20; parafia św. Jacka – 30; parafia św. Jerzego – 17; parafia Ducha Świętego – 30; parafia Świętej Rodziny – 20; parafia św. Jadwigi Śląskiej – 25; parafia św. Andrzeja Apostoła – 31; parafia św. Andrzeja Boboli – 36; parafia Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych – 19; parafia śś. Jakuba i Krzysztofa – 38; parafia św. Franciszka z Asyżu – 20; parafia św. Maurycego – 16; parafia Świętej Trójcy – 23; parafia Opieki św. Józefa – 20; parafia św. Jadwigi (Wrocław Leśnica) – 46; parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus – 15; Dom św. Jana Bosko (salezjanie) – 60; parafia św. Bonifacego – 20; Caritas Archidiecezji Wrocławskiej – 45; Siostry Szkolne de Notre Dame – 15; Klub Inteligencji Katolickiej – 12; Fundacja „Młodzież dla Chrystusa” – 7,2... AT, JSz gdyby panu marszałkowi nie powiodło się w najbliższych wyborach samorządowych, to on akurat będzie miał gdzie pracować... Budynki po wysiedlonym „Babińskim” zostaną wystawione na sprzedaż. Chętni są, zachodni inwestorzy aż przebierają nogami na myśl o przejęciu tak atrakcyjnej działki (3,2 ha), wycenionej już teraz na 45 mln zł. Zdaniem ekspertów, jest to cena podwójnie zaniżona.

Chrzanić biednych Likwidując „Babińskiego”, pozbawiono w miarę bezpiecznego dostępu do leczenia szpitalnego mieszkańców zachodniego rejonu miasta i kilku podwrocławskich gmin. Likwidowana placówka miała pod swoją pieczą teren zamieszkany przez blisko 250 tys. osób, w większości niezamożnych – emerytów, rencistów, bezrobotnych. Już

bronić, gdyż były to zarzuty bezpodstawne, Dziuba przygotował wniosek do premiera o zwolnienie Szymańskiego z pracy. Kolejna metoda – „na polecenia służbowe”. Zastosował ją m.in. wojewoda wielko-

Spadówa go błotem. Gdy atakowany odpyskuje, wyciąga się kwit z dymisją. Metodę tę po raz pierwszy zastosował wojewoda wielkopolski Tadeusz Dziuba. Na konferencji prasowej zelżył dyrektora generalnego swojego urzędu – Waldemara Szymańskiego – za to, że ten bez potrzeby kupował czajniki, meble, sprzęt komputerowy. Gdy dyrektor zaczął się

11

polski. Polecenie oczywiście musi być sprzeczne z prawem, zaś jego niewykonanie oznacza tylko jedno: zwolnienie z pracy. Dziuba pozbył się w ten sposób dyrektora Wojewódzkiego Ośrodka Informatyki. Poszło o próbę powołania na stanowisko wicedyrektora WOI pupila wojewody – niejakiego Artura Różańskiego, członka Rady

w tej chwili na wizytę u kardiologa czeka się... pół roku. Można się zbadać prywatnie, pod warunkiem wybulenia z kieszeni 250 zł. Do ginekologa trzeba odstać w kolejce trzy miesiące, jeszcze dłużej do okulisty czy stomatologa. Horror przeżywają pacjenci ortopedii. Choćby nie wiem jak wrzeszczeli z bólu, nie ma litości – na badanie muszą czekać pół roku, na operację rok, a do endoprotezy kolejka jest co najmniej sześcioletnia. Na placu boju pozostał już tylko jeden sprawiedliwy: przewodniczący KZ NSZZ „S” w szpitalu Babińskiego – Andrzej Hanczko. Chociaż momentami i jemu opadają już ręce, nie poddaje się, przerażony skutkami drastycznego ograniczenia dostępu do lecznictwa szpitalnego. Najbardziej zagrożeni są oczywiście biedni i bezrobotni, bo co to za pacjenci, tacy golcy... JAN SZCZERKOWSKI Fot. Tomasz Stasiak

Politycznej PiS. Problem polegał na tym, że nie miał on żadnych kwalifikacji. Wykształcenie średnie, przez trzy lata pracował jako administrator sieci informatycznej w małym oddziale banku. Potem, gdy był radnym Poznania, zorganizował sobie swoje miejsce pracy za publiczne pieniądze. Było to Towarzystwo Budownictwa Społecznego „Nasz Dom”. Firma pod kierownictwem Różańskiego zmarnowała co najmniej 8 mln zł. Pieniądze poszły na biuro (wynajęto luksusową willę), pensje pracowników, samochody służbowe. Przez cztery lata TBS „Nasz Dom” postawiło co prawda jeden blok, ale za to jaki! Już pięć miesięcy po oddaniu do użytku pojawił się w nim grzyb... Wojewoda nakazał zatrudnienie Różańskiego dotychczasowemu dyrektorowi Wojewódzkiego Ośrodka Informatyki. Ten stanął okoniem i za to został zwolniony. Tak się hartuje nowa elita. MP, WZ

12

PRZETRWALIŚMY NAWIEDZENIE

Na przełomie lat 70. i 80. „reżimowa” telewizja robiła, co mogła, by nie pokazywać tłumów Polaków towarzyszących pielgrzymce JPII. Dziś realizatorzy na rzęsach stawali, aby na ekranach telewizorów były wiwatujące ludzkie masy, których... nie było. Nasz polski „pierdolec pospolity” to już chyba jakaś genetyczna przypadłość narodowa. Histeria, która ogarnęła rodzime media rok temu – podczas śmierci papieża – została wyrównana (jeśli nie przebita), gdy Benedykt XVI zleciał nad Wisłę. Umarł król, niech żyje król! Spektakl medialny nowa władza starannie reżyserowała. Było więc preludium eskalujące z dnia na dzień „przed”, apogeum „w czasie” i wielki finał „na koniec”. Nie dowierzając specjalnie oficjalnym przekazom, dziennikarze „FiM” przyjrzeli się z bliska kuli-

w usta. Byliśmy, więc wiemy dlaczego. Otóż na placu i przyległościach (Ogród Saski) pojawiło się raptem nieco ponad 200 tysięcy osób (zachodnie agencje „policzyły” nawet 150 tysięcy). Od całkowitej „kompromitacji” uratowały stolicę Katolandu setki autokarów i specjalnych pociągów wypluwających już od godzin nocnych pątników z północnej Polski. Gdyby nie to zasilenie uroczystości w „świeżą krew” z zewnątrz, dawny plac Zwycięstwa stałby się placem klęski. Nawet w samym epicentrum wydarzeń widać było liczne łyse miejsca starannie omijane przez obiektywy. Całkowicie już

setkę „szczęśliwych” rodaków (250 procent normy zwykłego dnia!), a straż miejska zwoziła następnych. Wkrótce zabrakło miejsc. Notabene, prohibicja w sklepach i knajpach też była cokolwiek iluzoryczna. Całkiem natomiast oficjalnie wódę serwowano w restauracji sejmowej przy ul. Wiejskiej. Polskim zwyczajem zakazy nie dotyczą tych, którzy je wydają. Jeśli konsumpcja alkoholu była w Warszawie constans, to popyt na papieskie pamiątki należy skwitować wstydliwym milczeniem. Na Marszałkowskiej sprzedających gadżety było więcej niż przechodniów – o kupujących już nie wspomnimy. Dość powiedzieć, że pan Stanisław, moknąc niemiłosiernie przez dwa dni, dzielnie oferował pielgrzymom dwa tysiące papieskich chorągiewek, a sprzedał 198 (od 2 do 10 złotych), w tym jedną (Boże, wybacz!) dziennikarzom „FiM”. Prawdziwą ludzką ciżbę widzieliśmy natomiast w hipermarkecie Te-

Owo „ćwiczenie spontaniczności” towarzyszyło pielgrzymce przez cztery dni, choć z frekwencją nieco lepiej było na krakowskich Błoniach. Jednak i tu polska telewizja kłamała jak z nut. Popatrzmy: amerykańska CNN podała, że na Błonia przyszło 400 tysięcy ludzi pierwszego dnia i 500 tys. drugiego; BBC odpowiednio: 450 tysięcy i 550 tys.; TVN 24: 700 tys. i milion, zaś telewizja państwowa ogłosiła bez zmrużenia oka ponadmilionową frekwencję dzień po dniu. Trzeba przyznać, że zdecydowanie najlepiej w całym tym bałwochwalczym spektaklu zachowywał się główny aktor. Powiedział kilka słów ważnych, np. o tym, co myśli o rozliczeniach przeszłości i o lustracji oraz o mieszaniu się Kościoła do polityki. Kaczyńskim i wielu biskupom szczeny opadły, lecz tylko na chwilę. Po papieskich „rekolekcjach” zobaczymy w ich ustach te same kły co zwykle. MAREK SZENBORN, RP Fot. WHO BE, RP

Ćwiczenie spontaniczności som tego, co działo się pod podszewką widowiska, a co pilnie i bojaźliwie omijały kamery. Jeszcze w środę i czwartek słychać było zapowiedzi, że w Warszawie na placu Piłsudskiego we mszy odprawianej przez B16 weźmie udział „co najmniej milion ludzi”. W piątek telewizja i radio spolegliwe wobec nowego reżimu nabrały w tej materii wody

śmiesznie wyglądały dwie setki krzeseł ustawionych dla VIP-ów. Dwie trzecie z nich nie zaszczycił zadek żadnego z przedstawicieli władzy. Tymczasem życie obok toczyło się prawie normalnie (jeśli nie liczyć totalnego paraliżu komunikacji miejskiej). Pomimo ostrych słów papieża piętnujących „zakłamywanie chrześcijaństwa” w czwartek i piątek aż 15 warszawskich kin na 250 seansach wyświetlało „Kod da Vinci”, a liczba plakatów reklamujących film była kilkakrotnie większa niż tych, które zapraszały na religijne uroczystości. Na prawdziwą prowokację zakrawa fakt wywieszenia na głównym skrzyżowaniu stolicy (Aleje Jerozolimskie, Marszałkowska) gigantycznego banera kilkupiętrowej wysokości, zachęcającego do obejrzenia ekranizacji powieści Dana Browna. Całkowitym fiaskiem zakończyła się też okolicznościowa prohibicja. „Osuszenie” sklepowych półek i restauracyjnych barów zaowocowało natychmiastowym wzrostem przedsiębiorczości Polaków. Do łask powróciła dawno zapomniana instytucja melin, z tym że obecnie przemieszczały się one na nogach handlarzy. Piwo z torby można było nabyć nawet 300 metrów od ołtarza (4 zł puszka), zaś wódka (pół litra) kosztowała złotych 25. Chętnych nie brakowało. Wstręt warszawiaków do prohibicyjnych nakazów natychmiast dało się odczuć w stołecznej izbie wytrzeźwień, gdzie w czwartek już do godziny 20 przyjęto blisko

sco. Na dwóch tysiącach metrów powierzchni handlowej kłębiły się tłumy. Kupujący korzystali z okazji przedłużonego weekendu i pobiegli do sklepowych wózków, których zaczęło brakować. W samo południe kasy skrzętnie liczące klientów odnotowały dwudziestoprocentowy przyrost liczby kupujących. Prawie jak w przededniu świąt. Realizatorzy telewizyjnych widowisk stanęli więc przed dylematem, jak przekuć porażkę w zwycięstwo. Ale od czego manipulacja obrazem i słowem! Ze zdumieniem przeto oglądaliśmy w wieczornej telewizji frenetyczne tłumy wiernych śpiewających Benedyktowi „Sto lat!”. Tak naprawdę te życzenia wykrzykiwała papieżowi grupka około... 100 osób, pilnie dyrygowana przez księdza w sutannie, zwanego przez telewizyjnych reporterów moderatorem. W telewizji nie sposób było natomiast zobaczyć matki księdza Popiełuszki, która chciała podejść do papieża i została brutalnie odepchnięta przez jednego z ochroniarzy. Nawiasem mówiąc, ochroniarze B16 zachowywali się jak naćpani – krzyczeli, rzucali się na ludzi; pilnowali papieża jak dziesięciu prezydentów USA naraz. Ten sam moderator dyrygował też zgromadzonymi wieczorem pod papieskim oknem w Krakowie. W osłupienie wprawił nas jego tekst, pełen nagany, powtarzany na dwie godziny przez przyjazdem Benedykta: „Uwaga! Wszyscy razem wołamy: Benedetto, Benedetto. Powtarzam... wszyscy razem. Wszyscy! Musimy JESZCZE RAZ PRZEĆWICZYĆ SPONTANICZNOŚĆ!”.

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

13

14

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

PATRZYMY IM NA RĘCE

T

a historia zaczęła się w roku 1999. Owocowo-warzywny potentat Hortex Holding SA miał wówczas w swoich aktywach tzw. nakłady finansowe z tytułu wybudowania w nadmorskiej Stegnie (powiat Nowy Dwór Gdański) ośrodka wczasowego „Ogrodnik”. Dlaczego tylko „nakłady”, a nie formalną własność? Ano dlatego, że budynki nie wiszą w powietrzu, a Hortex ni to był, ni to nie był wieczystym użytkow-

urzędnikom, którzy w rozlicznych dokumentach (np. pismo starosty powiatowego w Nowym Dworze Gdańskim z 24 kwietnia 2002 r.) potwierdzali, że Hortex jest wieczystym użytkownikiem gruntu. ¤¤¤ W 2003 r. nowodworscy włodarze uznali, że nic tak nie podniesie rangi powiatu, jak przyzwoita siedziba Temidy, choćby nawet zamiejscowa (Sąd Rejonowy w Malborku). W stolicy powiatu istniał już Wydział Grodzki, czyli bat na drobnych

„Stawiam wniosek o niepodejmowanie uchwały na temat przyjęcia majątku, do którego osoba fizyczna ma prawo do odszkodowania z tytułu poniesionych nakładów” – apelował radny Zbigniew Bojkowski; „Wiem, że właścicielem nakładów jest pan Król, który przedstawił mi swoją sytuację” – przyznał przewodniczący Rady Eugeniusz Wyrzykowski; „Zarząd Powiatu zaprosił go na rozmowę w obecności prawników obydwu stron oraz geodety, celem

swoich na niej budynków wraz z wykonanym za cudze pieniądze uzbrojeniem terenu (instalacja elektryczna, wodno-kanalizacyjna, telefoniczna, ogrodzenie). – Nie ma sprawy – odparł Król. – Wystarczy, że zwrócicie poniesione przeze mnie nakłady, circa 1,1 miliona złotych, bo przecież nie zainwestowaliście w ten obiekt nawet złamanego grosza. Dla Molskiego to nie był dobry pomysł i 10 stycznia 2005 r. do Sądu Rejonowego w Malborku wpły-

Handel żywym towarem nikiem 2,14 hektara gruntu (działka nr 1233) pod „Ogrodnikiem” i jego zielonym otoczeniem. Był, bo potwierdzają to dziesiątki kwitów wystawionych w okresie 1992–2004 przez państwowe urzędy, gdzie stoi jak byk, że... wieczystego użytkowania Hortex się nie wyprze, choćby nawet bardzo chciał. Nie był zaś tak do końca, gdyż w księdze wieczystej działka wciąż należała do Skarbu Państwa reprezentowanego przez wojewodę pomorskiego. Podkreślmy, że zapis ten utrzymywał się ze zwykłego lenistwa jakiegoś pracownika holdingu, któremu nie chciało się dopełnić drobnej formalności wynikającej z ustawy o gospodarce nieruchomościami. Lenistwa zawziętego i odpornego nawet na ostrzeżenia starosty nowodworskiego, który np. pismem z 2 stycznia 2001 r. groził, że „z urzędu” zainicjuje procedurę uwłaszczenia, bo Horteksowi ta ziemia należy się jak psu zupa. Reasumując: O ile w 1999 r. status prawny gruntu był nieco zagmatwany, to bezspornie mógł Hortex dysponować nakładami inwestycyjnymi na „Ogrodnika”. A że holding nie miał ochoty ani potrzeby niańczenia wczasowiczów, postanowił owe nakłady sprzedać. Przetarg wygrali małżonkowie Lucyna i Kazimierz Królowie, prowadzący wcześniej w Stegnie ośrodek kolonijny. Wzięli w banku kredyt, zapłacili wylicytowane 736 tys. zł i od grudnia 1999 roku stali się legalnymi użytkownikami „Ogrodnika” oraz – jak słusznie w świetle całej masy dokumentów i decyzji administracyjnych mniemali – jedynymi pretendentami do wieczystej dzierżawy gruntu po Horteksie (a w konsekwencji – do nabycia praw własności usytuowanych na nim budynków i urządzeń), po ostatecznym uregulowaniu statusu prawnego działki 1233. Przez kolejnych pięć lat Królowie, którzy prowadzili wczasowy biznes, regularnie płacili państwu podatki i – w imieniu Horteksu – czynsz dzierżawny oraz inwestowali w modernizację „Ogrodnika”. Wydawali pieniądze spokojni, że nie wyrzucają ich w błoto, no bo jak tu nie wierzyć kompetentnym

Słodkie życie wybrańców lokalnych społeczności dobiega kresu, bo zakończenie kadencji samorządów tuż-tuż. W tych ostatnich miesiącach trzeba władzy patrzeć na ręce ze szczególną uwagą, gdyż najbardziej wyrywni jej przedstawiciele nawet żywego człowieka potrafią przehandlować... pijaczków i awanturników, ale minister sprawiedliwości obiecał, że jak będzie ładna siedziba, to dołoży bardziej prestiżowy Wydział Ksiąg Wieczystych. Zadłużeni po uszy chcieli go mieć, ale nie bardzo chcieli płacić 1,8 mln zł za remont gmachu przy ul. Warszawskiej 28. Starosta Mirosław Molski dogadał się z wojewodą pomorskim Ryszardem Kurylczykiem, że powiat sfinansuje modernizację budynku i sprezentuje go wraz z gruntem Skarbowi Państwa (łączna wartość 2,18 mln zł), a w zamian otrzyma – jako darowiznę – 5 działek w Jantarze i jedną w Stegnie, które będzie mógł sprzedać, żeby wyrównać koszty. Działka w Stegnie (szacowana wówczas z grubsza na 1,5–1,6 mln zł) stanowiła najbardziej znaczącą pozycję transakcji. Pech chciał, że była zabudowana „Ogrodnikiem”, a Kazimierz Król nie zamierzał spokojnie przyglądać się, jak urzędnicy sprzedają go wraz z dorobkiem całego życia... Nie uśpiła go zawarta z Molskim umowa dzierżawy terenu, upływająca z końcem listopada 2004 r., bo już od kwietnia tegoż roku wokół ośrodka wczasowego zaczęli się kręcić rozmaici eksperci, a wśród nich rzeczoznawca majątkowy, który na zlecenie starostwa wycenił „nabyte przez małżonków Król nakłady inwestycyjne na gruntach Skarbu Państwa” na 860,8 tys. złotych. Wszelkie złudzenia opuściły pana Kazimierza, gdy w czerwcu ujrzał czającego się za płotem i pilnie coś na kolanie notującego starostę Molskiego... ¤¤¤ 2 sierpnia 2004 r. Rada Powiatu w Nowym Dworze Gdańskim przyjęła prezent wojewody i tego samego dnia wyraziła zgodę na spieniężenie Króla. Dogrzebaliśmy się do protokołu z obrad:

przekazania przez Króla posiadanych dokumentów. Jeżeli zdarzą się dodatkowe okoliczności, będziemy je pokonywać. Ten półroczny okres (do upływu zawartej z Królem umowy

nęło powództwo starostwa o nakazanie Królom natychmiastowego wydania nieruchomości. Autor pozwu nawet się nie zająknął, że działka 1233 jest zabudowana oraz że ktoś wsadził w nią kupę pieniędzy. – W Malborku mieliśmy niezłe układy i oczekiwaliśmy szybkiego wyroku, który by pozwolił wyeksmitować Króla. Później mógłby się całymi latami handryczyć po sądach, ale my mielibyśmy już „Ogrodnika” w ręku – tłumaczy „FiM” jeden z radnych.

za cenę wywoławczą 2,789 mln zł (brutto), choć stanowiącej – jak zaznaczono – „przedmiot sporu w postępowaniu sądowym”. W tym pośpiechu urzędnicy przeoczyli, że od ogłoszenia do wyznaczenia przetargu powinny minąć 2 miesiące. Ktoś tam w ostatniej chwili połapał się, że nie dotrzymano terminu i na godzinę przed planowanym rozpoczęciem przetarg odwołano „z przyczyn formalnoprawnych”. ¤¤¤ 13 października 2005 r. nowodworscy radni raz jeszcze pochylili się nad „Ogrodnikiem”. Oto kilka głosów z dyskusji: „Czy wartość nakładów poczynionych przez osoby trzecie powiat będzie zwracał, czy nie? Nie jest to łatwa sprawa i nie wiadomo, czy ten majątek będzie nasz” – ubolewał cytowany już Bojkowski; „Gdyby to była sprawa prosta, nie byłoby jej w sądzie. Problem jest skomplikowany, dlatego Zarząd Powiatu wystąpił do sądu, ażeby wydał wyrok” – mijał się z prawdą starosta Molski (wszak to Królowie byli inicjatorami procesu o rozliczenie finansowe); „Należy załatwić to w sposób ugodowy. Trzeba usiąść do stołu i rozmawiać. Ja wstrzymałbym prze-

Kazimierz Król: Tu wszędzie wytną las i posadzą apartamentowce

dzierżawy) jest nam potrzebny do tego, aby nie płacić podatków” – pochwalił się sprytem Molski. Koniec końców, choć wszyscy czuli – jak wynika z dyskusji – że coś śmierdzi, obie uchwały (przyjęcie darowizny i jej sprzedanie) klepnęli jednogłośnie. ¤¤¤ Gdy tylko umowa dzierżawy gruntu wygasła, w grudniu 2004 r. starostwo wezwało Króla do wydania nieruchomości. Ot, tak po prostu zażądało swojej działki i nie

Niestety, Królowie wytoczyli powiatowi tzw. pozew wzajemny o ten milion z ogonkiem i ze względu na wartość przedmiotu sporu sprawa trafiła do Sądu Okręgowego w Gdańsku, gdzie nowodworscy urzędnicy byli już zwykłymi petentami. Nie przeszkodziło im to wszakże ogłosić i wyznaczyć na 8 sierpnia 2005 r. przetargu na sprzedaż „nieruchomości położonej w Stegnie przy ul. Lipowej 30 o powierzchni 2,14 ha, zabudowanej obiektami ośrodka wczasowego...”

targ do czasu rozstrzygnięcia przez sąd. Nie prezentujmy tylko jednego stanowiska, trzeba się z obywatelem rozliczyć. Powinniśmy zwrócić za nakłady. Niepotrzebnie prowadzona jest walka z panem Królem i jego obciążanie, skoro jest właścicielem” – wołał na puszczy przewodniczący Wyrzykowski. I choć już nie jednogłośnie, to jednak stanęło na tym, żeby ponownie spróbować sprzedać Króla... ¤¤¤

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r. Przetarg wyznaczony na 31 października 2005 r. spalił na panewce, bo przecież tylko idiota zapłaciłby prawie 3 mln zł za wzięcie na swoje barki kłopotu (w ogłoszeniu ujawniono, że nieruchomość jest przedmiotem sądowego sporu i do nabywcy należy problem usunięcia z niej „bezumownych użytkowników”). Ale wybrańcy nowodworskiej społeczności nie odpuścili i wymyślili taki oto patent: działkę 1233 geodezyjnie podzielić i wystawić na przetarg część (2,08 ha) łatwiejszą do sprzedaży, bo zabudowaną tylko domkami campingowymi. Tak też zrobili. Od 28 kwietnia 2006 r. w starostwie wisi ogłoszenie, że Zarząd Powiatu szuka kupca na „nieruchomość porośniętą zielenią...” położoną w Stegnie, zaledwie 600 m od morza. W komunikacie czytamy dalej, że grunt wyceniony na 1,66 mln zł potencjalny inwestor mógłby przeznaczyć wyłącznie na „budowę zespołu budynków zamieszkania zbiorowego o funkcji rekreacyjno-wypoczynkowej”, gdyż takie przeznaczenie zapisano w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przekładając to na język bardziej praktyczny: – Chodzi oczywiście o apartamentowce, bardzo modny w miejscowościach uzdrowiskowych oraz nadmorskich sposób na prowadzenie niezarejestrowanej i nieopodatkowanej działalności gospodarczej. Jest duży popyt na takie mieszkania, bo nawet przez dziewięć miesięcy w roku mają obłożenie wczasowiczami i dają właścicielom „na boku” całkiem przyzwoity dochód – tłumaczy nam pewien inwestor z Gdańska. Przypomnijmy w tym miejscu naszą wcześniejszą publikację („Welcome to Stegna” – „FiM” 19/2006), w której ujawniliśmy kulisy sprzedaży za 450 tys. zł działki (0,9 ha) z dwukondygnacyjnym „surowym” budynkiem, które szczęśliwi nabywcy pogonili za 1,14 mln zł pod budowę apartamentowców. ¤¤¤ 21 kwietnia odbyła się przed Sądem Okręgowym w Gdańsku druga już rozprawa Król kontra powiat. Sędzina wezwała strony do znalezienia kompromisu. Reprezentująca Króla mec. Danuta Jankowska była „za”, pełnomocnik starostwa Dariusz Olszak stwierdził, że widzi możliwość ugody. Dostali miesiąc na dogadanie się. – Niedawno spotkałem się z panem Molskim. Oświadczył, że za jego panowania nie będzie żadnej ugody – relacjonuje nam pan Kazimierz. A kto zapłaci za proces, jeśli powiat przegra? Wiadomo... Tylko koszty odsetek wynoszą na dzisiaj już prawie 200 tys. zł. Za rok o tej porze przekroczą 325 tys. zł. A proces, prawnicy...? Wielu mieszkańców powiatu zapewniało nas, że przy urnie wyborczej się nie pomylą i Molskiego et consortes nie będzie to już obchodziło... ANNA TARCZYŃSKA Fot. WHO BE

D

ecyzję Watykanu o sankcjach dyscyplinarnych wobec Marciala Maciela („FiM” m.in. 10, 44/2005) jego ofiary przyjęły z mieszanymi uczuciami. Po latach rozgoryczenia odczuwają jakże spóźnioną satysfakcję, że uwierzono w ich prawdomówność, a sprawca został w końcu ukarany. Pozostał jednak niedosyt.

ZE ŚWIATA papież nie był w stanie tego uczynić”. Barba wraz z innym pokrzywdzonym – Arturo Jurado – skontaktowali się z prawniczką prawa kanonicznego Marią Vegan, która prowadziła ich sprawę. Proszą, by domagała się w ich imieniu bezpośredniego zwrócenia się przez Watykan do ofiar z przeprosinami lub wyrazami współczucia.

Ślepota JPII 68-letni Juan Vaca stwierdza: „Watykan znów owija w bawełnę”. Vaca uważa, że stopień winy człowieka, którego nazywał „Nuestro Padre” (Nasz Ojciec), nie został w komunikacie sprecyzowany. 74-letni Saul Barrales, inny poszkodowany, został wyrzucony z katolickiej szkoły, gdzie pracował jako nauczyciel, po tym jak „Hartford Courant” po raz pierwszy przedstawił zarzuty. Teraz oświadczył, że gratuluje Watykanowi, iż w końcu ten papież zdecydował się coś uczynić. „Jan Paweł II wspierał Maciela, ale myślę, że był wprowadzony w błąd lub był źle poinformowany, jak wygląda prawda. Obecny papież uczynił to, co należało”. „W pewnej mierze odczuwamy wdzięczność” – stwierdza 66-letni Jose Barba, profesor uniwersytetu w Mexico City. I on podkreśla jednak niedopowiedzenie, które pozwala Macielowi i jego organizacji udawać skrzywdzonego. 77-letni ks. Felix Alarcon, kolejny członek pierwotnej grupy oskarżającej, po latach pracy duszpasterskiej w USA przeszedł na emeryturę. „Po raz pierwszy Kościół stanął po stronie ofiar – mówi. – Były

Tygodnik „National Catholic Reporter” w komentarzu redakcyjnym pisze: „Papież Jan Paweł II ma w swym dorobku wiele godnych pochwały osiągnięć, lecz jego ślepota, niechęć podjęcia aż do ostatnich lat długiego pontyfikatu jakichś środków zaradczych wobec raka, który toczył Kościół, jest poważną plamą tamtej kadencji. Jego bezczynność była sygnałem tolerancji dla nieprawości, udzielała też przyzwolenia szerzącym się praktykom osłaniania i chronienia przestępców. Stojąc w obliczu przytłaczających dowodów winy oraz powtórnych ostrzeżeń, JPII nie wykazał zrozumienia, sprawdzając wiarygodne zarzuty. Zamiast tego obsypywał Maciela pochwałami i przywilejami. Rozmiary deprawacji Maciela i odpowiedzialności zwierzchników Kościoła są trudne do pojęcia”. Można tu tylko dodać, że Karol Wojtyła zachowywał się identycznie w sprawie abp. Paetza oraz w innych tego typu przypadkach. Wolał tuszowanie zła i zakulisowe półśrodki niż obnażenie prawdy, zastosowanie sankcji karnych i zapobieżenie dalszemu krzywdzeniu molestowanych dzieci. PZ

15

Zgryzoty S

kandal na pokojach kardynała Cormaca Murphy’ego O’Connora, lidera katolików Anglii i Walii. Od trzech lat głównym asystentem i rzecznikiem księcia Kościoła był 35-letni Stephen Noon. Kardynał był zeń zadowolony, wypłacał mu za pracę 70 tys. dolarów rocznie. Nie wiedział wszelako, że asystuje mu homoseksualista. Wydało się, kiedy asystenta i rzecznika odwiedził w biurze jego kochanek. Noon przedstawił go purpuratowi jak gdyby nigdy nic. Purpurat najpierw spurpurowiał, a potem Noon musiał sobie szukać innej roboty. O liście rekomendacyjnym nie ma co marzyć. W tym samym czasie podobne nieszczęście spadło na Watykan. Jak doniosła włoska agencja prasowa Ansa, jeden z wysokich

rangą notabli Stolicy Apostolskiej, 48-letni pracownik sekretariatu stanu, został aresztowany, gdy szukał transseksualnej prostytutki męskiej w dzielnicy Rzymu, w której tego typu usługi są świadczone. Policja nie podaje tożsamości aresztowanego księdza, tylko inicjały: CB. Watykan gwałtownie zaprzecza, jakoby złapano duchownego dyplomatę, ale Ansa obstaje przy swoim. TN

W naturze L

edwie ksiądz Roman Kramek szczęśliwie zakończył garowanie w pierdlu, a już jego miejsce – można powiedzieć, że jeszcze ciepłe – zajął inny nasz rodak w sutannie. Kramek siedział za nieletnią, której próbował wytłumaczyć, że seks is trendy. Krakowski ksiądz Tadeusz Ulman też lubi tę robotę, ale przynajmniej nie siedzi za nieletnią. Tego 45-letniego starego kawalera zapuszkowała rodaczka, 24-letnia mieszkanka podchicagowskiego Glendale Heights. Przygarnęła go pod dach, a ten rzucił się na nią nad ranem w jej własnej sypialni. No to poleciała na policję. Zrobili z tego „atak seksualny”. Jurnego

księdza Tadeusza, który postanowił w naturze zapłacić za gościnę, poznał każdy, kto kupił gazetę lub chociaż oglądał telewizję. Ponieważ zebranie pół melona dolarów na kaucję przekraczało możliwości nawet najwierniejszych z wiernych, kiblował aż do rozprawy i wyroku, czyli do 18 maja. Dostał 2 lata (mógł dostać nawet 15!). Kiedy je odsiedzi, wpakują go w samolot i odeślą na ojczyzny łono. W Polsce to dopiero sobie użyje! JF

Młot na dewiantów Nazywa się Patrick Wall i jest byłym benedyktynem. Obecnie tropi duchownych, którzy są ukrywani przez przełożonych po skandalu seksualnym związanym z molestowaniem nieletnich. Kiedy już takiego odnajdzie, wręcza mu pisemne oświadczenie ofiary złożone pod przysięgą, a określające udział księdza w przestępstwie. Dokument może być później wykorzystany w sądzie. Sam Wall przez lata był w Kościele tzw. strażakiem. Jego rola polegała na gaszeniu pożaru, czyli przejmowaniu – na polecenie biskupa lub generała zakonu – obowiązków duchownych molestantów i dbanie o to, by sprawa nigdy nie ujrzała światła dziennego. Benedyktyna przerzucano z parafii do parafii. W 1998 r. opuścił stan duchowny i zajął się ekspertyzami w kwestii nadużyć seksualnych popełnianych przez księży. Wraz z innym byłym benedyktynem i prawnikiem kanonicznym opublikował niedawno

książkę pt. „Seks, księża i tajne instrukcje. Seksualne wykorzystywanie w dokumentach Kościoła katolickiego na przestrzeni 2 tysięcy lat”, informującą, że afery seksualne duchownych są tak stare jak stary jest Kościół i od wieków przez niego tuszowane. Na poparcie swojej tezy autorzy powołują się na dwa dokumenty wydane przez Kongregację Doktryny i Wiary (z 1962 i 2001 roku), propagujące rozwiązywanie gigantycznego problemu po cichu, w murach samej instytucji. Demaskatorzy udowadniają też, że przed wiekami duchowni molestujący nieletnich byli karani surowiej niż obecnie. „Księga Gomory” – traktat z XI wieku – mówi, że po wykryciu skłonności seksualnych księży i odbyciu przez nich stosownej kary (batożenie, smarowanie twarzy plwociną) mieli dozgonny zakaz przebywania z młodymi. Obecnie jest zupełnie inaczej. W Stanach Zjednoczonych spośród 5 tys. kapłanów pedofilów skazano „aż” 150. MAR

Deo-m meteo P

astor Pat Robertson, jedna z najpopularniejszych w USA i najbardziej wpływowych osobistości (i osobliwości...) z kręgu chrześcijańskich ewangelików, przyzwyczaił już Amerykanów, że co jakiś czas objawia wolę Boga bądź wygłasza opinie pochodzące z pierwszej ręki – od... Wszechmogącego. Wenezuelski prezydent Chavez powinien być zabity; były premier izraelski Sharon doznał wylewu, bo zgodził się na ewakuację Żydów ze Strefy Gazy; dystrykty szkolne, oponujące przeciw nauce kreacjonizmu ściągają na siebie plagi itd. Najnowsze objawienie Robertsona ma charakter meteorologiczny: co najmniej czterokrotnie oznajmił

w swym programie 700 Club, że Bóg powiedział mu, iż w tym roku ześle na wybrzeża USA burze i tsunami. Informacja przekazana została wielebnemu Robertsonowi podczas modłów w styczniu. Bush – także dysponujący prywatną linią do Stwórcy – już powinien przygotowywać akcję ratunkową. JF

16

ŻYDZI POLSCY (cz. 36)

Miłość Syjonu Pod koniec XIX wieku Theodor Herzl ogłosił, że znalazł rozwiązanie „kwestii żydowskiej” – powrót narodu żydowskiego do Palestyny. Jako alternatywę brano też pod uwagę emigrację Żydów do Argentyny lub angielskiej kolonii w Ugandzie, w Afryce. Syjonizm – ruch polityczny, który w przeszłości stawiał sobie za cel utworzenie państwa żydowskiego w Palestynie, a po 1948 r. popieranie wyjazdu Żydów do Izraela, gromadzenie funduszów na jego rozwój oraz udzielanie mu wsparcia politycznego – jako ideologia kształtował się już od XIX w. Powszechnie przyjmuje się, że twórcą syjonizmu jako ruchu politycznego był Teodor Herzl (1860–1904), który pochodził z zasymilowanej budapeszteńskiej rodziny, a działalność zapoczątkowało opublikowanie w 1896 r. pracy pt. „Państwo żydowskie”. Wcześniej istotne elementy koncepcji formułowali inni autorzy. Herzl – „produkt” żydowskiego oświecenia – początkowo propagował asymilację Żydów przez masowe chrzczenie dzieci żydowskich. Jednak antysemityzm, z jakim zetknął się we Francji podczas procesu Dreyfusa, przekonał go o konieczności ponownego zaistnienia państwa Izrael na drodze umów zawartych z rządami światowych mocarstw. Jego wizję potraktować można jako zsekularyzowaną wersję mesjanizmu, dążył bowiem do odrodzenia państwa izraelskiego za pomocą metod politycznych

D

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

PRZEMILCZANA HISTORIA

– bez oczekiwania na jego nadprzyrodzone zaistnienie. Termin „syjonizm” ukształtował się pod koniec XIX w. Pochodzi od nazwy jerozolimskiego wzgórza Syjon, gdzie pierwotnie – jeszcze przed zdobyciem miasta przez króla Dawida – stała warownia Jebusytów, stanowiąc widoczny dla oka znak orientacyjny, a następnie świątynia Salomona z Arką Przymierza („tron Jahwe”). Żydzi postrzegali Syjon jako siedzibę Szechiny, skąd płynęła moc Boża podtrzymująca istnienie świata. Przez całe stulecia, od momentu zburzenia jerozolimskiej świątyni w 70 r. i w czasie późniejszego rozproszenia narodu żydowskiego, tęsknota za Syjonem i ponownym wejściem do Ziemi Świętej pozostawała ciągle żywa. Wierzono, że Bóg da znać, kiedy diaspora (rozproszenie Izraela) będzie się już miała ku końcowi, a Żydzi znów będą się mogli połączyć w jeden lud. Wtedy objawi się Mesjasz i przyniesie zbawienie wszystkim narodom. Do tego czasu spełnieniem życiowego marzenia pobożnych Żydów – od XVIII w. zwłaszcza chasydów – było odwiedzenie Ziemi Świętej i przywiezienie stamtąd woreczka ziemi do własnego

laczego królem Polski został książę wielkiego terytorialnie, lecz zacofanego księstwa? Książę, który do panowania w kraju dużo lepiej zorganizowanym po prostu nie dorósł... Powodów do sojuszu polsko-litewskiego było wiele. Związek z Litwą umożliwiał okrążenie zakonu krzyżackiego, a także usuwał niebezpieczeństwo litewskich najazdów. Należy pamiętać, że księstwo litewskie było w stosunku do Polski opóźnione organizacyjnie przynajmniej o cztery wieki. Na biedę Litwini znali tylko jedną radę – najazd na kraje sąsiednie, rabunek i porywanie ludzi w niewolę (osiedlano ich całymi rodzinami na pustkowiach). Walka z takim sąsiadem była niezwykle trudna. Napady były niespodziewane, a wyprawy odwetowe trafiały w próżnię. Zniszczenie kilku litewskich leśnych osad było niewielką uciążliwością, natomiast tereny dobrze zagospodarowane były już ziemiami ruskimi – podbitymi przez Litwinów. Sojusze z Litwą zawsze były elementem piastowskiej polityki. Takim sojuszem był ślub Kazimierza Wielkiego z córką Gedynina – Aldoną. Kronikarz zapisał, że posagiem przyszłej królowej było 24 tys. polskich brańców zwolnionych z litewskiej niewoli. Świadczy to o skali zagrożenia. To wszystko prawda, ale wiele polsko-litewskich zatargów można było usunąć w drodze układów, a wynik wojny

pochówku. Nie myślano przy tym o utworzeniu państwa żydowskiego – nie wolno było bowiem uprzedzać spełnienia się woli bożej. Zaczęło się to zmieniać wraz z „aktywnym przełomem” w judaizmie pod koniec XVIII w. Coraz więcej Żydów pragnęło własnymi środkami przyczynić się do przybliżenia momentu zbawienia. Na Węgrzech ultraortodoksyjni rabini, na przykład Moses Schreiber, nawoływali Żydów, by jako naród przygotowywali się do powrotu do Erec Izrael. Istotną przesłanką dla syjonistów było to, że powrót Żydów do Palestyny miał zapobiec asymilacji, a więc i rozkładowi judaizmu. Poza tym sądzono, że antysemityzm związany jest z diasporą, a zatem można go przezwyciężyć tylko w następstwie wyjazdu Żydów do ziemi Izraela. W 1834 r. rabin Jehuda Alkalaj (1798–1878) z Semelina pod Belgradem opublikował broszurę „Słuchaj, Izraelu” („Szema, Israel”), w której postulował tworzenie w Palestynie osad żydowskich, co miało być przesłanką dla nadejścia mesjasza. Analogiczne koncepcje głosił jeden z prekursorów ruchu syjonistycznego na ziemiach polskich – rabin Cwi Hirsch Kaliszer (1795–1874) z Torunia, który w 1862 r. opublikował pracę „W poszukiwaniu Syjonu” („Deriszat Cijon”). Uzasadniał w niej tezę o stopniowości Odkupienia, a proces ten miał się rozpocząć od integracji Żydów w Palestynie. Pochodzący z Kowna nauczyciel Abraham Mapu (1807–1867) opublikował powieść „Miłość Syjonu” („Ahavat

polsko-krzyżackiej byłby bez wątpienia dużo korzystniejszy, gdyby Polskę z Litwą wiązał tylko ścisły sojusz wojskowy. A więc co było powodem osadzenia Litwina na polskim tronie? Czyżby mieli rację Krzyżacy, pisząc: „Dla wziątku dali Polacy Jadwigę poganinowi”? Albo kronikarze cesarscy: „Prawo do korony polskiej polega na prawie przekupstwa i pieniędzy”? Niestety, wszystko wskazuje na to, że od litewskie-

Zion”), w której nakreślił wyidealizowany obraz Izraela, dając jednocześnie wyraz utopijnej tęsknocie za krainą pokoju, charakteryzującą się bardzo konkretnymi cechami społeczeństwa wiejskiego. Trudna sytuacja Żydów w Europie Wschodniej, a zwłaszcza pogromy po udanym zamachu bombowym na cara Aleksandra II (notabene, dokonał tego Polak – Ignacy Hryniewicki), stały się impulsem do działań wykraczających poza sferę idei i planów. Podczas I Kongresu Syjonistów w Bazylei w 1897 r. (jednym z jego inicjatorów był późniejszy rabin krakowski Abraham Ozjasz Thon) utworzono syjonistyczną organizację i uchwalono „Program bazylejski”, obiecujący „żydowskiemu narodowi utworzenie zagwarantowanej publicznoprawnie ojczyzny w Palestynie”. Pierwsze syjonistyczne związki pojawiły się na ziemiach polskich w związku z działalnością grup Chibbat Cijon (Miłość Syjonu) na początku lat 80. XIX w. Działalność C.C. koncentrowała się na propagandzie propalestyńskiej oraz na kolonizacji Palestyny. Rezultaty były jednak dość skromne – w połowie lat 90. w koloniach żydowskich mieszkało w sumie 4 tys. osadników. Aż do zakończenia I wojny światowej stan ten nie uległ większej zmianie. Negocjacje z politykami europejskimi nie doprowadziły

bodaj największej bitwy ówczesnej Europy. Skład obu wojsk był różnorodny: wojska krzyżackie wspomagali ochotnicy z całej Europy (niestety – również ze Śląska i Pomorza), do wojsk polsko-litewskich dołączyły zaś oddziały mazowieckie, śląskie, pomorskie, a także ochotnicy – rycerze z Czech i Moraw, oddziały ruskie (z ziem podległych Litwie) i oddziały Tatarów. Bitwa – jak wiemy – zakończyła się klęską Krzy-

Założyciel dynastii go kandydata polscy wielmoże spodziewali się przyszłych korzyści, i to niemałych. Jagiełło musiał hojnymi dotacjami kupować przychylność polskich możnych. „Szlachta polska – pisał Długosz – aż dotąd nie znająca chciwości, dopiero za Władysława Litwina w żądzę urósłszy, zaczęła odtąd nieumiarkowanymi wymaganiami rozszarpywać królestwo polskie, aż wreszcie przyszło do tego, iż wydarto królowi wszelkie dostatki, wszelkie publiczne i prywatne dochody”. W roku 1409 rozpoczęła się wojna z Krzyżakami. Po kilkumiesięcznych walkach 8 października 1409 r. zawarto rozejm. Rok 1410 stał się rokiem decydującego starcia – 15 lipca rano na polach pod Grunwaldem doszło do

żaków i ich sprzymierzeńców, ale postępowanie Jagiełły po bitwie było wręcz niezrozumiałe... Oto zamiast z największym pośpiechem iść pod Malbork, zatrzymał armię pod Grunwaldem na dwa dni. Powolny marsz do stolicy zakonu trwał... 9 dni. Uczynni historycy tłumaczą ten fakt różnie. Od zachowania rycerskiego turniejowego zwyczaju (co akurat w tym przypadku jest co najmniej śmieszne), po wyjaśnienia mające cechy prawdopodobieństwa. Zagrożenie wojną ze strony Zygmunta Luksemburczyka tym bardziej powinno skłaniać do pośpiechu, aby uniknąć połączenia wrogich sił. Tłumaczenie postoju koniecznością spisania jeńców i odebrania od nich stosownych

zrazu do otworzenia Palestyny dla masowej emigracji Żydów. Herzl akceptował przejściowo projekt znalezienia innego terytorium dla osadnictwa żydowskiego; brano pod uwagę Argentynę lub kolonię angielską w Ugandzie, dlatego Kongres Syjonistyczny (1903) uchwalił wysłanie tam komisji. Koncepcja ugandyjska doprowadziła jednak do kryzysu w ruchu syjonistycznym. Z tego powodu organizacja syjonistyczna w Królestwie Polskim przestała w zasadzie istnieć i dopiero rewolucja 1905 r. spowodowała jej odrodzenie. Wpływy syjonistów ograniczali również ich zaciekli przeciwnicy, bowiem jednocześnie z narodzinami syjonizmu zrodziły się podstawy do religijnego antysyjonizmu. Przedwczesne utworzenie państwa przez świecki ruch – a taki właśnie był syjonizm – wielu Żydów postrzegało jako bluźnierstwo wobec Boga i recepta na pewną katastrofę (również dziś wielu Żydów odrzuca państwo Izrael i postrzega syjonizm jako śmiertelne zagrożenie dla judaizmu). Tak argumentowali zarówno przedstawiciele ortodoksji, jak i kierunków chasydzkich, którzy w 1912 r. w Katowicach połączyli swe siły i utworzyli Związek Izraela (Agudas Isroel). Zresztą w samym ruchu syjonistycznym od początku kształtowały się podziały na rozmaite nurty – od odrzucającego religię marksizmu, po obrońców religijnej ortodoksji. Tak zwani filozofowie pracy widzieli w syjonizmie sposób na dokonanie zmian w psychicznej i fizycznej sylwetce Narodu Wybranego. Zakorzenienie na ziemi dawnego Izraela, kontakt z jego przyrodą i dowartościowanie wysiłku fizycznego miały zaowocować narodzinami „nowego człowieka”. ARTUR CECUŁA

przysiąg wydaje się mało poważne, a w każdym razie nie wymagało całej armii. Obawy przed obleganiem tak potężnej twierdzy jak Malbork? Najpotężniejsza twierdza nie obroni się sama, a załogę Malborka stanowiło zaledwie 300 przerażonych knechtów, o czym doniósł królowi biskup Jan Kropidło, przebywający w tym czasie pod Tczewem. Czas, jaki Litwin podarował komturowi Henrykowi von Plauen, był wystarczający, aby wzmocnił on załogę twierdzy. Oblężenie przebiegało i tak zadziwiająco niemrawo, a ostatecznie król zarządził odwrót. Jak łatwo się domyślić, Jagiełło znów przemędrkował. Jemu nie zależało na likwidacji zakonu. Jemu był potrzebny osłabiony zakon jako sojusznik Litwy w rozgrywkach... z Polską. Przeliczył się kolejny raz, bo zakon szybko odbudował siły i wojny z nim trwały nadal. Trwały, ale już bez udziału Litwy, której zakon przestał zagrażać. Likwidacja zakonu zbytnio wzmocniłaby Polskę, co mogłoby zakłócić i tak już chwiejną równowagę polsko-litewską, a do tego Litwin na polskim tronie dopuścić nie chciał. W gruncie rzeczy Jagiełło nie czuł się związany ze swoim królestwem. Polska była mu potrzebna do wzmocnienia jego pozycji na Litwie, a jej pomoc militarna – do prowadzenia wojen z Moskwą. Bo – wbrew opinii samych Litwinów – unia z Polską w niczym nie ograniczała litewskiej polityki. JERZY RZEP

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

O

d swych początków chrześcijaństwo głosiło sprzeciw wobec „wiedzy przyziemnej”. Dopóki stanowiło małą sektę, nie było to groźne, jednak kiedy zdobyło władzę, wiedza świata antycznego znalazła się w niebezpieczeństwie. W Aleksandrii w III i IV wieku wybuchły zamieszki skierowane przeciw tamtejszym placówkom naukowym (Muzem i Biblioteka Aleksandryjska). W 391 r. chrześcijanie puścili z dymem Musejon i Serapejon. Patriarcha Teofil własnoręcznie porąbał toporem stojący na dziedzińcu biblioteki pomnik boga Serapisa. W 496 r. papież Gelazjusz I wydał dekret De libris recipiendis et non re-

PRZEMILCZANA HISTORIA

pisarze, wpadłszy w ręce człowieka, który popełnianie błędów składniowych uważał za jedną z zasad religii; który wyobraża sobie, iż ten, kto przestrzega prawideł gramatycznych, podporządkowuje Chrystusa Donatowi1; który chciał obrócić starożytność w zupełną ruinę, poczytując ów czyn za obowiązek sumienia nakazany?”. Filozofia grecka została wyrugowana niemal doszczętnie, „Platon i Arystoteles byli tylko znani z imienia” (Tilghman). „Zwycięski chrystianizm wypowiadał wojnę nauce; Justynian uczynił tylko jeden krok więcej na tej drodze, kiedy nakazał zamknąć szkołę ateńską (529). Świat był dojrzały do średniowiecza” (Reinach). Ten sam cesarz zakazał na-

kadzidła i modlitw za dusze w czyśćcu, nie mogą żadne muzy się utrzymać. Hierarchia ze swoimi gromami zdławiła wszelką myśl swobodną, jarzmem swoim przygniotła wszystkie szlachetne popędy”. Zamordowanie uczonej Hypatii (ok. 370–415) jeszcze w czasach kultury rzymskiej stanowiło pewien symbol i zwiastun późniejszych starć Kościoła z nauką. Ta wyjątkowa kobieta zwana jest męczennicą nauki (Encyklopedia PWN, 2000), choć później większą „jasność” spowodował blask stosu Giordana Bruna. Hypatia była matematyczką, astronomem i filozofem, córką wybitnego filozofa i geometry Teona, który ma na swoim koncie znaczne osiągnięcia literackie i na-

tak piękna i kształtna, że jeden z jej studentów zakochał się w niej bez pamięci i nie potrafił się kontrolować, okazując jej otwarcie swój afekt. Ponoć Hypatia uleczyła go z tej przypadłości za pomocą muzyki, ale jest to nieprawdziwa informacja. Ona zebrała swoje szmatki zaplamione w czasie, kiedy miała miesiączkę i pokazała mu jako symbol jego nieczystego upadku, mówiąc: »To jest to, co kochasz, młody człowieku, i to nie jest wcale piękne«. Był tym tak zawstydzony i zdziwiony, widząc ów szpetny widok, że miłość mu przeszła (...). Taka była Hypatia, jak jasna i elokwentna w mowie, tak roztropna i uprzejma w zachowaniu. Całe miasto słusznie kochało ją i czciło nadzwyczaj-

MROCZNE KARTY HISTORII KOŚCIOŁA (7)

Prześladowanie wiedzy i mądrości Przez całe wczesne średniowiecze ciemnota – dzięki Kościołowi – święciła w Europie triumfy. Niechęć do nauki i filozofii, które kojarzono z pogaństwem, grzebała nie tylko postępowe idee, ale także ludzi, którzy je głosili. cipiendis („O księgach dopuszczalnych i nie do przyjęcia”), który można uznać za prapoczątki indeksu ksiąg zakazanych. W czasach renesansu Montaigne we właściwym sobie ironicznym stylu wypomniał Kościołowi te niechlubne dzieje: „Pewne jest, iż w owych pierwszych czasach, kiedy religia nasza zaczynała sobie zdobywać powagę dzięki wydawanym na jej korzyść prawom, gorliwość wielu ludzi podniosła się przeciw wszelakiego rodzaju pogańskim księgom, przez co piśmiennictwo całego świata doznało nadzwyczajnej straty; rozumiem, iż te wybryki więcej wyrządziły szkody naukom niż wszystkie ognie barbarzyńców. Korneliusz Tacyt jest tego dobrym przykładem: mimo iż cesarz Tacyt, jego krewny, zapełnił nim mocą umyślnych rozporządzeń wszystkie biblioteki świata, ani jeden całkowity egzemplarz nie zdołał ujść pościgowi tych, którzy pragnęli go zniszczyć dla jakichś kilku błahych ustępów sprzecznych naszej wierze”. W dobie oświecenia pisał o tym m.in. Diderot w swych „Myślach filozoficznych”, wspominając o „szczególnej pieczołowitości, z jaką ojcowie Kościoła niszczyli księgi swych wrogów. (...) św. Grzegorz Wielki odziedziczył barbarzyńską gorliwość w niszczeniu literatury i sztuki. Gdyby od pomienionego papieża wszystko zależało, znaleźlibyśmy się w sytuacji mahometan, którzy swoją lekturę ograniczyć muszą do czytania Koranu. Z jakimże bowiem losem spotkaliby się starożytni

Starożytna szkoła ateńska według Rafaela

uczania filozofii i logiki. Rok 529 to wielki symbol: zamknięcie Akademii Platońskiej i powstanie zakonu benedyktyńskiego. Pomiędzy wiekiem VI, tj. upadkiem cywilizacji starożytnej, a wiekami XII i XIII rzetelna wiedza i nauka w zasadzie zniknęły z europejskiej widowni dziejów. Znalazły w tym czasie schronienie na obszarach opanowanych przez islam. „Wydawało się, że jasny krytyczny duch badaczy greckich całkowicie zamarł (...). Ta pogarda wobec nauki i rozsądku, która teraz zaczęła dominować, prowadziła do coraz większego oddalenia od kultury dawnego świata. Prowadziła też ku zabobonowi i ciemnocie, na końcu tej drogi zaś zagrażał powrót do barbarzyństwa” (Dannenbauer). Pisząc o czasach Grzegorza I (590–604), J. Richards dodaje: „Kształcenia filozoficznego i naukowego już dawno zaniechano”. W wieku VII „edukacja upadła niemal zupełnie. Od Afryki aż po Galię czytywano prawie wyłącznie żywoty świętych i opowieści o zakonnikach, w szkołach zaś jedynie uczono na podstawie tekstów psalmów. (...) nie prowadzono już badań naukowych, nie dokonywano doświadczeń, myślano z coraz mniejszą samodzielnością, krytyka kulała, wiedza kurczyła się, rozum znajdował się w pogardzie”. Wybitny przedstawiciel niemieckiego oświecenia J.G. Herder tak pisał o tym okresie europejskich dziejów: „Nauki i sztuki zniknęły, bo wśród kości męczenników, wśród dźwięku dzwonów i organów, wśród dymu

ukowe. Wykładała w Muzeum Aleksandryjskim, którego ostatnim zwierzchnikiem był jej ojciec (Musejon został zniszczony przez chrześcijan w 391 r.). Około 400 r. powierzono jej zwierzchnictwo nad neoplatońską szkołą w Aleksandrii. Napisała „Kanon astronomiczny”, komentarze do dzieł Apoloniusza z Perge, Diofantosa i Ptolemeusza. Elokwencja, niebywała skromność i uroda – zespolone z nadzwyczajnymi przymiotami intelektualnymi Hypatii – ściągały na jej wykłady wielu słuchaczy. Jej upadek i tragiczny koniec był spowodowany nie tylko niełaską Cyryla, który w 412 r. objął biskupstwo Aleksandrii, ale także faktem, że osoba tak poważana była... kobietą, a w chrześcijaństwie kobiety nauczać nie mogły. „Nauczać zaś kobiecie nie pozwalam ani też przewodzić nad mężem lecz [chcę, by] trwała w cichości” – głosi Nowy Testament. Hypatia bynajmniej nie „trwała w cichości”, często pojawiała się w miejscach publicznych, na zgromadzeniach mężczyzn, publicznie komentowała wielkich filozofów i czuła się bardzo swobodnie, co przy jej ujmującej skromności sprawiało niebywałe wrażenie i zyskiwało jej sympatyków. Jak twierdził Sokrates Scholastyk (chrześcijanin), „jej nadzwyczajna godność i moralność powodowały podziw u wszystkich mężczyzn”. Jan z Damaszku pisał o niej tak: „Była zarazem sprawiedliwa, jak i cnotliwa, na zawsze pozostała dziewicą. Była

nie (...). Pewnego dnia Cyryl, biskup opozycyjnej sekty, przechodził koło jej domu i zauważył wielki tłum ludzi i koni przed drzwiami. Jedni przybywali, inni odjeżdżali albo stali wokół. Kiedy zapytał, co to za zgromadzenie i zamieszanie, odpowiedziano mu, że to dom Hypatii, filozofa. Kiedy się o tym dowiedział, dopadła go zazdrość i niedługo później począł knuć spisek na jej życie, obmyślając najohydniejszy sposób morderstwa”. Zaczął w kazaniach oczerniać ją jako sługę szatana i rozgłaszał fałszywe zarzuty pod jej adresem. W efekcie podjudzenia przeciw niej chrześcijan aleksandryjskich doszło do bestialskiego zamordowania uczonej w marcu 415 r. przez bandę mnichów i chrześcijański motłoch. Głównym prowodyrem biorącym udział w zajściu był lektor Piotr, o którym biskup Jan z Nikiu pisał: „Piotr był doskonałym wiernym, który zawsze okazywał szacunek dla Jezusa Chrystusa”. Informacje o tym wydarzeniu znajdujemy m.in. u chrześcijańskiego historyka Sokratesa Scholastyka (ok. 380–ok. 440), który w swej „Historii Kościoła” pisał: „Zaczajono się na nią w czasie jej powrotu do domu, porywając ją z powozu i wlokąc do kościoła zwanego Caesareum, gdzie całkowicie ją rozebrano, po czym została zamordowana za pomocą dachówek. Po makabrycznym rozkawałkowaniu jej ciała, zabrano jej kończyny do miejsca zwanego Cinaron, gdzie zostały spalone. Sprawa ta nie tylko była powodem potępienia, które ściągnął na

17

siebie Cyryl i cały aleksandryjski Kościół. Ale z pewnością nic nie może być dalsze od chrześcijańskiego ducha niż ta masakra i walki”. Wzmianka Sokratesa poszła jednak w zapomnienie, a Cyryl Aleksandryjski został świętym katolickim i poważanym ojcem i doktorem Kościoła. Inny pisarz chrześcijański, który wspominał o Hypatii, to św. Jan Damasceński (ok. 650–ok. 749), który w „Żywocie Izydora” pisał: „Została rozdarta na kawałki przez aleksandryjczyków, a jej zwłoki były znieważane i porozciągane po całym mieście. Stało się to z powodu zawiści do jej wybitnej mądrości, w szczególności z dziedziny astronomii. Niektórzy powiadają, że za ten skandal odpowiedzialny był Cyryl, inni zaś kładą to na karb wrodzonego okrucieństwa aleksandryjczyków”. Warto jednak zauważyć, że sami biskupi aleksandryjscy również znani byli ze swych radykalnych środków, więc udział w sprawie Cyryla jest jak najbardziej prawdopodobny. W. Dziewulski podaje: „Z zamiłowania do środków gwałtownych słynęli biskupi aleksandryjscy. Od czasu św. Atanazego utrzymywali oni swego rodzaju bojówki, liczące setki uzbrojonych w kije tzw. parabolanów, tj. ludzi, których oficjalnym zadaniem było przenoszenie chorych. Terroryzowali oni wszystkich, którzy narazili się głowie kościoła aleksandryjskiego. Ich dziełem było niszczenie świątyń pogańskich i pogromy Żydów i heretyków”. Aby oczernić Hypatię, twierdzono, że zajmowała się astrologią i mistycyzmem. Jan, biskup Nikiu, w swojej „Kronice” pisze o niej w ten sposób: „Kobieta filozof, poganka imieniem Hypatia, cały czas poświęcała się magii, astrolabiom i instrumentom muzycznym, swymi satanicznymi sztuczkami zwiodła wielu ludzi. Gubernator miasta świadczył jej niezwykłe honory, gdyż go zaczarowała. W wyniku tego przestał chodzić do kościoła, jak miał w zwyczaju”. We wczesnych wiekach chrześcijaństwa ojcowie Kościoła potępiali instrumenty muzyczne jako grzeszne przedmioty, a więc ich wyliczenie przez świątobliwego biskupa wraz z magią jest również owym wyrazem potępienia. Hypatia była jednak przede wszystkim uczoną, intelektualistką, nie zaś mistyczką. Biskup Synezjusz, który w listach nazywał ją „ukochaną przez Boga filozofką”, radził się jej w sprawie konstrukcji astrolabium i hydroskopu. W filozofii również zajmowała się raczej intelektualną, a nie mistyczną stroną neoplatonizmu (była następczynią Plotyna, a nie Porfiriusza czy Jamblicha). Tak wyglądało „pierwsze w historii prześladowanie czarownic” (Thiess). MARIUSZ AGNOSIEWICZ www.racjonalista.pl 1 Donatus (IV w. n.e.), gramatyk łaciński, autor słynnej Ars grammatica, głównego podręcznika łaciny do XVIII w.

18

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

KRZYŻ PAŃSKI Z KOŚCIOŁEM

K

onserwatyści od zarania dziejów żywili przekonanie o paskudnej, nienaprawialnej naturze człowieka. Nie podejmując dzieła reformowania istoty ludzkiej, konserwatyści uniknęli błędów. Socjaliści natomiast, oraz w stopniu karykaturalnym komuniści, żywili przekonanie o dobrotliwej istocie homo sapiens, umieszczonego w katastrofalnych warunkach społecznych i zdeprawowanego przez wyzysk. Wystarczy zmienić wa-

katolickiego, porozumienia i dlatego niechętnie uczy się języków obcych. Profesor Mikołaj Kozakiewicz, marszałek Sejmu RP, wspaniały, ukochany przez wychowanków i wielce zasłużony pedagog, teoretyk pedagogiki społecznej, socjolog, antropolog kulturowy i badacz seksualnych zachowań młodzieży, może jeden z ostatnich wielkich polskich humanistów, odniósł pośmiertny triumf. Zwyciężyło jego przekonanie, że nie ma prokreacji bez seksu, seks nato-

W Trzeciej Rzeczypospolitej mnożą się objawy sterowania poglądami ludzi poprzez faworyzowanie jednych, a zakazywanie innych poglądów. Odradzają się filtry idei i poglądów, pojawiają się ponownie bariery cenzury, zarówno świeckiej, jak i kościelnej, mnożą się żądania wprowadzenia zakazów, ograniczeń swobody myślenia i działania, choć – jak mówił humanista francuski Montaigne w XVI wieku – „Ci, którzy chcą przeforsować swój pogląd przez przemoc

TEKST SPONSOROWANY

Szampańskie wersety marszałka Kozakiewicza runki, sądzili, wystarczy stworzyć odpowiedni system wychowawczy, żeby człowiek stał się dobry zgodnie ze swą naturą. To do najwyższego stopnia smutne, że właśnie usilne stwarzanie człowiekowi odpowiednich warunków rozwoju i wychowywanie człowieka dobrego wedle jednego, z góry powziętego wzorca, zaowocowało w dziejach największymi zbrodniami ludobójstwa. Jarosław Kaczyński pozazdrościł komunistom i na wzór instytutu Makarenki, przerabiającego młodzież zdeprawowaną w czasach chaosu i rewolucji na pożytecznych obywateli Związku Radzieckiego, powołuje do życia Narodowy Instytut Wychowania. Wicepremier i minister edukacji narodowej Roman Giertych młodzież zdeprawowaną przez łże-elity III RP przerabiać będzie na wzór i podobieństwo łysego „wszechpolaka”, bo przecież właśnie Młodzież Wszechpolska nosi w sercach największy ładunek nieprzejednanego patriotyzmu, odmawia paciorek przed snem i nie zażywa seksu bez kościelnego przyzwolenia. Skora do nacjonalistycznego wrzasku młodzież giertychowska uważa język polski za język powszechnego, czyli

Z

miast bez prokreacji spokojnie może się obejść. Kościół katolicki odstępuje właśnie od nieludzkiego w istocie, absolutnego zakazu stosowania prezerwatyw. Odpust kościelny na początek dotyczyć będzie jedynie ludzi unieszczęśliwionych wirusem HIV. To jest szczerba w tamie, przez którą przeleje się ocean. Życie seksualne stanowi nie tylko o szczęściu człowieka, lecz również o jego zdrowiu, zwłaszcza o zdrowiu psychicznym, co szerzej omawia Kozakiewicz w rozdziale o celibacie księży w swojej ostatniej książce pt. „Z Księgi Zakazów”. Już w 1998 roku, tuż przed śmiercią, we wstępie autorskim marszałek pisał: „Pragnę tę książkę poświęcić zakazom. Dlaczego właśnie zakazom? Po upadku komunizmu wydawało się, że nadeszła epoka liberalizmu, że każdy będzie mógł głosić to, w co wierzy, żądać tego, co uważa za słuszne, proponować to, co wydaje mu się skuteczniejsze. Innymi słowy – że spełni się życzenie Herodota, iż jeden pogląd winien być swobodnie wygłaszany przeciw innemu poglądowi, gdyż inaczej nie można wybrać poglądu lepszego.

rozbawieniem śledzę histeryczną burzę, jaką Kościół katolicki rozpętał wokół całkiem niezłej powieści sensacyjnej i nakręconego według niej filmu. Mowa oczywiście o książce Dana Browna pt. „Kod Leonarda da Vinci”. Usłużni krytycy nie zostawili na Danie Brownie suchej nitki, zaś na reżyserze filmu Ronie Howardzie powiesili wszystkie zdechłe psy. To normalne, w końcu krytyka jest ich zawodem i wilczym prawem. Zaskakuje mnie głębokie zaangażowanie Kościoła w kampanię przeciwko tej książce i filmowi, choć znam wiele gorszych. Sądziłem, że chodzi tutaj o obrazoburcze poglądy autora na temat domniemanego małżeństwa Jezusa Chrystusa z Magdaleną i fakt, że miał on z nią dzieci. Ale dlaczegóżby nie? W końcu jeżeli Jezus był także człowiekiem szanującym żydowskie prawo, musiałby być także żonaty i dzieciaty!

i rozkaz, udowadniają, że muszą stać na niepewnych nogach”. Jakie są główne źródła tych zakazów, kto je formułuje i dlaczego? Po pierwsze – czyni to większość społeczeństwa, która ma pewne utrwalone nawyki myślenia, zakorzenione głęboko przesądy, których nigdy nie usiłowała zweryfikować krytycznie, toteż żąda zakazania głoszenia poglądów z tymi przesądami sprzecznych. Drugim źródłem zakazów jest samo państwo. W tym przypadku zakazy są narzędziem polityki. Ot, choćby próba ponownego wprowadzenia oficjalnej cenzury (bo nieoficjalna już istnieje), pod przykrywką ochrony tajemnicy państwowej. Władza chciałaby zakazać dziennikarzom pisania o wszystkim, co arbitralnie zostanie uznane przez nią za tajemnicę państwową. A za taką tajemnicę można uznać wszelką informację o tym, że prominent X jest mało profesjonalny, prominent Y aferzystą, decyzja N jest fałszywa, zaś brak decyzji NN jest szkodliwy dla państwa. Trzecim wielkim kowalem zakazów jest Kościół katolicki. W łonie samego Kościoła toczy się walka wśród „liberalnych” i „fundamentalistycznych”

I dzięki temu dla przeciętnego zjadacza chleba jest On bardziej ludzki, przyjazny i zrozumiały, bo dzielił z nami to, co jest naszą rzeczywistością: głód, ubóstwo, pracę, zdrowie, choroby, radości i smutki, głupotę i zachłan-

teologów i biskupów. Kościół jednak nie tylko głosi swoje poglądy, ale stara się przymusić ludzi do życia w zgodzie z nimi. Dlatego stara się uzyskać wpływ na prawodawstwo państwowe, aby nakładało kary doczesne za czyny zagrożone przez Kościół karami wiecznymi. W czasach Świętej Inkwizycji, od XIII do XVIII wieku, procedura polegała na tym, iż trybunały Świętej Inkwizycji jedynie uznawały winę człowieka i przekazywały ofiarę sądom państwowym, aby „ukarały go zgodnie z prawem państwowym”. Dodatek „bez przelewu krwi” sugerował palenie na stosie. Przez osiem lat od śmierci profesora Mikołaja Kozakiewicza jego przygotowana do druku antyklerykalna i jakby kosmopolityczna – jak na czasy dzisiejsze – książka „Z Księgi Zakazów” nie mogła ujrzeć światła dnia, ponieważ podcina „niepewne nogi” kościelnej polityki społecznej, obraża uczucia katolickich nacjonalistów, antysemitów, ksenofobów, homofobów, obrońców życia poczętego, zwolenników kary śmierci, entuzjastów prześladowania prostytutek i wsadzania do więzień palaczy marihuany, chociaż – zdaniem Profesora – „trawka” wyrządza mniej zdrowotnej i społecznej szkody od tytoniu czy legalnego picia alkoholu. W czasach kiedy planowane jest powołanie Narodowego Instytutu Wychowania, takiego pedagogicznego NKWD pilnującego procesu kształcenia młodzieży według jednego kołtuńskiego wzorca, encyklopedyczna biblia profesora Kozakiewicza jest wysokokalorycznym pokarmem intelektualnym dla dorosłych i odtrutką na szowinistyczne i bigoteryjne jady dla uczącej się młodzieży. Trudno recenzować książkę, która porusza siedemdziesiąt i siedem tematów, w zwięzłych, jakby encyklopedycznych ujęciach. Ponieważ powszechnie znany jest poziom intelektualny Profesora, jego erudycja, pasja publicystyczna i jego racjonalna, a także głęboko humanistyczna postawa obywatelska, rozsądniej w tej sytuacji jest przytoczyć tytuły niektórych rozdziałów: Zakazy wiecznie żywe; O historycznej ewolucji zakazów; Pod płaszczykiem „nauki i religii”;

jest, dlaczego z taką bezwzględnością rozprawiali się z odstępstwami od jedynej tzw. prawdy objawionej! Stąd właśnie ich lęk przed fałszywymi prorokami, bo a nuż okaże się, że mówią prawdę...

Kościół zaKODowany ność urzędasów oraz pychę i arogancję kapłanów. Rzecz w tym, że skoro Jego potomkowie żyją do dziś, to mogą sobie rościć prawo do Stolicy Piotrowej ze wszystkimi tego faktu konsekwencjami. Byłaby to likwidacja Kościoła, a co za tym idzie – czarni stróże naszej moralności poszliby na kuroniówkę lub do roboty, a to jest dokładnie to, czego te czarne pasożyty sobie nie życzą. No i zrozumiałe

Jest jeszcze jeden aspekt tej sprawy – dopiero teraz wychodzi bezmiar ignorancji katolików co do znajomości Biblii! Ale to już jest wina samego Kościoła, którego funkcjonariusze – zamiast uczyć dzieciaki podstaw wiary i historii jej doktryny – bełkoczą nieprzytomne androny o aborcji i eutanazji, hedonizmie, materializmie oraz konsumpcjonizmie i mieszają się ochoczo do polityki! Przy okazji sami

Indeks zakazanych myśli; Z dziejów cenzury kościelnej i świeckiej; Kiedy zakazywano Marka Twaina i Sherlocka Holmesa; Ocenzurowane biografie; Próba chrystianizacji Tatarów; Piekielny duch masonerii; Dyskryminacja innowierców i obcych; Błądzący duch apartheidu; Katolicy i prawosławni; Polonizacja na kresach wschodnich; Janusowe oblicze antysemityzmu w Polsce; Zakazy pochówku; Biblia dla wiernych zakazana; Każda idea jest „jedynie prawdziwa” dla swych apostołów; Polska łacińska czy bizantyjska?; Wokół świąt chrześcijańskich i pogańskich; Religia narzędziem władzy; Integryzm wiecznie żywy; Karty z historii spowiedzi; Obrazoburstwo – czyli walka z symbolami; Celibat duchownych; O kastratach „ad maiorem dei gloriam”; Piorunująca mieszanka fanatyzmu i seksu; Nie tylko o uczłowieczeniu małpy; Demonologia Świętej Inkwizycji; Kościół przeprasza za historyczne winy; Osobliwości z historii zwalczania prostytucji; Białe niewolnice; Wszetecznice, dziwki, ulicznice; Najpotężniejsze tabu; Fundamentalistyczna krucjata; O wziątkach, posułach, kubanach, łapówkach; Przeciw karze śmierci – bezstronnie; Obraza majestatu; Wojny a prawo własności; Legalizacja i ideologia grabieży; Podejrzany kosmopolityzm; Milczenie stada. Ostatnia książka Profesora czekała na wydanie osiem lat. W czasach triumfu faszyzującego ciemnogrodu wydawca postanowił „ku pokrzepieniu umysłów i serc” uprzystępnić ją Czytelnikom bez względu na wszelkie możliwe konsekwencje. Ponieważ dystrybucja szampańskich wersetów marszałka Kozakiewicza poprzez hurtownie i księgarnie może napotkać na decydujące o jej losie przeszkody, książka jest dostępna wyłącznie poprzez sprzedaż wysyłkową. Jan J. Kopeć Wydawca Mikołaj Kozakiewicz „Z Księgi Zakazów” (360 stron w standardowej oprawie, cena 32 zł wraz z wysyłką za zaliczeniem pocztowym. Zamówienie wyślij: Wydawnictwo JJK, 01-680 Warszawa 14, skr. poczt. 98, tel./faks (0-22) 833 57 96.

ulegają degrengoladzie i zepsuciu, pławiąc się we wszystkich siedmiu grzechach głównych. Książka Browna ma to do siebie, że choć niby tak kiepska – jak piszą o niej krytycy – zawiera coś, czego ta czarna stonka boi się jak nomen omen diabeł święconej wody – PRAWDĘ. Nie jest to bynajmniej passus mówiący o śmierci Chrystusa... O tym pisał Nikos Kazantzakis, a sfilmował Martin Scorsese w „Ostatnim kuszeniu Chrystusa”, a także Philipp Vanderberg w „Spisku sykstyńskim”, nie mówiąc już o Umberto Eco („Imię róży” i „Wahadło Foucaulta”). Tu chodzi o Chrystusa żyjącego w ciałach Jego potomków. I to ich niepokoi – że pewnego dnia upomną się o swoje. Tego się boją, bo Jego powrót, o którym pisze Apokalipsa, będzie zarazem końcem świata – ich świata. A przecież to kasa, wpływy i dostatnie życie kosztem ogłupianych przez nich ludzi. Stąd ta histeryczna reakcja na powieść i film. rkl

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

LISTY Śmieszni Polacy Z okazji nalotu B16 na Polskę, z radia i telewizji (polskiej – rzecz jasna) słychać o tym, że cały świat o niczym innym nie mówi i nie myśli. W Czechach też była wzmianka o nalocie B16 – np. największy dziennik „Dnes” informował szczegółowo o tym, że w czasie papieskiej wizyty po całej trasie przejazdu Papy i jego kliki pozakrywano billboardy, gdzie było widać choć trochę kobiecej golizny. „Pravo” zastanawiało się nad tym, że wizyta ortodoksyjnego katolika wesprze jeszcze bardziej polski ortodoksyjny antyeuropejski katolicyzm rządowy. W podobnym duchu wypowiadały się i inne środki przekazu. O wielkich myślach (!?), które B16 zerżnął od JPII – ani słowa... Br. Schimke [email protected]

mogło na nią pójść, poszło na pomniki JPII oraz nowe, monstrualne gmaszyska świątyń i kościołów, a także do przepastnych kieszeni czarnych pijawek. Lekarze wyjadą za granicę, gdzie dostaną godziwe pensje. Młodzi, wykształceni także kraj opuszczą. Pozostaną tylko starcy, chorzy oraz ci, którzy z różnych względów chcą złożyć swoje kości w ojczyźnie. Módl się więc dalej, głupi narodzie! Wiwatuj na cześć papieża i pozostałych czarnych nierobów, a oni na twoich oczach rozgrabią resztę majątku narodowego! Tobie pozostanie jeno sznur (jak u Wyspiańskiego), byś mógł się na nim powiesić. Nie zapomnij jednak od-

LISTY OD CZYTELNIKÓW „Benedetto, Benedetto” (nie wiem, co to znaczy). Chciałem napisać kilka komentarzy, ale fora były tak ustawione, że można było tylko poczytać. Redakcja nie pozwoliła na komentowanie wiadomości o pobycie Benka. Jeden wielki dom wariatów! Pozdrawiam, trzymajcie się, bo jesteście jako wyspa na oceanie, a wasz szef jak Robinson, tyle że bez kozy. Lechu, Prabuty

To tutaj... To tutaj, na tym placu Jan Paweł Wielki zawołał, a Duch Święty zstąpił i odmienił. I skończyły się

Ostał nam się... Wytrzymałem 10 dni telewizyjnej żałoby po śmierci Wojtyły i wszystkie jego naloty na Polskę. Pomyślałem więc, że 4 dni z BXVI też jakoś zniosę. „Nieopisanego szczęścia i radości było co niemiara, gdy papież ukazał się w oknie”. Tymi samymi, wytartymi frazesami – zaczerpniętymi z czasów JPII – przekazywali swoje wrażenia telewidzom komentatorzy i sprawozdawcy telewizyjni. Niektórzy z nich posuwali się jeszcze dalej, opisując w swym słowotoku déjà vu, jakiego rzekomo doznawało wielu uczestników, patrząc na BXVI, a widząc JPII. Ja to déjà vu uzyskiwałem za pomocą pilota. Jeżdżąc po programach, prawie na każdym z nich dostrzegałem męską postać w białej sukience. Gdy ogląd był na żywo, miała twarz obecnego papieża. Na innym programie natomiast pokazana była akurat retrospekcja z „Jasiem Wędrowniczkiem”, a potem znów BXVI itd. Ubaw. Takiego bowiem telewizyjnego show (bo inaczej nie da się tego nazwać, choć niektórzy komentatorzy wielokrotnie przywoływali wielką religijność Polaków) do tej pory jeszcze nie oglądaliśmy. A ileż radochy było, gdy Benio czytał po polsku i dawało się to nawet zrozumieć! Wiwatowali, jakby na ich oczach dokonał co najmniej jakiegoś cudu. Zwyczajna psychoza tłumu. Zna to zjawisko nawet wykształcony szympans, ale nie polscy sprawozdawcy telewizyjni, którzy nie raczyli o tym wspomnieć. Oglądając ten pokaz obskurantyzmu i zacofania, zastanawiałem się, ile wody musi jeszcze upłynąć, by kraj nasz wyszedł z tego ewolucyjnego dołka, w który dał się wmanewrować po roku 1989? Spijamy teraz tego owoce, m.in. w postaci zapaści służby zdrowia, gdyż to, co

mówić wcześniej parę zdrowasiek, by się przypadkiem nie zerwał pod twoim ciężarem. Alan Struś

Atak klonów Wstałem dzisiaj wcześnie... W radiu mówiono o wizycie. Obok kiosku zostałem zaatakowany wizytą (okładki gazet!), a w pracy zadzwonił szef – dał nam wolne z powodu wizyty. Wróciłem do domu, mimochodem zerknąłem na ekran telewizora... Wizyta! Żona musiała wyjść, więc otworzyłem lodówkę... Pie...ę! Od dzisiaj nie jem konserw! Marek Z.

Zapapieżony Niedziela, za oknem leje. Nudy jak cholera. Telewizora nie włączam, bo pierdolca można dostać. Nie wiem już, który to Papa przyjechał. Jeden kanał Benek, drugi Karol, trzeci Benek, czwarty Karol, i tak w kółko. Prowadzący prezenterzy orgazm przeżywają, a ja publicznego seksu nie lubię. Komputer włączyłem, żeby poczytać, co w świecie słychać. ONET – wiadomości i tytuły: „Nawet milion na Błoniach”; „Benedykt w oknie”; „Ogień miłosierdzia”; Nie lękajcie się” (ja się nie lękam, ja jestem przerażony!); „Dzień trzeci”; „Spotkanie z młodzieżą”. Sięgam po gazetę, tu też wiadomości i tytuły: „Papieskie miasteczko na Błoniach”; „Papież do chorych”; „Pielgrzymi w Kalwarii”;

nasze smutki i troski. Jesteśmy wolni! Możemy chodzić do kościoła bez obawy przed „prześladowaniami”. Możemy nie chodzić do pracy bez obawy, że urząd się tym przejmie. Możemy wyjechać z kraju i nie wrócić albo wrócić i znowu wyjechać. Możemy dodawać preambuły, wieszać, co zdjęte lub niepowieszone, wznosić, co wyniosłe – spiżowe bądź żywiczne... Jesteśmy też szczęśliwi! Nie musimy iść w pochodzie z czerwonymi chorągiewkami. Nie musimy nazywać ulic imionami zbrodniarzy, poetów czy pisarzy. Mamy świętych patronów i kapelanów w pracy, wojsku i szpitalach. Nie musimy słuchać plugawych polityków. Możemy wyłączyć telewizor. Nie musimy handlować z Rosją. Nasze zdrowe jabłka możemy zjeść w kraju. Nasi chłopcy nie muszą strzelać do strajkujących w kraju. Mogą bronić nas w słusznych, bo amerykańskich wojnach za granicą. Nie musimy już wreszcie jeździć stopem. Możemy pielgrzymować śladem... To tutaj, na tym placu zawołano i odnowiono. Ale czy można odnowić odnowione? J.S. (Zamość)

1) wychowanie patriotyczne; 2) religia na maturze. Popieram idee patriotyzmu, lecz w wydaniu Giertycha nie jest to miłość do kraju, tylko ostro faszyzujący nacjonalizm. Piszę jednak głównie z powodu pomysłu zdawania religii na maturze. W Polsce uważa się (błędnie), że religia jest tożsama z katolicyzmem. Otóż nie! Nie jestem prawnikiem, ale państwo nie może pomijać innych religii i związków wyznaniowych oficjalnie zarejestrowanych w Polsce. Religia w szkole i na maturze? Proszę bardzo, ale każda religia. Podręczniki i pytania maturalne muszą uwzględniać każde wyznanie (w tym również ateizm). Wszak prawo ma chronić jednostkę przed ogółem. W przypadku olania (to pewne) tych postulatów przez MEN i Sejm zostają przecież instytucje międzynarodowe chroniące prawa jednostki. W ten sposób możliwe byłoby wprowadzenie do szkół oświecenia, pokazując dzieciakom, że są na tym świecie ludzie myślący samodzielnie, niemodlący się do świętych obrazków i nieubóstwiający papieża. Sądzę, że przy odpowiednim zaangażowaniu sił i środków możliwe jest pokonanie ciemnoty. Jeżeli zrobi się o tym głośno, to religia w szkołach upadnie lub szkoła stanie się pierwszym bastionem antyklerykalizmu w kraju. MS

Nie ma poprawy Wobec sytuacji w systemie ochrony zdrowia przypominamy, że Stowarzyszenie od początku swego istnienia wskazywało, iż nadzór nad służbą zdrowia nie powinien być – w interesie publicznym – sprawowany przez lekarzy. Przypominam nasz apel z 1998 roku, który był szeroko kolportowany w ulotkach i na plakatach Stowarzyszenia. Sytuacja od tamtej pory nie uległa poprawie. Błędy lekarskie są nadal tuszowane, a poszkodowanych pozostawia się bez pomocy; kwitnie korupcja. Służba zdrowia jest dziś traktowana jako miejsce zarabiania przez personel, natomiast los i interes pacjenta stają się sprawą marginalną. Na początku czerwca odbędzie się posiedzenie zarządu Stowarzyszenia w celu podjęcia decyzji ustalającej datę wznowienia protestów. dr Adam Sandauer przewodniczący Stowarzyszenia Primum Non Nocere

Jak pokonać ciemnotę

Sabotują „FiM”!!!

Nasz wielki minister bardzo się przejął tym, że ma nieść „kaganiec oświaty”. Niestety, z powodu niedouczenia biedaczek nie wie, że słowo kaganiec w tym przypadku nie oznacza narzędzia do kneblowania. Wpadł też na 2 genialne pomysły:

Drodzy Czytelnicy, co jakiś czas dowiadujemy się od Was, z różnych stron kraju, o aktach sabotowania naszej gazety ze strony kolporterów i sprzedawców. „Fakty i Mity” znikają nagle z punktów sprzedaży, w których kupowaliście je od miesięcy czy od lat. Dzieje się tak

19

za sprawą miejscowego proboszcza albo jego miejscowych, świeckich pomagierów. Tydzień temu – podczas wizyty papieża – „FiM” nie pojawiły się m.in. w Szczecinie i Ciechanowie. Mamy więc do czynienia z obyczajową cenzurą i bezczelnym złodziejstwem. Pomóżcie nam ścigać oszołomów i złodziei. Prosimy Was – zgłaszajcie nam wszelkie problemy związane z nabyciem naszej gazety, wraz z podaniem dokładnego adresu punktu sprzedaży oraz nazwy kolportera zaopatrującego ten punkt (wiadomość u sprzedawcy). Wasza redakcja

Zarząd Oddziału Ruchu Społecznego „NIE” w Przemyślu zaprasza zainteresowanych na spotkanie z redaktorem naczelnym tygodnika „Fakty i Mity” Romanem Kotlińskim – Jonaszem i jego zastępcą Markiem Szenbornem, które odbędzie się w Przemyślu w dniu 18 czerwca 2006 roku o godz. 15 w lokalu restauracji „Barcelonka” przy ul. Sienkiewicza 7. Hasło spotkania to: „Konieczność budowy spójnej listy wyborczej lewicy jako alternatywa przed dyktaturą szowinistycznych nacjonalistów i religijnych fanatyków”.

Zgodnie z prawem prasowym, odpowiadamy na sprostowanie zamieszczone w poprzednim numerze. Punkt 1. Informacje, iż pan Waldemar Milewicz był prezesem firmy Bumar Waryński-Grupa Holdingowa uzyskaliśmy z baz informacji ekonomicznych (jak widać błędnych). Informacja ta pojawiała się także w licznych publikacjach w prasie gospodarczej. Punkt 2. Zwrot, iż o wyborze władz spółki Bumar Waryński-Grupa Holdingowa decydował ówczesny wojewoda, był zwrotem publicystycznym. Nie negujemy, że formalnie wyboru zarządów spółek Skarbu Państwa dokonywały ich rady nadzorcze. Pragniemy jednak zwrócić uwagę, że obyczaje panujące przy kreowaniu składu personalnego publicznych firm w latach 1998–2001 były przedmiotem licznych publikacji. Nikt jeszcze nie zanegował prawdziwości zwrotu „wybrany przez wojewodę” czy „wybrany przez ministra”. Sformułowanie to na trwale weszło do języka politycznych i ekonomicznych komentarzy i opisuje bardziej nieformalne obyczaje niż procedurę prawną. MP

Albo strzępy prawdy w Biblii – albo cała prawda w dziele: To jest Moje Słowo

ΑiΩ

Ewangelia Jezusa 1055 stron, cena 26 zł (zamiast 38 zł) Życie Uniwersalne, skr. poczt. 550 58-506 Jelenia Góra 8 Internet: www.zycie-uniwersalne.pl

20

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

CZUCIE I WIARA

PYTANIA CZYTELNIKÓW

Znak krzyża Czy Jezus umarł na krzyżu czy na palu? Czy krzyż słusznie uznawany jest za przedmiot kultu? Czy bez wizerunku może wisieć na ścianie? Czy należy się żegnać w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego? W ,,Encyklopedii biblijnej” (Prymasowska seria biblijna, s. 563) pod hasłem krzyż czytamy: ,,Krzyż (gr. stauros), starożytne narzędzie tortur i egzekucji. Użycie pionowego pala (również stauros) do wieszania zwłok, torturowania lub egzekucji było powszechne w I tysiącleciu przed Chrystusem, zwłaszcza w czasie wojen”. Bywały przypadki, że dla odstraszenia zbuntowanych niewolników lub żołnierzy na palu ginęły setki, a nawet tysiące ofiar. Dalej czytamy: ,,Sam sposób egzekucji przez ukrzyżowanie znacznie się różnił w konkretnych przypadkach (...). Nadal używano pionowego słupa, ale często dodawano belkę poprzeczną na jego szczycie, tak że tworzyła literę T”. Takie też stanowisko zajmuje David H. Stern, mimo że sam zamiast słowa ,,krzyż” używa określenia ,,pal”: ,,Bogaty materiał archeologiczny i historyczny potwierdza fakt, że rodzaj pala egzekucyjnego używanego na terenie Izraela miał poprzeczną belkę (łac. patibulum) i że właśnie ją skazaniec, a zatem i Jeszua [Jezus], musiał nieść na miejsce kaźni” (,,Komentarz żydowski do Nowego Testamentu”). Podobnie czytamy w ,,Leksykonie religioznawczym”: „Jezus nie mógł dźwigać krzyża łacińskiego. Mamy dokładne dane dotyczące praktyk egzekucyjnych w rzymskiej Palestynie. Słup, a więc część pionową, wbijano głęboko w ziemię znacznie wcześniej. Skazaniec dźwigał jedynie belkę poprzeczną, którą razem z nim mocowano u góry słupa i dawano podpórkę pod nogi, aby się nie obsunął”. Jednak według ,,The Imperial Bible – Dictionary”, „greckie słowo [stauros] właściwie oznacza pal, słup lub fragment palisady”. Natomiast W.E. Vine podaje: ,,Kształt dwuramiennego krzyża wywodzi się ze starożytnej Chaldei, gdzie był on symbolem boga Tammuza (przypominał kształtem mistyczne Tau, inicjał jego imienia), podobnie zresztą jak w innych okolicznych krajach, z Egiptem włącznie. Do połowy III wieku po Chrystusie kościoły albo już odstąpiły od niektórych nauk wiary chrześcijańskiej, albo je pozmieniały. Chcąc podnieść prestiż odstępczego systemu kościelnego, zaczęto przyjmować do kościołów pogan, którzy się nie odrodzili przez

wiarę, i bardzo często pozwalano im zatrzymać dotychczasowe pogańskie znaki i symbole. Z tego powodu przyjęto również Tau (czyli T) w najczęściej spotykanej postaci – z obniżoną poprzeczką – jako wyobrażenie krzyża Chrystusowego” (,,An Expository Dictionary of New Testament Words”, Londyn 1962, s. 256). Trudno dziś jednoznacznie rozstrzygnąć, czy Jezus umarł na krzyżu, czy palu. Chociaż większość argumentów przemawia za tym, że Chrystus poniósł śmierć na palu, nie można też wykluczyć, że umarł na krzyżu w kształcie litery T. Bez względu na to, jak było naprawdę, najważniejsze jest to, że Jezus umarł za nas i że ,,grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo, abyśmy obumarłszy grzechom, dla sprawiedliwości żyli” (1 P 2. 24). Zachodzi jednak pytanie, czy godzi się czcić krzyż lub pal, na którym zginął Jezus... Kościół rzymskokatolicki uważa, że tak. Przykłada ogromną wagę do kultu krzyża, który rzuca się w oczy prawie na każdym miejscu. Twierdzi, że krzyż jest znakiem zbawienia i nadziei, a oddając mu cześć, chce uczcić ukrzyżowanego na nim Zbawiciela. Głosi, że ,,znak krzyża już w starożytnym Kościele związany był z wyznaniem wiary trynitarnej. »W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego« – mówimy codziennie, znacząc krzyżem nasze ciała” (Jacek Salij, ,,Tajemnice Biblii”, s. 247). Dla Kościoła rzymskiego, krzyż stanowi więc podstawowy znak trynitarny. Czy jest to słuszne? Co mówią fakty? Otóż przede wszystkim zauważmy, że ,,ten bogaty w treść symbol [krzyż] występował w Eurazji, Afryce i Ameryce, chociaż bez Australii. Już w epoce neolitu spotykamy go około 2000 r. p.n.e. na glinianych walcach, a w Asyrii jako symbol słońca” (,,Leksykon religioznawczy”, s. 141). Zanim więc krzyż w IV stuleciu został objęty kultem w Kościele rzymskim, był on najpierw symbolem starożytnych kultów solarnych. Po drugie – cześć dla krzyża, podobnie jak kult obrazów i posągów Biblia uznaje za bałwochwalstwo! Oto kilka tekstów: ,,Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej

czegokolwiek” (Wj 20. 4); ,,Nie zwracajcie się do bałwanów i nie sporządzajcie sobie bogów odlewanych z metalu. Ja, Pan [JHWH], jestem Bogiem waszym” (Kpł 19. 4); ,,Przeklęty mąż, który zrobi podobiznę rzeźbioną lub laną, obrzydliwość dla Pana” (Pwt 27. 15); ,,Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie” (J 4. 24). Po trzecie – Stary Testament nie wspomina o krzyżu ani razu, a jedynie o palu (por. Lb 21. 8–9) lub o drzewie (por. Pwt 21. 22–23). Podobnie Nowy Testament używa greckich określeń stauros (słup, pal) oraz ksy’lon (kawał drewna, por. Dz 5. 30; 10. 39; 13. 29; Ga 3. 13; 1 P 2. 24), a więc określeń, które niewiele mają wspólnego z łacińskim crux – krzyż. Według wiarygodnych źródeł historycznych, jednym z najstarszych symboli chrześcijańskich była ryba, bo greckie ΙΧΘΥΣ (fonetycznie: ichthys) to pierwsze litery zdania: Jezus Chrystus Syn Boga Zbawiciel. A więc nie krzyż. ,,Krzyż rysowany lub rzeźbiony nie występował u chrześcijan

przed soborem nicejskim. Na sali obrad soboru przed tronem cesarskim leżała jedynie otwarta księga Ewangelii, innego symbolu nie było” (Wacław Korabiewicz, ,,Śladami amuletu”). Po czwarte – chrześcijańskim znakiem zbawienia i nadziei jest przede wszystkim nowe życie w zmartwychwstałym Chrystusie (por. Mt 5. 16; 7. 20; Rz 6. 3–6; Ga 5. 22–23), czyli ,,wiara, która jest czynna w miłości” (Ga 5. 6). Z chwilą ustanowienia Nowego Przymierza, żaden cielesny lub inny materialny znak – podobnie jak obrzezanie – ,,nie ma żadnego znaczenia,

ale tylko przestrzeganie przykazań Bożych” (1 Kor 7. 19). Stąd też czynienie znaku krzyża, np. na ciele, nie ma biblijnego uzasadnienia (takiego jak wcześniej miało obrzezanie) i jest sprzeczne z Biblią, która jednocześnie przestrzega przed ostentacyjną religijnością, mówiąc, że Bogu ,,nie służy się rękami ludzkimi, jakby czego potrzebował” (Dz 17. 25, por. Mt 6. 5–8). Po piąte – odwoływanie się do trynitarnej formuły chrztu jest nie tylko sprzeczne z twierdzeniem Pism, które mówią, że istnieje tylko jeden prawdziwy Bóg (por. J 17. 3; 20. 17; 1 Kor 8. 4–6; 11. 3), ale również kłóci się z przekonaniem samych biblistów katolickich, którzy przyjmują, ,,że formuła trynitarna ma charakter redakcyjny” (,,Encyklopedia katolicka” KUL, t. III, hasło ,,Chrzest”, s. 354) i dlatego ,,należy odróżnić autentyczne, pierwotne słowa Pana od elementów interpretacyjno-redakcyjnych” (Ks. J. Ku-

dasiewicz, ,,Jezus historii – Chrystus wiary”). Po szóste – krzyż łaciński jest symbolem niezliczonych zbrodni i militarnych podbojów, a mianowicie: prześladowania Żydów, krucjat przeciwko muzułmanom i innowiercom, podbojów kolonialnych, zbrodni zakonu krzyżackiego na ziemiach polskich, mordów dokonanych przez rasistowską organizację Ku-Klux-Klan, jak również ludobójstwa hitlerowskich Niemiec pod znakiem Hackenkreutz. Wniosek jest oczywisty: jakiekolwiek wyobrażenie krzyża, z wizerunkiem Chrystusa czy bez, i stosowanie

go jako symbolu chrześcijaństwa nie ma żadnego związku z nauką Pisma Świętego i postawą pierwszych wyznawców Chrystusa. Historia krzyża sięga starożytnych bałwochwalczych kultów solarnych i jednocześnie związana jest z największymi okrucieństwami w dziejach świata. Do chrześcijaństwa symbol ten został wprowadzony w okresie apostazji, i to za sprawą cesarza Konstantyna (312 r.), który też przyczynił się do przekształcenia pierwotnych zborów chrześcijańskich w system religijno-polityczny. Jaki więc powinien być nasz stosunek do kultu krzyża? Odpowiedź może być tylko jedna: jeśli według II przykazania Dekalogu nie można czynić i czcić jakiejkolwiek podobizny Boga, to o ileż bardziej nie należy tego czynić w przypadku narzędzia zbrodni, które wielokrotnie wykorzystywane bywało w czasie militarnych podbojów, jak i do politycznych demonstracji. Biblia wzywa: ,,Najmilsi moi, uciekajcie od bałwochwalstwa” (1 Kor 10. 14) oraz: ,,Baczcie, byście pobożności swojej nie wynosili przed ludźmi, aby was widziano; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 6. 1). A zatem wystrzegajmy się doktryn, form i zwyczajów, które mają tylko pozór pobożności, a które w rzeczywistości sprzeciwiają się nauce Pisma Świętego i wywołują zgorszenie (por. Mt 18. 6–7). Nie symbole bowiem – z krzyżem na czele – są ważne, ale wewnętrzna przemiana na podobieństwo Chrystusa (Rz 8. 29). Wszystko inne Biblia zalicza do marności: ,,Gdyż bóstwa ludów są marnością. Są dziełem rąk rzemieślnika pracującego dłutem w drzewie, ściętym w lesie, które przyozdabiają srebrem i złotem, umacniają gwoździami i młotami, aby się nie chwiało. Są jak straszak na polu ogórkowym, nie mówią, trzeba je nosić, bo nie mogą chodzić. Nie bójcie się ich, bo nie mogą szkodzić, lecz nie mogą też nic dobrego uczynić. Tobie nikt nie dorówna, Panie! Jesteś wielki i wielkie jest w mocy Twoje imię” (Jr 10. 1–6). BOLESŁAW PARMA

Drodzy Czytelnicy! Do działu religijnego przychodzi bardzo wiele pytań dotyczących rozmaitych zagadnień biblijnych. Staramy się na nie wszystkie odpowiadać, zainteresowanych Czytelników prosimy więc o cierpliwość. Redakcja

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

W

edług Biblii, po potopie Jahwe zobowiązał się, że już nigdy nie ześle na ludzi wód potopu. Jako znak wiecznego przymierza zawiesił na niebie „swój łuk” – tęczę. Po uroczystym ogłoszeniu Noemu i jego potomstwu swych przykazań (tzw. przykazań noachickich) Jahwe zadeklarował, że już nigdy więcej nie ukarze istot żywych globalnym potopem. Noe oraz ci, którzy przeżyli

SZKIEŁKO I OKO

chwały Bożej i dlatego nie należało się jej przyglądać (Ez 1. 28). Na widok tęczy – której ukazanie się na Wschodzie nie należało do zjawisk zbyt częstych – odmawiano modlitwę dziękczynną, sławiącą Boga za to, że pamięta o swym przymierzu i dotrzymuje obietnicy. Ludzie starożytni mieli w zwyczaju upamiętniać zawierane między sobą umowy jakimiś widzialnymi znakami. Na przykład w relacji o pa-

NIEŚWIĘTE PISMO

Łuk Jahwe kataklizm w korabie, otrzymali od Jahwe – oprócz zapewnienia – również zewnętrzny „znak” (hebr. ot) zawartego przymierza. Napisano o tym w Księdze Rodzaju 9. 12–17: „To będzie znakiem przymierza, które ja ustanawiam (...). Łuk mój kładę na obłoku, aby był znakiem między mną a ziemią. Kiedy zbiorę chmury i obłok będzie nad ziemią, a na obłoku ukaże się łuk, wspomnę na przymierze moje, które jest między mną a wami i wszelką istotą żyjącą we wszelkim ciele i już nigdy nie będzie wód potopu, które by zniszczyły wszelkie ciało (...). To jest znak przymierza, które ustanowiłem między mną a wszelkim ciałem, które jest na ziemi”. Dla zabobonnych Żydów tęcza – skądinąd zwykłe zjawisko meteorologiczne – była odbiciem

triarsze Jakubie wspomina się o stosie kamieni nazwanym przez Labana Jagar Sahaduta, a przez Jakuba – Galaad, czyli „kopiec świadkiem”. Miał świadczyć o przymierzu między Labanem a Jakubem (Rdz 31. 45–48). Zwyczaj ustanawiania widzialnych znaków przymierza przypisywano również bogom starożytnego świata, zaś tęcza – jako znak łaski – miała swoją długą tradycję. W ludowych wierzeniach Semitów, a zwłaszcza Babilończyków,

S

łowo „sąsiad” zawiera w sobie ideę blisko ści. W przypadku Polaków i Niemców oddzie lające nas Odra i Nysa sprawiają wrażenie prze pastnych oceanów. Z okazji wizyty niemieckiego papieża opublikowano w naszej prasie raporty porównujące poglądy, jakim hołdują Polacy i Niemcy. Wniosek jest jeden – dzieli nas przepaść mentalna, światopoglądowa i cywilizacyjna. Przede wszystkim Niemcy od pokolenia (z górą!) są w odwrocie w kwestii przynależności kościelnej i praktyk religijnych. Kiedy Polska od lat 70. do początku 90. przeżywała religijne apogeum, w Niemczech pustoszały kościoły. W ciągu 30 lat ubyło 3 mln katolików, i to mimo masowej ich emigracji do Niemiec – m.in. z Polski czy Chorwacji. Jeszcze gorzej jest w dziedzinie poglądów. Niemcy – zarówno katolicy, jak i protestanci czy ateiści – chcieliby (i to w 90 procentach!), aby Watykan zezwolił na rozwody i używanie antykoncepcji. W naszym kraju poluzowania w kwestii rozwodów oczekuje zaledwie co trzeci katolik, a regulacji narodzin – mniej niż dwie trzecie. Podobne różnice istnieją w stosunku do kapłaństwa kobiet, celibatu i homoseksualizmu. Niemcy mają mniej więcej podobne poglądy, chociaż są bardzo zróżnicowani pod względem przynależności konfesyjnej. Wydawałoby się przecież, że niemieccy katolicy powinni mieć poglądy bardziej pozostające pod wpływem nauk płynących z Watykanu. Tymczasem

ŻYCIE PO RELIGII

tęcza na obłokach zajmowała naczelne miejsce i była interpretowana jako znak łaski, życzliwości. M.J. Jastrow („Die Religion Babyloniens und Assyriens”, Berlin 1905) wspominał, że gdy bożek Adad w miesiącu Tiszrit wołał donośnym głosem i gdy w dniu zachmurzonym padał deszcz, to tęczę na niebie i grzmoty odczytywano jako znak, iż bogowie będą dla ludzi łaskawi. Tęcza ukazująca się nad miastem zwiastowała pomyślność. Dla wielu uczonych punktem wyjścia do refleksji nad opowieścią o przymierzu między Jahwe a Noem jest znaczenie „tęczy” (hebr. qeset) jako „łuku” (w języku hebrajskim słowo „tęcza” znaczy dosłownie „łuk”). Asyryjskie materiały archeologiczne często przedstawiają bóstwo z potężnym łukiem, toczące walkę z potworem wyobrażającym chaos, by zapewnić regularny, pomyślny cykl natury. Wyobrażenie to łączyło się z wiarą w ciągłe zagrożenie dla życia na ziemi ze strony tych nieokiełznanych sił. Łuk był narzędziem obrony i gwarancji ustalonego przez bogów porządku rzeczy. Wyobrażenia te znane były również autorowi starszego niż Biblia eposu o stworzeniu świata – „Enuma elisz”. Śladem tych wierzeń podążył biblista H. Gunkel. Owe staroorientalne skojarzenia pozwoliły mu wychwycić faktyczny sens symboliki biblijnego łuku tęczy – oto znużony Jahwe przestaje wysyłać na ziemię strzały swego gniewu i odkłada (zawiesza) swój łuk. Prezentując go światu, daje jednocześnie gwarancję opieki nad stworzeniem, tj. gotowość do obrony przed powrotem sił chaosu. ARTUR CECUŁA

tamtejsi katolicy wydają się impregnowani na kościelną propagandę – zarówno tę uskutecznianą przez Jana Pawła II, jak i ich rodaka Ratzingera. Katolicy – już od pięciu wieków będący w Niemczech mniejszością – najwyraźniej upodobnili się do swoich niezależnie myślących rodaków... Trochę na tej samej zasadzie, wedle której katolicy amerykańscy sposobem bycia, myślenia czy wierzenia niejednokrotnie bardziej przypominają protestantów, wśród których żyją jako odwieczna mniejszość, niż współwyznawców z Polski lub Włoch. To rozpuszczenie się topniejącej katolickiej mniejszości w protestancko-ateistycznym sosie jest wielkim sukcesem reformacji – nawet jeśli nadszedł on dopiero po długich stuleciach. W Polsce sytuacja jest zdecydowanie inna, bo nasi katolicy nie bardzo mają się w czym rozpuścić. Od II wojny światowej – po przesunięciu granic na zachód, po zagładzie Żydów i wygnaniu Niemców – polscy katolicy pozostali jedynie w towarzystwie innych polskich katolików, poddani nasilającym się wpływom Kościoła, który nie miał tu żadnej konkurencji. Wprawdzie jako naród mamy od stuleci także własną tradycję racjonalistyczną, ale jest ona słabiutka, mniejszościowa, a w pewnych okresach – wręcz marginalna. To dlatego w Polsce antyklerykalne pisma i książki są ciągle tak bardzo potrzebne, podczas gdy w Niemczech byłyby one wyważaniem drzwi dawno już otwartych. MAREK KRAK

Przepaść międzysąsiedzka

G

dy w latach trzydziestych XV wieku mieszkający w Strassburgu Johannes Gensfleisch zur Laden (uro dzony ok. roku 1400, zmarły w roku 1468) usłyszał po raz pierwszy o pewnym daleko wschodnim wynalazku, nic nie wskazywało, że oznacza to po czątek prawdziwej rewolucji. Johannes był synem patrycjusza z Mainz nad Renem. Jako człowiek wielce utalentowany i aktywny uprawiał różne zawody. Był zatem złotnikiem, specjalistą od polerowania kamieni, wytwórcą luster i kopistą. Działalność wydawnicza polegała wówczas na żmudnym przepisywaniu ksiąg, które były przez to bardzo rzadkie, a zatem drogie. I to właśnie legło u podstaw pewnego interesującego przedsięwzięcia. Masowa publikacja książek wydała się dobrą metodą zdobycia fortuny. Wszakże pod jednym istotnym warunkiem – należało znacząco skrócić czas wytwa-

21

pierwsza papiernia w tej części świata. Muzułmanie ponieśli trudną sztukę wytwarzania papieru nad Morze Śródziemne, do Andaluzji i południowej Italii. Taką sytuację zastał Johannes Gensfleisch zwany Gutenbergiem. Wzorując się na Chińczykach i na europejskiej technice drzeworytniczej, stworzył własny zestaw ruchomych czcionek. W roku 1437 uruchomił pierwszą drukarską prasę (na jego zlecenie wykonał ją Konrad Sasbach z Mainz), w której zastosował śrubę dociskającą czcionki do drukowanej kartki. Gutenberg opracował też stop ołowiu odpowiedni do czcionek i sposób ich odlewania. Kiedy zaś w roku 1446 wrócił do Mainz, z pomocą mistrza złotniczego Johanna Fusta założył tam drukarnię. W tym też czasie wykonał pierwsze w Europie drukowane książki – kalendarz „Weltgericht” i „Sibyllenbuch”, a w 1454 ukazała się jego sławna „Biblia” w liczbie 165 egzem-

HISTORIA WOLNEJ MYŚLI

Czarne na białym rzania jednej książki i zwiększyć liczbę egzemplarzy. W średniowiecznej Europie osiągano to poprzez dyktowanie dzieła jednocześnie kilkunastu skrybom. Tymczasem docierały do Niemiec informacje o dziwacznym wynalazku, który polegał na odbijaniu liter za pomocą specjalnych pieczęci, dzięki którym można było wielokrotnie powielać jeden tekst i za każdym razem otrzymać identycznie wyglądające strony. W czasach Gensfleischa druk, bo o nim mowa, miał co najmniej tysiącletnią przeszłość, bo już w V wieku Chińczycy stosowali ksylografię – rzeźbienie całej strony tekstu na drewnianej desce i wielokrotne jej odbijanie na papierze. Sprzyjało temu upowszechnienie jeszcze innego chińskiego wynalazku – papieru, który miał wyprzeć dużo droższy pergamin. Już w II wieku p.n.e. znane były cienkie, elastyczne płachty wytwarzane z jedwabiu rozdrobnionego w wodzie i wylanego na płaskie sita, gdzie po wysuszeniu powstawał doskonały materiał pisarski. Oczywiście, ten rodzaj papieru był ogromnie kosztowny, ale przy tym jakościowo doskonały i bardzo odporny (znajduje się go w chińskich grobowcach sprzed... dwóch tysięcy lat!). W II wieku n.e. Chińczyk Kai Lun wprowadził do papiernictwa istotną innowację – rozpoczął produkcję tańszego papieru z ryżowej słomy. Potem sztuka wytwarzania arkuszy papieru zawędrowała na zachód, docierając do Indii i Azji Środkowej, która w tym czasie pozostawała w strefie wpływów Państwa Środka. W połowie VIII wieku w Samarkandzie (podległej islamowi) zaczęła funkcjonować

plarzy papierowych i 35 na pergaminie. To był koniec kościelnego monopolu na informację i słowo pisane. Drukarnie mnożyły się odtąd jak grzyby po deszczu, między innymi w Anglii (William Caxton, 1471), w Pradze (1487), w Niderlandach, Francji, Polsce, a druk stawał się nawet narzędziem walki o narodową tożsamość... Taką rolę pełniła na przykład białoruska drukarnia Franciska Skoriny w Wilnie (pierwsza połowa XVI wieku). Europejczycy sami mogli już czytać Biblię i sami mogli oceniać, na ile życie kościelne i dogmaty są zgodne z Pismem Świętym. Uczeni i artyści w coraz większym stopniu uniezależniali się od oceny i woli duchowieństwa. Kościół oczywiście próbował narzucać drukarniom cenzurę, lecz chęć zysku i niezależność finansowa wydawców czyniła te wysiłki bezskutecznymi. Bez najmniejszej przesady można stwierdzić, że upowszechnienie druku stało się jednym z głównych czynników upadku porządku średniowiecznego w Europie, rozkładu starego społeczeństwa opartego na dominacji feudałów i ideologii katolickiej. Drukarnie szerzyły renesansowe idee swobody myślenia i humanizmu, a wszędzie, gdzie one dotarły, zaczynał się umysłowy ferment – dostęp do informacji niereglamentowanej przez kler rozbijał skostniałe struktury. Gutenberg, chociaż nie był właściwym wynalazcą druku i z pewnością nie przypuszczał, jak dalekie będą konsekwencje jego przedsięwzięcia, stał się jednym z największych rewolucjonistów w dziejach. LESZEK ŻUK

22

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

NASZA RACJA

ZEBRANIA RACJI PL Augustów – Bogdan Nagórski, tel. 601 815 228; Bełchatów – Marek Szymczak, tel. 603 274 363, [email protected]; Będzin – zebrania w każdy trzeci poniedziałek miesiąca, godz. 18, ul. Małachowskiego 29; Białystok – dyżury: wt.–czw., godz. 16–18, DH „Koral”, ul. Wyszyńskiego 2, lok. 309, tel. (85) 744 49 39; Bolesławiec – Wiesław Polak, tel. (75) 734 34 25; Brzeg – zebrania w każdy ostatni czwartek miesiąca, godz. 19, restauracja „Laguna” (przy obwodnicy). Koordynator na Brzeg: Zenon Makuszyński, tel. 696 078 240; Busko Zdrój – kontakt: Kamil Oliwkiewicz, tel. 600 121 793; [email protected]; Bydgoszcz – ul. Garbary 24. Dyżury w każdy czwartek, godz. 17–19; Bytom – 4.06, zebranie zarządu wojewódzkiego w Bytomiu, ul. Moniuszki 2. W dniu 9.06 – zebranie rady wojewódzkiej oraz przewodniczących powiatów – obecność obowiązkowa. Bytom, ul. Dworcowa 2. Dyżury w czwartki, godz. 17–19, ul. Dworcowa 2; Chełm – zebrania w każdą ostatnią niedzielę m-ca, ul. Stephensona 5a, godz. 15. Tel. (82) 563 51 93, 501 711 386; Cieszyn – 21.06, godz. 16, budynek OSP; kontakt: Bogdan Starski, tel. 609 784 856; 661 210 589; Dąbrowa Górnicza – zebrania w każdą trzecią środę m-ca, godz. 17 w siedzibie Polskiego Związku Wędkarskiego przy ul. Wojska Polskiego 35; Dąbrowa Tarnowska – koordynator: Bogdan Kuczek, tel. (14) 624 27 93; Dębica – kontakt: Małgorzata Król-Gierczak, tel. 601 548 707; Elbląg – 10.06, godz. 16, ul. Grunwaldzka 31. Zapraszamy wszystkich członków i sympatyków naszej partii na zebranie. Kontakt: 601 391 586; Gdańsk – 4.06, godz. 11, klub osiedlowy „Maciuś”, Przymorze, ul. Opolska 2, I p., sala 9. Zebranie członków i sympatyków, tel. (58) 302 64 93; 691 943 633; Gdynia – 4.06, godz. 12, restauracja „Arkadia”, ul. Władysława IV; kontakt tel.: 604 906 246; Gliwice – kontakt: Andrzej Rogusz, tel. 600 26 70 76; e-mail: [email protected]; Gorlice – koordynator: Zbigniew Bosek, tel. (18) 540 71 35; Gorzów Wlkp. – Czesława Król, tel. 604 939 427; Gryfice – Henryk Krajnik, tel. 603 947 963; Gubin – Mirosław Sączawa, tel. 600 872 683; Jasło – Józef Juszczyk, tel. 600 288 627; Jastrzębie – 24.06, godz. 17, bar „Caro”, kontakt: Jan Majewski, tel. 512 203 524; (32) 476 55 64; Jelenia Góra – kontakt: Mieczysław Bronowicz, tel. (75) 647 54 91, 887 231 740; Kalisz – Stanisław Sowa, tel. (62) 599 88 15, 512 471 675; Katowice – dyżury w każdą pierwszą sobotę m-ca od godz. 16 w siedzibie miejskiej SLD przy ul. św. Jana 10, (III p.); Ryszard Pawłowski, tel. (32) 203 20 83, 606 202 093; Kielce – Zarząd Województwa Świętokrzyskiego – dyżury we wtorki w godz. 14–18, ul. Warszawska 6, p. 7; tel. (41) 344 72 73, 609 483 480; Kluczbork – Dariusz Sitarz, tel. (77) 414 20 47; Kołobrzeg – dyżury członków zarządu powiatowego w każdy poniedziałek w godz. 16–18 w siedzibie, ul. Rybacka 8, tel. 505 155 172; Konin – kontakt: Zbigniew Górski, tel. 601 735 455; Kostrzyn – Andrzej Andrzejewski, tel. 502 076 244; Kraków – Zarząd Wojewódzki RACJI PL, 31-300 Kraków 64, skr. poczt. 36, tel. (12) 636 73 48; (12) 626 05 07; 695 052 835. Spotkania od czerwca pod nowym adresem: ul. Kamienna 19, restauracja „Pod szablą”, godz. 17, w każdy trzeci czwartek m-ca. Zarząd RACJI PL w Krakowie poszukuje chętnych do organizacji struktur powiatowych w Niepołomicach, Wieliczce, Wadowicach, Andrychowie, Bochni i Brzesku. Zgłoszenia prosimy kierować pod nr tel. (12) 636 73 48; Legnica – 5.06, godz. 17, ul. Rynek 32 (siedziba SLD) – zebranie RACJI PL. Zapraszamy członków i sympatyków. Krzysztof Lickiewicz, tel. 854 86 55, tel. kom. 607 375 631; Łowicz – Mirosław Iwański, tel. 837 78 39; Łódź – cotygodniowe zebrania odbywają się we wtorki w godzinach 16–18, ul. Zielona 15, I piętro, pokój nr 10, tel. (42) 632 17 84. Kontakt: Jolanta Komorowska, tel. (42) 684 47 55; Lublin – 3.06, godz. 16, ul. Beliniaków 7 (siedziba SLD). Zebranie organizacyjne Koła Lublin;

Mielec – Zbigniew Maruszak, tel. (17) 788 91 01; Mysłowice – druga sobota każdego m-ca w Brzęczkowicach, lokal „Alf” (naprzeciwko Mini Kliniki), godz. 17, Remigiusz Buchalski, tel. 508 496 086; Myszków – Daniel Ptaszek, tel. 508 369 233; Niemodlin – Bogdan Kozak, tel. 694 512 707; Nowa Sól – Mieczysław Ratyniak, tel. (68) 388 76 20; Nowy Sącz – koordynator: Andrzej Idzik, tel. (18) 443 62 61; Nowy Targ – każdy 3 piątek m-ca, godz. 17, bar „Omega”, ul. Szaflarska 25, Stanisław Rutkowski, tel. (18) 275 74 04; Nowy Tomyśl – Barbara Kryś, tel. (68) 386 84 37; Nysa – Andrzej Piela, tel. (77) 435 79 40; Olkusz – zebrania w każdą drugą niedzielę m-ca w kawiarni „Arka” w Rynku. Kontakt tel. (32) 642 49 48; Olsztyn – 10.06, godz. 12, ul. Profesorska 15, Klub Alternatywa. Kontakt: 693 656 908; Opatów – kontakt tel. (15) 868 46 76; Ostrowiec Świętokrzyski – Arkadiusz Frejlich, tel. 697 264 490; Piła – Henryk Życzyński – tel. (67) 351 02 85; Pińczów – kontakt tel. 888 656 655; Płock – Jerzy Paczyński, tel. 603 601 519; Poznań – 5.06, godz. 17.30, klubokawiarnia „Proletaryat”, ul. Wrocławska 9 – zebranie członków i sympatyków z Poznania i powiatu. Witold Kayser, tel. (61) 821 74 06. Koordynator na powiaty jarociński, pleszewski i krotoszyński – Marcin, tel. 692 675 579; powiat słupecki – Włodzimierz Frankiewicz, tel. 692 157 291; Radom – Maciej Tokarski – przewodniczący Koła RACJA PL w Radomiu, tel. 660 687 179; Rybnik – Bożena Wołoch, tel. (wieczorami) 880 754 928; Rzeszów – dyżury w drugi i ostatni poniedziałek miesiąca, godz. 18–19, pub „Korupcja” ul. Króla Kazimierza 8 (boczna od Słowackiego), tel. 606 870 540; Sanok – kontakt: Klaudiusz Dembicki, e-mail: [email protected], tel. 606 636 273; Siedlce – zebranie członków i sympatyków RACJI PL w każdy pierwszy piątek miesiąca o godz. 17 w barze „Smaczek”, ul. Kazimierzowska 7. Kontakt: Kozak Marian, tel. 606 153 691; adres: Siedlce 6, skr. poczt. 9; Siemianowice Śląskie – każdy drugi poniedziałek miesiąca, godz. 16, ul. Szkolna 7, kontakt: Zygmunt Pohl 501 797 260 Słupsk – kontakt: 505 010 972; Starachowice – tel. (41) 274 15 76; Stargard Szczeciński – 4.06, godz. 12, ul. Sadowa 4 – zapraszamy członków i sympatyków na piknik; kontakt: Marian Przyjazny, tel. 601 961 034; Staszów – Dariusz Klimek, tel. 606 954 842; Sucha Beskidzka – koordynator: Andrzej Lenik, tel. 607 988 061; Szczecin – e-mail: [email protected]; Świnoujście – zebrania członków i sympatyków RACJI PL w każdą ostatnią sobotę miesiąca o godz. 17 w lokalu przy ul. Grunwaldzkiej 62c; Tarnów – Bogdan Kuczek, tel. (14) 624 27 93; Toruń – zapraszamy codziennie do naszego biura przy ul. Broniewskiego 15/17 od poniedziałku do piątku w godz. 10–12 i 16–18; przewodniczący zarządu wojewódzkiego J. Ziółkowski zaprasza w każdy piątek w godz. 16–18; tel. 607 811 780, e-mail: [email protected]; Turek – Wiesław Szymczak, tel. 605 094 491; Wałcz – zebrania w każdy pierwszy piątek m-ca, godz. 17, ul. Dworcowa 14. Kontakt: Józef Ciach, tel. 506 413 559; Warszawa (Mazowsze) – osoby zainteresowane organizowaniem struktur terenowych w powiatach: mławskim, ostrołęckim, wyszkowskim, pułtuskim, sokołowskim, wołomińskim, mińskim, garwolińskim, otwockim, lipskim, białobrzeskim, grójeckim, piaseczyńskim, pruszkowskim, żyrardowskim, sochaczewskim, płońskim i ciechanowskim, proszone są o kontakt z Krzysztofem Mróziem w celu uzyskania pełnomocnictw. Tel. 608 070 752, (22) 646 82 12, c-mail: [email protected]; Wrocław – 21.06, godz. 16, ul. Zelwerowicza 4, lokal PKPS – zebranie wrocławskiego Koła RACJI PL poświęcone ustaleniu listy członków i wyborom władz. Obecność wszystkich członków obowiązkowa. Jerzy Dereń, tel.: (71) 392 02 02; 698 873 975; Zawiercie – Daniel Ptaszek, tel. 508 369 233; Zielona Góra – Bronisław Ochota, tel. 602 475 228; Żary – Andrzej Sarnowski, tel. 507 150 177.

KATEDRA PROFESOR JOANNY S.

Nalot B16, czyli hołd polski Nawiedził nas Benedykt XVI. Kosztowało dużo, ale zostaliśmy ubogaceni. Duchowo. Pobyt relacjonowały wszystkie media. Na żywo i w replayach. Na nic innego nie było miejsca ani czasu. Polacy dostali wolne od pracy i nauki. Czy kto chciał, czy nie chciał, musiał uczestniczyć w pielgrzymkowym misterium. Podobno wszyscy chcieli. „Podobno” robi taką samą różnicę jak „prawie”. Na pewno opłaciło się papieżowi. Wsparł ostatni bastion katolicyzmu w Europie. Największą wylęgarnię dewotów i duchownych. Kraj obrzędowo-pokazowej religijności. Opokę instytucjonalnego Kościoła. Czuje się z nim związanych prawie 90 proc. obywateli RP. Tyle samo uważa, że papież odgrywa wielką rolę we współczesnym świecie. Nawet jeśli nie nazywa się Jan Paweł II. Rząd dusz czy tylko bogobojnych, polskich duszyczek wart nauki polskiego. Szkoda, że nie dla prezydenta RP. Benedykt XVI już go pobił na głowę. Mówił wyraźniej. Zachowywał się godnie. Jak przystoi głowie państwa. Nasz gość wyraził radość z przybycia „do kraju i ludu, z którego wywodził się umiłowany poprzednik”. Apelował: „Trwajcie mocni w wierze”. Przekonywał, że Kościół jest dla ludzi grzesznych, a wiara to miłość. Pochylił się nad Holokaustem. Zachwycił liczbą powołań w watykańskim lennie nad Wisłą. Zapewne nieświadom ich materialnego podłoża. Skąd miałby znać tę wstydliwą tajemnicę? Wiedzieć,

że „kto ma księdza w rodzie, tego bieda nie pobodzie”. Ani żadna władza, która PiSu jest. Pod jej szczególną opieką jest Rydzyk. Pod nieustającym ostrzałem – jego wrogowie. Korzyści są obustronne. Jak w każdej symbiozie. Ten wygrywa każde starcie, kto Rydzyka ma poparcie. Wobec spadających notowań Kaczyńscy zapragnęli także papieskiego. Benedykt XVI tych oczekiwań raczej nie spełnił. Okazał się nie tylko następcą św. Piotra i santo subito Jana Pawła, ale i Pytią. Jego wypowiedzi były kwintesencją dwóch tysięcy lat watykańskiej dyplomacji. Każdy słyszał to, co chciał. Szczytem mistrzostwa była ocena lustracji. W pełni zadowoliła zarówno przeciwników, jak i zwolenników. Kaczyńscy, Marcinkiewicz, Gosiewski muszą się jeszcze długo uczyć. Na szczęście człowiek tyle nie żyje. Wałęsowy wariant uproszczony – jestem za, a nawet przeciw – wystarcza na jedną kadencję. Do 2009 roku jakoś przetrzymamy. Jeśli Benedykt XVI poważnie potraktuje swoje przesłanie dla kapłanów, żeby nie byli ekspertami od polityki, przyjdzie kryska na Rydzyka. Wildstein go nie zastąpi. Choć robi chłop, co może, pampersy to nie moherowe berety. Pospieszalski prędko nie dorówna Madzi Buczek. Choć też się stara. Miłość TVP nie przekłada się na wyborcze poparcie. W tej dziedzinie Radio Maryja i TV Trwam są poza wszelką konkurencją. Jak władze RP w służalczości wobec kleru.

W czasie wizyty BXVI pierwsze osoby w państwie dały popis wiernopoddańczych skłonów, klęków i cmoków. Im władza wyższa, tym kark gięła niżej. Narodowa duma rozpłynęła się w strugach deszczu, błyskach fleszy i nadziei, że przyssanie do papieskiej dłoni przełoży się na aprobatę wyborców. Niektórzy się wyłamali. Nie wiadomo którzy, bo telewizja nie pokazała. Zbrodnia i kara na miarę IV RP. Warto odnotować także inny aspekt papieskiej wizyty. Z Niemcami prowadziliśmy najdłuższą wojnę nowoczesnej Europy. Opieraliśmy się zbrojnie i moralnie. Byliśmy heroiczni i we Wrześni, i we wrześniu. Nie ugięły nas zabory ni okupacja. Ku pokrzepieniu serc Polacy czytali „Krzyżaków”, śpiewali „Rotę”, podziwiali „Hołd pruski”. Malując Hohenzollerna klęczącego przed Zygmuntem Starym, Matejko zmaterializował polskie marzenia dotyczące stosunków z Niemcami. Odpowiedni dał rzeczy obraz. Duży (388x785 cm). Bajecznie kolorowy. Prosty w odbiorze. Tabloid 1882. Kawa na ławę. Prusak na kolana. Polska gola! Nic to, że samobój. Nie pierwszy, nie ostatni. W oczekiwaniu na mundial Polacy dostali od władzy igrzyska państwowo-religijne. Niemcy – odwet za hołd pruski. Hołd polski zrelacjonowały na żywo wszystkie media. Teraz czeka na swojego Matejkę, żeby go utrwalił po wsze czasy. Dla potomnych. Jako symbol PiS i jego IV RP. JOANNA SENYSZYN

Wpłaty na rzecz RACJI Na wyraźne prośby czytelników „FiM”, którzy chcieliby wspomóc finansowo działalność RACJI PL, prezentujemy wzór prawidłowo wypełnionego druku przelewu na konto bankowe. Czysty blankiet można otrzymać w każdym banku, na poczcie i w punktach tanich opłat. Wystarczy przepisać nazwę i konto odbiorcy oraz wpisać własne dane: imię, nazwisko, adres, nr PESEL i hasło: „darowizna”.

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

Fot. WHO BE

ŚWIAT SIĘ ŚMIEJE Po kilkumiesięcznej, namiętnej znajomości dziewczyna pyta swojego wybranka: – Znamy się już tak długo. Czy nie powinieneś przedstawić mnie swojej rodzinie? – Jak sobie życzysz. Ale w tym tygodniu jest to niemożliwe. Żona z dziećmi wyjechała do teściów. ¤¤¤ Kaczyński odwiedza szkołę specjalną dla dzieci opóźnionych w rozwoju. Wchodzi do jednej z klas, a pani zwraca się do dzieci: – No, kochani, kto to jest? – ??? – No przypatrzcie się dobrze, kto to jest? – ponagla pani. – Nowy!!! – odpowiadają dzieci. ¤¤¤ Po wielu latach do nieba trafili prezydenci: Putin, Castro i Kaczyński. Siedzą sobie na niebieskiej łące i płaczą. Pan Bóg to dojrzał i pyta o powód ich żalu. – Nie udało mi się do końca stworzyć wielkiej Rosji – mówi Putin. – Nie martw się, pokazałeś im drogę. Dalej pójdą sami... – Trzymałem naród za mordę, nic za mnie nie mieli – ubolewa Castro. – Nie martw się, za rok na Kubie znajdą ropę i będą mieli dobrobyt – uspokaja go Bóg. Następnie Pan Bóg spojrzał na prezydenta Kaczyńskiego, przysiadł się i... też zapłakał.

23

– Czym różni się prawo polskie od amerykańskiego? – Polskie gwarantuje wolność wypowiedzi, a amerykańskie – wolność po wypowiedzi. ¤¤¤ – Co oficjalnie łączy J. Kaczyńskiego z ojcem Rydzykiem? – Celibat. ¤¤¤ – Co znaczy słynne TKM wypowiedziane przez J. Kaczyńskiego? – Teraz kolega Marcinkiewicz (Teraz Kaczki mieszają). ¤¤¤ Z 3 milionów mieszkań nagle zrobiło się 300 000 – gdzie więc podziało się to jedno zero? – W Ministerstwie Sprawiedliwości... ¤¤¤ Po ogłoszeniu, że PiS wchodzi w koalicję z PSL i Samoobroną, „Fakt” zorganizował konkurs, w którym można wygrać 50 tys. biletów lotniczych. ¤¤¤ Kaczyńscy nie jedzą serków homogenizowanych. Jedzą wyłącznie serki heterogenizowane. ¤¤¤ – Jasiu, jak ty możesz palić papierosy! Jesteś dopiero w 3 klasie... – A jak pan Lepper był w trzeciej, to palił. – Ale on był pełnoletni...

KRZYŻÓWKA Odgadnięte słowa wpisujemy WĘŻOWO – ostatnia litera odgadniętego wyrazu jest równocześnie pierwszą literą następnego. 1) miało być tanie, czyli panowie i panie, 2) zboże, co do głowy uderzyć może, 3) diabeł w filiżance, 4) bombowa akcja, 5) zuchwała peruka, 6) bałwan z kurzu, 7) rzeczny porywacz, 8) podróżuje w trampkach, 9) zawraca głowę urzędasom, 10) góral skalisty, 11) witka do siedzenia, 12) „Rodacy! Bądźcie optymistami!”, 13) nie zna się, 14) drzewa, które rzeka oblewa, 15) książka pełna legend, 16) gustował w dziewicach z Krakowa, 17) parlamentarne kółko zainteresowań, 18) potrafi dać w papę, 19) nijaki w odmianie, 20) wstrząsa, nie miesza, 21) psie kazanie, 22) grany lub przeżywany, 23) obszar z rzeźbą, 24) wieczorem płonie na frontonie, 25) fiskusowe znamię, 26) najniższy w Indiach, 27) zdjęty z głowy, lecz nie problem, 28) żołnierski plac zabaw, 29) wyrzucany drzwiami, próbuje oknami, 30) bieg spraw na głowie, 31) zmora lokatora, 32) duszek w silniku, 33) urwany, gdy aktor pijany, 34) pobudka bez budzika, 35) w nim bez, 36) błękitna rzeka, 37) ojczyzna liberałów, 38) Antoni z kolonii, 39) pije w robocie, 40) czepia się, 41) straszna P dziura, 42) chamski złoty, 43) chłopię podające kopię, 44) wigilijna ofiara, 45) bryka bez silnika, 46) pucuje statki, 47) wzmacnia cios w nos, 48) z aktami z hakami, 49) nieważna moda, tej tkaniny zawsze szkoda, 50) słucha się laski, 51) dmuchany na plaży. Rozwiązanie krzyżówki z numeru 20/2006: „To tylko etap na mojej drodze”. Nagrody (koszulka + czapka „FiM”) wylosowali: Aldona Dębska z Katowic, Szczepan Dobosiewicz z Bogdańca, Józef Kaszuba z Trzebini. Gratulujemy! Aby wziąć udział w losowaniu nagród, wystarczy w terminie 10 dni od ukazania się aktualnego numeru „FiM” przesłać hasło krzyżówki e-mailem na: [email protected] lub pocztą WYŁĄCZNIE NA KARTKACH POCZTOWYCH na adres redakcji podany w stopce. W rozwiązaniu prosimy podać numer tygodnika, wybrany wzór (do obejrzenia na www.faktyimity.pl), rozmiar koszulki oraz adres, na który mamy wysłać nagrodę.

Litery z pól ponumerowanych w prawym dolnym rogu utworzą rozwiązanie z cyklu NIEZAPOMNIANE SŁOWA WYBRAŃCÓW NARODU – Renata Beger, posłanka Samoobrony, w odpowiedzi na pytanie: „Lubi Pani seks?”.

TYGODNIK FAKTY i MITY (ISSN 356441); Prezes zarządu i redaktor naczelny: Roman Kotliński (Jonasz); Zastępcy red. naczelnego: Marek Barański, Marek Szenborn; Sekretarz redakcji: Adam Cioch – tel. (42) 637 10 27; Dział reportażu: Ryszard Poradowski – tel. (42) 630 72 33; Dział historyczno-religijny: Bolesław Parma; Redaktor graficzny: Tomasz Kapuściński; Fotoreporter: Hubert Pankowski; Dział promocji i reklamy: tel. (42) 630 73 27; Dział łączności z czytelnikami: (42) 639 85 41; Adres redakcji: 90-601 Łódź, ul. Zielona 15; e-mail: [email protected]; Wydawca: „BŁAJA News” Sp. z o.o.; Sekretariat: tel./faks (42) 630 70 65; Druk: POLSKAPRESSE w Łodzi. Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo do adiustacji i skracania tekstów. WARUNKI PRENUMERATY: 1. W Polsce przedpłaty przyjmują: a) Urzędy pocztowe i listonosze – do 25 sierpnia na czwarty kwartał 2006 r. Cena prenumeraty – 36,40 zł za jeden kwartał; b) RUCH SA – do 25 sierpnia na czwarty kwartał 2006 r. Cena prenumeraty – 36,40 zł kwartalnie. Wpłaty przyjmują jednostki kolportażowe RUCH SA w miejscu zamieszkania prenumeratora. 2. Prenumerata zagraniczna: Wpłaty przyjmuje jednostka RUCH SA Oddział Krajowej Dystrybucji Prasy na konto w PEKAO SA IV O/Warszawa nr 12401053-40060347-2700-401112-005 lub w kasie Oddziału. Informacji o warunkach prenumeraty udziela ww. Oddział: 01-248 Warszawa, ul. Jana Kazimierza 31/33, tel.: 0 (prefiks) 22 532 87 31, 532 88 16, 532 88 19, 532 88 20; infolinia 0 800 12 00 29. Ceny prenumeraty z wysyłką za granicę w PLN dla wpłacających w kraju: pocztą zwykłą (cały świat) 132,–/kwartał; 227,–/pół roku; 378,–/rok; pocztą lotniczą (Europa) 149,–/kwartał; 255,–/pół roku; 426,–/rok; pocztą lotniczą (reszta świata) 182,–/kwartał 313,–/pół roku 521,–/rok. W USD dla wpłacających z zagranicy: pocztą zwykłą (cały świat) 88,–/rok; pocztą lotniczą (Europa) 99,–/rok; pocztą lotniczą (reszta świata) 121,–/rok. Prenumerata zagraniczna RUCH SA płatna kartą płatniczą na www.ruch.pol.pl 3. Prenumerata w Niemczech: Verlag Hûbsch & CO., Dortmund, tel. 0 231 101948, fax 0 231 7213326. 4. Dystrybutorzy w USA: New York – European Distribution Inc., tel. (718) 782 1135; Chicago – J&B Distributing c.o., tel. (773) 736 6171; Lowell International c.o., tel. (847) 439 6300. 5. Dystrybutor w Kanadzie: Mississauga – Vartex Distributing Inc., tel. (905) 624 4726. Księgarnia „Pegaz” – Polska Plaza Wisła, tel. (905) 238 9994. 6. Prenumerata redakcyjna: do 25 sierpnia na czwarty kwartał 2006 r. Cena 36,40 zł. Wpłaty (przekaz pocztowy) dokonywać na adres: BŁAJA NEWS, 90-601 Łódź, ul. Zielona 15. 7. Zagraniczna prenumerata elektroniczna: [email protected]. Szczegółowe informacje na stronie internetowej http://www.faktyimity.pl Prenumerator upoważnia firmę „BŁAJA News” Sp. z o.o. ul. Zielona 15, 90-601 Łódź, NIP: 725-00-20-898 do wystawienia faktury VAT na prenumeratę tygodnika „Fakty i Mity” bez podpisu.

24

Nr 22 (326) 2 – 8 VI 2006 r.

JAJA JAK BIRETY

ŚWIĘTUSZENIE

Jajcarze

O

to kolejna porcja perełek, jakie posypały się z ust naszych wykładowców...

Matematyk pragmatyk: Liczba zespolona jest jak małżeństwo – mamy część rzeczywistą,

mogliśmy znaleźć skrzynki pocztowej. Były jakieś takie różne kontenery, ale nie było niczego, co by przypominało skrzynkę. Po jakimś czasie prof. M. doszedł do wniosku, że jeden z nich to skrzynka pocztowa, i zadowolony wrzucił do

niej pocztówkę. Wtedy powiedziałem: „Wiesz, ja tam niedawno wrzuciłem skórkę po bananie”. Na co on: „Ciekawe, czy dojdzie?”. I to jest właśnie przykład takiej ciekawości... ¤¤¤

Mowa jest srebrem cd.

Rys. Tomasz Kapuściński

Wizyta Benedykta XVI miała potężną propagandową oprawę. Na ulicach Krakowa, miasta najbardziej papieżem doświadczonego, widać było jednak ślady ruchu oporu... Fot. WHO BE

męża, czyli tę, co pracuje, oraz urojoną, czyli tę, co... czuje. ¤¤¤ Fizyk pędziwiatr: No wiecie, pęd to nie do końca to, o czym myślicie, czyli gdy spotkacie znajomego w mieście i zapytacie: „Gdzie pędzisz?”. A co, jak odpowie: „W piwnicy”? ¤¤¤ Logik: – Ciekawość to bardzo dobra cecha, a prof. M. to świetny tego przykład – nie tylko w kwestii matematyki, ale ogólnie – w życiu. Kiedyś byłem z nim w bardzo odległym kraju i nie

Geograf prewencyjny: – Proszę państwa, gleboznawstwo to inaczej pedologia. Oczywiście, osoba, która zajmuje się badaniem gleby, to nie pedofil, tylko pedolog. Wyjaśniam, bo ostatnio dużo się o tym huczy w telewizji... ¤¤¤ Politolog sentymentalny: Polakom od zawsze do szczęścia wystarczy tylko białe wino i owoce – czytaj: pół litra i ogórki... ¤¤¤ Historyk empirysta: No, Karolina, to może dzisiaj przeczytasz referat. Biust masz odpowiedni, akurat w moim typie... Na podstawie joemonster.org opracowała @