Ferring David - Trylogia Konrad 01 - Konrad

DAVID F ERRING

KONRAD Trylogia Konrad cz˛e´sc´ 1

Przeło˙zył: Jacek Manicki Tytuł oryginału: Konrad

´ SPIS TRESCI ´ SPIS TRESCI. . . . . . . ROZDZIAŁ PIERWSZY . . ROZDZIAŁ DRUGI . . . . ROZDZIAŁ TRZECI. . . . ROZDZIAŁ CZWARTY . . ROZDZIAŁ PIATY ˛ . . . . ROZDZIAŁ SZÓSTY . . . ROZDZIAŁ SIÓDMY . . . ROZDZIAŁ ÓSMY . . . . ROZDZIAŁ DZIEWIATY. ˛ . ROZDZIAŁ DZIESIATY ˛ . . ROZDZIAŁ JEDENASTY . ROZDZIAŁ DWUNASTY . ROZDZIAŁ TRZYNASTY . ROZDZIAŁ CZTERNASTY.

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

3 4 15 26 36 47 59 70 79 90 104 115 130 142 147

ROZDZIAŁ PIERWSZY Przybywali z zachodu i ze wschodu, z południa i z północy. Przybywali ze ´ wszystkich zakatków ˛ Imperium, z ka˙zdej krainy Starego Swiata i spoza jego granic. Wielu z nich było lud´zmi, albo było nimi kiedy´s; wielu nigdy lud´zmi nie było. Niemal wszyscy byli s´miertelnymi wrogami. W ka˙zdych innych okolicznos´ciach spotkanie takie przemieniłoby si˛e natychmiast w krwawa˛ rze´z, ka˙zdy wojownik instynktownie skoczyłby do gardła swoim odwiecznym nieprzyjaciołom i zapiekłym rywalom. Lecz nie s´ciagali ˛ tu bynajmniej w pokojowych zamiarach. Nikt tu nie znal takiego poj˛ecia. Zanim noc zapadnie, zaspokoja˛ swoja˛ z˙ adz˛ ˛ e krwi. Ale to nie w´sród tych, którzy łaczyli ˛ si˛e teraz w tak nienaturalnym przymierzu, s´mier´c i zniszczenie b˛edzie zbiera´c z˙ niwo. Przynajmniej do czasu. To oni stana˛ si˛e wkrótce siewcami s´mierci, krzewicielami destrukcji. Łaczyło ˛ ich jedno: Wszyscy, i ka˙zdy z osobna, byli sługami Chaosu. Swoich czcicieli miała w´sród nich ka˙zda siła Chaosu: Khorne i Slaanesh, Nurgle i Tzeentch, i wszelkie inne demoniczne bóstwa. Zjednoczyli si˛e dla tej jednej bezecnej misji. Misji grabie˙zy i mordu, destrukcji i masakry. . . *

*

*

Nie s´witało jeszcze nawet, kiedy wst˛epował na drewniany most przerzucony nad rzeka.˛ Wielki ksi˛ez˙ yc Mannslieb ju˙z zaszedł. Jego mniejszy towarzysz Morrslieb był w nowiu, i s´wiatła dawał jeszcze mniej ni˙z zwykle. Zatrzymał si˛e w połowie i oparł o barierk˛e, z˙ eby odczeka´c kilka minut. Dopiero kiedy zacz˛eło szarze´c niebo na wschodzie, odwa˙zył si˛e ruszy´c dalej. Piał ˛ si˛e pod gór˛e, w stron˛e boru, z takim samym ociaganiem, ˛ z jakim zza horyzontu d´zwigało si˛e sło´nce. A było to sło´nce zimowe, pełznace ˛ nisko przy ziemi i blade. Przy ka˙zdym oddechu z ust buchały mu obłoczki pary, ciało raz po raz przebiegał mimowolny dreszcz. Łachmany, w które si˛e okutał, prawie wcale nie chroniły 4

przed zimnem. Stare buty wymoszczone miał szmatami, mi˛edzy innymi dlatego, z˙ e były dla niego za du˙ze, z zewnatrz ˛ za´s obwiazane ˛ pasami zgrzebnego materiału, z˙ eby nie przemakały, lecz niewiele to pomagało. Trawa przesycona była poranna˛ rosa,˛ a przemoczone poprzedniego dnia i buty nie zda˙ ˛zyły wyschna´ ˛c. Nie przeszkadzało mu to. Przywykł; tak było odkad ˛ pami˛etał. Miał wra˙zenie, z˙ e od kiedy nauczył si˛e chodzi´c, co dnia przemierza samotnie t˛e drog˛e, brnac ˛ na bosaka w kurzu albo człapiac ˛ przez klaskajace ˛ błocko. Zreszta˛ nie było jeszcze tak z´ le. Lód i s´nieg, których nale˙zało si˛e spodziewa´c za najdalej dwa miesiace, ˛ jeszcze bardziej utrudnia˛ mu t˛e codzienna˛ powinno´sc´ . Wlepiał oczy w s´cian˛e boru, usiłujac ˛ przebi´c wzrokiem splatane ˛ chaszcze, wyczu´c, co si˛e czai w ich g˛estwie. Nawet w najja´sniejszy letni dzie´n w lesie było mroczno i wilgotno, słoneczne s´wiatło z rzadka tam si˛e przedzierało. Wi˛ekszo´sc´ drzew zrzuciła ju˙z li´scie, ale to czyniło kniej˛e jakby jeszcze straszniejsza.˛ Bo chocia˙z mo˙zna było teraz si˛egna´ ˛c wzrokiem dalej, to wi˛eksza˛ groz˛e wzbudzały bezlistne drzewa, których grube pnie i nagie konary przywodziły na my´sl z˙ ywe istoty gotujace ˛ si˛e do skoku. Wokół panowała niczym nie zmacona ˛ cisza, ale on nie dał si˛e zwie´sc´ . Bór roił si˛e od wszelkiej ma´sci istot. Owadów, ptaków i zwierzat, ˛ normalnych le´snych stworze´n. Ale pienił si˛e tu te˙z inny rodzaj stworów, stworów, których z˙ adna˛ miara˛ normalnymi nazwa´c si˛e nie dało. Bał si˛e. Zawsze wchodził tu z dusza˛ na ramieniu. Kiedy był młodszy, my´slał, z˙ e z wiekiem minie mu ten strach. Ale stało si˛e co´s wr˛ecz przeciwnego. Wówczas l˛ekał si˛e nieznanego. Teraz ju˙z wiedział, na co mo˙ze si˛e tu natkna´ ˛c — a co za tym idzie, bardziej si˛e bał. I prawdopodobnie tylko dzi˛eki temu jeszcze z˙ ył. Gdyby nie wzmo˙zona czujno´sc´ i ostro˙zno´sc´ , dawno ju˙z by zginał; ˛ u´smiercony przez która´ ˛s z bestii czyhaja˛ cych w gł˛ebi tej zwyrodniałej kniei. Nikt z wie´sniaków nie zapuszczał si˛e tu nigdy w pojedynk˛e. Je´sli odwa˙zyli si˛e wej´sc´ do lasu, to tylko w grupie, dobrze uzbrojeni. Drwale wycinajacy ˛ drzewa, by wyrwa´c kniei jeszcze jeden spłache´c terenu, pracowali zawsze pod silna˛ stra˙za.˛ Ale nawet te s´rodki ostro˙zno´sci nie wystarczały. Przed rokiem grupa sze´sciu le´sników z wioski wybrała si˛e pewnego poranka do boru. Nie wrócili do wieczora. Nikt ich ju˙z nigdy nie widział. Sasiedzi ˛ wszcz˛eli poszukiwania, ale natrafili tylko na kilka strz˛epów zbroczonego krwia˛ odzienia. Pochuchał w zzi˛ebni˛ete dłonie i zacierał je przez chwil˛e. Potem zza pazuchy kubraka wyjał ˛ sztylet. Z no˙zem w prawym r˛eku i ze zwojem postronka do przewiazania ˛ wiazki ˛ chrustu w lewej, wkroczył mi˛edzy drzewa. Codziennie wchodził do lasu w tym samym miejscu i poruszał si˛e w nim ta˛ sama˛ trasa.˛ Znał na niej ka˙zde drzewo i korze´n, ka˙zdy wykrot i krzak. Gdyby co´s było nie w porzadku, ˛ wiedziałby to od razu. Ale z ka˙zdym dniem musiał coraz

5

bardziej zbacza´c z utartego szlaku, w poszukiwaniu drewna na opał, po które tu przychodził. Wła´snie, w poszukiwaniu. Odłamywanie gał˛ezi nie miało sensu, bo nawet o tej porze roku, kiedy wygladały ˛ na uschni˛ete, były zbyt wilgotne, by si˛e pali´c. Był takim samym my´sliwym, jak ci, którzy z łukiem i strzałami podchodza˛ dzikiego zwierza i dla mi˛esa zabijaja˛ łosia czy nied´zwiedzia, z tym z˙ e on polował na chrust. Na skraju lasu drzewa rosły rzadko. Im gł˛ebiej si˛e zapuszczał, tym bardziej g˛estniał starodawny bór. Mo˙zna by pomy´sle´c, z˙ e drzewa zwieraja˛ szeregi dla ochrony przed istotami zamieszkujacymi ˛ jego ost˛epy. Ale ta metoda obrony była chyba równie mało skuteczna dla drzew, jak i dla drwali, bo co kilka kroków drog˛e przegradzał obalony gnijacy ˛ pie´n, przywodzacy ˛ na my´sl ofiar˛e nieznanych le´snych drapie˙zców. Nieraz ju˙z widywał te stwory, ale o wiele cz˛es´ciej zdarzało mu si˛e wyczuwa´c ich złowroga˛ obecno´sc´ . Nie miał poj˛ecia, czym sa˛ ani jak si˛e zwa,˛ i nie chciał tego wiedzie´c. Dla niego były potworami i wolał trzyma´c si˛e od nich z dala. Nie były ani lud´zmi, ani zwierz˛etami, stanowiły ich ohydna˛ krzy˙zówk˛e spłodzona˛ w jakim´s odra˙zajacym ˛ akcie kopulacji. Pokryte futrem, nagie lub pierzaste kreatury z r˛ekami, kopytami i rogami. Ale bezmy´slne. Ich mutacje zdawały si˛e by´c pozbawione wszelkich naturalnych zmysłów. Nie miały ani ludzkiego rozumu, ani wła´sciwego zwierz˛etom instynktu. Nieraz zdarzało mu si˛e obserwowa´c taka˛ przera˙zajac ˛ a˛ poczwar˛e z odległo´sci kilku jardów, kiedy za jedyna˛ osłon˛e miał pie´n watłego ˛ drzewka. Na szcz˛es´cie z˙ adna go jak dotad ˛ nie dostrzegła, nie usłyszała ani nie zw˛eszyła, inaczej ju˙z by nie z˙ ył. Takie sytuacje sprawiały, z˙ e stawał si˛e coraz ostro˙zniejszy. Zdawał sobie spraw˛e, z˙ e szcz˛es´cie mo˙ze go kiedy´s opu´sci´c. Z walacym ˛ sercem zapuszczał si˛e w las, coraz mocniej s´ciskajac ˛ w spoconej dłoni r˛ekoje´sc´ no˙za. Zapomniał o chłodzie. Szedł wolno, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e na boki, nastawiajac ˛ ucha, strzelajac ˛ wokół oczami szybciej, ni˙z nada˙ ˛zała obraca´c si˛e głowa. Nic nie słyszał, niczego nie dostrzegał — co´s jednak wyczuwał. Gdzie´s niedaleko, jakie´s pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów przed nim czaił si˛e który´s z mutantów. Mo˙ze zasadził si˛e na niego, wiedzac, ˛ z˙ e chodzi t˛edy co dnia o s´wicie. A mo˙ze całkiem przypadkowo zapu´scił si˛e w te partie lasu. Widok przesłaniała s´ciana drzew, wyobra˙zał go sobie jednak, przycupni˛etego w s˛ekatych korzeniach rozszczepionego pnia. Zatrzymał si˛e i czekał. Nauczył si˛e cierpliwo´sci. Ona równie˙z po wielokro´c ocaliła mu z˙ ycie. Zastygł w bezruchu. Nie s´miał nawet odetchna´ ˛c, w obawie, z˙ e zdradzi go wydobywajaca ˛ si˛e z nozdrzy para. Serce o mało nie wyskoczyło mu z piersi, w ustach miał sucho, cho´c cały spływał potem. 6

Stwory z˙ erowały głównie po zmroku. Pod osłona˛ ciemno´sci podkradały si˛e do wsi i porywały zostawiony bez opieki inwentarz. Przed s´witem wycofywały si˛e do lasu. Ale i za dnia, i w nocy były równie niebezpieczne. Po zeszłorocznych wydarzeniach, postanowiono oczy´sci´c las z tej plagi. Sprowadzono z˙ ołnierzy. Nigdy nie widział czego´s tak wspaniałego. Wjechali do wsi konno, sło´nce odbijało si˛e w l´sniacych ˛ pancerzach, w górze powiewały barwne proporce. Nie zastanawiał si˛e wcze´sniej, co si˛e znajduje poza granicami wioski. Teraz zapragnał ˛ zosta´c z˙ ołnierzem. Cz˛es´c´ z˙ ołnierzy zakwaterowała si˛e w karczmie, ku niezadowoleniu jego pana, który miał ich z˙ ywi´c. Ale on był zachwycony, bo mógł słucha´c z zapartym tchem opowie´sci z˙ ołnierzy o z˙ yciu poza dolina,˛ o cudach, których istnienia dotad ˛ nawet nie podejrzewał. Z zapałem pucował im hełmy, rychtował zbroje, oporzadzał ˛ konie. Ten i ów cisnał ˛ mu czasem pensa za fatyg˛e. Były to pierwsze pieniadze, ˛ jakie zarobił. Po kryjomu zakopywał miedziaki w oborze, obok barłogu, na którym sypiał. Gdyby jego pan dowiedział si˛e, z˙ e je ma, odebrałby mu pieniadze, ˛ a na dokładk˛e wychłostał. Chłosty i tak nie uniknał, ˛ ale pieniadze ˛ zachował. Zachował te˙z sztylet skradziony kapitanowi, od którego, za posługi, jakie mu s´wiadczył, nie do´sc´ z˙ e nic nigdy nie dostał, to nie usłyszał nawet słowa podzi˛eki. Chciał mie´c co´s, co pochodzi z szerokiego s´wiata — a takiego osobliwego no˙za ani wcze´sniej, ani potem nie widział. Rze´zbiona r˛ekoje´sc´ wykonana z jakiej´s białej ko´sci miała kształt łba w˛ez˙ a, jednak to nie ona, lecz ostrze, którego kraw˛edzie, zamiast prostych były faliste, decydowało o oryginalno´sci broni. ˙ Zołnierze przeczesywali mozolnie knieje, oczyszczajac ˛ je z krwio˙zerczych bestii. Ale bór rozciagał ˛ si˛e w niesko´nczono´sc´ i mutanty wkrótce powracały. Jeden z nich czaił si˛e teraz gdzie´s w pobli˙zu. Usłyszał jaki´s odgłos za plecami i obrócił si˛e na pi˛ecie. Od strony wioski dobiegał stukot podkutych ko´nskich kopyt na drewnianym, odległym o kilkaset jardów mo´scie. Mru˙zac ˛ oczy, przyjrzał si˛e je´zd´zcowi. Bardzo rzadko si˛e zdarzało, z˙ eby kto´s poza nim wstał skoro s´wit. Zanim ktokolwiek wychylił nos z chałupy, on zazwyczaj był ju˙z z chrustem z powrotem we wsi. Tylko w zimie wi˛ecej si˛e trafiało takich rannych ptaszków, bo wtedy dzie´n był krótszy i ludzie zaczynali prac˛e o brzasku. Rozpoznał dosiadajac ˛ a˛ konia dziewczyn˛e. Ze wszystkich mieszka´nców wioski, ja˛ najmniej spodziewałby si˛e ujrze´c o tak wczesnej porze. Mogła wszak wylegiwa´c si˛e do pó´zna w piernatach, bo we wszystkim ja˛ wyr˛eczali, i spełniali ka˙zdy jej kaprys, słudzy ojca. Mieszkała we dworze u wylotu

7

doliny. Dwór i cała dolina wraz ze wsia˛ i wszystkimi jej mieszka´ncami nale˙zały do jej ojca; nawet karczmarz płacił mu dziesi˛ecin˛e od utargu. Galopowała przez waski ˛ most opatulona w białe futra. W pewnej chwili osadziła wierzchowca w miejscu, obejrzała si˛e, a potem szarpn˛eła wodze z taka˛ siła,˛ z˙ e ko´n parsknał ˛ i wykr˛ecił szyj˛e, ale zamiast zawróci´c do wioski, ruszyła w stron˛e boru. I czajacego ˛ si˛e w nim stwora! *

*

*

Obserwował bacznie dziewczyn˛e, ale ani na chwil˛e nie zapominał o ukrytej w´sród drzew kreaturze. Przez cały czas był w pełni s´wiadom blisko´sci poczwary, chocia˙z nie wiedział, gdzie si˛e ukrywa. Jednak stwór te˙z ju˙z usłyszał konia i zaczał ˛ si˛e przemyka´c ku skrajowi lasu. Granica boru cofn˛eła si˛e z upływem lat i teraz pierwsze drzewa oddzielał od rzeki szeroki pas łysego stoku wzgórza. Dziewczyna mogła wybra´c szlak biegnacy ˛ brzegiem rzeki. Nie uczyniła tego. Nie wiedzie´c czemu ruszyła pod gór˛e, równolegle do s´ciany lasu. Chłopiec nadal nie widział potwora, ale słyszał, jak ten przedziera si˛e mi˛edzy drzewami, by przecia´ ˛c drog˛e nadje˙zd˙zajacej. ˛ Dziewczyna prowadziła konia szybko, pewnie. Obserwował ja˛ z nadzieja,˛ z˙ e zorientuje si˛e, co jej grozi, z˙ e zawróci i oddali si˛e galopem. Ale ona jechała dalej, nie´swiadoma niebezpiecze´nstwa. Co ja˛ tu sprowadza? Dlaczego jest sama? Spróbował oceni´c sytuacj˛e. Stwór był ju˙z bardzo blisko. Je´sli ona zaraz nie zawróci, to za chwil˛e b˛edzie na to za pó´zno. I nagle za´switała mu w głowie przera˙zajaca ˛ prawda: ona nic nie wie! Nie zdaje sobie sprawy, co si˛e zaraz wydarzy. Ale on wiedział. Wiedział bardzo dobrze, czego za chwil˛e b˛edzie s´wiadkiem. Tylko patrze´c, jak odczłowieczony napastnik wypry´snie z chaszczy i s´ciagnie ˛ z konia bezbronna˛ ofiar˛e. Nie było chwili do stracenia. Rzucił postronek na ziemi˛e, wypadł spomi˛edzy drzew na otwarta˛ przestrze´n i pu´scił si˛e biegiem ku dziewczynie, wrzeszczac ˛ co sił w płucach, z˙ eby si˛e zatrzymała, z˙ eby zawróciła, bo widział ju˙z, z˙ e nie zda˙ ˛zy dobiec do niej na czas. Musiała go usłysze´c, gdy˙z wstrzymała konia. Ale było ju˙z za pó´zno, o wiele za pó´zno. Kiedy od dziewczyny dzieliło go drugie tyle, ile ju˙z przebiegł, potwór wyprysnał ˛ z lasu. Zobaczył go, jak szybuje w powietrzu.

8

Był odpychajac ˛ a˛ krzy˙zówka˛ człowieka i zwierz˛ecia: ogromne cielsko pokryte skołtuniona,˛ ciemnoszara˛ sier´scia; ˛ pysk jak u psa, lecz z rogami i długachnymi kłami; krótkie łapy zako´nczone szponami, a w jednej z nich pordzewiały miecz. Stwór ryknał, ˛ dopadajac ˛ swej ofiary. Dziewczyna uchyliła si˛e instynktownie, szarpiac ˛ jednocze´snie wodze, i napastnik, zamiast s´ciagn ˛ a´ ˛c nieszcz˛esna˛ z siodła, tylko ja˛ z niego zepchnał. ˛ Spadła na ziemi˛e, a przera˙zony ko´n stanał ˛ d˛eba i rzucił si˛e do ucieczki. Potwór równie˙z wyladował ˛ na mi˛ekkiej ziemi, ale zanim zda˙ ˛zył si˛e pozbiera´c i rzuci´c na dziewczyn˛e, chłopiec był ju˙z przy nim. Skoczył mutantowi na grzbiet, otoczył lewa˛ r˛eka˛ szyj˛e, odciagn ˛ ał ˛ w tył łeb i zatopił sztylet w gardle. Poczwara wrzasn˛eła i szarpn˛eła si˛e, z rany sikn˛eła fontanna krwi. Chłopak zadawał cios za ciosem, ostrze z trudem przebijało gruba˛ skór˛e. Potwór miotał si˛e, skrzeczac ˛ z w´sciekło´sci i bólu, i w ko´ncu zrzucił go z siebie. Był od niego wi˛ekszy. Nawet gdyby nie miał miecza, mógłby go zmia˙zd˙zy´c jednym uderzeniem pot˛ez˙ nego łapska. Chłopiec odturlał si˛e w bok i z trudem pod´zwignał ˛ na nogi. Stwór poderwał r˛ek˛e do poder˙zni˛etego gardła, daremnie próbujac ˛ zatamowa´c krwotok. Jego posoka była równie nienaturalna, jak on sam; miała odra˙zajac ˛ a,˛ z˙ ółtawozielona˛ barw˛e. Mutant popatrzył bezmy´slnie na juch˛e zlepiajac ˛ a˛ mu sier´sc´ na łapie, wyra´znie nie pojmował, skad ˛ si˛e wzi˛eła. Rozdziawił paszcz˛e, z˙ eby wyrycze´c swoja˛ w´sciekło´sc´ , i strumyczek ohydnej posoki pociekł mu spomi˛edzy psich szcz˛ek. Łypnał ˛ przymru˙zonymi s´lepiami na tego, który zadał mu tyle bólu, i runał ˛ do ataku. ˙ adek Chłopca owionał ˛ smród goracego ˛ oddechu. Zoł ˛ podszedł mu do gardła. Był mniejszy, ale szybszy. W por˛e uskoczył w bok przed spadajacym ˛ mieczem. Nie zdołał ju˙z jednak wykona´c uniku przed długim, cienkim ogonem, który s´mignał ˛ błyskawicznie, oplótł mu kostk˛e i s´ciał ˛ z nóg. Runał ˛ jak długi. Chciał si˛e odtoczy´c, ale nie mógł. W˛ez˙ owy ogon stwora trzymał mocno. Poczwara znieruchomiała nad le˙zacym, ˛ wlepiajac ˛ we´n pałajacej ˛ nienawi´scia˛ s´lepia. Jej krew skapywała chłopcu na kubrak i niczym, kwas w˙zerała si˛e z sykiem w wytarty materiał. Rzucał si˛e i wyrywał, ale nadaremnie. Bezimienny drapie˙zca pochylił si˛e, przesłaniajac ˛ swoim cielskiem sło´nce. Jego cie´n padł na chłopca i temu zrobiło si˛e zimno, zimniej ni˙z kiedykolwiek było mu w z˙ yciu, zimniej ni˙z kiedykolwiek mu b˛edzie, bo oto za chwil˛e umrze. Wszystko pociemniało. Nie widział nic, prócz pochylonej nad soba˛ sylwetki potwora. Ale nie podda si˛e bez walki. Poniechał beznadziejnych prób wyszarpni˛ecia kostki z p˛etli ogona. Zginajac ˛ w kolanie uwi˛eziona˛ nog˛e, przesunał ˛ si˛e po s´liskim błocku bli˙zej stwora, ucapił ogon lewa˛ r˛eka˛ i ciał ˛ go no˙zem, który dzier˙zył w prawej.

9

Jedno ci˛ecie, drugie, trzecie. Trzy, nast˛epujace ˛ jeden po drugim, wrzaski cierpienia, ka˙zdy gło´sniejszy od poprzedniego. Koniec ogona został mu w dłoni, tryskajaca ˛ z rany krew zbroczyła r˛ece, ale nie zwa˙zał na pieczenie skóry, w która˛ zacz˛eła si˛e natychmiast wgryza´c cuchnaca ˛ posoka. Oszalały z bólu potwór runał ˛ na niego, wywijajac ˛ w´sciekle mieczem. Chłopiec, zamiast wykona´c unik, zerwał si˛e na nogi i przyjał ˛ atak na trzymany oburacz ˛ sztylet. Szar˙zujacy ˛ mutant nadział si˛e na ostrze. Nó˙z przebił gruba˛ skór˛e i wszedł w cielsko po r˛ekoje´sc´ . Stwór wydał z siebie jeszcze straszniejszy ni˙z poprzednie wrzask cierpienia. Wypu´scił z łapy miecz i na o´slep si˛egnał ˛ po chłopca ostrymi jak brzytwy pazurami. Ten uchylił si˛e zr˛ecznie przed szponiasta˛ łapa˛ i mutant, tracac ˛ równowag˛e, runał ˛ w błoto z takim impetem, z˙ e zadr˙zała ziemia. Znieruchomiał, le˙zac ˛ na boku. Chłopiec przygladał ˛ mu si˛e z odległo´sci kilku kroków, gotów odskoczy´c, gdyby potworowi drgnał ˛ cho´c jeden mi˛esie´n. Mutant wlepiał w niego wybałuszone, szkliste s´lepia, które po chwili zacz˛eły zachodzi´c mgła.˛ Chłopak wytarł o kubrak piekace ˛ dłonie, chcac ˛ si˛e pozby´c płynnego, w˙zeraja˛ cego si˛e w ciało ognia. Nie wiedział, co dalej robi´c. Rozejrzał si˛e l˛ekliwie wokół. Je´sli w okolicy kra˛ z˙ yły inne takie gadziny, wkrótce zw˛esza˛ krew. Nie było mi˛edzy nimi solidarno´sci, a tu czekała uczta. Nó˙z tkwił w piersi stwora. Wiedział, z˙ e musi go odzyska´c, ale nadal bał si˛e podej´sc´ bli˙zej. *

*

*

Usłyszał szmer za plecami i odwrócił si˛e jak pchni˛ety spr˛ez˙ yna,˛ gotów rzuci´c si˛e do ucieczki. Z ulga˛ stwierdził, z˙ e to tylko gramolaca ˛ si˛e z błota dziewczyna. — Jak ja wygladam! ˛ — j˛ekn˛eła, siadajac. ˛ — Wszystko do wyrzucenia! Odziana była w rzadko spotykane białe futra. Opo´ncz˛e, spodnie i buty miała utaplane w błotnistej mazi. Wolałaby, z˙ eby to była krew? Jej własna? — Pomó˙z mi wsta´c! Dopiero teraz zaczał ˛ si˛e zastanawia´c, dlaczego wła´sciwie to zrobił, dlaczego z nara˙zeniem z˙ ycia s´pieszył jej na ratunek? Zachował si˛e jak ostatni głupiec. Nie my´slał — oto odpowied´z. Działał odruchowo, jego post˛epowaniem nie kierował rozsadek, ˛ lecz instynkt. — Słyszysz, co do ciebie mówi˛e? Pomó˙z mi si˛e podnie´sc´ ! Była człowiekiem. Oto druga cz˛es´c´ odpowiedzi na nurtujace ˛ go pytanie. Ludzie byli sprzymierze´ncami w walce z wszelkimi innymi formami z˙ ycia zamieszkujacymi ˛ s´wiat. 10

— Gdzie mój ko´n? Pominał ˛ to pytanie milczeniem i zrobił krok w kierunku martwej kreatury. Musi odzyska´c sztylet. To wszystko, co ma. Naraz dziewczyna pisn˛eła, i chłopiec jak oparzony odskoczył w tył, pewien, z˙ e stwór si˛e poruszył i ona to dostrzegła. — Nie z˙ yje? Wpatrywała si˛e szeroko rozwartymi oczami w s´cierwo mutanta, jakby dopiero teraz je zauwa˙zyła. Chłopak podniósł z ziemi patyk, zbli˙zył si˛e nieznacznie do le˙zacego ˛ i szturch˙ nał ˛ nieruchome cielsko. Zadnej reakcji. Poczwara nie z˙ yła. Była za głupia, z˙ eby udawa´c. — Co tu si˛e stało? Upadek musiał dziewczyn˛e oszołomi´c Nie tylko nie widziała walki, ale i nie pami˛etała, z˙ e stwór zepchnał ˛ ja˛ z konia. Usłyszał cmokni˛ecie, z jakim d´zwigała si˛e z grzaskiego ˛ błota, a potem kla˛ skanie zbli˙zajacych ˛ si˛e kroków. Wstrzymujac ˛ oddech, z˙ eby nie wciaga´ ˛ c nosem przyprawiajacego ˛ o mdło´sci smrodu, pochylił si˛e nad mutantem. Chwycił oburacz ˛ r˛ekoje´sc´ sztyletu i pociagn ˛ ał ˛ z całych sił. Nó˙z ani drgnał. ˛ Odwrócił głow˛e, z˙ eby zaczerpna´ ˛c s´wie˙zego powietrza, zaparł si˛e stopa˛ o tors martwego potwora i spróbował jeszcze raz. — Co robisz? — Była ju˙z na tyle blisko, z˙ e sama mogła sobie odpowiedzie´c na to pytanie. Nó˙z lekko si˛e poruszył. Chłopiec szarpnał ˛ ponownie. I naraz poczuł, jak czyje´s r˛ece obejmuja˛ go w pasie i ciagn ˛ a˛ do tyłu. Klinga no˙za zacz˛eła si˛e wysuwa´c, zrazu powoli, opornie, by po chwili wyskoczy´c z rany. Nie przygotowani na to zatoczyli siej oboje w tył. Chłopcu udało si˛e odzyska´c równowag˛e, dzi˛eki czemu niej upadł. Za to dziewczyna, pu´sciwszy go, rymsn˛eła z powrotem w grzask ˛ a˛ ma´z. Nie zwracał na nia˛ uwagi. Ogladał ˛ nó˙z. Sztylet wygladał ˛ na nie uszkodzony. Nigdy go jeszcze nie u˙zył, a co dopiero do takiego, jak przed chwila,˛ celu. Do tej pory tylko si˛e nim bawił, markował walk˛e, obierajac ˛ sobie drzewa za wyimaginowanych przeciwników. Ale nawet patyka nie zastrugał, w obawie, z˙ e st˛epi faliste ostrze. Spojrzał na martwego stwora i przepełniło go poczucie tryumfu. Stoczył walk˛e z istota˛ o wiele od siebie wi˛eksza,˛ i zwyci˛ez˙ ył. Schylił si˛e i wytarł starannie kling˛e o ciemna˛ sier´sc´ potwora. Oczyszczony sztylet zatknał ˛ sobie za pas. Czubkiem buta tracił ˛ miecz. Był wyszczerbiony i zardzewiały. Ani go potrzebował, ani chciał. Odwrócił si˛e do dziewczyny. Miała około dwunastu lat, czyli tyle co on, tak przynajmniej oceniał jej wiek. Krótkie, kruczoczarne włosy, ciemne oczy, biała skóra przezierajaca ˛ spod warstwy błota. 11

Tym razem pomógł jej wsta´c, podajac ˛ r˛ek˛e. Skrzywił si˛e z bólu, kiedy obleczona˛ w r˛ekawiczk˛e dłonia˛ s´cisn˛eła mu poparzone palce. — Oj! — zafrasowała si˛e, kiedy jej wzrok padł na s´wie˙ze rany. Chciał si˛e cofna´ ˛c, ale przytrzymała go i spojrzała mu w oczy. Odwrócił głow˛e, unikajac ˛ jej wzroku. — Ty´s jest ten chłopak z karczmy. Powiadaja,˛ z˙ e´s niemowa, ale przecie˙z krzyczałe´s do mnie. Próbowałe´s mnie ostrzec, tak? Nie odpowiedział. Znowu spróbował uwolni´c z jej u´scisku r˛ek˛e, ale chwyciła go za nadgarstek. — Tak? — powtórzyła. Kiwnał ˛ bez słowa głowa.˛ — Jestem ci dozgonnie wdzi˛eczna — powiedziała. — Ocaliłe´s mi z˙ ycie. Wyrwał jej si˛e wreszcie. Musiał ju˙z i´sc´ . Musiał nazbiera´c chrustu. Nie powinien tu sta´c, i to z nia.˛ Gdyby jego pan si˛e dowiedział, wychłostałby go, wychłostał za wszystkie czasy. — Daj mi r˛ece! Powiedziała to rozkazujacym ˛ tonem, któremu od dziecka nawykł dawa´c posłuch. I teraz te˙z posłuchał. ´ agn˛ Sci ˛ eła z˛ebami r˛ekawiczki z mi˛ekko wyprawionej białej skórki i uj˛eła w obie r˛ece jego prawa˛ dło´n. Dziewczyna była niemal tego samego wzrostu co on, ale dłonie miała drobniejsze — i cieplejsze. Uniosła ja˛ do ust i, zamykajac ˛ oczy, podmuchała na oparzenia. Konrad miał wra˙zenie, z˙ e jej dłonie staja˛ si˛e jeszcze cieplejsze i ogrzewaja˛ mu r˛ek˛e tak, jakby trzymał ja˛ nad ogniskiem. Wypowiedziała kilka słów, ale tak cicho, z˙ e ich nie dosłyszał. Po chwili otworzyła oczy i pu´sciła jego dło´n. Ciepło przyt˛epiło ból od oparze´n spowodowanych z˙ rac ˛ a˛ posoka˛ potwora. Dziewczyna uj˛eła teraz lewa˛ r˛ek˛e chłopca i powtórzyła zabieg. Popatrzył na swoje dłonie i a˙z st˛eknał ˛ ze zdumienia. Rany zasklepiały si˛e, zarastały nowa˛ tkanka; ˛ goiły si˛e! Cofnał ˛ si˛e chwiejnie kilka kroków. Ta dziewczyna wzbudzała w nim wi˛eksza˛ groz˛e ni˙z potwór. Była tak samo nienaturalna jak on: była czarownica.˛ . . — Nie mów nikomu — uprzedziła go i znaczaco ˛ poło˙zyła palec na ustach. Potem u´smiechn˛eła si˛e. — To znaczy, gdyby´s przypadkiem umiał mówi´c. Krzycze´c potrafisz, sama słyszałam, a mówi´c normalnie? A mo˙ze to był tylko taki nieartykułowany, zwierz˛ecy krzyk? No, chłopcze, potrafisz mówi´c? — Po. . . potrafi˛e — wyszeptał. — Co? — Potrafi˛e — mruknał ˛ gło´sniej, wyzywajaco. ˛ Kiedy był w lesie, gdzie nikt nie mógł go słysze´c, rozmawiał sam ze soba,˛ ale teraz po raz pierwszy zdradził si˛e przed kim´s, z˙ e potrafi mówi´c. Do tej pory jedy12

nymi d´zwi˛ekami, jakie wyrywały mu si˛e z ust, były krzyki, kiedy go chłostano. Wła´sciwie to z biciem tak si˛e ju˙z oswoił, z˙ e nie sprawiało mu bólu, a krzyczał z przyzwyczajenia. — Mój ojciec ci˛e wynagrodzi — powiedziała dziewczyna. — Nie! Nic mu nie mów, panienko! — A to czemu? Potrzasn ˛ ał ˛ tylko głowa.˛ Nie chciało mu si˛e tego wyja´snia´c, zreszta˛ nie wiedział, jak. Nikt nie mo˙ze si˛e dowiedzie´c, co tu zaszło, To by dopiero było, gdyby do pana dotarło, z˙ e ma nó˙z i z˙ e potrafi mówi´c. Obejrzał si˛e na s´cierwo potwora. — To zwierzołak — powiedziała dziewczyna. Zwierzołak. Teraz mu si˛e przypomniało. Słyszał to słowo z ust z˙ ołnierzy polujacych ˛ na stwory, które wymordowały le´sników. — Półczłowiek, półzwierz˛e — ciagn˛ ˛ eła. — Słyszałam, z˙ e w Lesie Cieni z˙ yje mnóstwo ich odmian. — Zerkn˛eła l˛ekliwie na ciemna˛ s´cian˛e boru. — Mam nadziej˛e, z˙ e nie ma tu takich wi˛ecej. — W pobli˙zu nie ma — uspokoił ja.˛ — Kto wie — mrukn˛eła, a potem popatrzyła na niego uwa˙znie. — Ale ty to wiesz, prawda? Wiesz na pewno. Wiedziałe´s, gdzie jest ten, tutaj, zanim go zobaczyłe´s. Skad? ˛ — Widziałem go. Tak, on go widział — a ona nie. To dlatego stworowi udało si˛e tak ja˛ podej´sc´ . I dlatego zgin˛eło tamtych sze´sciu drwali. Nie widzieli zwierzołaków skradaja˛ cych si˛e za nimi pod osłona˛ zaro´sli. Tak samo musiało by´c ze wszystkimi innymi, których dopadły i zamordowały podobne kreatury. Znowu patrzyła mu w oczy. Odwrócił wzrok i ona po chwili uczyniła to samo. — Gdzie mój ko´n? — spytała. Rozejrzał si˛e. — Tam, nad rzeka˛ — burknał, ˛ pokazujac ˛ palcem. — Całe szcz˛es´cie — odetchn˛eła. — Miałabym si˛e z pyszna, gdybym go straciła. — Spojrzała na swoje futra oblepione schnacym ˛ błotem. — Nie wolno mi si˛e tu zapuszcza´c, a wi˛ec lepiej oboje trzymajmy j˛ezyki za z˛ebami. Tylko, co z nim? — Wskazała na trupa zwierzołaka. — Długo tu nie pole˙zy — zapewnił ja˛ chłopiec. Stwór był teraz padlina.˛ Za par˛e godzin s´cierwojady ogryza˛ go do ko´sci. A zanim minie kolejnych kilka godzin, to i na ko´sci znajda˛ si˛e amatorzy. — Zejdziesz ze mna˛ do konia? Było to co´s po´sredniego mi˛edzy pytaniem a rozkazem. Kiwnał ˛ potakujaco ˛ głowa.˛ Dziewczyna podniosła z ziemi futrzana˛ czapk˛e i ruszyła przodem ku rzece. Chłopiec jeszcze raz spojrzał na miecz. Wzdragał si˛e go dotyka´c, ale zostawia´c tutaj te˙z nie chciał. Mógłby go znale´zc´ i u˙zywa´c dalej jaki´s inny zwierzołak. Naciagn ˛ ał ˛ r˛ekaw kubraka na dło´n i podniósł or˛ez˙ przez materiał. 13

Zszedł za dziewczyna˛ nad brzeg rzeki i cisnał ˛ miecz daleko w wod˛e. Kiedy dotarli do skubiacego ˛ traw˛e konia, chłopak splótł dłonie w koszyczek i podstawił dziewczynie, z˙ eby mogła oprze´c na nich stop˛e i wspia´ ˛c si˛e na siodło. Kiedy nie kwapiła si˛e skorzysta´c z jego usługi, zerknał ˛ na nia˛ spode łba i stwierdził, z˙ e znowu patrzy mu w oczy, to w lewe, to w prawe. Speszony spu´scił wzrok i czekał cierpliwie, kiedy raczy postawi´c stop˛e na jego dłoniach. Zrobiła to w ko´ncu i zgrabnie dosiadła wierzchowca. Ubłocone r˛ece otarł o rajtuzy i jeszcze raz popatrzył z podziwem na zabli´zniajace ˛ si˛e rany na dłoniach. Kiedy spojrzał na i dziewczyn˛e, ta znowu poło˙zyła palec na ustach, przypominajac, ˛ z˙ e ma milcze´c. Jakby trzeba mu było o tym przypomina´c. No, przynajmniej do tego poranka. Dziewczyna, cho´c brudna i utytłana w błocie, prezentowała si˛e na koniu dostojnie i elegancko. Wygladał ˛ przy niej na niechlujnego oberwa´nca — ale czy˙z takim w istocie nie był? — Nie zapomn˛e ci tego — powiedziała. — Ojciec ci˛e nie wynagrodzi, bo si˛e nie dowie, ale ja to uczyni˛e. Potrzebne ci co´s, pragniesz czego´s? Wzruszył ramionami. Nic nie przychodziło mu do głowy. Nie miał nic, i niczego nigdy nie pragnał. ˛ Ale zaraz, ma przecie˙z sztylet. Ta my´sl podsun˛eła mu z˙ yczenie. — Strzały — bakn ˛ ał. ˛ — I łuk. Skin˛eła głowa˛ i na jej bladej, ubłoconej twarzy pojawił si˛e zagadkowy u´smieszek. — B˛edziesz je miał — obiecała. — Na imi˛e mi Elyssa. A tobie?

ROZDZIAŁ DRUGI Zjednoczyli si˛e dla tej jednej bezecnej misji. Misji grabie˙zy i mordu, destrukcji i masakry. Po raz pierwszy w dziejach sprzymierzeni. . . wypadki tego dnia powinny znale´zc´ swoje odzwierciedlenie w annałach historii — gdyby tylko z˙ yw pozostał kto´s, kto mógłby je spisa´c. Kiedy nad podło´sciami tego dnia zajdzie w ko´ncu sło´nce, sło´nce czerwone jak krew plamiaca ˛ pola i uprawy, gumna i chaty we wsi, i kiedy długie cienie nocy wpełzna˛ na zw˛eglona˛ ziemi˛e i dymiace ˛ ruiny, w dolinie nie pozostanie s´lad z˙ ycia. B˛edzie tak, jakby to miejsce nigdy nie istniało, a jego mieszka´ncy nigdy si˛e nie narodzili i nigdy nie z˙ yli. Pokonani nigdy nie rozpowiedza,˛ co tu si˛e wydarzyło, zwyci˛ezcy równie˙z tego nie uczynia˛ — bowiem nawet oni nie dotrwaja˛ s´witu. Po wyci˛eciu w pie´n wspólnego wroga, wiedzeni zaciekła˛ nienawi´scia˛ nieuchronnie zwróca˛ si˛e przeciwko sobie. A wtedy krew popłynie jeszcze wi˛eksza˛ rzeka,˛ jeszcze bardziej szkarłatna,˛ kładac ˛ si˛e mrocznym cieniem na nocny krajobraz, oni za´s b˛eda˛ si˛e wyrzyna´c i po´swi˛eca´c jeden drugiego, ka˙zdy swojemu panu Chaosu. I tak prawda o tym, co tu si˛e stanie, nigdy nie wyjdzie na jaw, wiedza o wydarzeniach tego dnia zostanie wytarta z powierzchni ziemi tak skrupulatnie, jak ta wioska. Nikt si˛e nigdy nie dowie, co zaszło — ani co mogło zaj´sc´ . . . *

*

*

Nie miał nic. Nawet imienia. Odkad ˛ pami˛etał wołano na niego zawsze albo „chłopcze!”, albo „ty!”, albo „hej!”, albo „b˛ekarcie!”, albo „szczurku!”, tych obel˙zywych pohukiwa´n było bez liku. Imiona były dla ludzi, którzy maja˛ prawdziwy dom, prawdziwa˛ rodzin˛e, przyzwoite miejsce do spania. Dla tych, którzy nie mieszkaja˛ z trzoda˛ w chlewie, dla tych, którzy nie musza˛ walczy´c z psami o skrawki mi˛esa z obgryzionych kos´ci — ko´sci przeznaczonych dla psów. Jego pan traktował psy lepiej ni˙z swojego „chłopca”. 15

Imiona nadawali rodzice, ale rodziców te˙z nie miał. Karczmarz, Adolf Bran˙ denheimer, był jego panem, ale na pewno nie ojcem. Zaden ojciec nie traktowałby w ten sposób własnego syna. Z tego samego powodu nie mogła by´c jego matka˛ Eva Brandenheimer. Ona, je´sli to w ogóle mo˙zliwe, traktowała go jeszcze gorzej ni˙z jej ma˙ ˛z. To ona przykuwała go ła´ncuchem do s´wi´nskiego koryta w chlewie, kiedy był jeszcze dzieckiem. Do dzi´s pami˛etał, jak zwykła okłada´c go rzemieniem. A im gło´sniej płakał, tym mocniej biła. Nauczył si˛e nie płaka´c, a z czasem uodpornił si˛e na wymierzane mu kary. Wiedział, z˙ e dzieci sa˛ podobne do rodziców, i rad był, z˙ e w niczym nie przypomina spasionych Brandenheimerów ani ich sze´sciorga tłustych bachorów. Nawet gdyby go przyzwoicie karmiono, nie wykazywałby z˙ adnych cech podobie´nstwa do rodziny karczmarza. Był pewien, z˙ e nie jest z nimi w z˙ aden sposób spokrewniony. Kim wi˛ec byli jego rodzice? I dlaczego jest teraz z Brandenheimerami? Dr˛eczyły go te pytania, ale stracił ju˙z nadziej˛e, z˙ e pozna na nie odpowiedzi. Nikt mu tego nigdy nie powiedział, a pyta´c ani my´slał. Z Brandenheimerami nie było sensu o tym rozmawia´c, tote˙z nie rozmawiał. Dla nich był tylko jeszcze jednym hodowlanym zwierz˛eciem, sztuka˛ bydła. Zwierz˛eta nie mówia; ˛ on nie mówił. Zwierz˛eta nie maja˛ imion; on nie miał imienia. *

*

*

Min˛eło wiele tygodni, wystarczajaco ˛ wiele, by pogodził si˛e z my´sla,˛ z˙ e Elyssa o nim zapomniała. Min˛eli si˛e kilka razy w wiosce, ale ona, jak dawniej, nawet na niego nie spojrzała. My´slał, z˙ e tak ju˙z zostanie, dopóki pewnego zimnego, mro´znego poranka nie usłyszał stukotu kopyt konia na drewnianym mo´scie. Przywykł do tego, z˙ e wszyscy w wiosce pogardzaja˛ nim i traktuja˛ jak powietrze. On był najnikczemniejszym z nikczemnych, ona wr˛ecz przeciwnie — jedyna˛ córka˛ Wilhelma Kastringa, najmo˙zniejszego i najpot˛ez˙ niejszego człowieka w całej dolinie. Min˛eła połowa zimy, nadszedł drugi tydzie´n miesiaca ˛ Nachexen. Sło´nce przestało odsuwa´c si˛e na południe i powoli, niemal niezauwa˙zalnie, zacz˛eły si˛e wydłu˙za´c dnie. Ka˙zdy z tych dni wydawał mu si˛e jednaki. Zaczynał ka˙zdy od zbierania w lesie drewna na podpałk˛e i rozniecania ognia; ko´nczył na zalewaniu woda˛ z˙ aru pod paleniskami. Tak było odkad ˛ pami˛etał — i tak b˛edzie zawsze. Czasami jednak odnosił wra˙zenie, z˙ e z˙ yje jak we s´nie. Wydawało mu si˛e, z˙ e jego wspomnienia nale˙za˛ do kogo´s innego, z˙ e to wszystko jest opowie´scia,˛ z˙ e nie dzieje si˛e naprawd˛e. 16

Elyssa zatrzymała wierzchowca zaraz za mostem i rozgladała ˛ si˛e wokoło. By´c mo˙ze, łamiac ˛ zakaz ojca, wybrała si˛e na konna˛ przeja˙zd˙zk˛e o s´witaniu, tak jak w dniu, kiedy po raz pierwszy si˛e spotkali. Wyszedł na otwarta˛ przestrze´n, cho´c nie uzbierał jeszcze dzisiaj wystarczaja˛ cej ilo´sci drewna na podpałk˛e. Nie zawołał. Je´sli jego szuka, to go zobaczy. Traciła ˛ pi˛etami boki wierzchowca i ruszyła w kierunku chłopca. W chwil˛e pó´zniej zatrzymała si˛e obok niego. — Dobrze, z˙ e tu jeste´s — powiedziała. — Zawsze tu jestem — odparł. — O s´wicie. — Dopiero dzisiaj udało mi si˛e wymkna´ ˛c z domu. — Do siodła miała przytroczony jaki´s pakunek; odwiazała ˛ go i podała chłopakowi. — To dla ciebie. Odwinał ˛ płótno i jego oczom ukazały si˛e łuk i kołczan z dziesi˛ecioma strzałami. Dech mu zaparło z wra˙zenia. Była to bro´n wojownika, nie my´sliwego. Przeznaczona do walki, do zabijania nieprzyjaciół, a nie do napychania spi˙zarni dziczyzna.˛ Zarówno bro´n, jak i strzały były czarne. Łuk wykonano z gładkiego czarnego drewna, chwyt, zwany majdanem, owini˛eto mi˛ekka˛ czarna˛ skóra.˛ Na obu szczytach, tu˙z przy zaczepach ci˛eciwy, osadzono w drewnie złote godła. Przedstawiały dwie skrzy˙zowane strzały i zaci´sni˛eta˛ pi˛es´c´ w kolczej r˛ekawicy mi˛edzy ich grotami. Czarna była nawet ci˛eciwa. Ten sam symbol dwóch skrzy˙zowanych strzał i pi˛es´ci powtarzał si˛e na kołczanie wykonanym z marszczonej czarnej skóry. Ogladał ˛ wszystkie strzały po kolei, z˙ eby zyska´c na czasie, bo nie wiedział, co powiedzie´c. Były identyczne. Ebonitowoczarne brzechwy, czarne jak w˛egiel pierzyska, groty z czarnego niczym noc metalu. Ka˙zda˛ brzechw˛e okalał w połowie długo´sci waski ˛ pasek złota, przy którym wytłoczono w czarnym drewnie motyw skrzy˙zowanych strzał i zaci´sni˛etej pie´sci. Podniósł wzrok na Elyss˛e i pokr˛ecił z zachwytem głowa.˛ Chciał co´s powiedzie´c, ale nie znajdował słów. Dziewczyna przypatrywała mu si˛e z u´smiechem. Zauwa˙zył, z˙ e spoglada ˛ to w jedno, to w drugie jego oko. Spu´scił szybko wzrok, udajac, ˛ z˙ e podziwia idealnie dobrane piórka pierzysk. Czemu ona tak na niego patrzy? Czy˙zby wiedziała o jego oczach? Nie, tego nikt nie wie, skad ˛ zatem mogłaby wiedzie´c Elyssa? I naraz przypomniał sobie: wszak jest czarownica.˛ . . — To własno´sc´ mojego ojca — powiedziała, zsiadajac ˛ z konia. — Ale on nigdy ich nie u˙zywał, pewnie nawet zapomniał, z˙ e je ma. Spójrz, ile na tym kurzu. Przeciagn˛ ˛ eła palcami po mi˛ekkiej skórce kołczanu i pokazała zabrudzona˛ r˛ekawiczk˛e. Poszedł za jej przykładem i spojrzał na zebrany palcami kurz. — Co z twoimi dło´nmi? — zapytała.

17

Pokazał jej. Na skórze nie pozostał nawet s´lad po poparzeniach z˙ rac ˛ a˛ jucha˛ zwierzołaka. Rany nie były dla niego pierwszyzna,˛ ale nawet po o wiele mniej powa˙znych ju˙z na zawsze pozostały mu blizny. Elyssa s´ciagn˛ ˛ eła z˛ebami r˛ekawiczk˛e i dotkn˛eła ciepłymi palcami grzbietów jego dłoni. Oczy zrobiły jej si˛e wielkie ze zdumienia, jakby sama nie dawała wiary, z˙ e go uzdrowiła. Ale nic nie powiedziała, a on nie pytał. Wolał o tym nie my´sle´c. — Jak masz na imi˛e? — spytała. Kiedy zagadn˛eła go o to przy ich pierwszym spotkaniu, nie odpowiedział. — Nie mam imienia — przyznał teraz. — Musisz jakie´s mie´c. Ka˙zdy ma imi˛e. — Ale nie ja. — A jak sam siebie nazywasz? — Soba˛ — odparł i roze´smiał si˛e. Dziwnie zabrzmiał mu w uszach własny s´miech. Dziwnie, bo nigdy dotad ˛ nie s´miał si˛e na głos. Nie było z czego. Elyssa mu zawtórowała. — Trzeba ci˛e jako´s nazwa´c — zadecydowała. — Chcesz mie´c imi˛e? ˙ nie ma imieWzruszył ramionami. Do tej pory jako´s si˛e bez niego obywał. Ze nia, u´swiadomił sobie dopiero przed paroma tygodniami, kiedy go o nie spytała. — Nada´c ci jakie´s? Spojrzał na łuk, kołczan i strzały. Po raz pierwszy co´s od kogo´s dostał i był tym darem zachwycony. Skoro Elyssa chce mu da´c jeszcze imi˛e, to chyba nie wypada si˛e wzbrania´c. Kiwnał ˛ głowa.˛ Tymczasem ko´n pochylił łeb i zaczał ˛ skuba´c rachityczna˛ traw˛e. — Kiedy byłam mała, miałam przyjaciela — zacz˛eła, gładzac ˛ szyj˛e zwierz˛ecia. — Ale nie takiego z krwi i ko´sci, prawdziwego przyjaciela nigdy nie miałam. Był to chłopiec, który zjawiał si˛e zawsze wtedy, kiedy go potrzebowałam. Ale on istniał tylko w mojej wyobra´zni. Wymy´sliłam go sobie. Od dawna ju˙z go nie widuj˛e. — Urwała i popatrzyła na chłopca. — Chcesz by´c moim przyjacielem? Wytrzymał spojrzenie jej ciemnych oczu. Był Elyssa oczarowany. Stanowili swoje przeciwie´nstwa. Ona miała wszystko, on nic. Odwdzi˛eczyła mu si˛e ju˙z za ocalenie z˙ ycia. Dlaczego nadal chce si˛e z nim zadawa´c? I dlaczego si˛e do niej odezwał, po raz pierwszy przerywajac ˛ milczenie? Była czarownica.˛ Oto, dlaczego. Rzuciła na niego urok. Zaczarowała go i tylko jednej odpowiedzi mógł jej udzieli´c. — Chc˛e — wykrztusił. — A zatem nadam ci imi˛e mojego przyjaciela z dzieci´nstwa — oznajmiła. — B˛edziesz si˛e nazywał Konrad. — Konrad — wyszeptał powoli, wymawiajac ˛ te dwie obce sylaby po raz pierwszy. — Konrad — powtórzył ju˙z gło´sniej. Podobało mu si˛e to imi˛e. Nigdy dotad ˛ go nie słyszał, ale znał je od zawsze. Było to jego imi˛e, jego własne imi˛e, które czekało na´n od dnia narodzin. 18

— Konrad! — krzyknał, ˛ wyrzucajac ˛ w gór˛e obie r˛ece; w jednej trzymał łuk, w drugiej kołczan pełen strzał. — Konrad! Trudniej było ukry´c łuk i strzały ni˙z sztylet. Miejsce na łuk i cze´sc´ strzał znalazł pod mostem, wciskajac ˛ je w szpar˛e nad belkami no´snymi. Pozostałe pi˛ec´ ukrył w oborze za karczma,˛ gdzie nie zaszkodza˛ im kaprysy pogody. Nawet Elyssie nie powiedział o tych schowkach. Wolał zachowa´c ostro˙zno´sc´ , nie wiedział jeszcze, czego mo˙ze si˛e po niej spodziewa´c. Nigdy w z˙ yciu nikomu nie ufał i teraz te˙z si˛e l˛ekał, z˙ e dziewczyna go zdradzi. Mogła wszak powiedzie´c ojcu, z˙ e ukradł łuk, kołczan i strzały. Do Wilhelma Kastringa nale˙zała cała wioska. W jego r˛ekach spoczywał los wszystkich mieszka´nców doliny. Był tu panem z˙ ycia i s´mierci. Elyssie nie wolno było opuszcza´c dworu samej, bez zbrojnej eskorty. Tylko on wiedział, z˙ e łamała ów zakaz. Gdyby zaszła taka potrzeba, mogła zmusi´c go do milczenia gro´zba˛ wyjawienia, z˙ e jest w posiadaniu czarnej broni. Ale taka potrzeba nie zajdzie. On odzywał si˛e tylko do niej. Elyssa powiedziała, z˙ e b˛eda˛ „przyjaciółmi” — i z biegiem tygodni, miesi˛ecy, lat rzeczywi´scie si˛e nimi stali. A on stał si˛e Konradem. Rzecz jasna, tylko Elyssa nazywała go tym imieniem, bo nikt inny nie wiedział, z˙ e je nosi. Ale on te˙z tak o sobie my´slał. Jego z˙ ycie rozpocz˛eło si˛e naprawd˛e dopiero wtedy, gdy dzi˛eki niej przestał by´c bezimiennym. Elyssa równie˙z si˛e odrodziła, bo bez niego — bez Konrada — ju˙z by nie z˙ yła. Gdyby nie zad´zgał zwierzołaka, stwór by ja˛ rozszarpał. Zawdzi˛eczali sobie nawzajem, z˙ e urodzili si˛e na nowo. *

*

*

Konrad z czasem dorósł do łuku, który z poczatku ˛ był dla´n za du˙zy. Tydzie´n po tygodniu, miesiac ˛ po miesiacu ˛ c´ wiczył co rano pi˛ecioma strzałami, obierajac ˛ sobie za cel drzewa, a˙z w ko´ncu stał si˛e niezrównanym łucznikiem. Zimno i wilgo´c wypaczyły brzechwy pierwszych pi˛eciu strzał, ich groty st˛epiły si˛e od zbyt cz˛estego u˙zywania, połamały si˛e pióra pierzysk. Ale kilka strzał oszcz˛edził, schował je i w ogóle ich nie u˙zywał. Wodzac ˛ delikatnie palcami po brzechwach, grotach i pierzyskach, sprawdzał regularnie ich stan i podziwiał kunszt rzemie´slnika, który cały ten komplet sporzadził. ˛ Nacierał kołczan łojem, z˙ eby skóra zachowała elastyczno´sc´ . A była to skóra jakiego´s osobliwego zwierz˛ecia, kto wie, czy nie którego´s z tych na wpółmitycznych, z˙ yjacych ˛ pono´c na ko´ncu s´wiata. A mo˙ze nawet w sasiedniej ˛ dolinie. Dla Konrada odległo´sci te były równie niewyobra˙zalne. Zachodził te˙z w głow˛e, co moga˛ oznacza´c skrzy˙zowane strzały i pi˛es´c´ na kołczanie, na brzechwach strzał i na wierzchołkach samego łuku. Nie był to bowiem herb Kastringa. 19

Podobnie jak dziwny nó˙z, czarna skóra i nieznany herb były symbolem obcych ´ krain, le˙zacych ˛ za puszcza,˛ za rzeka,˛ za wzgórzami. Swiadomo´ sc´ istnienia takich cudów fascynowała go, a zarazem napełniała niepokojem. Wprawianie si˛e w łucznictwie zaczynał od strzelania do pni drzew. Ale drzewa stały w miejscu. Po pewnym czasie doszedł do wniosku, z˙ e musi znale´zc´ sobie z˙ ywy cel, wypróbowa´c swe umiej˛etno´sci na którym´s z mieszka´nców lasu. Najlepszy byłby zwierzołak, ale wolał z takim bez potrzeby nie zadziera´c. Zdawał sobie spraw˛e, jak wielkie szcz˛es´cie miał tamtego dnia, dawno temu, kiedy udało mu si˛e poło˙zy´c trupem jednego z tych mocarnych potworów, za jedyna˛ bro´n majac ˛ tylko sztylet. Lepiej nie kusi´c losu. Skoro one dawały mu spokój, on te˙z nie b˛edzie wchodził im w drog˛e. Kiedy nie miał jeszcze łuku, uzupełniał głodowe racje z˙ ywno´sci, wydzielane mu w karczmie, zastawiajac ˛ sidła na króliki. I teraz króliki padły pierwszymi ofiarami jego łuczniczych umiej˛etno´sci. Nabrawszy wprawy, potrafił zestrzeli´c ptaka siedzacego ˛ na gał˛ezi, a nawet trafi´c do tak szybko poruszajacych ˛ si˛e celów, jak wiewiórki. W ten wła´snie sposób stracił pierwsza˛ ze swoich strzał; znikn˛eła gdzie´s wysoko w koronie drzewa i nie odnalazł jej, cho´c wspiał ˛ si˛e na sam czubek. Dochodził do wniosku, z˙ e potrafiłby ju˙z prze˙zy´c w lesie. Je´sli wiedziało si˛e, gdzie szuka´c, po˙zywienia było tu w bród. Jadalne ro´sliny, ptasie jaja, korzonki. Nawet gdyby nie miał łuku, mógłby łapa´c w sidła małe zwierz˛eta i łowi´c ryby w rzece. Na razie jego ofiarami padały tylko mniejsze zwierzatka ˛ — ale z˙ eby przetrwa´c w dziczy, musiałby mierzy´c si˛e równie˙z z wi˛ekszymi bestiami, zamieszkujacymi ˛ mroczne mateczniki puszczy. Ubił ody´nca, najwi˛eksze stworzenie, do jakiego kiedykolwiek mierzył z łuku. Poło˙zył go dwiema celnie posłanymi strzałami. Ale zanim zda˙ ˛zył podej´sc´ do zdobyczy, opadła ja˛ wataha wilków. Rozerwały ody´nca na strz˛epy, po˙zerajac ˛ na miejscu ile mogły, a to co zostało, odciagn˛ ˛ eły na swoje le˙za. I tak stracił dwie kolejne strzały. Mógł tylko sta´c i patrze´c. Wzdragał si˛e poruszy´c, w obawie, z˙ e który´s z wilków go dostrze˙ze i uzna za smaczniejszy kasek. ˛ Nie zdawał sobie nawet sprawy, z˙ e sa˛ w pobli˙zu. Czy˙zby tak go pochłon˛eło podchodzenie ody´nca, z˙ e nie wyczuł ich obecno´sci? W ciagu ˛ kilku lat par˛e razy p˛ekła mu ci˛eciwa. Naprawiał ja,˛ ale straciła nieodwracalnie swoja˛ czarna˛ barw˛e. Łuk te˙z w ko´ncu najpierw p˛ekł, po czym si˛e złamał. Wtedy to Konrad zobaczył, z˙ e drewno w s´rodku równie˙z jest czarne, czyli był to jego naturalny kolor, a nie efekt nasaczenia ˛ jakim´s ciemnym barwnikiem, jak z poczatku ˛ przypuszczał. Strat˛e łuku bardzo prze˙zył. Wykopał grób i pogrzebał go w pobli˙zu miejsca, gdzie po raz pierwszy spotkał Elyss˛e i zwierzołaka.

20

Nast˛epnego dnia o s´wicie stwierdził, z˙ e jakie´s nocne le´sne stworzenie, szukajac ˛ zapewne padliny, wykopało złamany łuk z czarnego drewna i gdzie´s go zawlokło. Sporzadził ˛ sobie nowy łuk, ale odtworzenie cennych strzał przerastało jego umiej˛etno´sci. Czwarta si˛e złamała i została mu ju˙z tylko jedna — oraz tych pi˛ec´ z kryjówki w oborze. Nie potrafił odtworzy´c strzał, ale potrafiła to Elyssa. Chocia˙z nie umywały si˛e do oryginalnych, to, majac ˛ je, mógł przynajmniej oszcz˛edza´c tamte pi˛ec´ . Nie bardzo wiedział, po co je trzyma, ale przeczucie mówiło mu, z˙ e pewnego dnia znajdzie dla nich cel. Mijały pory roku, płyn˛eły lata. Niewiele si˛e zmieniało. Elyssa przychodziła co jaki´s czas spotka´c si˛e z nim o s´wicie. Zdarzało si˛e to mo˙ze co kilka dni, mo˙ze co tydzie´n, a mo˙ze co miesiac. ˛ Mówiła mu, z˙ e jest jej jedynym przyjacielem; on wiedział, z˙ e za jedynego przyjaciela ma ja.˛ Spotka´n tych wygladał ˛ zawsze z niecierpliwo´scia.˛ Był zawiedziony, kiedy si˛e nie zjawiała, przygn˛ebiony, kiedy przychodziła pora rozstania. Pewnego razu wspomniała o uczcie wydanej we dworze na cze´sc´ dziedzica sasiedniego ˛ majatku. ˛ Kiedy Konrad opowiedział jej, co sam w tym czasie jadł, przeraziła si˛e i nie kryła obrzydzenia. Od tamtej pory cz˛esto przynosiła mu na spotkania paczk˛e z z˙ ywno´scia˛ — słodkie delicje, jakich nigdy dotad ˛ nie kosztował, smakowicie przyprawione mi˛esa i pyszne pasztety. — Czasem wydaje mi si˛e, z˙ e nad moje towarzystwo przedkładasz posiłek — z˙ artowała cz˛esto. — To prawda — przyznał. Przez kilka pierwszych minut ka˙zdego spotkania niewiele si˛e odzywał; zbyt był pochłoni˛ety jedzeniem. Rozmawiali ze soba,˛ bo z˙ adne nie miało nikogo innego, z kim mogłoby szczerze pogaw˛edzi´c, a poza tym znali si˛e prawie od dziecka. Konrad z ka˙zdym miesiacem ˛ stawał si˛e wy˙zszy, wyrastał z chłopca na m˛ez˙ czyzn˛e. Elyssa była jak na dziewczyn˛e wysoka, lecz wzrostem nie dorównywała Konradowi. Zachowała dziewcz˛eca˛ smukło´sc´ , ale zaokragliła ˛ si˛e tu i ówdzie, przeistaczajac ˛ w kobiet˛e. Ilekro´c si˛e spotykali, Konrad odwlekał swój powrót z uzbieranym drewnem do wsi. Ryzykował nara˙zenie si˛e na gniew swego pana, byleby tylko poby´c z nia˛ dłu˙zej. Czasami zdarzało mu si˛e nawet wraca´c z pustymi r˛ekami. Pewnego poranka, kiedy karczmarz, złorzeczac, ˛ łoił mu skór˛e za to, z˙ e nie przyniósł ani jednego patyka, Konrada zdumiał wyraz jego twarzy. My´slał zawsze, z˙ e pan go nienawidzi, ale to, co ujrzał wtedy w jego oczach, nie było nienawi´scia˛ — to był strach.

21

Od tamtego dnia Konrad przestał si˛e ba´c karczmarza. Szersze, silniejsze plecy chłopaka lepiej znosiły razy bykowca Brandenheimera, i regularna chłosta stawała si˛e rutynowym, nic nie znaczacym ˛ obrzadkiem. ˛ ˙ w przyszło´sci si˛e Konrad wiedział, z˙ e jego z˙ ycie nie zawsze b˛edzie takie. Ze odmieni. Nie był w stanie przewidzie´c, co do tego doprowadzi, ale nie miał wat˛ pliwo´sci, z˙ e co´s si˛e wydarzy. Mo˙ze nie tak szybko, jeszcze nie w tym roku, mo˙ze nawet nie w przyszłym, ale był przekonany, z˙ e wszystko si˛e zmieni. — Pytałam o ciebie ojca — oznajmiła Elyssa. Bez wzgl˛edu na por˛e roku Elyssa zawsze przyje˙zd˙zała w opo´nczy. Rozpos´cierała ja˛ na ziemi, z˙ eby nie pobrudzi´c ziemia˛ i nie zaplami´c trawa˛ odzienia. Łachmanom Konrada brud i plamy nie były straszne. Ale był Vorgeheim, s´rodek lata, i oboje nic na sobie nie mieli. Przed chwila˛ kapali ˛ si˛e w rzece, a teraz suszyli nagie ciała w porannym sło´ncu. Konrad poło˙zył łuk obok siebie. Si˛egni˛ecie po niego, nało˙zenie strzały na ci˛eciw˛e i napi˛ecie nie zaj˛ełoby mu wi˛ecej jak dwie sekundy. Ale latem wał˛esało si˛e mniej zwierzołaków i od kilku miesi˛ecy z˙ adnego w okolicy nie wyczuł. Konrad wlepił wzrok w Elyss˛e, która rozczesywała długie, czarne włosy. — O co go pytała´s? — wykrztusił z napi˛eciem w głosie. — Kim jeste´s — odparła. Serce zabiło mu z˙ ywiej, zupełnie jakby wyczuł krwio˙zerczego drapie˙zc˛e, skradajacego ˛ si˛e w´sród g˛estwiny. Chwycił odruchowo za r˛ekoje´sc´ no˙za i s´cisnał ˛ ja˛ mocno. Zerkn˛eła na niego z u´smiechem. Był to u´smiech przekorny. Elyssa miała ju˙z taka˛ wad˛e. Potrafiła by´c bardzo kapry´sna, nastroje zmieniały jej si˛e bez z˙ adnego widocznego powodu. Bywało, z˙ e przejechawszy ju˙z przez most, zawracała konia i oddalała si˛e z powrotem do wsi, nawet nie spojrzawszy na Konrada; bywało, z˙ e nie przywiozła ze soba˛ prowiantu i nie raczyła nawet wyja´sni´c dlaczego; bywało, z˙ e nie odezwała si˛e słowem, kiedy byli razem. — Nie znasz swojej przeszło´sci — powiedziała. — Ale pomy´slałam sobie, z˙ e mój ojciec powinien co´s wiedzie´c. On wie o wszystkim, co dzieje si˛e w tej dolinie. — Przygladała ˛ si˛e przez chwil˛e Konradowi, po czym dorzuciła: — No, mo˙ze z małymi wyjatkami. ˛ Serce waliło mu jak młotem, krew pulsowała w z˙ yłach. Biły na niego siódme poty. Oddałby wszystko, z˙ eby si˛e dowiedzie´c, co odkryła Elyssa, a zarazem nie chciał tego słysze´c. Rozmawiali ju˙z o tym kilkakrotnie, i za ka˙zdym razem dochodzili do wniosku, z˙ e Konrad z˙ adna˛ miara˛ nie mo˙ze by´c krewnym karczmarza. Kim wi˛ec jest? Nie było w wiosce drugiego tak z´ le jak on traktowanego, traktowanego jak niewolnik. Nawet Wilhelm Kastring, najmo˙zniejszy człowiek w okolicy, zatrudniał swoich słu˙zacych ˛ i płacił im; nie był ich wła´scicielem.

22

Konrad nie odzywał si˛e, czekał z zapartym tchem, co powie Elyssa. Ale ona si˛e z nim droczyła, chciała, z˙ eby wyciagał ˛ z niej informacje. — No i co? — zniecierpliwił si˛e w ko´ncu. — Co powiedział? — Zapytał, skad ˛ o tobie wiem. Powiedziałam, z˙ e ci˛e widziałam w wiosce, z˙ e jeste´s traktowany jak pies. I z˙ e zaciekawiło mnie, dlaczego tak si˛e dzieje i co´s ty za jeden. — I co on na to? — Powiedział, z˙ ebym omijała ci˛e z daleka, z˙ e nie wolno mi z toba˛ rozmawia´c. Ja na to, z˙ e i tak jeste´s niemowa.˛ Kiedy spytał, skad ˛ to wiem, odparłam, z˙ e wszyscy wiedza,˛ z˙ e´s kiep i półgłówek. — W jej oczach migotały iskierki rozbawienia. — I co jeszcze? Elyssa s´ciagn˛ ˛ eła brwi i spowa˙zniała. — To dziwne, ale kiedy dalej naciskałam, bardzo si˛e stropił. Zupełnie jakby si˛e. . . przestraszył. Nie chciał mi nic wi˛ecej powiedzie´c. Jeszcze raz przykazał mi, z˙ ebym ci˛e unikała. — Roze´smiała si˛e nieszczerze. — Zawsze słucham ojca. I dlatego mnie tu teraz nie ma. Konrad gniewnie wbił sztylet w ziemi˛e. Niepotrzebnie pytała ojca, niepotrzebnie mu si˛e z tego zwierzyła, ale chyba nie powiedziała mu wszystkiego, a s´wiadomo´sc´ tego jeszcze pogarszała spraw˛e. Sadz ˛ ac ˛ po reakcji Wilhelma Kastringa, dziedzic co´s wiedział. Kiedy Elyssa powiedziała „przestraszył si˛e”, natychmiast przypomniał mu si˛e wyraz twarzy Adolfa Brandenheimera. Ludzie z wioski zawsze go unikali. Czy˙zby robili to nie z pogardy, lecz ze strachu? A je´sli tak, to czego si˛e bali? Elyssa poło˙zyła mu dło´n na ramieniu, ale chłopak stracił ˛ ja˛ gniewnym poruszeniem barku. — Nie zło´sc´ si˛e — powiedziała. — Nie spodziewałam si˛e, z˙ e on tak zareaguje. Za drugim razem lepiej to rozegram. Potrafi˛e wzia´ ˛c ojca pod włos; jestem jego ukochana˛ córeczka.˛ Elyssa była jedyna˛ córka˛ Kastringa. Prócz niej miał jeszcze trzech synów. — To jeszcze nie wszystko — podj˛eła. — Na drugi dzie´n zapytał mnie o łuk, kołczan i strzały, które ci dałam. — Co? To on wie? — Ale˙z skad! ˛ — Elyssa potrzasn˛ ˛ eła energicznie główka.˛ — Nie wie, z˙ e je masz. Pewnie zszedł po nie do loszku i stwierdził, z˙ e znikn˛eły. Cz˛esto si˛e tam bawiłam. Były schowane w małej piwniczce, niczego prócz nich w niej nie było. Dostałam si˛e tam, bo kłódka przerdzewiała. — I co powiedział? ˙ nic nie wiem — Zarzekałam si˛e, z˙ e nie mam poj˛ecia, o co mu chodzi. Ze o z˙ adnym łuku ani o strzałach, i poradziłam mu, z˙ eby zapytał braci. — Wzruszyła ramionami. — To zwyczajny zbieg okoliczno´sci. 23

Konrad spojrzał na ostatnia˛ czarna˛ strzał˛e, jaka mu została, na male´nki herb wytłoczony przy złotej obwódce. — Nie przejmuj si˛e tak — ciagn˛ ˛ eła Elyssa. — On o niczym nie wie. Nie pami˛etał nawet, z˙ e je w ogóle ma. — Ale przypomniał sobie, kiedy wspomniała´s mu o mnie. — Wzdrygnał ˛ si˛e, ale bynajmniej nie z zimna. Zamilkła i znowu zacz˛eła rozczesywa´c włosy. Konrad starał si˛e wyrzuci´c z my´sli czarna˛ bro´n i przypomnie´c sobie, kiedy po raz pierwszy widział czeszac ˛ a˛ si˛e Elyss˛e. Było to zaraz po pierwszej wspólnej kapieli ˛ w rzece, niemal dokładnie w tym samym, co teraz, niewidocznym z wioski miejscu. W lecie tego samego roku, kiedy ocalił ja˛ przed zwierzołakiem. Konrad od dziecka bał si˛e wody i stronił od niej, ale wtedy Elyssie udało si˛e namówi´c go do zrzucenia ubrania i zanurzenia si˛e w rzecznym nurcie. Zawsze potrafiła postawi´c na swoim. I to ona nauczyła go pływa´c. — Nie widziałam ci˛e jeszcze czystego. Całkiem nie´zle si˛e prezentujesz — powiedziała mu, kiedy wyszli z wody. A potem ze s´miechem dodała: — Jak na wie´sniaka. — Ogladała ˛ jego ciało, wodzac ˛ palcami po jasnych bliznach na grzbiecie i udach. — To karczmarz? On ci to zrobił? — On, jego z˙ ona albo dzieci. — Te sa˛ za stare, bym zdołała je usuna´ ˛c — powiedziała. — Nie potrafi˛e tego. . . jeszcze. Spojrzał na dziewczyn˛e pytajaco, ˛ ale ona u´smiechn˛eła si˛e tylko i poło˙zyła palec na ustach, a potem si˛egn˛eła po grzebie´n. Przeciagn˛ ˛ eła nim po mokrych włosach. Wtedy po raz pierwszy widział, jak Elyssa si˛e czesze. U´swiadomił sobie, z˙ e traktuje go jak lalk˛e, jak swojego wymys´lonego Konrada. Ale jemu to nie przeszkadzało. Rozkoszował si˛e ka˙zda˛ sp˛edzona˛ w jej towarzystwie chwila.˛ Po raz pierwszy w z˙ yciu nie był sam, i ka˙zdy nowy dzie´n witał z nadzieja,˛ z˙ e znowu si˛e z nia˛ spotka. Kiedy si˛e tamtego dnia rozstali, wytarzał si˛e w pyle, zmierzwił sobie włosy, pobrudził twarz. Nie chciał, z˙ eby pan zorientował si˛e, z˙ e zaszło co´s niezwykłego. Teraz jednak, cho´c nadal odziany w łachmany, wracał do karczmy czysty i schludny. Ju˙z si˛e nie bał. Brandenheimer nie mógł mu zrobi´c nic, czego by nie zniósł. Tamtego dnia nad rzeka˛ Elyssa po raz pierwszy wspomniała te˙z o jego oczach. Ju˙z wcze´sniej zauwa˙zył, z˙ e cz˛esto si˛e im przyglada, ˛ i za ka˙zdym razem odwracał głow˛e. — Masz niesamowite oczy, Konradzie — powiedziała. Natychmiast zasłonił je sobie dło´nmi, cho´c był to gest daremny. Było za pó´zno — a zreszta˛ dla wzroku takiej jak ona czarownicy dłonie nie stanowiły z˙ adnej przeszkody. 24

— Niepotrzebnie je zakrywasz — powiedziała, odciagaj ˛ ac ˛ mu r˛ece od twarzy. — Co wiesz o moich oczach? — spytał, przysuwajac ˛ si˛e bli˙zej ni˙z kiedykolwiek i spogladaj ˛ ac ˛ jej gł˛eboko w ciemne z´ renice; z´ renice niemal tak czarne jak włosy, czarne jak strzały, które mu podarowała. — Co widzisz? — A co ty widzisz? — odpowiedziała pytaniem na pytanie. — Nic! — wyrzucił z siebie, zaciskajac ˛ mocno powieki. — Wszystko — wyszeptał po chwili. Ju˙z nigdy wi˛ecej nie wspomniała o jego oczach. A˙z do dzisiaj. Wszystko było dokładnie tak samo. Prawie. Ta sama pora dnia, to samo miejsce. Zmienili si˛e tylko oni. Oboje wydoro´sleli zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Byli sobie teraz bli˙zsi ni˙z kiedykolwiek dotad, ˛ jedno znało drugie lepiej ni˙z siebie. Ale jednocze´snie byli sobie bardziej dalecy, rozumieli, z˙ e dzieli ich praktycznie wszystko, a jedyne, co łaczy, ˛ to przyja´zn´ . — Masz niesamowite oczy, Konradzie — powiedziała znowu Elyssa. Wypowiadajac ˛ te słowa, złamała ich niepisana˛ umow˛e. On nigdy nie wspominał o jej magicznym darze, o drobnych czarodziejskich sztuczkach, które z taka˛ łatwo´scia˛ jej przychodziły, ona za´s nigdy nie mówiła o jego oczach — a zwłaszcza o lewym. Tym s´lepym.

ROZDZIAŁ TRZECI Nikt si˛e nigdy nie dowie, co zaszło — ani co mogło zaj´sc´ . Przyszło´sc´ całego s´wiata to kombinacja mało znaczacych ˛ składników, z których wszystkie, je´sli porówna´c je z cało´scia,˛ wydaja˛ si˛e jeszcze bardziej trywialne. Ale ka˙zdy z tych drobnych elementów wnosi swój niewielki wkład w kształtowanie ogólnej kolei rzeczy, a trudno przewidzie´c, który z nich w nadchodzacych ˛ stuleciach oka˙ze si˛e bardziej od innych znaczacy. ˛ Kiedy w przeszło´sc´ odejdzie ten dzie´n, s´wiat poda˙ ˛za´c b˛edzie dalej wytyczona˛ mu droga,˛ ku ostatecznemu tryumfowi Chaosu. Kolejna przeszkoda na tym chlubnym szlaku usuni˛eta zostanie tak samo skrupulatnie, jak skrupulatnie starta zostanie z powierzchni ziemi wioska. Wi˛ekszo´sc´ napastników ani nie zdawała sobie sprawy, jakie b˛eda˛ konsekwencje ich najazdu i czemu ma on słu˙zy´c, ani ich to obchodziło. Dla ogromnej wi˛ekszo´sci liczył si˛e tylko sam udział w konflikcie — nadciagaj ˛ aca ˛ bitwa. Nie robiło im ró˙znicy, z˙ e nie miała to by´c bitwa w s´cisłym tego słowa znaczeniu, lecz co´s bardziej przypominajacego ˛ krwawa˛ robot˛e rze´znika w ubojni. Wszak sprowadzało si˛e to do tego samego: do orgii bólu i cierpienia, m˛eki i s´mierci. ´ Smier´ c wrogów, sprzymierze´nców, własna, wszystko to były aspekty tej samej odwiecznej wojny. Jedynym pewnikiem z˙ ycia jest s´mier´c, i tu brutalni naje´zd´zcy si˛e nie zawioda.˛ ˙ Zyli, by umrze´c — i musza˛ umrze´c. . . *

*

*

Konrad nie mógł zobaczy´c tego, co widziała Elyssa, co widzieli wszyscy inni. Nie mógł zobaczy´c własnej twarzy, własnych oczu. Ale niezupełnie to miała na my´sli Elyssa, mówiac ˛ mu, z˙ e ma niesamowite oczy. Owszem, o ich wyglad ˛ te˙z jej chodziło, ale nie tylko. Ciemne oczy Elyssy były jak gł˛ebokie wiry, widziała nimi o wiele wi˛ecej, ni˙z mu mówiła — tak samo jak on widział swoimi o wiele wi˛ecej, ni˙z skłonny był jej powiedzie´c.

26

Nast˛epnego ranka Elyssa wróciła z lusterkiem. Nadjechała jak zawsze, zaraz po brzasku. O tak wczesnej porze rzadko mo˙zna było kogo´s napotka´c, zwłaszcza w tej okolicy. Miejsce, w którym Konrad zabił zwierzołaka, znajdowało si˛e teraz na otwartej przestrzeni. Bór, karczowany przez drwali i le´sników, cofnał ˛ si˛e przez tych kilka lat jeszcze bardziej. Konrad czekał na Elyss˛e dalej od mostu ni˙z kiedy´s, tam gdzie prawdopodobie´nstwo, z˙ e dostrze˙ze ich kto´s z wioski było minimalne. — Ty chyba nigdy nie widziałe´s samego siebie, prawda? — zapytała, przegladaj ˛ ac ˛ si˛e w lusterku. Odgarn˛eła za lewe ucho pukiel kruczoczarnych włosów, który opadł jej na czoło. — Trzymaj. — Podała mu lusterko. — Ale ostro˙znie, wolałabym, z˙ eby twoja szpetna g˛eba go nie uszkodziła! Nie słuchał jej. Cała˛ uwag˛e skupił na przedmiocie, który trzymała w wycia˛ gni˛etej ku niemu r˛ece. Był owalnego kształtu, oprawiony w srebro. Nawet racz˛ ka i tylna s´cianka były ze srebra wysadzanego skrzacymi ˛ si˛e czerwienia˛ i z˙ ółcia˛ szkiełkami. Zobaczył niebo odbite w gładkiej szklanej tafli. ˙ jak? — bakn — Ze ˛ ał, ˛ nie kwapiac ˛ si˛e do wzi˛ecia od niej dziwnego przedmiotu. — To był z˙ art. — Nie cofała r˛eki. — Jaki z˙ art? — Zrobił krok do tyłu i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ ˙ od szpetnej g˛eby pop˛eka szkło. — Ze To lusterko musiało by´c warte fortun˛e. Zdobiace ˛ je czerwone i z˙ ółte okruchy, które wział ˛ poczatkowo ˛ za szkło, to chyba jakie´s drogie kamienie. Srebro i klejnoty — i to wszystko tylko po to, z˙ eby Elyssa mogła si˛e przejrze´c. — Tchórz ci˛e obleciał, co? Tchórz, tchórz, tchórz! Elyssa miała wła´sciwie racj˛e, ale Konrad ani my´slał jej w tym utwierdza´c. Chwycił za raczk˛ ˛ e i nie wiedzac, ˛ czego ma si˛e spodziewa´c, powoli uniósł lusterko do twarzy. Swoje odbicie ujrzał po raz pierwszy w rzece. Było jednak za mało wyra´zne, by mógł wyrobi´c sobie wła´sciwe poj˛ecie o własnym wygladzie ˛ — a co wa˙zniejsze — o wygladzie ˛ swoich oczu. Wydawało mu si˛e, z˙ e sa˛ takie same, ale pewno´sci nie miał, bo tak naprawd˛e widział tylko na prawe. Niewiele wi˛ecej powiedziała mu wypolerowana powierzchnia tarczy jednego z z˙ ołnierzy, w której przejrzał si˛e kilka lat temu. Bardziej zniekształcała jego rysy, ni˙z je oddawała. Szkło nale˙zało do rzadko´sci. W karczmie nie było z˙ adnego zwierciadła, nie było te˙z chyba takiego w całej wsi, nie liczac ˛ dworu. Słyszał tylko o istnieniu czego´s takiego od Elyssy, a pewnie jej lusterko zostało wykonane w jakiej´s dalekiej krainie. Zobaczył siebie po raz pierwszy. A˙z st˛eknał ˛ z wra˙zenia. Mrugajac, ˛ spogladał ˛ na jakiego´s obcego młodziana, który, równie˙z mrugajac, ˛ patrzył zdumiony na niego. Pierwsze, co rzuciło mu si˛e w oczy, to szopa skołtunionych kudłów, ni to blond, ni rudych. Obcinał je sobie 27

co jaki´s czas no˙zem, kiedy były za długie, ale nigdy jeszcze nie widział u nikogo włosów takiego koloru. Zerknał ˛ ponad lusterkiem na u´smiechni˛eta˛ Elyss˛e. Uniósł je wy˙zej, z˙ eby si˛e zasłoni´c, i przybli˙zył do twarzy — do oczu. Wygladały ˛ identycznie, nie dostrzegał z˙ adnej ró˙znicy. Obie z´ renice były bladozielone. Ale czerwone promienie sło´nca wstajacego ˛ za plecami Konrada, odbijane przez lusterko, raziły go w oczy: Zmienił pozycj˛e, z˙ eby go nie o´slepiały. I teraz zauwa˙zył, z˙ e jedna ze z´ renic, rozszerzajac ˛ si˛e, ciemnieje, staje si˛e bardziej zielona, za to druga ja´snieje, z˙ ółknie — przybiera złota˛ barw˛e. . . Jego oczy były ró˙znego koloru. Jedno złote, drugie zielone. To pewnie miała na my´sli Elyssa, mówiac ˛ mu, z˙ e ma niesamowite oczy. Ale na jedno widział. A na drugie nie. Trzymajac ˛ lusterko w prawej r˛ece, lewa˛ podniósł do oczu. To samo uczyniło jego odbicie. Dotknał ˛ palcami skóry pod lewym okiem. Ale odbicie nie powtórzyło tego ruchu — ono dotkn˛eło skóry pod okiem prawym. Zafrapowany s´ciagn ˛ ał ˛ brwi. Obserwujaca ˛ go Elyssa parskn˛eła s´miechem. Zobaczył w lusterku, jak podchodzi do´n od tyłu. Wspi˛eła si˛e na palce, wyjrzała znad prawego barku Konrada, a on zobaczył jej twarz przy swojej. Wydała mu si˛e jaka´s inna. Jakby widział jej bli´zniaczk˛e, której włosy sa˛ zaczesane do tyłu nad prawym, a nie nad lewym uchem. I chocia˙z stala˛ po jego prawej stronie, odbicie dziewczyny znajdowało si˛e po lewej stronie jego odbicia. . . Zobaczył w lusterku jej u´smiech i patrzył zd˛ebiały, jak porusza ustami, wypowiadajac ˛ słowa, które słyszał prawym uchem: — To lustrzane odbicie, Konradzie. Prawa strona nie jest prawa,˛ lewa nie jest lewa.˛ Ja niezupełnie tak wygladam ˛ i ty równie˙z niezupełnie tak. Spójrz. Przesun˛eła si˛e i wyjrzała sponad lewego ramienia chłopaka. Ale w lustrze posta´c Elyssy ukazała si˛e obok prawego ramienia Konrada. — To, co w lusterku jest twoja˛ lewa˛ strona˛ — wyja´sniła — w rzeczywisto´sci jest twoja˛ strona˛ prawa.˛ — Spojrzała mu w oczy. — A to, co widzisz w nim po prawej, w rzeczywisto´sci znajduje si˛e po lewej. Jedno oko miał zdrowe. Drugie s´lepe. Jedno było złote. Drugie zielone. Ale które jest które? Skoncentrował wzrok na własnym odbiciu i zaczał ˛ analizowa´c, co wła´sciwie widzi. Widział młodego m˛ez˙ czyzn˛e w wieku około dwudziestu lat, który wydawał mu si˛e nie tyle przestraszony, co zakłopotany, i którego oczy ró˙zniły si˛e barwa.˛ Konrad widział dobrze tylko na prawe oko, zamknał ˛ wi˛ec powoli lewe. Jego odbicie zamkn˛eło swoje prawe oko, to złote.

28

Wiedział ju˙z, z˙ e to oszustwo lusterka. Lusterku nie mo˙zna było ufa´c, ale ufał swojemu prawemu oku, zielonemu. Majac ˛ otwarte tylko jedno oko, widział w lusterku dokładnie to samo, co obydwoma. Nie zaskoczyło go to. Prawe oko było zdrowe. Na lewe nie widział, bo kiedy zamykał prawe, było tak, jakby zamknał ˛ obydwa. Prawie. — Widzisz? — spytała Elyssa. Widział ja.˛ Widział siebie. Kiwnał ˛ głowa˛ i jego odbicie równie˙z to zrobiło. Otworzył drugie oko. Zabłysło złotem. Wiedział ju˙z wcze´sniej, z˙ e jego jedno oko ró˙zni si˛e od drugiego, ale nie przypuszczał, z˙ e w ten sposób. Z tym z˙ e ta ró˙znica stawała si˛e zauwa˙zalna dopiero przy bli˙zszym przyjrzeniu. Elyssa zwróciła na nia˛ uwag˛e, i nie było w tym nic dziwnego. Tylko ona z nim rozmawiała, tylko ona patrzyła na niego wystarczajaco ˛ długo, by t˛e ró˙znic˛e zauwa˙zy´c. Zamknał ˛ teraz prawe oko. I jak zawsze efekt był taki, jakby zaniknał ˛ obydwa. Nie widział niczego, niczego, co działo si˛e w tera´zniejszo´sci. . . W mroku majaczyło słabe, odległe s´wiatełko. Kiedy si˛e skoncentrował i wyt˛ez˙ ył lewe oko, to złote, s´lepe, odró˙znił kontur. Był to owalny kształt lusterka, które trzymał wcia˙ ˛z w r˛eku. A w lusterku odbijała si˛e jaka´s twarz. Domy´slił si˛e, z˙ e widzi obraz przechowywany nadal przez jego mózg. To była ostatnia rzecz, na jaka˛ patrzył przed zamkni˛eciem oka. Lusterko. A w nim twarz z otwartymi oczami. Oczami ró˙znej barwy, jednym zielonym, drugim złotym. Ale ta twarz nale˙zała do kogo´s innego! Był to starszy m˛ez˙ czyzna o pooranym zmarszczkami, naznaczonymi bliznami smagłym i brodatym obliczu. Konrad nigdy tej twarzy nie widział, a przecie˙z ja˛ rozpoznawał. To była jego twarz. Patrzył na siebie, takiego jakim b˛edzie za wiele lat. Patrzył w przyszło´sc´ . — Nie! — krzyknał, ˛ zaciskajac ˛ mocno powieki, by pozby´c si˛e tego obrazu. Po chwili szeroko otworzył oczy i zerknawszy ˛ jeszcze raz na swoje obecne odbicie, odrzucił lusterko najdalej, jak potrafił. Usłyszał trzask p˛ekajacego ˛ szkła. Zdumiona Elyssa krzykn˛eła gniewnie i z całych sił uderzyła go otwarta˛ dłonia˛ w bok głowy. Podbiegła do miejsca, w którym upadło lusterko i rugajac ˛ go, j˛eła zbiera´c z ziemi odłamki pokruszonego szkła. Konrad był s´wiadomy wszystkiego, co si˛e dzieje, ale czuł si˛e całkowicie od tego odseparowany, jakby odbywało si˛e to w jakim´s innym czasie — a on to sobie tylko przypominał. Przypominał sobie, co si˛e kiedy´s wydarzyło. Albo co si˛e dopiero miało wydarzy´c.

29

*

*

*

Siedzieli nad rzeka˛ rami˛e w rami˛e, ale nie tak blisko siebie, jak zwykli siadywa´c. Elyssa trzymała na kolanach srebrne lusterko. Było całe. Zupełnie jakby przybyła przed chwila˛ i zamierzała mu je dopiero pokaza´c, jakby wydarzenia sprzed kilku minut nie miały w ogóle miejsca — jeszcze nie miały. Był skołowany, wszystko mu si˛e mieszało. Przeszło´sc´ , tera´zniejszo´sc´ i przyszło´sc´ zdawały si˛e przeplata´c ze soba˛ i nie mógł si˛e połapa´c, co jest czym. Wiedział dokładnie, co stanie si˛e za chwil˛e. A wiedział stad, ˛ z˙ e to si˛e ju˙z wydarzyło. To działo si˛e teraz. To nie b˛edzie powtórka. Elyssa poka˙ze mu lusterko, a on je odrzuci. Wolał nie wnika´c, co zaszło w mi˛edzyczasie, kiedy patrzył w lusterko i widział w nim swoje odbicie — obraz siebie z przyszło´sci. Lusterko si˛e stłukło. Ale Elyssa pozbierała co do jednego wszystkie okruchy, uło˙zyła je na powrót w srebrnej oprawce, a potem, kaleczac ˛ sobie palce i szepczac ˛ zakl˛ecia, j˛eła wygładza´c sp˛ekana˛ powierzchni˛e. Obserwował z roztargnieniem jej zabiegi, ale my´slał o czym innym. My´slał o swoim lewym oku: tym złotym, s´lepym. O s´lepym oku, które widziało, które pokazywało mu, co si˛e wydarzy — i które robiło to od dawna. Z biegiem minut oddech mu si˛e uspokajał, serce biło coraz wolniej. Dochodził do siebie. Elyssa, zbesztawszy go za rzucenie lusterkiem, ju˙z si˛e do niego nie odzywała. Pewnie domy´slała si˛e, z˙ e musiało zaj´sc´ co´s powa˙znego, skoro Konrad tak si˛e zachował. Przejrzała si˛e w lusterku, a mo˙ze sprawdzała tylko, czy znikn˛eły wszystkie s´lady uszkodzenia, po czym przeniosła wzrok na Konrada. Ich oczy si˛e spotkały. — Ja naprawd˛e z˙ artowałam, mówiac, ˛ z˙ e od twojej szpetnej g˛eby lusterko pop˛eka — powiedziała. — Nie musiałe´s bra´c moich słów na powa˙znie. Tak toba˛ wstrzasn ˛ ał ˛ własny wizerunek? — dorzuciła z ironicznym u´smiechem. Powoli pokr˛ecił głowa˛ i zaczał ˛ przeciera´c kułakami oczy, szukajac ˛ słów. — Co zobaczyłe´s? — spytała Elyssa. Spojrzał na nia.˛ Nie pytała o odbicie w lustrze. Skad ˛ wie, z˙ e zobaczył co´s dziwnego? Po chwili zastanowienia doszedł do wniosku, z˙ e Elyssa tylko zgaduje. Nie rozmawiali dotad ˛ o jego wzroku. Unikał tego tematu, bo sam nie rozumiał w czym rzecz, a poza tym nie chciał, z˙ eby Elyssa wiedziała. Miał po prostu taki dar, którego nikt poza nim, nawet ona, nie posiadał. W pewnym sensie tylko to miał na własno´sc´ . Nie chciał si˛e tym z nia˛ dzieli´c, cho´c nie bardzo wiedział dlaczego.

30

Była jego jedyna˛ przyjaciółka,˛ nie powinni mie´c przed soba˛ z˙ adnych tajemnic. Co prawda, o jej magii te˙z nie rozmawiali, ale ona przynajmniej nie kryła przed nim swoich zdolno´sci. Spojrzał na opuszki palców dziewczyny. Skaleczyła si˛e szkłem niechcacy ˛ czy te˙z upuszczenie krwi stanowiło cen˛e, jaka˛ musiała zapłaci´c, by wykrzesa´c z siebie moc potrzebna˛ do magicznego sklejenia lusterka? Skoro ona nie mówi wszystkiego o swoich umiej˛etno´sciach, on te˙z przemilczy swoje. I skłaniało go do tego co´s jeszcze: mimo z˙ e znali si˛e ju˙z tak długo, nadal nie do ko´nca ufał Elyssie. Sam nie wiedział dlaczego. Tylko ja˛ jedna˛ znał, wierzył jej, zrobiłby dla niej wszystko — a jednak jaki´s wewn˛etrzny głos ostrzegał go, z˙ e powinien si˛e mie´c na baczno´sci. Nie chciał si˛e przed nia˛ całkiem otwiera´c, bo wtedy powiedziałby o sobie wszystko, przez co Elyssa zyskałaby nad nim przewag˛e. Zdawał sobie spraw˛e z bezsensowno´sci takiego rozumowania, ale przecie˙z do przeczu´c nie mo˙zna przykłada´c racjonalnej miary. A wszystko to miało zwiazek ˛ z jego oczami, a wła´sciwie z jednym z nich. Lewe było na pozór s´lepe, a mimo to widział nim. Widział nie to, co si˛e aktualnie dzieje, lecz to, co si˛e dopiero wydarzy. . . Rozbie˙zno´sc´ w czasie zazwyczaj nie była wielka, lewe oko zaledwie o ułamek sekundy wybiegało w przyszło´sc´ przed prawe. Pozwalało mu to w por˛e uskakiwa´c przed buciorem, albo bykowcem Brandenheimera. Wiedział na moment wcze´sniej, gdzie wyladuje ˛ kopniak karczmarza, albo gdzie spadnie jego cios. Zauwa˙zył, z˙ e Elyssa znowu przeglada ˛ si˛e w lusterku, niespiesznie zlizujac ˛ sobie krew z palców. Zaczynały go ogarnia´c watpliwo´ ˛ sci, czy rzeczywi´scie widział w lusterku swoja˛ postarzała˛ twarz. To pewnie jaka´s gra s´wiatła. No dobrze, ale skad ˛ s´wiatło, skoro powieki miał zaci´sni˛ete? W takim razie oczy musiały mu spłata´c jakiego´s figla. Niemo˙zliwe, z˙ eby zobaczył siebie w przyszło´sci; nigdy nie potrafił niczego przewidzie´c na wi˛ecej ni˙z minut˛e naprzód. Postanowił nie wyjawia´c Elyssie prawdy o tym, co mu si˛e przywidziało; ale co´s powiedzie´c musiał. — Pierwszy raz zobaczyłem swoje oczy — odezwał si˛e. — Nie wiedziałem, z˙ e ró˙znia˛ si˛e kolorem. Wła´snie to mnie tak zaskoczyło. Nie chciałem potłuc ci lusterka. Nie wiedziałem, z˙ e szkło jest takie kruche. Przygladała ˛ mu si˛e uwa˙znie, i czytał z jej miny, z˙ e nie daje wiary tym wyjas´nieniom. Je´sli chce ja˛ przekona´c, to najlepiej powiedzie´c prawd˛e. Ale nie cała.˛

31

— Kiedy zamykam prawe oko — wyja´snił — nie widz˛e nic na lewe. Kiedy prawe oko mam otwarte, widz˛e lewym — ale niezupełnie to samo, co prawym. Widz˛e nim nie to, co si˛e akurat dzieje, lecz co si˛e b˛edzie działo za chwile. — Masz dar jasnowidzenia? Widzisz przyszło´sc´ ? Konrad wzruszył ramionami. — Chyba tak, ale to nic specjalnego. W najlepszym wypadku wiem, co wydarzy si˛e za kilka sekund, góra za minut˛e, dzi˛eki czemu mog˛e podja´ ˛c odpowiednie działania. — I wykorzystałe´s ten dar, kiedy si˛e poznali´smy? Zobaczyłe´s zwierzołaka? — Wiedziałem ju˙z wcze´sniej, z˙ e czai si˛e w lesie. Kiedy nadjechała´s, zrozumiałem, z˙ e si˛e go nie spodziewasz. Ja go widziałem, a ty nie. Widziałem, jak wyskoczył z zaro´sli i stracił ˛ ci˛e z konia. Kilka chwil potem zobaczyłem to wszystko ponownie. Na szcz˛es´cie nie zabił ci˛e od razu. — Tylko dzi˛eki temu, z˙ e mnie ostrzegłe´s. — Mo˙ze i tak. — Konrad wzruszył ramionami. — A teraz co´s widzisz? — Nic. — Pokr˛ecił głowa.˛ — To znaczy nie widz˛e z˙ adnej ró˙znicy. Widz˛e ciebie, jak tu siedzisz, i tyle. — Ponad głowa˛ dziewczyny spojrzał na las. — Nie ma z˙ adnego niebezpiecze´nstwa. — Czyli ty wyczuwasz zagro˙zenie? Potrafisz przewidzie´c, z˙ e stanie si˛e co´s złego, i mo˙zesz temu zapobiega´c? — Zapobiec nie potrafi˛e. Widz˛e, co si˛e za chwil˛e ma sta´c, i mog˛e co najwy˙zej uczyni´c wszystko, by t˛e wiedz˛e wykorzysta´c. Je´sli w pobli˙zu jest jakie´s dzikie zwierz˛e, mog˛e je omina´ ˛c. Wiem, któr˛edy b˛edzie szło, i wybieram inna˛ drog˛e. Elyssa miała racj˛e: widział nadciagaj ˛ ace ˛ zagro˙zenie. Czasami zupełnie trywialne, na przykład, pod jakim katem ˛ spadnie na niego kij Adolfa Brandenheimera. A czasem o wiele powa˙zniejsze. Wła´snie ta zdolno´sc´ tyle razy ocaliła mu w puszczy z˙ ycie. I czasami omal nie zabiła. Nie mógł całkowicie polega´c na swoim darze, bo dwukrotnie ju˙z go zawiódł, i to w krytycznej sytuacji. Po raz pierwszy podczas walki ze zwierzołakiem, który napadł na Elyss˛e. Było wtedy tak, jakby o´slepł, bo nie wiedział, co za chwil˛e zrobi stwór, jak uderzy. Prawym okiem s´ledził bieg wydarze´n, ale lewe nie podpowiadało mu nic. Wszystko było czarne, przyszło´sc´ jawiła si˛e jako pusta otchła´n — zupełnie jakby pisana mu była s´mier´c. Pomy´slał nawet przez ułamek sekundy, z˙ e nie widzi przyszło´sci, bo ju˙z jej przed soba˛ nie ma. Nie zginał. ˛ Mało tego, zabił zwierzołaka. Ale najstraszniejsze w tej walce było owo nagłe o´slepni˛ecie, niemo˙zno´sc´ ujrzenia tego, co si˛e ma wydarzy´c.

32

Po raz drugi przytrafiło mu si˛e to, kiedy z łuku ustrzelił ody´nca. Martwe zwierz˛e opadła wataha wilków, o których bliskiej obecno´sci nie miał poj˛ecia. Omal nie padł ofiara˛ drapie˙zników. Owszem, niebezpiecze´nstwo powi˛ekszało zasi˛eg jego wzroku. Ale zbyt wielkie przecia˙ ˛zenie zmysłów zdawało si˛e odbiera´c mu ten dar i stawał si˛e wtedy tak samo bezradny jak wszyscy. Do dzisiejszego dnia potrafił wybiec w przyszło´sc´ najwy˙zej na kilka sekund. Dzisiaj zobaczył, co b˛edzie za wiele lat. Elyssa nie spuszczała ze´n wzroku, chciała usłysze´c, co zobaczył w lusterku. Był oszołomiony, podniecony, gdy˙z po raz pierwszy zobaczył swoja˛ twarz. I to wszystko. Niczego wi˛ecej nie widział, bo niby co miał widzie´c? — Je´sli widzisz tylko zagro˙zenie — powiedziała Elyssa — to nie wiesz, co si˛e za chwil˛e stanie. . . Spojrzał na nia,˛ nie bardzo rozumiejac, ˛ co ma na my´sli. Z nieprzenikniona˛ mina˛ odło˙zyła lusterko na traw˛e za soba.˛ Pochyliła si˛e, odpi˛eła bez po´spiechu sprzaczk˛ ˛ e jednego ze skórzanych sandałów i strzasn˛ ˛ eła go ze stopy. Wyladował ˛ obok Konrada. Potem w ten sam sposób pozbyła si˛e drugiego. Poszybował w powietrzu i byłby uderzył chłopaka w pier´s, gdyby ten go zr˛ecznie nie przechwycił w locie. Miała na sobie jedwabna˛ bladoniebieska˛ bluzk˛e i długa,˛ aksamitna˛ spódnice. Zacz˛eła rozwiazywa´ ˛ c powoli, jedna˛ po drugiej, na przemian to lewa,˛ to prawa˛ r˛eka,˛ wsta˙ ˛zki, którymi bluzka była zwiazana ˛ z przodu, od szyi po tali˛e. Sko´nczywszy, wstała z ziemi i mi˛edzy zwisajacymi ˛ teraz lu´zno połami bluzki mign˛eły Konradowi piersi dziewczyny. Jej tali˛e okalał waziutki ˛ srebrny pasek, ale słu˙zył on tylko do ozdoby, bo turkusowa˛ spódnic˛e podtrzymywała tasiemka. Elyssa ja˛ rozwiazała. ˛ Spódnica uszyta była z pojedynczego pasa materiału, owini˛etego dwukrotnie wokół bioder dziewczyny. Stajac ˛ przodem do Konrada, Elyssa zacz˛eła ja˛ odwija´c, dopóki nie obna˙zyła ciała od biodra po kostk˛e lewej nogi. Przytrzymywała przez chwil˛e oba ko´nce spódnicy lewa˛ dłonia˛ przyło˙zona˛ do biodra, potem uniosła r˛ek˛e i, kiedy spódnica opadała na ziemi˛e, ona odwróciła si˛e plecami do Konrada. Obejrzała si˛e na niego przez rami˛e. Miała teraz na sobie tylko niebieska˛ bluz´ agn˛ k˛e. Sci ˛ eła ja˛ powoli i upu´sciła. Nieraz ju˙z widywał ja˛ naga,˛ ale to było dla´n co´s nowego. Zazwyczaj zrzucała z siebie ubranie po´spiesznie, nigdy nie robiła tego tak wyzywajaco. ˛ Obróciła si˛e bardzo powoli przodem do Konrada. Nie liczac ˛ srebrnego naszyjnika, paska i bransolet na przegubach i kostkach nóg, była zupełnie naga. Stała na rozstawionych nogach, r˛ece oparła na biodrach. Konrad nigdy nie mógł si˛e nadziwi´c bieli smukłego ciała Elyssy. T˛e biel podkre´slały jeszcze bardziej krucza czer´n włosów i ró˙z sutek. Oblizał suche wargi i zbaraniały gapił si˛e na dziewczyn˛e. 33

— Idziemy si˛e kapa´ ˛ c? — bakn ˛ ał. ˛ Pokr˛eciła głowa.˛ Uniosła prawa˛ r˛ek˛e i przywołała go skinieniem palca wskazujacego. ˛ Posłuchał. Wstał i podszedł do niej. Elyssa uniosła druga˛ r˛ek˛e i zacz˛eła s´ciaga´ ˛ c Konradowi z grzbietu obszarpana˛ koszul˛e. R˛ekaw zaczepił si˛e na jego prawej dłoni, w której trzymał skórzany sandał. Elyssa wyj˛eła mu sandał z r˛eki, odrzuciła go, s´ciagn˛ ˛ eła do ko´nca koszul˛e i si˛egn˛eła do postronka podtrzymujacego ˛ stare portki. Stali naprzeciwko siebie, patrzac ˛ jedno drugiemu w oczy. Oczy Elyssy były tak ciemne, z˙ e nie dało si˛e odró˙zni´c t˛eczówek od z´ renic. Konradowi portki opadły do kostek. Był bardziej nagi od Elyssy; nie miał na sobie ozdób. — Naprawd˛e nie chcesz si˛e kapa´ ˛ c? — wykrztusił. Przez nieprzenikniona˛ dotad ˛ twarz Elyssy przemknał ˛ przełomy u´smiech. — Czego innego chc˛e — powiedziała i przysun˛eła si˛e do niego. Konradowi dech zaparło w piersiach, ze zdumienia i błogo´sci. Cz˛esto si˛e dotykali, ale tylko przez przypadek albo podczas zabawy. Teraz było zupełnie inaczej. Obj˛eła go, a on poło˙zył dłonie na piersiach dziewczyny i jał ˛ je delikatnie gładzi´c. Przypomniało mu si˛e, jak pierwszy raz dotknał ˛ niewie´sciego ciała. Przed kilku laty Elyssa poprosiła go, z˙ eby nauczył ja˛ strzela´c z łuku. Stał za nia˛ i pokazywał, jak trzyma´c łuk i strzał˛e, a paczkuj ˛ ace ˛ piersi dziewczyny napierały mu na przedrami˛e. Otarł si˛e o nia,˛ z˙ ywiac ˛ nadziej˛e, z˙ e tego nie zauwa˙zy. Ale zauwa˙zyła — i kiedy chciał si˛e odsuna´ ˛c, przywarła do niego, dajac ˛ tym do zrozumienia, z˙ e ma ja˛ przytuli´c mocniej. Potem cz˛esto dochodziło mi˛edzy nimi do fizycznego kontaktu, czy to poprzez ubranie czy kiedy byli nadzy. Z poczatku ˛ nie przywiazywali ˛ do tego wi˛ekszej wagi, ale z czasem to si˛e zmieniło. Pocałowali si˛e. Całowali si˛e ju˙z wcze´sniej, ale nigdy w taki sposób. Do tej pory muskali si˛e tylko wargami na po˙zegnanie. Teraz ich usta zwarły si˛e ze soba˛ zachłannie. Elyssa rozchyliła wargi i Konrad poczuł jej wilgotny j˛ezyk. Otworzył usta i wybiegł mu na spotkanie swoim. W s´lad za ustami złaczyły ˛ si˛e ich ciała. Przywierali do siebie z całych sił, a i tego było im mało. Nagie ciało Elyssy wydawało si˛e Konradowi gor˛etsze od słonecznego z˙ aru i nie wiedział, czy to bicie jej serca czuje czy te˙z jemu serce tak wali. Oderwali si˛e od siebie zdyszani. Przez chwil˛e patrzyli jedno na drugie bez słowa. Potem u´smiechn˛eli si˛e i osun˛eli na ziemi˛e. Elyssa legła na swojej satynowej opo´nczy, Konrad poło˙zył si˛e na niej. Stali si˛e jedno´scia.˛

34

Konrad le˙zał na wznak, wpatrzony w czyste, bł˛ekitne niebo; Elyssa przyglada˛ ˙ ła si˛e mu, wsparta na łokciu. Zuł z´ d´zbło trawy i starał si˛e powstrzyma´c u´smiech. Elyssa si˛egn˛eła po lusterko, złowiła w nie promie´n sło´nca i pu´sciła Konradowi w oczy zajaczka. ˛ Dłonia˛ osłonił twarz przed o´slepiajacym ˛ s´wiatłem, po czym przekr˛ecił si˛e na bok. Pora˙zony blaskiem lusterka nie widział jej dobrze, ale wydało mu si˛e, z˙ e Elyssa patrzy na niego z wyrazem twarzy, którego nie potrafił nazwa´c. Potem zauwa˙zył, z˙ e nie tylko ten wyraz twarzy jest mu nie znany. Niedawno widział w lusterku swoja˛ twarz z przyszło´sci, teraz wydało mu si˛e, z˙ e patrzy na inna˛ Elyss˛e. Ju˙z nie dziewczyn˛e, lecz dojrzała˛ kobiet˛e. Twarz miała wykrzywiona,˛ spojrzenie wrogie. I zobaczył co´s jeszcze. Co´s gorszego. . . Odwrócił natychmiast głow˛e i zacisnał ˛ mocno powieki, ale było ju˙z za pó´zno. Płomienna miło´sc´ przerodziła si˛e w s´lepa˛ nienawi´sc´ . Raj tera´zniejszo´sci przerodził si˛e w jutrzejsze piekło. Konrad nie potrzebował swoich oczu, z˙ eby wejrze´c w przyszło´sc´ , nie potrzebował posrebrzanego lusterka, z˙ eby przewidzie´c, co b˛edzie. I bez nich wiedział ju˙z, z˙ e pewnego dnia jego jedyna przyjaciółka zdradzi go i doprowadzi do zguby.

ROZDZIAŁ CZWARTY Jedynym pewnikiem z˙ ycia jest s´mier´c, i tu brutalni naje´zd´zcy si˛e nie zawioda.˛ ˙ Zyli, by umrze´c — i musza˛ umrze´c. Dzisiaj umrze´c musi ka˙zdy i wszystko. Sprzymierzeniec obróci si˛e przeciwko sprzymierze´ncowi, i zwyci˛ezcy stana˛ si˛e ofiarami. Nie wolno dopu´sci´c do bł˛edu, który został popełniony dwa i pól tysiaca ˛ lat wcze´sniej. Tamtego dnia ostał si˛e jeden niedobitek, i przeoczenie owo opó´zniło nastanie zbli˙zajacego ˛ si˛e nieuchronnie Chaosu. Ten jedyny, który uszedł wówczas z z˙ yciem, zwal si˛e Sigmar — Sigmar Młotodzier˙zca, pó´zniejszy zało˙zyciel Imperium. . . *

*

*

Zima˛ Konrad wstawał zwykle przed s´witem, bo roboty miał huk i z˙ eby si˛e z nia˛ uwina´ ˛c, musiał wykorzysta´c ka˙zda˛ chwil˛e dziennego s´wiatła. Latem, kiedy sło´nce dłu˙zej w˛edruje po niebie, wstawał troch˛e pó´zniej. Sypiał nadal w oborze za karczma,˛ na słomie przeznaczonej na pasz˛e dla bydła. Dobrze chocia˙z, z˙ e nie musiał si˛e z˙ ywi´c trawa˛ i sianem; wszystko inne, z dachem nad głowa˛ włacznie, ˛ dzielił ze zwierz˛etami. Obudził si˛e przed chwila˛ i le˙zał na plecach, przez dziury w dachu patrzac ˛ na ja´sniejace ˛ niebo. My´slał o tym, co w zeszłym roku usłyszał od Elyssy. O dziwnej reakcji jej ojca, kiedy wyszło na jaw, z˙ e czarny łuk i strzały znikn˛eły. Czemu si˛e przestraszył? Nie rozmawiali o tym wi˛ecej i sam nie wiedział, dlaczego mu si˛e to teraz przypomniało. Ziewnał, ˛ usiadł i spojrzał w drugi kat ˛ obory, gdzie ukrył kołczan ze strzałami. Ju˙z od kilku tygodni tam nie zagladał. ˛ Zlazł ze stryszku, przestawił drabin˛e pod przeciwległa˛ s´cian˛e i wspiał ˛ si˛e po niej a˙z po kryty krokwiami dach. Podciagn ˛ ał ˛ si˛e na jedna˛ z belek i podczołgał si˛e po niej w stron˛e spony, za która˛ schował kołczan.

36

Do tej pory, przez wszystkie te lata, po ka˙zdym sprawdzeniu owijał bro´n w ten sam kawałek płótna, w którym dostał ja˛ od Elyssy. Usiadł na belce i wyciagn ˛ ał ˛ zawiniatko ˛ ze schowka. Zabierał si˛e ju˙z do rozsupływania ostatniego w˛ezła, kiedy naraz znieruchomiał i nastawił ucha, wyt˛ez˙ ył wzrok. . . Zbli˙zał si˛e jaki´s je´zdziec. Elyssa? Ja˛ równie˙z ujrzał, lecz w oddali. Tym pierwszym je´zd´zcem był kto´s inny, kto´s obcy. Niebezpieczny obcy. . . Zagro˙zenie musiało by´c powa˙zne, skoro Konrad nie tylko wyczuł obecno´sc´ przybysza, ale i widział, co robi teraz Elyssa. Wyje˙zd˙zała wła´snie ze dworu, z˙ eby spotka´c si˛e z Konradem za rzeka.˛ Je´sli wybierze drog˛e koło karczmy, a na pewno to zrobi, natknie si˛e na nieznajomego. Nie było czasu do stracenia. Zbiegł na łeb na szyj˛e po drabinie i wypadł boczna˛ furtka˛ z obory. Nie musiał si˛e rozglada´ ˛ c, wiedział, z˙ e je´zdziec jest ju˙z nie dalej jak sto jardów od karczmy, przy studni na majdanie po´srodku wsi. Konrad pu´scił si˛e p˛edem po kocich łbach go´sci´nca, który przez wyludniona˛ wie´s prowadził do dworu. W swojej wizji nie widział momentu, w którym je´zdziec przecina Elyssie drog˛e, przypuszczał tylko, z˙ e tak si˛e stanie. Ale teraz, kiedy znajdował si˛e ju˙z mi˛edzy nimi, b˛edzie mógł zawczasu ostrzec dziewczyn˛e i do spotkania nie dojdzie. Usłyszał przed soba˛ stukot kopyt po kocich łbach. Ko´n Elyssy. Wierzchowca przybysza nie słyszał. Zbyt du˙za dzieliła go ode´n odległo´sc´ . Nie widział go nawet swym normalnym prawym okiem. Elyssa była ju˙z blisko, przy pierwszych chatach na stoku za zakr˛etem. Pokonał p˛edem ten zakr˛et i zobaczył ja,˛ zobaczył zwyczajnie. Na jego widok s´ciagn˛ ˛ eła cugle. — Wracaj! — zawołał z daleka, ale niezbyt gło´sno, z˙ eby nie dotarło to do uszu intruza. — Co si˛e stało? Dopadł konia, chwycił go lewa˛ r˛eka˛ za uzd˛e i dopiero teraz u´swiadomił sobie, z˙ e trzyma pod pacha˛ zawiniatko ˛ z kołczanem i pi˛ecioma czarnymi strzałami. Szarpnał ˛ łeb zwierz˛ecia, usiłujac ˛ je zawróci´c. — Musisz si˛e ukry´c — wysapał zdyszany. Obejrzał si˛e przez rami˛e i. . . niczego nie zobaczył. Widział zakr˛et go´sci´nca i chaty po obu jego stronach. Je´zd´zca nie było jeszcze w zasi˛egu wzroku i nie powinien si˛e pojawi´c wcze´sniej ni˙z za par˛e sekund, ale Konrad nie umiał przewidzie´c, skad ˛ si˛e go spodziewa´c. Zupełnie jakby zapadł si˛e pod ziemi˛e. Nie zapadł si˛e, rzecz jasna, takie cuda si˛e nie zdarzaja,˛ ale stanowiło to jeszcze jeden dowód, z˙ e jest bardzo gro´zny — tak

37

samo było ze zwierzołakiem, tak samo z wataha˛ wilków, wtedy równie˙z Konrada zawiódł jego dar. — Chod´z! Elyssa o nic wi˛ecej nie pytała, nie oponowała. W jego twarzy wyczytała niepokój. Podała mu r˛ek˛e. Konrad skorzystał z oferowanej przez dziewczyn˛e pomocy i wskoczył na konia, sadowiac ˛ si˛e za jej plecami. Zawróciła wierzchowca i wbiła pi˛ety w boki zwierz˛ecia. Ruszyli galopem pod gór˛e, ku murom dworu. T˛etent podkutych kopyt niósł si˛e daleko w porannej ciszy. Konrad ogladał ˛ si˛e co chwila za siebie, ale nadal nic nie widział, nic nie słyszał, nic nie wskazywało, z˙ e dzieje si˛e co´s złego. Spróbował przypomnie´c sobie wizj˛e, która˛ miał w oborze. Samotny je´zdziec, zakuty od stóp do głów w brazow ˛ a˛ zbroj˛e, w której odbijało si˛e wschodzace ˛ sło´nce. Podobny pancerz równie szczelnie okrywał konia. Dotarli do dworu. Most zwodzony był opuszczony, drewniane wrota stały otworem, wjechali na dziedziniec. Dwór nie był forteca.˛ Most zwodzony stanowił wła´sciwie dekoracj˛e. Chocia˙z mo˙zna go było podnosi´c, to sforsowanie waskiej ˛ fosy nie nastr˛eczyłoby zdeterminowanym napastnikom wi˛ekszych trudno´sci. Wrota szybko padłyby pod razami tarana, wyrabanie ˛ wyłomu w murach te˙z nie zaj˛ełoby wiele czasu. Konrad nigdy jeszcze nie był w obr˛ebie murów posiadło´sci. Wi˛ekszo´sc´ wies´niaków nie miała tu wst˛epu. W tej chwili wolał przebywa´c tu ni˙z na zewnatrz. ˛ Zeskoczył z konia i skrył si˛e za jednym ze skrzydeł wrót. Tymczasem Elyssa odprowadziła wierzchowca w głab ˛ dziedzi´nca, z˙ eby tam go uwiaza´ ˛ c. Je´zdziec pojawił si˛e wreszcie w polu widzenia i zmierzał niespiesznie s´rodkiem waskiego ˛ go´sci´nca ku dworowi. Jego wierzchowiec stapał ˛ bezgło´snie po kocich łbach. Zbli˙zał si˛e w kompletnej ciszy. Mo˙zna by pomy´sle´c, z˙ e wytłumieniu uległ cały s´wiat d´zwi˛eków. Wioska równie˙z przypominała wymarła.˛ Nie zaszczekał tam pies, nie rykn˛eła krowa, nie skrzypn˛eły wrota stodoły. Nie doleciał ich krzyk ptaka od strony rzeki, ryk dzikiego zwierza z odległego boru. — Kto to? — szepn˛eła Elyssa, stajac ˛ u boku Konrada. — Nie wiem. — On równie˙z zni˙zył głos. Rycerz był za daleko, z˙ eby ich usłysze´c, ale Konrad bał si˛e maci´ ˛ c t˛e niesamowita˛ cisz˛e. — Zupełnie jak duch. Konrad wzdrygnał ˛ si˛e. Utrafiła w sedno. Je´zdziec i jego ko´n byli jak widma, bo przecie˙z z˙ adne z˙ yjace ˛ stworzenie nie potrafi si˛e porusza´c bezgło´snie. Miał przy sobie pi˛ec´ strzał, ale bez łuku były bezu˙zyteczne, A zreszta,˛ gdyby nawet miał łuk, to i tak nie odwa˙zyłby si˛e strzela´c do tego je´zd´zca. Wyczuwał niebezpiecze´nstwo, ale có˙z mo˙zna zwojowa´c strzała˛ przeciwko nadprzyrodzonej istocie? — Zawoła´c ojca? Wezwa´c stra˙ze? Konrad pokr˛ecił głowa.˛ Nic by to nie dało. 38

W miar˛e jak przybysz si˛e zbli˙zał, Konrad rozró˙zniał coraz wi˛ecej szczegółów. Je´zd´zca i konia okrywały stanowiace ˛ komplet pancerze z polerowanych bra˛ zowych blach. Zbroja była misternie kuta, hełm zdobiły skomplikowane wzory. Przyłbica miała waziutk ˛ a˛ szczelin˛e, przez która˛ patrzyły na s´wiat ukryte za nia˛ oczy — o ile były tam jakie´s oczy. Mo˙zna by pomy´sle´c, z˙ e je´zdziec dosiada jakiego´s fantastycznego zwierza o cielsku z l´sniacego ˛ metalu. Łeb konia, je´sli to w ogóle był ko´n — bo czy jakikolwiek ko´n zdołałby ud´zwigna´ ˛c taka˛ mas˛e metalu, a do tego jeszcze zakutego w zbroj˛e je´zd´zca? — chronił hełm, z którego, tu˙z znad otworów na oczy, sterczały dwa długie szpikulce. Podobna para szpikulców wie´nczyła hełm je´zd´zca, upodabniajac ˛ nieznajomego do rogatej bestii. Kolce wyrastały równie˙z z kłykci r˛ekawic, z nakolanek, trzewików i nałokcic. Zbroja była w kilku miejscach poobijana, tu wgi˛eta, tam wybrzuszona, nosiła s´lady stoczonych walk. Je´zdziec trzymał okragł ˛ a˛ tarcz˛e z brazu, ˛ z masywnym grotem po´srodku. U boku zwisał mu miecz z brazow ˛ a˛ r˛ekoje´scia,˛ która wystawała z pochwy z brazu. ˛ W dłoni obleczonej w naje˙zona˛ szpikulcami r˛ekawic˛e dzier˙zył pionowo długa˛ bojowa˛ kopi˛e, te˙z z brazu. ˛ — Czego on tu chce? — spytała szeptem Elyssa. Głowa zbli˙zajacego ˛ si˛e je´zd´zca obracała si˛e wolno na boki. Nie z czujno´sci, bo wida´c było, z˙ e nie ma si˛e czego obawia´c. Rozgladał ˛ si˛e, chłonac ˛ ka˙zdy szczegół okolicy. Zatrzymał si˛e przed mostem zwodzonym i spojrzał na kryjówk˛e Konrada i Elyssy. Nie mógł ich widzie´c, ale mimo to Konrad poczuł na sobie jego wzrok — i odniósł wra˙zenie, z˙ e obcy przybył tu po niego, z˙ e on jest jedyna˛ przyczyna˛ tego naj´scia. — Nie boj˛e si˛e go — powiedziała Elyssa. W jej głosie nie było bu´nczuczno´sci. Naprawd˛e si˛e nie bała, i to napawało Konrada jeszcze wi˛ekszym l˛ekiem. Zrobiła krok naprzód. Chwycił ja˛ w ostatniej chwili i wciagn ˛ ał ˛ za drewniane skrzydło wiekowych wrót. — Chc˛e z nim porozmawia´c! — zaprotestowała. Zatkał jej dłonia˛ usta. — Ale on nie chce rozmawia´c z nami — wysyczał. — Nie po to tu przybył. Szarpn˛eła głowa,˛ z˙ eby uwolni´c usta spod jego dłoni. — Skad ˛ wiesz? Co ty w ogóle wiesz?! Co mo˙ze wiedzie´c taki ciemny kmiotek?! Wlepił w nia˛ zdumione spojrzenie, ale nie dlatego, z˙ e uraziły go jej słowa. Te pu´scił mimo uszu. Zrobił to, bo przez moment w jej ciemnych oczach zamigotał mu jaki´s rozbłysk. Nie był to rozbłysk gniewu, nie miał nic wspólnego z ta˛ chwila.˛ Zobaczył. . . ´ Zobaczył tam s´mier´c. Prawdziwa˛ s´mier´c. Smier´ c Elyssy. 39

Na moment, na mgnienie oka, stał si˛e s´wiadkiem agonii Elyssy, ograbiania jej z istoty istnienia. Było to co´s o wiele gorszego ni˙z s´mier´c, była to zapa´sc´ w najgł˛ebsza˛ otchła´n skrajnej rozpaczy i deprawacji. Bezwiednie rozlu´znił uchwyt. Zupełnie jakby nie chciał dotyka´c Elyssy, z obawy, z˙ e si˛e pobrudzi, z˙ e jego równie˙z to spotka. Zamknał ˛ oczy, w nadziei, z˙ e wyma˙ze w ten sposób z pami˛eci owa˛ przelotna,˛ lecz przera˙zajac ˛ a˛ wizj˛e — ale wiedział ju˙z, z˙ e mu si˛e to nigdy nie uda. By´c moz˙ e wspomnienie tego, co ujrzał, zblaknie z czasem, ale pozostanie ju˙z z nim na zawsze. B˛edzie z˙ yło, nawet po s´mierci Elyssy. Wyrwała mu si˛e i wybiegła przed wrota. Usłyszał, jak woła: — Czego tu chcesz? Kogo szukasz? Wyskoczył za nia,˛ dobywajac ˛ no˙za, by zasłoni´c dziewczyny własna˛ piersia.˛ Zdawał sobie spraw˛e, z˙ e to pusty gest. Walka w obronie Elyssy, z rycerzem nie b˛edzie tak łatwa, jak przed laty ze zwierzołakiem. Ale okazało si˛e, z˙ e do starcia nie dojdzie. Obcy zawrócił ju˙z konia i zje˙zd˙zał powoli ze wzgórza. Zbroja klekotała na nim i poskrzypywała, podkowy konia stukały na kocich łbach. W miejscu, gdzie przed chwila˛ stał, dymiła kupka ko´nskiego łajna. A wi˛ec nie byli duchami, pomy´slał Konrad, obserwujac ˛ konia i je´zd´zca, znikajacych ˛ mi˛edzy domami wyludnionej wioski. Odwrócił si˛e do Elyssy. Przybysz nie był martwy, za to ona ju˙z długo nie po˙zyje. *

*

*

Odjedzie. Nie miał poj˛ecia, dokad ˛ pójdzie, ale nie mógł pozosta´c w wiosce ani chwili dłu˙zej. Nosił si˛e z ta˛ my´sla˛ ju˙z od jakiego´s czasu. Powodów miał po temu kilka, ale zadecydowały wydarzenia dzisiejszego dnia. Bardzo rzadko do wioski przybywał kto´s obcy. Nie le˙zała na szlaku handlowym ani przy głównym trakcie; rzeka, waska ˛ i zdradliwa, nie była spławna. Nikt t˛edy nigdy nie przeje˙zd˙zał. Czasem do wioski zachodzili ludzie, którzy mieli tu do załatwienia jaki´s konkretny interes, ale i tych nie było wielu. Dzisiaj wszystko si˛e zmieniło. Rycerz nie był go´sciem, nie został. Przejechał przez wiosk˛e i wrócił po własnych s´ladach, tak jakby przybył na przeszpiegi. Wszystko wskazywało na to, z˙ e jego wizyta przeszła zupełnie nie zauwa˙zona, z˙ e wiedza˛ o niej tylko Konrad i Elyssa. Konrad sadził, ˛ z˙ e ludzie z wioski kryja˛ si˛e przed obcym, i po odje´zdzie brazowego ˛ rycerza wychyna˛ z chat. Ale nic takiego nie nastapiło. ˛ Ten poranek niczym nie ró˙znił si˛e od innych. Nie ró˙znił si˛e dla mieszka´nców wioski — ale dla Konrada owszem, i to bardzo. Po raz pierwszy, odkad ˛ pami˛etał, nie poszedł do lasu po drewno na opal dla karczmy — bo nie zamierzał ju˙z do niej wraca´c. 40

Kołczan z pi˛ecioma strzałami zabrał ze soba˛ przez przypadek. Czy aby na pewno przez przypadek? To przybycie obcego sprawiło, z˙ e nie odło˙zył płóciennego zawiniatka ˛ na miejsce; to przybycie obcego skłoniło go ostatecznie do opuszczenia wioski. Kołczan ze strzałami był wła´sciwie wszystkim, co posiadał, czego potrzebował. Tych par˛e monet, które przez lata zarobił albo znalazł, ju˙z dawno wykopał z kryjówki przy karczmie i przeniósł do innego schowka, pod drewniany most, gdzie trzymał łuk i strzały podarowane mu przez Elyss˛e. — Nie wolno ci tu przebywa´c — odezwała si˛e Elyssa, kiedy rycerz zniknał ˛ im z oczu. Obejrzał si˛e l˛ekliwie na dwór. Ani z˙ ywego ducha. Zupełnie inaczej wyobra˙zał sobie to miejsce. My´slał, z˙ e na murach i u bramy stoja˛ zbrojne stra˙ze, z˙ e Elyssa, kiedy chce si˛e z nim spotka´c, wymyka si˛e za mury jakim´s sekretnym przej´sciem. A mo˙ze wartownicy tylko dzisiaj opu´scili posterunki? Mo˙ze, podobnie jak mieszka´ncy wsi, ukryli si˛e ze strachu przed niesamowitym je´zd´zcem? Trudno powiedzie´c. Konrad niewiele wiedział o Wilhelmie Kastringu i jego siedzibie, a Elyssa rzadko opowiadała mu o swoim ojcu i domu. Ale przypuszczał, z˙ e Kastring, jako najwa˙zniejsza osobisto´sc´ w całej wiosce, mieszka w fortecy. A˙z do dzisiaj mury i dwór za nimi ogladał ˛ tylko z daleka. Była to najwi˛eksza budowla, jaka˛ kiedykolwiek widział, wzniesiona całkowicie z kamienia. Nawet dach kryty był dachówka,˛ a nie gontem jak wi˛ekszo´sc´ domostw we wsi. W obr˛ebie murów stało jeszcze kilka mniejszych budynków i nawet najniepozorniejszy z nich był murowany, o wiele solidniejszy od wiejskich chałup. — Ju˙z sobie id˛e — burknał ˛ Konrad. Przed kilkoma minutami, podczas szamotaniny z Elyssa, upu´scił kołczan na ziemi˛e. Schylajac ˛ si˛e teraz po płócienne zawiniatko, ˛ zauwa˙zył, z˙ e dziewczyna go obserwuje. — Pami˛etasz to? — spytał. Skin˛eła głowa.˛ — Ojciec ci˛e zabije, kiedy si˛e dowie, z˙ e to masz. — A skad ˛ si˛e dowie? Zmierzył ja˛ wzrokiem. Wydała mu si˛e taka sama jak zawsze. No, prawie taka sama. W swojej wizji sprzed kilku minut ujrzał ja˛ martwa,˛ a nawet gorzej ni˙z martwa.˛ Przypomniało mu si˛e, z˙ e w zeszłym roku miał widzenie, w którym zobaczył, jak b˛edzie wygladała ˛ w przyszło´sci — kiedy go zdradzi. Te dwa obrazy wykluczały si˛e wzajemnie. Elyssa nie mogła przecie˙z umrze´c, a jednocze´snie si˛e postarze´c. Tak czy owak zdradzi´c go mogła, ale nie byłaby to zdrada tak trywialna, jak oskar˙zenie go przed ojcem o kradzie˙z zdobionego dziwnym godłem kołczanu z kilkoma strzałami.

41

Konrad nie mógł ufa´c nikomu ani niczemu, nawet własnym przeczuciom. I dlatego musiał odej´sc´ , chocia˙z nie ucieknie w ten sposób przed swoimi zmysłami. Nie doczekał si˛e odpowiedzi Elyssy. Odwrócił si˛e, wyszedł za drewniana˛ bram˛e, minał ˛ most zwodzony i zaczał ˛ schodzi´c do le˙zacej ˛ w dole wioski. Dotrze go´sci´ncem do mostu na rzece. Za mostem zaczynała si˛e droga biegnaca ˛ przez las. Była gruntowa, ale gdzie´s musiała prowadzi´c. Nie patrzył za siebie. Po kilku sekundach usłyszał t˛etent konia poda˙ ˛zajacej ˛ za nim Elyssy. Zachowywała spory dystans, pewnie dlatego, z˙ eby nikt nie pomy´slał, z˙ e sa˛ razem. Czy jednak byli razem? Wioska zaczynała si˛e wreszcie budzi´c do z˙ ycia. Otwierano drzwi i okna, w obej´sciach krzatali ˛ si˛e ludzie. Przez stojace ˛ otworem wrota obór wyp˛edzali na pastwiska stada bydła. Sło´nce stało wysoko, i zagro˙zenie ze strony le´snych drapie˙zników nie było ju˙z tak wielkie. Bydło i owce mogły si˛e pa´sc´ stosunkowo bezpiecznie pod czujnym okiem pasterzy. Konrad minał ˛ cicha˛ jeszcze karczm˛e. Tam najpó´zniej we wsi kładziono si˛e spa´c, najpó´zniej zdmuchiwano s´wiece i olejowe lampki, i najpó´zniej wstawano. Znalazłszy si˛e nad rzeka,˛ zszedł pod most i zabrał ze schowka łuk, strzały i pieniadze. ˛ Kiedy dotarli do miejsca, w którym si˛e zwykle spotykali, Elyssa zsiadła z konia i rozpostarła na ziemi opo´ncz˛e. Konrad usiadł nieopodal. Tylko w jednym celu zwykł dzieli´c opo´ncz˛e z Elyssa. A dzisiejszy dzie´n nie był po temu odpowiedni. — Nie mam dla ciebie nic do jedzenia — odezwała si˛e. — Kucharz gdzie´s przepadł. Od wczoraj nikt go nie widział. Ojciec jest bardzo zły i wybrzydza na wszystkie posiłki, jakie mu podaja.˛ Konrad cz˛esto widywał kucharza kupujacego ˛ prowiant we wsi. Był to człowiek o osobliwej powierzchowno´sci, bardzo niski i kraglutki. ˛ Konrad dopiero niedawno odkrył, skad ˛ ten dziwny wyglad: ˛ kucharz był halflingiem, jedynym nie człowiekiem w wiosce. — Kim on był? — spytała po chwili Elyssa, i nie ulegało watpliwo´ ˛ sci, z˙ e nie ma na my´sli dworskiego kucharza. — Sam miałem ci˛e o to zapyta´c. — Mo˙ze by´smy si˛e dowiedzieli, gdyby´s pozwolił mi z nim porozmawia´c. — My´slisz, z˙ e by ci si˛e przedstawił? Elyssa wzruszyła ramionami. — Przepraszam za to, co powiedziałam. Wcale tak nie my´sl˛e. Nie jeste´s ciemnym kmiotkiem. Zerknał ˛ na nia˛ z ukosa i napotkał jej wzrok. Oczy miała ciemne i enigmatyczne jak zawsze, ale pełne z˙ ycia, nie s´mierci. — Chyba z˙ eby´s był! 42

Chwycił ja˛ za stop˛e i pociagn ˛ ał. ˛ Upadła na wznak. Roze´smieli si˛e oboje i w jednej chwili runał ˛ wyrosły mi˛edzy nimi mur. Znowu byli przyjaciółmi, takimi jak zawsze. — Wychodz˛e za ma˙ ˛z — oznajmiła Elyssa, siadajac. ˛ — Co? — Dobrze słyszałe´s. Wychodz˛e za ma˙ ˛z. Postanowiono o tym ju˙z jaki´s czas temu, ale nie mówiłam ci, bo sama nie chciałam o tym my´sle´c. — Za kogo? — Za znajomego mojego ojca. Z Ferlangen. Za pana Ferlangen. Konrad słyszał t˛e nazw˛e. Ferlangen, o ile si˛e orientował, było najbli˙zszym miasteczkiem, ale nie wiedział jak daleko, ani w jakim kierunku le˙zy. — Wyglada ˛ wi˛ec na to — ciagn˛ ˛ eła Elyssa — z˙ e zobacz˛e w ko´ncu kawałek s´wiata. Był przekonany, z˙ e Elyssa wie o jego zamiarze odej´scia, bo cz˛esto o tym rozmawiali. Sama go do tego namawiała, mówiac, ˛ z˙ e na jego miejscu bez wahania opu´sciłaby wiosk˛e. Nie ma rodziny, argumentowała, nic go tutaj nie trzyma. Nic nikomu nie jest winien. Co tu jeszcze robi? Gdyby ona była m˛ez˙ czyzna,˛ dawno ju˙z ruszyłaby w s´wiat. Je´sli tego dotad ˛ nie zrobiła, to tylko dlatego, z˙ e jest dziewczyna˛ i z˙ e jest kim jest. Teraz, kiedy postanowił nieodwołalnie pój´sc´ za rada˛ Elyssy, nie mógł si˛e zdecydowa´c, czy powiedzie´c jej o swojej decyzji. Bał si˛e, z˙ e zacznie mu to odradza´c. Podsun˛eła mu ten pomysł, kiedy wiadomo było, z˙ e nie ma szans na jego realizacje. Podejrzewał, z˙ e chciała przela´c na niego własne ambicje. Ale znał jej zmienno´sc´ — i sił˛e perswazji. — Widziała´s go ju˙z? — spytał. Pokr˛eciła głowa.˛ — Wiesz co´s o nim? — Jest stary, ma prawie czterdzie´sci lat. Ale bogaty, bardzo bogaty. — Wzruszyła ramionami. — Dziewczyna nie mo˙ze mie´c wszystkiego. — Odwróciła głow˛e i troch˛e ciszej powtórzyła: — Dziewczyna nie mo˙ze mie´c wszystkiego. — Musisz go po´slubi´c? Spojrzała na Konrada. — Czy sło´nce musi wstawa´c co rano? Wstaje i ju˙z. Nie ma wyboru. Musze po´slubi´c Otto Krieshmiera. Nie mam wyboru. — A chcesz? — To, czy chce, nie ma z˙ adnego znaczenia. — To niesprawiedliwe. Elyssa najpierw si˛e u´smiechn˛eła, a potem roze´smiała w głos i zanosiła si˛e s´miechem prawie przez minut˛e. W ko´ncu si˛e opanowała. Jedwabna˛ chusteczka˛

43

otarła łzy z kacików ˛ oczu. Trudno było stwierdzi´c, czy płakała ze s´miechu czy ze smutku. — Niesprawiedliwe? — prychn˛eła. — I ty mówisz o sprawiedliwo´sci? We´z swoje z˙ ycie. Czy los sprawiedliwie ci˛e potraktował? No? Nie ma na tym s´wiecie sprawiedliwo´sci, Konradzie. Ona nie istnieje. My´slałam, z˙ e ju˙z to odkryłe´s. Ile lat upłyn˛eło od dnia, w którym ocaliłe´s mi z˙ ycie. Pi˛ec´ ? Sze´sc´ ? Mo˙ze pisane mi było wtedy umrze´c. Ka˙zdy dzie´n od tamtego czasu traktowałam jako dany mi w prezencie. Nie uskar˙zam si˛e. Nawet gdybym jutro umarła, byłabym wdzi˛eczna za te darowane mi dzi˛eki tobie dni. Mówiac ˛ te słowa, uj˛eła Konrada za r˛ek˛e. Po raz pierwszy, odkad ˛ si˛e poznali, palce miała zimne, lodowato zimne. Jakby ju˙z nie z˙ yła. . . — Co si˛e stało? — spytała, spogladaj ˛ ac ˛ na niego. — Nic — mruknał, ˛ s´ciskajac ˛ jej zimna˛ dło´n. Kłamał, i oboje to wiedzieli. Przemkn˛eło mu przez my´sl, z˙ eby ja˛ poprosi´c, by z nim poszła. L˙zej by mu było na duszy, gdyby uciekli razem, gdyby miał przy sobie t˛e jedyna˛ osob˛e, na której mu zale˙zało, jedyna˛ osob˛e, z która˛ nie chciał si˛e rozstawa´c. Ale paradoksalnie to ona była główna˛ przyczyna˛ jego odej´scia. Bowiem nie uciekał z wioski, uciekał od Elyssy. Nie mógł przymyka´c oczu na wizj˛e, której do´swiadczył. Zabierajac ˛ Elyss˛e ze soba,˛ nie zmieniłby tego, czego był s´wiadkiem, nie zdołałby jej ocali´c. ´ Mo˙ze Elyssa miała racj˛e. Smier´ c była jej pisana. Ratujac ˛ dziewczyn˛e przed zwierzołakiem, odsunał ˛ tylko troch˛e w czasie to, co nieuchronne. Przed przeznaczeniem nie ma ucieczki. — Nie wiem, dlaczego, ale mam dziwne uczucie, z˙ e je´zdziec, którego widzieli´smy, to mój przyszły mał˙zonek — powiedziała nagle Elyssa. — Chyba dlatego chciałam z nim porozmawia´c. Wydało mi si˛e, z˙ e go znam albo wkrótce poznam. Wyobraziłam sobie, z˙ e przybył porwa´c mnie przed s´lubem. — Przecie˙z sama powiedziała´s, z˙ e jest jak duch. — No tak, ale komu´s, kto ma prawie czterdzie´sci lat, niewiele ju˙z zostało z˙ ycia. — Roze´smiała si˛e z przymusem. Konrad my´slał o je´zd´zcu. Elyssa miała racj˛e. Z poczatku ˛ przybysz przypominał ducha, sunacego ˛ w ciszy przez wie´s na widmowym koniu — i było tak dopóty, dopóki jego wierzchowiec nie dowiódł, z˙ e jest istota˛ z krwi i ko´sci. Musiało im si˛e co´s przywidzie´c, to ich wyobra´znia obdarzyła brazowego ˛ rycerza szczególnymi cechami. I ta cisza, w jakiej jechał, te˙z była złudzeniem, po prostu z przera˙zenia stracili słuch. W ka˙zdym razie Konrad wolał przyja´ ˛c takie wytłumaczenie. Rzadko si˛e zdarzało, z˙ eby do wioski zawitał je´zdziec ze s´wiata zewn˛etrznego, s´wiata, do którego on wkrótce wy w˛edruje. Wolał nie rusza´c w drog˛e z prze´swiadczeniem, z˙ e ten ze-

44

wn˛etrzny s´wiat ró˙zni si˛e tak dramatycznie od jego zacisznej, bezpiecznej doliny, z˙ e z˙ ycie tam nie jest wcale takie proste i zwyczajne jak tutaj. — A zatem kim on był? — spytała Elyssa. — Kto go tam wie? Mo˙ze zabładził. ˛ Nikt tu nie zaglada ˛ bez powodu. Dla niego takim powodem mogło by´c zmylenie drogi. Elyssa nie wygladała ˛ na przekonana.˛ — Dojechał do dworu — ciagn ˛ ał ˛ Konrad — zorientował si˛e, z˙ e tamt˛edy nie przejedzie, i zawrócił. Konrad sam w to nie wierzył, watpił ˛ wi˛ec, z˙ e Elyssa uzna jego rozumowanie. Spojrzała na sło´nce. Wzeszło dopiero przed godzina,˛ ale stało ju˙z wysoko na bezchmurnym niebie i mocno przygrzewało. Rozpi˛eła kilka górnych guziczków bluzki. — Wiesz, co jest jutro? — spytała. Znali si˛e ju˙z tyle lat, a on jeszcze nie przywykł do łatwo´sci, z jaka˛ Elyssa przeskakuje z tematu na temat. Dla niego kolejne dni niewiele si˛e od siebie ró˙zniły. Bywało, z˙ e nie wiedział nawet, jaki aktualnie jest miesiac. ˛ — Festag — bakn ˛ ał ˛ niepewnie. — Nie chodziło mi o dzie´n tygodnia. Zreszta˛ si˛e pomyliłe´s. Jutro b˛edzie Backertag. Osiemnasty Sigmarzeita, pierwszy dzie´n lata! — Aha. — Widz˛e, z˙ e ani ci˛e to zi˛ebi, ani grzeje. Mam racj˛e? Konrad rozrzucił szeroko ramiona, jakby chciał obja´ ˛c cały s´wiat. — Przecie˙z mamy ju˙z lato — powiedział. — Od paru tygodni z˙ ar leje si˛e z nieba. Jak˙ze mo˙zna pozna´c poczatek ˛ lata? Przecie˙z lato nie zaczyna si˛e ka˙zdego roku dokładnie tego samego dnia. Ludzie usiłowali narzuci´c porom roku swoja˛ wol˛e, ale jako´s nigdy im to nie wychodziło. Czasami wiosna˛ było upalniej ni˙z latem, a jesienia˛ chłodniej ni˙z zima.˛ Natura nie dawała si˛e ujarzmi´c. Klimatu nie sposób uja´ ˛c w sztywne ramki, to nie odmiany zbó˙z, które mo˙zna uprawia´c na osobnych poletkach. Elyssa potrzasn˛ ˛ eła z politowaniem głowa,˛ dochodzac ˛ do wniosku, z˙ e z Konradem nie warto dyskutowa´c. ´ eto Sigmara. — A co wa˙zniejsze — podj˛eła — jutro przypada Swi˛ — Aha — mruknał ˛ znowu. Wiele razy słyszał imi˛e Sigmara. Z poczatku ˛ było to tylko imi˛e, na które zaklinali si˛e ludzie w karczmie. „Na Sigmara!”, przysi˛egali. Nic ono Konradowi nie mówiło. Pó´zniej dowiedział si˛e, z˙ e dziwna budowla w samym sercu wsi to s´wiatynia ˛ Sigmara. Jeszcze pó´zniej wpadło mu w ucho, z˙ e Sigmar poło˙zył podobno podwaliny pod Imperium, ale Konrad nie przywiazywał ˛ do tego wielkiej wagi. Nie 45

słyszał o z˙ adnym Imperium, nie wiedział, gdzie ono jest. Dopiero od Elyssy dowiedział si˛e, z˙ e wioska le˙zy w granicach Imperium — Elyssa była z´ ródłem wi˛ekszo´sci informacji, jakie posiadał. — Cała wioska zbiera si˛e jutro w s´wiatyni ˛ — powiedziała Elyssa. — Biedni i bogaci b˛eda˛ si˛e rami˛e w rami˛e modli´c i oddawa´c mu cze´sc´ . Wszyscy, tylko nie ty, Konradzie. Dlaczego? Nie wierzysz, z˙ e Sigmar jest bogiem? Konrad wzruszył ramionami. Nie jego sprawa, co robia˛ wie´sniacy. Brandenheimerowie ani razu nie zabrali go ze soba˛ do s´wiatyni, ˛ kiedy był mały, i nigdy si˛e nie zastanawiał nad ich wierzeniami. — A mo˙ze ty czcisz kogo´s innego? — ciagn˛ ˛ eła Elyssa. — Na przykład Ulryka? Znowu oboj˛etnie wzruszył ramionami. Pierwszy raz słyszał to imi˛e. — Albo mo˙ze oddajesz cze´sc´ innym bogom, mrocznym bogom? — Komu? — zniecierpliwił si˛e Konrad. — O czym ty mówisz? — Sama nie wiem — przyznała. — Słysz˛e czasami, jak ojciec wspomina o innych bogach. Nie pami˛etam ich imion. Ale wida´c, z˙ e niech˛etnie je wymawia, zupełnie jakby si˛e bał. Tak przestraszonego widziałam go tylko wtedy, kiedy rozpytywał, gdzie jest bro´n, która˛ ci dałam. — Na to wspomnienie przygryzła dolna˛ warg˛e. — My´slałam, z˙ e mo˙ze tobie co´s wiadomo o mrocznych bogach. — Skad ˛ ci to przyszło do głowy, skoro ja nawet nie wiem, kto to jest Sigmar. Ciemny kmiotek ze mnie, zapomniała´s? Tym razem to Elyssa pociagn˛ ˛ eła Konrada za nog˛e i przewróciła. Kiedy usiadł, wstała. — A wi˛ec nie b˛edzie ci˛e jutro w s´wiatyni? ˛ — spytała. — Nie — odparł, równie˙z podnoszac ˛ si˛e z ziemi. Elyssa podeszła do konia. Podstawił jej koszyczek z dłoni. Patrzyli przez chwile na siebie. Wzrok Elyssy przesuwał si˛e z jednego oka Konrada na drugie. Od dawna tego nie robiła. Potem postawiła stop˛e na jego splecionych palcach i wspi˛eła si˛e na siodło. Znowu spojrzeli sobie w oczy. Nie odzywali si˛e, bo nie było o czym mówi´c. Wiedzieli oboje, z˙ e widza˛ si˛e po raz ostatni. Elyssa sadziła, ˛ z˙ e to ich ostatnie spotkanie, bo on odchodzi i ju˙z nie wróci; ale Konrad wiedział, z˙ e nie zobacza˛ si˛e wi˛ecej, bo ona wkrótce umrze. Patrzyli na siebie w milczeniu. Słowa by tu nie wystarczyły. Elyssa u´smiechn˛eła si˛e przełomie; Konrad skinał ˛ głowa.˛ To było ich całe po˙zegnanie. Odprowadzał ja˛ wzrokiem, dopóki nie przejechała przez most i nie znikn˛eła mu z oczu miedzy zabudowaniami wioski. Nie obejrzała si˛e ani razu.

ROZDZIAŁ PIATY ˛ Ten jedyny, który uszedł wówczas z z˙ yciem, zwał si˛e Sigmar — Sigmar Młotodzier˙zca, pó´zniejszy zało˙zyciel Imperium. Pod koniec tego dnia pole bitwy równie˙z opu´sci tylko jeden jedyny pozostały przy z˙ yciu, nawet nie dra´sni˛ety jej uczestnik. I tym razem stanie si˛e tak, jak sta´c si˛e powinno. Owym jedynym ocalałym b˛edzie ten, który kontemplował teraz sceneri˛e nadciagaj ˛ acej ˛ rzezi, ten który intrygował i knuł, by doprowadzi´c do nadej´scia tego prze´swietnego dnia, ten którego krecia robota sko´nczy si˛e dopiero wówczas, kiedy jego dotychczasowi sprzymierze´ncy co do jednego legna˛ trupem na krwawym pobojowisku po´sród swoich niedawnych przeciwników, których pokonali i wyr˙zn˛eli w pie´n. Nie był ju˙z człowiekiem, ale nie stal si˛e jeszcze Demonem — cho´c przewodził jednym i drugim — a po dzisiejszym nieuchronnym tryumfie nagrodzony zostanie najwy˙zsza˛ godno´scia˛ w panteonie Chaosu. Delektujac ˛ si˛e my´sla˛ o absolutnym zwyci˛estwie i całkowitym unicestwieniu, patrzył na wiosk˛e, rozpostarta˛ u jego stóp niczym gotowa do zło˙zenia ofiara, i u´smiechał si˛e. W u´smiechu tym nie było s´ladu zatraconego dawno człowiecze´nstwa. Ludzie z wioski w dolinie czcili Sigmara jak boga i w tym dniu obchodzili jego s´wi˛eto. Moga˛ zanosi´c modły do swojego Sigmara. On ich nie ocali. Nic ich nie ocali. . . *

*

*

Ale Konrad nie odszedł. Nie potrafił. Nie bardzo wiedział, jak. Gruntowa droga prowadziła na południe. Stanowiła główne połaczenie ˛ wioski ze s´wiatem zewn˛etrznym, ale on nia˛ nie pomaszerował. Przez całe swoje z˙ ycie ani razu nie wychylił nosa z doliny. Nie oddalił si˛e od wioski dalej ni˙z na dwie mile. Teraz stwierdzał, z˙ e nie tak łatwo zrobi´c ten pierwszy krok w nieznane. 47

Gdyby Elyssa poprosiła go, z˙ eby z nia˛ wrócił, uczyniłby to z ochota.˛ Nie poprosiła. Miał wra˙zenie, z˙ e rada była z jego odej´scia, z˙ e chciała si˛e go pozby´c. Łudził si˛e jeszcze, z˙ e przyjdzie po niego, i zawlecze za kark do karczmy, zniecierpliwiony Adolf Brandenheimer albo które´s z jego spasionych bachorów, ale nikt si˛e nie zjawiał. Siedział ju˙z tak par˛e godzin i patrzył na wiosk˛e, gdzie z˙ ycie toczyło si˛e utartym torem. Nikt tam nie zauwa˙zył nawet jego nieobecno´sci. Nie był nikomu potrzebny, nikt za nim nie t˛esknił. Za to on t˛esknił ju˙z za wioska,˛ t˛esknił za karczma.˛ Ka˙zdy dzie´n z˙ ycia upływał mu dotad ˛ jednako, na wcia˙ ˛z tych samych powtarzanych w kółko zaj˛eciach. Tak przywykł do swojskiej monotonii tego kieratu, z˙ e bez niej czuł si˛e zagubiony i bardziej ni˙z zwykle samotny. Wielkim wysiłkiem woli zrywał teraz z ta˛ rutyna.˛ Udało mu si˛e stłumi´c jaki´s wewn˛etrzny nakaz, który kazał mu nazbiera´c w lesie chrustu i wraca´c z nim do karczmy. Z jednej strony korciło go, z˙ eby zachowywa´c si˛e dalej tak, jakby ten dzie´n niczym nie ró˙znił si˛e od innych, z drugiej pragnał ˛ stad ˛ odej´sc´ , ruszy´c w drog˛e, tak jak postanowił. Rozdarty mi˛edzy tymi dwoma przeciwstawnymi impulsami nie robił nic. Siedział nieruchomo i tylko jego cie´n przesuwał si˛e w miar˛e upływu dnia. Kiedy poczuł pragnienie, napił si˛e wody z rzeki. Kiedy zgłodniał, zignorował to. Od urodzenia cz˛es´ciej był głodny ni˙z syty. Czekał, cho´c sam nie wiedział na co. Chyba na jaka´ ˛s motywacje, na jaka´s zewn˛etrzna˛ sil˛e, która zmusi go do podj˛ecia m˛eskiej decyzji. Całe z˙ ycie upływało mu na czekaniu, bo wiedział, z˙ e pewnego dnia wydarzy si˛e co´s szczególnego, co´s co całkowicie zmieni jego dotychczasowa˛ beznadziejna˛ egzystencj˛e. Teraz ten dzie´n nadszedł, a on bał si˛e wyj´sc´ naprzeciw nieznanej przyszło´sci. Im dłu˙zej pozostawał poza wioska,˛ tym bardziej malało prawdopodobie´nstwo, z˙ e tam wróci. Siedział niezdecydowany, a tymczasem czas płynał, ˛ ubywało dnia. Powinien rusza´c, póki była jeszcze szansa, z˙ e dotrze do sasiedniej ˛ wsi przed zmierzchem. Nie miał poj˛ecia, jak daleko jest do najbli˙zszej osady — ale na pewno dzielił go od niej bór, mroczny bór i wszelkie czajace ˛ si˛e w nim niebezpiecze´nstwa. Miał do pokonania wiele mil, całe godziny marszu w mrokach kniei. A on wcia˙ ˛z nie ruszał, odwlekał to, co nieuchronne, o jeszcze jedna˛ minut˛e, jeszcze jedna˛ godzin˛e. . . Je´sli zmitr˛ez˙ y kolejna˛ godzin˛e, b˛edzie za pó´zno. Sło´nce chyliło si˛e ju˙z ku zachodowi, wkrótce zacznie szarze´c. Ciemno´sci oznaczały niebezpiecze´nstwo. W ciemno´sciach dar jasnowidzenia nie zapewni mu tych kilku dodatkowych sekund, sekund na wag˛e przetrwania. 48

Nie widzac ˛ celu, nie b˛edzie mógł wystrzeli´c z łuku. Po zapadni˛eciu zmroku bór o˙zywa, a nocne stworzenia widza˛ w nocy jak w dzie´n. Ciemno´sc´ to ich sprzymierzeniec, a dla niego wróg. Teraz albo nigdy. A „nigdy” nie wchodzi w rachub˛e, bo takie jest jego przeznaczenie. Tak samo, jak widział przyszło´sc´ , tak wiedział ju˙z teraz, z˙ e pisane mu inne z˙ ycie. Wstał i po raz ostatni spojrzał na wiosk˛e. Ogarnał ˛ jeszcze raz wzrokiem strzechy chałup ciagn ˛ acych ˛ si˛e szpalerem wzdłu˙z go´sci´nca, młyn wodny w górze rzeki, pola uprawne, pastwiska z pasacymi ˛ si˛e na nich zwierz˛etami, stodoły i obej´scia, s´wiatyni˛ ˛ e Sigmara, nawet karczm˛e, a na koniec mury dworu, za którymi przebywała teraz Elyssa. Odwrócił si˛e na pi˛ecie i wydłu˙zonym krokiem ruszył przed siebie. Zamiast wybra´c gruntowa˛ drog˛e, od razu wszedł do lasu. Lepiej czuł si˛e w´sród drzew ni˙z na wyboistym, pełnym dziur szlaku. W lesie było o wiele ciemniej ni˙z na otwartej przestrzeni, ale on znał tu ka˙zdy korze´n, ka˙zdy krzak, ka˙zda˛ gała´ ˛z i ka˙zdy pie´n drzewa. Na pami˛ec´ przedzierał si˛e przez g˛estniejace ˛ zaro´sla, zdajac ˛ si˛e na instynkty. Im gł˛ebiej si˛e szło w las, tym wi˛ecej mo˙zna było napotka´c chorych drzew atakowanych przez grzyb i trujace ˛ ro´sliny. Z roku na rok infekcja rozprzestrzeniała si˛e coraz szybciej, ogarniajac ˛ wielkie połacie kniei. Nie uszedł daleko. Do zmroku pozostała tylko godzina, a kiedy zapadnie noc, dalszy marsz stanie si˛e niebezpieczny. Zatrzymał si˛e pod ogromnym drzewem, które dobrze znał. Z jego pnia, pi˛etna´scie stóp nad ziemia,˛ ziała waska ˛ szczelina. Wspiał ˛ si˛e tam kiedy´s i, zajrzawszy w nia,˛ odkrył du˙za˛ dziupl˛e nadajac ˛ a˛ si˛e idealnie na kryjówk˛e. Nie on pierwszy doszedł do takiego wniosku. Na dnie dziupli le˙zało pierze i resztki szkieletu. Jaki´s ptak musiał tu sobie kiedy´s urzadzi´ ˛ c gniazdo. I nie był to bynajmniej mały drapie˙znik, bo niektóre ko´sci miały ponad stop˛e długo´sci. Co to za ptak, ani czyje to ko´sci, wolał nie dochodzi´c. Wrzucił przez szczelin˛e kamyk, z˙ eby si˛e upewni´c, czy czasem nie zadomowiło si˛e tam jakie´s inne stworzenie. Nie odpowiedział mu z˙ aden pisk, skrzek, warkot ani syk. Trzymajac ˛ w z˛ebach nó˙z, zaczał ˛ pia´ ˛c si˛e w gór˛e. Brak gał˛ezi, które mogłyby mu ułatwi´c wspinaczk˛e, podwy˙zszał walory kryjówki. Objał ˛ pie´n jedna˛ r˛eka˛ i, biorac ˛ nó˙z w druga,˛ zajrzał do dziupli. Niczego nie zobaczył. A co wa˙zniejsze, chyba nic wewnatrz ˛ nie zobaczyło jego. Wsunał ˛ w szczelin˛e r˛ek˛e i kilkakrotnie d´zgnał ˛ no˙zem na o´slep, ale ostrze nie napotkało z˙ adnego oporu. Ze´sliznał ˛ si˛e po pniu na dół, zabrał z ziemi łuk, strzały i płócienne zawiniatko, ˛ po czym wspiał ˛ si˛e z powrotem na drzewo i przecisnał ˛ przez szczelin˛e do dziupli. Przyszło mu to z wi˛ekszym trudem ni˙z za pierwszym razem; zm˛ez˙ niał od tamtego czasu. 49

Ko´sci i pierze nadal za´scielały dno, ale nie s´mierdziało tu gorzej ni˙z w oborze, w której do tej pory sypiał. Sp˛edzi tutaj noc. Stracił ten dzie´n, ale postanowił sobie, z˙ e nast˛epnego ju˙z tak nie zmarnuje. Jutro skoro s´wit na dobre rozpocznie swoja˛ w˛edrówk˛e. Nigdy jeszcze nie przepró˙zniaczył tak całego dnia, a przecie˙z czuł si˛e bardziej ni˙z zwykle wyczerpany. Przez wask ˛ a˛ szczelin˛e patrzył, jak zapada zmrok. W kniei nawet za dnia było niesamowicie, a teraz, w g˛estniejacych ˛ ciemno´sciach, drzewa zdawały si˛e porusza´c — ich gał˛ezie przywodziły na my´sl ko´nczyny, a ka˙zdy pie´n przypominał tułów. Elyssa nazwała kiedy´s bór Lasem Cieni. Ciekaw był, jak daleko ciagn ˛ a˛ si˛e te drzewa i ten cie´n. Nigdy nie zapu´scił si˛e dalej ni˙z na szczyt stromego wzgórza. Ziewnał. ˛ Kto wie, mo˙ze w nocy drzewa rzeczywi´scie budza˛ si˛e do z˙ ycia. Mo˙ze ciemno´sci sa˛ czym´s w rodzaju magicznego zakl˛ecia, które opada na cały bór i go o˙zywia. Mo˙ze najstraszniejsze nocne stworzenia sa˛ wła´snie o˙zywionymi drzewami. Mo˙ze, nie´swiadomy niebezpiecze´nstwa, wszedł w pułapk˛e, która˛ jest to drzewo. A dziupla to z˙ oładek ˛ mi˛eso˙zernej ro´sliny. Za´scielajace ˛ ja˛ ko´sci i pióra to niestrawione resztki dawnych posiłków, wszystko co pozostało ze stworze´n, które jak on szukały tu schronienia. U´smiechnał ˛ si˛e. To tylko urojenia spowodowane wyczerpaniem. A cho´cby tak w istocie było, czuł si˛e zbyt zm˛eczony, by ucieka´c. Dygotał z zimna. W oborze, w której dotad ˛ sypiał, mógłby si˛e zagrzeba´c w słom˛e. Tutaj tego nie miał. Nie było nawet gdzie rozprostowa´c nóg. Siedział z kolanami pod broda.˛ Mimo tych niewygód, sen szybko go zmorzył. Nie był to spokojny sen. Dr˛eczyły go koszmary straszniejsze ni˙z kiedykolwiek ´ dotad. ˛ Sniło mu si˛e, z˙ e w lesie roi si˛e od dziwacznych, odra˙zajacych ˛ stworów, istot tak pokracznych, z˙ e najbardziej zdeformowany i obrzydliwy zwierzołak był przy nich jak nowo narodzone jagni˛e. Ocknawszy ˛ si˛e, stwierdził, z˙ e nie był to tylko koszmarny sen. ´Sniła mu si˛e rzeczywisto´sc´ . . . *

*

*

Obudziły go jakie´s głosy. Ten pierwszy pojedynczy, odległy. Po paru sekundach usłyszał nast˛epny, bli˙zszy. I jeszcze jeden, jeszcze bli˙zszy. Kroki, tupot setek nóg tratujacych ˛ zaro´sla. Było ich coraz wi˛ecej, cały las rozbrzmiewał ju˙z odgłosami ci˛ez˙ kich kroków. Trwała jeszcze noc. Na zewnatrz ˛ było tak samo ciemno jak w dziupli, w której si˛e schronił, i nic nie widział. Ale przypominało to przemarsz całej armii. Ziemia dr˙zała, a jej wibracje przenosiły si˛e na drzewa. Szli powoli, g˛esto rosnace ˛ drzewa spowalniały marsz. 50

Słycha´c było poskrzypywanie pancerzy, szcz˛ek or˛ez˙ a, parskanie zwierzat ˛ oraz głosy. Słowa wypowiadane w j˛ezyku, którego nie rozumiał, a wi˛ec przez mieszka´nców odległych krain. I sadz ˛ ac ˛ po tych d´zwi˛ekach, po brzmieniu obcego j˛ezyka, istoty, które słyszał, nie mogły by´c lud´zmi. Co si˛e dzieje? Nie ulegało watpliwo´ ˛ sci, z˙ e te nieludzkie legiony zmierzaja˛ do wioski. Nie s´miał si˛e poruszy´c, z obawy, z˙ e zdradzi go najmniejszy ruch. Siedział wi˛ec jak skamieniały, czekajac ˛ a˙z przeciagn ˛ a˛ owe obce kohorty. Miał wra˙zenie, z˙ e upłyn˛eła wieczno´sc´ , zanim ostatni maruder przeszedł pod drzewem. I nie tylko pod drzewem. Kiedy s´wiatło brzasku zacz˛eło si˛e przesa˛ cza´c przez listowie koron drzew, Konradowi wydało si˛e, z˙ e co´s mu mign˛eło przed oczami na wysoko´sci dziupli — około pi˛etnastu stóp nad ziemia! ˛ ˙ Uznał to jednak za omam spowodowany gra˛ s´wiatła. Zadna z˙ ywa istota nie mogła by´c tak wysoka. Je´sli rzeczywi´scie co´s zobaczył, to pewnie był to grot włóczni albo lancy. Cho´c dziwna armia ju˙z przeszła, cisza nie powróciła, ani nie opustoszał las. Wyczuwał obecno´sc´ przybyszów w odległo´sci kilkuset jardów. Zatrzymali si˛e na skraju boru, chroniac ˛ si˛e w cieniach przed promieniami wschodzacego ˛ sło´nca. Niczego nie widział, niczego poza tamtym wyimaginowanym migni˛eciem czego´s w otworze dziupli, ale w istotach, które t˛edy przed chwila˛ przechodziły, było co´s, co Konradowi przypominało zwierzołaki. Mo˙ze sprawiła to roztaczajaca ˛ si˛e wokół nich wo´n, ohydny smród, charakterystyczny dla tych kreatur. Ale bór nie mógł chyba by´c pełen zwierzołaków, całej ich armii — armii w dosłownym znaczeniu, z or˛ez˙ em i w zbrojach? Jednak nic innego nie przychodziło mu do głowy. Tylko takie wyja´snienie miało sens. W tym momencie setki dzikich s´lepi patrza˛ pewnie po˙zadliwie ˛ na dolin˛e i pogra˙ ˛zona˛ we s´nie wiosk˛e. Samotny zwierzołak o brzasku czmychał przewa˙znie do lasu i zaszywał si˛e gł˛eboko w le´snych ost˛epach. Ale w gromadzie nie bali si˛e s´wiatła. Skrzykn˛eli si˛e pewnie, z˙ eby napa´sc´ na wiosk˛e. To było jedyne w miar˛e rozsadne ˛ wytłumaczenie tak licznej ich tutaj obecno´sci. W pierwszej chwili Konradowi przemkn˛eło przez my´sl, z˙ eby ostrzec mieszka´nców wsi. Ale zaraz u´swiadomił sobie, z˙ e nie sposób si˛e tam przedrze´c. Drog˛e zagradzał kordon wynaturzonych kreatur. Zreszta„ ˛ dlaczego miałby ich ostrzega´c? Czy który´s z wie´sniaków co´s kiedy´s dla niego zrobił? Jego los nigdy ich nie obchodził, czemu wi˛ec on miałby si˛e przejmowa´c ich losem? Wyjatek ˛ uczynił kiedy´s dla Elyssy. Ale, ratujac ˛ przed laty z˙ ycie dziewczynie, działał instynktownie. Po´spieszył jej z pomoca˛ jak człowiek człowiekowi, solidarnie stawili czoło stworowi, który

51

ja˛ zaatakował. T˛e sama˛ solidarno´sc´ odczuwał teraz wobec mieszka´nców wsi. Byli mu bli˙zsi od istot gotujacych ˛ si˛e do szturmu na ich obej´scia. Lecz tym razem ani my´slał działa´c bez zastanowienia. Nie miał do czynienia z jednym zwierzołakiem, nie było tu miejsca na brawur˛e. Wtedy nie miał czasu do namysłu, za to miał pewna˛ szans˛e. Teraz szans nie miał z˙ adnych. A nie było sensu da´c si˛e zabi´c dla beznadziejnej sprawy. Co tam beznadziejnej, dla jakiejkolwiek sprawy. Po´swi˛eciłby si˛e tylko dla Elyssy. Ju˙z raz ocalił jej z˙ ycie, ale nie zdoła zrobi´c tego ponownie. Widział ja˛ martwa.˛ I ta wizja skłoniła go ostatecznie do opuszczenia wioski. Dzi˛eki temu znajdował si˛e teraz poza pier´scieniem z˙ adnych ˛ krwi zwierzołaków — czy kim tam były te istoty. Nie mógł nic zrobi´c. Dla nikogo z wyjatkiem ˛ siebie. Siedział w dziupli, dopóki zupełnie si˛e nie rozwidniło, zachodzac ˛ w głow˛e, jakby tu si˛e chyłkiem oddali´c. Na razie czuł si˛e w dziupli bezpieczny. Nie został zauwa˙zony, kiedy obok przeciagały ˛ kohorty stworów. Kiedy b˛eda˛ wracały, moz˙ e mie´c mniej szcz˛es´cia. Wykryty, znalazłby si˛e w potrzasku. Teraz, kiedy miał bestie za plecami, nadarzała si˛e wymarzona i by´c mo˙ze jedyna sposobno´sc´ do ucieczki. Wyjrzał ostro˙znie z dziupli. Wokół tylko drzewa. Ani s´ladu czyjej´s obecnos´ci, nawet od strony wioski — g˛esto rosnace ˛ drzewa zasłaniały przyczajone tam zwierzołaki. Przez szpar˛e w pniu drzewa wysunał ˛ najpierw łuk, a potem owini˛ety w płótno kołczan z pi˛ecioma czarnymi strzałami. Pozostałe strzały, te które Elyssa dała mu pó´zniej, nosił zawsze luzem. Wspinanie si˛e na drzewo z kr˛epujac ˛ a˛ ruchy bronia˛ było trudne, zła˙zenie z nia˛ na dół wcale nie łatwiejsze. Mógł zrzuci´c łuk i strzały, bał si˛e jednak, z˙ e zdradzi go hałas, jakiego narobia,˛ spadajac. ˛ W ko´ncu dotknał ˛ stopa˛ ziemi. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e przywierał do pnia, upewniajac ˛ si˛e, z˙ e nie został zauwa˙zony. Musi by´c podwójnie czujny. Blisko´sc´ nieludzkich istot i perspektywa w˛edrówki przez rejony lasu, w które dotad ˛ si˛e nie zapuszczał, sprawiały, z˙ e nerwy miał napi˛ete jak postronki. Odwinał ˛ z płótna kołczan i wsunał ˛ we´n reszt˛e strzał. Przyzwyczaił si˛e ju˙z do tych nowszych, ale porównawszy je teraz z pi˛ecioma oryginalnymi, zuwa˙zył kolosalna˛ ró˙znic˛e. Czarne strzały stanowiły dzieła sztuki wypracowane przez mistrza w swoim rzemio´sle. Te drugie były tylko strzałami. Wepchnawszy ˛ płótno za pazuch˛e kubraka, z˙ eby nie pozostawi´c po sobie z˙ adnych s´ladów, Konrad przewiesił czarny kołczan na skos przez plecy. Nie przymierzał go dotad, ˛ okazało si˛e jednak, z˙ e pasuje jak ulał i pierzyska strzał wystaja˛ mu tyle ile trzeba znad lewego ramienia. Nagiał ˛ twardy łuk i nało˙zył ci˛eciw˛e na naci˛ete po obu ko´ncach rowki. W porównaniu ze strzałami, łuk jest urzadzeniem ˛ prostym i Konrad bez trudu go sobie 52

zmajstrował, majac ˛ do dyspozycji tylko nó˙z, który kiedy´s był wszystkim, co posiadał, jego jedyna˛ bronia.˛ Teraz, uzbrojony dodatkowo w łuk, czuł si˛e wojownikiem. Łuk i strzały stanowia˛ nierozerwalna˛ cało´sc´ , jedno nie mo˙ze si˛e obej´sc´ bez drugiego — a jedno i drugie bez łucznika. Łuk jest bezu˙zyteczny bez strzały, Konrad wyciagn ˛ ał ˛ wi˛ec jedna˛ z kołczana i nało˙zył ja˛ lu´zno na ci˛eciw˛e. Tak uzbrojony ruszył powoli przez las, podejmujac ˛ przerwana˛ podró˙z i oddalajac ˛ si˛e od wioski. Nie warto było si˛e oglada´ ˛ c, zastanawia´c, co dzieje si˛e za nim. I tak niczego by nie zobaczył. Był teraz sam. Nie wspominał Elyssy. Bo i po co? Była jego jedyna˛ przyjaciółka,˛ ale ich wieloletnia znajomo´sc´ niewiele zmieniła. Nadal był sam. Spojrzał na strzał˛e nało˙zona˛ na ci˛eciw˛e i stwierdził, z˙ e przypadkowo nawin˛eła mu si˛e pod r˛ek˛e jedna z czarnych. Kiedy, podniósłszy wzrok, ujrzał kilka jardów przed soba˛ odra˙zajacego ˛ stwora, wiedział ju˙z, z˙ e szcz˛es´cie go opu´sciło. *

*

*

Drog˛e zast˛epował mu zwierzołak, bo czym˙ze innym mogła by´c ta poczwara. Zwierz˛e, które chodzi jak człowiek, a zbrojne w or˛ez˙ staje si˛e gro´zniejsze od jakiejkolwiek dzikiej bestii. Ale takiego zwierzołaka Konrad widział po raz pierwszy. Stwór był tak zdeformowany, z˙ e nie przypominał z˙ adnego zwierz˛ecia. Z człowiekiem miał jednak jeszcze mniej wspólnego. Wzrostem nie przewy˙zszał zbytnio Konrada, ale z racji tuszy wydawał si˛e od niego o wiele wi˛ekszy. Był poro´sni˛ety g˛esta,˛ rudawa˛ sier´scia˛ i odziany w pancerz z pordzewiałych blach, dobranych na pozór zupełnie przypadkowo; wielki kałdun s´ciskał mu pas, u którego dyndał cały arsenał no˙zy, pił, toporów — narz˛edzi rze´znika. Uwag˛e Konrada natychmiast przyciagn˛ ˛ eła morda potwora. Zrazu przemkn˛eło mu przez my´sl, z˙ e to jaka´s maska parodiujaca ˛ rysy ludzkiej twarzy. Ale łeb poczwary naprawd˛e był taki — karmazynowy, mi˛esisty, pozbawiony sier´sci. Były w nim nos, usta i dwoje oczu — ale te oczy znajdowały si˛e w miejscu ust, a otwór g˛ebowy miał na czole! Ogromne uszy stwór kładł po sobie jak pies, łysy łeb miał pokryty wrzodami i obwieszony lu´znymi fałdami ciała, co upodabniało go do gada. Ró˙zowy s´luz s´ciekał mu z g˛eby i z nozdrzy. Jego pojawienie si˛e zaskoczyło i sparali˙zowało Konrada, który nie wyczuł wcze´sniej blisko´sci potwora i nie był na to spotkanie przygotowany. Dar jasnowidzenia znowu go zawiódł, by´c mo˙ze dlatego, z˙ e zmysły miał zbyt zaabsorbowane koncentrowaniem si˛e na zagro˙zeniu ze strony zezwierz˛econych klanów za plecami. 53

Stwór wydawał si˛e tak samo zaskoczony spotkaniem, jak Konrad. Zamarli ´ obaj na chwil˛e, wpatrzeni w siebie. Slepia potwora były zupełnie białe, bez z´ renic. Ta chwila zdawała si˛e przeciaga´ ˛ c w niesko´nczono´sc´ . Stwór otrzasn ˛ ał ˛ si˛e z oszołomienia pierwszy. Zamachnał ˛ si˛e prawa˛ łapa,˛ w której dzier˙zył ogromny topór, wydał mro˙zacy ˛ krew w z˙ yłach ryk bojowy i runał ˛ na Konrada. I dopiero teraz Konrad zauwa˙zył z przera˙zeniem, z˙ e potwór nie trzyma topora, z˙ e ten topór stanowi przedłu˙zenie ko´sci jego przedramienia, która, rozszerzajac ˛ si˛e na ko´ncu, przechodzi w płaskie białe ko´sciane ostrze zast˛epujace ˛ dło´n. Dokonujac ˛ w ułamku sekundy wszystkich tych obserwacji, uniósł łuk, nacia˛ gnał ˛ ci˛eciw˛e i posłał strzał˛e w tors zwierzołaka. Bestia nie zatrzymała si˛e od razu, cho´c jej ryk urwał si˛e jak no˙zem uciał. ˛ Zwolniła, spuszczajac ˛ zaszłe bielmem s´lepia na brzechw˛e sterczac ˛ a˛ spomi˛edzy dwóch z˙zartych przez rdz˛e płyt pancerza na piersi. Zrobiła jeszcze par˛e niepewnych kroków, zatoczyła si˛e, jak pijana, w tył i oparła o drzewo. Konrad wypu´scił druga˛ strzał˛e, która przebiła stworowi gardło, przeszyła poro´sni˛ety sier´scia˛ kark i wbiła si˛e w pie´n, przyszpilajac ˛ poczwar˛e do drzewa. Trysn˛eła krew. Zwierzołak poderwał do szyi obie łapy — jedna˛ uzbrojona˛ w szponiaste pazury, druga˛ z toporem zamiast dłoni — z˙ eby wyrwa´c sobie strzał˛e z gardła. Cielskiem targn˛eły konwulsje, z gardzieli dobył si˛e bulgotliwy charkot. Z krtani trysnał ˛ ostatni strumie´n krwi, ramiona stwora opadły bezwładnie, po czym znieruchomiał. Konrad miał ju˙z na ci˛eciwie trzecia,˛ gotowa˛ do wypuszczenia strzał˛e. Ale zwierzołak nie dawał oznak z˙ ycia. Tylko krew leniwie s´ciekała mu z dwóch ran. Była to krew czerwona, czerwona jak g˛eba potwora, jak jego matowa sier´sc´ , jak rdza na pancerzu. Nie z˙ ył. Wygladało ˛ to tak, jakby stanowił cz˛es´c´ drzewa, do którego był przyszpilony. Drzewo było powykr˛ecane i usychajace, ˛ stwór zdeformowany i sparszywiały. Konrad, chocia˙z tego tutaj stwora wcze´sniej nie wyczuł, teraz widział wokół siebie wi˛ecej takich drapie˙zców. Byli nie tylko za nim, las roił si˛e od nich — wła´snie szedł na niego drugi, był nie dalej, jak dwadzie´scia kroków. Konrad słyszał, jak stwór si˛e porusza. Przecie˙z taka oci˛ez˙ ała bestia nie mogła si˛e przedziera´c przez las bezszelestnie. Skry´c mógł si˛e tylko za drzewem, o które opierał si˛e przygwo˙zd˙zony do pnia, martwy zwierzołak. Dopadła go paroma susami i schował si˛e za pniem, w momencie, gdy na polank˛e wtaczał si˛e nast˛epny potwór. Były to dwa stwory w jednym, bli´zniaki zro´sni˛ete od urodzenia, Jeden ogromny, wsparty na czterech nogach tułów z dwiema male´nkimi główkami i z czterema ramionami, z których ka˙zde trzymało inny rodzaj or˛ez˙ a — miecz, maczug˛e, topór i włóczni˛e.

54

Bezwłose, czarne cielsko pokryte z˙ ółtymi liszajami kroczyło, kolebiac ˛ si˛e na boki, na czterech krzywych nogach. Potwór nie szedł ani jak człowiek, ani jak ko´n czy podobne mu zwierz˛e. Olbrzym przebierał nogami bez z˙ adnej koordynacji, zupełnie jakby próbował i´sc´ w dwie strony naraz, a w rezultacie poruszał si˛e w kierunku po´srednim. Konrad wyjrzał ostro˙znie zza pnia. Nie mógł si˛e zdecydowa´c, w która˛ z dwóch głów potwora posła´c pierwsza˛ strzał˛e, w które z czterech s´lepi mierzy´c. Bli˙zszy z dwóch czarnych łbów kluczacej ˛ mi˛edzy drzewami gadziny odwrócił si˛e i spojrzał na martwego zwierzołaka. Usta otworzyły si˛e i wyskrzeczały co´s niezrozumiałego, dwa bli˙zsze ramiona zamachały bronia.˛ Konrad zadecydował, z˙ e w ten łeb strzeli najpierw. Ale bestia nie zatrzymała si˛e, szła dalej i niebawem znikn˛eła mu z oczu, cho´c nadal słycha´c było, jak z trzaskiem łamanych gałazek ˛ przedziera si˛e przez zaro´sla. Uznał pewnie, z˙ e martwy stwór z˙ yje, domy´slił si˛e Konrad, opuszczajac ˛ łuk. Nast˛epnym razem mog˛e nie mie´c tyle szcz˛es´cia — a sadz ˛ ac ˛ z aktywno´sci potworów, tych nast˛epnych razy b˛edzie sporo. Wyszedł zza drzewa i spojrzał na zwierzołaka, którego przed chwila˛ u´smiercił. Stwór, nawet martwy i nieruchomy, przedstawiał soba˛ przera˙zajacy ˛ widok. Konrad wstrzymał oddech, z˙ eby nie wdycha´c smrodu s´mierci i odpychajacego ˛ odoru, jaki bił od cielska i stanowił co´s w rodzaju jego tarczy. Takiej ochrony trzeba było Konradowi. Dzi´s w kniei bezpieczny był tylko zwierzołak. Człowiek nie miał z˙ adnych szans na przetrwanie. B˛edzie wi˛ec musiał przedzierzgna´ ˛c si˛e w zwierzołaka. Dobył no˙za. *

*

*

Konrad nie raz ju˙z oprawiał zwierz˛e, nigdy jednak takiego jak ten stwór. Smród przyprawiał o mdło´sci. Gdyby jadł co´s ostatnio, dawno ju˙z by zwymiotował. Ale i tak z˙ oładek ˛ podchodził mu do gardła, i s´ciskała si˛e krta´n. Nie było czasu na wyrywanie strzał z cielska. Złamał brzechw˛e sterczac ˛ a˛ potworowi z piersi, a potem t˛e, która przeszyła szyj˛e, i cielsko osun˛eło si˛e na ziemi˛e. Zerwał ze´n blachy pancerza, przebił no˙zem twarda˛ skór˛e i jał ˛ rozcina´c trupa. ´Sciagn ˛ ał ˛ z niego skór˛e w jednym kawałku. Od s´rodka była tak samo czerwona, jak z zewnatrz. ˛ Zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e zapach mi˛esa przyciagnie ˛ wkrótce innych drapie˙zców, ze swoja˛ makabryczna˛ zdobycza˛ oddalił si˛e od s´cierwa poza zasi˛eg wzroku. Cho´c s´pieszył si˛e bardzo, robot˛e wykonał po mistrzowsku. Udało mu si˛e s´cia˛ gna´ ˛c skór˛e z ko´nczyn, prawie jej nie uszkadzajac. ˛ Obciał ˛ tylko szponiaste stopy, szponiasta˛ dło´n i dło´n uformowana˛ w ko´sciany topór. 55

Teraz wskoczył szybko w pokryta˛ sier´scia˛ skór˛e z nóg zwierzełaka i naciagn ˛ ał ˛ na r˛ece futro z jego górnych ko´nczyn. Skóra zachodziła mu na dłonie i stopy, poniewa˙z nogi i r˛ece miał krótsze ni˙z stwór. Owinał ˛ sobie nia˛ tułów. Zwierzołak był od niego o wiele t˛ez˙ szy, wi˛ec nadmiar skóry s´ciagn ˛ ał ˛ w talii obwieszonym bronia˛ ´ pasem potwora. Slad rozci˛ecia zamaskował blachami pordzewiałego pancerza. Ciepła, lepka posoka ofiary przesiakła ˛ mu przez ubranie. Był w niej tak umazany, z˙ e sam czuł si˛e jak trup. Je´sli nie przejdzie tej próby, wra˙zenie to wkrótce si˛e urzeczywistni. Ciekawe, czy zauwa˙zy jaka´ ˛s ró˙znic˛e? Przerzucił sobie kołczan przez rami˛e i wział ˛ łuk w lewa˛ r˛ek˛e. W prawej wcia˙ ˛z trzymał zbroczony, ociekajacy ˛ krwia˛ sztylet. Płat skóry z łba zwierzołaka opadał mu na plecy niczym kaptur. Kiedy nacia˛ gnał ˛ go na głow˛e, niemal zakrył mu twarz. My´slał, z˙ e smród nie mo˙ze by´c ju˙z ˙ adek gorszy, ale si˛e mylił. Zoł ˛ s´cisnał ˛ mu si˛e konwulsyjnie, ale do ust napłyn˛eła tylko s´lina, która s´ciekała na brod˛e. Zupełnie jak s´luz z g˛eby zwierzołaka, przemkn˛eło mu przez my´sl, ale on ma przynajmniej usta na swoim miejscu. Splunał, ˛ z˙ eby pozby´c si˛e wstr˛etnego posmaku i otarł usta r˛ekawem. Nie, nie r˛ekawem, lecz sier´scia˛ z przedramienia pokonanego przeciwnika — i posmak w ustach stał si˛e jeszcze wstr˛etniejszy. Konrad wygladał ˛ jak zwierzołak, cuchnał ˛ jak zwierzołak. Ale czy ujdzie za takiego? Zaraz si˛e oka˙ze, pomy´slał, bo w tym momencie wyczuł blisko´sc´ kolejnej nadchodzacej ˛ lasem kreatury. Odwrócił si˛e przodem w tamtym kierunku. Stwór miał tylko jedna˛ głow˛e, dwie nogi, dwoje ramion oraz s´lepia i g˛eb˛e na wła´sciwych miejscach. Ale jego sier´sc´ była jasna, prawie biała, a czaszk˛e pokrywał las rogów, tworzacy ˛ niemal hełm. Miał na sobie pancerz z płyt tego samego koloru, co sier´sc´ . Dopiero po chwili Konrad zorientował si˛e, z˙ e ta sier´sc´ i ten pancerz to jedno i to samo, z˙ e stanowia˛ naturalna˛ powłok˛e przygarbionego cielska. Stwór uzbrojony był w dwa wielkie zakrzywione miecze, które s´ciskał w zako´nczonych szczypcami r˛ekach. Poczwara zatrzymała si˛e i poprzez platanin˛ ˛ e rogów popatrzyła na Konrada ogromnymi, zielonymi s´lepiami. Konrad machnał ˛ sztyletem w przyjaznym, tak mu si˛e wydawało, ge´scie. Gadzina uniosła oba zbrojne w miecze ramiona w przyjaznym, taka˛ Konrad miał nadziej˛e, ge´scie. . . Zwierzołak wydał z siebie gł˛eboki suchy grzechot, który mógł, ale nie musiał oznacza´c pozdrowienia. Dla Konrada był to pozbawiony sensu bełkot. Odpowiedział seria˛ nieartykułowanych, równie pozbawionych sensu ryków. Ale stwór, widocznie usatysfakcjonowany, ruszył dalej przez las ku wiosce. Konrad pomaszerował w przeciwna˛ stron˛e, starajac ˛ si˛e zapomnie´c o dwóch napotkanych zwierzołakach. Cho´c nieludzcy, byli czym´s wi˛ecej ni˙z zwierz˛etami. Byli uzbrojeni — i chyba potrafili te˙z mówi´c. 56

Nie uszedł daleko, kiedy znowu zastapiono ˛ mu drog˛e. Tym razem były to trzy wstr˛etne, podobne do siebie poczwary. Wi˛ekszo´sc´ zwierzołaków, które widział w swoim z˙ yciu, bardzo si˛e od siebie ró˙zniła i przewa˙znie trudno było orzec, jaki rodzaj zwierz˛ecia przypominaja,˛ kim mogli by´c ich przodkowie. Ale co do tej trójki nie było z˙ adnych watpliwo´ ˛ sci. To były szczury, gigantyczne szczury. Konrad wiedział, z˙ e nazywano je skavenami. Skaveni nie dorównywali mu wzrostem i miałby szans˛e na zwyci˛estwo, potykajac ˛ si˛e z jednym. Ale nie z trzema naraz, a wida´c było, z˙ e wzbudził w nich podejrzliwo´sc´ . Obwachiwali ˛ go, marszczac ˛ nosy. Stali na zadnich łapach, proporcjonalnie o wiele dłu˙zszych od łap zwyczajnej wielko´sci szczura. Zdecydowanie dłu˙zsze były równie˙z ich z˛eby. Na brazowe ˛ futra zarzucone mieli sztukowane z kawałków kolczugi cz˛es´ci garderoby i skóry innych zwierzat. ˛ Szczury były notorycznymi obdzieraczami trupów, a skaveni nie ró˙znili si˛e pod tym wzgl˛edem od swoich pobratymców. Ich ciemny or˛ez˙ zdobiły emblematy w kształcie zygzaka. Jeden miał taki sam wzór wypalony na piersi, a drugi wymalował go sobie na pysku. Dwaj byli uzbrojeni w krótkie miecze o zabkowanych ˛ ostrzach; trzeci miał podobna˛ bro´n, ale osadzona˛ na sztorc na drzewcu. Ka˙zdy niósł tarcze z tym samym zygzakowatym godłem. Jeden zaszwargotał co´s niezrozumiale i gro´znie uniósł zabkowany ˛ miecz. Dwaj pozostali zawtórowali mu, wskazujac ˛ ostrzami w kierunku wioski. Konrad nie rozumiał, co mówia,˛ ale nie musiał by´c lingwista,˛ by poja´ ˛c znaczenie tej gestykulacji. Informowali go, z˙ e zmierza w zła˛ stron˛e. Patrzył na futrzaste stwory, a one gro´znie na niego, bijac ˛ o ziemie łysymi ogonami. Nie było watpliwo´ ˛ sci, z˙ e nie przepuszcza˛ go dalej i z˙ e go tu nie zostawia.˛ Je´sli zrobi cho´c krok naprzód, rzuca˛ si˛e na niego. Podejrzewały, z˙ e jest dezerterem. Zabił w z˙ yciu mas˛e szczurów, ale tych o naturalnych rozmiarach, małych. W starciu z tymi trzema olbrzymami nie miał z˙ adnych szans. Pozostawało mu jedynie zawróci´c i ruszy´c tam, skad ˛ przyszedł, w miar˛e mo˙zliwo´sci z daleka omijajac ˛ odarte ze skóry s´cierwo zwierzołaka, którego zabił. Słyszał tu˙z za plecami szwargocacych ˛ ze soba˛ piskliwie skavenów. Nerwy miał napi˛ete jak postronki, spodziewał si˛e, z˙ e teraz, kiedy jest do nich odwrócony tyłem, lada chwila go zaatakuja.˛ Szczury to zdradliwe, podst˛epne zwierz˛eta — i te zapewne wła´snie takie były. Nie widział, co si˛e za chwil˛e wydarzy, ale w tych okoliczno´sciach nie była to z˙ adna pociecha. Wiedział ju˙z, z˙ e w sytuacjach, kiedy najbardziej potrzebuje ostrze˙zenia przed zbli˙zajacym ˛ si˛e niebezpiecze´nstwem, nie mo˙ze polega´c na swoim darze jasnowidzenia.

57

Odwrotu nie było. Gdyby spróbował zawróci´c i gdyby nawet udało mu si˛e zmyli´c te uzbrojone stwory, to przecie˙z las roił si˛e od innych niesamowitych poczwar. Pr˛edko zostałby zidentyfikowany jako nie swój — i z pewno´scia˛ by zginał. ˛ Pozostawało mu tylko wtopi´c si˛e w tłum, w tej chwili bezpieczny b˛edzie tylko mi˛edzy zwierzołakami, udajac ˛ jednego z nich. Przez labirynt drzew przed nim przesaczało ˛ si˛e s´wiatło dnia. Robiło si˛e coraz ja´sniej. Zbli˙zali si˛e do skraju lasu. W półmroku jego kamufla˙z spełniał swoje zadanie przy pobie˙znej inspekcji. Ale w blasku dnia szybko wyjdzie na jaw, z˙ e jest przebiera´ncem, człowiekiem w´sród nieludzkiego mrowia. Zwolnił kroku i który´s ze skavenów syknał ˛ ostrzegawczo. D´zgni˛ety czubkiem miecza w siedzenie Konrad skoczył do przodu, słyszac ˛ za soba˛ rechot stwora. I wtem szczurzy s´miech utonał ˛ w przera˙zajacym ˛ ryku tysi˛ecy złowró˙zbnych okrzyków bojowych, który wzbił si˛e pod czyste, poranne niebo, burzac ˛ brutalnie spokój doliny. Dzikie hordy wyprysły z boru i z nieludzkim wrzaskiem, wywijajac ˛ or˛ez˙ em, run˛eły kaskadami w dolin˛e. Zaczał ˛ si˛e s´miertelny szturm na bezbronna˛ wiosk˛e.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Zdj˛ety groza˛ Konrad jak zahipnotyzowany patrzył na diaboliczne hordy, szarz˙ ujace ˛ ze wzgórza na ciche domostwa. Do szturmu run˛eli nie tylko ci, którzy czaili si˛e w borze wokół niego. Wioska zaatakowana została, jak na komend˛e, ze wszystkich stron naraz. Okazało si˛e, z˙ e dolina otoczona była pier´scieniem, który zaciskał si˛e teraz jak p˛etla na szyi skaza´nca. W szturmie brały udział wszelkiego rodzaju stwory. Oprócz zwierzołaków, tego pomiotu zrodzonego ze zwiazku ˛ człowieka ze zwierz˛eciem, było tu wiele innych wstr˛etnych mutacji: kreatur, które biegły, kreatur, które si˛e czołgały, kreatur, które pełzły, kreatur, które frun˛eły, kreatur, które dosiadały innych jeszcze bestii — jak równie˙z takich, które zdawały si˛e stanowi´c integralna˛ jedno´sc´ ze stworzeniami, na których jechały. Do tych ostatnich zaliczały si˛e na przykład konie, którym z grzbietów wyrastały ludzkie korpusy z głowami, które ludzkie z pewno´scia˛ nie były. I całe to mrowie było, bez wyjatku, ˛ tak obmierzłe, jak odpychajace ˛ istoty, na które Konrad natknał ˛ si˛e w lesie. Stał jak wro´sni˛ety w ziemi˛e, sparali˙zowany tym niesamowitym widowiskiem. Napastników było po wielokro´c wi˛ecej ni˙z wie´sniaków. Nikt z mieszka´nców doliny nie miał najmniejszych szans na prze˙zycie. Cho´c sło´nce wstało ju˙z dosy´c dawno, wioska była jak wymarła. Dopiero po chwili Konrad przypomniał sobie, co powiedziała mu poprzedniego dnia, a w jego odczuciu o wiele dawniej, Elyssa. ´ eto Sigmara, i wszyscy zgromadzili si˛e Dzi´s wypadał pierwszy dzie´n lata, Swi˛ w s´wiatyni. ˛ Dostrzegał po´srodku wsi jej pozłacana˛ kopuł˛e. Uwi˛ezieni tam mieszka´ncy b˛eda˛ łatwym łupem dla tych degeneratów. Ale ich los byłby przesadzony ˛ równie˙z w ka˙zdych innych okoliczno´sciach. Nie byli z˙ ołnierzami, tylko garstka posiadała bro´n, no i wróg miał nad nimi przytłaczajac ˛ a˛ przewag˛e liczebna.˛ Ze zboczy, niczym rozbestwione sfory zdziczałych psów, zbiegały w dolin˛e koszmarne poczwary wszelkiej ma´sci, kształtu i wielko´sci.

59

Tym, którzy wyprysn˛eli z tej cz˛es´ci lasu, gdzie stał Konrad, drog˛e do wsi przegrodziła rzeka. Most był zbyt waski, ˛ by dało si˛e po nim przebiec szeroka˛ ława,˛ tak wiec wi˛ekszo´sc´ stworów od razu rzuciła si˛e wpław. O tej porze roku rzeka była płytka i nie stanowiła specjalnej przeszkody — przynajmniej dla człowieka. Napastnicy wpadali do niej hurmem, napierajac ˛ jeden na drugiego, przepychajac ˛ si˛e, w ferworze przewracajac ˛ sprzymierze´nców, depczac ˛ po nich, tratujac, ˛ i po chwili przez rzek˛e przerzucony został drugi most — most z ciał, sier´sci, łusek, piór, pancerzy, kolczug, wszelkiego rodzaju or˛ez˙ a i sprz˛etu bojowego. I nadal nic nie wskazywało na to, by kto´s we wsi zauwa˙zył zagro˙zenie. Konrad nie mógł si˛e poruszy´c, nie potrafił zebra´c my´sli. To, co ogladały ˛ jego oczy, nie mie´sciło si˛e w głowie. Co si˛e dzieje, rozumiał. . . ale dlaczego? Co to za stwory? Skad ˛ si˛e tu wzi˛eły? Dlaczego chca˛ obróci´c wie´s w perzyn˛e? Poczuł z˙ gniecie czubkiem miecza tak silne, z˙ e ostrze przebiło skór˛e zwierzołaka, która˛ miał na sobie, i skaleczyło go w plecy. Odwrócił si˛e błyskawicznie, unoszac ˛ odruchowo nó˙z do ciosu. Krzepnaca ˛ posoka zabitej bestii zlepiła mu dło´n z r˛ekoje´scia˛ i sztylet wygladał ˛ jak przyro´sni˛ety do r˛eki. Trzej skaveni nadal stali tu˙z za nim. Nie potrafił odczyta´c wyrazów ich pysków, ale wrogie błyski w czarnych s´lepiach mówiły same za siebie. Stwory próbowały go sprowokowa´c. Chciały go zabi´c, ale chyba potrzebowały do tego jakiego´s pretekstu. Gniew, nienawi´sc´ i frustracja przesłoniły mu s´wiat. Niczego tak teraz nie pragnał, ˛ jak rzuci´c si˛e na potwory i je zar˙zna´ ˛c. Jednego by zabił, mo˙ze nawet dwóch, ale sam równie˙z by zginał ˛ — zginałby, ˛ jak wszyscy we wsi. Byłaby to s´mier´c bezsensowna. Wszak dlatego odszedł wczoraj z wioski, by z˙ y´c. Co prawda ju˙z tu wrócił, ale przecie˙z nie po to, by umiera´c. To skaveni uniemo˙zliwili mu ucieczk˛e, to oni zmusili go do powrotu. Zapłaca˛ mu za to. Nie da im pretekstu, którego szukaja,˛ nie podejmie walki wr˛ecz, ale ich zabije. Gdyby tylko zdołał oddali´c si˛e od nich na stosowna˛ odległo´sc´ , sytuacja od razu by si˛e zmieniła: trzej skaveni, trzy strzały, trzy trupy. Konrad patrzył przez chwil˛e na wynaturzone szczury, po kolei w ka˙zda˛ znienawidzona˛ par˛e przekrwionych s´lepi, a potem odwrócił si˛e na pi˛ecie i pu´scił biegiem w dół zbocza. Wiedział, z˙ e jest szybszy od tych przero´sni˛etych szkodników. Ich nogi, cho´c podobne do ludzkich, nie były przystosowane do biegania. On przemierzał t˛e tras˛e tam i z powrotem niezliczone tysiace ˛ razy. W odró˙znieniu od nich był tutejszy, i ich obecno´sc´ na tym terenie odbierał jako obelg˛e. Nigdy nie uwa˙zał si˛e za wie´sniaka, nigdy nie czuł si˛e w dolinie jak u siebie. Mieszkał tu przez całe z˙ ycie, ale to nie był jego dom. On nie miał domu, był znikad. ˛ Jednak, zbiegajac ˛ teraz zboczem, czuł, z˙ e jest na swoim terytorium.

60

Bór stanowił zawsze lini˛e podziału mi˛edzy lud´zmi i nielud´zmi. Zwierzołaki miały swoje miejsce, swój czas, ale teraz złamały t˛e niepisana˛ zasad˛e, to nienaruszalne prawo natury. Nie powinno ich tu by´c. Ubli˙zyły całej ludzko´sci, pokazujac ˛ tutaj swoje wstr˛etne pyski i odra˙zaja˛ ce ciała, zatruwajac ˛ powietrze swym zat˛echłym smrodem, wyjac ˛ i wrzeszczac ˛ w swojej prymitywnej mowie, jakby starały si˛e na´sladowa´c ludzi, którymi tak chciały by´c. Bestii było bez liku, a ze wzgórz spływały wcia˙ ˛z nast˛epne. Niektóre wyglad ˛ miały tak groteskowy, z˙ e nie chciało si˛e wierzy´c, i˙z prze˙zyły własne narodziny. By´c mo˙ze wcale si˛e nie rodziły. Czy˙z takie wynaturzone formy z˙ ycia mogły przychodzi´c na s´wiat w normalny sposób? Niejeden wygladał ˛ tak, jakby składał si˛e z dwóch ró˙znych stworze´n złaczo˛ nych ze soba˛ przez jakiego´s czarownika o wisielczym poczuciu humoru. Mo˙ze wykluwały si˛e z jaj, jak ptaki, albo były jakim´s po´srednim ogniwem transformacji jednego gatunku w inny — dajmy na to ryb w płazy, kijanek w z˙ aby. Mo˙ze l˛egły si˛e z zepsutej z˙ ywno´sci albo z łajna, na s´mietnisku jak muchy. Wyglad ˛ wielu tych widmowych postaci z jednej strony fascynował Konrada, z drugiej wzbudzał w nim obrzydzenie. Starał si˛e na nie nie patrze´c, w obawie, z˙ e s´ciagnie ˛ na siebie ich uwag˛e. Pozostawało mu tylko na´sladowa´c poczwary, udawa´c dalej, z˙ e jest jednym z nich. Inaczej czekała go s´mier´c. Przypomniał sobie, jak, b˛edac ˛ chłopcem, zobaczył w wiosce pierwszych z˙ ołnierzy i jak bardzo chciał wówczas zosta´c takim jak oni. No i był teraz członkiem ogromnej armii — ale po stronie sił, które tamci z˙ ołnierze przybyli wtedy wypleni´c. Czy˙zby wła´snie to było powodem napa´sci? Czy to odwet za bezwzgl˛edno´sc´ , z jaka˛ z˙ ołnierze trzebili przed laty wał˛esajace ˛ si˛e po lesie zwierzołaki? Konrad ani my´slał na´sladowa´c we wszystkim napastników. Zbiegł w s´lad za nimi nad rzek˛e, a tam skr˛ecił ostro w lewo, oddalajac ˛ si˛e od obu mostów — tego drewnianego i tego z ciał bestii. Wi˛ekszo´sc´ koszmarnych wojsk uzbrojona była w maczugi i włócznie, miecze i buzdygany, cepy i topory, sztylety i piki, w or˛ez˙ znajdujacy ˛ si˛e w powszechnym u˙zyciu. Ale niektóre narz˛edzia walki nie miały chyba swoich odpowiedników w´sród broni ludzi, a przynajmniej Konradowi z niczym si˛e nie kojarzyły. Mrowie kreatur wywijało takim mrowiem odmian broni, z˙ e nikt nie zwrócił uwagi na Konrada, kiedy ten, zatknawszy ˛ nó˙z za pas, wyciagn ˛ ał ˛ z kołczana jedna˛ z trzech czarnych strzał, które mu zostały, nało˙zył ja˛ na ci˛eciw˛e i jał ˛ napina´c łuk. W jego zachowaniu podejrzane mogło si˛e wyda´c jedynie to, z˙ e stał plecami do rzeki i mierzył w kierunku lasu, spod którego przed chwila˛ zbiegł. . . Był przekonany, z˙ e skaveni poda˙ ˛zaja˛ za nim, ale teraz nigdzie ich nie widział. Omiótł wzrokiem zbocze na wysoko´sci, do której powinna ju˙z dotrze´c trójka stworów, lecz ich tam nie było; rozpłyn˛eli si˛e gdzie´s w panujacym ˛ zam˛ecie. 61

˙ Odwrócił si˛e z powrotem. Zadna z bestii nie zwracała na niego uwagi, pomimo z˙ e stał na widoku, daleko od najg˛estszej ci˙zby. Co innego absorbowało teraz ich my´sli — je´sli w ogóle potrafili my´sle´c. Doszedł do wniosku, z˙ e ogólny amok musiał si˛e udzieli´c skavenom i, zapominajac ˛ o nim, dołaczyły ˛ do szturmujacych. ˛ Przygladał ˛ si˛e przez chwil˛e kotłowaninie trwajacej ˛ w rzecznym nurcie, przez który przeprawiały si˛e wcia˙ ˛z rzesze kreatur. Łuk miał nadal napi˛ety. Musiał rozładowa´c jako´s frustracj˛e, wzia´ ˛c cho´c namiastk˛e odwetu. Wybór celu nie miał znaczenia. Wszyscy oni byli jednacy. Niemo˙zliwe, z˙ eby chybił, wypuszczajac ˛ strzał˛e w kł˛ebiac ˛ a˛ si˛e w wodzie zbita˛ mas˛e potwornych ciał. Ale miał na ci˛eciwie jedna˛ z czarnych strzał, a tak kunsztowne dzieło zasługiwało na co´s lepszego ni˙z wystrzelenie na o´slep. Przeniósł wzrok na drugi brzeg, gdzie dzikie hordy wpadały ju˙z mi˛edzy zabudowania wioski. I w tym momencie usłyszał wybijajacy ˛ si˛e ponad wrzaw˛e krzyk, który mógł pochodzi´c tylko z ludzkiej krtani. Takiego krzyku nie był w stanie wyda´c z˙ aden z napastników, cho´cby do złudzenia przypominał człowieka. Był to krzyk którego´s z wie´sniaków, krzyk cierpienia, m˛eki, rozpaczy. . . s´mierci. I Konrad ujrzał swój cel. Skavena. Nie mógł to by´c z˙ aden z tamtych trzech, którzy uniemo˙zliwili mu ucieczk˛e, ale to nie robiło ró˙znicy. Stwór znajdował si˛e daleko, niemal na granicy zasi˛egu łuku, i przemykał chy˙zo mi˛edzy chatami. Konrad napiał ˛ ci˛eciw˛e do ostatnich granic, uniósł łuk wysoko, skoncentrował si˛e, prze´sledził w wyobra´zni tor lotu strzały, przewidział, gdzie znajdzie si˛e skaven w momencie, kiedy pocisk zacznie opada´c. Wypu´scił strzał˛e i powtórnie obserwował, jak ta wzbija si˛e w niebo, a potem opada za rzeka˛ i wra˙za si˛e w grzbiet stwora. Skaven padł martwy, po brazowej ˛ sier´sci pociekł strumyk czerwieni. Konrad miał ju˙z na ci˛eciwie nast˛epna˛ strzał˛e. Rozejrzał si˛e czujnie, czy go kto aby nie obserwował i nie widział, co przed chwila˛ zrobił, ale nikt na niego nie patrzył. Tym razem nie wybrał czarnej strzały ze złota˛ obwódka,˛ których zostały mu ju˙z tylko dwie, lecz jeden z nikczemniejszych pocisków. Nie chciał marnowa´c tego, co miał najcenniejsze, na ustrzelenie nast˛epnego celu, czymkolwiek by ten był. Trzeba oszcz˛edza´c ostatnie dwie oryginalne strzały. Uderzyła go ta ostatnia my´sl. Skad ˛ mu przyszła do głowy? Do czego mu potrzebne dwie ostatnie czarne strzały? Przymru˙zył oczy i usiłował si˛e skoncentrowa´c, co nie było łatwe po´sród dolatujacych ˛ od wioski odgłosów s´mierci i zniszczenia. W umy´sle nie zrodziła si˛e z˙ adna wizja. Nigdy nie powstawała, kiedy próbował wywoła´c ja˛ na sil˛e, skupił wi˛ec wzrok na czym´s innym — na zwierzołaku, którego ubije jako nast˛epnego.

62

*

*

*

Cel, który sobie teraz obrał, walił opancerzonym łbem, jak taranem, we wrota obory, w której do ostatniej nocy sypiał Konrad. Tylko nogi miał ludzkie, reszt˛e stanowił ciemny odwłok owada z czterema odnó˙zami zamiast rak. ˛ Strzała przebiła pokrywajac ˛ a˛ tułów stwora skorup˛e, która nie mogła by´c tak twarda jak pancerz chroniacy ˛ głow˛e. Ale nie u´smierciła go na miejscu. Bestia zatoczyła si˛e, próbujac ˛ bezskutecznie si˛egna´ ˛c sterczacej ˛ z grzbietu brzechwy. Do owadoluda dopadł inny z napastników. Była to istota szczególnie wstr˛etna; przez to, z˙ e miała ludzka˛ posta´c, bardziej rzucały si˛e w oczy deformacje — mi˛edzy innymi zielonkawy odcie´n skóry. Konrad my´slał, z˙ e uzbrojony po z˛eby i silnie opancerzony zielony niby-człowiek s´pieszy na pomoc rannemu kamratowi, ale ten, nie zwalniajac ˛ nawet kroku, machnał ˛ w biegu wielkim mieczem i jednym ci˛eciem odrabał ˛ miotajacemu ˛ si˛e owadoludowi łeb. Uczynił to jakby od niechcenia i pokłusował dalej przez wie´s. Ale i teraz ranna poczwara nie padła. Zataczajac ˛ si˛e i kr˛ecac ˛ w kółko, nadal próbowała bezskutecznie wyrwa´c sobie strzał˛e z grzbietu, jakby nie´swiadoma tego, z˙ e nie ma ju˙z głowy. W chwil˛e potem bezgłowego owadoluda powalił wreszcie nabijana˛ kolcami maczuga˛ inny mutant, stwór z dziobem i jelenimi rogami. Czarny pancerz rozłupał si˛e i pokruszył pod lawina˛ pot˛ez˙ nych ciosów. Konrad ju˙z na to nie patrzył. Zało˙zył na ci˛eciw˛e nast˛epna˛ strzał˛e. Kolejna strzała, kolejny cel, kolejna ofiara — tym razem gadzina z grzebieniastym łbem, błoniastymi skrzydłami, szponiastymi mackami, w których dzier˙zyła dwa topory. Poszło łatwo, a˙z za łatwo. Wypatrujac ˛ nast˛epnej ofiary, Konrad zbli˙zył si˛e jeszcze bardziej do brzegu rzeki. Najwi˛eksza ci˙zba poczwar kł˛ebiła si˛e po´srodku wioski, lecz było to poza zasi˛egiem strzału z łuku. Zwabiła je tam s´wiatynia, ˛ w której zabarykadowali si˛e wszyscy mieszka´ncy. A w´sród nich Elyssa. Nie! Elyssa nie z˙ yła. Nie z˙ yła, albo umierała; pisana jej była rychła s´mier´c. Nie mógł nic na to poradzi´c, przeznaczenia nie mo˙zna zmieni´c. Dlatego wła´snie odszedł z wioski, ale teraz — wbrew własnej woli — wrócił. By´c mo˙ze jemu te˙z było pisane, z˙ e zostanie siła˛ zawrócony z drogi. Był tak blisko s´wiatyni, ˛ a zarazem tak daleko. Musi si˛e przekona´c, czy Elyssa jest jeszcze w´sród z˙ ywych. A je´sli przy tym zginie, to widocznie tak by´c musi. Wszedł do wody, trzymajac ˛ łuk wysoko nad głowa,˛ z˙ eby nie zamoczy´c ci˛eciwy i zało˙zonej ju˙z na nia˛ strzały. Wszyscy napastnicy, którym dane było dotrze´c do drugiego brzegu, ju˙z si˛e tam znale´zli. Setkom stworów, które wbiegły do rzeki przed nim, nie udało si˛e prze˙zy´c tej przeprawy.

63

Wiele si˛e potopiło i ich s´cierwa przepływały teraz obok niego. Po s´mierci wygladały ˛ jeszcze bardziej odra˙zajaco ˛ i groteskowo ni˙z za z˙ ycia — je´sli w ogóle mo˙zna nazwa´c to z˙ yciem. Rzeka spłyn˛eła krwia,˛ ale nie tylko czerwona.˛ Powierzchnia wody mieniła si˛e t˛eczowymi zaciekami czarnej i zielonej, niebieskiej i z˙ ółtej juchy. Nie mogła to by´c krew topielców, pochodziła zapewne z ran odniesionych w walce. Napastnicy, forsujac ˛ rzek˛e, musieli wyrzyna´c si˛e nawzajem. Te barbarzy´nskie armie op˛etał taki morderczy amok, z˙ e zabijały nawet swoich — zreszta˛ Konrad był ju˙z s´wiadkiem tego, jak dwie poczwary dobiły ranionego przeze´n owadoluda. W powietrzu unosił si˛e duszacy ˛ odór choroby i rozkładajacych ˛ si˛e ciał, przyprawiajacy ˛ o mdło´sci smród cielsk napastników, z których niejeden cuchnał ˛ tak, jakby ju˙z od dawna nie z˙ ył i gnił. Mo˙ze to była odpowied´z: do niedawna byli wszyscy trupami, a teraz nadszedł dzie´n odwetu martwych na z˙ yjacych. ˛ Wszystkie zwierzołaki, które przez wieki zgin˛eły z ludzkiej r˛eki, wróciły, by si˛e zem´sci´c. Wychodzac ˛ z rzeki na przeciwległy brzeg, Konrad wyczuł nowa˛ wo´n. Swad ˛ palacego ˛ si˛e drewna — i spalonego ciała. Ludzkiego ciała! Dzikie watahy podło˙zyły ogie´n pod s´wiatyni˛ ˛ e Sigmara, z˙ eby wykurzy´c dymem zabarykadowanych tam ludzi — albo spali´c ich z˙ ywcem. Wrzawa wzniecana przez wynaturzone stwory — ta kakofonia powarkiwa´n, ryków, wycia, wrzasków, pisków, skrzeku — przyt˛epiła Konradowi słuch, ale teraz nastawił lepiej ucha i wyłowił z niej nowe głosy: krzyki ludzi, którzy padali ofiara˛ dzikich hord. Nie miał na to ochoty, ale nie mógł zachowa´c si˛e inaczej. Ruszył wi˛ec droga˛ prowadzac ˛ a˛ od rzeki do s´wiatyni. ˛ Wioska była mała, znał tu ka˙zdy kamie´n, ka˙zda˛ chałup˛e. Masy nieludzkich napastników przelewały si˛e w´sród zabudowa´n, oblegały ka˙zde obej´scie. Chmara bestii szturmowała zaciekle chaty, cho´c wiadomo było, z˙ e wszystkie sa˛ puste. ´ eto Sigmara, nie wyp˛edzono jeszcze na pastwiska ani byPoniewa˙z było to Swi˛ dła, ani owiec, ani innego inwentarza. Zwierz˛eta zostały dzi´s dłu˙zej w stajniach, kurnikach i oborach. Teraz szlachtowane i wyrzynane, swym rozpaczliwym muczeniem i kwikiem, patetycznym bekiem, pot˛egowały horror przera˙zajacych ˛ odgłosów masakry. A s´wiatynia ˛ po´srodku wioski przypominała gorejacy ˛ i czerniejacy ˛ w płomieniach piec. Bijacy ˛ od niej z˙ ar i zbita masa potwornych ciał nie pozwalały Konradowi podej´sc´ bli˙zej, zreszta˛ wcale nie chciał tam podchodzi´c. Słyszał wi˛ecej, ni˙z było mu trzeba, widział wi˛ecej, ni˙z chciał. Słyszał krzyki umierajacych ˛ w m˛ekach wie´sniaków, widział, co spotykało tych, którzy próbowali wydosta´c si˛e z płomieni.

64

Ci, których usieczono od razu, mieli szcz˛es´cie. Tych mniej szcz˛es´liwych torturowano, dr˛eczono, rozrywano na strz˛epy. A i to było lepsze od losu pechowców, których łapczywie po˙zerano, jedzono z˙ ywcem. . . Dla nikogo z przebywajacych ˛ w s´wiatyni ˛ nie było ratunku. Nie mogli prze˙zy´c, pozostajac ˛ w s´rodku, a umykajac ˛ przed po˙zoga,˛ szli na pewna˛ s´mier´c. Pozostawało mie´c tylko nadziej˛e, z˙ e Elyssa nie przyszła dzisiaj do s´wiatyni. ˛ Co prawda zarzekała si˛e wczoraj, z˙ e tam b˛edzie, ale mogła zmieni´c zdanie. Ile˙z to razy obiecywała Konradowi, z˙ e nast˛epnego dnia przyb˛edzie na spotkanie, a nie zjawiała si˛e przez kilka tygodni. Niewielka była to szansa, ale jednak. Konrad wycofał si˛e z ci˙zby, która tłoczyła si˛e wokół ognistego piekła i starała wzia´ ˛c czynny udział w mordowaniu i katowaniu. Omijajac ˛ z dala zgraje wrogich kreatur, pladruj ˛ ace ˛ chaty i wyrzucajace ˛ z nich wszystko na podwórka, ruszył droga˛ prowadzac ˛ a˛ do dwora. Banda zielonych humanoidów grała na drodze w piłk˛e. Widywał cz˛esto wiejskich chłopców bawiacych ˛ si˛e w ten sposób, ale sam nigdy w czym´s takim nie uczestniczył. Gracze przypominali stwora, który obciał ˛ głow˛e owadoludowi. Byli wysocy, pot˛ez˙ nie zbudowani, mieli nieproporcjonalnie szerokie bary i za du˙ze głowy, spiczaste uszy, cofni˛ete czoła, i kły sterczace ˛ z masywnych szcz˛ek, i grali według innych ni˙z wiejscy chłopcy zasad. Piłk˛e nie tylko kopali, ale te˙z nia˛ rzucali. Odbijała si˛e co chwila od s´cian domów i wracała na drog˛e. W grze brały udział dziesiatki ˛ tych odmie´nców. Druz˙ yny — je´sli mo˙zna je tak było nazwa´c — walczyły o piłk˛e za˙zarcie, gryzac, ˛ okładajac ˛ si˛e pi˛es´ciami i kopiac. ˛ Jednak najwi˛eksza ró˙znica polegała na tym, z˙ e za piłk˛e słu˙zyła im ludzka głowa. Konrad obszedł grajacych ˛ szerokim łukiem, ale kiedy my´slał ju˙z, z˙ e udało mu si˛e niepostrze˙zenie ich omina´ ˛c, głowa, odbiwszy si˛e od s´ciany pobliskiej chaty, potoczyła si˛e po kocich łbach i znieruchomiała mu pod nogami. Spojrzał na nia˛ i rozpoznał twarz Adolfa Brandenheimera, karczmarza, swojego pana. Swojego byłego pana. . . Patrzył na t˛e twarz zmartwiały ze zgrozy. Głowa, cho´c poobijana i zakrwawiona, oczy miała wcia˙ ˛z otwarte, i te oczy zdawały si˛e spoziera´c oskar˙zycielsko na Konrada, jakby obarczajac ˛ go wina˛ za wszystkie nieszcz˛es´cia, które spadły dzisiaj na wiosk˛e. Z odr˛etwienia wyrwały go ryki, wrzaski i ci˛ez˙ ki tupot stóp po kocich łbach. Podniósł wzrok i zobaczył zbli˙zajac ˛ a˛ si˛e hałastr˛e humanoidów.

65

*

*

*

Strzał˛e miał na ci˛eciwie, nało˙zył ja,˛ zanim jeszcze przeprawił si˛e przez rzek˛e. Ale nie zda˙ ˛zył podnie´sc´ łuku. Zdołał si˛e cofna´ ˛c o krok od głowy karczmarza. A potem, odepchni˛ety brutalnie, przewrócił si˛e. Napastnicy rzucili si˛e hurmem na głow˛e, przykryli ja˛ stosem ciał, walczac ˛ na pi˛es´ci, z˛eby i pazury o krwawe trofeum. To do niej tu biegli, nie do Konrada. Korzystajac ˛ z zamieszania, odczołgał si˛e od kł˛ebowiska. Znalazł łuk, ale strzała gdzie´s si˛e zawieruszyła. Powoli, ostro˙znie, z˙ eby nie prowokowa´c bestii, zaczał ˛ si˛e wycofywa´c. Jednak gracze w ogóle si˛e nim nie interesowali, zbyt byli pochłoni˛eci swoja˛ parodia˛ gry. Nie spuszczajac ˛ ich z oka, Konrad pozbierał si˛e z ziemi, wyciagn ˛ ał ˛ z kołczana nast˛epna˛ strzał˛e, nało˙zył ja˛ na ci˛eciw˛e. . . i zauwa˙zył, z˙ e wybrał jedna˛ z ostatnich dwóch czarnych. Wrzawa i kotłowanina w´sród walczacych ˛ o głow˛e byłego karczmarza przybierała na sile. Ale po chwili najwstr˛etniejsi z humanoidów zacz˛eli si˛e wyplatywa´ ˛ c z podrygujacego ˛ stosu ciał. Tumult przygasał. Konrad uniósł łuk. Je´sli rusza˛ na niego, zabierze ze soba˛ przynajmniej jednego stwora. Potwory jeden po drugim d´zwigały si˛e z ziemi i rozst˛epowały, na drodze została głowa Brandenheimera rozłupana na równe połówki, zupełnie jak przerabana ˛ toporem. Stad ˛ to chwilowe uspokojenie — gracze stracili swoja˛ piłk˛e. . . Do tej pory walczyli o głow˛e. Po krótkiej przerwie na zmian˛e taktyki walka rozgorzała na nowo. Tylko z˙ e nie była to ju˙z zabawa. Walczyli teraz na powa˙znie, na s´mier´c i z˙ ycie. Zamiast rak ˛ i nóg w ruch poszła bro´n — no˙ze, miecze i topory. Ostrza, zderzajac ˛ si˛e ze soba˛ i spadajac ˛ na zbroje, krzesały skry, w powietrze wzbijał si˛e co i rusz wrzask usieczonego. Po chwili w bitwie brali ju˙z udział wszyscy niedawni gracze. Właczali ˛ si˛e te˙z do niej inni, kreatury, które dotad ˛ przygladały ˛ si˛e biernie płonacej ˛ s´wiatyni ˛ albo podkładały ogie´n pod chaty. Zabiwszy wszystkich ludzi, zwracali si˛e przeciwko sobie. Wokół płon˛eły obej´scia, po´srodku wsi dopalała si˛e s´wiatynia. ˛ Do tej pory zdarzały si˛e, co prawda, sporadyczne bratobójcze potyczki, ale to było co´s innego. Przebranie dotad ˛ chroniło Konrada. Majac ˛ je na sobie, był jednym ze zwierzołaków, swoim. Teraz nie chroniło go ju˙z przed niczym. Wycofał si˛e czym pr˛edzej a˙z za ostatnia˛ płonac ˛ a˛ chałup˛e. Po´sród walczacych ˛ ze soba˛ niedawnych sprzymierze´nców dostrzegł glistowata˛ poczwar˛e pełzajac ˛ a˛ po ziemi w gaszczu ˛ ko´nczyn. Przypominała ogromnego w˛ez˙ a, ale z jej wijacego ˛ si˛e cielska, w z˙ ółte i bł˛ekitne pasy, wyrastała ludzka głowa. 66

Lawirowała zwinnie pomi˛edzy platanin ˛ a˛ nóg, szponów i kopyt, w kierunku rozłupanego czerepu Adolfa Brandenheimera. Kiedy tam dotarła, z jej ludzkich ust ku rozpryskom mózgu martwego karczmarza strzelił długi, rozdwojony gadzi j˛ezyk. Konrad wydał z siebie tłumiony od dawna okrzyk obrzydzenia i gniewu. Nie z˙ ałował Brandenheimera. Karczmarz nic dla niego nie znaczył. Widok jego p˛ekni˛etej głowy wzbudzał w nim wstr˛et, ale reagowałby podobnie, gdyby ta głowa nale˙zała do kogokolwiek innego. Jednak wa˙ ˛z chłepczacy ˛ łapczywie ludzki mózg? Tego było mu ju˙z za wiele. Wykrzykujac ˛ swoja˛ nienawi´sc´ , w´sciekło´sc´ i odraz˛e wypu´scił strzał˛e. Wraziła si˛e w lewe oko potwora, tak ludzkie oko w tak odra˙zajaco ˛ nieludzkim kształcie. Stwór zaskrzeczał z bólu. Miotajac ˛ si˛e w konwulsjach, swoim długim cielskiem zbił z nóg kilku walczacych, ˛ tych za´s opadła natychmiast i zatłukła chmara niedawnych sprzymierze´nców. Nało˙zywszy na ci˛eciw˛e ostatnia˛ czarna˛ strzał˛e, Konrad odwrócił si˛e na pi˛ecie, by pobiec w kierunku dworu, i zamarł. Opu´sciły go resztki nadziei. Nad murami siedziby Wilhelma Kastringa snuł si˛e czarny dym. Dwór stał w ogniu, tak samo jak reszta wsi. W wiosce nie ocalał nikt z mieszka´nców. Teraz napastnicy, op˛etani morderczym szałem, tam walczyli ze soba˛ na s´mier´c i z˙ ycie. Miecze odcinały ko´nczyny, topory odrabywały ˛ macki, w u´scisku wielkich łapsk p˛ekały ko´sci, w sier´sc´ i w ciało wgryzały si˛e z˛ebiska. Bitwa toczyła si˛e na ˙ bijacy tle płonacej ˛ wsi. Zar ˛ od szalejacych ˛ po˙zarów był niemal nie do zniesienia. Dryfujacy ˛ wsz˛edzie dym g˛estniał z ka˙zda˛ chwila,˛ ograniczajac ˛ widoczno´sc´ . Kocie łby były s´liskie od posoki wszelkich barw. Swad ˛ krwi i spalonych ciał i wszelkie inne odory przywleczone tu przez wra˙ze armie zwalały z nóg. Konrad zdał sobie spraw˛e, z˙ e odwrót przez wie´s nie wchodzi w rachub˛e. Wrogów było tam tylu, z˙ e nawet w tym dymie nie przemknałby ˛ si˛e mi˛edzy nimi nie zauwa˙zony. Gryzacy ˛ dym wyciskał mu łzy z oczu, pobudzał do kaszlu. Ucieka´c mógł przed nim tylko pod gór˛e, w stron˛e dworu. Ale czyniac ˛ to, nie ucieknie przed napastnikami, którzy najwyra´zniej ju˙z tam byli. Nie miał jednak innego wyj´scia. Gdyby tu został, albo próbował przedrze´c si˛e do rzeki, zginałby. ˛ Ruszył pod gór˛e. Raz po raz ogladał ˛ si˛e czujnie przez rami˛e, wiedziony obawa,˛ z˙ e jaki´s degenerat mo˙ze upatrzy´c go sobie na ofiar˛e i pu´sci´c si˛e w po´scig. W pewnej chwili u´swiadomił sobie, z˙ e nie musi wcale kierowa´c si˛e do dworu. Zostawił ju˙z daleko za soba˛ pole bitwy i dym, i mo˙ze teraz skr˛eci´c w która˛ chce stron˛e. Szedł jednak dalej, niemal wbrew własnej woli. Wbrew temu, co podpowia˙ a.˛ Widział dał rozsadek, ˛ nadal miał nadziej˛e, z˙ e we dworze zastanie Elyss˛e. Zyw płomienie, czuł swad ˛ spalenizny, szedł jednak dalej. 67

Znalazł si˛e na zwodzonym mo´scie i przekroczył bram˛e dworu. Ostatni i jedyny raz był tu z Elyssa.˛ Wydawało mu si˛e, z˙ e całe wieki temu, a przecie˙z było to wczoraj rano. Za murami nie napotkał z˙ adnych s´ladów z˙ ycia, ani ludzi, ani nieludzi, czy to z˙ ywych czy martwych. Dom stał w ogniu, j˛ezyki czerwono˙zółtych płomieni strzelały z drzwi i okien, w niebo wznosiły si˛e kł˛eby czarnego dymu. Jednak w porównaniu ze scenami rozgrywajacymi ˛ si˛e na dole, w wiosce, po˙zar trawiacy ˛ dwór przypominał ogie´n buzujacy ˛ wesoło na kominku zima.˛ Nozdrzy nie dra˙znił tu swad ˛ sma˙zacego ˛ si˛e ciała. Zmysłów nie szokowały niewypowiedziane okropie´nstwa popełniane na m˛ez˙ czyznach, kobietach, dzieciach i zwierz˛etach. Na tle po˙zogi nie przemykały, nie pełzały i nie grasowały z˙ adne zwyrodniałe ˙ kreatury. Zadne dzikie humanoidy nie zwracały si˛e nagle przeciwko sobie, ogarni˛ete nieprzeparta˛ z˙ adz ˛ a˛ krwi. Nie było tu s´ladu po odra˙zajacych ˛ istotach, które musiały podło˙zy´c ogie´n pod dwór. Konrad, przyciagany ˛ do ognia przez jaka´ ˛s niewytłumaczalna˛ sił˛e, podchodził coraz bli˙zej. Naraz dostrzegł w płonacym ˛ domu poruszenie. Zrazu my´slał, z˙ e mu si˛e przywidziało, ale w s´rodku znowu co´s si˛e poruszyło. Gdyby to była noc, powiedziałby, z˙ e widział cie´n. Jednak w szalejacym ˛ tam piekle o takim czym´s jak cie´n nie mogło by´c mowy. Był to jaki´s ciemny zarys w korytarzu, zarys ludzkiej postaci. Kto´s próbował si˛e stamtad ˛ wydosta´c! Zbli˙zywszy si˛e do domu na dwadzie´scia kroków, ujrzał posta´c zmierzajac ˛ a˛ do płonacych ˛ drzwi. Zboczył za rzad ˛ krzewów, by poszuka´c za nimi osłony przed goracem ˛ bijacym ˛ od ognia. Posta´c wyszła na dziedziniec. Był to człowiek, zwykły człowiek. Konradowi przemkn˛eło przez my´sl, z˙ e spaliło si˛e na nim ubranie, ale nie dostrzegał s´ladów ran ani poparze´n. Posta´c, jak gdyby nigdy nic, oddalała si˛e od dworu. Był to m˛ez˙ czyzna, wysoki szczupły m˛ez˙ czyzna, nagi od pasa w gór˛e, o nienaturalnie pociagłej ˛ twarzy. Był całkiem łysy, miał zapadni˛ete policzki i gł˛eboko osadzone oczy. Jego głowa przypominała trupia˛ czaszk˛e. Konrad nie rozpoznawał w nim nikogo z mieszka´nców wsi, a to oznaczało, z˙ e ma przed soba˛ jednego z napastników. Ale osobnik z˙ adnego z nich nie przypominał. Był zbyt ludzki. Nie miał broni, nie miał pancerza, nie dzier˙zył trofeów w rodzaju piszczeli albo skalpów, jego ciało nie nosiło s´ladów walki ani rytualnych okalecze´n. W Konradzie, cho´c tylu strasznych rzeczy był ju˙z dzisiaj naocznym s´wiadkiem, widok tego samotnego m˛ez˙ czyzny wzbudzał strach, jakiego jeszcze w z˙ yciu nie do´swiadczył. Nieznajomy szedł przez morze płomieni, jakby te nie czyniły mu z˙ adnej krzywdy. Odnosiło si˛e wra˙zenie, z˙ e ogie´n jest jego naturalnym s´rodowiskiem. Teraz te˙z bez po´spiechu oddalał si˛e od po˙zaru. A przecie˙z w pobli˙zu płonacego ˛ dworu było gor˛ecej ni˙z w palenisku wioskowej ku´zni. 68

Konrad przypomniał sobie zakutego w brazow ˛ a˛ zbroj˛e rycerza, który wczoraj podjechał pod dwór. Przestraszył si˛e go, ale ta posta´c wzbudzała w nim jeszcze wi˛eksza˛ zgroz˛e. Kl˛eczac ˛ za krzewami, patrzył, jak czaszkolicy m˛ez˙ czyzna rozglada ˛ si˛e spokojnie dookoła. Odnosiło si˛e wra˙zenie, z˙ e ma na sobie jaka´ ˛s niewidzialna˛ zbroj˛e, która chroni go zarówno przed z˙ arem, jak i przed płomieniami. Istota z piekła rodem, nic doda´c, nic uja´ ˛c. Konrad napiał ˛ łuk, mierzac ˛ w serce piekielnej postaci. Z takiej odległo´sci nie mógł chybi´c. I nie chybił. Ostatnia czarna strzała utkwiła gł˛eboko w piersi Czaszkolicego. Ale ten ani drgnał! ˛ Nie upadł, nie zrobił nawet kroku w tył pod wpływem siły uderzenia. Spus´cił tylko wzrok na sterczac ˛ a˛ z serca strzał˛e, jakby ta nie wyrzadziła ˛ mu szkody wi˛ekszej ni˙z u˙zadlenie ˛ osy. Potem ujał ˛ strzał˛e prawa˛ r˛eka˛ i wyciagn ˛ ał ˛ ja˛ zdecydowanym szarpni˛eciem. Na jego piersi nie pozostał s´lad rany, nie pojawiła si˛e tam ani kropelka krwi. Obracajac ˛ strzał˛e w dłoniach, m˛ez˙ czyzna ogladał ˛ ja˛ przez chwil˛e, a zauwaz˙ ywszy herb wytłoczony przy złotej obwódce, podniósł wzrok. Patrzył na kryjówk˛e Konrada. Konrad chciał ju˙z si˛egna´ ˛c po nast˛epna˛ strzał˛e, ale zrezygnował, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e to nie ma sensu. Czaszkolicy, patrzac ˛ wcia˙ ˛z w jego kierunku, złamał strzał˛e na pół. P˛ekła jak sucha gałazka. ˛ Ten trzask Konrad słyszał cz˛esto w lesie, ostrzegał go zawsze przed niebezpiecze´nstwem. Mobilizował do działania. Zerwał si˛e teraz na równe nogi, odwrócił i rzucił do ucieczki. Uciekał co sił w nogach, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Konrad niewiele pami˛etał ze swojej panicznej ucieczki z dworu przed nieludzkim człowiekiem, którego s´mier´c si˛e nie imała. Wiedział tylko, z˙ e biegł i biegł, a˙z dobiegł do rzeki. Udało mu si˛e jako´s omina´ ˛c wiosk˛e i buszujace ˛ tam w pogorzeliskach stwory, które niszczyły wszystko, co zostało jeszcze do zniszczenia, oraz siebie nawzajem. Pami˛etał, jak rzucił si˛e w zimny nurt i dał si˛e ponie´sc´ pradowi. ˛ Skóra zwierzołaka, w która˛ był przebrany, szybko nasiakła ˛ woda,˛ zrobiła si˛e ci˛ez˙ ka, zacz˛eła go ciagn ˛ a´ ˛c w dół i, uwalniajac ˛ si˛e od niej, o mało nie utonał. ˛ Na wpół płynac, ˛ na wpół dryfujac, ˛ oddalał si˛e od wioski i trwajacej ˛ tam krwawej rzezi. Ani na chwil˛e nie opuszczała go obawa, z˙ e jaka´s grupka maruderów pojawi si˛e nagle na brzegu, wywlecze go z wody i zaszlachtuje tak samo jak tych wszystkich, których s´mier´c niedawno widział. Obijał si˛e raz po raz o skały wystajace ˛ tu i ówdzie ponad powierzchni˛e, zahaczał o długie korzenie drzew rosnacych ˛ nad rzeka,˛ wpadał na zwisajace ˛ konary, zderzał si˛e z towarzyszacymi ˛ mu w tym spływie trupami, i tracił z wolna poczucie czasu. Wydawało mu si˛e, z˙ e p˛edzi tak z wartkim nurtem od wielu godzin. Całe ciało miał ju˙z posiniaczone, poobcierane i poranione. Nie zwracał na to uwagi. Rzeka, lodowato zimna, cho´c była to pełnia lata, wysysała ze´n wszystkie ciepło. Nie bolało go nic, bo zamarzał. W ko´ncu osiadł na mieli´znie. Pod´zwignał ˛ si˛e na nogi i, brodzac ˛ po kostki w wodzie, dowlókł do brzegu. Z poło˙zenia sło´nca na niebie wynikało, z˙ e min˛eło ju˙z południe, czyli rzeczywi´scie musiał przebywa´c w wodzie od dobrych kilku godzin. Granica boru przebiegała tutaj nad samym brzegiem, znalazł jednak mała˛ polank˛e i wstrzasany ˛ dreszczami poło˙zył si˛e w sło´ncu, z˙ eby wyschna´ ˛c i ogrza´c wyzi˛ebione członki. Był zmordowany, przemarzni˛ety do szpiku ko´sci, głodny i obolały — ale nie mógł ule˙ze´c bez ruchu. Wyczerpane było jego ciało, ale nie umysł. Rozdygotane nerwy nie pozwalały na bezczynno´sc´ . Stwierdził, z˙ e zgubił pieniadze; ˛ w którym´s momencie tych kilka marnych monet musiało mu wylecie´c z kieszeni. Zza pazuchy kubraka zniknał ˛ te˙z kawałek płótna, w które owini˛ety był czarny łuk, gdy dostał go od Elyssy. 70

Zgubił równie˙z łuk własnej roboty, licho wie kiedy i gdzie, ale ostał mu si˛e przynajmniej kołczan. Dyndał u szyi, jakim´s cudem nie s´ciagn ˛ ał ˛ go razem ze skóra˛ zwierzołaka. Ale strzał nie było, chlupotała w nim tylko woda. Obwieszony bronia˛ pas zwierzołaka utopił w rzece, ale został sztylet. Płynac, ˛ Konrad s´ciskał go w dłoni tak kurczowo, z˙ e do tej pory miał zdr˛etwiałe palce. Wbił ostrze w ziemi˛e i zaczał ˛ rozmasowywa´c prawa˛ dło´n. Potem zdjał ˛ kołczan z szyi, wylał z niego wod˛e i s´ciagn ˛ ał ˛ przemoczone odzienie, z˙ eby szybciej si˛e rozgrza´c. Woda nie zdołała wywabi´c plam krwi ubitego zwierzołaka z wystrz˛epionego kubraka i znoszonych portek, ale przynajmniej zmyła mu zakrzepła˛ posok˛e potwora z ciała i włosów. Na wspomnienie bestii zerknał ˛ w kierunku lasu. Nie wyczuwał stamtad ˛ zagroz˙ enia, ale wiedział ju˙z, z˙ e nie zawsze mo˙ze polega´c na swym darze jasnowidzenia. Tak czy owak nie obawiał si˛e zwyczajnego zwierzołaka. Po tym, na co napatrzył si˛e przez cały ranek, takie wzbudzajace ˛ kiedy´s strach stwory wydawały mu si˛e teraz stosunkowo nieszkodliwe. Starał si˛e nie wraca´c my´slami do masakry, której był s´wiadkiem, ale bezskutecznie. Wiedział od dawna, z˙ e s´wiat pełen jest niesamowitych, przera˙zajacych ˛ istot. Chłonał ˛ z zapartym tchem dziwne opowie´sci, snute przez podró˙znych, którzy zatrzymywali si˛e czasami w karczmie; zasłyszane od ojca opowie´sci o krainach lez˙ acych ˛ poza granicami doliny powtarzała mu te˙z Elyssa. Elyssa. . . Elyssa nie z˙ yje. Nie miał ju˙z co do tego z˙ adnych watpliwo´ ˛ sci Zgin˛eła, tak jak to przewidział. Ale fakt, z˙ e był przygotowany na jej s´mier´c, nie łagodził bynajmniej z˙ alu po stracie. Zgin˛eła, a z nia˛ wszyscy. Nie wiedział, z˙ e czekaja˛ taki straszny koniec, wiedział tylko, z˙ e pisana jej s´mier´c. Jednak sadził, ˛ z˙ e umrze tylko ona, nie przewidział, z˙ e jej los podziela˛ wszyscy mieszka´ncy doliny. Prócz niego. Dlaczego on jeden przetrwał? Czy˙zby dlatego, z˙ e tak naprawd˛e nie był stad? ˛ Bez sensu, ale czy cokolwiek z tego, co si˛e wydarzyło, miało jaki´s sens. Spróbował wyrzuci´c z głowy wszystkie my´sli. Ale przed oczyma stał mu wcia˙ ˛z Czaszkolicy, ten niesamowity m˛ez˙ czyzna, który jak gdyby nigdy nic wyszedł z płonacego ˛ dworu i nie padł trupem ugodzony strzała˛ w serce. Było to co´s nieprawdopodobnego i Konrad zaczynał ju˙z podejrzewa´c, z˙ e uległ halucynacji. Wszystko inne, co widział, nawet te najbardziej fantastyczne widoki, gotów był zaakceptowa´c — by´c mo˙ze dlatego, z˙ e wi˛ekszo´sc´ przekraczała jego zdolno´sc´ pojmowania i nie miała z˙ adnego oparcia w racjonalno´sci. Ale wiedział przecie˙z, ˙ co to ogie´n, wiedział, co to strzała. Zaden człowiek nie wyszedłby bez szwanku

71

z takiego gorejacego ˛ piekła, z˙ aden człowiek nie prze˙zyłby s´miertelnego trafienia ˙ strzała.˛ Zaden człowiek. A zatem Czaszkolicy nie mógł by´c człowiekiem. No dobrze, ale przecie˙z z˙ aden z napastników nie był w pełni człowiekiem — wi˛ekszo´sc´ wr˛ecz przeciwnie — dlaczego wiec w pami˛ec´ wrył mu si˛e tak bardzo wła´snie Czaszkolicy? Pora oderwa´c si˛e od tych my´sli, zaja´ ˛c si˛e czym´s i nie snu´c dalej jałowych rozwa˙za´n. Konrad pozbierał z ziemi odzienie i wrócił nad rzek˛e. Jak na uragowisko, ˛ obok przepływał akurat trup jednej z kreatur, które napadły na wiosk˛e. Potwór miał płetwiaste stopy, ale widocznie na nic mu si˛e one zdały w walce z wodnym z˙ ywiołem. Konradowi przenikn˛eło przez my´sl, z˙ e s´cierwo spływa dopiero teraz, bo zaczepiło si˛e na jaki´s czas o kamie´n albo korze´n w górze rzeki. Ale nie. Ten osobnik nie mógł mie´c nic wspólnego z masakra˛ w wiosce. Najwyra´zniej nie z˙ ył od paru dni, bo rozkład jego wzd˛etego cielska nie posunałby ˛ si˛e tak daleko po kilku godzinach pławienia w wodzie. Nie mógł si˛e lepiej przyjrze´c padlinie, bo płyn˛eła twarza˛ do dołu i nad powierzchni˛e wystawały ledwie plecy. Ale i tak zobaczył wi˛ecej, ni˙zby chciał. Ciało stwora było wielobarwne, zielono-˙zółto-brazowe. ˛ Z grzbietu i potylicy sterczały mu długie kolce. Podobnie jak Konrad, nie wypu´scił swojej broni — z tym z˙ e był to jeszcze jeden z tych potworów, którym ko´nczyny w procesie mutacji przekształciły si˛e w ostrza. Jedna jego przednia łapa zako´nczona była zakrzywionym mieczem, druga pot˛ez˙ nymi szczypcami. Konrad odczekał, a˙z wzd˛ety trup zniknie mu z oczu, po czym zabrał si˛e do czyszczenia ubrania z pozostało´sci juchy zwierzołaka. Gdyby tego nie zrobił, stanowiłby przyn˛et˛e. Zreszta˛ i tak w˙zarta w materiał wo´n krwi przyciaga´ ˛ c b˛edzie drapie˙zniki buszujace ˛ po kniei. Zapami˛etale tarł tkanin˛e w r˛ekach, walił nia˛ o kamienie, wy˙zymał z całych sił, i to te˙z troch˛e go rozgrzało. Kiedy sko´nczył, nie dygotał ju˙z i mokre miał jeszcze tylko r˛ece i włosy. Rozpostarł cz˛es´ci garderoby na wielkim głazie, z˙ eby wyschły, i usiadł obok, by zastanowi´c si˛e, co dalej. Co robi´c, jak teraz z˙ y´c? Był zm˛eczony, ale nic to. Był zzi˛ebni˛ety, ale ju˙z si˛e rozgrzał. Był obolały, ale to przejdzie. Był głodny. No wła´snie. To najwa˙zniejsze. Kiedy zaspokoi głód, minie równie˙z zm˛eczenie. W rzece powinny by´c ryby, ale łowienie ich bez sieci to z˙ mudne zaj˛ecie. Zreszta˛ nie miał jako´s ochoty wchodzi´c teraz do rzeki. W lesie, je´sli tylko miało si˛e wpraw˛e, zawsze mo˙zna było znale´zc´ co´s do zje˙ dzenia. Zycie nauczyło Konrada zaradno´sci. Na głodowych racjach wydzielanych mu w karczmie, nawet dokarmiany przez Elyss˛e, nie pociagn ˛ ałby ˛ długo, gdyby nie do˙zywiał si˛e i nie polował w lesie. Wła´snie si˛e do tego rano zabierał, kiedy przeszkodził mu zwierzołak z toporem wyrastajacym ˛ z łapy. 72

Bór w miejscu, gdzie Konrad wyszedł z rzeki, ró˙znił si˛e troch˛e od tego, po którym przywykł buszowa´c. Mo˙ze tylko mu si˛e wydawało, ale drzewa były tu jakby wy˙zsze i bardziej proste, mniej przegniłe i powykr˛ecane. Znaczyło to, z˙ e zdobycie po˙zywienia b˛edzie łatwiejsze, z˙ e mniej tu trujacych ˛ i ska˙zonych ro´slin upodabniajacych ˛ si˛e do jadalnych. Zostawił schnace ˛ odzienie na kamieniu, wział ˛ nó˙z i wszedł do lasu w poszukiwaniu jadalnych grzybów, soczystych młodych korzonków, jagód, orzechów — czegokolwiek, byle tylko zapcha´c pusty z˙ oładek. ˛ Zanim zaspokoił pierwszy głód, ubranie wyschło. Po praniu było jeszcze bardziej postrz˛epione i wytarte, stare plamy nie zeszły, ale znikn˛eły s´lady posoki zwierzołaka. Ubrał si˛e i ju˙z miał rusza´c, kiedy jego wzrok padł na czarny kołczan. Bez strzał był bezu˙zyteczny, ale z˙ al mu go było zostawia´c. Przewiesił go sobie przez rami˛e. Nigdy dotad ˛ nie zapuszczał si˛e w te partie kniei, nie znał tu terenu i istniało ryzyko, z˙ e pobładziwszy ˛ w g˛estwinie, wróci do wioski. Pozostawało mu wi˛ec jedno wyj´scie. Z no˙zem w r˛eku ruszył brzegiem rzeki zgodnie z jej pradem. ˛ *

*

*

Noc przespał spokojnie, nic mu si˛e nie s´niło. Poniewa˙z znajdował si˛e na nie znanym sobie terytorium, na szukaniu bezpiecznego miejsca, w którym mógłby odpocza´ ˛c, zeszło mu kilka godzin. Nie znalazł drzewa z odpowiednio du˙za˛ dziupla,˛ ale natrafił na takie, którego pie´n rozwidlił si˛e na troje, a w rozwidleniu powstało zagł˛ebienie wystarczajaco ˛ du˙ze, by lec w nim, zwinawszy ˛ si˛e w kł˛ebek. Obudził si˛e, jak zawsze, przed s´witem. Był zmarzni˛ety i zesztywniały. Przeciagn ˛ ał ˛ si˛e i roztarł zdr˛etwiałe członki. Obejrzał swoje rany. Wszystkie ju˙z si˛e zasklepiały. Kiedy si˛e wygoja,˛ pozostanie mu po nich na ciele kilka dodatkowych blizn. Zaczekał, a˙z dobrze si˛e rozwidni i dopiero wtedy zlazł z drzewa. Napił si˛e wody z rzeki i wrócił do lasu poszuka´c czego´s do zjedzenia. Po godzinie buszowania w zaro´slach zaspokoił na jaki´s czas głód le´snym runem, ale wkrótce z˙ oładek ˛ zacznie si˛e domaga´c konkretniejszego jadła. A we wsi mógłby si˛e naje´sc´ do syta zwierz˛eca˛ padlina.˛ U´smiechnał ˛ si˛e. Po raz pierwszy tego ranka pomy´slał o wiosce, lecz zamiast rozpami˛etywa´c jej tragedi˛e, w głowie mu było jedzenie. I chyba słusznie. Wie´s od zawsze kojarzyła mu si˛e z jedzeniem i schronieniem. Niczego poza tym nigdy mu nie dała. Mało go obchodziło, z˙ e została napadni˛eta, mało go obchodziło, z˙ e wymordowani zostali wszyscy jej mieszka´ncy. 73

Z jednym wyjatkiem. ˛ .. Odp˛edził obraz Elyssy, który pami˛ec´ zaczynała ju˙z podsuwa´c mu przed oczy, i siła˛ woli skupił si˛e na tym, jak zdoby´c nast˛epny posiłek. Nie mógł polowa´c, bo nie miał strzał, pozostawało mu wiec brodzi´c po płyciznach rzeki i chwyta´c r˛ekami ryby albo zacza´ ˛c zastawia´c sidła. Zebrał z ziemi kilka suchych patyków nadajacych ˛ si˛e na kołki. Nad brzegiem rzeki rosły zagony wysokiej cienkiej trawy. Z jej wiechci splótł prowizoryczny postronek. Drzewa rosnace ˛ g˛esto nad samym brzegiem, tak jak poprzedniego dnia utrudniały marsz. Starał si˛e trzyma´c blisko rzeki, bo ta musiała go gdzie´s doprowadzi´c. Dopóki wie, gdzie jest rzeka, nie zabładzi. ˛ Krajobraz przypominał dolin˛e, chocia˙z nie było tu takich stromizn i las nie si˛e przerzedzał, tak jak w sasiedztwie ˛ wioski, ale musiały go zamieszkiwa´c podobne gatunki dzikiej zwierzyny. Kiedy wyszedł wreszcie na otwarta˛ przestrze´n, gdzie nie rosło ani jedno drzewo, obudziła si˛e w nim podejrzliwo´sc´ . Po chwili jednak zauwa˙zył, z˙ e podło˙ze jest skaliste, a warstwa gleby nie do´sc´ gruba, by drzewo zapu´sciło w niej korzenie. Za to mnóstwo tu było trawy, na której pa´sc´ mogły si˛e dzikie króliki — a znakiem tego powinno tu by´c du˙zo królików, którymi z kolei on b˛edzie si˛e mógł naje´sc´ . Z wbitym w ziemi˛e wzrokiem spenetrował teren, wypatrujac ˛ na ziemi odchodów, które s´wiadczyłyby o zamieszkiwaniu okolicy przez królicza˛ bra´c. W ko´ncu dostrzegł to, czego szukał. Króliki chadzaja˛ zwykle tymi samymi utartymi s´cie˙zkami, podobnie jak ludzie drogami, wystarczyło wi˛ec zastawi´c sidła na s´cie˙zkach, które wydeptały, a na pewno w nie wpadna.˛ Plecionek z trawy wystarczyło na cztery pułapki. Przywiazał ˛ prowizoryczne postronki do kołków, te z kolei wepchnał ˛ gł˛eboko w ziemi˛e, podparł gałazkami ˛ p˛etle ze splecionej trawy, po czym si˛e oddalił. Czekanie, jak si˛e wkrótce przekonał, nie nale˙zało do jego najmocniejszych stron. Nigdy nie był zmuszony czeka´c, w ka˙zdym razie nie dłu˙zej ni˙z kilka minut. W karczmie nie miał czasu, by przysia´ ˛sc´ , nawet na chwile. Czeka´c przychodziło mu tylko wtedy, kiedy był w lesie i wyczuł w pobli˙zu zwierzołaka. Krył si˛e wtedy i czekał, a˙z stwór odejdzie. Długo czekał chyba tylko na Elysse. Czasami nawet kilka tygodni, ale to było co´s innego ni˙z siedzenie w lesie i czekanie, a˙z królik zło˙zy mu z siebie ofiar˛e na obiad. Płynał ˛ czas. Konrad obserwował sło´nce na nieboskłonie, dopóki nie zako´nczyło swojej długiej, mozolnej wspinaczki ku zenitowi. Min˛eła połowa dnia, została jeszcze połowa. Zadecydował, z˙ e nie b˛edzie czekał na królika całe z˙ ycie. Je´sli do tej pory z˙ aden nie złapał si˛e w sidła, ruszy dalej brzegiem rzeki. Jednak, podszedłszy do pułapek, stwierdził, z˙ e siedza˛ w nich a˙z dwa króliki. 74

Jeden ju˙z nie z˙ ył, udusił si˛e. Drugiego p˛etla ze splecionego z trawy postronka s´cisn˛eła za tylna˛ łapk˛e. Konrad szybkim ruchem nadgarstka skr˛ecił mu kark. Rad z siebie wrócił nad rzek˛e, z˙ eby wypatroszy´c zdobycz. Wn˛etrzno´sci wrzucił do rzeki, z˙ eby zapach krwi nie przyciagn ˛ ał ˛ drapie˙zników. Rozniecenie ognia trwało chyba tyle samo, co złowienie królików. Ale nie był jeszcze a˙z tak głodny, z˙ eby po˙zera´c je na surowo. Ognisko zdecydował si˛e rozpali´c po´srodku polany, skad ˛ w por˛e dostrze˙ze niebezpiecze´nstwo, gdyby smakowita wo´n przywabiła jakie´s stworzenia. Nazbierał nar˛ecze suchych gałazek ˛ i patyków. W tym był dobry. Potem połoz˙ ył przed soba˛ kawałek drewna, przytknał ˛ do niego czubek zaostrzonego patyka i zaczał ˛ go szybko wałkowa´c mi˛edzy dło´nmi. Po jakim´s czasie drewno rozgrzało si˛e pod wpływem tarcia i uniosła si˛e z niego smu˙zka dymu, a zaraz potem strzelił male´nki płomyczek. Udało mu si˛e podpali´c wiazk˛ ˛ e suchych z´ dziebeł trawy, które wsunał ˛ szybko pod przygotowany chrust. Kiedy ogie´n buzował ju˙z na dobre, zawiesił nad nim pierwszego obdartego ze skóry królika. I znowu przyszło mu czeka´c. Mi˛eso poczerniało i przypaliło si˛e z wierzchu, od wewnatrz ˛ pozostało niemal surowe, ale smakowało Konradowi. Czekajac, ˛ a˙z królik si˛e upiecze, oskrobał do czysta jego skór˛e. Mogła si˛e jeszcze przyda´c. Ruszajac ˛ w dalsza˛ drog˛e, zatknał ˛ sobie oprawiona˛ skórk˛e za pas. Drugiego królika przytroczył do pasa za zwiazane ˛ skoki. Sidła schował do kołczana. Wkrótce po opuszczeniu polany natknał ˛ si˛e na most, od którego w obie strony odbiegała droga. Most w niczym nie przypominał tego z wioski. Był wy˙zszy, szerszy i zbudowany z kamienia. Droga równie˙z była o wiele szersza ni˙z gruntowy szlak odbiegajacy ˛ od drewnianego wioskowego mostka. Konrad wspiał ˛ si˛e po skarpie, wszedł na most i zatrzymał si˛e na jego s´rodku. Wiedział, z˙ e rzeka musi go gdzie´s doprowadzi´c, no i doprowadziła. Znalazł most i teraz musi podja´ ˛c jaka´ ˛s decyzj˛e. Do tej pory pragnał ˛ tylko uciec jak najdalej od nieszcz˛esnej wioski. Udało mu si˛e to, ale co teraz? Nie b˛edzie przecie˙z do ko´nca z˙ ycia wał˛esał si˛e po lasach. Za du˙zo tam niebezpiecznych istot. Jednak osiedla´c si˛e w innej wiosce te˙z nie miał szczególnej ochoty, pomny traktowania, jakiego do´swiadczył w poprzedniej. Nie miał z˙ adnego fachu w r˛eku, nic nie umiał, najprawdopodobniej sko´nczyłby jako popychadło w kolejnej karczmie. Ale w tej mo˙ze by mu przynajmniej płacono. I naraz u´swiadomił sobie, z˙ e jednak co´s potrafi. Był my´sliwym. Mógł łowi´c w sidła małe zwierz˛eta, mógł polowa´c z łukiem na wi˛eksze — gdyby tylko miał łuk i strzały. A mo˙ze by tak nałapa´c wi˛ecej królików i wymieni´c je na strzały. Łuk sam sobie potrafi sporzadzi´ ˛ c. 75

Wcale nie musiał wybiera´c mi˛edzy z˙ yciem w lesie a z˙ yciem we wsi. Mógł z˙ y´c i tu, i tu. Spojrzał w lewo, spojrzał w prawo. Trakt w obu kierunkach wygladał ˛ tak samo, i w jednym, i w drugim musiał dokad´ ˛ s prowadzi´c. Oboj˛etne, w która˛ stron˛e si˛e zwróci; w efekcie ruszył w wybranym na chybił trafił kierunku. *

*

*

Był niemal pewien, z˙ e bardzo szybko dotrze do jakiej´s wioski, z˙ e le˙zy ona gdzie´s niedaleko mostu, w pobli˙zu rzeki. Kiedy po półgodzinnym marszu nie natknał ˛ si˛e na z˙ aden s´lad ludzkich siedzib, zacz˛eło si˛e w nim rodzi´c podejrzenie, z˙ e obrał zły kierunek, i chciał ju˙z zawraca´c. Ale potem u´swiadomił sobie, z˙ e przecie˙z nigdzie mu si˛e nie s´pieszy, i szedł dalej. Trakt był bity, a wzdłu˙z niego biegł rów słu˙zacy ˛ zapewne do odprowadzania wody, z˙ eby nawierzchnia nie rozmakała podczas roztopów i nie zmieniała si˛e w błotnista˛ brej˛e. Droga prowadziła s´rodkiem szerokiej przesieki wyci˛etej w lesie. Du˙za odległo´sc´ od drzew miała utrudnia´c zastawianie zasadzek na podró˙znych, ale on wolał mimo wszystko zachowa´c ostro˙zno´sc´ i nie wypuszczał no˙za z r˛eki. Usłyszawszy za plecami jaki´s odgłos, odwrócił si˛e na pi˛ecie. Nie rozpoznawał tego d´zwi˛eku. Hałas przybierał na sile i szybko si˛e zbli˙zał. Konrad nie widział jeszcze, co go powodowało, i nie był wcale ciekaw tego widoku. Zbiegł z drogi, przeskoczył rów i skrył si˛e za szerokim pniem najbli˙zszego drzewa. Nastawiajac ˛ ucha, zaczał ˛ obserwowa´c drog˛e. Po pewnym czasie, z jego kryjówka,˛ w´sród poskrzypywania, sapania, trzeszczenia i stukotu kopyt, zrównał si˛e wóz ciagniony ˛ przez cztery konie. Wóz był kryty, jechali nim ludzie, a zaprz˛egiem powoziło dwóch m˛ez˙ czyzn siedzacych ˛ na ko´zle. W jego wiosce te˙z były wozy, ale słu˙zyły do zwózki plonów z pól i s´ci˛etych drzew z lasu. Wozu, którym podró˙zowaliby sami ludzie, Konrad jeszcze nie widział. Odczekał, a˙z wóz si˛e oddali, po czym wybiegł na drog˛e, z˙ eby odprowadzi´c go wzrokiem, ale widok przesłaniały tumany kurzu wzbijane przez koła. Konrad, r˛eka˛ odp˛edzajac ˛ sprzed twarzy unoszacy ˛ si˛e w powietrzu pył, ruszył w s´lad za wozem. I naraz dostrzegł przed soba˛ dwóch m˛ez˙ czyzn, którzy wzi˛eli si˛e nie wiadomo skad ˛ i szli mu naprzeciw. Zatrzymał si˛e jak wryty i znieruchomiał. Przemkn˛eło mu przez my´sl, z˙ eby ucieka´c, ale obaj m˛ez˙ czy´zni nie´sli łuki. Chocia˙z nie mieli strzał na ci˛eciwach, to zapewne dobrze znali te lasy i, gdyby rzucił si˛e do ucieczki, szybko by go dop˛edzili i ustrzelili. 76

Musieli by´c mieszka´ncami jakiej´s pobliskiej wsi. Albo zbójcami. Ale jego nie mieli z czego ograbi´c. Zreszta˛ nie mo˙ze si˛e wiecznie kry´c przed ka˙zdym, kogo napotka. Skoro trafił ju˙z w zamieszkane przez ludzi strony, musi si˛e ujawni´c. Z tym postanowieniem ruszył m˛ez˙ czyznom na spotkanie. Zakładał przynajmniej, z˙ e to ludzie. Na takich mu wygladali, ˛ chocia˙z po tym, na co si˛e napatrzył poprzedniego dnia, niczego nie mógł by´c ju˙z pewien. Na jego widok m˛ez˙ czy´zni zwolnili kroku. Obaj byli starsi od Konrada, brodaci, odziani jak drwale z jego wioski, ale siekier nie nie´sli. Zatrzymali si˛e kilka kroków przed nim. Konrad te˙z przystanał. ˛ — Witaj, chłopcze — powiedział jeden z nich. — Witaj — burknał ˛ drugi. Konrad, oblizujac ˛ zaschni˛ete wargi, przenosił wzrok z jednego na drugiego. — Nie znam ciebie — podjał ˛ pierwszy m˛ez˙ czyzna. — Nietutejszy´s? — dorzucił drugi. Konrad kiwnał ˛ głowa.˛ — Dokad ˛ to w˛edrujesz? — Pobładziłe´ ˛ s? Konrad gapił si˛e, niezdolny wykrztusi´c słowa. — Có˙z to z nim? — spytał pierwszy drugiego. — Niemota jaka´s? — podsunał ˛ drugi pierwszemu. — Tak, chłopcze? Konrad otworzył usta, ale nadal si˛e nie odzywał. Rozmawiał dotad ˛ z jedna˛ tylko osoba,˛ z Elyssa.˛ Z innymi lud´zmi rozmawia´c nie potrafił. Pokr˛ecił głowa.˛ — Niedorobiony — orzekł pierwszy, zwracajac ˛ si˛e do towarzysza. — Jako z˙ ywo — zgodził si˛e z nim tamten. Pierwszy wskazał kierunek, z którego nadeszli. — Idziesz tam? — spytał gło´sno i wyra´znie. Konradowi przemkn˛eło przez my´sl, z˙ e je´sli kto´s tu jest niedorobiony, to nie on, bo przecie˙z wida´c było, w która˛ stron˛e zmierza. — Tak — bakn ˛ ał. ˛ — A. . . — zaczał ˛ drugi wyra´znie i gło´sno — . . . dokad ˛ si˛e udajesz? — doko´nczył ju˙z nie tak wyra´znie, i ciszej. Konrad wzruszył ramionami. — To chod´z z nami. — zaproponował pierwszy. — Zawrócimy i wska˙zemy ci drog˛e. — Drog˛e, dokad? ˛ — spytał Konrad. — Tam, dokad ˛ poda˙ ˛zasz. — Sam nie wiem, dokad ˛ poda˙ ˛zam. — To´s szcz˛es´ciarz, z˙ e nas spotkałe´s, bo my ci poka˙zemy, dokad. ˛ 77

— Czyli dokad? ˛ — A gdzie˙z by, jak nie do miasta? Uczynno´sc´ nieznajomych zaczynała wydawa´c si˛e Konradowi podejrzana. Ale mo˙ze tacy wła´snie byli inni ludzie. Mo˙ze tylko ci z jego wioski tak z´ le go traktowali. — Króle łapałe´s, chłopcze? — spytał pierwszy. — Pi˛ekna˛ masz tu sztuk˛e. W mie´scie dadza˛ ci za niego dobra˛ cen˛e. Ze trzy szylingi utargujesz. — Trzy! — wykrztusił Konrad. — Wi˛ecej — wtracił ˛ szybko drugi, wnioskujac ˛ bł˛ednie z reakcji Konrada, z˙ e to dla niego za mało. — Wi˛ecej jak trzy. Cztery. Pi˛ec´ ! Pi˛ec´ szylingów stanowiło fortun˛e. Nawet trzy przekraczały znacznie to, co ˙ przez całe z˙ ycie uciułał — a potem w jednej chwili stracił. Załował teraz, z˙ e zjadł drugiego królika. — Słusznie powiadasz, Carl — przytaknał ˛ pierwszy nieznajomy, zerkajac ˛ ponownie na martwego królika. — Pi˛ec´ szylingów. Co ty na to, chłopcze? Zaprowadzimy ci˛e do miasta i poka˙zemy, gdzie dostaniesz najlepsza˛ cen˛e. — Złapałe´s go gdzie´s tutaj? — spytał drugi m˛ez˙ czyzna, ten imieniem Carl. Konrad kiwnał ˛ głowa,˛ wolał nie zdradza´c, gdzie. Carl roze´smiał si˛e. — Nad rzeka,˛ co? Koło mostu? — Tak. — Znamy wszystkie najlepsze miejsca, w których mo˙zna co´s upolowa´c — powiedział Carl, i zwracajac ˛ si˛e do towarzysza, dorzucił: — On my´sli, z˙ e chcemy mu odebra´c królika, Heinz. Tak my´sli. — Nie obawiaj si˛e, chłopcze — powiedział Heinz. — My polujemy na grubszego zwierza. Konrad znowu kiwnał ˛ głowa.˛ Tym razem wolniej, bez przekonania. — Chcemy ci tylko pomóc, chłopcze — ciagn ˛ ał ˛ Heinz. — Wida´c, z˙ e przydałby ci si˛e dobry posiłek, dobre odzienie. W mie´scie znajdziesz wszystko, czego ci trzeba. Chcemy tylko pomóc. Nie znasz nas, to i mo˙ze nam nie ufasz. Chcesz, to chod´z za nami, nie chcesz, nie id´z. Twoja wola. Carl spojrzał na towarzysza. — Nie wiem jak ty, Heinz, ale ja napiłbym si˛e piwa. Stawiam. Odwrócili si˛e obaj i ruszyli z powrotem tam, skad ˛ nadeszli. Po paru krokach Carl obejrzał si˛e przez rami˛e. — Tobie te˙z postawi˛e — rzucił. Konrad zaczekał, a˙z odejda˛ na dwadzie´scia kroków, i ruszył za nimi.

ROZDZIAŁ ÓSMY Drog˛e prowadzac ˛ a˛ do miasta przegradzała drewniana furta, ustawiona w niewielkiej odległo´sci od pierwszych budynków. Zrazu Konrad my´slał, z˙ e słu˙zy do celów obronnych, ale kiedy podeszli bli˙zej, okazało si˛e, z˙ e ma zbyt watł ˛ a˛ konstrukcj˛e, by spełnia´c takie zadanie. Przy furcie stał zbrojny stra˙znik i zbierał pieniadze ˛ od ludzi, którzy wchodzili do miasta albo je opuszczali. Konrad, nie dochodzac ˛ do furty, zatrzymał si˛e i patrzył, jak Carl z Heinzem płaca,˛ a nast˛epnie przechodza˛ na druga˛ stron˛e. Za furta˛ Carl odwrócił si˛e i skinał ˛ na niego. O´smielony tym gestem Konrad zbli˙zył si˛e do opartego o słupek furty stra˙znika, który mierzył go znudzonym wzrokiem. — Trzy pensy — burknał ˛ stra˙znik. — Za samo wej´scie do miasta? — Nie — odparł stra˙znik, poziewujac. ˛ — Za korzystanie z drogi. — Ale ja nie mam trzech pensów. — Trudno. Nie wpuszcz˛e ci˛e zatem. Nikt nie mo˙ze przej´sc´ bez płacenia, prócz barona. . . bo to jego droga. — Masz tu — powiedział Carl, podchodzac ˛ i si˛egajac ˛ do kieszeni. — Trzy pensy. — Wcisnał ˛ stra˙znikowi monety w gar´sc´ . — Dzi˛eki — bakn ˛ ał ˛ Konrad zmieszany. — Wielkie dzi˛eki. Zwróc˛e ci. Naprawd˛e zwróc˛e. — Wiem — odparł Carl, odwrócił si˛e i podszedł do czekajacego ˛ Heinza. Ruszyli dalej droga.˛ — Dobrego dnia z˙ ycz˛e — powiedział stra˙znik, przepuszczajac ˛ Konrada przez furt˛e. Miasto było ogromne, o wiele wi˛eksze od wioski. Po brukowanych kocimi łbami ulicach przewalały si˛e tłumy. Wszystko było tu wi˛eksze i wszystkiego było wi˛ecej. Konrad, idac ˛ główna˛ ulica˛ za Carlem i Heinzem, rozgladał ˛ si˛e wkoło oniemiały. Nikt nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. Gdyby to do wioski zawitał jaki´s obcy, wszyscy by od razu o tym wiedzieli i gapili si˛e na przybysza. Tu79

taj podró˙zni byli, wida´c, czym´s zwyczajnym. W takiej masie narodu trudno było stwierdzi´c, kto jest stad, ˛ a kto obcy. Ba, ludzie mieszkajacy ˛ w jednym ko´ncu miasta nie znali pewnie tych, którzy mieszkali na jego drugim ko´ncu. Zauwa˙zył kryty wagon, który widział przed godzina˛ na drodze. Na burcie widniał herb przedstawiajacy ˛ wie˙ze˛ , która chyba symbolizowała zamek. Konie ju˙z wyprz˛egni˛eto, a budynek, przed którym stał czterokołowy wehikuł, mógł by´c tylko gospoda.˛ Była okazalsza i o wiele szykowniejsza od karczmy Adolfa Brandenheimera. Po tylu latach sp˛edzonych w karczmie Konrad rozpoznałby tego rodzaju przybytek wsz˛edzie; tutaj na potwierdzenie miał jeszcze ogromny drewniany szyld, który wisiał nad wej´sciem. Chyba dla rozwiania wszelkich watpliwo´ ˛ sci, wymalowano na nim wezbrany piana˛ kufel piwa. Konrad zda˙ ˛zył ju˙z zauwa˙zy´c, z˙ e na wielu budynkach wisza˛ podobne znaki, informujace, ˛ jakiego rzemie´slnika mo˙zna tam znale´zc´ — piekarz, rze´znik, cyrulik, kowal. . . W małej wiosce wszyscy wiedzieli, w których chałupach siedza˛ kramarze i czym ka˙zdy handluje. Miasto było tak wielkie, z˙ e ludzie pobładziliby ˛ pewnie w labiryncie ulic, gdyby nie takie wywieszki, podpowiadajace ˛ im, gdzie moga˛ znale´zc´ to, czego szukaja.˛ Konrad my´slał, z˙ e jego nowi znajomi skr˛eca˛ do gospody, ale oni tego nie uczynili. Mijajac ˛ kolejne składy kupieckie, zagł˛ebiali si˛e dalej w miasto, a˙z wyszli na du˙zy plac, chyba targowy. W jego rogu stała jeszcze jedna gospoda, cho´c nie tak du˙za, jak tamta pierwsza. Konrad nie mógł zrazu poja´ ˛c, po co komu dwie piwiarnie. I nagle rozja´sniło mu si˛e w głowie: jedna nie pomie´sciłaby tutaj wszystkich spragnionych. Miasto było o wiele wi˛eksze, ni˙z z poczatku ˛ my´slał. Rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e, stwierdził, z˙ e otaczajace ˛ je błonia znajduja˛ si˛e tak daleko od centralnego placu, z˙ e ledwie je wida´c poprzez gaszcz ˛ budynków. — Hej, ty! — doleciało go wołanie — Chcesz przepłuka´c gardło? Był tak pochłoni˛ety podziwianiem nie znanego sobie otoczenia, z˙ e nie zwracał wi˛ekszej uwagi na dwóch m˛ez˙ czyzn, za którymi przyw˛edrował tu z lasu. Heinz gdzie´s zniknał; ˛ pewnie wszedł ju˙z do gospody. Carl stał w drzwiach; to on do niego wołał. Konrad kiwnał ˛ głowa˛ i podszedł do m˛ez˙ czyzny. — Schowaj lepiej ten nó˙z — poradził mu Carl. — Po co dra˙zni´c ludzi. Konrad dopiero teraz zdał sobie spraw˛e, z˙ e w prawej dłoni wcia˙ ˛z s´ciska sztylet. Zatknał ˛ go za pas i przekroczył za Carlem próg gospody. Jako´s niezr˛ecznie mu było wchodzi´c tu od frontu. W karczmie Brandenheimera korzystał zawsze z tylnych drzwi. Rozejrzał si˛e niepewnie po izbie. Stały tu drewniane grubo ciosane stoły i stołki, w powietrzu unosiły si˛e znajome wonie

80

rozchlapanego piwa i s´wie˙zej słomy za´scielajacej ˛ podłog˛e. Z zaplecza dolatywał aromat pieczonego mi˛esiwa i warzonego piwa. Heinz stał ju˙z przy wysokim szynkwasie, za którym spoczywały na podpórkach trzy ogromne beczki. Szynkarz podstawiał pod kurek jednej z nich cynowy kufel. Po chwili podał go Heinzowi i dostrzegłszy Carla, odwrócił si˛e, by napełni´c drugi kufel. Carl powiedział co´s do Heinza i obejrzeli si˛e obaj na Konrada, który stał w drzwiach i rozgladał ˛ si˛e po izbie. Carl odebrał swoje piwo i machnał ˛ na Konrada. — Chod´z! — zawołał, stawiajac ˛ kufel na szynkwasie mi˛edzy soba˛ a Heinzem. — I jeszcze raz — zwrócił si˛e do szynkarza. Rzucił na blat kilka monet i szynkarz z trzecim kuflem w dłoni odwrócił si˛e do beczki. Konrad ruszył niepewnie przez izb˛e. Paru z siedzacych ˛ tu ju˙z m˛ez˙ czyzn na chwil˛e oderwało wzrok od swoich kufli, by obrzuci´c go przelotnym spojrzeniem. Konrad zatrzymał si˛e obok Heinza i Carla i spojrzał na kufel. Swój kufel. Brandenheimer nie pozwalał mu pi´c piwa, co nie powstrzymywało go od pociagania ˛ tego specjału ukradkiem, kiedy tylko karczmarz nie patrzył. Brandenheimer nawet wody Konradowi z˙ ałował. — Kto zacz ten wasz przyjaciel, Carl? — zapytał szynkarz, stawiajac ˛ na blacie trzeci cynowy kufel i zgarniajac ˛ na dło´n monety z mokrego szynkwasu. — Spotkali´smy go w lesie — odparł Carl i pociagn ˛ ał ˛ spory haust piwa. Konrad oblizał wyschni˛ete wargi, ujał ˛ oburacz ˛ kufel i uniósł go do ust. — Ale z˙ aden tam z niego przyjaciel — wtracił ˛ Heinz, stawiajac ˛ swój kufel na szynkwasie i odwracajac ˛ si˛e do Konrada. — Prawda, z˙ aden — podchwycił Carl i odstawiwszy kufel, równie˙z odwrócił si˛e do Konrada. Konrad, nie umoczywszy jeszcze ust w piwie, ju˙z zobaczył, co si˛e za chwil˛e wydarzy. I wiedział, z˙ e jest za pó´zno, by temu zapobiec. Ale mimo to spróbował. Chlusnał ˛ Carlowi prosto w twarz piwem ze swojego kufla i odskoczył od szynkwasu, si˛egajac ˛ po sztylet. Nie zda˙ ˛zył. Heinz złapał go za nadgarstek, a w chwil˛e potem Konrad oberwał od Carla pi˛es´cia˛ w z˙ oładek. ˛ Zgiał ˛ si˛e wpół z bólu i zaskoczenia. Heinz ucapił go pełna˛ gar´scia˛ za czupryn˛e i szarpnał ˛ mu głow˛e do góry. Carl przystawił Konradowi nó˙z do gardła, napierajac ˛ czubkiem na mi˛ekkie ciało podbródka. — Tak — warknał ˛ Carl, ocierajac ˛ piwo z twarzy — z˙ aden z niego przyjaciel. — To kłusownik. . . — dorzucił Heinz.

81

*

*

*

Konrad le˙zał na kamiennej posadzce i, wpatrzony w smugi porannego s´wiatła wdzierajacego ˛ si˛e przez szpary w s´cianach wysoko w górze, znowu zastanawiał si˛e, co te˙z go czeka. Słusznie Carl z Heinzem od poczatku ˛ wzbudzali w nim podejrzliwo´sc´ . Powinien był posłucha´c instynktu. Nie poszedł za jego głosem i wyladował ˛ w piwnicy gospody. Tłumaczył si˛e, z˙ e nie wiedział, zastawianie sideł na króliki jest przest˛epstwem, pytał, co chca˛ zrobi´c i co si˛e z nim stanie. Zdrajcy nie byli w nastroju do rozmowy. Powiedzieli tylko, z˙ e decyzja o jego losie zapadnie nazajutrz. Podsłuchał równie˙z, jak jeden z nich obiecuje szynkarzowi udział w nagrodzie, je˙zeli ten u˙zyczy loszku do przetrzymania je´nca przez noc w gospodzie. W wiosce prawo stanowił Wilhelm Kastring. Przed jego obliczem stawał ka˙zdy, kto dopu´scił si˛e jakiegokolwiek wykroczenia. Skazywał delikwentów na grzywny, chłost˛e, prac˛e bez wynagrodzenia przez okre´slony czas, zakucie w dyby, albo na kombinacje tych kar, zale˙znie od ci˛ez˙ aru winy. Czym karza˛ w tym mie´scie za schwytanie w sidła królika? Nie, dwóch królików. Je´sli grzywna,˛ to nie b˛edzie miał z czego zapłaci´c. Mógłby, co najwy˙zej, odpracowa´c zasadzon ˛ a˛ sum˛e. A mo˙ze ska˙za˛ go na chłost˛e? Ta nie była mu straszna. Przywykł. Zazgrzytał klucz w zamku, do ciemnej piwnicy wlało si˛e nieco wi˛ecej s´wiatła. — Wstawaj! Posłuchał. Podniósł si˛e z posadzki, podszedł do schodków w kacie ˛ i wdrapał si˛e po nich na gór˛e. Czekali tam na niego z no˙zami w r˛ekach Carl i Heinz. W no˙zu trzymanym przez Carla rozpoznał swoja˛ własno´sc´ . — Dobra bro´n — powiedział Carl, przechwytujac ˛ jego spojrzenie. — Za dobry dla kłusownika. — Odwró´c si˛e! — zakomenderował Heinz. — R˛ece na plecy! Konrad zastosował si˛e do polecenia i poczuł, jak kr˛epuja˛ mu postronkiem nadgarstki. — Co to znaczy? — zapytał. — Co chcecie ze mna˛ zrobi´c? — My nic, chłopcze — odparł Heinz. — Tak — dorzucił Carl. — Kto inny nas wyr˛eczy! — Zarechotał. Wsunał ˛ nó˙z, nó˙z Konrada, do pochwy, chwycił chłopaka za rami˛e, pchnał ˛ go bezceremonialnie naprzód i ruszyli przez izb˛e. Po drodze Heinz zabrał jeszcze jego kołczan i martwego królika z jednego ze stołów, po czym wyszli na ulic˛e. Mimo wczesnej pory na placu kr˛eciło si˛e ju˙z sporo osób. Nie było ich tyle, co poprzedniego dnia, ale Konrad w charakterze wi˛ez´ nia od razu wzbudził wi˛eksze ni˙z wtedy zainteresowanie. — Kogo tam macie? — zawołał kto´s. — Co przeskrobał? — krzyknał ˛ inny. 82

— Nie odchod´zcie, to si˛e dowiecie! — odkrzyknał ˛ Carl. U´smiechali si˛e obaj. Popatrywali w głab ˛ jednej z uliczek, w kierunku wschodzacego ˛ sło´nca. Wygladali ˛ kogo´s i Konrad domy´slał si˛e kogo — tego, który b˛edzie go sadził. ˛ .. Po kilku minutach dał si˛e słysze´c klekot podków w oddali. Dolatywał od wschodu; do placu zbli˙zało si˛e kilku je´zd´zców. Carl pociagn ˛ ał ˛ Konrada na s´rodek ulicy, Heinz popychał go od tyłu. Niebawem zza rogu wynurzył si˛e pierwszy z konnych, zaraz potem pi˛eciu nast˛epnych. Za nimi szedł oddział piechurów. Było ich dwunastu, w tym dwóch z psami na ła´ncuchach. Spo´sród je´zd´zców, czterech było z˙ ołnierzami. Mieli niebieskie hełmy ozdobione pióropuszami, l´sniace ˛ napier´sniki, miecze u bioder, ka˙zdy trzymał tarcz˛e z jednakim herbem — niebieskim smokiem. Piatym ˛ je´zd´zcem była niewiasta w bogatych, barwnych szatach. Siedziała na siodle bokiem, i parasolka˛ na długiej raczce ˛ osłaniała przed sło´ncem twarz, cho´c t˛e i tak ledwie było wida´c spod jedwabnej chusty. Na czele orszaku jechał m˛ez˙ czyzna, na którego czekali zapewne Heinz z Car´ lem. Swietno´ scia˛ stroju przy´cmiewał kobiet˛e. Od stóp do głów odziany był w satyn˛e i zamsz, wszystko to wyko´nczone koronka,˛ wszystko w ró˙znych odcieniach niebieskiego — od butów z granatowej skóry poczynajac, ˛ a na bladobł˛ekitnej czapce i jeszcze ja´sniejszym bł˛ekitnym piórze zatkni˛etym za otok ko´nczac. ˛ Niebieski nie był jedynie sokół, który siedział mu na lewym nadgarstku, ale kaptur nało˙zony na łeb ptaka owszem. Coraz wi˛ecej ludzi wyl˛egało na ulice, wznoszac ˛ radosne okrzyki na cze´sc´ je´zd´zca i kłaniajac ˛ mu si˛e w pas, kiedy ich mijał. Lecz ten nie zwracał na gawied´z uwagi. Z nad˛eta˛ mina˛ jechał wprost na Konrada i przytrzymujacych ˛ go m˛ez˙ czyzn. — Baronie! — wykrzyknał ˛ Heinz. — Baronie! — powtórzył za nim jak echo Carl. Obaj, pociagaj ˛ ac ˛ za soba˛ Konrada, padli na kolana. Je´zdziec szarpnał ˛ lewa˛ r˛eka˛ cugle i ko´n zmienił nieco kierunek, by omina´ ˛c kl˛eczac ˛ a˛ mu na drodze trójk˛e. — Czego? — burknał, ˛ nie zaszczycajac ˛ ich nawet spojrzeniem. — Przest˛epca, baronie! — krzyknał ˛ Carl. — Aha! — Baron po raz pierwszy zerknał ˛ w dół. Osadził w miejscu wierzchowca, i poda˙ ˛zajacy ˛ za nim orszak równie˙z si˛e zatrzymał. Konrad podniósł na barona wzrok. Trudno było dokładnie okre´sli´c jego wiek, bo był to m˛ez˙ czyzna tak poka´znej tuszy, z˙ e ko´n, cho´c wielki, uginał si˛e pod jego ci˛ez˙ arem, ale czwarty krzy˙zyk chyba mu jeszcze nie stuknał. ˛ Tłuste policzki miał gładko wygolone. Konrad nie mógł przyjrze´c si˛e lepiej je´zd´zcowi, bo Carl natychmiast przydusił mu głow˛e do ziemi z taka˛ zapami˛etało´scia,˛ z˙ e chłopak zamiótł włosami po brud-

83

nych kocich łbach. Dotykajac ˛ bruku ciemieniem, dostrzegł jeszcze jednego konia, który pojawił si˛e na placu po przeciwnej stronie. Był to biały wierzchowiec prowadzony przez idacego ˛ pieszo m˛ez˙ czyzn˛e. Za nimi szedł ko´n juczny. M˛ez˙ czyzna zatrzymał si˛e przed gospoda,˛ uwiazał ˛ oba konie i wszedł do s´rodka. Konrad patrzył na to z bardzo niewygodnej pozycji i nie był pewien, ale chyba dostrzegł, z˙ e przybysz miał na głowie czarny hełm, który całkowicie zasłaniał mu twarz. Baron tymczasem przepytywał Carla i Heinza. — Co zrobił? — To kłusownik, baronie. Schwytał dwa twoje króliki. Prosz˛e łaskawie spojrze´c. Jednego obdarł ze skóry i zjadł, a tu jest ten drugi. Oto jego wnyki. — A na dodatek to złodziej, baronie. Widzicie, wasza miło´sc´ , ten kołczan? Musiał go ukra´sc´ . — Szynkarzu! — doleciał z gospody dono´sny głos. Przybysz w czarnym hełmie nie zastał nikogo w s´rodku. Zamieszanie wywabiło stamtad ˛ wszystkich na plac. — Co masz na swoje usprawiedliwienie, złodzieju? — spytał baron. Szarpni˛ety za włosy Konrad poderwał głow˛e i napotkał wzrok barona. — Byłem głodny — wybakał. ˛ — Tylko tyle. Złowiłem królika, bo byłem głodny. Nie wiedziałem, z˙ e to przest˛epstwo. Jestem tu obcy. Zapłac˛e za niego. — On nie ma pieni˛edzy, wasza miło´sc´ — podpowiedział usłu˙znie Heinz. — Zamilcz! — huknał ˛ na niego baron. Przeniósł wzrok z powrotem na Konrada. — Ty´s tu obcy, co sporo tłumaczy. Mo˙ze tam, skad ˛ przybywasz, prawo jest inne. Ale skoro ju˙z tutaj zawitałe´s, musisz si˛e stosowa´c do miejscowego prawa. Okradłe´s mnie. — Nie´swiadomie! — Zamilcz! Głodny byłe´s, powiadasz. Rozumiem to. Wszyscy głodniejemy, je´sli nie jemy przez par˛e godzin. Nie miałbym ci za złe, gdyby´s schwytał i zjadł jednego królika. Ale ty schwytałe´s dwa. Jak to wytłumaczysz? Konrad otworzył usta, ale z˙ adne usprawiedliwienie nie przychodziło mu do głowy. — Przepraszam — wybakał ˛ tylko. — Za pó´zno na przeprosiny — oznajmił baron. — Wybieram si˛e teraz na łowy. Kiedy wróc˛e, zadyndasz na stryczku. Konrad, nie wierzac ˛ własnym uszom, wybałuszył na barona oczy. Czy˙zby prze˙zył masakr˛e w wiosce po tylko, z˙ eby i´sc´ teraz na szubienic˛e za schwytanie dwóch królików? Tamte piekielne istoty nie zdołały go zabi´c, ale one były tylko dzikimi bestiami, bezrozumnymi siepaczami. W okrucie´nstwie i zdradziecko´sci nie mogły si˛e równa´c z najniebezpieczniejszymi ze stworze´n — lud´zmi. — Nie mo˙zecie go powiesi´c — doleciało od drzwi gospody. 84

Głos nie był dono´sny, ale w ciszy, jaka zaległa na placu po słowach barona, wszyscy go usłyszeli i wszyscy si˛e odwrócili, by spojrze´c na przybysza. Rzeczywi´scie był w czarnym hełmie. Przyłbic˛e miał uniesiona˛ i popijał piwo z cynowego kufla, jego twarz pozostawała jednak w cieniu. Cały był w czerni; miał na sobie kolczug˛e z czarnych pier´scieni narzucona˛ na kaftan z czarnej skóry. U czarnego pasa zwisała mu czarna pochwa, nawet r˛ekoje´sc´ miecza była czarna — tak samo wełniane bryczesy i krótkie skórzane ci˙zmy. — A to czemu!? — zagrzmiał baron. — Co´s ty za jeden? Kto ci dał prawo si˛e wtraca´ ˛ c? Baron obejrzał si˛e na swoich czterech konnych z˙ ołnierzy, jakby chciał si˛e upewni´c, czy wcia˙ ˛z za nim stoja˛ i czy sa˛ gotowi wesprze´c czynem jego słowa. — To nie twoja sprawa — podjał ˛ — kimkolwiek jeste´s. — On ma prawo do obrony — powiedział m˛ez˙ czyzna w czerni. — Do obrony? Do obrony! To˙z to przest˛epca. Kto by go bronił? — Sam mo˙ze si˛e broni´c. — Ju˙z próbował. Z mizernym skutkiem! Baron potoczył wzrokiem po twarzach gawiedzi. Kilkoro mieszczan zrozumiało aluzj˛e i zarechotało nieszczerze. Baron wcia˙ ˛z patrzył na tłum. Coraz wi˛ecej osób dołaczało ˛ do chóru pochlebców i wkrótce cały plac pokładał si˛e ze s´miechu. Przybysz saczył ˛ piwo i czekał a˙z sko´ncza.˛ — Ma prawo do próby walki — podjał, ˛ kiedy zapadła cisza. Baron spojrzał na niego zaskoczony. — Do próby walki? — powtórzył z niedowierzaniem. — Wszak to. . . wies´niak! — To nie przeszkoda. W kodeksie rycerskim ustanowionym z woli Imperatora Magnusa w roku 2325. przeczytasz, z˙ e prawo do próby walki przysługuje ka˙zdemu, kto posiada własna˛ biała˛ bro´n. — M˛ez˙ czyzna w czerni pociagn ˛ ał ˛ łyk piwa, po czym zwrócił si˛e do Konrada. — Masz własna˛ biała˛ bro´n, chłopcze? — spytał. Konrad nie bardzo rozumiał, co si˛e wokół niego dzieje. Był wcia˙ ˛z ogłuszony wydanym przez barona wyrokiem s´mierci. — Tak — odparł automatycznie. — Nie — zawołał Heinz. — Nie — podchwycił Carl. — No? — powiedział baron. — Komu da´c wiar˛e? Dwójce moich najzacniejszych poddanych czy kłusownikowi i złodziejowi? Dla mnie to jasne. — Skoro nie miał białej broni — nie ust˛epował m˛ez˙ czyzna — to czym oprawił królika? Z˛ebami? — Miał biała˛ bro´n? — spytał baron. — Eeee. . . — zajakn ˛ ał ˛ si˛e Heinz. — Nooo. . . — stropił si˛e Carl i pokazał nó˙z Konrada — . . . miał.

85

— No tak. No tak — wymruczał baron. Wpatrywał si˛e w dziwne ostrze noz˙ a. — Ale skad ˛ u wie´sniaka taki nó˙z? Musiał go ukra´sc´ . W samej rzeczy, pomy´slał Konrad. — Posiada biała˛ bro´n — powiedział m˛ez˙ czyzna w czarnym hełmie — a zatem ma prawo do próby walki. — Nie! — zaprotestował baron. — Kodeks rycerski okre´sla zasady staczania pojedynków pomi˛edzy lud´zmi honoru, rycerzami, szlachetnie urodzonymi. Nie stosuje si˛e do chłopstwa. A biała bro´n to miecz, nie nó˙z! — Biała bro´n to biała bro´n — powiedział przybysz. — Oskar˙zony ma prawo do próby walki. Albo pu´scisz go wolno, albo pozwolisz skorzysta´c z przysługuja˛ cego mu prawa. Innego wyj´scia nie ma. Nie wolno ci go powiesi´c. — Nie ty mi b˛edziesz mówił, co mi wolno, a czego nie! — krzyknał ˛ gniewnie baron. Si˛egnał ˛ po miecz, stracaj ˛ ac ˛ przy tym sokoła z nadgarstka. Ptak, piszczac ˛ i trzepoczac ˛ rozpaczliwie skrzydłami, zwisł łebkiem do dołu na ła´ncuszku, którym był przykuty za łapk˛e do r˛ekawicy barona. Podbiegł jeden z piechurów z orszaku i posadził go sobie na nadgarstku zabezpieczonym skórkowym ochraniaczem; baron pozwolił mu odpia´ ˛c ła´ncuszek od swojej r˛ekawicy. — Radziłem ci tylko, z˙ eby´s trzymał si˛e s´ci´sle litery prawa — powiedział m˛ez˙ czyzna w czerni. — Ale je´sli si˛e boisz. . . — Boj˛e si˛e? Ja?! — Baron parsknał ˛ wymuszonym s´miechem. — A czegó˙z to miałbym si˛e ba´c? — Wyprostował si˛e w siodle i powiódł wyniosłym spojrzeniem po twarzach mieszka´nców miasta, swojego miasta. — Imperator mianował ci˛e swoim przedstawicielem na ten region, a wi˛ec twoim obowiazkiem ˛ jest pilnowanie, by prawo było tu s´ci´sle respektowane. Oskar˙zony ma prawo do próby walki, a zatem musisz przyja´ ˛c wyzwanie. — Ja? Chcesz przez to powiedzie´c, z˙ e mam walczy´c. . . z nim? — Baron pogardliwym gestem wskazał na Konrada. — Nie musisz — odparł m˛ez˙ czyzna w czerni. — Mo˙zesz wyznaczy´c przeciwnika z urz˛edu. Ale jestem przekonany, z˙ e b˛edziesz wolał sprawowa´c swoje s˛edziowskie powinno´sci osobi´scie. Wybór broni nale˙zy, rzecz jasna, do ciebie. Twoja sława si˛ega daleko, baronie, zdaje si˛e, z˙ e byłe´s swego czasu niepokonanym pojedynkowiczem. Zabiłe´s pi˛etnastu ludzi, o ile si˛e nie myl˛e? — Szesnastu — poprawił go baron. — Naturalnie byłe´s wtedy młodszy i nie tak. . . — M˛ez˙ czyzna nie musiał ko´nczy´c; aluzja do tuszy barona była oczywista. — Ka˙zdemu dotrzymam pola! — nastroszył si˛e baron. — A co dopiero wies´niakowi, ha! — Machnał ˛ pogardliwie r˛eka.˛ — A zatem przyjmujesz wyzwanie?

86

— Tak, tak, tak! Załatwmy to od razu. Zabij˛e tego złodzieja i zda˙ ˛ze˛ jeszcze zapolowa´c przed obiadem. — Skinał ˛ na najbli˙zszego z˙ ołnierza. — Daj temu łotrzykowi swój miecz. ˙ Konrada podniesiono z kl˛eczek i rozci˛eto mu wie˙zy na r˛ekach. Zołnierz podał mu swój miecz. Baron z trudem zsunał ˛ si˛e z konia. Dobył miecza i ruszył wolno na Konrada. — Je´sli czcisz jakiego´s boga, to si˛e do niego pomódl. — Chwileczk˛e, baronie, je´sli łaska — odezwał si˛e przybysz. — Ty zrezygnowałe´s z wyznaczenia swojego zast˛epcy, ale oskar˙zonemu równie˙z przysługuje prawo do wskazania takiego. Baron nachmurzył si˛e i pokr˛ecił głowa.˛ — Mam po dziurki w nosie twojego wtracania ˛ si˛e do nie swoich spraw. Próbujesz odwleka´c wymierzenie sprawiedliwo´sci. Nie ma tu takiego, który zgodziłby si˛e go zastapi´ ˛ c. Daj mi go wreszcie zabi´c, bo szkoda czasu. — A co ty na to, chłopcze? — zwrócił si˛e m˛ez˙ czyzna do Konrada. — Chcesz walczy´c, czy wolałby´s wyznaczy´c zast˛epc˛e? Konrad spojrzał na miecz, który trzymał w r˛eku, spojrzał na barona, spojrzał na nieznajomego w czerni i nagle dotarło do´n, co ten mu sugeruje. — Wyznaczam ciebie — powiedział. — Zgadzam si˛e. — Hej, zaraz — zaperzył si˛e baron, odwracajac ˛ si˛e do m˛ez˙ czyzny. — A co´s ty w ogóle za jeden? W odpowiedzi przybysz zdjał ˛ z głowy czarny hełm. Miał krótko przyci˛ete s´nie˙znobiałe włosy i s´nie˙znobiała˛ g˛esta˛ brod˛e. Cała˛ jego twarz, poczynajac ˛ od linii brody, pokrywał tatua˙z, czarne linie wryte trwale w skór˛e i nadajace ˛ mu wyglad ˛ zwierz˛ecia — psa, a mo˙ze lisa. Nie — wilka. . . — To ty! — krzyknał ˛ baron, robiac ˛ kilka kroków w tył. — A ja — przytaknał ˛ wytatuowany m˛ez˙ czyzna. — Rad jestem, z˙ e nie zapomniałe´s, Otto. Powiedziałem, z˙ e si˛e jeszcze spotkamy, i wiem, jak byłby´s zawiedziony, gdybym nie dotrzymał obietnicy. W odró˙znieniu od ciebie dotrzymuj˛e danego raz słowa. Baron rozejrzał si˛e dookoła szybko, niespokojnie, jakby wypatrywał drogi ucieczki. Zatrzymał wzrok na swoich z˙ ołnierzach. Wida´c było, z˙ e najch˛etniej wezwałby ich na pomoc, a nie czyni tego tylko z obawy, z˙ e mieszka´ncy miasta uznaja˛ to za oznak˛e słabo´sci. — Wilk — powiedział, chowajac ˛ miecz do pochwy i podchodzac ˛ do siwobrodego m˛ez˙ czyzny — có˙z za rado´sc´ ujrze´c ci˛e znowu po tylu latach. Dochodziło mi˛edzy nami w przeszło´sci do nieporozumie´n i, prosz˛e, historia si˛e powtarza! — Roze´smiał si˛e nerwowo.

87

Wilk poło˙zył swój hełm na ziemi i dobył miecza. Głownia wykuta była z metalu tak samo czarnego jak reszta jego rynsztunku. Pociagn ˛ ał ˛ łyk piwa z trzymanego wcia˙ ˛z w lewym r˛eku kufla. — Chod´zmy gdzie´s i dogadajmy si˛e — zaproponował baron. Zni˙zył głos, z˙ eby ci˙zba go nie słyszała, ale Konrad stał najbli˙zej i nie umkn˛eło mu ani jedno słowo. — Spłac˛e ci˛e — ciagn ˛ ał ˛ baron. — Spłac˛e z nawiazk ˛ a,˛ z du˙za˛ nawiazk ˛ a.˛ Wszystko ci wytłumacz˛e, obiecuj˛e. Chyba nie mówisz powa˙znie? Nie zamierzasz ze mna˛ walczy´c w imieniu jakiego´s kłusownika! — Nie. Baron odpr˛ez˙ ył si˛e nieco. — Wiedziałem, z˙ e´s rozsadny, ˛ Wilku. — B˛ed˛e z toba˛ walczył we własnym imieniu. Pomódl si˛e do Ulryka, je´sli to ci co´s da. — Nie ujdzie ci to płazem! — wysyczał baron. — Nawet je´sli zgin˛e z twojej r˛eki, zatłuka˛ ci˛e moi ludzie! Wilk spojrzał ponad ramieniem barona na z˙ ołnierzy, a potem na kobiet˛e, która przygladała ˛ si˛e temu wszystkiemu w milczeniu, i pokr˛ecił głowa.˛ — Nie wydaje mi si˛e — powiedział. — O co ci chodzi, Wilku? — O sprawiedliwo´sc´ . Przyjałe´ ˛ s wyzwanie, Otto. Chcesz si˛e teraz wycofa´c jak załgany, podst˛epny tchórz, którym zreszta˛ jeste´s? Baron obejrzał si˛e przez rami˛e. Wszyscy obecni na placu wlepiali w niego wzrok. — Czego ty chcesz, Wilku? — Twojej s´mierci, Otto, twojej s´mierci. — Zabiłem w pojedynkach szesnastu ludzi, Wilku! Ty b˛edziesz siedemnasty! Mówiac ˛ to, baron cofnał ˛ si˛e o krok, dobył ponownie miecza i runał ˛ jak burza na Wilka, by przebi´c mu ostrzem brzuch. Jak na takiego grubasa, poruszał si˛e z zadziwiajac ˛ a˛ szybko´scia,˛ która s´wiadczyła o jego niegdysiejszym mistrzostwie. M˛ez˙ czyzna w czerni odstapił ˛ spokojnie w bok i kiedy klinga barona przeszywała powietrze w miejscu, w którym przed chwila˛ stał, upił łyk piwa. Baron ciał ˛ na odlew, mierzac ˛ w głow˛e przeciwnika. Miecz Wilka s´mignał ˛ w gór˛e i zablokował cios. Ostrza skrzy˙zowały si˛e nad głowami walczacych, ˛ a oni znieruchomieli na chwile, patrzac ˛ sobie z bliska w oczy. Po twarzy Wilka po raz pierwszy przemknał ˛ s´lad jakiej´s emocji. Wyszczerzył w u´smiechu z˛eby — spiczaste z˛eby. . . ! — Nie przybyłem tu z toba˛ walczy´c, Otto — warknał. ˛ — Przybyłem wykona´c na tobie egzekucj˛e. Naparł ostrzem na miecz barona, zmuszajac ˛ go do zrobienia kroku w tył. W nast˛epnej chwili czarna klinga opadła błyskawicznie w dół i zaton˛eła w pier-

88

si grubasa. Baron spu´scił wzrok na przód swojej bł˛ekitnej satynowej koszuli, po której rozlewała si˛e plama czerwieni. Wilk wyciagn ˛ ał ˛ miecz z rany i baron osunał ˛ si˛e na bruk. Uderzajac ˛ głowa˛ o kocie łby, ju˙z nie z˙ ył. Wilk rozejrzał si˛e szybko, oceniajac ˛ wzrokiem sytuacj˛e. Kobieta na koniu, z˙ ołnierze, s´wita barona, gawied´z, Konrad, wszyscy zamarli. Uniósł kufel do ust i wychylił go do dna. — Podnie´scie go — odezwała si˛e po raz pierwszy kobieta. — I zarzu´ccie na konia. Przygladała ˛ si˛e, jak ludzie z orszaku przewieszaja˛ ciało barona przez siodło. — Odwie´zcie go do fortu — zakomenderowała. — I ruszajmy wreszcie na to polowanie. — Przeniosła wzrok na wytatuowanego nieznajomego. — Zjesz dzisiaj ze mna˛ wieczerze, Wilku? Mo˙ze zdołam cho´c po cz˛es´ci spłaci´c dług, jaki miał wobec ciebie mój brat. — Zerkn˛eła na ciało barona. — Teraz i ja jestem ci co´s dłu˙zna. Przyjmiesz moje zaproszenie? — By´c mo˙ze — odparł Wilk. Ta odpowied´z chyba zadowoliła kobiet˛e. Ko´n z trupem barona zawrócił, za´s reszta s´wiry ruszyła dalej w kierunku, w którym poczatkowo ˛ zmierzała. — Oddajcie mu jego rzeczy — rzucił rozkazujaco ˛ Wilk. Konrad zwrócił ju˙z z˙ ołnierzowi miecz i teraz wci´sni˛eto mu do rak ˛ jego kołczan, jego nó˙z, jego sidła, zdj˛eta˛ z królika skór˛e oraz martwego królika, którego ze skóry jeszcze nie obdarł. Wilk oparł o s´cian˛e swój zbroczony krwia˛ miecz. — Oczy´sc´ go — powiedział do Konrada. Odwrócił si˛e, podniósł z ziemi hełm i wszedł z powrotem do gospody. — Jeszcze jedno piwo! — krzyknał ˛ od progu.

ROZDZIAŁ DZIEWIATY ˛ Nie było ju˙z nic do ogladania ˛ i tłum si˛e rozproszył. Carl z Heinzem jakby si˛e pod ziemie zapadli. Konrad królicza˛ skórka˛ wytarł z krwi miecz Wilka. Sko´nczywszy, cisnał ˛ upa´ckana˛ skór˛e na s´rodek ulicy, d´zwignał ˛ czarny or˛ez˙ i wszedł z nim do gospody. Miecz był bardzo długi i szeroki, ci˛ez˙ szy od wszelkiej broni, jaka˛ chłopak do tej pory trzymał w dłoniach. Wilk stał przy szynkwasie naprzeciwko beczek i pił piwo. Zda˙ ˛zył ju˙z zdja´ ˛c kolczug˛e, i był w samym kaftanie z czarnej skóry. Na obu nadgarstkach miał opaski z czarnego futra, chyba jakie´s amulety. Szyj˛e ciasno opinał mu czarny ła´ncuch — nie ła´ncuszek, ła´ncuch z grubych ogniw. Czarny hełm le˙zał obok. Z opuszczona˛ przyłbica˛ przypominał do złudzenia wilczy łeb. Przyłbica miała kształt pyska i wyrastały z niej metalowe kły, a w miejscach, gdzie wilk miałby oczy, ziały otwory, przez które mógł patrze´c na s´wiat wła´sciciel hełmu. Konrad podał m˛ez˙ czy´znie or˛ez˙ zwrócony r˛ekoje´scia˛ do przodu. Wilk spojrzał na kling˛e i nie dostrzegłszy na niej s´ladu posoki, odebrał miecz od Konrada i wsunał ˛ go do pochwy. — Dzi˛ekuj˛e, panie — powiedział Konrad. — Za co? — mruknał ˛ Wilk, nawet na niego nie spogladaj ˛ ac. ˛ — Za ocalenie z˙ ycia. — Zwyczajny przypadek. — Nie dla mnie. Wilk odwrócił si˛e i po raz pierwszy zmierzył go wzrokiem. Ich oczy si˛e spotkały. — Wierz˛e — powiedział Wilk. — Twoje z˙ ycie nie ma dla mnie, ba, dla nikogo, z˙ adnej warto´sci, ale dla ciebie jest bezcenne. — Miałem szcz˛es´cie, z˙ e si˛e zjawiłe´s, panie. — Szcz˛es´cie? — prychnał ˛ Wilk. U´smiechnał ˛ si˛e, szczerzac ˛ spiczaste z˛eby. — Nie ma czego´s takiego jak szcz˛es´cie. Konrad, cho´c wcze´sniej widział ju˙z z daleka te zaostrzone z˛eby, cofnał ˛ si˛e ´ teraz mimowolnie. Wilk parsknał ˛ smiechem. Był wy˙zszy od Konrada, mierzył 90

sobie blisko dwa metry wzrostu, członki miał pot˛ez˙ nie umi˛es´nione. Jego siwe włosy wprowadzały w bład; ˛ nie był wcale starszy od barona. — Jeszcze jedno piwo! — zawołał do karczmarza, który stał za szynkwasem zal˛ekniony, wci´sni˛ety w najdalszy kat. ˛ — I drugie dla mojego przyjaciela. Słowa Wilka przypomniały Konradowi, jak ten sam szynkarz, który ich dzisiaj obsługiwał, poprzedniego dnia pytał Carla i Heinza, kim jest ich przyjaciel, a potem pozwolił im zamkna´ ˛c go w swojej piwnicy. Teraz jednak było inaczej, zupełnie inaczej. Tamci dwaj wzbudzali w Konradzie podejrzliwo´sc´ , Wilk jak dotad ˛ nie. Ale, przyjaciel. . . ? — Czy to prawda, panie, co powiedziałe´s tam na placu? — spytał Konrad. — ˙ ka˙zdemu, kto ma przy sobie biała˛ bro´n przysługuje prawo do próby walki? Ze ´ — Smiem watpi´ ˛ c. Dla mo˙znych prawo jest inne. Zawsze tak było i zawsze b˛edzie. — Wilk wzruszył ramionami. — Poka˙z mi swój nó˙z. Konrad podał mu sztylet i Wilk z zainteresowaniem obejrzał faliste ostrze. — Nazywa si˛e kris — powiedział. — Wykonany został tysiace ˛ mil stad, ˛ za Kitajem. — Oddał nó˙z Konradowi. — Ale ty pewnie nie stamtad ˛ go masz. — Pociagn ˛ ał ˛ łyk piwa z kufla. — Jak ci˛e zwa,˛ chłopcze. — Konrad. — To wszystko? Tylko Konrad? Nie masz innych imion? Konrad pokr˛ecił głowa.˛ — Prawda, zbyt biedny´s, z˙ eby mie´c wi˛ecej imion. Trzymaj. — Podał mu napełniony przez szynkarza kufel, do którego spragniony Konrad przywarł zachłannie ustami. — Picie mo˙ze by´c niebezpieczne, Konradzie. Patrz, co ze mnie zrobiło. — Wskazał na swoja˛ twarz i usta. — Pewnego dnia upiłem si˛e i wpadło mi do głowy, z˙ eby dopasowa´c wyglad ˛ do imienia. Kazałem wi˛ec wytatuowa´c sobie twarz i spiłowa´c z˛eby. Pomysł wydawał mi si˛e wyborny, póki nie wytrze´zwiałem. Niech ci to b˛edzie przestroga,˛ chłopcze. Konrad kiwnał ˛ tylko głowa; ˛ ani my´slał zrobi´c co´s takiego. Wilk z˙ ałował by´c mo˙ze tego, co ze soba˛ uczynił, ale z tym tatua˙zem było mu nawet do twarzy. U kogo innego wygladałoby ˛ to komicznie. Lecz u Wilka czarne linie podkre´slały rysy, i nawet zaostrzone z˛eby zdawały si˛e oddawa´c jego charakter: był wojownikiem. — Poka˙z mi jeszcze swój kołczan. Konrad podał mu kołczan i patrzył, jak Wilk przyglada ˛ si˛e pozłacanemu, wytłoczonemu w czarnej skórze symbolowi; pi˛es´ci w kolczej r˛ekawicy pomi˛edzy grotami dwóch skrzy˙zowanych strzał. — Skad ˛ go masz? — Dostałem. — Od kogo? — Od Elyssy Kastring. Jest córka.˛ . . była córka˛ dziedzica naszej wioski. Kołczan nale˙zał do niego. 91

— Była? Konrad zawahał si˛e. — Ona ju˙z nie z˙ yje — wyrzucił z siebie. Wilk patrzył na niego wyczekujaco. ˛ — Rozpoznajesz, panie, ten herb? — spytał Konrad, usiłujac ˛ zmieni´c temat. — Nie. Daleko stad ˛ do tej twojej wioski? — Nie tak znowu, panie. — Jak si˛e nazywa? — No, wioska. Wilk przewrócił oczami. Były bł˛ekitne jak lód. — Musi mie´c jaka´ ˛s nazw˛e. Co prawda miejscowi te˙z mówia˛ na swoje miasto „miasto”, ale ono ma nazw˛e, Ferlangen. No, jak nazywa si˛e twoja wioska? — Ferlangen? — powtórzył za nim Konrad. — To jest Ferlangen? — Tak. — A ten człowiek, którego zabiłe´s, panie? Ten baron? Mówiłe´s do niego Otto. — Otto Kreishmier, baron Ferlangen. Słyszałe´s o nim? — Miał poja´ ˛c za z˙ on˛e Elyss˛e. Wilk łyknał ˛ znowu piwa. — T˛e, która dała ci kołczan? Patrz, jaki ten s´wiat mały, tak przynajmniej powiadaja.˛ — Otarł usta grzbietem dłoni. — Ale z tego, co ja si˛e na´n napatrzyłem, wynika, z˙ e dalekie to od prawdy. Konrad my´slał o odpychajacym ˛ baronie Kreishmierze i próbował sobie wyobrazi´c, jak Elyssie, gdyby z˙ yła, układałoby si˛e w mał˙ze´nstwie z tym człowiekiem. Nie miałaby dziewczyna lekkiego z˙ ycia, ale lepsze ju˙z to ni˙z s´mier´c. — Dlaczego chciałe´s go zabi´c, panie? — spytał Wilka. — Bo przed kilku laty okpił mnie na pewna˛ sum˛e pieni˛edzy. Powinien był mnie wtedy od razu zabi´c, ale jemu zebrało si˛e na lito´sc´ . Lito´sc´ jest dla tchórzy, Konradzie, zapami˛etaj to sobie. ˙ — I dlatego teraz wróciłe´s, panie? Zeby si˛e zem´sci´c? — Nie. Północ zgubił podkow˛e, a tu miałem najbli˙zej do kowala. Rzekłby kto, z˙ e szcz˛es´liwym zrzadzeniem ˛ losu spotkałem Kreishmiera, ja jednak nie dopatrywałbym si˛e w tym szcz˛es´cia. I on te˙z pewnie nie. Powiedziałem mu, z˙ e wróciłem, by go zabi´c, ale to nie była prawda. Spotkali´smy si˛e, nadarzyła si˛e sposobno´sc´ do wzi˛ecia odwetu, i wykorzystałem ja.˛ Nic doda´c, nic uja´ ˛c. Konrad sam nie wiedział, czy wierzy´c Wilkowi czy nie. — A w jaki sposób baron ci˛e okpił, panie? ˙ — Bardzo´s ciekaw, chłopcze. Zycie mnie nauczyło, z˙ e najlepiej nic nie mówi´c, ale wszystko słysze´c. — Jak mo˙zna co´s usłysze´c, nie pytajac? ˛ Wilk u´smiechnał ˛ si˛e przelotnie.

92

— Czas jaki´s temu wspomogłem Otta w pewnym sporze terytorialnym o ziemie le˙zace ˛ pomi˛edzy tym a sasiednim ˛ miastem. Dzi˛eki mojej interwencji rozstrzygni˛ecie zapadło na jego korzy´sc´ , ale on ociagał ˛ si˛e z wypłata˛ umówionego honorarium za moje fachowe usługi. — Jeste´s najemnikiem! — Osobi´scie wol˛e, kiedy nazywaja˛ mnie kondotierem. — Przygladał ˛ si˛e Konradowi, mierzac ˛ go wzrokiem od stóp do głów. — Mam dla ciebie propozycj˛e, Konradzie. Czy oddałby´s mi pi˛ec´ lat z z˙ ycia, które ci przed chwila˛ ocaliłem. — Jak to? — Potrzebuj˛e nowego giermka. Ty by´s si˛e nadał. Konrad patrzył na niego, ale długo si˛e nie odzywał. — A je´sli odmówi˛e? — spytał w ko´ncu. — Twoja wola, chłopcze. Mo˙zesz pow˛edrowa´c do nast˛epnego miasta, potem jeszcze do innego, ale wcze´sniej czy pó´zniej znowu popadniesz w tarapaty i zadyndasz na sznurze. Konrad wzruszył ramionami i, z˙ eby zyska´c na czasie, uniósł kufel do ust. — No, co ty na to? Pi˛ec´ lat, pi˛ec´ lat przygód w najdalszych zakatkach ˛ s´wiata, pi˛ec´ lat ryzykowania z˙ yciem i brania si˛e za bary z niebezpiecze´nstwem. — A b˛ed˛e dostawał zapłat˛e? — Zapłat˛e? To dobre dla kramarzy i kupców, sklepikarzy i kmieci. Ty b˛edziesz dzielił ze mna˛ wszystko, chłopcze. Skarby, nagrody, okupy, we wszystkim tym b˛edziesz miał swój udział. Zdobywałem ju˙z fortuny, o jakich ci si˛e nawet nie s´niło, i znowu tak b˛edzie. Konrad nigdy dotad ˛ nie otrzymywał regularnej zapłaty, a wiec nie robiło mu specjalnej ró˙znicy, z˙ e w słu˙zbie u Wilka te˙z nie ma co na nia˛ liczy´c. — Musiałe´s mie´c ju˙z jakiego´s giermka, panie — powiedział. — Co si˛e z nim stało? — Wdał si˛e w sprzeczk˛e w jakim´s ciemnym zaułku, w ruch poszły no˙ze i przegrał. Własna głupota go zabiła. Ale ty mi nie wygladasz ˛ na głupca, Konradzie. No, jaka jest twoja odpowied´z? Ale z góry uprzedzam, je´sli si˛e zgodzisz, nie b˛edzie ju˙z odwrotu. Staniesz si˛e na pi˛ec´ lat moja˛ własno´scia,˛ na pi˛ec´ lat, co do dnia. B˛edziesz nale˙zał do mnie tak samo jak mój ko´n, jak mój miecz. Ale jestem dobrym panem, zapewniam ci˛e. No wi˛ec jak? Có˙z innego mógł odpowiedzie´c? — Zgoda. — Wspaniale! — Wilk wyrwał Konradowi z dłoni kufel z nie dopitym piwem. — Od tej chwili koniec z piwem, chłopcze. Z nas dwóch od picia jestem ja. Nazywam si˛e Wolfgang von Neuwald, ale mo˙zesz si˛e do mnie zwraca´c „panie”. Zapła´c teraz szynkarzowi, a potem zaprowad´z Północ do podkucia. — Ale ja nie mam pieni˛edzy — wybakał ˛ Konrad, zerkajac ˛ na szynkarza.

93

— Piwo jest ju˙z zapłacone — mruknał ˛ karczmarz, unikajac ˛ wzroku Konrada. — Na koszt zakładu. — To lubi˛e! — huknał ˛ Wilk. — Skoro tak, to lej jeszcze jedno! Konrad wyszedł przed gospod˛e, zastanawiajac ˛ si˛e, co te˙z go podkusiło, z˙ eby si˛e zgodzi´c. Obejrzał si˛e przez rami˛e. Chyba nic nie stało na przeszkodzie, by si˛e teraz chyłkiem oddali´c. Pi˛ec´ lat. To˙z to cała wieczno´sc´ ! Ale czy miał jaki´s wybór? Nie ma nic innego do roboty, nie ma dokad ˛ pój´sc´ , a poza tym nie musi przecie˙z pozostawa´c przy Wilku tak długo. Co mu przeszkodzi odej´sc´ , cho´cby jutro, je´sli tak mu si˛e spodoba? Podszedł do uwiazanego ˛ do z˙ erdzi ogromnego, białego rumaka. Z daleka ko´n prezentował si˛e okazale i wygladał ˛ na dobrze utrzymanego. Jednak, zbli˙zywszy si˛e, Konrad zauwa˙zył, z˙ e zwierz˛e skór˛e ma pokiereszowana˛ i brakuje mu jednego ucha. Si˛egnał ˛ do uzdy. Rumak parsknał, ˛ wyszczerzył z˛eby, a potem cofnał ˛ si˛e, stanał ˛ d˛eba i runał ˛ na niego. Konrad odskoczył błyskawicznie i wierzgajace ˛ w powietrzu kopyta o włos min˛eły jego głow˛e. — Północ! — doleciał od drzwi gospody krzyk. — Wszystko dobrze. On jest teraz z nami. Ko´n uspokoił si˛e natychmiast. Konrad spojrzał za siebie. Wilk stał oparty o framug˛e i saczył ˛ piwo. Konrad zbli˙zył si˛e ostro˙znie do wierzchowca i odwiazał ˛ uzd˛e od z˙ erdzi. Delikatnie pogładził zwierz˛e po silnej szyi. — Dobry konik — wymruczał. — Dobry. Wiedział, gdzie mie´sci si˛e ku´znia, zauwa˙zył ja,˛ wchodzac ˛ poprzedniego dnia do miasta. Poprowadził konia powoli w tamtym kierunku. Zwierz˛e utykało lekko na prawa˛ zadnia˛ nog˛e, t˛e bez podkowy. Zostawił konia w ku´zni i przeszedł do sasiedniej ˛ cz˛es´ci budynku. Wolał nie przebywa´c w pobli˙zu zwierz˛ecia, gdyby temu nie spodobały si˛e zabiegi kowala. Znalazł si˛e w jakim´s zagraconym składzie. Zaczał ˛ go obchodzi´c, ogladaj ˛ ac ˛ stare, pordzewiałe narz˛edzia kowalskie, porozwieszane na s´cianach i walajace ˛ si˛e po brudnej podłodze z˙ elastwo. I nagle co´s wyczuł. . . — Co to za smród? — spytał kto´s. — Cuchnie mi tu kłusownikiem — odparł kto´s inny. W szerokich drzwiach stan˛eli Carl i Heinz. Widzac, ˛ z˙ e obaj trzymaja˛ w r˛ekach no˙ze, Konrad si˛egnał ˛ po swój — po kris. . . — A nie mówiłem?! — powiedział Carl. — Witaj, chłopcze! — powiedział Heinz. — Czego chcecie? — spytał Konrad. Carl wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie lewa˛ r˛ek˛e, która˛ dotad ˛ chował za plecami. Trzymał w niej powróz. 94

— Chcemy wykona´c wyrok barona — odparł. — Powiesimy ci˛e! — Był nam łaskawym panem, chłopcze, był naszym baronem. A przez ciebie ´ si˛e stało. zginał. ˛ Zle Wsun˛eli si˛e obaj do mrocznego składu. — Nie powiesicie mnie! — krzyknał ˛ Konrad, robiac ˛ krok do tyłu. — No to posiekamy na kawałeczki. — Tym razem twój przyjaciel nie przyjdzie ci w sukurs, chłopcze. Konrad, stojac ˛ w gł˛ebi ciemnego pomieszczenia, widział m˛ez˙ czyzn lepiej ni˙z oni jego. Wrzeszczac ˛ co sił w płucach, zaszar˙zował z opuszczona˛ głowa˛ na Heinza, wyr˙znał ˛ go bykiem w klatk˛e piersiowa,˛ a kiedy m˛ez˙ czyzna si˛e zatoczył, pchnał ˛ go sztyletem raz i drugi w brzuch. Padajacego ˛ Heinza przygniótł do ziemi, d´zgnał ˛ go jeszcze raz i odtoczył si˛e szybko w bok. Heinz pozostał tam, gdzie padł, z ran płyn˛eła mu krew. Zanim Konrad zda˙ ˛zył poderwa´c si˛e z ziemi, Carl był ju˙z przy nim. Uderzył, ale nie no˙zem, lecz r˛eka,˛ w której trzymał powróz. Sczepili si˛e i j˛eli tarza´c po klepisku. Carl porzucił powróz i s´cisnał ˛ Konrada lewa˛ r˛eka˛ za gardło. Konrad swoja˛ lewa˛ odpychał prawa,˛ zbrojna˛ w nó˙z r˛ek˛e przeciwnika. Carl był wi˛ekszy i ci˛ez˙ szy, miał nad Konradem przewag˛e. Udało mu si˛e wzia´ ˛c go pod siebie. Usiadł mu okrakiem na brzuchu i pochylajac ˛ si˛e, przycisnał ˛ obie r˛ece do ziemi. Konradowi sztylet wy´slizgnał ˛ si˛e z dłoni. — Mam ci˛e! — wysapał Carl. — B˛edziesz umierał powoli, bardzo powoli. Konrad próbował si˛e wyrywa´c, ale bez powodzenia. Poderwał oba kolana, walac ˛ nimi przeciwnika w plecy, ale nie zdołał zrzuci´c z siebie Carla. — Mam pieniadze ˛ — j˛eknał. ˛ — Nie masz miedziaka przy duszy. — Nie ja. Ten m˛ez˙ czyzna z wytatuowana˛ twarza.˛ Wiem, gdzie je trzyma. Ale sam nie dam rady mu ich podebra´c. Kto´s musi mi pomóc. — Ł˙zesz! — Nie! Uwierz mi. Razem mo˙zemy zdoby´c te pieniadze. ˛ Je´sli kłami˛e, b˛edziesz mógł mnie zabi´c. — Ukatrup go teraz, Carl! — zawołał Heinz, któremu udało si˛e unie´sc´ na łokcie i próbował teraz zatamowa´c dło´nmi krwotok z brzucha. — Je´sli mnie zabijesz, pieniadze ˛ przejda˛ ci koło nosa. — A co trzeba zrobi´c, z˙ eby je zdoby´c? — Nie, Carl! — Cicho bad´ ˛ z! — krzyknał ˛ Carl, ogladaj ˛ ac ˛ si˛e na rannego towarzysza. Czyniac ˛ to, rozlu´znił na moment uda, którymi uciskał Konradowi boki. Tylko na moment, ale to wystarczyło.

95

Mobilizujac ˛ wszystkie siły, jakie mu pozostały, Konrad wyrzucił w gór˛e biodra wraz z siedzacym ˛ na nich Carlem, a kiedy ten stracił równowag˛e i przewrócił si˛e na klepisko, wywinał ˛ si˛e spod niego. Ułamek sekundy pó´zniej, porwawszy le˙zacy ˛ nieopodal kirs, rzucał si˛e ju˙z szczupakiem na rozciagni˛ ˛ etego na ziemi przeciwnika, opuszczajac ˛ w locie nó˙z. Ostrze przebiło pier´s Carla, przeszło mi˛edzy z˙ ebrami i wraziło si˛e w serce. Trysn˛eła krew. Carl st˛eknał, ˛ drgnał ˛ konwulsyjnie i znieruchomiał. — Co´s długo to trwało — usłyszał za soba˛ Konrad. Zerwał si˛e na równe nogi i odwrócił błyskawicznie z no˙zem gotowym do odparcia ataku. W drzwiach składu stał Wilk. — Od dawna tu jeste´s, panie? — Jaki´s czas. Nie´zle si˛e zapowiadasz, chłopcze, trzeba ci to przyzna´c. Ale pod moim okiem staniesz si˛e wkrótce lepszy, o wiele lepszy. No, dobij teraz tego drugiego i idziemy. — Nie, błagam! — zaskamlał Heinz. — Dobi´c go? — Konrad zawahał si˛e. — Chciał ci˛e zabi´c — powiedział Wilk. — Nigdy nie zostawiaj przy z˙ yciu rannego wroga. Powiem wi˛ecej, z˙ adnego wroga. Ten bład ˛ popełnił Kreishmier, pami˛etasz? Konrad spojrzał na Heinza, który próbował si˛e odczołga´c. Przed chwila˛ zad´zgałby tego człowieka bez skrupułów, ale to było w ferworze walki. Zerknał ˛ na Carla i nie poczuł zupełnie nic, cho´c Carl był pierwszym człowiekiem, jakiego zabił. Wróg, czy to zwierzołak czy człowiek, musiał zgina´ ˛c. Ale patetyczna posta´c Heinza wydawała si˛e niegro´zna. — Nie mog˛e — powiedział Konrad. — To by było morderstwo z zimna˛ krwia.˛ — Wyobra´z sobie, z˙ e to królik. — Wilk uniósł w gór˛e martwego królika i potrzasn ˛ ał ˛ nim. W drugim r˛eku trzymał czarny kołczan, który Konrad równie˙z zostawił w gospodzie. — No, dalej! — Nie mog˛e — powtórzył Konrad. Wilk westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — No dobrze. To chyba twój pierwszy dzie´n. Wyr˛ecz˛e ci˛e. — Oddał Konradowi kołczan i dobył miecza. — Poka˙ze˛ ci, jak najlepiej to robi´c. Sposób jest szybki i skuteczny. Przystawiasz czubek miecza, o tutaj. . . — Nie — pisnał ˛ Heinz. — . . . a potem zwyczajnie. . . Konrad zacisnał ˛ mocno powieki, ale zapomniał zatka´c uszy, które w chwil˛e potem poraził przejmujacy ˛ s´miertelny krzyk dobijanej ofiary. — Oczy´sc´ go — powiedział Wilk, wr˛eczajac ˛ Konradowi miecz. Konrad przyklakł ˛ przy trupie Heinza, by otrze´c miecz Wilka i swój nó˙z o kubrak martwego m˛ez˙ czyzny.

96

— A co by´s zrobił, panie, gdybym nie zdołał go z siebie zrzuci´c? — spytał, wskazujac ˛ ruchem głowy na ciało Carla. — Pomógłby´s mi? Wilk wzruszył szerokimi barami. — Lepiej, z˙ eby ratowanie ci skóry nie weszło mi w nawyk, chłopcze — odparł wymijajaco. ˛ — Mam nadziej˛e, z˙ e nie b˛edziesz dla mnie ci˛ez˙ arem. Konradowi przemkn˛eło przez my´sl, z˙ e to raczej jemu wejdzie w nawyk czyszczenie czarnej klingi. Ciekaw był, jakie inne ci˛ez˙ ary przyjdzie mu jeszcze d´zwiga´c. — Przeszukaj ich — polecił Wilk, chowajac ˛ wyczyszczony miecz do pochwy. — Mo˙ze maja˛ przy sobie jakie´s pieniadze. ˛ — Jedena´scie pensów — oznajmił Konrad, przetrzasn ˛ awszy ˛ obu trupom kieszenie. — Tylko tyle? Z zabijaniem takich gołodupców wi˛ecej kłopotu ni˙z to warte. Cały trud na marne. — Rozczarowany Wilk pokr˛ecił głowa.˛ Konrad nic nie powiedział, chocia˙z był zdania, z˙ e je´sli kto´s tu si˛e natrudził, to tylko on. To on walczył. Cały udział Wilka ograniczył si˛e do dobicia rannego. — Mam nadziej˛e — ciagn ˛ ał ˛ Wilk — z˙ e ta propozycja obrabowanie mojej osoby była tylko gra˛ na zwłok˛e. Tak czy owak mijałe´s si˛e z prawda,˛ mówiac, ˛ co mówiłe´s. Aktualnie znajduj˛e si˛e w nieco kłopotliwej sytuacji finansowej. — Słucham? — Nie mam pieni˛edzy. — Wilk potrzasn ˛ ał ˛ trzymanym za skoki królikiem. — Pozostaje z˙ ywi´c nadziej˛e, z˙ e kowal przyjmie go w charakterze zapłaty za podkucie Północy. Je´sli nie, to jego strata. Wskazał na dwa trupy. — Je´sli co´s z ich przyodziewku na ciebie pasuje, we´z to sobie. Dobierz buty. Nie godzi si˛e, z˙ eby mój giermek chadzał na bosaka. To robi złe wra˙zenie. Obedrzyj ich ze wszystkiego, co mieli, mo˙ze uda si˛e co´s z tego sprzeda´c. B˛edzie par˛e dodatkowych pensów. Potem ukryj ciała pod tamtymi workami. Konrad zrobił, co mu kazano. — A ta kobieta? — zapytał. — Siostra Kreishmiera? Powiedziała, z˙ e ci˛e wynagrodzi, panie. Wilk pokr˛ecił głowa.˛ — Marlenie ufam jeszcze mniej ni˙z jej bratu. Zaprosiła mnie, co prawda, na kolacj˛e, ale na pierwsze danie podano by trucizn˛e. Współczuj˛e m˛ez˙ czy´znie, którego po´slubi teraz, kiedy Otto nie z˙ yje. — U´smiechnał ˛ si˛e jakby do wspomnie´n. — No, w drog˛e. — A dokad? ˛ — Do twojej wioski. — Ale˙z po niej nic nie zostało — powiedział Konrad.

97

Cho´c Wilk nie okazał po sobie specjalnych emocji, ogladaj ˛ ac ˛ po raz pierwszy kołczan chłopaka, przyczyna, dla której chciał odwiedzi´c wiosk˛e Konrada, musiała mie´c jaki´s zwiazek ˛ z tym przedmiotem. Kiedy jednak Konrad opowiedział mu pokrótce, co si˛e tam przed dwoma dniami wydarzyło, Wilk jeszcze bardziej zapalił si˛e do odwiedzenia pobojowiska. Za zdobyte pieniadze ˛ i no˙ze zabitych m˛ez˙ czyzn kupił na drog˛e troch˛e prowiantu, chleb i gotowany drób. Zdarte z trupów ubrania Konrad zawinał ˛ w tobołek, który umocował na grzbiecie jucznego konia. Wilk dosiadł swojego rumaka. Konrad prowadził za uzd˛e szarego konia jucznego. Ten ostatni uginał si˛e pod ci˛ez˙ arem dobytku Wilka, składajacego ˛ si˛e głównie z or˛ez˙ a i zbroi. Heinz i Carl, napadajac ˛ na Konrada, nie mieli ze soba˛ łuków i strzał, a wi˛ec Konrad nie mógł si˛e ich kosztem dozbroi´c. Na grzbiecie obładowanego konia jucznego nie było do´sc´ miejsca, by zmie´scił si˛e tam jeszcze je´zdziec. Zreszta˛ Wilk nie proponował mu, by dosiadł zwierz˛ecia, a Konrad si˛e tego nie dopraszał. Zaledwie par˛e razy w z˙ yciu siedział na ko´nskim grzbiecie, a to dzi˛eki Elyssie, która przymusiła go do kilku lekcji jazdy, u˙zyczajac ˛ swego wierzchowca. Opierał si˛e, ale dziewczyna nie ust˛epowała. Jak zwykle, postawiła na swoim. Konrad trafiłby z powrotem do wioski tylko brzegiem rzeki. Ale Wilk zagadnał ˛ o drog˛e wo´znic˛e dziwnego wozu, który minał ˛ Konrada poprzedniego dnia. Chłopak podsłuchał, z˙ e wóz taki zwa˛ dyli˙zansem. Cho´c podobne wehikuły nigdy nie przeje˙zd˙zały przez wiosk˛e, a Konrad nie potrafił nawet poda´c jej nazwy, wo´znica domy´slił si˛e chyba na podstawie jego opisu, o jaka˛ miejscowo´sc´ chodzi, i wskazał najdogodniejsza˛ tras˛e. Opu´scili miasto traktem, którym przybył do niego Wilk. Widocznie na ka˙zdej prowadzacej ˛ do miasta drodze ustawiona była furta, bo i tutaj si˛e na taka˛ natkn˛eli. Na widok zbli˙zajacego ˛ si˛e Wilka stra˙znik rozwarł ja˛ gorliwie na o´scie˙z i z przymilnym u´smiechem usunał ˛ si˛e z drogi, a kiedy go omijali, zasalutował spr˛ez˙ y´scie je´zd´zcowi. — A teraz opowiadaj, co ci si˛e przytrafiło — odezwał si˛e Wilk, kiedy kilka minut pó´zniej skr˛ecili w inna˛ drog˛e i wje˙zd˙zali w las. — Od samego poczatku. ˛ Konrad zaczał ˛ swoja˛ relacj˛e od tego, jak ostatecznie postanowił odej´sc´ z wioski, ale wyruszył w drog˛e zbyt pó´zno, by daleko zaw˛edrowa´c przed zapadni˛eciem zmroku. Opowiedział o nocy sp˛edzonej w dziupli drzewa i o tym, jak obudziły go hordy niesamowitych kreatur przeciagaj ˛ ace ˛ obok jego kryjówki. Opisał wszystko, niczego nie pomijajac, ˛ a˙z do momentu, kiedy, posławszy ostatnia˛ czarna˛ strzał˛e w serce Czaszkolicego, czmychnał ˛ z dworu i znalazł si˛e nad rzeka.˛ Wilk przerywał mu z rzadka, by poprosi´c o powtórzenie tego czy innego fragmentu opowie´sci, albo za˙zada´ ˛ c bli˙zszych szczegółów na temat jakiego´s konkret98

nego zaj´scia, ale w zasadzie słuchał w całkowitym milczeniu i z nieprzenikniona˛ mina.˛ Konradowi, kiedy wreszcie sko´nczył powtórne prze˙zywanie swojej epopei, serce omal nie wyskoczyło z piersi i cały zlany był potem. Czekał na jaka´ ˛s reakcj˛e Wilka, ale min˛eło kilka minut, a ten wcia˙ ˛z milczał. — Wierzysz mi, panie? — spytał wreszcie, zniecierpliwiony. — To, co mi tutaj opowiadasz, nie mogło si˛e z˙ adna˛ miara˛ wydarzy´c — odparł Wilk po chwili milczenia — chocia˙z poszczególne momenty nosza˛ cechy prawdopodobie´nstwa. Na przykład to co mi mówiła´s o skavenach. Mało kto wierzy w ich istnienie, mało kto ich widział — a ju˙z na palcach jednej r˛eki mo˙zna policzy´c tych, co prze˙zyli takie spotkanie i zdali z niego relacj˛e. Z plastyczno´sci i dokładno´sci wszystkich twoich opisów wnosz˛e, z˙ e mówisz prawd˛e — a pr˛edzej, z˙ e´s przekonany o realno´sci tego, co mówisz. — My´slisz, panie, z˙ e to był rodzaj. . . snu? — Halucynacja? By´c mo˙ze. — A co powiesz na to? — Konrad pokazał mu swoje rany. — To te˙z halucynacja? — One moga˛ mie´c podło˙ze psychomatyczne. — A co to? Wilk u´smiechnał ˛ si˛e. — To najdłu˙zsze słowo, jakie znam, chłopcze. Niewa˙zne, wkrótce poznamy ´ eto prawd˛e. A wi˛ec powiadasz, z˙ e wydarzyło si˛e to przed dwoma dniami, w Swi˛ Sigmara? — Tak. Cała wioska oddaje cze´sc´ Sigmarowi. . . chciałem powiedzie´c, oddawała. — Miło mi to słysze´c. Sam jestem wyznawca˛ Kultu Sigmara. Za młodu nosiłem si˛e nawet z zamiarem wstapienia ˛ do Zakonu Kowadła. Dasz wiar˛e?! — Roze´smiał si˛e, ale zaraz spowa˙zniał. Konrad nie miał poj˛ecia, o czym on mówi. — Ja mnichem! — podjał ˛ Wilk. — Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e pomy´slałe´s sobie, i˙z chciałem zosta´c Templariuszem, Rycerzem Gorejacego ˛ Serca. Konrad uznał, z˙ e lepiej si˛e nie odzywa´c, ale Wilk i tak nie czekał na jego odpowied´z. — Powiadasz wi˛ec, z˙ e wszyscy mieszka´ncy wioski czcili Sigmara? — Tak, chyba tak. — To tutaj niespotykane. Wielu, bardzo wielu wyznawców ma w tych stronach Ulryk. Głównym o´srodkiem jego Kultu jest Middenheim — najwi˛eksze miasto w okolicy, co nie znaczy, rzecz jasna, z˙ e le˙zy niedaleko. — Rzecz jasna — bakn ˛ ał ˛ Konrad zupełnie skofundowany. — Mnie te˙z mogłe´s wzia´ ˛c za wyznawc˛e Ulryka. Mimo wszystko to bóg bitwy, jak równie˙z patron wilków. Jego godłem jest wilczy łeb. Ale ja nie nosz˛e na tarczy 99

z˙ adnych emblematów, wol˛e pozosta´c. . . samotnym wilkiem. — Wilk wyszczerzył w u´smiechu ostre z˛eby. Poprzedniego dnia Konrad słyszał imi˛e Ulryka z ust Wilka, zanim ten zabił barona Krieshmiera. Ale po raz pierwszy o Ulryku usłyszał od Elyssy. Przypuszczał, z˙ e to jeszcze jeden bóg. — To nie zbieg okoliczno´sci, z˙ e wszystkie wydarzenia, które mi opisujesz — ´ eto Sigmadodał Wilk — je´sli rzeczywi´scie si˛e wydarzyły, miały miejsce w Swi˛ ra — bo co´s takiego, jak zbieg okoliczno´sci, nie istnieje. Wilk zamilkł i Konrad czekał, a˙z odezwie si˛e znowu. Ale on si˛e nie odzywał. — A ten Sigmar? — zaczał ˛ Konrad po kilku minutach. — Co Sigmar? — Czy to jaki´s bóg? — Tak. — To on zało˙zył Imperium? — Tak. Konrad zwil˙zył j˛ezykiem spierzchni˛ete wargi i spytał niepewnie: — A. . . a kim był ten Sigmar i co to jest Imperium? Wilk s´ciagn ˛ ał ˛ cugle i spojrzał na Konrada z bezbrze˙znym zdumieniem. ˙ — Zarty sobie stroisz, chłopcze? — zagrzmiał gniewnie. — Bo je´sli tak. . . ! — Nie, nie — zapewnił go szybko Konrad. — Ja naprawd˛e nie wiem. Znaczy si˛e. . . nie wiem nic o Sigmarze. Przysi˛egam, z˙ e nie wiem. — Gdyby wmawiał mi to kto´s inny, nie ty — powiedział Wilk — pomy´slałbym, z˙ e ł˙ze. Ale. . . Przejechał dłonia˛ po siwych włosach i westchnał. ˛ Zsiadł z konia, odwiazał ˛ od siodła bukłak z woda˛ i wskazał na spłachetek trawy przy drodze. — Siad´ ˛ zmy tam. Pora uzupełni´c twoja˛ wiedz˛e. Usiedli jard od siebie. Wilk upił wody ze skórzanego bukłaka i podał go Konradowi. Ten, pociagn ˛ awszy ˛ długi łyk, oddał Wilkowi bukłak. — Sigmar — zaczał ˛ Wilk — z˙ ył dwa i pół tysiaca ˛ lat temu. W tamtych czasach ludzie zamieszkujacy ˛ t˛e cz˛es´c´ s´wiata byli bardziej prymitywni i barbarzy´nscy ni˙z dzisiaj — chocia˙z, odwiedzajac ˛ kilka miejsc, w które ja zaw˛edrowałem, stwierdziłby´s, z˙ e trudno w to uwierzy´c. O ziemie te ludzie toczyli boje z goblinoidami: goblinami, hobgoblinami, orkami. Z twojego opisu wynika, z˙ e ci, których widziałe´s grajacych ˛ w piłk˛e, byli prawdopodobnie orkami. Goblinoidy były odwiecznymi wrogami krasnoludów, które podobnie jak gobliny sa˛ rasa˛ o wiele starsza˛ od ludzkiej. Sigmar był synem wodza plemienia, przywódcy Unberogenów. Legenda mówi, z˙ e w dzie´n jego urodzin na niebie pojawiła si˛e ognista kula z podwójnym warkoczem, a towarzyszyły temu gwałtowne burze, jakich najstarsi nie pami˛etali. Ta wła´snie ognista kula, zwana kometa,˛ stała si˛e jednym z symboli Sigmara. Majac ˛ zaledwie pi˛etna´scie lat, Sigmar w pojedynk˛e rozgromił band˛e goblinów i uwolnił grup˛e krasnoludów, które tamci uprowadzili. W´sród odbitych 100

˙ je´nców był Kargan Zelazobrody, król jednego z krasnoludowych klanów. Kargan w dowód wdzi˛eczno´sci podarował Sigmarowi swój bojowy dwugłowy młot. W j˛ezyku krasnoludów nazywał si˛e on „Ghal-maraz”, co po naszemu znaczy „Rozłupywacz Czerepów”. Ta magiczna bro´n pomogła Sigmarowi sta´c si˛e najwi˛ekszym i najsłynniejszym z wojowników ludzkiej rasy i zbudowa´c ogromna,˛ pot˛ez˙ na˛ armi˛e. Po s´mierci ojca Sigmar został wodzem i w tytanicznym pojedynku zabił swojego głównego rywala, przywódc˛e Teutognenów. Po tym zwyci˛estwie Sigmar mógł wreszcie zjednoczy´c wszystkie osiem podzielonych plemion ludzkich — i stad ˛ inny symbol Sigmara: o´smioramienna gwiazda z dwóch nało˙zonych na siebie kwadratów, symbolizujaca ˛ tych osiem ludzkich plemion. Sigmar poprowadził nast˛epnie swoich z˙ ołnierzy na totalna˛ wojn˛e z hordami goblinów, z zamiarem oczyszczenia z nich tych ziem i zaj˛ecia ich dla ludzko´sci. Co mu si˛e udało. O ostatecznym zwyci˛estwie zadecydowała wielka bitwa pod Stirland. To daleko na południe stad, ˛ chłopcze, ale lekcj˛e geografii odłó˙zmy sobie na pó´zniej. Jednak okazało si˛e, z˙ e goblinoidy nie zostały całkowicie pokonane, bo po jakim´s czasie ich armie zwróciły si˛e przeciwko krasnoludom — i tym razem zwyci˛estwo im przypadło w udziale. Krasnoludy zmuszone zostały do wycofania si˛e na swoje dawne ziemie, pozostawiajac ˛ zaledwie kilkuset swoich w stra˙zy tylnej. Kiedy posłaniec przyniósł owe wie´sci Sigmarowi, ten stanał ˛ na czele swych legionów i powiódł je w Góry Czarne. Doszło do bitwy na Przeł˛eczy Czarnego Ognia, gdzie gobliny i orki wzi˛ete zostały w dwa ognie przez wojska ludzi i tylna˛ stra˙z krasnoludów. Wywijajac ˛ swoim pot˛ez˙ nym młotem bojowym, rozłupujac ˛ nim czerepy, kroczył Sigmar na czele swych z˙ ołnierzy, wybijajac ˛ wrogów niemal w pie´n. Po tym wła´snie dniu do Sigmara przylgnał ˛ przydomek „Młot na Gobeliny” — Sigmar Młotodzier˙zca. Dzi˛eki interwencji Sigmara kresu dobiegła wreszcie odwieczna wojna pomi˛edzy goblinami a krasnoludami. Sigmar mógł poło˙zy´c podwaliny pod swoje Imperium i data jego zało˙zenia wyznacza poczatek ˛ pierwszego roku nowej ery, od niej rozpoczyna si˛e obecny kalendarz. Sigmara koronowano na Imperatora w Reikdorf, które teraz nazywa si˛e Altdorf. Jest stolica˛ i moim rodzinnym miastem. Pół wieku po koronacji Sigmar zniknał. ˛ Wybrał si˛e do krasnoludów, by zwróci´c im Ghal-maraz, młot bojowy, którym wywalczył Imperium. Na Przeł˛eczy Czarnego Ognia odłaczył ˛ si˛e od swojej s´wity i dalej poszedł sam. Nigdy wi˛ecej go nie widziano, to znaczy nie widział go wi˛ecej z˙ aden człowiek. Krasnoludy nie wyjawiły, co si˛e z nim stało — je´sli w ogóle to wiedziały. Oto, chłopcze, kim był Sigmar. Wilk uniósł bukłak do ust i przyssał si˛e do szyjki. Konradowi wirowało w głowie od tego, co przed chwila˛ usłyszał: gobliny, orki, krasnoludy — legendarne wydarzenia — mityczni herosi — bitwy staro˙zytno´sci. . . — Nic nie wiedziałem — wykrztusił. — To gdzie´s ty si˛e chował całe z˙ ycie? 101

Konrad wzruszył tylko ramionami, bo nie miał na to zbornej odpowiedzi. — Rodzice ci nie mówili? — Nie mam rodziców. . . znaczy si˛e, nie wiem, kim byli. Odkad ˛ pami˛etam, a˙z do dnia, kiedy odszedłem z wioski, pracowałem w karczmie. — Bywaja˛ gorsze zaj˛ecia. — Wilk uniósł do ust wyimaginowany kufel piwa. — No, ja nie wiem. — No nic — uciał ˛ Wilk — brnijmy dalej. To była lekcja historii, teraz geografia. Wiesz, gdzie si˛e znajdujemy? — Mi˛edzy Ferlangen a wioska˛ — odparł Konrad. Tego był pewien — naturalnie przy zało˙zeniu, z˙ e wo´znica dyli˙zansu wskazał im wła´sciwa˛ drog˛e. — I w Imperium. — Na pewno? Konrad kiwnał ˛ głowa.˛ — Na pewno. — Przynie´s mi patyk. — Patyk? — Tak, wiesz, co to patyk? To akurat Konrad wiedział. Wstał, wszedł do lasu i wkrótce wrócił z prostym, długim na dwie stopy kijkiem. Wilk wział ˛ go od niego i zaczał ˛ kre´sli´c co´s na zapylonej drodze. ˙ — Nie trzyma, rozumiesz, skali, ale to mo˙zna sobie chyba darowa´c. Zyjemy na s´wiecie, zgoda? — Narysował wielki kwadrat. — Zgoda — przytaknał ˛ Konrad. ´ — A Stary Swiat jest mała˛ czastk ˛ a˛ tego s´wiata. — W wielki kwadrat wrysował mniejszy. — Zgoda? — Zgoda ´ — A Imperium to mała czastka ˛ Starego Swiata. — W mały kwadrat wrysował jeszcze mniejszy. — Zgoda? — Zgoda. Wilk zatarł to, co narysował, podeszwa˛ buta i nakre´slił teraz koło. — Imperium — powiedział, pokazujac ˛ na koło patykiem. — Otó˙z, od zachodu, południa i wschodu Imperium otaczaja˛ góry. Na północny wschód le˙zy kraina Kislev, a na północy mamy ocean — Morze Szponów. Altdorf, stolica, jest tutaj, na zachodzie. Middenheim b˛edzie gdzie´s tu. — Powiedziałe´s, z˙ e to blisko? — Jedno blisko nierówne drugiemu. Powiedzmy, z˙ e nie tak blisko, jak do twojej wioski. Middenheim to jedyne miejsce, w którym zatrzymałem si˛e dłu˙zej ni˙z na jedna˛ noc. Przyzna´c musz˛e, z˙ e mi si˛e tam podobało — mo˙ze dlatego, z˙ e nazywaja˛ je Miastem Białego Wilka! Middenheim jest najwi˛ekszym miastem w tej cz˛es´ci Imperium, chocia˙z nie le˙zy w prowincji, w której si˛e teraz znajdujemy. Czyli w Ostland, to tutaj. 102

Wilk wskazał na północny wschód, w okolice miejsca, w którym, jak powiedział wcze´sniej, znajduje si˛e Kislev. — A stolica˛ Wielkiego Ksi˛estwa Ostland — ciagn ˛ ał ˛ — jest Wolfenburg. Dobra nazwa dla miasta, nie? Wolfenburg jest mniejszy od Middenheim i prawdopodobnie dalej stad ˛ do niego. Ale Middenheim to miasto-pa´nstwo, nie stolica prowincji. Konrad patrzył na rysunek na ziemi, na figury, które Wilk nakre´slił w pyle drogi, i starał si˛e doszuka´c jakiego´s sensu w tych liniach i krzy˙zykach oraz w tym, co usłyszał — ale bez powodzenia. — Teraz jeste´smy tutaj — dorzucił Wilk, d´zgajac ˛ patykiem w ziemi˛e — mi˛e´ dzy Górami Srodkowymi a wybrze˙zem, w Lesie Cieni. Rozumiesz? — Tak — bakn ˛ ał ˛ Konrad, chocia˙z nie rozumiał. — Dobrze. — Wilk odrzucił patyk za siebie. — To by było wszystko. Przeka˛ s´my co´s.

ROZDZIAŁ DZIESIATY ˛ Konrad nie mógł si˛e nadziwi´c, z˙ e tak szybko dotarli do wioski — a raczej do miejsca, w którym wioska si˛e kiedy´s znajdowała. . . Nic po niej nie zostało. Naje´zd´zcy spalili wszystko, ale sam ogie´n nie byłby w stanie dokona´c tak gruntownych zniszcze´n. Tam, gdzie jeszcze niedawno stały drewniane chaty, murowane domy, zabudowania gospodarskie, nic teraz nie było. Ogie´n mógł strawi´c drewno i słom˛e, ale przecie˙z nie kamie´n ani cegł˛e. A kamie´n i cegła znikn˛eły, nie pozostał równie˙z s´lad po brukowanym kocimi łbami go´sci´ncu, który prowadził do dworu. Wszystko zostało całkowicie starte z powierzchni ziemi. Pozostał tylko kurz i popiół, ciemne blizny na krajobrazie, w miejscu, gdzie z˙ yły kiedy´s i gdzie zgin˛eły setki ludzi. Nie było te˙z s´ladu po naje´zd´zcach ani po ich ofiarach, ani jednego ciała. Padło tu setki ludzi i tysiace ˛ nieludzkich stworów. Gdzie podziały si˛e ich szczatki? ˛ Les´ne drapie˙zniki nie zda˙ ˛zyłyby ich tak szybko po˙zre´c. Tego rodzaju makabryczna uczta trwałaby tygodniami. Ale czym˙ze jest pozbycie si˛e ciała i ko´sci dla nadprzyrodzonej siły, która potrafi rozbija´c i unicestwia´c lita˛ skał˛e i kamie´n, u´swiadomił sobie Konrad. Drewniany most na rzece, o dziwo, ostał si˛e. Był nietkni˛ety, zupełnie jakby uniknał ˛ zniszczenia, bo uznano, z˙ e znajduje si˛e poza granicami wioski. Wilk wjechał pierwszy na most, Konrad szedł za nim, prowadzac ˛ za uzd˛e konia jucznego. Przeprawiwszy si˛e przez rzek˛e, zatrzymali si˛e. Wilk potoczył wzrokiem po tym krajobrazie totalnej zagłady. — Teraz ci wierz˛e — mruknał ˛ po chwili. Ale Konrad nie mógł uwierzy´c własnym oczom. Jak wszystko mogło tak bez s´ladu znikna´ ˛c? Zostały tylko cienie pogorzelisk. Gdyby nie te nienaturalne pi˛etna wypalone w ziemi, mo˙zna by pomy´sle´c, z˙ e nie było tu nigdy z˙ adnej wioski. Konrad potrzasn ˛ ał ˛ z niedowierzaniem głowa.˛ — Jak to. . . ? — zdołał tylko wykrztusi´c. — Widziałe´s napa´sc´ zwierzołaków, chłopcze, zwierzołaków i ich diabelskich sprzymierze´nców. Ale za nimi stały daleko bardziej złowrogie siły. Ci siepacze 104

mieli wymordowa´c ludzi i inwentarz. Kiedy zrobili swoje, stali si˛e niepotrzebni. Po wytrzebieniu wszelkiego z˙ ycia, przyszedł czas na zatarcie wszystkich s´ladów ludzkiej tutaj obecno´sci. Do wykonania tego zadania wezwano pot˛ez˙ niejsze i o wiele ohydniejsze moce. Wi˛ekszo´sc´ z tego, co mówił Wilk, od kiedy si˛e poznali, była dla Konrada niezrozumiała głównie dlatego, z˙ e tak mało wiedział o s´wiecie. Ale tutaj był na swoim terenie: znał t˛e wiosk˛e od dziecka. Mieszkał w niej całe z˙ ycie. Był tu, kiedy rozpoczał ˛ si˛e szturm. A mimo to słowa Wilka nadal nic mu nie mówiły. — O jakich siłach mówisz, panie? — spytał, nie odrywajac ˛ oczu od spustoszenia. — Trudno to wyja´sni´c — odparł Wilk — i wol˛e nawet nie próbowa´c, bo obawiam si˛e, z˙ e sam nie bardzo wiem. Jednak Wilk wiedział o wiele wi˛ecej od Konrada. Podró˙zował po s´wiecie, był nieporównywalnie bardziej do´swiadczony. — Czym sa˛ zwierzołaki? — spytał Konrad. — Skad ˛ przychodza? ˛ — Zwierzołaki to esencja absolutnego zła. Sa˛ nim do cna prze˙zarci. Ci, którzy si˛e tutaj wał˛esaja,˛ to pozostało´sc´ po siłach, które przed dwustu laty napadły na Imperium i zostały odparte przez Magnusa Pobo˙znego. Pomiot niedobitków i barbarzy´nskie kreatury, które z czasem zasiliły ich szeregi. Od lat zamieszkuja˛ odci˛ete od cywilizacji tereny, takie jak Las Cieni. Ostatnio co´s hardzieja,˛ coraz cz˛es´ciej napadaja˛ na ludzi. Ale czego´s takiego jeszcze nie widziałem. A zapewniam ci˛e, z˙ e sporo si˛e ju˙z w z˙ yciu napatrzyłem. Wilk przepłukał gardło łykiem wody i obejrzał si˛e za siebie. — Imperium znowu jest atakowane, i to zarówno z zewnatrz, ˛ jak i od s´rodka. Ci, którzy podkopuja˛ cywilizacj˛e od wewnatrz, ˛ czynia˛ to subtelnie i chytrze. To w pewnym sensie najniebezpieczniejsi z wrogów — ale ich nie mo˙zna pokona´c w otwartej bitwie, nie mo˙zna z nimi walczy´c zwykła˛ bronia,˛ zimna˛ stala˛ i gorac ˛ a˛ krwia.˛ Wojownik, który chce odegra´c w tym konflikcie jaka´ ˛s rol˛e, musi prowadzi´c walk˛e poza granicami Imperium. Wła´snie tam zmierzałem, kiedy si˛e rano spotkali´smy. Mówiac ˛ to, Wilk s´cisnał ˛ r˛ekoje´sc´ czarnego miecza, a potem wskazał ruchem głowy na miejsce, w którym stała kiedy´s wioska. — Jednym z powodów, dla których postanowiłem opu´sci´c Imperium, była niezno´sna nuda. Mało si˛e tu ostatnio działo — dodał i u´smiechnał ˛ si˛e ponuro, obna˙zajac ˛ zaostrzone z˛eby. — Gdzie mieszkała ta dziewczyna, ta, od której dostałe´s kołczan? — Na zboczu tamtego wzgórza na wprost nas. — Konrad wskazał je palcem. Wilk tracił ˛ pi˛etami boki Północy i ruszyli przez pogorzelisko. Po zabudowaniach pozostały tylko s´lady na ziemi, niemal tak samo nietrwałe, jak rysunki, które przed kilkoma godzinami kre´slił patykiem Wilk.

105

I, tak jak tamte, szybko ulegna˛ zatarciu. Na skutek działania wiatru, deszczu, mrozu i s´niegu wkrótce nie b˛edzie tu s´ladu po ludzkiej osadzie. Powoli powróca˛ drzewa, las poro´snie ten odizolowany przyczółek ludzko´sci, odbierze sobie ziemie, które niegdy´s do niego nale˙zały. Konrad spojrzał na puste miejsce, w którym stała kiedy´s gospoda z przylegajac ˛ a˛ do niej obora.˛ Wydało mu si˛e, z˙ e wraz z budynkami, w których sp˛edził tyle czasu, wymazane zostało całe jego dotychczasowe z˙ ycie. I wcale go to nie martwiło. Odchodził z wioski, by zacza´ ˛c nowe z˙ ycie. Przedtem nie z˙ ył, lecz wegetował. Teraz wraz z wioska˛ znikn˛eła równie˙z jego przeszło´sc´ — i rzeczywi´scie rozpoczynał z˙ ycie od nowa. Z dworu pozostało tyle samo, co z wioski, czyli niewiele. Miejsce po nim upami˛etniały zw˛eglone drzazgi wystajace ˛ z ziemi, zupełnie jakby kto´s zaznaczył nimi zarysy murów i budynków wznoszacych ˛ si˛e niegdy´s w ich obr˛ebie. — Opowiedz mi jeszcze raz — powiedział Wilk. — Dziedzic, który mieszkał we dworze, nazywał si˛e Wilhelm Kastring. Jego córka miała na imi˛e Elyssa. W starej piwnicy znalazła łuk i kołczan ze strzałami. Podarowała mi je w dowód wdzi˛eczno´sci za ocalenie z łap zwierzołaka. Łuk si˛e złamał, zu˙zyłem wszystkie strzały i został mi tylko kołczan. A co, panie? Zamiast odpowiedzie´c, Wilk wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e. Konrad podał mu kołczan i Wilk obejrzał go bardzo uwa˙znie: dziwna tekstura skóry, złoty herb przedstawiajacy ˛ pi˛es´c´ w kolczej r˛ekawicy i dwie skrzy˙zowane strzały. — Prawd˛e mówisz? — spytał. — Tak. Wilk rzucił kołczan na ziemi˛e i ten, upadajac, ˛ wzbił pokrywajace ˛ ja˛ warstwy popiołu. Stali w miejscu, gdzie znajdowały si˛e kiedy´s drzwi wej´sciowe do dworu. W tym samym miejscu stał niedawno Czaszkolicy, w tym miejscu czarna strzała przeszyła mu serce, w tym miejscu, z niemal takim samym zainteresowaniem jak Wilk, Konrad ogladał ˛ złoty symbol. Chłopak schylił si˛e po kołczan. — Zostaw! — warknał ˛ rozkazujaco ˛ Wilk. — Stad ˛ pochodzi, niech tu zostanie. Konrad zamarł. — Ale. . . — zaczał. ˛ Wilk machnał ˛ niecierpliwie r˛eka.˛ — Chłopska bro´n — prychnał. ˛ Konrad patrzył na szary teraz od popiołu kołczan. Był jego jedyna˛ pamiatk ˛ a˛ po Elyssie. Ale dopóki ma dziewczyn˛e w pami˛eci, niepotrzebne mu z˙ adne pamiatki ˛ po niej, zadecydował. Dopóki ja˛ pami˛eta, ona z˙ yje. Tak jak ocalał most na rzece, ocalał równie˙z most zwodzony nad fosa.˛ Kiedy przez niego przeje˙zd˙zali, kierujac ˛ si˛e ku wsi, Konradowi co´s si˛e przypomniało. — Jeszcze jedno, panie — powiedział. 106

— Co? — W przeddzie´n napa´sci, w wiosce zjawił si˛e jaki´s obcy. Rycerz w zbroi z brazu. ˛ Wilk zatrzymał konia, obrócił go i spojrzał na Konrada. Nic nie mówił, czekał na dalszy ciag. ˛ — Przejechał o s´wicie przez wiosk˛e i wszystko jakby na ten czas ucichło. Trudno to teraz wyja´sni´c. Chyba tylko ja i Elyssa go widzieli´smy, chocia˙z s´wiadków powinno by´c o wiele wi˛ecej. Kiedy był w wiosce, czas jakby si˛e zatrzymał. — Co zrobił? — Nic. Dojechał go´sci´ncem, który tu był, a˙z tutaj, do dworu, a potem zawrócił konia i odjechał. — Czy ko´n te˙z miał na sobie brazow ˛ a˛ zbroj˛e? — Tak. — Pancerz naje˙zony kolcami w ka˙zdym punkcie zgi˛ecia — w łokciach, w kolanach, na kłykciach? — Tak. — Dwa szpikulce na hełmie je´zd´zca i takie same na hełmie konia? — Tak. — Jego ekwipunku nie zdobił z˙ aden herb, z˙ adne symbole, nic, po czym mo˙zna by go było zidentyfikowa´c? — Nic. Wilk zacisnał ˛ dłonie na cuglach i zamilkł. — Kto to był? — spytał Konrad. Wilk rozejrzał si˛e dookoła, spojrzał na niebo, spojrzał na ziemi˛e, i w ko´ncu, kiedy wyczerpał ju˙z wszystkie kierunki, w jakie mo˙zna było spojrze´c, mruknał: ˛ — Mój brat. Jest moim bli´zniakiem. . . to znaczy, był. . . Konradowi przypomniało si˛e, jak Elyssa porównała brazowego ˛ rycerza do ducha. — Nie z˙ yje? — spytał. — Gorzej — burknał ˛ Wilk. Patrzył na Konrada, ale chyba go nie widział, my´slami był w jakim´s innym miejscu, innym czasie. Konrad si˛e nie odzywał. Je´sli Wilk ma co´s do dodania, sam to powie. W ko´ncu Wilk pogładził konia po szyi i powiedział: — Północ te˙z ma bli´zniaka, kruczoczarnego ogiera. Kiedy osiagn˛ ˛ eli´smy z bratem wiek dojrzały, ojciec ka˙zdemu z nas dał konia. On je´zdzi teraz na swoim, zakuty w te wszystkie blachy. On? Nie wiem, czy nie nale˙załoby raczej powiedzie´c „to co´s”. Upił łyk wody i otarł usta grzbietem dłoni. — Rodzina, Konradzie, rodzina — podjał, ˛ kr˛ecac ˛ powoli głowa.˛ — Szcz˛es´ciarz z ciebie, z˙ e jej nie masz i nie miałe´s. Dzi˛eki temu nie zdradzi ci˛e nigdy najbli˙zsza ci osoba. 107

Konrada przeszył nagle lodowaty dreszcz, bo słowa Wilka poruszyły w nim czuła˛ strun˛e — przeczuwał kiedy´s, z˙ e te˙z zostanie zdradzony przez kogo´s najbli˙zszego. Ale teraz ju˙z do tego nie dojdzie. Elyssa nie z˙ yje. I naraz co´s odciagn˛ ˛ eło uwag˛e Konrada. Odwrócił głow˛e i spojrzał na las. Nie było tam nic, ale on widział. . . — Zwierzołaki! — Rzucił ostrzegawczo, bo tylko tym słowem potrafił opisa´c trzy stwory z piekła rodem, które za chwil˛e miały na nich runa´ ˛c. Wilk dobył błyskawicznie miecza i omiótł wzrokiem zbocze wzgórza, nad miejscem, gdzie kiedy´s stał dwór, oraz skraj rosnacego ˛ na szczycie lasu. Północ parsknał ˛ i przestapił ˛ niespokojnie z nogi na nog˛e. Jego wyczulone zmysły równie˙z wykryły niewidoczne zagro˙zenie czajace ˛ si˛e mi˛edzy drzewami. W chwil˛e potem wyprysn˛eła stamtad ˛ s´miertelna trójka i z niewiarygodna˛ szybkos´cia˛ pomkn˛eła w dół zbocza! W odró˙znieniu od wi˛ekszo´sci zwierzołaków, potworów rozlazłych i powolnych, te stwory były smukłe i muskularne, odziane w lekkie pancerze, uzbrojone w błyszczace, ˛ zakrzywione miecze i l´sniace ˛ owalne tarcze. Ich ciała przypominały ludzkie i były pokryte sier´scia˛ w czerwono-˙zółte wzory; miały z˛eby, a na głowach rogi. Z taka˛ szybko´scia˛ mogły porusza´c si˛e dlatego, z˙ e. . . frun˛eły! Z grzbietów wyrastały im wielkie skrzydła, dzi˛eki którym pokonywały stromizn˛e szybciej ni˙z jakiekolwiek stworzenie biegiem. Skrzydła przypominały ptasie; ale zamiast piórami, pokryte były łuskami, z których ka˙zda połyskiwała w promieniach sło´nca. — Chyba mamy kłopot — zauwa˙zył Wilk, si˛egajac ˛ szybko po hełm. Zorientował si˛e jednak, z˙ e nie zda˙ ˛zy wdzia´c nakrycia głowy i zamiast za hełm, chwycił za tarcz˛e. W chwil˛e pó´zniej jeden z trzech latajacych ˛ stworów zanurkował w stron˛e Konrada. Chłopiec padł na ziemi˛e i odtaczajac ˛ si˛e w bok, poczuł na twarzy zimny prad ˛ powietrza przecinanego przez głowni˛e miecza, która o włos min˛eła jego policzek. Nie miał czasu tego rozpami˛etywa´c, bo ku niemu pikowała ju˙z druga bestia, i tym razem oberwał — jednak tylko stopa˛ w rami˛e. Ale ostre szpony wyrastajace ˛ z paluchów tej stopy rozpruły mu kubrak i rozorały ciało. Turlał si˛e po ziemi dalej, umykajac ˛ przed trzecim mutantem, który spadał na Konrada lotem nurkowym. Wilk spiał ˛ konia i wpadł mi˛edzy nich, by zablokowa´c atak. Pochylajac ˛ głow˛e, poderwał w gór˛e miecz i jednocze´snie wbił pi˛ety w boki Północy. Ko´n stanał ˛ d˛eba i czarna głownia uniosła si˛e jeszcze wy˙zej. Z napastnika, s´lizgajacego ˛ si˛e po nastawionym na sztorc ostrzu i rozpruwanego od gardła po pas, bluzn˛eła czerwona jucha. Zwalił si˛e na ziemi˛e i le˙zał, skrzeczac ˛ wstr˛etnie, póki nie uciszyły go wierzgajace ˛ kopyta Północy. 108

Tymczasem dwa pierwsze stwory zda˙ ˛zyły ju˙z zatoczy´c krag ˛ i wracały, by przypu´sci´c kolejny atak. Tak jak poprzednio, oba zanurkowały ku Konradowi. Ten stał ju˙z na nogach, ale znowu musiał rzuci´c si˛e na ziemi˛e, by unikna´ ˛c rozpłatania mieczem. Tym razem padł na plecy i machnawszy ˛ na o´slep no˙zem, poczuł, jak ostrze natrafiło na przelatujace ˛ nad nim cielsko. Stwór upu´scił miecz i z jego rozci˛etego ramienia trysn˛eła krew. Ale na Konrada, poło˙zywszy po sobie karmazynowo-˙zółte skrzydła, pikował ju˙z drugi zwierzołak. I znowu z odsiecza˛ po´spieszył mu Wilk, wpadajac ˛ na Północy mi˛edzy stwora a cel, który ten sobie obrał, i d´zgajac ˛ ostrzem w gór˛e. Napastnik odparował pchni˛ecie tarcza˛ i odleciał w bok. — Chyba ci˛e nie lubia,˛ chłopcze! — krzyknał ˛ Wilk, kiedy dwa czerwono-˙zółte diabły, zatoczywszy krag, ˛ zanurkowały znowu. Konrad zerwał si˛e z ziemi i skoczył po upuszczony przez stwora miecz. — Nie! — dobiegł go ostrzegawczy wrzask Wilka, kiedy si˛e po niego schylał. Ale on zamykał ju˙z dło´n na r˛ekoje´sci i czuł fal˛e energii rwac ˛ a˛ ramieniem, rozpływajac ˛ a˛ si˛e po całym ciele. Zdezorientowany zerknał ˛ na Wilka. Uniósł or˛ez˙ . Miecz wygladał ˛ na ci˛ez˙ ki, ale wcale taki nie był. Konrad ujał ˛ go jednak oburacz, ˛ instynktownie wyczuwajac, ˛ z˙ e dzi˛eki temu emanujaca ˛ z broni energia szybciej przez niego przepłynie, wzmacniajac ˛ ka˙zdy mi˛esie´n i nerw, ka˙zda˛ ko´sc´ i s´ci˛egno. Z nieba spadał ju˙z na´n drugi latajacy ˛ potwór, ten, który wcia˙ ˛z był uzbrojony. Pikował z uniesionym mieczem, plujac ˛ i szczerzac ˛ kły. Konrad nie odskoczył. Równie˙z uniósł miecz i czekał, trzymajac ˛ go pewnie obiema r˛ekami. Zobaczył, co zamierza stwór, wiedział ju˙z, z˙ e dla niepoznaki machnie najpierw mieczem w lewo, cofnie go i odlatujac, ˛ wyprowadzi wła´sciwe ciecie w prawo. . . Nie drgnał ˛ nawet, kiedy spadał pierwszy cios. Potem, kiedy miecz napastnika, jak ujrzał to w swojej wizji, cofał si˛e, Konrad podskoczył i ciał ˛ na odlew. Stwór próbował zasłoni´c si˛e tarcza,˛ ale na pró˙zno. Miecz chłopaka odrabał ˛ mu połow˛e skrzydła. Napastnik, jak kamie´n runał ˛ na ziemi˛e. Co´s s´mign˛eło w powietrzu, ocierajac ˛ si˛e niemal Konradowi o głow˛e. Nó˙z. Trzeci stwór, cho´c zgubił miecz, nie rezygnował. Spadał na Konrada, wyszarpujac ˛ zza tarczy nast˛epny nó˙z. Cisnał ˛ nim w Konrada i odbił w bok. Ostrze s´wisn˛eło obok szyi chłopaka, a napastnik, bijac ˛ w´sciekle skrzydłami, wzniósł si˛e i odleciał poza zasi˛eg miecza, dobywajac ˛ zza tarczy trzeciego no˙za. W tym momencie Wilk rzucił w stwora swoja˛ okragł ˛ a˛ tarcza.˛ Wirujac, ˛ poszybowała w niebo i trafiła potwora w brzuch. Gadzina przestała macha´c skrzydłami, straciła impet i run˛eła na ziemi˛e.

109

Wilk zeskoczył z konia, podbiegł do niej, zatopił szybko czarny miecz w cielsku ofiary i cofnał ˛ zakrwawiona˛ głowni˛e. Tymczasem Konrad zwrócił si˛e przeciwko rannej bestii, która d´zwign˛eła si˛e ju˙z z ziemi na szponiaste nogi i plujac ˛ jadem, skrzeczac ˛ w nieludzkiej furii, zaszar˙zowała na niego. Ze szcz˛ekiem starły si˛e dwa miecze, trysn˛eły skry. Przeciwnik był od Konrada wy˙zszy, silniejszy i ci˛ez˙ szy. Konrad powinien ulec jego przewadze, ale chłopak znalazł gł˛eboko w sobie nowe z´ ródło siły, uaktywnione przez bro´n, która˛ trzymał. Zadana szponami rana, cho´c niezbyt powa˙zna, ale jednak gł˛eboka, powinna sprawia´c mu ból. On jednak nic nie czuł. Energia płynaca ˛ z miecza była jak kojacy ˛ balsam. Kiedy, napierajac ˛ jeden na drugiego ostrzami, testowali swoja˛ fizyczna˛ sprawno´sc´ , Konrad spojrzał w oczy wroga i stwierdził, z˙ e sa˛ dokładnie takie same jak s´lepia zwierzołaka, którego zabił przed dwoma dniami i w którego skór˛e pó´zniej si˛e przyodział. Były tak samo białe, jakby nie miały z´ renic. Jednak stwór widział. Odskoczyli od siebie i rozpoczał ˛ si˛e pojedynek. Konrad nie walczył nigdy mieczem, ale bez trudu parował ciosy, przewidujac ˛ za ka˙zdym razem, gdzie spadnie ostrze. Jednak bronił si˛e tylko, uskakujac ˛ przed pchni˛eciami, niezdolny samemu je zadawa´c. Stwór zorientował si˛e, z˙ e ma przewag˛e i natarł ze zdwojona˛ energia.˛ Ciał ˛ mieczem to z góry, to od dołu, to z lewa, to z prawa. Szczerzył kły i powarkiwał, przy ka˙zdym ciosie kłapiac ˛ w´sciekle szcz˛ekami. W pewnej chwili ostrza znowu si˛e sczepiły, i Konrad, cofajac ˛ si˛e, poczuł na twarzy cuchnacy ˛ oddech napastnika, zobaczył jego rozedrgane nozdrza, wietrzace ˛ rychłe zwyci˛estwo. Do tej pory trzymał miecz oburacz, ˛ teraz jednak oderwał od r˛ekoje´sci lewa˛ dło´n i powstrzymujac ˛ napór przeciwnika tylko prawa˛ r˛eka,˛ si˛egnał ˛ po zatkni˛ety za pas nó˙z. Stwór zamachnał ˛ si˛e tarcza.˛ Konrad uchylił si˛e przed uderzeniem i chwytajac ˛ za ko´sciana˛ r˛ekoje´sc´ krisa odskoczył, by w nast˛epnej chwili runa´ ˛c naprzód i wyprowadzi´c pchni˛ecie od dołu. Ostrze weszło w podbródek potwora, przebiło szcz˛ek˛e i j˛ezyk, po czym wraziło si˛e w mózg. Bestia, nie przyjmujac ˛ do wiadomo´sci swojej kl˛eski, nadal spychała Konrada w tył. Dopiero kiedy ten odstapił ˛ w bok, run˛eła na pysk, machajac ˛ w´sciekle trzymanymi w r˛ekach mieczem i tarcza,˛ ryjac ˛ nimi ziemi˛e, jakby próbowała kopa´c sobie grób. Ale z umierajacego ˛ szybko uchodziły siły. Skrzydlata bestia znieruchomiała w ko´ncu, jej posoka wsiakała ˛ w wysuszona˛ ziemi˛e. — Jestem pod wra˙zeniem — powiedział Wilk, który, wspierajac ˛ si˛e na mieczu, obserwował walk˛e. Konrad, wcia˙ ˛z trzymajac ˛ w górze zdobyczny miecz, spojrzał na swego pana. — Rzu´c go — powiedział Wilk. 110

Konrad, wbrew własnej woli, zrobił krok w jego kierunku. — Rzu´c go! Posłuchał. Z trudem rozwarł zaci´sni˛ete palce i wypu´scił miecz z dłoni. Popatrzył na s´cierwo stwora, którego przed chwila˛ zabił, i schylił si˛e, by wyszarpna´ ˛c mu z gardła swój nó˙z. — Aj! — krzyknał ˛ pod wpływem bólu, jaki przeszył mu lewy bark. Po rozoranych szponami plecach s´ciekały leniwie strumyczki krwi. ´ agaj — Sci ˛ kubrak — powiedział Wilk, podchodzac ˛ do konia jucznego i drac ˛ na pasma szmat˛e, która˛ wyciagn ˛ ał ˛ z jednego z umocowanych na grzbiecie zwierz˛ecia tobołków. Polał ran˛e Konrada woda˛ i przystapił ˛ do jej opatrywania. — Czemu tak si˛e na ciebie uwzi˛eły? — spytał. — Na mnie? — A tak. Wygladało ˛ na to, z˙ e tylko o ciebie im chodzi. Na mnie nie zwracały uwagi. Konrad nie odpowiedział. — I skad ˛ wiedziałe´s, z˙ e b˛edziemy mieli z nimi do czynienia, zanim si˛e jeszcze pojawiły? — spytał Wilk, sko´nczywszy. Konrad spu´scił wzrok, unikajac ˛ spojrzenia Wilka, który patrzył mu w oczy — w te ró˙zniace ˛ si˛e kolorem oczy. . . — Trzymaj — powiedział Wilk, wr˛eczajac ˛ mu swój miecz. — Chyba nie musz˛e ci ju˙z mówi´c, co masz z nim zrobi´c? Konrad wział ˛ od niego or˛ez˙ i obejrzał si˛e na trzy martwe potwory. — Co to za jedni? — Zwierzołaki. — Mam je obedrze´c z ekwipunku? — Ani mi si˛e wa˙z! Nawet ich nie dotykaj. Oczy´sc´ mój miecz jakim´s gałganem po tamtych dwóch mieszczuchach. Konrad dopiero teraz zauwa˙zył, z˙ e prowizoryczny opatrunek Wilk sporzadził ˛ z koszuli Carla. Zabrał si˛e za czyszczenie miecza, Wilk tymczasem poszedł po swoja˛ tarcz˛e. Potem opu´scili spopielona˛ wiosk˛e, zostawiajac ˛ trupy trzech martwych napastników tam, gdzie padły w walce. *

*

*

— Czy to bezpieczne? — spytał niespokojnie Konrad, kiedy w ko´ncu rozbili biwak na noc. Wi˛eksza˛ cz˛es´c´ dnia przew˛edrowali w milczeniu. Wilk nie powiedział nic wi˛ecej na temat swojego brata i nie kwapił si˛e rozmawia´c o bestiach, które ich zaatakowały, a wi˛ec Konrad nie próbował nawet pyta´c o tak banalna˛ rzecz, jak cel ich podró˙zy. 111

Nie podobało mu si˛e, z˙ e sp˛edzaja˛ noc w lesie, ale innego wyj´scia chyba nie było. Mogli co najwy˙zej brna´ ˛c dalej przez ciemna˛ kniej˛e. Wilk wzruszył tylko ramionami. — Czy który´s z nas b˛edzie czuwał? — Chcesz, to czuwaj, tylko co to da? Zreszta˛ s´mier´c we s´nie to moje marzenie. Wokół zapadał zmierzch. Konrad spojrzał na swego pana. Trudno było stwierdzi´c, kiedy Wilk z˙ artuje, a kiedy mówi powa˙znie. Z tym z˙ e on chyba nigdy nie potrafił zbyt długo zachowa´c powagi. Konrad ch˛etnie rozpaliłby ognisko, ale zdawał sobie spraw˛e, z˙ e ogie´n, cho´c trzymałby na dystans le´sne zwierz˛eta, to nie odstraszałby innych, o wiele bardziej niebezpiecznych stworze´n. Wr˛ecz by je przywabiał. — Ale´s miał dzionek — zauwa˙zył Wilk. Konrad kiwnał ˛ głowa˛ i dotknał ˛ ostro˙znie kontuzjowanego barku. Nadal pulsował, ale ju˙z tak nie bolał. Potem przypomniało mu si˛e, jak o mało co nie zawisł dzisiaj na szubienicy, i dotknał ˛ szyi. Przed rokiem synowi wiejskiego młynarza udowodniono morderstwo. Pokłócił si˛e z jednym z rolników o wag˛e worka z mak ˛ a˛ i doszło do bójki, w której tamten poniósł s´mier´c. Wilhelm Kastring skazał chłopaka na s´mie´c przez powieszenie, i wyrok został wykonany. Ale mi˛edzy powieszeniem za morderstwo, a skazaniem na t˛e sama˛ kar˛e za schwytanie królików była wielka ró˙znica. — Naprawd˛e by mnie powiesili? — Słyszałe´s, co powiedział Krieshmier. — Za dwa króliki? — A co mieli z toba˛ zrobi´c? Wsadzi´c do wi˛ezienia? Musieliby ci˛e wtedy karmi´c, płaci´c komu´s za pilnowanie. Wygodniej było ci˛e zgładzi´c, i o wiele taniej. Wilk ziewnał ˛ i ciagn ˛ ał: ˛ — Ale pociesz si˛e, chłopcze, z˙ e dopiero człowiek skazany na s´mier´c wie, z˙ e z˙ yje. Nie zlicz˛e, ile razy mnie si˛e to przytrafiało. Straciłem ju˙z rachub˛e. Do tej pory tu i ówdzie kra˙ ˛za˛ za mna˛ listy go´ncze i wyznaczona jest nagroda za moja˛ głow˛e. I wierz mi, lepiej zosta´c skazanym na s´mier´c ni˙z wtraconym ˛ do lochu. Wilk rozpiał ˛ skórzany kaftan i rozchylił poły. Chocia˙z było ju˙z ciemno, Konrad zauwa˙zył, z˙ e cały tors ma poznaczony szramami po starych okaleczeniach. Było ich tyle, z˙ e trudno było si˛e dopatrzy´c kawałka nienaruszonej skóry. W porównaniu z tym blizny Konrada przypominały zadrapania. — Jedni tacy, u których siedziałem kiedy´s w niewoli, zrobili mi to dla zabawy, ale mnie nie było wcale do s´miechu. — Wilk dotknał ˛ ła´ncucha na szyi. — To obro˙za, na której mnie trzymano. Nosz˛e ja˛ na pamiatk˛ ˛ e, co nie znaczy, z˙ e bez niej bym zapomniał. Nigdy, przenigdy nie dam si˛e ju˙z wzia´ ˛c z˙ ywcem. Popatrzył na Konrada.

112

— Gdyby´s znalazł si˛e kiedy´s w sytuacji bez wyj´scia i groziło ci, z˙ e zostaniesz je´ncem, lepiej od razu poder˙znij sobie gardło. Póki z˙ ycia, poty nadziei, mawiaja.˛ To nieprawda. — Ty prze˙zyłe´s — zauwa˙zył Konrad. — Wiele wycierpiałe´s, ale w ko´ncu uciekłe´s, przetrwałe´s. — Czasami wydaje mi si˛e, z˙ e wcale nie. Była to jeszcze jedna z enigmatycznych uwag Wilka. Konrad wiedział, z˙ e nie doczeka si˛e jej rozwini˛ecia, spytał wi˛ec: — A kto miałby mnie pojma´c? Wilk pu´scił ła´ncuch i zapiał ˛ z powrotem kaftan. — Pojmaja˛ ci˛e, je´sli nie b˛eda˛ ci˛e mogli zabi´c, a dzisiaj dwa razy im si˛e to nie udało. Nie, trzy. Najpierw próbowali ci˛e powiesi´c, potem skrycie zamordowa´c, a na koniec napadły na ciebie zwierzołaki. Od dawna prowadzisz takie urozmaicone z˙ ycie? — Mo˙ze tych trzech napadło na mnie, bo ocalałem z pogromu w wiosce — powiedział Konrad. — Ale nie widziałem z˙ adnego z nich podczas ataku. — Istnieje wiele odmian zwierzołaków, chłopcze, i z ka˙zda˛ pora˛ roku jakby ich przybywało. Jedni wygladaj ˛ a˛ jak zwierz˛eta, ale inteligencj˛e maja˛ ludzka; ˛ inni przypominaja˛ wygladem ˛ ludzi, a mó˙zd˙zki maja˛ ptasie. — I my´slisz, panie, z˙ e istnieje jaki´s zwiazek ˛ mi˛edzy dzisiejsza˛ napa´scia˛ zwierzołaków i tym, co przydarzyło mi si˛e w Ferlangen? Ale Wilk spojrzał na drzewa i w tym samym momencie Konrad dostrzegł, z˙ e co´s si˛e mi˛edzy nimi poruszyło. Chwycił za nó˙z, ale Wilk, który w mi˛edzyczasie podniósł si˛e z ziemi, nie dobywał miecza z pochwy. — Mamy towarzystwo — powiedział ruszajac ˛ w kierunku milczacego ˛ intruza. Konrad zauwa˙zył teraz, z˙ e jest ich wi˛ecej i te˙z wstał. W ciemno´sciach zalegajacych ˛ mi˛edzy drzewami przemykało kilka jeszcze ciemniejszych cieni. Tu mign˛eło jakie´s futro, tam błysn˛eły gro´zne s´lepia. Wilk wtopił si˛e w mrok i zrównał ze zwierz˛etami. Wilk, przemkn˛eło przez my´sl Konradowi, wilki. . . Nocne stworzenia były wilkami, ale Wilk si˛e ich nie l˛ekał, bo musiał by´c z nimi w jaki´s sposób spowinowacony. Wida´c, nie tylko nazwisko i twarz miał wilcze. Konrad bał si˛e podej´sc´ bli˙zej, ale wyt˛ez˙ ywszy wzrok, rozró˙znił w ciemnos´ciach Wilka siedzacego ˛ w kucki i głaszczacego ˛ jedno ze zwierzat ˛ po łbie. Wygladało ˛ to tak, jakby co´s do niego mówił. Po paru minutach Wilk wrócił. — No to mamy sprzymierze´nców — oznajmił. — Mo˙zesz spa´c spokojnie, chłopcze, nasze pieski wartownicze postró˙zuja.˛ Konradowi cisn˛eło si˛e na usta mnóstwo pyta´n, ale wiedział, z˙ e Wilk mu na nie nie odpowie. Usiadł i wzdrygnał ˛ si˛e. 113

— Zimno ci? — Tak — powiedział, chocia˙z sam nie był pewien, czy dr˙zy z zimna czy ze strachu przed wilkami. — Jak tam bark? Konrad poruszył r˛eka.˛ — Boli. — To dobrze. Znaczy, z˙ e si˛e goi. Lepiej zacznij si˛e ciepło ubiera´c i nosi´c te buty. — Przecie˙z mamy lato. — Tam, dokad ˛ zmierzamy, nie wiedza,˛ co to lato. — A dokad ˛ zmierzamy? — Do Kisleva — odparł Wilk. — I jeszcze dalej.

ROZDZIAŁ JEDENASTY W˛edrowali wiele dni, Konrad przez cały czas na piechot˛e. O brzasku wilki gdzie´s znikały, ale wracały z nadej´sciem nocy. Konrad nie był pewien, czy to wcia˙ ˛z te same zwierz˛eta, które za dnia suna˛ niepostrze˙zenie ich tropem, czy te˙z ka˙zdego wieczoru inna wataha. Nie był nawet pewien, czy to prawdziwe wilki czy jakie´s widmowe zwierz˛eta, które Wilk wyczarował, by czuwały nad ich bezpiecze´nstwem. Nie pytał. Wilk nic nie mówił. Ka˙zdego wieczoru o zmierzchu Wilk znikał mi˛edzy otaczajacymi ˛ obozowisko drzewami, by brata´c si˛e tam ze stadem, które, ubezpieczajac ˛ rycerza i jego giermka, przeczesywało mroczne knieje. Konrad mógł podej´sc´ bli˙zej, mógł podja´ ˛c prób˛e zorientowania si˛e, w czym rzecz; ale je´sli Wilk naprawd˛e rozmawiał ze zwierz˛etami, których imi˛e nosił, to on wolał nic o tym nie wiedzie´c. Poczatkowo ˛ blisko´sc´ takich wzbudzajacych ˛ groz˛e stworze´n napawała go niepokojem. Ale przem˛eczywszy si˛e przez kilka pierwszych nocy, przywykł do ich obecno´sci i sypiał ju˙z dobrze, kojony s´wiadomo´scia,˛ z˙ e przed innymi le´snymi stworami chroni ich krag ˛ niewidzialnych obro´nców. Dzi˛eki nim lepiej znosił trudy podró˙zy. Z czasem porzucił pierwotny zamiar opuszczenia Wilka przy pierwszej nadarzajacej ˛ si˛e okazji. Wiedział ju˙z, z˙ e na wiosce s´wiat si˛e nie ko´nczy, z˙ e mo˙ze rozpocza´ ˛c nowe z˙ ycie i z˙ y´c inaczej. Pierwszym krokiem na tej drodze była słu˙zba u Wilka w charakterze giermka. Nie bardzo wiedział, na czym polegaja˛ obowiazki ˛ giermka. Jak dotad ˛ ograniczały si˛e do czyszczenia miecza Wilka. W ich zakres musiało jednak wchodzi´c co´s wi˛ecej, ale podejrzewał, z˙ e o tym, co konkretnie ma robi´c, dowie si˛e dopiero po dotarciu do Kisleva. Na razie wystarczało mu, z˙ e wcia˙ ˛z ida˛ i z˙ e ka˙zdy krok oddala go od wioski. Po drodze mijali inne wsie i miasteczka. Nigdy nie zatrzymywali si˛e tam na nocleg, ale w pakunkach d´zwiganych przez jucznego konia Wilk znalazł zawsze co´s, co dało si˛e wymieni´c na prowiant. Ani razu nie zaszedł do gospody; pił tylko wod˛e. 115

— Nic ci ju˙z chyba nie grozi — powiedział pewnego wieczoru. — A groziło? — spytał Konrad. — Twoja rana. Konrad prawie ju˙z zapomniał o odniesionej ranie. Pozostały mu po niej trzy długie szramy na barku i nie nosił ju˙z opatrunku. — Dra´sni˛ecie — prychnał ˛ lekcewa˙zaco ˛ Konrad. — Fakt, wyglada ˛ jak dra´sni˛ecie — powiedział Wilk. — Ale o wiele banalniejsze obra˙zenia moga˛ si˛e okaza´c s´miertelne. Zwierzołaki, atakujac ˛ swoja˛ ofiar˛e, wydzielaja˛ jad, który dostaje si˛e do ran. Z poczatku ˛ nie boli i czasami ludzie nie wiedza˛ nawet, z˙ e ich krew została zaka˙zona. Potem przychodzi ból, który nasila si˛e i nasila, a˙z w ko´ncu nieszcz˛es´nik kona w m˛eczarniach. Widziałem takich, którzy w przypływie szale´nstwa odrabywali ˛ sobie kontuzjowane ko´nczyny, by poło˙zy´c kres cierpieniu. Ale to nigdy nie pomagało. Od tej rozmowy Konrad kilka razy dziennie ogladał ˛ sobie bark, wypatrujac ˛ jakichkolwiek oznak zaka˙zenia. Nie dostrzegał takich, a nawet gdyby si˛e pojawiły, byłoby ju˙z za pó´zno. . . Trakt, którym poda˙ ˛zali, niewiele był szerszy od tego, który prowadził do Ferlangen, i znajdował si˛e w o wiele gorszym stanie, ale Wilk twierdził, z˙ e to jeden z głównych szlaków na terenie Imperium. Konrad wiedział ju˙z, z˙ e Kislev graniczy z Imperium, lecz wyja´snienia Wilka wydawały mu si˛e m˛etne, dopóki nie odkrył, z˙ e zarówno kraj, jak i jego stolica nosza˛ t˛e sama˛ nazw˛e. Szli na wschód do Erengardu, grodu na kislevskim wybrze˙zu. Ten sam trakt, gdyby posuwali si˛e nim w przeciwnym kierunku, doprowadziłby ich do Middenheim. Middenheim le˙zało na skrzy˙zowaniu szlaków Imperium. Skr˛ecajac ˛ w Middenheim na południe, doszliby do Altdorfu, stolicy. Ale poda˙ ˛zajac ˛ dalej na zachód, dotarliby do wybrze˙za, do portu Marienburg. Linia brzegowa pomi˛edzy Erengardem a Marienburgiem wytyczała północna˛ granice Imperium. Dalej rozciagało ˛ si˛e Morze Szponów. Oba porty równie˙z le˙zały poza granicami Imperium. Studiujac ˛ mapy, które Wilk rysował na piasku, Konrad zaczynał powoli kojarzy´c wszystkie nazwy i miejsca, o których słyszał. Z Erengardu do le˙zacego ˛ na zachodzie Marienburga prowadziła droga, ale z Kisleva do Marienburga mo˙zna było równie˙z dotrze´c rzeka.˛ Płyn˛eła ona przez stolic˛e Kislev na zachód do Altdorf, gdzie wpadała do rzeki Reik i wraz z nia˛ spływała na północ do morza. — Wszystko jest połaczone ˛ — powiedział Wilk, spogladaj ˛ ac ˛ na kolejna˛ z mapek, która˛ wyrysował na ziemi, i przeciagn ˛ ał ˛ lini˛e wzdłu˙z drogi łacz ˛ acej ˛ Marienburg poprzez Middenheim z Erengardem, a potem druga,˛ wzdłu˙z rzeki, od Kisleva poprzez Altdorf do Marienburga. — Dopiero przed kilkoma laty pokazano mi taka˛ map˛e. Prawdziwa,˛ narysowana˛ na pergaminie. Wcze´sniej nie wiedziałem nawet, co to mapa. I w jednej chwili wszystko stało si˛e jasne. Byłem we wszystkich tych miejscach i wreszcie mogłem spojrze´c na ich ogólny układ, zobaczy´c połaczenia ˛ 116

mi˛edzy nimi. To, co dzieje si˛e w jednej cz˛es´ci Imperium, ma wpływ na wydarzenia w innych, nawet je´sli odległo´sc´ wynosi tysiace ˛ mil. Podobnie na Imperium ma ´ wpływ wszystko, co dzieje si˛e gdzie´s tam w Starym Swiecie. Konrad nie był pewien, czy w pełni to pojmuje, ale przywykł ju˙z do takich watpliwo´ ˛ sci. Co jaki´s czas natykali si˛e na ustawiona˛ w poprzek drogi furt˛e podobna˛ do tych na podej´sciu do Ferlangen. Przy ka˙zdej stali uzbrojeni z˙ ołnierze i pobierali myto, ale od Wilka ani razu nie za˙zadali ˛ opłaty. Zamieniał kilka słów z wartownikami, po czym ci otwierali furt˛e albo unosili szlaban i przepuszczali ich. Stra˙znik pobierajacy ˛ myto w Ferlangen wypu´scił ich z miasta, poniewa˙z si˛e bał, o tym Konrad był przekonany; ale na trakcie z Middenheim do Erengardu powód był inny. Zaprawieni w bojach weterani patrolujacy ˛ szlak nie wygladali ˛ na tchórzy. Kryterium ich doboru były zapewne siła i odwaga, bo lasy, przez które biegła droga, roiły si˛e od zwierzołaków. A im dalej na wschód si˛e zapuszczali, tym wi˛ecej wyczuwał Konrad tych kreatur czajacych ˛ si˛e w zakazanych le´snych ost˛epach. — Czy oni przepuszczaja˛ nas dlatego, z˙ e idziesz do Kisleva walczy´c ze zwierzołakami, panie? — spytał Konrad, kiedy min˛eli kolejna˛ taka˛ furt˛e. ˙ — Nie — odparł Wilk — ale dobrze rozumujesz. Zołnierze s´pieszacy ˛ z pomoca˛ obro´ncom Kisleva nie musza,˛ oczywi´scie, płaci´c myta. A niezale˙zni rycerze moga˛ si˛e równie˙z wystara´c o kwit podró˙zny. Ale ja niczego takiego nie potrzebuj˛e. — Dlaczego? — Bo pracowałem w najbezwzgl˛edniejszej, siejacej ˛ najwi˛ekszy postrach instytucji w całym Imperium. Gdziekolwiek si˛e pojawiali´smy, najdzielniejsi robili w portki. Nikt si˛e przed nami nie uchował. Nikt nam nigdy nie umknał. ˛ — Kim ty byłe´s, panie? — Imperialnym poborca˛ podatków! — Wilk wybuchnał ˛ s´miechem. — A to, rzecz jasna, oznacza, z˙ e sam nigdy nie musiałem płaci´c podatków i byłem zwolniony z wszelkich opłat na terenie całego Imperium. Chłopaki pobierajacy ˛ myto na furtach sa˛ z pokrewnej bran˙zy, nale˙za˛ do tego samego bractwa, a ja znam hasło i nie musz˛e płaci´c. Ty równie˙z nie musisz. — Dzi˛eki. — Nie ma o czym gada´c. Konrad posłuchał i wi˛ecej ju˙z do tego nie wracał. Poda˙ ˛zali dalej niestrudzenie, zatrzymujac ˛ si˛e tylko na popas, posiłek, nocleg, uzupełnienie zapasów, albo kiedy zaskoczył ich ulewny letni deszcz. I w ko´ncu dotarli do Kisleva.

117

*

*

*

Wyra´znej granicy nie było, z˙ aden znak nie informował, gdzie ko´nczy si˛e Imperium i zaczyna nowy kraj. Konrad zorientował si˛e, z˙ e sa˛ ju˙z w Kislevie, dopiero wtedy, kiedy puszcza urwała si˛e nagle jak no˙zem uciał ˛ i Wilk wskazał na le˙zace ˛ przed nimi miasto. — Erengard — powiedział. Była to twierdza otoczona wysoka˛ palisada.˛ Ponad nia˛ wyrastało kilka wie˙z, i to wszystko. Puszcz˛e w szerokim pasie przedpola wykarczowano do cna. Dzi˛eki temu stra˙znicy na wie˙zach mogli zawczasu ostrzec mieszka´nców o ka˙zdym szturmie, zawierano bramy, i wróg, z˙ eby wedrze´c si˛e do miasta, musiałby wyrabywa´ ˛ c wyłom w s´cianie z grubych bali. Uwag˛e Konrada, cho´c fascynowała go palisada ciagn ˛ aca ˛ si˛e daleko jak okiem si˛egna´ ˛c, przyciagn ˛ ał ˛ widok na północy — morze. Trasa, która˛ podró˙zowali, przywiodła ich na wybrze˙ze. Teraz, kiedy widoku nie przesłaniał las, Konrad po raz pierwszy zobaczył ocean. I nie uwierzył własnym oczom. Dzielił ich od niego szeroki na mil˛e pas ladu, ˛ który sam w sobie mógł wprawia´c w zadziwienie. Konrad nigdy nie widział tak ogromnej połaci ziemi bez jednego drzewa i ludzkiej siedziby. Całe dotychczasowe z˙ ycie upłyn˛eło mu w´sród g˛estwy listowia, nie si˛egnał ˛ nigdy wzrokiem dalej ni˙z na kilkaset jardów w kierunku szczytu wzgórza, albo ze wzgórza w dolin˛e. A tu, za równina,˛ u stóp opadajacego ˛ łagodnie ku brzegowi zbocza, falowało morze. Ten absolutny bezkres, ta zupełna pustka ciagn ˛ aca ˛ si˛e a˙z po horyzont dosłownie zapierała mu dech w piersiach. Dzie´n był bezchmurny i pomarszczona powierzchnia bł˛ekitnego oceanu l´sniła w promieniach sło´nca. Hen, w dali bieliły si˛e z˙ agle statków wychodzacych ˛ z portu, bad´ ˛ z do niego wpływajacych. ˛ Konrad stał jak skamieniały i chłonał ˛ ten widok, a chłodny wiatr od oceanu owiewał mu twarz i wichrzył włosy. — To tylko woda — burknał ˛ Wilk. — Tak, ale. . . tyle jej. . . — A pod spodem jeszcze wi˛ecej! — Gdzie si˛e ko´nczy? — Nigdzie. Rozciaga ˛ si˛e w niesko´nczono´sc´ . Wody omywajace ˛ to wybrze˙ze, sa˛ takie same jak fale, które bija˛ o brzegi Arabii i Lustrii, Kitaju i Nipponu. To wszystko elementy tej samej układanki, Konradzie. My równie˙z. Jeste´smy wszyscy pionkami w kosmicznej grze. Od patrzenia na t˛e niesko´nczono´sc´ Konradowi zaczynało si˛e kr˛eci´c w głowie i musiał si˛e odwróci´c, spojrze´c za siebie i skupi´c wzrok na tym, co znał i z czym był za pan brat — na Lesie Cieni. Puszcza równie˙z zdawała si˛e nie mie´c kresu, 118

ale wiedział ju˙z od Wilka, z˙ e to tylko jeden z lasów porastajacych ˛ wi˛ekszo´sc´ terytorium Imperium. Oprócz niego były jeszcze Las Reikwald, Las Laurelorn, Las Drakwald, Wielki Las. . . — Idziemy — ponaglił go Wilk. — Do Erengardu co prawda dotarli´smy, ale to dopiero połowa drogi. — Połowa drogi dokad? ˛ Ale Wilk jak zwykle nie odpowiedział. Ruszyli w stron˛e miasta. Trakt, którym przyszli tu z Imperium, doprowadził ich do wrót o wierzejach z brazu. ˛ Cho´c wielkie, wydawały si˛e małe wobec ogromu palisady, w której je osadzono. Nie otwarto ich przed Wilkiem tak ochoczo, jak wcze´sniej otwierano furty na trakcie, którym tu przybyli. Stra˙znicy przy miejskiej bramie na zbroje narzucone mieli futra, a wi˛ekszo´sc´ z nich nosiła sumiaste, obwisłe wasy. ˛ Zerkali podejrzliwie na zsiadajacego ˛ z konia Wilka. Powierzywszy Północ pieczy Konrada, Wilk skierował si˛e do wartowni. Konrad obserwował z zaciekawieniem dyskusj˛e, jaka si˛e tam wywiazała ˛ i obfitowała w z˙ ywiołowa˛ gestykulacj˛e oraz pokazywanie palcami. Z wartowni wywołano oficera, i debata, poparta gestykulowaniem, rozgorzała na nowo z wzmo˙zona˛ z˙ ywiołowo´scia.˛ Po jakim´s czasie wrota uchyliły si˛e nieco i wysun˛eła si˛e przez nie jaka´s urz˛edowa osoba, by podja´ ˛c si˛e arbitra˙zu na wy˙zszym szczeblu. Jeden ze stra˙zników zbli˙zył si˛e wyciagni˛ ˛ etym krokiem do Konrada, obejrzał go ze wszystkich stron, a potem podszedł do Północy, by odskoczy´c natychmiast przed kopytami białego ogiera, który, parsknawszy, ˛ stanał ˛ d˛eba. Stra˙znik dał mu spokój i zajał ˛ si˛e sprawdzaniem ładunku d´zwiganego przez konia jucznego. Najwyra´zniej zadowolony z wyniku inspekcji wrócił pod bram˛e, gdzie nadal trwały o˙zywione negocjacje. W chwil˛e potem, w´sród u´smiechów i ukłonów, strony podały sobie r˛ece i wymieniły saluty. Wilk wrócił. — Przekl˛eci cudzoziemcy! — prychnał ˛ gniewnie, sadowiac ˛ si˛e w siodle. — To´c s´piesz˛e im z pomoca.˛ — Pokr˛ecił głowa˛ i z westchnieniem dorzucił: — Wje˙zd˙zamy. Jedno z brazowych ˛ wierzei uchyliło si˛e troch˛e szerzej, z˙ eby ich przepu´sci´c. Wilk przejechał pierwszy, Konrad przecisnał ˛ si˛e przez szpar˛e tu˙z za nim, prowadzac ˛ za uzd˛e konia jucznego. Ju˙z Ferlangen, sporo wi˛eksze od wioski, oszołomiło Konrada. Ale Erengard był du˙zo, du˙zo wi˛ekszy od Ferlangen. Konrad czuł si˛e przytłoczony wszystkimi tymi widokami i odgłosami ogromnego miasta. Od Wilka wiedział, z˙ e Erengard le˙zy u uj´scia rzeki. Jedyna˛ znana˛ mu do tej pory rzeka˛ była ta przepływajaca ˛ przez wiosk˛e, ale kudy jej tam było do rzeki Linsk. Jak rosie do burzy.

119

Linsk był tak szeroki, z˙ e po´srodku jego nurtu mie´sciła si˛e nawet wyspa, wyspa o wiele wi˛eksza od całego Ferlangen, które a˙z do dnia dzisiejszego Konrad uwa˙zał za najwi˛eksze miasto na s´wiecie. To tutaj zawijały wszystkie statki z Imperium i reszty s´wiata, tutaj ładowano i rozładowywano s´ródladowe ˛ tratwy, które kursowały z towarami tam i z powrotem rzecznymi szlakami całego Kisleva. Jednak do samego miasta Kislev, co Konrad wiedział z wykładów Wilka, nie mo˙zna było z Erengardu dopłyna´ ˛c rzeka.˛ Le˙zało ono na południe od górnego odcinka biegu rzeki Linsk, i łaczyła ˛ je z nia˛ droga. Du˙ze wra˙zenie zrobił na Konradzie most pod Ferlangen, który w odró˙znieniu od skromnego, drewnianego mostka we wsi, zbudowany był z kamienia. Most, który trzeba było przeby´c, by dosta´c si˛e do dzielnicy portowej Erengardu, miał co prawda drewniana˛ konstrukcj˛e, ale có˙z to był za most! Podtrzymywały go drewniane pale wbite w dno rzeki, a pomost s´rodkowego prz˛esła mo˙zna było unosi´c jak most zwodzony, by do znajdujacej ˛ si˛e dalej laguny przepu´sci´c statki o najwy˙zszych masztach. Wilk zostawił konie pod opieka˛ Konrada, a sam wybrał si˛e na poszukiwanie. . . czego´s tam. Jak zwykle nie powiedział czego. Pod jego nieobecno´sc´ Konrad rozgladał ˛ si˛e wokół z rozdziawiona˛ g˛eba.˛ Gapił si˛e na statki, które były wi˛eksze od domów; na z˙ eglarzy z tuzina obcych krain, w dziwacznych przyodziewkach, mówiacych ˛ jeszcze dziwaczniejszymi j˛ezykami; na robotników portowych ładujacych ˛ i rozładowujacych ˛ jakie´s towary, których przeznaczenia nawet si˛e nie domy´slał. W pewnej chwili zatrzymało si˛e przy nim dwóch m˛ez˙ czyzn. Obaj byli niscy, bosi, odziani w lu´zne białe koszule i workowate portki. Oczy mieli waskie ˛ jak szparki, cer˛e z˙ ółtawa,˛ włosy g˛este, czarne i proste. Pewnie byli marynarzami z jakiego´s dalekiego kraju. Jeden z nich zagadał do Konrada w j˛ezyku, którego ten nie rozumiał. Bardzo szybko wyrzucał z siebie obce słowa, ledwie przypominało to ludzka˛ mow˛e. Konrad pokr˛ecił głowa˛ na znak, z˙ e nic z tego nie rozumie. Ciekawe, czego od niego chca? ˛ Mo˙ze pytaja˛ o drog˛e, albo próbuja˛ mu co´s sprzeda´c? M˛ez˙ czy´zni spojrzeli po sobie i gestykulujac ˛ gwałtownie, zaszwargotali znowu. Rozdra˙zniony Północ parsknał ˛ i potrzasn ˛ ał ˛ łbem. Konrad odwrócił si˛e od nieznajomych i pociagn ˛ ał ˛ za uzd˛e, by uspokoi´c konia. Ale mimo jego wysiłków ogier stanał ˛ d˛eba, wysoko zadzierajac ˛ podkute błyszczacymi ˛ podkowami kopyta. I w tym momencie dwaj marynarze równocze´snie dobyli długich, waskich, ˛ ostrych jak brzytwy no˙zy.

120

Konrad, cho´c zwrócony do nich plecami, nie musiał si˛e oglada´ ˛ c. Wiedział, co si˛e szykuje. Pu´scił uzd˛e i si˛egnał ˛ błyskawicznie po sztylet. Nie miał ju˙z watpli˛ wo´sci, kim sa˛ ci dwaj — to s´miertelni wrogowie. Północ wierzgał przednimi nogami, jego kopyta biły powietrze niczym pi˛es´ci boksera. Jeden z napastników cofnał ˛ si˛e szybko i uchylił, z˙ eby unikna´ ˛c kopni˛ec´ . Ale drugi z niezrozumiałym okrzykiem wojennym na ustach rzucił si˛e na Konrada. Konrad równie˙z wrzasnał ˛ z gniewu. Zbli˙zyli si˛e do siebie na odległo´sc´ ciosu i dwa ostrza przeci˛eły powietrze. Oba o włos min˛eły uskakujacego ˛ przeciwnika. Zwarli si˛e, chwytajac ˛ jeden drugiego lewa˛ r˛eka˛ za przegub prawej. Szans˛e były wyrównane; napastnik, cho´c ni˙zszy od Konrada, nadrabiał ten mankament wi˛eksza˛ waga˛ ciała. Rozpaczliwy, mro˙zacy ˛ krew w z˙ yłach wrzask, który w tym momencie dobiegł gdzie´s z boku, mógł wydoby´c si˛e tylko z krtani konajacego. ˛ To krzyczał drugi z˙ eglarz. Padł ofiara˛ s´mierciono´snych kopyt Północy i le˙zał teraz na nabrze˙zu tratowany przez białego ogiera. Konrad i jego przeciwnik zapomnieli na moment o pojedynku i spojrzeli na trupa. Po chwili ich oczy znowu si˛e spotkały — i Konrad si˛e u´smiechnał. ˛ — Teraz twoja kolej — wysyczał. ˙ Zeglarz nie rozumiał słów chłopaka, ale na pewno domy´slił si˛e ich znaczenia. Odpysknał ˛ co´s w odpowiedzi i jeszcze mocniej s´cisnał ˛ Konradowi nadgarstek, by zmusi´c go do wypuszczenia no˙za z r˛eki, a jednocze´snie przysunał ˛ swoje ostrze do gardła przeciwnika. Z minimalnym wyprzedzeniem Konrad zobaczył, z˙ e za chwil˛e m˛ez˙ czyzna, rozlu´zniajac ˛ nieco u´scisk, b˛edzie udawał, z˙ e słabnie. Kiedy to nastapiło, ˛ Konrad zaczał ˛ na´n mocniej napiera´c, by stworzy´c wra˙zenie, z˙ e dał si˛e oszuka´c — ale zanim zda˙ ˛zył si˛e cofna´ ˛c, szybował ju˙z w powietrzu. . . Spadł na plecy z takim impetem, z˙ e na chwil˛e zaparło mu dech w piersiach. Nie było czasu na analiz˛e tego, co si˛e stało, bo nieprzyjaciel rzucał si˛e ju˙z na niego. Nie było te˙z czasu na szukanie sztyletu, który Konrad wypu´scił z r˛eki podczas nieoczekiwanego lotu. Odtoczył si˛e w bok, unikajac ˛ pchni˛ecia spadajacym ˛ na´n no˙zem, ale z˙ eglarzowi mimo wszystko udało si˛e przygnie´sc´ Konrada swym ciałem i uniemo˙zliwi´c mu dalsza˛ ucieczk˛e. Spleceni ze soba˛ tarzali si˛e po ziemi, walczac ˛ zaciekle o nó˙z. Konrad dostrzegł katem ˛ oka las nóg otaczajacych ˛ kr˛egiem miejsce bójki. Mieli widowni˛e. Mały z poczatku ˛ tłumek marynarzy i robotników portowych g˛estniał. Słycha´c było s´miechy i zagrzewajace ˛ do walki pohukiwania. Zupełnie jakby Konrad i jego przeciwnik nie walczyli na s´mier´c i z˙ ycie, lecz ku uciesze gawiedzi. Tarzajac ˛ si˛e tak w s´miertelnych zapasach, dotoczyli si˛e na skraj nabrze˙za i run˛eli w dół.

121

Razem wpadli do zimnej wody i nie zaprzestajac ˛ walki, znikn˛eli pod powierzchnia.˛ Dopiero tam si˛e rozdzielili. Przebijajac ˛ wzrokiem mroki m˛etnej toni, Konrad dostrzegł napastnika zamierzajacego ˛ si˛e na´n no˙zem. Ruchy wroga były ospałe, jak w sennym koszmarze, ale woda spowalniała równie˙z reakcje Konrada. Zdołał jednak odtraci´ ˛ c i wykr˛eci´c r˛ek˛e przeciwnika. M˛ez˙ czyzna wypu´scił nó˙z, który zaczał ˛ opada´c leniwie na dno. Marynarz próbował chwyci´c bro´n, a Konrad marynarza. Powiodło si˛e tylko Konradowi. Złapał m˛ez˙ czyzn˛e obiema dło´nmi za gardło i s´cisnał. ˛ Z ust z˙ eglarza trysnał ˛ strumie´n p˛echerzyków powietrza. Konrad, przebierajac ˛ rozpaczliwie nogami i holujac ˛ m˛ez˙ czyzn˛e za soba,˛ podpłynał ˛ kawałek w przód i wyr˙znał ˛ głowa˛ napastnika w drewniane oszalowanie nabrze˙za. Powtórzył to znowu, i jeszcze raz. Z ust m˛ez˙ czyzny przestały wydobywa´c si˛e babelki. ˛ Za to wod˛e zabarwiła na czerwono krew z rozłupanej czaszki. Nieszcz˛es´nik szamotał si˛e rozpaczliwie, ale Konrad nie puszczał. Kolejne uderzenie głowa˛ o wbity w dno pal i m˛ez˙ czyzna, zaprzestajac ˛ walki, zwiotczał. Jeszcze jedno silne uderzenie o wiekowe drewno, jeszcze jeden strumie´n krwi i dopiero teraz Konrad oderwał dłonie od gardła przeciwnika. Trup poszedł na dno, a Konrad wyprysnał ˛ w gór˛e. Wypłynawszy ˛ na powierzchni˛e, jał ˛ chwyta´c łapczywie powietrze w rozrywane bólem płuca. Nad soba˛ słyszał głosy — wiwaty i drwiny. Zadarł głow˛e. Z nabrze˙za przygladał ˛ mu si˛e z tuzin ludzi. W´sród nich Wilk. W odległo´sci dwudziestu jardów dostrzegł drewniane schodki prowadzace ˛ do wody. Podpłynał ˛ tam i wgramolił si˛e na pierwszy stopie´n. Spojrzał na mroczna˛ to´n. Tylko Elyssie zawdzi˛eczał, z˙ e nie spoczywa teraz na dnie. To ona nauczyła go pływa´c. Zzuł buty, wylał z nich wod˛e i dopiero teraz wspiał ˛ si˛e po schodkach na nabrze˙ze. U ich szczytu czekał na niego jaki´s m˛ez˙ czyzna. W r˛eku trzymał jego nó˙z. Konrad znieruchomiał. Nieznajomy roze´smiał si˛e i powiedział co´s w jakim´s obcym j˛ezyku. Podał Konradowi sztylet r˛ekoje´scia˛ do przodu. W drugiej dłoni trzymał gar´sc´ monet. Kiedy Konrad odebrał od niego nó˙z, m˛ez˙ czyzna zamknał ˛ dło´n na monetach, roze´smiał si˛e znowu, odwrócił i odszedł. Wygladało ˛ na to, z˙ e sporo wygrał, stawiajac ˛ na zwyci˛estwo Konrada. Konrad rozejrzał si˛e za Wilkiem. Dostrzegł go obok chuderlawego, jasnowłosego osobnika, który zagladał ˛ w z˛eby koniowi jucznemu. Ociekajac ˛ woda,˛ z przemoczonymi butami w r˛eku, poczłapał boso w ich stron˛e. Nie trzeba było specjalnie wysila´c umysłu, by odgadna´ ˛c, z˙ e Wilk próbuje sprzeda´c szarego konia. Zachwalał zwierz˛e z˙ arliwie, uwypuklał jego zalety, podczas gdy tamten kr˛ecił głowa˛ i wytykał wady. 122

— No, ja nie wiem — wahał si˛e m˛ez˙ czyzna. — Ale ja wiem — zapewnił go Wilk. — To dobry ko´n. Długo ci jeszcze posłu˙zy. Solidny, niezawodny, zdrowy. Czego jeszcze chcesz? — Czego ja jeszcze chc˛e? Uczciwej ceny, Wilku. — Znam takich, którzy z pocałowaniem r˛eki zapłaciliby wi˛ecej, ni˙z z˙ adam ˛ od ciebie. — To czemu im go nie sprzedajesz? — Bo mnie nie chodzi o pieniadze, ˛ przecie˙z wiesz. Płace nim za przewóz łodzia.˛ Niczego wi˛ecej nie z˙ adam. ˛ Ciebie to nic nie kosztuje. Zupełnie jakbym ci darował tego konia. — Je´sli wezm˛e na pokład ciebie, to nie b˛ed˛e mógł wzia´ ˛c kogo´s innego. — Dobrze wiesz, z˙ e na tym trac˛e, Stephan. Musz˛e si˛e dosta´c w gór˛e rzeki, a płyn˛e tam, by broni´c Kisleva. — Ha! Teraz próbujesz gra´c na moim patriotyzmie? — Owszem. Stephan cofnał ˛ si˛e i jeszcze raz obrzucił jucznego konia krytycznym spojrzeniem. Nadal kr˛ecił głowa,˛ ale ju˙z wolniej. — Czyli ty, twój ko´n i twój sługa, do Bolgasgardu? — Do Praag. — Niech b˛edzie — westchnał ˛ Stephan. Splun˛eli w dłonie, przyklepali, dobili targu. — Przyprowad´z tego konia na kryp˛e — powiedział Stephan. — Odbijamy z przypływem. — Odwrócił si˛e i odszedł. Wilk spojrzał na Konrada, a potem na martwego z˙ eglarza le˙zacego ˛ na nabrzez˙ u. — Na chwil˛e nie mo˙zna ci˛e spu´sci´c z oka — burknał. ˛ — To nie moja wina. Napadli na mnie. — Nie wzbudzasz sympatii, chłopcze. Nie lubia˛ ci˛e, co? — Kto? — spytał Konrad, wiedzac, ˛ z˙ e Wilk nie ma na my´sli dwóch obcych marynarzy. — Byłe´s kiedy na łodzi? — zmienił temat Wilk. Konrad pokr˛ecił głowa.˛ Nie był i wcale mu si˛e do tego nie paliło. — Płyniemy rzeka˛ do Praag. Przekonasz si˛e, z˙ e to lepsze od wleczenia si˛e piechota.˛ — Wilk zmierzył Konrada wzrokiem od stóp do głów. — I od za˙zywania kapieli ˛ w ubraniu. No, chod´zmy poszuka´c tej krypy, zanim Stephanowi co´s si˛e odwidzi. — Wdrapał si˛e na grzbiet Północy. Znale´zli łód´z przycumowana˛ do molo. Wilk zsiadł z Północy i wprowadził go na pokład, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e na Konrada, któremu przypadło w udziale wciaganie ˛ po trapie opierajacego ˛ si˛e konia jucznego. Przypatrujaca ˛ si˛e temu załoga zrywała ze s´miechu boki, ale nikt nie po´spieszył mu z pomoca.˛ — Wysusz ubranie — powiedział Wilk, kiedy uwiazali ˛ konie na pokładzie. 123

Konrad poszedł za jego rada.˛ Zrzucił z siebie przemoczone ciuchy i owinał ˛ si˛e starym kocem. — Po co płyniemy do Praag, panie? — spytał, siadajac. ˛ — Walczy´c ze zwierzołakami? Po drodze do Erengardu Wilk przybli˙zał mu histori˛e Imperium i opowiadał o nowym zagro˙zeniu granic ze strony odczłowieczonych hord. Kislev był przedmurzem Imperium w walce z naje´zd´zcami — zwierzołakami i ich pobratymcami. Gdyby padł Kislev, wszystkie te nieludzkie kohorty run˛ełyby na Imperium i zalały je. Tego wła´snie obawiał si˛e Magnus Pobo˙zny jakie´s dwa wieki temu. Kislev był wówczas zagro˙zony, je´zd´zcy s´mierci z północy wzi˛eli szturmem Praag. Z pomoca˛ przyszły sasiadowi ˛ siły Imperium i w ko´ncu odparto wra˙ze legiony. Car Alexis i Imperator Magnus, podbudowani ta˛ wiktoria,˛ zawarli pakt przyja´zni mi˛edzy swoimi krajami. Postanowienia owego paktu zostały wystawione na najci˛ez˙ sza˛ prób˛e. Agresywne hordy urosły znowu w sił˛e, znowu łupiły miasta Kisleva, puszczały z dymem wioski, napadały na faktorie, równały z ziemia˛ obozy wojskowe. Gdyby udało im si˛e podbi´c Kislev, nast˛epnym celem stałoby si˛e Imperium. Wilk napomykał ju˙z o istnieniu wroga wewn˛etrznego, a renegaci oblegajacy ˛ Kislev stanowili dla Imperium dodatkowe zagro˙zenie z zewnatrz. ˛ — Mówiłe´s, panie, z˙ e Imperator wysłał swoje wojska, by broniły Kislev — powiedział Konrad, kiedy stali na rufie krypy i obserwowali krzatanin˛ ˛ e w porcie. — Bo to prawda. — I dlatego tu jeste´s? Ze mna? ˛ — W pewnym sensie. — W jakim sensie? Wilk wzruszył ramionami. — Mogłem zaoferowa´c swe usługi Imperium, zaciagn ˛ a´ ˛c si˛e do regularnej armii i pomaszerowa´c z nia˛ na wojn˛e przeciwko naje´zd´zcom. Tak czyniłem, kiedy byłem młodszy i bardziej wierzyłem w ideały. Teraz jednak pora pomy´sle´c o zabezpieczeniu na staro´sc´ . Je´sli mam ju˙z ryzykowa´c z˙ yciem, a nawet wi˛ecej ni˙z z˙ yciem, to chce mie´c pewno´sc´ , z˙ e mi si˛e to opłaci. Jestem zawodowym z˙ ołnierzem, i to jednym z najlepszych. Ludzie sowicie wynagradzaja˛ moje usługi. Pracuj˛e gdzie chc˛e i kiedy chc˛e. Konrad s´ciagn ˛ ał ˛ brwi. Nie bardzo rozumiał, do czego Wilk zmierza. — A wi˛ec nie przybyłe´s tu walczy´c ze zwierzołakami? — Ale˙z tak! Widzisz, Kislev ju˙z dawno byłby kraina˛ mlekiem i miodem płynac ˛ a,˛ gdyby tylko mógł spokojnie eksploatowa´c swoje bogactwa. A tu masz, jego terytorium pustosza˛ raz po raz wszystkie te bestie z piekła rodem. To nie sprzyja robieniu interesów i harmonijnemu rozwojowi. Przybyłem, z˙ eby raz na zawsze poło˙zy´c temu kres. Ty równie˙z po to tu jeste´s, Konradzie. B˛edziemy pomagali w walce z naje´zd´zca˛ — a jednocze´snie wypracujemy sobie skromna˛ rekompen124

sat˛e. Na wojnach ludzie si˛e bogaca,˛ chłopcze, tyle z˙ e zazwyczaj nie ci, co trzeba. Ale na tej wojnie my si˛e wzbogacimy. A przy okazji powalczymy w słusznej sprawie. — U´smiechnał ˛ si˛e, błyskajac ˛ spiłowanymi z˛ebami. — Bywa, z˙ e przyjemne da si˛e połaczy´ ˛ c z po˙zytecznym. *

*

*

Zostali stra˙znikami w kopalni złota. Kopalnia znajdowała si˛e w Górach Kra´n´ ca Swiata, niedaleko Przeł˛eczy Belyevorta. W rzece przepływajacej ˛ przez ten rejon gór od wieków znajdowano s´lady kruszcu, ale z˙ ył˛e odkryto dopiero przed pi˛ec´ dziesi˛ecioma laty. Chocia˙z było to pogranicze ludzkiego osadnictwa, kopalnia kwitła — dopóki z Północnych Pustkowi nie nadciagn˛ ˛ eli znowu naje´zd´zcy, których z roku na rok przybywało. Pochodzili z krain lodu i s´niegu, zupełnie jakby piekło, które ich zrodziło, było skuta˛ mrozem dzicza.˛ Najazdy powodowały powa˙zne ograniczenie wydobycia w kopalni, i wła´sciciele, do których zaliczał si˛e równie˙z car, stworzyli własna,˛ prywatna˛ armi˛e. Wilk pracował tu ju˙z kiedy´s jako najemnik, ale ani my´slał zadowala´c si˛e teraz tak niska˛ pozycja.˛ Znał dowódc˛e garnizonu i po niecałych dwóch miesiacach ˛ zajał ˛ jego miejsce. Nie musiał przy tym ucieka´c si˛e do u˙zycia siły; wystarczyły słowa perswazji. W rozmowie w cztery oczy Wilk przedstawił temu człowiekowi długa˛ list˛e przypadków zagarni˛ecia mienia i defraudacji, jakich dopu´scił si˛e podczas lat przepracowanych w kopalni. Jako alternatyw˛e dla katowskiego topora zaproponował mu dobrowolne odej´scie w stan spoczynku po wcze´sniejszym zarekomendowaniu jego, Wilka, na swojego nast˛epc˛e. Kompleksowa ochrona obiektu nie ograniczała si˛e do obrony wyrobisk przed atakami zwierzołaków. Ci stanowili tylko jedno z zagro˙ze´n. Powodowała nimi jedynie z˙ adza ˛ mordu i niszczenia, nie chodziło im o złoto. Na kopalni˛e i na transporty złota napadali równie˙z najprzeró˙zniejszej ma´sci bandyci, zbóje i złodzieje. Na nich te˙z trzeba było mie´c oko. Tudzie˙z na samych górników. Bo to oni wła´snie mieli najlepsze warunki do okradania kopalni. Pracowali w ciasnych sztolniach i dra˙ ˛zac ˛ złotodajna˛ skał˛e, natrafiali od czasu do czasu na warte grzechu samorodki, które z łatwo´scia˛ mogli ukry´c i wynie´sc´ . Z takimi kradzie˙zami trzeba było walczy´c, uszczuplały bowiem dochody Wilka, który był na procencie od urobku i jego wynagrodzenie zale˙zało od ilo´sci złota wysyłanego danym transportem do Kisleva. Wła´sciciele kopalni zdawali sobie doskonale spraw˛e, z˙ e stra˙znicy to te˙z ludzie, i znajdowało to swoje odbicie w skromnym z˙ ołdzie, jaki im wypłacali. Ale póki pazerno´sc´ prywatnej armii utrzymywała si˛e w rozsadnych ˛ granicach, jej pracodawcy patrzyli na to przez palce. Wliczali te straty w koszty wydobycia, które 125

i tak nie były wielkie, a wszystko, co po ich odtraceniu ˛ wycisn˛eli z kopalni, stanowiło czysty zysk. Górnicy byli w wi˛ekszo´sci niewolnikami, skaza´ncami, którzy odpracowywali tutaj wyroki — przewa˙znie wieloletnich ci˛ez˙ kich robót, a tym samym s´mierci, bo tylko nieliczni do˙zywali ko´nca kary. Co do armii najemników, to niejeden z jej z˙ ołnierzy mało co si˛e ró˙znił od wi˛ez´ niów, których pilnował. Przewa˙znie byli to uciekinierzy, ludzie b˛edacy ˛ na bakier z prawem. Tylko kierujac ˛ si˛e na północ, ku kra´ncom cywilizowanego s´wiata, mogli unikna´ ˛c pojmania i kary. Jako z˙ ołnierze byli słabo wyszkoleni, a od z˙ ycia wymagali jeszcze mniej ni˙z górnicy. Ale w kopalnianej stra˙zy słu˙zyli te˙z najtwardsi, najlepiej zaprawieni w bojach ´ wojownicy Starego Swiata. Do Kisleva zwabiła ich nieustajaca ˛ wojna, niebezpiecze´nstwo oraz nadzieja na hojne wynagrodzenie — je´sli ujda˛ z z˙ yciem, by si˛e nim cieszy´c. W stra˙zy kopalni spotka´c mo˙zna było z˙ ołnierzy z ka˙zdego zakatka ˛ Imperium i nie tylko. Ka˙zdy z tych weteranów był ekspertem w zabijaniu i Konrad wiele si˛e od nich nauczył. Pewien obalony ksia˙ ˛ze˛ z jednego z tilea´nskich miast-pa´nstw nauczył go szermierki. W walce na miecze liczyła si˛e nie tylko siła, lecz równie˙z zr˛eczno´sc´ , szybko´sc´ i przebiegło´sc´ . Konrad potrafił si˛e teraz pojedynkowa´c jak szlachetnie urodzony, z zachowaniem wszystkich zasad rycersko´sci, których trzeba przestrzega´c w sprawach honorowych. Za´s pewien uliczny zabijaka z Bretonii, który nigdy nie słyszał słowa „honor”, pokazał mu jak walczy´c nieczysto, jak wykorzystywa´c w charakterze broni wszystko, co si˛e nawinie pod r˛ek˛e, jak gry´zc´ , kopa´c, drapa´c, wyłupia´c oczy i mordowa´c gołymi r˛ekami, je´sli ju˙z nie ma czym. Umiej˛etno´sci Konrada wzbogaciły si˛e znacznie, kiedy pewien niepozorny osobnik z Nipponu zademonstrował mu, jak zabija´c samymi r˛ekami albo stopami. Nauczył go, jak, nie majac ˛ broni, walczy´c z uzbrojonym przeciwnikiem i zwyci˛ez˙ a´c. Była to starodawna sztuka walki z Dalekiego Wschodu, gdzie chyba ka˙zda kraina ma swoja˛ własna˛ jej odmian˛e. Konrad do tej pory pami˛etał, jak cisnał ˛ nim o ziemi˛e jeden z z˙ eglarzy, którzy napadli na´n w Erengardzie — ale tamten człowiek nie był profesjonalista˛ i zginał ˛ w ko´ncu od jego krisa. Wilk nie uznawał łuku za bro´n godna˛ szanujacego ˛ si˛e wojownika, co innego kusza. Pewien najemnik z Królestw Estalianu nauczył Konrada strzela´c z tej broni; wojownik z Arabii wyszlifował umiej˛etno´sci Konrada w posługiwaniu si˛e no˙zem, wprowadzajac ˛ go w arkana rzucania najrozmaitszymi odmianami tej broni; olbrzym z Norsca pokazał mu, jak walczy´c włócznia˛ i jak ciska´c oszczepem; rycerz z Albionu wyszkolił go w je´zdzie konnej; i takich nauczycieli było wi˛ecej, o wiele wi˛ecej.

126

Kopalnia zatrudniała nie tylko ludzi. Pracowało w niej w charakterze specjalistów sporo krasnoludów. To oni ryli nowe sztolnie, oni wysadzali prochem skały w biegnacych ˛ gł˛eboko pod ziemia˛ chodnikach. I wła´snie jeden z nich został instruktorem Konrada od posługiwania si˛e toporem. Nauczył go, jak walczy´c ka˙zdym rodzajem tej broni, od małej siekierki bojowej po ogromny topór obosieczny, nauczył wszystkich technik walki wr˛ecz z toporem w ka˙zdej dłoni i najlepszego sposobu robienia halabarda.˛ Kiedy pewnego razu podczas ataku renegatów Konrad został powa˙znie raniony w prawa˛ r˛ek˛e, Wilk skomentował to nast˛epujaco: ˛ — Co jest wart prawor˛eczny człowiek bez sprawnej prawej r˛eki? — zapytał. — Chc˛e ci˛e widzie´c w ka˙zdej bitwie osłaniajacego ˛ mnie od prawej. Chocia˙z Wilk najał ˛ Konrada na giermka, ten nigdy nie stał si˛e jego sługa˛ w dosłownym sensie. Szybko zostali towarzyszami broni, ale Wilk dopiero teraz powiedział to oficjalnie. — A kto b˛edzie osłaniał od prawej mnie? — spytał Konrad, zerkajac ˛ na swoje obanda˙zowane, sztywne rami˛e. Opatrzył je elf, który posiadał zdolno´sci uzdrowicielskie. Wilk nie cierpiał czarów i czarowników i w swoim kopalnianym obozie tolerował tylko tego jednego uzdrowiciela. Konrad wspomniał Elyss˛e, wspomniał, jak zaleczyła mu rany, kiedy si˛e pierwszy raz spotkali — ale niewiele było trzeba, z˙ eby przypominała mu si˛e Elyssa. . . Wilk roze´smiał si˛e. — Walczy´c potrafi ka˙zdy głupi — powiedział. — Do zabijania nie trzeba rozumu. Mo˙ze on wr˛ecz zawadza´c. Ale to inteligencja odró˙znia nas od zwierzat ˛— i od zwierzołaków. W ksi˛egach zawarta jest cała wiedza s´wiata i dzi˛eki tej wiedzy si˛e rozwijamy. Wykorzystasz z po˙zytkiem czas potrzebny na wygojenie si˛e twojej r˛eki. Nauczysz si˛e czyta´c i pisa´c. Konrad, cho´c bez przekonania, wyszukał sobie nauczyciela. Człowiek ten nazywał si˛e Matthew i był studentem Uniwersytetu w Praag, a do kopalni przyp˛etał si˛e podczas letnich wakacji, z˙ eby zarobi´c na czesne na nast˛epny rok. Matthew rozpoczał ˛ swoja˛ podró˙z łodzia,˛ ale załoga ograbiła go po drodze i wyrzuciła za burt˛e. Dalej w˛edrował pieszo i udało mu si˛e szcz˛es´liwie dotrze´c do celu. Wie´sc´ o jego perypetiach, kiedy przedzierał si˛e przez dzicz uzbrojony jedynie w marszpikel1 , szybko rozeszła si˛e po kopalni i przyniosła mu kilkudniowa˛ sław˛e. Konrad nazwał go „Matthew Marszpikel”. Nast˛epnego lata Matthew zjawił si˛e znowu, tym razem zabrał si˛e z konwojem wiozacym ˛ zaopatrzenie. W trzecim roku Konrad czytał ju˙z i pisał biegle, a Matthew zdał ostatnie egzaminy i został 1

Stalowy ro˙zek o długo´sci ok. 30 cm u˙zywany do wykonywania splotów na linach stalowych i przy innych robotach bosma´nskich — przyp. tłum.

127

prawnikiem. Przywiózł swojemu uczniowi paradny zwój promocyjny, w którym stwierdzano, z˙ e Konrad jest „uczony w pi´smie”. Równocze´snie ze zgł˛ebianiem alfabetu Konrad wprawiał si˛e równie˙z w wykorzystywaniu lewej r˛eki do walki mieczem i maczuga˛ oraz do rzucania włócznia˛ i sztyletem. — Istnieja˛ dwa sposoby walki z dzikimi, nie zorganizowanymi prymitywami, jakimi sa˛ zwierzołaki — powiedział kiedy´s Wilk. — Mo˙zna wystawi´c przeciwko nim wyszkolona,˛ karna˛ armi˛e, taka˛ jaka˛ wysłał z Altdorfu Imperator, jaka˛ z Middenheim wysłał Graf. Albo wystawi´c przeciwko nim sił˛e jeszcze dziksza,˛ jeszcze bardziej nie zorganizowana˛ — legion indywidualistów. I taki wła´snie był batalion sformowany przez Wilka: armia indywidualistów, którzy walczyli rami˛e w rami˛e z napierajacym ˛ z północy robactwem. Ale na miejsce jednego usieczonego wroga, pojawiało si˛e wcia˙ ˛z kilku nast˛epnych. — Zupełnie jakby odradzali si˛e poprzez s´mier´c — zauwa˙zył kiedy´s Konrad. — Wreszcie zaczyna to do ciebie dociera´c — odparł Wilk i chyba po raz pierwszy Konrad nie miał watpliwo´ ˛ sci, z˙ e nie z˙ artuje. Konrad nauczył si˛e zabija´c, zabija´c szybko i skutecznie. Ale nie musiał si˛e obawia´c, z˙ e zabraknie mu zaj˛ecia. Bez wzgl˛edu na to, jak był szybki, ilu zgładził, nieprzyjaciół nie ubywało. Zdarzały si˛e długie okresy bezczynno´sci, niezno´snej nudy, kiedy prócz pucowania zbroi i czyszczenia or˛ez˙ a — własnych i Wilka — nie miał nic innego do roboty. A potem zwiadowcy meldowali, z˙ e idzie na nich zgraja maruderów, nuda pryskała i nie wiadomo było, w co r˛ece wło˙zy´c. Jednak Konrad nie widział dotad ˛ szturmu, który cho´cby w przybli˙zeniu przypominał atak na wiosk˛e. Nigdy wi˛ecej nie był s´wiadkiem takiej wspólnoty celu, takiej zaciekło´sci, takiej mia˙zd˙zacej ˛ pot˛egi, nie widział tylu ró˙znych odmian kreatur zjednoczonych dla wypełnienia jednej misji. Wiele razy, tak jak to nastapiło ˛ w wiosce po wybiciu do nogi wszystkich jej mieszka´nców, stwory zwracały si˛e przeciwko sobie — ale teraz zdarzało si˛e to jeszcze w trakcie walki z lud´zmi. Cz˛esto atakowały kamrata tylko dlatego, z˙ e stanowił łatwiejszy cel. Albo te˙z rzucały si˛e na ranionego sprzymierze´nca, po czym go po˙zerały. Wydawały si˛e by´c bezrozumnymi maszynami do zabijania. Stały na ni˙zszym poziomie od zwierzat, ˛ bo nie miały instynktu samozachowawczego, dawały si˛e wyrzyna´c setkami tylko po to, by u´smierci´c jednego upatrzonego człowieka. Ale cz˛esto były to tylko pozory, istniał bowiem powód tego bitewnego zacietrzewienia — cho´c niełatwo było go przejrze´c. Otó˙z owe rzesze wojowników pos´wi˛ecano dla odwrócenia uwagi albo dla rozpoznania nowych fortyfikacji wzniesionych wokół kopalni. Wilk nazwał je dzikimi i nie zorganizowanymi. Miał racj˛e, z˙ e sa˛ dzikie, ale co do braku organizacji sprawa nie była ju˙z tak jasna. Konrad nieraz widział, z˙ e nie128

które kreatury trzymaja˛ si˛e podczas szturmu na uboczu, s´ledza˛ zmagania z jakiego´s punktu obserwacyjnego, jakby kierowały nacierajacymi ˛ hordami. Zwierzołaki miały swoja˛ własna˛ armi˛e i miały swoich generałów. Konrad nauczył si˛e rozpoznawa´c rozmaite odmiany s´miertelnych przeciwników, poznał ich zwyczaje. Tych odmian i gatunków było tyle, z˙ e dla mnóstwa nie znaleziono jeszcze nazw; i wcia˙ ˛z ich przybywało. Kiedy zwracały si˛e przeciwko sobie, odnosiło si˛e wra˙zenie, z˙ e musza˛ zabija´c, z˙ e nie jest dla nich wa˙zne, kogo ani co zabijaja.˛ Ale o wiele cz˛es´ciej nie ulegało watpliwo´ ˛ sci, z˙ e jedynym powodem ich istnienia jest niszczenie ludzkiego z˙ ycia. Konrad umiał je wszystkie zabija´c. *

*

*

Min˛eło pi˛ec´ długich zim. Pi˛ec´ mro´znych, surowych zim. Konrad okrzepł, stał si˛e bardziej chłodny, twardszy, bezwzgl˛edniejszy.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Nadeszła wiosna, a z nia˛ roztopy. Wraz z poprawa˛ pogody napady z północy nasiliły si˛e i przybrały na zaciekło´sci. Konrad ju˙z od pi˛eciu lat słu˙zył u boku Wilka, a widoków na obiecywana˛ fortun˛e wcia˙ ˛z nie było. Jako dowódca armii najemników Wilk nie zarabiał wiele. Elyssa nauczyła Konrada rachowa´c, a kiedy Wilk zaczał ˛ mu zleca´c wypłaty z˙ ołdu dla z˙ ołnierzy, zmuszony był jeszcze bardziej podciagn ˛ a´ ˛c si˛e w arytmetyce. Wilk wszystko, co wpływało do jego kieszeni z, procentu od urobku, przeznaczał na zaciag ˛ nowych z˙ ołnierzy do swojej armii. Od dwóch lat z˙ aden atak nie dotknał ˛ bezpo´srednio wyrobisk, od wi˛ecej ni˙z dwóch lat z r˛eki wroga nie zginał ˛ z˙ aden górnik. Od kiedy Wilk objał ˛ komend˛e, ilo´sc´ złota docierajaca ˛ do Kisleva wzrosła ponad dwukrotnie, lecz w tym czasie on zwerbował do swojej armii drugie tyle ludzi i miał ich teraz pod soba˛ o wiele wi˛ecej, ni˙z trzeba było do odpierania ataków wroga i ochrony transportów kruszcu. Taktyka Wilka zacz˛eła w ko´ncu przynosi´c efekty. Jego armia była coraz lepiej wyszkolona, zadawała wrogowi o wiele wi˛eksze straty ni˙z na poczatku ˛ — a nawet przeprowadzała kontrataki na północna˛ zaraz˛e. Nie ograniczała si˛e ju˙z tylko do obrony, wypierała zwierzołaki. A dopóki naje´zd´zcy nie posuwali si˛e w głab ˛ Kisleva, bezpieczne było Imperium. Górnicza osada, która wyrosła przy kopalni była wi˛eksza od rodzinnej wioski Konrada. To małe miasteczko musiało zaspokaja´c wszelkie potrzeby mieszka´nców. Górnicy byli wła´sciwie niewolnikami, ale nie zakuwano ich w ła´ncuchy. Je´sli który´s chciał uciec, musiał si˛e liczy´c z tym, z˙ e wpadnie w łapy oblegajacych ˛ kopalni˛e zwierzołaków. Zdarzali si˛e ryzykanci, ale przedrze´c przez kordon udawało si˛e tylko nielicznym — przepadali nawet ci, którzy próbowali wykupi´c sobie drog˛e szmuglowanym złotem. Najemnicy pragn˛eli rozrywki, po słu˙zbie chcieli si˛e zabawi´c. Wilk wyrozumiale traktował głód uciech swoich z˙ ołnierzy, a wszystko kosztowało. Przepijajac ˛ zarobione pieniadze, ˛ trwoniac ˛ je na ladacznice i hazard, wcia˙ ˛z nie mogli uzbiera´c sumy, z która˛ mogliby spokojnie odej´sc´ .

130

To samo tyczyło si˛e Wilka. On równie˙z nie mógł odej´sc´ , ze wzgl˛edu na brak funduszy. Na poczatku ˛ mówił, z˙ e zamierza zbi´c na tej wojnie fortun˛e. Ale jak dotad ˛ zdołał uciuła´c ledwie gar´sc´ koron. Ilekro´c trafiała mu si˛e cho´c jedna złota moneta, zwykle przepuszczał ja˛ w gospodzie. A skoro nie zanosiło si˛e, z˙ e Wilk w najbli˙zszym czasie opu´sci teren kopalni, to tym bardziej nie groziło to Konradowi. Miał, co prawda, konia, przyodziewek, zbroj˛e, or˛ez˙ — ale nic z tego nie nale˙zało do niego. O wszystko, czego mu było trzeba, musiał prosi´c Wilka. Ilekro´c Wilk był w dobrym nastroju po jakim´s walnym zwyci˛estwie nad zwierzołakami, stawiał Konradowi piwo. Tylko jedno. Jednak pewnego dnia umówił si˛e z Konradem w gospodzie, chocia˙z od ostatniej potyczki ze zwierzołakami upłyn˛eło dobrych kilka tygodni. Pora była pó´zna, lecz w izbie falował g˛esty tłum i zaraz za progiem Konrad wpadł na jakiego´s krasnoluda. Połowa piwa z trzymanego przez krasnoluda kufla zachlapała Konradowi ubranie. — Uwa˙zaj, durniu! — warknał ˛ krasnolud. Krasnoludy znane były z krewko´sci i ten nie stanowił wyjatku. ˛ Pewnie nale˙zał do brygady obsługujacej ˛ kopalni˛e. Miał nie wi˛ecej jak pi˛ec´ stóp wzrostu, rude włosy w nieładzie, twarz umazana˛ ziemia.˛ Specjali´sci nigdy nie zmywali z siebie ziemi, w której ryli. W odró˙znieniu od wi˛ekszo´sci krasnoludów, ten nie był brodaty. Skórzane ubranie, które miał na sobie, przetarte było na łokciach i kolanach od czołgania si˛e waskimi ˛ chodnikami. Wi˛ekszo´sc´ ludzi chodziła z no˙zem za pasem, lecz ten krasnolud miał za nim młot i cała˛ kolekcj˛e dłut. Na ramieniu oparł oskard, jakby si˛e wybierał dra˙ ˛zy´c nowy tunel. Jego wieku nie dało si˛e okre´sli´c, bo krasnoludy z˙ yja˛ z reguły o wiele dłu˙zej od ludzi. Z tym z˙ e w otoczonej przez wrogów kopalni trudno nastawia´c si˛e na dłu˙zszy z˙ ywot. Konrad na wpół przepraszajaco ˛ wzruszył ramionami. My´slał, z˙ e to wystarczy. Do zderzenia doszło z winy obu stron. — Rozlałe´s mi piwo! — zauwa˙zył krasnolud. — Odkupuj! Jako prawa r˛eka Wilka Konrad cz˛esto musiał za˙zegnywa´c rozmaite wa´snie wybuchajace ˛ w obozie. Ani w głowie mu postało, by wszczyna´c teraz awantur˛e. Bez szemrania odkupiłby krasnoludowi piwo, gdyby nie jeden szkopuł: jak zwykle nie miał pensa przy duszy. Zrobił kilka kroków, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e po gospodzie za Wilkiem. Krasnolud mys´lał, z˙ e chłopak odchodzi i chwycił go za r˛ek˛e. Konrad odwrócił si˛e błyskawicznie, si˛egajac ˛ odruchowo do r˛ekoje´sci zatkni˛etego za pas krisa. Ale powstrzymał si˛e od wyciagni˛ ˛ ecia broni. Wywarczał tylko pewne krasnoludowe przekle´nstwo, którego nauczył si˛e od swojego instruktora walki na topory.

131

Krasnolud chlusnał ˛ na Konrada resztka˛ piwa i cisnawszy ˛ we´n pustym kuflem, rzucił si˛e na chłopaka. Konrad stracił równowag˛e, zatoczył si˛e w tył, potknał ˛ o jaki´s stołek i runał ˛ na wznak. Chciał wsta´c, ale krasnolud przystawiał mu ju˙z oskard do szyi. To tylko piwo, pomy´slał Konrad, tylko rozlane piwo. Wielu zeszło z tego s´wiata przedwcze´snie z równie błahych powodów, ale on nie miał zamiaru tak głupio ko´nczy´c. Mógł si˛e uwolni´c w ciagu ˛ dwóch uderze´n serca — a to drugie odmierzyłoby ostatnia˛ chwil˛e z˙ ycia napastnika. Le˙zał jednak nieruchomo, patrzac ˛ krasnoludowi prosto w oczy. Po paru sekundach krasnolud mruknał ˛ co´s pod nosem, cofnał ˛ oskard i odwrócił si˛e plecami do przeciwnika. Konrad pozbierał si˛e z ziemi i znowu poszukał wzrokiem Wilka. Przepychanka zwabiła grupk˛e gapiów, ale Wilka w´sród nich nie było. Obok posiwiałego starego wiarusa stał przystojny, dobrze zbudowany, niewiele starszy od Konrada młodzieniec. Przy nich kislevski szlachcic — chyba jaki´s poseł. Kilku innych piwoszy wyra˙zało pomrukami swoje rozczarowanie, z˙ e zatarg nie przerodził si˛e w krwawa˛ bójk˛e z prawdziwego zdarzenia, ale młody wojownik i jego zaprawiony w bojach towarzysz u´smiechali si˛e do Konrada porozumiewawczo, jakby pochwalali jego pow´sciagliwo´ ˛ sc´ . Wymijajac ˛ ich, Konrad obrzucił m˛ez˙ czyzn zaciekawionym spojrzeniem. Wilk, jak to było do przewidzenia, zaszył si˛e w kacie. ˛ Popatrzył na oblane piwem odzienie podchodzacego ˛ do´n Konrada, ale nic nie powiedział. Na Konrada czekała ju˙z pinta piwa. Kiedy po nia˛ si˛egał, do Wilka przysiadł si˛e niski, kr˛epy osobnik. — To Anvila — mruknał ˛ Wilk. — A to Konrad. Konrad spojrzał na krasnoluda, który przed chwila˛ obalił go na podłog˛e. Tamten, sacz ˛ ac ˛ nowe piwo, przypatrywał mu si˛e w milczeniu. Konrad pociagn ˛ ał ˛ łyk ze swojego kufla. — Gdyby´s tego jeszcze nie zauwa˙zył — podjał ˛ Wilk — Anvila jest krasnoludem. Dasz wiar˛e, z˙ e przed tysiacami ˛ lat wsz˛edzie tutaj z˙ yły krasnoludy? Góry ´ Kra´nca Swiata były ich ojczyzna,˛ ale dalej na północ ju˙z si˛e nie posun˛eli. Dobrze mówi˛e? Anvila wzruszył tylko ramionami i uniósł do ust kufel. — Czym zajmuja˛ si˛e krasnoludy, Konradzie? — spytał Wilk. Teraz Konrad podniósł kufel. — Ryja˛ w ziemi dziury, tunele, chodniki — podjał ˛ Wilk, sam sobie odpowiadajac ˛ na pytanie. — Trudnia˛ si˛e tym od zawsze. Robili to tysiace ˛ lat temu i robia˛ do dzi´s. Wydra˙ ˛zyli cała˛ sie´c tuneli wiodacych ˛ na południe. Wiele nadal nadaje si˛e do u˙zytku. Mo˙zna stad ˛ dotrze´c a˙z do Karaz-a-Karak, nie ogladaj ˛ ac ˛ s´wiatła dziennego. Kiedy słu˙zyłem tu jako najemnik za pierwszym razem, usłyszałem o s´wiatyni ˛ krasnoludów. Wiesz, co w niej jest? — Nie — odparł Konrad. 132

— Skarb. Wła´snie to mnie tutaj teraz sprowadziło. Wiedziałem, z˙ e w tych legendach musi tkwi´c ziarenko prawdy, no i tkwi. W tych górach czeka na nas fortuna. Została pogrzebana, kiedy podczas trz˛esie´n ziemi wi˛ekszo´sc´ podziemnych chodników zawaliła si˛e albo została zalana przez wulkaniczna˛ law˛e. I jest to fortuna, do wydobycia której nie trzeba setek górników. Idziemy po nia˛ — ty, ja i Anvila. — Aha — mruknał ˛ Konrad. — Pow´sciagnij ˛ swój entuzjazm, chłopcze — powiedział Wilk. — Tutaj wystarczajaco ˛ du˙zo ju˙z zdziałali´smy — dla kopalni, dla Kisleva, dla Imperium — wi˛ecej, ni˙z z tego mamy. Pora pomy´sle´c o sobie. Trzeba si˛e b˛edzie przemyka´c przez wrogie terytorium. Mo˙zna by wyraba´ ˛ c sobie drog˛e siła,˛ ale w ten sposób s´ciagn˛ ˛ eliby´smy na siebie uwag˛e, no i musieli si˛e dzieli´c zdobycza˛ z wieloma lud´zmi — gdyby kto´s z nas prze˙zył. Nie jest to na szcz˛es´cie konieczne, bo mała grupka nie powinna mie´c trudno´sci z przemkni˛eciem si˛e bez rzucania si˛e w oczy. Wyruszamy jutro o północy. — Mam jaki´s wybór? Wilk u´smiechnał ˛ si˛e i Konrad ju˙z wiedział, z˙ e nie ma. — Czy pominałem ˛ co´s, co on powinien jeszcze wiedzie´c? — spytał Wilk, zwracajac ˛ si˛e do krasnoluda. — Nie — burknał ˛ Anvila, odzywajac ˛ si˛e po raz pierwszy, od kiedy usiadł przy stole. Dopił piwo, odstawił kufel i wstał. — To do jutra do północy — powiedział Wilk, unoszac ˛ w toa´scie swój kufel. Anvila odwrócił si˛e i wyszedł z zatłoczonej gospody. — Na to wła´snie czekałem, to przez cały czas planowałem — powiedział Wilk. — Przyznaj˛e, z poczatku ˛ nie wszystko szło, jak trzeba. Za du˙zo czasu pos´wi˛eciłem t˛epieniu naje´zd´zców, zamiast my´sle´c o sobie. Ale teraz zaczyna to owocowa´c. Nie tak łatwo wej´sc´ w komityw˛e z krasnoludami i nie od razu zdobyłem zaufanie Anvili. W ko´ncu si˛e udało. Połaczyli´ ˛ smy nasza˛ wiedz˛e, wydedukowalis´my, gdzie musi znajdowa´c si˛e s´wiatynia, ˛ i kiedy ju˙z tam dotrzemy, ona bez trudu ja˛ zlokalizuje. — Ona? — zdumiał si˛e Konrad. ˙ — A tak — ona. Zeby utrzyma´c posad˛e w kopalni, musiała by´c dwa razy lepsza w robocie od ka˙zdego krasnoluda płci m˛eskiej, dwa razy od ka˙zdego twardsza. — Ale. . . ale jest niewiasta.˛ — I co z tego? Krasnolud jeste´s, z˙ eby ci to robiło ró˙znic˛e? Poza tym Anvila jest wykształcona. Pobierała nauki na jakim´s ichnim uniwersytecie, który krasnoludy maja˛ w Karaz-a-Karak, i studiowała tam wiele historycznych dokumentów traktujacych ˛ o tunelach. Skoro jest taka madra, ˛ pomy´slał Konrad, to czemu pracuje w kopalni? Ale nie zadał gło´sno tego pytania.

133

*

*

*

Ulec krasnoludowi to jeszcze nie taka znowu plama na honorze — ale krasnoludzicy. . . Konrad wcia˙ ˛z nie mógł si˛e z tym pogodzi´c, kiedy nast˛epnego wieczoru le˙zał obok Krysten. Z poczatku ˛ nie rozumiał, skad ˛ ta gwałtowna reakcja krasnoluda na jego przekle´nstwo. Ale wtedy my´slał, z˙ e ma do czynienia z osobnikiem płci m˛eskiej. Teraz, kiedy wiedział ju˙z, z˙ e Anvila jest kobieta,˛ głupio mu było, z˙ e u˙zył takiego wulgarnego słowa. Było ju˙z ciemno, izb˛e o´swietlało kilka s´wiec. Wkrótce ruszaja.˛ Ju˙z tu nie wróca˛ — i głupio mu było równie˙z wobec Krysten. Dawała sobie bez niego rad˛e wcze´sniej, da sobie i teraz. Nie z nim jednym si˛e zadawała. Byli tylko przyjaciółmi. Wy´slizgnał ˛ si˛e z łó˙zka ostro˙znie, z˙ eby jej nie obudzi´c, i dostrzegł odbicie dziewczyny w zwierciadle wiszacym ˛ na s´cianie. Przywiózł jej to zwierciadło w podarunku z Praag. B˛edzie je mogła sprzeda´c, je´sli zechce; tutaj było du˙zo warte. Popatrzył na jej nagie ciało, na grzyw˛e blond włosów rozsypanych na poduszce. Da sobie dziewczyna rad˛e. Zawsze z˙ ałował, z˙ e przywiózł to zwierciadło. Za bardzo przypominało mu Elyss˛e i jej lusterko — podobnie jak Krysten, cho´c tak inna, przypominała mu zawsze jego pierwsza˛ miło´sc´ , jedyna˛ miło´sc´ . Od s´mierci Elyssy upłyn˛eło blisko pi˛ec´ lat. Konrad miał nadziej˛e, z˙ e czas zatrze wspomnienia, ale tak si˛e nie stało. Nie było prawie dnia, z˙ eby o niej nie pomy´slał. Ilekro´c był z inna˛ kobieta,˛ jej oczy stawały si˛e tak samo hipnotyzujace ˛ czarne, ´ jak oczy Elyssy, ciało tak samo gładkie i białe. Sniła mu si˛e cz˛esto, cho´c nie widział jej w tych snach taka,˛ jaka˛ była, lecz jaka by była, gdyby nadal z˙ yła. Te sny nie zawsze były przyjemne. Czasami Elyssa torturowała go w nich, albo usiłowała zamordowa´c, i Konrad przypominał sobie, jak przeczuł kiedy´s, z˙ e dziewczyna sprowadzi na niego zagład˛e. Budził si˛e zawsze z takiego snu z przekonaniem, z˙ e ona wcia˙ ˛z z˙ yje. Kiedy jednak zupełnie si˛e rozbudził, u´swiadamiał sobie, z˙ e sny i rzeczywisto´sc´ niewiele maja˛ ze soba˛ wspólnego. Po tym, co wydarzyło si˛e przed pi˛ecioma laty, Elyssa z˙ yła tylko w jego wspomnieniach. Na zawsze stała si˛e jego czastk ˛ a.˛ Zniszczy´c mogła go tylko w ten sposób, z˙ e targnałby ˛ si˛e na własne z˙ ycie, a tego nie zamierzał robi´c. Mijajac ˛ o´swietlone blaskiem s´wiec zwierciadło, Konrad dostrzegł w nim swe odbicie. Starał si˛e zawsze unika´c spogladania ˛ w lustro, w obawie, z˙ e pewnego dnia dostrze˙ze w nim siebie młodszego. Ale tamten incydent miał miejsce wieki temu i Konrad odnosił wra˙zenie, z˙ e nie jemu si˛e to przytrafiło. Nie był ju˙z ta˛ sama˛ osoba,˛ co niegdy´s. Nie był ju˙z młodzie´ncem, był dojrzałym m˛ez˙ czyzna.˛ Podobnie 134

jak w swoich młodzie´nczych latach, był wysoki i szczupły; ale teraz pod skóra˛ jego rak ˛ i nóg grały sploty pot˛ez˙ nych mi˛es´ni, a całe ciało pokryte miał bliznami po ranach odniesionych w niezliczonych bitwach. Nasunał ˛ na czoło przepask˛e z białej skóry, obciagn ˛ ał ˛ dwa splecione na wysoko´sci skroni warkoczyki i zaczał ˛ si˛e ubiera´c. Było lato i nie potrzebował grubych futer. Nie zabierał te˙z paru sztuk bi˙zuterii i s´wiecidełek, które zdobył przez lata. Napier´snik i kolczuga, hełm i r˛ekawice, tarcza i miecz, topór i wierny kris — wojownikowi wi˛ecej nie potrzeba. Jego wzrok padł na zwój, który dostał kiedy´s od Matthew Marszpikla. Wtedy nic nie był wart, a z czasem wystrz˛epił si˛e i poplamił winem, ale Konrad wepchnał ˛ go sobie za cholew˛e buta. Z jednej strony chciał, z˙ eby Krysten si˛e obudziła, z drugiej miał nadziej˛e, z˙ e tego nie zrobi. Pocałował ja˛ w policzek i stwierdził, z˙ e jest mokry od łez. A wi˛ec wiedziała, z˙ e odchodzi i wiedziała, z˙ e ju˙z nie wróci. *

*

*

W˛edrowali nocami, kierujac ˛ si˛e na północ. Drog˛e wskazywały im Mannslieb i Morrslieb, one te˙z stanowiły ich jedyne z´ ródło s´wiatła. Ze wzgl˛edu na ciemnos´ci i trudny teren posuwali si˛e powoli, a im dalej si˛e zapuszczali, tym bardziej zwalniali kroku. Przez góry nie wiodły z˙ adne szlaki, musieli wi˛ec i´sc´ pieszo, prowadzac ˛ za soba˛ wierzchowce i trzy konie juczne. Anvila zazwyczaj szła na czele, bo lepiej widziała w nocy. Krasnoludy, przywykłe do pracy przy marnym o´swietleniu, gł˛eboko pod ziemia,˛ oczy, w porównaniu z ludzkimi, miały ogromne. Za Anvila˛ szedł Wilk, a pochód zamykał Konrad. Ani na moment nie zaniedbywał czujno´sci, wsz˛edzie wietrzył niebezpiecze´nstwo. Pami˛etał, z˙ e w wiosce, w której mieszkał, zwierzołaki grasowały pod osłona˛ ciemno´sci. Tutaj jednak niebezpiecznie było zarówno w nocy, jak i za dnia. Stwory mogły zaatakowa´c w ka˙zdej chwili bez wzgl˛edu na por˛e. Zreszta˛ szturm na wiosk˛e równie˙z przypu´sciły o s´wicie. ´ eto Blisko pi˛ec´ lat. . . Za kilka dni, według kalendarza Imperium, przypada Swi˛ Sigmara — pierwszy dzie´n lata, które zreszta˛ według ka˙zdego kalendarza zaczyna si˛e tak samo. Przed pi˛eciu laty tego dnia zgładzeni zostali mieszka´ncy wioski. Dwa dni pó´zniej Konrad przyjał ˛ propozycj˛e Wilka i zgodził si˛e mu słu˙zy´c przez pi˛ec´ lat. Wilk nie wspominał słowem o zbli˙zajacej ˛ si˛e rocznicy i Konrad bardzo był ciekaw, co si˛e te˙z tego dnia wydarzy. Czy b˛edzie mu musiał przypomnie´c t˛e dat˛e? A co potem. . . ?

135

Ka˙zdego dnia o pierwszym brzasku rozbijali biwak pod osłona˛ skał. Ka˙zdej nocy posuwali si˛e o kilka nast˛epnych mil. Droga, która˛ szli, stawała si˛e coraz bardziej stroma, coraz w˛ez˙ sza i coraz zdradliwsza. Pro´sciej byłoby zostawi´c konie, ale Wilk obawiał si˛e, z˙ e kto´s znajdzie zwierz˛eta. Argumentował równie˙z, z˙ e trzeba b˛edzie przecie˙z załadowa´c na co´s skarby, a zreszta˛ kto by d´zwigał sprz˛et Anvili: kilofy, łopaty, szufle, dziwne przyrzady ˛ pomiarowe i baryłki z czarnym prochem. Blisko´sc´ tego ostatniego sprawiała, z˙ e Konrad czuł si˛e nieswojo. Podobne piorunom wybuchy uwa˙zał za co´s nienaturalnego. Chocia˙z proch przeznaczony był w zasadzie do robót minerskich w kopalni, Wilk próbował go wykorzystywa´c w charakterze broni, dokonujac ˛ eksperymentalnych detonacji w miejscach, z których atakowały zwierzołaki. Anvila nale˙zała chyba do tych krasnoludów, które wspierały Wilka w jego innowacjach, ale miała na tyle rozsadku, ˛ by nie podsuwa´c mu własnych wynalazków. Eksperymenty z prochem przypłaciło z˙ yciem kilku najemników, z tym z˙ e Wilk do testowania tych nowoczesnych s´rodków walki wybierał zawsze ludzi najmniej dla niego przydatnych. Sporo z˙ ołnierzy posiadało ró˙znego rodzaju bro´n palna,˛ ale u Konrada tego rodzaju urzadzenia ˛ nigdy nie wzbudzały entuzjazmu. Jak w wielu innych sprawach, i tutaj dawał chyba o sobie zna´c wpływ Wilka. Samopały i garłacze były jedyna˛ bronia,˛ w posługiwaniu si˛e która˛ Konrad nie nabył biegło´sci. Miały niewielka˛ sił˛e ra˙zenia i były równie niebezpieczne dla tego, który z nich strzelał, co dla wroga. Nie sprawdziła si˛e te˙z jak dotad ˛ w boju bro´n palna wi˛ekszych rozmiarów, taka jak armaty. O wyprawie w głab ˛ staro˙zytnych gór Konrad wiedział tylko tyle, ile powiedział mu w gospodzie Wilk. Po drodze niewiele rozmawiali, bo ka˙zdy d´zwi˛ek zwielokrotniały skały. Nawet koniom poowijali szmatami podkowy, z˙ eby wytłumi´c ich stukot. Krasnoludy, b˛edac ˛ nawet w najlepszym humorze, sa˛ małomówne, a wi˛ec Anvila przez cała˛ drog˛e prawie si˛e nie odzywała. Konrad był ciekaw, co ona mys´li, czy wierzy w powodzenie wyprawy Wilka, czy te˙z idzie z nimi z sobie tylko znanych powodów. Nie dowierzał jej i miał s´wiadomo´sc´ , z˙ e krasnoludzica go nie lubi — czym si˛e zbytnio nie przejmował. Sam nie wiedział, co my´sle´c o tej ekspedycji. Ukryty, pogrzebany przed tysiacami ˛ lat skarb? By´c mo˙ze, ale mało to prawdopodobne. Z tym z˙ e nie do niego nale˙zało tutaj my´slenie. On miał tylko słucha´c, wykonywa´c polecenia Wilka — przynajmniej jeszcze przez tych kilka dni. Na poczatku ˛ Wilk obawiał si˛e, z˙ e ich s´ladem moga˛ pociagn ˛ a´ ˛c jacy´s z˙ ołnierze z kopalni. Po jego znikni˛eciu najemnicy z pewno´scia˛ powzi˛eli podejrzenie, z˙ e ich dowódca co´s knuje. Ale nic nie wskazywało na to, z˙ e sa˛ s´ledzeni.

136

Naje´zd´zcy te˙z jakby si˛e pod ziemi˛e zapadli. Z poczatku ˛ byli temu radzi. Napotkanie bandy maruderów oznaczałoby dla nich pewna˛ s´mier´c. Nie daliby im rady we trójk˛e. Jednak z czasem Konrad zaczynał dochodzi´c do wniosku, z˙ e co´s jest nie w porzadku. ˛ W okolicy roiło si˛e wszak od zwierzołaków i do tej pory powinni cho´cby z dala zauwa˙zy´c przynajmniej jednego. Zakładał, z˙ e nie stało si˛e tak ze wzgl˛edu na dziko´sc´ i nago´sc´ gór. Czego mieli tu szuka´c ci renegaci? Tylko ich troje. . . Dar zagladania ˛ w przyszło´sc´ nie opu´scił Konrada. Dodatkowe zmysły wcia˙ ˛z ostrzegały go przed nadciagaj ˛ acym ˛ niebezpiecze´nstwem — czasami. Lewe oko nadal potrafiło z minimalnym wyprzedzeniem objawia´c mu, co si˛e za chwil˛e wydarzy, i przez ostatnie lata wiele razy ocaliło mu to z˙ ycie, bo był w stanie unika´c spodziewanych ciosów, które, dochodzac ˛ celu, byłyby s´miertelne. Był przekonany, z˙ e Wilk wie o jego darze, o tym swego rodzaju drugim wzroku. Musiał podejrzewa´c, z˙ e Konrad posiada ten dar, od dnia, kiedy ten przewidział napa´sc´ trzech skrzydlatych zwierzołaków, nigdy jednak nie poruszał wprost tego tematu. Konrad miał tylko nadziej˛e, z˙ e kapry´sny dar nie zawiedzie go w krytycznej chwili. Podczas wspinaczki, za dnia i w nocy, miał si˛e bez przerwy na baczno´sci. Droga stała si˛e w ko´ncu zbyt niebezpieczna, by poda˙ ˛za´c nia˛ w ciemno´sciach, dalej szli wi˛ec w blasku dnia. Ale i to niewiele zmieniało sytuacj˛e. — B˛edziemy jednak musieli zostawi´c tu konie — zadecydował Wilk. — Tylko Północ jest w stanie t˛edy przej´sc´ . Zostaniesz przy nich, Konradzie. My z Anvila˛ pójdziemy dalej sami. Jeste´smy prawie na miejscu. Konrad był ciekaw, skad ˛ Wilk to wie. Dla niego wszystkie te skały, głazy, turnie wygladały ˛ tak samo. Jednak rad zastosował si˛e do polecenia Wilka. Góry nie były dla ludzi, były dla orłów — no, mo˙ze jeszcze dla krasnoludów. Nie podobało mu si˛e tylko, z˙ e Wilk zostanie sam na sam z Anvila,˛ ale mimo to powinien da´c sobie rad˛e. — Długo mam czeka´c? — spytał. — Ile b˛edzie trzeba — odparł Wilk. — A jak nie wrócicie? Mam i´sc´ za wami? Wilk wzruszył tylko ramionami i odwrócił si˛e. Anvila i Konrad popatrzyli na siebie, a potem ona te˙z odwróciła si˛e bez słowa. Na Północ załadowano tyle ekwipunku, ile ko´n był w stanie ud´zwigna´ ˛c. Wilk z Anvila˛ równie˙z wygladali ˛ jak juczne zwierz˛eta, obładowani ci˛ez˙ kimi tobołami, które przytroczyli sobie do grzbietów. Ruszyli dalej pod gór˛e i wkrótce znikn˛eli Konradowi z oczu za skalnym załomem. Jeszcze długo wypatrywał ich sylwetek w wy˙zszych partiach góry, ale ju˙z do ko´nca dnia ich nie zobaczył. Kiedy zapadła noc, poło˙zył si˛e i zapatrzył

137

w gwiazdy. Zasypiajac, ˛ nie wiedzie´c czemu pomy´slał o komecie z dwoma warkoczami, która pojawiła si˛e na niebie w dniu przyj´scia na s´wiat Sigmara. *

*

*

Obudził si˛e jeszcze przed brzaskiem z dłonia˛ zaci´sni˛eta˛ mocno na rze´zbionej r˛ekoje´sci wiernego sztyletu. Ostro˙znie, powoli si˛egnał ˛ do boku po miecz. Nadciagało ˛ niebezpiecze´nstwo, widział je. . . Ale po chwili, wcia˙ ˛z nie otwierajac ˛ oczu, u´swiadomił sobie, z˙ e widzi niebezpiecze´nstwo, które nie zagra˙za jemu, lecz Wilkowi i Anvili. Dwójka s´miałków znajdowała si˛e w s´miertelnych opałach. Usiadł i nastawiajac ˛ ucha oraz wyt˛ez˙ ajac ˛ wzrok, rozejrzał si˛e po otaczajacych ˛ go ciemno´sciach, by upewni´c si˛e, czy i jemu co´s aby nie grozi. Ale konie stały spokojnie, a one zwietrzyłyby swoimi wra˙zliwymi zmysłami obcy zapach zwierzołaka. Wizja ju˙z si˛e rozmyła, jednak przed oczami nadal stał mu obraz Wilka i Anvili. Tam, gdzie si˛e teraz znajdowali, równie˙z była noc, a podkradało si˛e do nich cicho kilka ciemnych, złowrogich sylwetek. Do podst˛epnej napa´sci jeszcze nie doszło, ale wkrótce si˛e to stanie. I Konrad w z˙ aden sposób nie mógł temu zapobiec. Wiedział, z˙ e to daremne, z˙ e nic to nie da, zbyt du˙za dzieliła ich odległo´sc´ , ale mimo wszystko zaczerpnał ˛ powietrza w płuca i zawył na całe gardło: — Wiiiilk. . . ! Krzyk poniósł si˛e po górach i wrócił do´n echem, wzmocniony, zniekształcony. — Wilk! — wrzasnał ˛ znowu. — WilkWilkWilk — przedrze´zniało go echo. — Wilk. . . Wilk. . . Wilk. . . — WILK! — ryknał. ˛ Nie baczac ˛ na panujace ˛ ciemno´sci, zerwał si˛e i ruszył pod gór˛e s´ladem dwójki towarzyszy. Nie tracił czasu na przywdziewanie pancerza. Zreszta˛ ten był za ci˛ez˙ ki, zawadzałby mu, spowalniał marsz, a tu liczyła si˛e przede wszystkim szybko´sc´ . Zabrał tylko miecz i obosieczny topór bojowy, który zarzucił sobie na rami˛e. Ledwie widział, gdzie stawia kroki, ale nie czyniło to wielkiej ró˙znicy, bo i tak szedł na wyczucie. Parł przed siebie, pod gór˛e, wierzac, ˛ z˙ e instynkt zaprowadzi go do miejsca, które ujrzał w swojej wizji. Wzeszło sło´nce, rozwidniało si˛e, ale on tego nie dostrzegał — dopiero po chwili dotarło do´n, z˙ e s´wit oznacza, i˙z jest ju˙z za pó´zno. Atak ju˙z nastapił. ˛ Konrad zawahał si˛e, ale trwało to tylko sekund˛e. Ruszył dalej, pnac ˛ si˛e w gór˛e z jeszcze wi˛eksza˛ determinacja.˛ Cały spływał potem. Zrzucił futrzany kubrak i ciepłe getry, które nosił na spodniach. Palce i dłonie poranione ostrymi kamieniami były s´liskie od krwi, trudno si˛e było na nich podciaga´ ˛ c. 138

Po trzech godzinach morderczego wysiłku dobrnał ˛ wreszcie do pobojowiska. Obrzucił spojrzeniem trupy zwierzołaków i w´sród nich dostrzegł le˙zacego ˛ na boku, martwego Północ. Ogier nie był ju˙z biały, prawie całe jego ciało pokrywał czerwony ko˙zuch krzepnacej ˛ krwi. Konrad szedł wolno mi˛edzy ogromnymi, szarymi skałami. Za ka˙zda˛ mógł z powodzeniem czai´c si˛e tuzin wrogów. Ale jak dotad ˛ natykał si˛e tylko na s´cierwa naje´zd´zców. Zauwa˙zył, z˙ e wszyscy bez wyjatku ˛ sa˛ goblinami. Gobliny były marnymi wojownikami i dlatego tyle ich padło w trakcie walki. Wydawały mu si˛e jakby mniejsze i bardziej zdeformowane, ni˙z zazwyczaj bywaja˛ gobliny. Były pokłute, poci˛ete, porabane ˛ i stratowane kopytami Północy, a w czaszce jednego tkwił kilof Anvili. W´sród dziesiatków ˛ trupów nie dostrzegał ani Wilka, ani Anvili. Czy˙zby udało im si˛e uj´sc´ z z˙ yciem? A mo˙ze to sprawka Anvili, mo˙ze to ona wciagn˛ ˛ eła Wilka w zasadzk˛e? Wtem jego uszu doleciał z pobli˙za jaki´s chrobot. Z mieczem w prawej dłoni i z no˙zem w lewej przykucnał ˛ natychmiast na ugi˛etych nogach, gotów odeprze´c atak. Chrobot powtórzył si˛e. Dochodził chyba zza odległej o kilka kroków kraw˛edzi pionowego urwiska. Zbli˙zył si˛e tam ostro˙znie. W skalnym podło˙zu, tu˙z przed sama˛ kraw˛edzia,˛ ziała gł˛eboka szczelina — to z niej dochodziło chrobotanie. Zajrzał. — No, czego si˛e gapisz, durniu, pomó˙z mi! To była Anvila. Wpadła do rozpadliny i nie mogła si˛e z niej wygramoli´c. W stercie zwalonego na noc ekwipunku Konrad znalazł zwój liny. Przywiazał ˛ jeden koniec do du˙zego głazu, drugi wrzucił do rozpadliny i pomógł krasnoludzicy wydosta´c si˛e na powierzchni˛e. Popatrzyli na siebie. Anvila ani my´slała dzi˛ekowa´c; Konrad nie pytał, czy nie jest ranna. Krasnoludzica rozejrzała si˛e po zasłanym trupami pobojowisku. — Gdzie Wilk? — Sam chciałem ci˛e o to zapyta´c. — Napadli na nas pod osłona˛ ciemno´sci. Podj˛eli´smy walk˛e. Po" s´lizgn˛ełam si˛e i upadłam. Ostatnie, co widziałam, to Wilka w ksi˛ez˙ ycowej po´swiacie otoczonego przez gobliny. — Kopn˛eła jednego z trupów. — Nienawidz˛e goblinów! — Kopn˛eła nast˛epnego. — Co si˛e z nim stało? — A skad ˛ mam wiedzie´c? Mo˙ze go zabili, mo˙ze stracili ˛ w przepa´sc´ . . . — Albo — wpadł jej w słowo Konrad — wzi˛eli do niewoli. Tego Wilk zawsze obawiał si˛e najbardziej. Po niewypowiedzianych torturach i upokorzeniach, jakich do´swiadczył w poprzedniej niewoli, wolał umrze´c, ni˙z 139

sta´c si˛e znowu je´ncem. Nigdy nie powiedział, w czyje r˛ece wtedy wpadł, kiedy to było ani gdzie, ale dawał wyra´znie do zrozumienia, z˙ e po raz drugi z˙ ywcem wzia´ ˛c si˛e nie da. Wszystko jednak wskazywało na to, z˙ e nie miał czasu popełni´c samobójstwa. — Musimy go odnale´zc´ — zadecydował Konrad. — Gdzie go zabiora? ˛ Dokad ˛ si˛e kierowali´scie? ´ atynia — Swi ˛ powinna by´c gdzie´s tutaj. Wczoraj pod wieczór znale´zli´smy jeden tunel, ale zawalony. — Tunele. . . w nich pewnie gnie˙zd˙za˛ si˛e gobliny — powiedział Konrad. — Tam musieli zabra´c Wilka. Gdzie jest do nich wej´scie? — Zaczekaj — mrukn˛eła Anvila. — Przyznaj˛e, z˙ e lubi˛e Wilka. Porzadny ˛ z niego chłop, jak na człowieka. Ale nas jest tylko dwoje, Konradzie, a goblinów setki, kto wie, czy nie tysiace. ˛ Nie wiemy, gdzie go szuka´c, nie wiemy nawet, czy jeszcze z˙ yje. Nie damy rady. Rozsadniej ˛ b˛edzie si˛e wycofa´c. — A co tu ma do rzeczy rozsadek? ˛ Krasnoludzica westchn˛eła. — Chyba masz racj˛e. — Jak zej´sc´ pod ziemi˛e? Gdzie ta s´wiatynia? ˛ — Pozbierajmy moje narz˛edzia. Anvila wybrała, co jej było potrzebne, z tobołków rozrzuconych po pobojowisku, i sprawiedliwie rozdzielili ładunek mi˛edzy siebie — z tym z˙ e Konrad odmówił stanowczo d´zwigania cho´cby jednej z małych, drewnianych baryłek z prochem. Anvila ruszyła przodem i zacz˛eli si˛e pia´ ˛c wy˙zej. Na skałach, które mijali, Konrad dostrzegał gdzieniegdzie kropelki krwi, ale nic nie mówił. Krasnoludzica zatrzymywała si˛e co jaki´s czas, wyciagała ˛ z plecaka dziwne patyki z podziałka,˛ układała je na ziemi i wodziła po nich tam i z powrotem jakimi´s metalowymi elementami. Wrogo´sc´ mi˛edzy człowiekiem a krasnoludzica˛ poszła w niepami˛ec´ . Byli teraz sprzymierze´ncami — takimi jak przed dwudziestoma pi˛ecioma wiekami byli Sigmar Młotodzier˙zca i krasnoludy, gdy wspólnie walczyli z goblinami. — Szybciej, szybciej — ponaglał Konrad. — Mo˙ze go wła´snie morduja! ˛ Wypowiadajac ˛ te słowa, zdawał sobie spraw˛e, z˙ e wkrótce mo˙ze si˛e to sta´c faktem. . . — To tu — oznajmiła w ko´ncu Anvila, przystajac. ˛ — Gdzie? — spytał Konrad, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e dookoła. Okolica niczym szczególnym si˛e nie wyró˙zniała: wokół szczyty, teren usiany kamieniami, karłowata ro´slinno´sc´ , tu i ówdzie k˛epka trawy, omszałe głazy. Typowy górski krajobraz. Ani s´ladu z˙ adnej s´wiatyni, ˛ z˙ adnej budowli b˛edacej ˛ dziełem sił innych ni˙z naturalne. — Tam. — Pokazała palcem. 140

Popatrzył w tamta˛ stron˛e i zobaczył rozst˛ep w górskiej s´cianie. Podszedł bli˙zej i zajrzał. Nieprzenikniony mrok powiedział mu, z˙ e w głab ˛ góry prowadzi długi korytarz. U jego wylotu widniał na skale krwawy odcisk dłoni. Ludzkiej dłoni. Tylko Wilk mógł go pozostawi´c. — Wchodz˛e — powiedział Konrad. — Zaczekaj! — Szkoda czasu. — Tam jest za ciemno dla człowieka — powiedziała Anvila. — We´z pochodni˛e. — A skad. ˛ ..? Nie doko´nczył, bo krasnoludzica˛ otworzyła ju˙z plecak i wyciagała ˛ z niego nasaczon ˛ a˛ olejem z˙ agiew, taka˛ sama,˛ jakich u˙zywano w kopalni. Przypaliła ja˛ za pomoca˛ hubki i krzesiwa i wr˛eczyła Konradowi. — A ty? — spytał. — Sam go znajdziesz. Ja mam co innego do zrobienia. — Wskazała ruchem głowy na jedna˛ z baryłek prochu, nad którymi stała. Konrad nawet nie próbował odgadna´ ˛c, co przez to rozumiała. Miał teraz na głowie inne zmartwienia. Odwrócił si˛e, by wej´sc´ do tunelu. — Konradzie! Obejrzał si˛e. Anvila bluzn˛eła najbardziej obscenicznym przekle´nstwem, jakie znała — o wiele gorszym od tego, które wyrwało si˛e jemu, kiedy po raz pierwszy si˛e spotkali. — Zrób to goblinom! — Roze´smiała si˛e m´sciwie.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Dosadne przekle´nstwo, które na po˙zegnanie zadedykowała goblinom Anvila, wcia˙ ˛z d´zwi˛eczało Konradowi w uszach, przypominajac ˛ mu o odwiecznej wrogos´ci pomi˛edzy krasnoludami a goblinoidami. W´sród nielicznych ksiag, ˛ jakie, posiadłszy sztuk˛e czytania, przestudiował od deski do deski, był stary, wystrz˛epiony ˙ tom pod tytułem „Zycie Sigmara Młotodzier˙zcy”. Przeczytał to dzieło z zapartym tchem i teraz go zainspirowało. My´sl o pot˛ez˙ nym Sigmarze, który, wywijajac ˛ ociekajacym ˛ posoka,˛ ogromnym młotem bojowym, sieje spustoszenie w nieprzeliczonych szeregach goblinów, dodawała mu sił i odwagi, kiedy zagł˛ebiał si˛e w mroczny rozst˛ep w zboczu góry. Z mieczem w prawej i płonac ˛ a˛ z˙ agwia˛ w lewej r˛ece, zapuszczał si˛e w otchła´n, przeciskajac ˛ waskim ˛ skalnym korytarzem, który prowadził ku korzeniom góry. Nigdy dotad ˛ nie był w takim miejscu i styksowe ciemno´sci przyprawiały go ´ o dreszcz. Smierdziało tu, cuchn˛eło goblinami. Blask płonacej ˛ z˙ agwi rzucał niesamowite chybotliwe cienie, które ta´nczyły na s´cianach. Po kilku minutach drogi sko´nczyło si˛e ciasne, naturalne p˛ekni˛ecie w licu góry. Dalej wiódł szerszy korytarz obudowany ciosanymi kamiennymi blokami, które były pokryte staro˙zytnymi symbolami, na wpół zatartymi runami. Nie znał starego j˛ezyka krasnoludów, rozpoznawał jednak kształty niektórych runów, pokazywał mu je przed kilkoma laty jego nauczyciel, Matthew Marszpikel. Obecno´sc´ tych tajemnych znaków s´wiadczyła, z˙ e to rzeczywi´scie miejsce, do którego pragnał ˛ dotrze´c Wilk — staro˙zytna s´wiatynia ˛ krasnoludów. Wilk znalazł to, czego szukał, ale zawleczony tu został jako jeniec. Konrad zobaczył przed soba˛ stopnie i zaczał ˛ schodzi´c długimi kr˛etymi schodami. Po chwili stracił poczucie kierunku. ˙ Zagiew dawała niewiele s´wiatła. Rozpraszała mrok na co najwy˙zej kilka kroków naprzód. Jej blask bardziej chyba przeszkadzał, ni˙z pomagał. Ostrzegał czajace ˛ si˛e w ciemno´sciach gobliny; mogły zobaczy´c Konrada wcze´sniej ni˙z on je. Korytarz rozdał ˛ si˛e niespodziewanie w przestronniejsza˛ komor˛e i Konrad nastapił ˛ na co´s, co ze szcz˛ekiem usun˛eło mu si˛e spod stopy. Spojrzał pod nogi. Był to zniszczony, pordzewiały i wyszczerbiony miecz. Rozejrzał si˛e wokół. Le˙zało tu

142

wi˛ecej takiego wiekowego or˛ez˙ a: maczugi i buzdygany, włócznie, sztylety, tarcze i wszelkiego rodzaju pancerze — a po´sród nich jeden łuk. Zatrzymał si˛e zaintrygowany. Łuk był krótki, mocno wygi˛ety, z jednego zaczepu zwisała lu´zno ci˛eciwa. Ale łuk był bezu˙zyteczny bez strzał. Miał ju˙z ruszy´c dalej, kiedy nagle zauwa˙zył jedna.˛ . . Wilk ostrzegał go przed braniem do r˛eki wra˙zej broni. Wszystko, czego dotykał kiedy´s zwierzołak, mogło by´c zainfekowane. Pancerze i or˛ez˙ utłuczonych dewiantów zawsze niszczono albo pozostawiano na gnijacych ˛ trupach obmierzłych wła´scicieli, by wraz z nimi rozsypały si˛e w proch. Jednak gobliny, cho´c słu˙zyły tym samym mrocznym mocom, nie były przecie˙z zwierzołakami. Pokonujac ˛ obrzydzenie, Konrad schylił si˛e po strzał˛e przygotowany na to, z˙ e ta rozkruszy mu si˛e w palcach. Nie rozkruszyła si˛e. Drewno pod warstwa˛ kurzu było nadal zdrowe, a grot pewnie tkwił na brzechwie. Zab ˛ czasu nie naruszył te˙z pierzyska. Jednak zbutwie´c musiała sama ci˛eciwa. Nie, nie zbutwiała. Ale zerwie si˛e pewnie podczas naciagania ˛ na drugi zaczep. Nie zerwała si˛e. Konrad wsunał ˛ strzał˛e za pas, miecz przeło˙zył do lewej r˛eki, tej, w której trzymał ju˙z łuk, a w prawa˛ wział ˛ płonac ˛ a˛ z˙ agiew. Łuk i strzała nie mogły by´c tak stare jak s´wiatynia; ˛ jaki´s goblin musiał je niedawno na kim´s zdoby´c. Komora, w której si˛e znajdował Konrad, miała trzy wyj´scia prowadzace ˛ do trzech ciemnych, nie wygladaj ˛ acych ˛ zach˛ecajaco ˛ tuneli. Obejrzał wszystkie wyloty, ale przy z˙ adnym nie znalazł krwawego odcisku dłoni, który wskazałby mu drog˛e. Zdał si˛e na instynkt i wkroczył do przypadkowo wybranego korytarza. Zapuszczajac ˛ si˛e w niesamowita˛ czer´n i dzwoniac ˛ a˛ w uszach cisz˛e, zauwa˙zył, z˙ e s´ciany znowu si˛e tu zbiegaja.˛ Ale cisza nie trwała długo. Z gł˛ebin tunelu doleciał nagle przera˙zajacy, ˛ zwielokrotniony echem krzyk. Krzyk człowieka. Krzyk Wilka. Konrad, który do tej pory posuwał si˛e poprzez ciemno´sci niepewnie, krok za krokiem, przy´spieszył teraz, prawie biegł. Raz po raz obijał sobie bole´snie boki, ale nie zwa˙zajac ˛ na nic, parł dalej s´wiadom tylko tego, z˙ e Wilk bardzo go potrzebuje. Napotykał rozgał˛ezienia i rozwidlenia korytarza, ale ani razu si˛e nie zawahał. Przewodnikiem były mu um˛eczone wrzaski Wilka. Wrzaski coraz gło´sniejsze. . . I nagle tunel si˛e sko´nczył. Odgłos kroków nie dudnił ju˙z za nim głucho, a blask z˙ agwi utonał ˛ w ogromie podziemnej pieczary, w której si˛e znalazł. Ujrzał przed soba˛ morze ciemnych, przygarbionych sylwetek, a w gł˛ebi jeszcze jeden zarys, blady i prosty, odcinajacy ˛ si˛e wyra´znie od tła przeciwległej s´ciany. Zarys składanej ofiary, kogo´s, kto miał umiera´c powoli i w m˛eczarniach. Tym kim´s, ta˛ ofiara˛ był Wilk.

143

Setki szpetnych twarzy zwróciło si˛e ku Konradowi, płomie´n jego z˙ agwi odbił si˛e w setkach błyszczacych ˛ kaprawych s´lepi. Wpadł w sam s´rodek ogromnego zgromadzenia uzbrojonych goblinów, zielonoskórych upiornych mieszka´nców podziemnego s´wiata. Ołtarz wyniesiony był ponad podłog˛e pieczary. Stał na nim nieludzki oprawca Wilka. Szata´nski kapłan spowity w ciemne szaty był wy˙zszy i mniej pokr˛econy od reszty troglodytów. W jednej r˛ece dzier˙zył ceremonialna˛ lask˛e obwieszona˛ kos´c´ mi i zwie´nczona˛ ludzka˛ czaszka.˛ W drugiej trzymał zakrzywiony nó˙z, z którego czubka skapywały krople krwi. — Wilku! — wrzasnał ˛ Konrad. — Konrad! — odpowiedział mu cichy, słaby okrzyk. A potem rozpaczliwe: — Zabij mnie. . . ! Konrad bez zastanowienia wział ˛ szeroki zamach prawa˛ r˛eka˛ i cisnał ˛ płona˛ ca˛ z˙ agiew najwy˙zej i najdalej, jak potrafił, w serce s´wiatyni. ˛ Kiedy, koziołkujac, ˛ szybowała przez powietrze i jej migotliwy blask o´swietlał przepastna˛ grot˛e, on wyszarpnał ˛ zza pasa strzał˛e, wypu´scił z lewej r˛eki miecz i uniósł łuk. Od pi˛eciu lat nie strzelał z łuku, ale stare odruchy pozostały. Miał je we krwi. Strzała na ci˛eciw˛e, odciagn ˛ a´ ˛c ci˛eciw˛e, unie´sc´ łuk, wymierzy´c — i zobaczy´c, gdzie strzała zako´nczy swój lot. Wypu´scił strzał˛e i nie czekajac, ˛ a˙z osiagnie ˛ cel, rzucił łuk i rozejrzał si˛e za mieczem. Ale ten zawieruszył si˛e gdzie´s w ciemno´sciach pomi˛edzy walajacym ˛ si˛e po posadzce gruzem. Si˛egnał ˛ po przewieszony przez plecy obosieczny topór bojowy i runał ˛ naprzód. Drog˛e wskazywał mu poblask płonacej ˛ pochodni. Machał ci˛ez˙ kim toporem, niczym z˙ niwiarz kosa˛ — ale pod jego ostrzem słały si˛e pokotem nie łany dojrzałego zbo˙za, lecz gobliny, które odwa˙zyły si˛e zastapi´ ˛ c mu drog˛e. Kilka pierwszych s´ciał, ˛ zanim jeszcze strzała wraziła si˛e w prawe s´lepie ka´ płana. Smiertelny krzyk rannego utonał ˛ we wrzaskach tych, którzy padali pod ciosami topora zemsty. Konrad, dzier˙zac ˛ swój or˛ez˙ oburacz, ˛ machał nim w prawo i w lewo, tam i z powrotem, w gór˛e i w dół. Ostrze zagł˛ebiało si˛e w ciała; fruwały odrabane ˛ ko´nczyny; p˛ekały ko´sci; kruszyły si˛e ohydne łby. Stopy s´lizgały si˛e na goblinowej posoce zalewajacej ˛ posadzk˛e. Udało mu si˛e zaskoczy´c stwory, ale ich szeregi z ka˙zda˛ chwila˛ ´ g˛estniały i robiło si˛e coraz ciemniej. Swiatło rzucane przez z˙ agiew było za daleko, szybko przygasało i naraz zupełnie zgasło. Konrad po raz pierwszy zmuszony był si˛e cofna´ ˛c. Jego przeciwnicy byli uzbrojeni, liczniejsi — i widzieli w ciemno´sciach. Ale pot˛ez˙ ny topór nadal siał w´sród nich straszliwe spustoszenie. Gobliny napierały taka˛ zbita˛ masa,˛ z˙ e niepodobna było nie trafi´c którego´s. Była to znojna harówka, lecz Konrada rozpierała niemal radosna energia, a s´mier´c ka˙zdego kolejnego wroga zdawała si˛e dodawa´c mu sił. 144

Ale przy braku s´wiatła lewe oko nie było w stanie ostrzega´c go zawczasu przed sztychami dziesiatków ˛ mieczy, które zaczynały dosi˛ega´c celu, i zdawał sobie spraw˛e, z˙ e lada chwila który´s z nich oka˙ze si˛e s´miertelny. Sama siła tu nie wystarczy. Desperacja zaczynała go popycha´c do samobójczej brawury. Wszystko sko´nczy si˛e tutaj, w trzewiach ziemi, gł˛eboko pod zimnymi rubie˙zami Kisleva. Naraz bardziej wyczuł, ni˙z usłyszał, odległy grzmot, podłoga pod podeszwami butów zawibrowała. W chwil˛e pó´zniej zadr˙zała cała s´wiatynia. ˛ Z góry posypały si˛e głazy, jeden spadł o metr od wywijajacego ˛ toporem Konrada, przygniatajac ˛ trzy gobliny. Uniosły si˛e tumany o´slepiajacego, ˛ duszacego ˛ kurzu. Walka straciła impet. Konrad potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ by pozby´c si˛e stru˙zki krwi zalewajacej ˛ mu oczy. W oddali kołatały si˛e wcia˙ ˛z echa grzmotu. Czy˙zby trz˛esienie ziemi? Zygzak błyskawicy poraził mu lewe oko, potem prawe — oba obrazy zlały si˛e w wizj˛e dwóch s´wietlistych smug. I nagle wszystko poja´sniało! Mo˙zna było pomy´sle´c, z˙ e s´wiatynia ˛ stan˛eła w ogniu, ale to nie był po˙zar. Gobliny, wyjac ˛ i skrzeczac, ˛ zakrywajac ˛ szponiastymi łapami oczy, pierzchały przed powodzia˛ o´slepiajacego ˛ blasku. Konrad nie tracił czasu na roztrzasanie, ˛ skad ˛ wzi˛eło si˛e to s´wiatło. Miał pełne r˛ece roboty. Teraz dopiero zacz˛eła si˛e prawdziwa rze´z. Kroczył poprzez rzesze zdezorientowanych stworów, a ka˙zde ci˛ecie ci˛ez˙ kiego topora sprowadzało s´mier´c na jeszcze jedna˛ garbata˛ pokrak˛e. Krew tryskała i rozlewała si˛e po brudnych kamieniach, które od tysi˛ecy lat nie ogladały ˛ s´wiatła. Czuł w członkach nowy przypływ sił, przypominajacy ˛ energi˛e emanujac ˛ a˛ z, b˛edacego ˛ własno´scia˛ zwierzołaka miecza, którego zdarzyło mu si˛e u˙zy´c przed wieloma laty. Ale teraz było inaczej, bo t˛e moc czerpał z gł˛ebi siebie. Nie było to z˙ adne zewn˛etrzne, paso˙zytnicze z´ ródło siły, które w ko´ncu wyssie z niego z˙ ycie. Odradzał si˛e. Niczym bohaterski Sigmar z przeszło´sci stawał si˛e niepokonanym wojownikiem niszczacym ˛ nikczemnych wrogów. Topór wznosił si˛e i opadał, a jego s´migajace ˛ ostrza zdawały si˛e jarzy´c, niczym nasaczone ˛ magia.˛ Lejaca ˛ si˛e wokół krew wprawiała Konrada w eufori˛e. Czuł si˛e w swoim z˙ ywiole; zupełnie jakby narodził si˛e po to, by toczy´c tu dzisiaj ten bój. Zabijał jak w transie. Pod ciosami dwugłowego miota padały gobliny. Nic dziwnego, z˙ e krasnoludy nazywały go „Ghal-maraz” — „Rozłupywacz czerepów”. Była to bitwa na Przeł˛eczy Czarnego Ognia, gdzie gobliny i orki wzi˛ete zostały w dwa ognie przez wojska ludzi i tylna˛ stra˙z krasnoludów. Wywijajac ˛ swoim pot˛ez˙ nym miotem bojowym, rozłupujac ˛ nim czerepy, kroczył Sigmar na czele swych z˙ ołnierzy, wybijajac ˛ wrogów niemal w pie´n. Po tym wła´snie dniu do Sigmara przylgnał ˛ przydomek „Młot na Gobeliny” — Sigmar Młotodzier˙zca! Masakra sko´nczyła si˛e dopiero wtedy, kiedy ostatniemu z goblinów, które pozostały jeszcze przy z˙ yciu i nie dogorywały na placu boju, udało si˛e w panice odpełzna´ ˛c pod osłon˛e ciemno´sci. Otrzasn ˛ awszy ˛ si˛e wreszcie z transu, Konrad wsparł 145

si˛e ci˛ez˙ ko na toporze. Zaczynała go opuszcza´c magiczna energia. Ale zm˛eczenie nie przy´cmiewało dumy z wyniku bitwy. Sto — mo˙ze nawet dwie´scie — goblinów zaszlachtowanych przez jednego człowieka! Zbryzgany od stóp do głów posoka˛ podszedł do skr˛epowanego Wilka. Torturowany wcze´sniej wojownik wisiał uwiazany ˛ za przeguby. Był nagi, jeszcze bardziej od Konrada zakrwawiony — ale była to krew czerwona, nie zielona, jego własna krew, krew człowieka. Wpatrywał si˛e w Konrada z odrobina˛ l˛eku w oczach. Wygladał ˛ jako´s inaczej, miał zdeformowane ciało. Mo˙ze wił si˛e z bólu i dlatego jego członki wydawały si˛e takie powykr˛ecane. Jednak w jego twarzy te˙z było co´s dziwnego, jakby szcz˛eka mu si˛e wydłu˙zyła; i chocia˙z cały zalany był krwia,˛ to spod niej wyra´znie przezierała g˛esta szczecina włosów. — Nie słyszałe´s, co ci kazałem zrobi´c? — spytał Wilk łamiacym ˛ si˛e głosem. — Mnie miałe´s zabi´c, nie jego. — Splunał ˛ w stron˛e le˙zacego ˛ nieruchomo na wznak, kapłana goblinów. Zmieszana z krwia˛ s´lina wyladowała ˛ na rytualnie okaleczonej twarzy trupa. — Nie mo˙zna polega´c na łuku — to chłopska bro´n — odparł Konrad, opierajac ˛ o s´cian˛e swój pot˛ez˙ ny młot bojowy. Znieruchomiał wpatrzony w topór, który przed chwila˛ odstawił. Dlaczego nazwał go w my´slach młotem bojowym? Otarł krew z oczu i dobył kris, by przecia´ ˛c kr˛epujace ˛ Wilka wi˛ezy. Kiedy pod ostrzem ustapiło ˛ ostatnie włókno sznura, klinga no˙za rozprysła si˛e nagle na sto kawałków. Konrad patrzył przez chwil˛e oniemiały na r˛ekoje´sc´ , która została mu w dłoni, a potem ja˛ wypu´scił. — Słyszałem, z˙ e pr˛edzej sam poder˙zniesz sobie gardło, ni˙z dasz si˛e wzia´ ˛c z˙ ywcem — powiedział. Wilk skrzywił si˛e, siadajac ˛ przy jego pomocy. — Uznałem, z˙ e po˙zyteczniej b˛edzie poder˙zna´ ˛c kilka gardeł im — wymamrotał. Z oddali dobiegał odgłos ci˛ez˙ kich kroków. Spojrzeli obaj na wylot tunelu w przeciwległym ko´ncu groty. Konrad pomógł Wilkowi wsta´c i podtrzymał go, obejmujac ˛ r˛eka˛ w pasie. Si˛egnał ˛ po zbroczony goblinowa˛ posoka˛ topór. Patrzyli i czekali, zastanawiajac ˛ si˛e, jacy˙z to nowi wrogowie wychyna˛ z mrocznego korytarza. Kroki si˛e zbli˙zały, stawały coraz gło´sniejsze, odbijały si˛e echem, jakby do ataku maszerowała cała armia. W ko´ncu w wylocie tunelu pojawiła si˛e drobna, samotna figurka. — No, gdzie te wszystkie skarby? — spytała Anvila, spogladaj ˛ ac ˛ na nagie s´ciany staro˙zytnej s´wiatyni. ˛

ROZDZIAŁ CZTERNASTY I znowu nadszedł czas. Przed pi˛ecioma laty człowiek ten uniknał ˛ karzacej ˛ r˛eki chaosu, ale to si˛e ju˙z nie powtórzy. Zamiast si˛e ukry´c, uchodzi´c, byle dalej od Mocy, które sprzysi˛egły si˛e, by usuna´ ˛c go z drogi, on pozostał w samym centrum konfliktu. Zupełnie jakby wiedział — a to przecie˙z niemo˙zliwe. Został w ko´ncu zlokalizowany i wzi˛ety pod obserwacj˛e do czasu, kiedy najkorzystniejszego kształtu nabiora˛ omeny wieszczace ˛ jego s´mier´c. Hordy ciemno´sci za długo wyst˛epowały przeciwko sobie, za długo marnotrawiły energi˛e na bezcelowa˛ rywalizacj˛e. To sprawiło, z˙ e ich powa´snione armie zostały rozbite i wyparte przez siły człowieka. Jednak ostatnio stało si˛e to zamierzona˛ taktyka.˛ Im dalej si˛e wycofywały, tym wi˛ecej ludzkich z˙ ołnierzy zwabionych zostanie w pułapk˛e — na spotkanie s´mierci. Zwyci˛estwo b˛edzie wspaniałe i prawdziwym bogom zło˙zona zostanie hojna danina krwi. B˛edzie to rozstrzygajaca ˛ bitwa w Kislevie. Wszelki opór zostanie złamany, kraina spustoszona, po s´miertelnym z˙ yciu nie pozostanie z˙ aden s´lad. A wtedy nastapi ˛ zwrot w dziejach Imperium. Ten czas znowu nadszedł. *

*

*

Konrad był kompletnie wyczerpany. Najch˛etniej zamknałby ˛ oczy i odpłynał ˛ w sen. Wilk le˙zał bez czucia na posadzce i Konrad mu zazdro´scił. Rany odniesione przez Wilka okazały si˛e nie takie straszne, jak si˛e z poczatku ˛ wydawało. Wygoja˛ si˛e z czasem, cho´c na jego ciele przyb˛edzie szram. I wygla˛ dał ju˙z tak jak dawniej. Zmiany, które w powierzchowno´sci przyjaciela zauwa˙zył Konrad, musiały by´c nast˛epstwem tortur, jakim go poddano, a mo˙ze w ogóle były tylko dziełem jego wyobra´zni. Po stoczonym boju Konrada zawsze zawodziły zmysły. Podczas walki gór˛e brały instynkt i refleks, nie było wtedy miejsca na trze´zwe my´slenie — bo niby skad ˛ wzi˛eło si˛e to złudzenie, z˙ e zamiast topora trzyma młot? 147

Naci˛ecia na skórze Wilka miały zada´c ból, nie s´mier´c — przynajmniej nie natychmiastowa.˛ Gobliny chciały, by umierał powoli i w jak najwi˛ekszych m˛ekach. ´ atynia Konrad wodził wzrokiem po trupach za´scielajacych ˛ posadzk˛e. Swi ˛ przywodziła teraz na my´sl kostnic˛e. Z poczatku ˛ obawiał si˛e, z˙ e zielone hordy wróca,˛ ale potem u´swiadomił sobie, z˙ e odstrasza je s´wiatło. ´ Swiatło. .. Ogromna grota o´swietlona została przez genialna˛ krasnoludzic˛e, Anvil˛e. Ta jasno´sc´ lała si˛e z jednego miejsca w połowie wysoko´sci s´ciany, i zdawała si˛e emanowa´c z czego´s, co na pierwszy rzut oka wygladało ˛ na wylot tunelu — z tym z˙ e jasnego, nie ciemnego, przesłoni˛etego kolista˛ tafla˛ szkła, przypominajac ˛ a˛ szyb˛e w oknie. — Do o´swietlania swoich podziemnych s´wiaty´ ˛ n krasnoludy stosowały szereg soczewek, które z powierzchni na dół sprowadzały słoneczne s´wiatło — wyjas´niła Anvila. — Odszukałam na górze te soczewki, ale były przysypane zwałami kamieni — wysadziłam te kamienie prochem. — A nie mówiłem, z˙ e cwana z niej sztuka — wymruczał Wilk i zemdlał. Anvila wyruszyła na obchód s´wiatyni. ˛ Konrad watpił, ˛ by celem jej rekonesansu były skarby, które spodziewał si˛e tu zasta´c Wilk. Je´sli nawet znajdowało si˛e tu kiedy´s złoto i klejnoty, to z pewno´scia˛ rozszabrowano je wieki temu. I rzeczywi´scie, krasnoludzic˛e interesowały tylko kamienie oraz inskrypcje, które na nich wyryto. Ze szczególna˛ uwaga˛ badała wej´scia do tuneli odbiegaja˛ cych we wszystkie strony od centralnej pieczary. Pieczar˛e wykuto w litej skale, a podłog˛e i s´ciany wyło˙zono kamiennymi blokami. Podłoga miała kształt koła o s´rednicy jakich´s dwustu stóp, s´ciany za´s wyginały si˛e łukowato ku wierzchołkowi i zbiegały na wysoko´sci stu stóp, tworzac ˛ ogromna˛ kopuł˛e. Anvila wróciła w ko´ncu i przykl˛ekła przy Wilku. Spojrzała na s´cian˛e, pod która˛ le˙zał, i na liny, którymi był przywiazany. ˛ — To pradawna s´wiatynia ˛ krasnoludów — orzekła — a teraz gobliny wykorzystuja˛ ja˛ do swych niecnych rytuałów. Musieli´smy trafi´c na ceremoni˛e majac ˛ a˛ jaki´s zwiazek ˛ z ostatnim dniem wiosny, który mamy dzisiaj. — To na jutro przypada pierwszy dzie´n lata? — spytał cicho Konrad. Pami˛etał, co wydarzyło si˛e tego dnia przed pi˛ecioma laty, cho´c starał si˛e bardzo wymaza´c tamte wydarzenia z pami˛eci. Popatrzył na ciało goblinowego kapłana, na strzał˛e sterczac ˛ a˛ z oczodołu trupa. Przypomniała mu strzał˛e, która˛ wypu´scił z łuku, mierzac ˛ w serce tajemniczego Czaszkolicego. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ O tym te˙z nie chciał my´sle´c. Starał si˛e oczy´sci´c z krwi i posoki, ale bezskutecznie, wcia˙ ˛z cały si˛e lepił. Zostawił Anvil˛e przy Wilku i ruszył na poszukiwanie wody. Nie znalazł jej, a poza granic˛e s´wiatła nie u´smiechało mu si˛e wykracza´c. 148

Zadarł głow˛e i spojrzał na wielka˛ szklana˛ tafl˛e osadzona˛ w połowie wysoko´sci s´ciany. Była okragła ˛ i składała si˛e ze współosiowych pier´scieni rozmaitej grubo´sci i s´rednicy. Przypominała zwierciadło. Ju˙z miał si˛e odwróci´c, kiedy naraz dostrzegł, z˙ e w soczewce co´s si˛e poruszyło. Niczym obraz wynurzajacy ˛ si˛e z mgły, formował si˛e w niej zarys jakiej´s postaci. Był to je´zdziec, człowiek na koniu. Człowiek, którego rozpoznałby zawsze i wsz˛edzie. Brazowy ˛ wojownik! Ten sam, którego Wilk nazwał swoim bratem bli´zniakiem. . . Konrad patrzył na to ze zgroza,˛ nie wierzac ˛ własnym oczom. To nie mogła by´c prawda. Wilk tylko raz wspomniał o swoim bracie. Było to w dniu, w którym si˛e poznali. Powiedział wtedy, z˙ e jego brat nie z˙ yje. Upłyn˛eło pi˛ec´ lat od dnia, kiedy brazowy ˛ rycerz pojawił si˛e w wiosce, dokładnie pi˛ec´ lat. Wydał si˛e wówczas Konradowi istota˛ nadprzyrodzona.˛ Gorzej ni˙z martwy — mniej wi˛ecej tak wyraził si˛e kiedy´s o swoim bracie Wilk. Ugodzony strzała˛ w serce Czaszkolicy te˙z nie wyzionał ˛ ducha. Czy˙zby dlatego, z˙ e nie miał serca, z˙ e i tak ju˙z nie z˙ ył? Nie umarł, bo ju˙z był martwy? Czy˙zby brazowy ˛ wojownik wracał teraz po niego, Konrada? A mo˙ze to tylko jaki´s omam wzrokowy? — Anvila! — krzyknał, ˛ wskazujac ˛ palcem na okragł ˛ a˛ szyb˛e. — Widzisz to? — Widz˛e! — odkrzykn˛eła. — Co to? — To obraz s´ciagany ˛ z oddali i powi˛ekszany przez soczewki. Ta na powierzchni musiała pop˛eka´c, a p˛ekni˛ecia tak si˛e uło˙zyły, z˙ e przekazuja˛ rozproszony obraz okolicy. — Rzeczywisty? — Tak. — On te˙z jest rzeczywisty? — Tak. Prawdopodobnie znajduje si˛e teraz kilka mil stad, ˛ u podnó˙za gór. W tym momencie widmowa zjawa rozpłyn˛eła si˛e we mgle i znikn˛eła. — Musz˛e tam i´sc´ — krzyknał ˛ Konrad, podbiegajac ˛ do Anvili i Wilka. Krasnoludzica spojrzała na niego, ale nic nie powiedziała. — Musz˛e. To. . . to mi przeznaczone. . . Anvila wzruszyła ramionami. — Id´z, skoro to dla ciebie takie wa˙zne. — A co z Wilkiem? Zajmiesz si˛e nim, pomo˙zesz mu stad ˛ wyj´sc´ ? — Tak. — A gobliny? 149

— Jestem krasnoludem. To terytorium moich przodków. Wiem, jak sobie radzi´c z goblinami. Konrad popatrzył na Wilka. Ten zamrugał powiekami i otworzył oczy. Spogladaj ˛ ac ˛ na Konrada, oblizał spierzchni˛ete wargi i otworzył usta. Wydobyło si˛e z nich jedno niewyra´zne słowo, jedno chrapliwe, ledwie dosłyszalne westchnienie. Wilk wział ˛ płytki oddech i ju˙z gło´sniej powtórzył to samo słowo. Potem, jakby był to dla niego zbyt wielki wysiłek, znowu odpłynał ˛ w niebyt. Konrad słyszał ju˙z to słowo, cz˛esto powtarzano je na pograniczu, cz˛esto sam je wypowiadał — ale tak naprawd˛e nie wiedział, co znaczy. Zerknał ˛ na Anvil˛e, która ani nie okazywała z˙ adnych emocji, ani si˛e nie odzywała. — Musz˛e i´sc´ — powiedział. — Ju˙z mówiłe´s. Musisz — id´z! Konrad kiwnał ˛ głowa˛ i wycofał si˛e powoli do wylotu tunelu, którym weszła do s´wiatyni ˛ Anvila. Musiał odej´sc´ , a jednocze´snie co´s go tu trzymało. Nie chciał zostawia´c Anvili i Wilka samych. Ale co tu po nim? Krasnoludzica zapewniła, z˙ e zajmie si˛e Wilkiem. Od Wilka, swojego drugiego nauczyciela, wiele ju˙z si˛e nie nauczy. Pierwsza˛ jego instruktorka˛ była Elyssa, a ona zgin˛eła przed pi˛ecioma laty. Przed pi˛ecioma laty bez jednego dnia. A teraz, tego samego dnia roku, co wtedy, kiedy ujrzeli go z Elyssa po raz pierwszy, zjawiał si˛e znowu brazowy ˛ wojownik. To nie mógł by´c zwyczajny zbieg okoliczno´sci — to przeznaczenie. Musi odszuka´c rycerza. Tylko w ten sposób dojdzie prawdy o sobie. Elyssa i Wilk wiele mu dali, ale tylko sam mo˙ze si˛e dowiedzie´c kim był — kim jest — i kim si˛e stanie. . . Spojrzał jeszcze raz na Anvil˛e, spojrzał na Wilka, a potem odwrócił si˛e i zdecydowanym krokiem wszedł do tunelu, który wyprowadzi go na powierzchni˛e. Szedł starodawnym chodnikiem, a w uszach d´zwi˛eczało mu wcia˙ ˛z słowo wypowiedziane przez Wilka. — Chaos — wyszeptał Wilk. — Chaos! — ostrzegał Wilk.