Felix, Net i Nika oraz Bardzo Senna Ryba

Copyright © 2007 by Rafał Kosik Wszelkie prawa zastrzeżone. All rights reserved. Redakcja: Katarzyna Sienkiewicz-Kosik, Alicja Bobrowicz Korekta: Anita Karwowska Skład i łamanie: Powergraph Projekt, ilustracje i okładka: Rafał Kosik Wydanie pierwsze

Wydawca: Powergraph Sp. z o.o. ul. Cegłowska 16/2, 01-803 Warszawa tel./fax: (22) 834 18 25, 834 18 26 www.powergraph.pl e-mail: [email protected] ISBN 83-921466-7-0 Prlnted In Poland

Senne, duszne popołudnie nastrajało wyłącznie do solidnej drzemki. Felix, Net i Nika siedzieli w ostatnim rzędzie foteli przegubowca i przysypiali. Autobus brnął przez korek w centrum Warszawy jak ranny ślimak pod górę. — Przepraszam, czy mógłby pan nacisnąć czerwony guzik? — rozległ się kobiecy głos. — Chciałam wysiąść. — Do przystanku z pięćdziesiąt metrów — odpowiedział jakiś mężczyzna. — Jest dużo czasu. To potrwa pół godziny. — No właśnie, ja szybciej przejdę ten kawałek — zauważyła kobieta, po czym zawołała głośniej. — Może pan otworzyć drzwi? — Regulamin zabrania — odparł kolejny głos, należący zapewne do kierowcy. Przyjaciołom nie chciało się nawet otwierać oczu. — Może guzik awaryjny? — mruknął sennie Net. — Mandat — ziewnął Felix. — W regulaminie jest, że to stówka. — Wysiadamy... regulamin nie działa... bo my poza autobusem... Felix chciał coś odpowiedzieć, ale zasnął. *** Obudziły ich wibracje podłogi i bujanie. — Przynajmniej jedziemy — zauważył sennie Net. — Drzemnę się jeszcze... Jest tak dobrze... Dojedziemy do pętli i wrócimy... — Lepiej otwórz oczy — z oddali dobiegł go głos Felixa. Net chwilę wsłuchiwał się w docierające do niego dźwięki i oprzytomniał. — O nie! — zerwał się z miejsca. — Znowu to samo! Jego krzyki obudziły Nikę. — Znowu ten sen — przeciągnęła się. Siedzieli w pędzącym pojeździe, ale nie był to autobus miejski, tylko czarna karoca, zaprzężona w szóstkę koni. Ta sama, którą już kilka razy podróżowali wbrew własnej woli. Drzwi, bez jakichkolwiek klameczek czy korbek, wyłożone były miękką skórą, a szyby zrobiono z pancernego szkła. Przekonali się o tym już podczas poprzednich snów. — Mam tego powyżej pępka — oświadczył rozbudzony na dobro Net. — To przecież nienormalne, że człowiek zasypia i ciągle śni mu się takie coś. — A tym bardziej, że śni się to naraz całej naszej trójce — dodał Felix. Zaczął przeszukiwać kieszenie swoich bojówek, ale nie znalazł tam żadnego z drobiazgów, które zwykle nosił przy sobie. Net uderzył kilka razy pięścią w szybę. — To na nic — Nika przygładziła plisowaną spódniczkę w szkocką kratę i zapatrzyła się w okno. — Musimy zaczekać, aż się zatrzyma. — Mogę wam pomóc — rozległ się skrzekliwy głos. Zaskoczeni, spojrzeli na coś przypominającego skrzyżowanie jaszczurki z bezwłosym psem. Wzdrygnęli się. Stwór miał może pół metra długości i był pokryty srebrną łuską, jak u ryby. Leżał na brzuchu na przeciwległej kanapie i wgapiał w nich sterczące na łbie, krokodyle oczy. — Tego tu nie było przed chwilą, nie? — Net wcisnął się głębiej w kąt karocy. — Mam nadzieję, że nie jest jadowite. Mam miliardy alergii. — Jestem złotą rybką — chrypiąco wyjaśnił stwór. — Nie wyglądasz na rybkę — zauważył Felix. — Nie jesteś złota — dodał Net. — I śnisz się nam — zakończyła Nika. — Jestem rybą dwudyszną — wyjaśniła ryba. — Ale masz srebrne łuski — uprzejmie zauważyła Nika.

— Jestem złota — ryba pogładziła płetwonogą łuski na boku. — To białe złoto. Znacznie cenniejsze od żółtego. — Jak dla mnie, to możesz być i aluminiową rybą — z obrzydzeniem stwierdził Net. — Wyglądasz jak zdechły pokemon. Chcesz nam pomóc? — Jaaasne — ziewnęła ryba. — Pojedziemy tradycyjnie. Trzy życzenia. — Tylko po co miałabyś spełniać nasze życzenia, skoro zaraz się obudzimy? — O nie! To wy macie spełnić moje trzy życzenia. Po jednym na łebka. — W bajce było odwrotnie — mruknęła Nika. — Nie wiem, nie czytałam. Nie umiem. Widziałaś książki dla ryb? Jesteśmy pod tym względem dyskryminowane. — Olać rybę — zbagatelizował Net. — Zaraz się obudzimy. Spróbowali zignorować dziwnego współpasażera. Zapatrzyli się w okno. Rzadki las umykał do tyłu. Przez kilka minut ryba cierpliwie gapiła się na nich wyłupiastymi oczyma, a w końcu przemówiła: — Nie obudzicie się bez mojej zgody. Jestem administratorem tego snu. — Poczekamy, aż korek po stronie jawy się skończy — Net machnął ręką. — Spływaj stąd. — Jak sobie chcecie... — ryba wygięła się, złapała w pysk własny ogon i zaczęła się połykać. — Będziecie jeszcze żałować — wygulgotała, pochłaniając się dalej. Robiła się coraz mniejsza, aż usta chwyciły same siebie i, z cichym mlaśnięciem, zniknęły. Została tylko wilgotna plama. — To było dziwne nawet jak na sen — stwierdził Net. Karoca zaczęła hamować i zatrzymała się na poboczu. Ktoś otworzył drzwi i przyjaciele zobaczyli chudego policjanta. Wydał im się dziwnie znajomy. — Kapitan Eftep. Policja duktowa — zasalutował. — Proszę o prawo jazdy, dowód rejestracyjny... — zerknął na konie — i książeczkę szczepień. Przyjaciele zamarli. Policjant faktycznie był Eftepem - ich nauczycielem informatyki. Wszystko wskazywało na to, że nie kojarzy, kim są. Albo udaje, że nie kojarzy. Pierwszy ocknął się Felix. — Jesteśmy pasażerami — wyjaśnił. — Zresztą... porwano nas. Jechaliśmy autobusem... — Wobec tego bileciki poproszę. — Ale to jest sen. Bilety... zostały po stronie jawy. — Niezła wymówka — Eftep uśmiechnął się kwaśno i pokiwał głową. — Proszę opuścić pojazd. Wysiedli na ubitą drogę. Eftep cofnął się i położył dłoń na kaburze. — Proszę się pochylić i oprzeć dłonie o błotnik — polecił ostrym tonem. — Tu nie ma błotników — zauważył Felix. — To karoca. — Brak błotników... — Eftep uśmiechnął się złośliwie. — Będzie mandacik. — Jesteśmy pasażerami — przypomniała Nika. — Jeśli nie wy kierowaliście, to kto? Spojrzeli do góry, na kozioł. Woźnicy nie było. — Konie nie mogły kierować — z satysfakcją zauważył policjant. — Są na to za głupie. — To bywa zaraźliwe... — mruknął Net. — Nie pouczajcie mnie — Eftep wyjął z kieszeni notes i zaczął zapisywać. — Brak błotników, więc i chlapaczy, brak świateł pozycyjnych, hamulcowych, kierunkowskazów, nie działa hamulec ręczny, na oponach nie ma bieżnika... właściwie to samych opon też nie ma. A zamiast zderzaków z przodu są zwierzaki.

— Ale to przecież nie nasza wina — zaprotestował Felix. — Byliśmy pasażerami. Jeśli zna pan sposób na kierowanie karocą z wnętrza... Eftep zajrzał do karocy i dodał: — No tak. Brak kierownicy i pasów bezpieczeństwa. Nie ma też przedniej szyby, a co za tym idzie, niesprawne są wycieraczki. Oj, uzbierało się wam — zsumował słupek w notesie i oznajmił. — Osiem tysięcy dwieście pięćdziesiąt złotych. Płatne natychmiast. — Nie mamy pieniędzy — Felix rozłożył ręce. — To sen. Mamy może ze dwadzieścia złotych po stronie jawy... — Wobec tego jesteście aresztowani. — Ale... — próbowała zaprotestować Nika. Eftep uciszył ją gestem i wyciągnął kajdanki. Spojrzał na nie, potem na przyjaciół. Nie było sposobu, żeby skuć jednymi kajdankami trzy osoby. Rozczarowany, skrzywił się i schował je z powrotem. — Zapraszam do radiowozu — wskazał stojącą na poboczu policyjną Nysę. Wnętrze mikrobusu wydawało się bardziej archaiczne niż wnętrze karocy. Usiedli na twardych, wąskich fotelikach. — Właściwie to czemu się go posłuchaliśmy? — zapytał Net. — Też się zastanawiam... — przyznał Felix. Niestety drzwi były już zamknięte. — Wziął nas przez zaskoczenie — dodała Nika. W kilka minut dojechali do miasteczka i komisariatu, który wyglądał jak biuro szeryfa z westernu. Był to wolnostojący parterowy budynek z małymi, zakratowanym oknami. Właściwie to wszystko wokoło przypominało miasteczko z Dzikiego Zachodu, tyle że złożone z typowo polskich domków: krytych strzechą kaszubskich chałup, zakopiańskich chatek i kostek łomżyńskich. Budynki stały wzdłuż szerokiego, gliniastego pasażu, który po deszczu zapewne zamieniał się w bagno. Eftep zaparkował przed komisariatem, wysiadł i wypuścił przyjaciół. Teraz zobaczyli, że w miasteczku jest nawet saloon, choć przypomina bardziej wiejską remizę. Przed nim, zamiast koni, stały ukośnie zaparkowane traktory. Z wnętrza dobiegała muzyka disco-polo, śpiewy i odgłosy przytupywania do taktu. — Za co właściwie zostaliśmy aresztowani? — Felix spojrzał na policjanta. — Za niemanie ośmiu tysięcy dwustu pięćdziesięciu złotych — wyjaśnił Eftep. — Zapraszam do aresztu. Dla podkreślenia swoich słów położył dłoń na kolbie pistoletu (czy może rewolweru - nie było widać). Zauważyli, że w międzyczasie Eftep poluźnił pas z bronią tak, żeby wisiał nisko, po kowbojsku. Po krótkim wahaniu weszli do celi i pozwolili się zamknąć. Ceglane ściany nie były otynkowane. Poza drewnianymi ławami znajdował się tu tylko stolik z pustą, powgniataną blaszaną miską i niegodne zaufania kulawe krzesło. Usiedli na ławach. Chwilę oceniali wnętrze biura przez stanowiącą czwartą ścianę kratę. Było żywcem przeniesione ze starego westernu. Drewniane biurko, szafa na broń, klucze na wielkich kołach. Tylko stojący na biurku laptop wyraźnie nie pasował do wystroju. — Lepiej tu niż w karocy — stwierdził Net. — Możemy pogadać i się polenić, dopóki autobus nie wydostanie się z korka. — Sądzisz, że jak ruszy, to się obudzimy? — powątpiewał Felix. — Zwykle, kiedy przysnę, od razu pojawia się jakaś baba... znaczy, starsza pani i budzi mnie, żebym ustąpił jej miejsca. Nagle usłyszeli pyknięcie połączone z mlaśnięciem i złota rybka, która nie wyglądała ani na złotą, ani nawet na rybkę, wypluła samą siebie na wolne krzesło. — Dżiss... Jak można wypluć samego siebie?! — zdziwił się Net. — Cała sztuka w ułożeniu warg — ryba usadziła się wygodniej. — Namyśliliście się?

— Spływaj, mała — Net machnął ręką. — Przynajmniej jeść nam tu dadzą. Nie będziemy się nudzić. — Mówiąc to, wyśnił na podłodze pudełko z grą Scrabble. Ryba jednak nie zamierzała spływać. Kocim sposobem zaczęła wylizywać sobie boki, co przy braku szyi było niezwykle trudne. — Czas we śnie płynie wolniej — rzuciła od niechcenia. — Możecie tu siedzieć tydzień, a po stronie jawy minie kwadrans. Poza tym, jeśli obudzi się tylko jedno z was, to pozostali będą tu nadal tkwić. Na koniec ktoś zostanie zupełnie sam. — Większe szansę, żeby wyjść stąd szybko, mamy działając wspólnie — przyznała Nika. — Jesteśmy w końcu superpaczką — przyznał Net. — Ale mnie tu dobrze. Zagramy? — wskazał pudełko. — Znów będziesz wymyślał słowa. — Nie moja wina, że nie wiecie, co to jest kryptokornik. — Obudźmy się jak najszybciej — poprosiła Nika. — Ten sen mi się nie podoba. — Macie jakieś pomysły, co zrobić? — zapytała ryba. Popatrzyli po sobie, ale nikt nie wyrywał się do odpowiedzi. — Z braku waszych ja mam pomysł — odezwała się ponownie. — Zresztą, już go znacie: trzy życzenia. — Mam lepszy — odparł Net. — Pożyczymy od szeryfa ryż i sos sojowy. Zabijemy czas, robiąc sushi. — Impertynent! — prychnęła ryba i zaczęła się zjadać. Po chwili, z cichym beknięciem, zniknęła. Tak jak wcześniej, została po niej mokra plama. Przyjaciele popatrzyli po sobie ponuro i skupili się na poczynaniach Eftepa. Wchodził do komisariatu, klikał w klawiaturę komputera, znów wychodził. Przez małe okienko obserwowali, jak władczym krokiem przechadza się środkiem jedynej ulicy miasteczka. Mieszkańcy kłaniali się nisko i schodzili mu z drogi. Szeryf odpowiadał nieznacznym skinieniem głowy i, szeroko stawiając nogi, kołysząc biodrami, dumnie szedł dalej. — Dlaczego wszyscy mu się kłaniają? — zastanowiła się Nika. — Boją się, że ich zastrzeli? — Mam pewną teorię — oznajmił Felix. — Jesteśmy we śnie Eftepa. — Nie! — zaprotestował Net. — Odwołaj to. Ja nie chce być we śnie Eftepa. Stanowczo wolę być we śnie... Pameli Anderson, czy w ogóle w jakimś tam innym, ale nie we śnie Eftepa. — Niestety, to jego sen — zgodziła się Nika. — Zachowuje się tu jak w życiu, ale inni traktują go, jak on chce. Sensem snu jest to, żeby wszyscy go szanowali. — Po stronie jawy nieco z tym gorzej — przyznał Felix. — Bo facet myli szacunek ze strachem — wyjaśniła Nika. Szeryf powrócił z kolejnej przechadzki. Powiesił czapkę na kołku i usiadł do komputera. — Co pan zamierza z nami zrobić? — zapytała twardo Nika. — Przesłucham was po lunchu — rzucił przez ramię Eftep. — Zgłodnieliśmy trochę — przyznał Net. — Po moim lunchu. — Szeryf uśmiechnął się złośliwie. — Wy nie jecie. Nie macie żadnych praw, dopóki nie zapłacicie mandatu. — Jak mamy zapłacić, nie wychodząc stąd? — Felix rozłożył ręce. — To kompletnie bez sensu. — Nic nie poradzę. Takie prawo — Eftep również rozłożył ramiona. — Tym bardziej, że sam je stanowię. Nie zapłacicie, nie wyjdziecie. — To przez tę flądrę! — olśniło Neta. — Jak mnie nazwałeś?! — Eftep zerwał się i wycelował w niego palcem.

— Mówiłem o rybie dwudysznej — wyjaśnił Net. — Taka nasza znajoma... Ona nas w to wpakowała, bo nie chcieliśmy spełnić jej trzech życzeń. Coś metalicznie kliknęło przy kracie. Przyjaciele z zaskoczeniem zauważyli, że po wewnętrznej stronie drzwi ich celi pojawiła się klamka. — Halo, halo, halo! — zdenerwował się Eftep. — Tak nie wolno. — Podszedł i w kilka sekund zdemontował klamkę. — To więzienie, nie poczekalnia. Siedzicie, dopóki ja tego chcę. Przygotujcie się psychicznie do przesłuchania. — Nie przeżyjemy tego. Pamiętacie lekcje informatyki? Tam miał czterdzieści pięć minut na gnębienie nas, a tutaj... — Netowi głośno zaburczało w brzuchu — Chętnie bym coś zjadł. W tym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Eftep otworzył. — Dostawa pizzy! — oznajmił facet w czerwonym kombinezonie i czerwonej czapeczce z napisem „Pizza w 0.7 sekundy". Za nim stał krzywo zaparkowany, czerwony traktor. — Dlaczego oni wszyscy jeżdżą tu traktorami? — mruknął Net. — O co chodzi? — zapytał wreszcie Eftep. — Należy się dwadzieścia zeta. Eftep zawahał się, ale zapłacił i położył pudełko z pizzą na stole. Gapił się w nią chwilę, zastanawiając się, co jest grane. — To dla nas — wyjaśnił Net. — Wy coś knujecie... — Eftep sięgnął do szuflady i wyciągnął z niej wykrywacz metalu. Ledwo zbliżył go do pudełka, wykrywacz zaczął piszczeć. — Aha! — ucieszył się i wyciągnął umazany w serze pilnik do metalu. — I co powiecie na to? — Pizza pilnikiana — Net wzruszył ramionami. — Pewnie ostra... — Nie żartuj sobie — Eftep ponownie wycelował w niego palcem. — To mój sen i ja tu ustalam zasady. Myśleliście, że nie usłyszę, jak pilnikujecie... znaczy piłujecie kratę? Założył czapkę i wyszedł na kolejny obchód miasteczka. — Posłuchajcie. — Nika przesiadła się na wprost chłopców. Chwyciła dłoń Neta i dłoń Felixa, żeby skupili na niej swoją uwagę. — Posłuchajcie. Nie musimy uczestniczyć w żadnym przesłuchaniu. To sen, a we śnie każdy może robić, co mu się podoba. Nie musimy się słuchać Eftepa. — Ale to jego sen — zauważył Net. — Nie jego! — zaprotestowała Nika. — On tylko był tu pierwszy i urządził sobie wszystko po swojemu. — Czyli... jeśli powiem, że chcę, żeby tam były drzwi — Felix wskazał tylną ścianę celi — to tam pojawią się drzwi? Spojrzał na ścianę, ale cegły wciąż były cegłami. — Nie działa — stwierdził i przeniósł wzrok na Nike. W tym momencie poczuli chłodny powiew. Spojrzeli na ścianę i zamarli. W tylnej ścianie były drzwi. — Ja cię! — wykrzyknął Net. Wstał i podszedł do nich. Nacisnął klamkę i drzwi otworzyły się, ukazując... teksańską prerię. — Za bardzo się wczułem w te westernowe klimaty — przyznał Felix. — Przecież tam powinien być las — przypomniał sobie Net. — Komisariat stoi na skraju miasteczka. — To sen — Felix podrapał się w głowę. — Nic tu nie jest logiczne ani oczywiste.

— Czekaj! — Net uśmiechnął się złośliwie. — Jeśli możemy zmieniać ten świat, to ja bym wolał, żeby Eftep sam nas wypuścił. — Jak?... — Felix nagle poczuł, że coś go uwiera w nogę. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej... gruby plik banknotów. — Nie! — zaprotestował Net. — Chcesz mu oddać taką kasę? — Spoko. Nie zamierzam płacić mandatu, skoro nie jestem winien. Też chcę, żeby Eftep sam nas wypuścił. — Dla zasady? — upewniła się Nika. — Dla zasady — kiwnął głową Felix. Dziewczyna wywróciła oczami. — Zwyczajne wyjście drzwiami jest dla was za trudne? — zapytała. — Możemy sobie wyśnić drzwi do lasu i uciec. — Możemy zmieniać sen — powiedział Net. — Zmienimy go tak, że Eftep sam nas wypuści. — Każdy z nas osobno ma większą wyobraźnię niż on — przyznała Nika. — Ale po co chcecie mu zepsuć jego sen? Niech sobie śni w spokoju. — Bo psuje nasze życie na jawie. We śnie zresztą też zaczął od aresztowania nas tylko po to, żeby nam pokazać, kto tu rządzi. — Nie powstrzymamy się, żeby nie zmieniać jego snu — dodał Felix. — I nie chcemy się powstrzymywać — Net uśmiechnął się złośliwie. — Ale po co? — Nika rozłożyła ręce. — Aż tak udzieliła się wam jego chora ambicja? Jeśli koniecznie chcecie go wkurzyć, to już lepiej tak. — Pstryknęła palcami i ściany komisariatu pokryły się plakatami z maksymalnie tandetnymi gwiazdami popu, a na krześle pojawił się puchaty, różowy pokrowiec. Laptop na stole zamienił się w różowego MacBooka, a blaszany kowbojski kubek w plastikowy, ze wzorkiem w Teletubisie. Eftep wszedł do biura, zatrzymał się w drzwiach, rozejrzał po wnętrzu i zacisnął pięści. — Przestańcie zmieniać mój sen! — wykrzyknął. — Przedtem było dobrze! Zaczął zrywać plakaty. Potem ściągnął różowy pokrowiec i cisnął go do pieca. Pstryknął palcami, przywracając dawny wygląd komputera i spojrzał z wyższością na przyjaciół. — Tak niczego nie osiągniecie — wyjaśnił, zadowolony z siebie. — Niech nas pan uwolni — poprosiła Nika. — My stąd znikniemy, a wraz z nami pana problemy. — Szeryf jest niezłomny w swoich zasadach — odpalił Eftep i sięgnął po kubek z kawą. Dopiero gdy upił łyk, zauważył, jak wygląda. Odstawił go z obrzydzeniem i siłą woli zmienił z powrotem w blaszany. Net spojrzał na kubek i ten znów stał się plastikowy, tym razem ze wzrokiem w Pszczółki Maje i Gucie. Nika zabrała Felixowi pieniądze i wysunęła w dłoni przez kratę. — Oto nasz mandat — powiedziała. — Proszę nas wypuścić. — Ale wtedy nie będzie przesłuchania. A już się nastawiłem... — zrezygnowany Eftep wziął pieniądze i usiadł na drewnianym fotelu. — To zwykła popołudniowa drzemka. Lubię ten sen... Staram się śnić go codziennie. Psujecie mi to. — Dziwnym zrządzeniem losu znaleźliśmy się w tym samym śnie — wyjaśniła Nika. — Jeśli pan nas puści, będzie pan dalej śnił swój szczęśliwy sen. Bez nas. Eftep opuścił ramiona w geście rezygnacji i wziął od Niki plik banknotów. — Tylko nikomu nie mówcie — rozejrzał się i otworzył drzwi celi. Czarna karoca czekała z otwartymi drzwiami przed komisariatem. Zakapturzony, owinięty czarną peleryną woźnica tkwił nieruchomo na koźle, dwa metry nad ziemią. Czarny cień w samo południe. — Wsiąść tam, to jak przenieść się z deszczu pod rynnę — zauważył Felix.

— Z deszczu do kanału burzowego — sprecyzował Net. — Wyśnijmy sobie... stację metra. — Stację metra na Dzikim Zachodzie? — zdziwiła się Nika. — Zaraz... — Felix podrapał się w głowę. — Nie wiemy, gdzie zawiezie nas karoca. Pomyślmy chwilę, zanim wsiądziemy. Rozejrzeli się. Elegancki mężczyzna podjechał pod bank czarnym traktorem z przyciemnianymi szybami. Dalej grupka rozbawionych dwudziestolatków wolno jechała pięciomiejscowym ciągnikiem cabrio, kiwając głowami w rytm muzyki disco. Połowa budynków w miasteczku okazała się atrapami - im dalej od komisariatu, tym mniej starannie wykonanymi. Ostatnie domy były właściwie pudłami z namalowanymi oknami i drzwiami. — Zdecydowanie, Eftep ma kiepską wyobraźnię — stwierdził Net, po czym zatrzymał się, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. — Nie bądź okrutny — poprosiła Nika, choć już zaczynała się uśmiechać. — Zauważyliście, że tutaj nie ma żadnego pomnika? — Net zmrużył oczy. Z oddali dał się słyszeć odgłos potężnego silnika. Po chwili zza budynków wyjechała przypominająca rozbudowany traktor ciężarówka. Zatrzymała się w kłębach kurzu, a z kabiny wyskoczyło dwóch facetów w kombinezonach roboczych. Kierowca zauważył przyjaciół i zapytał: — Net Bielecki? Gdy Net przytaknął, tamten sięgnął do kabiny po clipboard z plikiem wymiętych kartek i podsunął do podpisania „potwierdzenie odbioru pomnika", po czym z pomocnikiem otworzył ładownię, skąd bez trudu wyciągnęli wielki, owinięty brezentem postument. Postawili go na środku ulicy. Towarzyszył temu dźwięk, jakby pomnik ważył ze trzydzieści ton. Gdyby się lepiej zastanowić, to właśnie tyle powinien ważyć. Po chwili ciężarówka odjechała. Net chwycił za końcówkę liny oplatającej przykrycie. — Prezent pożegnalny dla kochanego nauczyciela — uśmiechnął się słodko. — Ciągnijcie. Wspólnie zerwali brezent i cofnęli się, żeby ocenić dzieło. Na środku ulicy, na półtorametrowym cokole stał odlany z brązu pomnik przedstawiający trzy postacie nadnaturalnej wielkości. Podpis głosił: „Felixowi, Netowi i Nice, bohaterskim bojownikom o wolność na lekcjach informatyki. Mieszkańcy Eftepowa." Spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem. — To było okrutne — przyznała Nika, ale nie przestawała się śmiać. Nie czekali, by zobaczyć, jak na pomnik zareagują mieszkańcy miasteczka. Ruszyli wzdłuż ulicy. — Co robisz, jak chcesz wysiąść z autobusu? — zapytał nagle Felix. — Naciskam czerwony guzik „na żądanie" — odparł Net. — To sen Eftepa, ale możemy go zmieniać. Możemy na przykład wyśnić czerwony guzik do przerywania snu. — Czy to nie za proste? — zapytała Nika. — Proste rozwiązania są najlepsze. — I mówi to ktoś, kto ma w domu automat do parzenia herbaty wielkości małego słonia — zauważył Net. — Nie przesadzaj — Felix pchnął drzwi najbliższego sklepu i skinął na przyjaciół. — Najwyżej słonia-wcześniaka... Sklep okazał się wypożyczalnią... traktorów. Ściany niewielkiego pomieszczenia pokryte były plakatami i tabelkami z cenami. Na widok przyjaciół zza zawalonego papierami biurka zerwał się drobny mężczyzna z ryżymi włosami i rzadką brodą. Miał na sobie elegancki strój złożony z uprasowanych w idealny kant spodni, wyjątkowo paskudnej koszuli i połyskującej jak odwłok muchy kamizelki.

— Witam szanownych państwa — zaczął uniżonym głosem, z przylepionym do ust sztucznym uśmiechem. — W czym mogę pomóc? Szukają państwo traktora turystycznego, czy raczej sportowego? A może lepszy będzie terenowy? Czy chodzi o weekendowy wypad za miasto, czy raczej o wakacje? — Nie interesują nas traktory — uprzejmie przerwał mu Felix. — Szukamy czerwonego guzika. — Mamy czerwone traktory — odpalił bez zastanowienia sprzedawca. — Lamborghini z obniżonym zawieszeniem i spojlerem w standardzie. — Zaczął przegrzebywać sterty papierów w poszukiwaniu właściwego folderu. — Nie chodzi o traktor. Chodzi o czerwony guzik. — Tak, oczywiście. Może też być... Felix gestem wskazał przyjaciołom drzwi. Wymknęli się po cichu. — Co to miało być? — zapytał Net. — Sam sen broni się przed nami — wyjaśnił Felix. — Nie chce, żebyśmy się obudzili. Dlatego sprzedawca nie słyszał nawet, o co go pytałem. — Dlaczego nie możemy wyśnić tego guzika, jak wyśniliśmy drzwi w celi? — zapytała Nika. — Bo to ingerencja w... konfigurację sennego systemu — odparł Net. — Wyśniliśmy go — Felix uśmiechnął się. — Teraz już istnieje. Skoro mechanizm snu spróbował go przed nami ukryć, to znaczy, że istnieje. Z naprzeciwka zbliżał się Eftep - odbywał właśnie kolejny obchód. — Mieliście się stąd wynieść! — powiedział ostro, zatrzymując się przed nimi. — A zamiast tego zaśmiecacie ulicę brązem... znaczy... pomnikiem z brązu. — Właśnie się wynosimy — wyjaśnił uprzejmie Felix. Net z dziką satysfakcją zamienił policyjnego lizaka za paskiem Eftepa w okazałego muchomora na długim pieńku. Nauczyciel cisnął grzybem o ziemię i spojrzał na nich ze złością. Zanim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, rozległ się osobliwy dźwięk. Przypominał dzwonek telefoniczny, ale przepuszczony przez solidny wzmacniacz i głośniki koncertowe. Zdawał się dobiegać z nieba. Ludzie zatrzymywali się i zadzierali głowy. — To mój telefon — powiedział wolno Eftep. — Zaraz mnie obudzi... — Niech się pan nie martwi — rzucił Net. — Po przebudzeniu wszystko pan zapomni. Eftep chciał coś odpowiedzieć, ale zniknął. Po prostu zdematerializował się. Komisariat z głuchym puknięciem rozsypał się w pył, budynki w miasteczku zaczęły się składać niczym domki z kart i zapadać w ziemię. Ludzie w panice biegali we wszystkich kierunkach. Co chwilę kolejni znikali z donośnymi plumknięciami jak bańki mydlane na kreskówkach. Nie minęło pół minuty, a wokół przyjaciół było pusto. Został tylko pomnik i stojąca na środku pustkowia karoca, jak czarna dziura w sennej rzeczywistości. — Obudził się i zwinął scenografię... — podsumował Net. — Jeżeli był tu jakiś czerwony guzik, to również zniknął — dodał Felix. Rozejrzeli się po rozgrzanej słońcem pustyni. Teraz, z braku cienia, zaczęli dotkliwie odczuwać upał. — Nie mamy wyjścia — stwierdził Felix. Ominęli pomnik, pod którym ktoś już położył kwiaty, i niechętnie podeszli do karocy. Otwarte drzwi zapraszały do chłodnego wnętrza mobilnej krypty, a zakutany szczelnie w czarną pelerynę woźnica tkwił na koźle jak niewypowiedziana groźba. — I tak musimy wsiąść. — Felix pierwszy zniknął w czarnej czeluści i wyciągnął rękę do Niki. Ledwo cała trójka znalazła się w środku, drzwi zatrzasnęły się i karoca ruszyła z kopyta. Siła bezwładności rzuciła ich na tylną kanapę.

Przez następne dwadzieścia minut mknęli przez niekończącą się prerię, a właściwie pustynię. Z zamyślenia wyrwał ich odgłos wypluwania. — Ohydztwo! — złota rybka wytarła płetwą pysk. — Mieliście kiedyś w ustach surową rybę? — Jak zgłodniejemy, to może będziemy mieć — mruknął Net. — Jestem strasznie niesmaczna — zastrzegła szybko ryba, po czym zmieniła wyraz pyszczka. — I jak? Zmiękczeni aresztem i przesłuchaniem? — Było nawet ciekawie — wyjaśnił uprzejmie Felix. — A do przesłuchania nie doszło — dodał Net. — Ciekawe doświadczenie. Zastanawiam się, czy nie zabawić tutaj dłużej. Może wyśnię sobie lunapark. Ryba pokiwała smutno głową i powiedziała: — Więc teraz będzie gorzej. Ale dam wam jeszcze czas do namysłu. Skrzywiła się z niesmakiem, po czym zaczęła połykać ogon i z obrzydliwym ciamknięciem zniknęła. — Bezczelna, nie? — rzucił Net. — Ciekawe, dokąd jedziemy? Wyjrzeli przez okno. Na pustyni zaczęły się pojawiać pojedyncze krzaczki, potem małe drzewka, a po minucie jechali już przez las. Ale był to dziwny las. Dopiero po chwili zauważyli, dlaczego: drzewa rosły w równych rzędach. W co dziesiątym zamiast drzewa zielenił się krzaczek, w co dwudziestym obok pnia błyskał kropkowanym kapeluszem muchomor. Las raptownie się skończył i wjechali do miasta. Po chwili zatrzymali się przed skrzyżowaniem. Światła do sterowania ruchem były bardziej rozbudowane niż zwykle. Zamiast trzech było ich z piętnaście: w kilku odcieniach czerwieni i zieleni, ze strzałkami i z podpisami, kogo dotyczą, a kogo nie. — To znów czyjś sen — westchnął Felix. — Ciekawe czyj — zastanowił się Net. — Nie tak łatwo rozpoznać kogoś po śnie. — Myślmy o czerwonym przycisku. — Jeśli istnieje — powątpiewał Net. Migając różnymi odcieniami zieleni, pomarańczu i czerwieni, światła zmieniały się w skomplikowanej konfiguracji. Wreszcie karoca ruszyła. Minęła kilka przecznic i zatrzymała się przed budynkiem, który przypominał... — Nasza szkoła! — wykrzyknął Net, ledwo wysiedli. — Ale ktoś zrobił remont kapitalny — zauważył Felix. — No i tego wcześniej nie było... Do prawego skrzydła budynku przyklejony był kilkunastopiętrowy wieżowiec z napisem „Administracja szkoły". — To sen Stokrotki — zgadła Nika. — Administracja jest większa od tego, czym administruje — zgodził się Felix. — To rzeczywiście może być sen dyra. — Chodźcie! — Net ruszył w kierunku drzwi. — Ciekawe, czy nasza kwatera główna istnieje. Może tam będzie ten twój guzik. — Guzik będzie w gabinecie Stokrotki — poprawił go Felix. — Nie dostaniemy się tam tak łatwo — Nika wskazała na przeszklone ostatnie piętro biurowca. Widać tam było magistra inżyniera Juliusza Stokrotkę. Z założonymi do tyłu rękoma delektował się panoramą swojego snu. — Musiałby nas wezwać na dywanik. Felix, zamiast odpowiedzieć, uśmiechnął się tylko i zaczął wchodzić po schodach. W hallu zakręcili w prawo, w kierunku sekretariatu-biurowca, ale pan Brudnica, portier, stanął im na drodze, rozkładając ramiona jak bramkarz. — Gdzie w tym stroju?! — wykrzywił się z oburzenia.

Przyjaciele popatrzyli po sobie. Byli ubrani jak zwykle: chłopcy w bojówki, bluzy i buty sportowe, a Nika w krótką, plisowaną spódniczkę, jeansową kurtkę i martensy. — Powinniście mieć na sobie ciemnobeżowe spodnie w kancik, z kieszeniami zbyt płytkimi, by trzymać w nich narkotyki — wyrecytował. — Do tego zgniłożółta koszula i kamizelka w kolorze lurokawowym. Pomarańczowa mucha w niebieskie kropki i marynarka... też lurokawowa. Aha! I buty. Brązowe. A dziewczynki... — zlustrował wzrokiem Nikę — szarożółta spódnica do ziemi, wiśniowy sweterek i żakiet w kolorze nadgniłych bananów. Nasze nowe mundurki. Tysiąc zeta od łebka, jak nic. Przyjaciele chwilę gapili się na niego, nie wierząc własnym uszom. — Powaga? — pierwszy wydobył z siebie głos Net. — Ale chociaż włosy mogą być, jakie kto chce? — O nie. Włosy też muszą być w zunifikowanym kolorze, zatwierdzonym przez dyrekcję, kuratorium i ministerstwo. — Jaki to kolor? — Mysi. Cala trójka skrzywiła się z obrzydzeniem. — Ja tam zresztą nie wiem — Brudnica wzruszył ramionami. — Ja tylko pilnuję. — Ale to przecież sen — zauważył Net. — Co panu szkodzi nas wpuścić? — Sen, ale nie wasz, tylko pana dyrektora. Bez mundurków, bez mysich włosów, z biżuterią — wskazał spinkę do włosów Niki — nie wejdziecie. A za takie buty, dziewczyno, to od razu trafisz do szkoły specjalnej. Jeśli nie do poprawczaka. Nika spojrzała w dół, na swoje stopy. — W życiu nie założę kapci! — oświadczyła oburzona. — To buty ze świńskiej skóry. Symbol mojej osobowości i wiary w wolność jednostki. — Potrzebujemy formularza AK-15-Z/87 — powiedział szybko Felix. Pan Brudnica spojrzał na niego podejrzliwie. — To druk wymagany przez fryzjerów do przefarbowania włosów młodocianym. Dostępny w sekretar... w biurowcu administracji. — A, jeśli tak, to możecie przejść — Brudnica usunął się na bok. Przyjaciele nieufnie przeszli obok niego i ruszyli korytarzem w kierunku części administracyjnej. — Powyżej pewnego poziomu absurdu urzędniczego wszystko przejdzie — mruknął Felix. Drzwi do sekretariatu wyglądały identycznie jak na jawie. Felix zapukał, a wobec braku odpowiedzi, otworzył je. Sekretarka dyrektora, pani Helenka, nie była zbyt szczupłą osobą, ale jednocześnie uwielbiała obcisłe bluzeczki, przez co wyglądała, jakby pod różowym sweterkiem, na wysokości pasa, miała nie do końca nadmuchane koło ratunkowe. Wrażenia pneumatyczności sekretarki dopełniały natapirowane, tlenione włosy. Popatrzyła na nich i pokręciła głową. — Nie znacie paragrafu sto osiemdziesiątego, punkt piętnasty, dotyczącego sposobu pukania do drzwi sekretariatu w godzinach 12:03-15:37? — Nie... — odparł zaskoczony Felix. — Trzy krótkie, dwa długie, jeden krótki. Na inne mam nie reagować. To osobiste zarządzenie dyrektora. Jest wywieszone po wewnętrznej stronie drzwi jego kasy pancernej. — No, ale skoro już tu jesteśmy... potrzebujemy druczku AK-15-Z/87. — Pewnie można go dostać gdzieś na wysokim piętrze — dodał Net. — AK-15-Z/87? Ten do fryzjera? — pani Helenka obrzuciła ich znudzonym wzrokiem i sięgnęła do szuflady. Chwilę przewalała pojemniczki i flakoniki z kosmetykami, wreszcie wyciągnęła z samego dna trzy wymięte arkusze papieru. — Wyśniłeś te świstki — syknął Net. — Teraz wymyśl coś innego, żebyśmy się dostali na górę.

— Potrzebujemy też druku 347-JP2/15 — oznajmił Felix — gdzie „15" to kod piętra, na którym można otrzymać taki formularz. Pani Helenka spojrzała na nich ponuro i głową wskazała następne drzwi. Momentalnie straciła zainteresowanie uczniami i sięgnęła do szuflady po lakier do paznokci. Przyjaciele przekroczyli drzwi i stanęli jak wryci. Całe piętro biurowca zapełnione było biurkami z identycznymi paniami Helenkami, w identycznych różowych sweterkach. Malowały paznokcie i machały dłońmi, by je wysuszyć. Inne poprawiały usta lub rzęsy. Unoszący się w powietrzu zapach lakieru wiercił w nosie. Jedna z nich wstała i podeszła z buteleczką do małego kraniku w ścianie. Napełniła ją gęstą, czerwoną substancją i wróciła za swoje biurko. W budynku, prócz instalacji elektrycznej, wodnej i kanalizacyjnej był więc jeszcze pion dostarczający na każde piętro lakier do paznokci. Przyjaciele, nie niepokojeni przez żadną z pań Helenek, dotarli do schodów i zaczęli się nimi wspinać. Każde mijane piętro zaludnione było paniami Helenkami, które robiły wszystko, za wyjątkiem pracy. Komputery wyświetlały wygaszacze ekranu, telefony dzwoniły, ale nikt ich nie odbierał. Dotarli do piętnastego pietra, gdzie przy schodach stała już pani Helenka z trzema arkuszami papieru w dłoni. — Wasze druki — wręczyła im je bez słowa i własnym ciałem zagrodziła drogę na wyższe piętro. Przyjaciele przysunęli głowy, żeby się szeptem naradzić. — Zróbmy tu jakąś zadymę — zaproponował Net. — Nie chce mi się schodzić, podpalać kosza na śmieci i potem wracać na górę. — Mam niewytłumaczalne opory przed robieniem zadymy — zwierzył się Felix. — Nawet we śnie. — Może da się wyśnić jakiś dokument, który będzie mógł nam dać tylko Stokrotka — powiedziała Nika. — Nie będzie zadymy, a... — Nie musimy wchodzić wyżej — Net chwycił ją za ramię i wskazał ścianę. Kilka metrów dalej zainstalowany był... czerwony guzik, opatrzony napisem „Użyć tylko w najostateczniejszej ostateczności". — Bingo! — Net spojrzał na przyjaciół. — Wyciągnę nas z tego. Niewiele myśląc, rzucił się pod wyciągniętym ramieniem pani Helenki, dopadł przycisku i wdusił go z całej siły. Rozległa się syrena alarmowa, a z sufitu trysnęły strumienie wody. — Ups... — syknął Net. Panie Helenki zaczęły piszczeć, zakrywać fryzury dokumentami i biec w kierunku schodów. Zapanowało straszliwe zamieszanie. Felix i Nika ledwo umknęli przed falą różowych sweterków, spływającą na dół. Dołączyła do nich kolejna rzeka z wyższych pięter - system przeciwpożarowy włączył się w całym budynku. Gdy biuro opustoszało, woda przestała lecieć. — Ups... — powtórzył Net. Przyjaciele popatrzyli na niego niewyraźnie. Cała trójka wyglądała, jakby właśnie wynurzyła się z basenu. Podeszli do okna. Ulica przed szkołą i spory kawałek parku zajęte były przez tłum dyskutujących i gestykulujących pań Helenek. — Przynajmniej wizytę w gabinecie Stokrotki mamy zagwarantowaną — powiedział cicho Net. Ociekający wodą dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka wolno i nieco sztywnym krokiem zszedł na piętnaste piętro. — To wy — bardziej stwierdził, niż zapytał. — Jak zwykle wy. Nawet we śnie. Kanarkowo-żółty garnitur oblepiał jego korpulentne ciało. — Przepraszamy — Nika odgarnęła włosy, przyklapnięte jak wyciągnięte z rzeki wodorosty. — Chcieliśmy się obudzić.

— Ale to mój sen — naburmuszył się Stokrotka. — Wy mi się tylko śnicie. — No właśnie niezupełnie — odezwał się Net. — Śnimy razem ten sam sen — wyjaśnił Felix. — Błąd matrixa, czy coś... — dodał Net. — Nie opowiadajcie mi tu banialuk — dyrektor podniósł głos. — Marsz do mojego gabinetu! Po schodach, które zamieniły się w wodne kaskady, weszli na szesnaste piętro. Klatka schodowa kończyła się eleganckimi, mahoniowymi drzwiami. — Jeśli chce nam pan strzelić pogadankę, to chyba nie ma sensu — wzruszył ramionami Net. — Jak się obudzimy, nic nie będziemy pamiętać. Nika szturchnęła go w bok, ale było już za późno. Dyrektor poczerwieniał na twarzy. — „Strzelić pogadankę"?! — wybuchnął. — Zatopiliście cały budynek, a ty twierdzisz, że wszystko zapomnicie?! — Naprawdę zrobiliśmy to niechcący — zapewniła szybko Nika. — Zresztą ten budynek tylko nam się śni — dodał Felix. — MNIE się śni! — Stokrotka wycelował w niego palec, drugą rękę kładąc na klamce. — Wy też mi się śnicie. W tym momencie Felix zauważył, że spod drzwi wypływa całkiem spory strumień wody. — Lepiej nie... — zaczął, ale dyrektor nacisnął klamkę. Zdążyli tylko dostrzec zajmujący całe piętro gabinet z gigantycznym biurkiem na samym środku i palmą obok. Na nic więcej nie starczyło czasu, bowiem pomieszczenie było wypełnione metrowej głębokości wodą, która chlusnęła na przyjaciół. Drzwi docisnęły dyrektora do ściany, a Felixa, Neta i Nikę porwała wielka fala. — Ratunku! — pisnął Net. — Nie umiem pływać! Próbowali się łapać poręczy, ale nurt był silniejszy. Znaleźli się w wodnej zjeżdżalni, która spiralą pędziła w dół. — Był tam czerwony guzik? — krzyknęła Nika, wypluwając wodę. — Nie mam pojęcia — Felix próbował utrzymać głowę nad powierzchnią wody. — Jak woda opadnie, znów spróbujemy się tam dostać. Jednak wodna zjeżdżalnia nie miała zamiaru wyrzucić przyjaciół na parterze. Zjechali do piwnicy i dopiero tam woda rozlała się szeroką kałużą na najniższym poziomie podziemnego parkingu. Czarna karoca już czekała. Przemoczeni, stanęli na chwiejnych nogach. Woda sięgała im do kolan. — Już dobrze? — Nika położyła dłoń na ramieniu Neta. — Niezły fun, gdyby nie to, że prawie się utopiłem — Net nie mógł się zdecydować, czy bardziej się boi, czy jednak lepiej się bawi. Nagle coś plusnęło obok i srebrny kształt podpłynął do przyjaciół. — I jak? — białozłota rybka wysunęła pyszczek nad powierzchnię. — Pękacie już? Nie znajdziecie czerwonego przycisku. Wymyśliliście go, owszem, szacuneczek... ale ja potrafię go ukryć. Będziecie tu tak długo, dopóki nie spełnicie moich trzech życzeń. — Ile razy jeszcze zamierzasz połykać i wypluwać surową rybę? — zapytał Net. — Przemęczę się dla dobra sprawy — ryba splunęła i przeniosła wzrok na karocę. Konie przestępowały z nogi na nogę, rozchlapując wodę. — Wsiadacie? Czekają na was nowe, wspaniałe porażki. Uśmiechnęła się złośliwie i w kilkanaście sekund połknęła się w całości. — Właściwie dlaczego mielibyśmy się budzić? — zastanowił się Net. — Będziemy siedzieć w autobusie, w korku. A tu jest darmowa rozrywka. Aquapark już zaliczyliśmy. — Mam złe przeczucia w związku z tą rozrywką... — odparła Nika.

— Przyjemności nigdy nie są darmowe. Od cukierków się tyje i psują się zęby, od papierosów dostaje się raka. Od alkoholu durnieje. Z tym wspólnym snem może być podobnie. — Myślę, że przesadzasz — bagatelizował jak zwykle Net. — Nie musimy siedzieć w niczyim śnie. Możemy sobie wyśnić własny. — Powinniśmy jak najszybciej wrócić na stronę jawy. Z tym snem jest coś nie tak. — Wsiądźmy do karocy — poprosił Felix."— Tutaj już nie znajdziemy czerwonego guzika. Popatrzyli na ponuroczarny pojazd i nieruchomego woźnicę. Wiało od niego dziwnym chłodem. — Nie wiem, czy chcę wsiadać... — przyznał Net. — Nie wiem nawet, czy chcę szukać guzika... Gdzieś koło piątego piętra nawet wodna zjeżdżalnia zaczęła mi się podobać. Tu nie jest tak źle. — Lepiej wynieśmy się, zanim spłynie tu Stokrotka. Ten argument podziałał na Neta. Wsiedli do karocy. Natychmiast ruszyła, fontannami rozchlapując wodę. Wydostali się na powierzchnię, ominęli morze różowych sweterków i wjechali między szare domy. Podobnie jak we śnie Eftepa, tutaj też odleglejsze budynki zamieniały się stopniowo w coraz mniej staranne atrapy. Domów było akurat tyle, żeby dyrektor miał ze swojego gabinetu imponujący widok. Dalej zabudowa nagle się urywała i karoca wjechała w las. — Stokrotka myślał, że mu się śnimy — odezwał się Felix. — Zastanawiasz się, czy nie miał racji? — zapytał ostrożnie Net, po czym zastrzegł: — Ja jestem prawdziwy. — Nie zaczynaj — poprosił Felix. — Wszyscy jesteśmy prawdziwi, a to, że śnimy wspólny sen, to wynik jakiegoś... — Eksperymentu szalonego naukowca? — podsunął Net. — A te senne postacie? Myślałem, że znikają, gdy śniący jest gdzie indziej. — Niektórzy z nich wiedzą, że są tylko postaciami ze snu. I oni chyba nas rozpoznają. Brudnica wiedział, że to sen dyrektora i że sam jest śniony. Musieli przerwać rozmowę, bo karoca zatrzymała się przed kwitnącymi sadami. Spomiędzy drzewek wyłaniał się wieżowiec. Jego szklana elewacja była... różowa. Weszli między białe od kwiatów drzewa owocowe. Otoczyła ich odurzająca, słodka woń. Net kichnął i ponarzekał trochę, że kręci mu się w głowie. Po kilku minutach zostawili za sobą sad i wyszli na trotuar przed kapiącym od złota głównym wejściem. — Mam nadzieję, że będzie winda — Felix zadarł głowę. — Tu jest z pięćdziesiąt pięter. Szklane drzwi rozsunęły się przed nimi z cichym szmerem. Weszli do chłodnego wnętrza. Cały parter budynku zajęty był przez długie wieszaki z ubraniami. Wyglądało to na magazyn wielkiego domu towarowego. Rzędy wieszaków, a na nich suknie, bluzki, spódnice, spodnie, płaszczyki i kurtki - wszystko posegregowane kolorami. Z przewagą białego i różowego. Wzrok przyciągały setki par butów, poustawianych na półkach wzdłuż ścian. Większość stanowiły złote, srebrne lub wysadzane brylancikami sandałki na niebotycznie wysokich obcasach. Nad butami można było dostrzec równiutko, i oczywiście też kolorami, poukładane: paski, chusteczki, apaszki, czapki, berety, a nawet i upstrzone piórami i kwiatami eleganckie kapelusze. Pomiędzy tym wszystkim przechadzały się wystrojone w uniformy garderobiane, rozpylając wokół francuskie perfumy. Za całym rym bogactwem przyjaciele znaleźli drzwi windy. Wyświetlacz wskazywał, że kabina znajduje się na najwyższym piętrze. Skorzystali więc ze schodów, by dostać się wyżej. Znów uderzyła ich feeria kolorów, fasonów i zapachów. Podobnie było na dwóch kolejnych piętrach. Dopiero na czwartym zamiast sukien pojawiły się jeansy, różnej długości i kroju, z

cekinami lub nitami, jaśniejsze i ciemniejsze, bejsbolówki i buty sportowe. Też wzbogacone złotymi dodatkami i dżetami. — Ten wieżowiec to gigantyczna garderoba — stwierdziła Nika. — I chyba wiem, do kogo należy... — Jedzie winda — zauważył Felix. Cyfry na wyświetlaczu zaczęły przeskakiwać coraz wolniej. — Zatrzyma się piętro niżej — powiedział Felix. Przyjaciele zbiegli schodami. Rozległ się dzwonek i drzwi rozsunęły się. Z windy wyszła Aurelia w asyście trzech dziewczyn. Zatrzymała się zaskoczona. Miała na sobie poprzecierane jeansy, zwykły T-shirt i trampki. Najwyraźniej zamierzała się w coś przebrać, bo jej asystentki obładowane były kolorowymi częściami garderoby. Fryzura Aurelii też była niewyjściowa. — Skąd się tu wzięliście? — zapytała, po czym zauważyła Neta. — Mamy randkę dopiero za dwie godziny. — Uśmiechnęła się. — Słucham?! — Nika spojrzała na Neta, potem na Aurelię. — Randkę?! — Z Netem, nie z wami wszystkimi — wyjaśniła uprzejmie Aurelia. Wyciągnęła z kieszeni różową komórkę wysadzaną diamentami i otworzyła klapkę. — Zgadza się. Piętnasta trzydzieści Brad Pitt, szesnasta Net Bielecki. O! dobrze, że tu zajrzałam. Muszę przesunąć o pół godziny Orlando Blooma, bo mi się nakłada na Zakościelnego. — Umówiłeś się z nią na randkę?! — Nika z furią spojrzała na Neta. — Ja? — Net zamrugał oczami. — Chyba nie. Nie pamiętam, żebym się umawiał... — Skoro jesteś już teraz, to... — Aurelia zastanowiła się chwilę. — Zaczekaj minutkę, tylko się przebiorę i przełożę Brada na później. A wy już sobie idźcie — machnęła ręką niczym znudzona królowa. Spojrzeli na siebie. Nika zmrużyła oczy i wbiła zimne spojrzenie w Aurelię. Winda, z której ta przed chwilą wysiadła, drgnęła i z hukiem zleciała w dół, pozostawiając za otwartymi drzwiami pusty szyb. Sekundę później wstrząs i łomot oznajmiły, że kabina rozbiła się w piwnicy. Aurelia obejrzała się, potem z przerażeniem spojrzała na Nikę. — Jesteś tylko postacią z mojego snu. Nie wolno ci robić takich rzeczy! Zaraz w ogóle cię skasuję. Odeśnię. — Tylko spróbuj! Aurelia zmarszczyła czoło, skupiła się, ale Nika nie została odeśniona. — Nie jestem postacią z twojego snu — rzuciła ze złością. — Jestem prawdziwa. A ty umawiasz się na randki z moim chłopakiem! — Prawdziwa!? — zakpiła Aurelia i dłonią wykonała gest, po którym wszystkie wieszaki na kółkach, na każdym po sto sukien, zaczęły sunąć w kierunku Niki. Net złapał najbliższy, ale ten, pchany nieznaną siłą, wyrwał mu się z rąk. Po chwili Nika zniknęła w gąszczu metalowych stelaży i kolorowych szmat. Felix siłą woli odciągnął najbliższy wieszak, ale ten zaraz wrócił na swoje miejsce. Nagle wieszaki rozsunęły się, odsłaniając stojącą z rozłożonymi ramionami Nikę. Oddychała szybko i patrzyła ze złością na Aurelię. Pstryknęła palcami i wieszaki rozjechały się na wszystkie strony. — Moje sukienki! — krzyknęła przerażona dziewczyna, ale było już za późno. Huk tłuczonego szkła dobiegł jednocześnie ze wszystkich stron, a chwilę po nim rozległ się rumor lądujących na ziemi wokół budynku metalowych rur, obwieszonych modnymi ciuszkami. Stali na pustym piętrze. Panowała cisza jak makiem zasiał. Jedynie wiatr szeleścił resztkami pourywanych wertikali. Obie dziewczyny mierzyły się zimnymi spojrzeniami spod zmrużonych powiek. Wyglądało na to, że zamierzają się pobić. — Przestańcie! — Felix stanął między nimi. — To nieporozumienie.

Aurelia umówiła się z Netem, którego sobie wyśni za dwie godziny. Nie z tym prawdziwym. — To niewiele zmienia — Nika rozluźniła jednak pięści. Wychyliła się zza Felixa. — Odczep się od Neta! — Wolno mi śnić, co mi się podoba — odparła Aurelia. — I kogo mi się podoba. Wyśnię sobie też ciebie i będziesz mi musiała usługiwać. Net od dłuższej chwili gapił się oniemiały na dziewczyny. — Jak obie się nie uspokoicie, to zaraz sobie pójdę — oświadczył niespodziewanie. — To ty też jesteś prawdziwy? — zdziwiła się Aurelia. — Jak to możliwe? — Błąd matrixa. — Ja też jestem prawdziwy — dodał Felix. — Przypadkiem znaleźliśmy się w tym samym śnie. Najchętniej byśmy się obudzili. Aurelia patrzyła na nich podejrzliwie. — Więc dlaczego się nie budzicie? — Szukamy czerwonego guzika awaryjnego przerywania snu. Bez niego się nie da. — Zaraz, tu jest jakiś — mało królewskim gestem pokazała palcem na stojący pod ścianą ozdobny stolik. — Nie wiem do czego służy. Pojawił się dziś. Podeszli do stolika. Czerwony przycisk wielkości małej filiżanki był wmontowany w blat. Pod spodem przyśrubowana była tabliczka z napisem: „Awaryjne przerwanie snu. Och, ach, ale po co? Jest taki fajniutki." Felix popatrzył po przyjaciołach. Wolno skinęli głowami, więc nabrał powietrza i nacisnął przycisk. Nic się nie wydarzyło. Felix schylił się i zajrzał pod stolik. Od przycisku wychodziły dwa kable, długości kilkunastu centymetrów, z których żaden nie był do niczego podłączony. — Babski sen — westchnął. — I jak guzik? — uśmiechnęła się Aurelia. — Guzik... no, fajny — odparł Felix. — Naprawdę niezły. Stylowy. To my ci już nie będziemy przeszkadzać. Pożegnali się i szybko wyszli. — Co za bajzel — powiedział wzburzony Felix. — Chciałbym się znaleźć we własnym śnie. Tam guzik byłby podłączony, miałby potrójne, zabezpieczone antyprzepięciowo obwody, a obok leżałaby zafoliowana instrukcja obsługi. — Przypięta łańcuszkiem, żeby nikt nie ukradł — dodał Net. Nika zachichotała, a Felix westchnął i odparł poważnie: — Możliwe. Ale przycisk przynajmniej by działał. — Chodźmy stąd — bardziej rozkazała niż poprosiła Nika. — Dlaczego się tak bulwisz na Aurelię? — zapytał ostrożnie Net. — Ja się z nią wcale nie spotykam. — Ale ona sobie ciebie wyśni za dwie godziny. I pójdzie z tobą na randkę. Jesteś dla niej za miły. — Niech sobie wyśniwa kogo chce — Net wzruszył ramionami. — Nie upilnujesz snów wszystkich moich wielbicielek. Nika spojrzała na niego zaskoczona. Uśmiechnęła się w duchu. Wyszli przed budynek, na wprost zdającej się pochłaniać światło karocy. — Ten pojazd mnie przeraża — stwierdził Net. — Boję się, że nas przeżuje, połknie i przetrawi. Ledwo usiedli, karoca ruszyła. Wjechali między niższe budynki. Minęli kawiarnię o wdzięcznej nazwie „Randkowianka", restaurację „Pogadanka", dyskotekę „Przytulanka" i parę budynków, których nazw nie zdołali przeczytać z powodu rosnącej prędkości. Dalej był las. — I jak? — białozłota ryba wypluła się na fotel na wprost Niki.

— Niemiły sen, co? Dziewczyna obrzuciła rybę niechętnym spojrzeniem i nic nie odpowiedziała. Ta przeniosła więc wzrok na Neta. — A może chcecie wylądować we śnie Geralda? — zapytała, świdrując go spojrzeniem. — Sami wybierzemy sen, w którym wylądujemy — oświadczył Felix. — To proste, wystarczy się skupić. — Pewnie chcielibyście znaleźć się we własnych snach? Niestety, nic z tego. Zablokowałam je i nie macie do nich dostępu. — Spływaj — Felix machnął ręką. Ryba wzruszyła płetwami i, z nieprzyjemnym mlaśnięciem, zjadła się. Chwilę później karoca stanęła, a przyjaciele z ulgą wysiedli. Otoczenie było... nieokreślone. Dziwna sprawa, ale tak należało to nazwać. Choć rozglądali się, nie potrafili stwierdzić, gdzie się znajdują, ani co ich otacza. Przypominało to przeglądanie gazety w obcym języku. Jedno tylko było oczywiste: — Ale tu nieziemsko wali! — Net zatkał nos. — Jak w domu kolekcjonera zdechłych krów. — Gdzie? — zdziwił się Felix. — Tak mi się wymskło... ale wali masakrycznie. Nika zmarszczyła nosek. — Coś mi to przypomina... — skrzywiła się. — Ja wolę sobie tego nie kojarzyć z niczym — Net rozglądał się za karocą, by użyć jej w charakterze kapsuły ratunkowej. — To jest fotel z naszego salonu — Felix wskazał skórzany mebel, który wyłonił się z otaczającej ich nieokreśloności. — Starałem się skierować nas do snu mojego taty, bo tam przycisk byłby podłączony, ale dziwnie to wszystko wygląda. No i ten smród... — Teraz twój tata pracuje, więc... — Net zastanowił się. — Może sen czeka na niego? A ten smród to może wyśniona wczoraj kolacja, którą zapomniał schować do lodówki? W tym momencie wątpliwości co do właściciela snu zostały rozwiane - zza fotela wyłonił się czarny, kudłaty psi łeb. — Wszystko jasne! — wykrzyknął Felix. — To sen Cabana! Na ten fotel nie wolno mu wchodzić, więc sobie o nim śni. — Dlatego nie mogliśmy załapać, o co chodzi — dodał Net. — Byliśmy niekompatybilni z psim snem. Caban podbiegł do nich, ciesząc się jak zwykle i wykonując rytualny taniec radości. Net patrzył to na Cabana, to na Felixa. — Jesteśmy we śnie psa? — zapytał. — Powaga? To wyjaśnia smród. Psy lubią takie... klimaty. Ale... sen psa? Zróbmy może coś z tym odorem? Może da się go odeśnić? — Może za płytko zakopał kość? — podsunęła Nika. — Ta rasa nie zakopuje kości — wyjaśnił Felix. — Co gorsza, nie potrafi również wyśnić czerwonych guzików... Teraz otoczenie zaczęło przypominać dom Felixa. Pojawiły się ściany i coś w rodzaju podłogi. Nawet niebo wyglądało jak sufit. Przyjaciele samą swoją obecnością wzbogacali ten świat. Zza kredensu wyjechał mały, gąsienicowy pojazd z napisem „miziobot" na obłej obudowie. Wystawało z niej kilka końcówek. Ich przeznaczenie stało się oczywiste, gdy robot zbliżył się do psa. Zaczął go głaskać i podtykać mu smakołyki. — Ty to wyśniłeś? — Net spojrzał na Felixa. — Zdaje się, że tak. Ale trochę niechcący. Otworzyły się drzwi wejściowe i do domu wszedł tata Felixa. — Cześć tato! — wykrzyknął Felix. — Jednak to ty! Już myśleliśmy, ze to sen Cabana! Musisz nam pomóc znaleźć czerwony guzik.

Tata popatrzył na Felixa z głupią miną i powiedział: — Huu... ha! Kabuma. Przyjaciół zatkało. Tata przeszedł obok nich i nachylił się nad psem. Zaczął go głaskać pod brodą, za uszami i po tłuściutkim zadku. — Tato?... — Felix był zaniepokojony. — Masz... katar? — Ha hu mychyrm! — Ojciec wstał, poklepał syna po ramieniu i ponownie zajął się psem. Drzwi znów się otworzyły i weszła mama Felixa. W dłoni trzymała kilka kabanosów. — Ho hi hi ho ho! — zawołała na widok przyjaciół i od razu podbiegła do Cabana, podtykać mu kiełbaski, którymi była wypełniona jej torebka. — Ten smród jest szkodliwy... — Net zaczął się cofać w kierunku drzwi. — Robi coś z mózgiem... Felix przytrzymał go za rękaw. — Oni nie są prawdziwi — powiedział wolno. — To Caban ich wyśnił. Dlatego tak się zachowują i nie potrafią mówić. Nikt nie może wyśnić kogoś mądrzejszego od siebie. — Dobrze, że ciebie nie wyśnił... — zauważyła z przekąsem Nika. Przyjaciele z niepokojem patrzyli na rodziców Felixa, jakby tamci byli przybyszami z kosmosu. Tata wstał i udał się do kuchni, rzucając po drodze „Harum kuranta. Piponto". Poszli za nim. Szafki kuchenne zapełnione były psią karmą i najprzeróżniejszymi rodzajami mięs. Mięsa były nadpsute i to one tak cuchnęły. Na workach z jedzeniem było napisane wielkimi literami, że robione jest ze świeżych, niepasteryzowanych kotów, pochodzących wyłącznie z polskich hodowli i nie zawiera konserwantów ani sztucznych barwników. Tata nasypał do gigantycznej michy zawartość kilkukilogramowego worka i dorzucił na wierzch dwa ochłapy mięsa. — Poszukajmy guzika, chociaż... — Felix zawahał się — wątpię, by tu był. Zaczęli przeszukiwać pomieszczenia, które tylko w ogólnym zarysie przypominały pierwowzór ze strony jawy. Lampy nie były podłączone do kontaktów, ale i tak świeciły; w kuchni brakowało blatów, bo pies miał niżej głowę i w realu nigdy ich nie widział; napisy na kuchence mikrofalowej brzmiały kompletnie bez sensu, a książek nawet nie dawało się wysunąć z półek. Czerwonego guzika nigdzie nie było. Po kwadransie zrezygnowani usiedli na kanapie w salonie i zagapili się na nadskakujących psu rodziców i robota. — Z każdym kolejnym snem szanse odnalezienia guzika maleją — stwierdził Felix. — Następnym razem możemy wylądować we śnie chomika... — Wstał i podszedł do rodziców. — Mamo... tato... musicie nam pomóc. Ale rodzice popatrzyli tylko na syna bezmyślnym wzrokiem, mama uścisnęła go, jakby składała mu życzenia i powiedziała „milusokuto". Felix przecisnął się między nimi i przykucnął przed psem. — Caban — powiedział poważnym tonem, a pies usiadł w skupionym oczekiwaniu. — Gdzie jest czerwony guzik? Szukaj czerwonego guzika. — Pogięło cię? — zdziwił się Net. Pies zerwał się, pomerdał krótkim ogonkiem i pobiegł do kuchni. Rodzice wyprostowali się i znieruchomieli w oczekiwaniu jak wyłączone automaty. Robot podążył za psem, a gdy ten usiadł przed lodówką, zaczął mu czesać futro na grzbiecie. Przyjaciele weszli do kuchni, Felix przykucnął obok psa i westchnął. Pogłaskał go po głowie i otworzył lodówkę z zamiarem wyciągnięcia jakiegoś psiego przysmaku. Wewnątrz jednak znajdował się tylko jeden talerz z zamontowanym na środku... czerwonym guzikiem. — Teriery rosyjskie to bardzo mądra rasa — spojrzał dumny na Nikę i Neta. Sięgnął po talerz, za którym ciągnął się spiralny przewód, jak od słuchawki telefonicznej.

— Na talerzu? — Net nachylił się nad przyciskiem, który podejrzanie przypominał włącznik alarmu przeciwpożarowego ze snu Stokrotki. — Psu wszystko kojarzy się z jedzeniem. Caban szczeknął i podskoczył radośnie. Robot podsunął mu pod pysk kawałek serka pleśniowego, ale pies, zajęty radowaniem się z poprawnie wykonanego zadania, zignorował to. Felix zajrzał pod talerz i sprawdził podłączenie przewodów. — Nie zniżyliśmy się przed prawie płazem — oznajmił uroczyście. — Pozostaliśmy superpaczką i dopóki jesteśmy razem, nie ma rzeczy niewykonalnych. Odczekał chwilę, żeby podelektować się uroczystą chwilą, po czym nacisnął guzik. Caban szczeknął i zniknął, a wraz z nim fotel, lodówka, miziobot, wreszcie rodzice. — Ups... — Felix odstawił talerz na stół, ale stół w tym momencie również zniknął i talerz rozbił się o podłogę. — I to jakie „ups"! — Net złapał się za głowę. — Wielkie „ups"! Cały plan w gruzach. Nie ma już nadziei! — Plan wymaga dopracowania... — Felix podrapał się za uchem. — Zdaje się, że naciśnięcie przycisku budzi tylko właściciela snu. — No i trzeba się będzie płaszczyć przed płazem... — narzekał Net. — Ja, przedstawiciel naczelnych. — Przestań! — przerwała mu Nika. — Coś wymyślimy. Wokół znikały ściany i meble, aż przyjaciele zostali sami na wielkiej pustyni. — Super! — Net usiadł na ubitym gruncie. — Rewelacja! Zaraz przyjedzie ten karawan i zabierze nas do snu jakiegoś jednokomórkowca. — Dopiero co chciałeś tu zostać — Nika usiadła obok, oparła ręce na kolanach, a na nich brodę. — Zmieniłem zdanie. Już nie chcę spać. Nie podoba mi się — Net wyciągnął się na plecach. — Spróbuję tu zasnąć. A jeśli tu zasnę, to na jawie się obudzę. — Nie bądź egoistą — skrzywiła się Nika. — Powinniśmy się obudzić wszyscy. Net spojrzał na Felixa. — Wymyśl coś — powiedział. — W końcu to ty jesteś od wymyślania wyjść z najgorszych sytuacji. — Zawsze było tak, że wymyślaliśmy wszystko wspólnie — przypomniała Nika. — Zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko. Net zacisnął usta i usiadł. Na bezchmurnym niebie wielkie słońce grzało coraz mocniej. Robiło się nieprzyjemnie gorąco, a powietrze nad ziemią zaczynało falować. Wstali i ruszyli przed siebie, choć wszędzie w zasięgu wzroku rozciągała się ta sama pustynia. — Możemy wysilić wyobraźnię i wyśnić swoje własne sny — odezwała się Nika. — Inaczej będziemy tutaj łazić bezczynnie sto lat. — To nie jest bezczynność — zaprzeczył Felix. — Ja myślę. Sądzę na przykład, że znacznie lepszym pomysłem jest wyśnienie wspólnego snu. — Czy nie przerabiamy tego od paru godzin? — zapytał Net. — Nie — Felix zdecydowanie pokręcił głową. — Od paru godzin wpadamy w sny innych. Teraz stworzymy nasz własny. Taki, w którym będą nasze trzy czerwone guziki. — Super! — Net wskazał przed siebie. — Skupmy się i najzwyczajniej w świecie wyśnijmy trzy guziki. Net wbił wzrok w twardy piasek. W jego ślady poszła Nika i wreszcie, niechętnie, Felix. Piasek zaczął pękać, po czym wyłoniły się spod niego, jak grzyby spod mchu, trzy błyszczące przyciski wielkości filiżanek. Gdy przyjaciele sięgnęli do nich, z zaskoczeniem stwierdzili, że naprawdę są to zwykłe, ułożone do góry nogami filiżanki.

— To nie tak — Felix rzucił przed siebie swój „guzik". — Na skróty nie da rady. Musimy wyśnić własne sny. Kompletne sny. Wtedy uwolnimy się od cudzych. Musimy wyśnić nasze marzenia. Dopiero w nich pojawią się guziki. — OK — Net zatarł ręce. — Moje pierwsze marzenie... lodówka z colą. Ziemia zadrżała i pięć metrów przed przyjaciółmi spod ziemi, wzbijając tuman kurzu, wynurzyła się stara, obła lodówka. Żółtawe drzwiczki otworzyły się i ze środka wyturlała się pusta butelka po coli. Z cichym brzękiem upadła w piasek. — Nie przyłożyłeś się — podsumował Felix. Nika wbiła wzrok w ziemię obok lodówki. Z małego pęknięcia, spomiędzy ziarenek piasku wykiełkowała roślinka. W przyspieszonym tempie wyrosła na metr, po czym uschła i zwaliła się martwa na piasek. — Jesteśmy zbyt zmęczeni, żeby wyśnić porządny sen — stwierdziła smutno Nika. — Chciałam wyśnić wielki las... — Fakt — przyznał Felix. — Tak nie da rady. Potrzebujemy czegoś, co wyśni nasz sen za nas. Potrzebujemy sennej maszyny. — A ją kto wyśni? — Net spojrzał na niego ponuro. — My. W ten sposób powstała cywilizacja industrialna: ludzie stworzyli pracujące za nich maszyny. To będzie nasza maszyna. — Naszyna — ucieszył się Net. — Budujemy wybudzacz! — Nie tak prosto. Naszyna... OK, naszyna musi za nas wyśnić wspólny sen i dopiero wtedy pojawią się w nim czerwone guziki. — Niektórzy ludzie zatrudniają architekta wnętrz, żeby on za nich wymyślił, jak chcą mieszkać. Czemu nie? Przyjaciele skupili się, sprężyli i zaczęli wyobrażać sobie, jak powinna wyglądać naszyna. Trwało to może minutę, aż... w jasnych kłębach pustynnego kurzu wybiła się na powierzchnię swoimi siedmioma piętrami stalowej konstrukcji i znieruchomiała. Kurzo-piasek wolno opadł. Przyjaciele otrzepali głowy i spojrzeli na naszynę. Wyglądała imponująco: wysoka na dwadzieścia metrów, pełna klapek, wywietrzników, błyskających jasno kontrolek, wskazujących ważne wartości zegarów i wyświetlających istotne dane wyświetlaczy. Ciemnożółta farba przypominała tę, którą maluje się maszyny budowlane. Zaburczała, zahuczała i nad pustynią rozszedł się dudniący bas: — Jestem gotowa do pracy. Przyjaciele zastanowili się chwilę. — Chciałabym wielki las — powiedziała głośno Nika. — Jak wielki ma być ten las? — Od horyzontu po horyzont — Nika rozłożyła ramiona. — Jakie gatunki drzew mają w nim rosnąć? — zacharczała naszyna. — Różne. Liściaste, iglaste. To, co zwykle rośnie w lesie. — Musisz podać dokładne proporcje między gatunkami — oznajmiła basem naszyna. — To może w międzyczasie ja — Net postąpił krok do przodu. — Chciałbym zimną colę. Naszyna chrobotała przekładniami, wreszcie zapytała: — Jaką konkretnie colę mam wyśnić w twoim imieniu? — Jakąkolwiek! Może być light, ale się nie upieram. — W jakiej butelce? — W dowolnej. Eee... to znaczy litrowej. — Jaką ma mieć temperaturę? — Zimna powinna być... OK. Dokładnie 12 stopni. Dokładnie. — Butelka z kapslem czy odkręcana? Jeśli odkręcana, to prawy czy lewy gwint? Szkło, czy plastik? Etykieta kolorowa czy w odcieniach szarości?

Przyjaciele stali oniemiali, przed huczącym na nich kolejnymi pytaniami stalowym kolosem. — To nie tak miało wyglądać — powiedziała cicho Nika. — Jak ktoś chce wyśnić las, to po prostu go śni, a nie martwi się, jakie grzyby mają tam rosnąć. — Czy możesz wykonać dowolny las? — zapytał głośno Felix. — Sprecyzuj: dowolny. — Zwyczajny, najzwyczajniejszy las. — Sprecyzuj: zwyczajny. Felix westchnął z rezygnacją. — Naszyna nie ma wyobraźni... — podsumowała Nika. — Nie pomoże nam. Stalowa wieża zdaje się usłyszała to, bo zadrżała z przejęcia i poczucia misji. Burczały transformatory, zgrzytały przekładnie zębate, rechotały przekaźniki, ciamkały styki, ale wokoło, jak okiem sięgnąć, gorące powietrze wciąż falowało nad pomarańczową pustynią. — Wyśnisz coś wreszcie? — Net był coraz bardziej wkurzony. — Mam za mało danych — zadudniła naszyna. — Moje dzieło mogłoby was nie zadowolić. — Zadowoli nas cokolwiek! — Sprecyzuj: cokolwiek. Net podbiegł do naszyny i kopnął ją w obudowę. — To było niegrzeczne! — zadudniło z góry. — To wymyśl byle co! — Sprecyzuj: byle co. Fełix odciągnął przyjaciela od naszyny, bo ten zamierzał chyba zaatakować ją pięściami. — Masz ostatnią szansę! — krzyczał Net. — Albo las, albo cię odeśniamy! W tej samej sekundzie powietrzem targnął podmuch, a wokół przyjaciół zmaterializował się las. — No proszę — ucieszył się Net. — Odrobina przemocy, dyskretna groźba i potrafisz. — No nie wiem... — Nika wskazała las. Podeszli do drzewa, czy raczej do czegoś, co w pierwszym momencie wyglądało na drzewo. Pień wykonany był z plastikowej rury kanalizacyjnej, gałęzie z drutów, a korona z podartej, zielonej gąbki. Cały las tak wyglądał. — Ostrzegałam — burknęła nadąsana naszyna. — Nikt nas nie zastąpi w spełnianiu marzeń — stwierdziła Nika. — Musimy to zrobić sami. Przyjaciele zaczęli się zastanawiać, jak najlepiej przekazać naszynie dokładne dane. — Kim jest złota rybka? — Felix zmienił nagle temat. — Przecież nie sen-botem. Nie myśleliśmy o tym wcześniej. — Fakt — zgodził się Net. — Sądzisz, że to czyjś avatar? — Nie wiem, ale wpadł mi do głowy pewien pomysł. Czemu nie odwiedzić ryby w jej własnym śnie? Skoro administruje tym całym bałaganem, to sama też musi teraz spać. — Wystarczy, że intensywnie pomyślimy o rybie i dotrzemy do jej snu — zgodziła się Nika. — Ale czy tego chcemy? — skrzywił się Net. — Tam jest pewnie fuli wody. — Jak zaczniemy robić bałagan na jej własnym podwórku, chętniej zgodzi się, żebyśmy się obudzili — wyjaśnił Felix. — We śnie możemy sobie sami wymyślać drogę — Nika wskazała przed siebie. — Choćby tam. Tylko razem musimy tego chcieć. Ruszyli miedzy drzewami-bublami we wskazanym kierunku. Las zaczął rzednąć i po chwili oczom przyjaciół ukazały się porośnięte karłowatymi krzaczkami mokradła. Mech pod nogami z pokruszonej gąbki zamienił się w prawdziwy, aksamitny. Wszystko wokoło było

teraz jak najbardziej naturalne. Łącznie z zapachem wilgoci. Na piaszczystej wysepce, jakieś trzydzieści metrów od brzegu mokradeł, leżała białozłota ryba dwudyszna i wcinała z wielkiego talerza frytki. „Blum, blum, blum" rozległo się z Netowego żołądka. Chłopak złapał się za brzuch z zamiarem uciszenia go, ale ryba już to usłyszała. Spojrzała na nich zaskoczona i rozdziawiła pyszczek. Na wpół zjedzona frytka wypadła na piasek. — Co wy tu robicie? — zapytała. — Psujemy ci humor — odparł Felix. — Wypuść nas z tego pomieszania snów, to będziesz miała spokój. — Może i jestem rybą, ale przynajmniej konsekwentną. — Ryba od zyskała rezon i powróciła do wcinania frytek. — Zaraz wyśnimy ci tu krokodyla, to się przefrazujesz — zagroził Net. — Krokodyla? — ryba wywinęła peryskopowymi oczami w prawo i lewo. — Tak nie można! To jest najście! — I kto to mówi? Ktoś, kto dopuścił się porwania. — A wyśnijcie sobie krokodyle, jeśli chcecie. Nie puszczę was bez spełnienia trzech życzeń. Nika patrzyła chwilę na rybę, po czym powiedziała: — Nie potrafisz tego zrobić, prawda? Ryba łypnęła na nią z zaskoczeniem. — Czego niby nie potrafię? — Nie potrafisz nas obudzić. Nie jesteś żadnym administratorem. Teraz przyjaciele spojrzeli z zaskoczeniem na Nikę. Ta kontynuowała: — Jesteś tu na takich samych zasadach jak my, prawda? Ryba patrzyła na nią w napięciu, wreszcie ledwo zauważanie skinęła łebkiem. — Bywasz tu często i nauczyłaś się manipulować snami innych. Nie możesz nas obudzić. — Nie mogę — przyznała smętnie ryba. — Też śnię. Tak jak wy. Ale potrafię nieźle namącić. — Więc... dlaczego? — Felix spojrzał na nią pytająco. Ryba zrobiła bardzo smutną minę, po czym wypaliła: — Bo nikt mnie nie chce! Pływam sobie w akwarium sklepu zoologicznego i nikt mnie nie kupuje. Ludzie są źli! Widzę przez szybę, jak sobie przechodzą w tę i z powrotem, z tymi swoimi wózeczkami, a w wózeczkach mrożone rybki. Więc przesypiam całe dni. Jestem bardzo senną rybą. — Może właśnie dlatego nikt nie chce cię kupić? — zasugerował Net. — Może wszyscy myślą, że jesteś zdechła? — Łatwo ci walić takie teksty, bo jesteś człowiekiem. — Jesteś zazdrosna? Mścisz się tutaj na ludziach, żądając od nich spełniania życzeń i przerzucając ich po cudzych snach? — Przecież to nie moja wina, że urodziłam się rybą! Powinni kogoś tam po stronie jawy wyznaczyć, żeby mnie kupił. — Zaraz... — zastanowił się Net. — Jesteś rybą. Jak więc możesz z nami rozmawiać? — Wykształciło mi się — ryba wzruszyła płetwami. — Dużo przebywam z ludźmi. W snach. — Założę się, że nie wyśniłaś swojego czerwonego guzika. — Felix uśmiechnął się pod nosem. — Więc teraz my możemy go wyśnić w dowolnym miejscu. Choćby i tu. Wskazał spróchniały pieniek tuż nad brzegiem wody. Podważył go, a ten uchylił się na mosiężnym zawiasie, ukazując ukryty pod spodem czerwony guzik.

— Brawo, ale to mój przycisk — wyjaśniła spokojnie ryba. — Już wiecie, że w ten sposób się nie obudzicie. — Ty wiesz, gdzie są nasze sny — zauważyła Nika. — Moglibyśmy tam trafić, gdybyś nas nie trzymała. — Mogę was tu trzymać, bo lepiej znam zasady. — Ale po co? — Bo chcę i mogę. Jesteście pod ręką — odparła z rozbrajającą szczerością ryba. — Zasnęliście w tym samym momencie, co ja. Tkwimy w tym samym... wątku, czy jak to tam zwać. — Możemy ci pomóc. — Nie potrzebuję pomocy. Spełnijcie moje trzy życzenia. Jesteście gotowi, żeby je usłyszeć? Nika spojrzała na chłopców, oczekując decyzji. — Po co mamy spełniać twoje życzenia, jeśli jesteśmy we śnie? — zapytał Felix. — Sama możesz je sobie spełnić. — W tym właśnie problem. Mam głowę pełną pomysłów, ale nie za dobrze idzie mi ich wyśniwanie. Nie mam talentu — ryba wzruszyła płetwami. — Na początek... — Na początek! — Net walnął dłonią w czerwony guzik. — Na początek chlup do akwarium. Ryba chciała coś powiedzieć, ale zniknęła z donośnym plumknięciem. — To było nieładne — zauważyła Nika. — W gruncie rzeczy to mi jej szkoda. — Jakoś nie mam wyrzutów sumienia — Net zatrzasnął pieniek. — Mam trudności z żałowaniem kogoś, kto się tak zachowuje. Bagno wsiąkło w piach. Krzaczki, drzewa i mchy uschły w kilka sekund i przyjaciele znów stali na ubitej pustyni. — Gdybym powiedział, że będzie nam jej brakować — powiedział Net — to mocno bym przesadził. — Mimo wszystko mi jej szkoda — westchnęła Nika. — Babskie fochy — jęknął Net. — Ryba już nas nie trzyma — Felix wstał. — Zastanówmy się, co dalej... Powinniśmy wyśnić naprawdę wspólny sen, taki, który mógłby się przyśnić każdemu z nas. Potrzebujemy czegoś wspólnego, czegoś, co będzie leżało w miejscu, gdzie nasze trzy sny się łączą. Zamyślili się na chwilę. — Przychodzi mi do głowy szkoła — odezwał się Net — ale nie mam chęci na ponowne spotkanie ze Stokrotką. Obejrzeli się za siebie. Naszyna tkwiła w środku uschniętego - jakimś sennym cudem plastikowego lasu. Wyglądała teraz ciutkę jak monolit z filmu „Odyseja kosmiczna 2001". — Myślisz, że się jeszcze na coś przyda? — zapytał Net. — Istnieje taka szansa — Felix skinął głową. — Czarna karoca raczej nie przyjedzie. — Tylko ta flądra wiedziała, jak ją wezwać. Może zadzwonimy po latający cmentarz, żeby pozostać w klimacie? Death-bus? Krypta-taxi? Styxi - przewóz osób żywych lub martwych? — Właśnie! — podchwyciła Nika. — Czemu tam nie polecimy? We śnie umiemy latać. — Tak po prostu?... — Net pokręcił głową. — Chyba nie potrafię latać bez niczego. Kiedyś we śnie latałem na... krześle. — Jeżeli już, to lepsza będzie ławka — dodał Felix. — Przynajmniej polecimy w tym samym kierunku. Po próchniejących plastikowych pniach dotarli do stalowej wieży. — Masz szansę na rehabilitację — oznajmił Felix. — Wyśnij nam ławkę. Zwykłą parkową ławkę. Tylko nie mów: „Sprecyzuj: ławka".

1

— Eeee... — zadudniła naszyna. — Z głośnika mi to wyjąłeś... — Nie za ciężką ją stwórz — dodał Net. — Ona ma latać. — To ja już nic nie rozumiem. — Nie musisz — Felix cofnął się kilka kroków, by objąć wzrokiem całą wieżę. — Stwórz nam ławkę. — Ale... — Po prostu! Obok przyjaciół, wraz z donośnym „pyk!", pojawił się bawiący się kolorową piłką słonik. Zaskoczeni, patrzyli na niego przez chwilę. Zwierzak podbijał radośnie zabawkę i podskakiwał, wprawiając ziemię w drżenie. — Tak się kończy niedostatek danych wejściowych... — mruknęła basowo naszyna. Felix zamknął oczy i sam osobiście wyśnił ławkę: piękną, żeliwną, z woskowanymi deseczkami. Usiedli na niej nieufnie i mocno się w nią wczepili. Pociągnięta w górę ławka wolno uniosła się. — Nie myśl o tym, że się boisz, bo wtedy naprawdę wyrżniemy — rzucił Felix i mocniej pociągnął ławkę do góry. — To mnie teraz podniosłeś na duchu! — krzyknął Net, a ławka zaczęła tracić równowagę. — Aaaa! ... Mamusiu! Ławka zachwiała się i runęła na ziemię, po drodze gubiąc przyjaciół. — Nie siadam więcej na czymś takim — Net próbował wygramolić się z piasku. — Latanie we śnie nie jest naturalne. — Ja latam bez pomocy mebli — uśmiechnęła się Nika. — Ale nie potrafisz programować w PHP — odpalił Net. — Cokolwiek to znaczy... — Przychodzi mi do głowy pewna bajka — Felix podrapał się po głowie. — Bajka o maszynie stworzonej przez wynalazcę Trurla.* — To informacja praktyczna czy tak sobie tylko przypomniałeś? — upewnił się Net. — Trurl chciał się pochwalić przed swoim kolegą Klapaucjuszem, jaka jego naszyna jest doskonała. Tak ją testował, że wkurzyła się i zaczęła ich gonić. Wyglądała prawie jak nasza naszyna... — Dzięki... — Net cofnął się kawałek. — Ty to potrafisz człowieka podbudować. — Naszyna też mogłaby chodzić. — Mam fundamenty — zauważyła nieśmiało, choć z mocą małej elektrowni, naszyna. — Jestem zabetonowana... — Nie szkodzi, będziesz głośniej tupać — zbagatelizował Net. — Wolę iść naszyna, niż lecieć ławką. — Na razie jej konstrukcja wyklucza chodzenie. — Felix przyjrzał się stalowemu kolosowi. — Przecież to sen — machnął ręką Net. — Tu i samochód może chodzić. .. eee, zły przykład. — Dla spokoju sumienia dośnię jej przeguby i siłowniki hydrauliczne. Felix wysilił umysł, a wieża zachwiała się i uniosła na czterech nogach ze stopami przypominającymi te z machin kroczących AT-AT z „Imperium kontratakuje". — Dziwne uczucie — mruknęła. — Wskakujcie. Przysiadła ociężale, a z boku otworzyły się małe drzwiczki. Podbiegli i wskoczyli do środka. Wnętrze wypełnione było kablami, przekładniami, siłownikami hydraulicznymi, silnikami elektrycznymi i masą bliżej nieokreślonych podzespołów. — Kto to wyśnił? — Nika patrzyła z lekkim niepokojem na otaczające ją mechanizmy. * Mowa tutaj o „Bajkach robotów" Stanisława Lema.

— Chora wyobraźnia Felixa — wyjaśnił Net. Naszyna uniosła się na swoich czterech nogach i zaczęła wolno kroczyć, wprawiając w ruch wahadłowy wiązki przewodów i kabli. Przyjaciele złapali się barierek. Trzewiami stalowego potwora, kolejnymi drabinkami i wąskimi schodkami dotarli na sam szczyt. Przez klapę wyszli na płaski pomost, otoczony niską barierką. Usiedli po turecku, mocno chwytając za stalowe rurki. Wrażenie było osobliwe i ciężkie do opisania. Podobnie musiał się czuć marynarz na bocianim gnieździe żaglowca przy wysokiej fali. — Dobrze, że to sen — Net odzyskał głos. — Po stronie jawy, w realu taki mechanizm nie miałby prawa istnieć — wyjaśnił Felix. — Równowaga na wertepach. — Przestań w tej chwili! — zażądał Net. — Jeszcze się coś zepsuje. — Racja. Lepiej się nad tym nie zastanawiać. Ale podniosę nieco komfort podróży. Tuż za nimi szczęknęły metalicznie zaczepy trzech zielonych foteli lotniczych. Usiedli w nich i zapięli pasy. Nika dodała od siebie wielki parasol plażowy. — Jestem panem świata! — wrzasnął Net, mimo że zaciskał dłonie na poręczach. — Jakbym płynął wielkim żaglowcem z dala od niebezpiecznych skał. Na wysokości dwudziestu metrów przyjaciele faktycznie czuli się trochę jak panowie i władcy świata, a trochę jak ktoś, kto zaraz może spaść z bardzo wysoka. Potężne nogi powolnie i miarowo deptały pustynię, wieża bujała się. Monotonny krajobraz przesuwał się do tyłu. Zagapili się w horyzont, oddzielający ostrą linią pomarańcz od błękitu. Jak marynarze lądu, wypatrywali jakiejś zmiany. — Chciałabym, żeby ktoś kupił tę rybę — odezwała się Nika. — Szef kuchni baru sushi — Net uśmiechnął się złośliwie. — Naprawdę mi jej szkoda. — Szkoda? — prychnął Net. — Mści się na wszystkich wokoło za to, że jest śniętą rybą, a ty jej żałujesz. — To miłosierdzie — zadudniła z dołu naszyna. — Nie filozuj, maszeruj — polecił Net, po czym dodał ciszej. — Kto jej dośnił wrażliwość? — Chyba my wszyscy po trochu ją tworzymy — odparł Felix. — Wykorzystujecie wybitne dzieło inżynierii w charakterze wierzchowca — podsunęła naszyna. — Fakt. Wykorzystaliśmy twórczo najnowszy mikroprocesor w charakterze młotka — przyznał Net. — I jako młotek działa lepiej. Idź, nie filozuj. Naszyna zamilkła. Przez następny kwadrans chwiejący się kolos pokonywał piaszczyste wydmy. Senne słońce chyliło się ku zachodowi. Wydłużający się cień ruchomej wieży ciemną kreską skakał po zboczach wydm nawet kilkaset metrów dalej. Wyśnione piaski stały się prawdziwą, afrykańską pustynią. — Tak nigdzie nie dotrzemy — oznajmiła nagle Nika. — Czekamy na coś, co nie nastąpi, jeśli sami tego nie spowodujemy. Musimy wyśnić miejsce, do którego chcemy dotrzeć. — Jestem wypruty z pomysłów — przyznał Net. — Zerokreatywny. Felix tylko zmarszczył brwi i zamyślił się. — O tym mówiłam — powiedziała smutno Nika. — Za długo przebywamy po stronie snu. Możemy tak podróżować miesiącami. — Czerwony guzik może się pojawić tylko w wyśnionym świecie — odezwał się Felix. — Tak to wymyśliłem na początku. Niosąca ich naszyna cierpliwie i w milczeniu posuwała się naprzód. Teraz już wszyscy troje wpatrywali się w linię horyzontu. Nic nie wskazywało na to, by miało się tam pojawić coś więcej, choć usilnie próbowali wyobrażać sobie wielkie miasta, wspaniałe ogrody i dziesiątki innych atrakcji.

Wreszcie słońce schowało się za wydmami. Zaczęło się robić chłodniej. — Co się stanie, jeśli nie wyśnimy niczego? — zapytała cicho Nika. Nikt nie znał odpowiedzi. Zmierzch zapadł szybko, ale na niebie nie było widać gwiazd. Nie było nikogo, kto miałby siłę je wyśnić. Nika zmusiła się, by wyobrazić sobie księżyc, dzięki czemu znów widzieli pustynię, teraz dla odmiany spowitą zimnym, zielonkawym światłem. — Ale z nas kretyni! — wykrzyknął nagle Felix. — Szukamy naszego wspólnego snu, a jesteśmy w nim od dawna. — Pustynia? — zdziwił się Net. — Aż tak źle z nami? — Naszyna! Wyśniliśmy wspólnie naszynę. To jest nasz wspólny sen! — wskazał w dół. — Tyle nam zostało z naszych marzeń po przejściu przez sny innych ludzi. — Dzięki za docenę — burknęła basowo naszyna. — To mój tekst — zauważył Net. — Skąd to znasz? — Wszyscy stworzyliśmy naszynę — potwierdził Felix. — Każdy dołożył do niej jakiś fragment — spojrzał w dół i dodał głośniej. — Nie przejmuj się. Jesteś naszym szczytowym osiągnięciem. Jesteś naszyna na miarę naszych możliwości. — Marna pociecha. — Lepszej nie ma — Felix odpiął pas i wstał, nie bacząc na bujanie podłoża. — Czy znasz swój schemat elektryczny? — Może... No, znam. Dlaczemu pytasz? — Znów mój tekst — mruknął nabzdyczony Net. — Czy masz w swoim wnętrzu trzy czerwone guziki? — zapytał Felix. — Hę? — naszyna zachwiała się i stanęła w miejscu. — Czerwone guziki, powiadasz? — Tak. Trzy czerwone guziki. — Może mam, a co? — bas stał się podejrzliwy. — A jeśli masz, to gdzie? — Dwa piętra niżej... Zeszli dwa piętra w dół. Blisko grubej wiązki przewodów, przy przedniej ścianie naszyny, w niewielkim zagłębieniu znajdował się pulpit z trzema podświetlonymi na czerwono guzikami. Wyglądały wręcz... odświętnie. Były nawet podpisane: „Felix", „Net" i „Nika". — Więc to było takie proste? — zdziwił się Net. Przyjaciele przytrzymali się poręczy, bowiem naszyna znów szła, nawet przyspieszyła kroku. Felix podszedł do ściany i odsunął małą klapkę-wizjer. — Skały! — krzyknął. — Kto wyśnił skały? — Ja — rozległo się ze wszystkich stron. — Nie zamawialiśmy skał — Net wepchnął się obok Felixa i wyjrzał. Postrzępione skały wyrastały wprost z piasku, co znów przywodziło skojarzenie z płynącym po morzu żaglowcem. Tym razem żaglowiec wyraźnie zmierzał w kierunku niebezpieczeństwa. — Możemy wiedzieć, po co wyśniłaś te skały? — zapytał zaniepokojony Felix. — I dlaczego kierujesz się wprost na nie? — przełykając ślinę, dodał Net. Wieża prawie biegła - na tyle szybko, na ile pozwalała jej konstrukcja. — Przekonacie się już za chwilę. W tym momencie na pulpit z guzikami nasunęła się stalowa pokrywa. — Co ty robisz?! — zawołał Felix. — Otwórz to! — Ani mi się śni. — Bunt naszyny... — szepnął Net. Felix wyśnił uchwyt na stalowej płycie, ale nim za niego pociągnął, kliknął blokujący płytę mechanizm zapadkowy. Kiedy wyśnił drzwiczki na środku, zaraz pojawiła się na nich

kłódeczka. Gdy udało się ją otworzyć, szczęknął kolejny zameczek. Felix zrozumiał, że w ten sposób niczego nie osiągną. — Dlaczego to robisz? — zapytał w powietrze. — Wy się obudzicie i będziecie dalej sobie żyć. A wtedy ja zniknę. Przyjaciele spojrzeli na siebie z zaskoczeniem. — Nie pomyśleliśmy o tym — przyznała Nika. — To się nazywa konflikt interesów — stwierdził Felix. — Ale, jeśli pomożesz nam się stąd wydostać, postaramy się wyśnić cię jeszcze wiele razy. Zamiast odpowiedzi ze ściany obok zaczęło się wysuwać ramię z wielkim wirującym trybem. Stojący najbliżej Net dośnił hamulec i tryb zatrzymał się ze zgrzytem, nim zbliżył się na niebezpieczną odległość. — Może wyskoczymy — krzyknął Net. — Zadepcze nas — odparł Felix. — I nie wyśnimy drugiego kompletu czerwonych guzików — zauważyła Nika. Z szafki elektrycznej obok nich wysunęło się kilka iskrzących przewodów, wentylator na suficie podejrzanie zaczął zwiększać obroty, a w otworze nad podłogą pojawiła się smużka dymu. Kolejne zagrożenia wyłaniały się ze wszystkich stron. — Bezpieczniej będzie na górze — stwierdziła Nika. — Chodźcie! Wbiegli na pomost, opadli na fotele i zapięli pasy. Naszyna, zataczając się na sypkim podłożu, kłusowała w kierunku wyższych od niej szarych skał. — Zamierzasz się rozbić? — zapytał Felix. — Trochę się powgniatam, ale wy tego nie przeżyjecie. W popłochu spojrzeli na siebie i wysiłkiem woli wyśnili potężną klatkę bezpieczeństwa, osłaniającą taras jak dodatkowe, ażurowe piętro wieży. Felix zamknął oczy i z podłogi przed przyjaciółmi wynurzyła się konsola z masą zegarów i wskaźników oraz skomplikowany wolant z dźwigienkami, przyciskami i pokrętłami. Na koniec pasy z samolotu pasażerskiego zamieniły się w pięciopunktowe pasy rajdowe. Skały były tuż tuż. Felix rozłożył ręce, próbując w przyspieszonym tempie rozgryźć zasady sterowania za pomocą wolantu. Wreszcie chwycił go i obrócił w prawo. Naszyna zatoczyła się, ale złapała równowagę i wróciła na poprzedni kurs. Skały rosły w oczach. Dawało się już dostrzec trawę, porastającą zagłębienia najbliższej z nich. — Aaaaa!... — krzyknęli równocześnie. Stalowa wieża z łomotem wyrżnęła w skalne zbocze. Kamienie za-bębniły o blachy obudowy, pasy napięły się z szarpnięciem, a z konsoli z hukiem wystrzeliły trzy airbagi. — Ałć! — jęknęła wieża. — To bolało! Przyjaciele złapali oddech. — Dośniłam ci czujniki bólu — wyjaśniła Nika, odsuwając flaczejącego airbaga. Net sprawdził, czy jest cały, po czym oświadczył: — Niezła jazda! Ja poproszę replay. — Czujniki bólu... — zastanowiła się naszyna. — Tak pogrywacie... Cofnęła się i ostrożnie weszła między skały. Felixa korciło, żeby pchnąć wolant i zahaczyć o któryś występ, ale powstrzymał się. Po minucie spomiędzy skał wyłoniła się wielka czarna tafla wody. Drobne fale cięły odbicie księżyca na paseczki. — O nie... — Net zaczął się przymierzać do odpięcia pasa, ale Felix go powstrzymał. — Nie jesteś wodoodporna — przypomniał głośno. — Zaryzykuję. Lepiej zginąć w walce. — Teraz to się starasz! — krzyknął na dół Net. — Skały, morze... A jak prosiliśmy o las, to wyśniłaś nam dwa hektary rur kanalizacyjnych! — Perspektywa unicestwienia działa motywująco.

— Sratatata! Leniwa jesteś i tyle. — Nie potrafię wymyślać, ale jak mam dokładne dane, to budowanie snu idzie mi bez problemu. Skały i morze to też wasze pomysły, które niechcący mi podsunęliście. — Zaczekaj — poprosiła Nika. — Może uda nam się dogadać. Mam pewien pomysł, ale chwilę muszę nad nim pomyśleć. Wieża zatrzymała się na brzegu morza i wysuniętą nogą sprawdziła temperaturę wody. — Brrr!... — wzdrygnęła się, aż zadźwięczały nity. — Dośniliście mi czujniki termiczne? Sprytne, ale to i tak nic nie da. Sprężyła się, zebrała w sobie i zrobiła pierwszy krok w wodę. — Ojojoj... —jęknęła, ale wchodziła dalej. Net wyśnił zabawkowe koło do kąpieli i zaczął dmuchać w zaworek. —Ale zimna! — głos naszyny drżał. Mimo tego twardo brnęła w morze. Felix usiłował wyśnić pływaki, jednak wyszły mu tylko kolorowe boje rybackie. Przyjaciele na wszelki wypadek odpięli pasy. Od dołu wodę rozświetlały błyski zwarć. Czerwony na twarzy Net nadal nadmuchiwał koło, ale wyglądało na to, że przed zanurzeniem nie zdąży nadmuchać go nawet do połowy. — Szczypie w bezpieczniki — narzekała naszyna. — Ale jeszcze chwila i pozbędę się was na dobre. — Ależ wtedy właśnie się obudzimy! — krzyknęła Nika. — A ty znikniesz! Naszyna znieruchomiała. Czarna tafla wody falowała ledwie kilka metrów poniżej. Pod powierzchnią coś kolorowo błyskało, bąblowało i mlaskało. — Zniknę? — zabulgotało z dołu. — Jeśli nas tu wykończysz, to się obudzimy — wyjaśniła spokojnie Nika. — Hm... Może więc powinnam was tu więzić, żebyście cały czas śnili sen o mnie. Czemu nie? Postoję sobie... chociaż trochę zimno... — W końcu i tak się obudzimy. Naszyna zamilkła, trawiąc w swoich obwodach zasłyszaną informację. — Mogłem wyśnić nadmuchane... — Net zrobił krótką przerwę, bo kręciło mu się w głowie. — Mam pewien pomysł — kontynuowała Nika. — Jeśli tylko zechcesz mnie wysłuchać. Naszyna burknęła coś niewyraźnie, co zapewne miało oznaczać, że zechce. — Możesz być samośniącym się snem. — Sądzisz? — zainteresowała się. — Sen bez śniącego? — Ty byś go śniła. W końcu jesteś maszyną do budowania snów. Wystarczy, że się zgodzimy oddać ci ten sen. — A zgodzicie się? — No nie wiem... — Net pokręcił głową i wydął wargi. — Po tym wszystkim... Nika posłała mu ciężkie spojrzenie i poprosiła cicho: — Wykrzesaj z siebie odrobinę szlachetności. — Ona chciała nas zabić — przypomniał Net. — Żeby przeżyć. — Nie obchodzi mnie to. Nie zamierzam darować jej niczego. — Taka mściwość jest bez sensu. — Dobra, niech ci będzie — Net machnął ręką i odłożył niedopompowane koło. — Ale ja nie potrafię wymyślać... — Ja mogę administrować tym snem! — rozległo się z boku. — A z wymyślaniem nie mam problemów. Bardzo senna ryba wynurzyła łebek i z nadzieją zerkała na przyjaciół oczami na szypułkach.

— Znowu ty? — skrzywił się Net i na wszelki wypadek zaczął ponownie dmuchać koło.

— Mówiłam, że bardzo dużo śpię. To nie jest w sumie złe życie. Dają mi jeść, wodę mam czystą. Mogę spać. — Oj, obudzisz się kiedyś w kanalizacji. — Dobra — odezwał się Felix. — Załatwmy to pokojowo. Wszyscy będą zadowoleni. Wstańcie. Podnieśli się i odsunęli od foteli. Felix pstryknął palcami, a fotele zamieniły się w spore akwarium, z wystającym ponad powierzchnię wody kamieniem. — Yes! — ryba połknęła się w morzu i wypluło w akwarium. — Dzięki! — Dobra, czuję się przekonany — westchnął Net. — Jeśli ta para wredzioch ma być skazana na swojo towarzystwo, to się zgadzam. — Wasze czerwone guziki odblokowane — oznajmiła naszyna, po czym straciła zainteresowanie przyjaciółmi. — Poszalejemy — rozmarzonym basem powiedziała do ryby. Wreszcie bez ograniczeń. — Ja będę podsuwać pomysły, ty będziesz, je wyśniwać — ucieszyła się ryba. — To na razie — rzucił Felix, ale i rybu, i nuszynu były już zajęte rozmową. — Zero wdzięczności — pokręcił głową Net. Zeszli dwa poziomy niżej, gdzie woda sięgała im do kostek, i każdy położył dłoń na swoim przycisku. — Zróbmy to razem — uśmiechnęła się Nika Nabrali powietrza i jednocześnie nacisnęli czerwone, guziki. Zniknęli, nim zdążyli cokolwiek powiedzieć A sen śnił się nadal. Szczęśliwa naszyna wyszła na brzeg i otrząsnęła się z wody, gubiąc przy okazji kilka części. Rozejrzała się, odetchnęła i wyśniła słońce. Wskoczyło na niebo jak kopnięta piłka. — Co na początek? — zapytała naszyna, stojąc na jasno oświetlonej pustyni. — Tu trzaśniemy sobie puszczę — zaproponowała ryba. — Taką z małpami i tym całym wrzeszczącym tałatajstwem. — Jak dużą? — Po horyzont! Co sobie będziemy żałować! — Jasne! Jedziemy po całości! — A co! Z piachu wystrzeliła zieloność aż po kres widoczności. Ucieszone naszyna i Bardzo Senna Ryba zaczęły śnić nowy, wspaniały sen, który miał się śnić i śnić, bez potrzeby marnowania czasu na zbyt częste przebudzenia. *** Do przystanku zostało jeszcze dwadzieścia metrów, ale kierowca twardo odmawiał otworzenia drzwi, odsyłając wszystkich do regulaminu. Kobieta, której bardzo się spieszyło, naciskała raz za razem czerwony guzik. Na kierowcy nie robiło to żadnego wrażenia. — Nienajlepiej spałam — odezwała się Nika. — Ja też — Felix wyprostował plecy. — To chyba przez te niewygodne fotele. — Nie pamiętam, co mi się śniło — skrzywił się Net — ale to było strasznie pogięte. Nika przeciągnęła się, a Net z trudem się powstrzymał, żeby jej nie połaskotać. — Dziwne... — zastanowił się. — Też macie apetyt na smażoną rybę? — Mam raczej chęć wykąpać Cabana. Przypomniałem sobie, że już nie najfajniej pachnie. — Też dziwne... — przyznał Net. — Masz telefon do Aurelii? — zapytała Nika, siląc się na neutralny ton.

— Mam — odparł podejrzliwie. Wyciągnął komórkę, a Nika szybko wyjęła mu ją z dłoni i wybrała numer Aurelii. — Nie zrób dziczyzny — poprosił Net. — Potem będzie na mnie... Gdy po drugiej stronie rozległo się senne „Haaalo...", Nika zawahała się chwilę, po czym zapytała: — Cześć, tu Nika. Pamiętasz... czy jest coś zadane z matmy? — Obudziłaś mnie — ziewnęła Aurelia. — Śniło mi się coś miłego... — Och, spałaś? — Nika udała zatroskanie. — To bardzo cię przepraszam. Wobec tego nie przeszkadzam. Cześć! Rozłączyła się i oddała telefon Netowi. Popatrzył na nią zdziwiony. — Raczej już nie zaśnie — zauważył. — Tym lepiej. Miałam przeczucie, że powinnam ją obudzić.

Warszawa / Murzasichle 2007