Feehan Christine - Mrok 18 - Dark Possession(nieof.)

Tłumaczy: franekM

Dark Possession By

Christine Feehan

Tłumaczy: franekM

Rozdział 1 Manolito De La Cruz obudził się pod ciemną ziemią z jego bijącym sercem, krwawoczerwonymi łzami pokrywającymi smugami jego twarz i przytłaczał go żal. Rozpaczliwy krzyk kobiety odbił się echem w jego duszy, szarpiąc go, udzielając mu nagany, przyciągając go z powrotem z krawędzi wielkiego urwiska. I padał z głodu. Każda komórka w jego ciele łaknęła krwi. Głód grabił go bezlitosnymi pazurami do momentu gdy czerwone opary nie przykryły jego wzroku, a jego tętno biło w potrzebie natychmiastowego pożywienia się. Zrozpaczony, przeczesał obszar nad swoim miejscem spoczynku na obecności wrogów i, nie znalazł żadnego, wybuch przez bogate warstwy gleby, w powietrze, jego sercowe grzmiało w jego uszach, jego umysł krzyczał. Wylądował w kucki pośród gęstych krzewów i gęstej roślinności, i wziął wolne, ostrożne spojrzenie wokół siebie. Przez moment wszystko było złe — małpy wrzeszczały, ptaki wołały w ostrzeżeniu, bulgot większego drapieżnika, nawet szelest jaszczurek przez roślinność. Nie powinien tu być. Las deszczowy. Dom. Potrząsnął swoją głową, próbując oczyścić swój podzielony umysł. Ostatnią rzeczą, którą wyraźnie pamiętał, było wyjście przed karpacką kobietą w ciąży, ochrona matki i nienarodzonego dziecka przed zabójcą. Sheaę Dubrinsky, życiową partnerkę Jacquesa, brata Księcia karpackich ludzi. Był w Karpatach, nie w Ameryce Południowej, którą teraz nazywał domem. Odegrał jeszcze raz obrazy w swojej głowie. Shea zaczęła rodzić na przyjęciu. Co było śmieszne. Jak mogli chronić kobiety i dzieci w środku takiego szaleństwa? Manolito wyczuł niebezpieczeństwo, nieprzyjaciela poruszającego się w tłumie, tropiącego Sheaę. Został rozproszony, olśniony kolorem i dźwiękiem i uczuciem wlewającym się do jego wnętrza z każdego kierunku. Jak to się mogło stać? Wiekowi karpackich myśliwych nie czułą emocji i widziała w odcieniach szarości, bieli i czerni — ale — wyraźnie przypomniał sobie, że włosy Sheay były rude. Jasne, jaskrawoczerwone. Wspomnienia wirowały z dala od niego, gdy przeszył go ból, składając go w pół. Przypływy słabości wstrząsnęły nim. Znalazł się na swoich rękach i kolanach, jego żołądek zacisnął się w twardy węzeł, a jego wnętrzności ciążyły. Ogień palił jego ciało jak roztopiona trucizna. Choroby nie zadręczył karpackiej rasy. Nie mógł zachorować na choroby, które dotykają ludzi. To zostało wyprodukowane przez wroga.

Tłumaczy: franekM

Kto mi to zrobił? Jego białe zęby zacisnęły się razem okazując agresję, jego siekacze i kły były ostre i śmiertelne, gdy spojrzał gwałtownie wokół siebie. Jak tu dotarł? Klęcząc w żyznej ziemi, próbując uporządkować to co wiedział. Kolejne szarpnięcie oślepiającego bólu przymocowane do jego skroni spowodowało utratę wzroku. Przykrył swoje oczy próbując zasłonić spadające gwiazdy, atakujące go jak pociski, ale zamykające swoje oczu pogorszyć ten efekt. "Jestem Manuel De La Cruz" mruczał głośno, próbując zmusić swój mózg do pracy… do przypomnienia sobie… przepchnięcia słów przez zaciśnięte mocno zęby, w grymasie. "Mam jednego starszego i trzech młodszych braci. Oni nazywają mnie Manolito dokuczając mi, ponieważ moje ramiona są szersze i posiadam więcej mięśnia, więc oni redukują mnie do miana chłopca. Nie zostawiliby mnie gdyby wiedzieli, że ich potrzebuję." Nigdy nie zostawiliby mnie. Nigdy. Nie jego bracia. Byli lojalni wobec siebie — byli przez długie wieki razem i zawsze tak pozostawało. Przecisnął się przez ból, próbując wykryć prawdę. Dlaczego był w lesie deszczowym, gdy powinien być w Karpatach? Dlaczego został porzucony przez swoich ludzi? Jego braci? Potrząsnął swoją głową w zaprzeczeniu, mimo że to drogo go to kosztowało, ponieważ ból wzmógł się, szpice wydawały się dźgać jego czaszkę. Zadrżał gdy cienie wkradały się powoli bliżej, wzywając go, przybierając kształty. Liście zaszeleściły, a krzaki przesunęły się, jakby za dotknięciem niewidzialnych rąk. Jaszczurki wypadły spod gnijących roślinności i uciekały jakby przerażone. Manolito cofnął się ponownie i po raz kolejny rozglądnął się ostrożnie wokół siebie, tym razem skanował wyżej i pod ziemią, dzieląc obszar na ćwiartki. Były tylko cienie, żadnego ciała i krwi, wskazującego że wróg jest blisko. Musi się trzymać i dowiedzieć się co się dzieje zanim pułapka przeskoczy — a był pewny, że to jest pułapka i był naprawdę blisko zostania złapanym. Przez czas gdy poszukiwał wampira, Manolito zostało zranione i zatruty przy wiele okazjach, ale jednak przeżył, ponieważ zawsze używał swojego mózgu. Był przebiegły i sprytny i bardzo inteligentny. Żaden wampir albo mag nie będzie od niego lepszy, chorego albo i nie. Jeśli miał halucynacje, musiał odkryć sposób na zaklęcie by się chronić. Cienie poruszały się po jego umyśle, mroczne i złe. Rozejrzał się dookoła siebie, po porastającą dżunglę, i zamiast zobaczyć witający domu zobaczył, same

Tłumaczy: franekM

poruszające się cienie — sięgające — próbującego go chwycić zachłannymi pazurami. Rzeczy poruszyły się, zjawy zawodziły, nieznane istoty zbierały się w krzakach i ziemi. To nie miało sensu, nie dla jednego z jego rodzaju. Noc powinna go przywitać — uspokoić go. Objąć go bogatym kocem spokoju. Noc zawsze należała do niego — do jego rodzaju. Informacje powinny go zalać, z każdym oddechem który brał do swojego ciała, ale za to jego umysł robił mu kawały, widział rzeczy, których nie mogło tam być. Mógł usłyszeć, jak ciemna symfonia głosów woła do niego, dźwięki brzęczał głośno do czasu, gdy jego głowa pękała z bólu od jęków i żałosnych krzyków. Kościste palce muskały jego skórę, nogi pająka pełzały po nim, tak że skręcał się w obie strony, młócąc swoimi ramiona, uderzając swoją klatkę piersiową i plecami, ocierając się energicznie by usunąć niewidoczne pająki, które wydawały trzymać się jego skóry. Zadrżał jeszcze raz i wmusił powietrze do swoich płuc. Musiał mieć halucynacje, złapany w pułapce mistrza wampira. Jeśli tak było, nie mógł wezwać na pomoc swoich braci do czasu gdy nie będzie wiedział czy był przynętą mającą wciągnąć ich w sieć. Chwycił mocno swoją głowę i zmusił swój umysł do uspokojenia się. Przypomniał sobie. Był starożytnym Karpatianinem wysłanym przez dawnego Księcia Vlada na poszukiwanie wampirów. Syn Vlada, Michaił, wieki temu przejął prowadzenie ich ludzi. Manolito poczuł jak jeden z elementów jego pamięci ułożył się we właściwym miejscu. Był daleko od swojego domu w Ameryce Południowej, wezwany przez Księcia na spotkanie w Karpatach, na świętowanie życia, gdzie życiowa partnerka Jacquesa miała urodzić dziecko. Mimo to teraz wydał się być w lesie deszczowym, w część którą znał. Czy mógł śnić? Nigdy wcześniej nie śnił, nie odkąd pamiętał. Gdy karpacki mężczyzna zapadał się pod ziemię, zamknął swoje serce i płuca i spał jakby był martwy. Jak mógłby śnił? Kolejny raz zaryzykował spojrzenie na swoje otoczenie. Jego żołądek przechylił się gdy błyskotliwe kolory olśniły go, sprawiając ból jego głowie i sprawiając że czuł mdłości. Po wiekach widzenia w czarno - białych kolorach z odcieniami szarego, teraz okoliczna dżungla utrzymała agresywny kolor, jaskrawe barwy zieleni, feerie kolorowych kwiatów rozlewających się z pni wraz z lianami winorośli. Jego głowa pękała z bólu, a jego oczy piekły. Krople krwi przeciekły jak łzy, podążając tropem w dół jego twarzy, gdy zmrużył oczy próbując zapanować nad uczuciem kołysania i falowania, gdy oglądał las deszczowy. Uczucia wlały się do środka. Czuł smak strachu, coś czego nie znał od kiedy był chłopcem. Co się działo? Manolito walczyło by dostać się na szczyt dziwnej

Tłumaczy: franekM

gimnastyki akrobatycznej poplątanych myśli w jego umyśle. Nacisnął mocno by usunąć szczątki i naciskał na to co wiedział o swojej przeszłości. Staną przed starszą ludzką kobietą opanowaną przez maga, właśnie kiedy pchała zatrutą broń w nienarodzone dziecko Jacquesa i Shea. Poczuł wstrząs wchodzący w jego ciało, skręt i rozdarcia ząbkowanego ostrza przecinającego jego organy i rozrywającego jego żołądek. Ogień palił przez jego wnętrzności, rozprzestrzeniając się szybko jak trucizna, która dostała się do jego organizmu. Krew wypływała rzeką i światło szybko przygasło. Słyszał, wołające głosy, skandujące, poczuł jak jego bracia sięgają go, próbując trzymać go na ziemi. Zapamiętał to bardzo wyraźnie, dźwięk głosów jego braci ' błagających go — wszystkich — rozkazujących by z nimi został. Znalazł się w królestwie mroku, zjawy zawodziły, cienie przemykały i dochodziły. Szkielet. Ciemne szpiczaste zęby. Szpony. Pająki i karaluchy. Syczące węże. Zbliżające się szkielet, bliżej i bliższy do momentu gdy… Zamknął swój umysł na swoje otoczenie, na wszystkich wspólnych ścieżkach, więc nie było żadnej szansy, że ktokolwiek mógł karmić jego własny strach. To musiała być halucynacja wywołana przez truciznę pokrywającą ostrze noża. Nie miało znaczenia że zatrzymał cokolwiek co wchodziło do jego mózgu — coś złośliwego już było w nim obecne. Ogień sięgał go, szeleszczące płomienie dochodziły łakomie w kierunku nieba i rozciągały się jak obsceniczne języki ku niemu. Z pożogi, wychodziły kobiety, kobiety które wykorzystywał do pożywienia się poprzez wieki, teraz już dawno umarłe dla świata. Zaczęły gromadzić się wokół niego, z wyciągniętymi ramionami, ustami otwartymi, gdy pochylały się ku niemu, ukazując ich ciałą przez ciasne, przylegające sukienki. Uśmiechały się i kusiły, z szeroko otwartymi oczami, krew spływająca po obu stronach ich szyj — kusząc — kusząc. Głód palił. Szalał. Wzrastał w potworze. Gdy patrzył, wołały do niego uwodzicielsko, jęcząc i wijąc się jakby w seksualnej ekstazie, ich ręce dotykały siebie wymownie. "Weź mnie, Manolito," zapłakała jedna. "Jestem twoja" zawołała kolejna i wyciągnęła do niego rękę. Głód zmusił go do podniesienia się. Już mógł poczuć smak bogatej, gorącej krwi, bardzo pragnął odzyskać swoją równowagę. Musiał, i dostarczy jej sobie. Uśmiechnął się do nich, swoim powolnym, uwodzicielskim uśmiechem, które zawsze zapowiadał wzięcie ofiary. Gdy zrobił krok do przodu, potknął się, węzeł w jego stwardniałym żołądku zmienił się w bolesną bryłę. Oparł się jedną

Tłumaczy: franekM

ręką na ziemi, zanim upadł. Ziemia przesunęła się, i mógł zobaczyć twarze kobiet w ziemi i butwiejących liściach. Gleba, czarna i bogata, przesuwała się aż do czasu, gdy twarze go oblokły, oczy wpatrywały się oskarżycielsko. "Zabiłeś mnie. Zabiłeś." Oskarżenie było miękkie, ale potężne, usta otwarte szeroko jakby w przerażeniu. "Wziąłeś moją miłość, wszystko co miałam do zaoferowania i zostawiłeś mnie" zapłakała kolejna. "Zawdzięczasz mi swoją duszę" powiedziała trzecia. Odsunął się z cichym sykiem zaprzeczenia. "Nawet cię nie tknąłem, prócz pożywienia się" Ale sprawił, że one tak myślały, że je miał. On i jego bracia pozwolili kobietom myśleć, że zostały uwiedzone, ale nigdy nie zdradzili ich życiowych partnerek. Nigdy. To była jedna z ich najświętszych zasad. Nigdy nie dotykali niewinnych, nie by się pożywić. Kobiety, które wykorzystywał do pożywiania się, wszystkie były łatwe do odczytania, ich chciwość jego nazwiska i pozorów władzy. Wybierał je ostrożnie, zachęcał ich fantazje, ale nigdy fizycznie ich nie dotknął inaczej niż do pożywienia się. Potrząsnął swoją głową gdy zawodzenie stało się głośniejsze, widma stały się bardziej uparte, oczy zwężały się na celu. Wyprostował swoje ramiona i stanął wyprostowany naprzeciw kobiet. "Żyję przez krew i wziąłem co oferowałyście. Nie zabiłem. Nie udawałem że was kocham. Nie mam się czego wstydzić. Odejdźcie i zabierzcie z sobą swoje oskarżenia. Nie zdradziłem mojego honoru, mojej rodziny, moich ludzi ani mojej życiowej partnerki." Miał wiele grzechów za które odpowiadał, wiele mrocznych czynów zabarwiających jego duszę, ale nie to. Nie to, o co te zmysłowe kobiety z ich zachłannymi ustami, oskarżały go. Warknął na nie, podniósł swoją głowę z dumą i wpatrywał się w ich zimne oczy. Jego honor był nietknięty. Wiele rzeczy można było o nim powiedzieć. Mogli oskarżyć go na tysiące innych sposobów i mogli dopatrzyć się uchybień, ale nigdy nie dotknął niewinnych. Nigdy nie pozwoli kobiecie myśleć, że może się w nim zakochać. Czekał wiernie na swoją życiową partnerkę, nawet wiedząc, że szanse, by ją kiedykolwiek znaleźć były bardzo małe. Nie było żadnych innych kobiet, mimo tego co myślał świat. I nigdy nie będzie. Bez względu na jego inne wady nie zdradziłby swojej kobiety. Nie słowem, nie przez czyn, nawet przez myśl. Nawet gdy wątpił, czy kiedykolwiek się narodzi.

Tłumaczy: franekM

"Uciekajcie ode mnie. Przyszłyście do mnie chcąc władzy i pieniędzy. Nie było żadnej miłości z waszej strony, żadnego rzeczywistego zainteresowania poza zdobyciem rzeczy, których chciałyście. Zostawiłem wam wspomnienia, chociaż były fałszywe, w zamian za życie. Nie zostałyście skrzywdzone, a nawet byłyście pod moją ochroną. Nie jestem wam nic winny, a najmniej moją duszę. Ani nie pozwolę być sądzony przez takie istoty jak wy." Kobiety krzyczały, cienie przedłużały się, rzucając ciemne pasy przez ich ciała, jak wstążki łańcuchów. Ich ramiona wyciągnęły się wobec niego, ich paznokcie przypominały coraz bardziej pazury, dym wirował wokół ich zwijających się form. Manolito potrząsnęło swoją głową, stanowczy w odmowie przyznania się do jego wykroczeń. Był Karpatianinem i potrzebował krwi by przeżyć — to było tak proste. Przestrzegał nakazów swojego Księcia i chronił inne gatunki. Chodź to prawda że zabijał, i że często czuł się lepszy z jego umiejętnościami i inteligencją, pilnował tego miejsca, które było dla jego życiowej partnerki, jeden przebłysk ludzkości, życia, na wszelki wypadek. Nie będzie osądzony przez te kobiety z ich chytrymi uśmiechami i dojrzałymi ciałami, oferującymi się, by zdobyć bogatego mężczyznę, a nie z miłości, ale przez chciwość — ale żal naciskał na jego emocji. Okrutny, nieodparty smutek, atakował go i wkradał się do jego duszy, tak że czuł się znużony i przegrany i chciał słodkiego zapomnienia ziemi. Wokół niego, zawodzenie stało się głośniejsze, ale cienie zaczęły wypłukiwać formę i kolor z twarzy. Kilka kobiet odsunęło swoją odzież i szeptało mu zaproszenia. Manolito popatrzał na nie gniewnie. "Wcale nie potrzebuję ani nie chcę waszego zauroczenia." Czuj. Poczuj. Dotknij mnie i poczujesz jeszcze raz. Moja skóra jest miękka. Mogę zabrać cię aż do nieba. Musisz tylko dać mi swoje ciało jeden raz a ja damy ci krew, której łakniesz. Cienie poruszały się wokół niego, a kobiety wychodziły z winorośli i liści, przedzierając się przez ziemię i sięgały go, uśmiechając się uwodzicielsko. On... czuć odrazę i obnażył swoje zęby, potrząsając swoją głową. "Nigdy jej nie zdradzę." Powiedział głośno. "Raczej umarłbym śmiercią głodową." Powiedział to w prymitywnym warknięciu, warknięciu z dudniącym ostrzeżeniem w jego gardle. Dokładnie to mając na myśli. "Ta śmierć zajmie wieki." Głosy nie były teraz tak uwodzicielskie, bardziej zrozpaczony i płaczliwy, bardziej oszalały niż oskarżycielski.

Tłumaczy: franekM

"Więc niech tak będzie. Nie zdradzę jej. " "Już ją zdradziłeś" zapłakała jedna. "Ukradłeś jej kawałek duszy. Ukradłeś i nie możesz tego oddać. " Przeszukał swoją rozbitą pamięć. Przez moment poczuł smugę zapachu, zapach czegoś czystego i świeżego, pośrodku gnijącego rozkładu, który go oblegał. Jej smak był w jego ustach. Jego serce biło mocno i stabilnie. Wszystko w nim się uregulowało. Była prawdziwa. Nabrał tchu, wypuścił go, oddychając przez cienie wokół niego, jeszcze więcej żalu wlało się do jego wnętrza. "Jeśli popełniłem takie przestępstwo przeciwko niej, więc zrobię cokolwiek, czego ona sobie życzy." Czy popełnił tak wielki grzech, że go opuściła? Czy dlaczego nieznany żal zmieniło jego serce w taki ciężki kamień? Wokół niego, twarze wolno się rozpuszczały, jako jeszcze bardziej niewyraźne formy, do czasu gdy pozostały tylko jęki cieni, a uczucie mdłości w dole jego brzucha zelżało, właśnie wtedy gdy jego głód wzrósł poza łaknienie. Miał życiową partnerkę. Uchwycił się tej prawdy. Piękna. Doskonała. Kobieta urodzona by być jego partnerką. Urodzona dla niego. Jego. Instynkty drapieżcy wzrosły ostry i szybko. Warknięcie wjechało z łoskotem do jego klatki piersiowej, i wszechobecny głód grabił bardziej w głąb jego wnętrzności, drapiąc i gryząc z niepohamowanym żądaniem. Żył bez koloru od setek lat, długi, beznamiętny czas, który rozciągał się bez końca, aż demon wzrósł i już nie miał siły ani chęci by walczyć przeciwko niemu. Był tak blisko. Zabijać i uciekać jednocześnie i karmić się, stało się trudne. Za każdym razem gdy zatapiał swoje zęby w żywe ciało, czuł i słyszał przypływ i odpływ życia w żyłach, zastanawiał się czy to jest moment, w którym jego dusza się zgubiła. Manolito zadrżał gdy głosy w jego głowie po raz kolejny stał się głośniejszy, zagłuszając dźwięki dżungli. Małe przebłyski bólu wzrosły za jego oczami, paląc i paląc do czasu gdy poczuł, jak jego oczy się gotują. To był kolor? Ona, jego życiowa partnerka, przywróciła mu kolory. Gdzie była? Opuściła go? Pytania przytłoczyły się szybko i głośno, łącząc się z głosami, do momentu gdy chciał uderzyć swoją głową o najbliższy pień drzewa. Wnętrze jego mózgu wydawało się palić, jak działo się z każdym organem w jego ciele. Krew wampira? To paliło jak kwas. Wiedział ponieważ polował i zabił sto, albo może tysiące. Niektóre były przyjaciółmi z jego młodych lat, i on mógł słyszeć ich teraz, krzyczących w jego głowie. Skute łańcuchem. Splecione. Zjadane

Tłumaczy: franekM

przez niekończącą się rozpacz. Jego serce niemal wybuchło w klatce piersiowej, i zatonęło w dół do żyznej ziemi, gdzie leżał, próbując ustalić co było rzeczywiste a co było halucynacją. Gdy zamknął swoje oczy, był w dole, oblokły go cienie i czerwone oczy wpatrywały się łapczywie. Może to wszystko było złudzeniem. Wszystko. Gdzie był. Intensywne kolory. Cienie. Może jego pragnienie życiowej partnerki było tak silne że stworzył ją w swoim umyśle. Albo co gorsze — wampir stworzył ją dla niego. Manolito. Wstałeś wcześnie. Miałeś pozostać w ziemi jeszcze parę tygodni. Gregori kazał się upewnić, że nie wstaniesz zbyt szybko. Oczy Manolito gwałtownie się otworzyły i popatrzał ostrożnie wokół niego. Głos utrzymał taką samą barwę jak ten u jego najmłodszego brata, Riordana, ale został zniekształcony i spowolniony, każde słowo było tak wyciągnięte że głos, zamiast wydawać się znajomy, wyglądał na demoniczny. Manolito potrząsnęło swoją głową i spróbował powstać. Jego ciało, zazwyczaj pełny gracji i mocy, wydawało się niezgrabne i słabe, gdy opadł na swoje kolana, zbyt słaby, by wstać. Jego wnętrzności naprężyły się i przewróciły. Ogień rozprzestrzeniał się przez jego organizm. Riordan. Nie wiem co mi się przydarzyło. Użył ścieżki którą dzielił tylko z jego najmłodszym bratem. Uważał by zachować swoją energię przed wylewaniem się z tej drogi. Gdyby to była skomplikowana pułapka, nie wciągnąłby w nią Riordana. Za bardzo kochał swojego brata by na to pozwolić. Ta myśl sprawiła, że jego serce się uspokoiło. Miłość. Czuł miłość do swojego braci. Przytłaczającą. Rzeczywistą. Tak intensywną że to skradło jego oddech, gdy uczucie które zbierało się przez długie wieki, rosło za solidną barierą, gdzie nie mógł mieć do niej dostępu. Była tylko jedna osoba na świecie która mogła przywrócić mu uczucia. Jedna na którą czekał przez wieki. Jego życiowa partnerka. Przycisnął swoją rękę mocno do swojej klatki piersiowej. Nie mogło być wątpliwości, była prawdziwa. Umiejętność dostrzeżenia koloru, odczuwania uczuć: wszystkie uczucia, które utracił po pierwszych dwustu latach swojego życia zostały mu przywrócone. Przez nią.

Tłumaczy: franekM

Więc dlaczego nie mógł przypomnieć sobie najważniejszej kobiety w swoim życiu? Dlaczego nie miał jej obrazu? I dlaczego byli rozdzieleni? Gdzie była? Musisz wracać do ziemi, Manolito. Nie możesz wstać. Długo podróżowałeś od drzewa dusz. Twoja podróż jeszcze nie jest ukończona. Musisz poświęcać sobie więcej czasu. Manolito wycofał się natychmiast od dotyku swojego brata. To była właściwa droga. Głos był taki sam, gdyby nie byłby odtwarzany w zwolnionym tempie. Ale słowa — wszystkie wyjaśnienia były zły. Tak musiało być. Nie można pójść do drzewa dusz, chyba że nie żyjesz. Nie był martwy. Jego serce biło głośno, zbyt głośno. Ból w jego ciele był rzeczywisty. Został otruty. Wiedział, że to wciąż pali przez swój ciało. I jak mogło się to stać jeśli został wyleczony jak należy? Gregori był największym uzdrowicielem, którego kiedykolwiek znali karpaccy ludzie. Nie pozwoliłby truciźnie pozostać w ciele Manolito, choćby nie wiem ile ryzykował. Manolito ściągnął koszulę ze swojego ciała i spojrzało w dół na blizny na swojej klatce piersiowej. Karpatianą rzadko pozostawały blizny. Rana znajdowała się nad jego sercem, poszarpana, groźna blizna, która wiele mówiła. Śmiertelny cios. Czy to mogła być prawda? Umarł i został ściągnięty z powrotem do świata życia? Nigdy nie słyszał o takim wyczynie. Oczywiście roiło się od pogłosek, ale nie wiedział, że to jest naprawdę możliwe. I co z jego życiową partnerką? Podróżowała z nim. Panika zalała jego zmieszanie. Żal obciążył go mocno. Manolito. Głos Riordan był wymagający w jego głowie, ale był wciąż zniekształcony i powolny. Manolito szarpnęło swoją głowę w górę, jego ciało się trzęsło. Cienie poruszały się jeszcze raz, prześlizgując się przez drzewa i krzewy. Każdy mięsień w jego ciele naprężył się i zacisnął. Co teraz? Tym razem czuł, że niebezpieczeństwo formularze zaczyna nabierać kształtu w pierścieniu wokół niego. Dziesiątki, setki, tysiące mimo wszystko nie było żadnej możliwości ucieczki. Czerwone oczy płonęły patrząc na niego z nienawiścią i złymi zamiarami. Zachwiał się jakby jego ciało były zbyt przejrzyste i cienkie by stawić opór słabemu podmuchowi wiatru szeleszczącemu w liściach w baldachimie nad nimi. Wampiry wszędzie. Rozpoznał ich. Niektórzy byli stosunkowo młodzi według karpackich standardów, a inni bardzo starzy. Niektórzy były przyjaciółmi z dzieciństwa a

Tłumaczy: franekM

inni nauczycielami albo mentorami. Zabił każdego z nich bez litości, bez wyrzutów sumienia. Zrobił to szybko, brutalnie i w każdy sposób jaki mógł. Jeden wskazał oskarżającym palcem. Inny wysyczał i pluł z wściekłością. Ich oczy, zatonęły głęboko w oczodołach, nie były wcale oczami, ale bardziej świecącymi basenami nienawiści zawiniętej w czerwoną krew. "Jesteś jak my. Należysz do nas. Przyłącz się do naszych szeregów," Zawołał jeden. "Myślisz, że jesteś lepszy. Spójrz na nas. Zabijałeś na okrągło. Jak maszyna, bez żadnej myśli, tego co pozostawiłeś. " "Tak jesteś pewny siebie. Przez cały czas zabijałeś swoich własnych braci. " Na moment serce Manolito waliło tak mocno w jego klatce piersiowej, że obawiał się, że może przedrzeć się przez jego skórę. Smutek go przytłaczał. Wina pożerała. Zabił. Nie poczuł gdy to zrobił, poszukał każdego wampira jeden po drugim i walcząc z ponadprzeciętnym intelektem i umiejętnościami. Polowanie i zabójstwa były niezbędne. To co myślał na ten temat nie miało znaczenia. To musiało zostać zrobionym. Podciągał się do swojej pełnej wysokości, zmusił swoje ciało do stania prosto, gdy jego wnętrzności zacisnęły się i zawiązały. Jego ciało wydawało się inne, bardziej ołowiane, nawet nieforemne. Gdy przesunął się na swoje pięty, poczuł, jak zaczęły drżeć. "Wybrałeś swój los, zmarły. Byłem jedynie instrumentem sprawiedliwości. " Głowy zostały odrzucone do tyłu na długich, cienkich jak patyki szyjach, i wycie napełniło powietrze. Nad nimi, ptaki podniosły się z baldachimu drzew, odlatując w ucieczce przy okropnej kakofonii wrzasków wzmagających się w dużych ilościach. Dźwięk wstrząsnął jego ciałem, co sprawiło że jego wnętrzności zmieniły się w żel. To były wampirzy podstęp, był tego pewny. Wiedział, w swoim sercu że w jego życiu było — zbyt wiele zabijania — ale wziąłby tyle z sobą ile było możliwie by uwolnić świat od takich niebezpiecznych i niemoralnych kreatur. Mag musiał znaleźć sposób by wskrzesić zmarły. Wyszeptał informacje w swojej głowie, potrzebując by Riordan poinformował ich najstarszego brata. Zacarias wysłałby ostrzeżenie Księciu, że armia zmarłych jeszcze raz powstanie przeciw nim.

Tłumaczy: franekM

Jesteś tego pewny? Zabiłem ich długi wieki temu, ale okrążają mnie ze swoimi oskarżającymi oczami, wskazują na mnie jakby był jednym z nich. W dużej odległości, Riordan sapnął, i po raz pierwszy zabrzmiał jak ukochany brat Manolito. Nie możesz postanowić oddać im swoją duszę. Jesteśmy tak blisko, Manolito, tak blisko. Znalazłem moją życiową partnerkę i Rafael ją odnalazł.. To tylko kwestia czasu gdy ty ją znajdziesz. Musisz się oprzeć. Idę do ciebie. Manolito warknęło, odrzucając do tyłu głowę w ryku wściekłości. Oszust. Nie jesteś moim bratem. Manolito! Co mówisz? Oczywiście jestem twoim bratem. Chorujesz. Idę do ciebie w pośpiechu. Jeśli wampiry używa na tobie podstęp…. Jak ty? Zrobiłeś straszny błąd, straszny. Mam życiową partnerkę. Widzę bardzo brudne odrazy w kolorze. Okrążają mnie z ich nikczemnymi poplamionymi krwią zębami i ich usmolonymi sercami, pomarszczonymi i wysuszonymi. Nie masz życiowej partnerki, powiedział Riordan w zaprzeczeniu. Tylko o niej śniłeś. Nie możesz złapać mnie w pułapkę takim oszustwem. Idź do swojego mistrza marionetko i powiedz mu, że nie jestem tak łatwy do złapania. Zerwał natychmiast połączenie i zamknął wszystkie ścieżki, prywatne i wspólne, do jego umysłu. Wirując wokół, przyglądał się jego wrogom, ich liczba rozrosłą się do tylu twarzy z jego przeszłości że wiedział, że staje przed śmiercią. "Przyjdź wiec zatańcz ze mną jak było tylekroć," Zarządził i kusił swoim palcami. Pierwsza linia wampirów najbliżej niego wykrzykiwała, ślina spływała wzdłuż ich twarzy, a dziur po oczach świeciły nienawiścią. "Dołączać do nas, bracie. Jesteś jednym z nas. " Zakołysali się, stopy wykonywały dziwny hipnotyczny wzór nieumarłych. Słyszał, jak wzywali go, ale dźwięk był bardziej w jego głowie niż pochodził z zewnątrz. Szepty. Brzęczenie. Spuszczając zasłonę na swój umysł. Potrząsnął swoją głową oczyszczając to, ale dźwięki utrzymywały się.

Tłumaczy: franekM

Wampiry zbliżali się, i teraz mógł poczuć trzepot obszarpanej odzieży, podartej i zszarzałe przez wieki, ocierając się o jego skórę. Kolejny raz, uczucie robaków pełzających po jego skórą zaniepokoiło go. Obracał się, próbując zatrzymać wroga w swoim spojrzeniu, a przez cały czas głosy stały się głośniejsze, bardziej charakterystyczne. "Dołącz do nas. Zapraszamy. Jesteś taki głodny. Umierasz z głodu. Możemy wyczuć jąkanie twojego serca. Potrzebujesz świeżej krwi. Adrenalina zapraszającej krwi jest najlepsza. Możesz to poczuć! " "Dołączać do nas," wołali, błagając głośno i wzbierając w dużych ilościach, do momentu gdy fala tego przelewała się przez niego. "Świeża krew. Musisz się pożywić. Tylko spróbuj. Jeden raz. I strach. Niech oni cię zobaczą. Niech oni poczują strach i wszystko co kiedykolwiek poczułeś. " Kuszenie pobudziło wzrost głodu, do momentu gdy nie mógł powstrzymać się przed czerwonymi oparami w swoim umyśle. "Spójrz na siebie, bracie, spójrz na swoją twarz." Znalazł się na ziemi, na rękach i kolanach, jakby go potrącili, ale nigdy nie poczuł pchnięcia. Wpatrywał się w połyskujący staw rozciągający się przed nim. Skóra na jego twarzy opinała mocno jego kości. Jego usta były szerokie na znak protestu i nie tylko jego siekacze lecz także jego kły były długie i ostre w oczekiwaniu. Słyszał bicie serca. Silne. Stałe. Kuszące. wzywające. Jego usta śliniły się. Był zdesperowany — tak głodny że nie mógł zrobić niczego innego prócz polowania. Musiał znaleźć ofiarę. Musieć wgryźć się w miękką, ciepłą szyję, aby gorąca krew wybuchła w jego ustach, napełniać jego każdą komórkę, obmyła jego organy i tkanki i pożywiła wspaniałą siłę i mocą jego rodzaju. Nie mógł myśleć o niczym innym prócz strasznego głodu, wzrastającego jak przypływ, wyniszczający go. Bicie serca stało się głośniejsze, i wolno obrócił swoją głowę, gdy kobieta przepychała się wobec niego. Wyglądała na przerażoną — i niewinną. Jej oczy były ciemnobrązowymi basenami przerażenia. Mógł poczuć zapach adrenaliny pędzącej w pośpiechu jej krwiobiegiem. "Dołącz do nas. Dołączać do nas," szepnęli, dźwięk pęczniał do hipnotycznego monotonnego śpiewu.

Tłumaczy: franekM

Potrzebował ciemnej, bogatej krwi by przeżyć. Zasłużył by żyć. Czym przecież była? Słabą. Przerażoną. Czy mogła uratować rasę ludzką od potworów żerującą na nich? Ludzie nie sądzili, że istnieją. A gdyby wiedzieli o Manolito … "Zabiliby cię," wysyczeć jeden. "Torturowaliby cię," wysyczał kolejny. "Popatrz co ci zrobili. Padasz z głodu. Kto ci pomógł? Twoi bracia? Myśliwi? Przynieśliśmy ci gorącą krew byś się pożywił — by utrzymać cię przy życiu. " "Weź ją, bracie, dołączać do nas." Popchnęli kobietę do przodu. Krzyknęła, potykając się i spadła obok Manolito. Wydawała się ciepła i pełna życia, naprzeciw jego zimnego ciała. Jej serce biło jak oszalałe, wzywając go jak nic innego nie mogło. Tętno w jej szyi wzrosło gwałtownie i poczuł w niej zapach strachu. Mógł słyszeć, jak jej krew pędziła w pośpiechu przez żyły, gorąca, słodka i żywa, poświęcająca mu życie. Nie mógł mówić by ją uspokoić; jego usta zostały napełnione przez jego przedłużone zęby i potrzebą by przycisnąć jego wargi do ciepła jej szyi. Przyciągnął ją jeszcze bliżej, do momentu gdy jej znacznie mniejsze ciało niemal zostało połknięte przez jego. Jej serce podjęło jego rytm. Oddech wybuch z jej płuc w przerażonych gwałtownych wdechach. Wokół niego, zdawał sobie sprawę ze zbliżających się wampirów, przestawiania ich stóp, ich przepastnie rozdziawionych ust w oczekiwaniu, ściekająca ślina kapała w dół, podczas gdy ich bezlitosne oczy wpatrywały się z dziką wesołością. Noc zamilkła, został tylko dźwięk dziewczyny walczącej o powietrze i grzmienie jej napełniającego się powietrzem serca. Jego głowa schyliła się bliżej, zwabiona przez zapach krwi. Padał z głodu. Bez krwi nie był w stanie siebie obronić. Potrzebował tego. Zasłużył na to. Spędził wieki broniąc ludzi — ludzi, którzy gardzili tym czym był, ludzi, którzy bali się jego rodzaju… Manolito zamknęło swoje oczy i zablokował dźwięk tego słodkiego, kuszącego bicia serca. Szepty były w jego umyśle. W jego głowie. Obrócił się gwałtownie, odpychając dziewczynę za sobą. "Nie! Ona jest niewinna i nie będę używał jej w ten sposób." Ponieważ był za daleko i nie mógł się zatrzymać. Musiałby walczyć z nimi wszystkimi, ale być może jeszcze mógł ją uratować. Zza nim, kobieta zawinęła swoje ramiona wokół jej szyi, przyciskając swoje bujne, kobiece ciało, mocno przeciw niemu, jej ręce zjeżdżały w dół jego klatki

Tłumaczy: franekM

piersiowej, jego brzucha, nadal aż go głaskała, dodając żądzę do głodu. "Nie tak niewinna, Manolito. Jestem twoja, ciałem i duszą. Jestem twoja. Masz tylko mnie posmakować. Mogę sprawić że to wszystko odejdzie. " Manolito warknęło, kręcąc się wokół, spychając kobietę ze swojego ciała. "Odejdź! Odejdź z twoimi przyjaciółmi i trzymaj się z dala ode mnie." Zaśmiała się i dotykała siebie. "Potrzebujesz mnie." "Potrzebuję mojej życiowej partnerki. Ona przyjdzie do mnie i zadba o moje potrzeby. " Jej twarz zmieniła się, uśmiech przygasał, i pociągnęła za swoje włosy w stanie frustracji. "Nie możesz uciec z tego miejsca. Jesteś jednym z nas. Zdradziłeś ją i zasługujesz by tu zostać. " Nie wiedział — nie pamiętał. Ale całe kuszenie świata nie sprawić, że zmieni zdanie. Gdyby miał przeżyć wieków bez jedzenia, znosząc te męczarnię, niech tak będzie, ale nie zdradzi swojej życiowej partnerki. "Zrobiłabyś lepiej kusząc mnie by zdradził innych," powiedział. "Tylko ona może uznać mnie za niegodnego. Jak jest napisane w naszych prawach. Tylko moja życiowa partnerka może mnie potępić." Musiał zrobić coś strasznego. To był drugi zarzut, jego rodzaju, i fakt, że nie walczyła u jego boku wiele mówił. Nie mógł wezwać jej do siebie, ponieważ bardzo mało pamiętał — na pewno nie grzech, który miał popełnił przeciwko niej. Zapamiętał jej głos, miękki i melodyjny, tak jak anioła śpiewającego, z nieba — tyle że ona mówiła że nie będzie częścią karpackiego mężczyzny. Jego serce wzrosło gwałtownie. Odrzuciła jego roszczenie? Przywiązał ją do siebie bez jej zgody? To było przyjmowane w jego społeczeństwie, ochrona dla mężczyzny gdy kobieta była niechętna. To nie była zdrada. Co mógł zrobić? Nigdy nie dotknąłby innej kobiety. Chroniłby ją jak zrobił z życiową partnerką Jacquesa, swoim życiem i nie tylko jeśli to tylko możliwe. Był w miejscu sądu, i do pewnego stopnia nie wydawał się wypadać zbyt dobrze, a może to dlatego że nie pamiętał. Podniósł swoją głowę i pokazał zęby setce, może tysiącu karpackich mężczyzn, którzy postanowili oddać swoje dusze, dziesiątkując ich własny gatunek, rujnujące społeczeństwo i sposób życia dla pędu uczuć, a nie trzymając się honoru — a nie trzymając się nadziei na posiadanie życiowej partnerki.

Tłumaczy: franekM

"Odmawiam uznania waszego wyroku. Nigdy nie będę należeć do was. Mogłem poplamić swoją duszę, może nieodwracalnie, ale nigdy nie chciałem z niej rezygnować albo zamienić mój honor jak wy to zrobiliście. Mogę być wszystkim, o czym mówiłeś, ale stanę przed moją życiową partnerką, a nie przed wami, i niech ona zadecyduje czy moje grzechy mogą być odpuszczone. " Wampiry zasyczały, kościste palce wskazywały oskarżycielsko, ale nie zaatakowały go. To nie miało żadnemu sensu — z ich przeważającą liczbą łatwo mogli go zniszczyć — ale ich formy stały się mniej solidne i wydawały się chwiać, więc trudno było rozróżnić nieumarłych i cienie w ciemności deszczowego lasu. Tył jego szyi drżał i obrócił się. Wampiry cofnęły się w głąb krzaków, duże bujne rośliny pozornie je połykały. Jego żołądek piekł, a jego ciało błagało o jedzenie, ale był bardziej zdezorientowany niż kiedykolwiek. Wampiry miały go złapany w pułapkę. Niebezpieczeństwo go oblokło. Mógł poczuć to w samym bezruchu. Cały szelest życia wokół niego ustał. Nie było żadnego trzepotu skrzydeł, żadnego tupotu ruchu. Podniósł swoją głowę i powąchał powietrze. Było wciąż, całkowicie nieruchome, a jednak było… Instynkt, bardziej niż rzeczywisty dźwięk, powiadomić go i Manolito okręcił się dookoła, wciąż na swoich kolanach, ręce uniosły się do góry, właśnie kiedy duży jaguar rzucił się na niego.

Rozdział 2 Depresja kliniczna była podstępnym potworem, który rósł stopniowo i prześlizgiwał się nad i w osobę, zanim miałą okazję by się o niej dowiedzieć i wystrzec się jej. Mary Ann Delaney starła pozornie nieskończone łzy, spływające wzdłuż jej twarzy gdy przejrzała się liście objawów. Uczucie smutku. Sprawdziła. Może nawet sprawdziła powtórnie. Smutek nie był słowem, którego użyłaby, by opisać straszną zionącą pustkę której nie mogła pokonać, ale tak było w książce i dodała to do wzrastającej listy symptomów. Tak się wkurzała na „smutkiem” że nie mogła przestać płakać. I mogła zająć się sprawdzaniem apetytu, ponieważ na samą myśl o jedzeniu robiło się jej niedobrze. Nie mogła spać od…

Tłumaczy: franekM

Zamknęła swoje oczy i jęknęła. Manolito De La Cruz był nieznajomym. Ledwie z tym człowiekiem rozmawiała, ale gdy była świadkiem jego śmierci — jego morderstwa — cicho rozpadła się na kawałki. Wydawała się rozpaczać bardziej niż jego rodzina. Wiedziała, że są zrozpaczeni ale rzadko okazywali jakiekolwiek uczucia, a na pewno nie mówili o nim. Przywieźli jego ciało tym samym prywatnym odrzutowcem, jakiego użyli by wrócić do ich rancza w Brazylii, ale nie zabrali go na swoje ranczo. Za to samolot wylądował — z nią na pokładzie — na prywatnej tropikalnej wyspie, gdzieś pośrodku rzeki Amazonki. I zamiast dać Manolito prawdziwy pogrzeb, jego bracia zabrali jego ciało do jakiegoś nieznanego miejsca w lesie deszczowym. Nawet nie mogła się wymknąć i odwiedzić jego grób. Jak absurdalne i zrozpaczone to było? Odwiedzić grób nieznajomego w środku nocy, ponieważ nie mogła przeboleć jego śmierci. Czy paranoja też się roznosi, czy też miała rację, że się martwiła tym, że została przywieziona na wyspę, o której nikt nie wspomniał, gdy była ze swoją najlepszą przyjaciółką Destany w Karpatach? Juliette i Riordan poprosili ją, by pojechała z nimi jako doradca dla młodszej siostry Juliette, ofiary seksualnej przemocy, i często wspominali o ranczu, ale nigdy o wakacjach w domu na prywatnej wyspie. Dom był okrążony przez gęsty las. Wątpiła, czy mogłaby znaleźć drogę z powrotem na lądowisko bez mapy i przewodnika dzierżącego maczetę. Była doradcą, na miłość boską, ale nie mogła znaleźć dyscypliny potrzebnej by opanować rosnącą rozpacz i podejrzenia, albo strasznego, niewytłumaczalnego cierpienia z powodu śmierci Manolito. Potrzebowała pomocy. Jako doradca wiedziała to, ale smutek narastał i wkładał jej niebezpieczne i przerażające myśli. Nie chciała wstać z łóżka. Nie chciała oglądać bogatego domu albo bujnego lasu deszczowego. Nawet nie chciała wrócić do samolotu i wrócić do domu, do jej ukochanego Seattle. Chciała znaleźć grób Manolito De La Cruz's i wpełznąć do niego z nim. Co na Boga było z nią nie tak? Zwykle była osobą, która wierzyła w filozofię szklanki pełnej do połowy. Bez względu na okoliczności, zawsze mogła rozejrzeć się wokół siebie i znaleźć coś humorystycznego albo piękno radości, ale od nocy gdy uczęszczała w karpackim święcie z Destany, była tak przygnębiona, że ledwie mogła funkcjonować. Początkowo dała sobie radę z ukryciem tego. Wszyscy byli tak zajęci przygotowując się by opuścić Karpaty i odlecieć do domu, że nie zauważyli, że jest cicha. Albo uznali to za wstydliwość. Mary Ann zgodziła się pojechać do Brazylii w nadziejach na udzielenie pomocy młodszej siostrze Juliette, zanim zdała sobie sprawę z emocjonalnych kłopotów w jakich się znalazła. Powinna

Tłumaczy: franekM

coś powiedzieć, ale ciągle miała nadzieję że żal ustąpi. Podróżowała z rodziną De La Cruz w ich prywatnym odrzutowcu. I trumną. Spali w samolocie, jak mieli w zwyczaju w ciągu dnia, ale siadała sama przy trumnie i płakała. Płakała tak bardzo że jej gardło było obtarte a oczy piekły. To nie miało sensu, ale nie mogła się powstrzymać. Pukanie do jej drzwiach wystraszyło ją, sprawiło, że jej serce podskoczyło i zaczęło walić. Miała zadanie do wykonania i rodzina De La Cruz oczekiwała, że ją wykona. Myśl o próbie pomocy komuś innemu, gdy nie mogła znieść myśli o wstaniu z łóżka, była przerażająca. "Mary Ann." głos Juliette był zaskoczony i trochę zaniepokojony. "Otwórz drzwi. Riordan jest ze mną i musimy z tobą porozmawiać. " Nie chciała z nikim rozmawiać. Juliette prawdopodobnie zlokalizowała swoją młodszą siostrę, która z tego, co mówili wciąż ukrywała się w lesie deszczowym. Karpatianie, wampiry i ludzie jaguara? Czasami czuła się trochę tak, jak Dorotka w Czarnoksiężniku z Oz. "Wciąż jestem śpiąca." Skłamała. Nie mogła spać, nawet gdyby jej życie zależało od tego. Wszystko, co mogła robić to płakać. I bała się. Jakkolwiek mocno próbowała porzucić strach i podejrzenia, emocje nie odchodziły. Juliette szarpała za klamkę. "Przepraszam że zakłócam twój odpoczynek, Mary Ann, ale to jest ważne. Musimy z tobą porozmawiać. " Mary Ann wypuściła swój oddech. To był drugi raz, gdy Juliette użyła słowa "Muszę." Coś z pewnością było na rzeczy. Musiała wziąć się w garść. Umyj twarz. Umyje zęby. Spróbuj uporządkować włosy. Usiadła, jeszcze raz ścierając łzy, spływające wzdłuż jej twarzy. Riordan i Juliette byli obydwoje Karpatianami i mogli czytać w jej myślach, jak powinni zrobić, ale wiedziała, że to jest uznawane za złe maniery, gdy znajdowała się pod ochroną karpackich ludzi, i była wdzięczna za tę wyrozumiałość. "Chwileczkę, Juliette, spałam." Wiedzieli, że to było kłamstwo. Nie mogli czytać w jej myślach, ale nie mogli nie wyczuć fal niepokoju, które z niej wypływały i napełniały dom. Potknęła się idąc do lustra i spojrzała na swoją twarz w przerażeniu. Nie było żadnego sposobu aby szybko ukryć ślady łez. I na pewno nie było żadnego sposobu ogarnięcia jej włosów. Były długie, wystarczająco długie, że jeśli je wyprostuje będą sięgać jej do pasa, ale nie pomyślała by związać je w warkocz a

Tłumaczy: franekM

wilgotne nie można było rozczesać bez czyjejś pomocy. Wyglądała śmiesznie, jej włosy były w nieładzie a jej oczy zaczerwienione. "Mary Ann." Juliette szarpała klamkę. "Przepraszam, ale wchodzimy. To jest naprawdę nagły wypadek. " Mary Ann zrobił głęboki wdech i zatonęła z powrotem na krawędzi łóżka, odwracając swoją twarzy, gdy przeszli przez drzwi. Nie pomogło, że Juliette była piękna, z jej kocimi oczami i doskonałymi włosami, albo to że Riordan, tak jak jego bracia, był wysoki i barczysty i grzesznie przystojny. Była tak speszona, nie tylko przez fakt, że jej włosy urosły do rozmiarów piłki plażowej, ale że nie mogła zapanować nad strasznym żalem, który zagrażał jej życiu. Była silną kobietą, i nic nie miało sens odkąd była świadkiem morderstwa Manolito. Juliette sunęła w poprzek pokoju, w kierunku łóżka, jej niewielkich rozmiarów i pełny gracji ciało, jej wzrok był skupiony i bystry, przypominając Mary Ann jej pochodzenie od jaguara. "Mary Ann, nie czujesz się dobrze." Mary Ann próbowała się uśmiechnąć. "To tylko dlatego że od długiego czasu przebywałam z dala od dom. Jestem bardziej dziewczyną z miasta i to wszystko jest dla mnie nowe." "Gdy byliśmy w Karpatach, spotkałaś mojego brata Manolito?" Riordan przyglądał się Mary Ann chłodnymi, oceniającymi oczami. Mary Ann poczuła przymus jego pytania w swoim umyśle. Udzielił jej umysłowego nacisku. Jej podejrzenia były w pełni uzasadnione. Coś było nie tak. Poczuła jak krew odpływa z jej twarzy. Zaufała tym ludziom, a teraz znalazła się w potrzasku i bezbronna. Mieli moce które niewielu ludzi mogło pojąć. Jej usta stały się suche i zacisnęła swoje wargi razem, jedna ręka podeszła w kierunku jej piersi, gdzie miejsce pulsowało i paliło, gdy uparcie milczała. Juliette rzuciła swojemu życiowemu partnerowi stłumione spojrzenie. "To ważne, Mary Ann. Manolito jest w tarapatach i potrzebujemy szybko informacji. Riordan kocha swojego brata i użył skrótu, który jest stosowany w naszym gatunku, ale nie jest nazbyt pełen szacunku. Przepraszam za to." Mary Ann mrugnęła na nią przez łzy spływające ponownie mimo jej determinacji. "On nie żyje. Widziała jak umarł. I poczułam to, truciznę rozprzestrzeniającą się w nim, ostatni oddech, który wziął. Wiem, że on nie żyje. Słyszałam, jak ludzie mówili, nawet Gregori nie mógł przywieźć go ze zmarłych. I przywieźliście jego ciało z nami samolotem. "Samo mówienie tego

Tłumaczy: franekM

na głos było trudne. Nie mogła dodać, w trumnie. Nie z jej sercem, które zdawało się ciążyć jak kamień w jej klatce piersiowej. "Jesteśmy Karpatianami, Mary Ann, i nie tak łatwo nas zabić." "Widziałam jak umarł. Poczułam, jak umiera." Krzyczała. W głębi serca, gdzie nikt nie mógł słyszeć, wykrzyknęła swój protest, próbując utrzymać go na ziemi. Nie wiedziała dlaczego nieznajomy tak bardzo się dla niej liczył, tylko że był tak szlachetny, tak całkowicie bohaterski wkładając swoje ciało między niebezpieczeństwem, a kobietą w ciąży. Więcej, słyszała pogłoskę, że zrobił tak samo w stosunku do Księcia Karpatian. Bezinteresowny w swojej ochronie, poświęcił się też dla Mikhaila Dubrinskyego. I żadnego z nich to nie obchodziło. Popędzili do kobiety w ciąży, zostawiając poległego wojownika. Juliette posłała swojemu życiowemu partnerowi koleje, długie, wiele mówiące spojrzenie. "Poczułaś, jak Manolito umarł?" "Tak." Jej ręka podeszła wyżej do jej gardła, i przez moment było jej trudno odetchnąć. "Jego ostatni oddech." To było w jej gardle, w jej płucach. "A następnie jego serce przestało bić." Jej własne serce jęknęło w odpowiedzi, jakby nie mogło bić bez jego rytmu. Zwilżyła swoje wargi językiem. "Umarł a wszyscy byli bardziej zaniepokojeni kobietą w ciąży. Wyglądała na tak ważną mimo że on umarł. I nie rozumiem żadnego z was. Albo tego miejsca." Odgarnęła dziką gęstwinę włosów i kołysała się łagodnie. "Muszę wrócić do domu. Wiem, że powiedziałam, że popracuję z twoją siostrą, ale od gorąca żle się czuję " "Nie sądzę że to od gorąca, Mary Ann," zaprotestowała Juliette. "Myślę że reagujesz na to co zdarzyło się Manolito. Jesteś w depresji i rozpaczy, ale ledwie go znałaś." "To nie ma sensu." Juliette westchnęła. "Wiem, że tak się wydaje, ale czy byłaś kiedykolwiek z nim sama?" Mary Ann potrząsnął swoją głową. "Zobaczyłem go kilka razy w tłumie." Był tak przystojny, że było niemożliwe by go nie zauważyć. Uważała, że jest bardzo rozsądną kobietą, ale ten mężczyzna skradł jej oddech. Nawet cmoknęła, gdy zdała sobie sprawę, że wpatruje się w niego, jak nastolatka, zafascynowana gwiazdami ekranu. Wiedziała, że Karpatianie mają jednego partnera. Mógł wykorzystać ją do pożywienia się, ale ponadto, nie było żadnej nadziei na nic innego.

Tłumaczy: franekM

Zresztą, nie mogła żyć z człowiekiem takim jak Manolito De La Cruz. Był apodyktyczny i arogancki, wiekowym karpackim mężczyzną, najgorszym z możliwych neandertalczyków przez wieki mieszkającym w Ameryce Południowej. Z drugiej strony, była bardzo niezależną kobietą, dorastającą w wyższej warstwie klasy średniej w Stanach Zjednoczonych. I widziała zbyt wiele maltretowanych kobiet, by choćby zastanowić się nad byciem z mężczyzną, który miał despotyczne nastawienie wobec kobiet. Ale nawet wiedząc to wszystko, nawet znając Manolito De La Cruz, był on ostatnim człowiekiem na świecie z którym kiedykolwiek mogła mieć coś wspólnego, wciąż się nieruszała. "Nie byłaś z nim nigdy sama? Nawet przez krótką chwilę? "Juliette pytała, tym razem spoglądając w jej oczy. Mary Ann mogła zobaczyć maleńkie czerwone płomienie na dnie tych turkusowych oczu. Kocich oczu. Łowczynię wewnątrz ciała tej pięknej kobiety. Za Juliette stał jej życiowy partner, i zupełnie nic nie mogło ukryć drapieżnika w nim. Mary Ann poczuła mocny "nacisk," ale nie od Juliette, tylko od Riordana, kolejny raz naciskał by dostać się za jej naturalne bariery, by odnaleźć jej wspomnienia. "Przestań!" powiedziała, jej głos był ostry od nagłej furii. "Chcę wrócić do domu." Nie ufała któremukolwiek z nich. Rozejrzała się po wystawnym bogactwie i wiedziała, że jest w jedwabnej pułapce. Ledwie mogła funkcjonować w budynku terroru. "Nie mogę oddychać." Nacisnęła, odsuwając Juliette i wypadła w kierunku łazienki. Mogła zobaczyć w nich obojgu zabójcę, potwory, czające się pod ogładą, fasadą cywilizacji. Przysięgli ją chronić, ale zabrali ją do tego miejsca gorąca i ucisku, z dala od wszelkiej pomocy, i teraz ją śledzili. Potrzebowała pomocy a wszyscy byli daleko. Juliette uniosła swoją rękę, z grymasem niezadowolenia na swojej twarzy. Straszymy ją, Riordan. Przestań ją naciskać. Słuchaj jej serca. Ona jest bardzo przerażona, po za tym co powinno być normalne. Czy jest możliwe że to co wpływa na Manolito wpływa na nią? Riordan milczał przez moment. Mary Ann zawsze sprawiała na nim wrażenie silnej, odważnej kobiety. Mimo że nie znał jej zbyt dobrze, wydawała się postępować w nietypowy sposób. Jeśli ona jest jego życiową partnerką, tak może być. Ale jak mogłaby być jego życiową partnerką '? Dlaczego nie złożyłby swojego twierdzenia do niej i wziął ją pod ochronę naszej rodziny? To nie ma

Tłumaczy: franekM

sensu, Juliette. Nie powinien się zbudzić. Gregori zamknął go w ziemi, a kiedy odwieźliśmy do domu go, zabraliśmy go do najżyźniejszej glebie w lesie deszczowym i Zacarias zapewnił, że zostanie w ziemi. Nie znam nikogo innego kto jest potężniejszy. Jak to jest możliwe że Manolito zbudził się przed wyznaczonym czasem? Czy więź między życiowymi partnerami może być ważniejsza od wiążącego polecenia od uzdrowiciela albo od głowy naszej rodziny? Riordan potarł swoją brodę. Prawdą było że po prostu nie wiedział. Cóż jest śmiertelnie przerażona i musimy coś zrobić. Juliette wzięła głęboki, uspokajający oddech. "Mary Ann, widzę, że jesteś bardzo zrozpaczona. Zamierzam prosić Riordan by wyszedł z pokoju i będziemy mogły porozmawiać o tym co cię martwi. " Mary Ann zignorował ją i przebiegła parę ostatnich kroków do olbrzymiej łazienki, zakończonego trzaśnięcie drzwiami i zamknięciem ich na klucz. Pobiegła do zlewu i odkręciła wodę, mając nadzieję, że to zniechęci Juliette do pójścia za nią. Plusk zimnej woda na jej twarzy pomógł jej przeczyścić umysł, mimo że drżała, przerażona na myśl o tym co musiała zrobić. Nie łatwo byłoby uciec od Karpatian. Miała przed nimi mało obrony, ale Gregori, drugi w dowodzeniu i strażnik Księcia, był tym który wziął ją pod swoją ochronę, i udzielił jej kilku zabezpieczeń. Musiała po prostu ich użyć i powstrzymać się od paniki do czasu gdy będzie mogła znaleźć drogę powrotną do lądowiska. Zawsze miała szósty zmysł jeżeli chodzi o niebezpieczeństwo, mimo to nie widziała by nadchodziło. Teraz strach rósł od środka, wychodził z niej, przeradzając się w pełno objawowe przerażenie. Nie mogła zaufać tym ludziom. Nie byli wcale tacy jacy się wydawali. Wszystko było nie w porządku. Olbrzymi majątek, z jego powłokami piękna, był zaprojektowany tylko by wabić nieroztropnych w ręce potworów. Powinna przejrzewać ich wszystkich. Gregori powinien przejrzewać ich wszystkich. To był olbrzymi spisek? Czy wszyscy brali w nim udział? Nie, ona nigdy w to nie uwierzy, by jej najlepsza przyjaciółka, Destiny, albo życiowy partner Destiny, Nicolae do niego należeli. Musieli zostać ostrzeżeni. Może już byli w tarapatach, albo może to właśnie rodzina De La Cruz, współpracowała z wampirami. Szpiedzy w karpackim obozie. Od samego początku było coś innego w nich. Nie powinna im zaufać. Wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze, czerwone, zapuchnięte oczy, oznaki żalu pustoszące jej twarz. Miejsce nad jej piersią, które nigdy całkiem się nie wyleczyło pulsowało i piekło. Była pewna, że to jest pewnego rodzaju

Tłumaczy: franekM

ukąszenie, na które była uczulona. Miała to od tamtego czasu gdy była w Karpatach, ale teraz obawiała się, że to jest coś dużo więcej. Może Juliette albo Riordan albo Rafael De La Cruz zaznaczył ją w jakiś sposób. Chciała pójść do domu, zdesperowana by znaleźć się z dala od przemocy karpackiego świata, ale Juliette podeszła do niej z historią o swojej młodszej siostrze, jedno od czego Mary Ann nie była w stanie się odsunąć, chociaż jej żal i rozpacz były dojmujące. Czy Jasmine była naprawdę rzeczywista? Mary Ann w to wątpiła. Powinni znajdować się na olbrzymim ranczu w Brazylii, gdzie w ciągu dnia otaczali ich wielu ludzi, ale Colby i Rafael, szwagier Juliette i jego życiowa partnerka, wraz z rodzeństwem Colby, odlecieli samolotem z prywatnego lotniska, a Mary Ann kontynuowała podróż z Riordanem i Juliette na wyspę. Znalazła się w potrzasku. Mary Ann wciągnęła swój oddech i wypuściła go wolno. Nie umrze w tym miejscu. Była wojownikiem, i jakoś przekaże wiadomość Destany i Nicolaeowi, że ta gałąź Karpatian była zdrajcami. Strach przebiegł w dół jej kręgosłupa, gdy zdała sobie sprawę co musiała zrobić. Uciec do lasu deszczowego, znaleźć drogę z powrotem na lądowisko i jakoś namówić pilota by zabrać ją na lotnisko, gdzie mogła złapać lot do domu. Pośpiesznie obejrzała olbrzymi pokój, próbując dowiedzieć się co może z sobą zabrać. Nic. Niczego nie było. Musiałaby improwizować. Podeszła do okna i spojrzała na zewnątrz. Teren był dość dziki, las deszczowy skradał się w kierunku domu tak jak podstępny najeźdźca, winorośle i krzewy ciągły się w kierunku dziedzińca. To byłaby krótka ucieczka. Złapała krawędź okna i spróbowała je podnieść. Mary Ann. Wrzasnęła, niemal wyskakując ze swojej skóry, przyciskając swoje rękę do jej walącego serca gdy okręciła się dookoła. Para przeciskała się pod drzwiami i przez małą dziurkę od klucza. Juliette i Riordan mienili się do ludzkiej formy, Riordan stał przy oknie, Juliette przy drzwiach. "Gdzie się wybierasz?" Riordan domagał się wyjaśnień, jego czarne oczy mrugały z furią. "Zostałabyś zabita w ciągu pięciu minut po wejściu do lasu. Jesteśmy odpowiedzialni za twoje bezpieczeństwo. " Jego głos wydawał się rozwlekły dla jej uszu, rozlegający się dudnienie, które przypomniało jej, demony które widziała w filmach, jakby dźwięk został nagranym zbyt wolno. Strach w nią uderzał, pokonując wściekłość i opanowało

Tłumaczy: franekM

zmieszanie. Konsultant w niej wycofał się, próbując zrozumieć zalew emocji w jej wnętrzu. "Mary Ann," łagodnie mówiła Juliette. "Wiem, że starasz się zrozumieć rzeczy które czujesz, ale myślimy, że mamy wyjaśnienie. Myślimy, że Manolito związał cię z sobą na sposób naszych ludzi. Riordan sięgnął do niego na ich wspólnej ścieżce, a jednak Manolito stawia mu opór, bojąc się że może być wampirem, tak jak ty boisz się nas. On twierdzi, że ma życiową partnerkę, i proszę, znajdujesz się w rozpaczy, żalu po człowieku, którego jak mówisz nigdy nie spotkałaś. To ma dla ciebie sens? Coś się tu dzieje, i dla was obojga musimy się tego dowiedzieć. " Riordan ocierał swoje skronie jakby cierpiał. W jego oczach był niepokój. "Boję się o bezpieczeństwo mojego brata, jak również jego życie. On wygląda na zdezorientowanego, a nikt nie może być zagubiony w lesie deszczowym. Mamy potężnych wrogów. On jest w strasznym niebezpieczeństwie. On nie ufa nikomu, prócz swojej życiowej partnerce. Jeśli jesteś tą kobietą, jesteś jedyną, który może go ocalić " Wpatrywał się w nią nieruchomymi oczami, dzikiego zwierzęcia, sprytnymi, przebiegłymi i przerażający. Mary Ann zadrżała i cofnęła się do czasu, gdy nie znalazła się przy przeciwległym parapecie. Część jej pomyślała, że mają bzika, rozmyślnie próbując zbić ją w pułapkę, ale doradca w niej zawsze szukał informacji i wszystko do siebie dodawał. Wiedziała dość o życiowych partnerach od Destiny. Była w pobliżu karpackich ludzi przez pewien czas, i mimo że nie zrozumiała więzi, wiedziała, że to jest silne i nierozerwalne. Juliette podała jej swoją rękę. "Wróć do innego pokoju i spróbujmy to rozwiązać. Nie pamiętasz byś znalazła się sama z Manolito? " Zapamiętałaby, prawda? Śniła o nim, że do niej przychodzi. Marzyła tylko raz — śniła. Wciągnął ją w swoje silne ramiona i jego usta przesunęły się nad jej skórą w dół do krągłości jej piersi. Miejsca które pulsowało i paliło. Niewiele myśląc, położyła swoją dłoń nad pulsującym śladem, który nie całkiem się zaleczył i utrzymała ciepło. Potrząsnęła swoją głową. "To nie było rzeczywiste. Znajdował się w poprzek pokoju w gospodzie w Karpatach, ale ja nawet z nim nie rozmawiałam." Patrzał na nią. Myślała, że jego oczy są płaskie, zimne i puste w ten sam sposób co u wielu myśliwych ', ale wyglądał … niebezpiecznie, jakby mógł na nią polować. Zamiast bać się jak teraz, potajemnie została przyprawiona o dreszczyk emocji, gdyż to była fantazja.

Tłumaczy: franekM

Mary Ann wyszła za Juliette z pokoju, świadoma że Riordan skrada się za nią jak wielki dziki kot. Poruszał się w ciszy tak jak poruszał się jego brat. Potrzebowała powietrza; pokój wyglądał na tak gorący i przytłaczający, całkiem jak w lesie deszczowym. To też nie miało sensu. Dom był dobrze izolowany i klimatyzacja dostarczała komfortowy chłód. "Nie widzę jak mogłabym być jego życiową partnerką. Nawet go nie spotkałam. Czy bym tego nie wiedziała? Czy on by nie wiedział? " "Wiedziałby" powiedział Riordan. "Ciągnąłby do swojej życiowej partnerki, a jeśli byłaś tą jedną, w momencie w którym przemówiłaś, on zobaczyliby w kolorach, a jego uczucia zostałyby przywrócone. Nie mógłby pozostać zbyt daleko od ciebie." Zmarszczył brwi." Ale powiedziałby nam. Musiałabyś zostać natychmiast objęta ochroną naszej rodziny. " "Była już pod ochroną Gregori jak również Nicolae i Destiny," przypomniała mu Juliette. "Mógł pomyśleć że to nie jest konieczne." Pomyślałby że to konieczność… chyba że … Riordan przerwał swoją myśl i studiował twarz Mary Ann. "Powiedziałaś że to nie było rzeczywiste. Co miałaś przez to na myśli? " Rumieniec zabarwił jej nieskazitelną skórą. "Śniłam o nim." Juliette nabrała głęboki wdech. "Oh, Riordan. Co się dzieje? Coś strasznego się dzieje albo byłby tu. " Riordan natychmiast był u jej boku, sunąc tak szybko, że był niewyraźną plamą, jego ramię zawinęło się wokół jej pasa, gdy wycisnął pocałunek na jej skroni "Mary Ann jest tu. W trójkę to odgadliśmy i znajdziemy go. " Z jakiegoś powodu, fakt, że Riordan ją obejmował, jakby mogła znaleźć rozwiązanie, złagodził jakąś napięcie w Mary Ann. Mrugnęła kilkakrotnie, oddychając pełną piersią próbując zobaczyć przez dziwny wizerunku wampira nałożonego na mgłę. Siekacze oddaliły się trochę, zostawiając normalne białe zęby. "On naprawdę żyje?" zapytała, nie śmiałą wierzyć. Riordan kiwnął głową "Wszyscy próbowaliśmy trzymać go przy nas, ale był martwy, mimo naszych jak również ludzkich sposobów, jego dusza już opuścić jego organizm. Nikt nie sądził, że możemy zabrać go z powrotem, nawet z

Tłumaczy: franekM

uzdrowicielem i żyzną glebą i wszystkimi pracującym by zatrzymać go w tym świecie, gdy nagle wrócił z nami. Jeśli jesteś jego życiową partnerką, możesz być wyjaśnieniem. Mogłaś ochronić kawałek jego duszy, nie będąc tego świadomą. " Mary Ann otworzyła swoje usta w proteście, a następnie zamknął je nagle. Wiedziała że Karpatianie nie byli ludźmi. Takie same zasady nie miały zastosowania w ich gatunku. Widziała rzeczy, które kilka tygodni temu uważał za niemożliwe. "Ale dlaczego nie wiedziałabym, że jestem jego życiową partnerką?" "To nasi mężczyźni, są tymi którzy maja odciśnięte słowa oprawy rytuału" wyjaśniła Juliette. "Jako środek ostrożności dla kontynuacji gatunku." "Masz na myśli, że kobieta nie może mu odmówić." "To jest to samo" powiedział Riordan. "I wątpić czy związał cię z sobą słowami rytuału. Bardziej prawdopodobne jest że związał cię przez wymianę krwi. " Jej serce przeskoczyło jeszcze raz, następnie zaczęło ciągłe bębnienie. Pozwoliła Nicolaeowi wziąć swoją krew, aby lepiej chronić Destany, ale nigdy, nigdy, nie rozważała wymiany krwi. Potrząsnęła swoją głową. "Nie. To nie było rzeczywiste. Nie zrobiłby tego. Wciąż walczę by zrozumieć i uwierzyć w wasz świat. Nigdy nie miała dobrowolnej wymiany z jego krwią. " Juliette i Riordan wymieniły kolejne długie spojrzenie. "Użyłaś słów' to nie było rzeczywiste' co był w tym śnie o którym mówiłaś?" zapytał Riordan. Mary Ann przycisnęła swoją rękę mocniej do swojej piersi. Wciąż mogła czuć jego usta nad swoją skórą. Była na zewnątrz i padał śnieg. Następnie później, kiedy wróciła do domu i była sam… jej skóra wydawała się chłodna i odepchnął jej odzież. Jego wargi były ciepłe i miękkie i tak bardzo zmysłowe. Nie pomyślała by go odepchnąć, tylko by ułożyć ostrożnie jego głowę, podczas gdy pił a następnie… a następnie… Mary Ann dyszała i przykrył twarz oburącz, potrząsając głową. "To nie było rzeczywiste. Nie zrobiłabym czegoś takiego. To było tylko sen. " "Masz jego ślad na sobie?" zapytała Juliette, jej głos łagodny. "Nie. To nie jest jego znak. Nie wymieniłam z nim krwi. Ani nie sprawiłam, że on sądzi, że jestem czymś, czym nie jestem. Nie flirtuję. I nie składam obietnic

Tłumaczy: franekM

których nie dotrzymuję. "Dlatego była tutaj, gdy powinna być… gdzieś indziej. Gdziekolwiek indziej. "Nie zrobiłaś niczego złego, naprawdę. Pozwól mi zobaczyć znak. " Mary Ann przełknęła ślinę, jej ręce niechętnie podeszły do jej bluzki. Nie chciała pokazać go Juliette. Ślad był intymny. Natychmiast pulsował wraz ze wzrostem temperatury. Zwilżyła swoje wargi i zebrała wszystko ze swojej odwagi, pociągając materiału w dół, by ukazać dużą truskawkę, podobną do malinki, ale intensywniejszą i świeższą. Dwa znamiona po ugryzieniu zostały otoczone czerwienią. Jej żołądek zrobił zabawny podskok. "Ugryzł mnie, prawda? To nie był wcale sen. "A jeśli to zrobił, dlaczego czuła, się bardziej podekscytowana, niż zdradzona? "Jesteś tym co utrzymuje mojego brata przy życiu," powiedział Riordan, jego czarne oczy wpatrywały się w znak. "Jako jego życiowa partnerka znajdujesz się pod ochroną mojej rodziny, siostrą która będzie kochana i pielęgnowana. Zrobiłaś to czego inni nie mogli zrobić" "Nie wyciągajmy pochopne wnioski" zaprotestowała Mary Ann. "Ja nawet nigdy nie rozmawiałam z tym człowiekiem." "Ślady mówi, że jesteś jego życiową partnerką," stale powtarzał Riordan. Potrząsnęła swoją głową. "To może oznaczać, że wziął moją krew i' jestem uczulona na antykoagulant. To może być ugryzienie robaka." Prawie jęknęła zrozpaczona, wszystkie sugestie były zbyt absurdalne, ale to nie mogło się dziać, nie w rzeczywistości. "Oczywiście że to przeraża" powiedziała Juliette. "To jest niespodziewane dla nas wszystkich, ale przynajmniej wiesz dlaczego byłaś tak zmartwiona. Życiowi partnerzy nie mogą być z dala od siebie na dłużej bez dotykania się mentalnie. Sięgnij go. " "Nie jestem niczyją życiową partnerką, Juliette," powiedziała Mary Ann. "Ja nawet niezbyt lubię mężczyzn. Ci których widzę i słucham codziennie, nie są bardzo mili. Nie jestem materiałem na życiową partnerkę, i proszę nie przyjmuj tego w niewłaściwy sposobu, ale szczególnie nie dla jednego z braci De La Cruz. Oni są zbyt trudni. "

Tłumaczy: franekM

Riordan posłał jej przelotny uśmiechem. "Rekompensujemy to na wiele innych sposobów." Mary Ann nie mogła znaleźć tego w sobie, by odwzajemnić uśmiech. Cały ten pomysł był absurdalny, ale zaczynała w to wierzyć. "Byśmy mogli czuć te same emocje, czy więź nie powinna być niewiarygodnie silna? Twój brat nigdy nawet naprawdę ze mną nie rozmawiał. Jeśli ja jestem jego życiową partnerką, czy nie powinien przynajmniej się przedstawić " "Nie jeśli pomyślał, że odrzucisz jego roszczenie" powiedział Riordan, ignorując ostrzegawcze spojrzenie Juliette. "On mógł ukryć swoje zamiary." Mary Ann zmarszczyła brwi. "Odmówiłabym. Mam życie które dlamnie wiele znaczy w Seattle. To nie jest moje środowisko, ani nie chciałabym być z mężczyzną tak wymagającym jakim oczywiście jest twój brat. Oczywiście że bym odmówiła. " "Co wyjaśnia dlaczego nic nie powiedziałby. Manolito nigdy nie zaakceptowałoby twojej odmowy, ale jesteś chroniony przez Księcia i jego zastępcą. Również jesteś najlepszą przyjaciółką Destiny. Nie tylko Michaiła i Gregori stanęliby za tobą, ale także życiowy partner Destiny, Nicolae, i jego brat Vikirnoff, jak również jego życiowa partnerka, Natalya. Manolito poczekałby na swój czas, zostałby blisko i czekał do czasu aż już byś nie była otoczona przez twoich opiekunów. " Mary Ann ocierała swoje pulsujące skronie "Czuję mdłości i cierpię na zawroty głowy. Wszystko płonie. Czy to on? Czy to ja? " "Myślę, że to on jest tym który czuje się chory. On wciąż jest świadomy skutków rany i trucizny. Natychmiast potrzebuje pomocy. Dotknąłem jego umysłu i on jest bardzo zmącony w głowie. Nie może powiedzieć gdzie jest ani co jest rzeczywiste a co nie. On nie wierzy, że jestem jego bratem, ponieważ nie wiedziałem o jego życiowej partnerce. To znaczy że on nie pamięta co zrobił, albo jak związał ciebie bez twojej zgody. On prawdopodobnie zastanawia się co się zdarzyło i dlaczego nie przyszłaś mu pomóc." Mary Ann zatonęła w dół na materaca i wziąał kolejny głęboki wdech. Była sprawną manualnie kobietą; przynajmniej lubiła tak myśleć. Wszystko było dużym bałaganem, jeśli jednak to wszystko było prawdą, w takim razie Manolito De La Cruz żył i był w kłopotach. Potrzebował jej. Odsuwając na bok życiowych partnerów, nie mogła zostawić go samego i rannego w lesie deszczowym, a co więcej była jeszcze siostra Juliette. "Powiedz mi co robić."

Tłumaczy: franekM

"Sięgnij go." Nie wiedziała czego oczekiwała, ale to nie było to. Działanie. Łagodne słowa. Jeep. "Sięgnąć go?" powtórzyła. "Zwariowałaś? Nie mam jakiejkolwiek telepatycznej umiejętności. Absolutnie żadnych. Nawet nie mam zdolności paranormalnych. Ty będziesz musiała sięgnąć, próbując z nim porozmawiać. " Juliette potrząsnęła swoją głową. "Nie możesz być życiową partnerką bez bycia paranormalną, Mary Ann. Gregori i Destiny obydwoje dostrzegli twój potencjał. Z wymianą krwi, Manolito założyłoby osobistą ścieżkę dla komunikacji. " "Prr. Zatrzymaj się. Co masz na myśli mówiąc mój potencjał?" Nagle była wściekła. Drżąc od tego. Zdrada była gorzka w jej ustach. "Mówisz mi, że wmanipulowali mnie w odejście z nimi z Karpat, ponieważ pomyśleli, że może jestem życiową partnerką dla jednego z ich mężczyzn? Destiny? Gregori? " Juliette wysłała do swojego życiowego partnera cichy apel o pomoc. Czuła że weszła na pole minowe i często się potykała. Wzruszył rzeczowo swoimi szerokimi ramionami. Wątpię, czy Destiny miała o tym jakikolwiek pojęcie, ale Gregori dzielił krew Mary Ann. Wiedziałby. Nie możemy pozwolić sobie na utratę któregokolwiek z naszych mężczyzn. Wiesz, że sytuacja jest zrozpaczona. Oczywiście Gregori zabrałby ją na spotkanie mające nadzieję, że była czyimś zbawieniem. Juliette oparła się pragnieniu poczuć się urażoną przy jego rzeczowy ton. Ona zacznie go kochać jeśli będzie przeznaczona by być z nim. To jest nasz sposób życia. Jak sobie przypominam ukryłaś się w głębi jaguara i próbowałaś uciec od swojego losu. Jesteś szczęśliwa i zadowolona ze mnie, Juliette, tak jak ona będzie z Manolito. Czas zajmuje się wieloma rzeczami. To wciąż jest niesprawiedliwe, że mężczyzna może dyktować los kobiety. To jest tak samo niesprawiedliwe dla mężczyzny. On też nie ma wyboru, przypomniał jej Riordan. I ma o wiele więcej do stracenia. "Czuję się tak zdradzona," powiedziała Mary Ann. "Myślałam że Destany mnie zna, rozumie mnie. Czegoś takiego nie robi się przyjaciołom." Ból zabarwił jej głos, ale nie mogła temu zapobiec. Zaufała Destiny, pomagając pokonać jej przeszłość, tak by mogła ułożyć sobie nowe życie z jej wybranym życiowym partnerem. Nawet zostawiła swoje podniecające i wyrafinowanie, ukochane

Tłumaczy: franekM

miasto Seattle i udała się do odległych, niecywilizowanych lasów Karpat tylko by się upewnić, że Destiny znajdzie szczęście. Juliette potrząsnęła swoją głową. "Destany jest nowa w społeczeństwie karpatian. Wątpię, czy gdyby wiedziała, pozwoliłaby postawić cię w takim położeniu. Gregori poczułby, że jego ochrona zapewni ci, że nie będziesz niepokojona wbrew twojej woli. Większość mężczyzn sądzi, że kobieta zakocha się w jej życiowym partnerze. Pociąg między nimi jest silny a pociąg fizyczny jest ogromny. " "Czy kiedykolwiek był mężczyzna albo kobieta, która nie zakochała się w swoim życiowym partnerze?" Bo gdyby Manolito było jej, mogła zobaczyć, siebie jak chce pójść z nim do łóżka, ale życie z nim, była całkiem inną sprawą. "Jak każdy gatunek, mamy kilka urodzeń które nie są całkiem w porządku. Nikt nie wie dlaczego, i jak to się dzieje, ale tak, były odstępstwa od zasady" Riordan przyznał się." Manolito jest poświęcony dla swojej życiowej partnerki. Nie chciał nigdy hańbić jej z inną kobietą. Czekaliśmy na nasze kobiety, daleko dłużej niż ty kiedykolwiek mogłabyś to pojąć, i mimo że możesz myśleć o nas jako o apodyktycznych i aroganckich, cenimy siebie i cenimy nasze kobiety nade wszystko. " Szczerość w jego głosie sprawiła, że poczuła się trochę lepszy. I Juliette nie była wcale łatwa. Było tak dlatego że Mary Ann uważała że cały ten testosteron denerwował. Bracia De La Cruz domagaliby się pełnej kapitulacji pod każdym względem. Nie mogła zobaczyć, ich ani trochę zgadzających się na kompromis. Nawet sam ton ich głosów wywoływał jej gniew. Nie mogła wyobrazić sobie jednego z nich jako męża. Oni mogą być mili dla oka, ale prawdopodobnie nabawiłaby się wrzodów próbując być jednym z nich. "To jest godne podziwu, Riordan, naprawdę jest." Mogła być teraz szczera "Ale nie jestem pewna, czy masz słuszność, co do tego że jestem przeznaczonym dla twojego brata. Jeśli zostawił ten ślad na mnie, "Walczyła by się nie zarumienić, pamiętając gorąco jego ust i reakcję swojego ciała na to" w takim razie zrobił to bez mojej zgody. Nie wiem dlaczego w twoim społeczeństwie myślicie, że to nie jest złe, ale w moim, to jest nie w porządku. " "Nie żyjesz już w swoim społeczeństwie" powiedział bez cienia wyrzutów sumienia. "Nasze zasady są zasadami przetrwania. Mamy tylko jedną szansę przeżycia po wiekach życia tak honorowo jak to możliwie. Ta szansa polega na znalezieniu naszych życiowych partnerek. Bez naszych kobiet, nasz gatunek nie może istnieć, a nasi mężczyźni też muszą popełniać samobójstwo, albo zostać wampirami. Nie ma dla nas żadnego innego wyboru. "

Tłumaczy: franekM

Mary Ann westchnęła. Bez żalu i rozpaczy która ja pożerała, powinna móc myśleć dużo bardziej rozsądnie, ale teraz ogarnął ją przede wszystkim zamęt. Czy jej własne uczucia przepełniała wina, czy też był to Manolito? A jeśli to był Manolito, jak mógł przeżyć w lesie deszczowym bez wiedzy co się mu przydarzało? "Jak mam do niego sięgnąć? Nigdy wcześniej nawet nie próbowałam czego takiego. " Riordan i Juliette wymieniły długie, zdziwione spojrzenie. Nigdy nie musieli wyjaśnić to co wydawało się przyjść do nich naturalnie. "Wyobraź go sobie w swoim umyśle. Wykorzystaj szczegóły, aż do najmniejszej rzeczy którą w nim pamiętasz, w tym zapach i uczucia," poradził Riordan. Wspaniale. Przypomniała sobie uczucie, że był mężczyzną który najbardziej w jej życiu działał na jej zmysły. Gorąco przetoczyło się nad jej ciałem. Jego usta naprawdę poruszały się w dół jej gardła do krągłości jej piersi? Jego zęby osunęły się do jej skóry, biorąc jej krew w siebie? Ta myśl powinna być odrażająca dla niej. Każda zdrowa psychicznie kobieta uważałaby to za odrażające. Zamknęła swoje oczy i pomyślała o nim. Jego barki były szerokie, jego ramiona potężne. Jego pas i biodra były smukłe, jego klatka piersiowa umięśniona. Gdy się poruszał jego mięśnie naprężały się pod jego skórą jak u wielkiego drapieżnego kota. A poruszał się w absolutnej ciszy. Jego twarz… Mary Ann nabrał tchu. Jego rysy były nieskazitelne. Był najprzystojniejszym mężczyzną jakiego kiedykolwiek widziała. Ciemne, tajemnicze oczy, lśniące czarne włosy akcentujące silne kąty i płaszczyzny jego twarzy, prosty, męski nos i wydatne kości policzkowe, że każdy model byłby zazdrosny, jego silna szczęka, tylko z cieniem zarostu na niej. Ale to były jego usta w które nie mogła przestać się wpatrywać. Zmysłowe, z krztyną niebezpieczeństwa. Po prostu dość by doprowadzić kobietę do szaleństwa. Doszła do niego i ze zdziwieniem poczuła, jak jej umysł rozwija się jakby tylko czekał, jakby ścieżka była już znajoma. Czuła go, tylko przez moment, dotykał jej, sięgał jej, ale potem….? Jej oczy powiększyły się w przerażeniu a ręce uniosły się w defensywnie. Olbrzymi, groźny kot skoczył między nich z morderczymi zamiarami. Zęby eksplodowały z pyska, sięgając do gardła Manolito. Krzyczała i przepchała swoje ciało przed jego, czując, jak gorący oddech owiał jej twarz. Jaguar.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 3 Manolito obrócił się dookoła, wciąż na kolanach, jego ręce podeszły instynktownie do góry, łapiąc dużego, ciężkiego kota który skoczył na jego głowę. Siła i moc jaguara były ogromne, powalając go w duł i na plecy. Czy to była jawa, czy złudzenie, tak jak cienie i wampiry musiały być? Jego palce zatonęły w grube futro. Pazury grabiły jego brzuch, drąc przez skórę i mięśnie. Gorący, cuchnący oddech wybuchnął na jego twarzy, a nikczemne zębach skrobały wzdłuż jego ramienia, gdy użył czystej siły by powstrzymywać bestię przed dojściem do jego gardła i czaszki. Przez jeden moment, gdy leżał pod kotem, trzymając jego masywną głowę z dala od siebie, poczuł kogoś — ją— jego życiową partnerkę— poruszającą się w jego mózgu. Jej okrzyk grozy odbił się echem w jego umyśle, zastępując głód i zmieszanie skupieniem którego w inny sposób nie mógł znaleźć. Zobaczył, jak sięga kota, próbując mu pomóc. Nie chcąc narazić jej życie, zerwa telepatyczną więź między nimi i rozpuścił się. Jego ciało zmieniło się do pary, płynąc w górę i wokół kota, zmieniając kształt do mężczyzny jaguara z szeroką, ciężką głową i większym, bardziej krępym ciałem w ciemniejszych kolorach. Kropelki krwi opadały jak mgła, ochlapując liści i korzenie gdy przybrał formę rzadkiego czarnego jaguara. Warknął wyzwanie i skoczył. Dwa koty zderzyły się ciężko razem, przetaczając się przez korzenie i konary, odgłosy bitwy zakłócał noc. Wiele kotów używało duszenia by zabić, ale jaguar, z jego wyjątkowo potężną szczęką, gryzł bezpośrednio przez czaszkę między kośćmi skroniowymi, natychmiast zabijając ofiarę. Ponieważ Amazonka była ich domem przez tyle lat, bracia De La Cruz mieli regularny kontaktu z kotami. Jaguary były niezwykle silne, ze zwartymi, muskularnymi ciałami i barczystymi głowami. Ciche i niemal niewidoczne, żyły samotnie w mrocznym świecie zmierzchu i świtu. Z ich niewiarygodną zdolnością widzenia w ciemnościach, śmiertelnymi pazurami wysuwanymi i chowanymi, przekłuwającymi kłami i dobrze umięśnionym ciałem, budowały zasadzki i były podstępne, dzięki czemu dowodziły w lasach deszczowych, mimo to nieufnie odnosili się do walczenia ze sobą. Duża wilgoć była doskonałym lęgowiskiem dla zakażenia. Pierwszą myślą Manolito było by zabić w samoobronie. Był słaby z głodu i już tracił cenną krew. Najrozsądniejszym i najbezpieczniejszym sposobem

Tłumaczy: franekM

postępowania było szybko zakończyć bitwę. Szacunek dla najsilniejszego drapieżnika lasu deszczowego sprawił, że się powstrzymał. On i jego bracia zawsze żyli w harmonii ze stworzeniami lasu. Nie wziąłby życia tego zwierzęcia gdyby był inny wybór. Rzucił ostrzeżenie, wyraźniej mówiąc samcowi by się cofnął. Badając powietrze, mógł stwierdzić, że nie było żadnego zapachu samicy która mogła sprawić że kot dostał bodziec by walczyć. Jaguar okrążył dokoła potężne pokryte futrem ciało Manolito, pokazując zęby i warcząc z wyzwaniem. Mając nadzieję podporządkować sobie zwierzę, Manolito skoczył. Jaguar ruszył mu na spotkanie, wyciągając pazury ostre jak sztylety, nawet gdy Manolito sięgnęło umysł bestii. Dżungla wybuchła eksplozją dźwięku gdy dwa koty się złączyły. Ptaki krzyczały i wzniosły się w powietrze, wysoko w baldachim powyżej. Małpy wrzeszczały ostrzeżenia i rzucały gałązki i liście w dół na dwa jaguarach gdy potoczyły się w roślinności. Konary rozbijały się pod grubymi ciałami, rozrzucając szczątki w gęstym obłoku wokół nich. Manolito przecisnęło się obok czerwonej wściekłości w umyśle kota i spróbowało znaleźć ducha zwierzęcia, gdy powstrzymywał śmiertelne kły przed osuwaniem się w niego. Jaguary posiadały niezwykle elastyczne kręgosłupy, które pozwalał im obrócić się i przekręcić, przestawiać ich nogi by uderzyć z boku, nawet zmienić kierunek w powietrzu. A mięśnie w ich ciałach dawały im wspaniałą siłę. Manolito wzięło kolejny bezwzględne uchwyt na jego boku, gdy próbował skupić się na uspokajaniu kota. Pchnął mocniej, przedzierając się przez ścianę wściekłości i znalazł — mężczyznę. To nie był żaden jaguar. To był jeden z rzadkich i samotnych mężczyzn jaguarów, którzy wciąż budowali swoje domy w lesie deszczowym. Karpatianie i ludzie jaguara zawsze żyli w harmonii, unikając siebie, ale ten rozmyślnie zaatakował. Manolito rozpuścił się i przybrał swoją ludzką formę, tym razem dla względnego bezpieczeństwa w dużej odległości. Koty mogły pokonać zdumiewającą odległości w jednym skoku, a ludzie jaguara mieli spryt i siłę daleką od normalnej. Stał, oddychając ciężko, wyczekując jakichkolwiek oznak agresji gdy kot stanął naprzeciw niego, warcząc na jego twarz. "Wiem, że jesteś człowiekiem. Umrzesz tu jeśli będziesz to ciągnął. Nie możesz wykorzystywać mojego szacunku dla jaguara do zwyciężenia mnie. Dlaczego zerwałeś nasz milczący traktat?" Rozmyślnie dostosował swój głos do

Tłumaczy: franekM

miękkiego, uspokajającego, hipnotyzujący tonu, by pomóc w łagodzeniu nastroju kota. Jaguar obnażył zęby, ale utrzymał swoją pozycję, jego oczy nigdy nie opuszczały twarz Manolito, jakby tylko czekał na jedną chwilę słabości, która dałaby mu przewagę. A Manolito było słaby. Trzymał ból swoich ran pod kontrolą i ignorował szalony głód niemal go pożerający. Zapach krwi w powietrzu był ciężki. Oba jaguary miał rany i kropelki spadały jasnymi punktami szkarłatu na liście. Jaguar rozmyślnie polizał krople krwi, przypomnieć Manolito, że zdobył punkt. Manolito wybuchło w działaniu, zimna furia spływająca po nim na obraźliwe szyderstwo. Skoczył na plecy zwierzęcia, kolana zakopał mocno w mięśnie, nogi niemal zgniotły zwierzę, gdy zamknął swoje kostki pod jego brzuchem. Jedno ramię wiło się wokół grubej szyi w nelsonie, przeciągając mocno głowę. Zatopił swoje zęby w głąb żyły na szyi i pił. Zwierzę naprężyło się w oporze, ale człowiek wewnątrz kota zmusił się do bezruchu, zdając sobie sprawę, że Manolito mógł — i rozedrze — jego gardło. Gorąca krew wpompowywała się do jego umierającego z głodu ciała, przesączając się do tkanek i komórek, i odmładzając mięśnie. Przez moment był ogarnięty przez euforię, adrenalinę wzięcia krwi zbyt bogatej i uzależniającej, gdy obywał się bez niej tak długo i był tak blisko obrócania się. Tak dobrze. Nie zatrzymaj się. Poczuj adrenalinę. Nie zatrzymaj się. Nie ma niczego jak to na świecie. Dołączać do nas, bracie. Bądź z nami. Weź to wszystko. Każdą kroplę. Manolito słyszało, jak kilka głosów szeptało kuszenie. Brzęczenie w jego głowie stało się głośniejsze, do momentu gdy stało się prawie bolesne. Zakazane jest zabierać życie. To tylko kot. Nic dla kogoś takiego jak ty. Zaatakował cię. Dlaczego powinieneś darować mu życie, gdy chciał cię zabić? Pokusa była silna. Gorąca, bogata krew. I padał z głodu. Kot zaatakował go pierwszy. Wciąż by go zabił gdyby dał mu szansę, nawet teraz, gdy oszczędził mu życie. Pomimo że wyczuł różnicę w swoim ciele, ponownie poczuł się chory, jakby jego żołądek miał skurcze, które nie miały sensu. Owady brzęczały w jego uszach, głośne i wstrętne, gdy jednak gdy chciał by odeszły, hałas nie przycichnął. Wokół niego ziemia potoczyła się jakby głęboko pod glebą miało miejsce trzęsienie ziemi. Jego wnętrzności potoczył się wraz z tym.

Tłumaczy: franekM

Potrzebujesz siły. Kot cię zranił. Potrzebujesz krwi by się leczyć, i tak jest dobrze. Napij się, bracie. Wypić to wszystko. Przekonujące szepty trwały. Pod nim, kot zaczął się trząś. Człowiek skradający się w zwierzęciu wykrzyknął coś niezrozumiałego, coś ludzkiego. Człowiek. Nie mógł zabić podczas karmienia się. Nie człowiek. Kot. Rozerwij mu gardło. Ciesz się mocą. poczuj to, bracie, poczuj, jak samowładztwo życia topnieje pod twoimi rękami. Bądź tym kim zawsze miałeś zamiar być? Czym jesteś. Czym był? Zabójcą? Tak. Nie było wątpliwości że zabił tylekroć, że nie mógł już spamiętać wszystkich twarzy. Gdzie był? Obejrzał się, i przez moment las deszczowy nie było i otaczały go niewyraźne cienie, rozciągnięte i powykręcane palce zmarłych wskazujących oskarżycielsko. Gałęzie stukotały razem jak kruche białe kości, strasząc go. Zabił — już. Ale nie w ten sposób. To było nie w porządku. Samoobrona to jedno. I była sprawiedliwość i honor w wysyłaniu upadłych braci gdy przekazywali swoją duszę złu, ale morderstwo podczas karmienia się było sprzeczne ze wszystkim w co wierzył. Nie. Cokolwiek, ktokolwiek, próbował zmusić go do zabicia nie był żadnym przyjacielem. To wymagało dyscypliny by wziąć tylko to czego potrzebował by przecisnąć się obok barier bestii i otworzyć umysł człowieka ukrytego w środku. Zamiótł swój język w poprzek ukłuć zamykając je i rozpuszczając się do pary, tylko po to aby pojawić się w pewnej odległości, biorąc ostrożne spojrzenie na cienie wokół niego. Czy te twarze w cieniach, spoglądały przez liście i pojawiały się z ziemi? Czy wampiry się czaiły? Przesunął się na pięty, gotowy na wszystko. Jaguar ryknął, zwrócić swoją uwagę z powrotem na najbliższe niebezpieczeństwo. Manolito wymusiło niefrasobliwy uśmiech. "Masz smak mojej krwi w swoich ustach. A ja mam twój smak. Masz informacje których szukam. Próbowałeś mnie zabić i nie jestem ci winny ani kwadransa. " Kot pozostał nieruchomy, żaden mięsień się nie poruszył, oczy skupiły się uważnie na Manolito. Ludzie jaguara byli tak nieuchwytni i skryci jak wielkie koty, i jak ich zwierzęca część — albo z powodu tego — woleli gęsty las deszczowy, blisko strumieni i brzegów rzeki. Rzadko można było je napotkać i, najprawdopodobniej, były wystarczająco niewidoczne i zbyt dobrze znały las deszczowy, aby

Tłumaczy: franekM

kiedykolwiek mógł je zobaczyć, nawet gdyby chciał. Mężczyźni jak zwierzę, miały mocne sylwetki i ogromną siłę. Mieli potężną zdolność widzenia w ciemnościach i doskonały słuch. Byli dobrymi wspinaczami po drzewach i dobrymi pływakami. Ich społeczeństwo było mało znane, pomimo tego że Manolito wiedziało, że mają złe humory kiedy są wzbudzone. Zanim zbadał w głąb mózgu jaguara, myśliwy wziął kolejne powolne, spojrzenie wokół niego, przeglądając się gdy to robił. Głosy całkowicie nie przycichły, szepcząc w jego uchu, nakłaniając go by zabił. Cienie, przez które jego wzrok całkiem nie mógł przeniknąć wydawały się utrzymać tysiąc tajemnic. Coś ślizgało się przez teren, nieco poniżej powierzchni, wypierając ziemię gdy się przemieszczało. Jego usta stały się suche. Jaguar przesunął się, przykucając trochę niżej, mięśnie się napinały, przyciągając natychmiastową uwagę Manolito. Wieki polowania w niebezpiecznych sytuacjach trzymały jego twarz pozbawiony wyrazu, jego oczy były płaskie i zimny, a jego usta trochę okrutny. "Prowokacja do ataku, człowiek kot, i ja nie będziemy mieć żadnej łaski dla ciebie." I nie miał. Nie z wampirami gęstniejącymi wokół niego. Nie poświęci żadnego czasu dla łaski, nie jeśli chciał przeżyć. Krew którą Manolito wziął od mężczyzny jaguara umożliwić mu podążenie wzorem mózgowym, przechodząc przez ostatnie z tarcz by wymienić informacje. Nienawiść, głęboka i agresywna, w kierunku Karpatian. Potrzeba by ich znaleźć i niszczyć. Uczucie zdrady i słusznego gniewu. Zdziwiony, Manolito badał głębiej. Dwa gatunki nigdy nie były wielkimi przyjaciółmi, ale żaden nie miało powodów by być wrogami. Wyznali inne wartości, ale zawsze dawali sobie radę z szanowaniem nawzajem swoich społeczności. Było tam dotknięcie we wspomnieniach. Ciemna plama. Coś co odeszło. Zbadał to ostrożnie. Miejsce było bardzo ciemne pośrodku, ale pierścienie które uformowały się wokół tego, świeciły w kolorze, sięgając i otaczając cały mózg człowieka jaguara. Im bliżej Manolito się dostawał do rozszerzającego się odbarwienia, tym bardziej wzburzony i poruszony stawał się jaguar. W momencie gdy Manolito się połączył, miękkim jak dotknięcie którego użył, dotykając złej zmiany, uświadomił ją sobie. Wokół niego cienie powiększyły się i nabierały kształtu. W mózgu jaguara skaza sprawiała jakby był niezrównoważony. Cofnął się, nie chcąc wzbudzić gniew kota jeszcze bardziej. Zwierzę drżało, futro stawało się mokre i ciemne gdy jego boki się unosiły. Człowiek zaczynał przegrywać walkę o kontrolę bestii.

Tłumaczy: franekM

"Zostałeś dotknięty przez wampira" powiedziało Manolito, jego głos niski i niósł pierścień prawdy. "Mogę spróbować ci pomóc pozbyć się trującego wpływu, ale to będzie walczyć by utrzymać się w tobie." I zostawi go to podatnego na atak, może nawet ze strony jaguara. To było ryzyko, nawet wielkie, ale Manolito czuł się zmuszony by mu pomóc. Gatunek jaguara, zarówno człowiek jak i bestia, przegrywały walkę o istnienie, tak jak gatunek karpatian. I Manolito bardzo się obawiał, że bracia De La Cruz nieświadomie przyczynili się w dużej mierze w zagładzie dla ludzi jaguara. Człowiek w jaguarze był cicho. Przywiązany do niego przez krew, Manolito mógł poczuć jego alarm. Nie był żadnym młodzieńcem, pewnym siebie i zuchwałym; był na tyle dorosły by znać niebezpieczeństwo wampira, i miał wątpliwości co do tego co działo się wśród jego rodzaju przez jakiś czas. Kot przykucnął nisko i kiwnął barczystą głową, spojrzenie przesuwało się z Manolito na ich otoczenie, jakby świadomy niebezpieczeństwa tak samo jak Karpatianin. W baldachimie nad nimi, liście zaszeleściły złowrogo. Chmury szły przez ciemne niebo, przynosząc obietnicę większego deszczu. Powietrze było ciężkie od wilgoci a rzeki i strumienie zostały napełniły się po brzegi. Woda wylewała się na kamienie i z brzegów i wzbudzała wodospady, gdzie wcześniej nie było żadnego. Większa część wody była biała i spieniona, ale na brzegach kamieni, woda została zabarwiona taniną i stawała się nieciekawie czerwonawo brązowa. Manolito zrobiło głęboki wdech i odciągnęło swoje spojrzenie od wody o kolorze krew, i wypuściło powietrze, oddychając daleko za to wszystko, prócz zadania które musiał wykonać. Musiał opuścić swoje fizyczne ciało, czynienie siebie niewiarygodnie podatny na potencjalnego wroga, już zajętego przez wampira. To było dużo bardziej trudne niż oczekiwał, ponieważ teraz mógł czuć emocje a to oznaczało że przeżył. Ciemne miejsce w mózgu mężczyzny jaguara odsunęło się, maleńkie robaki jak kreatury zwijały się gdy jego duch wszedł do drugiego człowieka, przemywając mózg energią rozżarzoną do białości. Manolito usłyszało, ryk jaguara i człowiek wysyczał na zewnątrz ostrzeżenie. Manolito zawahał się, bojąc się zranić wojownika. Zrób to. Nie chcę tej rzeczy w środku mnie. Manolito zaatakowało plamę, robiąc wyłom w zewnętrznych pierścieniach i paląc je czystym leczniczym światłem. Maleńkie pasożyty próbowały zakopać się głębiej w mózgu by uciec. Gdy się rozeszły, Manolito mógł przejrzeć na wskroś człowieka jaguara. Pasożyty próbowały nie przepuszczać światła do

Tłumaczy: franekM

wspomnień człowieka jaguara i ukryć to co zrobił wampir, ale, niespodziewanie, człowiek jaguar połączył swojej siły z Manolito, wykorzystując jego dobrze rozwinięte telepatyczne umiejętności i ich nowo ustanowioną więź krwi. Otworzył swoje wspomnienia dla Manolito i zalał go tyloma informacjami jak to możliwie. Nazywał się Luiz. Przez wiele lat pracował by przywrócić słabnącą siłę jego gatunku. Zbyt wiele z ich kobiet odeszło, zabiegając o towarzystwo i miłość z ludzkimi mężczyznami, opuszczając nierozważnie ich własnych mężczyzn. Skłonił innych by pójść drogą Karpatian i partnerów życiowych, posiadać domy i rodzinę, powód by kobiety zostały z nimi. Początkowo, wielu przystał na jego pomysł i zaczęli rezygnować z ich samotnego trybu życia, ale ostatnio, zostali podzielony w ich zapatrywaniach, ponieważ nastąpiła powolna, nieznaczna zmiana. Pakt mężczyzn zaczęły zastąpiony przez popełnianie strasznych przestępstw przeciwko kobietom. "Nowe rozkazy" dla jaguarów mówiły by zacząć szukać kobiety ich rodzaju i gwałcić je, by posiadać dzieci czystej krwi. Luiz nie wierzył w okropności inaczej niż w pogłoski przez parę pierwszych lat, ale teraz coraz więcej mężczyzn dołączyło do grup grasujących buntowników. Bał się nie tylko o kobiety, ale o ich cały gatunek. Jaka kobieta chciałaby być z mężczyznami, którzy robili takie straszne rzeczy? Wiedział ze słyszenia że jakaś kobieta teraz, ocala te w niewoli. Ich świat wywrócił się do góry nogami, i Luiz ani razu nie wziął pod uwagę, że wampir może mieć z tym coś wspólnego. Teraz to wszystko miało sens. Wampir. Najbardziej nikczemna kreatura na ziemi. Od kiedy próbowali wybić cały gatunek? Manolito wiedział. On i jego bracia znali kiedyś braci Malinov. Smutek wkradł się. Pięciu braci Malinov byli najlepszymi przyjaciółmi jego rodziny. Teraz wydawało się że oni wszyscy mogą okazać się wampirami. Pomysł utraty ich wszystkich martwił go, bo był zdolny do emocji. Z braćmi Malinov, spędzili wiele godzin dyskutując jak mogli opanować rządzenie ludem karpackim. Możliwości zniszczenia całego gatunku, sojuszników Księcia, byli najnowszym tematem rozmowy. W intelektualnej debacie, zaprojektowali wiele sposobów, i jedna miała wpływ na autodestrukcyjne zachowanie, wykorzystać słabość gatunku. Tak jak robiło społeczeństwo jaguara. Gdy ich Książę wysłał ich w świat, z dala od ich ojczyzny by chronić ludzi, temat pojawił się po raz kolejny. W końcu, bracia De La Cruz przysięgli obsłużyć ich Księcia i ludziom. Jak tylko ich słowo zostało dane, żaden z De La Cruz nigdy go nie łamał, nie cofali go. Bracia Malinov zrobili to samo.

Tłumaczy: franekM

Manolito uważał by trzymać te informacje dla siebie. Samo mówienie o zdradzie Księcia było wystarczająco złe i zawstydzające. Nigdy wcześniej się nie wstydził i to było przykre uczucie. Miałeś rację przez wszystkie te laty. Głosy po raz kolejny szepnęły w jego umyśle. Ty i twoi bracia powinniście całkowicie pójść swoją własną drogą. Pozwoliłeś słabszemu mężczyźnie rządzić, prowadząc naszych ludzi w dół drogą zniszczenia. Gdyby Zacarias rządził, karpaccy ludzie rozkwitliby, nie zapracowywaliby się na śmierć, nie cierpiany by i nie bali się i nie byli by poszukiwani przez tych samych ludzi, których chronią. Manolito wypuściło swój oddech w długim syku wyzwania. Pokaż się. Nie ukrywaj się w cieniach. Wyjdź gdzie mogę cię zobaczyć. Nie mógł zostać długo w ciele człowieka jaguara tracąc energię. Musiał uwolnić człowieka od zmazy wampira i wrócić do swojego własnego odsłoniętego ciała. Nie trzeba się wstydzić. To był błyskotliwy plan. Manolito wzięło kolejny oddech i odgrodził wszystko, prócz zadania które musiał wykonać. Głosy ze świata cienia musiałby poczekać. Człowiek jaguar wysilał się by utrzymać bestię w ryzach, powstrzymując ją przed skoczeniem na Manolito i rozerwaniem na strzępy jego niezabezpieczonego ciała. Gorące rozżarzone światło, niczym niezmąconej energii, rozlało się w ośrodek ciemnej plamy ze strasznym skutkiem. Manolito skupiło swoją całkowitą uwagę na zadaniu, ryzykując wszystko robiąc to, nie tylko dlatego że była to właściwa rzecz do robić, ale ponieważ chciał nadrobić w niewielki sposób to że brał udział w obmyśleniu spisku wiele lat wcześniej. To co było tylko intelektualną debatą miało kiedyś eksplodować w złe możliwości, ale Manolito myślał, że zaniechali całego pojęcia zdrady i sabotażu. Oczywiście jeden albo więcej z braci Malinov zdecydowali się w pewnym momencie na realizację planu. Manolito było świadkiem z pierwszej ręki próby zabicia Księcia, a następnie zabicia kobiety i dzieci Karpatian. Teraz, wydawało się, że wróg również uruchomił plan zmiecenia z powierzchni ziemi ludzi jaguara. Manolito wykorzystał każdą iskrę energii do walki z małymi smugi wiercących się pasożytów, zmuszając je do ucieczki przez podpalenie ich w ich kryjówkach, podążał za nimi gdy ścigały się przez mózg człowieka jaguara, próbując uchylić się od ataku. To była wyczerpująca i czasochłonna praca. Kiedy skończył i wrócił do swojego własnego ciała, Manolito zachwiał się i niemal upadł. Jego wcześniejsza potrzeba krwi ledwie została zaspokojona, a

Tłumaczy: franekM

wykorzystanie takiej energii wyczerpało go. Tylko żelazna dyscyplina utrzymała go na nogach. Przy nim, jaguar wykręcał się. Futro marszczyło swoją powierzchnię a mięśnie rozciągały się i przedłużały. Przemiana ludzi jaguara różniło się od tej u Karpatian. Skóra i zespoły mięśnia pojawiły się długie, ciemne włosy z pasemkami złotego tam gdzie dotychczas była szlachetna głowa. Człowiek przykucnął na ziemi, tam gdzie był kot. Luiz prostował się wolno do czasu, gdy stał prosto przed Manolito. Tak jak wszyscy ludzie jaguary, był odprężony w swojej nagości, jego ciało składało się z lin mięśni, jego włosy były potargane. "Przepraszam że próbowanie odebrać ci życie." Powiedział z wielką godnością, jego oczy spotykającego kamienną twarz Manolito, właśnie wtedy gdy wskazał gestem w kierunku spływającej stale krwi w dół ciała myśliwego. Manolito złożyło lekki ukłon w uznaniu, zachowując każdy zmysł nastawiony na kolejny atak. "Żaden człowiek nie jest odpowiedzialny za to co robi pod wpływem wampira." "Mam wobec ciebie wielki dług za pomoc w pozbywaniu się go." Manolito wiedział że lepiej temu nie zaprzeczać. Mężczyzna jaguar był napięty z dumy, twarz napełniała wina i niepokój. "To musiało być trudne życie z taką rzeczą, gdy pracowałeś tak ciężko by uratować twoich ludzi od tej samej rzeczy, która cię zakaziła." "Znam różnicę między dobrem i złem. Większość z naszych mężczyzn zachowuje się dobrze ale wampir jest jak choroba. Nie możemy powstrzymać tego czego nie widzimy. Jeśli wrócę i spróbuję powiedzieć innym, nie mam żadnego dowodu. Nie mam umiejętności jakie ty posiadasz, by znaleźć zmazę wampira i wydalić ją. " "Jeśli tego nie zrobisz, nie ma żadnej nadziei dla twojego gatunku," zauważył Manolito. "Wasze kobiety uciekły jak powinny. Wampir niszczy was od wewnątrz. " Luiz skinął głową na znak zgody. "Wiedziałem, że coś jest nie w porządku, ale nienawiść w kierunku twojego rodzaju zaogniła się. Wampir musiał zasadzić nasiona wśród nas. Karpaccy mężczyźni kradnący nasze kobiety. Nie pamiętam bym kiedykolwiek natykając się na wampira, albo kogoś kto mówił o takiej rzecz, ale wiedziałem od jakiegoś czasu, że nie myślę poprawnie. "

Tłumaczy: franekM

"Nie docenił twojej siły. Musiał wybrać cię ponieważ jesteś przywódcą. " "Kiedyś byłem. Już nie jestem. Mężczyźni są rozrzuceni, uciekając teraz w grupach, szukając kobiet naszej krwi." Luiz zmarszczył brwi, potarty swoje skronie, gdy próbował przypomnieć sobie czego co się dowiedzieli." Sądzę, że wampir pragnie konkretnej kobiety, jednej z czystej krwi, która może całkowicie zmienić kształt tak szybko jak mężczyzna, walczyć tak twardo, i niestrudzenie. Upierał się że jeśli ją znajdujemy ona na zostać przyniesiona do Instytutu Badawczego Morrisom, aby pracownicy naukowi sporządzić kopię jej DNA" Westchnął. "Wtedy gdy to robił wszystko wydawało się mieć sens, ale teraz to nie robi absolutnie nie ma." Liście zaszeleściły i obaj mężczyźni zakręciło się w kierunku dźwięku. Człowiek jaguar pośliznął się, w kierunku Manolito, jego każdy ruch był płynny i ukradkowy, tak cichy jak u każdego kota, gdy z powrotem się zmienił. Są oczy w lesie. I uszy. Moi ludzie nie są już godni zaufania ponieważ wampir ich sięgnął. Manolito przeszukało jego wspomnienia po dane które mu się wymykały. Nie mógł ujawnić luki, albo zwrócić uwagę, że widzi w dwóch innych poziomach i nie wiedział który jest prawdziwy a który był zmyślony. Ani nawet nie wiedział czy świat cieni był złudzeniem. Czy mógł znajdować się w dwóch światach w tym samym czasie? Usunąłeś zmazę wampira ze mnie. Można robić tak samo z moimi braćmi? Manolito mogło poczuć, jak człowiek jaguar wystawiał na próbę swoją mentalność, docierając wszystkim swoimi zmysłami, by znaleźć zagrożenie. Wciągnął powietrze, słuchał, jego oczy poruszały się niespokojnie, nieustannie. "Cokolwiek to jest, jest daleko od nas," powiedział Luiz " Mimo że inni weszli do lasu deszczowego." Serce Manolito wzrosło gwałtownie. Jego życiowa partnerka. Był tego pewny. Szła do niego. To musiała być ona. Żadne z życiowych partnerów nie mogło zostać oddalone od drugiego przez długi czas i przeżyć. Byli dwoma połowami tej samej całości i potrzebować siebie by się dopełnić. Przyjdź do mnie… To było poleceniem. Apel. Ale nie znał jej imienia. Nie miał jej pełnego obrazu. Zamknął swoje oczy by wezwać swoje wspomnienia do siebie. Skóra. Zapamiętał jej niesamowitą skórę, miększą niż cokolwiek innego, czego kiedykolwiek dotknął, jak jedwab pod jego wargami. Jej smak, dziki i pikantny, tak jak sama kobieta. Jego tętno przyśpieszył a jego oddech przyszedł

Tłumaczy: franekM

w pośpiechu, ciało zacisnęło się niespodziewanie. Zapomniał co to jak pożądanie. Żądza. Myślał o kobiecie i chcieć zatopić swoje ciało na wieczność w jej, sprawić że staną się jednością. Albo może on nigdy tak naprawdę nie zaznał uczuć. Może przejrzał tylu innych mężczyzn że to było jedynie złudzenie, do tego momentu. Teraz jego ciało rozpoznało kobietę, której potrzebował, i to wymagało zostania zaspokojonym pod każdym względem. "Karpatianinie. Kołyszesz się ze znużenia. Ta rzecz którą zrobiłeś dla mnie, pozbywając się wampira z mojego ciała, była trudna dla ciebie." Oświadczył Luiz. "Tak." Ale trudniej było zajrzenie przez liści krzewów i paproci, leżące konary rozbite na ziemi, i zobaczyć ciemne oblicza zła wpatrujące się w niego. W licznych wodospadach i strumieniach, oczy wpatrywały się jakby z wodnistego grobu. Wszystkie wydało się być przejrzyste, szare, wilgotnymi welonami rozciągniętymi ponad błyskotliwymi kolorami deszczowego lasu. Człowiek jaguar zrelaksował się, ułatwiając mu złagodzenie napięcia, ale Manolito był bardziej czujny niż kiedykolwiek. W dali, inni weszli do lasu, to była rzeczywistość, ale cokolwiek stanęło naprzeciw niego w świecie cieni wciąż tam było, wciąż czekało i patrzyło. Człowiek jaguar nie mógł tego zobaczyć ani mógł rozpoznać inny świat, ale Manolito wiedział, że wciąż jest w niebezpieczeństwie. Albo może świat cieni naprawdę był złudzeniem, a on tracił swojej umiejętności. Ponieważ jego nogi odmówiły utrzymania go dłużej, Manolito wolno przykucnął, ostrożny by wydawało się, że wciąż pozostaje w gotowości. Wziął kolejne wolne spojrzenie wokół siebie, lekko marszcząc brwi na swojej twarzy. Dlaczego widział wszystko jak przez mgłę, jakby był tylko na pół w jego świecie a na wpół w innym? Zagłębiał swoją rękę w glebie, z której powstał, mając nadzieję, że to zakotwiczy go i ustrzeże go przed cieniami. Tak jak się spodziewał gleba była terra preta, żyzną czarną glebą znalezioną wśród biedniejszej czerwonawej gliny albo białego piasku w lesie deszczowym. W odróżnieniu od innych gleb lasu deszczowego, terra preta utrzymana żyzność. Znalezienie żyznej gleby było decydującym czynnikiem dla jego rodziny do zakupu wyspy. Bracia De La Cruz zdali sobie sprawę, że gleba jest ich kluczem do przetrwania i nadziei. Daleko od ich ojczyzny, bez ich rodzinnej gleby, przeszukali las deszczowy i większą część Brazylii we wcześniejszych wiekach dla czegoś bogatego i odmładzającego co pomogłaby im nie tylko w leczeniu ran i spaniu lecz także w dawaniu im siły potrzebnej by utrzymać ich honor tak daleko od

Tłumaczy: franekM

ich Księcia i ludzi i bez ich życiowych partnerek, by dostarczała im energii. Wziął garść cennej gleby i obłożył rany na swoim brzuchu i bokach, aby nie stracić jeszcze więcej krwi. Nawet z glebą w jego rękach, duże, koronkowe liście w ciemnym kolorze, zmieniły się z żywej zieleni do burego szarego. Jego oddech uwiązł w jego gardle, gdy o tym pomyślał. Czy jeśli jego życiowa partnerka nie żyje, przestałby widzieć w kolorze? Las deszczowy był zdolny przytłoczyć nowoprzybyłych swoją czystą intensywnością życia, błyskotliwymi kolorami i surowym pięknem. Manolito było w domu w miejscu, które wielu uważało za groźne i przytłaczające. Teraz, z jego życiową partnerką która przywróciła mu jego uczucia i jego umiejętność widzenia w kolorze, powinien być oślepiony intensywnymi kolorami, ale jego otoczenie wahało się między kolorem a cieniem, czy to mogłoby oznaczać, że nie żyła? Czy to dlaczego że z nim nie była? Przez moment czas wydawał się zatrzymać. Jego serce zagrzmiało w jego uszach, rozpaczliwy wołając jego drugą połowę. Nie. wypuścił swój oddech. Żyła. Poczuł ją. Dotknął jej umysłu swoim. To było krótkie, ale jej umysł nacisnął jego. Blisko niego, człowiek jaguar zamieszał się, ponownie zwracając uwagę Manolito na niego. Poczuł się podatny, nie wiedząc co było rzeczywiste a co był złudzeniem, zmusił swoje ciało po raz kolejny do utrzymania się na swoich nogach, stając naprzeciw człowieka. "Pozwól mi sobie pomóc" zaoferował Luiz, marszcząc brwi gdy zauważył połysk na skórze Manolito. Trzymał swój głos niski i przyjazny, widząc nagły błysk gorąca w oczach karpackiego myśliwego. "Twoje rany są tak straszne?" Manolito potrząsnęło swoją głową. Nie mógł pozwolić sobie na dryfowanie między światami. Nie gdy nie mógł odróżnić przyjaciół od wroga. To tylko wystawiało go na większe niebezpieczeństwo niż kiedykolwiek, mimo to nie mógł tego zatrzymać. Przez jeden moment las był żywy z błyskotliwymi kolorami i znajomymi, pocieszającymi dźwiękami nocnymi, a w następnej, stawał się martwą wersją, kolory przygasały i stawały się zamglone, cienie ożywały od czegoś nieżywego, już martwego. Starał się utrzymać swój umysł w tej sytuacji, wydobyć tak dużo informacji jak to możliwie, gdy tylko nadarzy się okazja. "Czy wiesz kim jest ta kobieta, że wampir wysyła twoich mężczyzn, by ją zdobyli?"

Tłumaczy: franekM

Od razu postawa człowieka jaguara zmieniła się do nieufności. "Nie jestem pewny. Istnieje tylko kilkoro czystej krwi, nawet wśród naszych mężczyzn. Kobiet jest nawet mniej, i tylko jedna albo dwie pochodzą z arystokratycznej krwi. " "Mój najmłodszy brat znalazł swoją życiową partnerkę. Ona jest jaguarem. I pochodzi z arystokratycznego rodowodu. Odnosisz się do niej? "Manolito chciał to od razu wyjaśnić. Gdyby to był jakiś wyszukany plan do ponownego ujęcia Juliette, życiowej partnerki Riordan, człowiek jaguar rozpętałby wojnę. Bracia De La Cruz chroniliby Juliette za cenę swojego życia i pozostali Karpatianie zrobiliby to samo. "Nikt kiedykolwiek nie byłby tak głupi, Karpatianinie." "Manolito." Luiz pochylił swoją głowę w uznaniu uprzejmości. Karpatianie nie często wyjawiali swoje imiona wrogom. Manolito nie podało swojego imienia narodzin ponieważ uważał, ale Luiz nie musiał go znać. "Ta inna kobieta jest w niebezpieczeństwie. Może moi ludzie mogą pomóc." Luiz zrobił głęboki wdech, zawahać się a następnie kiwnąć głową. "Poprosiłbym o twoją pomoc by pomóc moim braciom. Jeśli przyprowadzę ci jednego, zastanowiłbyś się nad usunięciem plamy wampira? " Nastała cisza zakłucana tylko przez nocne owady. Manolito wiedziało o co go poproszono — olbrzymią przysługę — ale również olbrzymie zaufanie. "Musiałbym wziąć krew wykonując taką rzecz," przyznał . "To jest mistrz wampir, jeden z tych których nie tak łatwo pokonać. Mógłbym spróbować leczenia bez więzi krwi, jeśli jednak to będzie tak trudne jak było w twoim przypadku, nie jestem pewny, czy to będzie wykonalne." Dostrzegł dotknięcie wampira.' na pewno jednego z braci Malinov. Dorastał z nimi, szalał z nimi, śmiał się i walczył przy nich. Przyjaźnili się. "Może jeśli zrobimy to cicho, nie powiadomimy wampira o tym co robisz dla nas by nam pomóc." "Jeśli chcesz bym pomógł twoim ludziom, potrzebuję byś mi powiedział kim jest ta kobieta, byśmy mogli objąć ją naszą ochroną. Ty i ja obydwaj wiemy, że twoi ludzie są zbyt daleko posunięci by przekazać ją do Laboratorium

Tłumaczy: franekM

Morrison. Oni potraktują ją brutalnie, zmuszając ją do uległość i ostatecznie ją zniszczą. A jeśli jakimś cudem tego nie zrobią, i oddadzą ją wampirowi, i tak będzie martwa." "Będę ją chronił." "Wampir już raz doszedł do ciebie i nie wiedziałeś tego. On chodzi niepostrzeżenie dookoła ciebie. Podaj mi jej imię. " "Ona nie podda ci się tak łatwo." "Nie poproszę ją o kapitulację, tylko o jej bezpieczeństwo." Manolito kolejny raz rozejrzał się wokół. Cienie wystawiały się na próbę, przysuwając się coraz bliżej. Mógł dostrzec twarze w środku liście. Skóra naciągnięta mocno na kościach. Czarne dziury na miejscu oczu. Poszarpane, brązowo poplamione zęby. Manolito przesunęło swoją wagę nieznacznie na pięty, przygotowując się na nieunikniony atak. Mrugnął i obrazy przygasł. "Długo ratowała kobiety naszego gatunku i walczyła z naszymi wojownikami. Ona nie cierpi mężczyzn. Nie ujawni się by być chronioną. To nie jest jej sposób życia. " "Mówisz o kuzynie Juliette, Solange." Luiz kiwnął głową. "Nie ma innej takiej jak ona, o której byśmy wiedzieli. Ona jest niemal tak silna jak którykolwiek z naszych wojowników i jest dobrym wojownikiem. Ona pochodzi z długiej, czystej linii, która może trwać od setek lat. Patrzymy na nią jako na przyszłość naszego gatunku. Ona nie będzie mieć nic wspólnego z nami. Próbowałem przekonać innych do porozmawiania z nią, próbując nawiązać przyjaźń i dać jej obrońcę, co powinno zostać zrobione by nasze kobiety znalazły się wśród nas. Kobiety słuchają jej, ale nie mam już głosu. Nie, chyba że możemy zniszczyć wpływ wampira wśród nas. " Manolito wiedział że Solange i młodsza siostra Juliette, Jasmine, odmówiły przybycia na ranczo De La Cruz z wizytą do Juliette, ale zgodziły się pozostać w domu De La Cruz na ich prywatnej wyspie. Wyspa była dzika, a dom był chroniony z trzech stronach przez las deszczowy. Zastanawiał się dlaczego Luiz znajdował się na ich terenie, nie żeby ludzie jaguara nie uważali że cały las deszczowy jest ich domem. Mieli zdumiewanie umiejętności pływackie, i wezbrane rzeki nie były nigdy dużym środkiem odstraszającym. "Przyszedłeś tu jej szukać."

Tłumaczy: franekM

Luiz przeniósł swoje spojrzenie tylko na moment. "Tak. Pomyśleliśmy że to możliwość, że ona mogła tu przybyć. Wiedzieliśmy, że nie pójdzie na twoje ranczo. " "I wiedziałeś, że młodsza kobieta jest z nią. Gdy Juliette i Solange wróciły od twoich mężczyzn. " "Nie moich mężczyzn. Nie mogę nad nimi panować. Miałem nadzieję znaleźć ją przed innymi. " "I co byś z nią zrobił?" Domagał się Manolito, jego czarne oczy błyszczące niebezpiecznie. Luiz potrząsnął swoją głową. "Nie wiem. Pomyślałem, że przyszedłem porozmawiać, ale potem zwietrzyłem ciebie, i stałem się bardzo zdezorientowany." Potarł swoje czoło." Zacząłem myśleć, że jesteś tu by zabrać nasze kobiety i zapragnąłem cię zabić. " "Przybyłeś na wyspę pod kontrolą, ale potem coś się zdarzyło. Musiałeś tu się na niego natknąć" powiedziało zaalarmowany Manolito. To oznaczało, że mistrz wampir jest blisko, gdzieś na wyspie, i nikt tego nie wiedział. Solange, Jasmine, Juliette a nawet jego brat Riordan nie byli bezpieczni. "Kogo spotkałeś?" "Nie wampira. Starego znajomego. Schronił się tu i odchodził ponieważ zdał sobie sprawę, że dom jest zajmowany przez rodzinę De La Cruz." Manolito trzymało wyraz swojej twarzy czysty, ale jego serce wzrosło gwałtownie i waliło. Strach był niewiarygodnym uczuciem, i ponieważ poczuł to, wiedział, że to raczej dla tych których kochał, niż dla siebie. "Twój stary znajomy już dawno odszedł, Luiz. Unikaj go za wszelką cenę. Spotkałeś mistrza wampira, i tylko dlatego że ma plan i potrzebował cię być wyszedł z tego bez szwanku. " "Myślisz, że mój przyjaciel nie żyje?" "Jeśli nie umarły, na pewno jest skażony." "Dziękuję, Manolito, za twoją pomoc," powiedział Luiz, i po raz pierwszy wydawał się przygnębionym. Jego ciało przykucnęło, w szybkim pełnym gracji ruchu, futro marszczyło powierzchnię gdy jego pysk wydłużył się by pomieścić zęby. W absolutnej ciszy wpadł w poślizg i uderzyć w zarośla i zniknął.

Tłumaczy: franekM

Na wszelki wypadek, Manolito rozpuszczone do mgły i dołączył do niskiej, szarej pary dryfującej wokół pni drzew tylko kilku stóp nad ziemią. To było dużo lepsze być nadal ostrożnym z człowiekiem jaguarem. Nabierał ponownie kształtu na głazie górującym nad huczącym białym wodospadem, który wylewał się na głazy i wpadł do wezbranej rzeki. Potrzebował swojej życiowej partnerki. Potrzebował jej dotknąć. Trzymać ją w ramionach. Czuć jej smak. Jego głód powrócił, przynosząc z sobą zamieszanie. Musiał ostrzec swoją rodzinę o niebezpieczeństwie czającym się na wyspie, ale przede wszystkim, potrzebował swojej życiowej partnerki, która go zakotwiczy. Gdzie jesteś? Echo jego krzyku, był w jego umyśle, dźwięk zagubiony i samotny.

Rozdział 4 Mary Ann wysunęła ostrożnie jedną stopę z pojazdu terenowego i popatrzyła na swoje ukochane buty Korsa, zatapiając je w głębokie błoto. Sapnęła w przerażeniu. Buty były bardzo trudne do znalezienia. W ciemnobrązowym kolorze, postarzane podkreślały skórę, ze zwężanymi palcami, były eleganckie z wysokimi grubymi obcasami, ale wygodny, i bardzo tropikalne. Bardziej niż tu, pasowały do jej marynarki Forzieri w takim samym eleganckim kolorze i ze skóry, krótkiej, modnej i bardzo miękkiej. Miała nawet odpowiednie przeciwdeszczowe na wszystkie okazje bez wyjątku, takie jak wędrówka w lesie. Przyszła tu zupełnie nieprzygotowana, nie wyszła jeszcze z pojazdu, a już znajdowała się po kostki w głęboki błocie. Kochała te buty. Gdy wyciągnęła swój but, ciapiącemu dźwiękowi, towarzyszyła nieprzyjemna woń słodkich kwiatów połączonych z gnijącą roślinnością. Przesunęła się z powrotem na miejsce by zbadać uszkodzenia, marszcząc nos ze wstrętem. Co na Boga robiła w tym miejscu? Musiała znaleźć się w kawiarni i muzyką ulicy, śpiewającą do niej i zgiełkiem ludzi wszędzie dookoła niej, a nie w tym dziwnym cichym świecie …natury. "Pośpiesz się, Mary Ann. Musimy stąd iść " powiedziała Juliette. Mary Ann ostrożnie przyciągnęła swój plecak do siebie i spojrzała na zewnątrz przez otwarte drzwi na dziwnie ciche wnętrze lasu. "Jest dość muliście, Juliette," powiedziała, chwytając się jakiegokolwiek powodu, by zostać we względnym bezpiecznego Jeepa. Las przeraził ją w sposób jakiego nigdy nie mogła nikomu wyjaśnić. Jej obawy były głęboko zakorzenione i nigdy nie mogła ich pokonać. Nie

Tłumaczy: franekM

mogła po prostu pójść sobie spokojnie do tej przytłaczającej ciemności jak baranek ofiarny. "Może po prostu możesz zawołać go i powiedzieć mu, że tu jesteśmy. Możesz to zrobić, prawda? " "Nie odpowiedziałby" przypomniał Riordan. "On sądzi, że chcemy go skrzywdzić." "Wspomniałam, że nigdy nie byłam na biwaku, prawda?" powiedziała Mary Ann, przeglądając się ziemi, szukając najbardziej wyschniętego miejsca. "Trzy razy," powiedział Riordan, jego usta zacisnęły się w ponurej linii. Nagle stanął przed nią; złapał ją wokół pasa i postawił ją w niewielkiej odległości od pojazdu. W ucisku jego palców było zniecierpliwienie. Nie zakopała się, ale owady latały wszędzie wokół niej. Przygryzła swoją wargę i bohatersko powstrzymać się przed powiedzeniem czegoś, gdy ostrożnie rozejrzała się wokół. Błyskawicznie wyciągając puszkę rozpylacza przeciw robakom, spryskują je "przypadkowo" lekko oblewając kark Riordana. "Oj. Przepraszam." wsunęła puszkę ostrożnie do jednej ze szlufek przy jej pasku, ignorując jego spojrzenie. Spełniając dziecinne pragnienie dało jej trochę wybuchu zadowolenia. Wiedziała, że gra na zwłokę, ale przygotowała się do tej drogi, nie poganiana przez nikogo. Las deszczowy nie był czymś czego oczekiwała. Był ciemny i trochę przerażający. Powietrze było ciężkie od wilgoci, ale wciąż wyczekujący, jakby tysiąc oczu popatrzyło na nią. Brzęczące owady i nieustanne krzyczące ptaki były jedynymi rzeczami, które mogła usłyszeć. Mary Ann przełknął ślinę i pozostała wciąż nieruchoma, bojąc się poruszyć w jakimkolwiek kierunku. Z jakiegoś powodu pomyślała, że las będzie hałaśliwy, od krzyku milionów małp, nie tylko wołania ptaków i szelestu owadów. Jej serce zaczęło bić. Gdzieś w oddali ryknął jaguar. Chłód zszedł w dół jej kręgosłupa i Mary Ann odchrząknęła. "Mogłam zapomnieć powiedzieć ci o swoim dziwnym przypadkach z kotami. Domowymi kotami. Nie znam jakiegokolwiek innego rodzaju, ale koty mnie przerażają. One mają to skupione spojrzenie i wbijają pazury w ludzi." Paplała i nie mogła się powstrzymać. To było żałosne i trochę krępujące, ale nie pisała się na to. "Więc nie zamieniaj się w wielkiego drapieżnika z rodziny kotów, albo coś takiego. A jeśli jednemu zdarzy się nas śledzić, to prawdopodobnie najlepiej będzie jeśli mi o tym nie powiesz. Ja wolałabym raczej pozostać w całkowitej nieświadomości." "Będziemy cię chronić" zapewniła ją Juliette. "Myślałem, że wiesz, że idziemy do lasu deszczowego" powiedział Riordan, próbowanie nie brzmieć na zdenerwowanego. Czy to naprawdę była życiowa

Tłumaczy: franekM

partnerka jego brata? Wcale nie nadawała się do ich stylu życia. Manolito pożre ją żywcem. "Ranczo z bydłem," poprawiła Mary Ann. "Powiedziałeś ranczo z bydłem na peryferiach lasu deszczowego." I to było wystarczająco złe, gdy myślała o luksusie pobliskiego pięciogwiazdkowego hotelu. "Nie powiedziałeś ani słowa o wyspie i znalezieniu się w środku lasu deszczowego. Myślałam, że będziesz przyprowadzał do mnie siostrę Juliette. Wydawało mi się że powiedziałam to bardzo wyraźnie, że jestem dziewczyną z miasta. Daj mi rabusia i aleję w dowolnym dniu tygodnia. " Uspokajająco, dotknęła dwóch niewielkich puszek gazu pieprzowego, włożonego bezpiecznie obok rozpylacza przeciw robakom w szlufkach pod jej marynarką. Przyszła przygotowana na człowieka jaguara, nie na jaguary. I mogła odczytać wyraz twarzy Riordana; nie kłopotał się by go ukryć. Jego opinia o nim z biegiem czasu stawała się coraz niższa, ale po prostu nie obchodziło jej to. Nie był powodem, dla którego sama forsowała drogę, udając się do miejsca które uważała za niezwykle niebezpieczne dla niej. Nie musiała nikomu nic udowadniać; nigdy nie musiała. Riordan kiwał na nią swoim palcami, i Mary Ann sforsował jedną stopę przed drugą, niechętna pomysłowi pójścia jego śladem. Juliette kryła się za nią, wyglądała na małą, niewielkich rozmiarów i bystrą. Poruszyła się z wdziękiem i łatwość przez zadziwiająco przestronne poszycie. Las był wilgotny i tak nieubłaganie ciemny, mimo to mogła dostrzec kolory których nie powinna móc zobaczyć. Mary Ann była trochę zszokowana ogromną różnorodnością cieni. Gdy szła, była zaskoczona przez nieobecność zwierząt. Zawsze myślała, że stworzenia są wszędzie w lesie, czekając by rzucić się na nieuważnego gościa, ale ponieważ szli jeden za drugim, słyszała tylko sporadyczny trzepot skrzydeł w górze. Oczekiwała również, że poszycie lasu jest nieprzeniknioną dżunglą, ale było otwarte i łatwe do przejścia. Drzewa rosły wszędzie wokół niej, olbrzymie, gładkie pnie wznoszące się bez gałęzi, niemal do koron dzrzew. Korzenie wybuchały z podstaw jak węże, zwijając się przez teren. Pewne drzewa pojawiały się jakby trzymały się niezliczonych pali. Rośliny pnące wisiały wszędzie. Liany plątały się jak liny, wiążąc drzewa razem i tworzyły ukryte autostrady w baldachimie liści. Winorośle pięły się w górę pni, tkając ich przejście przez storczyki i ponad krzewami paproci i wypuszczając mech z gałęzi. Obchodziła zwiędłe liście, rozsady, opadłe konary i skręcone cebulki wychodzące we wszystkie strony, jak macki przez poszycie. Mary Ann tak się bała. Faktycznie była przerażona. Nie była tak przerażona odkąd mężczyzna włamał się do jej domu i niemal ją zabił. Jeśli nie byłoby tam jej najlepszej przyjaciółki, Destany, musiała przyznać to na głos, mówiąc o tym w kółko i może nawet śmiać się z siebie. Ale nie znała tych ludzi. Została całkowicie wyrwana ze swojego środowiska, i tylko jej wielka potrzeba by pomagać innym pchała ją do przodu. Ubrała się w swoje najwygodniejsze ubranie, próbując dodać sobie odwagi. Jej wyhaftowana kurtka Forzieri, krótka i elegancka w kolorze postarzanej skóry,

Tłumaczy: franekM

pasowała do jej butów i dodawała jej dość pewności siebie. Haft na plecach był zbyt słodki, by dało się go wyrazić słowami, a lniane mankiety dodawały marynarce eleganckiego renesansowego wyglądu. Dopasowując marynarkę do swoich dżinsów Seven, z ich szerokim pasem umiejscowionym poniżej jej pępka i tak wygodnymi że ledwie wiedziała, że tam są i jej ulubiona, wszędzie noszona i wyglądające jak milion dolarów bluzka Vera Cristina z dekoltem w „V” i potrójnym skomplikowanym haftem w kolorze turkusowym, złocistym i jasnymi koralikami, nie mogła wyglądać lepiej. Dobrze. Gdyby nie liczył jej włosów. Wyciągnęła rękę, żeby je przyklepać. Z rozpaczy, udało jej się spleść je w jeden bardzo gruby warkocz. Nie kłopotała się czymś więcej niż kolczykami, ponieważ zdała sobie sprawę że jeszcze coś może być przeszkodą. Gdy jej pięta osunęła się w zarośla, zdała sobie sprawę, z ich głębokości i beznadziejności swojego niestosownego ubrania. Mrugnęła chcąc powstrzymać łzy i utrzymać swój marsz. Jeśli Manolito żyje, to gdzie był? Dlaczego nie mogłaby sięgnąć go, po tym gdy miała ten okropny moment, gdy wiedza że jaguar go zaatakował? Próbowała go powstrzymać, wyrzucając swoje ręce by go złapać, stawiając siebie na jego drodze, wykrzykując ostrzeżenie, ale nikt nie zrozumiał, i jak mogłaby wyjaśnić by nie brzmieć na szaloną, że przez jeden moment była tam — w lesie — stojący między Manolito a pewną śmiercią. Riordan i Juliette spojrzeli ponuro ale nie odpowiedzieli na jej straszne pytania. Praktycznie wrzucili ją do ciężarówki, Riordan prawie był niegrzeczny. Zastraszający, całkiem jak jego bracia, ale nigdy naprawdę niegrzeczny, aż do teraz. Jakby czytając w jej myślach, Juliette przesunęła się obok niej. "Przepraszam. To musi być dla ciebie trudne. " "To nie jest moja sprawa" przyznała Mary Ann, chcąc się odwrócić i pobiegnąć do bezpiecznego samochodu. Kontynuowała marsz za Riordanem. "Ale nie mogła się powstrzymać" Ponieważ to robiła gdy ktoś potrzebował pomocy. I nie mogła zostawić Manolito De La Cruz samego w lesie deszczowym z jaguarami, który go zaatakował. Ledwie mogła oddychać od swojego pragnienia by zobaczyć go całego i zdrowego. Jej klatka piersiowa bolała, jej serce było jak kamień, a oczy piekły ciągle z potrzeby opłakiwania jego śmierci. Musiała go zobaczyć. Usłyszeć go. Dotknąć go. To nie miało sensu, ale teraz to nie miało znaczenia. Musiała z nim być albo nie przeżyje. Mimo że bardzo się starała trzymać swoją twarz odwróconą od Juliette, zdawała sobie sprawę że kobieta dostrzega jej zaniepokojone spojrzenie. "On żyje" powiedziała cicho Juliette. "Nie wiesz tego" wydusiła Mary Ann. "Jaguar - " zatrzymała się by spróbować odzyskać kontrolę, zanim przemówiła "On go zaatakował. Poczułam, jak pazury drą jego ciało." przycisnęła swoją rękę do brzucha, jakby to ona została zraniona.

Tłumaczy: franekM

"Riordan wiedziałby to." Juliette rzuciła szybkie, zmartwione spojrzenie na swojego życiowego partnera, gdy dotrzymywała kroku Mary Ann. Nie wiedziała dlaczego, ale zaczynała mieć złe przeczucia odnośnie tego czy Manolito żyje. To było szalone, ponieważ bracia De La Cruz wiedzieliby czy nie żył, a dzięki nim ona by wiedziała. "Moi ludzie są jaguarem. Gdyby jeden z nich zaatakował Manolito, boję się co Riordan i jego bracia mogą zrobić w odwecie. Jaguary zawsze zostawiali Karpatian w spokoju. Tutaj, wybiera się swoje bitwy. Jedno zadrapanie może spowodować zakażenie zagrażające życiu. " Riordan, jesteś pewny, że Manolito żyje? Czuję żal i straszne przygnębienie i strach. Juliette potrzebowała by jej życiowy partner ją uspokoił; nie mogła już dostrzec prawdy. Riordan nabrał tchu. On, również, czuł żal i nieuzasadnione obawy o swojego brata. Sięgnął do swojego najstarszego brata, Zacariasa, jedynej osoby na którą zawsze mógł liczyć. Czujesz Manolito? Możesz powiedzieć czy on wciąż żyje? Minął moment, podczas gdy Zacarias dotknął Manolito. On żyje, ale ochrania siebie. Czy mnie potrzebujesz? Zacarias był w domu na ranczu z resztą rodziny, i Riordan chciał by tam został. Zacarias nie pozwoliłby młodszej siostrze Juliette i kuzynce na wolności. Nalegałby na sprowadzenie ich z powrotem na ranczo by je chronić, a żadna nie przyszłaby chętnie. To nie powstrzymałoby Zacariasa. Rządził z trzaskiem swoich obnażonych zębów i jego ogromną siłą, oczekując — i zdobywając — natychmiastowe posłuszeństwo wszystkich. Będzie najlepsze jeśli nikogo tu nie będzie gdy skontaktujemy się z Jasmine i Solange. Jasmine potrzebuje pomocy Mary Ann, i ani ona ani jej kuzynka nie zgłoszą się dobrowolnie jeśli ty i Nicolas tu będziecie. Nie zaspokajaj głupoty, Riordan. Zdaję sobie sprawę, że musisz uszczęśliwić swoją życiową partnerkę, ale nie kosztem zagrożenia dla kobiet, szczególnie potencjalnych życiowych partnerek. Właśnie w ten sposób, Zacarias odchodził, wydając swoją opinii i spodziewając się, że Riordan posłucha jego rady. To nie było tak łatwe gdybyś miał życiową partnerkę. Solange walczyłaby z nim na śmierci o swoją wolności, a jeśli zostawiłby jej choćby rysę, Juliette nie wybaczyłaby mu. Riordan westchnął i jeszcze raz spróbować sięgnąć Manolito. Człowiek ukrywał się. Wstał, i najprawdopodobniej znajdował się blisko żyznego łóżka z terra preta. Tak jak bardzo był ranny, potrzebował żyznej czarnej gleby by przeżyć. Mary Ann była bardzo świadoma analizy Riordan. Nie odwróciła się by spojrzeć na Juliette ale wiedziała, że rozmawiają o niej telepatycznie. Całkiem im nie ufała; przecież, co tak naprawdę o nich wiedziała?

Tłumaczy: franekM

Juliette szturchnęła Riordan. Dlaczego czuję się tak niespokojna? Sądzę, że to pochodzi od kobiety. Ona może być dużo bardziej uzdolniona parapsychologicznych niż zdaje sobie z tego sprawę. Ja, również, czuje jej emocje. Czy to możliwe że ona jest jaguarem? Juliette wdychała zapach Mary Ann i obserwowała gesty jej ciała. Mary Ann niemal biegła w swoich modnych butach na wysokich obcasach, podeszwy ledwie muskały poszycie. Wydawała się zupełnie nie na miejscu ale… Nie ma żadnego dźwięku, Riordan. Ona nie wydaje żadnego dźwięku gdy się rusza. Żadne liście nie szeleszczą, żadne gałęzie nie trzaskają. Ona powinna być niezgrabna — czuje się niezgrabna — ale porusza się jak ktoś kto się tu urodził i wychował. Ale ona nie jest jaguarem. Riordan wessał swój oddech, zwolnił tempo, tylko trochę, aby Mary Ann nie zauważyła tego. Czy kobieta była częścią pułapki? Bo co o niej tak naprawdę wiedzieli? Manolito nigdy nie zgłosi otwarcie do niej pretensji, jak zrobiłby każdy życiowy partner. Nigdy nie kazał swoim braciom jej strzec, jak zrobiłby prawdziwy życiowy partner. Riordan zbadał ją łagodnie, utrzymując dotknięcie światła . Mary Ann musnęła swoją głowę ręką, gdy kontynuowała marsz i Riordan poczuł paranormalne klepnięcie, jakby faktycznie go uderzyła. Drgnął i rzucił szybkim spojrzeniem swojej życiowej partnerce, naprawdę wstrząśnięty. Co robicie z Juliette? Mary Ann była chroniona przez nie mniej niż trzech potężnych karpackich myśliwych. Gdyby była wampirem, oczywiście wykryliby to. Rozmyślnie, tylko by być bezpiecznym, skręcił w złą stronę, odchodząc od miejsca gdzie wiedział, że został tam pochowany jego brat. Mary Ann podjął trzy kroki i natychmiast wszystko w niej przesunęło się i sięgało w innym kierunku. Uczucie było tak silne że się zatrzymała. "To zły kierunek. Jego tam nie ma. On jest…. " Wskazała gestem, jej serce waliło. Co Riordan robi, prowadzi ich w niewłaściwe miejsce? Nie chcieli go znaleźć? Dlaczego trzymali się z dala od niego? Rosły w niej podejrzenia, i nie mogła ich powstrzymać. Odwróciła się w kierunku gdzie prowadził Riordan, nagle zmieszana. Nie mogła wymyślić skąd wiedziała gdzie był Manolito. Spróbowała sięgnąć go, poczuć jego umysł swoim, ale nie mogła tego zrobić, nie mogła go znaleźć. Im bardziej próbowała, tym bardziej wiedziała, że wcale nie jest paranormalna. Nie miała żadnych talentów, i żadnej umiejętności bycia życiową partnerką nikogo. Wciąż, obawiała się, że mężczyzna jest w tarapatach, i musiała do niego dojść. Zdezorientowana, zrobiła kolejny krok od Karpatian i potknęła się o jeden ze stabilizujących korzenie jednego z wyższy nowopowstałych, ogromnie wysokie drzewo, przedzierających się przez baldachim ponad innymi drzewami. Korzenie

Tłumaczy: franekM

zostały powykręcane do skomplikowanych, pomysłowych kształtów, przemierzając wzdłuż powierzchni ziemi, przeszukując w poszukiwaniu substancji odżywczych. Mała rzekotka drzewna, w jaskrawozielonym kolorze, skoczyła ze szczególnie gęstego korzenia na ziemi na ramię Mary Ann. Stłumiła krzyk i zamarła. "Zabierz ją. Zabierz ją ode mnie, natychmiast," rozkazała, jej ręka zamknęła się wokół niewielkiej puszki gazu pieprzowego. Gdzie jesteś? Potrzebuję cię. Proszę żyj. Ponieważ nie była kobietą stworzoną do rzekotek i chrząszczy, ale nie opuści lasu deszczowego do czasu, gdy nie znajdzie mężczyzny albo jego ciała. Mogła wytrzymać ciemność alei w mieście, ale nie cierpiała chodzenia w błocie i butwiejących liściach, z przytłaczającą ciemnością i ciszą gęstniejącą wokół niej. Czuła, oczy obserwujące każdy jej krok. Juliette wyszeptała łagodnie, mimo że był to jej umysł którym sięgnęła na zewnątrz, prosząc żabę by zeszła z ramienia Mary Ann. Juliette miała sympatię do zwierząt, i nawet czasami odpowiadały jej gady i płazy, ale w tym przypadku, żaba przysunęła się do szyi Mary Ann, uparcie trzymając się jej lepkimi stopami. Odczep się! Mary Ann wykrzyknęła to w swojej głowie, nie zdolna czekać by żaba posłuchała polecenia Juliette. Natychmiast! "Złaź!" krzyknęła głośno. Widocznie stworzenie miało dość ludzi, i skoczyło do najbliższego pnia, lądując obok dwóch innych małych żab. W górze, w baldachimie, niewielka małpa rzuciła liśćmi w trzy płazy. Mary Ann zamknął swoje oczy, zrobił głęboki wdech i zaczęła ponownie iść, tym razem, mimo pantofli na obcasach, przyspieszała tempo, do czasu gdy praktycznie biegła. Przepchnęła się obok Riordan, który wyglądał na wstrząśniętego. Gdy chciał za nią pobiegnąć, Juliette chwyciła go za ramię i wskazała na drzewa wokół nich. Niewielkie żaby były rozrzucone wzdłuż pni i gałęzi, skacząc z jednego drzewa do następnego, podążając za Mary Ann. W górze, w baldachimach, małpy użyły dróg splątanych winorośli by podążyć za kobietą, która pokonywała drogę przez las. Myślisz, że jest tu wampir? zapytała Juliette. Riordan wykonał kolejne, dużo bardziej staranne i gruntowne przeszukanie okolicznego lasu. Skoro tak jest, on jest mistrzem, ponieważ ukrywa swoją obecności. Wiem, że oni stali się dużo bardziej mądrzy w takich sprawach, więc będziemy musieć być w pełni czujni całego niebezpieczeństwa które jej zagraża. Ona jest ciągnięta do Manolito, i może jest w stanie znaleźć go jeszcze szybciej niż my, ponieważ on osłania przede mną swoją obecność. Juliette zmarszczyła brwi, podążając za Mary Ann. Twoja więź krwi powinna powiadamiać cię o jego miejscu pobytu.

Tłumaczy: franekM

Riordan posłał jej mały uśmiech. Jesteśmy starożytnymi, Juliette, i studiowaliśmy wiele rzeczy na przestrzeni wieków. Manolito może ukrywać swoją obecność nawet przez naszymi najlepszymi myśliwymi, i nie ma nikogo kto może wykryć Zacariasa, gdy on nie będzie chciać ujawnić, że jest blisko. Mary Ann zdała sobie sprawę, że łzy spływają wzdłuż jej twarzy. Lęk i strachu był dojmujące. Gdzie jesteś? Znajdź mnie. Próbowała skontaktować się psychicznie z Manolito, mimo że wyraźnie nie miała paranormalnego daru jak wszyscy myśleli. Gdy ruszyła w głąb lasu, zauważyła, że zieleń nie jest tak żywa. Liście i krzewy wydały się osłonięte zasłoną mgły, zmieniając żywy kolor w nijaki szary. Ciemności narastała, gdzie nie było niczego. Najpierw dostrzegła jaskrawe kolory w ciemności a teraz widziała cienie gdy nie powinna być w stanie. Przerażenie poruszało się przez nią, ale nie mogła przestać iść. Gdy zaczęła biec szepty zadręczyły jej umysł. Nie biegała. Nie była osobą uprawiającą jogging, albo biegała w jakikolwiek inny sposób, ale zrozumiała że biegnąc pośpiesznie przez las, by dojść do Manolito. Coś pchało ją dalej, gdy wszędzie dookoła niej las ciemniał, a szelest nad jej głową stał się bardziej wyraźny. Raz, zaryzykowała spojrzenie w górę ale były to małe futerkowe rzeczy, kołyszące się nad jej głową i to sprawiło, że poczuła zawroty głowy i mdłości. Potknęła się i niemal upadła, wyciągając rękę by zapowiedz upadkowi. Jej długie, doskonale wypielęgnowane paznokcie zakopały się w mokry mech. Jeden paznokieć się złamał. Tuzin zielonych żaby skoczył na jej ramię i uparcie czepiając się ich lepkimi stopami. Zamarła. Żaby wpatrywały się w nią olbrzymimi, czarno- zielonymi, przymkniętymi oczami. Były błyszczące, z plamami na ich podbrzuszach i pasującymi zielonymi paznokciami u nóg, jakby wypolerowane. Języki wypadał jak strzałki, próbując smakować skóry jej kurtki. Mary Ann zadrżała i obejrzała się na Juliette. "Dlaczego one to robią?" Juliette nie miała dla niej odpowiedzi. Nigdy wcześniej nie widziała by żaby gromadziły się razem w takiej liczbie, a większość swojego życia spędziła w lesie deszczowym. "Nie wiem" przyznała. "To jest niezwykłe zachowanie." Riordan, one ignorują nawet najsilniejsze pchnięć. Zarówno w jej głosie jak i jej umyśle słychać było alarm. Riordan postawił Juliette za sobą, podejrzliwy w sprawie żab. "Gdy stworzenia nie zachowują się jak powinny, najlepiej je zniszczyć." Oddech Mary Ann został złapany w gardle. Potrząsnęła swoją głową. "Nie, nie chciałam byś je zabił. One może są po prostu ciekawe mojej kurtki." Wykonała szybki gest swoją swobodą ręką. "Posuń się, mała żabko." Pośpiesz się zanim duży zły Karpatianin usmaży was wszystkie. Naprawdę musisz się ruszyć. Cicho nakłoniła je do

Tłumaczy: franekM

współpracy, podczas gdy psychicznie przewróciła swoimi oczami. Przecież na litość boską, ile szkody mogła wywołać maluteńka niewinna rzekotka drzewna? Nie chciała widzieć, jak Riordan wywołuje coś takiego jak deszcz ognia na biedne, bezsilne stworzenia "Sio. Wracajcie do swoich małych żabich domów. " Żaby wchodziły na drzewa, ruch wysyłał dziwną falę zieleni przechodzącą przez plątaninę korzeni, gdy tuziny żab smyrgał daleko w kierunku bezpiecznych wyższych gałęzi. Mary Ann posłała Riordanowi małe prychnięcie. "Miałeś zamiar to zrobić, zrobić z nich szaszłyk? Biedactwa. One są prawdopodobnie tak wystraszone jak ja. " Czułaś to, Juliette? Ten nagły przypływ mocy? Sprawiła, że żaby odeszły. I prychnęła na mnie. Szyderczo. Będzie musiał zrewidować swoje zapatrywania o życiowej partnerce jego brata. "Te żaby są jadowite. Tubylcy wykorzystywali je przez wiele lat do zatruwania ich strzał" Nie mógł powstrzymać się przed dodaniem tego. Mary Ann wyprostowała się wolno, automatycznie patrząc na swoje złamane paznokcie. Jej paznokcie rosły nienormalnie szybko, zawsze tak było, ale teraz jej lakier do paznokci był w nieładzie. I piekielnie piekło. Zawsze tak było gdy złamała paznokcie. Jej palec drżałby, paliły i drżałby gdy paznokieć się regenerował. Posłała Riordanowi grymas niezadowolenia. "Nie próbuj wystraszyć mnie żabami. Nie lubię ich, ale nie jestem aż taką dziewczyną z miasta." Była, ale nie musiał tego wiedzieć. "One naprawdę są toksyczne" potwierdziła Juliette. "Riordan mówi prawdę. To nie jest normalne widzieć, tyle żab w jednym miejscu, i one na pewno nie powinni iść za nami. " Mary Ann rzucił okiem na żaby podążajace za nimi. "Idą za nami?" Ten pomysł ją niepokoił. Nie pragnęła je zabić, ale chciała by odeszły. Poza zasięg wzroku. Oczywiście mogą ukryć się w liściach, wpatrując się ich olbrzymimi oczami, jak wszystko inne wydawało się robić w lesie deszczowym. "Tak, i małpy," powiedział Riordan, złożył ramiona na swojej klatce piersiowej i wskazał baldachimu drzew kiwnięciem brody. Mary Ann bała się spojrzeć. Żaby to jedno — i postanowiła pominąć część z trucizną — ale małpy były futerkowymi małymi bestiami z prawie ludzkimi rękami i dużymi zębami. Wiedziała, to ponieważ raz, tylko raz, poszła do zoo i wszystkie małpy były obłąkane, krzyczały i skakały, obnażając na nią olbrzymie zęby, przez co wydawało że się uśmiechają. To był okropny dzień, nie tak zły jak to, ale poprzysięgła że nigdy więcej nie pójdzie do zoo. Mary Ann potarła swoje ramiona i podniosłą wyniośle brodę. "Czy masz jakiekolwiek wyjaśnienie dlaczego te istoty nie zachowują się jak zawsze?"

Tłumaczy: franekM

"Myślałem, że wiem" przyznał Riordan. "Sądziłem, że wampir może używać ich oczu i uszu by zbierać informacje, ale teraz nie jestem tak pewien." Jej serce wzrosło gwałtownie gdy usłyszała słowo "wampir." Czekała na to od momentu gdy weszła do ciemnego przygnębiającego lasu deszczowego, ale wciąż nie była na to przygotowana. Tęskniła za normalnością gangów wystających z za rogu. Mogła poskromić oprychów ulicznych jednym spojrzeniem, ale stado żab albo małp dowodzone przez wampiry… Czy to było trudne? Nawet nie wiedziała. Nie należała do królestwa zwierząt. Rozpaczliwie chciała pójść do domu. Gdy tylko ta myśl została zakończona, wezbrał w niej smutek, zalewając ją. Więcej niż smutek, była świadoma potrzeby, przymusu kontynuowania drogi, by się pospieszyć. Odwróciła się od Riordan i Juliette, w kierunku gdzie przyciąganie było najsilniejsze. Nie mogła wyjść z tego strasznego miejsca do czasu gdy nie znajdzie Manolito. Obracała głowę z boku na bok, nie widząc niczego, tylko myśląc o nim, zmarszczki bólu i znużenia wytrawiło głęboko przystojne rysy. Jego szerokie ramiona i gruba pierś. Był wysoki, znacznie wyższy niż ona, a nie była bardzo niska. Gdzie był? Słyszała, ostry dźwięk który wydawały nietoperze wołając siebie nawzajem, i gdzieś w szalejącej rzece jeden morświn wołał na innego. Świat wydawał się zmniejszyć, albo może jej zmysły rozszerzyły się, sprawiając że jej słuch stał się dużo bardziej wyostrzony, aby jej mózg przetworzył każdy indywidualny hałas. Szelesty w liściach były owadami, trzepot skrzydeł ptaków rozprzestrzeniał się w nocy, małpy w górze rzucały liście , gdy szli dalej. Słyszała brzmienie głosów, dwóch ludzi, około sześć mil dalej, i rozpoznała zmysłowy ton Manolito, jego głos mienił się w jej umyśle, wywołując gęsią skórkę na jej skórze, a jej zaciśnięty żołądek oczekiwał na ujrzenie go. Mary Ann szła szybkim krokiem, wiodła ją pilna potrzeba. Był w tarapatach. Wiedziała to. Poczuła go teraz, blisko gdzie wcześniej nie mogła dojść do niego. Nie próbowała łączyć umysł do umysłu; nie miała zdolności paranormalnych, ale to się nie liczyło. Usłyszała jego wyszeptane polecenie płynące w powietrzu. Chodź do mnie. Wiedziała, że jest ranny. Zdezorientowany. Potrzebował jej. Zapachy przedzierają się przez jej mózg, trzydniowy szlak tapira ryjącego w poszukiwaniu roślinności. Margaja ukrytego w głębi baldachimu milę po jej lewej strony. Tyle stworzeń, nawet... jaguar. Jej oddech uwiązł i podciągnęła swoje kolana wyżej, poruszając swoimi ramionami, zwiększając prędkość. Przecięła szereg tras biegnących wzdłuż wezbranego strumienia, obojętna na to że niskie krzewy szarpały jej włosy. Woda wlewała się z każdego wyobrażalnego ujścia, stwarzając wszędzie wodospady. Dźwięk był głośny w bezruchu lasu. Przy niewielkim księżycu i grubym baldachimie drzew nad głową, wnętrze było ciemne i niesamowicie. Nisko płożąca się mgła utkała szlak upiornej szarej parze, i do drzew, przykrywając skarpę spływających korzeni, tak że gdy podeszła do nich, grube węzły

Tłumaczy: franekM

i wężowe kończyny wydały się być mrocznymi twierdzami ukrywającymi sekrety. Olbrzymie pnie wznosiły się z mgły, pozornie bezcielesne z korzeni trzymającymi je w ziemi. Paznokcie Juliette wbijały się w ramię Riordana gdy podążali za Mary Ann. Spójrz na nią. Ona biegnie tak płynnie. Ona nie jest jaguarem, ale nie wiem czym jest. Nigdy nie widziałam czegoś takiego jak ona. A ty? Riordan walczył ze swoimi wspomnieniami, próbując przypomnieć sobie czy kiedykolwiek widział taką zmianę. To było trudne zobaczyć Mary Ann w inaczej niż w płytki sposób, jaka zawsze mu się wydawała. Była inteligentna i odważna dla ludzki, zawsze jej to przyznawał, ale jej odwaga nie była rodzajem jakiego potrzebowała życiowa partnerka karpackiego myśliwego, takiego jak Manolito. Brat Riordana był dominujący i twardy, bez żadnych miękkich krawędzi, które czyniły go bardziej strawnym dla kobiety takiej jak Mary Ann. Już nie było w nim stalowego rdzenia. I była czymś znacznie więcej niż opakowanie, które widziało oko. Miała moc i energię bez świadomego rozważania, ale w chwili gdy o tym myślała, stawała się nieudolna i wystraszona. Najważniejszym pytaniem jest to, czy ona jest niebezpieczna dla Manolito. Myślę, że ona jest bardzo zagubiona w tym wszystkim, Riordan. Współczuję jej. Więzy krwi z Manolito są silne. Jeśli to była tylko jedna wymiana, dlaczego więź jest tak silna w niej, że ona wie więcej niż ty, gdzie jest twój brat? Ponieważ, nie popełnia żadnych błędów, ona dokładnie wie gdzie on jest i idzie wprost na niego. On jest dobre sześć mil stąd, ale ona na szybkie tempo, chociaż nigdy w swoim życiu nie była w lesie deszczowym. Mary Ann poczuła brzęczenie w głowie, jakby owady trzepotały w jej czaszce. Karpatianie ponownie rozmawiali z sobą. Nie cierpiała tego. Wykorzystywali ją by dojść do Manolito? Gdyby Riordan naprawdę chciał znaleźć swojego brata, dlaczego nie podszedł do niego bezpośrednio, wzywając go, wyciągając go? Dlaczego po prostu nie pochowali ciała przy swoim ranczu, gdzie Manolito powstałby wśród członków rodziny, któryby mu pomogli? Dlaczego nie wspomnieli o drugim domu? Niby dlaczego siostra Juliette i kuzynka również obawiały się pójść do domu De La Cruz? Coś było nie tak. To wszystko powinno ją przerazić — i może tak było — ale głos Manolito po raz kolejny wśliznął się do jej głowy. Gdzie jesteś? Brzmiał na tak zagubionego i samotnego. Jej serce przekręciło się w odpowiedzi, pragnąc go gorąco. Nie była biegaczką, ale przyspieszyła, płynnie, łatwo, przeskakując pnie jakby urodziła się z tymi odruchami, coś wewnątrz niej zachęcało ją do pośpiechu. Gdy

Tłumaczy: franekM

biegła, jej umysł pozostał spokojny, cichy i pewny, oceniając wszystko wokół niej z rzadką prędkością. Jej wzrok był dziwny jakby jej pozostałe zmysły były wzmocnione, że okradły ją z normalnego wzroku. Żywa zieleń liści i czerwień kwiatów bledły i zmatowiły do czasu gdy trudno było rozróżnić kolor, już nawet z nijakim szarym kolorem, złapała ruch owadów i jaszczurek, błysk żad i małp gdy gnały w górę. Jej zdolność widzenia w ciemnościach zawsze była doskonała, ale teraz wydawała się jeszcze większa; bez kolorów które olśniewały i oślepiały, mogła zidentyfikować szersze spektrum rzeczy gdy biegła. To było upajające mieć wszystko zmysły tak wyostrzone. Jej słuch był z pewnością dużo bardziej wyostrzony. Mogła słyszeć, jak powietrze wypadło z płuc Juliette. Przypływ i odpływ krwi w żyłach. Coś w głębi niej rozwinęło się i wyciągnęło coś dzikiego. Mary Ann złapała swój oddech, przerażona. Potknęła się i niemal upadła, zatrzymując się tak nagle że Riordan i Juliette niemal wpadli na nią. Cofnęła się od nich, jej dłoń przykryła ślad nad jej piersią, tam gdzie pulsował i spalił. "Co on mi zrobił?" szepnęła. "Zmieniam się w coś innego." Juliette złapana nadgarstek Riordana i ściśnięta go mocno, uniemożliwiając mu powiedzenie czegoś niewłaściwego. On może nie widzieć jak krucha i zagubiona jest Mary Ann, ale ona widziała. Była inna, teraz w jej oczach był bardzo rzeczywisty strach, ostrożna, jak osaczone zwierzę. Nie wiedzieli jak Mary Ann zareaguje, ale co ważniejsze, ona sama nie wiedziała, i to Juliette wystraszyło. "Nie wiemy dokładnie co Manolito ci zrobił, prócz tego że prawdopodobnie wziął jedną wymianę krwi." Juliette wciągnęła głęboki wdech, próbując mówić szczerze. "Może dwie. Nie jesteś Karpatianką więc cię nie zmienił. "Ale Nicolae wzięło moją krew, by lepiej chronić Destiny." I nie bała się go. Riordan wybrał to z jej umysłu. Nie tak jak jest teraz. Dlaczego nie była wystraszona gdy Nicolae brał jej krew, gdy naturalną rzeczą było że powinna się bać? Mary Ann przyłożyła rękę do swojej głowy, ocierając ją jakby odganiała owady, biorąc kolejny krok do tyłu, z dala od nich. Strach rósł z każdym oddechem który brała. Coś było szalenie nie w porządku; wiedziała to, mogła poczuć to w głębi serca. Zamykając pięść, zakopała swoje paznokcie w głąb swoich dłoń, by się sprawdzić. Zaczynała wątpić w to, co było rzeczywiste a co mogło być złudzeniem. Ona wie, że rozmawiamy prywatnie, ostrzegł Riordan, i to ją denerwuje.

Tłumaczy: franekM

A ty się zastanawiasz skąd ona to wie? Nie powinna. Ona nawet nie myśli, że ma zdolności paranormalne. Ona jest bardziej niż tylko osobą mającą zdolności parapsychologiczne, Juliette, powiedziały Riordan. Ona ma moc którą dzierży bez wysiłku. Albo wiedzy, że to robi. "To jest szalone, Mary Ann," dodała głośno Juliette. "Ani Riordan ani ja nie wiemy co to spowodowało." "Chcę pójść do domu." Nawet gdy to powiedziała, Mary Ann wiedziała że nie może tego zrobić, nie do czasu gdy znajdzie Manolito De La Cruz i zapewni siebie, że jest cały i zdrowy i nie znajduje się w jakiś strasznych kłopotach. Jej cholerna natura, która zawsze potrzebowała by pomóc i pocieszyć innych. Podniosła swoją drżącą rękę. Jej paznokieć już urosły, szybciej, szybciej nawet niż w jej indywidualnym tempie. "Jak myślisz, co mi robił? Musisz mieć przypuszczenia. I czy to jest odwracalne? Ponieważ jestem człowiekiem i moja rodzina jest ludzka i lubię być człowiekiem. Tak się dzieje, gdy się ma chudą białą dziewczynę wampira za moją najlepszą przyjaciółkę. "I będzie mieć kilka rzeczy do powiedzenia Destany, kiedy zobaczy ją ponownie — jeśli zobaczył ją jeszcze raz. Juliette rzuciła Riordanowi kolejne zatroskane spojrzenie. "Przepraszam, Mary Ann. Gdybym wiedziała co się zdarzało, powiedziałabym ci. Rzecz w tym — że ludzie żyli od wieków ramię w ramię z innym gatunkami. Przez wszystkie te lata, ty i ja obydwie wiemy, że ostatecznie gatunki się mieszały. Może kilka wieków temu, było coś, o czym nie wiemy. Mam krew jaguara. Tak jak wiele kobiet, które maja zdolności paranormalne. " Mary Ann potrząsnął swoją głową. "Nie ja." To nie wydaje się właściwe. Znała swoją matkę i ojca, dziadków i pradziadków. Nie było jakichkolwiek plam w jej rodzinie i nikt nie wysysał krew. Mogłaby być magiem? zaryzykowała Juliette. Magowie utrzymują moc, to było pewne, i większość z nich to byli dobrzy ludzie, ale ona tkałaby zaklęcia. Ona nie wydaje się tego robić. Ona zbiera energię jak my i używa jej, ale nie jest tego świadoma. Dlatego jest takim dobrym doradcą. Ona nieświadomie nakłania ich by czuć się lepiej. Ona pragnie ich szczęśliwy, więc są szczęśliwi. Wczuwa właściwą rzecz dla każdej osoby o których słyszy i mówi to. Serce Mary Ann weszło na najwyższe obroty. Najwyraźniej jeszcze raz rozmawiali z sobą. Odwróciła się na swoich zbyt wysokich obcasach i pobiegła na oślep w zarośla, myśląc, że może ich wyprzedzić, zapominając, że mogli wznieść się w powietrze, gdyby tylko chcieli. A chcieli. Poczuła podmuch powietrza wszędzie wokół siebie, i Riordan spadały z nieba, odcinając ją.

Tłumaczy: franekM

Mary Ann krzyczała i wycofując się do tyłu, jej buty na obcasach zaczepiły się o jeden z wielu korzeni wijących się przez ziemię. Mocno upadła lądując na pośladkach, patrząc w górę na niego, gdy stanął nad nią. "Ta droga jest niebezpieczna" wyjaśnił Riordan, podając jej rękę. Zamierzyła się, wściekła na niego, ale głównie zła na siebie, za znalezienie się w takiej niepewnej pozycji. Ile razy udzielała porad kobietom na temat wychodzenia z nieznajomymi — mężczyznami których spotkały za pośrednictwem Internetu, albo dzięki przyjaciołom, ale naprawdę ich nie znając. Zakręciła swoje palce wokół niewielkiej puszki gazu pieprzowego. Czy to zadziała na Karpatian? Albo wampiry? Nikt nie wspomniał o nich w opisie gazu pieprzowego. "Mary Ann," ostrzegł Riordan, spoglądając na nią z marsową miną. "Nie być głupia. Pozwól mi sobie pomóc. Siedzisz na ziemi. Wiesz, że w lesie deszczowym znajduje się półtora miliona mrówek na akr? " Mary Ann powstrzymała skowyt strachu i zerwała się na równe nogi bez pomocy, ponownie się cofając, oczyszczając swoją odzież, czując rój owadów na swoich nogach i ramionach. Nie cierpię tego! Wykrzyknęła to tak głośno w swojej głowie, że poczuła echo tego na swoich zaciśniętych zębach. Jej oczy piekły ponownie od łez. Powietrze wokół nich naelektryzowało się, tak że włosy na jej ramieniu stanęły dęba. "Ukryj się," krzyknął Riordan i odskoczył. Przetoczył się grzmot. Ziemia zadrżała. Małpy zawyły. Ptaki wrzasnęły i uniosły się z drzew. Piorun zaskwierczał i zatrzeszczał, uderzając w ziemię w prawie oślepiającym pokazie energii. Mgła wylała się wszystko wokół niej. Mary Ann poczuła silne ramiona prześlizgujące się wokół niej, i jedną ręką wciskającą jej twarz w dużą, muskularną klatkę piersiową. Jej stopy opuściły ziemie, i leciała przez wierzchołki drzewa, tak szybko że przyprawiło ją to o zawrót głowy. Riordan przeklął i chwycił ramię Juliette, gdy chciała ich ścigać. "To był Manolito i dał nam jasne ostrzeżenie by się cofnąć. Nie mamy innego wyboru, jak tylko to zrobić. Ona jest jego życiową partnerką i nie mamy żadnego powodu by się mieszać." "Ale …" Juliette zatrzymała się bezradnie. "Nie możemy tak po prostu jej zostawić." "Nie mamy wyboru, nie jeśli nie chcemy sprowokować go do bitwy. On będzie się nią opiekował" zapewnił Riordan. " Nie możemy tu już nic zrobić "

Rozdział 5

Tłumaczy: franekM

Mary Ann okrążyła szyję Manolito swoimi ramionami i ukryła twarz na jego ramieniu. Wiatr smagał brutalnie jej twarzy i szyję, szarpiąc złośliwie jej włosach i zdawał się wślizgiwał pod jej skórzaną kurtkę, zawijając lodowate palce wokół jej skóry. jeśli myślała, że las deszczowy jest zły, to latanie w baldachimie drzew, było tysiąc razy gorsze. Poczuła że cierpi na zawroty głowy i mdłości, a jej żołądek przewraca się. Stanęłaby naprzeciw milion mrówek i rzekotek zamiast zrobiłaby to jeszcze raz. Jako dziecko musiałaś chcieć latać. Była pewna, że łatwo czyta w jej myślach, i mogła poczuć jego ponadprzeciętne męskie rozbawienie, przypominające jej, dlaczego nie troszczyła się aż tak bardzo o mężczyzn. A ponieważ w najmniejszym stopniu nie była osobą mająca zdolności parapsychologiczne albo telepatyczne, odpowiedziała głośno, przypierając swoje wargi do jego gardła. "Nigdy. Ani razu. Lubię gdy moje stopy stoją stanowczo na ziemi." Ale jego skóra pachniała tak dobrze. Trudno było nie obwąchać i wciągać go do swoich płuc. Manolito usadowił ich na stosunkowo chronionym obszarze, za co była wdzięczna, ponieważ natychmiast zaczął padać deszcz. Nie łagodna mżawka, ani nawet stały deszcz, ale mocna ulewa, jakby niebo po prostu się otworzyło i wyrzuciło na nich ocean wody. Mary Ann odeszła od niego, w momencie gdy jej nogi zaczęły funkcjonować. Jej żołądek wciąż się przewracał i rzucał, i przysięgłaby, że jej nos szarpną chcąc kolejny raz powąchać zapach, ale powstrzymała się i posłała mu długi grymas niezadowolenia. Problem był w tym że na nią patrzał. Nie tylko patrzył. Wpatrywał się. Jej serce wolno się obróciło a żołądek zrobił coś jak motyl, ale z o wiele większymi skrzydłami. A jej macica zacisnęła się i jej sutki… Szarpnęła mocno wokół siebie swoją kurtkę i posłała mu gniewne spojrzenie, które przyszło w parze z grymasem niezadowolenia. Kto patrzał w ten sposób? Szczerze. Mężczyźni naprawdę nie wyglądają tak wspaniale i gorąco w lesie deszczowym. Nie tylko gorąco. Płomiennie gorąco. Był najbardziej erotyczną rzeczą jaką kiedykolwiek widziała, i patrzał na nią jakby mógł pożreć ją w jednym całkowicie pysznym kęsie. Jego oczy tliły się ponurą zmysłowością, sprawiając, że zapomina o wszystkich pijawkach i mrówkach, i sprawiając że była całkowicie świadoma tego że jest kobietą. Nie czuła, się w ten sposób od tak dawna — jeśli kiedykolwiek tak było — była wytrącona z równowagi. "Więc," powiedział Manolito, jego czarne oczy płonęły, takim czystym grzechem, że niemal roztopiła się na miejscu. "Przyszłaś w końcu." Oh, Boże. Jej żołądek wykonał kolejnego fikołka, wraz z jej sercem, i poczuła smak seksu w swoich ustach. Ociekał nim. "Przyszłam cię ocalić." Wyskoczyła ze słowami, zanim mogła pomyśleć. Faktycznie nie mogła myśleć, gdy wpatrywał się, a jej mózg

Tłumaczy: franekM

miał zwarcie, tak prawdziwa jak głupia mogła być ta uwaga, nie była w połowie tak zła - w tych okolicznościach. Uśmiechnął się, powolnym, zmysłowym uśmiechem, który zaskwierczał, oślepił i docisnął spirale w jej i tak już kręcących się włosach. Może był karpacką tajną bronią, przeciwko kobietom, ponieważ na nią działał. Mężczyzna był zagrożeniem. Naprawdę. Musiała się trzymać. Pstryknęła palcami. "Zastanów się co robisz i wydostańmy się stąd." Ponieważ chęć przyjścia do niego była najprawdopodobniej skutkiem lasu deszczowego, całego gorąca i duchoty. W młodości czytała wiele książek o Tarzanie. Po prostu została zaplanowana na seks w dżungli, i im prędzej wyjdzie stamtąd, tym szybciej powróci do normy. Kiwnął na nią swoim palcem. "Chodź tu." Jej usta stały się suche. "Tu jest i całkiem dobrze, dziękuję." Z jej ulubionymi butami osuwającymi się w błoto. Nie mogła się ruszyć, nawet gdyby chciała. Jej serce waliło i wkradł się strach, nie obawiając się go, ale siebie. O siebie. Jego spojrzenie prześliznęło się po niej, i było mroczne posiadanie błyszczące na ich czarnym dnie. Nie miłość. Posiadanie. Własność. Surowa zmysłowość. Jej ciało odpowiedziało, ale jej mózg wykrzyknął ostrzeżenie. Nie interesowała się ludzkim mężczyzną, który żył według zasad jej społeczeństwa. Była sama z Karpatianinem który sądzić, że ma do niej pełne prawo. Który wiedział, że może rządzić jej umysłem i może przekonać ją by wykonywała jego rozkazy. Ten mężczyzna zażądałby całkowitej uległości i kapitulacji od swojej partnerki. A ona nie jest rodzajem kobiety która ulegnie, skapituluje. Jak do cholery wpakowała się w takie kłopoty? "Powiedziałem Żebyś tu przyszła." Jego ton nie wzrósł, albo nawet stwardniał, raczej wypowiedział polecenie niższym tonem, aby jego głos wydawał się aksamitnym szarpaniem języka, prześlizgującym się po jej skórze. Jego czarne oczy wymuszały jej posłuszeństwo. Podeszła bliżej, zanim mogła się powstrzymać, i silne ramiona zacisnęły się wokół niej, przygniatając jej ciało naprzeciw jego. Pasowała jak ulał. Był twardy i mięsisty, i ona cała była miękko zaokrąglona i świadoma każdego z nich. Wyszeptał coś w jego własnym języku, coś miękkiego i całkowicie zmysłowego. Si avio päläfertiilam. Powtarzał słowa gdy jego język wirował nad jej tętnem, bijącym jak oszalały w jej szyi. "Jesteś moją życiową partnerką." To nie mogło być prawdą, ponieważ wiedziała, że musiałaby być paranormalna, ale teraz, w tym momencie, chciała by to było prawdą. Chciała czuć że należy do tego mężczyzny. Nigdy w swoim życiu nie miała takiej fizycznej reakcji na kogoś innego. Entolam kuulua, avio päläfertiilam. Jego wargi szepnęły ponad jej tętnem, zęby szczypały łagodnie, gdy jego język głaskał w kolejnej pieszczocie. Pomyślała, że jej ciało może stanąć w płomieniach. "Twierdzę ty jak moją życiową partnerką."

Tłumaczy: franekM

Podniosła swoją głowę, otworzyła swoje usta w proteście, ale jego usta zamknął się na jej, biorąc jej oddech, wymieniając go ze swoim. Jej nogi zmieniły się w gumę, i zakotwiczyła siebie okręcając jedną nogę wokół jego uda, podczas gdy jej język plątał się z jego w długim, powolny tańcu, niczym niezmąconej erotycznej przyjemności. Uczucie przedarło się przez nią, tak że jej krew pulsowała, a jej serce zagrzmiało w jej uszach. Prawie opuściła łagodne słowa muskające wzdłuż ścian jej umysłu i zanurzając się tam. Ted kuuluak, kacad, kojed. Elidamet andam. Pesamet andam. Uskolfertiilamet andam. Sivamet andam. Sielamet andam. Ainamet andam. Sivamet kuuluak kaik etta przetrząsać. "Należę do ciebie. Oddam swoje życie za ciebie. Zapewnię ci swoją ochronę. Daję ci swoją lojalność. Oddaje ci swoje serce. Oddaję ci swoją duszę. Oddaje ci swoje ciało. Biorę w swoje posiadanie to samo co jest twoje. " Pocałunek pogłębił się, i spadała, płonęła, owijając się wewnątrz Manolito De La Cruz. Poczuła jak jej serce i dusza sięga jego. Łącząc się. Jej piersi bolały i stały się ciężkie. Poczuła wilgotne pragnienie w jej najgłębszym rdzeniu, a jej umyśle rozmywał się jeszcze bardziej od wzrastającej pasji. Jakieś niewielkie, części rozsądku próbowały ją ratować, jakaś niewielka nienaruszona część jej mózgu podniosłą czerwony sztandar, ale jego usta były niepodobne do niczego czego kiedykolwiek doświadczyła i chciała więcej, jego smak uzależniał. Jego ręka wsunięta się pod kurtkę, podnosząc krawędź jej koszuli i zamknęła się nad jej piersią, tak że sapnęła i opuściła jego głowę do siebie, pragnąc go. Chcąc. Nie, potrzebując. Jego wargi wędrowały w głąb jej gardła, gdy jego ręka osiadłą w jej włosach, robiąc wiązankę z gęstego warkocza w jego pięści, przymocowując ją do niego, podczas gdy badał satynowaną miękką skóry. Znalazł krągłość jej piersi, znak, który tam umieścił, piętnując ją jako jego. Ainaak olenszal sivambin. "Twoje życie będzie hołubione przeze mnie na wieki." Słowa drgały przez nią, tak że przycisnęła się bliżej, napierając na jego udo, łagodzą straszną bolesną pustkę, chcąc poczuć to w nim. Krzyknęła, gdy jego usta opadły na jej piersi, wciągając jej wrażliwy sutek do jego ust, przez koronkę jej złotego ażurowego stanika. Ssał mocno, jego język lizał, zęby skrobały. Przez cały czas słyszała jego szepczący głos w swojej głowie. Si elidet ainaak pide minan. "Twoje życie zostanie umieszczone wyżej mojego własnego na wieki." Jego język zatańczył i omywał. Podniósł swoją głowę, jego spojrzenie utrzymywało hipnotyzującą mroczną zaborczość. "I twoją przyjemność." Jeszcze raz zdobył jej usta, kradnąc jej oddech, zabierając jej wolę, rozpalając ogień w jej żyłach.

Tłumaczy: franekM

Jego usta wypalały ślady płomieni od jej gardła do jej piersi, jego zęby dokuczały i lekko gryzły maluteńkimi ugryzieniami, każde wysyłało strumień gorąca, powitalnego płynu skwierczącego przez jej kobiecy kanał. Była słaba od pragnienia go. Niemal zajęczała, gdy jego usta znalazły jej drugą pierś, ciągnąc mocno, do czasu gdy już nie mogła jasno myśleć. Wygięła się ku niemu w łuk, zawijając swoją nogę bardziej stanowczo wokół niego, ustawiając ich ciała, tak by mogła mocno przycisnąć się do niego. Si avio päläfertiilam. Ainaak sivamet jutta oleny. Ainaak terad vigyazak. "Jesteś moją życiową partnerką. Jesteś związana ze mną na całą wieczności. Zawsze będziesz znajdowała się pod moją opieką. " Podniósł swoją głowę i jeszcze raz znaleziony miejsce gdzie ją zaznaczył. Jego zęby osiadły głęboko. Ogień palił, ból przeszył ją jak burza, a następnie przyjemność tak słodka, tak erotyczna, że poruszyła się z niepokojącym zapamiętaniem naprzeciw niego, układając ostrożnie jego głowę, tak by trzymać go w ramionach przy sobie, podczas gdy jego długie, atramentowe włosy rozlały się na jej ramionach i ukryła swoją twarz w jedwabistych kosmykach. Poczuła, jak odsuwa się dalej i dalej od kobiety którą znała, do całkiem innego świata. Mruczał coś inne w swoim języku, jego głos był tak zmysłowy, że odepchnęła ciche ostrzeżenie, wychodzące z jej głowy i trzymała swoja twarz ukrytą w jego jedwabistych włosach, ponieważ nic w jej życie nie było tak właściwe. Należała gdzieś. Znalazła to czego zawsze szukała. treść jej życia, zawsze przypuszczała, że zestarzeje się i umrze z komfortem tego co osiągnęła, ale teraz to był prezent. Pasja. Radosne podniecenie. przynależność. To wszystko było jej. Nie było niczego nieśmiałego w Mary Ann. Wybrała zachowanie wstrzemięźliwości seksualnej tylko dlatego, że nie chciała dzielić swojego ciała z mężczyzną, do którego nie miała zaufania, nie kochała, mężczyzną z którym nie miała zamiaru spędzić reszty swojego życia, ale w tym momencie, wiedziała, że Manolito De La Cruz jest jej drugą połową. Dzieliłaby z nim wszystko, była chętna by to zrobić. Jego język polizał jej pierś, wywołując jej drżenie z potrzeby, jego głos szeptał ponownie i stała się najdziwniejsza rzecz. Znalazła się z boku obserwując jak przebiega swoimi dłońmi pod jego koszulą i popycha ją w górę jego klatki piersiowej, ukazując zarysowane mięśnie, płynące pod jego skórą i rozdarcie w jego brzuchu, gdzie złapał go jaguar. Jej ręka przesunęła się po strasznymi śladzie pazurach, jej dłoń dotykała ich, napełniając je ciepłem. Zobaczyła siebie wyciskającą pocałunki w górę jego brzucha i jego klatce piersiowej do punktu tuż nad jego sercem. Jej język znalazł tętno, którego szukała, równe, silne bicie. Jej ciało zacisnęło się w oczekiwaniu, pulsując i płacząc z potrzeby. Jej ręka ześliznęła się nad miejscem, i wpatrywała się w swój paznokieć, ten który był wcześniej złamany. Przedłużył się do

Tłumaczy: franekM

spiczastego szpona. Wstrząśnięta, otworzyła jego skórę i przycisnęła swoje chętne usta do jego klatki piersiowej. Jęknął i odrzucił do tyłu swoją głowę, ekstaza mieszała się z namiętnością. Jego ręka przesunęła się w górę trzymając ją przy sobie, nakłaniając ją by wzięła więcej. I tak zrobiła. Nie pojawiła się żadna odraza, żadne wahanie. Jej ciało wiło się przy jego, zmysłowe krzywizny działające na zmysły, w zaproszeniu do dużo, dużo więcej. I wziął to od niej, jego ręce były szorstkie, intymne, zaborcze. Szarpnął jej ubranie, chcąc nagiej skóry przy sobie. Gdy potarła swoim ciałem wzdłuż jego grubego, twardego wybrzuszenia, naprężającego jego dżinsy, zadrżał i wymruczał aprobatę; przykrył jej pośladki i na wpół podniósł ją ustawiając ich ciała tak, aby był przyparty do jej najbardziej intymnego miejsca. Jakby dokładnie wiedziała co robić, ile mogła wziąć z gorącego, wymieniającego uzależnienia, polizała swoim językiem przez ranę i podniosła głowę, zaglądając w jego hipnotyzujące oczy. Wyglądała inaczej, jej oczy pociemniały i stały się namiętne, jej wargi wykrzywiły się i stały się ponętne, tak erotyczne, że nie mogła uwierzyć że to jest ona, tak gotowa by zrobić cokolwiek i wszystko, o co poprosiłoby ją Manolito. Chciała sprawić mu przyjemność, i zmusić go do zrobienia tego samego dla niej. Uśmiechnął się do niej, a jej serce oszalało, reagując tak samo mocno jak jej ciało. Päläfertiil. "Żona." Pocałował czubek jej nosa, kącik jej ust zawisł tam, oddech odszedł, zaglądając w jej oczy. Powiedz mi swoje imię, tak że twój partner, twój mąż, będzie mógł lepiej zwracać się do ciebie. Mary Ann sapał, gdy słowa zatonęły. Nie mógł zrobić niczego gorszego, nawet gdyby wylał na nią wiadro lodowatej wody. Mary Ann mrugnęła i potrząsnął swoją głową, próbując oczyścić swój umysł. Co na Boga robiła, owinięta wokół mężczyzny, który nie znał nawet jej imienia, ale utrzymywał że jest jej mężem? I co na Boga jej zrobi, że pozwoliła komuś zahipnotyzować ją, tak by robiła rzeczy zupełnie przeciwne wszystkiemu, w co wierzyła? Manolito uczyniło ją słabą. Przejął nad nią całkowitą kontrolę, i właśnie się na to zgodziła jakby mógł rządzić jej życiem przez seks. Furia przedarła się przez nią, furia którą poczuła tylko jeden raz wcześniej, kiedy mężczyzna włamał się do jej domu i zagroził, że ją zabije. Wyciągnął ją z jej łóżka, uderzając brutalnie pięścią, zanim mogła się obronić, rzucając ją na podłogę i kopiąc. Pochylił się i pchnął ją nożem, a kiedy ostrze weszło w jej ciało, coś dzikiego i brzydkiego i poza kontrolą, podniosło swoją głowę i rozłościło się. Poczuła jak jej mięśnie zafalowały i zwinęły się w węzeł, i siła wlała się w nią. W tym momencie nadeszła Destiny, i zabiła człowieka, ratując życie Mary Ann i może jej duszę, ponieważ cokolwiek siedziało w niej, przeraziło ją bardziej niż jej napastnik. Mary Ann był kobietą, która całkowicie nie znosiła przemocy i nie mogła nigdy jej zaakceptować, a teraz miała nieopisane pragnienie by trzepnąć tę przystojną twarz tak mocno jak mogła. Zamiast tego odskoczyła daleko, w tym samym czasie krzycząc w

Tłumaczy: franekM

swoim umyśle. Przeniosła całkowity strach i wstręt do siebie i jej własnych czynów w swój krzyk, bo nikt jej nie mógł usłyszeć, i nikt nie mógł poznać przerażenia, z którym żyła, próbując powstrzymać drzemiącą w głębi niej bestię. Odejdź ode mnie. Przez jedną straszny momentu nie wiedziała czy krzyczała na Manolito — czy na cokolwiek, co żyło w środku niej. Manolito zachwiał cofając się do szerokiego pnia drzewa i stał wstrząśnięty i wpatrywał się. Nikt nigdy wcześniej nie dał mu paranormalnego policzka, ale to zrobiła jego życiowa partnerka. Nie byle policzek, ale jeden wystarczająco twardy, by strącić go z nóg. Nikt nie ośmielił się potraktować go w ten sposób, nie przez wszystkie wiekach jego istnienia. Ponury gniew pełzał przez jego brzuch. Nie miała prawa mu odmówić — albo się mu przeciwstawiać. Miał prawo do pocieszenia jej ciała ilekroć tego chciał. Była jego. Jej ciało było jego. Krew pulsująca i wzbierająca przez jego żyły. Jego penis zdawał się płonąć. Czekał tysiąc lat— a nawet dłużej— był wierny tej kobiecie, a ona mu odmawia. "Mógłbym sprawić, że będziesz pełzać do mnie i żebrać o przebaczenie za to" warknął, jego czarne oczy tliły się z ciemność, płonęły. Mógł poczuć pociąg do niej, tak potężny że nie mógł powstrzymać gorączki, w której stanęło jego ciało. Mocna i gorąca i pełzająca z taką potrzebą — uczucie było dużo gorsze niż jakiekolwiek głód pożywienia. Spijał ją swoim wzrokiem, wstrząśnięty jej pięknem. Jej skóra była tak miękka że cierpiał z pragnienia przejechać swoimi palcami po niej, prześliznąć się swoim ciałem po jej, w nią. Miała pełne, soczyste kształty i usta, na których nie mógł przestać się gapić, grzeszne i nikczemne i tak kuszące że jego ciało stwardniało do jednego długiego, bolesnego bólu. Wyobraził sobie, jej palce na sobie, jej usta, jej ciało otaczające jego, ciasne i gorące i zabijając go przyjemnością. Potrzebował ukryć swoją twarz w obfitości jej niebiesko-czarnych loków, wdychać jej zapach i trzymać go na wieki w swoich płucach. Potrzebował ciepła jej ramion i odgłosu jej śmiechu. Ale potrzeby jego ciała były na pierwszym miejscu. Nie mógł patrzeć na nią i nie chcieć być w niej, nie chcieć jej spustoszyć, doprowadzać ją do satysfakcji, zmusić ją do wykrzyczenia jego imienia. Potrzebował jej na kolanach przed nim, chciał by przyznała, że należy do niego i nikogo innego, by przyznała, że chciała — nawet potrzebowała — sprawić mu najwyższą przyjemność swoim ciałem. Mary Ann nie była dokładnie pewna co się zdarzyło. Cofnął się, ale tylko na niego krzyknęła, aroganckiego dupka. Zresztą, pełzania nie było w jej planach. A żebranie o przebaczenie nie było w jej stylu. Wyglądał na wściekłego, i niebezpiecznego, i na zbyt przystojny dla jego własnego dobra. Rozpieszczony, arogancki mężczyzna, któremu wszyscy, oczywiście dopasowywali wszystko do jego życia. Kobiety musiały robić wszystko, co powiedział, kiedy to nakazał. A musiał wydawać dużo rozkazów.

Tłumaczy: franekM

Przygryzła mocno swoją dolną wargę, żeby nie kazać mu iść do piekła ponieważ… Mary Ann rozłożyła swoje ręce. "Spójrz, jestem tak samo winna jak ty. Miałam tu wybór." Nie zamierzała obwiniać tylko jego. Była dorosłą kobietą i wierzyła w odpowiedzialność, mimo że nic, gdy weszła do lasu deszczowego, nie było normalne. "Kupiłam tę całą rzecz o życiowych partnerach ponieważ jesteś… dobrze… jesteś wyborny. Jaka kobieta by cię nie pragnęła? " I osiągnęła punkt gdy przyznała, że nigdy nie doświadczyła zjednoczenia dusz, piekielnego gorąca, niezapomnianego seksu. Manolito wyglądał jak mężczyzna który mógł — i — dostarczyłby tego. Więc tak, była winna, ale mógł zapomnieć o niej pełzającej do niego o przebaczenie. Manolito studiowało twarz swojej życiowej partnerki, w tym samym czasie łagodnie badając jej mózg, szukając jakiegoś tropu, co było nie tak w ich stosunkach. Oczywiście burzowych. I nazywała się Mary Ann. Mary Ann Delaney. Miał mgliste pojęcie o szczegółach, taki jak kiedy i gdzie się pierwsi razem spotkali, ale znał jej uzależniający smak. Poczuł palącą potrzebę by dominować, usłyszeć jej zadyszane wołanie i zobaczyć, jak ekstaza zamgli jej oczy. Ponowił twierdzenie połączenia ich dusz w rytuale starym jak świat, ponieważ jego umysł nalegał by to zrobić. Ale była kobietą, która potrzebowała twardej ręki. Rozebrania jej do naga, przyciągnięcia jej na jego kolana i powierzenia mu jej niewiarygodnie pięknych pośladków, było czymś co z przyjemnością zrobi. A następnie położyłby ją i smakował jej, zjadał ją, chłeptać każdą odrobinę tej kobiecej śmietanki, ucząc się na pamięć każdej pysznej krzywej, dowiadując się co doprowadzało ją do szału, do czasu gdy będzie błagała go o przebaczenie. A następnie zabierałby ją w kółko na krawędź satysfakcji, do czasu gdy będzie wiedziała kto naprawdę jest jej życiowym partnerem. Zrobił krok wobec niej i coś przeszło przez jej twarz, może strach. Nie pragnął by się go bała, nie naprawdę, mimo że trochę zdrowego strachu może wygrać dla niego jakąś współpracę. Zamieszanie na pewno. Zatrzymał się, gdy cofnęła się od niego i obejrzała się jakby mogła uciec. "Nigdy nie mógłbym skrzywdzić mojej życiowej partnerki, powinnaś to wiedzieć. Najwyżej znalazłbym przyjemną w karze, jedno czego możesz być pewna to, to że ostatecznie byłabyś zadowolona. " Mary Ann spojrzała na niego z marsową miną. "O wszystkim o czym mówisz możesz zapomnieć. Jestem za stara na karę. Posłuchaj może, popełniliśmy błąd. Oboje. Przyszłam tu z zamiarem pomocy siostrze Juliette, a Riordan powiedział mi, że jesteś w tarapatach. Nigdy wcześniej nie zostałam ci przedstawiona. Nigdy cię nie spotkałam. Zobaczyłam cię w Karpatach na przyjęciu świątecznym, tuż zanim zostałeś zaatakowany, i kilka razy w oddali, ale nigdy nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Nie mam żadnych paranormalnych umiejętności. Jestem normalnym człowiekiem, który doradza kobietom w potrzebie. "

Tłumaczy: franekM

Manolito potrząsnęął swoją głową. Czy to mogło być prawdą? "Niemożliwe. Nie jesteś mi obca. Jesteś moją drugą połową. Moja dusza rozpoznaje twoją. Jesteśmy złączeni jako jedno. Należysz do mnie a ja do ciebie." Przepchnął zniecierpliwioną rękę przez swoje długie, jedwabiste włosy, następnie sięgać po skórzany rzemyk, który wyciągnął ze swojej kieszeni. Maniakalny śmiech wpełzał do jego głowy tak że obrócił się dookoła, rozglądając się we wszystkie strony, jego mowa ciała zmieniła się na ochronną. Pokonał odległość rozdzielającą ich i postawił ją za sobą. "Co to?" "Nie słyszałeś niczego?" Wiedział co tam jest. Wampiry pojawiający się wolno z cieni, patrząc bezlitosnymi oczami i rozchylającymi ustami, celując kościste palce w oskarżeniu na niego. Mary Ann słuchała, ale słyszała tylko denerwujące wołanie cykad i innych owadów. Kto wiedział, że będą tak głośne. Potrząsnęła swoją głową, czując, jak jej serce zrobiło przerwę dla niego. "Powiedz mi, Manolito. Wyglądasz na tak smutnego. Nigdy nie powinieneś być smutny." Chciała zmusić go by był szczęśliwy. By powrócił do bycia wściekłym i tlącym się, zamiast być zagubionym i samotnym. Wtedy się obrócił, łapiąc jej ramiona i ciągnąc ją blisko, spoglądając w dół na jej szczerą twarz i spokojne oczy przez jedną niekończącą się minutę. Podniósł rękę do jej twarzy. Opuszek jego kciuka prześliznął się wzdłuż jej wysokich kości policzkowych, żal wytrawił głębokie linie wokół jego oczu i ust. "Właśnie cię znalazłem, Mary Ann, jeśli jednak nie słyszysz głosów, to oznacza, że nie jestem całkiem zdrowy psychicznie. Nie pamiętam pewnych rzeczy. Nie mam pojęcia komu mogę ufać. Myślałem że jesteś… " Przerwał, jęknął łagodnie i przykryć swoją twarz rękami." Więc to prawda. Straciłem rozum. " "Jestem człowiekiem, Manolito, nie Karpatianką. Nie widzę i nie słyszę rzeczy które ty możesz zobaczyć. " Manolito chciałoby, by to były prawdą, ale ziemia falowała pod ich stopami i nie widziała, twarzy w liściach, albo zaburzonej ziemi tworzącej kpiące usta. Stał bardzo nieruchomo, przez czas przed podnoszeniem swoją głowę, podczas gdy deszcz lał się stale w dół. "Musisz mnie zostawiać. Wracaj gdzie czujesz się najbezpieczniej. Trzymaj się z dala ode mnie. Nie wiem dlaczego sądzę, że należysz do mnie, ale boję się o swoje zdrowie psychiczne — i o twoje bezpieczeństwo. Idź teraz, szybko, zanim stracę swoją determinację. "

Tłumaczy: franekM

Ponieważ nie mógł wytrzymać myśli, że straci ją z oczu. Do tego momentu nie zdawał sobie sprawy jak bardzo jej potrzebował. Jego potrzeby już się nie liczyły. Musiała być bezpieczna — nawet od niego — szczególnie od niego. O to chodziło — jej wolność. Rozejrzała się wokół siebie. Las deszczowy był ciemny i ponury, gdyby nie woda. Była wszędzie, formując małe i duże wodospady, znajdując nowe drogi i zbliżała się szerokimi, rwącymi strumieniami. Woda lała się niepohamowanie i stale, zwiększając wypłukiwanie z wodospadów kamieni i ziemi. Była tu tak nie na swoim miejscu, że całkowicie nie miała pojęcia co robić. Manolito pojawiło się wprost naprzeciw, nawet gdy było prawdą że postradał zmysły. Był spokojny w świecie, pewny siebie i potężny, jego oczy jeszcze raz przeszukały obszar wokół nich, próbując ocenić niebezpieczeństwo dla nich — nie — to było złe — próbował ocenić niebezpieczeństwo zagrażające jej. Zrobiła głęboki wdech i wsunęła swoją rękę w jego. "Możemy pokonać to razem. Słyszysz teraz głosy? " "Tak, śmieją się kpiąco. I widzę wampiry w ziemi, w drzewach, w krzewach. Oni nas okrążają. " Mary Ann zamknęła na moment swoje oczy. Po prostu wspaniale. A martwiła się o jaguara. Wampiry były znacznie gorsze. Docierając swoją wolną ręką zacisnęła swoje palce wokół puszki gazu pieprzowego. "Dobrze. Pokaż mi co widzisz. Możesz to zrobić, prawda? Otwórz swój umysł na mój." Poczuł, jak porusza się wewnątrz jego umysłu, już łącząc i rozciągając, by go spotkać. Wyglądała na nieświadomą tego, ale integracja została wszczęta przez nią. Jej umysł wślizgnął się łatwo i gładko do jego. Jej palce zacisnęły się wokół jego. Drżenie przeszło jego ciało. Widzisz ich. Mary Ann wpatrywała się wokół siebie na szkaradne twarze. Nic dziwnego , że nie odróżniał rzeczywistości od złudzenia. Wampiry byli zbyt prawdziwe, tam w jego umyśle. Przynajmniej myślała, że są w jego umyśle. "Ufasz mi?" zapytała. "Moją duszą," odpowiedział natychmiast. Sądził, że jest jego życiową partnerką i nie mogło być żadnej zdrady, żadnego kłamstwa między nimi. A gdyby był w błędzie, niech tak będzie. Umarłby chroniąc ją. "Puść mój umysł a ja wydostanę nas z tego" Próbowała przejść przed niego, trzymając mocno puszkę gazu pieprzowego, przygotowana do bitwy z czymkolwiek co stanie im na drodze, by mogła zaprowadzić go do bezpieczeństwa.

Tłumaczy: franekM

Złapał jej brodę i zmusił ją by patrzenia na niego. "Nie jestem tym który utrzymuje połączenie. To ty. Nie mogę cię uwolnić; tylko ty możesz to zrobić. " Przysunęła się do niego jakby po ochronę. "Nie mogę być jedyną utrzymującą połączenie. Nie mam zdolności paranormalnych. " "Wszystko będzie dobrze, ainaak enyem. Na zawsze moja," przetłumaczył. "Nie pozostawię cię skrzywdzić, gdy przebywamy w lamti ból jüti, kinta, ja szelem. " "Nie mówię swoim językiem." I cokolwiek, powiedział nie mogło zbyt dobre. To zabrzmiało demonicznie. Zebrała siły na tłumaczenie. "Dosłowny sens to łąka nocy, mgieł i duchów. Wydajemy się być częściowo w naszym świecie a w części znajdować się w otchłani. Nie jestem pewny jak to nastąpiło albo dlaczego, ale musimy znaleźć drogę wyjścia. " "Obawiałam się, że to może być coś w tym guście." Ona nie należała do tego świata. Nawet nie oglądała horrorów. "W porządku, powiedz mi co robić, ponieważ ten naprawdę brzydki wampir po naszej lewej stronie przysuwa się bliżej." Świat był szary. Nudny, zasnuty szarą mgłą unoszącej się jak mech, drapując wzdłuż gałęzi drzewa. I wszędzie były owady. Duże, latające wokół jej twarzy i każdego dostępnego cala jej odsłoniętej skóry. Błyskawicznie wyciągnęła sprej na robaki i spryskała je puszką. Mieszanka wyszła z wylotu, jako dziwna szarawo zielona para, opadając wolno i gęściejsza niż powinna. Dźwięk był wolnym sykiem, jak zwierzęcia, zbyt głośny w nagłej ciszy świata. "Oni nie robią jakiegokolwiek hałasu" szepnęła do Manolito. "Robaki. Jest tu tak cicho. " Natychmiast upiorne głowy obróciły się, i demoniczne, jarzące się oczy przeszyły ją wzrokiem. Rejestrując szok. Wampiry patrzyły na siebie, następnie z powrotem na nią. Szmer wesołości wzmogły się, i jeden z wampirów przepchnął się bliżej, jego okropne usta odsłoniły kołki poplamionych zębów ostrych jak brzytwa. "Zachwyceni że dołączysz do nas," wysyczał wampir, jego cuchnący oddech nigdy na jej skórze. "To już tak długo od kiedy jadłem obiadem." Para uniosła się do góry wokół nich, okrywając ich gęstą mgłom. Manolito wciągnęło ją do swoich ramion, zawijając je wokół jej głowy, powstrzymując ją przed widzeniem potworów które przysunęły się bliżej, bezlitosne oczy wpatrywały się łapczywie w jej szyję.

"Teraz będzie odpowiednia chwilą by polecieć," zaleciła Mary Ann.

Tłumaczy: franekM

"Nie mogę w tym świecie. Jestem związany prawami świata mgły. " Ziemia przesunęła się i więcej twarzy wpatrywało się w nich. Wampir przysunął się bliżej, każdy ruch był ciężki. Mary Ann naprężyła się gdy długi, kościsty palec wycelował w ją i kreatura skinęła na nią swoim palcem, kusząc ją. Dmuchnął cuchnące powietrze, zimnym jak lód w jej kierunku. Zanim to mogło dotknąć jej twarzy, Manolito obrócił się wokół, aby przyjąć strzał na swoje plecy, i nie pozwalają wampirowi uderzyć ją w twarzy swoim trującym oddechem. Mimo wszystko, Mary Ann poczuła, jak odłamki lodu przebiły ciało Manolito, idąc prosto do jej. "Do cholery z tym," wybuchła Mary Ann. "Przedtem poleciałeś. Pospiesz się i zabierz nas stąd" Wolała, gdy był w powietrzu. Rozkazała to. Nawet zawinęła swoje ramiona wokół jego szyi, ukrywając swoją twarz w klatce piersiowej i rozkruszyć się jej ciałem naprzeciw jego. Manolito może musiał przestrzegać nakazów łąk nocy, ale Mary Ann nie. Został zamknięty w świecie cieni, znajdując się tam w połowie, ale ona była śmiertelna, znajdowała się w miejscu gdzie nie należała, przyciągnięta i trzymana ich wspólną duszą. Musiała tylko pragnąć wyjść bez niego i będzie wolna, ale odmówiła rozważenia tego. Zaczynał teraz poznawać jej umysł i uświadomił sobie że jego życiowa partnerka ma kręgosłup ze stali. Znalazł się w z nią powietrzu, ruszając się szybciej z dala od twarzy podnoszących na nich wzrok, zawodzących i zgrzytających tysiącem zębów. Znalazł niewielkie schronienie z głazów i opadł w dół stawiając ją na ziemi, mając nadzieję, że byliby bezpieczni, ale nic nie wiedział na temat o nienaturalnej rzeczywistości, w której częściowo się znajdował, obawiał się że nigdy nie będzie bezpieczny. Mary Ann uchwyciła się go, jej ciało drżało gdy jej stopy dotknęły kamienia. Zjechała w dół jego ciała, jakby nie miała kości i usiadła, jej kolana ugięły się a jej ciało kołysało sią. "Możesz odejść z tego świata, Mary Ann," powiedział łagodnie. "Wiem, że możesz." "Jak?" Popatrzyła w górę na go i jego serce zaciśnięte się boleśnie w jego klatce piersiowej. Wyglądała na bliską łez. Koniuszki jego palca odsunęły kosmyki jej kręcącego włosów, zwlekając przy cieple jej atłasowej skóry. "Wystarczy tylko świadoma decyzję, by mnie tu zostawić. Potępiając mnie za całe zło które ci wyrządziłem. " Wyglądała autentycznie na zdziwioną. "Co złego mi zrobiłeś?" Machnęła swoją ręką. "Innego niż wyglądanie fantastycznie i doprowadzeniem mnie trochę do szaleństwa, nie zrobiłeś niczego co mogło mnie zranić. Jestem odpowiedzialna za moje własne hormony, nie ty. Nie możesz nic poradzić na to jak wyglądasz. "

Tłumaczy: franekM

Usiadł przy niej, jego uda dotykały jej, i sięgnął po jej rękę, przyciągając ją to jego klatki piersiowej, nad jego serce. "Przynajmniej lubisz to jak wyglądam. To początek. " Posłała mu mały, swawolny uśmiech. "Każda kobieta lubi to jak wyglądasz. Nie masz problemu w tym dziale. " "Więc to na moją osobowość protestujesz." Trudno było myśleć o tym na co się sprzeciwiła, gdy jego kciuk prześlizgiwał się po tyle jej ręki w hipnotyzującej pieszczocie i jego udzie dostarczającej dość ciepła które mogło ogrzać pół świat. Jego białe zęby były oślepiające a jego uśmiech był tak zmysłowy, że jej ciało zareagowało, zanim nawet to wiedziała, że jej silnik został uruchomiony. To nie wydawało się kręcić zbyt dużo wokół niego. Powinno wprawić ją w zakłopotanie, ale pośrodku dziwnego świata, zrozumiała że chemia była najmniej z jej niepokojów. "Wciąż przebywasz w mrocznym świecie, mój mężczyzno," powiedziała, klepiąc jego kolano, próbując czuć się jak ciotka i ktoś rozsądny. Za to jej serce potknęło się, jej żołądek trzepotał, i wszystko o czym mogła pomyśleć to przycisnąć jej usta do jego i zobaczyć czy fajerwerki ponownie wybuchną. Ponieważ faktycznie nie chciała się zastanawiać nad byciem samą, gdy wzejdzie słońce, a zamierzała to wskazać lada chwila. Przyniósł jej rękę do swoich ust i skubnął jej palce, jego zęby wysyłające lekki prądy biegnący przez jej krwiobieg z każdym uszczypnięciem. "Mroczny okres? Pomyślałem, że przystosowałem się nieźle do tego wieku. " Zaśmiała się; nie mogła się powstrzymać, gdy zabrzmiał na tak wstrząśniętego. "Przypuszczam że dla kogoś tak wiekowego jak ty, to jest przystosowanie." I może to była prawda. Urodził się w gatunku i czasie gdy mężczyźni chronili i zdominowali kobiety. Mieszkał w kraju gdzie takie same rządy w społeczeństwie wciąż często funkcjonowały. Oczywiście czułby, że miał prawo do niej gdyby sądził, że jest jego życiową partnerką. Mąż. Smakowała te słowa, świadoma oddechu poruszającego jego płuca. Był zbyt zachwycający dla niej, zbyt dziki i zbyt, zbyt dominując, ale mogła marzyć i mogła fantazjować. Nie mogła sobie naprawdę wyobrazić należenia do mężczyzny, nie jak Destany należała do Nicolae. Jeśli jednak będzie nadal patrzył na nią tymi czarnymi, czarnymi oczami pełnymi takiego surowego głodu, po prostu może zapominać o wszystkich swoich obawach i może spróbować jednej cudownej nocy z nim. "Po prostu wiem co jest dobre dla mojej kobiety, jak ją chronić, tak jak sprawić jej przyjemność, a ona powinna mi na tyle ufać, że zobaczę wszystkie jej potrzeb jak również wszelkie przyjemności jakie ona albo ja — możemy sobie wyobrazić."

Tłumaczy: franekM

Jego zęby szczypały wrażliwe opuszki jej palców. To nie powinno być erotyczne, ale to było. Sprawiał że wszystkie dźwięk brzmiały w ten sposób, nawet jego śmieszna propozycja kary. To było aksamitna chrypa w jego głosie, Sposób w jaki mógł sprawić, że to prześliznęło się po jej skórą, jak pieszczota. Jeśli 'ktoś inny mówiłby w taki sposób jak on, zaśmiałaby się, jeśli nie głośno, to co najmniej w sobie, ale z Manolito, skłaniała się do spróbowania pewnych z jego bardziej oburzających fantazji. "Czytam w twój myślach" powiedział łagodnie "I musimy skoncentrować się na tym jak cię stąd wydostać." "Cóż, one są po prostu fantazją." Nie zarumieni się. Będąc nagą i udręczoną, do czasu gdy jej prośby były szczere, tak erotyczne jak mogły tylko być, mimo że rzeczywistość może nie być taka sama jak wyobraźnia. "Mogę ci obiecywać, że będziesz cieszyć się każdym momentem ze mną" zapewnił ją, i przygryzł lekko jej palec, zanim zaczął wsysać go do ciepła swoich ust. Jego język dokuczał i zatańczył do momentu gdy chciała wykrzyknąć kapitulację. A był w trakcie całowania jej palca. Podmuchała na swoją twarz. Może mimo wszystko miała ochotę na rzeczywistość. "Może rozważysz warunki? Jak nie rozkazywanie mi na okrągło? Mogę zgodzić się na przygodę. " "Być była żądną przygód, musiałabyś, być gotowa oddać się pod moją opiekę" przeciwdziałał. Znowu to, ten wolny, erotyczny uśmiech, który palił jej skórę i znajdował ukryte, dzikie żądze, których nie powinna rozważać z mężczyzną, który dążył do jej zupełnej i kompletnej kapitulację. "Kuszące. Ale nie. Nie jestem kobietą, która kiedykolwiek mogłaby przekazać swoje życie zupełnie obcemu człowiekowi. " Jego broda trąciła nosem tył jej ręki. Jej piersi bolały jakby jego ocieniona szczęka otarła się o jej miękką skórę tam. "Ale poddawanie się w sypialni nie jest takie same jak poddawanie się po za nią." "Czy to jest dla cienie opcja?" "Nie ma żadnej opcji. Jest tylko to, co jest. Jesteś moją życiową partnerką. Znajdziemy sposób, ponieważ to jest sposób życiowych partnerów. " Uśmiech przygasnął na jego twarzy. Pocałował jej knykcie i umieścił jej rękę jeszcze raz nad swoim sercem. "Nie możesz mnie tu zostawać, Mary Ann; to jest zbyt niebezpieczne. Nie mogę powiedzieć co jest rzeczywiste a co złudzeniem, i z naszymi ciałami w naszym świecie i w drugim naszych duchów, jesteśmy podatni w obu tych miejscach. " "Nie wiem jak wyjść, i nie zrobiła bym tego nawet gdybym mogła. Nie bez ciebie. Co jeśli wybaczę ci wszystko co mogłeś mi zrobić." Rozejrzała się po nijakim szarym świecie. Wydawało się być lasem deszczowym, ale bez żywego koloru i dźwięków.

Tłumaczy: franekM

Wody wypływały ze skał i spływały w dół stoku, ale zamiast być czyste albo białe, spływały w ciemnej smudze. "Nie sądzę, że to jest tak proste. Najpierw musimy dowiedzieć się co zrobiłam, by sprowadzić mnie do tego miejsca duchów i cieni. "

Rozdział 6 Duchy i cienie. Ona tak nie lubiła tego dźwięk. Mary Ann potarła swoją brodę wierzchem swoich kolan. Zawsze była odpowiedź; musiała tylko użyć swojego mózgu. Manolito oparło się blisko — wystarczająco blisko, by powlec ją jego czystym męskim zapachem, rozgrzewając jej ciało i sprawiając, że poczuje się kobieca i chroniona. Posłała mu słaby rozdrażniony błysk. Próbowała pomyśleć i nie potrzebowała by jej mózg miał krótkie zwarcie. Jego uśmiech posłał każdy impuls elektryczne, skwierczący i wybuchający przez jej ciało. "Powiedz mi co zrobiłem źle. Nie zadałbym ci ból na Boga. Wiem, że nie byłem nigdy niewierny. Powiedz mi, päläfertiil, a zrobię cokolwiek, co zabierze to zło do ciebie, nie dlatego by wydostać się samemu, tylko dlatego że nigdy nie chciałem w jakikolwiek sposób skrzywdzić mojej życiowej partnerki. " Było dość bólu i niepokoju w jego głosie, by przekręcić jej serce. "Manolito, ja szczerze nie wiem co się dziej, ale nie miałeś okazję mnie skrzywdzić. Ledwie cię znam. Nie jestem Karpatianką. Mieszkam w Seattle i doradzam bitym kobietom. Tak spotkałam Destiny. Zostałyśmy przyjaciółkami, i dzięki niej, skończyłam podróżując do Karpat. " Zmarszczył brwi. "To nie może być tak. Mówisz, że jesteś człowiekiem, mimo to możesz robić rzeczy które tylko Karpatianie mogą robić. Masz dużo mocy, Mary Ann. Czuję, jak to wzbiera w tobie, nawet gdy ze mną rozmawiasz. Sięgasz mnie by mnie uspokajać i bym poczuł się lepiej." Potrząsnęła swoją głową. "Jestem człowiekiem. Moja rodzina jest ludzka. Wszystko we mnie jest. Ja naprawdę, spotkałam cię dzisiaj. Zobaczyłam cię. "I myślę, że jesteś tak piękny, że to boli. Zamknęła swoje oczy i oparła głowę o jego ramię. "Wystraszyłeś mnie na śmierć. Wszystko w tobie jest przerażające, coś z tego, większa z tego, w dobry sposób. "

Tłumaczy: franekM

Jego pocałunek był najzwyklejszym szeptem na jej warg, nad jej kością policzkową, ale poczuła, jak to zakwaterowało się w jej sercu. "Dlaczego cię odstraszam? Jesteś drugą połową mojej duszy." Wyglądał na zdziwionego. Miała szalone pragnienie by zetrzeć linie zmarszczek między jego brwiami, ale sprzeciwiła się, zwijając swoje palce razem. "Nie zrozumiałbyś." Ponieważ nie była aż tak przyciągnięta do mężczyzn, nie w ten sposób. Nie tak by chciała zrobić cokolwiek i wszystko, o co poprosił. Ani nie mogła oddychać, ani nie mogła myśleć z pragnienia go. Nie była w najmniejszym stopniu żądna przygód, w łóżku i poza nim. Z pewnością nie w. Był egzotyczny i tajemniczy i oh, tak niebezpieczny. Była — cóż — po prostu zrównoważoną Mary Ann, z nogami mocno stąpającymi po ziemi. Nie oddawała się szalonym fantazjom. Albo obsesji, a Manolito na pewno mogły być scharakteryzowane jako obsesja. Manolito zamiótł swoje ramię wokół niej. "Musisz tylko porozmawiać ze mną o swoim strachu, ainaak sivamet jutta, a ja znajdę sposób by cię uspokoić. Wydostanę ciebie stąd. Musimy robić to szybko, ponieważ słońce będzie wschodzić. Gdy nasze ciała są w królestwie życia, a nasze dusze są na łące mgieł, to jest trudne by chronić się na otwartej przestrzeni w lesie deszczowym. " "Więc zabierz nas do swojego domu. Jeśli tam będziemy, to nie będziemy musieć tak bardzo się martwić, że coś dużego zaatakuje nasze ciała. " "Musimy zapadać się pod ziemię. Najżyźniejsza gleba to terra preta. Lepiej zostać tu gdzie gleba ma okazję nas odmłodzić. " Jej serce trzasnęło mocno w klatce piersiowej. "Nie jestem Karpatianką. Nie zapadam się pod ziemię. Umarłabym gdyby ziemia mnie pokryła. Moje serce nie zatrzymuje się tak jak robi twoje. Proszę, uwierz mi gdy mówię ci że nie jestem Karpatianką." Manolito potarł grzbiet swojego nosa i przyjrzało się jej na wskroś długim rzęsom. "Wiem, że czujesz nasz związek. Przez większość czasu mogę odczytywać twoje myśli, nie dlatego że zakłócam twoją prywatność, ale ponieważ przekazujesz mi je." Posłał jej mały półuśmiech." Próbujesz mnie pocieszyć. Mogę poczuć, jak twoja energia owijała mnie w ciepłe ramiona i głaska, uspokajając mnie, że wszyscy będzie dobrze. " Był tak blisko, wszystko co musiała zrobić to oprzeć się i całować jego grzesznie zmysłowe usta. Był pokusą, tam, pośrodku niebezpieczeństwa i tajemnicy. Grzeszną, wstrząsającą pokusą. I nie mogła się oprzeć. Mary Ann przycisnęła się do niego, przekraczając niewielkie cale, które dzieliły ją od jego warg, do momentu gdy je musnęła. Tylko raz. W powolnej degustacji. Bo jeśli umrze albo pozostanie w piekle, może równie dobrze posmakować nieba gdy przy nim była.

Tłumaczy: franekM

Jego ramiona objęły ją, a ziemia opadła daleko wraz z jej żołądkiem. Jego usta po prostu opanowały jej. Nie wiedziała, że ktoś może całować w ten sposób. Czuła smak uzależnienia i potrzeby. Czuła smak gryzącego i surowego głodu i cielesnej płci. Przez jedne straszny moment, albo straszną albo prawdziwą rozkosz, myślała, że może mieć orgazm od samego pocałunku. "Nie mogę oddychać." Nie troszczyła się że się dowie jak bardzo go pragnie. Wszystko bolało. Wszędzie była obolała. Nie było jednej komórki w jej ciele, które nie zdawała sobie z niego sprawy; świadoma tego że go chce — nie — potrzebuje go. W tym momencie nie znała nikogo innego, kto mógłby ją kiedykolwiek zadowolić. Łaknęła smaku tego mężczyzny, jego dotknięcia, jego twarzy i ciała, nawet jego szelmowskiego uśmiechu. Śniła o nim i nie mogła znieść nocy potrzebując go. To było przerażające, uświadomić sobie że jej życie nie będzie już jej własne i że z nim, nie będzie miała kontroli. "Spokojnie, sivamet, jesteś w dobrych rękach." Jego głos hipnotyzował, całkowicie tak seksowne jak jego usta. Dziwnie, nie wykorzystywał jej, raczej zabierał ją bliżej i trzymał troskliwie w ramionach, jakby wiedział, że jej nieskrępowana i wszechogarniająca reakcja na niego, przerażała ją. "Zostanę wyeliminowany ze swojej głębokości z tobą" Mary Ann przyznała się. Próbowała oddychać, próbowała powstrzymać hiperwentylację, ale nie mogła zmusić płuc do pracy. Gdyby to było dopuszczalne, pomyślałaby, że faktycznie może doświadczać panicznego strachu po pocałunku. Chłodna, niewzruszona Mary Ann traciła kontrolę przez mężczyznę, i nie było z nią nawet siostry, by mogła z nią porozmawiać. Była tu, tak po za swoim światem. "Nie, nie jesteś" powiedział, łagodność w jego szeptanym głosie, szeptała nad jej skórą. Pocałował ją jeszcze raz, wdychając powietrzem do jej płuc. "Jesteśmy obydwoje w nieznanej sytuacji." Chciała się roześmiać z niedomówienia, ale była bliska łez. Nie z powodu niebezpieczeństwa, ale ponieważ ten mężczyzna, który musiał mieć jakąś efektowność gwiazdora filmowym, albo modela, patrzył jakby świata poza nią nie widział. Nie ośmieliła się mówić o tym więcej. Podnosząc brodę, musnęła jego zmysłowe usta, jeden ostatni razem i zrobiła głęboki wdech. "Starajmy dostać się do domu. Powinnam być tam bezpieczna. Riordan i Juliette muszą zapaść się pod ziemię tak jak ty, ale Juliette powiedziała mi, że jej siostra i kuzynka używają domu w ciągu dnia, gdy nikogo tam nie ma. We trójkę, powinniśmy być bezpieczne. Wampiry nie mogą spacerować w ciągu dnia, prawda? " "Nie, ale oni często mają kukiełki, które wykonują ich brudną robotę dla nich. Mężczyźni jaguara zostali skażeni przez ich zło. "

Tłumaczy: franekM

"Skąd wiesz?" Mary Ann ostrożnie rozejrzała się, świadoma że przez cały czas, Manolito całował ją, trzymając i pocieszając, doprowadzanie ją do szaleństwa, skanował teren szukając wrogów. Nie będzie w stanie przeciwstawić się jego kochaniu się, jeśli kiedykolwiek postanowi pomyśleć o tym serio, ale naprawdę, naprawdę chciała by znalazła się okazja do spróbowania. "Spotkałem jednego z nich, Luiza, niezbyt daleko stąd. Zaatakował mnie. Gdy sięgnąłem jego umysł by go uspokoić, wiedziałem, że wpływał na niego wampir. Faktycznie nie był wcale złym człowiekiem. W innych okolicznościach może mogliśmy się zaprzyjaźnić. " "Poczułam jego atak na ciebie. Próbowałam go zatrzymać " przyznała się. "Jak bardzo cię zranił?" zmarszczyła brwi. "Chciał cię zabić." "To było odważne że próbowałaś interweniować, pomimo że nigdy nie możesz stawiać siebie na drodze krzywdy. Zaufaj mi że zaopiekuję się nami." Poczuł ją, przez ten jeden moment, stojącą między skaczącym kotem a nim, i zatrzasnął swój umysł, zamykając go by nie dopuścić do jakiegokolwiek zranienia jej, ale poczuł się dumny z niej i, przede wszystkim, częścią jej." Kilka zadrapań to wszystko co mu się udało. " Podniósł swoją koszulę pokazując jego bardzo muskularny brzuch. Mary Ann polizała swoje wargi. "Nie myślałam że mężczyźnie naprawdę są tak zbudowani tak jak ty" wygadała się, a następnie okryła swoją twarz jedną ręką. Przytrzymał, drugą inaczej użyłaby też drugiej. Była tak płytka. To było to. Płytka. Ponieważ wlepiała oczy w jego „sześciopak”, jego rozerwane mięśnie, i nie mogła nie zauważyć imponującego wybrzuszenia z przodu jego dżinsów? Nawet nie próbował tego ukryć. Ona powinna myśleć o ranach i ho, czy z tobą wszystko w porządku? Ale nie, myślała o rozbieraniu go do naga i zbadaniu go na własny sposób. Nie zawsze była płytka, więc może to ta dziwna kraina cień w której wydawali się znajdować. Ale kiedy z nim była, mogła równie dobrze przejść całą drogę. Rzuciła okiem w dół na swoje piękne buty. Może potrzebowała jakiś wysokich butów i dobrego długiego bata, by panować nad sobą — albo nad nim. "Znowu czytam w twoich myślach." W jego głosie było męskie rozbawienie. "Bardzo dobry. Próbuj nadać temu jakiś sens, ponieważ ja nie robię tego zbyt dobrze. Czy z tobą wszystko w porządku?, Dobrze, To było z pewnością właściwe. Trochę wolno to przychodziło, ale dotarła tam. Las deszczowy obległ ich, woda wciąż wylewając się z kamieni i wpływała do rzek. Wszystko wydawało się takie samo, ale inne. Obrzydliwsze. Dużo bardziej przerażające i wciąż dziwnie. Wcześniej, gdy najpierw weszła do lasu, zauważyła, że jest cichsze niż myśleć, że będzie, ale gdy szła, zaczęła słyszeć cykady i inne owady, krzyki ptaków, i wiatr i deszcz w baldachimie gałęzi. Po pewnym czasie, las wydawał

Tłumaczy: franekM

się głośniejszy i pełen pasożytów, tak że nie czuła się już taka sama. Teraz wyglądał na mniej żywy, bardziej bury i ciemny, nie tak żywy, i niepokojąco cichy. Węże pełzały wzdłuż poszycia i zwinęły się nad poskręcanymi odgałęzieniami. Robaki, pijawki i kleszcze sprawiły, że roślinność zwiła się i poruszała jakby żywa. Chrząszcze były duże, z grubymi, twardymi muszlami, i komary były zawsze obecne, szukające nieustannie krwi. Kwiaty wypuszczały zgniły zapach, i zapach śmierci wydawał uchwycić się wszystkiego. Ale czasami, kiedy mrugnęła szybko, albo pomyślała o Manolito i jak był wspaniały, las deszczowy ponownie wibrował cały żywymi kolorami. To nie miało sensu, ale dało jej nadzieję, że jeśli poświęci trochę czasu, mogła odkryć tajemnicę wyciągnięcia ich obojga z cieni. "Zabierz mnie do domu. Możesz znaleźć swoją drogę? " "Nie chcę sprowadzić niebezpieczeństwa na innych." "Jeśli wampir kręci się w pobliżu, przypuszczam , że on wie wszystko na temat innych. Jesteśmy bezpieczniejsi w grupie, zwłaszcza jeżeli nie zamierzasz być z nami." Pomysł zostawienia jej samej, spowodował natychmiastową panikę. Jej gardło powiększone się, aż powietrza ledwie mogło przedostać się do jej płuc, ale odmówiła ulegnięcia strachowi. Był Karpatianinem a ona człowiekiem? Mary Ann pozostała sztywna. "Zaczekać chwilkę. Zaczekać chwilę. "Uniosła obie ręce, jakby mogła zablokować informacje napływające do niej." Wziąłeś moją krew? " "Oczywiście." Znowu był zdziwiony, jakby nie była całkiem bystra, jak się spodziewał. "I myślisz, że jestem drugą połową twojej duszy. Destiny powiedziała mi, że w twoim społeczeństwie mężczyzna może żenić się z kobietą bez jej zgody i może ich połączyć. Czy to jest prawda? Zrobiłeś to nam?" "Oczywiście." Mary Ann przejechała rękę po swoją twarzą. Czuła uczucie ssania w żołądku, w dole brzucha. "Ile razy musi być wymieniona, by przemienić osobę by stała się Karpatianką?" "Do tego potrzeba trzech wymian krwi, jeśli oni są nie jeszcze Karpatianami." Ugryzła mocno końcówkę swojego kciuka, zalały ją wspomnienia. Spuściła wzrok na swoje paznokcie —ten który złamała w lesie. Urósł do długości innych, a następnie był dłuższy. Jej wszystkie paznokcie urosły. Czasami to było problem. Musiała przycinać je często, ale nie codziennie. Może to karpacka krew przyspieszała ich wzrost. "Ile razy wymieniłeś ze mną krew?"

Tłumaczy: franekM

Jej dłoń przesunęła się nad śladem na jej piersi. To wciąż pulsowało i spaliło, jakby jego usta były na nim. Dlaczego nagle mogła sobie to wyobrazić? Dlaczego była tak pewna, że jego usta tam były? Dlaczego mogła poczuć jego usta, wypalające znak, na jej skórze, gdy jego warg nigdy nie powinno tam być? Nie skóra na skórze. Pocałował ją, przesuwał usta nad nią; wciąż mogła czuć ciepłe, mokre miejsce na niemal przejrzystą koronce jej stanika. Tak erotyczne jak to było, to nie były jego usta na jej skórze, więc dlaczego te wspomnienia nagle były tak silne? "Wyobrażałem to sobie wiele razy." Odetchnęła ostro. "Naprawdę nie wiesz, prawda? Manolito, jeśli nie wiesz, i ja nie wiem, możemy być w prawdziwych kłopotach. Nie jestem Karpatianką. Urodziłam się w Seattle. Chodziłam tam do szkoły, a potem do Berkeley, w Kalifornii. Jeśli to jest prawdą że wymieniłeś ze mną krew, wiem, że nie przeszłam przemiany. Wiedziałabym że muszę spać w ziemi. Wciąż jestem sobą" "To nie może być tak. Przypominam sobie branie twojej krwi, łącząc nas. Jesteś częścią mnie. Nie mogę się mylić. " Otworzyła swój umysł i wspomnienia dla niego. "Mówię prawdę, gdy mówię, że nie spotkałam cię wcześniej. To jest prawda, że zobaczyłam cię na przyjęciu w Karpatach, ale nie byliśmy nigdy formalnie przedstawiony. Czuję do ciebie pociągam fizyczny, ale nie znam cię wcale. "Dobrze, szaleńczy fizyczny pociąg, ale to było poważne i mogła przymknąć na to oko — miała nadzieję. Wszystko wydawało się na miejscu. Rzeczy o których powiedzieli jej Riordan i Juliette zaczynały mieć sens. Jej serce waliło mocno. Milczał, oceniając jej wspomnienia, drążąc trochę zbyt długo nad czymś co tam znalazł o mężczyźnie, który wszedł do jej domu i ją zaatakował. Poczuł przedłużanie jego ostrych zębów i demona ryczącego o uwolnienie. Bardzo ostrożnie, ukrył swoją reakcję. Radziła sobie dobrze, a jeśli jakoś zabrał ją do swojego życia bez jej wiedzy — albo jego — złościł się jak chciał, ponieważ nie była bezpieczna, a to tylko pogorszy sytuację. "Jeśli to co mówisz jest prawdą, Mary Ann, więc jak jesteśmy życiowymi partnerami? Wymawianie słów rytualnych nie może połączyć dwojga ludzi, którzy nie są jednym. Mogłem powiedzieć je każdej kobiecie którą spotkałem, ale to nie miałoby dla mnie sensu. " "Może popełniłeś błąd" zauważyła. "Może naprawdę nie jesteśmy połączeni." "Widzę w kolorze. Przeżywam emocje. Nie mogę myśleć o żadnej innej kobiecie, tylko o tobie. Nie pragnę żadnej innej kobiety. Dostrzegam twoją duszę. Jesteśmy życiowymi partnerami " Jego głos był mocny, nie tolerujący żadnego sprzeciwu.

Tłumaczy: franekM

Mary Ann nie mogła znaleźć argumentu. Jeśli to prawda, to nie wiedziała wszystko o karpackim życiu, wiedziała dość, by wiedzieć że możliwość ta jest silna. Sądząc po jej reakcji na niego samego, musiała przyznać, że to było prawdopodobne. "W porządku. Powiedzmy że jesteśmy życiowymi partnerami, Manolito. Mówisz, że skrzywdziłeś mnie w jakiś sposób i to dlaczego tu utknąłeś. Dlaczego tak myślisz? " Jego kciuk przesunął się w górę tyłu jej ręki, głaszcząc w niewielkiej pieszczocie jedwabistą skórę. Schylił swoją głowę skubiąc opuszek jej kciuka, podczas gdy myślał o tym, gest ten był automatyczny, erotyczny, palący przez nią z łatwością. "Czułem jakbym był oceniany przez coś co ci zrobiłem. Powinienem wiedzieć czy cię skrzywdziłem. " "Też powinnam wiedzieć," przyznała, próbując nie reagować na uczucie jego zębów ocierających się erotycznie o jej kciuk. Jak taką małą rzecz mogła odczuć w dole swojego brzucha? Albo sprawiać, że jej macica się zaciskała? Albo jej piersi wydawały się spuchnięte i obolałe? Nie było żadnego sposobu by kiedykolwiek mogła pozwolić temu mężczyźnie dotykać siebie w sypialni. Nigdy by tego nie przeżyła. "Czytam w twoich myślach." "Często to robisz." Nie zamierzała przepraszać. "Przestań być taki seksowny. Próbuję tu myśleć. Jedno z nas musi nas stąd wydostać." posłała mu uwodzicielskie spojrzenie spod swoich rzęs, ale tylko się do niej uśmiechnął, jego uśmiech wysyłał potrzebę smyrgającą nad jej ciałem, tak łatwo jak pieszczoty jego rąk. Była w tarapatach. Poważnych kłopotach. Wydychając swój oddech, odciągnęła swój wzrok od niego, zdeterminowana by znaleźć sposób by ich uwolnić. "To mogłoby być złe, Manolito, ponieważ wiążąc nas bez mojej zgody i biorąc moją krwi bez mojej zgody, nie powinno być w porządku, według jakichkolwiek standardów. Może musisz poczuć wyrzuty sumienia, aby się stąd wydostać. " "Mogę powiedzieć, że przepraszam wiążąc moją życiową partnerką, ale to nie byłaby prawda." Westchnęła. "Nie dokładnie poczułeś ducha rzeczy. Jeśli chcemy się wydostać z tego świata cieni a ty jakoś mnie skrzywdziłeś, nie powinniśmy odgadnąć co zrobiłeś? " "Błąd nie może nas połączyć. To jest naturalny akt dla karpackiego mężczyzny. Nie miałbym racji nie wiążąc naszych dusz. Zmieniłbym się w wampira, a ty ostatecznie umarłabyś ze smutku." Prychnęła. "Ze smutku? Nawet cię nie znam." Ale było jej go żal. Krzyczała za nim. Chorowała na depresję a teraz czuła gorąco i czuła się zdradzona i upojona, mimo że upiory, owady i pająki wielkości płytkich talerzy oblokły ją. Próbowała jeszcze raz sprawić, by zrozumiał. "A co jeśli byłam mężatkom? Nawet nie czekałeś by się tego dowiedzieć. Mogłam być." Ponieważ wielu mężczyzn myślało, że jest dobra.

Tłumaczy: franekM

Jego palce zacisnęły się wokół jej i maleńkie płomienie skoczyły w jego oczach. "Jest tylko jeden mężczyzna dla ciebie." "No cóż, może spóźniłeś się z nadejściem. Chodzi o to że mogłam być w stanie małżeńskim. Miałam życie zanim się zjawiłeś i lubiłam to życie. Nikt nie ma prawo odwracać czyjegoś życia do góry nogami bez zgody tej osoby." Zmuszała się by zajrzenia w jego oczy." Nie kocham cię. " Jego oczy stały się bardzo czarne, ciekłym gorące, wywracanie ją na drugą stronę i kradnąc powody, wraz z jej umiejętnością do oddychania. "Może tak być, ainaak enyem, ale to nie zmieni tego co jest. Jesteś moją życiową partnerką, drugą połową mojej duszy, ponieważ jestem twój. Mamy być razem. Muszę znajdować sposób by sprawić, że zakochasz się we mnie." Oparł się blisko, aby poczuła ciepło jego oddechu na swojej skórze, tak że gdy szepnął do niej, poczuła muśnięcie jego warg, miękkich, twardych i kuszących, nad jej." Możesz być pewna, päläfertiil, że skupię swoją całą uwagę w tamtym kierunku." Jej serce oszalało, bijąc i trzaskając tak mocno że pomyślała, że może mieć atak serca. "Jesteś śmiertelny. I wiesz to, prawda? Były inne kobiety? Może to jest twój błąd" I ta myśl działała jej na nerwy, chociaż to było głupie. Nie znał jej, wciąż tak było, ale ten powód nie wydawał się wpływać na jej uczucia. Ta dziwna dzika rzecz ukrywająca się głęboko w niej, zaczęła się budzić i rozciągać, grabiąc z naostrzonymi pazurami wewnątrz jej brzucha. Przerażona, Mary Ann podskoczyła, szarpiąc rękę daleko od niego. Zaczynała przekonywać się do tego wszystkiego. Nieistniejącego świata cieni. Życiowej partnerki mężczyzny którego nie znała. Gatunków, które dotyczyły wampirów i magów. Nic nie miało sens w tym świecie, i nie chciała tu być. Chciała Seattle, gdzie padał deszcz który oczyszczał powietrze i świat miał prawa. Mary Ann czuła palce Manolito przytrzymujące jej nadgarstek, gdy jednak spuściła wzrok na jego ręką, była szara. Mrugnęła. Wszystko wokół niej było szare, las deszczowy był jaskrawy i jasny, kolory były tak jaskrawe, że niemal zadawały ból jej oczom. Wtedy uderzył ją dźwięk, ciągłe brzęczenie owadów, szelest w liściach i przemieszczanie się zwierząt idących przez zarośla, jak również w baldachimach drzew. Przełknęła ślinę i rozejrzała się dookoła. Woda była przejrzysta i czysta i pędziła z wystarczającą siłą by brzmieć jak grzmot. Sięgnęła Manolito, trzymają go kurczowo, bojąc się że go straci. Jego postać wyglądała na wystarczająco nieprzerwaną, ale było coś nie w porządku w jego reakcji, jakby jego część była zajęta czymś innym. "Myślę, że właśnie coś zrobiłam." "Wrócisz w pełni tam gdzie należysz" powiedziało Manolito, z ulgą w jego głosie. "Musimy zaprowadzić cię w bezpieczne miejsce zanim wzejdzie słońce. Nie możesz

Tłumaczy: franekM

być Karpatianką, Mary Ann, ale z co najmniej dwoma wymianami krwi, będziesz cierpieć z powodu słońca. " "Powiedz mi co się zdarzyło." Nie lubiła tego innego świata, ale bycie samą w tym było przerażające. "Nie chcę być od ciebie oddzielona." Niepokój w jej głosie, przekręcił jego serce. "Nigdy nie zostawiłbym cię, szczególnie nie w niebezpieczeństwie, które nas oblega. Mogę w pełni cię chronić nawet z moim duchem zamkniętym w tym świecie. " "A co jeśli ja nie mogę chronić ciebie?" zapytała, jej ciemne oczy napełniły się niepokojem. Manolito pociągnęło ją blisko siebie, próbował ją pocieszyć. Właśnie wtedy gdy to zrobił, ziemia pod nim dźwignęła się i olbrzymia roślinna wybuchła przez glebę blisko jego stóp. Macki ślizgały się przez ziemię, przeszukując, nawet w połowie otwartymi główkami i zionącymi szeroko otwartymi ustami, ukazując grube rurki zakończyło trującym piętnem, lepkimi gałkami przesuwającymi się wobec niego, próbując dotknąć jego skóry. "Przyglądaj się ziemia, Mary Ann," ostrzegł, zawijając swoje ramię wokół niej i odskakując. Wylądował na ziemi dziesięć stóp od szukającej rośliny, przeszukując szybko, szukając znaków wroga. Jego zmysły nie pracowały w świecie cieni, ale bał się że cokolwiek zdarzy mu się tu, może równie dobrze zdarzyć się w lepszym świecie. "Co to?" Przeszukiwała ziemię bystrymi oczami, jej wzrok oczyścił się całkowicie, tak że prawie miała wrażenie, że widzi w zupełnie inny sposób. Mogła zobaczyć Manolito, ale cokolwiek go zaatakować na tym świecie, nie mogła się na tym skupić. Zobaczyła to jako rozmazane cienie, coś, czym były koszmary, niematerialne i upiorne. Jego ramiona przygasały jakby były ciągnięte coraz bardziej do lepszego świata. "Nie puszczaj mnie!" Próbowała łapać jego koszulę, ale poczuła, jak puszczał jej umysł. Nawet nie wiedziała, że był w nim, ale raz nie było go już tam, jego forma stała się niemal przejrzysta. "Nie mogę pozostawić ci tu w niebezpieczeństwie. Nie wiemy co może się zdarzać w tym królestwie. Jesteś bezpieczna gdzie jesteś, podczas gdy ja zajmuję się tym. " "Co to jest '?" wykrzyczała, wołając go, błagając go, ale odszedł, poza tym wahającym się cieniem wychylającym się wśród krzewów, do czasu gdy nawet to odeszło i została sama. Była przestraszona, jej usta wyschły, serce waliło, Mary Ann rozejrzał się dookoła. Nie ważne jak mocno sobie tego życzyła, żeby to zniknął, las deszczowy ją oblegał.

Tłumaczy: franekM

Przełknęła ślinę i cofnęła się jeszcze parę kroków, jej pięty osuwały się w mętną wodę. Liście i wodne roślinny zakryły płytki kanał w który przypadkowo weszła. Woda i błoto były wszędzie. Deszcz lał się, torując sobie drogę przez baldachim do wyschniętego poszycia. Liście zaszeleściły i coś poruszyło się w wodzie. Zawinęła swoje palce mocno wokół puszki gazu pieprzowego i wyszarpnęła je z jej szlufek. "Świetny czas by zniknąć," szepnęła głośno, obracając się dookoła, próbując zobaczyć co dzieje się dookoła niej. Gałąź w górze zatrzęsła się i przechyliła swoją głowę spoglądając w górę. Mogła zobaczyć, jak wąż spuszczał wzrok na nią przez liście. Mogła by przysiąc, że jej krew przymarzła w żyłach. Przez moment nie mogła się poruszyć, wpatrując się w rzecz, zahipnotyzowana. Twarde szarpnięcie przy jej kostce sprowadziło ją z powrotem do rzeczywistości. Zęby przegryzły jej but do jej skóry. Sapnęła, instynktownie próbując wyciągnąć swoje stopę z wody, ale wąż z bardzo barczystą głową trzymał ją, podczas gdy jego długie, grube ciało owinęło się wokół jej nóg, uniemożliwiając ruch. Krzyknęła. To było czyste przerażenie, to było odruchowe działanie, którego nie mogła powstrzymać, nawet gdyby chciała. W jej najbardziej niepohamowanej wyobraźni, nigdy nie została zaatakowana przez anakondę ważącą sto funtów. Próbowała jak oszalała dojść do głowy, mając nadzieję że gdy rozpyli gaz pieprzowy, będzie miała okazję się wydostać, ale ciało wyglądało na nieskończenie długie, bez głowy albo ogona. Już czuła, jak miażdży jej kości. Panika nie była daleko, i zbyt głęboko, dzikość, którą trzymała zamknęła tak mocno, zaczęła po raz kolejny się rozwijać. "Nie ruszaj się! Nie walcz." Polecenie było ostre, głos nieznany. Mary Ann trzymał kurczowo gaz pieprzowy i zmusił swoje ciało do porzucenia walki. Ukazała się ręka z groźnie wyglądającym nożem. Ból przebił ją, gdy zęby bardziej zacisnęły się na jej kostce. Anakondy nie żuły, ale trzymali swoją ofiarę w uścisku, podczas gdy ich muskularne ciała zgniatało, a ta nie podda się tak łatwo. Zobaczyła, jak ręka rozcięła się poza zasięg wzroku. Wąż gwałtownie opadł na ziemię i Mary Ann wygramoliła się z wody, przechylając piętę w bok, tak że zatrzęsła się pod nią, gdy uciekła przed wężem. Złapała pień, przytulając się mocno, oddychając głęboko, próbować uspokoić panikę. "Co tu robisz? Zgubiłaś się? " Odwróciła się wokół, by znaleźć mężczyznę spokojnie, wyciągającego parę jeansów z niewielkiego pakunku zawieszonego na szyi. Był zupełnie nagi. Jego ciało było silne,

Tłumaczy: franekM

muskularne, z bliznami tu i tam. Przygryzła mocny wargę, chęć by się roześmiać albo rozpłakać była bardzo silna. "Mogłeś to powiedzieć." Gdy mężczyzna szedł, był dobrze zbudowany. Miał silną twarz, i chociaż szarpnął w górę swoje dżinsy, mogła zobaczyć, że jest dobrze wyposażonym przez naturę. "Po prostu chodzisz po lesie deszczowym nagi?" "Czasami," przyznał się, jego poważne oczy studiujące ją i puszkę gazu pieprzowego którą miała w swojej pięści. "Sugeruję, byś trzymała się z dala od rzeki i kanałów. Anakondy i jaguary i inne drapieżniki patrolują je wszystkie. " "Podziękuję. Nie zauważyła niczego. Te węże nie są jadowite, prawda? Ponieważ mnie ugryzł. " "Nie, niebezpieczne jest zakażenie. Pozwól mi spojrzeć. " Mary Ann wdychała ostro, wszystko w jej się buntowało na pomysł by ten mężczyzna ją dotknął. Potrząsając głową, cofnęła się. "Dziękuję, ale nie. Miałam jakąś maść z antybiotykiem, którą mogę używać." Studiował jej twarz przez dłuższą chwilę, tak ostrożny jak ona. "Ta wyspa jest własnością prywatną. Kto cię tu zabrał? " "Przebywał u rodziny De La Cruz. Manolito gdzieś tu jest." Nie chciała by myślał, że jest tu sama. Jego brew uniosła się. "To nie ma sens że cię zostawił, nawet przez minutę." Niepokój w jego głosie, dał jej niewielki poczucie pewności. "Znasz Manolito?" "Spotkałem go wcześniej, dziś wieczorem. Zbliża się świt, i wiele zwierząt poluje wzdłuż rzek o świcie. Pozwól że zabiorę cię do domu, a Manolito podąży gdy będzie mógł. " Mary Ann sięgnęła przez cienie do Manolito. Nie mogła dotknąć jego umysłu, ani go wyczuć, nie mówiąc o zobaczeniu go. Gdzie jesteś? Nie chcę cię zostawić. Sięgnęła, ale znalazła tylko czarną próżnię. Jeśli jej ratownik biegał nago po lesie deszczowym i wcześniej spotkał Manolito, była duża szansa, że był człowiekiem jaguarem. Młodsza siostra Juliette została złapana i brutalnie zaatakować przez mężczyzn gatunku jaguara. Mary Ann wzięła twardszy uchwyt na puszce gazu pieprzowego. Nigdy nie odkryłaby drogi przez las, a panicznie bała się zostać sama, ale nie mogła zostawić Manolito, zwłaszcza że wiedziała że coś się z nim dziej, i bała się zaufać temu mężczyźnie.

Tłumaczy: franekM

"Jestem Luiz" powiedział po prostu, oczywiście odczytując jej niepokój. "Manolito udzielił mi dziś wielkiej przysługi. Po prostu się odwzajemniam." "Nie chcę by wrócił i zobaczył że mnie nie ma. Martwiłby się." Nie chciała by ta osoba — człowiek czy nie — zostawiła ją tam. Nie mogła patrzeć na ciało węża. Nie chciała jego krzywdy, ale nie chciała tu również umrzeć. Bycie zjedzonym przez anakondę nie było na jej liście najbardziej ulubionych sposoby by odejść. "Karpaccy mężczyźni niewieloma rzeczami się martwią," powiedział Luiz. "Chodź ze mną. Nie możesz zostawać tu sama. Jeśli chcesz, możesz nieść nóż. " Mary Ann westchnęła. Niesienie noża oznaczało zbliżenie się na tyle blisko, by go jej wręczyć. To również oznaczało, że może pchnąć go tym nożem gdyby wykonał zły ruch, a sprzeciwiała się temu pomysłowi. "Trzymaj go." Miała gaz pieprzowy i nie była się go użyć. Uśmiechnął się do niej. "Jesteś bardzo dzielną kobietą." Pozwoliła sobie na krótki śmiech. "Drżę na myśl o moje najlepsze buty. Nie myślę że dzielna jest słowem które bym użyła. Głupia. Byłabym bezpieczna w domu w Seattle, gdybym właśnie nie była idiotką która chce uratować świat. " Zaczął iść w dół prawie nieistniejącej ścieżki. Mogła zobaczyć, że była używana przez zwierzę. Robiąc głęboki wdech, szła, posyłając cichą modlitwę, by Manolito znalazł ją niedługo. Może gdyby doszła do Riordana i Juliette, mogliby znaleźć Manolito jeszcze raz i pomóc mu. Luiz rzucił okiem z powrotem na nią. "Możesz chodzić, gdy obcas twojego buta jest zepsuł? Mogę odciąć je dla ciebie. " To było świętokradztwo. Uratował ją od węża, ale zasłużył na gaz pieprzowy, za samo zastanawianie się nad odcięciem obcasów jej ulubionej pary butów. Nie było za późno by je uratować. "Nie, dziękuję." Pozostała uprzejma, ponieważ musiała być trochę szalona, myśleć o takim mrocznym czynie. Szli w ciszy przez kilka minut, Mary Ann próbowała powstrzymywać swój umysł przed wędrowaniem ku Manolito. To było trudne. Jej część chciała pędzić z powrotem, tam gdzie go zostawiła i czekać do czasu gdy wrócił. Część była zła na niego za opuszczenie jej, a druga — większa — drżała o niego. "Dlaczego rzekotki idą za nami?" zapytał Luiz. "Rzekotki drzewne?" Mary Ann przygryzła swoją wargę i rozejrzała się, zerkając przez rzęsy, mając nadzieję, że człowiek jaguar był w błędzie. "Nie mam pojęcia." Wzięła szybkie spojrzenie na drzewa. Faktycznie, żaby skakały od korzeni do głazów, z pnia do pnia.

Tłumaczy: franekM

"One wydają się podążać za tobą." "Naprawdę?" Próbowała brzmieć niewinny, nawet gdy syknęła na żaby, dając im znak ręką by wracały. "Musisz się mylić. Bardziej prawdopodobne że emigrują w takim samym kierunku w którym idziemy." Żaby migrują? Może to były gęsi. Stworzenia lasu deszczowego były skomplikowane. Spiorunowała wzrokiem jaskrawo kolorowe płazy. One ciągle skakały radośnie wzdłuż niej. "Zbierasz sporą publiczność." Brzmiał na rozbawionego, gdy uprzejmie przytrzymał krzewy tak by mogła przejść swobodnie wzdłuż drogi. Ciągle podniósł swoją twarz wciągając powietrze z każdego kierunku. " Może one są przyciągane do moich perfum." "odejdźcie" nie rozumiecie? Stawiacie mnie w złym świetle. Spróbowała sięgnąć umysłem do umysłu, mając nadzieję, że jakieś z paranormalnych zdolności Juliette i Riordan naprawdę przeszły na nią, ale żaby zignorowały jej rozkaz. "Możesz iść szybciej?" zapytał Luiz. Nie wyglądał na zdenerwowanego. Tak naprawdę wydawał się całkiem spokojny, ale miała uczucie, że szykują się kłopoty, spoglądając na baldachim nad głową i spoglądając na ślady które pozostawili. Małpy zaczęły krzyczeć i rzucać liśćmi i gałązkami. Luiz uniósł swoją rękę i dał jej znak by była cicho. Komary bzyczały przy jej twarzy, i spokojnie wyciągnęła sprej i obficie spryskała powietrze wokół siebie. Luiz zakręcił się wokół, jego nos drżał. "Nie rób tego." "Komary wszędzie mnie kąsają." "Ten obrzydliwy smród opóźnia moją umiejętność pochwycenia śladów. Muszę wiedzieć w obliczu czego stoimy. " Dobra. To zabrzmiało złowieszczo, i całkiem szczerze, była zmęczona baniem się. Było tyle przerażenia, że mogła się obyć bez zajmowaniem się sobą jak jajkiem. Westchnęła i odłożyła sprej, uciekając się do uderzania owadach jedną ręką i trzymania gazu pieprzowego w drugiej. Chciała się stąd tak wydostać i dojść do telefonu. Cóż, po tym gdy się upewni, że z Monolitem wszystko jest w porządku. Zaczynała czuć się niedobrze z niepokoju, i to tylko uczyniło ją bardziej wściekłą na niego. Znak na krągłości jej piersi pulsował i spalił i pragnął go gorąco. Łzy zamgliły w jej oczach, i przypadkiem natchnęła się na kręty, wężowy korzeń, niemal upadając, wyrzuciła oba ramiona zanim upadła twarzą w błoto — i to ocaliły jej życie.

Tłumaczy: franekM

Duży jaguar chybił i uderzył w ziemię w odległości centymetrów od jej głowy. Warcząc, obrócił się wokół, grabiąc przy jej twarzy pazurami, ale Luiz był tam pierwszy, już do połowy się zmieniający, jego twarz się poszerzyła, przedłużając do pyska by pomieścić zęby. Dwa koty zderzyły się razem, grabiąc i drapiąc. Las deszczowy wybuchnął w gorączce hałasu. Wypchnięta poza całą wytrzymałością, Mary Ann podskoczyła, robiąc dwa długie kroki do grasującego kota i wypuściła strumień gazu pieprzowego bezpośrednio na oczy i nozdrza w pełni uformowanego jaguara. Posłała mu kilka krótkich wybuchów, ściskając dłoń z furią, ale jej cel był doskonały. "Dość już. Mam dość — całkowicie miała dość tej gównianej dżungli. Mogę być miejską kobietą, do cholery, ale poradzę sobie z czymkolwiek czym to okropne miejsce rzuca we mnie. Wynoś się stąd! "Krzyknęła z całych płuc, posyłając na dodatek kolejny strumień przy twarzy jaguara. Polecenie wybuchło przez jej umysł i na zewnątrz w powietrze, właśnie wtedy gdy wystrzeliła kilka krótkich strumieni. Jaguar uciekał daleko, jakby go gryzła. Luiz upadł na swój tyłek, dżinsy miał na wpół rozdarte. "Co to do cholery było?" "Gaz pieprzowy," powiedziała i usiadła przy nim, wybuchając płaczem.

Rozdział 7 Manolito uniknęło szukających macek, gdy studiował włóknistą bulwę. Jego ciało było w lesie deszczowym z Mary Ann. Był inteligentny; mógł to zrozumieć. Gdyby znalazł się w potrzasku w zaświatach, jak był pewny że teraz się tam znajduje, tylko duchy mogły się tam znajdować. Nie miał tu żadnego ciała, więc atak był jedynie zakłóceniem spokoju. To musi mieć coś wspólnego z Mary Ann. Nie tylko jej duch odszedł, ale jej ciepło i witalność. Wampiry wykryły gorącą krew i błysk jej duszy. Musiały prowadzić atak z dala od niej, na wszelki wypadek, nieumyślnie cofnęła się do świata cieni, gdy sam znalazł się w potrzasku. Powoli odchodził od niej. Zagadkowe postaci, które wołały do niego - by do nich dołączył, rzucały na niego oskarżenia i chciały go osądzić, nie wydając się by mogły spojrzeć przez welon do świata żywych. Może gdyby mógł odejść na tyle daleko by nie mogli jej wyczuć, ona może będzie bezpieczna. Mógł zmylić ślady i wrócić do niej i odeskortować ją do bezpiecznego miejsca, zanim nadejdzie świt. Nie powinien móc uczuć, ale im dalej odsuwał się od Mary Ann, tym więcej czuł się zimny. "Dołączać do nas. Podziel się nią. Ona już skazała cię połowiczne życie. "

Tłumaczy: franekM

Głos mienił się w powietrzu, miękki i przekonywający, stając się głośniejszy gdy odsunął się od Mary Ann. "Zawsze należałeś do nas, nie z owcami, podążającymi za mówiącym kłamstwa." Maksim Malinov, zmarły w bitwy w Karpatach, polegli zabity przez samego księcia, wyszedł z cieni i zbliżyć się do Manolito. "Dlaczego chcesz oddać swoje życie dla księcia, gdy nie obchodzi go nic co jest ważne dla ciebie albo jest twoje? On wie, że jesteś na łące mgieł, mimo to czy dogląda twojej życiowej partnerki? Czy chroni twoje ciało gdy przechadzasz się po tym świecie? On jest samolubny i myśli tylko o sobie, nie o jego ludziach. " Manolito wciągnął swój oddech. To było dawno temu, gdy widział swojego przyjaciela z dzieciństwa. Wyglądał na młodego, silnego, przystojnego jak zawsze, z inteligencją błyszczącą w jego oczach. Jako dorastający młodzieńcy, lubili dysputy i dyskusje trwające całymi nocami, rozmawiając o kwestiach, które były najlepsze dla ich ludzi. Podążenie za Michaiłem, obecnie panującym księciem, nie było niczyim pomysłem, co było najlepsze. "Byliśmy w błędzie, Maksim. Michaił poprowadził naszych ludzi od krwawego wymarcia. Karpatianie ponownie zaczynają stawać się potężni, ale co ważniejsze, staliśmy się społeczeństwem pełnym nadziei zamiast rozpaczy. " Kolejna roślina wybuchła spod powierzchni, winorośla sięgały daleko jak ramiona ku niemu. Skoczył do najbliższego drzewa, bardziej w odruchu, niż z potrzeby. Mógł poczuć, przenikający chłód, gdy odłamki lodu zaczął się sypać, ale jadowite rany jak dźgające sople nie były bardziej realne niż rośliny. Dał sobie moment by zmusić umysł do przyjęcia, że to było złudzenie. Roślina przesunęła się do tyłu pod glebą, ale kłujący lód kontynuował odpadanie. Gdy skoczył z powrotem w dół, Maksim potrząsnął swoją głową. "W dawnych czasach nie zadowoliłbyś się patrzeniem na tak mały kawałek prawdziwego obrazu. Ukrywamy się przed ludźmi, którzy powinni nam służyć. Ukrywamy się w strachu, gdy to oni powinien drżeć przed nami. " "Niby dlaczego oni powinni drżeć, Maksim?" "Oni są tylko bydłem." "To dlaczego nie prowadzisz, a ja nie podążyłbym za tobą, gdybyś prowadził. Oni są ludźmi z nadziejami i marzeniami. Dobrymi, ciężko pracującymi ludźmi, którzy walczą codziennie by robić wszystko co mogą dla swoich rodzin. Nie różnią się od nas." Maksim prychnął z drwiną. "Miałeś pranie mózgu. Wziąłeś człowieka na życiową partnerkę a ona już uszkodziła twoją umiejętność nabierania rozumu. Jesteśmy szlachetni, lepszą rasą, jedynymi którzy zasługują na tę ziemię. Mogliśmy rządzić,

Tłumaczy: franekM

Manolito. Nasz plan jest gotowy. Ostatecznie przejmiemy rządy i ludzie będą klęczeć przed nami." Jego uśmiech był całkowicie zły, czerwone płomienie w jego oczach skaczących z maniakalnym zapałem. Manolito potrząsnęło swoją głową. "Nie chcę by kłaniali się przed nami. Jak wszystkie gatunki, wielu z nich wywodzi się ze starożytnych przodków. Najprawdopodobniej, Karpatian, magów, ludzi jaguara, a nawet wilkołaków, zintegrowanych z ludzkim społeczeństwem. " Czerwone płomienie skoczyły i wampir wysyczał swoje niedowierzanie. "Mężczyźni jaguara splamili swój rodowód, taka jest prawda. Zmarnowali ich spadek i ich wielkość ponieważ odmówili opiekowania się ich kobietami i dziećmi. Oni zasługują na to by został starci z powierzchni ziemi. Ty byłeś tym który to powiedział. Ty i Zacarias. " Manolito trzymał się nieruchomo, gdy kolejny kawał lodu pchnął nożem przez jego ramię. Uczucie było palące, obrzydliwe, ale to zniknęło gdy odmówił dania temu wiary. "Byłem młody i głupi, Maksim. I byłem w błędzie. Wszyscy byliśmy. " "Nie, mieliśmy rację." "Mężczyźni jaguara popełnili błędy, i te błędy kosztują ich, ale oni nie są Karpatianami i ich potrzeby różniły się od naszych. Postanowiłeś nie czekać na swoją życiową partnerkę, Maksim. W ten sposób odrzuciłeś każdą szansę posiadania żony i dzieci i pomocy w stworzeniu trwałego społeczeństwa. Dostrzegłeś potęgę rodowodu księcia. On jest statkiem dla wszystkich naszych ludzi. " "Jego moc jest błędna, oszustwem. Popatrz na bliznę na swoim gardle, Manolito. Ile razy chcesz umrzeć za niego? Wziąłeś dwa razy nóż za niego i raz za życiową partnerkę jego brata. Jesteś tu, w tym świecie cieni, zostałeś osądzony za twoje 'mroczne' czyny. Jakie mroczne czyny? Żyłeś z honorem i służyłeś swoich ludzi, mimo to jesteś tu." Głos stał się zniewalająco piękny, napełniał się prawdą i hipnotyzująca gorliwością." Wszystkie starożytne rasy są teraz mitami, zapomnianymi przez świat. Rasa jaguara, kiedyś potężna, znajduje się tylko w książkach. Oni okryli się wstydem. Oni brutalnie traktują swoje kobiety. Chciałbyś by to stało się z naszym gatunkiem? " "Jeśli naprawdę wierzysz w to co mówisz, Maksim, w takim razie wybrałbyś inną ścieżkę. Dlaczego zmieniłeś się w wampira? Dlaczego zabijasz dla mocy? Dlaczego nie zbierzesz swojego wojska i nie maszerujesz przeciwko Michaiłowi jawnie? " "Plan nie był taki." "Stanie się nieumarłym, też nie było nigdy częścią planu. Nasze rodziny żyły z honorem, Maksim. Szukaliśmy wampirów, nie stawaliśmy się nimi "

Tłumaczy: franekM

Maksim zignorował go. "Moi bracia i ja studiowaliśmy jak przejąć obowiązki. Jeśli podejdziemy do księcia bezpośrednio, zostaniemy zwyciężeni. Wiesz że większość Karpatian wierzyć w dawne zwyczaje. Oni są bydłem. '" Manolito zagiął swoją wargę. "Ludzie i jaguary są dla ciebie bydłem. Teraz Karpatianie. Na pewno wzrosłeś wysoko w swojej własnej opinii, Maksim. Ciągle sobie przeczysz " Maksim rozłożył swoje ramiona. "Starasz się mnie rozgniewać, Manolito, ale nie możesz. Byłeś kiedyś wielkimi Karpatianami, z potężnej rodziny, ale dałeś swoją lojalność wobec złej osoby. Powinieneś dołączyć do nas. Wciąż możesz dołączać do nas. Jesteś już stracony dla następnego świata. " Po raz pierwszy tętno Manolito wzrosło gwałtownie w odpowiedzi na pokrętną logikę wampira. Wampiry byli oszustami, ale często snuli prawdę. Co zrobił swojej życiowej partnerce? Dlaczego nie mógł przypomnieć sobie swojego przestępstwa? Mary Ann nie wydawała się być zła na niego. A nawet go chroniła, albo przynajmniej próbowała. Myśl o jego życiowej partnerce ogrzała go, odpędzając czerepy lodu, które przekuł jego ciało i zamroził jego krew. Mrugnął i spuścił wzrok na swoje ręce. Był prawie przejrzysty, ale teraz zbierał głębszy cień, jakby jego ciało odzyskiwało substancję i formę. "Widzę, że istnieje tu mimo wszystko niebezpieczeństwo" powiedział. "Maksim, byłeś zawsze mądry, ale nigdy nie uwierzyłeś w życiowych partnerów albo ich pojęcie. Byłeś wtedy w błędzie, i teraz też jesteś. Nie zgubię się pod warunkiem, że mam moją życiową partnerkę. " "I co myślisz że zrobi teraz twoja życiowa partnerka, gdy znajdujesz się w świecie cienia? Myślisz, że ona żyje bez dotyku mężczyzny? Ona łaknie mężczyzny jaguara i będzie z nim leżeć" Manolito czuł węzeł skręcający się w jego żołądku. Nie wiedział, że zazdrość jest taką ciemną i brzydką rzeczą do czasu gdy nie znalazł życiowej partnerki. "Ona mnie nie zdradzi. Ona trzyma drugą połowę mojej duszy. Nie możesz ciągnąć mnie całkowicie do tego świata, ponieważ ona zawsze będzie zakotwiczać mnie w tym drugim. " Tym razem Maksim wydał warknięcie, jego oczy zaświeciły gwałtownie, jego zęby były ostre jak kolce, gdy wysyczał swoją irytację. "Ona rzeczywiście utrzymuje drugą połowę twojej duszy. Musimy tylko zdobyć ją i będziesz należał do nas. Jesteś zdrajcą, Manolito, dla naszych rodziny, dla naszej sprawy. Plan był twoim pomysłem, twoim i Zacariasa, ale na pierwszym teście zawiodłeś nas. " "Wszyscy zgodziliśmy się, że to są głupie, chłopięce dyskusje, przejmowanie obowiązki i rządzenie światem. Twoi bracia, moi bracia, my powiedzieliśmy wiele niemądrych rzeczy, które nabierały kształtu i rosły w drogę zniszczenia dla zbyt wielu

Tłumaczy: franekM

gatunków. Istnieją życiowe partnerki czekające na nas wśród ludzi, Maksim. Pomyśleć poza swoją nienawiść i dowiedz się że ludzie są ocaleniem dla naszych ludzi. " "Mieszanie krwi," Maksim uśmiechnął się szyderczo. "To twoje ocalenie?" Manolito wyraził swój żal. Zapamiętał Maksim jako przyjaciela — więcej niż przyjaciela — ukochanego brata, a teraz utracił to co zapamiętał. "Mam moje uczucia, Maksim, honor i przyszłość. Ty masz śmierci i wstydu i nic co utrzymywałoby cię w życiu pozagrobowym. Jakiekolwiek błędy popełniłem, chętnie za nie odpowiem, ale nie pomogę ci obalić naszego Księcia. Poza moim własnym honorem, nie chciałem nigdy zhańbić mojej życiowej partnerki przez zrobienie z nas zdrajców dla naszych ludzi. " "Zabijemy ją. Twoją cenną życiową partnerkę. Nie tylko chcemy widzimy ją martwą, ale to będzie brutalne. Ona będzie cierpieć długi czas zanim pozwolimy jej umrzeć. To jest zło które wyrządziłeś swojej życiowej partnerce. Już ją zdradziłeś przez wymienianie jej życia na swojego księcia. " Strach niemal go powalił. Przerażenie na to co ten potwór mógł zrobić Mary Ann. Była lekka i współczująca, i nigdy nie zrozumiałyby co coś tak złego i okropnego jak Maksim może jej zrobić. Jego oddech opuścił jego płuca w długim pośpiechu z lękiem, z paniką. Nigdy wcześniej nie znał paniki, ale to niemal go wyniszczyło, na myśl o Mary Ann w rękach jego wrogów. Czy w końcu wpadł w pułapkę? Maksim wyprowadził go z dala od Mary Ann, tak by jeden z jego braci mógł ją zabić? Była sama w lesie deszczowym. Ile czasu minęło? Czy czas był taki sam w królestwie cieni? Czy to możliwe by ktoś mógł przedrzeć się przez zasłonę i pomóc w morderstwie, albo czy Maksim rozmyślnie prowokował go do strachu? Strach prowadził do błędów. A błędy doprowadzały do śmierci. Po prostu nie zaakceptowałby śmierci swojej życiowej partnerki. Manolito trzymało swoje rysy pozbawiony wyrazu, jego spojrzenie napełniło się pogardą. "Robisz coś najgorszego, Maksim, ale nie zwyciężysz. Zło nie zmiecie dobra z tej ziemi, nie podczas gdy choć żyje jeden myśliwy." Rozpuścił się do mgły i płynął strumienie przez, poskręcane drzewa. Kiedy wyszedł z zasięgu wzroku Maxima, wystrzelił w powietrze, ścigając się z powrotem do miejsca gdzie zostawił Mary Ann. Mógł poczuć łomotanie krwi w skroniach i grzmiącą w jego własnych, gdy zmienił kształt niemal zanim uderzył w ziemię. Odeszła. Czas się zatrzymał. Jego serce jąknęło. Bestia wewnątrz ryknąć i drapała o uwolnienie. Zęby wydłużone i ostre w jego ustach a szpony stały się ostre jak brzytwa zmieniły jego paznokcie. Ona zdradza cię z człowiekiem kotem. Głosy napełniły jego głowę. Gniew i zazdrość odepchnęły rozsądek.

Tłumaczy: franekM

Manolito podniósł swoją głowę i wąchał powietrze. Jego kobieta była tam i nie była sama. Znał ten zapach. Wziął krew jaguara. Ona leży pod nim, jęczy i zwija się i woła jego imię. Jego imię. Nie twoje. Ukradł ci ją i ona myśli tylko o jego dotknięciach. Warknięcie ukształtowało z jego usta w okrutne linie, a jego oczy błyszczały od groźby. Przestudiował ślady, zobaczył nieżywego węża i układ śladów. Luiz podszedł do niej w formie jaguara, ale przeniósł się do jego ludzkiej formy. To oznaczało, że stanął bez ubrania przed Mary Ann. Furia niemal go oślepiła. Powinien zabić podstępnego diabła, gdy miał szansę. Mężczyźni jaguary byli znani ze swoich eskapad z kobietami . Luiz skinie swoim małym palcem a ona pójdzie, jak zahipnotyzowana kukiełka. Zarówno samiec jaki samica jaguara byli bardzo seksualnymi istotami. Mary Ann twierdziła, że nie jest jaguarem, Czy jeśli jednak nawet niewielka ilość ich krwi dotarła do jej żył, obecność Luiza ją włączy? Ona może wchodzić w swój cykl, a wtedy będzie potrzebowała mężczyzny by jej towarzyszył. Uciekła z nim, potrzebując go, by dał jej dziecko. On wyleje swoje nasienie w niej. Napełni ją. Będzie ją brał w kółko do czasu gdy się upewni, że ona jest brzemienna. Uwolnił ryk gniewu na samą tę myśl. Pomysł innego mężczyzny dotykającego jej miękkiej skóry pobudził szalejącą bestię. Nikt nie dotknie jego kobiety i przeżyje. Nikt nie odciągał jej od niego. Luiz zaraz po Mary Ann miał osobisty charakter, albo został wysłany przez wampira by ją zabić. Tak czy owak, mężczyzna jaguar jest martwy. Zabij go. Zabij ją. Manolito potrząsnęło swoją głową. Nawet gdyby Mary Ann zdradził go z innym, nigdy nie mógłby jej skrzywdzić. Ruszył się szybko, pędząc przez las, unikając uderzania w drzewa tylko o cale. Gdyby Luiz ośmielił się ją tknąć, strącić choć jeden włos z jej głowy, rozerwałby go na strzępy. Dostrzegł ich, Mary Ann na ziemi, łzy spływały wzdłuż jej twarzy, Luiz stał nad nią. Wyglądała na zaniedbaną i złą i tak wystraszoną, że cierpiał w środku, jego serce skurczyło się gdy zobaczył jej ból. Nabrał prędkości, jego ciało stało się niewyraźną plamą, wybuchając z krzaków właśnie, gdy Luiz się obrócił. Manolito zadał mocny cios mężczyźnie jaguara, powalając go do tyłu, następnie go podniósł, uderzając nim tak mocno o ziemię, że spowodował wgłębienia w miękkiej glebie. Gdzieś z daleka, słyszał krzyki Mary Ann. Uderzył w twarz Luiza, nie dając mu żadnego czasu na zmianę do formy kota. Jego ramię cofnęło się ponownie do tyłu, i skierował swoją pięść w kierunku ściany klatki piersiowej, by przebić i wydrzeć na zewnątrz czarne serce potwora.

Tłumaczy: franekM

"Zatrzymaj się." wykrzyknęła polecenie Mary Ann. Potem znowu, z cichą wstrząsającą furią która wyrzuciła Manolito do tyłu, w powietrze. Powiedziałam zatrzymaj się! Znalazł się rozłożony na ziemi, dzwoniło mu w uszach, od mocy paranormalnego polecenia. Rzuciła nim, daleko od mężczyzny jaguara, który leżał nieruchomy w błocie. Telepatyczny cios pięścią był twardszy niż którykolwiek fizyczny, jaki kiedykolwiek otrzymał. Mrugnął w górę na nią, gniew na nią mieszał się z respektem. "Zwariowałeś?" domagała się Mary Ann, stojąc nad nim, z rękami na biodrach, wściekłą twarzą, jej oczy błyszczące niebezpiecznie na niego. Pragnął jej. To było wszystko o czym mógł myśleć w tym ułamku sekundy. Pragnął całej tej namiętności i furii pod sobą, walczącej z nim, składanej przeciw niemu. Była niezwykła, z jej bujnym kształtem i niesamowitą twarzą. Zazwyczaj była tak spokojna na wierzchu, przedstawiała tak elegancki obraz, ale pod spodem była cała furią i pazurami, tak dzika jak ich otoczenie. Wstał wolno, jego oczy spoczywały na niej, nieruchome i skupione. Nic nie mówiąc, że podkradał się do niej przez nierówny teren. Miała na tyle zdrowego rozsądku by odejść kilka kroków, ostrożność i przekora mieszały się z furią. Podszedł prosto do jej, zmuszając ją do patrzenia w górę na niego przez jej długie rzęsy. Jedna ręka zacisnęła się w pięść w gęstej grzywie włosów, przechylając jej głowę daleko, podczas gdy drugą złapał ją wokół bioder i przyciągną ją do przodu do niego, miażdżąc jej piersi przeciwko jego szerokiej piersi. Otworzyła swoje usta do protestu i objął je w posiadanie. Pocałunek był twardy, na brzegu strachu przed nim i gniewu wciąż mocno na niego najeżdżał. Jego język prowadził głęboko, rozsuwał jej usta i opanowywał ją, wykorzystując jej własną namiętną naturę przeciwko niej. Zrobiła to czego nie zrobił kiedykolwiek żaden człowiek, powaliła go na tyłek myślą. Myślą. Potrzeba płonęła głęboka i gorąca w nim. Żądza wzrosła ostry, zapiekło go pragnienie by ją zdominować, przynieść jej tak dużo przyjemności że nigdy nie pomyśli by go zostawić, nigdy nie pomyśleć by mu czegokolwiek odmówić. Ugryzł łagodnie jej dolną wargę, złapać ją między jego zębami i szarpnąć, lizać jej tętno i wycałować jego drogę w dół jej szyi do jej gardła. Zrobiła wdech, ostry dźwięk potrzeby, która wysłała jego ciało do twardego, zaciskającego bólu. Strumień gorącej krwi napełnił go, i zamknął swoje oczy, aby lepiej wchłonąć jej dotyk i fakturę. Miękką i giętką, poruszając się naprzeciw niemu, bardziej jak jedwab. Wypełniając każde wolne miejsce jego serca i duszy. Pocałował ją jeszcze raz, cud zwany kobietą. Gorąco i jego zapach otoczył ją. Jego erekcja naciskało gorąca i gruba na jej brzuch. Jego wargi były twarde i ciepłe, jego pocałunek szorstkie i podniecające. Zawsze wyobrażała sobie seks z mężczyzną swoich marzeń, że będzie łagodny i powolny, ale gorąca namiętność rozprzestrzeniała się gorąca i jasna w jej wnętrzu, podniecenie

Tłumaczy: franekM

wzrastało do czegoś przerażającego. Jej serce waliło głośno i ciężko, jak szturm naprzeciw jego klatce piersiowej. Jej mięśnie skurczyły się i zacisnęły. Jej ciało przeszło w ciekły, ognisty płomień. Zapragnęła go gorąco. Potrzeba była tak silna, że przesunęła rękę pod jego koszulą, dotykając jego nagiej skóry, by poczuć uderzenia jego serca. Jej serce podjęło jego rytm. Krew pulsowała i maleńkie płomienie liznąć jej skórę. Odsunął się, jego czarne oczy błyszczały na nią. "Nie przeszkadzaj ponownie." Mrugnęła na niego, wstrząśnięta tym jak łatwo ją kontrolował. "Niech cię szlak, za to." Wytarła swoje usta, próbując usunąć desperacki ból potrzeby, znamię które na niej zostawił, ale smak i jego dotyk pozostał. Cofnęła się, uderzając go w rękę, gdy się potknęła i chciał ją przytrzymać. "Jesteś winny przeprosiny temu mężczyźnie. Olbrzymie przeprosiny. Uratował mi dwukrotnie życie i na pewno nie zasługuje by go pobić na miazgę, ponieważ mi towarzyszył w drodze do domu. " Zdumiało ją że mogła mówić. Jej ciało płonęło od wewnątrz na zewnątrz. Ukradkowo spojrzała na niego. Jego oczy były osłonięte ciężkimi powiekami, ciemny z głodu i pobudzenia. Wyglądał w każdym calu jak drapieżnik. Niebezpieczny i spragniony — spragniony jej smaku i dotyku. "Na pewno?" Jego spojrzenie przesunęło się tam gdzie Luiz zaczynał się podnosić. "Wiedział, że należysz do mnie." "Nie należę do nikogo, prócz siebie. I uratował mi życie. Nie było cię tu by zgrywać bohatera." Była przerażona oskarżeniem w swoim głosie. Jego spojrzenie zmiękło. "Bałaś się beze mnie." Bała się o niego, a to tylko, to pogarszało. Przełknęła ślinę i rozłożyła ręce. "Zrozum. Jestem przyzwyczajona do pozorów kontroli w moim życiu. Nie wiem co tu robię. Nie wiem co się dzieje. Czuję rzeczy których nigdy nie czułam. " Była uzależniona, gdy nigdy nie była. Potrzebowała czasu by pomyśleć, by się wyciszyć, ale nie mogła znieść myśli o byciu z dala od niego. I to było bardziej przerażające niż cokolik innego, ponieważ nie była kobieta która porzuci swoja niezależność. Manolito powstrzymał słowa, które paliły by je powiedzieć. Należała do niego — jak on należał do niej. Ale zamieszanie i znużenie na jej twarzy, zmieniło jego serce w papkę. Stała tam, wyglądając miękko i całuśnie i myślał, że była nieustępliwa, wszystko co chciał zrobić to trzymać ją i pocieszać. Zamiast tego, przeszedł przez teren i sięgał szarpnięciem stawiając Luiza na nogi. Mężczyzna zakołysał się niepewnie i zmusił się do półuśmiechu.

Tłumaczy: franekM

"Masz silny cios." "Masz szczęście że cię nie zabiłem." Luiz kiwnął głową. "Tak, zrozumiałem." Popatrzał za Manolito na Mary Ann. "Czy wszystko w porządku?" Łagodne ostrzeżenie dudniło w gardle Manolito. "Nie musisz pytać o jej stan gdy tu jestem." "Myślę, że tak " powiedział Luiz. "To dlatego że ma maniery" kłapnęła Mary Ann. "Dziękuję bardzo za twoją pomoc, Luiz. Szczególnie za uratowanie mi życia." Obróciła się i oddalała. Jaskiniowiec może nadążyć albo nie, była wystarczająco blisko domu, że rozpoznała ślad Jeepa. Musiała tylko nim pójść. Manolito wzruszyło ramionami, gdy brew Luiza się uniosła. "Ona jest bardzo dobra w reprymendowaniu mnie." Przez chwilę rozbawienie przemknęło w jego oczach. "Czuję, że ona musi taka być" powiedział Luiz, pocierając swoją szczękę. "Ona jest niesamowita." Twarz Manolito spochmurniała, krótki przebłysk humoru ponownie odszedł. "Nie musisz uważać jej za niesamowitą. I nie zdejmuj swojego ubrania, jaguarze. " Uśmiech Luiz powiększył się. "Kobiety nie mogą powstrzymać się od bycia pod wrażeniem." "Wątpię, że dobrze jest mieć serce wyrwane z piersi, ale jeśli chcesz mogę upewnić się, że się tego dowiesz." Luiz śmiał się z niego. "Ona właśnie może wyrwać ci serce Karpatianinie. Uważaj. " Manolito spuściło wzrok na niewyraźny cień swojej ręki. Nadal był w obu światach, ale widział dużo lepiej i jego forma była bardziej znacząca, niż kiedykolwiek. Luiz nie zauważył, a ludzie jaguara byli nie tylko spostrzegawczy, ale mogli odczytywać rzeczy w lesie, które niewielu innych mogło. I natychmiast dostrzegliby innych ze swojego rodzaju… Dogonił Mary Ann. "Nie nazwał cię jaguarem, a jeśli miałaś nawet niewielki ślad krwi, wiedziałby o tym." Jej ciemne oczy stały się burzowe. Więc wciąż mu nie wybaczyła. W głębi serca, żądza rozprostowała pazury i ostrzelała go ostro.

Tłumaczy: franekM

"Nie jestem jaguarem. Mówiłam ci. " Odszedł do tyłu oglądając jej pośladki przykryte tak doskonale w dżinsach. Jego serce niemal zatrzymało się. Kobieta została zbudowana jak powinna być kobieta, ze wszystkimi krzywiznami i pokusami. "Przestań," wysyczała i posłała mu kolejne tlące się spojrzenie ponad jej ramieniem. "Jestem teraz tak wściekły na ciebie, że nic co zrobisz tego nie zmieni" Ponieważ wiedziała, że nie chodziło o jego brak manier albo jego aroganckie, śmieszne zachowanie, chodziło o jej zachowanie. Czy tego chciała czy nie, różniła się w środku. Czy lubiła to czy, nie i czy przyzna to — czy nie — płonęła i pragnęła gorąco tego mężczyzny, tylko tego mężczyznę, który ją dotyka, by był w niej. Jego wstrętny dominujący sposób bycia powinny ją odepchnąć, ale zamiast tego uważała go za pasjonującego, hipnotyzując nawet. A to nie powinno być dopuszczalne. "Nie mogę się powstrzymać jeśli uważam cię za atrakcyjną" zaprotestował Manolito. "Patrzenie na ciebie, wkłada pomysły do mojej głowy. Jestem więcej niż szczęśliwy dzielić je z tobą. " "Więc tego nie rób. Seks nie jest tym samym co miłość, Manolito, i pary, małżeństwa i życiowi partnerzy, powinny być zakochani. Tak to działa. " "Nauczysz się mnie kochać" powiedział, zaufanie nadepnęło jego zbyt przystojną twarz. "To przyjdzie z czasem." "Nie liczyć na to," mamrotała, głośno tupiąc, idąc na swojej chwiejnej pięcie. Tak. Ponieważ to chodziło o niego. Powinna nauczyć się go kochać. Bo tak to działa w jego świecie, ale nie w jej. Gdy uprawiała naturalny, żarliwy seks z tym mężczyzną, chciała by ją kochał. Była w połowie drogi do drzwi, gdy naprawdę popatrzała na potężny pałac, który on i jego bracia nazywali domem wakacyjnym. Azyl. Tak. Kto ucieka do miejsca o powierzchnia budynku mieszkalnego? Zatrzymała się nagle pod drzwiami. To był niecodzienny pałac. Westchnęła i potarła swoje skronie. Człowiek, ona musiała znaleźć się w domu, z powrotem w realnym świecie. Manolito sięgnęło za nią by otworzyć dwuskrzydłowe i gest zaprosić ją do środka. "Proszę wejdź do mojego domu." Mary Ann wciągnęła głęboki wdech i zrobił krok do tyłu, potrząsając głową. Nikt, ale to nikt, nie żyje w ten sposób. Stanęła pośrodku olbrzymich podwójnych drzwi, wpatrując się w świecące marmurowe przejście. Zapomniała jaki ten dom był, a może nie zauważyła tego kiedy była tu za pierwszym razem, bo była zbyt dotknięta żalem. Umieszczony na odludziu, było jak pałac z przeszłości.

Tłumaczy: franekM

"Nie postawię nogi na tej podłodze" powiedziała, cofając się od drzwi. I miała też świetne buty, buty przeznaczone do chodzenia po podłodze jak ta. Świetne buty — cóż, kiedyś. Jej piękne buty zostały zniszczone i ubrudzony błotem, lewa pięta była luźna i chwiała się. Nie zamierzała ryzykować że zadrapie błyszczącą marmurową posadzkę, która ciągnęła się kilometrami. Jej cały dom w Seattle mógł wpasować się w przejście. Za nią, Manolito przycisnął rękę do jej wąskich pleców i udzielił jej lekkiego pchnięcia do przodu. "Wejdź do środka." Okay, popychanie nie działało na nią lepiej niż jego zamiłowanie do wydania nakazów. Ponadto podkreślał faktu, że był największym draniem na świecie, ile razy jego palce otarły się o jej ciało, każdy nerw w jej organizmie po prostu wariował. Jej ciało odmówiło słuchania jej mózgu wrzeszczącego ostrzegawczo na maczo. Nawet nie mogła powstrzymać dreszczu radosnego podniecenia i powolnego płomienia, który rozprzestrzenił się przez jej żyły jak narkotyk, za każdym razem kiedy jej dotknął, unikając kary za rozstawianie jej po kątach, w sposób w jaki oczywiście myślał, że może. "Wiem, że nie tylko mnie pchnąłeś" warczała, odrzucając swój długi, gruby warkocz, gdy spiorunowała go wzrokiem nad swoim ramieniem. Błędem było patrzenie na niego. Jego spojrzenie płonęło na niej — w niej. Nikt nie miał oczu jak te, albo takich grzesznych zmysłowych ust — albo domu jak ten. Nie interesowała się wielkim bogactwem i dekadencją. Nie była pod tego wrażeniem, albo jego wygodny. I na pewno nie interesowała się gorącymi, aroganckimi ludźmi, którzy komenderowali tak naturalnie jak inni ludzie oddychali. "To była delikatna pomoc w wejściu do mojego domu, ponieważ wydawałaś się mieć trudności." Jego głos wśliznął się pod jej skórę i wypełnił każde wolne miejsce w jej środku. Głębokie chrypienie zostało zawinięte w aksamit i wydawało się ocierać się nad jej skórą. Zacisnęła swoje zęby przed powabem czystego seksu. "Nie wejdę tam. Musisz mieć inny dom. Mały. Cokolwiek innego." Ponieważ planował zostawić ją jeszcze raz. Dał jej wszystkie te gorące i przeszkadzające rozkazy, zachowując się jak kretyn, przyprowadził ją do tego — tego — pałacu — i zamierzał pozbyć się jej. Mogła przeczytać to w jego twarzy. Więc do diabła z nim. Nie wejdzie. Bycie samej pośrodku lasu deszczowego na wyspie, w pałacu albo nie w pałacu, nie będzie tego powtarzać. Odepchnęła rękę Manolito. Może gdyby jeszcze raz znalazła Luiz, pomoże jej znaleźć lądowisko i będzie mogła przymilić się do pilota by poleciał z nią z powrotem do

Tłumaczy: franekM

cywilizacji. Pod warunkiem że był pilot. I samolot. Nawet nie wiedziała tego, ale Luiz będzie. W czarnych oczach Manolito zakwitła furia, i poderwał ją i przerzucił ją przez swoje ramie wchodząc do chłodnego domu, przeszedł tuż obok dwuosobowych szerokich, krętych schodów i ogromnego pokoju z marmuru i szkła. Szok oszołomił ją do zachowania ciszy, a następnie niczym niezmącony gniew wybuchł przez jej żyły. Mary Ann, która nigdy nie uciekała się do przemocy, która nie wierzyła w przemoc, która faktycznie odradzała przemoc, chciał zbić mężczyzną na krwawą miazgę. To było całkowicie upokarzające być niesioną na jego ramieniem, jej ramionami i nogami wisiały jak spaghetti. Biła w jego szerokie plecy tylko po to by jeszcze bardziej się rozwścieczyć gdy nawet się nie wzdrygnął. "Postaw mnie w tej chwili," wysyczała, trzymając kurczowo grzbiet jego koszuli. "Mówię poważnie, Manolito. Jeśli ktoś zobaczył mnie w tej sytuacji, będę wściekła." Ta myśl była całkowicie zawstydzająca. "Nikogo nie ma w domu" zapewnił ją, nie lubił udręki w jej głosie. Gniew to jedno, ale nie udręka. "Riordan i Juliette muszą być z jej siostrą i kuzynką w lesie deszczowym. A skoro prosisz tak uprzejmie." Manolito postawił ją na nogi i cofnęło się, spokojnym, płynnym ślizgiem, na wszelki wypadek, gdyby zamachnęła się na niego. Mary Ann poprawiła swoją marynarkę i bluzkę z wielką godnością. "Czy ten pokaz męskości był naprawdę niezbędny?" Była pełna sarkazmu. Jeśli nie mogła dać mu klapsa tak jak zasłużył, mogłaby powalić go słowami. Była bardzo dobra w posługiwaniu się werbalnym mieczem. Manolito spojrzało w dół na jej wściekłą twarz. Była tak boleśnie piękna z jej doskonałą skórą koloru kawy ze śmietanką, tak miękką że znalazł siebie muskającego ją swoim palcami, ilekroć mogła go spotkać szansa. Jego. Czuł smak tego słowa. Niech to przesunie się do jego umysłu. Należała do niego. Została stworzona dla niego. Była tylko jego, i on będzie miał ją na wieki. Przywróciła mu kolory i uczucia po setkach lat. I nie miała żadnego pojęcia czym dla niego była. Stanęła tam przed nim, mała rozzłoszczona kobieta z jej błyszczącymi czarnymi jak północ lokami i czekoladowymi oczami łani, niewinna i podatna. Potrzeba pełzała przez jego ciało z dzikimi, grabiącymi pazurami, bezlitosnymi i niebezpiecznymi, ale coś innego skradało się do jego serca. Coś miękkiego i łagodnego, co były dla niego dawno zapomnianymi rzeczami. "To wydawało się celowym sposobem, by zejść z wczesnego porannego słońca." "Twoja mama na pewno nie nauczyła cię kilku rzeczy dotyczących manier, prawda?" Próbowała utrzymać swój gniew, ale to było niemal niemożliwe, gdy patrzał na nią w

Tłumaczy: franekM

ten dziwny sposób —jakby była wszystkim. I zaczynał zalewać ją strach, potrzeba krzyku, ponieważ mogła poczuć w jego umyśle zdecydowaną chęć odejścia, zapadnięcia się pod ziemię. Nie mogła pójść z nim, a to oznaczało, że zostanie sama. Zrobił krok ku niej, oczywiście czytając jej konsternację. Mary Ann uniosła rękę by go zatrzymać, bo gdyby jej dotknął, nie wiedziała jak zareaguje. Ona by nigdy, nigdy nawet nie zastanawiała się nad odwróceniem swojego ciała do mężczyzny i pozwolenia mu na wszystkiego co zechce, czego pragnie, ale Manolito mógł tak łatwo sprawiać, że właśnie to chciała zrobić. Mógł sprawić, że chciała rzeczy o których nigdy nie śniła, a to wystraszyło by przerazić ją prawie tak jak pozostanie samą. '' "Spójrz na moje buty," powiedziała, powstrzymując płacz, i opadła w dół na krzesło, by je ściągnąć. "Kochałam te buty. Zawsze były moimi ulubionymi. " Klęknął przed nią, łagodnie odsuwając jej dłonie z dala, by samemu zdjąć buty. Spuściła wzrok na czubek jego głowy, jego jedwabiste, czarne włosy, opadające w bezładzie wokół jego twarzy i ramion. Nie mogła powstrzymać się przed dotykaniem ich, gdy jego palce zjechały w dół jej łydki i wysłał drżenie świadomości w górę jej nogi. Pomagał tylko zdjąć jej buty, a mimo to jakoś ten mały gest wydawał się seksualny. Próbowała odciągnąć swoją stopę, ale okrążył dokładnie jej kostkę silnymi palcami i trzymał ją nieruchomo. "Nie, Mary Ann. Nie mam innego wyboru, jak tylko zapaść się pod ziemię. Nie chcę cię zostawić samą. To jest ostatnia rzecz, której chcę. Jeśli nadal będziesz tak zdenerwowana, nie zostawisz mi innego wyboru niż przemienieniem cię już teraz i zabrać cię ze mną. " Podniósł swoją głowę, jego ciemne spojrzenie spotkało jej. Jej serce wzrosło gwałtownie, gdy jego język dotknął jego warg a jego spojrzenie spadło na jej usta. "Nawet o tym nie myśleć." Ponieważ właśnie o tym myślała, i to przeraziło ją na śmierć. "Idź weź prysznic. Zadbam o te buty dla ciebie" poinstruował. "Ciepła woda rozluźni cię i pomoże ci zasnąć." Mary Ann połknęła protest i zostawiła go klęczącego tam na podłodze, z jej butami w jego ręce. Nie obejrzała się, nie pozwoliła sobie obejrzeć się, chociaż była pewna, że odejdzie gdy wyszła. Odkręciła kran na tak gorącą wodę, jak tylko mogła znieść, pozwalając by lała się na jej obolałe, zmęczone mięśnie, podczas gdy płakała. To było głupie, naprawdę, ale nie

Tłumaczy: franekM

mogła się powstrzymać po tym wszystkim co się zdarzyło. Odkręciła zawór bezpieczeństwa, ale jednak jej serce było ciężkie. Szampon zmył błoto z jej włosów, a odżywka wygładziła jej ponownie. Pojawiło się uczucie-zmęczenia i zagubienia i pragnienia Manolito bardziej niż kiedykolwiek, ale była zdecydowania już nie płakać. Zawinęła ręcznik wokół siebie i weszła do sypialni, by znaleźć coś do spania. Manolito siedział na krześle przy oknie unosząc jej buty. Były czyste i błyszczące i wyglądały jak nowe. przez moment, mogła tylko wpatrywać się w szoku, trzymając kurczowo ręcznik, gdy przeszył ją wybuch radości. Popłynęły świeże łzy, tym razem łzy szczęścia, ale połknęła je i dała sobie radę z lekceważącym kiwnięciem głową w kierunku butów. "Naprawiłeś je." "Oczywiście. Lubisz je." Postawił buty i podniósł parę lśniących czerwonych butów na wysokim obcasie, które wychodziły małym skrawkiem spod sukienki, która przylegała do jej kształtów jak druga skóra." Lubię te. " "Masz poczucie smaku." "Załóż je dla mnie." Jej brew uniosła się. "Teraz? Jestem w ręczniku, a moje włosy są całkowicie przemoczone." Miała masę loków owiniętych w turban, i nagle się zawstydziła." One świetnie wyglądają z sukienką, którą mam, ale nie jestem pewna jaki będzie efekt gdy jestem w ręczniku. " "Teraz." Jego głos był cichy, przekonywujący, tak hipnotyzujący, erotycznie ochrypły, który sprawił że jej sutki się napięły i sprawił ze czuła ból z pożądania. Położyła swoją rękę na jego ramieniu i wsunęła jeden na swoją stopę, przez cały czas patrząc na jego twarz. Patrzał zahipnotyzowany. Głodny. Wsunęła kolejny czerwony bud na swoją stopę i odsunęła się od niego z ufnością. Obcasy sprawiły że jej nogi wyglądały świetnie. Jak mogły nie? W ręczniku czy nie, miała zgrabną sylwetkę, i z pewnością to doceniał. Sprawił, że czuła się jak najseksowniejsza kobieta. Wstał lekko, jego mięśnie falowały ze swobodą, poruszał się jak kot gdy ruszył ku niej, niemal zatrzymując jej serce. Jego ręka ujęła jej twarz, kciuk prześliznął się po jej kości policzkowej. "Jesteś tak piękna. Nie mam pojęcia co zrobiłem, by zasłużyć na ciebie, ale kradniesz mi oddech. " Schylił swoją głowę i ją pocałował. To był delikatny, długotrwały pocałunek, jego oddech był ciepły a jego usta namawiające. Podążył tropem pocałunków w dół boku jej twarzy do jej szyi, trącając ją nosem, szczypiąc ją swoimi zębami i przekomarzając się z jej językiem. Jej krew zagrzmiała w jej uszach gdy jego rozgrzane,

Tłumaczy: franekM

uwodzicielskie usta przemierzyły w głąb jej gardła do krągłości jej piersi. Gorąco płynu pulsowało między jej udami. Manolito szarpnęło za ręcznik, i opadło z jej ciała, zostawiając każdy cal jej nagości jego głodnemu spojrzeniu. Cofnął się do tyłu, obejmować ją wzrokiem, przestrzeń jej atłasowej skóry i pełne, bujne kształty, boleśnie miękkie i kuszące. Jego kciuk otarł się o jej wrażliwy sutek i sapnęła w odpowiedzi. Narysował linię od jej brody do jej pępka. "Przysięgam, Mary Ann, nigdy nie widziałem nic piękniejszego we wszystkich wiekach mojego życia." Żądza sprawiła że jego głos stał się szorstki, ale uczciwość zmieniła ją w aksamit. Cofnął się, jego ręka zjechała w dół jej ramienia aż jego palce splotły się z jej. Szarpnął ją, tak ze zrobiła krok ku niemu.

Rozdział 8 Manolito przesunął swoją rękę ponad krągłością jej biodra, opuszki jego palców zwlekały lekko na jej skórze. Mięśnie brzucha Mary Ann zacisnęły się. Małe płomienie pobudzenia przemknęły nad jej udami, rozprzestrzeniając się do jej żołądka i dokuczając jej piersiom. Jego oczy stały się rozgrzane i zaborcze, jego usta zmysłowe, krawędzie ostrzejsze od głodu. Ledwie mogła złapać oddech, jej ciało łaknęło jego. Wszędzie gdzie dotknęło jej jego spojrzenie, czuła to jak piętno. Czy go uwodziła? Albo czy on uwodził ją? Nie mogła powiedzieć i nie obchodziło jej to. Wszystko co się liczyło to, to że nie mógł zabrać od niej oczu. Jego ciało było twarde i ciasne, wybrzuszenie z przód jego dżinsów było imponujące. Gorąco wylewało się z niego w falach. A jego dotknięcia były czystymi czarami, opuszki jego palców dokuczały jakiejś dzikiej istocie wewnątrz niej, która domagała się by ją uwolnić — która fizycznie odpowiadała wszystkiemu w nim. "Czekałbym kilka żyć na ciebie" zwierzył się, jego spojrzenie było gorące, gdy schylił swoją głowę do jej szyi. Jego język dokuczał jej małżowinie usznej, wirując nad jej tętnem. "Myślałem o tobie. Co bym z tobą zrobił. Na ile sposobów dałbym ci przyjemność. " Manolito wdychał jej kobiecy zapach. Cały kobiecy. Jego kobiety. Zapragnął jej gorąco, jego erekcja była tak twarda, tak gruba, wiedział że nigdy nie zazna spokoju do czasu, gdy nie pochowa się w głębi niej. Było dla niego mało ważne, że zbliżał się świt i że nie będzie zdolny przez jakiś czas, aby nawet tolerować wczesne poranne światło słoneczne. Zaryzykowałby wszystko by z niż zostać, by się w niej znaleźć, zgłosić do niej pretensje, jako jego własność. Jej oddech przyśpieszył, przyciągając uwagę do jej wznoszących się i opadających, pełnych, jędrnych piersi. Jego. Zamierzał wziąć każdą sekundę jaką mógł z nią spędzić i żyć nią w pełni.

Tłumaczy: franekM

Zmuszał się do zabrania swojej ręki z jej ramienia. Podchodząc do łóżka obok kominka, rzucając się na gruby materac. "Chcę patrzeć na ciebie." Stanęła na moment, z ręką na swoim biodrze, jej włosy spływały w dół jej pleców, jej piękno okradało go z oddechu. Podjęła jeden krok w erotycznych czerwonych butach i pożądanie uderzyła go z brutalnym uderzeniem, natychmiastowa potrzeba, mogła powalić go na kolana, gdyby stał. Wciągnął swój oddech i pozwolił intensywności żądzy go porwać. Jego ciału było gorące, zbyt ciasne, płonące z potrzeby by w nią wejść. Obrazy przebiegały ciągle przez jego głowę, rozprzestrzeniając się przez niego jak uczta. Z każdym krokiem który robiła, głód zwiększył się, do czasu gdy jego krew pulsowała w jego ciele a każda komórka szalała za nią. Czysta przyjemność pragnienie jej wstrząsnęła nim do samych fundamentów jego istnienia. Nigdy nie chciał niczego w sposób w jaki chciał jej. Nigdy nie potrzebował niczego, ale nagle jej ciało było wszystkim. Kształt i tekstura. Jej skóra, lśniąca zapraszająco. Każdy miękki cal, czekał by go odkryć, zostać dotkniętym. Każde tajemne wgłębienie i cień. Jego. Wszystko dla niego. Kiedy nic w jego długich wiekach istnienia nigdy nie było da niego, jej widok to było niemal zbyt wiele, by mógł w to uwierzyć. Patrzenie nie było wystarczająco dobre. Musiał jej dotknąć — opętać ją — albo nic z tego nie było rzeczywiste. Po raz pierwszy w swoim życiu, Mary Ann poczuła się całkowicie, zupełnie zmysłowa, bez zahamowań, poruszając się po pokoju w jej pantoflach na wysokich obcasach, wiedząc że każdy kroku który robiła przenosił Manolito De La Cruz bliższy na brzeg jego kontroli. To upajało gdy widziała jak wciągał surowy oddech, widzieć jak jego oczy stają się zamglone i ciemne, aby zobaczyć mroczne pożądanie w głębi jego twarz. Był tak przystojny że nie mogła oddychać w oczekiwaniu na niego. I pragnął jej. Oh, tak, pragnął jej. Żądza została wyrzeźbiona głęboko. Głód zapłonął w jego ciemnych oczach, intensywność żywiąca jej własne potrzeby. Jej ciało żyło uczuciem, jej oddech przeszedł do gwałtownych wdechów. Była świadoma mrowiącego bólu w swojej piersi, sposobu w jaki jej sutki były napięte i twarde. Wilgotne gorąco zbierało się w skrzyżowaniu między jej nogami. Wszystko dlatego że patrzał na nią z tą gwałtowną zaborczą potrzebą. Chciała potrzeć swoim ciałem wzdłuż jego, głaskać go, prosić go, zrobić cokolwiek, co mogło zaspokoić te skaczące płomienie głodu w głębi jego oczu. Skinął na nią palcem. "Podejdź tu." Poklepał łóżko obok siebie. Polizała swoje wargi. Gdyby jej dotknął, gdy pragnęła go tak bardzo, co się wydarzy? Odrzuciła do tyłu swoją grzywę bogatych, ciemnych włosów i zbliżała się dalej, patrząc z zadowoleniem na gorąco rozprzestrzeniało się w jego oczach, gdy jego spojrzenie przesuwało się po jej ciele. "Naprawdę jesteś piękna, Mary Ann."

Tłumaczy: franekM

Jego głos był tą mieszanką zgrzytliwego aksamitu, ale tym razem dodany został cichy pomruk dudnienia. Uwaga wydawała się grać nad jej skórą, głaszcząc jak palce. Jej macica zacisnęła się, wywołując maleńkie trzęsienie ziemi. Jego stopa zahaczyła o wnętrze między jej nogami, przejechała po jej łydce a następnie szarpnęłą łagodnie do czasu, gdy stanęła ze swoimi nogami rozłożonymi dla niego. Przesunął się, pochylając się do przodu, okrążyć jej nagą kostkę swoimi palcami. Wolniutko przebiegł swoją dłoń w górę jej nogi. Gdy chciała się poruszyć, jego uchwyt zaostrzył się. "Nie." Próbowała zostać bardzo nieruchoma, ale jego dotknięcie wysłało prądy przecinający jej krwiobieg i nie mogła przestać się trząść. Jego dłoń prześledziła kształt jej nogi, przeniósł się do kolana, pieszcząc, głaskając, wysyłanie maleńkie płomienie, liżące wzdłuż jej łydki i w górę jej uda, gdy ruszył wyżej, jego palce wciskały się w jej ciało, obrysowując kształt i jej fakturę w jego umyśle. "Nie jestem pewna, czy mogę już dłużej wytrzymać." Czy to był jej głos, gruba zmysłowość pokrywająca każde słowo? Dlaczego to było tak erotyczne, stać całkiem nago, podczas gdy on był w ubraniu? Mieć każdy jej cal, wystawiony na jego badawcze ręce, podczas gdy stanęła tam spokojnie. "Nie jestem zabawką, Manolito." Ale tak się czuła. Jego zabawka. Jego kobieta. Jej ciało dotykane, drażniące i uwielbienie przez jego dużych, ciepłych rąk. Niby dlaczego to ją pociągało? Dlaczego lubiła byś wystawiona na jego widok, widząc reakcji jego ciała na nią i czuć się bardziej władna z każdym mijającym momentem? "Oczywiście że jesteś. Twoje ciało jest pięknym placem zabaw i chcę znać każdy jego cal. Chcę wiedzieć dokładnie co sprawia, że odpowiadasz i co sprawia ci najwięcej przyjemności." Potarł swoim kciukiem po jej śliskim, mokrym wejściu i przyjrzał się, jak jej oczy zaszkliły się." Chcę wiedzieć co sprawia, że krzyczysz, co sprawia, że żebrzesz." Jego ręce zataczały koła wzdłuż wnętrza jej ud, przenosząc się do góry i nad rozszerzeniem jej biodra, a następnie w dół pieszcząc jej pośladki." Chcę cię zjeść, słuchać jak jęczysz i skomlesz o więcej. I to jest dokładnie co planuję zrobić, Mary Ann, delektować się twoim smakiem. " Pochylił się do przodu, i jego język przesunął się w długim, w wolnej dokuczliwej pieszczocie wzdłuż jej szczeliny, wyszarpując z niej kwilenie. "Dużo, dużo więcej." "Więcej? Oczywiście nie ma więcej?" Była pewna, że nie może znosić tego, by pragnąć go jeszcze bardziej niż już go pragnie. Jego ręce ukształtowały jej pośladki, palce przesunęły się umiejętnie w dół jej centrum, delikatnie jak piórko, pieszcząc, głaszcząc, wysyłając małe promienie ognia przez jej ciało.

Tłumaczy: franekM

"Zawsze jest więcej, Mary Ann, a to wszystko przyniesie ci więcej przyjemności niż sobie kiedykolwiek wyobrażałaś." W tym momencie nie mogła wyobrazić sobie więcej. Wciągnęła swój oddech, wstrząśnięta tym czego od niego chce, wstrząśnięta tym że wszystko co miało dla niej znaczenie to, to że jej dotyka i smakuje. Dzikość w niej wrosła, i wszystkie jej normalne zahamowania wydawały się szybko znikać. Manolito musiał powstrzymać się od rzucania jej na ziemię i wziąć ją w sposób jakiego domagało się jego ciało, mocno i szybko, wdzierać się w nią w kółko do czasu gdy poczuje się zaspokojony. Jego penis pulsował i palił, rozciągnięty do granic, ale nie poganiał tego. Była taka piękna, z jej puszystym ciałem i jej łagodnymi oczami łani, błyszczącymi od mieszaniny strachu i radosnego podniecenia. Była kobietą, która lubiła przynajmniej złudzenie kontroli. Chciał zabrać ją z jej strefy komfortu i zabrać ją do miejsca czystego uczucia. Opuścił ją, w swoje ramion, na jego kolana, aby jej ciało przylegać do niego. Miękkie płótno jego spodni otarło się o jej skórę, gdy zamknął ją przy sobie, przechylając jej brodę w górę tak by jej oczy napotkały jego wzrok. Wdychał ją, wciągając jej kobiecy zapach w głąb swoich płuc, słyszał, jak jej serce grzmiało w jego uszach, poczuć miękka skóra, jego bujną aksamitną strukturę, i musiał oprzeć się pragnieniu zgarnięcia jej pod siebie. Potrzeba by nakryć ją, zdominować, zatopić jego zęby w niej, mężniała go z każdym mijającym momentem. Odprężyła się przy nim, jej ciało mu ufało. Poczuła, się mała i miękka, małe drżenia biegło tam i z powrotem, tak ze przysunęła się bliżej niego. Jej oczy wydawały się ciemne i napełniły się tajemnicą kobiety. Wziął jej usta, początkowo łagodny, delektował się jej pikantnie cierpkim smakiem, gdy jego język wdawał się w sprzeczkę z jej. Westchnęła, jej ciało stało się giętkie, poruszając się naprzeciw niego w zaproszeniu. "Takie kuszenie," szepnął gdy przeniósł ją w swoich ramionach, kładąc ją całą na jego kolanach, jej wyciągnięte ciało, piersi wypychające się do góry, uda otwarte i wilgoć lśniąca wzdłuż jej szczeliny. "Jesteś tak mokra dla mnie, sivamet, tak gotowa." Jego zęby szarpnęły za jej dolną wargę, dokuczając i szczypiąc, kochając ich krzywiznę, ucząc się na pamięć ich kształtu. "Kocham twoje usta." Kochał wszystko w niej. I to był problemem. Im bardziej próbował znaleźć sposób by zatrzymać ją przy sobie, upewnić się, że nigdy nie będzie chciała go zostawić, tym bardziej jej pragnął. Nigdy nie będzie miał dość jej ciała. A jej ciału nigdy nie będzie dość jego. Chciał by jej oczy świeciły bardziej niż od żądzy i pożądania. Manolito pocałowało ją jeszcze raz, wolno biorąc jej zmysły, chcąc jej serca i duszy, wiedząc, że mógł mieć tylko jej maleńki kawałek. To uczyniło go bardziej

Tłumaczy: franekM

zdecydowanym, niż kiedykolwiek by przywiązać ją do siebie seksualnie. Nie była świadoma swojego powabu, faktu, że była tak piekielnie seksowna; myślała, że to wszystko był on. Jego pocałunki były długie i usypianie, wstrząsające nią rozmyślnie, nie dając jej szansy by pomyślała, tylko by czuła. Jej jęki były ciche i połknął je wszystkie, biorąc je do swojego ciała i trzymając na wieczność. Uwielbiał przyglądanie się, jak jej pobudzenie się zwiększyło, wiedzieć, że to było dla niego. Wiedzieć, że włożył ten oszołomiony wyraz kompletnej potrzeby do jej oczu. Obróciła swoją twarz do jego, trącając nosem pod jego brodą, jej język prześliznął się w gorącym skrobaniu nad jego skórą, zanim wyszeptała jego imię. "Manolito." Miękkie zadyszane błaganie utwardziło jego ciało jeszcze bardziej. Skubnął swoją drogę w dół jej brody, do jej gardła. Jej skóra była ciepłym miodem. Nie mógł stawić opór kąsaniu, zęby ocierały się łagodnie nad jej tętnem, jego język uspokajał małe żądła łagodnymi zawijasami. Przeciwstawiała się kolejnym lekkim chropowatym jękiem, przechylając głowę by dać mu lepszy dostęp do swojego gardła. Jej włosy opadły jak wodospad wokół niego, i chciał czuć je na swojej skórze. Jej piersi wzrastały i spadały gdy jej oddychanie stało się urywany. "Lubisz to, prawda," szepnęła, jego zęby lekko przygryzły jej skórę jeszcze raz, jego głos hipnotyzował. Zauważył przyspieszone tętno, wydawał się wołać do niego, dojrzały i gotowy. Gorąco emanowało od niej. "Oh, tak, dziecino, ty z pewnością to lubisz." Jego czoło zmarszczyły się w koncentracji, a jego ubranie rozpuściło się w kłębiącej się mgle, pozostawiając jego ciało nagi, tak że trzymał ją w ramionach, skóra przy skórze. Kaskada jej włosów opadała na niego w zmysłowym poślizgu, tak ze jego erekcja stałą się grubsza i twardsza i boląca, naciskająca mocno na jej wiotkie ciało. Mary Ann stanęła między nim a potworem, którym mógł zostać — nieumarłym. W pojedynkę miała siłę by go ratować, i cudem było, to że ofiarowała mu swoje ciało. Nie było niczego potężniejszego albo bardziej erotycznego. Jego usta przesunęły się nad nią łapczywie, jej skóra kolory kawy z mlekiem, była gorąca jak jedwab. Mógł słyszeć i mógł poczuć, jak jej krew woła do niego, wzbierając w jej żyłach z przypływ i odpływ życia. Jej serce przestrzegało jego rytmu, uderzenie za uderzeniem, pod pełnymi kopce jej piersi. Jego wargi odnalazły drogę wzdłuż wzrastającej krągłości i w dół do doliny, jego język przeskakiwał nad jej tętnem, jego zęby przekomarzały się gdy przeniósł swoją uwagę na napięte szczytu jej sutków. Jej ciało wygięło się w łuk, gdy dmuchnął ciepłym powietrzem nad zaciśniętymi pąkami. Spróbowała się po ruszyć, unieść swoje ramiona, ale przestał, podnosząc swoją głowę, obserwując jak pobudzenie płonęło w jej oczach. "Zostań nieruchoma,

Tłumaczy: franekM

sivamet. Bardzo nieruchoma. Chcę byś poczuła każde pociągnięcie mojego języka, każde dotknięcie moich palców. " "Ja nie mogę," wysapała. Jej ciało było zbyt podenerwowane, zbyt niespokojne, potrzeba wzrastała szybka i dzika. Nie była pewna, czy może wytrzymać więcej. Nigdy nie czuła się w ten sposób, w gorączce potrzeby, łaknąc jego dotknięcia, jego ust, niewielkie uszczypnięcia wydawały się szarpać za jej macicę, tak że ogień wewnątrz niej wzrastał wyżej i wyżej. Tak wysoko, że poczuła się na krawędzi rozpaczy, gdy nie była desperatką. Potrzebowała go w sobie bardziej niż oddychania, zamiast jednak dać jej więcej, kontynuował swoją powolną, zmysłową napaść, do czasu gdy myślała, że może umrzeć z potrzeby. "Tak, możesz. Zrobisz to. Cokolwiek ci dam, weźmiesz to i więcej," powiedział. "Pozwól mi sprawisz że będziesz krzyczeć, Mary Ann. Niech uczynię cię tak bezmyślną z przyjemności, że nie będziesz znała żadnego innego imienia prócz mojego." Pozwolił swojemu głosowi być uwiedzeniem, pieszcząc jej skórę w sposób w jaki robiły to jego palce. Schylił swoją głowę do jej piersi, jego wargi ocierały się o jej sutek gdy mówił. "Oddaj mi się całkowicie." Jego ręka przykryła twardą dojrzałość jej piersi i wziął sutek do gorącej jaskini swoich ust. Jego zęby szarpnęły; karmił się nią, lizał, lekko gryzł, napadając na jej zmysły, tam i z powrotem między maleńkimi ugryzieniami zmysłowego bólu a niekłamaną ekstazą. Potrzeba była w nim, chwiejąc jego kontrolą, gdy wiła się przy jego pachwinie. Wyrównał swój język, pstrykając jej sutek, gdy jego ręka zjechała w dół, do zapadającego gorąca przy skrzyżowaniu jej nóg. Krzyknęła, łagodnym małym udręczonym apelem, przekręcając się w jego ramionach nawet gdy spróbowała przestrzegać jego rozkazu by zostać nieruchomą. Nerwy jej uda podskoczyły gwałtownie i rozłożyła swoje nogi szerzej, wijąc się naprzeciw jego grubego penisa. Ogień ścigał się przez jej ciało a jego penis szarpnął. Kolejne warknięcie uszło z jego gardła, gdy jego palce wsunęły się w ciemne loki, tuż powyżej jej wilgotnej szczeliny. Posłał kolejny gorący, lekki jak piórko oddech na jej pociemniały sutek, tak że wygięła się ponownie w łuk do niego, przepychając się w kierunku jego ust w męce potrzeby. Manolito udzieliło jej kilku wolnych, długotrwałych liźnięć, pstrykając językiem, nagle szarpiąc łagodnie zębami, rozmyślnie wysyłając migotliwe tańczące płomienie przez jej ciało. Zmieniał między twardym i łagodnym, wolnym i szybkim, siłę wyrazu zmysłowego bólu i dręczących okrążeń jego przynoszącego ulgę językowi. Przez cały czas, jego palce dokuczały tuż nad tym lśniącym kotłem gorąca. Mięśnie w jej brzuchu prężyły się, a jej biodra wyginały się w łuk, w rozpaczy, dążąc do uwolnienia, którego nie chciał jej dać. Jej oddech wszedł w cichym szlochu. "Musisz coś zrobić."

Tłumaczy: franekM

Zadowolenie zapłonęło w jego ciemnych oczach z maleńkimi bursztynowymi punkcikami światła. Podniósł swoją głowę, opuszczając wzrok na nią, jego spojrzenie było gorące i zaborcze gdy przenosiło się nad tym co był jego. Rozmyślnie przeniósł ją jeszcze raz, kładąc ją na łóżko, jego język i zęby sunęły po jej ciele, degustując się pożądaniem, degustując się spełnieniem każdej z jego fantazji. To była pokaz dominującego samca, który zszokował go, ale musiał odcisnąć swój zapach na niej, potrzebował jej — i wszyscy inni — będą wiedzieć do kogo należy. Zadrżała, jej piersi falowały, jej nogi rozsunęły się szeroko, gdy podróżował w dół jej ciała, zatwierdzając każdy jej cal jak jego własny. Jej głowa rzucała się tam i z powrotem, gdy dokuczał jej ultrawrażliwym piersią, odnalazł każde żebro, przesunął się na jej drżący brzuszek, zatrzymując się by dokuczyć jej intrygującemu pępkowi. Mruczała coś gorącego i erotycznego, a jego ciało drgnęły w odpowiedzi. Teraz był całkowicie skupiony na niej, wchłaniając czucie jej, jej czyste piękno, łagodnym przesunięci po jej jedwabistej skórze. Zapach jego partnerki objął go, wzywał go i rozkazywał mu, a jego ciało drżało i cierpiało z potrzeby odpowiedzi. Żądza i miłość wzrastały razem, nie oddalone od siebie, ta kobieta, ta samica, wystarczająco odważna, by iść za nim do krainy mgieł i cieni, wystarczająco dzielna, by wejść do lasu deszczowego, kiedy wszystko w niej kazać jej się bać. Jego. Jego bogate włosy ześliznęły się po jej płaskim brzuchu i falistymi biodrami, gdy zsunął się jeszcze niżej. Był przy samym centrum jej gorąca, i leżała pod nim, paznokcie grabiły prześcieradło, jej ciało wygięło się w łuk, jej gardło odsłoniło się, gdy odrzuciła do tyłu swoją głowę i podniosła swoje biodra. Jej spojrzenie spotkało jego, pobudzone, zrozpaczone. Jego uśmiech był czystym grzechem, gdy złapał jej uda i rozsunął ją szerzej dla siebie. Jego spojrzenie stało się gorętsze, dużo nikczemne i zbyt zmysłowe. Schylił swoją głowę i pił. W momencie gdy jego język przebił się głęboko, krzyknęła i wbiła paznokcie w materac, próbując się trzymać, gdy świat wokół niej wybuchł. Jej ciało wydawało się rozpadać. Brzegi jej wizji rozmazały się, gdy ogień ścigał się w dół jej kręgosłupa, a mięśnie jej ciasnego kanału pulsowały. Jej gardło zamknęło się, więc wydawało się niepodobieństwem by złapać oddech, gdy przypływy przyjemności wstrząsało nią. Ocierał się o nią, przebił ją, i skrobał zębami, ucztując jak opętany. Jego ręce przytrzymały ją siłą, której sobie nie wyobrażała, trzymając ją w ramionach, bezsilną i otwartą na jego erotyczną napaść. Lizał i ssał, jego język przeszywał głęboko, wylizywał gorącą śmietankę z jej wnętrza, podczas gdy ona rzucała się i jęczała pod nim. "Nie mogę tego znieść" wysapała, wbijając palce w materac, próbując rozpaczliwie znaleźć coś by się złapać. "Musisz się zatrzymać." ponieważ nie miała już żadnej kontroli.

Tłumaczy: franekM

Jego język napierał na jej łechtaczkę, a jej ciało się topiło. Przyjemność przedarła się przez nią z siłą wybuchającego wulkanu, rozprzestrzeniając się jak lawa rozżarzona do białości, aż jej mięśnie zacisnęła się zaciekle, a jej żołądek zacisnął się i dzidy ognia ścigały się w górę jej kręgosłupa i dookoła jej piersi. Przeciwstawiła się mocno jego ustom, niezdolna do powstrzymania się, gdy otępiająca przyjemność wzrastała w szybkim tempie, całkowicie poza kontrolą. Zanim mogła złapać swój oddech, szalał na niej, pociągając ją na kolana, gdy jej ciało drżało od kolejnych fal przyjemności. Podniósł się z nią w górę, łapiąc jej biodra i podtrzymując jej pośladki ku sobie, jedna ręka naciskała na jej plecy by przytrzymać ją w miejscu. Przycisnął barczystą główkę swojej erekcji do jej zaciśniętego wejścia. "Czy to jest to czego potrzebujesz, sivamet?" szepnął ochryple. Zdała sobie sprawę, że skanduje coś, lamentujący apel. Błyskawica przemknęła przez jej ciało, pokrywając je smugami, gdy jego ciało zaczęło najeżdżać na nią. Był gruby, tak twardy, jak stalowa dzida przepychająca się przez jej miękkie fałdy, rozciągając i paląc. "Jesteś zbyt burzy " wysapała, po raz pierwszy bojąc się że nie mogła pomieścić jego ciała, nie w ten sposób, nie gdy chwycił jej biodra i przytrzymując jej pośladki ku sobie, gdy przepychał się niepowstrzymanie, bezlitośnie przez jej ciasny-kanał. Jednak nawet gdy protestowała się, wyginała w łuk swoje biodra, chcąc więcej, potrzebując więcej, niemal płacząc z przyjemności rozprzestrzeniającą się przez nią. Nawet zbyt mocna inwazja, i towarzyszące jej palenie, nie mogło powstrzymać przypływowi ekstazy, a może go zwiększyło. W dominującej pozycji, Manolito trzymało ją w ramionach całkowicie pod swoją kontrolą, poświęcając czas gdy przepchał się do tego gorącego kanału, miękkiego jak aksamit, oblegającego go żyjącymi ścianami z jedwabiu. "Jesteś tak ciasna, Mary Ann." Jego głos był szorstki, rozlegający się dudnieniem w jego gardle. Pochylił się nad nią bardziej, pogłębiając jego inwazję, napełniając i wymagając od niej niemożliwie. "Nie ruszaj się, meu amor, nie rób tego." Ale nie mogła powstrzymać tego w jaki sposób jej mięśnie zamykały się wokół go, chwytając i ugniatając, działania pędzące jak strzałki ognia przez jej ciało. Poczuła, jak pchał głębiej i głębiej. Jego biodra wycofały się a następnie rzucił się do przodu, przebijając się przez jej miękkie fałdy, tarcie było gorące i dzikie, wysyłając wibracje przez jej całe ciało, więc nawet jej piersi czuły ogniste płomienie a jej ciało pulsowało, nasączając go witaniem płynem. Jego palce mocno wbiły się w jej biodra, trzymającą nieruchomo, szeptał gardłowy dźwięk, gdy zagłębiał się w niej na okrągło, wydobywając z niej wstrząsające krzyki, z każdym ciosem. Poczuła brzeg bólu gdy się powiększył, zamykając się w jej środku i podjął mocny, agresywny rytm, który trwał i trwał, wysyłając zygzaki błyskawicy pokrywające smugami każdą część jej ciała, ale nigdy nie łagodząc dręczący ból.

Tłumaczy: franekM

Pchał ją nad wszelkie granice, jakie kiedykolwiek miała, ciągnąc ją wyżej i wyżej, do czasu gdy szlochała, błagając o uwolnienie. Próbowała się poruszyć, próbowała wypełznąć spod niego, przerażona utratą siebie, przerażenie to było zbyt wiele by mogła to znieść, ale nagle warknął, dźwiękiem zwierzęcia, i pochylił się do przodu, jego długie ciało rozciągnęło się nad nią, zamykając ją w dole, z jednym ramieniem pod jej biodrami, gdy jego zęby zatonęły w głąb jej ramienia. Obmył ją niespodziewany ból, harmonizując z rozgrzanymi do białości smugami przyjemności, gdy ją ujerzdżał, jego oddech wychodził w ostrych gwałtownych wdechów, gdy z ogromną siłą wjeżdżał w nią na okrągło. Słyszała jej własne sapiące krzyki, dźwięk ciała uderzającego o ciało, czuła jego jądra uderzające o jej ciało, w ciężkiej pieszczocie gdy kontynuował gwałtowne uderzanie w głąb jej ciasnego kanału. Burza ognia, stawała się gorętsza i coraz bardziej poza kontrolą, i wiła się pod nim, potrzebując więcej, prócz przerażenia które jej dawał. Jego ramię zacisnęło się mocniej, przyciągając jej biodra, tak że jej spód uderzał mocno o niego i pochował siebie tak głęboko, że sięgał jej macicy. Poczuła, jak się powiększył, poczuła jak jej mięśnie się dociskały, do czasu gdy obawiała się, że roztrzaska się na milion kawałków. Manolito słyszało swój surowy oddech, szlochające apele, i wiedział, że jest tam, dochodzi na skraj. To jest to, sivamet chodź po mnie. Płoń dla mnie. Wielokrotne orgazmy przedarł się przez jej ciało, przetaczając się nad każdą jej częścią w falach, każdy silniejszy niż poprzedni. Uczucia zdewastowały ją w potężnych paroksyzmach. Jej ciało wygięło się w łuk, jej biodra sięgały po więcej, jego ochrypłe krzyki rozbrzmiewały echem jej. Jego uwolnienie było brutalne, ogień rozrywał jego kręgosłup i zwijał jego żołądek, podczas gdy jej kanał ściskał i chwytał wyciskając strumienie gorącego nasienia z jego ciała. Poczuł wybuch w swoich palcach u nogi, w górę nóg i jelit, wskroś jego klatki piersiowej do czubka jego głowy. To powinno go zaspokoić, ale jego ciało odmówiło bycia całkowicie zadowolonym. Trzymał ją w ramionach, jej mniejsze, miękkie i otwarte ciało, było podatne na niego. Jego erekcja pozostała gruba i bolesna, pulsująca przyjemność kontynuowała, gdy jej ciasne ściany wokół zaciskały się od kolejnych wstrząsów, zamykając go w niej. Nie mógł się ruszyć, oddychał ciężko, próbując uspokoić gwałtowne bicie swojego serca, próbując uniemożliwić by jego siekacze się wydłużyły. Niespodziewanie, jego kły tak zrobiły, i pochował swoje zęby w jej ramieniu, trzymając ją nieruchomo. Zachęcając do wzięcia jej krew, by zabrać ją w pełni do jego świata, by była z niego, ale przemógł to, wystraszony że może złapać ją w pułapkę, z nim na łące duchów i cieni. Mimo to łaknął jej smaku, więc trzymał ją pod sobą, na jej kolanach, jego ciało przykryło jej ciało, podczas gdy pozwolił przejść pragnieniu. Przeciągnął swoim

Tłumaczy: franekM

językiem po swoich kłach, rozkoszując się jej dzikim smakiem, jedna ręka gładziła jej piersi, ciesząc się pośpiechem gorącego płynu kąpiącego jego obolałego penisa za każdym razem gdy trącał jej wrażliwe sutki. "Mógłbym zatrzymać cię tu na wieczność" szepnął, przebiegając językiem wzdłuż jej kręgosłupa. Mary Ann przygryzła swoją wargę i próbowała uspokoić wciąż gwałtowne bicie swojego serca. Nigdy w życie nie mogła wyobraziła sobie, że może poddać swoje ciało tak całkowicie innej osobie. Gdy dotknął jej, gdy był blisko niej, nie miała absolutnie żadnych zahamowań. Bała się może, ale nie tego co on mógł zrobić, tylko że mogła pogrążyć się w absolutnym szaleństwie fizycznej przyjemności. Nie było już odwrotu. Nie mogła nawet winić Manolito. Zrobiła tak dużo uwodzicielskich rzeczy co on i to było wyłącznie fizyczne. Zamknęła swoje oczy i spróbowała nie czuć jej pulsującej krwi. To było uzależnianie. Był uzależnianiem, i łaknęła jego dotknięcia, przez resztę swojego życia. Nikt kiedykolwiek nie sprawił, że czułą rzeczy które on mógł. I nic kiedykolwiek nie wydawałoby się właściwe z nikim innym. Ale to nie była miłość. "Skąd wiesz, sivamet, skąd wiesz, czym jest miłość ze mną?" "Jesteś w moim umyśle." "Połączyłaś się ze mną." Pocałował gładką linie jej pleców. "Spokojnie, csitri, zamierzam położyć cię na materac." Drżała tak bardzo, że obawiał się, że spadnie gdy tylko pozwolił swojemu ciału ją opuścić. W moment, kiedy się poruszył, jej mięśnie zaciśnięte się na nim, przesyłając nowe doznania przez nich oboje. Trzymał swoje ramię mocno wokół jej pasa, gdy niechętnie wyśliznął się z jej ciała. Bardzo łagodnie pozwolił opaść jej na łóżko, zanim przekręcił się, zabierając ją z nim aby jej ciało zostało złożone przez jego. "Nie sądzę, że mogę się poruszać." Prawda była taka, że nie chciał się ruszyć. "Wiem że nie mogę," szepnęła Mary Ann, zdolna tylko by podnosić głowę. Jej ciało wciąż drżało od małych wstrząsów wtórnych. Nie mogła mieć dość powietrza, jej płuca płonęły, a jej ciało było w ogniu. Leżała przy nim, słuchając ich połączonych bić serc. "Co miałeś na myśli, gdy powiedziałeś, że nie wiem, czym jest miłość z tobą?" "Jak mógłbym nie uwielbiać kobiety, która stawia czoło wszystkiemu, czego się boi, by ocalić mnie od nieznanego? Jak nie mógłbym kochać cię, gdy stoisz między mną a ciemnością? Jak nie mógłbym kochać cię, gdy sprawiasz mi więcej przyjemności niż kiedykolwiek mógłbym wyśnić?? "Nie powiedział, że przynosi mu spokój. Że w momencie gdy był w jej wnętrzu dopełniał wszystko w nim, po prostu go uspokajając, uspokojenie, stało się prawdą. "To ty nie kochać mnie jeszcze, ale nauczysz się."

Tłumaczy: franekM

Zawinął swoje ramiona wokół jego drżącego ciała i trzymał ją wciąż, blisko, brodą trącając jej szyję, ciepłym oddechem naprzeciw jej ucha. Nie było żadnej potępienia w jego głosie, tylko rzeczowe oświadczenie. Jej ciało drżało, płonęło i łaknęło jego całkowicie jeszcze raz, i to było właśnie wręcz przerażające. Miał takie zaufanie do siebie, był tak pewny, że zakocha się w nim. Nawet jeśli ona tego nie wiedziała, że to będzie niemal niemożliwe, nie chcieć być z nim, nie gdy mógł sprawić, że płonęła od wewnątrz na zewnątrz. "Nie myślisz, że to było właśnie trochę przerażające?" "Jesteś ze mną bezpieczna." Ukrył swoją twarz w bogactwie jej włosów. "Chcę zostać tu z tobą i spać snem ludzi." Nigdy ani razu, w całej swojej egzystencji nie myśl, że chciałby tej prostej przyjemności, ale teraz chciał tylko zakręcić swoje ciało wokół jej i zasnąć z nią w jego ramionach. "Dlaczego sen ludzi?" zapytała, przytulając się do niego. "To wydaje się dziwną rzeczą dla ciebie by to powiedzieć." "Chcę śnić z tobie. Leżeć w łóżku i śnić o tobie, i obudzić się z tobą u mojego boku. " Otarła się o niego niemu jak kot. "Więc nie zasypiaj. Musisz pójść do ziemi, Manolito. Nawet ja to wiem. " Rozglądnął się po pokoju. Światło już zakradło się przez okna. To powinno palić jego oczy, ale zamiast tego chciał rozciągnąć się i wygiąć swoje ciao w łuk, kąpać się we wczesnym porannym blasku. "Może tu zostanę. Możemy zakryć okna. " Jej serce wzrosło gwałtownie. "To nie jest bezpieczne. W żaden sposób. Musisz wyjść. " Podparł swoją głowę na ręce i spojrzał w dół na nią, jego oczy kolejny raz były zupełnie czarne. "Nie chcesz bym został, prawda?" Powiedział z nagłym spostrzeżeniem. "Chcesz bym cię zostawił."

Przełknęła pragnienie zaprzeczyć jego oskarżeniu. To byłoby kłamstwo. "Nie mogę myśleć wokół ciebie." "Nie?" Podenerwowana agresja w jego głosie, została złagodzona przez gardłowe mruczenie samczego zadowolenia. Jego ręka przykryła jej pierś, jego kciuk prześliznął się nad jej sutkiem tak ze zadrżała pod jego dotknięciem.

Tłumaczy: franekM

"Nie. Myślisz, że zawsze działam tak — tak ulegle" Niemal wyrzuciła z siebie to słowo. "Nie zachowuję się jak niewolnica i nie jestem uległa." "Może wiem więcej w tym, co lubisz niż ty," powiedział. "Jestem w twoim umyśle i szukam rzeczy które sprawią ci zadowolą." Zamknęła swoje oczy na chwilę, zastanawiając się czy to było prawdą. Lubiła rzeczy, które robił. Tak jak było z oswojeniem się słowem, jak się poczuła. Nie mogła obarczyć go winą za jej własne czyny. Pragnęła go szybko i mocno, prawie brutalny w jego posiądnięciu jej na własności. Chciała? Wciąż chciała należał całkowicie do niego. Robić cokolwiek, o co ją poprosi. I to przerażało ją na całkiem innym poziomie. To była ważna zmiana osobowości i potrzebowała namysłu. Manolito studiowało jej twarz. Była zaintrygowana przez swoje zachowanie, a z kolei on pytał dlaczego musiał być tak dominującym z nią. Był dominującym człowiekiem, tak bardzo że nie miał żadnej potrzeby by sprawdzić się przed kimś innym, ale coś w nim potrzebowało zaznaczyć ją, zostawić jego zapach, dowód ich połączenia się w parę. Musnął włosy na jej ramieniu i dotknął drobną ranę tam. Karpaccy mężczyźni zostawili ukłucia, może malinki, i zostawili taką plamę na jej piersi za pierwszym raz kiedy wziął od niej krew. Rana na jej ramieniu była czymś całkiem innym. Zdziwiony, skupił swoje spojrzenie na niej. To zostało zrobione jego kłami. Mary Ann obróciła głowę aby również patrzeć na ślad, z małym grymasem na twarzy. Dlaczego na Boga uważała to za seksowne, gdy trzymał ją w ten sposób? "Myślę, że musiałeś nałożyć na mnie jakiś zaklęcie." "Sądzę, że było odwrotnie." "Naprawdę?" zapytała podejrzliwie. "Ponieważ Destiny może robić tego rodzaj rzeczy. Wejść wewnątrz umysłów i wpływać na niego. " "Połącz się ze mną jeszcze raz i zobaczę jaki mam na ciebie wpływ. Tym razem, myślę, że będę cię miał klęczącą u moich stóp, biorącą mojego penisa do swoich gorących, bardzo erotycznych ust." Jego ręka pogłaskała jej gardło, opuszki jego palców pieściły. Jego ciało, całe ponownie stwardniało, na tę myśl, naciskając mocno na nią, szarpiąc przez erotyczne fantazje. "Nie mogę tego przeżywać, ale jestem więcej niż skłonny poświęcić się dla eksperymentu." Powinna się martwić, ale myśl o badania jego ciała, zaciągnięciu go nad brzegiem, z nim rozkazującym jej, by dać mu ten rodzaj przyjemności i jej okradaniu go z kontroli, wysłać zwój wzrastającego w szybkim tempie radosnego podniecenia przez jej ciało. Jego język musnął jej ramię, szczypał, a już jej ciało odpowiedziało tymi lekkimi trzęsieniami ziemi, które rozprzestrzeniały się w górę jej żołądka do jej piersi. "Może jestem jedyną która na ciebie wpływa," powiedziała. "Zawsze mówisz mi, że jestem jedną która łączy się z tobą."

Tłumaczy: franekM

"Oczywiście że na mnie wpływasz. Czytam twoją każdą fantazja i dzielę swoją z tobą " Jego ręce przykryły jej piersi i dokuczały jej sutkom przed zjeżdżanie w dół krągłości jej ciała, do jej pośladków. Zaczął wolny, rytmiczny masaż. "Gdy przyjdę do ciebie, jutro w nocy, włóż coś kobiecego." Sapnęła, oburzona. "Zawsze noszę kobiecą odzież. Mam najlepszy smak do ubrań. Nie mogę uwierzyć że obraziłeś mnie w ten sposób. " Samcze rozbawienie świeciło w jego oczach. "Przepraszam, meu amor, jeśli zrozumiałaś to w niewłaściwy sposób. Jesteś zawsze świetnie ubrana. Jestem staroświecki i wolę sukienkę lub spódnic." Jego ręka przesunęła się do jej żołądka, palce rozszerzyły się szeroko. Pocierał w łagodnych kołach, prześlizgując się niżej, właśnie wtedy gdy jego głos zamienił się w chropowaty. "Poza popisywaniem się twoim pięknym ciałem, jego najwyższą zaletą jest to, że będę mógł dotknąć cię w ten tak łatwy sposób." Jego palce zjechały jeszcze niżej, do witającej, czekającej wilgoci. "Chcę twojego ciała dostępnego na moje dotknięcia. Patrzę na ciebie i chcę prześliznąć moja dłonią po twojej skórze. Nie ma nic podobnego w tym świecie. " Jego palce prześliznęły się nad jej szczeliną, wywołując jej gwałtowny wdech. Jej uda zacisnęły się. Jej macica skurczyła się i właśnie w ten sposób była jego. Każda myśl o oporze odeszła. Jego palce głaskały i dokuczały i rozpoczynały ponownie intymną eksplorację. Jego szorstkie szepty w jej uchu tylko zwiększyły wrażliwość jej zmysłów i zakończeń nerwowych oraz zwiększyły jej potrzebę go. Poranne słońce zakradło się przez okno, i światło rozświetliło, surowe pobudzenie wytrawione na jego twarzy. Przetoczył się na swoje plecy i po prostu podnieść ją aby usiadła na nim okrakiem. Sapnęła gdy spuściła wzrok na jego erekcję. Wydawało się niemożliwe by mogła wziąć go do swojego wnętrza, ale jej ciało piekło i pulsowało i płakało za nim. Ustawił jej uda po bokach swoich bioder, naciskając na nią barczystą główką swojego penisa. Jego uśmiech był prawdziwy, białe zęby mignęły na nią, czarne oczy lśniły czymś zbliżonym do radości, gdy nasunęła się na niego. Przebił na wskroś jej zaciśniętego fałdu, do czasu gdy nie znalazł się w głębi niej, gdzie należał. Przyniósł jej ręce na swoje ramiona, więc mogła zebrać siły, gdy zaczął się ruszać, napełniając ją, tym razem wolno i lekko, więc mogła poczuć każdy cios, gdy była już tak uwrażliwiona. Zaczęła poruszać się sama w rytmie, gdy jego ręce poprowadziły ją do jazdy na nim, w wolnej, zmysłowej zjeździe. Rozciągał ją powolno, stal przykryła aksamitem, poruszając się w całkowicie ciasnych, zaciskających się mięśniach, aż tarcie pozbawiło ją oddechu — zdrowego rozsądku. To było inne od dzikiego posiądnięcia wcześniej, ale nie mniej przyjemne. I było coś dekadenckiego w siedzeniu na niego,

Tłumaczy: franekM

gdy jego spojrzenie spoczęło na kołysaniu się jej piersi a jego oczu skupiły się na niej z taką gwałtowną żądzą i uznaniem. Do czasu gdy Manolito ją opuścił Mary Ann została wyczerpany, ale słońce było już wysoko. Zdała sobie sprawę, że to jest dla niego niebezpiecznie, znaleźć się na zewnątrz w tym momencie. Jej własne ciało było tak wyczerpane, że nie mogła zrobić nic więcej niż oddać mu pocałunek i pomachać słabą ręką, gdy zaciągnął nakrycia nad nią i zostawił ją w spokoju. Ledwie zauważyła jego cichą komendę by spała, już zamknąwszy oczy.

Rozdział 9 Mary Ann obudziło uczucie łez na twarzy i delikatny odgłos kobiecych głosów z drugiej strony drzwi. Jęknęła i przewróciła się na drugi bok, jej ciało bolało w miejscach o których nie wiedziała. "To był tylko seks" powiedziała głośno. "On cię nie kocha. Liczy się miłość, a on cię nie kocha. " On może jej nie kochać, ale posiadł jej ciało. Zrobiłaby cokolwiek o co poprosił, i nie wiedziała, czy to jest możliwe. Czuła otarcia zarostu między udami i na jej brodzie. Drżała i pulsowała od potrzeby w momencie, gdy o nim pomyślała. Jej piersi bolały i wydawały się ciężkie. Nie było cala na jej ciele, którego nie uznał za swoje, albo którego nie oddała swobodnie. Jej utrata kontroli była przerażająca. Jak mogła łaknąć jego ciała do tego stopnia, że pozwoliła mu pchnąć ją za każdą granicę, rzeczywistą albo jaką sobie wyobrażała? Jedyną bezpieczną rzeczą jaką mogła zrobić to odejść, a na to było już o wiele za późno. Była praktyczną, kobietą, która rozwiązała sprawy, a to nie było żadne rozumowanie. Usiadła i starła więcej łez. Nie płakała tak dużo, odkąd była dzieckiem. Prysznic tylko zwiększył uczucia szepczące na jej skórze. Wspomnienie jego palców odnajdujących ślady każdego cienia i wgłębienia, każdej krzywej i dołeczka. Jego usta doprowadzające ją do szału z łaknienia. "To nie jest normalne" powiedziała do swojego odbicia w lustrze. "To nie jest normalne, pragnąć go w ten sposób i obawiać się, że podejdzie do mnie i bardziej że tego nie zrobi." Czy mogłaby odejść? Czy mogła wrócić do swojego życia w Seattle? Manolito wciąż był uwięziony między światami; mogłaby go zostawić wiedząc, że on nigdy nie będzie mógł wrócić, jeśli mu nie pomoże? Mary Ann ubrała się ostrożnie, używając ubrania jako zbroi, jak często robiła, gdy potrzebowała zaufania i poczucia kontroli. Manolito kazał jej nosić sukienkę, więc

Tłumaczy: franekM

założyła luźny i jedwabisty top. Stała drżąc, wpatrując się w siebie, chcąc nosić sukienkę, ponieważ to było to czego on pragnął. Ponieważ patrzyłby na nią z tym spojrzeniem ponurego głodu, któremu nigdy nie mogłaby się sprzeciwić. Na moment jej ręce podeszły do niewielkich guzików jej bluzki, ale zmusiła soje ręce do opadnięcia w dół. Nie podda się — nie dla siebie i nie dla niego. Jeśli nie mogła go zostawić, przynajmniej mogła mu się przeciwstawić. Podnosząc brodę, wyszła do salonu. Młoda kobieta siedziała zwinięta w kłębek na ławeczce pod oknem, jej długie włosy spadały kaskadą w dół jej pleców jak wodospad. Popatrzyła w górę z niepewnym uśmiechem, który nie był wcale rzeczywisty, jej szmaragdowe spojrzenie przyglądało się uważnie. "Musisz być Jasmine. Jestem Mary Ann Delaney. Juliette powiedziała ci, że przyjdę? "Podeszła wolno do dziewczyny, jej ruchy były łagodne i spokojne. To dlatego przede wszystkim miała tu przybyć, dla tej młodej kobiety ze zbyt starymi oczami i smutkiem który już wytrawił jej twarz. Jasmine uśmiechnęła się i podała jej rękę. "To taka przyjemność spotkać cię w końcu. Juliette tak wiele o tobie mówiła. " "Śmierdzisz karpackim mężczyzną" powiedział inny głos, ton napełnił się pogardą. Mary Ann odwróciła się do twarzy Solange. To nie mógł być nikt inny. Była piękna w dziki, nieoswojony sposób. Miała kocie oczy, złociste, bystre i ostrożne. Skradała się zamiast iść, jej szybkie niespokojne ruchy były pełny gracji i zręczności. Mary Ann mogła zobaczyć w niej gniew, głęboki i szczelnie przechowywany. Zobaczyła zbyt wiele okropności aby kiedykolwiek wrócić do niewinności. Solange nosiła luźne spodnie ściągane na sznurek i pasek wokół swoich bioder. Gdzie Mary Ann opierała się na gazie pieprzowym, Solange nosiła noże i broń ze swobodną znajomą. Miała broń której Mary Ann nigdy wcześniej nie widziała, wiele małych i ostrych i o bardzo wydajnym wyglądzie. Jej włosy były kudłate, ale nadawały kształt jej twarzy. Gdzie Jasmine była eterycznie piękna, smukła i kształtna, z łagodnymi krzywiznami i opadającymi włosami, Solange była prostolinijna, z pełnymi okrągłościami, temperamentem w jej oczach i namiętnością przyklejoną do jej ust. "Naprawdę? Wzięłam prysznic. "Mary Ann uśmiechnęła się do kobiety, chcąc ją uspokoić, pomóc jej się odprężać. Solange zatrzymała się w pół krok, marszcząc nos. "Przepraszam. To było niegrzeczne. Mam bardzo wrażliwy zmysł węchu. Nie powinnam była tego mówić. Przyszłyśmy w formie jaguara i to czyni mnie ultra wrażliwą. " "Nie, wszystko w porządku. Masz prawo mówić co myślisz." Mary Ann posłała jej szybki, pełny zachwytu uśmiech." Nawet jeśli mówisz, że czymś pachnę. "

Tłumaczy: franekM

"No, nie," powiedziała Jasmine, wstając na nogi. "Solange nie miała wcale tego na myśli." Posłała swojej kuzynce ostrzegawcze spojrzenie i wyciągnęła rękę do Mary Ann. "Jesteś głodna? Właśnie mieliśmy robić obiad. Po prostu weszłyśmy kilka minut temu. Przepraszam jeśli się obudziłyśmy. " "Płakałaś w swoim śnie" powiedziała Solange. "Mam również wyjątkowy słuch,. Czy wszystko w porządku?" Mary Ann trzymała swój uśmiech pogodny. Palce Jasmine zacisnęły się wokół jej, i młoda kobieta drżała. "Jestem dziewczyną z miasta. Deszcz w lesie jest trochę dla mnie przerażający. Przypuszczam że żadna z was nie czuje tego w ten sposób. Pomimo że wczoraj wieczorem użyłam swojej puszki gazu pieprzowego na jaguara, gdy mnie zaatakował. " Solange zakręciła się wokół, jej ciemne brwi się zmarszczyły. "Zostałaś zaatakowana przez jaguara? Jesteś pewna? " Mary Ann kiwnęła głową. "Byłam bardzo blisko niego." "Czy on miał obrożę na szyi, albo paczkę, jakiegokolwiek rodzaju, którą mogłaś zobaczyć?" domagała się Solange. Już śpieszyła od okna do okna, spoglądając na zewnątrz. "Teraz gdy to mówisz, być może, że miał." Mary Ann zatrzymała rękę Jasmine. Dziewczyna zadrżała, ale kontynuowała przechodzenie przez szeroki holl do otwartej kuchni. "Nie mogę sobie przypomnieć. To wszystko zdarzyło się tak szybko. " Solange powąchała woń powietrza jeszcze raz, podnosząc twarz i obwąchując. "Byłaś obok mężczyzny jaguara? Prócz karpackiego mężczyzny? " Jasmine sapnęła i przykryta swoje usta, jej oczy zrobiły się szerokie ze strachu. "Oni są tu? Na wyspie? " "Wszystko będzie w porządku" zapewniła ją Solange. "Mogę cię ochronić, i Juliette owinęła dom zabezpieczeniami. Pod warunkiem, że zostaniemy w środku, powinniśmy mieć się dobrze. Zamierzam sprawdzić górę, by się upewniać, że balkony i okna wszystkie są zamknięte i zablokowane na klucz. Okna mają rygle, Jazz. " Jasmine popędziła do niej, chwytając jej ramię. "Nie zostawiaj mnie samej. Nie chcę być sama. " Jej młoda twarz wyglądała na udręczoną, i przez jednen, jedyny moment, Mary Ann zobaczyła ból w złocistożółtych oczach Solange. Owinęła swoje ramiona wokół swojej kuzynki i ją objęła. "Mary Ann jest tu, kochanie. Po prostu rozejrzą się na

Tłumaczy: franekM

górze. Ona usiądzie z tobą a ja zaraz wrócę. Dlaczego nie zrobisz Mary Ann czegoś do jedzenia? Ona jest głodna, pamiętasz? " Jasmine przełknęła i kiwnęła głową. "Tak, przepraszam. Oczywiście przygotuję ci coś do jedzenia. Pijesz herbatę? "Patrzyła jak Solange wychodzi z pokoju" Ona zaraz wróci, nie martwić się, "dodała. "Oczywiście że tak," powiedziała uspokajająco Mary Ann i zawinęła pocieszająco ramię wokół młodszej dziewczyny. Jasmine była bledła pod złotem swojej skóry. "Herbata byłaby wspaniała, dziękuję." Ręce Jasmine drżały tak bardzo, że filiżanki zagrzechotały, ale nalała do obu filiżankę herbaty, dodając mleko i usiadła naprzeciw Mary Ann przy stole, siadając przodem do drzwi, wyczekując swojej kuzynki. "To musi być trudne pozwolić Solange zejść z twojego wzroku" powiedziała łagodnie Mary Ann. Skoncentrowała się na wysyłaniu młodej kobiecie spokoju, ukojenia i pocieszenia, chcąc by zdawała sobie sprawę, że ma kogoś, z kim mogła porozmawiać. Jestem tu teraz. Wszystko będzie dobrze. Sprawię że wszystko będzie dobrze. Jesteś silna i możemy to pokonać. Jasmine ledwie przestała być nastolatka a jednak już jej świat składał się z przemocy i strachu. Mary Ann chciała wciągnąć ją w swoje ramiona i ukołysać ją tak jak dziecko, jakoś jeszcze raz naprawić dla niej świat. Jasmine kiwnęła głową. "Próbuję nie być dla niej ciężarem, ale większość czasu nie mogę spać i ona musi siedzieć ze mną." "Jestem pewna, że ona tak nie myśli, Jasmine. To jest oczywiste że ona cię kocha. " Solange może być twarda jak skała, ale była lojalna i kochająca dla swojej rodziny. Walczyłaby na śmierć i życie dla tego dziecka, i użyłaby swojego ostatniego oddechu by ją pocieszyć. Mary Ann mogła odczytać to w nich, ale Jasmine była bardziej niż po prostu wystraszona, po jej przerażającym doświadczeniu. Utrzymywała coś innego, jakąś mroczną tajemnicę, której nie dzieliła z Juliette albo Solange. Mary Ann psychicznie pogłaskała dziewczynkę, jakby była dzieckiem, ciepłem i troską w jej umyśle. Pragnęła uczynić to właściwym dla Jasmine, pragnąc usunąć smutek z jej oczu i zabrać strach i niepokój na dobre. Jasmine zrobiła głęboki wdech. "Tak się cieszę, że przybyłaś. Dziękuję. Juliette powiedziała, że jesteś z miasta i to wszystko jest trudny dla ciebie. " Mary Ann wzruszyła ramionami, by skłonić dziewczynę do prowadzenia rozmowę i wyjść z czymkolwiek, o czym chciała mówić. To było dla niej przerażające, i chciała powiedzieć to Mary Ann bez Solange w pokoju. "Chciałam przyjść, byś mogła z kimś porozmawiać. To czasami jest łatwiejsze gdy nie jest to rodzina." Wszystko w

Tłumaczy: franekM

porządku, kochanie. Jestem tu teraz. Nie zdradzę cię. Przebyłam długą drogę by ci pomóc. Zaufaj mi teraz. Zaufaj mi ciężarem który niesiesz, a we dwie to rozwiążemy. "I rozmawiałeś z innymi dziewczynami, dziewczyny tak jak ja, prawda?" zapytała Jasmine, obniżając głos, rzucając okiem na wejście, by się upewnić, że Solange wciąż była na górze. "To co ci się zdarzyło było szczególnie brutalne," powiedziała Mary Ann. "Musisz poświęcić sobie czas." Chodź, dziecko. Podziel się tym. To zżera cię od środka. Cokolwiek to jest, możemy to załatwiać. Wiem co robię. Możesz na mnie liczyć. Pragnęła znaleźć sposób, by mogła przekonać Jasmine, że jej pomoże, że nigdy nie zdradzi jej zaufania. "Nie mam czasu" szepnęła Jasmine. Schyliła swoją głowę i postawiła filiżankę. "To jest łatwiejsze że wiesz co się stało. Nie powiedziałam nikomu, ale wkrótce będę musiała . " Mary Ann wstrzymał swój oddech, jej serce bijące mocno. Chciała zapłakać nad dziewczyną, niewiele starszą od nastolatki, jej życie już się roztrzaskało. Oparła swoją rękę nad Jasmine, łącząc je, skłaniając dziewczynę by była spokojna, pocieszając. "Jesteś w ciąży." Jasmine ukryła swoją twarz w rękach. "Jest roślina, której możemy użyć po, wiesz, upewnić się, i Solange dała mi ją, ale ja nie mogę?" Odsunęła się i patrzała na Mary Ann przez palce. "Już wiedziałam. W momencie gdy to się zdarzyło. Po prostu wiedziałam i nie mogłam tego zrobić. " "Nie zrobiłaś niczego złego, Jasmine. Ci mężczyźni zabrali ci twój wybór a ty się podniosłaś i podjęłaś swoją własną decyzję. Obawiasz się, że zrobiłaś coś złego? " "To jest skomplikowane. Żyjemy skomplikowanym życiem i zdążyłam sprawić że stało się jeszcze gorsze. Oni nigdy teraz nie przestaną. Ci mężczyźni. Oni przyjdą za nami, choćby nie wiem gdzie pójdziemy." Popatrzała jeszcze raz na drzwi." Solange … " Urwała." To było tak trudne dla niej. " "Przepraszasz za swoją decyzję?" "Nie wiem jak się czuję i nie mogę znieść tego, że Solange martwi się ze mną. Zrobiła już tak wiele i to będzie jeszcze jedna osoba dla niej do opieki. " "Zatrzymałabyś dziecko?" Oczy Jasmine błysnęły czymś bliskim ognia, i po raz pierwszy, Mary Ann dostrzegła podobieństwo między Jasmine a jej kuzynką. "Nigdy nie oddam im mojego dziecka. Nigdy. Jeśli Solange chce bym odeszła, odejdę, ale nie przekażę dziecka w ich ręce, nawet jeśli to jest chłopiec. "

Tłumaczy: franekM

"Nie, oczywiście że nie. To co zrobili ci mężczyźni było przestępstwem. Jasmine." Mary Ann wypiła łyk swojej herbaty i przyjrzała się młodszej dziewczynie. Dobierała ostrożnie słowa. "Manolito powiedziało mi, że spotkał jednego z mężczyzn jaguara, tego samego który uratował mi wczoraj życie, przed jaguarem, który mnie zaatakował. Powiedział, że skaził go wampir, zmieniając mężczyzn by popełniali przestępstwa przeciwko ich kobietom. Jeśli tak jest, poniekąd, oni też są ofiarami. " "Co jej mówisz?" domagała się Solange. Mary Ann obróciła się, gdy kobieta weszła do pokoju. Zapadła absolutna ciszę, jej ciało pozostało całkowicie nieruchome, jej bosa noga nie wydawała żadnego dźwięku na marmurowych posadzkach. Przeszła do boku Jasmine i zawinęła ramię wokół niej, piorunując wzrokiem Mary Ann. Jasmine usztywniła się, alarm rozprzestrzeniał się na jej twarzy. Posłała Mary Ann szybkie, zdenerwowane potrząsanie głową, nie chcąc by ujawniła jej tajemnicę. Mary Ann podejrzewała, że Solange już wie. Była czystej krwi jaguarem, z wszystkimi zmysłami zwierzęcia. Jasmine nie mogłaby ukryć takiej rzecz przed nią, ale Mary Ann nie zdradziłaby jej zaufania choćby nie wiem co myślała. "Tylko to że jeśli wampir skłania mężczyzn by poszukiwać ich kobiet, to jest beznadziejna tragedia dla każdego." Trzymała swój głos łagodny i rzeczowy. "Jeśli to co znalazł Manolito jest prawdą, wampir rozmyślnie zabija cały gatunek." Solange przygryzła swoją wargę i nalała sobie herbatę. "Może wampir ma rację. Jeśli nasi ludzie potrafią robić takie rzeczy, gatunek nie powinien przeżyć. " "Solange," zaprotestowała Jasmine. Mary Ann złapała pełne urazy spojrzenie w jej oczach i chciała móc ją pocieszyć. Ona nie chciała by to tak wyszło. Zobaczyła zbyt wiele, przeszła zbyt wiele i również doznała urazu. Zaakceptowałaby dziecko. Nie mogła zapewnić Jasmine, chociaż myślała, że to prawda. Solange nigdy nie odwróciłaby się od Jasmine albo dziecka. Tego nie było w tej kobiecie. Solange wzruszyła ramionami. "Wiesz co myślę, Jazz. Nigdy nie robiłam sekretu ze swojej pogardy dla mężczyzn. " "Nigdy nie chciałaś rodziny?" zapytała Mary Ann . "Pewnie. Czasami. Gdy jestem sama w środku nocy, albo gdy jestem rozpalona." Zarzuciła rękę na ramię Jasmine." Nie ma żadnego innego sposobu by to przetrwać.

Tłumaczy: franekM

Cierpimy na łączenie się w pary trochę bardziej niż większość kobiet, tak sądzę, ale nie chcę żyć tego rodzaj życiem kobiety, Która musi mieć rodzinę. " "Co to za życie?" zapytała Mary Ann, biorąc trochę miodu do herbaty. Z jakiegoś powodu, miała trudności z jej piciem. Jedzenie na stole obrócić jej żołądek. Nie jadła kawał czasu i powinien padać z głodu, ale nawet owoc nie były dla niej zachęcające. "Oddając wolność. Będąc pod panowaniem mężczyzny. " "Czy myślisz że takiej jest większość małżeństw? Czy takie jest małżeństwo Juliette? Ona jest zmuszona do robienia wszystkiego na sposób Riordana? " Solange otworzyło swoje usta, nabrała tchu i zamknęła je. Wzdychając, zatonęła w dół na krzesło. "By być uczciwą, może nie. Tak wygląda na powierzchni, ale sposób w jaki on na nią patrzy, rzeczy które robi dla niej, nie, myślę, że ona może tyle co on. Ona chce go uszczęśliwić. " Była ciekawość w jej głosie. "Nie mogę wyobrażać sobie by zrobić coś dla mężczyzny. " "Zadziwiające, Solange, czułam w taki sam sposób, przez dugi kawał czasu. W mojej pracy, widzę najgorsze u mężczyzn — najgorszych, przypuszczam że jak ty. Ale widzimy bardzo małą ich część. Jest wśród nich wielu dobrych, którzy kochają kobiety, i oni traktują kobiety z miłością i szacunkiem." Mary Ann zachęcała ją by zrozumiała i zobaczyła co mówiła, ponieważ z Solange biła gorycz i rozgoryczenie, które ostatecznie zrujnuje jej życie. Jesteś zbyt dobrą kobietą by żyć w ten sposób, kochanie. Chciała móc zabrać te wszystkie straszne wspomnienia, całą tragedię, która spotkała je obie. Solange ocalała kobiety z rąk mężczyzn jaguara przez jakiś czas. Dostrzegła zbyt dużo śmierci i brutalność, nie było żadnych policjantów których można było zawołać. To była walka na śmierć i życie w lesie deszczowym, i Solange dała sobie radę nie tylko z przeżyciem, ale by uratować wiele innych kobiet. "Może masz rację" zgodziła się Solange. "Wciąż myślę że Jasmine i ja musimy odejść z tego miejsca. To jest mój dom i kocham go, jeśli jednak nadal będziemy trzymać się tej walki, ostatecznie zostaniemy zabite. Oni już nas znają i naszą reputację. " To było logiczne, ale co więcej, walka z mężczyznami jaguara zabarwiała każdy aspekt ich życia. "To nie jest najlepsze miejsce dla Jasmine" zgodziła się. Mary Ann Solange kiwnęła głową. "Wiem. Wiedziałyśmy od jakiegoś czasu że musimy znaleźć inny dom, prawda, Jazz? " Zmierzwiła włosy swojej kuzynce. Było zbyt dużo smutku w Solange, jakby wielki ciężar osiadł na jej ramionach. Była młodsza niż Mary Ann, i to było szokujące. Wyglądała na starszą, jej twarz była bardziej poważna i kobieca, niż niewinna, ale musiała być tylko kilka lat starsza od Jasmine.

Tłumaczy: franekM

"Rozmawialiśmy o tym" przyznała Jasmine "Ale gdzie pójdziemy? Żadna z nas nie może mieszkać w mieście, tak blisko innych ludzi. " "Juliette powiedziała, że Riordan ma dom zbudowany na ich ranczu dla nas," powiedziała Solange, jej głos ultra swobodny. "Możemy spróbować." Jasmine usztywniła się i potrząsnęła milcząco głową. Mary Ann była mistrzem w czytaniu ludzi. Solange nie chciała pójść na ranczo. Miała taką nieufność do ludzi, a główny dom De La Cruz był pracującym ranczem z kręcącymi się wszędzie ludźmi. Ale to postawiłoby zarówno kobiety pod ochroną jak i okiem braci De La Cruz, z których wszyscy przyjmowali swoje role bardzo poważnie. Solange martwiła się o Jasmine. Jeśli wiedziała o ciąży, jak podejrzewała Mary Ann, chciałaby zabrać Jasmine do względnie bezpiecznego domu na ranczo. "Spotkałaś Rafaela i Colby?" zapytała Mary Ann. "Młodszy brat Colby Paul i jej siostra Ginny mieszkają na ranczu. Oni wydają się naprawdę je kochać. Ginny ma bzika na punkcie koni. " Solange posłała jej wdzięczny uśmiech. "Ginny jest wciąż młoda, prawda? Słuchałam Juliette rozmawiającej o niej. Ma jedenaście albo dwanaście lat. " "To nie zadziała, Solange," powiedziała Jasmine. "Nie zamierzam żyć na ranczo bez ciebie." "Czy powiedziałam że beze mnie? Pójdę, jeśli ty pójdziesz " powiedziała Solange." I nie jesz wystarczająco, by utrzymywać przy życiu ptaka. Jedz." Jasmine zmarszczyła brwi gdy zjadała banana. "Poszłabyś na ranczo, Solange, ale nie zostałabyś tam i dobrze to wiesz. Zostawiłabyś mnie u Juliette i wróciła do lasu i spróbowałabyś działać tu samotnie. " Solange oparła się o swoje krzesło i przyjrzała się Jasmine z trzeźwą twarzą. "Powiedziałam że poszłabym z tobą i chcę tego. Spróbuję zostać. To wszystko, co mogę obiecać. Spróbuję zostać. Myślałam, że będziemy tu bezpieczne, jeśli jednak mężczyźni jaguara wiedzą o tym domu, a bracia De La Cruz większość czasu go nie używają, oni przyjdą po nas. Może powinniśmy wracać z Juliette i Riordan gdy pójdą. " Mary Ann złapała podstępny niepokój. Solange nie sądziła ani przez moment, że będzie w stanie zatrzymać się na ranczu, ale dla Jasmine, spróbuje. "Czego boisz się na ranczu najbardziej?" Oparła brodę o swoje dłonie i studiowała twarz Solange. Jasmine nigdy nie zostałaby jeśli jej kuzyn nie zostanie.

Tłumaczy: franekM

Solange milczała tak długo, że Mary Ann obawiała się, że nie odpowie. "Nie radzę sobie z ludźmi. Szczególnie z mężczyznami. Dostaję klaustrofobii w ciasnych pomieszczeniach. Nikt nigdy nie mówił mi co mam robić, od kiedy miałam około dwanaście lat, i nie mogę sobie wyobrażać mieszkania w miejscu z zasadami — kogoś innego zasadami. Miałam swoje własne przez zbyt długi czas i nie mogę się nigdzie dopasować." Patrzała na Jasmine. "Nie chcę tego dla ciebie, Jazz. Zasługujesz na życie. " "Ty też" powiedziała cicho Mary Ann — stanowczo. "Nie jestem taką miłą osobą" powiedziała Solange, jej złocistożółte oczy były płaskie i twarde. "Robiłam pewne rzeczy i nie mogę ich zmienić." Jasmine położyła swoją rękę na Solange. "Ratowałaś życia." "I je odbierałam." Nie było żadnego żalu w jej głosie, i żadnych na jej twarzy, ale Mary Ann mogła wyczuć smutek schodzący z niej falami. Była wojownikiem, i nigdzie na świecie nie było miejsca dla kobiety takiej jak Solange. "Nie współczuć mi," powiedziała Solange. "Dokonywałam własnych wyborów." "A ja zawsze podejmowałam swoje" powiedziała Jasmine. "Zostaję z tobą. Tu albo na ranczu, albo gdziekolwiek. Jesteśmy rodziną i jesteśmy blisko. Juliette czuje w ten sam sposób. Ona nie może dołączać do nas podczas dna, ale ona jest z nami, gdy tylko może. " To dobrze. Mary Ann posłała Jasmine aprobujący uśmiech. Dziewczyna miała ikrę mimo wszystko. Nie zamierzała machnąć ręką na Solange. Jasmine posłała jej mały, konspiracyjny uśmiech, i Mary Ann zdała sobie sprawę, że cieszy się, że przybyła. Obie kobiety potrzebowały jej. Była urodzonym doradcą, pomagała ludziom znajdować ich drogę i była w tym dobra, dumna ze swoich umiejętności. Solange wydawała się bardziej zagubiona niż Jasmine, ponieważ zawiodła się na życiu. Na ludziach. Na wszystkim. Solange nagle podniosło głowę, stając na nogi, jej ciało było nieruchome, Jasmine przycisnęła rękę do swoich ust tłumić krzyk alarmu. "Wszystko w porządku, dziecino," zapewniła Solange. "Oni tu są" szepnęła Jasmine. "Na zewnątrz a jeszcze jest parę godzin do zachodu słońca."

Tłumaczy: franekM

"Zabierz Mary Ann do bezpiecznego pokoju," poinstruowała Solange. "Czekajcie tam na mnie." "Mary Ann będzie miała się doskonale pomagając ci na zewnątrz," powiedziała Mary Ann. "Nie ukrywam się przed tymi ludźmi. Gdyby ośmielili się przyjść tu i cię skrzywdzić —" "Oni gwałcą i zabijają. Do tego są zdolni." powiedziała Solange, jej głos był twardy." Żyjemy tu według prawa lasu, zabić albo zostać zabitym, i musisz być gotowa właśnie to zrobić. Idź z Jasmine. " Jasmine uniosła swój podbródek i sięgnęła przez stół po broń przyklejoną tam. Oczy Mary Ann powiększyły się. Oczywiście były przygotowane na atak. "Zajmę się górą" powiedziała Jasmine. "Ty bronisz dołu, Solange. Mary Ann, oni nie będą zdolni do naruszenia bezpiecznego pokój. Jeśli wpadniemy w kłopoty, znajdziemy sposób by tam dotrzeć, więc zostaw go otwartym tak długo, jak to możliwe. " "Zostanę z tobą" powiedziała Mary Ann. "Potrafię strzelać z broni." "Riordan i Juliette ustalili zabezpieczenia na domu" powiedziała Solange, nie fatyguj się, sprzeczający się z nimi." Jasmine, sprawdź okna. Zostań z tyłu poza zasięgiem wzroku. Jeśli oni cię zobaczą i rozpoznają cię, to może sprawić, że zrobią coś szalonego by wejść, jeśli jednak oni naruszą okno, strzelaj, żeby zabić. Rozumiesz mnie? Nie zawahasz się. " "Nie," zapewniła Jasmine. "Będę z nią" dodała Mary Ann. Jasmine wyglądała na tak młodą i przerażoną. Jej ciąża uczyniła ją jeszcze podatniejsza. Solange przytuliła Jasmine do siebie, wpatrując się w jej oczy. "Bądź bezpieczna, mała kuzynko." "Ty również." Jasmine musnęła pocałunkiem wzdłuż policzka Solange, a następnie obróciła się i pośpieszyła na piętro. Mary Ann pobiegła za nią, ale zatrzymała się by przyjrzeć się, jak Solange rusza przez olbrzymią kuchnię w kierunku holu. Kobieta wyglądała jak samochód w dżungli, lśniący, potężny i śmiertelny. Nie można było jej nie podziwiać — albo wierzyć w nią. "Ona nas przez to przeprowadzi" zapewniła ją Jasmine. "Nie mam wątpliwości, że ona to zrobi." Wciąż. Lepiej było zawsze mieć plan rezerwowy. Musiały oprzeć się do czasu, gdy Manolito, Riordan i Juliette uda się

Tłumaczy: franekM

obudzić i dotrzeć do nich. Rzuciła okiem na swój zegarek. Trochę ponad dwie godziny. Zabezpieczenia powinny wytrzymywać tak długo. "Uh oh," powiedziała Jasmine, zerkając przez okno i rzucając się z powrotem a ścianę. "Oni mają kogoś tam i on wygląda na kogoś kto wie co robić." Mary Ann zaryzykowała szybkie spojrzenie. Mężczyzna nie był żadnym jaguarem; budowa jego ciała, cała była nie taka jak powinna. Był niski i szczupły, miał krótko ostrzyżone blond włosy. Stanął przodem do domu, z rękoma uniesionymi w powietrze, tkając elegancki wzór. Widziała coś takiego wcześniej, tylko raz i to zmroziło ją do szpiku kości. "Mag." Wyszeptała słowo. "On zdejmuje zabezpieczenia, prawda?" powiedziała Jasmine. "Tak to wygląda." Solange przeklęła. Kolejny raz podkradła się niepostrzeżenie za nimi. "Doliczyłam się czterech mężczyzn jaguara. Rozpoznaję jednego z nich. On jest nieustępliwym wojownikiem, Jazz. On zna nasz zapach. Tego zidentyfikowanego jako maga, nigdy wcześniej nie widziałam. Musiał zostać tu sprowadzony specjalnie po to, by spruć karpackie zabezpieczenia." "A to oznacza, że oni są tu z ważnej przyczyny" powiedziała Jasmine, dusząc się od strachu, wstrząsającym jej głosem. "Zdecydowanie przyszli tu po nas, prawda, Solange? Po mnie. " "Uspokój się, dziecko," powiedziała Solange. "Wiesz, że oni poszukują jakichkolwiek kobiet z krwią jaguara, szczególnie tych, które mogą zmienić kształt. Obie jesteśmy w wieku w którym możemy mieć dzieci; mamy czysty rodowód i możemy się zmieniać. " Jasmine potrząsnęła swoją głową. "Nie ja. Ja nie mogę. " "Nie chcesz . To nie to samo. Daj mi broń, Jasmine. "Solange wyciągnęła rękę. Jasmine jeszcze raz potrząsnęła swoją głową, tym razem dużo mocniej. "Nie. potrzebuję jej." "Mówię poważnie daj mi ją. Daj mi ją." Mary Ann wzdrygnęła się na stal w głosie Solange. "Jasmine, nie ma potrzeby do paniki. To zajmie trochę czasu, zanim mag spruje zabezpieczenia. Po tym jak Juliette i Riordan umieścili na właściwym miejscu zabezpieczenia, Manolito przyszedł ze mną we wczesnych godzinach porannych i zwiększył zabezpieczenia. Daj Solange broń i przynieś sobie coś chłodnego do picia i poczekamy na dole, obok bezpiecznego pokoju. Jeśli zablokujemy albo zbudujemy jakiegoś rodzaju alarm na schody, nie

Tłumaczy: franekM

będziemy musiały ich pilnować. Będziemy mogły skoncentrować się na bronieniu dolnego piętra, mniejszego obszaru. To będzie łatwiejsze i będziemy miały czystą drogę do bezpiecznego pokoju. Choćby nie wiem co, będziemy się trzymać do momentu, gdy dotrą tu Karpatianie. " Trzymała swój głos uspokajający, rysy jej twarzy były pogodne, rozładowując napięcie, które napełniało pokój. Solange uśmiechnęła się do niej. "Tak, zgadza się. Niech oni odegrają swoje gierki w palącym słońcu. Siedzimy w środku gdzie mamy w bród jedzenia i wody i schronienia przed deszczem. Zaczęło ponownie lać. Biedny mag wygląda jak mokry pies. " Uśmiech Jasmine był wąski, ale udało jej się zmusić do jednego, gdy włożyła broń do ręki swojej kuzynki. "Kim dokładnie jest mag? Niby dlaczego on tu jest? " Obie kobiety patrzały na Mary Ann. Przygryzła swoją wargę i wzruszyła ramionami. "Nie jestem specjalnie pewna. Mogę tylko powiedzieć, to czego dowiedziałam się tu i tam, gdy byłam w Karpatach. Juliette albo Riordan mogą wyjaśniać to lepiej niż ja. Jak zrozumiałam, magowie byli podobni do ludzi, ale z paranormalnymi mocami i umiejętnością tkania energii. Byli blisko Karpatian i dzielili dużo wiedzy, coś się zdarzyło i nastała wojna między karpackimi ludźmi a magami. " "To wszystko było przed laty" przyznała się Solange. "Dowiedziałam się trochę o tym, od niektórych gawędziarzy kiedy byłam dzieckiem, ale myślałam, że dawno już odeszli z tego świata." "Najwyraźniej nie," powiedziała Mary Ann. "I oni wszyscy są przeciwko karpackiemu gatunkowi?" zapytała Jasmine. "To oznacza, że gatunek jaguara także?" "Moje obserwacje były takie, Jasmine," powiedziała Mary Ann. "Że nie cała rasa istot jest dobra albo zła. Większość z nich nienawidzi ponieważ inni tak robią. Spotkałam mężczyznę jaguara, który uratował mi życie i był bardzo zmartwiony tym co zdarza się jego ludziom. Jestem pewna, że są magowie, którzy nie zgadzają się z tym co tu się dzieje. Wielu prawdopodobnie nawet nie wie. Wampiry są całkowicie złe, i jeśli raz przenikną i wpłyną na kogoś, zakłócają całą równowagę przyrody." "Więc wampiry użyły skłonności do przemocy naszych mężczyzn, by ich uszkodzić i wyeliminować nasz gatunek" powiedziała Solange, z nuta sarkazmu w głosie. "Nie wszyscy mężczyźni są źli, Solange, a stałe powtarzanie w kółko, że są, wpływa na Jasmine, tak że ona boi się normalnego życia, co nie jest wcale lepsze." "Nie widziałaś co ci mężczyźni robią."

Tłumaczy: franekM

"Szczerze mówiąc to nawet nie jest niewielki procent? Jedna grupka? Sądzę, że inni mężczyźni jaguara próbowali ich zatrzymać. Jeśli tak jest, potępiasz tych którzy pracują by to powstrzymać. " "Nigdy nie spotkałam któregokolwiek z tych mitycznych ludzi" powiedziała Solange, wtedy rzuciła okiem z powrotem na Jasmine. "Ale może być jakiś." "Wielu ludzi poświęca się dla wspólnego dobra. Zobaczyłam jak Manolito wkracza przed kobietę w ciąży i przyjął zatruty nóż na siebie. Umarł, prawie umarł." Uczucia popędziły w górę i obezwładniły ją, zanim Mary Ann mogła je zatrzymać. Była nieprzygotowana na żal i smutek który ją ogarnął, zamykając rozsądek i logikę. Odwróciła się, mrugając przez łzy, zmuszając się do odwrócenia wzroku do okna na maga. Jego ręce trzymały się schematu i spojrzał tryumfująca, jakby dokładnie wiedział które zabezpieczenie zostały użyte i jak je spruć. Gdyby tylko się zmęczył stojąc w ulewnym deszczu. Zmęczony i mokry, jego ramiona czułyby się jak z ołowiu. Tak zmęczony że nie mógł widzieć wyraźnie, albo nie mógł przypomnieć sobie starożytne słowa i płynne ruchy. Mary Ann popatrzyła na maga przez okno, wyobrażając sobie jego znużenie, mając nadzieję że wyczerpie się stojąc tam, deszcz bił w dół na jego niechronioną głowę. Poczuł się słaby i znużony i rozpaczliwie musiał stamtąd odejść. Gdyby miały naprawdę szczęście, bałby się trochę mężczyzn jaguara i wyobrażał sobie ich, atakujących go, drących jego ciało, strasznymi zębami, chrupiąc jego czaszkę jednym ugryzieniem… Mag zachwiał się do tyłu, podnosząc jedną rękę do swojej głowy i też na ją spojrzeć przez okno. Wycelował w nią, mówiąc coś, czego nie mogła usłyszeć, ale to było najwyraźniej oskarżenie. "Tam w drzewach," powiedziała Solange. "Ośmieliłaś ich." Mary Ann spojrzała na ciężkie baldachimy, gdzie las spotkał szeroką przestrzeń jardu. Jeden jaguar w połowie ukształtowany zakwaterował się na gałęzi. Był dużym mężczyzną, dobrze zbudowanym, z kudłatymi włosami i okrucieństwem wytrawionym na jego twarzy. Jasmine cofnęła się do ramienia Solange. "To ten którego nazywają Sergio. On jest straszny. Oni wszyscy go słuchają. " Solange kiwnęła głową. "Pamiętam go. On jest silnym wojownikiem. Mógł mnie zabić, ale wiedział, że zmieniam kształt i nie chciał ryzykować." Posłała Jasmine mały, uśmiech bez humoru." To daje nam małą przewagę."

Tłumaczy: franekM

"Dlaczego powiedziałaś, że ich ośmielam?" zapytała Mary Ann, jej ręka podeszłą z jej gardła w obronnym geście. Mag teraz wpatrywał się w nią i po raz kolejny poruszał rękami w toczącym się wartko wzorze. Miała uczucie, że chciał tak spruć zabezpieczeń jak spróbować jej coś zrobić. Solange odciągnęła ją z dala od okna. "On wie, że go zatrzymałaś. Powinniśmy zejść na dół. " "Nie zatrzymałam go. Tylko miałam nadzieję, że stanie się trochę zmęczony. " "No cóż, twoje nadzieję go spowolniły, ale nie na długo. Chcę żebyś ty i Jasmine poszły do bezpiecznego pokoju." Prowadziła w dół schodów. "Właśnie postawiłaś się jako cel. Sergio będzie wiedzieć, że nie jesteś jaguarem i że jesteś niebezpieczna. " "Nie jestem niebezpieczna." "Jeśli możesz rozbijać koncentrację maga, jesteś niebezpieczna. On będzie chcieć cię zabić. Zostań tu z Jasmine. " To była ostatnia rzecz jaką Mary Ann zamierzała zrobić. Jasmine popatrzała zdeterminowana, ale tak przerażona, że Mary Ann chciała zagarnąć ją i ukołysać. "Też mam kilka broni" powiedziała, i wskazała gaz pieprzowy. "Oni nie będą się tego spodziewać" " Tym razem nie pozwolę im mnie zabierać " powiedziała Jasmine. "Nie jeszcze raz, Solange." "Oni będą musieć mnie zabić by dojść do ciebie, dziecko," zapewniła Solange. Jej głos był cichy i solidny. "Wierzyć mi, że nie zamierzam pozwolić by to się stało. Jeśli będziemy mięć dużo szczęścia, Mary Ann kupił dla nas dość czasu do zajścia słońca i Juliette znajdzie się w tym miejscu, by nam pomóc. " Mary Ann zauważyła że Solange nie wymienia imion żadnego z dwóch męskich Karpatian, jakby nie mogąc — albo — nie licząc na ich wsparcie. Solange była dużo bardziej skrzywdzona niż wydaje się być Jasmine. Mary Ann uśmiechnęła się do Jasmine. "Nie martw się. Manolito pogna by nam pomóc, tak samo Riordan, mimo że znasz go lepiej niż ja i prawdopodobnie zdajesz sobie dobrze sprawę, że nigdy nie pozwoliłby by cokolwiek ci się stało, jeśli tylko będzie mógł temu zaradzić. " Jasmine spuściła wzrok na swoje ręce. "Nie poświęciłam czas na poznanie go. Miałam trudny czas, by dostosować się po ataku. " "Damy sobie radę same" powiedziała Solange. Spotkała spokojne spojrzenie Mary Ann i zrozumiała naganę, akceptując ją z wolnym kiwnięciem głową i głębokim wdechem. "To prawdopodobnie nie był najlepszym sposób radzenia sobie z pewnymi

Tłumaczy: franekM

rzeczami, jednakże myślę, że musimy pójść na ranczo i spróbować stworzyć sobie nowe i bardzo różne życie dla siebie." "Naprawdę tak myślisz, Solange?" zapytała Jasmine. Przyciskając rękę do swojego brzucha, ze strachem w oczach. Mary Ann wiedziała, że spojrzenie jest pełne strachu przed rozczarowaniem Solange w jej decyzji by mieć dziecko, dziecko jaguara z niemal czystą krwią. Solange zobaczyła zbyt wiele przerażających wydarzeń, aby kiedykolwiek móc spojrzeć na mężczyznę jaguara bez uszczerbku, i Jasmine to wiedziała. Mimo to była dostatecznie silna, by podjąć swoją własną decyzję, a to było dobrym znakiem. "Oczywiście, że tak. Nie możemy wiecznie żyć w lesie, i mężczyźni jaguary wiedzą teraz kim jesteśmy i nas poszukują. Myślę, że to jest więcej niż odpowiedni czas byśmy odeszły. " Solange chwyciła ramię Jasmine i udzieliła jej lekkiego pchnięcia. "Ruszaj teraz. Oni zamierzają wedrzeć się lada chwila. Mary Ann, idź." Sunęła do okna pewnymi krokami, z nożem w jednej ręce, bronią w drugiej. Obróciła się, przeklinając. "Oni nadchodzą. Bądźcie gotowe !" Drzwi główne otwierają się gwałtownie i wszedł duży szkielet, pół-jaguar, półczłowiek, pędząc przez zimny marmur prosto ku nim. Wystrzelił swoje ciało w powietrze, prosto na Solange, warcząc pyskiem napełnionym zębami o nikczemnym wyglądzie, ręce zakrzywiły się do pazurów ostrych jak brzytwa.

Rozdział 10 Jasmine krzyknęła i przyłożyła rękę nad swoje usta przyciszając dźwięk. Cofnęła się do tyłu, sięgając za siebie, by znaleźć drzwi bezpiecznego pokoju. Solange pogoniła do jaguara bez żadnego wahania, wystrzeliła na zewnątrz, oddając strzały, gdy rzuciła się na niego. Drugi jaguar, ten którego Jasmine zidentyfikowała jako Sergio, uderzył Solange od tyłu, gdzie ją śledził, niewidoczny i nie spostrzeżony. Sprowadził ją w dół, gdzie zjechała na podłogę 'i wyrwał jej broń z ręki. Dźwięk był głośny, gdy meble i lampy rozbijały się na marmurze. Potoczyli się, Solange częściowo zmieniając się i przyjmując siłę jaguara, uderzyła Sergia ostrymi pazurami, gdy użył swojej wielkości by obezwładnić ją pod sobą. Atak oczywiście został zorganizowany, gdy ich przeciwnicy zapoznali się ze zdolnościami Solange. Pierwszy jaguar zachwiał się, jego boki dźwigały się, gdy krew sączyła się z dwóch ran od kuli. Szedł prosto do Solange by pomóc Sergio w pohamowaniu jej.

Tłumaczy: franekM

Mary Ann opryskała go gazem pieprzowym, używając krótkich wybuchów, uderzając go wielokrotnie w oczy, usta i nos. Jasmine podążyła za nią do walki, uderzając lampą w głowę i przewracając go do tyłu. Pierwszy mężczyzna jaguara upadł mocno, lądując między Mary Ann a Solange. Drapał swoją twarz, wyjąc, tocząc się tam i z powrotem i zostawiając rozmazaną krew na marmurze. Solange przedziurkowała gardło Sergia, uderzając mocno, używając swojej masy ciała jak również siłę swojego kota. Zagrzebała jego pysk i szarpała jego brzuch. Waga jego kota opadła w dół na nią, i jego zęby zatonęły w jej gardle. Pozostała nieruchoma pod nim, jej boki falowały, złocistożółte oczy wyzywały, jej ciało było sztywne i napięte. Jasmine przeskoczyła pokój za bronią, która poleciała w poprzek podłogi. Zanim Jasmine mogła ją zgarnąć, mag był tam przed nią, wykopując broń z jej zasięgu i uderzając ją o ścianę tak mocno że pozbawił ją oddechu. Skok Jasmine zabrał ją do potężnych mężczyzn, właśnie wtedy gdy kolejny mężczyzna wybuch w pokoju, w pełni zmieniony, gwałtowny, z błyszczącymi oczami. Gwałtownie skręcił omijając Jasmine i strącił Sergia z Solange. Dwóch mężczyzn stanęło dęba, zderzając się razem tak mocno, że ściany się zakołysały. Ranny jaguar ryknął z wściekłością, uderzając nogę Mary Ann, i ona sapnęła z bólu. Pazur grabił jej ciało, drąc przez jej spodnie i rozrywając skórę i mięsnie niemal do szpiku kości. Noga Mary Ann osunęła się pod nią i upadła, uderzając mocno w marmur, odpychając się obcasami do tyłu, próbować pozostać poza zasięgiem tych grabiących pazurów. Jak naostrzone szpice, pazury znalazły jej kostkę i ze zwycięskim rykiem, jaguar pociągnął ją do siebie, jego zęby poszły do jej czaszki. Mary Ann przedziurawiła gardło kota, puszka w pięści dodała jej solidniejszego kontaktu, ale zwierzę kontynuowało atak. Wybuchł w szale zabijania, machając pazurami z boku na bok, gdy po omacku szukał ofiary. Jego twarz była mokra od łez, jego nos i pysk, ale był niebezpieczny, chłoszcząc dookoła pokoju polując na jego napastnika. Solange upadła na tyłek, teraz cała jako kot, dzika i wściekła, z zębami zaciśniętymi wokół barczystej głowy, jej ugryzienie było ogromnie silne. Jaguar całkiem zapomniał o Mary Ann, przetaczając się w celu pozbycia się Solange. Bezlitośnie grabiła brzuch kota, podczas gdy zaciskała swoje zęby na pysku. Mary Ann wyciągnęła swoją nogę z burdy. Cztery jaguary potoczyły się po podłodze, walcząc by się pozabijać. Krzyk Jasmine wycofał ją z jej mgiełki strachu i bólu. Mag trzymał Jasmine za jej długie włosy i ciągnąć ją na tyły z domu. Furia przeszyła Mary Ann, furia i coś mrocznego, dzikiego i niebezpiecznego. Poczuła to tak blisko, w głębi serca, rozdzierając ją by się wydostać. Jej kości bolały. Jej usta i zęby bolały. Jej ręce zakręciły się w pięści, ale jej paznokcie wydłużyły się i przecięły jej dłoń.

Tłumaczy: franekM

"Zatrzymaj się!" Zatrzymaj się natychmiast! Mary Ann szarpnęła się na nogi. Dość już. Ku jej zdziwieniu, wszystkie cztery jaguary zaprzestały się ruszać, zwiesiły głowy, ich boki się unosiły, języki zwisały z ich pysków. Tylko mag kontynuował ruch, mimo że się pocił i trząsł, patrzył na Mary Ann, gdy ciągnął Jasmine z domu i kopniakiem zamknął drzwi. Dźwięk zatrzaskiwanych drzwi uruchomił jaguary z powrotem do działania. Od razu, Solange ponownie zatonęła w dół, szarpiąc gardło drugiego jaguara. Dwóch mężczyzn uderzyło w siebie, wszystkimi zębami i pazurami. Mary Ann pociągnęła siebie na nogi, okrążając walczące koty wokół i odrzucając mękę jej nogi do psychicznej komory, potykając się idąc za Jasmine i magiem.

Głęboko pod ziemią, Manolito obudziło się na wybuch bólu i strachu. Jego serce ruszyło mocno, w stałym galopie, jego tętno grzmiąc w jego uchu. Wiedział, na sposób wszystkich karpackich ludzi, że słońce jeszcze nie zaszło, ale wolno zaczynało osuwać się z nieba. Nie mógł czekać. Mary Ann była w zrozpaczonych kłopotach. Wybuchł z żyznej, ciemnej gleby, jedno ramię przysłaniało jego oczy, gdy przesunął się do pary, i jednocześnie wezwał chmury blokujące słońce. Gęsty baldachim pomógł, ale jednak został złapany na mikrosekundy przez promienie. Płomienie powinny ścigać się po jego skórze, zamieniając je w roztapiające się piekło. Powinien być masą pęcherzy, i dym zwykle mieszał się z parą gdy się przemieniał — ale tylko jego oczy piekły. Zapomniał o bólu i przemknął przez baldachim w kierunku domu. Mary Ann. Połącz się ze mną teraz. Mimo , że wziął ją krew i dokładnie wiedział gdzie była, miała silne bariery w swoim umyśle. Teraz były na miejscu, stalowa ściana której nie mógł spenetrować. Gdyby mógł mieć dostęp do jej oczu, mógłby jej pomóc z daleka. Zostawił ją z poleceniem do snu, ale było coś, niewielki blok w jej umyśle, którego nie mógł zidentyfikować, i może to powstrzymywało ją przed przymusem przed prawidłowym jego działaniem. Musiał znaleźć drogę wokół tej tarczy w jej umyśle, aby mieć dostęp do jej mózgu. Nie wydawała się przecenić go celowo, ale nie mógł dostać się do środka Mary Ann. Mogę ci pomóc. Pozwól mi sobie pomóc. Zostali połączeni, a mimo to nie byli. Jej umysł powinien być otwarty dla niego do woli, a mimo to nie mógł przebić tego gęstego miejsca jakkolwiek próbował. To nie miało sensu, ponownie, znowu połączeni. Był starożytny, całkowicie zdolny do umieszczenia potężnej istoty pod jego kontrolę, ale nie jego własnej życiowej partnerki.

Tłumaczy: franekM

Mógł poczuć jej strach o Jasmine. Jej poczucie zdeterminowania. Był tam ból, ale ignorowała go, odpychając go na bok, gdy jej umysł pracował jak oszalały, planując jak odebrać Jasmine magowi. Poczuł wszystkie z tych rzeczy i więcej. Poczuł uczucia Jasmine przez Mary Ann jakby jej połączenie z drugą kobietą było tak silne jak związek krwi pomiędzy Karpatami. Przerażenie, żal, absolutna determinacja by uciec albo umrzeć — Jasmine nie podda się. Mary Ann była świadoma determinacji Jasmine i podwoiła swoje wysiłki by znaleźć sposób by uratować młodszą dziewczynę. Ponieważ Manolito dotykało umysłu Mary Ann, dotknął energii, nagle przepływającej przez jej mózg. Powietrze wokół niego stało się niestabilne. Wiatr wrzasnął, uderzał w niego i wysyłał liści i gałązki kręcące się jak pociski przez powietrze. Żyły pioruna przecinały chmury. Elektryczność zaskwierczała i zaszeleściła. Pod nim, gałąź odłamała się od drzewa i spadła przez baldachim, pędząc w kierunku ziemi. Moc, niekontrolowana, niestabilna i bardzo niebezpieczna, pulsowała przez teren.

Mary Ann zwęziła swoje oczy, gdy mag okręcił się, stając naprzeciw niej, ciągnięcie Jasmine przed sobą, jego palce zakopały się w głąb gardła Jasmine. "Przestań albo ją zabiję." Zatrzymała swój bezczelny postępek, jej żołądek się kłębił, przechodząc z gniewu do twardego, zaciśniętego węzła. Przyszła do lasu deszczowego, by pomóc tej dziewczynie i by nie doznała niepowodzenia. Jasmine zniosła już dość i to zatrzyma się w tej minucie. Mary Ann tęskniła za zdolnościami Karpatian, sposobem, który pozwalał gwałtownemu wiatrowi zabrać ją wysoko w powietrze i postawiać ją na szczycie najwyższego drzewa. Furia paliła ją jak piętno i znak nad jej piersią pulsował w rytmie bicia jej serca. Przycisnęła swoją rękę nad tym miejscem. Manolito. Nie mogę tego zatrzymywać . Miała na myśli maga? Czy dziką rzecz rozwijająca się w jej środku? Nie wiedziała. Jej ręce i stopy bolały, kości pękały a szczęka „napinała się”. Jej zraniona noga była w ogniu. Kolce roiły się w górę i ponad jej ciałem, tysiącem maleńkich ukłuć, które swędzą i kłują. Las wokół niej zawahał się, stracił błyskotliwe kolory, ale jej zmysł węchu zwiększył się dotkliwie. Mogła wyczuć zapach strachu odlewający maga. Zatrzymał Jasmine stanowczo przed sobą, jakby jej smukłe ciało mogło osłonić go przed Mary Ann. Jasmine walczyła lekkomyślnie. Palce maga zacisnęły się mocno na jej gardle, dusząc ją. "Zatrzymaj to, Solange," wysyczał. "Będziesz współpracować." Mówił śpiewnym głosem, tkając trzymające zaklęcie, powstrzymując ją przed walczeniem z nim. Mary Ann czuła jego słowa jak tętniące życiem ciśnienie w swojej głowie. "Przestań," warknęła. Zatrzymaj to teraz! Była tak wściekła, że popchnęła swoje dłonie na

Tłumaczy: franekM

zewnątrz wobec niego, instynktownie chcąc odsunąć intensywne moce do niego. Jeśli atakował ich swoim umysłem, niewiele mała zrobić. Nie znała magów i ich umiejętności, ale to że dusił Jasmine z tak małą troską o jej życie, uczyniło ją złą,. Mag potknął się do tyłu, ciągnąc Jasmine za sobą, kasłając ciągle, jakby miał coś w gardle. Może będą mieć szczęście i jego głupie zaklęcie odniosłoby odwrotny skutek i pozostawi guz w jego tchawicy, utrudniając mu odetchnięcie. Mag chwycił swoje gardło w przerażeniu, jakby mógł czytać w jej myślach. Niby dlaczego pomyślał, że mogła mu coś zrobić? Miała swoją puszkę gazu pieprzowego, ale była prawie pusta. Wątpiła czy druga była bardziej pełna. Gdyby jednak nie zabrał swojej drugiej ręki z gardła Jasmine, wiedziała, że rozerwie go na strzępy. Nie zostałoby niczego z jego ciała dla sępów. Rzuciła okiem w górze i były tam, latając w leniwych kołach, tylko czekając. Spojrzenie maga podążyło za jej, obserwował opadające ptaki i wyraźnie zbladł. "One wiedzą, że jesteś martwy." Drżała nie ze strachu, ale od czegoś innego, adrenalina wlewała się do jej ciała, swędząc wszędzie, skóra jej głowy mrowiała, jej paznokcie u nóg uderzały w końce jej butów, tak ze zdawały się być zbyt długie. Jej widok rozmazał się, do czasu gdy nie widziała go przez żółte opary. Wpatrywała się w niego, chcąc by zdawał sobie sprawę, że chce walczyć z nim na śmierć i życie, o Jasmine. "Puść ją natychmiast." Poczuła to wtedy, nadchodzącą burzę wewnątrz niej, walczącą o uwolnienie. Wiatr wrzasnął i piorun błysnął. Grzmot przetoczył się i drzewa zadrżały poniżej zapadającej siły. Powietrze wydawało się ciężkie od szeleszczącej energii. Maleńkie iskry kłapnęły i zaszeleściły, pomarańczowe i żółte płomienie skwierczały w powietrzu wszędzie wokół nich. "Jej oczy," wyksztusił mag. "Spojrzenie na jej oczy." Jasmine uderzyła swoim łokciem w brzuch maga, wołając swojego kota, co było dla niej rzadkością, ale zwierze jej odpowiedziało, pożyczając ogromną siłę. Powietrze wypadło z płuc jej napastnika. Skoczyła daleko, biegnąc w kierunku Mary Ann, łez płynących w dół jej twarzy i zamgliło jej wzrok. Mary Ann złapała jej nadgarstek i przepchał ją za siebie, przygotowując się na atak. Mag wycofał się o dwa kroki i podniósł ręce. Zanim mógł utkać zaklęcie, gruba gałąź została odłamana i upuszczona na nich z góry, jak kamień, przygniatając mężczyznę do miękkiej gleby. Jasmine krzyczała i ukryła twarz na ramieniu Mary Ann. Mary Ann zawinęła swoje ramiona wokół dziewczyny i mocno ją trzymała. "Nie pozwolę Solange walczyć samej z jaguarem ," szepnęła. "Muszę wrócić i jej pomóc."

Tłumaczy: franekM

Jasmine kiwnęła porozumiewawczo głową, prostując się i oddalając się od Mary Ann. Rzuciła okiem na olbrzymią gałąź drzewa, która spadła. Liście ukryły większość mężczyzny przez jej wzrokiem. "Myślisz, że on naprawdę nie żyje?" "Teraz nie bardzo mnie to obchodzi," powiedziała Mary Ann, wstrząśnięta tym że to prawda. Złapała rękę Jasmine i zaczęła biec w kierunku domu, próbując zastanawiać się jak mogła ochronić Jasmine przed dwoma mężczyznami jaguara, czekającymi w środku. Była prawie pewna, że kotem, który zaatakował Sergia był Luiz, gdyby jednak była w błędzie, Solange walczyłaby w pojedynkę o swoje życie. Pobiegła przez drzewa z powrotem w kierunku domu. Gdy biegły przeskakując nad opadłymi konarami i splątanymi korzeniami, małpy zaczęły krzyczeć w ostrzeżeniu. Jasmine wpadła w poślizg i zatrzymała się i przekręciła głowę z jednej strony na drugą, przeszukując baldachim wyżej nich. Sto małp rzucało liśćmi i gałązkami i skakało w niepokoju, obnażając zęby w kierunku grupy drzew blisko domu. "Jest jeszcze jeden," szepnęła Jasmine. "Oczywiście że jest, ponieważ to właśnie byłoby zbyt łatwe, by pokonać trzech z nich." Mary Ann zrobiła głęboki wdech. "On nas tropi, prawda?" "Tak," powiedziała Jasmine. "Tam w drzewie, mogę zobaczyć część futro. Oni pragną mnie żywej, tak więc jeśli się rozdzielimy oni przyjdą po mnie. " "Możesz o tym zapomnieć," powiedziała Mary Ann. "Miałyśmy szczęście z magiem, ale cokolwiek zrobimy nie rozdzielimy się." Oczy Jasmine powiększyły się. "Czy to jest to co nazywasz szczęście? Myślałam, że twoim celem jest doskonałość. " "Nie rób tego. Piorun uderzył go i strącił, albo wiatr go zdmuchnął. Tak czy owak, to pomogło i to się liczy. " Powietrze nagle naładowało się on napięcia elektrycznego, ich włosy szeleściły. Chmury gotowały się ciemne, obramowane migającym światłem. Mary Ann złapała Jasmine i rzuciła ją na ziemię, przykrywając jej ciało jak najbardziej mogła. Odgłos pioruna uderzającego w drzewo był głośny, rozłupał pień, jaguar zawył. Ryk skończył się nagle zapachem spalonego ciała i futra. Jasmine drżała nieustannie. Mary Ann trzymała ją mocno w ramionach. "To Manolito" szepnęła, próbując zapewnić dziewczynę. "Wiedziałam, że to musi być Karpatianin," przyznała Jasmine. "Myślałam że to mogą być Riordan i Juliette."

Tłumaczy: franekM

"To jest dobra rzecz. Mamy pomoc. Solange jest w tarapatach, Jasmine, i my musimy wydostać ją stamtąd. On nam pomoże " Jasmine przełknęła i usiadła wolno, mrugając gdy wysoki karpacki mężczyzna szedł krocząc ku nim. Pokrywa chmur pomogła i ostatni z promieni słońca zatonął, pozwalając mu ruszyć się z większą swobodą. Wyglądał jak dawny wojownik, ruszając się szybko przez dym i zrujnowane pole bitwy. Jego twarz została wyrzeźbiona i stężała. Jego włosy były długie i płynęły za nim. Mięśnie prężyły się pod ciepłą złotą skórą, a jego lodowate oczy były ponure i ciemne, utrzymując zbyt wiele tajemnic. Spojrzenie przesunęło się obok Jasmine by znaleźć Mary Ann. Ciepło odepchnęło lód mrożący krew w żyłach, i jego oczy stały się gorące, gdy Mary Ann okręciła się i usiadła, mrugając w górę na niego. Nie pomylił kroku, ruszając się szybko, pochylając się i zgarniając ją w górę, nawet gdy wyciągną ramię i też pociągnął Jasmine nad ziemię. Jego palce na skórze Jasmine były bezosobowe, i nigdy nawet nie spojrzał na nią, poza szybkim pobieżnym rzutem oka, by upewnić się, że wszystko z nią w porządku. Jego spojrzenie zauważyło znaki palców na jej gardle, ale potem przeskoczyło robić gruntowną kontrolę Mary Ann. Opuszki jego palców przesunęły się nad jej skórą, wchłaniając jej uczucie i fakturę. Mógł odetchnąć, wiedząc, że żyła. Burza furii zebrała się w jego oczach, gdy spojrzał otwarte rany na jej nodze. "Mary Ann." wypowiedział jej imię. Tchnął je. Zwykła nić dźwięku, ale zrobił z tego poezję, jakby była całym jego światem. Spróbowała nie reagować. Był po prostu tak intensywny, że trudno było nie reagowania na jego pełny nacisk. Przełknęła piekący ból w swojej nodze i spróbowała się uśmiechnąć. Dziękują że znalazłeś się w tym miejscu tak szybki. Solange jest wewnątrz odpierając atak kilku z nich. Myślę, że Luiz też tu jest, próbuje pomóc. " Schylił się badać grabie na jej nogach. Mary Ann chwyciła go za ramię i szarpnęła. "Musisz pójść jej pomóc." "Nie mogę cię tak zostawiać." "Idę z tobą więc wszystko jest w porządku" Mary Ann nie miała zamiaru się z nim sprzeczać, nie gdy zacisnął szczękę w tę upartą linię. Przecisnęła się obok niego i zaczęła niezgrabne iść w kierunku domu, pewna że pójdzie za nią. Manolito podniósł ją i pobiegł, układając ją ostrożnie na swojej klatki piersiowej, gdy pokonał odległość z zamazywaniem prędkości. Odłożył ją w ostatniej chwili,

Tłumaczy: franekM

przesuwając się do pary i prześlizgując się pod drzwiami, zostawiając Mary Ann po drugiej stronie drzwi. Krew i futro były wszędzie, meble poprzewracane, szkło porozbijane, krzesła zredukowane do roztrzaskanych kijów. Samica jaguara leżał na boku, jej futro pociemniało od krwi i śliny. Jej boki dźwigały się gdy próbowała wciągnąć powietrze, i z każdym ruchem, krew wytryskiwała w powietrze. Dzielnie próbowała pomóc samcowi walczącemu z dwoma samcami włączając się do walki. Był w kącie, w strzępach ze znakami pazurów i pokryty kłutymi ranami, ale był zbyt szybki, by strącić go z nóg, a jeden z pozostałych mężczyzn był niemal niewidomy z płaczu, jego oczy płonęły. Gdy Manolito wszedł, Sergio rzucił się do przodu i chwycił Luiza za gardło, zamykając silne szczęk i rozdzierając je. Inny mężczyzna skoczył na plecy Luiza, ale zanim mógł wylądować, myśliwy chwycił go za szyję, zadziwiający przemianą, gdy szarpnięciem odsunął go daleko. Manolito szarpnął mocno, jego rysy stały się surowe, bezlitosnymi liniami, jego oczy były bez wyrazu. Było słychać pęknięcie i mężczyzna jaguar opadł na podłogę, z wywieszonym językiem, jego oddech natychmiast ustał. Manolito podniosło swoją głowę i popatrzało na Sergia, śmierć wirowała w mrocznej głębokości jego spojrzenia. Sergio upuścił Luiz i skoczył, przebijając się przez drzwi i wybiegając do bezpiecznego lasu deszczowego. Jasmine ledwie udało się zejść z jego drogi, gdy przeskoczył obok. Stała w drzwiach, jedno ramię owinęła wokół pasa Mary Ann pomagając jej gdy weszły. Wydała lekki krzyk gdy zobaczyła Solange i pobiegła do jej boku, upadając na jedno kolano, zaciskając rękę mocno nad tryskającą krwią. "Zrób coś. Ona umrze. " Manolito zrobił dwa kroki w kierunku drzwi by podążyć za Sergiem, ale krzyk Jasmine zatrzymał go. Odwrócił się. Zapach krwi był wszędzie, uruchamiając nie tylko nieunikniony głód, ale też agresję. "Mary Ann, usiądź zanim upadniesz. Pomogę ci za chwilę. Pozwól mi spojrzeć na rany i zobaczyć co mogę zrobić. " "Gdzie jest Juliette?" zapytała Jasmine. "Myślałam że ona przyjdzie." "Nie wiem, ale oni przyjdą" powiedział Manolito. Uklęknął obok jaguara i przejechał rękami nad drżącym kotem. Solange obnażyła swoje zęby i odwróciła głowę. Wysiłek kosztował ją, jej pozostałą siłę i krew wypłynęła z rany w jej gardle. "Możesz coś robić?" zapytała z niepokojem Jasmine.

Tłumaczy: franekM

"Musiałbym zalepić jej rany i dać jej moją krew. Ona sprzeciwia się nawet mojemu dotknięciu, nie mówiąc już o oferowaniu mojej krwi." Manolito potrząsnęło swoją głową. "Przepraszam, młodsza siostra, ale nie mogę ma dla niej zrobić. " "Solange!" Jasmine wyciągnęła się na podłodze obok kota. "Proszę. Nie zostawiaj mnie samej. Niech on ci pomoże." Manolito westchnął. "Ona czuje, że nie ma po co żyć, że jej dni w lesie deszczowym są policzone. Ona nie może dostosowywać się do życia gdzieś indziej i nie chce żadnej z części karpackiej krwi. " Pokój ochłodził się i ściany pulsowały, gdy moc wpływała. Mary Ann osunęła się na podłogę obok Luiza, próbując zatamować upływ krwi swoimi rękami. Była wszędzie, i jaguar leżał jakby już martwy. Manolito. Usłysz mnie teraz. Wyraźnie słyszała głos. To obrazoburczy, jakby zęby zostały obnażone i kłapiące razem. To było jasne polecenie, bez żadnego miejsca na argumenty. Wylecz ją i daj jej krew. Życiowa partnerka Riordana, jest przygnębiona. Nie ma innego wyboru. Było wrażenie niebezpieczeństwa, z siły i inteligencji której nigdy nie napotkała, ani nie chciała spotkać. Znalazła siebie wstrzymującą oddech, przyglądając się Manolito. Wyglądał na niewzruszonego przez siłę mocy i jedynie wzruszył niedbale swoimi ramionami. "Zacarias wydał rozkaz i zostanie on wykonany." Uderzył mocno i szybko, jego umysł zagłębił się w Solange, zanim mogła stworzyć wystarczająco mocną tarczę, by go zatrzymać. Kim on jest? Mary Ann bardziej pomyślała pytanie niż wysłała je do Manolito, ale ku jej zaskoczeniu, faktycznie połączyła się z nim. Teraz rozmawiasz ze mną na sposób życiowych partnerów. Nie na potrzeba gładzić jego futra. On jest umierający. W jego głosie była zdecydowana nagana. Mary Ann usłyszała, jak śmierć gra w gardle kota. "Dobrze że on nie zamierza umrzeć. Uratujesz go. " Było absolutne przekonanie w jej głosie. I zaufanie. Gdy oszczędził jej szybkiego spojrzenia, jej oczy promieniały uczuciem, które sprawiło, że jego serce roztopiło się. Nie mógł przypomnieć sobie, by kiedykolwiek patrzał na niego w ten sposób, ani razu we wszystkich długich wiekach jego istnienia. Chciał uczynić ją dumną z niego. Chciał utrzymać te spojrzenie na wieki.

Tłumaczy: franekM

"Więc utrzymaj go przy życiu," powiedział. "Módl się, żeby przeżył. Wydajesz się być w stanie zmusić ludzi do robić prawie wszystkiego. " Mary Ann posłała mu mały, zdecydowany uśmiech na jego sposób. Jej noga bolała tak bardzo, że myślała, że zasłabnięcie może być dobrym pomysłem, gdy jednak patrzała na masakrę wokół niej, postanowiła, że jej rany są bardzo małe w porównaniu z nim. Manolito musiał wyleczyć Solange, a następnie Luiz, a później jej nogę. Właśnie powstał, i jedyne co wiedziała o Karpatach to, to że gdy się obudzili byli głodni, a kiedy używali energii by leczyć, potrzebowali krwi. "W porządku. Rób co masz robić. " Manolito skierowało swoją uwagę na Solange. Walczyła z nim, w jej umyśle, próbując wyrzucić go z głowy, ale była zbyt słaba. Trzymał ją na ziemi, odmawiając pozwolenia jej duchowi na wymknięcie się, gdy zrzucił swoje ciało fizyczne i wśliznął się w nią. Był starożytny i potężny, jeśli jednak nie byłaby tak poważnie ranna, musiałby uciec się do niebezpieczniejszej i gwałtowniejszej metody uwięzienia jej umysłu wewnątrz jego. Miała żelazną wolę i walczyła mocno, by trzymać go z dala od siebie. Początkowo myślał, że to jest nieufność do mężczyzn, ale ponieważ stanowczo połączył swój umysł wewnątrz jej, zobaczył, że bała się o Juliette i Jasmine, zdającej sobie sprawę, że była zabójcą bez możliwości ocalenia, bez nadziei. Nie było żadnego innego trybu życia dla niej. Nie wiedziała czy mogła się zatrzymać. Gdzieś, przekroczyła linię i nie było powrotu. A następnie poczuł to, miękkie ciepło płynące łagodnie do umysłu Solange. Natychmiast dostrzegł dotknięcie Mary Ann, tak lekkie że prawie go nie było, ale stałe i uspokajające, poczucie spokoju i nadziei, kąpała Solange w swoim cieple i absolutnym przekonaniu, że życie było dobre i napełni się pięknem, przygodą i miłością. Prawie zapomniał gdzie jest, co robił, w respekcie dla tej kobiety, która była jego życiową partnerką. Ona płynnie gładko, harmonizować się z Solange, tak że nie było żadnego sposobu dostrzeżenia którędy weszła. Nie wiedziałby gdyby nie wymienił z niż krwi, jej dotknięcie było tak lekkie, ale napełniła umysł Solange nadzieją i wiarą. Pod wpływem Mary Ann, Solange zaczęła współpracować, odprężając się w uspokajającym kokonie ciepła. To było trudne by zostawić pocieszające fale i odszukać rozdarte i krwawiące organy, by je naprawić. Manolito niechętnie pozwolił swojemu duchowi podróżować przez ciało kota. Sergio nie chciał jej zabić, ale walczyła zaciekle, a kiedy drugi jaguar ją zaatakował, nie był tak ostrożny. Tętnica niemal została zniszczona, ciało jaguara napełniło się krwią. Wiedział co to oznaczało, wiedział co musiało zostać zrobione, by ocalić jej życie. Puścił wszystko, czym był i stał się tylko leczniczą energią, naprawiając każdą ranę jak najszybciej, opierając się na Mary Ann utrzymującą współpracę Solange .

Tłumaczy: franekM

Mary Ann trzymała głowę samca jaguara na swoich kolanach, głaskając aksamitne futro, mrucząc łagodnie, by zatrzymać go z nią. Walczył o oddech, jego płuca napełniały się krwią. Nie przerywała też mówienia do Solange, obawiając się że gdyby zrezygnowała, kobieta spróbowałaby rozedrzeć gardło Manolito. To była przerażająca sytuacja, dwoje ludzi na krawędzi śmierci i jedynie Manolito mógł ich uratować. Jasmine przyciskała ręczniki do ran Solange i szepnęła do niej, łzy płynące w dół jej twarzy, bojąc się że ją straci. Zostań z nami, Solange. Mary Ann modliła się cicho, próbując dojść do drugiej kobiety, pozwalając jej wiedzieć, że mimo tego jak mroczne wydawały się sprawy w tej chwili, wszystko mogło być lepiej. Będzie lepiej. Mary Ann zrobiłaby z tego swoją misję, by pomóc Solange i Jasmine po wszystkich ofiarach jakie poniosły, ocalając kobiet i zapewniając im bezpieczne miejsce. Luiz był umierający. Mogła zobaczyć, jak jego życie wymykało się, widziała jak iskra przygasa w jego oczach, i wszystko co mogła zrobić to przyglądać się bezradnie. Modliła się, żeby przeżył, w tai sam sposób w jaki zmuszała Solange by miała nadzieję i widziała przyszłość, ale nie mogła zrobić tego co robił Manolito, lecząc od wewnątrz na zewnątrz. Jak opuszczasz wszystko, czym jesteś i zostajesz narzędziem leczenia? Zobaczyła Manolito poświęcającego swoje życie dla kobiety i nienarodzonego dziecka. Słyszała że miał bliznę wokół gardła po uratowaniu ich księcia, gdy Karpatianą rzadko pozostają blizny. I teraz udało mu się opuścić to kim był, aby ratować życie. Niewielu wiedziało z czym to naprawdę się wiązało, ale była z nim, połączona z nim, i właśnie zdała sobie sprawę, co musiało zostać zrobione by stać się duchem. Ciało było narażone na wszystkie ataki, tak, ale dużo bardziej niż to, Manolito zrzuciło swoją osobowość, całe ego, wszystkie nadzieje i marzenia, jego własne potrzeby, wszystko i zrobili to chętnie. Była wewnątrz jego umysłu, gdy musiał tak szybko pozbyć się jego opinii i pomysłów, jego osobowość, i stać się bezinteresowny w jego wysiłku by ocalić Solange. Nie mogła się powstrzymać przed podziwianiem go. Manolito było potężną indywidualnością z ustalonym przekonaniami dotyczącym kobiet, ale mimo tego wszystkiego, natychmiast odrzucił siebie. Jaki prawdziwy charakter ukrywał pod całą tą arogancją? I jego pozornie dominujący sposób postępowania z kobietami, być może był naprawdę ochronny? Jego gatunek na pewno troszczył się pieczołowicie o ich kobiety i dzieci. Wszyscy. To nie wydawało się być ważne że Shea była życiową partnerką Jacquesa, Manolito wszedł przed nią i bez pytań przyjął na siebie śmiertelny atak. Żyj, Luiz. Trzymaj się do czasu gdy on będzie mógł ci pomóc. On uratuje twoje życie. Była pewna. Była w jego głowie i mogła dostrzec jego absolutną determinację utrzymywać Solange przy życiu. Manolito tak zostało skupione, tak całkowicie owładnięty leczeniem, że nie myślał o niczym innym. Zobaczyła w nim dobroć, coś, co czego mogła nie zauważyć gdyby nie została połączona przez ich wymianę krwi, i

Tłumaczy: franekM

po raz pierwszy pozwoliła sobie myśleć o tej wymianie jako o czymś dobrym. Mogła odrzucić Karpatian jako niemożliwych gdyby nie wiedziała o jego drugiej znacznie miększej stronie. Odgarnęła włosy Luiza do tyłu, w leniwym, geście gdy popatrzyła na twarz Manolito. Czas wydawał się zatrzymać. Wszystko wokół niej wyblakły do czasu gdy był tylko Manolito. Jego oczy, ciemne i ocienione, z nieprawdopodobnie długimi rzęsami. Powinny być kobiece, ale jego twarz była zbyt męska, silna szczęka i prosty nos. Poczuła, jak jego oddech wchodzi i wychodzi z jej ciała. Poczuła uderzenia swojego serca, silne i stałe. Jej serce. Jego. Luiza. Solange. Byli wszyscy związani przez jednego mężczyznę. Jednego niesamowitego człowieka. Manolito wysunął się z ciała Solange, kołysząc się ze znużenia, jego spojrzenie szukało jego życiowej partnerki. Zatrzymała ich wszystkich połączonych, dzieląc siłę, podtrzymując stały potok absolutnego przekonania do życia. Miłości. Jedności. Solange wciąż żyła ponieważ Mary Ann dała jej powód uchwycić się życia. Luiz wciąż żył ponieważ trzymała go mocno na ziemi, odmawiając nawet rozważenia by pozwolić mu odejść. Pomyślała, że to wszystko było dziełem Manolito. Nie wiedział czy śmiać się czy po prostu chwytak Mary Ann zanim zda sobie sprawę że jest oszustwem. Musiał dać Solange krew, i to wymagało siły by ją zmusić. Był już wygłodniały. I jaskrawe kolory wokół niego, blakły do bardziej ciemniejszych widm, jakby nie mógł powstrzymać swojego umysłu przed przechadzaniem do świata cieni. Spojrzenie Mary Ann kolidowano z jego, i na moment nie mógł się poruszyć ani odetchnąć. Nigdy nie może przestać patrzeć na niego w ten sposób. Z zaufaniem i wiarą, absolutną wiarą świecąca w jej oczach, darem, którego nigdy nie zapomni. Cienie oddaliły się. "Muszę dać Solange krew. Sprawdź czy może zaakceptować to co jej oferuje. To wyleczy ją szybciej i uczyni ją silniejszą. Nie wymienię z nią krwi, jedynie dam ją dość by przeżyła. " Zabrzmiał na tak zmęczonego. Linie na jego twarzy zostały wytrawione głęboko. Chciała objąć go i przytulić, pocieszać go, dać mu cokolwiek, czego potrzebował by pomóc mu kontynuować. Odczytała w nim determinację. "Pośpiesz się Manolito. Wiem, że jesteś zmęczony, ale Luiz nie wytrzyma dłużej." Jego spojrzenie śmignęło do ręki głaszczącej pokrytą futrem głowę Luiz. Na moment migotanie czarnej zazdrości grabiło przy jego bebechy. Czuł smak popiołu w swoich ustach, i kolejny raz cienie nadeszły. Słabo, słyszał, jak głosy wolały do niego. Dołącz do nas. Dołącz do nas. Wstrząśnięty dotknął umysłu Mary Ann i natychmiast stwierdzić, że te palce naprawdę głaszczą jego głowę; to był Manolito, który pożerał jej myśli. posłał jej szybki uśmiech przed rozcięciem swojego nadgarstka i zmuszaniem samicy jaguara do połknięcia tego co oferował.

Tłumaczy: franekM

Jasmine wydała cichy dźwięk udręka i odwróciła głowę. "Wszystko w porządku, młodsza siostro. Ona nie stanie się niczym innym. Kiedy ma tylko moją krew zmieszaną z jej, ona przeżyje i będzie ponownie silna," uspokoił ją, jego głos był łagodny. "Wiem. Naprawdę. Po prostu czuję lekkie mdłości. Dziękuję że to robisz. To nie może być łatwe, ona może nie okazać ci uznania, ale to co zrobiłeś jest ważne, " powiedziała Jasmine. "Nie potrzebuję jej uznania. Ona jest chroniona przez naszą rodzinę, jak ty, mała siostrzyczko i nigdy nie pozwolilibyśmy jej umrzeć, jeśli tylko to będzie możliwe. " Manolito było rzeczowy, obojętny na to ile go to kosztowało. Martwił się bardziej tym ile bezie to kosztowało Mary Ann. Musiałaby zapewnić to dla niego i niewinna wiara, którą czytał w jej oczach może przygasnąć na wieki. Nie mógł pozwolić sobie na myślenie o tym, albo słabość w jego obowiązku, by uczynić jego życie łatwiejszym. Solange była członkiem rodziny, i jako taka była chroniona z całą starannością, czy tego chciała czy nie. Po tym fiasku, Zacarias ogłosiłby dekret w stosunku do kobiet i byliby zmuszeni do jego przestrzegania. Pragnąłby, by znajdowały się blisko, gdzie wszyscy bracia De La Cruz i ich ludzie mogliby pomóc je chronić. Sam zamknął ranę na swoim nadgarstku i skierował swoją uwagę na Luiza. Wymagało to trochę więcej wysiłku by zrzucić jego ciało, ponieważ jego głód narastał do niepokojącej potrzeby. Mógł ledwie panować nad jego zębami, i zapach krwi był ciągłym udręczeniem. Ciało mężczyzny jaguara zostało podarte na kawałki, potężne szczęki cięły przez tkanki i kości. Krew napełniała płuca, mężczyzna powoli umierał. Nawet gdyby naprawił uszkodzenia i dał Luizowi krew, nie będzie dla niego ocalenia. Manolito wróciło do swojego własnego ciała i potrząsnęło głową z żalem. Szanował Luiza. "Przepraszam, päläfertiil, nie mogę go uratować. To jest wielka strata do ludzi jaguara. " "Oczywiście że możesz go uratować. Rozmawiałam bardzo długo z Gabrielle, gdy byłam w Karpatach. Pamiętasz ją? Pracowała dla Księcia by spróbować wymyślić rozwiązanie dla tylu martwych narodzin dzieci. Była człowiekiem. Gdy jej urazy były tak poważne, jeden z mężczyzn ocalił jej życie przez przemianę jej. Przemieniłbyś Solange gdybyś musiałeś. Mogłam przeczytać to w twoim umyśle. " "To co innego." Był tak słaby, jego ciało się chwiało. Mrugnął szybko by zostać skupionym, ale jego wizja rozmazała się. W chwili gdy to zrobił kolory przygasły. "Jaka to różnica? Jeśli Luiz będzie jaguarem, on musi mieś zdolności paranormalne. Czy z gatunku jaguara nie pochodzi wielu z paranormalnymi umiejętnościami? "

Tłumaczy: franekM

"Nie rozumiesz." "To co rozumiem to, to że gdyby Luiz był kobietą z psychicznymi umiejętnościami, poruszyłbyś niebo i ziemię by ocalić mu życie. On jest mężczyzną więc nie jest jak dla ciebie nieoceniony. " Jaguar rył nosem rękę Mary Ann. Wszystko jest w porządku. Jestem zmęczona. "Nie," powiedziała nagle Jasmine. "Uratuj go. Oszczędził Solange. Gdyby nie przyszedł, gdy to zrobił, Solange by nie żyła, albo ci straszni mężczyźni mieliby ją. Proszę. Jeśli jesteś moim bratem jak mówić, proszę o tę przysługę. " Manolito zamknęło na moment swoje oczy. "Nie znasz serca tego mężczyzny" "Ale ty tak" powiedziała Mary Ann. "Wyciągnąłeś wampira z jego umysłu. Zobaczyłeś jego wspomnienia, zobaczyłeś jaki był. Czy jest wart oszczędzania? "

Rozdział 11 "Nie wiesz o co prosisz dla niego, Mary Ann. Długowieczność nie zawsze jest dobrą rzeczą. Życie karpackiego mężczyzny jest niezwykle trudne. Możesz prosić o coś, czego on by nie chciał. " "Więc zapytaj go. Nie pozwól mu umierać po prostu dlatego, że jest mężczyzną. " Manolito westchnęło. Miała rację, ale przecież, nie mogła wiedzieć jak to jest być karpackim mężczyzną, wiedzieć jak niskie były szanse były odnaleźć życiową partnerkę. Nie żyła wieki w pojedynkę. "Będę musiał się pożywić Mary Ann. Obie jesteście gotowe pomóc? Ponieważ nie mogę zrobić tego bez krwi." Bardzo pragnął żywić. Świat wokół niego szybko przygasał. On przygasał. Gdy spuścił wzrok na swoje ręce, były szare i stawały się przejrzyste. Mary Ann patrzała w błyszczące oczy Manolito, zobaczyła maleńkie czerwone płomienie i poczuła jak jej serce skacze. Zawsze zapominała że nie jest człowiekiem, nawet gdy prosiła go by robić rzeczy, które nie były wcale ludzki. Zrobiła głęboki wdech i kiwnęła głową. Manolito przeniósł swoją uwagę na Jasmine. Dziewczyna usiadła na podłodze, pieszcząc kropkowane futro bardziej dla swojej wygody, niż by utrzymać Solange w

Tłumaczy: franekM

spokój. "Myślę, że mogę to zrobić" zgodziła się, nie patrząc na niego. "Powiedz mi co robić." "Daj mi swoją rękę." Jasmine wolno wyciągnęła swoje ramię. Palce Manolito osiadły wokół niej jak imadełko. Szepty zaczęły się w jego głowie. Miękkie. Podstępne. Kuszenie które go gryzło. Sapnęła i spróbowała się wyrwać. "Poczekaj. Poczekaj. Zapomniałam ci powiedzieć. Jestem w ciąży. Czy to zaszkodzi mojemu dziecku? " Manolito opuściło swoją rękę, jakby go paliła. Jego spojrzenie przeszło do czarnego obsydianu, jego usta zacisnęły się w twardą linię. "Nie masz żadnego interesu oferować krwi, albo walczący z jaguarami. Nie, nie wezmę twojej krwi. Musisz bardzo uważać aby chronić dziecko. " Zanim Jasmine mogła odpowiedzieć, Luiz wydał sapiące i jaguar się zmienił, kości szkieletu, wykręcały się do ciała, gdy śmierć go sięgnęła. Mary Ann wydała miękki, zaniepokojony krzyk i uklękła, przechylając się nad szeroką piersią nasłuchując bicia serca. Natychmiast zaczęła sztuczne oddychanie "Zrób coś, Manolito. Nie możesz po prostu pozwolić mu umierać. " Nie miała pojęcia o co prosi. Lepszy świat był tak blisko. Został zagłodzony. Znużony. Cienie poruszyły się wszędzie w pokoju. Mary Ann patrzyła na niego ze swoimi szerokimi, ciemnymi oczami, tak ufna. Miała tak dużo wiary w niego. Więcej niż miał z szeptami pchającymi z tyłu jego umysłu i jego własnego przygasającego ciała. Mrugnął i zmusił się do skupienia. Usłysz mnie, człowieku jaguarze. Mogę uczynić cię Karpatianinem. Nigdy nie będziesz jaguarem, mimo to będziesz żyć i będziesz mógł się zmieniać. Wiedz, że ten dar jest mroczny. Jeśli nie znajdziesz drugiej połowy swojej duszy, ostatecznie stracisz uczucie i kolor i będziesz żyć tylko na wspomnieniach. Będziesz potrzebował krwi by przeżyć. Będziesz musieć żyć zgodnie z prawami naszego Księcia i przyrzekniesz mu swoją lojalność i ochronę, swoim życiem, dla niego i dla naszych ludzi. Będę trzymał twoje życie w swoich rękach. Będę mógł dotykać twojego umysłu do woli i znaleźć cię choćbyś nie wiem, gdzie był. Jeśli zdradzisz nas, zabiję cię bez skrupułów, jak najszybciej. Masz wybór czy wybrać inny świat i pragnąć pokoju albo pozostaniesz na tym świecie i będziesz kontynuował swojej walkę. To nie była żadna drobna sprawa. On zawsze będzie odpowiedzialny za wszystko co Luiz wybierze. To był obowiązek, którego niewielu mężczyzn chciało. Znali ryzyko, i wiedzieli jak to jest polować i zabić dawnych przyjaciół. Pozwolił Luizowi sięgnąć swoich wspomnień, do tego długiego, pozornie niekończącego się korytarza ciemności. Nie mogło być żadnego sposobu by opisać mężczyźnie jaguarowi jak to będzie; tylko mógł pokazać mu przemijające uczucia, wieki polowania i czekanie,

Tłumaczy: franekM

opierając się tylko na honorze a następnie wspomnieniu honoru. Był tak uczciwy jak tylko był zdolny. Jeszcze nie skończyć mojej walki, by uratować moich ludzi. Luiz był daleko, ale uchwycił się życia. Dziwnie, im bardziej daleki duch Luiz zawracał, tym jaśniejszy stawał się zamglony świat wokół Manolito. Głosy stały się głośniejsze. Pokój stał nadal. Cienie z rozciągniętą skórą i rozdziawiającymi ustami, z naostrzonymi kołkami zamiast zębów, ślizgały się w poprzek ścian i podłogi. Głód palił i grabił, rzucając się z pazurami na każdą komórkę i organ w jego ciele. Poczuł się chudy i rozciągnięty do granic możliwości. Manolito starał się tylko skoncentrować na Luizie. To już nie będą twoi ludzie. Twoja krew będzie karpacka. Jaguary będą cię unikać. Bądź bardzo pewny że rozumiesz co otrzymasz po dokonani wybory. Nie mogę pozwolić by wampir nadal żerował na moich ludziach, czy moja krew będzie karpacka czy ludzka albo jaguara. Jesteśmy tacy sami, walcząc by znaleźć życie i żyć dobrze. Wybieram życie. To będzie bolesne. Bardzo bolesne. I Mary Ann będzie świadkiem. Jak to może nie przerazić jej na śmierć? Wszystko w nim zapragnęło gorąco zatrzymać się, wziąć jego życiową partnerkę i odejść, ale nie mógł tak zrobić, nie po połączeniu tak głęboko z Luizem, wiedząc jakim był człowiekiem i jaką twardą walką prowadził by uratować jego ludzi, honorując jego kobietę. Manolito nie mógł go porzucić to lamti ból jüti, kinta, ja szelem, dla łąki nocy, mgieł i duchów, ani nie mógł poczekać dużo dłużej, albo mężczyzna byłby mieszańcem, ponieważ Manolito było pewne, że jest. Wybieram życie. Manolito położyło hamującą rękę na ramieniu Mary Ann, powstrzymać ją od kontynuowania sztucznego oddychania po prostu przejął obowiązki swoim umysłem, utrzymując bicie serca Luiza i przepływ powietrza przez jego płuca. "Nie mogę zrobić tego bez krwi." Mary Ann mogła zobaczyć, że Manolito stał się słaby i blady, jego skóra była niemal szara. Kołysał się ze znużeniem. To była przerażająca rzecz, by wyciągnąć swoje ramię i ofiarować swój nadgarstek, ale zaufała mu; nawet z czerwonymi płomieniami przemykającymi na dnie jego ciemnych oczu, powierzyła mu swoje życie. Ignorując jej nadgarstek, zawinął swoje ramię wokół niej i pociągnął ją bliżej. "Nigdy nie mógłbym cię skrzywdzić, sivamet."

Tłumaczy: franekM

Sposób w jaki wymówił ostatnie słowo, zjechało z jego języka był zmysłowe i urzekające. Co więcej, złapała jego znaczenie w swoim umyśle. Moja miłość. Była jego miłością? Już poczuł więcej niż fizyczną potrzebę do niej? Po byciu w jego umyśle, zdała sobie sprawę, że dzielenie wspomnień i niezdolności do ukrycia przed sobą, było dużo bardziej intymne niż mogła sobie kiedykolwiek wyobrazić. Jeśli się do nie zalecał, robił dobrą robotę, po prostu przez bycie sobą. Weszła chętnie w jego ramiona i trąciła nosem jego gardło. Przechylił swoją brodę aby jej spojrzenie spełniło jego, została złapana przez, zahipnotyzowana i zatraciła się w ciemnej głębokości jego oczu. Zgubiona w uroku surowej potrzeby i surowego głodu. Nigdy nie próbował zmienić wygląd albo zmniejszyć sposobu w jaki ją czuł. Jej oddech uwiązł w gardle. Jej serce kuriozalne się topiło, gdy jej żołądek przekręcił się, a jej macica zacisnęła. Czy ten mężczyzna mógł być jej? Był jej. Nie wystąpiła o jego zwrot. Nawet nie wiedziała czy mogła żyć z tym czym i kim był, ale podziwiała i szanowała go. Mogła poczuć, jak głód bije w niego. Znużenie. Był rozdarty między dwoma światami, a pobyt w jej, wyczerpał go. Jego wyczucie honoru w kierunku Solange, i do niej, tylko zwiększyły jego ciężar. "Weź czego potrzebujesz." Jej wargi szepnęły nad jego. Kuszenie. Oh, Boże, kuszenie w jej ofierze było nieumyślne. Jego język był aksamitnym zgrzytem nad jej tętnem. Była ciepłym, żywym jedwabiem w jego ramionach. Nikt nie miał miększej skóry. Jego uczucia długo zostały zamrożone w miejscu, w głębi jego serca, pochowane tak głęboko, że myślał że to niemożliwy, poczuć smak albo poznać przyjemność kształt kobiety, które mogą przynieść ciału mężczyzny. Jej dotknięcie, brzmienie jej głosu, jej sam oddech budził go. Jeszcze raz poświęciła mu życie. Pragnął jej z sobą na wieki. Chciał zapewnić, że będzie zawsze u jego boku. Kuszenie. Teraz wiedział co to znaczyło i czuł tego smak. Wiedział, że kuszenie jest kobietą i że będzie musiał użyć każdej uncji kontroli, by utrzymać się z daleka od zabrania jej do miejsca gdzie mogli być sami. Jego zęby osiadły głęboki, i smak i jej istoty napłynęły do niego, kończąc jego ciało i duszę. Duszący, zadymiony posmak i tak Mary Ann. Jego ramiona zacisnęły się, i zamknął swoje oczy, by lepiej ją smakować. Jednocześnie, pozwolił jednej ręce przechodzić w dół krągłości jej ciała, do jej nogi. Leżała zwiniętym w jego ramionach, jej nogi na jego kolanach, i łatwo mógł znaleźć łzy w jej ciele. Nikt, kobieta czy mężczyzna, nie powinni móc odepchnąć bólu i funkcji, nie tylko siedząc, jak robiła teraz, ale jak robiła wcześniej w lesie deszczowym. Ból powinien zmatowić jej myślenie i wpływać na jej umiejętność manipulowania energią. Ból był tam w jej umyśle. Poczuła to. Ale zepchnęła go do centrum swojego mózgu z czym był nieobeznany. Nigdy nie widział takiego wzoru wcześniej. Był wiekowy.

Tłumaczy: franekM

Wykorzystywał magów, jaguary i ludzi jako środków do przetrwania w tym czy innym czasie, a ponieważ gatunki się mieszał, na przestrzeni wieków wzory stawały się mniej wyraźne. Przejechał swoimi rękami po jej udzie, intymnie badając. Zadrżała w jego ramionach, jej ciało poruszyło się niespokojnie, naprzeciw jego. Ona jest twoja. Tak. Była jego. Dla niego. Stworzona dla niego. Jego druga połowa. Została stworzona dla ciebie. Oczywiście że była, jej ciało wygięło się właśnie tak, miękkie i giętkie, gorący jedwab zakwaterowujący w jego ramionach, tak że chciał wiedzieć jak to będzie zatopić jego ciało głęboko w niej, wziąć ich obydwoje nad brzeg, do ekstazy. To twoje prawo. Miał pełne prawo do jej ciała. Posiadał ją, ciało i dusza, tak jak ona jego. Mógł cieszyć się nią kiedy i gdzie chciał. Jego ręka ześliznęła się wzdłuż jej uda, przenosząc się w kierunku gorąca — jego gorąca — należała do niego. Wiedział dokładnie co sprawi jej przyjemność, doprowadzi ją do rozpalonej gorączki, seksualnej potrzeby. Dlaczego zabierać mężczyzną jaguara? On tylko zamieni się w wampira i będziesz musiał na niego polować i zabić, tak jak wielu innych. To było szaleństwo zastanawiać się nad zabraniem innego mężczyzny do ich świata, gdy było tak niewiele życiowych partnerek. On może próbować ukraść Mary Ann. Był z nią sam. Nagi. Pokazując jej jego ciało, aby odciągać ją od ciebie. On jej pragnie. On zrobi wszystko by ci ją zabrać. Mężczyźni jaguara wszyscy okazali się być oszustami. Zwabili swoje kobiety i trzymają je w niewoli i traktują je brutalnie. Dotknął jej. Dotknął twojej kobiety. Zobaczył twój ślad, poczuł twój zapach na niej, a mimo to jej dotknął. Zobaczyłeś, jak stał nad nią. Był zupełnie nagi. Jak myślisz, do czego próbował ją zmusić? Broniła go. Powiedziała, że ocalił jej życie. Ona go pragnie. Uczyń ją twoja. Zabierz ją teraz. Weź co należy do ciebie. Przenieś ją do swojego boku na całą wieczność. Nie mógł się zatrzymać. Potrzebował tego. Padał z głodu. Umierał z głodu. Głód doprowadzał go do szału. Nic nie mogło go zaspokoić, tylko jego życiowa partnerka.

Tłumaczy: franekM

Bogata, gorąca krew wybuchła w jego organizm w pośpiechu jak najmocniejszy narkotyk. Potrzebował jej ciała ulegającego jego, całe gorące i w ogniu, zaspokajając pożądanie, które sprawiało że był twardy i gorący i poza troszczeniem się o cokolwiek, prócz zatapianiem się w głąb niej. Chciał usłyszeć, jak krzyczy jego imię w burzy potrzeby. Chciał zobaczyć, jak jej oczy ciemniały z namiętności; chciał usłyszeć, jak błagała go by dołączyć do nich. Czekał wieczność w ciemność i piekle, a teraz była tam, w jego ramionach, jej ciało dojrzałe i gotowe dla niego, jej krew mieszała się z jego. Weź ją. To twoje prawo. Ona nie może ci odmówić. Cokolwiek zechcesz ona musie ci to dać. Twoja. Zabierz ją teraz, zanim mężczyzna jaguar zgłosi do niej pretensje. Nie możesz zatrzymywać się teraz, gdy jesteś tak blisko. Wystarczy ją przemienić i nie będzie mogła cię zostawić. Poczuj jej smak. Szepty wzrosły. Głosy przyłączyły się. Przez jednego moment, jego ramiona napięły sie zaborczo i jego ciało odgięło ją do tyłu aby schylić się nad nią. Po co? Weźmie ją tam z Luizem umierający przy nich? Z Jasmine i Solange tam jako świadkami jego szaleństwa? Tak. Tak. Weź ją teraz, zanim będzie za późno i ją stracisz. Strach wzrósł w nim. Strach, że nie mógł kontrolować uzależnienia od jej smaku, że nie — mógłby się zatrzymać. Wyzbywał się swojej mentalności, i zamierzał skrzywdzić jedną osobę którą przysiągł chronić. On nie powinien słuchać, ale głosy były podstępne, skradające się do jego umysłu i wyciągające jego najgorszych strachach przed nim i jego najbardziej złymi cechami. Jego najgorsze cechy. Potrzeba by dominować. Potrzeba by widziała tylko jego i nikogo więcej. Straszna potrzeba by narzucić jej jego wolę, aby nie tylko chciała, aby potrzebowała robić wszystko, czego sobie życzył. Pragnął jej na jego warunkach i wiedział, że może panować nad nią przez współżycie seksualne. Znał jej pragnienie i fantazje, i potrafił egzekwować każdą erotyczną odpowiedź. Nie dla przyjemności — jej albo jego — ale dla kontroli. Chciał nie tylko z hańbić siebie i wszystko, na co pracował, gdyby wziął jej krew i jej ciało, gdyby zabrał ją całkowicie do swojego świata, ale zrujnowałby jakąkolwiek szansę, by zyskać sympatię Mary Ann. To nie o to chodziło w idei życiowych partnerów. Był jej życiowy partnerem i był w pełnym tego słowa znaczeniu. Głosy stały się głośniejsze, bardziej przekonywające. Cienie wokół niego wydłużyły się i urosły. Złapał ramiona Mary Ann, przygotowując się by szarpnąć ją z dala od niego, ale zakwaterowała się w jego umyśle, uspokajające ciepło, uczucie dobra. To nie tak, Manolito. Słyszę ich i oni mówią fałszywie. Oczywiście czujesz, że jestem twoja. Jeśli jestem twoją życiowa partnerką, jestem drugą połową twojej duszy.

Tłumaczy: franekM

Mary Ann dziękowała Bogu, że Destiny poświęciła czas próbując wyjaśnić więź między karpackimi życiowymi partnerami. Naturalnie pragnąłeś mnie całkowicie w swoim świecie. Oni wykorzystują twoje instynkty, ale jesteś silniejszy niż oni. O wiele bardziej silniejszy niż oni. Możesz ich usłyszeć? Rozpaczliwie potrzebował by wiedziała że był w dwóch światach. To wyglądało na tak nieprzekonujące. A jednak cienie, głosy i lodowaty chłód, którego nie mógł ztrząsnąć, oblokły go, kiedy Karpatianie mogli kontrolować temperaturę ciała. Oczywiście że ich słyszę. Nie pozwoliłaby im go zabrać. Cokolwiek się dzieje było rzeczywiste, nie wyobrażał sobie tego. Była miejską wrzeszczącą kobietą, i mogła załatwić czymkolwiek, cztm śmiecie chciała rzucić w nią albo jej mężczyznę. Jej żołądek zrobił kolejny dziwny mały trzepot. Już uważała go za swojego mężczyznę. Nieważne. Nie zamierzała go opuścić do czasu gdy nie będzie bezpieczny w świecie żywych, bez wampirów i pałętających się upiorów. Manolito spróbowało uspokoić jego bijące serce i nagły przypływ gorącej krwi, ścigającej się przez jego ciało prosto do jego pachwiny. Dobrą rzeczą było ciepło jej ciała, jej miękka skóra i całkowita akceptacja, stłumiła na tyle by wzrastające zmatowić głosy, by zgłosił pretensje do niej i po raz kolejny zaczął myśleć. Była świadoma jego myśli, mimo to nie walczyła z nim, nie odsunęła się. Czekała aż poukłada to wszystko, wierząc w niego przez całą wymianę. Jej wiara przeraziła go. A co jeśli ją zawiódł? A co jeśli mężczyzna w którego wierzy nie istnieje? Nauczyła go pokory, przez swoje zaufanie do niego. Zamiótł swoim językiem w poprzek ukłuć, tym razem ostrożny by nie zostawić znaku. Raz wystarczy, i miał pewność, że wciąż tam był przypominając jej, przy jego braku połączenia związku ich dusz. Przez moment trzymał ja w ramionach, jego serce waliło. Głosy były więcej niż pokusą, by zrobić coś źle? Czy to było w świecie cieni, który wyczuwał że jest z nim połączona i czy Maxim próbował zaciągać ją do świata mgieł, gdzie mógł ja zabić? "Pozwól mi wyleczę twoją nogę." Nie mógł znieść widoku, tych śladów na niej, i ona cierpiała wystarczająco długo, podczas gdy pomagał innym. Jego palce ześliznęły się po rozdarciami w łydki, rozerwanym ciele i ujawnionych mięśniach w jej ranie. "Ale Luiz?" "Utrzymuję go przy życiu. Pozwól mi to zrobić. " Mary Ann zaciskała swoje wargi powstrzymując protest, posyłając jedno szybkie spojrzenie Jasmine i Solange, mając nadzieję, że nie była świadkiem jej reakcji na uwagę Manolito. Ponieważ szczerze mówiąc to było seksualne. Pośrodku krwi i

Tłumaczy: franekM

chaosu, jej ciało robiło rzeczy i myślało o rzeczach o których nie powinno. Solange leżała bez ruszania się, jej oczy były zamknięte, utrzymując całkowite stężenie Jasmine. "Więc śmiało, ale pośpiesz się." Jej głos był zduszony. Prawie nie mogła myśleć, gdy jego palce podążały tropem po jej udzie. Schylił swoją głowę w kierunku jej ciała, jego palce okrążyły jej kostkę trzymając ją nieruchomo. Jej oddech uwiązł w gardle, gdy obserwowała, jak jego jedwabiste włosy spadały kaskadą jak wodospad wokół jego ramion. Mogła dostrzec jego profil, jego długie rzęsy i zarys jego warg. Był zbyt zachwycający, by być rzeczywisty. Podniosła rękę do jego swobodnie opadających włosów. Nawet splecione próbowały rozsypać się w dziką masę. Ten ruch zwrócił jej uwagę na plamy krwi na jej bluzkę z jedwabiu. Popatrzała z konsternacją w dół na swoje naprawdę eleganckie czarne spodnie. Jedna nogawka spodni została rozerwana i podarła, naprawdę ładne mankiety podarły się na strzępy podobne do sznurków. Pod tym, jej noga miała głębokie ślady pazurów, tak głębokie że mięśnie wylewały się ze szram. Ból eksplodował przez nią, okradając ją z oddechu, i przez moment myślała, że może zwymiotować. "Manolito." Wysapała jego imię, wstrząśnięta bólem, który ja palił. Łzy pływały z jej oczu. "To boli." "Wiem, sivamet, też mogę go zabrać." Uważał za interesujące to, że w momencie gdy jej umysł uświadomił sobie ranę. Poczuł cały ładunek przeszywającego bólu. To już nie było dzielenie się jej umysłem, odciętego od jej świadomej jaźni. Manolito wziął ból i zaczęło leczenie ran od wewnątrz na zewnątrz. Gdy rany szarpane zostały scementowane i wolne od całego zakażenia, wrócił do swojego ciała i pochylił się by zbadać jej nogę. Zamknęła swoje oczy, gdy poczuła jego język przeciągający po ranie, jak pociągnięcie ciepłego aksamitu. Wiedziała, że ma lecznicze związki w swojej ślinie, i że nie powinno to być "nieprzyjemne" dla niej, ale tak nie było. Za to, milion skrzydeł motyli trzepotały przy jej żołądek i jej mięśnie zacisnęły się. Gorąco pulsowało między jej nogami. Robił coś opuszkami swoich palców, jeszcze wyżej na wewnętrznym stronie jej uda, coś, co zagroziło jej zdrowiu psychicznemu, ale zanim mogła stracić rozum, podniósł swoją głowę, jego oczy były przymknięte i przymglone pragnieniem. "Musimy skupić się na Luizie." Jego chrapliwy głos był przepełniony uczuciem. Kiwnęła głową, niezdolna by coś powiedzieć. "Powiedz mi co robić, by ci pomóc." Karpaccy mężczyźni nie dzielą się swoimi kobietami, a Manolito był z pewnością zazdrosnym typem, ale jego serce wyszło ku Luizowi, gdy wyczuł lęk przed nim, gdy Manolito schylił się do jego gardła.

Tłumaczy: franekM

Spróbuj trzymać go w ramionach, Mary Ann, uczyń jego przejście łatwiejszym. Obawiam się, że jego kot jest silny i nie zrzeknie się go tak łatwo. To nie było łatwe by prosił ją, ale był już stanowczo połączony z mężczyzną jaguarem, i smak strachu był gorzki dla człowieka, który stoczył tyle bitew i pracował tak mocno dla swoich ludzi. Manolito nie chciał by Luiz przeszedł od jednego życia do drugiego w stanie niepokoju. Pozwolił sobie połączyć się całkowicie, by uspokoić mężćzyznę, ale kot wyczuł co właśnie miało się zdarzyć i złościł się. Nadal będziesz istnieć. Jak mógłbyś nie? Byłeś częścią Luiza przez tyle lat. Wy dwaj jesteście tym samym. To pozwoli wam obydwu przeżyć. On postanowił cię ocalić, dzięki czemu możesz ocalić swoich ludzi. Mary Ann pogłaskała włosy mężczyzny, jej palce pozostały pieszczące. Ona dotyka innego mężczyzny. Tego samego mężczyzny, który był z nią wcześniej. Głosy były szkaradnymi demonami, zaprojektowany by podważyć jego zaufanie do niej. Postanowił patrzeć na jej rękę, wyczuć jej intencje — ufać jej, zamiast głosom. Jej palce hipnotyzowały i Manolito poczuł dotknięcie w jego własnych włosach — na jego własnej skórze głowy. Troje z nich zostało zabezpieczonych mocno, razem przez Mary Ann, ale był pewny, że nie wiedziała co zrobił. Zaczynał rozumieć jak ona to robi. Jej umiejętności były niepodobne do żadnych jakie kiedykolwiek napotkał. Zebrała energię i użyła jej tak automatycznie jak oddychanie. Sięgała do tych wokół niej, którzy cierpieli albo potrzebowali pocieszenia i "czytała" ich, nawet nie wiedząc, że to zrobi. Po tym jak zebrała i przetwarzała informację o osobach i ich kłopotach, używała energii by dać im cokolwiek czego potrzebowali w drodze nadziei albo wygody. Udzieliła Luizowi jej współczucia, uspokoiła go, ale dała Manolito coś całkiem innego. Partnerstwo. Nie była za nim, jak czuł, że kobieta powinna robić; stała przy nim, pracując z taką ilością energii, by chronić i uratować go od świata cieni w którym przebywał, jak zwykle on ją chronił. To była po prostu inna energia i inne podejście. Zwrócił życie, krew i ducha Luizowi i zabrał je do jego przechowania. Rozcinając jego nadgarstek, dał polecenie by pił, i Luiz, zatopił się tak głęboko, że nie walczył. Jaguar wydał jeden ryk protestu, a następnie pozwolił Mary Ann go uspokoić. Mary Ann przygryzła swoją wargę i nadal głaskała włosy Luiza, próbując dowiedzieć się jak najlepiej pomóc. Nie wiedziała, czego można się spodziewać, ale nie chciała by Jasmine była w pobliżu jeśli zdarzy się coś złego. "Czy możesz pomóc Solange dojść do sypialni," zapytała, niepewna czy jaguar był nieprzytomny, czy po prostu się nie ruszał.

Tłumaczy: franekM

Drzwi otworzyły się gwałtownie i Riordan wszedł zamaszystym krokiem, Juliette krok za nim. Była oczywiście oszalała, przeciskając się przed niego, by dojść do siostry i kuzynki. Były blizny po oparzeniu na ramionach Riordana i lewym policzku. Smugi krwi ciekły wzdłuż jego uda. Juliette wydała się cała i zdrowa, ale drżała. Uciekł jej cichy krzyk, gdy zobaczyła ilość krwi znajdującej się na podłodze i ścianach, ale ciało Riordana zablokowało jej jakąkolwiek możliwego niebezpieczeństwa, podczas gdy ogarnął scenę. "Czy Solange potrzebuje dalszej pomocy?" zapytał Jasmine, gdy odsunął się na bok pozwalając jego życiowej partnerce w pośpiechu dojść do boku kuzynki. "Musimy umieścić ją w pokoju i pozwolić jej przesunąć się z powrotem do ludzkiej formy" powiedziała Jasmine. "Ona jest teraz cicha, ale w bólu." "Przepraszam." Juliette była bliska łez. "Próbowaliśmy znaleźć się w tym miejscu, ale nasi wrogowie są blisko. Musieli odgadnąć nasze miejsce spoczynku i kiedy próbowaliśmy wstać, zaatakowali nas. " Manolito posłał szybkie, twarde spojrzenie do swojego brata, by upewnić, się że mężczyzna nie miał żadnych ran, które potrzebowały natychmiastowej uwagi. Riordan potrząsnął swoją głową, zapewnić go. "Jasmine i ja możemy zanieść Solange do jej pokoju" powiedziała Juliette "Podczas gdy ty pomożesz Manolito." "Co robisz?" domagał się Riordan mimo że już wiedział. Po prostu nie chciał znać prawdy. "Postradałeś rozum? Nie możemy przemieniać mężczyzn jaguara. " "Dlaczego?" zapytała Mary Ann. "Nie masz żadnego problemu z przemienianiem kobiet. Czy Juliette nie była człowiekiem z odrobiną krwi jaguara? " Spojrzenie Riordan spoczęło na jej twarzy, a następnie w dół do jej poranionej nogi. "Riordan?" Jasmine zwróciła jego uwagę na siebie. Od razu jego wyrażenie złagodniało. "Co się stało, młodsza siostro?" "Poprosiłam Manolito by oszczędzać jaguara. Gdyby nie przyszedł na pomoc Solange, zostałaby porwana albo zabita. " " Podróżował z nimi mag." Dostarczyło informacji Manolito, jego rysy pokryły ponure linie, gdy powstrzymał Luiza przed karmieniem. "On spruł zabezpieczenia pozwalając jaguarom wejść do domu, a następnie wszedł za nimi i złapał Jasmine."

Tłumaczy: franekM

Juliette obracała się dookoła, jej twarz zbladła. "Oh, nie, to była mimo wszystko pułapka. Baliśmy się kiedy spostrzegliśmy, jak jaguar obserwował bitwę. Jasmine. Czy z tobą wszystko w porządku? " Jasmine kiwnęła głową. "Ale nie szukał mnie. Myślał, że jestem Solange. Faktycznie zawołał mnie jej imieniem. Nie przeciwstawiałam się, nie zaprzeczyłam temu, ale z pewnością szukał jej. " Manolito oparło się z dala od Luiz i potarł ręką czoło, zostawiając plamę krwi. "Luiz został splamiony przez wampira. Bracia Malinov wykorzystują plan do przejęcia kontrolę. Oni niszczą rasę jaguara od wewnątrz, właśnie tak jak kiedyś dyskutowaliśmy, kiedy byliśmy młodsi. Oni szukają królewskiej krwi, ale nie wiem dlaczego. Myślałem początkowo o Juliette albo Jasmine, ale Luiz powiedział mi, że Solange jest celem. Wampir umieścił przymus w mężczyznach rasy jaguara, by zdobyli ją i przekazali w jego ręce." Posłał swojemu bratu szybkie psychiczne podsumowanie wszystkiego co zaszło. Juliette potrząsnęła swoją głową. "Solange pochodzi z czystej królewskiej linii." "Solange nie może pozostawać na wyspie" powiedział Riordan. "Musimy zabrać ją na ranczo, gdy tylko będzie mogła podróżować." "Ona nie pójdzie" powiedziała Juliette. "Mówiła że pójdzie," sprzeciwiła się Jasmine. "Myślę że możemy ją przekonać." "Zaprowadź ją do jej pokoju," zarządził Riordan. "Zamierzam pozbyć się stąd bałaganu i sprzątnąć. Tym razem użyjemy tylko zabezpieczeń nigdy nie tkanych przez maga. " "Spal jaguara, którego zabiłem. Został splamiony przez wampira i będzie najprawdopodobniej użyty jeszcze raz, " poradził Manolito." Nie chcę by był używany przez naszych wrogów. " "Jakiego planu?" zapytała Mary Ann, patrząc ściśle na twarz Manolito. Pozostał, pozbawiony wyrazu, ale spojrzał na swojego brata. To Riordan, był tym który odpowiedział. "Byliśmy młodzi i myśleliśmy o sobie jako o intelektualistach. Pomyśleliśmy, że możemy uczynić światu lepsze miejsce. " "Myśleliśmy, że jesteśmy lepsi od każdego wokół nas" naprawiło Manolito. "Wszyscy mieliśmy szybkie mózgi i szybkie odruchy. Niewielu myśliwych było lepszych. Gdy usiedliśmy w kręgu rad, to zawsze Zacarias wpadał na strategię bitew. To był zawsze jeden z nas, któremu udawało się wymyślić pomysły na powstrzymywanie naszych ludzi przed katastrofą. "

Tłumaczy: franekM

"Co się zdarzyło?" dopytywała się Mary Ann. Manolito westchnęło i przeciągnął obiema rękami przez swoje włosy. "Teraz zdaję sobie sprawę, że nasze myśli płynęły razem, zasypując nas informacjami. Nasze gdy pozwoliły naszym mózgom pracować szybko by przedstawić odpowiedzi, na które mieliśmy ochotę. To było to, co przyczyniło się do posiedzeń rady, tak jak każdy inny miał coś wartościowego co mogło się przyczynić. Ale wtedy myśleliśmy że znamy kierunek, w którym nasi ludzie powinni pójść i nie był taki sam jaki wyznaczył Vlad Dubrinsky. Wtedy był księciem i naszych kobiet było tak niewiele. " Riordan potrząsnął swoją głową. "W tamtych czasach, mało było nadziei na znalezienie życiowej partnerki. Niewiele dzieci przeżywało i żadne z nich nie było dziewczyną. Wszyscy mogliśmy zobaczyć, że wyginięcie naszego gatunku było w zasiągu wzroku. To była kwestia czasu. Wielu żywiło urazę do szeptów starców i starożytnych. Zostawaliśmy mitem wraz z innymi — magami, wilkołakami i jaguarami. Było wiele gatunków zmiennokształtnych, ale większość wymarła i to samo działo się wszędzie gdzie popatrzeliśmy. " "Chcieliśmy ratować swoich ludzi, więc siedzielibyśmy bezczynnie ze swoimi przyjaciółmi i wystaralibyśmy się o plany przejęcia władzy. Musieliśmy wyprowadzić Karpackich ludzie z umierających cieni, i ściągnąć z powrotem do świata. Każdy, kto podążył za Dubrinskymi i walczył po ich stronie, musiał odejść. Więc wymyślaliśmy pomysły jak to mogło być zrobione. " "Stymulowaliśmy intelektualne debaty" dodał Riordan. "Nie mieliśmy przez nie nic na myśli." rozłożył swoje ręce przed sobą i patrzał na nie, jakby gdyby mógł zobaczyć na nich krew ich własnych ludzi. "Niezależnie od tego co myśleliśmy wtedy," powiedział Manolito " Bracia Malinov realizują dokładnie ten plan." "Kto to są bracia Malinov?" Dopytywała się Mary Ann. Luiz poruszył się, otwierające z trzaskiem oczy, uciekło mu westchnienie. Jego ciało zwinęło się, mięśnie zamknęły i wykręciły. Mary Ann przechyliła się nad ciałem w konwulsjach z cichym dźwiękiem rozpaczy "To nie działa, Manolito." Manolito złapał Mary Ann i postawiło ją z dala od mężczyzny jaguara. "To będzie trudne, ainaak enyem. Nie chciałbym byś była świadkiem jego przemiany. "

Tłumaczy: franekM

Podniosła swoją brodę, patrząc od jednego brata do drugiego. "Nie chcesz bym była świadkiem przemiany, ponieważ nie chcesz bym wiedziała co się zdarzy" zgadła. "To też," powiedział Manolito. "Ale jego ciało będzie musiało pozbyć się toksyn, a kot walczy o władze." "Przemiana Juliette była niezwykle trudna" dodał Riordan. Mary Ann trzymała swoje spojrzenie zamknięty na Manolito. "Szczerze sądzę, że mogę pomóc mu przez to przejść." Riordan potrząsnął swoją głową. "Nikt nie może pomóc. Gdybyśmy mogli, zabralibyśmy większość z bólu, ale nie możemy, nawet dla nasz avio päläfertiil, drugiej połowy naszych dusz. " Mary Ann wyciągnęła swoją rękę do Manolito. Natychmiast ją wziął, zasznurowując jego palce całkowicie z jej. "Mogę mu pomóc, Manolito. Pocieszam ludzi. To jest to co robię. " "Przykro mi, ukochana," powiedział tak łagodnie jak mógł. "To jest zbyt duże ryzyko. Nie znasz swoich darów i łączysz się z ludźmi nawet o tym nie wiedząc. Nie mogę ryzykować, że zostaniesz z nim zablokowana i jego wyczerpanym ciałem, zanim walka dobiegnie do końca. Nie zaryzykuję tego. " "To nie jest twoje ryzyko." Coś mrocznego i niebezpiecznego przemknęło na dnie jego oczu. Mięsień drgnął wzdłuż jego szczęki, ale jego rysy pozostały całkowicie pozbawione wyrazu. "Powiedziałem nie." Mary Ann popatrzała na niego gniewnie. "Manolito, nie możesz mówić mi co mogę a czego nie mogę robić." Poruszył się szybciej niż ona oczekiwany, jego ciało było niewyraźną plamą, gdy owinął ją w silnej ramiona, tak silne ze nie było żadnej szansy na walkę. Zanim mogła pomyśleć choćby o sprzeciwie, szedł z nią przez dom. W całym swoim życiu, Mary Ann nigdy nie miała nikogo kto hamował ją fizycznie. Wściekła, zamierzyła się na niego, ale jego siła była ogromna i jego wola była z żelaza. Nie można było go powstrzymać. "Przepraszam, ainaak sivamet jutta." Na wieki połączona w moim sercu. Przeczytała to w jego umyśle, gdy sunął przez dom do jej pokoju i złożył ją na łóżku. Jego wargi muskały w pieszczocie jej włosy i zostawił ją, zamykając stanowczo za sobą drzwi.

Tłumaczy: franekM

Manolito stanęło tam na moment, mrucząc wiążące zaklęcie trzymające drzwi, zamknięte na klucz, pomimo tego ze mogła usunąć zawiasy. Była całkowicie zdolna do takiej rzeczy, jeśli w ogóle kobieta mogła. Zamierzała na niego pluć, wściekła na niego, ale zarówno dla Luiz jak i dla Mary Ann, wolał by nie była świadkiem, tego co właśnie miał się zdarzyć. But uderzył o drzwi, a następnie drugi. Tak. Była zła jak należy. "Manolito, pośpiesz się," zawołał Riordan. "To będzie ciężkie." Mary Ann usłyszała, naglący ryk Riordan do brata, i złapała za poduszkę i przytrzymała ją przy swoim żołądku, czując mdłości. Była tą która naciskała na Manolito by ocalił Luiza, ale teraz opuściła ich wszystkich. Luiz był sam, stając w obliczu beznadziejnej męki. Nie wiedziała co to było, ale wyczuła, że to jest traumatyczne dla niego jak i obojga karpackich mężczyzn. Czy kiedykolwiek wcześniej zmieniali mężczyznę? Jeśli to nigdy nie zostało zrobione, może był dla tego powód. Wystarczający powód. Ukryła swoją rozpaloną twarz w poduszce, czujące palące łzy. Luiz będzie cierpieć, i jakoś wiedziała, że Manolito będzie cierpieć razem z nim. Chciała trzymać swoją furii na jego despotyczność w zamykaniu jej w jej pokoju, zabraniając jej, jakby była kilkuletnim dzieckiem, przed byciem świadkiem przemiany, ale ponieważ jej część była wciąż tam, z Luizem, z Manolito, poczuła ich męka, nie mogła kontynuować swojego gniewu. Weszła do łazienki i puściła ciepłą wodę do wanny, potrzebowała rozluźnić swoje napięte, twarde mięśnie. Jej żołądek był węzłem. Złapała wrażenia drgawek, wykręcania ciała Luiza, szarpnięcia się w powietrze i mocnego upadku. Miała tylko mignięcia i zdała sobie sprawę że Manolito ją blokował w łączeniu z nim. Zabrało jej trochę czasu, by dostrzec ich związek, i większość czasu gdy próbowała, po prostu nie była tak w tym dobra. Ale teraz to wydawało się niepodobne. Zrobiła głęboki wdech i wypuściła go. Nie opuściłaby Luiza na tym etapie, nie gdy potrzebował jej najbardziej. Manolito próbował osłonić ją i chronić, ale czy wiedział to czy nie, też jej potrzebował. Skoncentrowała się na nim. Uczuciach i jego fakturze. Warstwach w jego umyśle. Zażyłość drogi pomiędzy nimi — taki niespodziewany dar. Jak myślała że jest arogancki, teraz znała go lepiej, łagodność którą ukrył przed resztą świata. Zobaczyła jego współczucie gdy trzymał Luiz, poczuła sposób w jaki sięgał do niego by go uspokoić. Poczuła grabienie pazurów kota, walczącego o przetrwanie, a następnie to uczucie odeszło. Wypuściła wolno swój oddech i kontynuowała obrazy Manolito trzymającego mężczyznę jaguara. Złapała mały przypływ współczucia zarówno Riordana jak i Manolito a następnie ponownie kota, alarmu wzrastającego do paniki, kłapiącego i gryzącego, gdy bronił się przed atakiem karpackiej krwi. Podciągnęła się na kolana, jej żołądek falował. Uklękła, z rękoma i kolanami na podłodze w łazience, z trudem łapiąc oddech, gdy ból przedzierał się przez nią.

Tłumaczy: franekM

Złapała zaskoczenie świadomości Manolito, że była z nim, i kolejny raz odesłał ją od niego. Była męka w byciu samą, wiedząc, że Luiz cierpiał, a Manolito potrzebował jej z nim. Czuła potrzebę, ale nie mogła nic zrobić, aby pomóc któremukolwiek z nich. Manolito był bezkompromisowy, nie zdając sobie z tego sprawy albo zdając, że prosi ją by sprzeciwiła się jej naturze. Jeszcze raz odepchnęła strach i skoncentrowała się na Manolito, gdy w tym momencie połączyła się z nim, czuła jego walkę z światem cieni. Ona nie mogła dojść do Luiza, ale mogła do Manolito. Związek pomiędzy nimi był niewiarygodnie silny. A następnie była solidnie w jego umyśle, w umyśle Luiza, i sama zobaczyła prawdziwe okropności konwersji. Męka rzucająca się na mężczyznę jaguara, gdy wzywała śmierć, gdy kot walczył. Manolito wziął zbyt wiele na swoje barki, tak dużo bólu jak pozwalała natura. Obaj mężczyźni byli stoikami, każdy w pełni świadomy drugiego, Luiz próbował znieść to wszystko z wielką godnością. Manolito usiłował być pełen współczucia i pocieszenia podczas, gdy pozwalał mężczyźnie jaguara czuć szacunek dla samego siebie. W tym momencie, ze łzami zjeżdżającymi po jej twarz i ciele wijącym się we wspólnym bólu dwóch mężczyzn, wiedziała, że może całkowicie pokochać Manolito, ze wszystkim w niej. Atrakcyjność mogła być zapoczątkowana jakimś starożytnym rytuałem. Mogła być opętana jakimś fizycznym opętaniem, ale w końcu, dostrzegła jego prawdziwy charakter. Był otwarty dla niej, gdy niestrudzenie pracował by pomóc Luizowi przejść w pełni do jego świata, i jej serce odpowiedziało w jedyny sposobie jaki znała Mary Ann — całkowicie.

Rozdział 12 Przemiana była najbardziej przerażającą rzeczą jaką mogła sobie wyobrazić, mroczna, bolesna śmierć i odrodzenie. Wiedziała, że stoi przodem do tego i tak samo Manolito, patrząc no to przez co przechodzi Luiz, nie był już tak pewny jak do tej pory, czy chciałby ją narażać. Dziwne, po raz pierwszy zastanowiła się nad zaryzykowaniem wszystkiego, ponieważ to czego nauczyła się dziś o Manolito De La Cruz to, to że był dużo bardziej niż zachwycającym mężczyzną, ze zbyt aroganckim nastawieniem, i była już więcej niż w połowie drogi do zakochania się w nim. Splotła włosy w francuski warkocz będąc w wannie, jej ręce znakomicie biegły w znajomym zadaniu, przynosząc jej ulgę, gdy chciała zapłakać nad tym co przechodzą Manolito, i Luiz. Jego bracia myśleli że postradał zmysły. Nawet on sam sądził, że tak może być, ale poradził sobie z mężczyzną jaguarem z wielką ostrożnością, szacunkiem i cierpiał niezwykle dla niego. Wiedział, że tam była, pomagając Luizowi i

Tłumaczy: franekM

uspokajając go jak najlepiej mogła, i będzie musiał zrobiłby wszystko by jej tego oszczędzić, ale to tylko sprawiło, że ona czuła się mu bliższa. Wciągnęła koronkowe figi w ciemnym granacie, z maleńkim złotym łańcuszkiem po obu stronach biodra, które sprawiły, że poczuła się seksy i odważna w najgorszych z okoliczności. Jej spódnica była długa do łydki i opadała w falach materiału, opadając w szafirowym kolorze, który wyglądał dynamicznie z jej bardzo miękkimi pasującymi do niebieskiego kozakami z wywiniętymi cholewkami. Dopasowały się do jej stóp jak kapcie i szeleściły gdy chodziła. Spódnica popisywała się swoim ładnie zaokrąglonym spodem w najkorzystniejszy sposób, a potrzebowała każdej przewagi z Manolito, pomówi z nim o nakazach i zakazach w ich stosunkach. Ponieważ skłaniała się w swoim umyśle by spróbowali. Jej stanik „demi” doskonale pasował do rzemieni, ciemny i egzotyczny, dając jej krzywizną miły urok i poprawiają dopasowanie jej krótkiej, szafirowej bluzki bez rękawów z maleńkimi perełkowymi guziczkami z przodu. Dodatki były wszystkim, i miała ich w bród. Gdy wsunęła bransoletki na swój nadgarstek, wyczarowała swój wizerunek. Sposób w jaki się uśmiechnął. Jego grube, czarne włosy, jeszcze bardziej błyszczące i luksusowe niż zapamiętała z poprzedniego wieczoru. Jego oczy. Oh, Boże, miał te gorące, wymagające oczy i ten szelmowskie, zmysłowe usta, i po cholerę ubierała się by go uwieść? Próbowała rozgryźć swoje uczucia, i z pewnością ubrała się by go uwieść i zwrócić jego uwagę. Igrała z ogniem, i wiedziała dość o życiu by wiedzieć, że jeśli to zrobi może płakać gdy się oparzy. Napięcie w domu wzrosło, i wypuściła swój oddech powoli i zatonęła w dół na łóżko, czekając na niego. Mogła słyszeć tykanie zegara. Nieustanne i głośne tykanie. Nadchodził. Szybko. Natychmiast. Czekała, ale minuty minęły, uśmiech wyblakły na jej twarzy. Jej zęby zacisnęły się razem, gdy — ośmieliła się użyć tego słowa — zgrzytała zębami. Nie zostawiłby jej zamkniętej w pokój jak niezdyscyplinowaną nastolatkę. Lepiej żeby przyszedł. Teraz. Zanim straci swoją słodką wybaczającą naturę na wieki. Przeszła przez pokój i walnęła pięścią w drzwi. "No chodź, człowieku dżungli. Już wystarczy. Zabierz mnie stąd." Cisza spełniła jej postulat. Zamierzała zabić go gołymi rękami. Jej spokojne przekonania zostały zmarnowane w lesie deszczowym i z pewnością przestarzały się człowieka dżungli. "Odwołuje każdą dobrą rzecz, którą kiedykolwiek pomyślałam o tobie," krzyknęła przez drzwi i na dodatek trzasnęła w nie otwartą dłonią. Tam gdzie powinna znajdować się jego twarz. "Potrzebujesz kogoś kto trzepnie cię w twoją twardą głowę." I dobry twardy policzek nie wystarczyłoby. Może wymyślić coś innego, dużo bardziej brutalną karę, mimo że nie miała tego rodzaju wyobraźni. Baty i łańcuchy. Ale to

Tłumaczy: franekM

wyczarowało czarne skórzane buty ze szpilkami, kabaretki i obcisły skórzany top bez ramiączek. Ale to się nie stanie, ponieważ nie zasłużył by się zdarzyło. To czego potrzebował to powalające uderzenie. Te okropne widowiska w telewizji z ludźmi walczącymi w klatkach, gdy jeden z nich okładając drugiego, to była droga którą powinna pójść, nie skóra i buty. Drzwi otworzyły się, i szerokie ramiona Manolito napełniły przestrzeń. Stanął tam spoglądając w dół na nią, pocieranie swoją szczękę z żalem, z lekko zdziwionym spojrzeniem na twarzy. "Myślę że najlepiej będzie jeśli będziesz myślała o mnie tylko miłe rzeczy." Otworzyła swoje usta, by zabić go słowami, a następnie, nagle je zamknęła. Wyglądał na wyczerpanego. Zupełnie wyczerpanego, znużonego ratowaniem dwóch żyć, leczyć ją i utrzymując dwa światy, które istniał oddzielnie. Była świadoma znużenia którego wielka waga spoczęła na jego ramionach — na niej. Wiedziała przez co przeszedł, i wiedziała dlaczego próbował ją oszczędzić. Mary Ann położyła ręce na swoich biodrach i przyjrzała mu się od stóp do głów. "Udało ci się wyczerpać. Czy twój brat dał ci więcej krwi?" Czuła się odważna zadając pytanie, zmuszając się z kamienną twarzą do stawienia czoła temu kim i czym był, z dala od jego potrzeb. Słaby uśmiech zmiękczył twardą krawędź jego ust i odepchnął głębokie cienie z jego oczu. "Wymęczyłem się. Pięknie wyglądasz, Mary Ann. Jedno spojrzenie na cibie i wszystko inne stopniowo ucicha." Wyciągnął rękę." Chodź ze mną. " Chciała być z nim sama, tak bardzo że faktycznie zrobiła krok do tyłu. "Gdzie? " "Mam niespodziankę dla ciebie." Trzymał swoje ramię wyciągnięte wobec niej, wpatrywać się w nią nieustannie. Wypuszczając swój oddech, położyła swoją dłoń na jego. Od razu jego, zamknęła się nad jej i przyciągnął ją blisko ciepła swojego ciała. Mogła poczuć, jak gorące i przyciąganie ich związku spłynęło po i do niej. "Luiz?" "On jest w ziemi, dobrze chroniony. Tym razem użyliśmy zabezpieczeń których mag nie powinien móc spenetrować. Od dawna nie mieliśmy styczności z tym gatunkiem, i na przestrzeni wieków staliśmy się nieostrożni. Niedawna bitwa z nimi powinna nauczyć nas, że zawsze musimy uwzględnić ich w zabezpieczaniu naszych domów i izb spania. Taki błąd się nie powtórzy. " "Dziękuję ci za to co dla niego zrobiłeś."

Tłumaczy: franekM

Pochylił się w dół, ocierając się o jej usta, delikatne, ocierającym dotknięciem, nie agresywnie jakby po prostu ją smakował. "Nie ma za co. Zobaczymy co Luiz o tym wszystkim myśli gdy wstanie. " Manolito będzie musiał kontrolować naturalne instynkty Luiza do karmienia. Luiz od lat miał instynkty jaguara i zbudzi się wygłodniały. Gdyby uległ potrzebie by zabić ofiarę, Manolito musiałoby szybko wysłać go na tamten świat, ale teraz nie chciał o tym myśleć. Chciał napełnić swój umysł tylko jego życiową partnerką, Mary Ann. Nie chciał myśleć już o świecie cieni, albo realnym, albo bałaganie, w który się wpakował, tylko by dostrzec wdzięczność na twarzy kobiety. "On nie może odczuwać ból, prawda?" Manolito włożyło swoją rękę pod jej brodę, jego kciuk przesunął się ponad jej skórą, w wolnej pieszczocie. "Nie. On jest bezpieczny. On zostanie tam dwie albo trzy noce zanim wstanie, i będę tam by mu pomóc, jak to tylko możliwe, kiedy nadejdzie czas. " "A Solange?" "Juliette i Riordan są z nią." Potarł jej knykciami tam i z powrotem po swojej szczęce. "Dom jest czysty i chroniony. Wszystko jest spokojne. Chcę zabrać cię stąd i mieć cię przez chwilę dla siebie. " Jej serce wydało zabawny mały podskok. Bardziej niż czegokolwiek chciała być z nim. Ubrała się starannie i upewniła się, że wygląda jak najlepiej, tak że będzie miała odwagę stanąć naprzeciw niego i tego cokolwiek było między nimi, ale teraz gdy stanął przed nią, wyglądał lepiej niż jakikolwiek mężczyzna mógł wyglądać, nie była pewna, czy bycie sam na sam z nim jest najmądrzejszym pomysłem. Był po prostu zbyt seksowny i pociągający. Nie chciała odpowiadać mu tylko fizycznie, a jej nowo odkryte uczucia sprawiły, że czuła się podatniejsza niż kiedykolwiek. "Znajduję moją życiową partnerkę całkowicie pasjonującą i bardzo chciałbym cię poznać," dodał. Nie było żadnego pchnięcia, które mogła zobaczyć z jego strony. Nie był żadnego rozkazu, albo żądania. Jego proste stwierdzenie utrzymywało pierścień prawdy i przebijało się przez każdą obronę jaką miała. "Jesteś pewny, że nie powinnam sprawdzić co z Jasmine i Solange? Przyszłam tu próbując im pomóc, nie zrobiłam zbyt wiele. " "Pomogłaś zachowany je przy życiu," powiedział, zaciągając ją łagodnie pod swoje ramię. "Solange odpoczywa, a Juliette jest ze swoją siostrą" nabrał tchu, wciągając jej zapach w głąb jego płuc. "Potrzebuję cię." Jego głos stał się szorstkim z głodu. Jego czarne oczy, tliły się z przydymionej żądzy. Kiwnęła głową, jej sercowe biło mocno. Jej tętno wydawało się uderzać jak młotek na wskroś jej całego ciała, napinając mięśnie i naprężając sutki, sprawiając że cierpiała.

Tłumaczy: franekM

Jej usta stały się suche i dotknęła swoim językiem warg sapiąc, gdy jego czujne spojrzenie przesunęło się za jej ruchem. "Nie jestem pewna, czy to jest bezpieczne." "Żadna krzywda cię nie spotka" obiecał. Opuszek jego kciuka odnalazł drogę, którą podążył jej język, przeszywając jej usta muśnięciem gorąca. "Nie pod warunkiem, że jestem z tobą." "Ty." Ledwie mogła oddychać, pozwalając w pojedynkę dobierać słowa. "Nie jesteś bezpieczny. Mam tę obłędną reakcję na ciebie." Najlepiej było być szczerym i żeby to wiedział." Rzecz w tym, że sama ustalam zasady dla siebie, od dawno dawna. " "Zasady?" Jego brew wygięła się w łuk w pytaniu, ale jego spojrzenie wciąż spoczywało na jej ustach. "Dla mnie. Dla mężczyzn. I po prostu z nikim nie sypiam. "To nie wyszło jak chciała ponieważ szczerze, nie mogła myśleć gdy patrzył na nią w ten sposób. "Jestem wdzięczny za twoje zasady." Był nikły kaprys na jego ustach, który tylko zwiększył jego urok. Jak mogłaby wyjaśnić że czuła szacunek dla samej siebie, a lata ograniczeń właśnie miały zamiar wylecieć przez okno? Jeśli będzie z nim sama, zrobi co w jej mocy by go uwieść, albo po prostu będzie go błagać by przyparł ja do najbliższej ściany i wziął ją tak jak chciał. Nigdy nie chciała związać się z mężczyzną który był wygodny. Nie chciała niepohamowanej namiętności albo czegokolwiek. Nie zadowoliłaby się czymkolwiek. Fantazjowała o związku z mężczyzną, który mógł zainspirować gorące erotyczne liźnięcia, kursujące po niej w dół jej kręgosłupa, gdyby spotykała go w sklepie spożywczym, nie nosząc absolutnie nic pod płaszczem, albo tańczyłaby z nim w zmysłowych oparach na przyjęciu, jego ręce przesuwały się do po jej skórze, wiedząc, potrzebując, że nie zdążyliby do domu, zanim ulegliby swojemu pożądaniu. Teraz to miała, każdą fantazję jaką kiedykolwiek śniła. Mary Ann była pewna że Manolito De La Cruz jest najgorętszym mężczyzną jaki żyje. Był przepełniony zmysłowością. Z całym wyglądem i nawykami do szerokości jego ramion, grubości jego klatki piersiowej, sposobu w jaki jego biodra się zwężały i zbyt imponującego wybrzuszenia z przodu jego dżinsów. Jego oczy z ciężkimi powiekami i zamglone z pożądania. Podczas gdy ten czysty głód sprawił, że jej serce waliło, a jej ciało ulegało poważnej reakcji, prawda była taka, że w każdej fantazji, mężczyzna szalał za nią, głęboko zakochany. Jedno bez drugiego nie mogło dla niej istnieć. "Jeśli odejdę teraz sama z tobą, Manolito, nie jestem pewna, czy mogłabym żyć ze sobą potem."

Tłumaczy: franekM

"Nie zrobię niczego z czym nie mogłabyś żyć." Z brzmienia jego głosu, miał nadzieję że robić rzeczy z którymi mogła żyć, i to było dokładnie to czego się bała. Ponieważ tak chciała tych rzeczy. Chciała by nauczył ją wszystkich rzeczy o których śniła, chciała należeć do niego, zmusić go do kochania jej, pokazać jej, że rzeczy w jej umyśle mogły być rzeczywiste, nie tylko wyobrażać je sobie. "Nie pozwalasz mi wejść do swojego umysłu." Czy w jego głosie był ból? Ostatnia rzecz jakiej chciała to sprawić mu ból. "Nie wiem jak wpuścić cię albo wypuścić z mojego umysłu. Szczerze nie mam pojęcia dlaczego wszyscy myślicie, że mam zdolności paranormalna. Jasmine myślała, że ratuję ją przed magiem. Wiatr był straszny; gałęzie łamało się i spadły na niego. Nie zrobiłam tego. Jak bym mogła? " W pewnym sensie była bardzo wdzięczna, że nie mógł dostać się do jej umysłu. Nigdy by się nie dostał, gdyby miała coś z tym wspólnego. Wszystko, czego potrzebowała dla niego to, to by odczytał jej fantazje i znajdzie się w większych kłopotach niż mogła sobie wyobrazić — i miała zbyt żywą wyobraźnię gdy dochodziło do seksu. Ciemne oczy Manolito przesunęły się zaborczo po jej twarzą. "Chodź ze mną, Mary Ann. Pokażę ci swój świat. " Nie powinna iść. Narażała się na kłopoty jeśli pójdzie. Westchnęła. Oczywiście że z nim pójdzie. Szła ponieważ wyzbyła się swojego rozumu, ponieważ wciąż mogła czuć jego smak w swoich ustach i mogła czuć, jego ręce na swoim ciele i cierpiała wewnątrz i na zewnątrz dla niego. "Przyniosę gaz pieprzowy." Jego słaby uśmiech wysłał maleńkie, migotliwe płomienie liżące pobudzająco jej piersi i w dół jej brzucha, tańcząc wzdłuż jej wnętrza ud do czasu gdy poczuła, jak gorące płomienie palą jej najbardziej kobiecą istotę. Wypuściła swój oddech, mając wrażenie, że właśnie zeskoczyła z klifu. "Oczekiwałbym co najmniej gazu pieprzowego," odpowiedział, jego głos zabarwiło na rozbawiony. Ta cicha nuta humoru, jak podejrzewała była rzadka dla niego, właśnie zwiększyła jego urok. Uniosła swoje spojrzenie do jego i zgubiła się w absolutnym ogniu i intensywności jaką tam zobaczyła — dla niej. Nic — nikt — nie istniał dla niego prócz niej w tym momencie. Z nieskazitelną łagodnością, zawinął swoje ramiona wokół niej i zaciągnął ją wolno do swojego ciała. Jego skóra była gorąca i twarda i pachniała mężczyzną. Jego czarne włosy muskały jej twarz, gdy podniósł ją, przesuwając jej ciało w górę, tak by poczuła

Tłumaczy: franekM

grubość i długość jego erekcji, naciskającej w głąb jej bardziej wiotkie ciało. "Załóż swoje ramiona wokół mojej szyi i swoje nogi wokół mojego pasa. Jeśli wciąż boisz się latanie, wciśnij swoją twarz w moją szyję, tak byś nie mogła widzieć. Zaufaj mi że zajmę się tobą, Mary Ann. " Była szalenie intymna nuta w aksamitnym, chrypieniu jego głosu, chropowatym i obiecującym i całkiem wstrząsający, jakby żywy grzech i sięgnął by zawinąć ją tylko w namiętność. Podwójne znaczenie wysłało drżenie wzrastające w szybkim tempie przez jej ciało. Mary Ann miała całkowita kontrolę, a ten mężczyzna zabierał jej ją całą. Jej tętno przestrzegało jego rytmu. Jej serce wypracowało takie samo bicie. Pokusa by poczuć zakazany smak była tak silna, że pozwoliła swoim rękom zawinąć się na moment w jego jedwabistych włosach, wchłaniając teksturę, czując wewnątrz wstrząs . Zamknęła swoje oczy, gdy jej stopy opuściły podłogę. Uniósł ją tak łatwo że, wstrząsnął nią do czasu gdy zapomniała o byciu Mary Ann doradcy i stała się całkowicie i zupełnie, Mary Ann kobietą. Zagłębienie jego szyi było ciepłe i zapraszanie, i trąciły nosem jego koszulę odgarniając ją na bok, by jej twarz mogła oprzeć się o jego skórę. Jej wargi poruszyły się naprzeciw niego, czując jego smak, ponieważ mogła. Kiedy to zrobiła, dreszcz przyjemności wstrząsnął jego silnym ciałem. Noc była zadziwiająco ciepła. Gdy niósł ja przez las, mogła słyszeć wszystkie przerwane dźwięki, jakby zwierzęta, ptaki i owady uświadomiły sobie ich obecność. Drżenie zeszło w dół jej kręgosłupa, gdy zdała sobie sprawę, że wyczuwają drapieżnika. Nie można było nie wyczuć że w nim żyje. Tworzył energię, zarówno zmysłową jak i pasjonującą, przede wszystkim niebezpieczną, i zawinąć ją w jego nienasycony seksualny apetyt, jego potrzebę podnoszenia jej własnych potrzeb i pragnień. Z tym wszystkim, jego wygląd i jego zmysłowości, nie były największym zagrożeniem dla jej cnoty, ponieważ był dobry i jej serce odpowiedziało taką samą namiętnością jak jej ciało. Największym ryzykiem było pozwolić mu wejść do jej serca. Tak szybko oddawał siebie dla innych, bez myślenia o konsekwencjach dla siebie, i żadna inna cecha w mężczyźnie nie mogła przemówić jej do serca tak bardzo. Był wyraźnie uczciwy we wszystkim, i tym też przemówić jej do serca. Pokazał swoją wrażliwość, gdy informował ją o widzeniu i słyszeniu rzeczy z innego świata. Pokazał jej swoje wnętrze bez zastrzeżeń. I właśnie w ten sposób otwierasz swój umysł dla mnie. Poczuła ciepło, jakby objął ją aksamitnym szalem. "Tak robię?" Jeśli tak, nie pomyślała o niebezpieczeństwie otwierania swojego umysłu. Tylko jej sercu. Trzymała swoją twarz ukrytą w zagłębieniu jego szyi, czując się bezpieczną, gdy ruszyli przez niebo.

Tłumaczy: franekM

Patrzeć teraz, Mary Ann. "Boję się wysokości." Bała się pokochania tego, co jej pokazał. Bojąc się kochać tego mężczyznę i zmienić jej życie — na które tak ciężko pracowała — na wieczność. Ona po prostu naprawdę cieszyła się jej małą niszą. Wiedziała, że pomaga innym; była dobra w tym i lubiła swoją niezależność. I było coś bardzo przerażającego wewnątrz niej, coś, co przeraziło ją, co trzymała zamknięty, ale to zostało przyciągnięte do tego mężczyzny. W mieście, w otoczeniu ludzi i zgiełk życia, to było ciche i pod kontrolą. Tu, z tym mężczyzną, mogła poczuć, jak to rozciąga się i sięga jej wnętrza, walcząc o wolność. I nie ośmieliła się pozwalać uwolnić się temu. Jego wargi musnęły czubek jej głowy. Nie będziesz się obawiać, zapewniam cię. Zobaczysz mój świat w sposób w jaki ja go widzę. Zamknęła na moment swoje oczy i przycisnęła się mocniej do niego. To było dokładnie to czego się bała. Nie chciała zobaczyć piękna lasu deszczowego. Chciała zobaczyć owady. Mnóstwo brudu, gryzących owadów. I pijawki. Mieli pijawki, po prostu to wiedziała. Gdy popatrzała, chciała się nad tym rozwodzić. To był jedyny sposób, w jaki mogła myśleć by zostać bezpieczną. Zaopatrzona w obrazy dużych, grubych, wysysających krew -robaków, ostrożnie podniosła swoją głowę i rozejrzała się dookoła. Byli w baldachimie olbrzymiego drzewa, krzewy plątały się pod nimi, tworząc solidny taras. Winorośla nadal się wspinały skręcając się i wspinając, dodając solidną barierę, tak że mogła spacerować po wierzchołkach drzew i mogła poczuć się jakby była na dachach w jej rodzinnym mieście. Wolno wypuścił ją ze swoich ramion, przyglądając się, jak obróciła swoją twarz do nieba. Mary Ann złapała oddech i rozejrzała się dookoła. Mgła wyglądała jak diamenty opadające z nocnego nieba. Gwiazdy rozrzucone i skrzące się, jak maleńkie kryształy błyszczące wszędzie gdzie patrzała. W górze tak wysoko, czuła, że może dotykać księżyca. Nie było blisko do pełni, ale to był cudowny widok. Podeszła do barierki, trzymając się stanowczo oburącz, i spojrzała pod siebie. Zobaczyła wierzchołki drzewa, liście świecąc srebrem zamiast zielenią, gałęzie tworzyły autostrady dla zwierząt; trzepot skrzydeł, promienie księżyca łapiące barwy piór, gdy ptaki wypuszczały się w noc. Wąsy zwiniętej mgły i pni, zwiększały tajemniczość i piękno. Odwróciła się do niego, opierając się o ogrodzenie gdy chłonęła swój widok. Był członkiem nocy. Panem albo księciem. Silne kości nadawały jego twarzy arystokratę, męskość wygląd, i te kształtne usta utrzymały zarówno zmysłowość jak również okrucieństwo. Niebezpieczeństwo i namiętność. Przycisnęła swoją rękę do swojego brzucha, tłumić skrzydła motyli.

Tłumaczy: franekM

"To jest piękne, Manolito. Dziękuję za to, że mnie tu zabrałeś. " Nie było żadnego zapachu krwi albo śmierci. Żadnego przerażenia w oczach młodej kobiety. Była tylko noc i Manolito. Uśmiechnęła się do niego. "Czuję mgłę, mimo to nie jest zimna i moje ubranie nie jest mokre." "Jestem Karpatianinem. Mogę kontrolować takie sprawy." Machnął swoją ręką, i liście zaczęły plątać się z kwiatami, tworząc solidne, grube, miękki i kuszące łóżko. Jej serce wzrosło gwałtownie w oczekiwaniu. "Dlaczego nosisz swoje włosy w takim ciasnym warkoczu? Są takie piękne, całe w lokach i falach i ich kolor błyszczy w świetle księżyca. Rozpuść je." Jego ręka poszła do zapięcia trzymającego jej włosy w pozornej kontroli. Chwyciła jego ręce, chcąc go zatrzymać. "Mam naturalne loki, Manolito. Przy tej pogodzie moje włosy będą olbrzymie i kręcone, i bez żadnej stylistki w pobliżu, byłabym w poważnych kłopotach. " "Są dzikie i piękne." Jego palce zajęte były rozplątywaniem splotu. "Nie rozumiesz. Są dzikie. Mogłam użyć ton produktów by przytrzymać je na miejscu, ale mgła sprawi że opadną w dół na mojej twarzy i moje oczy i będą się wić i skręcać i będą w olbrzymim bałaganie. Więc zostaw je." Próbowała brzmieć nieustępliwie, ale to było niemożliwe, gdy czuła jego palce wyszarpujące jej włosy z warkocza. Tylko udało jej się nabrać tchu. "Lubię spódnicę. Dziękuję że pamiętałaś o tym dla mnie. " Włożyła to dla niego. Dawała zbyt wiele z siebie, ale nie byłaby mniej uczciwa niż on. Spódnica i bluzka były nie tylko ultra kobiece, ale sprawiły, że czuła się erotyczna i pożądana. Chciała czuć się tak dla niego. Chciała by zobaczył ją w ten sposób. "To jedna z moich ulubionych." Czy to był jej głos? Zabrzmiała bardziej uwodzicielsko niż on, a nie chciała tego. Chciała go poznać. Chciała szansy na — wszystko. Jej włosy zostały rozplecione z warkocza, spływały wokół jej twarzy i ramion. Sięgnął pod nie, do jej szyi, jego kciuk prześliznął się nad jej skórą, jakby delektował się tym uczuciem. W jego dotknięciu była niespodziewana czułość. Mogła poczuć gorąco spływające w dół do jej palców u nóg. Nagle trudne było jej odetchnąć. "Czy twoja noga boli?"

Tłumaczy: franekM

Pamiętając jego ust na nodze, uczucie jego języka przesuwającego się po jej skórze, wysłało kolejną falę pobudzenia, przechodzącą jej ciało. Potrząsnęła swoją głową, bojąc się mówić, gdy jego kciuk głaskał nad jej uchem i dokuczał drżeniu schodzącemu w dół jej kręgosłupa. "Połóż się ze mną, patrz na gwiazdy, podczas gdy będziemy rozmawiać." Nie była pewna, czy może mówić, gdy przyjdzie do tego, nie bez gaworzenia albo, co gorsze, błaganie go o dotknięcie. Zatonęła raczej ostrożnie na łóżku z liści i kwiatów, próbując trzymać wizerunek pijawek w swoim umyśle, ale kwiaty wypuściły cudowny zapach i łóżko był tak miękkie jak najlepszy materac na jakim kiedykolwiek leżała. Ponieważ obawiała się, zostać w pozycji siedzącej. Manolito złapał jej łydkę w swoje ręce, opuścił zamek błyskawiczny jej buta i ściągnąć go. "Możesz równie bobrze czuć się wygodnie, Mary Ann." Było polecenie w stanowczym dotknięciu jego palców, ale łagodność w jego głosie. Nie wniosła żadnego sprzeciwu, po prostu pozwalać mu zdjąć sobie buty i odłożyć je tak by mogła podciągnąć swoje kolana. posłał jej słaby, kpiący uśmiech i wyciągnął się, palce splótł za głową. "Myślałam, że będę bała się tu w górze " przyznała się, przerywając ciszę. Znajdując bezpieczny temat. "Obawiasz się." "To jest niezwykła sytuacja." Zerknęła na niego nad swoim ramieniem. Leżał jak ofiara, swobodny i leniwy i bardzo zwodniczy, gdy mogła poczuć gorąco promieniujące z jego ciała, gdy mogła obejrzeć zmarszczkę mięśni i wybrzuszenia, którego nie zamierzał ukryć. Jego rysy zostały ostemplowane surową potrzebą, jego oczy pożerały jej. Przeniósł jedno ramię do swojego boku, palce zakręciły się przy jej udzie, pocierając tam i z powrotem przez cienki szafirowy jedwab. "Jestem twój życiowym partnerem, Mary Ann, twoim mężem. Nie ma potrzeby bać się tego, co chce od ciebie. Jak twoje włosy i twoja skóra i cokolwiek jest w tobie, co jest między nami, jest tak naturalny jak oddychanie. " "Nie znam cię na tyle dobrze, by dać ci ten rodzaj zaufania. Kobieta tak jak ja, musi zaufać mężczyźnie całkowicie, by się oddać, tak jak prosisz. " "Nie proszę." W jego głosie był słaby uśmiech.

Tłumaczy: franekM

Przez moment myślała, że mówi, że jej nie pragnie, ale potem zdała sobie sprawę, że ma na myśli to, że będzie domagać się tego czego od niej chciał. Potarła swoją brodę wierzchem swoich kolan, zastanawiając się nad nauczeniem go ludzkiego prawa. Palce wzdłuż jej uda skupiły się na jej spódnicy, kontynuując przesuwanie się tam i z powrotem w hipnotyzujących ruchach. "Nie jestem człowiekiem, sivamet, i nade wszystko, chcę sprawiać przyjemność swojej kobiecie. Co jest w tym nie w porządku? " Zabrzmiał na autentycznie zdziwionego. "Może nie chcę tego." Jego śmiech był cichy i erotyczny, grający nad jej ciałem z takim samym hipnotyzującym ruchem jako jego palce. "Ale chcesz. Tego boisz się najbardziej, ale to jest również to czego najbardziej chcesz. Ponieważ wiem, że jesteś bezpieczna pod moją opieką, nie ma żadnego powodu zaprzeczyć temu czego chcesz — albo potrzebujesz. " "Obawiam się, że to może zająć trochę czasu." Jego dotknięcie było lekkie, ale ogrzewało jedwab nad jej skórą, napinając jej mięśnie w reakcji. "Nie myślę tak, Mary Ann. Gdy leżysz pode mną, gdy moje ciało jest w twoim, ufasz mi bardziej niż, gdy jesteśmy osobno." Rumieniec zabarwił jej szyję i twarz, zanim mogła to kontrolować. Nie mogła zaprzeczyć temu. Zrobiłaby wszystko, o co ją poprosił. Zrobiłaby to i więcej. Ale to było zbyt wiele, zbyt szybko. Zwilżyła swoje spierzchnięte wargi językiem. "Nie jestem jeszcze gotowa." "Słusznie." Jego odpowiedź była tak niespodziewana, że odwróciła się by spojrzeć na niego. To był błąd. Jego czarne oczy, błyszczały posiadaniem, z surową żądzą. Poklepał materac z kwiatów. "Połóż się przy mnie. Będziemy rozmawiać. " Nie było żadnej krztyny przymusu w jego głosie, przynajmniej tak nie myślała, ale wciąż znajdowała siebie leżącą przy nim. Udo przy udzie. Biodro do biodra. Podniosła wzrok do nieba i obserwowała, jak mgła skrzy się nad nimi i szukała tematu, który poprowadziłby do prawdziwej dyskusji, która mogła ujawnić wyjawić o tym kim i czym był. "Lubisz życie tutaj?" "Dorosłem do tego, by nazywać tą ziemie domem. Kocham w niej wszystko. Las deszczowy, ranczo z bydłem, ludzi, nawet konie. Nie byłem najlepszy z jeźdźców, gdy rozpoczęliśmy hodowlę." Zaśmiał się łagodnie na wspomnienia." Nie myślałem o tym

Tłumaczy: franekM

od lat. Nic o tym nie wiedzieliśmy, ale chcieliśmy wydać się ludzcy. Na szczęście, mieliśmy rodzinę Chavez, która nam pomogła. Mieliśmy pieniądze a oni mieli wiedzę. Współpracowaliśmy blisko od tamtego czasu. " "Chciałabym zobaczyć twoją pierwszą jazdę na koniu." "Nie spędziłem wiele czasu w siodle. Chciałem być bardziej jak bracia Chavez, więc nie wykorzystałem swojego umysłu do panowania nad koniem. " Odprężyła się trochę, śmiech podnosił się w górę "Chciałabym tam być." Opuszki jego palców odnalazły kształt jej uda. "Jestem bardzo zadowolony że nie byłaś. Chyba że zapanowałabyś dla mnie nad zwierzęciem. " "To byłoby interesujące, i bardzo kuszące, mimo że nie mam pojęcia dlaczego myślisz, że mam paranormalne zdolności." "Ponieważ masz." "Jeśli tak jest, dlaczego nie jestem tego świadoma, a mimo to wszyscy inni dokładnie wiedzą co robię psychicznie? " Jego palce kolejny raz zaczął stałą pieszczotę przez jedwab jej spódnicy. " Faktycznie jesteś całkiem potężna. Zbierasz energię i używasz jej gdy tego potrzebujesz. Myślę, że robiłaś tak przez całe swoje życie, prawdopodobnie od kiedy byłaś dzieckiem, więc to jest dla ciebie normalne. Całkowicie naturalne. Jak twoje włosy." Jego ręka przesunęła się do intrygujących loków. Szarpnął łagodnie, na tyle by poczuła na skórze głowy. Poczuła pociągnięcie przy swoje ciało, błysk gorąca, któremu nie mogła zaprzeczyć, ani kontrolować. "Nie robię tego." Nie myślała że robi. "Jak mogłabym użyć czegoś o czym nawet nie mam pojęcia? Jak to może działać? " Jego ręka przesunęła się z jej włosów w dół jej ramienia do jej nadgarstka. Objął je lekko dokoła, jakby jego palce były żywą bransoletką. "Gdybym wiedział, päläfertiil, nigdy nie niepokoiłbym się że kopniesz mnie w tyłek." "Nie robię tego." "Zrobiłaś." Przyciągną jej rękę do swoich ust, by skrobać zębami nad jej dłonią. "To było też dobre szarpnięcie. Byłem dumny z ciebie — gdy przebolałem fakt, że moja kobieta mnie ochrzaniła." Jego język wirował w dokładnym środku jej dłoni, łagodząc maleńkie żądło jego szczypiących zębów.

Tłumaczy: franekM

"Jesteś bardzo „doustny” prawda," powiedziała, szarpiąc swoją rękę. Nie puścił, i uczucie jego ust, gorących i wilgotnych, szczelnie zamknięte nad jej palcem, wysłano tańczące płomienia w dół jej skóry. Prosto do skrzyżowania między jej nogami. "Bardzo," przyznał, jego głosu stał się niski, jego czarne spojrzenie paliło przez cienki materiał jej bluzki do jej pełnych piersi, gdy unosiła się i opadała w szybkim tempie jej oddechu. Ponownie polizała swoje wargi i powstrzymała jęk, gdy jego spojrzenie wzrosło gwałtownie do jej ust. "Pozostań na dobrej drodze, Manolito. Naprawdę chcę się dowiedzieć jak mogę mieć zdolności paranormalne." Ponieważ szybko gubiła swoją umiejętność myślenia, wraz ze swoim rozumem. "Oczywiście jesteś osobą mająca zdolności parapsychologiczne. Możesz czytać ludzi, i dokładnie wiesz co im powiedzieć, aby pomóc im znaleźć ich drogę. " Zaśmiała się. "Miałam nadzieję na prawdziwe objawienie, nie fantazje. Chodziłam kawał czasu do szkoły, aby stać się doradcą. To, czy jestem dobra czy nie, nie ma nic wspólnego z byciem paranormalną. Jestem wytrenowana i mam duże doświadczenie. " "Możesz dostać się do ich głów. Myślisz, że to jest instynkt, a może to jest kolejny wyraz twojego talentu. Działasz dużo na intuicję." Odwrócił jej rękę i ugryzł łagodnie jej knykcie." Mogliśmy natychmiast wykorzystać trochę instynktu. " "Nie sądzę, że paranormalna umiejętność są czymś dobrym, jeśli nie wiesz jak ich użyć," zaprotestowała. Gdyby naprawdę miała jakiś talent, to byłoby świetnie, ale nie jeśli nie mogła wykorzystać ich jak należy. "Mogę łączyć się z tobą z powodu krwi, ale naprawdę nie mogę zrobić wielu innych rzeczy." "Dobrze radzisz sobie ze swoją mocą. Wyrzucasz ludzi ze swojego umysłu wedle woli. Bardzo mało ludzi może to zrobić, Mary Ann. To jest bardzo intrygująca umiejętność. " Jego ręka po raz kolejny opadła do jej boku, między nimi, palce marszczyły jej spódnicę. "Skąd ona pochodzi?" "Z wielu źródeł. Myślę, że wszystkie społeczeństwa mają niewiele osób posiadających jakieś umiejętność manipulowania energią. Pewne gatunki były silniejsze niż inny, ale gdy zaczęły się mieszać, przez lata, możesz znaleźć zarówno zdumiewające talenty jak i absolutnie żadnego." To miało sens. Poczuła pieszczenie w opuszkach swoich palców, gdy uniósł jej spódnicę wyżej, ukazując długą przestrzeń skóry wzdłuż nogi, najbliżej niego. Wciąż leżał przy niej, podnosząc wzrok na gwiazdy, ale jego ręka wśliznęła się pod jedwabny materiał sunąc wzdłuż jej uda i biodra, kształtując jej krzywe.

Tłumaczy: franekM

Wszystko w niej znieruchomiało. Każdy mięsień zacisnął się w odpowiedzi na ten lekki dotyk. "Co robisz?" "Ucząc się ciebie na pamięć. Masz taką miękką skórę. Trudno cię nie dotknąć. " Nie próbował tego ukryć, nie gdy mogła to zobaczyć. Jeszcze raz zwilżyła swoje wargi i próbowała skoncentrować się na rozmowie. "Znałeś ludzi jaguara, gdy było ich jeszcze wielu?" "Zmiennokształtni, szczególnie jaguary i wilkołaki, byli zawsze skrytymi społeczeństwami. Trzymali się razem. Wszyscy musieliśmy żyć według ' filozofii' żyj i pozwól żyć innym, więc nie mieszaliśmy się, chyba że ktoś popełnił przestępstwa na naszych terenach. Karpatianie, magowie i ludzie byli blisko. Inni zostawali z dala od nas i od siebie. Pozostali zmiennokształtni zniknęli tak szybko że ledwie ich pamiętamy. To było oczywiste że jeśli społeczeństwo nie opiekuje się swoimi kobietami i dziećmi, taki gatunek nie może przeżyć, ale jaguary odmówiły przyznania się albo uczenia się na błędach innych gatunków. Chcieli utrzymać swoje zwierzęce instynkty i żyć wolno. " Milczała przez dłuższy moment, oglądając połyskującą mgłę i odracając się gwałtownie i kręcące się i tańczące nietoperze, gdy polowały na owady na nocnym niebie. Był w pewien sposób piękne i spokojne w dziwnym balecie, który wykonywały. Leżąc tam, mogła zrozumieć dlaczego pewni ludzie przyrównywali las deszczowy do miasta, zwłaszcza jeżeli pochodzili z Karpatian, którzy mogli kierować owady i deszcz od dotykania ich. "To było trudne, żyć przez tyle zmian?" Musiał zobaczyć tak wiele. Nauczyć się tak wiele. Cierpiał tak bardzo. "Długowieczność jest zarówno przekleństwem jak i błogosławieństwem. Widzisz ludzi o których się troszczysz, gdy przychodzą i odchodzą, podczas gdy ty wciąż istniejesz. Wojna jest tym taka sama. Ubóstwo. Ambicja i chciwość. Ale są także cuda, Mary Ann, warte całej reszty." Obrócił swoją głowę, jego ciemne spojrzenie było ciekłą czernią w świetle księżyca. To właśnie tym była dla niego. Cudem. Cudem. O którym nie miała pojęcia. Złapał mignięcia jej myśli, gdy otworzyła swój umysł dla niego. Nie rozumiała jak mężczyzna taki jak on mógł chociaż na nią spojrzeć, a co dopiero chcieć spędzić z nią wieczność. Nie miała pojęcia o jej własnym apelu. Błyszczącym w niej jak latarnia. Wszystko w niej przemówiło do jego serca. Była odważna, ale nie widziała siebie w ten sposób. Miała więcej współczucia niż jakakolwiek inna osoba, kiedykolwiek spotkał. Często, przy wielkim ryzyku dla siebie, szła innym z pomocą. Była w niej niewinność, ale jej oczy były stare. Poznała życie w jego najgorszym wydaniu, ale odmówiła utraty nadziei. "Czego szukasz?" przechyliła swoją brodę lekko do niego.

Tłumaczy: franekM

"Akceptacji." Nie myślał by ukryć się przed nią. Nikt nigdy nie robił tego, nie przed własną życiową partnerką. Potrzebował tego od niej. By mogła zobaczyć go, wszystko w nim. Chciał stać przed nią ze wszystkimi swoimi skazami i wiedzieć, że wciąż mogła zaakceptować to kim był. To nigdy wcześniej się nie liczyło. Teraz akceptacja była wszystkim. Potarł opuszkami swoich palców wzdłuż jej jarzącej się skóry. Nic kiedykolwiek nie wydawało się tak miękkie i kuszące. To wydawało się cudem — kolejnym w życiu— móc dotykać jej, tak jak to robił. Leżeć przy niej z gwiazdami nad głową i rozmawiać cicho razem. "Powiedz mi jaka jest twoje najgorsza cecha." Jego zęby błysnęły bielą przy świetle księżyca. "Myślę, że powinniśmy zacząć od czegoś dobrego." "Jeśli zaczniemy od najgorszej, szybciej zejdziemy z tej drogi. Wiemy co to jest i czy możemy sobie w tym poradzić. Nie tylko trochę, całkowicie. Jestem naprawdę uparta. Nie lubię być pod presją otoczenia. " "Zawsze mam rację." Jej cichy śmiech dokuczał jego pachwinie jak pieszczota palców. Zapomniał, albo może po prostu nigdy nie doświadczył, doskonałej przyjemność bycia z kobietą, która mogła podniecić go w sposób w jaki ona to robiła. Mógł słuchać tego śmiechu przez wieki i nigdy się nim nie zmęczyć. "Więc tak myślisz." "Wiem to." "I oczekujesz, że każdy zrobi co mu powiesz, ponieważ masz rację." "Oczywiście." Zawinęła jego włosy wokół. "Skoro mówimy o tajemnicach, to czy nie przeszkadza ci że nazywają cię Manolito zamiast Manuel? Wiem, że 'mały chłopiec' jest używany często dla chłopców, a nie dla mężczyzn w niektórych krajach. " "To jest wyraz sympatii ze strony moich braci. Nie obchodzi mnie, i nigdy nie obchodziło, co myślą inni, tylko ci których kocham i akceptują mnie. Czy to ci przeszkadza? "

Tłumaczy: franekM

"Manolito w innych krajach jest powszechniej użytym imieniem, z niczym innym nie powiązane. Dorastałem myśląc, że to jest wielkie imię z pięknym brzmieniem. To miło wiedzieć, że twoi bracia dokuczają ci czule. " Cienie zakwaterowały się głęboko w jego oczach. "Nicolas i Zacarias nie znaleźli swoich życiowych partnerek. Oni tylko mają pamięć uczuć i to jest trudniejsze do utrzymania z każdą mijającą nocą. " "Współczuję, Manolito." Jestem świadoma twojego niepokoju. "Oni wytrzymają ponieważ muszą." Jego ręka otarła się o jej twarz. "Powiedz mi co jest nie tak Mary Ann. Mogę zobaczyć jak się martwisz. " Zawahała się, zaciskać swoje wargi razem, zanim westchnęła. "Cokolwiek jest wewnątrz mnie, przeraża mnie to śmiertelnie." W górze, gałęzie zakołysały się bardziej niż od ptaków. Mogła zobaczyć, jak małe, futerkowe ciała zbierały się nocą na drzewach. Większość zgromadziła się, z jednej strony drzewa, naprzeciw niej, podczas gdy parę z małp usadowiła się w odgałęzieniach po stronie Manolito. "Nie możesz być niczym innym niż jesteś, ainaak enyem. Nigdy nie bój się tego co jest wewnątrz ciebie. Ja się nie boje. " Jej oczy napotkały jego wzrok. "Powinieneś."

Rozdział 13 Manolito poczuł w niej nagłe napięcie. Dotknął jej brody łagodnie palcami. "Dlaczego kiedykolwiek miałbym bać się, tego co jej w środku ciebie? Mogę zobaczyć, jak twoje światełko świeci tak jasno, że nie ma nigdy potrzeby bym bał się jakiejkolwiek twojej części." Podtopiła swoją głowę, także masa kręcących się włosów, opadła dookoła jej twarzy. "Może nie widzisz mnie tak dobrze jak uważasz że widzisz." "Więc mi powiedz." "Nie wiem co ci powiedzieć. Jak ci to powiedzieć. Nie widzę tego. Tylko czuję to, i to śmiertelnie mnie przeraża."

Tłumaczy: franekM

Milczał przez moment, próbując znaleźć sposób by pomóc jej mu się zwierzać. Chciała tego. To nie było tak, że celowo ukrywała coś, ale walczyła by dojść do porozumienia z czymś, co znała albo podejrzewała i nie była całkiem gotowa. "Powiedz mi o swoim dzieciństwie," powiedziało Manolito, jego ciemne spojrzenie utrzymywało się, jego głos był łagodny. Wyglądała jakby czuła się niewygodnie, przesunęła się nieznacznie z dala od niego. "Spędziłam normalne dzieciństwo. Pomyślałbyś, że to było nudne, ale lubiłem je. Moi rodzice są świetni. Mama jest lekarzem, a Tata jest właścicielem małej piekarni. Gdy dorastałam pracowałam tam i zarobiłam większą część z moich pieniędzy dla colleg. Żadnych braci albo sióstr, więc byłam trochę samotna, ale miałam wielu przyjaciół w szkole. " Jego spojrzenie przesunęło się po jej twarzy, zauważając jej oczy, puls bijący jak oszalały w jej gardle. "Były rzeczy, które się zdarzyły. Niewyjaśnione rzeczy. Opowiedz mi o nich. " Jej serce zaczęło grzmieć w jej uszach. Poczuła, jak jej oddech uwiązł w jej płucach. Nie chciała myśleć o tych momentach, i tak, było ich wiele, incydenty dla których nie było żadnego wyjaśnienia. Mary Ann odsunęła się więc tak, że jej ciało nie stykało się z jego, na wszelki wypadek, gdyby mógł ją odczytać. Poczuła zmianę w środku siebie, coś poruszało się i trącało w zapytaniu. Czy mnie potrzebujesz? Co to jest? Wysapała, przygryzła mocno swoją wargę i próbowała odepchnąć prawdę z powrotem w głąb siebie, gdzie nigdy nie musiała stanąć z nią twarzą w twarz. Tutaj w lesie deszczowym, gdzie wszystko było dzikie i mogło zabić lub zostać zabitym i stanęła naprzeciw wrogów których nie znała w swoim bezpiecznym świecie, już nie mogła powstrzymać tej drugiej istoty rozprzestrzeniającej się wewnątrz siebie. Manolito pozostał nieruchomy, nie poruszał mięśniami, wyczuwając jej nagłe wycofanie się, nie tylko od niego, ale od czegoś co było wystarczająco blisko niej, co mogła zobaczyć. Zamknęła to za nieprzepuszczalną barierę między nimi, ponownie powstrzymując go przed zobaczeniem tego. W chwili gdy wycofała swój umysł z jego, był świadom tego drugiego świata w którym wciąż przebywał. Kolory wokół niego znacznie przygasły, a dźwięki lasu deszczowego zanikły, do momentu gdy oblegała go cisza. Dziwne, jego zmysł węchu był jeszcze się wyostrzyły, jak jego słuch. Nie tylko mógł wykryć pozycję zwierząt i ptaków wokół nich, ale również dokładnie znal ich położenia. Nie musiał sięgać swoim umysłem, by znaleźć te oblegające go; jego nos i uszy przekazały mu informacje. Im dłużej przebywał w świecie cieni, tym bardziej wyostrzał swoje zmysły — cóż, prawie wszystkie z nich. Jego wzrok wydawał się inny, w znajomy sposób, gdy przemieniał się w zwierze, ale jednak, złapał ruch natychmiast. Po prostu nie lubił poszarzałych kolorów, które przypominały mu o zbyt wielu wiekach ciemności.

Tłumaczy: franekM

Zakręcił swoje palce wokół jej i trzymał mocno. Był ledwie świadomy terenu mgieł rosnących powoli w jego umyśle i wzroku, od kiedy wysłał Luiza do ziemi, ale to było dalekie, jak gdy pokonał drogę bliżej do świata, gdzie przebywała Mary Ann. Teraz, bez połączenia jej umysłu z jego, wszędzie gdzie spojrzał widział szarość pochłaniającą kolory. Manolito ścisnął jej rękę dla gwarancji, mimo że nie był całkiem pewny kto uspokajał kogo. "Jesteś ze mną bezpieczna. Cokolwiek to jest, czego się boisz, dzielisz to ze mną. Ciężar jest dużo mniejszy, gdy go dzielisz. " Był świadom każdego jej szczegółu w tym momencie, i była bardzo wystraszona. Słyszał jej serce, zobaczył rozpaczliwe bicie jej tętna. Upierała się by stać obok niego, odmawiając zostawienia go samego na łące mgieł, nawet gdy nie była go pewna. Chciał by wiedziała, że nie zrobi mniej. Potrząsnęła swoją głową, właśnie wtedy gdy zaczęła mówić, oczywiście nie chcąc pamiętać incydentów, albo mówić o tym głośno, ale niemal zmusiła się do podzielenia się tym, potrzebując by ktoś przypomniał, że nie miała bzika. "Był jeden raz gdy byłam w liceum, gdy poszłam pobiegać. Moi rodzice naprawdę chcieli bym uprawiała sport, ale nic mnie nie interesowało. Jestem dziewczyną, zawsze nią była, ale mój tata zastanowił się czy gdybym zaangażowała się w sporty, byłabym mniej skłonna by postępować zgodnie z trendami mody" Zachował milczenie, obserwując cienie przesuwające się przez jej twarz, czekając aż skłoni się by opowiedzieć mu całą historię, nie łagodząc wersji. "Pokazałam się na ćwiczeniach i zaczęłam biegać. Początkowo wszystko o czym mogłam myśleć, to jak upadam na twarz, albo potykam się i upokarzam siebie. Ale potem zapomniałam o tym i jak niewygodny było bieganie i poczułam się… wolna." Wypuściła swój oddech, oczywiście pamiętając to uczucie." nie byłam w pełni świadoma tego co robiłam, ale zdystansowałam każdego i biegłam bez myśli. Nie odczuwałam wcale bólu, tylko euforię. " Przyniósł jej rękę do swoich ust i pocałował koniuszki jej palców. "Nie zatrzymywałaś się, sivamet. Co jeszcze poczułaś? Oczywiście to wywarło na tobie wrażenie " "Początkowo to było cudowne, ale potem zaczęłam zauważać rzeczy." Odciągnęła swoją rękę jakby nie mogła obnażyć swojej duszy, gdy go dotykała. "Moje kości zaczęły boleć, moje stawy trzeszczały i przebijały się. Nawet moje kostki bolały. "Potarła je, najwyraźniej pamiętając to uczucie." Moja szczęka drżała, i miałam uczucie rozciągania bardziej i bardziej. Mogła słyszeć, jak ścięgna i wiązadła rozciągały się. Biegłem tak szybko, że wszystko wokół mnie było niewyraźną plamą. Mój wzrok zamazał się, mój słuch i zmysł węchu były tak ostre, że mogłam powiedzieć, gdzie znajdował się każdy zawodnik za mną. Dokładnie gdzie byli nie patrząc. Mogłam usłyszeć ich oddechy, powietrze wdzierające się do ich płuc. Mogłam poczuć zapach ich potu, i mogłam słyszeć, jak biły ich serca. "

Tłumaczy: franekM

Jak mogła wyjaśnić mu co zdarzyło się tego dnia? Jak czuła, jak coś zmieniało się i rosło i sięgając by się wydostać z niej, zostać uznanym i potwierdzonym. To chciało wyjść. Zwilżyła swoje wargi i uparcie trzymała się jego dłoni. "Byłam inna w tym momencie, całkowicie inna, ale taka sama. Mogłam przeskoczyć przeszkody, nawet nie zwalniając. Każdy zmysł żył we mnie. Moje ciało — śpiewało, jakby ożywiło po raz pierwszy. Nawet nie mogę wyjaśniać jak to wyczułam, każdy zmysł był tak otarty i zbierał informację. A następnie, rzeczy zaczęły wlewać się do mojego umysłu, wizje których nie mogłam zatrzymać, ani nie miały sensu. " Przyniósł jej rękę do swojej klatki piersiowej, by ją pocieszyć. Nie wydawała się zdawać sobie sprawę, że zostawała wzburzona i że jej stan umysłowy wpływał na małpy w okolicznych drzewach. Skrzydła przesuwały się nad głowami, gdy ptaki stawały na odgałęzieniach i biły nimi, wrzeszcząc i skrzecząc z niepokojem. Przesunął opuszkiem swojego kciuka nad tyłem jej ręki i czuł, twarde węzły pod jej skórą, gdy jej napięcie wzrastało. "Co zobaczyłaś?" Cokolwiek to było, to ją przeraziło. "Mężczyzna wołający do kobiety, każący jej zabrać dziecko i biec. Dziecko — było mną. Leżałam w łóżeczku dziecinnym, i owinęła mnie w koc, pocałowała mężczyznę i uchwyciła się go. Mogłem usłyszeć głosy i zobaczyłam tańczenie światła za oknami. Mężczyzna pocałował mnie również, a następnie ją, ostatni raz i szarpnął otwartą klapę w podłodze. Poczułam lęk i strach. Nie chciałam go zostawić i ona też nie. Myślę, że wszyscy wiedzieliśmy, że to jest ostatni raz, gdy się widzieliśmy. " Polizała swoje zeschnięte wargi. "Niemowlę zostało otoczone lasem, gdy biegłam ścieżką, słyszałam swoje serce, moje kroki, czując innych, i przypomniałam sobie, jak gwiazdy wybuchały wokół mnie. Ale nie były tak naprawdę wokół mnie w szkole; światła błyszczały dookoła kobiety i mnie, niemowlęcia w lesie. Mogłem usłyszeć, jak coś zagwizdało gdy to przechodziło koło nas, a następnie kobieta wzdrygnęła się, potykając. Następnie, biegłam ścieżką, jednocześnie kobieta, biegła między drzewami — z dzieckiem. " "Czy ta kobieta była twoją matką?" "Nie!" Mary Ann niemal wykrzyknęła w zaprzeczeniu, ale złapała sią, oddychając ciężko, próbując obniżyć wstrząs tego co to zasugerowało "Nie, nie wiem kim była, ale nie była moją matką." Wyciągnął ręką i szarpnął ją do czasu gdy leżała przy niemu, jej głowa spoczęła na jego ramieniu. "Nie denerwuj się, sivamet." Jego głos był cichy, hipnotyzujący muśnięciem aksamitnego szeptu nad jej skórą. "Bądź spokojna. To jest piękna noc i po prostu rozmawiamy, poznając siebie. Jestem bardzo zainteresowany tą podwójną wizją którą miałaś. Myślisz, że to naprawdę się zdarzyło? Jak sądzisz ile miałaś wtedy lat, gdy miał miejsce ten bieg przez las? I gdzie byłaś? Stany Zjednoczone '? Europa? Jakim językiem mówili? "

Tłumaczy: franekM

Mary Ann wessała swój oddech i leżała bardzo spokojnie, wchłaniając jego ciepło i siłę. Mogła poczuć, jak to płynęło nad i do niej, jakby Manolito dzielił siebie z nią tym kim i czym był. Nie sondował jej umysłu, ale wysłał jej pełnię zrozumienia i akceptacji. Akceptował coś w niej, czego ona sama nie mogła zobaczyć, albo zaakceptować w sobie. "Nie angielski. Nie wiem. Bałam się. Bardzo się bałam. "I za każdym razem gdy wchodziłam do lasu, ten strach niemal ją dusił." Chcieli nas zabić. Wiedziałam to, nawet jako niemowlę. Ktokolwiek podpalił domu, chciał byśmy wszyscy umarli, nawet ja. " Mogła ledwie oddychać, jej klatka piersiowa była ciężka, jej serce waliło. "Kobieta biegła i biegła, ale wiedziałam, że coś jest z nią nie w porządku. Jej rytm odszedł a jej oddech wyszedł w potężnych gwałtownych wdechach. Obydwie znałyśmy dokładny moment, gdy mężczyzna, który został za nami w domu, został zabijany. Usłyszałam, jej cichy krzyk, i rozbrzmiewał echem mojego. Smutek zżerał ją, a następnie mnie, prawie jak gdybyśmy działy takie same uczucia. Wiedziałam, że bardzo pragnie przedostać się przez las do domu sąsiada. Miejsce było zazwyczaj opuszczone, ale byli tam na wakacjach. " Dreszcz przedostał się przez nią i Manolito zebrał ją bliżej. Jej skóra była lodowato zimna, i obrócił się, wpasowując swoje ciało wokół jej. "Nie musisz już mi mówić, Mary Ann, nie jeśli to jest zbyt bolesne." Ponieważ był pewny, że zna resztę historii. Chciał by zaufała mu na tyle, by opowiedziała mu szczegóły, ale jej poziom udręka wzrastał, czego nie chciał, zwierzęta w okolicznych drzewach stały się jeszcze bardziej wzburzone. MaryAnn nigdy nikomu tego nie powiedziała, i chciała mu powiedzieć. Ograniczenie w jej klatce piersiowej urosło; uczucie ciągnięcia na zewnątrz było przerażające, jak gdyby jej sama istota, była wsysana do małego, mrocznego miejsca, by być trzymaną w jej ciasnych ograniczeniach. Chciała wyrzucić swoje ramiona i kopnąć nogami by udowodnić, siebie że wciąż była w swoim własnym ciele, a nie została włożona wewnątrz pudła. "Próbowałam powiedzieć, mojej matce, i ona powiedziała mi, że to jest sen — koszmar, jaki może zapamiętałam, gdy biegłam. Nie chciała bym więcej biegała i ja także. Nigdy więcej tego nie robiłam. I nigdy po tym nie weszłam do lasu" To zabrało całą jej odwagę, by przyjść tu do tego miejsca by pomóc Solange i Jasmine, znaleźć Manolito i spróbować wyprowadzić go, gdziekolwiek został zamknięty jego umysł. Jej odwagi ubywało, i chciała znaleźć się w bezpieczeństwie domu. "Ponieważ to uruchomiło wspomnienia?"

Tłumaczy: franekM

"Uczucie przerażenia i ataki duszności. Strach przed zostaniem zamkniętą i niezdolną do wydostania się." MaryAnn zwilżył swoje zeschnięte wargi, jej ręka unosiła się stopniowo do jego szyi, jej palce zakręciły się wokół jego karku. Musiała czuć siłę jego większego ciała, gorąco jego ciała i równego bicia jego serca. Manolito nie odzywał się, po prostu trzymał ją w ramionach, podczas gdy podniosła wzrok na gwiazdy i ignorowała zwierzęta oblegające ich. Niespodziewanie, nie czuła żadnego zagrożenia od nich, tylko pewnego rodzaju pokrewieństwo, przypływ współczucia i niepokój wobec niej. Nabrała tchu i wypuściła go. Zamierzała opowiedzieć mu wszystko z tych wspomnień, ponieważ była całkowicie pewna, że to nastąpiło, i to był jedyny realny sposób by mogła stawić temu czoło. "Kobieta pokonywała swoją drogę przez zarośla. Byłyśmy gonione i szlochała. Wiedziałam, że została ranna, ale przytuliła się do mnie, zmuszając się do pokonania mil do, czasu gdy zbliżyłyśmy się do domu, domu wakacyjnego pani i jej męża, którzy przyjaźnili się z kobietą która mnie niosła. Pani wyszła. Pamiętam jej twarz, przerażoną, zainteresowaną, wstrząśniętą gdy zobaczyła wszędzie krew. Kobieta podała mnie jej i powiedziała jej, że próbują nas zabić, że mnie zabiją. Błagała kobietę by mnie ocaliła. " Musiała zatrzymać się ponieważ, jej gardło zaciskało się jeszcze raz i było to straszne uczucie ucisku w jej klatce piersiowej, przychodziło coraz częściej. Ukryła swoją twarz na przeciw niego, dreszcz przechodził przez jej ciało. "MaryAnn." Pogłaskał rękę w dół jej włosów, pocierając w kołach dla komfort w dół jej pleców "Rozpoznałaś tę panią? Sąsiada? Była ci dobrze znana? " Nie wiedziała. Jak mogłaby wiedzieć? Jej serce waliło jak oszalałe, a jej oddech przeszedł do postrzępionych gwałtownych wdechów. Przyznając się do krzyku, bez swojej zgody, bez jej pozwolenia, deklaracji która ją zszokowała. "Była moją babką." Dusiła się, z trudem łapać oddech, jej paznokcie zagłębiały się w głąb jego skóry. "Sąsiad, który mnie zabrał — był —jest moim dziadkiem." Zawinął swoje ramiona wokół niej i trzymał ją blisko w ramionach, troskliwie, jedna ręka obejmowała tyłowi jej głowy, palce zakwaterowały się łagodnie w jej włosach, gdy masował jej kark, uspokajają ją. Nie oczekiwał uczuć — emocji — który go nękały. Został wstrząśnięty samą intensywnością uczuć, nie ścigających się przez jego ciało, ale przez jego serce i umysł. Mruczał łagodnie do niej w mieszance karpackich i portugalskiego języka, gdy płakała w jego ramionach. Czuła się mała i zagubiona z nim, i zbyt wrażliwa. MaryAnn była kobietą z zaufaniem, nie tym miękkim zawiniątkiem tak zdruzgotana w jego obejmujących ramionach, zagrzebana w nim i nawet nie świadoma że tak zrobiła. Jej udręka była tak wielkie, że fale tego rozbijały się nad nim i rozchodziły się w lesie deszczowym, przeszkadzając wszystkim żywym istotom.

Tłumaczy: franekM

"Jak oni mogli mi to zrobić?" Czekał. Wciąż utrzymywała stanowczo barierę na miejscu, nie dając mu dostępu do jej pamięci — do jej bólu — albo nawet do wspomnień. A podejrzewał, że ma ich więcej. "Moi rodzice powinni mi powiedzieć. Ta kobieta… znam ją. Czuję ją tu " MaryAnn przycisnęła drżącą rękę do swojego serca." Cierpię myśląc o niej. Złożyła w ofierze swoje życie ratując mnie, tak samo jak zrobił mężczyzna. " "Większość rodziców chętnie poświęciłoby swoje życia dla swoich dzieci, MaryAnn. Nie ma większej miłości." Trzymał swój głos łagodny, hipnotyczny, mimo że uważał by powstrzymać się z popychaniem albo dodawaniem przymusu. Zatrzymał ją zawiniętą w cieple i bezpieczeństwie, w jedyny sposób jaki mógł, pozornie, gdy każdą jego skłonnością było przepchać się, uspokoić i uczynić dla niej wszystko, by było w porządku. Było trudno powstrzymać jego instynkty opanowania jej. Nie była kobietą, którą można było opanować. Manolito swoją brodą trąciło nosem czubek jej głowy, a następnie wycisnął tuziny małych pocałunków w jej włosach. Mieszanka uczuć wylewała się z niej. Żal. Gniew. Uczucie zdrady. Wina za myślenie choćby przez moment że ktoś inny mógł ją urodzić. "Kocham swoich rodziców. Jesteśmy normalną rodziną. " Jeszcze raz otworzyła swój umysł dla niego, i obrazy z jej dzieciństwa wskoczyły do jego mózgu. Próbowała dowieść mu tego i siebie, że jej wspomnienia o dorastaniu w jej rodzinie były prawdziwe i realne, a wszystko inne było po prostu złudzeniem, albo złym koszmarem. Mógł zobaczyć, jak jej rodzice trzymają ją i całują, huśtają ją, roześmiani i szczęśliwi. Była otoczona szczęściem i miłością przez całe życie. "Oni mnie kochają." Było zadowolenie w jej głosie, ale kurczowo uczepiła się jego ręki i jej paznokcie wbijały się w głąb jego ciała. Spuścił wzrok na ich połączone palce i mógł zobaczyć twarde węzły pod jej skórą, krągłość jej paznokci, grubych i silnych, jeden wygładzony. "To jest oczywiste że oni cię kochają" zgodził się i przeniósł jej rękę do ciepła jego ust, przyciskając swoje warg do węzłów, wyrównując je, łagodnie szarpiąc zębami, do czasu gdy paznokieć który przebijał jego skórę nie został uniesione i odprężyła się trochę bardziej. "Nie wiem co powinnam myśleć," powiedziała, brzmiąc na wrażliwą i zgubioną. Jego serce sięgnęło jej instynktownie. "Choćby nie wiem jaka była twoja przeszłość, wciąż jesteś sobą, MaryAnn. Twoi rodzice kochali cię i wychowali cię w otoczeniu

Tłumaczy: franekM

miłości. Jeśli oni nie są twoimi rodzonymi rodzicami, to w żaden sposób nie zmiana tego faktu. " "Wiesz, że chodzi o coś więcej niż tylko to." Wyszarpnęła swoją ręką z jego i usiadła, tyłem do niego, w kierunku wierzchołków drzewa. Mogła zobaczyć autostradę w baldachimie, gałęzie dotykały się, służące jako długi pasy, od drzewa do drzewa, gdzie większe zwierzęta mogły szybko się poruszać. Połknęła guz w swoim gardle, który groził że ją udusi. "Moje całe życie zostało zbudowane na kłamstwie, Manolito. Nie mam historii, którą dali mi moi rodzice. Nie mam stabilności całej struktury którą myślałam że mam. Nie wiem kim jestem. Albo czym jestem. Dorastając czasami miałam przebłyski wspomnień, i za każdym razem, moi rodzice usprawiedliwili to jak nieistotne, kiedy naprawdę było bardzo ważne. " "Może mieli powody, sivamet. Nie osądzać ich surowo, gdy jeszcze nie znasz wszystkich faktów. " "To nie zdarzyło się tobie. Twoje całe życie nie jest rozrywane." Posłała mu jedno tlące się spojrzenie nad jej ramieniem i ponownie się odwróciła." A następnie zjawiasz się i zwiększasz to wszystko, przez zgłaszanie praw do mnie, przez łączenie nas w rytuale, w którym nie mam wybór. I teraz zostaję czymś innym. Jak myślisz, jak byś się czuł gdyby to przydarzyło się tobie? " "Nie wiem, ale czy stanie się Karpatianką jest takie straszne?" Zamiótł rękę przez swoje włosy, chcąc odzyskać z powrotem swoją całą pamięć. "Będziesz mogła robić tyle rzeczy, których nie możesz teraz. Zobaczysz, z czasem, że nie ma żadnego powodu do niepokoju." Jej życie jak jego życiowa partnerka będzie doskonałe. Uczyniłby je idealnym. "Wydaje się nierozsądne martwić się, czymś czego nie możesz zmieniać." Jego głos był tak spokojny, że to działało jej na nerwy. Mówił jakby mieli filozoficzną dyskusję, nie zastanawiając się nad nieodwracalnymi i radykalnymi zmianami w jej życiu. Furia płonęła w niej. "Rozsądna? Nie powinnam martwić się tymże zostałam wyparta z mojego własnego ciała? Opanowujesz mnie, mówiąc mi co mam robić, i po prostu powinnam się z tym zgadzać, ponieważ tak mówisz. Jakie to miłe dla ciebie, żyć w swojej wygodnej skórze i wiedzieć kim i czym jesteś. Zgłaszasz pretensje do mnie, nie zmieniają wcale swojego życia, prawda? " "To zmienia postać rzeczy." Jego głos stał się delikatny z uczucia — uczuć które mógł poczuć ponieważ dała mu ten dar. Nie zrozumiał ogromu tego co zrobił przez połączenie ich. Nie wydawał się nawet rozumieć jak wpłynął na jej życie. Musiała przyglądać się, jak jej rodzina umarła. Już nie była osobą którą zawsze była. Nawet chemia jej ciała różniła się. Wszystko w niej się zmieniło, i nie miała wyboru w tej sprawie. Manolito pozostał człowiekiem którym

Tłumaczy: franekM

zawsze był, tyle że odzyskał kolor i uczucie, przywrócone mu. On może myśleć, że to wszystko przyszło we właściwym czasie, ale zmiana nie zaszła w nim. Adrenalina pulsowała przez jej ciało, a z tym — furia. Jak ktoś inny w dowolny sposób mógłby rozstrzygnąć o jej życiu, bez jej zgody? Bez pytania jej? Manolito. Jej rodzice. Nawet jej ukochani dziadkowie. Jak mogliby zadecydować co było dla niej najlepsze i nie tylko wyłączyć ją z decyzji, ale nawet odmawiać jej wiedzy? Skoczyła na równe nogi, zanim Manolito miał pewność że się poruszy. Nie było żadnego niewielkiego gestu jej ciała, zapowiadającego zmianę. Po prostu ruszyła się nagle, ni z tego ni z owego, skacząc na nogi i nad ogrodzeniem, zanim wiedział co planowała. Z sercem w gardle, skoczył za nią. Mieli do pokonania sto pięćdziesiąt stóp. Upadek by ja zabił. Mary Ann! Zawołał jej imię, nawet wtedy gdy ruszył w pogoń, wysyłając powietrze by utrzymać jej upadek pokrywając smugami dół, ale była już na ziemi, przykucając nisko w postawie boksera. Spowolnił swoje zejście studiując ją. Jej włosy były grube, długie i falujące, lśniące granatową czernią, opadając kaskadą w dół ramion i pleców. Jej dłonie zwinęły się do pazurów, i zdumiewająca struktura kości twarzy, wyróżniała się pod jej naprężoną skórą. Cofnęła się od niego, gdy osiadł przed nią. "Chcę pójść do domu." Wiedział, że znajdzie się w dobrych rękach — jego rękach — ale jej głos drżał i wyglądała na tak przerażoną, że czuł się okropnie. "Wiem, że chcesz, Mary Ann. Odprowadzę cię do twojego domu, gdy tylko będę móc." I zdał sobie sprawę, że to jest prawda. Po raz pierwszy, zdał sobie sprawę, że ona może potrzebować Seattle. Ona może potrzebować tego zimnego, deszczowego miasta, właśnie tak bardzo jak on potrzebował lasu deszczowego. "Obiecuję, csitri, gdy w pełni będę mógł opuścić świat cieni, odprowadzę cię do domu." Mary Ann wciągnęła głęboki, drżący oddech. "Obiecujesz?" "Całkowicie. Daję ci swoje słowo, a nigdy nie go nie złamałem we wszystkich wiekach swojego istnienia." Podał jej swoją rękę. " Przepraszam że nie mogę rozumieć przez co przechodzisz." Gdyby otworzyła swój umysł dla niego, mógłby poczuć jej uczucia, nie tylko zobaczyć je, ale utrzymywała swój mocny opór. Mary Ann rozejrzała się wokół. "Nie wiem jak znalazłam się w tym miejscu." Popatrzyła w górę na szczyt baldachimu. Nawet nie mogła zobaczyć, zbudowanego tarasu. "Jak to zrobiłam, Manolito?"

Tłumaczy: franekM

Trzymał swoją rękę wyciągniętą do niej. Liście szeleściły wokół nich. Cienie poruszały się. Zrobił krok bliższy niej. Mary Ann założyła swoją rękę w jego, i wciągnął ją w swoje ramiona i wzniósł się w powietrze, zabierając ich ochronie na taras który utkał. Stanęła na platformie, z jej ramionami owiniętymi wokół jego szyi, z twarzą ukrytą na jego ramieniu, drżąc z prawdy. "To prawda," mruczał łagodnie. Mary Ann wyrwała mu się. Wiedziała, że to jest prawda. Była niemowlęciem na które ktoś polował, ścigając przez las i niemal zabił. Jej rodzice ukrywali przed nią prawdę przez wiele lat. Fundament jej świata został zachwiany, i musiała znaleźć sposób aby uciszyć rosnącą w środku niej rzecz, by mogła dojść do porozumienia z tym co się zdarzyło, ale nie chciała by Manolito rzucił jej w twarzy prawdą o jej życiu. Manolito rozejrzał się po różnych liściach. Niektórych szarych, niektórych koronkowych, małych i dużych, wszystkie w matowym srebrze, zamiast błyszcząc jak powinny. Zabezpieczenia były na miejscu, trzymając wszystkich wrogów, tak by mógł spędzić z nią czas, próbując przeprowadzić ją łagodnie do swojego świata. Miał zamiar zabrać ją w pełni tak by całkowicie stała się Karpatianką. Zamiast tego zmusił ją do obnażenia przed nim swojej duszę, ryzykując wszystko dla niego. Teraz musiał dać coś w zamian. Coś równowartościowego. Dała mu prawdę; nie mógł zrobić nie mniejszego. Przemierzył niespokojnie małe ograniczenia przestrzeni. "Dałeś mi prawdę, Mary Ann, gdy to cię tyle kosztowało. Mam ci coś do powiedzenia. Coś, co zawstydza mnie, i nie tylko mnie, całą moją rodzinę. To co jest w tobie jest szlachecki i silne, i wątpię, czy trzeb się tego bać. Nie mam takiej tajemnicy, którą mogę się z tobą podzielić, mimo że chcę tak było. " Mrugnęła odsuwając łzy i patrzyła na niego, nieco wstrząśnięta. Wydał się zdenerwowany. To była ostatnia rzecz, której oczekiwała po człowieku tak pewnym siebie jak Manolito. Jej wrodzone współczucie przeszyło ją w pośpiechu, i położyła swoją rękę na jego ramieniu, zalewając go ciepłem i zachęcając. "Nie pomagaj mi w tym," zaprotestował, potrząsając swoją głową, ale kolejny raz otworzyła swój umysł dla niego, otaczając go błyskotliwymi kolorami i jej uspokajającą osobowością. "Nie zasługuję na to." Nie zasłużył by być tak dumnym by związać ją ze sobą, ale obniżyła tę nagłą myśl i udzieliła mu spojrzenia wsparcia. Manolito kontynuował chodzenie, więc usiadła w dół na kwiatach, które po raz kolejny wypuściły swój zapach, napełniając powietrze ich łagodzeniem zapachem. Podciągając swoje kolana, zawinęła swoje ramiona wokół nich i oparła swoją brodę na ich wierzchu, czekając by kontynuował.

Tłumaczy: franekM

Manolito wzięło wolne, ostrożne spojrzenie wokół i utkało więcej zabezpieczeń, tym razem otaczając ich w barierze dźwięku by dać ich nawet więcej prywatność. "Czasami las ma uszy." Kiwnęła głową, nie przerywając, ale gdzieś w dole swojego brzucha zaczynała sądzić, że to co miał zamiar jej powiedzieć miało monumentalne znaczenia dla nich obojga. Manolito oparł swoje łokcie o poręcz i spuściło wzrok na poszyciu pod nimi. "Moja rodzina różniła się zawsze trochę od większości innych wojowników wokół nas. Po pierwsze, większość rodzin nigdy nie miała dzieci w ciągu pięćdziesięciu do stu lat od siebie. Oczywiście to się zdarza, ale rzadko. Moi rodzice mieli nas pięcioro nie więcej niż w ciągu piętnastu latami, które nas dzieliły, poza Zacariasem. On jest niemal sto lat starszy, ale zostaliśmy wychowani razem. " Natychmiast mogła zobaczyć problemy, które może przysporzyć taka bliskość, szczególnie przy młodych chłopcach, czujących pierwszy smak mocy. "Mieliście mentalność gangu." Nastała niewielka cisza, podczas gdy to przyjął. "Przypuszczam, że to mogło być to. Mielimy ponadprzeciętną inteligencję i wszyscy o tym wiedzieliśmy; słyszeliśmy to dość czasy od naszego ojca jak również innych ludzi. Byliśmy szybcy i uczyliśmy się szybko i też to słyszeliśmy, jak też to, gdy wpajano nam nasze obowiązki. " Mary Ann zmarszczyła brwi. Nigdy nie pomyślała o Manolito albo jego braciach jak o dzieciach, dorastających w niepewnych czasach. "Czy nawet wtedy, w większości rodzili się chłopcy niż dziewczynki?" Kiwnął głową. '" Książę był tym zmartwiony, a my wszyscy o tym wiedzieliśmy. Tyle dzieci umarły. Kobiety musiały zacząć wychodzić na powierzchnię by urodzić, i pewne dzieci nie mogły tolerować ziemi we wczesnym dzieciństwie; inne mogły. Zmiany się zaczęły i napięcie wzrastało. Zostaliśmy wytrenowani jako wojownicy, ale przyswajaliśmy jak najwięcej nauki we wszystkich innych sztukach. Zaczynała rosnąć w nas niechęć, nie tak szybko jak inteligencja miła szanse wzrosnąć, podczas gdy musieliśmy udoskonalić swoje waleczne umiejętności na polu bitwy. " "Wierzysz, spoglądając w przeszłość, że dostałeś powód do tej urazy?" zapytała. Wzruszył ramionami, jego potężne ramiona zafalowały, mięśnie na jego plecach pomarszczyły się. "Może. Tak. Wtedy tak myśleliśmy. Teraz, jako wojownik i widząc co się zdarzyło naszym ludziom, na pewno Książę potrzebował nas walczących. Wampiry zyskiwały na liczbie, i do ochrony naszego gatunku jak również innych, potrzebne były nasze bojowe umiejętności, może bardziej niż nasze mózgi. " Westchnął, gdy spuścił wzrok z wierzchołków drzewa. "Gdy pierwszy raz tu przyszliśmy, musisz pamiętać, że było tu niewielu ludzie, prawie wcale. Byliśmy sami, tylko sporadycznie wykorzystywaliśmy nasze umiejętności, przeciwko wrogowi.

Tłumaczy: franekM

Pięciu z nas, z naszymi przygasającymi uczuciami i pamięcią naszych ludzi i naszego przygasającą ojczyzną wraz z kolorami wokół nas. Pomyśleliśmy, że to jest złe. A następnie zaczęliśmy stawać naprzeciw coraz większej liczby starych znajomych, którzy się obrócili. Nasze życie jakie znaliśmy jako Karpatianie dawno odeszło. " Zęby Mary Ann przygryzły jej dolną wargę. "Czy twój Książę udzielił ci wyboru, czy możesz zostać w Karpatach? Czy po prostu was wysłał? " "Dostaliśmy wybór. Wszyscy wojownicy zostali poinformowani o tym co miał przyjść i jak byliśmy potrzebni. Mogliśmy zostać, ale nasz honor nigdy nam na to nie pozwolił. Nasza rodzina była uznawana jako jedna z posiadająca najlepsze umiejętności do walki. " "Ale mogłeś" powiedziała, nie ustępując. "Twoi umiejętności walki musiały być również potrzebne." "Rozważając to co się stało, tak," zgodziło się Manolito. Po raz pierwszy czuł smak goryczy na swoim języku. Zgodzili się pójść, gdy Książę wygłosił wezwanie do swoich najlepszych wojowników, sądząc, wierząc że Książę znały przyszłość, wiedział co było najlepsze dla jego ludzi. Gdy ich szeregi się przerzedziły, a ich wrogowie ruszyli, Książe ustawili siebie w szeregu z ludźmi. Wszystko zostało utracone, gdy próbowali chronić swoich ludzkich sojuszników. Wieki później, teraz, kiedy mógł po raz kolejny czuć, wciąż był zły na tą decyzję, wciąż nie zgadzał się i nie rozumienie jak Vlad mógł popełnić taki błąd. Czy sentyment uchylił powód? Skoro tak, żaden De La Cruz nigdy nie popełni takiego błędu. "Jesteś zły" powiedziała, czując, jak przypływy jego antagonizmu, spływają po niej. Odwrócił się dookoła, by oprzeć swoje biodro o ogrodzenie. "Tak. Nie miałem pojęcia, że jestem zły na niego, ale tak, jestem. Po setkach lat, wciąż obarczam winą Księcia za wejście do bitwy, której nie mogli wygrać. " "Wiesz, że to nie było to, co zdziesiątkowało twoich ludzi," wskazała łagodnie możliwość. "Sam powiedziałeś, że gdy bałeś młody, gdy dorastałeś, zauważyłeś, brak kobiet, i że dzieci nie przeżywały. Zmiany już zachodziły. " "Nikt nie chce myśleć, że ich gatunek jest zaplanowany przez naturę, albo Boga, do wymarcia." "Czy to tak o tym myślisz?" "Nie wiem co myślę, tylko co bym zrobił. I nie wziąłbym naszych ludzi do tej bitwy. "

Tłumaczy: franekM

"Czy wynik byłby inny?" "Vlad wciąż by żył" powiedział Manolito. "Nie byłby wśród poległych. Nie pozostalibyśmy dryfujący z tak niewieloma kobietami i dziećmi, bez szans uniemożliwiających utrzymanie naszych ludzi przy życiu. Dodaj do tego naszych wrogów, i jesteśmy zgubieni. " "Jeśli tak myślisz, to dlaczego uratowałeś życie Mikhaila? Oczywiście słyszałam o tym,. Każdy rozmawiał o tym co zrobiłeś dla niego w jaskiniach, gdy został zaatakowany. Jeśli nie sądzisz, że on potrafi prowadzić karpackich ludzi, dlaczego narażałeś swoje życie dla niego? Dlaczego umierałeś za niego? Zwłaszcza jeżeli już zobaczyłeś mnie i wiedział, że masz życiową partnerkę. Dlaczego się kłopotałeś? " Złożył swoją ramiona na swojej klatce piersiowej i spuścił na nią wzrok, ze swojej wysokości, marszcząc brwi na twarzy. "To jest mój obowiązek." "Manolito, to jest śmieszne. Nie jesteś człowiekiem, który po omacku idzie za kimś, w kogo nie wierzysz. Mogłeś wysłuchać decyzji swojego księcia, ale uwierzyłeś w niego, i musisz wierzyć w jego syna, albo nigdy nie ruszyłbyś z nim do walki, przyrzekając swoje oddanie wobec niego, albo oddając swoje życie za niego. " "Zrobiłem dużo więcej niż odpowiedziałem na wezwanie mojego księcia," powiedział. Widziała cienie przesuwające się przez jego twarz, migotanie męczarni w głębi jego oczu. Teraz ma zamiar ujawnić swoją najgłębszą winę. Wiedziała co miał zamiar powiedzieć, zanim to powiedział, ponieważ jego umysł był głęboko połączono z jej i mogła zobaczyć tam winę, strach, że zdradził Księcia, którego podziwiał, głęboko szanował i nawet kochał. Nie widział tego ten sposób, i to ją fascynowało. Nie zdawał sobie sprawę jak bardzo podziwiał Vlada Dubrinskyego i jak zdenerwowany był ostateczną porażką Księcia i jego śmiercią z rąk ich wroga. Co ważniejsze, nie zdawał sobie sprawę, że gniewał się na siebie, za odejście, by walczyć w odległej ziemi dla ludzi, którzy nie troszczyli się o Karpatian. "Zdradziłem Vlada za każdym razem gdy siadałem z moimi braćmi i kwestionowałem jego werdykty i decyzje. Riordan i ja mówiliśmy ci o pewnych z nich, wcześniejszy, ale to była bardzo złagodzona wersja naszych rozmów. Zrobiliśmy z tego sztukę. Wybierając osobno każde polecenie księcia i badają je z każdej strony. Sądziliśmy, że powinien nas słuchać, że wiedzieliśmy więcej niż on. " "Byłeś młody, jeszcze nie dorosłeś, a mimo to byłeś zdolny odczuwać emocje." Wiedziała aż tyle, ponieważ jego uczucia wtedy były bardzo silne. Poczuł się lepszy, zarówno fizycznie jak i intelektualnie, od wielu innych wojowników. Jego bracia wszyscy byli tacy sami, i dobrze się bawili na tych debatach, jak najlepiej służyć ich rodakom, jak najlepiej kierować karpackimi ludźmi, przez niebezpieczeństwa

Tłumaczy: franekM

związane z każdym nowym wiekiem. "Czy to była zdrada, Manolito, w waszych sercach, gdy debatowaliście, czy były to jednie próby przedyskutowania sposobów by poprawić życia waszych ludzi?" "To mogło zacząć się w ten sposób." Przepchnął obie ręce przez swoje włosy. "Wiem, że najwyraźniej widział los swoich ludzi, kiedy niewielu innych mogło zobaczyć przyszłość. Nie musieliśmy mieć przeczucie, tylko nasze mózgi, i to było irytujące, że inni nie mogli zobaczyć tego co wiedzieliśmy. " "Czy Książę słuchał? Musiałeś pójść do niego. " "Jako głowa naszej rodziny, Zacarias to zrobił. Oczywiście słuchał. Vlad słuchał każdego. Prowadził nas, ale zawsze pozwalał wojownikom wypowiadać rady. Mogliśmy być młodzi ale szanował nas. " Mary Ann obejrzała nieskrywane uczucia prześlizgujące się przez jego twarz. Manolito stanął naprzeciw wampirów i maga z zatruty nożem ze spokojem, jego rysy były jak z kamienia, mimo to teraz martwił się, jego przeszłość była zbyt blisko powierzchni. Chciała by zrozumiał, że chłopięce wspomnienia nie są zdradą. Szukała dobrych słów, właściwych uczuć… Nie rób tego! Polecenie było ostre i pchnąć ściany jej umysłu. "Nie zasługuję na ciepło, które mi wysyłasz. Ani nie zasługuję na uczucia, których próbujesz osadzić w moich wspomnieniach. " Zamrugała na niego, wstrząśnięta takimi myślami, że próbowałaby osadzić coś w czymkolwiek umyśle. "Wystaraliśmy się o plan, Mary Ann. W naszej arogancji i wyższości, w naszym przekonaniu, że wiedzieliśmy więcej niż ktokolwiek inny, wyszliśmy z planem, nie tylko zniszczenia rodziny Dubrinskych, ale wszystkich wrogów karpackich ludzi. Karpatianie rządziliby wszystkimi gatunkami. I plan był nie tylko błyskotliwy i możliwy do wykonania, ale został użyty przeciwko naszemu Księciu tak jak powiedzieliśmy. " Jego głos załamał się na ostatnim słowie, i zwiesił swoją głowę we wstydzie.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 14 Mary Ann wzięła kilka oddechów, niezdolna zajrzeć do jego umysłu. Nie wiedziała czy to ona odsunęła się za daleko, czy on, ale mogła tylko patrzeć na niego z niedowierzaniem. Manolito De La Cruz był lojalny wobec Mikhaila Dubrinskyego. Dostrzegła jego bohaterstwo. Mogła dostrzec bliznę na jego gardle, gdy niemal został zabity. To była duża sztuka zabić Karpatianina, ale komuś udało się to zrobić, gdy chronił Księcia. Nie dowierzałaby nawet przez moment, że brał udział w spisku mającym na celu zniszczenie rodziny Dubrinsky. "Nie rozumiem twoich zapatrywań, Manolito. Moi przyjaciele i ja rozmawiamy o polityce cały dzień i często nie zgadzać się z naszym państwem, ale to nie oznacza, że jesteśmy zdrajcami naszego kraju albo ludzi. " Zamknięta jak była wewnątrz bańki zapobiegającej ucieczce dźwięków, Mary Ann nie mogła usłyszeć ptaków ani owadów. Cisza wyglądała na ogłuszającą. Jego nieszczęście było nieodparte. Dziwne było to, że nie mogła czytać w jego myślach, ale mogła poczuć jego emocje, tak silne i głębokie. Wstyd. Gniew. Winę. Nawet uczucie zawodu. "Powiedz mi." Tym razem wydala polecenie. Jeśli była jego życiową partnerką jak twierdził, w takim razie potrzebował podzielić się tym z nią. To go zżerało, i zaczęła zdawać sobie sprawę że przygląda się, jak patrzy w dół na swoje ręce w pewnego rodzaju zadumie, że w tym momencie, znajdował się bardziej w innym świecie niż z nią. Chwyciła go za rękę i szarpnęła, do czasu gdy zatonął przy niej na poduszce z kwiatów. "Manolito. To cię niszczy. Trzeba to rozwiązać" "W jak sposób zdecydowaliście się na zdradę?" Docisnęła swoje palce wokół jego. "Postanowiłeś zaplanować obalenie twojego Księcia?" "Nie!" Jego zaprzeczenie było natychmiastowe i silne. I prawdziwe. Mogła usłyszeć ton uczciwości w jego głosie. "Nie moi bracia i na pewno nie ja. My tylko rozmawialiśmy, może się skarżyliśmy, na pewno debatowaliśmy. Ale to było wszystko." Spuścił swoją głowę do swoich rąk i pocierał o swoje pulsy, jakby cierpiał." Szczerze nie wiem jak zapoczątkowaliśmy dochodzenie do szczegóły. Nie potrafię powiedzieć jak, ani dlaczego rzeczywisty plan obalenia naszego Księcia został utworzony, ale później, gdy byliśmy źli, omawialiśmy go na poważnie. "

Tłumaczy: franekM

Od tamtego czasu jego brat Rafael zabił Kirja Malinov, próbował pamiętać. Wszyscy z jego braci próbowali pamiętać. Początkowo siedzieli cicho wokoło ogniska debatując nad: za i przeciw wszystkich decyzji Vlada, jakie podjął. "Była tylko jedna inna rodzina z dziećmi tak bliskimi jak nasza: Malinovs. Gdy nasza matka rodziła, ich także rodziła. Rośliśmy razem, moi bracia i Malinovs. Bawiliśmy się razem jako dzieci, walczyć razem jako mężczyźni. Więź między naszymi rodzinami była tak bliska. Różniliśmy się od innych Karpatian. Wszyscy z nas. Może ponieważ rodziliśmy się blisko razem. Większość karpackich dzieci rodzi się przynajmniej pięćdziesiąt lat po sobie. Może jest tego powód. " "Inni w jaki sposób?" Potrząsnął swoją głową. "Mroczni. Szybcy. Silniejsi. Umiejętność uczenia się jak zabijać przyszła też szybko, dużo wcześniej zostaliśmy wyeliminowani ze swojego normalnego dzieciństwa. Byliśmy buntownikami." Westchnął i pochylił się by potrzeć brodą o bogactwo jej włosów, potrzebując uczucia bliskości." Bracia Malinov mieli szczęście. W ich rodzinie narodziło się piękne żeńskie dziecko około pięćdziesięciu lat po Maximie — najmłodszym chłopcu jaki się narodził. Niestety, ich matka nie przeżyła zbyt długo po porodzie a ich ojciec podążył za nią do drugiego świata. Dziesięcioro z nas zostało jej rodzicami. " Poczuła w nim smutek, smutek, który nie osłabł przez stulecia, mimo upływających lat, gdy już nie mógł czuć uczuć. To było wciąż tam, pożerając go, napinając jego klatkę piersiową, wrząc w jego bebechach, dusząc go do czasu, gdy ledwie mógł oddychać. Zobaczyła dziecko, wysokie, błyszczące czarne włosy, proste i grube, spływające jak woda w dół do wąskiego pasa. Olbrzymie, jasne oczy, szmaragdy błyszczące w słodkiej twarzyczce. Usta sprzyjały śmiechowi, szlachetność w każdej linii jej ciała. "Ivory," Manolito wyszeptał jej imię. "Była tak samo nasza jak ich. Była jasna i szczęśliwa i pojmowała wszystko tak szybko. Mogła walczyć tak jak wojownik, mimo to mogła użyć swojego mózgu. Nie było ucznia, który mógł ją pokonać. " "Co się jej przydarzyło?" Ponieważ to, przecież doprowadziło do goryczy, którą często wyczuwała w zróżnicowanych uczuciach Manolito, wobec swojego Księcia. "Chciała pójść do szkoły magów. Na pewno miała kwalifikacje. Była wystarczająco bystra i umiała tkać czary, które niewielu mogło wykonać. Ale my, my wszyscy, jej bracia i moi bracia, nie pozwolić jej pójść nigdzie samej Była młodą kobietą, irytowaną przez dziesięciu braci mówiących jej co ma robić. Nie miało to dla nas znaczenia; chcieliśmy by była bezpieczna. Powinniśmy zapewnić jej bezpieczeństwo. Była pięknem, o które walczyliśmy, usiłując ją chronić. Jej śmiech był tak zaraźliwy, że nawet myśliwi którzy dawno temu wyzbyć się swoich uczuć, musieli się uśmiechnąć, gdy była w pobliżu. "

Tłumaczy: franekM

Przycisnął jej rękę do swojego serca, tak mocno że mogła poczuć, jak biło w jej dłoni. "My zabroniliśmy jej pójść do szkoły i uczyć się z magami, do czasu gdy mogliśmy pójść z nią i mogliśmy doglądnąć jej ochrony. Każdy znał nasze pragnienia i nigdy się nie mieszał. Ale, podczas gdy byliśmy daleko w bitwie, zaniosła swój apel do Księcia. " Dreszcz przedostał się przez jego ciało. Faktycznie zakołysał jego ciałem, tylko raz dla wygody, ale Mary Ann poczuła to i wiedziała, że ugryzienie smutku jest głębsze niż większość myślała. Czas na pewno nie wyleczył rany. Zastanawiała się jeśli utrata uczuć przez te wszystkie lata, utrzymywała świeży ból, to gdy mężczyźni mogli czuć ponownie, nawet dawne uczucia były zwiększane i był ich dokładnie świadomy. "Książę nie miał prawa uzurpować sobie naszej władzy, ale zrobił to. Nawet wiedząc, że zakazaliśmy tego, powiedział jej, że może iść." Jego głos przeszedł do szeptu, i przycisnął jej rękę mocniej, do swojej klatce piersiowej, jakby łagodząc straszny ból który tam był. "Dlaczego to zrobił?" "Sądziliśmy, że jego najstarszy syn, ten którego nie nazywamy, już zdradzał oznaki choroby. Ród Dubrinskych utrzymuje zdolność do ogromnej władzy, ale z tym przychodzi potrzeba ogromnej mocy, aby ją kontrolować. Opanowuje szaleństwo, jeśli nie ma nad tym kontroli. Najstarszy syn Vlada patrzył na Ivory, chociaż nie był jej życiowym partnerem. Zabilibyśmy go gdyby jej dotknął. Napięcie stawało się namacalne ile razy wracał do naszej wsi. Sam wyciągnąłem swoje ostrze przy dwóch okazjach, gdy osaczył ją koło rynku. To było surowo zabronione dotknąć kobiety, która nie była twoją życiową partnerką, mimo to nie było wątpliwości, że w jego umyśle tak było, wykorzystując okazję. " "Myślałam, że karpaccy mężczyźni, nigdy nie patrzą na kobiety poza ich życiowymi partnerkami." "Gdy są młodzi, niektórzy tak robią, a w innych jest choroba, potrzeba kontroli nad płcią przeciwną, to plami ich dobre imię. Jest to rodzaj szaleństwa, który często jest bardzo potężne. Nasz gatunek jest nie bez pewnych nieprawidłowości, Mary Ann. " "Dlaczego nie został zatrzymany?" "Nie sądzę, by wielu sądziło, że syn Księcia mógł mieć chorobę w swoich żyłach, ale wiedzieliśmy o tym. Zacarias, mój najstarszy brat, i Rusłan, najstarszy Malinov, poszli do Vlada i powiedzieć mu o niebezpieczeństwie dla Ivory. Książę posłał po swojego syna, i przez jakiś czas był spokój. Syn Vlada wracał, i kiedy Ivory poprosiła o pozwolenie by chodzić do szkoły, to była łatwa droga dla Vlad by pozbyć się najpilniejszego problemu. Pomyślał, że bez niej, z jego synem wszystko będzie dobrze. "

Tłumaczy: franekM

Przebiegł swoją rękę przez swoje włosy. "W istocie rzeczy, wiedział lepiej. Vlad powinien pogodzić się z chorobą swojego syna i powinien dać polecenie zabicia go. Bez Ivory tam, spędził więcej czasu badając sprawę i być może znalazłby inne rozwiązanie. " "Więc pozwolił jej pójść." "Tak. Wysłał ją daleko, bez kogokolwiek z nas kto by ją chronił. Zaniedbał wysłanie nam słowa, żadnego, ponieważ wiedział, że wrócimy od razu. " Przesunęła się, okrążając swoje ramiona wokół niego, by trzymać go bliżej. "Co się zdarzyło?" Przez jeden moment położył swoją głowę na jej ramieniu, pocierając twarzą o jej ciepłą skórę. Był zimny i nie był w stanie się ogrzać. Z cichym westchnieniem rezygnacji, przyparł jego głowę, zmuszając się by spojrzeć w jej oczy. "Jesteś moją życiową partnerką. Przeznaczenie przesądziło o tym co jest między nami. Jestem wieloma rzeczami, Mary Ann, i znam siebie dobrze. Nie opuszczę cię. Będziesz musiała nauczyć się żyć z moimi grzechami, i jestem winny powiedzieć ci o najgorszych z nich. " Trzymała swoje spojrzenie zdecydowano na jego, odczytując więcej smutku niż zdrady. Jego miłość do Ivory była silna, jak podejrzewała u innych 'w obu rodzinach. Z tak niewieloma kobietami, tacy silni, ochronni mężczyźni czuli że to był ich obowiązek i przyjemność chronić i służyć temu kilkuletniemu dziecku. Porażka musiała być nie do zniesienia. "Gdy przyszła wiadomość, że wampir zaatakował i ją zabił, byliśmy wszystkim spustoszeni. Gorzej, byliśmy w przyćmiewającej wściekłości. Rusłan i Zacarias po raz pierwszy nie były rozsądnymi głowami, którymi zawsze byli. Chcieli zabić Księcia. Wszyscy chcieliśmy. Obarczyliśmy go winą za odwoływanie naszych poleceń i ostatecznie spowodował śmierć Ivory." Manolito wolno potrząsnęło swoją głową. "Nie mogliśmy znaleźć jej ciała, aby nawet rozpatrywać odzyskanie jej z świata cieni, mimo że wszyscy z nas, bez wyjątku, chętnie poszlibyśmy za nią, by ją zawrócić. " Serce Mary Ann wzrosło gwałtownie. Świat cień, ziemia mgieł, miejsce gdzie Karpatianie szli po śmierci. Gdzie Manolito wciąż częściowo przebywał. "Jak można iść za kimś do takiego miejsca?" Jego spojrzenie zamigotał. "Pogłoska głosiła że tylko najwięksi wojownicy, albo uzdrowiciele mogą dokonać takiego wyczynu, albo ukochany — życiowy partner — ale każdy z nas był chętny pójść. I oczywiście to może być wykonane. Gregori to zrobił, a następnie ty. "

Tłumaczy: franekM

Nie zdawała sobie sprawę z tego co robiła, gdy weszła do tego innego świata. Chwilami wciąż nie chciała uwierzyć, że to było rzeczywiste. "Nie wiedziałam co robie." "Najwyraźniej to jest niebezpieczne dla kogoś kto jeszcze nie jest martwy." Posłała mu mały, niechętny uśmiech. "Może to była dobra rzecz, że tego nie wiedziałam. Ale żaden z was nie mógł pójść tą drogą, ponieważ nie mieliście jej ciała. " "Jeśli duch opuści organizm, ciało musi być chronione do czasu, gdy duch nie powróci i w nie, nie wejdzie; w innym wypadku nasi wrogowie mogą więzić nas w innym świecie na wieki." Wzruszył ramionami. "Wystarczy powiedzieć, że tylko zmarły tam idą. Powód musi być wielki dla żywej osoby, by tam pójść. " "Tak było z Gregorim a następnie z twoimi braćmi. Pójście za tobą do świata mgieł i cieni i sprowadzenie twojego ducha z powrotem," Mary Ann stale powtarzała, chcąc zrozumieć. Wciąż częściowo tam był. Jeśli tak było, musiała znaleźć sposób by ponownie zabrać go całkowicie do ich świata. To było daleko po za jej sferą kompetencji. "Tak, ale nie mieliśmy tej szansy z Ivory. Była dla nas stracona na zawsze, i dlatego zaczęliśmy kwestionować wyroki Vlada Dubrinskyego. Nie miał prawa wmieszać się do spraw rodzinnych. To nie miało dla nas sensu. Jeśli jego syn był szalony a on nic nie zrobił, to czy było możliwe że szaleństwo było także w nim? Im więcej dyskutowaliśmy co zrobił, nasz gniew stawał się silniejszy. Zaczęliśmy myśleć o sposobach zakończenia jego władzy. Jeden krok poprowadził do następnego. Zdaliśmy sobie sprawę że inne gatunki, które były sprzymierzony z nami, mogą walczyć u boku Dubrinskych, by zatrzymać go przy władzy, i karpaccy ludzie zostałby podzieleni, więc zorientowaliśmy się jak pozbyć się wszystkich innych. Mężczyźni jaguara nigdy nie zostawali ze swoimi kobietami. Kobiety już kojarzyły się z ludźmi i postanawiały zostać w tej formie. To nie byłoby trudne do nastawienia pozostałych kobiety przeciwko ich mężczyznom i wykorzystać brutalności zwierzęcej formy" "Co ostatecznie się zdarzyło." Kiwnął głową. "Gorzej, Mary Ann, nie ma żadnej nadziei na ocalenie rasy jaguara. Nawet gdyby przeżyło dziesięć par, to zbyt mało by ich ocalić. " "Ewolucja mogła odegrać większą rolę niż myślisz. Ponieważ mówiłeś o planie, o którym nawiasem mówiąc, rozważałeś intelektualnie przez to co się zdarzało, nie oznacza, że odpowiadasz za zniszczenie gatunku. Nie jesteś bogiem. " "Nie, ale nic nie zrobiliśmy, by pomóc jaguarom, widząc własne zniszczenie. Zostawiliśmy ich samych, a gdy tak się stało, bracia Malinov zrealizowali plan i

Tłumaczy: franekM

pomogli popchnąć jaguary do ich własnego wyginięcia. Jeśli to zrobili, jaką kolejną części planu oni zaczęli? " Mary Ann czekała, obserwując cienie przemykające przez jego twarz, przyglądając się, jak poruszył swoimi palcami, jakby cierpieli. Była nowa nuta w jego głosie, ciche dudnienie ryku, całkowicie tak seksowne jak jego hipnotyczny aksamit w głosie, może jeszcze bardziej. Tony zagrały nad jej skórą, sprawiając, że czuła się podenerwowana. "Ludzie boją się Karpatian, ponieważ oni boją się wampirów; legendy musiały skądś przyjść. Szepty i pogłoski zabójstw, wstręt i strach rosły, aż Karpatianie nie byli już sojusznikami ludzi. Teraz jesteśmy poszukiwani i zabijemy. Wraz z wilkołakami, jedynym sojusznikiem, o którym wiedzieliśmy że miał na tyle władzy by nas zatrzymać, to byłoby wystarczająco łatwe, by zrobić to samo, poróżnić gatunki, podzielić i podbić. Wilkołaki były w każdym razie nieuchwytne, i wciągając je pod ziemią albo potajemnie zdeptać ich przez zaplanowanie zabójstw, spowoduje powolne kurczenie ich szeregów. Ostatecznie ktoś będzie musiał wejść do siedziby władzy by uprzątnąć bałagan. " Mary Ann odsunęła się, jej oddech wchodził w postrzępionych, gwałtownych wdechach. "Nie zrobiłeś tych rzeczy, prawda?" Jego męski zapach był w jej płucach, oblegając ją z każdym narastającym oddechem. Może to była bariera dźwięku która to rozbiła, ale nie mogła zatrzymać emocji wciągających jego istotę do jej ciała, albo sposobu w jaki jej mięśnie zaciskały się, a jej krew śpiewała po prostu będąc obok niego. Chciała przeciwstawiać się z obiektywnością doradcy. To było jej drugą naturą, ale coś innego, coś dzikiego, rosło, tak ze patrzyła na wzrost i upadek swojej klatki piersiowej, niewielką zmianę w jego wyrazie twarzy, fałdę linii wokół jego oczu, kształtu jego uformowanych ust i chcenie — nie, potrzebę — ofiarowania komfortu bez słów. "Nie, oczywiście że tego nie zrobiliśmy. Wiedzieliśmy że to co robiliśmy był błędem. Gdy żal ustąpił i mogliśmy posłuchać głosu rozsądku, wiedzieliśmy, że to nie była bardziej wina Vlada niż nasza, że ona nie żyła. Przestaliśmy rozmawiać o tym i zabraliśmy się energicznie do polowania dla nieumarłych. Zawarliśmy pakt, abyśmy wszyscy chronili siebie, dzieląc się tym czym mogliśmy z naszych wspomnień o miłości i honorze i tak zrobiliśmy. Gdy nasz Książę wygłosił wezwanie by udać się do innych ziem, odpowiedzieliśmy. Malinovs zrobił to samo. Zostaliśmy wysłani tu, do Ameryki Południowej, a oni zostali wysłani do Azji. " Pochyliła się bardziej, wdychając więcej z niego, przez cały czas dając mu kojące ciepło i próbując powstrzymać rosnącą falę potrzeby. Co było tak innego w nim? Jego przyznanie się do złych uczynków? To uczyniło ją pełniejszą współczucia dla niego? Albo fakt, że wciąż opłakiwał stratę młodszej siostry "?

Tłumaczy: franekM

Była zła na niego, za wciągnięcie jej do jego życia bez jej zgody, za pozbawienie jej wyboru i dla nie rozumienia ogromu tego co zrobił, ale nie mogła powstrzymać siły swojego uczucia dla niego, próbując zrozumieć. Dla powierzania jej jego największego wstydu. I wiedziała, że to jest to, co dla niej uczynił. Gdy sięgnął by odsunąć kosmyk włosów z jej twarzy, jego palce musnęły jej wrażliwą skórę, zadrżała. "Bracia Malinov podeszli do nas zanim wyszliśmy i chcieli porozmawiać." Jego głos stał się szorstki, i dźwięk ocierał się surowo o zakończenia nerwowe, robiąc coś o czym myślała że jest niemożliwe. Schylił swoją głowę, odsuwając jej włosów z ramienia, i jego język dotknęło jej tętna. "Chcieli byśmy wyrzekli się Księcia." Maleńkie płomienie zatańczyły wzdłuż jej szyi i gardła, przesuwając w dół w kierunku jej piersi. Jej sutki osiągnęły poziom szczytowy pod ciężkim topem, a jej ciało wydało się miękkie i giętkie i tak obolałe że zakopała się bliżej niego. "Ale wy tego nie zrobiliście." Była pewna. Wiedziała że szanuje Vlada Dubrinskyego, mimo beznadziejnej tragedii. "Nie, zrobiliśmy. Nie mogliśmy." Jego głos trzymał absolutne przekonanie." I w tym czasie, żaden z Malinovs tego nie zrobił. Złożyli mu przysięgę wierności. " I kochała go za to. Dla odróżniania dobra od zła. Dla posiadania takich silnych lojalności nawet gdy tak kochał braci Malinov. Byli jego rodziną, mimo to wiedział, wszyscy z jego braci wiedzieli, że zwrócenie się przeciw ich Księciu, było zwróceniem się przeciw ich ludziom. "Nie, oczywiście że tego nie zrobiliście." Pobiegła swoją rękę po jego ramieniu, czując zarys jego mięśni pod swoją dłonią. Tak twardych. Zamknęła swoje oczy, na krótko chcąc poczuć go, skóra przy skórze. Chciała go uwieść, zabrać go do jej ciała i napełnić pustkę którą czuła w nim. Jego oczy ożywiły taką burzową turbulencją, że jej serce poskoczyło. Ciemne, czarne tęczówki świeciły złocistożółto — prawie złoto, co skradło jej oddech. Ta dzikość w niej, to miejsce do którego nigdy nie chciała się przyznać, skoczyło do przodu w uznaniu, i pochyliła się bliżej zanim mogła pomyśleć, zanim mogła się powstrzymać, muskając jego usta swoimi, oddychając dla niego, biorąc adrenalinę do swojego własnego ciała. Biorąc jego potrzebę. Biorąc jego pożądanie. Zabierając go. Oddał jej pocałunek, jego język wśliznąć się do jedwabistego gorąca jej ust. Każde zakończenie nerwowe skoczyło do życia. Jakikolwiek gniewać wciąż utrzymywał wobec swojego Księcia, wobec siebie albo nawet w kierunku Malinovs ulotnić się, zostawiając jego krwi przelewającą się dla niej. Jego ramiona otoczyły ją, i pociągnął ją jeszcze bliżej, ciało do ciała, jego usta na jej, jego tętno grzmiąc w jej uszach. Zostali połączeni, umysł do umysłu, i poczuły nagłą

Tłumaczy: franekM

zmianę w nim, sposób w jaki każda komórka rozpoznała ją, pragnęła jej, potrzebowała jej. Jego zęby szarpnęły za jej wargę, szczypiąc i dokuczając i wymagając. Gorąco rozprzestrzeniało się, rozwiewając chłód jego skóry, wypychając cienie i smutek dawnych wspomnienia, do momentu gdy było tylko to — najwyższe uczucie. Nieziemska rozkosz. "Chcę poczuć twoją skórę na mojej" szepnął. Jego ręka już prześlizgiwała się w górę jej nogi, wzdłuż jej łydki, w górę jej uda, wewnątrz gdzie cierpiała i łaknęła i potrzebowała go. Gdzie zaoferowała mu schronienie i niebo. Jego knykcie poruszały się w kółeczkach, o jej wilgotny rdzeń, podczas gdy jego usta zagarniały jej. Wokół niego, świat odsunął się. Oba światy. Cienie oddaliły się do czasu, gdy pozostało tylko łóżko z kwiatów i ich zapachu, zapach mężczyzny i kobiety wzywających siebie na wzajem. Przeniósł obie ręce w górę by trzymać ją w ramionach, mieć ją przy sobie, jedna ręka przykryła tył jej głowy, gdy opuścił ją do kołyszące się winorośle. Tym razem nie był dziki, nie chciał być. Zajął się nią pieczołowicie, wolno i swobodnie, chcąc poczuć smak każdego jej cala, chcąc wziąć ich oboje do jedwabistej podróży, czystego uczucia. Wyciągnęła rękę, żeby odsunać jego opadające jedwabiste włosy, tak długie i luksusowe, grube, grubsze niż zapamiętała. Jego włosy były piękne, ale teraz, może dlatego że każde uczucie wydawało się tak dużo większe dla miej, jego włosy wydawały się dłuższe, grubsze że chciała pieścić je i głaskać i ukrywać w nich twarz. Bardziej niż czegokolwiek, chciała go pocieszyć, sprawiać, że poczuje się cały i o wiele lepszy. Jego ręka nadała kształt jej szyi i podniosła jej usta do jego. Jego pocałunki pasowały do leniwego, wolnego gestu jego rąk, gdy prześliznęli się nad szczytem wypukłości jej piersi. Jego kciuki dokuczać i pstrykał, z takim samym leniwym tempem, tworząc punkciki płomieni, które promieniował od jej piersi do jej żołądka, do płynnego basenu między jej nogami. Jej ciało było natychmiast śliskie i rozgrzane i już chętny dla jego. Kochała jego usta. Ich dotyk i kształt. Sposób w jaki były tak gorące i władcze. Jakkolwiek łagodnie zaczął, w momencie gdy jego usta zawładnęły jej, narkotyzując ją pocałunkiem, wysyłając płomienie wirujące w wirze potrzeby. Jego ręce prześlizgnęły się nad jej skórą, zostawiając ją wijącą się po więcej, tak łagodny, tak cierpliwy, że to wstrząsnęło nią, gdy nagle rozerwał jej bluzkę, wyrywajać guziki, rozrzucające się wszędzie, spuścił swoją głowę i przykryć jej pierś, jego gorącymi, zachłannymi ustami. Wygięła się w łuk do niego, układając ostrożnie jego głowy, głaskając jego włosy, szepcząc zachęty, proszenie o więcej. Manolito podniosło swoją głowę, spuścić na nią wzrok. Była taka piękna, ofiarując się dla niego, by pomóc mimo wszystko. Gdyby każdy mógł zrobić to, co ona mogła. Był

Tłumaczy: franekM

bardziej podniecony niż kiedykolwiek myślał że to możliwe. Czy wiedziała czy nie, była w jego umyśle, zwiększając jego potrzeby, pokazując mu jej zapał, prosząc go jak chciał — albo potrzebował. Była jego własnym osobistym placem zabaw, ale tym razem, jego żądza została zawinięta w miłość. Wiedział to doskonale. Nie było żadnego sposobu by nie kochać jej, gdy dała mu wszystko bez zastrzeżeń, gdy miała odwagę przekazać jej ciało mężczyźnie tak dominującemu jak on. Ściągnął spódnicę z jej ciała, pozbył się swoich zbyt ciasnych ubrań i ukląkł nad nią, spoglądając w dół na jej pełne, dojrzałe piersi. Jej sutki były twarde i chętne. Jej nogi były nieznacznie rozłożone, więc mógł zobaczyć, jak jedwabiste, mokre i zaprószające było jej ciało, wzywające go. Z cichym dudniącym warknięciem w głębi jego gardła, spuścił swoją głowę po raz kolejny ku niej. Otworzyła swoje usta dla niego, akceptując twarde przebijanie jego języka. Jego zęby szarpnęły za jej dolną wargę, przygryzając miękki łuk, ale jego język dokuczał i tropił. Pod nim, jej skóra rozgrzała się do gładkiego, wrażliwego jedwabiu, tak że za każdym razem, gdy potarł swoim ciałem o jej, drżała i dygotała. Jej ręce spadły na jego ramiona, paznokcie wbijały się w jego ciało, próbując czekać, gdy pogłębił pocałunki, szorstki teraz, wymagające, dzięki czemu każdy był cieplejszy i bardziej uzależniający niż poprzedni. Tonęła bez żadnej drogą wydostania się na powierzchnię, jego ręce na jej ciele były twarde i gorące, jego język przechwytywał jej w kółko, ciągnąc go do jego własnych ust, jego wargi przejmujące kontrolę w sposób, w jaki robiły to jego ręce. Jego dłonie prześlizgiwały się zaborczo nad jej piersiami, palce szarpały za jej sutki. Iskry płomieni pokryły smugami w dół jej brzucha i rzuciły się między jej uda. Jęczała łagodnie, dźwięk drgał w dół jego kręgosłupa i wokół jego pachwin, nucąc przez jego erekcję. Wcisnął swoje kolano między jej uda, otwierając ją bardziej dla siebie. Przecierał szlak ognia od jej warg do szyi, do tętna bijącego tam jak oszalały. Jego zęby szczypnęły a jego język wirował, gdy słuchał gwałtownego wzrostu bicia krwi płynącej w jej żyłach dla niego. To była muzyka — czysta muzyka, sprawiająca że jego własna krew kipiała w odpowiedzi. Tylko Mary Ann, mogła zrobić to dla niego — uciszyć każdego demona, ustawiać jego duszę wzrastając, przynosząc poezję do jego życia, pośrodku zbyt dużej rzeczywistości. Zaczęła jeździć na jego udzie z bezsilnym małym krzykiem, walcząc by uśmierzyć potrzebę rosnącą w niej. Mógł poczuć gromadzącą się wilgoć naprzeciw jego nagiej skóry, gdzie potarła niespokojnie, i to tak działało na zmysły że ledwie kurczowo mógł trzymać się swojej kontroli. Musnął jej sutek szybkim, twardym pociągnięciem, i skoczyła pod nim, już tak uwrażliwiona gdy przykrył jej pierś, ciągnąc kremowe ciało do płomiennego gorąca jego ust, wygięła swoje ciało w łuk, bardziej w pełni do niego, jej wykrzykiwane błaganie wciągnęło go w szał pragnienia.

Tłumaczy: franekM

Jej serce było głośne, bębniące rytmem, pasującym do jego. Pokonał swoją drogę w dół jej ciała, sunąc po jedwabistej powierzchni, do czasu gdy mógł zacisnąć swoje ramiona wokół jej ud i mógł podnieść ją do swoich zachłannych ust. Obudził łaknienie jej smaku, prawie większe niż pragnienie krwi. Przykrył jej intrygującą małą szparkę swoimi ustami, muskając ją językiem i liżąc jej łechtaczkę. Jej pierwsze uwolnienie było mocne, jej mięśnie zaciskały się, aż wrażliwe zakończenia nerwowe płonęły, ale nie zatrzymał się. Mary Ann spróbowała odepchnąć się od niego, ale jego siła była zbyt wielka. Wszystko, co mogła zrobić to rzucać się dziko pod nim, by uciec jego nikczemnym ustom, co tylko nakłoniło go do robienia więcej. To jest to, sivamet płoń dla mnie. Stań w płomieniach. Krzycz. Stan się całkowicie moja. Jego głos był szorstkim szeptem w jej umyśle. Jego usta karmiły się piersią, gdy jego język napadł na nią. To było zbyt dużo, zbyt szybko, jej ciało było zbyt wrażliwe. Ja nie mogę. Zabijasz mnie. Może nie zabijał, ale na pewno niszczył wszystko, czym była, przerabiając jej do kogoś innego, kogoś bardzo seksualnego, kogoś, kto potrzebował jego rąk, ust i jego ciała na wieki. To przerażało, być tak poza kontrolą, nie mieć panowania nad ciałem, mieć niekończące się uczucia wznoszenia się i wznoszenia bez przerwy. Drugi szczyt kulminacyjny popędził nad nią, i wykrzyknęła jego imię, apel, o zatrzymanie się albo o więcej, szczerze nie wiedziała. Nie, ainaak enyem, kocham cię w jedyny sposób jaki potrafię. Daję ci wszystko, czym jestem i biorę wszystkiego, czym ty jesteś. Słyszał dudniące warknięcia przyjemności w swoim gardle, wiedział, że dźwięk drga przez jej pochwę, właśnie kiedy drgał przez niego. Jej macica zacisnęła się. Zaostrzył swoją kontrolę i pchnął głębiej, wymagany więcej. Tym razem pchnął swoim językiem mocno, napierając na jej ultra wrażliwe miejsce, podczas gdy wyciągnął słodki miód z jej ciała, żądza i miłość porwała go tak mocno, że zadrżał. Jego grasujące usta cisnęły ją do trzeciego orgazmu. Wypuściła lamentujące zawodzenie. Manolito, proszę. Proszę, proszę o coś. Cokolwiek. Nasunął się nad nią, jego rysy były surowe z żądzy, jego oczy napełniły się miłością. Połączenie było prawie jego zgubą. Jej serce wydawało się zatrzymać na chwilę, następnie zaczęło bić tak mocno, że jej klatka piersiowa bolała. Podniósł jej biodra jeszcze raz, przeciągając ją nad grubym łóżkiem z kwiatów, tak by mógł oprzeć jej nogi o swoje szerokie ramiona, pulsująca główka jego penisa znalazł się przy jej wejściu. Wstrzymała swój oddech, wszystko w niej skupiony się całkowicie na tym jednym płonącym miejscu. Węzeł nerwów pulsował w oczekiwaniu. Ruszył do przodu, jego

Tłumaczy: franekM

gruba długość przebijała się przez ciasne, jedwabiste mięśnie, już tak rozpalone i opuchnięte, że tarcie wpędziło ją w jeszcze mocniejszy punkt kulminacyjny, który nie wydawał się zatrzymać. Pochował siebie całkowicie, czując aksamitne ściany, tak mocno i silne odczuł falowanie, że jęknął z potrzeby kontroli. Nie było żadnej. Nie mogło być żadnej. Zapach i dotyk jej zaciśniętej pochwy oblegającej go, wysysającej go, zawiodły go za wszystkie granice zdrowia psychicznego, i zagłębiał się w niej na okrągło, wbijając się w nią długimi ciosami, pozwalając ognistemu uczuciu porwać go całkowicie. Manolito. W jej głosie był strach. W jej umyśle. Chwyciła się jego ramion, Wbijając głęboko paznokcie, głowa kręciła się tam i z powrotem, gdy podniosła swoje biodra, by spotkać jego zmysłową napaść. Jesteś bezpieczna, sivamet. Zapewnię ci bezpieczeństwo. Odpręż się dla mnie. Pozwól mi zabrać się ze mną do chmur. Zacisnął swoje zęby, próbując wytrzymać gdy każda jego część, chciała puścić, wybuchnąć w całkowicie inny wymiar. Nie było już wstydu, ani bólu albo innego świata wokół niego, albo w nim. Była tylko Mary Ann, jego druga połowa, i azyl przyjemności który mu dostarczała.

Puść się, päläfertiil. Poleć ze mną. Mary Ann poczuła go wtedy bardziej, w jej głowie, dzieląc przyjemność jego ciała, dzieląc jej przyjemność, tak że ich przyjemność zwiększyła się jeszcze bardziej. Każde głębokie pchnięcie wysłało wstrząsy ścigające się przez nią, przez niego. Każde pchnięcie wysłało błyskawice ścigające się przez nich. Pot zalśnił ich skórę, gdy razem doszli, każdy chcąc najwyższej przyjemności dla drugiego. Przepychał swojego penisa głęboko, mocno, do jej pulsującej, jedwabistej pochwy. Dusiła go, jej mięśnie były ciasne i spuchnięte od wielokrotnych orgazmów, wysyłając ogień przemykający przez jego ciało. Niemożliwie, poczuł, jak jego erekcja wzrosła, zamknięta wewnątrz niej, gdy jego jądra zatrzymały się i gorące nasienie trysnęło w głąb niej. Uderzenie po uderzeniu, podczas gdy jego ciało zadrżało z siły wybuchu, przyjemności która go trawiła, wstrząsając nim. Pod nim, ona krzyczała, jej uwolnienie przedzierało się przez nią, jej oczy przygasały, jej twarz naciągnęła się napięta w szoku, orgazm był prawie zbyt intensywny by go znieść. Liście nad jej głową błyszczały jak srebrne gwiazdy, i brzegi jej wzroku zwęziły się do czasu gdy mogła tylko widzieć jego. Jego ramiona i klatka piersiowa blokowały świat wokół nich, ponieważ zaczął pochylać do przodu z nieskończoną powolnością, nad jej głową.

Tłumaczy: franekM

Manolito pozwolił swoim siekaczom się przedłużyć. Jego ciało było wciąż twarde, wciąż zamknąć w jej ciele. Gest jego ciała przyparł jego grubego, twardego penisa do jej najwrażliwszego miejsca. Zadrżała. Pozwolił jej widzieć, jak to nadchodzi, chciał by wiedziała co robi. "Nie ruszaj się," szepnął, gdy poczuł jej drżenie, gdy zobaczył, jak jej oczy rozszerzyły się w czymś co mogło być strachem. "Nigdy cię nie skrzywdzę, Mary Ann." Jego zęby zatopiły się głęboko po prawej stronie, w tym samym miejscu gdzie zaznaczył krągłość jej piersi. Krzyknęła gdy ból ustąpił miejsca kolejnej erotycznemu doznaniu. Jej ciało pulsowało i płakało wokół jego, dociskając się z nieskazitelnym rytmem. Zawinęła swoje ramiona wokół niego, gdy bał jej krew, trzymając w ramionach jego głowę, dając mu wszystko, czym była. Gdy w końcu omiótł swoim językiem przez miejsce, zamykając ranę, pocałował ją łagodnie. Dziwnie, miał pragnienie by ugryźć ją jeszcze raz, zatopić jego zęby we wgłębieniu jej ramienia i kolan przy słodkim płynie życia. Sprzeciwiając się temu, wolno wycofał się z niej, rozkoszując się uczuciem jej pochwy niechętnie go wypuszczającej. Przewrócił się, ciągnąc ją za sobą, aby leżała rozciągnięta przez nim jak koc. Leżał pod nią, czując odcisk jej ciała na jego, miękkie wypukłości jej piersi, jej sutki wciskające się w jego klatkę piersiową. Była miękkim, mokrym ciałem, jedwabistym z jej bujnymi kształtami. Mógł poczuć jej bicie sercowe, poczuć gorąco między jej nogami, słyszeć dźwięk jej krwi pędzącej gorąco w jej żyłach. Jej palce osiadły w jego włosach. Była idealna. Moment był doskonały. "Śniłam o tobie wczoraj wieczorem" mruczała, podnosząc swoją twarz, trącając nosem jego gardło. Jej język dokuczał jego bijącemu tętnu, jej zęby szczypały jego skórę. "Śniłam o twoim ciele w moim i wykrzykiwaniu twojego imienia. To było takie piękne marzenie przez chwilę." Lizała jego skórę jeszcze raz, jej język pozostawał na tym małym punkcie. "Ale potem podeszły wilki…. " Zatrzymała się i pocałowała jego gardło, przyciskając wargi do tego miejsca, chcąc więcej, dużo więcej, głodna jego smaku. Jej szczęka cierpiała z powodu potrzeby, jej zęby wydawały się dłuższe i ostrzejsze gdy jej język prześliznął się nad ich brzegami. Trąciła nosem jego ramię, szczypiąc ponownie. Pod nią, Manolito pozostał nieruchomy. Jego ręce ustaliły się wokół niej jak imadła, i szarpią ją w górę. Jego czarne oczy utrzymywały takie niebezpieczeństwo, taką groźbę, że przekręciła się, przeszukując baldachimy drzew szukając przyczyny. Jego bezruch zawrócił jej uwagę do niego. "Co?" Wolniutko odsunął ją od niego i usiadł, przepchnął swoje ręce przez bogactwo czarnych włosów. Jego spojrzenie wróciło do niej, zimne i twarde i całkowicie groźne. Jego umysł wyszedł z jej, zostawiając ją drżącą, pocierając rękoma po jej ramionach.

Tłumaczy: franekM

"Manolito, co się stało?" "Śniłem o tobie wczoraj wieczorem" powiedział łagodnym tonem, który wywołał gęsią skórkę na jej ciele. "Śniłem o swoim ciele pochowanym głęboko w twoim, o rzeczach które ci robiłem, a ty krzyczałaś z przyjemności. A potem nadeszły wilki…. " Właśnie tak jak ona, i zamilkł. Usiadła tak jak on, podciągając swoje kolana, chcąc by mogła przywdziać ubranie tak łatwo jak on to robił. " Martwi cię dzielenie snów? Dlaczego? Nie sądzisz, że to może się zdarzać, szczególnie kiedy jesteśmy tak połączeni? " "Karpatianie nie śnią." Odgarną swoje włosy do tyłu i zabezpieczył je krawatem rzemyka. "Śpimy sen zmarłych. Nasze serca i płuca zostają zamknięte by się odmłodzić. Nasze mózgi robią to samo. Nie możemy śnić. " Nie była pewna co jej mówił, ale jej usta stały się suche, a jej serce podjęło mocny, szybszy rytm. "Prawdopodobnie śniłeś, gdy się zbudziłeś, albo zasypiałeś." "Jak wyjaśniasz moją tolerancję na słońce? Nie byłem w stanie chodzić we wczesnym porannym świetle przez wieki. Nawet z chmurami i ciężkimi burzami, słońce szkodziło moim oczom, a moje ciało stawało się ołowiane. Mimo to zostałem z tobą do czasu, gdy było prawie południe. Wyjaśnij mi to." Jego głos był niski i ostry, chłoszcząc ją jakimś niewypowiedzianym oskarżeniem." Wstawałem gdy słońcem wzeszło, mimo to moja skóra nie piekła ani nie pokryła się pęcherzami." "Jak mogę wyjaśniać taką rzecz? Niewiele wiem z Karpatianach i życiowych partnerach. Może gdy masz swoją życiową partnerkę, to również przywróciło ci to. " Przyciągnęła swoją bluzkę do siebie i wśliznęła się w nią." Zniszczyłeś guziki. " Zniecierpliwiony, machnął swoją ręką, i znalazła się, nie w jej własnym ubraniu, ale w koszulce z bawełny i dżinsach. Dżinsy. Nie sukienka o jaką ją poprosił, by nosiła ją dla niego, ale spodnie których nie lubił. Przełknęła strach, próbując nie płakać, gdy zaczęła splatać długą, grubą grzywę włosów w warkocz, potrzebując czegoś do zrobienia, by uniknąć jego zimnego spojrzenia. Właśnie dzielili coś co niewielu mogło, jeśli w ogóle, kiedykolwiek doświadczyli tego za życia, a on odrzucał ją, odpychał ją. Poczuła to jak policzek. "Zamierzałaś mnie ugryźć" powiedział. "Zobaczyłem to w twoim umyśle." Odsunęła się z dala od niego, do czasu gdy jej plecy dotknęły ogrodzenia. "Chciałam? Chciałam, tak. Ale przecież, zobaczyłam, że masz taki sam zamiar. Wziąłeś moją krew i chciałeś bym wzięła twoją. Chciałeś zabrać mnie w pełni do swojego świata, i nie zapytałbyś mnie. Zamierzałeś podjąć decyzję bez mojej zgody. "

Tłumaczy: franekM

"Jesteś moją życiową partnerką. Nie potrzebuję twojej zgody." Było mroczne uczucia przemykające w jego oczach. Małe żółte światła zaczęły się skrzyć, przez czysty czarny obsydian. Gniew pulsował przez nią. "Wiesz co? Nie potrzebuję twojej zgody by odejść i wracam do domu. "Wstała, a jej ręce chwyciły poręcz, gdy też wstał. Przewyższał ją, wyglądając w każdym calu jak drapieżnik. "Tak naprawdę, potrzebujesz mojego pozwolenia. I zostaniesz tu i dowiesz się co mam do powiedzieć. Chcę poznać prawdę, Mary Ann. " Zwęziła swój wzrok, patrząc na niego. "Nie poznałbyś prawdy, gdyby kopnęła cię w tyłek." "Ugryzłaś mnie. Ja wziąłem twoją krew kilkakrotnie. " Przechyliła swoją głowę na niego. "To moja wina? Nie zapraszałam cię. W rzeczywistości nawet nie wiedziałam o pierwszym razie, gdy to zrobiłeś. " "Czym jesteś?" "Bardzo wkurzoną kobietą." Podszedł do niej bliżej, tak blisko że mogła poczuć gorąco jego gniewu. "Jesteś wilkołakiem. I zakaziłaś mnie swoją krwią. "

Rozdział 15 Mary Ann wpatrywała się w niego przez kilka długich sekund, a następnie zaczęła się śmiać. "Masz całkowitego bzika." Manolito nie wyglądał wcale na rozbawionego. Jeśli już, to wyraz jego twarzy stwardniał jeszcze bardziej. "Nie mam bzika. Czuję zapach wilka w tobie, a jeśli będziesz szczera z sobą, możesz poczuć jego zapach na mnie. " Potrząsnęła swoją głową, ale śmiech zaniknął. "To jest szaleństwo. Znam Karpatian, są zmiennokształtni. Ja nie. Żyłam całe swoje życie jak człowiek. Moi rodzice nie są wilkołakami. Wątpię, czy takie rzecz istnieją. " "Dlaczego wątpisz w to, gdy zobaczyłaś mężczyzn jaguara i wampiry? Gdy wiesz, że istnieją karpaccy ludzie? Dlaczego masz trudności z uwierzeniem w wilkołaki? "

Tłumaczy: franekM

Pot zrosił jej czoło. Karpatianie pocili się krwią, zauważyła. Musnął swoje skronie. "Więc gdzie oni są? I jeśli oni naprawdę istnieją, a jestem jedną z nich, dlaczego nie rozpoznałeś tego wcześniej? "Pocenie się krwią było obrzydliwe i nie stawała się karpatianką. Ona dużo bardziej będzie wilkiem! "Ponieważ nie widziałem ani nie słyszałem o lykanach przez wieki." Położyła swoje ręce na biodrach. "Więc mam rozumieć, że byłeś we mnie zakochany i gotowy by zamienić mnie w Karpatiankę, gdy myślałeś, że jestem człowiekiem, ale teraz jest inaczej, ponieważ mogę zamieniać cię w coś innego." Podniosła swoją brodę o kolejny cal w wyzwaniu. "Chodzi ci o to, że jest zupełnie w porządku jeżeli chodzi o mnie, by zrezygnować z tego kim i czym jestem, ale nie jeśli chodzi o ciebie. " Spojrzał na nią z marsową miną. "Urodziłem się być Karpatianinem. To kim i czym jestem. " Przycisnęła rękę do swojego kłębiącego się żołądka. "Ty hipokryto, męski szowinisto, neandertalczyku, głupi idioto. Musiałam postradać zmysły myśląc, że mogę żyć z kimś takim jak ty." Zlekceważył jej opinię o sobie. "Jesteśmy życiowymi partnerami. Oczywiście zrobię cokolwiek jest niezbędny by zakończyć przemianę i doprowadzić cię całkowicie do mojego boku, ale muszę zbadać ten problem z każdej strony. Nigdy nie słyszałem o wilkołaku i karpatianinie łączącym się w parę. Krew wilka jest tak potężna jak krew z Karpatian. " "Ja nie zmieniam kształtu." "Wilk żyje w tobie, jest twoją częścią. To nie jest tak samo, jak przybieranie innej formy. Wilk jest twoim strażnikiem i pojawia się w razie potrzeby. Czułaś go blisko siebie. Dlatego masz przebłyski wspomnień. I to dlaczego oboje możemy przebywać we wczesne porannym świetle słonecznym. Tylko moje oczy zostały dotknięte przez światło słoneczne, a nie całe moje ciało. Nie spaliłam się na słońcu, mimo że moja krew płynie w twoich żyłach. Zmiana powinna już zacząć cię chwytać. " "I myślisz, że wiedziałam od samego początku i jakoś cię oszukałam? Jeśli jest we mnie wilk, teraz jest pora dla niego by wyskoczył na zewnątrz. Mogę po prostu rzucić ci się do gardła." Wściekła, popchnęła jego klatkę piersiową, spychając go z jej drogi. "Powinieneś usłyszeć siebie. Naprawdę myślisz, że chciałabym spędzić resztę swojego życia z mężczyzną, który nie ma żadnego względu na moje uczucia? " "Mam każdy wzgląd na twoje uczucia." "Prawda! Dlatego właśnie oskarżyłeś mnie z 'zakażenie,' " wyrzuciła z siebie słowo w furią" Dla ciebie! Jestem jakbym była miała jakąś skazę. Jakąś chorobę. Wiesz co,

Tłumaczy: franekM

Manolito De La Cruz? Zasługujesz by utknąć w piekle. I jestem idiotką, przez samo myślenie, że stosunki z tobą mogłyby być czymś więcej niż gorącym seksem. " Podeszła do krawędzi platformy i złapawszy się poręczy, spojrzała w dół. Raz skoczyła, ale teraz to wydawało się bardzo długą drogą. Rzecz w niej, wilk, jak podejrzewał, został pobudzony, dostrzegając jej gniew. Przełknęła nagły strach w swoim gardle i odwróciła się do niego, jej sercowe biło mocno, dość by je usłyszał. Jej własna głowa zaczynała zadawać ból, brzęczący dźwięk, jak tysiące doprowadzających ją do szaleństwa owadów, odbijały się głośnym echem w jej umyśle. Jej czaszka wydawała się zbyt ciasna a jej mózg zaczął pulsować i tętnić, w czasie gdy jej krew przyspieszyła gwałtownie pędząc przez jej żyły. "Wiesz co." Powiedział. "Byłaś w pełni świadoma mojego braniu twoja krew. Chciałaś wziąć moją. Chciałaś mojego smaku w swoich ustach. Gorącego i słodkiego i pełnego życia. To nie jest ludzkie zachowanie. " "Sprawiłeś, że tego chcę." To wyszło szeptem. Przycisnęła swoją rękę do swojego kłębiącego się żołądka. Między wściekłością a strachem, powinna znaleźć jakiś rodzaj równowagi, ale wszystko, co poczuła było zdezorientowane, kołysząc się tam i z powrotem. "Nie zrobiłem tego. Nie sforsowałem twojego dostosowania się. Wezwanie wilka było w tobie. " Mary Ann odwróciła się od niego, jej serce waliło. Wszystko miało sens. Nie powinno mieć. Nie mogła zaakceptować tego co mówił. Nie chciała wilka wewnątrz siebie. Nawet nie wiedziała co to oznaczało, ani jak to było dopuszczalne. "Wywołałeś u mnie wspomnienia." Nie patrzała na niego, nie mogąc stanąć naprzeciw niego. Poczuła się bardzo samotna. "Chcę teraz wrócić." Uczucie samotność rozgniewało ją jeszcze raz. Gdy stanął przed najgorszym momentem, ona stanęła przy nim, ale on ją odrzucił. Odrzucił ją. "Całkowicie się przede mną zamknęłaś." "Ty idioto!" Chciała przeskoczyć platformę i uderzyć go w twarz. Czy naprawdę był tak tępy? Zrobiła głęboki wdech, zmuszając się do kontroli. "Czy ty mnie słuchasz? Prosiłam cię byś zabrał mnie z powrotem." Ponieważ wracam do domu. Tak szybko jak tylko będzie mogła wróci do Seattle, gdzie życie było normalne i nie miała dzikiego łaknienia idioty z minionych wieków. "Mary Ann, żadne z nas, nie ma wyboru. Musimy to zrozumieć. " Jej broda uniosła się, ciemne oczy błysnęły na niego. "Mam wybór. Odmawiam wypuszczenia mojego życie z moich rąk. Odrzuciłeś mnie, gdy myślałeś, że zmieniam cię od bycia twoim cennym karpatianinem. Jeśli o mnie chodzi, zrzekłeś się każdego prawa do mnie jako twojej życiowej partnerki. Poprosiłam cię, byś zabrać mnie do

Tłumaczy: franekM

domu. I byłam przy tym grzeczna " Teraz nie czuła się tak uprzejma. Jej paznokcie wbijały się w jej dłoń. Brzęczenie w jej głowie stało się głośniejsze. Jej usta był powleczone w miedź. "Nie odrzuciłem cię." "Naprawdę? Cóż, jeśli chodzi o mnie, jesteś tchórzem. Chcesz bym podjęła wszelkie ryzyko. Chcesz bym stała się czymś nieznanym i przerażającym, i muszę to zaakceptować, ponieważ los jakoś zadecydował, że powinniśmy być razem. Tak więc, odmawiam bycia z kimś, kto upiera się bym zaryzykowała wszystko, ale on nie zaryzykuje czegokolwiek. Natychmiast zabierz mnie do domu. " To było polecenie, przymus, i po raz pierwszy, zdała sobie sprawę, że nie tylko pomyślała to — albo powiedziała. rzuciła polecenie do jego umysłu, wściekła na jego dwulicowość. Wściekła na siebie, za pozwalanie mu opanowywania jej. Bardziej przerażona niż kiedykolwiek była w swoim życiu, ponieważ podejrzewała, że teraz nie ma odwrotu, i że nawet po powrocie do domu, cokolwiek siedział w niej, odmówi pozostania cicho. Miała zdolności paranormalne, tak jak wszyscy mówili. Wykorzystywała swoją umiejętność od samego początku, bez bycia tego świadomą. Popatrzyła w górę na go, i jej oddech zastał złapany w jej gardle. Spojrzał na nią, czarne oczy błyszczały od groźby. Był w każdym calu wściekły jak ona, i dużo bardziej przerażający. "Powiedziałem nie. Nigdzie nie idziesz." Skoczyła na niego od razu, grabiąc jego twarzy długimi pazurami, mijając go tylko o sekundę, gdy złapał ja za ramiona i potrząsnął nią mocno. "Myślisz że będziesz mi rozkazywać?" Potrząsnął nią jej jeszcze. "Mną? Twoim życiowym partnerem? Ośmielasz się próbować wpłynąć na mój umysł? Atakować mnie? " Kim ona była, spiskując, próbując złapać go w pułapkę i zabić go? Oszukała go. Nawet wtedy gdy słowa wymknęły się na zewnątrz, nawet rozważał pomysł, że chciała go skrzywdzić, odrzucił tę myśl. Co on robił i myślał? Naprawdę postradał rozum? Był tchórzem, jak go nazwała? Ruszał do walki z wampirem z kamienną twarzą. Nikt kiedykolwiek nie kwestionował jego odwagi, mimo to tyranizował swoją życiową partnerkę, gdy potrzebowała miłości i gwarancji. Oskarżał ją o rzeczy, z niewinnością w jej oczach, w jej umyśle, zadawał kłam. To była jego prawdziwa osobowość? A może to była jakaś oznaka walki z jego karpacką krwią? Oba gatunki były dominujące. Obydwa wymagały natychmiastowego posłuszeństwa, wilk może bardziej. Kto wiedział jakie tajemnice chowało nieuchwytne społeczeństwo? To było oczywiste, że zeszli do podziemia i nadal istnieli, ale nie miał żadnego sposobu by zrozumieć co się działo? Gęsta grzywa

Tłumaczy: franekM

włosów, zwiększony zmysł węchu, dobry słuch, prowadząca potrzeba, by zatrzymać jego partnerkę przy nim, jego zapach na niej. Był zły na siebie, nie na nią. Powinien rozpoznać cechy wilka w niej, być bardziej przygotowany do konsekwencji wzięcia jej krwi. Został pochłonięty przez nią, tak bardzo że gdy się obudził musiał czuć, jej ciało zawinęło wokół jego, nawet bardziej niż potrzebował krwi jako środka do przetrwania. We wszystkich wiekach jego istnienia, to nigdy się nie zdarzyło. Była w każdej myśli, jaką miał, opanowując go, do czasu gdy wiedział, że nie może przeżyć bez niej. Gorzej, kiedy jej umysł wycofał się z jego, inny świat odjechał i został w cieniach szarego, wędrując, próbując wymyślić sposób by ponownie połączyć całkowicie jego ducha i ciało. Nie mógł zmusić jej do zaakceptowania go. Nie mógł dostać się do jej umysłu i zostać połączony; ani nie mógłby przekonać jej do zachowywania tego połączenia z nim. A ponieważ wycofała się od niego, już nie mógł utrzymać dość władzy, by trzymać jego ducha całkowicie w świecie żywych. Wokół niego, kolory przeminęły się do czasu, gdy wszystko było ciemne i szarawe, a kiedy patrzał na swoje ręce, mógł je przejrzeć. Jego mózg miał wrażenie, że to przedzierało się przez jego czaszkę, jego skronie pulsowały z bólu. Zwykle mógł zamknąć ból, ale to było niemożliwe. Jego język był dziwny, gruby i pokrył miedzią. Mary Ann walczyła w jego uchwycie, otwierając swoje usta z zamiarem rozprawiania się z nim ostro, tak zraniona że chciała wczołgać się w dziurze i zaciągnąć ziemię nad głową, tak zła, że pomyślała, że może wykonać kolejny zamach na jego twarzy jej zbyt ostrymi paznokciami, ale coś w nim, zwrócić na siebie jej uwagę. Obniżyła swoje własne zranione uczucia i zmusiła swój umysł z powrotem do myślenia. "Manolito, boli cię głowa?" Kiwnął głową, przyciskając mocno swoje skronie. "Nie powinienem doświadczać bólu w ten sposób. Nie rozumiem." Chyba że to jest wilk. Chyba że to jest ta kobieta, próbując udawać że jest moją życiową partnerką, gdy naprawdę jest kukiełką wampira, stworzona na moją zgubę. Złapała to i wzdrygnęła się, niemal wycofując się do tyłu z jego umysłu, wystraszona że mógł zadać jej więcej bólu swoimi zniewagami, ale potem usłyszała dźwięk. Brzęczenie. Jak milion owadów, tylko dużo gorszy, niż to co miała w swoim umyśle. Jej oddech uwiązł w gardle. Instynkt kazał jej się szybko wycofać, ale sforsowała swój spokój. Miała zdolności paranormalne. Miała umiejętność odczytania umysłów. Robiła to przez wiele lat; nie zdając sobie sprawy, że to robi. Nie było czego się obawiać. Musiała się tylko dowiedzieć jak to robi. Wypuściła swój oddech i sięgnęła go, odczuwając swoje myśli z nim, chcąc by poczuł się lepiej, chcąc zabrać jego ból i zobaczyć co — lub kto — go krzywdził. Brzęczenie stało się silniejsze, głośniejsze, pchając się w jej mózg, sprawiając, że czuła się tak chora, że pobiegła do ogrodzenia i przechyliła się przez nie, ale zatrzymała się,

Tłumaczy: franekM

zdecydowana naciskać dalej. Głosy. Miękkie. Uparte. Pełzające po jego umyśle. Tnące jego mózgu. "Manolito." chwyciła jego rękę i zacisnęła mocno. "Jesteśmy atakowani. Jesteś atakowany. Mogę ich słyszeć. Oni próbują namówić cię byś mnie zabił." Nie zawahał się, jego ręka otoczyła jej. "Nieumarli. Maxim stara się złapać mnie w pułapkę z innej strony." To wszystko miało teraz sens, i w pewnym sensie ulżyło mu gdy wiedzieć, że nie miał bzika. Nie odwrócił się od jego życiowej partnerki. Nie przyszło do głowy mu, że będzie podatny w świecie cieni, ale tak było. Jego ciało było żywe, i część jego ducha wróciła do życia, co oznaczało że zmarli zdawali sobie sprawę, że nie należał do nich. "Jak on może to robić, gdy nie żyje?" "Duch Maxima wciąż pozostaje w ziemi duchów, i to jest tam, gdzie przebywa mój duch. On musi atakować mnie od wewnątrz." Pociągnął ją blisko siebie. "Nie chcę by twoje ostatnie wspomnienie o twoim życiowym partnerze było takie że cię odrzucił i gniewał się na ciebie. Nie mogę uwierzyć w sposób w jaki Maxim mógł dotrzeć do starożytnego doświadczonego w bitwie jak ja powinienem być. Poległem pod jego wpływem jak niedoświadczone pisklę. " Przyniósł jej knykcie do swoich ust. "Wybaczać mi, Mary Ann. Nie zadałbym ci nigdy bólu. To jest mój przywilej chronić cię, ale przy pierwszym teście, zawiodłem cię. " "Nie, nie zawiodłeś" powiedziała. "Po prostu powiedz mi jak zamierzamy sprawić, że on się zatrzyma." Ponieważ cokolwiek Maxim robił, Manolito cierpiał; mogła zobaczyć to w jego oczach, czuła to w jego umyśle. "powiedz mi co robić." "Muszę wejść całkowicie do tego świata, a moje ciało będzie narażone atak. Jeśli oni zabijają cię, albo zniszczą moje ciało, będę zgubiony. Oni muszą mieć plan. " Wysunęła swoją brodę. "Mogę iść tam z tobą. Jestem prawie pewna, że potrafię. " Potrząsnął swoją głową. "Nie. To jest zbyt niebezpieczne. Mogę podróżować w świecie cieni, ponieważ mój duch został tam ściągnięty, ale ty żyjesz i tam nie należysz. Zdawali sobie sprawę z twojej obecności, jak tylko weszłaś. Myślę, że oni mogą cię tam zabić. " "Myślę, że on zabija cię w tym świecie właśnie teraz." "On mnie nie zabije." Złapał jej brodę w swojej ręce. "Posłuchaj mnie, Mary Ann. To jest ważne. Martwiłem się gdy odkryłem, że się zmieniam, stając się wilkiem, tak jak ty zmieniasz się i stajesz się karpatianką, ale nie z powodów o jakich myślisz. Nie z powodów jakie ci podałem. Jakikolwiek wpływ ma na mnie Maxim, w tym momencie moje myślenie jest jasne. Inne kobiety ze zdolnościami paranormalnymi z powodzeniem przeszły przemianę na karpatianki. To był żmudny proces, ale one są

Tłumaczy: franekM

zdrowe i szczęśliwe i żyją życiami które wydają się obejmować. Oczekiwałem tego samego dla ciebie. " Schylił się w dół muskając pocałunkiem jej głowę. "Odkrycie wilka zmienia równanie. Nie ma żadnej procedury. Nie mamy pojęcia co może ci się stać jeśli cię przemienię. Nie mamy pojęcia o efekcie jaki wilk będzie miał na mnie. Mogę powiedzieć że jestem bardziej agresywny i dominujący, a dałaś do zrozumienia, że już masz problem ze mną w tym obszarze. Nie chcę ryzykować twoim życiem. Do czasu gdy nie dowiemy się więcej, musimy uważać. Mogłem stać się niebezpieczny. Możesz zostać zabita. Po prostu tego nie wiemy. " Mary Ann oparł się do go, potrzebując go dotknąć, zaczynając czuć panikę. Coś było nie w porządku ze sposobem w jaki jego oczy się skupiały. "Zostań ze mną," szepnęła, czepiając się jego ręki. "Zostań ze mną, Manolito." "Muszę tam wrócić. Cokolwiek, Maxim robi, jest tam na łące mgieł i duchów, sivamet. Nie mogę być w dwóch miejscach jednocześnie i walczyć z nim. " "W takim razie idę z tobą." "Ty nie możesz. Moje ciało wciąż będzie tu niezabezpieczone. Wysyłam komunikat do swojego brata, by przybył zaraz po wstaniu i zabrał cię w bezpieczne miejsce. On będzie wiedzieć, co zrobić z moim ciałem." Ujął jej twarz w swoje ręce, kciuki muskając jej jedwabistą skórą." Jesteś najważniejszą osobą na moim świecie, Mary Ann. Nie mogę cię narażać. Bardzo proszę, zrób o co proszę i czekaj na Riordan, tu gdzie jesteś chroniona. Nie mogę martwić się o ciebie i walczyć z Maximem w tym samym czasie. " Podniosła wzrok do jego czarnych, skrzących się oczu, zdając sobie sprawę, że nie było niczego, co mogła zrobić by go zatrzymywać. Sądził, że musi ją chronić, i tak będzie. Umarłby za nią. Zabiłby dla niej. Zrobiłby dla niej cokolwiek. Bez względu na konsekwencje dla niego, poszedłby gdzie wampir miał wszelką przewagę. Jego uśmiech był łagodny, opuszek jego kciuka prześliznął się nad jej dolną wargą. "Co sprawia, że myślisz, że on ma przewagę, csitri?" "On jest podły i dużo bardziej przebiegły. I miał czas na plan. " Jego uśmiech powiększył się, do czasu gdy wyglądał jak wilczy. "Nie sądzę że musisz się martwić tym kto jest bardziej podły albo przebieglejszy. Miał czas na planowanie, ale on liczy że spróbuję zostać w tym świecie. On wyśle tu innych. Oni przyjdą, tak wiec nie wychodź do momentu, gdy Riordan tu przyjdzie i cię eskortuje " Już przygasał, jego duch prześlizgiwał się z powrotem, daleko od niej, z dala od żywego świata. Mary Ann próbowała się go złapać, ale nie było żadnej możliwości. Odszedł i jedynie jego ciało pozostało, muszla, przygasająca i odciągnięta już od

Tłumaczy: franekM

istotny. Było dość ducha pozostawionego po nim, który opadał w dół, opierając się plecami o poręcz, a następnie już go nie było, odszedł i słyszała jego rozmowę. Riordan. Mam do ciebie wielką prośbę. Mary Ann jest pod ochroną ale wampir wyśle każdego, kogo ma, by ją zabić. Musisz po nią przyjść. Odpowiedź w jego głowie zabrzmiała na wymamrotaną i demoniczną. Ledwie mogła zrozumieć, że mówił innym językiem, jakiego nie rozumiała. Nagle Manolito odszedł, zdezorientowany. Głos był tak zniekształcony, że nie mogła powiedzieć, czy rozmawiał ze swoim bratem czy nie. Mary Ann zrobiła głęboki wdech i wypuściła go. Mogła to zrobić. Z powodzeniem połączyła się z Manolito, gdy chciała; mogła zrobić to samo z Riordanem. Wszystko co musiała zrobić to podążyć oryginalną ścieżką której użyło Manolito. Riordan. Przy pierwszej próbie zawahała się, ale poczuła, jak się zmieszał i natychmiast zatrzasnął ścieżkę . Mary Ann. Co złego dzieje się z Manolito? Juliette i ja przenosimy Solange i Jasmine na ranczo. Żadna nie jest tu bezpieczna. Wiem, że on jest w tarapatach, ale nie mogę do niego dojść. Połknęła nagły przypływ strachu. Jak długo zabierze ci by tu wrócić? Jej żołądek stał się stwardniałą bułką, ale wbiła swoje pazury w ogrodzenie i czekała. Zaczynamy teraz wracać. Jeśli zabierzemy Jasmine i Solange do domu do innych, nie możemy pomóc ci na czas. Wrócimy z powrotem, więc czekaj. Czy możesz sięgnąć Manolito? Możesz dojść do niego i trzymać go w tym świecie? Mary Ann rzuciła okiem na ciało Manolito. Gdyby poszła go znaleźć w ziemi cienia, jego ciało byłoby całkowicie narażone. Mogę iść do niego, gdy znajdziesz się w tym miejscu, i będę wiedzieć, że mogę go sprowadzić. Włożyła dużo więcej zaufanie do swojego głosu niż faktycznie czuła. Przyjęcie, że była paranormalna i mogła rozmawiać telepatycznie nie był łatwy. Jej mózg kontynuował mówienie jej, że jest wariatką. Pośpiesz się, Riordan. Nie sądzę byśmy mieli dużo czasu. Małpy w okolicznych drzewach wykrzyknęły ostrzeżenie. Ptaki wybuchły w niebo, skrzydła trzepotały mocno, mieszając powietrze, aby zwietrzyła intruzów. Jaguary. Człowiek o którym myślała że jest magiem. Miał na sobie piętno, które powiązała z wampirem. I jeden inny. Jej serce waliło mocno, gdy jej nos pokrył się zmarszczkami. Wiatr utrzymał zapach rozpadu. Wampir? Nie umiała zająć się wampirem. Mary Ann popędziła do ogrodzenia i spojrzał w dół. O tak. Była w głębokich, poważnych kłopotach. Mogła zobaczyć, jak jaguar wychodził z lasu paproci wzdłuż nasypu. Jego futro było ciemne od wody, i gdy spojrzała w dół, podniósł swoją głowę i spojrzał wprost na nią. Ich oczy się spotkały. Obnażył swoje zęby.

Tłumaczy: franekM

Przebiegła swoją rękę w dół swojego uda. Przynajmniej Manolito dostarczył jej parę dżinsów znanego domu mody, jednego z jej ulubionych. Mogła umrzeć dobrze wyglądając. Zrobiła głęboki wdech, rozważając swoje możliwości. Gdyby pobiegła, oni mogliby podążyć za nią, ale wątpiła czy wszyscy troje to zrobią, a to naraziłoby organizm Manolito. Na pewno zniszczyliby je — a z nim jego. Musisz odejść, Mary Ann. Mag spruje zabezpieczenia, i możesz stanąć naprzeciw jaguara, maga i wampira. Idź teraz. Głos Manolito był daleki i słaby, jego duch znajdował się w innym królestwie. Nie zostawię tu twojego ciała, dla nich. Przyjdzie Riordan. Nie możesz czekać tak długo. Nie możesz stanąć naprzeciw wampira w pojedynkę. Na pewno nie chciała stanąć z nim twarzą w twarz, w pojedynką czy z armią. Nie sądzę byś musiał martwić się zbyt wiele o mnie, idącej gdzieś obok nich. Wydawał się tak daleki, że musiała stłumić panikę. Jak stał się tak ważny dla niej, tak szybko? Myślała, że to fizyczny pociąg i nic innego. Był tak niewiarygodnie piękny. Żaden mężczyzna, kiedykolwiek nie patrzał na nią w ten sposób co on. Była wystarczająco inteligentna, by zdawać sobie sprawę, że niebezpieczeństwo i postawa maczo była właściwa dla jego osobowości, jak również olbrzymie przyciąganie jak ćmę do płomieni, skierowane do kobiet, ale była zbyt logiczna, by ulec mężczyźnie dla czegoś takiego. Może od samego początku chciała by atrakcyjność była tą rzeczą, ponieważ to ją chroniło. Lubienie Manolito De La Cruz, to byłby zbyt wiele, jak skok z klifu. Mary Ann oddychała. Już zamierzała skoczyć, gdzieś po drodze, nawet o tym nie wiedząc. To nie miało znaczenia że on był karpatianinem, a ona była — czymkolwiek była. Manolito był je drugą połową, i zamierzała utrzymywać go przy życiu. Zamierzała zrobić cokolwiek, co wyciągnie go z tego innego świata, z powrotem do świata życia, z powrotem do jej. Wstała w prostym na widoku jaguara, chcąc by czuł wyzwanie. Chcąc by zobaczył, że będzie walczyć rękoma i pazurami. Ponieważ nie zdobędą ciała Manolito. Znajdzie sposób do wykorzystania czegokolwiek czym była, jakąkolwiek moc naprawdę miała, by go chronić, do czasu gdy przybędzie Riordan, by przejąć obowiązki. A następnie pójdzie do świata mgieł i duchów — lub jakkolwiek ją nazywa — i sprowadzi go. Poniżej, jaguar warknął w odpowiedzi, ukazując brutalnie długie zęby. Zrezygnował z jakiegokolwiek ukrywania swoich zamiarów i wskoczył na pień dużego drzewa. Używając pazurów, doszedł do najniższych konarów i zaczął biec wzdłuż drogi

Tłumaczy: franekM

skonstruowanej z gęstych nakładających się gałęzi. Kot ścigał się ku niej, jego oczy płonęły jadem. Mary Ann przyglądała się, jak jaguar nadchodzi, jej tętno wzrosło w rytmie jego łap, które uderzały w każde drzewo, łamiąc małe gałązki, gdy zbliżał się coraz bliżej. Jej klatka piersiowa wydawała się ciasna. Zbyt wąska. Jej głowa zdawała się boleć, jakby jej mózg spuchł i już nie mieścił się wewnątrz czaszki. Jej zęby i szczęka bolały. Mięśnie skurczyły się. Skóra pomarszczyła powierzchnię, jakby coś żyło pod nią. Końce jej palców zaczęły rozdzielać się, gdy zakrzywiły się w dół. Poczuła, się ciągnięta do ciasnego, maleńkiego punktu, do małej przestrzeni bez wyjścia. Panika zaczerniła krawędzie jej wizji. Mogła poczuć siebie, samą istotę tego kim była, podczas ciągnięcie w wir, kręcąc się, kurcząc, do czasu gdy stawała się mniejsza i mniejsza. Mary Ann wyrzuciła swoje ręce, łapiąc ogrodzenie zakotwiczając siebie, i z cichym, krzykiem przerażenia, wycofała się. Pazury przekopały drewnianą poręcz, zostawiając głębokie rowki, podczas gdy wdychała uczucie zostania połkniętą żywcem. Jaguar skoczył w prosto na nią, pazury przedłużyły się i odskoczyła do tyłu, wywracając się o nogi Manolito i wylądowała mocno na tyłku. Jaguar uderzył w niewidoczną ścianę i spadł prosto w dół, drapanie rozpaczliwie by złapać się pni albo gałęzi, gdy przelatywał z trzaskiem, rozbijając się o konary po drodze. Mary Ann wstała wolno i ostrożnie spojrzała w dół. Jaguar uderzył w większą gałąź i udało mu się zawisnąć na jednej na której leżał, dysząc, jego boki się unosiły, próbując złapać oddech. Pod kotem, mężczyzna wyszedł z ciężkich liści i podniósł jego ręce w powietrze. Mag. Który zdawał się wiedzieć co robi. W przeciwieństwie do innego maga, który był niepewny, gdy pracował, ten człowiek ledwie spowolnił swoją pracę, by pruć zabezpieczenia Manolito. Niewidoczne nici utkane tak mocno razem zaczęły rozplątywać się, tak szybko że prawie mogła poczuć, jak się rozpadają. Zaciskała swoje wargi razem, mocno i zmusiła swój umysł do odsunięcia paniki. W momencie gdy mag zdjął zabezpieczenia, jaguar zaatakował. Mogła dać sobie radę z zabiciem zmiennokształtnego, ale nie wiedziała nic o tym jak walczyć z wampirami, nawet niedoświadczonego. I mag też był niebezpieczny. Co zrobiła ostatnim razem, by zabijać maga? Nie mogła sobie przypomnieć. Nie zabiła go celowo. Chciała by odszedł. Małpy wrzasnęły na jaguara i rzucały w niego gałązkami. Jaguar warknął i skorzystał skwapliwie z jednego z mniejszych w niższe odgałęzienia. Od razu cała populacja małpy szalała. Dźwięk zagłuszał. Mary Ann zdała sobie sprawę, że mag już spruł barierę dźwięku, którą wzniósł Manolito.

Tłumaczy: franekM

Riordan. Przybądź tu wkrótce. Starała się wysłać mu wyobrażenia maga, wampira i jaguara. Poczuła jego nagłe napięcie. Możesz się stamtąd wydostać? Nie mogę opuścić ciała Manolito, narażając je. Nie sądzę bym miała dużo czasu zanim mag się przebije. On wydaje się wiedzieć co robi. Manolito utkał kilka niespodziankach, ale najprawdopodobniej szukał prywatności, nie spodziewając się generalnego ataku, przeciwko wam. "Po prostu się pośpiesz." szepnęła ostatnie słowo. Musi być sposób by rozproszyć maga. Skoncentrowała się na nim, skupiając się całkowicie na jego twarzy, jego wyrażeniu, sposobie w jaki poruszały się jego wargi, gdy wypowiadał bezgłośnie odwracające zabezpieczenia umieszczone przez Manolito. Jak mogłaby go zatrzymać? Spowolnić go? To czego potrzebowała, to jak kazać ziemi pod jego stopami się otworzyć, w dużym szerokim pęknięciu, które śledziłoby jego każdy krok, gdyby próbował uciec. Drzewo poruszyło się. Ziemia poniżej falowała, powalając maga z nóg. Spiorunował ją wzrokiem, gdy cofał się do tyłu, pośpiesznie próbując uniknąć pęknięcia powiększającego się w ziemi. Jej oddech uwiązł w jej płucach i pozostała nieruchoma. Czy ona to zrobiła? To było możliwe? Naprawdę mogła złamać gałąź w górze na pierwszego maga i zrzucić nią na niego? Myśl ta jednocześnie wzbudziła jej odrazę i dała jej nadzieję. Ale jak ona to robi? Co jeszcze zrobiła? Co jeszcze potrafiła zrobić? Po raz pierwszy poczuła ukłucie nadziei. Wzburzony ruch małp zwrócił na siebie jej uwagę. Rzucały liśćmi i gałązkami nie tylko w jaguara, ale i w maga, jakby stanowczo stali z nią w szeregu. Wypuściła wolno swój oddech. Czy zwierzęta szły za nią? Czy byłyby jej posłuszne, jeśli każe im iść? A jaguary, nawet te zmieniający się, zatrzymały się, gdy wydała im polecenie. Nie utrzyma ich zbyt długo, ale przez jedną chwila, byli jej posłuszni. Potarła swoje pulsującą głowę. Jakby właśnie miała się rozedrzeć. Jej klatka piersiowa wydawała się zbyt ciasna, jakby wszystko w niej rozwijało się a ona stawała się mniejsza i mniejsza. Jej ciało zdawało się, jakby nie pasowało, i pojawiły się twarde węzły pod jej skórą na każdym mięśniu. To było rozpraszające i po prostu dziwaczne. Na moment była wstrząśnięta, chcąc uciec, ale potem rzuciła okiem na Manolito, tak nieruchomego, wyglądającego na tak żywego, jego oczy wydawały się puste, gdy jego ciało wyglądało na tak silne i męskie. Nie próbował uciec od ochraniania jej i ona nie zamierzała go porzucić. Jej kręgosłup zesztywniał, i popatrzyła w górę na zwierzęta w baldachimie gałęzi. Tyle ich było. Sama liczba była pocieszająca. My naprawdę nie lubimy tego złego

Tłumaczy: franekM

mężczyzny, prawda? On próbuje sprawić mi ból. Rzucajcie w niego. Dużymi rzeczami. Odstraszcie go. Nie pozwólcie mu unosić ramion w powietrzu w ten sposób. Małpy dostały szału, podskakując w górze i potrząsając gałęziami drzew, biegając tam i z powrotem, pokazując zęby i waląc w ich klatki piersiowe, gdy ich pobudzenie wzrosło. Zaczynała dostrzegać przepływ energii. Na początku był niewielki — mogła tylko zgadnąć co robiła — ale ponieważ zwierzęta odpowiedziały i energia powiększyła się wokół niej, stała się bardzo tego świadoma. Zrobiła głęboki wdech i wykorzystała kipiący kocioł mocy, kierując go tym razem na warczącego jaguara. Ci mężczyźni nie należy do twojego rodzaju. Oni próbuje cię zniewolić. Wzięli wszystko z ciebie i doprowadzają twoich ludzi do wytępienia. Zobacz czym on są. Wampir zastawił swój ślad na tobie. Byłeś kiedyś dumnym człowiekiem; teraz wykonujesz cudze rozkazy. Oni nie należą tu. Jaguar potrząsał ciągle swoją barczystą głową, patrząc zdezorientowany. Postąpił kilka kroków w kierunku drzewa, jakby mógł przyjść po nią ponownie, ale zatrzymał się, drżąc. Mag rzucił polecenie do niego i machnął jedną ręką, wyrażając gestem w jej kierunku. Dlaczego ten człowiek mówi ci co robić? On jest twoim mistrzem? On cię posiada? Jesteś jaguarem. Posiadasz las deszczowy. Ktokolwiek chodzi w nim, powinien chodzić za twoim pozwoleniem, nie odwrotnie. Jaguar wydał chrząkający kaszel i machnął swoją głową wobec maga, oczy płonęły mu z furią. Przykucnął nisko. Mag zamarł. Zaczął mówić cicho, skandując coś, podczas gdy jego ręce wyraziły gestem w szybkich wzorach przed nim. Uważaj! On próbuje użyć mocy przeciwko tobie. Patrz na niego. On łapie cię w pułapkę zaklęciem. Zaatakuj go zanim skończy. Włożyła alarm i pilną potrzebę w swoje myśli. Jaguar warknął na maga, pokazując swoje zęby, gdy podjął kilka wolnych kroków wobec maga. Mag ustąpił, wycofując się, tym razem trzymając jedną rękę, zatrzymując dużego, groźnego kota. Gęsty żywopłot paproci uschnął i zbrązowiał, koronkowe liście uschły gdy trzeci mężczyzna wyszedł z krzaków. Przemieniał się, piękny a następnie groteskowy. Mary Ann mrugnęła kilkakrotnie, próbując ustawić ostrość jego prawdziwej postaci. Z przypadkową falą jego rąk, małpy spadły do kłopotliwej ciszy. Wymówił słowo do jaguara, i zmiennokształtny zatrzymał się. Mary Ann dotknęła swoim językiem do jej nagle wyschniętej wargi. Patrzała na wampira — uosobienie zła. Popatrzył w górę na nią i uśmiechnął się. Jego wyszczerbione zęby były poplamione krwią, a jego skóra wydawała się naciągnięta

Tłumaczy: franekM

mocno na jego czaszce. W następnym momencie były zachwycającym człowiekiem, z szerokim, ujmującym uśmiechem. "Zejdź i dołączać do nas," zaprosił łagodnie. Poczuła brzęczenie w swojej głowie i wiedziała, że wstawił przymus do swojego głosu. Zmusiła się do uśmiechu, a następnie poczekać kilka bić serca, by zebrać ogromne ilości energii do jej głosu i umysłu, więc mogła zawrócić jego własny przymus przeciwko niemu. "Jest mi całkiem wygodny, więc możesz śmiało pójść przodem i odejść." Wampir mrugnął. Zmarszczył brwi. Potrząsnął swoją głową, jakby nie mógł przypomnieć sobie co robił. "Tak, chcesz odejść. Odejdź z tego miejsca." Wlała moc do swojego głosu. Odwrócił się od niej, tylko przez moment posłuszny jej poleceniu, kołysząc swoim ciałem w kierunku paproci. Jej oddech zastał złapany w gardle i uderzyła. Teraz! Teraz atakujcie. Wszyscy. Pośpieszcie się. Pokonajcie ich zanim oni was zniszczą. Jaguar skoczył na wampira z tyłu, zęby zagłębiły się w czaszkę. Jednocześnie, małpy zanurkowały na maga, gryząc i uderzając, zbierając się nad nim w dużej liczbie. Ptaki wzniosły się w powietrze, skrzydła łopotały, gdy latały wokół walczących, grabiąc ich szponami. Mag ugiął się pod ich liczbą. Mary Ann chciała się odwrócić, widok był obrzydliwy gdy jaguar ugryzł mocno i krew wytrysnęła, biegnąc potokami w dół głowy wampira. Wrzeszczał z wściekłości i złapał jaguara swoimi rękami, odciągając kota od jego ciała z jego ogromną siłą i szarpiąc za głowę. Pęknięcie było dla niej słyszalne, nawet pośrodku wrzasków i krzyków małp i ptaków. Wampir rzucił okiem na maga, pochowanego pod górą ciał, a następnie wolno odwrócił się z powrotem, by stanąć naprzeciw niej. Jego głowa została przekłuta, czaszka roztrzaskała się pod silnym zgryzem ugryzienia jaguara, ale to nie wydawało się speszyć nieumarłego. Jego oczy płonęły czerwono-pomarańczowymi płomieniami, usta otworzyły się w grymasie nienawiści. Stanął tam przez moment, prosto, wpatrując się w nią. Potem zgiął swoje palce, pozwalając paznokciom urosnąć i zakrzywić się do szponów. Wciąż się w nią wytrzymując, wzleciał w powietrzu i wylądował na pniu drzewa, obok którego się znajdowała i zaczął ślizgać się w górę. Wyglądał przerażająco. Obrzydliwie. Podobnie jak wampiry w filmach, mroczny, nienaturalne objawienie zła, skierowane na zabicie jej — albo zniszczenie Manolito.

Tłumaczy: franekM

Przez chwilę porwało ją przerażenie. Zabezpieczenie nie wytrzyma długo. Manolito nie oznaczył go tak bardzo, jak bariery dźwięku. Riordana nie było, by ją ocalić. Jeśli zamierzała przeżyć, jeśli chciała ochronić ciało Manolito, musiała szybko coś zrobić. Już mogła poczuć, jak moc wzbierała w jej ciele. Kolejny raz jej głowa pękała z bólu, tym razem jeszcze silniej, szybciej. Jakby jej ciało już znało drogę i tylko zwracało się z prośbą o jej pozwolenie. Pomysł puszczenia siebie, jej własnej tożsamości, był raczej przerażający niż wampir czołgającym się w górę pnia drzewa. Jej szczęka bolała, pękając z bólu. Ścięgna i wiązadła wyciągały się, podczas gdy mięśnie w jej ciele powykręcały się, twardniejąc do zaciśniętych węzłów bólu, które wyraźnie mogła zobaczyć pod swoją skórą. Jej żołądek przechylił się. Stłumiła panikę. Nawet jeśli nie zrobiła tego dla siebie, musiała robić to dla Manolito. Obrazy przeskakiwały przez jej umysł tak szybko, że niemal przyprawiły ja o mdłości. Przesuwały się tak szybko, że nie mogła ich rozprawić, albo skupić się na którymkolwiek, ale były to wilki chodzące na dwóch nogach. Wspólna pamięć. Jej skóra rozciągnęła się mocno, zbyt mocno. Jej wizja zamgliła się, zmieniając się do czerwieni i czarni. Kolejny raz jej palce zakrzywiły się do pazurów, mimowolne działanie którego nie mogła zatrzymać. Ból wybuchnął przez nią. Próbowała oddychać, próbowała zmusić się do puszczenia, ale jej umysł po prostu się nie poddał. Jej umysł po prostu nie pozwolił jej odejść. A co jeśli znalazła się w potrzasku? Drzewo się poruszyło. Wampir wrzasnął, dźwięk prześliznął się w dół jej kręgosłupa i uderzył przerażeniem w jej serce. Skoczył na krawędź platformy, tuż poza ogrodzeniem, i szybko pracował nad spruciem zabezpieczenia. Miała jedyne momenty, by dokonać wyboru. Mary Ann położyła swoją rękę na ramieniu Manolito, dotknęła jego twarzy. Był gdzieś indziej, walcząc za nią. Licząc na swojego brata, że przyjdzie i chronić ją i chroni jego ciało, ale była wszystkim co miał. Zrobiła głęboki wdech i puściła się. Od razu poczuła jak sama istota tego kim była jest wsysana w dół, wirując w szybkim tempie i malejąc, jakby składała się w siebie. Była w pełni świadoma, ale jej władza nad jej własnym ciałem szybko malała. Wszystko w niej krzyczało, by się sprzeciwić, ale trzymała swoje spojrzenie przymocowane do Manolito, i jego widok dał jej odwagę do kapitulacji. Ponieważ istota, która była Mary Ann wycofała się, furia wilka wyskoczyła, mijając ją gdy wyszła. Poczuła nieodpartą moc tego, ogromnej siły ciała i woli. Wartownik. Strażnik. To wskoczyło na jej miejsce, wpasowując się w jej ciało, rozciągając i formując mięśnie i kości odpowiadać jego stalowemu ciału.

Tłumaczy: franekM

Była świadoma, że jej skóra pęka, ale nie było żadnego bólu. Nie mogła poczuć, jak jej kości i ciało ponownie się formuje, albo jej organy przesuwają się; było tylko uczucie bycia chronionym i bezpiecznym wewnątrz. W tym momencie wampir przedarł się przez barierę, i z sykiem nienawiści, rzucił się na ciało Manolito. Wilk skoczył do punktu przecięcia, ciało zmieniło się całkowicie w locie. Zderzyli się razem, wilk warczał, wampir wrzeszczał. Wszędzie wokół nich las deszczowy wybuchnął wrzaskiem małp i ptaków, gdy zwierzęta zareagowały na straszny odgłos bitwy.

Rozdział 16 Manolito poruszał się szybko przez jałowy świat cieni, poszukując ciemniejszych brzegów, gdzie nieumarli zbierali się w grupy, by zawodzić, podczas gdy czekali by poznać swój los. Miał złudzenie unoszenia jego ciała, przekraczając nierówną ziemię, pokonując drogę przez plątaninę olbrzymich korzeni, po prostu jakby wrócił do lasu deszczowego, ale był zbyt lekki, prawie pływał, a kiedy spuścił wzrok, jego ręce i ramiona były przejrzyste. Mógł zobaczyć gnijącą roślinność na ziemi, gdy przechodził po nich w górę poszarpanych głazów, które oznaczyły wejście do świata mgieł. Kilka duchów spojrzało na niego z marsową miną, gdy przez nie przeszedł, parę podniosło ręce jakby go rozpoznali, ale w przeważającej części go ignorowali. To było dla niego dziwne, że gdy sunął przez lasy i wzgórza, najwyraźniej mógł zobaczyć, dwa typy ludzi zaludniają się na tej ziemię, gdzie wcześniej tego nie zauważył. Łąka wydawała się rozdzielać tych, którzy mieli bardzo mało wyrzutów sumienia za to co zrobili w ich dawnym życiu, od tych którzy zakończyli ich dawne życie, walcząc by zrozumieć co zrobili źle. Niewielu było wokół, tych którzy go witali. Gdy zbliżył się bliżej do łąki, gorąco i para otaczając go. Gdzie wcześniej mgły były po prostu szare i mokre, bez żadnego uczucia nadziei, teraz powietrze było jeszcze bardziej przytłaczające i wydawało się jeszcze bardziej napełnione napięciem, jakby niepokój sunął po ziemi. W dali słyszał odgłosy śmiechu kpin, szelest głosów wołających jego imię. Czekali na niego, wiedzieli, że się zbliża. Czy było naprawdę możliwe by armia nieumarłych znalazła drogę z powrotem do świata żywych? Skoro tak, musiałby znaleźć sposób by ich zatrzymać. Musiał odsunąć swój strachy o Mary Ann i poświęcić temu światu jego pełną uwagę. Nie mógł być w dwóch miejscach jednocześnie. Musiał mieć nadzieję, że Riordan przybył ochraniając Mary Ann przed krzywdą. Nie ośmielił się dotknięcie umysł Mary Ann i przypadkowo wciągać ją ze sobą do zaświatów. Musiał uchronić ją przed niebezpieczeństwem za

Tłumaczy: franekM

wszelką cenę — nawet własnego życia jeśli to będzie konieczne. Zamknął całe uczucia i przekręcił jego uwagę całkowicie na problem który miał przed sobą. Jeśli wampiry planowały najazd na świat żywych, mieli kogoś potężnego kto ich popierał. Razvana albo Xaviera, dwóch najpotężniejszych magów jacy istnieli. Może obydwóch. Nikt inny nie mógł mieć tego rodzaju mocy. A gdyby Xavier i Maxim byli sojusznikami, pracującymi razem by zniszczyć karpackich ludzi, Xavier na pewno powiedziałby Maximowi jeśli próbowałby znaleźć sposób by wykorzystać arię nieumarłych. Każdy wiedział, że Xavier wzywał wojowników cienia, ludzi honoru dawno poległych dla świata, ich duchy zamknięte przez doświadczonego maga, by wykonywali jego polecenia. Jeśli Xavier mógł ujarzmić wojowników cienia, może znaleźć sposób by wykorzystać legiony nieumarłych czekających na łące mgieł. Droga wyglądała na dłuższą, i coraz więcej ludzi wstępowało się z nim przywitać, co go zaskoczyło. Wcześniej, gdy pierwszy raz jego duch przybył, większość odwracało się szybkim gestem w kierunku łąki, ale teraz mieszkańcy wydawali się go akceptować. Gdy zbliżał się do swojego celu, poczuł, szerzącą się łatwość i zdał sobie sprawę, że gdy przybył pierwszy raz, jego duch był ponury, blisko obrócenia się, tak blisko że nawet w krainie cieni, był uważany za bliższego wampirowi niż myśliwego. Atmosfera wokół łąki nie przeszkadzała mu i instynktownie odszukał to czego szukał. Skoro jego duch teraz pojawił się jaśniejszy, bardziej normalny. Rosnąca plama w jego duszy oddaliła się przez Mary Ann. Zawdzięczał jej więcej niż sadził. Przyszedł na łąkę i zatrzymał się, zmuszając się do przesunięcia wzroku nad obszarem przestrzeni leja krasowego i przesuwającej się ziemi. To wyglądało jak gąbczaste bagno a kiedy położył na próbę swoją stopę na tym, osunął się do kostkę. Jego ciało nie miało tu żadnej prawdziwej wagi, więc reakcja nie miała sensu. Zawahał się, studiując jałową ziemię. Tylko kilka pojedynczych chwastów i osty rosły pośrodku bagna. Ciemne trzciny pozaginane na brzegach, wyginały się jak stare słomy. Pary wznosiły się z dziur, a minerały we wszystkich kolorach — ciemny, nie jasne — otaczał gotujące się stawy błota. Szlam zadrżał i przebił się, bryzgając dużymi, ciemnymi plamami sączącego się błota i zwiększając wzrost pary. Mgła leżała ciężko nad łąką, szaro-zielona para, która śmierdziała siarką. Stał przez pewien czas studiujący wznoszące się pióra gorących gazów i zastanawiający się dlaczego to było tak łatwe do przejechania, przy pierwszej wizycie. "Wyglądasz na zgubionego, Manolito." Głos przywitał się z nim od tyłu. Manolito obrócił się dookoła i znalazł się bezpośredniego przed Vladem Dubrinskym. Uczucia wezbrały przenikliwie i szybko, przeszył go wstrząs, który zagroził, że wstrząśnie jego zaufaniem. Radość. Wina. Wstyd. Zdumienie. Duma. Vlad Dubrinsky był więcej niż Księciem dla niego. Gdy ich własny ojciec postanowił wybrać śmieć podążając za jego życiową partnerką, Vlad wkroczył by wypełnić dziurę po śmierć ich rodziców. Poprowadził Manolito i jego braci, był ich mentorem, szanował ich rady.

Tłumaczy: franekM

Ale, w końcu, odrzucili go, za próbę ratowania jego syna, gdy wiedział, że nie ma żadnej nadziei. "Mój Książę. Nie spodziewałem się, że znaleźć cię w takim miejscu. " Vlad zrobił krok w przód i chwycił jego przedramiona w niezmiennym pozdrowieniu szacunku między wojownikami. "Dobrze jest się zobaczyć, stary przyjacielu" "Nie rozumiem jak możesz być w tym miejscu." Brew Vlada uniosła się. "Nie wiesz? To tu czekamy między światami, Manolito. " "Czekamy na co? Przyszedłem tu i znalazłem jedyne potępienie. Oskarżenia. Zaproszenie by dołączyć do nieumarłych. " "Nie jesteś całkiem duchem, ale nie całkiem jednością ze swoim ciałem." "Zostałem zabity, mimo to moi bracia utrzymali mojego ducha do ziemi. Gregori poszedł w dół drzewa życia i odzyskał mnie, ale obudziłem się zbyt szybko. Mój duch i ciało miały zbyt mało czasu by się połączyć razem, więc przebywam w obu ziemiach. " Vlad wskazał gestem na łąkę. "Nie należysz do wampirów. Mogę zobaczyć ze twój duch nie uległ naszej bardziej ponurej naturze. " "Byłem blisko. Zbyt blisko. " "Nie chcesz pójść do ich ziemi spoczynku. Oni nie mogą cię zabijać, ale opracowali sposób by torturować i doprowadzić ducha do szaleństwa. Oni nie mogą wychodzić z tego miejsca bez godzenia się z ich własną winą, mimo to oni chcą tego. Oni obwinią każdego wokół nich. Podejrzewam, że wielu chciałoby zatopić swoje zęby w tobie. Chodź ze mną do ogniska wojowników. Będziemy znowu rozmawiać. " "Moje ciało jest narażone w innym świecie, Vlad, i jest spisek który muszę odkryć, aby chronić naszych ludzi. Sądzę, że Maxim zbiera wojsko nieumarłych i ma nadzieję znaleźć portal z tej ziemi do świata żywych. " Vlad stanął przodem do niego, następnie potrząsnął swoją głową. "Powinienem był się domyślić, że będzie kombinował. Chodź. Jest niewielki sposób i możemy ci się przydać. Zresztą, Sarantha będzie chcieć cię zobaczyć. Przekaż nam wiadomości, a my ci pomożemy. " "Wciąż nie rozumiem jak możesz tu być, czekając na orzeczenie. Nie byłeś nigdy blisko obracania się. Służyłeś naszych ludzi z honorem. "

Tłumaczy: franekM

"Wierzysz, po tak długim czasie, że nigdy nie popełniłem błędów, Manolito? Popełniłem wiele. Próbowałem robić, ile w mojej mocy, ale tak każdy mężczyzna, miałem swoje wady. Powinieneś wiedzieć to lepiej niż większość. Próbowałem ocalić swojego najstarszego syna kosztem wielu innych. To była mądra decyzja? Albo nawet uczciwa? " "Nie mogłeś wiedzieć, co się zdarzy." "Oczywiście że wiedziałem. Nie chciałem temu wierzyć, ale miałem dar przeczucia. Wiedziałem, ale zmieniłem osąd, ponieważ nie mogłem znieść zniszczenia mojego własnego syna. Gdy przyznałem się Sarantha, błagała mnie bym nie pozwolił mu umrzeć, i oszukiwałem się że tak było, wybierając ścieżkę zniszczenia dla wszystkich naszych ludzi. Jestem odpowiedzialny za wiele rzeczy, które nigdy nie powinno się zapomnieć. W końcu praca, która powinna być moją, spadła na barki mojego syna Michaila. " Manolito ledwie mógł zaakceptować to co słyszał. Od samego początku czuł winę i wstyd za potępianie decyzji Vlada. Kochał go i szanował, a jednak poczuł zdrajcę dla spiskowania by go obalić. "To nie było w najlepszym interesie naszych ludzi." Dusił się na tych słowach, na bryle dławiącej go w gardle. Bracia Malinov stracili swoją ukochaną siostrę, Ivory, tak jak bracia De La Cruz. Była ich światłem, powodem dal którego wszyscy kontynuowali nadzieję i wiarę w ich ludzi. Z jej śmiercią, ciemność ogarnęła wszystko w nich, uruchamiając łańcuch wydarzeń, który wciąż mogły doprowadzić do zniszczenie ich całego gatunku. "Nie," Vlad uzgodnił jego ton nawet bardziej. "Tak nie było. Nie jestem żadnym bóstwem. Żaden karpacki mężczyzna nie jest. Jesteśmy wszystkim zdolny do wielkich krzywd. " Manolito przełknął zaciśniętą gulę potępienia zbierającą się w jego gardle. Co mógł na to powiedzieć? Robił w swoim życiu rzeczy, wiele rzeczy, których żałował. Wtedy były robione bez uczucia, ale mógł przypomnieć sobie każdy jeden incydent, a najgorsze przestępstwo było przeciwko jego własnej życiowej partnerce. Zwiesił swoją głowę. "To co mówisz jest prawdą. Byłem blisko obrócenia się, gdy usłyszałem głos mojej życiowej partnerki. Była chroniona przez Michaila i Gregoria, wraz z kilkoma innymi Karpatianami. Nie obchodziły mnie prawa i wziąłem jej krew bez jej zgody albo wiedzy, przywiązując ją do mnie. " Vlad kiwnął swoją głową. "To było wyzwanie dla ciebie." "Aby przejść przez ich szeregi i stwierdzeniu co należało do mnie? Tak. Czy jest mi przykro z powodu tego? Nie znam odpowiedzi na to. Przepraszam że nie pokazałem się jej i nie powiedziałem jej o moich powodach odebrania jej życia z jej rąk, bez

Tłumaczy: franekM

zgody, ale nie sądzę, że zrobienie tego było złem — tylko sposób, w jaki to zrobiłem." "Nasi ludzie żyli długo przy ludziach, i nasze zasady różnią się dla powodów, Manolito. Dostaliśmy umiejętność związania naszych życiowych partnerek, ponieważ bez tego nasi ludzie wygaśliby dawno temu. Niewielu kiedykolwiek będzie w stanie to zrozumieć, ale jeśli jednak robimy, co w naszej mocy by kochać i szanować nasze kobiety, zawsze stawiając je na pierwszym miejscu, gdy są one pod nasz opieką, mamy lepszą szansę, by inne gatunki zrozumiały i zaakceptowały nas. " "Świat zmienił się bardzo pod twoją nieobecności, Vlad, a z tym, nasi ludzie. Miałem trudności z przyjęciem nowych sposobów. " Vlad oklaskiwał go po ramieniu, dotykając tak lekkie, że Manolito ledwie to poczuł. Ciało Vlada było nawet mniej zarysowane niż jego. "Wszyscy mamy skazy, Manolito, i my wszyscy musimy pracować by je pokonać. Nie ma żadnego wstydu w tym. Chodź, przywitaj się z Sarantha i przekaż nam wiadomość o naszych ukochany. " "Naprawdę mam mało czasu. Mary Ann, moja życiowa partnerka, chroni moje ciało i sądzę, że ona zostanie zaatakowana. Muszę powstrzymać Maxima zanim wymyśli jak opuścić to miejsce z armią nieumarłych. " Vlad potrząsnął swoją głową. "On nie może znaleźć wyjścia z tego świata." "Nie być taki pewnym. Maxim pracuje w porozumieniu z Xavierem. " Vlad obrócił swoją głowę wolno, uśmiech przygasł na jego twarzy. "Xavier wciąż żyje?" "Tak sądzimy. I jego wnuk, Razvan, pracuje z nim, by zniszczyć naszych ludzi. Jesteśmy prawie pewni, że bracia Maxima wszyscy są włączonymi do spisku mającego na celu zniszczenie Michaila, spisek który pomogłem przygotować." Manolito odmówiło odwrócenia wzrok od Vlada, gdy się przyznał. To był człowiek, którego szanował ponad wszystko, z wyjątkiem jego braci. To był człowiek którego kiedyś uważał za swojego ojca. I to był człowiek którego upadek pomógł zaplanować. Nie chciał kłamać albo odsunąć od siebie winę i wstydu jego czynu. Vlad nie odzywał się przez dłuższy momentu. Nie było żadnego migotania rozczarowania albo wstrętu na jego twarzy; po prostu zamknął na swoje spojrzenie na Manolito i wpatrywał się w jego oczy. "Myślisz, że zaskoczyłeś mnie tym że ty i twoim bracia nosiliście się z zamiarem obalenia panowania Dubrinskych? Byłeś zawsze inteligentny i zobaczyłeś moje przestępstwo. Wiedziałeś co zrobiłem. W próbie ratowania mojego syna, zdradziłem naszych ludzi. Miałeś każde prawo do kwestionowania mojego orzeczenia. To nie było złe. "

Tłumaczy: franekM

"Nie mieliśmy prawa knuć twojego upadku, albo zniszczyć wszystkie inne gatunki z którymi byliśmy sojusznikami." "Obalając mnie, musiałby wyeliminować ich." Vlad kiwnął potakująco głową. "To ma sens, oczywiście." Machnął swoją ręką w kierunku małego zagajnika drzew. "Wejdź na kilka minut. Niewielu z nas chronią ten obszar, powstrzymując nowicjuszów przed przechadzaniem z ziemi upadłych. " Manolito dopasował swoje kroki, mimo że chciał porozmawiać z Śladem, a nawet uzyskać radę na temat nieuchwytnego gatunku wilkołaka, nie mógł się doczekać by stanąć twarzą w twarz z Maximem i wrócić do Mary Ann. Poczucie pilnej potrzeby narastało w jego środku. Oczekiwał, że Vlad go potępi. Może to byłoby łatwiejsze, gdyby jego Książę był zły. "Przepraszam" powiedział cicho. Szczerze. "Nie miałem pojęcia, że plan kiedykolwiek zostanie zrealizowany. Nie miałem pojęcia że Malinovs znienawidzą cię na tyle. W końcu rozmawialiśmy całymi godzinami, i Zacarias i Rusłan zgodzili się, że wszyscy pozostaniemy lojalni wobec ciebie i będziemy służyć cię z honorem. Złożyliśmy przysięgę krwi. " "Ty i twoi bracia służyliście naszych ludzi wiernie" powiedział Vlad. "Nawet tu dostajemy wiadomości o tym jacy wojownicy albo wampiry przychodzą." Przepchną się przez ścianę paproci. "Ach, oto Sarantha. Moje kochanie, przyprowadziłem gościa." Sarantha obróciła się, jej uśmiech rozświetlił jej twarz, a jej oczy rozjaśniły matowe kolory wokół nich. "Manolito. To cudownie zobaczyć cię, mimo że słyszałam pogłoski, że chodzisz w obu światach. Jak mają się moi synowie i ich życiowe partnerki? Jak moja wnuczka? Rozumiem, że ona jest całkiem ładna. Musisz powiedzieć mi wszystko, wszystkie wiadomości." Przytuliła go, jej ciało było lekkie i niematerialny naprzeciw jego. "Musisz mieć życiową partnerkę albo twój duch nie byłby tak jasny. Opowiedz mi o niej. " Vlad zaśmiał się. "Daj mu szansę by przemówił, moja miłość. On jest w ogromnym pośpiechu. " "Wybaczać mi. Jestem tylko tak podekscytowana że mogłam cię zobaczyć." Poklepała miejsce przez ognisko." Masz kilka chwil swojego czasu, które możesz mi poświecić? " "Oczywiście." Pochylił się by całować ją w policzek. "Michail jest wspaniałym przywódcą. Byłabyś z niego dumna. Jego życiowa partnerka jest odpowiednią partią dla niego i pomaga prowadzić naszych ludzi z powrotem do bardziej spójnego społeczeństwa. Jacques i Shea maja syna, chłopca. Wyjechałem przez ceremonią nadania imienia, więc nie wiem jak go nazwali. Słyszałem, że Savannah, twoja wnuczka, oczekuje bliźniaków. "

Tłumaczy: franekM

Sarantha rzuciła się Vladowi w ramiona. "Szkoda że nie mogę ich zobaczyć." "Któregoś dnia," powiedział Vlad, obejmując ją. "Zostaniemy zjednoczeni ze swoimi ukochanymi. Przejdziemy od tego życia do następnego, bardzo niedługo. " Kiwnęła głową i zakopała swoją twarz do niego, muskając małymi pocałunkami wzdłuż jego brody. "A twoja życiowa partnerka, Manolito? Opowiedz nam o niej. " "Ona jest odważna. I piękna. I zmusza mnie do czucia się lepiej z każdy powstaniem. "Manolito zmarszczyło brwi, chcąc przekazać informacje bez podawania zbyt wielu szczegółów." Vlad, powiedz mi co wiesz znasz o strażnikach. Wilkołakach. " Vlad zatonął po turecku na ziemię. "Niewiele wiadomo o ich społeczeństwie, mimo że legendy w nich obfitują. Myślę, że zapoczątkowali większość z mitów, by trzymać ludzi przerażonych i z dala od nich, ale przecież to odniosło odwrotny skutek i byli poszukiwani przez ludzi. Oni większość czasu żyją w ludzkiej formie. Istnieją na wszystkich kontynentach, albo zrobili tak w starożytności. Niewielu może odróżnić ich od ludzi. " "Jak oni mogą pozostawać tajemnicą, nawet przed nami?" "Oni nie mają mózgu funkcjonujących aż tak inaczej niż u ludzi; oni po prostu używają więcej z mózgu niż my. Większość czasu, wilk w nich zachowuje milczący, więc oni wydają się całkowicie ludzcy. " "Co by się stało z wilkiem, gdyby stał się Karpatianinem?" "Krzyżować gatunek?" Vlad rzucił okiem na Sarantha. "Nie wiem. Nigdy nie słyszałem o takiej rzeczy. " "Czy to może być zrobione?" zapytała Sarantha. "Nie mam pojęcia" powiedział Manolito. "Ale ludzie z powodzeniem zostali przeniesieni do karpackiego społeczeństwa. Ponieważ wilkołaki są paranormalne, to jest teoretycznie możliwe. " Vlad wypuścił swój oddech. "Cieszę się, że to nie jest decyzja, którą musze podjąć. Wilk i Karpatianin. Połączenie może być śmiertelne. " "Albo pasjonujący," wtrąciła Sarantha. "Dwa gatunki jednakowej mocy." "Co to zrobiłoby osobie? Ich ciałom i umysłom? Czym by zostali? " Vlad otworzył swoje usta i zamknął to nagle. "Widzę twoją rozterkę." I tak było. Dużo bardziej niż Manolito chciał by zobaczył. "Nie mogę ci pomóc. O ile wiem, to nigdy

Tłumaczy: franekM

nie zostało zrobione. Oba rodowody są jednakowej mocy. Nie wiem, który wyjdzie zwycięsko, jeśli którykolwiek. " "A co wiesz o Xavierze?" Vlad westchnął i sięgnął po rękę Sarantha. "W istocie rzeczy, to już tak dawno, od kiedy musiałem podejmować decyzje dla swoich ludzi. Dziękuję Bogu, że po prostu mogę żyć bez swoich wyborów, nie mających wpływu na nikogo innego niż moją życiową partnerkę. Nawet rozmowa o Xaviera jest trudna. Był prawdziwym przyjacielem. Jedynym w którego wierzyłem. Jedyny którego kochałem jak brata. Zdradził nas, jak nikt inny nie mógł. " "Dlaczego?" "Chciwość. Zazdrość. Chciał być nieśmiertelnym. Próbowałem powiedzieć mu, że nie było żadnej prawdziwej nieśmiertelności — przecież, my również możemy zostać zabici — ale w końcu uwierzył, że jest lepszy i powinien mieć rodzaj długowieczności jaką my mamy. Niestety, wszystkie nasze zabezpieczenia zostały oparte na czarach magów — zaklęcia które dostarczył. Przez lata zwiększyliśmy je, ale splot energii jest taki sam, i to sprawiło że — wciąż sprawia — że jesteśmy na niego podatni. " "Kiedy byliście takimi dobrymi przyjaciółmi…." "Chciał bym bał mu karpacką kobietę. Próbowałem wyjaśnić mu czym są życiowi partnerzy, ale odmówił słuchania głosu rozsądku. Mieliśmy wiele argumentów, i został przekonany, że rozmyślnie powstrzymywałem go przed byciem nieśmiertelny, ponieważ bałem się jego mocy. Ostatecznie zaczęliśmy dzielić nasz dwa społeczeństwa, pomimo że utrzymał szkoły dla naszych dzieci, by się uczyły. Rhiannon była jednym z jego najlepszych studentów i zdecydował się zatrzymać ją dla siebie. Musiał zabić jej życiowego partnera i porwać ją. Musiał planować to przez długi podczas, ponieważ była Dragonseeker i niewielu mogło trzymać ją wbrew jej woli, nie mówią już o zapłodnieniu jej. Tak. Słyszeliśmy że miał z nią dzieci." Jego palce docisnęły się wokół Sarantha. "Nie było niczego, czemu mogłem go powstrzymać, a teraz on próbuje zniszczyć naszych ludzi. " "Był zły wtedy i jest teraz," powiedziało Manolito. "Połączył się z Malinovs i realizuje plan, który opracowaliśmy. Ponieważ wiemy co on robi, Zacarias pośle wiadomość Michailowi i wyślemy wysłanników do każdego z naszych sojuszników i spróbujemy zatrzymać go, zanim on posunie się jeszcze dalej. Ale najpierw, muszę zatrzymać Maxima. " "Oh kochany," Sarantha patrzała na swojego życiowego partnera. "Maxim jest takim wichrzycielem. On nie może zaakceptować swoich błędów. On odmawia całej odpowiedzialności, i do czasu gdy nie odpokutuje w jakiś sposób, do czasu gdy nie nauczy się, nie może się ruszać. '"

Tłumaczy: franekM

Manolito wstał. "Nie mogę zostać dłużej. Boję się o bezpieczeństwo Mary Ann. To był honor zobaczyć was oboje. " "Pójdę z tobą i zobaczę co mogę robić by ci pomóc" zaproponował Vlad. Manolito potrząsnęło swoją głową. "Wiesz że nie możesz. To jest mój problem który muszę rozwiązać. Znajdę się w potrzasku w dwóch światach, a nie mogę żyć w obydwóch. To jest mój ciężar, sir, ale dziękuję za chęci, zrzucenia go z moich ramion." Chwycił przedramiona swojego Księcia w sposób cieszący się uznaniem, a następnie pochylił się by pocałować Sarantha." Przekażę twoją miłość twojej rodzinie. " "Bądź zdrów, Manolito," powiedziała Sarantha. "Żyj długo," dodał Vlad. Manolito przeszło z powrotem przez drzewa, oglądając się raz, by spojrzeć na przywódcę jego ludzi. Sarantha i Vlad obejmowali się ramionami, ich ciała wydzielające słaby blask światła, które wydawało się stawać, silniejszym, bardziej oślepiającym pośrodku szarego, wilgotnego świata. Ich widok, tak zakochanych, tak przywiązanych do siebie, sprawił że tęsknił za Mary Ann. Westchnął i stanowczo odwrócić się z powrotem, by stanąć przodem do drogi na łąkę. Niewielki wiatr powiał przez liście w małym zagajniku drzew, ale nie potrafił dojść do niego, nawet gdy podniósł swoją twarz próbować poczuć bryzę. Jak mógłby odkryć plan Maxima? Wampir nigdy mu nie zaufa, nigdy nie uwierzy, że przeszedł na jego stronę. Co zostało? Vlad powiedział, że nieumarli opracowali sposób by torturować i doprowadzić do szaleństwa. Jak doprowadzić ducha do szaleństwa? Albo jeśli o to chodzi, torturować? Zmarszczył brwi gdy to rozważał. Wojna o zdrowy rozum. Nie mogło być żadnej innej odpowiedzi. Dobro albo zło, musiał zaryzykować wszystko dla swoich ludzi — i dla Mary Ann. Gdyby się mylił …. Wzruszył ramionami i przeszedł do odbijającej się, gotującej się pary, gdzie przesłona mgły unosiła się nisko i spienione baseny błota, pryskały na zewnątrz ciemnymi, groźnymi plamami. Maxim i jego armia nieumarłych czekali na tamtym brzegu. Mógł zobaczyć cienie poruszające się w szarej szarości mgły, oczy świecące na czerwono i głosy wzrastające na parze. Przemknął przez przestrzeń, unikając szopów pary i nagłe syczące gejzery, wyrzucając więcej ciemnego błota we wszystkie strony. Przedarł się przez przesłonę mgły, prosto do centrum koła wampirów. Maxsim wysyczał swoje zdziwienie i stanął jak wryty, z ramionami wciąż wyciągniętymi w powietrze. Skandowanie osłabło, i inni tworzący koło wokół Maxima cofnęli się, ukrywając swoje twarze.

Tłumaczy: franekM

Maxim zmusił się do uśmiechu, pokazując kołki jego poplamionych zębów. "Widzę, że wróciłeś do nas, stary przyjacielu. Dołączać do nas w naszej małej ceremonii. " "Na pewno nie miałem zamiaru ci przerwać, Maxim. Jak najbardziej, ty i twoi przyjaciele kontynuujecie to co robiliście. " "Nie masz nic przeciwko?" zapytał Maxim, z lekkim śmiertelnym uśmieszkiem. "Nie, oczywiście, że nie." Manolito złożyło swoje ramiona na swojej klatce piersiowej. Maxim podniósł swoje ramiona i zaczął skandować po raz kolejny. Wampiry obchodzące go dokoła, poruszały swoimi stopami w hipnotycznym wzorze i zaczęły podnosić swoje głosy w hipnotyzującym zaklęciu. Manolito rozmyślnie obszedł Maxima, studiując go z każdej strony, oglądając przepływ jego rąk, zapamiętując każdy ruch. Maxim westchnął i opuścił ramiona. "Co się dzieje?" "Kontynuuj, Maxim. Jestem w trakcie rozważania, gdzie widziałem wcześniej używanie tego szczególnego zaklęcia. Sądzę, że to jedna z wcześniejszych prac Xaviera, gdy po raz pierwszy próbował przywiązać wojowników cienia do siebie. Studiowaliśmy go, pamiętasz? Był błyskotliwym człowiekiem. " "On jest błyskotliwym człowiekiem." "Już nie tak bardzo," powiedział Manolito nie zgadzając się . Inni nieumarły po raz kolejny zatrzymali się w ich skandowaniu i patrzyli. "Stał się zdziecinniały. On żywi się krwią naszych ludzi, ale nie był przeznaczony nigdy do długowieczności i jego rozum odszedł. " Przeszedł bliższy do Maksim i obniżyć swój głos, tak by tylko mistrz wampir mógł go usłyszeć. "On już nie może produkować nowych zaklęć. On musi mieć innych, pomniejszych magów, by robili to dla niego. " "Kłamiesz!" wysyczał Maxim. "Wiem, że kłamiesz." "Wiesz, że tak nie jest" odpowiedzieć spokojnie Manolito, jeszcze raz okrążając Maxima. "Zawsze miałeś nadprzeciętną inteligencję. Nie pochlebiam ci, gdy przypominam ci o tym. Mogłeś rozwiązać różne sprawy. Xavier nie jest zdolny do myślenia o niczym nowym. On opiera się głównie na tym co znał wcześniej, i wątpię, czy pamięta dużo z tego." Zatrzymał się jeszcze raz po drugiej stronie wampira i szepnął mu do ucha." Jak myślisz, dlaczego on poszukuje książki?" Xavier zbierał swoje zaklęcia w jednej książce, teraz chronionej przez Księcia Karpatian. Maxim warknął i machnął głową tam i z powrotem, jego oczy płonęły płomieniami rozgrzanymi do czerwoności. "On jest potężnym człowiekiem."

Tłumaczy: franekM

Manolito kiwnął głową i jeszcze raz zaczął chodzić kołem, poruszając swoimi stopami w tanecznym wzorze, gdy szedł, patrząc na mistrza nieumarłych, próbując wykonać misterny, hipnotyzujący krok. "Bardzo potężny. Mimo, że już nie tworzy własnych zaklęć, jest wciąż potężnym magiem. Ale on nie może wykonać tego co obiecał tobie i twoim braciom. Nie może otwierać portalu by wypuścić twoją armię nieumarłych. Dlatego dał ci starożytne zaklęcie wojowników cienia. " Maxim kontynuował obracanie się kołem z nim, podążając za jego każdym ruchem z podejrzeniem. Gdy Manolito zatrzymał się i oparł się w bliżej, automatycznie zrobił to samo. "On wie że życiowa partnerka Vikirnoffa może odsyłać wojowników do ich własnego królestwa. Używał jej zaklęć, a teraz nie na już nad nią kontroli. Został z niczym, tylko nie ośmiela się przyznać Rusłanowi i twoim braciom by poznali prawdę. Do czego byłby wtedy potrzebny " Zanim Maxim mógł odpowiedzieć, Manolito jeszcze raz przerwał okrążanie. Wampir chwycił się za jego własną głowę w niepokoju i krzyknął, dźwięk tarł przez nerwy jak papier ścierny. "To nie na znaczenia, Manolito. Xavier nie dowiedział się co robić; Rusłan to zrobił, a on zawsze ma rację. Zawsze. Zacarias był głupcem podążając za Vladem, zamiast Rusłanem. Mieliśmy pakt, przysięgę krwi, a ty ją złamałeś. " "Nasza przysięga krwi była dla nas i dla Księcia, Maxim. Rodzina De La Cruz była zawsze lojalna wobec Malinovs. " "Daliśmy ci okazję do dołączenia do nas. Rozmawialiśmy przez całą noc o tym. Upierałeś się by pójść za Księciem i jego mordercą synem." Maxim wypluł ostatnie słowa, jego twarz powykręcała nienawiść i wściekłość. Podszedł stając palcami do palców, wpatrując się w oczy Manolito, tak że czerwone płomienie płonące w jego zatopionych oczodołach były doskonale widoczne. "Zdrajca," oskarżył. "Zasługujesz by umrzeć." Manolito nie wzdrygnęło się z dala od obrzydliwego smrodu oddechu Maxima, ani brutalnej nienawiść na jego twarzy. "Umarłem. Jak jeszcze byłbym tu? " "Wróciłeś, a to oznacza, że jest to możliwe. Xavier znajdzie sposób by zawrócić mnie do innych albo on umrze długą, bolesną śmiercią. On wie że nas nie wolno zdradzić. Nasza pamięć jest długa, i będziesz cierpieć za swoją zdradę. " "Na pewno?" Furia Maxima wybuchła tak silna, że nie można było jej powstrzymać. Odrzucił do tyłu swoją głowę i zawył, sięgając ramion Manolito swoimi pazurami, szpony przedziurawiły głęboko i darły ciało, tak że wypłynęła krew, a inne wampiry wybuchły w szale, śpiesząc do przodu próbując lizać ciemno czerwone strumienie.

Tłumaczy: franekM

Przez jedne moment, ból przedarł się przez niego, jasny i gorący, skręcając jego bebech i uderzając w jego mózg, ale Manolito stłumił reakcję swojego ciała i został spokojny, gdy wampiry roiły się wokół niego. odepchnął w dół swoją odrazę i uśmiechnął się do Maxima, jego spokojnym spojrzeniem. "Myślisz że oszukasz mnie tak łatwo? To jest złudzenie. Nic więcej. Nie możesz zabić tego co już nie żyje. Nie mam żadnego ciała w tym miejscu. Ci głupcy chcą wierzyć, ale nawet oni mogą tylko poczują smak ziemi w której grzebią. " Z pogardą na swojej twarzy, dotknął jednego swoją stopą, gdy nieumarli rzucili się z pazurami na jałową ziemię. Hałas był okropny, ponieważ wszyscy próbowali na próżno dojść do świeżej krwi. Warknięcia i syki, zwierzęta doprowadzone do szału. "To jest to, do czego zostałeś zredukowany, Maxim? Byłeś kiedyś wielkim człowiekiem, a teraz tarzasz się jak świnia w błocie. " Z krzykiem wściekłości, Maksim uderzył go ponownie w twarz, niszcząc ciało jego długimi żółtymi pazurami. To było trudne, by stać spokojnie pod atakiem, powstrzymywać swój umysł, wiedząc że to co się dzieje był rzeczywiste. Ciało wydało się latać we wszystkie strony. Krew bryzgała wszędzie. Manolito trzymało swoje ramiona luźno przy swoich bokach i zmusił się do uśmiechu, nawet gdy inne wampiry oszalały, próbując wrzucić kawałki jego ciała do ust, posuwając się aż do zatopienia swoich zębów w jego ramiona i klatkę piersiową. To była jedna z najtrudniejszych rzeczy jaką kiedykolwiek zrobił w swoim życiu, stojąc tam, podczas gdy nieumarli zebrali się wokół niego w szale jedzenia, zrywając ciało z jego kości i próbując go zjeść. Zachował swój umysł przymocowane do Mary Ann. Pomyślał o jej uśmiechu, jej włosach, sposobie w jaki w jej oczach pojawiają się iskierki, gdy się śmiała. Ach, dźwięk jej śmiechu był melodyjny i jasny w jego umyśle, zagłuszając dźwięki wampirów szarpiących go. Przymocował swój umysł do każdego szczegółu jej ciała i sposobu, w jaki nosiła jej tak-modne ubranie. Jej czerwone obcasy i jej miękkie buty. Nawet tu, w tej ziemi, to nie miało sensu, przyszła mu na ratunek, zachowując jej odważny wizerunku, między nim a szaleństwem. "Dość!" wykrzyknął Maxim i machnięciem odsunął wampiry z dala od Manolito. Nieumarli posłuchali niechętnie, niektóre pełzały wzdłuż ziemi próbującej zgarnąć ciało i krew i miały jedynie garści zasadowej ziemi. Niektóre łapały Maxima za nogi i łasiły się, błagając o więcej, ich twarze były usmarowane błotem. Odsunął ich od siebie niecierpliwym kopnięciem i spiorunował Manolito wzrokiem. "Zetrę uśmieszek z twojej twarzy." "Nie uśmiecham się szyderczo, Maksim. Czuję tylko współczucie dla istoty, która kiedyś byłą moim przyjacielem i była kiedyś wielkim człowiekiem. Skoro jesteś gotów służyć tym bezwartościowym. Stałeś się pożywieniem dla robaków, przez swoją własną rękę. I zgubiłeś jedno, co się liczyło? Twoją błyskotliwą inteligencję.

Tłumaczy: franekM

Jak człowiek z mózgiem tak ostrym jak twój, mógł uwierzyć słowu Xaviera? To nie ma żadnego sensu, że ty albo Ruslan — albo którykolwiek z twoich braci, jeśli o to chodzi — zmarnował swój czas na niego. " Manolito uważał by ograniczać do minimum pochlebstwo, gdy ponownie przeniósł uwagą wampira na maga. Maxim był przebiegły, i zauważyłby gdyby Manolito wpadł w przesadę. Trzymał swój ton bardzo chłodny i nieznacznie napełniony pogardą, o której wiedział że drażnić Maxima. Mistrz wampir wessał swój oddech, powietrze gwizdało między wyszczerbionymi kołkami jego zębów. Manolito mógł zobaczyć, jak walczył o kontrolę, o godności. Odsunął się, zakładając ręce za plecy i trenował swoją twarzy w równych rysach. "Mylisz się co do Xaviera, Manolito. On zabierze moje wojsko przez portal i nikt nie będzie mógł nas zwyciężyć. Nie można walczyć ze zmarłymi." Zaśmiał się bez wesołości, jakby były bardzo zabawny. Wokół nich inne wampiry zaczynały brać się w garść, postępując za przykładem Maxima, otwierając ich usta szeroko, wypuszczając dźwięki, które były beznadziejną parodią śmiechu. Harmider drażnił, wściekłe wrzeszczenie, rozbrzmiewało echem w głowie Manolito i zaciskało jego zęby. Zmusił się do błyśnięcia swoimi zębami, trzymając jego spojrzenie zdecydowanie na Maximie, próbując wyczytać cokolwiek, co kryło się za tą złą maską. "Czy naprawdę w to wierzysz, Maxim? Myślisz, że Xavier ma władzę by cię sprowadzić? Stworzył wojownika cienia czarami, gdy był w swojej szczytowej formie. Teraz jest starym robakiem, żywiącym się krwią młodych dzieci i zgłaszając pretensje do czarów pomniejszych magów. Naprawdę sądzisz, że on może cię stąd wydostać? " "Ty. Ty nas wyciągniesz " Warknął Maksim, prawda rozlała się w wybuchu. Ślina wytrysnęła z jego ust, a płomienie w jego oczach podskoczyły nawet wyżej. "Tak zadowolony z siebie jak zawsze, mały człowieczku. To jest to, kim naprawdę jesteś. Twoi bracia znali prawdę. Jesteś małym człowiekiem, który jęczy by zostać kimś znaczącym. Myślisz by walczyć z nami, ale ty nie możesz. Nigdy nie mogłeś. Ośmieliłeś się wejść do mojego świata, i miałeś okazję po raz kolejny dołączyć do nas. Dwa razy dałem ci sposobność. " "Chciałeś bym zabił moją życiową partnerkę." "Dołączyłbyś do naszych szeregów i służyłbyś mnie. Z twoimi mózgiem, mogliśmy zajść daleko, ale nigdy nie mogłeś zobaczyć większego obrazu. Chciałeś przymilać się do tego durnego Dubrinskyego. I nigdy nie zrozumiałeś, nawet Zacarias nie zrozumiał: Vlad Dubrinsky zdradził cię dla swojego syna. Zdradził wszystkich z nas dla swojego syna. "

Tłumaczy: franekM

Manolito zesztywniał, jego umysł pracował. Odpowiedź była tuż przed nim, jeśli tylko może połączyć kawałki układanki. Maxim chciał mu powiedzieć, chciał pokazać jego wyższość; Manolito tylko musiało mieć cierpliwość i go prowadzić w tamtym kierunku. "Myślisz, że twoje dziecięce szyderstwa zrobią na mnie wrażenie w sposób w jaki robią twoje śmieszne psy?" Rozmyślnie jego gest wskazał wampiry zdesperowane zwrócić uwagę Maxima. "Jestem myśliwym. Byłem myśliwym przez tysiąc lat. Stałeś się śmieszny, twoja wielkość już dawno odeszła. Zamieniłeś siebie w kukiełkę osób pokroju Xaviera. " Maksim wyglądał jakby miał wybuchnąć. Jego oczy obróciły się w głębokich oczodołach, świecąc na czerwono, pomarańczowo i żółto. Wypluł jad spomiędzy swoich zębów, który lądował na skórze Manolito, gdzie skwierczał i palił. Manolito pozostało stoicko spokojny pod atakiem, nigdy nie mrugnął, nigdy nie zmienił wyrazu twarzy, po prostu patrzył na Maxim z tym samym lekkim uśmiechem pogardy, który nadal zachodził wampirowi za skórę. "Nie wiesz nic na ten temat. Nic. Również myślałeś że twój intelekt przewyższa wszystkich. Ty i twoi drodzy bracia. Zacarias rozkazujący nam, by iść za tym mordującym, pochlipującym księciem. Dubrinsky mógł zabić kobietę, ale nie jego własnego syna, bracia De La Cruz poszli za nim jak szczenięta. " Manolito poruszył swoimi ramionami w niedbałym wzruszeniu ramion. "Tak jak ty tolerujesz Xaviera. Wierząc w jego kłamstwa. On nie chce być pożywką dla nieumarłych. On powie ci cokolwiek, co chcesz usłyszeć. " "Widziałem portal," warknął Maksim. "I ona wróci. Jesteś kanałem. Ona przyjdzie po ciebie, gdy usłyszy jak krzyczysz. " Manolito poczuł podskok swojego serca, ale utrzymał taki sam wyra twarzy, ostrożny by utrzymać jego spojrzenie pełne pogardy i nie mrugnąć na odkrycie. Oczekiwał tego, ale usłyszenie tego, przyniosło strach o Mary Ann. Obniżył uczucia, gdzieś głęboko i stanął naprzeciw mistrza wampira. "To będzie interesujące zobaczyć, jak to robisz." "W tym samym momencie, moje kukiełki wykonują moje rozkazy, atakując ją, podczas gdy twoje ciało leży podatne. Spalimy je i nie będzie żadnej nadziei dla twojego powrotu. Ona będzie słyszeć twój krzyk i połączy się z tobą w pełni, jak zrobiła wcześniej. Jak tylko ona tu będzie, będziemy mogli wykorzystać jej żywego ducha do powrotu." Manolito czuło teraz smak strachu, ale zmusił swoje serce do bicia w lekkim rytmie. "A jak masz zamiar sprawić, że będę krzyczał, Maxim? Do tej pory doznałeś całkowitego niepowodzenia. "

Tłumaczy: franekM

Maxim uśmiechnął się z wyższością. "Jest tylko jeden, zdolny podążyć każdą ścieżką komunikacji." Machnął rękami, zadowolenie błysnęło w jego oczach. "Poznaj Dravena Dubrinskyego, starszego brata Mikhaila." Manolito obróciło się, i syn Vlada stanął za nim, płonący mocą dziedzictwa jego rodziny, jego oczy płonęły nienawistnie, jego ładna twarz powykręcała złośliwości. "Ona przyjdzie po ciebie" zgodził się. Stał wyprostowany, jego ramiona uniosły się od jego boków i Manolito poczuł moc jego umysłu łączącego się w momencie, gdy go uderzył.

Rozdział 17 Wampir przebijał się z trzaskiem przez to co pozostało z bariery otaczającej Mary Ann, niszcząc zabezpieczenia Manolito. Szpony kreatury zostały wyciągnięte w celu sięgnięcia po ciało Manolito, gdy osiadł na platformie gęstego baldachimu. Wilkołak spotkał nieumarłego w powietrzu, oboje zderzyli się razem, wilk odrzucił wampira do tyłu z jej siłą jej rozmachu. Tak jak matka chroniąca młode, cięła bez przerwy wampira, gdy upadli razem. Opadli w kierunku poszycia, wilk na nieumarłym, dwie zwijające się formy, łamiące gałęzie, gdy wampir swoimi plecami uderzyły w konar za konarem, gdy spadali sto pięćdziesiąt stóp. Wszędzie wokół nich dżungla ożywiła zgiełkiem bitwy, wrzaskiem setki ptaków, krzykiem małp, warczeniem wampira i pęknięciami rozłupywanych drzew, gdy spadli w odległości. Wampir zacisnął swoje szpice zębów do ramienia wilka i darł, atakując furią szponami, grabiąc brzuch wilka. Mary Ann poczuła szpony zakopując się głęboko; nawet mogła usłyszeć, dźwięk rozrywania ciała i futra wilka. Jej żołądek przechylił się, ale wilk rzucił głową na bok, wyrywając zęby z jej ramienia, ignorując rozkwit bólu, rozdartego na strzępy ciała i krwi opryskującej liście. Wampir uderzył w ziemię, w połowie ukształtowany, próbując wyrwać się spod wilka, ale strażnik Mary Ann był nieustępliwy, zęby prowadziły do gardła, pazury zakopywały się przez ścianę klatką piersiowej, do zwiędłego, usmolonego serca. To było instynktowne, odwieczne dziedzictwo przekazywane we wspólnej pamięci z pokolenia na pokolenie. W głębi serca gdzie nic nie mogło jej dotknąć, Mary Ann poprzysięgła, nigdy nie ruszać się bez swojego gazu pieprzowego. Wilk mógł spowodować utratę wzroku u wampira z tym i co najmniej dać sobie wytchnienie od tych strasznych zębów.

Tłumaczy: franekM

Wylądowała na wampirze, i przetaczali się, wampir syczał, jego oddech cuchnął. Kreatura śmierdziała powodowana rozpadem ciała, urażając wrażliwy zmysł węchu wilka. Wampir złapał wilka i rzucił nim, korzystając z okazji do przesunięcia się do pary i wznosząc się do góry, w kierunku platformy w baldachimie. Serce Mary Ann uderzało w jej klatce piersiowej. Usłyszała swój krzyk, próbując dotrzeć, próbować opanować ciało, tak by mogła dojść do Manolito, ale wilk był już w ruchu, skacząc w górę gałęzi drzewa z zawrotną szybkością, pędząc za wampirem, gdy uformował się obok ciała Manolito. Tym razem wilk złapał głowę wampira w swoje pazury i szarpnął. Szyja wampira trzasnęła i głowa opadła na jedną stronę. Warcząc, oczy płonące gwałtowną wściekłością, kreatura puściła jego ramię i pchnęła wilka do tyłu, po raz kolejny zabierając ich nad krawędzią ogrodzenia. Mary Ann poczuła jak spada, poczuła uderzenia odgałęzień o jej grzbiet, ale przez cały czas wilk miał kontrolę, pysk zakopywał się w kierunku nagrody, jaką było serce nieumarłego. Krew pokryła ciało wilka, paląc jak kwas, paląc głęboko, aż do kości ale strażnik odmówił zatrzymania się. W rozpaczy, wampir rzucił się z dala od wilka, i obydwaj wylądowali mocno na ziemi. Riordan De La Cruz zmaterializował się z powietrza, właśnie kiedy wampir chwiejąc się skoczył na swoje nogi. Riordan trzasnął swoją pięść w głąb klatka piersiowa wampira i wydarł na zewnątrz serce. Rzucając je w jedną stronę, obrócił się stając przodem do wilka. Strażnik wpadł w osłupienie, gdy udało jej się wstać, drżąc z bólu i traumy jej urazów. Riordan uniósł brwi. "Mary Ann?" Wilk kiwnął głową i sięgnął za nią dla wsparcia, opierając się o drzewo. Kiwnęła głową w kierunku serca, ponieważ potoczyło się w kierunku ciała wampira. "Tak, oczywiście," Riordan sięgnął w kierunku nieba, pokonując swój wstrząs. Od razu burzowa chmura zagotowała się i przetoczył się grzmot. Żyły pioruna z ciemniejsze chmury uderzyły w serce i spaliły je. Następnie skierował energię rozżarzoną do białości w kierunku ciała wampira. Ku zdziwieniu Mary Ann, jej wilk pochylił się do strumienia energii. I zamiast ją spalić, energia rozpuściła kwaśny - zaprawiający krew, z jej ramion i ciała. Odwracając się plecami strażnik jeszcze raz oparty o poplątane korzenie drzewa, jej boki się dźwigały, oddech wychodził w postrzępionych, gwałtownych wdechach. Ból palił przez jej ciało, ale utrzymała Manolito przy życiu. Nie mogła czekać kolejny moment, by go sprawdzić. Dotknąć go. Rozpaczliwie go potrzebowała. Skacząc do niższych gałęzi wysokiego drzewa, wdrapała się na drogę do platformy. Manolito wciąż siedział, jego ciało trochę osunęło się na jedną stronę, ale wyglądał jakby odpoczywał. Wypuściła swój oddech i zatonęła w dół przy nim.

Tłumaczy: franekM

Mary Ann sięgnęła swoje ciało, dziękując wartownikowi, wdzięczna za pomoc, którą jej dostarczył. Nigdy nie mogłaby zwyciężyć wampira w swoim bardziej kruchym ludzkim ciele. To dało jej poczucie wdzięczności dla innego gatunku, który dzielił z nią świat, wdzięczna że był wystarczający by utrzymać każdego tak bezpiecznego jak to możliwie. Wilk sprawił, że czuła się bezpieczna. Jesteś wilkiem, kobiecy głos wewnątrz zapewnił ją. Mary Ann zamknęła swoje oczy i rozluźniła się, zaciągając strażnika bardziej w głąb swojej duszy. Tym razem proces był znacznie szybszy, ponieważ wilk skoczył do swojego legowiska i pojawiła się, z dużo większą łatwość niż je opuściła. Jej ciało zmieniło kształt z minimalnym bólem, pomimo że w momencie gdy znalazła się w swojej ludzkiej formie, ból jej ran spotęgował się, do momentu gdy paliły ją łzy i przygryzła mocno swoją wargę by nie jęknąć. "Zabiłem też jaguara i maga, i uprzątnąłem bałagan krew wampira, jaki spowodowała w glebie i na drzewach i liściach, więc idę na górę." Mary Ann nie zrozumiała ostrzeżenia w głosie Riordan, do czasu gdy nie spuściła wzrok na swoje ciało. Potrzebowała ubrania. Nie miała żadnego ubrania. Panika wzrosła. Jej ubranie było jej zbroją. Jej odwagą. Jej poczucie modny, pomagało przetrwać jej wszystko. Nie mogła stanąć naprzeciw niego bez ubrania. Faktycznie zaczęła nadmiernie oddychać. "Nie! Nie możesz przyjść tu w górze. Nie jestem ubrana. " Wymamrotał coś w swoim zniecierpliwionym tonie, i znalazła się w spranej koszuli w szkocką kratę, luźnych dżinsach i bardzo starych tenisówkach. Następnie stanął przed nią, marszcząc brwi. "Muszę wyleczyć twoją ranę. Będę musieć przyjrzeć się temu. Wampiry zostawiają ostatnio małe pasożyty, gdy gryzą. " Ledwie go słuchała, zbyt zajęta wpatrywanie się w dół na swoje ubranie z niepokojem. "Wiem, że nie myślisz, że mam zamiar nosić to…." Przerwała, koniuszki jej palca podniosły rąbek koszuli, podczas gdy popatrzyła w górę na niego, w przerażeniu. Jego grymas pogłębił się, w grymasu niezadowolenia. "To nazywa się ubraniem." "Oh, nie, to tym nie jest. Może szmatami." Poklepała swój ciasny warkocz upewnić się, że wciąż był nietknięty. Ona może walczyć z wampirami i jaguarami, ale zamierzała dobrze wyglądać robiąc to. "To nie są ubrania." Poruszała ręką, gdyż jej ramię już płonęło, krzywiąc się wyraźnie. Oczywiście zobaczył to. Był dużo bardziej zainteresowany ugryzieniem wampira niż jej problem z modą.

Tłumaczy: franekM

Riordan przykucnął badając swojego brata. "Juliette nigdy nie martwi się o swoje ubranie. Ona po prostu nosi cokolwiek. " "Zdaję sobie z tego dobrze sprawę, że dziewczyna potrzebuje poważnej, całkowitej odmiany" powiedziała Mary Ann. Pod wieloma względami Juliette również potrzebowała kilku sesji doradztwa w zajmowaniu się apodyktycznymi mężczyznami. Riordan rzucił okiem w górę na niej, i jego uśmiech sprawił, że jej oddech uwiązł w płucach. Przez jeden, jedyny momentu, w tym odprysku światła księżyca, wyglądał jak jego brat. Błysk był tam, a następnie go nie było, i jej rozpacz nad Manolito wzrosła. Riordan wyprostował się wolno, gdy uśmiech na twarzy Mary Ann przygasnął. "Dobrze sobie poradziłaś. Jestem ci winny ogromny dług. Cała nasza rodzina, Mary Ann. Dziękuję za uratowanie życia mojego brata." Szczerość w jego głosie była jej zgubą. Gdyby miała na sobie jej najlepsze ubranie, mogłaby załatwić to wszystko godnie, ale nie, musiał ubrać ją w jakiś okropny, nieszczęsnym stroju a ona po prostu została zgnieciona pod jego presją. Słyszała swój szloch. Popatrzał zaniepokojony i nawet zrobił krok do tyłu, unosząc jedną rękę. "Nie płacz. To był komplement. Nie płacz. Twoje ramię musi boleć. Pozwól mi przyjrzeć się temu. " "To ubranie." Miała czkawkę. "Zmień je szybki." "Więc daj mi jego obraz." Zabrzmiał na tak zrozpaczonego jak ona się czuła. Nie mogła stać tu szlochający jak dziecko gdy Manolito stał w obliczu innego świata i czegokolwiek co tam się znajdowało. Musiała dojść do niego. Z jakiegoś powodu, samo myśl o tym miejscu duchów sprawiało że drżała. Zrobiła głęboki wdech i wyobraziła sobie, siebie noszącą jej ubrania, dżinsy Versace, Dolce &, Gabbana w kolorze tytoniu, top wiązany na szyi ze złotymi rzemieniami i udrapowanym dekoltem, który leżał pomysłowo na jej piersiach, i jej ulubione buty, Michael Korsy, po prostu dlatego że były tak eleganckie i wygodne i pasowały do wszystkiego. Dodatki były wszystkim, więc poszła na całość i dodała spleciony w warkocz pasek i toporne bransoletkę i naszyjnik, który zawsze chciała, ale nie mogła sobie na niego pozwolić. Zrobiła głęboki wdech i wypuściła go, gdy tylko ubranie osiadło na jej skórę, pasując do niej jej jak rękawiczka, zaopatrując ją w jej garnitur odwagi, by stanąć przed następnym wyzwaniem. "Dziękują, Riordan. To jest doskonałe. " Oczekiwała, że pośle jej swój mały uśmieszek, ale zamiast tego badał jej wygląd z zachowaniem ostrożności. "Wyglądasz doskonale. Pomyślałem, że wyglądasz wytwornie w innym ubraniu, ale ten strój sprawia że jesteś kimś."

Tłumaczy: franekM

Uśmiechnęła się, czując trochę koleżeństwa dla niego, po raz pierwszy. "Dziękuję za znalezienie się w tym miejscu tak szybki. Nie wiedziałam, co zrobić z tą rzeczą. Właśnie kontynuował atakowanie mnie." Potrząsnęła swoją głową, marszcząc brwi." Dobrze. Nie mnie. Mojego strażnika. " "Wilka." Powiedział to z szacunkiem, i jej serce rozjaśniło się, nawet bardziej. Mary Ann zdała sobie sprawę co to oznaczało. Była wilkiem. To mieszkało w niej, ciche i czekające, pojawiające się kiedy tego potrzebowała, pozostając cicho, chyba że został wywołany do działania. Była wartowniczką, i zwierzęta wokół niej rozpoznały strażnika w niej, to czym była. I szanowały ją. Riordan ją szanował. A co więcej, zaakceptowali ją dla tego kim i czym była. "Jesteś życiową partnerką Manolito," Powiedział Riordan. "I bardziej niż spełniać każde oczekiwanie." Nisko się pokłonić, w uprzejmym geście szacunku. "Nie mógł znaleźć lepiej. Utrzymujesz wiele tajemnic, młodsza siostro. " Czuła, że uśmiech rozchodzi się przez swoją twarz; nie mogła temu zapobiec. "Wilk? Ona wychodzi przy okazji i kopie mocno w tyłek. "Poczuła się tak dumna mówienie to, tak rzeczowo. Wilk. Ona wilk. "Nie miałem pojęcia, że pozostał jakikolwiek lycans na tym świecie. Teraz myślę, że oni są daleko mądrzejszy niż ktokolwiek z nas myślał. Oczywiście oni nadal istnieją, i powinniśmy to wiedzieć. Byli gotowi zawsze pozostawać z boku. " Oparła się o ogrodzenie, kołysząc się lekko. "Miałem nadzieję, że gdy odnoszą obrażenia mogą po prostu się wyleczyć w sposób w jaki ty to robisz. I podoba mi się umiejętność produkowania ubrania z mojej wyobraźni. Jest kilka rzeczy na które nie mogę sobie pozwolić, ale faktycznie mogę wyobrażać sobie, że je noszę." Chwycił ją za ramię i przytrząsną nią, opuszczając ją do czasu, gdy po raz kolejny siedziała obok Manolito. "Mam dobre wieści dla ciebie, Mary Ann. Manolito jest całkiem bogate, i będziesz mogła sobie pozwolić na jakikolwiek skrój jaki będziesz chciała. Dobrze jest utrzymać złudzenie bycia całkowicie ludzką przez cały czas, jeśli jednak będziesz musiała, kiedy będziesz w pełni karpatianką, będziesz mogła produkować odzież do woli. " Jej serce wzrosło gwałtownie, gdy to powiedział. W pełni karpatianką. Wciąż musiała zająć się tym. I wiecznie chciała być z Manolito De La Cruz. Zamierzał doprowadzać ją do obłędu jego arogancją, i musiał dowiedzieć się co to znaczy żyć z kobietą, która była całkowicie niezachwiana jak on. "Rozumiesz co to oznacza?" zapytał Riordan.

Tłumaczy: franekM

"Niespecjalnie. Jak bym mogła? " Cokolwiek, robił z jej ramieniem kradł jej oddech. To piekielnie bolało, i naprawdę się cieszyła, że może spoglądać w dół na swoje doskonałe buty i może podziwiać ich kwadratowy kształt i naprawdę miłą skórę. "Będziesz całkowicie Karpatianką. Juliette martwiła się utratą swojego jaguara. Ona może nazywać to jej kotem, przemienia się do jego kształtu i czucie go, ale to nie jest to samo. Ona nie wyczuwa uczucia straty, ale wiem, że to było trudne, gdy najpierw uważała to za stratę. " "Naprawdę? Bardziej dotyczy to utraty mojej rodziny. Moi dziadkowie i rodzice są dla mnie bardzo ważni. Nie bardzo podoba mi się pomysł przyglądania się, jak moi przyjaciele i moja rodzina umierają. " Riordan nie wiedział, że jej krew zakaziła Manolito wilkiem, tak jak jego krew dawała jej cechy Karpatiam. Jej palce wślizgnęły się w długi, gęste włosy jej życiowego partnera. Czuła smak tego słowa i głębokości jego znaczenia. Był jej. Tak jak ona należała do niego, należał do niej. Cokolwiek się jej przydarzy, również przydarzy się jemu. Co Riordan powiedziałby o tym? Jak akceptujący byłby wtedy? Potarła swoje pulsujące skronie. "Słyszałeś coś?" Rozejrzała się dookoła, podnosząc swoją twarz i wciągając powietrze. Jak często tak robiła i nigdy nie rozumiała dlaczego? Jak często sięgała do ludzkich umysłów bez zdawania sobie sprawy z tego, że to robiła, by wydobyć informacje, których potrzebowała aby im pomóc? I zwierzęta…. Rozejrzał się dookoła na małpach w drzewach. Wszystkie przyszły jej z pomocą gdy ich potrzebowała. Nawet jaguar, pod oczarowaniem wampira; walczył aby zerwać czar i wykonać jej polecenie. "Wilk jest dobry" powiedziała z zadowoleniem. "Oczywiście. Co miałaś na myśli? " "Potwór rozszarpującymi zębami nastolatka swoimi pazurami i pożerający całą rodzinę, podczas gdy najmłodszy przygląda się temu z szafy wnękowej, poprzysiągł któregoś dnia zabić owłosioną bestię." Riordan prychnął, jego przelotny uśmiech rozbawienia przeminął tak szybko jak tylko się pojawił. "To może się zdarzać. Jest paru którzy są łobuzami, ale społeczeństwo wilków dawniej, i podejrzewam że także teraz, zawsze robiło dobrą robotę z patrolowaniem ich własnego rodzaju. Oni żyją jako ludzie, przynajmniej udają, zazwyczaj żyją blisko lasu, albo dżungli, albo podejmują prace ze zwierzętami, pomagając je chronić. Rzadko się ujawniali, chyba że nastaje ekstremalne niebezpieczeństwo dla kogoś pod ich ochroną. Ich liczebność malała nawet wcześniej niż nasza. Również zostali rozproszeni, w sforach nie wystarczająco blisko siebie, by się krzyżować, i podejrzewaliśmy, że próbują krzyżować się z ludźmi, ale to się nie powiodły i ostatecznie ich gatunek wymarł."

Tłumaczy: franekM

"Dlaczego pomyśleliście, że ich krew nie przemieni ludzi?" "Nie myśleliśmy, że karpacka krew z powodzeniem może przemienić ludzi. Juliette myśli, że przez lata, więcej ludzi niż myśleliśmy może mieć również krew innych gatunków, może niewiele, ale wciąż, genetycznie, prawdopodobnie są połączeni. " "Ale myślisz, że krew wilka nie jest tak mocna jak karpacka krew i to sprawi że Manolito przemieni mnie bez żaden problemu?" Poczuła więcej niż zobaczył wahanie Riordan. "Wiem, że on musi cię przemienić albo on nie przeżyje." "Nie o to cię zapytałam." Odsunęła się od niego, więc mogła zobaczyć jego oczy. "Czego się boisz?" "Nie wiem co się zdarzy, gdy on cię przemieni" odpowiedział szczerze Riordan, gdy podszedł jeszcze raz badać ślad po ugryzieniu. Obszar został spalony krwią i śliną, jak również otwarty i rozdarty. Drżała, ale nie wydawała się zdawać sobie z tego sprawy. Jej palce zagłębiły się we włosach Manolito, jakby był jej kotwicą, ale też nie wyglądała na świadomą tego. "Gdy przemieniłem Juliette, jaguar walczył zaciekle o przeżycie." "Manolito przemienił Luiza." "Luiz był umierający. To była jedyna szansa, by jaguar przetrwał. Jego maleńka cząstka żyje, tak samo jak maleńka część jaguara Juliette żyje w niej, ale to nie jest takie samo, i pomimo że oni mogą przebywać w formie jaguara, oni nie są jaguarem. Czy to ma sens? " Jej serce wzrosło gwałtownie. Lubiła swojego wilka. Była dumna z niego. I jakoś, mimo że dopiero co dowiedziała się o tym, strażnik był tam od samego początku, nadając kształt jej życiu, pomagając jej, mimo że nie była tego świadoma. Nie chciała być czymś jeszcze. Uważała siebie za człowieka. Może Juliette miała rację i większość ludzi miała genetyczne połączenie z jakimś innym gatunkiem, ale bez względu na powód, lubiła to kim była, czując się wygodnie w jej własnej skórze, i nie chciała się zmienić, nie gdyby to oznaczało opuszczenie tego kim była. Czym była. Nie gdyby musiała opuścić swojego nowo odkrytego wilka. Ale czy mogłaby opuścić Manolito? Pozwolić mu umrzeć? Pozwolić by zmienił się w wampira? "On nie może przemienić się w wampira, gdy będzie wiedzieć, że ma życiową partnerkę, prawda? Jeśli nie stanę się tym co ty? " Jej serce waliło w tym samym czasie co jej skonie. Nie była pewna co bolało gorzej, jej głowa czy jej ramię. Rana wampira piekła wprost do kości. Nagle musiała dotknąć umysłu Manolito. Połączyć się z nim. Walczyła z pragnieniem, wiedząc, że nie chciał by weszła za nim do świata cieni, ale to było trudne, gdy

Tłumaczy: franekM

potrzebowała jego dotknięcia tak bardzo. Prawie nie mogła oddychać, pracując by znaleźć sposób aby wciągnąć powietrze do swoich płuc. To była ona? Czy to był on? Był w tarapatach? "Oczywiście może oszaleć z potrzeby. To jest gorsze poznać swoją życiową partnerkę a jednak wciąż nie móc być ocalonym. On zrobi to, co jest konieczne, Mary Ann, i w końcu, będziesz się cieszyć, że to zrobił. " Ona czuła teraz ból wszędzie, w jej plecach, nogach i ramionach, jakby ktoś ją zbił. "Potrzebuję go." Przyznała to i powinna się zawstydzić, ale wszystko, o czym mogła pomyśleć sięgało do niego. Riordan zmarszczył brwi. Maleńkie kropelki krwi zaznaczyły jej czoło. To nie było podobne do Mary Ann, która to oświadczyła, podobnie jak on bez udowadniania, i ona nigdy nie przyznałaby tego że potrzebuje Manolito. Coś było bardzo źle. Musiał upewnić się, że skażona krew nie rozprzestrzenia się przez jej organizm jak trucizna. "Po prostu się odpręż. Zamierzam wyleczyć cię na sposób naszych ludzi." Nabrała tchu i oparła się bliższy Manolito, potrzebując ciepła jego dotknięcia, poczuć że jej blisko niej, ale wydawał się zimny, martwy, jego duch znajdował się w dużej odległość od jego fizycznego ciała. "Muszę pójść do niego." "Oddychaj. Pozwól mi to zrobić. Chciał bym to zrobił." Riordan trzymał swój głos jak tylko mógł uspokajająco. Mary Ann musiała zmagać się ze zbyt wieloma rzeczami w ciągu ostatnich kilku dni. Wyglądała a bardzo wyniszczoną, i do jutrzejszej nocy, gdy następnym razem powstaną, mimo tego co tu zrobił, będzie czuła efekty rozbicia się przez gałęzie i upadek na ziemię. Nabrał tchu i opuścił swoje ciało, pozwalając jego własnemu fizycznemu ciału opaść, tak by mógł zostać niezbędną do leczenia światłem energii. Wszedł do jej ciała by zbadać uszkodzenia. Wampir musiał celowo zakazić jej krew. Nie rozdarł i wyrwał dużych kawałków ciała; raczej przekłuł głęboko swoimi zębami, ostrymi jak brzytwa, wykorzystując ruch piły do zaszczepienia tysięcy maleńkich pasożytów w jej krwiobiegu. Dlaczego? Dlaczego nie próbował zabić? Wilk był niespodziewany, ale to powinno wcisnąć wampira by bronić się z jeszcze większą zaciętością. Wampir lubił zadawać najwięcej uszkodzenia jakie mógł wymierzyć, a nie zabić. Żyła szyjna była lewo tknięta. Grabił i szarpał żołądek wilka, pogryzł ramię, ale ani jedna rana nie miała na celu zabicia. Żaden wampir nie miał tego rodzaju kontroli, podczas bitwy na śmierć i życie — nie chyba że został nastawiony. I kto mógł manipulować wampirem, nawet pomniejszym wampirem, gdy jego życie było zagrożone? Z natury, wampiry były samolubne i przebiegłe. Riordan zauważył, jak pasożyty łączyły się w krwiobiegu Mary Ann z konsternacją.

Tłumaczy: franekM

Wszedł do swojego własnego ciała. "To może trochę potrwać. Czy jest ci niedobrze? "Nie wykrył trucizny, więc wampir nie zaszczepił w niej śmiertelnej substancji chemicznej. "To nie może trwać zbyt długo. Musimy pomóc Manolito. " Studiował jej twarz. Poza wyglądaniem na tak znużoną, nie wydawała się więc martwić albo nie wiedziała. Mógł się założyć że wilk to zrobił. "Odpocznij," poradził, bardziej dla wilka niż dla niej. Ponieważ wilk będzie potrzebny później; był tego pewny. Mary Ann zamknęła swoje oczy i oparła swoją głowę o ramię Manolito. Riordan stanął nad nią, zrzucając jego ciało aby mógł stoczyć bitwę przeciw pasożytom, które zostawił wampir.

Manolito wpatrywał się w szoku w Dravena Dubrinskyego. Człowieka który od dawna nie żył. Dlaczego Vlad nie ostrzegł go, że jego syn zamieszkuje na łące mgieł i cieni? Draven, tak jak jego ojciec i Michaił, był statkiem ze względu na siłę karpackich ludzi. Znałby dokładny ton, dokładną droga, umysłu do umysłu, nawet życiowych partnerów. Serce Manolito wzrosło gwałtownie, jego żołądek naprężył się, ale przytrzymał swoje tętno i siły, jego rysy pozostały pozbawione wyrazu. Jego pierwszą myślą było by ostrzec Mary Ann. Robiąc to, musiałby się z nią połączyć. To wciągnęłoby ją do świata cieni na tyle, by Maxim mógł ją złapać? Wypuścił wolno swój oddech, trzymając na odległość swój umysł, z dala od Mary Ann, zasłaniając ją, więc nawet gdyby Draven dotknął jego umysłu, nie mógłby jej znaleźć, albo nawet śladu drogi do niej. Nie była Karpatianką. Draven automatycznie nie mógł odszukać jej jak mógł przyciągnąć w pełni karpackie kobieta. Odmówił patrzenia na syna Dubrinskyego, postanawiając trzymać bitwę między nim a Maximem. Znał Malinova, i był więcej niż skłonny do dopasowania się, gdyby to było to, co zapewni ochronę Karpatianom. "Nie możesz jej ściągnąć, do tego świata dzięki mnie. Nie osobnikiem jego pokroju." "Nie bądź siebie tak pewien, Manolito. To było zawsze przyczyną twojego upadku. Twoim i twoich wszystkich braci." Zawzięta pogarda zawirowała w głosie Maxima." Jak myślisz, czy będzie uczciwie jeśli twoja kobieta stanie przeciwko jednemu z nasz najpotężniejszy? " Jego śmiech był cichy i kpiący." Nie myślę że to będzie tak dobre. "

Tłumaczy: franekM

Manolito zmarszczyło brwi, gdy las deszczowy zgęstniał wokół niego. Zobaczył Mary Ann siedzącą obok jego fizycznego ciała, z podciągniętymi kolanami, z jedną ręką wkręconą w jego włosach. Była krew na jej ramieniu i w dole jej frontu. Jej koszula została podarta. Nie mógł dostrzec jej twarzy, ale wydawała się ufać mężczyźnie stojącym blisko niej. Riordan. Jego brat. Schylony blisko badając jej rany. Powinien rozglądnąć się ochronnie, ale była ukradkowa, przebiegła cecha w nim, gdy stał nad nią, jak drapieżnik nad ofiarą. Obrócił swoją głowę i uśmiechnął się do Manolito. Twarz Riordan zamazała się i stał się Kirją, jednym z braci Maxim. Serce Manolito niemal się zatrzymało. Trzymał się nieruchomo, bojąc się poruszyć, wywołując atak na Mary Ann. Wszystko w nim kazać mu jej sięgnąć, ostrzec ją…. Maxim oparł się bliski. "Ludzie tak łatwo dają się nabrać." Manolito zamknęło swoje oczy, gdy ulga szerzyła się przez niego. "Nie myślę tak. A ponieważ przypominam sobie, że mój brat Rafael wyrwał serce Kirja z jego ciała i wysłał go do czeluści jakiegokolwiek piekła jakie czeka na osobników jego pokroju." Człowiek może nie wyczuć niebezpieczeństwa, ale wilk tak. Strażnik skoczyłby do przodu natychmiast, gdyby wampir zaatakował Mary Ann. "Mam nadzieję, że jesteś pewny." Z tym, Kirja powalił Mary Ann na bok i, w jednym szybkim ruchu, szarpnął gardło Manolito, gdzie siedział tak bezradnie. Mary Ann krzyknęła i próbowała odpełzać daleko, ale wampir ciągnął ją z powrotem za jej kostkę, szarpiąc ją na plecy i zrywając z niej ubrania. Kopnął ją brutalnie w żebra, a następnie pochylił się uderzając nieustannie pięścią w jej twarz. Odsunęła się, i złapał ją za jej włosy i pociągnął ją do Manolito, trzymając ją w ramionach podczas gdy zmusił ją do obserwowania, jak chlupocze krew wypływającą z gardła jej życiowego partnera. Manolito odkrył, że są dużo gorsze rzeczy niż tortura cielesna. Mówił sobie, że to nie jest naprawdę Mary Ann, ale jego oczy i mózg odmówiły uwierzenia mu. Mówił sobie, że Kirja jest od dawna martw i odszedł z świata żywych, ale krew i krzyki były zbyt prawdziwe. Zadrżał, gdy Kirja kontynuowała zbijanie jej. Poczuł bunt swojego żołądka, gdy wampir popełnił dalsze perwersje na niej, każdą potworność o jakiej mógł pomyśleć Maxim a mógł pomyśleć o wielu. Manolito nie miał żadnego sposobu by zatrzymać obrazy, więc spróbował zamknąć swoje uczucia. Nie było żadnego sposobu. W tej krainie, miał przeżywać emocje — wszystkie — a uczucia zostały rozwinięte tysiąckrotnie. Wiedział teraz jak nieumarli mogli sprawić że duch oszaleje. Nie mógł się rozdzielić; musiał czuć każde uderzenie, każdą chorą, wstrętną rzecz którą Mary Ann musiała przetrwać. Jego płuca piekły za powietrzem. Jego ręce zadrżały. Zakręcił swoje palce w pięści … po co? Nie mieli żadnego ciała. To była gra umysłu. Czekali aż się załamie. W nadziei że połączy się z Mary Ann, by ją sprawdzić, łagodzić jego własne cierpienia.

Tłumaczy: franekM

Potrząsnął swoją głową. "Nigdy nie pozwolę ci jej mieć, Maxim, choćby nie wiem co mi zrobisz. Choćby nie wiem co mi pokazujesz. " Kirja zagłębiał swoją pięść w klatce piersiowej Mary Ann i wyrwał jej serce, trzymając je wysoko w powietrzu gdy krzyczała. Ciało Manolito drgnęło, ale stanął beznamiętny. Jeśli jego wiara miała przetrzymać następne wieki, czujące jej ból i przyglądające się, jak ją torturują, zrobi to. Nie mogli jej mieć. To mogły być jedyne minuty, albo godziny — czas miał małe znaczenie w tym miejscu — ale to wydało się żywe, trwać wieki, obserwowanie jak druga połowa jego duszy była zmuszona do znoszenie czegokolwiek co Kirja, Maxim albo Draven wymyślili. Odgłos apelów Mary Ann i krzyków, obrazy jej tortur zostały wypalone na wieczność w jego sercu, jego umyśle i jeszcze głębiej w jego duszy. "On nie może jej kochać stojąc w ten sposób," powiedział Draven. "Każdy mężczyzna by się załamał, gdyby zobaczył jego prawdziwą życiową partnerkę tak brutalnie potraktowaną." Manolito spojrzał przez niego. Draven Dubrinsky nigdy nie poznałby czym jest miłość. Manolito wiedział. Czuł ją w każdym uderzeniu ręki Kirja, każdym kopniaku jego stóp, każdym dotknięciu ciała Mary Ann. Złudzenie. Całkowite złudzenie. Zmusił się do uśmiechu, gdy mógł poczuć, jak krew przebiega wzdłuż jego ciała w rzekach potu. To też było złudzeniem. "To gra, Maxim, to wszystko. Grasz ze mną i wiesz, że nigdy się nie załamię. Znasz mnie. Więc utrzymuj to jeśli musisz, ale wydajesz się dziecinny, nawet dla siebie. " Maxim warknął, pokazując kołki jego zębów, i machnięciem odsunął złudzenie. "Zauważ mnie," warknął Draven, już wściekły, że karpacki mężczyzna nie patrzałby na niego. "Nie mam zamiaru rozmawiać z tobą, widzieć cię, albo w jakikolwiek sposób uznawać cię za rzeczywistego," powiedział, patrząc na Maxima, ponad Dravenem. Syn Vlada miał moc, ale to Maxim, był tym który był przebiegły i nienawistny na tyle, by powrócić do wyniszczenia karpackich ludzi. "Uważam to za — wstrętne — Maxim, że postanowiłeś poświęcić czas dla kogoś takiego jako to. Spowodował śmierć naszej ukochanej siostry. Może go uściskałeś, ale ja nie chcę z nim przebywać. Nie myśl, że obawiam się jednego z odrzutów z rodu Dubrinskych. Dawno temu przyjąłbym z zadowoleniem okazję by wziąć jego życie. To byłoby nieistotne w obliczu utraty kogoś takiego jak Ivory, ale jednak, zrobiłbym to z chęcią, jak ty powinieneś, Maxim. " Trzymał swoje spojrzenie ustalone stanowczo na Maximie, jego ton ociekał z pogardy.

Tłumaczy: franekM

Maxim warknął, ślina ściekała wzdłuż jego brody, gdy machnął swoją głową, groźnie z boku na bok. "Nie wykorzystuj tego protekcjonalnego nastawienia na mnie. Twoja nielojalność dowiodła dawno temu po czyjej stronie byłeś. " Po raz pierwszy, Manolito pozwoliło batowi gniewu przeniknąć przez swój głos, i bił nim Maxima. "Nie ośmielaj się używać terminu nielojalny, gdy morderca twojej siostry stoi u twojego boku. Zniżyłeś się do niższego poziomu niż myślałem że to możliwe, stając się psem dla tej obrzydliwej odrazy. Pełzając na swoich kolanach do niego, Maxim, jak ci którzy zwracają się z prośbą o aprobatę dla ciebie. Liż mu buty, jeśli musisz. Nie mam żadnych dalszych interesów z tobą, nie kiedy ten… " Rozmyślnie machnął swoją ręką w kierunku Dravena." Ten… kawałek śmiecia jest twoim mistrzem. " "Jestem członkiem rodziny królewskiej" kłapnął Draven. "Powinieneś paść przede mną na kolana." Manolito nie kłopot się posyłaniem mu spojrzenia. Trzymał swoje spojrzenie zamknięty na Maximie, gdy wyczarował w swoim umyśle obraz Ivory. Dla niego, była tak świeża i tak niepokalana jak ostatnim razem, gdy ją widział, pamięć o niej była tak częścią jego, że nigdy nie przygasła. Wysłał to wzdłuż drogi ich więzów krwi. Ivory z jej śmiechem i jej błyszczącą jasną duszą. Ivory zaciskająca jej ramiona wokół Maxima i całująca jego policzek. Ivory stojąca poza domem Malinov, z mieczem w dłoni, z zawiązanymi oczami, pośrodku kręgu jej pięciu braci i braci De La Cruz, gdy uczyli ją walczyć. Przestań! Krzyczał Maxim, przyciskając palce do swoich oczodołów. Manolito wyrzucał ukochane wspomnienia tak bezwzględnie jak Maxim, który dręczył go torturami Mary Ann. Ivory jako kilkuletnie dziecko jeżdżące na ramionach Maxima. Jej pierwszy raz w powietrzu z jej braćmi oblegającymi ją, chroniącymi ją, Rusłan zawsze pod nią, Maximem i Kirja po obu stronach, podczas gdy Vadim i Siergiej skradali się w powietrzu z przodu i z tyłu. Jej śmiech. Księżyc rozświetlający jej blask, gdy śpieszyła w dół schodów by powitać ich, gdy wracali z bitwy. Zatrzymaj to. Błagam cię. Zatrzymaj to. Ponieważ na łące cieni i mgieł, duchy mogły poczuć każde uczucie. Nienawiść. Gorycz. Smutek. Żal. Mogły poczuć to jak bicz bata, prowadząc ich do niszczycielskiej ścieżki. To dlaczego Manolito poczuł tak dotkliwie, jak uczucia wlewały się w niego, nawet gdy wiedział, że scena tortur Mary Ann jest złudzeniem. Miał poczuć to czego nie miał przez wszystkie te długie wieki. Maxim nie miał innego wyboru, jak tylko poczuć miłość do swojej siostry. Uczucia wlały się do jego pamięci z każdym wspomnieniem. Przykrył swoją twarz rękami i opadł na swoje kolana.

Tłumaczy: franekM

"Stoisz z człowiekiem, który zrobiłby jej te same rzeczy, które chciałeś zrobić mojej życiowej partnerce. Powinienem pokazywać ci co było w umyśle Dravena? Wypaczenia, które miałby zadać Ivory? " Manolito nigdy nie mógłby zrobić takiej rzecz, ale wiedział, że Maxim wyczaruje je w swoim własnym umyśle. Wiedziałby, że stanął ramię w ramię z tym który ostatecznie odebrał im Ivory. Zaplanował zły które ostatecznie miał popełnić, najwyższą zdradę wobec niej. "Nie. Nie mogę o niej myśleć." Było tyle wspomnień. Manolito czuł rozdarcia w jego własnym sercu. Ivory. Kochał ją jak siostrę. Rozjaśniała ich całe życie z jej hojnym duchem i pełną współczucia naturą. "Zrobiłeś to co planowałeś, Manolito." Wszyscy obrócili się wokół, stając naprzeciw pary, która przybyła, tak cicho stając za nimi. Vlad i Sarantha stanęli trzymając się za ręce. "Nie powinieneś tu być" powiedziało Manolito. Rzucił okiem na Draven, na rozbawienie na jego twarzy i chciał coś rozbić. Vlad i jego życiowa partnerka zasługiwali na o wiele więcej niż ich syn. "To jest mój bałagan, i znajdę sposób by go uprzątnąć." Chciał oszczędzić im bólu z powodu stanięcia przed potworem jakim był Draven. Jakoś, wiedział, że Ivory chciałaby tego, a nie zemsty. "Zniszczyłeś ich plany i dałeś sobie radę z doprowadzeniem Maxima do zrozumienia tego co zrobił. On nie pomoże swoim braciom " powiedział Vlad." Twój czas tu się skończy. Muszę wykonać mój obowiązek, a także naszą wolę." Manolito spuściło wzrok na swoje ręce. Nie były już przejrzyste. Zamknął swoje palce, zaciskając je w pięść, a następnie otworzył swoją rękę po raz kolejny. "Zawsze staniemy z tobą" powiedziało Manolito, wiedząc, że Vlad zrozumie, że miał na myśli każdego De La Cruz. "Ty i twoi bracia byliście lojalni wobec naszych ludzi" powiedział Vlad. "Mam nadzieję, że będziesz wspomagał jaguary jak najlepiej potrafisz i dasz taką samą lojalność na jaką zawsze mogłem liczyć, moim synom" Sarantha pochyliła się blisko niego i dotknęła jego blizn. "Uratowałeś życie Mikhaila. I ocaliłeś naszego syna, Jacques, przez wystąpieniem przed Sheę i przyjęciem zatrutego noża. Również ocaliłeś naszego nienarodzonego wnuka. Dziękuję Ci. To nie wystarczy, ale to jest wszystko, co mogę ci dać. "

Tłumaczy: franekM

Vlad chwycił jego przedramiona. "Idź teraz. Odejdź z tego miejsca. Nie należysz tu już. Pozwól mi zająć się naszymi sprawami, który powinienem załatwić wieki temu. Żyj duży i dobrze, stary przyjacielu." Manolito oddalił się. Poczuł, jak sięga Mary Ann. Swojego brata. Życia. Zatrzymał się na moment, by zauważyć jak Vlad i Sarantha stają przed synem. "Miałeś tu wiele lat, Draven, i my spędziliśmy je obok ciebie, ale już dłużej nie. Nawet tu, gdy dostałeś szansę by się zrehabilitować, odmawiasz. Akceptujemy twoją decyzję. Odejdź teraz, z tego miejsca do następnego." "Nie! Nie możecie. Jestem twoim synem." Po raz pierwszy, uśmieszek zszedł z twarzy Dravena. Rzucił się na swoją matkę, zawijając jego ramiona wokół jej nóg. "Nie pozwól mu mnie potępić. On nie może mnie odesłać." "Potępiamy cię, jak powinniśmy zrobić przed wielu laty, Draven," powiedziała Sarantha, z przekonaniem w głosie. "Odejdź teraz. Może w następnym miejscu nauczysz się dużo więcej, niż my kiedykolwiek mogliśmy się nauczyć." Draven krzyczał, gdy czarny dym zakręcił się wokół niego, wylewając się z jego ciała, oblegając go. Cienie szły wzdłuż ziemi, smyrgając nad drzewami. Winorośle wyrastały z ziemi, długie, ze splątanymi zadziorami na szukających mackach. Wampiry stały zahipnotyzowane, niektóre z uśmiechami, inni z nerwowymi grymasami niezadowolenia, ale wszyscy byli zamrożeni, gdy Draven próbował uciec. Winorośla sięgały z powrotem, zwinięte jak węże, a następnie zaatakowały, okrążając kostki Dravena. Szarpiąc mocno, i wpadł do gniazda zachłannych pazurów sięgających z ziemi do niego. W jednym momencie tam był, zawinięty w haczyki, jego usta były otwarte w okrzyku, a następny już go nie było, połknięty przez czarną dziurę. Zapadła cisza. Sarantha oparła głowę o ramię Vnalada. Trzymał ją w ramionach, troskliwie, dając schronienie na przeciw jego większemu ciału. Manolito mógł poczuć, że przyciągają go siły jego własnego świata, ciągnącej go, i poszedł chętny z powrotem do jego własnej życiowej partnerki, trzymając ją w ramionach i dają schronienie w sposób w jaki Vlad dawał Sarantha, przez ich wieki razem. Gdy rzucił okiem do tyłu, wszystko, co mógł zobaczyć z nich, było płonącym światłem, a następnie, ich też już nie było, wrócił do swojego własnego ciała. Mary Ann wysapała i zarzuciła swoje ramionami wokół niego, wpasowując się doskonale, idealnie, do jego ramy. Uśmiechnął się nad jej głową do Riordana. "Dziękuję," powiedział po prostu. I mówił poważnie.

Tłumaczy: franekM

Rozdział 18 "Czy z tobą wszystko w porządku? Zranili cię? "Mary Ann przesunęła swoją rękę z niepokojem w dół klatki piersiowej Manolito." Tak się martwiłam o ciebie. " "Nie, meu amor, a ty — zobaczyłem cię z krwią na twoim ramieniu i żołądku." Dotknął jej nagiego ramienia, gdzie ukazały się zaognione znaki, następnie szarpnął w górę jej koszulę badając nagą przestrzeń ciała. Riordan odchrząknął. " Wwciąż tu jestem." Żaden nie popatrzył w górę, ani nie przyznało się do jego oświadczenia. Mary Ann przebiegła swoimi rękami pod koszulę Manolito. "Jak wyszedłeś z tego miejsca? Miałam rację, prawda? Maxim próbował cię zabić." Stanęła na swoich palcach, wyciskając pół tuzina pocałunki w głąb gardła Manolito." Uwolniłeś się od świata cieni na dobre, prawda? " Riordan zadrapał swoją głowę. "Chciałem właśnie powiedzieć tu jedno słowo. Wampir. Słuchasz, Manolito? Walczyła z wampirem." To dotarło do niego. Manolito przyciągnął ją i tym razem wykonał długie badanie ran. "Usunąłem wszystkie pasożyty, jeśli jesteś zainteresowany" powiedział Riordan. Manolito zamiótł ją po raz kolejny do siebie, sięgając pocałunkami wzdłuż jej ramienia, jego serce skoczyło w jego klatce piersiowej, a następnie uspokajające się do niezachwianego rytmu. Powinien pomyśleć o ich krwi. Gdyby udało im się wciągnąć ją do ich świata z zakażoną krwią w jej systemie, krew wezwałaby by ich. Xavier może i tak znaleźć sposób by wskrzesić jego martwe wojsko. "Muszę sprawdzić, Mary Ann," powiedział, obramowując jej twarz w jego rękach. "Muszę być pewnym, że nic nie może cię krzywdzić." "Hello! To jest taka zniewaga, bracie, " powiedział Riordan, ale nie mógł powstrzymać się od uśmiechu rozchodzącego się przez jego twarz. Ci dwoje mieli się marnie. Uparte jako muły, ale jednak, świata poza sobą nie widzieli. Mary Ann ukryła swoją twarz na przeciw gardła Manolito, okrążając swoje ramiona wokół jego szyi. "Zabierz mnie gdzieś, gdzie jest bezpiecznie, gdzie mogę oddychać." Chciała go dotknąć, zbadać każdy cal jego ciała, upewnić się, że nie został skrzywdzony.

Tłumaczy: franekM

"Faktycznie mamy kilka ważnych rzeczy do przedyskutowania" Riordan próbował jeszcze raz, wiedząc, że to było próżne, ale pomyślał, że mógł zdobyć kilka drażniących zaczepek, które mógł później wykorzystać wobec swojego brata. Duży zły Manolito był jak kit w rękach jego życiowej partnerki. "Wiesz co, rzeczy takie jak wilk. Waśń. Co się zdarzyło w zaświatach." Manolito włożyło Mary Ann w swoje ramiona, ignorując swojego najmłodszego brata. "Znam miejsce, które pokochasz." Riordan przewrócił swoimi oczami. "Zgaduję, że po prostu mam zostawić was samych." Jego uśmiech powiększył się, gdy żaden nawet nie spojrzało w jego stronę. "Mogę zająć się Solange i Jasmine przez noc, jeśli wy dwoje — wiecie — chcecie spędzić ten czas razem." Nawet nie wydawali się być wdzięczni za to. Potrząsnął swoją głową i rozpuścił się. Nie było żadnego sensu próbować wydostać coś ważnego od któregokolwiek z nich dziś wieczorem. Mary Ann zamknęła swoje oczy i oparła głowę o klatkę piersiową Manolito, obracając swoją twarz ku nocnemu niebu. Nigdy nie przyzwyczai się do latania w powietrzu, ale pod warunkiem, że będzie trzymał ją w ramionach, tak blisko, mogła polubić bycie w jego ramionach. Wiatr i mgła były chłodne na jej twarzy, i czuła się bezpieczna gdy uniósł ją ponad baldachimem drzew, w kierunku swojego niespodziewanego miejsca przeznaczenia. Nie zabrało dużo czasu znalezienie wejścia do podziemnej jaskini Manolito, którą znalazł lata wcześniej. Wyspa miała tylko dwie części, gdzie teren pofałdował się w coś co można było nazwać wzgórzami, i one zostały pokryte gęstym lasem. Wodospad wlewał się do basenu kąpielowego, który zasilał strumień zmierzający w kierunku rzeki, otaczającej wysepkę, zdobywanie siły gdy płynął, pędząc i pieniąc się nad głazami i mniejszymi skałami, aż przelewał się do większego zbiornika wodnego. Mary Ann rozejrzała się dookoła siebie, gdy postawił ją na jej stopach. "To zapiera dech." Kwiaty wyrastają na pniach drzew, kwitnąc w każdym żywym kolorze jaki tylko jest możliwy. Odgłos wody zwiększył piękno i dzikość miejsca, mimo to wydawało się prywatnym kokonem, gdzie nikt im nie przeszkodzi. Manolito machnął swoimi rękami na wodospad, i wzburzony strumień rozstąpił się ukazując półkę za nim. Złapał ją i uniósł i skoczył, zabierając ją przez rozpryskującą się wodę, stawiając ją na tamtym brzegu. "To było niewiarygodne odkrycie." "To na pewno jest piękne" zgodziła się, próbując złagodzić niepokój w niej, gdy rozejrzała się za pluskwami. Robaki i nietoperze. "Nie ma tu miliona innych rodzajów robaków w jaskiniach?" Jej głos wyszedł w lekkim pisku. Manolito roześmiał się. "Właśnie walczyłaś z wampirem, Mary Ann."

Tłumaczy: franekM

"Tak, cóż, nie sądzę, że wilk podejdzie wyskakując, ponieważ widzę rzecz dającą uczucie mrowienia? Jakkolwiek wystraszona mogę tym być." Śmiał się. "Dobra uwaga." Pstryknął rękę w kierunku tego co wydawało się być szczeliną w kamieniach, i od razu światło uwypukliło wąski tunel za tym. Wślizgując się do środka, Manolito cofnęło się, więc Mary Ann miała dobry widok ścian tunelu prowadzącego głębiej pod wzgórzem. Rzędy pochodni rzucających tańczący cienie na ścieżkę i rozświetlające rysunki przykrywające ściany skalne. Dał jej znak by szła przed nim. Gdy się zawahała, chwycił jej rękę i szarpnął ją do siebie, trącając nosem jej szyję. "Twój wilk pokocha to miejsce." Odprężyła się przy jego ciele, przechylając głowę patrzyć w górę na niego. "Mam pewność że ona pokocha, ale myślałam bardziej o pięciogwiazdkowym hotelu. Czy proszę o tak wiele? Chodzi mi o to, Manolito, jaskinia. Czy wyglądam na kobietę która idzie badać ciemne miejsca, gdzie zbierają się robaki? " Nawet nie wspomniała o nietoperzach, i może była coraz bardziej dziewczęca dla niego, ale czy Karpatiaie nie wierzą w hotele? "Nie mam dość rozpylacza na robaki na coś takiego." "Zajmę się robakami za cię. Daj temu szansę. Pokochasz to. " Westchnęła. Miał ten uśmiech i te oczy, i dźwięk jego śmiechu, chociaż dźwięk był w jej umyśle, spowodował że jej żołądek się uspokoił. Została połączona z nim i przeczytała za jak "słodką" ją uważał. Nigdy nie przedstawiła siebie jako słodką, ale do diabła, wzięłaby to gdy dobrze się bawił. Nie był człowiekiem który dużo się śmiał, więc świetny, weszła do jego jaskini. "Rozumiem skąd masz całą tą mentalność neandertalską, jeśli spędzasz tutaj cały czas" Wymamrotała, ale prześliznęła się przez pęknięcie, ostrożna by nie dotknąć którejkolwiek z ostrych kamieni. Przełknęła strach i zmusiła się do pójścia choć trochę drogi do wewnątrz, dość by Manolito też się przedostał. Stanęli blisko, temperatura jego ciała ogrzewała ją, gdy studiowała liczne rysunki zwierząt na ścianach. To było jak dzieło sztuki w muzeum, prace wykonywane przez wieki. Surowe, proste rysunki postaci, ustąpiły miejsca bardziej skomplikowanym i szczegółowym pracą, wszystkie utrzymywały piękno jedyne w swoim rodzaju i wydzielały poczucie bezczasowość. Obrazy przedstawiły społeczeństwo ludzi jaguara. Niektóre były w ludzkiej formie, niektóre pośrodku przesuwania się, a jeszcze inne w pełni w formie kotów. "Myślisz, że kiedyś mieszkali razem w ten sposób?" zapytała Mary Ann, dotykając jednego z narysowanych kocich uszu łagodnymi palcami. "Jest ognisko. Mężczyźni mają swoje ramiona wokół kobiet, i dzieci się bawią. Czy kiedyś tak było? "

Tłumaczy: franekM

"Nigdy nie widziałem ich w ten sposób, a jestem tu kawał czasu, ale jaguary i lycanie naprawdę byli tajemniczy z ich społeczeństwem. Walczyłem przy nich parę razy, ale nigdy nie widziałem ich w ich własnych środowiskach. " "Powinieneś pokazać to Luizowi." Wzruszył ramionami. "Może któregoś dnia. To jest moje ulubieniec miejsce spoczynku, a my rzadko pozwalamy innym zobaczyć gdzie śpimy. " Było coś w jego głosie, w jego umyśle, co wyłapała. Smutek. Ostrożność. Ucichła, odchylając się do niego. "Obawiasz się, że Luiz tego nie przeżyje." Zawinął swoje ramiona wokół niej. "Stwierdzam, że posiadanie uczuć, szczególnie banie się, może zakłócać. Martwię się o możliwościami. Lubię tego mężczyznę. Myślałem, że przemieniłem go wyłącznie dlatego że mnie poprosiłaś, ale teraz nie jestem taki pewny. " Obróciła się w jego ramionach, jej ręka prześliznęła się pod jego włosami, zakręcając się wokół jego karku. "Jeśli nie, Manolito, to nie będzie twoją winą. Dałeś mu wszelką szansę, więcej niż kiedykolwiek mógłby dostać. I dziękuję ci — czy zrobiłeś, to wyłącznie dla mnie, czy dla niego, czy dlatego że jest przyjacielem — dziękuję. " Pocałował czubek jej nosa. "Jesteś bardzo mile widziana." Obramował jej twarz swoimi dłońmi. "Muszę sam sprawdzić, że wampir nie zostawił niczego po sobie, co mogłoby cię skrzywdzić. Potrzebuję minuty. " "Riordan dobrze wykonł swoją pracę, lecząc mnie. Jestem trochę obolała, ale poza ramieniem i moim brzuchem, czuje się dobrze. " Nie sprzeczał się, jedynie pozwolił jego ciału fizycznemu opaść i jego duch wszedł w nią, poświęcając czas, by upewnić się, że ani jeden pasożyt nie ukrył się przed Riordanem. Gdy wrócił do siebie, tupała swoją stopą. "Jesteś zadowolony?" "Tak. Na razie. Później mam zamiar zbadać każdy cal twojej skóry. " "Świetnie. Zrobię to samo dla ciebie. " Uśmiechnął się do niej. "Chodź, pokażę ci to miejsce." Machnął swobodnie na wejście, i szczelina w głazach, zatrzeszczała i zaskrzypiała, tak że sapnęła i niemal wspięła się po jego ramionach. "Co to do cholery było?" Dosłownie czołgała się w górę jego ciała. "Myślę że ta jaskinia zawali się na nas, Manolito."

Tłumaczy: franekM

Próbował się nie śmiać. Wdrapała się na jego ramiona, jej głowa obracająca się w obie strony, jej oczy były ogromne. Nie mógł się powstrzymać? Wybuchając śmiechem, który stał się niepohamowanym rykiem. "Zamykam drzwi." "Oh nie, nie zamykasz." Miała swoje ramiona wokół jego głowy, właściwie go oślepiając. "I przestań się śmiać. To nie jest zabawne. Nie mogę być uwięziona w jaskini, nawet dla ciebie. Tylko gargulce mogą zabrać cię tak daleko." Skały po obu stronach złączyły się razem ze strasznym wstrząsem, wywołując wrzask strachu w niej. Pochodnie zamigotały i zatańczyły jakby mogły zgasnąć. Pochowała obie pięści w jego włosach i szarpnęła. "Wyprowadź nas stąd." Manolito zawinęło swoje ramię wokół niej i ściągną ją w dół, więc jej stopy były po raz kolejny na nieprzerwanym terenie. "Nie chcemy by światło prześliznęło się przez wodospad. Pomyśl że jest tu bezpiecznie. Mamy powietrze. Zajmę się robakami. Zaufaj mi, Mary Ann, to jest lepsze niż pięciogwiazdkowy hotel. " Podniosła wzrok do jego twarzy. Kobieta mogła utonąć w absolutnej miłości w tych oczach. Wypuściła swój oddech i znalazła spokojny. "Cóż, więc chcę obsługi hotelowej." "Mam zamiar dać ci cokolwiek zechcesz." Aksamitna pieszczota w jego głosie wysłała drżenie obiegające jej ciało. "Nie wiem jak ci się udało obejść wszystkie moje bariery, Manolito, ale to zrobiłeś." Jego wolny uśmiech sprawił, że jej serce niemal się zatrzymało. "Oszukałem. Prawdopodobnie pójdę do piekła, jeśli będzie w takim miejscu, ponieważ obawiam się, że nie mam niezbędnych wyrzutów sumienia w sobie, za moje działania. Ukradłem cię, Mary Ann, wprost spod nosa naszych najlepszych myśliwych. " Zaśmiała się. "Brzmisz jakbyś się tym chlubił." Pocałował kącik jej ust. "Może trochę. Przecież, musisz wiedzieć, musisz wiedzieć że twój jaskiniowiec może przynieść do domu dinozaura. " Obejrzała się podejrzliwie. "Lepiej żebyś żartował." Włożył rękę do jej tylniej kieszeni, prowadzić ją w głąb długiego, krętego tunelu. Pochodnie stanęły wzdłuż drogi, paląc się jasno i pokazując jej, że dotrzymywał swojej obietnicy? nie było jednego robaka na widoku. "Myślałam dużo o tych jak te rzeczy związanych z karpatianami – i wilkami mogą pójść" powiedziała, próbując nie kontynuować wpatrywanie się w jego tyłek. Miał miłą dupę.

Tłumaczy: franekM

Jego śmiech był cichy. "Właśnie myślałem to samo o tobie." "Co?" próbowała brzmieć niewinnie. "Zadek. Pupa. Jakkolwiek, chcesz opisać tę szczególną część swojej anatomii. Twój jest całkiem ładny. Byłem w trakcie zastanawiania się jak wyglądasz w tych czerwonych butach na obcasach. Kradniesz mi oddech, kobieto." Robiła znacznie więcej niż to. Jego ciało stwardniało i powiększyło się z każdym krokiem za nią. Z jej umysłem stanowczo połączonym z jego, wiedząc że myślała podobnie do niego, tylko bardziej cierpiał. Chciał rozebrać ją z jej ubrania i badać każdy cal jej ciała, upewniając się, że była zdrowa. I nie zamierzał ponownie spuścić jej ze swojego wzroku — przynajmniej przez długi, długi czas. Obrócił ją gwałtownie i pociągnął ją do siebie, całując ją twardo, jego język wślizgnął się do jej usta i plątał się i tańczył i odnajdywał ją od nowa. Mary Ann zdała sobie sprawę, że krztyna rozpaczy zawinęła się w głód. Odsunęła się, przygładzając jego włosy. "Co się stało?" Jej głos. Sposób w jaki bez wysiłku wsunęła się do jego głowy, oblegając go ciepłem i wygodą, otaczając go miłością — czuł to teraz, gdzie nie było tego wcześniej. Nie wiedział co zrobił, by na to zasłużyć, ale był za to wdzięczny. Przycisnął swoje czoło do jej i zamknął na krótko swoje oczy, wdychając jej zapach. "Nie mogli zabić mojego ciała fizycznego w zaświatach, więc próbowali zabić moją duszę." Poczuła mimowolny dreszcz, który przedostał się przez niego. "Jak, Manolito? Powiedz mi jak." Wiedział, że nie miała pojęcia że jej ton utrzymywał ukryty przymus. Chciała zabrać ból z jego wspomnień. Jej palce głaskały i pieściły jego włosy, zjeżdżając w dół, do jego ramion i rąk, a następnie z powrotem w górę. Każde dotknięcie wywoływał działanie, uspokajając. Jego Mary Ann. Nie było nikogo innego takiego jak ona. Złapał jej brodę i schylił swoją głowę przylgnął swoje usta do jej. Oparła się do niego, jej wiotkie ciało było giętkie, wpasowując się doskonale. "Powiedz mi," szepnęła. Nabrał tchu, walcząc z obrazami w jego głowie. Nie mógł ponownie się tam znaleźć, nie mógł pozwolić sobie zobaczyć ją tak brutalnie traktowaną. Wysapała i wiedział, że też to widzi.

Tłumaczy: franekM

"Wszystko jest w porządku, Manolito. To się nie zdarzyło. Maxim próbował cię oszukać." "Nie wiedział o wilku" powiedział Manolito. "Twój wilk." Szarpnął za jej loki. "Twój wilk wciąż ratował nas przez całą drogę." Uśmiechnęła się w górę do niego. "Oczywiście że tak. Mój wilk jest zupełnie świetny. " "Twój wilk jest gorący" poprawił i odwrócił ją. Pokój był owalny w kształcie i głęboki, szeroki i przestronny. Tysiące kolorowego kryształów pokryło ściany. Światła podnosiły wiele kolorów, rozrzucając tęcze pryzmatów, tańczących wszędzie w pokoju. Łóżko było ogromne, duże łóżko z baldachimem wyrzeźbionym w drzewie, z kutym żelazem, które je zdobiło. Podeszła blisko niego, przejeżdżając rękami po jednym z rytów. W momencie gdy dotknęła go, wiedziała, że to poczuł. "To jest rzeczywiste." Kiwnął głową. "Lubię pracować moimi rękami. Moi bracia nazywają to moją wadą." Zaprowadził ją wokół do wezgłowia, gdzie mogła zbadać płytki które się tam znajdują. Dwa stoliczki stanęły po obu stronach, ale to było wezgłowie, które ją zaintrygowało. Były tam symbole, hieroglify, wyrzeźbione w drzewie i kilka niewielkich pierścieni żelaznych wstawiony w poprzek nich. "Co one mówią?" "To jest w starożytnym języku." "I?" prowokowała. "Przynieść przyjemność mojej jedynej toainaak sivamet jutta." "Będziesz musieć to też przetłumaczyć." "Zawsze połączona w moim sercu. Moja miłości. Żona. Życiowa partnerka. Ty! " "Zrobiłeś mi to łóżko?" "To zostało zrobione dla drugiej połowy mojej duszy. Tak. Dla ciebie. Wlałem wszystko co czułem do ciebie w to. Każdy sen. Każdą fantazję. Próbowałem myśleć, o każdym sposobie w jaki mogłem sprawić ci przyjemność i upewniać się, że byłem gotowy na to. Zbadałem każdy nowy pomysły w każdym wieku na zmysłowe rozkosze, pomysły każdej kultury, i dowiedzieć się tak wiele ile mogłem. " Pomysł był prawie przerażający. "Nie jestem aż tak doświadczona, Manolito."

Tłumaczy: franekM

"Łączenie się umysłami jest cudowną rzeczą," wskazał. "Więc jesteś zadowolona z miejsca? Mamy prywatność, ciepło, i mogę zapewniać cię, materac z górnej półki. " Nie miała wątpliwości. Manolito nie robiło niczego połowicznie. "Dobrze to ma pięć gwiazdek, jak należy. Ale gdzie obsługa? "dokuczała. Uśmiechnął się, jego grzesznie erotycznym uśmieszkiem, który wydawał się rozpalać się powoli i znaczyć całe jej ciało. "Mam zamiar świadczyć usługi przez całą noc. Wspomniałem, że kocham twoją koszulę? " Jego ręce poszły do rzemieni okrążających jej szyję. Złota skóra odpadła jak miękka zasłona z dżerseju jeszcze niżej. Osunęła się o krągłość jej piersi, ale teraz jej sutki wyzierały na niego. "Oh, tak, podoba mi się ten top," Powtórzył i schylił swoją głowę muskając każdy sutek swoim językiem. Zadrżała gdy jego włosy prześliznęły się nad jej skórą, czując opadanie ciemnego jedwabiu nie mogła powstrzymać się przed dotykaniem go swoimi palcami. "Zdejmij swoją koszulę, Manolito." Cofnął się, przynosząc jej ręce na guziki. "Zdejmujesz ją dla mnie." Jego czarne oczy wydawały się przypalać jej skórę. Mary Ann odsunęła guziki na bok, pojedynczo, i z każdym, jej płuca stawały się trochę bardziej ciężkie. Użyła swoich dłoni, palce rozszerzyły się szeroko na jego klatce piersiowej, rozsuwając koszulę na bok i w górę i ponad jego szerokimi ramionami. Szarpnęła ją daleko i opuściła ją. On był cały rozpalony w tańczącym blasku ognia. Bóg, był piękny. Zbudowany po męsku jak powinien być. Jeśli to sprawiło że była płytka, w porządku, zaakceptuje to. Przeciągnęła swoimi dłońmi po określonych mięśniach jego klatki piersiowej, a następnie w dół do jego „sześciopaku” i wąskiego pasa. Nad jej głową, jego rysy były silne — jego szczęka, jego nos, wydatne kości policzkowe. Trzymał brodę w górze, oglądając jej głowę, gdy pochyliła się w dół wyciskając pocałunki wzdłuż każdego zarysowanego mięśnia. "Będziesz musiała zdjąć moje buty, zanim będziesz mogła zdjąć moje spodnie," wskazał. Jej serce wzrosło gwałtownie i rzuciła okiem w górę na niego przez swoje rzęsy, ale kontynuował studiowanie miejsca nad jej głową. Zwilżyła swoje wargi i przykucnęła rozwiązując jego buty. Wiedziała, że po prostu może życzyć sobie, by jego ubranie zniknął, ale nie chciała, by chciał i może czytał to w jej umyśle. Chciała zmysłowego rozpakowywania jego ciała, prezentu, skarbu, tylko dla niej. Podniósł swoją stopę i pozwolił jej zsuwać swoje buty i skarpety, jej palce zostały na jego skórze, głaskając jego kostki i w górę jego łydki, przed pójściem do następnego

Tłumaczy: franekM

buta. Odłożyła je i uklękła, sięgając w górę do paska wszytego do jego spodni. Jej top z dżerseju ześliznął się dalej w dół, wokół jego pasa, zostawiając jej piersi odsłonięte. Chłodne powietrze napięło jej sutki, jeszcze bardziej, ale Mary Ann uważała to za erotyczne klęczeć przed nim, do połowy ubrana, z jej wylewającymi się piersiami, podczas gdy czekał aż go rozbierze. Oddech Manolito uwiązł w płucach. Była taka piękna, patrząc w górę na niego, w ten sposób, tak uwodzicielski że miała szczęście że miał dość kontroli, by dać jej cokolwiek czego chciała, ponieważ natychmiast chciał po prostu podnosić ją i pochować siebie w niej. Chciała się bawić. Przyjrzał się, jak czubek jej języka zwilżył jej pełną dolną wargę, zwracając jego uwagę na jej usta. Była cale od jego grubego wybrzuszenia w spodniach. Był oddzielony od raju tylko przez tę warstewkę materiału, już rozciągniętą do maksimum. Zamknął na krótko swoje oczy, ponieważ poczuł, jak jej palce zatańczyły wokół otworu a następnie wolno zsunęły materiał na bok. Jego erekcja wyskoczyła na zewnątrz, duża i pulsująca z potrzeby. Jej policzek otarł się o ultra wrażliwą główkę, gdy opuściła jego spodnie, nakłaniając go by z nich wyszedł. Jej palce przesunęły się w górę jego nogi, wewnątrz jego uda, a następnie ujęła jego jądra w swoje dłonie. Jego oddech opuścił jego płuca w długim pośpiechu. Jego penis szarpnął, gdy dmuchnęła ciepłym powietrze na niego, jej wargi ledwie musnęły szeroką końcówkę. Złapał garść jej włosów i szarpnął, pociągając jej głowę. "Połóż się dla mnie w poprzek łóżka." "Ale chciałam…" "Dam cię czego chciałaś. Zrób to dla mnie. " Powoli, jego spojrzenie trzymając jej, zatonęła w dół na materac. Wyciągnął jej nogi w poprzek łóżka na boki i łagodnie ciągnął jej ramiona, do czasu gdy swobodnie leżała na plecach, jej głowa znajdowała się przy samej krawędzi łóżka, włosy spadały w kierunku podłogi. Bardzo łagodnie zdjął jej buty i postawił je obok jego butów. Uczucie jego silne rąk przesuwających się po jej łydce, wysłało małe mrowienia radosnego podniecenia przez jej krwiobieg. Szarpnął za jej dżinsy do czasu, gdy podniosła swój tyłek i pozwoliła mu zsunąć je. Pozostała rozciągnięta w poprzek łóżka z jej topem zrulowanym dookoła jej klatki piersiowej. Manolito przeniósł się do boku łóżka, gdzie znajdowała się jej głowa, złapał ją za ramiona i szarpnął do momentu gdy jej szyja znalazła się po za łóżkiem a jej głowa została przechylona do tyłu. Jej piersi przepychały się zachęcająco do góry, jej napięte sutki żebrały o jego uwagę. Serce Mary Ann wzrosło gwałtownie. Poczuła się trochę podatna i odsłonięta w tej pozycji. Tęcza świateł grała z miłością nad jej ciałem, prawie oświetlając ją punktowo.

Tłumaczy: franekM

Mogła poczuć, że wilgoć zbiera się między jej nogami, a każde zakończenie nerwowe żyje w oczekiwaniu. Rozłożył swoje nogi, przyjmując szeroką pozycję, gdy pochylił się nad nią. Jego erekcja była nabrzmiała, gruba i długa, jego jądra gładkie i ciasne. "Sięgnij do mnie," poinstruował, jego oczy spoczęły na jej ustach. Jej ciało zadrżało z nagłego pożądania, by sprawić mu przyjemność. Aby go mieć. Sprawić, że będzie płoną dla niej. Sprawił, że czuła się tak sexy i chciana, tylko przez samo spojrzenie, muśnięcie jego spojrzenia. Wyciągnęła oba ramiona z powrotem do wypukłości jego jąder, zaciskając paznokcie lekko na jego ciasnym worku, ucząc się na pamięć tekstury i kształtu. Powietrze opuściło jego organizm w syku i uśmiechnęła się, przebiegając język wzdłuż jej zębów. Chciał panować, ale muśnięcie koniuszków jej palców, lekki uścisk jej rąk, lekkie mlaśnięcie jej języka, gdy przyniosła go do swoich ust powiedziało jej, że ma dużo więcej władza nad jego ciałem, niż myślała. Mruczał coś obrazowo, podchodząc jeszcze bliższy, jego ręce znalazły jej długie, kręcone włosy. "Zjedź teraz trochę bardziej w dół, meu amor. To jest to. Tego chcę. Możesz wziąć ze mnie dużo więcej w ten sposób" Jej głowa odchyliła się, gardło wygięło się w łuk, piersi przepchnęła się w górę, jej ciało było wyłożone jak uczta. By zostać pod kontrolą, okrążył dokoła podstawę swojego penisa jedną ręką i przycisnął główkę do jej czekających ust, dokuczając jej wargom. Jej język wysunął się gwałtownie, i wykonała długie, wolne liźnięcie, zakręcając je na końcu, tak jakby wybierała lody ze stożka. Kazała mu czekać. Bicie serca. Dwa. Świat stanął w miejscu. Czas się załamał i jego serce przechyliło się. Jej usta ogarnęły go jak jedwabna rękawiczka, prześliznęły się nad jego penisem, jej język wirował pod główką i w górę nad nią, dokuczając i rzucając się wokół, gdy ssała. Jego biodra drgnęły. Uciekł mu dźwięk, coś podejrzanie blisko do ostrego pomruku. Przyjemność przedarła się przez niego, pędząc jak narkotyk przez jego organizm. Więcej niż przyjemność. Miłość. Z jego członkiem w jej ustach, wątpił, czy może czuć coś poza żądzą, ale może miłość pociągnęła jego żądzę dla niej, ponieważ nie mógł wyobrazić sobie innej kobiety bardziej pięknej, albo bardziej erotycznej. Nie mógł wyobrazić sobie czucia tego pożądania, tak intensywnego, jak dzika nawałnica, rozbijająca się przez niego, dla kogoś innego. Jego oddech wybuchnął z jego płuc. Jego ciało zadrżało, gdy ogień ścigał się w górę jego kręgosłupa. Przebiegła kolejnym długim, wolnym liźnięciem po trzonku, patrząc na niego, oglądanie jego reakcji. Poczuł ją w swoim umyśle, dzielącą ogień, dzieląc każdy przypływ uczucia które stworzyła, gdy wciągnęła go z powrotem, głębiej, jej usta były gorące i ciasne.

Tłumaczy: franekM

Jego ręce zrobiły wiązankę w jej włosach. Jego biodra rzuciły się do przodu, używając jego własnej ręki by utrzymać każdy ruch do przodu krótki, gdy napełniał jej usta. Jej język był aksamitnym zgrzytem, gdy lizała spód, a następnie ssała ponownie, wciągając go głębiej. Jej oczy nadal spoglądały na niego, szarpiąc jego serce, jego duszę, gdy przyglądał się, jak go połykała, oglądając surowe gorąco pożądania w jej wzroku. Zabrała go do swoich ust, w długich, wolnych pociągnięciach, trzymając swoje usta ciasne, jej język był płaski podczas, gdy naciskała a następnie podsyciła jej głowę szybko, spotykając jego pchnięcie, zabierając go głębiej, aby promienie ognia rozprzestrzeniły się przez jego pachwinę. Mary Ann czułą jak jej ciało staje w płomieniach. Jej piersi były spuchnięte i bolące, błagając o uwagę. Skrzyżowanie między jej nogami pulsowało i zostało przemoczony wraz ze wzrostem temperatury. Wydał ostre dźwięki przyjemności, każdy wibrujący przez nią, tak że ściany jej pochwy skurczyły się i falowały powierzchnię i błagały o litość. Szarpał za jej włosy z każdym pchnięciem, ponieważ zaczął tracić swoją kontrolę, ciągnąc ją wobec niego, gdy jego pchnięcia się pogłębiły. "Mocniej," zachęcał. Poczuła go opuchniętego i wiedziała, że przez swój chropowaty jęk, jest blisko. Nie mogła się poruszyć, zamknięta pod nim, jego ręce panujące nad jej głową, krótkie, zbite ruchy, gdy jej usta poruszały się po jego penisie. Kierował łukiem jej szyi, pozwalając jej wziąć więcej z niego. "Rozluźnij swoje gardło dla mnie," poinstruował, jego oddech wychodził w ostrych, zniszczonych, gwałtownych wdechach "Tak. W ten sposób. W ten sposób. Ściskaj w dół" Pchnięcia teraz były szybsze, krótkie i mocne, ale użył uchwytu by wejść głębiej, szarpiąc za jej włosy, wysyłając tętniącą przyjemności, strzelającej przez jej ciało. "Rozluźnij się sivamet." Jego głos był ledwie jego własnym, tak zgrzytliwy, na krawędzi rozpaczy. Ponieważ nie mógł. Ponieważ chociaż związał ją w tradycyjny sposób swojego rodzaju, nie mógł zostawić tej gorącej, wilgotnej jaskini, tak ciasnej gdy go ssała. To była taka cielesna przyjemność, której się poddał. "Zatrzymywać się, zanim będzie za późno." Tradycyjny sposób jego rodzaju. Skąd ta myśl pochodziła? Dlaczego miał takie pragnienie by trzymać ją nieruchomo, podczas gdy zagłębiał się w niej i jej niesamowitych ust? Mary Ann go pragnęła, wszystkiego z niego, rozpaczliwie go potrzebowała. Czuła się jak kobieta na granicy rozsądku, umierając z głodu dla tego co miał do zaoferowania. Jego penis stwardniał. Szarpnął. Stał się gorący i pełny. Było coś szalenie erotycznego w leżeniu całkowicie rozciągniętą na łóżku, trzymaną mocno na miejscu, wiedząc, że naciskała go za całą kontrolą jaką posiadał, właśnie wtedy gdy panował nad nią.

Tłumaczy: franekM

Wiedziała, że to jest wilk. Zwietrzyła zapach piżma samca wilka, gdy Manolito przepchało się mocno, jego ręce były teraz szorstkie, jego penis szarpnął, gorący strumień nasienia wybuchł w niej. To był sposób wilka, by dominować i patrzyła w górę na niego, mogła zobaczyć, jak żółte światła migotały w czarnym dnie jego oczu. Sięgnął po jej piersi, jego palce szarpiące za jej sutki, gdy jej usta ciągnęły za niego. Niespodziewanie, po prostu pochylił się nad nią, jego długie ciało przykryło jej, i zagłębił swoją twarz między jej udami. Nie mogła oddychać. Nie mogła myśleć. Jej ciało rzucało się i zwijało, gdy jego język przebił się głęboko. Była zmuszona by przekręcić swoją głowę i sięgnąć go, i wszystko co zrobił to podpełznął w górę jej ciała i zatrzymał jej biodra dla jego grasujących ust. Jej wzrok się rozmazał. Jej ciało należało do niego. Do jego rąk i ust i długiej, wciśniętej długość. Chcę twojego serca i duszy. Szept skradłby jej ostatnią obronę, gdyby miała jakąś. Masz je. Jesteś bezpieczna pod moją opieką. I była. Pod warunkiem, że żył i oddychał, ponadto, że ją chronił i hołubił. Jego język znalazł śliski gorąco, ciepły miód, i pozwalał sobie trzymając ją w ramionach, tak łatwo podczas gdy brał co chciał. Jej biodra szalały, jej oddech wyszedł w szlochach gdy ją pożarł. Jej ciało zostało poinstruowane dla niego, już drżące od jej pierwszego punktu kulminacyjnego, i rzucił ją do drugiego, z jego tańczącymi palcami na i w niej. Wykrzyknęła jego imię, muzykę dla niego, miękką, chropowatą, lekki dźwięk, ledwo słyszalny kiedy opadła pod nim, w próbie uzyskania ulgi. Jej uwolnienie tylko zwiększyło rosnące ciśnienie, wiecznie rosnące do czasu gdy skandowała, proszę, proszę, proszę. Manolito uniósł swoją głowę i pociągnęło ją do siebie, podnosząc ją prosto w swoje ramiona, podnosząc swoje ciało, podczas się, gdy trzymał ją w ramionach, do momentu gdy wstał. "Zawijać swoje nogi wokół mojego pasa, Mary Ann." Jego głos był ostry i hipnotyzujący. "Nie mam jakiejkolwiek siły." Nie miała, jej ramiona i nogi były ciężkie, jej ciało wciąż trzęsło się od cyklu orgazmów. Mimo wszystko, zamknęła swoje palce na jego ramionach, otaczajac jego ciało swoimi nogami. "Mam dość siły dla nas obojga. Tylko się trzymaj, sivamet. " Zamknęła swoje kostki i zamknęła oczy, gdy opuścił ją nad siebie. Barczysta główka jego erekcji przebiła jej miękkie, ciasne fałdy, trąc jej już - wrażliwe zakończeniach nerwowe, doprowadzając ją do krzyku i ukrycia twarz naprzeciw niego. "Nie wiem czy mogę to zrobić" szepnęła. "To jest zbyt wiele, za każdym razem, zbyt wiele."

Tłumaczy: franekM

Jak mogłaby przeżyć, gdy jej ciało było już roztopione? Jej potrzeba wyglądała na nieubłaganą, ciśnienie narastało i rosło, gdy cofnął się a jej mięśnie próbowały go uchwycić i trzymać go przy sobie. Manolito złapał jej włosy i trzymał jej głowę, więc mógł znaleźć jej usta swoimi. Musiał ją całować. Czuć się jej częścią, być w niej. Zajrzał do jej oczu i zobaczył tam potrzebę, gorącą a jednak napełnioną taką miłością. Jego serce drgnęło w jego klatce piersiowej, i pocałował ją jeszcze raz, używając łagodnego rytmu, by nakłonić ją by jeździła na nim. Jego ręce chwyciły jej pośladki, podnosząc ją, pokazując jej, czując jedwabistego blasku gorąca, który go przechodził, gdy jej mięśnie się zacisnęły. Tak gorące. Palące smugi ognia przelewały się przez jego penisa i rozkładały się po każdym calu jego ciała. Prymitywna potrzeba by ją opanować była mroczną żądzą, której nie może — nie mógłby — zatrzymać. Gorąco, żądza, miłość, namiętność i pobudzenie, wszystko zmieszało się razem, gdy jej mięśnie uchwyciły go, zaciskając się wokół niego i jedwabne ściany zacisnęły się do czasu, gdy się dusił, gdzieś między przyjemnością a bólem. Manolito przesunęło się jeszcze raz, przechylając ją do tyłu, na łóżko tak by był pochylony nad nią, przyglądając się, jak się łączyli, oglądając jak jej ciało rozciąga się do niemożliwego. Widok jej ciała akceptującego jego był tak erotyczny że to nim wstrząsnęło. Jej zaciśnięta pochwa była aksamitnie miękka, ale rozpalona, tak ze stracił swoją umiejętność myślenia, do kontroli, do czasu gdy pompował w nią, głębiej i głębiej, gdy przyjemność rozżarzona do białości wybuchała wokół niego. Uniosła się spotykając każde pociągnięcie jego bioder, każde pchnięcie i nagłe przypływy, zachęcajac go do mocniejszej, szybszej jazdy, do czasu gdy poczuł, jak jej uwolnienie dewastuje ją jak burza ognia — łapiąc go w wir, ssanie i ciągnięcie, podczas gdy zygzaki błyskawicy ścigały się ponad jego erekcją i wybuchł w głębi niej, wytrysk po wytrysku, gdy jej ciało chwytało go mocno. Leżał nad nią przez dłuższą chwilę, sapiąc jej imię, głaskając ją po plecach, walcząc o kontrolę, gdy jego ciało już nie należało do niego. Łagodnie przeniósł ją całkowicie na łóżku i położył się w dół przy niej, jego nogi były zbyt słabe, by trzymać go dłużej. Zakopała się blisko niego, jej ramion oplotły jego szyję, jej piersi przywarły do niego, ciało wciąż drżało z przyjemności. "Myślę, że żyję" powiedział, ze słabym rozbawieniem w głosie. "Ja nie." Była zmęczona. Wyczerpana, ale za każdym razem gdy się przesuwał, jej ciało reagowało. Ruszył się, przysuwając się do niej, jego usta podążały tropem w głąb jej gardła, do krągłości jej piersi, a ona wstrzymała swój oddech, gdy poczuła, jak jego siekacze nakłuły jej skórę. Instynkt przejmował obowiązki i chciała tego co oferował. Wygięła

Tłumaczy: franekM

się w łuk bliższej, ale ledwie musnął jej pierś swoim językiem, wycofując się, i się przewrócił. Było za późniło dla niego. Wziął jej krwi wiele razy, tak wiele że wiedział, że zakażenie szaleje w jego ciele. Jego karpacka krew uniemożliwiła mu czucie zbyt wielu efektów, ale jednak, wilk był teraz w nim. Ale dla Mary Ann, nie było zbyt późno. Tylko musiał utrzymać kontrolę przez cały czas. Kochanie się z nią było teraz najniebezpieczniejsze, ponieważ potrzeba, łaknienie jej krwi były w nim przez cały czas. Leżała w ciszy przez dłuższą chwilę, podczas gdy słuchała połącznego rytmu bić ich serc. W końcu oparła się na łokciu, podnosząc się na boku, tak by mogła patrzeć na niego. "Manolito, jestem w twoim umyśle i mogę wyczuć twoją potrzebę, by mnie przemienić. Ty nie tylko chcesz to zrobić; każdy instynkt w tobie tego wymaga. " Jego palce zakręciły się wokół jej karku. "To mało liczy się dla mnie. Twoje bezpieczeństwo i szczęście są ważniejsze niż cokolwiek innego." "Riordan powiedział, że wciąż możesz przemienić się w wampira." "Źle zrozumiałaś." Jego palce zaczęły wolny masaż, rozładować napięcie w niej. "Jesteśmy razem związani. Nie mogę się zmienić. Wybiorę życie z tobą, czy tutaj, czy w twoim ukochany mieście Seattle." Posłał jej uśmiech." Widzisz? Też zaczynam czytać w twoich myślach do woli. " "Co to oznacza? Nie rozumiem. " "Postarzeję się i umrę z tobą. Lycanie też żyją długo, ale nie jak Karpatianie. Gdy zrezygnujesz z życia, ja też to zrobię." Milczała, studiując jego twarz, sondując jego umysł. Kopiąc głęboko, znalazła — wilka. Wiedziała od samego początku, że to się pojawia, ale teraz mogła wyczuć jego potężną obecność. Z tym połączeniem z jego karpackimi cechami, Manolito byłoby trudnym człowiekiem do radzenia z nim sobie. Całe szczęśliwe że miała swojego wilka, który pomoże ją prowadzić. "Chcę wrócić do Seattle, widzieć się czeto z moją rodziną," powiedziała. "Oczywiście." "I będziesz czarujący i wcale nie tak apodyktyczny." Jego brew uniosła się. "Zawsze mówiono, że jestem czarującym mężczyzną."

Tłumaczy: franekM

"Przez kogo? Ciebie i twoich braci?" Udzieliła mu delikatnego prychnięcia niedowierzania." gdy pójdziemy z wizytą, musisz zachować się cywilizowanie i wcale nie tak jak Karpatianin albo wilk. Nie chcę zdenerwować mojej matki." "Zamierzasz ją zapytać?" "Nie wiem. Nie zdecydowałam jeszcze. Ale wiem, że jeśli Solange i Jasmine przebywają w Brazylii, gdzie są, naprawdę potrzebują pomocy. Myślę, że powinniśmy spróbować mieć dom obok nich, tak jak w Stanach. " "Zgadzam się, i to jest idealne rozwiązanie. Jasmine chce pójść na ranczo, ale myślę że dla Solange, będzie to problemem. I w istocie rzeczy, Mary Ann, nie sądzę, by ona powinna przebywać obok mojego najstarszego brata, Zacariasa. On nie przyjmuje odmowę do wiadomości, a ona osądzi go bardzo surowo, nie rozumiejąc, że jego świat musiał taki być, i musi być prawem. Był tym co powstrzymywało nas przed obróceniem się w wampira. Ciemność jest w nim, i wszyscy kroczymy delikatnie, próbują powstrzymać go przed doprowadzaniem go do ostateczności." Mogła poczuć jego smutek i zamartwianie się o jego najstarszego brata. Oczywiście kochał i szanował Zacariasa ponad wszystko. Zaczesała włosy Manolito łagodnymi palcami i pochyliła się do przodu, całując go. Cienie w jego oczach, ciężar w jego sercu, to były prawie więcej niż mogła znieść. "Myślisz, że ostatecznie go stracisz." Oświadczyła. Manolito położył się na plecach, zakładając palce za głową, i podnosząc wzrok na skrzące się kryształy przykrywające sufit. Westchnął. "Zacarias jest wielkim człowiekiem, meu amor, bardzo inteligentny, i ma dużo mocy. Stanął przed moimi braćmi, przede mną, ochraniając nas przed zabijaniem, pozostawiając nam więcej czas. Każde zabicie sprawia, że nasze dusze ciemnieją. " "Ty, Riordan i Rafael możecie spróbować…." przerwała. Co ona mówi? Chciała by Manolito polował na wampiry? Potrząsnął swoją głową. "Nigdy nie pozwoliłby nam zrobić to dla niego. On sądzi, że jest odpowiedzialny za nas. Już widzę, że ciemność w nim jest silna. Byłem tak blisko obrócenia się, powinienem wiedzieć. Nawet gdy wszedłem do lepszego świata, inni mieszkańcy wiedzieli. Po chwili ciemność biegnie w tobie, do czasu gdy już nie wiesz czy możesz się opierać pokusie dla jednego, jedynego momentu by coś poczuć. Cokolwiek. " "Ale trzech z was znalazło życiowe partnerki. To powinno dać mu nadzieję. " "On nie może czuć nadziei, nie jego własnej. On może tylko czuć naszą nadzieję dla niego. I nawet jeśli znajdzie jego życiową partnerkę, obawiam się, że może być zbyt trudny dla kobiety dzisiejszych czasów, by z nim żyć. Większość z naszych życiowych

Tłumaczy: franekM

partnerek jest ludzka albo wychowana jako człowiek. On jest przeniesiony do innej ery. Uważasz mnie za trudnego. W porównaniu z nim, zapewniam cię Mary Ann, ja jestem bardzo nowoczesnym mężczyzną. " "Jestem bardzo zadowolona słysząc to co powiedziałeś, Manolito, ponieważ ta nowoczesna kobieta zdecydowała się podjąć decyzję i to jest moja decyzja. Moja. Musisz zrozumieć że wierzę że mam prawa. To ma dla mnie duże znaczenie. " "Jaką decyzję podjęłaś?" zabrzmiał ostrożny. Miał się na baczności. Nie mógł jej uwolnić od swoich obowiązków, nawet gdyby to było możliwy — a tak nie było. "Chcę byś mnie przemienił. Teraz. Dziś wieczorem. Chcę dzielić twoje życie całkowicie z tobą." Zignorowała burzową chmurę zbierającą się w jego oczach." Nie miałam wpływu na decyzję w żadnej sytuacji. Więc ta jest moja, rozważając to, wiedząc co robię i mówiąc, tak, kocham cię i chcę być całkowicie twoja."

Rozdział 19 Manolito ugryzł się, powstrzymując swoją pierwszą odpowiedź, zmuszając się do obniżenia nagłego strachu. Emocje były dużo bardziej trudny do zwalczenia niż zapamiętał. Gdyby przemienił Mary Ann, a wilk by zaprotestował, to mogło ją zabić. Nikt, nawet Vlad, nie przypominał sobie dobierania się w parę Wilka i Karpatianina. "Manolito?" jej palce podryfowały nad jego twarzą, odnajdując jego kości policzkowe, łagodne, pełne miłości. Połknął guz w swoim gardle i odwrócił od niej twarz, tak że nie mogła zobaczyć, jak przemógł sposób w jaki na niego działała. wstrząsnęła nim swoją czułością. Z miłością. Bycie życiowym partnerem wydawało się tak proste, mimo to było dużo bardziej skomplikowane niż kiedykolwiek myślał. Chciał jej przemiany dla siebie. Był dumny z tego czym i kim był, ale jednocześnie, nie chciał — nie mógł — jej narazić. "Prosić mnie o księżyc, Mary Ann, a ja znajdę sposób, by zdobyc go dla ciebie. Ale nie o to. Nie gdy nie wiemy co się zdarzy." "Zmieniasz się. Powiedziałeś tak siebie. "Wycisnęła pocałunki wzdłuż jego silnej szczęki i do kącika jego ust." Czymkolwiek jesteś, chcę też tym być. Dużo o tym myślałam. Miałam mnóstwo czasu, gdy przepędzałam wampira i maga i mężczyznę jaguara. To jest naprawdę rzadkie znaleźć kogoś, kogo kochasz, i jeszcze rzadszy zmusić go do pokochania ciebie."

Tłumaczy: franekM

"Wciąż będziemy to mieć," powiedział łagodnie i sięgnął pociągając w dół na siebie. Nie mógł zajrzeć do jej oczu i nie dać jej czegokolwiek, czego chciała. "Zawsze będziemy to mieć." Kiedy to się zaczęło? Kiedy przewróciłą jego świat do góry nogami? Jego żołądek był roztrzęsiony, a jego serce roztopiło się w momencie gdy na nią spotkał. Jego bracia śmialiby się gdyby wiedzieli. Potarł swoją brodę o czubek jej głowy, czując, jak jej włosy łapią jak maleńkie wątki, łącząc ich ze sobą. Myślą, usunął jej top, wysyłając go płynnie na podłogę, mógł pogładzić rękę w dół jej miękkiego grzbietu. "Czujesz wilka w sobie?" przewróciła się zakładając głowę na jego ramiona. "Ponieważ jego zapach jest na tobie? i wszędzie nade mną. On jest tam, wiem, że on jest, sięgając mojego wilka, gdy się kochamy. Być może prawdopodobnie dlaczego jesteś jeszcze bardziej dominujący niż kiedy zobaczyłam cię pierwszy raz. "Kradł jej oddech nawet wtedy." Dlatego pocierasz swoim ciałem o moje, zostawiając twój zapach na mnie, a to jest cecha wilka. " "To jest karpacka cecha." Zaśmiała się, i poczuł, jak dźwięk poruszał się przez jego ciało jak mały elektryczny prąd. "Nie mów, że to jest dobra rzecz. Nie noszę tego rodzaju różowych okularów. Przyszło mi do głowy, że możesz być trudny do życia. " Przygryzł jej szyję, jego zęby były łagodne, skrobiąc tam i z powrotem nad jej tętnem, gdy jej oddech został złapany i uwiązł w jej płucach. "Pod warunkiem, że robisz wszystko, co powiem, myślę, że życie będzie łatwe." Przekorna nuta w jego głosie była prawie tak erotyczna jak sposób w jaki jego ręce podeszły w górę przykrywając jej piersi. Po prostu przykrył spody jej piersi w swoich dłoniach, obejmując ją blisko niego przez jeden długi momentu, zanim wyskoczył spod jej głowy, jedno ramię zawijając wokół jej pasa i przetoczył ją na bok, stawiając naprzeciw niego. Sposób w jaki to zrobił, jego ręce były tak silne i pewne, jego ruchy zdecydowane, wysłać drżenie radosnego podniecenia w górę jej kręgosłupa. Nie mogła wyobrazić sobie nigdy pragnienia go w ten sposób. Ból był tak silny, że myślała, że może umrzeć z mieszaninie pożądania, potrzeby i kochani. Jego ciało było twarde i gorące, twarde i bolące za nią. Przeczytała to w jego umyśle, poczuła to w sposobie w jaki jego ciało było już tak grube i twarde, napierając na jej pośladki. "Nie zamierzasz mnie rozproszyć, Manolito," szepnęła. "Nie widzisz jak ważny jest to że podejmuję tę decyzję dla siebie? To musi być moją decyzją. " Trącił nosem o jej gardło, wdychać jej świeży, kobiecy zapach, był zadowolony, że jego zapach utrzymywał się na jej skórze. Jego język dotknął jej tętna, wirował nad małym, kuszącym wgłębieniem zanim przycisnął swoje wargi do jej tętna.

Tłumaczy: franekM

Mary Ann zamknęła swoje oczy. Może ją rozpraszał. Uderzenia jej serca pasowały do jego uderzeń. Jej ciało powinno być gruntownie zaspokojone, ale, nie, pragnęła go całkowicie jeszcze raz. Dotknął jej i zagubiła się. Patrzał na nią i zagubiła się. Wydała lekki jęk i wyciągnęła rękę, żeby zawinąć swoje ramię wokół jego głowy i trzymać go w ramionach przy niej. "Jestem tak żałosna, gdy chodzi o ciebie." Jego wargi musnęły jej ramię, gdy się uśmiechnął, wysyłając małe strzałki pokrywające smugami ognia jej skórę do krągłości jej piersi. Od razu poczuła się obolała i ciasna. "Nie bardziej niż ja jestem z tobą" mruczał i przesunął się bliżej, aby jego usta mogły przechadzać się przez miękki, twarde wzgórki. Jego język osiągnął się na plamce gdzie zostawił jego znak nie tak dawno, że od razu poczuła, jak palił i pulsował. Jej ciało odpowiedziano między jej nogami z tym samym pieczeniem i uczuciem, tylko tysiąc razy potężniejszym, tak że przesunęła się niespokojnie. "Czy to jest dla ciebie ważne, bym tego chciał?" Czy to był jej głos, tak lekko chropawy z oczekiwaniem w którym ledwie mogła siebie rozpoznać? "Ty i to czego chcesz zawsze się liczy," odpowiedziała, podnosząc jego głowę, jego czarne oczy poszukały jej. "Potrzebuję tego, Manolito. Tak jak ty potrzebowałeś mojego ciała i serca. Musisz zaufać mi że znam swój własny umysł. " "To nie jest sprawa zaufania, Mary Ann." Przewrócił się, z dala od niej, ale nie wcześniej niż złapała przebłysk niepokoju w nim. Z ostrożności. I czegoś bliskiego rozpaczy. Nie zrozumiała swoich pomieszanych odczuć. To było wystarczająco proste. Riordan zabrał Juliette do swojego życia. Manolito przyniósł Luiza. Ponieważ teraz wiedziała czym jej wilk, zrozumiała ochronę i siłę, którą jej to dawało, kochała to, ale bardziej kochała Manolito. Chciała pełnego życia z nim. Złapała mignięcia w jego umyśle rzeczywistość tego gdyby nie stała się Karpatianką. Nie mogłaby zapaść się pod ziemię z nim, a często musiałby się odmłodzić. Będąc nad ziemią cierpiąc z tego powodu. Nie byłoby żadnych dni dla niego, niewiele nocy dla niej. "Nie możemy żyć w ten sposób, i nie cieszyć się w sposób w jaki jesteśmy sobie przeznaczeni" powiedziała. Odwrócił się do niej, jego dłoń przykryła tył jej głowy. "Mogę cię uszczęśliwić, Mary Ann. Przez to wszystko, mogę to zrobić."

Tłumaczy: franekM

"Ale ja nie mogę uszczęśliwić ciebie. Chcę tego dla siebie, nie dla ciebie. Ponieważ po raz pierwszy wiem jakie może być życie, gdy dzielą je z kimś innym. Mam wrażenie, że dostałam cud. " Uśmiech zmiękczył twardą krawędź jego ust. "To jest sposób w jaki czuję, Mary Ann. Jesteś tym cudem, a szansa że to utracę … " "Dlaczego miałbyś mnie stracić? Juliette przetrwałą całkowicie. " Jego palce przeczesały jego włosy. "To jest różnica." "Jaka? Wyjaśniać mi jaka to różnica. " Zirytowany, westchnął. "Widzę co masz na myśli gdy powiedziałaś mi, że jesteś uparta." Usiadł i przebiegł obiema rękami jeszcze raz przez swoje włosy, popychając długie włosy za ramionami, a następnie nagle pochyły się całując ją. "To jest coś, czego jesteś całkowicie pewna, że chcesz to zrobić?" Zakręciła swoje palce wokół jego karku i opuściła jego głowę po kolejne pocałunki. Jego usta były jak rozpalony piec, gotowy zapalić się przy najmniej prowokacji. "Chcę spędzić każdy moment jaki mogę mieć z tobą w najlepszy możliwy sposobie." Wypuścił swój oddech. "Nie sadzę, że będziesz mieć swoje sposoby we wszystkich sprawach, sivamet." Przetoczyła się na swoje plecy , jej włosy ciągnęły w poprzek poduszki, i uśmiechnęła się w górę do niego. "Oczywiście że będę mieć." Wyskoczył z łóżka i wyszedł. Po prostu rozpuścił się do pary na jej oczach, płynąc w głąb wąskiego tunelu do wejścia. Serce Mary Ann trzasnęło mocno w jej klatce piersiowej. Co robisz? Zerwała się z miejsca i rzuciła się za nim, biegnąc boso, całkiem zapominając o pluskwach i innych robakach w jaskinie, w jej trosce o Manolito. Połączyła swój umysł z jego, właśnie wtedy gdy użyła prędkości wilka by spróbować go złapać. Nie narazi jej bez dowiedzenia się co może się zdarzy. Jego determinacja była absolutna. Nie chciał być z nią w przypadku, gdyby wszystko poszło źle. Ani mi się waż! Wykrzyknęła to w swoim umyśle, jego umyśle, chowając dużo przymus jaki byłą w stanie użyć. Jej oddech wydostał się w zniszczonym szlochu. Manolito. Nie. Nie możesz tego zrobić. Poczuła muśnięcie jego palców na swojej twarzy a następnie odszedł od niej, wypychając ją z jego umysłu, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Poczuła drgania

Tłumaczy: franekM

granitu i wiedziała, że wejście jest otwierane. Zakładając przypływ prędkości, poruszała swoimi ramionami, śpiesząc się by dostać się tam zanim mógł go zamknąć. Ściany skał trzasnęły się wraz ze szczękiem, który odbił się głośnym echem w jej umyśle. Odrzuciła do tyłu swoją głowę i zawyła, gdzieś między furią a przerażeniem. Jeśli nie wrócę, drzwi otworzą się o zachodzie słońca. Trzasnęła obie dłonie o głazy, szloch zbierający się w jej gardle. Jeśli nie wrócisz, nie ma żadnego powodu by otwierać drzwi. Proszę, Manolito, zmieniłam zdanie. Nie chcę tego. Wróć. Nie narażę cię. To jest moje ryzyko które chcę podjąć, błagała. Poczuła jego westchnienie w swoim umyśle, i co więcej jego palce wydawały się muskać jej skórę. Nie rozumiesz. Jesteś więcej niż moim sercem. Jesteś moją duszą. Nie ma nic — nic — na tej ziemi, co jest ważniejsze do ciebie. Nie chcę byś czuła ogień konwersji. Nie pragnę był kiedykolwiek doświadczenia bólu. I nie zaryzykuję twojego życia albo zdrowia psychicznego do czasu, gdy nie zaryzykuję mojego własnego jako pierwszego, jeśli to może być zrobione bez krzywdy dla ciebie. Przycisnęła swoją rękę mocno do swoich ust powstrzymując płacz. Płacz go nie zatrzyma. Przymus go nie zatrzyma. Jeśli naprawdę mnie kochasz … Jego śmiech był delikatny w jej uchu. To z miłości, to robię. Wróć i usiądź na łóżku i poczekaj na mnie. Jeśli wrócę, skończymy przemianę. Jeśli nie, idź do moich braci i pozwól im zająć się tobą. Było uwiedzenie w jego głosie. Jej obraz siedzącej nago na łóżku, czekającej na niego, by wrócił do niej, był w jego umyśle. Chciała czymś rzucić. Pochyliła się w dół znajdując luźną skałę na podłodze jaskini, zaciskając pięść wokół niej w burzy wściekłości, cisnęła nią o drzwi, wściekła, że spodziewał się że będzie potulnie na niego czekała. Myśląc, że wróci i będą się kochać. Dziko, nieskrępowanym wilczym seksem. Oh, Boże, miał całkowitą rację. Manolito. Spróbowała ponownie. Masz dla mnie takie samo duże znaczenie jak ja dla ciebie. Przynajmniej pozwól nam zrobić to razem. Wypuść mnie. Albo pozostań ze mną połączony. Nie narażę cię.

Tłumaczy: franekM

Jeszcze raz przerwał połączenie i poczuła się sama. Tak samotna. Mary Ann wróciła do sali, jej serce było tak ciężkie, że może roztrzaskiwać się na milion kawałków. Gdyby coś poszło nie tak … jeśli go straci teraz…. Jak mógł zrobić to jeszcze raz? Podjąć decyzję bez zapytania jej o zdanie? Gniew stopniowo ucichnął , gdy to w nią uderzyło. Jeśli nie wróci, nie będzie miała zupełnie niczego. Nie byłoby żadnego powodu do gniewu. Wcale żadnego powód. Tylko pustka, tylko straszna czarna dziura, która ostatecznie ją połknie. "O czym myślałeś?" Szepnęła głośno, nie pewna czy pytała jego czy siebie. Zatonęła na łóżku, ignorując łzy płynące w dół jej twarzy, po prostu pozwalając im płynąć.

Manolito wdychało nocne powietrze, ciągnąc je w głąb swoich płuc. Poczuł wilka wewnątrz, skaczącego do przodu, przetwarzając dane, tak łatwo jak mógł Karpatianin. Mary Ann zaraziła go krwią swojego wilka, i gdy wilk wewnątrz mężniał, spodziewał się, że jego karpackie cechy albo go pokonają, albo ulegają temu, ale do tej pory, nic z tego się nie zdarzyło. Wilk po prostu zamieszkał i pozostał cichy i bystry. Wydawali się współistnieć, ale co się zdarzy z nim albo wilkiem, gdyby go wezwał? Uniósł swoją twarz do nocnego nieba. Kochał noc, piękno i jej tajemnicę. Kochał wszystkie rzeczy związane z Karpatianami. Czy było to, to samo, co poczuła Mary Ann, dowiadując się kim była, będąc pewną siebie i szczęśliwą w jej własnej skórze? Był tym rozdarty będąc z nią. Oczekiwał, że ona przyjmie jego dar życia, z miłości, bez rozważania tego ile będzie ją to kosztowało. Dla niego, bycie Karpatianinem było wszystkim. Kochał swoje życie, czuł się z tym dobrze i był szczęśliwy. Przyjmował to wszystko bez myślenia o tym. Manolito? Zacarias dotknął jego umysłu, ich związek był silny, mimo odległości. Co robisz? Czuł niepokój swoich braci i wiedział, że nieumyślnie dotknął ich, jak zawsze robili przed wielką bitwą. Dotknięcie mówiło powodzenia na wszelki wypadek, gdyby rzeczy nie potoczyły się w dobrym kierunku. Wszystko dobrze, Zacarias. Dokonałem wyboru bez żałuję. Biorę pod uwagę możliwość zadbania o swoje wybory, tak wiec nie miej żalu. Dowiedziałem się, że mój sposób jest słuszny, ale jest tak wiele innych sposobów. Nastała niewielka cisza. Zacarias zawsze mógł zobaczyć zbyt wiele. To co robisz jest niebezpieczne. Manolito udzielił mu wzruszenia ramionami, lekceważąc komentarz, chociaż jego brat nie mógł tego zobaczyć. To co robiliśmy całe nasze istnienie było niebezpieczne. Przekaż informacje Michailowi, że stoimy naprzeciw możliwego zniszczenia z

Tłumaczy: franekM

zewsząd. To jest najmniej co możemy robić, gdy pomogliśmy Malinovs w stwarzaniu planu obalenia przywódcy naszych ludzi. Nicolas już zaczął podróż. Nie chcę byś kontynuował to co wybrałeś. Nie mogę odczytać niczego prócz niebezpieczeństwa. Żyj dobrze, bracie. Manolito wysłał jego ciepło i sympatię, ale odjechało się zanim Zacarias mógł dostać przeczucie tego co zaplanował. "To ja i ty, wilku," powiedział cicho. "I noc." Poczuł, jak wilk poruszył się i rozciągnął. Stworzenie było oddzielona od niego, dwie silne, dominujące osobowości, dzielące to samo ciało. To nie było złudzenie. Cechy wilka, potrzeba by trzymać jego kobietę chronioną i blisko, te sprawy były jak silne albo silniejsze w wilku i podwoił swoją własną potrzebę, by z nim współpracować. Dzielili uczucia i doznania. Mogli się — komunikować. Jesteś gotowy by to zrobić? Tak gotowy jak ty. Ona jest moją partnerką tak samo jak twoją. Nie było żadnego wahania ze strony wilka. Nie zrozumiał jeszcze karpackiej więzi i tego dlaczego oznaczało to dla Manolito śmierć. Mary Ann też chciała podążyć z nim w noc od razu, albo, gdyby jej wilk mógł utrzymać ją przy życiu, to byłoby powolne, piekło na ziemi dla niej. Potrząsnął swoją głową, odmawiając tej możliwości. Gdyby jej nie przemienił, miała rację, mieliby trudne życie, może taką samą powolną, piekielną śmierć, tak czy owak. Lepsze wyjść, to stanąć naprzeciw ognia i spłonąć szybko i do czysta. Zawołał. Wilk odpowiedział. Sięgnął. Wilk skoczył. Zmiana omiotła go. Inna. Zmuszał się do czucia wszystkiego, badając to wszystko. Życie tętniło pod jego skórą. Skóra swędziała od futra. Zęby wybuchły gdy jako pysk się wydłużył aby pomieścić spiczaste kły. Został wciągnięty do tyłu, pociągnięty do środka, wzrastając w szybkim tempie w dół i kurcząc się, cierpiąc na uczucie klaustrofobii. Jego strażnik minął go, zasypując go zapewnieniem, gdy wilk skoczył do przodu i opanowało jego ciało. Siła i moc wlana się w niego i przez niego, karmiąc wilka. Jego pamięć rozszerzyła się gdy pamięć zbiorowe, przekazywana z pokolenie za pokoleniem zalała jego umysł. Nic takiego jak wilkołaki w filmach. W pełni stawały się słabe, niezdolne do wyjścia i chronienia swoich organizmów swojego żywiciela. Niezdolne do odpowiedzenia na zew natury, gdy ich podopieczny znalazł się w niebezpieczeństwie. Kierowali się do organizacji chroniących lasy i zwierzęta. Pracowali niestrudzenie by walczyć z niewiedzą o faunie i florze, zakładami przemysłowymi i siedliskami, nawet samą ziemią.

Tłumaczy: franekM

Był mocni i inteligentny, owinięci w lśniące futro. Bursztynowe oczy i ciemna skórę z czarnym futrem, wilk popatrzał w gładką wodę by dać Manolito poczucie kim i czym był. Nie było żadnego strasznego potwora z filmu, ale wilk który martwi się o swoją partnerkę jak Manolito o Mary Ann. Watachy zostały rozrzucone po świecie. Małe. Ciasne. Ukryte. Rzadko się łączyli, chyba że potrzeba była wielka, ale przeżyli, pochowani w głębi w społeczności ludzi, pracowali, żyli i kochali się między nimi. Ich największym niebezpieczeństwem byli łotrzyki, wilki, które odmówiły bycia częścią jakiejkolwiek watachy, wilki które, jak bracia Malinov, czuli, że mają prawo do rządzenia. Jego wilk przeszukał pamięci zbiorową wszystkich wilków i nie nigdy znalazł części łączenia Karpatiana w pary z wilkiem, ale żadna krew nie krzywdziła drugiej. Manolito otworzył wspomnienia o nim dla wilka, pozwalając mu zobaczyć co zrobiłaby konwersja, dzieląc z nim strach o bezpieczeństwo Mary Ann. Zaczynał uważać wilka za kolejnego brata, partnera i przyjaciela. Znali siebie, scalili się ze sobą i jego wilkiem zawsze, zawsze będzie chronił Mary Ann, właśnie tak jak Manolito zawsze będzie chronił wilka Mary Ann. Manolito pojawiło się w nocy bez żadnej straty. Raczej, uzyskał — wiedzę, zwierzenie, i jego umiejętność podjęcia racjonalnej decyzji. To ostatecznie skrzywdziłoby ich, jeśli żyliby bez Mary Ann, która nie przeszłaby przez konwersję. Wiedział to instynktownie, tak jak rozwiązanie tego. Musiał przyjąć ryzyko dla nich obydwojga. Jeśli nie zrobi tego dziś w nocy, mógł ponownie nie znaleźć odwagi. Machnięciem otworzył drzwiami do jaskini, wiedząc że słyszała, jak kamienie trzeszczały razem gdy jeszcze raz je zamknął. Przechodząc w głąb wąskiego tunelu, nie został zaskoczony gdy przyszła, łzy biegły wzdłuż jej twarzy, rzucając się na niego, zamiast czekać na łóżku, jak polecił. Powstrzymywał uśmiech przed pojawieniem się na jego twarzą, ale jego serce rozjaśniło się na jej reakcję. "Co uczyniłeś? Jesteś szalony, wiesz?" Biel przetoczyła się przez jej doskonałą skórę koloru kawy z mlekiem, gdy się na niego rzuciła. Była wściekła, wciąż jeszcze krzyczała, gdy zamachnęła się na niego, pozwalając adrenalinie nią rządzić. Złapał jej pięści i szarpnął ją ku sobie, owijając ją mocno zanim mogła zadać ból sobie albo jemu. "Spokojnie, csitri. Nie zrób sobie krzywdy." Rzuciła się na niego swoją nogą, ponownie całkowicie złą, ponieważ był bezpieczny. "Skrzywdzić ciebie, to masz na myśli. Nie mogę uwierzyć że to zrobiłeś. A co jeśli być mnie potrzebował a ja nie mogłabym dojść do ciebie? " "Musiałem się upewnić, że byłaś bezpieczna" powiedział, całkowicie rozsądny. Jego ramię znalazło się wokół jej pasa, drugie pod jej piersiami, obydwa przytrzymywały jej ramion do jej boków, powstrzymując ją przed podjęciem kolejnego zamachu na niego. "Mój wilk jest bardzo zainteresowany twoim. On martwi się, że coś jej się

Tłumaczy: franekM

stanie, gdy się zmienisz, ale sądzę, że jesteśmy jednakowej siły. Myślę, że twoja drobna kobieta ma dostatecznie dużo mocno by przedostać się przez konwersję z tobą. " Nie była całkiem gotowa by puścić się obawy i złości na niego. Pociągną ją z jej z nóg i cofnął się, zabierając ją z nim, jej ciało ciasno przylgnęło go niego. Jego penis był już gorący i nabrzmiały, naciskając dokładnie między jej pośladkami. "Jeśli myślisz, że zamierzam pozwolić ci mnie dotykać…." Schylił swoją głowę znajdując wgłębienie jej szyi. Ciepłej. Miękkiej. Zapraszającej. Jego język znalazł jej tętno i drażnił się lekkimi pstryknięciami. Jego zęby otarły się łagodnie tam i z powrotem, zalewając jej kanał ciekłym gorącem. Jej macica skurczyła się, tworząc pulsujący ból. Napięła mięśnie w swoim ramieniu do czasu, gdy ostrożnie pozwolił jednemu się uwolnić. Zawinęła je wokół jego głowy i wygięła się w łuk z powrotem do niego, wdzięczna, że żył i nie doznał urazu. "Wystraszyłeś mnie." "Przepraszam, sivamet. Nie miałem zamiaru cię straszyć, tylko cię ochronić. " Jego ręka zbliżyła się bardzo delikatnie do filiżanki jej piersi, jego palce szarpnęły za jej sutek, wysyłając szelesty uczucia płynącego przez jej ciało. Było coś niezwykle erotycznego w trzymaniu jej się w ten sposób, jego ramię zamykające ją mocno przy nim, jego ciało przyciśnięte do niej. Zawsze zmuszał ją do czucia się zmysłową i piękną i bardzo chcianą. Nienasycony głód błysnął w jego oczach, gdy schylił swoją głowę całując ją. Jego usta spustoszyły jej, ale jego ręce były łagodne, gdy podróżowały w dół do miękkiej przestrzeni jej brzucha. Potarł tam małe kółeczka, trzymając jej brodę, trzymając dostęp do jej ust. Zadrżała w oczekiwaniu. "Połóż się na łóżku." Jego ramiona opadały. Mary Ann odwróciła się przodem do niego, badając surowe pobudzenia na jego twarzy, gruby wzwód stojący pod wyraźnie zarysowanymi mięśniami na jego brzuchu. Skinął w kierunku łóżka, i poczołgała się na nie, rozmyślnie działający na zmysły, słysząc jego szybki oddech gdy poruszyła swoim ciałem z gracją wilka, wolno i erotycznie, jej piersi kołysały się a jej pośladki były okrągłe i mocne. Obróciła się i wyciągnęła, nie śpiesząc się wcale, pozwalając mu widzieć jej każdy cal. Wiedziała, że lubi jej skórę, i migotliwe światła mieniące się na niej, miękki kolor kawy wpływał na korzyść. Nie mógł oderwać swoich oczu od niej. Uklęknął nad nią na łóżku, jego ręka prześliznęła się w górę jej nogi do jej uda. Jego ręce były ciepłe i szorstkie. Pobudzając napięcie jej macicy, i mogła poczuć zmarszczki potrzeby w głąb jej najbardziej kobiecego kanału. Ledwie jej dotykał, tylko swoim ciemnym

Tłumaczy: franekM

spojrzeniem, tak napełnionym żądzą, tak pobudzonym, że pomyślała, że może doznać orgazmu, tylko przez małe muśnięcie jego palców i spojrzenia na jego twarzy. Manolito przykrył jej ciało swoim własnym, całując ją w kółko, poświęcając swój czas, będąc tak łagodnym i tak cierpliwym jak mógł. Jego dotknięcie było czułe gdy podniósł jej ciało. Chciał by zaznała miłości. Poczuła miłość. By wiedziała, że zawsze stanie z nią i dla niej i będzie uwielbiał jej ciało swoim. Będzie wiedziała, na końcu ich czasu razem, będzie wiedziała że była kochana. Rozdzielił jej uda swoim kolanem i podniósł ją do niego, czekając aż jej oczy spotkają jego, a następnie przyłączył ich w jednym długim skoku, który wysłał przypływ pioruna przemykający przez jego ciało. Jej mięśnie pulsowały wokół niego, ciasne i śliskie i oh, tak aksamitny miękki. Powiedział jej, że ją kocha swoim ciałem, pochylając się w kółko, całując ją, gdy jechał na niej, gdy zabrał ją do łagodnego punktu kulminacyjnego. Jego serce waliło na ogrom tego co robił — tego co robili. Jego własne uwolnienie wysłało kolejne fale orgazmu przez nią. Jeszcze raz ja pocałował i usiadł, wciągając ją na swoje kolana. "Jesteś pewna?" Kiwnęła głową, jej oczy były ufne. Jego serce przewróciło się na drugi bok. Wciągną ją w swojej ramiona, jego usta znalazły jej, całując ją znowu i znowu, w kółko, jakby nigdy nie miał dość. Sapnęła gdy jego palce nacięły się na jej sutkach i wysłały obezwładniające uczucie do skrzyżowania jej nóg, tak że jej ciało zadrżało z większej przyjemności. Jakby czekał na ten sygnał, schylił swoją głowę niższej, długie włosy prześliznęły się zmysłowo nad jej skórą, łącząc się na jej kolanach gdy znalazł jej pierś. Zęby szarpnęły, skrobały; jego język omył i zatańczył. Poświęcił czas, ssąc przez moment pierś, jedna ręka ześliznęła się między jej nogi, wyłapując jej reakcję, gorące naprężenie, zapadającą wilgoć. Wycałował swoją drogę z powrotem od wzbierającej krągłości jej piersi i lizał znajdujące się tam tętno. Raz. Drugi. Jego ręka prześliznęła się nad jej rozpadliną, potarty, palce przepchnęły się głęboko. Poczuł, jak jej falujące jedwabne ściany zamykają się wokół niego, mocując się z zaciekłym pobudzeniem. Zatopił swoje zęby głęboko. Mary Ann szarpnęła się w jego ramionach, odrzucając do tyłu głowę, jej biodra przeciwstawiające się mu, jej ciało jeździło pod jego ręką gdy pił. Ta przyjemność/ból ukołysał ją i, przeszedł przez nią — przez niego. To był karpacki sposób. Potrzeba życiowej partnerki. Nie zaspokojony głód, seksualny albo fizyczny, jaki mógł zaspokoić tylko życiowy partner. Jej smak był jej wyłączną cechą i afrodyzjakiem dla niego. To była istota ich życia, więź krwi, która nie mogła być złamana. Sięgnął jego wilka, dzieląc się tym z nim, chcąc by zrozumiał, chcąc by wilk Mary Ann dzielił taką samą więź.

Tłumaczy: franekM

Żywił pobudzenie Mary Ann, chcąc by poczuła jedynie przyjemność, zwiększając doświadczenie ich najwyższego połączenia. Z jej życiem powiązanym z jego na wieki, i krwią związującą ich zjednoczenie było tak jak uzależniające, jak jej ciało. Zamknął swoje oczy, rozkoszował się uczuciem jej nagiej skóry prześlizgującej się naprzeciw jego. Każde zakończenie nerwowe zostało pobudzone aby najmniejsze uczucie spłynęło po nim w przypływach przyjemności. Zakwaterował swój umysł, dzieląc to jak się czuła — miękki atłas, gorący jedwab, pikantny smak. Podniósł swoją głowę, przyjrzeć się, jak dwie bliźniacze strużki spływały w dół opadającego łuku, do doliny i poniżej w kierunku jej brzucha. Przesunął swoim językiem po ukłuciach, zamykając je, i podążył bliźniaczym szlakiem nad jej piersią, w dół doliny do jej brzucha. Jego włosy prześliznęły się przez jej uda, gdy otoczył dookoła jej talię, nakłaniając ją by położyła się na plecach, gdy on liznąć każdą pozostałość istoty jej życia z jej skóry. Mógł poczuć, jak mięśnie zaciskały się w wiązki pod jego dłonią, zaciskające się w taki sam sposób jak jej pochwa zacisnęła się wokół jego palców. Przytrzymał ją i przetoczył, układając ją nad siebie. "Usiądź na mnie okrakiem. Ujeżdżaj mnie." Już wybuchał z ponownej potrzeby. "Nie możesz przecież," powiedziała łagodnie, ale ześlizgała się w dół jego ciała, znajdując jego pulsującą erekcję, gorącem ustami. "Zgaduję, że możesz." Jego ręce złapały jej ramiona. Nie mógł pozwolić jej rozpraszać go, i jej ust — jej magiczne usta — właściwie możesz to robić. "Usiądź na mnie okrakiem, Mary Ann." Chwycił jej udo, szarpiąc do momentu gdy niechętnie udzieliła mu jednego pysznego, bardzo erotycznego machnięcia swoim językiem, a następnie była mu posłuszna, pełzając w górę jego ciała, do czasu gdy usiedziała na nim. Odrzuciła do tyłu swoje włosy nad swoim ramieniem i wzniosła się nad nim, podczas gdy jego ręka objechała dookoła podstawę jego penisa, tak by mogła wolno nasadzić siebie. Jej piersi zakołysały się zachęcająco, z miłością, oh tak kusząco, i złapał swój oddech, zachwycając się jej czystym urokiem. A następnie się obniżyła, jeden wyjątkowy cal na raz. To były tortury, bolesna przyjemność, gdy zabrała go do swojej pochwy, byłą tak gorący jak pierścień ognia rozżarzony do białości, tak miękki że wydawała się jak żyjący jedwab, więc mocno zdusił swój oddech w swoim gardle. Nie był pewny, czy przeżyje dzisiejszą noc. Manolito podniósł swoje ręce, a Mary Ann pochyliła się do przodu, plącząc swoje palec z jego. Ruch wywierał nacisk na jej najwrażliwsze miejsce, i niemal rozpadła się tam, ale jego ręce opadły do jej bioder i zablokowały ja w dole, mocno na nim, uniemożliwiając ruch. Jego spojrzenie trzymało jej. Gorące. Wzbudzone. Błyszczące. Intensywność wysłała kolejne obmycie gorąca, przetaczającego się przez nią. Rozkazując.

Tłumaczy: franekM

Wiedziała czego chciał. Pomysł powinien napełnić ją strachem, albo lękiem, albo nawet wstrętem, ale zamiast tego, to ją ekscytowało, ekscytowało jej wilka. Mogła poczuć swoje zęby, ostry teraz, domagając się od niej jego smaku. Manolito. Duga połowa jej duszy. Wsunął jedną dłoń pod jej włosy, aż jego palce mogły zakręcić się wokół jej karku i pociągnął ją do jego klatki piersiowej. Siedząc na nim, jej ciało pulsowało z przyjemnością, lizała miejsce tuż nad jego sercem. Strumień jego krwi w jego żyłach wołał do niej. Jego samczy zapach. Piżmowy zapach wilka i podniecający zapach seksu w powietrzu — całe połączeni wywołało obrót jej serca. Jej język wysunął się ponownie jak strzała, przesuwając się po jej skórze. Jego penis wydał odpowiadające szarpnięcie. Jej mięśnie zacisnęły się wokół niego. Czekała, słuchając ciągłego stukotu, tak blisko jej ucha. Szybki. Podekscytowany. Przewidujący. Jej zęby osiadły głęboki, i jego smak, niewiarygodny dar życia, wpłynął do niej. Jego surowe oddechy pogłębiły się. Jego penis stwardniał, rozciągnął się, i dokonując inwazji, wysyłając fale ognia przez jej ciało. Jej mięśnie kurczyły się i jęczały, zwiększanie jej wzmożoną przyjemność. Smakował — jak moc. Gorący , słodki i pełen seksu. Kto by pomyślał, że mógł smakować tak dobrze? Jego ciało zaczęło poruszać siei w niej. Długimi, rozwlekłymi uderzeniami, prawie leniwie. Pozostał zagłębiony w aksamitnej jeździe między jej nogami, gruby i długi, wioząc ją wolno do szaleństwa. Był wszędzie. W niej. Na niej. Zalewając jej usta, jej ciało, okrywając ją kokonem miłości. Jego ręce uniosły jej biodra w górę, aby skoncentrowała się na ognistych uczuciach, gdy niemal wycofał się całkowicie. Następnie zmusił ją do położenie się, trzymając ją w ramionach w leniwym tempie, tak by mogła pomieścić dość dla prawdziwej wymiany. Jazda była najbardziej zmysłową jaką kiedykolwiek miała. Jego ręce prześliznęły się po jej pośladkami, masując, wykonując kółeczka, gładząc długą, aksamitną linię między jej pośladkami, a następnie nakłonił ją by uniosła się w górę, w tym rozwlekłym, leniwym rytmie. Jęczała i zamiotła swoim językiem przez jego klatkę piersiową, zamykając drobną ranę. Jej mięśnie pulsowały wokół jego trzonka, a jej oddech przeszedł do wysapanych szlochów. Spuściła wzrok do jego oczu. Też na niją spojrzał. Manolito De La Cruz. Jego oczy były najczarniejsze w nocnych kolorów, ze smugami bursztynu, jak małe pioruny. I mogła utonąć w ogromie miłości w nichNie próbował tego ukryć, w najmniejszym stopniu nie wstydził się tego że ona to widzi. Trzymał jej biodra i wykonał długie, wolne koła, gdy sprowadził ją w dół, tak że jej oddech został wyciągnięty z jej ciała i zaciśnięty do węzła nerwów, tak że wykrzyknęła na intensywność uczucia. Jej żołądek pomarszczył powierzchnię z wybuchem płomieni i jej macica skurczyła się. "Oczywiście że cię kocham. Jak mogłabyś tego nie wiedzieć? "

Tłumaczy: franekM

Jej gardło bolało i łzy paliły za jej oczami. "Nigdy nie myślałem że cię znajdę. Nigdy nie myślałam, że sama poczuję miłość w ten sposób." "Upewnię się, że poczujesz ją z każdym oddechem który bierzesz" powiedział. Dociskając swoje palce na jej biodrach, ciągnąc jej biodra w górę, napełniając ją tak bardzo że wykrzyknęła jego imię, jej paznokcie zagłębiły się w jego ramionach. Odepchnęła się od niego, zjeżdżając w dół, jej ciało drżało, gdy umysł paraliżowała przyjemność, która wybuchła w niej, gdy poczuła jego brutalne uwolnienie, nagły obrzęk, gorące uwolnienie tak głęboko wywołując falę po fali, do momentu gdy opadła w przód do jego ramion, wyczerpana, leżała na nim, zablokowana w nim, niezdolny by się ruszyć. Trzymał ją w ramionach, jego wargi znajdowały się w jej włosach, podnosząc wzrok na kryształowy sufit. "Żyłem przez wieki, Mary Ann, i ani razu nie mogłem uwierzyć że to mi się przydarzy. Nie sądziłem, by którykekolwiek z nas naprawdę wierzyło, że to zdarzy się. " Nie było dość powietrza w jej płucach, by mogła mówić, więc wycisnęła pocałunki na jego gardle, a następnie położyła swoją głowę na jego klatkę piersiowej i zamknęła oczy, słuchając rytmu jego serca. "Zajrzałem do mojego serca, duszy, i szczerze mówiąc, myślę, że mężczyźni naszego gatunku są stworzeni do żądania swojej życiowej partnerki, niezależnie od, czy ona jest w nim zakochana czy nie. Zniszczyłem tyle wampirów, i sądzę, że udzieleni wyboru staje się całkowicie złe, mordując i żerując na niewinnych, czy zgłosić roszczenie i pozwolić mojej życiowej partnerce dorosnąć do kochania mnie — wierzę że jest to ostatnia deska ratunku dla nas. " Klepała jego klatkę piersiową. "Może wpierw powinieneś zastanowić się nad zalecaniem się do twojej życiowej partnerki, namawiając ją by zakochać się w tobie, a dopiero potem zgłosić pretensje do niej." Jej żołądek nagle się zacisnął. Z cichym gwałtownym wdechem opadła z niego, kładąc się na plecach. Manolito położyło swoją rękę na jej brzuchu, czując, jak jej mięśnie się zaciskają. Skuliła się i odepchnęła jego ramię. "Wydajesz się zbyt ciężki. I jest tu zbyt gorąco. Może powinieneś otworzyć drzwi i powinieneś wpuszczać nocne powietrze. " Przetoczył się na bok, ostrożny by trzymać swoje ciało z dala od niej. "Zaczyna się przemiana. Poczułaś część tego, co przeszedł Luiz. Chcę byś została połączona ze mną przez cały czas, Mary Ann. "

Tłumaczy: franekM

"Nie ma potrzeby byśmy oboje przez to przechodzili. To była moja decyzja." Lampa lutnicza wydawała się przeszywać jej wnętrze, tak że sapała i trzymała się kurczowo za żołądek. Koraliki potu zaznaczyły kropelkami jej czoło. "Nie pytam cię. Nie przeżyję, tylko przyglądając się. Muszę brać czynny udział, taj jak mój wilk." Oparł się blisko, objął jej rękę swoją." Rozumiesz? Słuchasz mnie? " Jej oczy były ogromne, już szklące się z bólu, ale kiwnęła głową. "Mój wilk," wysapała. "Ona próbuje mnie ochronić. Musisz sprawić, by ona się zatrzymała. Obydwie musimy…. " Ucichła ponieważ drgawki podniosły jej ciało i uderzyły nią z powrotem o materac. Zwinęła się do pozycji embrionalnej, sięgając jego ręki. "Zmuś go do mówienia do niej. Ona nie może z tym walczyć. To ją zniszczy, ale ona nie chce bym cierpiała. " Manolito nie chciał jej zostawić, nawet na moment, ale dyszała, kiwając głową, próbując czekać, podczas gdy ból dręczył jej ciało. Podniosła się na kolana, przechylając się na bok łóżka, wymiotując na okrągło. To zdarzało się szybko, prawie zbyt szybko. Sięgnął jej, ale drgawki zaczęły się od nowa. W jej umyśle, mógł poczuć, jak jej wilk wzrasta, próbując ją chronić. Wilk nie miał zamiaru się ratować. Była strażniczką, a Mary Ann cierpiała. Jego wilk był częścią jego. Musiało być zaufanie między nimi, i żaden z nich nie chciał by jego partnerka znosiła ból. Manolito zachował swoje zdanie stanowczo połączony z Mary Ann, próbując przejąć agonię, ale opuścił swoje ciało fizyczne, pozwalając wilkowi przejąć obowiązki. Mary Ann przekręciła się, zdesperowana by ukoić ból, a jej ręka wpadła w grube futro. Obróciła głowę i wilk leżał przy niej. Jego oczy wpatrywały się w nią. Głęboki bursztyn z wąskimi czarnymi błyskawicznymi, przesuwającym i się przez nie. Piękne oczy. Piękne futro.

Puść. Niech ona wyjdzie. Usłyszała, jak słowa rozbrzmiewały echem przez jej umysł, gdy ponownie miała konwulsje, gdy ból palił przez każdy organ i do jej samego mózgu. Ona może umierać. Nie pozwolę na to. Jeśli tego nie zrobisz, ona nie przeżyje. Możesz wyczuć jej walkę? Ona nigdy nie zaakceptuje tego co ci się stanie bez wskazówek. Nie wiem jak jej pomóc. Ja wiem. Pozwól jej wyjść.

Tłumaczy: franekM

Był całkowicie tak arogancki i ochronny jak Manolito. Nie wiedziała czy mogła znieść ból w małych ograniczeniach tej przestrzeni, ale nie chciała podjąć szansy, że jej wilk umrze. Zmuszała się do puszczenia się, chociaż uczucie było gorsze; nie mogła uchwycić się niczego, nie miała żadnej kotwicy której mogła się złapać. Słyszała swój zrozpaczony krzyk, a następnie Manolito było tam, w jej umyśle, uspokajając ją, szepcząc do niej. Jego wilk też tam był, mrucząc gwarancje. Ból zelżał, stał się daleki, mimo że mogła poczuć, jak drgawki dręczyły jej ciało. Mogła słyszeć dyszenie wilka i wycie, krzyczącego od czasu do czasu. Czuła, uspokajające okrążenia aksamitnego języka, gdy jej partner łagodził jej konwersje. Co więcej poczuła, jak dwa samce przenoszą ból na ich własne barki, pracując razem, by wziąć wszystko co mogli. Godziny, może doby, przeszły obok. To wyglądało na niekończące się. Wyczerpana, była pewna że ostatecznie ulegnie śmierci, Manolito nareszcie zawołał do niej, by się pojawiła. Nie miała dość siły. Jej wilk nie miał dużo więcej. Obydwie leżały dysząc, tak wyczerpane że nie mogły się ruszyć, ani odpowiedzieć. Samiec alfa trącił kobietę, głaszcząc swoim pyskiem jej ciało, najwyraźniej próbując jej pomóc. Mary Ann poczuła ich w swoim umyśle jeszcze raz, Manolito wzywał ją. Musiała zapaść się pod ziemię. To był jedyny sposób zatrzymania bólu dla wszystkich z nich — jedyny sposób uleczyć ich ciała. Zrobiła najwyższy wysiłek i próbowała wstać, wysyłając ciepło i miłość do jej wilka, gdy się wycofał. Manolito zabrał ją w swojej ramiona, obejmując ją gdy otworzył ziemię i umieścił ich obydwoje w niej. Układając ją ostrożnie, naciągając żyzną, ciemną glebę nad nimi, rozkazując jej ulegnąć odmładzającemu snowi Karpatian.

Rozdział 20 "Gdzie oni są?" zapytała z niepokojem Jasmine. Ona nie lubiła być bez karpackich mężczyzn w domu. Przemierzyła od okna do okna, zmuszając się do odwrócenia wzroku do lasu deszczowego. Mary Ann nie odzywała się przez moment, dotykając leciutko umysłu Manolito. "Oni pomagają Luizowi. Powstał jak Karpatianin, i jest bardzo głodny. " Juliette przygładziła włosy Jasmine. "Nikogo tam nie ma, Jazz. Wiedziałabym. Zresztą, mężczyźni nie są tak daleko. Wątpię, czy ktoś spróbuje ponownego ataku. "

Tłumaczy: franekM

"Po prostu chcę się stąd wydostać" powiedziała Jasmine, przyciskając troskliwie rękę do jej brzucha. "Posłaliśmy po samolot" zapewniła ją Juliette. "Nie chcemy byście ty i Solange próbowały podróżować przez las do rancza. To zbyt daleko i zbyt niebezpieczne. Ponieważ wiemy, że mistrz wampir wykorzystuje mężczyzna jaguara, by ująć Solange, nie możemy zaryzykować jakichkolwiek szansy. " "Ranczo znajduje się na krawędzi lasu deszczowego" wskazała Jasmine." Wciąż odizolowane od ludzi. Może tam też nie będziemy bezpieczne. " Juliette wymieniła długie spojrzenie z Mary Ann, i obydwa opuściły wzrok na Solange. Uścisnęła rękę jej kuzynki. Wszystko w porządku. Wiem, że teraz nie będę nigdzie bezpieczne. Nie mów Jasmine. Miałam nadzieję zatrzymać je na pobyt na ranczu, ale nie chcę wysłać jej do jeszcze jakiegokolwiek niebezpieczeństwa, niż ona już w nim jest. Ona jest w ciąży, Juliette, i potrzebuje opieki. Juliette rozmawiała głośno uspokajać zarówno swoją siostrę jak i jej kuzynką. "Jest kilka domów w majątku. Jeden został zbudowany właśnie dla was dwóch, więc możesz mieć swoją prywatność. Rafael i Colby są Karpatianami i oni mają ich własny dom na ranczu. Młodsze rodzeństwo Colby mieszka z nimi. Riordan i ja też mamy tam dom. Nicolas i Zacarias dzielą główny dom. Manolito i Mary Ann będą mieć ich własny dom. Poza tym, rodzina Chavez mieszka i pracuje na ranczu. Oni są dobrze przygotowani w wiedzę i obrony, by walczyć z wampirem albo wszystkimi innymi którzy będą próbować skrzywdzić was. Ranczo jest najbezpieczniejszym miejscem, w którym możesz się teraz znaleźć, z ośmioma Karpatianami którzy będą was chronić. " Solange westchnęła. "Ona ma rację, Jasmine. Prawdopodobnie będziemy bezpieczniejsze na ranczu niż gdziekolwiek indziej. Potrzebuję trochę czasu by wrócić do zdrowia. I zawsze kochałam konie. " Jasmine odwróciła się dookoła, po raz pierwszy bardziej zainteresowana rozmową. "Nie wiedziałam tego. Nigdy mi nie powiedziałaś. " Solange próbowała wyglądać nonszalancko. Obecnie rzadko dawała coś z siebie, nawet swojej rodzinie. "Gdy byłam młodsza, kiedyś zwykłam jeździć." "Pamiętam to," powiedziała Juliette. " Nawet wtedy byłaś takim śmiałkiem. Zawsze jeździłaś na oklep i przerażałaś mamę. " Światło przygasło w oczach Solange i położyła się z powrotem na kanapie. Juliette, a nawet Jasmine rzuciły bezradnie okiem na Mary Ann, jakby pytając co powinny zrobić.

Tłumaczy: franekM

Mary Ann poczekać aż Jasmine usiądzie na kanapie obok Solange, zanim wyjęła swój lakier do paznokci. Uniosła butelkę. "Czy ktoś chce tego użyć?" "Nigdy w życiu nie malowałam swoich paznokci " powiedziała Solange, patrzenie lekko w szoku. "Możesz sobie wyobrażać mnie z czerwonymi paznokciami?" "Nie czerwonymi." Mary Ann lekko potrząsając głową, marszcząc brwi, jakby Solange popełniła olbrzymią gafę. "Różowa pasja." "Różowa pasja," Juliette szturchnęła swoją kuzynką. "To jest histeryczny moment. Nigdy nie widziałam ciebie w niczym różowym, nie mówiąc już o różowej pasji. " "Dlaczego nie czerwony?" zapytała Jasmine. "To by nie grałoby z jej odcieniem skóry" powiedziała Mary Ann ze znajomością tematu. "Ona ma piękne ręce. Chcesz by mężczyźni je zauważali. " Solange przesunęło swoje ręce za siebie. "Nie interesuję mnie, by mężczyznami mnie zauważali." Mary Ann zaśmiała się. "Głupia kobieta. Naprawdę myślisz, że kobiety stroją się tylko dla mężczyzn? Niektóre tak robią, ale większość, sukienką dodaje sobie odwagi w jakiejkolwiek sytuacji. Jeśli dobrze wyglądasz, masz więcej pewności siebie. Na przykład, jeśli ty i Jasmine będziecie musiały pójść na jakąś uroczystą kolację, będziesz chciała wyglądać jak najlepiej, tak by inne kobiety nie sprawiły, że poczujesz się jak uboga krewna. Kobiety są bardziej krytyczne dla kobiet niż mężczyźni." "Zawsze dobrze wyglądasz" powiedziała Juliette. "Co jeszcze robisz?" Mary Ann rozglądała się na obie strony, a następnie obniżył głos. "Tajna broń to ogórek." Solange usiadło prosto. "Jasmine, zakryj swoje uszy." Mary Ann, Juliette i Jasmine wybuchły śmiechem. "Sheesh, Solange," Juliette powiedziała. "Wyjmij swój umysł z rynsztoka." "Mój umysł ma się doskonale, dziękuję. To o Mary Ann się niepokoję." "Kładziesz go na swoich oczach" powiedziała Mary Ann, śmiejąc się jeszcze mocniej. Odpowiadający uśmiech Solange, ociągał się z przyjściem i był bardzo krótki, ale zapalił jej oczy. "Wiedziałam."

Tłumaczy: franekM

To był pierwszy raz, gdy Mary Ann zobaczyła przebłysk normalności w Solange, gdy jej strażnik opadł tylko na mgnienie oka. "Będę malować twoje palce u nogi i pazury dla ciebie, Jasmine," zaoferowała Mary Ann. Kluczem do współpracy Solange, i może ostatecznie jej uleczenia, była jej miłością do jej młodszej kuzynki. Pod warunkiem, że Mary Ann utrzyma każdą propozycję dla Jasmine, Solange wysili się by wyjść z jej strefy komfortu dla młodszej kobiety. Jasmine rzuciła okiem na Solange, a następnie na jej siostrę. "Nigdy nikogo nie malowałam." "Cóż, już czas byś zaczęła," powiedziała Juliette. "I myśleć, że Juliette powinna spróbować ogórka," zasugerowała Solange. Juliette rzuciła w nią poduszką. "Na twoje oczy, twoje oczy," powiedziała w obronie Solange. "Pomaluje twoje paznokcie jeśli chcesz" powiedziała Jasmine. Solange potrząsnęło swoją głową. "W żadnym razie." Juliette trąciła ją jeszcze raz. "Solange obawia się, że pomyślimy że ona jest dziewczęca. Trochę modnisią. " "Hej!" Mary Ann udało się wyglądać na znieważoną. "Cóż w tym złego? Wciąż kopię tyłki wampirów. Po prostu wyglądam dobrze, robiąc to. "Nie wspomniała, że miała wtedy na sobie futro. Uniosła swoje paznokcie. "I tylko złamałam jednego." "Twoje paznokcie są długie" powiedziała w podziwie Jasmine. "Łamię swoje przez cały czas." "Ale nie poleruje. No chodź, Jasmine. Solange pozwoli mi pomalować swoje. Ona może zakrywać je, więc nikt nie zobaczy. Całkiem jak noszenie ultra sexy bielizny i nikt tego nie wie. To sprawia, że czujesz się piękna, ale jesteś jedyna która jest tego świadoma." Juliette zmarszczyła brwi. "Bielizna? Kto nosi bieliznę? " "Eew!" Solange rzuciła w nią poduszką. "Jesteś w błędzie." "Okay," powiedziała Jasmine "Muszę uzgodnić to jedno z Solange. To zbyt wiele informacji. Nigdy nie będę mogła patrzeć na ciebie ponownie bez wyobrażania sobie ciebie…" przerwała, robiąc minę.

Tłumaczy: franekM

Solange faktycznie się uśmiechnęła. Prawdziwym uśmiechem. To zmieniło jej całą twarz, zapaliło jej oczy i uczyniło jej spojrzenia młodsze o lata. "Teraz sprawiłaś że też mam ten obraz w mojej głowie." Ona i Jasmine wymieniły spojrzenie, robiąc minę i jednocześnie powiedziały, "Fu." "Więc moja misja tu jest zakończona. Dałam sobie radę z przeszkodzeniem wam obydwóm." Juliette założyła swoją ramiona, wyglądając na zadowolony z siebie. Jasmine zaśmiała się i wyciągnęła ręce do Mary Ann. "Jeśli Solange jest różową namiętnością, to jakim kolorem ja jestem?" Wszyscy czekali. Mary Ann rzuciła okiem na Solange, które uniosła brew. "Hmm, myślę, że jesteś bardziej gumą balonową." Wydobyła inną butelczynę ze swojej torby. "Jest różowa!" zauważyła Solange, opierając się o poduszki. "Nie jest" powiedziała Mary Ann z oburzeniem. "Jest subtelna różnica." "Co jeszcze tam masz?" chciała wiedzieć Juliette. Spojrzała do torby na równy błyszczący szereg po przepychany przez pętelki buteleczk. "Nie wierzę. Sprawdź to, Solange. "Pochwyciła torbę i odsłoniła zawartość. Nastała krótka, absolutna cisza. "Właściwie ile jeszcze butelek lakieru do paznokci masz?" zapytała Solange. Mary Ann wzięła torbę z powrotem i otworzyła butelkę błyszczącej gumy balonowej. "Rzadko opuszczam dom z przynajmniej dziesięcioma. Nigdy nie wiadomo co może się zdarzać, a kobieta musi dobrze się czuć z sobą, choćby nie wiem co." Cisnęła przesadne westchnienie. "Nie mam pojęcia co wasza trójka zrobi bezecnie." "Dobrze," powiedziała Solange, sięgając tak daleko do przodu że jej nos znalazł się niemal w lakierze do paznokci, gdy przyjrzała się, jak Mary Ann malowała paznokcie Jasmine "Nie nosimy różowej namiętności albo gumy balonowej, z całą pewnością." "Tutaj." Juliette złapała różową namiętność. "Wystaw swoją stopę, Solange." "Czekaj!" W głosie Mary Ann była panika. "Nie możesz robić tego po prostu w ten sposób. Tu. "Wyciągnęła dwa płatki fioletowej i pomarańczowej pianki." Musisz użyć tego. One oddzielą jej palce u nogi. " Solange wciągnęła swoją stopę i włożyła pod siebie. "Cofnij się kuzynki. Nie przyklejasz niczego tak dziwnego do mojej stopy."

Tłumaczy: franekM

"Nie być takim dzieckiem." Mary Ann wsunęła piankę na swoje stopy i podniosła je w górę. "Widzisz. To wcale nie szkodzi. Mam inną parę i one nie są fioletowe. " Jasmine wypuściła okrzyk radości. "Spójrz, Solange, one są różowe." Solange przewróciła swoimi oczami, ale pozwoliło Juliette włożyć je na swoje palcach u nogi. "Tylko lepiej nigdy nikomu nie mówić o tym." Mary Ann pracowała radośnie nad paznokciami Jasmine, od czasu do czasu rzucając okiem na palce u nogi Solange. Juliette robiła bałaganu, i rozśmieszała Jasmine, tak bardzo że ledwie mogła trzymać swoje ręce nieruchomo. Mary Ann rzuciła okiem kilkakrotnie na Solange. Wydawała się odprężona i pozwoliła sobie dobrze się bawić. To był kroczek, ale to był wciąż postęp. Mary Ann znalazł swój ulubiony lakier i zaczęła malować własne palce u nogi, podczas gdy Jasmine dmuchała na swoje paznokcie a Juliette pozwoliła Solange pracować nad swoimi palcami u nogi. Solange nagle zesztywniała i rzuciło okiem w kierunku drzwi. Manolito? Mary Ann poczuła blisko jego obecność. Ostrożnie obchodź się z Solange. Ona naprawdę doznała traumy; zarówno ona jak i Jasmine potrzebują pomocy. Ostrzeż Riordana i Luiz, proszę. Zasypał ją otuchą, gdy wszedł do pokoju. "Dobry wieczór, panom. Mam nadzieję, że dobrze się czujecie." Pochylił się muskając pocałunkiem głowę Mary Ann, udając że nie zobaczył, jak Solange wzdrygnęła się gdy zbliżał się na bardzo małą odległość. "Co z Luizem?" zapytała Jasmine. "On ma się dobrze. Riordan jest z nim teraz. On ma kilka rzeczy do nauczenia się. Latanie i przesuwanie się na sposób naszych ludzi, co nie jest tak łatwe jak patrzenie na to. "Puścił oko do Jasmine." Ładne paznokcie. Podoba mi się kolor. " Uśmiechnęła się. "To jest guma balonowa." Manolito mimochodem wziął lakier do paznokci z ręki Mary Ann i usiadł naprzeciwko niej, wkładając jej stopy na swoje kolana. "Przeszukałem wyspę, Solange, i zobaczył ślady jaguara na północnej stronie. Poszedłem za nimi do rzeki. To wyglądało jakby kot wszedł do niej." Mówił rzeczowo, traktując ją jak równego sobie, zmuszając ją do tego samego z nim. Otworzył butelkę lakieru i zmarszczył brwi z powodu zapachu. Mary Ann posłała mu uśmiech wdzięczności za zwrócenie się do Solange, jakby nie zauważył, że ledwie może tolerować jego obecność w pokoju. Prawdopodobnie minęło kilka lat odkąd Solange znalazła się w towarzystwie mężczyzny.

Tłumaczy: franekM

"Mam raczej wrażliwy zmysł węchu," dodał Manolito, "I nie mogłem wyczuć człowieka w kocie, pomimo że szlak miał kilka godzin. Jak dostrzegasz różnicę między ludźmi jaguara a prawdziwym jaguarem bez pomocy wykonania badania tomograficznego ich mózgu? Nie był na tyle blisko mnie, bym dostrzegł jego wzory mózgu." Mary Ann chciała cisnąć swoje ramiona wokół szyi Manolito i przytulić go. Nauczyłem się kilku rzeczy od bycia w twoim umyśle. Jego głos mówił przeciągał samogłoski w pieszczocie. Jej palce u nogi drgnęły, chcąc się zwinąć, i musnąć, lakier z połyskiem, wylądował na jej palcu u nogi zamiast na paznokciu. Solange oglądała proces, zafascynowana przez widok dużego karpackiego mężczyzny, zasadniczo drapieżnika, delikatnie pastującego z paznokciami jego życiowej partnerki. Jej usta drgnęły i musiała odwrócić wzrok, ponieważ Manolito spiorunowało wzrokiem Mary Ann. "Nie ruszaj się." "Nie ruszam się. Zrobiłeś tę rzecz. " "Jaką rzecz?" Zapytał Manolito. Wyglądałeś seksownie i zachwycająco i zabrzmiałeś jak gorąco pośrodku ulewy. Zachowuj się jak należy. Solange odchrząknęła. "Gdy mężczyzna jaguar podróżuje, on zazwyczaj nosi niewielką paczkę wokół swojej szyi." Jej głos zabrzmiał na niski i chropowaty, jakby rzadko go używała. Nie patrzała w prosto na Manolito, ale nie warczała. I kontynuowała pracę nad palcami u nogi Juliette, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. "Często kiedy on skacze na drzewa, torba ociera się o mech na pniu albo gałęzie. To jest bardzo małe, ale gdy wiesz na co patrzeć, możesz to dostrzec." "Gdy wrócimy na ranczo, może mogłabyś poświęcić czas na pokazanie mi tego" powiedział Manolito. "Tak że gdy pójdziemy na patrole, będziemy wiedzieć czego szukamy." Jego głos był trochę bardziej swobodny jak Solange. Pochylił się do przodu dmuchając na palce u nogi Mary Ann. "Pewnie." Zapadła cisza, ale była towarzyska, nie pełna napięcia. Mary Ann rozglądała się po pokoju po kobietach, które zostały jej rodziną. Na mężczyznę, który był jej sercem i duszą, i uśmiechnęła się.

Tłumaczy: franekM

Manolito spojrzał, w górę, jego czarne oczy spotykając jej. Jej serce podskoczyło w sposób w jaki zawsze robiło, gdy patrzała na niego, gdy zagubiła się w jego spojrzeniu. Kocham cię, avio päläfertiil. "Moja życiowa partnerko. Moja żono. " Kocham cię, również, avio päläfertiil, koje. "Mój życiowy partnerze. Mój mężu. " To nie zabrzmiało znacznie lepiej.

SKRÓCONY KARPACKI SŁOWNIK

To bardzo – bardzo - skrócony karpacki słownik zawiera najczęściej urywane z karpackich słów, w śród tych Mrocznych książkach. Oczywiście, pełny karpacki słownik byłby tak duży jak zwykły słownik dla całego języka.

Notatka: karpackie rzeczowniki i czasowniki poniżej są słowem podstawowymi. Ogólnie pojawiają się w ich pojedynczej formie "podstawowej", jak poniżej. Za to, zazwyczaj pojawiają się z przyrostkami (e.g., "andam"? "daję" a nie właśnie w podstawie, "i").

Aina — ciało ainaak — wiecznie akarat — umysł; wola ál — błogosławić; przywiązywać alatt — całkowicie al. — do windy; unieść i — dać avaa? otworzyć avio — poślubił avio päläfertiil — lifemate bels — wewnątrz; wewnątrz

Tłumaczy: franekM

ća — uciec; uciec; do ucieczki coro — do przepływu; do biegu jak deszcz csitri — bączek (kobieta) eli — na upadek ek — przyrostek dodał po rzeczowniku kończącym się spółgłoską czynić to w liczbie mnogiej ekä — Brat elä — żyć elävä — żywy elävä ainak majaknak — ziemia życia elid — życie én — ja en — wielki, wielu, duży En Puwe — Wielkie Drzewo. Powiązany z legendami o Ygddrasil, oś mundi, Mount Meru, niebo i piekło, itd. engem — mnie és — i että — że fáz — czuć się zimnym albo chłodnym fertiil — płodny fesztelen — przestronny i widny fü — zioła; trawa gond —opieka; niepokój (rzeczownik) hän — on; ona; to

Tłumaczy: franekM

hany — gruda; grudka ziemi irgalom — współczucie; litość; łaska jälleen — jeszcze raz jama — być chorym, rannym, albo śmierć; być bliską śmiercią (czasownik) jelä — światło słoneczne; dzień, słońce; światło joma — toczyć się; pójść jorem — zapomnieć; zgubić się; popełnić błąd juta — pójść; do spaceru jüti — noc; wieczór jutta — połączył; ustalony (adj.). łączyć; ustalić; do zmory (czasownik) k — przyrostek dodał po rzeczowniku kończącym się samogłoską czynić to w liczbie mnogiej kaca — kochanek płci męskiej kaik — wszystko (rzeczownik) ka — dzwonić; zaprosić; do prośby; żebrać ka— k — tchawica; jabłko Adama; gardło Karpatii — karpacki käsi —? ręka kepä — mniejszy, mały, łatwy, niewielu kinn — na zewnątrz; na dworze; zewnątrz; na zewnątrz kinta — mgła, mgła, dym koje — człowiek; mąż; truteń kola — umrzeć koma — pusta ręka; pusta ręka; dłoń ręki; wgłębienie ręki

Tłumaczy: franekM

kont — wojownik kule — słyszeć kuly — jelitowy robak; tasiemiec; demon, który posiada i pożera dusze kulke — pójść albo podróżować (na lądzie albo woda) kuńa — kłamać jakby we śnie; zamknąć albo pokryć oczy meczem chowanego; umrzeć kunta — zespół, klan, plemię, rodzina kuulua — należeć; trzymać lamti — nizina; łąka lamti ból jüti, kinta, ja szelem — dolny świat (dosłownie: "łąka nocy, mgieł, i duchów") lejkka — pęknięcie, szczelina, rozdarcie (rzeczownik). Do cięcia; cios; uderzyć z mocą (czasownik). lewl — duch lewlma — lepszy świat (dosłownie: "ziemia spirytusowa"). Lewl mama includeslamti ból jüti, kinta, ja szelem: dolny świat, lecz także obejmuje światy wyżej w górę En Puwe niż Wielkie Drzewo. löyly — oddech; para (powiązany tolewl: "duch") mama — ziemia; las mäne — ratunek; ratować mnie — my meke — czyn; praca (rzeczownik). Robić; robić; do pracy (czasownik). minan — kopalnia inden — każdy, wszystko (adj.) möért — co dla? (okrzyk) molanâ — kruszyć; rozpaść się

Tłumaczy: franekM

molo — zgnieść; włamać się do kawałków mozdul — zacząć ruszać się, wejść do ruchu nä — dla — ama — to; ten tu nélkül — na zewnątrz nenä — gniew żaden — tak jak; w takiej samej drodze jak; jak numa — bóg; niebo; szczyt; górna część; najwyższy (powiązany z angielskim słowem: "święty") nyál — ślina; ślina (rzeczownik) (powiązany tonyelv: "język") nyelv? język o — (użyty przed rzeczownikiem począwszy od spółgłoski) odam — sen; sen (czasownik) oma — stary; starożytny omboće — inny; drugi (adj.) ot — (użyty przed rzeczownikiem począwszy od samogłoski) otti — patrzeć; zobaczyć; znaleźć bądź winnym — drzwi pajna — do drukarni pälä — połowa; strona palafertiil — kolega albo żona pél — obawiać się; bać się z pesä — gniazdo (dosłowny); ochrona (przenośny) pide — wyżej

Tłumaczy: franekM

pirä — koło; pierścień (rzeczownik). Do obramowania; otoczyć (czasownik). pitä — trzymać; uścisk piwtä — nastąpić; interesować się torem gry pukta — ruszyć z miejsca; prześladować; zmusić do ucieczki ropa — zdrowy; leczenie pusm — powrócić do zdrowia puwe — drzewo; drzewo reka — ekstaza; trans rituaali — rytuał sa — e — przybyć; przyjść; dojść salama — piorun; zasuwa pioruna sarna — słowa; przemówienie; zaklęcie czarów (rzeczownik). Do monotonnego śpiewu; śpiewać; świętować (czasownik). śaro — zamarznięty śnieg siel — dusza sisar — siostra sív — serce sívdobbanás — bicie serca tak — e — wejść; przebić; wynagrodzić; zastąpić susu — dom; miejsce urodzenia (rzeczownik); w domu (adv.) szabadon — swobodnie szelem — duch tappa — do tańca; do znaczka ze stopami (czasownik) si — ty

Tłumaczy: franekM

przetrząsać — twój toja — zgiąć; do łuku; do przerwy toro — walczyć; kłócić się tule — spotkać; przyjść türe — pełny; zaspokojony; znakomity tyvi — łodyga; podstawa; pień uskol — wierni uskolfertiil — lojalność veri — krew vigyáz — do opieki dla; opiekować się z vii — ostatni; nareszcie; w końcu wäke — moc wara — ptak; wrona weńća — kompletny; całość wete — woda